Rachael Thomas

Powrót do Mediolanu

Tłu​ma​cze​nie:

Han​na Urbań​ska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ryk sil​ni​ka spor​to​we​go auta za​kłó​cił po​po​łu​dnio​wą ci​szę, przy​po​mi​na​jąc Char​-

lie wy​da​rze​nia, przed któ​ry​mi pró​bo​wa​ła uciec od roku. Do​ra​sta​ła w osza​ła​mia​-
ją​cym świe​cie wy​ści​gów sa​mo​cho​do​wych, ale po śmier​ci bra​ta zna​la​zła schro​-
nie​nie w swo​im sank​tu​arium ‒ dom​ku z ogród​kiem na wsi. W tym miej​scu czu​ła
się bez​piecz​na, ale te​raz in​stynkt ostrzegł ją, że jej spo​kój może zo​stać za​kłó​co​-
ny. Nie mo​gła się po​wstrzy​mać i wsłu​chi​wa​ła się z uwiel​bie​niem w nie​moż​li​wy
do po​my​le​nia z żad​nym in​nym dźwię​kiem, gar​dło​wy war​kot sil​ni​ka V8, któ​ry
zwal​niał na alej​ce koło jej ogro​du. Prze​sta​ła my​śleć o za​sa​dze​niu kwia​tów na​-
stęp​nej wio​sny, owład​nę​ły nią wspo​mnie​nia. Sta​nę​ły jej przed ocza​mi ob​ra​zy
szczę​śli​wych cza​sów i te, któ​re wią​za​ły się z chwi​lą, kie​dy jej świat ru​nął. Sie​-
dzia​ła na tra​wie w rogu ogro​du i nie wi​dzia​ła sa​mo​cho​du po dru​giej stro​nie ży​-
wo​pło​tu, ale wie​dzia​ła, że był po​tęż​ny i dro​gi, i że za​trzy​mał się przed jej dom​-
kiem. Sil​nik umilkł i tyl​ko śpiew pta​ków za​kłó​cał spo​kój an​giel​skiej wsi. Za​mknę​-
ła oczy, prze​szył ją dreszcz. Nie chcia​ła wi​zyt z prze​szło​ści, na​wet je​śli go​ście
mie​li do​bre in​ten​cje. Ten nie​ocze​ki​wa​ny gość mu​siał przy​je​chać w imie​niu jej
ojca; na​ci​skał na nią od ty​go​dni, żeby wró​ci​ła do świa​ta.

Usły​sza​ła trzask za​my​ka​nych drzwi i kro​ki na dro​dze. Parę se​kund póź​niej

żwir na ścież​ce za​zgrzy​tał i wie​dzia​ła, że kto​kol​wiek to jest, zo​ba​czy go za parę
se​kund.

‒ Scu​si. – Ni​ski mę​ski głos za​sko​czył ją bar​dziej niż to, że mó​wił po wło​sku,

i pod​sko​czy​ła, jak​by była dziec​kiem, któ​re przy​ła​pa​no z ręką w pusz​ce ze słod​-
ko​ścia​mi.

Zo​ba​czy​ła pra​wie dwu​me​tro​we​go, ciem​no​wło​se​go Wło​cha i ode​bra​ło jej to

zdol​ność my​śle​nia, nie wspo​mi​na​jąc o mo​wie ‒ mo​gła na nie​go je​dy​nie pa​trzeć.
Był ubra​ny spor​to​wo, ale miał na so​bie de​si​gner​skie dżin​sy, któ​re sma​ko​wi​cie
opi​na​ły jego uda, a mimo że po​ja​wił się zni​kąd, wy​da​wał się dziw​nie zna​jo​my. Na
ciem​ną ko​szu​lę miał na​rzu​co​ną skó​rza​ną kurt​kę i był kwin​te​sen​cją wy​obra​żeń
wło​skie​go męż​czy​zny. Pew​ny sie​bie, ema​nu​ją​cy sek​sa​pi​lem. Jego wło​sy opa​da​ły
na kark, były gę​ste i lśni​ły w słoń​cu, a na opa​lo​nej twa​rzy wi​dać było ślad za​ro​-
stu, któ​ry pod​kre​ślał je​dy​nie przy​stoj​ne rysy. Ale to in​ten​syw​ność spoj​rze​nia
czar​nych oczu, któ​ry​mi ją prze​szy​wał, spra​wi​ła, że ode​bra​ło jej dech.

‒ Szu​kam Char​lot​te War​ring​ton.
Jego ak​cent był wy​raź​ny i nie​sa​mo​wi​cie sek​sow​ny, tak jak spo​sób, w jaki wy​-

mó​wił jej imię, piesz​cząc je tak, że za​brzmia​ło nie​mal jak me​lo​dia. Zwal​czy​ła
chęć, by po​zwo​lić so​bie otu​lić się tym dźwię​kiem. Mu​sia​ła. Stra​ci​ła wpra​wę
w ra​dze​niu so​bie z ta​ki​mi męż​czy​zna​mi. Po​wo​li za​czę​ła zdej​mo​wać rę​ka​wi​ce
ogro​do​we, na​gle uświa​da​mia​jąc so​bie, że ma na so​bie swo​je naj​star​sze dżin​sy

i T-shirt, a wło​sy ścią​gnię​te z tyłu w coś, co tro​chę przy​po​mi​na​ło ku​cyk. Czy mo​-
gła się wy​kpić, nie przy​zna​jąc się, kim jest? Aro​gan​cja, któ​rą wi​dzia​ła w tych
ciem​nych oczach, spra​wi​ła, że za​pra​gnę​ła go za​szo​ko​wać. Bez wąt​pie​nia był
biz​ne​so​wym part​ne​rem jej bra​ta, któ​ry wcią​gnął go tak głę​bo​ko w świat luk​su​-
so​wych aut, że nie​mal za​po​mniał o ist​nie​niu swo​jej ro​dzi​ny. Po​czu​ła gwał​tow​ny
przy​pływ obu​rze​nia.

‒ Co mogę dla pana zro​bić, pa​nie…? – Py​ta​nie za​wi​sło wy​zy​wa​ją​co w ota​cza​-

ją​cym ich cie​płym po​wie​trzu. Sta​ła wy​pro​sto​wa​na, mie​rząc się z jego zdzi​wio​-
nym spoj​rze​niem. Jego wzrok błą​dził po jej cie​le, oce​nia​jąc nie​dba​ły wy​gląd.

‒ Je​steś sio​strą Se​ba​stia​na? – W jego sło​wach sły​chać było oskar​że​nie i nie​do​-

wie​rza​nie, ale nie do​strze​gła tego, bo gdy usły​sza​ła imię bra​ta, ogar​nął ją żal,
z któ​rym wy​da​wa​ło się, że wresz​cie za​czy​na so​bie ra​dzić.

Po​czu​ła po​trze​bę obro​ny, cho​ciaż nie wie​dzia​ła, skąd się to wzię​ło.
‒ Tak – po​wie​dzia​ła krót​ko, sły​sząc we wła​snym gło​sie iry​ta​cję. – A ty to…?
Za​da​ła mu to py​ta​nie, mimo że zna​ła od​po​wiedź i nie chcia​ła jej sły​szeć. Za​ci​-

snę​ła dło​nie w pię​ści, wie​dząc, że to je​dy​ny męż​czy​zna, któ​re​go ni​g​dy nie chcia​-
ła po​znać. To on był win​ny temu, że Se​ba​stian się od niej od​su​nął i że zgi​nął. I to
ten męż​czy​zna jej te​raz szu​ka. Jak​by to nie wy​star​czy​ło, po​czu​ła do nie​go po​żą​-
da​nie, od pierw​szej chwi​li, gdy go zo​ba​czy​ła. Już się za to nie​na​wi​dzi​ła. Jak mo​-
gła czuć co​kol​wiek poza obrzy​dze​niem do ko​goś, kto za​brał jej bra​ta?

‒ Ro​sel​li – po​wie​dział i po​stą​pił ku niej przez świe​żo sko​szo​ny traw​nik, po​-

twier​dza​jąc jej naj​gor​sze po​dej​rze​nia.

Gdy pod​cho​dził, uśmiech​nął się do niej, ale jego oczy nie za​wtó​ro​wa​ły ustom.
‒ Ales​san​dro Ro​sel​li.
Spoj​rza​ła na nie​go, a on się cof​nął. Czy po​czuł siłę jej gnie​wu? Mia​ła taką na​-

dzie​ję. Za​słu​gi​wał na to, na​wet na wię​cej.

‒ Nie mam panu nic do po​wie​dze​nia, pa​nie Ro​sel​li.
Sta​ła sztyw​no, pa​trząc mu w oczy i pró​bu​jąc nie czuć tego, jak nią dzia​łał, bez

wsty​du, bez po​czu​cia winy.

‒ A te​raz pro​szę wyjść.
Prze​szła koło nie​go, idąc przez traw​nik w stro​nę domu, pew​na, że odej​dzie, że

jej zim​ne po​że​gna​nie wy​star​czy. Gdy go mi​ja​ła, po​czu​ła jego nie​sio​ny wia​trem
za​pach. Czy​sty, cu​dow​nie mę​ski. Po​czu​ła w gło​wie pust​kę, nie mo​gła zła​pać od​-
de​chu. Zde​gu​sto​wa​na samą sobą, tym, jak roz​pra​szał jej my​śli, ru​szy​ła sta​now​-
czym kro​kiem w stro​nę domu.

‒ Nie.
To jed​no sło​wo wy​po​wie​dzia​ne głę​bo​kim gło​sem, z wło​skim ak​cen​tem, za​trzy​-

ma​ło ją w pół kro​ku, jak​by na​gle po​czu​ła zi​mo​wy chłód, któ​ry po​krył wszyst​ko
bia​ły​mi krysz​ta​ła​mi. Prze​szedł ją dreszcz stra​chu. Bała się nie tyl​ko męż​czy​zny
sto​ją​ce​go nie​opo​dal, ale tego wszyst​kie​go, co sobą re​pre​zen​to​wał. Po​wo​li od​-
wró​ci​ła się, by na nie​go spoj​rzeć.

‒ Nie mamy o czym roz​ma​wiać. Wy​ra​zi​łam się co do tego ja​sno, od​po​wia​da​jąc

na pań​ski list po śmier​ci Se​ba​stia​na.

Śmierć Se​ba​stia​na.
Cięż​ko było po​wie​dzieć te sło​wa na głos. Przy​znać, że brat od​szedł, że już go

ni​g​dy nie zo​ba​czy. Ale gor​sze było to, że męż​czy​zna za to od​po​wie​dzial​ny miał
tu​pet, by zi​gno​ro​wać jej prze​peł​nio​ną ża​ło​bą proś​bę i wtar​gnął do jej sank​tu​-
arium.

‒ Ty może nie, ale ja ow​szem. – Pod​szedł bli​żej, zbyt bli​sko. Nie od​wró​ci​ła

wzro​ku i za​uwa​ży​ła brą​zo​we iskier​ki w jego oczach i za​ci​śnię​te moc​no usta. Był
męż​czy​zną, któ​ry za​wsze ro​bił to, co chciał, bez li​cze​nia się z kim​kol​wiek. Na​-
wet nie zna​jąc jego re​pu​ta​cji, nie mia​ła​by co do tego wąt​pli​wo​ści.

‒ Nie chcę cię słu​chać.
Nie chcia​ła na​wet z nim roz​ma​wiać. Mógł rów​nie do​brze za​mor​do​wać jej bra​-

ta. Nie chcia​ła na nie​go pa​trzeć, po​zna​wać go, ale coś, ja​kiś nie​za​prze​czal​nie
zwie​rzę​cy in​stynkt zmu​szał ją do tego, więc mu​sia​ła moc​no wal​czyć, by utrzy​-
mać tę mie​szan​kę gnie​wu i ża​ło​by pod kon​tro​lą. Za​ła​ma​nie emo​cjo​nal​ne nie było
czymś, co chcia​ła​by po​ka​zy​wać pu​blicz​nie, zwłasz​cza ko​muś, z kim nie chcia​ła
się na​wet spo​tkać.

‒ I tak to po​wiem.
Jego głos ob​ni​żył się, na​bie​ra​jąc chra​pli​we​go brzmie​nia, a ona za​sta​na​wia​ła

się, któ​re z nich bar​dziej wal​czy ze sobą o za​cho​wa​nie spo​ko​ju. Unio​sła brew
w nie​mym py​ta​niu i pa​trzy​ła, jak Ales​san​dro za​ci​ska szczę​ki, a jego usta zmie​-
nia​ją się w cien​ką li​nię. Do​brze, do​pie​kła mu. Po​czu​ła sa​tys​fak​cję i ode​szła, de​-
spe​rac​ko pra​gnąc schro​nić się w bez​piecz​nych ścia​nach domu. Nie chcia​ła słu​-
chać tego, co on ma do po​wie​dze​nia.

‒ Je​stem tu, bo Se​ba​stian po​pro​sił mnie, że​bym przy​je​chał. – Jego sło​wa i ten

głę​bo​ki ak​cent spra​wi​ły, że mu​sia​ła się za​trzy​mać.

‒ Jak śmiesz? – Od​wró​ci​ła się gwał​tow​nie, by na nie​go spoj​rzeć, tra​cąc reszt​ki

sa​mo​kon​tro​li. – Je​steś tu z po​wo​du po​czu​cia winy.

‒ Mo​jej winy? – Po​stą​pił ku niej, szyb​ko skra​ca​jąc stwo​rzo​ny mię​dzy nimi dy​-

stans, a jego oczy lśni​ły twar​do.

Ser​ce wa​li​ło jej w pier​si i po​czu​ła mięk​kość ko​lan, ale nie za​mie​rza​ła mu tego

oka​zać.

‒ To two​ja wina. To ty je​steś od​po​wie​dzial​ny za śmierć Se​ba​stia​na.
Te sło​wa za​wi​sły mię​dzy nimi, a słoń​ce scho​wa​ło się za chmu​rą, jak​by wy​czu​-

wa​jąc kło​po​ty. Pa​trzy​ła, jak jego przy​stoj​na twarz tę​że​je, jak prze​my​ka po niej
cień po​czu​cia winy, ale to było mgnie​nie oka, szyb​ko za​stą​pił je gniew, wy​ostrza​-
jąc jego rysy. Był tak bli​sko, gó​ro​wał nad nią i ża​ło​wa​ła, że nie ma na so​bie szpi​-
lek, któ​re wcze​śniej no​si​ła sta​le, tuż przed tym, jak jej ży​cie wy​wró​ci​ło się do
góry no​ga​mi. Pa​trzy​ła mu w oczy, go​to​wa zmie​rzyć się z jego agre​syw​ną po​sta​-
wą.

‒ Je​śli, jak to uję​łaś, by​ła​by to moja wina, to nie cze​kał​bym rok, żeby tu przy​-

je​chać. – Jego głos był zim​ny i spo​koj​ny, a oskar​ży​ciel​sko pa​trzą​ce oczy zmie​ni​ły
ko​lor na lśnią​cy bursz​tyn.

Pod​szedł jesz​cze krok bli​żej, tak bli​sko, że mógł​by ją po​ca​ło​wać. Ta myśl ją za​-

szo​ko​wa​ła, ale po​wstrzy​ma​ła się od od​su​nię​cia się od nie​go naj​da​lej, jak mo​gła.
Nie zro​bi​ła nic złe​go. To on był win​ny. To on nie​pro​szo​ny wkro​czył w jej ży​cie.

‒ To pana sa​mo​chód się roz​bił, pa​nie Ro​sel​li.
Mu​sia​ła się zmu​szać do mó​wie​nia, a jego bli​skość nie​mal to unie​moż​li​wia​ła.
‒ Twój brat i ja za​pro​jek​to​wa​li​śmy ten sa​mo​chód. Stwo​rzy​li​śmy go ra​zem.
Jego ni​ski głos prze​peł​nio​ny był bó​lem. Czy może tyl​ko to so​bie wy​obra​zi​ła,

wi​dząc w nim swo​ją ża​ło​bę?

‒ Ale to Se​ba​stian wziął go na jaz​dę prób​ną. – Wal​czy​ła ze wspo​mnie​nia​mi,

któ​re wy​cią​gał. Z de​mo​na​mi, któ​re my​śla​ła, że uda​ło jej się za​mknąć głę​bo​ko.

Nic nie od​po​wie​dział, a ona sta​ła, pa​trząc mu w oczy. Ser​ce wa​li​ło jej jak sza​-

lo​ne i gdzieś w głę​bi du​szy wie​dzia​ła, że nie po​wo​do​wa​ły tego tyl​ko wspo​mnie​nia
o Se​ba​stia​nie. Mia​ło to też zwią​zek z tym męż​czy​zną. In​stynk​tow​nie re​ago​wa​ła
na jego obec​ność i nie zno​si​ła go za to.

‒ Nie przy​słu​ży​ło się two​jej fir​mie to, że do​brze za​po​wia​da​ją​cy się kie​row​ca

raj​do​wy zgi​nął, ja​dąc pro​to​ty​pem no​we​go sa​mo​cho​du. – Jej głos prze​peł​nio​ny był
ja​dem, chcia​ła go spro​wo​ko​wać. Jed​no​cze​śnie ża​ło​wa​ła, że nie może uciec
i scho​wać się od wspo​mnień, ale też od tego, jak dzia​ła​ło na jej cia​ło spoj​rze​nie
jego mrocz​nych oczu.

Nie po​ru​szył się. Na​wet nie drgnął. Cał​ko​wi​cie nad sobą pa​no​wał, mimo że

jego oczy lśni​ły ostrym świa​tłem kłu​ją​cym jej du​szę.

‒ To nie przy​słu​ży​ło się ni​ko​mu. – Jego głos był lo​do​wa​ty i po​mi​mo cie​pła

wrze​śnio​we​go słoń​ca za​drża​ła, a on przy​glą​dał jej się, sto​jąc nie​ru​cho​mo, jak​by
chciał od​czy​tać wszyst​kie my​śli, któ​re go​ni​ły w jej gło​wie.

Po​czu​ła łzy na​pły​wa​ją​ce do oczu i za​ci​snę​ło jej się gar​dło. Nie bę​dzie pła​kać,

nie te​raz. Ni​g​dy. Skoń​czy​ła już z pła​ka​niem. Czas ru​szyć na​przód, czas zna​leźć
nową ścież​kę w ży​ciu. Jej czas w bla​sku ka​mer, kie​dy re​pre​zen​to​wa​ła ze​spół Se​-
ba​stia​na, już się skoń​czył. Wspo​mnie​nia były zbyt bo​le​sne, a ten czło​wiek z pie​-
kła ro​dem przy​wo​ły​wał je zno​wu.

‒ My​ślę, że po​wi​nien pan odejść, pa​nie Ro​sel​li. – Od​su​nę​ła się od nie​go, wy​-

cho​dząc z jego cie​nia w słoń​ce, któ​re wy​ło​ni​ło się zza chmur. – Ta roz​mo​wa mi
nie słu​ży.

Pa​trzył zmru​żo​ny​mi po​dejrz​li​wie ocza​mi, jak się od nie​go od​su​wa krok po kro​-

ku.

‒ Je​stem tu, bo Se​ba​stian mnie o to po​pro​sił.
Po​trzą​snę​ła gło​wą, a za​ła​ma​nie emo​cjo​nal​ne, któ​re​go się tak bała, było bli​sko.
‒ Mimo to chcę, by pan od​szedł.

Ales​san​dro za​mknął oczy i wes​tchnął, gdy Char​lie bie​gła przez ogród, zmie​-

rza​jąc ku otwar​tym drzwiom domu. Nie znał się na ko​bie​cej hi​ste​rii. Nie po​trze​-
bo​wał tego te​raz. Przez chwi​lę roz​wa​żał, żeby od​wró​cić się na pię​cie i odejść,
od​je​chać tak da​le​ko i tak szyb​ko, jak mógł. W koń​cu do​trzy​mał czę​ści obiet​ni​cy
zło​żo​nej Se​ba​stia​no​wi. Ale czy na​praw​dę chciał osią​gnąć tyl​ko tyle?

‒ Ma​le​di​zio​ne!

Za​klął gło​śno i ru​szył za nią przez prze​pięk​ne, pach​ną​ce grząd​ki la​wen​dy. Po​-

byt w tym ogro​dzie, peł​nym wspa​nia​łych kwia​tów i ro​ślin, przy​po​mniał mu cza​sy,
kie​dy opie​ko​wał się sio​strą, któ​ra do​cho​dzi​ła do sie​bie po wy​pad​ku sa​mo​cho​do​-
wym. No cóż, to wspo​mnie​nie na pew​no w ni​czym nie po​mo​że. Gdy zbli​żył się do
otwar​tych drzwi, usły​szał pe​łen fru​stra​cji jęk Char​lie. Nie za​pu​kał, nie za​trzy​-
mał się. Po pro​stu wszedł do środ​ka. Nie po​zwo​li się tak ła​two zbyć.

Ta ko​bie​ta upar​cie od​ma​wia​ła proś​bom bra​ta, któ​ry chciał, by przy​je​cha​ła do

Włoch i zo​ba​czy​ła sa​mo​chód, nad któ​rym ra​zem pra​co​wa​li. To było strasz​nie
iry​tu​ją​ce. Po​tem, po wy​pad​ku, za​ofia​ro​wał jej swo​je wspar​cie, ale nie spo​dzie​-
wał się od​mo​wy i zim​ne​go, wście​kłe​go za​prze​cze​nia jego ist​nie​nia. Z moc​no za​-
ci​śnię​ty​mi ra​mio​na​mi sie​dzia​ła przy ku​chen​nym sto​le, opu​ściw​szy w de​spe​ra​cji
gło​wę. Spoj​rza​ła na nie​go.

‒ Jak śmiesz?
Jej wście​kłe sło​wa za​wi​sły mię​dzy nimi w cia​snej prze​strze​ni. Stał wy​pro​sto​-

wa​ny, się​ga​jąc pra​wie gło​wą do ni​skie​go su​fi​tu sta​rej chat​ki, przyj​mu​jąc jej
gniew.

‒ Ro​bię to, bo obie​ca​łem coś Se​ba​stia​no​wi.
Pod​szedł bli​żej sto​łu, bli​żej niej, dzie​li​ło ich tyl​ko od​su​nię​te, jak​by nie​daw​no

opusz​czo​ne przez ko​goś krze​sło.

‒ Je​stem pew​na, że Se​ba​stian nie zmu​sił​by ni​ko​go, żeby przy​jeż​dżał i na​pa​sto​-

wał mnie w ten spo​sób.

Pa​trzył, jak jej peł​ne usta za​my​ka​ją się, po​wstrzy​mu​jąc dal​sze sło​wa, i po​czuł

naj​dziw​niej​sze pra​gnie​nie, by po​ca​ło​wać te war​gi, by po​sma​ko​wać jej wście​kło​-
ści i fru​stra​cji, by je z niej wy​ssać, za​stę​pu​jąc go​rą​cym po​żą​da​niem.

‒ Na​pa​sto​wał? – Zmarsz​czył brwi.
‒ Ow​szem. Prze​śla​do​wał. Na​zy​waj to, jak chcesz, ale on nie chciał​by tego.
Mó​wi​ła krót​ko i zwięź​le. Zi​ry​to​wa​na od​dy​cha​ła płyt​ko i szyb​ko. Jej pier​si fa​lo​-

wa​ły pod bluz​ką, przy​cią​ga​jąc jego uwa​gę. Hor​mo​ny pró​bo​wa​ły prze​jąć kon​tro​-
lę nad jego cia​łem, cze​go prze​cież nie chciał.

‒ Przy​rze​kłem mu, że za​bio​rę cię do Włoch i za​an​ga​żu​ję w pro​mo​cję.
Jego sło​wa za​brzmia​ły ostrzej, niż tego chciał, ale nie spo​dzie​wał się, że spo​-

tka ko​bie​tę, któ​ra wy​wo​ła w nim taką mie​szan​kę gnie​wu i ognia. Nie była tą
słod​ką i ra​do​sną dziew​czy​ną, o któ​rej opo​wia​dał Se​ba​stian; była sek​sow​na i na​-
mięt​nie roz​gnie​wa​na.

‒ On… co? – Ode​pchnę​ła krze​sło i przy​su​nę​ła się do nie​go bli​żej.
To nie był do​bry po​mysł, nie w chwi​li, gdy jego cia​ło re​ago​wa​ło tak sza​leń​czo

na jej sek​sow​ne kształ​ty. Chciał prze​su​nąć krze​sło, żeby stwo​rzyć ba​rie​rę, od​su​-
nąć się od niej. Może wte​dy mógł​by my​śleć o tym, po co tu przy​je​chał, a nie
o tym dłu​go za​nie​dby​wa​nym pra​gnie​niu ko​bie​ce​go cia​ła.

‒ Nie​dłu​go od​bę​dzie się pre​zen​ta​cja na​sze​go sa​mo​cho​du. Chciał​bym, że​byś

tam była.

Te sło​wa wy​po​wie​dział mi​mo​wol​nie. Miał dziw​ne wra​że​nie, że dziew​czy​na nad

nim pa​nu​je, rzu​ca na nie​go ja​kiś urok.

‒ Chcesz, że​bym tam była? – Jej głos uniósł się o okta​wę, a on za​wa​hał się, bo

uświa​do​mił so​bie, jak to mu​sia​ło dla niej za​brzmieć. Po​czuł małe ukłu​cie wy​rzu​-
tów su​mie​nia, ale ode​pchnął je na​tych​miast. Wie​dział, że ob​wi​nia​ła go za tam​tą
noc, a on nie mógł za​truć jej wspo​mnień, mó​wiąc praw​dę. Nie po obiet​ni​cy, któ​-
rą zło​żył.

‒ Se​ba​stian chciał, że​byś tam była.
Co się z nim dzia​ło? Nie spo​dzie​wał się ko​goś ta​kie​go jak ona. Nie wy​glą​da​ła

szy​kow​nie, trud​no mu było uwie​rzyć, że do nie​daw​na pro​wa​dzi​ła luk​su​so​we ży​-
cie. Więc cze​mu ta pro​sta, zwy​czaj​na wer​sja Char​lot​te War​ring​ton, roz​czo​chra​-
nej i po​bru​dzo​nej zie​mią tak gwał​tow​nie go pod​nie​ci​ła? Nie mógł się sku​pić,
a jego cia​ło za​le​wa​ło po​żą​da​nie, do​ma​ga​jąc się za​spo​ko​je​nia. Dziew​czy​na po​-
krę​ci​ła gło​wą.

‒ Nie, nie po​pro​sił​by o to. I nie zgi​nął​by, gdy​by nie ty i ten twój głu​pi sa​mo​-

chód.

‒ Wiesz, że żył dla wy​ści​gów, dla dresz​czu emo​cji i dla szyb​ko​ści. To ko​chał,

w tym był do​bry.

San​dro ode​pchnął wspo​mnie​nie wy​pad​ku, kosz​mar tego, co się sta​ło za​raz po

zde​rze​niu, któ​re, jak się oka​za​ło parę go​dzin póź​niej, było śmier​tel​ne dla Se​ba​-
stia​na. Mógł zro​zu​mieć i po​dzie​lać jej ból, ża​ło​bę, ale nie mógł po​zwo​lić, żeby
zrzu​ca​ła całą winę na nie​go. Ukry​wał praw​dę przed świa​tem i żąd​ny​mi plo​tek
me​dia​mi z sza​cun​ku do mło​de​go kie​row​cy, któ​ry szyb​ko stał się jego przy​ja​cie​-
lem. Te​raz przy​szła pora speł​nić ostat​nie ży​cze​nie Se​ba​stia​na. A on chciał, by
jego sio​stra była na pre​mie​rze, chciał, by za​apro​bo​wa​ła sa​mo​chód. I tak bę​dzie,
nie​waż​ne, ja​kim kosz​tem.

‒ Tak też zgi​nął. – W jej gło​sie za​brzmiał smu​tek i zo​ba​czył, że opa​dły jej ra​-

mio​na. Czy się roz​pła​cze? Po​czuł ukłu​cie pa​ni​ki.

Gdy pró​bo​wa​ła się opa​no​wać, on pa​trzył na małą, ty​po​wo an​giel​ską wiej​ską

kuch​nię. Z po​wa​ły zwi​sa​ły su​szą​ce się zio​ła, a zie​lo​ne ro​sły w do​nicz​kach na pa​-
ra​pe​cie okien​nym. Tuż obok nich, w ma​łej ram​ce, sta​ło zdję​cie Se​ba​stia​na
i Char​lie. Się​gnął po nie i zo​ba​czył, że dziew​czy​na prze​no​si wzrok na nie​go i na
zdję​cie, ale nie po​wie​dzia​ła nic, gdy pod​niósł je i przyj​rzał mu się. Jed​nak za​-
miast na przy​ja​cie​la pa​trzył na ko​bie​tę, któ​ra sta​ła obok, któ​rej wi​ze​ru​nek znał
z me​diów, ale ni​g​dy nie po​znał jej oso​bi​ście. Tą samą, któ​ra te​raz mia​ła na nie​go
prze​dziw​ny wpływ – a może to było tyl​ko jego su​mie​nie?

Na zdję​ciu jej oczy lśni​ły szczę​ściem, a sma​ko​wi​te peł​ne usta śmia​ły się ra​do​-

śnie. Opie​ra​ła się o spor​to​we auto, a jej brat, rów​nie szczę​śli​wy, obej​mo​wał ją
opie​kuń​czo ra​mie​niem i przy​tu​lał.

‒ Rzym. Dwa lata temu – po​wie​dzia​ła nie​mal szep​tem i po​czuł, jak się do nie​go

przy​su​wa. Od jej cia​ła biło cie​pło. – Za​nim za​an​ga​żo​wał się w twój pro​jekt
i o nas za​po​mniał.

Ode​tchnął głę​bo​ko, wdy​cha​jąc jej za​pach, lek​ki i kwia​to​wy, przy​po​mi​na​ją​cy ja​-

śmin po​mie​sza​ny z zie​mi​stym za​pa​chem zie​mi po pra​cy w ogro​dzie. Ostroż​nie
od​sta​wił zdję​cie, igno​ru​jąc oskar​że​nie w jej ostat​nich sło​wach. To nie była roz​-

mo​wa na te​raz.

‒ Je​ste​ście po​dob​ni.
‒ By​li​śmy.
To jed​no sło​wo obu​dzi​ło jego po​czu​cie winy, któ​re​go, jak so​bie wma​wiał, nie

po​wi​nien czuć, i któ​re, jak są​dził, uda​ło mu się wy​przeć. Po​wi​nien wie​dzieć, że
przy​je​cha​nie tu i zmie​rze​nie się z tą ko​bie​tą nie bę​dzie ła​twe. Że tyl​ko po​więk​-
szy po​czu​cie winy, za​miast je osła​bić. To, że wciąż ukry​wał przed wszyst​ki​mi
naj​mrocz​niej​szy se​kret Se​ba​stia​na, nie po​ma​ga​ło. Spoj​rzał na nią z góry, w jej
oczy prze​peł​nio​ne ta​kim smut​kiem, taką bez​bron​no​ścią, że ści​snę​ło mu się ser​-
ce. Chciał od​pę​dzić ten smu​tek, przy​wró​cić pe​łen szczę​ścia uśmiech na peł​ne
na​mięt​ne usta.

