Elizabeth Lowell

Kolor śmierci

(The Color of Death)

Przekład Agata Kowalczyk

Rozdział 1

Sanibel Island, Floryda listopad

Lee Mandel spędzał sporo czasu na oglądaniu się przez ramię. Cóż, taka praca. Ale teraz, przeciągając się z zadowoleniem w listopadowym słońcu, nie myślał o tym, że musi się pilnować. Uśmiechał się do kelnera o gibkim ciele i oczach pełnych optymizmu, na jaki stać tylko ludzi przed trzydziestką.

– Naprawdę jesteś pewien, że macie najlepsze krewetki na Sanibel Island? – zapytał.

– Może się pan założyć o własny tyłek, sir. Lee roześmiał się i machnął ręką.

– Wezmę to, co zwykle. I kawę, tak szybko, jak dasz radę na tych swoich wielkich girach. A, i przynieś parę torebek na wynos, dobra?

Kelner wyszczerzył zęby i wyciągnął zza pleców dwie papierowe torebki z jasnoczerwonym logo Cafe SoupOr Shrimp nadrukowanym z boku.

– Te mogą być? – Rzucił torby na stolik. – Wziąłem je, jak tylko zobaczyłem pana na schodach.

Lee poczuł ukłucie niepokoju. Zaczynał być przewidywalny. A w jego fachu to było nie tylko głupie – to było niebezpieczne. Ale nie zauważył, by ktoś go śledził, gdy przejeżdżał przez most na Sanibel Island. Poza tym, gdy zawartość przesyłki zostanie przełożona do pomiętej papierowej torebki, nikt nie będzie podejrzewał, że kamienie są warte co najmniej milion. I to w hurcie. Lee wiedział, co wiezie.

W przyszłości musi używać czegoś jeszcze mniej rzucającego się w oczy, może brązowych torebek, z jakich żule popijają wino. Zwykle kurierzy przewożący cenny towar mieli mniej powodów do niepokoju niż ludzie noszący zegarki i pierścionki zaręczynowe.

Zwykle, ale nie zawsze.

Od kilku lat krążyły plotki o nowym gangu, który interesował się tylko towarem z najwyższej półki, najcenniejszym i dającym się łatwo upłynnić. Dobra wiadomość była taka, że gang nie był tak brutalny jak bandziory z Ameryki Południowej. Ci nowi byli sprytni i działali po cichu.

Kelner i jego jędrny tyłek zniknęli w ciemnym, zadymionym wnętrzu. Lee został sam, rozkoszując się jesiennym słońcem. Przesunął krzesło tak, żeby za plecami mieć ścianę budynku. Zastanawiał się, co jego siostra Kate robi teraz, kiedy skończyła już szlifować Siedem Grzechów. Pewnie przygotowuje się do kolejnego rajdu po targach gemmologicznych w poszukiwaniu kawałka surowca, w którego szlifowanie opłaciłoby się zainwestować czas i wysiłek.

Może gdyby rodzice przestali gadać o wnukach, trochę by zwolniła i znalazła sobie przyzwoitego faceta. A tak? Pewnie doprowadzają ją do szału, tak jak doprowadzali mnie.

Ogarnęło go poczucie winy. Powinien powiedzieć rodzicom. Naprawdę powinien, zwłaszcza teraz, kiedy spotkał mężczyznę, z którym chciał spędzić życie. Ale po prostu nie miał ochoty na to całe trucie, które zaczęłoby się, gdyby się ujawnił – łzy i pytania w stylu „gdzie popełniliśmy błąd”.

Jego rodzice nie popełnili żadnego błędu. On po prostu nie był synem, jakiego pragnęli. Koniec pieśni.

Do uszu Lee dobiegały rozmowy z odkrytego parkingu znajdującego się bezpośrednio pod nim. Niemal wszystko na Sanibel Island było zbudowane na palach. Kiedy nadchodził huragan, całe świństwo po prostu przepływało pod budynkami, zostawiając mieszkania z grubsza nienaruszone.

– Ale ja chcę zobaczyć skarb!

Głos dziewczynki, która wysiadła z samochodu na zalany słońcem parking, był wysoki, uparty i stanowczo zbyt przenikliwy. Lee uśmiechnął się lekko na myśl o parzącej tapicerce i kierownicach, zbyt gorących, żeby utrzymać je w dłoniach. Dlaczego zimowi turyści tak się bali cienia między filarami podtrzymującymi małe centrum handlowe?

– Widzieliśmy ten cały skarb z „Atochy” w zeszłym roku. Też mi coś. – Rodzicielski głos był zły, zniecierpliwiony. – W tym tak zwanym muzeum zależy im tylko na tym, żeby wcisnąć kolejną drogą pamiątkę następnemu frajerowi, który przekroczy próg.

– Nie obchodzi mnie to. Ja chcę zobaczyć złote monety i szmaragdy – jęczała dziewczynka.

Lee zastanawiał się, co by powiedziała, gdyby zobaczyła siedem wspaniałych szafirów, które leżały zamknięte w bagażniku jego samochodu. Przeważnie nie wiedział, co przewozi w anonimowych paczuszkach, które dostarczał z punktu A do punktu B na zlecenie różnych firm kurierskich, łącznie z rodzinną. Lubił wolność, jaką dawała mu praca wolnego strzelca. Ale tym razem tak się złożyło, że był synem właściciela firmy i bratem szlifierza, wiedział więc, jak wygląda Siedem Grzechów. I ile są warte.

Kate była tak podekscytowana powierzeniem jej obróbki szafirowego surowca najwyższej jakości, że zadzwoniła do Lee i opisała mu kamienie tak, jak on opisałby kochanka. Odwiedził ją dwa razy w Arizonie i był zdumiony, widząc, jak bezkształtny, matowy, niebieskawy kamień zamienia się w doskonale oszlifowane klejnoty, połyskujące niezwykłym szafirem.

Cieszył się, widząc podniecenie siostry. Choć raz wydawała się młodsza od niego, a nie starsza o osiem lat. I wcale się nie dziwił jej emocjom. To była prawdziwa gratka dla stosunkowo młodego szlifierza trafić tak prestiżową robotę jak obrabianie surowca dla Artura McClouda, jednego z największych kolekcjonerów szlachetnych kamieni na świecie. Kate poprosiła nawet, żeby Lee przywiózł jej surowiec, a potem odstawił oszlifowane Siedem Grzechów z powrotem do McClouda. Żeby wszystko zostało w rodzinie.

Mrużąc oczy w słońcu, Lee spojrzał na zegarek na lewym nadgarstku. Piętnaście po dziesiątej. Mnóstwo czasu. Z SoupOr Shrimp miał jakieś piętnaście minut drogi przez niewielki most łączący wyspy Sanibel i Captiva. Przy odrobinie szczęścia będzie miał jeszcze godzinkę po odstawieniu kamieni na Captivę, żeby pozbierać muszle przy odpływie i spokojnie zdążyć na samolot z Fort Myers do Los Angeles. W piątek dziewięćdziesiąt procent ruchu na mostach będzie się kierować na Sanibel Island; on będzie jechał w przeciwną stronę. Powinien mieć łatwą drogę aż do samego lotniska.

Przeciągnął się jeszcze raz. W szortach, golfowej koszulce i sandałach doskonale wtapiał się w tłum. Nie za wysoki. Nie za niski. Nie za gruby. Nie za bardzo opalony. Niczym się nie wyróżniał. Kurierzy byli tak samo anonimowi jak ich paczki. Gdyby był na Manhattanie, miałby na sobie ciemny garnitur i grafitowy płaszcz. W Seattle potrzebne by były supernowoczesna kurtka przeciwdeszczowa i kubek espresso umieszczony na stałe w dłoni. Żadnego parasola. Nikt na mokrym północnym Zachodzie nie zawracał sobie głowy parasolami.

Zaniepokoił go sygnał alarmu samochodowego, odpowiadającego na impuls pilota. Lee wyprostował się i zrobił w pamięci przegląd aut, które widział, parkując pod knajpką, tuż koło schodów. Oprócz jego białego wynajętego auta żadne nie stało przy schodach.

Pozostałe samochody, które zauważył, stały w głębi parkingu, z dala od schodów. Osobówki i półciężarówki należały głównie do pracowników i zgodnie z zaleceniami były stawiane w głębi, żeby klienci mogli łatwiej parkować przy schodach prowadzących do sklepów.

Lee wstał i wyjrzał przez barierkę na niższy poziom. Nikogo nie zauważył. Zawodząca dziewczynka i jej rodzice weszli do środka, przedkładając widocznie dym nad świeże powietrze. W tej chwili był sam, jakby na Sanibel Island, zimowej mekce turystów, nie było żywego ducha.

Z dołu dobiegł go przytłumiony trzask zamykanego bagażnika.

Lee zbiegł po schodach. Przejście z pełnego słońca Florydy w głęboki cień parkingu sprawiło, że się zawahał. Rozejrzał się szybko wokół.

W chłodnym cieniu nic się nie poruszało.

Tłumacząc sobie, że popada w paranoję, podszedł szybko do samochodu. Wcisnął guzik pilota i otworzył bagażnik.

Pusto.

– Cholera jasna!

Gorączkowo sięgnął do środka i obmacał dno. Mniejsza niż wnętrze jego dłoni, warta więcej, niż zarobi przez całe życie, paczuszka z Siedmioma Grzechami mogła się przesunąć. Może wpadła do schowka na koło zapasowe.

Musi tu być.

Z ciemności za samochodem dobiegł cichy szelest, jakby ktoś próbował przemknąć obok, na światło słoneczne. A przynajmniej tak się wydawało, dopóki Lee nie odwrócił się i nie zobaczył znajomej twarzy.

Uśmiechnął się z ulgą.

– Nie spodziewałem się zobaczyć cię w tych stronach – powiedział.

– W ogóle nie powinieneś był mnie zobaczyć.

Rozległ się cichy dźwięk i stęknięcie, kiedy kula weszła w ciało, prosto w serce. Lee osunął się do bagażnika.

To się nie dzieje naprawdę.

Ale działo się. Świat znikał w wielkim wirze, a on nie był już jego częścią; kolory pochłaniała czerń.

Norm... Katie... słyszycie mnie? Kocham...

Bagażnik zamknął się z trzaskiem.

Rozdział 2

Little Miami dwa dni później

Jaime Seguro Jimenez de los Santos pomyślał, że to jego szczęśliwy dzień, kiedy drzwi lombardu otworzyły się i weszła przez nie platynowa blondynka z gigantycznym biustem, w obcisłej jak druga skóra sukience. Podeszła do niego leniwym krokiem. Wysokie obcasy dodawały jej dziesięć centymetrów i sprawiały, że jej tyłek naprawdę ładnie się kołysał. Seguro mógł się skarżyć najwyżej na to, że sukienka zaczynała się pod samą szyją i całkowicie zakrywała dekolt.

Przyjrzał się jeszcze raz i zdał sobie sprawę, że te piersi to wysokiej klasy żelowy biustonosz z rodzaju tych, jakie noszą dragqueen. Ale sukienka niemal to wynagradzała. Była tak krótka, że odsłaniała dolną część pośladków panienki. Czy raczej chłopaczka.

Ni modo. Seguro lubił i to, i to, pod warunkiem że to on był rozgrywającym.

Drzwi zamknęły się, tłumiąc dźwięk niecierpliwych klaksonów, smród źle wyregulowanych silników i hiszpańskojęzyczny jazgot sześciu narodów, z których każdy mówił z innym akcentem. Przez zakurzone szyby i drganie upalnego powietrza widać było zmęczone palmy, kiwające się nad obdrapanymi budynkami z pustaków i zatłoczoną ulicą.

Ciężkie, kwiatowe perfumy wionęły w stronę Seguro, kiedy kobieta oparła się o ladę. Jej makijaż był równie wyzywający jak sukienka. Oczy miała błękitne jak niebo w rześkie dni, które tak rzadko zdarzają się na parnej Florydzie.

– Buen dia, señorita – rzucił niezobowiązująco, uśmiechając się lubieżnie, zgodnie z wymogami swojej kultury i odpowiednio do kroju sukienki. – Como le puedo ajudar?

– Po angielsku, jeśli można, porfavor – powiedziała, wymawiając dwa hiszpańskie słowa, jakby były angielskie. Miała niski, niemal ochrypły głos. – Mój espanol jest do bani.

– Si, w czym mogę pomóc?

– Ktoś mi powiedział, że daje pan najlepszą cenę w okolicy za luźne kamienie. – Seguro zawahał się. – No wie pan – powiedziała poważnie – luźne kamienie. Nieoprawione klejnoty. Rozumie pan?

– Si, tak, rozumiem. Kto pani to powiedział?

– Ktoś w L.A. W Los Angeles. Mój chłopak stamtąd pochodzi. Jego kumpel powiedział, że pan ma kuzyna, który ma kuzyna, który... – Wzruszyła ramionami, aż zakołysało się wszystko, od góry do dołu. – Mój chłopak nie jest Santos, ale spędził z jednym sporo czasu, jeśli pan rozumie, co mam na myśli.

Seguro wyszczerzył zęby i skwapliwie kiwnął głową, przyjmując jej wyjaśnienie. Większość kontaktów potrzebnych, by odnieść sukces w życiu, miała jego rozgałęziona rodzina. Resztę zdobywało się w kiciu.

– Si, rozumiem. Sam tak poznałem parę osób.

– To bywa przydatne – zgodziła się. Obiema rękami podniosła dużą płócienną torbę i ciężko opuściła ją na ladę. – Mam tu jeden fancik, który się panu spodoba.

Seguro wydał nieokreślone chrząknięcie, zastanawiając się, czy ona to tak naprawdę on. Zarostu ani śladu, ale trudno było stwierdzić pod tą całą tapetą. A zresztą, wielu los maricones usuwało sobie zarost na stałe:

Kobieta pogrzebała w torbie i wyciągnęła buteleczkę tabletek na zgagę. Zanim Seguro wziął plastikowy pojemniczek, rozłożył na ladzie wytarty kawałek ciemnego materiału. W końcu otworzył buteleczkę i wysypał zawartość na szmatkę. Zamiast strumyka drobnych kamieni, jakich się spodziewał, na ladę wypadł duży jak paznokieć kciuka prostokąt w głębokim niebieskim kolorze. Seguro złapał klejnot i położył na środku szmatki. Wrócił mu oddech.

Na dobre.

– Chcę pięćdziesiąt tysięcy – powiedziała kobieta.

Seguro podniósł głowę. Błękitne oczy patrzące na niego zza lady były jaśniejsze niż kamień, ale równie twarde.

– Zobaczymy – odparł.

– Ten szafir jest wart o wiele więcej niż pięćdziesiąt kawałków.

– Dla kogoś, tak. Ale dla mnie? Nie sądzę. – Wzruszył lekko ramionami. – Popatrzę.

Kobieta zaczęła stukać długimi, wściekle czerwonymi tipsami o blat.

– Dobra. Niech pan sobie patrzy. Byle nie za długo. Spieszę się na samolot. Jedziemy z moim chłopakiem na długie wakacje na Arubę.

– Słyszałem, że tam jest ładnie.

– Przyślę panu pocztówkę.

Seguro wyjął jubilerską lupę i zaczął oglądać wielki niebieski kamień. W sklepie było cicho, oprócz niecierpliwego stukania tipsów o ladę.

– No i? – zapytała, kiedy wreszcie uniósł głowę.

– Mój kolega musiałby to obejrzeć.

Kobieta położyła ręce na wąskich biodrach w geście zniecierpliwienia albo wyzwania.

– Mówiłam, że mi się spieszy.

– Żałuję, ale... – Seguro znów wzruszył ramionami.

– Ile może mi pan dać teraz?

– Dwa tysiące.

– Trzydzieści.

– Dwa sto.

– Pieprzenie. Kamień jest wart co najmniej dwieście tysięcy.

– To niech go pani weźmie i sprzeda za tyle.

– Piętnaście tysięcy.

– Dwa tysiące sto pięćdziesiąt – powiedział cierpliwie Seguro. – Przykro mi, señor... eee... señorita... ale ja nie jestem ekspertem. I tak już proponuję dwa razy tyle, ile powinienem, bo jest pani zacną osobą, która zna kuzyna mojego kuzyna z pierdla. Nic więcej nie mogę zrobić. Bardzo mi przykro.

– Och, do cholery! Ma być w gotówce. Teraz.

– Ależ oczywiście. Proszę na mnie tutaj poczekać, dobrze?

– Tylko niech się pan pospieszy. Pański lombard nie jest jedyny w Little Miami.

Seguro poszedł do małego pokoiku na zapleczu, zamknął za sobą drzwi na klucz i podszedł do sejfu. Pospiesznie odliczył setki na kupkę i dorzucił banknot pięćdziesięciodolarowy. Kiedy otworzył drzwi do lokalu, kobieta wciąż tam była.

Wyciągnęła rękę.

Seguro odliczył pieniądze na otwartą, bezczelną dłoń i poczekał, aż kobieta sama przeliczy jeszcze raz.

– Zrobił pan cholernie dobry interes – powiedziała z goryczą. – To rozbój. Seguro uśmiechnął się szeroko.

– Nie wątpię. Buena suerte.

Ledwie drzwi zamknęły się za blondynką, podbiegł do nich i przekręcił klucz. Odwrócił do ulicy napis „Zamknięte” i zaciągnął żaluzje, zasłaniając okna zakratowane kutym żelazem.

W końcu stanął w miejscu i zaczął się trząść. Nie miał najmniejszych wątpliwości, że szafir jest prawdziwy.

Prawdziwy jak śmierć.

Musi teraz działać bardzo, bardzo ostrożnie, bo inaczej będzie tak samo martwy, jak poprzedni właściciel kamienia. Co do tego nie miał wątpliwości.

Dios!

Do tego potrzebował kontaktów. Takich kontaktów, o jakich ludzie tylko szeptali, bo wypowiadanie nazwisk na głos groziło poderżnięciem gardła. Zaczął przeglądać w pamięci listę nazwisk i odrzucał wszystkie. W końcu trafił na jedno, które kazało mu się zatrzymać.

Eduardo.

Szwagier kuzyna jego żony mieszkał w L.A. Pracował w branży jubilerskiej. On mógł pomóc. Miał kontakty, o których nie mówi się głośno. Mógł sprzedać kamień i nie dać się złapać.

Nie dać się zabić.

Rozdział 3

Glendale, Arizona pięć dni później

Kate Chandlernie mogła się skoncentrować. Klnąc pod nosem, odsunęła oko od mikroskopu, w którym zamontowany był ładny kawałek tsavorytu. Badała okaz o głębokim zielonym kolorze, zastanawiając się, w jaki sposób go oszlifować, żeby uzyskać jak największą wagę i jak najpiękniejszy połysk.

Zwykle uwielbiała trzymać w dłoni cały ten potencjał, podejmować decyzje, które zmienią niepozorny surowiec w olśniewający klejnot. Ale w tej chwili trudno jej było myśleć o czymkolwiek poza telefonem, który nie dzwonił.

– Do diabła, Lee – mruknęła. – Zadzwoń.

Sprawdziła wyświetlacz komórki leżącej w zasięgu ręki na stole do pracy. Od wielu dni nie spuszczała jej z oka, nawet chodząc po domu.

Żadnych nowych wiadomości. Żadnych przegapionych rozmów. Tylko cisza i strach, który narastał z każdą mijającą sekundą.

Zniecierpliwiona wybrała numer Norma Gallaghera.

Odebrał natychmiast.

– Lee?

Kate ścisnął się żołądek.

– Nie, to tylko ja, Kate. Miałam nadzieję...

– Nie dzwonił. – Głos był ochrypły, jakby Norm był przeziębiony albo jakby płakał. – I co zrobimy?

– Ja... – Kate wzięła głęboki oddech. – Nie mówiłam rodzicom, ale zadzwoniłam do FBI i powiedziałam im, że Lee został porwany. Nie chcieli mnie słuchać. Wstawili mi uspokajającą gadkę i kazali zostawić sprawę policji na Florydzie. Powiedziałam im, że policja na Florydzie to banda idiotów, bardziej zainteresowanych tym, żeby obsmarować Lee, niż go znaleźć.

– Lee ma rację – odparł Norm. – Prawdziwy z ciebie pistolet. Nie mogę się doczekać, kiedy poznam ciebie i resztę rodziny.

– Szczęśliwa rodzinka w komplecie – powiedziała Kate, zmuszając się do wesołości. Nie chciała, by jej głos zdradzał, jak bardzo się martwi.

Bała się o Lee. Strach mroził jej duszę.

– Norm... Tak?

– Jestem przerażona. Nie mówiłam ci wcześniej, a tata by się wściekł, gdyby się dowiedział, że ci to mówię, ale wynajęty samochód Lee został zwrócony dzień po terminie, a przesyłka, którą wiózł, nie dotarła na miejsce.

W słuchawce zapanowała cisza; po chwili Norm przełknął głośno ślinę, żeby nie okazywać emocji.

– Żadnych śladów... przestępstwa?

– Nic.

– Jakoś nie bardzo cię to cieszy.

– Nie. Jestem przerażona, wściekła i... przerażona. – Kate zamknęła oczy, wyszarpnęła spinkę z ciemnych włosów i rozmasowała głowę. Lee, gdzie ty jesteś, do cholery?

– Ja też się boję – powiedział Norm. – Złość mi przeszła po dwudziestu czterech godzinach.

– To takie do niego niepodobne – szepnęła Kate. – Niby mógł zapomnieć zadzwonić do mnie po dostarczeniu Siedmiu Grzechów, ale za tobą po prostu szaleje. Zadzwoniłby do ciebie, choćby się działo nie wiem co.

Norm przestał przełykać ślinę i pozwolił, by łzy ścisnęły mu gardło.

– Dzięki, Katie.

– Taka jest prawda.

– Myślisz, że miał jakiś wypadek i nie pamięta swojego nazwiska? Kate oparła się o stół, słysząc w głosie Norma ten sam strach, który wwiercał się w jej wnętrzności, i słowa, których żadne z nich nie chciało wypowiedzieć na głos: A jeśli Lee nie żyje?

– Obdzwoniłam wszystkie szpitale między Fort Myers, gdzie wynajął samochód, i Captiva Island, gdzie miał dostarczyć przesyłkę – odparła. – Nigdzie w ciągu ostatnich pięciu dni nie przyjęto pacjenta z amnezją ani żadnego NN, który nie pamiętałby swojego nazwiska.

– Są pewni?

Słowa Norma były raczej błaganiem o nadzieję niż pytaniem.

– Zadzwoń do mnie, jak tylko się czegoś dowiesz – powiedziała.

– Nawzajem.

Przerwała połączenie i, wstrząsana szlochem, dała upust własnej rozpaczy i strachowi.

Rozdział 4

Scottsdale, Arizona pięć miesięcy później, wtorek, 9.30

Z bijącym sercem Kate rozejrzała się po zatłoczonej sali konferencyjnej. Starała się nie myśleć o niesamowitym mechanicznym głosie, który nagrał się na jej pocztę głosową i który groził jej, że zginie, jeśli nie przestanie zadawać pytań, jeśli nadal będzie próbowała się dowiedzieć, co się stało z Lee Mandelem, dlaczego nikt go nie widział, dlaczego Lee nie zadzwonił do nikogo – nawet do starszej siostry, która zawsze go kochała, niezależnie od tego, jakim był ziółkiem.

Ale i tak zadawała pytania. Tylko ostrożniej. Skupiła się raczej na zaginionych kamieniach niż na młodszym bracie, którego mogła już nigdy nie zobaczyć.

Obserwowała salę ciemnymi oczami, które widziały już wiele kamieni i wielu łudzi, pragnących je zdobyć. Nikt nie patrzył na nią, nawet mężczyzna oparty o ścianę w głębi, z ciężkim katalogiem wystawowym w dłoniach i nieodgadnionym wyrazem twarzy. Oprócz niego wszyscy przyglądali się połyskującym skarbom wyeksponowanym pod szkłem.

Właściwe targi miały się zacząć dopiero za parę dni, ale kilka okazów wystawiono już dla publiczności. Stoiska przedwystawowe były czymś w rodzaju próby kostiumowej, podczas której prezentowali się dilerzy, którzy nie mogli albo nie chcieli płacić za wynajem stoisk podczas głównej imprezy. Część z tych „wykluczonych” zrzuciła się na wynajęcie dużej sali konferencyjnej obok hotelowego lobby na tydzień przed głównymi targami. Firma Purcell Colored Gems, należąca do drugiego garnituru kupców, też miała tu stoisko.

Poprzedniego dnia Kate zobaczyła jeden z Siedmiu Grzechów w ich gablocie wystawowej.

Purcellowie nie byli zbyt pomocni, kiedy ich zapytała, skąd pochodzi kamień, ale znalazła sposób, by to sprawdzić za ich plecami. Teraz musiała tylko zadbać, żeby się nie dowiedzieli.

Oddychaj powoli i głęboko, jakbyś robiła pierwszy szlif na kawałku naprawdę dobrego surowca.

Ta milcząca rada nie spowolniła jej tętna, ale myśl o przekształcaniu kolorowego surowca w śniące rozmigotany sen klejnoty, spełniła swoje zadanie. Praca z surowymi kamieniami zawsze ją uspokajała. Kate nie wiedziała, dlaczego. Po prostu uspokajała i już.

Właśnie tak, powiedziała sobie w duchu. Powoli i spokojnie. To najłatwiejsza część.

Kate miała zręczne ręce. Zawsze tak było, nawet kiedy jeszcze jako jedenastolatka zabawiała dzieciaki z sąsiedztwa, wyciągając im monety z uszu.

Oddychaj powoli, ruszaj się szybko i bądź wdzięczna, że ten kamień nie pojawił się na którejś z prywatnych prezentacji w pokoju właściciela. Wtedy ten numer byłby o wiele trudniejszy.

Kate wypuściła kolejny długi oddech i weszła do sali konferencyjnej. Stoiska przed nią należały do dilerów i jubilerów z drugiego i trzeciego garnituru. Mimo to o całe lata świetlne przewyższały klasą stragany sprzedawców paciorków i taniej biżuterii, targujących się na zapchanych parkingach dla gości, gdzie pod prażącym kwietniowym słońcem pustyni ustawiono tymczasowe kramy.

Wewnątrz najnowszego i najbardziej luksusowego kompleksu hotelowego Phoenix wszystko było spokojne, chłodne i lekko przesiąknięte kwiatowym aromatem. Wrażliwe nozdrza Kate wyczuwały też oleisty zapach chciwości, przesycający powietrze sali konferencyjnej. Nie przeszkadzało jej to. Już dawno zdała sobie sprawę, że niektórzy ludzie pocą się na widok drogich kamieni. Fakt, że ona potrafiła patrzeć na olśniewające klejnoty i nie myśleć o ich wartości w dolarach, dawał jej przewagę nad wieloma przedstawicielami branży.

Obciągając długie rękawy malinowej jedwabnej sukienki, wyczuła niewielki ciężar umocowany tuż nad lewą dłonią. Wzięła ostatni głęboki oddech.

Zmuszę tych gnojków z FBI, żeby mnie wysłuchali, Lee.

Przysięgam.

Rozdział 5

Scottsdale wtorek, 9.32

Sam Groves stał oparty o wyklejoną drogą tapetą ścianę hotelu Royale i przeglądał katalog atrakcji, które można będzie obejrzeć na targach. Katalog był tak gruby, że przeczytanie go zajęłoby kilka dni, ale nim upłyną, on ruszy już dalej – zmieni ubranie, włoży kapelusz, stanie się kimś innym. Jego przebrania były proste, bo większość ludzi była prosta. Zwłaszcza przy tych wszystkich kolorowych ślicznościach porozkładanych dookoła. Tak jak duże piersi, duże kamienie szlachetne często miały negatywny wpływ na IQ patrzących na nie mężczyzn.

Sam lubił patrzeć i na duże piersi, i na drogie kamienie, ale potrafił też skupić się na pracy. Od szesnastu lat pracował w FBI i miał nadzieję, że dociągnie do dwudziestu, zanim ktoś dopisze do jego dossier zdania w rodzaju „nie umie grać w zespole” i „za bardzo się wychyla”, po czym wykopie jego „nieobliczalny” tyłek z firmy.

Choćby nie wiadomo jak się starał, gdy ktoś pytał go o zdanie, rąbał prawdę prosto z mostu. Całą, niezależnie od tego, jak bardzo mogła się ona nie podobać tym, którzy pytali.

„Całe szczęście, że jesteś bystry, stary, bo na polityce to się nie znasz”.

Właśnie to powiedział mu pierwszy SAC [Special Agent in Charge – jedna z niższych rang FBI] piętnaście lat temu. Od tamtej pory nic się nie zmieniło. Firma odgrywała się na nim, odwlekając jego awanse i delegując go do tajniackiej roboty. Zamiast więc tropić międzynarodowych i miejscowych terrorystów razem z innymi kozakami z firmy, był teraz członkiem specjalnej grupy operacyjnej usiłującej rozbić krąg złodziei drogich kamieni, który nękał branżę od pięciu lat.

Ale nawet przy tym z pozoru prostym zadaniu ekscentryczny sposób patrzenia na świat przysparzał mu kłopotów.

Mówi się trudno. Sam odwrócił stronę katalogu i omiótł wzrokiem kolejną zapierającą dech reklamę, przedstawiającą rubiny jako inwestycję stulecia. Przetrwałem gorsze rzeczy niż pan „Legenda we Własnym Mniemaniu” Sizemore. Za niecałe pięć lat będę miał emeryturę i własny biznes, a ci wazeliniarze, którzy widzą tylko czubek własnego opalonego nochala, będą się mogli w niego ugryźć.

Sam powtarzał w duchu swoją osobistą mantrę, wypełniając zadanie, z którym poradziłby sobie byle uczniak.

W pewnej chwili jego wzrok przyciągnął błysk malinowego jedwabiu. Spojrzał na drugi koniec sali. Kobieta, choć nie była piękna, zwróciła jego uwagę. Ciemne włosy bezlitośnie ściągnięte do tyłu, średni wzrost, ładne krągłości – nie jak u striptizerki, ale prawdziwe ciało, jakie mężczyźni lubią przytulać. Sukienka wyglądająca na drogą, buty na niskim obcasie i dopasowana do nich skórzana torebka. Żadnej biżuterii.

Poruszała się pewnie, lecz instynkt detektywa podpowiedział mu, że jest napięta do granic.

Zaintrygowany przesunął się bliżej, ani razu nie spoglądając wprost na nią. Kiedy zobaczył, że kieruje się w stronę stoiska Purcellów, jego zainteresowanie wzrosło. O Mike’u i Lois Purcellach chodziła fama, że nie zadają kłopotliwych pytań o poprzednich właścicieli czy faktury sprzedaży, gdy ktoś proponuje im towar dobrej jakości. Rzecz jasna ceny, jakie oferowali, odzwierciedlały ich „dyskrecję”. Purcellowie należeli do tego typu dilerów, jakich mógłby szukać złodziej chcący sprzedać kradzione kamienie.

Bo przecież rabowanie przesyłek z klejnotami nie miałoby sensu, gdyby nie dało się zamienić tych maleńkich śliczności na pokaźną ilość anonimowej zielonej gotówki.

Rozdział 6

Scottsdale wtorek, 9.33

Kate poczuła taką ulgę, widząc, że Mike Purcell jest sam w swoim boksie, że posłała mu promienny uśmiech. Odpowiedział lubieżnym grymasem. Chodziła fama, że Purcell jest prawdziwym amatorem kobiet, kiedy jego żony Lois nie ma w pobliżu. Do wczoraj Kate nie zastanawiała się nad tą plotką. Ale gdy przekonała się na własnej skórze, jak bardzo jest ona prawdziwa, wybrała dzisiejszy strój odpowiednio do niej.

Uśmiechnęła się jeszcze promienniej, uniosła rękę do bluzki, by rozpiąć parę guzików, i powiedziała sobie, że to wszystko w słusznej sprawie. Udając, że nie zauważa swojego głębokiego dekoltu, podeszła do gabloty i pochyliła się nad nią.

– Wróciła pani popatrzeć na szafir? – zapytał przebiegle Purcell, również pochylając się nad gablotą, na tyle blisko, by poczuć ciepło ciała Kate. – A może myśli pani o czymś innym?

Jej uśmiech przygasł, ale Purcell tego nie zauważył. Wzrok wlepiał w dekolt, który odsłoniła przed nim tak szczodrze. Kate przełknęła ślinę i zaczęła flirtować z tym mężczyzną, którego wolałaby zeskrobać z podeszew swoich butów.

– Nigdy nic nie wiadomo. – Musnęła dłonią nasadę szyi, w nadziei, że odwróci uwagę Purcella od piersi. Podziałało na jakieś dwie sekundy. – To naprawdę niesamowity okaz – dodała wystudiowanym, przejętym tonem.

Szafir rzeczywiście był niezwykły, ale nie aż tak, by stanowić główną atrakcję wystawy. W każdym razie dobry stary Purcell widocznie tak myślał, bo inaczej nie wystawiałby go beztrosko na widok publiczny.

Kate pomyślała, że Purcell jest w błędzie. Ten kamień z pewnością podniósłby ciśnienie każdemu dilerowi, który by go zobaczył.

Może po prostu nie mógł się oprzeć, by nie popisać się tym kamykiem przed innymi handlarzami z dolnej półki. Kate zacisnęła zęby, czując nagły przypływ obrzydzenia na myśl o tym facecie, który był starszy od jej ojca. A może wie, że McCloud miał nikomu nie mówić o Siedmiu Grzechach, więc myśli, że jest bezpieczny. Tak czy inaczej, to kawał szui.

Ale głośno powiedziała tylko:

– Szafiry tych rozmiarów i tej jakości, o schodkowym szlifie, nie co dzień pojawiają się na rynku.

– Nie co dzień? – Purcell wyprostował się i sięgnął do gabloty, nie odrywając oczu od jędrnych piersi, które miałby ochotę ścisnąć w dłoniach. – Skarbie, takie szafiry są rzadsze niż wierna kobieta. A wiem coś na ten temat. Namówiłem do zdrady niejedną ślicznotkę. I w przeciwieństwie do tego szafiru, zafundowałem tym dziewuszkom bardzo gorącą obróbkę cieplną, jeśli pani rozumie, co mam na myśli.

Kate wyszczerzyła zęby. Wydała dźwięk jak terier zatapiający kły w szczurze.

– Ciągle nie potrafię uwierzyć, że ten kamień nie był podgrzewany. Mogę jeszcze raz na niego zerknąć?

– A co za to dostanę?

To, co ostatnio, ty szakalu. Peep show za trzy grosze.

– Nie złożę oferty, dopóki jeszcze raz go nie obejrzę. Muszę się upewnić, rozumie pan – odparła. – Po prostu wierzyć mi się nie chce, że jest wart więcej niż dwadzieścia pięć tysięcy za karat. Zanim mój klient zacznie odliczać takie pieniądze, muszę mieć pewność. Ostatecznie to jeszcze nie są właściwe targi. Mnóstwa wysokiej klasy kamieni jeszcze w ogóle nie wystawiono. Chyba pan rozumie?

Jej niski, pełen wahania głos sprawił, że Purcellowi spotniały dłonie. Widywał już większe cycki, ale te były tutaj, teraz i chciał im się przyjrzeć lepiej.

– A, co mi tam – powiedział, wyciągając kasetkę, w której spoczywał szafir. – Wczoraj radziła pani sobie z tą pęsetą całkiem nieźle, jak prawdziwa profesjonalistka. Potrzebuje pani lupy?

– Nie, dziękuję. Tym razem przyniosłam swoją. Nie chciałam ryzykować, że znowu upuszczę pańską.

Tylko dureń zastosowałby dwa razy ten sam numer odwracający uwagę, ale tego Kate nie miała zamiaru wyjaśniać.

Purcell uśmiechnął się szeroko.

– Nic się nie stało. Może pani szukać lupy na moich kolanach, kiedy tylko pani zechce.

Kate uznała, że nie wystarczy jej aktorskich umiejętności, by mu na to odpowiedzieć. Nagle pomyślała o Lee, który zaginął pięć miesięcy temu, prawie na pewno nie żył i... Stop, rozkazała sobie twardo. Płacz ci w niczym nie pomoże, szczególnie w tej chwili. Weź się w garść. Masz robotę do wykonania.

– Pan jest zbyt miły, panie Purcell – zamruczała seksownie. – To była taka niezręczna sytuacja...

- Jak dla mnie, poradziła sobie pani całkiem zręcznie.

Kate przełknęła ślinę i sięgnęła do kieszeni żakietu. Kiedy jej palce zamknęły się na chłodnej tulejce lupy, uspokoiła się. Wyjęła dziesięciokrotnie powiększające szkło i spojrzała na Purcella.

Czekał, mając nadzieję, że przejdzie na jego stronę. Naprawdę chętnie przycisnąłby udami ten jędrny tyłek do ciężkiej gabloty.

Kate nie ruszyła się.

– Stąd jest lepszy widok – powiedział. Pokręciła głową.

– Nie, znowu mnie pan speszy, tak jak wczoraj. Muszę się skupić na interesach.

– Jesteś pewna, skarbie?

– Że mnie pan speszy? Jasne że tak. – A tym razem mogę się nie powstrzymać, żeby nie zaparkować ci obcasa w jajach. – Pan potrafi sprawić, że kobieta zapomina, co robi.

Purcell roześmiał się.

– Tak mówią.

Zdjął przejrzyste wieko kasetki, podsunął ją w stronę Kate i podał jej jubilerską pęsetę.

Ignorując oślizły dotyk jego palców na swojej dłoni, chwyciła pęsetę i podniosła trzydziestokaratowy kamień. Przystawiła lupę do oka i zbliżyła szafir, by uzyskać ostry obraz.

Kolor był dokładnie taki, jaki powinien być. Żadne inkluzje nie tłumiły blasku. Szlif był doskonały.

Czas na występ.

Odłożyła klejnot z powrotem do kasetki; w tej samej chwili lupa wymsknęła jej się z dłoni, uderzyła o obojczyk i ześliznęła się między piersi. Kate pisnęła cicho i zanurzyła prawą rękę w dekolcie. Szukając lupy w staniku, odsłoniła Purcellowi więcej skóry.

Nie musiała się martwić, że nie odwróci jego uwagi. Wgapiał się w jej piersi tak intensywnie, że aż się spocił.

– Przy panu mam dwie lewe ręce – powiedziała, uśmiechając się do Purcella – ale...

Reszta zdania utonęła w cichym okrzyku zaskoczenia, kiedy silne męskie palce zacisnęły się na jej lewej dłoni, miażdżąc ją niemal do bólu.

– Jazda, ruszaj się – powiedział szorstki, niecierpliwy głos. – Jesteśmy spóźnieni. Do diabła, wszędzie cię szukałem.

Kate zdrętwiała, spoglądając w twarde i niebieskie jak szafir oczy nieznajomego.

Rozdział 7

Scottsdale wtorek, 9.40

Sam Groves wywlókł swoją zdobycz z boksu Purcella i sali konferencyjnej do hotelowego lobby.

– Puszczaj – mruknęła Kate, wściekłym głosem.

– Albo zaczniesz wrzeszczeć? – zapytał facet bez zainteresowania. Kate burknęła coś pod nosem.

– Tak właśnie myślałem – powiedział. – Nie chcesz zwracać na siebie uwagi, prawda?

– Panie...

– Groves. Sam Groves. – Postawił ją pod rośliną doniczkową wielkości ciężarówki, zablokował drogę własnym ciałem i wyciągnął legitymację z kieszeni na biodrze. Odznaka błysnęła złotem. – FBI. Jakieś pytania?

– Co pan wyrabia, do diabła?

– To jest moje pytanie. – Odwrócił do góry jej dłoń, której nie puścił ani na chwilę. Jeden bezczelny palec dotknął delikatnej grudki wosku czy kleju, która przytrzymywała kamień w rękawie. – Jeden ruch paznokcia, kamień wypada i zostaje podmieniony, zanim ofiara się zorientuje.

Rzuciła mu spojrzenie, jakby nie użył rano dezodorantu.

– Otwieraj – powiedział. – Albo wyłamię ci palce.

– Już wyłamałeś.

– Zaraz się rozpłaczę. – Ścisnął mocniej. – Otwieraj.

– Niby jak? – warknęła, siłując się z nim bezskutecznie.

Jej ciemnobrązowe oczy ciskały pioruny w prześladowcę. Cokolwiek czuł w tej chwili – irytację, pociąg, odrazę – nie okazywał tego. Jego postawa mówiła wyraźnie, że nie da sobie zamydlić oczu kawałkiem golizny. Wyglądał wręcz na znudzonego.

Ale z pewnością nie było mu wszystko jedno. Jej palce zbielały, a ukryty kamień wbijał się w ciało od siły jego uścisku.

Groves schował legitymację i przesunął dłoń na nadgarstek Kate, nie dając jej szans na ucieczkę.

– Otwieraj.

Z dziwnym uśmieszkiem rozprostowała palce. Trzydziestokaratowy niebieski szafir o schodkowym szlifie zalśnił na jej dłoni.

– Co za niespodzianka – powiedział Sam. – Coś się przykleiło do twoich delikatnych paluszków. Komu chcesz to sprzedać?

– Nikomu.

– Ta? Podmieniasz kamyki dla czystej przyjemności?

– Coś w tym rodzaju.

– Chyba myślisz, że jestem taki głupi jak Purcell.

Kate spojrzała w zimne, niebieskie oczy Grovesa. Głupi to ten facet na pewno nie był. W normalnych okolicznościach jego inteligencja i staroświecka, męska siła byłyby dla Kate pociągające. Ale nie dziś. Dziś wolałaby nie spotykać tego sukinsyna.

– Na pewno jesteś bardzo bystry, jak na federalnego robota – powiedziała. – Ale to nie znaczy, że masz rację. Nie jestem złodziejką.

Ciemne brwi Sama podjechały do góry. Spotykał już pewnych siebie oszustów, ale ona była inna. Federalny robot. Omal się nie roześmiał. Gdyby tylko wiedziała, jak daleka była od prawdy.

– Nie jesteś złodziejką? – zapytał. – Ten niebieski kamyk w twojej dłoni mówi, że kłamiesz.

– Zakładasz, że ten kamień jest na tyle cenny, że warto go ukraść.

– I owszem.

– Prawdziwą wartość kamienia określa czas, jaki spędził nad nim szlifierz.

– Tak, jasne – mruknął z ironią.

Kate zmarszczyła brwi. Im bardziej uspokajało się jej serce, tym bardziej była wściekła.

– Mogę to udowodnić.

– Jak?

– Wybierz sobie dilera. Któregokolwiek. Pokaż mu kamień i zobacz, co powie.

Przez długą chwilę Sam po prostu patrzył na swojego niespodziewanego jeńca. Miała klasę; należała do kobiet, którym mężczyzna miał ochotę sprawiać przyjemność: ciemne oczy o uczciwym spojrzeniu, delikatne rysy, gęste czarne włosy – i bardzo kobiece kształty, których nie był w stanie ukryć luźny strój. Ogólnie biła od niej świeża, pragmatyczna kobiecość. I inteligencja. Z pewnością nie była to słodka idiotka.

Gdyby na własne oczy nie widział, jak podmieniała kamienie, uwierzyłby w jej niewinność.

Ale widział.

Nagle przypomniał sobie, ile jest tak naprawdę warte zeznanie naocznego świadka – trochę mniej niż garść ciepłego gówna. Trzej naoczni świadkowie z ręką na sercu powiedzą ci, że facet był wysoki, niski, przeciętny, chudy, gruby, przeciętny, kudłaty, łysy, przeciętny, a w sumie wyglądał dokładnie jak ty.

Spojrzał na zegarek. Narada grupy operacyjnej miała się zacząć dopiero za dwadzieścia minut. Kimkolwiek była – lub nie była – ta kobieta, wydawała się bardziej interesująca niż stronice katalogu, który przeglądał od dziewiątej, kiedy otwarto stoiska. I ładniej pachniała.

I zawsze istniała szansa, że, odpowiednio mocno przyciśnięta, zdradzi parę interesujących informacji na temat tego hermetycznego środowiska. Na razie grupa operacyjna niewiele zdziałała poza wydaniem kupy państwowych pieniędzy na sprawdzanie fałszywych tropów.

– Okej, pani...

– Natalie – powiedziała szybko Kate, mając nadzieję, że jej mama nie obrazi się za pożyczenie imienia.

– A ma pani jakieś nazwisko i drugie imię?

Kate zdążyła już wpaść na to, że Smith czy Jones to niewypał. Strzeliła więc pierwsze słowa, jakie jej przyszły na myśl: własny zawód i panieńskie nazwisko matki.

– Cutter. [(ang.) – szlifierz] Drugie imię Harrison.

– No dobrze, pani Natalie Harrison Cutter. Ma pani jakiś dokument? Na to też była przygotowana.

– Na górze, w pokoju. Ale tam z panem nie pójdę.

Sam postanowił na razie odpuścić. Nie rozluźniając chwytu na nadgarstku, wyłowił szafir z jej dłoni.

– W takim razie wrócimy do sali konferencyjnej i przekonamy się, co inni myślą o tym kamieniu.

– Proszę mnie puścić – powiedziała, usiłując wyszarpnąć rękę z uścisku.

– Nie, chyba że woli pani kajdanki. Widziałem, jak się ruszasz, skarbie. Szybko i zręcznie.

Kate zacisnęła zęby, by zatrzymać potok obelg cisnących się jej na usta.

– Typowa protekcjonalna gadka przedstawiciela FBI, skarbie – rzuciła, podkreślając ostatnie słowo.

Lewy kącik ust Sama podskoczył do góry.

– Poznała pani sporo federalnych robotów, co?

– Powiedzmy, że zdążyłam się oswoić z waszą rasą. I to „oswojenie” sprawiło, że pani nami gardzi?

Spojrzenie Kate powiedziało mu wszystko. Uśmiechnął się.

– Podoba mi się pani styl.

– Więc go zmienię.

– Proszę ze mną, pani Natalie Bez Dowodu. Zobaczymy, na ile starczy pani tupetu.

Gdybym była mężczyzną, nie nazwałby pan tego tupetem.

– Gdyby pani była mężczyzną, Purcell nie byłby tak zajęty patrzeniem na pani piersi i nie spuściłby z oka tego, co go obchodzi najbardziej, czyli kamieni. Każdy kij ma dwa końce. Skarbie.

Rzuciła mu mroczne spojrzenie, zorientowała się, że ją podpuszcza, i zgrzytnęła zębami.

Po czym ruszyła za nim, bo nie miała innego wyjścia, jak tylko dać się ciągnąć za rękę niczym nadąsane dziecko.

Sam wybrał drugie stoisko z lewej, jak najdalej od Purcella. Za ladą stała kobieta ubrana w zgrabny żakiet w stylu Dzikiego Zachodu i czarne spodnie. Siwe włosy miała krótko przycięte, tak jak paznokcie. Kamienie w gablocie ułożone były w tęczę. Kolorowy łuk, choć niezbyt wyszukany w stylu, przyciągał wzrok.

– Dzień dobry pani – powiedział Sam. – Ma pani tu piękną wystawę. Kobieta uśmiechnęła się w odpowiedzi na pochwałę i przyjazny ton.

Fakt, że miły klient był mężczyzną, i to niebrzydkim, też nie zaszkodził. Może i miała wystarczająco dużo lat, by być jego matką, ale wzrok jej nie szwankował.

– Dziękuję – odparła. – Staramy się zadowalać naszych klientów.

Kate przygryzła wnętrze policzka, by nie krzyknąć – albo się nie roześmiać. Sam podpuszczał tę kobietę tak samo, jak ona podpuszczała Purcella.

Tyle że on nie musiał rozpinać ani jednego guzika.

Życie naprawdę jest nie fair, pomyślała ze złością. Dlaczego on nie mógłby być tak samo obleśny jak Purcell? Ale nie. To stuprocentowy, czystej krwi samiec z FBI. Gładko ogolony. Pewny siebie. Protekcjonalny.

Och, ależ ze mnie szczęściara!

– Nie wątpię, że się staracie – Sam uśmiechnął się do sprzedawczyni. – Jeśli nie jest pani zbyt zajęta, chciałbym zasięgnąć pani opinii w pewnej kwestii.

Kobieta machnęła ręką.

– Jeśli ustawi się za panem kolejka, to pana wykopię. A na razie, w czym mogę pomóc?

Sam wyciągnął rękę, dłonią do góry. Szafir błysnął jak wielkie niebieskie oko wykradzione nieznanemu bożkowi. Kobieta wciągnęła głośno powietrze.

– Ja twierdzę, że to jest warte mnóstwo pieniędzy. – Sam ruchem głowy wskazał swojego jeńca. – A moje kochanie tak nie uważa. Czy może pani rozsądzić nasz spór?

– To wygląda jak kamień, którym przechwala się Mike Purcell.

– Purcell?– rzuciła szybko Kate. – To nie od niego. Mój, hm, luby wygrał to wczoraj w pokera.

– No, urządziła mi niezłe piekło, kiedy wróciłem trochę później – dodał Sam.

– Gdybyś wygrał coś sensownego – odparła Kate z zabójczą szczerością – nie obchodziłoby mnie, kiedy wróciłeś.

– Ej, pięćdziesiąt osiem kawałków za taki kamyk raczej trudno nazwać przegraną.

– Czy mogę go obejrzeć? – zapytała sprzedawczyni, przysuwając bliżej aksamitną podkładkę. Sięgnęła po lupę i pęsetę.

Jasne. Kobieta jedną ręką przystawiła lupę do oka. Drugą, używając pesety, chwyciła kamień i przysunęła do soczewki. Studiowała go uważnie przez długą chwilę; ustawiła pod lepszym kątem maleńką lampkę na giętkim ramieniu i spojrzała jeszcze raz.

– Czego pani szuka? – zapytał Sam.

– Gruszkowatych pęcherzyków powietrza lub wygiętych linii wzrostu – odparła nieobecnym głosem. – To znamiona syntetyku.

I widzi pani jakieś? – naciskał Sam.

– Na razie nie.

W oczach Sama, kiedy spojrzał z ukosa na Kate, błysnęła chęć mordu. Kobieta odłożyła lupę.

– Mam tu spektroskop...

– Jasne, proszę go użyć – odparł Sam. – Chcę mieć pewność. Byle pani nie uszkodziła kamienia.

– Żaden z testów, które stosuję, nie jest szkodliwy dla okazu.

– A ma pani też mikroskop? – spytała Kate.

– Oczywiście.

– To może pani sobie oszczędzić fatygi. Jeśli to syntetyk Chathama, to i tak będzie pani miała czarny pasek na czterystu pięćdziesięciu, jak przy naturalnym kamieniu.

Sprzedawczyni spojrzała badawczo na Kate, po czym zrezygnowała ze spektroskopu i sięgnęła po mikroskop z podwójnym okularem. Ustawiła go na ladzie, osadziła szafir w uchwycie i pochyliła się nad okularem.

– Co zobaczy? – zapytał Sam swojego jeńca.

– Jeśli posłuży się tym mikroskopem odpowiednio...

– Mam licencję Amerykańskiego Instytutu Gemmologicznego – przerwała jej kobieta. – Umiem używać mikroskopu. – Zerknęła na Kate. – Co zobaczę?

– Sześciokątne lub trójkątne płytki platyny – odparła Kate zwięźle. Kobieta spojrzała na Sama.

– Dlaczego pan marnuje mój czas? Pańska dziewczyna wie o szafirach więcej niż większość osób w tej sali.

– On mi nie ufa – wyjaśniła Kate. – Dlatego nie jesteśmy małżeństwem. Tylko ze sobą chodzimy. Prawda, skarbie?

Sam z trudem powstrzymał wybuch śmiechu. Do diabła, podobała mu się ta mała, wyszczekana oszustka.

Sprzedawczyni wróciła do mikroskopu. Dokładnie obejrzała kamień; w końcu wyprostowała się.

– Obawiam się, że pański, hm, skarb ma rację. Ten kamień nie jest wart ceny, jaką pan za niego zapłacił.

– Tak? Dlaczego? – spytał Sam, rozczarowany. – Na moje oko wygląda nieźle.

– Czy pan wie cokolwiek o kolorowych kamieniach szlachetnych?

– Nie bardzo.

– Mówiłam ci, skarbie – wtrąciła Kate. – Jest ładny, ale nie ma się czym podniecać.

– No trudno – odparł pogodnie. – Zawsze chętnie się uczę. I podniecam.

Kate przewróciła oczami. Sprzedawczyni uśmiechnęła się.

To syntetyczny kamień z laboratorium Chatham. Rzadki, owszem, dzięki Bogu. Wszystkie inne syntetyki oblewają test spektroskopowy.

– Chce pani powiedzieć, że ten kamień to nie jest szafir? – zapytał Sam.

- Ależ jak najbardziej, to jest niebieski szafir. – Kobieta spojrzała na Sama i westchnęła. – Najwyraźniej trudno panu uwierzyć w fachową opinię kobiety. Jest wielu specjalistów płci męskiej, którzy mogą przeprowadzić dla pana oficjalną ekspertyzę tego kamienia, ale zajmie to kilka dni, może nawet tygodni, i będzie pana kosztowało setki dolarów.

– Proszę mi pomóc – rzekł Sam, marszcząc brwi. – To naprawdę jest szafir?

Kate delikatnie sprawdziła jego chwyt na swoim nadgarstku. Bez zmian. Żadnych szans na dyskretną ucieczkę. Do diabła.

– Tak, niebieski szafir – odparła kobieta. – Szafiry występują we wszystkich kolorach, z wyjątkiem czerwonego.

Sam mruknął zachęcająco.

– Kiedy szafir jest czerwony – ciągnęła sprzedawczyni – nazywamy go rubinem. Zarówno szafir, jak i rubin mają mniej więcej taki sam ciężar właściwy i, z wyjątkiem zanieczyszczeń, które nadają kolor, ten sam skład chemiczny.

Sam przybrał wyraz twarzy jednocześnie inteligentny i zagubiony. Była to jedna z jego najlepszych min do wypytywania ludzi.

– Więc dlaczego ten niebieski szafir nie jest nic wart?

– Jest syntetyczny – wyjaśniła cierpliwie kobieta. – Wyhodowany przez człowieka. Kupując kamienie szlachetne, płaci pan za kolor, unikatowość i przejrzystość. Syntetyki mają tylko dwie z tych trzech cech.

- Za mało, by mieć wartość na rynku – powiedział Sam.

– Tak. Choć ten jest całkiem dobrze zrobiony – dodała sprzedawczyni, zwracając mu kamień. – Szlif jest doskonały. To niezwykłe widzieć tak precyzyjną obróbkę syntetycznego kamienia. Większość szlifuje się i poleruje mechanicznie, żeby uzyskać maksymalny zwrot kosztów.

Jasne, że szlif jest doskonały, pomyślała Kate. Sama go szlifowałam. Ale tą informacją nie miała zamiaru się dzielić, dopóki nie musiała. Sam wydał z siebie burknięcie, które, choć miało brzmieć groźnie, jakimś cudem było całkiem miłe. Schował kamień głęboko do kieszeni.

– Dlaczego ktokolwiek miałby sobie zadawać tyle trudu ze szlifowaniem podróby?

– Syntetyku – poprawiła go natychmiast kobieta.

– Zwał jak zwał.

– Jest kilka ewentualności.

– Na przykład?

– Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie jest takie, że właściciel naturalnego niebieskiego szafiru tej wielkości mógł zamówić identycznie oszlifowany syntetyk i nosić go zamiast droższego kamienia. To sposób na obniżenie stawek ubezpieczeniowych.

Sam kiwnął głową.

– I na uchronienie cennych kamieni przed złodziejami – ciągnęła sprzedawczyni. – Większość złodziei kamieni szlachetnych, zwłaszcza ci z Ameryki Południowej, nie potrafią odróżnić naturalnego kamienia od szkiełka czy syntetyku.

Samowi udało się nie skrzywić, kiedy usłyszał o gangach z Ameryki Południowej. Nasłuchał się o nich wystarczająco dużo od swojego przełożonego i od Teda Sizemore’a.

Pomyślałby kto, że na całej tej cholernej planecie tylko jedna nacja kradnie drogie kamienie.

– Naprawdę? – zdziwił się. – Nie sądziłem, że złodzieje kamieni szlachetnych są tacy głupi.

– Jest jeden czy dwóch naprawdę bystrych – stwierdziła smutno sprzedawczyni. – Słyszałam, że niektórzy dilerzy wypuszczali nawet przesyłki na przynętę, żeby zmylić tych złodziei i ochronić szczególnie cenne kamienie. Być może pański pięknie oszlifowany kamień pochodzi właśnie z takiej paczki-wabika.

– Dziękuję za wyjaśnienia. – Sam skinął głową i odwrócił się.

Kate poszła za nim, bo nie miała wyboru. Rzucała mu wściekłe spojrzenia, wydłużając krok, by za nim nadążyć.

– I co dalej, skarbie? – spytała.

Jego uśmiech był o wiele mniej przyjazny niż ten, którym obdarzył sprzedawczynię.

– Pójdziemy w jakieś spokojnie miejsce i pogadamy.

– Nie.

Sam uniósł lewą brew.

– Dlaczego?

– Bo nie chcę, a ty nie chcesz mnie zmuszać.

– Dlaczego tak uważasz?

– Jesteś tajniakiem i nie chcesz się demaskować z powodu czegoś, co nic ci nie da. Nawet nie masz mnie za co przymknąć. – Jej uśmiech był ostry jak brzytwa. – Zgadza się?

Sam zastanowił się.

– Mniej więcej. Na razie. Może jutro zmienię zdanie.

– Jutro będzie futro. Szarpnęła się.

Przytrzymał ją na tyle długo, by wiedziała, że nie ucieka, ale że to on ją puszcza. Patrzył, jak odchodzi, z leniwym zainteresowaniem drapieżnika, który chwilowo nie jest głodny. W cokolwiek grała ta kobieta, nie miało to nic wspólnego z powodami jego pobytu w Scottsdale. I dopóki tak było, nie zamierzał jej dopisywać do swojego menu. On miał tu złowić większą rybę. Złowić, wypatroszyć i usmażyć.

Rozdział 8

Scottsdale wtorek, 10.03

Oficjalna kwatera główna grupy operacyjnej FBI mieściła się w wartym milion dolarów wozie kempingowym, zaparkowanym na skraju parkingu hotelu Royale. Kwaterą nieoficjalną był apartament Teda Sizemore’a w tymże hotelu lub każdy inny apartament zajmowany akurat przez Sizemore’a w jakimkolwiek mieście, gdzie odbywały się targi gemmologiczne na tyle duże, by przyciągnąć dilerów – i złodziei polujących na ich własność.

Wchodząc do apartamentu, Sam zobaczył, że drzwi do drugiej części są zamknięte, postanowił więc nie psuć frajdy swojemu SSA [Supervisory Special Agent – jedna z szarż w FBI, wyższa niż SAC] i Sizemore’owi, którzy pewnie wspominali stare dobre czasy. Patrick Kennedy i Sizemore byli kumplami od wieków. A dokładnie od trzydziestu trzech lat.

Nalał kawy z termosu, który przygotowała obsługa hotelowa, i wyciągnął z kieszeni sportowej kurtki paczkę serowych krakersów z masłem orzechowym. Żadna rewelacja jak na drugie śniadanie, ale na nic lepszego nie mógł mieć nadziei. Sizemore może i stawiał kawę grupie operacyjnej, ale sam odżywiał się wyłącznie preclami i piwem.

Do pokoju wszedł szczupły mężczyzna przed trzydziestką.

– Cześć, Sam, co słychać?

– Gówno z dziurką. A u ciebie?

– To samo. – Mario ziewnął i się przeciągnął. On też miał na sobie cywilne ciuchy. Ale w przeciwieństwie do Sama był detektywem w policji w Phoenix. – Wszystkie rozmowy komórkowe, jakie przechwytujemy, dotyczą lunchu w miejscowym Taco Bell. O mało nie zasnąłem, a w wozie był ze mną twój SAC.

Sam pokręcił głową.

– Fatalnie. Doug jest strasznie cięty, jeśli chodzi o spanie w pracy. Odbiera chrapanie jako osobistą zniewagę. – Podniósł kubek. – Napij się kawy.

– Bardzo paskudna? Sam upił łyk.

– A jak bujną masz wyobraźnię?

Aż tak źle? To pewnie dlatego nasz bohater Sizemore pije piwo. Sam wzruszył ramionami. On nie nazwałby bohaterem gościa, który zapijał piwem każdy posiłek.

– Kto teraz siedzi w słuchawkach?

– Bailey. Żebyś słyszał, jak narzekał. Detektyw z Nowego Jorku jest za dobry do takiej roboty. Sam go zapytaj.

– Nie, dziękuję.

– Co za fiut. – Mario złapał garść precli, ignorując wiaderko z lodem i piwem. Wyjął z kieszeni kurtki puszkę pepsi i zerwał zawleczkę, rozpryskując na wszystkie strony brązową pianę. W końcu podszedł do Sama i rzucił: – Przechwytujemy coraz więcej rozmów po hiszpańsku.

– Sizemore się ucieszy.

– Niektóre pokojówki mają komórki. – Mario mrugnął i wykonał ręką charakterystyczny gest pompowania. – Prawdziwe kobiety pracujące.

Sam zachichotał. Było powszechnie wiadome, że niektóre pokojówki dorabiały sobie na boku w pościeli, zanim ją zmieniły.

Do pokoju weszło jeszcze kilku mężczyzn i dwie kobiety. Pierwsza, bystra trzydziestolatka, była detektywem z Nowego Jorku. Jej małżeństwo właśnie rozpadło się z hukiem z powodu wymagań policyjnej kariery. Smutna historia – i podobną mogłoby opowiedzieć trzech na czterech stróżów prawa. Drugą kobietą była córka Legendy, Sharon Sizemore, była agentka FBI, którą wykopano z firmy za sypianie z przełożonym. Stare dzieje, ale plotka rozeszła się pocztą pantoflową po firmie i wypływała, ilekroć ktoś wspomniał nazwisko Sharon. Od czasu wylotu z FBI Sharon pracowała w firmie ojca, świadczącej usługi ochroniarskie i konsultacyjne.

Mężczyźni, którzy weszli za nią, byli w wieku od dwudziestu pięciu do czterdziestu pięciu lat. Wyglądali jak członkowie jakiegoś bractwa – krótko ostrzyżeni, gładko ogoleni, w jednakowych „nieoficjalnych” ubraniach, które przypominały uniform. Jeden miał na nogach nike’i. Inny sandały bez skarpetek. Jeszcze inny kowbojki. Mężczyźni zaczęli rozmawiać ze sobą i podawać ręce wszystkim obecnym.

Sam westchnął. Pora się zbratać. Szkoda tylko, że on nie był zwierzęciem towarzyskim. Ale nauczył się witać ze wszystkimi – zaczął więc krążyć po pokoju i wymieniać uściski dłoni z agentami FBI, policjantami z Los Angeles, Nowego Jorku, Las Vegas i miejscowymi stróżami prawa. Kiedy dotarł do Raula Mendozy, uśmiechnął się szczerze. Mendoza był agentem Biura Imigracyjnego i przedstawicielem Biura Bezpieczeństwa Narodowego w ich grupie operacyjnej. Działał na Florydzie i specjalizował się w latynoskich gangach. W Los Angeles ścigał nielegalnych imigrantów, którzy handlowali narkotykami, żeby spłacić przemytników, którzy ich przeszmuglowali do Stanów, ale bardzo szybko przestawił się na drogie kamienie. Znał się na biurowej polityce, dobrze sobie radził z mediami i parł na szczyt.

Wszystkich tych zalet brakowało Samowi.

Mendoza był też cholernie dobrym detektywem i tak naprawdę tylko to się liczyło. Sam uniósł kubek w geście pozdrowienia. Mendoza, szeroko uśmiechnięty, odpowiedział tym samym.

Hałas odrobinę przycichł, kiedy do pokoju wszedł SAC Doug Smith. Rozejrzał się nad głowami obecnych i ruszył prosto do stolika z kawą, gdzie kilka sekund wcześniej pojawił się również Sam.

– Cześć, szefie – powiedział Sam, nalewając Dougowi kubek zabójczego napoju. – Słyszałem, że przysnąłeś nad dziennikami rozmów.

– Bzdury. To był Mario. – Doug ziewnął szeroko i wziął od Sama kubek czarnej cieczy. Spojrzał w kubek, marszcząc brwi, przejechał dłonią po piaskowych włosach, które siwiały i rzedniały z roku na rok, i westchnął. Przełknął łyk kawy, skrzywił się, po czym upił więcej. – Dzięki. Chyba.

– Te potrójne zmiany cię wykończą – powiedział Sam, uśmiechając się lekko.

– Zrobiłem sobie cztery godziny wolnego, żeby się przespać. Jest coś nowego?

Zanim Sam zdążył wspomnieć o złodziejce drogich kamieni bez dokumentów, wewnętrzne drzwi apartamentu otworzyły się i do pokoju weszło dwóch mężczyzn.

Pierwszy szedł Ted Sizemore. Z jego kroku biła pewność siebie, zakrawająca nieomal na pychę. Mając sześćdziesiąt trzy lata i dwie udane kariery za pazuchą, zasłużył sobie na to prawo. W przeciwieństwie do pozostałych był ubrany w garnitur. Granatowy, w prążki tak cienkie, że prawie niewidoczne. Jego koszula była śnieżnobiała, krawat ciemnobrązowy, również w cieniuteńkie, ukośne prążki, a buty o wąskich noskach tak wypucowane, że można się było w nich przejrzeć. Może i nie nosił już odznaki, ale z pewnością nie zapomniał starego uniformu.

Drugi mężczyzna, SSA Patrick Kennedy, ponad dziesięć lat młodszy od Sizemore’a, był jednym z najzagorzalszych wielbicieli legendy. Fakt, że przez jakieś dwadzieścia lat pracował w firmie z Sizemore’em, pewnie miał na to spory wpływ. Fakt, że Sizemore jednym pstryknięciem mógł wezwać media, pewnie miał jeszcze większy wpływ. Pozytywny wizerunek medialny był równie potrzebny do awansu jak talenty śledcze i biurokratyczne. A następny krok w karierze Kennedy’ego zależał od efektów działania grupy operacyjnej, której pracę nadzorował. Sizemore był jego asem w rękawie – i nawzajem, firma ochroniarska Sizemore’a nieoficjalnie korzystała ze wsparcia FBI.

Sam upił kawy, zastanawiając się, czy ten układ typu „ręka rękę myje” w końcu się znudzi którejś ze stron. Zjadł ostatniego serowego krakersa z masłem orzechowym, spłukał go kolejnym łykiem i czekał, aż ktoś pierwszy podniesie rękę i zacznie przedstawienie.

Te zebrania były stratą czasu.

Sizemore otworzył piwo, nabrał wielką garść precli z najbliższej miski i usiadł w najwygodniejszym fotelu, który, tak się jakoś składało, stał tuż obok tych pyszności. O jego upodobaniu do jedzenia w ogóle, a piwa w szczególności, świadczyły wyraźnie brzuch i linia szczęki. Nie była to jeszcze faza potrójnego podbródka, ale Sizemore wyraźnie zmierzał w tym kierunku.

– Hej, Ted, miło cię widzieć – powiedział Doug. – Słyszałem, że miałeś paskudny lot z L.A.

– Nie budują już tych cholernych samolotów tak jak dawniej – odparł Sizemore, moszcząc się wygodniej w pękatym fotelu. – I nie umieją nimi latać. – Upił łyk piwa i wzruszył ramionami. – Wylądowaliśmy podwoziem na dół. W dzisiejszych czasach nie można wymagać więcej.

Doug i Sizemore wymieniali się anegdotami o nieudanych lotach; co bardziej wprawni w podlizywaniu się członkowie grupy operacyjnej śmiali się i wtrącali własne koszmarne opowiastki. Sam nie sądził, by konieczność mieszkania w tanim hotelowym pokoju – choć jego mieszkanie było położone ledwie pół godziny drogi od miejsca akcji – kwalifikowała się jako „koszmarna opowiastka”. Kennedy życzył sobie, żeby wszyscy podróżowali, sypiali i pracowali razem. A czego życzył sobie Kennedy, było święte.

Szczęście, że nie mam ulubionego kamyka-maskotki, pomyślał Sam. Z pewnością byłoby to wbrew regułom FBI.

Przez chwilę zastanawiał się, czy jego żołądek zniesie jeszcze więcej kawy; pieczenie we wnętrznościach dało mu jednoznaczną odpowiedź. Może Sizemore miał rację z tym piwem. W każdym razie na pewno było tańsze niż butelkowana woda, którą personel hotelu tak troskliwie rozstawiał dookoła.

Woda z kranu smakowała paskudnie, ale była za friko. Sam ruszył do łazienki. Wypił kubek letniej kranówy i zdążył wrócić po dolewkę. W końcu Kennedy zabrał się do omawiania bieżących spraw, zaglądając w notes. Stojąca kilka kroków za Sizemore’em Sharon robiła „notatki”, mamrocząc do mikroskopijnego mikrofonu, którego główka była ukryta w jej gęstych, sięgających podbródka brązowych włosach. Dyktafon miała za uchem, tak mały, że nie było go widać. Kostium i buty na niskich obcasach miały maskować jej kobiece kształty. Brązowe włosy, brązowe oczy, brązowy kostium, przeciętna budowa. Łatwo ją było przeoczyć nawet w niezbyt zatłoczonym pomieszczeniu.

Ale za to ma najnowsze szpiegowskie gadżety, pomyślał Sam. Do diabła, chciałbym mieć to, co ona ma za uchem, zamiast tego gówna, w które zaopatrzył nas Wuj Sam. Musiałbym mieć dredy, żeby schować to badziewie.

– ...aha, Mendoza – powiedział Kennedy. – Powiedz swoim ludziom, żeby lepiej pilnowali granicy. Te gnojki, których szukamy, nie używają paszportów i asfaltowych przejść dla ciężarówek.

– A co z lotniskami? – zapytał Mendoza.

– Sky Harbor będzie obstawione, choć nie spodziewamy się zbyt wiele. Rozdajcie zdjęcia znanych członków gangów i sprawdzajcie wszystkie loty za południową granicę albo mające połączenia w tamtą stronę.

Mendoza kiwnął głową, jakby usłyszał coś niezwykle odkrywczego.

– Zajmę się tym.

Sam spojrzał na swoją ciepłą wodę i spytał:

– A co z drugim lotniskiem, w Scottsdale?

– Zgłaszasz się na ochotnika? – warknął Kennedy.

– Jeśli pan sobie życzy...

– Nie kuś mnie.

Sam dopił wodę. Zastanawiał się, czy nie pójść po więcej.

– No dobra. Chcę, żeby wszyscy – powiedział Kennedy z naciskiem, patrząc ze złością na Sama – pamiętali, że mamy do czynienia ze świetnie zorganizowaną, bardzo mobilną grupą byłych wojskowych. Niektórzy z nich zostali wyszkoleni przez nasze siły specjalne do walki z dilerami narkotyków, ale uznali, że bardziej im się opłaca napadać na kurierów w Stanach i zatrzymywać sobie drobniaki. Najemnicy najniższego poziomu wymieniają się z tygodnia na tydzień i miesiąca na miesiąc, ale szefowie pozostają ci sami. My chcemy zgarnąć samą górę tego łańcucha pokarmowego, nie płotki. To prawdziwy klub oldbojów, więc żadna wtyka się tu nie sprawdzi. Ktoś, kto nie był w wojsku razem z tymi bandziorami, nigdy nie dotrze na samą górę.

Sizemore teatralnie kiwnął głową.

– Ten kolumbijski gang, który zlikwidowałem, cały składał się z byłych wojskowych, oblatanych w technice i brutalnych jak mało kto. To byli najtwardsi faceci, na jakich się natknąłem przez...

...trzydzieści parę lat w firmie, dokończył w duchu Sam, dopowiadając zdania, zanim zdążył to zrobić Sizemore. Nic się nie zmieniło, od kiedy założyłem własny interes. Mówię wam, nauczcie się doceniać tych gnojków, bo...

– ...inaczej zginiecie, zanim się zorientujecie, co was trafiło. – Sizemore dla lepszego efektu huknął pustą butelką po piwie o stół.

Letnia kranówa wołała Sama z łazienki, ale wiedział, że jeśli wyjdzie w trakcie przemówienia Sizemore’a, Kennedy się na nim odegra.

Nie byłby to pierwszy raz. Sam wiedział, że wcześniej czy później wyląduje w Fargo w Dakocie Północnej – na firmowym cmentarzu dla agentów, którzy wkurzyli swoich przełożonych. Ale odsłużył już szesnaście lat z przepisowej dwudziestki i uznał, że jak przyjdzie co do czego, ostatnie cztery może odbębnić w Fargo.

Do diabła, ludzie dłużej wytrzymywali w więzieniach, nie?

– Któryś z miejskich komisariatów coś zgłaszał? – zapytał Kennedy, rozglądając się po pokoju bladoniebieskimi oczami.

– Jak dotąd nic – odparł Mario. – Jeden lombard i sklep 7-Eleven zostały obrabowane przez jakichś latynoskich opryszków, ale nikt nie tknął żadnego z transportów kamieni przeznaczonych na targi. Bo zakładam, że jakieś przyjeżdżają? – Spojrzał na Sizemore’a, czekając na potwierdzenie.

– Kilka razy dziennie – odparł Sizemore. – Zgadza się, Sharon?

– Następny ma wylądować na lotnisku Sky Harbor dziś po południu. Przesyłka kurierska, obsługiwana przez Mandel Inc. – wyjaśniła rzeczowo Sharon. – Tożsamość kuriera i dane lotu nie zostały ujawnione ze względów bezpieczeństwa, ale jeśli będzie trzeba, doradzimy firmie Mandel, żeby współpracowała z FBI.

– No jasne – rzucił Sizemore. Przechylił się na bok, złapał kolejne piwo i zdjął kapsel. – Ci Latynosi wszędzie mają szpiegów i wtyczki. To najtwardsza, najbardziej przebiegła banda...

Sam odwrócił się, mając nadzieję, że nie widać po nim, co myśli – wątpił w to jednak. Już od trzech miesięcy wysłuchiwał wspominków Sizemore’a o starych, dobrych czasach, kiedy to stał się Legendą, nadzorując grupę operacyjną, która rozpracowała trzy południowoamerykańskie gangi, działające w Miami, na Manhattanie i w Chicago. Morderstwo, okaleczenie, rabunek, gwałt – ci ludzie nie cofali się przed niczym.

A Sizemore z radością opowiadałby o tym godzinami. Niełatwo było zapomnieć o dniach chwały agenta.

– Chciałeś coś powiedzieć? – spytał Sizemore zaczepnie.

– Rozpracowanie tych gangów to był znakomity kawał śledczej roboty, co do tego nie ma wątpliwości – odparł Sam. Wiedział, że powinien na tym poprzestać. Ale nie poprzestał. – Ale to było... ile, piętnaście lat temu? Świat się zmienił.

– Przestępcy się nie zmieniają. – Sizemore przyszpilił Sama lodowatym spojrzeniem brązowych oczu. – Wtedy byli łajdakami i są nimi teraz.

– Zgadza się – przyznał Sam. – Zmieniają się tylko nazwiska i kraj pochodzenia. Narodowości mamy do wyboru, do koloru. Jeśli skupimy się tylko na Latynosach, ryzykujemy, że przegapimy...

– Jezu – przerwał mu Kennedy. – Chyba nie wyjeżdżasz znowu z tą swoją popieprzoną teorią o teflonowym gangu, co?

– Nazywam ich teflonowym gangiem, bo nic się do nich nie klei, nawet krew – powiedział Sam neutralnym tonem. – Są dość zimni, żeby zabić, i dość sprytni, by się trzymać z dala od naszych radarów.

– Bzdury – warknął Sizemore. – Nikt nie słyszał niczego konkretnego o żadnym nowym gangu, który bierze na celownik naszych kurierów, za to wszyscy słyszeliśmy mnóstwo o Latynosach.

– Liczba napadów znacznie wzrosła w ciągu ostatnich kilku lat, ale te, o których mówi się, że są sprawką Latynosów, pozostały na mniej więcej podobnym poziomie – odparł Sam. – Doszły do tego napady na kurierów przewożących unikatowy towar. Dlatego myślę, że zaczął działać nowy gang. Kiedy zacząłem porównywać...

– Jakby można było wierzyć wszystkim debilom z ulicy – wtrącił sarkastycznie Kennedy. – Przestań marnować pieniądze podatników. Potrzebuję lepszych dowodów niż plotki i teorie agenta, który ma nierówno pod sufitem.

– Jeśli nie będziemy szukać, nigdy nie znajdziemy lepszych dowodów – odparował Sam.

– Nie będziemy szukać – powiedział Sizemore – bo gówno znajdziemy, oprócz Latynosów.

Doug spojrzał Samowi w oczy.

Sam pomyślał o wspaniałej karierze w Fargo, w Dakocie Północnej.

Kennedy wrócił do swojego porządku obrad.

– Doug przydzieli wam zadania. Przez najbliższy tydzień większość z was będzie sprawdzać pokoje hotelowe i szukać członków gangu znanych naszym służbom, ze szczególnym uwzględnieniem hotelu Royale.

Mario i Mendoza przesłuchają pracowników hotelowych, począwszy od kierowników pięter w dół.

– Tylko nie wspominajcie o nielegalnym pobycie – powiedział policjant z Los Angeles. – Jeśli nielegalni nawieją, w całym Scottsdale nie zostanie ani jedna pokojówka czy ogrodnik.

– I uwaga do wszystkich – dorzucił Kennedy, przekrzykując śmiech. – Potraktujcie bardzo poważnie informacje od Teda. Im więcej wiecie o grubych rybach z branży i o ich personelu, tym prędzej wychwycicie kogoś, kto nie pasuje, kto jest nie na miejscu.

– Jak ta kobieta, którą Sam złowił przed odprawą? – zapytał Bill Colton.

Sam spojrzał na Coltona agenta z jego własnego, macierzystego biura w Phoenix – i pomyślał, że go nie lubi. Do diabła, z trudem powstrzymywał się, żeby nie gardzić tym gnojkiem. Colton parł naprzód, wykorzystując wazeliniarstwo zamiast dobrej roboty.

Problem polegał na tym, że to działało.

– Fałszywy alarm – powiedział.

– O co chodzi? – spytał Kennedy.

Colton wyszczerzył zęby, widząc okazję, by pogrążyć Sama.

– Nasz nieustraszony agent widocznie się znudził podpieraniem ściany w sali wystawowej. Wypatrzył sobie szykowną dupcię i wyciągnął ją do holu na małe tete-a-tete. Ładne ciuchy, niezłe ciało, czarne włosy i ciemne oczy, które mogłyby wywiercić dziurę nawet w jego grubej skórze. Ale cokolwiek chciał jej wcisnąć, nie była zainteresowana.

– Latynoska? – spytał Kennedy.

– Dlaczego ja nic nie wiem? – zawtórował mu Sizemore. Sam wbił wzrok w punkt pomiędzy nimi dwoma i wyjaśnił.

– Jakieś pół godziny temu zauważyłem, że kobieta rasy białej, na oko tuż po trzydziestce, dobrze ubrana, wchodzi do stoiska wynajętego przez jednego z pomniejszych dilerów, tuż obok lobby. Mimo jej ubioru i pewności siebie coś mi w niej nie grało. Zająłem pozycję w pobliżu stoiska niejakiego Purcella. Kobieta nawiązała z Purcellem rozmowę w interesach, która równie dobrze mogła wyglądać na flirt.

– Nikt by nie flirtował z tym śmierdzielem, chyba że chodziło o pieniądze – stwierdził Sizemore.

– Odniosłem takie samo wrażenie i dlatego ją obserwowałem – ciągnął Sam spokojnie. Błysnęła biustem, a kiedy Purcell się rozkojarzył, podmieniła mu kamień.

– Też mi coś – burknął Sizemore. – Targi gemmologiczne przyciągają kanciarzy jak świeże gówno muchy. Masz jej nazwisko?

– Natalie Harrison Cutter. Nie miała dokumentów, żeby to potwierdzić, a ja nie miałem powodu jej dalej przyciskać. O ile wiem, magiczne sztuczki nie są w tym kraju przestępstwem federalnym.

– Przekazałeś ją miejscowym? – zapytał Kennedy.

– Kamień, z którym ją złapałem, był syntetyczny – odparł Sam. – Nie miałem czasu sprawdzić, czy niebieski szafir, który zostawiła Purcellowi, jest prawdziwy czy nie.

– Przyszpiliłeś ją za wcześnie – powiedział Colton, kręcąc głową i udając współczucie z powodu błędu Sama. – Nie zdążyła jeszcze podmienić. Cierpliwości, chłopie. Ile razy mam ci to powtarzać?

Sam przełknął pierwszą odpowiedź, jaka mu przyszła do głowy, spojrzał na Kennedy’ego, i rzekł:

– Zdążyła podmienić kamienie. Przysiągłbym przed sądem. Kennedy się zamknął. Niezależnie od tego, jak bardzo agent specjalny Sam Groves działał mu na nerwy, wiedział, że ten facet to jeden z najlepszych detektywów w firmie. Bystre oczy. Niezawodny instynkt.

Tyle że za mądry, jak dla własnego dobra.

Sizemore stukał się palcem wskazującym w podbródek i gapił w przestrzeń. W końcu spojrzał na Kennedy’ego.

– Każda dziwna sprawa powinna zostać zbadana. A wszyscy moi ludzie są zajęci przy ochronie tego zjazdu.

– Jezu – mruknął Kennedy. – Jeszcze jeden dżoker. Mam ich więcej niż normalnych kart. – Wskazał Sama palcem. – Sprawdź ją i powiedz Sizemore’owi, czego się dowiedziałeś. Jeśli nie będzie pasować, siedź jej na ogonie.

Sam nie pokazał po sobie, co myśli o tym zadaniu. Nie musiał. Wszyscy w pokoju wiedzieli, że był to raczej klaps w tyłek niż zadanie.

Rozdział 9

Los Angeles wtorek, południe

Eduardo Pedro Selva de los Santos chodził w tę i z powrotem wąskimi korytarzami firmy Hall Import and Speciality Gem Cutting, która, mimo szumnej nazwy, mieściła się w piwnicach Hall Jewelry International, razem z ogrzewaniem, chłodzeniem i hydrauliką. Eduardo praktycznie nie słyszał hałasu maszyn ani nie zauważał zgiętych pleców szlifierzy z Ekwadoru, którzy pracowali przy przestarzałym sprzęcie z taką samą cierpliwością i uwagą, jak kiedyś przy zbiorach.

Powietrze miało posmak sproszkowanego kamienia i lubrykantów na bazie ropy.

Eduardo nie zwracał uwagi na ostry zapach, tak jak nie zwracał uwagi na imigrantów na przystankach autobusowych, na smog czy woń przedwcześnie postarzałych ciał. Ni modo. To nie miało znaczenia. Liczyła się tylko gotówka, którą można było zarobić – bogactwo, jakiego nie da się znaleźć w dżunglach i górach Ekwadoru.

Choć Eduardo spędził w Stanach czterdzieści lat, wciąż wysyłał połowę pieniędzy rodzinie w kraju – matce, żonie, siostrom i córkom. Tak to już było. Mężczyźni pracowali na złotej Północy, a kobiety wychowywały dzieci – rezultat męskich dorocznych wizyt na Boże Narodzenie. Bardzo samotny sposób na utrzymanie rodziny, ale lepsze to niż być biedniejszym od pyłu na drodze, pokolenie za pokoleniem, bez końca. Za cudowne amerykańskie dolary, które płynęły z Północy, kobiety kupowały kurczaki i wełnę, cielęta i ziarno, a nawet to, co najcenniejsze: ziemię.

– Hola, Manolito – powiedział Eduardo. – Como estas?

Chłopak, tak młody, że mógłby być wnukiem Eduarda, uniósł głowę znad maszyny, która pracowała bez wytchnienia, by przekształcić pierwotny, brzydki lub zbyt rozpoznawalny kamień w całkiem nowy, anonimowy. Manolito uśmiechnął się i skwapliwie pokiwał głową, ale nic nie powiedział. Eduardo był el Patron, el Jefe, był kimś, kto dawał lub odbierał szansę imigrantom jednym gestem. Liczna rodzina Manolita zaciskała pasa i oszczędzała przez trzy lata, żeby zapłacić przemytnikowi, który przywiózł go do Stanów. Gdyby teraz odesłano go do domu, byłaby to katastrofa dla wszystkich.

Eduardo obrzucił doświadczonym okiem maszynę, sprawdzając, jak jest wyregulowana, zmierzył kąt ustawienia ciętego surowca i z aprobatą poklepał chłopaka po ramieniu.

– Bueno, chico. Bueno.

Zostawiwszy uśmiechniętego szeroko Manolita, podszedł do mężczyzny doglądającego rzędu szlifierek. Kilka szybkich słów, przyjazne klepnięcie w ramię i el Patron ruszył dalej.

Komórka w jego kieszeni zawibrowała. Eduardo schronił się w stosunkowo cichym kącie budynku i odebrał telefon. Mówił głównie po angielsku; dzięki temu, nawet gdyby robotnicy usłyszeli jego rozmowę, niewiele by z niej zrozumieli.

– Tu Eduardo.

– Z przystani Long Beach wypływa ładunek. Przygotuj się, żeby zmieszać go z tym, co przyszło w zeszłym tygodniu.

– Oczywiście, señor. – Eduardo rozpoznał głos Peytona Halla, właściciela Hall Jewelry International.

– Tylko nie zrób się chciwy, chico.

– Nigdy, señor.

Eduardo nosił w duszy cichą nadzieję, że w którymś z transportów znajdzie się ładny kamyk albo dwa, za którymi nikt nie będzie tęsknił. Właśnie stąd pochodził jego prawdziwy zysk – z podbierania towaru, który nie był dobrze udokumentowany. Bo kto miał wiedzieć, czy dziesięciokaratowy kamień został przerobiony na jeden czy na trzy mniejsze albo kompletnie zniszczony? To wiedział tylko Eduardo i nie miał zamiaru się tą wiedzą dzielić.

Poza tym były jeszcze kamienie od jego rodaków, zdobyte sposobami, o które nigdy nie pytał. To był bardzo zyskowny interes. Dobrze mieć rodzinę, której wszyscy się bali, rodzinę, która nigdy by go nie zdradziła, nawet za szafir większy niż paznokieć kciuka.

Eduardo uśmiechnął się bezwiednie.

