Lowell Elizabeth Piekna marzycielka

Wszystko dla pań

Powieści ELIZABETH LOWELL

w Wydawnictwie Amber

BEZ KŁAMSTW

KRAJOBRAZY MIŁOŚCI

NA KONIEC ŚWIATA

PAMIĘTNE LATO

PIĘKNA MARZYCIELKA

PUSTYNNY DESZCZ

SEN ZAKLĘTY W KRYSZTALE

Wszystko dla pań

ELIZABETH

OWELL

PIĘKNA MARZYCIELKA

Przekład

Agata Pudłowska

AHBEK

Tytuł oryginału

B E A U T I F U L D R E A M E R

Redaktor serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Redakcja stylistyczna

BEATA S Ł A M A

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

MAGDALENA KWIATKOWSKA

MONIKA SZWABOWICZ

Ilustracja na okładce

STUDIO KONKRET

Projekt graficzny okładki

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki

STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER

Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach!

Tu kupisz wszystkie nasze książki!

http://www.amber.supermedia.pl

All lights reserved.

For the Polish edition

ISBN 83-7245-781-6

Prolog

iebieski pikap był brudny i porysowany przez gałęzie; trudno było

uwierzyć, że taki grat może jeszcze pociągnąć przyczepę z koniem.

Opony nosiły ślady jazdy po wyboistych polnych drogach.

Tak jak kierowca, samochód skrywał w sobie o wiele więcej, niż

mógłby sugerować wygląd. Kurz i zniszczona karoseria nie umniejszały

sprawności kół, a silnik o wielkiej mocy był dobrze wyregulowany. Klacz

w przyczepie, cierpliwie znosząca trudy podróży, była czystej krwi, świet

nie wytrenowana. Każde z jej źrebiąt warte było więcej niż nowa cięża

rówka i przyczepa razem wzięte.

Pikap przejechał obok wyblakłej od słońca tablicy:

WITAMY W RIVERDALE, 47 MIESZKAŃCÓW.

Nazwa zapraszała w dolinę rzeki, choć przyjezdnego nie witała ani

dolina, ani rzeka. Ale co tam, pomarzyć zawsze można.

Zaparkował przed wiejskim sklepem, wysiadł i rozprostował kości,

rzucając długi cień na spieczoną popołudniowym słońcem ziemię. Sklep

był zamknięty. Ręcznie wypisana tabliczka informowała, że drzwi otwie

rane są wtedy, kiedy właściciel sobie tego życzy, a w razie nagłej potrze

by można spróbować wejść od podwórza. Na kartkach przyczepionych

do lepkiego od brudu okna można było przeczytać oferty pracodawców,

ludzi szukających pracy i osób pragnących sprzedać sprzęt rolniczy.

Jedno z nich oznajmiało po prostu: „Rio, jeśli to przeczytasz, jedź do

Nevady. Potrzebuje cię kobieta z rancza Dolina Słońca".

Przybysz wyciągnął karteczkęi wcisnąłjądo schowka w ciężarówce.

Trzymał tam różne papierki, świstki, karteluszki, które zdołał zebrać

w ciągu ostatniego miesiąca, jeżdżąc po Zachodnim Wybrzeżu. Na ogół

wszystkie były tej samej treści: „Jedź do Doliny Słońca".

Z trzaskiem zamknął schowek i podszedł do przyczepy z koniem.

- I co ty na to, Szarówka? Reflektujesz na kilka dodatkowych kilo

metrów?

Klacz wysunęła nos za okienko przyczepy i leniwie trąciła jego od

słonięte ramię. Pogłaskał jej miękki pysk, znów się przeciągnął i czekał.

Kiedy zza wysokich równin powiał wiatr, nasłuchiwał, czy niesie jego

imię. Zawsze rozlegało się długie westchnienie: „Bracie Wiatru!"

I odpowiedział, jak zawsze: „Tu jestem".

, Wiatr zmienił kierunek i zawirował wokół niego, zaczął wiać mu

w plecy, jakby chciał skierować go na południe.

- Jesteś pewny, bracie?

Wiatr wiał coraz mocniej.

Wsiadł do pikapa i ruszył na południe.

Rozdział 1

ył już koniec października, ale na ranczu zwanym Doliną Słońca,

w Nevadzie, niepodzielnie królowała susza. Wszelkie żywe istoty

rozpaczliwie wołały o wodę. Wiatr zawsze był niespokojny, zawsze szeptał

coś o oddaleniu i tajemnicach opustoszałej ziemi.

Na wschód od rancza wznosił się ciemny i cichy łańcuch Sierras Per-

didas. Same góry obfitowały w dary wody - doliny porośnięte gęstą tra

wą, wysokie zbocza zieleniejące lasami. Kilka zacienionych poletek śniegu

połyskiwało w popołudniowym słońcu jak diamenty.

Śnieżne poletka, żyzne doliny czy zielone lasy były niedostępne dla

Hope Gardener, ale wiedziała, że tam są. Zawsze tam były i budziły tęsk

notę ranczerów skazanych na pustynię, która okalała góry jak morze by-

licy otaczające zieloną wyspę. Mimo to Hope za żadne skarby świata,

nawet za łatwe piękno Sierras Perdidas, nie oddałaby ani piędzi spalonej

słońcem, spragnionej ziemi swojego rancza.

Ale nie pogardziłaby darem od pulsującego źródła gór Perdidas.

Nie chciała zbyt wiele. Nie prosiła o głęboką wodę płynącą przez

okrągły rok ani nawet o źródło bijące pod wyschniętym korytem rzeki.

Nie prosiła o jezioro drgające od wiatru i pstrągów.

Ale mała sadzawka...

Tak, sadzawka. Słodka woda, która mogłaby zaspokoić nieugaszone

pragnienie jej bydła. Kojąca woda, pieszcząca delikatne korzenie lucer

ny i owsa. Choćby jedno źródło, które by nigdy nie wysychało, bez wzglę

du na to, jak spalona byłaby pozostała część Doliny Słońca.

- A może by tak od razu zażyczyć sobie żyłę złota? - pytała przekor

nie. - Jak marzyć, to marzyć!

Wydatne usta bezwiednie rozciągnęły się w promiennym uśmiechu.

Pochodziła z rodziny marzycieli. Jednak żaden z nich nie miał tyle szczę

ścia, by urzeczywistnić swoje marzenia.

Przyrzekła sobie, że z nią będzie inaczej. Będzie tym Gardenerem,

który sprawi, że Dolina Słońca znów rozkwitnie. A przynajmniej będzie

można się z niej utrzymać i nie zbankrutować.

- W takim razie powinnam chyba zakasać rękawy i zabrać się do dzie

ła, prawda? - spytała swego odbicia w zakurzonej, popękanej, rozgrza

nej słońcem szybie.

Nie odpowiedziało jej nic prócz rozklekotanego diesla i wiatru wpa

dającego przez otwarte okno starej ciężarówki. Zatrzymała się na wznie

sieniu jednopasmowej polnej drogi, aby dać silnikowi - i sobie - chwilę

wytchnienia. Wóz-cysterna pochodził sprzed epoki automatycznej skrzyni

biegów i hamulców ze wspomaganiem. Hope, choć delikatnej budowy,

była raczej krzepka, a ciężarówka wymagała wyjątkowej siły. Pierwszy

bieg był tak niesprawny, że często zatrzymywała się na wzgórkach i na

luzie zjeżdżała w dół, aby móc wrzucić drugi bieg.

- Rusz się, Behemot. Ty i ja możemy liczyć tylko na siebie. Sprag

nione bydło na nas czeka. Nie zawiedź mnie!

Ledwie puściła ręczny hamulec, pusta ciężarówka zaczęła toczyć się

z górki. Pojazd nabierał szybkości, a Hope była zmuszona wcisnąć sprzę

gło, żeby na stromym zboczu nie stracić kontroli nad kierownicą. Dwa

razy wcisnęła sprzęgło, zmieniła bieg, burknęła coś pod nosem i znów

dwukrotnie wcisnęła sprzęgło. Tym razem skrzynia biegów starego po

jazdu zatrzeszczała i bieg zaskoczył.

Hope poklepała zakurzoną tablicę rozdzielczą. Zawzięła się, że do-

holuje ciężarówkę do zbiornika z wodą. W rozgrzanej kabinie odbijały

się echem odgłosy drogi. Kierownica gwałtownie przekręciła się wjej

dłoniach. Hope natychmiast odzyskała kontrolę nad wozem i w ostatniej

chwili zdołała ominąć głębokie koleiny, które przyciągały koła jak mag

nes opiłki żelaza. Nie zważała na piekący ból ani na zmęczenie.

- Jeszcze tylko ten jeden raz - obiecała sobie. - A potem możesz się

rozłożyć i popatrzeć, jak Ślicznotka i Maleństwo piją.

Przynajmniej na dziś to koniec. Jutro wstanie nowy dzień i znów trzeba

będzie stawić czoło bezlitosnemu słońcu przypiekającemu suchą glebę

Nevady. Nadejdzie kolejnych kilkanaście godzin, kiedy tylko demony

kurzu ośmielą się krążyć po opustoszałej ziemi. No, i jeszcze ta rozkle

kotana ciężarówka, przypomniała sobie. Nie zapomnij o biednym Behe-

mocie snującym się po tej przeklętej drodze jak dinozaur niedobitek.

Zresztą sama Dolina Słońca też umiera.

Hope zacisnęła zęby i usiłowała skupić uwagę na wyboistej drodze,

choć jej myśli krążyły wokół pewnej śmierci rancza i jej marzeń. Przypo

mniała sobie, że jutro może przynieść wiele nowych rzeczy. Przynajmniej

jedna z nich mogłaby podtrzymać życie zarówno jej rancza, jak i ocalić

marzenia.

Może jedna ze studzien znów ożyje i zacznie dostarczać tyle wody,

że jej stado przetrwa tę niekończącą się suszę...

Albo cena wołowiny wzrośnie tak, że można będzie bez strat sprze

dać tę część bydła, której Hope nie zdoła napoić.

Albo bank dojdzie do wniosku, że najnowszy raport hydrologów do

tyczący ujęcia Srebrna Skała dobrze rokuje i udzieli jej kredytu.

Niewykluczone, że odpowie jej jakiś hydrolog - byle nie spec od

naciągania! Odnajdzie źródło artezyjskie, które na pewno płynie gdzieś

głęboko pod jej ranczem.

A może nawet zacznie padać deszcz!

Hope nachyliła się ku zakurzonej przedniej szybie wozu, by przyj

rzeć się górom Perdidas. Nad smukłymi, skalistymi szczytami płynęło

kilka marnych chmurek. Za mało. O wiele za mało. Niewykluczone, że

za dzień, dwa, może trzy, wysoko w górach spadnie deszcz, ale nie na

wyżynnej pustyni jej rancza, gdzie grunt jest spękany, tryska piachem,

a spragnione bydło gromadzi się wokół wyschniętych studzien.

Przez chwilę ponuro wpatrywało się w nią odbicie z brudnej szyby.

Kapelusz zasłaniał jej twarz; w głębokim cieniu ronda błysnęły jedynie

iskierki piwnych oczu. Kilka pasemek ciemno czekoladowych włosów

wymknęło się spod ronda i przywarło do gładkiej skóry szyi, wilgotnej

od skwaru i wysiłku włożonego w opanowanie Behemota.

- Jejku, żeby cię teraz zobaczył twój agent! - mruknęła Hope.

Zrobiła minę do swego odbicia w szybie, które rozpierzchło się jak

widmo drgające nad opustoszałą pustynią.

- Jak dobrze, że natura obdarowała cię pięknymi nogami, a nie twa

rzą małej ślicznotki. Już nie jesteś małą dziewczynką. Które to już będą

urodziny? Dwudzieste szóste? I co byś chciała dostać na urodziny, duża

dziewczyno? Aha, studnię? Porządną, głęboką, czystą, niewyczerpaną

studnię ze słodką wodą?

Śmiech Hope był pełen humoru, choć z nutą smutku. Prawie dwa

dzieścia sześć lat temu jej ojciec wykopał studnię - porządną, głęboką,

czystą studnię ze słodką wodą. Nazwał ją tak samo jak nowo narodzoną

córeczkę: Hope - Nadzieja. Ale tamta studnia okazała się nie dość głębo

ka. Jeśli nie zdarzy się cud, to przed jej dwudziestymi szóstymi urodzina

mi woda się wyczerpie.

Pusty beczkowóz z łoskotem podskakiwał na wybojach, tocząc sie

z górki po stromym zboczu w stronę granicy rancza Turnera. Te dwie

połacie ziemi dzieliły nie tylko kilometry. Jedno ranczo miało wodę, dru

gie nie.

Farm nie odgradzał płot. Nie było to konieczne, bo żadna krowa Tur

nera nigdy nie przemierzy tylu kilometrów, by zabłądzić na suchą ziemię

Gardenerów. Co do bydła Gardenerów, to stado nigdy nie było na tyle

liczne, by gdziekolwiek zawędrować. Ale były plany, marzenia. Dziad

ka. Ojca. Jej samej,

I była ziemia. Ziemia, którą Hope kochała tak jak nic nigdy dotąd.

Inne dziewczyny marzyły o chłopakach i dzieciach, o miesiącach mio

dowych i o tym, żeby żyć długo i szczęśliwie. Ona nie.

Wszystkie marzenia wygasły w osiemnaste urodziny Hope. Resztki

wiary w mężczyzn i szczęśliwą miłość - o ile zostały jej jeszcze po tym

wieczorze - rozpierzchły się, kiedy zobaczyła, przez jakie piekło w imię

miłości przechodzi jej własna matka i piękna starsza siostra.

Hope szybko nauczyła się, że trzeba przelać wiarę, marzenia i prag

nienia na ziemię. Ogorzałe piękno ziemi przemawiało do jej zmysłów

silniej niż urok mężczyzny.

Ziemia przetrwała, miłość nie.

Hope w głębi serca zawsze była przekonana, że jest kobietą urodzo

ną, by być wierną. Wiedziała, że w przeciwieństwie do swojej matki nie

mogłaby odejść od ukochanego mężczyzny. W przeciwieństwie do sios

try nie potrafiłaby przejść z ramion jednego mężczyzny w objęcia dru

giego, po trochu wyzbywając się siebie, aż nie zostanie w niej nic prócz

pustego śmiechu.

Szarpnięcie kierownicy wyrwało Hope z rozmyślań o przeszłości,

przywołując w nieubłaganą teraźniejszość. Z całych sił wykręciła kierow

nicę, zmuszając niesfornego Behemota, by trzymał się drogi.

Ciężarówka zakręciła u podstawy stromego zbocza i zjechała w dłu

gą, wąską dolinę. W zagłębieniu wznosił się jeden z wysmukłych wiatra

ków Turnera. Błysk zieleni wokół urządzeń wprost porażał. Krzewy by-

licy, wierzby i dzikie trawy - niemy krzyk roślinności ogłaszający wszem

i wobec, że tam jest woda.

Poletko miało niecałe cztery hektary. Na środku tkwił okrągły zbior

nik wodny napełniony po brzegi dzięki obrotom niestrudzonego wiatra

ka. Metalowa słomka wiatraka, zagłębiona ponad sto osiemdziesiąt me

trów w ziemi, sączyła najczystszą, nieskażoną zimną wodę.

Bydło wylegiwało się w koronkowym cieniu ogromnych kęp bylicy

i pustynnych krzewów, spokojnie przeżuwało trawę, czekając na za-'

chód słońca. Rdzawa sierść herefordów jaskrawo kontrastowała z zie

lenią oazy.

Hope, choć zmęczona, mocno popchnęła drzwi kabiny, których in

nym sposobem nie dało się otworzyć, i dziarsko zeskoczyła na ziemię.

Jedno spojrzenie pod nieforemny beczkowóz wystarczyło, by sprawdzić,

czy dolny zawór jest dobrze zaciśnięty. Po krótkim zmaganiu ze spląta

nym wężem podłączyła do niego zawór wlotowy. I znów trzeba było sto

czyć bój z płóciennym szlauchem, aby połączyć go z pompą składaną ze

starych części.

Przenośny generator, który napędzał pompę, był tak stary, że trzeba

było go uruchamiać za pomocą korby. Prawie trzy miesiące temu wy

szperała w stajni tę rdzewiejącą pompę. Właśnie wtedy wpadła na po

mysł transportowania wody Turnera dla bydła Gardenerów, by jakoś prze

trwać do pory deszczowej.

Na początku woziła wodę raz na trzy, cztery dni, i tak przez cały sier

pień, kiedy słońce parzyło i trzeba było uzupełnić niedobory wody, bo

zasoby z własnych studzien nie wystarczały do napojenia całego stada.

Ale nadszedł październik, a deszczu wciąż nie było, nawet na wysokich

szczytach gór. Zaczęła jeździć do studni Turnera co drugi dzień, w końcu

codziennie. Dwa razy dziennie. Cztery razy dziennie. Od świtu do zmro

ku, potem nawet dłużej, kiedy susza nie dawała za wygraną, a poziom

wód gruntowych wciąż się obniżał, powoli wymykając się poza zasięg

jej studni.

Kiedy sam wiatr nie był w stanie przyciągnąć wystarczającej ilości

wody z głębin ziemi, do trzech swoich wiatraków podłączyła przenośne

generatory. Teraz, z końcem października, jej generatory pracowały dwa

dzieścia cztery godziny na dobę i z dnia na dzień pompowały coraz mniej

wody. A Hope... Cóż, pracowała, dopóki ramiona nie odmawiały jej po

słuszeństwa i nie była już w stanie ciągnąć Behemota na kolejną prze

prawę przez wyboje. Dopiero wtedy kładła się spać, a we śnie straszyło

ją bydło spragnione wody.

Zdjęła skórzane rękawice robocze, wcisnęła je do przednich kieszeni

dżinsów i podniosła powyginane blaszane wiadro oparte o pompę. Prag

nienie chłodnicy Behemota było niezaspokojone, podobnie jak gardła

krów.

Powiew niewiarygodnie gorącego powietrza wprawiał w ruch śmigła

wiatraka, które obracały się leniwie.

Hope sięgnęła po wiadro, aby zanurzyć je w ogromnym okrągłym

zbiorniku, ale zawahała się, urzeczona pięknem wody przelewającej się

przez brzegi metalowego basenu. Płynny srebrny welon melodyjnie

opadał na ziemię i tworzył szeroką wstęgę błota, które dzięki racicom

bydła sięgało już do kostek.

Ale Hope nie przejmowała się błotem. Poruszyłaby niebo i ziemię,

byleby zobaczyć takie błoto wokół własnych studni. Jej zbiorniki nie prze

lewały się powoli, zmieniaj ąc spieczoną słońcem ziemię w cudowną gle

bę wilgotną od obietnic. Jej studnie nie mogły zaspokoić nawet szukają

cych wody, zakurzonych pysków jej bydła.

Z trudem utrzymując równowagę na zabłoconej desce, którą poło

żyła na śliskim błocie, uchwyciła się brzegów zbiornika. Chłód przele

wającej się wody owionął jej uda. Na jej dżinsach pojawiła się ciemna

plama. Odstawiła suche wiadro, włożyła do zbiornika kapelusz i po

łokcie zanurzyła ręce w słodkiej wodzie. Nabrała wody w złożone dło

nie i ochlapała twarz. Jej śmiech, któremu wtórował plusk wody, za

brzmiał niby melodia piękna jak szum strug przelewających się przez

brzegi zbiornika.

W jednej z pobliskich kęp drzew nerwowo poruszył się koń, zasko

czony nagłym wybuchem śmiechu. Jeździec pochylił ciemnowłosą gło

wę, przyłożył ją do końskiego łba i mruknął coś po cichu. Klacz uspoko

iła się i znów zapadła w drzemkę, odciążając jedno kopyto.

Mężczyzna zsiadł z konia bezgłośnie, jakby był cieniem. Wcześniej

usłyszał klekot ciężarówki i obserwował zmagania Hope z wężem od pro

wizorycznej pompy, która miała napełnić pusty beczkowóz. Uniósł wo

dze, aby wyprowadzić konia zza osłony krzewów i zaoferować pomoc,

ale w Hope było coś, co go powstrzymało.

Choć wyraźnie zmęczona, napełniając parującą chłodnicę i obsługu

jąc wiekowe urządzenia, poruszała się z niebywałą gracją. Wysmukła,

nieustępliwa... Kiedy siła własnych mięśni nie wystarczała jej, by pora

dzić sobie z dziwacznymi urządzeniami, instynktownie wykorzystywała

zasady dźwigni. To podtrzymała je biodrem, to popchnęła barkiem, to

błyskawicznie przekręciła dłonie i tym sposobem przyciągnęła obszar

pany płócienny wąż na miejsce.

I ten śmiech - tak radosny i nieoczekiwany. Jak woda na pustyni.

Teraz wytarte dżinsy i koszula przywarły do niej, uwypuklając zaska

kująco kształtne ciało. Burza ciemnych włosów skrzyła się w promie

niach słońca. Miała długie, zgrabne nogi, a mokra bluzka ukazywała za

rys jej biustu.

Jego ciało mimowolnie zareagowało na ten widok. Dziewczyna wy

gięła się ku słońcu, całkowicie poddając się zmysłowym doznaniom, ja

kie zapewniał jej chłodny strumień wody. Zastanawiał się, czy potrafiła

by w ten sposób zachowywać przy mężczyźnie - bez najmniejszych opo-

rów, bez wyrachowania. Wyobraził sobie takie żywe srebro w swoich

ramionach, roześmiane i roziskrzone.

Lekki uśmiech złagodził nieco surowe rysy jego twarzy. Nic dziwne

go, że John Turner uparcie chciał jązaciągnąć do łóżka, proponując mał

żeństwo, lecz wciąż mu odmawiała. Odmawiała mu od dwóch lat, od

chwili, kiedy wróciła na ranczo.

Mimo nieznośnego skwaru wyprowadził klacz z cienia. Chciał popa

trzeć z bliska na kobietę, której bardziej zależało na ranczu, nad którym

zawisła klątwa, niż na jakimkolwiek mężczyźnie, nawet na bogaczu o bia

łej twarzy.

Każda inna dałaby za wygraną wobec nieuchronności obniżania się

poziomu wód gruntowych i spustoszonej przez suszę ziemi. Każda inna

otrząsnęłaby się z brutalnych żądań Doliny Słońca jak pies, który wysko

czył z wody, i ochoczo rzuciłaby się do wielkich stóp Turnera.

Ale nie ona. Stała tam sobie, sama, z powyginanym blaszanym wia

drem w jednej ręce i marzeniami w drugiej.

Hope włożyła kapelusz, kilkoma ruchami naciągnęła rękawice i rozpo

częła zmagania z korbą, która miała uruchomić pompę. Żelazna rączka była

długa i nieosłonięta przed słońcem. Mimo rękawic parzyła w dłonie.

Podobnie jak Behemot, maszyneria była uparta. Po to, by korba ze

chciała choćby się obrócić, potrzeba było obu rąk i wielkiego uporu. Tak

szybkie obroty, aby można było uruchomić silnik, wymagały od Hope

maksymalnego wysiłku.

Krzywiąc się, zmusiła zmęczone ramiona do szybkiego pociągnięcia

za korbę. Generator zafurkotał i prawie zaskoczył. Zachęciło ją to do

wzmożenia wysiłków. Pomyślała o swoich pięknych czarnych krowach

czekających przy nagrzanym, wyschniętym poidle. Za bardzo nagrzanym

jak na październik, prawie listopad. Za bardzo wyschniętym.

Gdyby nie ten kiepski generator, byłaby zmuszona sprzedać ostatnią

krowę i pierwszego rasowego buhaja. Ta myśl dodała siły jej ramionom.

Generator zakasłał i zadrgał, ale wciąż nie chciał się włączyć.

- Pomogę pani.

Spokojny głos męski zaskoczył Hope. Puściła korbę i odwróciła się.

Tylko refleks mężczyzny uchronił ją przed bolesnym uderzeniem dłu

giej metalowej rączki korby, która wyskoczyła w górę, aby dokończyć

rozpoczęty obrót. Jedną ręką odciągnął dziewczynę na bok, a drugą przy

trzymał korbę.

Hope odruchowo uchwyciła się jego ramion, żeby utrzymać równo

wagę. Nawet kiedy zastanawiała się, kim jest mężczyzna, jej zmysłom

nie umknęła siła tych ramion i jędrne mięśnie torsu i nóg.

Mężczyzna przesunął się i Hope odzyskała równowagę tak niespo

dziewanie, jak ją straciła.

- Ja... Dzięki - wykrztusiła.

Skinął głową, ale nie odrywał wzroku od generatora.

Hope patrzyła, jak uruchamia starą maszynę, oczarowana jego siłą

i lekkością ruchów. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, długie nogi

i szerokie ramiona. Pod znoszonym kowbojskim kapeluszem lśniły gęste

włosy oraz błękitnoczarne jak kruk na pustynnym niebie oczy. Ubranie

miał zakurzone od konnej jazdy, ale poza tym całkiem czyste. Włosy rzu

cały cień na rozpiętą, wyblakłą, niebieską koszulę roboczą. Jego skóra

była ciemna, prawie mahoniowa. Buty - podobnie jak skórzany pas -

podniszczone, ale najwyższej jakości. Pas wieńczyła klamra z gładkiego

srebra wysadzana turkusami, koralami i macicą perłową.

Rozpoznała rękodzieło plemienia Zuni i tajemnicze symbole mówią

ce o szamanie przywołującym deszcz na spragnioną ziemię. Uświadomi

ła sobie, że ta klamra to dla tego mężczyzny nie tylko ozdoba. Podobnie

jak włosy i skóra, symbole te stanowiły część jego dziedzictwa.

Generator zaskoczył i zaczął ssać wodę z okrągłego zbiornika. Prze

wód wiodący do beczkowozu powoli się wybrzuszał. Patrzyła, jak męż

czyzna przygląda się urządzeniu, poprawia złącze węża i z przechyloną

głową wsłuchuje się w turkot silnika. Pod pewnymi względami przypo

minał jej rumaka, Jeźdźca Bur2y. Był pewny siebie, wiele widział i spra

wiał wrażenie silnie związanego z otaczającą go naturą.

Szlauch stwardniał jak napełniona mięsem kiszka. Ze złącza, które

poprawiał, pryskała tylko drobna mgiełka wody. Marnowało się mniej

wody niż zazwyczaj, bo mężczyzna zacisnął złącze o wiele mocniej, niż

Hope kiedykolwiek zdołała to uczynić.

- Przepraszam - powiedziała, śmiejąc się i uchylając przed strużką

wody, która prysnęła jej na twarz. - Powinnam była pana uprzedzić co do

tego złącza.

Mógł uniknąć opryskania wodą, ale nie zrobił tego. Wprost przeciw

nie, zerwał z głowy kapelusz, rozpiął koszulę tak, by podczas naprawia

nia złączki chłodził go prysznic.

Patrzyła oczarowana, choć sama nie wiedziała dlaczego. W odróż

nieniu od większości kowbojów nie miał pod kapeluszem paska białej

skóry ani bladego torsu. Było jasne, że mimo ostrego pustynnego słońca

większość czasu spędza bez nakrycia głowy i koszuli. I że ten mężczy

zna chłonie życie całą pełnią, wszystkimi zmysłami. Widok jego ciała

rozkoszującego się strumieniem chłodnej wody obudził w niej pierwot

ne instynkty.

Jego dłonie zachęcały i zmuszały dwie metalowe obręcze złączki do

ściślejszego zbliżenia. Kiedy pracował, krople wody smagały jego opa

loną skórę, napięte mięśnie ramion i pleców. Stopniowo strumień wody

się zmniejszał, aż do delikatnej mgiełki przedzierającej się przez miedz

i wyblakłe od słońca płótno.

Potrząsnął głową, aby odrzucić z czoła pasemko włosów i włożył ka

pelusz.

- Bywa, że drobny pech przynosi nam wielkie szczęście. - Mówił

głębokim, spokojnym głosem, nieco przeciągając końcówki.

Dotknął jej ramienia i odsunął ją od hałaśliwego generatora w cień krze

wów. Rzucił okiem kolejno na nabrzmiały szlauch, generator i na studnię.

- Niemożliwe, żeby pan był kowbojem - powiedziała cicho. Obser

wowała go, myśląc na głos.

Kiedy spojrzał w jej stronę, zauważyła, że ma niebieskoczarne, przej

rzyste oczy, tak przenikliwe, że aż przerażające. Były chłodne i odległe

jak zimowe niebo.

- Większość kowbojów ma białe czoła i tors - wyjaśniła. Czuła się

niezręcznie.

Na pierwszy rzut oka wydał jej się po prostu kolejnym ujeżdżaczem

mustangów - co prawda wyższym niż większość z nich i silniejszym, ale

po prostu kowbojem. Jednak jego uśmiech i wyraz twarzy zdradzały po

czucie humoru i inteligencję.

Zdjęła rękawice i wyciągnęła prawą dłoń.

- Hope Gardener.

Podał jej rękę i powiedział;

- Rio.

Rozdział 2

łoń Hope schowała się w dużej ręce Ria. Zanim puścił ją, wyraźnie

odczuła ich ciepło i siłę. Patrzyła, jak znów zakłada podniszczone

rękawice robocze. Patrzyła zaskoczona na jego dłoń - długie palce, za

dbane paznokcie. Była to dłoń muzyka lub chirurga, choć kostki palców

miał w bliznach.

Przeszedł jądreszcz niepokoju. Przypomniała sobie innego mężczyznę

z bliznami na kłykciach. John Turner nie miał w sobie nic pociągającego.

A Rio - owszem. Jego uśmiech promieniował łagodnością i ciepłem, i do

dawał otuchy.

Ważne było też to, że przy nim czuła się pewnie, nie narzucał się

z fizyczną bliskością. Nie to, co Turner. Ten w tym przodował.

Westchnęła i rozluźniła się. Od osiemnastych urodzin spotkała nie

wielu mężczyzn, przy których czuła się tak swobodnie.

- Rio - mruknęła.

Przewróciła piwnymi oczami. Nie po raz pierwszy słyszała to imię.

Po prostu Rio. Ani nazwiska, ani drugiego imienia. Po hiszpańsku „rze

ka". Usiłowała sobie przypomnieć, czy to Mason wspomniał o Riu.

- Zastanawiam się, skąd znam to imię - powiedziała.

- Z map - odparł. Jego usta nieznacznie się wykrzywiły, jakby z tru

dem powstrzymywał szeroki uśmiech. - Rio Bravo. Rio Colorado. Rio...

- ...Verde, Amarillo i Grande - dokończyła takim samym ironicz

nym tonem. Ale w odróżnieniu od niego uśmiechnęła się bez oporów,

choć wyczuwała, że Rio nie powie o sobie już nic więcej. - I założę

się, że istnieje wiele, wiele innych „Rio", o których nawet nie słysza

łam.

- I wygrałaby pani zakład - zgodził się. - Indianie byli tu wcześniej,

ale to Hiszpanie umieli pisać. A skoro biali łamali sobie języki na indiań

skich słowach... - Rio wzruszył ramionami, nie kończąc zdania. Mapy

mówiły same za siebie: więcej nazw hiszpańskich niż indiańskich.

Nie zapinając guzików koszuli, wcisnął ją w dżinsy.

- Słyszałem, że pani szuka wody.

Prawie nie słuchała jego słów. Była oczarowana jego bystrością

i wdziękiem. Doszła do wniosku, że jest raczej górskim kotem niż mus

tangiem. A może i tym, i tym? Był jak bohater legendy, który znalazł się

w czasach, kiedy nie szanuje się legend i mitów. Ani Indian.

Dla człowieka tak inteligentnego jak Rio znoszenie prostackich obelg

ze strony bigotów musi być katorgą.

Niepokoiło ją prawie-pytanie Ria.

- E... No tak. Dałam kilka ogłoszeń. Szukam hydrologa.

- „Gotowego podjąć ryzyko" - zacytował cicho. - Tak jak pani. Pani

jest hazardzistką. - Jego głos brzmiał pewnie. - I marzycielką. A ja jes

tem mężczyzną, który znajduje wodę.

Uśmiech zniknął z ust Hope. Hazardzistką. Marzycielką. Najwyraź

niej przeczytał jej ogłoszenie i uważał, że nie ma zbyt dużej szansy na

znalezienie wody. Czekała przygnębiona na dalszą część przedstawienia.

Już to wszystko słyszała od innych naciągaczy. Wyrażali to różnymi sło

wami, ale wszyscy mówili to samo: że przed nią świetlana, obfitująca

w wodę przyszłość, o ile zechce im zaufać i powierzyć drobną część swo

ich oszczędności.

Uzbroiwszy się w pancerz marzeń, przygotowała się na rozczarowa

nie - przemianę tego intrygującego nieznajomego w kolejnego naciąga

cza, który przyjechał do Doliny Słońca, żeby sprawdzić, ile dolarów można

wydusić z jej nadziei.

Z goryczą spytała w duchu, jak taki wolny ptak - nawet jeśli nie jest

naciągaczem - znajdzie wodę tam, gdzie profesjonalni hydrolodzy nie

dali sobie rady. I jakież to wielkie doświadczenie życiowe dało mu pra

wo naśmiewać się z niej i jej prób ocalenia rancza?

Bo właśnie to robił. Proponował, że będzie dla niej pracował, twier

dząc równocześnie, że to nic nie da.

Hazardzistką.

Marzycielką.

- Nie. - Głos Hope brzmiał chłodno jak szum wody przelewającej

się przez stalowe brzegi zbiornika. - Nie jestem ani hazardzistką, ani

idiotką. Po prostu wierzę, że jest jakaś minimalna szansa znalezienia pod

Doliną Słońca wody artezyjskiej. Proszę tylko o to. O minimalną szansę.

Rio zmrużył oczy i przeszył ją wzrokiem zaskoczony zmianą, jaka

w niej zaszła. Teraz wierzył, że ta smukła, samotna młoda kobieta mogła

dać kosza Johnowi Turnerowi i wszystkim innym sępom z Wielkiej Kot

liny. Hope nie czekała na gwiazdkę z nieba i nikogo nie prosiła o przy

sługę. Wiedziała, czego chce.

A tym, czego chciała, była ziemia.

Rozumiał to. Też zawsze chciał tylko ziemi. To była jedyna rzecz,

którą w życiu miał: Zachód, cały Zachód. Bogaty i dziki.

A on był wiatrem swobodnie owiewającym twarz tej ziemi.

- Marzycielką to nie to samo co idiotka - wyjaśnił spokojnie.

Hope nie odezwała się ani słowem, ale jej usta mówiły same za sie

bie: jeszcze bardziej się zacisnęły. Widziała marzenia siostry i marzenia

matki. Może nie wszyscy marzyciele to idioci, ale marzycielki, które znała,

umarły za szybko, były za bardzo rozczarowane i płakały po mężczyz

nach, którzy nigdy nie odwzajemniali ich miłości.

Hope nauczyła się, że nie może zapanować nad marzeniami innych, ale

potrafiła zapanować nad własnymi. Mogła prosić tylko o to, co możliwe.

O artezyjską wodę, nie o wymarzoną miłość.

Woda przywróci jej jedyną trwałą rzecz wżyciu - Dolinę Słońca.

Ziemia tam była na długo przed suszą i mężczyznami, którzy za mało

kochali. Ziemia będzie trwać jeszcze długo po wszystkich mężczyznach,

którzy rozproszą się jak suchy pył na wietrze.

2 - Piękna maraycielka

- Proszę spytać Masona - powiedział Rio. -1 dopiero potem podjąć

decyzję.

Odwrócił się i odszedł w stronę kępy krzewów. Wyłonił się z niej chwi

lę później na popielatej klaczy, która poruszała się tak, jak gdyby dopiero

niedawno została ujeżdżona. Jednak nie był to zwyczajny wychudzony

mustang, podobnie jak Rio nie był przeciętnym, małomównym kowbo

jem. Możliwe, że klacz kiedyś żyła na wolności, ale w jej żyłach płynęła

arabska krew, a w jej ciemnych dzikich oczach skrzyły się iskierki inteli

gencji.

- Jest doskonała - powiedziała Hope, niemal z czcią w głosie. Po

myślała o Jeźdźcu Burzy i źrebiętach, które mogłyby być efektem skoja

rzenia takiej pary... - Jeśli kiedykolwiek zechce pan mie"ć źrebaki, pro

szę ją przyprowadzić do...

- Do Jeźdźca Burzy - przerwał Rio. - Wiem.

Okrążył Hope, jadąc z wyczuciem i wdziękiem. Drobne poruszenie

lewej ręki poderwało klacz do długiego galopu. Potrafił zestroić własne

ciało ze zgrabnymi ruchami konia, był jego częścią.

- Tak. Do Jeźdźca Burzy - wykrztusiła w końcu.

Mówiła sama do siebie. Tylko niewielki tuman kurzu świadczył, że

ktoś tu przed chwilą był. Już nie słyszała nic prócz wody wpływaj ącej do

szybko napełniającej się cysterny. Wiatrak obracał się powoli. Mimo to

poziom wody w zbiorniku wciąż opadał - płynne złoto wlewało się do

stalowego brzucha Behemota. Woda Turnera jechała do spragnionych

pysków bydła Gardenerów.

To, że korzysta z cudzej wody, nie wpędzało Hope w kompleksy. Nie

czuła się jak żebraczka. Każdemu wyświadczyłaby tę przysługę, gdyby

tylko miała wodę, a zwierzęta sąsiada umierałyby z pragnienia. John Tur

ner miał wystarczająco dużo wody dla obu gospodarstw.

Kiedyś jej ojciec upatrywał ocalenie Doliny Słońca w zainteresowa

niu Turnera jej osobą. Małżeństwo oznaczało pieniądze i wodę czerpaną

wodociągiem z rancza Turnera. Ojciec się mylił. Turner chciał tylko cia

ła Hope, a nie żony.

Potem siłą próbował wziąć to, czego dobrowolnie nie chciała dać.

Przerażająca noc osiemnastych urodzin była dla niej źródłem wspo

mnień, od których daremnie usiłowała uciec. Szybko wyłączyła genera

tor, odłączyła wąż, zawiesiła go na haku cysterny, z trudem zapięła klam

ry i wskoczyła do kabiny. Jeśli się pośpieszy, może uda jej się złapać

Masona, zanim wyjedzie do szybów po paliwo do generatorów. Mason

na pewno będzie wiedział coś o Riu. Mason znał każdego, kto się czymś

wsławił na Zachodnim Wybrzeżu.

Wątpiła wprawdzie w uczciwość Ria, ale była pewna, że jest on kimś

niezwykłym.

Myśl o tym, że mogłaby dowiedzieć się o nim czegoś więcej, dodała

jej skrzydeł. Przeszkadzała jej wyboista droga, ciężka ciężarówka i zbyt

słabe kobiece mięśnie. Umiejętności, technika i finezja na niewiele tu się

zdały. Gdyby miała krzepę Ria, jechałaby dwa razy szybciej i nie martwi

łaby się, że na ostrych zakrętach i przy głębokich koleinach straci kontro

lę nad samochodem.

Zanim Hope wjechała na swoje podwórze i wyłączyła przepracowa

ny silnik, znów było jej gorąco i czuła się zmęczona. Pomimo późnego

popołudnia skwar ani trochę nie zelżał. Było naprawdę gorąco, jak na

koniec października. O wiele za gorąco. Już dawno pot zastąpił chłodne

krople wody na jej skórze.

Zdążyła złapać Masona, choć już wsiadał do pikapa, który był w go

spodarstwie jedynym środkiem transportu, pomijając cysternę.

- Mason! - zawołała.

Gdy się odwracał w jej stronę, wyskoczyła z wysokiej kabiny Behe

mota. Choć dzieliła ich długość całego podwórza, na jego ogorzałej twa

rzy dojrzała powitalny uśmiech. Znoszony kowbojski kapelusz tylko czę

ściowo okrywał sięgające do ramion, lśniące srebrzyste włosy, które po

wiewały na wietrze.

- Wcześnie wróciłaś - powiedział. - Zostawiłem ci trochę lemo

niady.

- A lód?

Zadając to pytanie, usiłowała powstrzymać uśmiech. Wiedziała, że

staruszek uwielbia lód, a nienawidzi napełniania tacek na lód, tak jak kot

nienawidzi błota. Kiedy całymi dniami nie było jej w domu, po powrocie

zastawała pusty zamrażalnik, w zlewie stos tacek na lód, a na pomarsz

czonej twarzy Masona przepraszający uśmiech.

Robił wszystko, żeby wyglądać na obrażonego, ale wcale mu się to

nie udało. Zachichotał.

- Znasz mnie aż za dobrze, dziewczyno.

- Mam nadzieję. To już tyle lat...

Włożyła mu rękę pod ramię i poprowadziła go do kuchni, gdzie było

stosunkowo chłodno. Dwa lata temu, kiedy na stałe wróciła na ranczo,

część pieniędzy, które zarobiła na pozowaniu do reklamy rajstop, prze

znaczyła na odnowienie zniszczonej kuchni, którą przekształciła we wspa

niałe centrum gospodarstwa.

W styczniu i lutym, kiedy wiały silne wiatry z północy, siadała z Ma

sonem przy starym dębowym stole i grali w tysiąca. Karty szły w ruch,

a Hope wyciągała od Masona różne opowieści - o życiu jego ojca, wu

jów i stryjów, dziadków, pradziadków i prapradziadków, o kobietach,

z którymi się żenili, dzieciach, które umarry młodo i tych, które przeżyły,

o ludziach, którzy budowali i tych, którzy burzyli.

Ta żywa historia, opowiedziana chropawym głosem i łamanym języ

kiem stawała się jej udziałem dzięki człowiekowi prawie trzy razy star

szemu od niej. Jego przodkowie znali najbardziej świetlane i najbardziej

mroczne strony Dzikiego Zachodu. To była również jej historia, bo ro

dzina Masona od ponad stu lat pracowała w Dolinie Słońca razem z ro

dziną matki Hope.

A jednak matka nigdy nie była wrażliwa na piękno i historię tego

rancza. Nienawidziła Doliny Słońca; z zapiekłą, przerażającą dla młod

szej córki goryczą przeklinała rdzawe wzgórza i zacienione kaniony.

- Słyszałeś kiedyś o facecie, który nazywa się Rio? - spytała Hope

bez namysłu.

- Duży mężczyzna o lekkim chodzie, na pierwszy rzut oka Indianin?

- Mhm - zgodziła się. - O uśmiechu, dzięki któremu wierzysz, że

życie się nie kończy.

Mason zerknął na nią z ukosa.

- Najpewniej wpadłaś mu w oko! Rio nie uśmiecha się za często.

- Pewnie śmiał się ze mnie - powiedziała, przypominając sobie jego

docinki na temat marzycieli i hazardzistów.

- Wątpię.
- Czyżby nie lubił się śmiać? - spytała, naśladując przeciągły spo

sób mówienia Masona.

- Ty to masz szczęście, że ścięłaś te kucyki, bo bym cię teraz za nie

wytarmosił! - Uśmiech przygasł na twarzy Masona, kiedy odwrócił sta

re, drewniane kuchenne krzesło i objął ramionami jego oparcie. - Rio

nie śmieje się z nikogo, tylko z głupków. Możeś i ty uparta jak oślica, ale

idiotką to ty nie jesteś.

Czule uścisnęła staruszka za ramię. Wyczuła wciąż jeszcze twarde

mięśnie. Mimo podeszłego wieku Mason nie garbił się i był prawie tak

żwawy, jak za młodu. Co prawda od czasu do czasu dokuczał mu artre-

tyzm, ale wciąż pasowało do niego określenie: prawie sto osiemdziesiąt

centymetrów żywej legendy. Tak jej ojciec mówił o swoim zarządcy, na

uczycielu i najlepszym przyjacielu.

Lodówka wydała chłodny, przyjazny odgłos, kiedy Hope ją otworzyła

i zamknęła. Zaniosła szklankę lemoniady - bez lodu - do stołu i usiadła.

- Czym się zajmuje Rio? - spytała.

- Ujeżdża konie.

Hope usiłowała dopasować lakoniczny opis do nietuzinkowej osoby

imieniem Rio, którą poznała.

- I to wszystko?

- Jak się jest Riem, to już jest bardzo dużo. Sam jest częścią konia.

Przysięgam. Jeździ na wszystkim, co ma grzywę. Ale delikatnie się z tym

czymś obchodzi. - Mason rozprostował ręce nad głową z taką siłą, że aż

cicho trzasnęły stawy. - Nigdy nie słyszałem, żeby jakiego konia zbił do

krwi, a jeździł już na wielu, co by na to zasługiwały.

Hope upiła łyk orzeźwiającego kwaśnego napoju i westchnęła.

- Powiedział, że jest człowiekiem, który znajduje wodę. Kazał mi spytać

cię o zdanie i dopiero wtedy podjąć decyzję.

Hope nie patrzyła w stronę Masona, a mimo to wyczuła nagły przypływ

jego zainteresowania. Bladozielone oczy przeszyły jątak intensywnym spoj

rzeniem, że skojarzyło jej się to z Riem. Sama nie wiedziała dlaczego.

- Coś w tobie zobaczył - powiedział stanowczo. Ałe zauważył, że się

zjeżyła. - Ojej, Hope, nie to miałem na myśli. Z ciebie jest kobieta co się

zowie, a on z pewnością jest chłopem na schwał, ale dla Ria to jeszcze nic

nie znaczy. Jeśli powiedział, że będzie szukać wody, to dlatego, że zrobiłaś

coś, co mu się spodobało.

- Był przy studni Turnera. Jedyne, co zrobiłam, to mocowałam się

z tym upartym generatorem.

Mason spojrzał na Hope. Trzpiotowata dziewczynka, którą pamiętał,

wyrosła na kobietę tak piękną, jaką kiedyś była jej matka. Ale w odróż

nieniu od matki, Hope nie przywiązywała zbyt wielkiej wagi do własnej

urody. Ani nie nienawidziła rancza. Była jego cząstką tak głęboko zako

rzenioną w ziemi, jak rośliny, które czerpią wodę ukrytą głęboko pod

powierzchnią pustym.

Podobnie jak starsza siostra, Hope miała ciemne włosy i promienny

uśmiech, który wzbudzał marzenia mężczyzn. Ale Hope nie zauważała

mężczyzn, których pociągała. Dostrzegała jedynie ziemię i gotowa była

dla niej pracować. W przeciwieństwie do siostry. Julie była tak piękna

jak motyl - i równie bezużyteczna. A co do matki Hope, to po prostu tak

bardzo nienawidziła tej ziemi, że nie mogła dobrze jej uprawiać.

- Riowi spodobało się, że j esteś kobietą z charakterem - powiedział

Mason, skinieniem głowy przytakując samemu sobie. - To jedyna rzecz,

jaką darzy szacunkiem. Charakter.

- No cóż, tego to mi nie brakuje - powiedziała, udając, że opacznie

zrozumiała słowa Masona. Wytarła zakurzoną twarz zewnętrzną stroną

tak samo zakurzonej dłoni. - Potrafi tego dokonać?

Mason zmrużył oczy i przeszył ją spojrzeniem.

~ Kochanie, jeśli gdziekolwiek na tym ranczu jest woda, to Rio ią

znajdzie.

- Jak?

Staruszek wzruszył ramionami.

- Słyszałem, jak ludzie gadali, że to czarodziej. Zaklinacz wody,

różdżkarz, wnuk szamana Zuni. Podobno był żołnierzem i kartografem.

Słyszałem, że wychował się w wieżowcu w Houston i w rezerwacie dla

Indian za Sierra Perdidas. Podobno uczył się na wschód od Gór Skali

stych i zna Zachodnie Wybrzeże lepiej niż wszystkie śmiertelniki.

- W co z tego wszystkiego wierzysz? - spytała zaciekawiona Hope.

Mason uniósł znoszony, przepocony kapelusz kowbojski i mocniej

wcisnął go na głowę.

- We wszystko. I jeszcze ci coś powiem- dodał, przeszywając jąprze-

nikliwymi zielonymi oczami. - Rio jest bystry, spokojny i szybszy niż wszy

scy mężczyźni stworzeni przez Boga. Jest trochę Indianinem, a w pełni

mężczyzną. Nie zabiera się za coś, co nic nie warte, a w walce jest bitny jak

wszyscy diabli. Raz widziałem, jak rozdzielał trzy bestie. Zrobił to tak szyb

ko, że przez ten czas nie zdążyłbym nalać kawy do kubka.

- Z tego, co mówisz, wynika, że to... brutal.

Mason zerkał na lemoniadę w szklance Hope, zastanawiając się nad

tym, czego dziewczyna nie dopowiedziała.

- Tak jak Turner? - spytał wprost.

- Tak - odparła.

- Nic podobnego. Turner jest do cna podły. Lubi ranić ludzi.

Hope z trudem ukryła, że przeszył ją dreszcz. Aż za dobrze znała tę

stronę jego osobowości.

- Rio jest pokojowo nastawiony, o ile to możliwe. A kiedy już musi

walczyć, jest tak okrutny, jak to konieczne. - Mason pomasował obolałe

kłykcie i spojrzał na nią. - Skarbie, ci trzej faceci, których pobił Rio,

mieli noże. Podle gadali, jak to obedrą ze skóry bydlaka, co to mu się

wydaje, że wolno mu pić z białymi ziomkami. Oberwało im się, bo na to

zasłużyli, a oberwali niewąsko.

Szybko obróciła głowę. Twarz Masona była zacięta.

- Gdyby Bóg uznał za stosowne dać mnie i Hazel dzieci - spokojnie

oznajmił Mason - to umarłbym ze spokojnym sumieniem, gdybym spło

dził takiego syna jak Rio.

Przez minutę Hope milczała, nie wiedząc, co powiedzieć. Mason ni

gdy o nikim tak nie mówił. Nawet o niemal mitycznych postaciach swo

ich przodków.

- Gdzie spotkałeś Ria? - spytała w końcu.

Mason zawahał sie. Znów uniósł kapelusz, znów włożył go z rozma

chem i powiedział:

- Tak naprawdę, to mi opowiedziała Hazel, ale ona nie miałaby nic

przeciwko temu, żebym ci to powiedział. Dzieci jej siostry miały kłopo

ty, nieważne jakie. Rio je rozwiązał.

Hope starała się przypomnieć sobie wszystko, co wiedziała o zmarłej

żonie Masona. Siostra Hazel wyszła za włóczęgę półindiańskiej krwi. Po

kilku latach mężczyzna zniknął, zostawił ją z czwórką dzieci.

I Rio „rozdzielił" trzech mężczyzn, którzy nienawidzili Indian.

- Rozumiem - mruknęła Hope. Potem dodała po cichu: - Mam na

dzieję, że ci mężczyźni wzięli sobie do serca nauczkę.

- Wątpię. Nie da się nauczyć węża jazdy na łyżwach. Ale ci trzej już

przestali znęcać się nad dzieciakami - dodał z ponurą satysfakcją.

Hope doszła do wniosku, że wie już wszystko, co potrzeba, o czło

wieku imieniem Rio: Mason go szanuje. Bez względu na to, czy potrafi

znaleźć wodę, czy nie, Rio przynajmniej nie jest sępem, który zamierza

żerować na szczątkach jej marzeń.

- Dzięki. - Wstała i ucałowała Masona w oszroniony siwym zaros

tem policzek.

- Zamierzasz skorzystać z jego oferty? - spytał.

- Tak. - Już miała chwycić za słuchawkę, ale powstrzymała się, za

kłopotana. - Nie wiem, jak go złapać.

- Nie martw się. - Mason uśmiechnął się. - Nie zdążysz się obrócić,

a pojawi się tutaj.

- Ale skąd będzie wiedział, że chcę go zatrudnić?

- A skąd wiatr wie, jak wiać?

Hope parsknęła zniecierpliwiona.

Mason podniósł wzrok. Zielone oczy emanowały spokojem i pewnością.

- To Rio. On będzie wiedział.

Rozdział 3

ozdrażniona Hope wzięła się pod boki i jęknęła.

- To Rio! On będzie wiedział - powtórzyła z przekąsem. - Dzięki,

Mason. Bardzo mi pomogłeś.

Mason tylko popatrzył na nią mądrymi zielonymi oczami.

- Gdybyś miał kucyki - mruknęła - to bym ci j e natychmiast wyrwa

ła z tej oślej głowy. Nie mam czasu czekać, aż Rio dowie się. w tajemni

czy sposób, że chcę go zatrudnić. Potrzebuję wody! I to już!

- Zawsze byłaś krewką dziewczynką - zgodził się Mason, uśmie

chając się do siebie. - Może i mógłbym odnaleźć Ria. Za odpowiednią

opłatą...

- Jaką opłatą? - Jęknęła. Pomyślała o całej liście morderczych za

dań do wykonania. Prac, których nie lubiło żadne z nich.

- Przez tydzień kostki lodu - oświadczył.

- Zgoda. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Masz zaniki pamięci, Ma

son. Ja zawsze pamiętam o kostkach lodu.

- Wiem, ale teraz nie będę miał z tego powodu wyrzutów sumienia.

Roześmiała się i pokręciła głową, sprawiając, że jej ciemne loki roz

błysły światłem.

- Jak znajdziesz Ria?

- Bez trudu. Ujeżdża konie dla Turnera.

- Ooo!

Hope ugryzła się w język, żeby nie zakląć. Naprawdę nie chciała od

wiedzać rancza Turnera. Odkąd wróciła do Doliny Słońca, John Turner

bezlitośnie ją prześladował. Im częściej mu odmawiała, tym bardziej był

zdecydowany ją posiąść.

Zebrała się w sobie i wzięła do ręki słuchawkę. Już się go nie bała, ale

wciąż pogardzała nim za prostacką brutalność. Zachowanie przy nim do

brych manier kosztowało jąwiele wysiłku. Ukrywała swoje uczucia, bo wie

działa, że gdyby je ujawniła, to by go jeszcze bardziej rozjątrzyło. Trzeba

było na własnej skórze doświadczyć jego arogancji, żeby w nią uwierzyć.

- Czy ten sukin... Czy znów nie daje ci spokoju? - spytał Mason ostro.

Wzruszyła ramionami.

- Odkąd bank jego ciotki dał mi drugi kredyt na Dolinę Słońca, Joh

nowi chyba się zdaje, że mnie kupił.

- Mam siedemdziesiątkę na karku, ale to nic. Bóg mi świadkiem, że jeśli

ten sukinsyn jeszcze raz choćby cię tknie, to podziurawię mu łeb jak sito.

Hope położyła rękę na ramieniu Masona w łagodzącym, a jednocze

śnie pokrzepiającym geście. Nawet kiedy jeszcze żył jej ojciec, Masonją

chronił, jakby była jego córką. Pod wieloma względami był staroświec

kim człowiekiem Dzikiego Zachodu. Wierzył, że jeżeli kobieta mówi nie,

to naprawdę tak myśli, i koniec.

Ale John Turner nie podzielał tego przekonania. Jak rozpieszczony

dzieciak miał obsesję na punkcie każdej rzeczy, której nie mógł mieć.

Osiem lat temu jego ojciec uchronił Hope przed gwałtem, ale Wielki Jase

Turner zmarł zeszłej zimy, nie pozostawiając nikogo, kto trzymałby w ry

zach jego jedynaka.

Potrzeba było wielu lat praktyki, aby nabyć umiejętność szybkiego

opędzania się od myśli o Turnerach i płonnych marzeniach jej ojca o „do

brym" zamążpójściu młodszej córki. To wszystko stało się wieki temu.

Obaj ojcowie już nie żyli, matka Hope nie żyła, siostra nie żyła.

Hope żyła.

To wszystko nauczyło ją, że jest różnica pomiędzy łatwymi obietni

cami mężczyzny a przerażającą rzeczywistością jego żądz. Ale jeszcze

ważniejsze niż wczorajszy dzień, ważniejsze niż kłamstwa i krzyki małej

dziewczynki było to, że ranczo Hope umierało na jej oczach. W obliczu

tego faktu nie liczyło się nic, a już na pewno nie przeszłość, której i tak

już się nie da odwrócić.

Wzięła do ręki słuchawkę i szybko wystukała numer. Po drugim

dzwonku telefon odebrała gosposia.

- Cześć, Sally. Mówi Hope. Chciałabym zostawić wiadomość dla

jednego z waszych robotników.

- Zaraz poproszę Johna - powiedziała szybko Sally.

- Nie, nie ma potrzeby go fatygować.

Nic z tego. Sally już po niego pobiegła. Hope zamknęła oczy i czeka

ła, aż pan i władca imperium Turnerów podejdzie do telefonu.

Mason przymrużył oczy i patrzył, jak twarz Hope zastyga w maskę.

Serce o mało mu nie pękło, kiedy prawie osiem lat temu Jase Turner

odwiózł j ą do domu. Buzię miała bladą, posiniczoną, a wyraz twarzy osoby

starej. Trudno było uwierzyć, że właśnie skończyła osiemnaście lat i dzień

wcześniej była roześmianą nastolatką.

Mason westchnął i zaklął pod nosem, ospale masując kark. Kiedy

myślał o przeszłości, zawsze czuł się stary i bezużyteczny. Dobrze mu

się kojarzyli z tymi latami tylko Hazel i ojciec Hope, Wayne, a oboje już

nie żyli. No, i, oczywiście, Hope. Wyłoniła się z przeszłości i wciąż żyła.

Warto było przez to wszystko przebrnąć, żeby w grudniowy poranek usły

szeć jej śmiech. Był gotów zrobić, co w jego mocy, żeby już nigdy nie

zapomniała, jak to jest śmiać się beztrosko.

- Witaj, John - powiedziała bezbarwnym głosem. - Mówiłam Sally,

że nie chcę ci robić kłopotu.

- Rozmowa z tobą to dla mnie nigdy nie jest kłopot, laleczko.

- Chciałabym zostawić wiadomość dla jednego z twoich pracowni

ków, człowieka imieniem Rio.

Zapadła drętwa cisza. Kiedy Turner znów się odezwał, jego głos nie

był już nawet w połowie tak ciepły, jak przedtem.

- Czego od niego chcesz?

Przez dłuższą chwilę czekała, aż wybrzmi echo obcesowego pytania.

- Przepraszam za kłopot, żegnam - oświadczyła bez zająknięcia.

- Zaczekaj! Nie bądź taka nadęta! Ja tylko troszczę się o twoje inte

resy. No wiesz, nie możesz ufać każdemu facetowi.

Hope pomyślała o wodzie i spragnionym bydle i ugryzła się w język.

Arogancja i gruboskórność Turnera już nie powinny jej dziwić.

- Ten Rio to włóczykij, typ spod ciemnej gwiazdy - oświadczył Turner.

- Jestem dużą dziewczynką. Sama potrafię o siebie zadbać.

Teraz.
Żadne z nich nie wypowiedziało tego słowa, ale ono zawisło między

nimi. Jako osiemnastolatka nie potrafiła sama stawić czoła mężczyźnie,

ale teraz potrafi. Za to mogła podziękować Johnowi Turnerowi. Choć

kiedyś życzyła śmierci jemu i samej sobie.

Prawie się uśmiechnęła. Nie do wiary, że kiedykolwiek była tak mło

da i naiwna.

- Myślałem, że sami z Masonem ujeździliście wszystkie swoje ko

nie - powiedział Turner. - To znaczy te, które wam jeszcze zostały. Wy

starczyłoby, żebyś mi szepnęła słówko, laleczko, a sprowadziłbym wam

najlepsze konie, jakie można kupić. Ajeśli to Jeździec Burzy sprawia

wam kłopoty, to z chęcią sam go popieszczę ostrogami. Jest cholernie

krewki, zbyt krewki dla kobiety.

Hope skrzywiła się. Zignorowała jego propozycję, żeby zostać panią

Turner. Kiedy się odezwała, robiła wszystko, żeby jej głos nie zdradzał

emocji. Zignorowała też jego wzmiankę o tym, że zostało jej tylko pięć

koni, a jeden z nich to narowisty ogier, istny szatan, na którym w ogóle

nie można jeździć.

- Jeśli zobaczysz Ria, powiedz mu, że dzwoniłam - powiedziała.

- Nie będzie go przez kilka godzin, może dni. Ten gnojek chodzi

własnymi drogami. Lepiej rai powiedz, o co chodzi. On zechce wiedzieć,

czego...

- Onjuż wie-ucięłaHope.

- Poczekaj. Przyjedziesz jutro na grilla?

Kosztowało ją wiele trudu utrzymanie rzeczowego tonu, ale udało jej

się to. Za bardzo potrzebowała wody, żeby sobie pozwolić na wybuch

emocji.

- Przykro mi. Mam dużo pracy.

- Laleczko, zapracujesz tę śliczną dupcię na amen. Nie musisz. Za

troszczę się o ciebie. Możesz zatrzymać swoje ranczo. Do licha, nawet

przeprowadzę ci wodociąg. To będzie mój prezent ślubny...

- Dzięki za przekazanie wiadomości - ucięła stanowczym tonem.

Turner roześmiał się.

- No dobra. Ale i tak pewnego dnia powiesz „tak".

Cicho odłożyła słuchawkę i spojrzała we wszystkowiedzące oczy

Masona.

- Wciąż nie możesz go spławić, hm? - spytał staruszek.

- To tylko taka gra. Jeśli ja powiem „tak", on zwróci się w przeciw

nym kierunku, jak zadziorny kogut.

Mason powoli pokręcił głową.

- Nie wierz w to.

Na zaciśniętych ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Nie wierzę. Ale w pewnym sensie to prawda. Gdyby mnie zdobył,

to za tydzień, dwa odechciałoby mu się. Onjuż taki jest. Zawsze taki był.

Do samej śmierci się nie zmieni.

- Tak, a ona nastąpi dobrze przed czasem, jeśli jeszcze kiedyś ze

chce tak cię nagabywać.

Nagle poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Otoczyła Masona ra

mionami.

- Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła - powiedziała, mocno go ści

skając. - Kocham cię.

Odwzajemnił uścisk, a dłoń o wielkich kłykciach przygładziła jej wło

sy-

- Zakopałabyś się w kostkach lodu, ot co. - Potem, zbyt cicho, by

mogła to usłyszeć, dodał: - A teraz zbieraj się, zanim krowy zdechną

z pragnienia.

- Jeśli Rio zadzwoni...

- Dziewczyno, nie słuchasz mnie - niecierpliwie przerwał Mason.

- Rio cię znajdzie. Nie potrzebuje mojej pomocy i na pewno nie po

trzebuje, żeby prowadził go za rękę taki tchórzliwy, nadęty sukinsyn

jak Turner.

Hope dała za wygraną. Szybko dopiła lemoniadę i posłusznie zosta

wiła Masona samego.

Wziął szklankę i zawołał za Hope z ganku.

- Fasola z wołowiną o zachodzie słońca!

- I sałatka! - krzyknęła, wsiadając do zakurzonej kabiny Behemota.

- W lodówce jest sałata, pomidory, szczypiorek i grzyby.

- Królicze żarcie! Żądasz ode mnie, żebym ci przygotował króli...

Reszta rozwścieczonych słów wtopiła się w warkot silnika Behemo

ta. Mason, co prawda, od czasu do czasu lubił zjeść „królicze żarcie", ale

przygotowanie go było czymś poniżej jego godności.

Ale to zrobi, przeklinając każdy świeży listek. I zrobi to z przyjem

nością, bo lubi i świeże listki, i przeklinanie. Droga do miasteczka była

długa, więc świeże warzywa stanowiły rzadkość w tym gospodarstwie.

Uśmiechnięta Hope przejechała obok pastwiska, gdzie jej bydło tło

czyło się dookoła poidła. Czarna sierść krów przyprószona była kurzem.

Wzdłuż polnej drogi ciągnął się wąski rurociąg przeżarty przez piasek

i słońce. Studnia, która kiedyś zaspokojała potrzeby rancza, wyschła po

nad ćwierć wieku temu. Ojciec Hope bezustannie jąpogłębiał, aż w koń

cu natrafił na zeskorupiałe podłoże skalne, skąd trzęsienia ziemi zabrały

wodonośne warstwy skał i zakopały je pod suchym jak pieprz łupkiem.

Przeklinając, wykopał kolejną studnię kilka kilometrów dalej, na odle

głym krańcu rancza.

Nowa studnia miała na imię tak samo jak Hope. To właśnie z niej

doprowadzono rurociągiem wodę do domu i gospodarstwa.

Inne studnie nawadniały kiedyś pobliskie pastwiska i napełniały po

brzegi poidła dla koni. Ale to się skończyło. Pola wyschły, a zasilane

wiatrakami pompy, które kiedyś dostarczały wodę, zostały odłączone.

Teraz wody z tych studzien nie wystarczało nawet do zalewania pomp,

nie mówiąc już o zaspakajeniu potrzeb czarnego Angusa, pól i napełnia

niu porozstawianych tu i ówdzie poideł dla bydła.

Studnia, którą ojciec nazwał jej imieniem, nie wyschła do końca. Ale

nie mogła dostarczyć wystarczającej ilości wody dla bydła i domu. Więc

Hope zamknęła hydrant prowadzący ze studni do domu, po zaniżonych

cenach wyprzedała część bydła i zaczęła dowozić wodę do poideł na te

renie rancza i dalej.

Kiedy nawet to nie starczało, pozbywała się kolejnych sztuk bydła,

sprzedając strzępy przyszłości, żeby przetrwać niekończące się miesiące

suszy.

Pastwiska i trawniki przy domu dawno wyschły, podobnie jak naj

starsze, najgłębiej zakorzenione drzewa otaczające budynki. Hope mu

siała zrezygnować z uprawy warzyw, bo nie była w stanie zaspokoić prag

nienia roślin. Dowoziła wodę do domu ze studni Turnera i wlewała ją do

cysterny zakopanej na podwórzu.

I było jej ciągle za mało.

Wkrótce spadnie deszcz, zaklinała Hope w duchu.

Każda susza, nawet najbardziej długotrwała, ma swój kres. Trzeba

tylko przetrwać do chwili, kiedy spadnie deszcz, a wtedy zbiorniki wod

ne napełnią się, a poziom wód gruntowych znów się podniesie i napełni

puste studnie, wyrośnie trawa, bydło się rozmnoży i będzie coraz licz

niejsze i większe, a Dolina Słońca znów ożyje.

Za pieniądze zaoszczędzone z pracy modelki mogłaby przeżyć kolej

ny rok. Przy odrobinie szczęścia nawet dłużej. Mogłaby spłacić odsetki

drugiego kredytu - termin ich zapłaty mijał piętnastego stycznia. Mogła

by uchronić ranczo przed bankructwem nawet dłużej, gdyby wykorzy

stała pieniądze, które odkładała na wywiercenie kolejnej studni i na co

miesięczne opłaty w gospodarstwie. Ale jeśli wyda pieniądze, które prze

znaczyła na studnię, losy rancza będą przesądzone.

Hope spoglądała smutno na jałową krainę z trudem broniącą się przed

nieustannie atakującym słońcem. Duży krzak bylicy unosił w górę postrzę

pione szare gałęzie, tworząc tajemnicze wzory na tle błękitnej misy nieba.

Krainę, wspinającą się na wschód ku wzgórzom Perdidas, okrywała cieni

sta szata jarów. Rośliny w przytłumionych odcieniach zieleni i brązu po

krywały szerokie wachlarze aluwialne, które rozciągały się od nasady gór.

Po gwałtownej burzy, kiedy strumienie wody deszczowej spływały

w niżej położone zbiorniki, tworzyły się okresowe jeziora, nad którymi

gromadziły się stada wędrownych ptaków, a wzdłuż miękkich linii brze

gów czujne zwierzęta pustynne zostawiały delikatne sploty śladów. Zimą

aluwialne wachlarze zieleniły się od trawy i świeżej roślinności, i skrzy

ły się strumieniami, które wysychały przez upalne tygodnie lata.

Ale teraz, zbyt często, te same jary coraz dłużej pozostawały suche.

W jarach i sadzawkach, które kiedyś poiły bydło, nie rosła nawet trawa.

Gospodarstwa wyczerpywały studnie aż po samo dno.

A studnie wysychały.

Przez otwarte okno ciężarówki wpadało pachnące żywicą, aromatycz

ne powietrze. Hope głęboko je wdychała, pozwalając, by orzeźwił jączysty

zapach ziemi. Słońce przypiekało przez przednią szybę, lecz o wiele ła

godniej niż trzy miesiące temu.

Hope zjechała z polnej drogi na trakt trochę szerszy niż dwupasmo

wa szosa. W porze deszczów koleiny dróg rozmiękały niby kleisty wosk,

a potem, na krótko, zamarzały pod wpływem chłodnych wiatrów z pół

nocy. Ale wtedy nie miało znaczenia to, czy droga jest przejezdna. W po

rze zimowych deszczów i lodu nie będzie musiała dowozić wody do po

rozstawianych daleko od siebie poideł.

Behemot chwiał się i kołysał na boki jak koń, który za wszelką cenę

chce zawrócić do stajni. Hope szarpnęła kierownicę i trzymała jąkurczo-

wo, aż pojazd znów zaczął się trzymać drogi. Ból ramion podpowiadał

jej, że stać ją jedynie na to, żeby wyciągnąć ciężki płócienny szlauch,

i pociągnąć go do suchego metalowego poidła pomiędzy tłoczącym się,

przepychającym się spragnionym bydłem. A musiała to zrobić dziś przy

najmniej jeszcze raz.

Jeśli nie dwa razy.

Hope nie pozwoliła sobie na rozmyślanie o tym. Ciężarówka przeto

czyła się przez wzniesienie i zbliżała się do studni imienniczki.

Rio tam był. Czekał na nią.

Rozdział 4

ope zahamowała, wzbijając tumany kurzu i powłócząc nogami, szła

do pustego poidła. Bydło wyczuło wodę w Behemocie i zaczęło się

tłoczyć wokół cysterny, zagradzając dostęp do zbiornika.

Rio bez słowa wskoczył na siodło i rozgonił bydło. Jego klacz pra

cowała zręcznie, precyzyjnie, z wdziękiem, obracając się na tylnych no

gach, odpędzając krowy od ciężarówki z właściwym dla dobrze wy

szkolonego konia kowbojskiego posłuszeństwem. Jeździec był równie

zręczny. Prowadził żwawo obracającą się klacz, balansując ciałem, aby

ułatwić koniowi pracę. Jego plecy poruszały się płynnie w rytm ruchów

konia.

Dzięki niemu i jego rączemu koniowi Hope mogła zaparkować cię

żarówkę tuż przy zbiorniku. Poidło było duże, wielkości przydomowego

basenu kąpielowego. Siedząc w kabinie, zajrzała do zbiornika.

Był pusty.

Nasłuchiwała odgłosu generatora i słyszała tylko pomruk silnika Be-

hemota. Jej serce zawahało się, a potem zamarło. Najwyraźniej generator

samoczynnie się wyłączył. To znaczy, że przez pompę przepływało za

mało wody. Co prawda wiatrak się obracał, ale z hydrantu wypływał stru

mień tak cienki jak jej mały palec. Ledwie wyciekał z rury z lanego żela

za do zbiornika; zwierzęta wysysały każdą kropelkę wilgoci.

Hope patrzyła, jak wielki różowy krowi język liże wilgotny metal.

Sercejej się krajało. Studnia, która stanowiła jedyne źródło wody na ran-

czu, już prawie wyschła.

Wyczerpanie, któremu do tej pory tak usilnie starała się nie ulec, wzięło

nad nią górę. Na kilka sekund zamknęła oczy i walczyła z paraliżującym

lękiem. Nie mogła stracić rancza!

Wzbierała w niej determinacja, wypierając lęk i rozpacz. Drzwi ka

biny zaskrzypiały i zatrzasnęły się, kiedy zeskoczyła na ziemię tuż obok

pustego zbiornika, wyminęła stłoczone bydło.

Przechodząc, rozejrzała się po stadzie, automatycznie, wprawnym

okiem sprawdzając jego kondycję. Herefordy były chude i kościste. Zbyt

chude. Zbyt kościste. Powinny być gładkie i spokojne jak bydło Turnera.

Ale jej bydło musiało wędrować wiele mil w poszukiwaniu paszy, a po

tem wracać na ranczo do poidła. Z każdym dniem krowy musiały iść co

raz dalej, żeby zaspokoić głód, a potem przebyć coraz dłuższą drogę po

wrotną, żeby zaspokoić pragnienie.

Uklękła pod metalowym brzuchem Behemota i przystąpiła do pracy.

Klęła po cichu, usiłując przykręcić lekko wykrzywioną, zdecydowanie

zardzewiałą złączkę do zaworu. Ręce jej drżały, a ramiona chwytał skurcz,

ostrzegając, że ciało znajduje się u kresu sił.

Wyczuła za plecami lekkie poruszenie. Potem zobaczyła u swego boku

Ria. Wyjął szlauch z jej zmęczonych rąk. Z wdzięcznością opuściła ra

miona i patrzyła, jak mężczyzna zmaga się z upartą złączką.

- Jeden gwint jest wykrzywiony - powiedziała, kiedy usiłował dojść,

w jaki sposób przykręcony jest wąż. - Wiem, jak go nakierować na wła

ściwy tor. Jeśli mi potrzymasz ten szlauch, to resztę już zrobię.

Zanim dokończyła zdanie, przesunął wąż tak, że jego mosiężne złą

cze było już tuż przy ciemnej paszczy zaworu. Wyciągnęła ręce ponad

jego ramionami, żeby połączyć gwinty w zaworze i szlauchu. Było to

znacznie prostsze dzięki temu, że ciężar mokrego węża nie osuwał meta

lowej końcówki w dół. Po kilku nieudanych próbach udało jej się na tyle

przykręcić wąż, żeby nie trzeba było przytrzymywać mosiężnych elemen

tów jedną ręką i obracać drugą.

Głęboko wciągnęła powietrze, zbierając siły do ciężkiego zadania za

ciśnięcia upartej złączki tak, żeby od razu nie odpadła pod nagłym napo

rem wody.

Rio poczuł, że pierś Hope otarła się o jego ramię. Kiedy spojrzał na

dziewczynę stwierdził, iż nie zdawała sobie sprawy, że ich ciała się ze

tknęły. Zmęczona i przestraszona, całą uwagę skupiła na upartej złączce.

Zauważył ślady potu na jej twarzy, drobinki kurzu, intensywny rumie

niec i jedwabiście gładką skórę. Spod kapelusza Hope wysunęły się pa

semka włosów i falowały na jej twarzy jak ciemne płomyki. W piwnych

oczach już nie dostrzegł zieleni, którą było widać w piekącym słońcu, kie

dy spotkali się przy studni Turnera. Teraz jej oczy były ciemne, zbyt ciem

ne, podobnie jak jej usta były zbyt blade na tle zarumienionych policzków.

Rio zastanawiał się, ile razy pokonała drogę od studni Turnera do

własnej wysuszonej ziemi i spragnionego bydła. Musiała być bardzo zmę

czona. Delikatnie nakrył jej ręce swoimi. Odsunął jej palce od złączki

i sam zabrał się do zaciskania metalowych elementów.

Zaskoczyło go, jak trudno jest je utrzymać pod odpowiednim kątem,

żeby gwinty delikatnie się obracały, i jednocześnie podtrzymywać wąż,

który ciąży ku ziemi. Aż się skrzywił, kiedy pomyślał, że Hope codzien

nie musi podejmować taki wysiłek.

Gdzie, u licha, jest Mason? - pomyślał, To nie jest praca dla kobiety.

Jak długo już Hope przywozi tę wodę sama?

- Dzięki. To powinno wystarczyć - powiedziała, wyłażąc spod cy

sterny. - Pójdę po klucz.

Wróciła bardzo szybko. W ręku miała duży klucz francuski. Rio wziął

narzędzie z jej ręki. Poniósł je z taką łatwością, że mu pozazdrościła.

Patrzyła, jak bladoniebieska koszula rytmicznie napina się na jego ra

mionach. Zaciskał złączkę płynnymi, zdecydowanymi ruchami. Czekała

na właściwy moment, a potem zaczęła rozciągać szlauch, aby za chwilę

mogła przez niego popłynąć woda.

- Usiądź - powiedział. - Ja się tym zajmę.

Jej ramiona podjęły decyzję wcześniej niż głowa. Opadły bezwładnie.

Westchnęła i usiadła, opierając głowę o metalowe wybrzuszenie cysterny.

W ciszy obserwowała opalonego pustynnym słońcem mężczyznę, który kuc

nął tak blisko niej, że dżinsy i koszule obojga prawie stapiały się ze sobą.

- Dzięki - powiedziała, masując zmęczone ramiona. - Nie wiem,

jak ci się odwdzięczę.

Rio powoli pokręcił głową. Przypomniał sobie, jak wyginała się w łuk

ku niebu, a jej dłonie obsypywały jej piękne kształty płynnymi diamenta

mi. Tego obrazu nie mógł wymazać z pamięci. Była tak olśniewająca

i nieoczekiwana jak tęcza na pustyni.

I podobnie jak tęcza dawała radość, nie prosząc o nic w zamian.

- Nie - powiedział cicho. - Nic nie jesteś mi winna.

Zwróciła ku niemu twarz, ale nie odwzajemnił spojrzenia. Całą uwa

gę skupił na pracy. Kiedy wreszcie skończył, wyślizgnął się spod cięża

rówki i oparł klucz o koło. Bez słowa zaczął ciągnąć ciężki, sztywny wąż

do zbiornika na wodę, wokół którego przeraźliwie rycząc, tłoczyły kro

wy. Choć bardzo się starały, nie mogły do końca wcisnąć się pomiędzy

ciężarówkę i poidło, a Riowi i Hope nie groziło stratowanie, bo schro

nieniem dla nich był wielki brzuch Behemota.

Rio starał się przekrzyczeć bydło.

- Gotowe!

Hope nie odpowiadała, wąż wciąż się nie napinał, więc Rio zerknął

przez ramię. Stała oparta o zakurzoną ciężarówkę, z zamkniętymi ocza

mi, chłonąc chwilę wytchnienia, jak suchy piach chłonie wodę. Wyda

wała się taka krucha na tle masywnej cysterny.

- Hope?

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego. Mimo zmęczenia z wdzię

kiem podniosła ciężki klucz, przymocowała go do zaworu i napierając

całym ciałem, dokładnie go przekręciła.