‒ Tego chciał, Char​lot​te – po​wie​dział mięk​ko, nie mo​gąc ode​rwać od niej

wzro​ku.

‒ Char​lie. Nikt nie na​zy​wa mnie Char​lot​te. Poza mat​ką – wy​szep​ta​ła. Ten ro​-

dzaj sek​sow​ne​go szep​tu przy​wykł sły​szeć od ko​biet po na​mięt​nym sek​sie. Wy​bu​-
chło w nim po​żą​da​nie, gdy wy​obra​ził ją so​bie le​żą​cą w jego łóż​ku, peł​ną za​do​wo​-
le​nia.

‒ Char​lie – po​wtó​rzył, pod​czas gdy w jego ży​łach pul​so​wa​ła głę​bo​ka pier​wot​-

na po​trze​ba. Na​praw​dę po​wi​nien prze​stać my​śleć o sek​sie. Czuł, że może nie​-
bez​piecz​nie skom​pli​ko​wać tę mi​sję. Była je​dy​ną ko​bie​tą, któ​rej nie po​wi​nien
pra​gnąć.

– Se​ba​stian chciał, że​byś tam była.
‒ Nie mogę.
Ten głos, gar​dło​wy szept, pod​że​gał jego mę​skie żą​dze, któ​re sta​ły się jesz​cze

bar​dziej dzi​kie.

‒ Ow​szem, mo​żesz – po​wie​dział i za​nim zdą​żył po​my​śleć, czu​le po​gła​dził

grzbie​tem dło​ni jej twarz. Jej skó​ra była mięk​ka i cie​pła. Jej od​dech stał się gło​-
śniej​szy, a oczy po​ciem​nia​ły, prze​sy​ła​jąc od​po​wiedź sta​rą jak świat.

Po​krę​ci​ła po​wo​li gło​wą, za​prze​cza​jąc, a on po​czuł pod pal​ca​mi jej po​ru​sza​ją​cy

się po​li​czek i aż za​ci​snął szczę​ki od tego in​ten​syw​ne​go do​zna​nia. Przy​po​mniał
so​bie, że ni​g​dy nie mie​sza biz​ne​su z przy​jem​no​ścia​mi, a tu prze​cież cho​dzi​ło
o biz​nes – i za​tu​szo​wa​nie upad​ku przy​ja​cie​la. Wspo​mniał nie​daw​ną roz​mo​wę
z jej oj​cem, swo​je za​pew​nie​nie, któ​re wią​za​ło go jesz​cze moc​niej z obiet​ni​cą,
wy​mu​szo​ną na nim przez Se​ba​stia​na, w chwi​li gdy ucho​dzi​ło z nie​go ży​cie.

‒ Twój oj​ciec są​dzi to samo.
To było jak wy​buch. Jak​by wy​strze​li​ły mię​dzy nimi fa​jer​wer​ki. Od​sko​czy​ła od

nie​go, krze​sło za​zgrzy​ta​ło gło​śno po pod​ło​dze, a jej oczy peł​ne były oskar​żeń.

‒ Mój oj​ciec? – Zszo​ko​wa​ny głos, wdarł się w jego my​śli, spro​wa​dza​jąc go do

rze​czy​wi​sto​ści. – Roz​ma​wia​łeś z moim oj​cem?

Char​lie była jak odrę​twia​ła. Jak śmiał roz​ma​wiać z jej oj​cem? I cze​mu oj​ciec

o tym nie wspo​mniał? Cze​mu nie ostrzegł jej, że Ales​san​dro Ro​sel​li, wła​ści​ciel
jed​nej z naj​więk​szych fa​bryk sa​mo​cho​do​wych we Wło​szech, bę​dzie jej szu​kał,

bę​dzie chciał, żeby zro​bi​ła coś, z czym nie może się jesz​cze zmie​rzyć? Wi​dzia​ła
go prze​cież wczo​raj. Po​wi​nien jej coś po​wie​dzieć.

‒ O czym do​kład​nie roz​ma​wia​łeś z moim oj​cem?
Mó​wi​ła twar​do, za​ci​snę​ła dło​nie na opar​ciu krze​sła, jak​by so​sna była ko​twi​cą

utrzy​mu​ją​cą jej my​śli na wo​dzy. Chwi​lę wcze​śniej za​sta​na​wia​ła się, jaki był​by
jego po​ca​łu​nek, pła​wi​ła się w mięk​kiej piesz​czo​cie jego pal​ców ni​czym odu​rzo​na
na​sto​lat​ka. Co so​bie my​śla​ła?

‒ Nie mia​łeś pra​wa.
‒ Skon​tak​to​wa​łem się z nim, żeby spy​tać, czy mogę cię od​wie​dzić z za​pro​sze​-

niem na pre​zen​ta​cję auta. Twój oj​ciec wie​dział, że tego pra​gnął Se​ba​stian.

Skrzy​żo​wał ra​mio​na na sze​ro​kiej pier​si i oparł się o ku​chen​kę, nie zry​wa​jąc

kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Po raz dru​gi tego po​ran​ka jej ra​mio​na opa​dły pod​dań​czo.
Przy​ci​snę​ła opusz​ki pal​ców do skro​ni i na chwi​lę za​mknę​ła oczy. Mia​ła na​dzie​ję,
że gdy je otwo​rzy, nie bę​dzie pa​trzeć na nią tak in​ten​syw​nie, tak prze​ni​kli​wie.
Ale nic się nie zmie​ni​ło. Te na​kra​pia​ne brą​zo​wo oczy, któ​re zda​wa​ły jej się tak
zna​jo​me, te​raz wręcz się w nią wwier​ca​ły. Jak​by chcia​ły do​trzeć pro​sto do ser​-
ca, szu​ka​jąc każ​de​go se​kre​tu, jaki kie​dy​kol​wiek mia​ła. Opu​ści​ła ręce i znów za​-
ci​snę​ła je na opar​ciu krze​sła.

‒ Nie po​wi​nie​neś roz​ma​wiać z moim oj​cem. On nie po​trze​bu​je przy​po​mnie​nia,

co stra​ci​li​śmy, a ja do​sko​na​le po​tra​fię zde​cy​do​wać, czy chcę się z tobą zo​ba​czyć,
czy nie, i czy chcę się za​an​ga​żo​wać w pro​mo​cję sa​mo​cho​du.

‒ A chcesz? – Uniósł brwi, a w ką​ci​ku jego ust za​tań​czył uśmiech. Tych sa​-

mych ust, któ​rych po​ca​łun​ki so​bie wy​obra​ża​ła.

Czy chce co? Skup się, Char​lie. Jej umysł wal​czył, by za​cząć znów ra​cjo​nal​nie

my​śleć. Nie wie​dzia​ła, cze​go chce poza tym, by nie po​zwo​lić temu męż​czyź​nie,
temu wspa​nia​łe​mu oka​zo​wi mę​sko​ści do​strzec, jak jest nie​pew​na i zmie​sza​na.

‒ Zde​cy​do​wa​nie nie chcia​łam się z tobą spo​ty​kać. – Unio​sła pod​bró​dek i zmu​-

si​ła się do za​cho​wa​nia spo​ko​ju. – Je​śli so​bie przy​po​mi​nasz, pro​si​łam, że​byś wy​-
szedł. Nie chcę w swo​im ży​ciu ani odro​bi​ny świa​ta wy​ści​gów i mo​to​ry​za​cji.

‒ Czy to dla​te​go za​szy​łaś się w głę​bi an​giel​skiej wsi?
Cie​ka​wość w jego gło​sie była oczy​wi​sta, a py​ta​nie pa​so​wa​ło do jego spo​so​bu

by​cia i za​mie​sza​nia, któ​re po​wo​do​wał samą swo​ją obec​no​ścią. Nie chcia​ła my​-
śleć o tych rze​czach, ale nie mia​ła wyj​ścia.

‒ Wy​co​fa​łam się z za​się​gu me​diów z sza​cun​ku dla bra​ta. Nie ukry​wam się –

po​wie​dzia​ła, świa​do​ma swo​je​go ostre​go tonu. – Nie mo​głam na​dal wy​stę​po​wać
przed ka​me​ra​mi, pro​mo​wać ze​spo​łu, nie po śmier​ci Se​ba​stia​na.

‒ Czy są​dzisz, że on chciał, by tak się sta​ło?
Opie​rał się o ku​chen​kę, a ona nie mo​gła nie pa​trzeć na jego bio​dra i po​tęż​ne

uda. Po​czu​ła dreszcz zmy​sło​wej na​mięt​no​ści. Cze​mu ze wszyst​kich męż​czyzn to
on wła​śnie jest dla niej tak atrak​cyj​ny?

‒ To zna​czy?
‒ Ta chat​ka jest uro​cza, ale ko​bie​ta taka jak ty nie po​win​na być tu uwię​zio​na

na za​wsze.

Spoj​rza​ła znów na jego twarz, po​dzi​wia​jąc krzy​wi​znę nosa i kształt ust. Pa​-

trzył jej pro​sto w oczy, nie​mal od​bie​ra​jąc moż​li​wość od​dy​cha​nia. Czy miał ra​cję?
Czy Se​ba​stian chciał​by, by się an​ga​żo​wa​ła? Po​tem wresz​cie do​tar​ły do niej jego
ostat​nie sło​wa.

‒ Co masz na my​śli, mó​wiąc, ko​bie​ta taka jak ja?
Ob​szedł stół, przy​tła​cza​jąc swo​ją syl​wet​ką małą kuch​nię. Ni​g​dy nie my​śla​ła

tak o tym po​miesz​cze​niu, nie do​pó​ki wszedł do nie​go Ales​san​dro Ro​sel​li. Za​trzy​-
mał się po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia, co ją ucie​szy​ło, bo wo​la​ła, żeby był
mię​dzy nimi fi​zycz​ny dy​stans.

‒ Ży​jesz szyb​ko. A ra​czej tak było. – Jego głos zmie​nił się w sek​sow​ne mru​cze​-

nie, a oczy wpi​ja​ły się w nią. Znów uświa​do​mi​ła so​bie, jak wy​glą​da w swo​ich
zwy​czaj​nych, znisz​czo​nych ubra​niach.

‒ Cóż, te​raz tak nie jest i nie za​mie​rzam do tego wra​cać. Nic, co ty czy mój oj​-

ciec po​wie​cie, nie zmie​ni mo​je​go zda​nia.

‒ Za​dbaj o moją małą Char​lie. Po​lu​bi cię – po​wie​dział twar​do i do​kład​nie wie​-

dzia​ła, kogo cy​tu​je. Tyl​ko Se​ba​stian na​zy​wał ją w ten spo​sób.

Usiadł na krze​śle. Da​wał znać, że ni​g​dzie się nie wy​bie​ra, a jego sło​wa spra​-

wi​ły, że sta​ła się nie​spo​koj​na. Nie​mal usły​sza​ła bra​ta.

‒ Nie wie​rzę ci.
Sta​ra​ła się ukryć swo​je zmie​sza​nie, ale przy​po​mnia​ła so​bie te​le​fo​ny bra​ta. Za​-

wsze pró​bo​wał ją zmu​sić, by znów za​czę​ła rand​ko​wać, wma​wia​jąc jej, że nie
wszy​scy męż​czyź​ni są tak bez ser​ca, jak jej były na​rze​czo​ny.

‒ Ni​g​dy by tego nie po​wie​dział.
Z nie​obec​nym spoj​rze​niem się​gnął po wczo​raj​szą ga​ze​tę lo​kal​ną. Wy​glą​dał,

jak​by przy​na​le​żał do tego domu, do tej kuch​ni. Spra​wiał wra​że​nie, że mu tu wy​-
god​nie.

‒ Ale to praw​da, cara.
‒ Dla cie​bie Char​lot​te. – Po​przed​nio zbyt ła​two po​go​dzi​ła się z tym zdrob​nie​-

niem i to ją zde​ner​wo​wa​ło. Ża​ło​wa​ła, że po​pro​si​ła go o na​zy​wa​nie sie​bie Char​-
lie.

‒ Char​lot​te… ‒ po​wie​dział tak po​wo​li, tak sek​sow​nie, jak​by pie​ścił każ​dą sy​la​-

bę. Po​czu​ła go​rą​co. Pró​bo​wa​ła igno​ro​wać pul​su​ją​ce w niej po​żą​da​nie. Co się
z nią, do li​cha, dzia​ło? Może za​po​mnia​ła już o szyb​kiej jeź​dzie, jak to ujął, na
zbyt dłu​go? Czy po​win​na mu uwie​rzyć, że Se​ba​stian chciał, by się za​an​ga​żo​wa​-
ła? Nie chcia​ła tego przy​zna​wać, ale te sło​wa spo​koj​nie mógł wy​po​wie​dzieć jej
brat.

‒ Co do​kład​nie po​wie​dział mój oj​ciec?
Mu​sia​ła od​wró​cić jego uwa​gę. Nie mo​gła stać tu dłu​żej, czu​ła, że po​że​rał ją

wzro​kiem. To było zbyt przy​tła​cza​ją​ce. Spoj​rzał na nią, a go​rą​co w jej trze​wiach
zwięk​szy​ło się. Jej brat miał ra​cję. Po​do​bał jej się, ale tyl​ko na pier​wot​nym po​-
zio​mie. To było tyl​ko po​żą​da​nie, nic wię​cej. Coś, co jest w sta​nie opa​no​wać, te​-
raz tego nie po​trze​bu​je.

‒ Po​wie​dział – dro​czył się z nią, uno​sząc su​ge​styw​nie brew – że czas, że​byś

wró​ci​ła za kie​row​ni​cę.

Jego sło​wa za​wi​sły cięż​ko w po​wie​trzu. Praw​dzi​we sło​wa. Czyż jej oj​ciec nie

po​wie​dział jej tego za​le​d​wie parę ty​go​dni wcze​śniej?

‒ Nie wie​dzia​łem, że za tą olśnie​wa​ją​cą fa​sa​dą po​ka​zy​wa​ną przed ka​me​ra​mi

kry​je się coś wię​cej, że umiesz pro​wa​dzić wy​ści​go​we auta.

Pa​trzył na nią zna​czą​co i mia​ła wra​że​nie, że pró​bu​je ją zi​ry​to​wać, we​pchnąć

na siłę w to, co jej brat chciał, żeby ro​bi​ła. Po​my​śla​ła o swo​jej pra​cy przy pro​mo​-
cji ze​spo​łu Se​ba​stia​na, o jeż​dże​niu z nimi na wszyst​kie wy​ści​gi na świe​cie, o wy​-
wia​dach. To było sza​lo​ne ży​cie, któ​re lu​bi​ła i w któ​rym się speł​nia​ła. Cięż​ko pra​-
cu​jąc, do​tar​ła na szczyt od sa​me​go dołu i na​uczy​ła się wszyst​kie​go, co moż​na
wie​dzieć o pro​wa​dze​niu sa​mo​cho​dów. Ka​me​ry po​ka​zy​wa​ły jej pięk​ny wi​ze​ru​nek,
ale ona za​wsze czu​ła się bez​piecz​niej, nie bę​dąc na świecz​ni​ku, ro​biąc to, co na​-
praw​dę ko​cha​ła ‒ pra​cu​jąc przy sa​mo​cho​dach i pro​wa​dząc je – cze​mu sprze​ci​-
wia​ła się jej mat​ka. Czy przy​szedł czas, by prze​stać się ukry​wać i znów stać się
czę​ścią tego świa​ta? Za​da​wa​ła so​bie to py​ta​nie, świa​do​ma jego wzro​ku, któ​ry
śle​dził każ​dy jej ruch.

‒ Był​byś za​sko​czo​ny – po​wie​dzia​ła flir​ciar​sko, za​ska​ku​jąc samą sie​bie. Co ona

wy​pra​wia? Ni​g​dy nie flir​to​wa​ła. To za​wsze przy​spa​rza​ło kło​po​tów. Wie​dzia​ła
o tym le​piej niż więk​szość lu​dzi i wi​dzia​ła to wie​lo​krot​nie w swo​jej pra​cy. Nie​-
win​ny flirt za​wsze pro​wa​dził do cze​goś wię​cej. Jej mat​ka pa​dła tego ofia​rą, po​-
rzu​ca​jąc ją i Se​ba​stia​na jako na​sto​lat​ków, gdy ru​szy​ła za swo​ją ów​cze​sną zdo​by​-
czą.

Uniósł brew, a jego oczy bły​snę​ły sek​sow​nie, co w nie​wy​tłu​ma​czal​ny spo​sób

przy​spie​szy​ło jej puls. To się mu​sia​ło skoń​czyć. Nie mo​gła dłu​żej stać pod jego
spoj​rze​niem, bo się roz​pu​ści.

‒ Mam na​dzie​ję, że się do​wiem.
Jego głos był ni​czym wark​nię​cie, od któ​re​go żo​łą​dek za​wią​zał jej się w su​peł.
‒ Kawy? – Dy​wer​sja była zde​cy​do​wa​nie wska​za​na, a kawa była pierw​szym, co

przy​szło jej na myśl.

‒ Si, gra​zie.
Wpływ, jaki na nie​go wy​wie​ra​ła, spra​wił, że au​to​ma​tycz​nie prze​szedł na wło​-

ski. Nie chciał kawy. Na​wet naj​lep​sze espres​so nie mo​gło uga​sić ognia w jego
cie​le. Pa​trzy​ła na nie​go, nie​świa​do​mie ob​li​zu​jąc war​gi, a on nie​mal jęk​nął, opa​-
no​wu​jąc się z wiel​kim wy​sił​kiem, by zo​stać przy sto​le i nie rzu​cić się na nią. Za​-
zwy​czaj po​do​ba​ły mu się ele​ganc​kie, szy​kow​ne ko​bie​ty i to, że pra​gnął tej zwy​-
czaj​nej, po​tar​ga​nej wer​sji Char​lie było dla nie​go zu​peł​nie nowe i nie​ocze​ki​wa​ne.
Było rów​nież cał​ko​wi​cie nie na miej​scu.

Pa​trzył, jak krę​ci się po kuch​ni, i po​dzi​wiał jej krą​gło​ści, kie​dy od​wró​ci​ła się do

nie​go ty​łem, by przy​go​to​wać kawę. Po​do​ba​ło mu się, że jej dżin​sy cia​sno opi​na​ją
uda, pod​kre​śla​jąc kształt po​ślad​ków. Roz​cią​gnię​ta ko​szul​ka, któ​rą mia​ła na so​-
bie, nie ukry​wa​ła przed jego wy​głod​nia​łym wzro​kiem wą​skiej ta​lii ani po​nęt​nych
pier​si. Po​da​ła mu ku​bek z roz​pusz​czal​ną kawą i usia​dła. Skrzy​wił się w my​ślach.
Nie lu​bił ta​kiej kawy, ale je​śli to mia​ło mu po​móc w prze​ko​na​niu jej, by po​je​cha​ła

na pre​zen​ta​cję sa​mo​cho​du, mu​siał wy​trwać. Na​pił się łyk, pa​trząc, jak dziew​czy​-
na dmu​cha na swój na​par, de​li​kat​nie go stu​dząc, a wi​dok jej ust był hip​no​ty​zu​ją​-
cy. Mu​siał nad sobą za​pa​no​wać. Char​lie była atrak​cyj​na i w każ​dej in​nej sy​tu​acji
chciał​by wię​cej – dużo wię​cej, przy​naj​mniej tak dłu​go, aż ogień po​żą​da​nia zma​le​-
je. Ale mu​siał pa​mię​tać, że była sio​strą Se​ba​stia​na i, przez wzgląd na pa​mięć
przy​ja​cie​la, dla nie​go nie​ty​kal​na. Nie może po​ka​zać, że czu​je do niej po​żą​da​nie,
nie po​wi​nien w ogó​le do tego do​pu​ścić.

‒ Wra​ca​jąc do in​te​re​sów – po​wie​dział szorst​ko i od​sta​wił ku​bek.
‒ Nie wie​dzia​łam, że cho​dzi o in​te​res – po​wie​dzia​ła lek​ko. Zdra​dzi​ło ją to, po​-

ka​zu​jąc, że wal​czy z wie​lo​ma emo​cja​mi. – Są​dzi​łam, że cho​dzi o uko​je​nie two​je​-
go su​mie​nia, uwol​nie​nie cię od po​czu​cia winy.

Czuł się od​po​wie​dzial​ny za śmierć Se​ba​stia​na – kto by się nie czuł w tych oko​-

licz​no​ściach – ale nie to go na​pę​dza​ło, nie dla​te​go tu przy​był. Zna​lazł się w tym
domu, bo zło​żył obiet​ni​cę.

‒ To jest biz​nes, Char​lot​te. Chcę, że​byś była przy pro​mo​cji sa​mo​cho​du. Se​ba​-

stian za​wsze tego chciał. Wie​dział, jak do​brze ra​dzisz so​bie w pra​cy.

‒ Ni​g​dy nic mi o tym nie mó​wił. – Od​sta​wi​ła ku​bek, od​py​cha​jąc go od sie​bie,

jak​by nie za​mie​rza​ła już wię​cej pić.

Miał jej po​wie​dzieć, jak bar​dzo Se​ba​stian za nią tę​sk​nił. Jak nie mógł się do​-

cze​kać, aż przy​je​dzie do Włoch. Wszyst​ko, by ją prze​ko​nać, ale jej na​stęp​ne sło​-
wa ude​rzy​ły go czy​stym bó​lem, któ​rym były pod​szy​te.

‒ Ale przy​pusz​czam, że nie wie​dział, że umrze.
Przy​tak​nął, wal​cząc z uczu​cia​mi, i wy​czuł, że skła​nia się do wła​ści​wej de​cy​zji.

Po​trze​bo​wa​ła po pro​stu jesz​cze tro​chę cza​su.

‒ Nie​ste​ty, to praw​da.
‒ Kie​dy od​bę​dzie się pre​mie​ra?
Peł​ny​mi wstrzy​my​wa​nych łez ocza​mi po​szu​ka​ła jego wzro​ku. Po​mi​mo wcze​-

śniej​szych sa​mo​uspra​wie​dli​wień czuł się win​ny. Nie tyl​ko jej smut​ku, go​rzej.
Czuł przy​mus na​pra​wie​nia tego, co się sta​ło, wpro​wa​dze​nia do jej ży​cia choć
odro​bi​ny szczę​ścia. W koń​cu nie cho​wa​ła​by się przed świa​tem, zwłasz​cza tym
uko​cha​nym świa​tem wy​ści​gów, gdy​by nie była nie​szczę​śli​wa.

‒ W pią​tek.
‒ Ale to już za dwa dni! Dzię​ki za in​for​ma​cję na czas. – Jej ton był ostry

i w oczach do​strzegł iskrę de​ter​mi​na​cji, któ​rą roz​po​zna​wał i któ​rą ro​zu​miał.

‒ Bene, po​ja​wisz się?
‒ Tak – po​wie​dzia​ła i od​su​nę​ła krze​sło, wsta​jąc. Uświa​do​mił so​bie, że to było

po​że​gna​nie. – Ale na mo​ich wa​run​kach.

ROZDZIAŁ DRUGI

‒ Ja​kie to wa​run​ki? – spy​tał po​dejrz​li​wie Ales​san​dro, pa​trząc na nią ze swo​je​-

go miej​sca za sto​łem. Char​lie pa​trzy​ła, jak za​ci​ska szczę​ki i lek​ko mru​ży oczy.
Nie spo​dzie​wał się tego. De​ner​wo​wa​ło ją, że są​dził, że może po​ja​wić się
w ostat​niej chwi​li i po​pro​sić, by po​je​cha​ła na pre​mie​rę. Do tego mo​men​tu nie
chcia​ła mieć nic wspól​ne​go z wy​ści​ga​mi, ale za​czy​na​ła so​bie uświa​da​miać, że je​-
śli wró​ci, może po​znać od​po​wie​dzi na py​ta​nia na te​mat wy​pad​ku, któ​re wciąż
so​bie za​da​wa​ła. Za​sta​na​wia​ła się nad tym, pró​bu​jąc zi​gno​ro​wać jego po​trze​bę
kon​tro​lo​wa​nia wszyst​kie​go.

Je​śli mia​ła je​chać, nie chcia​ła być tyl​ko go​ściem, któ​re​go Ales​san​dro za​pro​sił,

by uci​szyć su​mie​nie. Chcia​ła dużo wię​cej. Chcia​ła do​wie​dzieć się wszyst​kie​go
o sa​mo​cho​dzie.

Głę​bo​ko ża​ło​wa​ła, że nie spo​tka​ła się z Se​ba​stia​nem przed wy​pad​kiem. Gdy​by

po​je​cha​ła do Włoch zo​ba​czyć, jak jego ma​rze​nie za​mie​nia się w rze​czy​wi​stość,
może wy​pa​dek by się nie zda​rzył? Ta im​pre​za mo​gła być czymś, co po​zwo​li jej
od​zy​skać kon​tro​lę nad swo​im ży​ciem. Może za​po​mnieć o prze​szło​ści, ale uda jej
się to tyl​ko wte​dy, gdy po​zna wszyst​kie od​po​wie​dzi. To mo​gła być je​dy​na oka​zja,
by się do​wie​dzieć, co na​praw​dę przy​da​rzy​ło się jej bra​tu. W koń​cu był pro​fe​sjo​-
nal​nym kie​row​cą, jed​nym z naj​lep​szych, a oko​licz​no​ści jego wy​pad​ku były bar​-
dzo nie​ja​sne.

‒ Za​nim prze​dys​ku​tu​je​my moje wa​run​ki, chcę się do​wie​dzieć, co się sta​ło tam​-

tej nocy. – Skrzy​żo​wa​ła ra​mio​na w nie​świa​do​mie obron​nym ge​ście i opar​ła się
o ku​chen​ną szaf​kę, cze​ka​jąc na jego re​ak​cję.

Spo​dzie​wa​ła się, że na jego twa​rzy zo​ba​czy po​czu​cie winy, któ​re spra​wi, że

jego przy​stoj​na twarz po​ciem​nie​je, ale na​po​tka​ła spo​koj​ne spoj​rze​nie i po​czu​ła
coś na kształt nie​pew​no​ści. Za​wsze go wi​ni​ła, ale te​raz wy​da​ło jej się, że nie
musi być to do koń​ca praw​dą.

‒ Co chcesz wie​dzieć? – Spo​kój jego gło​su kon​tra​sto​wał z nie​spo​koj​nym bi​-

ciem jej ser​ca. W gło​wie kłę​bi​ły jej się py​ta​nia, któ​re chcia​ła za​dać od tam​tej fe​-
ral​nej nocy. Od​po​wie​dzi zda​wa​ły się wresz​cie na wy​cią​gnię​cie ręki.

‒ Jak to się sta​ło, że zna​lazł się w tym sa​mo​cho​dzie? Po​dob​no nie był go​to​wy,

by nim jeź​dzić. Przy​naj​mniej tak sły​sza​łam.

Wy​pro​sto​wa​ła się i wzię​ła głę​bo​ki od​dech, pró​bu​jąc spra​wiać wra​że​nie zrów​-

no​wa​żo​nej. Da​le​ko jej było jed​nak do tego i w głę​bi du​szy wie​dzia​ła, że nie było
to tyl​ko spo​wo​do​wa​ne tym, że sta​ła twa​rzą w twarz z po​ten​cjal​nym wi​no​waj​cą.
Cho​dzi​ło jed​nak o nie​go. Po​tęż​na aura do​mi​na​cji Ales​san​dra Ro​sel​lie​go wy​peł​ni​-
ła kuch​nię, ale Char​lie nie za​mie​rza​ła się dać za​stra​szyć. Sta​nie z nim w szran​ki
z de​ter​mi​na​cją i od​wa​gą. Do​wie się praw​dy, w ten spo​sób albo w inny. Była prze​-

ko​na​na, że jesz​cze jej nie po​zna​ła i chcia​ła to na​pra​wić. Roz​parł się na krze​śle,
ob​ser​wu​jąc ją, a ona mia​ła wra​że​nie, że pró​bu​je od​wró​cić jej uwa​gę. Nie​mal mu
się to uda​ło. Myśl o Se​ba​stia​nie, przy​po​mnia​ła so​bie, nie chcąc prze​ga​pić oka​zji.

‒ Za​wsze wie​rzysz w plot​ki? – Wy​glą​dał na bar​dziej zre​lak​so​wa​ne​go, niż po​-

wi​nien.

Zmarsz​czy​ła brwi, roz​złosz​czo​na taką od​po​wie​dzią.
‒ Nie, oczy​wi​ście, że nie.
‒ Więc je​śli po​wiem ci, że z sa​mo​cho​dem było wszyst​ko w po​rząd​ku, uwie​-

rzysz mi? – Po​ru​szył się na sie​dze​niu, roz​pro​sto​wał dłu​gie nogi i oparł swo​bod​nie
jed​no ra​mię na sto​le. Ale nie czuł się spo​koj​ny. Stwa​rzał ta​kie po​zo​ry, ale gdy
spoj​rza​ła w jego oczy, do​strze​gła, że jest spię​ty. Jak po​lu​ją​cy kot, któ​ry zwo​dzi
swo​ją ofia​rę fał​szy​wym po​czu​ciem bez​pie​czeń​stwa. Ale ta mysz​ka się nie da zła​-
pać. Nie na jej war​cie.

Po​trzą​snę​ła gło​wą.
‒ Je​dy​na rzecz, któ​ra mnie prze​ko​na, to ra​port z wy​pad​ku.
Po​wo​li wstał, pod​szedł do okna i spoj​rzał na ogród i wieś w od​da​li.
‒ Czy to na​praw​dę po​mo​że? Jest w nim każ​dy szcze​gół.
‒ Tak – po​wie​dzia​ła i ru​szy​ła ku nie​mu, kie​ro​wa​na nie​zro​zu​mia​łą po​trze​bą zo​-

ba​cze​nia jego twa​rzy i emo​cji, ja​kie się na niej ma​lo​wa​ły. – Chcę po​znać każ​dy
szcze​gół.

‒ Jak są​dzisz, dla​cze​go oj​ciec ci go nie po​ka​zał? – Jego ra​mio​na były jak tar​-

cza, któ​ra coś skry​wa​ła, coś, cze​go nie chciał, by się do​wie​dzia​ła. – Co chcesz
w nim zna​leźć?

‒ Praw​dę. – Znów po​czu​ła gniew, gdy wy​obra​zi​ła so​bie, jak roz​ma​wia z jej oj​-

cem, spi​sku​jąc, jak za​tu​szo​wać szcze​gó​ły. Wciąż nie ro​zu​mia​ła, dla​cze​go oj​ciec
nie po​wie​dział jej wszyst​kie​go. Za​wsze po​dej​rze​wa​ła, że coś skry​wa. Czy miał
dług wo​bec tego męż​czy​zny, któ​ry roz​cią​gał się na cór​kę, a może i na pa​mięć
syna?