Pocił się przez dwa tygodnie, zanim zdecydował, że po prostu nie może ryzykować zniszczenia tego pięknego kamienia przez przeróbkę. Zabrał go do dilera, którego znał tylko ze słyszenia. Ten człowiek patrzył i patrzył. I patrzył jeszcze. W końcu dał Eduardowi dziesięć tysięcy amerykańskich dolarów, o nic nie pytając.

Eduardo był tak wdzięczny, że zafundował nowy ołtarz kościołowi w swojej wsi.

Nucąc cicho, rozmyślał o nowym transporcie. Jeszcze tylko trzy kamyki. Potem zabierze swoje „oszczędności” i wróci do Ekwadoru, żeby siedzieć w gorącym słońcu, palić cygara i marzyć.

Rozdział 10

Scottsdale Wtorek, 13.00

Kate Chandler stała przed rzędem wind i nieufnie rozglądała się po lobby. Wokół kręciło się wielu mężczyzn, niektórzy ubrani w dżinsy i sportowe marynarki, ale żaden z nich nie był agentem Samem Grovesem. Była tego pewna. Jego wspomnienie utkwiło jej w pamięci – krótkie, ciemnobrązowe włosy z pasemkami srebra na skroniach, oczy twarde i niebieskie jak zaginione szafiry. O wiele za inteligentny. O wiele za męski.

Był jak kameleon – miękki i przyjazny w jednej chwili, szorstki jak papier ścierny w następnej. Wiedziała, że upłynie wiele czasu, nim zapomni tę rękę, która pojawiła się znikąd, te oczy, które dostrzegały zbyt wiele, tę pogardę w jego głosie. Nie, nie miałaby żadnych problemów z wyłowieniem go z tłumu.

Miała problem z wyrzuceniem go ze swoich myśli.

Nawet kiedy po powrocie do domu wzięła prysznic i przebrała się, wciąż czuła uchwyt jego dłoni, lepką panikę i falę adrenaliny, która jeszcze po kilku godzinach sprawiała, że na samo wspomnienie Kate dostawała gęsiej skórki. Złapał ją tak szybko, z taką łatwością. Żadnego ostrzeżenia. Żadnego dźwięku. Nic, tylko dłoń znikąd zaciskająca się na jej palcach i pewność, że to koniec.

Dziwne, ale to było nawet gorsze niż wypowiedziana mechanicznym głosem groźba śmierci nagrana na poczcie głosowej. Owszem, przestraszyło ją to, ale nie tak jak Sam Groves. Przez niego w jednej chwili świat się zmienił. Na gorsze.

Czy właśnie to czuł Lee? Wszystko jest w porządku, a potem nagle łubudu i świat się wali na głowę?

Przeszedł ją dreszcz. Nic mi nie przyjdzie z rozmyślania o tym, co się stało albo mogło się stać. Agent specjalny Sam Groves jest bystry i szybki. I co z tego? Ja jestem bystrzejsza i szybsza. W końcu mu uciekłam.

Może nie?

No dobra, sam mnie puścił. I co z tego?

A to, że będę się bardzo uważnie rozglądać, jeśli będę chciała podmienić następny kamień.

Na razie nie był to problem. Nie znalazła jeszcze żadnego innego z Siedmiu Grzechów, a to były jedyne kamienie warte takiego ryzyka. Jedyne kamienie, które mogły ją doprowadzić do prawdy o zaginięciu brata.

O Lee też nie myśl. Nie teraz. Płacz albo strach sparaliżują twoje działania. Zaciśnij zęby.

Szybkim ruchem wygładziła brązową skórzaną marynarkę. Pod spodem miała różową koszulę. Założyła sprane dżinsy. Zwykła plastikowa spinka przytrzymywała włosy, ale tak, żeby czarna, falująca kaskada opadała swobodnie na łopatki. Proste sportowe buty zastąpiły drogie skórzane pantofle, które miała wcześniej.

Nigdy mnie nie rozpozna.

Tak, a moją babcią była chińska cesarzowa.

Ale to nie miało znaczenia. Przecież nie odnajdzie żadnych śladów Lee, jeśli będzie się ukrywać w domu.

– Katie? Co tutaj robisz?

Żołądek ścisnął jej się na ułamek sekundy, zanim rozpoznała Gavina Greenfielda, chrzestnego Lee i długoletniego przyjaciela jej ojca. W ciągu tych kilku miesięcy po zniknięciu Lee pomoc Gavina i jego żony Mary była dla Mandelów prawdziwym błogosławieństwem. Młodszy brat Gavina był emerytowanym szeryfem, więc Gavin wziął na siebie wiele oficjalnych szczegółów, oszczędzając ich Mandelom.

– Cześć, wujku. – Kate uśmiechnęła się i otworzyła ramiona dla swojego przyszywanego wuja. – Co cię sprowadza do Scottsdale? Dlaczego nie zadzwoniłeś i nie powiedziałeś, że tu będziesz?

– Bo nie odrywam się od interesów od śniadania do wieczornego drinka. Nie mam dla siebie ani sekundy. Konferencja producentów mebli. A za kilka dni wracam na Florydę pomóc Mary. Chora kostka daje jej popalić. – Uściskał Kate. – A co u ciebie? Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, miałaś pełne ręce roboty.

– Uznałam, że pora trochę się oderwać od szlifierki i zobaczyć, co nowego słychać w branży.

Oczy Gavina nie przegapiły śladów smutku i napięcia, które pojawiły się na twarzy Kate po zniknięciu Lee.

– Świetny pomysł. Powinnaś częściej wychodzić. Taka piękna, młoda kobieta. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nie wyszłaś za mąż i nie sprawiłaś swoim rodzicom wnucząt.

Dwaj mężczyźni szczekający do telefonów wyszli z windy i omal nie wpadli na Gavina, co oszczędziło Kate konieczności udzielenia zwyczajowej odpowiedzi: „Bo jeszcze nie spotkałam takiego faceta jak ty, wujku”.

Gavin zszedł mężczyznom z drogi i powiedział:

– Powinni zakazać używania tego świństwa.

– Komórek? – pytała Kate, ukrywając uśmiech.

– To przekleństwo dwudziestego pierwszego wieku.

– Ty ciągle nie masz komórki, jak się domyślam?

– Nie, i nigdy nie będę miał. Kate w to nie wątpiła.

– Co to za konferencja?

– Produkcja mebli przenosi się za ocean, jak prawie wszystko. – Gavin pokręcił łysą głową. – Moim smutnym obowiązkiem jest poinformować kolegów po fachu, że Chińczycy robią cholernie dobre meble po jednej trzeciej naszych kosztów.

– Lepiej załóż zbroję.

Gavin westchnął i zmienił temat.

– A jak tam twoje interesy? Obcokrajowcy i automaty wygryźli cię już z branży?

– Na razie nie narzekam.

– A skończyłaś to zlecenie, o którym wspominał Lee, to, z którego się tak cieszyłaś?

Kate próbowała zignorować przypływ smutku, który ścisnął jej gardło i sprawił, że zapiekły ją oczy.

– Tak, skończyłam. Czy policja... – urwała w pół zdania.

– Nie ma nic nowego – odparł Gavin. Zawahał się, wciągnął powietrze i powiedział Kate to, co jej rodzice powinni byli usłyszeć wiele miesięcy temu. – I nie będzie. Lee był dorosłym mężczyzną, który patrzył na świat po swojemu. Z takich czy innych powodów zniknął z paczką kamieni dość cennych, by skusić kuriera. – Uniósł wypielęgnowaną dłonią podbródek Kate. – Musisz się z tym pogodzić, Kate – powiedział smutno.

– A ktoś się pogodził?

– Twoi rodzice cierpią coraz mniej z każdym dniem, który mija bez telefonu, kartki czy e-maila od Lee. Czas, żebyśmy wszyscy zaczęli żyć dalej.

Do diabła, wujku, czy nie rozumiesz, że Lee nigdy nie zrobiłby czegoś takiego ludziom, którzy go kochają? Ale głośno powiedziała tylko:

– Rozmawiałeś z moją mamą.

– Ojciec też się o ciebie martwi.

– Żyję na własny rachunek, odkąd skończyłam dwadzieścia lat. Teraz mam trzydzieści trzy. I choć doceniam waszą troskę... – Wzruszyła ramionami.

– Mamy się odwalić, tak?

Zamiast odpowiedzieć, uściskała go mocno.

– Nie powinnam była zachęcać Lee, żeby został kurierem.

– Oj, kochanie, bzdury opowiadasz. Lee był szczęśliwy, że znalazł pracę, w której przyzwoicie zarabiał, jeździł po całym kraju i się nie nudził.

Kate wtuliła się w jego marynarkę, wyczuwając znajomy zapach tytoniu i wody po goleniu.

– Czy ciocia Mary wie, że nie przestałeś palić?

– Palę, tylko kiedy jestem w podróży.

– Lepiej wypierz wszystko, zanim wrócisz.

– Aż tak źle?

– Ona cię i tak kocha. Gavin uśmiechnął się szeroko.

– To fakt. Masz czas na kawałek ciasta i kawę? Mogę się trochę spóźnić na zebranie.

Kate już otwierała usta, żeby powiedzieć „tak”, kiedy nagle zobaczyła kogoś, kogo z pewnością nie chciała zobaczyć. Wysiadł z windy, niecałe dwa metry od niej. Szybko przesunęła się za Gavina, tak że stał teraz między nią i Samem, facetem z FBI.

- Bardzo bym chciała, ale mam spotkanie, na które już jestem spóźniona – odparła, wpatrując się z desperacją w rząd wind.

Jedna z nich się otworzyła. Kate nawet nie spojrzała, czy winda jedzie w górę, czy w dół. Po prostu wskoczyła do niej, wcisnęła guzik zamykający drzwi, po czym oparła się o stalową ścianę i zaczęła głęboko oddychać.

Robiła to często, odkąd spotkała agenta Sama Grovesa.

Rozdział 11

Scottsdale wtorek, 13.05

Sam zauważył, jak seksowna oszustka wślizguje się do windy. Przyszło mu do głowy, by ruszyć za nią, ale uznał, że to nie ma sensu. Zamiast tego zapamiętał nazwisko z identyfikatora łysego mężczyzny. Słodka Natalie była tak przestraszona, że mogłaby mu zwiać, gdyby zaczął wypytywać jej znajomych. Nie chciał, aby to się stało, zanim nie zbierze o niej więcej informacji. Dość, żeby ją znaleźć.

Spojrzał na wyświetlacz swojej komórki. Ciągle nic. Żadnych nieodebranych połączeń. Żadnych wiadomości na poczcie głosowej.

No, chłopaki i dziewczyny. Ile może zająć sprawdzanie nazwiska Natalie Harrison Cutter w naszych bazach danych?

– Jakieś problemy? – zapytał Mario zza pleców Sama.

– Za długo czekam na odpowiedź z archiwum – odparł Sam.

– Sprawdzasz tę kobietę... Natalie Jakąśtam?

– Cutter, tak. Pomyślałem, że najpierw zajrzę do naszej bazy danych.

– Chcesz, żebym jej poszukał w naszym arizońskim archiwum?

– Dzięki, ale dopóki nie będę wiedział, skąd ona jest, albo dopóki Kennedy nie awansuje jej z mojej prywatnej pokuty na pełnoprawny trop, nie chcę marnować niczyjego czasu oprócz własnego.

– Wolisz zostawić marnowanie czasu Sizemore’owi, co? Sam skrzywił się.

– Ty to powiedziałeś, nie ja.

– Sizemore nie pracuje dla policji w Phoenix. – Mario błysnął uśmiechem, z którym wyglądał jak nastolatek.

– Nie przeciągaj struny – powiedział Sam cicho, rozglądając się po lobby. – Sizemore to pełnoprawny członek klubu oldbojów FBI.

Mario wzruszył ramionami.

Każda instytucja strzegąca prawa ma taki klub. Gliniarze nie odchodzą na emeryturę; do końca życia trzymają się razem i gadają o robocie. Do diabła, wcale nie twierdzę, że Sizemore się myli. Widziałem teczki tych południowoamerykańskich gangów. Chłopaki mają pełne ręce roboty i są naprawdę wredni.

– Sposób działania nie jest taki sam we wszystkich napadach na kurierów.

– Różne gangi.

– Tak mówi Sizemore. Ale według niego to sami Latynosi. Mario spojrzał na Sama z ukosa.

– Teflonowy gang? Sprawdziłem tę nazwę i nic nie znalazłem.

– Bo to moja prywatna nazwa. A że moje „zwariowane teorie” nigdy nie wyszły poza moich bezpośrednich przełożonych i nie trafiły do żadnej teczki, nic dziwnego, że jej nie słyszałeś. Wydusiłeś coś od pokojówek i boyów hotelowych?

– Nada.

– A co ci podpowiada nos?

– Personel nie chce gadać z glinami, bo nikt nie ma ochoty zostać odesłany na południe, gdyby wyszło na jaw, że jest tu nielegalnie. Więc się denerwują. I nic dziwnego. Nikt z tych, których przesłuchiwałem, nie pochodzi z Kolumbii, Peru ani Ekwadoru. Kilkoro Gwatemalczyków. I mnóstwo Meksykanów.

– Mendoza miał więcej szczęścia?

– Jeśli tak, to się nie chwalił.

Czyli nic nie znalazł. Nie trzymałby tego dla siebie, dla własnej chwały.

– Czego się dowiedziałeś o naszej oszustce, która podkłada cenne kamienie, a zabiera podróbki? Jesteś pewien, że nie jest blondynką?

– Nie słyszałeś, że kawały o blondynkach wyszły z mody. Są obraźliwe dla organizacji takich jak Blondynki Walczące o Szacunek.

Mario nie załapał.

– Nie ma takiej organizacji.

– Co ty powiesz?

Policjant wybuchnął śmiechem i, kręcąc głową, ruszył w stronę biura szefa boyów hotelowych.

Sam sprawdził komórkę, odczytał zwięzłego SMS-a: nie ma nic i zaklął cicho. Żadna kobieta rasy białej między dwudziestym piątym a czterdziestym rokiem życia, posługująca się nazwiskiem Natalie Harrison Cutter, nie została aresztowana za żadne przestępstwo, przy żadnej okazji nie zdjęto jej odcisków palców – inaczej znalazłaby się w bazie danych FBI.

Albo była niewinna, albo posługiwała się fałszywym nazwiskiem. Sam stawiał raczej na to drugie, a to oznaczało, że subtelnymi środkami nie załatwi się tej sprawy.

Podszedł do recepcji, pokazał odznakę i poprosił o rozmowę z szefem zmiany. Błyskawicznie znalazł się w biurze, za zamkniętymi drzwiami. Hotele naprawdę nie chciały niepokoić swoich gości.

A gliniarze niepokoili ich jak mało kto.

– W czym mogę pomóc? – zapytała szefowa zmiany. – Mam nadzieję, że nie było żadnych kłopotów z ochroną targów drogich kamieni?

Sam uśmiechnął się przyjaźnie. Kobieta była elegancka, jasnowłosa i z pewnością nie była głupia. Gdyby kiedykolwiek powołano do życia organizację Blondynki Walczące o Szacunek, zostałaby jej prezesem.

– Pani personel jest bardzo pomocny – powiedział, mając nadzieję, że faktycznie tak jest. – Chcemy tylko wiedzieć, czy zameldowała się u was pani Natalie Cutter. – Użył „firmowej” liczby mnogiej, bo robiła lepsze wrażenie niż pojedyncza. Nikogo nie obchodziło, czego chce jakiś Sam Groves, ale na hasło „my, FBI” ludzie skakali jak nakręceni.

– Natalie przez „y” czy „ie”, czy jeszcze inaczej?

– Proszę sprawdzić wszystkie możliwości – odparł Sam. – To samo z „Cutter”.

Kobieta uniosła brwi, ale posłusznie zaczęła stukać w klawiaturę komputera. Po chwili zmarszczyła czoło i zaczęła pisać znowu. I znowu.

Sam czekał. Był w tym dobry. Zawsze uważał, że zalety dobrego detektywa to sześćdziesiąt procent cierpliwości, trzydzieści procent szczęścia i dziesięć procent rozumu.

Choć, jeśli miało się prawdziwego farta, cierpliwość i rozum można było wyrzucić przez okno.

– Przykro mi, proszę pana – powiedziała w końcu kierowniczka. – Nie zameldował się u nas nikt o tym nazwisku ani w ciągu ubiegłych kilku tygodni, ani z wyprzedzeniem, na żadną konferencję czy zjazd w przyszłym miesiącu.

Może zatrzymała się w innym hotelu. – A może mnie okłamała, co jest bardziej prawdopodobne. Tak czy inaczej, nie martwił się. Czasami kłamstwa mówiły więcej niż prawda.

– W innym hotelu. Kierowniczka rozpogodziła się na myśl, że osoba poszukiwana przez FBI nie znajduje się na jej liście gości. – Na pewno tak właśnie jest. Czy mogę jeszcze w czymś pomóc?

– Gavin M. Greenfield. Normalna pisownia. Jeśli to nie zadziała, proszę o trochę inwencji.

Palce kobiety przebiegły po klawiaturze.

– Normalna pisownia pasuje. Przyjechał na zjazd producentów mebli. Pokój tysiąc trzydzieści trzy. Czy chce pan, żebym zadzwoniła do pokoju?

– Nie, dziękuję. Mogę porozmawiać z szefem dziennej zmiany ochrony?

– Oczywiście.

Sam poszedł do biura ochrony, przywitał się z szefem zmiany, kilka razy machnął odznaką, odczekał kolejną godzinę i w końcu wyszedł z dziesięcioma odbitkami zdjęcia „Natalie Cutter”, zrobionego przez kamerę w lobby. Wrócił do biura pani menedżer.

– Dzięki – powiedział. – Czy może pani zadzwonić do tysiąc trzydzieści trzy? Jeśli Greenfield odbierze, proszę mu powiedzieć, że ktoś z recepcji przyniesie mu pilny faks.

– A jeśli nie odbierze? – zapytała kobieta.

– Proszę odłożyć słuchawkę. Spróbuję później. – Tym razem osobiście, dodał w duchu.

Szefowa zmiany zadzwoniła do pokoju. Odczekała długą chwilę.

– Przykro mi – powiedziała w końcu. – Nikt nie odbiera.

Sam podziękował jej i ruszył do wozu kempingowego, w którym znajdowała się terenowa kwatera grupy operacyjnej. Po drodze zerkał na fotografię, zastanawiając się, czy okaże się bardziej przydatna niż fałszywe nazwisko. Zdjęcie nie było najlepszą podobizną „Natalie”, ale Sam zakładał, że łysy mężczyzna, który ściskał ją tak serdecznie, rozpozna ją z łatwością.

Co do Kennedy’ego i Sizemore’a, mogli popatrzeć na zdjęcie przez lupę, a potem wetknąć je sobie tam, gdzie słońce nie dochodzi.

Rozdział 12

Los Angeles wtorek, 15.00

Kwatera główna Hall Jewelry International mieściła się w wiekowym budynku w starym centrum L.A. Z zewnątrz był to skromny pięciopiętrowiec, ozdobiony gzymsem i fałszywymi kolumnami, które przypominały o dawnych, mniej rozpędzonych, bardziej przyjaznych czasach. W środku nowoczesny przepych i najnowsze zabezpieczenia. Firma Hall Jewelry International nie stosowała powszechnej praktyki sprowadzania całego towaru od azjatyckich dostawców; część kamieni była cięta i szlifowana w ogromnej piwnicy z rurami na suficie i szyfrowymi zamkami w drzwiach. Parter zajmował sztandarowy sklep jubilerski. Na pierwszym piętrze znajdowały się biura, w których kłębili się przyjezdni handlarze oferujący do sprzedania wszystko, co się dało, począwszy od syntetycznych turkusów, po najnowsze wzory łańcuszków z dziesięciokaratowego złota. Pozostałe piętra należały do biżuterii z najróżniejszych krajów – łańcuszków z Włoch, kamieni z Tajlandii i Brazylii, zapinek i broszek z Meksyku. Hall Jewelry zaopatrywała w niedrogą biżuterię niezliczone centra handlowe Stanów – niemal w każdym z nich znajdował się sklep z logo firmy.

Peyton Hall, jedyny dziedzic całego interesu, przeprowadzał właśnie niezapowiedzianą kontrolę w sklepie na parterze, sprawdzając czystość i atrakcyjność ekspozycji, kiedy kierowniczka zauważyła go i podbiegła, by się przywitać.

– Pan Hall, jak miło pana widzieć. Gdybyśmy wiedzieli o pańskiej wizycie, kazałabym przynieść kawę i ciastka.

– Nie ma potrzeby – odparł Peyton, ściskając jej dłoń. – Spieszę się na samolot. Chciałem tylko jeszcze raz zerknąć na naszą letnią i jesienną ofertę, zanim pojadę do Scottsdale. Czy mój wuj już przyjechał?

– Jeszcze nie, ale...

– Jestem za tobą – przerwał męski głos. Geraldo de Selva miał równie ciemną karnację i był równie pewny siebie jak jego siostra. – Właśnie przeglądałem księgi z twoją matką.

Ciemne włosy i pewność siebie rodziny Selvów przeszły również na Peytona, z dodatkiem orzechowych oczu i nieopanowanego popędu seksualnego po ojcu. Rezultatem tej mieszanki był przebiegły biznesmen i żonaty kobieciarz z dwójką dzieci. Choć Peytonowi bardzo się spieszyło do prowadzenia rodzinnego interesu, był dość bystry, aby nie wkurzać młodszego brata matki, który rządził wszystkim, dopóki ona nie zdecyduje inaczej.

I właśnie w tym tkwił problem. Geraldo był ledwie osiem lat starszy od siostrzeńca. Peyton miałby wyjątkowe szczęście, gdyby dożył chwili, kiedy jego wuj będzie gotów przejść na emeryturę ze stanowiska dyrektora naczelnego. Członkowie klanu Selvów zwykle dociągali do setki.

Ojciec Peytona zmarł w wieku pięćdziesięciu trzech lat. Peyton nie spodziewał się dożyć siódmego krzyżyka. A że miał już czterdzieści dziewięć lat, nie zostało mu zbyt wiele czasu na zgromadzenie fortunki, która pozwoliłaby mu przez ostatnie lata życia uganiać się za młodymi cudzoziemkami i popijać drogie, stare alkohole.

Geraldo uściskał siostrzeńca.

– Jesteśmy z ciebie dumni, chico. Jesteś świetnym kupcem. Od kiedy zająłeś się kamieniami dla koneserów i importem, zyski wzrosły o czterdzieści siedem procent.

Peyton wyszczerzył zęby w uśmiechu. Do jego kieszeni trafiała połowa zysku z działów, którymi się zajmował, a to oznaczało niezłą premię na koniec roku. W sumie coś około miliona dolarów.

– Dzięki – powiedział, odwzajemniając uścisk. Odsunął się i uśmiechnął do kierowniczki, która wciąż stała przy nich. – Wiem, ile pani ma roboty z promocjami na Dzień Matki. Proszę nie tracić na nas czasu.

Kobieta uśmiechnęła się niepewnie, ale odeszła.

Mężczyźni ruszyli boczną alejką sklepu. Geraldo zerknął na gablotę zatytułowaną: „Pierwsza miłość” – delikatne łańcuszki ze srebra i dziesięciokaratowego złota z dwoma cienkimi jak papier serduszkami złączonymi w jednym punkcie i z dwoma maleńkimi szlifowanymi kamykami, po jednym w każdym serduszku. Wszystko poniżej dwudziestu pięciu dolarów.

– Sprzedajemy całe tony tego śmiecia – powiedział Geraldo.

– Czasem mi się wydaje, że każda dziewczynka powyżej piątego roku życia ma jeden albo dwa takie łańcuszki – zgodził się Peyton. – Prawdziwe pieniądze mamy z wymiany tych świecidełek – dodał. – Jak się to ponosi kilka razy, jest do niczego. Naprawa kosztuje więcej niż kupno nowego, więc dzieciaki jęczą, dopóki rodzice nie kupią im nowego.

– Taniej byłoby kupić jeden porządny.

– Jak się ma pieniądze. A oni nie mają. Właśnie dlatego kupują tani, a potem kolejny i kolejny.

– Przynajmniej w butikach z markową biżuterią możemy zaoferować coś wartościowego odparł Geraldo. – To był świetny pomysł.

Peyton uśmiechnął się. Najlepszym pomysłem ze wszystkich było usunięcie prawdziwych kamieni i wstawienie w ich miejsce czegoś tańszego. Cyrkonia zamiast diamentu, spinel zamiast rubinu, syntetyk zamiast naturalnego kamienia, gorsza jakość zamiast lepszej. Nie zauważał tego nikt z wyjątkiem księgowych, którzy z zadowoleniem wpisywali do ksiąg coraz wyższe sumy.

Czasami Peyton zastanawiał się, czy jego matka coś podejrzewa, czy też naprawdę wierzy, że jej syn jest pieprzonym geniuszem biznesu, któremu mimo to nie można zaufać na tyle, by pozwolić mu na prowadzenie rodzinnej sieci sklepów bez nieustannego nadzoru. Naprawdę go wkurzało, że nie może kupić pary gaci bez dziesięciominutowego matczynego wykładu.

Spokojnie, powiedział sobie. Bo skończysz jak twój stary, padniesz na wylew w środku kłótni. Po prostu odkładaj pieniądze, a za rok – najwyżej trzy lata – będziesz wznosił toasty na własną cześć w Rio de Janeiro, z czterema nieletnimi ciziami do towarzystwa.

Odetchnął kilka razy, żeby się uspokoić, i skupił się na własnej wizji raju: młode kobiety w łóżku i skrytki bankowe pełne najpiękniejszych kamieni, których dostarczały mu latynoskie gangi.

A jeśli bandyci pokiereszowali po drodze paru kurierów... cóż, takie jest życie.

Rozdział 13

Scottsdale wtorek, 20.00

Sharon Sizemore odgarnęła do tyłu ciemne włosy z artystycznymi jaśniejszymi pasemkami, poprawiła okulary do czytania w cienkich prostokątnych oprawkach i zaczęła przeglądać menu. Nic się nie zmieniło. Mogła zamówić scampi onfettucine albo nazwać rzecz po imieniu i poprosić o zimny makaron i sałatkę z krewetek. Bo cokolwiek zamówiła, docierało do pokoju zimne.

– Dla mnie krwisty – rzucił Peyton Hall z łazienki.

– Cabernet czy zinfandel? – spytała, domyślając się, że chodziło mu o krwisty filet mignon z pieczonymi ziemniakami, podwójną kwaśną śmietaną ze szczypiorkiem i podwójnym masłem.

– Tym razem spróbuję zinfandela. Uśmiechnięty, ociekający wodą Peyton stanął w drzwiach łazienki i patrzył, jak Sharon zamawia dla nich kolację. To było najbliższe jego marzeniom o nagiej sekretarce, jego ulubionej fantazji, od kiedy dostał pierwszy gabinet dyrektorski. Próbował tego kiedyś z prostytutką, ale to nie było to samo. – Powiedz im, żeby się nie spieszyli.

– A chcesz dostać kolację w tym miesiącu?

– Jesteś zbyt surowa dla służby.

– Ktoś musi – mruknęła Sharon. – Raz, choć jeden raz, chciałabym zdjąć pokrywkę z półmiska i zobaczyć unoszącą się parę. Może gdybym zamówiła krewetki na suchym lodzie...?

Peyton zawiązał hotelowy szlafrok na wydatnym brzuchu i sięgnął po pilota od telewizora. On i Sharon byli kochankami od sześciu lat, dość długo, by wiedział, że przed kolacją nic z tego nie będzie.

– Leci Blue Velvet – powiedział. Sharon wzruszyła ramionami.

– To, że są tam dialogi, jeszcze nie oznacza, że to nie pornos. Peyton westchnął. Naprawdę była nie w sosie.

Może powinniśmy odwołać zamówienie i zjeść na mieście. Sharon przeglądała notatki dotyczące różnych spraw, na które trzeba było zwrócić uwagę ojca.

– Dlaczego? Myślałam, że chciałeś być sam.

– Chciałem. I jestem. Spojrzała na niego pytająco.

– Przerwałaś pracę ledwie na krótki numerek – powiedział.

Z tłumionym westchnieniem zniecierpliwienia Sharon odłożyła laptopa.

– Przepraszam, kochanie. Im więcej tata pije, tym więcej ja mam na głowie.

– Wiem, ja też jestem po uszy zakopany w robocie. Próbujemy przewidzieć koniunkturę i zamknąć zamówienia świąteczne dla wszystkich sklepów. Na dodatek Latynosi załatwili w zeszłym tygodniu jednego z moich kurierów, a moje stawki ubezpieczeniowe i bez tego są tak wysokie, że dostaję krwotoku z nosa od samego zatwierdzania czeków. – Nie była to prawda; firma kurierska wzięła to na siebie, ale Peyton chciał wzbudzić współczucie.

– Biedactwo. Chodź tutaj, mamusia cię zaraz pocieszy.

Nie musiała proponować dwa razy. Szarpiąc za pasek szlafroka, Peyton ruszył do niej. Zadzwonił telefon.

– Lepiej ty odbierz – powiedziała Sharon. – Na dziś wieczór kazałam przełączać twoje rozmowy do mojego pokoju. Nikt, kto do mnie dzwoni, nie zdziwi się, słysząc męski głos, ale nie sądzę, żeby Marjorie była zachwycona, słysząc mój.

Peyton zaklął i podniósł słuchawkę w chwili, kiedy szlafrok opadł na podłogę.

– Tak? – rzucił szorstko.

Zmiana w jego tonie powiedziała Sharon, że faktycznie dzwoni Marjorie.

– Dostałaś list od nauczycielki Timmy’ego?

Nie zastanawiając się, Sharon wzięła komputer i przeszła do sypialni. Doświadczenie podpowiadało jej, że żona Peytona ma zamiar wylać żale z całego dnia samotnego rodzicielstwa na głowę męża. Sharon nie musiała słuchać, jaki numer wyciął tym razem Timmy, ile pieniędzy potrzebuje Tiffany na drogie ciuchy i lekcje tańca i że koniecznie, ale to koniecznie musi dostać samochód na szesnaste urodziny. Jak ojciec często powtarzał Sharon i jej młodszemu bratu Sonny’emu, dzieci to droga i upierdliwa impreza.

Kiedy była młodsza, chciała mieć dzieci. Ale gdy kilka lat temu zdmuchnęła z urodzinowego tortu czterdzieści świeczek, uznała, że lepiej dać sobie spokój. Obserwując, jak Peyton użera się ze swoją wymagającą żoną i rozpieszczonymi dzieciakami, uznała, że jest szczęśliwa jako kobieta bez zobowiązań i jako jego kochanka.

Taki dobrowolny układ seksualny miał zalety.

Otworzyła komputer i wywołała listę kurierów dostarczających przesyłki na Targi Gemmologiczne w Scottsdale. Nie wszystkie przesyłki zostały włączone w fachowy – i kosztowny – system ochrony firmy Sizemore’a. Te, które podlegały ochronie, należało po dowiezieniu przez kuriera zabezpieczyć do chwili, kiedy diler lub jego przedstawiciel zgłosi się po paczkę. Potem problem przechodził na kogoś innego.

Zaczęła jeszcze raz sprawdzać ustalenia w sprawie przesyłek. Kiedy dotarła do dostawy Cartera, zmarszczyła brwi.

W sąsiednim pokoju słuchawka rąbnęła o widełki. Kilka sekund później w drzwiach sypialni stanął Peyton.

– Coś się stało? – spytał, narzucając szlafrok.

Sharon uniosła głowę, a widząc, że Peytonowi przeszła ochota na seks, powiedziała:

– Simon Carter miał jakiś wypadek w rodzinie. Przyjedzie dopiero za dwa dni, ale kurier zjawi się jutro, z najlepszymi kamieniami. Będę musiała je odebrać.

– Carter? Chodzą słuchy, że ma kilka świetnych czarnych opali. Resztka naprawdę wartościowych kamieni z czasów chwały zagłębia Lightning Ridge.

– Wiem.

– A wiesz coś o cenach?

– Chce milion za opal, który jest zielononiebieski z jednej strony i krwistoczerwony z drugiej. Na sto procent naturalny, nie dublet.

Peyton gwizdnął.

– Kolejka już się ustawiła?

– Nie, dopóki chętni nie zobaczą, że kamień rzeczywiście jest taki, jak go reklamują.

– Myślisz, że tyle dostanie?

– Myślę, że lubi ten kamień za bardzo, żeby go sprzedać, wszystko jedno za jaką cenę.

– Czyli co, chciał się pochwalić?

– Po prostu kolejny sposób chłopców na zabawę pod tytułem „mój jest większy niż twój” – odparła Sharon, przewijając listę na ekranie.

– Ciekawe, ile by się zarobiło na tym opalu, gdyby go pociąć na kolczyki i naszyjnik.

– Dla twoich sklepów w centrach handlowych? To by było marnowanie czasu, pieniędzy i dobrego materiału. Ludzie, którzy przychodzą do Hall Jewelry, nie poznaliby się na kamieniu pierwszej klasy, nawet gdyby podskoczył i zawołał ich po nazwisku.

– Myślałem o otwarciu kilku butików – wyjaśnił Peyton. – Takich, które przyciągnęłyby klientelę od Tiffany’ego i Cartiera. Mógłbym im zaoferować coś bardziej wystrzałowego za ich dolary.

– Ludzie, którzy robią zakupy w renomowanych sklepach, nie chcą „wystrzałów”. Chcą potwierdzenia swojej wartości. Kupowanie drogich kamyków od największego hurtownika taniej biżuterii w Stanach nie sprawi, że poczują się wyjątkowi.

– Nie podoba ci się pomysł z butikami? Sharon potarła kark i się przeciągnęła.

– Musiałbyś zmienić nazwę, znaleźć kogoś znanego, kto chciałby cię firmować, stworzyć drogą kolekcję niepowtarzalnych kamieni i wzorów, kupować wyjątkowe kamienie na publicznych aukcjach i tak dalej. To ogromny wydatek, zwłaszcza że popyt na luksusowe dobra jest o trzydzieści procent niższy niż w zeszłym roku. – Westchnęła i przeciągnęła się jeszcze raz. – Wszyscy w branży zaciskają pasa, hurtownicy i detaliści, kopacze i szlifierze. Nawet firmy ochroniarskie muszą obniżać ceny, żeby się utrzymać na rynku. W takiej sytuacji potrzeba mnóstwo czasu, żeby rozkręcić nową sieć ekskluzywnych sklepów.

- To samo powiedziałem Marjorie – skłamał Peyton. Kłamstwa zawsze przychodziły mu z łatwością. To był jego sposób na usprawiedliwienie zakupu kamieni najwyższej klasy, dzięki którym powiększał swój „fundusz emerytalny”. Sharon opuściła ręce.

– Od kiedy to twoja żona interesuje się firmą?

– Od kiedy uznała, że biżuteria z hipermarketów jest zbyt prostacka dla niej i jej dzieci.

– Merde.

– Powiedziałem to samo, tylko po angielsku. Handel markową biżuterią z drugiej ręki to jedno. Wyrób wysokiej klasy nowoczesnego towaru to zupełnie co innego. Była to prawda. Tyle że Peyton wcale nie był nią zachwycony.

Sharon westchnęła i na powrót wpatrzyła się w monitor laptopa. Peyton przeszedł przez pokój i zaczął masować jej kark. Ugniatając spięte mięśnie, zerkał jej przez ramię na ekran.

– Co to jest? – zapytał. – Captiva Island i szafiry?

– Tata kazał mi śledzić wszystkie zabójstwa kurierów i kradzieże kamieni. Choć właściwie ten wypadek na Captiva Island to było zniknięcie. Facet ulotnił się z blondynką i towarem wartym milion, lekko licząc. Przynajmniej według raportów ubezpieczyciela. – Wzruszyła ramionami. – Wiesz, jak to jest. W każdym razie jakaś krewna próbowała go namierzyć.

Palce Peytona wbiły się w twarde mięśnie jej ramion.

– Dlaczego? Czy te kamienie należały do rodziny?

– Nie. Osobiście uważam, że ta krewna jest stuknięta. Nie może uwierzyć, że jej młodszy braciszek jest oszustem, itepe, itede. Udało jej się narobić na tyle zamieszania, że teczka FBI była uzupełniana dość regularnie – nowe przesłuchania, najświeższe plotki, tego typu sprawy. Nowe dane trafiają do bazy komputerowej.

– I co nowego?

– Nic. Ojciec kazał mi sprawdzać co parę dni, czy w teczce pojawią się jakieś nowe informacje.

– Sieć starych znajomości. Twój ojciec ciągle ma układy w Firmie, co?

– Jeszcze jakie. Czasem czuję się tak, jakbym nigdy nie przestała pracować w FBI. Pensja ta sama, tylko więcej godzin do odbębnienia. – Sharon przechyliła głowę, usiłując choć trochę rozluźnić mięśnie, nad którymi pracowały palce Peytona. W końcu westchnęła i znów wpatrzyła się w komputer.

Peyton wciąż czytał jej przez ramię, podczas gdy jego dłonie ześlizgiwały się poniżej obojczyków.

– Nie wiedziałem, że zabezpieczacie Branson and Sons.

– Nowy klient. – Wciągnęła powietrze, kiedy palce Peytona okrążyły jej sutki. – To trzecia dostawa, którą dla nich obsługujemy.

– Surowiec czy po obróbce?

– I to, i to.

– Niezły kąsek – powiedział, skubiąc jej sutki i zapamiętując termin przyjazdu kuriera.

Sharon uśmiechnęła się, zamknęła komputer i odłożyła go na bok. Odwróciła się.

– Skoro już o tym mowa...

Rozdział 14

Scottsdale wtorek, 22.30

Sam patrzył, jak Gavin Greenfield wchodzi do hotelowego lobby z trzema innymi, lekko podpitymi uczestnikami zjazdu. Nareszcie. Już myślałem, że poszedł z chłopakami na całonocną imprezkę do burdelu.

Mężczyźni skierowali się w stronę wind. Sam odłożył gazetę i ruszył za nimi. Dwóch wysiadło na ósmym piętrze, jeden na dziewiątym. Sam i Gavin zostali sami w windzie. Kiedy drzwi otworzyły się na dziesiątym, obaj wyszli na korytarz.

– Gavin Greenfield? – spytał Sam, kiedy tylko drzwi zamknęły się za nimi.

– Tak?

Sam wyjął odznakę.

– Agent specjalny Sam Groves, FBI.

Na widok złotego znaczka Gavin zrobił raczej zaciekawioną niż przestraszoną minę.

– O co chodzi?

W drugiej dłoni Sama pojawiło się zdjęcie.

– Czy pan rozpoznaje tę kobietę?

– Jasne. To Katie. – Dopiero teraz Gavin się zaniepokoił. – Wszystko z nią w porządku? Czy coś jej się stało?

– Nic jej nie jest. A zna pan nazwisko i drugie imię Katie?

– Jej pełne nazwisko to Katherine Jessica Chandler. Katie dla rodziny. Kate dla wszystkich innych. Ale o co...

– Od jak dawna pan ją zna? – przerwał mu Sam.

– Od kiedy skończyła osiem lat. Jestem jej przyszywanym wujkiem. Dlaczego pan o nią wypytuje?

– Rutynowa procedura – skłamał gładko Sam. – Jej zdjęcie wypłynęło w związku ze śledztwem, które prowadzimy. Musieliśmy dopasować do niego nazwisko. Jest pan pewien co do jej tożsamości?

– W stu procentach.

– A zna pan może adres i numer telefonu pani Chandler?

Gavin zawahał się, spojrzał jeszcze raz na odznakę w dłoni Sama i w końcu podał mu informację.

– To miejscowy adres. – Sam rozpoznał nazwę podmiejskiego osiedla. – Czy mieszka w tym hotelu?

– Nie sądzę. To niedaleko stąd, a pokoje tutaj są drogie.

– Dziękuję panu. Gdybyśmy potrzebowali jeszcze czegoś, skontaktuję się z panem.

Zostawiwszy zdumionego Gavina na korytarzu, Sam wsiadł do windy i wrócił do recepcji. Dziesięć minut później już wiedział, że żadna Kate czy Katie Jessica Chandler nie była zameldowana w hotelu. Spojrzał na zegarek i uznał, że nigdy nie jest za późno na domową wizytę u pani magik.

Tym razem nie miał zamiaru dać się zbyć byle czym.

Rozdział 15

Glendale wtorek, późny wieczór

Kate usłyszała dzwonek, spojrzała na zegar nad stołem do pracy i zerwała się na nogi.

Lee!

Kiedy ta myśl błysnęła jej w głowie, poczuła gwałtowny przypływ nadziei. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że w okolicy mieszka wiele osób, z którymi robiła interesy. Nieraz zdarzało się, że ktoś z garścią dobrego surowca nie mógł się doczekać „godzin urzędowania”, by z nią porozmawiać. Był to jeden z mankamentów prowadzenia warsztatu w domu.

Przyzwyczajona do ostrożności, jako osoba mająca do czynienia z bardzo cennym, łatwym do ukrycia i upłynnienia towarem, wyjrzała przez judasz w solidnych drzwiach wejściowych.

To nie był Lee.

To był facet z FBI.

Jak on mnie znalazł?

Włączyła interkom, nie dotykając zamków.

– Sorry, zły adres.

– Gavin Greenfield twierdzi inaczej – odparł Sam.

– Co? Jak... nic mu się nie stało?

Samowi wydało się interesujące, że oboje tak się o siebie troszczą. Przyjaciel rodziny i jego przyszywana siostrzenica. Może Gavin brał udział w tym szwindlu, cokolwiek to było.

– Był cały i zdrowy, kiedy rozstałem się z nim pół godziny temu – powiedział. – Pamięta pani moje nazwisko i numer seryjny, czy mam zabawić wścibskich sąsiadów i wywiesić odznakę pod lampą na ganku?

– Czego pan chce?

– Pogadać.

– Chyba raczej nadziać mnie na rożen i opiekać na wolnym ogniu. Kącik ust Sama podjechał do góry.

– Stać mnie na lepsze maniery. Wpuści mnie pani, czy mam to załatwić po mojemu?

Kate przez chwilę wpatrywała się w jego uśmiech. Już miała zapytać, co to znaczy „po mojemu”, ale w końcu rozmyśliła się i zaczęła otwierać zamki i zasuwy.

– Tylko niech pan nie zemdleje na widok mojego pistoletu – powiedziała. – I proszę mnie nie pytać o pozwolenie. W Arizonie to...

– ...nie jest wymagane – dokończył Sam. – Między innymi dlatego praca w tym stanie jest tak interesująca.

Drzwi otworzyły się. Jedno spojrzenie wystarczyło Samowi, by stwierdzić, że są wyposażone w magnetyczny styk. Jeśli zostały otwarte po włączeniu systemu alarmowego, gdzieś odzywał się brzęczyk. Dodatkowo były zabezpieczone stalową płytą i zamkiem z długimi zasuwami. Kiedy to cacko było zatrzaśnięte i pozamykane na wszystkie spusty, trzeba by kierunkowego ładunku wybuchowego, żeby je otworzyć. Sam podszedł do okna i zobaczył, że też jest podłączone do systemu alarmowego.

Właścicielka domu albo cierpi na manię prześladowczą, albo ma co chronić.

Sam odwrócił się od okna do kobiety, która obserwowała go nieufnie. Jej dłonie były pobrudzone czymś gładkim i ciemnym jak sadza.

– Ma pani lepsze zabezpieczenia niż Fort Knox – powiedział.

– Wątpię.

– Jest jakiś szczególny powód, czy jest pani paranoiczką?

– Tego, że panu nie ufam?

– Pytam o zabezpieczenia odparł. – Dzielnica nie jest ani tak bogata, ani tak biedna, żeby tego potrzebować.

– Więc pewnie jestem paranoiczką. Sam pokręcił głową.

– Proszę spróbować jeszcze raz.

– Niby dlaczego?

– A dlaczego nie? - spytał z uśmiechem.

Kate patrzyła na niego i zastanawiała się, ilu ludzi przesłuchiwał z tą samą mieszaniną cierpliwości, profesjonalnego, przyjaznego uśmiechu i twardego, inteligentnego spojrzenia.

– Czego pan ode mnie chce?

– Prawdy o pani i o tym szafirze, który pani podmieniła. Przechyliła głowę na bok i jeszcze chwilę przyglądała mu się w ciszy.

Kosmyk włosów wyślizgnął się ze spinki, która była wpięta niedbale na czubku głowy. Nie zwróciła na to uwagi.

Oczy Sama podążyły za lśniącym pasmem, które opadło na ramię. Barwa jej włosów musiała być naturalna. Żadna farba nie da takiego połysku i bogactwa koloru. Nawet po wizycie w najdroższym salonie farbowane włosy wcześniej czy później zaczynały wyglądać na sztuczne. A jeśli miał jeszcze jakieś wątpliwości, wystarczyło stanąć dość blisko, by stwierdzić, że pojedyncze jaśniejsze nitki w czarnych lokach są raczej srebrne niż złote.

Podszedł więc bliżej.

– Co pan robi? – zapytała, odsuwając się.

Zorientował się, że denerwuje ją naruszanie prywatnej przestrzeni. Flirtowanie z Purcellem musiało być dla niej ciężką pracą.

– Patrzę na pani siwe włosy. Większość kobiet by je ukryła.

– Mój ojciec był całkiem siwy w wieku czterdziestu lat. Ja miałam trzydzieści trzy lata, żeby się pogodzić z losem.

Uśmiech Sama był tym razem inny, szczery.

– Nie jest pani tuzinkową kobietą, co?

– Powinien pan się częściej śmiać – odparła Kate.

– Dlaczego?

– Bo pańskie zimne niebieskie oczy nabierają wtedy blasku, jaki mają tylko najlepsze, naturalne birmańskie szafiry.

Jego uśmiech zmienił się – teraz był uśmiechem mężczyzny świadomego fizycznej bliskości interesującej kobiety. Nie wyglądał już jak drapieżnik na polowaniu, ale trudno byłoby czuć się bezpiecznie w jego obecności.

Sam przeklął w duchu zbyt szybką reakcję swojego ciała i skupił się na sprawach zawodowych.

– Zdaje się, że sporo pani wie o szafirach. Kiwnęła głową.

– Czy to naprawdę musi przypominać wyrywanie zębów? – zapytał.

Kate nie odpowiedziała. Wciąż była zdumiona gwałtownością fizycznej reakcji, która zaiskrzyła niczym prąd elektryczny między nią i tym irytującym agentem FBI. Pocierała rękami o dżinsy, jakby chciała zetrzeć mrowienie w dłoniach.

– Ja... – wetknęła ręce w kieszenie spodni – nie jestem przyzwyczajona do nocnych wizyt obcych mężczyzn z odznakami.

Nie jest jeszcze tak późno, a poza tym już się raz spotkaliśmy.

– Co nie zmienia faktu, że jest pan obcym facetem z odznaką.

– Czy gliniarze panią denerwują?

– Czy pan kiedykolwiek przestaje zadawać pytania?

– Jasne. Kiedy tylko usłyszę odpowiedzi. – Sam spojrzał na jej ręce wepchnięte do kieszeni, przez co dżinsy opinały się na jej całkiem niezłym tyłku i długich udach. – Większość kobiet nie pracuje w ogródku po nocy.

– Ustaliliśmy już, że nie jestem podobna do większości kobiet.

– Więc kopała pani w ogródku?

– Nie.

Sam czekał, pozwalając, by cisza rozrastała się z każdym uderzeniem serca, aż zaczęła napierać na Kate ze wszystkich stron jak imadło.

– Pracowałam – powiedziała. Nareszcie. Drobna szczelina w jej zbroi. I oboje o tym wiedzieli.

– To znaczy? – zapytał łagodnie.

– Prowadzę własną działalność.

Sam znów zamilkł – powróciła nieznośna, przytłaczająca cisza.

– Jestem szlifierzem. Bingo.

– A obrabiała pani ostatnio jakieś duże szafiry o schodkowym szlifie? – spytał.

Kate wstrzymała oddech. Jeśli miała jeszcze jakąś nadzieję, że ten mężczyzna o zmiennych niebieskich oczach wolno kojarzy fakty, to teraz ją straciła.

– Ostatnio pięć miesięcy temu – powiedziała, wpatrując się w niego uważnie i szukając choćby najmniejszej zmiany w wyrazie jego twarzy.

Uwagi Sama nie uszedł lekki nacisk położony na słowa „pięć miesięcy temu” ani jej badawcze spojrzenie. Spodziewała się po nim jakiejś reakcji. Z przykrością musiał rozczarować i ją, i siebie.

– Czy to powinno mnie w jakiś sposób obejść? – zapytał.

– Niby dlaczego? Całą resztę FBI obeszło mniej niż zeszłoroczny śnieg.

– Może da mi pani szansę.

– O, jasne. Pan jest inny. Mam pan to wypisane tuż pod numerem tego złotego znaczka.

– A co pani ma do stracenia? – stwierdził rozsądnie.

– Czas i nerwy – wypaliła. – Naprawdę nie cierpię być traktowana jak upośledzona umysłowo.

Sam powstrzymywał się przez chwilę, ale w końcu poddał się i zwyczajnie się roześmiał.

– Trafiła pani w sedno. Nigdzie nie znajdzie pani tak nadętych bufonów jak w FBI.

Kate próbowała się nie uśmiechnąć, ale nie wytrzymała.

– Nadęte bufony. Jezu, trudno o lepsze określenie. – Uznała, że agent specjalny Sam Groves może faktycznie różni się od federalnych robotów, którzy przesłuchiwali ją kilka razy na Florydzie. Oczywiście po pierwszym razie nie mieli specjalnej ochoty na powtórkę, ale uprzykrzyła im życie, upierając się, że ma trop świadczący o porwaniu Lee między Fort Myers a Captiva Island. W końcu poszła z tą samą historią do lokalnej gazety, zmuszając tych z FBI, by przynajmniej udawali, że jej słuchają.

I zapłaciła za to. Kiedy dostała telefon, że ma się wycofać albo zginie.

– Z kim pani miała do czynienia? – zapytał Sam.

– Z tym, kogo akurat oddelegowali do zajmowania się czubkami w Miami w listopadzie zeszłego roku. Nie pamiętam nazwisk. Na własny użytek nazywałam ich Głupi i Głupszy. Wyjęła ręce z kieszeni i uznała, że musi je czymś zająć. – Chce pan kawy?

– Byłbym bardzo wdzięczny.

– Długie godziny pracy i mało snu? – spytała, ruszając do kuchni.

– Mniej więcej. – Poszedł za nią. Kuchnia była nie za duża i nie za mała. Wyposażenie miało ze dwadzieścia lat. Jeśli Kate Chandler zarabiała jakieś pieniądze na swoich oszustwach, z pewnością nie inwestowała ich w dom.

Kate sięgnęła po torebkę z mieloną kawą.

– Nie umyje pani rąk? – zapytał.

Spojrzała na swoje dłonie, umazane ciemnymi smugami różnych proszków szlifierskich, których używała przy polerowaniu całkiem ładnego pomarańczowego topazu.

– Czego się pan boi? Strychnina jest biała.

Sam uśmiechnął się i pożałował, że nie poznali się w inny sposób. Ale tak nie było i chcenie nie mogło tego zmienić.

Kate umyła ręce nad zlewem, wytarła je i wróciła do przygotowywania kawy.

Sam oparł się o kuchenny blat i patrzył. Poruszała się szybko, ale bez gwałtownych czy niezręcznych gestów. Dobra równowaga. Zręczne dłonie. Pewność ruchów płynąca z przebywania w znajomym miejscu.

I seksapil. O wiele za dużo.

Po chwili postawiła przed nim parujący kubek mocnej czarnej kawy. Upił łyk, westchnął i upił kolejny. W końcu usiadł na kuchennym krześle, zastanawiając się, czy naprawdę będzie musiał nadziać Katherine Jessicę Chandler na rożen i opiekać na wolnym ogniu, żeby wydobyć z niej jakieś informacje.

Zanim się zdecydował, zadzwonił telefon.

Sięgając po słuchawkę, Kate spytała:

– Czy mówi coś panu nazwisko Lee Mandel?

Kubek zatrzymał się w połowie drogi do ust Sama.

Rozdział 16

Scottsdale, hotel Royale wtorek, północ.

Głos Teda Sizemore’a przeciął dym papierosowy i zgiełk podpitych głosów niczym piła łańcuchowa.

– Hej, toż to Jack Kirby! Co tu robisz, stary sukinsynu? Kopę lat! Kirby odwrócił się, zauważył Sizemore’a i wyciągnął rękę.

– Pracuję, a cóż by innego.

– Ciągle się uganiasz za dzieciakami na gigancie? – zapytał Sizemore, potrząsając energicznie dłonią byłego agenta wydziału antynarkotykowego. Pracowali razem w grupie operacyjnej, dzięki której Ted Sizemore stał się legendą.

Oprócz tego jest jeszcze sprawdzanie tożsamości, rozwody, prawa do opieki nad dzieckiem, zaginieni kuzyni. Zwykłe poletko prywatnego detektywa. – Zajmował się też paroma innymi rzeczami, mniej pospolitymi, za to opłacalnymi. Ale oczywiście nie miał zamiaru omawiać tej części swoich interesów ze starym „sztywniakiem” Sizemore’em.

– Zdaje się, że nieźle sobie radzisz – powiedział Sizemore. Kirby był od niego dziewięć lat młodszy i miał gęste, brązowo-siwe włosy, krótko przycięte przy skórze, ale to nie była największa różnica między nimi. Kirby był żylasty i szczupły, zarówno dzięki genom, jak i ciężkiej pracy.

– Żadne kokosy – odparł Kirby. – Nie to, co ty. Ale wystarcza mi na rachunki i zostaje jeszcze trochę, żeby czasem postawić na jakiegoś konia, kiedy się nudzę. Tylko nie mów o tym moim byłym żonom. One uważają, że powinienem jeść psie żarcie w slumsach.

Sizemore zachichotał.

– Siadaj. Właśnie skończyłem udzielać wywiadu lokalnemu reporterowi.

– Media zawsze cię uwielbiały – przyznał Kirby. I vice versa.

– Dzięki mnie gazety się sprzedają – odparł Sizemore, kiwając na barmana. – Co ostatnio pijasz?

– Dżin z tonikiem. Dzięki. – Kirby usadowił się na barowym stołku i rozejrzał po sali oczami byłego gliniarza. Nic niepokojącego. Po prostu zbieranina uczestników zjazdu i paru oldbojów. Mógł poświęcić całą uwagę Sizemore’owi. – Jak tam Sharon i Sonny?

– Jak wrzód na tyłku, tyle ci powiem. – Sizemore upił długi łyk piwa. – Sharon muszę pilnować jak jakiś cholerny cerber, bo inaczej „zapomni” mnie pytać i sama zacznie kręcić całym tym interesem.

– Zawsze był z niej pistolet.

– A z Sonny’ego zawsze był tuman – odparł Sizemore.

– Jesteś za surowy dla chłopaka.

– Tak – mruknął Sizemore. – Słyszę to od Sharon dwa razy w tygodniu. A jak twoje dzieciaki?

- Dorosły i odeszły, tak jak dwie ostatnie żony. Sizemore wzruszył ramionami.

– To samo gówno, tylko dni mijają. Co cię sprowadza do Scottsdale?

– Zakłamany, oszukańczy sukinsyn, czyli mąż klientki.

Sizemore znów zachichotał i dokończył piwo. Huknął butelką o kontuar.

– Ile jest wart?

– Dla mnie czy dla swojej żony?

– Pieprzyć żonę, pewnie się gzi z ogrodnikiem.

Kirby wybuchnął śmiechem. Nawet kiedy Sizemore’owi język się plątał od alkoholu, jego umysł i tak był szybszy niż u większości ludzi.

– Ten niegrzeczny mąż jest dla mnie wart dwie stówy dziennie plus wydatki. A co ciebie wyciągnęło z L.A.?

– Interesy. Jestem doradcą i koordynatorem ochrony Krajowego Stowarzyszenia Handlu Kamieniami Szlachetnymi i Biżuterią.

– Czyli co, kładziesz ich do łóżek, jak się schlają? – Kirby wskazał szklanką stół pełen rozochoconych zjazdowiczów.

Sizemore parsknął.

– Nie jestem ich niańką. I ci faceci nie są moi. To goście od mebli. Moi mają targi dopiero za kilka dni, ale większość ważniejszych transakcji odbywa się przed oficjalnym otwarciem. Prywatne prezentacje w pokojach. Ja pilnuję, żeby drzwi były pozamykane i żeby każdy, kto wynosi więcej, niż wniósł, miał dowód zakupu. Tego typu sprawy.

Kirby kiwnął głową i pociągnął łyk drinka.

– Wygląda na to, że twoja robota jest równie ciekawa jak moja.

– Byłaby wręcz nudna, gdyby udało mi się utrzymać latynoskie gangi z daleka od moich klientów. Jeśli chcesz, żeby było ciekawie, spróbuj się pouganiać za tymi draniami.

– Załatwiłem paru, kiedy pracowałem jako tajniak. Ta grupa operacyjna, którą prowadziłeś, ciągle ma pierwsze miejsce, jeśli chodzi o liczbę aresztowań. – Kirby uniósł szklankę w geście uznania. – Latynosi zajmowali się wtedy prochami. Pewnie dalej się zajmują. Trochę wypadłem z obiegu. Jeżdżę teraz po całym kraju. – Uśmiechnął się blado. – Płaca może nie najlepsza, ale podróży nic nie przebije. Pozwalają mi zachować młodość.

– Brakuje ci czasem wydziału antynarkotykowego?

Kirby zmrużył oczy i zapatrzył się na krople wilgoci na szklance.

– Czasem. Odznaka otwiera więcej drzwi niż garść zielonych. Ale nie mogę powiedzieć, żebym tęsknił do życia tajniaka, wśród dwudziestodwuletnich gnojków z kupą pieniędzy, której taki wół roboczy jak ja nie zarobi przez całe życie. To mnie naprawdę wkurzało, szczególnie przed piętnastym kwietnia.

– Dzień płacenia podatków. – Sizemore pokręcił głową i sięgnął po piwo, które postawił przed nim barman. – Tak, rozumiem cię.

– A ty? – zapytał Kirby. – Tęsknisz do starych, złych czasów?

– A za czym tu tęsknić? Wciąż współpracuję z firmą, ale jako cywil mogę robić rzeczy, za które wyleciałbym z FBI na pysk, gdybym nosił odznakę. Najlepsze jest to, że nie muszę się martwić, że jakiś przemądrzały prawnik spieprzy mi robotę.

Kirby wyszczerzył zęby.

– Ja też nie. – Stuknął szklanką o butelkę Sizemore’a. – Za życie bez znaczka.

– Chętnie za to wypiję.

Rozdział 17

Glendale środa, 00,05

Sam stał oparty o futrynę kuchennych drzwi, popijając kawę i słuchając, jak Kate rozmawia przez telefon. Po kilku chwilach domyślił się, że dzwoni dobry wujek Gavin, by ostrzec Kate, że wypytują o nią federalni.

– Nie, naprawdę, wszystko w porządku – powiedziała po raz trzeci. – Ja bym zrobiła to samo. Zanim zniknął Lee; potem już nie. – Jasne. Przekaż Missy całusa ode mnie, kiedy wrócisz do domu. I przestań się martwić. Nic mi nie jest.

Odłożyła słuchawkę i rzuciła Samowi spojrzenie, które mogło być rozbawione lub zirytowane – albo jedno i drugie. Pod tymi emocjami krył się jednak smutek, który zaczął się pięć miesięcy temu, i strach, który przyszedł razem z anonimowym telefonem, w którym grożono jej śmiercią, jeśli nie przestanie zadawać pytań.

Nie przestała, ale była teraz o wiele ostrożniejsza, kogo i o co pyta.

– Miło się podsłuchiwało? – zapytała.

– Tak. To była prawdziwa frajda. Domyślam się, że Gavin Greenfield nie mógł zasnąć, myśląc o naszej małej pogawędce, i w końcu musiał do pani zadzwonić.

– To dobry, przyzwoity człowiek.

– Cóż, mało nas zostało – odparł Sam, obserwując Kate znad brzegu kubka. – Co go łączy z Lee Mandelem?

– Gavin jest ojcem chrzestnym Lee.

– Są ze sobą blisko?

– Od pięciu miesięcy już nie. – Kate splotła kurczowo palce, ale zmusiła się, by je rozluźnić. – Pan rozpoznał nazwisko Lee.

Sam się nie wahał. Zdecydował już, co jej powie, a czego nie. Nie żeby było wiele do powiedzenia. W firmie do sprawy McClouda zdążyła już przylgnąć łatka „łamacza karier”, którego nikt nie chciał tknąć, a co dopiero zażądać wydania teczki i przejść do historii jako człowiek, który przeczytał ją od deski do deski. Sam zrobił, co mógł, by tego uniknąć, kiedy wdrażał się w prace grupy operacyjnej – bał się, że Kennedy powiąże sprawę McClouda z jego nazwiskiem i pogrąży go do reszty.

– Lee Mandel – powiedział Sam. – Kurier. Zaginął z przesyłką wartą siedem cyferek, które musiała wypłacić ubezpieczalnia Mandel Inc.

Lee był też ostatnią kroplą, która przelała czarę i doprowadziła do utworzenia kilka miesięcy później grupy operacyjnej. Arthur McCloud, człowiek, który stracił szafiry, był przyjacielem gubernatora Florydy i szwagrem prezydenta Stanów Zjednoczonych, ale Sam sądził, że Kate nie musi o tym wiedzieć. Nie musiała też wiedzieć, że sprawa McClouda była przekleństwem dla wszystkich zainteresowanych. Kiedy tylko Kennedy zorientował się, do czego prowadzi, odesłał ją do biura w Miami i zwiał – nie na darmo był szczwanym lisem znającym się na polityce. Tymczasem grupa operacyjna nabrała rozpędu niezależnie od sprawy McClouda.

Chwała Bogu.

Oczywiście żona prezydenta od czasu do czasu dopytywała się o nią, napędzając niezłego stracha dyrektorowi FBI. I byłoby dziwne, gdyby dyrektor nie zepchnął tego stracha na niższe szczeble tak szybko, jak się dało. Dorośli faceci bledli na samo nazwisko McClouda.

– A co panią łączy z Mandel Inc.? – zapytał.

Kate nie odpowiedziała. Była zbyt zajęta wmawianiem sobie, że Sam nie jest facetem w jej typie. Zbyt zimny, zbyt opanowany – po prostu jeszcze jeden federalny robot mieszający się w jej życie. Owszem, był inteligentny, ale ona potrzebowała czegoś więcej. Wymagała od mężczyzny poczucia humoru. Wątpiła, by Sam posiadał coś takiego.

Posłał jej przeciągłe spojrzenie.

– Przed wschodem słońca będę miał wszystkie oficjalne informacje na pani temat i wiele nieoficjalnych. To samo dotyczy Mandel Inc. Proszę oszczędzać energię na bitwę, którą może pani wygrać.

– Mój ojczym jest właścicielem Mandel Inc.

– No i proszę. Nie bolało, prawda?

Rzuciła mu spojrzenie, które mogłoby wypalić dziurę. Sam uśmiechnął się blado.

– Nie jest pani głupia, pani Chandler. Proszę nie udawać idiotki, wtedy i ja nie będę udawał, że pani nią jest. – Upił łyk stygnącej kawy. – Więc Lee Mandel, syn pani ojczyma i pani matki... – urwał, pozostawiając pytanie w domyśle.

– Tak – potwierdziła szorstko. – Lee to mój brat. Wprawdzie przyrodni, ale mama pomagała tacie rozkręcić firmę, więc praktycznie go wychowywałam. Był takim wesołym dzieckiem, cały czas się śmiał.

– Ile pani miała lat?

– Osiem, kiedy się urodził.

Sam kiwnął głową, zastanawiając się, jak jej powiedzieć w bezbolesny sposób, że ten słodki mały braciszek wyrósł na czarną owcę.

Do diabła. Nie ma bezbolesnego sposobu, żeby powiedzieć coś takiego.

– Z tego, co pamiętam z akt, uważa się, że Lee Mandel żyje sobie wesoło gdzieś na Arubie ze swoją cycatą blond cizią.

Twarz Kate stężała w maskę gniewu.

– Tak twierdzi FBI. Ja w to nie wierzę. Znam go. Nie zrobiłby tego swojej rodzinie!

– Tamtejsi agenci sądzą inaczej.

– Tamtejsi agenci nie potrafiliby znaleźć żadnego śladu, chyba że leżałby w pudełku z pączkami.

Pani naprawdę nas nie lubi, co?

– Mam swoje powody.

– Słucham.

– Dlaczego? – spytała gorzko. – Oni nie chcieli słuchać.

– Oni nie widzieli, jak zamienia pani kamień pod samym niuchającym nosem tego lubieżnika.

Kate uśmiechnęła się bezwiednie. Faktycznie niuchał, co?

– Jak króliczek. Jej uśmiech zgasł.

Nawet jeśli Lee miał jakieś konflikty z tatą... który syn ich nie ma?... to ze mną był bardzo zżyty. Nigdy by nie zniknął tak bez słowa. Zadzwoniłby, napisał albo przysłał e-maila, albo... cokolwiek.

– A zrobił to?

– Nie.

– Co się, według pani, stało?

Kate zamknęła oczy i pełnym bólu głosem powiedziała to, w co nie chciała wierzyć.

– Boję się, że Lee nie żyje.

– Rabunek? Skinęła głową.

– Więc dlaczego jego wynajęty samochód został zwrócony na lotnisko? – dociekał Sam.

– Jeśli były w nim kluczyki i dokumenty, każdy mógł go zwrócić. Widział pan kolejki samochodów przed wypożyczalniami. Wiele osób zostawia kluczyki i umowę i pędzi na samolot, w ogóle się nie pokazując pracownikom obsługi.

– No dobrze – powiedział Sam, obserwując ją uważnie. – Ktoś inny mógł zwrócić samochód Lee. Ale po co?

– Żeby go wrobić i skierować wszystkich na błędny trop. I doskonale mu się udało. Nikt tak naprawdę nie zajmuje się tą sprawą. Wszyscy uważają Lee za złodzieja, któremu się upiekło. Koniec, kropka.

Sam, zamyślony, uniósł kubek z kawą do ust. Widząc uparty wyraz jej twarzy, uwierzył w jej determinację. Ostrożnie, chłopie, bo spieprzysz wszystko, co do tej pory osiągnąłeś.

Ale chodzenie na paluszkach było równie dobrym sposobem na zawalenie sprawy. Ludzie mówili więcej, kiedy byli wytrąceni z równowagi, niż kiedy czuli się pewnie.

– Zakładając, że Lee został zamordowany i wrobiony w kradzież... gdzie jest jego ciało? – spytał neutralnym tonem.

– Był pan kiedyś na Sanibel Island? – odpowiedziała pytaniem Kate. – To po drodze na Captivę, jedno z ulubionych miejsc Lee. Jeśli się gdzieś zatrzymał, to właśnie tam.

– Nie znam żadnej z tych wysp, ale siedziałem trochę na Florydzie.

– Większa część Sanibel Island to rezerwat mangrowców. Nie byłoby trudno... – urwała.

– Ukryć ciało? – dokończył Sam.

Kate wzdrygnęła się, ale nie zaprzeczyła.

– W czasie odpływu duża część wyspy jest labiryntem korzeni mangrowców sterczących z mułu i nawisłych gałęzi. To wygląda jak małe jaskinie z powykręcanego drewna. Gdyby ktoś zakotwiczył... ciało w niewidocznym miejscu, kraby zajęłyby się resztą. Albo aligatory na bagnach. Albo łańcuch z ciężarkami owinięty wokół ciała. Albo... do diabła, to pan jest agentem. Niech pan sobie sam dopowie resztę.

– Więc mamy zwrócony do wypożyczalni wóz i zaginionego, prawdopodobnie zamordowanego kuriera Mandel Inc., który przewoził coś cennego i łatwego do upłynnienia. Słucham dalej.

Kate skrzywiła się.

– Nie ma żadnego „dalej”.

– Jak blisko była pani z Lee?

– Tak blisko jak tylko może być rodzeństwo. Może nawet bliżej. Prawdę mówiąc, byłam dla niego bardziej jak matka niż jak siostra, zwłaszcza kiedy stał się obrzydliwym nastolatkiem.

Sam zawahał się, popił kawy i powiedział:

– Zdarza się, że przyrodnie rodzeństwo łączą stosunki seksualne. Kate wbiła w niego wściekły wzrok.

– Uczą was takiego wstrętnego zachowania czy to wrodzony talent?

– Uznaję to za „nie”.

– Oczywiście, że nie, do cholery!

– No dobrze, była pani jego przyrodnią siostrą i prawie matką. Dzieciaki często ukrywają wiele rzeczy przed rodziną. Skąd ta pewność, że Lee nie odfrunął na Arubę z łupem i blondyną?

– Tą ze słynnymi wielkimi cyckami?

– Tak.

Kate splotła palce, rozplotła je i w końcu powiedziała:

– Nie chcę tego robić. Jeśli Lee żyje, będzie wściekły.

– A myśli pani, że żyje?

Łzy zalśniły w jej oczach, ale nie popłynęły.

– Nie – wyszeptała. – Skontaktowałby się ze mną. Nawet gdyby nie chciał rozmawiać z rodzicami, odezwałby się do mnie. – Albo do Norma.

- Może Lee nie chciał, żeby pani wiedziała o tej blondynce. Bracia nie chcą, żeby siostry wiedziały, jak kiepski mają gust, kiedy myślą fiutem. Kate uśmiechnęła się blado.

– Lee jest gejem. Nie bierze do łóżka żadnych blondynek. Sam uniósł lewą brew.

– W raporcie nie było nic na ten temat.

– Gliniarze mnie nie pytali.

– A pani nie powiedziała.

– Obiecałam Lee.

– Nikt z bliskich Lee też o tym nie wspomniał.

– Lee nie powiedział rodzicom – wyjaśniła Kate. – Nie chciał sprawiać im bólu. Nie powiedział nikomu z rodziny, tylko mnie.

– A ludzie, z którymi pracował?

– W Mandel Inc. nikogo by to nie obeszło, kiedy tata przebolałby już, że jego jedyny syn jest gejem. Niestety, nie mogę powiedzieć tego o innych firmach kurierskich, z którymi czasem współpracował, szczególnie o firmie Teda Sizemore’a. Sizemore ma opinię człowieka, który zatrudnia wyłącznie heteroseksualnych białych mężczyzn i tylko tyle kobiet innych ras, żeby rząd się go nie czepiał. Tak samo zresztą firma Global Runner, a z nimi Lee też często współpracował.

– Więc poza anonimowymi kochankami tylko pani jedna na świecie wiedziała, że Lee jest gejem?

Kate zmarszczyła brwi, widząc cynizm w jego zimnych niebieskich oczach.

– Pan mi nie wierzy.

– Próbuję zrozumieć, dlaczego Lee powierzył pani swoją największą tajemnicę. Pani ma jakiś pomysł?

Zawahała się, ale w końcu uznała, że to i tak nie ma znaczenia: Lee potrzebował sprawiedliwości, a nie dotrzymywania sekretów.

– Ja to wiedziałam wcześniej niż on. Dziewczyny go uwielbiały, a on uwielbiał dziewczyny, ale kochał je tak samo, jak kochał mnie. Po przyjacielsku. Brakowało chemii. Kiedy wrócił ze swojego balu maturalnego, byłam w domu. Przyjechałam na rozdanie świadectw.

Zamilkła. Sam popijał kawę i czekał.

Zamknęła oczy, przypominając sobie tę scenę. A wspominając ją, znów poczuła w całej pełni, jak bardzo kocha młodszego brata i jak bardzo za nim tęskni. W małej kuchni nie mogła chodzić, zaczęła więc robić kanapkę, choć nie była głodna.

– Lee zapukał do mnie i spytał, czy możemy porozmawiać – powiedziała, otwierając lodówkę. – Kiedy wszedł do pokoju, od razu zauważyłam, że pił. Usiadł na podłodze przy łóżku i zaczął mówić o swojej dziewczynie. Zerwał z nią.

– Dlaczego?

– Chciała seksu. A on nie mógł. Nie z nią. Za to jej brat strasznie go kręcił, ale Lee nie mógł jej o tym powiedzieć, nie chciał się do tego przyznać nawet przed sobą. – Łzy powiększyły ciemne oczy Kate. – Powiedział, że próbował się zabić w drodze do domu, ale w ostatniej chwili szarpnął kierownicę. Siedział na podłodze, płakał i mówił, jaki jest bezwartościowy i jak bardzo rozczarował ojca.

Drzwi lodówki zamknęły się z hukiem. Kate na oślep zaczęła kroić resztkę indyka.

– Objęłam go, uściskałam i powiedziałam, że nie jest bezwartościowy – ciągnęła – że jest bystry, dowcipny, przystojny i dobry, i w ogóle cudowny z niego nicpoń, a jeśli kiedykolwiek zrobi coś równie głupiego, to sama go zabiję.

Sam uśmiechnąłby się, ale ból Kate był zbyt namacalny.

– Rozmawialiśmy długo, tak długo, że zdążył wytrzeźwieć. Powiedział, że jeśli nie powiem nikomu, że jest gejem, to nie będzie więcej próbował się zabić. – Kate nie zwracała uwagi na łzy płynące po policzkach. – Przyrzekłam mu. Lee wyjechał na studia i żadne z nas nie wspominało więcej o tej nocy. Ale już nigdy nie chodził na randki. To znaczy z kobietami.

Sam patrzył, jak Kate kroi indyka i pomidory nożem, którym mógłby się ogolić.

– Raport, który czytałem, bardzo szczegółowo opisywał tę blondynkę – powiedział. – I nie była pierwsza. Znajomi i rodzina odnosili wrażenie, że Lee lubi kobiety.

– Bo lubi. Po prostu nie uprawia z nimi seksu. Jest najlepszym przyjacielem wszystkich, ale niczyim kochankiem. To znaczy żadnej kobiety. – Kate przykryła kanapkę drugą kromką chleba i ciachnęła nożem przez środek. – To dobry, miły, wrażliwy człowiek. Miał mnóstwo do zaoferowania i w końcu znalazł mężczyznę, z którym chciał zamieszkać, i... cholera!

Grzbietem prawej dłoni otarła łzy, które nie chciały wyschnąć. Ostrze noża błysnęło w pobliżu jej twarzy. Nie zwróciła na to uwagi.

Sam delikatnie wyjął jej nóż z ręki.

– Spokojnie. Tym można by kroić stal. Pięść Kate uderzyła o blat.

– Nie cierpię się rozklejać.

– Ja też. Ale pani płacze, bo straciła kogoś, kogo kocha. To wielka różnica.

Spróbowała nad sobą zapanować.

– Więc pan mi wierzy?

– Tak. – Dopóki nie przyłapię cię na kłamstwie.

– Oni nie uwierzyli.

– Kto?

– Ci cholerni agenci z FBI, do których szłam za każdym razem, ilekroć natknęłam się na coś, co według mnie mogło ich zainteresować i skłonić do zajęcia się sprawą.

– I udało się?

Kate prychnęła zdegustowana.

– Głaskali mnie po główce, truli coś o udzielaniu fałszywych informacji agentom federalnym i wypraszali za drzwi.

Brew Sama znów podjechała do góry. Tego też nie było w raporcie.

– No cóż, fakty, które nie pasują do oficjalnych teorii, często są pomijane. Zwykła biurokratyczna rzeczywistość.

Kate spojrzała na niego wilgotnymi oczami pełnymi determinacji.

– Głos doświadczenia?

Uśmiechnął się krzywo, zastanawiając się, dlaczego ta mała, smutna oszustka jest mu bliższa niż dziewięćdziesiąt pięć procent ludzi, z którymi pracował.

– Czy Lee miał jakąś ulubioną agencję wynajmu aut? – zapytał.

– FirstCall. Firma mojego ojca ma z nimi umowę.

– A z którego lotniska skorzystałby tego dnia?

– Z Fort Meyers. Lubił zbierać muszle, kiedy przy okazji jakiegoś kursu trafiał na Sanibel lub w jakiekolwiek inne miejsce z plażą. Zamiast marnować czas, dojeżdżając z lotniska w Tampa, leciał na Fort Myers i wykorzystywał wolny czas na zbieranie muszli.

– Często bywał na Sanibel i Captivie?

– Najwyraźniej zbyt często – odparła ponuro.

– Co pani ma na myśli?

– Przewidywalność. To problem kurierów. Zwłaszcza gdy w grę wchodzą latynoskie gangi.

– Widzę, że cały świat na nich stawia – powiedział Sam.

– A ma pan lepszy pomysł na to, co się stało z Lee?

– Miałem nadzieję, że pani ma.

Kate pokręciła głową. Wskazała kanapkę.

– Jest pan głodny?

– Dzięki. A pani? – zapytał, biorąc pół.

– Nie.

– Niegłodna i nie w piżamie. Nie ogląda pani telewizji. Nie pije pani.

– Skąd pan wie?

– Telewizor jest wyłączony. Światła też pogaszone. Nie widzę żadnych otwartych książek ani gazet. Pani oddech pachnie kawą nie alkoholem. Co pani robiła tak późno, pijąc kawę, zamiast iść spać?

Kate po raz kolejny zdała sobie sprawę, że niezależnie od tego, jak rozluźniony i przyjazny wydawał się Sam, nie umykało mu nic ważnego.

– Nigdy by pan nie zgadł – odparła.

– Więc proszę zaoszczędzić czasu nam obojgu i powiedzieć mi.

– Szlifowałam kamienie.

– Szafiry?

– Między innymi kolorowymi kamykami. Diamentami się nie zajmuję. Przyglądał jej się długą chwilę, przypominając sobie, jaka była zadowolona, kiedy fachowiec pochwalił szlif tamtego wielkiego szafiru.

– To pani obrabiała ten sztuczny...

– Syntetyczny – poprawiła go automatycznie.

– ...szafir, tak? – dokończył, ignorując jej wtrącenie.

– Tak.

– A co to ma wspólnego z Lee Mandelem?

– Ja szlifowałam kamienie, które rzekomo ukradł.

– Co to konkretnie było?

– Siedem szafirów wyciętych z ogromnego kawałka birmańskiego surowca, który rodzina kolekcjonera przechowywała przez ponad sto lat. Byłoby zbyt wiele problemów z uzyskaniem jednego dużego kamienia z tego kawałka, więc nikt nic z tym nie robił. Kiedy go obejrzałam i zdałam raport McCloudowi, stwierdził, że chce mieć z tego siedem klejnotów. Nazwał je Siedem Grzechów, bo wydał na nie tyle pieniędzy, że powinien za to pójść do piekła.

– Rozmawiając z FBI, nie używał tej nazwy. Nic takiego nie pojawiło się w aktach.

– Może McCloud uznał, że FBI nie ma poczucia humoru – odparła Kate.

– Nie on pierwszy. Proszę mówić dalej.

– Nie, dopóki nie dostanę gwarancji, że to, co powiem, pozostanie poufne. Nie trafi do żadnych ogólnodostępnych akt.

– Dlaczego?

– Ostatnim razem, kiedy rozmawiałam z FBI, powiedziano mi, że zginę, jeśli będę drążyć dalej.

Sam znieruchomiał.

– FBI to pani powiedziało?

– To nie było FBI. A przynajmniej nie sądzę. – Kate wzruszyła ramionami. – Zresztą, równie dobrze mogło być. Z całą pewnością mieli mnie powyżej uszu.

– W jaki sposób dostała pani tę groźbę? – zapytał Sam z naciskiem.

– W poczcie głosowej. Jest podłączona do magnetofonu, żebym mogła archiwizować wiadomości od klientów.

– Ma pani jeszcze to nagranie?

– Jasne, ale nic panu z niego nie przyjdzie.

– Dlaczego?

– Ten ktoś użył urządzenia do zniekształcania głosu.

– Chciałbym przesłać to do laboratorium.

Kate zawahała się; w końcu podeszła do szafki na dokumenty. Po chwili podała Samowi małą kasetkę w zaklejonej kopercie z jej biznesowym logo.

– Jest pani pewna, że głos został zniekształcony? – spytał, chowając taśmę do kieszeni.

– Tak. Ledwie zrozumiałam słowa. A potem pożałowałam, że zrozumiałam.

– Ledwie pani zrozumiała, a jednak stwierdziła pani, że ten ktoś miał jakiś związek z FBI?

– Nie. Stwierdziłam, że ten, kto mi groził, wiedział, że znów rozmawiałam z FBI. Może miejscowi gliniarze. To możliwe, prawda?

– Jeśli ktoś ma dostęp do danych FBI lub miejscowej policji i jakimś sposobem dowiedział się, że akta Lee Mandela zostały uzupełnione... tak, to możliwe. Choć mało prawdopodobne.

– Pan mi nie wierzy.

– Pani Chandler...

– Nieważne – przerwała mu. – Nie uwierzy mi pan, nawet kiedy pański raport trafi do teczki Lee, a mnie znajdą we własnym domu z poderżniętym gardłem. I na pewno będzie to samobójstwo.

Jej sarkazm nie zrobił na Samie wrażenia, ale poruszył go strach w jej oczach. Nieważne, czy wierzył, czy nie wierzył w jej słowa – ta kobieta była pewna, że ryzykuje życie, jeśli w dalszym ciągu będzie próbowała rozwiązać zagadkę zniknięcia Lee Mandela.

– Ale pani i tak będzie drążyć – powiedział.

– Tak, dopóki nie poznam odpowiedzi.

– Albo dopóki pani nie zginie.

Kate przygryzła kącik ust. Nie odpowiedziała.

Sam zdecydował się szybko, kierując się raczej instynktem niż procedurą FBI. Ufanie własnemu osądowi było jedną z wielu rzeczy, jakie od lat wpędzały go w kłopoty.

– Pani Chandler, czy pani wie, kto to jest poufny informator?

Rozdział 18

Scottsdale środa, wczesny ranek

Kirby złapał cyfrowy telefon ze stolika przy łóżku, spojrzał na wyświetlacz i zaklął. Numer zastrzeżony.

– Szósta rano. Jeśli to jakiś telemarketer z Nebraski – mruczał do siebie – to znajdę gnojka i wmontuję mu mikrofon na stałe w twarz.

Tak czy inaczej odebrał telefon, ale dopiero po włączeniu wbudowanego magnetofonu cyfrowego. Osoba, którą znał wyłącznie jako „Głos”, przekazywała mu informacje przez telefon. Głos – nie można było nawet stwierdzić, czy to mężczyzna czy kobieta – używał wokodera. Ale rozmowy zawsze były jasne i rzeczowe. Każdy taki telefon dawał Kirby’emu namiary na kuriera przewożącego anonimowy, łatwy do ukrycia, cenny towar. Drogie kamienie. Roleksy. Obligacje. Nawet gotówkę. Kirby miał kilka źródeł, ale Głos był najlepszy. Dlatego bez szemrania przelewał połowę zysku na zagraniczne konto, choć nie był w stanie wyśledzić ostatecznego miejsca przeznaczenia pieniędzy.

Aprobował. Chciał wiedzieć, kim jest informator. Co ważniejsze, chciał wiedzieć, w jaki sposób Głos zdobył informacje, dzięki którym szantażem zmusił Kirby’ego do współpracy.

– Tak? – rzucił szorstko.

– Mike Purcell. Wyczyść go i zafunduj mu kolumbijski krawat. Adrenalina uderzyła Kirby’emu do głowy, kiedy rozpoznał Głos.

– To będzie dodatkowo kosztowało.

– Nie chcę działki z tej roboty. Wszystko jest twoje. Powinno być tego jakieś sto tysięcy. Może więcej.

– A jeśli nie?

– A oszukałem cię kiedyś?

– Nie. – To był jedyny powód, dla którego Kirby godził się, by rozkazywał mu duch. Głos był inteligentny, precyzyjny i miał wejścia do branży gemmologicznej. Od kiedy zaczął dzwonić trzy lata temu, zagraniczne konta Kirby’ego urosły do sześciu cyfr i zbliżały się do siedmiu. – Kiedy to ma być?

– Jak najszybciej. Purcell sypia w wozie kempingowym zaparkowanym na parkingu hotelu Royale. Stary winnebago. Alarm jest podłączony do akumulatora. Wyrwij druty w panelu serwisowym.

– Nie trzyma towaru w hotelowym sejfie?

– Nikomu nie ufa.

– Mądrze – powiedział Kirby. – Ale i głupio.

– Tylko na pewno weź duży szafir. Wielkości paznokcia kciuka, schodkowy szlif.

Kirby uśmiechnął się.

– Gdzie taki szmaciarz jak Purcell dorwał coś takiego?

– A kogo to obchodzi? Przypilnuj tylko, żeby na rynek nie trafiło z powrotem nic większego niż cztery karaty. Nie korzystaj z usług Halla. Co najmniej jednemu z jego szlifierzy nie można ufać.

– Któremu? – zapytał Kirby.

Głos zignorował jego pytanie i zadał własne.

– Masz dość ludzi do jeszcze jednej roboty w tym samym czasie?

– Zależy od roboty.

– Standardowy napad.

– W Scottsdale?

– Tak. Kurier z L.A., zwykle zatrzymuje się po paliwo w Quartzite i zajeżdża do McDonalda, żeby skorzystać z czystego kibla. Samochód z wypożyczalni, beżowy taurus na arizońskich numerach...

Kirby pisał już w notesie, który trzymał przy łóżku.

– Multilock?

– Tak, ale użyj łomu. I pokiereszuj kuriera. Powiedz swoim chłopakom, żeby rzucili mięsem po hiszpańsku.

– Si. Como no?

W słuchawce rozległy się dziwne mechaniczne skrzeki. Kirby domyślił się, że to śmiech. Miał nadzieję. Nie był mięczakiem, ale czasami Głos przyprawiał go o dreszcze.

– Bądź gotów na powtórkę z rozrywki za parę dni – ciągnął Głos. – Będą musieli dosłać więcej kamieni na targi. Powiem ci, kiedy. Ta druga dostawa powinna być najlepsza.

– Tym razem normalny podział?

– Fifty-fifty.

Połączenie zostało przerwane.

– Bingo – powiedział Kirby, uśmiechając się szeroko i licząc w pamięci pieniądze. Nawet jeśli odda połowę swojej części któremuś z chłopaków i tak sporo zostanie.