Woda wybrzuszyła szlauch i znad krawędzi zbiornika lała się do środ

ka, z hukiem bębniąc o blaszane dno. Krowy ryczały i tłoczyły się coraz

bliżej, napierając nawet na potężną ciężarówkę. Kiedy Rio się upewnił,

że wąż nie wyskoczy ze zbiornika i woda nie rozchlapie się dookoła,

wślizgnął się pod pojazd i usiadł przy Hope.

- Narwane diabełki - powiedział, wpatrując się w las zakurzonych

nóg tłoczący się dookoła cysterny.

- Piękne diabełki. - Hope uśmiechała się, dumna ze swojego bydła.

Po jakimś czasie zwierzęta, które jako pierwsze zaspokoiły pragnie

nie, pozwoliły się odepchnąć na bok przez spragnionych współtowarzy

szy. Te sztuki, którym udało się napić wcześniej, podczas pierwszej do

stawy wody, czekały na obrzeżach stada albo pasły się skryte w wielkich

krzewach bylicy i pod małymi sosnami, z rzadka porastającymi łagodnie

pofałdowany teren. Te, które dziś sobie skubią liście, jutro będą najgorli-

wiej tłoczyć się przy wodopoju, przepychając się i ryczeniem domagając

pierwszego porannego łyka.

Hope nie starała się przekrzyczeć krów. Na pół przepraszająco uś

miechnęła się do Ria i położyła się na plecach w kurzu, podkładając ka

pelusz pod głowę. Przyjemnie było rozluźnić mięśnie, obolałe od co

dziennych obowiązków.

To była wyczekiwana chwila; najtrudniejszą część transportu wody

miała już za sobą i pozostało tylko odłączyć szlauch, zwinąć go i odpro

wadzić Behemota do domu. Czasami przed odjazdem zdarzało jej się

rozebrać i wskoczyć do olbrzymiego zbiornika. Przez jakiś czas spokoj

nie w nim brodziła, potem opierała ramiona o metalową krawędź i uno

siła się na wodzie, przyglądając się gwiazdom kwitnącym na granatowej,

tafli późnowieczornego nieba.

Rio uśmiechał się dziwnie, patrząc na Hope, która leżała przy nim,

nic sobie nie robiąc z jego bliskości. Nie wiedział, czy jest zbyt zmęczo

na na kokieterię lub próby flirtowania typowe dla kobiet, które wcześniej

znał, czy może po prostu nie widzi w nim mężczyzny, bo nie jest biały.

Ale przypomniał sobie, że kilka razy zwróciła twarz w jego stronę.

Zauważył, że mu się przyglądała z kobiecą aprobatą w oczach. Była wy

cieńczona, nie udawała świętoszki.

Kusiło go, żeby rozciągnąć się obok niej, pod osłoną opasłej cyster

ny, żeby wraz z nią wypoczywać. Jego dzień zaczął się na długo przed

3 - Piękna mar2ycie!ka

świtem, kiedy złapał Szarówkę, osiodłał ją i zgromadził stado narowi-

stych rasowych koni Turnera. Te konie były zgrabne jak baleriny i po

dobnie jak one nieużyteczne w zaganianiu bydła.

Rio tak naprawdę wolał konie kowbojskie. Były muskularne, szyb

kie, doskonale przystosowane do pracy z bydłem i wiedziały, jak się ob

chodzić z krowami. Zanim Rio dokończy dzieła, John Turner będzie miał

kilka najlepszych koni do poganiania bydła w Newadzie.

A potem Turner zniszczy swoje kowbojskie konie, usiłując wygrać

błyszczące sprzączki na rodeo. Ten człowiek nie miał żadnego wyczucia

w obchodzeniu się z końmi, podobnie j ak nie potrafił obchodzić się z ludź

mi, których zatrudniał, z kobietami czy samą ziemią. Brał, nie dając nic

w zamian. Nawet nie wiedział, że powinien coś dać.

Rio oparł głowę o zakurzone koło i podkurczył nogi, aby rozpędzone

krowy nie podeptały mu stóp. Nie chciał zasnąć. Wolał napawać się spo

kojem tej chwili, tym, że krowy zaspokajają pragnienie, kobietą spoczy

wającą zaledwie kilkanaście centymetrów od jego uda i wspomnieniem,

kiedy jej piersi otarły się o jego ramię.

Zaklął w duchu i nazwał siebie głupcem za to, że śmiał choćby spoj

rzeć na Hope.

To nie jest kobieta na jedną noc. Więc przestań myśleć o tym, jak

wyglądała na tle nieba, kiedy bluzka opinała dokładnie takie kształty,

jakie chciałbyś widzieć!

Nawet gdyby do ciebie przyszła, to tylko byś ją zranił. Czy tego chcesz?

Czy chcesz jej podać pomocną dłoń, a potem zaciągnąć ją do łóżka, jak

by była kolejną zdobyczą sobotniej nocy?

Do licha, przestałeś tak traktować kobiety, zanim dorosłeś do picia

alkoholu.

Mimo zachłannej męskiej żądzy nie uczynił najmniejszego ruchu

w kierunku Hope.

Ani słowa. Ani gestu. Nawet wygłodniałego spojrzenia.

Nie miał wątpliwości, że ona tak po prostu nie prześpi się z żadnym męż

czyzną. Wiedział też, że on sam nie odda całego siebie żadnej kobiecie. Nie

zwiąże się z żadną, cokolwiek by to miało znaczyć. Przez trzydzieści trzy lata

życia przynajmniej tego nauczył się o sobie. Wiedział też, że Brat Wiatru to

nie tylko indiańskie imię. To jego los, który w końcu zaakceptował.

Przez całe życie szukał czegoś trwalszego, niż bezustanna tułaczka

po krainach Dzikiego Zachodu. Nie znalazł żadnego miejsca, żadnej osoby,

która byłaby w stanie go zatrzymać, kiedy jego brat wiatr go wołał, szep

cząc o tajemniczych źródłach i zacienionych kanionach, których nie do

tknęła stopa ludzka.

Rio zdawał sobie również sprawę z tego, że chociaż był biały i do

szesnastego roku życia wychowywał się i kształcił jak biały, białe kobie

ty nie chciały się z nim wiązać. Niepokoiło je jego umiłowanie samotno

ści i refleksyjna, samotna natura.

W większości przypadków również białe kobiety nie chciały mieć

dzieci mniej białych niż one same.

Naprawdę nie miał im tego za złe. Po tym, co przeszedł, mógłby na

pisać książkę o tym, jak to jest nie być ani białym, ani Indianinem. Jak to

jest nic dla nikogo nie znaczyć i być najwyżej kulą u nogi.

Rio nasunął kapelusz na oczy, odcinając się od widoku odsłoniętego

ciała Hope, które było w zasięgu jego spragnionych dłoni. Opanował po

żądanie dzięki tej żelaznej dyscyplinie, która pozwalała mu hamować

rozszalały temperament, kiedy w szkole dokuczały mu białe dzieciaki,

nazywając go odmieńcem i podrzutkiem.

Zajadle walczył ze swoimi prześladowcami, ale nie zabił żadnego

z nich.

A mógł to zrobić. Nawet wtedy.

Również dzięki temu stał się prawdziwym mężczyzną. Z tym też się

pogodził. Brat Wiatru.

Bydło tłoczyło się i przepychało, wzbijając tuman kurzu tak, że po

wietrze zaiskrzyło kolorem miedzi. Behemot pozbywał się wody, która

z chłodnym poszumem wpadała do zbiornika. Zapach bydła, wody i ku

rzu zlewał się z aromatem światła słonecznego, sosen i bylicy.

Ta mieszanka woni działała na Hope kojąco. Westchnęła i jeszcze

bardziej się rozluźniła. Zmęczenie dawało znać o sobie falami, wirowało

jej w głowie. Uświadomiła sobie, że właśnie zasypia z obcym mężczy

zną leżącym tak blisko, że wyczuwała każde drgnienie jego ciała, kiedy

oddychał.

A jednak się nie bała. Odkąd skończyła osiemnaście lat, nauczyła się

sporo o ludziach, a o mężczyznach w szczególności. Rio nie sprawiał wra

żenia mężczyzny rzucającego się na pierwszą napotkaną kobietę, którą

uzna za samotną i bezbronną. Patrzył na nią ze skrywanym męskim po

dziwem, ale w żaden sposób się do niej nie przystawiał.

Nawet gdyby nie była pewna własnego osądu, zaufałaby instynktowi

Masona Gravesa. Każdy człowiek mógłby być dumny z syna, który nie

wykorzystuje słabszych od siebie.

W tej chwili Hope żałowała tylko, że nie zna Ria na tyle, żeby oprzeć

głowę na jego ramieniu, a nie na suchej ziemi. Na myśl, że mogłaby to

zrobić, uśmiechnęła się lekko.

Nadal się uśmiechała, kiedy już na dobre zapadła w sen.

Przez długi czas Rio wpatrywał się w Hope, wciąż powtarzając so

bie, z jakich to powodów on nie pasuje do niej, a ona do niego. Potem

podniósł jej głowę z twardej ziemi i oparł ją na swoim ramieniu.

Drgnęła lekko, ale się nie odsunęła. Przeciwnie, przysunęła się jesz

cze bliżej, westchnęła i oparła się o niego, z takim zaufaniem, że miał

ochotę nią potrząsnąć, obudzić ją i powiedzieć, że oboje zachowują się

jak idioci.

Leżał jednak bez ruchu, starając się nie myśleć. Był odurzony deli

katną, słodko-gorzką przyjemnością trzymania w ramionach kobiety, która

ufała mu bardziej niż on sam sobie.

Rozdział 5

łońce kołysało się w purpurowej poświacie na czarnym hamaku od

ległego grzbietu górskiego. Długie cienie, ciemne zwiastuny nocy,

docierały już pod cysternę. Ponad połowa zbiornika była już pełna. Jego

kryształowa zawartość odbijała ostatnie płonące światło dnia.

Obok ciężarówki niebyło już ani jednej krowy. Herefordy napiły się

do woli i pasły się na zrytej kopytami ziemi. Na tle pobliskich, prawie

czarnych płomieni karłowatych sosen zwierzęta wyglądały jak rzeźbione

posągi z granitu .

Szara klacz drzemała na stojąco tuż przy kępie krzewów bylicy, które

w nasyconym świetle połyskiwały bladym srebrem. Rio lubił wodze z po

jedynczej linki, które luźno zwisały wokół jej szyi, umożliwiając swobo

dę ruchów. Nie potrzebowała żadnych karbów, bo w dyscyplinie utrzy

mywały ją niewidzialne pęta treningu i oddanie człowiekowi cicho leżą

cemu pod starą ciężarówką.

Rio podniósł wzrok znad policzka Hope i patrzył spod gęstych, czar

nych rzęs na krajobraz dzikiej ziemi przemieniony dzięki zachodowi słoń

ca. Przeżył to już wiele razy, wiele takich dni, które bezpowrotnie przemie

nił zapadający zmierzch pachnący chłodem wiatr, spadający z obfitujących

w wodę wzgórz. Ale jeszcze nigdy nie przeżył takiego zachodu słońca.

Aż do tego dnia był sam na sam z tą ziemią, a teraz w jego ramionach

leżała kobieta, leżała tak cicho jak promienie słońca w szczelinie skalnej.

Trzymać tak Hope na ramieniu to niezwykłe uczucie, przyjemność

przeplatająca się z niepokojem, jak gdyby nielegalnie przekroczył grani-

cę intrygującej, zakazanej ziemi. Zastanawiał się, czyjego babcia, Szwed

ka, czuła się tak samo, kiedy leżała ze swoim indiańskim kochankiem,

szamanem Zuni. Jego istnienie samo w sobie stanowiło afront dla chrze

ścijaństwa, które przybyło, by nawracać grzesznych Indian.

Klacz prychnęła i tupnęła przednim kopytem, odpędzając natrętną

muchę. To był jedyny odgłos, jaki słyszał Rio. Nawet wiatr milczał.

Chłodne aksamitne cienie były coraz dłuższe. Wiedział, że już czas

najwyższy zbudzić dziewczynę śpiącą w jego ramionach. Powinien był

to zrobić przynajmniej godzinę temu, kiedy ostatnie krople wody spłynę

ły z węża do zbiornika.

Delikatnie przeniósł głowę Hope z powrotem na jej kapelusz. Wyda

ła z siebie pomruk protestu. Musnął ustami jej włosy, wdychając zapach

tej krainy, kobiety i ziemi, a potem znów oparł się o zakurzone koło, już

jej nie dotykając.

- Hope - powiedział cicho.

Nawet nie drgnęła.

Jego dłoń spoczęła na jej ramieniu, pogłaskał je i poczuł kobiece cie

pło pod wyblakłą, zakurzoną bawełną. Przez moment walczył z pokusą

wsunięcia palców pod zapięcie kołnierzyka tak nieodpartą, że aż zadrżał.

Chciał dotknąć słodkich krągłości jej piersi, potem pieścić je ustami, ro

zebrać ją i posiąść - tu i teraz, pod granatowym pledem nocy, mieniącym

się tysiącem odcieni zmroku.

- Hope - wyszeptał z trudem.

Obudziła się gorączkowo, zdezorientowana.

Przytrzymał ją za ramię, żeby nie usiadła, zanim do końca się nie

zbudzi. Jego dłoń powstrzymała jąprzed uderzeniem głową o metalowy

brzuch Behemota.

Otworzyła oczy. Miały kolor ciemnego bursztynu, kolor tak przejrzy

sty jak sam wieczór. Przez chwilę czuła się zakłopotana, potem uśmiech

nęła się lekko, kiedy dotarło do niej, że właśnie zapadła w sen przy naj

bardziej intrygującym mężczyźnie, jakiego spotkała w życiu.

- Czy przez to, że chrapałam, nie mogłeś zasnąć? - spytała żartem.

Uśmiech przemienił jego twarz, jak księżyc zmienia oblicze nocy.

Ostre rysy złagodniały, a twarz, która wcześniej wydawała się surowa,

teraz emanowała tylko pewnością.

- Przykro mi, że muszę cię rozczarować - odrzekł - ale nie chrapa

łaś ani przez chwilę.

- Cóż, miałeś więc wyjątkowe szczęście - powiedziała, rozkosznie

się przeciągając. - Boże, nie wiedziałam, że ziemia może być takim mięk

kim materacem.

- Miałem - powiedział, komentując jej pierwsze stwierdzenie. - Nie

jest - dodał, odpowiadając na drugą uwagę.

Zamrugała i pokręciła głową. Zanim zdążyła poprosić o wyjaśnienie,

Rio wstał i podszedł do konia, Podprowadził klacz do zbiornika i pa

trzył, jak zanurza pysk w czystej wodzie.

Po kilku chwilach Hope wstała, otrzepała z kurzu dżinsy i podeszła

do Ria. Wiele by dała za to, żeby móc zerwać z siebie ubranie i chociaż

przez kilka chwil poleżeć w chłodnej wodzie. Cicho westchnęła i odwró

ciła głowę od kuszącego płynnego kryształu.

- Jedyną wodą, jaką ten zbiornik kiedykolwiek zobaczy, będzie woda

Turnera - zauważył Rio, patrząc, na pijącą klacz. Odwrócił się szybko i jesz

cze zdążył dostrzec rozpacz na twarzy Hope. Jego słowa ugodziły ją w sa

mo serce. - Jeśli chcesz, żebym wiercił tutaj, to muszę cię rozczarować. To

by była tylko strata mojego czasu, twoich pieniędzy i twoich krów.

Hope po cichu liczyła kręgi rozchodzące się na wodzie, kiedy klacz

piła. Nie chodziło o to, że Rio mówił nieprawdę, ani nawet o to, że nie

spodziewała się tego usłyszeć. Ale o to, że te słowa były tak boleśnie

rozstrzygające.

To był kres jej marzeń, wypowiedziany spokojnym, pewnym głosem

obcego człowieka.

Chciała zaprotestować, spytać Ria, jak może być tego aż tak pewien,

ale powstrzymała się. W głębi duszy wierzyła mu. Wyczuwała, iż zna tę

ziemię tak, że ona nawet nie potrafiłaby tego opisać ani w pełni zrozu

mieć. Musiała mu uwierzyć na słowo, tak samo jak wierzyła w to, że

rano wstanie słońce, a wieczorem na niebie rozbłysną gwiazdy.

Hope walczyła z niepotrzebnymi łzami, które cisnęły się jej do oczu.

Czuła się bezbronna, jeszcze do końca się nie zbudziła - ani spała, ani

czuwała, jakby utkwiła pomiędzy końcem snu i początkiem niechciane

go przebudzenia.

Miała dość pieniędzy, żeby pogłębić studnię, swoją imienniczkę. Ale

nie miała środków, żeby odnaleźć i wywiercić całkiem nową, prawdopo

dobnie o wiele głębszą. Nie uświadamiała sobie, jak bardzo liczyła na to,

że będzie w stanie przywrócić do życia studnię Hope. Aż do tej chwili,

kiedy w końcu w pełni przyjęła do wiadomości, że studnia obumarła.

Była zrozpaczona.

- Hope...

- Już dobrze - powiedziała ze ściśniętym gardłem. Wiedziała, że Rio

nie chciał jej zranić. - Rozumiem.

Zastanawiał się, czy naprawdę dobrze go zrozumiała. W duchu prze

klął siebie za bezduszny opis jej studni. Jednak dopóki ona będzie się

trzymać nierealnych marzeń, on nie będzie w stanie przekonać jej do tego,

które ma przynajmniej nikłą szansę urzeczywistnienia.

A właśnie o to go prosiła. O nikłą szansę.
- Miałam nadzieję, że jeśli powiercę głębiej i przedrę się przez pod

łoże skalne, to dobrnę do wody artezyjskiej - powiedziała nieśmiało. -

Jesteś pewien? Jak możesz być tego taki pewny?

- Tak. Jestem pewien.

Rio w milczeniu wpatrywał się w nią oczami tak głębokimi i przej

rzystymi jak woda, którą miała nadzieję odnaleźć. Był pewien. Ale nie

potrafił słowami uzasadnić Hope swojej pewności. Była to mieszanka

intuicji, nabytej wiedzy i lat pracy na suchych terenach.

- Cóż - powiedziała głosem spokojnym, choć dziwnie chropawym

- dzięki za szczerość. Mogłeś zmarnować moje pieniądze na wiercenie

i sobie pójść.

- Czy właśnie to o mnie słyszałaś? - Jego głos był odległy, obcy.

Pokręciła głową tak, że burza ciemnych loków zalśniła w ostatnich

światłach zmierzchu.

- Nie. Nawet, gdybym słyszała coś takiego - dodała, patrząc mu pro

sto w oczy. -Nie uwierzyłabym w to po spotkaniu z tobą. Nie jesteś kłam

cą, ani złodziejem.

Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie. Ona ufała, że on jej nie oszu

ka. On ufał, że ona mu uwierzy na słowo, nie żądając dowodu.

- Jeśli na twojej ziemi jest woda, znajdę ją- powiedział Rio, tak cicho

i pewnie, jak wtedy, kiedy oświadczył, że studnia zwana Hope jest martwa.

Uśmiechnęła się smutno.

- O ile woda, której szukasz, znajduje się niedaleko wierzchniej war

stwy gruntu, mogę sobie pozwolić na to, by po nią sięgnąć.

- Najpierw muszę ją odnaleźć. Potem będziemy się martwić o drą

żenie studni. Dopóki nie skończę trenować koni Turnera, będę tu praco

wał po nocach i w weekendy. Potem rozpocznę pełen etat.

- Nie stać mnie na...

- Moją zapłatą będzie nocleg i wyżywienie dla mnie i dla mojej kla

czy - uciął, wiedząc, co chce powiedzieć.

- To za mało.

- Czy masz w szopie jakiś stary sprzęt do wiercenia? - spytał.

- Z czasów drążenia pierwszej studni. Dlaczego pytasz?

- Zaoszczędzimy na wszystkim, na czym tylko się da. Mam trochę

własnego sprzętu. Razem skompletujemy sprzęt wiertniczy, który nie bę

dzie nas kosztował zbyt wiele. Największy wydatek to rura, cement i pa

liwo.

- I twoje wynagrodzenie - oświadczyła stanowczo. - To nie fair, że

pracujesz za nocleg i wyżywienie.

Jego uśmiech na krótko zabłysnął w gasnącym świetle dnia. Teraz

jego oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze, tajemnicze jak zmierzch

rozpościerający się nad tą krainą.

- To nie fair, że musisz pracować za trzech mężczyzn tylko po to,

żeby ocalić swoje ranczo.

Wzruszyła ramionami. Nic nie mogła na to poradzić, więc nie było

sensu narzekać.

- Zamierzasz pracować, dopóki nie spadnie deszcz? Czy nie mam

racji? - spytał półżartem.

- Niczym się nie różnię od reszty śmiertelników - oświadczyła rze

czowo. - Robię, co mogę, dopóki jeszcze mogę coś zrobić, i cała moja

nadzieja w tym, że to wystarczy.

Rio pomyślał o znanych mu kobietach i mężczyznach, którzy praco

wali tak mało, jak tylko mogli, skracając sobie czas pracy, nieustannie

zrzędząc na pecha, na złych ludzi i niesprawiedliwość losu, który nie dał

im wszystkiego, czego kiedykolwiek sobie zażyczyli. Właśnie takich lu

dzi unikał.

Inni - tacy jak Hope, którzy pracowali, wypruwając z siebie flaki,

nie żądając zapłaty i nie jęcząc, kiedy nie wszystko szło po ich myśli -

przyciągali Ria do siebie tak nieuchronnie, jak spragniona ziemia przy

ciąga deszcz. Takim ludziom pomagał, przez jakiś czas marzył wraz

z nimi, dając im to, co mógł dać, w zamian biorąc tylko tyle, na ile ich

było stać.

Kiedy marzenia się zmieniały lub spełniały, szedł dalej, podobnie jak

jego brat wiatr, rozmawiając tylko z ciszą ziemi, szukając czegoś, czego

nie potrafił nazwać ani on, ani wiatr.

- Pomogę ci - powiedział cicho. -1 cała moja nadzieja w tym, że to

wystarczy.

- Ale nie stać mnie... - zaczęła.

- Nie chcę pieniędzy. Jeśli doprowadzę do wykopania studni, zosta

wię dziesięć klaczy, żeby je zapłodnił Jeździec Burzy. Będziesz trakto

wać klacze i źrebięta jak swoje własne, ani lepiej, ani gorzej. Od czasu

do czasu będę przyjeżdżać do Doliny Słońca, zabierać te konie, które

zechcę, i pozostawiać klacze, żeby je zapłodnił twój najlepszy ogier.

Dopóty, dopóki będzie płynąć woda w tej mojej studni.

Chciała coś powiedzieć, ale położył palec na jej ustach. W tym doty

ku było coś zmysłowego i coś jeszcze, coś nieokreślonego. Serce jej za

marło, a potem zaczęło bić mocniej.

- Dobrze się zastanów, zanim odpowiesz, Hope. Ani jedna z moich

studzien nigdy nie wyschła.

Uniósł rękę, uwalniając jej usta.

Zamknęła oczy, ale wciąż widziała Ria, jego opaloną skórę i oczy -

głębokie i przejrzyste jak ten wieczór. Echo jego aksamitnego głosu nio

sło się jak pieszczota po jej skórze, poruszając ją głębiej niż cokolwiek

kiedykolwiek, nawet w marzeniach.

- Tak - odpowiedziała głosem równie spokojnym, jak jego spojrze

nie. - Dziesięć klaczy. Jeździec Burzy. - Potem spojrzała mu prosto

w oczy. -1 więcej, jeśli zechcesz. Konie, bydło, co tylko sobie zażyczysz.

Patrzył na jej twarz, czuł, że mówi od serca, że wierzy w niego, i od

czuwał zarówno satysfakcję, jak i niepokój. Odebrał jej jedno marzenie,

dając w zamian inne: niekończącą się wodę wskrzeszającą ginące ran

czo.

- Musisz pamiętać, że bywa i tak, że nie można znaleźć wody ni

gdzie i nikt nie jest w stanie jej znaleźć. - Mówił głosem spokojnym

i szorstkim.

Uśmiechnęła się sennie.

- Tak, wiem. Ale i tak zaopiekuję się twoimi klaczami i źrebiętami,

dopóki będę właścicielką Doliny Słońca.

- Jeśli nie będzie studni, nie będzie zapłaty.

- Twoje klacze zostaną zapłodnione-oświadczyła stanowczo. -Przy

wieź je, kiedy zechcesz. - Uśmiechnęła się i dodała: — Jeździec Burzy

będzie ci za to wdzięczny. Przez cały ten rok musiałam wykorzystywać te

klacze, które mi jeszcze zostały, raczej do pracy niż do rozmnażania.

W zapadającym zmierzchu błysnął uśmiech Ria. Wyciągnął rękę.

Uścisnęła ją bez wahania, pozwalając, by przeniknęło ją jego ciepło, jak

ostatnie purpurowe promienie słońca wsiąkające w wieczorne niebo. Jego

dotyk był ciepłą, namacalną rzeczywistością, która nadawała sens wszyst

kim jej marzeniom.

- Takdługojakztej studni będzie płynąć woda-powiedziała i uścis

nęła jego dłoń.

Rio poczuł, jak echo jej słów przenika go niby dziki wiatr porywają

cy wszystko, czego dotknie. Chciał powiedzieć Hope, żeby mu tak bar

dzo nie ufała, tak głęboko mu nie wierzyła.

Ale tak naprawdę nie to chciał powiedzieć. Mogła mu zaufać co do

marzenia o wodzie. Co innego jej serce, które zaczęło bić mocniej pod

wpływem jego dotyku.

A ona nawet nie była tego świadoma. Widział to tak jasno, jak jasno

widział jej odwagę i determinację. Pracowała do ostatniego tchu, by

uratować bydło i ranczo przed suszą. Myślała, źe to właśnie nowe ma

rzenie ożywia jej krwiobieg i pobudza serce.

Wiedział, że nie o to chodzi, nie tylko o to. Ten sam zmysłowy głód

rozgrzewał i jemu krew w żyłach.

Już nie mógł się cofnąć. Jej marzenie było tak porywające jak ona

sama. Właśnie dlatego chciał - musiał! - jej pomóc. Już dawno temu

przestał marzyć. Pustka, która nadeszła wraz z kresem marzeń, była tak

bezdenna, że nawet wiatr nie był w stanie jej wypełnić.

- Kiedy możesz zacząć? - spytała Hope. Dziwnie zabrakło jej tchu,

jakby była zawieszona pomiędzy męskim ciepłem Ria i tkliwością pus

tynnego zmierzchu.

- Już zacząłem.

- Już? A co zrobiłeś?

- Obejrzałem wszystkie twoje studnie.

- Ooh... -Zabrakłojej słów.

Rio również milczał. Nie trzeba było już nic mówić. Wszystkie stud

nie Doliny Słońca obumarły.

Wzięła głęboki oddech.

- Rozumiem. Skoro już zacząłeś pracować, najwyższy czas spełnić

obietnicę, że zapewnię ci wyżywienie i nocleg. Zanim wrócimy, Mason

zdąży przygotować kolację. Nic specjalnego. Wołowina, fasola, chleb

i sałatka.

Rio uniósł ciemne brwi.

- Sałatka?

- Tylko mi nie mów -jęknęła Hope - że jesteś z tych kowbojów, co

to nie znoszą żarcia dla królików!

Łagodny śmiech otulił jąjak pieszczota, podobnie jak jego głos, kie

dy w końcu odpowiedział.

- Nie ma sprawy. Miewam czasem ochotę na świeże warzywa.

- To dobrze.

- Przypuścimy zmasowany szturm na Masona, domagając się swo

ich króliczych praw!

Wciąż się uśmiechając, Rio wyciągnął szlauch ze zbiornika i zaczął

zwijać wokół haka przytwierdzonego w tyle cysterny. Zanim wąż został

zwinięty, oboje byli mokrzy i ubłoceni.

- Jak chcesz, to możesz na chwilę zanurzyć się w zbiorniku przed

jazdą na kolację - powiedziała, wycierając dłonie o dżinsy. - Zwykle tak

robię. To ciekawsze niż kąpiel w miednicy

Uśmiechnął się leciutko.

- Czy to mniej więcej kąpiel w wiadrze wody?

- O nie. To już byłby luksus. Wiadra są większe niż nasza miedni

ca. Jak nie znajdę czasu pomiędzy jednym transportem wody a drugim,

nie będzie w domu ani grama wody więcej. Gąbka i miednica z wodą.

Ale - dodała, posyłając mu nikły uśmiech - gąbka jest najwyższej ja

kości.

Rio odwzajemnił uśmiech, choć miał ochotę raczej zakląć. Najwy

raźniej Hope nie była w stanie jednocześnie zapewnić wody i do domu,

i dla bydła. Nie starczało godzin doby ani sił, by zrobić wszystko, co było

do zrobienia.

Znów zastanowił się, co się stało z Masonem. To było do niego nie

podobne, żeby pozwolić kobiecie zapracowywać się na śmierć.

Klacz nagle uniosła głowę i podbiegła do niego. Przytrzymał lejce

i spojrzał na Hope.

- Daj jej kilka sekund, żeby się przyzwyczaiła do twojej lżejszej wagi

- poradził. - To najlepszy koń do jazdy nocą, jakiego kiedykolwiek do

siadłaś.

- Ale... - zaczęła.

- Ja pojadę ciężarówką- ciągnął Rio, nie dopuszczając jej do głosu.

- Nie czekaj na mnie z kolacją. To trochę potrwa.

Palce Hope odruchowo zacisnęły się na wodzach, które jej wręczył.

Zawahała się i postanowiła nie pytać o sprawy oczywiste - dokąd

pojedzie i co będzie robił. Albo mu ufała, albo nie. W każdym razie nie

należała do pracodawców, którzy muszą przez cały czas mieć najemców

na oku.

- Wsteczny bieg jest naprawdę felerny - powiedziała. - Unikaj go,

jak tylko możesz. Ajeśli ci się to nie uda, to życzę szczęścia. Cholernie

dużo czasu stracisz na ponowną zmianę biegu. Raz musiałam jechać do

domu szesnaście kilometrów na wstecznym, żeby Mason mógł dokonać

cudu ze skrzynią biegów.

Rio uśmiechnął się, kiedy to sobie wyobraził.

- Kluczyki są w stacyjce - mówiła dalej. - Nie ufaj miernikowi pali

wa. Zawsze wskazuje, że bak jest do połowy wypełniony. Jak przeje

dziesz ponad osiemdziesiąt kilometrów, wpadnij do domu. Paliwo do

diesla jest w tej niebieskiej beczce po prawej od strony stajni. Benzyna

w czerwonym zbiorniku.

Rio skinął głową i ruszył w stronę ciężarówki. Nagle odwrócił się.

Miał dziwną minę.

- Zawsze tak ufasz obcym?

- Nie - odparła spokojnie. Spojrzała na niego, ale tam, gdzie były

oczy Ria, nie dojrzała już nic prócz jaśniejszych plamek. - W ogóle nie

ufam obcym. - Obdarowała go wymuszonym uśmiechem. - Jak również

nie sypiam z nimi pod ciężarówkami. A ty, Rio? Pozwalasz obcym od

jeżdżać na twoim koniu?

- Nigdy.

To cicho wypowiedziane słowo powiedziało Hope więcej, niż ocze

kiwała, żartem zadając pytanie. Nikt prócz Ria nigdy nie dosiadał tej

gorącokrwistej klaczy.

Zanim zdobyła się na odpowiedź, podszedł do niej, splótł dłonie w sio

dełko i podsadził ją na Szarówkę. Przez chwilę klacz niespokojnie drża

ła, potem wygięła szyję do tyłu i obwąchała ubłocony but nieoczekiwa

nie lekkiego jeźdźca.

Hope mruknęła, uspokajając konia, i pogłaskała jej ciepłą, bladosza-

rą szyję. Poczuwszy delikatny ucisk wodzy, klacz podniosła uszy i ocho

czo ruszyła w zapadający mrok.

- Do zobaczenia w domu - krzyknęła Hope.

Dopiero po chwili słowa te dotarły do mężczyzny, który stał nieru

chomo wpatrzony w Hope, dopóki jej sylwetka nie wtopiła się w mrok.

Rozdział 6

anim Hope dotarła do obejścia, miała już na sobie kurtkę, którą Rio

trzymał za siodłem. Choć była tak zmęczona, że prawie zasypiała,

rozkoszowała się każdą chwilą przejażdżki.

Rio miał rację co do tej klaczy. Szarówka była najlepszym koniem do

jazdy nocą, jakiego Hope kiedykolwiek dosiadła. Na ogół konie podczas

samotnej nocnej przejażdżki były niesforne albo narowiste. Nie Szarów

ka. Ona szła spokojnym, pewnym krokiem, nie potykając się, podobnie

jak mężczyzna, który zwykle jej dosiadał. Nie spłoszył jej nawet nagły

świst gołębich skrzydeł. Słysząc przeraźliwe wycie kojotów, Szarówka

tylko nadstawiła uszu i szła dalej, nieustraszona.

Hope przywitał czworokąt żółtego światła rozłożony nagle na po

dwórzu. W środku, na tle drzwi wejściowych stał Mason.

- Ładny konik - powiedział z satysfakcją. - Własność Ria?

- Tak - odparła Hope, naśladując lakoniczny sposób wypowiedzi

Masona.

Czekał, ale nie powiedziała ani słowa więcej.

- Ciężarówka się zepsuła? — spytał.

- Nie.

Mason czekał.

Cisza.

- Szukasz guza, dziewczyno? - spytał rozdrażniony.

Uśmiechając się, skierowała klacz w stronę stajni.

- Nie guza, tylko kolacji.

Staruszek burknął coś o tym, że poda jej zapiekankę z koniny i z po

wrotem wszedł do domu, zatrzaskując za sobą drzwi.

- Połóż dodatkowe nakrycie! - zawołała za nim.

Drzwi znów otworzyły się z łomotem.

- Rio się tym zajmie? - zgadywał Mason. - Znajdzie ci wodę?

- Spróbuje.

Tryumfalny okrzyk Masona spłoszył klacz.

Hope spodziewała się po Masonie takiej właśnie reakcji. Mimo to mia

ła do wyboru: uchwycić się siodła albo wytarzać się w piachu. Długonoga

klacz była bardzo szybka.

Hope zeskoczyła z Szarówki z ostrożnym podziwem dla szybkości

klaczy. W chwili zderzenia z ziemią zabolały ją stopy. Nieważne, jak

wygodne były jej wysłużone buty, stopy i tak pod koniec dnia odczuwały

zmęczenie. Jak i ona sama. Wstała na długo przed świtem. Tak samo

będzie jutro. I pojutrze.

I codziennie, aż do nadejścia deszczu.

Podprowadziła Szarówkę do przegrody i dokładnie ją wyszczotko-

wała, choć ręce jej drętwiały, ilekroć je podnosiła.

- Jesteś głodna, dziewczynko? - spytała.

Szarówka wpatrywała się w nią ciemnymi, załzawionymi oczami.

- Jesteś mniejsza od Jeźdźca Burzy, ale założę się, że po całym dniu

dźwigania Ria potrafisz zjeść nie mniej niż mój koń. Ten mężczyzna nie

jest lekki.

Koń niecierpliwie trącił ją nosem.

Hope roześmiała się.

- No, już dobrze. Zasłużyłaś na to, i to podwójnie.

Pomrukując cicho, włożyła do żłobu kilka grubych wiązek siana, z bo

ku wsypała owies, a spod hydrantu przy domu przytaszczyła do poidła

wodę. Kiedy czyściła klacz, ta przez cały czas pochłonięta była jedze

niem. Od czasu do czasu strzygła uszami.

Dopiero kiedy Hope się upewniła, że Szarówka zadomowiła się

w nieznanym otoczeniu, zamknęła drzwi przegrody i powoli ruszyła

w stronę domu. Czuła się, jakby brodziła w błocie, tak była zmęczona.

Zamruczała na myśl o długiej, gorącej kąpieli w wannie napełnionej

wodą po brzegi.

- Przestań marzyć! - burknęła do siebie. - Starczy wody do picia

i do umycia się w miednicy, ale nie ma ani kropli więcej.

Miednica z ciepłą wodą czekała na nią w sypialni. Zdjęła lepkie od

potu ubranie, dokładnie się umyła, spłukała i zabroniła sobie myśleć o sto

jącej w korytarzu wannie. Kilka razy musnęła szczotką ciemne, niesfor

nie kręcące się włosy i zeszła na dół. Ani na chwilę nie przestawało jej

burczeć w brzuchu.

- Kolacja? - spytała z nadzieją w głosie, wbiegając do kuchni.

- Podano do stołu - oświadczył Mason, wskazując nakrycie.

Zawahał się i sięgnął po wielką butlę oleju sałatkowego. Była ciężka

i śliska, a od kilku dni dłonie odmawiały mu posłuszeństwa. Przystanął

nad składnikami rozłożonymi w rządku na blacie kuchennym i skrzywił

się, usiłując przypomnieć sobie, ile octu, oleju, soli i pieprzu potrzeba do

sosu.

Po ruchach rąk Masona poznała, że jego kłykcie znów chwycił atak

artretyzmu. A jego samego potężny przypływ dumy. Jego honor - i tem

perament - bardzo cierpiary, kiedy nie był w stanie potrzymać dla niej

węża przy cysternie. A to, że nie mógł sobie poradzić z pracami kuchen

nymi, uważał za zniewagę.

- Ja to zrobię - powiedziała spokojnie. Potem, jakby nie zauważyła

jego problemów z palcami, dodała, puszczając do niego oczko: - Bo ty

zawsze wlewasz za dużo oleju!

- Królicze żarcie - powiedział z wyraźnym obrzydzeniem, odwra

cając się plecami do śliskiej, zdradliwej butelki oleju.

- Kiedy przyjedzie Rio?

- Powiedział, że mamy na niego nie czekać z kolacją.

- No, to zajmę się podaniem na stół prawdziwego jedzenia.

Zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem.

Wydobył ciężką żeliwną patelnię i z hukiem postawił ją na równie

ciężkim żelaznym palniku.

Uśmiech uleciał z twarzy Hope. Skoncentrowała się na przygotowa

niu sosu do sałatki.

Mason maksymalnie podkręcił palnik. Wokół czarnego żelaza eks

plodowały niebieskie i złote płomienie.

- Pasza drożeje - powiedział.

Miała nadzieję, że głos nie zdradzi lęku, który ścisnął jej żołądek.

- Ojej! Nawet jeśli zima okaże się łagodna, będziemy kupować pa

szę przed nadejściem wiosny.

- Nie.

Przerwała na chwilę, żeby zamieszać sos winegret.

- Dlaczego nie?

- Bo nie będzie już krów, żeby to zjadły. - Bladozielone tęczówki

Masona spojrzały prosto w jej oczy. - Będziemy musieli sprzedać więcej

bydła mięsnego. Ty to wiesz, ja to wiem. Trzeba będzie to zrobić.

Na jej twarzy zastygła maska uporu.

- Jeszcze nie. Jeszcze przez jakiś czas będę w stanieje napoić. Może

wkrótce spadnie deszcz.

- A może świnie zaczną latać?

Hope ze schyloną głową ubijała sos tak, że prawie się pienił.

Mason już miał upierać się przy swoim, ale wzruszył ramionami i dał

jej spokój. Jak już jej nieraz mówił, była osobą upartą, ale nie idiotką.

- Nie wykończ się, skarbie. - Masło zaskwierczało na patelni. -- Nic

nie jest tego warte. Oboje wiemy, że im dłużej będziesz zwlekać ze sprze

dażą, tym mniej zwierzaki będą ważyły. Naturalnej paszy już prawie nie

ma, a nic nie wskazuje na to, że znajdzie się coś, co ją zastąpi. Nie ma

deszczu - zakończył i rzucił wielki stek na rozgrzaną patelnię.

Rzeczowe podsumowanie Masona rozgniewało Hope. Nie dlatego,

że się mylił, ale dlatego, że miał rację.

- No to dowiozę paszę! - oświadczyła stanowczo.

Pokręcił głową i nie powiedział już ani słowa. Wiedział, że nawet

jeśli oboje będą pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, to i tak

nie uda im się dowieźć wody i żywności dla wszystkich zwierząt.

Za dużo bydła.

Za mało godzin ma doba.

Za mało siły mają oboje.
Popatrzył na swoje opuchnięte kostki i cicho zaklął. Nie był wściekły

na swój los ze względu na siebie, ale ze względu na nią. Dla niej gotów

był znieść męczarnie powtórnej młodości tylko po to, żeby pomóc jej

spełnić marzenia. Ona była tą córką, której nigdy nie miał. Gdyby mógł,

przenosiłby góry dla niej.

Ale nie mógł. Mógł jedynie ją kochać.

Mason w ciszy uniósł róg steku, stwierdził, że jest wystarczająco przy

smażony, i przewrócił go na drugą stronę.

Po jakimś czasie Hope przestała ubijać nieszczęsny sos i postawiła

na stole fasolę i sałatkę. Włożyła na oba talerze po trochu jednej i drugiej

potrawy. Potem otworzyła piekarnik i pociągnęła nosem.

Jej nozdrza połechtał kuszący aromat czosnku. Kiedyś Mason uparcie

twierdził, że chleb czosnkowy to zagraniczne paskudztwo i nie wolno

dopuścić, by sprofanowało ono dobre amerykańskie sosy. W końcu przy

zwyczaił się do tego ostrego jedzenia.

- Jedz, zanim tłuszcz zastygnie-powiedział, nakładając jej syczący

kawałek wołowiny

Dziabnęła stek widelcem.

- Nie słyszałeś?

- Czego?

- Jak do mnie zaryczał.

Mason już miał powiedzieć coś obraźliwego, ale zobaczył uśmiech

skryty wjej oczach. Chcąc, nie chcąc, uśmiechnął się, zmierzwił jej do

piero co przyczesane włosy i znów podszedł do piekarnika.

W ślad za nim poszło słodko wyśpiewane „muuuu".

Szybko się odwrócił.

Hope z miną aniołka wbijała nóż w krwawy stek. Na jej twarzy malo

wała się satysfakcja.

- Mmm - zamruczała, gryząc powoli. - Nikt nie potrafi tak nie do-

smażyć steku, jak ty.

Uśmiechnięty, zadowolony z siebie Mason podśpiewywał coś pod

nosem, fałszując. Teraz smażył kawałek mięsa dla siebie. Zajęło mu to

jeszcze mniej czasu niż przygotowanie steku dla niej.

Wkrótce w kuchni słychać było tylko uderzanie sztućców o tale

rze, skrzypienie starych dębowych krzeseł i coraz szybsze perkotanie eks

presu do kawy. Płyn w dzbanku przybierał coraz intensywniejszą barwę.

Kiedy Hope nie mogła już przełknąć ani kęsa więcej, zrobiło jej się

żal cierpliwego Masona i opowiedziała mu o ustnej umowie, którą za

warła z Riem.

Mason słuchał w milczeniu, kiwając głową we właściwych momen

tach, i uśmiechał się jak kot, któremu pióra wystają z pyszczka. Kiedy Hope

skończyła mówić, wytarł usta papierową serwetką i odsunął krzesło.

- Cóż, lepiej odkręć zawór bojlera - poradził jej.

Wpatrywała się w niego, jakby zaproponował usmażenie jednego

z krzeseł na deser.

- Co ci strzeliło do głowy?

- Nie masz ochoty się wykąpać, dziewczyno?

- No pewnie, że mam ochotę, ale...

- To nie trać czasu na próżne gadanie, kiedy można podgrzać wodę

do kąpieli - uciął radośnie.

- Mason - mówiła wolno jak gdyby był głuchy, niedorozwinięty, albo

odrobinę szalony. - Jeśli wezmę kąpiel, nie będziemy mieć na jutro wody

pitnej.

- Ależ będziemy ia mieć. Całą cholerną cysternę.

Usta jej się otworzyły i nie miała siły ich zamknąć.

Prychnął.
- Bo zaraz ci mucha wpadnie do buzi! Ajak myślisz, co Rio tam

robi o pustym żołądku, dziewczyno? Na darmo tak ciąga w kółko po nocy

tę rozwaloną cysternę?

Usta Hope zamknęły się odrobinę wolniej, niż się otworzyły.

- Naprawdę myślisz, że... -zaczęła z rozmarzeniem w głosie, a każdy

jej obolały mięsień tęsknił za wanną.

- Dlaczego sama go o to nie spytasz?

Nagłą ciszę przerwało dudnienie starej cysterny wjeżdżającej na po

dwórze.

- Szybko wrócił! - przyznał Mason. - To wymaga wielkiej krzepy,

a Rio ma jej trochę.

Hope była tak zaskoczona, że zaniemówiła. Wybiegła na podwórze.

- Gdzie mam ją przelać?-spytał Rio.

- Nie musiałeś... Za domem - wykrztusiła w końcu.

Patrzył w dal, omijając ją spojrzeniem. „Za domem" był bardzo duży

kawał ziemi, nie wyłączając gór Perdidas wycinających część gwiazd

z pogodnego, przejrzystego nieba.

Roześmiana wskoczyła na stopień ciężarówki i uchwyciła się drzwi

kabiny.

- Ja się tym zajmę. Pewnie umierasz z głodu. Wejdź i jedz.

Rio tylko wpatrywał się w nią. Nigdy wcześniej nie spotkał się z taką

troską, z niczyjej strony, a tym bardziej nie ze strony kobiety padającej

ze zmęczenia. Wiedział, że pada ze zmęczenia. Uśmiechnął się łagodnie.

- Dzięki, ale zdążę jeszcze zjeść. To nie potrwa długo. Idź odpocząć.

- Pójdę, jak już woda będzie wypompowana.

Nie upierał się. Wiedział, jak ważna jest dla niej każda kropelka

wody.

- Trzymaj się. Uchwyciła się drzwi kabiny, kiedy ciężka ciężarówka

okrążała dom i podjechała na miejsce, które kiedyś było trawnikiem. Te

raz zostało tam niewiele więcej niż dwie koleiny po kołach ciężarówki

w kępkach wyschłej trawy. Rura, która kiedyś doprowadzała wodę z „Ho

pe", została ucięta. Przytwierdzono do niej gwint, aby umożliwić zamo

cowanie płóciennego węża od cysterny.

Jedno spojrzenie na to urządzenie wystarczyło, by stwierdzić, że cze

ka ich kolejna runda zapasów. Rio wyskoczył z ciężarówki gotów znów

podjąć walkę z upartym mosiężnym złączem i ciężkim od wody szlau

chem.

4 - Piękna marzycielka

Hope wzięła z kabiny latarkę i puściła smugę światła na iego ręce,

kiedy rozpracowywał podłączenie beczkowozu do zakopanej pod ziemią

cysterny, która zaopatrywała dom w wodę. Wkrótce wąż drgnął i woda

zaczęła wypełniać prawie pusty zbiornik. Spod ich stóp dobył się przy

tłumiony grzmot.

- Jak duży jest zbiornik? - spytał.

- Pomieści połowę zawartości beczkowozu. Idź jeść. Ja już się tym

wszystkim zajmę.

Pewnie by protestował, ale właśnie Mason wychylił głowę przez drzwi

domu i zawołał:

- Chodź jeść, zanim to oddam świniom!

- Macie świnie? - szepnął Rio do Hope.

- Nie. Ale nie miałam sumienia poinformować o tym Masona.

- Jesteś zbyt wrażliwa, co?

- W stosunku do niektórych ludzi. - Na jej twarzy błysnął uśmiech,

ale Rio zdążył zauważyć ten błysk. - Mason jest jednym z nich.

- A Turner? - spytał Rio, sam nie wiedząc dlaczego.

Hope posłała mu chłodne spojrzenie.

- Nie spotykam się z Turnerem na tyle często, żeby mógł na mnie

działać w jakikolwiek sposób.

- Przepraszam. Nie mój interes.

Wzruszyła ramionami.

- Każdy w promieniu stu mil wcześniej czy później uznaje to za swój

interes. Dlaczego miałbyś być wyjątkiem?

Otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, ale najwyraźniej rozmyślił się.

- Nie krępuj się - westchnęła. - Ale proszę, bądź oryginalny. Nie

mów mi, że Turner jest sukinsynem, któremu nie można zaufać, bo to już

wiem. Nie mów mi, że jest piekielnie bogaty, bo mnie to nie obchodzi.

- Nie daje ci spokoju?

W głosie Ria pobrzmiewała jakaś ukryta informacja, coś niebezpiecz

nego. Hope żałowała, że jest ciemno i nie może dokładnie zobaczyć wy

razu jego twarzy.

- Nie aż tak, żebym musiała się go bać.

- Jeśli to się zmieni, daj mi znać.

- Możecie sobie podać dłonie z Masonem - zażartowała.

- Z przyjemnością.

Hope nie wątpiła, że Rio mówi całkiem serio. Najwyraźniej nie był

zbyt przyjaźnie nastawiony do Johna Turnera. To jej nie dziwiło. Nikt,

kto miał choć odrobinę szacunku dla siebie, nie mógł się dogadać z Joh

nem Turnerem.

A Rio, pomimo całej swojej prostoty, miał w sobie wiele dumy.

- Kolacja stygnie, Rio! - zawołał Mason. - Dziewczyno, wracaj no

tu i siadaj! Ten cholerny wąż nigdzie nie ucieknie, dobrze o tym wiesz.

Hope zawahała się i znów oświetliła latarką złącze. Przylegało ściśle,

nie wyciekło prawie nic. Poszła do ciężarówki i włożyła latarkę na miej

sce.

Mason stał zniecierpliwiony, a Rio na nią czekał. Potem poszli razem

ku plamie żółtego światła wylewającej się przez drzwi. Nie odzywał się

do niej, po prostu szedł w ciszy. Długie rękawy ich koszul ocierały się

o siebie w cichej bliskości, która nie wymagała żadnych słów.

Hope na chwilę zapomniała, że jest wyczerpana, i że jutro będzie nie

lepiej. Ogarnęło ją absurdalne uczucie, że wszystko jest w porządku -

tak nieoczekiwane jak łagodny uśmiech Ria. Miała ochotę się roześmiać,

wyciągnąć ręce w górę, ku roziskrzonym gwiazdom, i poczuć, jak w jej

dłonie wlewa się milion promiennych możliwości.

- Mason - Rio wyciągnął rękę ku staruszkowi. - Dawno cię nie wi

działem!

- Kawał czasu! - Guzowata dłoń Masona uścisnęła rękę młodszego

mężczyzny.

Tylko Hope dostrzegła wahanie, kiedy Rio zauważył opuchnięte kostki

palców Masona. Potem uścisnął rękę stanowczo, ale bardzo delikatnie,

żeby staruszka nie zabolało.

Ciepłe uczucie wzmogło się, topiąc lód, który zalegał w jej żołądku,

odkąd przyjęła do wiadomości, że jej najlepsza studnia w szybkim tem

pie wysycha. To, że Rio troszczył się o Masona i uszanował jego dumę,

upewniło ją w przekonaniu, że miała rację, obdarzając tego mężczyznę

zaufaniem.

- Judy przesyła serdeczne pozdrowienia - powiedział Rio. - A dzie

ciaki chcą wiedzieć, czy pojawisz się u nich na Święto Dziękczynienia.

Z tego, co wiem, obiad będzie pierwsza klasa.

Mason zerknął na Hope i odwrócił wzrok.

- Może-powiedział wymijająco.

Rio skinął głową. Pojął, że Mason nie zostawi Hope samej na rodzin

ne święto.

Ona również to zrozumiała i chciała zaprotestować. Judy była siostrą

nieżyjącej żony Masona. Hope milczała. Tak wiele razy kłóciła się o to

z Masonem. Bez niej nie wyruszyłby w podróż, a nie można było zosta

wić rancza bez opieki nawet na noc, a tym bardziej na kilka tygodni.

- Woda jest ciepła - poinformował Mason, wskazując miskę i ręcz

nik czekające tuż przy drzwiach tylnego ganku.

Rio zdjął kapelusz, podwinął rękawy i umył odsłonięte części ciała. Skoń

czył, rozejrzał się po podwórzu, potem podniósł miednicę i wylał zawartość

na ziemię pod gankiem, gdzie rósł krzak bzu usiłujący przetrwać suszę.

W sercu Hope stopniała kolejna bryłka lodu. Zerknęła na Masona

i uśmiechnęła się z aprobatą.

Rio jadł, a Hope rozkoszowała się rzadkim luksusem siedzenia i nie

robienia niczego, co by wymagało więcej wysiłku niż picie mocnej kawy

zaparzonej przez Masona.

Sącząc ją, pozwalała swoim myślom błądzić swobodnie. Leniwie ma

rzyła o chwilach, kiedy ziemia będzie raczej zielona niż ubita jak ka

mień, a jej zwierzęta nie będą musiały katować się długą wędrówką po

paszę, potem po wodę, i tak w kółko.

Z rozmarzenia wyrwał ją chropawy, głęboki głos Masona. Tak na

prawdę nie słuchała rozmowy mężczyzn, dopóki nie zeszła na temat wo

łowiny i wody.

- Ile sztuk zamierzacie sprzedać? - spytał Rio, wkładając do ust so

czysty kawałek steku.

- Ani jednej - oświadczył stanowczo Mason.

Zaskoczony Rio podniósł wzrok. W sztucznym świetle jego oczy

błyszczały niczym granat.

- Szefowa nie chce sprzedać - wyjaśnił Mason. Wskazał na Hope

starą jak świat fajką, którą uwielbiał, choć dziewczyna nie pozwalała mu

palić w zamkniętych pomieszczeniach.

Rio nie powiedział ani słowa więcej. Jadł dalej.

- Nie zamierzasz mnie uświadomić, że cena wołowiny będzie tylko

spadać, a bydło będzie wciąż chudnąć? - We wzburzonym głosie Hope

słychać było echo dawnych kłótni.

- To strata czasu - powiedział Rio. - Wiesz, co robić lepiej niż kto

kolwiek z nas. Kiedy zdecydujesz zebrać stado - ciągnął Rio rzeczowym

tonem - a mnie nie będzie pod ręką, żeby ci pomóc, korzystaj z Szarów

ki. Dzięki niej będziesz miała o połowę mniej roboty.

Hope skinęła głową. Czuła ucisk w gardle i nie była w stanie wydo

być z siebie głosu.

Im więcej bydła sprzedawała, tym szybciej zbliżała się chwila, kiedy

trzeba będzie wystawić na licytację stado przepięknych angusów. One

były sercem jej marzeń o nowym ranczu, nowym życiu, o przyszłości

z tłustym czarnym bydłem, a nie chudymi jak szkielety herefordami, któ

re widywała w koszmarach.

W tej obfitującej w wodę przyszłości z jej marzeń wiejski dom znów

otulały rośliny i radość. Może wtedy ośmieliłaby się pomarzyć o czymś

więcej niż tylko zaspokojenie potrzeb bydła. Może marzeniami sięgnęła

by dalej, po mężczyznę, który by ją kochał, po dzieci, które rosłyby zdro

wo i szczęśliwie na tej ziemi...

Pusty kubek po kawie z hukiem uderzył o stół. Hope wstała, zatrza

skując drzwi przed zdradzieckimi marzeniami. Od kiedy skończyła osiem

naście lat, nie pozwoliła sobie na marzenia o miłości i dzieciach. Teraz

nie było sensu o tym marzyć. Miała inne marzenia, takie, które zależały

wyłącznie od jej siły, determinacji, a nie od nieobliczalnego, niezależne

go umysłu jakiegoś mężczyzny.

Spotkała w życiu niewielu mężczyzn, którym mogłaby zaufać. Nie

spotkała żadnego, z którym chciałaby mieć dzieci.

Rozdział 7

yślisz, że woda do kąpieli już się zagrzała? - spytała Hope Maso

na.

- Chyba nie. Ale wiadra na płycie kuchennej już prawie kipią. Przy

niosę ci je.

- Nie fatyguj się - powiedziała pośpiesznie. - Usmaż jeszcze jeden

stek dla Ria. Pracuje za trzech.

Zanim Mason zdążył zaprotestować, podeszła do olbrzymiego pieca

kuchennego. Ponad gorącymi płomieniami bulgotały dwa duże wiadra

z wodą. Doda do nich chłodnej wody z kurka i będzie miała wspaniałą

kąpiel.

Zdjęła z wieszaka kilka szmatek chroniących dłonie i dotknęła żelaz

nych uchwytów wiader. W chwilę później szmatki do garnków trafiły do

wielkiej dłoni Ria. Zazdrościła mu siły, która pozwalała mu z łatwością

zdjąć z ognia pełne wiadra.

- Proszę prowadzić, łaskawa pani - rzekł przeciągle.

- Dziękuję panu - powiedziała tak cicho, by Mason nie mógł tego

usłyszeć.

Rio delikatnie skinął głową, rozumiejąc i podziwiając jej szacunek

dla dumy starszego człowieka.

Wchodząc po schodach tuż za Hope, podziwiał w niej coś jeszcze:

kobiece kołysanie bioder i linię długich zgrabnych nóg. Kusiła go myśl

o wspólnej kąpieli, ale zmusił się do myślenia o czymś innym.

Wszystko jedno o czym.

Chęć zdobycia takiej kobiety jak Hope umieścił na liście najgłup

szych myśli Jakie przychodziły mu do głowy. Powinien być mądrzejszy

i nie szukać guza.

Poczekał, aż Hope schyli się i włoży zatyczkę do odpływu wanny.

Linia jej pleców i bioder była jeszcze bardziej nęcąca niż jej sposób cho

dzenia. Oszronione szklane kule świateł łazienki nadawały jej włosom

atłasowy połysk wołający o pieszczotę męskich palców.

Odwróciła się i przez ramię spojrzała na niego oczami nakrapianymi zło

tem. Wydatne usta były stworzone do dawania i otrzymywania pocałunków.

- Gotów? - spytała, zastanawiając się, dlaczego Rio tak jej się przy

gląda.

Jego ciało buchnęło żarem, który w mgnieniu oka wprawił jego męs

kość w stan gotowości. Był bardziej niż gotów. Umierał z pragnienia.

Zacisnął usta, starając się okiełznać zmysłowość. Zachowywał się jak

dzieciak przy pierwszej dziewczynie na prywatce, a doskonale wiedział,

że ani on nie jest dzieciakiem, ani ona dziewczyną z prywatki.

Bez słowa przelał wrzątek z wiader do wanny, odwrócił się i wyszedł

z pełnej pary łazienki, zostawiając tam kobietę, która patrzyła na niego

rozmarzonymi oczami.

Gorąco i zmęczenie sprawiły, że Hope się zdrzemnęła. Trudno j ej było

wyjść z wanny, chociaż już dawno się wykąpała. W marzeniach widziała

nęcący melanż wody we wszystkich formach - ciepła, zimna, spokojna,

wzburzona, głęboka, płytka. A poprzez to wszystko przewijał się obraz

rzeki - granatowej jak niebo o północy, głębokiej i słodkiej, łagodnej i nie

bezpiecznej, dłuższej niż wieczność i silniejszej niż największa susza.

Przywoływała ją głosem Ria, szeptała jej tajemnice granatowych oczu,

pieściła ciało i wsiąkała w jej spragnioną duszę.

Nagle obudziło ją dudnienie Behemota wlokącego się przez podwórze.

Woda jeszcze nie wystygła. Hope wyjrzała przez zaparowane okno i zoba

czyła światła ciężarówki przecinające mrok i oświetlające pastwisko, gdzie

pasł się jej angus. Byk niespokojnie zaryczał, ale szybko zaakceptował

zmotoryzowanego intruza. Mając do towarzystwa jedynie chłodny uśmiech

półksiężyca, Rio zaczął przepompowywać wodę do zbiornika dla bydła.

Hope miała nieodpartą ochotę porozmawiać z nim, choć nie miała

mu nic nowego do powiedzenia. Kiedy włożyła czystą koszulę, znów

usłyszała warkot ciężarówki. Pośpiesznie wciągnęła dżinsy i wsunęła buty

na bose stopy.

Za późno. Rio już oddalał się w mrok. Nie musiała ani pytać, ani się

zastanawiać, dokąd jedzie. Ludzie, podobnie jak bydło, potrzebują dużo

wody, żeby przeżyć.

Kiedy zeszła na dół, Masona już nie było. Zdążył wyjść do jednej

z dwóch drewnianych chat przy domu. Tę mniejszą kiedyś razem z żoną

przemienili w dom. Ale Hope nie sądziła, że Rio spędzi tę noc pod da

chem Masona. Nie, żeby Mason był mu nieżyczliwy, ale zawsze panował

tam taki bałagan...

Od śmierci Hazel Mason prawie nie zajmował się domem. Nie życzył

sobie, żeby Hope mu w tym pomagała. Znacznej części jego domu nie

dotknęła ludzka ręka od dnia, kiedy Hazel nieoczekiwanie zmarła. Mason

jasno dał do zrozumienia, że chce, aby tak już zostało.

Hope nie oponowała. Tylko to już pozostało człowiekowi, który był

jej jedyną rodziną na tym świecie.

Przyszło jej do głowy, że Rio mógłby zamieszkać w drugiej chacie,

ale odrzuciła tę możliwość. Zbyt wiele czasu zajęłoby wytępienie hord

szczurów, myszy, pająków i usunięcie kurzu, który gromadził się tam, od

kiedy z rancza wyjechali ostatni pracownicy, czyli od roku. Rio mógł

zająć albo sypialnię na górze w domu, albo tapczan na dole, na weran

dzie.

Na myśl o tym, że będzie spał po drugiej stronie korytarza, naprze

ciwko jej sypialni, przeniknął ją słodki dreszcz. Karcąc się za głupie my

śli, pościeliła łóżko w tym pokoju i wyjęła czyste ręczniki. Potem posła

ła łóżko na werandzie, szybkimi ruchami przetrzepując pościel i koce.

Żeby szanse były wyrównane, tu również położyła na łóżku ręczniki.

Potem napisała wiadomość na karteczce i przylepiła ją do tylnych

drzwi. Prosiła w niej Ria, żeby sam sobie wybrał jedno z dwóch łóżek.

Nie dodała, że wolałaby, by spał na górze, że chciałaby zasnąć i obu

dzić się w jego ramionach. Nie wspomniała też nic o ciekawości, jaka ją

zżerała - dotyczącej jego upodobań, sprężystości ciała oraz jak to jest

czuć jego namiętny dotyk.

- Nie bądź idiotką! - mruknęła pod nosem, kładąc się spać. - On tu

jest po to, żeby odnaleźć wodę, a nie po to, żeby zaciągnąć cię do łóżka.

Zadrżała na samo brzmienie własnych słów. Po tym, jak Turner ją

napadł i pobił, nie chciała, żeby dotykał jej jakikolwiek mężczyzna.

A jednak nie potrafiła myśleć o Riu, nie pragnąc właśnie tego. Jego

dotyku.

Zasnęła, ale w nocy obudził ją warkot ciężarówki wjeżdżającej na

podwórze. Zaskrzypiały drzwi kabiny. Wstrzymała oddech i nasłuchiwa

ła, żeby usłyszeć odgłos męskich kroków na schodach.

Usłyszała plusk prysznica na dole. Towarzyszyło mu wycie i dudnie

nie rur, kiedy woda wypierała z nich powietrze. Rio wziął szybki prysz

nic - woda płynęła tylko przez kilka minut.

Znów wstrzymała oddech.

Drzwi zaskrzypiały. Były to drzwi na werandę, która rozciągała się

na całą długość tylnej części domu.

Hope wmawiała sobie, że nie jest rozczarowana. Powtarzała to, na

wet kiedy zasypiała. Nie słyszała nic, dopóki nie odezwał się budzik na

stawiony na wczesną godzinę po północy. Ubranie się nie zajęło jej wiele

czasu. Włożyła buty, kurtkę, rękawice, kapelusz i wyszła w mrok.

Chłód przedświtu uderzył w jej nieprzygotowane ciało. Był wszak

listopad, chociaż bezdeszczowy. Każdy oddech Hope zmieniał się w bla

dy obłok pary szybko wchłaniany przez suche powietrze, j ak gdyby samo

niebo było spragnione odrobiny wilgoci.

Gwiazdy świeciły jasno, jak zawsze, kiedy wilgotność powietrza jest

prawie zerowa. Wiatr zawzięcie gwizdał, niosąc ze sobą chłodną obietni

cę. Ten silny, przenikliwy prąd powietrza zapowiadał zimę, która już tyl

ko czekała na to, żeby uderzyć od północy.

Nos szczypał ją z zimna. Potarła go, mocniej otuliła się dżinsową

kurtką i ruszyła żwawo do stajni. Kogut zapiał jak zardzewiały silnik,

potem jeszcze raz, ze zdwojoną siłą, chociaż tylko optymista powiedział

by, że świt jest blisko. Kury gdakały i pomrukiwały, jakby się obraziły na

koguta, który długim pianiem wzywał je do rozpoczęcia kolejnego dnia

dziobania piachu i siebie nawzajem.

Wysypała im ziarno i sprawdziła, czy w gniazdach sąjaja. Kury były

już zajęte pochłanianiem zboża małymi, ostrymi dziobami. Susza w naj

mniejszym stopniu nie dotknęła drobiu. W gniazdach ze słomy czekało

piętnaście olbrzymich jaj. Wyglądały jak ogromne perły w bezkształt

nych złocistych muszlach. Z kieszeni spodni wyciągnęła papierową tor

bę, ostrożnie włożyła do niej jajka i wypuściła kurczaki, żeby spokojnie

mogły robić to, co umieją najlepiej -jeść i marudzić.

Kiedy weszła do stajni, by sprawdzić, jak się miewa Szarówka, zo

rientowała się, że Rio musiał już tu być. Wszystko, co należało do jej

codziennych obowiązków zostało już zrobione. W żłobach pełno było

świeżego siana, konie oporządzone, przegrody zagrabione. W każdym

boksie na klepisku leżała świeża słoma.

Poczuła ucisk w gardle. Nie wiedziała czy ze wzruszenia, czy w pro

teście - być może z obu powodów.

- A niech to, Rio! Czy ty w ogóle spałeś dziś w nocy? - spytała ochry

płym głosem.

Szarówka otarła głowę o jej pierś. Dziewczyna odruchowo pogłaska

ła klacz.

- Może on śpi na stojąco, jak koń?

Szarówka trąciła ją mocno tak, że Hope o mało nie upadła. Rozejrza

ła się po podwórzu, zastanawiając się, czy może Rio zrobił to wszystko,

zanim poszli spać, a nie, gdy wstał z łóżka. Zakurzonej ciężarówki, z której

korzystali ona i Mason, już nie było. Mason od dawna był na nogach,

zdążył wykonać swoją część pracy i zostawił ją samą na ranczu. Albo to

Rio zabrał samochód.

Nieważne. Nie miała żadnego powodu, żeby pokonywać długą drogę

do miasta. Naprawdę miało znaczenie, a niechętnie przyznała się do tego

sama przed sobą, to, że wprost nie mogła się doczekać spotkania z Riem,

wspólnego wypicia kawy, śniadania i porozmawiania z tajemniczym nie

znajomym, który wydawał jej się bardziej znajomy niż wszyscy ludzie,

których przez te wszystkie lata poznała.

Niosąc świeże jaja, Hope pośpiesznie szła przez piaskowo-żwirowy

plac między domem a stajnią. Przed wejściem na tylny ganek przystanęła

na chwilę. Szybkie spojrzenie potwierdziło jej przypuszczenia. Ria już

nie było. Nie zostawił śladu swojej obecności. Tapczan był posłany z żoł

nierską starannością, a obszyty taśmą chodnik leżał prosto na swoim miej

scu, na nierównej podłodze. Miska do mycia nie tylko była pusta, ale

wytarta do sucha, tak że stary metal aż lśnił.

To wszystko, co zdarzyło się wczoraj po południu, wydawało się snem:

spotkanie przy zbiorniku z wodą, nieoczekiwany luksus gorącej kąpieli

i urzekający mężczyzna o kruczoczarnych włosach i delikatnych dłoniach.

Hope westchnęła i weszła do kuchni. Zazwyczaj o tej porze Mason

był już na nogach i przygotowywał kawę - tak mocną, że konia ścięłaby

z nóg. Ale kuchnia była tak czysta i pustą jak miednica. Kartka pozosta

wiona na porysowanym stole informowała, że Mason zabrał Ria na ran-

czo Turnera, żeby przyprowadzić jego pikapa. Rio wróci po pracy. Ma

son pojawi się koło południa.

Hope przyrządziła śniadanie i szybko zjadła, nie tracąc czasu na po

dziwianie koloru i świeżości jaj. Nalała kawy do dużego termosu, włoży

ła go pod pachę i pośpieszyła do cysterny. Miała do napełnienia jeszcze

trzy zbiorniki dla bydła, a jeden z nich był większy niż ten, do którego

wczoraj przywiozła wodę. Dwukrotnie.

Nie napełniała ich po brzegi. Po prostu nie było na to czasu. Jedyne,

na co było ją stać, to dowożenie do każdego zbiornika takiej ilości wody,

żeby zwierzęta, daremnie poszukując czegoś do picia, nie oddaliły się

o całe kilometry w dzikie strony.

Hope głęboko westchnęła, otworzyła ciężkie drzwi ciężarówki i wsko

czyła do kabiny. Silnik poburkiwał i pokasływał. Nastąpił przedwczesny

zapłon, silnik znów burknął i w końcu odpalił. Puściła sprzęgło, przekrę

ciła kierownicę i odkryła, że ciężarówka jest niemiłosiernie ciężka. Mu

siała być już pełna po brzegi, tylko tak to można było wyjaśnić.

Rio nie tylko napełnił poidła na pastwisku angusów, ale też wrócił do

studni Turnera, znów napełnił cysternę i przyprowadził do domu. A to

wszystko po całym dniu ciężkiej pracy z końmi Turnera. I teraz przed

nim kolejny taki dzień.

Hope szybko zamrugała oczami, usiłując nie wybuchnąć płaczem na

widok tego kolejnego dowodu troski o nią.

- No, cudownie - mruknęła do siebie, a gardło miała ściśnięte. -

Stoisz przed perspektywą utraty wszystkiego, co kiedykolwiek miałaś

lub chciałaś mieć i nawet nie uronisz łzy. Ale niech tylko ktoś ci okaże

serdeczność, to z twoich oczu tryska fontanna. Weź się w garść, dziew

czyno. Nikt nie będzie się z tobą liczyć, jeśli będziesz się nad sobą roz

czulać.

Pomimo tej przywołującej do porządku mowy, musiała jeszcze kilka

razy mrugnąć, zanim widziała na tyle dobrze, żeby wykonać skompliko

wany manewr wyjazdu z podwórza i wjazdu na polną drogę. Jechała naj

szybciej, jak tylko mogła do najbliższej studni. To była jedna z najstar

szych studni na tym ranczu, prawie cała ukryta w zagłębieniu terenu.

Kiedy tam dotarła, wiatrak stał nieruchomo, bo było zbyt wcześnie

na wiatr. Ale nie było zbyt wcześnie na to, żeby zwierzętom chciało się

pić. Jednak żadne z nich nie podeszło do zbiornika w poszukiwaniu wody.

Serce Hope ścisnął lęk, serce waliło jak młotem. Dlaczego bydło nie

biegnie do wody? Zagubiło się? Ukradziono je?

Padło z pragnienia?

Nagle przy brzegach zbiornika dostrzegła oślepiający błysk wody i zro

zumiała, co się stało. Tym razem nie mogła powstrzymać łez, które pły

nęły jej po policzkach. Rio napełnił zbiornik, pozwolił bydłu się napić

i napełnił go powtórnie. Bydło całkowicie ugasiło pragnienie.

Potem przelał resztę wody z cysterny do tego poidła, pojechał do studni

Turnera i przywiózł kolejny transport. Pracował do późnych godzin noc

nych, podczas gdy ona wypoczywała w wannie pełnej gorącej wody i po

raz pierwszy od wielu miesięcy tak smacznie spała.

Zrobił to wszystko, choć nikt go o to nie prosił, bo wiedział, że była

zbyt uparta - i zbyt wystraszona - żeby się przyznać, że znów będzie

musiała zgromadzić stado i sprzedać te sztuki, dla których nie będzie

w stanie przywieźć wody.

- A niech cie, Rio! - wyszeptała, czując na ustach smak własnych

łez. - Grasz nie fair!

Wówczas uświadomiła sobie, że on w ogóle nie prowadzi żadnej gry.

Robił po prostu to, co trzeba było zrobić, żeby ocalić to, co pozostało ze

stada.

I jej marzeń.

- Przepracował prawie całą noc, żeby ci zaoszczędzić pół dnia pracy

- powiedziała do swojego odbicia w zakurzonej szybie. - Zamierzasz to

wykorzystać, czy będziesz tak siedzieć i płakać, dopóki łzami nie zapeł

nisz poidła?

Wytarła oczy, mocniej chwyciła za kierownicę Behemota i ruszyła

w stronę jeszcze dalej położonej studni. Dotarła tam i niemal bała się

spojrzeć. Nie wiedziała, co zrobi, jeśli się okaże, że Rio jakimś cudem

zdołał dotrzeć tam przed nią.

Nie zdążył. Bydło tłoczyło się wokół bezużytecznego wiatraka i pra

wie pustego zbiornika.

Podjechała bliżej, z trudem przyłączyła wąż i usiadła w kabinie, cze

kając, aż zbiornik się napełni, a słońce wyłoni się z głębokiej studni nocy.

Uwielbiała nieśmiałe drgania brzoskwini i różu poprzedzające świt, a tak

że rozżarzony oranż i szkarłat, cichym krzykiem zwiastujące nadejście

jeszcze jednego dnia.

Pomimo suszy, pomimo lęku o utratę wszystkiego, pomimo wyczer

pania, które nadejdzie przed zachodem słońca, Hope uważała każdy nowy

dzień spędzony na ranczu za cud. Nie istniało dla niej drugie takie miej

sce na ziemi, jak Dolina Słońca.

Otworzyła szybę kabiny i słuchała, jak woda wpływa do zbiornika.

Zwierzęta ryczały, przemieszczały się z miejsca na miejsce i zanurzały

zakurzone białe pyski aż po oczy w wodzie, pijąc łapczywie. Hope

uśmiechnęła się na ten widok i rozsiadła wygodniej na wysłużonym sie

dzeniu. Drzemała odurzona perlistym pluskiem wody.

- Przyjedź na obiad - powiedział Mason do Ria. - Punkt szósta. Je

śli się wyrobisz, to nawet wcześniej.

- Jeśli nie dotrę o szóstej, nie czekajcie na mnie. Zjem zimne, jak

dojadę.

Mason spojrzał w niebo. Słońce dopiero co wychyliło się zza linii

horyzontu, ale nie potrzebował wcale światła, by wiedzieć, że zaczyna

się kolejny dzień bez kropli deszczu. Wyczuwał tę suchość w powie

trzu, czuł ją na ustach, słyszał w trzasku wyładowań elektrycznych za

każdym razem, kiedy przesuwał się na winylowym siedzeniu swojej

ciężarówki.

- Dotarłeś tu o wschodzie słońca - powiedział Mason. - Nawet taki

podły, leniwy sukinsyn jak Turner nie może się spodziewać od pracowni

ka więcej niż dwunastu godzin pracy dziennie, zwłaszcza wtedy, kiedy

płaci tylko za osiem i oczekuje od ciebie, że będziesz jeść obiad, siedząc

na koniu.

Rio wzruszył ramionami i głębiej nasunął kapelusz. Turner niemiło

siernie go wykorzystywał, ale po co narzekać przed Masonem? Rio wie

dział, że John Turner spada jak grad kamieni na każdego mężczyznę,

który pojawi się na ranczu Hope. Nawet gdyby miała więcej pieniędzy na

wynajęcie robotników, Turner znalazłby sposób, żeby ich wykurzyć z Do

liny Słońca. Nie życzył sobie żadnego mężczyzny poniżej sześćdziesiąt

ki w promieniu dwóch kilometrów od Hope Gardener.

Usta Ria wykrzywił drapieżny uśmiech. Wcześniej czy później Tur

ner przestanie być tylko pracodawcą i zacznie go otwarcie atakować.

Rio wprost nie mógł się tego doczekać.

- Im dłuższą mam dniówkę, tym szybciej pozbędę się Turnera -

oświadczył spokojnie. - Do zobaczenia wieczorem.

Mason skinął dłonią na pożegnanie i skierował ciężarówkę ku bra

mie. Był prawie w połowie drogi do miasteczka Cottonwood. Musiał tam

załatwić kilka sprawunków. Miał wrażenie, że kiedy tylko się odwrócił,

to czy inne urządzenie w gospodarstwie nagle się psuje.

Zanim dotarł do bramy, do pikapa zbliżył się mężczyzna na koniu.

Mason rozpoznał Pete'a Babcocka, człowieka, który kiedyś pracował

w Dolinie Słońca. Zatrzymał się i opuścił szybę. Babcock kiedyś uczył

w szkole, a potem został kowbojem. Lubił plotki, ale ciężko i dobrze pra

cował. Mason z żalem się z nim żegnał, lecz nie miał wyjścia.

- Dzień dobry, Mason. Nie widziałem cię od czasu cielenia. Jesteś tu

po to, żeby wynająć trochę ludzi do roboty?

- Wiele bym dał za to, żeby to była prawda, ale, niestety, nie jest.

Tylko odwoziłem Ria.

Pete skinął głową i mrużąc oczy, spojrzał na wschód, gdzie słońce

dopiero unosiło płonącą głowę nad wyschniętą ziemię.

- Słyszałem, że pracował dla panny Hope. Kopał studnię czy coś

w tym rodzaju.

- Dobrze słyszałeś. Ma zamiar znaleźć dla nas wodę.

- Mam nadzieję, że mu się uda. Panna Hope miałaby spokojną gło

wę. - Pete uśmiechnął się, ukazując dwa rzędy lśniących zębów. - To jest

dobry dzień dla cudów. Szef wstał, zanim ktokolwiek z nas się obudził,

i wymiotło go z domu tak szybko, jakby mu się palił tyłek. Powiedział

coś do Cooka o sprawdzaniu południowej studni.

Mason zdrętwiał.

- Południowa studnia? Ta, z której czerpiemy wodę?
- Ta sama. Nie wiem, co w niego wstąpiło. Zwykle dosiada konia

jako ostami i wraca do zagrody jako pierwszy.

- Kiedy wyjechał?
- O, jakąś godzinę temu. Może wcześniej. Sam dopiero wstałem.