Od​wró​cił się do niej, a ostrość ma​lu​ją​ca się na jego twa​rzy pod​kre​śla​ła rysy.
‒ Cza​sem le​piej jest jej nie znać.
‒ Co? – Przy​ci​snę​ła dło​nie do skro​ni, le​d​wo wie​rząc w to, co usły​sza​ła. Jej oj​-

ciec i ten męż​czy​zna coś przed nią ukry​wa​li. Mógł jej to rów​nie do​brze po​wie​-
dzieć. – O czym ty mó​wisz?

Ales​san​dro usły​szał w jej gło​sie iry​ta​cję i za​ci​snął zęby, po​wstrzy​mu​jąc chęć,

by wszyst​ko wy​ja​wić. Praw​da przy​sło​ni​ła​by jed​nak te wszyst​kie szczę​śli​we
chwi​le, ja​kie dzie​li​ła z bra​tem, a jej oj​ciec bła​gał go, by to przed nią za​ta​ił. To je​-
dy​ny wa​ru​nek, któ​ry po​sta​wił, gdy się skon​tak​to​wa​li. Za​mie​rzał to uho​no​ro​wać –
i tę obiet​ni​cę zło​żył też Se​ba​stia​no​wi.

Sta​ła przed nim, nie mo​gąc na nie​go pa​trzeć, i po​trzą​sa​ła nie​do​wie​rza​ją​co gło​-

wą. Jej przy​spie​szo​ny od​dech świad​czył o we​wnętrz​nej wal​ce. In​stynk​tow​nie
zła​pał ją za ra​mio​na, a ona spoj​rza​ła na nie​go i pięk​no jej zie​lo​nych oczu nie​mal
go zła​ma​ło.

‒ Twój brat je​chał z ogrom​ną pręd​ko​ścią. Wiesz to, praw​da?
‒ Wiem – wy​szep​ta​ła, na szczę​ście nie​co spo​koj​niej​sza, szu​ka​jąc w jego

oczach od​po​wie​dzi, któ​rych nie mógł jej udzie​lić. – Ale mu​szę wie​dzieć, co się
sta​ło i dla​cze​go.

‒ Wierz mi, le​piej, że​byś za​pa​mię​ta​ła go w zdro​wiu i szczę​ściu. Pro​szę. – Jego

wes​tchnię​cie spra​wi​ło, że z jej cia​ła ule​cia​ła cała złość i po​czu​ła, że prze​le​wa się
przez nią fala re​zy​gna​cji.

‒ Wiem, ale tyle py​tań cze​ka na od​po​wie​dzi.
Za​mknę​ła oczy, a on pa​trzył na jej gru​be, ciem​ne rzę​sy kon​tra​stu​ją​ce z bia​łą

skó​rą. Po​czuł po​trze​bę po​ca​ło​wa​nia jej, po​trze​bę, któ​ra nie​mal spra​wi​ła, że
prze​stał od​dy​chać. Gdy tu je​chał, nie są​dził, że po​zna ko​bie​tę, któ​rej za​pra​gnie
tak moc​no. Tyl​ko raz wcze​śniej miał ta​kie uczu​cie i za​re​ago​wał im​pul​syw​nie,
szyb​ko się że​niąc, tyl​ko po to, by od​kryć, że jego żona mia​ła od po​cząt​ku ukry​ty
mo​tyw. Nie chciał już ni​g​dy wię​cej sta​wiać się w ta​kiej sy​tu​acji.

Fi​zycz​ne przy​cią​ga​nie mię​dzy nim a Char​lie od mo​men​tu, gdy ich oczy się spo​-

tka​ły się po raz pierw​szy, spra​wia​ło, że trud​niej mu było do​trzy​mać obiet​ni​cy.
Mu​siał od​su​nąć się od niej, od tej po​ku​sy, któ​ra po​wo​do​wa​ła, że pod​świa​do​mie
za​ci​skał pię​ści. Cała sy​tu​acja była po​nad jego siły. Char​lie spoj​rza​ła na nie​go
i unio​sła z de​ter​mi​na​cją pod​bró​dek.

‒ Do​wiem się wszyst​kie​go, pa​nie Ro​sel​li. To, że pan i mój oj​ciec pró​bu​je​cie

ukryć przede mną praw​dę, spra​wia, że to sta​je się ona jesz​cze waż​niej​sza.

‒ Nie​któ​re spra​wy le​piej zo​sta​wić. Dla do​bra Se​ba​stia​na, za​ak​cep​tuj to, co

wiesz, i zrób, jak chce twój oj​ciec.

Od​su​nął się od niej, wró​cił do krze​sła, na któ​rym wcze​śniej sie​dział, by stwo​-

rzyć mię​dzy nimi dy​stans, ale po​trze​ba, któ​rą czuł, nie zma​la​ła.

‒ Dla do​bra Se​ba​stia​na? – Jej py​ta​nie go za​sko​czy​ło, uświa​da​mia​jąc, jak bli​sko

był ujaw​nie​nia przy​czy​ny wy​pad​ku.

‒ Se​ba​stian pro​sił, że​byś po​ja​wi​ła się na pre​mie​rze. To były nie​mal ostat​nie

sło​wa, któ​re po​wie​dział.

Nie za​mie​rzał zdra​dzać fi​na​łu ich roz​mo​wy, mu​siał się tego trzy​mać. Po czę​ści

uwa​żał, że jest od​po​wie​dzial​na za pro​ble​my, z ja​ki​mi bo​ry​kał się Se​ba​stian. Nie
przy​je​cha​ła, by go od​wie​dzić we Wło​szech, nie oka​zy​wa​ła żad​ne​go za​in​te​re​so​-
wa​nia pro​jek​tem, ale te​raz nie był go​tów o tym mó​wić. Chciał tyl​ko, by zgo​dzi​ła
się przy​je​chać na po​kaz sa​mo​cho​du.

‒ Na​praw​dę to po​wie​dział? – Jej głos był tak mięk​ki, że le​d​wie było ją sły​chać,

i po​czuł ko​lej​ną falę po​żą​da​nia, któ​rą pró​bo​wał zdu​sić.

‒ Chciał, że​byś tam była.
Pa​trzył na nie​zde​cy​do​wa​nie ma​lu​ją​ce się na jej twa​rzy i cze​kał. Po​wo​li się

z tym go​dzi​ła. Mu​siał tyl​ko chwi​lę po​cze​kać.

Char​lie nie mo​gła się uspo​ko​ić. Tak, wie​dzia​ła, że wy​pa​dek Se​ba​stia​na spo​wo​-

do​wał strasz​ne ob​ra​że​nia, ale wie​dzia​ła, że cho​dzi​ło o coś jesz​cze. Coś, co jej oj​-
ciec chciał przed nią ukryć rów​nie moc​no jak Ales​san​dro. Po​sta​no​wi​ła zmie​nić
tak​ty​kę i przy​jąć jego po​sta​wę po​go​dze​nia się z sy​tu​acją, uświa​do​miw​szy so​bie,

że to je​dy​na dro​ga do po​zna​nia praw​dy. Po​de​szła po​wo​li do sto​łu i spoj​rza​ła na
nie​go.

‒ Je​śli przy​ja​dę na pre​mie​rę, chcę naj​pierw do​wie​dzieć się wszyst​kie​go o sa​-

mo​cho​dzie. Chcę zo​ba​czyć, nad czym pra​co​wa​li​ście z Se​ba​stia​nem. Chcę tym
żyć i od​dy​chać.

Po​czu​ła w so​bie pa​sję, któ​rą za​wsze mia​ła do świa​ta wy​ści​gów i do swo​jej pra​-

cy. Po tylu mie​sią​cach w bez​ru​chu było to cu​dow​ne pod​eks​cy​to​wa​nie, któ​re​go
daw​no nie czu​ła.

‒ Nie ma na to wie​le cza​su.
Roz​siadł się i spoj​rzał na nią, ob​ser​wu​jąc każ​dy jej ruch, jak​by po​tra​fił czy​tać

w my​ślach.

‒ Je​śli mam tam być, mu​szę umieć o nim opo​wia​dać. Mu​szę wie​dzieć wszyst​-

ko.

Przy​zna​ła przed sobą, że cho​dzi​ło o coś wię​cej. O coś poza pro​mo​cją pro​duk​-

tu. Cho​dzi​ło o zo​ba​cze​nie tego, co wi​dział Se​ba​stian, po​trze​bę po​dzie​le​nia tego
pod​nie​ce​nia, któ​re czuł, ja​dąc sa​mo​cho​dem po raz pierw​szy. Jed​nak jej my​śli na​-
po​tka​ły men​tal​ną ba​rie​rę. Czy była go​to​wa po​znać wszyst​kie fak​ty? Spoj​rza​ła
na męż​czy​znę, któ​re​go wi​ni​ła za śmierć bra​ta. Uwie​rzy​ła, że po​zwo​lił Se​ba​stia​-
no​wi pro​wa​dzić uszko​dzo​ne auto, po​mi​mo tego że oj​ciec jej po​wie​dział, że
wszyst​kie ra​por​ty wska​zy​wa​ły na błąd kie​row​cy. Ales​san​dro był od​po​wie​dzial​ny,
a te​raz sie​dział tu, ofe​ru​jąc jej moż​li​wość po​zna​nia praw​dy na wła​sną rękę. Czy
na​praw​dę by to ro​bił, gdy​by miał coś do ukry​cia?

‒ Chcę zo​ba​czyć dane i każ​dy ry​su​nek Se​ba​stia​na.
Mó​wi​ła ostro, pró​bu​jąc wy​ko​rzy​stać przy​pływ pew​no​ści sie​bie. Ales​san​dro

wstał i ob​szedł stół, pod​cho​dząc do niej.

‒ Nie mogę na to po​zwo​lić. Nie ma cza​su.
Za kogo on się uwa​ża?
‒ Je​śli by mnie pan znał, pa​nie Ro​sel​li, wie​dział​by pan, że mu​szę się za​an​ga​żo​-

wać, je​śli oczy​wi​ście mam wy​ko​nać do​brze swo​ją pra​cę. Chce pan, że​bym pro​-
mo​wa​ła ten sa​mo​chód czy nie?

Pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy. Nie po​zwo​li mu się za​stra​szyć. Mógł być przy​zwy​-

cza​jo​ny, że za​wsze osią​ga swój cel, ale ona rów​nież. Za​ci​snął za​my​ślo​ny usta, co
roz​pro​szy​ło ją na chwi​lę, ale od​zy​ska​ła kon​tro​lę, nie po​zwa​la​jąc, by po​żą​da​nie
za​ćmi​ło jej roz​są​dek. Po​twier​dze​nie po​dej​rzeń co do jego winy na pew​no ze​trze
ta​kie my​śli w proch.

‒ Cho​dzi o coś wię​cej, praw​da, Char​lot​te? – Mó​wił co​raz ła​god​niej, aż wy​mó​-

wił z lu​bo​ścią jej imię, co spra​wi​ło, że za​drża​ła. Było go​rzej, niż gdy na​zy​wał ją
Char​lie. To było ta​kie czu​łe i jed​no​cze​śnie nie​sa​mo​wi​cie sek​sow​ne, ale nie mo​-
gła te​raz o tym my​śleć.

‒ Mu​szę mieć wszyst​kie dane do​ty​czą​ce auta, sko​ro mam je pro​mo​wać.

Z pew​no​ścią to ro​zu​miesz.

Wziął głę​bo​ki od​dech, ona na​to​miast wstrzy​ma​ła swój, cze​ka​jąc nie​cier​pli​wie.
‒ Oczy​wi​ście, ale czy to roz​waż​ne, ze wzglę​du na oko​licz​no​ści?

Spoj​rzał na nią, a ona na​pa​wa​ła się, wi​dząc re​zy​gna​cję w jego oczach. Albo

zro​bią to jej spo​so​bem, albo wca​le. Jak mógł spo​dzie​wać się cze​go​kol​wiek in​ne​-
go, gdy po​zwo​lił Se​ba​stia​no​wi pro​wa​dzić tam​tej nocy? To była je​dy​na opcja. Jej
je​dy​na szan​sa od​kry​cia, co na​praw​dę się zda​rzy​ło. Może wte​dy bę​dzie mo​gła ru​-
szyć da​lej.

‒ Spo​koj​nie, nie wpad​nę znów w ko​bie​cą hi​ste​rię.
‒ Może po​win​naś – po​wie​dział i po​stą​pił ku niej, bli​sko, zbyt bli​sko. I tak nie

mo​gła się ru​szyć. Nie może się ni​g​dy do​wie​dzieć, jaki bu​dził w niej ogień, sa​mym
je​dy​nie spoj​rze​niem. Na szczę​ście już ja​kiś czas temu po​rzu​cił flir​to​wa​nie, za​-
cho​wy​wał się bar​dzo pro​fe​sjo​nal​nie, ona mu​sia​ła tyl​ko do​pil​no​wać, by tak po​zo​-
sta​ło.

‒ Nie, to już za mną. Chcę zro​bić to, co su​ge​ro​wał mi ty​dzień temu oj​ciec.
‒ Czy​li?
‒ Usiąść znów na fo​te​lu kie​row​cy.
Uniósł dłoń do pod​bród​ka i po​dra​pał się po de​li​kat​nym za​ro​ście. Nie mo​gła

słu​chać te​raz swo​je​go cia​ła, tego, jak re​ago​wa​ła na jego bli​skość, nie ro​zu​mia​ła,
cze​go od niej ocze​ki​wa​ło. Po​żą​da​nie i świa​do​mość obec​no​ści męż​czy​zny było
czymś, cze​go ni​g​dy nie do​świad​czy​ła z taką in​ten​syw​no​ścią. Jej po​przed​nie
związ​ki były krót​kie i nie​uda​ne. Roz​sta​nie jej ro​dzi​ców było wte​dy zbyt świe​żym
wspo​mnie​niem. Zresz​tą te ro​man​se na​le​ża​ły też do od​le​głej prze​szło​ści. Mał​-
żeń​stwo ro​dzi​ców prze​ko​na​ło ją, że by​cie z kimś na całe ży​cie nie jest moż​li​we.
Nie za​mie​rza​ła dać się zra​nić i upo​ko​rzyć.

‒ Nie je​stem prze​ko​na​ny, że to do​bre, ale je​śli je​steś pew​na, niech tak bę​dzie.
Mó​wił po​wo​li, z wy​raź​nym ak​cen​tem, da​lej ją uważ​nie ob​ser​wu​jąc.
‒ Tak, ja​sne – po​wie​dzia​ła szyb​ko, nie da​jąc mu szans na zmia​nę zda​nia. So​bie

rów​nież.

‒ Więc umo​wa stoi.
Wy​cią​gnął rękę, któ​rą do​ty​kał pod​bród​ka, a ona po​trzą​snę​ła nią szyb​ko, nie​-

cier​pli​wie, by za​koń​czyć spra​wę.

‒ Ow​szem.
Po​wie​dzia​ła to szyb​ko, bo do​ty​ka​jąc go, po​czu​ła wy​ła​do​wa​nie elek​trycz​ne,

któ​re zmie​ni​ło ją w fa​jer​werk. Nie​mal prze​sta​ła od​dy​chać, wpa​trzo​na w jego
oczy, z jego dło​nią za​ci​śnię​tą wo​kół swo​jej, gdy jego cie​pło ogar​nia​ło jej cia​ło.

‒ Bene – po​wie​dział ostro, co su​ge​ro​wa​ło, że nie po​czuł tego sa​me​go, do​ty​ka​-

jąc jej, i mu​sia​ła to za​pa​mię​tać, gdy na​stęp​nym ra​zem uśmiech​nie się do niej,
jak​by była naj​pięk​niej​szą ko​bie​tą na zie​mi. Flir​to​wał tyl​ko, jak wszy​scy męż​-
czyź​ni, któ​rych zna​ła, włącz​nie z jej oj​cem. I to wła​śnie znisz​czy​ło mał​żeń​stwo
ro​dzi​ców, rzu​ca​jąc mat​kę w ra​mio​na in​ne​go, roz​dzie​la​jąc ro​dzi​nę.

Prze​sta​ła o tym my​śleć. To nie jest waż​ne, nie te​raz, gdy do​sta​ła ide​al​ną oka​-

zję, by po​znać praw​dę o ostat​nich chwi​lach Se​ba​stia​na.

Ales​san​dro trzy​mał jej dłoń i pa​trzył jej w oczy. Czy też to czu​ła? Czy w za​ka​-

mar​kach jej cia​ła rów​nież pul​so​wa​ła na​mięt​ność? Pa​trzy​ła na nie​go spo​koj​nie,
z peł​ny​mi usta​mi za​ci​śnię​ty​mi moc​no. Naj​wy​raź​niej nie. Jej pięk​na twarz była ni​-

czym wy​ku​ta w mar​mu​rze; nie było na niej śla​du emo​cji. Po​wi​nien się cie​szyć,
być wdzięcz​ny, że nie skom​pli​ku​ją spra​wy sek​sem. Przy​jaźń z jej bra​tem i obiet​-
ni​ca, któ​rą zło​żył w szpi​ta​lu, su​ge​ro​wa​ła, że ten zwią​zek ma się opie​rać tyl​ko na
in​te​re​sach. Z jej chłod​nym obej​ściem nie bę​dzie to trud​ne.

‒ Je​śli sta​nie się to zbyt bo​le​sne, mu​sisz mi po​wie​dzieć.
Zmarsz​czy​ła brwi i wy​swo​bo​dzi​ła swo​ją dłoń, uwal​nia​jąc się od męki, któ​rą

spra​wiał ten nie​win​ny do​tyk.

‒ Spo​koj​nie.
Te sło​wa były tak pew​nie wy​po​wie​dzia​ne, że ani chwi​lę w nią nie zwąt​pił.
‒ Je​steś tego bar​dzo pew​na, zwa​żyw​szy na to, że po​wie​dzia​łaś mi nie​daw​no,

że​bym wy​szedł.

‒ Za​sko​czy​łeś mnie.
Się​gnę​ła za nie​go i ze​bra​ła kub​ki po ka​wie, od​wra​ca​jąc się, by je umyć, a on

nie mógł się po​wstrzy​mać, by nie po​dzi​wiać jej krą​gło​ści, jej ko​bie​cej mięk​ko​ści.

Dość.
In​te​res. O to w tym cho​dzi​ło. Wy​czu​wał też, że to była ko​bie​ta, któ​ra nie za​ak​-

cep​to​wa​ła​by ro​man​su bez zo​bo​wią​zań. W koń​cu stał się eks​per​tem w uni​ka​niu
tego typu dziew​czyn, od​kąd uda​ło mu się wy​swo​bo​dzić z mał​żeń​stwa, do któ​re​go
ni​g​dy nie po​win​no dojść. Wzru​szył ra​mio​na​mi, pró​bu​jąc zi​gno​ro​wać po​żą​da​nie.

‒ Za​tem dziś ru​sza​my do Me​dio​la​nu.
‒ My? – Otwo​rzy​ła za​szo​ko​wa​na oczy.
‒ Mam dużo do zro​bie​nia przed pre​mie​rą, a je​śli chcesz się do​wie​dzieć wię​cej

o sa​mo​cho​dzie, to chy​ba do​bry po​mysł? – Za​sta​na​wiał się, czy roz​waż​nie jest
z nią po​dró​żo​wać, bo nie mógł się sku​pić na ni​czym poza jej wspa​nia​łym cia​łem.

‒ Nie je​stem prze​cież spa​ko​wa​na. Do​ja​dę póź​niej. Po​wi​nie​neś wra​cać do ro​-

dzi​ny.

‒ To nie bę​dzie po​trzeb​ne. – Po​wie​dział to twar​do, nie​co zbyt moc​no, je​śli są​-

dzić po wy​ra​zie za​sko​cze​nia na jej twa​rzy. – Nikt nie cze​ka na mój przy​jazd.

Te cza​sy mi​nę​ły i był pe​wien, że tak już zo​sta​nie. Nie umknę​ło mu, że unio​sła

brwi, a w jej oczach po​ja​wił się błysk za​in​te​re​so​wa​nia. Za​pra​gnął roz​wiać
wszyst​kie wąt​pli​wo​ści.

‒ Mamy rów​nież pla​ny na week​end. Klien​ci przyj​dą na tor te​sto​wy, by wy​pró​-

bo​wać sa​mo​chód. Se​ba​stian był bar​dzo tym pod​eks​cy​to​wa​ny, po​wie​dział, że ty
rów​nież po​win​naś tam być.

‒ To nie zmie​nia fak​tu, że mogę po​je​chać tam sama.
Czy spe​cjal​nie to utrud​nia​ła, pro​wo​ku​jąc go i fru​stru​jąc?
‒ Mój sa​mo​lot już cze​ka. Do​le​ci​my przed za​pad​nię​ciem zmro​ku.
Spoj​rza​ła na nie​go po​wąt​pie​wa​ją​co, a on po​czuł, że jego ser​ce ści​ska ja​kaś

sła​bość. Se​ba​stian za​wsze mó​wił z tro​ską o sio​strze, te​raz wie​dział już dla​cze​-
go. Taka ko​bie​ta w każ​dym męż​czyź​nie wy​zwo​li​ła​by opie​kuń​cze uczu​cia. Przez
lata uni​kał sen​ty​men​tów. Nie był od​po​wied​nim obroń​cą i ża​ło​wał, że zło​żył Se​-
ba​stia​no​wi tę obiet​ni​cę. Char​lie była ku​szą​ca, na​wet mimo świa​do​mo​ści, że jest
dla nie​go nie​do​stęp​na. Nie mógł sprze​nie​wie​rzyć pa​mię​ci Se​ba​stia​na. To była

jego sio​stra, któ​rą chciał nade wszyst​ko chro​nić. Je​śli po​zwo​li, by kon​tro​lę nad
nim prze​ję​ła zwie​rzę​ca po​trze​ba, nie do​trzy​ma przy​rze​cze​nia i nie bę​dzie mógł
jej chro​nić.

‒ Co więc za​mie​rzasz ro​bić, gdy będę się pa​ko​wać? – spy​ta​ła ostro Char​lie, zi​-

ry​to​wa​na, że jesz​cze nie wy​szli z jej domu, a on już po​dej​mu​je za nią de​cy​zję.
Spró​bo​wa​ła za​żar​to​wać: ‒ Wy​pi​jesz wię​cej kawy?

‒ Nie ‒ po​wie​dział z sil​nym wło​skim ak​cen​tem, choć było to jed​no sło​wo. – Za​-

cze​kam tu​taj.

Był de​ner​wu​ją​cy i przy​po​mnia​ła so​bie, co po​wie​dział o nim Se​ba​stian, gdy kie​-

dyś roz​ma​wia​li o jego no​wym przed​się​wzię​ciu. „To męż​czy​zna, któ​ry wie, cze​go
chce, i po​ko​nu​je wszyst​kie prze​szko​dy”. Ales​san​dro chciał, by była na pre​mie​-
rze. To było oczy​wi​ste. Ale cze​mu? Czy ze​psu​ła mu pla​ny, dyk​tu​jąc wła​sne wa​-
run​ki? Mia​ła taką na​dzie​ję. Naj​wyż​szy czas, by na​uczył się, że nie może mieć
wszyst​kie​go.

‒ Do​sko​na​le. Spa​ku​ję się tak szyb​ko, jak będę mo​gła.
Chcia​ła przejść koło nie​go, a on od​su​nął się, ro​biąc miej​sce. Na tyle sze​ro​kie,

żeby spra​wić wra​że​nie, że nie chce być koło niej, ale po​żą​da​nie w jego oczach
prze​ka​zy​wa​ło zu​peł​nie inną wia​do​mość.

‒ Ni​g​dzie się nie wy​bie​ram, cara.
Je​dwa​bi​sta mięk​kość jego gło​su pod​szy​ta była na​mięt​no​ścią, któ​ra re​zo​no​wa​ła

w jej cie​le. Zła​pa​ła się fra​mu​gi, jak​by tyl​ko dzię​ki temu mo​gła utrzy​mać rów​no​-
wa​gę.

‒ Nie spo​dzie​wam się ni​cze​go in​ne​go po męż​czyź​nie ta​kim jak ty.
Za​nim zdą​żył od​po​wie​dzieć, ucie​kła, wbie​ga​jąc po scho​dach do po​ko​ju i da​jąc

się po​nieść pod​nie​ce​niu na myśl o po​dró​ży. Za​trzy​ma​ła się na chwi​lę. Gdy pra​co​-
wa​ła dla ze​spo​łu Se​ba​stia​na, za​wsze cie​szy​ła się na myśl o lo​cie, ale ni​g​dy tak
przy​stoj​ny męż​czy​zna nie był jed​nym z po​wo​dów tej ra​do​ści. Da​lej nie jest, upo​-
mnia​ła się. Szyb​ko się prze​bra​ła i de​li​kat​nie uma​lo​wa​ła. Po​tem, z wy​uczo​ną
szyb​ko​ścią i spraw​no​ścią spa​ko​wa​ła małą tor​bę, któ​ra mia​ła star​czyć na kil​ka
dni we Wło​szech. Resz​tę po​trzeb​nych rze​czy kupi na miej​scu. Gdy wró​ci​ła do
kuch​ni i zo​ba​czy​ła wy​raz za​szo​ko​wa​nia na jego twa​rzy, uśmiech​nę​ła się. Nie
spo​dzie​wał się tego. To po​ka​zy​wa​ło przy​naj​mniej, że nie wie​dział o niej wszyst​-
kie​go.

‒ Masz pasz​port?
Mó​wił z moc​nym ak​cen​tem. Przy​su​nął się do niej, by wziąć tor​bę. Jego pal​ce

mu​snę​ły jej, gdy po​da​wa​ła mu ba​gaż, i po​czu​ła go​rą​co. Spoj​rza​ła na nie​go i za​ru​-
mie​ni​ła się. Wy​da​ło jej się, że w jego oczach do​strze​gła to samo po​żą​da​nie, któ​-
re czu​ła ona. Czy to do​strzegł? Po​znał?

Mia​ła na​dzie​ję, że nie. Od​kąd pierw​szy raz spoj​rze​li so​bie w oczy, czu​ła sil​ne

przy​cią​ga​nie. Z każ​dą mi​nu​tą ro​sło, ale nie mo​gła so​bie na nic po​zwo​lić. To by​ło​-
by nie​lo​jal​ne wo​bec Se​ba​stia​na. Co​kol​wiek się sta​ło tam​tej nocy, to był jego biz​-
ne​so​wy part​ner. Za​wa​ha​ła się. Czy da radę? Czy po​win​na je​chać z tym męż​czy​-
zną? Po​żą​da​nie, któ​re w niej bu​dził, kon​tra​sto​wa​ło moc​no z gnie​wem, któ​ry czu​-

ła po śmier​ci bra​ta. Cią​gle uwa​ża​ła, że to San​dro przy​czy​nił się do wy​pad​ku.
Mu​sia​ła o tym pa​mię​tać.

To było trud​niej​sze, niż się spo​dzie​wał. San​dro za​brał tor​bę od Char​lie, pa​-

trząc na nią z uzna​niem. Ob​ca​sy, ob​ci​słe be​żo​we dżin​sy, bia​ła bluz​ka i ciem​no​-
brą​zo​wa ma​ry​nar​ka. Szy​kow​na. Ele​ganc​ka. Zu​peł​nie nie​po​dob​na do roz​czo​-
chra​nej ogrod​nicz​ki, któ​rą spo​tkał po przy​jeź​dzie. Te​raz przy​po​mi​na​ła ko​bie​tę,
któ​rą wi​dział w te​le​wi​zji, gdy pro​mo​wa​ła ze​spół Se​ba​stia​na. Ko​bie​tę, któ​rą co​-
raz bar​dziej po​dzi​wiał i któ​rą tak za​chwa​lał jej brat. Nie myśl o tym, na​ka​zał so​-
bie. Ode​pchnął my​śli o Char​lie, sku​pia​jąc się na za​cho​wa​niu biz​ne​so​wej, pro​fe​-
sjo​nal​nej at​mos​fe​ry. Pa​trzył, jak wy​cią​ga pasz​port z szu​fla​dy.

‒ Po​win​nam dać znać są​siad​ce, że wy​jeż​dżam.
Zmarsz​czył brwi, nie​pew​ny, co to zna​czy​ło.
‒ Dla​cze​go?
‒ Do​pil​nu​je wszyst​kie​go, bę​dzie pod​le​wać ogró​dek.
Pod​nio​sła te​le​fon i za​czę​ła szyb​ko stu​kać w ekran.
Ta tro​ska o ogród, na​praw​dę. To nie pa​so​wa​ło do wi​ze​run​ku szy​kow​nej damy,

któ​rą znał z me​diów. Czy ta chat​ka, ten ogród były uciecz​ką od hi​ste​rii, w któ​ry
wpa​dły me​dia? Wie​dział wie​le o po​trze​bie uciecz​ki. W swo​im ży​ciu prze​trwał
dwie ta​kie hi​sto​rie.

‒ Rzu​ci​łaś ka​rie​rę, żeby zo​stać ogrod​nicz​ką?
Od​wró​ci​ła się do nie​go, wkła​da​jąc te​le​fon do to​reb​ki.
‒ Cze​mu to ta​kie szo​ku​ją​ce?
‒ Se​ba​stian ni​g​dy nie wspo​mi​nał, że cię to in​te​re​su​je.
‒ Za​wsze lu​bi​łam zaj​mo​wać się ogro​dem, ale nie chcia​łam zmie​niać swo​je​go

ży​cia przed wy​pad​kiem Se​ba​stia​na. – Spoj​rza​ła na nie​go, po​waż​na i sku​pio​na. –
Jego śmierć wszyst​ko zmie​ni​ła. To dla​te​go chcę wie​dzieć, co wte​dy zro​bił. Mu​-
szę zro​zu​mieć, jak do tego do​szło.