Wyłączył telefon, przeciągnął żylaste ciało, podrapał się w kroku, pierdnął i goły poszedł do łazienki. Opróżniając pęcherz, robił w myślach przegląd swoich kontaktów w branży szlifierskiej. W Meksyku było kilku szlifierzy, ale jak większość ludzi pracujących na czarnym rynku mieli tendencję do zgarniania śmietanki z dostaw i odsprzedawania jej na boku. Skoro Głos nie chciał, żeby wyszło z tego nic większego niż cztery karaty, Meksyk nie był dobrym wyborem. Może Birma. Ale to niepewna sprawa. Jego tamtejszy „kontakt” wkurzył kilku baronów narkotykowych i jeszcze nie wyszedł ze szpitala.

– Do diabła – mruknął, strząsając ostatnią kropelkę. – To musi być Pakistan albo Afganistan. Ciekawe, czy Abdul jeszcze żyje.

Kilka telefonów, odrobina cierpliwości i okazało się, że Abdul żyje i ma się całkiem dobrze w Karaczi.

Kirby spojrzał na zegarek. Za późno, żeby coś robić w sprawie Purcella. Pozostawał kurier. Pytanie tylko: do kogo zadzwonić? Murphy był w Nowym Jorku – śledził jakiś towar. Rodrigo siedział w Teksasie, ale urodziło mu się dziecko i zrobił sobie wolne. Sumner bąkał coś, że chce się wypisać z interesu, więc Kirby wolał mu nie przydzielać żadnej fizycznej roboty; gdyby został złapany, zacząłby sypać w ułamku sekundy.

Pora przejrzeć teczki nieszczęśliwych byłych agentów i wojskowych. Ktoś na pewno będzie zainteresowany odrobiną adrenaliny i dodatkowej gotówki.

Niestety, potrzebował kogoś na teraz. Kogoś rzetelnego. Przeważnie – bo właśnie takim „przeważnie” rzetelnym gościem stawał się John „Tex” White.

Na jakiej podstawie facet uważa, że może ćpać i nie zamienić się w debila? Głupi gnojek.

Kręcąc głową, Kirby wystukał numer. Tex odebrał po czwartym sygnale.

– Ta – rzucił męski głos i ziewnął.

– Siema, Tex. Masz ochotę popracować?

Rozdział 19

Scottsdale środa, południe

Sam wdrapywał się na stopnie prowadzące do wozu kempingowego grupy operacyjnej, myśląc tęsknie o taquerii oddalonej o sześć kilometrów. W ręce miał plastikową torbę z pobliskiego minisamu. Wyciągnął z niej gazowany napój, masło orzechowe i serowe krakersy, zwinął reklamówkę w kulę i strzelił nią w pierwszy kosz na śmieci, jaki zobaczył. Chybił – ale najwyraźniej nie on jeden.

Skinąwszy na powitanie mężczyznom i kobietom zajętym elektronicznym sprzętem wtłoczonym do wozu, otworzył napój i ruszył w stronę gabinetu Douga Smitha. Drzwi były otwarte, więc wszedł.

– Cześć. – Pozdrowił Douga paczką krakersów.

– Zamknij drzwi.

Sam zebrał się w sobie, spodziewając się najgorszego. Nie był pewien, czym wkurzył Douga, ale był pewien, że wkurzył. Gdyby miał jeszcze jakieś wątpliwości, fakt, że Doug nie poprosił go, by usiadł, był kolejnym złym znakiem. Sam z westchnieniem wepchnął krakersy do kieszeni marynarki i czekał, aż szef zacznie mu wiercić kolejną dziurę w brzuchu.

Nie musiał czekać długo.

– Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz? – warknął Doug. Sam nie odpowiedział, nie wiedząc, o co chodzi.

– No więc? – Doug odepchnął do tyłu swoje krzesło i wskazał cienką teczkę, która leżała na jego biurku, jak akt oskarżenia.

Sam już dawno opanował do perfekcji sztukę czytania do góry nogami. Okładka mówiła wszystko: Lee Andrew Mandel. Cóż, był na to przygotowany. Nie sądził tylko, że to gówno wpadnie w wentylator tak szybko.

– Miałeś powiedzieć Sizemore’owi, jak dowiesz się czegoś o tej Cutter – powiedział Doug. – Bezpośrednie polecenie od Kennedy’ego. Bardzo proste do wykonania. A i tak to spieprzyłeś.

- Przykro mi. – Sam starał się wydobyć z siebie ton skruchy. – Sprawdzałem trop uzyskany od poufnego informatora. Może to mieć pewien związek z Natalie Cutter. Tak czy inaczej, przepisy mówią, że danych poufnych informatorów nie zdradza się nikomu w biurze, jeśli nie zachodzi wyższa konieczność, a tym bardziej cywilowi jak Sizemore, który nie pracuje już w FBI. Cywilowi, dodam, który wie więcej od nas o niektórych aspektach działania naszych grup docelowych i zatrzymuje te informacje dla siebie. Jego prawo. Jest osobą prywatną. A poufny informator to prawo agenta.

Doug wypuścił długi oddech, potem kolejny, aż w końcu powiedział opanowanym tonem:

– Masz poufnego informatora.

– Tak jest, proszę pana.

– Więc zamiast współpracować z Sizemore’em, jak ci polecił Kennedy, sprawdzasz trop od informatora, którego gdzieś, jakimś cudem, dorwałeś na własną rękę.

– Tak jest.

– I ten trop jest tak cholernie gorący, że aż musiałeś nadać swoim wymysłom najwyższy priorytet?

– Tak jest.

– Czy ty masz pojęcie, ile roboczogodzin może zająć namierzenie auta z wypożyczalni po pięciu miesiącach?

– Nie, proszę pana.

– Poufny informator – rzucił sarkastycznie Doug, krzywiąc się, jakby te słowa były gorzkie.

Sam nie odpowiedział. To nie było pytanie. Doug podniósł teczkę.

– Będę cię krył przed Kennedym, jak długo dam radę. Znowu. – Rzucił teczką w Sama, który złapał ją bez mrugnięcia okiem. – I lepiej wyjdź z tego czysty jak łza albo dosłużysz do swojej dwudziestki w Fargo, a ja będę się śmiał w głos, podpisując przeniesienie.

– Tak jest.

– Zabieraj swoją przemądrzałą dupę z moich oczu.

Sam zamknął za sobą drzwi, zanim Doug dokończył zdanie.

Rozdział 20

Quartzite, Arizona środa, po południu

Tex White namierzył cel dokładnie w miejscu, które mu wskazano. Kurierka zaparkowała pod McDonaldem w Quartzite. Widział, jak krótko rozmawiała przez komórkę – prawdopodobnie meldowała się szefowi.

Potem wysiadła, zamknęła samochód pilotem i przeciągnęła się, jakby nie ruszała się zza kółka od samego L.A.

Bo pewnie tak było. Kurierzy nie robili częstych przerw, bo wiedzieli, że wtedy są najbardziej narażeni.

White przestawił białego vana na miejsce parkingowe obok niej, z lewej strony, ale zostawił jej sporo miejsca, żeby mogła otworzyć drzwi. Nie chciał, by było jej zbyt ciasno – jeszcze przyszłoby jej do głowy wsiąść od strony pasażera.

Okna vana były bardzo ciemne, nawet te w drzwiach kierowcy i pasażera. Przednia szyba przepuszczała tylko tyle światła, by zmieścić się w normach obowiązujących w Arizonie. White rozwinął szeroką żaluzję przeciwsłoneczną. Osłona nie tylko chroniła go od upału, ale zapewniała też pełną prywatność.

Przeszedł na tył vana, uchylił drzwi, tak by kurierka nie usłyszała trzasku zamka, i włożył narciarską maskę. Sięgnął po chirurgiczne rękawiczki, które miał schowane w torbie ze spożywczego. Założył je i sprawdził, czy nie ma w nich dziur. To cholerstwo rwało się prędzej niż zwykła guma. Zadowolony z oględzin, wyciągnął z tylnej kieszeni sprężynową pałkę.

Gotów do roboty.

Z cierpliwością doświadczonego myśliwego kucnął na tyle vana i czekał, aż kurierka skorzysta z toalety, odbierze zamówienie i wróci do samochodu.

Pot ściekał mu pod maskę.

Nie zwracał na to uwagi.

Na parkingu nie było wielu osób. Zimowi wczasowicze w większości zebrali manatki i wrócili na północ, podążając za topniejącym śniegiem. Kiedy odbywały się doroczne targi kamieni szlachetnych i minerałów, na tej suchej, zakurzonej ziemi potrafiły się zgromadzić tysiące ludzi, ale w tym tygodniu w Quartzite nic się nie działo. Było za późno na lunch, a za wcześnie na kolację. Tylko ludzie podróżujący z L.A. do Phoenix i z powrotem robili sobie tutaj przystanek.

Nie żeby to miało jakieś znaczenie dla White’a. Zdarzało mu się wyłuskać człowieka nawet z kolejki do teatru tak, by nikt się nie zorientował.

Szklane drzwi McDonalda otworzyły się; kurierka wyszła na zewnątrz. W średnim wieku, farbowane brązowe włosy, lekkie spodnie i T-shirt – było ze czterdzieści stopni. Jej torebka była tak samo nijaka jak właścicielka. Kobieta miała już w dłoni kluczyki. Naciśnięciem guzika odblokowała zamek od strony kierowcy i otworzyła drzwi.

White wyskoczył z vana jak osiemdziesięciokilowy kot. Obciążona ołowiem pałka spadła na podstawę czaszki kurierki z mięsistym trzaskiem.

Kiedy kobieta osuwała się do przodu, wyrwał jej kluczyki z dłoni i użył rozpędu opadającego ciała, by przerzucić je na stronę pasażera i zepchnąć do wnęki na nogi. Zerwał z twarzy maskę i cisnął ją na siedzenie. W końcu odwrócił się do vana i zamknął boczne drzwi.

Pięć sekund po naciśnięciu guzika pilota przez kurierkę White wślizgnął się na siedzenie kierowcy, zatrzasnął drzwi i zapalił silnik. Wyjechał na odludzie, gdzie miasto przechodziło w pustynię; stał tu tylko motel, funkcjonujący na granicy bankructwa. Życie toczyło się tu głównie w nocy, kiedy dziewczyny zabierały klientów na piętnastominutowy numerek. W ciągu dnia był to motel-widmo.

White zajechał od tyłu, zaparkował obok wielkiego kubła na śmieci i opuścił spodnie. Zagryzając zęby, zerwał taśmę mocującą stalowy łom do jego prawej goleni.

Rozejrzawszy się dookoła, by się upewnić, że nikt nie patrzy, podszedł do bagażnika małego samochodu, wsunął łom pod jego krawędź i brutalnie wyłamał zamek. Klapa odskoczyła do góry. White zobaczył walizkę i paczkę, owiniętą w brązowy papier, starannie opieczętowaną. Wepchnął paczkę pod koszulę i zamknął bagażnik. Wyłamana klapa zamknęła się na tyle, by nie wyglądać podejrzanie z drugiej strony placu.

Jeszcze raz rozejrzał się niepostrzeżenie dookoła. Nikogo. Chciał już wrócić pieszo do vana, ale nagle przypomniał sobie resztę instrukcji.

Pokiereszować kuriera.

Wciągnął czarne skórzane rękawiczki z ołowianymi wszywkami na grzbietach palców i otworzył drzwi beżowego samochodu.

Rozdział 21

Glendale środa, wieczór

Dlaczego nie zadzwonił? Czyżby powiedział o mnie swojemu szefowi i teraz nie chce mi spojrzeć w oczy? Kate chodziła niespokojnie po warsztacie i zastanawiała się, czy ufając agentowi Samowi Grovesowi, podpisała na siebie wyrok śmierci. Nie bądź głupia. Nikt jeszcze nie dzwonił z groźbami. A może to dlatego, że tym razem nie będą grozić. Po prostu mnie zabiją i będzie po sprawie.

Odruchowo zerknęła na zamki zabezpieczające drzwi jej domowego warsztatu. Pozamykane. Wskaźniki statusu na panelu alarmu wciąż świeciły na zielono. Jakoś nie poprawiło jej to samopoczucia. Była na tyle rozsądna, by wiedzieć, że wszystkie zamki i alarmy świata nie powstrzymają kogoś, kto jest naprawdę zdeterminowany.

Podskoczyła, słysząc pukanie do drzwi. Z bijącym sercem podeszła do najbliższego interkomu, przycisnęła włącznik i rzuciła szorstko:

– Tak?

– Sam Groves.

– Jest pan sam?

– Ja dotrzymuję obietnic, pani Chandler.

– Już idę.

Nie powiedziała tylko, że będzie się modlić przez całą drogę do drzwi.

Sam czekał z ledwie skrywaną niecierpliwością, kiedy Kate odprawiała swój rytuał z wyglądaniem przez judasz oraz otwieraniem zamków i zasuw. Popołudnie spędzone na zapamiętywaniu zawartości teczki, która mogła mu złamać karierę, i wydzwanianiu do agentów, którzy zbywali go byle czym, skutecznie popsuło mu humor.

Kiedy drzwi wreszcie się otworzyły, szybko wszedł do środka, by Kate przypadkiem się nie rozmyśliła.

– Czy te zamki zjawiły się tu przed czy po zaginięciu Lee? – zapytał bezceremonialnie.

– Przed – odparła Kate, zamykając zasuwę.

– Dlaczego? Często pani grożą śmiercią w tym biznesie?

– Nie, chodzi o rabunki. Czasem surowiec, nad którym pracuję, ma sporą wartość nawet przed obróbką.

– Jak Siedem Grzechów?

– Tak. To był najlepszy jakościowo surowiec, z jakim miałam do czynienia. – Zrobiła trzy kroki i włączyła system alarmowy.

Sam pamiętał, co tamta sprzedawczyni mówiła o wielkim syntetycznym szafirze.

– Czyli miał świetny kolor i przejrzystość i był unikatowy?

– Wszystkie trzy cechy na szóstkę. – Odwracając się do Sama, Kate odgarnęła z twarzy falę czarnych włosów. – To był najpiękniejszy surowiec, jaki kiedykolwiek widziałam. A nawet lepszy, bo w stu procentach naturalny.

– W przeciwieństwie do syntetyków?

– Naprawdę chce pan to wiedzieć?

– Dlatego pytam. Kate westchnęła.

– To nie takie proste. To znaczy, laboratoryjne kamienie to stuprocentowe syntetyki. Z tym każdy się zgadza. Ale w którym momencie naturalny kamień zostaje tak zmieniony przez człowieka, że nie można go już nazwać naturalnym?

– To mnie pani zastrzeliła.

– Co pan powie? – Kąciki jej ust drgnęły. – Każde stowarzyszenie gemmologiczne na świecie prowadzi długie, nudne, czasem burzliwe dysputy, próbując ustalić, gdzie należy postawić granicę między dopuszczalnym traktowaniem kamienia a ingerencją posuniętą tak daleko, że kamień przestaje być naturalny.

– A wtedy jego wartość spada?

– To nieuniknione.

– Chodzi o niepowtarzalność?

Kiwnęła głową. Po raz kolejny odgarniając włosy z twarzy, powiedziała:

– W warsztacie mam spinkę. Chce pan coś z kuchni, zanim pójdziemy?

– Nie, dzięki. Dwa kilometry stąd jest świetna meksykańska knajpka.

– Pedro’s Burrito?

– Tak. Piekielnie ostry sos. Musiałem zamówić mleko, żeby zgasić ogień.

– Zauważyłam.

Sam oblizał górną wargę i wyczuł szorstką warstewkę zaschniętego mleka.

– Do diabła – mruknął, ocierając usta dłonią. – Trudno mieć władczy wygląd z mlekiem na gębie.

Kate zachichotała i poczuła, że jej napięcie zelżało. Skoro już miała znosić obecność gliniarza, to wybrałaby właśnie takiego, z mlecznym wąsikiem i pokręconym poczuciem humoru. Uważaj, kobieto, powiedziała sobie. On nie powinien mieć poczucia humoru. Już i tak za bardzo ci się podoba.

– Nie ma pani czujników ruchu w systemie alarmowym? – spytał Sam, patrząc na światełka alarmu.

– Nie. Kiedy zakładali mi system, miałam kotkę. Dostałam ją z domem, coś w rodzaju transakcji wiązanej. Ale chociaż chłopaki od instalacji strasznie się starali, żeby stworzyć przestrzeń dla zwierzaka, wciąż miałam za dużo fałszywych alarmów. Znudziło mi się płacenie za odwoływanie policji, zlikwidowałam więc czujniki.

Sam rozejrzał się. Nigdzie ani śladu zwierzaka.

– A co się stało z kotką?

– Poszła sobie. Uznała, że bardziej lubi sąsiadów.

Rozkoszując się kobiecym ruchem bioder opiętych w ciasne dżinsy, Sam ruszył za Kate do warsztatu. Już chciał jej powiedzieć, że jeśli chodzi o niego, to nie musi spinać włosów, ale uznał, że powinien unikać osobistych uwag. Tak jak powinien unikać zauważania jej długich nóg, zgrabnej pupy i cytrusowego zapachu skóry, który czuł, jeśli stanął dość blisko.

Krótko mówiąc, powinien zostać świętym.

– Czyli oprócz cięcia i polerowania – powiedział – z drogimi kamieniami nie powinno się nic robić?

– To by była sytuacja idealna. – Weszła do warsztatu i zaczęła szukać spinki.

– Ale mówimy o istotach ludzkich, nie o świętych – stwierdził sucho Sam. Doprawdy? – Znalazła spinkę na pierwszym stole, obok zestawu trzpieni szlifierskich, i zabrała się do ujarzmiania włosów. – Niektóre techniki są tak stare, że stały się dopuszczalne. Problem stanowią nowsze.

– Coś w rodzaju tradycji? Jeśli dziadek to robił, to w porządku, ale nie wolno wyskoczyć z niczym nowym?

Kate kiwnęła głową.

– Właściwie można robić wszystko, pod warunkiem że powie się kupcowi, co to było, zwłaszcza jeśli zmiany nie są trwałe albo kamień potrzebuje specjalnych zabiegów, by zachować wygląd.

– Ale jeśli powiesz kupcowi – stwierdził Sam – może się okazać, że nie da dobrej ceny.

– Bingo. Wszystkie zabiegi powinny zostać ujawnione przed kupcem, ale wielu pomniejszych jubilerów, a i niektórzy z górnej półki, uważa, że skoro kupiec nie pyta, to widocznie mu nie zależy, bo przecież wszyscy wiedzą, że kamienie są traktowane w którymś momencie między kopalnią a oprawą w drogi metal.

Sam uniósł brew.

– Uważam się za przyzwoicie wykształconego gościa, ale nie mam bladego pojęcia, czym się różni kamień traktowany od nietraktowanego.

– Tak jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent osób, które kupują biżuterię w hipermarketach, i dlatego jawność traktowania jest taka ważna. – Mówiła szybko, wmawiając sobie, że jego uniesiona brew wcale nie jest sexy, tak samo zresztą jak jego szerokie ramiona. – Niektóre towarzystwa gemmologiczne wykluczają członków, którzy sprzedają traktowane kamienie i nie przyznają się do tego, szczególnie jeśli zmiany nie są trwałe.

Więc niektórzy goście majstrują przy kamieniach, żeby lepiej wyglądały, i sprzedają je bez słowa.

Kate odwróciła wzrok od jego przenikliwych szafirowych oczu. On nie jest sexy. To federalny robot. Pamiętaj o tym.

– Szmaragdy były nasycane olejem od setek lat, by pogłębić kolor. Rubiny i szafiry od tysięcy lat były podgrzewane dla osiągnięcia tego samego efektu. Weź korund, który jest zbyt jasny, zbyt pomarańczowy albo zbyt fioletowy, poddaj go kontrolowanej temperaturze, a będziesz miał kamień o lepszym kolorze. Dla każdego kamienia, jaki stworzyła natura, jest sposób, a raczej kilka sposobów, żeby go poprawić.

Sam oparł się o stół i zaczął sobie wmawiać, że nie czuje jej cytrusowego zapachu. Naprawdę.

– Więc o co tyle zamieszania? Jeśli wszyscy to robią, komu to przeszkadza?

– Unikatowość, unikatowość, unikatowość. Syntetyczny kamień jest na samym spodzie tej piramidy. Możemy je wytwarzać na kontenery. Kamień traktowany jest cenniejszy, bo naturalnie występujące kamienie, o jakiejkolwiek przejrzystości czy kolorze, są, z samej swojej natury, stosunkowo rzadkie.

– Czyli syntetyki to najgorsze badziewie.

Kąciki jej ust wygięły się w uśmiechu. Musiała przyznać, że ten facet na nią działał.

– Tak. Traktowane kamienie to kamienie naturalne, które nie były dość dobrej jakości. Każde traktowanie, o jakim wiem, da się wykryć, jeśli jesteś dość dobry i masz dobre narzędzia. Podgrzewanie zostawia ślady, które powinien zauważyć każdy ekspert. Mimo to traktowany kamień o pięknym kolorze niemal zawsze będzie kosztował więcej niż naturalny kamień o kolorze nieciekawym. Syntetyk o jakimkolwiek kolorze odpada w przedbiegach.

– No dobra. – Pochylił się lekko w jej stronę. Zapach. Cytrusowy i ciepły. Z całą pewnością. – Więc jaką premię zgarnia naturalny kamień?

Kok na głowie Kate rozsypał się. Wymamrotała pod nosem przekleństwo i, rezygnując z profesjonalnego wyglądu, spięła włosy na karku.

– Powiedzmy, że mamy dwa niebieskie szafiry o jednakowej wadze i doskonałym kolorze – wyjaśniła. – Jeden był podgrzewany, a drugi nie. Ten, który nie był traktowany, zostanie wyceniony co najmniej trzy razy wyżej, czasami o wiele więcej, zależnie od wielkości. Naturalne, nietraktowane kamienie to najwyższa półka.

– Więc kiedy Lee zniknął, zaczęła pani szukać naturalnych, wysokiej jakości, unikatowych szafirów, które przewoził.

Zamrugała, przypominając sobie, że mleczny wąsik nie spowolnił umysłu tego faceta.

– Miałam nadzieję, że uda mi się wytropić któryś z Siedmiu Grzechów, może nawet wszystkie, i dowiedzieć się, skąd się wzięły.

– I na coś pani trafiła.

- Dlaczego pan tak uważa?

– Bo ktoś groził pani śmiercią.

– Ale to nie miało żadnego sensu. – Kate rozłożyła ręce. Męczyłam FBI i miejscową policję i umieściłam w Internecie zdjęcia zaginionych szafirów, żeby zawiadomiono mnie, gdyby któryś pojawił się na rynku, ale nic...

– Chwila – przerwał jej Sam. – Ma pani zdjęcia szafirów McClouda?

– Tak, Siedmiu Grzechów i syntetyków, które szlifowałam, żeby zdecydować, jak najlepiej obrobić surowiec.

Sam potrząsnął głową, jak pies wychodzący z wody.

– Brrr. Szlifowała pani syntetyczne szafiry?

– Oczywiście.

– Dlaczego?

– Birmański surowiec tak cenny jak ten od McClouda nie zjawia się co roku ani nawet co piętnaście lat. Może mi pan wierzyć – powiedziała szybko, uprzedzając kolejne pytanie. – Tajlandzcy dilerzy, którzy kontrolują rynek surowych szafirów i rubinów, trzymają w garści kopalnie, górników i przemytników. Wszystko jest traktowane. Każdy kamień jest podgrzewany, wypełniany, oliwiony, prasowany pod ciśnieniem i tak dalej. Surowiec McClouda został wydobyty ponad sto lat temu, zanim zaczął się ten proceder.

– Kapuję. Unikatowość.

– Właśnie. Więc kiedy zobaczyłam surowiec McClouda, zrobiłam to, co robi wielu najlepszych szlifierzy. Kupiłam syntetyczną wersję i zaczęłam na niej ćwiczyć, wypróbowując różne szlify i rozmiary, żeby z naturalnego kawałka uzyskać jak najcenniejsze kamienie.

– Czy taka praca nie jest teraz skomputeryzowana?

– Owszem, w dużej części, zwłaszcza jeśli chodzi o pośledni fragment rynku. Niektórzy najlepsi szlifierze też mówią z entuzjazmem o komputerowych programach do projektowania, które pomagają im zdecydować, jak oszlifować surowiec. Ale ja nie jestem przekonana. – Wzruszyła ramionami. – Według mnie najlepiej się sprawdza własne doświadczenie.

– Cóż, to wyjaśnia sprawę.

- Jaką?

– Dlaczego nie musiała pani szukać wielkiego niebieskiego kamienia, żeby podmienić szafir Purcellowi. Miała go pani pod ręką. Myślałem, że może za pierwszym razem poszła pani zmierzyć kamień, a następnego dnia wróciła z podróbką.

– Rozmawiał pan z Purcellem?

– Z jego żoną. Zapamiętała panią.

– Co za babon.

Ona też panią uwielbia. Kate skrzywiła się i zaczęła się bawić jednym z metalowych sztyftów.

– Co to takiego? – spytał Sam, przyglądając się nieufnie cienkiemu pręcikowi.

– Trzpień. Narzędzie używane przez szlifierzy, żeby przyciskać kamień do tarczy ściernej. Rozpromieniła się. – Urządzić panu krótką wycieczkę po moim warsztacie?

– Jak tylko mi pani powie, dlaczego podmieniła kamień Purcella. Dwa razy.

Kate przygryzła kącik ust.

– Pan naprawdę szybko kojarzy, agencie Groves.

Mógł powiedzieć to samo o niej, ale nie zrobił tego; kiedy on mówił, ona milczała, czekał więc, aż sama się odezwie. Nie było to przykre oczekiwanie. Dało mu pretekst do uważnego przyjrzenia się jej ciemnym oczom i pełnym, kuszącym ustom.

Kate oparła się o stół roboczy i założyła ręce, zastanawiając się, ile może mu powiedzieć.

– Wszystko – rzucił. Spojrzała na niego przestraszona.

– Czy pan umie czytać w myślach?

– Nie więcej niż każdy inny glina. Niech mnie pani nie zwodzi, pani Chandler, bo nie spodoba się pani, co z tego wyjdzie.

– Grozi mi pan? Więc przejdźmy na ty. Tamten, który mi groził, też mówił do mnie „Kate” – odgryzła się.

Sam zapamiętał tę informację i czekał, aż cisza otworzy Kate usta.

- No dobra. – Oparła ręce o stół i skrzyżowała kostki. – Szukałam Siedmiu Grzechów, posługując się zdjęciami oszlifowanych kamieni.

– I co?

– Wszyscy, których pytałam, powtarzali mniej więcej to samo: „ładne kamyki” i „jasne, mała, dam ci znać, jak je zobaczę”. Czekałam na telefony. Jedyny, jaki dostałam, groził mi śmiercią. Zaczęłam więc jeździć na najbardziej prestiżowe targi gemmologiczne, nie podając prawdziwego nazwiska i nie przyznając się do związków z Lee. Miałam się już poddać, kiedy zobaczyłam szafir Purcella. Zapytałam o kamień i usłyszałam stek bzdur.

– Więc popędziłaś do domu, wzięłaś bliźniaczy kamień i podmieniłaś je następnego dnia.

- Tak.

– Masz tupet.

– Można tak powiedzieć.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Kate też się uśmiechnęła.

- Kiedy byłam młodsza, robiłam magiczne sztuczki. Zarabiałam na dziecięcych imprezach urodzinowych i nawet myślałam, żeby zająć się tym zawodowo. Ale w końcu zdałam sobie sprawę, że jedyne kobiety, jakie widziałam w magicznym biznesie, służyły za wystrojone w błyszczącą bieliznę manekiny, które dawały się ciąć na pół. Jedno spojrzenie w łazienkowe lustro uratowało mnie przed karierą sceniczną. No i miłość do drogich kamieni.

Oczy Sama zamigotały wesoło na myśl o małej Kate zabawiającej kolegów wyciąganiem im z uszu monet i króliczków.

– No dobra. Więc podmieniłaś Purcellowi kamień. I co potem?

– Przyniosłam szafir do domu, sfotografowałam go pod różnymi kątami i porównałam ze zdjęciami kamieni McClouda. Nie ma żadnych wątpliwości. Szafir Purcella to jeden z Siedmiu Grzechów.

- Więc kiedy zweryfikowałaś, że tak powiem, tożsamość kamienia, zamieniłaś go z powrotem.

– Właśnie wtedy się poznaliśmy. – Dobry humor Kate zniknął. Sam nie przyszedł tu, żeby się do niej uśmiechać. Przyszedł jako gliniarz.

– Dlaczego wróciłaś do Purcella z syntetycznym szafirem? Po co było ryzykować?

– Nie zamieniłam tych kamieni dla zabawy czy zysku – odparła szorstko. – Sądziłam, że jeśli będę miała dowód, że to ten sam kamień, Purcell zechce mi powiedzieć, skąd go wziął. A gdyby nie chciał rozmawiać ze mną, FBI mogłoby go skłonić do zmiany zdania. Tak czy inaczej, byłabym bliższa prawdy, co się stało z Lee między Fort Myers, skąd dzwonił po raz ostatni, a Captiva Island, która była jego punktem docelowym.

– Więc nie jesteś pewna, gdzie zaginął Lee?

– Nie. Z początku naciskałam McClouda, ale on nie miał żadnych wieści. Więc za punkt wyjścia obrałam założenie, że Lee zatrzymał się na Sanibel na lunch w swoim ulubionym bistro.

Sam przypomniał sobie jeden z zapisów w teczce, której uczył się na pamięć przez większą część popołudnia.

– McCloud mieszka na Captivie. Kate skinęła głową.

– Lee odwoził mu gotowe kamienie.

– Siedem Grzechów. Czy wszystkie były podobne?

– Nie. Każdy miał inny szlif, inną wagę. To było prawdziwe wyzwanie, do maksimum wykorzystać surowiec, jednocześnie trzymając się życzeń McClouda, który chciał mieć siedem szafirów różnego kształtu, ale w tym samym niepowtarzalnym kolorze.

– Ciekawe, dlaczego chciał właśnie czegoś takiego.

– To kolekcjoner. A cały sens kolekcjonowania tkwi w tym, żeby mieć coś, czego nie ma nikt inny. Siedem Grzechów to było właśnie to. Najrzadszy, niepowtarzalny okaz.

– Wart, by zabić dla niego człowieka.

– I ktoś to zrobił – odparła głosem równie ponurym jak wyraz jej twarzy.

– Czy możesz zrobić listę kolekcjonerów, którzy mogliby pragnąć tych kamieni?

– Wszyscy.

– Ale nie każdy by dla nich zabił – stwierdził Sam. Mam nadzieję, dodał w myślach.

Kate bawiła się sztyftem na stole.

– Masz więcej wiary w ludzką przyzwoitość niż ja. – Wypuściła pręcik, który potoczył się z metalicznym dźwiękiem i dotknął drugiego. – Chodzi o to, kto byłby skłonny zabić dla Siedmiu Grzechów i wiedział, że Lee je ma.

– Kiedy FBI przesłuchiwało McClouda, twierdził, że nikomu nie mówił o tych kamieniach.

– A co miał powiedzieć? Że zadzwonił do każdego kolekcjonera, jaki mu przyszedł na myśl, i pochwalił się, że jadą do niego takie cudeńka?

– A myślisz, że tak zrobił?

– Nie wiem, ale jestem pewna, że ja nie powiedziałam o tych szafirach nikomu z wyjątkiem Lee.

– A Lee? Komu mógł powiedzieć, że wiezie Siedem Grzechów?

Już miała odpowiedzieć, że nikomu, ale ugryzła się w język.

– Może swojemu chłopakowi. Nie wiem. Norm nic o tym nie wspominał, kiedy zadzwonił, żeby mi powiedzieć, że Lee nie wrócił do L.A.

– Jesteś w kontakcie z Normem? Czy on ma jakieś nazwisko?

– Norman Gallagher. Strasznie cierpiał, kiedy Lee tak zniknął bez słowa. Umówiliśmy się, że będziemy do siebie dzwonić, gdyby któreś się czegoś dowiedziało.

– Czy Norm potem dzwonił?

– Tylko żeby pogadać. Nie miał żadnych nowin. Gdzie on mieszka?

– W Los Angeles. Dam ci jego adres i telefon, ale to strata czasu. Norm wie mniej niż ja o zniknięciu Lee.

Sam wolałby wierzyć, że Kate kłamie, ale tak nie było.

– Czy to możliwe, żeby Lee znalazł sobie innego kochanka i olał całe dotychczasowe życie?

– Wszystko jest możliwe. Ale czy prawdopodobne? Raczej nie. To by było całkowicie sprzeczne z jego osobowością. Lee taki nie jest. – Jej oczy wypełniły się łzami. – Nie był. Tak się boję, że nie żyje. Do diabła. – Otarła łzy wierzchem dłoni. – Ile czasu potrzeba, żeby przestało boleć?

– Nigdy nie przestaje. Tylko się do tego przyzwyczajasz.

– Boże, ty to potrafisz pocieszyć człowieka.

– Do tego też się przyzwyczaisz.

Rozdział 22

Scottsdale środa, wieczór

– Nie wiem? – Ted Sizemore chodził po hotelowym pokoju córki, który znajdował się na tym samym piętrze co pokój jej kochanka, a to Sizemore’a doprowadzało do białej gorączki. – Co to, do diabła, znaczy „nie wiem”?

Sharon ukradkiem oglądała lakier na paznokciach. Prawy palec wskazujący ciągle się łuszczył. Naprawdę będzie musiała trochę się sobą zająć przed dzisiejszym wyjściem. Tak jak ojciec, Peyton zauważał każde niedociągnięcie w jej wyglądzie, choćby najdrobniejsze. Zupełnie jakby znowu służyła w tym cholernym FBI.

– No więc? – rzucił ze złością Sizemore.

– Nie wiem to znaczy nie wiem. – Musiała w końcu stawić czoło furii ojca. Chociaż rumieniec na jego policzkach wywołał raczej alkohol niż gniew. Tak czy inaczej miała dość jego stylu zarządzania, polegającego na wrzaskach i ciskaniu się. – Kurierka miała się zameldować dwie godziny temu. Nie zadzwoniła. Nie wiem, dlaczego. Wiem tylko, że nie odbiera komórki.

– No to ją znajdź, na Boga!

- Drogówka w całym stanie ma rozkaz raportować, jeśli zobaczy jej samochód. Policja z Phoenix sprawdza parkingi przy stadionie, lotnisku i w innych uczęszczanych miejscach, gdzie porzucone auto nie zostałoby zauważone nawet przez parę dni. Arizoński wydział bezpieczeństwa sprawdził wszystkie wypadki drogowe od ostatniego meldunku kurierki. Jej samochód nie brał udziału w żadnym z nich. Ja obdzwoniłam wszystkie szpitale i przychodnie stąd do Quartzite, bo stamtąd dzwoniła ostatni raz. Mało brakowało, żebym otworzyła okno i krzyknęła: „Juhuu, gdzie jesteś?” Zrobiłam wszystko, co mi kazałeś. – I to zanim mi kazałeś, ale ty o tym nie wspomnisz, a ja nie jestem taka głupia, żeby o tym mówić. – Nikt o tym nazwisku nie został przyjęty na leczenie. I nikt o tym nazwisku nie brał udziału w wypadku drogowym na terenie stanu. Nikt...

– Nie opowiadaj mi o swoich problemach. Daj mi rozwiązania!

– Jak tylko jakieś znajdę, pan dowie się pierwszy.

– No więc nie siedź na tyłku, czekając, aż coś ci spadnie z nieba. Idź i ich szukaj!

Zanim zdążyła powiedzieć ojcu, że jako szef jest do niczego, zadzwoniła jej komórka. Sharon odebrała, wysłuchała wiadomości i rozłączyła się.

– Znaleźli kurierkę na parkingu w Quartzite – powiedziała. – Lekarz na ostrym dyżurze wyjmuje jej właśnie kawałki czaszki z mózgu. Nawet jeśli się obudzi, niewiele nam pomoże. Tego typu urazy kasują pamięć krótkoterminową.

Sizemore odchrząknął.

– Standardowe działanie latynoskich gangów. Sprać ofiarę na kwaśne jabłko, nawet jak nie trzeba. A co z jej paczką?

- A jak myślisz?

– Branson and Sons spędzą sporo czasu z przedstawicielami swojej ubezpieczalni, bo zlecili to własnemu kurierowi. – Sharon milczała chwilę. – Nie chcesz wiedzieć, jakie ma szanse na przeżycie?

– Jedyną osobą, której przeżycie mnie interesuje, jestem ja sam. Jeśli naprawdę szybko nie poradzimy sobie z tymi Latynosami, zacznę tracić klientów. Nie stać mnie na to. Ciebie też nie, jeżeli chcesz u mnie jeszcze pracować.

Sharon trzymała język za zębami. O stanie finansowym firmy wiedziała więcej niż jej ojciec.

Rozdział 23

Glendale środa, późny wieczór

Sam podniósł głowę znad kubka z kawą. Teczka Lee Mandela leżała otwarta na stole roboczym, obok narzędzia, które Kate nazywała trzpieniem szlifierskim.

- No dobrze – powiedział. – FBI i lokalna policja są zgodne co do tego, że wypożyczony wóz został oddany z opóźnieniem, ale w dobrym stanie. Bagażnik nienaruszony. Żadnych sforsowanych zamków. Alarm sprawny. – Spojrzał na Kate. – Żaden z samochodów, które wynajmowałem, nie miał alarmu. Większość nie miała nawet zamków na pilota.

– Spróbuj korzystać z lepszych wypożyczalni.

– Spróbuj wyżyć z rządowej diety podróżnej.

– To, że nikt się nie włamywał do bagażnika, nie znaczy jeszcze, że Lee jest złodziejem – powiedziała Kate ostro. Bandyta albo bandyci mogli mu odebrać kluczyki.

– Nikt nie doniósł o żadnej szamotaninie z udziałem mężczyzny o rysopisie Lee.

– A ktokolwiek pytał? Sam zacisnął usta.

– Słuchaj, nie wiemy, gdzie dokładnie między Captivą a lotniskiem zdarzył się ten napad. Jeśli się zdarzył. Żadnemu z lokalnych komisariatów nie zależało na doniesieniach o napadzie w ich turystycznym raju. Nasi ludzie wypytali miejscowych, ale to żmudna robota. Nikt nic nie widział i nie słyszał albo nie chciał słyszeć. Szczerze mówiąc, cokolwiek się stało, jest bardzo mało prawdopodobne, żeby ktokolwiek coś zauważył, oczywiście zakładając, że w ogóle było co zauważyć.

– Bzdura. – Kubek Kate huknął o stół. – Człowiek nie może się tak po prostu rozpłynąć w powietrzu.

– Zdziwiłabyś się – powiedział Sam. – To łatwiejsze niż ci się wydaje, Kate. Ludzie, którzy mają coś do ukrycia, robią to co chwilę.

Podbródek Kate wysunął się. Jej usta przybrały uparty wyraz.

– Mówisz jak inni agenci.

– Chcesz, żebym kłamał?

– Chcę, żebyś choć trochę mi zaufał i uwierzył, że nie jestem idiotką. Lee nie zrobiłby tego ludziom, którzy go kochają. Kropka. Jeśli wyjdziesz od tego, może znajdziesz inne pytania, które należy zadać.

Sam otworzył usta, zamknął je i kiwnął głową.

– Trafiony, zatopiony.

Kate była zbyt zdumiona, by cokolwiek powiedzieć.

Zapadła cisza. Sam, pijąc kawę, usiłował się postawić na miejscu kuriera, który ma w garści milion dolarów.

Kate mu się przyglądała. Ilekroć zdawało jej się, że zapędziła go w kozi róg, zaskakiwał ją. Za tymi budzącymi dreszcz niebieskimi oczami był mózg pierwszej klasy. Za twardą linią jego ust kryło się poczucie humoru. Za arogancją gliniarza była chęć uczenia się.

To ją wytrącało z równowagi. On ją wytrącał z równowagi.

– O czym myślisz? – zapytał cicho.

– Hm... – nie wiedziała, co odpowiedzieć. Bo nie miała zamiaru mu powiedzieć, że podoba jej się jako mężczyzna.

– Okłamywanie agenta FBI to przestępstwo zagrożone karą sądową.

– Więc musisz być bardzo zajętym człowiekiem. Uśmiechnął się.

– A skoro już o tym mowa, nie wolno ci robić żadnych numerów, dopóki jesteś informatorem.

– Numerów?

– Podmieniać żadnych kamieni, jeśli chodziło ci to po głowie. Zrobiła przestraszoną minę.

– A pomogłoby, gdybym to zrobiła?

– Dam ci znać, jeżeli zajdzie taka konieczność. A już on dopilnuje, żeby do tego nie doszło.

Odwrócił kilka stron w raporcie. W ciszy szelest papieru wydał się głośny.

- Czy ci, którzy napadają na kurierów, zawsze wyważają bagażniki? – zapytała Kate po kilku minutach.

Sam zamrugał, dostrajając się do toku jej myśli.

– Latynosi robią to bardzo często – powiedział w końcu. – A czasami masakrują kuriera, który nie oddaje przesyłki dość szybko.

– Może właśnie to się stało z Lee. Może go pobili i ukryli... rezultat.

– Zwykle zostawiają ciało jako ostrzeżenie dla następnego, żeby nie próbował zgrywać bohatera.

– Urocze.

– Tak, są naprawdę słodcy. – Sam odwrócił kolejną kartkę, zmarszczył brwi i pokręcił głową.

– Co? – spytała.

– Mówiłaś, że Lee miał ulubiony przystanek na Sanibel. Jakieś bistro.

– SoupOr Shrimp. Najlepsze krewetki na Sanibel. I mieli tam kelnera ze świetnym tyłkiem, a przynajmniej tak mówił Lee. Ja osobiście nigdy nie sprawdzałam.

– Mówiłaś policji o tym lokalu?

– Kilka razy – odparła. – A co?

– Nie widzę tu żadnego śladu – odparł Sam.

– Na przykład?

- Na przykład przesłuchania personelu, żeby się dowiedzieć, czy Lee tam był, a jeśli tak, to kiedy i czy był sam. Proste rzeczy. Podstawy. – Mówiąc to, wertował pośpiesznie cienką teczkę. – Nic. Może policja nam tego nie przekazała.

– A może w ogóle nie zawracała sobie głowy – rzuciła kwaśno Kate. Sam wyjął wąski notatnik na spiralce i coś w nim zapisał.

– Dowiemy się.

– Wolałabym, żebyś się dowiedział, co wie Purcell. Sam spojrzał na zegarek.

– Za późno. Wszyscy już poskładali stoły, pozamykali swoje skarby i piją drugiego albo trzeciego drinka.

– Więc idź do jego pokoju.

– Nie jest zameldowany w hotelu. Trzy razy dziennie odbiera tylko wiadomości w recepcji.

Kate prychnęła zniecierpliwiona. Sam uśmiechnął się.

– Nie możesz się doczekać, żeby zobaczyć jego minę, kiedy zaświecą mu w oczy odznaką.

Kate przygryzła wargi, ale nie mogła się powstrzymać od uśmiechu.

– Masz racją. Mam ochotę się odegrać za jego obleśne uśmiechy i niuchanie.

Jej uśmiech sprawiał Samowi o wiele za dużą przyjemność. Wzbudzał w nim ciekawość, czy smakuje równie kusząco, jak pachnie. Opanuj się, chłopie. Otworzył czystą stronę w notesie.

– Więc Lee zawsze jadał w tym bistro, SoupOr Shrimp?

– O ile wiem.

– Większość kurierów stara się nie zachowywać schematycznie.

– Jeśli dobrze poszukasz, zawsze znajdziesz jakiś schemat. Sam uniósł lewą brew.

– Jesteś bardzo pewna swego.

– Owszem. To mi daje odwagę, by wziąć surowiec wart milion dolarów i przekształcić go w oszlifowane kamienie warte drugie tyle. Bo jeśli nie będę się trzymać schematu, zostanę z garścią śmieci, a mój klient będzie musiał tłumaczyć swoim inwestorom, gdzie się podział ten milion.

– Więc obróbka kamieni to po prostu kwestia dostrzeżenia schematu?

– I odwagi, żeby odrzucić wszystko, co do niego nie pasuje.

Sam zastanawiał się nad tym przez chwilą. W końcu popchnął teczkę w jej stronę.

– Przeczytaj to. I powiedz mi, czy jest tu coś, co nie pasuje.

Rozdział 24

Scottsdale czwartek, nad ranem

Zakładając rękawiczki chirurgiczne, Kirby obserwował wózek golfowy z logo hotelu Royale, jadący powoli przez pracowniczy parking. Prędkość nie miała nic wspólnego z poziomem czujności strażnika. Wózek po prostu nie mógł jechać szybciej. Błysnął ognik papierosa, nadając twarzy strażnika czerwonawy odcień, mimo blasku lamp sodowych, które zalewały parking niesamowitym żółtym światłem.

To ci dopiero wartownik, pomyślał Kirby z niesmakiem. Na wypadek, gdyby snajper nie mógł go zauważyć w tym świetle, wtyka sobie papierosa do ust, jak laserowy celownik.

Co gorsza, strażnik był przewidywalny jak atomowy zegar. Robił objazd równo co dwadzieścia cztery minuty. I co dwadzieścia cztery minuty widział to samo: samochody osobowe i półciężarówki zapełniające jedną trzecią parkingu, stłoczone przy najbliższym wejściu dla personelu, i garść wozów i przyczep kempingowych zaparkowanych wszędzie tam, gdzie marne drzewo dawało kawałek cienia.

Sfatygowany dom na kołach Purcella przycupnął pod palmą, jak grubas usiłujący schować się za latarnią. Kirby przeniósł wzrok na wóz kempingowy będący kwaterą grupy operacyjnej FBI, zaparkowany niecałe trzydzieści metrów dalej. Nie bał się, że agenci go zauważą; wiedział, że będą siedzieli zamknięci aż do zmiany ekipy, a to miało nastąpić dopiero za dwie godziny. Nie przejmował się też, że dźwięk kogoś zaalarmuje. Żeby odciągnąć uwagę agentów od słuchawek, komputerów i krótkofalówek, musiałby to być naprawdę głośny hałas jak wybuch granatu albo strzał bez tłumika.

A Kirby nie zamierzał hałasować.

Kiedy tylko strażnik oddalił się w kierunku parkingu dla gości, Kirby złapał mały worek marynarski z siedzenia pasażera, wysiadł z samochodu i podszedł do wozu Purcella. Otwarcie panelu serwisowego i odłączenie przewodów od wielkich akumulatorów nie zajęło mu nawet minuty.

Boczne drzwi znajdowały się w głębokim cieniu. Kirby niemal się uśmiechnął, ale był zanadto wytrawnym włamywaczem, żeby nabrać zbytniej pewności siebie. Otwarcie drzwi zajęło trochę dłużej niż dobranie się do panelu, bo Purcellowi nie chciało się naoliwić zamka. Mimo to Kirby zmieścił się grubo poniżej pięciu minut, jakie dał sobie na to zadanie. Wśliznął się do środka i zamknął drzwi.

Wnętrze śmierdziało stęchłymi hamburgerami, cebulą i piwem. Z sypialni, położonej po lewej, za wąskim przedpokojem, dochodziło rytmiczne chrapanie. Po prawej ręce Kirby miał obrotowe siedzenie pasażera i amortyzowany fotel kierowcy. Jak wszyscy obozujący na pustyni, Purcellowie zasłonili przednią szybę żaluzją, która chroniła przed upałem w dzień i zapewniała intymność w nocy. Zasłony między kokpitem a częścią mieszkalną były częściowo zasunięte.

Nikt z zewnątrz nie mógł zobaczyć, co dzieje się w środku.

Kirby czekał i nasłuchiwał. Nie spieszyło mu się. Teraz, kiedy był już w środku, miał czas do końca świata albo do świtu – zależy, co przyjdzie pierwsze.

Nie sądził, żeby złamanie Purcella zajęło mu dużo czasu.

Czekając, aż oczy przywykną do szarzejącej ciemności, słuchał chrapania dwojga ludzi. Dwadzieścia lat temu nie potrzebowałby tyle czasu na akomodację wzroku, ale im robił się starszy, tym dłużej musiał czekać na reakcje swojego ciała, które kiedyś były oczywiste.

Dwadzieścia lat uganiania się za gnojkami, którzy smarkali w studolarówki. Dwadzieścia lat obserwowania, jak sobie używają – najlepsze żarcie, najlepsza gorzała, najlepsze cipki, jakie można mieć za pieniądze. Dwadzieścia lat gównianej egzystencji. I po co? Te gnojki dalej smarkają w studolarówki, a ja mam emeryturę, z której karaluch by nie wyżył. Zwłaszcza gdy odpalę moim dwóm eks ich działkę. „Ich” działkę. Szlag mnie trafi. Jakby te dwie głupie pipy zarobiły na to, siedząc w domu, gapiąc się na telenowele i jęcząc o jeszcze więcej kasy, kiedy ja narażałem tyłek jako tajniak.

Chrapanie jednej z osób ucichło. Po chwili rozległo się znowu, w odrobinę innym rytmie.

Kirby uśmiechnął się, czując znajomy zastrzyk adrenaliny, który sprężył mu ciało. W chwilach szczerości przyznawał sam przed sobą, że właśnie to, a nie pieniądze, zmieniło emerytowanego gliniarza w czynnego bandytę. Właśnie ten przypływ adrenaliny, dzięki któremu czuł, że żyje. Ten sam impuls, który czuł hazardzista, obstawiając zakład, pijak, otwierający butelkę, czy ćpun przygotowujący fajeczkę.

Oczy Kirby’ego były teraz wstanie wyłowić zmroku stół w jadalni z narożnym wyściełanym siedziskiem, maleńką kuchenkę zastawioną garnkami i patelniami, ze zlewem, w którym piętrzyła się brudna zastawa stołowa. W miejscu, gdzie powinien się znajdować niewielki salonik, przymocowano do podłogi duże szafki z wąskimi szufladami. Na stole leżały kalkulator, notes i długopis, obok pancernej kasetki na pieniądze. Najwyraźniej Purcell nie skomputeryzował jeszcze interesu.

Kirby otworzył worek. Wyjął z niego papierowe szpitalne ochraniacze i założył na buty. Sięgnął po rolkę taśmy izolacyjnej i cieniutką latarkę. Kierując się wąskim promieniem światła, cicho podszedł do szafek. Nie było widać żadnych przewodów alarmu, a choćby nawet, elektryczność, która mogła napędzać jakikolwiek alarm, była już historią.

Jak duch ruszył w stronę, z której dochodziło chrapanie. Im bliżej podchodził, tym mocniej adrenalina i oczekiwanie rozgrzewały mu krew. Nie wiedział, kiedy zadawanie ludziom bólu zaczęło mu sprawiać przyjemność. Wiedział tylko, że sprawiało.

Drzwi sypialni były otwarte. Mimo to zapach przetrawionego piwa buchający od śpiących był tak gęsty, że można go było kroić.

To jest zbyt łatwe.

Odrobinę rozczarowany podszedł do Purcella, położył kciuki na jego szyi i ucisnął tętnicę. Purcell szarpnął się i zmiękł, nawet się nie budząc. Kirby okręcił mu taśmą nogi i skrępował ręce za plecami, po czym zakleił mu usta. Potem zabrał się do żony. Zrobił z nią to samo, dodając jeszcze pasek taśmy wokół głowy, żeby zakryć oczy.

Choć sądząc po dźwięku wydawanym przez jej zatkany nos, nie zidentyfikowałaby go nawet, gdyby nie zalepił jej oczu, bo nie przeżyłaby na tyle długo. Oddychanie przez taśmę izolacyjną gwarantowało szybką śmierć.

Zmiana napięcia ciała Purcella powiedziała Kirby’emu, że facet się ocknął. Kirby przesunął latarkę tak, by świeciła ofierze w oczy. Źrenice były rozszerzone ze strachu, gałki wytrzeszczone. Kirby uśmiechnął się i zaczął mówić z akcentem kreola z pogranicza, którego tak dobrze nauczył się w Miami.

– Buenos dias, Miguel. Porozmawiamy, ty i ja. Ale najpierw cię zmiękczę, żebyś nie kłamał.

Ściągnął Purcellowi gatki, złapał go za genitalia i wbił palce. Kiedy wreszcie puścił, ciało mężczyzny było śliskie od potu, a sączący się z niego zwierzęcy zapach strachu przytłumił smród stęchłego piwa. Kirby ocenił ofiarę, strzelił go jeszcze raz w jaja i poczekał, aż Purcell przestanie skowyczeć.

– Señor, ty mnie słuchasz, tak? – szepnął. Purcell pokiwał gorączkowo głową.

– Bueno. Rusz się choć raz, a urwę ci kutasa i wsadzę w twoje tłuste dupsko.

Purcell starał się leżeć nieruchomo, ale nie był w stanie opanować dreszczy strachu, które wstrząsały jego ciałem.

Pewien, że ten człowiek nie sprawi mu żadnego kłopotu, Kirby wrócił do szafek w drugim pokoju. Wyciągnął z worka łom i po kolei wyłamał zamki. Omiatał światłem latarki wnętrze każdej szuflady, po czym opróżniał ją do worka. W szufladach było mnóstwo ładnych świecidełek, ale nic, co przypominałoby szafir, który kazano mu zabrać. Wrócił do sypialni, pochylił się nad Purcellem i zaczął mu szeptać do ucha.

Woń moczu przytłumiła wszystkie inne zapachy w pokoju.

Kirby odkleił taśmę na tyle, by Purcell zdołał wysapać:

– Mleko... w... lodówce...

Kirby z powrotem go zakneblował, poklepał po łysej głowie i poszedł do kuchni. Otworzył zaskakująco dużą lodówkę. W środku były trzy kartony mleka. Jeden z nich był tak wytarty, że wesoła, czarno-biała krowa prawie zniknęła. Purcell mógł równie dobrze oznaczyć swoją kryjówkę czerwonym iksem.

Kirby wziął karton, podszedł do zlewu, zatkał odpływ korkiem i wylał biały płyn. Przez warstwę mleka błysnęło pięć kamieni. Kirby podniósł je, wypłukał i włożył wszystkie z wyjątkiem szafiru do swojego worka. Nie wiedział jeszcze, dlaczego szafir jest tak ważny dla Głosu, ale był pewien, że tak jest.

A tym samym był ważny dla niego.

Od czasu, gdy Głos ni stąd, ni zowąd zadzwonił po raz pierwszy i wyrecytował, punkt po punkcie, wszystkie jego kryminalne sprawki, Kirby nie był już panem samego siebie. Był dobrze opłacany i skoki były dobrze zaplanowane, ale to już nie było to samo, co być własnym szefem. Może ten szafir będzie jego kluczem do wolności. A może nie.

Tak czy inaczej, zamierzał go zatrzymać.

Wyjął z kieszeni dżinsów nóż z rękojeścią z masy perłowej. Zabrał go kolumbijskiemu przemytnikowi wiele lat temu. Przeważnie czyścił nim paznokcie, ale od czasu do czasu używał go do cięższej pracy.

Adrenalina buzowała mu w żyłach, kiedy wrócił do sypialni i pochylił się nad Purcellem.

Po chwili woń krwi zagłuszyła smród moczu.

Rozdział 25

Scottsdale czwartek rano

Kiedy trzy minuty po dziewiątej Sam wszedł do apartamentu Sizemore’a, wszyscy członkowie grupy operacyjnej już byli. Rozejrzał się po zgromadzonych z twarzą bez wyrazu. A przynajmniej miał nadzieję, że była bez wyrazu. Doug i Kennedy nie byliby zachwyceni tym, co miał im do powiedzenia. Cholera by to wzięła.

A Sizemore tylko czekał, żeby się na kimś wyżyć.

Pieprzyć go, pomyślał Sam.

Fakt, że wczesny ranek spędził, oglądając scenę zbrodni, miał sporo wspólnego z jego świetnym humorem. Ze wszystkich osób obecnych w pokoju tylko Mario pofatygował się obejrzeć wóz kempingowy. Nikt inny nie był zainteresowany zamordowaniem trzeciorzędnego dilera i jego jędzowatej żony. Pobicie i okradzenie kurierki obeszło ich o wiele bardziej.

Ale w końcu tylko Samowi instynkt podpowiadał, że śmierć Purcellów miała związek ze zniknięciem kuriera na Florydzie pięć miesięcy wcześniej.

W gwarze rozmów wypełniającym pokój rozległ się dzwonek telefonu. Nikt nie podniósł słuchawki. Wszyscy wiedzieli, kto będzie na drugim końcu linii: dziennikarz dopominający się rozmowy z kimkolwiek, kto miał ochotę na swoje pół minuty sławy w wieczornych wiadomościach. W normalnych okolicznościach Ted Sizemore pierwszy by udzielił wywiadu, ale tym razem firma Sizemore Security Consulting wolała nie być kojarzona z sensacyjną zbrodnią. Sam wiedział, dlaczego Sizemore jest dziś taki niewyrywny. Zabójstwo Purcellów na pierwszy rzut oka wyglądało na sprawę nie do rozwiązania. Nie było jak się wykazać.

– No dobra – powiedział głośno Kennedy. Wszyscy się zamknęli.

Telefon dzwonił dalej.

– Wyrwijcie tego skurwiela ze ściany – mruknął ktoś. Kennedy’ego nic nie ruszało. Obchodził go tylko jeden punkt planu:

Chronić Własną Dupę.

– Dla tych, którzy właśnie weszli – powiedział, rzucając Samowi mordercze spojrzenie – podsumuję sytuację.

Sam miał nadzieję, że to spojrzenie było spowodowane jego trzyminutowym spóźnieniem, a nie faktem, że nie miał czasu się ogolić. Kennedy zaczął przeglądać notatki.

– Wczoraj w Quartzite urządzono zasadzkę na kurierkę Mandel Inc. Wiozła przesyłkę dla firmy Branson and Sons. Za kilka godzin powinniśmy mieć listę skradzionych okazów.

Zapalił papierosa.

Sizemore wstał, też sięgnął po papierosa i usiadł z powrotem. Zwykle wolał cygara, ale wiedział, że przy tej liczbie osób w pokoju szybko zabrakłoby tlenu.

Nowojorska policjantka, ta, której małżeństwo właśnie się rozpadło, spojrzała na niego z wdzięcznością i zapaliła również.

Sam stawiał, że za piętnaście minut nie będzie tu czym oddychać.

Telefon przestał dzwonić. Światełko automatycznej sekretarki wściekle mrugało na czerwono. Nic nowego. Mrugało tak od świtu. Podobnie jak w telefonie w drugim pokoju, który rzekomo miał zastrzeżony numer.

– Kurierka nie odzyskała przytomności po operacji usunięcia fragmentów kości z mózgu – podjął Kennedy. – A dopóki się nie obudzi, nie będziemy z niej mieli żadnego pożytku. Potem pewnie też nie.

Kilka pomruków powiedziało jasno, że nikt z obecnych nie sądzi, by kurierka była w stanie udzielić jakichkolwiek informacji po tego rodzaju urazie mózgu.

– Sposób działania był mniej więcej taki sam jak zwykle – stwierdził Kennedy i westchnął ciężko. – Została przechwycona na przewidywalnym przystanku i...

– Dlaczego była taka nieostrożna? – zapytała nowojorska policjantka.

– To nie Manhattan – odezwał się Mario z tyłu. – Jeśli jedziesz z L.A., przystanek w Quartzite to nie kwestia wyboru, tylko zdrowego rozsądku. Godzinami jedziesz przez pustynię. Samochód potrzebuje benzyny, żeby dojechać do Phoenix. Za Quartzite masz kolejny kawał pustyni, zanim dotrzesz do następnego przystanku. Tylko idiota wyjeżdża z Quartzite bez wody i baku napełnionego przynajmniej w trzech czwartych.

– Kogo ciągnie takie życie? – mruknęła kobieta.

– Kiedy złodziej przechwycił kurierkę – podjął Kennedy – zawiózł ją albo zmusił, żeby pojechała w odludne miejsce. Tam pobił ją do nieprzytomności, ukradł przesyłkę i się oddalił.

– Jak opuścił miejsce zdarzenia? – spytała Sharon Sizemore. Telefon znów zaczął dzwonić.

Nikt nie zwrócił na to uwagi.

– Sprawca albo był w zmowie z kimś, kto pojechał za samochodem kurierki i go odwiózł, albo zwyczajnie poszedł pieszo do samochodu, który zaparkował w pobliżu. Odniosłem wrażenie, że właśnie tak było. – Kirby rozejrzał się po obecnych, szukając potwierdzenia. – To całe Quartzite nie jest takie znów duże.

– Chyba że to styczeń – rzucił Mario. – Wtedy zjeżdża się tam parę tysięcy fanatyków kempingu na sucho.

Zadzwonił telefon w drugim pomieszczeniu.

– Kempingu na sucho? – spytała policjantka z Nowego Jorku.

– Żadnej wody, z wyjątkiem tej, którą masz w sobie – wyjaśnił Sam.

– A co z toaletami?

– Zabierasz własną łopatę.

– Jezu. – Kobieta pokręciła głową i wzdrygnęła się. – Istny dom wariatów.

Telefony nie milkły.

– No dobra – powiedział Kennedy. Chodzi o to, że napad był łatwy, bo wszyscy zatrzymują się w Quartzite, które jest cholernie małe.

– Mógł za nią jechać z L.A. – podsunął Sizemore, spoglądając na żarzący się koniuszek papierosa. – Pustynia jest bezludna, Międzystanówka już nie. W ten sposób mógł wiedzieć, gdzie kurierka się zatrzymała. Parkuje, czeka na nią, aż zrobi, co miała zrobić, przejmuje ją i wiezie w jakieś niezbyt oddalone miejsce, gdzie nikt ich nie zauważy.

Kennedy kiwnął głową.

– Możliwe, że właśnie tak to wyglądało.

– A informacje z wewnątrz? – spytał Sam. Jeden z telefonów przestał dzwonić. Drugi nie.

Kennedy rzucił Samowi spojrzenie, które trudno by było nazwać zachęcającym.

– Czyżby twój poufny informator przekazał ci informację, że firma Branson and Sons to tylko przykrywka dla Latynosów?

– Nic podobnego, proszę pana – odparł Sam spokojnie. – Chcę po prostu wskazać, że najróżniejsi ludzie mają dostęp do rozkładu jazdy kurierów: Sizemore Security, ochrona hotelowa, Branson and Sons plus wszyscy z grupy operacyjnej, którzy przeglądali terminarz przyjazdów kurierów.

– Czy my wyglądamy jak Latynosi? – prychnął Sizemore.

– Mój kolega z pokoju z akademika ożenił się z bułgarską Cyganką – powiedział Mario. – Czy to się liczy?

W pokoju rozległy się stłumione śmiechy, ale wszyscy uważali, by nie dać się przyłapać, bo Kennedy nawet się nie uśmiechnął. Doug Smith zebrał się w sobie i wystąpił naprzód.

– Agent Groves ma rację – powiedział. – Jeśli zbyt wiele faktów uznamy za oczywiste, ryzykujemy, że coś przeoczymy.

Telefon dzwonił.

– Cholera jasna! – wybuchnął Sizemore. – Czego wy chcecie, żeby wam Latynosi zostawili wizytówkę na miejscu zbrodni?

– Oczywiście przyjrzymy się każdej możliwości – powiedział szorstko Kennedy do Douga – ale nie mogę przesuwać środków na podstawie teorii wyssanej z palca. Muszę się trzymać tego, co najbardziej prawdopodobne, zgodnie ze starymi i najświeższymi informacjami. – Spojrzał na Sama. – Jakieś pytania?

– Nie, proszę pana.

Kennedy posłał Samowi spojrzenie, które, gdyby mogło mówić, powiedziałoby: „Fargo, Dakota Północna”. Telefon zamilkł.

– Następne na liście – mruknął Kennedy ponuro – jest zabójstwo Mike’a i Lois Purcellów na parkingu hotelu Royale, około trzydziestu metrów od kwatery grupy operacyjnej.

Przez pokój przeszedł pomruk.

– Tak. To naprawdę urocze. – Głos Kennedy’ego ociekał niesmakiem. – To nie jest niczyja wina. Naszym zadaniem nie było pilnowanie tej cygańskiej bandy obozującej po całym parkingu. Ale skoro media już dowiedziały się, że do morderstwa doszło tak blisko nas, za dużo czasu będziemy musieli poświęcić na krycie własnych tyłków, a za mało zostanie nam na śledztwo. Chcę mieć tego mordercę albo morderców, zanim wyjdziemy na idiotów w dużych sieciach telewizyjnych. – Przerwał i powiódł po obecnych groźnym spojrzeniem. – Wiem, że wszyscy mają swoich faworytów, jeśli chodzi o media. Dam więc wskazówkę, jak sobie z nimi radzić, i nie chcę jej powtarzać drugi raz: morda w kubeł. – Odczekał trzy sekundy. – Jakieś pytania w sprawie mediów?

Nikt się nie odezwał. Telefon znowu zaczął dzwonić.

Kennedy przechylił się przez stół, podniósł słuchawkę i po sekundzie odłożył.

– Oto, co na chwilę obecną wiemy o tym morderstwie.

Wszyscy pochylili się lekko do przodu, nie chcąc wyglądać na nieuważnych. Kennedy był w fatalnym humorze.

Telefon zadzwonił ponownie.

Sharon Sizemore podniosła słuchawkę, włączyła guzik „proszę czekać” i bez słowa odłożyła słuchawkę.

– Dziękuję – mruknął Kennedy.

– Cała przyjemność po mojej stronie, proszę pana. Telefon w sąsiednim pokoju zaczął swoje.

– Zajmę się tym – powiedziała Sharon, wstając. Kennedy kiwnął jej głową i wrócił do swoich notatek.

– Nie mamy jeszcze pewności, ale sądząc z dowodów zebranych do tej pory, wygląda to na jednoosobową robotę. Przyczepa jest tak mała, że gdyby był tam jeszcze ktoś, potykaliby się o siebie. Sprawca był zawodowcem. Otworzył panel serwisowy przyczepy, odłączył prąd, a tym samym alarm, i wytrychem otworzył zamek w drzwiach.

– Żadnych śladów włamania z użyciem siły? – zapytał jeden z policjantów z Phoenix.

– Nie. Tylko zadrapania charakterystyczne dla narzędzi do otwierania zamków – odparł Doug Smith.

Sharon wróciła do pokoju i usiadła.

– Ze wszystkiego zdejmujemy odciski – powiedział Kennedy – ale nie spodziewamy się, żeby to coś dało. Jak już mówiłem, to był zawodowiec. Na pewno miał rękawiczki. Dostał się do środka i zamknął za sobą drzwi tak szybko, że nikt nie miał szans go zauważyć.

– A co z nocnym strażnikiem hotelu? – zapytał Sizemore.

– Niczego nie widział – powiedział Doug. – Podejrzewam, że robił przewidywalne objazdy i morderca o tym wiedział.

– Na spotkaniu z personelem hotelu podkreślałem, że pracownicy ochrony nie powinni być przewidywalni. I co, słuchali? Gówno słuchali. – Sizemore zaciągnął się ostatni raz i zdusił papierosa na talerzu po jajecznicy z kiełbasą. Ze śniadania zostały jeszcze świeże owoce, których nie tknął. – Hotelowa ochrona to banda jełopów. Kwadraciarze, niech ich cholera.

Wśród zebranych rozległy się chichoty. Określenie „kwadraciarze”, pochodzące od kształtu odznak pracowników ochrony, było najgorszą obelgą. Odznaki „prawdziwych” stróżów prawa zawsze były owalne.

– Jaka płaca, taka praca – powiedział Sam. – Pańskie śniadanie pewnie kosztuje dwa razy tyle, ile taki nieszczęsny ochroniarz bierze za godzinę.

– Kwadraciarze – powtórzył Sizemore.

– Kiedy morderca dostał się do środka – podjął Kennedy – poszedł do sypialni, związał i zakneblował ofiary szeroką taśmą izolacyjną, jakiej używa się w ogrodzie. Tu też żadnych konkretnych tropów. Nie mamy jeszcze wyników autopsji, ale sądząc po stertach puszek, Purcellowie nachlali się piwa i posnęli jak kłody. Żadnych śladów walki. Oczy żony były zaklejone taśmą. Purcella nie.

– To on był celem – stwierdził Sizemore. – Temu facetowi było wszystko jedno, czy Purcell go zobaczy. Truposz nie poda rysopisu.

Kennedy zgasił papierosa.

– My też tak myślimy. Sądząc ze śladów urazów na genitaliach ofiary, zakładamy, że był torturowany przed śmiercią. Chyba że jego żona lubiła naprawdę zboczony seks.

Ktoś się roześmiał.

– Czy jest tam sejf? – zapytał ktoś.

– Tylko zamykane szafki na okazy – odparł Sizemore. – Morderca otworzył je kluczem uniwersalnym.

Po pokoju znów przebiegły śmiechy. „Klucz uniwersalny” to w policyjnym żargonie łom.

– Więc nie było powodu torturować ofiary? – spytał Sam. – Sprawca nie miał nic do zyskania, w sensie większego łupu?

– Sprawca był latynoskim oprychem, który chciał zostawić wiadomość odparł Sizemore. – Kiedy skończył, poderżnął Purcellowi gardło, sięgnął do środka i wyciągnął język, tak żeby wystawał przez dziurę.

– Kolumbijski krawat – odezwał się Mario. – Już dawno tego nie widziałem.

Wszystkie dowody wskazują, że Purcell wkurzył jakichś Latynosów – powiedział Kennedy – więc zabili go dla przykładu.

– A co z żoną? – zainteresowała się Sharon. – Co ją zabiło? Kennedy przerzucił stronę w notesie.

– Chore zatoki. Udusiła się, zanim ją znaleziono. Żadnych śladów szamotaniny czy prób obrony. Dobra, co dalej? Sądząc po śladach krwi w zlewie, morderca umył się, zanim wyszedł.

Sam kiwnął głową. Profesjonalista nie pokaże się na ulicy upaprany krwią.

– Czy Purcell miał spis towaru? – spytał.

– Jeśli taki spis był w przyczepie, to zniknął – odparł Kennedy. – Kiedy sprawca uporał się z Purcellem, splądrował całe wnętrze. Wywalił nawet rzeczy z lodówki. W tym bałaganie udało się znaleźć tylko jedną parę śladów. Facet nosi buty numer dziesięć i miał na nich szpitalne ochraniacze.

– Czy przez papier odbił się wzór podeszwy? – zapytał Sam. Doug pokręcił głową.

– Buty były nowe. Próbujemy zidentyfikować wzór protektora, ale ochraniacze utrudniają sprawę.

– No cóż – burknął Sizemore – niewiele nam zostawił.

– Przeczesujemy przyczepę w poszukiwaniu włosów i włókien – powiedział Kennedy. – Ale że Purcell spotykał się w niej z klientami i innymi dilerami, nie spodziewamy się znaleźć zbyt wielu dowodów.

Nikt nie zaprzeczył. Laboratoryjna robota była bardzo przydatna, jeśli chodziło o uzyskanie wyroku, ale niezbyt pomagała przy tworzeniu listy podejrzanych. Uzyskanie DNA to jedno, a dopasowanie go do sprawcy to już zupełnie inna sprawa.

– Kto znalazł ciała? – spytał Sam.

– Jakiś miejscowy diler, który przyszedł spytać, czy Purcell ma ochotę wymienić się na parę okazów – odparł Kennedy.

– Jakich okazów? – chciał wiedzieć Sam.

– Drogich kamieni, a niby jakich? – prychnął Sizemore. – Z choinki się urwałeś?

– Większość dilerów specjalizuje się w konkretnym rodzaju – wyjaśnił Sam, zwracając się do Kennedy’ego. – Purcell też miał jakiś ulubiony?

- To będzie twoje zadanie – odparł Kennedy z lodowatym uśmiechem. – Odszukaj wszystkich klientów Purcella i przesłuchaj ich. Weź do pomocy Maria. Jesteście miejscowi, więc zajmiecie się też lokalnymi mediami. Reszta przejmie główne zadanie, bez waszej pomocy.

Kilkoro obecnych poruszyło się niespokojnie. Mieli dość doświadczenia, by wiedzieć, że szanse na szybkie rozwiązanie tak profesjonalnie dokonanej zbrodni są bardzo małe.

Kennedy po prostu wybrał Sama i Maria, żeby przyjęli na siebie cios, jeśli sprawa nie zostanie rozwiązana do wieczornych wiadomości.

Rozdział 26

Parking hotelu Royale czwartek, południe

Sam miał więcej doświadczenia z mediami niż Mario. Kiedy kierowniczka planu ogłosiła kolejną przerwę na makijaż, nawet nie drgnął. Mario szarpnął węzeł krawata i rzucił półgębkiem:

– Myślałem, że to wiadomości na żywo.

– Przecież oddychasz, nie?

– Długo nie pooddycham, jeśli perfumy tej reporterki nie wywietrzeją choć trochę. – Mario kichnął piąty raz w ciągu pięciu minut. – Czy ona w tym pływa, zanim stanie przed kamerą?

Kącik ust Sama drgnął.

– Nikt jej nie powiedział, że telewizja może czasem śmierdzieć, ale na pewno nie pachnie.

Ktoś poprawił reporterce kołnierzyk kostiumu, upudrował jej nos i przyczesał zbuntowany kosmyk jasnych włosów. Przerzucała się seksistowskimi żartami z jednym z techników, dopóki kierowniczka nie dała sygnału. Lubieżny uśmiech na jej twarzy natychmiast zastąpiła głęboka troska. Kobieta zerknęła do notatek i spojrzała wprost w kamerę.

– Tu Tawny Dawn, na żywo z parkingu jednego z ekskluzywnych hoteli w Scottsdale, gdzie miało miejsce szokujące podwójne morderstwo. Wciąż odkrywane są kolejne straszne szczegóły, ale jesteśmy tu, by przekazać wam to, czego dowiedzieliśmy się od osób biorących udział w dochodzeniu. Zwróciła się do Sama.

– Agent Sam Groves z FBI?

– Tak.

– A to Mario Hernandez, detektyw departamentu policji w Phoenix.

– Tak.

Stojąca za kamerą kierowniczka westchnęła, ale nie przerywała. Będzie jeszcze mnóstwo czasu, by zastąpić powtarzające się kawałki innymi fragmentami tego wywiadu „na żywo”.

– Obaj panowie jesteście członkami grupy operacyjnej, która zbiera dowody przeciwko gangom napadającym na kurierów – powiedziała Tawny.

Obaj panowie kiwnęli głowami, zastanawiając się, dlaczego, u diabła, ich szef zdecydował się podać ten fakt do publicznej wiadomości. Może Kennedy chce zostać gwiazdą seriali policyjnych.

– Czy to morderstwo jest częścią waszego dochodzenia? – zapytała Tawny.

Mario przygryzł wargi, by nie wybuchnąć śmiechem na źle sformułowane pytanie. Tak, droga pani, co chwilę zabijamy kogoś w trakcie naszego dochodzenia. Tak dla jaj.

Twarz Sama nawet nie drgnęła, kiedy bez chwili namysłu zaczął karmić reporterkę nic nieznaczącymi frazesami.

– Jeszcze nie jesteśmy pewni. Sprawdzamy wszystkie ewentualności. Trzymając mikrofon między sobą a dwoma agentami, Tawny pochyliła się lekko w ich stronę i spojrzała im w twarze.

– Panie Groves, co może nam pan powiedzieć o tym tragicznym podwójnym morderstwie?

Sam nawet nie mrugnął, słysząc, że zrobiła z niego cywila. Nauczył się już dawno, że telewizja ustala własne zasady. On i Mario byli kozłami ofiarnymi, mającymi zabawić telewidzów żądnych sensacji. Pieprzyć fakty. Liczą się tylko pikantne szczegóły.

– Wciąż jeszcze zbieramy dowody – powiedział. – Ujawnianie jakichkolwiek szczegółów dochodzenia na tym etapie byłoby przedwczesne.

– Kim były ofiary?

– Nazwiska ofiar pozostaną utajnione do czasu powiadomienia najbliższej rodziny.

Mario kichnął.

– Kręć dalej – powiedziała kierowniczka do operatora. – Jeśli kichnie jeszcze raz, daj zbliżenie na Tawny i tego drugiego. Dźwięk się wyczyści później.

Mario zerknął z ukosa na Sama. Na żywo, co? Spojrzenie Sama mówiło, że już to wszystko przerabiał.

– Ale na pewno już wiecie, jaką śmiercią zginęły ofiary?

– Gwałtowną – odparł Sam bez namysłu. Mario zamaskował śmiech kichnięciem. Tawny zmrużyła oczy.

– A może pan wyjaśnić, jak to się stało, że agenci FBI, którzy znajdowali się niecałe trzydzieści metrów dalej, niczego nie słyszeli?

– Wóz grupy operacyjnej jest dźwiękoszczelny.

– Ale mimo wszystko to tylko trzydzieści metrów! Przecież ofiary musiały krzyczeć o pomoc?

Jasne, z ustami zaklejonymi taśmą, pomyślał Sam.

– Przesłuchujemy inne osoby, które mogły się znajdować w pobliżu – powiedział na głos.

– Czy ktoś coś słyszał?

– Nie, o ile wiemy.

– Czy motywem był rabunek? – zapytała Tawny.

– Badamy tę ewentualność – odparł Sam.

– Czy coś zginęło?

– Tę kwestię również badamy.

Tawny, stojąca plecami do kamery, wzniosła oczy do nieba. Wywiad z tym agentem był równie interesujący jak rozmowa ze zdechłą rybą. Jak tak dalej pójdzie, będzie miała szczęście, jeżeli wyjdzie z tego choć dwadzieścia sekund w wiadomościach.

– Wynoszą ciała! – zawołał jeden z techników.

Kamera natychmiast obróciła się w kierunku dwóch bezwładnych, okrytych czarnymi workami ciał, które z noszy dźwigano na medyczne wózki, by przewieźć je do stojącej w pobliżu karetki.

– Zrób jeszcze raz intro – powiedziała kierowniczka.

Tawny odsunęła się od swoich interlokutorów, żeby pierwsza kamera mogła nakręcić scenę za nią. Druga trzymała jej twarz w zbliżeniu.

– Tu Tawny Dawn, na żywo z parkingu...

Sam zerwał krawat i poszedł przepytać policyjnych techników, którzy wciąż byli w przyczepie. Jeśli słodka Tawny chciała go jeszcze o coś zapytać, będzie musiała posklejać sobie odpowiedź z tych pięciu powtórek, które nakręciła.

Rozdział 27

Glendale czwartek, wieczór

Kate zerknęła przez judasz w drzwiach wejściowych i zaczęła otwierać zamki, żeby wpuścić Sama.

– Wyglądasz nieciekawie.

– Tak to jest, jak się przesłuchuje byłych klientów nieboszczyków.

– Purcellów?

Sam zatrzasnął drzwi obcasem i pozamykał zamki, nim upłynęło trzydzieści sekund przerwy w działaniu systemu alarmowego Kate.

– Skąd wiesz?

Machnęła ręką w stronę telewizora w salonie.

Choć dźwięk był wyłączony, Sam nie miał żadnych problemów z rozpoznaniem scenerii. Pod palącym słońcem na nieosłoniętym parkingu stała karetka, do której pakowano dwa ciała. Kamera zrobiła zbliżenie, nie znalazła krwi, wycofała się więc, by skupić się na poważnej twarzy młodej blondynki, która wyglądała, jakby rozpoczęła życie jako Barbie, a chciała je skończyć jako żona chirurga plastycznego. Jej starannie uszminkowane usta poruszały się. Na dole ekranu pełzły napisy.

Sam i Mario, świeżo ogoleni, w garniturach, białych koszulach i krawatach, stali za reporterką, oficjalni i niewzruszeni. Nie było łatwo zachować kamienną twarz, wyjaśniając, jak to się stało, że banda agentów FBI siedzących w wozie o rzut beretem od miejsca zbrodni nie zorientowała się, że pod ich nosem zamordowano dwoje ludzi.

– Wymawiała nazwisko Maria jak rodowita Hiszpanka. Naprawdę nazywa się Tawny Dawn?

Kate wzruszyła ramionami.

– To ty z nią rozmawiałeś.

– Nie miałem wyjścia. – Sam zacisnął szczęki, by stłumić ziewnięcie.

– Co się tak naprawdę stało? – zapytała Kate. – Tylko nie wciskaj mi tych samych bzdur, którymi karmiłeś małą Tawny.

– Mike Purcell został skrępowany taśmą izolacyjną, pokiereszowany w okolicy genitaliów, ud i szyi, a potem zamordowany. Śmierć jego żony to był najwyraźniej wypadek. Nie mogła swobodnie oddychać przez nos, a ust nie mogła otworzyć, bo były zalepione taśmą. Zajęło to chwilę, ale się udusiła. Prawdopodobnie już po tym, jak jej mąż wykrwawił się obok niej na łóżku.

Kate roztarła ramiona dłońmi.

- Zimno? – rzucił Sam ironicznie. – Wyłącz klimatyzację.

Poderwała głowę. Miała ochotę odgryźć się, że przy takim zimnym draniu każdy by zmarzł, ale uświadomiła sobie, jak bardzo jest zmęczony. Przesłuchiwaniem nieboszczyków.

– Masz wstrętną robotę – powiedziała.

– Chwilami – zgodził się. – Masz jakąś kawę?

– To od tego są poufni informatorzy? – zapytała wesoło, próbując rozładować atmosferę. – Poją swoich agentów kawą?

Zamiast się uśmiechnąć, odwrócił się do drzwi.

– Nieważne. Lepiej...

– Oczywiście, że mam kawę. – Położyła mu dłoń na ramieniu, żeby go powstrzymać. – W warsztacie mam dzbanek, jeśli nie brzydzisz się mojego kubka. Zmywarka jest pełna, a ja nie miałam...

– W tej chwili wypiłbym kawę nawet z brudnego buta.

Nie musiała wskazywać mu drogi do warsztatu; doskonale wiedział, gdzie iść. W pomieszczeniu był kolejny telewizor z wyłączonym dźwiękiem. Gwoździem wieczoru najwyraźniej były wywiady z ludźmi, którzy zeszłej nocy przechodzili przez parking. Tawny starała się, jak mogła, by zdominować wieczorne wiadomości.

Sam odwrócił wzrok. Miał nadzieję, że nadchodzący dzień nie będzie powtórką z rozrywki. Naprawdę nie cierpiał udzielać wywiadów poważnym młodym kobietkom, które w jednej chwili potrafiły robić przerażoną minę, a w następnej kończyć transmisję zawodowym szczebiotem.

Nalał sobie kawy, wypił ją dwoma długimi haustami i nalał znowu, usiłując spłukać posmak krwawej sceny zbrodni.

– Usiądź, zanim się przewrócisz. – Kate popchnęła w jego stronę jedno z roboczych krzeseł na kółkach.

– Dzięki. – Sam usiadł ciężko i dokończył drugi kubek kawy. – Smakuje lepiej niż trupy i kostnica.

Kate stała obok, niepewna, co zrobić. To była twarz agenta Grovesa, której istnienia nie podejrzewała. Zmęczona. Znękana. O wiele zbyt ludzka.

– Jadłeś dziś cokolwiek? – zapytała.

– Więcej niż miałem ochotę. – Dokończył kawę, potarł energicznie oczy i potrząsnął głową jak pies wychodzący z wody. Przyszpilił Kate spojrzeniem niebieskich oczu. – Potrzebuję wszystkiego, co możesz mi powiedzieć o Mike’u Purcellu, a zwłaszcza o klientach, którzy chętnie zatańczyliby na jego grobie.

Kate wpatrywała się w niego w milczeniu.

Sam czekał.

– Jak za naciśnięciem guzika – powiedziała w końcu.

– Co?

– Pstryk, istota ludzka. Pstryk, gliniarz.

– Dwie strony tego samego medalu. Gliniarz też jest zmęczony. Więc co z Purcellem?

– Nie znałam go lepiej, niż musiałam.

– A co o nim słyszałaś?

Kate wzięła pusty kubek, napełniła go kawą i upiła łyk.

– Należał do tych dilerów, którzy psują branży opinię.

– To znaczy?

– Pod zmienionym nazwiskiem prowadził razem z żoną stronę internetową, która była zwykłym szwindlem. Murphy’s Law of Gems. Kolorowe kamyki jako inwestycje. Zabezpieczenie przeciwko inflacji, deflacji, wojnie, przeciągom i hemoroidom.

– Ciekawe – powiedział Sam, wyciągając notatnik. – Nikt inny o tym nie wspomniał.

– To dlatego że strona miała być wabikiem dla kompletnych amatorów i dziewiczych inwestorów. Przypadkiem zauważyłam, że numer skrytki pocztowej podany na stronie jest taki sam jak Purcellów. Nikt z branży nie spojrzałby na tę stronę drugi raz. Ja ją obejrzałam, tylko dlatego że szukałam szafirów na wszystkich site’ach w Internecie, nawet tych przeznaczonych dla nowicjuszy.

– Więc prowadził stronę dla amatorów?

– Gorszą niż karaoke.

– A jego klienci tutaj, w Phoenix, nie są nowicjuszami i dlatego nie kojarzyli go z Murphy’s Law of Gems.

Kate zrobiła rozbawioną minę.

– To dość oględne ujęcie, że nie są nowicjuszami. Wielu klientów i kolegów po fachu... hm, powiedzmy, że udziela informacji na temat swojego towaru równie chętnie jak on.

– I pewnie są równie beztroscy, jeśli chodzi o szczegółowe faktury.

– Co masz na myśli?

Sam poszperał w swoich notatkach.

– Dwa tysiące karatów mieszanych kamieni ze Sri Lanki, indyjski szlif. Trzy kilo mieszanego brazylijskiego surowca.

- Takie faktury nie są czymś wyjątkowym. – Mówiąc to, Kate wyjęła z włosów spinkę z masy perłowej i rozmasowała skórę na głowie. – Większość ludzi uważa, że drogie kamienie są rzadkie, małe i bardzo cenne. Ale niekoniecznie tak jest. Sri Lanka oprócz rubinów i szafirów eksportuje też cyrkonie i topazy. A Brazylia wysyła całe tony kolorowych kamieni z okręgu Minas Gerais.

– Na przykład?

– Turmaliny, ametysty, dymny kwarc, żeby wymienić tylko kilka. Kamienie tego rodzaju nazywało się kiedyś półszlachetnymi, ale teraz panuje tendencja, żeby nazywać je po „kolorowymi”. W branży jubilerskiej to podstawowy surowiec.