- Miło było z tobą pogadać - szybko powiedział Mason. - Dam ci

znać, jak tylko będziemy szukać ludzi do pracy.

Zanim mężczyzna zdołał odpowiedzieć, Mason puścił sprzęgło i wje

chał w bramę, tryskając żwirem spod kół.

Rozdział 8

ope powoli ocknęła się z drzemki i rozejrzała się dookoła. Płócien

ny szlauch był płaski, w pustej cysternie może dwie filiżanki wody.

Nadeszła pora, żeby wyruszyć do studni Turnera.

Droga do studni była ciężka i męcząca. Hope wprost nie mogła się

doczekać, kiedy woda ze studni zacznie spływać do wielkiego brzucha

cysterny. To będzie chwila, kiedy wolno jej będzie odpocząć i zebrać siły

na drogę powrotną do Doliny Słońca.

Ledwie Hope skręciła w małą dolinkę, gdzie znajdowała się studnia

Turnera, zdała sobie sprawę, że nie znajdzie dla siebie chwili ciszy i spo

koju, kiedy cysterna będzie się napełniać wodą. Obok wiatraka zaparko

wany był dżip Johna Turnera. Jaskrawoczerwona farba połyskiwała jak

światło na skrzyżowaniu.

Jednak dzisiaj kolor ten został przytłumiony przez grubą warstwę

kurzu.

Jej dłonie zacisnęły się na kierownicy, aż kostki palców całkiem zbie

lały. Po cichu syknęła coś przez zęby, porażona skurczem żołądka i dresz

czem lęku, który przebiegł jej po plecach. Turner był ostatnim człowie

kiem na świecie, którego chciałaby spotkać.

Powoli wjechała ciężarówką na miejsce obok generatora, zgasiła sil

nik i wyskoczyła z lekkością, która bynajmniej nie współgrała z jej uczu

ciami. Widok cielska wysokiego na metr dziewięćdziesiąt, z potężnymi

barami, nie wywoływał w niej żadnych uczuć prócz żalu, że nie może

stąd uciec. Gdziekolwiek. Byle dalej od niego.

Odkąd nastała susza i Hope wzięła drugą pożyczkę na potrzeby ran-

cza, Turner krążył nad nią jak sęp nad kulawą antylopą, czekając, aż da

za wygraną i padnie.

- Dzień dobry - powiedziała Hope i przeszła obok niego, kierując

się w stronę haka z płóciennym wężem, który znajdował się w tyle cięża

rówki. - Wcześnie dziś wstałeś!

Turner nie ruszył się, żeby jej pomóc.

- A gdzie Mason? - spytał.

Nie przerwała roboty, żeby podjąć rozmowę. Mogła jednocześnie pra

cować i rozmawiać. Zwłaszcza z Johnem Turnerem.

- Nie wiem - odparła sucho. - Czy z jakichś powodów jest ci po

trzebny?

Mówiąc, mocowała się z kilkoma zwojami sztywnego płóciennego

węża. Potem ruszyła w stronę zbiornika z wodą, ciągnąc za sobą ubłoco
ny szlauch.

- Nie potrzebuję tego starca - powiedział Turner. - Ale ty go choler

nie potrzebujesz.

Nie odrywała wzroku od węża.

- Tylko popatrz na siebie! - powiedział pogardliwie. - Prowadzisz

wielką ciężarówkę, a to męska robota, i ciągasz za sobą ten brudny stary

szlauch jak włóczęga, który żyje z jałmużny. Jeśli Mason nie potrafi po

dołać swoim obowiązkom, zwolnij go. Tylko głupek płaciłby takiemu

staremu prykowi, a potem odwalałby za niego robotę.

Hope w milczeniu wepchnęła wąż do zbiornika tak głęboko, żeby kie

dy przez płótno popłynie woda, końcówka nie wyskoczyła na zewnątrz.

Robiła wszystko, żeby robota zajęła jej jak najwięcej czasu. Miała nadzie

ję, że dzięki temu opanuje furię, jaką wywołała w niej arogancja Turnera.

Nawet na niego nie spojrzawszy, zeszła z wąskiej metalowej drabin

ki na błotnistą ziemię, złapała koniec węża, który trzeba było zamoco

wać do napędzanej przez generator pompy i pociągnęła go na miejsce,

tuż przy zardzewiałej, zniszczonej przez słońce maszynie.

Turner zaszedł ją od tyłu.

- I co? - spytał.

- Jak to, co? - Jej ton świadczył, że w gruncie rzeczy nie pyta, bo

jest jej wszystko jedno.

To była najbardziej skomplikowana część operacji transportowania

wody. Musiała podtrzymać wąż tak, żeby j ego ciężar nie rozdzielił mosięż

nego złącza, a jednocześnie z trudem łączyła ze sobą nadwyrężone gwinty.

- Zadałem ci pytanie - powiedział chłodno.

- A ja na nie odpowiedziałam. Nie wiem, gdzie jest Mason.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. - Turner gwałtownym ru

chem zdjął perłowoszary kapelusz i niecierpliwie uderzyłnimo udo. Jego

ludzie wiedzieli, że to był znak, iż jego cierpliwość się kończy. Miał na

dzieję, że Hope również jest tego świadoma.

Kątem oka widziała, jak falujące kasztanowe włosy połyskują w słoń

cu. Świdrowały ją przymrużone oczy. Był czas, kiedy widok tych oczu

i kręconych włosów przyśpieszał bicie jej serca. Ale młodość już minęła.

Lśniące włosy Turnera znaczyły dla niej mniej niż zakurzona czerwona

sierść bydła.

O wiele mniej.
Gwinty wyślizgnęły się i wykrzywiły. Hope zacisnęła zęby, odkręciła

źle skręcone złącze i podciągnęła ciężki wąż na miejsce.

Gdyby Turner wyjął ręce z kieszeni i pomógł, robota poszłaby szyb

ko. A tak, Hope straciła kilka minut, zanim udało jej się przykręcić złą

cze. Ostrożnie obracała miedziany pierścień, wciąż uważając, żeby gwinty

pozostawały w odpowiedniej pozycji. Wstrzymując oddech, zmusiła

złączkę do posłuszeństwa.

- Co, u licha, w ciebie wstąpiło? - spytał w końcu Turner ochrypłym

głosem.

Przypomniała sobie, że korzystała z jego wody. Tylko to jąpowstrzy-

mywało przed całkowitym zlekceważeniem go. Wstała, otrzepała z ku

rzu dłonie i poszła do ciężarówki po wielki klucz francuski.

- Hope! - odezwał się Turner tonem groźby. - Lepiej mi odpowiedz!

- Usłyszałam jedynie wykład na temat mojej głupoty. Jeśli chciałeś

mi zadać jakieś pytanie, to będziesz musiał je sformułować. - Jej głos był

spokojny i wyważony, podobnie jak jej ruchy. Regulowała szczęki cięż

kiego klucza francuskiego, dopóki nie ścisnęły mosiężnego pierścienia

na wężu.

- Co, u licha, Rio robił tej nocy na waszym ranczu? - zuchwale spy

tał Turner.

W Hope zawrzał gniew tak nieubłagany, jak słońce przypiekające zie

mię. Jednak nie dała się ponieść emocjom i kiedy się odezwała, jej głos

był opanowany, bez żadnego zabarwienia.

- Pracuje u mnie na pół etatu.

- Mówiłem ci, żebyś go nie zatrudniała.

Klucz szczęknął, uderzając o złącze. Ponownie go wyregulowała, moc

niej ścisnęła i z impetem szarpnęła w dół.

- Co, laleczko? Nie mówiłem?

- A czy ja ci mówię, jak masz prowadzić swoje ranczo? - spytała,

przesuwając klucz, aby znów go przekręcić.

- Ja jestem mężczyzną.

- W dniu, w którym zaczniesz prowadzić ranczo, korzystając wyłącz

nie ze swoich jaj, uznam ten argument za wart wysłuchania - oświadczy

ła rzeczowo. - A do tej pory, będę zarządzała swoim ranczem tak, jakby

to robiła każda normalna osoba: przy pomocy swojego mózgu i dłoni.

Znów szarpnęła klucz. Złącze było tak mocno zaciśnięte, że prawie

brzęczało od naprężenia.

Wprawnymi ruchami odkręciła klucz, zdjęła go i oparła o generator.

Czas zalać pompę. Chwyciła wiadro i poszła w stronę zbiornika.

Turner patrzył na nią w milczeniu.

Nie musiał nic mówić. Po kolorze twarzy i zaciśniętych szczękach

poznała, że jest rozwścieczony. Niebieskie oczy wyglądały blado na tle

zaczerwienionych policzków.

- Zwolnij Ria! - warknął.

- Nie.

Hope pociła się przy pompie i generatorze. W końcu zmusiła korbę

do wystarczająco mocnego i szybkiego obrotu i wprawiła w ruch oporny

silnik. Pompa zadrgała, przewód zatrząsł się, a woda zaczęła sunąć przez

płótno do pustego beczkowozu. Przytłumione dudnienie wody napełnia

jącej ciężarówkę zazwyczaj ją uspokajało. Dziś ledwie je słyszała po

przez wściekłe pulsowanie krwi w uszach.

- Lubisz korzystać z mojej wody, co? - spytał Turner.

Hope starała się ukryć przerażenie.

- Chcesz powiedzieć, że jeśli nie zwolnię Ria, odetniesz mi dostęp

do wody?

Turner zawahał się. Prawdę mówiąc, nie byłoby to ani rozsądne, ani

zbyt racjonalnie. Osobiście uważał, że walka Hope o utrzymanie Doliny

Słońca przy życiu jest irytująca i godna pogardy, ale w zamkniętej spo

łeczności zachodnich hodowców bydła wzbudzała ona coś więcej niż

tylko nieznaczny podziw. Gdyby ludzie dowiedzieli się, że odmówił jej

wody - nadwyżki, która nie była mu potrzebna - po prostu dlatego, że

zatrudniła włóczęgę, aby jej znalazł źródło, stałby się przedmiotem wro

gich plotek i otwartego potępienia wśród innych farmerów.

- Żadna porządna kobieta nie zostanie sam na sam z Riem! - oświad

czył.

- Dlaczego? - Hope starała się mówić obojętnie. Nie udało jej się

to. Była zmęczona i wściekła, a ta kombinacja rozwiązywała jej język.

- Czyżby to Rio obiecywał jakiejś naiwnej osiemnastolatce, że się z nią

ożeni, zapraszał ją na urodzinowego szampana i molestował? A może

to Rio wsuwał pod jej bluzkę banknot studolarowy, oświadczając, że

jest zaręczony, ale później wrócił, żeby odebrać resztę tego, co mu się

należało?

- To nie ma nic wspólnego z...

- Pytałeś - odcięła się - więc ci odpowiadam. - Spojrzała mu w twarz

piwnymi oczami, twardszymi i bardziej nieczułymi niż szkło. - A po tym

molestowaniu i obrażaniu, czy ojciec Ria odwiózł tę dziewczynę do domu

przez całą drogę, udzielając jej nauk, że nie powinna oczekiwać, że wyj

dzie za mąż za człowieka z wyższych niż ona sfer?

Turner z rozmachem potrząsnął lewą ręką, jakby chciał opędzić się

od jej słów.

- Rio nie jest taki cholernie święty. Miał już wszystkie kobiety na

Zachodzie.

- Skarżyły się?

Niecierpliwie wzruszył ramionami.
- A kogo to, u licha, obchodzi!?

- Jeśli one tego chcą i on tego chce - sucho odparła Hope - to w czym

problem?

- One nie są moimi kobietami. A ty jesteś.

- Nie - wypaliła. - Nie jestem.

- Do cholery, laleczko! Jesteś moja. Chcesz mnie. Tylko nie chcesz

się do tego przyznać.

- Cóż, zgadzamy się co do jednej rzeczy. Do cholery!

Wypieki Turnera przybrały jeszcze żywszą barwę.

- Posłuchaj. Mam już dość twojego udawania świętoszki. Twoja mat

ka była pijaczką, ojciec utracjuszem, a siostra dziwką o reputacji jak stąd

do Los Angeles. Do licha, nawet twoi dziadkowie nie byli niczym wię

cej, jak tylko farmerami od gnoju.

- Dziękuję ci - odparła z sarkazmem. - Jak to miło poznać prawdzi

wych przyjaciół.

- Do cholery, to tylko fakty! Powinnaś być wdzięczna za to, że ci

oferuję więcej niż sto dolarów za numerek. Chcę cię i będę cię miał.

- Ja. Cię. Nie. Chcę.
Turner roześmiał się i pokręcił głową. Tych kilka słów nie wystarczy

ło, żeby zachwiać jego pewnością siebie.

- Chcesz, chcesz, laleczko - powiedział, wyciągając ku niej ręce.

- Ale jak już powiedziałem, po prostu nie chcesz się do tego przyznać.

Widzę, że mi nie wierzysz i muszę ci chyba udowodnić, co mam na

myśli.

5 - Piękna marzycielka

Pomachała ciężkim kluczem, odgradzając się od jego ramion. Roześmiał

się i jeszcze raz spróbował ją złapać. Odskoczyła i znów podniosła klucz.

- O to-to! - zaskrzeczał ochrypłym z podniecenia głosem. - Marzę

o twoich malutkich rączkach szczypiących mnie i broniących się przede

mną. - Chwycił klucz i ścisnął ją, choć się wyrywała. - Taaak, dobrze!

Boże, tak mnie to kręci, kiedy kobieta ze mną walczy. Pamiętasz?

Hope pamiętała aż za dobrze. Upuściła klucz, wymknęła się z jego

uścisku i wskoczyła do kabiny. Pięścią zatrzasnęła zamek u drzwi w chwi

li, kiedy sięgał klamki.

Turner ze śmiechem schylił się, aby podnieść klucz. Wybicie szyby

nie zajęłoby mu więcej niż chwilę. Jego palce zamknęły się właśnie na

chłodnym żelaznym trzonie, gdy usłyszała odgłos jakiegoś pojazdu

zjeżdżającego w dolinę z szybkością zbyt dużą jak na tę drogę.

Zakładając, że to jeden z jego pracowników przybywa sprawdzić stud

nię, Turner wyprostował się, obrócił w stronę drogi wciąż uśmiechnięty

na myśl, że w końcu posiądzie Hope. Uśmiech znikł z jego twarzy, kiedy

dostrzegł zdezelowanego pikapa Hope ciągnącego za sobą ogon kurzu.

Za kierownicą siedział Mason, który pędził w stronę Behemota.

Kiedy Hope rozpoznała pikapa, ogarnęła ją taka fala ulgi, że zawiro

wało jej w głowie. Dopiero wtedy dotarło do niej, jak bardzo Turner ją

przestraszył. Teraz była bezpieczna. Mason ją obroni. Nie pozwoli Tur

nerowi zbliżyć się do niej.

W następnym ułamku sekundy pojęła, co by się stało, gdyby Mason

się nie pojawił. Nie może mu o niczym powiedzieć. Wpadłby w szał i rzu

ciłby się na Turnera.

Nie mogła do tego dopuścić. Mason zostałby pobity, i to dotkliwie.

Turner lubił wyładowywać swoją potężną siłę na słabszych od siebie,

lubił bić i ranić swoimi Wielkimi łapami.

Przekonała się o tym na własnej skórze.

Wielkim wysiłkiem woli zmuszała swój oddech do miarowego ryt

mu, aż jej ciało rozluźniło się, a ręce przestały się trząść.

- I co, stary? - odezwał się Turner, kiedy Mason wysiadł z cięża

rówki - W końcu zwlokłeś swój leniwy tyłek z łóżka. A już myślałem, że

sam będę musiał odbębnić całą robotę za Hope.

Mason tak bardzo zmrużył oczy, że prawie nie widać było ich koloru

i obrzucił go pogardliwym spojrzeniem. Nagle zobaczył klucz leżący

w piachu i Hope w kabinie z zamkniętym oknem i zatrzaśniętymi drzwia

mi. Ogarnęła go dzika wściekłość; cały się trząsł.

- Jestem tutaj - oznajmił rzeczowym tonem. -1 zostanę. Nie potrze

bujemy twojej pomocy.

Turner uśmiechnął się przymilnie. Był pewny, że Hope myślała „tak",

mimo iż mówiła „nie". Jednak niekoniecznie potrzebował świadka. To

była ich osobista bitwa.

I tak już ma pozostać.

Wojnajej „nie" z jego „tak".

- W takim razie chyba już wrócę na ranczo. - Turner spojrzał na

Hope, kiedy otwierała drzwi kabiny. - Do zobaczenia w bardzo niedale

kiej przyszłości, laleczko. Już nie mogę się doczekać.

- Żegnam. - Jej głos nie zdradzał niczego, podobnie jak twarz.

Kiedy zatrzasnął drzwi swego dżipa i jak pocisk oddalił się od studni,

Hope wyskoczyła z kabiny i zmusiła się do uśmiechu.

- Cieszę się, że wpadłeś - powiedziała jakby od niechcenia. - Na

prawdę można zanudzić się na śmierć, mając same krowy do towarzy

stwa, kiedy cysterna napełnia się wodą.

- Czy ten zafajdany kojot położył na tobie łapę?

- Nie - odparła szczerze.

Nie dodała tylko, że Turner robił wszystko, co w jego mocy, żeby

położyć. Gdyby wykazała się choć odrobinę słabszym refleksem, utarza-

łaby już plecy w błocie.

Mason czekał, aż Hope powie coś więcej. Też miał coś do powiedze

nia, ale ugryzł się w język. Zacisnął usta w bezbarwną kreskę.

- Od tej pory ja będę dowoził wodę - oznajmił.

- Nie. - Jej ton był rzeczowy i spokojny, żadnej dyskusji. - Ale jeśli

koniecznie chcesz jeździć - dodała, szeroko się uśmiechając - to miło mi

będzie mieć kogoś do towarzystwa. Jak już powiedziałam, rozmowa z kro

wami nie jest zbyt porywająca.

Patrzył na nią jeszcze przez długą chwilę. Uśmiechała się tym swoim

znanym, ogrzewającym serce uśmiechem, ale była blada. Był pewny, że

Turner usiłował zrobić jej coś złego. Właśnie tego Mason się obawiał od

chwili, kiedy Pete powiedział mu, że szef wstał wyjątkowo wcześnie i chce

skontrolować południową studnię.

Niewielu ludzi mówiło o tym głośno, ale Hope nie była pierwszą ko

bietą, która doświadczyła na własnej skórze niebywałej arogancji Turne

ra. Tylko jedna dziewczyna zgłosiła się z tym do szeryfa. Poniżenie, ja

kiego doświadczyła potem, było lekcją dla wszystkich innych osób płci

żeńskiej, którym wydawało się, że mają takie same prawa jak syn wiel

kiego Jase'a Turnera.

Mason wiedział, że bez względu na to, co się wydarzyło, Hope nic

mu nie powie. Usiłowała chronić jego dumę. Podobnie jak wtedy, kiedy

sama przejęła dowożenie wody. Wiedziała, że w tej chwili jego ręce są

zbyt chore, by mogły kierować masywną ciężarówką i męczyć się z upar

tymi złączami. Nie miałby żadnych szans w starciu z mężczyzną ponad

połowę cięższym niż on.

Mason w cichości ducha przeklinał swój los za to, że musiał przeżyć

ukochaną żonę, a potem za bardzo się zestarzeć, aby móc obronić kobie

tę, która znaczyła dla niego tyle, co rodzona córka.

- Od tej pory będę z tobą jeździć - powiedział cicho.

Hope nie protestowała. Odczuła ulgę. Już nie będzie musiała spoty

kać się sam na sam z Turnerem. Ten człowiek zwyczajnie nie rozumiał

prostych słów w ojczystym języku. Dla niego „nie" to było ciche prelu

dium do rundy zapasów.

Być może inne kobiety to lubiły, ale nie Hope. Myśl o zmaganiu się

z Turnerem napawała jąprzerażeniem i obrzydzeniem. Podobnie jak myśl,

że mógłby jeszcze kiedyś położyć dłonie na jej ciele.

Mason podszedł po pikapa i z półeczki nad tylną szybą zdjął karabin.

Sprawdził, czy jest naładowany i ze schowka na rękawiczki wyjął pudeł

ko z nabojami. Kiedy wrócił do Hope, uśmiechał się.

W jego uśmiechu było coś, co kazało jej się cieszyć z tego, że jest jej

przyjacielem, nie wrogiem.

- Strzelba na węże - stwierdził lakonicznie. Głos miał ochrypły ze

starości i wściekłości, która wciąż wrzała w jego trzewiach na myśl o Tur

nerze czyhającym na Hope jak kojot u wejścia do źródła. - Taka susza,

że przy studniach można spotkać węże.

Odchrząknęła.

- Tak, zauważyłam.

Przestał się uśmiechać i zmierzył ją spojrzeniem.

- Jeśli mnie nie będzie w pobliżu, a ty dojedziesz do studni, to nie

zapomnij, żeby mieć pod ręką tę pukawkę. I naprawdę zawsze trzymaj ją

przy sobie, nieważne, co robisz. Słyszysz, Hope?

Usiłowała się uśmiechnąć. Nie mogła. Za to szybko uściskała Masona.
- Słyszę.

Oszczędnie kiwnął głową.

- Będę doglądał pompy. A ty idź na ten mały wzgórek i poćwicz sobie

trochę z tą strzelbą. Wiele czasu upłynęło od dnia, kiedy razem strzelaliśmy.

Hope nie oponowała, choć wolałaby podrzemać w kabinie. Wzięła

strzelbę i naboje i szła pod górę, aż dotarła do miejsca, gdzie nie istniało

niebezpieczeństwo, że kula rykoszetem trafi jakąś krowę. Znalazła wy

jątkowo brzydką kępkę wielkiej bylicy rosnącej przy ścianie wyschnięte

go parowu. W duchu nazwała krzak „John Turner" i zaczęła do niego

strzelać, a po jakimś czasie została z krzaka jedna gałązka.

Kiedy Hope oddała już wystarczającą ilość strzałów, żeby uspokoić

Masona i siebie, zeszła zboczem do studni. Mason majstrował przy ge

neratorze. To, co robił, odniosło natychmiastowy skutek. Odgłos silnika

ściszył się mniej więcej o połowę. Wstał, żeby posłuchać, pokiwał głową

i znów schylił się nad urządzeniem. W ręku trzymał oblepioną zakrzep

łym mazidłem puszkę ze smarem.

- Jesteś niesamowity! - powiedziała na pół rozdrażniona, na pół za

chwycona. - Dwa dni temu naoliwiłam tę maszynę i ani trochę się nie

uciszyła.

Uśmiechnął się zadowolony, że jeszcze w czymś może pomóc, pomi

mo obolałych rąk.

- Dobrze się sprawiłaś, skarbie, ale nie lubisz tego generatora i on to

wie. Żeby zawsze tak mruczał potrzeba delikatnej ręki.

- Nie wspominając o paliwie i oleju - mruknęła Hope pod nosem. Ra

chunki za paliwo wciąż czyściły jej portfel. Wyciągnęła rękę, żeby odkręcić

nakrętkę zbiornika paliwa i pesymistycznym okiem zmierzyła zawartość.

Już sprawdzałem. Jutro to zrobię.

Hope zawahała się, sprawdziła, czy dokładnie przykręciła nakrętkę

i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Kiedy wrócę na ranczo, zadzwonię do Hawthorne'a.

Trzeba było to zrobić i Mason dobrze o tym wiedział. Ale nikt nie

musiał tego lubić.

Zdjął kapelusz, potarł czoło i szybkim ruchem wsadził kapelusz na

głowę.

- Ile sztuk sprzedajesz?

Zamknęła oczy, usiłując nie myśleć o swoich krowach oświetlonych

zachodzącym słońcem, tam gdzie małe sosny rosły w poszarpanych li

niach czarnego ognia.

- Nie... Nie wiem. Połowę. - Mówiła ze ściśniętym gardłem. - Tak,

połowę. Wtedy paszy naturalnej powinno wystarczyć aż do nadejścia desz

czu.

- Czy Howthorne przyśle swoich ludzi, żeby zabrali krowy?

- Ostatnim razem przysłał. - Hope ugryzła się w język, żeby nie za

kląć. Wzruszyła tylko ramionami. Rozpaczanie nie ułatwi sprawy. - Jeśli

nie może wykorzystać własnych pracowników, to najmę chłopaków od

Johnstona. Uwielbiają zaganiać bydło.

Mason uśmiechnął się.

- No, dobre dzieciaki. Troszkę młode, ale myśmy kiedyś też takie byli.

Przypomniała sobie własne lata dorastania i na jej ustach pojawił się

słodko-gorzki uśmiech.

- Tak, naprawdę młode.

Położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął je.

Ten gest wyraził wszystko - szacunek, wsparcie, miłość, zrozumie

nie. Jeszcze nigdy nie był z niej tak dumny jak w tej chwili, kiedy wzięła

się w garść i stanęła oko w oko z tym, co trzeba było zrobić.

- Wyrosłaś na cholernie fajną babę - powiedział po prostu.

- Robię tylko to, co trzeba zrobić dla rancza. - Uśmiechnęła się krzy

wo i rozejrzała się po wyschniętej tajemniczej ziemi, która stanowiła cząst

kę jej duszy. - Odkąd skończyłam czternaście lat, większość czasu spę

dziłam, tęskniąc za Doliną Słońca. Nienawidziłam Los Angeles. A Julie

i mama uwielbiały to miasto.

Hope westchnęła i zamilkła. Gdyby jej ojciec nie musiał utrzymywać

dwóch domów, starczyłoby mu pieniędzy na szukanie dalszych uj ęć wody.

Ale mama nalegała, żeby córki chodziły do szkoły średniej w „ cywilizo

wanym miejscu". Więc ojciec podjął z banku niewielki dorobek i wysłał

je do LA. Potem modlił się, żeby studnia „Hope" dostarczała słodkiej

i czystej wody, dopóki nie uzbiera dość pieniędzy, żeby wykopać głęb

szą.

- Biedny tata - powiedziała do siebie, nie zdając sobie sprawy z te

go, że mówi na głos.

Mason wziął ją pod ramię.

- Niech ci go nie będzie żal. Zrobił, co chciał, a resztę zostawił na

pastwę czasu.

Gardło ją piekło od łez, którym nie pozwoliła popłynąć.

- Ale tak ciężko pracował.

- Ani trochę go to nie bolało. Żył dla tych letnich miesięcy, kiedy ty

i mama zjeżdżałyście do domu.

Mason nie wspomniał o Julie, siostrze Hope. Ona zawsze była pięk

nym motylem z trudem znoszącym upalny letni dzień. Ciężka praca ją

przerażała i nudziła.

Hope była jej przeciwieństwem. Kochała upały, odludzie, ciszę i wi

dok bydła przechodzącego pośród gałęzi sosen. Urodziła się dla tej ziemi

i jej własna matka nigdy nie mogła tego pojąć.

Mason uśmiechnął się, wspominając stare dobre czasy.

- Biegałaś za ojcem z błyskiem w oku i tysiącem pytań. Dzięki temu

czuł się mądrzejszy niż sam Bóg i sprytniejszy niż szatan.

Hope uśmiechnęła się melancholijnie. Bardzo kochała ojca.

Podobnie jak jej matka. Hope nie uświadamiała sobie tego, dopóki

matka nie umarła. Pogrążona w żałobie córka odnalazła listy, które ro

dzice pisywali do siebie, kiedy byli rozdzieleni.

- Mama go kochała - powiedziała.

Mason westchnął.

- Miłość, nienawiść. Zawsze są dwie strony medalu. Namiętność two

jej matki była głęboka. Głębsza niż studnie, których nigdy nie wykopali

śmy.

Podniosła wzrok na Masona. Widziała przeszłość na jego pooranej

bruzdami twarzy, słyszała ją w dobrze znanym głosie.

- Jesteś taka sama jak ona, kochanie. Kiedy na to sobie pozwolisz.

Ale przebojowość masz po ojcu. I wcale niemało jej masz. Pewnie wzię

łaś sobie też tę część, która miała przypaść Julie. - Mason pokręcił gło

wą. W jego pamięci przewijały się obrazy z przeszłości niby barwny film.

- Była piękna jak bożonarodzeniowe cielę i tak jak ono skazana na to, że

umrze młodo.

Gardło jej się ścisnęło. Kochała starszą, ale niezbyt mądrą siostrę,

usiłowała wyciągnąć ją z czeluści źle ulokowanych uczuć i brutalnego

odtrącenia. Usiłowała rozmawiać z Julie, pomóc jej zrozumieć życie i na

uczyć radzić sobie w świecie, który nie dba o to, czy jakaś tam Julie Gar

dener ma szampana i róże, czy ocet i pokrzywy.

Julie nigdy nie przyjęła do wiadomości podstawowej prawdy o obo

jętności świata. Była niewinnie i dogłębnie pochłonięta sobą. Po śmierci

matki odkryła istnienie narkotyków.

Zmarła niespełna dwa lata później.

- Rozchmurz się, skarbie. - Mason delikatnie pociągnąłjąza pukiel

ciemnych włosów. - Julie nie była z naszego świata. Tak bywa. Więc

grzebiesz tych, którzy nie dająsobie rady, ocierasz oczy i idziesz naprzód

z żywymi. Bo ty jesteś stworzona dla tego świata, Hope. Na sto procent.

Jesteś silna, bezpośrednia i gotowa do poświęceń. Zasługujesz na dobre

go mężczyznę, silnych synów i córki z niezłomnym charakterem. Ty i two

je dzieci uleczycie Dolinę Słońca. I wtedy okaże się, że warto było to

wszystko wycierpieć, te wszystkie pogrzeby, łzy i ból.

Patrząc na pomarszczoną twarz i przejrzyste oczy Masona, jego pew

ność odczuła jako błogosławieństwo. Stanęła na palcach i pocałowała go

w oproszony siwym zarostem policzek.

- Dobry z ciebie człowiek - wyszeptała głosem pełnym wzruszenia.

-Najlepszy.

Uśmiechnął się do niej czule i podał jej wyblakłą szkarłatną chustkę,

aby wytarła strugi łez spływające z piwnych oczu.

- Dzięki. - Roześmiała się sztucznie, wycierając oczy. - Ostatnio

wypływa ze mnie więcej wody niż z mojej imienniczki studni.

- Jesteś zmęczona, kochanie. Harujesz za dwóch mężczyzn.

Jedyną odpowiedzią Hope było długie drżące westchnienie i wzru

szenie ramion.

- Nie takich mężczyzn jak Rio. Czy on choć trochę spał dziś w nocy?

- To twarda sztuka - lakonicznie odparł Mason z aprobatą w głosie.

- Ale to nie fair, żeby on...

- Gdyby było fair, to krowy nie miałyby wody - bezceremonialnie

przerwał jej Mason. - Jak się będziesz tak przejmować, co jest fair, a co

nie fair, to nie starczy ci czasu na uśmiech. Ręczę ci za to, dziewczyno.

A ja już trochę znam życie.

- Nic mnie tak nie przeraża, jak perspektywa wysprzątania drugiej

chaty, żeby Rio mógł w nim zamieszkać.

- Już tym się nie martw. Weranda mu całkiem przypadła do gustu.

A jak się zrobi zimno - dodał rzeczowym tonem - to może zająć jedną

z sypialni na górze.

Hope była zaskoczona. Oczekiwała, że Mason będzie protestował

przeciwko każdemu układowi, który zakładałby zamieszkanie Ria i jego

niezamężnej szefowej pod jednym dachem.

- Coś nie tak? - spytał Mason.

- Nie wiem.

- Mów szczerze, kochanie. Staruszkowi możesz zaufać.

Parsknęła.

- Odkąd zamieszkałam na ranczu, zawsze czujnym okiem obserwo

wałeś naszych pomocników i wystarczyło, żeby któryś z nich choćby się

do mnie uśmiechnął, a już byłeś gotów użyć strzelby. Ale Rio... Rio wpro

wadza się pod mój dach, a ty się nawet nie krzywisz.

- On jest inny.

- Chcesz powiedzieć, że woli chłopców? - spytała buńczucznie.

Mason roześmiał się i pokręcił głową, jakby chciał zapytać, czy ta

kich rzeczy nauczyła ją kariera modelki. Potem popatrzył na nią oczami

emanującymi mądrością i doświadczeniem.

- Nie. Ani nie jest żonaty. Ale nie dlatego Rio cię nie dotknie.

Skrzywiła się i otrzepała bluzkę z kurzu.

- Sama bym się nie dotknęła, taka jestem brudna.

Mason nie uśmiechnął się.

- O, no pewnie, że miałby na ciebie ochotę! Nie jest ślepy. Ale nie

zrobi kroku w twoim kierunku.

- Dlaczego? - spytała nerwowo. - Czy ze mną jest coś nie tak?

- Sama dobrze wiesz, że nie o to chodzi. Rio po prostu darzy cię

zbyt wielkim szacunkiem, szanuje też siebie i nie będzie gryzł czegoś,

czego nie ma zamiaru przeżuć.

- Co to znaczy?

- Rio wie, że ty jesteś kobietą „na zawsze". A Rio... - Mason podra-

pał się w szyję i wzruszył ramionami. - Rio to mężczyzna, który nigdzie

długo nie zagrzeje miejsca. Nigdzie nie zostanie dłużej niż pięć miesięcy.

Już taki jest. Nieujarzmiony jak wiatr.

Hope nie powiedziała nic więcej z prostej przyczyny: gardło miała tak

ściśnięte, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Nie wątpiła w prawdziwość

słów Masona. W głębi duszy wiedziała, że staruszek ma całkowitą rację.

Ale gdzieś na dnie serca tliła się iskierka nadziei, że może jednak się

myli.

Rozdziat 9

pobliżu nie było nikogo, kto by mógł ją zobaczyć, więc powoli,

ociężale wysiadła z kabiny Behemota. Rozprostowała się, ale nie

wiele to pomogło. Ramiona miała zdrętwiałe i obolałe od przepychania

ciężkiego pojazdu przez koleiny i ostre zakręty.

Wprawdzie do napojenia została jej tylko połowa stada, ale wciąż

ledwie starczało godzin doby, aby obrócić cysterną tyle razy, ile to było

konieczne. W zeszłym tygodniu ludzie Hawthorna ładowali bydło na cię

żarówki i musiała pracować bez wytchnienia. Wiał suchy wiatr, więc z bez

chmurnego nieba spadały tylko demony kurzu.

W ciągu ostatnich tygodni przez kilka dni temperatura spadła do dwu

dziestu stopni Celsjusza. W nocy nawet zbliżyła się do zera. Wczorajsza

prognoza pogody zapowiadała deszcz, tak samo jak przedwczorajsza. Od

strony Alaski i Kanady nadciągał północny front, który miał zahaczyć

o N evade.

Jak do tej pory nie spadła ani jedna kropla deszczu.

Na pół urna, na pół wylękniona spojrzała na strzeliście i dumnie wzno

szące się ponad jej ziemią góry Perdidas. Wokół postrzępionych szczy

tów drgały i przesuwały się przejrzyste chmurki. Na tle ciemnobłękitne-

go nieba z rzadka widać było inne skupiska chmur.

Za mało.

O wiele za mało.

Chociaż powietrze nie było już tak suche, że paliło skórę Hope, na

wysoko położoną pustynię ciągle nie spadał deszcz. Jedynie góry zostały

obdarowane błogosławieństwem opadów. Chmury skupiły sie w chłod

nym powietrzu ponad wierzchołkami. Minął dzień i wilgotność zwięk

szyła się, zasnuwając część nieba czarnym welonem, haftowanym nitka

mi błyskawic. Odgłos grzmotów niósł się po pustyni jak odległe wes

tchnienie, mamiąc zapachem deszczu - tak delikatnym jak cień.

W niektórych z okresowych koryt wydrążonych w stromych zboczach

pojawiły się nikłe strumyki wody. Nie było tego wiele, ale wystarczyło,

aby co śmielsze sztuki bydła rozproszyły się z dala od studni. Każda kro

wa, która powędrowała daleko w teren, zmniejszała ubytek naturalnej

paszy wokół zbiorników z wodą. Zwierzęta niemal do szczętu wyjadły

trawę z tych stref, niszcząc glebę tak, że nie dało się jej już przywrócić

normalnej wegetacji.

Jednak małe sadzawki w korytach górskich strumyków i wąwozów

już wysychały. Spieczona ziemia i suche powietrze wchłaniały wodę

o wiele szybciej niż odpływy z gór uzupełniały braki. Jeśli wkrótce nie

spadnie deszcz, wystarczy tydzień, a poziom wody gruntowej znów się

niebezpiecznie obniży.

Jeśli wkrótce nie spadnie deszcz, będzie musiała dowozić nie tylko

wodę, ale i paszę, żeby zapewnić przetrwanie tym zwierzętom, które jej

pozostały.

- Znów się prosisz o guza! - upomniała siebie. - Nie potrzebujesz

tego robić. Bóg wie, że masz już wystarczająco dużo kłopotów. Nie po

trzeba ci ich więcej.

W pobliżu zaryczał angus i podszedł do niej z ociężałą gracją. Miał

wielkie, ciemne oczy otoczone rzęsami długości małego palca Hope.

Sierść była gruba, lekko kręcona i miała czarny atłasowy połysk. Zwie

rzę domagało się od Hope uwagi, delikatnie trącając ją głową w ramię.

- Cześć, Kochaneczko. -- Uśmiechając się, żwawo potarła dłońmi

długi, masywny grzbiet krowy. Odruchowo rozejrzała się, czy nie ma

jakichś skaleczeń czy zadrapań, które wymagałyby posmarowania gen

cjaną. Zawsze woziła buteleczkę w ciężarówce.

- Gdzie jest twój Słodki Zmrok?

Kochaneczka sapała.

- Włóczy się gdzieś daleko stąd, co? - powiedziała Hope współczu

jącym tonem, drapiąc krowę za uchem. - Cóż, a czegóż byś oczekiwała

po prawie dorosłym byczku?

Kochaneczka tym razem trąciła Hope głową mniej delikatnie. Krowa

wiedziała, że gdzieś w pobliżu jest garść ziarna.

Roześmiana Hope odepchnęła umięśnioną szyję zwierzęcia. Z tym

samym skutkiem mogła odpychać grzbiet górski. Krowa niewzruszenie

stała na czterech silnych nogach, domagając się tego, co jej się należało

jako najpierwszemu i najbardziej faworyzowanemu angusowi.

- Moja droga, gdybym osiem lat temu wiedziała, że taki słodki mały

cielaczek wyrośnie na półtonową upartą i zadzierającą nosa krowę, to-

bym cię sprzedała na steki.

Wilgotny pysk znów trącił Hope w brzuch.

Hope dała za wygraną i poszła do kabiny ciężarówki. Rozwiązała wo

rek z ziarnem, wzięła powyginaną starą patelnię do naleśników i nabrała

nią trochę zboża.

- No masz, dziewczynko.

Kochaneczka wyczyściła blachę z większą dozą entuzjazmu niż do

brych manier. Długi, gruby i zaskakująco zwinny język wylizał zboże co

do najmniejszego ziarenka; pozostał jedynie zapach owsa. Krowa pod

niosła głowę i cierpliwie spojrzała na Hope.

- Nie - powiedziała. - Dla ciebie tylko jedna patelnia.

Z powrotem wrzuciła patelnię do ciężarówki i zaczęła wyciągać zza

cysterny wąż. Kiedy ciągnęła poszarpany płócienny szlauch ku studni,

krowa odrobinę się cofnęła i wpatrywała się w nią okiem, w którym do

strzegało się coś, co mogło być zainteresowaniem, zakłopotaniem lub

rozbawieniem.

Żadna z ponad trzydziestu sztuk czarnego bydła nie pchała się do

zbiornika, kiedy Hope go napełniała.

Dbała o to, żeby poidło angusów zawsze było napełnione do odpo

wiedniego poziomu, i by wokół zbiornika nie było przepychanek i trato

wania. To bydło hodowlane było dla Hope zbyt cenne, żeby dopuścić do

krwawej walki o byt.

Angusy stanowiły podstawę jej marzeń o przemianie Doliny Słońca

w produktywne ranczo. Kochała je za to - oraz za ich masywne, musku

larne piękno. Kochaneczka była większym pupilkiem niż chude koty, które

chroniły stajnię przed inwazją myszy.

Kochaneczka była też cennąreproduktorką. Hope zachowała dla tego

stada cztery cielęta. Słodki Zmrok, najmłodsze z nich, zapowiadał się na

obiecującego zdobywcę trofeów. Kilku ranczerów proponowało odku

pienie tego krzepkiego roczniaka. Hope odmówiła im wszystkim, choć

pieniądze bardzo by się jej przydały.

Słodki Zmrok będzie wiodącym reproduktorem stada Doliny Słońca.

Krowy, które będzie zapładniał, zostały starannie przebadane i wyselek

cjonowane, podobnie jak Kochaneczka. Były najczystszej krwi. Widać

to było po ich masywnej gracji, zaskakująco łagodnym temperamencie

i żwawym, dorodnym potomstwie.

Opierając się o masywne ciepłe ciało Kochaneczki, Hope słuchała, jak

bydło ssie chłodną wodę z poidła. Podeszły też inne krowy i dmuchały

w koszulę Hope, jak gdyby chciały się przywitać. Potem odchodziły, żeby

zanurzyć nosy w pachnącym sianie, które Mason wcześniej przywiózł na

pastwisko.

Hope znała każdą krowę, każdego cielaka, ich mocne strony, słabo

ści, i temperament. Była wyczulona na wszelkie objawy choroby czy ska

leczenia - nawet te najmniejsze.

Nie było żadnych. Z goryczą przyznała, że zwierzęta są w lepszej kon

dycji niż ona sama.

Zawiał wiatr, zmienił kierunek i wiał silniej.

Kochaneczka odwróciła się i wpatrywała się w drogę za ciężarówką.

Nastawiła miękkie uszy, ale nie była zdenerwowana.

Hope zerknęła przez ramię i zobaczyła Ria, który szedł w jej stronę.

Krowa cicho zaryczała i podeszła do wysokiego mężczyzny. Hope za

uważyła nagły błysk uśmiechu na ustach Ria, kiedy wyciągnął jedną rękę

do polizania, a drugą pogłaskał szyję krowy. Długi język zwierzęcia wy

sunął się, omiótł wyciągniętą dłoń i znikł.

Kiedy Rio podchodził do Hope, krowa, jak wierny pies, szła za nim

krok w krok.

- Zdradź swój sekret - powiedziała.

- Sól - przyznał, uśmiechając się od ucha do ucha.

Mocno popchnął upartą krowę w szyję. Westchnęła, otwierając pysk

jak stodołę i z powrotem poczłapała w stronę innych angusów.

- To pewnie najwyższy czas, żeby wystawić więcej brył soli do liza

nia - powiedziała Hope.

- Jutro to zrobię.

- Ja mogę się tym zająć.

- Na pewno. - Raz widział, jak Hope dźwiga ciężkie bryły soli mi

neralnych i obiecał sobie, że przejmie tę robotę.

Śmiejąc się, pokręciła głową, odrzuciła kapelusz do tyłu tak, że zwi

sał na rzemieniu, przysłaniając plecy. Potrząsnęła głową, odgarniając wło

sy i przeczesała je palcami. Uwielbiała, jak wiatr je rozwiewał, odsłania

jąc twarz.

Rio zastanawiał się, czy nagłe przyśpieszenie pulsu widoczne jest na

jego szyi lub skroni.

Odwrócił wzrok od uwodzicielskiego gestu i skierował spojrzenie

w stronę bydła.

- Dobre stado - powiedział po kilku chwilach. - Rzadko widywa

łem lepsze.

- Dziękuję. Nie będę udawać, że nie jestem z nich dumna. Część

z nich kupiłam, wybrałam cielęta, a resztę wyhodowałam. Są moim po

darunkiem dla Doliny Słońca.

Rio zaskoczony uniósł czarne brwi. Hope pełna była niespodzianek,

jak woda na kamiennej pustyni.

- Twoja rodzina nie hodowała angusów?

- Nie, ale tata zawsze chciał je mieć. Pierwszą rzeczą, jaką kupiłam

za pieniądze, które zarobiłam jako modelka, była Kochaneczka.

- Byłaś modelką? - spytał Rio, znów zaskoczony.

Hope zastanawiała się, jak on ją widzi. Brudne buty i poplamiona

koszula robocza, wytarte dżinsy i podniszczony kapelusz. Uśmiechnęła

się krzywo.

- Dawno temu, daleko stąd, w innym kraju.

Nie tak dawno, ani nie tak daleko - pomyślał ogarnięty pożądaniem.

Usiłował nie patrzeć na nią tak jak na kobietę, której pragnął. Bardzo.

Nie zawsze potrafił zmusić się do tego, aby odwrócić wzrok. Jego

tajemnicze oczy zapamiętały nienaganny profil Hope, lśniące włosy,

dziewczęcą jędrność piersi i długą, piękną linię nóg.

W swoich wędrówkach spotykał oszałamiająco piękne kobiety - ta

kie, które umiały sprawić, by mężczyzna obejrzał się i wpatrywał się w nie

z niedowierzaniem i pożądaniem w oczach. Ale nigdy przedtem nie spo

tkał kobiety, która tak działałaby na jego umysł i zmysły jak Hope. Chciał

z nią rozmawiać, śmiać się, pomagać jej, chronić jąi być blisko iskrzącej

się aureoli jej marzeń.

I chciał jej dotykać - uczyć się gorących, tajemnych zakamarków jej

ciała, poznać słodkie pragnienia jej ust i żar jej reakcji na pieszczoty,

słyszeć, jak wykrzykuje jego imię, kiedy rozkosz, którą ją obdarowuje,

przenikają do głębi.

Rio nazwał siebie cholernym idiotą.

Hope nie jest dla niego. Jego rozum to wiedział, ale ciało zaprzeczało

tej wiedzy. Pragnął jej z siłą zupełnie niepodobną do wszystkiego, czego

kiedykolwiek doświadczył z inną kobietą.

Mimo całego żaru, który go trawił aż do bólu, Rio nie uczynił kroku,

aby dotknąć Hope. Nie miał jej nic do ofiarowania prócz studni, którą

chciał dla niej odnaleźć. Kiedy to się stanie, kiedy spełni się jej sen, wte

dy wezwie go brat wiatr. I Rio wyjedzie.

Hope zasługiwała na coś lepszego.

Odwrócił wzrok od kobiety, której nie powinien dotykać, i odezwał

się cicho:

- Założę się, że byłaś dobra.

- Jako modelka?

Skinął głową.

Hope machnięciem wyraziła stosunek do swojej kariery.

- Zarobiłam dużo pieniędzy, ale nie byłam dziewczyną z okładek po

pularnych czasopism, jeśli o to chciałeś zapytać.

- A chciałaś nią być?

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo jedyne, czego kiedykolwiek chciałam, to Dolina Słońca. Po

śmierci mamy i Julie mogłam bez przeszkód wrócić do domu.

- Już nie pracujesz jako modelka?

Hope kątem oka zerknęła na Ria.

- Nie. Kiedy jestem w LA... - Wzruszyła ramionami. - Nie jestem

wielkomiejską dziewczyną. Na upartego zniosłabym to miasto, ale bar

dzo niechętnie.

- Pieniądze się przydają.

- I dlatego mieszkałam tam tak długo, jak tylko mogłam. Musiałam

zapłacić podatki od spadku albo sprzedać ranczo. Kiedy spłaciłam długi,

pracowałam, aż uzbierałam wystarczającą sumę pieniędzy, by utrzymać

Dolinę Słońca przy życiu. Skompletowałam stado i zapewniłam gospo

darstwu wypłacalność.

- Czy kiedykolwiek wystarcza ci pieniędzy? - spytał półżartem.

Posłała mu słodko-gorzki uśmiech.

- Tak naprawdę byłam absolutnie nieświadoma, czego się podejmu

ję. Nie wiedziałam, że na pustynnym gospodarstwie nie istnieje takie

zwierzę jak „pełny portfel".

- Mogłabyś znowu być modelką?

- A czy ty potrafiłbyś żyć w mieście? - spytała.

- Żyłem.

- A teraz nie żyjesz.

Rio nie odpowiedział. Nie musiał. Przecież był tu, a nie w mieście.

Tak jak ona.

Hope spojrzała na piękne czarne bydło i połyskujące strugi wody, po

cichu spływające ze szlauchu na dno zbiornika.

- W mieście mogę egzystować - wyrzekła powoli, żeby zrozumiał,

że ona ledwie samą siebie rozumie. - A żyć mogę tylko tutaj. Tu jest

moja przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Nieważne, gdzie mieszkam.

Dolina Słońca jest jedynym domem, jaki kiedykolwiek będę mieć. Za

wsze tak to czułam. I tak już pozostanie. To ranczo jest cząstką mnie

samej.

Zapragnął objąć Hope, i trzymając ją w ramionach, obiecać, że znaj

dzie dla niej studnię, która pozwoli jej żyć już zawsze na ziemi, którą

kocha.

Ale nie mógł tego zrobić. Nie mógł trzymać j&j w ramionach. Nie

mógł nic obiecywać.

W dzieciństwie nauczył się, że obietnice to tylko słowa, a niewypo

wiedziana obietnica pokrzepiającego uścisku może być największym

kłamstwem na świecie.

Nie dlatego, że jego rodzice świadomie łamali dawane mu obietnice.

Po prostu tak wyszło. Bardziej niż czymkolwiek, nawet bardziej niż ciem

nowłosym synem, byli zainteresowani ucieczką od indiańskiej części dzie

dzictwa przodków.

Hope i Rio w ciszy patrzyli na bydło połyskujące czernią w przejrzy

stym świetle poranka. Nagle do świadomości Hope dotarło, że jest piąt

kowy poranek - wczesny poranek.

Rio nie powinien być w Dolinie Słońca. Powinien być na ranczu Tur

nera.

- Skończyłeś pracę u Turnera? - zapytała.

- Można tak powiedzieć.

Odwróciła się i zerknęła na niego. Zastanowiło ją, dlaczego cedzi sło

wa w sposób charakterystyczny dla Zachodniego Wybrzeża. Coś się za

tym kryło.

- To znaczy?

Uśmiechnął się ironicznie.

- Turner postawił mnie przed wyborem: albo będę pracował dla nie

go i będzie mi płacił potrójnie, albo zatrudnię się u ciebie na pełny etat. -

Jeszcze bardziej przeciągał słowa. - Doszedłem do wniosku, że wolę

raczej wiercić studnie w skalnym podłożu za pomocą wykałaczki niż pra

cować dla niego.

- A niech go szlag! - syknęła przez zęby rozwścieczona Hope. Tur

ner wiedział, że jej nie stać na zatrudnienie pomocnika na cały etat. Li

czył na to, że przyciśnie Ria do muru, bo Rio potrzebował dobrze płatnej

pracy. - Jakoś ci to załatwię.

- Cholera - odparł chłodno, już wcale nie przeciągle. - Wszystkie

problemy, jakie mam z Turnerem, są moimi problemami, nie twoimi.

- Nie tym razem. Turner nie chce, żebyś u mnie pracował. Groził, że

zabroni mi korzystać z wody, jeśli cię nie zwolnię.

Rio mruknął coś pod nosem. Hope nie żałowała, że tego nie dosły

szała.

- Kiedy? - spytał.

- Trochę ponad tydzień temu. Tak tylko straszył. Odwróciłam się do

niego plecami i na tym się skończyło.

- Cóż, to coś wyjaśnia.

- Co?

- Wiesz, dlaczego Turner wynalazł dla mnie na swoim ranczu robo

ty na dwadzieścia godzin dziennie? Chciał być pewien, że będę zbyt wy

kończony, żeby chcieć cię namówić na coś, co by mu nie odpowiadało.

- Zbyt wykończony? Chyba cię dobrze nie zna.

Rio zerknął na nią z ukosa.

- Chcesz powiedzieć, że ze mnie taki dziwkarz, który nigdy nie jest

zbyt zmęczony na szybki numerek?

Uśmiechnęła się gorzko.

- Chciałam powiedzieć, że masz lepsze rzeczy do roboty, niż szyb

kie numerki ze mną.

- Turner twierdzi, że jesteś z nim zaręczona.

Hope była tak rozwścieczona, że spąsowiała.

- Kłamie!

Rio zmierzył ją wzrokiem, oceniając, na ile przemawia przez nią fu

ria, a na ile prawda. Z satysfakcją skinął głową. Nie pokazał tego po so

bie.

- Czy to dlatego wozisz ze sobą strzelbę?

Odpowiedziała mu wzruszeniem ramion tak wystudiowanym, że nie

powstydziłaby się go w najlepszych czasach swojej kariery modelki.

- Mason twierdzi, że ostatnio wokół studni kręci się wiele węży.

- Mądry człowiek - odparł Rio. Potem spytał ze śmiertelnym spoko

jem w głosie: - Czy Turner przystawiał się do ciebie przy swojej studni?

Spojrzała w oczy Ria, których chłodna, niebiesko-czarna czeluść skry

wała obietnicę zemsty. Odwróciła wzrok i milczała, nie chcąc skłamać.

- Hope? - spytał cicho.

- To nie było nic poważnego - odparła w końcu. - Po prostu Turner

ma zbyt grubą czaszkę, żeby słowo „nie" mogło dostatecznie szybko do

trzeć do jego mózgu.

Rio wskazał kciukiem ciężki klucz francuski z lanego żelaza oparty

o tylne koło ciężarówki.

- Spróbuj tej metody przekonywania.

- Próbowałam.

Zerknął na nią z ukosa, stwierdził, że nie żartuje i uśmiechnął się dra

pieżnie. W duchu dodał jeszcze jednąpozycję do listy rzeczy, które zrobi

w Dolinie Słońca: jeśli z jakiegoś powodu będzie musiał stąd wyjechać,

zatroszczy się o to, żeby Hope nie została bez opieki.

Uświadomił sobie, że kiedyś na pewno zabraknie go u jej boku, by ją

chronić.

Hope zauważyła, że nagle się skrzywił.

- Mam dość pieniędzy, aby płacić ci pensję - powiedziała. - Może

nie tak dużo j ak Turner, ale...

- Nie - uciął Rio. - Nasza umowa się nie zmieniła. Mieszkanie i wy

żywienie dla mnie, ogier i pasza dla moich klaczy.

- Dopóki będzie płynąć woda.
Zsuną} z głowy kapelusz. Spracowane smukłe palce mocno trzymały

zakurzony czarny stetson. Wzrokiem przywykłym do wpatrywania się w

dziki horyzont omiótł okolicę. Nie znalazł tego, czego szukał. Zdegusto

wany wyrzekł jakieś słowo i znów założył kapelusz. Pociągnął za rondo.

- Najpierw muszę znaleźć to cholerstwo.

Nie powiedział tylko, że już szukał.

Ze skutkiem tak mizernym, jak stan tej biednej ziemi.

Rozdział 10

ilka dni temu parę wzgórz ściągnęło deszcz na ranczo Turnera -

odezwała się Hope, kątem oka zerkając na Ria. Zastanawiała się,

dlaczego jest taki smutny. - Może i tu zacznie padać. Przydałoby się choć

parę kropel.

Rio niechętnie przeniósł wzrok na niebo, odrywając uwagę od wody,

którą wyczuwał gdzieś pod suchą ziemią. Czekała na to, że ktoś ją odnaj

dzie. Czekała od tysięcy lat. Patrząc pod słońce, przymrużył oczy i spraw

dzał czas przy pomocy instynktownej wewnętrznej podziałki, której na

uczył się ufać.

Ponad szczytami zebrała się mgiełka. Patrzył, jak w tych oparach sku

piają się gęściejsze chmury. Powietrze nie było już takie niemiłosiernie

przejrzyste ani zawiesiste od kurzu, lecz migotało srebrem.

Wilgocią.

To już coś! - pomyślał Rio. Nie koniec suszy, ale już nie kopniak

w tyłek zakurzonym butem, którego do tej pory dostawali od aury.

- Do nocy spadnie deszcz. - Głos miał głęboki i pewny. - Porządny.

Za mały, żeby znacząco podnieść poziom wód gruntowych, ale powinien

przywrócić do życia kilka cieków.

6 - Piękna marzy ci elka

Hope westchnęła, a zabrzmiało to prawie jak westchnienie ulgi.

Uśmiechnął się łagodnie.

- Nie spoczywaj na laurach. Dowożenie wody jeszcze się nie skoń

czyło. Może za jakiś tydzień będziemy obracać tylko raz dziennie, naj

wyżej dwa razy. Ale musimy zacząć dowozić paszę.

- Ja się tym zajmę. Nie zatrudniłam cię jako pomocnika, ale po to,

żebyś znalazł mi studnię.

- Zgadza się - potwierdził. - Nie zatrudniłaś mnie. Zgłosiłem się na

ochotnika.

- Nie mogę ci pozwolić...

Zamknął jej usta spojrzeniem upartych granatowych oczu. Nie za

mierzała z nim walczyć.

Ale Rio to nie John Turner. Rio rozwiązywałby kwestie sporne za

pomocą argumentów, a nie siły fizycznej.

- Jeśli oboje będziemy dowozić wodę, będziesz miała czas razem ze

mną dokonać wizji terenu - ciągnął.

Rio był zaskoczony tym, co powiedział. Robił co mógł, żeby nie prze

bywać sam na sam z Hope. A jednak składając jej tę ofertę, podświado

mie myślał o tym, że odbędzie wraz z nią przejażdżkę konną po tej zie

mi. Jednak ta nadzieja tkwiła w nim tak głęboko, jak artezyjska woda

płynąca pod nieustępliwą warstwą łupka.

Nie mógł być jej kochankiem, ale mógł przez jakiś czas dzielić z nią

marzenie, wypełnić pustkę, która nie opuszczała go od tak dawna - od

chwili, kiedy przestał wierzyć we własne marzenia.

- Założę się, że są takie zakątki tego rancza, których nigdy nie wi

działaś - powiedział cicho. - To twoja ziemia, Hope. Twoja przyszłość.

Powinnaś poznać każdąjej piędź.

Jego słowa tak ją poruszyły, że spojrzała na niego z tęsknotą, której

nie potrafiła ani ukryć, ani opanować. Podobnie jak ziemia, którą kocha

ła, Rio potrafił na zmianę zasmucać i uwodzić. Jego oczy były tak grana

towe jak zmierzch przechodzący w noc. I tak jak noc, były samotne.

Wyraźnie wyczuwała w nim osamotnienie, tajemnicę, którą skrywał

pod uśmiechem. Intrygowały ją długie chwile milczenia, kiedy nikogo

nie widział i nie słyszał nic prócz wiatru. Rozmawiał tylko z głębinami

własnej duszy. Odczuła nieodpartą potrzebę poznania tajemnic skrytych

w tych głębinach, bogactw i słodyczy leżących pod twardą powłoką, której

nikt nigdy nie skruszył.

Nie była naiwna. Zastanawiała się też, jakie niebezpieczeństwa czaj ą

się pod tą szorstką skorupą. W jakie pułapki może wpaść zbyt ufna oso

ba, która nagle zetknie się z brutalną prawdą o tym człowieku.

Ale Hope kochała też tę ziemie między innymi dzięki niebezpieczeń

stwom, które w sobie skrywała. Dolina Słońca akceptowała niewielu

ludzi i nie przyjmowała nikogo zbyt łatwo na swe łono. Dzieci tej ziemi

wiedziały jak przetrwać. Umiały też żyć, cieszyć się każdą chwilą i znaj

dować w niej promieniującą radość, a to rzadka sztuka.

Ta ziemia obdarowywała ją niewiarygodnym jedwabistym chłodem

wody w upalny dzień suszy. Hope poznała migoczący błysk światła, kiedy

słońce chowa się za strzelistym, niebiesko-czarnym grzbietem. Zasmako

wała pachnącego sosną wiatru wypływającego z gardzieli kanionów, kie

dy wszędzie indziej powietrze było nieruchome. Jednoczyła się z przera

żającą siłą i pięknem orła spadającego w dół na swą ofiarę i upajała się

zapachem odurzającej tajemniczej woni kaktusa, który zakwita nocą.

I zawsze, zawsze zachwycała jąsama ziemia - cicha symfonia w każ

dym tonie złota i brązu, o wschodzie księżyca i nocy.

To były chwile intensywnej przyjemności, wyostrzonej świadomo

ści, że się żyje. Dolina Słońca obdarowywała nimi tych, którzy rozumieli

tę ziemię. Hope chciała dzielić te chwile z Riem i odkrywać te, którymi

on chciałby się z nią podzielić.

Tak - odpowiedziała cicho. - Chciałabym z tobą odbyć przejażdż

kę po tej ziemi.

Granatowe oczy Ria uczyły się Hope na pamięć. W jej orzechowym

spojrzeniu widział zarówno światło, jak i ciemność. Ciemność rozumiał.

Światło fascynowało go, ale też wzmagało jego czujność.

- W domu rozpakuję swój sprzęt - powiedział rzeczowo. - Jeśli ci

to nie przeszkadza, to zajmę pokój na górze od strony wschodniej. Dzię

ki temu ty i Mason nie będziecie musieli skradać się na paluszkach, prze

chodząc obok mojego łóżka, kiedy zechcecie wyjść tylnymi drzwiami.

- To rozsądne.

Hope zignorowała nagłe uderzenie gorąca na myśl, że Rio będzie spał

w pokoju obok jej sypialni. Ale nawet gdyby spał na podłodze w jej po

koju, nie musiałaby czekać bezsennie, aż przyczołga się do jej łóżka. Nic

nie wskazywało na to, że interesuje go jako kobieta.

Ale polubił ją. Była tego pewna. Nawet Mason to zauważył. Powie

dział, że nie pamięta, żeby Rio kiedykolwiek tak często się uśmiechał,

jak kiedy ona znajduje się w pobliżu.

- Potem zamierzasz napełnić zbiornik przy „Hope"? - spytał z my

ślą o powoli wyczerpującej się studni.

- Tak.

- Będę gotów.

- Jadłeś już coś? - spytała.

Wzruszył ramionami.

Hope spojrzała na poziom wody w zbiorniku, który napełniała.

- Skończę za około dwadzieścia minut. Śniadanie za trzydzieści pięć

minut.

- Nie musisz robić...

- Lepiej się pośpiesz - dodała, ucinając jego protesty, - Jeśli twoich

butów nie będzie pod stołem, kiedy jajka się usmażą, to jedzenie co do

kawałka oddam świniom, których nie mamy. Byłoby to karygodne mar

notrawstwo świeżych jaj.

Uśmiechnął się szeroko - biała linia na tle ciemnej twarzy. Zasaluto

wał, dotykając ronda kapelusza.

- Tak jest, proszę pani - powiedział przeciągle, tonem zarazem ła

godnym i zgrabnie imitującym uniżoność.

Usiłowała się nie śmiać z tej drobnej złośliwości, ale w końcu parsk

nęła śmiechem. Rio zareagował jak grzeczny, nieco niedorozwinięty chło

piec, ale emanował męskością. Trudno było zachować powagę wobec

różnicy pomiędzy tymi wstydliwymi słowami i pewnym siebie mężczy

zną, który je wypowiedział.

Zauważył, że usiłuje powstrzymać uśmiech, usłyszał jak się śmieje

i puścił do niej oko. Zaraz potem odwrócił się i poszedł do domu.

Nie wiedział, kto jest bardziej zaskoczony tym mrugnięciem - Hope,

czy on sam. Nie pamiętał, kiedy ostatnio było mu tak lekko. Jak gdyby

rozpoczynający się dzień niósł ze sobą wiele nowych możliwości. Obec

ność Hope działała na niego jakoś inspirująco. Nie wiedział czy to wpływ

jej kobiecości, czy to, że jej imię i ona sama niosły nadzieję.

Wspomnienie przekomarzania się z Riem pozwoliło jej utrzymać

radosny nastrój, nawet kiedy mosiężne złącze przy wężu okazało się

wyjątkowo nieugięte. Z impetem rozkręciła je ciężkim kluczem fran

cuskim, z powrotem włożyła wszystko na miejsce i odjechała z pastwi

ska.

Na podwórzu pozmywała naczynia i weszła do domu przez tylny ga

nek. Jeden rzut oka wystarczył, by spostrzec, że Rio zrobił wszystko,

żeby go nie ominęło śniadanie. Sam nakrył do stołu - przygotował talerz,

sztućce, kubek do kawy, serwetkę.

A jego buty równiutko stały pod stołem.

Hope roześmiała się. Znów poczuła się jak nastolatka. Wielu rzeczy

mogła się spodziewać po tym, jak wysłuchała z ust Masona opis Ria, ale

nie tego, że ma takie przewrotne poczucie humoru.

Wciąż się uśmiechając, włączyła piekarnik i wstawiła do środka ta

lerz Ria i dużą tacę. Wyjęła z lodówki plasterki bekonu i ułożyła je na

ciężkiej żeliwnei patelni. Bekon skwierczał, więc pokroiła ziemniaki

i wrzuciła je na drugą patelnię.

Kiedy bekon i ziemniaki były gotowe i chrupiące, wyłożyła je na tacę,

którą znów wstawiła do piekarnika. Cztery kromki chleba znikły w toste

rze. Po minucie wyskoczyły, przemienione w brązowe grzanki. Posma

rowała je masłem i włożyła go do piekarnika, żeby nie wystygły.

Gdy usłyszała na schodach kroki Ria, sięgnęła do kredensu, gdzie

w glinianej misce trzymała świeże jajka. Zajrzała do niej i wykrzyknęła

zaskoczona. Pomiędzy kremowe owale jaj powtykane były złociste sło

neczka. Malutkie polne kwiatki zakwitły nie w porę, zachęcone pustyn

nym deszczem. Najwyraźniej Rio zerwał te kwiaty po drodze, kiedy wra

cał z rancza Turnera. To było j edyne miej see w okolicy, które po raz pierw

szy od wielu miesięcy widziało deszcz.

Zapach kwiatów był delikatną pieszczotą i cichą obietnicą odnawia

jącego się pomimo najsroższej suszy życia. Hope zamknęła oczy i głębo

ko oddychała, napawając się zapachem i obietnicą.

Rio stał w drzwiach i patrzył na nią. Oddałby wszystko, co miał za

prawo przytulenia jej, wdychania jej zapachu tak głęboko, jak ona wdy

chała zapach kwiatów.

Ale gdyby to zrobił, zdeklarowałby się, złożyłby obietnicę, której nie

mógłby dotrzymać. Brat Wiatru.

Kiedy Hope otworzyła oczy, zobaczyła, że Rio wpatruje się w nią. Na

jego twarzy malowało się coś, co było bliskie pożądania, a jeszcze bliższe

żalu. Uśmiechnęła się do niego, żałując, że ten mężczyzna musi ją opuścić,

pragnąc go mimo wszystko, pragnąc mimo wiedzy, że jej nie chce.

Nie wiedziała, że jej uśmiech jest echem jego spojrzenia i można

w nim dostrzec mieszankę pożądania i żalu, splatającą się w niewymow

ną tęsknotę.

- Dziękuję - powiedziała cicho.

Patrzył, jak opuszki palców głaszcze miękki płatek. Żałował, że to

nie jego skórę tak delikatnie pieszczą jej palce.

- Moja babcia nazywała je „deszczowymi kwiatami" - powiedział.

Jego głos był lekko ochrypły, tak w nim pulsowała krew, pożądanie, pło

mienne pragnienie, któremu postanowił nie ulegać. - Powiedziała, że to

jedyne złoto, które na tej ziemi ma jakąkolwiek wartość.

- A jak je nazywał twój dziadek? - spytała Hope, pamiętając, co

Mason mówił o jednym z dziadków Ria. Był szamanem Zuni.

Rio zmrużył oczy, usiłując sobie przypomnieć rytuały z dalekiej prze

szłości. Wiedza powoli skupiała się jak chmury na niebie pamięci przy

noszące deszcz wspomnień z dzieciństwa.

- Delikatnie złociste kwiatki to zioła lecznicze czczone za to, że po

trafią przetrwać w najsroższych warunkach.

Po cichu wypowiadał zdania o dziwnym rytmie, z rytualnym przy-

śpiewem, święte dźwięki pamiętające czasy, miejsca i kulturę, która ni

gdy nie była naprawdę jego, bo jego jedyną kulturą i pociechą była ta

ziemia.

Nie przetłumaczył Hope tych słów na angielski. Nie istniało tłuma

czenie, które oddałoby ich sens. Duchowość dziadka była mieszaniną

spuścizny plemion Zuni, Navaho, Apaczów i misyjnych obrzędów chrze

ścijańskich. Jego dziadek łączył to wszystko w sposób, który Rio rozu

miał, ale nie potrafił wytłumaczyć. Człowiek ten umiał zestroić ponad

czasową tradycję Indian z wszechogarniającą rzeczywistością nowoczes

nego Europejczyka.

- Tak naprawdę nie da się przetłumaczyć tej nazwy na angielski - po

wiedział. Potem dodał cicho. - Ja zawsze nazywałem te kwiaty „nadzieją",

bo czasem kwitną w miejscach, gdzie nic innego nie może przetrwać.

Pomiędzy Hope i Riem rozciągnęła się struna ciszy drgająca niewy

powiedzianymi słowami i pragnieniami. Odwracając wzrok od granato

wych głębin jego oczu, Hope uświadomiła sobie, że po raz pierwszy w ży

ciu pragnęła mężczyzny. Naprawdę go pragnęła.

Ale przecież wiedziała, że to nie tylko zwykłe pragnienie. To była po

trzeba, bolesna pustka, której nigdy wcześniej nie czuła. Myśl o tym, że nie

będzie mieć Ria - nigdy - sprawiała jej taki ból, że wiele ją kosztowało

powstrzymanie się przed okrzykiem protestu.

Ręce Hope drżały, kiedy wlewała do płaskiej glinianej podstawki odro

binę wody. Delikatnie wyjęła malutkie kwiatki z miski z jajkami i poło

żyła je na przezroczystym krysztale wody. Ostrożnie postawiła naczynie

na stole pomiędzy talerzem swoim i Ria.

Kwiatki drgały wraz z każdym poruszeniem wody, jak gdyby były

żywe i oddychały szybkim, delikatnym rytmem.

- Jak ci smakują jajka? - spytała głosem ochrypłym od wszystkiego,

co chciała powiedzieć, a wiedziała, że nie powinna.

- Są pyszne.

Rio sięgnął ręką za Hope, żeby podnieść olbrzymi czarny dzbanek

z kawą, który podgrzewał się wgłębi kuchenki. Jego ręka musnęła jej

ramię. To krótkie, przypadkowe zetknięcie się z jej ciałem wywołało w nim

falę żaru. Przypomniał sobie chwilę sprzed kilku tygodni, kiedy zmaga

jąc się z upartą złączką przy płóciennym wężu, przycisnęła się do niego

piersiami. To żywe wspomnienie było tak barwne i gorące jak płomień

żarzący się pod patelnią z lanego żelaza.

Intensywność własnej reakcji na to wspomnienie i na zwykły dotyk

zaskoczyła go i zarazem zaniepokoiła. Od bardzo dawna nic tak na niego

nie podziałało.

Nie spotkało go jeszcze nic o takiej sile.

Ale kiedy nalewał mocnej kawy do kubka, jego twarz nie zdradzała

najmniejszego poruszenia. Życie nauczyło go nie pokazywać po sobie nic,

naśladować orła spadającego nagle z nieba, by porwać upatrzoną zdobycz.

Kiedy odstawiał dzbanek na miejsce, Hope sięgnęła po jajko. Jej ręka

zderzyła się z jego ramieniem. Poczuła sprężystość, żar i siłę bicepsów,

które przesunęły się pod jej palcami. Mało brakowało, a uległaby poku

sie, by przedłużyć ten kontakt i przesunąć dłonią po całym jego ramie

niu. Chciała poczuć pod palcami gorący rytm życia, gładkość skóry.

Była wstrząśnięta siłą tego pragnienia. Szybko cofnęła rękę, jak gdy

by dotknęła rozgrzanego metalu.

- Przepraszam - wymamrotała. - Ile chcesz jajek?

- Cztery.

Myślami był gdzie indziej. Obserwował bardzo nieznaczne drżenie

jej rąk, kiedy po omacku sięgała po jajka. Jej reakcja na przypadkowy

dotyk wywołała w nim bezdźwięczną eksplozję pożądania, której nie po

trafił opanować ani jej zaprzeczyć.

Rozgniewany, spragniony i nienasycony patrzył na nią znad kubka

z kawą. Lok wysunął się spod spinki do włosów przy karku, przesunął do

przodu i miękko tulił się do jej szyi.

Chciał chwycić ciemny pukiel, unieść go do ust, a potem pocałować

złocistą skórę odsłoniętej szyi.

Rio nie wiedział, że aż tak jej pragnie, dopóki nie spostrzegł własnej

dłoni sięgającej po jedwabisty lok. Cicho zaklął, zacisnął palce w pięść

i odwrócił się plecami do Hope.

Odsunął krzesło, aby usiąść przy stole, zobaczył pod nim buty i przy

pomniał sobie rozkoszny śmiech, który niósł siępo domu, kiedy je zoba

czyła. Odwrócił się, żeby spojrzeć, jak po cichu przygotowuje mu śnia

danie i... zgłodniał. Kopnął kowbojskie buty i poprawił nogawki spodni.

Uświadomił sobie, że nie może oderwać wzroku od delikatnej linii jej

szyi, że wciąż pragnie dotykać ustami jej skóry, że przez cały czas pożąda

jej tak, że sam jest tym zdumiony, i to nawet bardziej niż uporczywym,

nieopanowanym, pulsującym pobudzeniem. Odruchy nastolatka w zesta

wieniu ze złożonymi potrzebami dorosłego mężczyzny ścięły go z nóg.

Czuł się bezbronny wobec siły, której nie potrafił się oprzeć.

Z wysiłkiem opanował rozpalone myśli. Istniał tylko jeden sposób, by

dotknąć Hope, jednocześnie nie niszcząc ich obojga: znajdując dla niej

wodę, spełniając jej marzenie. Zawsze mu to wystarczało. I tym razem musi

wystarczyć. Nie miał jej nic do ofiarowania prócz pustki i bólu.

- Przeglądałem dokumenty, które zostawił wasz ostatni hydrolog -

powiedział. Upił łyk gorącej kawy i dodał z sarkazmem: - Uczony czło

wiek, nie mam co do tego wątpliwości. Ale nie miał zbyt wielu wiado

mości z pierwszej ręki na temat tej krainy.

- Był zaraz po szkole. - Hope wprawnymi ruchami przewracała jaj

ka. - Mieszczuch do szpiku kości. Miły dzieciak. Pasjonat. Naprawdę

było mu przykro, że nie znalazł wody na moim ranczu.

Zsunęła jajka na ciepły talerz i wyjęła tacę z bekonem, ziemniakami

i tostem. Postawiła ją przed nim. Podała też miód i słoik konfitur wiśnio

wych i pozwoliła mu w spokoju jeść śniadanie.

W ciszy nalała sobie kubek kawy i zaczęła robić kanapki na drogę.

Łykając kawę, mechanicznie układała plasterki wołowiny na puszystym

chlebie domowego wypieku. Do sterty jedzenia leżącej na ladzie dołączyło

kilka jabłek i podwójna porcja owsianych ciasteczek z rodzynkami.

Kiedy wszystko było już zapakowane i gotowe do drogi, dolała sobie

jeszcze trochę kawy i usiadła naprzeciwko Ria, w ogóle nie przejmując

się panującym milczeniem. Wychowała się wśród farmerów, którzy cięż

ko harowali od świtu do nocy. Nikt nie miał czasu na pogawędki, zanim

nie zaspokoił głodu. Potem mężczyźni opierali plecy o krzesła i rozma

wiali tak długo, aż jedzenie osiadło w żołądku, albo -jeśli sumienie ich

ponaglało - szybko wracali do pracy.

Rio wyczuł, że Hope się odprężyła i sam także się rozluźnił, wdzięczny

za to, że ona akceptuje jego milczenie. Dzięki temu mógł w spokoju delek

tować się każdym kęsem chrupiących smażonych ziemniaków, wiejskiego

bekonu, chleba domowego wypieku i doskonale przyrządzonych jajek. Zjadł

wszystko do końca, ostatnim kawałkiem chleba dokładnie wyczyścił talerz

i wydał z siebie westchnienie niekłamanej przyjemności.

- Codziennie mogę dostawać wypłatę w postaci twojego jedzenia -

powiedział całkiem poważnie.

Wzruszyła ramionami i leciutko się uśmiechnęła. Od dziecka uczyła

się gotować. Zawsze to lubiła: kolory, konsystencje, zapachy - to czysto

zmysłowa nagroda za stworzenie dobrego posiłku. Mama i starsza sio

stra nigdy nie rozumiały tego, co czuła. Dla nich gotowanie było karą za

to, że się urodziły kobietami na ranczu.

- Trudno przyrządzić nieudane śniadanie, kiedy ma się w kredensie

świeże jajka, a najlepszą świnię sąsiada w lodówce - powiedziała.

Rio parsknął zdegustowany.

- Powiedz to setkom kucharzy od siedmiu boleści, których spotkałem.

Uśmiechnęła się szerzej.

- Pamiętam, jak najęci robotnicy wrzucili kucharza do poidła w za

grodzie i zagrozili, że odejdą z pracy. Miałam dopiero dziesięć lat, ale

zaczęłam gotować w wieku lat siedmiu.

- A twoja mama?

- Nienawidziła gotowania.

Rio usłyszał coś więcej niż tylko słowa. Usłyszał smutek i pogodze

nie się z bolesną stratą. Rozumiał te sprawy i szanował. Hope przyjęła

to, co życie ze sobą niosło z uśmiechem i spokojną siłą, która brała się

z akceptacji tego, czego nie można zmienić.

- Dużo czasu spędziłaś w poidle? - spytał, uśmiechając się pomimo

zadumy. Obrazek Hope wrzuconej do zbiornika na wodę dla koni był

rozkoszny. Zareagowałaby pluskiem i śmiechem, wykaraskałaby się

i opryskałaby do suchej nitki najbliżej stojącego kowboja.

- Tylko raz. Dzięki Bogu to było lato! Przydała mi się kąpiel.

- A czym sobie na nią zasłużyłaś?

- Upiekłam murzynka, ale pomyliłam cukier z solą. Ciasto było tak

okropne, że nawet pies nie chciał tego jeść.