Każ​de sło​wo pod​szy​te było oskar​że​niem, nie po​zo​sta​wia​jąc wąt​pli​wo​ści, że to

jego wi​ni​ła. Tyl​ko jej oj​ciec znał praw​dę i na​le​gał, by cór​ka ni​g​dy jej nie po​zna​ła.
Myśl o Se​ba​stia​nie uspo​ko​iła go, ale po​trze​ba, by wszyst​ko wy​znać, by oczy​ścić
swo​je imię w jej oczach, była przy​tła​cza​ją​ca. Jed​nak nie ro​bił tego dla sie​bie, tyl​-
ko dla przy​ja​cie​la. Za​pa​mię​ta to, gdy znów po​ja​wi się po​ku​sa, by po​roz​ma​wiać
z nią szcze​rze. Nie mógł tego zro​bić. Przy​wio​dły go tu ho​nor i obiet​ni​ca zło​żo​na
człon​kom jej ro​dzi​ny. Tak po​win​no zo​stać.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zmierz​cha​ło, gdy sa​mo​chód za​trzy​mał się przed biu​rem Ales​san​dra, a Char​lie

po raz pierw​szy na wła​sne oczy zo​ba​czy​ła miej​sce, o któ​rym tyle opo​wia​dał jej
brat. Za​wsze był pe​łen pod​eks​cy​to​wa​nia i dumy, gdy opo​wia​dał o fa​bry​ce Ro​sel​-
li, warsz​ta​tach i to​rze te​sto​wym. Po​czu​ła rów​nież smu​tek. To tu Se​ba​stian spę​-
dził swo​je ostat​nie ty​go​dnie, a ona nie była czę​ścią jego ży​cia, bo była zbyt za​ję​-
ta wła​sną ka​rie​rą. Nie przy​je​cha​ła na jego za​pro​sze​nie. Wy​sia​dła z sa​mo​cho​du
i spoj​rza​ła na bu​dyn​ki, ża​łu​jąc tego gorz​ko.

‒ Po​win​nam tu być, gdy mnie o to pro​sił – po​wie​dzia​ła mięk​ko, zdzi​wio​na, gdy

Ales​san​do od​po​wie​dział:

– Se​ba​stian za​wsze li​czył, że kie​dyś tu przy​bę​dziesz.
Jego głos był de​li​kat​ny, czu​ła, że jej nie oce​nia. Po​ło​żył dłoń na jej ple​cach.

Wcią​gnę​ła gwał​tow​nie po​wie​trze, nie pa​nu​jąc nad uczu​cia​mi. Wspo​mnie​nia
o Se​ba​stia​nie mie​sza​ły się z po​żą​da​niem, któ​re bu​dził w niej Ales​san​dro. Do
tego do​cho​dzi​ło po​czu​cie winy. Jak mo​gła w ogó​le o tym te​raz my​śleć? Szyb​ko
zdu​si​ła w so​bie to uczu​cie.

‒ Po​win​nam była to zro​bić.
Jej głos był ła​mią​cym się szep​tem peł​nym emo​cji. Sta​ła obok nie​go w cie​płym

wie​czor​nym po​wie​trzu, bez​bron​na i ob​na​żo​na, jak​by była naga. Była pew​na, że
wi​dzi nie tyl​ko jej skó​rę, ale i du​szę. Prze​szedł przez szkla​ne drzwi i wstu​kał
swój kod do​stę​pu, zdej​mu​jąc dłoń z jej ple​ców, co po​zwo​li​ło jej znów ze​brać my​-
śli. Są​dząc po dresz​czu, któ​ry prze​szedł wzdłuż jej krę​go​słu​pa, po​trze​bo​wa​ła
tego. Bar​dzo.

‒ Cze​mu za​tem nie przy​je​cha​łaś? – spy​tał, otwie​ra​jąc drzwi i przy​trzy​mu​jąc je

przed nią, a w jego gło​sie dało się sły​szeć le​ciut​kie oskar​że​nie.

‒ By​łam zbyt za​ję​ta. Wiesz, jak bywa pod ko​niec se​zo​nu wy​ści​go​we​go.
Zo​ba​czy​ła, jak za​ci​ska zęby i pa​trzy na nią scep​tycz​nie, co wy​wo​ła​ło u niej ru​-

mie​niec wsty​du. Nie po​wie​dzia​ła, że jed​ną z przy​czyn było też to, że Se​ba​stian
cią​gle usi​ło​wał ją wy​swa​tać. Czę​sto prze​ko​ma​rzał się z nią przez te​le​fon, że
znaj​dzie dla niej ide​al​ne​go part​ne​ra. Po​win​na była przy​je​chać. Chcia​ła, ale czu​ła
się od​rzu​co​na. To całe nowe ży​cie, któ​re pro​wa​dził jej brat. Za​wsze byli bli​sko,
a gdy spo​tkał Ales​san​dra, wszyst​ko zmie​ni​ło się w cią​gu jed​ne​go wie​czo​ru. Cie​-
szy​ło ją, że od​krył coś, co tak go pa​sjo​nu​je; nie spo​dzie​wa​ła się po pro​stu, że to
od​cią​gnie go od niej tak da​le​ko i fi​zycz​nie, i emo​cjo​nal​nie. Wzru​szy​ła non​sza​-
lanc​ko ra​mio​na​mi, ale wie​dzia​ła, że ją osą​dza. Nie​mal sły​sza​ła jego sło​wa oskar​-
ża​ją​ce ją o sa​mo​lub​ność i za​re​ago​wa​ła, jak​by na​praw​dę je wy​po​wie​dział.

‒ Nie wie​dzia​łam, że mamy tak mało cza​su…
Sta​nę​ła w pół​mro​ku du​że​go holu. Jego twarz zmie​ni​ła się we wście​kłą ma​skę,

jak​by jej sło​wa ude​rzy​ły go w twarz. Czy miał po​czu​cie winy? Czy ża​ło​wał? Czy
chciał​by cof​nąć czas, by coś zmie​nić? Po​stą​pił ku niej, a ona ża​ło​wa​ła, że wo​kół
nich jest tak ciem​no, po​trze​bo​wa​ła świa​tła, któ​re zmniej​szy​ło​by na​pię​cie zwią​-
za​ne z obec​no​ścią ko​goś, kto tak ją pod​nie​cał i de​ner​wo​wał. Wi​dać było, że wal​-
czy ze sprzecz​ny​mi emo​cja​mi, a on spoj​rzał na nią uważ​nie.

‒ Z ja​ką​kol​wiek winą się zma​gasz, Char​lot​te, nie mu​sisz do​kła​dać jej do tego,

co czu​ję.

Jego głos ob​ni​żył się, a gniew cza​ił się pod po​wierzch​nią spo​ko​ju ni​czym wąż

cze​ka​ją​cy na atak. Gó​ro​wał nad nią w sła​bym świe​tle jak dra​pież​nik, ale ona nie
za​mie​rza​ła być jego ofia​rą.

‒ Mó​wiąc to, sam przy​zna​jesz się do winy.
Wy​mi​nę​ła go. Go​dzi​ny spę​dzo​ne w sa​mo​lo​cie, a po​tem w sa​mo​cho​dzie, gdy

mo​gła wszyst​ko prze​my​śleć w spo​ko​ju, spra​wi​ły, że jej tem​pe​ra​ment od​żył.
Przez chwi​lę ich spoj​rze​nia się spo​tka​ły, a jego oczy lśni​ły twar​dym bla​skiem.
Na​pię​cie mię​dzy nimi było nie​mal nie do znie​sie​nia, gdy po jej peł​nych wście​kło​-
ści sło​wach za​pa​dła ci​sza. Sły​sza​ła je​dy​nie swo​je bi​ją​ce ser​ce i przy​spie​szo​ne
pul​so​wa​nie tęt​na. Po​wi​nien na​pę​dzać ją gniew, ale gdy zbli​żył się do niej, po​czu​-
ła ła​sko​ta​nie w żo​łąd​ku i zro​zu​mia​ła. To było po​żą​da​nie. Coś, cze​go nie chcia​ła
czuć. Nie te​raz i nie wo​bec nie​go. Pod​szedł jesz​cze bli​żej, gó​ru​jąc nad nią. Spoj​-
rza​ła na nie​go, chcia​ła się wy​da​wać nie​ustra​szo​na, ale bała się, że za​uwa​ży, jaki
ma na nią wpływ. Czy sły​szał bi​cie jej ser​ca? Czy za​uwa​żył, jak nie​rów​no od​dy​-
cha?

‒ Nie​bez​piecz​ne sło​wa, cara. – Każ​de sło​wo było mięk​kie i ni​skie, jak mru​cze​-

nie kota, ale wy​czu​ła w nim na​pię​cie, zim​ne od​dzie​le​nie się od emo​cji, któ​re się
w niej ko​tło​wa​ły. Był ni​czym ty​grys szy​ku​ją​cy się do sko​ku.

‒ Je​stem tu, żeby zo​ba​czyć, nad czym pra​co​wał Se​ba​stian ‒ po​wie​dzia​ła, pró​-

bu​jąc się uspo​ko​ić, i po​de​szła w stro​nę scho​dów. – Czy mo​że​my za​tem to zro​bić?
Po​tem chcia​ła​bym się za​mel​do​wać w ja​kimś ho​te​lu.

Nie cze​ka​ła na jego od​po​wiedź, nie spoj​rza​ła na jego twarz, ale każ​dy nerw jej

cia​ła mó​wił jej, że ją ob​ser​wo​wał. Mia​ła wejść po scho​dach, gdy świa​tło za​la​ło
całe po​miesz​cze​nie, a ona za​mru​ga​ła i od​wró​ci​ła się ku nie​mu. Gład​kie, czy​ste
li​nie wnę​trza były do​kład​nie ta​kie, jak so​bie wy​obra​ża​ła i, nie mo​gąc się po​-
wstrzy​mać, ro​zej​rza​ła się, jed​no​cze​śnie pró​bu​jąc zi​gno​ro​wać męż​czy​znę, któ​ry
stał na środ​ku na mar​mu​ro​wej po​sadz​ce, i tę mę​ską siłę, któ​ra z nie​go biła.

‒ Tędy – po​wie​dział i mi​nął ją, sto​ją​cą na scho​dach, zo​sta​wia​jąc za sobą smu​-

gę piż​mo​we​go za​pa​chu. – Po​je​dzie​my win​dą.

Przy​gry​zła war​gę, czu​jąc nie​po​kój. Czy była go​to​wa? Wie​dzia​ła, że nie, ale

mu​sia​ła to zro​bić, ina​czej ni​g​dy nie upo​ra się z ża​ło​bą. Uświa​do​mi​ła so​bie, że
Ales​san​dro na nią pa​trzy, cze​ka​jąc, aż wej​dzie do win​dy.

‒ Nie mu​si​my tego ro​bić dziś.
Czyż​by usły​sza​ła w jego gło​sie au​ten​tycz​ną tro​skę? Spoj​rza​ła mu w oczy

i wszyst​ko wo​kół za​wi​ro​wa​ło. Spu​ści​ła wzrok. Nie ma cza​su na omdle​nie. Ni​g​dy
się tak nie czu​ła, ni​g​dy nie sła​bła od mo​men​tal​ne​go za​uro​cze​nia. Cze​mu więc te​-

raz? I to z nim?

‒ Ale chcę tego – po​wie​dzia​ła szyb​ko, wcho​dząc do win​dy. – Po pro​stu się tego

nie spo​dzie​wa​łam. Dzi​siej​szy dzień, do​pó​ki się nie po​ja​wi​łeś, był jak każ​dy inny…
‒ Głos jej za​marł i spoj​rza​ła na swo​je dło​nie, na​gle za​in​te​re​so​wa​na nie​po​ma​lo​-
wa​ny​mi pa​znok​cia​mi.

‒ Po​wi​nie​nem się z tobą naj​pierw skon​tak​to​wać, ale nie są​dzi​łem, że mnie

przyj​miesz.

Jego głos był spo​koj​ny i tak rze​czo​wy, że zer​k​nę​ła na nie​go. Wy​da​wał się nie​-

po​ru​szo​ny sy​tu​acją.

‒ Nie po​win​nam była. – Po​sła​ła mu uśmiech, a są​dząc z wy​ra​zu jego twa​rzy,

nie umknął mu sar​kazm. – Nie po​win​nam tu w ogó​le przy​jeż​dżać.

Drzwi win​dy otwo​rzy​ły się wprost na prze​stron​ne biu​ro, a jej wzrok przy​cią​-

gnę​ła prze​szklo​na ścia​na, przez któ​rą wi​dać było olśnie​wa​ją​cy wi​dok pa​no​ra​my
Me​dio​la​nu. Mimo że była roz​gnie​wa​na, za​uwa​ża​ła jed​nak każ​dy szcze​gół wy​-
stro​ju tego pięk​ne​go wnę​trza. Po​win​na my​śleć o Se​ba​stia​nie, sku​pić się na tym,
co tu ro​bił, a nie z kim pra​co​wał.

‒ Gra​zie. – Głę​bia jego gło​su roz​pra​sza​ła ją i gdy za​trzy​ma​ła się, by spoj​rzeć

na mia​sto, zo​ba​czy​ła jego od​bi​cie w szy​bie, zo​ba​czy​ła, że stoi za nią i prze​su​wa
się ku niej.

‒ Za co? – W od​bi​ciu na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie i po​czu​ła na​pię​cie. Wie​dzia​ła,

że w każ​dej chwi​li może się zła​mać.

‒ Za szcze​rość. Za po​wie​dze​nie, że nie chcia​łaś mnie wi​dzieć.
Wzru​szył non​sza​lanc​ko ra​mio​na​mi. Mo​gła tyl​ko na nie​go pa​trzeć. Po​tem po​-

czu​ła głę​bo​ki za​wód. Tak na​praw​dę to nic dla nie​go nie zna​czy​ło. Cho​dzi​ło tyl​ko
o wi​ze​ru​nek mar​ki Ro​sel​li i pre​mie​rę no​we​go sa​mo​cho​du.

‒ Nie mam po​wo​du, żeby ukry​wać, że pana nie lu​bię, pa​nie Ro​sel​li.
Kłam​czu​cha! ‒ po​wie​dzia​ła w my​ślach. Nie ży​wi​ła do nie​go ta​kich uczuć. A po​-

win​na. Po​żą​da​nie, któ​re czu​ła, wal​czy​ło z tym, że cią​gle ob​wi​nia​ła go za śmierć
Alek​san​dra. Czy po​win​na uwie​rzyć w jego za​pew​nie​nia, że wy​pa​dek był przy​-
pad​ko​wą tra​ge​dią?

‒ Nie lu​bisz. Czy to nie zbyt moc​ne sło​wo? – Przy​su​nął się nie​zno​śnie bli​sko,

pa​trząc jej w oczy w od​bi​ciu w szy​bie.

Mu​sia​ła to prze​rwać, co​kol​wiek by to było. Mię​dzy nimi po​głę​bia​ło się uczu​-

cie, któ​re​go nie kon​tro​lo​wa​ła i nie po​do​ba​ło jej się to. Czy aby na pew​no?

‒ Och, bar​dzo cię nie lu​bię, Ales​san​dro. ‒ Od​wró​ci​ła się, szep​cząc ci​cho. Kogo

prze​ko​ny​wa​ła? ‒ A w tej chwi​li nie mam po​ję​cia, co tu w ogó​le ro​bię.

Jego oczy sta​ły się ciem​niej​sze niż noc​ne nie​bo, a ich głę​bia hip​no​ty​zo​wa​ła.

Nie mo​gła ode​rwać od nie​go wzro​ku. Siła jego spoj​rze​nia w od​bi​ciu była tak in​-
ten​syw​na, czu​ła po​chła​nia​ją​cy ją ogień, to było zbyt wie​le.

‒ Je​steś tu, cara, bo nie mo​głaś się po​wstrzy​mać. – Jego głos był głę​bo​ki

i mięk​ki, znie​wa​la​ją​cy każ​dy po​bu​dzo​ny nerw jej cia​ła. – Bo mu​sia​łaś to zro​bić…
Dla Se​ba​stia​na.

Na dźwięk imie​nia bra​ta oszo​ło​mie​nie, któ​re czu​ła, znik​nę​ło jak za za​klę​ciem,

ni​czym po​ran​na mgła. Znów wi​dzia​ła wszyst​ko ostro, była sku​pio​na. Była tu dla
Se​ba​stia​na – mu​sia​ła o tym pa​mię​ta – albo ule​gnie uwo​dzi​ciel​skie​mu uro​ko​wi
naj​gor​sze​go z męż​czyzn.

‒ Wła​śnie. – Spoj​rza​ła mu w oczy i do​strze​gła mo​ment, w któ​rym ich ko​lor

zmie​nił się w lśnią​cą czerń. – Chcia​ła​bym więc zo​ba​czyć, gdzie pra​co​wał i co ro​-
bił.

Ales​san​dro nie mógł się ru​szyć, oszo​ło​mio​ny in​ten​syw​no​ścią tego, co wła​śnie

mię​dzy nimi za​szło. Przez ostat​nie parę ty​go​dni myśl o kon​tak​cie z sio​strą Se​ba​-
stia​na iry​to​wa​ła go, dla​te​go od​wle​kał tę po​dróż tak dłu​go, jak mógł. Ale, cze​go​-
kol​wiek się spo​dzie​wał po ich spo​tka​niu, na pew​no nie było to po​żą​da​nie, któ​re
krą​ży​ło wście​kle w jego ży​łach. Je​śli by​ła​by to inna ko​bie​ta, za​re​ago​wał​by na tę
po​trze​bę; po​ca​ło​wał​by ją i do​świad​czył na​mięt​no​ści, któ​ra go na​pę​dza​ła, któ​ra
tyl​ko cze​ka​ła, by stać się rze​czy​wi​sto​ścią.

‒ Si, così. – Po​ka​zał jej, by po​szła za nim. Nie mógł po​zbie​rać my​śli i od​ru​cho​-

wo mó​wił po wło​sku, a to wcze​śniej mu się nie zda​rza​ło.

‒ Dzię​ku​ję.
To sło​wo było tak uwo​dzi​ciel​skie, tak mięk​kie, że za​marł. Zwal​czył po​ku​sę

przy​ci​śnię​cia swo​ich ust do jej peł​nych warg. Na szczę​ście od​su​nę​ła się na tyle
da​le​ko, by mu przy​po​mnieć, co po​wi​nien, a cze​go zde​cy​do​wa​nie nie po​wi​nien ro​-
bić. Ru​szył przez po​kój, opie​ra​jąc się po​ku​sie, by spoj​rzeć w okno i do​strzec jej
śle​dzą​ce go od​bi​cie. Nie mu​siał tego ro​bić. Jego cia​ło mu to mó​wi​ło; na​wet gdy​-
by nie sły​szał kro​ków na po​sadz​ce, wie​dział​by, że tam była.

‒ Tu pra​co​wał Se​ba​stian.
Prze​szedł przez drzwi na koń​cu biu​ra i wszedł do po​ko​ju, któ​ry zaj​mo​wał jej

brat, a jego brak po raz ko​lej​ny ude​rzył go bo​le​śnie. Na ścia​nie na​dal wi​siał
pierw​szy ry​su​nek sa​mo​cho​du, któ​ry stwo​rzył Se​ba​stian. San​dro po​czuł coś na
kształt winy. Po​wi​nien przy​wieźć tu Char​lie wcze​śniej, a nie cze​kać do ostat​niej
chwi​li. Po​wi​nien to zro​bić daw​no temu.

Char​lie prze​szła koło nie​go i po​czuł za​pach jej per​fum. Mo​men​tal​nie znów

zna​lazł się w jej ogro​dzie, wśród słod​kich za​pa​chów an​giel​skie​go lata. Jej ury​wa​-
ny od​dech przy​wró​cił go do rze​czy​wi​sto​ści.

‒ To wła​śnie ro​bił?
Sta​ła koło biur​ka, opusz​ka​mi do​ty​ka​jąc za​ry​su sa​mo​cho​du na kart​ce. Za​uwa​-

żył, że jej dłoń lek​ko drży, a gdy spoj​rza​ła na nie​go, w jej oczach do​strzegł wa​ha​-
nie i pa​ni​kę. Miał dziw​ne wra​że​nie, że coś zgnia​ta jego ser​ce.

Si. – Miał tak za​ci​śnię​te gar​dło, że nie mógł po​wie​dzieć nic wię​cej, bo​le​śnie

świa​dom, że za​kłó​ca jej ża​ło​bę.

‒ Co jesz​cze? – W jej oczach do​strzegł łzy i na​pię​cie w jego ser​cu wzro​sło.
Wdzięcz​ny za od​wró​ce​nie uwa​gi, pod​szedł do biur​ka i otwo​rzył lap​top, od​wra​-

ca​jąc go do niej i zer​ka​jąc na nią. Jej pięk​na twarz była bla​da, mia​ła sze​ro​ko
otwar​te oczy i przy​po​mi​na​ła mu prze​ra​żo​ną go​łę​bi​cę.

‒ Znaj​dziesz tu dużo zdjęć, jak rów​nież wszyst​ko, co stwo​rzył w pro​gra​mie

gra​ficz​nym.

Za​wa​ha​ła się, a on za​sta​na​wiał się, czy to nie za wie​le. Pa​trzy​ła na nie​go, gdy

otwie​rał zdję​cia i po​ka​zy​wał je po ko​lei. Po​wo​li wy​cią​gnę​ła rękę, do​ty​ka​jąc pal​-
cem ekra​nu. Wi​dział, jak jej oczy ciem​nie​ją, gdy pa​trzy​ła na fo​to​gra​fię Se​ba​stia​-
na sie​dzą​ce​go za kie​row​ni​cą pro​to​ty​pu, i za​klął w du​chu. Czy nie mógł wy​brać
bar​dziej od​po​wied​nie​go zdję​cia na po​czą​tek?

‒ Kie​dy je zro​bio​no? – Głos się jej ła​mał. Prze​łknę​ła gło​śno, pró​bu​jąc po​-

wstrzy​mać łzy, i po raz pierw​szy chciał, żeby się roz​pła​ka​ła. Mu​sia​ła to z sie​bie
wy​rzu​cić.

Nie po​do​ba​ła mu się od​po​wiedź, któ​rej mu​siał jej udzie​lić.
‒ Dzień przed wy​pad​kiem.
Za​cho​wa​nie spo​ko​ju wy​ma​ga​ło od nie​go wiel​kie​go wy​sił​ku, ale na​wet w jego

uszach te sło​wa brzmia​ły zbyt zim​no. Przy​glą​dał się ob​ra​zo​wi, za​szo​ko​wa​ny, bo
do​strzegł w oczach Se​ba​stia​na błysk za​nie​po​ko​je​nia. Czy ona też to do​strze​gła?
Spoj​rza​ła na nie​go i jej łzy za​mie​ni​ły się w skrzą​ce dia​men​ty. Za​nim po​my​ślał
o kon​se​kwen​cjach, ob​szedł biur​ko i wziął ją w ra​mio​na. Przy​ję​ła uko​je​nie, któ​re
ofe​ro​wał, bez chwi​li wa​ha​nia i scho​wa​ła twarz w dło​niach, przy​ci​ska​jąc czo​ło do
jego pier​si, pod​czas gdy wstrzą​sa​ły nią spa​zmy szlo​chu.

‒ Dio mio. To dla cie​bie za wie​le.
Chciał za​ci​snąć pię​ści, ale za​miast tego po​ło​żył ręce na jej ple​cach, głasz​cząc

je, i przy​cią​gnął ją bli​żej.

‒ Nie​praw​da – usły​szał zdu​szo​ne sło​wa.
‒ A jed​nak, cara – uspo​ka​jał ją, tak jak ro​bił to wie​lo​krot​nie z sio​strą, gdy do​-

ra​sta​li. Ale to nie była jego sio​stra. Tej ko​bie​ty po​żą​dał każ​dą cząst​ką cia​ła.

‒ Po​win​nam, po​win​nam…
Łka​nie nie po​zwo​li​ło jej do​koń​czyć, a on bez za​sta​no​wie​nia po​chy​lił się i przy​-

ci​snął war​gi do jej wło​sów. Za​mar​ła mo​men​tal​nie w jego ra​mio​nach, a on za​-
mknął oczy, wspo​mi​na​jąc cza​sy, gdy są​dził, że jego ży​cie jest ide​al​ne. Ode​pchnął
przy​tła​cza​ją​cą świa​do​mość, że nie uda​ło mu się być męż​czy​zną, któ​re​go po​trze​-
bo​wa​ła jego żona, uniósł pod​bró​dek i za​czerp​nął po​wie​trza. Za​da​wa​ło mu się,
że tu​lił pła​czą​cą Char​lie przez całą wiecz​ność, a każ​dy szloch prze​no​sił jej ból
na nie​go, zwięk​sza​jąc po​czu​cie winy, że nie było go na miej​scu tej nocy, gdy Se​-
ba​stian zde​cy​do​wał się znów wy​pró​bo​wać sa​mo​chód. Do​strzegł​by eu​fo​rię pod​-
bu​do​wa​ną al​ko​ho​lem i nar​ko​ty​ka​mi i miał​by szan​sę go po​wstrzy​mać. To od​kry​-
cie wciąż go szo​ko​wa​ło. Jak mo​gli pra​co​wać tak bli​sko tyle mie​się​cy, a on nie za​-
uwa​żył, że Se​ba​stian miał ta​kie pro​ble​my?

Po​chy​lił gło​wę i raz jesz​cze po​ca​ło​wał czu​bek jej gło​wy, chcąc uko​ić ich obo​je.

Ale gdy trzy​mał ją moc​no, szep​cząc po wło​sku uspo​ka​ja​ją​ce sło​wa, wie​dział, że
musi prze​stać, musi ją pu​ścić. Czuł szok, gdy przy​znał, że chciał​by być dla niej
kimś wię​cej niż ra​mie​niem, na któ​rym się mo​gła wy​pła​kać. Na szczę​ście wes​-
tchnę​ła prze​cią​gle i prze​sta​ła ro​nić łzy. Spoj​rza​ła na nie​go, byli ze sobą tak bli​-
sko, że mo​gli​by być ko​chan​ka​mi. Bez wy​sił​ku mógł​by ją po​ca​ło​wać, ale jej na​-
zna​czo​ne wil​go​cią łez po​licz​ki przy​po​mnia​ły mu z całą mocą, dla​cze​go tu przy​je​-

cha​li.

‒ Po​win​nam to była zro​bić daw​no temu – po​wie​dzia​ła nie​co spo​koj​niej, choć

po pła​czu na​dal nie​pew​nie.

‒ Pła​ka​łaś po raz pierw​szy od jego śmier​ci? – Od​su​nął się nie​co, pa​trząc nie​-

do​wie​rza​ją​co, jak wy​raz jej twa​rzy mięk​nie, po​zby​wa​jąc się tego strasz​ne​go
bólu.

Uśmiech​nę​ła się do nie​go i po​tak​nę​ła.
‒ Dzię​ku​ję – szep​nę​ła le​d​wie sły​szal​nie i za​mru​ga​ła po​now​nie, gdyż z oczu

zno​wu po​cie​kły jej łzy. Po​tar​ła ostro je​den po​li​czek, a on, za​nim się za​sta​no​wił,
co robi, de​li​kat​nie otarł jej twarz.

Wszyst​ko zmie​ni​ło się w tej chwi​li. Na​gle byli za​mknię​ci w wi​bru​ją​cym ko​ko​-

nie na​pię​cia. Nie mo​gąc się po​wstrzy​mać, ujął jej twarz w dło​nie, czuł cie​płą
i wil​got​ną od pła​czu skó​rę. Jej zie​lo​ne oczy na​po​tka​ły jego, a smu​tek i ża​ło​ba
mie​sza​ły się w nich z czymś zu​peł​nie in​nym, z nie​przy​zwo​itym po​żą​da​niem.

‒ Pre​go.
Na usta ci​snę​ła mu się na​tu​ral​na od​po​wiedź, a jego głos był ni​ski i chra​pli​wy.

Nie mógł znieść jej wzro​ku, ale nie po​tra​fił rów​nież ze​rwać tej łą​czą​cej ich nici.
Za​mknę​ła oczy i przy​tu​li​ła po​li​czek do jego dło​ni. In​stynkt wziął górę i za​czął
gła​skać jej twarz, po czym wsu​nął pal​ce w jej wło​sy, któ​rych je​dwa​bi​sta mięk​-
kość była nie​mal nie​od​par​ta. Chciał ją po​ca​ło​wać, po​chy​lić się i za​sma​ko​wać
tych peł​nych ust.

Przy​tu​lił ją moc​niej i otwo​rzy​ła oczy. Pa​trzy​ła na nie​go przez wiecz​ność, od​dy​-

cha​jąc szyb​ko i płyt​ko. W uszach hu​cza​ło mu tęt​no, gdy pa​trzył, jak zie​leń jej
oczu zmie​nia się, aż za​mi​go​ta​ło w nich od brą​zu, któ​ry przy​po​mi​nał mu je​sien​ne
li​ście. Pra​gnął jej. Tyl​ko o tym mógł my​śleć w tej chwi​li. Nic in​ne​go nie było
waż​ne. Przy​su​nę​ła się do nie​go, za​my​ka​jąc oczy, a po​tem jej usta spo​tka​ły jego.
To był de​li​kat​ny po​ca​łu​nek, na po​cząt​ku pe​łen wa​ha​nia, ale, gdy przy​cią​gnął ją
bli​żej, z dło​nią za​plą​ta​ną w jej dłu​gie wło​sy, po​głę​bił się, stał się czymś wię​cej.
Nie po​wi​nien tego ro​bić, ani te​raz, ani ni​g​dy.

Krę​ci​ło jej się w gło​wie i wie​dzia​ła, że nie po​win​na ca​ło​wać go w ten spo​sób,

wie​dzia​ła, że to ozna​cza tyl​ko kom​pli​ka​cje, ale po​trze​ba, by po​czuć jego usta na
swo​ich, była przy​tła​cza​ją​ca. Jej zmy​sły osza​la​ły, cia​ło od​po​wia​da​ło na nie​go każ​-
dym ner​wem. W jej cie​le eks​plo​do​wał ogień i jak przy​cią​gnię​ta ma​gne​sem przy​-
lgnę​ła do nie​go. Za​ci​snął rękę na jej ple​cach, przy​cią​ga​jąc bli​żej, a jego pal​ce
prze​cze​sa​ły jej wło​sy, trzy​ma​jąc gło​wę pod ide​al​nym ką​tem, pod​czas gdy ich ję​-
zy​ki po​ru​sza​ły się w cu​dow​nym tań​cu. Ob​ję​ła jego szy​ję, po​głę​bia​jąc po​ca​łu​nek,
ale le​d​wo sta​ła, tak zmię​kły jej ko​la​na. Ni​g​dy nie za​zna​ła ta​kie​go po​ca​łun​ku, tak
elek​try​zu​ją​ce​go, tak cu​dow​ne​go.

Na​gle, z siłą, któ​ra nie​mal zbi​ła ją z nóg, pu​ścił ją i po​ło​żył dło​nie na ra​mio​-

nach, od​py​cha​jąc ją od sie​bie. Była tak za​szo​ko​wa​na, że nie wie​dzia​ła, co po​wie​-
dzieć, na​wet gdy uspo​ko​iła od​dech na tyle, że była do tego zdol​na. W jego
oczach wi​dzia​ła wzbu​rze​nie, a z jego ust po​pły​nął po​tok słów po wło​sku. Nie

zna​ła tego ję​zy​ka i nie wie​dzia​ła, co po​wie​dział, ale mowa jego cia​ła nie po​zo​sta​-
wia​ła wąt​pli​wo​ści. Nie po​do​ba​ło mu się i nie chciał tego po​ca​łun​ku. Cze​mu więc
ją za​chę​cał? Czy to była gra?