– Więc księgowość Purcella nie wygląda bardziej podejrzanie niż jakiegokolwiek innego dilera?

– To chyba zbyt daleko posunięty wniosek – odparła Kate, znów potrząsając głową i masując skórę obolałą od ciasnej spinki. – Każdy, kto sprzedaje podgrzewane, wypełniane, podwajane, potrajane, klejone, prasowane, oliwione i w jakikolwiek inny sposób traktowane kamienie i nie wspomina o tym naiwnym klientom, może być rozmyślnie „nieuważny” w innych dziedzinach.

– Przestań, wykończysz mnie. Kate zamrugała zdumiona.

– Słucham?

– Tym przeczesywaniem włosów, tymi zaspanymi i seksownymi oczami, jakbyś myślała tylko o łóżku.

Kate zaniemówiła.

– Czy Purcell specjalizował się w szafirach? – spytał Sam, choć tak naprawdę miał ochotę wsunąć palce w jej czarne włosy i poczuć ciepło jej skóry na dłoniach.

Kate zamknęła usta, otworzyła je i zamknęła znowu.

– Przepraszam – powiedział Sam, biorąc od niej kubek z kawą. – Kiedy jestem zmęczony i mam dość bliźnich, moja ludzka strona przesłania gliniarza. Ale nie martw się. Nie rzucę się na ciebie.

Patrzyła, jak pije z jej kubka, i zastanawiała się, czy czuje jej smak na brzegu. Ledwie się powstrzymała, by go o to nie zapytać. Spokojnie, mała. Jeśli nie chcesz wskoczyć do łóżka z agentem Grovesem, lepiej pomyśl, zanim się odezwiesz.

Niepokoiło ją, że na myśl o zaciągnięciu go do sypialni puls jej przyspieszał, a w głowie wybuchały fajerwerki jak na czwartego lipca. Nie była przyzwyczajona do takiej reakcji na mężczyzn.

I to ją wytrącało z równowagi.

– Eee... – wypuściła powietrze; nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymała oddech. – Jak brzmiało pytanie?

Jego uśmiech był leniwy i bardzo męski; wiedział, że ją kusi, i podobało mu się to.

– Szafiry.

– A tak. Szafiry. – Zaczęła przeczesywać palcami włosy, ale powstrzymała się. Była ciekawa, jakie są w dotyku jego włosy. – Co?

– Szafiry – powtórzył. – Albo seks. Twój wybór.

– Rany, ty to umiesz zbajerować dziewczynę. Roześmiał się i spojrzał jej prosto w oczy.

– Jesteś kobietą, nie dziewczyną. I to nie byle jaką kobietą. FBI posłało na ciebie swoich najlepszych ludzi i otrzymało profil świetnego szlifierza o świetnej reputacji, osoby, która jest zbyt uczciwa i zbyt inteligentna, niezłomnie lojalna wobec tych, których kocha, i dość uparta, by dać się zabić, badając sprawę zniknięcia brata.

– Zniknięcia? Myślę, że został zamor... – urwała, kiedy dotarły do niej słowa Sama. – FBI mnie sprawdzało?

– Tak.

– Co „tak”? Że Lee został zamordowany czy że byłam sprawdzana?

– Jedno i drugie.

Znieruchomiała. Po raz pierwszy Sam nie uciekał od możliwości, że Lee może być ofiarą, a nie przestępcą. Powinna się dzięki temu poczuć lepiej. Ale poczuła tylko pustkę, jakby ktoś wyrwał jej duszę.

Pragnęła z całego serca, by Lee żył. I naprawdę się bała, że tak nie jest.

Czy poczuje się lepiej, wiedząc to na pewno?

– Co cię przekonało w sprawie Lee? – spytała w końcu.

– Zabójstwo Purcellów.

– Dlaczego?

– Najpierw wróćmy do szafirów. Chcę się upewnić co do paru szczegółów, zanim... – Zawahał się. „Zanim wciągnę cię w o wiele bardziej niebezpieczną sytuację”? To nie było zdanie, które informator powinien usłyszeć od agenta. – Czy Purcell zajmował się szafirami z zamiłowania, czy się w nich specjalizował?

– Nic o tym nie wiem.

– A wiedziałabyś?

– Kiedy znalazłam jeden z Siedmiu Grzechów w jego gablocie – powiedziała, siadając na jednym ze stołów roboczych, tak że nogi zwisały jej w powietrzu – zaczęłam wypytywać o Purcellów. Nikt nie mówił o szafirach. Kilka osób wspominało o czarnym rynku w Tajlandii. Pochodzi stamtąd wiele kolorowych kamieni, ale wyjątkowo mało szafirów.

Cholera. Sam potarł zarost, który wykluł się już po popołudniowym goleniu. Gdyby nie praca, dałby sobie spokój z goleniem dwa razy dziennie i zapuścił brodę.

- Choć raz chciałbym się mylić – mruknął ponuro.

– W jakiej sprawie?

– Związków z Ameryką Południową. – Sam przegrał walkę z ziewnięciem.

– Zaproponowałabym ci jeszcze kawy, ale dzbanek jest pusty. Zresztą i tak wypiłeś już za dużo.

– Martwisz się o mnie?

– No jasne. Choć wcale mi się to nie podoba, jesteś jedyną osobą oprócz mnie, która wierzy, że Lee został zamordowany. Zawahała się, po czym spytała niemal agresywnie: – Dlaczego w to wierzysz?

– Świetnie byś się nadawała do prowadzenia przesłuchań.

– Uczyłam się od mistrza. Twoja kolej.

– Jakiego mistrza?

– Ciebie. – Powiedziawszy to, zamilkła. I czekała.

Sam uniósł ręce jak ktoś, kto się poddaje.

– Zanim powiem ci wszystko, zastanów się, czy chcesz usłyszeć więcej niż „protekcjonalne bzdury”. Wiele rzeczy, które mają z tym związek, nie jest zbyt przyjemnych.

Kate przypomniała sobie jego bezceremonialny opis śmierci Purcellów. Potem pomyślała o Lee, rzuconym gdzieś na mangrowych bagnach jako żer dla krabów. Zachciało jej się płakać.

Ale jeszcze bardziej chciała doprowadzić do łez tego, kto skrzywdził Lee.

– Zniosę to powiedziała. Sam skinął głową.

– Dobrze. Trudno chronić kogoś, kto uważa, że ignorancja jest błogosławieństwem. Jesteś pewna, że nie ma więcej kawy?

Chronić? O czym ty mówisz? Nie odpowiedział.

Podała mu dzbanek z ekspresu. Na dnie była mniej więcej łyżeczka czarnej stygnącej cieczy. Wypił ją.

A Kate czekała. W milczeniu. Kącik jego ust drgnął.

– No dobrze. Wstępne informacje, jakie mamy na temat Purcella, pokrywają się z tym, czego ty się dowiedziałaś. Prawdopodobnie on sam nie był przestępcą, ale z całą pewnością z kilkoma handlował. Nie zadawał im żadnych pytań, a oni nie udzielali odpowiedzi. Kilka razy był przesłuchiwany przez różne organy ścigania w sprawie zaginionych czy „wypranych” kamieni, ale nigdy nie został aresztowany ani tym bardziej oskarżony.

Sam spojrzał tęsknie na pusty dzbanek. Kate nie odczytała wskazówki, wyłączył więc ekspres z kontaktu i poszedł z nim do kuchni. Kate deptała mu po piętach. Podszedł do odpowiedniej szafki, wyjął z niej filtr i kawę, otworzył szufladę, w której leżała miarka do kawy, i zabrał się do roboty.

– Masz niezłą pamięć – powiedziała. Była pod wrażeniem, że wiedział, gdzie co jest, choć tylko raz widział ją przy parzeniu kawy.

– To się przydaje w takiej pracy jak moja – odparł. – A wszystko, co ci od tej chwili powiem, to poufne informacje. Nie rozmawiaj o tym z nikim oprócz mnie, okej?

– Myślisz, że mam domowy numer Tawny? – zapytała ironicznie Kate. Machnęła ręką. – Oczywiście, że nie będę rozmawiać z nikim oprócz ciebie.

Sam nalał wody do ekspresu i włączył wtyczkę do kontaktu. Potem wyjął ze zmywarki brudny kubek. Postawił go na blacie, nie zawracając sobie głowy myciem. Pijał z o wiele gorszych naczyń w kwaterze głównej, a nawet we własnym gabinecie.

Kate podeszła do lodówki i zaczęła wyjmować jedzenie. Wiedziała, że zbyt wiele kawy to zabójstwo dla żołądka. Ułożyła na talerzu ser, owoce, krakersy i kilka ciastek, którym opierała się od wczoraj, i postawiła go przed Samem.

Nie zwracając uwagi najedzenie, Sam oparł się o blat, założył ręce na piersi i zaczął mówić.

– Zwykle towar, którym handlował Purcell, nie był z najwyższej półki. Dilerzy, z którymi do spółki wynajmował salę konferencyjną, w ogóle by go nie dopuścili do swojego grona, ale miał cztery całkiem ładne kamienie i jeden wyjątkowy, a poza tym przydał się jego udział w słonej opłacie za wynajem, jaką życzył sobie hotel.

– Najlepszym kamieniem był niebieski szafir – wtrąciła Kate bez wahania.

– Tak. Cztery pozostałe to nie były szafiry. I żaden nie pochodził z Ameryki Południowej. Wszystko to towar z Tajlandii.

– Więc Purcella wcale nie zabili Latynosi?

– Wątpię – powiedział Sam i ziewnął. – Kolumbijski krawat był stosowany wiele lat temu jako ostrzeżenie dla kapusiów i wtyk w biznesie narkotykowym. Skoro Purcell nie prowadził regularnych interesów z Latynosami, nie mieli żadnego powodu podrzynać mu gardła i wywłóczyć języka.

Kate skrzywiła się, ale przypomniała sobie, że sama tego chciała. I postanowiła, że nie będzie myśleć o Lee, który mógł przejść takie same męczarnie. Opłakiwała jego śmierć w snach od miesięcy.

Teraz przyszedł czas zapłaty.

– No tak – odparła głucho. – Więc na czym stoimy?

– Po kostki w gównie.

– Z jakiegoś szczególnego powodu?

– Pomyśl tylko. Purcell prowadził podejrzane interesy, ale nigdy nie był na tyle ważny, na tyle chciwy czy na tyle głupi, żeby ściągnąć na siebie uwagę stróżów prawa i tych, którzy je łamią.

Kate kiwnęła głową.

– Czy możemy założyć – ciągnął Sam – że miał ten szafir dłużej niż kilka dni albo nawet kilka tygodni?

– Na pewno miał go co najmniej od dwóch miesięcy.

– Dlaczego?

– Miejsce wystawowe w Royale trzeba było zaklepać z dwumiesięcznym wyprzedzeniem. Tata ledwie się zmieścił w terminie. A skoro niebieski szafir przekonał dilerów, którzy normalnie nie zadawaliby się z Purcellem, że należy go przyjąć do klubu, to...

– Musiał mieć ten kamień przynajmniej od dwóch miesięcy – dokończył Sam. Uśmiechnął się ze znużeniem. – Cholera, pasuje.

– Co pasuje?

– Purcell został zabity, żeby uciąć pytania o pochodzenie tego kamienia.

– Ale jeśli... – zaczęła Kate. Głos uwiązł jej w gardle.

– Tak. Jeśli kogoś aż tak skręcało, żeby mieć szafir Purcella, to powinno się stać na pierwszych targach, na których go pokazał, nie na trzecich czy czwartych. Chyba że nie chwalił się nim w Kansas czy Chicago.

– Zapytam paru dilerów...

– Nie – uciął Sam. – Ja to zrobię.

– Ludzie się denerwują, kiedy wypytuje ich FBI. Zwłaszcza ludzie, którzy zadawali się z Purcellem. Chętniej będą rozmawiać ze mną.

Miała rację, ale on nie chciał jej narażać. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ryzykuje.

– Ja do nich pójdę – powiedział beztrosko. – To jedna z rzeczy, za które mi płacą.

– Ale dlaczego? – upierała się Kate. – Ludzie są przyzwyczajeni, że pytam o kamienie. Jestem szlifierzem. Zawsze szukam dobrego surowca albo źle oszlifowanych indyjskich okazów do przeróbki. Nie potrzebuję pretekstu, żeby rozmawiać o ładnych kamieniach z innymi profesjonalistami. I na pewno nie będą się mnie bali. Dilerzy uwielbiają plotkować o biznesie z ludźmi z branży.

Sam złapał szklany dzbanek z cienką warstwą świeżo zaparzonej kawy. Ignorując syk i zapach kawy kapiącej na płytkę, przelał wrzący napój do kubka. Ledwie dwie trzecie. Wetknął dzbanek z powrotem na miejsce, pod kapiący filtr, i powiedział szorstko:

– Źle kombinujesz, Kate.

Uniosła brwi, wzięła jego kubek i upiła łyk.

– Na pewno mi powiesz, w czym tkwi błąd.

– To proste. Jeśli Purcell miał ten szafir od paru miesięcy i wszyscy mieli to w nosie, to dlaczego został zabity teraz? Czym się różnią te targi?

Kate oddała mu kubek. Jej ręka nie była tak pewna, jak jeszcze przed chwilą. Nie podobał jej się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa.

– Ja widziałam szafir. I zadawałam pytania.

– I zostałaś złapana przy zamianie kamieni przez agenta Sama Grovesa – rzekł Sam – co wyszło na jaw dzięki uprzejmości agenta Billa Coltona – dodał z niesmakiem. – Tuż po tym fakcie profesjonalny morderca zamyka Purcellowi usta i kradnie szafir. Koniec pierwszego obiecującego tropu, który mógł doprowadzić do odkrycia, co naprawdę stało się z Lee Mandelem. Jedyna dobra wiadomość w tym wszystkim jest taka, że tylko ja mogę powiązać twoje nazwisko z Purcellem i szafirem.

– Powiedziałeś przecież, że to wyszło na jaw.

– Zamiana kamienia tak, ale nikt oprócz nas dwojga nie wie, że Natalie Cutter to Kate Chandler.

Jej oczy rozszerzyły się, kiedy zrozumiała to, czego nie powiedział na głos.

– Chcesz powiedzieć, że...

– Ktoś z grupy operacyjnej puszcza farbę – dokończył za nią. – Nie pierwszy raz. I pewnie nie ostatni.

– To znaczy, że nie możesz im ufać?

– Tak. Ale nie mogę ryzykować, że któryś z ambitnych gliniarzy szepnie nieodpowiednie słówko mediom i zanim się obejrzymy, twoje nazwisko pojawi się w nagłówkach obok Natalie Cutter.

– Jakoś bym zniosła ten wstyd.

– Nie musiałabyś go znosić zbyt długo.

– Dlaczego?

– Bo byłabyś martwa.

Rozdział 28

Glendale piątek, 5.00

Sama obudziła komórka. Złapał ją, spojrzał na wyświetlacz i wcisnął guzik.

– Cześć, Hansen. Co masz?

– Jesteśmy trochę zaspani, co? – odparł wesoło technik.

– Bo my jesteśmy w Arizonie, a nie na Wschodnim Wybrzeżu.

– Po prostu odgrywam się za te wszystkie okazje, kiedy ty i tobie podobni wyciągaliście mnie z łóżka albo kazali pracować po godzinach. Na przykład w ostatnią środę, kiedy tak strasznie ci się paliło, że i ja się poparzyłem przy okazji. No i jeszcze ten wynajęty samochód sprzed pięciu miesięcy. Ale kto by to liczył? Na pewno nie ja. Zwłaszcza że poszczęściło nam się z tym samochodem.

Sam przetarł oczy i rozejrzał się, zastanawiając się, gdzie, do diabła, jest. Wiedział, zanim to dotarło do jego świadomości: w domu Kate. Dokładnie rzecz biorąc, na kanapie w jej warsztacie. Ktoś zdjął mu buty, wetknął poduszkę pod głowę i przykrył kocem.

Szkoda, że nie zdjęła mu szelek z kaburą, skoro już o tym mowa. Żebra miał obolałe, jakby go ktoś skopał.

– No dobra, jesteśmy kwita – powiedział. – Gadaj.

– Kwita? Cholera, wisisz mi za to przysługę. Na wykładzinie bagażnika w tym samochodzie są ślady krwi i fekaliów. Wykładzina została wyprana, ale zostało dość krwi, żeby świecić w ciemności po spryskaniu luminolem. Zaczęliśmy sekwencjonowanie próbek DNA za pomocą nowej techniki. Lada chwila powinny być wyniki.

Sam wiedział, że „lada chwila” niekoniecznie oznacza „szybko”. Zwykle tak, ale nie zawsze.

– Czy to była ludzka krew?

– Tak. Zero plus. Mogę ją rozbić na podgrupy, jeśli...

- Zrób to – przerwał mu Sam. – Nie uzupełnię akt, dopóki nie będę miał badania DNA. Znalazłeś jeszcze coś?

– Kurz i piasek – odparł Hansen. – Mnóstwo. Większość typowa dla zachodniego wybrzeża Florydy. Było też trochę śmieci z centrum i wschodniego brzegu.

– Czy te firmy nigdy nie odkurzają swoich samochodów?

– Nie tak dokładnie jak my.

– A odciski palców? – zapytał Sam. – Znalazłeś jakieś?

– Na litość boską, to samochód z wypożyczalni. Oczywiście, że są odciski palców.

– Sprawdź je, włącznie z niekompletnymi. Hansen wydał zduszony jęk.

– Czy ty masz pojęcie, ile...

– Po prostu to zrób – przerwał mu Sam. – Priorytet grupy operacyjnej. Czyli pierwszeństwo przed wszystkim, z wyjątkiem zamachowców samobójców w Białym Domu.

Rozłączył się, zanim Hansen zdążył mu powiedzieć, jak bardzo go kocha i dlaczego. Potrząsnął głową, by pozbyć się resztek snu, zauważył pół kubka wczorajszej kawy i wypił ją jednym haustem, wybierając numer biura w Miami. Poprosił do telefonu agenta Mecklina.

– Mówi agent specjalny Sam Groves – powiedział, kiedy Mecklin podniósł słuchawkę. – Chciałem zapytać, jak tam moja prośba o przesłuchanie...

– Tak, tak, załatwiłem to – przerwał Mecklin. – Raport leży na moim biurku.

– I co?

– Ten dzieciak... Bruce Conner, dwadzieścia dwa lata, rasy białej, na koncie tylko mandat za przekroczenie prędkości... pracuje w SoupOr Shrimp od pięciu lat. Jest ulubieńcem stałych bywalców. Szef go kocha. Może nawet zbyt dosłownie. Wspominałem już, że to gejowski lokal?

– Nie.

– No więc jest.

– O ile wiem, to nie jest przestępstwo federalne. Co jeszcze?

– Bruce pamięta Lee Mandela. Nie byli po imieniu, a tym bardziej w bliższych stosunkach, ale Bruce pamięta wysokie napiwki. Zawsze dawał Mandelowi dodatkowe torebki na wynos. Mandel nie mówił, po co mu one, a Bruce nie pytał. Jak już powiedziałem, facet dawał duże napiwki.

Sam usiadł wygodniej i słuchał. Nie znał Mecklina, ale było oczywiste, że agent przeprowadził rzetelne przesłuchanie, zamiast zbyć prośbę Sama byle czym.

– Czy Lee pokazał się w lokalu od, powiedzmy, grudnia? zapytał.

– Nie. Bruce się tym martwi. Zastanawia się, czy go czymś nie wkurzył.

– Dlaczego?

– Bo Mandel wyszedł, nie czekając na zamówienie, i nie wrócił. Nie wziął nawet swoich torebek.

Sam niemal zamruczał, czując znajomy przypływ adrenaliny jak zwykle, kiedy kawałki układanki zaczynały wskakiwać na swoje miejsca.

– Czy to było tego samego dnia, kiedy miał zwrócić wynajęty samochód na lotnisku?

– Tak.

– Więc Bruce ostatni widział Mandela?

– Tak. Ale, jak mówiłem, dzieciak jest czysty.

– Jak zareagował na widok agenta FBI?

– Nie zdenerwował się, jeśli o to panu chodzi. Patrzył mi w oczy, nie wiercił się, był ciekaw, dlaczego przyszedłem, ale przyjął standardowe wyjaśnienie.

– Że to rutynowa procedura?

– Tak.

– Okej. Dzięki.

– Chwila – rzucił pospiesznie Mecklin. – Czyżby pan otworzył sprawę Mandela?

– Nie – skłamał Sam.

– Więc o co tu chodzi?

– Po prostu zadaję pytania, które powinny zostać zadane pięć miesięcy temu.

Rozdział 29

Scottsdale piątek, 7.45

Sharon przekręciła się na łóżku, zerknęła na budzik z radiem i zaklęła. Musiałaby się poruszać jak koń wyścigowy, żeby zdążyć na poranną motywacyjną mówkę ojca do ekipy ochroniarskiej.

Wiedziałam, że powinniśmy wczoraj pójść do mojego pokoju. Peyton nie umie nastawić budzika bez dopingu sekretarki. Peyton zamruczał przez sen i zakopał się głębiej pod kołdrą. Sharon potrząsnęła nim zniecierpliwiona. Czasami czuła się jak żongler między tymi wszystkimi chłopcami, których musiała zadowalać, żeby im się wydawało, że wszystko idzie doskonale.

– Mhm – tylko tyle miał do powiedzenia Peyton.

– Mówiłeś mi, że masz o ósmej śniadanie z dilerem – powiedziała Sharon, wstając z łóżka. – Jest siódma czterdzieści pięć.

– Niemożliwe – wymamrotał. – Nastawiłem na szóstą trzydzieści.

Przysunęła mu budzik do twarzy, na ile pozwolił kabel.

- Tak? To patrz.

Postawiła budzik koło niego i zaczęła się ubierać. Całe szczęście, że nie wyszli wczoraj na miasto. Gdyby pojawiła się na zebraniu spóźniona i ubrana we wczorajszą koktajlówkę, jej ojciec dostałby zawału, przed którym ciągle ostrzegał go lekarz – na co zresztą Sizemore nie zwracał uwagi.

Czasami Sharon miała ochotę zamówić koszulkę z napisem TYLKO DOBRZY LUDZIE UMIERAJĄ MŁODO. A TERAZ DAJ MI TO CHOLERNE PIWO. Choćby po to, żeby zobaczyć czerwoną jak burak gębę ojca. Te poranne zebrania to była kompletna bzdura, ale Boże dopomóż temu, kto by się nie zjawił, żeby wysłuchać mądrości Sizemore’a.

Przez to, że wstała tak późno, ledwie starczyło jej czasu, by umyć zęby, przygładzić włosy i popędzić do windy. Na korytarzu czekały jeszcze dwie osoby. Kiwnęła im uprzejmie głową, zachowując dystans.

Jej komórka zadzwoniła dokładnie w chwili, kiedy przyjechała winda. Sharon spojrzała na wyświetlacz, westchnęła i odebrała połączenie.

– Cześć, Sonny – powiedziała cicho. – Co się znowu stało? Tata właśnie o mało nie urwał mi głowy.

- Tak? A masz coś nowego? Sharon weszła do windy i wcisnęła guzik.

– Urywa głowy wszystkim, ale ciebie sobie wyjątkowo upodobał.

- Jakiego pretekstu użył tym razem?

– Obwinia mnie o wszystko, począwszy od pobicia kurierki, na morderstwie na parkingu skończywszy, a ja jestem w L.A., na litość boską. Niby co ja mam zrobić, do cholery? Jestem sprzedawcą, a nie agentem wymachującym spluwą.

Sharon spojrzała na zegarek. Zostały trzy minuty. Jeśli winda nie będzie się zatrzymywać na każdym piętrze, zdąży na spotkanie.

– Obwinia wszystkich. Nie możesz tego brać do siebie.

– Zawsze to mówisz. A potem radzisz mi, żebym znalazł inną pracę.

– Jesteś świetnym handlowcem. Mógłbyś sprzedawać piasek na Saharze. Inny pracodawca by to docenił. Tata nie doceni nigdy.

– Ale w zeszłym roku podniosłem zyski o...

- Daj sobie spokój – przerwała mu niecierpliwie. Odwróciła się plecami do pozostałej dwójki i jeszcze bardziej zniżyła głos. – Wiem, że tylko dzięki tobie utrzymaliśmy się na powierzchni w zeszłym roku. Tata pewnie o tym nie wie, a nawet jeśli, to i tak nie powie. Lepiej by było, gdybyś ty się urodził z moim pragmatyzmem, a ja z twoimi genitaliami. Ale tak się nie stało i tata nie może tego przeboleć. Ani w moim, ani w twoim przypadku. Jest głęboko rozczarowany swoimi dziećmi. Ja mogę z tym żyć. Ty nie. I dlatego powinieneś zmienić pracę.

– Naprawdę możesz z tym żyć? – zapytał niespodziewanie Sonny. – Jesteś pewna, że nie próbujesz mu wynagrodzić zawodu, że wylali cię z firmy?

– Złożyłam rezygnację – mruknęła. Winda zwalniała, by zatrzymać się na jej piętrze.

– Och, daj spokój. Nie baw się ze mną w takie gierki. Złożyłaś rezygnację, bo nie miałaś wyjścia, i wszyscy o tym wiedzą.

– Oczywiście że miałam wyjście. Mogłam pozwać tych gnoi z powodu dyskryminacji płci, bo mojego szefa jakoś nie zmuszali, żeby odszedł razem ze mną.

Sharon wyszła z windy, uchylając się przed kimś, kto desperacko próbował dostać się do środka, zanim drzwi się zamkną. Ruszyła pospiesznie w stronę apartamentu Sizemore Security Consulting. Prawdę mówiąc, były to tylko połączone pokoje, ale biada temu, kto by o tym wspomniał. Ojciec wciąż był wkurzony, że kaucja nie została wpłacona na czas. Jej wina, oczywiście.

Wszystko było jej winą.

– Ale nikogo nie pozwałaś – wytknął jej Sonny. – Wróciłaś do domu z podwiniętym ogonem i wzięłaś pracę, którą zaproponował ci tatuś.

– Ojciec naprawdę musiał cię nieźle zmieszać z błotem – powiedziała wściekłym głosem. – Nie odgrywaj się na mnie. Cholernie dobrze wiesz, że sześć miesięcy szukałam roboty, zanim wróciłam do domu. – I przez te sześć miesięcy musiałam znosić obleśne uśmieszki każdego agenta czy gliniarza, który słyszał, jak to naprawdę było. A słyszeli wszyscy. – W Sizemore Security Consulting płacą mi równie dobrze, a nie muszę nikomu ciągnąć druta, żeby zatrzymać robotę. To jedna z korzyści pracy u tatusia.

Sonny wypuścił głośno powietrze.

– Sorry, siostrzyczko. Nie myślałem tak. Po prostu byłem wściekły i... przepraszam.

– Nie martw się. Tata wyżywał się na mnie o wiele bardziej. Dał popalić całej ekipie z L.A. czy tylko tobie?

– Paskudnie się obszedł z Jasonem.

– Dobra, zadzwonię do niego. Nie możemy sobie pozwolić na utratę Jasona. To nasz najlepszy kontakt z branżą jubilerską, zwłaszcza ze znanymi kolekcjonerami. On i jego brat najlepiej wiedzą, co w trawie piszczy.

– Próbowałem załagodzić sprawę, ale Jason potrzebuje to usłyszeć jeszcze od ciebie. Wszyscy wiedzą, że chociaż ojciec wrzeszczy, ile wlezie, to dzięki tobie firma trzyma się w kupie.

– Najpierw obelgi, teraz pochlebstwa.

– Nie pochlebstwa. Prawda.

– No tak. Opowiem Jasonowi kawał o firmowej mewie.

– Jaki? – zapytał Sonny.

– Firmowa mewa to menedżer, który przylatuje nie wiadomo skąd, dużo skrzeczy, sra na wszystko i już go nie ma.

Sonny zachichotał.

– Cały tata.

– Myślisz? – mruknęła ironicznie. – Słuchaj, zadzwonię później. Muszę kończyć, bo się spóźnię na poranną mówkę taty do personelu i mnie też się oberwie.

– Mnie by się bardziej oberwało. Dzięki, siostro. Od kiedy mamy nie ma, nie wiem, co bym zrobił bez ciebie.

– Nie dziękuj mi. Idź i rób dobre interesy. Będziemy tego potrzebować, kiedy się rozejdzie wiadomość o tej kurierce. To już trzeci stracony kurier w ciągu trzech miesięcy.

– Czwarty. Brady właśnie wypisał się z interesu. Szukamy kogoś nowego.

– Jezu. Mówiłeś tacie?

– Eee, nie. Pomyślałem, że zostawię to tobie.

– Ślicznie. Po prostu ślicznie.

Sharon rozłączyła się, zebrała w sobie i ruszyła wysłuchać porannego skrzeku mewy.

Rozdział 30

Scottsdale piątek, 8.10

Peyton, jeszcze w szlafroku, otworzył drzwi Jackowi Kirby’emu. – Długi wieczór? – zapytał Kirby, Jak zwykle miał na sobie neutralne spodnie i koszulę, które nadawały się na każdą okazję – i elegancką, i nieoficjalną. Kiedy się śledzi obiekt, nigdy nie wiadomo, gdzie się trafi. Na jego lewej ręce dyndała ciężka papierowa torba z logo miejscowej piekarni.

– Dość długi. – Peyton szybko zamknął drzwi. Choć Kirby figurował na liście płac Hall Jewelry jako specjalista kadrowiec, Peyton wolał nie pokazywać się zbyt często z tym facetem.

– Masz jakąś kawę? – zapytał Kirby. Peyton spojrzał na torbę w jego ręce.

– Tam – wskazał niski stolik. – Dodatkowa śmietanka jest w lodówce w barku. Obsługa lada moment powinna przynieść jedzenie.

– Świetnie. Nie miałem jeszcze czasu zjeść. To istny dom wariatów, od kiedy zamordowano Purcellów. Wszyscy nagle przestali ufać nawet własnym matkom. – Kirby roześmiał się. – Cieszę się, że nie jestem jednym z tych chłopaków z grupy operacyjnej. Świecenie oczami w wieczornych wiadomościach to była dla mnie najgorsza część pracy agenta.

– Okropna sprawa z tym morderstwem. – Peyton zmarszczył brwi. – Tyle dobrego towaru krąży teraz po hotelu. Po co było mordować akurat Purcellów dla garści kamieni drugiego sortu? A na dodatek FBI było na tym cholernym parkingu, kiedy to się stało. Zupełne wariactwo. To pewnie był jakiś psychol.

– Pewnie tak. – Kirby westchnął i pokręcił głową. – Ale po tym, na co się napatrzyłem w życiu, facet z kolumbijskim krawatem nie robi już na mnie wrażenia.

– Jezu, to mu zrobili? Kirby wzruszył ramionami.

– Tak słyszałem.

Peyton, krzywiąc się, nalał kawy.

– Pozwolisz, że zmienimy temat? Zaraz będę jadł śniadanie.

Kirby ukrył uśmieszek. Uwielbiał babskie reakcje Peytona na twarde życiowe fakty.

– Sorry. Przyniosłem coś, co ci powinno poprawić humor.

– Przyszły jakieś dostawy?

– Prościutko od mojego tajskiego kontaktu – skłamał gładko Kirby, biorąc filiżankę, którą podał mu Peyton. – Kamienie drugiej klasy, szlifowane w Azji, raczej na wagę niż dla wyglądu.

– Właśnie takie lubię.

– I dlatego pomyślałem o tobie. – Kirby zaczął otwierać papierową torbę, którą ze sobą przyniósł.

– Poczekaj, aż przyjdzie obsługa – powiedział szybko Peyton.

– A, jasne. – Kirby starał się nie uśmiechnąć, widząc zdenerwowanie Peytona. Co za pipa. Wszyscy dookoła pokazują kamienie, a on się boi, że meksykański kelner przyłapie go na oglądaniu. – Czy twoja firma ma w pogotowiu jakiś wykończony tajski towar?

Peyton podszedł do komputera, wprowadził hasło, potem kolejne i sekwencję cyfr. Część twardego dysku, która nie była widoczna, otworzyła się.

Rozległo się pukanie do drzwi.

– Obsługa.

Peyton wetknął komputer pod pachę, otworzył drzwi i podpisał odbiór zamówienia.

Kiedy kelner ustawiał jedzenie na lnianym obrusie w sąsiednim pokoju, Kirby i Peyton rozmawiali o sporcie. Gdy tylko skończył nakrywać i wyszedł, Kirby wyciągnął paczkę z papierowej torby.

– Zjedzmy, póki ciepłe – powiedział Peyton, idąc do stołu. – Umieram z głodu.

– Jasne. Choć raz pachnie na tyle dobrze, że może da się zjeść.

Kirby odsunął krzesło i usiadł przy niewielkim stoliku. Peyton przestawił wazonik z kwiatami, który mu przeszkadzał, położył laptopa obok talerza i zabrał się do pałaszowania.

– Hej, to jest prawie gorące – powiedział Kirby, wgryzając się w omlet z kiełbasą i cebulą. – Jak ty to robisz?

Peyton odgryzł wielki kęs krwistego steku.

– Daję dobre napiwki. Coś, na co Sharon nigdy nie wpadła.

Kirby zachichotał, zastanawiając się, czy Sharon Sizemore kiedykolwiek wpadnie na to, że Peyton używa jej do czegoś jeszcze oprócz seksu. Zabawnie byłoby być muchą na ścianie, kiedy wreszcie zmądrzeje. Jeśli temperament choć po części miała po tatusiu, można by sprzedawać bilety na to widowisko.

Po kilku szybkich kęsach Peyton otworzył laptopa i zaczął przewijać ekran, nie przerywając jedzenia.

Kirby nie próbował zobaczyć, co jest na ekranie. Nie było sensu podglądać. Peyton nie był jego jedynym źródłem informacji o kurierach i branży – i vice versa, bez wątpienia. Więc Kirby po prostu usadowił się wygodnie i skoncentrował na wyczyszczeniu talerza, zanim tłuszcz stężeje do reszty. Prawie skończył, kiedy Peyton znów się odezwał.

– Mamy na tapecie kilka mieszanych tajskich dostaw oszlifowanego towaru i surowca – powiedział z pełnymi ustami. Surowca nie było wiele; ledwie na tyle, żeby kontrole nie dziwiły się, skąd się wzięły dodatkowe kamienie. Większość surowca lądowała tam, gdzie było jego miejsce, czyli w koszu na śmieci. – Wykończone kamienie mogą być najwcześniej za dwa tygodnie. – Peyton zgarnął na widelec jajko i ziemniaki. – Chcesz to zawieźć Eduardowi osobiście czy wyślesz na skrytkę pocztową?

– Wyślę je tam, gdzie zwykle. – Kirby przełknął jedzenie i popił kawą.

– Dobra. – Peyton zrobił notatkę w komputerze. Za kilka dni Eduardo odbierze kamienie i zmiesza je z dostawą z Tajlandii. Sam Peyton nie musiał się zajmować żadną z tych dostaw. – Co to za kamienie i ile ważą?

– A skąd mam wiedzieć? Nie noszę ze sobą wagi.

– Spróbuj zgadnąć.

– Może tyle, co pół cegły marihuany.

– To będzie...

– Jakieś pół kilo.

– No to popatrzmy na nie.

Kirby odsunął na bok pusty talerz, rozłożył serwetkę i sięgnął po torbę na bułki. Wyjął z niej drugą, mniejszą torebkę i wysypał zawartość na dużą serwetkę. Kamyki wielkości konfetti rozbiegły się po niej, tworząc kolorowy jęzor.

– Brałem, co popadnie powiedział Kirby. – Będzie ze dwadzieścia pięć deka niebieskich szafirów, ze sześć deka rubinów, a reszta to topazy, turmaliny, cyrkonie, ametysty i co tam jeszcze. Nie wiem, do diabła. To ty jesteś ekspertem. Chcesz to obejrzeć?

Peyton patrzył na migoczące kamienie. Najlepszy w tych śmieciach był spory żółtopomarańczowy szafir; zaraz po nim był duży, niemal żółtozielony kamień o hybrydowym szlifie schodkowo-brylantowym, prawdopodobnie zielony granat. Jego wzrok przyciągnął piękny, naturalny, gwiaździsty szafir w niezwykłym odcieniu fosforyzującego złota. Był też kamień o poduszkowym szlifie, który mógł być granatem, i byłby sporo wart, gdyby okazał się naturalnym różowym rubinem.

Wzrok Peytona powrócił do lśniącego żółtozielonego kamienia. Kiedy widział go ostatnio, Mike Purcell próbował go sprzedać za dwadzieścia tysięcy kolekcjonerowi, który specjalizował się w kamieniach o nietypowych kolorach.

– Całkiem ładne te niebieskie szafiry – powiedział Peyton – ale są małe i gwarantuję ci, że były traktowane, ile wlezie. – Parę kamieni było najprawdopodobniej żółtymi szafirami, na które był ostatnio duży popyt. Ale nie miał zamiaru wspominać o tym Kirby’emu. Jeśli facet nie wiedział, co ma, jego strata. – Ile chcesz za tę dostawę?

– Dwieście tysięcy.

– Osiem – odparł Peyton bez namysłu.

– Sto. Mam wydatki, tak jak i ty.

Peyton zawahał się, zobaczył, że Kirby nie zamierza ustąpić, i wzruszył ramionami. Wiedział, że cztery dobre kamienie zwrócą mu to z nawiązką i to nawet po przeróbce. Albo jeszcze lepiej – mógł je schować do sejfu i o tyle przybliżyć swoją emeryturę.

– Jeśli nie spodoba mi się to, co zobaczę po inwentaryzacji – powiedział – odbiorę sobie przy następnym transporcie.

– Zgoda – odparł Kirby.

Peyton spojrzał na torbę po bułkach. Nie była jeszcze pusta.

– Poszczęściło mi się z jeszcze jednym transportem – powiedział Kirby. – Oszlifowane kamienie. Dobrze oszlifowane.

Peyton zawahał się, przeżuwając kawałek steku.

– Jak duże?

– A skąd mam wiedzieć, do diabła? Facet powiedział, że są naprawdę świetnej jakości i spore. Górna półka.

– Całkowita waga? Kirby zważył torbę w ręce.

– Będzie z pięć deka. Peyton włączył komputer.

– Szlachetne czy kolorowe?

– Ty mi powiedz.

Kirby zawinął pierwszą partię kamieni w serwetkę i odsunął ją na bok. Otworzył torbę i ostrożnie wyciągnął z niej wypchany plastikowy woreczek. Z uwagą, jakiej nie okazywał pierwszej partii, wysypał kamienie z paczki i, popychając palcem, ułożył na białym obrusie tak, by było widać każdy z nich.

Peyton miał minę pokerzysty. Patrzył na niebieskie, czerwone, zielone, a także kilka różowych i srebrnobłękitnych klejnotów – najprawdopodobniej diamentów – bez zmrużenia oka.

– Niebieskie szafiry, rubiny i szmaragdy. – Kirby upił łyk kawy. – Może też parę kolorowych diamentów.

Peyton delikatnie przesuwał połyskujące kamienie czubkiem palca. Wyjął z kieszeni szlafroka pęsetę i starannie posortował je według kolorów. W końcu wyciągnął z kieszeni lupę i zaczął na chybił trafił podnosić kamienie pęsetą, by je obejrzeć. Po kilku minutach odłożył lupę na bok. Przez chwilę bawił się pęsetą. To były ładne kamienie. Naprawdę ładne. Dobrze pocięte. Dobrze wypolerowane. Z wyjątkiem diamentów wszystkie większe niż pięć karatów. A jednak żaden nie był tak duży, by został sfotografowany i opisany na użytek ubezpieczyciela.

Gdyby Peyton miał obstawiać, stawiałby, że są naturalne. I na tyle duże, że przez zaledwie dziesięciokrotną lupę widać było wszystkie uspokajające skazy. Nawet gdyby liczyć hurtem, patrzył na niezłą kupkę pieniędzy.

– Szkoda, że to nie azjatycki szlif – powiedział z westchnieniem. Kirby wzruszył ramionami.

– Biorę, co dają. Jesteś zainteresowany?

Peyton postukał pęsetą w lniany obrus, odłożył ją i sięgnął po laptopa. Kirby obserwował jego ruchliwe, orzechowe oczy biegające po ekranie.

– Dobra – powiedział Peyton po kilku minutach. – Za cztery miesiące robimy ogólnokrajową promocję luźnych kamieni. Z naciskiem na te droższe.

– No to zdaje się, że obaj mamy szczęście. – Kirby wyszczerzył zęby i dolał sobie kawy.

– Może. – Peyton zaczął pęsetą sortować małe jeziorko zielonych kamieni. Kiedy skończył, były podzielone na dwie nierówne kupki. – Mogę wziąć brazylijskie szmaragdy – powiedział, wskazując większą kupkę, ciemniejszą, o lekko niebieskawym odcieniu – ale nie kolumbijskie. – Wskazał mniejszą, połyskliwie zieloną, bez śladu niebieskiego.

– Dlaczego nie? – zapytał Kirby. – Fakt, są trochę jaśniejsze niż tamte, ale kto to odróżni?

– Ja. – Peyton wzruszył ramionami. – Kolumbijskie narkotyki, szmaragdy i polityka mają złą prasę i klienci ich unikają. Dilerzy trzymają się od tego z daleka, bo towar pochodzący z kolumbijskich kopalń jest traktowany od początku do końca i niektóre zabiegi są nietrwałe.

– A te są traktowane? – zapytał Kirby.

Peyton złapał pęsetę, podniósł jeden z kolumbijskich szmaragdów i obejrzał go pod różnymi kątami.

– Wygląda na to, że był wypełniany – powiedział w końcu. – Nie mogę być pewien bez dalszych testów, ale ostatnio Kolumbijczycy robią ze szmaragdami wszystko z wyjątkiem hodowania ich w laboratoriach. – Znów wzruszył ramionami i machnął pęsetą w kierunku jednej z kupek kolorowych kamieni. Niebieskie szafiry są zawsze najbardziej poszukiwane przez klientów. Wezmę wszystkie. Rubiny... – pokręcił głową i wskazał czerwone kamienie, które żarzyły się jak rozdmuchane węgielki. – Wezmę je, bo cię szanuję, ale nie mogę zaproponować dużo.

– Dlaczego?

– Jak już mówiłem, kiedy ostatnio przyniosłeś mi czerwone kamyki, nawet w tanim sektorze rynek jest przeładowany traktowanymi wietnamskimi rubinami. No i nie wspominając już, że wszystko co ma ponad cztery czy pięć karatów trzeba będzie przerobić. Są za łatwe do namierzenia, jeśli to naprawdę górna półka.

– To ty tak twierdzisz.

– Bo to ja kupuję, pamiętasz?

Kirby westchnął. Widział już, że nie dostanie za te kamienie tyle, ile chciał. Ale z drugiej strony, nie zapłacił za nie nic, z wyjątkiem działki dla White’a, czyli dwudziestu tysięcy.

– Przerabianie dobrze oszlifowanego kamienia – powiedział Peyton z naciskiem – kosztuje czas, pieniądze i sporo wagi z każdego kamienia. To bardzo drogi sposób robienia interesów.

– Nie wtedy, gdy kupujesz je za jedną dziesiątą ceny. Peyton uśmiechnął się lekko.

– Mimo to mogę ci dać tylko tyle, ile dałbym za źle oszlifowane kamienie.

– Sto tysięcy. Peyton uniósł brwi.

– Za czterdzieści pięć deka kradzionych kamieni, które będę musiał przerobić?

– Tak. – Kirby uśmiechnął się blado. – Nie martw się. Wyjdziesz na swoje.

Rozdział 31

Glendale piątek, 21.00

Sam, oparty o stół, obserwował Kate przy pracy. Był tak blisko, że mógł jej dotknąć, ale trzymał ręce w kieszeniach.

Jej włosy były gładko ściągnięte do tyłu; miał ochotę zdjąć spinkę i zanurzyć palce w tym jedwabistym gąszczu. Rzęsy były czarne jak noc i tak długie, że rzucały cień na policzki; chciał je całować. Szorty z obciętych dżinsów i sprana czerwona koszulka wydawały się kusząco miękkie; miał ochotę ich dotykać. Mimo krągłości piersi i bioder w każdym jej ruchu była gibkość, która sugerowała wyrobione mięśnie; pragnął sprawdzić to własnymi dłońmi. Oszczędność i zręczność jej ruchów dowodziła, że wykonuje doskonale znaną pracę; pragnął, by oswoiła się tak samo z jego ciałem.

Ale ona nie była zainteresowana. Nawet nie patrzyła w jego stronę.

Do diabła.

Biorąc pod uwagę, że tak bardzo się starał trzymać ręce przy sobie, to milczące traktowanie napełniało go goryczą. Ale oczywiście to była tylko zawodowa irytacja. Potrzebował jej pomocy.

A jeśli będzie sobie to powtarzał odpowiednio często, może nawet w to uwierzy.

– Co to takiego? – zapytał w końcu, wskazując palcem.

– Trzpień. – Nie podniosła głowy.

– Nie ten pręcik, maszyna.

– Uchwyt transferowy.

– A co transferuje?

Kate rzuciła mu krótkie spojrzenie z ukosa.

– Co to, dwadzieścia pytań?

– Aha.

– Nie mam ochoty się bawić. – To nie była prawda, ale lepsze to niż powiedzieć, że pod płomiennym spojrzeniem jego niebieskich oczu ubranie wydawało jej się za ciasne. Podniosła palnik. – Idź sobie. Mam robotę.

– Ja też.

– Więc się nią zajmij.

– Właśnie to robię. – Zanim zdążyła coś powiedzieć, dodał: – Słuchaj, w tej chwili jestem Joe Bylejaki i spaceruję po centrum handlowym z moją starą i trójką rozwrzeszczanych bachorów. Widzę na rogu sklep z błyskotkami i wiem, że mam kłopoty. Zbliża się nasza rocznica, a ja słyszałem, że „diamenty są wieczne”, więc wchodzę, kupuję jej świecidełko za pięćdziesiąt dolców i wychodzę. Tyle wiem o handlu drogimi kamieniami; to, co widzę w gablocie w centrum handlowym i w reklamach telewizyjnych.

Kate skończyła przenosić na drugi trzpień kamień, nad którym pracowała, odłożyła mały ręczny palnik, którym podgrzewała lak, i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. Żar nie zniknął. Trochę przygasł, ale wciąż płonął.

Tak jak ona.

– A to mnie obchodzi, bo...? – zapytała ironicznie.

– Nie chcę być Joem Bylejakim – odpowiedział. – Chcę wiedzieć, co się dzieje, zanim wszystkie te świecidełka trafią do gabloty. Skąd się wzięły kamienie? Kto je transportował? Kto wydobył? Ale przede wszystkim chcę wiedzieć, jak wygląda ciemna strona tych witryn pełnych świecidełek.

Kate odłożyła pałeczkę laku i odwróciła oczy od twarzy Sama. Miała do wyboru – to albo przysunąć się jeszcze bliżej i posmakować go.

– Ty mówisz poważnie.

– Jak cholera. Wciąż myślę, że coś mi się wymyka, bo znam się tylko na glinach i bandytach. Potrzebuję przyjrzeć się całej branży gemmologicznej, nie tylko momentom ewidentnego zagrożenia, kiedy te małe skarby są przewożone z punktu A do punktu B przez kuriera.

Kate zdjęła spinkę, która przytrzymywała jej włosy podczas pracy.

– Nie jestem ekspertem od całej branży. Znam się dobrze tylko na szlifowaniu.

– Ale o całej reszcie wiesz więcej niż ja. To właśnie dla mnie ekspert. Ktoś, kto wie więcej niż ja.

Uśmiechnęła się lekko.

– Dobra. Ciemna strona, powiadasz...

Sam obserwował ją uważnie. Bawiła się kolejną maszyną, którą nazywała polerką, czy jakoś tak. Ale w tej chwili nie pracowała. Nareszcie zaczęła myśleć o czymś innym. O śledztwie, oczywiście.

– Niezależnie od poziomu cywilizacji w krajach eksportujących kamienie, takich jak Tajlandia, Kambodża, Sri Lanka, Brazylia, Wenezuela, Rosja czy Afryka Południowa – powiedziała powoli – większość kamieni szlachetnych pochodzi z dzikich miejsc, gdzie XXI wiek to tylko pogłoska. Człowiek na Księżycu? Zapomnij. Kto o tym słyszał? Wychudzeni kopacze kucają w wygrzebanych rękami dołach w dżungli albo czołgają się w stromych tunelach szerokich ledwie na jednego człowieka. Jeśli jesteś nad ziemią, insekty i stojąca woda zamieniają twoje życie w piekło. Jeśli jesteś pod ziemią, stojąca woda i zawalone tunele odbierają ci twoje marne życie. O tym chciałeś usłyszeć? O odwiecznym związku klejnotów ze śmiercią?

– Zawsze to jakiś początek. – Sam odwrócił wzrok od jej włosów. Rozpraszały go. I te jej dłonie, prześlizgujące się przez nie tak, jak on chciał to robić. Doprowadzała go do obłędu i nawet tego nie zauważała. – Te kopalnie, o których mówisz, są prywatne czy rządowe?

– Różnie – odparła – ale w ostatecznym rozrachunku to nie ma znaczenia.

– Dlaczego nie ma znaczenia?

– Rząd to zawsze najbardziej nienasycone gardło. W niektórych krajach żołnierze pod bronią konfiskują wykopane kamienie i nazywają to podatkiem. W innych krajem rządzą bandyci, więc właściwie są czymś w rodzaju rządu. A oficjalny pobór podatków też jest bezpośredni i brutalny. W tych krajach Joe Bylejaki jest facetem, który haruje rok po roku w nadziei wykopania kamienia dość dużego, by można go było schować i przejść na emeryturę.

– A zdarza się to?

– Jasne.

– Często?

– Szanse na taki kamień są odrobinę mniejsze niż na wygraną w wielkiej loterii stanowej, a potem przebiegnięcie nago przez szpaler złodziei i poborców podatkowych, by donieść forsę do banku.

Kącik ust Sama podskoczył do góry.

Miała ochotę go polizać, więc odwróciła wzrok.

– W większości przypadków – powiedziała, masując szyję, by czymś zająć rękę i nie sięgnąć do niego górnik znajduje kamień na tyle duży, żeby się upić albo pójść do dziwki, i zostaje mu jeszcze trochę na jedzenie na kolejny tydzień hazardu. Ale zamiast iść do kiosku i kupić kolejny bilet na loterię, nasz Joe Bylejaki wraca do kopalni, ryzykuje życie w niebezpiecznych dziurach i umiera młodo.

– Ale z nadzieją w sercu.

Kate westchnęła i spięła włosy luźno na karku. Wiedziała, że w ten sposób długo się nie utrzymają, ale Sam patrzył na nie – i na nią – tak, że tętno jej przyspieszało.

To mój problem, nie jego, pomyślała z goryczą. Federalne roboty nie myślą kutasami. Czasem zastanawiam się nawet, czy wiedzą, że je mają.

– Masz rację – powiedziała. – Niemal we wszystkich przypadkach to praca dobrowolna, nie niewolnicza. Ale nigdy nie zapomnę, kiedy pierwszy raz zobaczyłam kopalnię w Brazylii. Albo w Tajlandii. To był szok dla dziewczyny z pierwszego świata. Oczywiście to było, zanim zrozumiałam pierwszą zasadę kupowania surowca.

– Czyli?

– Im bliżej kopalni, tym bardziej prawdopodobne, że kupisz syntetyk. Sam roześmiał się, żałując, że spięła włosy. To mu ułatwiało sprawę, ale z „trudności” miał większą frajdę.

– To nie był żart – powiedziała.

Spojrzenie jej ciemnych oczu powędrowało do niego. Błękitna koszula z podwiniętymi rękawami. Kabura, której bała się dotknąć, kiedy kładła go spać na kanapie. Ciemne dżinsy, które opinały długie nogi i przez które wyraźnie było widać, że jest mężczyzną.

I to podnieconym.

No dobra, więc nie jest robotem. I co z tego? Zdrowemu facetowi staje nawet przy reklamach pasty do zębów.

A z tego, co widziała, to był bardzo zdrowy facet.

– W samych kopalniach znalazłam syntetyczny surowiec zmieszany z odrobiną naturalnego – mówiła, patrząc wszędzie, tylko nie na niego. – Sto metrów od kopalni widziałam szlifowane na miejscu syntetyki z minimalną domieszką naturalnych szlifowanych kamieni. W miejscowych sklepach jubilerskich były wiadra syntetyków, choć ich właściciele zapewniali mnie, że mają tylko naturalne klejnoty ślicznie oprawione w osiemnastokaratowe złoto. Terefere. A ja jestem królową Saby.

– Więc im bliżej kopalni, tym większe prawdopodobieństwo oszustwa?

Takie odniosłam wrażenie. – Zastanawiała się, czy może bezpiecznie na niego spojrzeć, i uznała, że może już nigdy nie będzie bezpiecznie. – Ktoś, kto wybiera się w dzicz, niezależnie od kraju, wyobrażając sobie, że zrobi złoty interes na kamieniu kupionym bezpośrednio od „ciemnych” górników czy miejscowych wieśniaków, urządzi sobie po prostu bardzo drogą wycieczkę. Głos doświadczenia?

– Kupiłam swoją działkę szajsu – rzuciła kwaśno. – Traktuję to jako cenę za naukę zawodu. Teraz kupuję surowiec od szanowanych hurtowników. Płacę im haracz, jasne, ale podróże też nie są tanie. Ani doświadczenie.

Sam podszedł do jednego ze stołów i wbił spojrzenie w tajemnicze narzędzia. Gdyby tego nie zrobił, musiałby jej dotknąć. A to byłoby złe posunięcie. I głupie.

I cholernie kuszące.

– No dobra – powiedział. – Kupiłaś surowiec z pewnego źródła. Co robisz potem?

– Badam go.

– Dlaczego? Myślisz, że zostałaś nabrana mimo tych wszystkich środków ostrożności?

– Nie sprawdzam, czy surowiec jest syntetyczny – odparła. Spojrzała na swoją dłoń ściskającą brzeg stołu. Palce szorstkie od narzędzi i proszków ściernych. Krótkie paznokcie bez lakieru. Zastanawiała się, czy Sam chciałby, aby dotykała go tak niekobieca dłoń. Nagle przypomniała sobie jego za ciasne dżinsy i już znała odpowiedź. – Staram się zdecydować, który z możliwych kształtów wydobędzie z kamienia to, co najlepsze, przy możliwie jak najmniejszych stratach.

Sam mruknął zachęcająco. A przynajmniej miał nadzieję, że brzmiało to jak zachęcający pomruk, a nie jak zdławiony charkot sfrustrowanego samca.

– Zupełnie dobry kawałek surowca może mieć sporo skaz – powiedziała szybko. – Jeśli je zeszlifuję, to, co pozostanie, może mi przynieść mnóstwo pieniędzy. Albo może się rozlecieć i zostanę z garścią śmieci. To ryzyko, jakie ponoszę. Dlatego można kupić dobry surowiec po przyzwoitej cenie. Nikt nie jest pewien, ile, i czy w ogóle, będzie wart finalny produkt lub produkty.

– No dobra, masz surowiec. – Sam podszedł bliżej i obiecał sobie, że nie zdejmie jej spinki z włosów. – Badasz go. Wybierasz kształt. Zaczynasz szlifować.

– Tak. Zeszlifowuję nadmiar kamienia, by wydobyć jego ukryte piękno. – Czubkiem palca musnęła metalowy sztyfcik, na którym za pomocą laku umocowany był kamień. – Tutaj już ustawiłam kąt, pod którym surowiec dotknie tarczy.

– Tarczy? – spytał, choć jego ton mówił wyraźnie, że myśli o czymś zupełnie innym.

– Aha... – Nagły żar w jego oczach sprawił, że sama zaczęła topnieć jak lak. Boże, nie wytrzymam. Gorączkowo zebrała to, co jeszcze zostało z jej zdrowego rozsądku. – Tarczy szlifierskiej. To taki płaski, okrągły kawałek papieru ściernego. Coś jak płyta CD z ostrymi zadziorami. Mówiła tak szybko, że słowa niemal się zlewały. – Używasz tarczy o najgrubszych ziarnach, by nadać ogólny kształt, a potem stopniowo coraz drobniejszych, żeby dopracować szlif i nadać połysk. Po drodze każda fasetka kamienia wymaga innego ustawienia, by uzyskać odpowiedni kształt i kąt.

– Czy maszyny tego nie potrafią? – Jego głos był głębszy niż zazwyczaj. Niemal ochrypły.

– Jasne.

Kate odwróciła się od niego. Jego pełne żaru oczy sprawiały, że czuła się rozdrażniona. Spragniona. Głodna. I nie chodziło o to, że nie słuchał, co mówiła. Słuchał bardzo uważnie. Zbyt uważnie. Jego zainteresowanie było niemal namacalne.

I wiedziała, że nie jest jednostronne. Nie wiedziała tylko, co ma z tym zrobić – więc gadała, jakby od tego zależało jej życie.

– Większość kamieni średniej i niskiej jakości jest szlifowana przez proste maszyny obsługiwane przez słabo opłacanych robotników z Trzeciego Świata. Całe szeregi zgarbionych szlifierzy w pomieszczeniach wypełnionych hałasem ścieranego kamienia i krzemowym pyłem. Prawdziwa linia produkcyjna, i to śmiertelnie szkodliwa dla pracowników, jeśli powietrze nie jest odpowiednio filtrowane.

– A jest?

– Czasami. A czasem... – Pokręciła głową. – Szlifierstwo artystyczne to zupełnie co innego. Robota jedyna w swoim rodzaju. Ja szlifuję kamienie na zamówienie kolekcjonerów albo według własnego projektu. Każdy jest inny. Komputerowe programy do ustawiania maszyn nie przydają mi się. Szybka i łatwa robota to dla mnie nie robota. Cokolwiek robię.

Sam wyjął spinkę z jej czarnych włosów. Uśmiechnął się, widząc rezultat – i słysząc przyspieszony oddech Kate.

– I co dalej?

– Zacznę się z tobą siłować, żeby odebrać spinkę? – odparła, odwracając twarz do niego. Spojrzenie jego oczu kazało jej się zastanawiać, jak by wyglądał seks na stole roboczym. – Zapomnij, co powiedziałam – rzuciła szybko.

– Nie da rady.

- Kamienie już oszlifowane – rzekła pospiesznie, by nie zrobić czegoś naprawdę głupiego – w większości przypadków są sprzedawane na wagę masowym wytwórcom biżuterii. I znów większość roboty odbywa się za oceanem, w Indiach, a przede wszystkim w Chinach. Naprawdę wyjątkowe kamienie są kupowane luzem przez kolekcjonerów, inwestorów albo projektantów ekskluzywnej biżuterii. Większość kamieni jest szlifowana w Azji i wykorzystywana do wyrobu taniej biżuterii albo przez hobbystów, albo... gadam już od rzeczy. Przestań się bawić moimi włosami.

– Nie dotykam ich.

– Ale chcesz – rzuciła oskarżycielsko. – Myślisz o tym.

– A ty? Ty o tym nie myślisz?

– Sam, pomóż mi. Wiem, co się dzieje z agentami, którzy sypiają ze swoimi informatorami. Chyba że się mylę? – zapytała z nadzieją.

Zamknął oczy. Kiedy po chwili je otworzył, nie było w nich już tego wilczego głodu.

– Nie. Zostałbym wysłany do Fargo albo wylany. A gdyby mogli, zrobiliby jedno i drugie.

Kate wypuściła powietrze i próbowała przekonać samą siebie, że nie jest rozczarowana. Naprawdę. Uczucie, że spadło się z dachu, trudno nazwać rozczarowaniem.

– Los gorszy od śmierci – powiedziała wesoło.

- A teraz pamiętaj, żeby oddychać. Grzeczna dziewczynka. Wiedziałam, że potrafisz.

– Więc będziemy musieli dopilnować, żeby to się nie stało. Dobrze mówię?

– Jeszcze kiedyś do tego wrócimy. – Westchnął. – Ale masz rację.

Nie pozwolił sobie na ani jedną więcej myśl o tym, jakby to było zanurzyć twarz w jej włosach i poczuć jej nogi oplecione wokół niego. Schował głęboko istotę ludzką i wywlókł na światło dzienne agenta.

– Gdybyś kradła przesyłki kurierom – powiedział – od którego ogniwa łańcucha pokarmowego byś zaczęła? Za oceanem?

Jak za naciśnięciem włącznika. Gliniarz wraca do akcji. Kate powiedziała sobie, że jest mu za to wdzięczna. Po czym powiedziała to sobie jeszcze raz.

– Nie odparła zgaszonym głosem. – Nie za oceanem.

– Dlaczego?

Kate wypuściła powietrze i teraz powiedziała sobie, że jej tętno jest normalne. Całkiem normalne. Jak dla sprintera.

– Bo nie słyszeli tam o Piątej Poprawce, a ich więzienia to najgorsze miejsca na świecie.

– Osobiste doświadczenie? – spytał Sam zaskoczony.

– Nie moje. Ale to nie znaczy, że to nieprawda.

– O, prawda, prawda – zgodził się.

– Osobiste doświadczenie? – rzuciła sucho.

Nie odpowiedział. Przysiadł na stole i przesunął kaburę, żeby go nie uwierała.

– Więc nie zaczniesz w pobliżu kopalni. W takim razie co zrobisz?

Prawdę mówiąc, mam ochotę wyciągnąć twój pistolet i zastrzelić gliniarza, żeby Sam mógł się ze mną zabawić. Gdybym wiedziała, że mam tylko jedną szansę, skorzystałabym z niej.

Ale na głos powiedziała:

– Uderzyłabym do dużego hurtownika, który sprowadza kamienie do Stanów.

– Dlaczego?

– Bo oni obracają dużą ilością kamieni, na ich fakturach są funty i kilogramy. Byłoby łatwo zmieszać kradziony towar z legalnym, pod warunkiem że nie ukradło się niczego wyjątkowego.

– Jak Siedem Grzechów?

Kiwnęła głową i jej ciemne włosy rozsypały się na karku. Sam przydeptał istotę ludzką, kurczowo trzymając się gliniarza.

– Mimo całej tej drogiej reklamy – powiedziała Kate – kolorowe kamienie, a zwłaszcza traktowane, nie są aż tak rzadkie. Ani unikatowe. Wiaderko drobnego szafirowego surowca nikomu nie przyspieszy pulsu. Oszlifowane i potraktowane może podniosłyby ci ciśnienie, ale tylko na chwilę. – Odetchnęła powoli, spokojnie i poczuła, że jej puls zwalnia. Lepiej. O wiele lepiej. Wtedy zaczynasz dostrzegać różnice szlifu, jakości i koloru. Na świecie jest pełno śmiecia.

Sam spróbował sobie wyobrazić wiaderko drogich kamieni. Nie potrafił. Ale właśnie dlatego miał prywatnego eksperta – Kate potrafiła sobie wyobrazić to wszystko i nawet więcej.

Problemem były te fantazje, które napływały mu do głowy.

– A jeśli tego ci za mało, to wyobraź sobie, że po przejściu całej linii maszynowej obróbki stoisz z garścią marnie oszlifowanych kamyków i myślisz tylko o tym, jaka upierdliwa robota cię czeka z wprawianiem tych świecidełek w srebrny naszyjnik albo dziesięciokaratowe złoto.

Sam próbował się powstrzymać, ale nie mógł nic na to poradzić. Roześmiał się. Wpijające się w niego szpony pożądania odrobinę puściły. Chociaż tyle.

– To prawda – powiedziała Kate.

– Wierzę ci. Ale pomyślałem o dziecinnych marzeniach, o piratach i skrzyniach pełnych skarbów. Co by powiedział Długi Jim Silver?

– Długi John Silver.

– Niech ci będzie. – Uśmiech Sama mówił: „mam cię!” – Więc ty też marzyłaś o skarbach.

– Każde dziecko marzy o skarbach, prawda? Uśmiech Sama zniknął.

– Nie. Marzenia wymagają energii, zdrowia, nadziei. A tego jest jak na lekarstwo w niektórych miejscach.

Zanim zdążyła spytać, skąd wziął się ten cień w jego oczach – czy należy do Sama, czy do gliniarza? – mówił dalej.

– No dobra, więc wybrałaś hurtownika. Co teraz?

Kate zamrugała i przyjęła do wiadomości zmianę tematu.

– Zamiast hurtownika może to być wytwórca biżuterii, detalista albo diler. Każdy, kto kupuje duże ilości kamieni. Na tyle duże, by trochę nadprogramowego towaru nie wzbudziło podejrzeń. Właściciel firmy może nawet nie wiedzieć, co się dzieje. Wystarczy kilku skorumpowanych pracowników.

– A co, jeśli kamienie nie są... hm, przeciętne?

– Szlifujesz je jeszcze raz, by stały się przeciętne. Albo je ukrywasz, aż minie okres karencji.

– To wygląda na marnotrawstwo.

– Jeśli zapłaciłeś za wykończony kamień, to szlifowanie go od nowa rzeczywiście jest stratą pieniędzy. Jeżeli nie płaciłeś, jedyne, co marnujesz, to czas szlifierza, a w takim przypadku szlifierzem prawdopodobnie i tak jest maszyna.

A co z Siedmioma Grzechami?

– Obawiam się, że sześć z nich zostało już przerobionych na kamienie ważące od dwóch do pięciu karatów – odparła Kate głucho. – Może, ale tylko może, jakiś dziesięciokaratowy okaz zostałby uznany za wystarczająco anonimowy. Tak czy inaczej. Pokręciła głową. – Coś niesamowicie rzadkiego i pięknego przepadło bezpowrotnie. Niebieskie szafiry, takie jak Siedem Grzechów po prostu nie wychodzą już z kopalń. Równie cenne znajdują się może w paru prywatnych kolekcjach i paru muzeach.

Miała taką minę, że Sam pożałował tego pytania. Ale na tym polegała jego praca – zadawać pytania, na które nie było wesołych odpowiedzi.

Więc gangi napadające na kurierów – powiedział – nie miałyby żadnych problemów z upłynnieniem łupu w Stanach, nawet jeśli to są drogie kamienie, a nie roleksy.

Zaryzykowała spojrzenie w jego oczy. Niebieskie. Uważne. Zimne. Sto procent gliniarza. Tak lepiej. Naprawdę.

No dobra, nie lepiej, ale z pewnością bezpieczniej.

– Gdyby nie zdołali się pozbyć towaru tutaj – odparła – mogliby to zrobić za oceanem. Nie każdy jest tak uprzedzony do azjatyckich więzień jak ja.

– Ale ogólnie rzecz biorąc uważasz, że towar skradziony kurierom w Stanach zostaje w Stanach, tak?

- Zależy od paczki. – Kolejny długi oddech. Dobra dziewczyna. Tętno w normie. – Mamy tu ogromny rynek kolorowych kamieni na bazowym poziomie. Każdy je kupuje i sprzedaje, choćby na aukcjach internetowych. A skoro tak, po co wysyłać towar do Indii, które od wieków mają własne źródła zaopatrzenia?

- Możesz zrobić listę prawdopodobnych firm, gdzie można by sprzedać kradzione kamienie?

– Prawdopodobnych w sensie podejrzanych czy w sensie mających dość duże obroty, by kupować nadprogramowy towar?

– Jedno i drugie. Na przykład Purcellowie. Czy na podstawie tego, co wiesz o branży, powiedziałabyś, że mogli być regularnym punktem zbytu kradzionego towaru?

Kate przygryzła kącik ust.

– Nie martw się – powiedział Sam. – Nie będziesz musiała zeznawać przed sądem. – Na razie.

– Słyszałam plotki.

– Jakie?

Zaczęła chodzić wzdłuż stołu, dotykając narzędzi.

– Kate?

Odwróciła się do niego.

– Nie cierpię plotek.

– Domyśliłem się po tym, jak dotrzymałaś sekretu Lee – odparł Sam. Zauważył zmianę wyrazu jej twarzy na dźwięk imienia brata. – A Lee?

– Co Lee?

– On też nie cierpiał plotek?

Kate zawahała się; w końcu pokręciła głową. To była jego jedyna przywara.

– Co ci powiedział?

– Do diabła, Sam, jeśli to powtórzę, mogę zrujnować życie jakiemuś uczciwemu dilerowi.

– A jeśli nie powtórzysz, możesz skrócić własne życie – odparł. – Ten, kto załatwił Purcellów, nie oszczędziłby nawet Matki Teresy, dobrze o tym wiesz. A jeśli nie wiesz, to właśnie ci mówię, głośno i wyraźnie. Źli faceci po prostu uwielbiają, kiedy robi im się uprzejmości.

Przez długą chwilę w warsztacie panowała cisza.

– No dobra powiedziała w końcu Kate. Westchnęła. – Purcellowie mieli opinię ludzi, którzy nie zadają zbyt wielu pytań o poprzednich właścicieli, jeśli sprzedaje im się kamienie w naprawdę dobrej cenie.

Sam już to wiedział, ale skinął głową, by ją zachęcić.

– Worldwide Wholesale Estate Gems też nie ma najlepszej reputacji – powiedziała niechętnie Kate.

– W jakim sensie?

– Jest tajemnicą poliszynela, że z firmy wypływa więcej luźnych kamieni, niż do niej trafia. Szczególnie ze źródeł południowoamerykańskich.

Sam zapamiętał nazwę firmy. Założyłby się, że siedziba główna mieści się na Arubie albo w Panamie, albo w jakimś innym miejscu, gdzie banki są przyjazne i nikt o nic nie pyta. I nie udziela odpowiedzi. Trzeba by cudu i światowej klasy hakera, żeby wydobyć od nich jakieś informacje.

– Niektórzy importerzy zaopatrujący rynek hobbystyczny też mają kiepską opinię – powiedziała Kate. – Przychodzą mi na myśl Starr Crystals i Overseas Coral and Gems.

– Czy te firmy poradziłyby sobie z towarem najwyższej klasy, jaki przewożą czasem kurierzy?

– Raczej nie, chyba że nastawiliby się na prywatnych kolekcjonerów albo ciułali na własne emerytury.

– Niektórzy napadnięci kurierzy wieźli roleksy i złote monety – powiedział Sam. – Czy mogły trafić do tego samego kanału zbytu co surowe i niskiej klasy kamienie?

Kate zastanawiała się chwilę.

– Gdyby to była sieć sklepów jubilerskich, to może. Sporo tego typu firm ma związki z rynkiem gemmologicznym, bo robią własną biżuterię i lubią wiedzieć, jakie kolorowe kamienie są akurat na topie. Rodzinne przedsiębiorstwo Peytona Halla to jedna z takich firm. Morgerstern i Synowie to druga, a Heartstone Gems and Jewelry – trzecia. Wszyscy są tutaj, w Scottsdale. No i są jeszcze ogólnokrajowe sieci. – Wzruszyła ramionami. – Mogłabym wymienić jeszcze ze trzy duże firmy i z piętnaście z drugiego garnituru. Każda mogłaby być kanałem zbytu kradzionego towaru, na poziomach zarówno ogólnokrajowym, jak i lokalnym. Ich przedstawiciele też śledzą rynek, żeby trzymać rękę na pulsie.

– A miejscowy pastor? – rzucił kwaśno Sam. Kate roześmiała się.

– Innymi słowy, daję ci zbyt wielu podejrzanych?

– Cóż, sam chciałem. Jej uśmiech zniknął.

– Jestem pewna, że firmy kurierskie też są podejrzane. I sami kurierzy. Sam kiwnął głową.

– Nawet kurierzy mojego ojczyma – dodała.

– Tak.

– I mój ojczym.

– Znasz odpowiedź – odparł Sam.

– Mój ojczym nie jest przestępcą!

Sam spojrzał w pełne ognia oczy Kate. Miał szczerą nadzieję, że się nie myliła. Dla dobra wszystkich zainteresowanych.

– Przeczytaj jeszcze raz teczkę Lee – powiedział. – Może tym razem coś wyskoczy.

– Po pierwszych trzech razach nie wyskoczyło.

– Kiedy będziesz ją umiała wyrecytować punkt po punkcie, zlituję się nad tobą. A na razie, muszę porozmawiać z paroma osobami.

– Mówiłyby chętniej, gdybym była z tobą.

– Nie.

– Dlaczego?

Sam bez słowa podszedł do drzwi warsztatu. Kate nie powinna wiedzieć, że teczka Lee zostanie wkrótce uzupełniona, a ona sama znajdzie się na linii strzału. Nie chciał być tym, który jej to powie.

Ale zdawał sobie sprawę, że będzie musiał.

Rozdział 32

Scottsdale piątek, 10.12

Gdzie, do cholery, jest Groves? – spytał Kennedy, zatrzasnąwszy za sobą drzwi apartamentu Sizemore’a. Doug, który właśnie nalewał kawy z termosu, wyprostował się. W drugim końcu pokoju Legenda warczał do telefonu, besztając kogoś z biura w L.A. za jakieś wyimaginowane przewinienie. Doug słyszał tylko jedną stronę konwersacji, więc nie wiedział dokładnie, jakie niewykonalne zadanie spieprzył tym razem podwładny.

– Agent Groves pracuje nad tropami uzyskanymi od poufnego informatora – wyjaśnił. – Kiedy znajdzie coś konkretnego, pan dowie się pierwszy.

– Aha – mruknął Kennedy, na którym nie zrobiło to większego wrażenia. – Colton twierdzi, że ten jego informator to niezła laska.

– Bill Colton ostrzy sobie zęby na moje miejsce w Phoenix. – Doug napełnił kubek zabójczą czarną cieczą po czym odwrócił się przodem do szefa i dodał: – Groves stoi Coltonowi na drodze do kariery, bo ma dłuższy staż i więcej rozwiązanych spraw na koncie.

– Colton potrafi ciężko pracować. Doug upił łyk i wzdrygnął się.

– Colton to przyzwoity agent, świetny gryzipiórek i genialny wazeliniarz. Co nie powinno być nowiną dla nikogo, kto popracował z nim choć tydzień.

– Za dużo czasu poświęcasz na bronienie swojego twardogłowego pupila – odgryzł się Kennedy. – Zacznijmy od tego, że ja w ogóle nie chciałem Grovesa w grupie operacyjnej.

– Groves ma wyniki. – I mam nadzieję, że w tej sprawie też coś znajdzie, i to szybko.

– Więc powiedz temu sukinsynowi, żeby przestał pierdzieć w stołek i pokazał mi jakieś wyniki jeszcze dzisiaj – warknął Kennedy. Złapał czysty kubek i napełnił go kawą. Z każdego jego ruchu bił gniew. – Ta cała grupa operacyjna zaczyna wyglądać na jedno wielkie fiasko. Ile to już... trzy miesiące? A mamy tylko coraz więcej napadów i morderstw, i ani jednego tropu. Sam dyrektor dzwoni do mnie i pyta, co nowego, a ja mam mu do powiedzenia tylko te same bzdety, które Groves wciska w wieczornych wiadomościach.

– Robimy wszystko, co w naszej mocy.

– Wychodzimy na idiotów.

Doug nie zaprzeczył. Nie wytknął też Kennedy’emu prawdziwego powodu tego wybuchu. Wszelkie grupy operacyjne miały swój początek i koniec w polityce. Tak jak kariera każdego SSA. Arthur McCloud, którego zaginiona przesyłka powołała do życia tę grupę, był szwagrem urzędującego prezydenta. Gdyby Kennedy rozbił krąg bandytów, karierę miałby w kieszeni. A gdyby mu się nie udało... cóż, zawsze mógł przejść na wcześniejszą emeryturę.

A dla człowieka tak ambitnego jak Kennedy emerytura była gorsza niż śmierć.

Sizemore trzasnął słuchawką o widełki i przeszedł wielkimi krokami obok termosu z kawą, kierując się do wiaderka z piwem w lodzie. Przed drugą po południu pił lekkie rzeczy. Potem dogadzał sobie na całego.

– No i? – zapytał go Kennedy.

Sizemore szarpnął zawleczkę. Trysnęła piana.

– Nic. – Napił się. – Kompletny nul. A u ciebie?

Być może jeden Ekwadorczyk. Informator twierdzi, że siedzi w narkotykach i kamieniach, ma na koncie morderstwa i napady powiedział Kennedy. – Przyleciał prywatnym samolotem, który wylądował na lotnisku w Scottsdale.

– Zgarnęliście go?

– Nie mamy nakazu – odparł Doug. – Ani wiarygodnego pretekstu.

– Dajcie go mnie – burknął Sizemore. – Za parę godzin będę miał tyle wiarygodnego gówna, że każdy sędzia się utopi.

– Jest jeszcze taki drobiazg, który się nazywa konstytucja – powiedział spokojnie Doug. – Strasznie nam przeszkadza, ale zdążyliśmy się do niej przywiązać.

Sizemore parsknął i łyknął piwa.

Kennedy uśmiechnął się z ociąganiem. Doug mógł mieć słabość do twardogłowych dupków, ale potrafił rozładować gniew. A kiedy człowiek zadawał się z Sizemore’em, był to przydatny talent.

– Czy któryś ze starych wątków się rozwinął? – zapytał Sizemore.

– Poprosiliśmy lokalne siły, żeby miały oko na kurierów, którzy przewożą towar na targi przez ich terytorium, oczywiście o ile ich trasy są znane. Kennedy wzruszył ramionami. – Różne agencje robią, co mogą, ale każdy, kto pracuje w budżetówce, i tak już ciągnie dwie posady z powodu braku funduszy.

Sizemore odchrząknął.

– Powiedziałem dilerom, żeby dali połowę kasy na uzbrojonych ochroniarzy, którzy będą jeździć z ich kurierami dwadzieścia cztery na siedem. Ja płacę drugą połowę. Musiałem wynająć paru kwadraciarzy, żeby obstawić wszystkich, ale nie miałem wyboru. – Skrzywił się na myśl o zatrudnianiu ludzi, którzy nigdy nie nosili prawdziwej odznaki. – Jeśli stracimy jeszcze choćby jedną przesyłkę, klienci stracą zaufanie. Wynajęta ochrona jest lepsza niż nic. Choć niewiele lepsza.

Kennedy dopił kawę i ciężko klapnął na najbliższy fotel jak ktoś, kto wiecznie nie dosypia.

– Jeśli stracimy jeszcze choćby jedną przesyłkę, w wieczornych wiadomościach pojawi się moja gęba. Media chcą krwi. Zapalił papierosa i wydmuchał chmurę dymu. – Tych gnoi nie obchodzi, kto umarł, byle tylko oni mogli się nachapać.

Sizemore usadowił się w swoim ulubionym fotelu, z piwem w ręku. Na stoliku przed nim piętrzyła się sterta dokumentów.

– Purcellowie nie byli święci – powiedział, wertując raport, który przygotowała mu Sharon. – Ich dossier czyta się jak podręcznik dla drobnych kanciarzy.

– Tak? – Kennedy wyciągnął rękę. – Pokaż. Może uda mi się szepnąć to i owo reporterom i nadać inny ton dzisiejszym wiadomościom. Mam już dość słuchania o „zarżniętych dziadkach trójki wnucząt”.

I tak wygląda „morda w kubeł” w kontaktach z mediami, pomyślał Doug. Co wolno wojewodzie, to nie tobie, smrodzie. Zwłaszcza jeśli wojewodzie pali się grunt pod nogami.

– A co z informatorem Grovesa? – zapytał Sizemore.

– Sprawdza wszystkie możliwe tropy – odparł Doug. – Mario mu pomaga.

– Jakie tropy?

– Te, o których mówił panu SSA Kennedy.

– Nic mi nie mówił.

Doug zrobił zatroskaną minę.

– Więc ja też nie powinienem.

– Powiedz mu – rzucił Kennedy, nie odrywając oczu od raportu Sizemore’a.

Doug wolałby trzymać język za zębami, ale nie był taki głupi, żeby migać się od wykonania bezpośredniego polecenia.

– Możliwe... powtarzam, możliwe – powiedział z lekkim naciskiem – że jest jakiś związek między zamordowaniem Purcellów a zniknięciem Lee Mandela pięć miesięcy temu.

Sizemore przymrużył oczy.

– Mandela? Odśwież mi pamięć.

– To kurier, który zniknął na Sanibel Island na Florydzie – wyjaśnił Doug. – Jestem pewien, że ma pan gdzieś kopię naszej teczki z jego sprawą.

Sizemore przekopał się przez jedną stertę papierów, potem przez drugą, aż wyłowił teczkę. Przejrzał ją z szybkością, która mówiła, że mózg jeszcze nie całkiem zlasował mu się od piwa.

– No dobra. Lee Mandel... zniknął bez śladu... brak kontaktu z rodziną... ojciec jest właścicielem firmy kurierskiej Mandel Inc.. – Sizemore odchrząknął. – Żadnych transakcji kartą kredytową ani czekami... żadnych rozmów przez komórkę... brak opisu zaginionej paczki czy jej zawartości.

– Tak sobie życzył Arthur McCloud – powiedział Doug. – Twierdził, że ma lepsze sposoby niż my na wytropienie przesyłki, i im mniej będzie wiadomo, tym większe są na to szanse. Jego firma ubezpieczeniowa zgodziła się z nim.

– Ale wy uważacie, że to były kamienie?

– Biorąc pod uwagę, że McCloud jest znanym kolekcjonerem rzadkich klejnotów – odparł Doug – zakładamy, że kamienie miały z tym jakiś związek. McCloud ani nie zaprzeczył, ani nie potwierdził. Tak jak i jego ubezpieczalnia, która wyceniła zaginioną paczkę na milion dolarów.

– Pewnie miło być szwagrem prezydenta – powiedział Sizemore. – Nie musisz nic mówić, jak nie masz ochoty.

– McCloud ma lepsze wejścia w międzynarodowy światek gemmologiczny niż my – stwierdził Kennedy, wciąż przeglądając teczkę Purcellów. – Purcell był szumowiną. Ten, kto go załatwił, oddał światu przysługę.

– Gdyby bycie szumowiną było zbrodnią wartą czapy, na tej planecie zostałoby ze dwieście osób – powiedział Doug zadowolony, że informator Sama zszedł z tapety – a my ścigalibyśmy siebie nawzajem.

– Sporo bym dał, żeby to zobaczyć. – Kennedy wyszczerzył zęby i rzucił teczkę z powrotem na jedną ze stert Sizemore’a. – Muszę zadzwonić. Jak myślicie, co brzmi lepiej, obleśny dziadek czy babcia złodziejka?

– A co ukradła? – zapytał Doug.

– Ich strona internetowa to był szwindel.

– Tak? A kiedy ich skazano? – nie dawał za wygraną Doug. – Nie widziałem niczego takiego w ich teczce.

Sizemore rąbnął o stół pustą puszką po piwie.

– Nie byli skazani. Nikt nie traci czasu na internetowe szwindle, chyba że chodzi o dziecięcą pornografię. – Przerzucił kolejną kartkę teczki Mandela.

– Poza tym – dodał Kennedy – od kiedy to reporterów obchodzi drobny druczek? Potrzebują sensacji, żeby sprzedawać reklamy.

– A co z prawnikami? – spytał Doug.

– Nie da się zniesławić nieboszczyka – odparł Kennedy, sięgając po słuchawkę.

Rozdział 33

Scottsdale piątek, 11.20

Peyton czekał, aż Eduardo odbierze komórkę, za którą płaciła Hall Jewelry International.

– Bueno, halo!

Peyton skrzywił się i odsunął telefon od ucha, bo Eduardo krzyczał, żeby dało się go usłyszeć przez hałas szlifierek.

– Idź w jakieś cichsze miejsce – powiedział. – Poczekam.

– Si, tak, oczywiście. Momentito.

Peyton czekał, aż nieznośne odgłosy szlifierni zmienią się w irytujące tło.

– Już lepiej? – zapytał Eduardo. Peyton nie tracił czasu na pogaduszki.

– Za trzy dni odbierzesz paczkę ze specjalnej skrytki. Jakieś pół kilo. Zmieszaj to z tajlandzką dostawą z czwartego maja, a potem postępuj zgodnie ze zwykłą procedurą.

– Si. Tak.

W tym samym czasie będzie jeszcze jedna paczka. Dobry towar. Część trzeba będzie przerobić.

– Tak.

Peyton wetknął krawat pod marynarkę.

– Eduardo?

– Si, señor?

– Jeśli podbierzesz więcej niż pięć procent z tej drugiej paczki, zapłaczę na twoim pogrzebie.

– Mi primo będzie wtedy muy nieszczęśliwy, señor.

– Twój primo nie jest jedynym facetem w L.A., który nosi broń – odparł Peyton. – Nie więcej niż pięć procent, zrozumiałeś?

– Zrozumiałem. Ja pana nie oszukiwać, señor. Pan wie, prawda?

– Święty Eduardo, co? Terefere. – Peyton roześmiał się rubasznie. – Pięć procent albo nie żyjesz.

Po długich rozmyślaniach na temat towaru, który widział godzinę temu, Peyton już wiedział, kogo by posłał do tej roboty.

Rozdział 34

Scottsdale piątek, 13.30

Worldwide Wholesale Estate Gems miała stoisko w tej samej sali, w której jeszcze niedawno urzędowali Purcellowie. Wszystko zostało poprzesuwane, żeby zapełnić lukę po ich zlikwidowanym stoisku. WWEG też się do tego przyczyniła, powiększając swoją ekspozycję o jeszcze jedną gablotę „antycznych” klejnotów.

– Duży niebieski szafir? – zapytał Tom Stafford, opierając się o ladę z grubego szkła. – Jak duży?

Sam schował odznakę do kieszeni i wyjął jedną z fotografii Kate przedstawiających szafir o schodkowym szlifie. Położył zdjęcie na ladzie.

– Jakieś czterdzieści karatów. Stafford gwizdnął cicho.

– Jeśli to zdjęcie dobrze oddaje kolor, to naprawdę piękny kamień.

– Widział pan ostatnio coś takiego? Stafford wyraźnie się zmieszał.

– Eee...

Sam miał ochotę wepchnąć facetowi odznakę w jego oporny nos. Był w takim nastroju, że przyszłoby mu to z łatwością.

Kate miała rację: dilerzy nie chcieli gadać z FBI nawet po makabrycznym morderstwie na ich własnym, wysadzanym klejnotami podwórku.

– Proszę dobrze pomyśleć, panie Stafford – rzucił lekkim tonem. – Inni rozpoznali ten kamień z fotografii. Byłoby dziwne, gdyby pan, mając stoisko obok Purcella, nie zauważył go.