Rio odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem.

Ta reakcja była dla Hope taką samą nagrodą, jak jego dobry apetyt.

Po cichu śmiała się wraz z nim, kręcąc głową na wspomnienie swojej

pomyłki.

- Nawet dzisiaj, kiedy piekę ciasto czekoladowe, Mason bierze do

ust na początek tylko okruszynę - przyznała. Uśmiechnęła się do kubka

z kawą. - To żadna aluzja! Ale taki mały kęs na początek nie zawadzi,

żeby się upewnić, czy cukier i sól nie zamieniły się rolami.

- Zapamiętam to sobie.

Wypił ostatni łyk kawy, potem wstał ze spokojną determinacją, którą

Hope pamiętała z dzieciństwa. „Gospodarz nakarmiony i gotów wrócić

do pracy".

Na myśl o rym, jak by to było mieć Ria za gospodarza na swoich wło

ściach serce jej podskoczyło aż do gardła i prawie zamarło. Zmusiła się do

miarowego oddechu, usiłując wybić to sobie z głowy. Nierealne marzenia

zabiły jej matkę i siostrę. Hope przyrzekła sobie, że jej nie zabiją.

Nie miała za dużo sił ani uczuć, żeby sobie pozwolić na ich utratę

przez destrukcyjne marzenia. Wiedziała to z taką samą pewnością, jak

to, że mężczyzna imieniem Rio jest niczym wiatr. Zawsze czegoś szuka,

nigdy nie znajduje, zawsze idzie dalej.

Wiedziała to nawet bez podpowiedzi Masona. Wyczytała to w oczach

Ria, w jego zamyśleniach, we wspomnieniach setek kiepskich kucharzy.

Długie palce Ria zacisnęły się na kubku, kiedy zobaczył, że jej oczy

spochmurniały i już nie iskrzą się humorem jak przed chwilą. Zastana

wiał się, jakie wspomnienie bądź lęk jąnaszedł, kradnąc śmiech.

Nagle gorąco zapragnął wiedzieć, co ją wystraszyło. I zapragnął zmie

nić linię wykrzywionych ust swoimi ustami. Ale gdyby to zrobił, oboje

byliby jeszcze smutniejsi, bardziej rozżaleni, wiecznie nosiliby w sobie

gorycz zdrady.

Ona nie mogła wyjechać z Doliny Słońca.

On nie mógł tu zostać.

Brat Wiatru.

Rio po raz pierwszy w życiu zrozumiał łzy w oczach dziadka, kiedy

zdradzał wnukowi jego prawdziwe imię.

Rozdział 11

o śniadaniu Hope i Rio szli pod bezchmurnym niebem w stronę past

wiska dla koni tuż za stajnią. Lunch, który właśnie zapakowała, znaj

dował się w skórzanych torbach przytraczanych do siodeł, teraz przewie

szonych przez ramię Ria, tak jak menażka z kawą. Picie dosyć szybko

wystygnie, ale ludzie pracujący na roli piją taką kawę, jaką mają pod

ręką.

- Z której strony chcesz zacząć? - spytała Hope.

- Najpierw objedziemy granice.

- Wysoko czy nisko?

Wskazał ręką strzeliste wieże Perdidasu wznoszące się ponad wy

niszczoną ziemią.

- Tam w górze, na północ od rancza.

- To lepiej weź dobrego konia - poradziła. - Dolina Słońca opada

sześćset metrów tu, na południu, a na północnej granicy wznosi się po

wyżej dwóch tysięcy metrów.

- Masz lasy? - Zaskoczenie było wyraźnie zauważalne i w głosie

Ria, i w ciemnej linii jego brwi.

Zerknęła na niego z ukosa.

- Lasy? Chyba żartujesz! Jeśli jest tu jakieś drzewo, to ono rośnie na

państwowej dzierżawie. Ta część rancza, która znajduje się na wysokości

ponad dwóch tysięcy metrów, to wszystko są zbocza od strony północnej.

- Od strony północnej? - Pokręcił głową. - To oznacza, że nie ro

śnie tam nic prócz wielkiej bylicy, górskiego mahoniu, sosny amerykań

skiej i jałowca.

- Właśnie. I ani jednego drzewa na deskę.

Uśmiechnął się ironicznie.

- I tak jest w całej Nevadzie. Najlepsza ziemia należy do państwa,

najgorsza do Indian, a reszta Wielkiej Kotliny należy do każdego, kto był

na tyle silny i sprytny, żeby wykurzyć tubylców.

- Ale to piękna ziemia - powiedziała Hope.

- Większość ludzi wcale tak nie uważa. Patrzą na bylicę i opustosza

łe góry i jak najszybciej przejeżdżająprzez ten kraj, byle się znaleźć gdzie

indziej. Może trzeba się tu urodzić, żeby docenić tę ziemię.

- Moja mama tu się urodziła, a nienawidziła jej.

- Moja też - przyznał Rio. - Dorastanie w rezerwacie nikomu nie

przynosi zaszczytu, a na pewno nie półkrwi Indiance, która wyglądała

tak, jakby była nietutejsza. Wprost nie mogła się doczekać, żeby uciec

z rezerwatu.

- A czy twój ojciec lubił tę ziemię?

Rio wydał z siebie odgłos, który mógł być śmiechem, ale zabrzmiał

zbyt ponuro.

- Nienawidził jej jeszcze bardziej niż matka. Pochodził z Athabaski,

urodził się wśród północnych lasów i jezior. Ich też nienawidził. Ale naj

bardziej nienawidził, gdy ktoś go nazywał Indianinem, bo przecież jego

ojciec był szkockim renegatem, a matka ćwierćkrwi Holenderką.

Hope kątem oka zerknęła na Ria. Zastanawiała się, czyjego ojciec

był taki sam jak on, czy miał mocne kości, krzepkość i siłę, kruczoczarne

włosy, błyskotliwy umysł i popadał w zamyślenie tak głębokie jak noc.

„Nienawidził, jak ktoś go nazywał Indianinem".

Zastanawiała się, czy Rio odziedziczył to po nim.

Jak gdyby słysząc jej milczące pytanie, Rio obojętnie wzruszył ramio

nami, zaprzeczając mrocznym wspomnieniom widocznym w jego oczach.

- Mój ojciec był wiecznym chłopcem. Nigdy nie pogodził się z fak

tem, że nie jest takiej rasy, jak „prawie biały". Ludzie patrzą na ciebie

i widzą tylko, że nie jesteś biały.

Słowa Ria pobrzmiewały cynizmem, który zabolał Hope. Chciała po

wiedzieć, że się myli, choć wiedziała, że ma rację.

- Kiedy na ciebie patrzę - powiedziała spokojnie - to po prostu wi

dzę człowieka. Dobrego człowieka. I kropka.

Zerknął na Hope. Jej głos był rzeczowy; patrzyła na niego z uwagą.

Mógł się z nią zgodzić lub nie, ale to nie zmieniało jej widzenia świata.

Tego, jak widziała jego.

Bezwiednie uniósł rękę, żeby dotknąć jej policzka. Zanim zdążył to

uczynić, tętent końskich kopyt odwrócił jego uwagę. W samym środku

pastwiska dwie klacze, które jeszcze pozostały Hope, patrzyły, jak w stroną

ludzi biegnie ogier rasy appalloosa, Jeździec Burzy.

Było na co popatrzeć. Koń był czarny z wyjątkiem białych „skarpet"

i białego „pledu" w czarne groszki okrywającego masywny grzbiet. Po

ruszał się z taką gracją, że Rio miał ochotę wskoczyć na silny czarny

grzbiet i galopować, gdzie oczy poniosą.

Pełnym uwielbienia okiem znawcy patrzył, jak rumak podbiega do

ogrodzenia, rżąc na powitanie. W milczeniu pogłaskał ciepłą, lśniącą szyję

Jeźdźca Burzy.

Ani mężczyzna, ani koń nie trzymali ostrożnego dystansu wobec sie

bie. Zaprzyjaźnili się, jak tylko Rio po raz pierwszy oparł się o ogrodzenie

i odezwał się do Jeźdźca Burzy cichym, uspokajającym głosem. Od tej pory

Rio podchodził do wybiegu rumaka przynajmniej raz dziennie i obdaro

wywał go pokrzepiającą pieszczotą, grudką soli i podziwem, który rósł

z każdym płynnym krokiem końskich kopyt, które ledwie dotykały ziemi.

Jeździec Burzy dmuchnął w kapelusz i kołnierzyk koszuli Ria. Uś

miechnięty Rio odepchnął aksamitny pysk.

- Stary pieszczoch z ciebie, prawda? - powiedział cicho.

Hope parsknęła.

- Tylko do chwili, kiedy wsiądziesz mu na grzbiet. Potem wytrzęsie

ci wszystkie drobniaki z kieszeni.

- Narwaniec? - spytał Rio zaskoczony. - Nie wygląda na takiego.

- O, jak już się uspokoi, to płynie łagodnie jak głęboka woda. - Urwała

na chwilę i dodała z ironią: - Ale żeby uspokoić tego łobuza, trzeba

wpierw połamać kości. To coś jak jazda po urwisku. Potrzebuje o wiele

więcej treningu, niż ostatnio mu zapewniam. To istna sprężyna, w dodat

ku szukająca przygód.

- Przez to dowożenie wody nie masz czasu na ćwiczenia z nim -

powiedział Rio głosem pełnym zrozumienia.

- Nawet gdybym miała czas, tobym nie ryzykowała zderzenia z zie

mią. Jeśli złamię rękę lub nogę, usiłując uspokoić Jeźdźca Burzy, będę mu

siała sprzedać bydło albo pozwolić mu zginąć z pragnienia. - Wzruszyła

ramionami. - Mój rozhasany łobuziak po prostu będzie musiał poczekać,

aż spadnie deszcz. Wtedy ujeżdżę ten nakrapiany zad aż do samej ziemi.

Uśmiech Ria zbladł, gdy pomyślał o Hope dosiadającej wielkiego ru

maka i zaraz potem lądującej na płocie zagrody. Nie żeby uważał ją za

słabego jeźdźca. Wiedział, że jest dobra. Kiedy podsadził ją na Szarów-

kę, trzymała się w siodle z taką samą gracją i pewnością, z jaką porusza

ła się po ziemi.

Ale Jeździec Burzy był silny, twardy i miał agresywny temperament

ogiera.

Czy jest dobry wjeździe po wertepach? - spytał Rio.

- Urodził się w górskiej krainie na wschód od nas i przez pierwsze

trzy lata życia biegał na wolności.

- Podobnie jak Szarówka. Żyła w naturalnym środowisku, dopóki

nie skończyła dwóch lat.

- Schwytałeś ją?

Skinął głową.

- Skazała mnie na piekielny pościg - zaczął wspominać. - Jej mama

uciekła z rancza i zdziczała, była w jednej czwartej arabem bardziej upar

tym niż stary osioł. Tata był mieszanką ras morgan i arabskiej, a już na

pewno w dziewięćdziesięciu procentach kuguarem.

Hope przypomniała sobie, jak jej ojciec nienawidził, kiedy stada dzi

kich koni rozrastały się tak, że ziemia nie nadążała z odnawianiem wege

tacji i nie starczało paszy dla wszystkich zwierząt. Wówczas zjawiali się

myśliwi, ścigali mustangi samolotami i zapędzali je, zbite batogami i prze

rażone, do zagród w kształcie tuneli zakrytych gałęziami.

Polowania były konieczne, żeby zredukować stada bliskie śmierci gło

dowej i zwrócić zdziczałe konie właścicielom. Konieczne, ale brutalne.

Inaczej konie czekałby głód, choroby i powolne konanie - czyli coś jesz

cze bardziej okrutnego.

Hope westchnęła.

- Jak złapałeś Szarówkę? Za pomocą samolotu?

- Wykorzystałem naj starszą metodę, tę, którą Indianie wymyślili wieki

temu, kiedy hiszpańskie konie były czymś tak dziwnym dla Ameryki, że

Czejeni nazywali je „wielkimi psami".

Uśmiechnęła się.

- Co to za metoda?

- Wymęczyłem ją chodzeniem.

Hope odwróciła się i wpatrywała się w Ria. Mason opowiadał jej kie

dyś o tym, jak ludzie ponad sto lat temu stosowali tę metodę. Jeździli za

stadami koni od sadzawki do sadzawki, nigdy nie pozwalając im odpo

cząć. Najpierw konie, widząc ludzi i czując ich zapach, cwałowały. Po

tem galopowały. Potem truchtały. Potem szły. W końcu były zbyt zmę

czone, żeby w ogóle się poruszać.

Metoda była brutalna, ale przynajmniej w miarę sprawiedliwa: lu

dzie prawie tak samo się męczyli jak konie.

- To nie było aż tak straszne - wyjaśnił Rio, widząc wyraz twarzy

Hope. - Wycieńczenie osłabiło nie tylko nogi Szarówki, ale też stępiło

jej czujność. Po prostu kręciłem się przy obrzeżu stada, zostawiając to tu,

to tam odrobinę soli i ziarna. Szedłem krok w krok za mustangami aż do

chwili, kiedy jakoś ją oswoiłem. Zanim podszedłem do niej z lassem, po

prostu już przestała się mnie bać. Stałem się elementem stada. - Nagle

uśmiechnął się od ucha do ucha. - Dziwny, mały, nietypowy koń, ale

właśnie takie było całe tamto stado.

- Ile czasu ci to zajęło?

- Osiem tygodni. Dziesięć. Może i więcej. Straciłem rachubę czasu.

W tej krainie to nie jest aż takie trudne.

- Stracić rachubę czasu?

Rio skinął głową, ale najwyraźniej myślami był gdzie indziej. Wpa

trywał się w Jeźdźca Burzy.

- Miałabyś coś przeciwko temu, żebym go dziś dosiadł?

- Tylko gdybyś coś połamał - zażartowała Hope.

- Włos nie spadnie z tej nakrapianej sierści.

- Nie o skórę Jeźdźca Burzy się martwię - odparła. - Chodzi o to, że

w ciągu ostatniego roku tylko kilka razy na niego wsiadłam.

- Właśnie na to wygląda. Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Mam

rację? Nie martw się, jakoś się zgramy.

Zapomnij, że cokolwiek ci mówiłam, tak jak ja zapomniałam, że

w chwilach wolnych od drążenia studni dla nędznych marzycielek zara

biasz na życie ujeżdżaniem koni.

Spojrzał na nią, zaciekawiony tonem jej głosu, kiedy opisywała sie

bie jako „nędzną marzycielkę".

- Byłabym szczęśliwa, widząc cię na Jeźdźcu Burzy - powiedziała. -

Im dłużej nikt na nim nie jeździ, tym trudniej będzie mi go prowadzić. A to

nigdy nie było proste. W każdym razie nie przez pierwszych kilka minut.

Rio nie tracił więcej czasu na czcze gadanie. Powiesił worki na kołku

ogrodzenia i poszedł za Jeżdźcem Burzy. Schwytał rumaka, wyczesał go,

założył mu uprząż, osiodłał i zanim Hope zdążyła zmienić zdanie, już

był w korralu.

Jeździec Burzy wiedział, co się święci. Tryskając energią, tańczył i par

skał, gotów trochę sobie pohasać.

- Jesteś pewien, że chcesz na nim pojeździć? - spytała Hope. - Nie

musisz. Bardziej potrzebuję studni niż dobrze ułożonego rumaka.

Rio uśmiechał się jak mały łobuziak.

- Wyświadczasz mi przysługę. Chciałem na niego wsiąść od razu,

jak tylko zobaczyłem na pastwisku jego lśniącą sierść.

- Dobrze. Tylko potem nie mów, że cię nie ostrzegałam. - Jedną

ręką chwyciła za uzdę tuż ponad wędzidłem i przytrzymała ogiera w miej -

scu. - Powiedz mi, kiedy będziesz gotów.

Rio mocno ścisnął wodze i z kocią zwinnością wskoczył na siodło.

Szybko włożył stopy w strzemiona, bo Jeździec Burzy właśnie spinał się,

zdecydowany zaprotestować.

- Puszczaj - powiedział cicho Rio.

Oczekując, że Jeździec Burzy za chwilę wybuchnie, Hope zdążyła

w kilka sekund puścić uzdę i wspiąć się na ogrodzenie korralu.

Rio nie pozwolił ogierowi podskoczyć. Podtrzymywał głowę konia

w górze i dał mu stoczyć bezskuteczną bitwę z wędzidłem. Rumak spró

bował z innej strony; zaczął wierzgać na wszystkie strony i obrócił się

wokół własnej osi, falując mocnym zadem. Nagłe wirowanie i kopniaki

to był sposób na pozbycie się jeźdźca, nie zrzucając go na ogrodzenie

i nie zadeptując. Jeździec Burzy był zbyt łagodnym koniem, żeby ucie

kać się tak ostatecznych metod.

A brykanie, przeciwnie, było czystą rozrywką.

Nieznacznie się uśmiechając, Hope patrzyła, jak mężczyzna i koń

wypróbowują się wzajemnie, badając słabe punkty przeciwnika. Jeździec

Burzy bezustannie się cofał, jak gdyby chciał powiedzieć, że jeżeli nie

będzie mógł sobie pobrykać, to nie pójdzie też do przodu. Długie, silne

nogi zacisnęły się na czarnym brzuchu rumaka bezlitosnym uciskiem po

naglając, by ruszył naprzód. Rio mógł wykorzystać małe, tępe ostrogi,

które zawsze nosił przy butach, ale tego nie zrobił.

Po kilku okrążeniach korralu tyłem, Jeździec Burzy stanął nierucho

mo i zaczął ze złości żuć wędzidło.

- Wygrałeś pierwszą rundę - oświadczyła Hope.

Rio zerknął na nią z ukosa i powiedział:

- Coś mi mówi, że albo mogę pozwolić temu synkowi brykać tutaj,

albo jeśli coś mi strzeli do głowy, poza zagrodą.

- Właśnie. Jeździec Burzy nie spocznie, dopóki sobie do woli nie

pobryka.

- Hmm, właśnie tego się obawiałem. Już kiedyś miałem takiego

konia.

- I co się z nim stało?
- Wymieniłem go na psa i tego psa zastrzeliłem - przeciągle powie

dział Rio. - Oczywiście, to był wałach. Brzydki jak noc.

Roześmiała się, nie wierząc w ani jedno słowo.

Rio westchnął i mocno pociągnął za rondo kapelusza. Rozluźnił uścisk

palców na wodzach i lekko dotknął Jeźdźca Burzy ostrogami. Głowa

rumaka gwałtownie opadła, przednie kopyta wyrzucił w górę i przez kil

ka następnych minut robił wszystko, żeby wyskoczyć z własnej skóry.

Rio pędził jak tornado i wydawało się, że robi to bez najmniejszego wy

siłku.

Hope nie dała się zwieść pozorom. Nieraz tak samo się rozpędzała.

Wiedziała, że utrzymać się na Jeźdźcu Burzy, który bucha parą, nie jest

łatwo.

Po kilku chwilach odetchnęła z ulgą. Była już pewna, że ani koniowi,

ani mężczyźnie nie stanie się nic złego. Siadła na górnym drągu ogrodze

nia, zaczepiła stopy o dolnąi z przyjemnością patrzyła na mężczyznę i ru

maka taranujących ogrodzenie - doskonale dobrane dwa zdrowe zwie

rzaki rozkoszujące się meczem siły z umiejętnościami.

Nagle, bez ostrzeżenia, Jeździec Burzy podniósł głowę. Głośno par

sknął, nastawił uszy i obrócił głowę, zerkając na człowieka, którego nie

udało mu się zrzucić z grzbietu.

- Skończyłeś? - przeciągle spytał Rio.

Koń potarł nosem o but Ria, a potem stanął spokojnie jak krowa cze

kająca na instrukcje od kowboja.

- Starczy! - powiedziała Hope, zeskakując z płotu. - Ta jazda jest

zaliczona. Już się wyszalał.

- Dzięki Bogu za grzeczność.

Rio rozprostował plecy i ramiona, czując nieposkromioną siłę w każ

dym mięśniu ogiera. Potem spojrzał na smukłą postać Hope i zastana

wiał się, jak jej się udało utrzymać na grzbiecie Jeźdźca Burzy. Na pewno

nie dzięki sile fizycznej.

- Chylę czoło przed tobą- powiedział po prostu. - Musisz być nie

samowitą amazonką!

Hope uśmiechnęła się szeroko.

- Zjadłam już swoją działkę piachu. A ten nakrapiany rumak nakar

mił mnie nim najwięcej.

Rio zachichotał i pokręcił głową. Podobała mu się jej trzeźwa akcep

tacja faktu, że dała się zrzucić na ziemię. Jednocześnie przyrzekł sobie,

że jeżeli Jeździec Burzy kogokolwiek strąci ze swego grzbietu, to tym

kimś będzie on sam. Koń mógłby niechcący zrobić kobiecie krzywdę.

- Chcesz pojechać na Szarówce? — spytał Rio. - A może którejś z two

ich klaczy potrzeba trochę ruchu?

- Pojadę na Aces. To ulubienica Jeźdźca Burzy. Będzie mniej cią

gnął do domu, kiedy ona będzie w pobliżu.

Rio już miał zsiadać, ale powstrzymał się i spojrzał podejrzliwie na

Jeźdźca Burzy.

Hope ukryła uśmiech.

- Nie martw się. Nic ci nie zrobi, dopóki nie zdejmiesz siodła. To

będzie dla niego znak, że przejażdżka się skończyła.

- Jedna sesja brykania na jedno osiodłanie, co?

- Tak jest.
- Chciałoby się rozważyć uroki spania w siodle... - zażartował.

Hope przestała tłumić wesołość. Oparła się o Jeźdźca Burzy i z jej

ust trysnął śmiech jak woda ze źródła. Od dawna nie pozwoliła sobie na

wybuch jakichkolwiek uczuć. Ostatnio kierowała nią tylko determinacja.

Kiedy wybrzmiała ostatnia fala śmiechu, wzięła głęboki oddech i pod

niosła wzrok na Ria.

- Jesteś dla mnie dobry - powiedziała nadal szczerze uśmiechnięta.

- Bo chronię cię przed połamaniem karku?

- Nie. Uczysz mnie znów się śmiać. Już prawie zapomniałam, jak to

się robi.

Rio chłonął jej słowa, jak spieczona ziemia chłonie wodę. Bez chwili

zastanowienia łagodnie się uśmiechnął i opuszkami palców dotknął jej

policzka.

- To ty mnie uczysz - rzekł ciepło.

- Czego? - spytała szeptem.

- Piękna marzycielko - powiedział cicho. - Nie wiesz, prawda? Nie

wiesz, czym dla mnie są twoje marzenia. I twój śmiech.

Nagle zamknął oczy, odcinając się od obrazu Hope patrzącej na nie

go lśniącymi od marzeń oczami, przenikającej go spojrzeniem głębokim

od obietnic, których nie powinna czynić i nie może dotrzymać. Jego pal

ce, które tak delikatnie jej dotknęły, cofnęły się i zacisnęły w pięści na

udach.

- Bóg mi świadkiem, żałuję, że nie jestem innym człowiekiem - po

wiedział z goryczą.

- Ja nie żałuję. - Drżała jeszcze od jego dotyku. Jej głos był ochry

pły. - Nie zmieniłabym cię ani na jotę, tak jak nie zmieniłabym Doliny

Słońca w zielony Perdidas. Jestem stworzona dla tej ziemi, Rio.

I obawiam się, że dla ciebie też.

Nie wypowiedziała tych słów na głos. Nie musiała. Usłyszał je we

własnej głowie tak wyraźnie, jakby sam je wyrzekł.

A potem przestraszył się, że może tak było w istocie.

7 - Piękna marzycielka

Rozdział 12

iedzący na Jeźdźcu Burzy Rio zamknął oczy i otworzył je dopiero

wtedy, kiedy wyczuł, że Hope się odwraca. Trzymając konia w miej

scu, patrzył, jak odchodzi w stronę pastwiska. W powietrzu rozległ się prze

nikliwy gwizd. Jeden z koni zarżał i podbiegł do niej. Podobnie jak Jeź

dziec Burzy, klacz była długonoga i miała dostojny chód.

W chwilę później, jedynie z pomocąpalców lekko wplecionych w cegla-

stą grzywę, Hope podprowadziła ciemnoszarą klacz do korralu, gdzie czekali

Jeździec Burzy i Rio. Koń był wielki, silny i miał piękne nogi. Poruszał się

pewnie jak zwierzę, które nigdy nie było źle traktowane.

Hope zatrzasnęła za Aces bramę korralu i poszła do stajni. Wróciła po

chwili z siodłem, kocem, uprzężą i wiaderkiem narzędzi do pielęgnacji koni.

Rio zsiadł równie płynnie, jak przedtem wsiadł na konia. Jedną dło-

niązabrał od Hope siodło Aces i wprawną ręką zarzucił je na górną belkę

ogrodzenia. Potem zarzucił na nią koc.

Razem wyszczotkowali klacz, pracując w milczeniu. Zanim Hope zdą

żyła to zrobić, Rio starannie obejrzał podkowy. Wiedział, że będąjechać

przez wertepy pełne kamieni. Tak samo starannie sprawdził popręg, szu

kając usterek, które mogłyby spowodować pęknięcie rzemienia w naj

mniej pożądanym momencie. Upadek w kamienistym terenie mógłby się

źle skończyć.

Hope patrzyła oszołomiona, jak przejmuje jej zadania. A Rio z wła

ściwą sobie zręcznością osiodłał Aces. W każdym jego płynnym ruchu

widać było, że całe życie spędził wśród koni.

Kiedy klacz była gotowa, zabrał z ogrodzenia wielkie worki i przy

troczył je do tylnej części siodła Jeźdźca Burzy. Jeszcze nie do końca

ufając posłuszeństwu rumaka, wskoczył na jego grzbiet, zachowując czuj

ność. Był gotów, gdyby koń chciał brykać.

Rumak ochoczo zwrócił się w stronę wrót ogrodzenia, jak gdyby ni

gdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że można bryknąć.

Rio uśmiechnął się, otworzył wrota, wypuścił konie i nie zsiadając,

dokładnie zamknął bramę.

- Jak objeżdżał teren ten ostatni hydrolog?

- Ciężarówką - zwięźle odparła Hope.

Zerknęła na Ria spod rzęs. Jego twarz wyraźnie się rozluźniła, a głos

miał spokojny, opanowany. Jakby w ogóle jej nie dotknął i nigdy nie ża

łował, że jest takim, a nie innym człowiekiem.

A iednak to wszystko się stało.

Hope zawróciła Aces na krótką polną drogę wiodącą na przedgórze.

Rio jechał za nią.

- Tylko ciężarówką? To nie zobaczył całej twojej ziemi.

- Miał mnóstwo map terenu.

- Mapy to świetna rzecz. Dzięki nim można zaoszczędzić siedzenia

w siodle i nawet butów nie zniszczyć. Ale jeśli chodzi o szukanie studni,

to żaden z nich pożytek.

Westchnęła ciężko.

- Miałam nadzieję. Nie rozumiałam tylko jednego: jak można rozło

żyć kawałek papieru na kuchennym stole i stwierdzić, że jeśli na terenie

mojego rancza są jakieś wody artezyjskie, to znajdują się one pięć kilo

metrów pod ziemią i są gorętsze niż smoła w piekle.

Rio uśmiechnął się ironicznie.

- Po części miał rację. Pięć kilometrów pod ziemią jest goręcej niż

w piekle.

Lekko dotknął konia ostrogami, skłaniając go do cwału. Utrzymywał

takie tempo, dopóki konie nie zaczęły ciężko dyszeć, a na ich sierści nie

pojawił się atłasowy połysk, któremu niewiele już brakowało do krope

lek potu. Przeszedł na krok wolniejszy od galopu, ale szybszy od stępa.

Znów zwolnił tempo do chodu, a Aces podążała tym samym rytmem.

Jej mocne nogi bez trudu nadążały za silnym ogierem. Rio z aprobatą

skinął głową.

- Dobre zwierzę - powiedział.

Hope uśmiechnęła się.

- Dzięki. Wybrałam ją, kiedy miała zaledwie dwa dni.

- Masz dobre oko.

- Akurat teraz wolałabym mieć dobrą studnię.

- Jeśli ta woda gdzieś tu jest, to ją będziesz miała. Z tego, co widać

na mojej mapie, ta droga kończy się trzy kilometry stąd. Czy jest jakiś

szlak wiodący do granicy rancza?

- Ta droga skończy się za półtora kilometra - poprawiła. - Osuwi

skiem.

Uśmiechnął się ledwie dostrzegalnie.

- Na tym polega problem z mapami. Teren wciąż się zmienia.

- Istnieje szlak wiodący do Sosnowej Polany. Tata kiedyś polował

tam na sarny. Myślę, że to tylko kilka metrów od granicy rancza. - Wzru

szyła ramionami. - Całkiem niedaleko. Trudno dokładniej to określić

bez precyzyjnych, kosztownych, zakrojonych na szeroką skalę pomia

rów terenu.

- I z tymi pomiarami trudno to określić - powiedział Rio, krzywiąc

się. - Czasami wydaje się, że każdy geodeta jest innego zdania. Poza tym

zaskakująco rozległy obszar Wielkiej Kotliny w ogóle nie został do tej

pory wymierzony. Do licha, w większości nawet nie jest zamieszkany.

Dwa, trzy większe miasta, a pomiędzy nimi wielkie połacie bylicy i gór.

- I dlatego tak kocham tę ziemię. Dużo miejsca właśnie po to, żeby

móc... być.

- Tak - powiedział. - Wielu ludzi tego nie rozumie.

- To dobrze! Zostaje więcej miejsca dla nas.

Rio uśmiechnął się i spojrzał na żwirową drogę. Za mało było desz

czu, żeby zmyć ślady pojazdu, który ostatnio tędy przejeżdżał. W miej

scach osłoniętych od wiatru ślady kół nadal były dobrze widoczne. Za

uważył, że tłoczenie opon nie odpowiada żadnemu z pojazdów należą

cych do Hope.

- Myśliwi? - spytał, wskazując ślady.

- Hydrolog. Przyjechał tu, żeby dokonać przeglądu całego rancza.

- Cóż, przynajmniej nie do końca był głupkiem. To jedna z rzeczy,

które my zamierzamy zrobić.

Ślady kół hydrologa podchodziły pod samo przedgórze, urwały się,

skrzyżowały i z powrotem kierowały w dół. Rio ostrożnie prowadził

Jeźdźca Burzy po śladach opon, szukając śladów stóp czy jakichś innych

znaków, że hydrolog wysiadł z ciężarówki i przeszedł się dookoła.

Nie było żadnych śladów.

Rio odwrócił głowę i obejrzał się za siebie, śledząc zagłębienia opon.

Ostatni półtorakilometrowy odcinek drogi wiódł stromo w dół. Z góry

rozpościerał się widok na malutkie budynki gospodarstwa, nieckę pusty

ni i pasmo górskie w dali.

- Już dalej nie dojechał - powiedziała Hope. - Mówiłam mu, że z Sos

nowej Polany wszystko lepiej widać. Powiedział, że to, co zobaczył z te

go miejsca, aż nadto mu wystarczy.

Spojrzała poza osuwisko na Perdidas wznoszący się ponad suchym

przedgórzem. Potem podążyła za wzrokiem Ria, na zachód.

Niewidzialne granice rancza rozciągały się na wystrzępionych wzgó

rzach jak niedbale rzucony koc. Niecka pomiędzy Perdidasem i kolej

nym łańcuchem górskim, odległym o dwa i pół kilometra, była pustynią,

alkaliczną równiną latem, a zimąz opadów deszczu i górskich odpływów

tworzyły się tam okresowe słonawe jeziora.

Przedgórza były strzępiaste, ale nie tak strome jak przedgórza Perdi-

dasu od strony wschodniej. Pomiędzy nimi rozciągały się małe dolinki

pokryte gęstą trawą strzeżone przez skaliste wzgórza, na których rosła

100

wielka bylica, sosny i mahoń dochodzące do dziesięciu metrów wysoko-

ści. Były to raczej krzewy niż prawdziwe drzewa, ale tak wysokie, że

nazywano je lasami pigmejów.

Bezustanne zmiany terenu fascynowały Hope - doliny przeplatane łań-

cuchami górskimi, które wyglądały jak ogorzałe aksamitne fale na za-

wsze zakrzepłe w chwili załamania. Ponad tymi nieckami połyskiwała

srebrna aureola żaru, nieuchwytnie zlewająca się z bladoniebieskim kraj-

obrazem bezkresnej dali. Nie było na czym zawiesić oka - łańcuch za

łańcuchem górskim odlatywał ku odległej krzywiżnie ziemi.

- Co wiesz o geologicznej historii tej ziemi? - spytał cicho Rio.

- Niewiele więcej niż to, że nazywa się Wielką Kotliną, a ta nazwa

mówi sama za siebie - powiedziała, wskazując krajobraz. - Kotlina, za

nią łańcuch górski, potem znów kotlina, i tak bez końca.

Lekko zmrużył oczy, skupiając wzrok na odległym horyzoncie.

- Mieszkasz w niezwykłym miejscu, Hope. Prawie unikalnym

w świecie. Najbliższy temu miejscu jest rejon jeziora Bajkał na Syberii

i Wielki Rów w Afryce. To sąmiejsca, gdzie skorupa ziemska jest wciąż

rozpierana przez bazaltową magmę, od dołu wypychającą ziemię, do

słownie rozdzierającą kontynent na dwie części. Skorupa staje się coraz

cieńsza i rozsuwa się pod naporem prądów konwekcyjnych.

Hope spojrzała na Ria. W jego głosie słyszała niemal cześć.

- W Afryce rów tak dalece się rozsunął, że rozszczepione części znaj -

dują się poniżej poziomu morza i tylko czekają, aż jego południowa kra-

wędź rozerwie kontynent afrykański i zanurzy go w oceanie. Wówczas

narodzi się nowe morze. Tak utworzyło się Morze Czerwone: Półwysep

Arabski powoli oddzielił się od Afryki, a w tę szczelinę wniknęła słona

woda, zalewając rozpadlinę.

Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w linię horyzontu, ale jego oczy

i w i d z i a ł y tylko nieuchronne, silne, wypychające powolne ruchy warstw

kontynentu na przestrzeni czasu, tak niewyobrażalne, że można je było

nazwać, lecz nigdy zrozumieć. Czas geologiczny.

- Ten sam rodzaj rozszczepiania się podłoża ma miejsce na całym

środkowym Atlantyku - dodał.

już samo słuchanie Ria sprawiało, że Hope ogarniała tęsknota za tym

wszystkim, co nie mogło się wydarzyć. Jego słowa pełne były subtelnej

ekscytacji, charakteryzującej człowieka, który widzi to, co niewiele osób

potrafi dostrzec, człowieka odbierającego otaczający świat intelektem,

duchem i wszystkimi zmysłami.

- Dziś wieczorem pokażę ci to na mapach - powiedział. - Rów Atlan-

| t y k u to jest naprawdę coś! Te wszystkie zakrzepłe bazaltowe grzbiety

101

i płaskie baseny pomiędzy nimi wypychane sana wschód i na zachód od

centralnej szczeliny w dnie oceanu.

- Chciałabym to zobaczyć.

- Ta kraina rozszczepia się podobnie jak Atlantyk. Głęboko pod po

wierzchnią ziemi pnie się do góry ciekły bazalt, rozłamując skorupę ty

siącem uskoków. Część lądu wznosi się wzdłuż tych stopni, część opada,

a potem z olbrzymich bloków tworzy się piramida, która cofa się, wypi

nając tył jak pies, który właśnie zbudził się po drzemce w słońcu i pros

tuje kości.

Hope uśmiechnęła się, wyobrażając sobie warstwy lądu zmieniające

pozycję niby stado wielkich kosmatych psów.

- Właśnie tak tworzą się nasze łańcuchy górskie - dodał. - Wypina

jąc się. Popatrz. Widzisz?

Podążyła za jego spojrzeniem od pasma Perdidas po daleką kotlinę

drżącą od żaru.

- Wypiętrzenie to przyczyna, dla której zachodnia strona gór nie jest

tak stroma jak wschodnia - wyjaśnił. - Nachylenie jest większe po za

chodniej stronie bloków. Gdyby sięgnąć wyobraźnią równie daleko jak

oczami, można by dojrzeć te rozdzielające się, cofające się i pnące w gó

rę bloki lądu. Tak góry rosną ku słońcu. A im wyżej się wspinają, tym

więcej chmur wyczesują z nieba, dzięki czemu mniej deszczu spada na

stronę wschodnią i dlatego jest tak sucho.

- Jak w Dolinie Słońca?

- Tak. I w wielu innych dolinach. I po części tu leży przyczyna two

ich kłopotów z wodą. Ta kraina jest deszczowym cieniem Sierra Nevada.

To młode góry, wysokie, wciąż się wypiętrzające. Blokują chmury nad

ciągające od strony Pacyfiku, wysysają z nich wodę, więc na drugą stro

nę przedziera się tylko niewielka ilość deszczu. To jest tak, jak gdyby

góry rzucały cień tam, gdzie rzadko pada deszcz.

Nieznacznie poprawił się w siodle, oparł dłoń na łęku i bacznie przy

glądał się ziemi, którą równie dobrze wyczuwał duszą, jak widział oczami.

- No tak, życie w deszczowym cieniu stanowi część mojego proble

mu - zgodziła się Hope. - A gdzie reszta?

- Po prostu w atmosferze nie ma aż tyle wody, ile było kiedyś - od

parł. - Żyjemy w suchym cyklu. I nie mam na myśli tylko kilku ostatnich

dziesięcioleci czy pokoleń. Gdybyśmy spojrzeli na tę ziemię sto tysięcy

lat temu, to byśmy zobaczyli wodę, a nie bylicę.

W pierwszej chwili pomyślała, że Rio żartuje. Ale jedno spojrzenie

na jego twarz wystarczyło, by się przekonać, że tak nie jest. Patrzył na tę

ziemię oczami, które przenikały powierzchnię rzeczywistości i docierały

102

w głąb czasu. Oczami szamana, ciemniejszymi niż zmierzch, tak hipno

tyzującymi jak jego głos, który przenikał jej wyobraźnię, ukazując wizje

ziemi, o jakich jej sienie śniło.

- Tę ziemię pokrywało wiele małych jezior - powiedział. - Jedno

z tych jezior miało powierzchnię ponad dwudziestu tysięcy metrów kwa

dratowych. Powierzchnia drugiego przekraczała pięćdziesiąt tysięcy me

trów kwadratowych. - Oczy miał skupione, jak gdyby usiłował sobie to

wszystko przypomnieć. - Były głębokie. Zapełniły rozpadlinę w ziemi,

gdzie skorupa została rozszczepiona.

- W jaki sposób? Naprawdę było wtedy aż tak dużo opadów?

- Częściowo przyczyną były opady. Ale przeważnie były to wody desz

czowe i roztopowe spływające z gór. Wówczas w górach padało więcej

deszczu i śniegu. Rzeki, które teraz są ciekami okresowymi, wtedy płynęły

przez cały rok, gwałtownie zapełniając szczelinę w skorupie ziemskiej.

- A co z parowaniem? Dlaczego wtedy te odpływowe zbiorniki nie

wysychały, tak jak to się dzieje teraz?

- Nie było aż tak gorąco, a więc i parowanie było mniejsze. Woda

wpływająca do Wielkiej Kotliny pozostawała tam, tworząc jeziora. Lu

dzie osiedlali się przy tych jeziorach, tam łowili ryby, odkrywali wyspy

będące szczytami górskimi, porośnięte sosnami i pokryte lodowcami, po

lowali na zwierzęta i widzieli rozległe łąki pełne polnych kwiatów.

Hope słuchała bez ruchu, oczarowana słowami i mężczyzną, który je

wypowiadał. Kiedy Rio mówił, widziała, jak na jej oczach ziemia się

przemienia. Jego śpiewny język pełen był słów, wyrażeń i pojęć, które

powinny być całkowicie obce wędrownemu kowbojowi.

- Ale skończyła się ostatnia epoka lodowcowa, klimat się ocieplił,

a rzeki przestały płynąć przez okrągły rok - powiedział. - Mniej wilgoci

do wyparowania. Mniej wilgoci do złagodzenia klimatu. Coraz inten

sywniejsze parowanie. Aż w końcu opady przestały wystarczać. - Mówił

niskim, przekonującym głosem, jak gdyby naprawdę widział związek

pomiędzy zmianami klimatycznymi sprzed piętnastu tysięcy lat a obecną

suszą. - Rozległe jeziora zaczynały wyparowywać. Coraz bardziej się

kurczyły, aż dziś nie pozostało nic prócz tego, co nazywamy Wielkim

Jeziorem Słonym i Jeziorem Piramid na granicy Kalifornii i Nevady.

Na chwilę zamknął oczy. Widział, jak rozległe jeziora zmieniają się

w pustynię.

- Cały ten ogrom wody... Już go nie ma.

Hope też to zobaczyła, rozżalona.

Rio otworzył oczy i rozejrzał się po suchej ziemi pełnej skamienia

łych form życia pozostałych po dawno obumarłych jeziorach.

103

- Dzisiaj z Wielkiej Kotliny do morza spływają zaledwie śladowe

ilości wody - powiedział. - Pomyśl, Hope. Tysiące kilometrów ziemi

osuszonej przez rzeki, które wpływają na pustynię i znikają. Odpływy

z gór zbierają się w tych okresowych jeziorach, w nieckach, kotlinach

pomiędzy pasmami górskimi. I tam woda się utrzymuje. Natomiast tutaj

nie ma skupisk sadzawek i jezior, nie ma strumyków ani rzek, rzeczułek

wpływających do stęsknionego morza. Jest tylko oślepiające słońce i pu

ste niebo. I wiatr. Zawsze jest wiatr orzeźwiający zmieniającą się twarz

tej ziemi, dotykający wszystkich jej tajemnic.

Hope usłyszała zarówno słowa Ria, jak i świszczący szept suchego

wiatru wiejącego poprzez Dolinę Słońca. Chciała mu zadać tysiąc pytań.

Ale nie odezwała się, bo chciała także, żeby mówił dalej, chciała zoba

czyć świat takim, jakim on go widział, jako niekończący się proces zmian

i odnowy, wznoszenia się i opadania mórz i gór, przesuwania się konty

nentów.

A poprzez to wszystko widziała rzeki i chmury brzemienne w deszcz

wskrzeszający cud wody.

Rio, jak gdyby wyczuwając jej ciche błaganie, znów zaczął mówić:

- W tych rzadkich przypadkach, gdzie wciąż spływało dość wody, żeby

jeziora przetrwały przez okrągły rok, zbiorniki parowały w zawrotnym tem

pie dochodzącym do trzystu siedemdziesięciu centymetrów na rok.

Hope skrzywiła się.

- Boże! Średni roczny opad jest dziesięć razy mniejszy.

- W taki oto sposób na przestrzeni wieków słodka woda zamienia

się w słoną. Woda zawsze, nawet tak zwana słodka woda, zawiera pewną

ilość soli. Kiedy paruje, to, co ulatuje, nie zawiera soli. Cała sól pozosta

je na ziemi. Z roku na rok słodka woda wyparowuje, a sól zostaje.

Jej siodło zatrzeszczało, kiedy lekko drgnęła, j ak gdyby w ten sposób

mogła powstrzymać ucieczkę wody z suchej ziemi.

- Bez wystarczającej ilości nowej słodkiej wody parowanie stopnio

wo zmienia słodkowodne jezioro w słone, bezużyteczne dla roślin i zwie

rząt - stwierdził Rio. - Wielkie Jezioro Słone jest pozostałością po jed

nym z olbrzymich jezior plejstoceńskich. Podobnie jak jezioro Mono.

Sól i mała ilość wody. - Wzruszył ramionami. - I tak to szło od Sierra

Nevada do zachodniego Utah, a nawet dalej. Po całej tej ziemi. Całą wodę

ukradło słońce i spragnione niebo.

Hope czekała, wpatrując się w niego tak intensywnie, że źrenice za

kryły prawie całe jej tęczówki.

- To znaczy, że ten hydrolog miał rację? Nie ma żadnej nadziei dla

mojego rancza?

104

Rio drgnął w siodle. Chciał jej złożyć obietnicę, ale wiedział, że nie

może tego zrobić. Mógł jedynie zaoferować nikłą szansę.

A właśnie o to prosiła. O nikłą szansę.
- Nie cała woda wyparowuje - powiedział. - Część ścieka w głąb

ziemi. Zbiera się pomiędzy kamieniami wielkości pięści i otoczakami

nie większymi od mojego kciuka. Skrywa się pomiędzy ziarenkami pia

sku i sączy się pomiędzy cząstkami iłów, tak drobnymi, że można je do

strzec tylko pod mikroskopem. Wsiąka w niektóre warstwy skalne sa

mych gór, w wapień, piaskowiec i łupek.

Rio nagle odwrócił się i przeszył Hope bystrym spojrzeniem.

- I tam woda pozostaje. W całej tej krainie jest woda. Po części jest

to stara woda, woda kopalna. Deszcze, które padały, kiedy ludzie polo

wali na mamuty na brzegach pradawnych jezior.

Hope owiał wiatr niby długi wydech z otchłani czasu, który obudził

w niej pierwotny instynkt. Spojrzała na ranczo inaczej, przedarła się po

przez dzisiejszą suszę do wody sprzed miliona wczorajszych dni. Kiedy

znów popatrzyła na Ria, jej oczy promieniały wizją, którą się z nią dzielił.

Zobaczył piękno jej oczu - zieleń, złoto i brąz. Oczy te odbijały jego

własną wizję czasu i kraju.

I już wiedział, że rozumiała jego słowa tak jak niewielu ludzi na świe

cie. Słuchała ich całą duszą. Widziała czas i ziemię, tak jak on je widział,

czuł pokrewieństwo ich dusz, jakiego dotąd nigdy nie doświadczył.

W tej chwili miał tylko jedno pragnienie: zdjąć Hope z siodła i po

zwolić jej popłynąć przez jego skórę i samemu popłynąć przez jej skórę,

niby wiatr osłodzony deszczem, dotykający wszystkich tajemnych miejsc

przynoszący burzę namiętności. Zapragnął, by ich ciała zespoliły się ze

sobą tak idealnie, jak zestroiły się ich umysły.

Przeklinając w duchu nieokiełznane pragnienie, Rio poprowadził Jeźdź

ca Burzy wokół osuwiska. Po chwili usłyszał za plecami kroki długonogiej

szarej klaczy. Podkute kopyta wydawały charakterystyczny odgłos, bo stal

uderzała o kamienie ukryte tuż pod powierzchnią osuwiska.

Kiedy Aces szła przy ogierze, Rio nie patrzył na Hope. Nie mógł. Bał

się, że wyczyta z jego oczu pożądanie i że on w jej oczach dostrzeże to

samo. Wówczas wyciągnie ręce, porwie ją w ramiona i pozna tak do

głębnie, jak znał tę krainę.

I przyjdzie czas, że zawieje wiatr i on opuści ją tak samo, jak woda

opuściła tę ziemię.

Jechał dalej, zastanawiając się czy deszcze, które dawno temu znikły

z Wielkiej Kotliny, nienawidzą siebie za to, że opuściły spragnioną, cier

piącą ziemię.

105

Rozdział 13

ope i Rio jechali w milczeniu do chwili, kiedy Rio znów był w sta

nie spojrzeć na ponure góry, zamiast wpatrywać się w Hope, kiedy

mógł już skupić uwagę na blokach zróżnicowanych warstw skalnych,

które się rozszczepiły i wypiętrzyły ku niebu, a nie na pragnieniu, które

pochwyciło w swe szpony nie tylko jego ciało, ale i umysł.

Potrafiłby sobie poradzić z namiętnymi potrzebami ciała. Ale to, że

tak gorąco pragnął tej kobiety duchem, było dla niego czymś nowym

i niepokoiło go tak bardzo jak wznosząca się fala płynnego bazaltu, nie-

dająca spokoju grubej skorupie ziemi. Wiedział, że cisza, która ich łączy,

podobnie jak wcześniej wspólna wizja, niesie im bliskość, której nie po

trafił ani opisać, ani jej zaprzeczyć.

Rio nie odezwał się, dopóki trochę się nie opanował. Trwało to dłu

go. O wiele za długo.

- Większość granic zaznaczonych na mojej mapie rancza opisano

jakoś tak: „sto dwadzieścia kroków na koniu Montana" albo „dwanaście

stopni na północny zachód od Czarnej Skały" - powiedział. Nie był to

już głos wizjonera, był to rzeczowy głos, nieoferujący nic poza słowni

kowym znaczeniem słów.

- Pomiary właścicieli gruntów - odrzekła Hope. - Tata nazywał je

miarami końskiego grzbietu.

- Na niewiele się zdadzą, kiedy człowiek chce znaleźć sposób, żeby

uniknąć drążenia studni na gruncie sąsiada. Kiedy dokonano najnow

szych pomiarów twojego rancza?

- Około roku 1865. Wkrótce potem Nevada stała się stanem. Wła

śnie wtedy jeden z przodków mamy zdecydował się wykupić ziemię, którą

zajęliśmy dwadzieścia lat wcześniej - dodała Hope, nieznacznie się uśmie

chając.

Rio westchnął i mocniej wcisnął kapelusz na głowę.

- To wszystko tłumaczy - powiedział przeciągle. - Jakiś twój przo

dek, dziesiąta woda po kisielu, podjął decyzję i wykupił siedem tysięcy

hektarów bylicy i wzgórz. Szkoda, że przy okazji nie doliczył sobie ka

wałka wododziału.

- O, próbował. Ale ulepszeń mogliśmy dokonywać naj dalej do przed

górza. Zbudowaliśmy rozpórkowe tamy, żeby spowolnić przepływ gór

skich strumieni, pogłębiliśmy i przeczyściliśmy sadzawki, wykopaliśmy

studnie. Nie potrzebowaliśmy niczego takiego na wysoko położonych

106

terenach, gdzie woda jest przez okrągły rok, więc tam nie robiliśmy żad

nych inwestycji.

- Więc rząd zatrzymał sobie wysokie góry, a wy wzięliście taką część

przedgórza, jaką wam się udało zatrzymać -podsumował Rio. - To samo

było z Wielką Kotliną.

- Plus cały teren rządowy, na którym mogliśmy ukradkiem wypasać

krowy - dodała ironicznie. - Tu, w Nevadzie, płoty nigdy tak naprawdę

nie odgrywały wielkiej roli.

Uśmiechnął się. To również była stara, znana śpiewka.

- Jak głębokie były wówczas studnie?

- Trudno powiedzieć. Wiesz, jak to jest. Stare dobre czasy są zawsze

lepsze. A prawda jest taka, że wtedy też były susze. - Zawahała się, usiłu

jąc zachować neutralny ton głosu. - Jest też prawdą, że poziom wód grun

towych od wielu lat stopniowo się obniża. Częściowo wynika to ze zbyt

intensywnego pompowania przy nawadnianiu pól, częściowo z wypom

powywania wody i przesyłania jej do takich miast jak Las Vegas. A czę

ściowo - dodała ponuro - z prostego faktu, że pada mniej deszczu. To jest

sucha ziemia i wydaje się, że z każdym rokiem coraz bardziej wysycha.

W głosie Hope była pustka. Rio nie zadawał już więcej pytań.

Jechali ramię w ramię w milczeniu. Polna droga zwężała się w kręty

szlak wiodący ku grzbietowi porośniętemu sosnami i jałowcem. Wyżej,

daleko za punktem, gdzie wzgórza przechodziły w prawdziwe góry, kępy

osik złociły się jak rozżarzone węgle na tle szarej kotary sosen i szałwii.

Siodła skrzypiały, a konie zaczęły mocno dyszeć, kiedy pokonywali

strome podejście pod Polanę Sosnową. W końcu szlak zaprowadził ich

do łagodnie opadającego skrawka ziemi gęsto porośniętego sosnami kar

łowatymi i zwyczajnymi. Wysuszona słońcem łąka rdzawo kontrastowa

ła z czarnymi skałami zbocza górskiego i intensywną zielenią drzew.

Po jednej stronie szlaku widać było sczerniały od ognia okrąg kamie

ni, kozioł do zabawy i gimnastyki oraz zarośnięte stare ścieżki wiodące

od obozowiska na łąkę. W górze jastrząb zataczał koła, wypatrując zdo

byczy. Z pobliskich gałęzi dobywały się krzyki kruków i sójek ostrzega

jących inne zwierzęta przed intruzami.

Rio objął wszystko szybkim, pełnym zrozumienia spojrzeniem czło

wieka, który większość życia żył za pan brat z dziką przyrodą. Potem

znów przeniknął wzrokiem zewnętrzną szatę roślin i zwierząt, sięgając

do geologicznej historii skrytej gdzieś poza tym, co widać gołym okiem.

Ta łąka i obozowisko stanowiły część stopnia, małego bloku skalne

go, który oderwał od większego bloku górskiego. Po drugiej stronie uskoku

góra wciąż się wznosiła, podczas gdy po tej stronie poziom lądu też się

107

podnosił, ale wolniej. W rezultacie powstało zbocze wyższe niż otacza

jące przedgórze, ale niższe niż góra, od której się odszczepiło.

Rio prowadził Jeźdźca Burzy przez otwartą przestrzeń. Nagle poja

wił się przed nim wysoki szczyt o zboczu niemalże zupełnie nagim, po

mijając najbardziej nieustępliwe krzewy bylicy. W zmiennej palecie ko

lorów i form urwiska ukazały się różnorodne, schodkowo ułożone war

stwy skalne tworzące tę część wzniesienia. Wyglądały jak kamienne

wstęgi, kiedyś popychane i ciągnięte przez niewyobrażalne siły.

Warstwy skalne, chociaż starte przez czas i pogodę, powykrzywiane

i połamane przez ruchy ziemi, miały do opowiedzenia historię, której

mógł posłuchać każdy, kto miał otwarte uszy. Niektóre kamienne wstęgi

były stosunkowo młodymi skałami osadowymi. Ale w większości były

to stare lite skały, tak sczerniałe od upływu czasu i ruchów ziemi, że teraz

już niemal odporne na wszelkie czynniki. Burze, wiatr, woda, słońce -

nic ich nie zmieniało. Stanowiły rozsypane, poczerniałe kości z odległe

go czasu, z innego świata.

Rio wierzył, że gdzieś pod którąś ze skał kryje się niewidoczna, usta

wiona pod ostrym kątem przynajmniej jedna warstwa piaskowca, pozo

stałość wielkiego morza okrywającego tę ziemię na długo przed pojawie

niem się człowieka czterdzieści milionów lat temu, kiedy Wielka Kotlina

była pokryta wielką wodą, którą teraz trudno sobie wyobrazić. Od tamtej

pory płyty litosfery przesuwały się na powierzchni ziemi, a wędrówkę

ułatwiała im płynna magma. Ruchy tektoniczne zmieniły wszystko: góry

rosły, a inne części lądu osuwały się pod powierzchnię ziemi, aż rozgrza

ły się do tego stopnia, że skały zmieniały się w magmę, która płynęła jak

woda.

- Czego szukasz? - spytała Hope.

- Potencjalnych warstw wodonośnych. - Rio intensywnie wpatry

wał się w zbocze, badając wzrokiem różnorodne formy i krzywizny skał.

- Warstwa wodonośna to taka warstwa skalna, która może wchłaniać

wodę.

Spojrzała na zbocze, potem na niego, potem znów na suchy jak krze

mień stok. Nic nie powiedziała, ale nietrudno było wyczytać z tego mil

czenia wątpliwość.

- Wiem, że trudno w to uwierzyć - powiedział, sięgając do worka

przy siodle. - Ale niektóre warstwy skalne nie są niczym innym, jak tyl

ko kamiennymi gąbkami. Czas i odpowiednie warunki sprawiają, że te

warstwy wchłaniają w siebie niewiarygodne ilości wody.

- Skoro tak twierdzisz - mruknęła.

Wyjął z torby podniszczoną mapę i ołówek.

108

- Piaskowiec to właśnie kamienna gąbka. Podobnie jak wapień. Za-

kopane w ziemi stożki aluwialne tworzą wielkie gąbki. Większość two-

ich studni czerpie wodę z pogrzebanych pokładów piasku i żwiru, które

przed milionami lat opadły z gór.

Spojrzała na jego dłonie. Mówiąc, szkicował.

- Woda, której dostarczały twoje studnie, pochodziła z ostatnich desz-

czów - ciągnął. - Tegoroczna woda i woda sprzed roku, woda wsiąkają-

ca w glebę i odnawiająca studnie z nadejściem każdej pory deszczowej.

Znów założył kapelusz i przeglądał mapę. Na czoło opadł mu kos-

myk prostych, czarnych jak noc włosów. Nawet tego nie zauważył. Jego

uwaga skupiona była na malutkich symbolach, które dorysowywał na

wysłużonej mapie.

Hope miała nieodpartą chęć odgarnąć mu z czoła ten kosmyk, po-

czuć pod palcami jego strukturę i żar mężczyzny, który nawet na nią nie

patrzył.

- W większości miejsc na ziemi - powiedział, podnosząc głowę -

wody gruntowe po prostu powoli ściekają w dół, dopóki same nie wpad-

ną do jeziora lub rzeki. Ale to nie jest typowe miejsce. Tutaj woda po

prostu wciąż wsiąka w głąb i jeszcze dalej w głąb, dopóki nie zetknie się

z warstwą skalną, której nie jest w stanie przeniknąć. Albo do chwili,

kiedy żar magmy bazaltowej, podnoszącej się z płaszcza Ziemi, zamieni

wodę w parę i wypychając z powrotem, prześle ją na powierzchnię w po

staci gorących źródeł i gejzerów.

Przypomniała sobie, a przypomniawszy, chciała wybuchnąć szlochem.

Na ziemi Turnera i dzisiaj były takie gorące źródła. Dolina Słońca kiedyś

je miała, ale wyczerpały się, kiedy była małą dziewczynką, i pozostała po

nich tylko skorupa barwnych minerałów i wspomnienie nieziemsko tur-

kusowej wody pulsującej w rytm uderzeń serca Ziemi.

- Większość ludzi uważa tę krainę za opustoszałą, jałową i niecieka-

wą - powiedział Rio. - Ale to nieprawda. Pod wieloma względami jest to

najbogatsza, najbardziej ekscytująca i osobliwa ziemia ze wszystkich ziem

świata.

Mówił z uczuciem i Hope poczuła do niego jeszcze silniejszą sympa

tię. Ona również kochała tę ubogą i trudną ziemię, również uczyła się przyj -

mować subtelne, słodkie, niezwykłe dary, którymi ta kraina obdarowywała

tych, którzy ją rozumieli. Jej matka nigdy tych darów się nie doszukała.

Ojciec - tak. I wolał raczej zrezygnować z żony i rodziny, niż opuścić

tę ziemię.

Uwagę Hope znów przykuł Rio, który szybko odwrócił głowę, ale

spojrzał nie na nią, tylko na góry. Przypominała sobie teraz jego słowa,

109

widziała w nim pewność, kiedy swoje obserwacje sprowadzał do tajem
niczych symboli.

I zastanawiała się, kim naprawdę jest i jak ktoś tak wykształcony stał

się wędrowcem, który przemieszcza się po kraju niby wiatr, pozostawia

jąc po sobie najwyżej enigmatyczne symbole na bardziej miękkich ob

szarach tej ziemi.

Co go skłoniło do nieustannej wędrówki? Co by go mogło nakłonić

do pozostania w jednym miejscu?

Hope usłyszała w głowie te pytania i sama siebie skarciła słodko-gorz-

kim uśmiechem. Nic nie zatrzyma wiatru. Nic.

A już na pewno nie kobiece marzenia.

- Czego szukasz? - spytała.

Nawet jeśli dostrzegł smutek w jej głosie, nie okazał tego. Wcisnął

notes pod udo i znów sięgnął do torby przy siodle.

- Szukam warstwy piaskowca albo wapienia, ułożonego pomiędzy

warstwami skalnymi, które nie pozwalają wodzie wycieknąć. Czegoś w ro

dzaju zakrzepłej rzeki płynącej pomiędzy wodoszczelnymi brzegami.

Nie takiej odpowiedzi pragnęła Hope, ale wiedziała, że tylko taką

mogła uzyskać. Otrząsnęła się ze smutku, który przywarł do niej jak pył

do wyschniętej ziemi.

- W jaki sposób woda przedostaje się do wapienia, skoro jest on za

mknięty pomiędzy wodoszczelnymi warstwami skał? - spytała po chwili.

Rio zerkną} w bok. Nie mógł się powstrzymać od uśmiechu aprobaty.

Nie tylko go słuchała, ale też myślała nad tym, co usłyszała. Inni ludzie,

którym pomagał, słuchali go, nie rozumiejąc. Skupiali się tylko na tej

jednej rzeczy: wodzie.

Hope - w odróżnieniu od nich - postrzegała tę ziemię jako coś więcej

niż źródło utrzymania. Wyczuwała, że ziemia w jakimś niewyrażalnym sen

sie żyje; rośnie i zmienia się we własnym rytmie i niesamowicie piękna.

Hope rozumiała, że można żyć życiem ziemi, jeśli ma się w duszy

miejsce by przechować nawoływanie kojotów w księżycową noc, blask

tęczy rozciągający się między deszczem a suszą i nietrwałą doskonałość

zioła kwitnącego w skalnej szczelinie.

Z bolesnym poczuciem nieuchronności, Rio rozumiał, że Hope ma

w swojej duszy miejsce na to wszystko i na jeszcze więcej, o wiele wię

cej. Na rzeczy, których on zawsze pragnął, a nigdy nie otrzymał.

Czy ona zna moje pragnienie tak głęboko, jak ja znam jej piękno?

Starając się odpędzić smutek, skupił się na odpowiedzi na pytanie Hope.

- Te dwa brzegi są jak kromki podwójnej kanapki. Jeśli ta kanapka

leży płasko - zademonstrował to na swoich równo złożonych dłoniach -

110

to deszcz po prostu będzie ściekał z wierzchniej kromki, czyli nieprze

puszczalnej warstwy. Ale jeśli w kilku miejscach przełamie się tę kanap

kę i ustawi te kawałki na kształt szałasu, to warstwa wodonośna, wypeł

nienie kanapki, otworzy się na deszcz.

- Więc ta środkowa warstwa jest jak gąbka i po prostu wszystko

wchłania? - spytała.

- Dobrze by było - odparł z ironią w głosie. - Miałbym o wiele mniej

roboty. Większość opadów wciąż ucieka w postaci górskich strumieni.

Ale nie wszystkie. Część wody wsiąka w warstwę wodonośną. Woda są

czy się do warstwy wodonośnej, przyciągana przez grawitację i popy

chana przez ciężar coraz to nowego deszczu, który wsiąka w glebę.

Rio zsiadł z konia, poszperał w torbie przy siodle i wyciągnął czarne

pudełko z przykrywkąna zawiasach, nie większe niż paczka papierosów.

Otwierał je z taką samą zręcznością, z jaką trzymał wodze czy zakładał

buty. Kiedy je otworzył, zauważyła na jednej stronie lusterko, a po dru

giej skomplikowany kompas.

Patrzyła ze wzrastającą ciekawością, jak nachylił pudełeczko tak, żeby

z grubsza dopasować je do warstwy skalnej, która go interesowała, po

kręcił malutką dźwignią z tyłu pudełka, a potem zanotował coś na ma

pie. Powtórzył tę procedurę kilka razy, badając różne warstwy skalne.

- To kompas? - spytała.

- Tak, specjalny. Nazywa się kompas Bruntona. - Pokazał go jej. -

Wbudowany klinometr mierzy nachylenie warstwy skalnej. Oczywiście,

trzeba go odpowiednio przyłożyć do warstwy, którą badasz. - Zerknął na

wielką, niemal pionową skałę wznoszącą się przed nim. - Swoją górską

kozę zostawiłem w gospodarstwie, więc muszę się posłużyć prostszym

sposobem. Na razie musi mi wystarczyć przybliżony pomiar.

- Czego się dowiedziałeś dzięki temu kompasowi?

- Że stopień nachylenia tej warstwy skalnej jest duży, ale nie na tyle,

żeby całkowicie odciąć dostęp do warstwy wodonośnej, gdyby przewier

cić te płyty. Przypuszczalnie w tej pokruszonej papce jest jakaś warstwa

wodonośna - dodał, obserwując postrzępione grzbiety górskie. - Można

też przypuszczać, że warstwa wodonośna ciągnie się pod tymi górami

nieprzerwanie, bez uskoku, aż do twojego rancza. Ale to są tylko przy

puszczenia.

- A jeśli gdzieś jest ten uskok?

Rio zręcznie wsiadł na konia.

- Czasami woda przecieka w miejscu uskoku. Bywa tak, że w war

stwie wodonośnej jest takie nagromadzenie uskoków, że już nie da się jej

odnaleźć. Czasem osuwa się tak głęboko, że nie można jej dosięgnąć.

111

Hope wskazała ręką strome zbocze, którego pomiarów właśnie dokonał.

- Czy tam jest warstwa wodonośna?

- Nie. Piaskowiec jest suchy. Inaczej byłby tu przeciek, a może na

wet źródło.

Rozczarowanie było w tym przypadku nonsensem, ale bezwiednie

dała mu wyraz:

- No, trudno...

Włożył kompas Bruntona z powrotem do torby przy siodle.

- Nie martw się. To tylko malutka cząstka tej góry. Nawet nie naj

ważniejsza. Istnieje powiązanie pomiędzy ziemią Turnera i twoją.

- Co masz na myśli? Po jednej stronie łączy nas granica na Perdidasie.

- Góry w pobliżu jego gospodarstwa są zbudowane prawie w całości

ze skał prekambryjskich sprzed półtora miliarda lat. Kamień jest tam tak

twardy, że stalowy młot na nim aż dzwoni. Nie ma mowy, żeby woda mo

gła wsiąknąć w tak zwartą skałę. Wszystko wycieka strumieniami albo zbiera

się na powierzchni w postaci jezior. Nawet tam, gdzie małe fragmenty gór

uległy wygładzeniu i wytworzyły twardą glebę, woda gruntowa pozostaje

blisko powierzchni, bo nieprzenikalna jest podstawa gór poniżej.

Przymrużyła oczy, wyobrażając sobie stosunkowo cienką warstwę pia

sku i żwiru, okrywającą o wiele bardziej zwartą skałę pod spodem.

- I dlatego Turner ma tak dużo wody, prawda? Woda nie może wsiąk

nąć i wydostać się z jego studni. Pozostaje tam i tylko czeka, żeby jej

zaczerpnąć.

- Na razie tak. Jeśli tak jak mówi, podwoi obszar upraw, to będzie

żył na koszt przyszłości. Wcześniej czy później wyssie wszystko do ostat

niej kropli.

Ale on przynajmniej ma przed sobąjakąś przyszłość, pomyślała gorzko

Hope.

Rozdział 14

ope dłużej nie mogła znieść ciszy. Odwróciła wzrok od zdradliwej

ziemi i spytała Ria:

- A czym różnią się moje góry od pasma Turnera?

- Te skały są o wiele młodsze, bardziej porowate. Ich erozja nastę

puje o wiele szybciej. Właśnie dlatego twoje góry są niższe niż tamte,

112

choć leżą po tej samej stronie uskoku. U ciebie warstwa zwietrzeliny jest

gruba i głęboka. Woda wsiąka w nią natychmiast, jak tylko spadnie deszcz.

- W takim razie ziemia powinna zatrzymywać więcej wody, a nie

mniej.

- Tyle, że jest ona niedostępna - odparł. - Na twoim ranczu jest dużo

takich miejsc, w których mogłabyś wiercić trzysta metrów w głąb, a po-

tern jeszcze kilkaset metrów głębiej i nie znaleźć nic prócz żwiru.

Hope zadrżała na myśl, że mogłaby drążyć aż tak głęboko i nie zna-

leźć wody. Sucha dziura wchłaniająca jej skromne zasoby finansowe

zmieniająca jej marzenia w pył.

Rio zauważył cień lęku zasnuwający jej oczy i przeklął swoje bez

myślne słowa. Delikatnym, pewnym gestem odwrócił jej głowę ku sobie.

Po raz pierwszy od chwili, kiedy zobaczył odbicie swoich wizji w jej

oczach, znów pozwolił sobie na okazanie emocji. Mówił z głębokąpew-

nością, którą czerpał z wiedzy nie mającej nic wspólnego z dyplomami

czy szkołami.

- Właśnie po to mnie zatrudniłaś - powiedział. - Nie będę tracił two-

| ich pieniędzy na wiercenie tam, gdzie nie ma szans na wodę. Wierzysz mi?

Jego słowa i dotyk ukoiły lęk, który na chwilę ją zmroził. Położyła

rękę na jego palcach i przycisnęła jego dłoń do swojej twarzy. Nic nie

mówiła ze strachu, że głos jej się załamie.

Oczy Hope mówiły same za siebie. Wyczytał z nich, że nieuchronnie

zbliża się chwila, kiedy ona sama mu do końca zaufa. Był pierwszym

mężczyzną, któremu udało się zdobyć jej zaufanie. Innych zawsze trzy

mała na dystans. Przykład rodziców i siostry nauczył ją, że kochać kogoś

to za mało, żeby zapewnić sobie spokój, a już na pewno za mało, żeby

zapewnić sobie wskrzeszenie marzeń.

A teraz Rio przedzierał się przez te wszystkie warstwy ochronne, które

osłaniały jej serce, chroniąc je przed śmiertelną raną. Z każdym wspólnie

spędzonym dniem, z każdą rozmową, z każdym dotykiem coraz głębiej

go w siebie wchłaniała, zbliżając się do punktu, kiedy on przełamie ostat

nie szańce jej rezerwy i wyzwoli rwącą rzekę miłości, skrytą głęboko

w jej duszy.

Przeraziła się.

Ale przerażała ją też świadomość, że mógłby tego nie zrobić, nie do

tknąć jej, nie wyzwolić rzeki miłości.

- Hope?

- Tak - powiedziała ochrypłym głosem. - Wierzę ci.

Siłą woli Rio cofnął rękę, ale czuł w palcach mrowienie od żaru dwóch

ciał, energię dwóch istnień, które siebie pragnęły.

8 - Piękna marzycielka . , ,

Bez słowa zawrócił Jeźdźca Burzy w stronę Sosnowej Polany i zmu

sił się do myślenia tylko o wodzie na suchej ziemi.

- Czy znaleźlibyśmy jeszcze jakieś stopnie skalne, jak ten, gdyby

śmy pojechali dalej na południe, w stronę twojego domu? - spytał.

Nie odpowiedziała. Myślała tylko o tym, że jego palce już nie doty

kały jej skóry!

Była oszołomiona poczuciem straty, które ogarnęło ją z powodu tak

błahej rzeczy jak brak jego dotyku. Skołowana, poprowadziła Aces za

ogierem.

- Sosnowa Polana - odparła w końcu. - Krajobraz wokół nas. Po

prostu dlatego, że jest inny.

- A urwiska? Stare kopalnie czy szlaki transportu drewna? Głębokie

kaniony czy wąwozy? Szukam miejsc, gdzie mógłbym obejrzeć te war

stwy skalne, które gdzie indziej są ukryte.

Hope, marszcząc brwi, przypominała sobie wygląd ziemi, którą ob

jeżdżała konno od chwili, kiedy mogła utrzymać się w siodle.

- Tylko na terenie rancza czy może być też na obszarach dzierżawy?

- Jeśli ta dzierżawa znajduje się powyżej twojego wododziału, to chęt

nie j ą obejrzę, chociaż widziałem już większość rządowych ziem. W pierw

szej kolejności chciałbym zobaczyć to, co masz na własnym gruncie.

Podprowadziła Aces ku krawędzi stopnia, żeby móc objąć wzrokiem

tereny leżące w dole.

Jeździec Burzy też podszedł do krawędzi i stanął tuż przy klaczy, tak

że strzemiona Hope i Ria ocierały się o siebie.

- To tam! - Wskazując miejsce, dotknęła jego rękawa.

- Widzisz tę łysą polanę tuż za domem?

- Tak.

- Na wprost tego miejsca jest polna droga ukryta za tym występem

skalnym. Jakieś sto lat temu coś tam wydobywano. Nie pamiętam co,

srebro czy złoto. W garści by się zmieściło to, co zdołali znaleźć, ale wy

cięli drogę dla wozów wiodącą wysoko w góry, gdzie była inna kopalnia.

- Dopisało im szczęście?

- Nie bardzo. Kopalnia została zasypana dawno temu, ale część dróg

jeszcze tam jest. To straszny kawałek gruntu. Jest jakby przyczepiony do

krawędzi Kanionu Wiatru. Sam kanion jest głęboki prawie na kilometr.

Tam ziemia jest inna. Raczej pokruszona niż lita. Nawet bylicy ciężko się

zakorzenić na tamtym zboczu.

- Doskonale - orzekł Rio z wyraźną satysfakcją.

- Skoro tak twierdzisz - mruknęła. - Pamiętam, że kiedyś piekielnie

się bałam tamtej drogi.

114

- Nie musisz.

Spojrzała na niego.

Wiedział, że nie będzie się od niego oddalać.

- Pomiędzy miejscem, w którym teraz jesteśmy, a tamtym drugim

jest jeszcze kilka innych, gdzie są nagie skały - powiedziała.

- Po drodze je obejrzymy.

Pokręciła głową.

- Chyba, że będziemy wędrować kilka dni. Do każdego z tych punk-

tów trzeba dotrzeć długim, ślepym kanionem.

Przymknął oczy, rozważając możliwości.

- Jakieś ślady wody?

- Masz na myśli źródła? - spytała z niedowierzaniem. - Gdyby tam

były źródła, tobym układała wodociąg, zamiast dowozić wodę.

- Nic tak oczywistego jak źródło. Szukam nietypowo wielkiego krze

wu, trawy, która pozostawałaby zielona dłużej niż trawa w innych miej

scach na tej samej wysokości i nasłonecznieniu, czegoś w tym rodzaju.

- Aha, to może w Kabłąkowatym Kanionie? Niewykluczone też, że

w Bucie Zmarłego. I zawsze pozostaje Dolina Srebrnej Skały — dodała,

wskazując niżej położoną część rancza. - Oraz Ośli Skok. To tam w gó

rze, nad Kanionem Wiatru.

- Chwileczkę. - Rio zaczął rozkładać inną część swojej mapy.

Podstawowa mapa została opracowana przez Państwowy Instytut Geo

dezji. Pokazywała każdą warstwicę trzydziestu sektorów, które składały się

na Dolinę Słońca. Dokument miał prawie metr dwadzieścia na metr dwa

dzieścia i bardziej pasował do stołu kuchennego niż do siodła. Od wielokrot

nego rozkładania mapa miała głębokie załamania i postrzępione brzegi.

Hope zastanawiała się, ile razy Rio przeglądał tę mapę. I dlaczego.

Z pewnością od chwili, kiedy go zatrudniła, nie zdążyłby jej tak zniszczyć.

A jednak mapa, którą widziała przed sobą, obejmowała jej ranczo i nie

wiele więcej.

- Dolina Srebrnej skały to żaden problem - powiedział Rio. - Ale

gdzie jest But Zmarłego?

Roześmiała się.

- To rodzinne określenie, a nie oficjalna nazwa. Tak jak i inne.

Śmiejąc się, złożył mapę.

- A jak myślisz, skąd pochodzą nazwy na mapach? Nazwy miejsc

stanowią jeden z najbogatszych przekazów słownych Zachodu. - Podał

jej ołówek i mapę. - Nanieś je.

Wzięła ołówek, rozłożyła dziwaczną mapę i natychmiast poczuła się

zdezorientowana.

115

Była oszołomiona nie tylko ogromną, ilością detali już naniesionych

na papier, ale i tym, że wyglądały one zupełnie inaczej niż to, co dotych

czas widziała na mapach. Oprócz warstwie ukazujących różnice pozio

mu, widać było inne linie, których znaczenie było dla niej tajemnicą.

Większość z nich dorysowano. W dziwnych miejscach mapy pojawiały

się symbole nie do rozszyfrowania - i drukowane, i naniesione ręcznie.

Na brzegach jakieś wzory, greckie litery, zaszyfrowane objaśnienia,

wszystko pisane ręcznie.

Hope wystarczyło jedno spojrzenie, żeby zorientować się, że Rio już

od dawna ślęczał nad tą mapą- znacznie dłużej niż te dwa tygodnie, od

kiedy go zatrudniła. Podniosła wzrok, zakłopotana.

- Pogubiłaś się? - spytał,

- Tak, ale chodzi nie tylko o tę mapę.

- A o co jeszcze?

- O ciebie - odparła cicho.

Wpatrywał się w nią.

- Nic tu się nie zgadza - wyjaśniła. - Jesteś wędrownym ujeżdżaczem

koni, który wie więcej o tej ziemi niż znakomicie wykształcony wysokiej

klasy hydrolog, który tu był sześć tygodni temu. Pracujesz u mnie niecałe

dwa tygodnie, ale ta mapa jest tak wytarta na zgięciach i jest na niej nanie

sionych tyle uwag, że wystarczyłoby na napisanie jakiegoś podręcznika.

Masz tylko imię, chciała dodać, ni to skandynawskie, ni to zunickie,

ni to szkockie. Nikt nie wie, skąd pochodzisz ani dokąd zmierzasz, ale

Mason ufa ci bardziej niż komukolwiek, pominąwszy mnie. Masz opinię

człowieka, którego lepiej nie spotkać na swojej drodze, a wobec mnie

jesteś tak delikatny, że najchętniej wczołgałabym się w twoje ramiona

i nigdy cię nie puściła.

Chciała powiedzieć to wszystko, ale nie zrobiła tego, bo Rio już mó

wił, odpowiadając na pytania, które wcześniej zadała, i jeszcze kilka in

nych, które dopiero zamierzała zadać.

- Wieść o tobie niesie się po całym Dzikim Zachodzie - rzekł po

prostu. - Wędrowiec z Idaho powiedział mi, że w miejscu, które nazywa

się Dolina Słońca wNevadzie, jest kobieta, która potrzebuje pomocy.