‒ To nie po​win​no się wy​da​rzyć!
Zmu​si​ła się, żeby stać pro​sto, mimo że nogi mia​ła jak z waty, a w jej wnę​trzu

na​dal sza​lał ogień.

‒ A że​byś wie​dzia​ła. – Wy​rzu​cił ręce w górę, od​wró​cił się i wy​cho​dząc ener​-

gicz​nie z biu​ra, po​wie​dział: – To nie może się stać mię​dzy nami, prze​nig​dy.

Po​czu​ła się zra​nio​na, ale twar​do pa​trzy​ła na nie​go, nie po​zwa​la​jąc się przy​tło​-

czyć. Nie chciał jej po​ca​łun​ków, to trud​no.

‒ Nie są​dzi​łam… ‒ wy​szep​ta​ła. – Nie wie​dzia​łam, co ro​bię.
Zmru​żył oczy, sto​jąc na dru​gim koń​cu biu​ra.
‒ Naj​wy​raź​niej. Czas, że​by​śmy stąd wy​szli.
‒ Nie… ‒ spa​ni​ko​wa​ła, ale jej za​wsty​dze​nie spo​wo​do​wa​ne jego nie​chę​cią

znik​nę​ło. ‒ Jesz​cze nie skoń​czy​łam.

‒ Na dziś tak. – Jego głos był twar​dy, zu​peł​nie inny niż ten, któ​rym ją koił jesz​-

cze chwi​lę temu. – Zo​sta​niesz u mnie na noc.

‒ Z tobą? – wy​krztu​si​ła, nie za​sta​na​wia​jąc się, jak to za​brzmia​ło.
‒ Je​steś roz​bi​ta, za​cho​wu​jesz się ir​ra​cjo​nal​nie. Nie mogę cię zo​sta​wić sa​mej

w ho​te​lu, nie dziś.

Te sta​now​cze sło​wa nie po​zo​sta​wia​ły miej​sca na dys​ku​sję, a, praw​dę mó​wiąc,

nie mia​ła też na nią siły. Ostat​nie dwa​na​ście go​dzin było ka​ru​ze​lą. Od chwi​li, gdy
po​ja​wił się w jej ogro​dzie, w jej ży​ciu za​czął się kom​plet​ny cha​os.

‒ Za​mów mi tak​sów​kę do ho​te​lu w mie​ście.
Uda​jąc bra​wu​rę, któ​rej nie czu​ła, po​de​szła do nie​go, ale nie ru​szył się, by opu​-

ścić biu​ro. Za​miast tego spoj​rzał na nią zim​nym, od​le​głym spoj​rze​niem.

‒ Se​ba​stian miał ra​cję.
Szorst​kość jego gło​su spra​wi​ła, że spoj​rza​ła mu w oczy. Zła, że wspo​mniał

o jej bra​cie, spy​ta​ła:

‒ A co to mia​ło zna​czyć?
W ką​ci​kach jego ust po​ja​wił się cień uśmie​chu.
‒ Wiem o to​bie wię​cej, niż ci się wy​da​je, Char​lot​te War​ring​ton.
‒ Masz tu​pet – po​wie​dzia​ła, uśmie​cha​jąc się do nie​go.
‒ Sì.
Wzru​szył ra​mio​na​mi i od​wró​cił się, zo​sta​wia​jąc ją za​szo​ko​wa​ną z sze​ro​ko

otwar​ty​mi ocza​mi. Gdy​by mia​ła choć tro​chę zdro​we​go roz​sąd​ku, wy​szła​by z po​-
miesz​cze​nia, za​mó​wi​ła tak​sów​kę na lot​ni​sko i wró​ci​ła do domu. Ale w tej chwi​li
chcia​ła tyl​ko de​spe​rac​ko szan​sy, by uzy​skać od​po​wie​dzi na py​ta​nia, któ​re ina​-
czej nie da​dzą jej spo​ko​ju do koń​ca ży​cia. Pro​blem tkwił w tym, że od​po​wie​dzi
na nie mógł udzie​lić tyl​ko męż​czy​zna, któ​re​go wi​ni​ła za śmierć bra​ta, na któ​re​-
go wła​śnie się rzu​ci​ła, ca​łu​jąc go z na​mięt​no​ścią, ja​kiej ni​g​dy do​tąd nie za​zna​ła.

‒ Ni​g​dzie z tobą nie pój​dę, zwłasz​cza po tym, co wła​śnie za​szło.
Od​wró​cił się tak na​gle, że nie​mal na nie​go wpa​dła. Zno​wu zna​leź​li się nie​bez​-

piecz​nie bli​sko sie​bie.

‒ Czy mu​szę ci przy​po​mi​nać, cara, że to ty mnie po​ca​ło​wa​łaś?
Za​pło​nę​ły jej po​licz​ki, gdy sek​sow​ny tembr jego gło​su nie​mal po​pie​ścił jej cia​-

ło, roz​pa​la​jąc na nowo ogień mię​dzy nimi.

‒ To ‒ syk​nę​ła – była po​mył​ka, któ​ra się już nie po​wtó​rzy.
‒ Va bene! – Jego spoj​rze​nie na chwi​lę spo​czę​ło na jej ustach. – W ta​kim ra​zie

nie ma nie​bez​pie​czeń​stwa zwią​za​ne​go z two​im noc​le​giem w moim miesz​ka​niu.

‒ Nie​bez​pie​czeń​stwa? Spra​wiasz, że czu​ję się jak dra​pież​nik.
Co​raz bar​dziej ją zło​ścił. Może ho​tel to naj​lep​sza opcja, ale uświa​do​mi​ła so​-

bie, że nie chce być te​raz sama. Nie po tym, co prze​szła w tym krót​kim cza​sie,
od kie​dy wpadł z im​pe​tem w jej ży​cie. Jej je​dy​nym moż​li​wym to​wa​rzy​stwem był
te​raz Ales​san​dro Ro​sel​li. Uniósł brwi, a w jego oczach zo​ba​czy​ła upo​ko​rze​nie.
Nie wy​co​fa​ła się.

‒ Cze​mu tego chcesz? Cze​mu to ta​kie waż​ne, że​bym była na pre​mie​rze?
Wska​za​ła na po​kój, zer​ka​jąc znów na szkic na ścia​nie.
‒ Jak już wy​ja​śnia​łem, zło​ży​łem two​je​mu bra​tu obiet​ni​cę. Pra​gnę jej do​trzy​-

mać.

Pod​szedł znów do win​dy.
‒ Tędy, cara.
Char​lie nie mo​gła po​zbyć się uczu​cia, że wy​grał. Co do​kład​nie, tego nie wie​-

dzia​ła, ale tak było. Jed​ną noc w jego miesz​ka​niu uda jej się prze​żyć, praw​da?
Za​ła​twi so​bie po​kój w ho​te​lu w Me​dio​la​nie tak szyb​ko, jak to moż​li​we, a gdy tyl​-
ko pre​mie​ra do​bie​gnie koń​ca, bę​dzie mo​gła wró​cić do swo​jej chat​ki i spo​koj​ne​-
go, bez​piecz​ne​go ży​cia. Tego, któ​re pro​wa​dzi​ła od wy​pad​ku Se​ba​stia​na. Na
myśl o tym po​czu​ła ulgę.

Ales​san​dro za​mknął drzwi wej​ścio​we i ob​ser​wo​wał, jak Char​lie wcho​dzi do

otwar​te​go sa​lo​nu. Nie po​wie​dzia​ła ani sło​wa, od​kąd opu​ści​li biu​ro, ale po​mi​mo
tego czuł, że na​pię​cie mię​dzy nimi cią​gle ro​sło. Tak bar​dzo, że te​raz ża​ło​wał już,
że ją tu za​pro​sił i przy​wiózł.

‒ Po​kój go​ścin​ny jest go​to​wy – po​wie​dział sztyw​no, pró​bu​jąc stwo​rzyć mię​dzy

nimi for​mal​ną ba​rie​rę, bo ni​g​dy bar​dziej jej nie po​trze​bo​wał niż przy tej ko​bie​-
cie.

‒ Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła mięk​ko.
Ob​cho​dzi​ła apar​ta​ment, oce​nia​jąc dzie​ła sztu​ki, któ​re ze​brał przez ostat​nie

lata, chło​nąc każ​dy szcze​gół z ba​daw​czą miną. W miesz​ka​niu nie było nic no​wo​-
cze​sne​go, od oka​za​łej fa​sa​dy sta​re​go bu​dyn​ku po wy​staw​ne wnę​trze. Było kom​-
plet​nym prze​ci​wień​stwem biu​ra, któ​re wła​śnie opu​ści​li – i tak wła​śnie mia​ło być.
To była kry​jów​ka praw​dzi​we​go Ales​san​dra. Po​de​szła do drzwi bal​ko​nu i spoj​rza​-
ła w dół, na za​tło​czo​ne uli​ce Me​dio​la​nu. Wy​ko​rzy​stał ten mo​ment, by uspo​ko​ić
po​żą​da​nie, któ​re pul​so​wa​ło w nim pod​czas po​dró​ży z biu​ra. Od chwi​li, w któ​rej
jej usta do​tknę​ły jego, coś się zmie​ni​ło i bał się, że nie​od​wra​cal​nie.

‒ Chcesz coś do je​dze​nia albo do pi​cia?
Grzecz​ne py​ta​nie dało mu na tyle dużo cza​su, by od​zy​skać kon​tro​lę i wpro​wa​-

dzić do at​mos​fe​ry tego wie​czo​ru odro​bi​nę nor​mal​no​ści. Spoj​rza​ła na nie​go.

‒ Nie, dzię​ku​ję. Je​stem zmę​czo​na. To był nie​spo​dzie​wa​nie in​ten​syw​ny dzień,

a ju​tro mu​szę być wy​po​czę​ta.

‒ Jak to? – wy​rwa​ło mu się i zmarsz​czył brwi.
‒ Nor​mal​nie, pew​nie jest mnó​stwo pra​cy przed pre​mie​rą, a ja mu​szę się wie​le

do​wie​dzieć.

Wy​glą​da​ła na cał​ko​wi​cie sku​pio​ną, ale de​ter​mi​na​cja w jej gło​sie obu​dzi​ła

w jego gło​wie ostrze​gaw​cze sy​gna​ły.

‒ Masz ra​cję.
Od​wró​cił się i ru​szył z jej nie​wiel​kim ba​ga​żem w kie​run​ku apar​ta​men​tu go​-

ścin​ne​go. Jemu rów​nież przy​da się moc​ny sen, ale wąt​pił, by dziś do​brze spał.
Jego cia​ło wciąż pra​gnę​ło jej do​ty​ku, po​ca​łun​ków. Za​ci​snął moc​no dłoń na rącz​ce
tor​by. Zło​żył obiet​ni​cę Se​ba​stia​no​wi i do​trzy​ma jej, choć​by nie wiem co. Myśl
o przy​ja​cie​lu, któ​ry był rów​nież jego part​ne​rem biz​ne​so​wym, przy​po​mnia​ła mu,
że to on jako ostat​ni miesz​kał w tym apar​ta​men​cie. Ode​pchnął po​czu​cie winy.
Se​ba​stian z nim miesz​kał. Jak mógł nie za​uwa​żyć jego pro​ble​mów? Po​wi​nien był
do​strzec jego kło​po​ty, roz​szy​fro​wać jego pro​ble​my. Te​raz tego nie zmie​ni, ale
może nie do​pu​ścić, by jego uko​cha​na sio​stra po​zna​ła praw​dę. Za​trzy​mał się
w wej​ściu i spoj​rzał na nią.

‒ Twój brat tu miesz​kał. Wie​dzia​łaś o tym?
‒ Nie. – Pa​trzy​ła na nie​go zmie​sza​na. – Nie ro​zu​miem. Szu​kał cze​goś do wy​-

na​ję​cia.

‒ To praw​da. – Otwo​rzył drzwi i po​pro​wa​dził ją do środ​ka, roz​glą​da​jąc się.

Nie było śla​dów po obec​no​ści ko​go​kol​wiek w tym po​ko​ju.

– To było roz​sąd​ne wyj​ście. Pra​co​wa​li​śmy wspól​nie nad pro​jek​tem.
‒ Czy wy​pro​wa​dził się przed wy​pad​kiem, czy to ostat​nie miej​sce, gdzie miesz​-

kał?

Bał się tego py​ta​nia.
‒ Miesz​kał tu cały czas.
‒ A jego rze​czy?
‒ Ode​sła​łem je two​je​mu ojcu.
Ro​zej​rza​ła się po po​ko​ju, wo​dząc wzro​kiem od wiel​kie​go łóż​ka do ciem​nej sta​-

rej sza​fy, jak​by nie do koń​ca mu wie​rzy​ła.

‒ Ro​zu​miem.
Za​pa​dła ci​sza tak cięż​ka, że chciał po​wie​dzieć co​kol​wiek, byle ją prze​rwać.

Ale co jesz​cze miał po​wie​dzieć? Do​tych​czas wszyst​kie jego sło​wa przy​no​si​ły jej
tyl​ko ból.

‒ Mam jesz​cze je​den po​kój. Mniej​szy, ale je​śli wo​lisz…
Po​trzą​snę​ła gło​wą, a świa​tło roz​świe​tli​ło brą​zo​we tony w jej ciem​nych wło​-

sach.

‒ Pro​szę, chcia​ła​bym tu zo​stać.
Te​raz na​praw​dę za​sta​no​wił się, czy ja​sno dziś my​śli. Nie tyl​ko ją po​ca​ło​wał,

od​po​wie​dział na za​pro​sze​nie, ja​kie wy​sła​ły jej ku​szą​ce usta, ale umie​ścił ją

w tym sa​mym po​ko​ju, w któ​rym miesz​kał Se​ba​stian. Obiet​ni​ca, że zaj​mie się
Char​lie, że za​an​ga​żu​je ją w pro​jekt, sta​wa​ła się z każ​dą mi​nu​tą co​raz trud​niej​-
sza. Po​dob​nie jak ukry​wa​nie przed nią praw​dy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

‒ Wy​spa​łaś się?
Grzecz​ne py​ta​nie Ales​san​dra wy​rwa​ło Char​lie z roz​my​ślań, gdy za​sie​dli obo​je

do śnia​da​nia. Ko​szu​la i dżin​sy, któ​re miał na so​bie, ide​al​nie opi​na​ły jego cia​ło.
Wal​czy​ła o utrzy​ma​nie my​śli w ry​zach – po​win​na się sku​pić na bra​cie i sa​mo​cho​-
dzie, któ​ry mia​ła po​móc pre​zen​to​wać. My​śle​nie o przy​stoj​nym Wło​chu, któ​re​go
po​ca​ło​wa​ła ze​szłe​go wie​czo​ru, nie po​mo​że jej ani tro​chę, zmu​si​ła się więc, po​-
dob​nie jak on, do trzy​ma​nia na wo​dzy swo​ich uczuć.

‒ Tak, dzię​ku​ję – od​po​wie​dzia​ła, pi​jąc świe​żo wy​ci​śnię​ty sok po​ma​rań​czo​wy.

Spa​nie w po​ko​ju, w któ​rym miesz​kał Se​ba​stian, mia​ło jej po​móc, ale tak się nie
sta​ło. Wy​war​ło wręcz od​wrot​ny sku​tek. Przez więk​szość nocy ro​ni​ła łzy, opła​ku​-
jąc swe​go bra​ta, znaj​du​jąc w koń​cu uj​ście dla ża​ło​by, w któ​rej była od śmier​ci
Se​ba​stia​na, co nie​co jej po​mo​gło. Cią​gle jed​nak nie po​zby​ła się my​śli, że to Ales​-
san​dro po​no​si winę za ten wy​pa​dek i że coś przed nią ukry​wa.

Spoj​rzał na nią nie​co zbyt dłu​go. Była świa​do​ma ciem​nych siń​ców pod ocza​mi,

któ​re zdra​dza​ły mu, że nie spa​ła do​brze. Na szczę​ście San​dro był zbyt do​brze
wy​cho​wa​ny, by o tym po​wie​dzieć.

‒ Jest parę rze​czy, któ​re mu​szę zro​bić dziś po po​łu​dniu w związ​ku z przy​go​to​-

wa​nia​mi do pre​mie​ry, ale rano mo​że​my iść do biu​ra albo na tor.

Tor te​sto​wy. Te sło​wa cof​nę​ły ją do cza​sów, gdy spę​dza​ła tam cały czas, z bra​-

tem bądź oj​cem u boku. To tam na​uczy​ła się pro​wa​dzić sa​mo​cho​dy wy​ści​go​we,
ku zgor​sze​niu mat​ki.

‒ Chcia​ła​bym zo​ba​czyć sa​mo​chód – po​wie​dzia​ła ostroż​nie. – Wy​da​je mi się,

jak​bym wie​ki nie była na to​rze.

Tę​sk​ni​ła za dresz​czem eks​cy​ta​cji, ja​kie gwa​ran​to​wa​ło to miej​sce. Jej ogród,

w któ​re​go bez​piecz​nym schro​nie​niu była szczę​śli​wa, na​gle wy​dał jej się ogra​ni​-
cze​niem.

‒ Sì – po​wie​dział, od​sta​wia​jąc pu​sty ku​bek. – Se​ba​stian po​wie​dział, że to było

waż​ną czę​ścią rów​nież two​je​go dzie​ciń​stwa.

Spoj​rza​ła na sok, nie mo​gąc znieść in​ten​syw​no​ści jego spoj​rze​nia. Spra​wia​ło,

że czu​ła się bez​bron​na, cze​go te​raz nie chcia​ła.

‒ Spę​dza​łam tam mnó​stwo cza​su. Uwiel​bia​łam to.
‒ Co my​śla​ła o tym two​ja mat​ka? – To py​ta​nie przy​po​mnia​ło jej py​ta​nia, któ​re

czę​sto jej za​da​wa​no, gdy była na​sto​lat​ką.

‒ Nie mia​ła za​strze​żeń co do Se​ba​stia​na.
Char​lie za​wa​ha​ła się i spoj​rza​ła na przy​stoj​ną twarz Ales​san​dra, mo​men​tal​nie

tego ża​łu​jąc. Wy​da​wa​ło się, że jest zre​lak​so​wa​ny, ale coś było nie tak. Przy​po​mi​-
nał jej wiel​kie​go kota, któ​ry łu​dzi ofia​rę, że jest bez​piecz​na. W każ​dej chwi​li

mógł za​ata​ko​wać i do​stać do​kład​nie to, cze​go chciał, z pre​cy​zyj​ną do​kład​no​ścią.

‒ Wy​czu​wam „ale – po​wie​dział mięk​ko i za​milkł ocze​ku​ją​co.
Jego py​ta​nie przy​wo​ła​ło wspo​mnie​nia, któ​re wo​la​ła za​cho​wać dla sie​bie – bo

to było wiel​kie „ale”. Jak dużo po​wie​dział mu Se​ba​stian? Czy wie​dział, że jej
mat​ka nie po​chwa​la​ła jej za​in​te​re​so​wa​nia świa​tem wy​ści​gów? Czy wie​dział, że
nie​na​wi​dzi​ła tego sty​lu ży​cia, że jej oj​ciec flir​to​wał ze wszyst​ki​mi ko​bie​ta​mi? Jej
mat​ka nie zno​si​ła by​cia na dru​gim miej​scu tak bar​dzo, że w koń​cu po​rzu​ci​ła ro​-
dzin​ny dom i swo​je na​sto​let​nie dzie​ci.

‒ Moja mat​ka nie chcia​ła, że​bym tu była. Uwa​ża​ła, że nie po​win​nam być kie​-

row​cą wy​ści​go​wym, i na pew​no nie chcia​ła dla mnie ta​kiej pra​cy i ta​kie​go ży​cia.
Uwa​ża​ła, że po​win​nam być damą, a nie chłop​czy​cą, i cały czas mi o tym mó​wi​ła,
kie​dy do​ra​sta​łam.

Nie czu​ła już roz​go​ry​cze​nia. Wła​ści​wie wie​dzia​ła te​raz, cze​mu mat​ka była tak

prze​ciw​na temu świa​tu, cze​mu chcia​ła trzy​mać cór​kę z dala od ta​kie​go try​bu ży​-
cia. Ale nie za​mie​rza​ła te​raz tego roz​trzą​sać, zwłasz​cza z Ales​san​drem.
Uśmiech​nął się cu​dow​nym uśmie​chem, od któ​re​go za​iskrzy​ły mu oczy.

‒ Te​raz ro​zu​miem. Na​ci​skasz, by na​zy​wać cię Char​lie, bo chcesz po​zo​stać

chłop​czy​cą.

‒ Coś w tym sty​lu.
Do​koń​czy​ła sok, za​sta​na​wia​jąc się, cze​mu sta​ła się zno​wu te​ma​tem roz​mo​wy.
‒ Ale je​steś pięk​na, Char​lot​te. Dla​cze​go to ukry​wasz? – In​ten​syw​ność jego

spoj​rze​nia prze​ra​ża​ła ją, spra​wia​ła, że jej ser​ce wa​li​ło, za​gry​zła więc dol​ną war​-
gę, na​gle nie​pew​na sie​bie.

‒ By​łam bun​tow​ni​czą na​sto​lat​ką – wy​ja​śni​ła, ule​ga​jąc chę​ci wy​tłu​ma​cze​nia.

Za​ru​mie​ni​ła się i zer​k​nę​ła na wid​nie​ją​cy w oknie Me​dio​lan, by ukryć swo​je za​-
wsty​dze​nie. Nad​szedł czas na zmia​nę te​ma​tu; po​wie​dzia​ła już za dużo. Nie cho​-
dzi​ło o nią, tyl​ko o Se​ba​stia​na.

– Mo​że​my już iść? Chcę zo​ba​czyć auto.
‒ Oczy​wi​ście – po​wie​dział i wstał, szy​ku​jąc się do wyj​ścia. – Je​śli je​steś pew​na,

że tego chcesz.

Ni​g​dy nie była bar​dziej do ni​cze​go prze​ko​na​na, co było dziw​ne, zwa​żyw​szy na

to, że dobę wcze​śniej są​dzi​ła, że ni​g​dy nie ze​chce po​znać tego męż​czy​zny ani
mieć nic wspól​ne​go z jego in​te​re​sa​mi. Jego wy​czu​cie cza​su było nie​zrów​na​ne,
przy​je​chał prze​cież tak szyb​ko, za​raz po jej roz​mo​wie z oj​cem o tym, że po​win​-
na od​zy​skać wła​dzę nad swo​im ży​ciem.

‒ Za​nim wyj​dzie​my – drą​ży​ła, nie mo​gąc ukryć w gło​sie po​dejrz​li​wej nuty – co

po​wie​dział ci mój oj​ciec, gdy po​in​for​mo​wa​łeś go o pre​mie​rze?

Spoj​rzał na nią pew​nie.
‒ Wy​da​je się, że chce tyl​ko two​je​go szczę​ścia.
‒ Mu​szę się z nim skon​tak​to​wać, po​wie​dzieć, że się po​ja​wię.
‒ On wie.
Po​pa​trzy​ła na nie​go. Zda​wa​ło się, że coś przed nią ukry​wa. Po​sta​no​wi​ła od​pu​-

ścić – na ra​zie. W tej chwi​li naj​waż​niej​sze było zo​ba​cze​nie sa​mo​cho​du, któ​ry

stał się świa​tem Se​ba​stia​na, a taka roz​mo​wa ni​cze​go nie roz​wią​że. Pró​bo​wa​ła
od​wró​cić jego uwa​gę.

‒ On też tu bę​dzie?
‒ Po​sta​ra się.
‒ To brzmi jak cały tata.
‒ Idzie​my – po​wie​dział, za​brał klu​czy​ki i wsu​nął je do skó​rza​nej kurt​ki. Jego

styl tyl​ko pod​kre​ślał oczy​wi​stą siłę jego cia​ła i mu​sia​ła od​wró​cić wzrok, zmu​sić
się do my​śle​nia o czymś in​nym. To nie był czas i miej​sce, by od​da​wać się po​żą​da​-
niu.

Ales​san​dro ty ra​zem nie ra​dził so​bie z po​ran​nym kor​kiem w Me​dio​la​nie z za​-

zwy​czaj wła​ści​wą so​bie ła​two​ścią. Nie mógł się skon​cen​tro​wać na pro​wa​dze​niu.
Za​miast tego my​ślał o ko​bie​cie obok nie​go. Nic nie mó​wi​ła, pa​trzy​ła tyl​ko wo​kół,
wchła​nia​jąc at​mos​fe​rę mia​sta, któ​re ko​chał.

‒ Za​wsze miesz​ka​łeś w Me​dio​la​nie? – Jej głos był ła​god​ny i po​wi​nien uko​ić

jego sko​ła​ta​ny umysł, ale tak się nie sta​ło. Lek​ko chra​pli​wy ton zda​wał się tyl​ko
po​głę​bić jego czuj​ność spo​wo​do​wa​ną jej bli​sko​ścią.

‒ Ow​szem, przez więk​szość do​ro​słe​go ży​cia.
Wie​dział, że to tyl​ko po​ga​węd​ka, ale oma​wia​nie ta​kich oso​bi​stych spraw

z kimś ob​cym było no​wo​ścią. Ale Se​ba​stian był dla nie​go jak brat, mimo że zna​li
się tak krót​ko, więc cze​mu Char​lie mia​ła​by być in​tru​zem?

‒ Se​ba​stian wspo​mniał, że two​ja ro​dzi​na miesz​ka w To​ska​nii i zaj​mu​je się pro​-

duk​cją wina.

Pró​bo​wa​ła pro​wa​dzić lek​ką, nie​zo​bo​wią​zu​ją​cą kon​wer​sa​cję, ale te py​ta​nia

były dla nie​go nie​wy​god​ne. Gdy ko​bie​ta pyta o ro​dzi​nę, za​zwy​czaj kry​je się za
tym coś wię​cej. Ale jaki mo​tyw mo​gła mieć Char​lie? Wzru​szył ra​mio​na​mi i skrę​-
cił w pu​stą dro​gę, zo​sta​wia​jąc za sobą mia​sto i zmie​rza​jąc na tor te​sto​wy. Słoń​-
ce świe​ci​ło, za​po​wia​da​jąc ko​lej​ny go​rą​cy dzień.

‒ To praw​da, ale ja od za​wsze ko​cha​łem auta, nie wino. Prze​pro​wa​dzi​łem się

więc do Me​dio​la​nu, ukoń​czy​łem szko​łę i za​czą​łem pra​co​wać dla wuj​ka, re​or​ga​-
ni​zu​jąc jego fir​mę i do​pro​wa​dza​jąc do po​wo​dze​nia fi​nan​so​we​go, któ​re trwa do
dziś. Resz​ta, jak​byś to uję​ła, jest hi​sto​rią.

‒ A ten sa​mo​chód? Czy to też wią​że się z two​im za​mi​ło​wa​niem do mo​to​ry​za​-

cji? – Nie​mal pie​ści​ła sło​wa, co przy​śpie​szy​ło nie​bez​piecz​nie jego puls.

Zer​k​nął na nią, wi​dząc, że wy​glą​da na ze​wnątrz z au​ten​tycz​nym za​in​te​re​so​-

wa​niem, udo​wad​nia​jąc, że wszyst​ko, co mó​wił o niej Se​ba​stian, było praw​dą.
Nie była dużo star​sza od sio​stry Ales​san​dra, ale w wie​ku dwu​dzie​stu czte​rech
lat wspię​ła się na szczyt ka​rie​ry, pro​mu​jąc naj​pierw ze​spół ojca, po​tem Se​ba​stia​-
na. Była ko​bie​tą suk​ce​su, któ​ry zro​dził się z jej pa​sji do aut i wy​ści​gów i to dla​te​-
go Se​ba​stian chciał, by to ona za​ję​ła się pro​mo​cją sa​mo​cho​du.

Prze​su​nę​ła opusz​ka​mi pal​ców po de​sce roz​dziel​czej auta, nie po​zo​sta​wia​jąc

wąt​pli​wo​ści, że to uwiel​bia​ła – i że była na​mięt​na. Po​ka​za​ła to rów​nież ze​szłej
nocy swo​im po​ca​łun​kiem. Na​ci​snął gaz, by sku​pić się na czym​kol​wiek in​nym
poza tą ko​bie​tą, a sa​mo​chód od​po​wie​dział chęt​nie. My​śle​nie o zda​rze​niu

z wczo​raj nie po​mo​że mu w uko​je​niu po​żą​da​nia, któ​re obu​dzi​ła.

‒ Im​po​nu​ją​ce – po​wie​dzia​ła szyb​ko, a jej głos był pod​szy​ty uśmie​chem.
Jęk​nął w my​ślach. Są​dzi​ła, że przy​śpie​szył, by jej za​im​po​no​wać, ale on chciał

tyl​ko skon​cen​tro​wać się na czymś in​nym, zmie​nić obiekt swo​jej uwa​gi. Znów na
nią spoj​rzał i za​chwy​cił się wi​do​kiem uśmie​chu na jej ustach. Na​tych​miast po​ża​-
ło​wał, że pro​wa​dzi, że musi się sku​piać na sa​mo​cho​dzie, a nie na do​ce​nia​niu jej
uśmie​chu – praw​dzi​we​go, któ​ry igrał na tych słod​kich ustach.

‒ To już nie​da​le​ko.
Gra​zie a Dio! Nie wie​dział, ile mógł jesz​cze znieść tej wy​mu​szo​nej bli​sko​ści,

tego, jak jej lek​kie per​fu​my pach​nia​ły w ca​łym wnę​trzu. Jego cia​ło było bo​le​śnie
świa​do​me każ​de​go ru​chu, któ​ry wy​ko​ny​wa​ła. Po​jazd szyb​ko po​ko​ny​wał ko​lej​ne
ki​lo​me​try, gdy je​cha​li w ci​szy pod​szy​tej na​pię​ciem – nie zło​ścią, ale po​wstrzy​my​-
wa​nym po​żą​da​niem. Ales​san​dro nie mógł za​prze​czyć, że Char​lie go ku​si​ła, ale
nie mógł so​bie po​zwo​lić na ro​mans z nią. To ozna​cza​ło​by spla​mie​nie pa​mię​ci
przy​ja​cie​la i obiet​ni​cy, któ​rą zło​żył.

Wy​rwa​ło mu się wes​tchnie​nie ulgi, gdy skrę​ci​li z dro​gi i pod​je​cha​li pod te​sto​wy

tor Ro​sel​li. Ni​g​dy wcze​śniej jaz​da tu nie była tak dłu​ga i peł​na na​pię​cia. Na
szczę​ście par​ko​wał sa​mo​chód za han​ga​rem, w któ​rym znaj​do​wa​ły się wszyst​kie
te​sto​wa​ne ak​tu​al​nie pro​to​ty​py jego sa​mo​cho​dów. Char​lie wy​sia​dła i po​pa​trzy​ła
w sku​pie​niu na bu​dy​nek przed sobą, ale on wie​dział, że się nie​po​ko​iła. Zgar​bio​-
ne ra​mio​na zdra​dza​ły jej uczu​cia.