Stafford przestąpił z nogi na nogę, dotknął krawata i zabębnił palcami o ladę.

Purcellowie mieli kamień, który wyglądał podobnie – powiedział w końcu. – Ale nie mogę mieć pewności, czy to ten sam.

– Więc pan widział wiele takich kamieni? – zapytał Sam z uśmiechem. Widząc ten uśmiech, co bystrzejsi zaczynali się rozglądać za najbliższym wyjściem.

Stafford odchrząknął i znów musnął krawat.

– No nie, nie tak wiele, oczywiście, że niewiele, ale słyszałem plotki o syntetycznym kamieniu, który wyglądał tak jak ten na zdjęciu.

– Jakie plotki?

Stafford zaszurał nogami i zerknął w stronę stoiska przy wejściu.

– No wie pan, jak się człowiek obraca w środowisku dilerów, to słyszy różne rzeczy.

Sam podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. Nie spodziewał się, by siwowłosa pani ekspert utrzymała w tajemnicy tak soczysty sekret, ale byłoby miło z jej strony.

- Widział pan lub słyszał o którymś z tych kamieni od czasu morderstwa? – zapytał.

– Nie. – Twarz Stafforda, tak jak ton jego głosu, nie zachęcała do dalszych pytań.

– A powiedziałby nam pan, gdyby tak było? – rzucił Sam cynicznie, chowając zdjęcie do kieszeni.

– Oczywiście. To okropne. Po prostu okropne.

– Co, szafir? – spytał Sam z kamienną twarzą.

– Morderstwa – odparł Stafford, próbując przybrać pozę księdza albo przedsiębiorcy pogrzebowego; niebezpośredniego członka kręgu żałobników, ale mimo wszystko osoby pełnej współczucia. – Po prostu straszne. Słyszałem, że wszędzie było pełno krwi. Pan tam był? Widział pan to?

Jezu, jeszcze jeden sęp.

– Dziękuję za pomoc, panie Stafford. – Sam wyciągnął wizytówkę z granatowo-złotym logo FBI. – Jeśli coś panu przyjdzie do głowy albo jeśli pan coś usłyszy, proszę zadzwonić pod ten numer.

– Oczywiście. Znam swoje obywatelskie obowiązki. Sam rzucił mu zawodowy uśmiech.

– Nie wątpię. – Zaczął się odwracać, ale nagle jakby zmienił zdanie. – Czy kamień taki jak ten szafir jest bardzo rzadki?

– Eee... – Po gorączkowym przemyśleniu Stafford uznał, że prawda mu nie zaszkodzi. - Gdyby nie był traktowany, byłby naprawdę wyjątkowy.

– A gdyby był traktowany?

– Cóż, szlif jest niezwykły jak na niebieski szafir, ale duże, traktowane niebieskie szafiry nie są aż tak rzadkie, jeśli wie pan, co mam na myśli. W WWEG widujemy setki dużych, kolorowych kamieni, zwłaszcza ostatnio, przy tym całym zamieszaniu na Bliskim Wschodzie, w Pakistanie, Afganistanie, Rosji i tak dalej. Te kraje były, i są, ojczyzną wielkich prywatnych fortun. Kiedy przychodzą gorsze czasy, babcina biżuteria trafia na rynek. Oprawa nie ma dla nas wartości, ale na kamieniach zarabiamy bardzo dobrze.

– Jakich kształtów niebieskie szafiry pan widywał? Mówię o kamieniach od czterdziestu karatów w górę.

Stafford zrobił niespokojną minę.

– Nie jestem pewien, czy zrozumiałem pytanie. Sam uśmiechnął się.

Stafford zaniepokoił się jeszcze bardziej.

– Chodzi panu o to, czy widziałem jakiś inny o schodkowym szlifie?...

– Kształty. Jakiekolwiek, dowolne. Ponad czterdzieści karatów.

– Aha, kształty. Ponad czterdzieści. Sam czekał.

Stafford wyglądał bardziej na człowieka, który boi się wdepnąć na minę, niż na kogoś, kto chce spełnić obywatelski obowiązek.

– Eee...

– Czterdzieści karatów – powtórzył Sam. – To będzie mniej więcej wielkość knykcia pańskiego kciuka.

– Karat to jednostka wagi, nie wielkości. Niektóre kamienie są cięższe niż inne, więc czterdzieści karatów cięższego kamienia nie byłoby tak duże jak czterdzieści karatów, powiedzmy, skalenia. W gruncie rzeczy...

– W gruncie rzeczy mówimy o niebieskich szafirach – przerwał mu Sam. – O szlifie schodkowym, brylantowym, kaboszonowym, sercowatym, gruszkowatym, owalnym, prostokątnym, w dowolnym kształcie, jaki potrafi pan sobie wyobrazić. Ponad czterdzieści karatów. Zaczyna pan kojarzyć?

– Eee...

– Słyszał pan kiedykolwiek o Siedmiu Grzechach?

– Chodzi panu o lenistwo, obżarstwo...

– Nie o to. – Sam rzucił na ladę zdjęcie wszystkich siedmiu szafirów i patrzył, jak Staffordowi oczy wyłażą z orbit.

– Boże, Boże, Boże. – Stafford głośno przełknął ślinę. – To prawdziwe?

– Słyszał pan kiedykolwiek o podobnych kamieniach, a może pan widział coś takiego?

Stafford sięgnął po zdjęcie, ale Sam je odsunął.

– Czy Purcell miał je wszystkie? – zapytał Stafford ochrypłym głosem. – Mój Boże, skąd je wziął? Dlaczego nie...

– Nikt nie powiedział, że należały do Purcella. Pan twierdzi, że tak?

– Nie, nie, nie. Po prostu skoro miał jeden, myślałem, że miał i resztę.

– Czy wszyscy tak myśleli? – spytał Sam.

– Nie wiem. – Stafford potrząsnął głową, jakby wynurzał się z głębokiej wody. – Ja wiedziałem tylko o tym jednym. Tylko to mi pokazał. Nie mogę uwierzyć, że resztę trzymał w tajemnicy. Uwielbiał chwalić się tym kamieniem, patrzeć, jak go pragniemy. Wciąż nie mogę uwierzyć, że ktoś przyszedł z nim do niego, a nie... – urwał w pół zdania.

– A nie do pana?

Stafford wyglądał jak zaszczuty.

– To głównie pan kupuje kamienie dla WWEG, zgadza się? – spytał Sam.

– Tak. – To był niemal szept.

– Czy Purcell dawał najlepsze ceny? Stafford roześmiał się bezwiednie.

– Ledwie wyciskał z kieszeni najniższe.

– A jednak ten wielki niebieski skarb trafił do niego. Dlaczego?

– Eee...

Sam czekał.

Stafford zaczął się pocić. Sam odczekał jeszcze chwilę.

– Niech pan posłucha – rzucił szybko Stafford. – Nie potrafię panu pomóc. Przykro mi. Najwyraźniej Mike Purcell miał jakieś kontakty, których ja nie mam. I dziękuję za to Bogu. Nie chcę skończyć tak jak on, z językiem zwisającym z gardła.

Sam zesztywniał.

– Kto panu to powiedział?

– Nie wiem. Po prostu gdzieś usłyszałem. Wie pan, jak się człowiek obraca w środowisku...

– ...dilerów, to słyszy różne rzeczy – przerwał mu Sam, bo słyszał tę śpiewkę już nieraz i miał jej serdecznie dość. – Tak, wiem. Co pan jeszcze słyszał?

– Nic – zapewnił Stafford. – Jestem uczciwym biznesmenem. Nie mogę panu pomóc, a pan mi psuje interesy samą swoją obecnością.

– A dlaczego to agent FBI miałby odstraszać klientów uczciwemu biznesmenowi?

Stafford jęknął.

Sam uznał, że ma lepsze rzeczy do roboty niż patrzenie, jak facet się wije. Mógł coś z niego wydusić, gdyby spędził z nim resztę dnia w zamkniętym pomieszczeniu. A może i nie. Jedyne, czego był pewien, to że ktoś chlapie jęzorem na całego.

Kolumbijski krawat nie należał do faktów ujawnionych mediom.

Rozdział 35

Glendale piątek, 15.00

Miałaś rację powiedział Sam, stawiając torbę z zakupami na stole w warsztacie. Na razie nie wyjmował rudej peruki i kolorowych szkieł kontaktowych. Zostawił to na później, kiedy już przekaże jej wszystkie złe wieści. Kate podniosła głowę znad uchwytu transferowego.

– Miałam rację? A mogę to dostać na piśmie i oprawić w ramkę? Kącik ust Sama uniósł się w półuśmiechu.

– Naprawdę jestem taki straszny?

– Jeszcze gorszy. – Ona też się uśmiechnęła. – Ale serio, jesteś o wiele lepszy niż większość facetów, z którymi mam do czynienia.

– Rany. A to mi dosłodziłaś.

Przeszedł między rzędami stołów, dotykając maszyn i narzędzi, ale tak, żeby niczego nie przesunąć. Na jednym z blatów zobaczył otwartą teczkę Lee i jego zdjęcie; faceta uśmiechającego się szeroko do świata, który miał wkrótce opuścić.

Bez słowa wyjął z kieszeni marynarki grubą zaklejoną kopertę z logo hotelu Royale i dołączył do teczki. Nawet nie wyciągnął formularzy z wynikami analizy sekwencyjnej DNA Lee. Był to żargon, który mógł interesować tylko laboranta albo prokuratora chcącego przyszpilić jakiegoś bandziora.

Albo kogoś, kto próbował udowodnić, że pięć miesięcy temu krew Lee Mandela polała się w bagażniku wynajętego samochodu.

Sam nie miał właściwie żadnych wątpliwości, ale to by nie pomogło w sądzie, gdzie wystąpił o nakaz wydania dokumentacji medycznej Lee i zezwolenie na przeszukanie jego mieszkania. To była po prostu kolejna porcja papierkowej roboty w imię sprawy, o której wszyscy chcieli zapomnieć od pięciu miesięcy.

Tylko że sprawa, w przeciwieństwie do Lee, nie chciała jakoś zniknąć.

Sam był ciekaw, ile czasu upłynie, nim ktoś zauważy, że teczka Mandela jest znów aktywna. Kilka tygodni, jeśli będzie miał szczęście. Ale kilka dni było bardziej prawdopodobnym scenariuszem.

A przy wyjątkowym pechu dzwonki alarmowe rozdzwonią się gdzieś za parę godzin i Kate przekona się, czy elektroniczny głos blefował.

„Powiedziano mi, że zginę, jeśli będę drążyć dalej”.

Sam nie lubił o tym myśleć. Wciąż widział ją na zakrwawionym łóżku, związaną srebrną taśmą izolacyjną, we władzy sadysty z nożem.

Kate zerknęła na niego kątem oka. Oczy miał zmęczone i piękniejsze od najpiękniejszych szafirów, jakie kiedykolwiek widziała. Ale było jeszcze coś. Inteligencja, która je ożywiała. Emocje kłębiące się pod pancerzem jego samodyscypliny. Wyczuwała je wszystkie – frustrację i strach, gniew i determinację.

Było to przerażające, ale jakimś cudem znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że zbiera się do zrobienia czegoś, czego nie chciał robić.

– No dobrze – powiedziała, odsuwając się od stołu. – Słucham.

– A mam coś do powiedzenia?

– Jesteś tutaj, chociaż powinieneś wypytywać dilerów o szafir. Poza tym włożyłeś coś do teczki Lee i nie powiedziałeś, co to jest. Więc słucham.

Sam powstrzymał się od dotknięcia urządzenia, które leżało na prawo od teczki i wyglądało na ręczny palnik gazowy. Spojrzał na Kate. Jej ciemne oczy szukały jego wzroku. Długie palce jej dłoni leżały spokojnie, jakby czekały. Była w niej siła, która pociągała go bardziej niż uroda. Uroda przemija. Charakter nie.

– Wiesz, to naprawdę zdumiewające, ilu rzeczy nie słyszą dilerzy, słuchając plotek – powiedział. – Każdy, komu pokazałem zdjęcie, mówił na różne sposoby „o kurczę, ładny kamyk”. I nic więcej.

– Pokazywałeś im odznakę?

– Aha.

– I nabierali wody w usta – stwierdziła.

– O, gadali, i to sporo. Tyle że tak naprawdę nic nie mówili. Najwięcej wyciągnąłem od Stafforda z WWEG.

Kate zdjęła spinkę i rozmasowała głowę.

– Co powiedział?

– Był zaskoczony, że kupna szafiru nie zaproponowano jego firmie.

– Ja też jestem.

– Dlaczego? – zapytał Sam. Podszedł do niej, nie za blisko, tylko na tyle, by sprawdzić, czy wciąż pachnie tym cytrusowym, letnim zapachem. Dość blisko, by poczuć, że jest ciepła, żywa.

Bezpieczna.

– Jeśli plotki Lee były prawdą – odparła – to WWEG byłoby świetną pralnią kradzionych kamieni. – Poruszyła głową na boki i jeszcze raz roztarła udręczoną skórę na głowie. – To jedna z pierwszych firm, do których uderzyłam po jego zniknięciu. Na targach w Miami.

– Rozmawiałaś ze Staffordem? – spytał Sam, wsuwając palce w jej włosy i masując lekko.

– Co ty...? Nie, zapomnij, że pytałam – niemal jęknęła. – To takie przyjemne, że powinno być zabronione. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał zmienić zawód, polecę cię jako masażystę w miejscowych fitness klubach.

Miękkie tchnienie jego śmiechu poruszyło jej włosy. Fala przyjemności przemknęła przez jej ciało.

– W Miami to nie był Stafford – powiedziała szybko. – Jakaś kobieta. Spróbuję sobie przypomnieć jej nazwisko, jeśli chcesz.

Sam chciał czuć, jak jej ciało rozluźnia się pod jego dłońmi. Jeszcze bardziej pragnął poczuć, jak spina się na nowo, inaczej, a potem wybucha w jego ramionach.

– Jeśli Stafford albo WWEG zrobi coś alarmującego – odrzekł – będę potrzebował jej nazwiska. A na razie... – pochylił się, by wciągnąć w płuca zapach cytrusów i lata.

– A na razie? – zapytała.

Poruszyła głową, żeby rozluźnić napięcie ramion, spowodowane raczej zniknięciem Lee niż długimi godzinami pracy z całkiem ładnym zielonym szafirem. Kiedy poczuła dłoń Sama na szyi, między ramieniem a policzkiem, zamarła na moment. A potem westchnęła i otarła policzek o jego dłoń. Ujął jej podbródek.

– Musimy porozmawiać – rzucił szorstko. Ale kciuk obrysowujący linię jej szczęki był tak delikatny, że z trudem oddychała.

– Myślałam, że rozmawiamy – powiedziała.

– Mamy dwa problemy.

Obróciła lekko głowę, tylko tyle, by dosięgnąć ustami jego kciuka.

– A pierwszy z nich to...

Wciągnął ze świstem powietrze, czując gorący dotyk języka na skórze.

– To.

– Jesteś pewien, że nie to? – Jej zęby zacisnęły się delikatnie wokół kciuka. Posmakowała go i wypuściła powoli.

– Torturujesz mnie.

– Ciekawe. Myślałam, że cię uwodzę.

Sam z jękiem oparł czoło o jej włosy. Pragnął jej w sposób, który był dla niego nowością. Pragnął brać tyle, ile ona chciała mu dać. Pragnął...

Ale nie mógł. Nie mógł, dopóki jej nie powie. A kiedy już powie, ona będzie chciała dać mu co najwyżej w pysk.

– Kate – powiedział cicho – nie powinienem tego robić i ty też nie powinnaś.

– Mów za siebie.

Zamknął oczy, opierając się pokusie tak silnej, że niemal czuł jej smak. Kate spojrzała na jego znękaną twarz. Ni stąd, ni zowąd zaklęła i wstała, przerywając ten cudowny kontakt.

– Masz rację. – Założyła ręce na usmolonej proszkiem polerskim niebieskiej koszuli i popatrzyła mu w oczy. – Jak myślisz, kiedy tę twoją cholerną grupę operacyjną trafi szlag, żebyś mógł zostać uwiedziony przez byłego poufnego informatora i nie wyleciał przez to z roboty?

Sam otworzył usta, zamknął je i potrząsnął głową.

– Jestem nienormalny.

– Dlaczego?

– Bo zrozumiałem, co powiedziałaś. Pokręciła głową i roześmiała się.

– Ale z nas parka.

– Dwa dżokery – dorzucił Sam. Kate spojrzała na niego zdziwiona.

– Tak cię nazwał mój SSA. Dżoker. Nieobliczalna karta.

– Wie o mnie? Myślałam...

– Kennedy wie o Natalie Cutter – przerwał jej Sam. – Dzięki gadule nazwiskiem Bill Colton.

– Kto to?

– Agent z Biura w Phoenix, który chętnie podciąłby mi skrzydła.

– Ma jakiś szczególny powód?

- Ten co zwykle – odparł Sam.

– Czyli?

– Biurowe rozgrywki.

Kate przeczesała dłonią rozpuszczone włosy.

– Okej, więc twój, eee, SSA jak mu tam...

– Kennedy.

– ...wie, że przyskrzyniłeś jakąś Natalie Cutter. I co z tego?

– A to, że kazano mi ją sprawdzić i zdać raport.

– I znalazłeś mnie. – Jej ręce stężały w obronnym odruchu. – Nie podoba mi się, dokąd to wszystko zmierza. Powiedziałeś, że się postarasz, żeby twój poufny informator pozostał poufny.

– I tak jest.

Więc w czym problem?

– Dwa problemy. Czekała w napięciu.

– Pierwszy to to. – Sięgnął do teczki i popukał palcem w kopertę, którą ze sobą przyniósł. – Przefaksowali mi to do hotelu.

– Co to jest?

– Wyniki badań laboratoryjnych bagażnika samochodu. Kate wzdrygnęła się.

– Lee nie żyje, tak? – spytała ochryple.

– Nie możemy być pewni, dopóki się nie przekonamy, że wyniki pasują do grupy krwi w jego danych medycznych albo, jeszcze lepiej, do próbek DNA z cebulek włosowych z jego grzebienia czy szczotki. Nie będziemy tego wiedzieć, dopóki nie zajrzymy do jego mieszkania.

Kate skinęła sztywno głową.

– Kiedy?

- Wystąpiłem o nakaz. Nie powinno być problemu, bo grupa operacyjna ma pierwszeństwo przed rutynowymi sprawami FBI. Dzień, dwa, może mniej. W laboratorium mają teraz jakieś szybsze testy DNA, więc gdy tylko będzie nakaz, nie powinno to potrwać zbyt długo. Mam nadzieję.

– Myślisz, że to krew Lee?

Zawahał się, wzruszył ramionami i odparł:

– Myślę, że istnieje duże prawdopodobieństwo.

– Jak duże? – Jej głos był pełen bólu.

- Dziewięćdziesiąt dziewięć procent.

Kate przygarbiła się bezsilnie.

– Chociaż rozum mi mówił, że on nie żyje, ciągle miałam nadzieję... Sam wyciągnął do niej rękę, ale pozwolił, by opadła, nie dotykając jej.

– Nie będziemy mieli pewności bez potwierdzenia z laboratorium. Kate wydała rozpaczliwy dźwięk, który mógł być śmiechem albo szlochem.

– Problem w tym – powiedział Sam – że w chwili, kiedy wyniki badań trafią do systemu, dossier Lee zostanie zaktualizowane. Jeśli, czego też nie jesteśmy pewni, twój telefoniczny duch ma dostęp do danych FBI, będzie wiedział, że śledztwo zostało wznowione.

– Ale nie będzie wiedział, że to ja do tego doprowadziłam – odparła Kate.

– Zakładasz, że ten ktoś myśli logicznie, i nie dziwię ci się. – Sam uniósł rękę, by powstrzymać jej protesty. – Ale ja nie mogę robić takich założeń. A nawet gdybym mógł, to tylko kwestia czasu, i to krótkiego, zanim twoje nazwisko znów zostanie skojarzone ze sprawą.

– Dlaczego?

– Kennedy zaczyna na mnie naciskać w sprawie informatora – wyjaśnił.

– I co z tego?

– Przepisy FBI to jedno, a faktyczne zasady działania to zupełnie inna sprawa. Prawda wygląda tak, że Kennedy mnie nie lubi, a Bill Colton chętnie wepchnąłby mi ciebie do gardła, żebym się udławił. I jest na tyle kompetentny, żeby cię znaleźć, tak samo jak ja to zrobiłem.

– Właśnie, jak mnie znalazłeś?

– Zobaczyłem cię z Gawinem, jego nazwisko przeczytałem na identyfikatorze. Pokazałem mu twoje zdjęcie...

– Jakie zdjęcie? – przerwała mu.

– Z hotelowych kamer ochrony. Gavin rozpoznał cię natychmiast. Mój SSA, Kennedy, ma kopię zdjęcia, co znaczy, że nasz stary, dobry Bill może je wziąć i pokazywać komu się da, aż ustali twoją prawdziwą tożsamość.

Kate przetrawiała to w milczeniu. Po chwili wyprostowała się z determinacją.

– Będzie dobrze. Nikt nie dowie się niczego od wujka Gavina. Dzisiaj wyjeżdża. – Spojrzała na zegarek. Za dwie godziny mam się z nim spotkać w hotelowym lobby i odwieźć na Sky Harbor.

- I pokażesz się z jedynym człowiekiem, który może cię zidentyfikować jako Katherine Jessicę Chandler, znaną także jako Natalie Cutter, vel kobietę, która prawdopodobnie jest moim informatorem, vel kobietę, która jest na pierwszym miejscu czyjejś listy osób do odstrzału? Rany, to naprawdę mądre posunięcie, skarbie. Czyżbyś pragnęła śmierci i tylko zapomniałaś mi o tym powiedzieć?

– Boże! – Kate westchnęła. Sam miał rację. Pokazywanie się z Gawinem nie było najmądrzejszym pomysłem. – Dobrze. Zadzwonię do niego i...

– Ja do niego zadzwonię – przerwał jej. – Powiem mu, żeby z nikim o tobie nie rozmawiał i zadzwonił do mnie, gdyby ktoś o ciebie wypytywał.

Kate chciała zaprotestować, ale pomyślała o Lee i zrezygnowała.

– Musi być coś, co mogłabym robić oprócz nadrabiania zaległości w szlifowaniu – powiedziała.

– Powinnaś przenieść się do motelu, żeby nikt oprócz mnie nie wiedział, gdzie jesteś. Zapłacę za pokój gotówką, żeby nie zarejestrowano użycia karty kredytowej. Wtedy nie będzie jak cię namierzyć.

– To idiotyczne. Nie ma powo...

– Jest sto powodów. Jedyne, co stoi między tobą a jakimś gnojem z nożem, to fałszywe nazwisko Natalie Cutter.

– Na razie skutkuje – odparła przez zaciśnięte zęby.

– A co będzie, jak cię poproszę, żebyś zaczęła chodzić ze mną do dilerów?

– A poprosisz?

– Zastanawiam się nad tym. Bo sam niewiele wskóram. Ilu dilerów zna cię z widzenia?

Wzruszyła ramionami.

– Niewielu.

– Ilu to jest „niewielu”?

– Tutaj? Na tych targach? – Kate zmarszczyła brwi. – Żaden z dilerów, którzy wynajmowali salę z Purcellem, mnie nie zna.

– Za te małe błogosławieństwa jesteśmy ci wdzięczni, Panie – mruknął Sam. – A ci, którzy się teraz rozkładają?

– To zależy, kto obsługuje stoiska poszczególnych firm.

– Zdobędę listę.

– Czy to znaczy, że prosisz mnie o pomoc?

Sam zaklął w duchu.

– Proszę cię – powiedział głośno – żebyś się wystawiła na linię strzału.

– A po czym poznam różnicę? – zapytała ironicznie.

– Mam nadzieję, że jej nie poznasz.

Rozdział 36

Obrzeża Scottsdale piątek, 15.15

Kirby siedział za kierownicą białej terenówki z mocno przyciemnianymi szybami. Na siedzeniu pasażera leżała umowa wynajmu, a obok niej obcięta pończocha, która miała uniemożliwić rozpoznanie jego twarzy, gdyby miał pecha ze świadkami. Na podłodze stało elektroniczne urządzenie rejestrujące, którego używał do wyłapywania częstotliwości pilota kuriera i do programowania jednego z „czystych” pilotów, które zawsze miał przy sobie. Potem wystarczyło tylko znaleźć się w odległości trzech metrów od samochodu kuriera i otworzyć go zdalnym wytrychem własnej roboty.

Najmilszą rzeczą w maszynach było to, że są godne zaufania. Głupie, ale godne zaufania. Tak jak błoto, artystycznie rozchlapane na błotnikach, tylnym zderzaku i tablicy rejestracyjnej małej terenówki. Nie było go na tyle dużo, by przyciągnąć uwagę glin, ale podobnie jak nylonowa pończocha na głowie uniemożliwiało identyfikację.

Według umowy wynajmu nazywał się Dick Major i był szefem produkcji w firmie Western Trail Enterprises. Mieszkał w Hollywood i miał kalifornijskie prawo jazdy. Ufarbowane zmywalną farbą na czarno włosy przykrył stetsonem, przykleił sztuczny zarost, który gryzł jak stado mrówek, a w kaburze w kowbojskim bucie miał trzydziestkę ósemkę z krótką lufą.

I pocił się jak diabli. Zaparkował w śmiechu wartym cieniu pustynnego „drzewa”, które było niższe od niego. Ale z parkingu miał znakomity widok na plac warsztatu wulkanizacyjnego, do którego kurier podjechał na trzech oponach i feldze.

Kirby odetchnął z ulgą, kiedy kurier wreszcie dotarł do warsztatu. To straszna robota śledzić samochód jadący trzydzieści na godzinę po autostradzie i nie dać się zauważyć. Jedyna dobra wiadomość była taka, że udało mu się wyłapać sygnał pilota, kiedy kurier zamykał bagażnik przed wjechaniem na podnośnik.

Tym razem nie będzie musiał leźć przez cały parking z łyżką do opon przymocowaną do łydki. Bagażnik można otworzyć bez wysiłku, stosując najnowszą technikę.

Czekając na odpowiedni moment, Kirby poprawił się na wąskim siedzeniu. Tanie samochody z wypożyczalni były anonimowe, ale diablo niewygodne.

Zmień tę pieprzoną oponę i jedź się odlać na stację benzynową, a ja otworzę bagażnik i będziemy mogli spokojnie wrócić do domu.

Samochód kuriera zjechał wreszcie z podnośnika i ruszył w drogę. Kirby obserwował, jak mija dwie stacje benzynowe z minimarketami i miejscową knajpkę reklamującą pięć rodzajów piwa. Kiedy kurier najkrótszą drogą wyjechał na autostradę, Kirby zrozumiał, że nie będzie miał wyboru. Jeżeli chciał dorwać paczkę, będzie musiał to zrobić na pracowniczym parkingu hotelu Royale.

Po chwili wahania zdecydował, że jeśli dotrą na miejsce w porze wymiany ekipy, da sobie spokój, zawróci i na powrót stanie się Jackiem Kirbym. Ale jeśli nie...

Wezmę ją.

Adrenalina zaczęła buzować mu w żyłach. Lubił tego kopa, mocniejszego i lepszego niż po najlepszej kawie.

Otworzył schowek, wyjął tłumik, wyciągnął pistolet z kabury i nakręcił tłumik na lufę. Teraz broń nie pasowała już tak dobrze do kabury w bucie, ale gdyby miał strzelać, nie chciał narobić hałasu i zaalarmować wszystkich gliniarzy w okolicy.

Mimo to użycie pistoletu było ryzykowne.

Był pewien, że firma Branson and Sons wyczyściła sejfy, by skompletować drugą dostawę. A to oznaczało, że byłby o wiele bliżej spokojnego życia w Wenezueli i łowienia ryb w Orinoko, z przerwami na okazjonalne wycieczki do banku na Arubie.

Czekał więc uśmiechnięty, marząc o rybie wynurzającej się z ciemnego nurtu, by chwycić przynętę.

Rozdział 37

Scottsdale piątek, 15.30

Zawsze byłam ciekawa, jak bym wyglądała jako zielonooki rudzielec powiedziała Kate.

– Dynamit – odparł Sam. Zaciągnął ręczny hamulec i spojrzał na swoją odmienioną towarzyszkę. – Myślałem, że cera będzie cię zdradzać, ale jest raczej różowa niż oliwkowa, nawet bez makijażu.

– Moi przodkowie pochodzili z Walii, Irlandii i Szkocji, nie znad Morza Śródziemnego. – Patrzyła na ruch na hotelowym parkingu, właściwie go nie widząc. – Strasznie się martwiłam, że mam czarne włosy, ciemne oczy i cerę koloru rybiego brzucha. Pragnęłam cudownej oliwkowej skóry, tak jak większość dziewczyn pragnie dużych piersi.

Sam uśmiechnął się.

– Jak tam szkła kontaktowe?

– Nie są nawet w przybliżeniu tak wygodne, jak twierdzili na opakowaniu.

– Użyj kropli, które ci kupiłem.

– Użyłam.

Sam sięgnął do klamki. Inaczej musiałby jej dotknąć. A skoro tak bardzo się starał utrzymać wszystko na płaszczyźnie zawodowej, powinien przestać jej dotykać pod byle pretekstem.

– Gotowa? – spytał. Kate odetchnęła głęboko.

– Tak. Myślę, że nawet wujek Gavin by mnie nie poznał.

– Nie licz na to. Masz sposób spoglądania na faceta z ukosa, którego nie da się zapomnieć.

Kate zrobiła przestraszoną, potem uradowaną minę.

– Naprawdę?

– Nie ciesz się tak. Możesz przez to zginąć.

– Jak dziewczyna dostanie kosza, to szuka satysfakcji, gdzie się da.

– Nie dostałaś kosza.

– Więc gdzie moja satysfakcja?

– Kate...

– Nie zwracaj na mnie uwagi. Staram się.

Wyskoczyła z samochodu. Przygładziła czarne spodnie i poprawiła czarny jedwabny top. Dobrze wiedziała, jak działa klimatyzacja w hotelu, wzięła więc ze sobą zielony jedwabny szal o luźnym splocie, który teraz niosła przewieszony przez rękę. Nie było to jej zwykłe ubranie wyjściowe i dlatego tak się ubrała. To samo dotyczyło dużej skórzanej torby i sandałów na obcasie, w których sięgała Samowi do kości policzkowych, zamiast do podbródka. Miała też kolczyki: zielony bursztyn oprawiony w srebro. Jej talię otaczał luźny srebrny łańcuch z dużymi bryłami zielonego i złotego bursztynu.

Gdyby pierwszą reakcję Sama można było uznać za wskazówkę, wyglądała ekstra.

I co mi z tego? Agent Sam Groves i tak mnie nie przeleci. Sam zatrzasnął drzwi samochodu.

– Kate...

– Branson and Sons otwierają dziś stoisko – powiedziała, nie dopuszczając go do słowa. – Chcesz od nich zacząć?

Sam chciał przede wszystkim skończyć to, co tak głupio zaczął w domu Kate. Ale to nie było najważniejsze. Najważniejsze było złapanie mordercy, zanim dopadnie Katherine Jessicę Chandler.

– Może być – mruknął przez zęby.

Wcisnął ciemnego stetsona głębiej na głowę i obciągnął levisy, które podjechały na kowbojskich butach. Kaburę ukrył pod kurtką, która nie miała co prawda perłowych guzików, ale i tak kojarzyła się z Dzikim Zachodem. Zdaniem Sama proste przebrania zawsze są najlepsze. W tych skomplikowanych zawsze coś jest nie tak.

– Czekaj no – powiedział. – Myślałem, że Branson and Sons stracili towar w tym napadzie na kurierkę.

– Bo stracili – odparła Kate. – Wysłali nowy.

– Skąd wiesz?

– Nie mieli wyboru, jeśli chcieli wziąć udział w targach. A z tego, co słyszałam, biorą w nich udział. Więc kurier albo już przyjechał, albo przyjedzie lada moment.

Z tymi słowami ruszyła szybkim krokiem – a przynajmniej tak szybkim, na jaki pozwalały jej sandały na obcasach – przez pracowniczy parking.

Sam nie miał problemu z kowbojkami, bo były to jego buty – pamiątka z czasów młodości zmarnowanej na ranczu wuja w Arizonie.

– Ten wielki autobus to naprawdę wasza kwatera główna? – zapytała Kate, gdy ją dogonił.

Nawet nie spojrzał w stronę wozu.

– Tak, kiedy nie siedzimy w apartamencie Sizemore’a.

– I śpicie w nim?

– Nie, jeśli nie chcemy wylecieć z roboty odparł. – Mamy plebejskie kwatery na tyłach hotelu, z oknami wychodzącymi na parking i wyciąg z restauracji. Ale że moim współlokatorem jest Bill Colton, nie spędzam tam zbyt wiele czasu. Spanie, golenie, prysznic i do widzenia.

– Colton? Kto cię tak urządził? Sam wzruszył ramionami.

– Pech przy losowaniu. Mamy jeszcze dwóch agentów z Phoenix, przydzielonych do grupy operacyjnej na czas targów.

– Też są tacy jak Colton?

– To solidni, ciężko pracujący agenci, znający się na układach, dzięki którym cała ta biurokratyczna maszynka jakoś się kręci. Bez nich my, dżokery, mielibyśmy przechlapane.

Przeciągnął kartę magnetyczną przez elektroniczny zamek wejścia dla personelu i przytrzymał drzwi dla Kate. Kiedy go mijała, powiedział:

– Nie ty jedna musiałaś się obejść smakiem. Nie prowokuj mnie, a ja nie będę prowokował ciebie.

Spojrzała na niego z ukosa.

– Ciebie nie da się sprowokować.

– Słuchaj...

– Hej, przytrzymajcie mi drzwi, dobrze?! – zawołał kobiecy głos zza jego pleców.

Sam odwrócił się i zobaczył dwudziestoparoletnią kobietę w uniformie kelnerki – białej, marszczonej bluzce, czerwonych legginsach i czarnym fartuszku z notesem i długopisem wystającym z kieszeni. Przytrzymał dla niej drzwi, jak prosiła.

– Dzięki. – Kobieta minęła Sama o wiele bliżej, niż to było konieczne, i zapytała, zniżając głos: – Od dawna tu pracujesz, skarbie?

– Właśnie zacząłem.

– Zajrzyj później do baru, dobra? Mam przerwę za dwie godziny. Muszę lecieć. Już się spóźniłam.

Kate widziała tę wymianę zdań, ale nie mogła nic usłyszeć. I nie musiała. Język ciała mówił wszystko. Mało brakowało, żeby ta kobieta wsadziła Samowi rękę w spodnie.

Kiedy podszedł bliżej, Kate powachlowała się ręką.

– Uf. A ja myślałam, że na parkingu jest gorąco.

Sam wydał dźwięk, który bardzo przypominał warknięcie. Był zirytowany, zażenowany i ogólnie w podłym nastroju. Złapał Kate za łokieć i powlókł ją obok szafek pracowników do windy serwisowej. Jeszcze raz użył karty magnetycznej. Drzwi otworzyły się. Wsunął kartę w otwór, wcisnął guzik najwyższego piętra i poczekał, aż drzwi się zamkną.

Objął ją.

– Co... – zaczęła.

Niecierpliwe, głodne męskie wargi zamknęły jej usta. Smakował kawą i czymś o wiele gorętszym, czymś prymitywnym i drapieżnym. Kate wsunęła dłonie pod jego kurtkę i złapała się pierwszej rzeczy, jaka jej wpadła w ręce, by utrzymać równowagę.

Sam poczuł, jak jej palce wczepiają się w szelki kabury, i zaczął przeklinać własną głupotę. Przyparł ją do ściany i zanurzył się w buchające od niej ciepło.

Winda zatrzymała się gwałtownie.

Z trudem oderwał usta od ust Kate i trzasnął pięścią w guzik „stop”, by drzwi się nie otworzyły.

– Mówiłem ci, żebyś mnie nie prowokowała – rzucił szorstko.

Kate zamrugała i zaczerpnęła powietrza. Miała ochotę go walnąć, taką samą, jak rzucić się na niego.

– Bzdury – powiedziała. – Ta kelnerka prowokowała cię na całego, a ty nawet nie...

– Ona nie była tobą – uciął. – Ty jesteś inna. – Oparł czoło o jej czoło. – Jak mi Bóg miły, Kate, ty jesteś inna. Myślę o tobie, kiedy powinienem myśleć o robocie.

Zamknęła oczy, wdzięczna, że ma za plecami ścianę windy.

– Wiem. Zwolniliby cię.

– Ja przeżyję zwolnienie. Ale ty nie przeżyjesz poderżniętego gardła.

Rozdział 38

Scottsdale piątek, 16.45

Sam obserwował mężczyzn zgromadzonych w apartamencie Borisa Petersona i zastanawiał się, dlaczego tak się utarło, że to kobiety noszą drogie cudeńka, a mężczyźni tylko je kupują, sprzedają, wymieniają i szlifują. Wśród tych wszystkich dilerów, i w swoim zawodzie, Kate była wyjątkiem.

– A ja myślałem, że FBI to męski klub – powiedział cicho.

Kate drgnęła, czując muśnięcie jego warg na włosach. Choć od sceny w windzie minęły dwie godziny, wciąż nie mogła dojść do siebie. Nie podobało jej się to, ale z pewnością podobały jej się pocałunki Sama.

– Przyzwyczaiłam się – odparła. – Już tego nie zauważam.

– Niektóre kobiety w FBI też tak mówią.

– Wierzysz im?

– Nie.

– Mądrala – mruknęła.

– Czasami jestem głupi jak but odparł szeptem.

Kate, choć wkurzała ją myśl, że całowanie się z nią uważał za głupotę, mogła tylko schować ją pod swoją rudą peruką i zignorować.

Tak jak jego.

Ale musiała przyznać Samowi kilka punktów za znajomości, które pozwoliły mu zdobyć zaproszenia na prywatne prezentacje, na które ona nie została zaproszona. Takiej okazji nie zamierzała zmarnować przez rozmyślanie o facecie, który w jednej chwili całował ją do ogłupienia, a w następnej nazywał siebie głupcem.

Przestań o nim myśleć.

Kate wzięła głęboki oddech i rozejrzała się po apartamencie. Nie licząc strażnika przy drzwiach, w pokoju było około szesnastu osób. Szmer rozmów mężczyzn dyskutujących o zaletach i wadach różnych kamieni nie zagłuszał całkiem telewizora w rogu, nastawionego na kanał informacyjny. Na kilku stołach znajdujących się w pokoju wystawione były kamienie, każdy w oddzielnej przezroczystej szkatułce z elektronicznym identyfikatorem wtopionym w plastik. Pudełka ułatwiały obchodzenie się z kamieniami, a identyfikatory utrudniały ich kradzież.

Jakiś dureń i tak mógł spróbować coś wynieść, ale jedynego wyjścia pilnował strażnik, stojący obok przenośnej elektronicznej „bramki”, która zaczęłaby piszczeć, gdyby uruchomił ją aktywny identyfikator. A że wszystkie były aktywne, dopóki nie przeszły przez urządzenie, do którego miał dostęp tylko jeden pracownik Butterworth Gem Trading Company, ewentualny kandydat na złodzieja raczej nie miał szans.

Klienta, który chciał dokładniej obejrzeć kamień, pracownik firmy Butterworth eskortował do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie przygotowano najróżniejsze mikroskopy, lampy, polaryskopy i podobne przyrządy. Gdy przepuścił pudełko przez wspomniane urządzenie – zupełnie jak płytę CD w sklepie muzycznym – otwierało się i kamień można było wyjąć.

– Pani Collins – odezwał się męski głos z drugiego końca pokoju. – Spotykam panią na wszystkich najlepszych prywatnych prezentacjach.

Dopiero po chwili Kate przypomniała sobie, że to ona jest panią Collins, i uśmiechnęła się do nadchodzącego mężczyzny. Poznała Cartera pod zamkniętymi drzwiami apartamentu Branson and Sons – informacja na drzwiach mówiła, by spróbować za parę godzin. Kate, Sam i Carter poszli razem na kolejną prywatną prezentację. I wtedy, i teraz Carter nosił niezobowiązujący, ale drogi strój – szare jedwabne spodnie i koszulę. Na nadgarstku miał roleksa, model Oyster. Dwudziestokaratowy kamień o kaboszonowym szlifie w jego sygnecie był najprawdziwszym gwiaździstym szafirem z Birmy.

– Pan Carter – powiedziała Kate. – Miło znów pana widzieć. Udało się panu kupić ten rubin?

Błysnęły białe zęby. Carter położył dłoń na ramieniu Kate i poprowadził ją do najbliższego stołu.

– Ten pięćdziesięciokaratowy? – Westchnął i pokręcił głową. – Facet był w nim zakochany. Tak samo zresztą jak w tym peridocie, którego dołożył do pary. Cudowne kamienie, ale chciał za nie gwiazdkę z nieba. Nawet moi hollywoodzcy klienci nie zapłaciliby takich pieniędzy. To żadna inwestycja, jeśli kupi się zbyt drogo.

– Szkoda. Przegapiłam jakiś dobry, nietraktowany szafirowy surowiec albo ładne szafiry po obróbce?

– Właśnie to chciałem pani pokazać – powiedział Carter, uśmiechając się protekcjonalnie. – Jest tu śliczny kawałek surowca w odcieniu umbry. Nie poleciłbym tego moim klientom, bo zajmuję się tylko oszlifowanymi kamieniami, ale natychmiast pomyślałem o pani.

Sam miał nadzieję, że nie widać po nim, co myśli o Carterze. Jak dla niego facet był śliski jak glista i równie bezużyteczny. Ledwie się dowiedział, że Sam jest ochroniarzem tej pięknej rudowłosej kobiety, a nie jej mężem, narzeczonym czy kochankiem, zaczął się do niej przystawiać. Nie trzeba było detektywa, by zgadnąć, co gnojkowi chodzi po głowie.

Na pewno nie interesy.

Kate czuła, jak oczy Sama wiercą jej dziury w plecach. Była rozdarta między czysto zwierzęcym zadowoleniem z jego irytacji a chęcią powiedzenia mu, że powinien mieć trochę wiary w jej gust. A może Sam uważał, że jest na tyle głupia, by nie zauważyć śladu po obrączce na serdecznym palcu Cartera? Nie obchodziło jej, czy Carter zdjął ją na chwilę, żeby się zabawić, czy był świeżo po rozwodzie. Jedno i drugie oznaczało duże kłopoty dla każdej kobiety dość inteligentnej, by odczytać ostrzeżenie.

Carter zaprowadził Kate pod ścianę pokoju, gdzie wyłożono próbki surowca, pogrupowane raczej według gatunku niż koloru. Te okazy nie były w pudełkach. Identyfikatory przyklejono do niewyeksponowanej części surowca, gdzie w cennym krysztale uwidaczniała się kamienna macierz.

Popatrzyła na surowiec, po czym zerknęła na pracownika, który stał nieopodal.

– Mogę?

– Ależ oczywiście. – Mężczyzna podszedł do niej. – Życzy pani sobie lupę?

– Nie, dziękuję, przyniosłam kilka.

Wyciągnęła z torebki dziesięciokrotną lupę i obejrzała intensywnie żółty szafir pochodzący ze wschodniej Afryki. Pod jakimkolwiek kątem go obracała, z wnętrza kamienia wydobywała się piękna poświata – znak firmowy nietraktowanego szafiru. W przeciwieństwie do szafirów azjatyckich, żółtych i pomarańczowych szafirów ze wschodniej Afryki nie trzeba było podgrzewać dla pogłębienia naturalnego koloru.

Surowiec miał skazy, ale żadna nie była przeszkodą w uzyskaniu kamienia od trzydziestu do czterdziestu karatów, zależnie od umiejętności szlifierza. Przy trzydziestu karatach po wykończeniu szlifierzowi zwróciłby się zakup surowca. Przy czterdziestu kamień przyniósłby niezły zysk.

– Poproszę mikroskop – powiedziała Kate.

Sam rozglądał się po pokoju, kiedy badała kamień. Carter sterczał nad nią jak sęp czekający na posiłek. Reszta obecnych zerkała na Kate, ale nikt się nie gapił. Ci ludzie przyszli tu robić interesy; gdyby chcieli czegoś innego, siedzieliby w barze albo przekupywali boyów hotelowych.

Co za śmieć, pomyślał Sam, patrząc, jak Carter zwisa nad Kate. Prawie jej dotykał – ale tylko prawie. Nic, za co można by się przyczepić. Żadnego pretekstu, żeby podeptać jego błyszczące włoskie buty.

– ...złapał gumę, jakby już nie miało się co stać – powiedział męski głos za plecami Sama. – Uwierzy pan? Płacimy takiemu krocie, a on, sknera jeden, nawet nie raczy wypożyczyć przyzwoitego samochodu na czas dostawy.

- Branson and Sons za to zapłacą – odparł towarzysz mężczyzny, wpatrujący się w długi stół wykończonych kamieni. – Tracą najlepszą akcję. Mieliśmy cały dzień na obejrzenie, co kto ma, i podjęliśmy decyzje, więc jeśli Branson nie pozbiera się do kupy, niewiele pieniędzy zostanie na tych targach na jego kamienie.

– Zwłaszcza że wszyscy wiedzą że ich najlepszy towar został skradziony.

– A zna pan kogoś, kto nie został okradziony?

– Ja. Już od dwóch lat. – Mężczyzna odpukał w drewniany stół. Sam słuchał, nie przestając obserwować Cartera. Jeśli ten śmieć przysunie się jeszcze bardziej do Kate, to się do niej przylepi.

– ...uwierzyć, ile zażądał?

Sam zerknął w stronę głosu. Kolejni dwaj mężczyźni szli w stronę długiego stołu.

– Oo, wierzę – powiedział drugi. – Duży kawałek oszlifowanego kunzytu ma więcej charakteru nawet od szafirów.

– Ale on nawet nie chciał obejrzeć moich okazów, żeby znaleźć coś na wymianę.

– Spróbuj po targach. Jeśli wciąż będzie miał kamień, może będzie bardziej chętny, żeby pohandlować.

Sam słuchał i patrzył, jak mężczyźni krążą po sali w poszukiwaniu interesu, dzięki któremu będą mieli jeszcze więcej pieniędzy, niż mieli ich przed wejściem. Nie było w tym nic niezwykłego. Po prostu ludzka natura, niepozbawiona skaz i wcale nie taka prosta. To była dobra wiadomość. Zła była taka, że nikt w tej sali nie podrażnił jego zawodowego nosa. Większość rozmów, jeśli nie wszystkie, była dla niego zupełnie nieznacząca. Może Kate wyłowiłaby coś z tych narzekań i plotek.

A może nie.

Kate stanęła przed nim.

Carter stał jakieś osiem centymetrów za nią.

– Poproszę pieniądze – powiedziała, wyciągając rękę.

Sam wyjął portfel, który wcześniej wypchał gotówką. Żeby ją zdobyć, oboje wyczyścili swoje konta niemal do zera, bo Sam nie ośmielił się złożyć zapotrzebowania na środki FBI, które pozwoliłyby jego informatorowi zyskać pożądaną pozycję w środowisku handlowców.

A Kate wyjaśniła mu bardzo dobitnie, że karty kredytowe i czeki nie są mile widziane. Gotówka za towar. Koniec, kropka.

Podał jej portfel bez zmrużenia oka, jakby nie ryzykował własną forsą. Ale robiąc to, zadbał, by Carter mógł się dobrze przyjrzeć kaburze, którą nosił „ochroniarz” pani Collins. Miał nadzieję, że widok broni odbierze temu kozakowi trochę rozpędu.

Z kamienną miną patrzył, jak Kate odlicza banknoty. Kiedy oddała mu portfel, schował go. Dwie minuty później surowiec był zapakowany i schowany do torebki.

Kate wróciła do stołu z ekspozycją surowych kamieni.

Sam ruszył za nią, depcząc Carterowi po piętach dla samej satysfakcji. Na dole ekranu telewizora przesuwał się napis: Na żywo ze Scottsdale, z hotelu Royale. Sam na chwilę dał sobie spokój z Carterem i podszedł bliżej. Kamera pokazywała zbliżenie przejętej blondynki trzymającej mikrofon przy uszminkowanych ustach. Nie mógł usłyszeć wszystkiego, co mówiła Tawny Dawn, ale usłyszał dość.

– Źródła zbliżone do organów prowadzących dochodzenie... Purcellowie mieli związki z latynoskimi gangami... są zmorą branży gemmologicznej. – Tawny odwróciła się w bok. Kamera przesunęła się. – Oto agent specjalny Mario Hernandez. Czy mógłby nam pan powiedzieć...

Sam zmełł w ustach przekleństwo. Kennedy musiał być nieźle przyparty do muru, skoro wykorzystał starą sztuczkę pod tytułem „nie możesz ugryźć sprawy, ugryź ofiarę” na użytek tych sępów od sensacji.

Ale przynajmniej nie musi teraz dzwonić do Douga ani Maria. I tak wiedział, co by mu powiedzieli. A nie miał ochoty tego usłyszeć.

Przykro mi, że wyciągnąłeś krótszą słomkę, Mario. Ale spójrz na to z jaśniejszej strony – uczysz się, jak sobie radzić z reporterami.

Carter znów przysunął się do Kate, zmniejszając ośmiocentymetrowy dystans do zera. Trzy sekundy później Sam podeptał mu buty.

– Uważaj! – rzucił gniewnie Carter.

– Przestań na nią włazić odparł Sam tak cicho, że tylko Carter mógł go usłyszeć.

Facet może i był ładny, ale nie był głupi. Spojrzał w oczy Sama i cofnął się na drugi koniec sali.

Sam wrócił do swojej obserwacji i podsłuchiwania mężczyzn krążących dookoła. Kate oglądała kawałek surowca o głębokim niebieskim kolorze. Użyła czterech różnych lup, badając kamień tak dokładnie, jak się dało bez mikroskopu. W końcu odłożyła go i pokręciła głową.

– Mówiłam, że interesuje mnie tylko naturalny surowiec – powiedziała głośno.

Szum rozmów w sali przycichł.

– Przepraszam, pani...? – pracownik Butterwortha zawiesił głos.

– Collins – podsunęła Kate.

– Myli się pani, pani Collins. To piękny birmański szafir, nietraktowany. Mogę to udowodnić.

Sięgnął do szuflady pod gablotą i wyjął z niej certyfikat szwajcarskiego laboratorium wystawiony dla niebieskiego szafiru z Birmy o wadze czterdzieści trzy i siedem dziesiątych karata. Podał certyfikat Kate.

Przeczytała go z szybkością osoby, która widziała niejeden certyfikat gemmologiczny.

– Bardzo ładny – powiedziała spokojnie. – Jest tylko jeden problem.

– Doprawdy? A jakiż to? – zapytał pracownik.

Choć nikt nie podszedł bliżej, wszyscy słuchali w milczeniu. Kwestionowanie jakości kamienia nie było niczym niezwykłym, ale zawsze było interesujące.

– Nietraktowany birmański szafir o takim pochodzeniu, jakie opisano w tym certyfikacie, miałby inkluzje z pirotytu. Nie znalazłam ich nawet przez czterdziestokrotną lupę. Może pan będzie w stanie mi je pokazać?

Usta pracownika otworzyły się, zamknęły i tak już zostały. Wziął kwestionowany kawałek surowca.

– Pani wybaczy.

Poszedł do pokoju ze sprzętem do specjalistycznego badania towaru. Rozmowy rozległy się znowu, ale wyczuwało się w nich oczekiwanie, którego nie było wcześniej.

Sam spojrzał na Kate. Oglądała kolejny kawałek surowego szafiru – tym razem pomarańczowy. Miał nadzieję, że nie planuje jego kupna. Mimo połączonych sił finansowych naprawdę nie było ich stać na pokera z tak wysoką licytacją.

– Jeszcze jeden zakup? – spytał ściszonym głosem.

– Nie.

W sali znów było cicho.

– Na moje oko całkiem ładny – powiedział Sam normalnym głosem, zerkając na intensywnie pomarańczowy okruch w jej dłoni. – Nie jest naturalny?

– Jest. Jako okaz jest bardzo ładny.

– Ale? – zachęcił ją Sam. Pieniądze były jednym sposobem na wyrobienie sobie pozycji. Wiedza była drugim. A że mieli o wiele więcej wiedzy niż pieniędzy, nie zaszkodziło trochę się nią pochwalić w towarzystwie tych bubków.

– Szukam takiego surowca, który przyniesie mi zysk po oszlifowaniu – powiedziała Kate na tyle głośno, by słyszeli ją wszyscy w pomieszczeniu. – Inkluzje cyrkonu w tym kawałku tworzą klasyczne halo z ciemnym środkiem, które dowodzi, że kolor jest naturalny, nieuzyskany w wyniku podgrzewania. Ale sposób, w jaki są rozmieszczone... – Wzruszyła ramionami. – Inkluzje były radioaktywne, co nadwerężyło otaczający szafir. Chodzi o to, że nie widzę bezpiecznego sposobu oszlifowania tego surowca, tak by przyniósł zysk.

– A inny szlifierz?

– Do tej pory się taki nie znalazł – odparła. To już siódme targi, na których widzę ten kamień. Jak już powiedziałam, ma piękny kolor jak na naturalny okaz, chyba najlepszy, jaki kiedykolwiek widziałam. Ale został wyceniony tak, jakby Butterworth spodziewał się, że ktoś, kto go kupi, uzyska z niego po oszlifowaniu pięćdziesięciokaratowy kamień, a w najgorszym wypadku trzy okazy od dziesięciu do dwunastu karatów. Według mnie klient będzie miał szczęście, jeśli uzyska dwa pięciokaratowe drobiazgi. Oczywiście to będą bardzo ładne kamyki, ale nie pokryją kosztu surowca.

Kilka głów w sali potaknęło z uznaniem.

Pracownik wrócił do pokoju. Jego mina mówiła, że zapadł werdykt na korzyść Kate.

– Pani Collins – rzekł – dziękuję, że zwróciła pani naszą uwagę na potencjalne kłopoty z tym surowcem. Wystawimy mu nowy certyfikat, zanim znów trafi do sprzedaży.

– Mądra decyzja – mruknęła. – Macie jeszcze jakiś birmański surowiec dobrej jakości, ale naturalny?

– Właśnie przyniosłem – powiedział, prowadząc Kate do stołu w rogu. – Nasz kupiec był zadowolony z tych okazów.

W pokoju znów rozległ się szmer rozmów. Większość krążyła wokół bystrookiej rudej kobiety, która znała się na szafirach. Stopniowo pogaduszki wróciły do zwykłych tematów.

– ...powiedział, że jego żona powiedziała, że nasz stary Johnny został przyłapany pod cudzą kołdrą.

– To wyjaśnia sprawę.

– Jaką?

– Jest w nastroju do interesów. Rozwody są drogie. To samo przydarzyło się...

Sam dyskretnie sprawdził swoją komórkę. Trzy rozmowy. Doug, Mario i ktoś z biura w Miami. Spojrzał na zegarek. Na Florydzie zaraz zamkną interes i pójdą do domu.

Wcisnął guzik, żeby połączyć się z ostatnim numerem. Po kilku sygnałach ktoś podniósł słuchawkę.

– Agent Mecklin.

– Dzwonił pan do mnie jakąś godzinę temu – powiedział Sam. – W sprawie kilku rozmów, o których przeprowadzenie pana prosiłem.

– Pańskie nazwisko?

– Gdzie pańska głowa? – zapytał Sam lodowatym tonem.

– Och, nie może pan mówić. Przepraszam. Właśnie miałem wyjść i myślałem o przyjęciu urodzinowym mojej córki. Nie chciałbym się spóźnić. Żona urwałaby mi jaja.

– Niech mi pan powie coś, co mnie obchodzi.

Mężczyzna na drugim końcu linii zgasił papierosa i zaczął szperać w notesie.

– No dobrze. Agent Groves?

– Tak.

– W porządku. Przesłuchaliśmy wszystkich pracowników i właścicieli lombardów w Little Miami. Tylko jeden się speszył. Nazwisko Jimenez, ksywa Seguro. Powiedział, że jakaś wystrzałowa blondyna z kosmicznymi balonami próbowała mu sprzedać szafir, który pasował do opisu pańskiego kamienia.

– I?

– Odmówił. Powiedział, że się bał, że kamień jest kradziony, i odprawił ją z kwitkiem. Musieliśmy zagrozić jemu i jego szesnastu kuzynom donosem do wydziału bezpieczeństwa, żeby to z niego wyciągnąć, więc nie bardzo mieliśmy jak naciskać go dalej. Chce pan, żebyśmy do niego wrócili?

Sam zastanowił się. Przypomniał sobie stronę internetową Kate.

– W sieci jest zdjęcie. Ma pan drukarkę?

– Ściągnę je na palmtopa.

Podając Mecklinowi adres internetowy, Sam zerknął na Kate. Nikt nie deptał jej po piętach.

– Jak tylko pan to ściągnie, proszę wrócić do Little Miami i zdobyć portret pamięciowy osoby, która oferowała kamień Seguro.

Mecklin zarechotał.

– Nie sądzę, żeby ten gnojek zauważył coś powyżej cycków.

– Mimo to proszę spróbować. Niech go pan postraszy, jeśli będzie trzeba. Chcę mieć rysopis. I chcę jego pełne dossier, i wszystko, co pan znajdzie na jego kuzynów. Kontakty przeszłe, obecne i prawdopodobne. Wyroki. Wszystko. Jasne?

– Na kiedy?

- Na wczoraj. A jeszcze lepiej na przedwczoraj. Chyba że chce pan to usłyszeć od moich przełożonych.

– Cholera. No to po przyjęciu.

– Czy pański dom jest po drodze do Little Miami?

– Tak. I co z tego?

– To, że i tak musi się pan przebrać, podłubać w zębach czy co tam jeszcze. Niech pan pobędzie na tym przyjęciu na tyle długo, by udobruchać żonę i uszczęśliwić małą. Potem proszę ściągnąć to zdjęcie, zebrać dupę w troki i wrócić do pracy. Chcę mieć ten rysopis na śniadanie.

Rozłączył się. Spojrzał na pozostałe dwie wiadomości. Domyślał się już, z czym dzwonił Mario, a tego, co miał do powiedzenia Doug, i tak nie chciał słuchać.

Z kamienną twarzą wrócił do podsłuchiwania plotek, myśląc, że wolałby być w Miami i wypytywać Seguro Jimeneza o blondynkę z kosmicznymi balonami.

Rozdział 39

Scottsdale piątek, 17.20

- Jesteś pewien, że zniesiesz jeszcze jedną prezentację? – zapytała Kate. – Możemy poczekać i zjawić się tu jutro z samego rana po otwarciu głównej imprezy.

Sam wzruszył ramionami i upił kolejny łyk paskudnej, hotelowej kawy.

– Przeżyję jeszcze jedną. Przynajmniej szybko się rozeszło że masz dobre oko do szafirów.

– Nikt tak nie plotkuje, jak ludzie z tej branży. – Kate spojrzała na swoją listę i schowała ją do torebki. – Branson będzie musiał poczekać do jutra, zakładając, że jego kurier w ogóle przyjedzie. Najlepszego dilera od szafirów zostawiłam sobie na koniec. Colored Gem Specialties International. Nastawiają się raczej na kolekcjonerów niż na inwestorów. Listę ich najlepszych kamieni dostaje każdy kolekcjoner na świecie, który jest w stanie zapłacić milion za ładny okaz. Surowiec na Siedem Grzechów prawdopodobnie pochodził od nich. Gdyby Grzechy trafiły na rynek, zapewne kupiłoby je właśnie CGSI, żeby odsprzedać swoim klientom.

– Zostawiłaś ich na koniec – spytał Sam – bo chciałaś, żeby plotki miały czas się rozejść?

– Tak.

Pochylił się i szepnął jej do ucha:

– Byłby z ciebie dobry agent.

– Wolę być szlifierzem. Żadnych odpraw, zebrań, nagan. Po prostu mocuję kawałek surowca na trzpieniu i ustawiam pod odpowiednim kątem do tarczy. I powtarzam to samo, dopóki kamień nie jest gotowy.

– Gdyby to było takie proste, wszyscy by to robili.

– I robią. Zwłaszcza dziadkowie i babcie na emeryturze.

– Tak? Więc jakim cudem zarabiasz na życie?

– Nie powiedziałam, że każdy robi to dobrze.

Sam zostawił kawę i napiwek na stoliku hotelowej kawiarni i ruszył za Kate do windy. Żaden mężczyzna, który chciałby, żeby kobieta chodziła krok za nim, nie wytrzymałby pięciu minut z Kate Chandler.

To była jeszcze jedna z wielu cech, które u niej lubił.

Lubił też przypominać sobie tę chwilę w windzie – kiedy mózg mu eksplodował od jednego zwykłego pocałunku, kiedy oplotła się wokół niego, jakby był jedyną rzeczą na świecie wartą posiadania.

Zakop to wspomnienie najgłębiej, jak się da. Wsadź pod „Błąd Wielki i Głupi”. Zapomnij o tym.

Jasne. Jakby dało się zapomnieć to tęskne spojrzenie, które mu posłała, kiedy drugi raz tego dnia znaleźli się sami w windzie. Ich oczy spotkały się ledwie na mgnienie, ale tego było dość. Nawet za dużo. Praca ze stójką jest męcząca.

Praca. Tak. Praca. Właśnie o tym powinien myśleć. Na przykład o tym, że jako jej tymczasowy ochroniarz powinien wszędzie wchodzić pierwszy.

Drzwi windy zamknęły się. Znów byli sami.

– Chociaż bardzo lubię chodzić za tobą... – zaczął.

– Ta cholerna peruka... – przerwała mu. Oboje zamilkli.

Kate zastanawiała się, czy Sam tak samo rozpaczliwie jak ona próbuje znaleźć neutralny temat.

– ...to jako twój ochroniarz – podjął – powinienem sprawdzać pomieszczenie, zanim przepuszczę cię przez drzwi.

– Faktycznie. – Gorączkowo próbowała wymyślić, co mogłaby powiedzieć. Coś nieosobistego.

– Dlaczego uważasz, że surowiec na Siedem Grzechów pochodził od Colored Gem Specialties International? – zapytał Sam.

– Hm. – Podrapała się ostrożnie pod peruką, starając się jej nie przesunąć.

Nie patrzył na nią. Wmawiał sobie, że nie czuje jej delikatnych, doprowadzających do szału perfum. Wmawiał sobie, że nie czuje już jej smaku. Powtarzał sobie wiele kłamstw, wpatrując się w pełznące powoli numerki pięter, jakby była w nich zakodowana wygrana szóstka na loterii.

– W branży jest wielu dilerów – powiedziała w końcu, dziobiąc palcem inną część peruki – ale tylko paru obraca surowcem i wykończonymi kamieniami najwyższej klasy.

– Dlaczego nie wspomniałaś o tym wcześniej?

– Nie sądziłam, że to ma znaczenie. Surowiec nie został ukradziony z CGSI. Firma nie wysyła regularnych transportów, nie poniosła więc takich strat jak mniej wyspecjalizowani dilerzy.

– Robiłaś do nich podchody na jakichś targach od zniknięcia Lee?

– Nigdzie nie wystawiali. Targi w Scottsdale to nowość dla dilerów z górnego obiegu. CGSI chce się pokazać na wypadek, gdyby mieszkał tu pod kaktusem jakiś bogaty kolekcjoner, który o nich nie słyszał. No i są jeszcze niemieccy kolekcjonerzy i szlifierze. Zjawiają się na każdej imprezie w zasięgu dojazdu z Red Rock Country, więc Arizona to jedno z ich ulubionych miejsc.

– Czyli nikt cię nie rozpozna?

– Nie. Nigdy nie kupowałam niczego od CGSI. Nie było mnie stać.

– I dalej cię nie stać. Miej to na uwadze.

– Nie rób takiej nieszczęśliwej miny. Ochroniarz ma być spokojny i czujny.

Sam mruknął coś pod nosem i zapukał do drzwi pokoju numer 1516. Po chwili drzwi uchyliły się na tyle, by ukazać dziesięciocentymetrowy pasek faceta o zapraszającej postawie kundla z wysypiska śmieci.

- Pani Collins z ochroną - powiedział Sam. Wolałby, żeby gęba faceta nie wyglądała tak znajomo.

Strażnik przerzucił listę gości i otworzył drzwi szerzej. Pod marynarką miał szelki z kaburą i wyglądał na przyzwyczajonego do noszenia broni.

Był to Bill Colton.

Żaden z nich nie pokazał po sobie, że się znają, ale Colton patrzył na Kate, jakby ją zapamiętywał.

Sam nie miał wątpliwości, że to właśnie robi.

Kate ledwie spojrzała na strażnika. Ruszyła prosto do stołu, na którym migotały wszystkie kolory tęczy z wyjątkiem czerwonego. W przeciwieństwie do innych dilerów CGSI nie rozdzielało surowca i kamieni po obróbce. Układali wszystkie razem, by podkreślały i wzmacniały nawzajem swoją urodę. Jeśli gwar w pokoju miał być jakąś wskazówką, sztuczka działała.

Zastanawiając się, jak ostrzec Kate przed Coltonem, Sam stanął obok niej, kiedy pochyliła się nad gablotą z szafirami.

– Kto to był? – spytała cicho.

Sam po raz kolejny docenił jej bystry umysł.

– Mój współlokator.

– Twój... – przypomniała sobie jego złośliwy opis Coltona. – O cholera.

– Mniej więcej.

– Chcesz wyjść?

– Szkoda już się stała. Zobaczmy, czy wyjdzie z tego coś dobrego.

– Wyszłoby z tego kilka boskich kamieni, gdyby nas było stać na surowiec – odparła tęsknie.

Sam spojrzał na gablotę. Nawet jego niewprawnemu oku kamienie wydawały się bardziej połyskliwe, czystsze i bardziej kolorowe niż cokolwiek, co widział do tej pory. Gwizdnął cicho.

– Tak. – Kate musnęła palcem okaz w głębokim niebieskim kolorze, dokładnie takim jak oczy Sama. – Równie dobrze mogłabym pójść do muzeum.

– Całe szczęście, że to ja trzymam portfel. Kate przewróciła oczami.

Na stole tuż za Samem leżały rubiny we wszelkich możliwych odcieniach i stopniach nasycenia czerwieni. Stało przy nim dwóch mężczyzn. Jeden patrzył. Drugi gadał.

– To kamień przyszłości, uwierz mi – mówił z przejęciem, wskazując gablotę z rubinami. – Szmaragdy są zbrukane przez politykę, szafiry zbyt pospolite, a w diamenty nie warto inwestować, bo pojawiają się coraz to nowe syntetyki i DeBeers nie kontroluje już rynku. Zostają rubiny. A to, drogi przyjacielu, są rubiny.

– Sprzedawca? – mruknął Sam we włosy Kate.

Na sekundę straciła oddech, kiedy poczuła ciepłe tchnienie.

– Nie, chyba że używanych samochodów. Stawiam, że ten cichy to inwestor, a krzykacz to diler, który ma „porozumienie” z CGSI.

– Jeśli przyprowadzi cielę do kasy, dostaje swoją działkę cielęciny? Roześmiała się cicho.

– Bingo.

Tak jak na poprzednich pięciu ekspozycjach, Kate przyglądała się kamieniom, a Sam ludziom. Nie było nikogo, kto nie pasowałby do tego miejsca. Nikogo, kto spędzałby zbyt wiele czasu na oglądaniu zabezpieczeń. Nikogo, kto...

– Siedem Grzechów? – spytał mężczyzna za Samem. – Nigdy o nich nie słyszałem.

– Niewiele osób słyszało – odparł inny męski głos. – Widział je tylko szlifierz. No i McCloud, oczywiście.

Stopniowo, bardzo powoli Sam odwrócił się, aż mógł zobaczyć obu mężczyzn kątem oka. Wyglądali jak wszyscy inni w pokoju – Amerykanie czy Europejczycy, ubrani dobrze, ale swobodnie, zajęci szukaniem zysku. Ten, który wiedział o Siedmiu Grzechach, miał ciemne włosy i opaleniznę, świadczącą, że mieszka na południu Florydy albo spędza życie na polach golfowych Arizony. Drugi mężczyzna był łysy, tęgi i miał przebiegłe oczy.

– Arthur McCloud? – zapytał łysy.

– Słyszał pan o nim?

– Jasne że tak. Przebił moją ofertę na kawałek rubinowego surowca, za który dałbym wszystko z wyjątkiem zbyt dużej forsy.

Ciemnowłosy pokręcił głową i uśmiechnął się smętnie.

– Cały McCloud. Mnie podkupił wspaniały szafirowy surowiec z rodzaju tych, które kiedyś, jako oszlifowane klejnoty, były czczone razem z bóstwami.

– Zawsze ma ostatnie słowo i najlepszą kolekcję wykończonych kamieni, jeśli nie liczyć muzeów powiedział z przejęciem grubas. – Ostatnio słyszałem, że kupuje surowiec z zatopionych hiszpańskich okrętów. Ale to tylko plotka. O ile wiem, w tej chwili nie są prowadzone żadne legalne eksploracje wraków.

- Ja też o tym słyszałem. – Ciemnowłosy wzruszył ramionami. – Nie siedzę w szafirach, ale w zeszłym roku, mniej więcej w okolicy Święta Dziękczynienia, McCloud zadzwonił do mnie i zaczął się przechwalać Siedmioma Grzechami, które sprzątnął mi sprzed nosa. Z tego surowca, który chciałem kupić, powstało siedem nietraktowanych, najwyższej jakości szafirów, idealnie dopasowanych kolorem. Największy miał prawie sto karatów. Łysemu opadła szczęka.

– Nietraktowane? Najlepszej jakości? Mój Boże. Jest pan pewien?

– Jasne, że jestem. Powinienem był licytować wyżej. Nie sądziłem, że szlifierz zdoła aż tyle wyciągnąć z tego surowca. Myślałem, że to będzie najwyżej sześć dużych kamieni i nic powyżej pięćdziesięciu karatów.

– Kto to szlifował?

– Kobieta, uwierzy pan?

Łysy wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Uwierzę. Widział pan prace mojej żony?

– Nie, ale bardzo chciałem zobaczyć Siedem Grzechów.

– Założę się, że je pan zaślinił.

– Nie miałem okazji.

– Co się stało? Wkurzył pan McClouda? Ciemnowłosy pokręcił głową.

– Zadzwonił do mnie parę tygodni później i powiedział, że ze względów ubezpieczeniowych przez jakiś czas nie może pokazywać nikomu żadnej części swojej kolekcji.

– Dziwne.

– Kolekcjonerzy są dziwni. Dlatego są kolekcjonerami. Sam ruszył powoli w stronę drzwi, Coltona i listy gości.

– Ciemnowłosy opalony facet – powiedział cicho.

– Ten obok niskiego łysola?

– Tak. Kto to?

Colton miał minę, jakby chciał odmówić, ale nie zrobił tego. Przejrzał listę gości i powiedział:

– Jeremy Baxter, niezrzeszony. Pokój osiemset osiemnaście.

– Dzięki. – Sam odwrócił się.

– Czekaj – powiedział Colton. – Co on zrobił?

– Powiem ci, jak tylko się dowiem. Sam wrócił do Kate.

– Ile jeszcze czasu potrzebujesz? Podniosła głowę.

– Ty też ich słyszałeś.

– Jesteś tak szybka, że aż się boję. Tak, słyszałem.

– Ciekawe, do ilu osób zadzwonił McCloud.

– To jedna z rzeczy, o jakie zamierzam go zapytać.

– Skoro już mowa o pytaniu – powiedziała Kate – zapytaj CGSI, kim byli inni dilerzy, którzy przegrali licytację tego surowca. Któryś z nich mógł się rozzłościć dość mocno, by zabić.

Sam uśmiechnął się.

– Podoba mi się twój sposób myślenia.

– Teraz to ja się boję.

Rozdział 40

Scottsdale piątek, 17.40

Kirby wjechał wynajętym samochodem na pracowniczy parking hotelu parę chwil po kurierze. Trzymając się kilka długości za nim, zobaczył, gdzie kurier postawił auto, i przejechał dalej, nawet nie spoglądając w jego stronę. Według zwykłej procedury kurier miał teraz wejść do hotelu i zameldować się w Sizemore Security Consulting, zostawiwszy paczkę bezpiecznie zamkniętą w bagażniku samochodu. Potem powinien przekazać paczkę firmie Sizemore’a i pod eskortą przenieść ją z parkingu do apartamentu firmy Branson and Sons albo do hotelowego sejfu, zależnie od życzenia odbiorcy.

Ale Kirby’ego nie obchodziła procedura, jakkolwiek by wyglądała. Na dobranie się do bagażnika potrzebował dwudziestu sekund. Najwyżej trzydziestu pięciu. Zanim kurier z eskortą wróci na parking, on będzie już w drodze na Sky Harbor, gdzie porzuci wynajęty samochód i swędzący kamuflaż.

Skręcił w alejkę między zaparkowanymi samochodami i zatrzymał się dokładnie naprzeciw auta kuriera, rząd dalej. Zaparkował, nie gasząc silnika. Z wprawą chirurga włożył gumowe rękawiczki. Kilkoma szybkimi szarpnięciami naciągnął na głowę pończochę i włożył z powrotem kowbojski kapelusz. W końcu wcisnął guzik pilota, zaprogramowanego na częstotliwość kuriera.

Samochód kuriera mrugnął światłami.

Zaczynamy zabawę.

Rozdział 41

Scottsdale piątek, 17.40

W wejściu dla pracowników pojawił się mężczyzna. Minął Sama i Kate i pospiesznie ruszył korytarzem prowadzącym do lobby. Po chwili drzwi zatrzasnęły się za nim.

Sam i Kate jednocześnie sięgnęli do stalowego uchwytu, by je otworzyć. Sam delikatnie zdjął jej palce z poręczy.

– Panowie przodem – powiedział.

– Od kiedy?

– Od kiedy zostałem twoim ochroniarzem, pamiętasz? Spojrzała na niego zdumiona.

Pochylił się do niej i powiedział cicho:

– Kiedy działa się incognito, nigdy nie wolno wychodzić z roli. Skinęła głową.

– Racja. Ty pierwszy.

- Kurwa! Jak mogłem zrobić coś takiego? – rozległo się z korytarza. Sam i Kate spojrzeli w tamtą stronę. Mężczyzna, któremu przed chwilą tak się spieszyło do hotelu, teraz pędził z powrotem na dwór.

– Przepraszam – zawołał, biegnąc. – Muszę... z drogi! Uskoczyli na bok.

– Ostatnio słyszałem coś takiego w męskiej toalecie, kiedy wszystkie kabiny były zajęte – powiedział Sam.

Drzwi zatrzasnęły się.

Sam otworzył je, a Kate wykonała zapraszający gest i wyszła za nim na parking. Samochód Sama stał po drugiej stronie placu, koło latarni. Ruszyli w jego stronę, klucząc między rzędami aut.

Jakieś dziesięć metrów dalej, w trzecim rzędzie, mała terenówka sterczała na środku alejki jak korek w butelce. Drzwi kierowcy były uchylone, jakby ktoś zrezygnował z szukania wolnego miejsca i zaparkował niezgodnie z przepisami, żeby szybko załatwić coś w hotelu.

– Co za palant – mruknęła Kate, wchodząc w zablokowaną alejkę. – A jeśli ktoś wróci przed nim i będzie chciał wyjechać?

Sam nie odpowiedział. Uważnie przyglądał się samochodom po ich prawej stronie.

– Hej! Co robisz? – krzyknął ktoś z lewej.

Był to mężczyzna z korytarza, ten, który się tak spieszył. Teraz biegł.

Sam odwrócił się i ogarnął sytuację jednym szybkim spojrzeniem. Czas zwolnił, wszystko było ostre i wyraźne w czerwonawym świetle zachodzącego słońca.

Dziesięć metrów od nich mężczyzna w stetsonie, kowbojkach i chirurgicznych rękawiczkach wyważał łomem bagażnik zaparkowanego samochodu.

Facet z hotelu pędził w jego stronę i wrzeszczał.

Nagle akcja przyspieszyła; kowboj schylił się i wyszarpnął pistolet z buta. Kurier padł twarzą na ziemię. Kowboj skoczył do źle zaparkowanej terenówki. Ryknął silnik, zapiszczały opony.

Samochód jechał prosto na nich.

Sam szarpnął Kate w chwili, kiedy rzuciła się między auta, by usunąć się z drogi rozpędzonej terenówki. Huknęła o bok zaparkowanego samochodu tak mocno, że spadła jej peruka.

Sam w ułamku sekundy był przy niej, osłaniając ją.

– Co... – wydyszała.

Metal odbił się od metalu z dźwiękiem przypominającym wysoki krzyk.

Szyba samochodu obok pokryła się siateczką pęknięć.

Sam nie musiał widzieć dziury pośrodku szyby, by zrozumieć, co się stało. Jedną ręką pociągnął Kate na ziemię między zaparkowane samochody, w drugiej trzymał już broń. Nie spodziewał się trafić kowboja, ale mógł przynajmniej zniechęcić drania do dalszych strzałów na oślep. Ignorując przepisy FBI, wypalił dwa razy do przejeżdżającego samochodu.

W przeciwieństwie do pistoletu kowboja jego broń narobiła dość hałasu, by wywabić ludzi z wozu FBI.

Sam złapał odznakę w lewą rękę, po czym podniósł obie ręce do góry, żeby były wyraźnie widoczne.

– Jestem z FBI! – krzyknął. – Za czarnym mercedesem leży facet! Dwóch agentów pobiegło w stronę mercedesa.

Trzej następni ruszyli biegiem do Sama z wyciągniętą bronią.

– Nie podnoś się – powiedział Sam do Kate. – Są trochę zdenerwowani.

– Oni są zdenerwowani? To do nas strzelano!

– Oni tego jeszcze nie wiedzą. Popatrzyłaś na tablicę rejestracyjną?

– O, jasne. Wtedy, kiedy mną rzuciłeś o samochód, czy kiedy wcisnąłeś mnie twarzą w chodnik?

– Nic ci się nie stało? – zapytał, ale nie odrywał oczu od zbliżających się mężczyzn.

– Skąd mam wiedzieć, do cholery?

– Zapytam jeszcze raz, kiedy ci adrenalina opadnie. Nie podnoś się, dopóki ci nie pozwolę.

Kate coś odpowiedziała, ale zagłuszył ją krzyk jednego z agentów:

– Sam? To ty pod tym kowbojskim kapeluszem?

– Ja, Doug.

Doug skinął na towarzyszących mu agentów, by ruszali do czarnego mercedesa.

– Mam tu cywila, kobietę – powiedział Sam – więc nie zdziw się, jak wstanie.

– Uzbrojona?

– Nie.

– Nic wam nie jest?

– Jeszcze się nie namyśliliśmy. – Sam schował broń, zaczepił etui z legitymacją o kieszeń dżinsów, tak by było widać odznakę, i podniósł Kate.

Nie podziękowała mu. Była zbyt nabuzowana adrenaliną i spóźnionym strachem, żeby się przejmować manierami. Miała ochotę krzyczeć. Walnąć w coś. Trząść się. Schować. I znowu krzyczeć.

Zmusiła się więc, by oprzeć się o samochód i zachowywać, jakby strzelano do niej codziennie.

– Ten drugi cywil chyba oberwał – powiedział Sam do Douga.

– Od ciebie? – zapytał Doug.

– Nie.

– Słyszeliśmy tylko dwa strzały, w równych odstępach. Brzmiały jak trzydziestkaósemka.

– To moje. Ten kowboj miał tłumik. Nie byłem dość blisko, żeby rozpoznać markę czy model, ale nawet z tłumikiem miał wystarczającego kopa, żeby powalić człowieka z trzech metrów.

Doug schował pistolet do kabury i zerknął w kierunku mercedesa. Ktoś krzyczał, żeby wezwać karetkę. Ktoś inny trzymał przy uchu komórkę; prawdopodobnie rozmawiał z policją.

Kate patrzyła przed siebie, zastanawiając się, czy może pomóc przy rannym. Ale kolana odmówiły jej posłuszeństwa.

Nie odrywając oczu od przełożonego, Sam, jak gdyby nigdy nic, oparł ją o samochód. Nie wiedziała, czy mu podziękować, czy uderzyć go.

Oddychaj, powiedziała sobie. Powoli i głęboko. Dasz radę. Do diabła, nawet dziecko to potrafi.

Sam rzucił jej zatroskane spojrzenie.

Wyszczerzyła do niego zęby.

– Co widziałeś? zapytał Doug. Sam odwrócił się od Kate.

– Biały subaru forrester, tegoroczny model, mocno przyciemnione szyby, czysty, z wyjątkiem zachlapanych błotników i rejestracji.

– Wygodne – odparł Doug.

– Tak. Z przodu nie było tablicy. Ta brudna z tyłu arizońska. Założę się, że wynajęty. Jeden mężczyzna w stetsonie i wysokich kowbojkach, chirurgiczne rękawiczki, dżinsy i niebieska koszula robocza, ciemne włosy, pończocha na twarzy, pod spodem krótki zarost. Rasa biała. Być może Latynos albo Euroazjata. Oczu nie widziałem. Parę centymetrów niższy ode mnie, szczupłej budowy. Strzelał z prawej ręki. Miał kaburą w bucie.

– Mówił coś?

– Nie.

– Wrażenie?

– Zawodowiec. Zostawił samochód w pobliżu miejsca, gdzie zaparkował własny, wrzucił kapelusz i buty do swojego bagażnika i zniknął.

– Cholera. Jeszcze tego nam było trzeba. – Doug po raz pierwszy spojrzał na Kate. – Kim pani jest?

Sam stanął przed nią.

– Jej tu nie ma – powiedział.

– Matko boska – mruknął Doug. – Zabierz ją stąd. A potem zbieraj dupę do mojego gabinetu. Najdalej za godzinę.

Rozdział 42

Scottsdale piątek, 18.30

- Tylko na tyle cię stać? – zapytał szorstko Sizemore, otwierając kolejne piwo. Gatunkowe, w stylowej butelce. Pstryknął palcami, posyłając kapsel w stronę kosza na śmieci. Kapsel wpadł do środka i zagrzechotał o puste butelki i puszki. To był długi dzień.

Ignorując własne napięte do dostateczności nerwy, Sharon wzięła głęboki oddech i spróbowała jeszcze raz.

– Gdybyś odstawił piwo i...

– Gdybyś zrobiła, co ci kazałem, zamiast mi pyskować – przerwał jej gwałtownie – to by się nie zdarzyło.

Sharon oparła ręce na biodrach, starając się ocenić poziom jego gniewu i upojenia. Sądząc po kolorze twarzy, jeden i drugi był wysoki. Sizemore rozluźnił kołnierzyk i krawat, ale poza tym był ubrany dokładnie tak samo, jak każdego dnia pracy, od kiedy wstąpił do FBI.

Może powinna spakować manatki i ruszyć na swoją tropikalną plażę, zostawiając kochanego tatusia, żeby sam posprzątał ten burdel.

Już niedługo, obiecała sobie. Naprawdę niedługo. Ale na razie...

– Kurier – powiedziała spokojnie – jest przytomny i ma się dobrze. Należą mu się brawa.

– Pierwszy będę mu bił brawo, jeśli ten dureń cokolwiek widział.

– Szczerze mówiąc – ciągnęła – był roztrzęsiony przez tę złapaną gumę i spóźnienie. Więc pobiegł do hotelu, żeby nam powiedzieć, że jest, i wziąć eskortę...

– Tak – przerwał jej Sizemore. – Potem głupek przypomniał sobie, że nie zamknął samochodu, i popędził na parking. – Obniżył poziom piwa w butelce o jedną trzecią. – Kurier, psia jego mać.

– Liczy się to... – zaczęła Sharon.

– Liczy się to, że wyglądamy jak Akademia Policyjna – warknął Sizemore. – Kurier nie zamyka samochodu. Złodziej używa pilota, żeby otworzyć bagażnik, tylko że go zamyka, bo był już otwarty. Beczka śmiechu. Ha, ha. Więc myśli, że pilot nie działa, i zabiera się do bagażnika z łyżką do opon.

– My...

Sizemore łyknął piwa i mówił dalej.

– Kurier wybiega z hotelu, żeby zamknąć bagażnik, który jest już zamknięty, dzięki złodziejowi. Beczka śmiechu numer dwa. Złodziej załatwia kuriera z pistoletu z tłumikiem. I wtedy na pomoc przybiega agent specjalny Sam Pieprzony Groves i strzela do uciekającej terenówki, co jest naruszeniem przepisów firmy, na litość boską.

Sharon czekała, aż ojcu zabraknie jadu. Albo piwa.

– Agenci wylatują z kwatery jak stado nietoperzy – mówił Sizemore. Pociągnął jeden długi łyk, potem drugi. – A co w tym czasie robi Sizemore Security Consulting? Drapie się po tyłku, ot co. Jedyny moment, w którym wspominają o nas w wiadomościach, to śmieszny akcent na końcu materiału.

– To dlatego unikałeś reporterów.

Ignorując ją, dopił piwo, beknął i strzelił pustą butelką do kosza. Trafiła z głośnym brzękiem. Legenda podszedł do pojemnika; kopnięty na środek pokoju kosz narobił niezłego hałasu. Butelki i kapsle rozleciały się po luksusowej wykładzinie.

– Co z ciebie za menedżer! – wydarł się na Sharon. – Powinnaś była wiedzieć, że...

– Skąd mam wiedzieć coś, czego nie może się dowiedzieć całe FBI? – odgryzła się.

– To twoja robota, żeby wiedzieć! Do diabła, spytaj Jasona. Skurczybyk wie wszystko, co się dzieje w branży, i nie może się doczekać, żeby ci o tym powiedzieć. Powinienem był go wylać na zbity pysk w zeszłym roku, kiedy poprosił o drugą podwyżkę w ciągu dziesięciu miesięcy.

Sharon nie wiedziała, co gorsze: ból głowy czy gniew narastający w jej wnętrzu. Czasami stawianie się ojcu skutkowało, bo była to chyba jedyna rzecz, jaką potrafił uszanować. Ale nie kiedy był pijany.

– Liczy się to – powiedziała – że nietknięta paczka została dostarczona firmie Branson and Sons przez Sizemore Security Consulting. To jest ważniejsze niż parosekundowa wzmianka w lokalnej telewizji.

– Tak?