W Utah pewien farmer, któremu pomagałem, powiedział mi, że jego szwa-

gierka słyszała od swego brata z Nevady, że kobieta imieniem Hope po

trzebuje studni i nikt nie chce jej wykopać. Hodowca bydła, dla którego

kiedyś znalazłem wodę, powiedział, że sprzedał jednego ze swoich naj

lepszych angusów dziewczynie o pięknych oczach i niewiarygodnie bły

skotliwym umyśle i że ta dziewczyna niedługo straci swoje ranczo, chy

ba że spadnie deszcz albo znajdzie wodę.

116

Gardło Hope ścisnęły łzy, które usiłowała powstrzymać. Ale gdy po

myślała, że jacyś obcy ludzie znająjej potrzeby i pamiętają, że można jej

pomóc, trudno jej było pohamować wzruszenie.

Chciała powiedzieć Riowi, żeby przestał mówić, bo się rozpłacze,

ale ze ściśniętego gardła nie mogła wydobyć głosu.

- Więc pognałem na południe - ciągnął cicho Rio, patrząc na Hope

oczami, które widziały wszystko: rozczulenie i łzy, determinację i siłę. -

I słuchałem. Za każdym razem, kiedy zawiał wiatr, szeptał twoje imię,

mówił o twoich kłopotach i twoich marzeniach.

Ciche łzy wypłynęły spod ciemnych rzęs i zostawiły lśniące ślady na

jej policzkach.

- Im bardziej zbliżałem się do Doliny Słońca - dodał - tym częściej

ludzie o tobie mówili. Osoby, którym kiedyś pomogłem, zostawiały dla

mnie wiadomości w każdym sklepie po drodze, w każdej kawiarni.

Wszystkie te wiadomości sprowadzały się do jednego: To jest dobra ko

bieta, Rio. Czy mógłbyś jej pomóc, tak jak pomogłeś nam?

Ciemny błękit oczu Ria był tak intensywny, że wyglądał jak granat.

Wpatrywała się w niego, czując, jak jego słowa wsiąkają w nią, przedzie

rają się przez warstwy ochronne, które wytworzyła, aby ochronić w so

bie wrażliwą kobietę.

- Nie wiedziałem, czy będę w stanie ci pomóc, i nie miałem zamiaru

przyjeżdżać, dopóki się nie upewnię, że jest to możliwe - powiedział.

Znów rozejrzał się po okolicy.

- Ta kraina nie jest mi obca -powiedział cicho. - Znajdowałem wodę

w takich miejscach, że nikt by nie przypuszczał, że może tam być. I wi

działem kilka takich miejsc, gdzie nie ma wody i nikt jej tam nigdy nie

znajdzie. Nie wiedziałem natomiast, czy Dolina Słońca jest jednym

z nich.

Wstrzymała oddech, czekając z nadzieją, że nie usłyszy czegoś, co

unicestwi jej marzenia.

„Widziałem kilka takich miejsc, gdzie nie ma wody i nikt jej tam ni

gdy nie znajdzie".

- Przejrzałem wszystkie mapy Państwowego Instytutu Geodezji, zdo

byłem najnowsze zdjęcia satelitarne, rozmawiałem z ekspertami z uni

wersytetu i z Indianami, których przodkowie polowali na brzegach pra

dawnych jezior. Przeleciałem nad stromiznami twojego rancza z wojsko

wym aparatem fotograficznym i pilotem, który nie bał się Boga, diabła

ani grawitacji. - Ironicznie wykrzywił usta. - Oblatywacz nie z tej ziemi.

Dzięki niemu zaoszczędziłem wiele tygodni jazdy konnej i pieszych wę

drówek po trudno dostępnych miejscach.

117

Hope spojrzała na Ria, ale przez łzy nie widziała zarysu jego sylwetki

na tle nieba.

- Dlaczego? - spytała przytłumionym głosem. - Dlaczego wziąłeś

na siebie tyle kłopotów ze względu na kogoś, kogo nawet nie znałeś?

Było to pytanie, którego nikt mu przedtem nie zadał. Przedtem ludzie

byli aż nadto uszczęśliwieni, biorąc to, co im oferował. Nigdy nie zada

wali pytania, dlaczego chciał im pomóc.

Ale Rio sam sobie zadawał to pytanie przez te wszystkie lata, odkąd

zaczął wędrować poprzez żywoty ludzi i poprzez jasne kolorowe cienie,

rzucane przez ich marzenia.

Nie znał odpowiedzi.

Pomagał już wielu ludziom, dotykał jaśniejących krawędzi ich ma

rzeń i szedł dalej. Ci ludzie wspominali go z wdzięcznością, a czasem

nawet z czułością. Zawsze, kiedy wracał, mieli dla niego posiłek, łóżko

i uścisk dłoni.

Ale go nie znali. Był dla nich taką samą zagadką, jak to, że wtedy,

kiedy świat im się walił na głowę, potrafili jeszcze wykrzesać z siebie

marzenia.

Znajdował wodę dla tych niezwykłych marzycieli. 1 za każdym razem,

w każdym miejscu, przy każdej studni zastanawiał się, czy uda mu się tak

że posiąść zdolność zapuszczenia korzeni i czy zdoła sam zacząć marzyć.

Nie odnalazł żadnego marzenia, które mogłoby się zmierzyć z szep

tami wiatru, który uwodził go, owiewając twarz tej ziemi. Już nie wie

rzył, że takie marzenie istnieje.

- Podziwiam ludzi, którzy mają w sobie dość siły, żeby marzyć -

rzekł w końcu Rio. Palcami pieścił twarz Hope, czuł pod opuszkami cie

pło jej łez. - Ciebie podziwiam.

- W tobie jest siła - wyszeptała. Potem jeszcze ciszej spytała: - A ja

kie są twoje marzenia?

- Nie mam żadnych. Przestałem marzyć, kiedy zrozumiałem, co na

prawdę oznacza określenie „odmieniec".

Oczy jej pociemniały. Powoli pokręciła głową, zaprzeczając bolesne

mu stwierdzeniu Ria i własnemu żalowi, że zakochuje się w mężczyź

nie, który nie ma żadnych marzeń.

Zamknęła oczy i usiłowała nie płakać. Mimo to łzy dalej wypływały

spod jej powiek.

Powoli pochylił się ku niej, musnął ustami powieki, poczuł słony smak

jej łez. Chciał zrobić coś więcej, o wiele więcej. Działała na jego zmysły

i duszę tak jak nic nigdy dotąd, nawet wiatr.

- Już dobrze - szepnął śpiewnie.

118

Pocałowałjądelikatnie, desperacko pragnąc przewrócić świat do góry

nogami, byle tylko ją uszczęśliwić, zapełniając przeszłość, teraźniejszość

i przyszłość wodą oraz marzeniami. Ale nie mógł tego zrobić i jeśli nie

przestanie jej dotykać, niechybnie zapomni, dlaczego w ogóle nie powi

nien jej dotykać.

Nie jest dla niej odpowiednim mężczyzną.

To takie proste i takie ostateczne.

Powoli, z poczuciem, że zdziera z siebie własną skórę, wyprostował

się w siodle tak, że już nie dotykał Hope.

- Pomogę ci odnaleźć twoją studnię - rzekł cicho.

Była to jedyna obietnica, jaką mógł jej złożyć. Jedyna obietnica, ja

kiej mógł dotrzymać.

Otworzyła oczy. Zobaczyła, że jej łzy lśnią na ustach Ria.

- A co z tobą? - spytała.

- Przez j akiś czas będę żył twoim marzeniem. A potem zawoła mnie

wiatr i wyjadę.

Hope odwróciła głowę. Przygryzła wargę, usiłując uszanować praw

dę jego słów i chcąc się przeciwstawić bólowi przeszywającemu ją na

wskroś. Powoli mrugnęła, uwalniając łzy spod obolałych powiek.

Płakała nad Riem, nie nad sobą. Już za późno było chronić siebie.

Poruszył ją do głębi. Bez względu na to, czy znajdzie wodę w Dolinie

Słońca, będzie kochała tego mężczyznę bez marzeń.

- Ja będę za ciebie marzyć - obiecała cichym, przytłumionym gło

sem. - Będę za ciebie marzyć, dopóki nie będziesz w stanie marzyć za

siebie.

Otarła łzy, a potem trzeźwo zaczęła rozwiązywać zagadki z mapy,

kojarząc nazwy miejsc z warstwicami. Z coraz większą pewnością za

częła wpisywać stare rodzinne nazwy, o które prosił Rio.

Rio siedząc nieruchomo, patrzył, jak Hope pracuje nad mapą. Mógł

nad nią się pochylić, wskazać warstwice i wyjaśniać jej symbole, ale nie

ufał własnej dłoni. Wiedział, że może zadrżeć z emocji, po których jesz

cze nie ochłonął, od kiedy obiecała mu, że będzie za niego marzyć.

Zdarzało się, że kobiety przez niego płakały. Kiedy zawiał wiatr, wie

działy, że wkrótce odjedzie.

Ale Hope nie dlatego płakała. Była pierwszą kobietą, która wniknęła

w głąb jego duszy i płakała nad próżnią po jego marzeniach. Szlochała,

znając jego pustkę i ból.

I będzie za niego marzyła.

- Resztę nazw dopiszę wieczorem - powiedziała, składając mapę

wzdłuż wytartych zagięć.

119

- Najbliżej nas jest But Zmarłego. Rośnie tam kępa wielkiej bylicy,

tak wielka, że aż trudno uwierzyć. Niczego podobnego do niej nie ma na

całym ranczu.

Hope nie patrzyła na Ria, kiedy to mówiła. Także nie dowierzała włas

nym reakcjom. Gdyby jeszcze raz zobaczyła w jego oczach głębokie pra

gnienie, tak jak wtedy, kiedy mówił o marzeniach, nie potrafiłaby opano

wać łez ani potrzeby przytulenia go.

Skierowała Aces przez wrąb stopnia skalnego na stromy szlak.

Trzymając w ryzach Jeźdźca Burzy, Rio patrzył, jak Hope znika za

krawędzią zbocza. Nigdy przedtem nie czuł się tak samotny, jak w tej

chwili. Wciąż rozbrzmiewało w nim echo jej słów.

„Będę za ciebie marzyć, dopóki nie będziesz w stanie marzyć za sie

bie. Będę za ciebie marzyć. Będę marzyć. Za ciebie".

To echo było jak wiatr przenikający pustkę.

- Nie rób tego, Hope - powiedział cicho, słysząc jeszcze w sobie

echo jej słów. - Będziesz tracić swoje sny, aż góry staną się samym tylko

piaskiem na dnie bezimiennego morza. Zapomniałem, jak się marzy. Nie

marz za mnie.

A jednak obietnica Hope wciąż rozbrzmiewała echem w jego głowie,

wywołując drżenie.

Nic nie mogło go bardziej poruszyć, nawet gdyby powiedziała mu, że

go kocha.

Wówczas uświadomił sobie, że właśnie to zrobiła. Skłonił głowę, otę

piałym wzrokiem wpatrując się we własne palce zaciśnięte na wodzach.

Jeździec Burzy szarpał wędzidło, chciał iść za klaczą. Mężczyzna sie

dzący na grzbiecie konia nawet tego nie zauważył.

W końcu Rio rozluźnił stalowy uścisk wodzy, pozwalając ogierowi

przeskoczyć przez krawędź na wąski szlak. Dogonił go przenikliwy krzyk

sokoła niesiony wiatrem.

Ten krzyk się zamienił w słowo powtarzane w nieskończoność, spa

dające z bezchmurnego nieba:

Nadzieja.

120

Rozdział 1 5

jesteś tego pewna, kochanie? - spytał Mason. Jego przyćmione, a jed

nak wciąż przejrzyste oczy mierzyły zmarszczki zatroskania na twa

rzy Hope. - Jeszcze do reszty nie zgłupiałem, żeby jechać aż do Salt Lake

tylko po to, żeby zjeść garnirowanego indyka. Mamy naprawdę świetne

indyki tu, wNevadzie. - Nagle coś sobie przypomniał. - A niech to!

Dzisiaj są twoje urodziny. Nie mogę jechać.

- Oczywiście, że możesz - powiedziała. - Nie zostanę tu sama, a na

wet gdyby, to żaden problem. Nie po raz pierwszy obchodzę urodziny.

- Ale...

- Żadnego ale! - ucięła stanowczo. - Masz okazję spotkać się ze

swoją szwagierką w Święto Dziękczynienia. Jedziesz i już!

- Nie podoba mi się to. Rio przeważnie gdzieś łazi. Będziesz zupeł

nie sama.

Nagle powiał wiatr, podnosząc tuman kurzu. Niebo było błękitne

i chłodne, bez chmur.

- Mason, jeśli nie pojedziesz do Utah, to przysięgam, że osiodłam

Aces i pojadę na Sosnową Polanę. I nie wrócę do pierwszego grudnia!

Od wielu lat nie miałeś wakacji. Zasługujesz na kilka tygodni ze swoją

rodziną.

Wpatrywał się w nią niespokojnym wzrokiem.

- Jesteś pewna?

- Możesz według mojej pewności nastawić zegarek - powiedziała

stanowczo, używając jego ulubionego wyrażenia.

Mason westchnął, przełożył sfatygowaną walizkę do drugiej ręki i po

szedł za nią do brązowego pikapa.

- Rio powiedział, że jeśli zechcę pojechać do miasta, to mogę

wziąć jego samochód - powiedziała cierpliwie, gotowa jeszcze raz sto

czyć z nim batalię. - Mówiąc szczerze, nalegał.

Mason zawahał się, zanim otworzył drzwi ciężarówki i wrzucił do

środka walizkę.

- W porządku, nie musisz mnie popychać i wyrzucać za drzwi. Sam

wiem, kiedy nie jestem potrzebny.

- Mason! - odparła wstrząśnięta. Nagle zobaczyła zadziorny ognik

w jego oczach. - Tak jest - powiedziała szybko, kładąc lekko rękę na

jego plecach i delikatnie go popychając. - Nie jesteś tu mile widziany!

Jedź!

121

Ale nie wytrzymała. Objęła go od tyłu i uściskała. Odwrócił się i przez

dłuższą chwilę ściskał ją, delektując się czułością, którą tak hojnie obda

rowywała starszego człowieka, z którym łączyły jąjedynie więzy cierp

kich, przytłaczających wspomnień o rodzicach.

Znów zawiał wiatr, popychając Masona, jakby go popędzając. Włosy

Hope pofrunęły do góry, muskając go po nosie. Przygładził jej fryzurę,

przytrzymując miękkie pasemka, żeby ich nie rozwiało.

- Wrócę przed końcem miesiąca - powiedział, opierając oproszony

siwym zarostem policzek na jej ciemnych włosach. - Może wcześniej,

jeśli Rio znajdzie wodę. Trzymaj tę strzelbę pod ręką. Ta odrobina desz

czu, którą nam dano tydzień czy dwa tygodnie temu, nie wypłoszyła

wszystkich węży.

Kiwnęła głową, zgadzając się bez słowa sprzeciwu. Nie chciała roz

wijać tematu Johna Turnera. Pomijając kilka telefonów o niewłaściwej

porze nocy, Turner ostatnio jej nie niepokoił. Może zastanowił się nad

tym, co zaszło przy studni, i doszedł do wniosku, że z jej strony to nie

była wyłącznie nieśmiałość. Może w końcu dotarło do niego, że nie inte

resuje ją seks z nim.

Zatrzasnęły się drzwi ciężarówki, silnik przyśpieszył obroty, a Ma

son puścił sprzęgło.

- Uważaj na siebie - powiedziała.

- Ty też, kochaneczko. Nie bądź samotna. Teraz.

- Ajakże mogłabym być? - Uśmiechnęła się. - Mam do towarzy

stwa całą Dolinę Słońca.

Mrugnął, opuścił szybę i odjechał ku bramie wyjazdowej.

Uśmiech Hope zdradzał melancholię. Nawet mając Ria za towarzy

sza, czuła się samotna. To coś nowego.

Wciąż usiłowała się do tego przyzwyczaić.

Zanim pojawił się Rio, była sama, ale nie samotna. Teraz jednak,

pomimo dystansu, jaki zachował wobec niej od powrotu z Sosnowej Po

lany, pomimo pewności, że im bardziej się do niego zbliży, tym bardziej

będzie cierpiała, Hope tęskniła za nim rozpaczliwie. Chciała go dotykać,

rozmawiać z nim, nie rozstawać się z nim ani na chwilę.

Wiedziała jednak, że to niemożliwe.

Był jak słodki, pachnący deszczem wiatr, który powiał przez jej ży

cie.

Ale wiatr ciągle mknie dalej, pozostawia ziemię w tyle. Pozosta

wiają.

Kiedyś może znów powróci do Doliny Słońca i jeszcze raz przynie

sie Ria, choćby tylko po to, aby upomnieć się o źrebięta od klaczy za-

122

płodnionych przez Jeźdźca Burzy. Rio wróci... i znów ją zostawi przy

wołany przez wiatr.

Zastanawiała się, jak wiele kobiet czekało w męczarniach nadziei na

powrót Ria, rozpaczając po nim, wstrzymując oddech, kiedy wychodziły

na drogę jak rolnicy wypatrujący na niebie pierwszych oznak życiodaj

nego deszczu. Nie chciała być jedną z nich.

A jednak była, a przecież Rio nawet jej nie dotknął.

Hope była zarazem zasmucona i wdzięczna za to, że zostawił ją samą

na drodze z Sosnowej Polany. Rozmawiał z nią przy transporcie wody,

ale to, co mówił, dotyczyło pogody i bydła, cen paszy i kosztów paliwa.

Gospodarskie rozmowy. Jego głos nie był już przepojony wizjami. Jego

oczy nie były już ciemne od pragnienia głębszego niż noc.

Od tamtego spotkania na Sosnowej Polanie, od pięciu dni, w ogóle

jej nie dotknął. Nawet tak przypadkiem.

Ani razu.

Mason miał rację. Rio darzył zbyt wielkim szacunkiem i siebie, i ją,

żeby zacząć coś, co miałoby się skończyć jego wyjazdem i jej płaczem.

Miała ochotę wybuchnąć gorzkim śmiechem. Co za ironia losu. Jako

dziecko słyszała, jak rodzice kłócili się czy mieszkać w Dolinie Słońca

poddając sięjej brutalnym wymaganiom, czy sprzedać to ranczo. Dziew

czynka w duchu uważała, że gdyby rodzice po prostu kochali się, to

wszystko jakoś by się ułożyło. Że jedynie miłość się liczy.

A potem patrzyła, jak mama i tata rozrywają się wzajemnie na strzę

py w imię miłości.

Hope przyrzekła sobie, że nigdy nie pokocha mężczyzny. Koszt był

zbyt wysoki. Żal zbyt dojmujący. To wszystko wyczytała z życia rodzi

ców, z ich kłótni, z ich listów, ze słów i zdań, które wżarły się w mózg

Hope, ostrzegając ją przed ciemnymi stronami miłości.

„Kocham cię, Debbie. Przyjdź do mnie. Pragnę cię. Pragnę, żebyś

była przy mnie, kiedy kończy się dzień, a ja jestem tak zmęczony, że już

nic nie wydaje się tego warte".

A odpowiedź była zawsze ta sama:

„Sprzedaj ranczo. Już nie mogę patrzeć, jak się zabijasz dla tej przeklę

tej ziemi. Nic nie wartej. Za bardzo cię kocham. Wayne, kocham cię!"

W końcu Dolina Słońca, tak jak przewidziała matka, zabiła jej ojca.

Zabiła też matkę. Żyła niewiele ponad rok od pogrzebu człowieka, które

go kochała.

Tak, rodzice kochali się. Płomiennie, gorzko, beznadziejnie, bezrad

nie.

To nie wystarczyło.

123

Hope otrzymała bolesną lekcję, ucząc się, że są praktyczne ogranicze

nia czegoś, co się nazywa miłością. Patrzyła, jak jej matka, ojciec i biedna

załamana siostra bezskutecznie usiłują złagodzić brzemię miłości.

Miłość nie zmienia ludzi w magiczny sposób.

Hope wielokrotnie widziała dowody na prawdziwość tej prostej za

sady. Mama kochała tatę gorąco. On ją też. Ale to nie zmieniło żadnego

z nich.

Matka i tak nie potrafiła żyć tą ziemią.

Ojciec i tak nie potrafił żyć bez niej.

Miłość nie była w stanie niczego zmienić.

Hope nie była tak głupia, żeby zapomnieć o ograniczeniach miłości.

Zaakceptowała to, że zakochuje się w Riu. Wiedziała też, że to nic nie

zmieni. Nie zmieni jego. Ani jej.

A ona zapuściła korzenie w Dolinie Słońca. Nawet gdyby potrafiła

wyrwać się z korzeniami i przeżyć, to by nie wystarczyło.

Rio jest, j aki jest - samotny. Tak samo nieuchronnie i ostatecznie sa

motny jak dziki wiatr. Takie życie sobie wybrał. Takim życiem żyje. Dzięki

temu jest tym, kim jest.

A ona pokochała go takim, jakim jest, na dobre i na złe.

Ta świadomość rozsadzała Hope jak fale trzęsienia ziemi z epicen

trum w głębi duszy. Zachwiała się, obejmując się ramionami. Oto stare

pewniki roztrzaskały się i rozwiały, pozostawiając ją bezbronną, nieod

porną na ciosy i samotną.

Czy właśnie tak czuła się mama, kiedy uświadomiła sobie, że musi

odejść od mężczyzny, którego kocha?

Czy właśnie tak czuł się tata, kiedy wiedział, że kobieta, którą kocha,

opuści go?

Czy widzieli zbliżającą się przyszłość jako nadciągającą straszliwą

burzę i pojęli, że nie można już zrobić nic innego, jak uchwycić się cze

goś, żeby przeżyć do chwili, kiedy sztorm minie?

Nie potrafili zmienić siebie wzajemnie.

Nie potrafili przestać się kochać.

I nie przeżyli tej burzy.

- Hope? Co się stało? Chodzi o Masona? Jest chory?

To był głos Ria, głęboki i zaniepokojony, wołający jąjakby z oddali.

Otworzyła oczy. Był blisko, wystarczająco blisko, by zobaczyć tro

skę w jego spojrzeniu, zaciśnięte usta, ręce odruchowo wyciągające się

ku niej, zanim się opanował.

W tym momencie zrozumiała, że tak jak mógł, troszczył się o nią

i chronił ją w jedyny możliwy sposób. Zostawi ją samą. Zapewne wi-

124

dział chmury zbierające się na horyzoncie ich życia. Usiłował ją chronić

przed nadchodzącą burzą, osłonić przed huraganem. Robił wszystko, co

mógł dla niej zrobić, prócz odwrócenia się plecami i zostawienia jej.

- Hope? - Głos Ria brzmiał cicho, a jednak szorstko. - Co się stało?

Czy mogę ci w czymś pomóc? Jak długo tu stoisz?

Odpowiedziała na jedyne pytanie, na jakie potrafiła odpowiedzieć,

bo nie wiedziała, ile czasu stała na podwórzu. Wystarczająco długo, żeby

jej skóra wysuszyła się, a na ramionach pojawił się delikatny połysk ku

rzu. Wystarczająco długo, żeby się dowiedzieć więcej o miłości, o sobie

samej i przyszłości, niż chciała wiedzieć.

- Z Masonem wszystko w porządku. Pojechał do Salt Lake - powie

działa. Wpatrywała się w Ria oczami zasnutymi żalem. Jej głos był ci

chy, drżący, była w nim pewność, że nigdy nie zdoła pokochać żadnego

mężczyzny tak, jak dane jej było pokochać Ria.

Płomiennie. Bezradnie. Beznadziejnie.

Ale nie z goryczą.

Nie tak. W jej duszy nie było miejsca na gorycz, bo akceptowała sie

bie takąjaka była, jego takim jaki był i to, że żadnego z nich nie da się już

zmienić.

- Jak ci dziś poszło? - spytała. - Znalazłeś coś?

- Powiedz mi, co się stało.

- Nic, co by było można zmienić - powiedziała spokojnie.

- To znaczy?

- I tak nic bym nie zmieniła, nawet gdybym mogła. Jestem tym, kim

jestem, a... ty jesteś Rio. Nie zmieniłabym cię, nawet gdyby to oznaczało

rzekę wiecznie płynącą przez Dolinę Słońca.

Jej smutny, zrezygnowany uśmiech sprawił, że małe kreski po obu

stronach ust Ria pogłębiły się w zmarszczki bólu. W przyćmionych ża

lem pięknych oczach widział wszystko, czego nie powiedziała słowa

mi.

- Nie chciałem tego! - Zrobił gwałtowny wdech. Jego palce dotknę

ły jej policzka, a zaraz potem zacisnął je w pięść i cofnął się o krok. -

Jadę do miasta. Część mojego sprzętu właśnie dotarła. Nie czekaj na mnie

z obiadem. Wynajmę pokój, zostanę tam na kilka dni, dopóki nie zdobę

dę wszystkiego, czego potrzebuję.

Nie odpowiedziała, nie poruszyła się, nie zareagowała.

- Hope, słuchasz mnie?

Skinęła głową. Słuchała. Słyszała wszystko, czego nie powiedział:

ból, gniew, frustrację. Nieubłagane jak wiatr.

- Tak, słucham.

125

Wiatr zawirował wokół niej, wiejąc przez tę ziemię z przeciągłym

szlochem o niskich tonach, tak znajomym, że nawet go nie słyszała. Ten

sam wiatr zatańczył wokół Ria, przyciskając mu koszulę do piersi, tar

mosząc włosy jak je tarmoszą pałce kochanki.

Nagle Hope odwróciła się i weszła do domu.

Rio nie podążył za nią.

Kiedy zamknął za nią drzwi, już wiedziała, że to dobrze, iż wyjeż

dża. W tej chwili czuła się tak bardzo bezbronna wobec niego. Wciąż

wstrząśnięta tym, co właśnie odkryła. Chyba nie byłaby w stanie siedzieć

naprzeciwko niego przy kuchennym stole i nie zdradzić mu prostych

prawd, które dotarły do jej świadomości.

Kocham cię.

Żałuję, że ty mnie nie kochasz.

Ale to nieważne. Nawet gdybyś mnie kochał, to i tak musiałbyś wy

jechać.

Rozumiem cię, Rio. Wiem, że możesz znienawidzić siebie, jeśli mnie

zranisz.

Ale ja już cierpię.

Miłość to cholernie pogmatwana sprawa, prawda?

Wiatr przestał na chwilę wiać, dzięki czemu zdążyła usłyszeć, jak

pikap Ria z chrzęstem piasku i żwiru wyjeżdża z podwórza. Potem znów

zaczął dmuchać, zagłuszając wszystkie odgłosy niekończącym się wes

tchnieniem.

Kiedy już była pewna, że po Riu nie zostało nic, nawet pył unoszący

się nad drogą, wyszła na podwórze, wsiadła do Behemota i pojechała po

wodę. Zabrała ze sobą strzelbę, którą powiesiła na haku.

Kiedy minęła wzniesienie i zjechała w szmaragdową oazę studni,

w zasięgu oka nie było żadnego pojazdu. O ile wiedziała, Turner nie po

jawił się tam od dnia, kiedy ją zaatakował, a ona zamknęła się przed nim

w kabinie.

A jednak codziennie wypatrywała go przy studni.

Wiatr wiał tak silnie, że musiała przymrużyć oczy, gdy wyskoczyła

z ciężarówki i zaczęła przyłączać wąż. Zadanie nie było już tak trudne,

jak kiedyś, bo Rio wymienił zużyte złącze, a Mason zrobił coś z genera

torem, więc łatwiej się go włączało. Nie była też aż tak zmęczona jak

wtedy, kiedy Rio przyjechał do Doliny Słońca. Systematycznie brał cięż

kie prace fizyczne na swoje barki. Kiedy protestowała, po prostu ignoro

wał ją.

Szczerze mówiąc, tak bardzo nie protestowała. Pracy starczyłoby dla

jeszcze pięciu pomocników.

126

Zbiornik Behemota napełnił się słodką wodą tak, że nie pomieściłby

ani kropli więcej. Hope zwinęła wąż i pojechała do swoich studzien, gdzie

część jej bydła stała skulona przed gwałtownym, suchym wiatrem. Powi-

taty cysternę niskimi rykami, jakby pytały, dlaczego to tak długo trwało.

Spadło już wystarczająco dużo deszczu i wszystkie zwierzęta hodow-

lane nie były całkowicie uzależnione od różnych studni. To dobrze, bo na

tych studniach nie można było polegać. Nie starczyło deszczu, aby pod

nieść poziom wód gruntowych albo pomóc naturalnej paszy. O ile wkrótce

nie spadnie prawdziwy deszcz, mniejsze cieki i sadzawki z powrotem

wyschną i całe bydło będzie gromadzić się wokół studni.

A Hope będzie zmuszona dowozić nie tylko wodę, ale i paszę. Albo

sprzedać jeszcze trochę bydła.

Kiedy ciężarówka była pusta, zawiesiła wąż na haku i ruszyła w stro

nę rancza. Wody było pod dostatkiem i nie musiała już dziś drugi raz po

niąjechać. Był nawet zapas wody do kąpieli, gdyby miała ochotę na od-

robinę szaleństwa.

Kusiło ją to przez całą drogę do domu. Sama z sobą kłóciła się o to,

jak wykorzystać tę wodę, bo można było jązużyć do gotowania lub poje-

nia krów. Jednak doszła do wniosku, że kąpiel to rodzaj kuracji. Potrze-

bowała zmyć z siebie zmęczenie, które jej nie opuszczało od czasu, kie-

dy zrozumiała siebie, Ria i miłość.

Poza tym były przecież jej urodziny.
Hope zmusiła się do tego, żeby przed pójściem na górę przejrzeć ra

chunki. To był rodzaj pokuty za wodę, którą zamierzała zużyć. Czuła się

zbyt zmęczona jak na piątą po południu, więc usiadła na orzechowym

krześle dopasowanym do starego dębowego biurka, którego używał jej

ojciec.

Pierwszą rzeczą, która rzuciła się jej w oczy, była odręcznie napisana

wiadomość, którą sama sobie zostawiła dziesięć miesięcy temu, przypi-

nająć do półki „Druga rata kredytu 15.01".

Choć tak naprawdę nie przejmowała się tym, przez chwilę patrzyła

na notatkę. Mimo wielu pokus nie ruszyła pieniędzy, które odłożyła na

spłatę raty wraz z odsetkami. Sprzedaż połowy bydła była dla niej bole-

snym ciosem, ale dzięki temu starczyło gotówki na utrzymanie rancza

bez nadszarpnięcia funduszu, który odłożyła na spłatę pożyczki i drąże

nie studni.

Wzdychając, wyciągnęła księgi i zaczęła nadrabiać zaległości w fak-

turach.

Posiedzę przy tym godzinkę - obiecała sobie - a potem cudowna,

długa, gorąca kąpiel. Prezent urodzinowy.

127

Dotrzymywała obietnic, nawet tych złożonych samej sobie. Zwłasz

cza tych.

Po godzinie spędzonej przy księgowaniu i godzinie w parującej ką

pieli, poczuła się odrobinę... cięższa. Powolnymi ruchami wytarła ręcz

nikiem ciało, potem włosy. Wklepała pachnący krem w skórę i poszła do

sypialni. Na łóżku leżały czyste rzeczy, które przygotowała przed wej

ściem do wanny.

Popatrzyła na nie i poczuła coś w rodzaju buntu. Nagle doszła do

wniosku, że ma dość dżinsów, koszuli i roboczych butów. Zapragnęła

pieszczoty miękkiej tkaniny, zapragnęła spojrzeć na siebie i zobaczyć

swoje długie nogi ubrane jedynie w jedwabistą skórę. Zapragnęła wyglą

dać jak kobieta, poczuć się nią.

- A dlaczego by nie? - spytała ciszę. - Przecież jestem sama.

Mason nie będzie się śmiał na jej widok. Nagle smutno westchnęła,

uświadamiając sobie, że ma tak mało okazji, żeby się pośmiać, potań

czyć i poflirtować.

Nie będzie tu Ria, który by na nią patrzył i zastanawiał się, czy nie

próbuje go uwieść kobiecymi ciuchami i zapachami, wyczuwalnymi tyl

ko dla mężczyzny, który się do niej tak zbliży, że muśnie jej skórę.

Dziś wieczorem jest tytko kobietą. Może się ubrać tak, jak ma na to ochotę.

Dłońmi, które już prawie zapomniały, jak to się robi, Hope nałożyła

delikatny makijaż, podkreślając kształt lekko skośnych oczu i wydatnych

ust. Potem wyciągnęła z szafy długą suknię z francuskiego aksamitu, tak

delikatnego i miękkiego, że można go było pomylić z brzoskwiniową fak

turą j edwabiu. Intensywna leśna zieleń materiału uwydatniała nieuchwytną

zieleń jej oczu.

Po chwili wahania upięła włosy w skomplikowaną fryzurę. Kolczyki

z samorodka złota, które założyła, należały kiedyś do prababci. Był to

prezent od mężczyzny, który wrócił do domu w czasach gorączki złota

w rejonie Klondike.

Wybrała pantofle na wysokim obcasie z odkrytą piętą podkreślające

linię zgrabnych nóg. Same nogi kusząco odsłaniało rozcięcie na boku.

Suknia miała tylko pozornie typowy krój. Był to jeden z tych ciuchów,

w których robiła furorę, będąc modelką.

Nigdy nie żałowała, że kupiła tę suknię, mimo szokująco wysokiej

ceny. Już nieraz pieszczota aksamitu podniosła ją na duchu, kiedy była

w podłym nastroju. Tak jak dziś.

Kiedy Hope spojrzała w lustro, zobaczyła kogoś, kogo nie rozpozna

ła. Odbicie ukazywało elegancką kobietę, która świetnie by pasowała do

128

świata błyskotek i świateł. Ale wybrała życie w Dolinie Słońca i nigdy

nie obejrzała się za siebie.

Nawet teraz, kiedy była sama na upadającym ranczu.

- Mam nadzieję, że moja kolacja urodzinowa mnie doceni - powiedzia

ła rozbawiona do swojego odbicia w lustrze. - Nie każdy posiłek ma za

szczyt bycia zjedzonym przez kogoś ubranego w tak ekskluzywną piżamę!

Sama myśl o przygotowaniu kolacji w tak eleganckim stroju wydawała

się szaleństwem, ale w tej chwili Hope czuła się nieco szalona. Zbyt długo,

zbyt mocno i na zbyt wiele sposobów się ograniczała. Potrzebowała odpo

czynku od ustawicznej presji, na jaką skazywało ją jej ranczo i głupie serce.

Poszła do kuchni i otworzyła butelkę chardonnay, która czekała w lo

dówce na dzień, kiedy Rio odnajdzie wodę - na dzień, który jeszcze nie

nadszedł.

Ten dzień mógł nigdy nie nadejść.

To było coś, o czym wolała teraz nie myśleć. Zamartwianie się wcale

by jej nie pomogło, a tylko popsułoby jej humor.

Nalała sobie kieliszek wina, głęboko wciągnęła aromat i delektowała

się zapachem wyśmienitego chardonnay. Znów wzięła głęboki oddech,

w pełni upajając się tą chwilą.

Za oknami szlochał wiatr, jakby niezadowolony z tego, że zamknięto

mu drzwi przytulnej kuchni. Wyjmując z lodówki kurczaka, cicho wtó

rowała wiatrowi, nucąc smutną melodię. Nożem, który Rio naostrzył tak,

że krawędzie aż błyszczały, wycięła pierś i szybkimi ruchami oddzieliła

ją od kości.

Ostrze cięło gładko, krojąc mięso z łatwością. Nawet Mason był pod

wrażeniem tego noża. Groził, że go wykorzysta zamiast swojej niezwy

kłej brzytwy. Rio obiecał, że ogoli go raczej nożem do masła. Bardzo

tępym.

Uśmiechając się na to wspomnienie, Hope odłożyła nóż, opłukała ręce

i sięgnęła po kryształowy kieliszek. Płacz wiatru wznosił się coraz wyżej,

a potem opadł w chwilową ciszę. Kiedy dotknęła ustami wina, usłyszała

przytłumiony warkot jakieś pojazdu wjeżdżającego na podwórze.

Rio! Wrócił wcześniej!

Kieliszek niepokojąco zadrżał w jej dłoni, jego zawartość o mało nie

wylała się na aksamitną suknię. Hope usłyszała trzaśniecie drzwiczek,

potem tupot ciężkich butów na schodach i odgłos otwierania drzwi wej

ściowych. Ogarnęła ją taka fala pożądania, że aż zadrżała.

I wtedy do kuchni wszedł John Turner, jak gdyby był właścicielem

tego domu i wszystkiego, co się w nim znajdowało.

Pięknamarzycielka , ^

Rozdział ló

ope była tak zła i rozczarowana, że aż zawirowało jej w głowie.

- Słyszałeś kiedykolwiek o pukaniu do drzwi? - spytała chłodno.

Wiatr znów zawiał z tak potężną siłą, że dom zadrżał. Podmuch zgrzy-

tliwie szeptał, ocierał się o szyby i ścianę długim westchnieniem, które

przemieniło siew niski szloch zagłuszający wszystkie odgłosy z zewnątrz,

zwiększając poczucie izolacji.

Turner uśmiechnął się drapieżnie z zadowoleniem, którego nawet nie

starał się ukryć.

- Laleczko, ranisz mnie. Tak witasz narzeczonego w swoje urodzi

ny? Mam dla ciebie prezent.

Hope przypomniała sobie wieczór sprzed ośmiu lat, kiedy nauczył ją,

jaki może być bezwzględny i silny.

Turner zauważył elegancką zieloną suknię, półosłoniętą pokusę dłu

gich nóg, podkreślone makijażem oczy i usta. Była kobietą ubraną dla

kochanka.

I wiedziała, że przyjdzie.

- Dla kogo tak się odstawiłaś? - wycedził.

- Dla nikogo.

- Gówno prawda. Żadna kobieta tak się nie ubiera, chyba że dla męż

czyzny.

- Ja się ubieram.

Podeszła do lodówki, wyjęła szynkę i odkroiła kawałek. Potem przy

szła kolej na szwajcarski ser. Ignorując Turnera, pokroiła szynkę i ser

w równiutkie paseczki.

Turner obserwował każdy jej ruch. Nie wystroił się dla niej. Miał na

sobie te same nienagannie czyste, wyprasowane dżinsy, lśniące buty i białą

koszulę, które nosił co dzień na swoim ranczu.

- To dla Ria - orzekł Turner. Głos miał, podobnie jak oczy, matowy,

złowieszczy. - Więc te knajpiane plotki to prawda? Ten odmieniec pie

przy się z tobą.

Palce Hope zacisnęły się na trzonku noża. Jej dłonie drżały z gniewu

i lęku.

Turner był człowiekiem, który nie przyjmował odmowy ze strony ko

biety. Nie rozumiał, jak można mu odmówić.

Powinnam była wiedzieć, że będzie czekać, dopóki nie zostanę zu

pełnie sama. To w jego stylu. Bez świadków. Jego słowa przeciw moim.

130

I któż uwierzy, że biedna wiejska dziewczyna dała kosza najbogatszemu

kawalerowi w okolicy?

Jak do tej pory nikt mi nie wierzył. Teraz też tak będzie. Cóż znaczy

kilka siniaków w porównaniu z kilkoma milionami dolarów?

Hope spokojnie rozważyła, jaki ma wybór.

Niewielki. Zakładając, że może się trzymać z dala od Turnera wy

starczająco długo, aby dotrzeć do telefonu i zadzwonić do szeryfa - w co

wątpiła - pomoc dotarłaby za godzinę. Z kuchni były dwa wyjścia. Tur

ner stał w jednych drzwiach, a do drugich miał bliżej niż ona.

Ale jakoś musi wydostać się z kuchni. Była pewna, że potrafi przed

nim uciec, jeśli będzie miała szansę.

Nie zwracając uwagi na Turnera, końcem noża robiła małe nacięcia

w piersiach kurczaka. Wkładała w nie paski szynki i sera, posypane zio

łami.

W kuchni nie było słychać nic prócz zawodzenia wiatru.

- Odpowiadaj - rzekł szorstko.

- Nie mam kochanka - odparła głosem tak chłodnym i ostrym jak

nóż, który naostrzył Rio. -1 z nikim się nie pieprzę. Dziękuję za sąsiedz

ką troskę, ale niepotrzebnie przejechałeś tyle kilometrów.

Turner słuchał, odgadując jej gniew po sztywnej linii ramion, i przy

jął do wiadomości jedynie tę część jej wypowiedzi, którą chciał usłyszeć.

- Mówiłem ci, że jeśli zatrudnisz Ria, ludzie będą gadać.

Wzruszyła ramionami z obojętnością daleką od tego, co czuła.

- Ludzie cały czas gadają - odparła spokojnie. - Rzucają słowa na

wiatr. Dźwięki bez znaczenia.

- Nie wtedy, kiedy gadają o mojej przyszłej żonie.

Wycie wiatru nasiliło się tak, że było bliskie krzyku.

Hope też chciała krzyczeć, przeklinać nieczułość Turnera na wszyst

ko prócz jego własnych żądz. Jej siostra Julie też taka była, całkowicie

zaabsorbowana sobą. Ale Julie przynajmniej nie była okrutna celowo.

Egoizm Julie wprawiał Hope w zakłopotanie i zasmucał ją. Egocen

tryzm Turnerająprzerażał.

Zrobiła powolny, niedostrzegalny wdech. Słowna potyczka z nim była

ryzykowna, ale o wiele mniej ryzykowna niż tchórzostwo. Gdyby okaza

ła lęk, Turner natychmiast by do niej przypadł, powalił ją na twardą po

sadzkę i zgwałcił bez względu na to, jak głośno by krzyczała.

- Skąd przypuszczenie, że zamierzam za ciebie wyjść?

- Stąd, że tylko ja jeden będę cię miał. Już ja się o to postaram -

oświadczył ze spokojną satysfakcją. - Każdy mężczyzna w promieniu

stu kilometrów wie, że oberwie, jeśli się do ciebie zbliży. Gołymi rękami

131

wypruję z niego wszystkie flaki. Więc nikt nie ukoił tego swędzenia mię

dzy twoimi nogami? Nabrałaś ochoty, laleczko? Jestem pewny, że tak.

Hope chciała zauważyć, że Rio jest wyjątkiem, który przeczy sło

wom Turnera, że wszyscy mężczyźni obrywali od niego, ale ugryzła się

w język. Czuła, że wzmianka o Riu zmieni sytuację przerażającą w bez

nadziejną.

- Widzisz - ciągnął Turner - dwa lata temu, kiedy wróciłaś, żeby

tutaj zamieszkać, wiedziałem, że ciągle jesteś zła z powodu tej studola

rówki, którą ci wetknąłem za stanik. Dlatego wyjechałaś do wielkiego

miasta i zmieniłaś się w dupę z klasą, w coś, co jest warte więcej niż sto

dolców. Byłaś na mnie naprawdę wściekła.

Hope dalej przyrządzała kolację, choć skurcz żołądka prorokował, że

przez jakiś czas nie będzie w stanie nic przełknąć.

- Wyglądasz nawet lepiej niż wtedy, kiedy wróciłaś, ale nadal nie

masz dla mnie czasu. - Turner wzruszył ramionami. - No, świetnie! Mam

mnóstwo czasu i mnóstwo kobiet, z którymi mógłbym się zabawić. Mógł

bym zaczekać. - Wyszczerzył zęby. - Wiesz, nawet lubię czekać. Więk

szość kobiet nudzi mnie zaraz po pieprzeniu. Ale z tobą mógłbym leżeć

w łóżku i zastanawiać się, na ile możliwych sposobów można to z tobą

zrobić. Nigdy bym się nie znudził.

Dreszcz obrzydzenia, który wstrząsnął Hope, nie umknął uwagi Tur

nera. Uśmiechnął się, opacznie go interpretując, podobnie jak kiedyś za

wsze mylnie interpretował jej intencje.

- Wzięło cię, co? -powiedział, zaczepiając kciuki o szlówki spodni.

- No, mnie też. Chodź tu, malutka. Mam coś dla ciebie w spodniach.

- Nie.

- Hej. - Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i wyciągnął dłonie,

jak gdyby groziła mu pistoletem. - Moje intencje są nieskazitelnie czy

ste. Nie tknę cię, dopóki nie weźmiemy ślubu, jeśli o to ci chodzi.

-- Właśnie o to mi chodzi - odparła natychmiast.

- To rusz tyłeczek, laleczko. W miasteczku jest człowiek, który da

nam ślub, zanim zdążysz powiedzieć...

- Nie-ucięła.

- Co to znaczy? - spytał, rozdrażniony.

- To, co słyszysz: n-i-e. Nie. - Hope spojrzała na Turnera i mówiła

spokojnie, mimo lęku, który przeszywał ją tak, że drżała jak jej dom

wstrząsany podmuchami wyjącego wiatru. - Jeszcze do ciebie nie dotar

ło? - Jej spokój oscylował na cienkiej krawędzi desperacji. - Chcesz

mnie, bo nie możesz mnie mieć. Sam to powiedziałeś. Kobiety cię nu

dzą. Ja też cię znudzę.

132

•

- Nie, ty nie. Jesteś jedyną kobietą, która mi powiedziała „nie" i nie wy

cofała się z tego. No, już -jęknął zniecierpliwiony. - Jedźmy do miasteczka.

- Nie.

Wielka dłoń zacisnęła się w pięść.

- Posłuchaj, już mnie zaczyna wkurzać to twoje ciągłe „nie". Zaba

wa się skończyła. Rio węszy dookoła, a on ma i tak aż za wiele kobiet,

które sana niego napalone. Rozłoży też twoje nogi. Starannie to przemy

ślałem. Zamierzałem tu przyjechać i sprać tego sukinsyna tak, że nie

mógłby wstać. Ale zobaczyłem go w miasteczku i postanowiłem najpierw

ustalić coś z tobą. Mam zamiar tak cię wydupczyć, że już nie będziesz

w stanie nawet pomyśleć o odmowie. Kapujesz, laleczko?

Hope przebiegła wzrokiem od purpurowej twarzy Turnera po wycią

gniętą w jej stronę dłoń, odruchowo zaciśniętąw pięść. Zastanawiała się,

czy pił, i doszła do wniosku, że to nie ma znaczenia. Nie miał we krwi

wystarczającej ilości alkoholu, żeby ten spowolnił reakcje, a chodziło jej

właśnie o to.

Przez chwilę zamarzyła o strzelbie wiszącej na haku w kabinie cys

terny. Kto by pomyślał, że wąż może ją dopaść w jej własnej kuchni? Ale

z drugiej strony, nikt też nie przypuszczał, że zostanie zupełnie sama

i bezbronna.

Tylne drzwi nigdy nie wydawały się aż tak odległe. Pozostało zgo

dzić się na ofertę Turnera, a jak dojadą do miasteczka, wbiec w pierwsze

otwarte drzwi, jakie zobaczy.

Ale stanowczy błysk w oku Turnera uświadomił Hope, że on nie bę

dzie czekał, aż dojadą do miasteczka. Wybujałe fantazje wystarczały mu,

dopóki był pewien, że ona nie interesuje się żadnym mężczyzną. Ale

teraz Rio był zbyt blisko niej.

Turner nie pozwoli jej się wymknąć. Nie dzisiejszego wieczoru.

Hope znów zerknęła na tylne drzwi.

- Jak zaczniesz uciekać, to tego gorzko pożałujesz, kiedy cię złapię

- powiedział Turner, biegnąc wzrokiem za jej spojrzeniem. - Ale za to ja

nie pożałuję. Absolutnie nie.

Przenikliwie wyjący wiatr owiewał ziemię i uderzał w dom.

Hope pragnęła jednego: być tak nieokiełznana i wolna jak ten wiatr.

I tak bezpieczna.

Mogłaby przecież zeskoczyć z okna swojej sypialni na spadzisty dach

werandy z tyłu domu, a stamtąd na ziemię. Wiatr zagłuszyłby wszel

kie odgłosy jej ucieczki. Mogłaby dopaść pastwiska, wsiąść na Aces

i przeskoczyć przez ogrodzenie, zanim Turner zorientowałby się w sy

tuacji.

133

- Będę musiała się przebrać przed naszym ślubem - powiedziała spo

kojnie.

Turner przechylił głowę, jak gdyby zasłuchał się w wycie wiatru. Jego

tępe oczy obmacywały ją od stóp do głów, przenikając przez miękką suk

nię.

- Jasne, malutka. Pójdę za tobą i sobie popatrzę. To będzie takie da

nie wstępne, na rozbudzenie apetytu przed głównym posiłkiem. Mogę

nawet uszczknąć kęs albo dwa - dodał, ruszając naprzód i sięgając do

rozcięcia w jej sukni. - Już tu i teraz.

Wykręciła się, żeby uniknąć jego dotyku, ale był szybszy. Chwycił za

suknię poniżej talii i pomarszczył delikatny zielony materiał.

Hope stanęła nieruchomo, przytrzymawszy się krawędzi lady. Gdyby

się poruszyła, jeszcze bardziej pobudziłaby jego żądzę. Lubił, jak kobie

ty się broniły. Tak łatwo je pokonać, są takie słabe, a na ich gładkiej

skórze widać każdy znak jego zwycięstwa...

- Tyle warte jest twoje słowo? - spytała z pozornym spokojem. -

Powiedziałeś, że mnie nie dotkniesz, dopóki się nie pobierzemy.

- Czy to znaczy, że w końcu zdecydowałaś się wyjść za mnie? - spy

tał niefrasobliwie.

Powoli, jak w koszmarze, Hope poczuła trzonek noża do mięsa, ugnia

tający skraj jej dłoni.

- Najwyższy czas - ciągnął Turner. Jego dłoń prawie bezwiednie

mięła aksamitny materiał, ciągnąc go, bawiąc się nim. Był silny i mógłby

posiąść ją zaraz, ale wtedy byłoby po zabawie. - Jestem już zmęczony

skakaniem dla ciebie przez kółka. Najpierw ta pożyczka, potem woda,

a ty ciągłe nie i nie!

- Pożyczyłam te pieniądze z Kasy Kredytowej Cottonwood. Kredyt

jednoroczny, same odsetki. Na ziemię, budynki i inne inwestycje. - Mó

wiła spokojnie, usiłując skierować na tory zdrowego rozsądku to, co zmie

rzało do straszliwego finału. - Nie było żadnej mowy o tobie.

- Właścicielką banku jest moja ciotka, a ja jestem jej ulubionym sios

trzeńcem. Gdyby nie ja, toby cię odesłała z kwitkiem. - Wielka dłoń zro

biła bardzo powoli obrót, jeszcze mocniej okręcając zielony aksamit wo

kół palców. - Nie sądziłem, że będziesz w stanie spłacić jedną czy dwie

raty, zanim splajtujesz. Wtedy miałem wkroczyć do akcji i odkupić twoje

ranczo. No i musiałabyś je z powrotem ode mnie wykupić, płacąc tą samą

walutą, co każda inna dziwka.

- Spłacam wszystko w terminie. - Jej głos był tak opanowany, że

prawie bezbarwny.

134

- No jasne - odparł z odrazą. Jego pięść zacisnęła się jeszcze moc-

niej i zagarniając jeszcze więcej materiału, przyciągnęła ją bliżej. - Cho-

letnie jasne. Bill Worth twierdzi, że masz nawet zaoszczędzone pienią-

dze na spłatę wraz z odsetkami.

Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Pozwoliła, by wiatr mówił

za nią bezkresnym krzykiem rozpaczy.

- Do cholery, laleczko - rzekł rozdrażniony. - Taka jesteś malutka,

że nie można tam w środku się poruszyć, co? Nawet nie rozłożysz nóg za

tę wodę, którą bierzesz. Więc sam wezmę, co mi się należy. Zaczynając

od zaraz.

Turner pociągnął za materiał tak, że Hope straciła równowagę. Ode-

pchnął ją od lady, zanim zdążyła chwycić nóż. Jego silne ramiona

zmiażdżyły ją w uścisku, a jego zęby wgryzły się w jej usta. Cofnęła się,

ciągnąc go ze sobą, aż krawędź kuchennego stołu przycisnęła jej uda.

Uniósł głowę i wyszczerzył zęby, szybko, z całych sił uderzając biodra

mi w jej biodra.

- A może tu, w tym miejscu, laleczko. Tylko ty, ja i duży, twardy

stół.

Zebrało jej się na wymioty, żołądek podchodził do gardła. Myśli pę-

dziłyjednazadrugąw oszalałym tempie. Pragnęła tylko znaleźć siępoza

zasięgiem dłoni Turnera, jego zapachu, bestialskiej siły. Całym wysił-

kiem woli zdobyła się na uśmiech i opuściła wzrok, żeby nie widział

obrzydzenia w oczach. Celowo ściągnęła pantofle, przygotowując się do

ucieczki.

- A może w moim łóżku? - spytała głosem ochrypłym ze strachu. -

Nie chciałabym, żebyś poplamił tłuszczem takie porządne dżinsy.

Zawahał się, zaskoczony i rozczarowany jej nieoczekiwaną kapitula-

cją. Z drugiej strony na to właśnie czekał. Rozluźnił uścisk.

- No cóż, jeśli...

Odepchnęła się od niego z desperacką siłą. Zachwiał się i stracił rów

nowagę. Jej prawa ręka zacisnęła się na nożu do mięsa.

Hope odskoczyła pomiędzy ladę i stół i rzuciła się w stronę tylnych

drzwi.

Turner ruszył za nią z zaskakującą jak na tak potężnego mężczyznę

szybkością. Nie zdołał j ej złapać, ale udało mu się odciąć jej drogę uciecz-

Cofnęła się, a on po prostu stał z szeroko rozstawionymi nogami i po-

dziwiał jej zaczerwienioną twarz i ciemne włosy. Uśmiechnął się z okrutną

satysfakcją.

135

- Lepiej być nie może, laleczko! Lubię sobie pobiegać za własne

pieniądze. - Nagle zobaczył w jej ręku nóż. - Odłóż to. Zabawa zabawą,

ale nie przepadam za nożami.

- To wynoś się z mojej kuchni.

Głos Hope był chłodny i obojętny niby wiatr otulający dom bezu

stannym zawodzeniem. Turner zawahał się, ale na jego twarzy znów po

jawił się wstrętny uśmiech. Prawie niedostrzegalnie pokonywał dystans,

jaki ich dzielił.

- Nie zrobisz tego.

Czekała z nożem w ręku. Zrobi wszystko, co będzie musiała zro

bić.

Rozdrażnienie na jego twarzy świadczyło, że w końcu coś zrozu

miał.

- Masz ostatnią szansę. Odłóż to.

Czekała, patrząc. Już wiedziała, gdzie wbije ten nóż.

On też to wiedział.

- Suka! Jak cię dopadnę, to pożałujesz, że ci to przez myśl przeszło!

Wycie wiatru zagłuszyło ciężkie stąpanie butów Turnera, kiedy rzucił

się na Hope.

Rozdział 1 7

am ochotę popatrzeć, jak cię kastruje.

Głos Ria był chłodny i obojętny jak jego oczy patrzące na Turne

ra od drzwi kuchni.

Było to tak nieoczekiwane, że Turner, potężny mężczyzna, po prostu

stanął jak wryty. Potem potrząsnął głową niby pies wychodzący z lodo

watej kąpieli.

Hope ogarnęła fala ulgi tak silna, że zrobiło jej się słabo.

- Ale Hope nie lubi patrzeć na krew - przeciągle powiedział Rio. -

Za to ja lubię. Chciałbym zobaczyć, jakiego koloru jest twoja, Turner.

Założę się, że jest żółta.

Płynnym krokiem drapieżnika Rio podszedł do Turnera. W każdym

ruchu jego ciała widać było siłę i opanowanie.

I drapieżność.

Promieniował nią każdy jego krok.

136

Hope cofnęła się i w mgnieniu oka znalazła się w salonie za plecami

Ria.

- Wyjdź - powiedział Rio spokojnie, nie patrząc na Hope. Patrzył na

Turnera wzrokiem zarazem dzikim i całkowicie opanowanym. - To nie

potrwa dłużej niż minutę.

Turner nie odpowiedział, tylko wtargnął do salonu z szeroko rozło

żonymi rękami, chcąc położyć oboje naraz na łopatki. Hope odskoczyła

w bok, choć Rio mocno ją pociągnął, osłaniając przed dłońmi Turnera.

Kolanami uderzyła o kanapę i upadła, a nóż wypadł jej z ręki. Ostrze wbiło

się w poduszkę.

Przez tę chwilę, której Hope potrzebowała, by wymknąć się Turnero

wi, Rio skazany był na łaskę i niełaskę przeciwnika. Stracił równowagę,

kiedy potężne ciało runęło na niego. Upadli na podłogę z taką siłą, że

pokój się zatrząsł.

Turner wielokrotnie brał udział w knąjpianych bijatykach z drobniej

szymi od siebie mężczyznami, pokonując przeciwników wagą ciała i masą

mięśni. Usiadł okrakiem na Riu i uśmiechając się, podniósł wielkąpięść,

gotów porachować mu kości.

Hope wstała resztkami sił i desperacko rozejrzała się po pokoju, szu

kając noża. Dojrzała rączkę, chwyciła ją i obróciła się w samą porę, aby

zobaczyć opadającą w dół pięść Turnera.

Pięść nie dosięgła Ria.

Rio szybko podniósł w górę lewą rękę, odtrącając w bok atakujące

ramię. Prawą rękę zacisnął w pięść z wysuniętą kostką środkowego pal

ca. Wymierzył Turnerowi silny cios prosto w serce, w momencie zderze

nia zmieniając układ palców.

Zanim farmer zbielał z bólu rozsadzającego mu klatkę piersiową,

stwardniała od pracy dłoń Ria otworzyła się i w błyskawicznym brutal

nym ruchu zderzyła się z krótką szyją Turnera. Potężny mężczyzna z głu

chym łomotem osunął się na bok i runął twarzą do podłogi.

Rio płynnym, kocim ruchem stanął na nogi.

- Hope, wszystko w porządku?

- Ja... Rio? - spytała z niedowierzaniem w oczach.

Trudno jej było uwierzyć, że już po wszystkim. Rio działał błyska

wicznie; od chwili kiedy Turner ich dopadł, minęło zaledwie kilkadzie

siąt sekund. Mimo opowieści Masona nie spodziewała się, że tak zręcz

nie rozprawi się z o wiele potężniejszym od siebie mężczyzną.

Wyjął nóż z omdlałych palców Hope i odłożył go na stolik. Ukląkł

przy niej, badając jej twarz oczami tak pociemniałymi, że prawie czar

nymi.

137

- Wszystko w porządku? - spytał. - Nie miał czasu zrobić ci krzyw

dy, prawda? Widziałem, jak wyjeżdżał z miasteczka. Kierował się w stroną

Doliny Słońca, a nie do swojego rancza. Dotarłem tu tak szybko, jak tyl

ko mogłem.

Hope nagle uprzytomniła sobie, co się stało. Zaczęła się gwałtownie

trząść. Z jej oczu popłynęły łzy. Zbladła. Jej oddech był urywany, nie

mogła zaczerpnąć wystarczającej ilości powietrza.

Rio zobaczył krew sączącą się ze skaleczenia na wargach i domyślił

się, że to sprawka Turnera.

Hope zauważyła zmianę w jego oczach, cień nieujarzmionego gnie

wu. Rozjuszony odwrócił się do nieprzytomnego mężczyzny na podło

dze.

- Nie - rzekła szybko. Jej chłodne palce ścisnęły ramię Ria. Zdumia

ła ją twardość jego mięśni. Czuła się tak, jak gdyby ściskała stalowy słup

w płocie. - Nie zrobił... nic.

Rio spojrzał jej głęboko w oczy. Słyszał zarazem prawdę i desperację

w jej słowach. Głos jej się załamał. Odwrócił wzrok od malutkich krope

lek krwi na bladych ustach.

- Hope - powiedział cicho.

Boleśnie pragnął jej dotknąć, ale wiedział, że nie powinien. Gdyby

jej dotknął, kochałby się z nią, scałował wspomnienie bestialstwa, pie

ściłby jej usta swoimi ustami i językiem, aż zaczęłaby drżeć i szlochać

z ekstazy, a nie ze strachu.

Chrapliwemu jękowi Turnera zawtórowało gwałtowne wycie wiatru.

Rio przeszył mężczyznę jednym spojrzeniem. Potem zamknął oczy

i walczył z pokusą, by nie zacisnąć palców na gardle Turnera, dopóki nie

pozostanie z niego nic prócz kupy stygnącego mięsa.

Przemoc nigdy aż tak nie kusiła Ria.

Walcząc z dziką żądzą niszczenia, odwrócił wzrok od człowieka, który

o mało nie zgwałcił Hope. Przez kilka straszliwych chwil nie był pewien,

czy chce pozostawić go przy życiu. Nigdy wcześniej samokontrola nie

przychodziła mu z taką trudnością, nawet kiedy był młody i szalony ni

czym zimowa burza.

Hope szepnęła jego imię.

- W porządku. - Rio starał się, żeby jego głos zabrzmiał spokojnie.

- N i e zabiję go.

Na razie - dodał w duchu,

Hope spojrzała na niego i usłyszała to, czego nie wyrzekł na głos.

- Nie, Rio. Nie rób tego. Turner nie jest wart, żeby przez niego iść do

więzienia.

138

- Ty jesteś tego warta.

Turner znów jęknął.

Rio przypadł do niego z zadziwiającą szybkością. Zacisnął dłoń na

jego ramieniu i niecierpliwym szarpnięciem przewrócił go na plecy.

- Słyszysz mnie? - spytał.

Jęk mężczyzny potwierdził przypuszczenia Ria. Z umiarkowaną siłą

uderzył wielkiego mężczyznę po twarzy.

Turner gwałtownie otworzył oczy. Ledwie przejrzał na oczy, rzucił

się na Ria.

Rio chwycił go za ramiona tuż nad łokciami i wykorzystując moment

rozpędu potężniejszego ciała, podciągnął go do pozycji stojącej. Stalowe

palce zgięły się i wpiły w ciało jak szpony.

Rękami Turnera targnęły fale bólu. Zachwiał się i prawie zemdlał.

Teraz spojrzał na Ria już nie z wściekłością, lecz z odrobiną lęku.

Rio zauważył tę zmianę i skinął głową.

- Dojdziemy do porozumienia - rzekł przeciągle, łagodnym głosem,

choć w jego oczach iskrzyła się obietnica wiecznego piekła. Jego palce

wbiły się głęboko w muskularne ramiona Turnera, miażdżąc mięśnie aż

do kości. To była jednocześnie kara, ostrzeżenie i obietnica. - Tylko do

tknij Hope, a zrobię ci krzywdę. Słyszysz?

- Jedyne, co słyszę, to wycie wiatru, włóczęgo - chrapliwie odparł

Turner.

Nie powiedział już nic więcej. Nie musiał. Oczy Ria mówiły, że za

wsze będzie w pobliżu, żeby chronić Hope. Ta świadomość była też w peł

nych bezgranicznego lęku i żalu oczach Hope.

- Racja - powiedział cicho Rio. - Bo jestem wiatrem. Jestem wszę

dzie. Widzę wszystko. Nie dzieje się nic, czego bym nie wiedział. Jeśli

choć raz tkniesz Hope, to lepiej zacznij oglądać się przez ramię, zacznij

nosić przy sobie lusterko wsteczne, zamykać na noc drzwi sypialni i spraw

dzać je po sto razy, zanim zaśniesz. Lepiej zacznij chodzić co niedziela

do kościoła i módl się, żeby mnie więcej nie zobaczyć.

Turner szerzej otworzył oczy. Wpatrywał się w Ria poprzez fale bólu

i zaczął rozumieć więcej, niż zdołały przekazać słowa. Uśmiech Ria był

takim samym ostrzeżeniem jak śmiercionośny uścisk, przez który gwiaz

dy stanęły mu w oczach.

- A jeśli ją tkniesz, żadne zamki ani żaden Bóg ci nie pomoże -

powiedział Rio prawie łagodnie. - Pewnego dnia usłyszysz świst wiatru,

odwrócisz się, a tam będę ja. To będzie dzień twojej śmierci.

Uchylone drzwi wejściowe, popchnięte chłodnym podmuchem z trzas

kiem otworzyły się na oścież.

139

Rio obrócił się i puścił Turnera, popychając go z taką siłą, że farmer

zderzył się z futryną. Wyprostował się, spojrzał na twarz Ria, chwiejnym

krokiem zszedł po schodach, a potem poczłapał do swojego dżipa.

Chłodne pałce wiatru targały włosy Ria. Nie czuł tego. Stał w drzwiach,

patrząc, jak światła samochodu omiatają podwórze. Samochód zaczął się

błyskawicznie oddalać, aż nie pozostało nic prócz jasnej kropeczki.

Wiatr, mrucząc śpiewnie, hulał po domu, aż drżały ściany.

Rio zatrzasnął drzwi, odwrócił się i zobaczył, że Hope też drży. Po

woli wstała, wpatrując się w niego szeroko otwartymi, pociemniałymi

oczami.

- Wiem, że ty tego nie... - Głos jej się łamał, więc spróbowała

jeszcze raz. - Wiem, że tego nie chcesz, ale czy mógłbyś mnie przytu

lić? - Chwiała się. - Proszę - powtórzyła zdesperowanym głosem, po

cierając ramiona i twarz dłońmi. - Nie mogę dłużej znieść na sobie

jego dotyku!

Rio jęknął chrapliwie, podszedł do Hope, objął ją i delikatnie koły

sał, tuląc do siebie.

Trzymał ją w objęciach przez kilka długich minut, dopóki jej skóra

pod jego dłońmi nie ogrzała się i ciało nie przestało się trząść. Poczuł, że

Hope bierze głęboki, rozdygotany oddech, a potem poczuł, jak opiera się

o niego z ufnością. Miał ochotę krzyczeć z rozpaczy.

- Użyłabym tego noża - powiedziała ponuro.

- Wiem. - Jego głos brzmiał cicho i pewnie, a on gładził policzkiem

ciemny jedwab jej włosów.

- Wiesz? - spytała, odchylając głowę, aby spojrzeć mu w twarz.

- Tak. Jesteś kobietą jednego mężczyzny - powiedział Rio, pochyla

jąc się nad nią. -I Bóg nam obojgu świadkiem... to ja jestem tym męż

czyzną.

Zbliżył usta do jej drżących warg i całował ją z ujmującą delikatno

ścią i czułością. Koniuszkiem języka pieścił skaleczenie na ustach.

- Nawet twoja krew jest słodka - wyszeptał.

Westchnęła i zakołysała się, oparta o niego.

- Boli? - spytał cicho, dmuchając w jej wargę.

- Nie - powiedziała szeptem, patrząc na niego spod przymkniętych

powiek. - Jest mi tak...

Głos jej zamarł. Zadrżała i zaczęła powoli przechylać głowę, bezgło

śnie błagając o więcej.

Drobnymi ruchami języka pieścił jej wargi, odganiając resztki wstręt

nego uścisku Turnera. Jęknęła i przylgnęła do niego, rozkoszując sięjego

czułością.

140

Rozchyliła usta w bezradnym zaproszeniu, które przyjął z głębokim

pomrukiem rozkoszy i pożądania. Jego język pieścił wewnętrzną mięk

kość jej ust, wzmagając pragnienie. Czuła delikatne drżenie pożądania

falami przebiegające przez jego silne ciało, pulsującą namiętność, która

groziła, że jego opanowanie zniknie za chwilę bez śladu.

Nie powinien jej przytulać, pieścić, smakować językiem jak dziki,

słodki deszcz.

- Hope - oddechem pieścił jej usta. A potem dodał błagalnym to

nem: - Hope, każ mi przestać.

Otworzyła roziskrzone uczuciem oczy.

- Kocham cię - szepnęła, owiewając mu usta ciepłym oddechem.

- Boże -jęknął Rio i wtulił twarz w jej szyję. - Nie chciałbym cię

zranić - rzekł szorstko.

- Wiem. - Jej głos, podobnie jak spojrzenie, był spokojny, pewny.

Wyprostował się i jego wzrok napotkał niezwykłe piękno jej oczu.

Twardymi, ciepłymi dłońmi otulił jej twarz.

- Nie mam żadnej przeszłości, teraźniejszości, przyszłości. Jestem

wiatrem.

- Tak - powiedziała, przytulając usta do jego policzka. - Wiem.

- To każ mi odejść - szepnął.

Uśmiechnęła się smutno.

- Nigdy, kochany.

- Hope...

- Pocałuj mnie - nie pozwoliła mu dokończyć, stając na palcach, by

dosięgnąć jego ust.

- Hope,janie...

Rozpalona miękkość jej ust, jej języka przepędziła wszelkie myśli

z głowy Ria. Znowu wydał z siebie chropawy jęk i przylgnął wargami do

jej ust. Nie mógł się nasycić jej bliskością, nie mógł opanować pożąda

nia, które porwało go jak tornado.

Zanim pocałunek dobiegł końca, pragnął jej tak, jak nie pragnął jesz

cze nigdy żadnej kobiety. Oderwanie warg od jej warg kosztowało go

tyle wysiłku, że cały drżał.

- Nic więcej - powiedział chrapliwie.

Przeszyła go lśniącymi oczami.

- Dlaczego?
Wybuchnął krótkim, gwałtownym śmiechem. Czuł jej ciepło, ale naj

bardziej w miejscu, gdzie napięte ciało Hope przylegało do jego dżin

sów. Poruszyła biodrami, powoli. Wyczuła wypukłość - oczywisty, nie

zaprzeczalny dowód pobudzenia.

141

- Oto dlaczego - odparł prawie gniewnie.

Uśmiech Hope był, podobnie jak jej ciało, jednocześnie zaprosze

niem i bodźcem.

- Nie znam lepszego powodu, żeby nie przestać - mruknęła, całując

go w kącik ust i ruchem bioder odwzajemniając pieszczotę.

- Hope...

- Nie proszę cię, żebyś został ze mną na zawsze - rzekła cicho. -

Nawet nie proszę, żebyś mi powiedział, że mnie kochasz. Chcę tylko

poczuć w sobie twoją energię. Tylko tyle, Rio. Tylko to. Chcę, żebyś był

we mnie.

Jej słowa pobudziły go do okrzyku - przeszywającego, zarazem nie

skończenie słodkiego. Nie mógł dłużej opierać się fali jej miłości, jak

sucha ziemia nie może powiedzieć „nie" srebrnemu deszczowi. Bez chwili

namysłu wziął ją na ręce.

- Nie musisz mnie nieść aż do sypialni - powiedziała. - Nie zmienię

zdania ani nie ucieknę.

- Jesteś pewna?

Uśmiechając się, pogładziła twarde mięśnie jego klatki piersiowej,

silne ścięgna szyi, linię szczęki. Z czułością pochwycił zębami wzgórek

u podstawy kciuka przygryzł go ze zmysłową finezją.

Przeszyło jąpożądanie, z jej ust wydobył się ochrypły okrzyk zasko

czenia.

Powtórzył tę pieszczotę.

- Uciec? Mój Boże, ledwie stoję na nogach - powiedziała drżącym

głosem. - Przez ciebie tak mi słabo...

Wszedł na schody. Nagle przystanął i spojrzał Hope w oczy. Jego źre

nice były tak rozszerzone, że wokół nich widać było tylko kryształową

obręcz ciemnego granatu. Zawładnął jej ustami gwałtownym pchnięciem

języka i roześmiał się na głos, czując jej drżenie.

- Piękna marzycielko - szepnął ochryple. - Boże, jak ja cię pragnę!

- Z trudem cofnął głowę, niezadowolony, że musi skończyć pocałunek. -

Niosę cię, bo sam usiłuję się hamować.

Patrzyła na niego uważnie.

- Z jakim skutkiem?

- A jak myślisz?

- Myślę, że twoja sypialnia jest bliżej niż moja - mruknęła, koniusz

kiem języka wodząc po linii jego brody.

Zamknął na chwilę oczy, usiłując opanować rozszalałe pożądanie.

- Chyba masz rację.

142

Zatrzymał się i znów ją pocałował, powolnymi ruchami języka wo

dząc po rozgrzanych wypukłościach warg. Wątpił, czy kiedykolwiek się

nią nasyci i czy będzie w stanie donieść ją do sypialni, czy też posiądzie

ją natychmiast.

Był pewien, że nie będzie protestować, jeśli obróci ją w ramionach

i przyciśnie swoje ciało do jej rozpalonej skóry. Zamglone piwne oczy

z rozszerzonymi źrenicami i usta otwarte do pocałunku zdradzały całko

wite oddanie.

Pożądanie.

Chcę tylko poczuć w sobie twoją energię. Tylko tyle, Rio. Tylko to.

Chcę, żebyś był we mnie.

Z ochrypłym jękiem, który mógł być jej imieniem, oderwał usta od

jej ust i poniósł ją na górę. Drzwi jego sypialni były uchylone. Otworzył

je kopniakiem i kopniakiem zamknął za sobą. Niósł ją do łóżka.

Hope przestraszyła się, że zmienił zdanie. Nie chciała tego. Chciała

do niego należeć tak, jak jeszcze nigdy nie należała do żadnego mężczy

zny. Pośpiesznie wsunęła palce pomiędzy guziki jego koszuli. Ciało miał

rozpalone, płonące obietnicą męskiej siły i namiętności. Drżąc z rozko

szy i pożądania, pieściła je i czuła, jak reaguje drżeniem na te pieszczoty.

- Pragniesz mnie - powiedziała stłumionym szeptem. - Czuję to.

Dlaczego przystanąłeś?

Posłał jej lekki uśmiech, który przyśpieszył rytm jej serca.

- Doprowadzasz mnie do obłędu. Nie mogę dłużej czekać, nawet do

chwili, kiedy cię rozbiorę.

Hope uśmiechnęłaby się, ale jej pożądanie było bliskie bólu. Ręce jej

drżały, kiedy sięgała po długi suwak pod zakładką sukni. Zamek wydał

cichy odgłos.

Patrzył wygłodniałymi oczami, jak zielony materiał odsłania skórę

bardziej miękką i gorętszą niż aksamit. Odsłoniła kremową krągłość

z ciemnoróżowym szczytem. Pod jego wzrokiem sutki nabrzmiały, do

magając się jego języka, zębów, ust.

Powoli, opanowując się resztkami sił, obrócił Hope w ramionach tak,

by jej nogi otoczyły go. Nie puścił jej. Nie mógł. Uniósł ją tak, że jej

piersi znalazły się na poziomie jego ust. Powoli, delikatnie muskał sutkę

ustami, Hope odpowiedziała namiętnym drżeniem. Kiedy krzyczała jego

imię, wessał sutkę głębiej, pieszcząc tak, jak gdyby chciał ją całą wchło

nąć w siebie. Zatopił się w jej smaku, a Hope zatraciła się w pieszczocie

jego ust, gorących i odgadujących jej potrzeby.

Puścił ją dopiero, gdy jej skóra stała się tak samo gorąca, jak jego.

143

Chciał zanurzyć się w nią tam, gdzie stali.

Chciał posiąść ją tak powoli, żeby już w połowie zbliżenia krzyczała

i szalała z rozkoszy.

Chciał to zrobić natychmiast, mocno, słodko, namiętnie i spokojnie.

Chciał od niej więcej niż kiedykolwiek od kobiety. Ogrom jego pożąda

nia przeraziłby go, gdyby w jego umyśle pozostało jeszcze miejsce na

cokolwiek prócz Hope.

Położył ją na łóżku, jej nagie piersi drżały, a napięte sutki lśniły od

pieszczoty głodnych warg. Uśmiechnęła się do niego ustami gorącymi

od pocałunków, spragnionymi.

Nie widział w życiu nic piękniejszego.

Rozdział 1 7

io niecierpliwie zdejmował koszulę. Skórzany pasek zaświstał, kie

dy przeciągnął go przez szlufki dżinsowe. Ubranie szybko opadło na

podłogę i stanął przed nią nagi, a jego wzwód gorąco pulsował wraz

z przyśpieszonym biciem serca.

Zobaczył, że na niego patrzy, bez wahania i lęku. Kiedy usłyszał z jej

ust pomruk podziwu, mało nie stracił panowania nad sobą.

Drżącymi palcami przesunęła po jego biodrach i udzie. Zaciekawio

na dotknęła znaku jego pożądania. Zacisnął ręce, jęknął z rozkoszy. Kie

dy jej palce krążyły delikatnie i słodko wokół jego męskości, rozkosz się

wzmogła i po plecach przebiegł mu dreszcz.

- Zabijasz mnie-powiedział.

Spojrzała na niego zdumiona.

- Jestem niedelikatna?

Wybuchnął stłumionym śmiechem.

- Moja piękna marzycielko. Nie wiesz? W tej chwili mogłabyś mnie

obedrzeć ze skóry tępym nożem, a ja bym błagał o więcej.

Uniósł jej palce do swoich ust, przygryzając je słodko. Potem przesu

nął je po swojej klatce piersiowej, sutkach, brzuchu. Nie mógł już znieść

czekania. Chciał to zrobić.

I ona tego chciała.

Pragnęła go tak gorąco, że wiła się, drżała i wydawała z siebie krót

kie okrzyki.

144

- Chcę być delikatny - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Pomóż

mi.

Wdzięcznym ruchem zrzuciła z siebie suknię. Kiedy zobaczył, że pod

spodem nie ma nic, prócz zaróżowionej z pożądania bladej, gładkiej skóry,

osunął się na kolana.

Śniade ręce pieściły ją od ust po stopy. Pragnął jej całej tak bardzo, że

drżał. W końcu jego palce wplątały się w ciemne loczki między jej uda

mi.

Była śliska, gorąca i wilgotna.

Wiedział, że go pragnie... I że od bardzo dawna z nikim się nie ko

chała. Ta świadomość zarazem go podniecała i powstrzymywała. Dwo

ma palcami delikatnie, pobudzająco dotknął jej kobiecości. Dotarł na tyle

głęboko, żeby wiedziała, że już tam jest, ale o wiele za płytko niżby tego

pragnął.

Uniosła biodra, reagując na jego dotyk tak samo, jak reagowała na

pocałunek. Zaśmiał się cicho i przesunął palcami wokół rozpalonego miej -

sca błagającego o jego pieszczoty. Pokrzykiwała, drżała i patrzyła na niego

rozżarzonymi oczami. Odwzajemnił jej spojrzenie. Płonął, kiedy się schylił

i zaczął ją całować, pieścić, pobudzać, aż krzyczała i topniała pod jego

dotykiem.