‒ Nie mu​sisz tego ro​bić. Mo​że​my po pro​stu wró​cić do biu​ra.
Od​wró​ci​ła się, by na nie​go spoj​rzeć, przy​trzy​mu​jąc dło​nią wło​sy, by nie spa​dły

jej na twarz, po​rwa​ne przez po​dmuch wia​tru. Przy​po​mniał so​bie, jak prze​cze​sy​-
wał je parę go​dzin wcze​śniej i jak trzy​mał jej gło​wę moc​no, by po​ca​ło​wać ją jak
naj​głę​biej, i to, jak mu od​po​wie​dzia​ła. Ma​le​di​zio​ne! Czy mu​siał wra​cać my​śla​mi
do cze​goś, co nie po​win​no się ni​g​dy wy​da​rzyć?

‒ Pa​nie Ro​sel​li, chcę to zro​bić i zro​bię to, nie​waż​ne, ile razy bę​dzie mnie pan

pró​bo​wał znie​chę​cać.

Jej za​dzior​ność po​brzmie​wa​ła w każ​dym sło​wie, a gdy na nie​go spoj​rza​ła, jej

ślicz​na twarz pło​nę​ła sil​ną de​ter​mi​na​cją tak moc​no, że aż się chciał uśmiech​nąć.

‒ My​ślę, że mo​że​my już po​rzu​cić for​mal​no​ści, praw​da, Char​lie? – Zo​ba​czył, że

oczy jej za​lśni​ły, gdy na​zwał ją tak, jak lu​bi​ła.

‒ Jak so​bie ży​czysz, Ales​san​dro. – Sło​dycz jej gło​su nie ma​sko​wa​ła iry​ta​cji.
‒ San​dro – po​wie​dział i za​mknął sa​mo​chód, pod​cho​dząc do niej. – Wo​lał​bym,

że​byś tak mnie na​zy​wa​ła.

Ich spoj​rze​nia się spo​tka​ły, wi​dział w jej oczach bła​ga​nie, by po​wie​dział, co

my​śli. Do​strze​gał też ten sam ogień i od​wa​gę, co w oczach Se​ba​stia​na, cho​ciaż
jej były bar​dziej szma​rag​do​we.

‒ Jak so​bie ży​czysz, San​dro. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i wska​za​ła na bu​dy​nek. –

A te​raz, czy mogę zo​ba​czyć sa​mo​chód?

‒ To tyl​ko pro​to​typ. Wła​ści​wy mo​del zo​sta​nie za​pre​zen​to​wa​ny na pre​mie​rze.
Zer​k​nę​ła na nie​go prze​lot​nie, po czym sku​pi​ła się znów na no​wo​cze​snym bu​-

dyn​ku.

‒ To na​wet le​piej. Chcia​ła​bym się do​wie​dzieć, ja​kich zmian do​ko​na​no, od​kąd

je​chał nim Se​ba​stian.

Zno​wu usły​szał oskar​że​nie w jej gło​sie.
‒ To do​kład​na ko​pia wer​sji, któ​rą je​chał Se​ba​stian. Nie wpro​wa​dzo​no żad​nych

ulep​szeń.

Od​wró​ci​ła się do nie​go, uno​sząc brwi z za​sko​cze​niem.
‒ Jak to?
Pa​trzył na nią chwi​lę, ale ona mil​cza​ła.
‒ Nie. Tędy, pro​szę.
Ru​szył w stro​nę drzwi, wstu​kał kod i pu​ścił ją przo​dem, li​cząc, że nie bę​dzie

chcia​ła da​lej drą​żyć te​ma​tu. Nie chciał jej okła​my​wać, ale jed​no​cze​śnie nie są​-
dził, by mo​gła po​ra​dzić so​bie z praw​dą. Jego me​cha​ni​cy pra​co​wa​li już nad in​nym
pro​jek​tem i ode​rwa​li się na chwi​lę od pra​cy, kie​dy we​szli. Za​uwa​żył, że zi​gno​ro​-
wa​ła cie​kaw​skie spoj​rze​nia i po​de​szła do sza​re​go pro​to​ty​pu, któ​ry stał na środ​-
ku bia​łej pod​ło​gi warsz​ta​tu i na nich cze​kał. Po​szedł za nią, ale trzy​mał dy​stans,
gdy pod​cho​dzi​ła do po​jaz​du, pra​gnąc dać jej czas na oswo​je​nie się z czymś, co
było tak samo czę​ścią jego ży​cia, jak i Se​ba​stia​na. Po​wo​li krą​ży​ła wo​kół ma​szy​-
ny, a jej dłu​gie nogi w opię​tych spodniach znów po​bu​dzi​ły jego żą​dzę. Tej jed​nej
ko​bie​ty nie mógł mieć, a prze​cież gdy prze​su​nę​ła dło​nią po przed​nich drzwiach
auta, ba​da​jąc po​su​wi​stym ru​chem jego kształ​ty, ma​rzył, by być na miej​scu sa​mo​-
cho​du.

‒ Mogę? – Ski​nę​ła w stro​nę drzwi, a on przy​tak​nął, gdyż te my​śli spra​wi​ły, że

nie po​tra​fił wy​du​sić z sie​bie ani sło​wa w żad​nym ję​zy​ku.

Gdy wsu​wa​ła się za kie​row​ni​cę, pod​szedł bli​żej i oparł się o otwar​te drzwi.

Spoj​rzał na nią, pró​bu​jąc usil​nie nie do​strze​gać, w jaki spo​sób sie​dze​nie za​głę​-
bia​ło się wo​kół jej ud. Za​miast tego sku​pił wzrok na jej twa​rzy, gdy do​słow​nie
po​chła​nia​ła wszyst​ko wy​głod​nia​ły​mi ocza​mi. Po​wo​li za​ci​snę​ła pal​ce wo​kół kie​-
row​ni​cy, ści​ska​jąc je, aż skó​ra za​skrzy​pia​ła. Wy​glą​da​ła, jak​by uro​dzi​ła się za
kół​kiem i jak​by to auto było stwo​rzo​ne spe​cjal​nie dla niej.

‒ Jest nie​sa​mo​wi​ty.
Te sło​wa były tak cu​dow​ne. Za​ci​snął moc​no zęby, pró​bu​jąc po​wstrzy​mać po​żą​-

da​nie, któ​re tęt​ni​ło mu w ży​łach, do​ma​ga​jąc się na​tych​mia​sto​we​go speł​nie​nia.
Ode​pchnął się gwał​tow​nie od sa​mo​cho​du, co przy​cią​gnę​ło jej uwa​gę.

‒ Wy​pro​wa​dzi​my go te​raz – po​wie​dział, da​jąc sy​gnał ze​spo​ło​wi, by otwo​rzy​li

drzwi han​ga​ru.

‒ Chcia​ła​bym po​pro​wa​dzić.
Po​wie​dzia​ła to tak sta​now​czo, że przy​po​mnia​ła mu małą upar​tą dziew​czyn​kę,

z któ​rą do​ra​stał. Jego sio​stra nie​mal za​wsze do​sta​wa​ła, cze​go chcia​ła, uży​wa​jąc
tego tonu, zwłasz​cza wo​bec nie​go.

‒ Może le​piej bę​dzie, je​śli ja po​ja​dę pierw​szy. – Nie chciał, by my​śla​ła zbyt

wie​le o bra​cie, pro​wa​dząc. Oczy​wi​ste było, że wi​ni​ła go za wy​pa​dek Se​ba​stia​na,
a jej żal mógł się ob​ja​wiać w róż​nych for​mach. – Mo​żesz się od​prę​żyć i cie​szyć

jaz​dą, tak jak by tego chciał Se​ba​stian.

‒ Nie zna​łeś do​brze mo​je​go bra​ta, je​śli tak są​dzisz. – Unio​sła su​ge​styw​nie de​-

li​kat​ne brwi i się uśmiech​nę​ła. Wie​dział, że zo​stał po​ko​na​ny. – On chciał​by, że​-
bym pro​wa​dzi​ła, żeby mógł sie​dzieć i słu​chać. Chciał​by, że​bym po​czu​ła sa​mo​-
chód, sta​ła się jego czę​ścią.

Oparł się znów o sa​mo​chód i z jed​ną ręką na da​chu, a dru​gą na drzwiach po​-

chy​lił się, przy​su​wa​jąc do niej moc​no. Po​czuł ku​szą​cy za​pach jej per​fum i po​-
wstrzy​mał chęć, by się nim za​cią​gnąć jak pa​pie​ro​sem. Jej na​mięt​ne sło​wa były
wy​star​cza​ją​co ku​szą​ce.

‒ Va bene, mo​żesz pro​wa​dzić, ale ostroż​nie, a ja, oczy​wi​ście, jadę z tobą.
Uśmiech​nę​ła się do nie​go, au​ten​tycz​nym, ra​do​snym uśmie​chem, któ​ry roz​-

świe​tlił jej oczy. W tej chwi​li zde​cy​do​wał, że chce, by uśmie​cha​ła się wię​cej, i po​-
sta​no​wił, że zro​bi wszyst​ko, by speł​niać to po​sta​no​wie​nie.

‒ Po​tra​fię jeź​dzić.
Jej usta uło​ży​ły się w sek​sow​ny dziu​bek, gdy uda​wa​ła, że ka​pry​si, a on ro​bił

wszyst​ko, by się nie po​chy​lić i jej nie po​ca​ło​wać. Była pierw​szą ko​bie​tą, któ​ra
dzia​ła​ła na jego cia​ło w ten spo​sób od cza​su, gdy wy​rwał się z tego ab​sur​dal​ne​-
go mał​żeń​stwa, i jed​no​cze​śnie była ko​bie​tą poza jego za​się​giem. Tak bar​dzo, że
rów​nie do​brze mo​gła​by być na księ​ży​cu.

‒ Nie wąt​pię w to, ale mu​sia​łem już so​bie ra​dzić z jed​ną ko​bie​tą, któ​ra jeź​dzi​-

ła za szyb​ko, i nie chcę ro​bić tego zno​wu.

‒ Och!
To sło​wo było tak prze​peł​nio​ne za​wo​dem, że nie mógł ukryć uśmie​chu.
‒ Z moją sio​strą. Już ja​kiś czas temu. Wzię​ła nie​co za ostro za​kręt, po​mi​mo

mo​ich ostrze​żeń, i skoń​czy​ło się to dla niej nie naj​le​piej.

Po​wie​dział to lek​ko, ale tak na​praw​dę ża​ło​wał, że nie może się cof​nąć cza​su

i zmie​nić prze​szło​ści, zmu​sić ją, by po​słu​cha​ła. Tak jak z Se​ba​stia​nem.

‒ Cóż, nie mu​sisz się o mnie mar​twić – po​wie​dzia​ła i od​pa​li​ła auto, a dźwięk

sil​ni​ka spra​wił, że mu​sia​ła lek​ko pod​nieść głos. – W koń​cu moim bra​tem był Se​-
ba​stian War​ring​ton.

Tak bar​dzo się my​li​ła. Mu​siał się mar​twić. Jego obiet​ni​ca nie tyl​ko obej​mo​wa​-

ła za​an​ga​żo​wa​nie jej w pre​mie​rę sa​mo​cho​du, ale i za​ję​cie się nią, za​ję​cie miej​-
sca bra​ta, a on nie mógł tego ro​bić, gdy po​żą​da​nie wy​bu​cha​ło co rusz w jego cie​-
le ni​czym zbłą​ka​ne fa​jer​wer​ki. Ob​szedł ma​szy​nę, ob​ser​wu​jąc ją przez szy​bę.
Była bar​dzo skon​cen​tro​wa​na, pa​trząc na in​for​ma​cje na ekra​nie de​ski roz​dziel​-
czej. Jak​by wy​czu​wa​jąc jego nie​po​kój, unio​sła wzrok i uśmiech​nę​ła się do nie​go,
tym ra​zem z więk​szym wa​ha​niem. Czy po​wi​nien jej na to po​zwa​lać? Wie​dział za
do​brze, co się dzia​ło, gdy ktoś je​chał po​nad swo​je moż​li​wo​ści. Śle​dzi​ła go wzro​-
kiem, gdy wsia​dał do auta.

‒ Go​to​wa? – Pró​bo​wał mó​wić lek​ko, gdy za​my​kał drzwi. Nie czuł się jed​nak

tak swo​bod​nie, gdy na​gle zna​leź​li się bar​dzo bli​sko sie​bie.

Po​tak​nę​ła i spoj​rza​ła przed sie​bie, sku​pia​jąc na za​da​niu, ale on nie mógł się

skon​cen​tro​wać. Sil​nik war​czał nie​cier​pli​wie, gdy sa​mo​chód wy​jeż​dżał po​wo​li

w blask po​ran​ne​go słoń​ca. Wes​tchnął z ulgą, że nie była tak nie​cier​pli​wa, jak jej
brat, gdy po raz pierw​szy wy​pro​wa​dził po​jazd. Ostroż​nie wje​cha​ła na tor i z od​-
po​wied​nią pręd​ko​ścią za​czę​ła pierw​sze okrą​że​nie. Pa​trzył na nią, ko​rzy​sta​jąc
z oka​zji, by ją po​dzi​wiać, gdy my​śla​mi była gdzie in​dziej. Jej gę​ste wło​sy były po​-
tar​ga​ne, wy​glą​da​ła, jak​by wła​śnie wy​szła z łóż​ka ko​chan​ka. Jej usta były za​ci​-
śnię​te w ten sam spo​sób, jak ro​bił to Se​ba​stian, gdy pro​wa​dził, ale Char​lie wy​-
glą​da​ła bar​dziej słod​ko, na​wet sek​sow​nie. Sil​nik za​mru​czał gło​śniej, gdy przy​-
śpie​szy​ła, od​cią​ga​jąc umysł Ales​san​dra od nie​bez​piecz​ne​go te​ry​to​rium, na któ​re
się za​pu​ścił.

‒ Spo​koj​nie.
Roz​ba​wie​nie w jej gło​sie nie ko​re​lo​wa​ło z in​ten​syw​nym wy​ra​zem kon​cen​tra​cji

na twa​rzy, a on, praw​do​po​dob​nie po raz pierw​szy w ży​ciu, nie wie​dział, co po​-
wie​dzieć. Uświa​do​mił so​bie za​szo​ko​wa​ny, że przy niej jest zde​ner​wo​wa​ny. Wy​-
czu​wał, że Char​lie się po​wstrzy​mu​je, że, jak jej brat, chcia​ła​by wy​pró​bo​wać peł​-
ne moż​li​wo​ści auta, ale czy po​tra​fi​ła? Czy na​praw​dę była do tego zdol​na?

‒ Nie de​ner​wu​jesz się, praw​da? – Mógł się wresz​cie sku​pić, gdy za​czę​ła się

z nim dro​czyć. – Wiem do​brze, jak się to po​praw​nie robi.

‒ Nie – skła​mał, pró​bu​jąc się od​chy​lić i zre​lak​so​wać. Z każ​dą se​kun​dą sta​wa​ło

się oczy​wi​ste, że umia​ła jeź​dzić i sko​ro mia​ła tego sa​me​go na​uczy​cie​la co Se​ba​-
stian, to ja​kiej jesz​cze gwa​ran​cji po​trze​bo​wał? – Je​stem sła​bym pi​lo​tem. Lu​bię
za​wsze mieć kon​tro​lę.

Spoj​rza​ła na nie​go prze​lot​nie, a jej zie​lo​ne oczy lśni​ły z roz​ba​wie​nia.
‒ Czy roz​ma​wia​my tyl​ko o kie​ro​wa​niu po​jaz​dem?
Nie mógł po​wstrzy​mać śmie​chu.
‒ Mó​wi​łem tyl​ko o tym, ale sko​ro już przy tym je​ste​śmy…
‒ Zo​bacz​my więc, do cze​go ta ma​szy​na jest zdol​na.
Roz​ba​wie​nie w jej gło​sie za​stą​pił po​waż​ny ton. Za​nim mógł wy​du​sić choć jed​-

no sło​wo pro​te​stu, sa​mo​chód wy​rwał na​przód ni​czym roz​gnie​wa​ny ru​mak,
a jego wci​snę​ło w sie​dze​nie. Drze​wa wo​kół toru roz​my​ły się, gdy sil​nik wark​nął.
Jego ser​ce wa​li​ło, gdy przed ocza​mi sta​nę​ły mu ob​ra​zy, kie​dy przy​je​chał na miej​-
sce wy​pad​ku swo​jej sio​stry Fran​ce​ski i uspo​ka​jał ją, cze​ka​jąc aż nad​je​dzie po​-
moc.

‒ Zwol​nij! – za​żą​dał, bo​jąc się, że coś się sta​nie, a on nie bę​dzie mógł nic zro​-

bić.

‒ Nie psuj tego te​raz. Wiem, co ro​bię.
Jej pod​nie​sio​ny głos nie zła​go​dził wąt​pli​wo​ści, któ​rą no​sił w ser​cu. Nie miał do

koń​ca za​ufa​nia, że po​tra​fi do​brze pro​wa​dzić.

‒ Char​lot​te! – krzyk​nął gło​śno, pa​trząc z prze​ra​że​niem na za​kręt, do któ​re​go

się zbli​ża​li.

Char​lie le​d​wie sły​sza​ła Ales​san​dra. Jej ser​ce biło moc​no, prze​peł​nio​ne eks​cy​-

ta​cją, tym, że sie​dzi znów za kie​row​ni​cą po​tęż​ne​go sa​mo​cho​du. Zbyt dużo cza​su
mi​nę​ło i nie za​mie​rza​ła te​raz zwal​niać. Do​kład​nie tego po​trze​bo​wa​ła, by prze​-
gnać de​mo​ny prze​szło​ści. Do​ci​snę​ła gaz, z ra​do​ścią od​kry​wa​jąc, że sil​nik wciąż

nie osią​gnął kre​su moż​li​wo​ści. Kra​jo​braz zmie​nił się w za​ma​za​ne li​nie, ale ona
wie​dzia​ła, że to było do​bre. Se​ba​stian kie​ro​wał tym au​tem, czuł jego po​tę​gę
i złą​czył się z nim. Te​raz, kie​dy ona pro​wa​dzi​ła to auto, pra​wie czu​ła koło sie​bie
Se​ba​stia​na.

‒ Zwol​nij, Char​lot​te. Na​tych​miast.
Szorst​ki ton Ales​san​dra był prze​peł​nio​ny au​to​ry​tar​no​ścią, ale nie mo​gła się

za​trzy​mać, nie mo​gła od​mó​wić so​bie tej chwi​li.

‒ To wspa​nia​łe – krzy​cza​ła, roz​pę​dza​jąc auto do mak​si​mum za za​krę​tem. Opo​-

ny za​pisz​cza​ły, ale sa​mo​chód trzy​mał się toru le​piej niż ja​ki​kol​wiek inny.

‒ Ro​bisz cza​sem to, o co cię ktoś pro​si?
Mó​wił to​nem nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu. Wie​dzia​ła, że sie​dzi obok, zły na jej

nie​sub​or​dy​na​cję. To spra​wi​ło, że się za​śmia​ła.

‒ Se​ba​stian nie mó​wił ci, że za​pie​ra dech w pier​si? – Ko​lej​ny za​kręt wy​ma​gał

od niej mak​sy​mal​ne​go sku​pie​nia, a jej pa​sa​żer za​klął płyn​nie po wło​sku. Czy na​-
praw​dę się o nią bał, czy po pro​stu był zły, bo nie ro​bi​ła tego, cze​go ocze​ki​wał?
Nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że był ty​pem kon​tro​lu​ją​cym każ​dą sy​tu​ację.

‒ Tego, cara, nie oma​wia​li​śmy. Zwol​nij.
Jego głos pró​bo​wał ją ha​mo​wać, a ona uśmiech​nę​ła się i jesz​cze przy​śpie​szy​ła.
‒ Za​wsze psu​jesz wszyst​kim za​ba​wę? – Zwol​ni​ła na tyle, by móc z nim roz​ma​-

wiać, ale sil​nik za​pro​te​sto​wał, ku​sząc ją po​now​nie swą siłą.

‒ Tyl​ko gdy moje ży​cie jest na sza​li.
Jego kwa​śny ton nie po​zo​stał nie​zau​wa​żo​ny. Zmie​rza​li ku pro​ste​mu od​cin​ko​wi

toru i mu​sia​ła się po​wstrzy​mać, by nie wy​ci​snąć wię​cej z auta.

‒ Two​je ży​cie jest bez​piecz​ne, San​dro, nie dra​ma​ty​zuj. Uczy​łam się u naj​lep​-

szych kie​row​ców, umiem pro​wa​dzić wy​ści​go​we auta.

Wje​cha​ła w na​stęp​ny za​kręt, po​wstrzy​mu​jąc się od po​ka​za​nia mu, jak szyb​ko

i umie​jęt​nie pro​wa​dzi.

‒ Kto cię uczył? – za​ak​cen​to​wał moc​no oba sło​wa i za​sta​no​wi​ła się, czy na​-

praw​dę się bał.

‒ Oj​ciec. Uczy​li mnie oj​ciec i Se​ba​stian. Od​pręż się więc i ciesz się swo​im sa​-

mo​cho​dem, po​czuj jego moc.

Wje​cha​ła w ko​lej​ny za​kręt, czu​ła w ży​łach ad​re​na​li​nę, któ​rej jej bra​ko​wa​ło,

od​kąd za​ję​ła się ogrod​nic​twem. To nie da​wa​ło ta​kie​go kopa. Przed nimi znów
była pro​sta. Na chwi​lę za​po​mnia​ła o wszyst​kim, na​wet o bólu po stra​cie Se​ba​-
stia​na, i do​ci​snę​ła auto po raz ostat​ni. Było jej tak do​brze. Nic in​ne​go na świe​cie
nie mo​gło się z tym rów​nać. To uczu​cie było tak wy​zwa​la​ją​ce. Sa​mo​chód mi​nął
metę, ale wciąż pę​dzi​li.

‒ Dio mio, za​trzy​maj się! – Ostra ko​men​da za​ga​si​ła jej eks​cy​ta​cję i zdję​ła nogę

z gazu, a auto za​czę​ło zwal​niać.

‒ Je​ste​śmy w po​ło​wie toru, nie mogę się tak po pro​stu za​trzy​mać! – za​pro​te​-

sto​wa​ła, ale zwol​ni​ła do roz​sąd​nej pręd​ko​ści.

‒ Za​trzy​maj się. Na​tych​miast.
‒ Te​raz? – Po​czu​ła gniew, bo mu​sia​ła go po​słu​chać. Bo tra​ci​ła przy nim kon​tro​-

lę. Ale przede wszyst​kim była zła na nie​go. Gdy​by wy​pad​ki po​to​czy​ły się ina​czej,
u jej boku sie​dział​by Se​ba​stian.

‒ Tak, Char​lot​te – mó​wił nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu gło​sem.
‒ Do​brze, niech bę​dzie, jak chcesz – syk​nę​ła, na​ci​ska​jąc moc​no pe​dał ha​mul​-

ca.

Opo​ny za​pisz​cza​ły pro​te​stu​ją​co i sa​mo​chód za​trzy​mał się gwał​tow​nie, a ona

wciąż czu​ła gniew. To wszyst​ko była jego wina.

‒ Osza​la​łaś?
Nie mo​gła jesz​cze na nie​go pa​trzeć. Ser​ce wa​li​ło jej tak moc​no w pier​si, że

była pew​na, że je sły​szał. Była zła, ow​szem, stra​ci​ła kon​tro​lę. Za​po​mnia​ła, po co
tu przy​je​cha​ła, i to było bez​myśl​ne, ow​szem, ale to była też jego wina.

‒ Tak… ‒ Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na nie​go ostro, od​dy​cha​jąc gwał​tow​nie. –

Osza​la​łam, bo tu z tobą przy​je​cha​łam.

Za​nim włą​czy​ła ra​cjo​nal​ne my​śle​nie, otwo​rzy​ła gwał​tow​nie drzwi, od​pię​ła pas

i ucie​kła – od nie​go i od auta. Od wszyst​kie​go, od cze​go pró​bo​wa​ła uciec przez
ten rok.

‒ Char​lot​te! – Usły​sza​ła w jego gło​sie głę​bo​ki ton, ale nie od​wró​ci​ła się, nie

za​trzy​ma​ła. Ru​szy​ła przez tor i tra​wę, bez żad​ne​go po​my​słu, do​kąd iść. Chcia​ła
tyl​ko od nie​go odejść, da​le​ko od sa​mo​cho​du i bólu, któ​ry te​raz czu​ła.

To on był jego przy​czy​ną.
Za​czę​ła biec, ale ją do​go​nił, zła​pał za ra​mię i po​cią​gnął tak gwał​tow​nie, że ob​-

ra​ca​jąc się, wpa​dła pro​sto na jego twar​dą klat​kę pier​sio​wą. Na chwi​lę stra​ci​ła
od​dech i nie mo​gła mó​wić. Mo​gła tyl​ko stać i pa​trzeć mu w oczy, lśnią​ce zło​ścią,
gdy trzy​mał ją w że​la​znym uści​sku. Od​dy​cha​ła tak szyb​ko, jak​by prze​bie​gła sto
me​trów sprin​tem.

‒ Puść mnie! – To wście​kłe żą​da​nie spra​wi​ło tyl​ko, że zła​pał ją moc​niej.
‒ Nie, do​pó​ki się nie uspo​ko​isz. – Wy​po​wie​dział te sło​wa po​wo​li, ale nie

umknę​ła jej ta sta​lo​wa wola, któ​ra przez nie prze​bi​ja​ła.

‒ To po​win​nam być ja. – Przez jej twarz prze​pły​wa​ła fala emo​cji. – To ja po​-

win​nam tu być z Se​ba​stia​nem. Nie ty.

‒ Nie po​wi​nie​nem był cię tu przy​wo​zić, nie po tym, co po​wie​dział mi twój oj​-

ciec.

‒ Mój oj​ciec? – Jęk​nę​ła za​szo​ko​wa​na, pró​bu​jąc nie​zdar​nie wy​swo​bo​dzić się

z jego uści​sku. – Co ta​kie​go po​wie​dział?

‒ Że od cza​su po​grze​bu masz po​czu​cie winy, bo cię tu nie było z Se​ba​stia​nem.
Pu​ścił ją, ale na​dal był za bli​sko. To było zbyt wie​le. Wspo​mnie​nia Se​ba​stia​na,

to uczu​cie mię​dzy nimi… Nie umia​ła so​bie w tej chwi​li po​ra​dzić z ni​czym.

‒ Nie mam po​czu​cia winy, ukry​wa​łam się tyl​ko przed tymi krwio​żer​czy​mi bru​-

kow​ca​mi.

Spoj​rza​ła na nie​go, a była tak bli​sko, że czu​ła jego wodę po go​le​niu, ale wście​-

kłość zmie​ni​ła jej twarz w ma​skę. Za​mru​gał, od​rzu​ca​jąc gło​wę.

‒ Bru​kow​ca​mi?
Od​su​nę​ła się od nie​go, od​wró​ci​ła i ode​szła, rzu​ca​jąc przez ra​mię:

‒ Ow​szem. Nie znasz ich? Lu​bią wy​grze​by​wać bru​dy o to​bie i two​jej ro​dzi​nie,

kie​dy je​steś w doł​ku.

‒ Char​lot​te, nie od​chodź – mó​wił ostro, ale ona się nie za​trzy​ma​ła. Może znów

ucie​ka​ła?

‒ Po pro​stu mnie zo​staw, Ales​san​dro. Za​bierz ten sa​mo​chód i mnie zo​staw.
Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na nie​go; sta​wiał tak dłu​gie kro​ki, że był nie​mal za

nią i znów sta​nę​ła przed mu​rem jego mę​sko​ści.

‒ Nie, cara – po​wie​dział mięk​ko, pa​trząc na nią czu​le.
Po​czu​ła, że coś w niej pęka.
‒ Mar​twisz się, co po​my​ślą, gdy wró​cisz sam?
‒ Nie dbam o ni​ko​go. Te​raz li​czysz się tyl​ko ty.
Po​pa​trzy​ła mu w oczy: nie było w nich śla​du zło​ści. Opar​ła się po​ku​sie za​-

mknię​cia swo​ich, pod​da​nia się za​pro​sze​niu ukry​te​mu w jego sło​wach i po​zwo​le​-
niu, by o nią za​dbał, uko​ił ją. Ale nie to miał na my​śli.

‒ Cze​mu? Bo obie​ca​łeś Se​ba​stia​no​wi? – od​pa​ro​wa​ła.
Zmarsz​czył brwi i za​prze​czył. Po​czu​ła się win​na. Ce​lo​wo go pro​wo​ko​wa​ła. To

jego wina, że Se​ba​stia​na tu nie ma, przy​po​mnia​ła so​bie ostro.

‒ Nie do koń​ca. – Przy​su​nął się, tak bli​sko, że mo​gła​by go po​ca​ło​wać, gdy​by

chcia​ła. Tak jak to zro​bi​ła ze​szłej nocy.

Ocza​ro​wa​na jego bli​sko​ścią, osza​ła​mia​ją​cym za​pa​chem jego wody po go​le​niu,

nie po​ru​szy​ła się jed​nak, choć jej zmy​sły sza​la​ły. Ich spoj​rze​nia się spo​tka​ły
i była pew​na, że my​śli o tym sa​mym, czu​je ten sam go​rą​cy prąd mię​dzy nimi. Po​-
wo​li, pa​trząc mu na​dal w oczy, unio​sła bro​dę i zo​ba​czy​ła, jak jego wzrok ciem​-
nie​je. Za​trzy​ma​ła się, za​da​jąc mu w my​ślach py​ta​nie. Jego od​po​wie​dzią był na​-
mięt​ny po​ca​łu​nek.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Char​lie za​mknę​ła oczy i całe jej cia​ło pod​da​ło się po​ca​łun​ko​wi. Kie​dy już my​-

śla​ła, że wię​cej nie znie​sie, przy​tu​lił ją tak moc​no, że nie mia​ła żad​nych wąt​pli​-
wo​ści, że jej po​żą​da. Co ona wła​ści​wie wy​ra​bia​ła? Tym ra​zem chcia​ła wię​cej niż
po​ca​łun​ku.

Wie​dzia​ła, że nie po​win​na tego ro​bić, ale nie mo​gła się po​wstrzy​mać, po​dob​-

nie jak ze​szłej nocy. Za​nu​rzy​ła dło​nie w jego wło​sach.

Wciąż czu​ła ad​re​na​li​nę wy​wo​ła​ną jaz​dą, któ​ra po​wo​do​wa​ła jesz​cze sil​niej​szą

falę po​żą​da​nia. Ni​g​dy wcze​śniej nie do​świad​czy​ła cze​goś po​dob​ne​go. Czu​ła się,
jak​by całe jej cia​ło pło​nę​ło. I to dla męż​czy​zny, któ​re​go po​win​na nie​na​wi​dzić.