– Utrata kolejnej paczki, i to na hotelowym parkingu, byłaby reklamową katastrofą. Co wiąże się z następną sprawą, którą chciałam omówić.

Sizemore zdjął kapsel kolejnej butelki i odwrócił się plecami do Sharon.

Była do tego przyzwyczajona. Mówiła dalej, choć wiedziała, jaką reakcję mogą wywołać jej słowa. Po części nawet się na nią cieszyła.

Mogła sobie odpuścić, odpowiedzieć wrzaskiem na jego wrzaski i posłać do diabła takie rzeczy jak długoterminowe ubezpieczenie i pensja na tyle dobra, że nie trzeba się liczyć z każdym groszem.

– Wiem, że nie chcesz tego słyszeć – powiedziała z naciskiem – ale to musi zostać powiedziane. Jest gdzieś przeciek, który...

– Bzdura.

– ...musimy zatamować – dokończyła.

– Po pięć razy sprawdzałaś wszystkich kurierów i strażników. Tak jak i ja. – Sizemore posłał butelkę w kierunku przewróconego kosza. – Sprawdziłaś ich karty kredytowe, debetowe i konta. Wszystko najzwyklejsi obywatele, co do jednego. Jeśli na ich kontach nie widać niewyjaśnionej gotówki, to znaczy, że nie wpływa na nie żadna gotówka warta sprawdzenia. To nie jest nasz przeciek.

– Jeśli nie nasz, to w takim razie w FBI.

Sizemore już otworzył usta, by wybuchnąć, ale nagle zamyślił się.

Sharon zdała sobie sprawę, że nie jest nawet w połowie tak pijany, jak się wydawało. Tak jak ona – jak każdy dobry agent – potrafił być graczem, kiedy gra była warta świeczki.

– Masz rację. To na pewno Groves.

Brwi Sharon podjechały do góry.

– Ciekawe. Z jakiegoś szczególnego powodu czy to po prostu pierwsze nazwisko, jakie ci przyszło do głowy?

– Nie pyskuj – burknął Sizemore. – Nie jesteś za stara, żeby dostać po gębie, a ja nie jestem za stary, żeby to zrobić. Dałem ci robotę, kiedy każdy inny co najwyżej by cię przerżnął, i nie zapominaj o tym.

Jakże bym mogła? Przypominasz mi o tym dwa razy dziennie. Ale to była stara historia, więc na głos powiedziała tylko:

– Dlaczego myślisz, że to Groves?

– A dlaczego cię to obchodzi?

– Nie możemy sobie pozwolić na śmieszność z powodu kolejnych spieprzonych akcji – odparła. – Mamy szczęście, że nie straciliśmy drugiej paczki Bransona. Jeśli coś przegapiłam, chcę o tym wiedzieć.

– Groves był na parkingu.

– Zbieg okoliczności.

– Czyżby? – Sizemore pociągnął długi łyk. – Groves ma informatora i nie dzieli się informacjami z nikim, włącznie z Kennedym. A potem nagle zjawia się na parkingu w samą porę, żeby zapobiec rabunkowi i zabawić się w bohatera. Gówno, nie zbieg okoliczności. Ma dojście do gangów, którego nie mamy my. Chcę mieć tego informatora, zanim zdarzy się coś, przez co wyjdziemy na jeszcze większych debili.

Sharon milczała chwilę. W końcu skinęła głową.

– Dobra. Jak?

– Założę się, że to Natalie Harrison Cutter.

Ta kobieta, którą przyłapał, jak podmieniała kamienie?

– No.

Myślisz, że namówił ją do współpracy w zamian za to, że jej nie aresztuje?

– Czas się zgadza. – Sizemore sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i podał Sharon zdjęcie. – To z kamer ochrony.

Przyjrzała się fotografii.

– Pani Cutter?

– Tak twierdzi Groves, tylko że nikt taki nie zameldował się w hotelu na czas targów.

– Fałszywe nazwisko?

– Tak sądzę. Z bazy danych FBI też nic nie wyskoczyło.

– A co z bazą arizońskiej policji?

– Zero.

– Czy ktoś przyjrzał się kobiecie, która była z Grovesem na parkingu?

– SAC powiedział, że leżała twarzą w dół między samochodami. Biała albo Latynoska, mniej niż pięćdziesiąt lat.

Sharon postukała w zdjęcie paznokciem.

– Z tego, co słyszałam, kobieta, która była z Grovesem w hotelu, miała zielone oczy, rude włosy i około trzydziestki. Z wyjątkiem wieku nic się nie zgadza.

– Włosy to była peruka. Co do oczu, to nie wiem.

– Peruka? Skąd wiesz?

– Kennedy powiedział mi, że znaleźli rudą perukę na parkingu, w pobliżu miejsca, gdzie upadła ta kobieta.

– Więc szukam kobiety rasy białej, być może Latynoski, około trzydziestki, która może mieć zielone oczy, ale niekoniecznie. Zdobycie szkieł kontaktowych to żaden problem. A wzrost? Waga?

– Metr sześćdziesiąt pięć, siedemdziesiąt. Sześćdziesiąt, sześćdziesiąt pięć kilo. Nie jest patykiem.

– Mądra babka – mruknęła Sharon. – Jeszcze coś?

– Cholera, mam za ciebie połączyć wszystkie kropki?

– Dobrze. Zacznę pokazywać jej zdjęcie, jak tylko skończę papierkową robotę z tym...

– Daj mi to cholerstwo. – Sizemore wyrwał jej zdjęcie. – Sam się tym zajmę.

Rozdział 43

Phoenix piątek, 18.30

Kirby zaparkował białą terenówkę na wschodnim parkingu Sky Harbor. Zdążył już zdjąć sztuczną brodę i wepchnąć ją do kowbojskiego kapelusza razem z pończochą. Teraz zamienił kowbojki na adidasy i schował wszystko razem do małej ortalionowej torby. Kiedy wysiadał z samochodu, z przebrania zostały tylko ciemne włosy i dżinsy – normalka w Arizonie – i rękawiczki, które zdjął dopiero po zamknięciu drzwiczek.

Dziura po kuli z tyłu samochodu, która wydawała mu się wielka jak piłka bejsbolowa, kiedy jechał autostradą, w złotawym świetle pustynnego wieczoru była prawie niewidoczna.

Gnaty z krótką lufą są do niczego na dystans powyżej trzech metrów. Całe szczęście, że ten gnój nie rozwalił mi szyby. To by było trudno ukryć.

A jeszcze gorzej by było, gdyby sam oberwał.

Kirby zdjął rękawiczki i wepchnął je do kieszeni, po czym poszedł na przystanek lotniskowej kolejki. Wsiadł do niej, wyskoczył na następnym i ruszył do najbliższej toalety. Spuścił w kiblu sztuczny zarost, przeszedł do innej łazienki w innym terminalu i wrzucił do sedesu rękawiczki. Spuszczał wodę trzy razy. Przy okazji usunął większość farby z włosów za pomocą papierowych ręczników i wody z sedesu. Pończochę wyrzucił do zamykanego kosza na śmieci. W kolejnej toalecie usiadł w kabinie, podarł na strzępy umowę najmu auta i fałszywe dokumenty i spłukiwał, dopóki nie została sama woda. W łazience nie było nikogo, spłukał więc resztę farby z włosów nad umywalką.

Wyszedł z terminalu i złapał kolejkę na zachodni parking, gdzie zostawił własny samochód. Teraz spokojnie mógł wrócić do hotelu na kolację.

Rozdział 44

Scottsdale piątek, 19.00

Doug odsunął się od zawalonego papierami biurka w wozie kempingowym i spojrzał ze złością na Sama. Żałował, że nie może posłać Teda Sizemore’a do wszystkich diabłów. Na samo dno piekieł. Gdzie nie miałby z kim pogadać. A zwłaszcza z SSA Patrickiem Kennedym.

– Spóźniłeś się – powiedział.

– Korki – odparł Sam.

– Tak, wszyscy o tym gadają, a nikt z tym nic nie robi. – Doug zabębnił palcami o biurko. – Mamy problem.

Sam nie sądził, by problemem były korki.

– Sizemore?

– Wyszliśmy na idiotów. Oto nasz problem.

– A Sizemore nie wyszedł? Czy ktokolwiek z FBI znał termin przyjazdu kuriera?

– Próbujemy się tego dowiedzieć. Biorąc pod uwagę przyjaźń Kennedyego z Sizemore’em... – Doug skrzywił się. – Kto może wiedzieć, do diabła? Jeden wielki burdel.

Sam nie zaprzeczył. Myślał dokładnie to samo na długo przedtem, nim grupa operacyjna wylądowała w Scottsdale.

– Gadaj, jak to jest z tą twoją informatorką. Tylko szczerze. – Doug rzucił Samowi ponure spojrzenie. – Wiedziała?

– Nie.

Tak po prostu?

– Tak.

– Znaleźliśmy na parkingu rudą perukę. Wiesz coś o tym?

– A powinienem?

Doug huknął dłonią o biurko.

– Nie opowiadaj mi tu pierdoł!

- Jeśli cokolwiek trafi do oficjalnych danych, moja informatorka stanie się celem tego samego gościa, który załatwił Purcellów. Doug znieruchomiał.

– Jesteś tego pewien?

Pewien będę dopiero, jak wezmę udział w pogrzebie.

– Chcesz powiedzieć, że morderca nosi odznakę? To dlatego nie chcesz podać nazwiska informatorki?

Sam milczał.

– Kroi ci się długi, bezpłatny urlop – powiedział Doug. – Mów, o co chodzi.

– Musisz mi obiecać, że nikomu nie powiesz. Łącznie z Kennedym. W przeciwnym razie pójdę na długi, bezpłatny urlop, przełknę naganę i każdą inną karę, jaką firma sobie wymarzy.

– Cholera. Colton ma rację. Posuwasz swoją informatorkę.

– Nie.

Sam uznał, że jego ochota, by to zrobić, nie powinna obchodzić FBI. Zapadła długa cisza.

– Colton mówi, że ta ruda, z którą cię widział, to twoja informatorka – powiedział w końcu Doug.

– To wolny kraj. Nawet takim dupkom wolno mówić, co chcą. Kolejna długa chwila ciszy.

– Dobra – zgodził się Doug. – Nic, co powiemy, nie wyjdzie z tego pokoju. I niech nas Bóg ma w opiece, jeśli Kennedy się dowie. A teraz siadaj, do cholery. Mam dość zadzierania głowy.

Sam zdjął z fotela kilka teczek i usiadł na jego brzegu. Daleko mu było do ulgi czy spokoju. Powierzyłby Dougowi własne życie, ale nie podobało mu się, że musi mu powierzyć życie Kate.

– Po tej strzelaninie na parkingu moja informatorka domyśliła się, że do tego dojdzie – powiedział. – Dała mi pozwolenie, żeby powiedzieć tobie, ale nikomu innemu. Zapewniłem ją że dotrzymasz słowa.

Doug domyślił się tego, co nie zostało powiedziane na głos: jeśli złamie słowo, będą to musieli z Samem załatwić na gruncie prywatnym, a nie przez firmową biurokrację.

– Na pewno z nią nie sypiasz? – zapytał.

– Na pewno.

– Ale masz ochotę.

– Jeśli firma zacznie wywalać ludzi za zachciewajki, to nie zostanie ani jeden agent.

Doug prawie się uśmiechnął.

Czy twoja informatorka wiedziała o dzisiejszej dostawie?

– Nie.

– A ty?

– Nie.

– To jak wyjaśnisz fakt, że byłeś na parkingu z tą kobietą w przebraniu?

– Pech. Albo fart. Zależy od punktu widzenia. Pech, bo omal nie zginęła. Fart, bo kurier by się wykrwawił, zanim by go znaleźli.

– Przysiągłbyś przed sądem, że twoja obecność na parkingu podczas usiłowania kradzieży była zbiegiem okoliczności?

– Tak.

– Trudno w to uwierzyć.

– Dlaczego? Gdyby zbiegi okoliczności się nie zdarzały, nie mielibyśmy na nie nazwy. Kurczę, przecież nasi agenci cały czas chodzą w tę i z powrotem po tym parkingu. Ktokolwiek mógł się nadziać na tego bandytę. Poza tym, jak już mówiłem, to że nas widziano, nie było mi na rękę. Ani jej.

Doug oparł łokcie o biurko i potarł oczy. Robił się za stary na cztery noce służby pod rząd.

– No dobra. – Rozmasował grzbiet nosa, otworzył szufladę biurka i zaczął szukać aspiryny. Wycisnął trzy tabletki i podniósł głowę. – Co robiliście w hotelu?

- Oglądaliśmy najlepsze prywatne ekspozycje. Doug wrzucił pigułki do ust i się skrzywił.

– Po co?

Sam wstał i nalał do papierowego kubka wody z coolera stojącego przy drzwiach.

– Wypij to – powiedział do Douga. – Gardło mnie boli od patrzenia, jak łykasz aspirynę na sucho.

– Dzięki.

Sam usiadł z powrotem, choć wolałby chodzić.

– Pamiętasz sprawę tego kuriera z Florydy sprzed pięciu miesięcy? – spytał. – Tę, przez którą powołano grupę operacyjną?

– Przesyłka McClouda. Kurier ją zabrał i zwiał.

– Ktoś chce, żebyśmy tak myśleli.

Doug usadowił się wygodniej i zaczął się bawić papierowym kubkiem.

– Jak wygląda twoja wersja?

– To podpucha. Tego kuriera, Lee Mandela, prawdopodobniej jedzą kraby gdzieś na bagnach.

– Więc kto zabrał paczkę?

– Ten, kto go zabił. Sam machnął niecierpliwie ręką, uprzedzając kolejne pytanie Douga. – Moja informatorka nie uwierzyła w tę bajeczkę. Zaczęła zadawać pytania, naciskać, zmuszać FBI, żeby nie zamykało sprawy. Aż w końcu, kilka miesięcy temu, po kolejnej aktualizacji danych, ktoś jej się nagrał na pocztę głosową i powiedział, że ma sobie dać spokój, bo inaczej zginie. Dzwoniący użył wokodera. Nie dało się nawet stwierdzić, czy to był mężczyzna, czy kobieta.

Palce Douga znieruchomiały.

– Zaraz po aktualizacji teczki?

– Tak.

– Myślisz, że to ktoś z firmy. To nie było pytanie.

Sam zawahał się.

– Jedyne, co wiem na pewno, to że ten ktoś ma dostęp do danych firmy. Wiedział, kiedy pojawiły się nowe fakty.

– To może być haker.

– To może być Superman z rentgenem w oczach – odgryzł się Sam. – Słuchaj, ja też nie chciałem w to wierzyć. Ale to by wiele wyjaśniało.

– Na przykład co?

– Na przykład to, że bez przerwy wychodzimy na idiotów przy tej robocie. Jeśli ktoś od nas puszcza informacje na zewnątrz, to mamy przerąbane.

– Zgoda, to jest jakaś możliwość – powiedział Dougz miną, jakby zjadł coś paskudnego. – Ale to może być któryś z dilerów albo któraś firma kurierska, nie?

– Nie, chyba że moja informatorka kłamie.

– To znaczy?

– Wiedziała, co wiezie Lee Mandel, więc...

– Więc to ona jest złodziejem – powiedział szybko Doug. – Do cholery, nawet FBI nie wie, co było w tej pieprzonej paczce.

- Ona wie, bo to ona szlifowała kamienie, które Mandel miał dostarczyć McCloudowi.

Doug przez chwilę myślał intensywnie.

– Ona jest szlifierzem?

– I to cholernie dobrym. Ale wszystko, czego się nauczyłem przez lata prowadzenia śledztw, mówi mi, że nie ona to zrobiła.

– Więc kto? Kto jeszcze wiedział, co jest w tej paczce?

– Jej ojczym. Jest właścicielem firmy, która dała Mandelowi to zlecenie.

– Mandel Inc.?

– Tak.

– Sprawdź go.

– Sprawdziłem – odparł Sam. Miał ochotę przypomnieć Dougowi, że nie jest żółtodziobem. – Pan Mandel ma u mnie nominację na obywatela roku. Zapina pasy i punktualnie płaci kwity parkingowe. Tak jak i podatki. Skarbówka sprawdziła go raz, na chybił trafił. Okazało się, że to państwo wisi pieniądze jemu.

– Potrzebny mu lepszy księgowy. A jak wyglądają jego księgi? Chcesz nakaz?

– Współpracuje po dobroci odparł Sam. – Na razie nasz księgowy nie odkrył niczego z wyjątkiem pomyłek, i to w większości na korzyść klientów.

– To dlatego kazałeś mi podpisać prośbę o biegłego sądowego i nie chciałeś powiedzieć, po co ci on.

– Chroniłem moją...

– Zapominasz, że mój kutas jest w imadle razem z twoim – warknął Doug. – Mów dalej, to może ci go nie urwę. Kto jeszcze wiedział, co jest w paczce?

– Mandel. Możliwe też, że jego chłopak.

– Co takiego?

– Mandel był gejem. Doug zamrugał.

– Podaj mi jego teczkę. Leży na podłodze, obok ciebie.

Sam zaczął przerzucać sterty teczek, aż znalazł właściwą i położył na biurku.

– Nic ci z tego nie przyjdzie. Mandel ukrywał się tak skutecznie, że nie wiedział o tym nikt oprócz jego kochanków. I mojej informatorki. Byli przyrodnim rodzeństwem, przez matkę. Ojciec Mandela jest jej ojczymem. Lee nikomu oprócz niej nie powiedział, że jest gejem.

– A co mówi jego kochanek? Wiedział o paczce?

– Zaprzecza. Wciąż opłakuje Mandela. Zamierzali się pobrać ósmego czerwca, w rocznicę pierwszej randki.

– Sprawdź go i tak.

– Agent w Los Angeles właśnie to robi. – Sam ostatecznie dał sobie spokój z siedzeniem; stał z kciukami zahaczonymi o tylne kieszenie dżinsów. – Jak na razie nic godnego uwagi. Norm Gallagher, chłopak Mandela, jest młodszym wspólnikiem w firmie brokerskiej, która zajmuje się inwestowaniem pieniędzy klientów o „alternatywnym stylu życia”. Wszyscy wiedzą, że Norm jest gejem, i nikogo to nie obchodzi. Innymi słowy, nie był szantażowany, nie jest hazardzistą, nie ćpa i pomaga swoim chorym rodzicom, którzy wiedzieli o jego preferencjach jeszcze przed nim.

– Ślepa uliczka podsumował Doug.

– Powiedziałem im, żeby kopali dalej, ale nie spodziewam się żadnych rewelacji.

Doug odchrząknął.

– Dobra. Twoja informatorka wiedziała, co jest w paczce, ale nie ona załatwiła Mandela. Jej ojciec znał termin przewozu, ale też tego nie zrobił, jeśli wierzyć dowodom. Kto jeszcze wiedział?

– McCloud.

– Uważasz, że szwagier urzędującego prezydenta jest mordercą i złodziejem?

– Posłałem agenta, który ma jeszcze raz przesłuchać McClouda.

– Święta Mario, Matko Boża. – Doug ukrył twarz w dłoniach. – I moje nazwisko figuruje na podaniu, tak?

– Jesteś moim przełożonym.

– Czeka mnie wczesna emerytura w Fargo. – Doug wyprostował się i westchnął. – Ale co tam, wreszcie będę miał okazję spróbować narciarstwa biegowego.

– Nie zapominaj o rzeźbie lodowej.

– Pomyliło ci się z Minnesotą. W Dakocie Północnej nie ma tyle wody. Powiedz mi, że jeszcze ktoś oprócz McClouda wiedział o przesyłce.

– On twierdzi, że nikomu nie mówił – odparł Sam.

– Wierzysz mu?

– Nie.

Doug podniósł długopis, zrobił gest, jakby chciał go złamać, po czym odłożył go z powrotem.

– Nie poprawiasz mi humoru.

– Taki już mam.

– Zmień to. Popraw mi samopoczucie.

– Moja informatorka znalazła jeden ze skradzionych kamieni w gablocie Mike’a Purcella – powiedział Sam.

– Który?

– Niebieski szafir o schodkowym szlifie, duży jak twój kciuk. A właściwie większy. Masz małe dłonie.

– Niebieski szafir? To nie wszystkie są niebieskie?

– Nie zaczynaj. Nie są. Doug zmrużył oczy.

– Czekaj. Było coś z tą Natalie Cutter, która podmieniała Purcellowi kamienie.

– Tak. Złapałem ją przy drugiej zamianie.

– Do tyłu. Zgubiłem się.

– Próbowała i dalej próbuje udowodnić, że jej przyrodni brat Lee Mandel nie jest złodziejem, który prysnął w tropiki z cycatą blondynką.

– Mówiłeś, że był gejem.

– Bo był – odparł Sam. – Najwyraźniej ten ktoś, kto nas naprowadził na fałszywy trop, nie wiedział o tym. Jak mówiłem, Mandel skutecznie się ukrywał.

– Okej. – Doug odsunął się od biurka, bawiąc się spinaczem do papieru. – Więc zakładasz, że ten ktoś, kto załatwił Mandela, nie wiedział o jego preferencjach. Wróćmy do szafiru Purcella.

– Pamiętaj, że to nie może wyjść z tego pokoju. Jeśli grupa operacyjna się o tym dowie, zrobimy wielki krok do tyłu w całym śledztwie.

Doug skinął głową.

– Przesyłka McClouda składała się z siedmiu niebieskich szafirów w różnych kształtach. Nazwał je Siedem Grzechów.

– Siedem kamyków wartych milion dolców.

– Moja informatorka twierdzi, że tyle zainwestował w sam surowiec i w jej pracę. Wartość rynkowa byłaby dwa razy taka, może większa. Zależnie od tego, kto by się zakochał w tych kamieniach i jak poszłaby licytacja.

Doug rozprostował jedno zagięcie spinacza.

– Ważne jest to, że Purcell jakimś cudem wszedł w posiadanie jednego z Siedmiu Grzechów – ciągnął Sam. – Moja informatorka udowodniła to, kiedy zwinęła prawdziwy kamień, zostawiając syntetyk, poszła do domu i porównała go ze zdjęciami, które zrobiła, zanim kamienie trafiły do kuriera.

– Nie ma wątpliwości, że to ten sam kamień?

– Żadnych.

Doug kiwnął głową i zabrał się do następnego zagięcia spinacza.

– Kiedy już miała pewność – mówił dalej Sam – podmieniła kamień z powrotem.

– Dlaczego?

– Bo nie jest oszustką ani złodziejką – odparł Sam. – Chciała tylko mieć dowód, że to ten sam kamień, żeby FBI mogło przycisnąć Purcella i zmusić go do mówienia.

Doug rozprostował ostatnie zagięcie spinacza i zaczął go obracać między palcami. Patrzył na lekko powyginany drucik, ale myślał o czymś innym. Cokolwiek to było, nie był tym zachwycony. Wyglądał, jakby połknął żabę.

– Ale zanim ja dotarłem do Purcella, zrobił to ktoś inny – ciągnął Sam. – Kazałem Mario przejrzeć papiery Purcella, nie natknął się jednak na żadną wzmiankę o dużym szafirze kupionym w ciągu ostatnich pięciu miesięcy, na żadną większą wypłatę z konta ani na przelew, a przecież zakup takiego kamienia musiałby się wiązać z czymś takim.

Doug odchrząknął. Widział, dokąd zmierza Sam, i nie miał ochoty tam za nim iść.

– Zakładam, że Purcell miał kamień od co najmniej dwóch miesięcy, może dłużej – powiedział Sam. – Chcesz wiedzieć, dlaczego tak myślę?

– Jeszcze nie – wycedził Doug przez zęby.

Sam bardzo ostrożnie dobierał słowa. Jemu też wcale się nie podobało, do czego to wszystko zmierza.

– Purcell chwalił się kamieniem na innych targach, zanim przyjechał do Scottsdale – powiedział. – Żadnych problemów. Pokazał go tutaj. Żadnych problemów. A potem ja przyłapuję kobietę w trakcie zamiany i Colton rozpuszcza swój niewyparzony pysk na odprawie grupy w apartamencie Sizemore’a. Zanim udaje mi się ustalić prawdziwą tożsamość kobiety i powody zamiany, Purcell ginie, a razem z nim giną wszelkie szanse dowiedzenia się, jakim sposobem taki szmaciarz jak on dostał w swoje łapy naprawdę wyjątkowy kąsek.

Doug zaczął zaginać spinacz z powrotem.

- A żeby było jeszcze ciekawiej – ciągnął Sam – zabójca Purcella urządza pokazówkę z kolumbijskim krawatem i nagle Kennedy i Sizemore zaczynają widzieć Latynosów za każdymi drzwiami.

– Ty uważasz, że to nie byli Latynosi?

– Purcell nie miał nic wspólnego z kolumbijskimi szmaragdami czy narkotykami. Dlaczego mieliby go załatwić?

– Żeby go uciszyć.

Sam żachnął się zniecierpliwiony.

– Jeśli na Mandela napadli Latynosi, był to raczej nietypowy napad. Bagażnik nie został sforsowany. Kurier zniknął, zamiast posłużyć za ostrzeżenie dla innych. Jego samochód został zwrócony do wypożyczalni i gruntownie wyczyszczony. Słyszałeś kiedyś, żeby Latynosi zwracali samochód za nieboszczyka, nie mówiąc już o praniu wykładziny?

Doug zrobił drugie zagięcie na zmaltretowanym spinaczu.

– Krążyły plotki o blondynce z wielkimi balonami – mówił dalej Sam. – Nazwisko Mandela zostało zmieszane z błotem. Był zżyty z rodziną, ale nie zadzwonił do domu, nie dał znaku życia. W ogóle o nim nie słychać, a jednak i gliny, i FBI „wiedzą”, że siedzi na Arubie czy w Rio i posuwa tajemniczą blondynkę. Wspomniałem już o jego chłopaku? On też nie miał od Mandela żadnych wieści.

Cisza.

Drucik się złamał. Doug cisnął kawałki do kosza na śmieci.

Kolejna chwila ciszy.

– Dobra – powiedział w końcu Doug. – Nadal będę popierał twoje podania i kiwał Kennedy’ego. Czy twoja informatorka ma jeszcze tę wiadomość z poczty głosowej?

– Tę z groźbą? Tak.

– Wyślij to do laboratorium.

– Już to zrobiłem.

– I jest coś?

– Na razie nie.

Doug spojrzał Samowi w oczy.

– Dorwij tego sukinsyna. I to szybko.

– Zmęczyły cię nagłówki w gazetach? – spytał Sam.

– Pieprzyć nagłówki. Jeśli ten przeciek jest w firmie, to jesteś chodzącym trupem.

Sam już na to wpadł. Nie wymyślił tylko jeszcze, co zrobić, żeby Kate nie zginęła razem z nim.

Rozdział 45

Scottsdale piątek, 19.15

Upłynęło dużo czasu, odkąd Sizemore wystąpił z FBI, ale nie zapomniał, jak to się robi. Nie mógłby zapomnieć. W dalszym ciągu żył i oddychał firmą.

– Agent specjalny Sam Groves rozmawiał z waszą kierowniczką. Przychodzę z jego polecenia – powiedział w recepcji. – Czy Madeline Dermott jest na zmianie?

Pół minuty później wpuszczono go przez boczne drzwi do gabinetu kierowniczki. Kiedy recepcjonistka przedstawiła Sizemore’a jako agenta FBI, nie poprawił jej. Wyciągnął tylko rękę do Madeline. Krótki uścisk dłoni, zawodowy uśmiech z obu stron i przeszli do rzeczy.

– W czym mogę pomóc? – zapytała Madeline.

– We wtorek po południu agent specjalny Sam Groves rozmawiał z panią o tej kobiecie. – Sizemore pokazał zdjęcie. – Natalie Harrison Cutter.

– Pamiętam. Nie była zameldowana w hotelu ani nie bukowała miejsca na żaden ze zjazdów w naszym bieżącym terminarzu.

– To fatalnie – powiedział Sizemore z uśmiechem. Madeline odwzajemniła uśmiech i rzekła:

– Dla mnie to była wielka ulga. Nie byłabym zachwycona, gdyby w naszym hotelu była zameldowana osoba podejrzewana przez FBI. Ta druga osoba też już wyjechała.

– Druga?

– Ten dżentelmen, z którym chciał rozmawiać pan Groves. Nazywał się Gavin... Gavin... – Madeline odwróciła się do komputera. Jej wypielęgnowane dłonie przebiegły po klawiaturze. – Gavin Greenfield z Florydy.

– Greenfield. Oczywiście. – Sizemore spojrzał z podziwem na Madeline. – Ten Greenfield z Miami czy...?

Madeline zerknęła na ekran.

– Z Coral Gables.

– Dziwne. Nie odbiera telefonu pod tym adresem. Mogę porównać mój numer z tym, który zostawił u was?

– Oczywiście. – Madeline przekręciła monitor, żeby Sizemore mógł odczytać informacje na ekranie.

Zapamiętał numer.

– No tak, to wyjaśnia sprawę – powiedział. Ktoś zamienił miejscami ostatnie dwie cyfry, kiedy mi go dyktował. Często się to zdarza. Dziękuję.

– Nie ma za co. Zawsze chętnie współpracuję z FBI.

Sizemore uśmiechnął się jeszcze raz i wyszedł z gabinetu. Znalazł cichy kąt w lobby, wyjął komórkę i wstukał numer, który zapamiętał. Odebrano po trzecim sygnale.

– Jeśli to kolejny cholerny telemarketer... – zaczął mężczyzna.

– Tym razem nie – przerwał mu Sizemore. – Niedawno rozmawiał pan z agentem specjalnym Samem Grovesem. Chciałbym potwierdzić pewne informacje.

Cisza. A potem:

– Kim pan jest?

– Przejdźmy do rzeczy. Kim jest dla pana Natalie Cutter?

– Agent Groves powiedział mi, że jeśli ktokolwiek będzie o nią pytał, ma zadzwonić do niego. Jako że jest pan z FBI, pewnie zna pan jego numer. Żegnam.

Gavin Greenfield trzasnął słuchawką.

Sizemore siedział przez kilka minut, rozmyślając o różnych sztuczkach, których mógł spróbować z upartym panem Greenfieldem. Ale bez odznaki nie bardzo miał się czym podeprzeć. Jedyne, co wiedział na pewno, to że Greenfield słyszał już wcześniej nazwisko Natalie Cutter.

I że Sam Groves zabronił mu rozmawiać na jej temat.

Wrócił do recepcji. I jeszcze raz kazał się zaprowadzić do gabinetu Madeline.

– Przepraszam, że znów zawracam pani głowę – powiedział – ale mam pewien problem. Nie z pani danymi, ale z naszymi. Zakładam, że przechowujecie billingi wszystkich gości?

– Oczywiście. Rozmowy telefoniczne były kiedyś jednym z naszych większych źródeł dochodów. Teraz już nie, bo wiele osób używa telefonów komórkowych.

Sizemore miał nadzieję, że Greenfield nie ma komórki. On sam ich nie cierpiał. Godził się na nie, tylko dlatego że były przydatne.

– Czy pan Greenfield dzwonił z hotelu? – zapytał.

Palce kierowniczki znów przemknęły po klawiaturze komputera.

– O tak, i to całkiem sporo. Chwileczkę, wydrukuję to panu.

– Dzięki. To mi bardzo ułatwi sprawę.

Sizemore z billingiem w ręce wrócił do swojego apartamentu i włączył komputer. Rzadko go używał, bo miał do niego równie serdeczny stosunek, jak do komórek. Wszedł do Internetu i otworzył książkę telefoniczną, gdzie podane były adresy abonentów. Właśnie takie strony były jednym z powodów, dla których nauczył się używać komputera. Pozwalały zaoszczędzić masę czasu.

Większość rozmów Greenfielda były to połączenia z domem w Coral Gables. Kilka z jego sklepami meblarskimi. Dwa razy zadzwonił do Glendale w Arizonie. Numer należał do K.J. Chandler.

Sizemore zanotował wszystko, przełączył się na mapę internetową, po czym wpisał adres w Glendale jako punkt docelowy i adres hotelu jako punkt wyjścia. Na ekranie pojawiła się mapka dojazdu. Po kilku nieudanych próbach udało mu się podłączyć do komputera przenośną drukarkę. Wydrukował mapę, przyjrzał jej się uważnie i spojrzał na zegarek. Zakładając, że ktoś będzie w domu, na drogę w obie strony i rozmowę musiał przeznaczyć co najmniej godzinę.

A to oznaczało spóźnienie na kolację z Kennedym.

Zostawił Kennedy’emu wiadomość w recepcji i wyszedł. W drodze do domu K.J. Chandler zgubił się tylko dwa razy. Phoenix rozrastało się tak szybko, że mapy robiły się nieaktualne, zanim je wydrukowano. L.A. też kiedyś takie było, ale teraz to już historia. Władze stanu opodatkowały wszystko, co się rusza, a jeśli się nie ruszało, płaciło podwójnie.

Im lepiej Sizemore poznawał Phoenix, tym bardziej mu się podobało.

Koło dziewiątej jechał już podmiejską uliczką, mając po obu stronach trzydziestoletnie domy – rzadkość w Phoenix. Tutejsze ogródki różniły się od starych posesji w L.A., tonących w roślinności. Pięćdziesiąt stopni latem skutecznie hamowało wegetację.

Działając zgodnie z wytrenowanymi nawykami, Sizemore nie zatrzymał się pod domem. Przejechał obok, patrząc na numery innych domów, jakby wciąż szukał adresu.

Ale przy okazji dobrze się przyjrzał posesji Chandler. Najpierw zauważył znak w ogródku, mówiący całemu światu, że dom jest zabezpieczony. Nie będzie musiał podchodzić do drzwi i okien, żeby sprawdzić, czy są podłączone do systemu alarmowego. Choć nie miało to dla niego wielkiego znaczenia. Zawodowca nic nie zatrzyma. Co najwyżej trochę przyhamuje.

Pozostałe domy, które mijał, miały najwyżej tabliczkę „straż sąsiedzka”.

– Ciekawe – mruknął do siebie. – Ciekawe, co ona ukrywa? A może to jedna z tych bab, które, słysząc o gwałcicielu w wieczornych wiadomościach, są pewne, że zaraz zapuka do ich okna, choćby działał sto kilometrów dalej. – Pokręcił głową. Kobiety. Nigdy ich nie zrozumiem.

Skręcił w prawo, minął kilka przecznic i wrócił pod interesujący go adres z przeciwnej strony. Wygląd domu przekonał go, że pani Chandler na pewno nie będzie tak chętna do współpracy jak kierowniczka hotelowej zmiany. Nie zapukałby do jej drzwi, chyba że w ostateczności.

Przejechał kawałek dalej, zostawiając posesję za plecami, po czym zaparkował i zaczął obserwować dom w lusterku wstecznym. Rozważył ryzyko posłużenia się honorową odznaką, którą wręczono mu, kiedy przechodził na emeryturę. Udawaniem agenta FBI mógł sobie narobić ogromnych kłopotów – ale tylko gdyby został złapany.

Jakiś inny samochód skręcił w uliczkę. Amerykański. Podstawowy model sprzed kilku lat.

Na pierwszy rzut oka było widać, że służbowy.

Samochód zatrzymał się przed domem Chandler. Sizemore patrzył, jak Sam Groves wysiada i idzie do drzwi. Nie miał wątpliwości, że to on, nawet w zapadającym zmroku. Groves miał sposób poruszania się a la macho, który irytował Sizemore’a jak mało co.

Dwie sekundy później Sam był już w domu.

Bingo.

Sizemore odjechał, planując, w jaki sposób zdobędzie wszelkie oficjalne i nieoficjalne dane na temat K.J. Chandler.

Ale najpierw musiał utrzeć nosa swojej przemądrzałej córce, która zamiast szukać poufnej informatorki Grovesa, pacykowała się na wyjście z tym szmaciarzem Peytonem.

Rozdział 46

Glendale piątek, 21.00

Ledwie drzwi zatrzasnęły się za Samem, Kate automatycznie zaczęła przekręcać zamki. Obserwował ją chmurnym, głodnym wzrokiem, który wytrąciłby ją z równowagi, gdyby na niego patrzyła.

Ale to on patrzył. I zauważał wszystko. Miała na sobie szmaragdowy szlafrok. Była boso, włosy miała rozpuszczone. Pachniała czymś cytrusowym i korzennym jednocześnie. Widział każde otarcie na jej rękach po upadku na parkingu, blady siniec na policzku, długie zadrapanie na delikatnej szyi. Na moment znów ogarnęła go furia, która nim zatrzęsła, kiedy zdał sobie sprawę, że była o włos od śmierci.

– Na pewno nic ci nie jest? – zapytał. – Może powinnaś pójść do lekarza.

Odwróciła się i oparła o drzwi, żałując, że nie ma na sobie grubego dresu zamiast zwiewnego szlafroka, który odsłaniał zdecydowanie za dużo. Ale nie zamierzała zasłaniać dekoltu jak nastolatka na pierwszej randce. Co to, to nie.

Poza tym Sam był zmęczony, zupełnie nie wyglądał jak mężczyzna patrzący na kobietę, której pragnie.

Nic nowego. Gliniarz czuwa. Koniec, kropka.

– Nic mi nie jest – odparła. – Mówiłam ci sto razy, kiedy mnie wiozłeś do domu.

– Byłaś roztrzęsiona. – On też był roztrzęsiony, ale o tym nie miał zamiaru rozmawiać.

- Powiadasz? Następnym razem, kiedy ktoś będzie próbował mnie zabić, zachowam kamienną twarz.

Sam jęknął i zrobił to, co chciał zrobić od dawna, ale nie śmiał, bo wiedział, czym się to skończy: sięgnął po nią. Przedtem zależało mu, by móc powiedzieć prawdę, kiedy Doug zapyta o seks z Kate. Wiedział, że gdyby jej dotknął, już nie byłby w stanie puścić. A potem musiałby kłamać, żeby móc nadal być przy niej i ją chronić.

Ale teraz było teraz. Musnął końcem palca jej usta, delikatnie dotknął posiniaczonego policzka.

– Do diabła, Kate, śmiertelnie mnie wystraszyłaś.

Jej oddech zamarł, kiedy dostrzegła burzę uczuć w jego oczach, poczuła drżenie jego palca. Gliniarz usunął się w cień. Może tylko na chwilę, ale teraz go nie było. Chciała go objąć i trzymać w ramionach, aż w jej umyśle nie pozostanie nic oprócz jego zapachu, smaku, dotyku jego skóry. Nie poruszyła się.

Nie wiedziała, co zrobi, jeśli wyciągnie do niego rękę, a on znów się od niej odwróci.

– Chyba mnie pomyliłeś z facetem, który próbował nas przejechać – powiedziała ochrypłym głosem. – A, i zastrzelić. Ciągle o tym zapominam.

– Kate – szepnął.

– Co?

– Nic. – Przysunął się bliżej. – Po prostu Kate.

Zadrżała, kiedy ostatnie słowa wyszeptał tuż przy jej ustach. Nie ze strachu, ale z pożądania, które w niej wzbudzał.

Jego wargi musnęły jej wargi, raz, potem drugi. Koniuszek języka obwiódł kontur ust.

Stała nieruchomo, z pięściami zaciśniętymi u boków.

– Kate? – Sam odsunął się. – Myślałem, że mnie pragniesz. Spojrzała mu w oczy.

– A ja myślałam, że ty mnie nie pragniesz.

– Źle myślałaś. Pragnę cię tak bardzo, że aż mnie to przeraża.

– I nawzajem. Ale ty wciąż się wycofujesz.

Jego dłonie wśliznęły się w gąszcz czarnych włosów, które fascynowały go od pierwszej chwili, kiedy zobaczył, jak wiją się, ciężkie i lśniące, na jej ramionach. Dziś były ciepłe i wilgotne po prysznicu. Pochylił się, aż jego usta znów niemal dotknęły jej warg.

– Jeśli cofnę się wystarczająco daleko – zapytał – to dotrę do łóżka?

Prawie się roześmiała i wreszcie dała sobie spokój z próbami zachowania dystansu.

– Sam – szepnęła.

– Co?

– Nic – pocałowała kącik jego ust. Po prostu Sam.

Jego ręka zsunęła się z włosów i objęła jej biodra, przyciągając je blisko.

– Jesteś pewna, że tego chcesz? – zapytał. Przygryzła dolną wargę.

– A ty?

– A jak ci się zdaje? Uśmiechnęła się.

– Zdaje się, że trochę za nisko przypiąłeś kaburę. Sam zaśmiał się i przycisnął jej biodra jeszcze mocniej.

– Jesteś pewna, że to kabura?

– Daj, sprawdzę.

Złapał ją za rękę i spojrzał w oczy.

– Ostatnia szansa.

– Dla ciebie czy dla mnie?

– Dla ciebie. Ja byłem bez szans, kiedy tylko cię poznałem. Zamrugała, zdziwiona.

– Dobrze to ukrywałeś.

– Instynkt samozachowawczy. – Puścił jej rękę.

Rozdział 47

Scottsdale piątek, 22.00

Komórka zadzwoniła w chwili, kiedy zaczynali myśleć o wyjściu z łóżka i zjedzeniu późnej kolacji.

– To twoja – powiedziała Kate.

– Próbuję ją ignorować – odparł Sam.

– Skutecznie?

Sam zaklął i poszedł do salonu, gdzie leżała komórka, wciąż przypięta do paska spodni – których oczywiście nie miał na sobie. Kiedy rozpoznał numer, jego irytacja zniknęła. Wcisnął guzik połączenia.

– Agent specjalny Groves.

– Mówi Gavin Greenfield. Przepraszam, że niepokoję w piątek wieczorem, ale prosił pan o telefon, gdyby ktokolwiek wypytywał mnie o Kate albo Natalie Cutter.

Samowi ścisnął się żołądek. Tak szybko. Jezu. Ten morderca jest przerażający.

– Tak. Kto dzwonił?

– Nie podał nazwiska.

Proszę mi powtórzyć tę rozmowę jak najdokładniej. Najlepiej słowo po słowie.

– Odebrałem telefon – zaczął Gavin. – Dzwonił mężczyzna. Powiedział mi, że chce potwierdzić pewne informacje w związku z rozmową, jaką miałem z panem.

– Wymienił moje nazwisko?

– Tak. Nazwał pana agentem specjalnym Samem Grovesem.

Sam zmarszczył brwi. Większość cywilów zadowalała się gołym „agentem”.

– Proszę mówić dalej.

– Zapytałem, kim jest, tak jak pan mi kazał.

– I?

– Nie powiedział. Spytał mnie tylko, kim jest dla mnie Natalie Cutter. Powiedziałem mu, że skoro jest z FBI, powinien zapytać pana. I rozłączyłem się. Dobrze zrobiłem?

– Tak. Czy pamięta pan, żeby przedstawiał się jako pracownik FBI? Gavin zawahał się.

– Nie. Kiedy powołał się na pana, po prostu założyłem... – W jego głosie zabrzmiał niepokój. – On był z FBI, tak?

Mam nadzieję, że nie, ale nie postawię na to życia Kate.

– Dziękuję, panie Greenfield. Postąpił pan jak należy. Gdyby zadzwonił jeszcze ktoś, proszę natychmiast mnie zawiadomić.

Sam rozłączył się. Ściskając komórkę w garści, walczył przez chwilę z mdlącym uczuciem, że morderca o dwa kroki wyprzedza wszystkich. A zwłaszcza agenta specjalnego Sama Grovesa.

– O co chodzi? – spytała Kate.

Spojrzał na nią, stojącą w drzwiach, nagą i piękną. Bezbronną. Znów poczuł ściskanie w żołądku.

– Chcesz odłożyć resztę na później? – Uśmiechnęła się.

– Nie chcę, ale nie mamy wyjścia.

– Trudno – odparła. Dla ciebie wszystko, dodała w duchu. Ale nie była gotowa, by powiedzieć to na głos.

Sam dopadł jej trzema długimi krokami i wziął w objęcia. Zamiast pasji i niespożytej siły, której nauczyła się już oczekiwać, poczuła, że łagodnie kołysze ją w ramionach.

– Muszę wrócić do hotelu i zająć się paroma sprawami – powiedział głosem tak szorstkim, jak delikatne były jego dłonie. – Nie chcę tego. Ale jeśli spędzę tutaj noc, wywalą mnie z grupy operacyjnej. – Przechylił jej głowę do tyłu i spojrzał w oczy. – Rozumiesz to?

Kiwnęła głową.

– Wpisz sobie numer mojej komórki do szybkiego wybierania, żebyś mogła się ze mną skontaktować jednym naciśnięciem guzika. Dobrze?

Znów skinęła głową.

– Nie wpuszczaj tu nikogo oprócz mnie i tylko jeśli będę sam – mówił dalej. – Jeśli nie będę sam, zadzwoń na policję, odbezpiecz pistolet i nie otwieraj drzwi. Okej?

– Sam... Obiecaj, kochanie.

Poddała się.

– Okej.

– Jeśli ktokolwiek zapuka, zadzwoni czy zrobi cokolwiek, co cię zaniepokoi, dzwoń do mnie, niezależnie od godziny.

– Sam, kto to dzwonił?

Zawahał się. Nie chciał jej zarażać swoim niepokojem, ale natychmiast wyzwał samego siebie od głupców. Nie mogła się bronić, nie wiedząc, co się dzieje.

– Gavin – powiedział. – Ktoś go wypytywał o ciebie. Patrzył, jak zrozumienie odbiera światło jej oczom.

– Szybko – wyszeptała ochryple.

– Kate, zostanę, jeśli...

– Nie – przerwała mu. – Będzie dobrze. Nie chcę, żebyś wyleciał z grupy operacyjnej. – I zostawił mnie z ludźmi, którym będę musiała zaufać, a nie będę mogła, bo przez cały czas będę się zastanawiać, który z nich jest wspólnikiem mordercy. – Zrobię, co trzeba. – Stanęła na palcach i pocałowała go w usta. – Nie daj się.

Przyciągnął ją do siebie i tulił, po prostu tulił, starając się nie myśleć, jakie kruche jest życie.

Rozdział 48

Scottsdale sobota, 4.00

Sama obudził hotelowy telefon, który dzwonił i dzwonił. Spojrzał na zegarek przy łóżku. Potem na drugie łóżko. Puste. Widocznie Colton zaliczał dzisiaj cmentarną szychtę. Złapał za słuchawkę.

– Czego!

– Bardzo pana przepraszam – powiedziała nocna recepcjonistka – ale właśnie przyszedł do pana faks. W nagłówku jest napisane, że to bardzo pilne. Więc...

– Zaraz schodzę.

Rozłączył się, potarł szorstką jak papier ścierny twarz i powiedział sobie, że wytrzyma – jeszcze tylko parę lat i będzie mógł wrzucić golarkę do śmieci. Poszedł do łazienki, ochlapał oczy wodą i złapał dżinsy, które rzucił wczoraj na podłogę, gdy już skończył rysować schematy, kto, co i kiedy wiedział na temat różnych kurierów i przesyłek. Kiedy potem na nie popatrzył, chciało mu się tłuc głową o ścianę.

Miał tylu podejrzanych, że mógłby urządzić zjazd dentystów – a na dodatek bolała go głowa.

I nie przestała. Cztery godziny snu to za mało.

Robię się za stary na to wszystko.

A może jednak nie na wszystko. Uśmiechnął się, kiedy przypomniał sobie, jak spędził najlepszą część wczorajszego wieczoru z Kate. Podobało jej się wszystko, co z nią robił – ostro i szybko, i tak powoli, że można było zwariować, i znowu ostro, aż mieszały się ich zdyszane oddechy...

Ochlapał twarz jeszcze raz, po czym nastawił hotelowy ekspres do kawy już teraz, zamiast o siódmej.

Boso, zapinając koszulę, której nie chciało mu się nawet wpuścić w spodnie, rozczochrany i z kaburą luźno przewieszoną przez ramiona, zjechał windą do lobby.

Recepcjonistka na widok mężczyzny idącego w stronę biurka zerknęła nerwowo na strażnika.

Sam wyłowił odznakę z tylnej kieszeni i powiedział:

– Agent specjalny Groves. Ma pani dla mnie faks. Recepcjonistka i strażnik rozluźnili się.

– Tak. Zechce pan podpisać... Podsunęła mu formularz i długopis.

Sam podpisał odbiór faksu, zastanawiając się, czy opłata od strony obejmuje elegancką teczkę z logo hotelu, i zabrał dokumenty do swojego pokoju. Powitał go przyjemny zapach kawy. Rzucił teczkę na łóżko, napełnił kubek, wypił i napełnił go jeszcze raz. To wyczerpało przydział darmowej kawy zapewnionej przez hotel. Jeśli chciał więcej, musiał poczekać, aż pokojówka napełni filtr za jakieś dziewięć godzin – albo zamówić kawę do pokoju, a potem patrzeć, jak Dougowi skacze ciśnienie na widok listy wydatków.

Sięgnął po słuchawkę.

– Pokój dwieście dwanaście. Proszę przysłać dzbanek kawy. Czarnej.

Odwiesił kaburę na krzesło i podszedł do łóżka. Popijając czarny, zabójczy napój, otworzył teczkę. Według nagłówka zawierała utajnione informacje, wyłącznie do wiadomości osób mających zezwolenie FBI.

– Lepiej, żeby to było dobre, Mecklin mruknął albo zadzwonię do ciebie jutro o czwartej rano i odśpiewam hymn, od początku do końca.

Stłumił ziewnięcie i odwrócił pierwszą stronę. Wypadła mu z ręki i sfrunęła na podłogę, zatrzymując się w połowie drogi do drzwi.

Nie zwrócił na to uwagi.

Pierwszy szkic przedstawiał kobietę o jasnych oczach, włosach jak u Dolly Parton i równie efektownym biuście. Rasy białej, jeśli można było ufać interpretacji artysty i opisowi podanemu przez nieszczęsnego obywatela, któremu kazano sobie przypomnieć zdarzenie sprzed pięciu miesięcy.

Drugi szkic pokazywał tę samą kobietę, ale z ciemnymi włosami i oczami, zgodnie z życzeniem Sama. Przyglądał jej się długo, nie mógł jednak dojść, dlaczego wydaje mu się znajoma. Biała, Latynoska – wszystko było możliwe. Co oznaczało, że do portretu pasowała ponad połowa żeńskiej populacji Stanów Zjednoczonych między dwudziestką a pięćdziesiątką.

Nic dziwnego, że wyglądała znajomo.

Rzucił szkic na rozgrzebane łóżko. Rysunki numer trzy i cztery zaskoczyły go. Przedstawiały tę samą osobę, ale bez makijażu i peruki, z męską fryzurą i w koszuli. Tak więc na trzecim widniał trochę zniewieściały szczupły blondyn o jasnych oczach, a czwarty ukazywał jego śniadą, ciemnowłosą wersję.

Żaden z portretów nie przypominał Lee Mandela.

Sam ułożył szkice w rządku w poprzek łóżka i sięgnął po teczkę. Pozostałe dwie strony zawierały podsumowanie obu przesłuchań Seguro Jimeneza.

Kiedy skończył czytać, rzucił papiery na łóżko i sięgnął po komórkę. Musiał pogadać z trzema różnymi osobami, ale w końcu namierzył Mecklina.

– Faks przyszedł – rzucił krótko.

– I budzi mnie pan, żeby mi to powiedzieć?

– Sorry – odparł Sam. – Nie sądziłem, że pan śpi, skoro przed chwilą pan to wysłał.

Odpowiedzią był niewyraźny pomruk.

– Chciałem tylko zweryfikować pewne fakty – ciągnął Sam. – Czy Seguro uważał, że osoba próbująca sprzedać szafir to był transwestyta?

– Jeśli pan przeczyta protokół z przesłuchania, będzie pan wiedział, że nie dało się tego od niego wyciągnąć.

– Pan przy tym był – powiedział Sam. – Jak pan sądzi?

– Seguro Jimenez jest bi. Nie obchodzi go płeć, pod warunkiem że to on jest górą. Podobało mu się to, co widział, niezależnie od zawartości majtek. Więc teraz mamy do dyspozycji całą populację. Kobiety, mężczyzn i niezdecydowanych.

– Czy Seguro powiedział coś, co mogłoby wskazywać, że ta... ten... osobnik nie czuł się swobodnie w swoim ubraniu, że było to tylko chwilowe przebranie? – zapytał Sam.

– Nie. Od razu stwierdził, że biust był drogim, robionym na zamówienie gadżetem dla facetów, którzy nie chcą brać zastrzyków z estrogenu czy wszczepiać sobie implantów, żeby przyciągnąć mężczyzn hetero. Dlatego sukienka była pod szyję. Takie wkładki da się umieścić w staniku, ale z wyciętym dekoltem trudno je ukryć przy zbliżeniu.

– Tak jak i resztę sprzętu – odparł Sam. Mecklin parsknął śmiechem.

– Wyobraża pan sobie gościa, który zamiast cipki znajduje u swojej dziewczyny fajfusa?

– Wolę sobie tego nie wyobrażać, dziękuję bardzo. Czy Seguro bąknął coś wreszcie na temat kupna kamienia?

– On, porządny obywatel? Skądże. To prawdziwy świętoszek. Natychmiast wyprosił cycki i kamień za drzwi. Ale kiedy pokazaliśmy mu zdjęcie kamienia, powieki mu drgnęły. Rozpoznał go. Jutro pokażę zdjęcie innym, ale stawiam, że to Seguro zabawił się w pasera.

– Dobra. Niech mi pan powie coś więcej o jego rodzinie.

– Alfonsy, oszuści, złodzieje i paru płatnych zabójców.

– Czyli jak spora część każdej grupy imigrantów, o jakiej słyszałem, włącznie z moimi przodkami. Co jeszcze?

– Ciągle to sprawdzamy, ale zaryzykowałbym stwierdzenie, że jest kuzynem kuzynów kuzynów, którzy mają kuzynów w gangu Santosów.

– Ekwador?

– Tak, ale oni są jak Chińczycy. Mają armie krewnych w każdym większym mieście w Stanach. Nic formalnego. Po prostu przyjaciele przyjaciół dalekiej rodziny. Jeśli nie znasz jakiegoś ziomka, nie przejdziesz przez próg.

Sam pomyślał kwaśno, że Mecklin chyba gadał z Sizemore’em.

– Uważa pan, że to była robota gangu?

Mecklin zrobił krótką pauzę, by zapalić papierosa. Wydmuchnął dym do słuchawki.

– Nie. Pracowałem kiedyś w L.A. Przeczytałem teczkę Mandela, jak tylko dostałem pańską prośbę. Zupełnie inny modus operandi.

– Alleluja. Nareszcie ktoś, kto rozumie takie niuanse jak modus operandi – mruknął Sam.

– Co?

– Nic. Jeśli Seguro faktycznie puścił kamień w obieg, gdzie mógł to zrobić? W Miami?

– Za blisko. – Mecklin głośno wydmuchnął dym. – Nikt z jego tutejszej rodziny nie ma odpowiednich koneksji. Ale jego żona jest z domu de Santos.

– Z tej samej ekipy co de los Santos?

– Tak. Im dłużej się tu siedzi, tym bardziej skraca się nazwisko. Najpierw odpada „los”, potem „de”. Santosów mamy na pęczki.

– Czy ci, o których rozmawiamy, są z Ekwadoru?

– Ten sam region. Ta sama wieś. De Santosowie ściągnęli wszystkich z wyjątkiem wiejskiego głupka. Nie mogę tego udowodnić, ale nos mi mówi, że Seguro Jimenez wysłał kamień do L.A. do rodziny żony.

– A konkretnie?

Mecklin wydmuchnął kolejną chmurę dymu.

– Najbardziej prawdopodobny jest Jose de Santos, który pracuje w branży jubilerskiej i pierze brudne pieniądze przez zakupy złota. Może też być Eduardo de Santos, który pracuje jako starszy szlifierz w Hall Jewelry International, i jeśli plotki mówią prawdę, prowadzi na boku całkiem miły interesik, przerabiając kradzione kamienie, których mu dostarcza liczna rodzina.

– Jaki duży jest ten interesik?

– Nic wielkiego. Tu trochę skubnie, tam podszlifuje. Raczej hobby i fundusz emerytalny niż zawód. To jego sposób na stanie się szanowanym „patronem” w swojej wiosce w Ekwadorze.

– To chyba mój szczęśliwy dzień – powiedział Sam. – Nareszcie.

– Dlaczego?

– Pan naprawdę zna L.A. i tamtejsze gangi.

– Pracowałem z grupą operacyjną wydziału antynarkotykowego w południowej Kalifornii, a wcześniej z kilkoma chłopakami z imigracyjnego. Ci sami gracze, tylko towar inny.

Sam zawahał się.

– Pańskiego nazwiska nie było w teczce Mandela, chociaż wasze biuro zajmowało się sprawą.

– Przenieśli mnie dwa miesiące temu.

– Z L.A. do Miami. – Sam próbował nie okazać zazdrości. On z L.A. trafił do Seattle, a potem do Phoenix. Zwyczajny zjazd na pysk. – Antyterrorystyczna, tak?

– Aha.

– Prosta droga na szczyt.

– Niech pan to powie mojej żonie – odparł Mecklin. – Nienawidzi firmy.

– A zna pan jakąś żonę, która ją kocha? To samo zresztą dotyczy mężów agentek.

Mecklin mruknął coś pod nosem. Sam zawahał się.

– Potrzebuję kogoś takiego jak pan, ale muszę uprzedzić, że od tej sprawy jedyna prosta droga prowadzi do Fargo. Jest pan zainteresowany?

– Słucham.

Ale nic poza tym.

Sam nie miał do niego żalu. Nikt nie wstępował do FBI, żeby wylądować w Dakocie Północnej.

– Jeśli zadzwonię do L.A. i poproszę o sprawdzenie paru faktów na temat klanu de Santosów, może dostanę coś w tym stuleciu, a może nie, niezależnie od ważnych pieczątek na podaniu.

– Kogo pan wkurzył w L.A.?

– Hurleya.

– Jezu. – Mecklin zakaszlał. – Wezmę to na siebie i zobaczę, co się da zrobić.

– Dzięki.

– Niczego nie obiecuję – odparł Mecklin. – Wszyscy są zajęci pilnowaniem meczetów i własnych tyłków, czekając, aż coś wyleci w powietrze. A wyleci.

– Tak czy inaczej, proszę mi dać znać.

– Dam. Aha, Groves?

– No?

Dzięki, że mnie pan wysłał na urodziny mojej małej. Nigdy nie zapomnę jej uśmiechu na mój widok. Dzięki temu całe to gówno, z którym mam do czynienia w pracy, jest choć trochę mniej paskudne, jeśli pan rozumie, co mam na myśli.

Sam znów poczuł zazdrość. On nie miał nawet żony, która mogłaby na niego nawrzeszczeć za późny powrót, a co dopiero dzieciaka, który uśmiechałby się uszczęśliwiony na widok tatusia.

– Nie ma za co – odparł. – Jeśli coś wyskoczy, postaram się nie mieszać w to pańskiego nazwiska.

– Bardzo proszę. – Mecklin wydmuchnął dym. – Hurley. Już nie miał pan kogo wkurzyć. Wie pan, że on za parę lat będzie dyrektorem?

– Wiem.

– Napiszę do pana do Fargo.

Rozdział 49

Scottsdale sobota, 9.10

Największa różnica między „gabinetami” Kennedy’ego i Douga w wozie kempingowym była taka, że Kennedy miał działający telewizor, cztery telefony, zero komputera i żadnej teczki na widoku. Numer żadnego z czterech telefonów nie był znany mediom, co oznaczało, że było to najcichsze ze wszystkich pomieszczeń, jakimi dysponowała grupa operacyjna.

Ale nie dało się uciec całkowicie. Wyciszony telewizor ukazywał przejętą twarz Tawny Dawn w powtórce wczorajszych wiadomości. Tak to już było z kablowymi newsami 24/7 – niewiele w nich newsów, a jeszcze mniej świeżych. Luki wypełniały powtórki, spekulacje, sensacje i autoreklama. A Tawny była świetna w każdej z tych dziedzin.

Na dole ekranu pełzły litery, kiedy Tawny bez tchu wypytywała Sama Grovesa o strzelaninę na parkingu. A tak przy okazji, jakim cudem pan spudłował, skoro strzelał pan dwa razy?

– Cywile – powiedział Doug. – Oglądają za dużo telewizji. Myślą, że pistolet to karabin z celownikiem, a każdy agent to strzelec wyborowy, zwłaszcza kiedy ktoś odpowiada ogniem, a we krwi krąży tyle adrenaliny, że można by podpalić miasto.

– Tak, ale przynajmniej dokopała właściwemu idiocie – odparł Kennedy. – Ten dupek od dawna się o to prosił. Poufna informatorka, terefere. Colton ma rację. Groves ją posuwa.

Doug wydał nieokreślony dźwięk, ciesząc się, że Kennedy skupił się na informatorce, zamiast na fakcie, że przepisy FBI zabraniają agentom strzelać do jadących samochodów.

– Media wysysają z tego, co się da – powiedział Kennedy. – Dwoje rannych kurierów, dwoje zabitych staruszków...

– Z tego, co słyszałem – przerwał mu łagodnie Doug ci staruszkowie współpracowali z latynoskimi gangami.

Kennedy wzruszył ramionami.

– To wczorajsze wiadomości. Dzisiaj mamy cztery, słownie: cztery ofiary gwałtownej fali zbrodni, która ogarnia całe miasto, itede, itepe.

– Nic nowego.

– A u ciebie? – zapytał Kennedy, wyłączając telewizor pilotem. – Masz coś nowego?

– Wszystkie dostawy są na miejscu, całe i zdrowe.

– Pieprzyć kamienie. Chcę mieć faceta, który załatwił Purcellów. Chcę mieć prawdziwy dowód wiążący Purcellów z gangami. Chcę mieć gościa, który pobił kurierkę w Quartzite.

– Zmarła wczoraj wieczorem.

– Myślisz, że nie wiem? To była główna sensacja porannych wiadomości. Telewizja w kółko puszcza wywiad Tawny ze zrozpaczonym mężem i siostrą w szpitalu. Dzięki Bogu ta dziwka nie miała dzieci. Jeszcze tego by nam brakowało.

Doug skrzywił się, czekając, aż Kennedy przejdzie do rzeczy – cokolwiek to było. Szef na pewno nie wezwał go tylko po to, żeby się pożalić na media. Wiedział, że niewiele mu brakuje do drugiej pisemnej nagany z powodu Sama Grovesa. I modlił się w duchu, by to nie nastąpiło teraz. Nie chciał być tym, kto wystawi informatorkę na linię ognia.

Ale nie chciał też, żeby wykopali go z firmy.

Do diabła z Grovesem. Jak mogłem pozwolić, żeby mnie na to namówił?

Znowu!

Kennedy przestawił popielniczkę na biurku, pobawił się chwilę zapalniczką, ale głód nikotynowy w końcu zwyciężył. Otworzył kluczem szufladę biurka i zaczął grzebać w jej głębi, aż wyłowił zmiętoszoną paczkę z dwoma papierosami. Kiedyś rzuci to świństwo.

Ale nie dziś.

Przypalił papierosa, zaciągnął się mocno i z lubością wypuścił długi strumień dymu. W końcu spytał:

– Jak długo zamierzasz znosić te farmazony, które ci opowiada Groves o swojej informatorce?

– Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli – odparł Doug.

– Bzdura. To, że Groves wciska ci kit, nie znaczy jeszcze, że ja zamierzam go łykać.

Doug oparł się pokusie, by zaszurać nogami albo włożyć ręce do kieszeni. Naprawdę miał nadzieję, że minie jeszcze kilka dni, zanim stanie na brzegu tej otchłani.

– Agent specjalny Groves trzyma się przepisów biura dotyczących poufnych informatorów – powiedział. – Biorąc pod uwagę nasilenie przemocy, jaka wiąże się z naszym obecnym śledztwem, to naturalne, że niepokoi się o bezpieczeństwo informatorki, i dlatego szczególnie mu zależy na utrzymaniu jej tożsamości w tajemnicy.

– Skąd wiesz, że po prostu nie kręci na boku własnych interesów?

– Groves ma na koncie długą listę zamkniętych spraw. Ufam mu.

– Groves to wrzód na tyłku – warknął Kennedy.

– Zgadza się. Ale użyteczny. Kennedy burknął coś pod nosem.

– A ty znasz tożsamość informatorki? – spytał.

– Niezupełnie.

– Co to znaczy niezupełnie, do cholery?

– Wiem wystarczająco dużo – odparł Doug ostrożnie – by móc spokojnie stwierdzić, że ta kobieta może się przysłużyć grupie operacyjnej.

– Więc uspokój i mnie. – Kennedy zdusił papierosa w popielniczce i przyszpilił Douga spojrzeniem, pod którym dorośli faceci oblewali się potem.

– Z martwej informatorki niewiele nam przyjdzie – powiedział Doug.

– I to miało mnie uspokoić?

– Mamy poważne podstawy sądzić, że jeśli jej tożsamość wyjdzie na jaw, zamordują ją ci sami ludzie, którzy zamordowali Purcellów.

– Przecież nie sugeruję, że mamy zadzwonić do Tawny i ogłosić nazwisko w wieczornych wiadomościach – odparł szorstko Kennedy. – Wszystko zostanie w rodzinie.

– Przecież pan wie, że przecieki są nieuniknione.

– Chcesz powiedzieć, że mi nie ufasz?

– Nie. Nic podobnego. – Doug usiłował wytyczyć najbezpieczniejszą ścieżkę przez to pole minowe, by jego kariera nie wyleciała w powietrze. – Mówię tylko, że im więcej osób zna tajemnicę, tym bardziej prawdopodobne, że trafi do mediów.

– Odmawiasz mi udzielenia informacji?

– Nie. Kennedy czekał.

Doug przeklął w duchu sytuację bez wyjścia, w jakiej się znalazł.

– Wiem tylko, że Natalie Cutter ma informacje, które mogą doprowadzić do innych informacji, które mogą być użyteczne dla grupy operacyjnej. I Groves je sprawdza.

– Colton przepuścił nazwisko Cutter przez komputer – powiedział Kennedy. I nie znalazł kompletnie nic.

– To samo powiedział mi Groves. Też nic nie znalazł.

– Co jeszcze ci powiedział?

– Że informatorka może pomóc rozwiązać sprawę Mandela – odparł Doug.

– Mandel, Mandel, Man... Mówisz o tym kurierze, który zwiał za granicę z paczką McClouda?

- Jest możliwe, a nawet prawdopodobne, że ten kurier został zamordowany.

– Cholera! – Pięść Kennedy’ego huknęła o biurko. – Jeszcze tego mi trzeba, kolejnego morderstwa pod moim nosem. Znajdź Grovesa. Niech zbiera dupę w troki i do mnie. Będzie ze mną gadał albo może oddać legitymację i gnata. I mam w dupie, co wybierze. Załapałeś?

– Tak jest.

Doug odwrócił się i o mało nie wpadł na kogoś, kto otwierał właśnie drzwi z wąskiego korytarzyka. Do gabinetu wbiegł Sizemore, ledwie się zatrzymując, by kiwnąć głową Dougowi.

– Pamiętasz Natalie Cutter? Tę kobietę, która podmieniała kamienie? – zapytał Kennedy’ego.

– Owszem.

– Jej prawdziwe nazwisko to Katherine Jessica Chandler.

– A to mnie obchodzi, bo...? – zapytał Kennedy. Sizemore wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Bo to ona jest tą informatorką, którą ukrywa Groves. I ma związek z tym kurierem z Florydy. Lee Mandelem. To jego przyrodnia siostra.

Kennedy posłał Dougowi ponure spojrzenie.

– Znajdź tego sukinsyna i dostarcz go tutaj. Już!

Rozdział 50

Glendale sobota, 9.10

Sam rozłożył szkice na roboczym stole, który Kate opróżniła na jego prośbę. Stała tuż za jego łokciem, patrząc na rysunki. Pachniała seksem. Myślał, że zwariuje. I rozkoszował się każdym oddechem. I co ja z nią zrobię?

Jedyne, co mu przychodziło do głowy, było jednoznacznie zakazane przez przepisy FBI dotyczące postępowania z informatorami.

Inne pomysły nie były wymienione w przepisach FBI, ale za to wciąż nielegalne w niektórych stanach.

– Dobra – powiedział, wmawiając sobie, że nie czuje ciepła jej ciała, smaku jej oddechu. – Rozpoznajesz kogoś?

– Nie.

– Szybko ci poszło.

Kate spojrzała na niego – na ciemnoniebieskie oczy, na usta, które potrafiłyby rozpalić lodowiec, na cień zarostu na policzkach, który aż się prosił o kobiecą, pieszczotliwą dłoń. Gwałtownie odwróciła się do rysunków.

O wiele bezpieczniej.

Gliniarz znów miał całkowitą władzę. Istota ludzka chciała wyjść i się pobawić, ale to było niemożliwe.

Cholera.

– Patrzyłam na nie, kiedy je rozkładałeś – powiedziała, wskazując szkice. Sam przysunął bliżej portret szczupłego mężczyzny.

– Żaden z nich nawet odrobinę nie przypomina nikogo, kogo znasz?

– Nie.

– Jesteś pewna?

- Tak. Co to za ludzie? – zapytała.

– To różne wersje tej samej osoby, która próbowała sprzedać jeden z Grzechów McClouda w lombardzie w Miami, wkrótce po zniknięciu Lee.

– Który? Ten, który wylądował u Purcella?

- Tak, ale jeszcze nie potrafię tego udokumentować. Nie mam dowodu, który utrzymałby się przed sądem.

Kate zacisnęła usta.

– Więc to jest morderca Lee.

– Możliwe – odparł Sam. – A może to tylko jedno z ogniw w przestępczym łańcuchu. Tak czy inaczej, mojemu SSA nie spodoba się pomysł, że Lee jest ofiarą, a nie złodziejem.

– Dlaczego?

– Bo wtedy wyjdziemy na kretynów. Znowu.

Kate oparła się o krawędź stołu. Trudno jej było znieść jego profesjonalny chłód. Ostatnia noc niczego nie zmieniła.

– Nie mówiąc już o tym, jak się wścieknie, kiedy się dowie, co łączy ciebie z Lee – ciągnął Sam.

– Kiedy to się stanie?

– Jak tylko uzyskamy próbkę DNA i okaże się, że pasuje do tej z Florydy – odparł niechętnie. – Potem już nie będę mógł cię ukrywać.

– Wiem. Mówiłeś mi.

– Przepraszam.

– To też już mówiłeś. – Uśmiechnęła się smutno. – I nic nie szkodzi. Chciałam zmusić FBI, żeby zwróciło uwagę na śmierć Lee. I udało mi się. Jeśli cokolwiek mi się przez to stanie, to moja sprawa, nie twoja.

Sam otworzył usta, by jej powiedzieć, jak bardzo się myli.

Zadzwoniła jego komórka.

Wyszarpnął ją z kieszeni i z wściekłością spojrzał na wyświetlacz. Doug. No to pięknie.

Chciał udawać, że nie ma go w domu. Chciał udawać, że w ogóle go nie ma na tej planecie.

Wcisnął zielony guzik.

– Co tam, Doug?

Kate patrzyła, jak irytacja na jego twarzy zmienia się w furię.

– Już jadę – powiedział. – Wysłucham, co Kennedy ma mi do powiedzenia, a potem jadę prosto do Kate. Jak tam dotrę, zostanę, dopóki nie przymkniemy tych gnoi, którzy zabijają, kogo popadnie. Jeśli dla firmy to jakiś problem, wiesz, co możesz z tym zrobić.

Rozłączył się, zanim jego przełożony zdążył odpowiedzieć.

– Co się stało? – zapytała Kate. – Zamordowali jeszcze kogoś? Jeszcze nie, pomyślał z wściekłością.

– Ted Sizemore nie potrafił usiedzieć na tyłku.

– To znaczy?

– Ten sukinsyn cię namierzył, tak samo jak ja. Wie, jak wyglądasz, zna twoje nazwisko, adres i wszystkie inne dane, które są we wszelkich publicznych bazach. I nic go nie zobowiązuje, by zatrzymać to dla siebie. Jako cywil może to nawet nadać w wiadomościach.

Kate oparła się mocniej o blat. W uszach wciąż miała ten niesamowity głos grożący jej śmiercią. Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i odepchnęła się od stołu.

– No cóż, mówiłeś mi, że to się może stać – powiedziała. – I stało się. Sam huknął pięścią w stół tak mocno, że rysunki podskoczyły. Klnąc szpetnie, pozbierał je, schował do teczki Mandela i wetknął ją pod pachę.

– Muszę się zgłosić w kwaterze – powiedział. – Kiedy wyjdę, zamknij za mną drzwi, tylko dokładnie. Załaduj pistolet i trzymaj go pod ręką. Nie otwieraj nikomu oprócz mnie. Powtarzam: nikomu. Wrócę najszybciej, jak się da.

– A jeśli szef ci nie pozwoli?

– To przestanie być moim szefem.

Rozdział 51

Scottsdale sobota, 9.48.

Drzwi gabinetu Kennedy’ego otworzyły się, zanim Sam zdążył zapukać.

– Dzień dobry – powiedział Doug neutralnym tonem. Ale jego oczy przepraszały i ostrzegały.

– Faktycznie, dzień – zgodził się Sam. Ignorując Sizemore’a, kiwnął głową Kennedy’emu. – Zdaje się, że chciał pan ze mną rozmawiać.

– Zgadza się, do cholery. Poufny informator to jedna sprawa. A celowy sabotaż śledztwa grupy operacyjnej to co innego.

– Nie zrobiłem niczego takiego.

– Jak to nie! – rzucił ostro Kennedy. – Przez trzy dni ukrywałeś przede mną informacje.

– Nieprawda – odparł Sam spokojnie. Zgodnie z przepisami biura mam prawo zachować w tajemnicy tożsamość informatora.

– Nie wtedy, kiedy przez to ukrywanie tożsamości grupa operacyjna wychodzi na bandę głupków!

Niezależnie kto miał rację, Sam nie mógł wygrać z Kennedym tej pokazówki pod tytułem „kto tu rządzi”. Mógł co najwyżej próbować ustawić sytuację tak, by w dalszym ciągu móc chronić Kate. A to oznaczało, że musiał przekazać informacje o przecieku w taki sposób, żeby nie doprowadzić Kennedy’ego do furii. Marzenia ściętej głowy. Grożono jej śmiercią – powiedział spokojnym, profesjonalnym tonem. – A biorąc pod uwagę morderstwa, które już miały miejsce, utrzymanie jej tożsamości w tajemnicy było standardową procedurą operacyjną.

– Standardowa procedura, sranie w banię. – Kennedy zaczął grzebać w szufladzie za ostatnim papierosem.

Doug podniósł zapalniczkę i czekał w pogotowiu. Niby drobiazg, ale chciał choć trochę udobruchać Kennedy’ego. Zapalniczka pstryknęła. Kennedy zaciągnął się mocno.

– A kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć? – zapytał Sama. – Po zamknięciu sprawy?

– Powiedziałbym Dougowi po otrzymaniu porównania próbek DNA z bagażnika wynajętego samochodu i DNA Lee Mandela.

– Jakiego wynajętego samochodu? – zapytali jednocześnie Sizemore i Kennedy.

– Tego, którym Lee Mandel wyjechał z lotniska i który został zwrócony z jednodniowym opóźnieniem, najprawdopodobniej przez kogoś innego.

– Dlaczego nic o tym nie wiem? – spytał Kennedy.

– Bo nie będę wiedział, czy to prawda, dopóki próbki nie okażą się zgodne.

– Krew w bagażniku mogła pochodzić choćby ze źle zapakowanego kawałka pieczeni – stwierdził Sizemore, wzruszając ramionami. – Też coś.

– Nie byłby to pierwszy raz – zgodził się Sam. – Dlatego chciałem poczekać na wyniki z laboratorium.

Doug wciągnął ostrożnie powietrze. Zaczynał myśleć, że jego kariera może jednak przetrwać. Pomoc ze strony Sizemore’a była nieoczekiwana, ale tonący brzytwy się chwyta.

Kennedy uraczył się kolejnym uspokajającym machem papierosa.

– Gadaj, co jeszcze masz.

– Bagażnik nie został sforsowany – powiedział Sam. – Jeśli Mandel nie ukradł tej paczki, zrobił to ktoś wystarczająco wyrafinowany, by nagrać częstotliwość pilota i zrobić duplikat.

– I co z tego? – burknął Sizemore. – W czym nam to pomoże tutaj, w Phoenix, gdzie bandziory wyłamują bagażniki i strzelają na parkingach?

Kowboj na parkingu miał dorobiony duplikat pilota – wyjaśnił Sam. – Za łom złapał dopiero, kiedy pomyślał, że pilot nie działa. Gdyby kurier nie wybiegł z powrotem na parking, kowbojowi mogło się udać. To profesjonalista. Kto może stwierdzić, że to samo nie stało się na Florydzie, z tą różnicą, że Mandel został zabity, wepchnięty do bagażnika i wywieziony na bagna? Sizemore prychnął pogardliwie.

– A co to ma wspólnego z tą oszustką, która zamieniała kamienie? – spytał Kennedy.

– To ona szlifowała Siedem Grzechów – odparł Sam. – Siedem niezwykle cennych szafirów, które przewoził Mandel tamtego dnia. Nie uwierzyła, że je ukradł, więc obserwowała rynek, czekając, aż wypłyną. Jeden z kamieni miał Purcell. Podmieniła go na syntetyk, zabrała oryginał do domu i porównała z roboczymi zdjęciami. Nie ma wątpliwości. Purcell miał kamień, który ostatnio widziano przy zaginionym kurierze. Zamieniła kamienie z powrotem, bo nie zamierzała niczego kraść, tylko zidentyfikować to, co już zostało ukradzione. Ja ją złapałem, kiedy podłożyła oryginał na miejsce.

– Skąd Purcell miał ten kamień? – zapytał Kennedy.

Sam musiał przyznać, że jego SSA ma dobrego detektywistycznego nosa. Potrafił skojarzyć odpowiednie fakty, czego nie dało się powiedzieć o Coltonie.

– Właśnie to badamy.

– A co masz w tej chwili?

– Lombard w Little Miami, blondynkę z wielkimi sztucznymi cyckami i właściciela lombardu, który twierdzi, że nawet nie tknął kamienia. Rzeczony właściciel ma w L.A. krewnych, którzy mogliby puścić kamień w obieg.

Kennedy kiwnął głową.

– Sprawdź to. Podaj wszystko, nazwiska, daty, świadków i dopilnuj, żeby kopia trafiła do Teda. Ma naprawdę dobre chody w L.A. Może zaoszczędzi trochę pieniędzy podatników.

– Zabiorę się do tego, jak tylko będę miał raport – powiedział Sizemore.

– Sztuczne cycki – mruknął Kennedy. – To jakaś drag queen? A może kurier próbował nas naprowadzić na fałszywy trop? – Szybko przerzucił kartki raportu. – Tu znowu o tych cyckach. I tu.

– Mandel miał rzekomo ulotnić się za granicę z cycatą blondynką i przesyłką, tak? – zapytał Sam Kennedy’ego.

Kennedy spojrzał na Sizemore’a, który wzruszył ramionami. Sam poszperał w teczce Mandela i wyciągnął kartkę z zaznaczonymi fragmentami.

– Według świadka, którego nazwisko, nawiasem mówiąc, gdzieś się zapodziało, Mandel zadawał się z rzeczoną blondynką. Ktoś, znów bez nazwiska, widział parę odpowiadającą rysopisowi, jak zostawiali samochód w wypożyczalni na lotnisku.

– I co z tego? – zapytał Kennedy.

– Lee Mandel jest gejem.

Kennedy spojrzał na koniec papierosa, a potem na Douga, który pokręcił głową, mówiąc w ten sposób swojemu przełożonemu, że dla niego to też nowość.

– Dawaj to – powiedział Kennedy. Sam podał mu teczkę.

Nie było żadnych pogaduszek, kiedy Kennedy czytał dossier z prędkością kogoś, kto widział setki podobnych teczek. Gdy skończył, nie uśmiechał się.

– Widzę tu mnóstwo rzeczy, których ja nie dostałem do ręki – powiedział.

– W chwili, kiedy pańska teczka zostanie uzupełniona, Kate Chandler stanie się główną atrakcją strzelnicy – odparł Sam.

– Niby czemu?

– Kiedy dossier Lee Mandela zostało uzupełnione po raz ostatni, ktoś nagrał jej się na automatyczną sekretarkę i zagroził, że jeśli nie przestanie grzebać w sprawie Mandela, to zginie. Ten ktoś używał wokodera. Laboratorium nad tym pracuje, ale jeszcze nic mi nie odesłali.

Kennedy’emu wystarczyła sekunda, by dotrzeć do sedna. Spojrzał na Sama spod zmrużonych powiek.

– Gdzie jest przeciek?

– Nie wiem.

– Zgaduj – rzucił głucho Kennedy.

– Ktoś z grupy operacyjnej – powiedział Sam.

Doug przygotował się na eksplozję, która zniszczy karierę Sama, i prawdopodobnie jego własną.

Na policzkach Kennedy’ego pojawiły się czerwone plamy. Otworzył usta, by powiedzieć Samowi, jaki z niego żałosny, zasrany gnojek.

Ale nie dotarłby tak wysoko, gdyby ignorował wszystkie niewygodne fakty. Bo niektóre miały fatalny zwyczaj mszczenia się na tym, kto je zignorował. Dochodzenie Sama coraz bardziej wyglądało na sprawę, która może złamać karierę.

Albo ją przyspieszyć, jeśli zostanie poprowadzone odpowiednio.

Kennedy palił w całkowitej ciszy. Myślał szybko, bez sentymentów.

Zadzwoniła komórka. Sam zerknął na wyświetlacz, odebrał połączenie i słuchał przez chwilę. Kiedy się rozłączył, spojrzał Kennedy’emu w oczy.

– To nie była pieczeń – powiedział.

– Mandel? – zapytał Doug.

– Żadnych wątpliwości. Miejscowa policja zacznie poszukiwania ciała na ulubionym miejscowym „cmentarzu”. Ale po pięciu miesiącach... – Sam wzruszył ramionami. – Ciało zjedzone, kości rozwleczone przez przypływy, sztormy i drapieżniki. Jak nam się poszczęści i coś znajdziemy, będziemy mieli zamknięcie sprawy dla jego rodziny. Ale nie stawiałbym na to.

Sizemore pokręcił głową.

– Nie cierpię poszukiwań na bagnach. Dowodów zostaje mniej niż po kremacji.

Wszyscy spojrzeli na Kennedy’ego.

– No dobra – powiedział, wstając. – Będzie tak. Teczka zostanie uzupełniona, i to zaraz, i znajdzie się w niej pełny raport agenta specjalnego Grovesa, mówiący, dokąd doprowadził śledztwo i jakie osiągnął rezultaty, prawdziwe, wymyślone czy wymarzone. Chcę mieć wszystko.

Sam skinął głową.

– Dołącz podsumowanie swoich rozmów z informatorką – ciągnął Kennedy. – Możesz nie podawać jej nazwiska.

– To nie wystarczy, żeby ją ochronić – zaprotestował Sam. – Ktokolwiek stoi za tymi morderstwami, nie jest głupi. Bardzo szybko skojarzy fakty. I spróbuje zabić Kate.

– Czy ona ma jeszcze jakieś informacje, których nie ma w dossier? – zapytał Kennedy.

Sam zrozumiał to, co nie zostało powiedziane: Jeśli wycisnąłeś ją do sucha, to kogo obchodzi, co się z nią stanie?

– Moja informatorka nie jest typową wtyka z marginesu – powiedział Sam, stając tuż przed Kennedym. – Mając taką ofiarę, Tawny Dawn zabłyśnie jak choinka na Boże Narodzenie. Chce pan wyjść na kretyna w wieczornych wiadomościach? To proszę bardzo, niech pan zostawi moją informatorkę bez ochrony. Gwarantuję, że rezultat zniszczy panu karierę.

– Grozisz mi?

– Nie.

Sam spojrzał Kennedy’emu w oczy, wytrzymując jego rozjuszone spojrzenie. I czekał. Po długiej chwili Kennedy kiwnął głową.

– Dobrze, Groves, zrobimy po twojemu. Zataj jej nazwisko albo wypisz tłustym drukiem w raporcie. Możesz je sobie nawet nadać w wiadomościach, jeśli o mnie chodzi. – Ze złością zdusił papierosa. – Ale od tej pory jesteś odpowiedzialny za utrzymanie swojej informatorki przy życiu.

– Dwadzieścia cztery na siedem?

– Tak jest.

– Jeden człowiek to za mało, żeby... – zaczął Sam.

– Nie zapomnę tego wyjaśnić Tawny Dawn – przerwał mu Kennedy – kiedy będę załamywał ręce, narzekając na cięcia budżetowe i narastającą przestępczość. – Uśmiechnął się krzywo i zwrócił do wyimaginowanej kamery. – Proszę tylko pomyśleć, że ta urocza młoda kobieta i jej dzielny obrońca z FBI nadal by żyli, gdyby nie skąpstwo Kongresu i...

Sam był już za drzwiami. Pędził do samochodu i kobiety, która powierzyła mu swoje życie.

– Chcę mieć twój raport za dwie godziny! – krzyknął za nim Kennedy. Sam odpowiedział gestem, za który na pewno wyleciałby z roboty, gdyby nie to, że Kennedy wymyślił już lepszy sposób na wyrównanie rachunków.

Rozdział 52

Glendale sobota, 13.15

Kate zerknęła znad tarczy polerskiej na Sama, który siedział przy stole i pisał na jej laptopie. Zabrał się do pracy, kiedy tylko zjawił się u niej kilka godzin wcześniej, z plikiem teczek pod pachą i ponurym spojrzeniem. Ledwie się przywitał. I od tamtej pory się nie odezwał.

Nie wiedziała, nad czym pracuje, ale buchała od niego taka wściekłość, że bez kija nie podchodź.

W końcu kliknął „wyślij”, odsunął się od komputera i zapatrzył w ekran z taką miną, jakby miał ochotę rozbić go pięścią.

– Skończyłeś? – spytała. Burknął coś.

– Pozwolisz, że sprawdzę pocztę? – W końcu to mój komputer.

– A, tak, skończyłem – odparł. Teraz może już być tylko gorzej. Jezu, naprawdę wolałbym, żeby ktoś inny powiedział jej o Lee. – Mój SSA może sobie wydrukować tyle kopii raportu, ile mu się spodoba. Byle tylko nie zapomniał sprawdzić skrzynki.