- Słodka - powiedział cicho. - Tak niesamowicie słodka. Żadna ko

bieta nigdy tak dla mnie nie płonęła jak ty.

Bez tchu wyszeptała jego imię i otworzyła się jeszcze bardziej.

Wiedział, że dłużej nie może czekać. Odwrócił się i sięgnął po dżin

sy.

- Rio? - Patrzyła na niego spragnionym wzrokiem, w obawie, że za

chwilę włoży ubranie i zostawi ją samotną i stęsknioną.

Obdarował ją czułym, namiętnym, uspokajającym pocałunkiem.

- Wszystko w porządku, marzycielko - powiedział, rozrywając ma

lutkie opakowanie, które znalazł w kieszeni dżinsów. - Zatroszczę się

oto.

Kiedy Hope uświadomiła sobie, co rozpakowuje, pokręciła głową.

Nie chciała tego. Pragnęła go. Całego. Wszystkiego, co mógł dać. Jeśli to

znaczyło dziecko, dziecko także - byłaby wtedy najszczęśliwszą kobietą

pod słońcem.

- Nie - odparła szybko, kładąc dłoń na jego palcach. - Nie trzeba.

Wszystko w porządku. Proszę. Nie chcę niczego, co by nas dzieliło. Ni

czego.

Spojrzał jej w oczy - płonące i przejrzyste. Na myśl, że będzie z nią

tak blisko, poczuł dreszcz najczystszej radości. Od tak dawna nie miałjej

10 - Piękna marzycielka

145

żaden mężczyzna, była napięta j ak dziewica, a j ednak tak go pragnęła, że

zabezpieczyła sięjuż wcześniej, uwalniając oboje od dyskomfortu zwią

zanego z prezerwatywą. Na taką wolność nigdy sobie nie pozwolił z żad

ną kobietą.

- Jesteś pewna? - spytał. - Jestem przyzwyczajony do tego. Zawsze...

Zamilkł, patrząc jak pochyla się nad nim, by musnąć ustami wyraźnie

pulsującą w rytm bicia serca twardą męskość.

- Pragnę cię - powiedziała. - Chcę go. Nagiego.

Drgnął pod dotykiem jej języka. Foliowe opakowanie wypadło z je

go drżących palców na podłogę. Wyprostował się i przycisnął jej ciało

do łóżka.

- Kobieta - szepnął. - Tak bardzo kobieca!

Jego ciało stężało od długo powstrzymywanego pożądania, które prze

szywało go za każdym razem, kiedy musnęła go ustami.

Hope drżała i otworzyła się, poddając się gorącemu deszczowi przy

jemności, kiedy jego palce znów odnalazły tajemne miejsce ukryte

w miękkim zagłębieniu jej ciała. Nigdy niczego nie pragnął tak, jak po

siąść ją w tej pełnej żaru, niekończącej się chwili, kiedy tajała z rozko

szy.

A jednak był pewny, że jeśli to zrobi, będzie ją bolało. Mimo całego

jej rozpalenia, całego pożądania, wciąż nie była gotowa.

Przewrócił się na plecy, pociągając ją za sobą i unosząc tak, że jej

nogi spoczęły na jego nogach. Twarde dłonie pieściły ją od ramion po

plecy, ugniatały biodra, delikatnie pocierały jej nagość o jego nagość, aż

zaczęła drżeć i dzielić z nim namiętność w rozgrzanym wilgotnym je

dwabiu.

- Weź mnie, Hope - powiedział ochrypłym głosem. - Weź tak mało

albo tak dużo, ile chcesz. To jest jedyny sposób, bym ci nie sprawił

bólu.

Spojrzała w dół, na jego członek delikatnie wchodzący w jej intym

ność. Przyjemność pulsowała w niej coraz silniejszymi, płynnymi fala

mi. Dzieliła ją z nim, poruszając się w rytm jego ruchów.

- Nie wyobrażam sobie, że mógłbyś mi w jakikolwiek sposób spra

wić ból - powiedziała, patrząc na niego oczami, które znały tylko miłość.

- Marzycielka - szepnął - piękna marzycielka.

Urywany oddech zmienił się w jęk, kiedy jej miękkie, wilgotne wnę

trze przyjęło go w siebie. Bezwiednie zamknął powieki, oddając się jej,

zatracając się w niej.

Nagle otworzył oczy i poczuł, że zaczyna coraz bardziej się rozluź

niać, coraz bardziej mu się poddawać. Ale wciąż była napięta, jak

146

ściskająca go słodka, śliska pięść. Zbyt długo nie była z żadnym męż

czyzną. Wycofał się.

- Sprawię ci ból - powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Niewielki. Mówiono mi, że to tak bardzo nie boli...

Kropelki potu wystąpiły na całym ciele Ria, kiedy uświadomił sobie,

że mylił się myśląc, że od dawna nie kochała się z mężczyzną. Nigdy się

nie kochała.

Nigdy nie oddała się żadnemu mężczyźnie.

- Mój Boże! -jęknął. - Zastanawiam się, które z nas teraz śni.

Jedyną odpowiedzią był jej żar zamykający się na nim, cofający się,

a potem znów ściskający, z każdym ruchem coraz mocniej.

Chciał położyć jej ręce na biodrach i wejść w nią, całkowicie zanu

rzyć się, kładąc kres rozkosznym torturom. Powstrzymywała go tylko

rozkosz, która znajdowała odbicie jej twarzy przy każdym drgnieniu.

Z zamkniętymi oczami i zaciśniętymi ustami powierzyła mu się z taką

samą nieskrępowaną gracją jak wtedy, kiedy wyginała się ku niebu, wy

lewając na siebie wodę ze złożonych dłoni.

- Chcę cię całego - wyszeptała wprost w jego usta. - Pomóż mi,

Rio. Pomóż nam.

Spojrzał na jej zarumienioną twarz i nie zobaczył cienia lęku czy wa

hania. Prosta prawda jej słów dotarła do niego, a ona napierała na ostat

nią barierę, jaka ich dzieliła.

- Delikatnie - mruknął. - Delikatnie, moja marzycielko.

Jego palce pieściły jej napięte sutki, wprawiąjącjąw rozkoszne drże

nie. Wzmagał pieszczoty, wywołując burzę zmysłów, aż poczuł, że przy

jemność jąrozsadza. Wtedy pchnął raz, głęboko, atakując barierę. Wyco

fał się z obawy, że znów sprawi jej ból.

Hope podążyła za nim, nie dając mu odejść, skrywając go jak najgłę

biej. Oboje krzyczeli z przeszywającej rozkoszy, pragnąc, by trwała jak

najdłużej. Chciała żyć i umierać pogrążona w tym nieznośnie słodkim

momencie, kiedy po raz pierwszy w całej pełni doświadczyła jego mocy.

Już nie był wiatrem. Był tak twardy, gorący i spragniony deszczu jak

sama pustynia. Czuł, że nadchodzi burza czuł, że jest na krawędzi...

Jego ręce zacisnęły się na jej biodrach.

- Nie ruszaj się - powiedział chrapliwie. - Za wcześnie. Nie jesteś

jeszcze gotowa.

Powoli otworzyła oczy i spojrzała w dół na mężczyznę, którego ko

chała. Każdy mięsień jego ciała był napięty, gorący, lśniący od potu. Wy

pełniał jej umysł, serce, ciało i nie chciała nic więcej, jak tylko dać mu

dziką i prawdziwą rozkosz.

147

Chciał tak trwać w więzieniu jej bioder, ale nie mógł powstrzymać

głębokich, bezwiednych ruchów jej ciała. Patrzyła na niego z miłością

w oczach.

Jęknął.

- Nie...

I już nic więcej nie był w stanie wyrzec. Hope zamknęła go w sobie,

a on oddał jej się, jak gdyby była wiatrem wołającym go po imieniu.

Zamknęła oczy i delektowała się eksplozją Ria, odczuwając najgłęb

szą przyjemność w życiu: mężczyzna, którego kochała, pulsował w niej.

Ucałowała jego rozgrzaną skórę, wdychała niepowtarzalny męski zapach,

smakowała sól jego namiętności. Z uśmiechem rozmarzenia na ustach

położyła się na jego piersiach, ciesząc się szalonym biciem jego serca.

Dłonie Ria powoli powędrowały od potarganych włosów Hope w dół,

po plecach, do ciepłych krągłości jej bioder, a stamtąd do rozgrzanego

miejsca pomiędzy udami. Opuszkami palców musnął jej wilgotne ciało,

aż straciła dech w piersiach.

Zaskoczyła ją wrażliwość własnego ciała. Uniosła głowę i spojrzała

w jego granatowe oczy. Otarł się o nią, był w niej, uśmiechem sygnalizu

jąc swoje intencje.

- Rio? - spytała, nie rozumiejąc. Przecież czuła jego szczytowanie.

Była pewna, że jest zaspokojony.

- Myślałaś, że zostawię cię spragnioną?

Hope mogła tylko pokręcić głową.

- Nie zostawiłbyś - odparła, wciąż nie rozumiejąc. - Nigdy w życiu

nie czułam większej rozkoszy niż z tobą przed chwilą.

Jego ciało znów przeszył dreszcz pożądania. Nigdy w życiu nie czuła

większej rozkoszy... a on nawet jeszcze nie zaczął się z nią kochać!

- Nigdy wcześniej nie straciłem kontroli nad sobą, będąc z kobietą -

w jego głosie był żal i stanowczość - i niech mnie piekło pochłonie, jeśli

znów mnie nie weźmiesz aż po sam szczyt.

- Nie rozumiem.

- Zrozumiesz - obiecał.

Nie wychodząc z niej, położył ją na plecach i wtulił usta w jej usta.

1 kochał się z nią.

To było, j akby go porwał gorący, łagodny wir powietrza. Hope poczuła

jego język zmysłowo wdzierający się w jej usta właśnie wtedy, kiedy jego

ręce odnalazły atłasowe krągłości jej piersi. Chwycił jej sutki, jęknęła, a jej

ciało odpowiedziało sprężystym ruchem, zaciskając się na nim.

Roześmiał się z najczystszą męską satysfakcją.

148

Jego śmiech wyzwolił kolejny drzeszcz rozkoszy, na wskroś przeni

kający jej ciało. Wygięła się ku niemu. Znów się roześmiał i schylił gło-

wę, upajając się odgłosami, jakie z siebie wydawała. Opuszki jego pal-

ców zacisnęły się na napiętych sutkach i pociągały je tak, że przepływały

przez nią gorące fale rozkoszy. Był to zarazem wyraz zmysłowego pod-

dania, jak i kobiecych pragnień.

Jego słowa były porywistym wiatrem przepływającym przez nią, mó

wiącym jak ją odczuwa, jak smakuje, czego od niej chce i co chciałby jej

dać w zamian. A ponad tym wszystkim była pieszczota j ego rąk - głasz

czących, ściskających i rozpalających ją, uczących ją więcej na temat

zmysłowych pragnień i reakcji, niż mogła sobie kiedykolwiek wymarzyć.

- Rio - wyrzekła bez tchu. - Ja...

Słowo zmieniło się w okrzyk, bo włożył rękę pomiędzy ich złączone

ciała, odnajdując i pieszcząc śliską, nabrzmiałą wypukłość. Poczuł jej

nagłe napięcie, paznokcie wbijające się w jego plecy. Roześmiał się ła

godnie, pewnie. Jego palce pieściły ją, doprowadziły ją do granicy eksta

zy i trzymały ją tam, w stanie zawieszenia.

Z jej płuc dobył się rozdygotany odgłos, w którym było jego imię,

pytanie, zaskoczenie i coś na kształt lęku. Instynktownie powstrzymała

się, niepewna.

- Marzycielko - powiedział. - No, chodź do mnie.

Krzyknęła i poddała się burzy. Po raz pierwszy w życiu poznała smak

ekstazy. Przemknęła przez niąjak długi, silny powiew wiatru, porywają

cy jej ciało i duszę.

Przywarła do niego, płacząc, a on trzymał jąw ramionach i scałowy-

wał słodki deszcz łez. Tonęła w ekstazie, w nim i każdym oddechem szep

tała wyznanie miłości.

Słuchał jej słów i znów tracił kontrolę nad sobą. Usiłował opanować

namiętność, rozpętaną przez ich zespolone ciała. Każdy jej oddech otulał

go pieszczotą. Chciał się powstrzymać, zaprotestować - że żadna kobie

ta nigdy nie pobudziła go tak, że chciało mu się krzyczeć. Ale nawet ten

prymitywny odruch nie znalazł ujścia, bo jego gardło było równie mocno

zaciśnięte, jak ona na nim.

- Na schodach zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się tobą nasycę

- rzekł w końcu cichym, rozgorączkowanym głosem. Ugryzł ją w ramię.

- Nie sądzę, że to jest możliwe. A ty się mną nasyciłaś?

Jej jedyną odpowiedzią był ostry krzyk niewiarygodnie dręczącego,

płomiennego oczekiwania, które znów w niej wzbierało. Jeszcze zanim

na dobre uspokoiły się fale pierwszej ekstazy, pulsowały w niej nurty

149

nowej rozkoszy. Usiłowała wykrztusić jego imię, ale jej się nie udało.

Mogła tylko odczuwać jego obecność w sobie.

Wypełniał ją aż po brzegi, nie zostawiając miejsca na nic prócz gorą

cego srebrnego deszczu, który jeszcze raz w niej trysnął. Tym razem

wiedziała, że czeka na nią w tej rwącej rzece namiętności. 1 za chwilę już

była tam z nim, trzymała go mocno i blisko, kiedy niósł ich prąd ekstazy.

Ten sztorm zmysłów minął dopiero po dłuższym czasie. Leżeli speł

nieni, lśniący od wilgoci, mocno spleceni.

Rio delikatnie całował i pieścił Hope. Nigdy dotąd nie przeżył takiej

gwałtownej, głębokiej rozkoszy z kobietą. Nawet nie sądził, że to jest

możliwe. Była jak nowy ląd otwierający się przed nim, jak wiatr wołają

cy go po imieniu.

- Hope - wyszeptał.

Chciał powiedzieć coś więcej, ale tylko jeszcze raz wyrzekł jej imię.

Nie rozumiał własnego pożądania, bo nie kierował nim popęd seksu

alny. Czuł się jak człowiek, który usiłuje dogonić i pochwycić wiatr,

zatrzymać go i tak bez reszty w siebie wchłonąć, żeby nigdy więcej się

z nim nie rozdzielić.

Więc trzymał ją, tulił, pozwolił, by odpłynęła w sen w kołysce jego

ramion.

Nie zasnął. Nie mógł. Leżał, patrząc, jak poświata księżycowa kąpie

Hope w nieziemskim srebrnym pięknie. A kiedy już dłużej nie mógł się

opanować, zaczął ją pieścić dłońmi, ustami i językiem.

Powoli, niechętnie budziła się, pomrukując jego imię i wyznanie mi

łości, gdy jego usta pieściły jej wargi, szyję, piersi, całe ciało. Owiewał ją

jak jego brat wiatr, ucząc się wszystkich jej delikatnych sekretów. Na

długo zanim w nią wszedł, krzyczała i wiła się pod jego nieznośnie odu

rzającymi ustami, zatopiona w deszczu rozkoszy.

Nawet wówczas jej nie posiadł. Po prostu łapczywie zaczął wszystko

od początku, ucząc się jej na pamięć, nie pozostawiając najmniejszego

fragmentu jej ciała nietkniętym, znając ją całą, pieszcząc ją z pierwotną

zmysłowością, która wstrząsała nią do nieprzytomności.

Posiadł ją, kiedy jego imię rozbrzmiało dzikim krzykiem na jej war

gach.

Ajej imię na jego wargach-stłumiony krzyk tuż przy jej ustach. Ich

krzyki zwarły się tak, jak ich ciała posrebrzone księżycową poświatą.

150

Rozdział 19

astępnego ranka Hope obudził zapach deszczowego kwiecia powo

li dryfującego po jej skórze. Otworzyła oczy i zobaczyła jaskrawo-

żółte kwiatki sypiące się z rąk Ria.

Jego uśmiech był ciepły jak wschód słońca zalewający pokój odcie

niami złota i różu. Delikatnie całując ją w usta, otulił ją kocem.

- Ostatnia noc nauczyła mnie, że przy tobie tracę siłę woli, więc wolę

odwracać wzrok od pokus twojego ciała.

- Dlaczego? - zapytała zaspanym głosem, zarzucając mu ręce na szy

ję. - Jeśli się poddasz, to już później nie będę dla ciebie taką pokusą,

prawda?

Zaśmiał się szorstko i zdjął jej ręce ze swojej szyi, przy okazji całując

je z góry na dół. Przygryzał wewnętrzną stronę jej dłoni i koniuszkiem

języka pieścił delikatną skórę między jej palcami.

- Im więcej ciebie mam - powiedział, zaciskając zęby na opusz

kach palców - tym bardziej cię pragnę. Jeśli się poddam, to jedyne

poszukiwania, jakich mam dzisiaj dokonać na ranczu odbędą się w tym

łóżku.

Piwne oczy Hope roziskrzyły się.

- Co za cudowna myśl - mruknęła, zaciskając palce na jego palcach

i ciągnąc go ku sobie.

- Czy to znaczy, że nie chcesz pojechać ze mną na przejażdżkę?

Uśmiechnęła się, rozbawiona.

- Pozwól, że ujmę to inaczej- rzekł szybko. - Mam na widoku inte

resujące miejsce na drążenie studni. Czy chcesz pojechać je obejrzeć?

Senna zmysłowość wyparowała z niej.

- Mówisz poważnie? Naprawdę znalazłeś miejsce na drążenie uję

cia wody?

- Nie wiem. Na razie nieźle to wygląda. Wczoraj zamierzałem je

sprawdzić, ale zamiast tego pojechałem do miasta. - Wpatrywał się w nią

pytającym, przenikliwym spojrzeniem, zastanawiając się, co do niego

czuje w świetle dziennym po wspólnie spędzonej nocy.

Uśmiech przygasł na twarzy Hope, kiedy przypomniała sobie, dla

czego Rio wczoraj wyjechał.

Nie chciał być jej kochankiem.

A teraz jest.

- Hope... - zaczaj, widząc smutek w jej oczach.

151

- Nie - ucięła, kładąc palec na jego ustach. - Wiem, że nie chciałeś

zostać moim kochankiem. Ale stało się. Nie oczekuję, że się zmienisz.

I ty też nie oczekuj ode mnie zmiany. Kocham cię, Rio.

Obdarował ją gwałtownym, namiętnym pocałunkiem i wypadł z po

koju, jakby się paliło.

Wczoraj była dziewicą. Dzisiaj jest jego kobietą. Jutro...

Jutro należy do wiatru. Stawi mu czoło, kiedy będzie musiał. A na

razie wzywa go dzień dzisiejszy, promieniejący Hope, nadzieją.

- Twoja kąpiel ma ponad pół metra głębokości i paruje! - zawołał,

schodząc po schodach. - Zanim się ubierzesz, przygotuję śniadanie.

- Dokąd jedziemy? - Hope wstała z łóżka. Zadrżała, kiedy bose sto

py zetknęły się zimną podłogą.

- Ni powim! - powiedział przeciągle.

Roześmiała się na tę zwięzłą parodię Masona i pośpieszyła do łazien

ki. Długo leżała w gorącej wodzie.

W końcu już nie mogła się oprzeć zapachowi śniadania. Wstała, nie

patrząc i sięgnęła po ręcznik. Wieszak był pusty. Najbliższy znajdował

się w szafie na bieliznę stojącej w korytarzu. Zimnym korytarzu.

Zbierała się w sobie, przygotowując się do lodowatego biegu do bie-

liźniarki, kiedy drzwi łazienki się otworzyły. Stanął w nich Rio. W ręku

trzymał gruby miękki ręcznik.

- Potrzebujesz czegoś? - spytał.

- Brrr - odparła.

Wszedł i zamknął za sobą drzwi, żeby z pomieszczenia nie umknęło

parujące ciepło. Potem rozpostarł ręcznik w cichym zaproszeniu. Otuliła

się nim i jego ramionami. Całował ją dopóty, dopóki nie można już było

stwierdzić, czy zaczerwienienie skóry jest wynikiem gorącej kąpieli, czy

jeszcze gorętszej namiętności, jaką w niej wzbudził.

- Bo ja potrzebowałem właśnie tego - powiedział ochrypłym gło

sem. Podniósł głowę i odsunął Hope od swojego spragnionego ciała. -

Jeśli nie przestanę w tej chwili, to żadne z nas nie będzie miało sił wsiąść

na konia.

- Zwłaszcza na takiego jak Jeździec Burzy - powiedziała, uśmie

chając się do niego drżącymi ustami.

- Chyba tego narwańca zostawię w zagrodzie - przyznał Rio. - Po

dejrzewam, że dzisiejszego ranka ma więcej krzepy ode mnie.

Hope spojrzała w dół, zauważyła niedwuznaczne wybrzuszenie

w dżinsach. Przemknął ją dreszcz rozkoszy, kiedy przypomniała sobie

piękno jego ciała pod jej dłońmi. Fala wspomnień oblała ją rozżarzoną

152

lawą rozkoszy, której zaznała w nocy. Powoli, z pomrukiem aprobaty prze

sunęła dłonią po jego męskości.

Zabrakło mu tchu.

- Myślałem, że cię będzie piekło.

Pokręciła głową.

Jego dłoń wślizgnęła się pomiędzy jej uda. Olśniła go jedwabista wil

goć. Oddech mu zamarł, a serce przyśpieszyło.

- Jesteś pewna? - głaskał ją, wypatrując w niej oznak wycofywania

się.

Drgnęła, otwierając się na jego dotyk. Jej płomienna, tętniąca reakcja

świadczyła, że na niego czeka.

- Chcę, żebyś była w stanie dosiąść konia.

Ale nawet gdy to mówił, pieścił ją, wyzwalając coraz więcej płynne

go jedwabiu.

Przymknęła oczy, kiedy przeszył ją dreszcz cudownej rozkoszy.

- Przywiążę poduszkę do siodła.

Roześmiał się i osunął się do }e} kolan.

- To nie będzie konieczne.

Pochłonął ją gorący, wilgotny wir jego ust. Kiedy zaczęła drżeć i krzy

czeć, pociągnął ją na dół i pozwolił, by namiętność porwała ich oboje.

Leżał potem ubrany na chłodnej podłodze, a Hope na nim. Z uśmiechem

głaskał ją po plecach.

- Na pewno ci ciężko - powiedziała.

Roześmiał się, a jego śmiech znów ją pobudził.
- Mmm - mruknęła. - Tak, dobrze.

Jego serce znów przyśpieszyło.

- Lepiej wstań, marzycielko. Musimy znaleźć studnię.

Pocałowała go w brodę, westchnęła, podniosła się z wysiłkiem i sia

dła na nim okrakiem.

Stracił dech w piersiach.

- Hope?

- Hm?

Zdjął ją ze swojego pobudzonego ciała.

- Wynoś się stąd, bo inaczej żadne z nas nie będzie w stanie cho

dzić, nie mówiąc już o jeździe konnej.

- A gdybym cię tak zaciągnęła w ubraniu do tej wanny? Wciąż jest

gorąca.

Wstał z bolesnym wysiłkiem. Z żalem pokręcił głową i wyszedł z za

parowanej łazienki.

153

- Śniadanie gotowe! - zawołał z bezpiecznej odległości. I ja też.

Znowu.

Wciąż nie mógł się nadziwić, że tak reaguje na Hope. Przypominało

mu to znalezienie artezyjskiego źródła na środku rozległej pustyni. Źró

dła nie powinno tam być. To przeczyło wszelkiej logice i doświadczeniu.

Ale przecież z nią tak było: była czystym, słodkim i niewyczerpanym źró

dłem, pulsującym rytmem, który przekraczał granice wszelkiej logiki i do

świadczenia, głębokim jak samo życie.

Zanim się ubrała i weszła do kuchni, Rio napełnił dwa talerze stosa

mi naleśników, szynki i jajek. Zmierzyła wzrokiem ogromne śniadanie

i spojrzała na niego w bezgłośnym proteście.

- Do obiadu będziesz się cieszyć, że to zjadłaś - powiedział.

Więc zjadła. Wiedziała, że ma rację. Poza tym była bardzo głodna.

Kiedy ładnie wyczyściła talerz i włożyła do ust ostatni kęs naleśnika,

podniosła wzrok znad talerza. Uśmiechał się do niej.

Dotknął jej dolnej wargi, polizał palec i powiedział:

- Sama słodycz.

- Syrop zawsze jest słodki - zauważyła rozsądnie, z miłością w oczach.

Powoli pokręcił głową.

- Nie syrop. Ty. - Westchnął i odsunął krzesło od stołu. - Chodźmy,

zanim moje dobre chęci się rozwieją jak dmuchawiec na wietrze. Znowu.

- Nie powiedziałeś mi, dokąd jedziemy.

- Bo zbiłaś mnie z tropu.

- Punkt dla mnie. A dla ciebie też?

Zaśmiał się.

- Przecież wiesz. Kanion Wiatru.

Wciąż uśmiechnięty wlał do menażki resztę kawy, wręczył Hope pa

pierową torbę pełną kanapek, otoczył ją ramieniem i wyszli razem ze

słonecznej kuchni. Objęła go w pasie i delikatnie wsparła się o niego. Jej

długie nogi płynnymi, wdzięcznymi ruchami dotrzymywały kroku jego

nogom.

- Nic a nic mnie nie boli - oznajmiła, uśmiechając się promiennie. -

To pewnie dzięki jeździe konnej.

Odpowiedział wybuchem śmiechu, delikatnie pocałował ją w usta

i pomógł przeskoczyć przez ogrodzenie. Patrzył jak łapie Aces, wskaku

je na nieosiodłany grzbiet i podjeżdża do płotu. Nawet wytarte dżinsy

i zniszczone kowbojki podkreślały jej wspaniałe nogi. Pamiętał jak te

nogi oplatały go, mocno trzymając w wilgotnych kleszczach.

- Masz piękne nogi - powiedział.

154

Spojrzała na niego zaskoczona, uśmiechnęła się, ześlizgnęła z Aces

i sięgnęła po zgrzebło.

- Dzięki nogom zdobyłam pieniądze na utrzymanie rancza - powie

działa, czesząc klacz. - Moją specjalnością były buty, rajstopy i koszulki

nocne z rozcięciem do pół uda. Ta zielona suknia była pokazywana na

jednym z moich ostatnich pokazów. Lubię ją, jest taka miękka.

Ria przymknął oczy. Wspomnienie jej jedwabistej skóry na tle ciem

nozielonego aksamitu było tak rozkoszne, że niemal bolesne.

- Więc wyjmujesz ją z szafy i wkładasz, kiedy nikogo nie ma w po

bliżu.

- Z wyjątkiem wczorajszego wieczoru. - Hope zadrżała. - Turner

wiedział, że będę sama. Widział cię w mieście.

- Wiem. Sprzedawca w sklepie z narzędziami powiedział mi, że John

Turner, jak tylko mnie zobaczył przez szybę, zawrócił i wyjechał z mia

sta tak szybko, jakby go ścigały sfory piekielne. - Spojrzenie Ria, stało

się ostre jak połyskujące ostrze sztyletu.

- Cieszę się, że wróciłeś - rzekła po prostu.

- Ja się cieszę o wiele bardziej niż ty. - W jego głosie wibrowały:

wściekłość na Johna Turnera, gniew na samego siebie i pożądanie Hope,

tak intensywne, że zadrżał.

Mruknął coś i poszedł do stajni. Za kilka chwil wyłonił się, prowa

dząc Szarówkę. Klacz skierowała się w stronę przyczepy do przewozu

koni, która stała za stajnią, odczepiona od pikapa Ria. Była to odruchowa

reakcja konia, który przywykł do tego, że się go wozi po całym Zacho

dzie. Wszak jej właściciel jeździł od miasteczka do miasteczka, od ran

cza do rancza, od horyzontu po horyzont.

- Jeszcze nie, dziewczyno - powiedział Rio do klaczy, przerzucając

wodze przez belkę ogrodzenia. - Najpierw musimy znaleźć wodę.

Hope patrzyła, jak koń szedł w stronę przyczepy, słuchała słów Ria

i jej duszę przeszył lodowaty wiatr.

Jeszcze nie.

Ale to się stanie. Nie było co do tego cienia wątpliwości. W głosie

Ria nie słychać było nic prócz spokojnej pewności, że wyjedzie.

Hope oparła się o Aces i usiłowała opanować żal, który nią wstrzą

snął. Wiesz, że zamierza wyjechać - stanowczo napomniała samą siebie.

Ta noc niczego nie zmieniła. Dzisiejsza noc też tego nie zmieni.

Zakochałaś się w wietrze i od początku byłaś tego świadoma.

Żadnych pretensji. Zaakceptowała to. To był od początku do końca

jej wybór. Rio nie chciał być jej kochankiem.

155

„Hope. Powiedz mi, żebym przestał, Nie chciałbym cię zranić! Nie

mam żadnej przeszłości, przyszłości, teraźniejszości. Hope, ja nie..."

Wtedy go całowała, pożądała, a on oddał jej wszystko, co mógł. Ża

den inny mężczyzna tyle jej nie dał: czułość i płomienną namiętność,

spokój i dziką ekstazę. Nie mogła cisnąć mu tym podarunkiem w twarz

i powiedzieć, że to za mało. Czułby się winny. Była tego tak samo pew

na, jak tego, że ją kocha.

Po kilku chwilach wyprostowała się i zaczęła znów czesać Aces płyn

nymi ruchami. Osiodłała klacz, wyprowadziła ją z zagrody i tak szybko

na nią wsiadła, że Rio nie zdążył jej pomóc.

Dwa konie jechały noga w nogę polną drogą. Wiał porywisty wiatr,

podnosząc tumany kurzu.

Rio przez cały czas zerkał na Hope, choć spod ronda kapelusza nie

było widać jego dyskretnych spojrzeń. W korralu widział na jej twarzy

bezbrzeżny smutek.

Chciał do niej podejść, przytulić ją, zapewnić, że będzie dobrze, że ją

uchroni przed wszystkim, czego się obawiała.

Ale spostrzegł, że sama bierze się w garść, otrząsa z tego, co ją przy

tłaczało.

Nie wiedział, co się stało. Wiedział tylko tyle, że przez chwilę Hope

cierpiała do granic wytrzymałości.

Rozumiał ten ból. Obserwował ją, żeby się upewnić, czy naprawdę

już doszła do siebie.

Hope dostrzegła granatowy błysk w spojrzeniu Ria, obróciła gło

wę i przez chwilę uśmiechała się do niego, a potem znów zwróciła się

w stronę zacienionych wzgórz połyskujących w porannym słońcu. Spo

kój brzasku i rytmiczny stukot kopyt były ukojeniem dla jej obolałej du

szy.

Rio podążył za spojrzeniem Hope. Był przyzwyczajony do takich

wschodów słońca, słyszał taką ciszę - ale tym razem była z nim Hope,

uczestniczyła z nim w spokoju ziemi. Podobnie jak ten świt miała ciszę

w sobie. Inne kobiety, które znał, były urażone albo wystraszone jego

ciszą. Wymagały, żeby ciągłymi rozmowami podnosił temperaturę emo

cji. Nie znosił tego.

Pochylił się nad Hope i przebiegł opuszkiem palców po linii jej szyi.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, ajej oczy zaiskrzyły złotem w ja

skrawym blasku poranka.

Przeszyło go pożądanie i coś jeszcze silniejszego, coś nienazwanego,

co było jak źródło tryskające z jego duszy i delikatnie wypływające na

zewnątrz niby słodka woda niosąca życie wszystkiemu, co spragnione.

156

Znów leciutko dotknął Hope, jak gdyby chciał się upewnić, czy napraw

dę istnieje, czy istnieje on sam, czy ta chwila jest realna.

Dwa konie weszły w mroczny cień wpadający w szeroką gardziel

Kanionu Wiatru. W tym miejscu czuło się nieustanny ruch powietrza,

które wibrowało w sposób niemal niepojęty, tam zawsze bardziej dostrze

galne niż w innych kanionach na terenie rancza. Tak, jakby spał tam jakiś

olbrzym i wzdychał przez sen.

Hope spojrzała w górę, gdzie zaczynała się wić stara droga dla wo

zów biegnąca w góry. Skrzywiła się i odwróciła głowę, zadowolona, że

Rio nie chce jechać aż do opuszczonej kopalni.

- Czego szukamy? - spytała.

- Niczego, co moglibyśmy zobaczyć.

Zerknęła na niego z ukosa.

- I dlatego to nie będzie takie proste, prawda?

Rio mocniej wcisnął na głowę kapelusz i lekko się uśmiechnął.

- Spójrz na Orli Szczyt.

Hope posłusznie spojrzała na postrzępiony wierzchołek góry, który

w dzieciństwie przesłaniał jej pół porannego nieba.

- I co widzisz? - spytał.

- Skały. Mnóstwo skał.

- Zamknij oczy, to zobaczysz coś jeszcze.

Przez chwilę wpatrywała się w niego. Potem zamknęła oczy.

- Pamiętasz tę kanapkę, o której rozmawialiśmy? - spytał.

- Tę rozerwaną, z wodoszczelnym chlebem?

- Właśnie tę. A teraz wyobraź sobie, że kanapka jest cała. Wyobraź

sobie, że jest niezbyt stromo nachylona ku niebu.

- Hm...

Rio spojrzał na Hope. Miała zamknięte oczy, ajej rzęsy były prawie

czarne na tle złocistej skóry. Przypomniał sobie intrygującą miękkość jej

powiek, kiedy je całował, jej zapach, kiedy położył policzek pomiędzy

jej piersiami, i upojny smak jej namiętności.

Niecierpliwie okiełznał niesforne myśli i skierował je z powrotem do

warstw wodonośnych i Orlego Szczytu.

- A teraz wyobraź sobie, że wierzchołek to kanapka-koreczek z róż

norodnymi ciekawymi warstwami - powiedział. - Skały takie jak granit,

kwarcyt i łupek to warstwy wodoszczelne. Mięsem w tej kanapce jest

wapień ułożony w miejscu pradawnych mórz. Grubość wapienia nie jest

tu tak bardzo zróżnicowana, ale otoczenie, owszem. Granitowe intruzje

w niektórych miejscach mogą mieć przekrój zaledwie kilku centymetrów,

a w innych ich głębokość może sięgać kilku kilometrów.

157

Hope skrzywiła się: wyobraziła sobie raczej nierówną, zdeformowa

ną kanapkę.

- To skąd wiadomo, gdzie drążyć studnię. Jeśli rozpoczniesz w miej

scu, gdzie granit ma grubość kilkuset metrów, to nigdy nie dokopiesz się

do niczego prócz pokruszonych wierteł i suchych dziur.

- I dlatego studiuje się na Wyższej Szkole Górniczej Stanu Kolora

do i zdobywa tytuł magistra hydrologii - zażartował. - To człowiekowi

daje śladową szansę trafienia.

Szeroko otworzyła oczy, kiedy dotarło do niej to, co właśnie powie

dział. W jakiejś chwili swojego życia zdobył tytuł magistra w jednym

z najbardziej renomowanych centrów geologii stosowanej w Stanach

Zjednoczonych!

Wpatrywała się w niego intensywnie w nadziei, że powie jej coś wię

cej o sobie, ale zdawał się tego nie dostrzegać. Patrzył na Orli Szczyt

doświadczonym okiem, które przenika zróżnicowane warstwy skały w po

szukiwaniu źródła wody.

- Po tej stronie góry widoczna jest tylko niewielka część warstwy

wapienia - rzekł. -1 pewnie dlatego twój geolog dał za wygraną.

W duchu Rio dodał: oraz dlatego, że jego dziadek nie był szamanem

Zuni, który nauczył niesfornego dzieciaka takiego spokoju, że był on w sta

nie wyczuwać chmury zbierające się wokół odległych szczytów i wodę

płynącą w głębinach ziemi.

- Naprawdę był pewny, że tam nie ma wody - potwierdziła Hope.

- Może i miał rację. Ale w tych górach rzeczywiście jest wapień.

Ukazuje się wysoko w górze, w szczytach dotkniętych największą ero

zją po suchej stronie Perdidasu. Bo wapień wietrzeje szybciej niż inne

warstwy i narusza skały, które go okrywają. Kruszą się i odpadają, aż

to, co widać, jest prawie całkowicie zasypane okruchami twardszych

skał.

Rio patrzył na postrzępione szczyty; wyczuwała, że jego myśli skie

rowane są głęboko do wewnątrz, tam gdzie wiedza, doświadczenie i in

stynkt zestrajały się i rozważały wszelkie możliwości układu warstw skal

nych.

- Ten wapień, który widziałem, to mogły być po prostu fragmenty

warstwy, która rozpuściła się już dawno temu - powiedział. - Albo może

to być wierzchołek warstwy wodonośnej grubości setek metrów, która

od miliona lat nasiąka wodą.

Gwałtownie wciągnęła powietrze i trzymała je w płucach, aż odczuła

ból. Myśl o takiej ilości wody czekającej pod jej stopami, była niemal nie

do zniesienia.

158

- Naprawdę? - spytała głosem pełnym tęsknoty i nadziei. - Naprawdę

może tam być warstwa wapienia zalana wodą, która tylko czeka, aż ją

ktoś odkryje i podaruje Dolinie Słońca?

Rozdział 20

O io zsiadł z konia i spojrzał na Hope.

l v - Właśnie po to przyjechaliśmy do Kanionu Wiatru - rzekł. - Żeby

stwierdzić, czy gra jest warta świeczki, czy warto tu wiercić.

- A jak tego dokonasz?
Zawahał się, nie chcąc tłumaczyć czegoś, czego sam nie rozumiał,

a po prostu przyjmował to do wiadomości. Zrobił już wszystko, co moż-

na zrobić, korzystając z konwencjonalnej wiedzy z dziedziny geologii i hy

drologii. Zawęził teren poszukiwań do trzech miejsc. Kanion Wiatru był

najbardziej prawdopodobną spośród tych trzech możliwości.

Teraz przemierzy tę ziemię na piechotę, wchłaniając w siebie jej ci

che wyznania. Będzie czekać, aż w głębi duszy usłyszy i poczuje pulsu-

jące źródło wody. Jak gdyby przepływały przez niego delikatne obwody

elektryczne i szeptały, że pod jego stopami znajduje się coś szczególne

go-

Często to odczucie było tak nieuchwytne, że łatwo było je przeoczyć.

Potrzebna była cisza, cisza i wewnętrzny spokój, którym musiał bez reszty

emanować j ego umysł.

Biali nazywali to, co robił, wodnymi czarami albo zaklinaniem i twier

dzili, że w to nie wierzą, ale wiele studni na Zachodzie znaleźli mężczyź

ni czy kobiety z ostruganymi rozdwojonymi patykami, które drgały i opa

dały w obecności ukrytej wody. Dziadek Ria nazywałjego dar oddechem

Zielonego Ducha.

Rio nie nazywał go w ogóle. Po prostu to akceptował, tak jak akcep

tował kolor swoich włosów i liczbę palców. Kilkoma wprawnymi pocią

gnięciami rozluźnił popręg przy siodle.

- Oto jak tego dokonuję. Jeśli odczuwam pod stopami wodę, drążę

studnię.

- Ajeśli nie?
- Idę dalej, aż znajdę wodę, albo do momentu, kiedy już nie ma gdzie

szukać.

•

159

Rozpiął worki, które zawsze miał przytroczone do siodła, sięgnął do

środka i wyciągnął parę znoszonych traperów. Wybrał odpowiedni ka

mień, usiadł na nim, zrzucił z nóg kowbojki i włożył trapery.

- W młodości nauczyłem się ufać swoim instynktom - powiedział

Rio, szybko sznurując buty. - Dziadek był dobrym nauczycielem.

Chciała zadać więcej pytań, ale Rio już się powoli oddalał. Poruszał

się po skalistym podłożu kanionujak człowiek szukający zarośniętej ścież

ki. Czuła, że nie koncentruje się na suchej powierzchni ziemi, tylko na

czymś innym, czymś nienazwanym.

W młodości nauczyłem się ufać swoim instynktom.

Hope po cichu zsiadła z konia i poluzowała popręg. Po krótkich po

szukiwaniach znalazła płaski, nagrzany słońcem kamień i usiadła na nim.

Nie wiedziała, jak długo będzie badał teren, ale czuła, że nie chce, żeby

mu w tym przeszkadzać.

W chłodnych godzinach poranka słońce było przyjemne. Podkuliła

kolana pod brodę, obejmując je ramionami i patrzyła, jak mężczyzna,

którego kochała, krąży po ziemi niczym inteligentny wiatr.

Powolnymi długimi krokami Rio przemierzał gardziel kanionu. Wy

glądało to raczej jak krawędź doliny polodowcowej niż prawdziwy ka

nion: kilka kilometrów szerokości, w środku mieszanina osadów po gwał

townych powodziach. Gleba była tak chropawa i kamienista, że rosło

tam niewiele roślin. Woda spływająca ze wzgórz po prostu wsiąkała w mi

liony szczelin pomiędzy kamieniami i znikała, zanim spragnione korze

nie roślin zdążyły ją pochwycić.

Hope wpatrywała się w Ria i przypomniała sobie, że jej ojciec usiło

wał drążyć studnię w gardzieli właśnie takiego kanionu. Wywiercił otwór

dziesiątki metrów głębszy niż najgłębsza jego studnia i w końcu dał za

wygraną. Przyznał, że nie ma końca suchej, sypkiej, kamienistej gleby.

Właśnie wtedy postanowił wiercić w miejscu, gdzie w tej chwili znajdo

wała się jej imienniczka. Natrafił na wodę gruntową i modlił się, żeby

raz na zawsze skończyły się ich problemy z wodą.

Niestety, tak się nie stało.

Zmęczonym ruchem ręki Hope poprawiła kapelusz, żeby zasłonić oczy

przed promieniami słońca, które stało coraz wyżej. Wspomnienie ojca

rozdrapało stare rany, jednak za każdym razem, kiedy myślała o wodzie,

nieuchronnie przychodziły jej na myśl.

Kochała tę ziemię.

Kiedyś kochała ojca.

A ziemia, którą kochała, zabiła go. Zapracował się na śmierć, usiłu

jąc pokonać twardą rzeczywistość - obniżający się poziom wód grunto-

160

wych. Jak gdyby sądził, że jeśli tylko wystarczająco mocno się postara,

wystarczająco długo będzie próbował, dostatecznie żarliwie wierzył, woda

wróci na tę ziemię.

Każde wakacje Hope spędzała na ranczu i widziała, jak ojciec coraz

bardziej się starzeje, jest coraz bardziej zmęczony i coraz bardziej zde

terminowany, by uczynić farmę taką, jaką była kiedyś - żywą.

W rok po osiemnastych urodzinach Hope miał udar, po którym za

chorował na zapalenie płuc. Hope, matka i siostra odwiedzały go w ma

łym szpitalu, siedziały przy jego łóżku, słuchały, jak walczy o każdy od

dech. Przynajmniej Hope i matka się na to zdobyły. Julia była zbyt prze-

i rażona załamanym siwym starcem, który zajął miejsce silnego ojca z jej

wspomnień.

Jego śmierć jeszcze wzmogła strach Julie i nienawiść matki do tej

ziemi. Nie sprzedała jej tylko dlatego, że ojciec połowę rancza zapisał

Hope.

Za to matka opuściła Dolinę Słońca, zostawiając osamotnionego Ma

sona na pastwę marzeń.

Hope wracała na farmę tak często, jak tylko mogła, ale utrzymanie

matki, siostry, siebie i rancza wymagało od niej wielu godzin pracy jako

modelki. Rzadko mogła sobie pozwolić na wyjazd z Los Anegles i po

wroty do ziemi, za którą tęskniła tak bardzo, że jej współpracownicy

byli zaszokowani. Ci ludzie myśleli, że trzyma się od nich z daleka, bo

nie podziela ich fascynacji weekendowymi romansami i zmianą kochan

ków.

Zanim Hope skończyła dwadzieścia lat, umarła jej matka. Raport po

wypadkowy stwierdzał, że straciła kontrolę nad kierownicą i uderzyła

w betonowy słup przy autostradzie.

Hope wiedziała, że to nie było tak jasne i tak proste. Jej matka nie

chciała żyć. Nawet promienny uśmiech Julie i jej gorączkowa pogoń za

doskonałym kochankiem nie były w stanie przebić się przez matczyną

ścianę płaczu po zmarłym mężu.

W końcu jedyną rzeczą, która poruszała matkę, była cicha, stała mi

łość Hope do tej ziemi. Zostawiła jej ranczo, prosząc tylko o to, żeby

Julie dostawała połowę zysków.

Nie było żadnych zysków. Ani przez pierwsze dwa lata, kiedy Julie

zabijała się narkotykami i rozpaczą, ani przez następne cztery. Jedyne

pieniądze, jakie wpływały do Doliny Słońca, pochodziły z Los Angeles,

z agencji modelek Poranna Gwiazda Sharon.

Hope mieszkała w Los Angeles, dopóki mogła tam wytrzymać. Nagle

spakowała się i wróciła na ziemię, którą kochała bardziej niż wszystko

U - Piękna marzy cielica

161

na świecie. Powiedziała sobie, że zaoszczędziła dość pieniędzy na codzienne

wydatki, spłatę zaległych podatków, a nawet na wydrążenie nowej studni,

jeśli zajdzie taka konieczność.

Ale miała nadzieję, że to się jej nie przydarzy. Wprawdzie już wcze

śniej bywały suche lata, ale zawsze mijały przed wyczerpaniem się stu

dzien. Tym razem miało być tak samo.

Ale nie było.

W styczniu tego roku była zmuszona wziąć drugi kredyt o najwyż

szym oprocentowaniu. Pocieszała się, że wszystko będzie dobrze, że jak

tylko znajdzie dobrą studnię, będzie mogła renegocjować spłatę w opar

ciu o wysoki wzrost produkcji gospodarstwa.

Ale nie znalazła studni. Wydała tysiące dolarów na prace badawcze

i geologów. Powiedzieli jej, że w Dolinie Słońca nie można znaleźć wody,

bo jej tam po prostu nie ma.

Nie uwierzyła im.

Nie mogła. To byłby kres jej marzeń.

Hope zdrętwiała, siedząc na kamieniu; przeciągnęła się. Zastanawiała

się, jak długo już tak siedzi. Myślała o przeszłości, której nie można cofnąć

i o przyszłości, nad którą nie mogła zapanować. To jąparaliżowało.

Zgrabnie ześlizgnęła się z kamienia i rozprostowała kości. Szarówka

zastrzygła uchem w jej stronę, cicho prychnęła i znów zapadła w drzem

kę, uginając jedną nogę. Aces stała z podniesioną głową i postawionymi

uszami i w coś się wpatrywała. Hope odwróciła się, żeby sprawdzić, co

zwróciło uwagę klaczy.

Po chwili zauważyła Ria. Szedł południową krawędzią kanionu, gdzie

skały kruszały i z trzaskiem osypały się na wyboistą ziemię na dole. Wła

śnie rozpoczął kolejny zakos po dnie kanionu półtorakilometrowej sze

rokości, wspinając się w górę. Po chwili skryło go małe wzniesienie.

Hope zacisnęła popręg, wsiadła na Aces i chwyciła wodze Szarówki.

Jechała w głąb kanionu, mijając Ria szerokim łukiem, żeby mu nie

przeszkadzać. Znalazła odpowiedni skrawek wyżej położonej ziemi. Mo

gła tu na niego zaczekać. Stąd nic go nie zasłaniało, kiedy powoli, zako

sami zbliżał się do niej, szukając wody skrytej głęboko pod suchą po

wierzchnią ziemi.

Poranek stopniowo przechodził w południe. Hope wiele razy zmie

niała miejsce. Powoli wycofywała się z kanionu. Rio w ciszy szedł za

nią, z niezwykłą cierpliwością przeczesując ziemię.

Słońce wspinało się coraz wyżej, przynosząc na dno kanionu naj

pierw ciepło, a potem zaskakujący jesienny chłód. Hope opanowała taka

senność, że z trudem trzymała głowę prosto. Znalazła płytką nieckę, szyb-

162

ko zebrała co większe kamienie, rozłożyła stary koc i zasnęła, otulona

złotą pieszczotą słońca.

Marzyła o Riu. On był rzeką przepływającą przez krajobraz jej miło

ści. Obudził ją pocałunek słodki jak źródlana woda i ciepły jak promień

słońca.

- Obudź się, moja piękna marzycielko - mruknął Ria wprost wjej

usta.

- Miałam taki piękny sen...

- O czym?

- O tobie, Rio. O tobie, o studni i o płynącej wodzie. Całe życie w tym

jednym śnie.

Nie był w stanie wydobyć z siebie głosu i tylko otulał jej twarz dłoń

mi.

Patrzyła, jak światło słoneczne odbija się w jego oczach, przemienia

jąc je w niebiesko czarne klejnoty. Brwi miał gęste i czarne jak smoła.

Takie same czarne włosy połyskiwały w słońcu srebrem. Patrząc na nie

go, wiedziała bez cienia wątpliwości, że miał rację-jest kobietą jednego

mężczyzny, a tym mężczyzną był on, Rio. Wszystko jedno, czy będzie

z nim, czy tysiące kilometrów od niego.

Kiedy odjedzie, zabierze ze sobą jej miłość. A dopóki jeszcze jest

przy niej, weźmie od niego to, co może jej dać. I modliła się, żeby tym

czymś było dziecko.

Pocałował jądelikatnie Jak gdyby była snem, którego nie chciał spło

szyć. Niechętnie uniósł głowę.

- Jesteś tak piękna - powiedział. - Piękniejsza nawet niż twoje imię.

Hope.

Słońce uwydatniało zarówno złoto, jak zieleń w jej piwnych oczach.

I miłość.

Pocałował jej ciemne miękkie rzęsy, a potem szybko wstał, jak gdyby

sobie nie ufał. Jeszcze chwila i zanurzyłby się w nią. Od kiedy zapatrzył

się na nią, śpiącą na wyblakłym kocu, myślał tylko o ekstazie czekającej

na niego w głębinach jej kochającego ciała.

- Pora na obiad - powiedział ochrypłym głosem. Podszedł do Aces,

wyciągnął z worka kanapki oraz menażkę i wrócił do Hope. - Szynka

czy pieczeń wołowa? - spytał.

- Taaak - powiedziała, przeciągając się.

Zawahał się, a potem uśmiechnął.

- Marzycielka! Myślisz, że dostaniesz obie kanapki?

- Dwie?! -jęknęła. - Chcesz powiedzieć, że zrobiłeś tylko dwie?

- Cóż, po takim śniadaniu... - Wzruszył ramionami.

163

Wpatrywała siew niego w ciszy, którą zakłóciło burczenie w jej brzu

chu. Spojrzał na nią z ukosa, zachichotał i położył przed nią obie kanap

ki.

- Nie. Ty potrzebujesz więcej niż ja - powiedziała spiesznie, usiłu

jąc oddać mu lunch. - To ty wykonujesz całą robotę.

Pozwolił na to, by położyła przed nim kanapki, a potem wyciągnął

z torebki jeszcze dwie i czekał. Parsknęła lekceważąco i z powrotem za

brała swoje, nie zwracając uwagi na jego śmiech. Mruknęła coś pod no

sem na temat mężczyzn, którym szkodzi zbyt długie przebywanie na słoń

cu i zatopiła zęby w miękkim chlebie.

Oboje jedli szybko, popijając kawą ze wspólnej menażki. W końcu

zjadła tylko połowę z tego, co dał jej Rio. Uśmiechając się pod nosem,

zapakował połowę niezjedzonej kanapki i włożył ją do torebki. Drugą

połowę zjadł.

Pomimo kawy i drzemki, Hope czuła się senna. Ziewnęła i przecią

gnęła się.

- Znudzona? - spytał spokojnie.

Uniosła brwi. Znudzona? Mając tak blisko siebie Ria, a dokoła ran-

czo, które kochała? Pokręciła głową.

- Nie. Tylko zaspokojona.

- Jesteś pewna?

- Czy coś umknęło mojej uwadze? - spytała zakłopotana.

- Wygląda na to, że za każdym razem, kiedy ze mną jedziesz, albo

cię zanudzam gadaniem na temat geologii, albo w ogóle nic nie mówię. -

Przyglądał jej się bacznie. - Po prostu pomyślałem, że masz prawo się

znudzić.

Zaniemówiła. Przez chwilę wpatrywała się w niego, sądząc, że się

z nią przekomarza. Nagle uświadomiła sobie, że mówi całkiem poważ

nie.

- Tam, na Sosnowej Polanie - zaczęła - podzieliłeś się ze mną swo

ją wizją tej ziemi. Widziałam cuda. Przesuwały się kontynenty, a z dna

morza łańcuch za łańcuchem wynurzały się góry. Wszędzie woda, dobra

woda, jeziora połyskujące pod niebem, wysokie i gęste lasy wyrastające

na górach, poletka śniegowe i lodowce jaśniejące na skałach.

Uśmiechnęła się bezradnie. Nie potrafiła wyrazić tego, co czuła.

Siedział skupiony, wpatrując się w nią. Nie wierzy mi? Nie dosłyszał

mojego wyznania miłości? Powoli ujęła jego opaloną twarz w obie dło

nie.

- Rio, nigdy w życiu nic mnie tak nie fascynowało, a zarazem tak

nie uspokajało, jak ty. Nawet Dolina Słońca. Dzisiaj patrzyłam, jak prze-

164

mierzasz tę ziemię, przeszukujesz, nasłuchujesz. - Zawahała się i cią

gnęła ciszej, smutniej. -Jesteś jak... jak brat wiatru. Do nikogo nie nale

żysz, wszystko przenikasz wzrokiem, wiesz takie rzeczy o tej ziemi, ja

kich nie wie nikt inny.

Te słowa wstrząsnęły Riem. Hope skądś znała imię, którego nie wy

powiedział na głos nikt prócz jego dziadka, a dziadek zrobił to tylko raz,

nadając mu je podczas ceremonii odbywającej się w miejscu dotkniętym

przez niewiele ludzkich stóp.

- Zbyt wiele widzisz - rzekł szorstko.

Poczuł się nagi w oczach Hope. Nagle wstał i odszedł od niej zwę

żającym się ku górze kanionem, byle dalej od jej wzroku. Wtedy dotar

ło do niego, że to co zrobił, nie było w porządku. Usiłował opanować

emocje, które zniżały go do odruchów i impulsów. Dziadek zawsze mu

powtarzał, że powinien słuchać innych w absolutnym skupieniu i do

głębnie wsłuchiwać się w siebie. Z biegiem czasu przyjdzie zrozumie

nie.

Więc Rio stał nieruchomo, słuchając tak uważnie, jak nigdy dotąd.

W każdym słowie, w każdym geście i spojrzeniu Hope słyszał wy

znanie miłości. Do tej pory nic, żadne inne pożądanie nie zdołało za

mknąć wiatru w klatce, ujarzmić go jak dzikiego mustanga i zmienić

w szczęśliwego mężczyznę - lecz dokonała tego jej miłość.

Nie prosiła o nic, podobnie jak wiatr.

I tak jak sam wiatr dawała wszystko.

Całe napięcie odpłynęło. Był zarazem spokojny i pełen energii, jak

jeszcze nigdy dotąd. Odwrócił się i pobiegł do Hope. Z każdym krokiem

wczuwał się w ciepły zachód słońca, subtelne pomruki wiatru, siłę włas

nego ciała i chrzęszczący szept ziemi pod stopami.

To była surowa, szczera ziemia, cudowna ziemia, zawierająca w so

bie miliony wczoraj szych dni i więcej dni jutrzejszych, niż człowiek mógł

by zliczyć, ziemia, na którą padały deszcze i wsiąkały w skały, aż przez

skamieniałe pozostałości pradawnych mórz zaczęły płynąć tajemnicze

rzeki.

Z cebuli czasu opadały łupiny do chwili, kiedy znów miał trzynaście

lat, kręciło mu się w głowie od rytualnej głodówki i drżał z zimna. To nie

miało znaczenia. Nic dla niego nie istniało, prócz ukrytej pod ziemią

wody, którą odczuwał na stopach jak delikatne fale elektryczności.

Tak samo było tu, teraz.

Czuł pod stopami niesamowite drgania wody skrytej w kamieniu. Im

bardziej się do niej przybliżał, tym silniej je czuł, aż w końcu stanął jak

wryty i nie był już w stanie uczynić ani jednego kroku. Buszował w nim

165

niewiarygodny prąd, aż Rio odchylał głowę ku niebu i chciał krzyczeć,

ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Jedyne, czego był pewien, to pra

starej słodkiej wody, skrytej głęboko pod jego stopami.

Hope widziała, jak Rio odwraca się i idzie ku niej, widziała, jak zwal

nia, potem przystaje. Stał absolutnie nieruchomo, bezgłośnym krzykiem

ogłaszając, że stało się coś złego.

- Rio! - zawołała, wstając pośpiesznie.

Pobiegła dnem kanionu w jego stronę i kiedy już mogła dostrzec wy

raz jego twarzy, przystanęła, jak gdyby zderzyła się ze ścianą urwiska.

- Rio? — spytała szeptem.

Otworzył oczy. Były prawie tak czarne, jak woda skryta w mrocz

nych odmętach ziemi.

Zauważył, że uginają się pod nią kolana. Pochwycił ją w ramiona

i mocno przytulił. Pocałował ją, otulony szeptami ziemi, która zwierzała

się jej i jemu ze swoich sekretów. Oboje słyszeli śpiew wody dobywają

cy się z odległych głębin ziemi.

I ofiarował jej to, czego jeszcze nigdy nie dał nikomu.

- Moje prawdziwe imię to Brat Wiatru.

Rozdział 2 1

ason zatrzasnął drzwi ciężarówki i wyciągnął ręce w stronę Hope.

- Kochanie, powinnaś była do mnie zadzwonić wcześniej! Wró

ciłbym zaraz po Święcie Dziękczynienia, zamiast w kółko tylko siedzieć

i siedzieć z gębą w talerzu z resztkami.

Hope roześmiała się, zbiegła po schodach, i uściskała go, wtulając

twarz we flanelową koszulę. Pachniał wełną, chłodem i okropną fajką,

której nigdy nie palił w jej obecności. Uwielbiała te wszystkie zapachy,

bo one oznaczały, że znów jest tutaj, gotów razem z nią śmiać się, żarto

wać i dzielić Dolinę Słońca.

- Chciałam, żebyś miał prawdziwe wakacje - odparła. - Od lat ich

nie miałeś.

- Ale ta studnia...

- Przyjechałeś w samąporę, żeby mi pomóc rozpocząć instalację urzą

dzenia wiertniczego - przerwał Rio. - Naprawdę dopiero teraz potrzebu

ję twojej pomocy.

166

Mason zerknął przez ramię Hope na wysokiego, ciemnowłosego męż

czyznę stojącego w drzwiach domu. Kiedy wszedł z Hope po schodach

na ganek, spojrzał z ukosa na Ria.

- Gadają w mieście, że miałeś jakieś kłopoty z Turnerem - mruknął.

Hope zastygła w bezruchu, przypominając sobie wstrętną twarz Turnera,

kiedy ścigał ją po całej kuchni.

Ria delikatnie pogłaskał japo włosach, dodając jej odwagi. Niewiele

myśląc, odwróciła głowę tak, aby ustami musnąć jego dłoń.

Mason zauważył ten gest, zrozumiał wszystko, co nie zostało powie

dziane, i skrzywił się.

Rio objął Hope i przyciągnął do siebie.

- Turner już tu nie wróci. Wie, że Hope jest moją kobietą.

Bladozielone oczy Masona skupiły się na Hope.

- Kochanie?

- Tak, jestem kobietą Ria. - Patrzyła na Masona, pamiętając, co kiedyś

powiedział najego temat. „Tymczasowy mężczyzna". -Nie gniewaj się.

- Gniewać się? Też coś! - Uśmiechając się od ucha do ucha, Mason

wyciągnął rękę do Ria. - Witaj w domu, synu. A Pan Bóg nigdy nie stwo

rzył lepszej kobiety niż Hope.

Chciała zaprotestować, wyjaśnić, że Rio nie ma na myśli zobowiąza

nia w rodzaju: dom, dzieci, na zawsze.

Rio uniósł jej podbródek i delikatnie pocałował ją w usta.

- Wiem - szepnął.

Słowo to równie dobrze mogło dotyczyć staruszka chwalącego Hope,

jak i jej cichego protestu.

- To trzeba jakoś uczcić! - zawołał rozradowany Mason.

Raźnym krokiem wszedł do domu i od razu sięgnął do starodawnego

barku z drewna orzecha włoskiego, który stał w rogu salonu.

- Ale żadne tam wielkomiejskie szampany. Żyto! - oświadczył

Mason.

Hope i Rio śmiali się, kiedy wyciągał z barku butelkę. Otworzył ją

i z uznaniem powąchał zawartość. Wyjął trzy kryształowe szklanki do

whisky, krytycznym okiem sprawdził, czy nie ma na nich kurzu i do każ

dej nalał porcję bursztynowego płynu. Podał im dwa, a trzeci wziął do

ręki i uniósł wysoko.

- Za was dwoje! - wykrzyknął ochrypłym ze wzruszenia głosem.

Hope zderzyła swoją szklankę ze szklanką Masona, aż kryształ trium

falnie zabrzęczał. Obróciła się w stronę Ria i... Jego spojrzenie było tak

przenikliwe, że kolana się pod nią ugięły, jak wtedy, w Kanionie Wiatru,

kiedy ogarnęła go pewność, iż pulsują w nim fale przepływającej pod

167

stopami wody. W niej też pulsowały. Ręka jej zadrżała, wprawiając moc

ną whisky w drgania.

Kieliszek Ria słodko zadzwonił o jej kryształ, a potem kryształ Ma

sona.

Chciała pocieszyć Ria, że nie musi się o nią martwić, że to, co się

stało między nimi, to był jej wybór, jej radość, jej marzenie. Ale był tu

Mason i uśmiechał się tak, jakby właśnie potknął się o złocistą podstawę

tęczy. Więc tylko spojrzała na Ria, mówiąc mu bezgłośnie to, czego nie

potrafiła powiedzieć w obecności Masona.

Bracie Wiatru, kocham cię. Wszystko w tobie. To, co proste, i to, co

skomplikowane, i wszystko, co jest pomiędzy jednym i drugim.

Wpatrując się w Ria poprzez połyskujące obrzeże kryształowego kie

liszka, sączyła mocną whisky.

On też na nią patrzył, otwarty na wszelkie drgnienia emocji na jej

twarzy. Po jego języku przemknął smak żyta, eksplodował w ustach, ale

nie był nawet w połowie tak silny, jak miłość, którą widział w oczach

Hope. Znów zderzył swoją szklankę z jej szklanką. Potem schylił się

powoli i pocałował ją, wsłuchując się, jak gdyby była nieznaną krainą,

której tajemnice dopiero zaczynał odkrywać.

- No, chyba najlepiej zrobię, jak otrzepię z kurzu lepsze ubranie i wy

biorę się do miasta - powiedział sprytnie Mason. - To ile mam czasu?

Hope otulona ramieniem Ria, uśmiechnęła się do niego.

- A po co? - spytała.

Żeby się przyszykować do wesela. - Z jego głosu wynikało, że ra

czej nie spodziewał się po niej tak głupiego pytania.

- Nie ma pośpiechu. - Głos Hope brzmiał spokojnie i zdecydowa

nie. Była w tym zdaniu zawarta informacja: „Obcym wstęp wzbronio

ny".

Mason za długo uważał się za honorowego ojca Hope, żeby zwracać

uwagę na tego rodzaju ostrzeżenia. Ciemnoszare brwi skoczyły prawie

pod linię włosów.

- Co ty najlepszego wygadujesz, dziewczyno?! Moje wnuki mają

być z prawego łoża!

Hope wyczuła, że Rio jest spięty - ramię, które ją obejmowało nagle

się naprężyło.

- Mason - powiedziała cicho, tonem upomnienia. - Zostaw ten te

mat w spokoju.

W salonie zapadła elektryzująca cisza. Staruszek otworzył usta, a po

tem zacisnął je w wąską kreskę. Przymrużone ciemne oczy Ria i cienka

kreska jego ust ostrzegały tak samo, jak wcześniej głos, Masona. Tylko

168

głupiec zignorowałby oznaki gniewu Ria, a w rodzinie Masona nie było

głupców.

Starzec spojrzał na Hope z troską w oczach. To, że się jest kobietą

Ria nie znaczyło, że się jest jego przyszłą żoną. Cień zasnuwający jej

piękne oczy był znakiem, że ona to wie i akceptuje.

Masonem zatrzęsła fala gniewu. Oddaje się mężczyźnie, który jej nie

docenia!

Wściekłość wyparły skłębione myśli. Mason pokręcił głową, jakby

chciał sobie w niej wszystko poukładać.

To przeczy wszelkiej logice. Rio nie jest jakąś tam pijaną kanalią,

która rządzi się prawem rozporka. Nie tknąłby kobiety, jeżeli by mu na

niej naprawdę nie zależało.

Tylko pewnie jeszcze o tym nie wie, i tyle. Wkrótce na pewno pój

dzie po rozum do głowy.

Mason westchnął z nadzieją, że stanie się to jak najszybciej.

- Tylko szanuj Hope - powiedział cicho, patrząc Riowi prosto w oczy.

- Ta kobieta warta jest więcej, niż my obaj razem wzięci.

Mason w milczeniu wychylił szklankę do dna, odstawił butelkę i wy

szedł do półciężarówki, po rzeczy, które kupił w miasteczku.

- Nie gniewaj się - powiedziała spiesznie, zbyt spiesznie do Ria. -

On jest jedyną rodziną, jaką mam.

Rio stłumił uczucia, jakie go ogarnęły, kiedy Mason zwrócił się do

Hope ze słowami: „Moje wnuki mają być z prawego łoża!"

Zastanawiał się, czy Mason lepiej by się czuł, wiedząc, że Hope za

angażowała się w ten związek z szeroko otwartymi oczami. Nie będzie

żadnych dzieci. Nieważne, jak bardzo jej się wydaje, że go kocha. I tak

nie zechce mieć kolorowych dzieci.

- Nie gniewam się - odparł Rio.

I naprawdę się nie gniewał. Rozumiał. Zrozumiał to, zanim skończył

dwanaście lat.

Wspólnie pomagali Masonowi dźwigać torby i pudła z żywnością,

którą kupił w mieście. Rio dał jej jasno do zrozumienia, że nie pozwoli,

aby podnosiła, ciągnęła, taszczyła czy w jakikolwiek inny sposób doty

kała ciężkich worków konopnych z ryżem, mąką, fasolą, cukrem i suszo

nymi jabłkami i wszelkich pudeł z żywnością w puszkach.

Hope zerknęła na zamknięte kartony, worki ze smarem do wierceń,

który wszyscy nazywali błotem, i torby z narzędziami, które Rio zamó

wił do konstrukcji urządzenia wiertniczego, lecz nie dotknęła niczego.

Ignorowała je, jakby nie istniały. W myślach wzruszyła ramionami i się

gnęła po wielki wór z mąką.

169

Rio ją uprzedził. Przerzucił worek przez jedno ramię, drugim ramie

niem otoczył dwudziestopięciokilową torbę z ziemniakami i skierował

się w stronę kuchni. Chwyciła torbę z mlekiem, masłem i serem, która

wahała się: spaść czy nie spaść na ziemię - i ruszyła za nim. Kiedy wró

ciła do ciężarówki, złapała za konopny worek z ryżem.

- Ja go wezmę - powiedział, kładąc nieporęczny ciężar na ramieniu.

Potem sięgnął po kolejny worek z ziemniakami i dodał: - Weź od Maso

na jedną z toreb z jedzeniem.

Podniosła wzrok i zauważyła, że wypada mu jeden z worków peł

nych świeżych warzyw w ostatniej chwili go pochwyciła.

Następnym razem, kiedy sięgnęła po coś ciężkiego, Rio ją w tym

ubiegł, choć miał już na ramieniu jeden pękaty wór.

- Rio - zaczęła rozsądnym tonem. - Od dwunastego roku życia ba

wię się w przeciąganie liny z pięćdziesięciokilowymi workami.

- Ale założę się, że zawsze przegrywałaś.

Uśmiechnęła się niechętnie.

- No cóż, mój styl pozostawia wiele do życzenia, ale tak czy siak

robota jest zrobiona.

Rio przemieścił ciężkie worki tak, żeby dogodnie rozłożyć ich ciężar

na ramionach.

- Stań na palcach, to dam ci buziaka.

Jak tylko usta Hope musnęły jego usta, powiedział:

- Ubijmy interes, kobieto. Ty będziesz za mnie marzyć, a ja będę dla

ciebie przenosił góry.

Mason odchrząknął znacząco, stojąc w drzwiach.

- No wiesz, ci co nie pracują, nie jedzą.

Rio roześmiał się i skradł Hope jeszcze jednego całusa.

Mason usiłował się nie śmiać. Potem dał za wygraną i jak dzieciak

wyszczerzył zęby od ucha do ucha. Nigdy jeszcze nie widział Ria tak

otwartego i ... swobodnego. A Hope? Cóż, Hope wyglądała, jakby po

łknęła słońce.

Mason doszedł do wniosku, że przestanie się przejmować datami ślu

bu, wędrowną przeszłością Ria i hojnym, wrażliwym sercem Hope. Żeby

odejść od takiej kobiety jak Hope, trzeba być naprawdę ostatnim mato

łem i upartym osłem. A Rio nim nie był.

Hope wykładała warzywa na kuchenną ladę, słuchając jednocześnie

dobrodusznych wynurzeń z przeszłości, którymi Mason dzielił się z Riem.

Odczuła falę ulgi i niewypowiedzianej wdzięczności. Obawiała się, że

Mason nie zaakceptuje faktu, iż jego przybrana córka jest kobietą Ria.

I kropka. Żadnych obrączek, żadnej ceremonii, żadnego „zanim śmierć

170

nas nie rozłączy". Masonowi to sienie spodobało, ale jakoś to przełknął.

Kochał i Ria, i Hope.

Jeśli będzie miała szczęście, da Masonowi jedną z tych rzeczy, któ

rych on całym sercem pragnie. Mogłaby mu dać wnuka - oczko w gło

wie, przy którym by skakał. Dziecko, które wołałoby na niego „dziadku"

i zamęczałoby go niekończącymi się pytaniami.

Jeśli będzie miała szczęście.

W tym miesiącu go nie miała. Po prawie dwóch tygodniach spędzo

nych z Riem miesiączka pojawiła się z regularnością księżyca. Ale wkrótce

nadejdzie grudzień. Wtedy będzie inaczej. Musi być inaczej. Już nie po

zostało jej tak wiele szans.

Jak tylko pojawi się studnia, Rio wyjedzie.

Była tego tak pewna jak tego, że pragnie jego dziecka. I choć to

akceptowała, jakaś jej cząstka krzyczała: Dlaczego musi wyjechać? Cóż

on tam jeszcze może znaleźć poza tym, co skrywa w sobie Dolina Słoń

ca?

Na te pytania nie było odpowiedzi i nie było im końca. Nie dawały jej

spokoju, i tej nocy, kiedy Rio zatrzasnął za sobą drzwi sypialni i wziął ją

w ramiona.

- Przepraszam, malutka marzycielko - powiedział, głaszcząc ją po

plecach.

Zamarła na moment, zastanawiając się, czy Rio czyta w jej myślach

i wie, że w duchu opłakuje przyszłość bez niego.

- Mason już więcej nie będzie na ciebie naciskał - powiedział. -

Rozumie, jak to jest między nami.

Jak to możliwe? - spytała w duchu. Sama tego nie rozumiem. Ale na

głos powiedziała tylko:

- Cieszę się. To może i mnie potrafi to wytłumaczyć.

- Co?

- Ciebie.

- A czego nie rozumiesz?

- Dlaczego wyjedziesz.

Zanim Rio się odezwał, Hope obdarowała do płomiennym długim

pocałunkiem, napawając się smakiem ukochanego mężczyzny.

- Nieważne - szepnęła wprost w jego usta. - To nie ma znaczenia.

Nawet, jeśli zrozumiem przyczyny, to niczego nie zmieni. Ja i tak będę

cię kochać, a ty i tak mnie opuścisz.

- Hope, ja...

- Bracie Wiatru - weszła mu w słowo - kochaj mnie, dopóki tu

jesteś. - Jej dłonie przesunęły się po jego ramionach, barkach, klatce

171

piersiowej i nagle wezbrało w niej takie pożądanie, że zaczęła drżeć. -

Kochaj się ze mną teraz.

Jego dłonie wplątały się pomiędzy ciemne włosy Hope, odchylając

jej głowę tak, by mógł spojrzeć jej w oczy. To, co Rio w nich zobaczył,

wstrząsnęło nim do głębi: żal i pogodzenie się, namiętność i miłość.

Ale przede wszystkim miłość. Kochała go tak, jak jeszcze nikt przed

nią. Nigdy nie sądził, że można kochać aż tak mocno.

- Hope - szepnął chrapliwie. - Nie chcę cię zranić. Proszę, nie po

zwól mi cię zranić.

Pogłaskała go po policzku.

- Teraz cierpię - powiedziała ochrypłym szeptem. - Tak bardzo cię

pragnę, że aż cała drżę. Czujesz? Ja...

Resztę słów pochłonęły jego usta, które zamknęły jej usta tak mocno,

że pewnie poczyłaby ból, gdyby go tak bardzo nie pożądała. Zadrżała, jej

dłonie gładziły jego plecy aż po krzyż i biodra. Upajała się jego gibką,

sprężystą siłą. Chciała poczuć pod dłońmi gładki żar jego skóry i wsunę

ła palce za pasek jego dżinsów.

To nie wystarczyło.

Kiedy jej palce przesunęły się na srebrną klamrę spodni i zaczęły ją

rozpinać, powiedział coś płomiennego i mrocznego. Z jękiem zniecier

pliwienia pociągnęła mocniej. Klamra wciąż była zapięta.

Z jego ust wydobył się gardłowy śmiech. Cofnął się o krok i po kolei

zdjął z siebie ubranie, aż pozostał całkiem nagi.

- Czy tego chcesz? - spytał. - Czy tego...

Urwał w pół słowa, bo już przylgnęła do niego i drobnymi ruchami

języka zaczęła go całować, drażniąc się z nim, kiedy usiłował pochwycić

jej usta. Ocierała się o niego, lekko go popychając, podniecając go wil

gotnymi, gorącymi pieszczotami i nagłymi odwrotami.

Kiedy poczuł za sobą łóżko, opadł na nie, ciągnąc ją za sobą. Wyśliz

gnęła się z jego ramion i zaczęła pieścić jego twarz, ramiona, klatkę pier

siową.

Płomienna, wilgotna pieszczota jej języka doprowadzała go do

szaleństwa. Pożądliwie usiłował rozpiąć jej bluzkę, ale znowu mu się

wymknęła.

- Nie - mruknęła, przygryzając jego brodawkę. Usiadła na łóżku i za

częła szybko zrywać z siebie ubranie. - Pozwól mi siebie śnić - wyszep

tała, pośpiesznie opadając na niego. - Pozwól. Mi. Śnić.

W pierwszej chwili Rio nie zrozumiał, o co jej chodzi. Potem zaczęła

poruszać się na nim jak wschodzące słońce, ogrzewając wszystko, czego

dotknęła. I podobnie jak słońce dotknęła wszystkiego. Rozkosz dotyku

172

jej rąk była słodką przemocą. Rozkosz władczego dotyku jej ust była jak

ekstaza.

Nie mógł oddychać.

A ona wciąż go śniła, stwarzając go każdym płomiennym dotykiem

języka, każdą rozdygotaną chwilą, kiedy trzymała go w ramionach, w rów

nym stopniu śniąc, co kochając, zawieszając obie te sfery w ponadczaso

wej zmysłowości, której jedynym kresem było jego spojrzenie. Patrzył

na nią - śniącą go - i wiedział, że musi z nią dzielić i jej marzenie, i sen,

bo jeśli nie, umrze.

Wyciągnął ku niej ręce, bez przerwy powtarzając jej imię, a jego głos

był tak samo urywany, jak oddech.

Jedyną odpowiedzią była intymna śliskość jej języka i pomruki, kie

dy smakowała jego rozżarzoną esencję.

Nagle świat zawirował i Hope znalazła się pod rozciągniętym cia

łem Ria. Jej uśmiech stał się łuną zmysłowego oczekiwania. Jego usta

tylko nieznacznie wykrzywiły się w napiętym uśmiechu. Jej zgrabne

nogi pieszczotliwie ocierały się o niego w niemym żądaniu, by wypeł

nił ją po brzegi.

Ale teraz przyszła kolej na jego śnienie, teraz on śnił ją. Jego dłonie

i usta przesuwały się po niej jak wiatr, porywając ją w otchłań zmysłów,

przenosząc w czeluść snu spalającego namiętnością, jakiej nigdy wcze

śniej nie zaznał.

Kiedy w końcu w nią wszedł, głębokim pocałunkiem spił z niej okrzyk

rozkoszy. Poruszali się wspólnie, marzenie i marzyciel, i żadne nie wie

działo, kto jest marzeniem, a kto marzycielem.

Hope zasnęła mocno zamknięta w jego ramionach. Pytania przestały

ją nurtować, bo odpowiedzi nie były już istotne. Ona była ziemią, a on

wiatrem przynoszącym deszcz. Ta prawda zamykała usta wszelkim wąt

pliwościom, bo niemożliwy był jakikolwiek odwrót.

Ona zostanie, on odjedzie, a miłość rozciągnie się pomiędzy nimi jak

bezchmurne niebo.

173

Rozdział 22

budź się, marzycielko - powiedział Rio, pocierając nosem jej atła

sowe piersi. - Mamy studnię do wykopania.

Otworzyła oczy. Pokój rozjaśniały pierwsze blade przebłyski słońca.

Uśmiechnęła się do mężczyzny o ostrych rysach leżącego nago obok niej.

Wzdychając, wplotła palce w gęste długie włosy, rozkoszując się wspa

niałym odczuciem, jakie ofiarowały jej wrażliwej skórze.