‒ To… ‒ za​czę​ła ci​cho, kie​dy ode​rwał war​gi od jej ust.
‒ Nie​sa​mo​wi​te, tak… – Jego ochry​pły głos spo​wo​do​wał, że ciar​ki prze​szły jej

po ple​cach. Nie, to nie było nie​sa​mo​wi​te. To było złe i w ogó​le nie po​win​no mieć
miej​sca. Chcia​ła coś po​wie​dzieć, ale nie mo​gła, po​nie​waż znów za​mknął jej usta
po​ca​łun​kiem.

Nie była w sta​nie my​śleć. Je​dy​ne, co się li​czy​ło, to za​spo​ko​je​nie tej pa​lą​cej po​-

trze​by cia​ła.

‒ A to… ‒ wy​chry​piał, ca​łu​jąc ją po szyi. Wy​gię​ła ple​cy, na​pie​ra​jąc na jego ra​-

mię, do​sko​na​le wie​dząc, cze​go chciał.

Bez​wied​nie wes​tchnę​ła z roz​ko​szy, kie​dy jego usta zna​la​zły się na jej pier​-

siach, wi​docz​nych spod roz​pię​tej ko​szu​li. Fala po​żą​da​nia za​la​ła ją, kie​dy po​ca​ło​-
wał jej su​tek. Za​nu​rzy​ła pal​ce w jego gę​stych wło​sach i z lek​kim wes​tchnie​niem
pod​da​ła się wpraw​nym piesz​czo​tom.

‒ Do​brze, praw​da? ‒ Jego ak​cent sta​wał się cięż​szy z każ​dym sło​wem. Zę​ba​-

mi skub​nął twar​dy su​tek, co wy​wo​ła​ło dreszcz roz​ko​szy wzdłuż krę​go​słu​pa.

‒ Tak, ale to nie​wła​ści​we… ‒ Jej głos był ochry​pły, kie​dy wy​po​wia​da​ła te sło​-

wa, ale przy​cią​gnę​ła jego gło​wę bli​żej sie​bie, choć wie​dzia​ła, że było to lek​ko​-
myśl​ne. Z każ​dym od​de​chem była co​raz bar​dziej pod​nie​co​na. W koń​cu za​mknę​ła
oczy i pod​da​ła się. Do​bre czy złe, nie mia​ło to już zna​cze​nia.

‒ Och, cara, tak, masz ra​cję, ale nie chcę prze​sta​wać… ‒ Prze​niósł war​gi na

jej dru​gą pierś, a Char​lot​te nie​mal za​pa​dła się w traw​nik, kie​dy za​czął pie​ścić ją
ję​zy​kiem. Jej od​dech był szyb​ki i nie​rów​ny.

‒ Nie po​win​ni​śmy – szep​nę​ła.
Było jej tak do​brze, że nie​mal nie sły​sza​ła dźwię​ku sy​ren i trą​bią​cych wo​kół

nich sa​mo​cho​dów. Dźwięk sta​wał się co​raz gło​śniej​szy i na​gle oprzy​tom​nia​ła
i wy​pro​sto​wa​ła się.

‒ Ma​le​di​zio​ne. Po​wi​nie​nem był prze​wi​dzieć, że ktoś może nas zo​ba​czyć.
Te​raz dźwięk klak​so​nów był wy​raź​ny i na​gle zo​rien​to​wa​ła się, że to nie klak​-

so​ny, tyl​ko sy​re​ny. Od​sko​czy​ła od nie​go jak opa​rzo​na i go​rącz​ko​wo za​czę​ła do​-
pro​wa​dzać gar​de​ro​bę do po​rząd​ku. Szczę​śli​wie on też szyb​ko się od niej od​da​-
lił. Co ona so​bie my​śla​ła? Nic. Ab​so​lut​nie nic. Wła​śnie w tym tkwił pro​blem – nie
my​śla​ła. Po​zwo​li​ła, by emo​cje prze​ję​ły nad nią kon​tro​lę. A mia​ła za​miar do​wie​-
dzieć się, o czym jej oj​ciec roz​ma​wiał z Ales​san​drem. Czy kon​ty​nu​ował pro​ces
swa​ta​nia roz​po​czę​ty przez Se​ba​stia​na?

Ales​san​dro wziął kil​ka głę​bo​kich od​de​chów, pró​bu​jąc się nie​co uspo​ko​ić, kie​dy

wra​cał w stro​nę toru. Kie​dy do​tarł do sa​mo​cho​du, ka​ret​ka była już bli​sko. Nie
od​wra​cał się, ale wie​dział, że Char​lot​te po​szła za nim. Na samą myśl o jej pięk​-
nych dłu​gich no​gach zro​bi​ło mu się go​rą​co. Za​mie​nił kil​ka słów z za​ło​gą am​bu​-
lan​su, po czym ode​słał ich do warsz​ta​tu. Char​lie już była u jego boku. Co by się
sta​ło, gdy​by im nie prze​rwa​no? Myśl o tym, co mógł w tej chwi​li ro​bić, spra​wi​ła,
że krew mu się za​go​to​wa​ła.

‒ Wsia​daj! – Wie​dział, że był nie​uprzej​my, ale to był je​dy​ny spo​sób. Wy​par​cie

nie było w jego sty​lu, ale te​raz było to ide​al​ne roz​wią​za​nie. Wsiadł do sa​mo​cho​-
du po stro​nie kie​row​cy i wbił wzrok przed sie​bie. Char​lie usia​dła obok nie​go.

‒ Prze​pra​szam ‒ po​wie​dzia​ła tak mięk​ko i ci​cho, że za​czął się za​sta​na​wiać,

czy so​bie cza​sem tego nie wy​obra​ził. Za co prze​pra​sza​ła? Za to, że je​cha​ła jak
ma​niacz​ka, czy za wy​wo​ła​nie mię​dzy nimi tej iskry po​żą​da​nia? Tak czy ina​czej,
nie chciał jej prze​pro​sin. Chciał się tyl​ko zna​leźć jak naj​da​lej od niej, tak by mógł
utrzy​mać dy​stans, któ​ry za​wsze wo​kół sie​bie roz​ta​czał.

Nie chciał się tak od​sła​niać przed ko​bie​tą. Przy Char​lie prze​stał się pil​no​wać

i nie​mal wy​szedł zza emo​cjo​nal​ne​go muru, któ​ry zbu​do​wał wo​kół sie​bie po nie​-
uda​nym mał​żeń​stwie. Wy​star​czył je​den po​ca​łu​nek.

‒ Nie mogę uwie​rzyć, że tak jeź​dzisz. Co po​wie​dział​by Se​ba​stian? ‒ Chcąc się

zdy​stan​so​wać, po​wie​dział pierw​szą rzecz, któ​ra przy​szła mu na myśl. Wciąż
jesz​cze miał jej smak na war​gach, a jego cia​ło nie czu​ło się speł​nio​ne.

‒ Se​ba​stian był​by za​do​wo​lo​ny. To on na​uczył mnie tak jeź​dzić. Są​dząc po two​-

jej re​ak​cji, chy​ba nie po​wie​dział ci, że by​łam kie​row​cą te​sto​wym ze​spo​łu.
Umiem jeź​dzić tak szyb​ko i bez​piecz​nie jak każ​dy kie​row​ca wy​ści​go​wy.

‒ Może i tak, ale nie chciał​by, że​byś ry​zy​ko​wa​ła ży​cie ‒ ze zło​ścią od​rzu​cił jej

wy​ja​śnie​nia. Za​pa​dła głu​cha ci​sza i na​gle po​ża​ło​wał swo​ich słów. Kie​dy nie od​po​-
wie​dzia​ła, od​pa​lił sil​nik i ru​szył ła​god​nie, pil​nu​jąc, żeby pręd​kość była roz​sąd​na.

‒ Prze​stra​szy​łam cię? ‒ wy​pa​li​ła, a on chwy​cił kie​row​ni​cę, na​pi​na​jąc mię​śnie.
Ow​szem, ale nie miał za​mia​ru się do tego przy​zna​wać. Kie​dy przy​spie​sza​ła, je​-

dy​ne, o czym był w sta​nie my​śleć, to le​żą​cy w łóż​ku szpi​tal​nym, wi​ją​cy się z bólu
Se​ba​stian i obiet​ni​ca, któ​rej praw​do​po​dob​nie nie bę​dzie w sta​nie do​trzy​mać.
Czy może trak​to​wać Char​lie jak sio​strę, kie​dy pra​gnął je​dy​nie wziąć ją do łóż​-
ka?

‒ Tak, do cho​le​ry. Wie​dzia​łaś, że mu​sia​łem się opie​ko​wać moją sio​strą po wy​-

pad​ku. ‒ Nie miał za​mia​ru zwie​rzać jej się z praw​dzi​wej przy​czy​ny stra​chu.
Ozna​cza​ło​by to ko​niecz​ność głęb​szej re​flek​sji nad tym, co mię​dzy nimi za​szło.

‒ Jej stłucz​ka nie ma z tym nic wspól​ne​go – od​par​ła roz​draż​nio​na.

Ulży​ło mu, kie​dy zo​ba​czył ma​ja​czą​cy na ho​ry​zon​cie warsz​tat.
‒ Ta stłucz​ka, jak to uję​łaś, spra​wi​ła, że nie skoń​czy​ła stu​diów, kie​dy po​win​na.

A wszyst​ko przez to, że nie chcia​ła zwol​nić, choć ją o to pro​si​łem.

Jego umysł za​czął wy​ko​ny​wać dziw​ne ma​new​ry, mó​wił na je​den te​mat, sta​ra​-

jąc się jed​no​cze​śnie ra​cjo​na​li​zo​wać dru​gi i zwal​cza​jąc po​trze​bę zje​cha​nia na po​-
bo​cze, żeby skoń​czyć to, co za​czął. Ni​g​dy wcze​śniej nie był tak po​ru​szo​ny. Szok
i nie​słab​ną​ca po​trze​ba od​zy​ska​nia kon​tro​li wzbu​rzy​ły go, ale nie mógł dać tego
po so​bie po​znać.

‒ Co się sta​ło? ‒ za​py​ta​ła z cie​ka​wo​ścią.
Wje​chał z po​wro​tem do warsz​ta​tu i wy​łą​czył sil​nik. Za​pa​dła ci​sza. Sfru​stro​wa​-

ny za​czął wy​ma​chi​wać ra​mio​na​mi.

‒ Je​cha​ła za szyb​ko. Tyl​ko tyle. Po​dob​nie jak ty.
Nie chciał pro​wa​dzić tej roz​mo​wy. To o tym po​win​ni dys​ku​to​wać w tej chwi​li,

na​wet je​że​li było to zwią​za​ne z jego żą​da​niem, żeby się za​trzy​ma​ła. Wy​czuł, że
się w nie​go wpa​tru​je, i od​wró​cił się do niej, sta​ra​jąc się nad sobą za​pa​no​wać.

‒ Wzię​ła za​kręt zbyt szyb​ko, ude​rzy​ła w mur i zna​la​zła się w szpi​ta​lu. Wszyst​-

ko dla​te​go, że nie zwol​ni​ła.

‒ Ale ja je​stem pro​fe​sjo​nal​nym kie​row​cą wy​ści​go​wym.
Jej mina iry​to​wa​ła go co​raz bar​dziej. Nie po​tra​fi​ła do​strzec po​do​bień​stwa

mię​dzy sobą a Se​ba​stia​nem? Też był uta​len​to​wa​nym kie​row​cą. Mar​twym.

‒ Umie​jęt​no​ści to nie wszyst​ko, cara. Se​ba​stian też był do​brym kie​row​cą. ‒

Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy i miał dziw​ne wra​że​nie, że dał się zła​pać w pu​łap​kę. I to
z wła​snej winy.

‒ Se​ba​stian wsiadł do sa​mo​cho​du, któ​ry ni​g​dy nie po​wi​nien był się zna​leźć na

to​rze te​sto​wym. O to ci cho​dzi?

Ales​san​dro wie​dział, że to ra​czej kie​row​ca nie po​wi​nien był się zna​leźć na to​-

rze tam​tej nocy. Może gdy​by nie miał spo​tka​nia z klien​ta​mi, za​uwa​żył​by w ja​kim
sta​nie był Se​ba​stian. Po​wstrzy​mał​by go.

‒ Nikt nie wie​dział, że tam był, Char​lot​te. To była jego wła​sna ini​cja​ty​wa.
Roz​pacz​li​wie usi​ło​wał mó​wić cier​pli​wie. Czu​ła się zra​nio​na i to była wła​śnie ta

chwi​la, któ​rej się bał. Za​rzu​ci mu za​nie​dba​nie, a on nie bę​dzie mógł za​prze​czyć.
Nie, je​śli miał da​lej ukry​wać praw​dę.

‒ My​śla​łam, że ra​zem miesz​ka​li​ście. Na pew​no wie​dzia​łeś, że po​szedł na tor

te​sto​wy. ‒ Zmru​ży​ła oczy. Wie​dział, że go ob​wi​nia.

‒ Tak, ale miał też swo​je wła​sne ży​cie. My​śla​łem, że był wte​dy na rand​ce.
‒ I cał​kiem przy​pad​kiem zja​wi​łeś się na to​rze w cią​gu kil​ku mi​nut od wy​pad​-

ku?

‒ To prze​słu​cha​nie?
‒ Ow​szem.
‒ Va bene. Gwo​li ści​sło​ści, by​łem w dro​dze po​wrot​nej ze spo​tka​nia i chcia​łem

ze​brać do​ku​men​ty. Mia​łem omó​wić pro​ble​my zwią​za​ne z pierw​szym pro​to​ty​-
pem. Dru​gi mo​del wła​śnie wró​cił z warsz​ta​tu, więc chcia​łem po​roz​ma​wiać o tym
z Se​ba​stia​nem.

Wpa​try​wa​ła się w nie​go wy​cze​ku​ją​co, a on za​sta​na​wiał się, czy już to sły​sza​ła

od ojca lub z pra​sy. Te pierw​sze mie​sią​ce po wy​pad​ku były bar​dzo trud​ne, a on
wal​czył jesz​cze w po​czu​ciem winy.

‒ Ale on był w sa​mo​cho​dzie? ‒ za​py​ta​ła, uprze​dza​jąc go.
‒ Wi​dzia​łem jego sa​mo​chód na ze​wnątrz, gdy par​ko​wa​łem, ale my​śla​łem, że

po​szedł gdzieś z któ​rymś z me​cha​ni​ków. Kie​dy za​uwa​ży​łem, że sa​mo​chód te​sto​-
wy znik​nął, do​my​śli​łem się, że Se​ba​stian go za​brał, i wsko​czy​łem do fur​go​net​ki.
To dla​te​go do​tar​łem tam do​słow​nie kil​ka mi​nut po wy​pad​ku.

Wciąż sły​szał obrzy​dli​wy ło​mot i zgrzyt me​ta​lu, ten ryk sil​ni​ka tuż przed zło​-

wro​gą ci​szą. Wie​dział od razu, że do​brze nie jest i na​tych​miast za​dzwo​nił do
służb ra​tow​ni​czych.

‒ Dzię​ku​ję ‒ wy​szep​ta​ła, spusz​cza​jąc wzrok.

Jej dłu​gie rzę​sy mu​snę​ły po​licz​ki i mu​siał ze sobą wal​czyć, żeby jej nie ob​jąć.

Pra​gnął jej tak bar​dzo, że po pro​stu so​bie nie ufał.

‒ Chodź, wy​star​czy na dziś. Za​bio​rę cię z po​wro​tem do domu ‒ wes​tchnę​ła

lek​ko, wy​sia​dła i na​tych​miast ru​szy​ła w stro​nę drzwi. Szyb​ko ją do​go​nił i po​ło​żył
rękę na ra​mie​niu, pró​bu​jąc ją przy​tu​lić.

‒ Nie. ‒ Od​su​nę​ła się od nie​go i sta​ła przy drzwiach sa​mo​cho​du, pa​trząc

gdzie​kol​wiek, byle nie na nie​go, i wy​glą​da​ła, jak​by cier​pia​ła.

Cho​le​ra. Nie po​wi​nien był jej ca​ło​wać. Ani wczo​raj, ani dziś. Te​raz nie mógł jej

po​cie​szyć, nie mógł do​trzy​mać obiet​ni​cy i opie​ko​wać się nią jak brat. Jak mógł​-
by, po tej sza​lo​nej chwi​li na to​rze?

Dro​ga po​wrot​na do miesz​ka​nia wy​da​wa​ła się trwać wiecz​nie, a Char​lie wciąż

za​cho​wy​wa​ła się jak po​krzyw​dzo​na i zdra​dzo​na. Było to lep​sze niż rola zmy​sło​-
wej uwo​dzi​ciel​ki, któ​rą ode​gra​ła na to​rze. Była kom​plet​nie za​szo​ko​wa​na wła​-
snym za​cho​wa​niem. Ni​g​dy nie rzu​ci​ła się na męż​czy​znę z taką zu​chwa​ło​ścią
i nie mo​gła zro​zu​mieć, co też ją na​pa​dło ‒ poza oczy​wi​ście go​rą​cym po​żą​da​-
niem. Te​raz chcia​ła je​dy​nie po​ło​żyć się do łóż​ka w sa​mot​no​ści, by uspo​ko​ić cia​ło
i ser​ce.

‒ Mu​szę dziś po po​łu​dniu po​pra​co​wać w biu​rze ‒ po​wie​dział twar​do, ale wie​-

dzia​ła, że usi​łu​je zmie​nić te​mat. No i do​brze.

‒ Może pój​dę na za​ku​py ‒ od​par​ła, si​ląc się na lek​ki ton. ‒ Po​trze​bu​ję cze​goś

ład​ne​go na ju​trzej​szą pre​zen​ta​cję.

‒ Przy​ślę ci sa​mo​chód za kil​ka go​dzin. Naj​pierw od​pocz​nij.
‒ Ales​san​dro?
‒ Tak? ‒ Spoj​rzał na nią, a jego ciem​ne oczy były zim​ne.
‒ Two​ja sio​stra? Czy wy​zdro​wia​ła?
‒ Tak, na szczę​ście szyb​ko wró​ci​ła do zdro​wia, skoń​czy​ła stu​dia i do​sta​ła dy​-

plom.

Ski​nę​ła gło​wą, nie mo​gąc nic wy​krztu​sić. Ni​g​dy wcze​śniej nie czu​ła się tak sa​-

mot​na.

‒ Ale Se​ba​stian nie wró​cił. ‒ Bez za​sta​no​wie​nia po​de​szła do nie​go. Chcia​ła

po​czuć jego sil​ny uścisk i cie​pło cia​ła. Bez sło​wa wziął ją w ra​mio​na, ale wy​da​-
wał się spię​ty.

Od​su​nę​ła się. Nie po​win​na tego ro​bić.
‒ Nie wró​cę na noc ‒ po​wie​dział krót​ko, bio​rąc klu​czy​ki. Za​mru​ga​ła gwał​tow​-

nie. Czy prze​pę​dzi​ła go z jego wła​sne​go domu?

‒ To prze​ze mnie? – wy​szep​ta​ła.
‒ Nie, to ja je​stem win​ny. My​ślę, że tak bę​dzie le​piej. Prze​kro​czy​li​śmy gra​ni​-

cę, ale to się nie po​wtó​rzy.

Od​su​nę​ła się od nie​go.
‒ Do​brze, ale nie mu​sisz ode mnie ucie​kać.
‒ Mu​szę, Char​lie, ze wzglę​du na Se​ba​stia​na i ze wzglę​du na to, że obie​ca​łem

mu, że będę się tobą opie​ko​wał.

‒ Prze​cież się mną opie​ku​jesz.
‒ Mój per​so​nel za​dba o wszyst​kie two​je po​trze​by i nie​dłu​go przy​ślę sa​mo​-

chód. Do zo​ba​cze​nia na pre​zen​ta​cji.

‒ Nie wcze​śniej? ‒ Nie mo​gła w to uwie​rzyć. Pre​mie​ra była ju​tro wie​czo​rem.

Miał za​miar znik​nąć na dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny?

Ales​san​dro wstał i spoj​rzał na nią, pra​gnąc je​dy​nie wziąć ją w ra​mio​na i wdy​-

chać jej słod​ki za​pach. Ale nie mógł. To mia​ło​by ka​ta​stro​fal​ne skut​ki.

‒ Tak bę​dzie le​piej. ‒ Na jej twa​rzy ma​lo​wa​ło się roz​cza​ro​wa​nie.
‒ Ale to twój dom.
‒ Jest twój na dzi​siej​szą noc. Pój​dę gdzie in​dziej. – Mu​siał tak zro​bić. Nie

chciał być zwią​za​ny z żad​ną ko​bie​tą, a szcze​gól​nie z nią.

‒ Do przy​ja​cie​la? ‒ Spu​ści​ła wzrok i wie​dział do​kład​nie, co po​my​śla​ła. Że

idzie do in​nej ko​bie​ty. Cóż, tym le​piej.

‒ Coś w tym sty​lu, si. ‒ Ru​szył w kie​run​ku drzwi, za​nim zdą​żył się pod​dać i po​-

wie​dzieć jej, że za​mie​rza spę​dzić noc w swo​im biu​rze, co mu się cza​sem zda​rza​-
ło.

To na pew​no lep​szy po​mysł niż po​zo​sta​nie tu​taj z Char​lie na noc.
‒ Bu​ona​not​te, cara. Śpij do​brze.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mi​nę​ła nie​mal doba, od​kąd Ales​san​dro zo​sta​wił ją w swo​im miesz​ka​niu. Char​-

lie na po​cząt​ku cie​szy​ła się z sa​mot​no​ści. Pierw​sze go​dzi​ny spę​dzi​ła w swo​im
po​ko​ju, w tym sa​mym, w któ​rym miesz​kał Se​ba​stian, w po​szu​ki​wa​niu cze​go​kol​-
wiek, co po so​bie po​zo​sta​wił.

Szu​ka​ła wska​zó​wek do​ty​czą​cych tego, co ro​bił przed wy​pad​kiem, ale wszyst​-

ko na nic. W koń​cu zda​ła so​bie spra​wę, że ni​cze​go nie znaj​dzie, prze​cież mi​nął
już rok. Za​czę​ła więc in​spek​cję resz​ty miesz​ka​nia, żeby do​wie​dzieć się cze​goś
o czło​wie​ku, któ​ry w nim miesz​kał.

Miesz​ka​nie było gu​stow​nie urzą​dzo​ne w jed​no​cze​śnie sta​ro​świec​kim i no​wo​-

cze​snym sty​lu, ale Char​lot​te cią​gle się dzi​wi​ła, że San​dro nie miesz​ka w jed​nym
z no​wo​cze​snych bu​dyn​ków po​dob​nych do tego, w któ​rym mie​ści​ło się jego biu​ro.

Za​sta​na​wia​ła się, któ​ry Ales​san​dro jest praw​dzi​wy – czy biz​nes​men, któ​ry pra​-

co​wał w no​wo​cze​snym mi​ni​ma​li​stycz​nym biu​rze, czy za​do​wo​lo​ny z ży​cia czło​-
wiek, któ​ry ota​czał się sztu​ką.

Na​stęp​ne​go dnia rano sta​ła przy oknie, ob​ser​wu​jąc Me​dio​lan, i cze​ka​ła na sa​-

mo​chód, któ​ry miał ją za​brać na im​pre​zę in​au​gu​ra​cyj​ną. Nie mo​gła zro​zu​mieć,
dla​cze​go tak bar​dzo chcia​ła​by już zo​ba​czyć Ales​san​dra.

Pod​czas krót​kiej roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej, po​in​for​mo​wał ją, że wy​śle po nią sa​-

mo​chód o szó​stej. Kie​dy ozdob​ny ze​gar wy​bił go​dzi​nę, za​czę​ła mieć wąt​pli​wo​ści
co do dłu​giej czer​wo​nej suk​ni, któ​rą ku​pi​ła tego ran​ka.

Cóż, za póź​no. Sa​mo​chód za​trzy​mał się, a ona wstrzy​ma​ła od​dech, kie​dy Ales​-

san​dro wy​siadł. Ze swe​go punk​tu ob​ser​wa​cyj​ne​go w oknie zo​ba​czy​ła, że ma na
so​bie smo​king i wy​glą​da bar​dziej sek​sow​nie i osza​ła​mia​ją​co niż ja​ki​kol​wiek
męż​czy​zna miał pra​wo. Wy​glą​dał jak ma​rze​nie każ​dej ko​bie​ty.

Na​gle spoj​rzał w górę, jak​by po​czuł jej wzrok. Po​mi​mo trzech pię​ter, któ​re ich

dzie​li​ły, spoj​rzał jej w oczy. Sko​ro miał na nią taki wpływ z tej od​le​gło​ści, co to
bę​dzie, kie​dy znaj​dzie się bli​sko niej?

Nie mu​sia​ła dłu​go cze​kać na od​po​wiedź, po​nie​waż wła​śnie prze​krę​cił klucz

w zam​ku i wszedł do środ​ka, cał​ko​wi​cie przy​ćmie​wa​jąc splen​dor miesz​ka​nia.

Otak​so​wał ją wzro​kiem od czub​ka gło​wy, po czer​wo​ne san​da​ły na ob​ca​sie.

Spoj​rza​ła na nie​go wy​zy​wa​ją​co.

‒ Bel​lis​si​ma. ‒ Pod​szedł do niej po​wo​li. Jego wło​ski był bar​dziej sek​sow​ny niż

an​giel​ski o cięż​kim ak​cen​cie. Moc​niej za​bi​ło jej ser​ce. Uwa​żał, że jest pięk​na…

Za​ru​mie​ni​ła się i spu​ści​ła wzrok. So​czy​ście czer​wo​na su​kien​ka, któ​rą ku​pi​ła

w ra​mach bun​tu, wy​wo​ła​ła więk​sze wra​że​nie, niż się spo​dzie​wa​ła. Po​do​ba​ły jej
się czer​wo​ne ce​ki​ny, któ​ry​mi ozdo​bio​ny był gor​set i za​wa​diac​kie po​je​dyn​cze
czer​wo​ne ra​miącz​ko. Ale te​raz nie była już taka pew​na. Spoj​rza​ła w dół na je​-

dwab​ną suk​nię się​ga​ją​cą pod​ło​gi.

‒ Nie prze​sa​dzi​łam?
‒ Ow​szem ‒ od​parł ochry​płym gło​sem, pod​szedł bli​żej i uniósł jej pod​bró​dek,

zmu​sza​jąc ją, żeby spoj​rza​ła na jego przy​stoj​ną twarz. ‒ Wy​glą​dasz pięk​nie.

‒ Dzię​ku​ję. ‒ Nie​śmia​ło przy​ję​ła kom​ple​ment i cof​nę​ła się o krok.
‒ Więc apro​bu​jesz?
Nie od​po​wie​dział. Nie mu​siał, błysk w jego ciem​nych oczach po​wie​dział jej

wię​cej niż sło​wa.

‒ Po​win​ni​śmy iść.
‒ Tak.
Szyb​ko ru​szy​ła w kie​run​ku drzwi, a spód​ni​ca za​fur​ko​ta​ła wo​kół ko​stek. Ru​szył

za nią. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, kie​dy zro​zu​mia​ła, że chce się pod​dać temu ro​sną​-
ce​mu pra​gnie​niu, żeby z nim być. Po kil​ku la​tach od​py​cha​nia od sie​bie męż​-
czyzn, te​raz nie pra​gnę​ła ni​cze​go in​ne​go. Czy to tyl​ko po​żą​da​nie, czy była go​to​-
wa po​now​nie ry​zy​ko​wać zła​ma​ne ser​ce? Za​mknął drzwi miesz​ka​nia z gło​śnym
hu​kiem, któ​ry przy​wró​cił ją do rze​czy​wi​sto​ści.

‒ Coś się sta​ło?
Pod​szedł do niej, za​trzy​mu​jąc się tak bli​sko, że mo​gła wy​czuć moc​ny za​pach

jego wody po go​le​niu i jego od​dech na twa​rzy. Spoj​rza​ła na nie​go i prze​łknę​ła śli​-
nę, dła​wiąc po​ku​sę, by go po​ca​ło​wać.

‒ Nie po​win​ni​śmy – po​wie​dział głę​bo​kim gło​sem.
Jego ma​gne​tyzm sek​su​al​ny spra​wił, że udzie​le​nie ja​kiej​kol​wiek od​po​wie​dzi

było po​nad jej siły. Wszyst​ko co mo​gła zro​bić, to pa​trzeć w jego co​raz ciem​niej​-
sze oczy.

Po​chy​lił się i le​ciut​ko ją po​ca​ło​wał. Wes​tchnę​ła lek​ko. Pra​gnę​ła go i nie​za​leż​-

nie od tego, co mó​wi​ła, jej cia​ło re​ago​wa​ło na nie​go. Czy tak sil​ne przy​cią​ga​nie
mo​gło być złe? Czy mu​sia​ła od​dać mu ser​ce, żeby za​spo​ko​ić to po​żą​da​nie?

‒ Na​praw​dę nie po​win​ni​śmy, mia cara.
‒ Dla​cze​go? ‒ Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, sta​ra​jąc się uspo​ko​ić gwał​tow​ne bi​cie

ser​ca. Spoj​rza​ła mu głę​bo​ko w oczy.

‒ Bo obie​ca​łem Se​ba​stia​no​wi, że będę się tobą opie​ko​wał. ‒ Cof​nął się, osła​-

bia​jąc swój prze​moż​ny urok. My​śla​ła, że za​raz ze​mdle​je. ‒ Nie obie​cy​wa​łem, że
uwio​dę jego sio​strę, a w tej chwi​li jest to je​dy​ne, o czym mogę my​śleć.

Usi​ło​wa​ła od​dy​chać nor​mal​nie, ale sta​nik suk​ni sta​wał się co​raz cia​śniej​szy.
‒ Spóź​ni​my się.
By unik​nąć kon​fron​ta​cji, po​wie​dzia​ła pierw​szą rzecz, któ​ra przy​szła jej na

myśl. Ro​ze​śmiał się, a ten dźwięk był tak sek​sow​ny i gar​dło​wy, że się za​ru​mie​ni​-
ła. Dla​cze​go to po​wie​dzia​ła?

‒ Czy to ofer​ta, cara? ‒ Spoj​rzał na ze​ga​rek. ‒ Kie​dy ko​cham się z ko​bie​tą,

nie spie​szę się, lu​bię spra​wiać roz​kosz i cie​szyć się nią. Masz ra​cję, je​śli we​zmę
cię do sy​pial​ni, bę​dzie​my spóź​nie​ni. Bar​dzo spóź​nie​ni.

Ten jego uśmiech i spoj​rze​nie zszo​ko​wa​ły ją i przy​po​mnia​ły, dla​cze​go wła​ści​-

wie tu była.