– Mówiłeś coś o faksie, kiedy przyszedłeś.

– Pieprzyć faks. Najwyższa pora, żeby firma weszła w dwudziesty pierwszy wiek.

Kate wypuściła powietrze.

– Jesteś gotów powiedzieć mi, co się stało?

– Myślałem, że chciałaś sprawdzić pocztę.

– Poczeka. Sam wstał.

– Mój szef to kutas.

– Hm, rozumiem. To sprawia, że niektóre dni są gorsze od innych. Powinnam wiedzieć jeszcze coś?

Nie chciał jej mówić, co zaszło w gabinecie, tak samo jak nie chciał jej mówić o Lee. Ale nie miał wyjścia. To było jej życie. A on właśnie miał w nim wybić wielką dziurę.

– Uaktualniłem teczkę twojego brata – powiedział spokojnie. Kate oparła się o stół i czekała.

– Próbki DNA były zgodne – ciągnął. – W bagażniku była jego krew. Kate zamknęła oczy.

– Żadnych wątpliwości? – Spojrzała na Sama. – Nawet najmniejszych?

Dotknął jej włosów i pozwolił swojej ręce opaść. Nie ufał sobie. Pragnął jej tak bardzo, że ledwie mógł stać prosto. Ale nie tego teraz potrzebowała. Potrzebowała gliniarza, a nie kochanka ze stójką.

– Przykro mi – powiedział miękko. – Nie można mieć całkowitej pewności, dopóki nie znajdziemy czegoś na bagnach albo nie wyciśniemy zeznania z zabójcy. Ale jeśli Lee żyje, to byłby pierwszy przypadek w mojej karierze, kiedy krew w bagażniku oznaczała szczęśliwe zakończenie.

Kate przygryzła wargę i zamrugała gwałtownie.

– Muszę zadzwonić do mamy.

– Ja to zrobię.

– Nie, ja...

– Łatwiej to przyjąć od gliniarza – przerwał jej szorstko. – Rodzina może się wściekać, wrzeszczeć, płakać, pofolgować sobie na całego. Z tobą by nie mogli.

– Ale...

– Jak skończę, oddam ci słuchawkę. – Dotknął lekko jej policzka. – Proszę cię, Kate. W ten sposób wszystkim będzie łatwiej.

Pokiwała niechętnie głową.

Sam wahał się chwilę, ale nie mógł nic na to poradzić. Potrzebował jej, i to pozbieranej, a nie pogrążonej w rozpaczy.

– Zanim zadzwonię, znajdź mi numer McClouda.

Kate podeszła do komputera i otworzyła plik z adresami. Spojrzał na jej pochyloną głowę, spięte ramiona i pożałował, że nie może zrobić nic, przez co nie poczułaby się jeszcze gorzej.

– Przykro mi – powiedział.

Skinęła głową i zaczęła przewijać nazwiska na ekranie.

– Naprawdę.

– Wiem. – Jej głos był ochrypły. – Tylko że...

– Tak – powiedział. – To, że mi przykro, niczego nie zmieni. Spojrzała na niego przez ramię.

– Zmieni moje zdanie o FBI. A przynajmniej o niektórych agentach. Jednym agencie. Najlepszym. O tobie.

Sam poddał się i otworzył ramiona. Kate podeszła do niego i objęła go mocno, tak mocno, jak tylko mogła. I pozwoliła, by rozpacz popłynęła swobodną falą.

– Rozum mi mówił, że Lee już nie wróci – powiedziała, kiedy znów mogła mówić. – A jednak nie potrafiłam przestać się modlić, mieć nadziei... Boże, Sam, jesteś pewien?

– Tak pewien, jak mogę być, nie mając ciała. – Musnął ustami jej policzek, kącik oka, posmakował jej łez i poczuł, jak jego gardło ściska ból. – Kate, nie sądzę, żebyśmy odnaleźli szczątki Lee – powiedział szorstko. – Przykro mi. Wiem, że czasami to pomaga, pozwala pogodzić się z losem, ale na bagnach, po pięciu miesiącach, są bardzo nikłe szanse na znalezienie czegokolwiek. Rozumiesz, co mówię?

Skinęła głową, chwyciła urywany oddech i spojrzała na Sama. Troska w jego oczach sprawiła, że omal nie rozpłakała się znowu. Jakimś cudem udało jej się wśliznąć pod pancerz gliniarza i dotknąć wrażliwego człowieka.

Wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie.

– Dziękuję.

Kącik jego ust wykrzywił się.

– Za co? Że spieprzyłem sprawę od początku do końca? Jej uśmiech był drżący, ale szczery.

– Za to, że jesteś uczciwy, że ci zależy, za to, że jesteś tutaj, kiedy inni złapaliby swoją karierę pod pachę i uciekli, gdzie pieprz rośnie. Za to, że jesteś Samem Grovesem. Dobrym człowiekiem. Bardzo dobrym. – Końce jej palców dotknęły jego ust. – Znajdę ci numer McClouda.

Patrzył na pełną napięcia linię jej pleców, kiedy pochylała się nad komputerem. Niczego tak nie pragnął, jak objąć ją znowu i chronić przed światem, który pożerał niewinność na przekąskę, zanim zabrał się do bardziej konkretnego posiłku – życia.

Ochronisz ją lepiej jako gliniarz niż jako facet.

Szkoda tylko, że przy niej chciał być jednym i drugim.

– Tu masz numer – powiedziała Kate. – Zapisać ci? Sam zerknął na zaznaczony numer.

– Już zapisany. Sprawdź pocztę, a ja zadzwonię do twoich rodziców. Kate wzdrygnęła się, ale skinęła głową.

– Mogę zadzwonić stąd albo z salonu – powiedział Sam.

– Z salonu. – Spojrzała mu w oczy. – Wierzę, że będziesz dla nich tak dobry jak dla mnie.

Musnął palcami jej policzek, usta i poszedł wykonać telefon, jakiego najbardziej nie cierpi każdy gliniarz. Nie ma dobrego sposobu powiedzenia rodzicom, że ich syn nie żyje.

Rozdział 53

Scottsdale sobota, 13.50

- Jason, przecież wiesz, że rozpadlibyśmy się bez ciebie – powiedziała Sharon do słuchawki, przeglądając jednocześnie ekran komputera. Zgodnie z poleceniem ojca pracowała w jego apartamencie, by być pod ręką, gdyby czegoś potrzebował. Peyton siedział dwa metry dalej. Popijał piwo i jadł precle, zabijając czas przed spotkaniem o trzeciej. – Szczególnie teraz, przy tych wszystkich kłopotach. - Kiedy następnym razem ojciec na ciebie nakrzyczy, pomyśl o mewie, okej?

Mężczyzna na drugim końcu linii spojrzał w sufit swojego gabinetu w siedzibie Sizemore Security Consulting. Nie był dość ważny, żeby mieć okno, ale nie narzekał. Okno miał tylko szef.

– Wolałbym myśleć o podwyżce – powiedział.

– Ja nie mam nic przeciwko. Poruszę tę sprawę przy najbliższej okazji, kiedy tylko nie będzie się wściekał.

– Tak długo nie mogę czekać.

Sharon westchnęła, zastanawiając się, czy wszyscy faceci są takimi primadonnami, czy tylko ci, których miała pecha poznać.

– Przecież wiesz, że robię dla ciebie, co mogę.

– A ja dla ciebie. Odcedzanie prawdy od plotek – w tym biznesie to raczej sztuka niż nauka. Nagrałem firmie dużo dobrych interesów i zapobiegłem wielu kłopotom, zanim w ogóle przekroczyły próg. Wiesz o tym równie dobrze jak ja.

Peyton wstał i podszedł do Sharon. Chłodnymi od piwa palcami zaczął się bawić włosami na jej karku, jednocześnie patrząc w ekran. Sharon przewinęła dokument na następną stronę, czytając, myśląc i rozmawiając jednocześnie.

Po chwili zorientował się, że czyta e-maila, który przyszedł do jej ojca. List był zaadresowany do SSA Patricka Kennedy’ego i przesłany dalej do Teda Sizemore’a. Coś o Lee Mandelu.

Peyton głaskał Sharon po policzku, czytając w ekspresowym tempie.

– Dobrze – powiedziała, kiedy Jason już się wygadał. – Porozmawiam z tatą za parę dni. W tej chwili urywa głowy wszystkim, których może dopaść, łącznie z koleżkami z FBI. Proszenie o podwyżkę teraz byłoby głupotą.

Jason zabębnił palcami o biurko.

– Tydzień. Nie więcej. Dostałem naprawdę dobrą ofertę z Mandel Inc.

– Wiem. – Jason nie wytrzymał nawet dwóch minut, by nie zadzwonić do niej i nie pochwalić się propozycją. I nie dziwiła mu się. Tu chodziło o interesy, nie o osobiste sympatie. Przewinęła dokument na monitorze na następną stronę i zapytała: – A poza tym wszystko w porządku?

– Z moim bratem kiepsko. – Jason westchnął. – Ciągle wygląda przez okno i czeka na telefon od swojego chłopaka, zastanawiając się, co poszło nie tak.

Sharon zawahała się. Przewinęła na kolejną stronę. Przeczytała błyskawicznie zawartość i zrobiła to jeszcze raz, żeby się upewnić.

– Sharon?

– Jestem. Tylko...

– Robisz pięć rzeczy naraz, jak zwykle – przerwał jej Jason. – Obiecałem Normowi, że nic nie powiem, ale muszę. Jego chłopak to Lee Mandel, ten kurier, który zaginął na Florydzie pod koniec zeszłego roku.

Sharon zamarła.

– Mandel to gej?

– Tak. Słyszałaś może coś, co mógłbym powiedzieć Normowi? Jest naprawdę zdruzgotany. Takie czekanie i niewiedza to piekło.

Sharon potrząsnęła głową.

– Gej. Boże. Przeprowadzałam z nim rozmowę kwalifikacyjną i nawet mi do głowy nie przyszło.

– To ma jakieś znaczenie? – zapytał Jason.

Sharon znów się otrząsnęła. Jej umysł pracował na pełnych obrotach, ale powiedziała tylko:

– Tata się przekręci.

– Lee się nie ujawnia, więc nikomu nie mów. Zwłaszcza swojemu ojcu.

– Daj mi kilka sekund. – Sharon zagapiła się w ekran, gorączkowo sklejając fakty. Doszła do wniosku, że nie stała się żadna krzywda, może nawet wręcz odwrotnie. – Tata urwałby mi głowę, gdyby się dowiedział, co zamierzam zrobić.

– I tak ci urwie. Taki już jest.

– Jak bym nie wiedziała. Teczka Mandela właśnie została uaktualniona. Powiedz Normowi, żeby przestał czekać i rozmyślać. To nie była jego wina.

– Co to znaczy? – spytał Jason.

– FBI szuka ciała Lee na bagnach na Sanibel lsland. Rozbrykane palce Peytona znieruchomiały.

Na drugim końcu linii Jason zamknął oczy.

– Rabunek czy homofobia?

– Zakładają rabunek – odparła Sharon.

– To zabije Norma. Mieli się pobrać za dwa miesiące.

– Kurczę, Jason. Fatalna historia. Strasznie mi przykro.

– Jesteś pewna, że nie chodziło o homofobię? – zapytał Jason. – Nie nazwałbym Florydy kolebką oświeconej seksualności. Kiedy był poza domem i nie bał się, że zostanie rozpoznany, od czasu do czasu chodził do gejowskich lokali, żeby się wyluzować. Ktoś mógł go zobaczyć, pójść za nim.

– Dopilnuję, żeby tata podsunął FBI taką ewentualność.

– Dobrze. Dzięki – odparł Jason.

– Nie spodziewaj się zbyt wiele. – Sharon rozmasowała kark, zastanawiając się, czy wytrzyma do pięćdziesiątki, zanim robota ponad siły ją zabije, zanim ona zabije ojca albo zabierze wszystko, co uciułała, i wyniesie się stąd raz na zawsze. – Szczerze mówiąc, z tego, co wiem o tej sprawie, to Lee nie był męczennikiem. Miał po prostu pecha.

Drzwi apartamentu stanęły otworem. Peyton odsunął się od Sharon i ruszył na powitanie Teda Sizemore’a. Nie cierpieli się nawzajem, ale interesy są interesami.

– Dzięki za sugestię – rzuciła pospiesznie Sharon. – Odezwę się do ciebie, jak tylko będę mogła.

Rozłączyła się i uśmiechnęła promiennie do dwóch kapryśnych mężczyzn swojego życia. Zastanawiała się, jak długo zdoła balansować między nimi, zanim puszczą jej nerwy i tak już zszargane. Potrzebuję urlopu. Długiego. Ale teraz nie mogła sobie pozwolić na wakacje. Musiała zagryźć zęby i dalej odgrywać obowiązkową, posłuszną, głupią kobietkę w świecie wymagających mężczyzn.

– Właśnie przyszło dossier Lee Mandela – powiedziała. Sizemore spojrzał na Peytona.

– Na pewno nam wybaczysz. Biznes.

– Oczywiście. – Peyton uśmiechnął się do Sharon. Do zobaczenia o siódmej.

– Może – wtrącił szybko Sizemore. – A może nie. Nie wiem, czy nie będę jej potrzebować.

– A ja wiem na pewno, że będę potrzebować przerwy – powiedziała Sharon. – Siódma.

Peyton zamknął za sobą drzwi, zostawiając ojca i córkę, by sami rozwiązali kwestię, kto będzie jadł co, gdzie, kiedy i z którym samcem.

– Dlaczego nie spławisz tego kundla i nie znajdziesz sobie przyzwoitego faceta? – zapytał Sizemore. – Urodź dzieci. Bądź kobietą.

– Każdy mężczyzna, jakiego znam, szuka tej jedynej. Dlaczego ja nie mogę?

– Bo jesteś kobietą.

– Więc egoizm mieści się w jajach? Czy w kutasie?

– Robisz się zołzowata. To te dni w miesiącu? Uśmiechnęła się krzywo.

– Moje humory są przynajmniej przewidywalne. – Wstała i kiwnęła ręką w stronę komputera. – Raport agenta specjalnego Grovesa na temat jego informatorki i Lee Mandela. Facet wciąż obstaje przy swojej teorii teflonowego gangu jako sprawcy dużej części napadów na kurierów, włącznie z Mandelem.

Sizemore przeczytał raport z szybkością, która kłóciła się z jego opuchniętą od alkoholu twarzą.

– Są w stanie prześledzić drogę kamienia z Florydy do Purcella? – zapytała Sharon.

– Pracują nad tym. Właściciel lombardu, który twierdzi, że nie kupił kamienia, ma kontakty w L.A., gdzie urzędował Purcell.

– Czyli myślą, że ten śmieć przesłał kamień przez południowoamerykańską wersję klubu oldbojów?

Sizemore kiwnął głową.

– A co z tym transwestytą? – pytała dalej. – To był miejscowy?

– Pokazują rysunki w okolicy, żeby się dowiedzieć.

– Rysunki? Nie widziałam żadnych rysunków.

Sizemore przewinął dokument na ostatnią stronę. Widniały na niej cztery zeskanowane szkice. Powiększył je po kolei. Sharon przyjrzała się uważnie każdemu z nich. Ból głowy zadomowił się na dobre w jej czaszce i tak już został. Drink rozluźniłby napięte nerwy, ale Sizemore nie pozwalał jej pić w pracy.

– I co? – zapytał.

– Nic. A ty?

– Spotkałem w życiu kilka drag queen, ale nie tę. – A jednak ze zmarszczonymi brwiami wciąż wpatrywał się w rysunki.

– A co z tą informatorką, Natalie Cutter?

– Naprawdę nazywa się Kate Chandler i jest przyrodnią siostrą Mandela.

– To dodaje smaczku całej sprawie – powiedziała Sharon, kręcąc głową. – Przecież ona była prawdziwą kopalnią fałszywych tropów. Jakim cudem wróciła na tapetę? To wariatka.

– Biuro tak nie uważa. I przeczą temu wyniki DNA. Jedyna dobra wiadomość jest taka, że ktoś próbuje ją zabić.

– Co?

– Grożono jej śmiercią. Elektronicznie zniekształcony głos. Laboratorium nad nim pracuje.

– Strata pieniędzy podatników – powiedziała Sharon. – Nawet jeśli wyczyszczą głos, żaden sąd tego nie przyjmie. Zbyt wiele możliwości. Jeśli ustawisz urządzenie dekodujące na częstotliwość iks, masz głos iks. Jeśli na igrek, masz igrek. Jeśli na kot, masz koci miauk.

Sizemore wzruszył ramionami.

– Nigdy nic nie wiadomo. Laboranci wyciągnęli już niejednego królika z kapelusza.

– Wariatki, śmiecie i białe króliki – podsumowała Sharon, kręcąc głową. – Wierzyć mi się nie chce. A co myśli Kennedy?

– Ratuje własny tyłek, jak się tylko da. I jest w tym świetny. Odciął Grovesa i Chandler w taki sposób, że niezależnie, co się stanie, on będzie na wygranej pozycji. To naprawdę bystry sukinsyn.

Sharon pomyślała, że jej ojciec trafił w dziesiątkę, ale tylko z „sukinsynem”.

– I co teraz?

– Biuro potrząsa drzewkiem, żeby sprawdzić, czy spadną jacyś Ekwadorczycy.

– Tutaj?

– W L.A.

Sharon zmarszczyła brwi, myśląc intensywnie mimo dręczącego bólu w głowie.

– Dlaczego w L.A.? Przez Purcella i kamień?

– Aha. Wszystko się zaczęło od kamienia. – Złapał piwo, zdjął kapsel i uniósł butelkę w drwiącym toaście. – Wypijmy za kolor śmierci.

– Co?

– Niebieski. Niebieski jak szafiry.

Rozdział 54

Scottsdale sobota, 17.15

Kirby siedział w hotelowym pokoju zamknięty na klucz i wpatrywał się we wnętrze swojej dłoni. Z której patrzyło na niego prostokątne niebieskie oko.

– Szkoda, że nie umiesz mówić – powiedział. – Bo naprawdę chciałbym wiedzieć, dlaczego Głos chciał zabić Purcella, a ciebie pociąć na kawałki.

Światło biegało po kamieniu, jakby był żywy, jakby oddychał. Błękit w błękicie i znów błękit, głębszy niż czas, hipnotyczna studnia bez dna.

Kirby sprzedał resztę kamieni Purcella Peytonowi, ale nie ten. Wciąż miał nadzieję, że uda mu się użyć go jako haka na Głos. A jeśli nie... Cóż, był wart mnóstwo pieniędzy na kilku rynkach, które przychodziły mu do głowy. Na przykład w Arabii Saudyjskiej.

– Sprzedałbym cię i pojechał do Rio albo na Arubę – powiedział do klejnotu – ale zdaje się, że to byłby bilet prosto do piekła, gdyby Głos zaczął mnie naciskać. Widocznie jesteś wart więcej niż pieniądze, co? A ja nie mam ochoty, żeby Głos czepiał się mnie na emeryturze.

Albo wynajął jakiegoś żołnierza, żeby mnie zabił. Tego Kirby wolał nie mówić na głos nawet w zaciszu zamkniętego pokoju. Poruszył dłonią i kamień sypnął niebieskimi błyskawicami.

– Wiesz, o co mi chodzi?

Cokolwiek wiedział kamień, zachowywał to dla siebie. Z nocnego stolika dobiegł brzęk komórki. Kirby zacisnął lewą dłoń wokół kamienia, a w prawą złapał telefon. Numer zastrzeżony. Przeszedł go dreszcz. Czyżby Głos wiedział, że go oszukuję?

– Tak? – rzucił do słuchawki. Niesamowity mechaniczny głos powiedział:

– Potrzebuję kogoś w L.A.

– Do czego?

– Dwa śmiecie z gangu de Santosów zapuściły się w nieodpowiednie ulice.

– Którzy?

– Jose de Santos. Eduardo de Santos. Jose pierze kolumbijskie pieniądze w branży jubilerskiej. Eduardo przerabia kradzione kamienie od Peytona Halla.

– Skąd wiesz? – zapytał Kirby.

– Obchodzi cię to?

– Ależ skąd – odparł Kirby pospiesznie.

– Załatw de Santosów. Jose ma dostać krawat. Z drugim zrób, co chcesz. Okradają niewłaściwych ludzi.

– Co z tego będę miał?

– Tyle, ile wyciągniesz.

– Ty nie chcesz działki?

– Wyjdę na swoje – odparł Głos.

Kirby był ciekaw, co to znaczy, ale wolał nie pytać.

– Masz ołówek? – zapytał Głos.

– Jasne. – Kirby schował kamień do kieszeni, złapał notes i ołówek z nocnego stolika i zaczął notować adresy dyktowane przez Głos. – Są aktualne?

– Eduardo nie przeprowadzał się od dziesięciu lat. Z Josem może być większy problem. Może Eduardo będzie w stanie pomóc. Tylko załatw to szybko.

– Jeszcze coś?

– Kate Chandler, Phoenix. Kirby zapisał adres.

– Niech to wygląda na tło seksualne – powiedział Głos. Kirby’emu to się nie spodobało.

– Gwałt? Za duże ryzyko, że zostaną dowody.

– Załóż gumę.

– Ale...

– To jest warte sto kawałków.

– Sto tysięcy?

– Słyszałeś. A jeśli nie stać cię na gwałt, użyj kija od miotły. Tylko niech to nie wygląda na egzekucję.

Kirby dotknął kamienia w kieszeni, zastanawiając się, czy nie pora się z tego wypisać.

– Chcę mieć te sto tysięcy na koncie dziś wieczorem.

– Dostaniesz, jak zobaczę ciało w wiadomościach.

Kirby zawahał się. Trzy morderstwa. Bum, bum, bum. A przedtem Purcellowie i kurierka. Sporo brudnych plam w tej grze, która z początku była czysta jak łza.

Wyglądało to, jakby coś się mocno posypało.

– Gotówka z góry albo poszukaj sobie kogoś innego – powiedział. Cisza przeciągała się. Kirby’ego ogarnął strach, że się przeliczył. Pot zapiekł go pod pachami.

– Zgoda. Załatw ich w ciągu dwudziestu czterech godzin, to dostaniesz pięćdziesiąt ekstra.

Głos się rozłączył.

Kirby wyjął szafir z kieszeni. Długo siedział z kamieniem w jednej ręce i z telefonem w drugiej.

– Pora przejść na emeryturę – powiedział w końcu. Ale najpierw miał coś do zrobienia.

Sięgnął po komórkę i wybrał numer. Telefon został odebrany prawie natychmiast. W tle ryczała latynoska muzyka. Ochrypły od dymu kobiecy głos śpiewał do wtóru po hiszpańsku.

Kirby chętnie sam by załatwił oba zlecenia, ale nie zdążyłby na czas, choćby samoloty między Los Angeles a Phoenix latały nie wiadomo jak często. Postanowił więc zostawić L.A. Teksowi White’owi. Dzięki temu, gdyby wśród Kolumbijczyków podniósł się raban z powodu ich ulubionego pasera, to White oberwie.

– Co tam? – White nie zawracał sobie głowy powitaniem.

Kirby poznał po głosie, że Tex właśnie dogodził sobie koką. A może starą, dobrą amfą? Nieważne. To bez znaczenia. White nigdy nie zdoła uzbierać dość pieniędzy, żeby się wycofać z interesu. Wszystko wciągał nosem. Z dobrego żołnierza zamienił się w zwykłego śmiecia.

Ale to nie był problem Kirby’ego. Po tej robocie nie zamierzał już zatrudniać White’a. Po tej robocie już nikogo nie zamierzał zatrudniać. Wybierał się na południe.

– Następne zlecenie – powiedział. – Jesteś zainteresowany?

– Ile?

– Dwadzieścia.

– Dwadzieścia? Jaki kurier wiezie takie drobne, nawet licząc w hurcie? Chodzi o zegarki?

– To nie kurier. Dwóch gnojków w L.A. Eduardo de Santos i jego kuzyn Jose de Santos. Stary Jose ma krawat w prezencie. Drugiego załatw, jak ci się podoba.

– Podaj adresy.

– Pamiętaj. Jose ma dostać krawat.

– Tak, słyszałem. Dawaj te cholerne adresy.

Kirby podał namiary, rozłączył się i zaczął rozmyślać o swoim zadaniu. Wyjął z kieszeni szafir i pieszczotliwie turlał go na dłoni. Niebieski kamień błyskał i migotał, jak wiecznie otwarte oko śmierci, obserwujące wszystko z jednakową jasnością.

Wreszcie Kirby schował kamień z powrotem do przemytniczej kieszonki, którą wszył sobie w majtki. Włamał się do zbyt wielu sejfów, by powierzyć któremuś naprawdę cenne rzeczy, a ten szafir był najcenniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek posiadał.

I pewnie najbardziej śmiercionośną.

Rozdział 55

Glendale sobota, 17.20

Sam nie był specjalistą, ale „firmowy” haker nauczył go, jak wydobyć informacje z sieci. Dane finansowe czy podatkowe były dostępne niemal zawsze na takiej czy innej stronie. Wystarczyło znać numer ubezpieczenia, nazwisko panieńskie matki i datę urodzenia delikwenta, zwykle osiągalne na innych stronach.

Mógł to załatwić przez biuro. Jeszcze nie wiedział, czy nie będzie musiał. I już sobie wyobrażał, jak Kennedy wpada w furię na pytanie dyrektora, dlaczego, u diabła, FBI szpera w życiu prywatnym i finansach szwagra prezydenta – bez nakazu.

Wrócił do przeszukiwania prywatnych danych. W końcu przeciągnął się i westchnął.

– Arthur McCloud raczej się nie martwi, skąd wziąć następnego rollsroyce’a – powiedział. Jest bogatszy niż Bóg i dogania Billa Gatesa.

Kate podniosła głowę znad intensywnie żółtego surowego szafiru, który właśnie badała.

– A myślałeś, że nie?

– Zawsze istnieje taka możliwość. Oszustw ubezpieczeniowych jest więcej niż pcheł na brudnym kundlu.

– Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby Art mógł kogoś zabić, nawet za milion dolarów.

– Większość ludzi po prostu kogoś wynajmuje odparł Sam, wchodząc na kolejną stronę.

– Mówisz, jakby wynajęcie mordercy było równie łatwe jak znalezienie sprzątaczki czy ogrodnika.

Sam spojrzał na nią oczami zmęczonymi światem.

– Nawet łatwiejsze. To tylko kwestia znajomości. Jeżeli je masz, zlecenie morderstwa jest tańsze i o wiele prostsze niż znalezienie dobrej niańki. Oczywiście jeśli chcesz, żeby sprawę załatwił zawodowiec, a nie jakiś zaćpany świr z pistoletem, płacisz więcej. O wiele więcej. Ale nie słyszałem jeszcze żadnych skarg od ludzi przelewających pieniądze na zagraniczne konta.

Kate milczała chwilę. W końcu zapytała:

– Podoba ci się świat, w którym żyjesz?

– O wiele mniej niż kiedyś, a co?

– Jest... wstrętny.

– Masz zamiar dopić tę kawę?

– Aha.

– To dopiero jest wstrętne.

Uśmiechnęła się, choć nie było jej do śmiechu.

– Zrobię świeżą.

Zdaje się, że teraz moja kolej.

– Sprzedam ci dzbanek świeżej kawy za uśmiech. Uśmiechnął się.

– Zaraz wracam z kawą. Jesteś głodny?

- Reszta mojej kanapki z lunchu jest jeszcze w kuchni?

– Czy kosz na śmieci liczy się jako „w kuchni”?

– To może chipsy?

– A może owoce, ser, krakersy i drzemka przed kolacją?

Nie odpowiedział, bo ostatnie pytanie rzuciła przez ramię, zanim zniknęła w korytarzu. Sięgnął po leżącą za laptopem komórkę i wystukał numer pokoju hotelowego Jeremy’ego Baxtera. Wiedział, że wcześniej czy później złapie gościa, kiedy ten będzie się przebierał albo korzystał z łazienki.

– Halo?

– Jeremy Baxter?

– Tak.

Sam przysunął bliżej duży żółty notatnik i wziął do ręki długopis.

– Mówi agent specjalny Sam Groves z FBI – przedstawił się. – Mam kilka pytań na temat siedmiu niebieskich szafirów zwanych Siedmioma Grzechami.

– O co chodzi?

– Nie mogę panu tego teraz powiedzieć. Cisza, westchnienie i ciche przekleństwo.

– Zostały skradzione, tak?

– Nie mogę powiedzieć. Baxter wahał się.

– Jeśli ma pan jakieś wątpliwości co do mojej tożsamości – powiedział Sam – to proszę iść do dużego czarnego wozu kempingowego na pracowniczym parkingu, zapukać i spytać o Douga Smitha. On panu pokaże odznakę i zaręczy za mnie.

W słuchawce rozległ się brzęk lodu o szkło. Sam widział w duchu Baxtera, który namyśla się, bełtając w szklance niedopitego drinka.

– No dobrze – zgodził się Baxter. – Ale nie wiem, jak mogę panu pomóc. Nic nie wiem o tych kamieniach poza ich nazwą i faktem, że właścicielem jest Arthur McCloud. Nigdy ich nie widziałem po oszlifowaniu.

– A wie pan, kto mógł widzieć?

– Art i osoba, która je wyceniała do ubezpieczenia. No i kobieta, która je szlifowała.

FBI prześwietliło już rzeczoznawcę z ubezpieczalni do szóstego pokolenia wstecz i niczego nie znalazło, ale Baxter nie musiał tego wiedzieć. Kate prześwietlono jeszcze dokładniej.

– A inni kolekcjonerzy? – zapytał Sam. – Przyjaciele, kochanki, ktokolwiek?

Lód znów zadzwonił w szklance.

– Art nie ma przyjaciół, tylko przyjaznych rywali. Co do rodziny, znam ją tylko z gazet. Kochanki? Nigdy nie słyszałem żadnych plotek.

FBI słyszało, ale to wszystko były stare historie i żadna z tych kobiet nie miała powodów skarżyć się na zbyt niską odprawę.

– A co z nieprzyjaznymi rywalami? drążył Sam.

– Art wkurza ludzi przez sam fakt, że ma więcej pieniędzy niż szejk arabski. Ale nie wiem o nikim, kto by się na niego zasadzał. Po prostu irytuje nas, że może nas przelicytować, nawet nie myśląc o stanie konta. Dzięki Bogu lubi tylko szafiry i od czasu do czasu jakiś rubin.

– Czy pan składał wraz z nim ofertę na surowiec, z którego powstało Siedem Grzechów?

– Tak, choć niewiele mi z tego przyszło.

– Kto jeszcze licytował?

Kate weszła do warsztatu w chwili, kiedy Sam zaczął właśnie zapisywać informacje. Postawiła kawę i jedzenie obok notesu.

Sięgnął po kubek. Z telefonem wetkniętym między ucho i ramię notował i zadawał pytania, popijając kawę.

– Kto wystawił ten surowiec?

– CGSI. Colored Gem Specialties International. Coś jeszcze? Za parę minut mam spotkanie.

– Próbują się dowiedzieć czegoś o targach, które odbywały się w drugim tygodniu listopada.

– Było kilka imprez. Szlifowane kamienie czy surowiec?

– A w których pan uczestniczył? – zapytał Sam bez chwili wahania.

– Byłem tylko w Fort Worth. Ekspozycja starej rosyjskiej biżuterii. Wspaniałe klejnoty. Naprawdę wspaniałe. Oczywiście Rosjanie wiedzieli, co mają. Kupiłem tylko kilka starych szmaragdów. Basilov wyczyścił wszystko.

– Był tam?

– Do diabła, on to zorganizował i ściągnął paru gości z Singapuru i Hongkongu, którzy mają jeszcze pieniądze. I jak mówię, zagarnął wszystko. Azjaci wreszcie zaczynają inwestować w kolorowe kamienie, a nie tylko w swoje tradycyjne perły i jadeit.

– Był tam ktoś ze stałych bywalców oprócz pana? – zapytał Sam. Po chwili zaczął szybko notować i stawiać ptaszki przy nazwiskach, które Baxter podał mu wcześniej. – To był ósmy i dziewiąty listopada?

– Tak, ale wszyscy, którzy potrafią odróżnić rubin od spinela, wyjechali po pierwszym dniu. Nie było żadnych poprzedzających ekspozycji, więc ósmego handel szedł non stop od rana do dziewiątej wieczorem. Potem nie zostało nic godnego uwagi. Proszę wybaczyć, ale naprawdę muszę już iść. Spóźnię się.

– Dziękuję za pomoc – powiedział Sam. – Ktoś może jeszcze do pana zadzwonić w sprawie dalszych informacji – dodał szybko.

– Dobrze, byle nie teraz. Baxter rozłączył się.

Sam dokończył kawę i sięgnął po dzbanek.

Kate podsunęła mu talerz z serem, owocami i krakersami.

Odczytał wskazówkę i zaczął jeść. Kiedy wchłonął kilka pierwszych krakersów i naprawdę pysznych czerwonych winogron, zaczęło do niego docierać, jak bardzo był głodny. Zaczął pałaszować szybciej, z większym zainteresowaniem. Gdy odkrył salami schowane pod serem, uśmiechnął się szeroko.

– Wyciągnąłeś coś od Baxtera? – zapytała Kate.

– O wiele więcej niż od tych sztywniaków z CGSI. – Przełknął salami, popychając je serem i popijając łykiem kawy. – Z prawdziwą radością okażę im nakaz. Czy znasz któreś z tych nazwisk?

Kate spojrzała na listę.

– Nazwiska znam. Ludzi nie. To kolekcjonerzy i dilerzy. Dla dwóch szlifowałam kamienie.

– Są czyści, podejrzani, zwariowani? Jacy?

– Chodzi ci o to, czy zabiliby dla Siedmiu Grzechów?

- Tak.

– Nie znam ich na tyle dobrze, żeby to stwierdzić.

– Zgaduj. – Sam wgryzł się w winogrono i sięgnął po kawałek sera. – Gdybyś miała zacząć, które nazwisko wyciągnęłabyś z kapelusza?

Kate zmarszczyła brwi.

- Może Basilov. Pojawił się na scenie znikąd pięć lat temu.

– W jego przypadku „znikąd” nazywa się Gruzja, były Związek Radziecki.

– Ma mnóstwo pieniędzy. Nie jest taki jak Art. Nie kupuje kamieni, w których się zakochuje, niezależnie od wartości, ale jest prawdziwą potęgą, jeśli chodzi o kupowanie najlepszego materiału.

Sam upił kawy.

– Powiem chłopakom, żeby się do niego zabrali.

- Rozmawiałeś z Artem? – zapytała Kate.

– Tak, kiedy ty rozmawiałaś z mamą.

– Czy on też mówił o Basilovie?

– Nic od niego nie wyciągnąłem. Powiedział mi, że jeśli będzie miał ochotę porozmawiać z kimś z FBI, to skontaktuje się z dyrektorem.

Kate spojrzała na datę zakreśloną przez Sama.

– Ósmy?

– Listopada.

– Kiedy Lee...

– Został zamordowany – dokończył za nią. Kate wzdrygnęła się.

– Z tego, co mówi Baxter – ciągnął Sam – wszyscy ci, którzy mogli wiedzieć o Siedmiu Grzechach i którzy licytowali surowiec, siedzieli tego dnia w Fort Worth.

– Ale samochód zwrócono dopiero dziewiątego – powiedziała Kate.

– Samochód go nie zabił. Zrobił to ktoś, kto był na Sanibel Island ósmego przed południem, ktoś, kto znał zwyczaje Lee, ktoś, kto albo odciągnął go od lunchu, albo schrzanił sprawę przy bagażniku, tak że Lee to zobaczył albo usłyszał, przybiegł i został zabity.

– Dlaczego? – zapytała Kate, siląc się na spokój. – Nie wystarczyło go obrabować i pobić, tak jak innych kurierów?

– Oto pytanie za milion dolarów – zgodził się Sam. – I tylko jego ciało zostało ukryte. Dlaczego? Odpowiedzią jest zabójca.

– Co masz na myśli?

Zastanawiał się chwilę, czy jej powiedzieć. W końcu uznał, że prawda będzie dla niej lepsza niż unikanie odpowiedzi, choćby w najlepszej wierze.

– Myślę, że zabójca jest członkiem grupy, którą nazywam gangiem teflonowym. Według mnie to Amerykanie. Mają kogoś w branży gemmologicznej. W samym środku. Lee musiał rozpoznać złodzieja i dlatego zginął. – Sam podniósł wzrok. Jego spojrzenie było równie ponure jak linia ust. – Obawiam się, że gang ma kogoś w grupie operacyjnej.

Kate zamknęła na chwilę oczy. Kiedy je otworzyła, odbijały jej uczucia – gniew, strach i determinację.

– Co możemy zrobić?

– Najpierw umieszczę cię w bezpiecznym miejscu.

– To już załatwione. Rozejrzyj się. Sztaby, zamki, alarmy. Co dalej?

– Chcę cię przenieść gdzie indziej.

– A ja nie chcę nigdzie iść. Jestem bezpieczniejsza tutaj niż w jakimś pokoju w motelu, gdzie będę odchodzić od zmysłów i zastanawiać się, kto pierwszy wejdzie przez drzwi: ty czy morderca z odznaką. Mówię poważnie, Sam. Zostaję. Jestem tu bezpieczniejsza.

– Nie mogę cię pilnować dwadzieścia cztery na siedem.

– Trafiam w tarczę w kształcie człowieka z siedmiu metrów, i to z obu rąk.

Sam uniósł brwi.

A czy te tarcze miały broń?

– Nasza instruktorka powiedziała, że to już element szkolenia podyplomowego, i miała szczerą nadzieję, że nie dotrzemy do tego etapu.

– Ja też mam. – Spojrzał na zegarek, nie widząc tarczy. Którakolwiek była godzina, nie miało to znaczenia. Czasu i tak było za mało. – Dobra. Zrobimy po twojemu, dopóki to będzie skuteczne. Potem zrobimy po mojemu.

Kate zignorowała chłód, który zaczynał pełzać pod jej skórą.

– Mnie pasuje.

Omal się nie roześmiał. Jedyne, co pasowało jemu, to złapać ją i uciekać, gdzie pieprz rośnie. Tyle że ucieczka nie załatwiłaby sprawy.

– Zrobimy listę wszystkich osób z branży, które znał Lee – powiedział. – A potem listę wszystkich działających w grupie operacyjnej. A potem zobaczymy, czy się zazębiają.

– A jeśli nie?

– Wtedy zrobimy listę znajomych znajomych. Gdzieś, w którymś miejscu musi być związek między Lee i FBI.

– Zawsze jest jakiś schemat, prawda? Jak przy szlifowaniu surowca? Uśmiechnął się lekko.

– Można to i tak ująć.

– Czyli wystarczy odrzucić fakty, które nie mają znaczenia.

– Tak. – Sam roześmiał się ze znużeniem. – Tylko tyle. Mam nadzieję, że nie planowałaś się wyspać. To będzie długa noc. Sen? A co to takiego?

Wzięła żółty notatnik, otworzyła nową stronę i narysowała prostą pionową linię przez środek. Starannymi drukowanymi literami zaczęła wypisywać nazwiska wszystkich, których Lee znał w branży. Sam miał rację. Zapowiadała się długa noc.

Ale przynajmniej nie spędzi jej samotnie.

Rozdział 56

Glendale sobota, 23.08

Kirby podjechał do domu Kate Chandler. Granatowy lexus nie był wystrzałową bryką, ale prezentował się całkiem nieźle. Mężczyzna w garniturze jadący takim samochodem wygląda na porządnego obywatela, który wraca z wieczornego lotu. Było o wiele mniejsze prawdopodobieństwo, że zostanie zatrzymany przez patrol policyjny, niż jakiś śmieć w brudnych dżinsach w rozklekotanym fordzie.

Gdyby ktoś zauważył, że Kirby ma pod marynarką czarny golf, zamiast spodni od garnituru ma czarne dżinsy, a zamiast półbutów czarne adidasy – nie szkodzi. Wielu przedstawicieli średniej klasy ubierało się w ten sposób.

Teczka leżąca na siedzeniu obok była z czarnej błyszczącej skóry i idealnie pasowała do samochodu i ciemnej marynarki. Na zewnątrz nie było widać, że w środku są narzędzia włamywacza.

Myślał, że to będzie rutynowa robota, dopóki nie zobaczył czterodrzwiowego sedana zaparkowanego przed domem Kate. Głos nic nie mówił o strażniku, ale samochód równie dobrze mógł mieć wypisane wielkimi literami na boku: „Ten złom na kołach to własność państwowa”.

Tylko gliniarze jeździli tanimi sedanami.

Cholera.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zawrócić i machnąć ręką na pieniądze, ale pomysł wycofania się nawet nie zdążył mu się na dobre zagnieździć w głowie. Nie chodziło tylko o forsę, chociaż forsa zawsze się przydawała. Chodziło o to, że po prostu nie mógł... się doczekać.

Ciepłe ciało. Zimna stal. Krzyki, które nigdy nie przedostaną się przez taśmę izolacyjną. Przerażone oczy. Zapach krwi, jej ciepłe krople, gorączka, która mówiła mu, że wciąż jest młody.

Nic w tym złego, że człowiek lubi swoją pracę.

Przejechał obok zaparkowanego samochodu. Nie zobaczył nikogo przez okna. Może gliniarz leży wyciągnięty na tylnym siedzeniu sedana i śpi na służbie. A może jest już po pracy, jest jej chłopakiem i siedzi w domu. Tak czy inaczej, nie będzie wzywał pomocy przez radio. Ale jeśli jest w domu, utrudni sprawę.

Kirby przyjrzał się sąsiednim domom. W żadnym nie paliły się światła. Mieszkańcy takich dzielnic to w większości albo starzy ludzie, którzy chodzą wcześnie spać, albo młodzi, którzy muszą wstawać bladym świtem do pracy. Tak czy inaczej, wszyscy kładą się do łóżek przed dziesiątą.

W domu Chandler paliły się światła. W przeciwieństwie do domów sąsiadów, ktoś w nim czuwał.

Cholera jasna. Przyzwoici ludzie śpią o tej porze.

Zapamiętał okoliczne domy, ich podjazdy, ogrodzenia. Obok „docelowego” była pusta działka z tablicą informującą, że niedługo rozpocznie się tu budowa. Kirby’ego obeszło to tylko o tyle, że tablica mogła mu zapewnić osłonę.

Przejechał dalej, skręcił w prawo, a potem w następną ulicę. Dom stojący bezpośrednio za domem Chandler był zniszczony i nieoświetlony; na wyschniętym trawniku sterczała tablica „Do wynajęcia”. Domy po bokach były ciemne. Na podjazdach stały stare samochody.

Kirby zrobił jeszcze jedną rundę w przeciwnym kierunku i podjechał do baru w pobliskim centrum handlowym, który upatrzył sobie wcześniej. Siedząc na parkingu, wystukał numer komórki White’a. Niewielka pomoc była niegłupim pomysłem.

Nikt nie odebrał.

Zadzwonił jeszcze raz, rozłączył się i zadzwonił po raz trzeci. To był ich umówiony sygnał, żeby odebrać, nawet jeśli akurat brykało się z panienką.

Zero odpowiedzi.

Poczta głosowa też się nie włączyła. Nie, żeby Kirby chciał zostawić wiadomość, nawet gdyby miał możliwość. Interesy, które robili z White’em, nie zachęcały do zostawiania wiadomości głosowych.

Przeklinając w duchu, Kirby rozważał możliwości. Gdyby Chandler była sama, nie przejmowałby się, że światła się palą. Ale nie była, więc się przejmował. Musiał czekać, aż koleś sobie pójdzie albo aż zmęczą się pieprzeniem i zasną.

A on nie lubił czekać.

Wysiadł z samochodu, zamknął teczkę i marynarkę w bagażniku i poszedł w stronę baru. W ciemnym ubraniu był po prostu jeszcze jednym cieniem na parkingu.

Rozdział 57

Glendale sobota, 23.35

Resztki niedojedzonej pizzy i kubki po kawie zaśmiecały jeden z roboczych stołów Kate. Na kolejnym były porozkładane teczki Sama. Trzeci oblepiony był karteczkami z nazwiskami, które czekały na przyporządkowanie do odpowiedniej kategorii. Kate siedziała przy czwartym stole, na którym leżały tabele z nagłówkami GŁÓWNI PODEJRZANI, OSOBY NIEZNANE, OSTATNIA DESKA RATUNKU, PRĘDZEJ MI KAKTUS WYROŚNIE, AKTYWNE I KANAŁ PRZERZUTOWY. Sam siedział obok niej. Jako że żadne nie potrafiło rozrysować skomplikowanych zależności na komputerze, pracowali staroświecką metodą – kartki w kratkę, ołówki i gumki.

I klejące karteczki. Mnóstwo klejących karteczek.

Kiedy Sam powiedział, że duża część detektywistycznej roboty to strata czasu, Kate nie chciała wierzyć. Teraz już wierzyła.

Przylepiła różową karteczkę z nazwiskiem Sama pod „Kaktusem”.

– A jeśli to wszystko to tylko skomplikowany podstęp z mojej strony, żeby...

– Och, nie chrzań – przerwała mu. – Nie marnuj mojego czasu.

– Skąd ta pewność?

Przewróciła oczami, ale zauważyła, że Sam mówi poważnie.

– Są pewne rzeczy, których mężczyzna nie potrafi udawać.

– Emocje? Kochanie, przykro mi to mówić, ale...

– Erekcje – rzuciła sucho. – Mogłeś mnie przelecieć raz, tylko dlatego że byłam pod ręką, a ty byłeś napalony, ale potrzeba prawdziwej pasji, żeby zrobić to cztery razy z rzędu.

– I wytrzymałości.

– Otóż to.

Nie tylko mojej.

– Zauważyłeś?

Uśmiechnął się i dotknął kącika jej ust.

– Zauważyłem. Pocałowała go w palec.

– I jesteś dla mnie miły. Nie myślisz już, że jestem oszustką. Przedtem nie byłeś zbyt miły.

– Nie płacą mi za to, żebym był miły.

– No właśnie. Ale jesteś miły i dlatego jesteś niewinny. – Spojrzała na kartkę, którą trzymał w ręce.

– Ile osób z grupy operacyjnej miało wcześniej kontakty z Lee albo Mandel Inc.?

– Z papierów twoich rodziców wynika, że nikt.

– A Sizemore Security Consulting? Lee wykonywał dla nich kilka zleceń.

– Firma Sizemore’a nie wchodzi w skład grupy operacyjnej.

– Och, daj spokój. Chcesz powiedzieć, że Legenda nie wie tego wszystkiego, co wie Kennedy?

– Nie. Mówię tylko, że to raczej nieformalny związek.

– Tak – mruknęła Kate. – Jakby go sformalizować, byliby małżeństwem. Wzięła karteczkę z nazwiskiem Sizemore’a i przylepiła pod „Aktywne”. Potem dopisała na niej „Lee” i spojrzała wojowniczo na Sama.

Uśmiechnął się, wziął karteczkę Kennedy’ego, dopisał na dole „Lee?” i przylepił do „Aktywnych”, obok Sizemore’a.

– Dlaczego? – zapytała Kate.

– Dzielą się informacjami od trzydziestu lat. Lepiej założyć, że obaj wiedzą to samo, niż chować głowę w piasek.

– Zawsze mi się wydawało, że to trochę nieprzyjemne.

– Co?

– Ten piasek w oczach...

Sam pokręcił głową i podniósł swoją listę.

– Choć bardzo chciałbym przypiąć łatkę Billowi Coltonowi, jedyne, co mam przeciwko niemu, to urocza osobowość. Poderżnąłby gardło i mnie, i tobie, byle tylko awansować, ale poza tym jest czysty.

Kate wzięła karteczkę z nazwiskiem Coltona i dołożyła ją do listy „Aktywne”.

– Dlaczego? – Sam sięgnął po karteczkę. W najlepszym wypadku to „Ostatnia Deska”.

Kate odepchnęła jego rękę.

– Nie lubię go.

– Przecież go nie znasz.

– Widziałam go. To mi wystarczy.

– Kobieta o rzadkiej spostrzegawczości i guście. – Uśmiechając się, czytał dalej. – Wróćmy do czynników cywilnych. Sizemore Security Consulting miała możliwości i okazję załatwić większość kurierów. Wyjątki są zanotowane przy ich nazwiskach.

Kate spojrzała na listę kurierów. W sumie dziewiętnastu. Za każdym razem był to dla niej szok. Ale powtarzała sobie, że to mniej niż jeden procent wszystkich kurierskich kursów w Stanach w analogicznym okresie.

– Motyw też jest – ciągnął Sam. – Pieniądze. Firma Sizemore’a wykazuje stały spadek dochodów od sześciu lat. Ekstragotówka tu i ówdzie bardzo by się przydała.

– Ale przez te napady na kurierów, którzy byli pod ochroną sieci Sizemore’a, firma ma coraz gorszą reputację – powiedziała Kate. – Cokolwiek zdobyłby na krótką metę, nie byłoby warte rujnowania własnej firmy.

Sam skrzywił się.

– Jesteś pewna z tą reputacją?

– Całkowicie. Ludzie w branży plotkują. Sizemore Security Consulting nie zbiera komplementów.

– Do diabła. Nie ma wyraźnego motywu, chyba że zwariował. A może łupy z napadów chowa do skarpety i zbiera sobie na emeryturę.

– Czy to pasuje do jego osobowości?

– Nie jestem psychiatrą, ale jakoś mi się to nie klei. Z drugiej strony, kto wie, co sprawia, że ludzie świrują? Mógł zauważyć, że nadchodzi starość, a jedyne, czym może się przed nią bronić, to emerytura FBI i podupadający biznes. I piwo.

– Fakt. A z tego, co mówiłeś, jest wystarczająco arogancki, żeby być przestępcą.

Sam zapatrzył się w przestrzeń, którą tylko on mógł dostrzec.

– W niektórych miejscach granica oddzielająca gliniarza od przestępcy jest o wiele cieńsza, niż chcielibyśmy myśleć.

Wzruszył ramionami i przeniósł nazwisko Sizemore’a z „Aktywnych” do „Podejrzanych”.

– A co z jego pracownikami? – spytała Kate. – Nawet jeśli on jest niewinny jak uśmiech dziecka, to ktoś z firmy może wykorzystywać albo sprzedawać informacje.

– Sprawdzamy to. Na razie bez skutku. Syn ciężko pracuje, żeby zrobić tatusiowi przyjemność. Córka ciężko pracuje, żeby utrzymać cały interes w kupie. Trzeci z kolei, Jason Gallagher, jest...

– Kto? – Kate przerwała mu, zaskoczona.

– Jason Gallagher.

– Zdaje mi się... nie jestem pewna... ale zdaje się, że brat Norma ma na imię Jason. A przynajmniej mówią na niego Jase.

– Nie mówiłaś nic o bracie.

– Bo tak naprawdę niewiele wiem o Normie, oprócz tego, że Lee jest... – urwała nagle, ale po krótkiej pauzie mówiła dalej – że Lee był nim zachwycony. Mówił tylko o nim, kiedy do mnie dzwonił. I o tym, że Norm namawia go, żeby powiedział rodzicom. Rodzina Norma bardzo go wspierała. – Marszcząc brwi, Kate wsunęła palce we włosy, jakby chciała pobudzić pamięć. – Lee powiedział kiedyś, że to jedno mają ze sobą wspólnego. Że Jase wspiera Norma, a ja wspieram jego. Z kontekstu wywnioskowałam, że Jase to brat Norma.

– To byłoby mocne ogniwo łączące firmę Sizemore’a i Lee – powiedział Sam. – Jeśli Lee zdradził Normowi, co było w paczce, a Norm powiedział swojemu bratu, oczywiście jeśli to ten sam Jason Gallagher, i jeśli Jason wspomniał o tym szefowi...

– Dużo tych „jeśli” – mruknęła Kate z powątpiewaniem.

– Owszem. Ale to punkt styczności, którego przedtem nie mieliśmy. Zobaczmy, czy do czegoś prowadzi.

– Chcesz zadzwonić do Jase’a?

Najpierw się upewnię, że chodzi o braci. Jeśli tak, założymy, że to nasze ogniwo.

– Dlaczego po prostu nie zapytasz Jase’a?

– Bo jeśli Sizemore ma brudne ręce, to Jase też może mieć. Kate zrobiła nieszczęśliwą minę.

– Chcesz powiedzieć, że Jase wystawił chłopaka swojego brata?

– Chcę powiedzieć, że nie wiem, kto jest w to zamieszany, a kto nie. Dopóki nie będę wiedział, a przynajmniej dopóki nie wysunę sensownych przypuszczeń, nie zamierzam rozpowszechniać swoich podejrzeń.

– Ale oni mieli się pobrać.

Sam po chwili załapał, o co jej chodzi.

– Jase mógł komuś wspomnieć albo Sizemore’owi, albo komuś innemu, kto miał tę informację, nie zamierzając nikogo skrzywdzić. Przed Lee kurierzy nie ginęli.

– Dlaczego to się zmieniło?

Dobre pytanie. – Sam zapatrzył się w przestrzeń. – Purcellów zabito, żeby nie wygadali, skąd mieli szafir. Tamta kurierka, jak sądzę, została pobita, żeby zmienić modus operandi i skierować podejrzenia na Latynosów. A że kobieta miała cienką czaszkę, umarła. Kurier postrzelony na parkingu to po prostu jedna z tych historii, które zdarzają się, kiedy bandyci noszą broń. Wypadek przy pracy. Inaczej byłaby to klasyczna robota teflonowców: dorobiony pilot, wewnętrzna informacja na temat kuriera i jego trasy, kradzież odbywa się, kiedy kuriera nie ma w pobliżu, nikomu nie dzieje się krzywda i w trzydzieści sekund jest po sprawie.

– Ile z dziewiętnastu napadów na kurierów pasuje do tego schematu?

– Dwanaście, jeśli nie mylę się co do tej kurierki i strzelaniny na parkingu, i jednego czy dwóch innych, gdzie sposób działania był mieszany.

– A co twój szef mówi na tę teorię?

– Podobno powiedział Dougowi, że dopiero jak już wyłapiemy wszystkich Latynosów, a napady się nie skończą, zacznie zaglądać pod łóżko swojej ciotki w poszukiwaniu teflonowych duchów.

– Kapuję. Kennedy nie jest przekonany.

– Sizemore też nie. Kennedy kontroluje firmowy kanał informacyjny, więc do akt nie trafia nic, co by mu się nie podobało. Sizemore ma media w kieszeni, a to tylko podsyca ogólne szaleństwo na temat latynoskich gangów.

– To o to ci chodziło, kiedy mówiłeś, że fakty, które nie pasują do układanki, nie trafiają do raportu.

– Tak.

– Dziwne, że w ogóle macie jakieś wyniki. Sam posłał jej znużony uśmiech.

– To nie tylko FBI. To ludzka natura. Nikt nie lubi ludzi, którzy przynoszą złe wieści, Nagradzamy tylko tych, którzy przynoszą dobre. Jak myślisz, który posłaniec zrobi karierę?

Kate pokręciła tylko głową.

– Nie przejmuj się tym tak bardzo, bo zwariujesz.

– Mówisz, jakby to było coś złego – odparła ze znękaną miną. Delikatnie wsunął palce w jej włosy.

– Dobrze się czujesz, kochanie?

– Nie. A ty?

– Chcesz sobie zrobić przerwę?

– Jak tylko skończymy z cywilami.

– Mamy ich jeszcze sporo – ostrzegł ją. – CGSI, Mandel Inc..

– Nie szkodzi. Mam dużo ołówków. Sam spojrzał na zegarek.

– To je zatemperuj, a ja zgłoszę parę nazwisk do analizy odcisków palców.

– Jakich nazwisk? Dlaczego?

– Moje własne i sześciu najbardziej prawdopodobnych podejrzanych. Chcę, żeby laboratorium porównało wszelkie dostępne odciski z tymi, które zdjęli z samochodu.

– Nie jest trochę za późno? I to w sobotę?

– Nazwisko Kennedy’ego ma siłę przebicia.

– Nie wiedziałam, że cię popiera.

– On też nie wie.

– Będzie wkurzony.

Sam uśmiechnął się ponuro.

– A po czym poznam różnicę?

Rozdział 58

Glendale niedziela, 2.15

Kilka godzin wcześniej okolica była spokojna, a teraz wyglądała wręcz na wymarłą. Kilka nocnych lampek świeciło w tym czy tamtym domu, zakurzone latarnie uliczne rzucały małe kręgi światła w mroku. Poza tym było kompletnie ciemno. Nawet księżyc już zaszedł.

Kirby zaparkował na podjeździe domu do wynajęcia i czekał, żałując, że nie wziął ze sobą piwa. Ale to by było głupie. Nie powinien był pić nawet tego piwa, które kupił, czekając na zamknięcie baru, ale nie miał wyboru. Barmani i kelnerki zapamiętują gości, którzy nie piją. A on nie chciał, żeby go zapamiętano.

Po pięciu minutach obserwowania ulicy nabrał pewności, że nawet jeśli ktoś go zauważył, to miał go w nosie. W żadnym domu nie zapaliło się światło. Nie otworzyły się żadne drzwi.

Cicho otworzył drzwi samochodu. Nie zapaliła się żadna lampka, bo przezornie wyjął wcześniej bezpiecznik oświetlenia kabiny. Żaden pies nie zaszczekał na dźwięk jego kroków, bo stąpał bezszelestnie na miękkich podeszwach. Po chwili dotarł do garażu, przeskoczył nad niskim ogrodzeniem do wąskiego ogródka z boku domu i przeszedł do ogrodu od tyłu. Sięgające piersi krzaki z marnymi liśćmi i długimi kolcami czepiały się jego ciemnego ubrania. Mieszanka piwa i adrenaliny sprawiała, że pocił się pod czarną kominiarką.

Na działce obok „celu” rosło jeszcze więcej kolczastych krzewów. Zamiast je omijać, wykorzystał tę mizerną osłonę, by jego sylwetka nie odcinała się od piaszczystego podłoża. Nie była to świadoma decyzja, ale nawyk, który kazał mu wolnym, równym krokiem przemykać się od krzaka do krzaka, aż do celu.

Od razu zauważył okablowane okna i drzwi, podłączone do systemu alarmowego.

Uśmiechnął się.

Ludzie spali głęboko, kiedy strzegły ich druty i alarmy. To ułatwiało mu robotę, kiedy już był w środku. A wiedział, że dostanie się do środka. Zabezpieczenia zależały od elektryczności, którą można było przechytrzyć, zwierając odpowiednie kable. To samo dotyczyło alarmów.

Naprawdę miłą rzeczą w domowych systemach było półminutowe opóźnienie przed uruchomieniem alarmu. Przez trzydziestu sekund zdąży spiąć dwa kable prowadzące do okna, wyłączając je z obwodu. Potem będzie mógł wyciąć dużą dziurę w szybie i rozejrzeć się. Jeśli Chandler ma czujniki ruchu i z nimi sobie poradzi.

Trzydziestosekundowe opóźnienie bardzo ułatwiało mu życie.

Ostatni raz rozejrzał się dokoła. Uśmiechnął się, czując, jak krew żywiej krąży w jego żyłach, wyostrzając zmysły. Otworzył teczkę i zabrał się do pracy. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie poczuje miękkie ciało kobiety i zobaczy jej przerażenie, gdy wbije w nią nóż.

Rozdział 59

Glendale niedziela, 2.25

Sama obudził przypływ adrenaliny, ostrzegający, że coś jest nie tak. Nie wiedział, co, ale wiedział, że coś się dzieje. Kate poruszyła się i zamarła w bezruchu. Zmiana rytmu jej oddechu wskazywała, że nie śpi. Była przytomna. Cokolwiek wyrwało ze snu jego, obudziło i ją.

Wszystkie punkty kontrolne na panelu alarmu nad łóżkiem świeciły na zielono. Sam im nie wierzył. Powoli przysunął usta do włosów Kate.

– Nie ruszaj się. – Jego głos był ledwie słyszalnym tchnieniem. Sięgnął po szelki z kaburą, które zostawił przy łóżku. Sprawdzę dom.

– Mój pistolet – szepnęła, przesuwając się ostrożnie.

– Gdzie? Sięgnęła pod łóżko.

– Tu.

Pistolet, choć mniejszy niż jego, wystarczył, żeby zrobić dziurę w kimś, kto miał złe zamiary.

– Nie zastrzel mnie przez pomyłkę – mruknął Sam.

– I nawzajem.

– Zostań tu. – Jego dłoń, zanurzona w jej włosach, stwardniała. – Obiecaj.

– Chyba że usłyszę strzały.

Chciał zaprotestować, ale milczał, bo wiedział, że nie wygra, a kłótnia mogła ich zdradzić przed człowiekiem, który skradał się po ogródku.

Albo po domu.

Jezu, mam nadzieję, że nie.

Ale nie zamierzał na to liczyć. Ktoś, kto podszedł na tyle blisko, by obudzić ich oboje, nie uruchamiając alarmu, był zawodowcem, a nie półprzytomnym ćpunem, który włamał się do domu w poszukiwaniu pieniędzy na dragi.

Nagi jak broń w jego ręce, Sam podszedł cicho do zamkniętych drzwi sypialni i zaczął nasłuchiwać.

Ale słyszał tylko własny oddech i oddech Kate, która usiadła na łóżku.

Z głębi domu dobiegł stłumiony dźwięk. Gdyby Kate miała kota, Sam pomyślałby, że to zwierzak zeskoczył ze stołu na podłogę. Ale Kate nie miała kota...

Czekał w ciszy, szacując, co będzie bardziej niebezpieczne: zostać na miejscu czy spróbować wyjść przez drzwi ze skrzypiącą klamką. Uznał, że lepiej zostać i pozwolić, by napastnik przyszedł do niego. Zakładając, że ktoś tam w ogóle był.

Miał szczerą nadzieję, że jednak nie.

Zerknął przez ramię, słysząc cichy szelest od strony łóżka. Kate przesuwała się ostrożnie na prawo od niego. Chciał jej powiedzieć, żeby się zatrzymała, weszła do szafy, wyskoczyła przez okno i uciekała, ile sił w nogach – cokolwiek, byle nie to.

Kate zajęła pozycję, z której miała pewny strzał do intruza, gdyby drzwi otworzyły się gwałtownie i uderzyły w Sama.

Choć najchętniej kazałby jej uciekać, pochwalił w duchu jej pragmatyzm. Wiedziała, że klamka w drzwiach sypialni skrzypi i żadne z nich nie może wyjść, nie alarmując napastnika.

Czekali.

Po kilku minutach rozległ się kolejny przytłumiony dźwięk – nic niepokojącego, gdyby nie wiedzieli, że w domu nic nie może się poruszać z własnej inicjatywy.

Klamka w drzwiach ugięła się powoli, skrzypnęła cicho i znieruchomiała.

Sam już wcześniej odbezpieczył broń. Na wpół świadomie rejestrował fakt, że adrenalina rozpala mu krew, wyostrza zmysły, przyspiesza puls; jego ciało domagało się jakiejkolwiek akcji.

Ale w tej chwili mógł tylko czekać i modlić się, by za drzwiami był tylko jeden człowiek i by nie miał okazji zbliżyć się do Kate.

Klamka poruszyła się znowu. Skrzypnęła.

I znieruchomiała.

Kate czuła, jak zimny pot spływa jej po plecach i wysycha na żebrach. Nie zwracała na to uwagi, tak jak na przyspieszone bicie serca. Słowa instruktorki dzwoniły jej w głowie niczym hasło reklamowe: Gdy ktoś cię goni, użyj broni. Gdy ktoś cię...

Skrzypnięcie.

Cisza.

Klamka była opuszczona do połowy. Jeszcze trochę cierpliwości, kilka skrzypnięć i drzwi się otworzą.

Gdy ktoś cię goni, użyj broni.

Kate odruchowo odbezpieczyła pistolet i przybrała pozycję strzelecką, którą ćwiczyła podczas długich godzin treningu, aż dłonie jej drętwiały, a ramiona przeszywał ból.

A czy te tarcze miały broń?

Odsunęła na bok myślenie i pozwoliła działać ciału, tak jak ją uczono.

Skrzyp... skrzyyp.

Pistolet podskoczył do góry, jakby trzymał go ktoś inny, jakby ktoś inny wycelował go w drzwi na prawo od Sama, jakby ktoś inny czekał. Ledwie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.

To nie jest naprawdę. To tylko kolejny trening. Tylko...

Oczekiwanie.

Na kolejne skrzypnięcie i czarny cień człowieka, który chciał ją zabić.

Oczekiwanie.

Drzwi poruszyły się, powoli jak we śnie, otwierając się do pokoju.

– Nie strzelaj! – krzyknął Sam do Kate, uderzając w drzwi całą siłą swojego ciała.

Mężczyzna wrzasnął ze strachu, wściekłości i bólu. Jego lewa ręka była przytrzaśnięta w szparze. Nóż w dłoni połyskiwał blado.

– FBI – krzyknął Sam. – Rzuć nóż!

Kirby przekręcił się i naparł na drzwi, próbując uwolnić rękę.

Prawie mu się udało. Sam spodziewał się, że napastnik się wycofa, zamiast atakować. Jeśli do tej pory miał jakiekolwiek wątpliwości, z kim mają do czynienia, teraz się ich pozbył.

To był nie tylko zawodowiec, ale dobrze wyszkolony zawodowiec.

Sam stęknął z wysiłku, podpierając drzwi całym ciężarem.

– Jeśli przejdzie, zacznij strzelać i nie przestawaj, dopóki nie padnie. Rozumiesz?

– Tak. – Słaby, bezdźwięczny głos zupełnie nie brzmiał jak głos Kate, ale było jasne, że zrozumiała.

– Ostatnia szansa, gnoju – warknął Sam. – Rzuć nóż! Kirby zwiotczał.

Sam przesunął się, by sięgnąć po nóż.

W tej chwili Kirby rzucił się na drzwi. Uderzył w nie całym ciałem, odsuwając Sama o kilka centymetrów.

O wiele za dużo.

Wyszarpnął przytrzaśniętą rękę. Ale zamiast uciekać, cofnął się i natarł na drzwi jak taran. Wyskoczyły z zawiasów. Kirby, łapiąc równowagę, wtoczył się do sypialni.

Sam ugiął się od uderzenia drzwi i napastnika; przetoczył się po podłodze i podbił nogi mężczyzny. Nie trafił tam, gdzie chciał, ale mężczyzna stracił równowagę.

Kate szukała celu, ale w otwartych drzwiach widziała tylko kotłującą się ciemność.

Ostrze noża przecięło powietrze i huknęło w ścianę tak blisko jej policzka, że poczuła jednocześnie zimno i gorąco metalu. Krzyknęła.

Sam oddał dwa szybkie strzały, potem jeszcze dwa. W małym pokoju brzmiały jak cztery petardy, wybuchające jedna po drugiej.

Człowiek na podłodze zaszamotał się i znieruchomiał.

– Sam, wszystko w po...

– Jeszcze nie odparł szorstko. Podszedł do leżącego mężczyzny, kucnął i wbił lufę służbowego glocka pod jego podbródek. Nawet jeśli facet udawał trupa, teraz nie mógł się ruszyć, nie narażając się na odstrzelenie łba. – Sprawdź, czy jest światło powiedział do Kate. – Jeśli tak, to nie przyglądaj się zbyt uważnie.

Światło działało.

Próbowała nie patrzeć. Ale nie dało się. Wszędzie była krew i... jeszcze coś. Ciało intruza czerwieniło się wszędzie tam, gdzie nie było czarne. W otwartej ranie błysnęła kość.

Żołądek podszedł Kate do gardła.

– Cholera, mówiłem ci, żebyś nie patrzyła – mruknął Sam. – Wciągaj powietrze nosem i wypuszczaj przez zaciśnięte zęby. To pomoże na mdłości.

Wiedział, co mówi. Sam dzięki temu trzymał żołądek na miejscu. Kiedy zerknął w górę, zobaczył krew na jej policzku. Przestał oddychać.

– Kate. Ty krwawisz. Zamrugała.

– Tak?

– Twój policzek.

Dotknęła policzka wolną ręką. Palce pokryły się czerwienią. Półświadomie zdała sobie sprawę z piekącego bólu. Dotknęła jeszcze raz.

– To tylko draśnięcie – powiedziała. – Nic mi nie jest.

– Na pewno?

– Tak.

– Dzięki Bogu. – Sam zaczął znów oddychać. Dobrze mu to zrobiło. – Znajdź moją komórkę. Wciśnij jeden, a potem dwa. Kiedy Doug odbierze, powiedz mu, co się stało. Możesz to zrobić?

Kate otarła zakrwawione palce o udo, starając się patrzeć wszędzie, tylko nie na mężczyznę na podłodze.

– Tak.

Sam przyłożył palce lewej dłoni do szyi napastnika, choć nie spodziewał się wyczuć pulsu. I nie wyczuł.

Cholera.

Nie mógł się doczekać, kiedy przesłucha tego śmiecia.

Z ponurą miną zabrał się do przeszukiwania niedoszłego zabójcy, szukając czegokolwiek, co pozwoliłoby go zidentyfikować. Portfela nie było, ale przecież zawodowcy nie ułatwiają glinom roboty. W kieszeni spodni znalazł pilota do samochodu, z plakietką wypożyczalni. Nic poza tym. Żadnych kart kredytowych, żadnych pieniędzy – mężczyzna nie miał w kieszeni nawet drobnych, które mogłyby go zdradzić brzękiem.

Odruchowo zaczął obmacywać ciało w poszukiwaniu innej broni.

Wystarczyło mu czterdzieści sekund, by znaleźć szafir.

Rozdział 60

Scottsdale niedziela, 8.00

Jak to, Eduardo nie żyje? – zapytał Peyton. Sharon uniosła wzrok znad śniadania, które jedli razem, gdy zadzwonił telefon. Peyton, nie patrząc na nią, dał znak, że ma siedzieć na miejscu i nic nie mówić. Wzruszyła ramionami i wróciła do swojego gofra.

– Geraldo? – dopytywał się Peyton. – To był zawał?

Jego wuj w Los Angeles westchnął i spojrzał na siostrę. Matka Peytona pokręciła głową na znak, że nie chce w tej chwili rozmawiać z synem. To były interesy, a do Geralda da Selvy należało zajmowanie się nimi, bo, Najświętsza Panienka świadkiem, Peyton jest zbyt zajęty spódniczkami, żeby całą uwagę poświęcać firmie. Jaki ojciec, taki syn.

– Niestety powiedział Geraldo – wygląda na to, że Eduardo był zamieszany w nielegalny interes na boku. Szlifowanie kamieni. Rodzinny biznes, jeśli wierzyć plotkom.

Peyton wierzył. Miał tylko nadzieję, że Geraldo nie słuchał tych samych plotkarzy, co jego siostrzeniec.

– Rodzina de Santos... – Geraldo zawahał się. – Ludzie mówią, że prowadzili wiele interesów, w tym niewiele legalnych. Kuzyn Eduarda, z branży jubilerskiej, też zginął wczoraj wieczorem. Krążą słuchy, że wziął sobie za dużo pieniędzy, które prał dla baronów narkotykowych. Zostawili znak na jego ciele.

– Jaki?

– Kolumbijski krawat. – Geraldo westchnął. – Mój Boże, to bezwzględni ludzie.

– A co z Eduardem?

– Nie żyje, mówię ci.

– Ale czy on też kręcił z Kolumbijczykami?

– Nie wiemy. Jemu nie poderżnięto gardła, jeśli o to ci chodzi. Był torturowany, a potem go uduszono.

– Do diabła – mruknął Peyton. – Szkoliłem go od lat. Jak to się stało?

– Tego też nie wiemy. Wiadomo tylko, że jego ciało leżało w szlifierni, kiedy rano przyszedł woźny. Właśnie jadę spotkać się z agentem ubezpieczeniowym i sprawdzić, co zostało skradzione.

– Skradzione - powtórzył Peyton bezdźwięcznym głosem.

Sharon zmrużyła oczy, ale nie poruszyła się ani nie odezwała. Jeśli Peyton będzie chciał, żeby wiedziała, sam jej powie. A jeśli ona będzie chciała wiedzieć, a on nie powie, i tak dowie się w łóżku. Układ był prosty i przejrzysty dla obojga. Dlatego się sprawdzał.

– Lecę najbliższym samolotem do L.A. – powiedział Peyton. Myślał intensywnie i nie podobały mu się wnioski, do jakich dochodził. Jedyna dobra wiadomość była taka, że żaden z niezaksięgowanych kamieni nie znajdował się w tej chwili w szlifierni Hall Jewelry International.

– Nie, nie, zostań tam – rzucił pospiesznie Eduardo. – Twoja matka życzy sobie, żebyś pilnował interesów w Scottsdale. Tu nie masz nic do roboty, a tam bardzo dużo. Wiesz, jakie to ważne, żeby kupić rubiny po odpowiedniej cenie na bożonarodzeniową promocję.

Peyton chciał się sprzeciwić, ale nie zrobił tego. Nigdy nie wygrał sprzeczki z matką i dziś nie byłoby inaczej.

– Zawiadom mnie, jak dowiesz się czegoś więcej. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Eduardo nie żyje.

– Tak, trudno w to uwierzyć – odparł Geraldo. – Ale chciwość doprowadza ludzi do śmierci.

– Wszyscy w końcu umierają – powiedział Peyton. – Więc równie dobrze mogą umierać bogaci.

Geraldo roześmiał się mimo zmarszczonych brwi siostry. Niektóre rzeczy rozumieli tylko mężczyźni.

– Zadzwoń, jak obejrzysz wszystko z tym agentem – powiedział Peyton. – I przekaż ucałowania matce.

Rozłączył się i przez chwilę gapił na słuchawkę.

– Złe wieści? – spytała Sharon, kończąc gofra.

– Mój główny szlifierz został wczoraj zamordowany. Widelec Sharon upadł z brzękiem na talerz.

– Tak jak Purcell?

– Nie wiem. Mam nadzieję, że nie. W sejfie było sporo cennego towaru.

– Znał szyfr?

– Tak. – Peyton wzruszył ramionami. – Męczyło mnie przychodzenie o wpół do siódmej, żeby otworzyć to cholerstwo.

Sharon ukryła uśmiech. Peyton nie cierpiał wcześnie wstawać.

- O co chodziło z tymi Kolumbijczykami? – zapytała. – Rabunek w stylu napadów na kurierów?

Peyton nalał sobie kawy, dodał śmietankę i cukier i z filiżanką w dłoni zaczął chodzić po pokoju.

– Kuzyn Eduarda został znaleziony z kolumbijskim krawatem. Chodziły plotki, że prał forsę z narkotyków przez giełdę złota na Heel Street.

– Widocznie kogoś wkurzył.

– Zastanawiam się tylko, kogo. Sharon wzruszyła ramionami.

– A co cię to obchodzi? Ty nie robisz interesów z Kolumbijczykami, prawda?

– Chcę się tylko upewnić, że nikt nie próbuje wepchać się do branży – odparł wymijająco. – W Los Angeles jest tyle gangów, że problemy Nowego Jorku wyglądają przy tym jak dziecięce bójki w piaskownicy.

Sharon wzruszyła ramionami.

– Dla mnie to pewność, że nie zbraknie mi pracy. Dla mnie to wrzód na tyłku.

Sharon odsunęła stolik na kółkach i poklepała łóżko obok siebie.

– Chodź, opowiesz mi o tym.

– Myślałem, że masz coś zrobić dla ojca.

– Robota poczeka.

Rozdział 61

Scottsdale niedziela, 13.10

Kate spojrzała na wóz kempingowy z zaciemnionymi szybami i skrzywiła się.

– Dlaczego czuję się, jakbym miała zostać nadziana na rożen i opiekana na wolnym ogniu?

Sam uśmiechnął się słabo.

– Nie ty. Ja.

– Za co?

– Już oni coś wymyślą.

Drzwi otworzyły się, zanim Sam sięgnął do klamki. Doug wystawił z nich głowę.

– Trochę ci zeszło.

– Chciałem, żeby lekarz obejrzał policzek Kate.

Doug zerknął na cienką kreskę przecinającą policzek Kate.

– Nie dość głębokie na szwy. Już przyschło. I czyste. Na moje oko w porządku.

– Mówi pan jak lekarz – powiedziała Kate – ale jeśli spróbuje mi pan dać jeszcze jeden zastrzyk, rzucę się panu do gardła.

Doug uśmiechnął się niepewnie, potem trochę śmielej.

- Sam mówił, że była pani jak tygrysica. Kąciki jej ust zjechały na dół.

– Przed czy po tym, jak się porzygałam?

Sam chciał ją uściskać na pociechę, ale nie mógł. Nie na oczach przełożonego.

– Nie rzygałaś.

– Ale chciałam.

– Ja też.

Rzuciła mu spojrzenie pełne niedowierzania.

– Co? – zapytał Sam. – Myślisz, że strzelam do ludzi co tydzień?

– Ja... ja nie sądziłam. – Spojrzała na niego i zobaczyła nowe linie wyrzeźbione wokół oczu, nowe cienie, bladość pod maską siły. Dlaczego myślałam, że jego to nie ruszy, tak jak ruszyło mnie? Bo jest agentem FBI? Chciała go dotknąć, pocieszyć, powiedzieć, że go rozumie i że dzięki temu jest jeszcze bardziej ludzki w jej oczach. Ale trzymała ręce i myśli przy sobie. Doug mógł być przyjaznym szefem, lecz mimo wszystko był szefem. – Przykro mi – powiedziała.

– Nie ma powodu – odparł Doug, gestem zapraszając Kate do środka. – Jack Kirby był wyjątkowym gnojem.

– Więc zidentyfikowaliście go? – zapytał Sam, wchodząc za Kate po schodkach.

– Tak. Kennedy cię wprowadzi.

– Tylko nie próbuj mi wmawiać, że ten śmieć był Ekwadorczykiem – mruknął Sam.

– Nie – odparł Doug z cieniem złośliwej satysfakcji. – Czystej krwi Amerykanin, urodzony i wychowany w południowej Kalifornii, wyszkolony przez armię amerykańską, z której przeszedł do wydziału antynarkotykowego. Sporo czasu spędził jako tajniak.

– Armia? Był komandosem? spytał Sam.

Doug nie zdążył sięgnąć do drzwi gabinetu Kennedy’ego, które były uchylone. Otworzyły się na całą szerokość. Stał w nich Sizemore, zniecierpliwiony i zaciekawiony jednocześnie. Najwyraźniej podsłuchiwał.

– Dlaczego uważasz, że Kirby był komandosem? – spytał Sama, kiedy wszyscy weszli już do gabinetu.

Sam gestem zaprosił Kate dalej i spojrzał na Kennedy’ego, który skinął głową.

– Odpowiedz mu rzekł.

Cały czas to samo bagno, pomyślał Sam. Sizemore i Kennedy, i do diabła z całą resztą.

Spojrzał na Sizemore’a i zastanowił się, czy grubas jest w to zamieszany. Albo Kennedy. Ale choć taka myśl była pociągająca z czysto osobistego punktu widzenia, z zawodowego w ogóle do niego nie przemawiała.

– Kirby walczył jak wyszkolony żołnierz – powiedział – i nie chodzi tu o zwykłą technikę „na chama”, jakiej uczą w piechocie. Był nieprzewidywalny. Szybki. Miałem cholerne szczęście, że go zdjąłem.

Kennedy prychnął.

– Zawsze miałeś dobre wyniki w strzelaniu i walce wręcz, tak jak w pracy śledczej. Tylko dzięki temu utrzymałeś się w firmie.

Myślisz, że po to to robiłem? – zapytał w duchu Sam. Myślisz, że katowałem się na siłowni i strzelnicy, żeby się utrzymać?

- Tak czy inaczej, ten gnój to były komandos – powiedział Kennedy. – Właśnie wróciły odciski palców. Armia, potem wydział antynarkotykowy. Na emeryturze, dwie byłe żony na utrzymaniu. Kumplował się z drugim gościem z sił specjalnych, Johnem White’em, byłym członkiem jednostki SEAL. White to też uroczy facet. O mało go nie wyrzucili dyscyplinarnie.

– Więc był obywatelem Stanów Zjednoczonych? – zapytał Sam.

- Tak. Początkowo myśleliśmy, że to Latynos z pseudonimem, ale okazało się, że nie. Może jego kumple. Sprawdzamy to.

– Co zrobił, że go wykopali z wojska?

– Pewnej nocy zginął bardzo drogi sprzęt do operacji specjalnych – wyjaśnił Doug. – White był jedynym, który mógł go wziąć. Ale biorąc pod uwagę dotychczasową wierną służbę krajowi...

– Pozbyli się go – dokończył Kennedy. – Wyjechał z kraju i krążył po świecie. Głównie po Ameryce Południowej.

– Najemnik – stwierdził Sam. Kennedy wzruszył ramionami.

– Po prostu zbir z karabinem automatycznym.

– Dobra. Więc Kirby był Amerykaninem, byłym tajniakiem, z dwiema żonami na utrzymaniu i zadawał się z byłymi żołnierzami sił specjalnych – podsumował Sam. – Jeszcze coś?

– Wciąż go sprawdzamy – odparł Sizemore.

– Był notowany? – zapytał Sam Kennedy’ego, ignorując Sizemore’a.

– Jest czysty. White’a przymykali za szybką jazdę, pijaństwo i rozróby, bicie narzeczonych, tego typu sprawy – odpowiedział Doug, bo Kennedy tylko gapił się na Sama ze złością. – Czysty od ostatnich sześciu lat, co jest zastanawiające, bo pracę ma naprawdę gównianą, a wstępne ustalenia wskazują, że wydawał pieniądze na kokainę i dziwki.

Kate przenosiła wzrok z twarzy na twarz. Nawet bez wcześniejszych wyjaśnień Sama zorientowałaby się, że Kennedy go nie lubi, Sizemore wręcz nim gardzi, a Doug stara się lać oliwę na wzburzone wody.

– Kirby i White mieszkali w L.A.? – zapytał Sam Douga.

– W Santa Ana.

– To by się zgadzało. Czy któryś z nich był kiedykolwiek zatrudniany w jakimkolwiek charakterze przez Sizemore Security Consulting, Mandel Inc. albo...

– Co ty, do cholery, sugerujesz? – warknął Sizemore.

– Tylko to, że Kirby został wynajęty do tej roboty przez kogoś, komu zależy, żeby śledztwo kręciło się w sedesie, aż firma spuści je do kanału, a nas razem z nim. – Głos Sama był spokojny, ale jego postawa mówiła wyraźnie, że ma ochotę podnieść Sizemore’a i cisnąć nim przez zamknięte drzwi. – Nawiasem mówiąc, ten ktoś wie wszystko to, co wie biuro, i to dokładnie w tej samej chwili.

Twarz Sizemore’a poczerwieniała, dłonie zacisnęły się w pięści.

– Oskarżasz mnie?

– A powinienem? – odparował Sam. Doug stanął między nimi.

– Nikt nikogo nie oskarża, jasne?

Przez długą chwilę Sam patrzył Dougowi w oczy. W końcu kiwnął głową.

– Jest wiele osób i instytucji, które mogą mieć brudne ręce – powiedział. – Sizemore Security to tylko jedna z możliwości.

– Ty sukinsynu! – wrzasnął Sizemore, sięgając do Sama przez krzepkie ciało Douga.

Sam strząsnął wczepione dłonie szybkim ruchem rąk, który mógłby połamać Sizemore’owi nadgarstki.

– Spokój – rzucił Kennedy głosem, którzy przypomniał wszystkim, że SSA służył kiedyś w marines. – Obydwaj.

Jego słowa przeniknęły przez furię Sizemore’a. Opanował się. Sam nie stracił panowania nad sobą, ale naprawdę nie mógł się doczekać, żeby przejechać się po Sizemorze.

– Ted – powiedział Kennedy – potrzebuję kilku minut, okej? Zadzwonię do ciebie.

Sizemore posłał mordercze spojrzenie Samowi i Kate, po czym odwrócił się i wyszedł. Podłoga wozu wibrowała od impetu jego wściekłych kroków.

Kennedy bez słowa otworzył szufladę biurka, sięgnął w głąb i wyjął paczkę papierosów. Doug trzymał już zapalniczkę w pogotowiu. Wciąż nic nie mówiąc, Kennedy zaciągnął się raz, potem drugi. Przyszpilił Sama stalowym spojrzeniem.

– Zakładam, że masz dowody na poparcie swoich oskarżeń – powiedział ze zwodniczą łagodnością.

– Takie, które można by przedstawić w sądzie? odparł Sam. – Nie. Twarz Kennedy’ego przybrała złowrogi wyraz.

– Trochę za późno na krygowanie się. Lepiej, żebyś miał coś oprócz pyskatej gęby.

Kate sięgnęła do torby, którą przyniosła ze sobą, wyjęła z niej plik kartek i położyła na biurku. Kennedy zerknął na nie, zobaczył linie i odręczne pismo i zmarszczył brwi.

– Agent Groves i ja spędziliśmy mnóstwo czasu, starając się ustalić, kto, co i gdzie – powiedziała Kate. – To jest rezultat. Sugeruje kilka nowych możliwości w tym dochodzeniu.

– Proszę mi podać wnioski – rzucił niecierpliwie Kennedy. – I lepiej niech będą dobre, Groves, bo inaczej jesteś skończony.

Sam wyjął z kieszeni plastikowy woreczek na dowody i położył go na biurku Kennedy’ego.

Niebieski szafir o schodkowym szlifie, wielki jak paznokieć męskiego kciuka, mimo plastikowej osłony wessał światło do swego wnętrza i oddał je w postaci błękitnej poświaty.

Kennedy spojrzał na klejnot, potem na Sama.

– Czy to jest to, co myślę?

– Tak.

– Jezu Chryste.

Kennedy podniósł kartki i zaczął czytać.

Rozdział 62

Scottsdale niedziela, 13.30

Sizemore wpadł wściekły do swojego hotelowego apartamentu, by się przekonać, że Peyton siedzi w nim z Sharon.

– Muszę porozmawiać z moim menedżerem – wycedził przez zęby. Aluzja była tak jasna, że wystarczyła nawet Peytonowi.

– Kolacja o ósmej? – zapytał Sharon.

– Będzie zajęta odparł Sizemore za córkę.

Chciała zaprotestować, ale dostrzegła bladość ojca pod niknącym rumieńcem gniewu.

– Nie wie – powiedziała Sharon chłodno – co będzie robić o ósmej. – Wstała, pocałowała Peytona i dodała miękko: – Zadzwonię do ciebie, jak tylko dowiem się, co się dzieje.