Celowo poruszył głową w jej dłoniach, żeby jeszcze mocniej czuć

pieszczotę. W odpowiedzi na zmysłowość jego reakcji, jej ciało zaczęło

drżeć, a piersi kusząco nabrzmiały. Przesunęła nogi, splatając je z jego

nogami, prosząc o dar jego ciała.

Pocałował ciemną różyczkę wieńczącą jej pierś i zanurzył się głę

boko w nią, delektując się zapraszającym, wilgotnym, płynnym żarem.

Poruszał się powoli, stopniowo wyrywając ją z senności w marzyciel

skie podniecenie, aż zaczęła się wyginać ku niemu i wić. Ale on nadal,

krok po kroku, czule, nieodwołalnie popychał ją na skraj przepaści

zmysłów. Upajał się swoją nagością w niej, wspólnym drżeniem, pul

sowaniem, a potem z twarzą wtuloną w jej szyję wzniósł się w długi

niepowstrzymany lot, niepodobny do niczego, czego wcześniej doświad

czył.

Jakiś czas panowała cisza, świt i ciepło ich bliskości. Potem Rio wes

tchnął i niechętnie rozłączył się z Hope.

Po kilku leniwych minutach żalu, że nie mogą dłużej pozostać w łóż

ku, wciąż na pół drzemiąc, Hope poszła korytarzem za odgłosem ciekną

cej wody. Kiedy weszła do łazienki, wychylił się z wanny w chwili, gdy

okręcała włosy ręcznikiem. Pocałował ją w nos, wargami musnąłjej usta

i pociągnął ją za sobą.

Krzyknęła. Woda dopiero zaczęła ogrzewać rury.

- Jak ty możesz to znieść? - spytała przez zaciśnięte zęby.

- Dzięki temu mam problem z głowy.

Spojrzała na niego groźnie.

- Mnie nazywasz problemem?

- Ranny dziś z ciebie ptaszek, prawda?

Obdarował ją takim pocałunkiem, że zapomniała o temperaturze

wody; podał jej mydło i wyszedł spod prysznica, bo nie chciał rozpoczy

nać czegoś, czego nie mogliby już porządnie dokończyć. Nie było już ani

czasu, ani nastroju. Z dołu dochodziły odgłosy Masona, który właśnie

174

wszedł do domu i zaczął specjalnie łomotać garnkami, sygnalizując swoją

obecność.

Hope nie przedłużała kąpieli, choć woda z każdą sekundą stawała się

gorętsza. Wiedziała, jak Masonowi pilno zobaczyć miejsce na studnię.

Jej też było pilno.

Dziś pierwszy grudnia. A co ważniejsze, pierwszy dzień wierceń.

Jakąś jej cząstka czuła się jak dziecko w Boże Narodzenie, które po

wielodniowym wyczekiwaniu niecierpliwi się, aby rozpakować najwięk

szy prezent. Pragnęła tej studni. Musiała ją mieć, aby Dolina Słońca mo

gła przetrwać. Ale kiedy studnia będzie wykopana, Rio wyjedzie.

Odpędziła tę myśl i szybko się namydliła. Nie mogła w żaden sposób

wpłynąć na przyszłość. Pozostało jej tylko pozwolić przyszłości znisz

czyć to, co przyniósł jej czas spędzony u boku Ria.

Zapach bekonu i kawy zawędrował aż na górę. Hope ubrała się szyb

ko i w beztroskich podskokach zbiegła na dół.

- Dzień dobry, Mason - powiedziała. - Co na śniadanie?

- A co ci podpowiada nos?

- Że znów zaciągałeś się tą wstrętną fajką.

Zachichotał, jakby nie przerabiali tego tematu co rano.

Rio wręczył jej parujący kubek z kawą tak czarną, jak jego włosy.

Odruchowo podeszła do werandy, żeby spojrzeć na poranne niebo.

Czyste niebo mieniące się światłem i barwą i ani jednej chmurki. Zim

no. Suchy chłód, który sprawiał, że powietrze lśniło jak wypolerowany

kryształ.

- Żadnego deszczu - powiedział Mason, nie podnosząc wzroku znad

bekonu. - Kilka chrupiących skwarek wyjął na papierowy talerz do odsą

czenia. - Jak się trzymają poidła?

- Wczoraj je napełniłem - odparł Rio.

A gdy Mason się odwrócił, podkradł plasterek bekonu.

- Widziałem - powiedział Mason. - Może i jestem stary, ale nie ślepy.

Jesz dziś jajecznicę czy cokolwiek, co mi się zechce wrzucić na patelnię?

Hope pośpiesznie odstawiła kubek z kawą i zaczęła wbijać jaja na

patelnię. Wkrótce wszyscy zasiedli do śniadania. Jak zwykle panowała

cisza do chwili, aż ostatni kęs został zjedzony.

Kiedy Mason i Rio ładowali do pikapa rury i piętnastolitrowe pojem

niki z wodą i paliwem, Hope krzątała się po kuchni, przygotowując je

dzenie. Wszyscy troje wcisnęli się na przednie siedzenie i ruszyli w stro

nę Kanionu Wiatru.

Ledwie zjechali z głównej drogi, pikap zaczął podskakiwać jak galo

pujący koń. Boczna droga to były dwie bruzdy wijące się niczym trasa

175

slalomu wśród naturalnych przeszkód. Lepiej znosiły jąkonie niż pojaz

dy, ale dopóki nie zaczęły się deszcze, pikap z napędem na cztery koła

był bardziej wydajnym środkiem transportu niż wóz konny.

Podekscytowana i zadowolona, Hope siedziała cicho pomiędzy dwo

ma mężczyznami, których kochała. Od czasu do czasu zerknęła spod rzęs

na Ria, podziwiając jego męskie rysy i przejrzystość granatowych oczu.

Złapał jąna jednym z tych spojrzeń, zdjął na chwilę rękę z kierowni

cy, aby zewnętrzną stroną dłoni pogłaskać japo policzku, a potem znów

skupił się na drodze.

Mason uśmiechnął się do siebie. Rio nigdy nie należał do mężczyzn,

którzy okazują czułość, a jednak teraz rzadko mu się zdarzało trzymać

ręce z dala od Hope dłużej niż kilka minut. Dotykał jej włosów, policz

ków, dłoni, ramion. To męski sposób okazywania, że lubi się być z jakąś

kobietą. A i ona z pewnością lubiła z nim przebywać. Widać to było po

jej uśmiechu, spojrzeniu, łatwości porozumiewania się z człowiekiem,

z którym większość ludzi z trudem się dogadywała.

Sumując to wszystko, Mason przypuszczał, że w styczniu będzie ślub.

Najpóźniej w lutym.

Hope lekko oparła się o Ria i patrzyła na zmieniający się krajobraz.

Kanion Wiatru wyglądał teraz inaczej. Nie był już suchym, bezużytecznym

skrawkiem ziemi, lecz podstawą przyszłej egzystencji Doliny Słońca.

W oczach Hope w Kanionie Wiatru powietrze było czystsze, słońce jaśniej

sze, bylica bardziej srebrna, a góry były pięknym, zabezpieczonym trud

nym szyfrem skarbcem, do którego jej ukochany właśnie odkrył hasło.

Rio zauważył ekscytację na twarzy Hope i miał ochotę jeszcze raz

ostrzec ją, że nie gwarantuje sukcesu.

Była tam woda, nie miał co do tego wątpliwości. Na wierzchołki

gór padały deszcze i przekształcały wapień w olbrzymią, nieprawdopo

dobną gąbkę. Woda stopniowo wsiąkała w wapień i przelewała się przez

niego z ogromną szybkością. Grawitacja i rosnąca z każdąporąroku masa

opadów wsiąkających w skały sprawiły, że z biegiem czasu warstwa wo

donośna przemieniła się w potężną rzekę płynącą pod ogromnym ciśnie

niem. Miliony milionów metrów sześciennych czystej chłodnej cieczy

czekającej, by trysnąć w górę, jak tylko wiertło przebije wodoszczelną

warstwę, która ją osłania.

Woda, która płynie od miliona lat i będzie płynąć przez milion kolej

nych lat.

Tak, woda tam była. Wciąż pamiętał mrowienie ciała potwierdzające

jej obecność. Ale jak głęboko? I jaka warstwa twardej skały znajduje się

pomiędzy wapieniem i powierzchnią ziemi?

176

1 jakie przeszkody czekają po drodze?

Bardzo dobrze znał różnego rodzaju wypadki, które trafiały się przy

wierceniach. Do drążonego otworu wpadały połamane wiertła i inne na

rzędzia. Zdarzały się obrażenia spowodowane przez niedbalstwo, wy

czerpanie, albo jedno i drugie.

No i jeszcze trzeba było wziąć pod uwagę pogodę. Studnie, zwłasz

cza na Zachodzie, rzadko występowały w dogodnych miejscach. Kanion

Wiatru nie należał do wyjątków. Daleko. Nierówna powierzchnia. Bezli

tosny. Jeśli spadnie zbyt wiele deszczu, to nie będzie można dojechać ze

sprzętem na miejsce wiercenia. Będzie trzeba przerwać prace i czekać,

aż teren wyschnie.

Hope nie miała wystarczająco dużo pieniędzy i jej gospodarstwo mo

gło nie przetrwać tak długiego oczekiwania.

Na razie przynajmniej deszcz nie wydawał się problemem, ale z całą

resztą wypadków z czarnej listy należało się liczyć. Jedynym sposobem

na to, by się przekonać, jak głęboko znajduje się woda, było wiercenie

dopóty, dopóki się na nią nie natrafi. Jeśli zabraknie czasu, pieniędzy,

szczęścia albo samozaparcia, zanim się skończy robotę, to przyczyna bę

dzie tylko jedna: woda znajduje o wiele za głęboko.

Największą zmorą Ria był czas. Zdarzało się, że na wykopanie studni

wystarczył mu tydzień, ale natrafiał też na miejsca, które wymagały mie

sięcy przedzierania się przez twarde skały.

Choć sama Hope o niczym nie wspomniała, Mason po cichu napo

mknął o drugiej racie kredytu, której termin spłaty przypadał piętnastego

stycznia. Hope uparcie twierdziła, że ma pieniądze, by spłacić ten kredyt

i jednocześnie utrzymać gospodarstwo, ale Rio wiedział, że jej zasoby

finansowe są bardzo skromne.

Sen z powiek spędzała mu myśl, że może przesypać wszystkie jej

oszczędności do bezużytecznej dziury w ziemi, do dziury, którą sam wy

brał i zachęcił Hope do wiercenia.

Rio miał nadzieję, że warstwa wodonośna znajduje się blisko po

wierzchni, ale cała jego wiedza i intuicja podpowiadały mu, że woda jest

bardzo głęboko, tam, gdzie wyczerpać się mogą pieniądze, szczęście i cier

pliwość.

Podskakując i ślizgając się, pikap piął się w górę po skalistym dnie

kanionu. Zanim Mason wrócił od szwagierki, Rio korzystał zjego pół-

ciężarówki i wywiózł stąd kępy bylicy, sosen karłowatych i jałowca.

W końcu udało mu się przetrzeć szlak, który umożliwił pikapowi dostęp

do kanionu. Jak tylko spadną pierwsze prawdziwe deszcze, ta droga

12-Picknamaraycielka 1 7 7

utonie w glinie i błocie, ale nie było ani czasu, ani pieniędzy na budowę

lepszej.

W razie konieczności Rio będzie obozować w kanionie, a narzędzia

przywozić konno. Zdarzało mu się nocować w jeszcze gorszych miej

scach. W przyszłości też go to nie ominie. Kiedy dla człowieka chlebem

powszednim jest drążenie studzien, wygoda nie stoi na pierwszym miej

scu jego listy wymagań.

Zaparkował obok kanciastej wieży wiertniczej, za pomocą której miał

drążyć studnię. Nie było na co patrzeć: mała, zdezelowana, zardzewiała.

Ale mocna. Wykorzystywał ją w kilku miejscach, gdzie diabeł mówi do

branoc, a nawet zawodowy optymista wyśmiałby pomysł szukania tam

wody.

Ta stara wieża wywierciła już wiele studni.

Pozostały sprzęt do wierceń był tak samo niedoskonały jak ta wieża.

Cała maszyneria została skonstruowana z używanych części innych urzą

dzeń tego rodzaju, które zostały spisane na straty i leżały zapomniane

w szopie Hope, i z części, które Rio pozbierał w niezliczonych szopach,

w czasie swoich podróży po całym Zachodnim Wybrzeżu. Nowe części

zakupione przez Hope, a służące do spojenia całości, wybijały się jak

dziesięciocentówki na klepisku i na ich tle wszystko inne wydawało się

liche.

- Jak dobrze, że to nie konkurs piękności - powiedział Mason, wy

siadając z pikapa. - Bo byśmy przegrali z kretesem.

Jedyną odpowiedzią Ria było odchrząknięcie. Przenosił sprzęt z pół-

ciężarówki na miejsce wiercenia.

Choć wszyscy troje szybko się uwijali, wydawało się, że ustawienie

narzędzi na miejscu i przygotowanie do wiercenia trwa całą wieczność.

Hope niemal podskakiwała zniecierpliwiona, kiedy Rio uruchomił silnik

napędzający wiertło. Nagła eksplozja dźwięków zakłóciła słoneczną ci

szę kanionu.

Rio zauważył, że Hope aż kurczy się pod ogromem tego hałasu. Pod

szedł do niej i powiedział na cały głos:

- Jeszcze chwilka i się przyzwyczaisz.

- O tak - odburknęła. - To się fachowo nazywa ogłuchnięcie.

Roześmiał się i wyciągnął ręce, unosząc ją do poziomu swojej twa

rzy.

- Daj mi buziaka na szczęście i idź do pulpitu, żeby włączyć przy

cisk numer jeden.

Z oczami błyszczącymi z podniecenia Hope objęła Ria i obdarowała

go takim pocałunkiem, że zapragnął ją posiąść natychmiast. Wszystko

178

w niej przemawiało do niego: zmysłowe bogactwo, spokój, determinacja

i inteligencja.

Hope czuła to samo w stosunku do Ria. Lubiła być blisko niego, roz

mawiać z nim, milczeć z nim. Był rzeką płynącą przez nią, ożywiającą

wszystko, czego dotknął.

Powoli, pełen pożądania, Rio pozwolił Hope ześlizgnąć się po swo

im ciele. Niechętnie rozplótł ramiona i wypuścił ją.

Otrzepała się i poszła do pulpitu przymocowanego do wieży wiertni

czej. Światełka, klawisze, przełączniki, mierniki i kłąb kabli - wszystko

to służyło do kontrolowania impulsów i temperatury sprzętu wiertnicze

go. Zlokalizowała przycisk numer jeden i spojrzała przez ramię na Ria.

Stał gotów do akcji, dłońmi w skórzanych rękawicach ustawiając

mechanizm kontrolujący wiertło. Podniósł wzrok i skinął głową.

Opuściła rękę, włączając zasilanie.

Wiertło obracało się szybko, wytwarzając dziwny piskliwy hałas. Gle

ba była aluwialna, sypka. Pojawiła się, jak tylko wiertło znikło z pola

widzenia, ciągnąc za sobą rurę.

Rio podniósł wzrok znad wiertła, uśmiechnął się i zerknął na pulpit,

sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Tak naprawdę to nie potrze

bował sprawdzać mierników i klawiszy, żeby wiedzieć, czy urządzenie

działa prawidłowo. Kierował się odgłosem silnika, wibracjami wiertła,

własnym wyczuciem sprzętu.

Wiedział, że pierwsza część wiercenia pójdzie najszybciej, będzie

najłatwiejszą, najprzyjemniejszą częścią pracy, do chwili, kiedy pojawi

się woda. Pomijając wielkie głazy, na jakie wiertło będzie od czasu do

czasu natrafiać, wszystko inne będzie mocno przemielone. Aż do spo

tkania z twardą skałą zalegającą poniżej.

Na równinach wokół podłoże skalne mogło znajdować się wiele se

tek metrów pod powierzchnią, zakopane pod zwietrzliną z gór sprzed

milionów lat.

Ale tu, w kanionie, grawitacja i nagłe powodzie zabrały wiele syp

kiej ziemi.

Sama studnia będzie poza zasięgiem okresowych powodzi. Rio roz

począł wiercenie w płytkiej jamie powyżej dna kanionu. Dwanaście do

datkowych metrów wiercenia to niewielka cena za studnię, która prze

trwa zimowe powodzie.

Po godzinie, dwóch Hope powiedziała sobie, że to idiotyczne tak stać

i patrzeć, jak rura znika. Powinna wrócić na ranczo, wsiąść na Aces

i sprawdzić, jak się miewa bydło uzależnione od rzadkich naturalnych

zbiorników wodnych, nie od studni.

179

A w szczególności trzeba było zajrzeć do Słodkiego Marzenia, kolej

nego cielaka Kochaneczki. Hope wydawało się, że widziała cień waha

nia w chodzie jałówki, ale wtedy było za ciemno, żeby mieć pewność.

Kiedy obejrzała Słodkie Marzenie, musiała zabezpieczyć drutem jamę,

którą wykopały kojoty, aby dostać się do kurczaków. Potem trzeba było

zapłacić rachunki i napisać protest przeciwko ostatnim naliczeniom po

datków.

I te wiertła - nie mogła o nich zapomnieć. Niektóre ze starych wierteł

zostały oddane do naostrzenia. Trzeba było je odebrać w miasteczku. Mu

siała też zamówić dwa specjalne wiertła do twardych skał. Była wstrzą

śnięta ich ceną, ale nie protestowała. Jeśli do znalezienia wody Rio po

trzebuje wierteł ze stopu tytanu z ostrzami wysadzanymi diamentami, to

je dostanie.

Przez jej duszę przemknął niepokój, kiedy przypomniała sobie wyraz

twarzy Ria, kiedy jąprosił o te specjalne wiertła. Powiedział, że być może

udałoby mu się wykonać pracę tymi wiertłami, które ma, ale trwałoby to

o wiele za długo. Choć nic więcej nie powiedział, zastanawiała się, czy

już zaczyna się niepokoić i czy wiatr już go woła po imieniu.

To bolało, ale musiała przyznać, że jej też bardzo zależało na czasie.

Zwłaszcza, kiedy w grę wchodziła studnia. Okazało się, że będzie o wie

le droższa, niż się spodziewała. Oszacowała koszty na podstawie wierce

nia swojej imienniczki, podwoiła i dodała dziesięcioprocentowy margi

nes błędu.

Ten margines okazał się niewystarczający. Wiele się zmieniło, bo jej

imienniczka była kopana ponad ćwierć wieku wcześniej. Inflacja w po

łączeniu z bardziej zaawansowaną techniką wywindowały koszty drąże

nia studni aż pod samo niebo.

Już sam zakup części potrzebnych do uruchomienia starego sprzętu

Ria przewyższył budżet przewidywany na całość urządzenia wiertnicze

go. Niekończące się worki z „błotem" potrzebnym do smarowania wier

tła kosztowały prawie tyle, ile trzeba by zapłacić za tę ilość ziarna. A co

do rury, to cena sugerowała, że wykonano ją z jakiegoś kosmicznego sto

pu z domieszką platyny, a nie ze zwykłej, poczciwej stali.

Choć Hope nic o tym nie wspomniała Riowi, żeby zakupić nowe wier

tła i dodatkową rurę, musiała uszczknąć pieniędzy odłożonych na spłatę

drugiej raty kredytu. Chciała go spytać, czy jest pewny, naprawdę pewny

tego, że potrzebuje całej tej rury.

Ale milczała. Jeżeli on uważał, że studnia będzie głęboka, to pewnie

tak jest. Obecność wody odczuwał z taką pewnością, z jaką wierzy się

w słońce na pustyni.

180

- Hope? Hope! Ogłuchłaś czy co, dziewczyno?! - wrzeszczał Ma

son.

Zamrugała, wyrwana z zamyślenia. Mason trzymał w jednej ręce wia

derko z olejem, a drugą wskazywał sprzęt sterujący pracą wiertła.

- Trzy razy cię pytałem - powiedział - czy zamierzasz sprawdzić,

czy jest jeszcze woda na zachodnim brzegu Srebrnej Niecki.

Odłożyła zmartwienia na bok i odpowiedziała mu skinieniem głowy.

Natychmiast powrócił do smarowania hałaśliwego silnika.

Przez moment żałowała, że nie ma nic równie pożytecznego do robo

ty na miejscu wiercenia, a nie kilka kilometrów stąd. Ale tutaj mogła

w tej chwili tylko rozmyślać nad tym, co odnajdzie niewidzialne wiertło.

Albo nie odnajdzie.

Było o wiele za wcześnie na to, żeby się tym gryźć. Wiertło nie przedar

ło się nawet na taką głębokość, na jaką sięgały korzenie najmocniejszych

roślin pustynnych. Gdyby woda znajdowała się tak blisko powierzchni,

nie trzeba by nawet drążyć studni ani tutaj, ani w żadnym innym miejscu

Doliny Słońca.

- Potrzebujesz czegoś? - spytała głośno Hope, napotykając wzro

kiem oczy Ria.

Ku jej zdziwieniu skinął głową i gestem przywołał ją do siebie. Po

deszła do niego zastanawiając się, czego zapomnieli zabrać z domu.

Zdjął skórzane rękawice, ujął jej twarz w silne dłonie i delikatnie ją

pocałował.

- Ciebie, Hope - powiedział, dmuchając jej we włosy. - Potrzebuję

ciebie.

Nagle łzy zaczęły jąparzyć w oczy. Wtuliła twarz w jego szyję i z całej

siły przytuliła się do niego.

- Jestem tu - powiedziała żarliwie. - Dla ciebie zawsze będę.

Uścisnął ją tak, że ledwie mogła oddychać.

- W drodze powrotnej uważaj na trzeci zakręt-powiedział, kiedy ją

w końcu puścił. - Szarpnie kierownicą jak sterem na wzburzonym mo

rzu. - Potem szybko dodał: - Uważaj, moja piękna marzycielko. Zawsze

miej pod ręką naładowaną strzelbę na węże.

Hope szeroko otworzyła oczy.

- Myślisz, że Turner wróci?

- Nie. - Głos Ria brzmiał pewnie. - Gdybym myślał, że jeszcze raz

cię tknie, to bym go wywiózł w góry i zabił. Chodzi tylko o to, że...

Czekała, pragnąc go aż do bólu.

Jęknął bezradnie, niemal gniewnie i nagle mocno jąpocałował. Uniósł

głowę i spojrzał na nią oczami promieniejącymi granatowym brzaskiem.

181

- Jesteś dla mnie tak cholernie cenna. Na samą myśl, że mogłoby ci

się cokolwiek przytrafić, mam ochotę chwycić cię i ukryć w najbezpiecz

niejszym miejscu pod słońcem.

Uśmiechnął się i musnął ją ustami.

- Nic mi się nie stanie.

- Wiem. Ale... - Wziął ją za rękę, odchylił jej rękawicę roboczą

i spojrzał na ten sam siniak, który zauważył z rana, znak nie większy niż

odcisk palca. - Nawet coś tak malutkiego. - Ustami i językiem musnął

obolałe miejsce. - Nie potrafię tego wytłumaczyć. Po prostu na najmniej

szą myśl, że mogłoby ci się coś stać, krwawię.

W jego spojrzeniu i w silnych, sprężystych mięśniach, które ściskały

jej dłonie, był żar uczuć. Po raz pierwszy owiała ją leciutka mgiełka na

dziei, że może nie wyjedzie po wydrążeniu studni.

Ta nadzieja przeszyła ją dreszczem i wprawiła w drżenie.

To było jak dobre rokowania na artezyjską studnię, wiecznie tryska

jącą życiem i przemieniającą wszystko wokół. Mogłaby gospodarzyć ra

zem z Riem w odnowionej Dolinie Słońca. Będą hodować bydło, wy

chowywać dzieci i kochać się aż do ostatniego zachodu słońca, a ziemia

będzie trwać dalej, woda będzie płynąć, a ich dzieci zbiorą plon ich ma

rzeń i zaznają słodko-gorzkiej radości żniw.

Riowi zabrakło tchu od emocji, którymi promieniowała Hope. Nigdy

wcześniej nie była piękniejsza, bardziej tryskająca życiem i miłością do

niego. Myśl o tym, że cokolwiek mogłoby przyćmić tę radość, rozdziera

ła mu duszę.

Hope - moja piękna marzycielko - nie pozwól, by cokolwiek cię zra

niło. Nawet ja.

Zwłaszcza ja.

Ale ją zrani. Był tego tak samo pewny, jak tego, że ona go kocha.

Rozdział 23

iercenie szło wolno.

Mijał grudzień i zbliżały się święta. Dzień za dniem stopniowo

wykruszały się części maszyn wiertniczych, protestując przeciwko ob

ciążeniu. Przestoje trwały kilka minut albo o wiele dłużej, w zależności

od tego, jak szybko dało się dowieźć część zamienną.

182

Kiedy wiertło w końcu uderzyło o twardą skałę, tempo drążenia zwol

niło się do centymetrów, potem milimetrów. Te bardzo drogie specjalne

wiertła, których używał Rio, mogłyby posuwać się szybciej, ale były na

pędzane przez stary silnik, który długo nie mógł pracować na najwyż

szych obrotach.

Warstwa skalna, o którą uderzyło wiertło, była gruba i nieustępliwa.

W zwartym krystalicznym kamieniu nie było miejsc, w których mogłaby

się skryć ciecz. Wszystko, co miękkie, wykruszyło się, kiedy skała znaj

dowała się głęboko wewnątrz płaszcza ziemi, gdzie temperatura i ciśnie

nie były tak wysokie, że skały topniały i gięły się jak wielkie płaty wo

sku.

Jeśli była tam woda, to głębiej, pod suchą, zwartą warstwą kamienia.

Rio zmieniał wiertła, wiercił, znów je zmieniał i znów wiercił. Bezli

tosna prąca i hałas były ogłuszające. Postąp prac zwolnił się do centyme

trów mierzonych podziałką frustracji i coraz częstszych awarii sprzętu.

Hope już nie pytała pod koniec dnia, jak idzie praca. Bruzdy na twa

rzach Ria i Masona mówiły jej więcej, niż chciała wiedzieć. O świcie

odwoziła mężczyzn do Kanionu Wiatru, przywoziła ich o zmroku,

a w przerwach prowadziła ranczo.

Deszcze w dalszym ciągu nie były wystarczająco ulewne, aby

uniezależnić zwierzęta od poideł. Dowoziła wodę z rancza Turnera. Tur

ner więcej się nie pojawił, ale trzymała naładowaną strzelbą w pogoto

wiu.

Jeszcze przed upływem pierwszego tygodnia wierceń dom zaczęli

odwiedzać ludzie z rancza Turnera. Zawsze mieli jakiś pretekst - a to

chcieli sprzedać czy kupić siodło, a to zapłodnić klacz, a to zaprosić na

bożonarodzeniowego grilla. Rozmowy niezmiennie krążyły wokół tematu,

który był prawdziwym celem ich wizyty.

„A jak tam studnia, Hope? Natrafiłaś już na coś obiecującego?"

„Piekielne miejsce do wierceń, wyraźnie w górze kanionu. Wszyscy

wiedzą, że woda płynie w dół, a nie w górę".

„Szukasz wody artezyjskiej? Nie słyszałem o żadnej studni artezyj

skiej w tej okolicy, a moja babcia urodziła się dokładnie naprzeciwko

twojego rancza".

„Nie zazdroszczę ci ani trochę. W dzisiejszych czasach wiercenie stud

ni jest kosztowne jak cholera, a o cenie wołowiny lepiej nie wspomi

nać".

Tak mówili ci najbardziej taktowni. Inni, z kilkoma pracownikami

Turnera włącznie, odkąd Hope została kochanką Ria, zaczęli patrzeć na

nią tak, jakby powiesiła na szyi tabliczką: DO WYNAJĘCIA. Żaden z tych

183

mężczyzn nie zrobił ani nie powiedział nic nietaktownego, bo żaden nie

chciał ściągnąć na siebie gniewu Ria. Ale za to patrzyli na Hope ze spro

śnymi oskarżeniami w oczach, które przyprawiały Hope o ciche ataki fu

rii.

„Słyszałem, że Mason pojechał do Salt Lake na Święto Dziękczynie

nia. Chyba strasznie mu się za tobą ckniło, co?"

„Musisz mu to zlecić. Ten włóczęga ma dobre oko, jeśli chodzi o war

tość ziemi".

„Słyszałem, że kiedyś chciał tu w pobliżu kupić ziemię. Ale nie miał

pieniędzy. Założę się, że twoje małe ranczo naprawdę wpadło mu

w oko".

Hope ignorowała te wszystkie insynuacje i spojrzenia spode łba, i pa

trzyła mężczyznom prosto w oczy, tak że nie wiedzieli, co ze sobą zrobić

i dochodzili do wniosku, że chyba pora wracać na ranczo Turnera albo

tam, skąd się przywlekli.

Odrzuciła wszystkie zaproszenia na święta. Nie miała ani czasu, ani

ochoty na przyjęcia. W jej życiu nie liczyło się nic prócz bydła, wiercenia

studni i Ria.

Hope przejechała ostatnie sto metrów wyboistej drogi i zgasiła silnik

ciężarówki. Wieża wiertnicza wyglądała na tle wyniosłych ścian Kanio

nu Wiatru jak dziecięca zabawka.

- Trafiłaś w samą w porę - orzekł Rio, kiedy Hope wysiadła z po

jazdu.

- Dlaczego? Kawa się skończyła?

Uśmiechnął się szeroko.

- Nie. W końcu przebiliśmy się przez twardą skałę. Wziąłem próbkę

tego, co jest pod spodem. Właśnie miałem ją obejrzeć.

Czy tam jest woda?

Ale Hope nie zadała tego pytania na głos. Nie chciała zwiększać na

pięcia, które ryło bruzdy wokół ust Ria. Więc niecierpliwie czekała, aż

otworzy specjalną tubę z wycinkiem skały.

Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by dowiedzieć się wszyst

kiego, co ją interesowało,

- Sucha - stwierdził obojętnym tonem. - Tak samo jak skała, która

ją okrywała. Żadnej warstwy wodonośnej na tej głębokości. Ale kamień

jest bardziej miękki niż ten, przez który właśnie się przebiłem. Teraz wier

cenie pójdzie szybciej.

I tak też się stało. Dni mijały, a drogi smar do rury znikał w ziemi,

jakby koniec wiertła miał się znaleźć aż w Chinach.

184

Rio nic nie mówił na temat próbek, które od czasu do czasu pobie

rał ani na temat zmieniających się warstw skalnych. Mając do pomocy

Masona, po prostu wiercił i wciąż przebijał się przez zwarte warstwy

gleby starsze od pierwszego człowieka, warstwy skał sprzed okresu,

kiedy po ziemi zaczęły chodzić pierwsze ssaki. Drążył wciąż głębiej

i głębiej, wlewając pieniądze i marzenia do suchej studni i nie otrzy

mując w zamian nic prócz stępionych i połamanych wierteł i pęcherzy

na rękach.

- Niech licho porwie ten śliski dzbanek z kawą! - warknął Mason.

- Pewnie czas najwyższy znów wytrzeć go z tłuszczu. - Hope zdą

żyła przytrzymać naczynie, zanim spadło na ziemię.

Ale wiedziała, że nie dzbanek stanowił problem, tylko dłonie Maso

na. Nadwyrężał je, pracując zbyt ciężko i zbyt długo. Pomagał Riowi

przez dwanaście, czternaście godzin na dobę.

Jedno spojrzenie powiedziało Hope, że Rio wie, co jest nie w po

rządku. Mason nie wyleczy rąk, jeśli nie pozwoli im odpocząć, ale był

zbyt dumny i zbyt uparty, aby się do tego przyznać. Ból wyrył głębokie

zmarszczki na twarzy i cienie pod oczami.

- Muszę jechać dziś rano do miasteczka - oświadczyła jak gdyby

nigdy nic. - Mason, chcę, żebyś został w domu. Za dużo ludzi ostatnio

się tu kręci, a niektórych nawet wcześniej nie widziały moje oczy. -

Zwróciła się do Ria: - Dasz sobie radę bez niego przez jeden dzień,

prawda?

- Poradzę sobie. - Wjego głosie słychać było idealnie wyważoną

mieszankę niechęci i zgody. Nie chciał urazić dumy Masona.

Podziękowała mu wzrokiem.

- Coś ci jeszcze potrzebne do studni? - spytała, ignorując gderanie

Masona, że „nie będzie niańczył cholernego domu", kiedy jest do zrobie-

nia prawdziwa robota.

Rio niechętnie sięgnął do kieszeni. Unikał uszczuplania rezerw fl-

nansowych Hope. To była ostateczność. Ale właśnie był do tego zmuszo-

ny.

- Kończy nam się rura i „błoto". Może tego zabraknąć, jeśli złoży

my zamówienie w normalnym trybie - powiedział. - Pozostało zaledwie

jedno ostre wiertło do twardej skały.

. Usiłując nie okazać żadnych emocji, skinęła głową i wzięła listę. Już

naruszyła pieniądze przeznaczone na spłatę odsetek drugiej raty. Teraz

będzie musiała podjąć jeszcze więcej pieniędzy ze specj alnego konta rynku

pieniężnego.

185

Wiedziała, że do tego dojdzie. Właśnie dlatego wybierała się dziś do

miasteczka. Miała umówione spotkanie w banku. Musiała odłożyć spła

tę drugiej raty na przyszły rok. Albo na sześć miesięcy. Albo na dwa.

Nawet na jeden.

Musiała kupić wystarczającą ilość czasu dla Ria, żeby mógł się doko

pać do wody artezyjskiej, ukrytej pod suchą ziemią, czekającą na sre

brzysty moment tryśnięcia. Wiedziała, że ta woda tam jest. Wiedziała, że

Rio równie mocno jak ona pragnie ją odnaleźć. Może nawet bardziej.

Nazwał siebie mężczyzną bez marzeń, a jednak wiedziała, że ta stud

nia to marzenie,

Bez względu na to, ilu ludzi mówiło Hope, że to niemożliwe, nie

cofała się przed własnym marzeniem o życiu w Dolinie Słońca. Nie cof

nęłaby się w obliczu marzenia Ria, jego potrzeb. Oddałaby mu cały swój

czas, wszystkie rury, które mogła zakupić, wszystkie wiertła, wszystko.

I nigdy by niczego nie pożałowała prócz tego, że miała tak niewiele do

ofiarowania.

- Nawet mnie nie spytasz, jak blisko mamy do wody? - odezwał się,

obserwując ją niebiesko-czarnymi podkrążonymi oczami.

- A wiesz?

- Nie.

- W takim razie - powiedziała, leciutko się uśmiechając - nie ma

sensu pytać, prawda?

Chwycił ją za rękę, potarł policzek o jej dłoń, pocałował ją w cichym

podziękowaniu.

- Po tygodniach wierceń żadnych widocznych rezultatów prócz su

chych okruchów skał. Większość ludzi traktowałoby mnie jak smród.

- Większość ludzi ma ptasie móżdżki - odparła.

- Marzycielka. - Głos miał ochrypnięty ze wzruszenia. Znów obda

rował jej dłoń przeciągłym pocałunkiem. - Moja piękna marzycielka.

Ciepło tej chwili grzało Hope przez całą długą drogę do miastecz

ka. Najpierw zamówiła rzeczy potrzebne do wiercenia, płacąc wysoką

cenę za szybką dostawę. Później poszła do niskiego budynku z cegły ze

świeżo wymalowaną tabliczką nad drzwiami: BANK OSZCZĘDNO-

ŚCIOWO-RREDYTOWY COTTONWOOD.

William Worth, referent do spraw pożyczek, już na nią czekał, bo jej

czeki spłaty pożyczki zaczęły przechodzić przez konto rynku pieniężne

go, naruszając fundusze, o których wiedział, że są zarezerwowane na

spłatę odsetek drugiej raty.

Worth był cierpliwym człowiekiem. Pozwolił jej przebrnąć przez całą

rozmowę, karcąc ją jedynie zmarszczką na czole.

186

Potem powiedział: nie.

- Aleja kopię studnię - powiedziała Hope, jak gdyby wcześniej o tym

nie wspomniała.

- Panno Gardner, proszę mi wybaczyć, że mówię to zbyt obcesowo,

ale opiera pani swoją prośbę o przedłużenie terminu spłaty na marzeniu

ściętej głowy. Pani studnia jest kopana w przeklętym przez Boga suchym

kanionie przez półkrwi łobuza, który może się poszczycić jedynie pię

cioletnim pikapem i klaczą czystej krwi arabskiej, którą, jak twierdzi,

schwytał, bo żyła na wolności.

Hope ugryzła się w język, powstrzymując się przed komentarzem.

Na małym biurku ze sztucznego drewna rozdzwonił się telefon, prze

rywając wcześniej przygotowaną mowę.

- Jedynym sposobem, żeby bank mógł udzielić prolongaty - powie

dział, sięgając po słuchawkę - byłoby dla pani znalezienie konsygnata-

riusza skryptu dłużnego.

Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, chwycił za słuchawkę i po chwi

li powiedział:

- Tak, proszą pana. - Odłożył słuchawkę, wstał i podszedł do drzwi.

- Muszę na kilka minut wyjść. Przepraszam, że nie mogliśmy pani po

móc. Proszę pamiętać o tej furtce z konsygnatariuszem.

Drzwi zamknęły się za Worthem z wyraźnym, ostatecznym trza

skiem.

Hope poczuła się tak, jak gdyby owiał ją lodowaty północny wiatr.

Mogła się spodziewać odmowy, ale ta była tak nieodwołalna... W sposo

bie bycia Wortha nie było nic, co dawałoby jej jakąkolwiek podstawę do

myślenia, że może zmieni zdanie pomiędzy dniem dzisiejszym i termi

nem spłaty raty za kilka tygodni.

Siedziała przez chwilę i zbierała się w sobie przed długą drogą po

wrotną do domu. Sięgając po torebkę usłyszała, jak drzwi z tyłu się otwie

rają i zamykają. Obróciła się w nadziei, że znów zobaczy referenta do

spraw pożyczek.

Ale to był John Turner.

- A teraz, jakim spojrzeniem obdarujesz mężczyznę, który ma za

miar ocalić twoje ranczo? - spytał, blado się uśmiechając. - Ubijemy

interes. Ja złożę podpis na skrypcie dłużnym, a ty padniesz do moich

stóp, kiedy skinę palcem. Dość oddawania włóczędze tego, za co płacę

swoimi pieniędzmi. Ściśniesz swoje drogocenne nogi, i to mocno, albo

złoję ci skórę tak, że popamiętasz.

Jego słowa zabrzęczały wokół niej jak muchy, hałaśliwe i bez zna

czenia.

187

Turner wyjął z przedniej kieszeni spodni plik dokumentów i rzucił je

przed nią na podłogę.

- Wybieraj, laleczko. Ja i twoje ranczo albo nic. Inie oszukuj się.

Jedyne, co ci pozostanie, to wielkie zero. Jak tylko zostanie ogłoszony

upadek Doliny Słońca, ten kundel przestanie się koło ciebie kręcić.

Poczuła na sobie stalowe szpony wszystkich napięć, które do tej pory

czekały w ukryciu. Wszystkie rozczarowania, lęki, niekończąca się po

goń za wodą, świadomość, że Rio wyjedzie, kiedy wykopie studnię -

wszystko. Ogarnęła ją fala wściekłości, wypalając całą rozpacz i zastę

pując ją eksplozją adrenaliny. Zerwała się na równe nogi i spojrzała na

Turnera przymrużonymi, błyszczącymi oczami.

- Idź do diabła! - Jej głos był cichy, niski, wibrujący gniewem.
Roześmiał się.

- Nie idź z honorem na dno.

Podszedł do niej tak blisko, że poczuła lekki zapach jego wody ko-

lońskiej. Tak blisko, że kiedy sięgnął do kieszeni marynarki, szukając

pióra, jego ramię prawie otarło się o jej piersi.

- Jakie kwiaty chcesz? - spytała chłodno.

- Kwiaty? - Skrzywił się. - O czym ty mówisz?

- O twoim pogrzebie.

Zaczerwienił się z wściekłości i na wspomnienie tego, jak łatwo Rio

go powalił na ziemię.

- Nie tknąłem cię nawet palcem i jeśli powiesz mu coś innego, skła

miesz.

- Nie będziesz musiał czekać, aż cię Rio dogoni. - Jej głos łamał się

od pogardy. - Nie jestem tym obiektem twoich erotycznych fantazji, nad

którym się znęcałeś. Jeśli mnie tkniesz, sama zatroszczę się o swoje pra

wa. I tym razem nie skorzystam z kuchennego noża, tylko ze strzelby

mojego ojca.

Przez chwilę słychać było tylko ciszę i odgłos powietrza wciągane

go do płuc przez Turnera. Jego usta wykrzywiły się w okrutnym uśmie

chu.

- Do zobaczenia tego ranka, kiedy przypadnie termin spłaty po

życzki. Zaznacz go w swoim kalendarzu, laleczko. Szesnasty stycznia,

w twoim domu na ranczu, a będzie ze mną szeryf. Będziesz mnie bła

gać, żeby possać mojego kutasa. I będę się upajał każdym twoim sło

wem.

- Nic z tego. Nie jestem jak tamte kobiety, które szczułeś, kupowa

łeś i siłą zaciągałeś do łóżka. Nie jestem jak ci mężczyźni, przed których

nosem dzwoniłeś sakiewką z pieniędzmi i zastraszałeś tak, że było im

188

łatwiej sprzedać ci swoje bydło, posiadłość czy kochankę, niż narazić się

na twój gniew.

- Jak już powiedziałem, laleczko, dostaję, czego chcę.

- A czy kiedykolwiek chciałeś czegoś, co nie należało do kogoś in

nego? Chociaż raz w swoim pustym życiu?

Jedyną odpowiedzią Turnera była ciemniejsza purpura jego twarzy.

- Właśnie tak myślałam - rzekła chłodno. - Ciągle jesteś dziecia

kiem. Jesteś po uszy zakopany w zabawkach, ale pragniesz tylko tej, któ

rą widzisz w ręku innego dziecka. Masz obsesję na punkcie tego, czego

nie posiadasz. Dopóki tego nie dostaniesz. Wtedy rzucasz tę nową za

bawkę i rozglądasz się dookoła, sprawdzając, w co bawią się inni. Nigdy

nie dorosłeś.

- Posłuchaj, ty sobie...

Ale to twój problem - ciągnęła, nie zwracając uwagi na to, że usi

łowała go przekrzyczeć. - Nie mój. Już nie. Bez względu na to, co się

stanie z ranczem, z Riem, z czymkolwiek, nigdy nie będę twoją dziwką.

Z pomrukiem furii Turner obrócił się na pięcie i trzaskając drzwiami,

wyszedł z pomieszczenia. Bardzo chciał położyć na niej swoje łapy, ale

w banku było zbyt wielu świadków.

I był Rio.

Zawsze.

Powoli adrenalina uchodziła z Hope, twarz jej zbladła, a mięśnie były

jak wata. Kiedy już opanowała drżenie rąk, podniosła torebkę i wyszła

z małego biura.

Wydawało się, że nikt nie był zainteresowany tym, co się działo w biu

rze, nie licząc kilku ciekawskich spojrzeń kasjerów, którzy ją znali.

Parę mil za miastem zjechała z drogi i wstąpiła do domu, gdzie miesz

kał złotnik. Odebrała prezenty, które zamówiła dla Masona i Ria. Nie

mogła uwierzyć, że do świąt zostało zaledwie kilka dni.

Nigdy nie była w gorszym nastroju do świętowania. Tak wiele jesz

cze pozostało do zrobienia. Niektóre z tych rzeczy były gorzkie i twarde.

Tak czy owak, należało je wykonać.

- Jak poszło w mieście? - spytał Mason z ganku.

Hope nic nie powiedziała, ale podejrzewał, że pojechała poprosić

o przedłużenie terminu spłaty drugiej raty.

- Jak zwykle.

Mimo starannie wyważonego tonu, zauważył w j ej głosie gniew i nie

pokój. Westchnął.

- Rozładuję zakupy i pójdę zawołać Ria. A ty idź porozmawiać z czar

nymi krowami. Ciągle ryczą za tobą.

189

Hope oddała Masonowi kluczyki i poszła na przydomowe pastwi

sko sprawdzić, co z angusami. Kochaneczka podeszła do niej, każdym

krokiem demonstrując doskonałą kondycję. Jej oczy były głębokie i przej

rzyste, jak ciemne sadzawki połyskujące na tle gęstej, zimowej sierści.

- Kochaneczko, jesteś tak piękna, że przy tobie czuję się jak worek

konopny - powiedziała.

Krowa westchnęła, jak gdyby chciała powiedzieć: oczywiście, że jes

tem piękna. Jestem doskonała.

Hope czule pomasowała krowę, dała jej patelnię ziarna i potrząsała

workiem z karmą, aż inne angusy zaczęły podchodzić wolnym krokiem.

Szybko sypała cienki strumyk ziarna. Kiedy krowy ustawiły się w rząd

ku, czekając na swoją kolej, krytycznie obserwowała ich ruchy. Wyda

wało się, że na razie żadna z nich nie jest kulawa.

Przez kilka chwil po prostu stała i patrzyła na swoje bydło. Stanowiło

solidną realną rzeczywistość, która wskrzesiła jej wiarę w marzenie o roz

kwicie fąncza. Uśmiechnęła się. Poczuła się lepiej już od samego prze

bywania ze swoim zdrowym, pięknym stadem.

Patrząc na swoje angusy, widziała w nich coś więcej niż tylko piękne

zwierzęta. Widziała przyszłość Doliny Słońca.

- Dobranoc, Kochaneczko - wyszeptała. - I tobie też życzę miłych

snów, Słodki Zmroku. Rośnij duży, silny i wspaniały, takjak twoja mama.

Mason i Rio wjechali na podwórze wcześniej i Rio zdążył się wyką

pać przed kolacją. Ciężkimi krokami powlókł się po schodach i pozwo

lił, by parująca woda zmywała z niego kurz i żwir kolejnego suchego

dnia.

Ale nic nie mogło zmyć gorzkiego smaku, który czuł w ustach.

Wciągnął na siebie czyste ubranie i zszedł na dół.

Uśmiech Hope wabił go tak samo jak kuchenne zapachy, które zmu

szały jego żołądek do niecierpliwego burczenia.

- Chodź i bierz, bo oddam świniom! - zawołała wesoło, kiedy usły

szała na schodach kroki Ria.

To było jej tradycyjne powitanie u schyłku dnia. Zwykle odpowiadał,

porywając ją w ramiona i płomiennie całując. Tym razem tylko ją objął,

przywarł policzkiem do jej włosów i tulił, jak gdyby potrzebowała po

cieszenia.

Albo jakby on go potrzebował.

- Długi dzień? - spytała cicho.

Uścisnął ją mocniej.

- Kolejna warstwa kamienia - rzekł w końcu. - Przebiłem się przez

nią. I dodał: - Po drugiej stronie też jest sucho.

190

Hope nagle owionął chłód. Przyłożyła usta do jego szyi i przez długą,

cichą chwilę liczyła uderzenia jego serca. Potem poruszyła się i uśmiech

nęła się do niego.

- Chodź - powiedziała. - Poczujesz się lepiej, jak coś zjesz,

Rio delikatnie przesunął kciukami po jej policzkach i ustach. Już miał

coś powiedzieć, ale tylko pocałował ją tak czule, że w oczach Hope za

lśniły łzy.

- Nie ma drugiej takiej osoby, jak ty - powiedział po prostu.

Tej nocy znów jej to mówił, inaczej, bez słów, na zmianę biorąc ją

i oddając się jej, zatapiając się w bezkresnej namiętności i wstrząsającej

ekstazie, którą tylko ona potrafiła z niego wykrzesać. Już nie kwestiono

wał ich wzbierającego pożądania, płomiennej perfekcji ich zespolonych

ciał, przeświadczenia, że to dobrze, iż są razem, kiedy trzymał ją śpiącą

w jego ramionach.

Zdarzało się, iż żałował, że nie może w nieskończoność drążyć stud

ni w Kanionie Wiatru, nie znajdując nic prócz niewiarygodnej radości,

jaką dawała mu miłość tej kobiety.

A jednak wiedział, że musi znaleźć wodę, wieńcząc to marzenie i roz

poczynając następne - marzenie Hope, żeby Dolina Słońca znów ożyła.

Musiał dowiercić się do wody, i to szybko. Im dłużej pozostanie, tym

bardziej będzie ją bolało jego odejście.

A myśl o sprawieniu jej bólu była jak rozżarzony metal, wrzynający

się w jego trzewia.

- Chcę wiercić dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział

Rio do Hope następnego ranka. - Mamy coraz mniej czasu. Studnia musi

być gotowa na piętnastego stycznia. W przeciwnym razie za żadne skar

by nie uda ci się uzyskać przedłużenia terminu spłaty.

Ciemna przepaść w jego oczach była dla niej nie do zniesienia.

- Nie - odparła spokojnie. - Dam radę spłacić drugą ratę. Nie ma

potrzeby, żebyś się katował. Mamy tyle czasu, ile potrzebujesz. W sam

raz.

Ria obdarował Hope spojrzeniem, które wstrząsnęło nią do głębi. Jak

by wyczuwał, że chodziło jej o coś więcej niż tylko drążenie warstw skal

nych ku nieodgadnionemu czasowi przeszłemu i jeszcze bardziej tajem

niczej przyszłości.

- Po świętach przyjeżdża syn siostrzeńca Masona - powiedział Rio.

- Więc zacznę wiercić dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Chciała protestować, ale się wstrzymała. Miał rację. Nieważne, czy

chodziło mu o czas, pieniądze, czy o jedno i drugie.

I tego, i tego im brakowało.

191

Rozdział 24

szyscy troje spędzili Wigilię Bożego Narodzenia na placu wiertni

czym. Hope udekorowała wieżę kolorowymi lampkami i sosno

wymi gałązkami, a na pobliskim krzaku bylicy zawiesiła łańcuszki z po

pcornu i żurawin. Upiekła indyka na rożnie, który zamontowali Rio z Ma

sonem. Śpiewali stare kolędy; czysty alt Hope łączył się z basem Ria,

a towarzyszył im Mason, który grał z zadziwiającym kunsztem na pogię

tej harmonijce.

Łzy popłynęły po policzkach Hope i Masona, bo muzyka przywoły

wała dawne święta Bożego Narodzenia, rodziców Hope i ukochaną żonę

Masona, wybuchy śmiechu przy świątecznych niespodziankach.

Kiedy już odśpiewali wszystkie znane kolędy, wznieśli toast za Boże

Narodzenie, studnię i za siebie whisky w kryształowych szklankach,

w których odbijały się i mieniły wszystkimi kolorami lampki zawie

szone na wieży wiertniczej. Przez jakiś czas sączyli mocny żytni tru

nek, rozkoszując się ciszą, wiatrem i niezwykłym świątecznym spoko

jem.

W końcu Mason wstał, przeciągnął się i poszedł do pikapa. Wrócił

z dwoma prezentami w ręku.

- Proszę - powiedział do Ria.

Zaskoczony Rio wziął paczkę i powoli ją rozpakowywał, zdejmując

kolejne warstwy taśmy klejącej, której Mason nie żałował. Kiedy w koń

cu udało mu się otworzyć długie płaskie pudełko, krzyknął z radości i roz

bawienia.

Z pudełeczka mrugnęła do niego ręcznie wykonana przepaska do

kapelusza z wężowej skórki. Łuski ułożone w diamentowe wzory od

bijały płomienie ogniska. Wielkość łusek świadczyła, że grzechotnik

był duży.

- Miałbym nie rozpoznać tej skóry? - zażartował.

- No pewnie, że tak! - z satysfakcją potwierdził Mason. - Tyłe zo

stało z kolosa, któremu się wydawało, że może mieszkać blisko stada

angusów Hope. Udowodniłem mu, że się myli.

- Ale piękny - powiedział Rio, przesuwając opuszkami palców po

miękkiej przepasce.

- Będzie wyglądał o trzy nieba lepiej na twojej głowie niż pod ka

mieniami przy zbiorniku na wodę.

Rio roześmiał się.

192

Uśmiechając się od ucha do ucha, Mason dał drugą paczkę Hope.

Otworzyła ją i znalazła drugi skrawek głupiego węża, w postaci pasa.

- Trochę też i tobie się dostało, dziewczyno - powiedział roześmia

ny Mason. - Wąż będzie wyglądał wprost świetnie, owinięty wokół two

jej tali.

- Dzięki - odparła wzruszona. - Zastanawiałam się, co robiłeś

w warsztacie przy stajni przez te wszystkie poranki. Teraz już wiem.

Na myśl, jak palce musiały go szczypać z zimna, kiedy tak się trudził

nad prezentami, chciało jej się śmiać i płakać równocześnie. Obdarowa

ła go jak najmocniejszym uściskiem i całusem w drapiący policzek.

- To nie jest tak wystrzałowe jak grzechotnik - ostrzegł Rio, wręcza

jąc Masonowi miękki pakuneczek.

Ucieszony jak dziecko, Mason rozerwał papier i wyjął parę skórza

nych rękawiczek. Włożył je i podziwiał. Były sztywne, a jednak na tyle

elastyczne, żeby wejść na stawy palców, opuchnięte i obolałe od artrety-

zmu.

Mason dziękował Riowi, a Hope tymczasem poszła do skrzynki z ku

chennymi sprzętami, które przywiozła z domu, aby przygotować kola

cję. Pod workiem z ziemniakami były schowane dwa małe prezenty. Naj

pierw dała paczuszkę Masonowi.

Otworzył pudełeczko i aż krzyknął z wrażenia.

- Do licha! Kochanie, nie mogę powiedzieć, żebym widział kiedyś

coś równie pięknego!

Delikatnie wyjął srebrną klamrę. Był to kuty owal z biegnącym ko

niem w środku, subtelnie inkrustowany macicąperłową. Trzymał klamrę

w otulonych rękawicami powykręcanych dłoniach, podziwiając migota

nie płomyków ogniska na srebrnej i perłowej powierzchni.

- Już nie mogę się doczekać, kiedy ją założę.

Szybko podszedł do żarówki, wiszącej pod zadaszeniem po drugiej

stronie wieży wiertniczej. Ściągnął pas i zaczął zastępować starą mosięż

ną klamrę nową, srebrną.

Kiedy się nad tym biedził, Hope wręczyła prezent Riowi. Przez chwi

lę wpatrywał się w nią, trzymając w ręku małą paczuszkę, zanim zaczął

ją rozpakowywać. W środku, w gniazdku z bibułki, leżała ciężka bran

soleta wykonana z jednego kawałka srebra. W owalny otwór ledwie wcho

dził męski nadgarstek.

Ria cicho zagwizdał.

Powierzchnia bransolety wysadzana była polerowanymi turkusami

układającymi się we wzburzone fale, powszechnie znany rdzennie ame-

rykański symbol oznaczający imię Rio.

13 -Pięknamarzycielka

193

Chłodne srebro pieściło jego palce. Nagle wyczuł nierówność na

wewnętrznej stronie i przechylił bransoletę tak, żeby lepiej widzieć. Na

grubym srebrze wygrawerowane były słowa: „Dopóki będzie płynąć

woda".

Radość i ból ścisnęły go za serce.

Zręcznie włożył bransoletkę na lewy nadgarstek. Srebro połyskiwało

na tle jego ciemnej skóry. Faliste linie symbolicznej rzeki zdawały się

płynąć przy każdym drgnieniu i w płomieniach ogniska.

Ria spojrzał na Hope, w jego oczach było światło i uczucia. Nie przy

pominał sobie, kiedy ostatnio ktoś dał mu w ogóle prezent, a tym bar

dziej coś, co aż tak przypadło mu do serca. Przytulił Hope i obsypał krót

kimi, delikatnymi pocałunkami, jakby się bał, że wyślizgnie mu się z rąk

jak wiatr, jeśli będzie się starał za mocno ją ściskać.

- Dziękuję - powiedział niemal szorstko. - Jest podobna do ciebie.

Pełna niespodzianek. Piękna. - Rozpiął guzik u kołnierzyka i sięgnął pod

koszulę. - Ten podarunek nie ma olśniewającego opakowania. Chciałem

ci go dać tak samo, jak go dostałem wiele lat temu, ogrzany ciepłem ciała

osoby ofiarującej.

Patrzyła, jak zdejmuje z szyi indiański naszyjnik z południowego Za

chodu.

- To należało do mojej prababci, babci i matki - powiedział cicho.

- Matka dała mi to, kiedy zostawiła mnie z dziadkiem i wróciła do mia

sta.

Naszyjnik w rękach Ria miał tradycyjny motyw kwiatu dyni, ałe za

miast ze srebrnych kutych półksiężyców i turkusów kwiaty były wyko

nane z ponad stuletnich dziesięciocentówek. To była urzekająca mieszanka

kultur białej i indiańskiej. Majestatyczne piękno i historia. Po plecach

Hope przebiegł dreszcz.

- Rio, nie mogę przyjąć...

Pocałował ją tak, że zapomniała, co chciała powiedzieć. Całując, roz

piął jej bluzkę, żeby założyć naszyjnik.

Poczuła gładki, dziwnie pokrzepiający ciężar na piersiach. Srebro było

jak pieszczota emanująca ciepłem z jego ciała.

Bezradnie wyszeptała jego imię.

Znów ją pocałował. Potem spojrzał na Hope oczami ciemniejszymi

i głębszymi niż noc.

- Babcia mi powiedziała, że pewnego dnia znajdę kobietę godną tego

naszyjnika - powiedział. - Nigdy w to nie wierzyłem, zanim nie zoba

czyłem cię przy studni Turnera, ze śmiechem w oczach i wodą przecie-

kającąjak płynne srebro przez złączone dłonie.

194

Hope mrugnęła, żeby powstrzymać łzy, które parzyły jej powieki.

- Może pewnego dnia - powiedział, muskając ustami jej usta - two

ja córka założy ten naszyjnik, a ty opowiesz jej o człowieku, który ci go

dał. Nie wyobrażam sobie lepszego podarunku niż to srebro ogrzane cia

łem dziecka urodzonego przez ciebie.

- A co z twoimi dziećmi? - spytała ze ściśniętym gardłem.

Jego łagodny uśmiech był jak nóż skierowany ostrzem w jej stronę.

Dla niego to było równie bolesne.

- Kiedyś chciałem, żeby pewna kobieta miała moje dziecko. To było

w mieście, zanim zaakceptowałem swoje prawdziwe imię i to, co się z nim

wiąże. Brat Wiatru. Ta kobieta mnie kochała, ale była biała. Nie chciała

mieć dzieci mieszańców.

- To znaczy, że cię nie kochała - stanowczo orzekła Hope.

Pokręcił głową.

- Nie, marzycielko. Ona po prostu była szczera. Inna powiedziała

by mi to dopiero po ślubie. To się przytrafiło jednemu z moich krew

nych.

- Ja taka nie jestem - oświadczyła Hope drżącym głosem. - Ja chcę...

Ale Rio ciągnęł, nie dopuszczając jej do głosu, a jego słowa były jak

szpony wbijające się w jej duszę aż do krwi.

- Już nigdy więcej nie poproszę kobiety, żeby urodziła moje dziec

ko.

Wieloletnie osamotnienie Ria wyrażone w łagodnych, nieubłaganych

słowach o mało nie zabiło Hope. Usiłowała powiedzieć, że oddałaby na

wet Dolinę Słońca, byleby tylko mogła mieć jego miłość i jego dzieci.

Ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Słowa i uczucia ścisnęły jej gar

dło.

- Rio,ja...

- Nie przejmuj się tym, marzycielko - powiedział, muskając jej usta.

- Moja piękna marzycielko. Pogódź się z tym. Ja się pogodziłem.

Schyliła głowę i usiłowała powstrzymać łzy.

I zastanawiała się, czy w tej chwili nosi w swoim łonie dziecko Ria.

Czy pewnego dnia po jego wyjeździe ofiaruje srebrny naszyjnik dziecku,

którego on nawet nie pozna...

Wiatr gwizdał w kanionie, zagłuszając szlochanie Hope. Rio głaskał

japo włosach, a z każdym ruchem dłoni srebrny krążek na jego nadgarst

ku lśnił nieziemskim światłem. Ale jeszcze bardziej niż kute srebro lśni

ły i mieniły się blaskiem kaskady gwiazd w górze, oślepiająca rzeka

Mlecznej Drogi.

195

Mason wrócił do ogniska, dumnie demonstrując nową klamrę. Na

wet jeśli widział łzy na twarzy Hope, udał, że ich nie zauważył. Po prostu

dzielił z nimi ciszę przy ognisku aż do chwili, kiedy pozostały z niego

tylko głownie.

Kojoty zaczęły śpiewać swoje własne kolędy. Odwieczne melodie

drgały w ciemnościach przejmującym groźnym pięknem, dzięki któremu

łatwiej się wierzyło w duchy i bogów wędrujących po twarzy nocy.

- Mój dziadek Zuni uwielbiał Boże Narodzenie - cicho powiedział

Rio.

Hope przekręciła głowę na jego ramieniu i spojrzała na profil Ria

oświetlony gwiezdną poświatą.

- Powiedział mi, że święta Bożego Narodzenia to był jedyny czas,

kiedy blade twarze zbierały się w klanach rodzinnych i śpiewały pieśni

mocy, wkładając w to całe serce. Mówił, że wyczuwał Wielkiego Ducha

wiejącego poprzez kościoły niby wiatr przynoszący deszcz i wymiatają

cy kurz minionego roku.

- To dlaczego nie został chrześcijaninem? - spytała Hope szeptem.

- Został.

- Myślałam, że był szamanem.

- Był.

Spojrzała na Ria z ukosa. Uśmiechając się jeszcze szerzej, przycią

gnął ją pomiędzy kolana, musnął ustami pachnące bylicą włosy i usiło

wał to wytłumaczyć.

- Dziadek wiedział, że są inni bogowie, ale był przekonany, że Bóg

białych jest silniejszy. Dla moich przodków dowodem mocy był ich byt

powszedni. Dzieci dziadka mówiły europejskim językiem, uczyły się hi

storii Europy i czciły europejskiego Boga. I to uważały za swoją siłę. -

Zawahał się i dodał cicho: - Ale kojoty i tak śpiewają melodie starsze

od człowieka, nadal można wywołać deszcz z bezchmurnego nieba,

a wiatr dla kilku ludzi może być bratem. I to też stanowiło moc dla moje

go dziadka.

Z cichym śmiechem dmuchnął jej we włosy. Przypomniało mu się

coś zabawnego.

- Ale cholernie trudno było dziadkowi przekonać babcię, że prócz

Ducha Świętego sąjeszcze inne ważne duchy. Do samej śmierci modliła

się za jego pogańską duszę.

Hope pieszczotliwie przesuwała dłonią po ramieniu Ria, aż dotknęła

srebrnej bransoletki ogrzanej już ciepłem jego ciała. Zamknął jej dłoń

w swojej dłoni.

196

- Czy twój dziadek jeszcze żyje? - spytała.

- Tak. - Ria musnął ustami jej włosy. - Jest cząstką pieśni kojotów

i przeciągłego płaczu wiatru. Jest wersem kolędy białych i oddechem mocy

wiejącym przez kościół w Boże Narodzenie. W jego duszy było miejsce

dla tego wszystkiego, ł myślę, że teraz w tym wszystkim jest miejsce dla

niego.

Z drugiej strony ogniska wybrzmiało ciche „amen" Masona.

Powiew wiatru prysnął rozżarzoną spiralą iskier.

Mason przeciągnął się i wstał.

- Cóż, chyba zabiorę te stare kości do miękkiego łóżka.

- Za jakiś czas odwiozę Hope do domu - powiedział Rio.

- Martwcie się o siebie. Jestem za stary, żeby potrzebować niańki.

Mason odszedł poza zasięg migoczącego światła ogniska i sztywno

wsiadł do pikapa Hope. Rozległ się odgłos pracy silnika, światła prze-

mknęły po niebie i koła z pomrukiem potoczyły się po prowizorycznejj drodze.

- A ty? - spytała, kiedy znów ucichł. - Nie jedziesz do domu?

- Przywiozłem karimatę i śpiwór.

Odwróciła się, wsunęła palce pod skórzaną kurtkę, pomiędzy zapię-

ciem koszuli znalazła ciepłe ciało.

- Czy starczy na nim miejsca dla nas dwojga?

Napiął się cały pod wpływem jej dotyku, jak gdyby miała palce z płyn

nego srebra. Bez słowa wstał, pociągnął ją ze sobą i poprowadził za wielką

kępębylicy.

A potem cudownie spalał ją w swych ramionach. Jak płomienny wiatr

wyszeptał jej piękno i zmysłowość, wyśpiewał swoje pragnienie wypeł-

nienia jej aż po brzegi. A potem dotarł do niej i przepłynął przez nią,

dotykiem zdradzając najskrytsze tajemnice wiatru. Znowu i znowu do

prowadzał ją do rozedrganego spełnienia, poznając ją coraz lepiej zkaż-

dym dotykiem, z każdym zetknięciem jego silnego ciała z jej ciałem.

W ekstazie szlochając jego imię, powierzyła się i jemu, i srebrnym

deszczom, które wywołał z bezchmurnego nieba własnych pragnień.

Na długo przed świtem wiertło znów zaczęło się obracać, powoli prze-

dzierając się przed zbitą skałę, ciągnąc za sobą długą stalową słomkę,

wiercąc aż do spełnienia marzeń albo do śmierci.

197

Rozdział 2 5

ni mijały, a pieniądze Hope sypały się niekończącą się strugą do

coraz głębszego otworu studni. Miękka warstwa ustępowała miej

sca twardej, twarda miękkiej, i tak bez końca. Kiedy Rio pobrał próbkę

nowej skały i otworzył ją, jego serce fiknęło koziołka, bo wyczuł pod

palcami żwirową fakturę piaskowca. Była wilgotna i nęciła szeptem wody.

Ze zdwojoną energią wrócił do wiercenia. Warstwa piaskowca była

nadal wilgotna, ale nic poza tym. Jak gdyby czas wysączył ze skały wszyst

ko z wyjątkiem cienia wody.

Przedarł się do nowej warstwy. Była sucha.

Bez względu na to, ile razy silnik się psuł, ile suchych próbek wydo

bywał, Rio nic nie mówił, tylko jeszcze usilniej pracował. Oczy miał

smutne, a wokół ust ponure zmarszczki zmęczenia i uporu.

Nastolatek, który przyjechał z Salt Lake, aby mu pomóc, pracował

niestrudzenie, z młodzieńczą energią. Mason pracował ze stoicką wy

trwałością człowieka, który zna granice swoich sił, ale jeszcze ich nie

sięgnął.

Hope przyjeżdżała do nich każdego popołudnia, przywoziła to, co

było potrzebne i uśmiech. Z wyjątkiem jednego dnia. Tego dnia nie po

trafiła się uśmiechnąć.

Był to dzień, w którym patrzyła, jak mężczyźni załadowują do cięża

rówek jej stado co do ostatniej sztuki, z wyjątkiem Jeźdźca Burzy. Jedy

nie ogiera zatrzymała, bo obiecała go Riowi jako rozpłodowca. W pierw

szym tygodniu stycznia sprzedała resztę bydła. Już zostało wywiezione

na nowe pastwiska, do miejsc, gdzie woda nie jest cenniejsza niż dia

menty.

Mason nic nie wiedział o sprzedaży. Hope się o to zatroszczyła. Żad

ne ciężarówki nie wjeżdżały ani nie wyjeżdżały z rancza, kiedy Mason

był w domu. Działo się to w ciągu długich godzin, kiedy był na placu

wiercenia.

A w jaki sposób dowiedział się Rio? Rio zawsze był w Kanionie Wia

tru, zawsze zapracowany, patrzył oczami, które z każdym dniem stawały

się coraz ciemniejsze i coraz smutniejsze. Kiedy usiłował rozmawiać na

temat terminu spłaty drugiej pożyczki, Hope zawsze mówiła: „Już ty się

martw o studnię. A ja zatroszczę się o resztę". Taka była umowa.

Dziś zrobiła wszystko, co mogła, żeby dotrzymać swojej części tej

umowy.

198

Dziś w ciężarówce niespokojnie zaryczała Kochaneczka. Zawtóro

wało jej Słodkie Marzenie.

McNally westchnął i obrócił się w stronę Hope. Był to potężny męż

czyzna o czerwonej twarzy ubrany w dżinsy, zdarte buty kowbojskie i skó

rzaną kurtkę wartą trzy tysiące dolarów. Bladobłękitne oczy czasem bywa

ły lodowate, w zależności od nastroju. Akurat w tej chwili miał ochotę za-

ryczeć jak jeden ze wspaniałych angusów, które właśnie odkupił od Hope.

- Jesteś pewna, że nie będziesz o tym myśleć? - nalegał. - Mógłbym

konsygnować skrypt dłużny albo...

- Nie - ucięła. - Ale dziękuję. - Wykrzesała z siebie słaby uśmiech.

- Nie bądź taki smutny. Przecież jesteś wniebowzięty, że z powrotem

zabierasz Kochaneczkę, i wiesz o tym.

- Do licha - mruknął. - Gdyby to był ktokolwiek inny, to bym teraz

szalał z radości. - Westchnął i spojrzał na nieubłaganie bezchmurne nie

bo. - Przekleństwo. Suche jak dziewiętnastoletnia dziewica. - Otrzepał

dłonią kapelusz. - Pozwól, że ci pomogę, kochanie.

- Pomogłeś. - Poczekała, aż na nią spojrzy. - Zapłaciłeś tyle, ile moje

stado angusów jest warte, a mogłeś wykorzystać to, że jestem w sytuacji

podbramkowej i zmusić mnie do opuszczenia ceny. Dzięki tobie uratuję

ranczo. Twoja prawość jest dla mnie podporą.

McNally już miał coś powiedzieć, ale rozmyślił się. Zamiast tego po

prawił drogi kapelusz filcowy i dał kierowcy znak, żeby się przygotował.

- Jeśli zmienisz zdanie... - zaczął.

- Nie zmienię - odparła szybko.

- No, właśnie widzę. A niech to! - Przez dłuższą chwilę wpatrywał

się w bezlitosne niebo i znów westchnął. - Cóż, czeka mnie długa droga

do domu. Lepiej już pojadę.

- Do widzenia - powiedziała. - I dziękuję ci. Szczerze.

- Do licha, mała. To ja powinienem ci dziękować. Masz najdosko

nalsze stadko, jakie kiedykolwiek widziałem. Jeśli kiedyś postanowisz

znaleźć kogoś do spółki, to umieść mnie na czołowym miejscu listy. Mógł

by mi się przydać ktoś z twoim okiem do łączenia krwi i do cieląt.

McNally wsiadł do wielkiej kabiny, opuścił szybę po stronie pasażera

i zawołał, kiedy już ciężarówka odjeżdżała.

- Wczoraj przelałem pieniądze. Jeśli będziesz miała problemy ze swo

im wiejskim bankiem, daj mi znać. Szybko to załatwię.

Zdobyła się na uśmiech i pomachała ręką, kiedy czarna ciężarówka

powoli wyjeżdżała z podwórza. Za chwilę sunęła po drodze, nie zosta

wiając po sobie nic prócz kurzu, słońca i wspomnienia, jak patrzyła na

domowe pastwisko i widziała piękne czarne angusy.

199

Zamiast wyjechać na plac wiertniczy, co już jej weszło w krew, Hope

skierowała półciężarówkę do miasta. W banku czekał na nią Worth. Z je

go twarzy wyczytała, że czeka ją niemiła scena.

Jaskrawy pikap na parkingu świadczył o tym, że Turner znajduje się

gdzieś w pobliżu tylko i czeka, żeby wykupić jej ranczo za okazyjną cenę.

Czeka na jej błagania.

Dziś przypadał termin spłaty drugiej raty.

- Dzień dobry, panno Gardner - powiedział Worth, zamykając za

nią drzwi biura. - Wiem, że to dla pani trudne, ale jest pani jeszcze mło

da. Jeszcze wiele przed panią...

- Wypisanie czeku nie jest trudne - przerwała chłodno. - Mam wprawę.

Patrzył z niedowierzaniem, jak siada, wyciąga książeczkę czekową

i wypisuje kwotę drugiej raty do ostatniego centa.

Worth wziął czek bez słowa. Podszedł do komputera i wyciągnął tę

kwotę z jej funduszu.

- Ojejku -jęknął, gapiąc się w monitor. - Jak się to pani... udało?

- Pieniądze są na miejscu - powiedziała. - To wszystko, co pański

bank musi wiedzieć.

- Eee... Oczywiście. Każę jednej z dziewczyn wypisać dokumenty.

To potrwa kilka minut. Nie spodziewaliśmy się...

- Mam w mieście inne sprawy do załatwienia. Wrócę za godzinę.

Myślę, że do tego czasu papiery będą gotowe, prawda?

Worth zamrugał. Hope miała na sobie wytarte niebieskie dżinsy, tak

samo wytartą różową koszulę roboczą i zakurzone, wysłużone buty. Ale

mówiła tak pewnym tonem, że można było pomyśleć, iż jest księżniczką.

- Tak, oczywiście. Będziemy gotowi - odpowiedział.

Z lekkim skinieniem głowy wyszła z banku i poszła zapłacić resztę

rachunków i odebrać kolejne materiały do wiercenia studni. Kolejne wier

tła. Kolejne rury. Błoto. Kolejną dostawę wszystkiego, co było potrzebne

Rio do pościgu za jej marzeniem.

Wróciła na puste ranczo. Jeździec Burzy przemierzał rozległe pastwi

sko dla koni, rozpaczliwie zawodząc po swoich czterech klaczach.

Już ich nie odnajdzie. Zostały załadowane i odesłane tego ranka, przed

przyjazdem McNally'ego.

Kiedy Hope wyjrzała na opustoszałe pastwisko czarnych angusów,

jej dusza zawtórowała żałobnym nawoływaniom ogiera. A jednak gdyby

przyszło jej jeszcze raz podjąć decyzję, zrobiłaby to samo. Bydło, nawet

jej angusy, można było zastąpić. Marzenia nie.

Nie roniąc łez, stała i patrzyła, jak zachód słońca odbija się w na pół

opróżnionym poidle.

200

Kiedy w końcu się odwróciła, Rio stał za nią.

- Angusy - rzekł. - Gdzie one są?

Ale w jego głosie nie było pytania. Wiedział, co się stało, tak jak znał

datę: piętnastego stycznia.

- Kupił je McNally z Utah. - Uśmiechnęła się smutno. - Był za

chwycony, kiedy zadzwoniłam. Powiedział, że od kiedy usłyszał o cielę

tach Kochaneczki, żałował, że mija sprzedał.

- A klacze Jeźdźca Burzy? - Usta Ria zacisnęły się w równą kreskę.

- Czyje też sprzedałaś?

- Tak. Angusy. Klacze. Resztę bydła. Wszystko prócz Jeźdźca Bu

rzy. Spłaciłam drugą ratę i kupiłam narzędzia wiertnicze na jeszcze co

najmniej miesiąc.

- Chryste!

Rio zamknął oczy jak człowiek, który za wiele zobaczył, a to co zo

baczył, bynajmniej nie było wesołe. Zacisnął pięści, napinając skórę rę

kawic roboczych.

- Moje magisterium z hydrologii nie gwarantuje ci studni - powie

dział wzburzony. - Pieniądze za bydło powinnaś przeznaczyć na nowe

życie gdzie indziej, a nie wsypywać do tej przeklętej, bezużytecznej dziury

w ziemi!

- Nie dlatego sprzedałam bydło, że wierzyłam w twój tytuł nauko

wy. - Hope podeszła do Ria i położyła dłonie na jego prężnych bicep

sach. Jej głos był tak silny jak mięśnie pod jej pacami. - Widziałam, jak

przeczesujesz tę ziemię. Widziałam, jak niesamowicie ją rozumiesz.

Widziałam, jak wyczuwasz obecność wody pod stopami. Twój dar jest

tak niesamowity, tak nieopisany i tak rzeczywisty, jak moja miłość do

ciebie.

Patrzyła, jak powoli otwiera oczy. Były to oczy człowieka, który prze

żywa katusze.

- Rio, posłuchaj mnie. - Wiem, że ta woda tam jest. Jeśli możliwe

jest dowiercenie się do niej, to tego dokonasz. Jeśli możliwe jest zapłace

nie za wiercenie, to zapłacę. Ajeśli to będzie niemożliwe, to przynaj

mniej resztę życia przeżyjemy ze świadomością, że zrobiliśmy wszystko,

co było w naszej mocy. Jeśli się przegrywa w ten sposób, to nie ma miej

sca na wstyd ani na żal. Tylko wtedy trzeba się wstydzić i żałować, kiedy

się nie spróbuje!

Jego spojrzenie przeszyło ją na wylot. Nawet nie wiedział, że załkał,

kiedy wyciągnął ręce i z całych sił ją przytulił. Wiedział tylko, że nikt nie

zrozumie ani nie zaakceptuje tego, co się kryje pod jego twardą powłoką.

Odchylił jej głowę do tyłu i spojrzał w piękne piwne oczy.

201

- Znajdę ci wodę, nawet jeśli będę musiał drążyć do samego piekła.

Najpierw Mason, a potem wnuk jego szwagierki poddali się; wyczer

pała ich praca dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wtedy do Kanionu

Wiatru przyjechała Hope i została, żeby pracować ramię w ramię z Riem,

nie zważając na pęcherze na rękach i bolesne skaleczenia.

W nocy kładła się wraz z nim, zasypiała w jego ramionach. Budziła

się pod połyskującym baldachimem gwiaździstego nieba i czuła na sobie

usta i ręce Ria pieszczące ją do utraty tchu. Otwierała się dla niego, wo

łała o niego, a bezkresne oddanie wstrząsało nią aż do głębi duszy.

To wtedy Hope marzyła, że poszukiwania wody będą trwały w nie

skończoność i że będzie mogła zatrzymać Ria w Dolinie Słońca. Ale wie

działa, że to marzenie nie może się spełnić.

I nie mogła przestać marzyć.

W pustynnym przenikliwym chłodzie tuż przed świtem stała przy pul

picie i patrzyła na cyferki. Ria zaczął wiercić. Miernik ciśnienia wciąż

się zacinał, jak gdyby za chwilę miał przestać działać. Już się to zdarzało,

ale nie w przypadku właśnie tego miernika.

