Pająki

Pająki - światła martwic o barwie brudnej bieli. Zapewne wiele z Was na myśl o tych stworzeniach
wypełnia się uczuciem paraliżującego strachu, choć jest także pokaźna liczba istot ludzkich
wchodzących z zgodność energetyczną z istotami światłami martwic, manifestującymi się jako
ś

wiadomości drugiego wymiaru o niezwykle elastycznych możliwościach szybkiego progresu.

Istoty pająki występują najliczniej w polu wymiaru trzeciego tej kuli świadomej o miniaturowych
gabarytach ciał w percepcji istot ludzkich. Znacznie mniejsza ich ilość, lecz zajmująca ciała o dużo
większych rozmiarach, znajduje się wewnątrz skorupy kuli świadomej Ziemi (oraz kuli świadomej
Mars i Io), umieszczona tam przez istoty gadzie. Światła martwic odgrywają ważne role przy
podbojach rozmaitych kul świadomych w wyniku ekspansji istot gadzich w pola wymiarów od
pierwszego do piątego wielu systemów okien. Są one umieszczane wewnątrz labiryntów korytarzy,
łączących podziemne placówki istot gadzich z grotami na powierzchniach kul.

Potężne uczucie paraliżującego strachu u istoty ludzkiej, często pojawiające się na widok nawet
niewielkiego ciała światła martwicy stanowi pamiątkę po bliskich relacjach z tymi stworzeniami w
minionych epokach liniowości czasowej, kiedy to istoty ludzkie, uchodzące za kogoś, kogo
moglibyście nazwać wojownikami, podczas licznych prób dotarcia do siedzib gadów, napotykały
ś

wiatła martwic manifestujące się w wymiarach trzecim i czwartym. Zazwyczaj te kontakty

kończyły się katastrofą w szeregach zespołów istot ludzkich, których to, co nazywane jest tu
psychiką, było atakowane z użyciem elastyczności kontinuum czasoprzestrzennego. Słabości, tak
zwane tu czułe punkty każdej z istot ludzkich były wykorzystywane do zawładnięcia jej ciałem
pęku żółtego i niekiedy także zielonego, jeśli most łączący istotę z jej ciałem pęku indygo
wykazywał niedostateczną trwałość. Te gatunki istot świateł martwic o ciałach rozmiarów
mamutów mogą skakać, lewitować, hipnotyzować i używać innych rozmaitych technik, głównie
paraliżujących inne istoty. Unieruchomione istoty owijane były w kokony z lepkiej substancji, która
jest wykorzystywana przez wiele cywilizacji innych systemów kul świadomych. Następnie ciała
ż

ółtego pęku istot ludzkich były konsumowane, a cały kompleks dwunastu ciał istoty doznawał

uszczerbku energetycznego przez wzgląd na słabą wolę wykazaną podczas kontaktu ze światłem
martwicy. Istoty gadzie zyskują w ten sposób na redukcji bieguna pozytyw, z którym trwa tarcie
energii. W rezultacie kończy się to blokadą pęków czerwonego, pomarańczowego, żółtego,
zielonego, niebieskiego i indygo u ofiary.
Istota ludzka ze świadomością trójwymiaru, zaatakowana przez światło martwicy - istotę pająk
trzeciego i czwartego wymiaru doświadczania świadomości doznaje wizji kontinuum
czasoprzestrzennego, wykreowanych przez światło martwicy, przybierające szereg podobizn w celu
zdominowania jej umysłu. Słaba istota ludzka o dysharmonii pęków czakr wpada w konfigurację
zwaną tu paranoja, obłęd, traci poczucie swego tak zwanego jestestwa, szaleje. Stanie się
sparaliżowana, wręcz uchodząca za "martwą". Wówczas światło martwicy owija istotę w kokon, po
czym bada jej stan energetyczny, przesyłając jego wzory auryczne istotom gadzim.
Przygotowana istota ludzka wchodząca do podziemi, która przeszła odpowiednie treningi
panowania nad wiązkami pęków czakr, ma szansę utrzymać się w ciele pęku żółtego lub zielonego -
w zależności od stopnia zaawansowania świadomości i oprzeć się emanacji światła martwicy,
próbującego ją unieruchomić. Wówczas następuje starcie energetyczne, polegające na demonstracji
siły woli każdej z istot. Jeśli istota ludzka przejawia na tyle silną wolę w skutek symbiozy z ciałem
pęku indygo, by odeprzeć wiązki światła martwicy atakującego jej pęki czakr od czerwonego do
niebieskiego, istocie pająk pozostanie próba pozbawienia funkcjonowania ciała istoty ludzkiej w
sposób bezpośredni, co nie jest zazwyczaj skuteczne, gdy ta posługuje się energią pęku indygo
czakry szyszynki, a to równoznaczne jest z wytworzeniem formacji zwanej merkaba nawet w
warunkach wymiaru trzeciego. W tym wypadku istota ludzka wyśle wiązki paraliżujące światło
martwicy i natychmiast zniknie, przemieszczając się w dowolną konfigurację wymiaru trzeciego,
zachowując należytą ostrożność tak, by jej ciało żółtego pęku nie znalazło się przykładowo w stanie

wrośniętym w materię stałą.

Ś

wiatła martwic manifestujące się w wymiarach od drugiego po piąty nie tworzą tego, co nazywane

jest cywilizacjami. Istoty te są tak zwanymi tu samotnikami. W potencjalnych kontaktach ze swymi
pokrewnymi gatunkami zazwyczaj zwalczają się wzajemnie lub wymieniają zdobycze w postaci
ciał różnych typów istot. Światła martwic o nośnikach miniaturowych bądź gigantycznych,
rezydują najczęściej w polach suchych kul piaszczystych wewnątrz głębokich pieczar oraz w polach
kul pokrytych zgrupowaniami monolitów roślinnych, odpowiadającymi określeniu "lasy
tropikalne". Zaawansowane światła martwic w polu wymiaru piątego wyglądają dosyć osobliwie.
Ich barwa mętnej, matowej bieli i energia, jaką emitują w kierunku innych istot o predyspozycjach
wskazujących na pewne słabości, podatność na wpływy, jest omijana przez istoty świadome
prawdopodobieństwa wstrzymania progresu w wyniku ewentualnego kontaktu. Światła martwic
podlegają istotom gadzim, które przy pomocy przekształceń genotypowych udoskonalają ciała istot
pająków, czyniąc z nich to, co określane byłoby "przetwórniami materii" ciał pochwyconych ofiar.
W polu piątego wymiaru doświadczania światła martwic w wyniku naturalnego progresu
ś

wiadomości przeobrażają się w skondensowane ogniska energii, które wnikają w istoty o biegunie

negatyw, gotowe na ich przyjęcie. Wewnątrz tego bąbla nie występują światła martwic o biegunie
pozytyw, natomiast wewnątrz sąsiednich bąbli pojawiają się ich odpowiedniki o tym biegunie, lecz
nie można ich sklasyfikować jako światła martwic, a innego typu istoty pajęcze. Nieliczne
przypadki skrzyżowań genotypowych istot pająków z innymi istotami, także ludzkimi, gdzie w
przypadku ciała żółtego pęku występuje po kilka kończyn, stanowią rezultaty nieudanych
eksperymentów.

c.d.n.

Uzuli Udine
Robert