Peyton wzruszył ramionami i wyszedł bez słowa.

– No dobra – zwróciła się Sharon do ojca. – Niech to będzie coś lepszego niż twoje zwykłe „dlaczego się zadajesz z tym szmaciarzem”.

Sizemore sięgnął po piwo, otworzył je i wypił prawie całe trzema długimi łykami. Otarł usta.

– Groves próbuje mnie wrobić w te morderstwa kurierów – powiedział. Sharon otworzyła szeroko oczy. Jej twarz zbladła tak samo jak twarz ojca. Po kręgosłupie pociekł zimny pot.

– Co? Co? Odbiło mu! A dowody? Ma coś?

– Nie wiem. Kennedy wykopał mnie z gabinetu, zanim do tego doszli. Sharon powoli opadła na kanapę.

– W takim razie musi coś mieć. Groves to postrzeleniec, ale nie jest głupi. Butelka po piwie huknęła do kosza na śmieci. Sizemore porwał następny browar z wiaderka z lodem i zerwał kapsel wściekłym szarpnięciem.

– Jest coś.

– Co?

– Znam Jacka Kirby’ego.

– Kirby, Kirby... Sharon zmarszczyła brwi i zaczęła bębnić palcami po udzie. – A ja go znam?

– Był ze mną w grupie operacyjnej na Florydzie, kiedy udupiłem Latynosów. Nie sądzę, żeby Groves o tym wiedział. Na razie. Tak samo zresztą John „Tex” White. Był w wojsku i pomagał przy rozbijaniu kolumbijskich gangów.

– I co z tego? To było dawno.

Sizemore skrzywił się gorzko, kiedy tak potraktowała najwspanialszy czas w jego życiu, ale nie zamierzał się o to sprzeczać.

– Kirby, jako prywatny detektyw, miał tu jakąś sprawę – wyjaśnił. – Wypiłem z nim drinka parę dni temu. Ktoś musiał nas widzieć. Podejrzewam, że Kirby i White wciąż ze sobą trzymają.

– A kogo to obchodzi? – rzuciła niecierpliwie. – Pijesz z mnóstwem ludzi.

– Ale nikt inny nie został podziurawiony jak sito przez Sama Grovesa podczas usiłowania zabójstwa Kate Chandler.

Sharon wzięła głęboki oddech, pokręciła głową, odetchnęła jeszcze raz. Czuła się, jakby czaszka miała jej eksplodować.

– Czekaj. Nie bardzo rozumiem. – Przynajmniej miała nadzieję, że źle zrozumiała. – Kiedy to się stało?

– Kennedy wyrzucił mnie z gabinetu przed chwilą.

– Nie. To zabójstwo. Czy usiłowanie zabójstwa. – Wstała i zaczęła chodzić po pokoju. – Co za burdel.

Sizemore nie zaprzeczył. Pił kolejne piwo, wmawiając sobie, że to zwykłe pragnienie, nic poza tym. Nie miał się czego bać. Jak mogło do tego dojść?

– Gadaj – zażądała, odwracając się twarzą do niego. – I przyhamuj z tym piwem. Jeśli to się rozniesie, Sizemore Security Consulting będzie zrujnowane.

Puścił jej słowa mimo uszu. Dopił trzecie piwo i sięgnął po czwarte. Sharon stanęła między nim a wiaderkiem.

– Nie.

Chciał ją odsunąć, ale była silniejsza, niż się wydawało.

– To także moje życie – rzuciła gniewnie. – Powiedz mi, co się dzieje, a potem możesz sobie chlać, aż będziesz zbyt pijany, żeby przejmować się czymkolwiek z wyjątkiem następnej butelki.

Sizemore już otwierał usta do krzyku, ale zmienił zdanie. Miała rację. Piwo może poczekać.

– To jest naprawdę ważne. Nie możemy tego spieprzyć, licytując się, które głośniej wrzeszczy – powiedziała.

Sizemore wzruszył ramionami. Nie cierpiał, kiedy miała rację.

– Co chcesz wiedzieć? – burknął.

– Ten cały Kirby. Gdzie on teraz jest?

– W kostnicy.

Sharon odetchnęła swobodniej.

– No, to chyba trochę utrudni przesłuchanie go. Śmiech Sizemore’a przypominał chrząknięcie.

– Może o to chodzi. Martwy facet, żadnych świadków oprócz Grovesa i informatorki, którą posuwa. Łatwo wskazać palcem na kogoś innego.

– Kennedy zna cię zbyt dobrze, żeby kupić te bzdury.

– Mam nadzieję. – Sizemore popatrzył na zegarek. – Spodziewam się, że zaraz zadzwoni z przeprosinami.

Sharon zmarszczyła brwi i zmrużyła oczy, jakby widziała coś, co tylko ona mogła zobaczyć.

– Więc znałeś Kirby’ego, a Kirby nie żyje. Co jeszcze Groves może wykorzystać przeciwko tobie?

– Gdzieś w grupie operacyjnej jest przeciek. Groves chce to przylepić do mnie.

– W jaki sposób?

– W jaki sposób? – powtórzył z sarkazmem. – Cholera, użyj głowy do myślenia, nie tylko do robienia laski Peytonowi. Prowadzę firmę ochroniarską. Mam dostęp do informacji o kurierach.

– Inni też mają. Na przykład ojciec tej informatorki. Czy jego też Groves bierze pod uwagę?

– Nie wiem.

– A sami kurierzy?

– Myślisz, że wystawiają sami siebie i narażają się na śmierć? – zapytał Sizemore podniesionym głosem.

– Może spodziewali się dostać działkę z łupu, a zamiast tego zostali zabici. Poza tym przeważnie nawet nie wiedzą, że coś się stało, dopóki nie zajrzą do bagażnika. Zgłaszają kradzież i wychodzą z tego cali i zdrowi. Płacą tylko firmy ubezpieczeniowe.

Sizemore zmarszczył brwi.

– A my wychodzimy na idiotów.

– Może Mandel Inc. współpracowała z takimi nieuczciwymi kurierami – ciągnęła Sharon. – Może syn się dowiedział i coś poszło nie tak.

– Myślisz, że facet zabił własnego syna?

– Poczytaj Biblię. Do diabła, wystarczy, że poczytasz gazety. Takie rzeczy zdarzają się bez przerwy. Może nikt nie chciał, żeby komukolwiek stała się krzywda. – Machnęła niecierpliwie ręką. – Może po prostu tak wyszło. Nieszczęścia chodzą po ludziach.

Sizemore pokiwał głową.

– Podoba mi się to. Możemy to udowodnić?

– Nie wiem. – Sharon usiadła przy komputerze. – Ale jeśli się przyłożymy, może uda się nam uwiarygodnić tę teorię na tyle, żeby nie pójść na dno.

Rozdział 63

Glendale niedziela, 17.30

- Jak myślisz, kiedy zadzwoni? – zapytała Kate. Sam poruszył się, układając ją wygodniej na sobie. Rzucali monetą, kto będzie na górze, i przegrał. Nie, żeby narzekał. Podłoga nie była właściwie niewygodna. Po prostu łóżko było bardziej zachęcające.

Kiedyś. W tej chwili sypialnia śmierdziała jak pralnia chemiczna. Kate nie chciała nawet na nią spojrzeć.

I nie dziwił się jej.

Poza tym podłoga w salonie miała sporo zalet. Przede wszystkim była pod ręką. O tak. Uśmiechnął się na to wspomnienie. Podobało mu się, jak eksplodowała pod jego dłońmi, w jego ramionach – oboje byli zbyt wygłodzeni, żeby wejść do domu dalej niż trzy kroki, tylko tyle, by wyłączyć alarm. Mógłby się przyzwyczaić do takiego żaru, takiej miłości.

Kogo ty chcesz nabrać? Już się przyzwyczaiłeś. Co zrobisz, kiedy to wszystko się skończy? Poprosisz ją, żeby razem z tobą rzeźbiła w lodzie w Fargo? Bo tam będziesz siedział do końca świata albo do emerytury – zależy co przyjdzie pierwsze.

Ale do rozwiązania sprawy miał Kate, ciepłą i miękką, przykrywającą go jak sen.

– Sam?

– Hm? – Powiódł kciukiem wzdłuż jej kręgosłupa, aż do kuszącego cienia poniżej pośladków.

Poruszyła biodrami, chwytając gwałtownie powietrze.

– Kennedy – rzuciła bez tchu. – Kiedy zadzwoni?

– Nie wiem.

– Myślisz, że uwierzył w te powiązania, które rozrysowaliśmy?

– Nie ma wyboru. Ale na wszelki wypadek... – Niechętnie uniósł Kate i wysunął się spod niej.

– Co?

Rzucił jej spodnie.

– Wracamy do pracy.

– Tyran.

– Wcześniej się nie skarżyłaś – odparł, szczerząc zęby w uśmiechu.

– Nie bądź taki zadowolony z siebie – odparła, naciągając figi.

W tej chwili zadzwoniła jego komórka. Jako że przedtem nie zdążył nawet zdjąć spodni, miał ją w zasięgu ręki. Spojrzał na numer.

– Mecklin.

– To jakieś egzotyczne przekleństwo? – zapytała.

– Nie. To agent z Florydy.

Kate oceniła minę Sama. Koniec zabawy. Oboje musieli wracać do pracy.

- Dobra, zrobię jakieś kanapki, kiedy będziesz rozmawiał. Nie chcę, żebyś zasłabł z głodu.

Odebrał telefon z uśmiechem, który zniknął po pierwszych słowach Meckilna.

– Ktoś likwiduje kanał przerzutowy.

– Który?

– Ten od szafiru, z Florydy do L.A. Resztka dobrego nastroju Sama rozwiała się.

– Kto? Gdzie?

– Pamięta pan kuzynów de Santos, tych z L.A., o których panu mówiłem?

– Eduardo i Jose, szlifierz i paser?

– Bingo. Wczoraj zostali zamordowani.

– Są jacyś podejrzani?

– W przypadku Jose, ze względu na krawat, szukają związków z Kolumbijczykami.

– Każdy palant z nożem potrafi zrobić krawat.

– Fakt – zgodził się Mecklin. – To mogła być podróbka.

– A co z Eduardem?

– Tortury i uduszenie.

– Hm. A znaleźli coś na miejscu?

– Krew i trupy.

- Jak gliny to traktują?

Mecklin roześmiał się ponuro.

– Jak dwie potencjalnie nierowiązywalne sprawy. Wszyscy przesłuchują tradycyjnych podejrzanych, pukają do sąsiadów, piszą raporty... zna pan tę bezużyteczną polkę. Gliniarze potrafią rozpoznać sprawę, która trafi do akt jako umorzona. Wolą oszczędzać energię na coś, co ma szansę na rozwiązanie.

Sam nie mógł mieć pretensji do miejscowych organów ścigania. W Los Angeles zdarzało się mnóstwo morderstw. Kiedy ginął ktoś, o kim wiedziano, że miał powiązania z gangami, nikt nie wysilał się zanadto, by się dowiedzieć, kto go zabił i dlaczego.

– Czyli tamten koniec kanału mamy z głowy – powiedział Sam. – Czy Hall Jewelry zostało obrabowane?

– Szlifiernia była lekko zdemolowana, sejf otwarty. Nie zostało nic, z wyjątkiem kilku kamieni, które się rozsypały przy wyjściu.

– Jakie to były kamienie?

– Skąd mam wiedzieć, do dia... zaraz.

Sam usłyszał, jak Mecklin stuka w klawiaturę komputera.

– Czerwone – powiedział po minucie.

– Czerwone?

– Kamienie. Te, które się wysypały na podłogę, były czerwone. Tylko tyle powiedzieli gliniarze. Jeśli potrzebuje pan dokładniejszych informacji, musi pan poczekać na raport ubezpieczyciela.

– Nie, dziękuję. Miałem nadzieję, że będą niebieskie. Ciekawe, czy morderca też.

– Co? – zapytał Mecklin.

– Nic. Po prostu głośno myślę. A co z Seguro Jimenezem? Nic mu nie jest?

– Żona twierdzi, że odwiedza rodzinę w Ekwadorze.

– Wierzy jej pan?

– Wierzę, że poczta pantoflowa dotarła do Seguro przede mną – odparł Mecklin. – Myślę, że dowiedział się o śmierci de Santosów. Nie wiem, czy maczał w tym palce, bał się, że będzie następny, czy faktycznie był następny, i tylko my jeszcze nie znaleźliśmy ciała. Zniknął gdzieś, gdzie nie możemy go znaleźć.

– No to po kanale.

– Na to wygląda. Przykro mi, ale nie mam lepszych wiadomości.

– Zadowolę się tym, co pan ma. Proszę pilnować Seguro. Jeśli zjawi się w mieście...

– Uczepię się go jak dziwka, która nie chce stać na deszczu – przerwał mu Mecklin.

– Dzięki.

Sam rozłączył się. Zobaczył, że bateria mu się wyczerpuje, podszedł więc do walizki, którą przywiózł ze sobą do domu Kate. Kiedy podłączył ładowarkę i porozkładał swoje teczki i laptopa na stołach roboczych, w drzwiach warsztatu stanęła Kate z tacą kanapek i owoców i z wielkim dzbankiem mrożonej herbaty.

– Ja to wezmę. – Sam chwycił dzbanek.

– Dzięki. To powinno nas utrzymać na obrotach, dopóki kawa się nie zrobi.

Sam spojrzał na dwulitrowy dzban. Owszem, na dworze było gorąco, ale nie aż tak.

– Spragniona?

– Pewnie. Rany, ciekawe po czym.

– Mam ci przypomnieć?

Na jej usta wypłynął bardzo kobiecy uśmiech.

– Jasne, ale tylko pod warunkiem, że w nieodpowiednim momencie nie zmienisz się w gliniarza.

– A jest jakiś odpowiedni?

– W nocy był niezły. Uratował nam tyłki. – Podała mu kanapkę z resztkami wczorajszego kurczaka. Po raz pierwszy od wielu godzin jej żołądek nie burzył się na widok jedzenia. – Czy ten, eee... Meckler...

– Mecklin – poprawił ją Sam, przeżuwając wielki kęs.

– Czy ten Mecklin miał coś ciekawego do powiedzenia?

– Wczoraj w nocy w L.A. zginęło dwóch ludzi.

– A to coś niezwykłego?

– To był najbardziej prawdopodobny kanał przerzutowy, którym szafir mógł trafić do Purcella.

– Jak to?

– Jeden z nich prał brudną forsę na giełdzie złota w L.A. Drugi był szlifierzem. Obaj z rodziny de Santos byli kuzynami kuzyna przyjaciela kuzyna Seguro z Florydy, mężczyzny, który upiera się, że nie kupił niebieskiego szafiru od poszukiwanego/poszukiwanej.

Kate zamrugała, niemal się uśmiechając.

– Chcę wielkiego całusa – powiedziała.

– Za co?

– Zrozumiałam to.

Kącik ust Sama podjechał do góry.

– Może później. Za każdym razem, kiedy cię dotykam, lądujemy na podłodze.

– Albo pod ścianą.

Uśmiechnął się, nie przestając odgryzać wielkich kęsów kanapki.

– Znaleziono jeszcze jakieś szafiry? – zapytała Kate. Ostrożnie skubnęła swojego sandwicza.

– Nie.

– Coś łączy te morderstwa z Purcellem?

– A liczą się kolumbijski krawat i tortury? – Na widok jej miny zaczął przeklinać się w duchu. – Przepraszam, kochanie. Ciągle zapominam, że nie jesteś gliną. Tym bardziej że w nocy zachowywałaś się jak glina.

– Praktyka, nic więcej. Byłam przerażona.

– A jak myślisz, dlaczego powtórki i musztra stanowią tak ważną część szkolenia każdego policjanta czy żołnierza?

– W głowie wrzeszczałam cały czas.

– Myślisz, że ja nie?

– Nie wiem, dlaczego to mi poprawia samopoczucie, ale tak jest. Nawet jeśli to nie do końca prawda. – Odetchnęła głęboko i wróciła do kanapki.

Sam zjadł już swoją i spoglądał z nadzieją na tacę.

– Częstuj się – powiedziała. – Ja będę miała szczęście, jak zjem tę. Porwał ostatnią kanapkę i podszedł do stołu, na którym rozłożył swoje papiery.

– Dlaczego Kennedy nie zadzwonił? – zapytała Kate.

– Żeby się kajać?

– Tak.

– Nie liczyłbym na to. Prawdopodobnie sprawdza fakty, a potem sprawdza jeszcze raz, szukając innego wyjaśnienia. Na pewno nie pali się, żeby wziąć na celownik swojego starego kumpla Sizemore’a.

– Ty też nie.

Sam nie zaprzeczył.

– Sizemore to kutas, ale to nie wystarczy, żeby rujnować mu reputację. Dowody, które mamy, to głównie poszlaki. I... – Wzruszył ramionami.

– I co?

– I chciałbym mieć coś w zapasie, jeśli Kennedy nie kupi naszej interpretacji.

– Co?

– Dobre pytanie. – Spojrzał na papiery, tabele i klejące karteczki. – Miejmy nadzieję, że znajdziemy odpowiedź.

Rozdział 64

Scottsdale niedziela, 20.10

Kennedy miał ponurą minę. Jego gabinet tonął w papierosowym dymie. Popielniczka wyglądała jak stos pogrzebowy.

– To się nigdy nie utrzyma w sądzie – powiedział, ledwie Sam i Kate weszli do gabinetu.

Sam spojrzał na Douga.

Doug wyglądał, jakby bolały go zęby.

– W czym problem? – zapytał Sam, zwracając się na powrót do Kennedyego.

– Poszlaki – odparł krótko SSA. – Wszystko. Żadnych konkretnych dowodów. Każdy obrońca wepchnie nam to z powrotem w tyłek.

– Gdyby to była tylko jedna poszlaka, dwie czy trzy, to tak – rzekł Sam. – Ale nikt inny nie miał informacji, które miał Sizemore. Ani my, ani...

– A Mandelowie? – zapytał Doug. – Oni mieli.

Palce Sama przycisnęły nadgarstek Kate, ostrzegając ją, żeby siedziała cicho.

– To się nie klei – powiedział.

– Dlaczego nie? – spytał Kennedy. – Na pewno wiedzieli, że ich syn wiezie kamienie, które szlifowała ich córka.

– Chyba pan zwariował! – rzuciła Kate, ignorując milczące ostrzeżenie Sama. – Tata nie zabiłby własnego syna!

– Nikt nie twierdzi, że chciał go zabić – odparł spokojnie Kennedy. – Z dziewięćdziesięciu dziewięciu kradzieży na sto kurierzy wychodzą bez jednego draśnięcia. Po prostu coś poszło nie tak.

– Na przykład co? – zapytała ironicznie. – Lee się potknął, skręcił kark, a stado sępów porwało go, żeby urządzić sobie ucztę na bagnach mangrowych?

– Pani Chandler – powiedział Kennedy – wiem, jakie to dla pani trudne.

– Nie ma pan bladego pojęcia. Zeszłej nocy ktoś próbował nas zabić i teraz mam krew, kości i... nie wiem co rozbryzgane po całej... – Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Nieważne. Nie o to chodzi. Chodzi o to, że mój ojciec nie zabiłby mojego brata.

– Przywiązanie godne podziwu, i zupełnie zrozumiałe – odparł Kennedy – ale ja potrafię wymyślić kilka scenariuszy, w których śmierć pani brata mogła być komuś potrzebna. Godna pożałowania, na pewno, ale mimo to konieczna.

– Słucham rzuciła przez pobladłe, ściągnięte usta. Kennedy patrzył na Douga.

Doug odpowiedział mu wojowniczym spojrzeniem.

– Może to miała być kradzież w białych rękawiczkach – powiedział Sam, nie chcąc, żeby Doug wpakował się w jeszcze większe kłopoty – ale Lee zjawił się na miejscu i rozpoznał ojca lub jakiegoś innego pracownika Mandel Inc., wtedy musiał zginąć. A że to zasadniczo rodzinna firma, ojciec jest najbardziej podejrzany.

Kate chciała się sprzeciwić. Ucisk palców Sama na nadgarstku kazał jej ugryźć się w język. To i poczucie, że za sekundę straci panowanie nad sobą i rzuci się przez biurko na Kennedy’ego.

– Widzę, że mimo wszystko nie straciłeś perspektywy – rzucił Kennedy sarkastycznie.

Sam zignorował go.

– Albo też Lee od początku był w to zamieszany, ojciec się dowiedział, pokłócili się i Lee skończył na bagnach.

Kennedy kiwnął głową.

– Albo to Lee był niewinny, a ojciec nie – ciągnął Sam. – I znów kłótnia i ten sam efekt.

Kennedy skinął jeszcze raz. Sięgnął po kolejnego papierosa, zapalił i po raz pierwszy od dłuższego czasu trochę się rozluźnił.

Czego nie dało się powiedzieć o Dougu. Patrzył na Sama, jakby spodziewał się, że jego podwładny wyciągnie broń i zacznie strzelać.

– Jedyny problem z tymi scenariuszami – mówił dalej Sam złowieszczo neutralnym tonem – jest taki, że tłumaczą pojedyncze zabójstwo, niezwiązane z żadnym innym napadem na kuriera, co, jak wiemy, nie jest prawdą.

Kennedy rzucił zapalniczkę na biurko.

– O czym ty mówisz? Oczywiście, że te napady są powiązane. Nawet jeśli modus operandi jest różny, i niech ci już będzie z tym twoim cholernym teflonowym gangiem, nie ma żadnego powodu, by zakładać, że sprawa z Florydy to jednorazówka.

– Zgadzam się – powiedział Sam. – I tu właśnie mamy nasz drugi problem. Doug przygotował się na najgorsze.

Kennedy podniósł nóż do papieru i spróbował ostrza. Nie dość ostre. Nawet w połowie nie tak ostre, jak Sam Pieprzony Groves. Słucham – powiedział, odkładając nożyk.

– Powtarzające się cechy napadów na kurierów, na których się skoncentrowałem, to umiejętności techniczne, informacje z wewnątrz i rodzaj wyszkolenia napastnika, jaki zwykle kojarzy się z jednostkami specjalnymi w policji lub wojsku. Są sprytniejsi i wyszkoleni o wiele lepiej niż przeciętny bandzior. Albo ich szef taki jest. Kirby był bystry, ale nie sądzę, żeby był szefem. Nie miał dojścia do źródłowych informacji, chyba że ktoś mu je dał. Ktoś, kto siedzi u źródła.

Kennedy burknął niecierpliwie.

– Mandel Inc. z pewnością miało wystarczające umiejętności techniczne, żeby dorabiać piloty – ciągnął Sam – i w niektórych przypadkach, ale nie we wszystkich, źródłowe informacje, ale żaden z pracowników Mandela nie przeszedł specjalnego szkolenia bojowego. A mogę zagwarantować, że wczorajszy napastnik przeszedł takie szkolenie. Co rodzi pytanie, jak Mandel dotarł do kręgu byłych komandosów. Trudno o bardziej hermetyczny klan niż ci chłopcy.

Kennedy zaciągnął się głęboko. Nie zaprzeczył. Nie było sensu. Na razie.

- Kirby przeszedł szkolenie, które mogło mu zapewnić wstęp do tego kręgu – powiedział Sam. – Zgadza się?

– Ale Sizemore nie przeszedł – odparł Kennedy obojętnie. – Wstąpił do FBI zaraz po studiach. Marnujesz mój czas.

Sam mówił dalej.

- Kirby, i ten gość, z którym się trzymał, White, wchodzili w skład grupy operacyjnej Sizemore’a, tej, która rozbiła Latynosów. Kennedy zmrużył oczy.

– I co z tego? – Zgasił papierosa. – Nie oni jedni.

- Biuro ich właśnie namierza – powiedział Sam. – Trafiliśmy na jeszcze jednego faceta, Stana Fortune’a, który mieszka w L.A. Niedaleko Kirby’ego. Był w wojsku, w siłach specjalnych, dziesięć lat po Kirbym. Zwolniony z powodu odniesionej rany. Z trudem to przełknął. Wstąpił do antynarkotykowego, został tajniakiem na Florydzie i wkurzył paru ludzi. Posadzili go za biurkiem. Odszedł.

– Zdarza się. – Kennedy bawił się kolejnym papierosem, ale nie zapalał go.

– Był jednym z informatorów Sizemore’a w sławetnej grupie operacyjnej. Kirby znalazł mu tę pracę.

Kennedy skrzywił się. Miał ochotę wstać i wyjść, ale nie mógł.

- Do diabła, Ted. Co się stało?

Nie było odpowiedzi, tylko głos Sama, który mówił to, czego Kennedy nie chciał wiedzieć.

– Na razie każdy namierzony przez nas samotny strzelec ze starej dobrej grupy operacyjnej prowadzi do Kirby’ego – ciągnął nieubłaganie Sam. – Który pracował dla Sizemore’a, który z kolei ma informacje cenne dla bandziorów.

– Ted nie wiedział o szafirach McClouda – powiedział Kennedy bezbarwnym głosem.

– Kochankiem Lee był Norm Gallagher, którego brat pracuje w biurze firmy Sizemore’a – powiedziała Kate. – Sizemore mógł wiedzieć o szafirach.

Palce Kennedy’ego zacisnęły się na zapalniczce tak mocno, że zbielały kostki. Niecierpliwym pstryknięciem zapalił papierosa i zaciągnął się.

– Poszlaki.

– To tylko jeszcze jedna słomka, ta, która złamała grzbiet wielbłądowi – powiedział Sam. – Proszę o nakaz sprawdzenia komputerów Sizemore’a i o biegłego sądowego, który sprawdzi księgi firmy. Czy muszę iść z tym wyżej?

Kennedy zamknął oczy. Kiedy je otworzył, wcisnął guzik interkomu i rzucił bez cienia emocji:

– Przyślij go.

Po chwili drzwi się otworzyły i do gabinetu wszedł Ted Sizemore. Jeden rzut oka na jego twarz wystarczył Samowi, by wiedzieć, że słyszał każde słowo, jakie padło w gabinecie. Ale nie zobaczył na niej gniewu. Raczej dezorientację.

I strach.

Sizemore podszedł prosto do Kennedy’ego.

– Przysięgam, że tego nie zrobiłem. Musisz mi uwierzyć. – Łzy pociekły mu z oczu. – Przysięgam! Podłącz mnie do wykrywacza, to się przekonasz. Jestem niewinny! Groves mnie wrabia!

– Jeśli to nie pan, to kto? – zapytał Sam. – Ktoś z pańskiej firmy?

– Ja... ja... nie – odparł Sizemore. – To niemożliwe.

– Dlaczego? – spytała Kate. – Pan był gotów oskarżyć całą moją rodzinę.

Sizemore tylko pokręcił głową.

– Ted – rzucił Kennedy cicho – wygląda na to, że twoja firma jest jedynym źródłem informacji, które pozwalały na wyrafinowane i bezkrwawe, aż do Mandela, napady na kurierów. Pomóż mi.

– Nie mogę – szepnął Sizemore. – Ja nic z tego... – głos mu się załamał nie rozumiem. Po prostu nie rozumiem. Zrób mi test na wykrywaczu. Przysięgam... – Głos całkiem odmówił mu posłuszeństwa. Zamilkł. Kręcił tylko głową.

– Doug zajmie się papierkową robotą, nakazami i resztą – powiedział Kennedy do Sama. – Dostaną najwyższy priorytet. Zadowolony?

Sam spojrzał na Sizemore’a. Cała jego buta zniknęła. Został tylko stary człowiek z twarzą mokrą od łez. Wcale nie było to satysfakcjonujące.

– Poślijcie jeszcze paru ludzi za White’em – powiedział Sam. – Może on nam powie coś użytecznego. I jeśli pan Sizemore nie ma nic przeciwko, chciałbym sprawdzić dane wszystkich pracowników jego firmy, włącznie z dostępem do poufnych informacji.

– Proszę – odparł Sizemore. – Pomógłbym ci, ale mi nie ufasz.

– A pan by ufał na moim miejscu? Sizemore drgnął.

– Nie. Jak mi Bóg miły, nie. – Wziął kartkę z biurka Kennedy’ego i zapisał na niej szereg cyfr i liter. – To mój kod dostępu do firmowego komputera. Możesz się do niego dostać ze swojego laptopa. – Podał kartkę Samowi i rzucił gorzko: – Dobrej zabawy.

Rozdział 65

Glendale niedziela, 23.40

– Hej. – Kate stanęła za Samem, który siedział zgarbiony nad komputerem i przeglądał dane pracowników Sizemore Security Consulting. Wbiła kciuki w spięte mięśnie jego ramion i nacisnęła całym ciężarem ciała, próbując go rozluźnić. – Nie dasz rady zrobić wszystkiego od razu.

– Coś mi umyka. Jestem pewien.

– Dlaczego?

Sam westchnął ciężko i obrócił krzesło tak szybko, że zderzyli się kolanami.

– Nie powiedziałaś słowa na temat Sizemore’a, od kiedy wyszliśmy z gabinetu Kennedy’ego – wytknął jej.

Kate spojrzała w znękane oczy Sama. Zastanawiała się, co będzie, kiedy sprawa zostanie zamknięta. Będzie bardzo tęsknić za tym mężczyzną, który stał się ważną częścią jej osobistego krajobrazu. A jak sądzisz, dlaczego nic nie powiedziałam?

– Bo żadne z nas nie czuje się tak dobrze, jak się spodziewaliśmy, z powodu porażki Sizemore’a.

Powoli skinęła głową.

– Gdyby był winny, to raczej by się wściekał i wrzeszczał, prawda?

– Zamiast płakać?

– Tak.

Sam wstał i zaczął chodzić po warsztacie. Przy każdym jego kroku światło ślizgało się po szelkach kabury. Był jak zwierzę krążące po klatce.

Ciemne oczy Kate śledziły go; chciała mu pomóc, objąć go.

– To mnie zaskoczyło – przyznał w końcu. – Spodziewałem się pięści, kopniaków i przekleństw. A on wyglądał na... – Pokręcił głową, nie wiedząc, jak to określić.

– Zdumionego - dopowiedziała Kate.

– Tak. – Sam przygładził włosy, ale krótkie igły wstały natychmiast z powrotem. – Jezu. A jeśli się mylę? Nie chcę zniszczyć życia facetowi, tylko dlatego że jest kutasem.

– Jeśli się mylisz, ława przysięgłych go uniewinni.

Sam wydał dźwięk, który brzmiał zbyt szorstko, by być śmiechem. Obrócił się na pięcie i w spojrzał jej w oczy.

– Naprawdę wierzysz w te bzdury w stylu „dobro zawsze zwycięża”? – zapytał.

– Nie. Ale chciałabym.

Uśmiechnął się blado.

– Ja też bym chciał, ale nie mogę, więc zadowalam się faktem, że stoję po tej dobrej stronie. Ale teraz czuję się, jakbym stał po złej.

– Dokopałeś się do czegoś? – spytała, wskazując komputer.

– Sizemore Security nie przędzie zbyt dobrze. Cała rodzina musiała obciąć sobie pensje.

– Kolejny powód, by zrobić coś nieuczciwego.

– Tak. – Sam zmarszczył brwi.

– Ale?

– Nie jestem księgowym.

– Zauważyłam.

Spojrzał na nią, uśmiechnął się i znowu wbił wzrok w ekran.

– Nic, co tu widzę, nie przekracza dochodów Sizemore’a z pensji i emerytury. Powiedziałbym wręcz, że jest bardzo skromny, jeśli chodzi o wydatki.

A Jason?

– Myślisz, że zabiłby chłopaka swojego brata? Kate przymknęła na chwilę oczy.

– Nie sądzę, żeby ktokolwiek planował zabić Lee. Myślę, że to się po prostu stało.

– Morderstwo drugiego stopnia?

– Jak zwał, tak zwał. Jeśli mam rację, motywy osobiste nie mają tu nic do rzeczy. Oprócz chciwości, oczywiście, czy czegokolwiek, co kieruje przestępcą.

– Bardzo różne motywy – odparł Sam ale rozumiem, co masz na myśli. W tym przypadku motyw nie jest tak istotny jak możliwości i okazja.

– Właśnie. Jase mógł przekazać komuś informację niechcący lub celowo. Jeśli niechcący, niewiele nam z tego przyjdzie. Jeśli celowo, to pieniądze w jakiś sposób musiały do niego dotrzeć. To samo dotyczy każdego innego pracownika firmy.

– Właśnie – powiedział Sam. – Ale nawet jeżeli to przeszło przez firmowe księgi, nie potrafię tego znaleźć.

– A co z prywatnymi kontami?

– To samo. Sonny, Sharon i Sizemore żyją w granicach swoich dochodów. Sonny nie był w wojsku. Sharon nie ma żadnych kontaktów z jednostkami specjalnymi.

– A gdyby ktoś inny znał hasło do firmowego komputera i miał dostęp do tajnych informacji?

– Dwie najbardziej prawdopodobne osoby, Jason i pani Tibble z księgowości, nie są zadłużone ani nie mają drogich zachcianek. Zresztą, w ich przypadku też nie ma żadnego widocznego związku z klubem byłych wojskowych.

W przeciwieństwie do Kirby’ego powiedziała Kate – który miał czterech bukmacherów i dwie byłe żony. Albo White’a, który kupował więcej kokainy, niż był w stanie zarobić, zmieniając opony w warsztacie samochodowym. Kirby i White mieli kontakty wśród byłych wojskowych, ale sami nie mogli zdobyć informacji o kurierach. Mogliby co najwyżej śledzić ludzi wychodzących ze sklepów jubilerskich.

– Tak robią Latynosi – odparł Sam. – Idą za kimś i zabierają mu torbę z towarem. Co popadnie, od zegarków, po obrączki ślubne. Ale teflonowy gang kradnie tylko najcenniejszy, anonimowy towar albo taki, który da się przerobić. Mają wejście do branży. Więc jeśli to nie Sizemore, to kto? – Sfrustrowany, uderzył pięścią w stół obok laptopa. – Coś mi umyka.

– Może zawodowi księgowi będą w stanie dokopać się głębiej niż my.

– Ciągle czekamy na nakazy udostępnienia prywatnych kont Sonny’ego, Sharon, Jasona i pani Tibble. Ci biegli sądowi są dobrzy. Jeśli coś tam jest, znajdą to.

– A co z Sizemore’em?

– Zrezygnował ze swoich praw. Współpracuje z księgowym z biura.

– Co znaczy, że jest niewinny albo pewny, że zakopał dowody tam, gdzie nikt ich nie znajdzie.

– To wymaga tupetu, którego wcześniej w nim nie widziałem.

– Tak. – Kate potarła oczy, próbując usunąć z nich obraz zdruzgotanego, płaczącego Sizemore’a. Nie udało jej się, tak jak niemożliwe było wypędzenie wspomnień krwi i strachu z minionej nocy. – Chociaż naprawiłeś alarm i wszystko zostało posprzątane, jakoś nie mam ochoty pójść do sypialni. Kirby tak szybko dostał się do środka... – Wzruszyła ramionami. Po prostu odechciewa mi się spać.

- Kirby był zawodowcem. Większość bandziorów nie jest nawet w połowie tak dobra.

– Domyślam się, że to mnie miało pocieszyć. Wystarczy tylko nie myśleć, że twój teflonowy gang składa się z zawodowców, którzy są lepsi niż większość bandziorów.

Sam przyjął jej przemowę ironicznym skrzywieniem ust.

– Dwóch agentów jest przed domem, dwóch w garażu, a czterech kolejnych patroluje pobliskie ulice. Nawet gdyby ktoś chciał drugi raz spróbować tego samego numeru, nie uda mu się.

– Mój mózg o tym wie. Ale cała reszta mojej osoby jakoś tego nie kupuje. – Wsunęła ręce do kieszeni i zaczęła chodzić niespokojnie po warsztacie. – Chyba zrobię kawy.

– I kto teraz pije za dużo kofeiny?

– Masz na mnie dobry wpływ – odparła, kierując się do kuchni. Zadzwoniła komórka. Sam spojrzał na numer i natychmiast odebrał.

– Cześć, Doug. Co masz?

– Teksa White’a. Dzięki ci, Boże.

– Zażądał adwokata?

– Jeszcze jak. A potem zgodził się zeznawać w zamian za zdjęcie z tapety kary śmierci.

– Kary śmierci? Za co?

– Za zabójstwo na zamówienie Eduarda Pedra Selvy de los Santos. Sam gwizdnął.

– Jesteś pewien?

– Peyton Hall jest pewien. Zidentyfikował część fantów, które znaleźliśmy w mieszkaniu White’a. Na butach w szafie były ślady krwi. Po kokainie człowiekowi zdaje się, że jest niezwyciężony, i przez to robi się beztroski.

– Idiota.

– To też. Te zakrwawione buty przydały się, żeby przekwalifikować zarzuty z posiadania kokainy na morderstwo pierwszego stopnia. White nie chce dostać czapy. A że już wcześniej powiązaliśmy go z Kirbym, przycisnęliśmy go oskarżeniem o morderstwo na zlecenie.

– Więc Kirby był szefem?

– Na to wygląda – odparł Doug. – Ale jest jedna dziwna rzecz. Agenci przeszukujący jego pokój hotelowy w Scottsdale znaleźli telefon cyfrowy.

– Cyfrowy? Czyli zero szans na podsłuchanie rozmów.

– Wszyscy powinniśmy takie mieć powiedział Doug.

– Spróbuj przekonać biuro budżetowe.

– Próbowałem. W każdym razie, najciekawsze jest to, że Kirby miał w tym telefonie wbudowany dyktafon. Coś jak automatyczna sekretarka, tyle że mógł ją włączyć, wciskając guzik w dowolnej chwili podczas rozmowy.

– I nagrało się coś ciekawego?

– O tak. Zdaje się, że Kirby nie zawsze był szefem. Przynajmniej raz, z tego co wiemy, przyjmował polecenia od kogoś, kto używał wokodera.

– To ten, który groził Kate rzucił natychmiast Sam.

– Na to wygląda. Ale tym razem dziwny głos oprócz Kate chciał jeszcze śmierci dwóch innych osób.

– Jose i Eduarda?

- Tak.

- Więc zakładacie, że White albo Kirby mogli też zabić Lee Mandela?

– Nie White. Nigdy nie słyszał tego nazwiska. Nie słyszał o McCloudzie ani o zaginionych szafirach. Nie słyszał o Kate Chandler i nie był na Florydzie, odkąd rozesłali za nim list gończy, gdy mimo kaucji nie stawił się na rozprawę za prowadzenie pod wpływem.

– Może kłamie.

– Po co? Już ubił z nami interes. Dwa trupy, trzy czy trzynaście, co mu za różnica odparł Doug. – Można dostać tylko jedno dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego.

– A Kirby? Miał szafir.

– Właśnie tak obstawiamy. Sam zawahał się.

– Czyli zakładamy, że to Sizemore gadał przez wokoder?

– Sizemore albo ktoś, kto miał dostęp do informacji przechowywanych w jego komputerze.

– I był akceptowany przez wojskowych oldbojów – dodał Sam.

– Tak. Sizemore pasuje pod każdym względem. Dlaczego wydaje mi się, że nie jesteś tym zachwycony?

– Bo nie jestem.

– Nos?

– Chyba tak.

– Ten twój nos jest całkiem interesujący – powiedział Doug. Chyba że Kennedy już ci mówił?

– O czym?

– Sizemore przeszedł test na wykrywaczu kłamstw. Nawet jedna igła nie drgnęła. Pójdziemy do sądu z tym, co mamy, i jego obrońca rozniesie nas na strzępy.

Rozdział 66

Scottsdale niedziela, 23.45

– Na pewno nie możesz zostać na noc? – zapytał Peyton, stając z Sharon przed drzwiami swojego pokoju. – Wiesz, że nie przeszkadza mi, kiedy pracujesz.

– Dlatego wytrzymaliśmy ze sobą tak długo. – Uśmiechnęła się i przełożyła walizkę z laptopem pod drugą pachę. – Pozwalasz mi być sobą. – Jej uśmiech zniknął i zdenerwowanie, które próbowała ukrywać, dało się dostrzec w linii ust. – Nie dziś. Tata mnie potrzebuje.

– Co się dzieje, kochanie? Mnie możesz powiedzieć.

– Nie, nigdy by mi nie wybaczył. Peyton uśmiechnął się smętnie.

– Więc plotki są prawdziwe.

– Jakie plotki? – zapytała ostro.

- Że Ted Sizemore został przyłapany z ręką w słoju z klejnotami. Sharon odwróciła wzrok i powiedziała sobie, że jeszcze jest czas, że jeszcze będzie dobrze, że wszystko jeszcze może być dobrze.

- Gdzie to słyszałeś?

– Powinnaś więcej wychodzić. Wszyscy w branży o tym gadają. Wciągnęła ostro powietrze i pokręciła głową, jakby dał jej w twarz.

– Nie ma nawet cienia dowodu!

– Może być sukinsynem, ale zawsze to ojciec, co? Sharon nie odpowiedziała, wściekła jak dzika kotka.

- Słuchaj – rzekł Peyton – nie musisz iść na dno z jego łodzią. Znajdziemy sposób, żeby wykorzystać twoje umiejętności. Podeprę cię finansowo, dopóki nie wygrzebiesz się z tego bałaganu. Zmień nazwę firmy. Za rok czy dwa lata ludzie zapomną, a ty będziesz prowadzić własny biznes ochroniarski. Do diabła, przecież i teraz go prowadzisz. Twój ojciec to tylko fasada. Przetrwamy to jakoś. Razem.

Przez długą chwilę patrzyła w przejętą twarz Peytona. Gdyby nie znała go lepiej, przysięgłaby, że naprawdę mu na niej zależy, być może nawet ją kocha. Ale wiedziała, że w głębi serca nie zależy mu na nikim oprócz samego siebie. A to oznaczało, że o coś mu chodzi. Może o seks. Może o coś innego.

I może mu to da. A może nie.

– Pomyślę o tym – odparła sucho. – Dzięki. Pocałował ją z niemal widoczną ulgą.

– Jesteśmy świetną drużyną. Nie chcę tego stracić. Wysunęła się z jego objęć.

– Zadzwonię do ciebie jutro.

Patrzył, jak odchodzi korytarzem. Jej obcasy nie stukały na grubym chodniku ozdobionym hotelowym logo.

– Sharon? Spojrzała przez ramię.

- Nie czekaj zbyt długo, kotku. Nie chcę, żeby cokolwiek się zmieniło. Zrozumiała to, czego nie powiedział: jeśli jej ojciec pójdzie na dno, ona pójdzie razem z nim, chyba że bardzo szybko zacznie przeciwdziałać szkodom.

A jeśli ona pójdzie na dno, jej romans z Peytonem będzie skończony. Żałowałby tego, ale i tak by ją rzucił, żeby ratować własną reputację. Interes zawsze na pierwszym, ostatnim i środkowym miejscu.

Mężczyźni byli przewidywalni. Boleśnie, śmiesznie, obrzydliwie przewidywalni.

– Nie będę – odparła.

Podejrzewała, że większość kobiet też jest przewidywalna.

Jeśli Bóg istnieje, to musi zrywać boki ze śmiechu, patrząc na te wszystkie przewidywalne małpy, biegające w kółko i sczepiające się gonadami.

Sharon nie zamierzała być jedną z nich. Przyszła pora ograniczyć straty i zabawić się w nową grę.

– Peyton? – powiedziała, odwracając się. Już zamykał drzwi, ale zatrzymał się.

– Zjemy jutro śniadanie? – spytała. – O ósmej.

– Jasne, kotku – odparł z szerokim uśmiechem. – W twoim czy w moim pokoju?

– W twoim. U ciebie jest lepsza obsługa.

Rozdział 67

Glendale poniedziałek, 7.30

Kate obudziła się zesztywniała, ale jednocześnie zadowolona. Nie wiedziała, w czyim jest łóżku, ale było w nim ciepło i ciasno. W tej samej chwili usłyszała oddech Sama, poczuła jego ciało owinięte wokół niej, z wyjątkiem pleców, przyciśniętych do starej kanapy, którą trzymała w warsztacie na te okazje, kiedy była zbyt zmęczona, by się przejmować, gdzie zasypia.

Otworzyła oczy. Świat był rozmazaną plamą z dwoma lśniącymi, błękitnymi szafirami w środku.

– Nie śpisz? – spytał Sam.

Zamrugała. Jego twarz była tak blisko, że nie mogła złapać ostrości.

– Na to wygląda. A ty?

– Pracuję nad tym.

– Pracujesz, kropka. Czuję to.

– Po prostu myślę – odparł Sam.

– Właśnie na tym polega większość twojej pracy. Na myśleniu. Więc... o czym myślisz?

– Ten cały Peyton Hall i Sharon często jadali razem kolacje. Kate próbowała nie ziewnąć.

– Stare dzieje.

– Więc ten romans jest już nieaktualny?

– Nie. Po prostu trwa od dawna. Peyton ma reputację babiarza. Jest żonaty, ma stałą kochankę, to znaczy Sharon, po drodze ucina sobie dwu-, trzytygodniowe romansiki i regularnie zalicza jednorazówki z dziewczynkami z baru i głupimi sekretarkami.

– Miły gość – powiedział Sam.

- Mam nadzieję, że to była ironia.

Uśmiechnął się.

– Była. Myślisz, że on i Sharon dużo rozmawiają o interesach?

– Prawdopodobnie. Po pięciu czy sześciu latach spędzonych razem o czym innym... – urwała. – Peyton Hall? Myślisz, że to on?

– Myślę, że powinniśmy mu się przyjrzeć jeszcze raz. Naprawdę uważnie. Jeśli znajdziemy jakiś związek z Kirbym, White’em albo ogólnie z wojskiem, będziemy mieli punkt zaczepienia.

– A co z Sizemore’em?

– Co masz na myśli?

– Naprawdę uważasz, że jest niewinny, tak? Sam westchnął.

– Chętnie przyszpiliłbym jego arogancki tyłek, ale nie za coś, czego nie zrobił. Zanim go aresztujemy, muszę sprawdzić wszystkie inne możliwości. Nie chcę zniszczyć kogoś, tylko dlatego że nie jestem w stanie przebywać w tym samym pomieszczeniu.

Ktoś w firmie Sizemore’a musi przekazywać informacje. Myślisz, że to Sharon?

– Nie wiem. Już wcześniej była głupia, jeśli chodzi o mężczyzn, ale udostępnianie informacji to więcej niż głupota. To się nazywa współudział. Kurczę, może pani Tibble zabawiła się z Peytonem i chce to powtórzyć, więc podsuwa mu smaczne kąski.

Kate zachichotała. Od czego zaczniemy?

– Chcę jeszcze raz zerknąć na konta Peytona. Hall Jewelry też by nie zaszkodziło sprawdzić.

Znów się będziesz bawił w hakera?

– Aha. – Przytknął nos do jej nosa. – Może kawa?

– Prosisz mnie, żebym zrobiła?

– Jasne że tak.

- Będziesz moim dłużnikiem - ostrzegła.

– Uwielbiam, kiedy jesteś taka władcza. – Odsunął twarz na tyle, by mogła zobaczyć jego uśmiech.

Próbowała się nie roześmiać, ale poddała się, kiedy pocałował ją w nos i poszedł nago do łazienki. Pomyślała, że naprawdę będzie jej brakować tej porannej intymności, tego, że ma o czym myśleć poza pracą, że ma się z kim pośmiać, porozmawiać, poprzytulać...

Czy on czuje to samo?

Z niecierpliwym prychnięciem wstała i poszła robić kawę. Kuchenna podłoga była zimna pod jej bosymi stopami. Kiedy wpadła na lodówkę, odskoczyła od chłodnej, gładkiej powierzchni. Chodzenie nago miało wady.

Nastawiła ekspres i poszła do sypialni, która wciąż nie nadawała się do spania. Łóżko było przesunięte. Dywan zniknął – Sam się tym zajął, kiedy zabrano ciało. Ale nawet bez dywanu Kate nie była zadowolona. Szybko wciągnęła bieliznę, poplamione proszkiem polerskim dżinsy i dżinsową koszulę roboczą, która była wybielana tak często, że zrobiła się bladokremowa. Uciekła z sypialni, zastanawiając się, czy jeszcze kiedykolwiek będzie się dobrze czuła w tym pokoju.

Sam siedział przy klawiaturze z komórką między uchem a ramieniem. Włożył dżinsy, i nic poza tym. Reszta jego ciała była naga i cudownie kusząca. Cokolwiek robił, żeby utrzymać formę, dawało efekt w postaci węzłów mięśni, które przesuwały się płynnie i wybrzuszały przy każdym ruchu. Jego palce wciskały klawisze mocniej, niż było trzeba.

– Okej, dobra... nie, czekaj – powiedział do telefonu. – Jeszcze raz. Słuchał, pisał, kiwał głową i znów pisał. – Mam to. Powinienem znać jeszcze jakieś skróty? – Posłuchał, mruknął potakująco i zaczął bazgrać gorączkowo w notatniku, w którym widniało już mnóstwo podobnych notatek z jego wcześniejszych hakerskich „wypraw”. – Dzięki, Jill. Jak to nie pomoże, zadzwonię znowu.

Rozłączył się, wyczuwając zapach kawy, zanim Kate podstawiła ją przed nim.

- Właśnie uratowałaś mi życie – powiedział, biorąc kubek.

– Zdaje się, że byłam dopiero druga w kolejce. Ta kobieta znów ci pomaga?

– Co? A, Jill. – Uśmiechnął się. – Firma zatrudnia tylko najlepszych, dzięki Bogu. Jest sposób, żeby się dostać do komputerów Halla. A przynajmniej powinno się dać. Prawie każdy księgowy software jest oparty na tym samym programie, a ten program ma parę ogromnych dziur w zabezpieczeniach.

– To dobrze?

– Mam nadzieję. – Wypił resztę parującej kawy trzema długimi łykami. – Przekonamy się.

Zabrał się z powrotem do pracy przy klawiaturze. Kate patrzyła, jak otwiera kolejne okna i ekrany i wprowadza żądane kody. W końcu oparł się o krzesło i westchnął.

– A niech mnie. Zadziałało. Dane pracowników są moje.

– Legalnie?

– Nie pytaj, nie usłyszysz kłamstw.

Kate zrozumiała aluzję i zamilkła. Wypiła kawę, na nowo napełniła oba kubki i zaczęła chodzić w tę i z powrotem między stołami. Piękny kawałek żółtego szafiru był zamontowany w uchwyt i gotowy do obróbki. Wiedziała, że im prędzej zabierze się do pracy, tym szybciej będzie mogła spłacić Samowi pożyczkę na zakup drogiego surowca.

Nie upominał się o pieniądze. Nawet o nich nie wspomniał. Może będzie chciał dostać część zysków po skończonej pracy. Odwróciła się, żeby go zapytać, ale zanim się odezwała, on już mówił do niej. Jack Kirby. Sukinsyn. Pracował dla Peytona Halla.

– Kirby był licencjonowanym prywatnym detektywem? – spytała Kate, marszcząc brwi.

– Tak? I co z tego?

– Więc pewnie pracował dla mnóstwa ludzi. Sam burknął zniecierpliwiony.

- Zobaczymy, co na to Sizemore.

- Chcesz mu powiedzieć?

– Raczej pozwolę, żeby to on powiedział mnie.

Rozdział 68

Scottsdale poniedziałek, 8.30

Sizemore otworzył drzwi z piwem w ręce i pewnością siebie bijącą z całej postawy.

Jesteś pewien, że nie będę potrzebował adwokata? – zapytał niemal drwiącym głosem.

– Jeśli pan chce, proszę go wezwać – odparł Sam, mijając go w drzwiach. – Zaczekamy w środku.

Kate weszła za Samem do apartamentu.

Sizemore zamknął za nią drzwi kopniakiem tak silnym, że futryna się zatrzęsła, po czym zwrócił się do Sama.

– Nie potrzebuję prawnika, żeby sobie poradzić z takim śmieciem jak ty – powiedział. – Nie jesteś wart dwustu dolców za godzinę.

– Pański prawnik też nie.

Kate przewróciła oczami i stanęła między dwoma mężczyznami, patrząc Sizemore’owi prosto w twarz.

– Zanim zaczniecie drapać i ciągnąć się za włosy – powiedziała – wyjaśnijmy parę spraw. Pan nie lubi Sama. Sam nie lubi pana. Też mi coś. Ludzie cały czas robią interesy, choć sobą gardzą. Czy poza tym ma pan jeszcze jakiś problem, który przeszkadza panu z nami porozmawiać?

Sizemore zrobił zaskoczoną minę. Spojrzał na Sama ponad głową Kate.

– Czy dziewczyny w tych czasach chodzą do specjalnych szkół, żeby się uczyć pewności siebie?

– Te lepsze się z tym rodzą – odparł Sam.

– Cóż, mam nadzieję, że przynajmniej w łóżku są równie mocne jak w gębie. Ja tam nie wiem.

Sam nie wytrzymał. Spojrzał na Kate i uśmiechnął się szeroko. Odpowiedziała mu równie szerokim uśmiechem. Sizemore pokręcił głową.

– Nigdy nie zrozumiem kobiet ani, prawdę mówiąc, facetów, którzy rozumieją kobiety. Ktoś chce piwa?

– Ja pas – odparła Kate.

– Ja też – zawtórował Sam. Sizemore opadł na fotel i powiedział:

– Chciałeś gadać, to gadaj.

Sam przysunął krzesło dla Kate, ale sam nie usiadł.

– Zakładając, że przecieki pochodzą z pańskiej firmy – powiedział – i zakładając, że pan nie był ich źródłem, to kto nim był?

– Do diabła, mam dwudziestu pracowników i bandę kurierów, którzy pracują tylko od zlecenia do zlecenia. Sizemore upił piwa. – To mógł być ktokolwiek.

Sam spojrzał na ciemne sińce pod przekrwionymi oczami Sizemore’a.

– Tyko na tyle pana stać po bezsennej nocy, czy spędził ją pan na piciu?

Sizemore poczerwieniał, ale przełknął to, co najwyraźniej chciał powiedzieć.

– Ile osób w pańskiej firmie ma dostęp do wszystkich plików głównego komputera? – zapytał Sam.

– Cztery – odparł Sizemore. – Ja, Sharon, Jason i pani Tibble.

– Kto z tej czwórki ma dostęp do kręgu byłych wojskowych?

– Znasz odpowiedź równie dobrze jak ja. Sam czekał.

- Tylko ja! – rzucił Sizemore. Rzucił butelką do najbliższego kosza; butelką, bo tego ranka zaczął od gatunkowego browaru. Oparł głowę na dłoniach. – Tylko ja, a ja tego nie zrobiłem.

Sam kiwnął niedostrzegalnie na Kate. Przyszła pora na dobrego gliniarza.

– Czy pan wiedział, że Peyton Hall zatrudniał Jacka Kirby’ego? – zapytała.

Siwa głowa Sizemore’a uniosła się powoli.

– Co takiego?

– Według naszych informacji – ciągnęła – Peyton czasem zlecał Kirby’emu sprawdzenie tego czy innego pracownika Hall Jewelry International.

– Kirby nigdy o tym nie wspominał – odparł Sizemore. – Ale niby dlaczego miał wspominać? Widziałem się z nim raptem parę razy od czasu naszej współpracy w grupie operacyjnej.

– A co pan powie o Peytonie Hallu? – zapytał Sam.

– Szmaciarz.

- Z tym się zgodzę – przyznała Kate. – Myśli pan, że niektóre jego łóżkowe rozmowy z Sharon mogły dotyczyć interesów? Interesów Sizemore Security Consulting?

– Sharon nie jest taka głupia, żeby rozpuszczać język – powiedział szorstko Sizemore. – Może to i owo jej się wymknęło, ale nie jest idiotką.

– Chyba że chodzi o mężczyzn? – podsunęła delikatnie Kate. Zapadła cisza.

I trwała.

Nagle Sizemore zerwał się na nogi.

– Przeważnie, kiedy widzę Peytona, pochyla się nad nią, gdy pracuje, i patrzy w ekran komputera. W ten sposób mógł się dowiedzieć wielu rzeczy. Do diabła, mógł zdobyć nawet kod dostępu. A Kirby wystarczyłby mu w zupełności, żeby wynająć bandę zbirów do brudnej roboty.

Złapał słuchawkę i wybrał numer pokoju Sharon. Nikt nie odebrał. Czekał tak długo, aż włączyła się hotelowa centralka. Odłożył słuchawkę, nie zostawiając wiadomości.

– Sharon nie ma w pokoju powiedział.

– A gdzie może być? – zapytał Sam.

– Powinna być tutaj. Wie, że wyjeżdżamy. A przynajmniej mieliśmy wyjechać – dodał gorzko. – Nie wiem, czy puszczą mnie choćby w pobliże lotniska, dopóki to się nie skończy.

– Jeśli Kennedy jeszcze pana nie aresztował – powiedział Sam – to widocznie nie zamierza.

Sizemore podciągnął rękaw koszuli i podsunął Samowi nadgarstek pod nos.

– Mam areszt domowy. A raczej hotelowy.

Sam spojrzał na „bransoletkę”, którą miał na ręce Sizemore. Była to ostatnia nowinka technologiczna, pozwalająca trzymać ludzi pod kontrolą bez wsadzania ich za kratki. Sizemore nie mógł uciec, choćby chciał. Opaska na nadgarstku dawała FBI możliwość wyśledzenia go na całej planecie.

Rumieniec na twarzy Sizemore’a mówił, że upokarza go ta bransoletka, ale było to lepsze, niż gdyby zdjęto mu odciski palców i wsadzono do aresztu.

– Kennedy świetnie potrafi chronić własny tyłek – powiedział Sam. Sizemore zacisnął usta.

– Czy Peyton Hall jeszcze tu jest? – spytała szybko Kate.

– Sharon jadła śniadanie z tym dupkiem – odparł Sizemore. – Z tego, co mówiła, zamierzał wyjechać dopiero wieczorem. Do tej pory wyjadą już wszyscy nasi klienci. – Spojrzał na zegarek. – Spóźnia się. Powinna już tu być.

Rozległo się ciche pukanie i dźwięk otwieranych drzwi.

– Tato? Myślałam o czymś. Niełatwo mi to mówić, ale... – Sharon stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła Sama. – Co pan tu robi? Przyszedł się pan napawać zwycięstwem?

– Przyszli porozmawiać o tym, kto jeszcze mógł mieć dostęp do informacji Sizemore Security Consulting – wyjaśnił Sizemore.

Sharon wciągnęła gwałtownie powietrze jak po ciosie. Oczy jej błyszczały, ze strachu albo od łez. Zacisnęła pięści u boków.

– Ja też się nad tym zastanawiałam – powiedziała drżącym głosem. – Nie spałam prawie całą noc. Myślałam. O powiązaniach. O tym, kto mógł, a kto nie. – Wyraźnie walczyła, by zachować panowanie nad sobą. Potrwało to chwilę, ale udało się jej. Przełknąwszy z trudem ślinę, powiedziała ochrypłym szeptem: – Ja... Peyton. Przepraszam, tato. To Peyton. Ten drań wykorzystywał mnie przez te wszystkie lata.

Sam zmrużył oczy.

– Dlaczego pani tak twierdzi?

– Jedliśmy razem śniadanie. Chciał, żebym opuściła ojca. – Chwyciła urywany oddech. Patrzyła na Sizemore’a, nie na Sama. – Byłam... zdenerwowana. Chciałam wziąć tabletki na zgagę z jego walizki na komputer... zawsze je tam trzyma, bo... cholera, to nie jest ważne. Wzięłam fiolkę i wysypałam kilka na dłoń i... i... to. – Wyciągnęła prawą rękę, rozprostowała palce.

Lśniący, błękitny owal błysnął na jej drżącej dłoni. Kate aż się zachłysnęła.

– Czy to to? – zapytał Sam głucho.

– Tak. – Kate spojrzała na Sharon. – Gdzie są pozostałe?

– Tak, do diabła! Nie wiedziałam, co robić. Byłam... przez te wszystkie lata z nim. – Znów przełknęła ślinę i potarła oczy. – Zostawiłam resztę kamieni tam, gdzie je znalazłam, i przyszłam powiedzieć ojcu. – Wyprostowała się i spojrzała na Sama. – Teraz już będzie w porządku, tak?

Sam nie odpowiedział. Był zajęty rozmową przez komórkę.

Rozdział 69

Scottsdale poniedziałek, 9.15

- Myślę, że powinnaś zostać u Sizemore’a – powiedział Sam do Kate. Czekali w hotelowym korytarzu na windę.

– Nie ma mowy.

– Sharon nie poczekała nawet na nakaz aresztowania Peytona. Poszła się pakować.

- Myślałem, że mieli wyjechać dopiero jutro.

– Masz jej za złe, że zwiewa? Kiedy Sizemore nie wyżywał się na niej za głupotę, chwalił się wszystkim obecnym, jak to samodzielnie rozwiązał sprawę. To dopiero szmaciarz. Sizemore w pełnej krasie jest ponad siły każdej kobiety.

Weszli do windy. Telefon przy pasku Sama zawibrował. Przełączył go na cichy tryb, by nikt mu nie przeszkadzał podczas aresztowania Peytona Halla, ale teraz cholerstwo łaskotało.

Spojrzał na wyświetlacz, zmarszczył brwi i uznał, że to będzie musiało poczekać. Wcisnął guzik odrzucenia rozmowy.

Zostań w korytarzu, dopóki Peyton nie będzie w kajdankach – powiedział do Kate, kiedy winda zwolniła.

– Och, daj spokój. – Przewróciła oczami. – Nie będzie walczył. Nie jest w formie.

– Pistolety nie potrzebują członkostwa w klubach fitness. Kate zamilkła.

Kiedy winda zatrzymała się na piętrze Peytona, Sam wyjrzał na zewnątrz. W korytarzu był tylko Doug; czekał przy pionie wind.

Drzwi apartamentu Peytona były czwarte z kolei. Sam wyciągnął glocka i trzymał go lufą w dół wzdłuż nogi. Pistolet był niewidoczny – chyba że ktoś wiedział, gdzie patrzeć – a jednocześnie gotowy do użytku.

Komórka znów się obudziła.

Cholera.

Odebrał połączenie i natychmiast się rozłączył.

– Proszę zostać tutaj – powiedział Doug do Kate. Nie czekając na odpowiedź, ruszył korytarzem.

- Proszę cię – powiedział Sam. Uśmiechnęła się do niego, założyła ręce i oparła o ścianę.

– Będę grzeczna.

– Po prostu zostań na miejscu – odparł Sam. – O nic więcej nie proszę. Dogonił Douga. Kiedy dotarli do drzwi, stanął z boku. Doug zapukał. Nikt nie odpowiedział.

Doug zapukał jeszcze raz, mocniej.

– Kto tam? – zawołał Peyton z drugiej strony.

– FBI. Doug wyciągnął etui z legitymacją i umieścił złotą odznakę na wprost judasza, żeby Peyton mógł ją zobaczyć.

– Chwileczkę.

Rozległ się dźwięk otwieranego zamka, przekręcanej klamki. W szparze pojawiła się przystojna twarz Peytona Halla. Jego droga lniana koszula była niedopięta, tak samo spodnie. Widocznie zwisający nad paskiem brzuch nie czuł się dobrze, gdy był ściśnięty.

– Co mogę dla panów zrobić? – zapytał Peyton. Otworzył drzwi na tyle, by okazać chęć współpracy, ale nie zapraszał nikogo do środka.

Jeśli miał broń, to nie trzymał jej w dłoni.

Sam dostrzegł napięcie w jego oczach i wokół ust. Kłóciło się z zawodowym uśmiechem handlowca. Poczuł, jak nerwy spinają mu się przyjemnie w oczekiwaniu. Naprawdę nie mógł się doczekać, kiedy zdejmą tego gnoja, który zabił brata Kate i próbował zabić ją samą.

Doug uśmiechnął się do Peytona i powiedział:

– To potrwa tylko chwilę. Czy możemy wejść?

Peyton zerknął na Sama, który pilnował się, by nie pokazywać broni i drapieżnego błysku w oczach.

– To jest agent specjalny Sam Groves – rzucił od niechcenia Doug. Peyton zmarszczył brwi.

– Tak?

Dwa pokoje dalej z drzwi wyłoniło się dwoje ludzi. Para ruszyła w kierunku wind, rzucając długie, ciekawe spojrzenie na trzech mężczyzn, którzy nie wyglądali na zaprzyjaźnionych. Z głębi korytarza dobiegły głosy pokojówek plotkujących nad świeżymi ręcznikami. Drzwi windy otworzyły się i wyszedł z niej ktoś z za dużym bagażem i zmęczonym dzieckiem.

Modląc się w duchu, by cywile jak najszybciej usunęli się z drogi, Sam obrócił się lekko, wciąż ukrywając broń.

– Niezbyt tu zacisznie, nie sądzi pan? – zapytał Doug Peytona. – To pańska decyzja, oczywiście, ale czy nie czułby się pan swobodniej, rozmawiając z nami w środku?

– Tak. – Peyton odsunął się.

Sam stanął natychmiast między nim i wszelką potencjalną bronią w pokoju. Pistolet miał w pogotowiu, choć wciąż go nie pokazywał.

– Nie mam wiele czasu – powiedział Peyton. – Mam samolot o pierwszej, a jeszcze nie skończyłem się pakować.

– To nie potrwa długo, panie Hall – odparł Doug, łapiąc Peytona za prawy nadgarstek i wykręcając mu rękę za plecy szybkim ruchem. – Jest pan aresztowany pod zarzutem zamordowania Lee Mandela.

Peyton był zbyt zdumiony, by się szamotać, kiedy jego lewa ręka dołączyła do prawej za plecami. Doug wyciągnął plastikowe „kajdanki”, owinął je wokół nadgarstków Peytona i zaciągnął, aż werżnęły się w ciało.

– Co jest? – rzucił Peyton, patrząc przez ramię na Douga. – Zaszła jakaś pomyłka! Ja nawet nie znam tego Medlona czy Madlena, czy jak mu...

– Mandela – uciął szorstko Sam, chowając glocka do kabury. – Lee Mandela.

Szybkimi, sprawnymi ruchami obszukał Peytona, podczas gdy Doug recytował zwyczajową formułkę – z wariacjami wprowadzonymi przez ostatnie zmiany w przepisach – na użytek prawników, którzy z pewnością niedługo się pojawią.

– Mandel. Dobra – powiedział Peyton. – Ale to bzdura. Nie jestem święty, ale podatki płacę na czas. Nie możecie tak po prostu przyjść i mnie aresztować.

– Prawdę mówiąc, możemy – stwierdził Sam, odsuwając się od niego. – Jest czysty – rzucił pod adresem Douga.

Peyton starał się nie myśleć o swoich tajnych kontach na Arubie oraz przerabianych kamieniach od Kirby’ego i kuzynów Eduarda, skądkolwiek je wzięli. Jego nerwy nie wytrzymywały takich myśli.

– Chcę adwokata, i to natychmiast – powiedział.

Doug podprowadził Peytona do telefonu, wystukał podany przez niego numer i przytrzymał mu słuchawkę przy uchu, żeby mógł rozmawiać.

Kiedy Peyton skarżył się prawnikowi, Sam rzucił nakaz przeszukania na stolik do kawy i zabrał się do pracy.

– Chwila! – krzyknął Peyton, kiedy Sam otworzył walizkę laptopa. – Nie może pan!

– Powiedz mu – rzucił Sam do Douga.

– Mam także nakaz przeszukania tego pokoju i wszystkiego, co się w nim znajduje – wyjaśnił grzecznie Doug. – Czy mam to wytłumaczyć pańskiemu prawnikowi?

– Pier... – Peyton urwał nagle. Powiedzenie agentowi federalnemu, żeby się pierdolił, nie było najlepszym sposobem dowiedzenia własnej niewinności. – Niech mi pan przynajmniej powie, kto to jest ten zamordowany i dlaczego mnie o to oskarżacie. – Zbliżył usta do słuchawki. – Bob, musisz mi pomóc. Te pajace po prostu nie chcą słuchać!

Jego mina powiedziała wyraźnie, że nie spodobała mu się rada prawnika: stul pysk.

Z opóźnieniem zrozumiał, że może to nie taki zły pomysł. Nikt nie mówił o zagranicznych kontach, więc to wszystko była zwyczajna pomyłka. Choć przerażająca. Naprawdę przerażająca.

Nigdy nikogo nie zabił. Okradał, owszem. Podpowiadał paru złym facetom, gdzie mogą znaleźć sensowny łup, zgadza się. Ale sam nigdy nie pociągnął za spust, więc nie był winny.

Plastikowe więzy wrzynały się w nadgarstki. Żołądek podchodził mu do gardła. To nie miało tak wyglądać. Miał siedzieć na Arubie, a nie w jakiś więzieniu federalnym, gdzie kobiety będzie widywał tylko w snach.

– Mój prawnik chce z panem rozmawiać – powiedział pobladłymi wargami. Nagle, w desperacji, pochylił się do Douga. – Nigdy nikogo nie zabiłem. Musicie mi uwierzyć!

Doug nie odpowiedział. Przyłożył słuchawkę do ucha i zaczął recytować wszystko, co należało, począwszy od numerów nakazów, które zaczęły obowiązywać jednocześnie w L.A. i Scottsdale, po odpowiednie przepisy dotyczące sprawy.

Sam nie słuchał. Słyszał to wszystko już wcześniej, więc po prostu egzekwował prawa, jakie dawał mu nakaz przeszukania. Rozpiął suwak czarnej walizki i wyciągnął laptopa. Choć go kusiło, odłożył komputer na bok i zaczął przeszukiwać liczne kieszonki wewnątrz i na zewnątrz walizki. Sporo się nakombinował, zanim miał pewność, że zajrzał wszędzie. Chińskie łamigłówki bywały mniej skomplikowane.

– Powiedzcie mi coś o tym Lee Mandelu – poprosił Peyton. – Nazwisko brzmi jakoś znajomo, ale znam mnóstwo ludzi. Gdzie on zginął? Jak? No, pomóżcie mi.

Doug nakrył ręką słuchawkę.

– Panie Hall, przyjąłem do wiadomości pański sprzeciw. Pański prawnik też. Proszę nam wyświadczyć przysługę i zamknąć wreszcie mordę.

Telefon Sama znów zawibrował, łaskocząc go w brzuch. Zignorował go, bo właśnie wymacał kształt, który sprawił, że serce zabiło mu żywiej. Zanurzył rękę głębiej w jednej z kieszonek i wyciągnął opakowanie tabletek na zgagę. Szczerząc zęby jak wilk, zdjął kapsel z buteleczki o szerokiej szyjce i wysypał zawartość na stolik do kawy.

Świetlisty błękit błysnął spomiędzy białych krążków.

– Bingo – rzucił Sam, patrząc na więźnia.

Peyton gapił się na znalezisko szerokimi źrenicami, blady jak ściana. Przełknął głośno ślinę. Raz, potem drugi.

– Skąd to się wzięło? – wykrztusił.

– Widział pan – odparł Doug. Pociągnął Peytona za ramię. – Chodźmy.

– Nie, one nie są moje! Ktoś mi je...

– Wszyscy tak mówią – przerwał mu Doug, zniesmaczony brakiem polotu u kryminalistów. – Pewnie zaraz pan nam powie, że pokojówka je podłożyła?

– Nie wiem. – Peyton patrzył na wspaniałe niebieskie szafiry. Zaczął się pocić. – Nigdy w życiu ich nie widziałem.

– Tak, wyhodowały się tam same, jak pleśń – mruknął Sam. – Ciekawe, w moich tumsach nigdy nie wyrosły żadne ładne kamyki.

– Ja nawet nie biorę tabletek na zgagę! Spytajcie mojego lekarza. Dał mi coś o wiele lepszego...

Komórka Sama nie przestawała wibrować. Zerwał ją z paska i warknął:

– Czego!

– Mówi...

– Wiem, kto mówi – uciął. – Czego chcesz?

– Ja w sprawie tej listy, którą nam dałeś.

– Tak?

– Dopasowaliśmy trzy niekompletne odciski z bagażnika samochodu kuriera.

Sam uśmiechnął się zimno.

– Kirby czy White?

– Żaden z nich.

– Peyton Hall? Ted Sizemore? Blisko. Jego córka.

Sam zrobił minę, jakby telefon nasikał mu do ucha.

– Co?!

– Sharon Sizemore. Prawy kciuk, prawy wskazujący.

Sam przypomniał sobie Kate stojącą samotnie w korytarzu i czekającą, aż oni aresztują niewłaściwego człowieka. Rzucił się biegiem do drzwi.

Rozdział 70

Scottsdale, poniedziałek, 9,25

Kate przestąpiła z nogi na nogę. Była zdumiona, jak długo może trwać aresztowanie, ale przypomniała sobie, że przecież mieli jeszcze przeszukać pokój. Miała ochotę tłuc głową o ścianę. Gdyby wcześniej o tym pomyślała, upierałaby się, żeby nie zostawiali jej w korytarzu. Choć pewnie nic by jej z tego nie przyszło. Sam był równie uparty jak ona.

Była to jedna z rzeczy, które w nim lubiła.

Jakiś dźwięk zwrócił jej uwagę. Z nadzieją spojrzała w stronę pokoju Peytona, ale zobaczyła tylko wózek pokojówki, wyładowany stertami ręczników. Pchająca go dziewczyna była zbyt niska, by widzieć cokolwiek przed sobą. O mało nie wjechała w kobietę, która wychodziła tyłem z pokoju, ciągnąc za sobą walizkę.

– Uważaj – rzuciła Sharon ostro.

– Przepraszam, seniora.

Sharon obciągnęła brązowy żakiet na czarnej bluzce i ruszyła do windy. Na końcu korytarza zobaczyła kobietę, opartą o ścianę, jakby na kogoś czekała. Wyglądała dziwnie znajomo.

Obojętnie wcisnęła guzik windy. Kimkolwiek była ta kobieta, nie miało to już znaczenia. Nic nie miało. Ona się stąd wynosi.

Kate uśmiechnęła się odruchowo, zastanawiając się, czy Sharon Sizemore wie, jak fatalnie wykorzystywał ją jej chłopak.

Czekały na windę z wymuszoną uprzejmością obcych osób w publicznym miejscu. Kate poczuła ulgę na widok Sama idącego w jej stronę wielkimi krokami.

– Szybko poszło – powiedziała. – Już po...

W tej chwili zobaczyła glocka przy jego prawym udzie.

Ogarnęło ją złe przeczucie. Może chodziło o zaciętą linię ust Sama. A może o błysk najzwyklejszego strachu w oczach Sharon, kiedy dostrzegła broń.

Sharon sięgnęła do torebki.

Sam podniósł glocka.

Drzwi windy otworzyły się. Wyjrzały z nich dwie dziewczynki z ręcznikami z basenu i plastikowymi okularkami pływackimi.

Sharon wyszarpnęła z torebki pistolet z krótką lufą i skoczyła w stronę otwartej windy.

Bez zastanowienia Kate rzuciła się na nią, spychając ją na bok. Drzwi windy zacięły się na walizce. Kate potknęła się o nią.

Sam dopadł do windy w chwili, kiedy obie kobiety, szamocząc się, runęły na podłogę korytarza. Upadek oszołomił Kate na tyle, że Sharon zdołała uzyskać przewagę. Sam dostrzegł broń w jej ręce. Kopnął. Sharon krzyknęła, kiedy pękł jej nadgarstek.

I wciąż krzyczała, kiedy kopniakiem odsunął pistolet, odciągnął jej głowę do tyłu, trzymając za włosy, i wcisnął lufę glocka w podbródek.

– Nie ruszaj się – powiedział. – Nie dawaj mi pretekstu. Sharon spojrzała na niego i znieruchomiała.

– W porządku, Kate? – spytał, nie odrywając oczu od więźnia.

– Tak. Co z dzieciakami?

– Nic im nie jest, dzięki tobie. – Zerknął na dzieci. – Prawda, dziewczynki? Nie martwcie się. Jestem z FBI. Dobry facet.

Kate spojrzała na płonące oczy Sama i pistolet wciśnięty pod brodę Sharon. Starsza dziewczynka też na niego patrzyła. Nagle wypchnęła walizkę z windy. Drzwi zamknęły się i kabina zjechała na dół.

– Zdaje się, że nie wyglądałeś jej na dobrego faceta – powiedziała Kate.

Rozdział 71

Phoenix wieczór, pięć dni później

Kate siedziała na skórzanej kanapie koloru khaki i patrzyła na Sama, który wyszedł właśnie z kuchni z dwoma parującymi kubkami kawy. Jego ruchy były swobodne i męskie, tak jak wystrój mieszkania. Podał jej kubek, wziął ze stolika pilota od telewizora i usadowił się na kanapie obok niej. Tuż obok, ramię przy ramieniu, udo przy udzie. Oparła się o jego silne, ciepłe ciało i westchnęła.

– Robisz lepszą kawę niż ja – powiedziała, salutując mu kubkiem.

– Sam ją mielę.

– Rany. Zbyt dużo kłopotu. Pocałował ją w nos i skubnął kącik jej ust.

– Z dobrymi rzeczami nigdy nie jest za dużo kłopotu. A rzeczy świetne są warte każdego wysiłku.

Uśmiechnęła się i upiła ożywczy łyk kofeiny. Przez ostatnie tygodnie miała za mało snu, a za dużo adrenaliny.

Ekran ożył. Telewizor był jednym z tych plazmowych cacek, grubych na pięć centymetrów i szerokich na metr.

– Przy twoim telewizorze mój wygląda jak eksponat muzealny – powiedziała, ziewając.

– Fakt.

– Ale działa. A jak coś działa, to tego nie wyrzucam.

– Zauważyłem. – Spojrzał na nią poważnie. – Jesteś lojalna.

– Cocker spaniel też jest.

Roześmiał się, zastanawiając się, jak przeżył te wszystkie lata, zanim poznał Kate. Z całą pewnością życie nie było takie przyjemne.

– Patrz, Kennedy powiedziała Kate, wskazując telewizor. Sam spojrzał na ekran.

– Rzeczywiście, Kennedy. W całej okazałości, adorowany przez wielkie niebieskie oczy Tawny Dawn.

Kamera zmieniła kąt i cofnęła się.

– A oto i Doug Smith, i... – Kate zawahała się, nie mogąc sobie przypomnieć.

– Raul Mendoza – podpowiedział Sam. – Z Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

– A ten trzeci to kto?

Kapitan policji w Phoenix. Ralston, bodajże.

– A gdzie Mario? – zapytała Kate, marszcząc brwi. – On też jest z miejscowej policji.

– W domu, z żoną i dziećmi, jeśli miał farta.

– Ale przecież on bardzo pomógł przy...

– Cała grupa operacyjna nie zmieściłaby się na ekranie – przerwał jej Sam.

Kate sięgnęła po pilota i włączyła dźwięk.

– ...że pan tu z nami jest – powiedziała Tawny seksownym głosem. – Wiem, jak zapełniony jest pański terminarz.

Kennedy skinął łaskawie głową, z miną bardzo zajętego człowieka.

– Na ekranie wygląda na ważniejszego niż na żywo – zauważyła Kate.

– Chcesz powiedzieć, że podoba ci się z tej odległości? – spytał sucho Sam.

– Tak. Im dalej, tym lepiej.

– Wszyscy w Phoenix znów możemy spać spokojnie, dzięki FBI. Panie Kennedy, czy może nam pan opowiedzieć, w jaki sposób rozbiliście ten bezwzględny gang?

– Jak zwykle – mruknął Sam. – Wysługując się podwładnymi.

– Cii. Chcę posłuchać.

Sam przewrócił oczami i napił się kawy.

– Przede wszystkim chcę, by było jasne, że choć to FBI nadzorowało działania grupy operacyjnej, pomagało nam Biuro Bezpieczeństwa Narodowego i wiele departamentów policji w całym kraju; z Nowego Jorku, Florydy, Chicago, Phoenix i Los Angeles.

– Przejdź do rzeczy – mruknęła Kate.

– Już przeszedł – powiedział Sam. – Jedna wielka szczęśliwa rodzina stróżów prawa kłania się podatnikom.

– Dzięki wspólnej pracy doprowadziliśmy przed oblicze sprawiedliwości jeden z najbardziej brutalnych gangów, jaki miałem nieszczęście widzieć na amerykańskiej ziemi.

– Teflonowy gang – rzuciła z przejęciem Tawny. Na pierwszy rzut oka potrafiła rozpoznać chwytliwe hasło.

– Tak jest. – Kennedy posłał jej uśmiech, jakim obdarza się psa, który robi sztuczki na komendę. – Ten gang nie zadowalał się okradaniem kurierów i ciężko pracujących biznesmenów. Kiedy grupa operacyjna zaczęła zaciskać pętlę, teflonowy gang zaczął mordować ludzi, którzy posiadali informacje na jego temat.

– Czy to właśnie spotkało państwa Purcellów? zapytała Tawny.

– Nie mogę tego powiedzieć, by nie wpływać na osąd przysięgłych. Po twarzy Tawny przemknęło zniecierpliwienie.

- Rozumiem, że istnieje związek między teflonowym gangiem a Los Angeles, gdzie niedawno zostali zamordowani Jose de Santos i Eduardo Piedro Selva de los Santos.

- Tak. Sądzimy, że teflonowy gang zazębiał się z gangami latynoskimi, które polowały na kurierów.

- To prawda? – zapytała Kate, odwracając się do Sama.

- Teraz już tak.

- ...badamy liczne tropy, które ukazują powiązania między tymi gangami – ciągnął Kennedy.

– Ale naprawdę? – nalegała Kate. Sam ściszył dźwięk. Jak na jeden wieczór miał dość bzdur służących prywatnym interesom.

- Takie medialne przedstawienie – wyjaśnił – ma określić, co od tej chwili będzie stanowić prawdę dla publiczności. Kennedy cały czas obstawał przy latynoskich gangach. Nie może teraz nagle przyznać, że cała ta fala zbrodni była rodzimej produkcji. To by nie wyglądało dobrze.

- Więc o to w tym wszystkim chodzi – powiedziała Kate, machając ręką w stronę telewizora. – Żeby dobrze wyglądać.

- Wszyscy, których widzisz, w ciągu miesiąca dostaną listy pochwalne od prezydenta. A zaraz potem przyjdą awanse.

– Przecież to ty odwaliłeś większość roboty!

– I co z tego?

Kate otworzyła usta. Nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Pewnie chciałaś wspomnieć coś o sprawiedliwości – powiedział Sam, spoglądając na nią spod oka.

– Eee...

- Zawarłem z Kennedym układ, który mnie satysfakcjonuje – ciągnął Sam. – To jedyna „sprawiedliwość”, jaka mnie obchodzi. Wyprostowała się.

– Jaki układ?

– Nie będę udzielał wywiadów na temat zwyrodniałej córki Teda Sizemore’a, która zabrała ze sobą tylko jedną parę rękawiczek, rozerwała je o zadzior w bagażniku i zostawiła kilka niekompletnych odcisków palców w samochodzie wynajętym przez Lee Mandela. – Sam upił łyk kawy. – Nie będę opowiadał, jak doiła Sizemore Security Consulting z informacji, używała ich, by tuczyć kilka zagranicznych kont, i ukradła Siedem Grzechów, żeby wrobić swojego kochanka Peytona Halla.

Kate kiwnęła głową.

– Nie powiem żadnemu reporterowi – ciągnął Sam – jak John „Tex” White przyznał, że Kirby przyjmował rozkazy od mechanicznego głosu, łącznie z poleceniem zabicia de Santosów. Nie powiem, jak w mieszkaniu Sharon w L.A. gliny znalazły wokoder, blond perukę i żelowy biustonosz. Nie powiem, jak Peyton Hall posuwał Sharon, jednocześnie wykradając informacje z jej komputera, i wykorzystywał je, by napychać własną zamorską kabzę, ubijając interesy z Latynosami, łącznie z praniem pieniędzy, co w całej sprawie było najbardziej zbliżone do wizji Kennedy’ego.

– Sharon i Peyton. Niezła para.

– Jedno warte drugiego. Kate zmarszczyła brwi.

– Dlaczego ona to zrobiła? Aż tak bardzo nienawidziła ojca? Sam zastanawiał się nad tym przez chwilę.

- Myślę, że nienawidziła całego tego męskiego klubu równie mocno jak ojca. Chciała udowodnić, że potrafi z nich zrobić idiotów.

– I przez jakiś czas robiła. A potem to oni z niej zrobili idiotkę.

– Czyżby? – zaoponował Sam. – Pozostawiony sam sobie Kennedy wykopałby tę sprawę na ciemną stronę księżyca. Trzeba było upartej, odważnej i bardzo bystrej kobiety, żeby złapać mordercę Lee. Mówię o tobie, kochanie.

– I upartego, odważnego i bardzo bystrego agenta FBI, który jej pomógł.

Sam roześmiał się ponuro.

– Widocznie nie jestem aż taki bystry, bo inaczej byłbym tam, w telewizji, razem z resztą pupilków Kennedy’ego.

– To była druga część tego układu, prawda? – spytała po chwili.

– Co?

– Że nie dostaniesz żadnej pochwały, oficjalnej ani prywatnej, za rozwiązanie tej sprawy. – Podniosła głos, odgarniając niecierpliwie włosy z twarzy. – Ten sukinsyn Kennedy przypisze sobie całą zasługę.

– Niech sobie przypisze. Ja mam, czego chciałem.

– Tak?

– Tak.

– A co mianowicie?

– Ciebie.

Kate zamrugała.

- Kennedy już złożył podanie o moje przeniesienie do Fargo – powiedział Sam. – Nie sądziłem, żebyś chciała szlifować kamienie w Dakocie Północnej, więc dogadałem się z tym dupkiem i moje przeniesienie trafiło do kosza. Oczywiście nie mogę zagwarantować, że uda mi się nie wpakować w kłopoty przez następne trzy lata, dziesięć miesięcy i siedemnaście dni...

– Kto by to liczył? – zapytała z uśmiechem.

– Ja liczę. To strasznie długo, jeśli przez ten czas mam nie wkurzyć Kennedy’ego.

- Nie przejmuj się aż tak bardzo. Jeżeli tylko będziesz mi parzył kawę, mogę szlifować kamienie gdziekolwiek.

Posłał jej przeciągłe spojrzenie, jedno z tych, które rozpalały każdą cząstkę jej ciała.

– Jesteś pewna? – zapytał poważnie. Spojrzała mu w oczy.

– Całkowicie.

– Trzymam cię za słowo.

– Wolałabym, żebyś trzymał mnie.

– Nie ma sprawy.