- Rio, możesz tu przyjść? Mam problemy z...

Resztą jej słów pochłonął nagły świt, który wybuchł nad Kanionem

Wiatru błyskiem i przeszywającym trzaskiem. Hope krzyknęła zaskoczona

i rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu źródła tego hałasu.

Rio nie. Upuścił ogromny klucz do rury, który trzymał w ręku i do

padł do niej. Porwał ją tak, że omal nie pogubiła butów.

- Biegnij! - krzyknął na cały głos.

Nie dosłyszała go, ale to nie miało znaczenia. Nie puścił jej, więc

gdyby nie biegła, upadłaby. W końcu na pół ciągnął ją za sobaj zabrakło

jej tchu.

- Co się stało? - spytała zdyszana.

- Będzie deszcz, pięknamarzycielko! -powiedział, uśmiechając się

do niej od ucha do ucha. - Będzie deszcz przez tysiąc lat!

Spojrzała na suche, bezchmurne niebo i pomyślała, że oszalał.

Znów rozległ się huk i wieża wiertnicza zatrzeszczała.

- Rio? Naprawdę? - urwała, niemal bojąc się uwierzyć.

- Tak - odpowiedział, śmiejąc się z radości. - Udało się!

Woda wyskoczyła z wierconego otworu niby jaskrawy srebrzysty har

pun. Wystrzeliła ponad wieżę wiertniczą i rozlała się w wysadzaną dia

mentami zasłonę mieniącą się wszystkimi kolorami brzasku.

Po wstępnym, najbardziej wybuchowym wytrysku, artezyjska fon

tanna stopniowo skurczyła się do połowy. Powoli, z gracją, zaczęła taó-

202

czyć wdzięcznymi strużkami i pulsowaniem, które odzwierciedlało ukryte

rytmy ziemi.

Ramię w ramię, śmiejąc się, Hope i Rio biegli z powrotem. Nie za

trzymali się, dopóki nie spryskały ich połyskujące, przezroczyste krople.

Hope wyciągnęła ramiona, jak gdyby obejmowała tańczącą fontannę, ale

dosięgła Ria. Zlizała chłodne srebrne krople z jego brwi, policzków, ust.

- Słodka! -krzyknęła, wybuchając śmiechem.

Scałował krople z jej rzęs i warg.

- Bardzo słodka.

- Mam na myśli wodę. - Pieściła go nosem. - Bałam się, że to może

być studnia ze słoną wodą. Ale nie jest. Jest słodka.

- Nie taka słodka jak ty-wyszeptał.

Wplątała palce w jego włosy. Czuła pod chłodnym welonem wody

jego wzbierający żar.

- Dziękuję.

Znów to powtórzyła, znowu i znowu, aż słowa wtopiły się w poca

łunki. Pulsowała w niej namiętność. Łapczywie wygięła się ku niemu.

Rio odczuł jej żar, skosztował go i ból przeszył go głębiej niż tryska

jąca wodą studnia, którą wydrążył. Zamiast odpowiedzieć na jej wygłod

niały, rozedrgany pocałunek, delikatnie opuszczał Hope, aż jej stopy znów

znalazły się na ziemi.

Poranny wiatr wiał przez kanion, szepcząc tajemnice ziemi.

- Powinniśmy powiedzieć Masonowi - odezwał się Rio.

Schylił głowę do pocałunku tak zachłannego, że drżała, oddając go.

Przesuwał palcami po jej ramionach, jakby nie mógł znieść myśli, że ich

ciała mogą się rozłączyć. Jego oczy były tak ciemne jak noc bez gwiazd,

tak puste jak wiatr wirujący po kanionie i wołający go po imieniu.

- Rio? - spytała. Wiedziała, że dzieje się coś złego, ale nie wiedziała

co.

Wówczas usłyszała przeciągły krzyk wiatru i pojęła. Zaczęła drżeć.

- Nie - powiedziała wzburzonym głosem. - Jeszcze nie. Nie teraz!

Odwróciła się od niego i pięścią zamknęła usta, powstrzymując stru

mień słów, których obiecała sobie nigdy nie wypowiadać.

Gdyby teraz nad sobą nie zapanowała, to by zniszczyło wszystko, co

mieli - ona i Rio, nawet wspomnienia.

Musiała sprawić, by nie czuł się winny, że obdarował ją tym, o co

prosiła - czego od niego zażądała. Bywała silna już tyle razy w życiu.

Musiała jeszcze raz się na to zdobyć.

Chociaż na kilka minut.

203

Chociażby na tyle czasu, ile potrzeba, by pożegnać mężczyznę, któ

rego kochała.

Patrząc na jej sztywne plecy, Rio czuł się tak, jakby dostał pięścią

w brzuch. Usiłował coś powiedzieć, ale nie był w stanie. Znów spróbo

wał. W jego głosie było takie napięcie, że ledwie go rozpoznawała.

- Hope, jeśli nie odejdę teraz, będzie jeszcze trudniej. - Potem dodał

z gorycząi nienawiścią do siebie, co oboje odczuli. - Wiem, że nigdy nie

powinienem był ciebie dotykać.

Po dłuższej chwili Hope odwróciła się do niego. Na jej twarzy był

desperacki spokój.

- Dałeś mi tyle, ile mogłeś -powiedziała ochrypłe. -1 to było znacz

nie więcej, niż miałam prawo oczekiwać od jakiegokolwiek mężczyzny.

Nie gniewaj się za to na siebie. Ja się nie gniewam. Kocham cię. I wiem,

że moja miłość ci nie wystarczy. Wiedziałam to wcześniej, niż się w to

bie zakochałam.

Wydał z siebie jęk bólu.

Hope wyciągnęła rękę ku fontannie wody, a płynny kryształ przeciekał

przez jej palce jak pocałunki, których już nigdy nie miała z nim dzielić.

- Spełniłeś moje marzenie - powiedziała. - Też spełniłabym twoje,

ale ty nie masz marzeń, a to, które śniłam za ciebie, okazało się zbyt

słabe. Więc oddam ci wszystko, co mogę oddać, wszystko czego chcesz

- wolność wiatru.

- Hope. - Jego dłonie znów zacisnęły się w pięści. - O, Boże! Jak ja

żałuję, że nie jestem innym człowiekiem!

- Nie!

Zamknęła oczy, nie ufając sobie, że na niego nie spojrzy albo go nie

dotknie. W jego słowach był gniew na samego siebie, niszczący go, nisz

czący ją, niszczący miłość.

- Nie czuj nienawiści do siebie, Rio. Jeśli będziesz nienawidził sie

bie, to i mnie także. Nie zniosłabym tego. - Wzięła rozedrgany oddech. -

Jeśli w ogóle o mnie kiedyś pomyślisz, to pamiętaj, że cię kocham. Wszyst

ko w tobie. Nawet wiatr.

Przez chwilę myślała, że czuje na ustach ciepło jego oddechu. Ale to

zawiał wiatr, zabierając wszystko. I ciepło, i człowieka.

Kiedy w końcu otworzyła oczy, była sama, jeśli nie liczyć przeciągłe

go westchnienia powietrza poprzez kanion.

- Kocham cię, Bracie Wiatru - wyszeptała.

Nie odpowiedziało jej nic prócz srebrnego tańca wody.

204

Rozdział 26

ciszy, która od kilku tygodni, odkąd Rio wyjechał, stała się jej

drugą naturą, Hope prowadziła Behemota wyboistą drogą do Ka

nionu Wiatru.

Nie usiłowała nawiązać rozmowy z J.L. Hunsakerem, hydrologiem,

który miał dokonać ekspertyzy studni Ria.

Hunsaker wyglądał, jakby miał grubo po czterdziestce. Był chudy jak

szczapa i mocno spalony słońcem. Miał na sobie typową odzież inżynie

ra - grubą i mocną, i solidne sznurowane buty. Nawet ślubna obrączka

na lewej ręce sprawiała wrażenie porządnej, nie do zdarcia. Srebrne pa

semka w ciemnobrązowych włosach świadczyły, że ten człowiek prze

szedł dużo jak na swój wiek.

Ale w jego oczach nie było nic, co świadczyłoby o ciężkich doświad

czeniach. Były brązowe, przymrużone i przenikliwe, kiedy obserwował

suchą, zniszczoną słońcem ziemię.

Spojrzał na majaczące w dali góry Perdidas i strome przedgórza, któ

re wyznaczały granice kanionu. Nigdzie nie było ani śladu wody, choćby

kępki zielonej trawy.

Wiercąc się na siedzeniu, pokręcił głową.

- Gdyby pani twierdziła, że tu jest woda, zanim wyruszyliśmy w dro

gę, powiedziałbym, że pani zwariowała.

Hope zerknęła z ukosa na pasażera i znów skupiła się na drodze. Ile

kroć tędy jechała, ta droga zawsze sprawiała jej kilka wyboistych niespo

dzianek.

- Wielu ludzi myślało, że oszalałam - powiedziała rzeczowym to

nem. - Z bankiem Reno, który pana zatrudnił, włącznie. Dlatego zażąda

li ekspertyzy studni, zanim rozpatrzą podanie o pożyczkę.

Nawet nie zadała sobie trudu, żeby poprosić o kolejną pożyczkę z ban

ku Cottonwood, po tym jak pojawiła się studnia. Nigdy więcej nie zadłu

ży się u nikogo, kto ma coś wspólnego z Johnem Turnerem.

- Kto pani wywiercił tę studnię? - spytał Hunsaker.

- Mężczyzna, którego zwą Rio.

- Rio? - Hunsaker nagle obrócił głowę w jej stronę, a twarz mu się

ożywiła. - Wielki chłop? Czarne włosy?

- Tak. - Jej głos był mrukliwy, prawie szorstki.

- Cóż, do cholery, gdyby mi bank to powiedział, to bym oszczędził

nam obojgu tej wyprawy. Jeśli to Rio wykopał pani studnię, to znaczy, że

205

jest dobra jak złoto. Lepsza - dodał, chichocząc Hunsaker. - Bydło nie

może pić złota.

Hope usiłowała nie pytać, ale jej głód informacji był silniejszy niż

duma. Może Hunsaker miał jakieś wieści od Ria.

- Znasz Ria? - spytała najbardziej obojętnym tonem, na jaki było ją

stać.

Hunsaker wzruszył ramionami.

- Tak naprawdę to nikt nie może powiedzieć, że zna Ria. Chodzili

śmy razem do szkoły. Wyższa Szkoła Górnicza Stanu Kolorado.

Hope znów szybko spojrzała na hydrologa.

- Tak, wiem. Wyglądam starzej niż on - powiedział Hunsaker. -1 jes

tem starszy. Ja odsłużyłem wojsko, a Rio miał zaledwie szesnaście lat, kiedy

rozpoczął studia. Miał dyplom magistra jeszcze przed ukończeniem dwu

dziestego roku życia. Najbystrzejszy człowiek, jakiego w życiu spotkałem.

Jej dłonie mocno zacisnęły się na kierownicy. Za mocno. Ciężarówka

podskoczyła i zjechała w bok, jakby chciała zaprotestować. Automatycz

nie zmusiła ciężki pojazd do posłuszeństwa.

Hunsaker uzbroił się w cierpliwość, kiedy cysterna przedzierała się

przez wyj ątkowo wyboistą część trasy. Nic nie powiedział na temat uciąż

liwej jazdy. Był przyzwyczajony do jeszcze gorszych warunków. Ten wóz

przynajmniej miał kabinę dla pasażerów. Jeździł już takimi, które miały

drewniane ławki i sprężynujące deski zamiast resorów.

- W wyższej szkole w wieku szesnastu lat? - wykrztusiła w końcu.

- To musiało być dla niego trudne.

- Sama szkoła, nie. Jak już powiedziałem, był bystry. Ale chłopcy...

- Hunsaker wzruszył ramionami. - Wielu chłopców wyrosłoby na praw

dziwych mężczyzn, gdyby byli traktowani tak jak on.

Przypomniało jej się, jak Rio zwyciężył Turnera, zręcznie, sprawnie

i bezlitośnie. Zastanawiała się, kto go nauczył walczyć, ale nigdy nie za

stanawiała się, dlaczego się nauczył. Wiedziała.

- Ale Rio był po prostu inny - powiedział Hunsaker. - Kiedy miał

dość, to po prostu wychodził na jakiś czas w góry, a potem wracał...

pokrzepiony... Tak mi się wydaje. Tak, pokrzepiony. - Uśmiechnął się

smutno. - Oczywiście, to że przetrzepał skórę niejednemu pyskatemu

sukinsynowi, też go to czasem pokrzepiało.

Hope zacisnęła dłonie na kierownicy, aż jej zbielały kłykcie. Nie mo

gła znieść myśli, że Rio dostaje ciosy tylko dlatego, że urodził się taki,

a nie inny.

I ta kobieta, tak ślepa i głupia, że nie chciała mu urodzić dziecka.

Myśl o tym doprowadzała Hope do szewskiej pasji.

206

Poświęciłaby nawet studnię, gdyby tylko mogła mieć dziecko Ria.

Może tym razem. Może w lutym nie pojawi się miesiączka?

- Jak pani poznała Ria? - spytał Hunsaker.

Musiał powtórzyć pytanie dwa razy, zanim Hope usłyszała. Była po

grążona we wspomnieniach i tęsknocie, która nigdy jej nie opuszczała,

w marzeniu, którego nie potrafiła się wyrzec, choć miało niewielką szan

sę urzeczywistnienia.

Jedno nierealne marzenie się spełniło. Dlaczego nie dwa?

- Ludzie mówili mu, że potrzebuję studni - oświadczyła. - Rozpacz

liwie.

Hunsaker skinął głowa.

- Tak, to cały Rio. Zawsze gotów podać pomocną dłoń.

Hope pamiętała tę dłoń. Długie palce, smukłe i silne. Sprawne w po

sługiwaniu się urządzeniami. Zręczne przy koniach. Dłoń mająca tak wiele

do ofiarowania, wzięcia i podzielenia się. Tak mało czasu.

- Zabawne - ciągnął Hunsaker. - Rio był dobry, naprawdę dobry w tym,

co robił. Mógłby już dziesięć razy zdobyć fortunę. Mógł brać pieniądze

i zatkać nimi gębę wszystkim bigotom, jakich kiedykolwiek spotkał.

- To do niego niepodobne.

Hunsaker skinął głową.

- Zamiast tego po prostu wędrował, aż natknął się na kogoś, komu

życie naprawdę dało kopa. Jeśli ludzie mieli dość samozaparcia do wal

ki, to im pomagał. Nigdy nie prosił o forsę. Płacili mu w plonach, bydle,

noclegach, tym, na co ich było stać. Założę się, że po całym Zachodnim

Wybrzeżu wypasa swoje stada, które zebrał jako zapłatę. Ale nigdy nie

bierze pieniędzy. Nie ma mowy.

- Ludzie płacili mu w marzeniach - powiedziała.

- Co takiego?

- Rio to człowiek bez marzeń. Kiedy spotyka ludzi, którzy potrafią

marzyć, pomaga im, przez chwilę dzieląc marzenia wraz z nimi.

Przez dłuższą chwilę Hunsaker patrzył w ziemię i zastanawiał się,

jaka naprawdę jest kobieta, która siedzi obok niego.

- Nigdy o tym w ten sposób nie myślałem, ale ma pani stuprocento

wą rację. Musiała go pani poznać bliżej niż większość ludzi.

Nie odpowiedziała.
Hunsaker otworzył okno, zapalił papierosa i wydmuchał dym na ze

wnątrz. Powiało chłodnym powietrzem, ale żadne z nich na to nie zwa

żało. Oboje byli ubrani na zimową wyprawę.

- Cholerny wstyd, że nikt mu nie pomógł, kiedy był jeszcze na tyle

młody, by marzyć - mruknął Hunsaker.

207

- Co pan ma na myśli?

- Miał piekielne dzieciństwo. Matka i ojciec pili, a on wałęsał się po

ulicy. Kiedy za bardzo zdziczał, podrzucili go dziadkom do rezerwatu,

a sami uciekli.

- Ile miał wtedy lat?

- Dwanaście, trzynaście. - Hunsaker głęboko zaciągnął się papiero

sem i westchnął. - Nie wiem, co zrobił dziadek, żeby mu wyprostować

charakter. Z tego, co słyszałem, to był twardy, stary Indianin. Bezkom

promisowy jak skała.

Hope koncentrowała się na drodze, ale i tak przed oczami widziała

Ria, młodszego Ria, zbuntowanego i osamotnionego.

- Czyjego rodzice jeszcze żyją?

- Nie. Wgnietli swój samochód w słup telefoniczny w drodze z baru

do domu. Rio miał wtedy piętnaście lat.

Drgnęła i tak mocno uchwyciła się kierownicy, że aż zabolały ją rę

ce. Miłość do Ria wezbrała w niej jak rzeka w czasie roztopów, boles

na i piękna zarazem. Gdyby tylko mogła, przejęłaby na siebie ból z je

go ran, uleczyłaby go, wyzwoliłaby w nim miłość. Ale to było jeszcze

bardziej nieosiągalne niż jej marzenie, żeby przejść przez życie u jego

boku.

- Wyboista droga - powiedział Hunsaker. Uchwycił się podłokietni-

ka, kiedy pojazd podskoczył i zatrząsł się na kupce kamieni i sypkiego

piasku. - Na pewno ciężko pani tu przyjeżdżać i dowozić wodę do domu

i dla ogiera.

Hope wzruszyła ramionami. To nie przez tę drogę miała zmarszczki

smutku na twarzy, to przez stratę mężczyzny, którego kochała. Chciała,

żeby Hunsaker przez cały czas mówił, żeby dzielił się z nią wspomnie

niami o Riu. Może gdyby udało jej się zebrać dość wspomnień o nim,

dość cząstek jego osoby, to znów byłby całością. I ona też.

Hunsaker palił w ciszy.

- Pan pewnie jest przyjacielem Ria - wyrzekła w końcu. - Dużo pan

o nim wie.

Uśmiechając się, znów zaciągnął się papierosem.

- Już bardziej fanem. Rio jest dla mnie jak swego rodzaju hobby.

Zaskoczona, szybko zerknęła na hydrologa.

- Hobby? Co pan ma na myśli?

- Pisałem pracę dyplomową na temat jego różdżkarstwa. Myślałem,

że to wielkie blagierstwo, bez dwóch zdań.

- Nie pan jeden.

208

- Tak. Cóż, Rio dowiedział się o mojej pracy. Skontaktował się ze

mną i powiedział mi, że popełniłem błąd. Oględnie mówiąc, miałem na

ten temat odmienne zdanie.

Hope nie była zaskoczona. Mimo rozwlekłego sposobu mówienia,

charakterystycznego dla ludzi z Zachodniego Wybrzeża, Hunsaker był

twardym mężczyzną.

- Co się stało? - spytała. - Bitwa na noże?

Hunsaker roześmiał się.

- Nie, proszę pani. Nawet wtedy nie byłem głupcem. Rio miał może

siedemnaście lat, ale kiedy się na niego patrzyło, zapominało się o tym.

Był twardym sukinsynem. Trzymałem się argumentów słownych, teorii

i wzorów.

- Nie przekonał go pan?

- Nie. I za nic nie chciałem go słuchać. Więc poszliśmy ramię w ra

mię na taką pustynię na zachód stąd. Ja wziąłem swoje kompasy, mapy

terenu, zdjęcia satelitarne, laserowe urządzenia obserwacyjne, no i był

ten cały cholerny majdan strzelecki.

- Żałuję, że tego nie widziałam.

Hunsaker uśmiechnął się z żalem na samo wspomnienie.

- Nie było na co patrzeć. Rio znalazł wodę, zanim skończyłem wstęp

ne oględziny.

- Naprawdę?

- Jak zawsze. Włos mi się zjeżył na karku.

Po plecach Hope przebiegł dreszcz, jakby przepłynęły przez nią deli

katne obwody elektryczne. Przypomniała sobie czarne oczy Ria, poraża

jące głębią tajemnej wiedzy.

Hunsaker wiercił się na podskakującym siedzeniu i wpatrywał w ma

ło obiecującą ziemię.

- Znajdowanie wody to mój zawód, a mimo to za nic nie potrafię

rozgryźć tajemnicy jej zaklinania. -Zgasił papierosa w swojej podróżnej

popielniczce, złożył ją i wcisnął do plecaka, który trzymał pod nogami. -

Więc kiedy jestem w terenie i dokonuję badań hydrologicznych, to przy

okazji zbieram opowieści o różdżkarstwie. Imię Ria pojawia się w nich

tak regularnie jak słońce na niebie. Znajduje wodę, odkąd skończył trzy

naście lat.

Hope krzyknęła zaskoczona.

- To prawda - stwierdził Hunsaker. - Podobnie jak różdżkarstwo.

Dziwne, ale prawdziwe. Widzi pani, wiem dużo o życiu Ria - o jego

rodzicach, dziadkach, studniach które znalazł, ludziach, którym pomógł,

14 - Piękna maizycielka

209

koniach, które ujeździł, mężczyznach, z którymi walczył, kobietach, któ

re mógł mieć, ale nie miał.

Hope zawirowało w głowie, tak że niemal straciła kontrolę nad kie

rownicą.

- Ale tak naprawdę, to nie wiem o nim nic - ciągnął Hunsaker. -

Nawet nie znam jego nazwiska. Nikt nie zna. Nikt nie wie, jaki jest pry

watnie. Nigdy z nikim nie dzieli się swoimi tajemnicami.

„Moje prawdziwe imię to Brat Wiatru".

Słowa Ria rozbrzmiały echem w jej głowie, ściskając jej krtań i napeł

niając oczy łzami, którym nie pozwoliła wypłynąć. Podzielił się z nią tak

wielką cząstką siebie, a wziął od niej dużo mniej, niż chciała mu ofiarować.

Behemot prześlizgnął się przez ostatni piaszczysty odcinek drogi,

wjechał na mały wzgórek i przystanął. Przed nimi stała falująca srebr

na miednica wody. Ponad powierzchnią nowego basenu tańczyła mała

fontanna.

Hunsaker wysiadł z cysterny jak w transie. Nie odrywając wzroku od

srebrzystej wody, podszedł do krawędzi zbiornika.

Hope szła za nim. Za każdym razem na nowo zadziwiał ją widok wody

tańczącej pośrodku skały. Za każdym razem ożywał ból wspomnień. Zdję

ła kapelusz, a wiatr pieścił ją niespokojnymi, przezroczystymi palcami.

- Niech mnie kule biją! - powiedział Hunsaker z niedowierzaniem.

Po kilku chwilach otrząsnął się i wyciągnął parę formularzy. Pytania

padały szybkimi seriami. Kiedy na nie odpowiadała, ołówkiem technicz

nym wypełniał puste miejsca. Gdy powiedziała mu, jak głęboko wiercili,

żeby dostać się do wody, ołówek uniósł się w górę. Hunsaker spojrzał jej

prosto w oczy.

- Jest pani kobietą z charakterem, proszę pani. Wszyscy inni daliby

za wygraną w połowie tej głębokości.

Zamiast odpowiedzieć, po prostu patrzyła na cud wody na suchej ziemi.

- Nic dziwnego, że spłukała się pani co do grosza - oświadczył. -

Tej rury, błota, sprzętu poszło piekielnie dużo. - Urwał. - Słyszałem, że

aby spłacić tę studnię, musiała pani sprzedać wszystko prócz ogiera.

Zamknęła oczy, osaczona przez wspomnienia pięknych czarnych an-

gusów, cierpliwie czekających na paszę.

- Tak - odparła.

Hunsaker zmierzył wysokość słupa wody opadającej do basenu wy

pełniającego wgłębienie, gdzie była drążona studnia.

- O ile się zmniejszyła ta fontanna od chwili, kiedy się pojawiła?

- Po pierwszych kilku minutach w ogóle się nie zmniejszyła.

Uniósł brwi.

210

- Dobry solidny przepływ. Chce pani założyć na nią pokrywę?

- Jeszcze nie teraz. Wiem, że powinnam, ale... - Głos jej zamarł.

~ Tak, wiem, co pani ma na myśli. Ta pulsująca woda to coś, na co

warto popatrzeć, prawda? Wie pani, mogłaby pani założyć małą tamę na

dole, w tym zagłębieniu.

Powoli skierowała wzrok na Hunsakera.

- Słucham?

Wskazał rowek w pierścieniu ziemi okalającym basen. Woda wypły

wała stamtąd w stronę dna kanionu, tworząc strumień tam, gdzie jeszcze

nigdy nie płynęła żadna woda.

- Proszę przewiercić rurę przez podstawę tego pierścienia i pozwo

lić, by grawitacja zrobiła resztę - powiedział. - Jeśli to nie wystarczy,

niech pani zainstaluje pompę zasilaną wiatrem. W ten sposób mogłaby

pani mieć i wodociąg, i artezyjską fontannę.

Uśmiechnęła się, ucieszona pomysłem.

Przez chwilę Hunsaker tylko wpatrywał się w nią. Po raz pierwszy od

kilku godzin uśmiechnął się do niej.

- Proszę pani, niech pani się nie martwi o swoje ranczo. Kiedy bank

dostanie moje rekomendacje, da pani pożyczkę, która wystarczy na nowy

start. Nie pokryje to jednej czwartej pani potrzeb - powiedział otwarcie -

bo studnie to śliska sprawa. Ale ma pani wiele samozaparcia. Da pani

sobie radę.

- Dziękuję panu.

- Nie mnie proszę dziękować. - Z zachwytem wpatrywał się w falu

jącą wodę. - Proszę podziękować Riowi. Jak na człowieka bez marzeń,

to cholernie dużo ich urzeczywistnił.

Ranczo Roberta Morana leżało na jeszcze większym odludziu niż

Dolina Słońca. Pokryte śniegiem wysokie szczyty Kolorado wznosiły się

jak postrzępione korony na tle kobaltowego nieba, ale tam, gdzie stał

Rio, ziemia była płaska, sucha, a w lodowatym lutowy krajobrazie nie

było już ani śladu po lecie.

- To ty, Rio? - spytał Moran, pośpiesznie wychodząc ze swojej no

wej stajni. Oddechy wypływały w srebrnych obłoczkach pary, zanim nie

porwał ich wiatr. - Prawdę mówiąc, rozpoznałem ciężarówkę. Przyje

chałeś, żeby sprawdzić, co się dzieje z twoim bydłem i ze studnią?

Rio nie wiedział, dlaczego tu jest. Wiedział tylko, że podobnie jak

wiatr musi być w ciągłym ruchu. Uścisnął rękę Morana.

211

- Nie, ja jestem tylko... - Głos Ria zamarł. Niespokojny, wściekły,

głodny. - W ciągłym biegu. Jak zawsze. Co u ciebie słychać?

- Marti się ucieszy, jak zobaczy twoją ciężarówkę na podwórzu. Te

raz jest w mieście. Jedno z dzieciaków ma infekcję ucha. Poza tym wszy

scy jesteśmy zdrowi jak konie, tłuści jak świnie, a to wszystko dzięki

studni, którą nam wywierciłeś.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział po prostu Rio.

I mówił to szczerze.

- Powinieneś zobaczyć swoje bydło - z entuzjazmem powiedział

Moran. - Rozmnażają się jak muchy. Myślę, żezechcesz część sprzedać.

Dlatego zostawiłem dla ciebie wiadomość u Rimorcka, żebyś tu przyje

chał. Nie chciałem nic sprzedawać bez twojej zgody.

- Nasza umowa była taka, że moje krowy będziesz traktował do

kładnie tak jak swoje. Nic się nie zmieniło.

Moran uśmiechnął się.

- Świetnie, ulokuję pieniądze na koncie albo zainwestuję w lepsze

geny, w zależności od tego, co wolisz.

- Lepsze sztuki bydła.

- Niech ci będzie. Wejdź do domu i rozłóż majdan w wolnym poko

ju. Marti upiekła tyle ciastek, że moglibyśmy się w nich zakopać po bro

dę. Jakby wiedziała, że przyjedziesz. Po kolacji...

- Nie zostanę - przerwał mu cicho Ria.

- Ależ, oczywiście, że zostaniesz. Marti obdarłaby mnie ze skóry,

gdybym ci pozwolił odejść.

- Może następnym razem.

Moran już miał nalegać, ale spojrzał na Ria, po raz pierwszy napraw

dę na niego spojrzał. Rio był przybity, napięty jak strzała, która może się

przebić przez najtwardszy mur.

- Cóż, jasne - powiedział. - Może zobaczysz Marti w drodze po

wrotnej .

- Może. Pozdrów ją ode mnie.

- Jasne. Dokąd się tak śpieszysz?

Rio milczał. Nie wiedział. Wiedział tylko, że musi wyjechać.

Kiedy wracał do ciężarówki, wiatr zawiał niespokojnie. Przeczesał

mu włosy, pociągnął za kurtkę z baraniej skóry i szepnął coś o kobiecie,

która kiedyś na niego spojrzała, zobaczyła go i pokochała w nim wszyst

ko, co zobaczyła.

Nawet wiatr.

212

Rozdział 27

śmiechnięty od ucha do ucha Mason ostatni raz przekręcił gwint

złącza, które miało doprowadzać wodę ze studni Ria do starej sieci

poideł przy wyczerpanych studniach. Pierwszego maj a odbyło się otwar

cie odnowionej Doliny Słońca.

- Puść ją, kochanie!

Hope przekręciła zawór. Po chwili woda zaszumiała i z grzmotem

popłynęła do cysterny zakopanej pod jej stopami.

Behemot ostatni raz obrócił do studni Ria po wodę. Starą ciężarówkę

zastąpił drogi, lśniący wodociąg, który wił się wzdłuż starej drogi zaczy

nającej się przy domu, a kończącej w zacienionych głębinach Kanionu

Wiatru. Za tydzień wodociągi będą skończone. I będzie sieć grubych srebr

nych rur wiodących do poideł, z których bydło będzie mogło pić przez

długie letnie miesięce. Położono też inne rurociągi, żeby nawodnić pola.

Ale jeszcze nie było bydła. Nawet z nową pożyczką Hope nie miała

dość pieniędzy, żeby odbudować stado. Będzie musiała zacząć od cieląt

i na nich bazować. Jeśli w tym roku zbierze dobre plony, jeśli lucerna

i owies będą dorodne, to wystarczy pieniędzy i paszy, by jesienią kupić

i utuczyć cielęta na wołowinę.

Jesień.

Jesienią przyjechał do niej Rio i powiedział, że znajdzie wodę. Właśnie

jesienią, kiedy zawiał chłodny wiatr, po raz pierwszy się z nim kochała.

To wspomnienie targnęło nią niby wiatr, który tamtej nocy wstrząsał

domem.

Jej palce zacisnęły się wokół chłodnego stalowego zaworu i trwały,

czekając na sztorm tęsknoty, który jąporwie i wypali. Za każdym razem,

kiedy się tak czuła, mówiła sobie, że wspomnienia o Riu z każdym dniem

będą coraz bardziej przyćmione.

Ale nie były.

Były coraz żywsze, chociaż życie w j ej łonie rosło i rozkwitało, z każdą

godziną silniejsze. Nie mogła się doczekać jesieni, kiedy urodzi się dziecko

Ria, Pragnęła je przytulić do piersi i usłyszeć jego płacz.

- Najpiękniejsze dźwięki, jakie kiedykolwiek słyszałem - z satys

fakcją powiedział Mason, słuchając szumu płynącej wody.

Hope nie odpowiedziała, więc zerknął na nią. Jej pełne napięcia spoj

rzenie powiedziało mu, że myślami jest gdzie indziej. Skrzywił się i ugryzł

się w język, żeby nie zakląć. Odkąd Rio wyjechał, nie była już tą samą

kobietą. Nie tylko dlatego, że już tak beztrosko się nie uśmiechała, ani,

213

że w ogóle się nie śmiała. Po prostu była inna. Była już kobietą bez śladu

dziewczynki.

Dolina Słońca zawsze była dla niej ważna, ale teraz chodziło o coś

więcej. O wszystko.

Przez te trzy miesięce odkąd Rio wyjechał, pojawiali się inni męż

czyźni. Zapraszali Hope do kościoła i na spotkania przy grillu, do kina

i na przyjęcia, lej odpowiedź zawsze była taka sama, bez względu na to,

jak przystojny lub szanowany był mężczyzna, który ją zapraszał.

„Nie".

Raz Mason skrzyczał ją, powiedziałjej, że powinna gdzieś wyjść i się

zabawić. Zmierzyła go takim spojrzeniem, że aż skurczył się w sobie, ale

powiedziała tyle: „Jestem kobietąjednego mężczyzny".

Odgłos ciężkiej ciężarówki wjeżdżającej na podwórze wyrwał Hope

z marzeń o jesieni. Spojrzała na Masona. Pokręcił głową.

- Nie - powiedział. - Niczego nie zamawiałem.

Rio! Wrócił!

Ta myśl była jak błyskawica - gorąca, oślepiająca. Nie wiedziała, że

jej twarz rozjaśnia promienny błysk nadziei, kiedy odwróciła się i pobie

gła w stronę tego hałasu. Nie wiedziała, że wszelka iskierka światła zni

kła z jej oczu, kiedy za kierownicą ciężarówki zobaczyła nieznajomego.

- Zgubił pan drogę? - spytała obojętnie, kiedy nieznajomy opuścił

szybę.

Mężczyzna miał przynajmniej pięćdziesiąt lat, był tak ogorzały jak te

wzgórza i prawie tak samo jak one rozmowny.

- Pani jest Hope?

- Tak.

- Gdzie to pani rozładować?

- Co?

- Ziarno. - Podbródkiem wskazał przyczepę.

Zerknęła za kabinę i zobaczyła worki z owsem i lucerną.

- Nie zamawiałam żadnego ziarna.

Skinął głową i niecierpliwie czekał na odpowiedź. Chciał jak naj

szybciej rozładować transport i wrócić na swoją farmę.

- Jeśli nie zamawiałam żadnego ziarna, to znaczy, że ziarno, które

jest na przyczepie, nie jest moje - rzeczowo zauważyła Hope.

- Rio kazał jego przywieźć. To przywiózł. - Wpatrywał się w nią,

czekając aż powie, gdzie zrzucić worki.

Gapiła się na niego, oniemiała, i tylko to jedno słowo rozbrzmiewało

echem w jej głowie: Rio.

Na nieogolonej twarzy nieznajomego pojawiło się zniecierpliwienie.

214

- To gdzie zrzucać?

Mason podszedł do Hope i stanął za jej plecami.

- Mówi pan, że Rio pana przysłał z tym ziarnem?

- Źle trafił? To nie gospodarstwo Hope Gardener?

- To jej ranczo - odparł Mason.

- To gdzie chcecie to mieć?

- Pokażę panu - powiedział Mason.

- Najwyższy czas - mruknął nieznajomy.

Wyczerpany jałową rozmową, wyłączył silnik i powoli podążył za

Masonem.

Oszołomiona Hope patrzyła, jak mężczyzna cofa samochód do jed

nej ze stodół i zaczyna wyładowywać worek za workiem. Nie odpowie

dział na żadne pytanie, o nic nie pytał i odmówił przyjęcia czegokolwiek

prócz filiżanki kawy.

Kiedy wyjechał, Hope i Mason stali ramię w ramię w stodole i wpa

trywali się w nieoczekiwaną dostawę. Mason po cichu wyciągnął znisz

czony scyzoryk, rozłożył go i rozciął wiązanie worka.

Gładka, pełna, pulchna atłasowa zawartość przesypała się kaskadą

przez jego dłonie i z szelestem wróciła do worka.

- Pierwsza klasa - powiedział cicho. — Naprawdę przednie ziarno.

Hope nic nie powiedziała. Po prostu włożyła dłonie po nadgarstki do

worka i nabrała garść ziarna. Przesypując je, widziała zielone pola lucer

ny i mieniący się złotem owies. Równiutko poustawiane worki ziarna,

brzemienne w przyszłe żniwa, były warte tysiące dolarów.

Dzięki ziarnu od Ria mogła rozpocząć przebudowę Doliny Słońca.

W nocy śniło jej się dziecko Ria, jej dziecko, ich dziecko, biegające

po polach gęsto porośniętych zbożem i słodkich od kwiatów lucerny. Sen

powoli się zmieniał, a w tle słychać było przytłumione grzmoty. Pośpiesz

nie wstała, tylko po to, żeby się przekonać, że to nie deszcz ją zbudził,

tylko ciężarówki. Podbiegła do okna i stanęła jak wryta. Na podwórze

wjeżdżał konwój ciężarówek z bydłem. Ponad warkotem diesli rozbrzmie

wał koncert ryków jednorocznych wołów,

Rio?

I znów ta myśl rozbłysła w jej sercu jak błyskawica.

Szybko chwyciła za ubranie i wskoczyła w buty, jednocześnie wkła

dając ręce w rękawy kurtki. Kiedy wybiegła na podwórze słońce było

zaledwie rozżarzonym paznokciem wbitym w Orli Szczyt.

Z wysokiej kabiny pierwszej ciężarówki z bydłem wysiadł prosto

dusznie wyglądający mężczyzna o szerokich barach. Krok miał sztywny,

jak ktoś, kto od dłuższego czasu był w drodze.

215

- Hope to pani? - spytał.

Zadarła głowę, patrząc w jego czerwoną, wysmaganą wiatrem twarz.

- Tak.

- Martin-powiedział, wyciągając rękę.

Hope uścisnęła ją, z poczuciem, że wciąż śni. Odgłosy i zapachy

bydła wirowały wokół niej w porannym wietrze. Od dawna tęskniła za

ziemistym zapachem i płaczliwym rykiem bydła. Popatrzyła na nie tę

sknie.

- Tak, pani jest Hope, dobrze trafiłem - powiedział Martin, uśmie

chając się. - On mi mówił: „Szukaj kobiety z marzeniami w oczach".

Hope wytrzeszczyła oczy.

- Rio pana przysłał?

- Jasne. Gdzie dać te cielaki?

- Ale nie zamawiałam... - Głos jej się łamał. Mimo ściśniętego gar

dła spróbowała jeszcze raz: - Panie Martin...

- Po prostu Martin, proszę pani.

- Martin -jęknęła desperacko. Nie znała delikatniejszego sposobu

na to, by powiedzieć nieznajomemu, że przejechał taki szmat drogi na

próżno. Nie zamawiała krów, ponieważ nie miała dość pieniędzy, żeby

za nie zapłacić. Jeszcze nie. Nie przed żniwami i sprzedażą plonów. -

Przepraszam, nie stać mnie na zakup pańskiego bydła.

Martin pokręcił głową.

- Nie było żadnej mowy o pieniądzach, proszę pani. Czy Rio nie

uprzedził pani, że przyjedziemy?

Milcząco pokręciła głową.

- No tak. Cały Rio. Był rozdrażniony jak cholera, kiedy z nim roz

mawiałem. Nigdy nie widziałem aż tak niespokojnego człowieka. Przy

jechał cztery miesiące wcześniej i nawet nie został na filiżankę kawy.

Tylko podał mi pani imię i kazał przewieźć wszystko, co jemu byłem

winien aż tutaj.

- Aż tutaj? - Hope pokręciła głową, usiłując złapać oddech. Czuła

się tak, jak gdyby tonęła w budzącym się brzasku i ryku bydła. - Skąd

jesteście?

- Z Montany, hen spod granicy kanadyjskiej. Proszę się nie pognie

wać, ale trzeba było nie lada zachodu, żeby w burzy połapać te jedno

roczne woły i przewieźć je w najgorszą wiosnę, jaką widziałem od dzie

sięcioleci. - Nagle uśmiechnął się, a w ciemnych oczach błysnęły iskier

ki. - Nie mówię, żeby miał coś przeciwko temu. Ani trochę. Żeby Rio

kazał przewieźć jego krowy na Hawaje, to bym je załadował i w mig

powiózł na zachód.

216

Martin spojrzał ku pastwiskom po drugiej stronie domu.

- To ogrodzenie na większym pastwisku wytrzyma napór rocznia

ków?

Hope zamknęła oczy i nareszcie złapała oddech. Błotnisty zapach by

dła był dla niej piękniejszy niż woń róż.

- Tak - powiedziała, otwierając oczy. - Proszę iść za mną.

Odwróciła się i poszła w stronę wielkiej bramy wiodącej na pastwi

sko. Nie wiedziała, skąd weźmie paszę dla tego bydła - musiały ich być

setki, a nawet teraz na podwórze wjeżdżała kolejna ciężarówka. Zima

była łagodna, ale deszczu spadło niewiele. Nie było wystarczająco dużo

naturalnej paszy.

I uświadomiła sobie, że mogłaby kupić siano za pieniądze, które

odłożyła na ziarno. Poczuła taką ulgę, że aż jej się zakręciło w głowie.

Odpadł jeden problem. Nie musiała już czekać ani chwili dłużej; mogła

patrzeć na bydło, które znów wchodziło na puste pastwiska Doliny Słoń

ca.

Roczne herefordy tłocząc się, schodziły po rampach ciężarówek i buj

ną rdzawą falą rozchodziły się po pastwisku. Wiatr wzdychał i wirował

po podwórzu, unosząc połyskujący złotem welon, który rozpromieniał

świt. Ryczenie bydła wznosiło się coraz wyżej, jakby chciało dosięgnąć

wodospadu wschodzącego słońca, który spadał z postrzępionych wzgórz

Perdidasu.

Ledwie wierząc własnym oczom, Hope oparła się o płot pastwiska

i patrzyła, jak bydło powraca na jej ranczo.

Martin przez dłuższą chwilę przyglądał się Hope, a potem podszedł

do niej i stanął obok. Obróciła się w jego stronę z promiennym uśmie

chem, a on pomyślał, że szkoda, że ta dziewczyna nie jest kobietą Ria.

Ale nie wątpił w to, że nią była. Zobaczył to w oczach Ria, kiedy wypo

wiadał jej imię - i w jej oczach, kiedy wypowiadała jego imię.

- Są piękne - powiedziała głosem ochrypłym ze wzruszenia.

Martin roześmiał się, patrząc na wyliniałego po zimie roczniaka o dzi

kich oczach, który biegał po pastwisku.

- No dobra, prawdziwa z pani ranczerka. Nikt inny nie uznałby tych

kostropatych cielaków za piękne.

Zawahała się, kątem oka obserwując Martina. Chciała wiedzieć, jak

wyglądał Rio, był szczęśliwy czy smutny, tryskający energią, czy spięty

jak brzęcząca linia wysokiego napięcia.

Jak ona.

Niespokojny. Drażliwy jak cholera.

Jak Rio.

217

- Nie wiedziałam, że w północnej Montanie brakuje wody - powie

działa, delikatnie łowiąc informacje.

Martin rzucił jej rozbawione spojrzenie.

- Nie w tej części, z której ja pochodzę. W inny sposób poznałem

Ria.

Odwróciła się i spojrzała na niego, po cichu ponaglając go do mó

wienia, spijając każde słowo z jego ust tak, jak spragniona ziemia chło

nie wodę.

- Dwanaście lat temu znalazłem trzech mężczyzn wiozących około

czterdziestu sztuk mojego bydła do Kanady - rzekł Martin. - Powinie

nem był poszukać pomocy, ale byłem tak cholernie rozwścieczony, że

sam się nimi zająłem. Widzi pani, tamte krowy były dla mnie wtedy wszyst

kim, co miałem.

Hope jęknęła współczująco.

Martin pokręcił głową, wspominając młodszego i o wiele bardziej

ryzykanckiego mężczyznę, którym był kiedyś. Wyciągnął fajkę, nabił ją

i zapalił specjalną zapalniczką. Cierpka woń tytoniu wymieszała się z za

pachem bydła, kurzu i suchego wiatru.

- Cóż, w rezultacie - powiedział Martin - ci złodzieje cholernie mnie

zbili i zostawili, żebym umarł. I tak by się też stało, gdyby nie pojawił się

Rio. Opatrzył mnie, zawiózł do lekarza i zniknął, zanim zdążyłem mu

podziękować.

Nie była zaskoczona.

- Uparł się, żeby nie czekać na podziękowania.

- Nie o to chodzi, proszę pani. Miał ważniejsze sprawy na głowie

i naprawdę sprawnie się z nimi uporał. Kiedy tydzień później wróciłem

do domu, wszystkie moje krowy, co do jednej, były z powrotem, jak gdy

by nigdy nic się nie stało.

Jej oddech stał się szybszy.

- Co się stało z tymi koniokradami?

- Nie pytałem. Rio nie powiedział. - Martin mocno się zaciągnął,

delektując się dymem. - Został i prowadził za mnie gospodarstwo, do

póki nie stanąłem na nogi. Powiedziałem mu, że połowa z tego, co

mam, należy do niego. Odmówił, twierdząc, że nawet Pan Bóg bierze

tylko dziesięcinę, a Bóg się o niebo bardziej przydaje niż półkrwi In

dianin.

- Rio nigdy mnie nie poprosił o najmniej szą rzecz, aż do tej chwili -

powiedział Martin. Uśmiechając się, dodał: - Przez te wszystkie lata po

rządnie się odkułem, za siebie i za niego.

218

Kilka godzin później Martin i jego ludzie wyjechali. Hope i Mason

resztę dnia spędzili na włączaniu wodociągów i rozdawaniu zwierzętom

siana, które pozostało z czasów sprzed sprzedaży jej bydła.

Zmęczeni, ale uśmiechnięci zasiedli w końcu do obiadu. Ledwie zdą

żyli chwycić za widelce, na drodze zadudniły dwie ogromne ciężarówki

z sianem.

Oboje spojrzeli po sobie i bez słowa wstali. Gdy tylko wyszli na po

dwórze, rozległo się znajome powitanie.

- Gdzie to rozładować?

Usta Hope otworzyły się, potem zamknęły.

Mason podszedł do pierwszej ciężarówki. Kierowca był chudym jak

szczapa mężczyzną z siwymi wąsami, nie grubszymi niż sznurkowe wią

zanie kołnierzyka przy jego jasnej koszuli.

- Jest pan pewny, że pan dobrze trafił? - spytał Mason.

- Na bramie jest napisane, że to Dolina Słońca. Właśnie tu mnie

wysłał.

- Kto? - Hope bliżej podeszła do niego. - Mówisz o Riu?

- Tak, proszę pani. Jestem Tim Webster. A drugą ciężarówką kieruje

moja żona Betty. Przywieźliśmy naszych chłopaków do ciężkiej roboty,

bo Rio powiedział, że brakuje pani raje do pracy.

- Skąd jesteście?

Z południowej części Nowego Meksyku.

Hope zrobiła wdech. Północna Montana. Nowy Meksyk. Rio był wszę

dzie, tylko nie w Nevadzie.

- Pokaż im, gdzie mają to wyładować, Mason.

Rodzina Websterów została tak długo, że starczyło czasu na rozłado

wanie siana, zjedzenie i wypicie po kubku kawy. Kiedy Hope zapropo

nowała nocleg, Webster odmówił.

- Dziękujemy, ale trzeba nam wracać na ranczo - powiedział Tim. -

Tylko pamiętajcie, co wam powiedziałem. To jest zaledwie kropla w mo

rzu tego, ile jesteśmy dłużni Riowi. Jeśli kiedykolwiek zabraknie wam

paszy, to wołajcie nas. Zaczniemy ładować ciężarówki, zanim odłożycie

słuchawkę.

Ich płynąca z serca hojność poruszyła Hope.

- Dziękuję - powiedziała głosem ochrypłym ze wzruszenia. - Ale

teraz, kiedy ranczo ma porządną studnię do nawadniania, nie będziemy

jej potrzebować.

- Bez Ria Betty i ja nie mielibyśmy nawet tyle wody, co kot napła

kał. Nie zapominamy, ile mu zawdzięczamy. Nigdy nie zapomnimy.

219

Następnego popołudnia przyjechały jeszcze dwie ciężarówki z by

dłem. Hope patrzyła, jak za pojazdami wznoszą się tumany kurzu i po

myślała, że nic już jej nie może zdziwić. Pomyliła się.

Kiedy pierwsza ciężarówka skręciła, Hope dojrzała napis na jej dłu

giej przyczepie: CZARNE ANGUSY McNALLY'EGO.

Po jej plecach przebiegły zimne i gorące dreszcze. Już wcześniej ku

piła od McNally'ego Kochaneczkę i potem mu ją sprzedała. Oszołomio

na patrzyła, jak ciężarówka podjeżdża. Wysiadł z niej wielki mężczyzna

w wytartych dżinsach i drogiej skórzanej kurtce. Podszedł do niej z uśmie

chem tak szerokim, jak jego okrągła twarz.

- McNally? - Głos Hope był roztrzęsiony. - Co tu robisz?

Tylko się uśmiechał i rozglądał po ranczu, gdzie późnopopołudnio-

we słońce jak miód lało się na ziemię.

- Ostatnim razem tak naprawdę tego nie zauważyłem, ale masz tu

naprawdę kawałek ładnego miejsca. Odrobinkę suchego, ale Rio powie

dział, że już to naprawił.

Wpatrywała się w McNally'ego, oszołomiona.

Podszedł Mason i stanął obok niej, wpatrzony w czarne ciężarówki.

McNally przeciągnął się z przytłumionym jękiem, jak człowiek, któ

ry zbyt wiele godzin spędził za kierownicą. Potem spojrzał na Hope

i uśmiechnął się od ucha do ucha.

- No cóż, kochana. Gdzie chcesz mieć te swoje angusy?

Nie wydobyłaby z siebie głosu, nawet gdyby od tego zależało jej ży

cie.

Obok śmiał się i cicho klął Mason. Gestem ręki wskazywał drogę

drugiemu kierowcy, pokazując mu bramę pustego pastwiska, gdzie pasły

się angusy, zanim McNally je odkupił.

Kiedy już wielki pojazd skręcił w bramę i opuścił rampę, Hope odzy

skała głos.

- Moje angusy? Jeśli już do kogoś należą, to do Ria.

- To pewne, że nie od niego to usłyszałem. - McNally mocniej na

ciągnął jasne rondo filcowego kapelusza, chroniąc nakrycie głowy przed

zabawami wiatru. Potem dotknął boku metalowej ciężarówki. - Te kro

wy są twoje, Hope. Co do ostatniego włoska na ich lśniących grzbietach.

- Nie mogę ich przyjąć. Nie kiwnęłam palcem, by na nie zarobić.

McNally spojrzał na Hope bladoniebieskimi oczami. Już wiedział, że

za starannie opanowanym głosem kryje się nieszczęśliwa kobieta.

- Rio mi powiedział co innego. Powiedział, że sprzedałaś bydło, ko

nie, swoją przyszłość, wszystko, ponieważ uwierzyłaś w niego. Pozbyłaś

220

się swojego stada, żeby przetrwać kryzys, i byłaś z nim do końca. I bar

dzo dobrze wiedziałaś, na co się narażasz.

Tylko pokręciła głową.

McNally dziwnie się uśmiechnął.

- To bardzo mocno dotknęło Ria, tak jak jeszcze nigdy nic. Tak jak

by ostrze go przeszyło na wylot i sprawiło, że krwawił. Te krowy są two

je.

- Nie mogę ich przyjąć.

- Proszę pani, niech pani uważa, bo zaraz panią stratują! - zawołał

kierowca, który uwolnił bydło.

Mason i McNally delikatnie odciągnęli Hope z drogi, żeby jej nie za

deptały zwierzęta wybiegające z ciężarówki. Już nie protestowała. Po

znała pierwszą śliską czarną krowę schodzącą po rampie.

- Kochaneczka.

Krowa uniosła łeb na brzmienie znajomego głosu. Spokojnym kro

kiem zeszła z rampy i trąciła Hope szerokim, wilgotnym pyskiem, szu

kając ziarna. Jej cielęta poszły w ślady matki - te dorosłe i te mniejsze.

Stado czarnego bydła schodziło po rampie i wędrował na.znajome pa

stwisko, aby poskubać nową zieleń, którą zimowe deszcze obdarowały

tę ziemię.

Za nimi podążał wiatr, rozwiewając grubą, lśniącą sierść.

- Nie mogę ich przyjąć - znów zaczęła Hope. Mocno ścisnęła ręce,

żeby nie ulec pokusie pogłaskania potężnego cielska Kochaneczki. - Te

krowy nigdy nie należały do Ria. Tyje kupiłeś ode mnie. Są twoje.

McNally pociągnął za rondo kapelusza.

- Bez Ria nie miałbym nawet nocnika ani okna, przez które mógł

bym wylać jego zawartość.

Hope zamknęła oczy, żeby oddalić od siebie pokusę przyjęcia angu-

sów, które były w zasięgu jej ręki. Do domu wróciła przyszłość Doliny

Słońca.

- Rio miał dopiero piętnaście lat, kiedy znalazł dla mnie wodę - ciąg

nął McNally. - Dałem mu trzy jałówki angusów i możliwość korzystania

ze swojego najlepszego buhaja. Nie wrócił po nie ani po ich cielęta. Do

piero w tym roku.

Hope krzyknęła na znak protestu.

McNally mówił dalej.

- Kiedy nadszedł czas ustalenia, co należy do Ria, zgodziliśmy się

co do tego, żęte angusy mają na czołach wypisane jego imię. A jeśli ich

nie przyjmiesz, to będziesz musiała rozmawiać z nim.

221

Hope bezwiednie pocierała ciepłą sierść Kochaneczki. Otworzyła oczy

i zobaczyła, jak jej palce wplątują się w grubą, sprężystą sierść, jaką było

pokryte rozłożyste cielsko krowy.

- Te krowy należą do Ria - powiedziała ochryple. - Tak długo, jak

długo będzie płynąć woda.

- Wśród nich jest też nowy byk - powiedział McNally, wracając do

swojej ciężarówki. - Proponują trzymać go w oborze, ale decyzja należy

do ciebie.

Hope i Mason poszli za McNallym do samochodu. Otworzył drzwi

i opuścił solidną rampę.

Ciężki czarny byk wyszedł z ciężarówki z ociężałą gracją. Falujące

mięśnie świadczyły o tym, że zwierzę jest doskonałej krwi. Byk bez

trudu mógłby stratować ludzi stojących w pobliżu, ale tkwił na dnie

rampy, czekając na sygnał od McNally'ego. Kiedy McNally cicho się

odezwał, byk wpatrywał się w niego spokojnymi, bardzo ciemnymi

oczami.

- Nie. - Głos Hope był zdławiony. - Ten byk wart jest więcej niż

całe moje stado angusów. Nie mogę go przyjąć.

- Chcesz, żebym mu powiedział, że nie znalazłaś w swojej oborze

miejsca dla tego byka? - z ironią spytał McNally.

- Tak. Nie. - Głos Hope wybuchł rozpaczą, która ścinała się w niej

jak lód, przejmując chłodem. - A niech cię licho, Rio! - krzyknęła ochry

ple. - Nie chciałam, żebyś przeze mnie miał poczucie winy!

Odwróciła się i pobiegła do domu.

Mason i McNally wymienili spojrzenia.

Potem poprowadzili byka Ria do jego nowego domu w Dolinie

Słońca.

Rozdział 28

azajutrz przed świtem Hope leżała w łóżku, a w głowie miała mę

tlik. Przez otwarte okno wiatr przywiał zapachy i dźwięki nowo przy

byłych angusów snujących się poprzez świt, sapiących na widok siana,

które im przyniesiono. Zapachy i odgłosy jej marzeń.

Bydło od Ria. Siano od Ria. Ziarno od Ria.

Studnia od Ria.

222

Ale marzenie było jej. Marzyła za siebie i za mężczyznę, który nie

miał marzeń.

Jak tylko słońce wzniosło się ponad Orli Szczyt i ogarnęło blaskiem

jej sypialnię, na podwórze zajechało kilka pikapów. Trzask drzwi i męski

głos natychmiast poderwały Hope. Usiadła. Serce jej waliło od nagłej

rozszalałej nadziei.

Rio?
Ubrała się, wskoczyła w buty i zbiegła po schodach. Podwórze przed

stajnią tętniło warkotem pikapów ciągnących przyczepy z końmi. Trzy,

cztery, pięć połciężarówek, a każda ciągnęła przyczepę z czterema, sze

ścioma zwierzętami.

Kierowcy wysiedli, rozprostowali kości i nawoływali się wzajemnie

szorstkimi głosami mężczyzn, którzy przez całą noc nie spali, pili kawę

i palili papierosy.

- Dzień dobry. Pani Hope? - spytał stojący najbliżej, kiedy ją zoba-

czył. Mężczyzna był wysoki i chudy, a przez jego słowa płynął jak ciepła

rzeka akcent z Tennessee.

- Tak.

- Miło poznać - powiedział, dotykając ronda kapelusza. Obrócił gło

wę, przenikliwie zagwizdał przez zęby i zawołał: - Chodź, Jake! To jest

kobieta Ria!

Jake przytruchtał, uścisnął rękę Hope i spytał:

- Gdzie mamy zostawić manele?

- Co takiego?

- Nasze rzeczy, proszę pani. Rio powiedział, że pani potrzebuje po-

mocy.

- Nie stać mnie, żeby wam zapłacić - powiedziała bez ogródek.

Uśmiech Jake'a był tak łagodny, jak jego zęby krzywe.
-

Żadne tam „nie stać", proszę pani. Też nie mogliśmy zapłacić Rio-

wi. Ani go powstrzymać. Nic nas nie powstrzyma.

- Proszę pani - przerwał cicho Jake - myślę, że nie pokrzyżuje pani

planów Ria. On się uparł, żebyśmy tu byli.

W końcu Mason poprowadził wszystkich do drugiej chaty, gdzie zło

żyli swoje rzeczy i zaczęli sprzątać. Poza Jake'em i wysokim mężczyzną

z Tennessee, reszta ekipy to byli jeszcze chłopcy.

Ale przez całe życie mieli do czynienia z bydłem i końmi, i to było

widać. Konie zaczęły wybiegać z ciężarówek. Były to silne konie robo

cze, zaprawione do pracy.

223

Nie takie, którym trzeba było mówić, która strona krowy gryzie, a która

kopie.

Hope patrzyła i postanowiła, że zastanowi się nad tym później, kiedy

na dobre się obudzi. A teraz wystarczyło, że słyszała na podwórzu znajo

mą, rytmiczną muzykę podkutych kopyt.

- Proszę pani? - spytał Jake.

- Tak?

- Ten jest dla pani. - Wyprowadził Szarówkę z przyczepy. - Rio mó

wił, jak bardzo lubi pani jeździć nocą i bał się, żeby pani nie dosiadała

bojaźliwego konia.

Hope nie wiedziała, co powiedzieć. Nie wsiadła na konia, odkąd sprze

dała swoje klacze. Obawiała się, że Jeździec Burzy jedną ze swoich rund

pobrykiwania narazi na szwank jej ciążę.

- Rio - szepnęła do wiatru. - Jak mogę cię zapomnieć, skoro wciąż

mi przysyłasz to, co jest twoje?

Chłodny wiatr owiał jej twarz, szyję i oczy, do których cisnęły się łzy.

Ale nie płakała. Nie zapłakała po wyjeździe Ria. Tym bardziej nie

zacznie płakać teraz.

Rio stał sam na wysokim wzgórzu, patrząc na ziemię, która kiedyś

zieleniała lasami. Drzewa dawno temu zmieniły się w kamienie. Ziemia

obfitowała w wodę, która wsiąkła głęboko, wodę, która teraz jest o wiele

starsza niż rodzaj ludzki.

Wiatr zawył wokół niego, szarpał go.

Cóż, bracie - pomyślał znużony - nosiłeś mnie po całym Zachodzie.

I co teraz? Jaką jeszcze nieodkrytą krainę trzymasz w zanadrzu? Jakich

tajemnic przede mną nie odkryłeś?

Prądy powietrza szturchały go tak mocno, jak czyjeś dłonie. Zmusiły

go do odwrócenia się, zamknięcia oczu i przytrzymania kapelusza. Na

gle wiatr przycichł do szeptu, a szeptał czyjeś imię.

Rio wrócił do ciężarówki i ruszył w drogę.

Uciekał.

Ale dokądkolwiek jechał, wiatr zawsze go wyprzedzał i czekał na

niego.

Szeptał.

W ciągu następnych dni i tygodni do Doliny Słońca przyjeżdżały trans

porty bydła zarodowego i mięsnego ze wszystkich stanów na zachód od

224

Gór Skalistych. Hope już dała za wygraną i przestała spierać się z kie

rowcami ciężarówek. Pomimo różnic wieku i statusu materialnego męż

czyźni mieli jedną wspólną cechę: nie zamierzali zawieść mężczyzny imie

niem Rio.

Rozpoczął się piąty miesiąc bez Ria, Hope myślała, że już się z tym

wszystkim pogodziła: z utratą Ria i darem w postaci jego dziecka. My

ślała, że jest wystarczająco silna, żeby go dostrzec w każdym wschodzie

słońca, usłyszeć jego imię w każdym powiewie wiatru, wspominać go

z każdym oddechem. Mogła to wszystko przyjąć i nie dobijać się bezkre

sną tęsknotą.

I nagle nadeszło popołudnie, kiedy jeszcze jedna ciężarówka do prze

wozu zwierząt zajechała na podwórze i jeszcze jeden człowiek spytał ją:

- Gdzie je dać?

W nienaturalnej ciszy Hope patrzyła, jak mężczyzna prowadzi konie

po rampie, a potem do zagrody. Były to wytworne, długonogie klacze

z przejrzystymi oczami, silnymi zadami i życiem pulsującym w ciele jak

uwięziona błyskawica. Klacze poruszały się po podwórzu jakby w mu

rzyńskim tańcu, z głowami uniesionymi do góry, rozdętymi nozdrzami,

i wdychały zapachy nadlatujące od strony gór. Wiatr rozwiewał ich jed

wabiste grzywy i ogony, szeptał do nastawionych uszu tajemnice tej zie

mi, a potem mknął dalej.

Hope stała nieruchomo, zauroczona pięknem klaczy. Zawirowało

w niej marzenie, wizja przyszłości, kiedy źrebięta Jeźdźca Burzy będą

rosły gładkie i silne, będą biegać po wiecznie zielonych łąkach u niewy

czerpanego źródła wody.

Stado Ria, jej ziemia i ich dzieci. I woda, którą znalazł w głębi skały,

odwieczna, niosąca obietnicę niekończącego się życia.

Dolina Słońca znów ożyła.

Łzy płynęły cicho i bezradnie po policzkach Hope. Nie płakała, kiedy

Rio wyjechał ani przez długie miesiące, które minęły od tamtej chwili.

Ale teraz nie mogła powstrzymać łez. Na jej oczach spełniało się ma

rzenie jej rodziny, jej ojca, jej własne, ale przeżywać to spełnienie w po

jedynkę. ..

Bez namysłu odwróciła się i poszła do stajni.

Jake i Mason widzieli, że przyszła, potem zobaczyli jej łzy i jej nie

pewne palce, kiedy sięgała po znajomą uzdę. Jake delikatnie wyjął uzdę

z jej rąk.

- Wybierasz się na przejażdżkę? - spytał Mason.

Nie mogła wydobyć z siebie głosu, więc tylko skinęła głową.

15 -Piękna marzyciclka

225

- To weź Szarówkę. - Pogoda była raczej ładna, ale Jake zdjął wiel

ką dżinsową kurtkę i otulił nią Hope.

- W niektórych z tych kanionów bywa naprawdę zimno - powiedział.

Milczała.
Mason podał jej wodze, obaj mężczyźni patrzyli, jak wyjeżdża z po

dwórza.

- Nic jej się nie stanie? - cicho spytał Jake.

- Lepiej niech wróci cała i zdrowa - mruknął Mason - bo inaczej

obedrę tego sukinsyna ze skóry i tą skórą wyczyszczę sobie buty.

Jake uśmiechnął się ponuro.
- Jeśli będziesz potrzebował pomocy, to daj znać. Ja i chłopaki...

cóż - wzruszył ramionami - wiele zawdzięczamy Riowi, ale ta cholernie

fajna kobieta usycha z żalu po nim.

Mason i Jake wrócili do swoich prac w stajni. Musieli wyczyścić prze

grody, nasypać ziarna, przynieść siana i słomy, wyczesać konie, spraw

dzić podkowy - wszystkie te drobne, niekończące się prace, które wiąza

ły się z posiadaniem koni. Potem trzeba było skontrolować płoty, spraw

dzić rurociągi, zreperować urządzenia. Lista była i długa, i niezbędna.

Kiedy uporali się z pracą w stajni, na frontowe podwórze zajechał

pikap. Wysiadł z niego wysoki, barczysty mężczyzna i powoli rozejrzał

się dookoła.

Mason i Jake solidarnie ruszyli ku niemu.

- Sie ma, Rio - powiedział Mason. - Przyjechałeś sprawdzić swoje

stada?

Rio niechętnie odwrócił wzrok od domu. Wciąż nie wiedział, dlacze

go tu jest. Wiedział tylko, że wiatr odciął mu drogę w inną stronę.

- Cześć Mason, Jake - Rio uścisnął dłonie obu mężczyznom. - Jak

się miewa... - Zaniemówił. Nie mógł oderwać wzroku od domu.

- Zwierzęta miewają się dobrze - powiedział Mason, ale Rio nie

patrzył na niego, tylko na dom. Oczy miał skryte pod rondem kapelusza.

Mason niepewnie się uśmiechnął. - Chodź, rozejrzyj się, co się zmieniło.

- Jeszcze nie.
- Coś innego zaprząta ci głowę? - dopytywał się Mason.

- Gdzie jest Hope? - spytał Rio.

- Na przejażdżce - powiedział Jake neutralnym tonem, z płonącymi

oczami.

- Gdzie. - Rio żądał odpowiedzi, nie pytał.

Jake od niechcenia skinął ręką.

- Gdzieś tam. Była rozdrażniona. Spędza wiele czasu w górach.

226

- Powinna się cieszyć - szorstko powiedział Rio. - Jej marzenie się

spełniło.

Jake wzruszył ramionami.

- Ale się nie cieszy.

- Płacze po tobie - powiedział Mason. - Już nigdy jej tak nie

skrzywdź.

Rio syknął coś przez zaciśnięte zęby. Wiedział, że powinien już iść.

Wpatrywał się w dom ciemnymi, przymrużonymi oczami.

- Gdzie ona jest, Mason? I nie wciskaj mi kitu, że „gdzieś tam". Jest

za mądra na to, żeby wyjeżdżać w pojedynkę, nie mówiąc nikomu, do

kąd jedzie. Za mądry jesteś, żeby ją tak puścić.

- Kto powiedział, że pojechała sama? - odparł Mason. - Odkąd wy

jechałeś, kręciło się tu wielu pierwszorzędnych samców.

Przez chwilę w oczach Ria iskrzyło się coś przerażającego. Potem

przypomniał sobie prawdę o Hope, którą odkrył. Była kobietą jednego

mężczyzny. A był nim on.

To się nie zmieni w ciągu pięciu miesięcy, pięciu lat, czy pięciu tysię

cy lat.

I on też się nie zmieni. Brat Wiatru. Nic się nie zmieniło prócz bólu.

Z każdym dniem było coraz gorzej, z każdą godziną, z każdym odde

chem.

- Gdzie ona jest? - spytał ponuro.

- Jeśli znów ją zranisz... - zaczął Mason.

Nagle Rio odwrócił wzrok od domu i Mason zobaczył jego oczy. Bez

względu na to, jak Hope cierpiała, nie była w tym cierpieniu osamotnio

na.

- Cóż, do licha - mruknął Mason.

- Tak - powiedział Rio, znów się odwracając. - Do licha.

- Gdybyś ty cierpiał, to dokąd byś pojechał? - spytał Mason.

- W jedyne miejsce, gdzie jeszcze nie byłem. Do Kanionu Wiatru.

- Ładna okolica - powiedział Jake ironicznie.

- Jedno z ulubionych miejsc Hope - dodał Mason.

- Tam jest?

Mężczyźni po prostu wpatrywali się w Ria oczami, w których widać

było zarówno współczucie, jak i gniew.

Nagle Rio odwrócił się i poszedł do swojego pikapa.

Szarówce nie trzeba było podpowiadać, dokąd iść. Hope często ją

tam prowadziła. Klacz ochoczo jechała polną drogą z nadzieją na słodką,

227

gęstą trawę Kanionu Wiatru, która rosła na skrawku ziemi wokół nowej

sadzawki.

Hope, wciąż wracała myślą do chwili, kiedy uświadomiła sobie, że

nie jest aż tak silna, jak jej się wcześniej zdawało. Obawiała się, że brak

nie jej sił, żeby żyć samotnie w Dolinie Słońca wśród spełnionych ma

rzeń i nie zniszczyć siebie.

Ale nie mogła do tego dopuścić. Była to winna Riowi, samej sobie,

a przede wszystkim dziecku, które nosiła w łonie.

Jechała więc na oślep, a łzy spływały po jej policzkach szybciej, niż

dawała radę je ścierać. Jedzie do cudownej studni Ria. I tym razem znaj

dzie siłę, tak jak się to wcześniej udawało. Nie miała wyboru.

Klacz przystanęła tuż za obrzeżem studni, gdzie rosły zaskakująco

szmaragdowe trawy. Szarówka ciągnęła za wodze, domagając się swo

body w skubaniu.

Hope zsiadła z konia i pozostawiła go na skrawku zieleni, a dla sie

bie znalazła inną kępkę trawy. Siedziała nieruchomo, wspominając, jak

to było tryskać życiem w objęciach spełnionego marzenia i ramion Ria.

Wraz ze wspomnieniami przyszły łzy i spływały strugami po jej policz

kach.

Późnopopołudniowe słońce dojrzało jak pomarańcza i rozlewało się

płynnym złotem. Zerwał się wiatr i gwiżdżąc przeczesywał ziemię. Nie

widziała słońca, ani nie słyszała wiatru. Była zatopiona we wspomnie

niach i przerwanym śnie. Rozpaczliwie szukała w sobie siły, żeby dalej

żyć.

- Hope?

Jego głos dobył się z przerwanego snu, był głęboki i ciepły, a jego

realność otulała ją pieszczotą. Delikatna dłoń pogładziła jej włosy, przy

wołując ją z marzeń. Zamrugała.

I przez łzy dojrzała Ria.

Jej oczy rozbłysły na chwilę powracającym życiem, snem, który znów

się urzeczywistnił. Ale nawet wtedy, kiedy znów zapłonęły w niej uczu

cia, była świadoma, że to tylko połowa snu. Powiał wiatr, oddając jej

Ria.

I znów zawieje i go zabierze.

Życie, które rozbłysło w niej, przygasło, znowu zabierając z jej oczu

marzenia.

Rio znów zawołał japo imieniu i przyklęknął obok niej.

Wzięła go za rękę i przyłożyła jego dłoń do swego policzka, zastana

wiając się, dlaczego półsen wymaga większej siły przetrwania niż sen

ostatecznie przerwany.

228

Przywarła do j ego ciała, jakby była bardziej krucha niż marzenia, które

uleciały z jej oczu.

- Przepraszam. Nigdy nie chciałem cię zranić - wyszeptał. - Hope,

proszę, uwierz mi.

Powoli kołysał ją, głaszcząc chłodny jedwab jej włosów, powtarzając

te same słowa w nadziei, że jeżeli je powtórzy wiele razy, to w końcu

osuszą jej oczy i napełnią je żarzącymi się marzeniami, które dawniej

tam były.

Objęła go i kołysała się w półśnie, za bardzo wypalona, żeby zna

leźć siły na coś więcej niż tylko sycenie zmysłów jego namiętnością.

Położył ją na trawie i tuląc cicho coś do niej mówił, usiłując wytłuma

czyć wiatr. Słowa wypowiadane głosem pełnym wzruszenia lały się po

niej jak łzy.

- Żyłem jak wiatr, owiewałem ziemię, szukałem... czegoś - mówił.

- Podobnie jak wiatr, nigdy tego nie znalazłem. Wtedy przyjechałem do

Doliny Słońca i zobaczyłem, jak walczysz o swoje marzenia. Chciałem

ci pomóc tak samo, jak pomogłem innym marzycielom..

Cicho leżała obok niego, a łzy wciąż spływały jej po policzkach.

- I też zacząłem marzyć - mówił. Musnął ustami j ej włosy. - Marzy

łem o kobiecie, która kochała ziemię bardziej niż wszystko na świecie,

a jednak postawiła wszystko, co kochała, na jedną kartę - na pewność, że

włóczędze uda się odnaleźć wodę tam, gdzie jeszcze nikt jej nie znalazł.

Marzyłem o kobiecie na tyle silnej, żeby stanąć do walki z suszą i wy

starczająco słabej, żeby rozpalić moje ciało. Marzyłem o kobiecie, która

oddała mi siebie i o nic nie poprosiła w zamian. Marzyłem o kobiecie,

która patrząc na półkrwi odmieńca zobaczyła człowieka i pokochała to,

co zobaczyła.

Rio mocno tulił ją w ramionach, czuł, jak targają nią emocje. Nie

wiedział, czy to radość, wściekłość, miłość czy nienawiść sprawia, że

drży. Wiedział tylko tyle, że zabrał z jej oczu marzenia, a zostawił w nich

pustkę wiatru.

- Moje marzenie i twoja miłość mnie przeraziły - powiedział, na

reszcie rozumiejąc. - To było jak piękna klatka zamykająca się wokół

mnie. Więc uciekłem i usiłowałem odnaleźć wolność we wszystkich miej

scach, w jakich dotychczas ją odnajdywałem. Była tam ta sama ziemia,

ale już nie taka sama. Nie marzyła. Nie sięgała mojej duszy i nie kazała

mi marzyć wraz z nią. Dokoła była pustka, a prócz niej tylko wiatr, który

ze mnie szydził, wiatr tak pusty jak ja sam. Z głębokim westchnieniem

pocałował Hope, usiłując w ten sposób przekazać jej to, czego nie wypo

wiedziały słowa.

229

Jej dłonie wślizgnęły się pod jego kurtkę. Czuła napięcie mięśni i żar

promieniujący z jego ciała. Usiłowała się odezwać, powiedzieć mu, że

go kocha, ale jej gardło ścisnęło się od łez. Więc tylko trzymała go w ra

mionach i patrzyła na niego oczami, które akceptowały wszystko, nawet

wiatr.

- Wróciłem do Doliny Słońca - ciągnął Rio, usiłując wytłumaczyć,

dlaczego dopiero teraz zaczął siebie rozumieć. - Ziemia wyglądała pięk

nie, jeszcze piękniej niż w moich marzeniach... Dopóki nie dotarło do

mnie, że ciebie nie ma w domu. Nikt mi nie chciał powiedzieć, gdzie

jesteś, kiedy wrócisz, o ile wrócisz. Nawet Mason. Tylko spojrzał mi prosto

w oczy i powiedział, że płakałaś po mnie i że nie radzi mi ciebie znów

zranić.

Mocno ściskał ją w ramionach z obawy, że się mu się wyślizgnie, jak

do tej pory wszystko, nawet wiatr.

Teraz wiedział, z czego zrezygnował.

- Wyjdź za mnie, Hope. Marz ze mną. Kochaj mnie tak, jak ja cię

kocham.

- Rio-Głosjej drżał do łez, więc przytuliła swoje usta do jego warg.

- Nie chcę zamykać wiatru w klatce. Znienawidziłbyś mnie.

- Nigdy - powiedział cicho. - Wiatr nauczył mnie tego, że jest pusty,

a nie wolny. Tak jak ja bez ciebie. To ty jesteś moją wolnością.

Podniósł głowę i patrzył jej w oczy, złociste od łez i zachodu słońca.

- Nie musisz... - Głos mu się łamał. Pocałował ją delikatnie, kosz

tując łez, które płynęły po jej ustach. - Nie musisz rodzić moich dzieci -

powiedział. - Wiem, że żądać tego od jakiejkolwiek kobiety to za wiele.

Nawet w marzeniach.

Słowa owiały Hope jak szalony wiatr, porywając wszystko prócz mi

łości do Ria. Śmiała się, płakała i szeptem wyznawała mu miłość, jedno

cześnie usiłując rozpiąć guziki jego dżinsowej kurtki. W końcu udało jej

się to, a potem zaczęła się zmagać z zapięciem dżinsów i koszuli.

- Hope?

Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu, więc tylko wzięła Ria za

ręce i przeniosła jego dłonie na srebrny naszyjnik, który zawsze nosiła,

jego podarunek złożony przyszłości. Ale pod tym naszyjnikiem była ko

bieta, której kształty zapierały mu dech. Piersi miała nabrzmiałe, była

szersza w talii, a brzuch zaokrąglił się od obietnicy przyszłego życia.

Hope wyczuła nagłe drżenie rąk Ria, ujrzała niedowierzanie i nie

wiarygodną nadzieję w jego oczach, kiedy na nią patrzył.

- Tak - wyszeptała. - Rośnie nasze własne marzenie.

Rio skłonił głowę i dotknął marzenia, w które bał się uwierzyć.

230

Zadrżała, kiedyjego usta przesuwały siępojej skórze, poczuła ciepło

jego oddechu na swoich piersiach i nieoczekiwany, rozdzierający żar jego

łez, gdy przyłożył policzek do jej brzucha, szepcząc wyznania miłości.

Jego słowa, łzy i dotyk mówiły jej, że zawsze będzie tak blisko niej jak

bicie serca, tak głęboko jak woda skryta pod nimi.

I podobnie jak woda, ich miłość będzie niepowstrzymanie tryskać

w górę, ożywiając wszystko, czego dotknie.

Wiatr wzruszył powierzchnię studni artezyjskiej, w której odbijało

się zachodzące słońce. Pieścił dwoje kochanków splecionych na trawie,

a potem poniósł się cichym śpiewem poprzez kanion, owiewając ziemię.

Odleciał sam.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Lowell Elizabeth Gorączka zmysłów
Lowell Elizabeth Pamiętne lato
Lowell Elizabeth Pustynny deszcz
141 Lowell Elizabeth Miłosna pieśń dla Kruka
Lowell Elizabeth t3 Niewinna jak grzech
Lowell Elizabeth Kolor śmierci
Lowell Elizabeth Diamentowy tygrys
02 Anioł, Jastrząb i Kruk Lowell Elizabeth Miłosna pieśń dla Kruka
Jesienny kochanek Lowell Elizabeth
Pustynny deszcz Lowell Elizabeth
145 Lowell Elizabeth Goraczka zmysłów
145 Lowell Elizabeth Gorączka zmysłów

więcej podobnych podstron