‒ Nie mo​że​my, Ales​san​dro. Nie przy​je​cha​łam tu, żeby zo​stać two​ją zdo​by​czą.

‒ Roz​pacz​li​wie pró​bo​wa​ła ukryć swo​je emo​cje.

‒ Je​steś pew​na, cara? ‒ Skrzy​żo​wał ra​mio​na na sze​ro​kiej pier​si i oparł się

ple​ca​mi o ścia​nę, wy​glą​da​jąc nie​zno​śnie przy​stoj​nie i aro​ganc​ko.

‒ Je​steś nie​moż​li​wy – fuk​nę​ła, od​wró​ci​ła się i po​gna​ła po scho​dach tak szyb​ko,

jak tyl​ko po​zwa​la​ły jej na to su​kien​ka i buty.

Kie​dy do​tar​ła na dół, sze​ro​ko otwo​rzy​ła drzwi, żeby ochło​nąć. Kil​ka se​kund

póź​niej już był u jej boku, po​ło​żył rękę na jej ple​cach i po​pro​wa​dził do sa​mo​cho​-
du. Szyb​ko wsia​dła do środ​ka, wdzięcz​na za prze​stron​ne wnę​trze. Przy​naj​mniej
nie mu​sia​ła sie​dzieć bli​sko nie​go.

Uda​wa​ła za​in​te​re​so​wa​nie mi​ja​ny​mi uli​ca​mi. Zo​sta​wi​li Me​dio​lan i pięk​ną ka​te​-

drę Du​omo w tyle. Nie mo​gła się jed​nak zmu​sić, żeby spoj​rzeć na Ales​san​dra.
Ani te​raz, ani pod​czas przy​ję​cia. Ten mo​ment na​le​żał do jej bra​ta.

Kie​dy do​tar​li do luk​su​so​we​go ho​te​lu, w któ​rym mia​ła się od​być uro​czy​stość,

Ales​san​dro po​czuł ulgę. Cie​szył się, że wo​kół byli inni lu​dzie. Od​kąd tyl​ko uj​rzał
ją w tej czer​wo​nej su​kien​ce, był zgu​bio​ny. Nie było moż​li​wo​ści, żeby trzy​mał się
od niej z da​le​ka. Pra​gnął jej bar​dziej niż ja​kiej​kol​wiek in​nej ko​bie​ty.

Kie​row​ca otwo​rzył mu drzwi. Wy​siadł i wśród bły​sków fle​szy otwo​rzył drzwi

Char​lie i po​dał jej rękę. Za​uwa​żył jej wa​ha​nie.

‒ Nie spo​dzie​wa​łem się, że tylu ich bę​dzie ‒ po​wie​dział, kie​dy ona sta​nę​ła

u jego boku. Po​wi​nien był ją ostrzec. Ata​ki bru​kow​ców były przy​czy​ną jej
uciecz​ki od świa​ta, a te​raz znów zna​la​zła się w cen​trum za​in​te​re​so​wa​nia. ‒
Prze​pra​szam, że cię nie uprze​dzi​łem.

‒ Spo​dzie​wa​łam się ich ‒ uśmiech​nę​ła się do nie​go i sta​wi​ła czo​ło krzy​czą​cym

fo​to​gra​fom. – Nie my​śla​łam tyl​ko, że bę​dzie ich tak wie​lu.

Ob​jął ją ra​mie​niem, przy​cią​ga​jąc do sie​bie. Po​czuł je​dy​nie nie​wiel​ki opór, kie​-

dy po​zo​wa​ła fo​to​gra​fom. Se​ba​stian po​wie​dział mu, że była naj​lep​sza, je​że​li cho​-
dzi​ło o kon​tak​ty z me​dia​mi. Mimo wąt​pli​wo​ści od razu uj​rzał, że tak rze​czy​wi​-
ście było. Ale kie​dy tak uśmie​cha​ła się i przy​bie​ra​ła wy​mu​szo​ne pozy, po​czuł się
win​ny.

Jej cia​ło było co​raz bar​dziej na​pię​te i w koń​cu od​wró​ci​ła się i od​da​li​ła od fo​to​-

gra​fów, kie​ru​jąc się w stro​nę ho​te​lu. Wo​kół lu​dzie roz​ma​wia​li i po​pi​ja​li szam​pa​-
na, ale kie​dy Ales​san​dro i Char​lot​te we​szli, na sali za​pa​dła ci​sza. Char​lie wzię​ła
głę​bo​ki od​dech, wy​pro​sto​wa​ła się i uśmiech​nę​ła.

‒ I nie prze​wi​dzia​łem ta​kiej fre​kwen​cji – ode​zwał się ci​cho. ‒ Wy​glą​da na to,

że jest wie​le osób, któ​re chcą cię po​znać.

‒ Moja obec​ność tu​taj zwal​nia cię z od​po​wie​dzial​no​ści… Przy​naj​mniej

w oczach me​diów i opi​nii pu​blicz​nej – wy​szep​ta​ła, nie prze​sta​jąc się uśmie​chać
i na​gle Ales​san​dro zo​rien​to​wał się, jak musi się czuć, co wła​ści​wie cały ten wie​-
czór dla niej ozna​cza.

‒ Nie to było moim za​mia​rem. ‒ Po​ło​żył rękę na jej ple​cach i po​czuł go​rą​co,

któ​re sta​rał się zi​gno​ro​wać.

‒ Nie, nie są​dzę, żeby tak było. ‒ Spoj​rza​ła na nie​go i mimo uśmie​chu na

ustach wie​dział, że cier​pi.

Wi​dział to w jej oczach i chciał ją przed tym uchro​nić. Jej uśmiech roz​luź​nił sy​-

tu​ację i wo​kół nich po​now​nie roz​le​gły się roz​mo​wy. Wziął dwa kie​lisz​ki szam​pa​-
na, po​dał jej je​den i za​czął krą​żyć po sali, świa​dom, że każ​dy męż​czy​zna pa​trzy
na nią z po​dzi​wem.

Po​czuł ukłu​cie za​zdro​ści, ale szyb​ko ode​gnał to uczu​cie. Nie była jego i ni​g​dy

nie bę​dzie. Na​wet kie​dy była na dru​gim koń​cu sali, za​ję​ta roz​mo​wą z kil​ko​ma
wło​ski​mi kie​row​ca​mi wy​ści​go​wy​mi, czuł jej obec​ność. Za każ​dym ra​zem kie​dy
się śmia​ła, roz​le​gał się ła​god​ny dźwięk, któ​ry spra​wiał, że ogar​nia​ła go fala na​-
mięt​no​ści.

Wy​gło​sił mowę po​wi​tal​ną, ze wzglę​du na Char​lie tłu​ma​cząc ją na an​giel​ski, ale

nie mógł na nią pa​trzeć. Gdy​by to zro​bił, nie był​by w sta​nie za​cho​wać spo​ko​ju.
Wszyst​ko mu się po​mie​sza​ło i mu​siał im​pro​wi​zo​wać. Ni​g​dy wcze​śniej mu się to
nie zda​rzy​ło.

‒ A te​raz mo​ment, na któ​ry wszy​scy cze​ka​ją – po​wie​dział, a drzwi na dzie​dzi​-

niec ho​te​lu otwo​rzy​ły się i po​ja​wił się przy​kry​ty czar​ną tka​ni​ną sa​mo​chód. Wo​-
kół nie​go roz​le​gły się peł​ne apro​ba​ty wes​tchnie​nia, ale za​miast dać sy​gnał do
od​sło​nię​cia sa​mo​cho​du, Ales​san​dro po​now​nie zwró​cił się do wi​dow​ni. Char​lie
spoj​rza​ła na nie​go z cie​ka​wo​ścią w oczach, ale on trzy​mał się swe​go pla​nu.

‒ Tym z pań​stwa, któ​rzy jej nie zna​ją, chciał​bym przed​sta​wić Char​lot​te War​-

ring​ton, sio​strę świę​tej pa​mię​ci Se​ba​stia​na War​ring​to​na, któ​ry ode​grał dużą
rolę w two​rze​niu tego sa​mo​cho​du.

Zmu​sił się, żeby na nią nie pa​trzeć, od​wró​cił się i dał sy​gnał do od​sło​nię​cia po​-

jaz​du. Kie​dy uka​zał się błysz​czą​cy, czer​wo​ny, ja​sno oświe​tlo​ny sa​mo​chód, roz​le​-
gły się okla​ski. W koń​cu spoj​rzał w stro​nę Char​lie, któ​ra po​wo​li to​ro​wa​ła so​bie
dro​gę w kie​run​ku sa​mo​cho​du. Jej czer​wo​na su​kien​ka ide​al​ne pa​so​wa​ła do lśnią​-
ce​go la​kie​ru auta, ale wy​raz jej twa​rzy za​nie​po​ko​ił go. Uśmiech znik​nął, a jego
miej​sce za​stą​pił smu​tek. Okla​ski umil​kły. San​dro zszedł ze sce​ny i szyb​kim kro​-
kiem ru​szył w jej kie​run​ku, a tłum roz​stą​pił się przed nim. Nie wie​dział, co po​-
wie​dzieć, nie wie​dział, jak ją po​cie​szyć, i po​ża​ło​wał, że wcze​śniej wi​dzia​ła tyl​ko
sza​ry mo​del te​sto​wy.

‒ Char​lot​te?
Po​wo​li od​wró​ci​ła się w jego stro​nę.
‒ Jest pięk​ny, San​dro. – Nie umknę​ło jego uwa​dze, że zwró​ci​ła się do nie​go

zdrob​nia​le. Opu​ści​ła gar​dę; była smut​na i bez​bron​na, a wszyst​ko z po​wo​du jego
lek​ko​myśl​no​ści.

‒ Mia​łaś go zo​ba​czyć wczo​raj.
Spoj​rza​ła na nie​go, a oczy mia​ła bar​dziej zie​lo​ne niż kie​dy​kol​wiek. Nie mu​siał

do​da​wać, że to ich po​ca​łu​nek po​krzy​żo​wał jego pla​ny. Wy​raz jej twa​rzy po​wie​-
dział mu wszyst​ko.

‒ Se​ba​stian był​by dum​ny z tego sa​mo​cho​du. ‒ Jej mięk​ki głos był sta​now​czy,

kie​dy zwró​ci​ła się do ze​bra​nych.

Po​tem Char​lie spoj​rza​ła na Ales​san​dra, po​wstrzy​mu​jąc łzy.

‒ Dzię​ku​ję ‒ wy​szep​ta​ła.
‒ Se​ba​stian był​by dum​ny z cie​bie – po​wie​dział ła​god​nie. ‒ Przy​ćmi​łaś sa​mo​-

chód.

Ro​ze​śmia​ła się ci​cho.
‒ To nie było moim za​mia​rem.
Mó​wi​ła praw​dę. Gdy​by wie​dzia​ła, że sa​mo​chód jest czer​wo​ny, wy​bra​ła​by inną

su​kien​kę, ale czer​wień była ulu​bio​nym ko​lo​rem Se​ba​stia​na.

‒ Po​win​nam się była do​my​śleć, że brat chciał​by, żeby sa​mo​chód był czer​wo​ny.
Nie od​po​wie​dział, co ją za​nie​po​ko​iło. Uniósł kie​li​szek szam​pa​na i stuk​nął

w jej.

‒ Za Se​ba​stia​na.
‒ Za Se​ba​stia​na! ‒ Upi​ła łyk i spoj​rza​ła mu w oczy.
Nie mo​gła się dłu​żej tego wy​pie​rać. Co​kol​wiek się dzia​ło mię​dzy nimi, nie mia​-

ło za​mia​ru ustą​pić; wręcz prze​ciw​nie, na​si​la​ło się. Każ​de spoj​rze​nie, każ​dy do​-
tyk i na pew​no każ​dy po​ca​łu​nek spra​wia​ły, że przy​cią​ga​nie było co​raz sil​niej​sze.
Chcia​ła być z nim, czuć jego war​gi na swo​ich. Pra​gnę​ła jego do​ty​ku i piesz​czot.
Ale lu​dzie tacy jak Ales​san​dro Ro​sel​li, bo​ga​ci i przy​stoj​ni, ni​g​dy nie chcie​li ni​cze​-
go wię​cej poza krót​ką przy​go​dą. Na​uczy​ła się tego, kie​dy po ze​rwa​niu z chło​pa​-
kiem ze szko​ły po​cie​sza​ła się w ra​mio​nach obie​cu​ją​ce​go kie​row​cy wy​ści​go​we​go,
któ​ry, jak się oka​za​ło, chciał so​bie w ten spo​sób tyl​ko po​móc w ka​rie​rze.

‒ To był uda​ny wie​czór, gra​zie. ‒ Jego sło​wa przy​wo​ła​ły ją do rze​czy​wi​sto​ści.
‒ To jesz​cze nie ko​niec. ‒ Nie mo​gła uwie​rzyć, że po​wie​dzia​ła to na głos. Na​-

wet sama nie wie​dzia​ła, że tego chce. Są​dząc po wy​ra​zie za​sko​cze​nia na twa​rzy,
on też nie. Ale chciał, wi​dzia​ła to w jego oczach.

‒ A więc piję za kon​ty​nu​ację. ‒ Jego cie​pły ton wy​wo​łał u niej dresz​cze. Na​gle

pew​ność sie​bie ją opu​ści​ła. Za​pa​trzy​ła się w kie​li​szek, jak​by bą​bel​ki mia​ły jej
w czymś po​móc.

‒ Prze​pra​szam, nie po​wi​nie​nem…
Jego prze​pro​si​ny prze​rwa​ne zo​sta​ły przez zna​jo​my głos. Od​wró​ci​ła się i uj​rza​-

ła swo​je​go ojca, któ​ry ser​decz​nie uści​snął dłoń Ales​san​dra. Zdzi​wi​ła się, że są
w tak do​brej ko​mi​ty​wie.

‒ Mój lot się opóź​nił. ‒ Oj​ciec uśmiech​nął się do niej, naj​wy​raź​niej nie​świa​do​-

my na​pię​cia mię​dzy nią a Ales​san​drem. ‒ Ale wi​dzę, że so​bie po​ra​dzi​łaś. Se​ba​-
stian był​by dum​ny.

‒ Nie wie​dzia​łam, że przy​jeż​dżasz. ‒ Od​mó​wi​ła ci​chą mo​dli​twę dzięk​czyn​ną.

Przy​jazd ojca po​wstrzy​mał ją przed rzu​ce​niem się na Ales​san​dra i zro​bie​niem
z sie​bie idiot​ki.

‒ Nie zo​sta​nę dłu​go. Za kil​ka go​dzin lecę do Rzy​mu, ale mu​sia​łem zo​ba​czyć,

jak pięk​nym mo​ty​lem zno​wu się sta​łaś. ‒ Spoj​rzał na nią z ła​god​nym uśmie​chem,
a ona wie​dzia​ła, że był na​praw​dę dum​ny i bar​dzo za​do​wo​lo​ny, że wró​ci​ła do
świa​tła re​flek​to​rów.

‒ Jak tam sa​mo​chód? ‒ Oj​ciec zwró​cił się do Ales​san​dra i w cią​gu kil​ku mi​nut

byli już po​chło​nię​ci roz​mo​wą. Nor​mal​nie przy​słu​chi​wa​ła​by się z cie​ka​wo​ścią,

ale po​trze​bo​wa​ła od​de​chu. Może po​win​na za​jąć się wresz​cie tym, co do niej na​-
le​ża​ło.

Ales​san​dro ob​ser​wo​wał, jak Char​lie z oży​wie​niem roz​pra​wia o sa​mo​cho​dzie,

o jego wy​daj​no​ści i o tym, jak do​brze się nim jeź​dzi. Ales​san​dro my​ślał jed​nak je​-
dy​nie o ich po​ca​łun​ku.

Te​raz zo​sta​ło już tyl​ko kil​ka osób, wli​cza​jąc w to kie​row​ców wy​ści​go​wych,

z któ​ry​mi roz​ma​wia​ła wcze​śniej. Czy da​wa​ła im ta​kie same wska​zów​ki co jemu?
Są​dząc z tego, jak spi​ja​li każ​de sło​wo z jej ust, pew​nie tak było.

Nie​zna​ny mu wcze​śniej in​stynkt te​ry​to​rial​ny spra​wił, że trzy​mał się tak bli​sko

niej, jak to moż​li​we, ale to tyl​ko spra​wi​ło, że jego cia​ło znów od​mó​wi​ło po​słu​-
szeń​stwa.

‒ Wy​star​czy, pa​no​wie ‒ po​wie​dział sta​now​czo, igno​ru​jąc jej zdu​mio​ne spoj​rze​-

nie. ‒ Wszel​kie inne py​ta​nia pro​szę kie​ro​wać do mo​je​go biu​ra.

Po​zo​sta​li go​ście wy​szli, wciąż roz​pra​wia​jąc o pręd​ko​ści. On mógł tyl​ko wpa​-

try​wać się w opar​tą o sa​mo​chód Char​lie.

Ich spoj​rze​nia spo​tka​ły się, a jemu zro​bi​ło się ciem​no przed ocza​mi. Uśmiech​-

nę​ła się nie​śmia​ło i uwo​dzi​ciel​sko. Na​tych​miast pod​szedł do niej, wziął ją w ra​-
mio​na i po​ca​ło​wał. Sma​ko​wa​ła le​piej niż kie​dy​kol​wiek; war​to było cze​kać. Char​-
lie za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i przy​ci​snę​ła się do nie​go, a on oparł ją o sa​mo​-
chód.

‒ San​dro ‒ szep​nę​ła. Le​d​wie się po​wstrzy​mał, żeby nie ze​rwać z niej tej czer​-

wo​nej su​kien​ki. Zo​sta​ły mu jed​nak ja​kieś reszt​ki zdro​we​go roz​sąd​ku.

Nie mo​gli zro​bić tego tu​taj, a je​śli nie prze​stał​by jej ca​ło​wać, ist​nia​ło duże

praw​do​po​do​bień​stwo, że tak się wła​śnie sta​nie. Od​su​nął się od niej, a Char​lie
za​trze​po​ta​ła rzę​sa​mi.

‒ Mój sa​mo​chód jest na ze​wnątrz.
Czy pa​mię​ta swo​ją ukry​tą obiet​ni​cę, że noc jest jesz​cze mło​da? Jej po​ca​łu​nek

z pew​no​ścią o tym świad​czył, ale czy pra​gnę​ła go na tyle, aby na jed​ną noc za​po​-
mnieć o kon​flik​tach?

Nie​śmia​ło spoj​rza​ła na nie​go i po​sła​ła mu sek​sow​ny uśmiech. Na​tych​miast

wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził do sa​mo​cho​du.

W ko​ry​ta​rzu ką​tem oka do​strzegł ruch i uj​rzał, że ja​kiś fo​to​graf pa​ku​je swój

apa​rat. Ales​san​dro zmru​żył po​dejrz​li​wie oczy, ale Char​lie po​ło​ży​ła mu dłoń na
ra​mie​niu, więc zi​gno​ro​wał to. Miał o wie​le waż​niej​sze rze​czy na gło​wie niż pa​-
pa​raz​zi.

‒ To był bar​dzo uda​ny wie​czór ‒ po​wie​dzia​ła, gdy sa​mo​chód za​trzy​mał się

przed drzwia​mi.

‒ Mam na​dzie​ję, że da​lej taki bę​dzie.
Spu​ści​ła wzrok, gdy otwo​rzył drzwi sa​mo​cho​du.
Kie​dy tyl​ko wsie​dli, przy​cią​gnął ją moc​no do sie​bie. Po​ło​ży​ła swo​ją gło​wę na

jego ra​mie​niu, jak​by się zna​li od za​wsze. Nie chciał jej te​raz ca​ło​wać. Nie są​-
dził, że był​by w sta​nie się po​wstrzy​mać, kie​dy już znacz​ną. Nie, mu​siał za​cze​-
kać, aż znaj​dą się w za​ci​szu jego sy​pial​ni, gdzie nic i nikt im nie prze​szko​dzi.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Kie​dy szli do miesz​ka​nia Ales​san​dra po mar​mu​ro​wych scho​dach, Char​lie jed​ną

ręką przy​trzy​my​wa​ła rą​bek suk​ni, a dru​gą trzy​ma​ła w jego dło​ni. Było póź​no
i po​win​na być zmę​czo​na. Ostat​niej nocy nie​mal nie spa​ła, a dziś wie​czo​rem wy​-
pi​ła odro​bi​nę za dużo szam​pa​na, ale całe jej cia​ło było w sta​nie naj​wyż​szej go​to​-
wo​ści. Ales​san​dro prze​krę​cił klucz w zam​ku i spoj​rzał na nią z uwo​dzi​ciel​ską ła​-
god​no​ścią w oczach.

‒ Chcę cię znów po​ca​ło​wać ‒ po​wie​dział pra​wie szep​tem.
Był ude​rza​ją​co przy​stoj​ny, z roz​luź​nio​nym kra​wa​tem i roz​pię​tą przy szyi bia​łą

ko​szu​lą. Był ucie​le​śnie​niem ro​man​ty​ka, za któ​rym oglą​da​ły się dziew​czę​ta.
Uśmiech​nę​ła się do nie​go, z na​głą pew​no​ścią, że to było do​kład​nie to, cze​go
chcia​ła.

‒ Nie po​wi​nie​nem, ale bar​dzo chcę. ‒ Pod​szedł bli​żej.
‒ Dla​cze​go nie? ‒ Jej głos był ochry​pły. Spoj​rza​ła na nie​go, nie wie​dząc, co

miał na my​śli.

‒ Obie​ca​łem Se​ba​stia​no​wi opie​ko​wać się tobą, nie uwo​dzić cię.
Zde​cy​do​wa​ny po​mruk w jego gło​sie przy​spie​szył bi​cie ser​ca szyb​ciej niż ja​ki​-

kol​wiek sa​mo​chód wy​ści​go​wy.

‒ Se​ba​stian nie był​by zły.
Draż​ni​ła się z nim. Wal​czył z po​żą​da​niem tak samo jak ona, co spra​wi​ło, że

chcia​ła go jesz​cze bar​dziej. Chcia​ła jego po​ca​łun​ków i jego do​ty​ku. Chcia​ła być
jego, przy​naj​mniej na tę noc. Pra​gnę​ła go bar​dziej niż ja​kie​go​kol​wiek in​ne​go
męż​czy​zny i prze​ra​zi​ło ją to, ale przy​naj​mniej Ales​san​dro nie bę​dzie od niej
chciał ni​cze​go wię​cej. An​ga​żo​wa​nie się nie wcho​dzi​ło w grę. Kie​dyś już po​peł​ni​ła
ten błąd. Bo​la​ło i to wy​star​czy​ło jako na​ucz​ka na całe ży​cie.

‒ Chcę, że​byś znów mnie po​ca​ło​wał, San​dro.
‒ Ale je​że​li to zro​bię, na tym się nie skoń​czy. Nie tym ra​zem.
Ode​szła od nie​go i za​czę​ła spa​ce​ro​wać po miesz​ka​niu, czu​jąc na​gły przy​pływ

pew​no​ści sie​bie.

Może i był od​po​wie​dzial​ny za wy​pa​dek Se​ba​stia​na, choć jej oj​ciec uwa​żał ina​-

czej, ale roz​pa​lił w niej taki pło​mień, że nie in​te​re​so​wa​ło jej to. Spodo​bał jej się,
od​kąd tyl​ko zo​ba​czy​ła go w swo​im ogro​dzie. Nie mo​gła się tego dłu​żej wy​pie​rać.
Już nie. Było to dla niej cał​ko​wi​cie nowe do​świad​cze​nie.

‒ Nie chcę, że​byś prze​sta​wał, San​dro. – Jej ochry​pły szept za​brzmiał sek​sow​-

nie. Po​wo​li pod​szedł do niej, z wi​szą​cym luź​no kra​wa​tem i roz​pię​tą ko​szu​lą. Wi​-
docz​ny ka​wa​łek zło​tej skó​ry na pier​si roz​bu​dził jej wy​obraź​nię.

Wziął ją za rękę i szep​tał po wło​sku, przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie.
‒ Mia cara, pra​gną​łem cię, od​kąd cię uj​rza​łem.

Prze​stra​szy​ła się, jego sło​wa były zbyt po​waż​ne. Czy chciał wię​cej niż tyl​ko tej

nocy, któ​ra obie​cy​wa​ła tyle przy​jem​no​ści? Ona nie mo​gła ofe​ro​wać nic wię​cej.
Po​ło​ży​ła dło​nie na jego twar​dej pier​si. Była oszo​ło​mio​na, ale mu​sia​ła mu wy​tłu​-
ma​czyć.

‒ Nie bę​dzie​my ra​zem, San​dro. – Przez cały czas była pew​na, że szu​kał tyl​ko

przy​go​dy, krót​kie​go ro​man​su. Ja​koś nie wi​dzia​ła ich wspól​nej przy​szło​ści. Nie
cho​dzi​ło tyl​ko o ob​na​że​nie wła​sne​go ser​ca. Mia​ła w so​bie tyle bólu i smut​ku, że
nie była jesz​cze go​to​wa. ‒ To wszyst​ko, co mogę ci dać.

‒ Taka po​waż​na… ‒ po​wie​dział i po​ca​ło​wał ją lek​ko w czo​ło. ‒ Czy mój roz​-

wód nie jest do​wo​dem na to, że nie na​da​ję się do związ​ku? Dzi​siej​szy wie​czór
na​le​ży do nas, cara.

‒ Po​ca​łuj mnie, San​dro…
W od​po​wie​dzi po​ca​ło​wał ją tak de​li​kat​nie, że my​śla​ła, że się roz​pła​cze. Jego

po​przed​nie po​ca​łun​ki były moc​ne i agre​syw​ne, obec​ne były de​li​kat​ne i czu​łe.
Trzy​mał ją tak, jak​by była de​li​kat​nym kwiat​kiem, któ​re​go nie chciał zgnieść.

W koń​cu, kie​dy już my​śla​ła, że wię​cej nie znie​sie, prze​stał ją ca​ło​wać i po​pro​-

wa​dził pro​sto do sy​pial​ni.

‒ Mo​ment. ‒ Pu​ścił jej dłoń, za​sło​nił okna i włą​czył lamp​ki noc​ne, two​rząc ro​-

man​tycz​ną at​mos​fe​rę, po czym zdjął ma​ry​nar​kę i ci​snął ją na krze​sło.

‒ Cze​kaj ‒ po​wie​dzia​ła i po​de​szła do nie​go, uśmie​cha​jąc się nie​śmia​ło… Po​wo​-

li ścią​gnę​ła mu z szyi kra​wat.

‒ Ko​kiet​ka. ‒ Chwy​cił ją w pa​sie i przy​cią​gnął do sie​bie, trzy​ma​jąc tak bli​sko,

że nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że i on jej po​żą​da.

Wciąż wie​rząc, że to ona ma nad nim kon​tro​lę, roz​pię​ła pierw​szy gu​zik jego

ko​szu​li i nie na​po​tkaw​szy żad​ne​go opo​ru, roz​pi​na​ła da​lej, a po​tem de​li​kat​nie wy​-
cią​gnę​ła ją ze spodni.

Spoj​rza​ła na jego twarz. Jego oczy były tak ciem​ne i peł​ne po​żą​da​nia, że całe

jej cia​ło za​drża​ło. Bar​dzo po​wo​li i de​li​kat​nie za​czę​ła ca​ło​wać jego pierś, obez​-
wład​nio​na piż​mo​wym za​pa​chem. Usły​sza​ła jęk roz​ko​szy i po​czu​ła, że jego uścisk
sta​je się co​raz sil​niej​szy. Uśmiech​nę​ła się, od​su​nę​ła od nie​go i zsu​nę​ła mu z ra​-
mion ko​szu​lę.

‒ Po​zbądź​my się tego – rzu​ci​ła ochry​ple. Ni​g​dy wcze​śniej nie zro​bi​ła nic tak

od​waż​ne​go. Nie prze​pa​da​ła za przy​go​da​mi na jed​ną noc, a już szcze​gól​nie po
tym, co tego typu hi​sto​rie zro​bi​ły z mał​żeń​stwem jej ro​dzi​ców. Ale to było co in​-
ne​go. W głę​bi du​szy mu​sia​ła przy​znać, że gdy​by tyl​ko zda​rzy​ło się to w in​nym
cza​sie i in​nym miej​scu, mo​gło być to o wie​le wię​cej niż jed​na noc.

Ode​pchnę​ła tę myśl na bok. San​dro moc​no przy​ci​snął usta do jej warg, dy​sząc

cięż​ko. Jego ję​zyk wśli​zgnął się do jej ust, draż​niąc i sma​ku​jąc. Od​wza​jem​ni​ła
po​ca​łu​nek. Trwa​ło to dłuż​szą chwi​lę, po czym Ales​san​dro od​su​nął się od niej.

‒ Ko​szu​la? ‒ uśmiech​nę​ła się, czu​jąc się co​raz bar​dziej roz​zu​chwa​lo​na. ‒ Tak,

ko​szu​la – szep​nę​ła. – Po​zbądź​my się jej.

Wsu​nę​ła ręce i zdję​ła je​den rę​kaw. Przy dru​gim ko​szu​la spa​dła na pod​ło​gę.

Znów przy​cią​gnął ją do sie​bie, ale tym ra​zem jego pal​ce się​gnę​ły do su​wa​ka

z tyłu suk​ni, po​wo​li go roz​pi​na​jąc. Nie prze​sta​wał pa​trzeć jej w oczy. Kie​dy zsu​-
nął ra​miącz​ko suk​ni, opar​ła się po​ku​sie, żeby od​wró​cić wzrok. Suk​nia zsu​nę​ła
się z jej cia​ła i te​raz była tyl​ko ster​tą je​dwa​biu i ce​ki​nów u jej stóp. Sta​nę​ła
przed nim, świa​do​ma fak​tu, że ma na so​bie już tyl​ko czer​wo​ną bie​li​znę i san​da​ły,
w któ​rych za​ko​cha​ła się w skle​pie.

Za​nim zdą​ży​ła zro​bić co​kol​wiek, wziął ją na ręce i za​niósł do łóż​ka. Zrzu​cił

buty i wła​śnie się​gał do roz​por​ka, kie​dy uklę​kła na łóż​ku i ode​pchnę​ła jego dło​-
nie.

‒ Moja ko​lej…
Kim była ta ko​bie​ta, ta uwo​dzi​ciel​ka? I dla​cze​go mu​sia​ła się ujaw​nić aku​rat

przy nim? Ni​g​dy nie przy​pusz​cza​ła, że może być taka. Kie​dy roz​pi​na​ła mu
spodnie, mam​ro​tał po wło​sku coś, cze​go nie była w sta​nie zro​zu​mieć. Kie​dy spoj​-
rza​ła na nie​go, ujął jej twarz w dło​nie i po​chy​lił się, by ją po​ca​ło​wać. Nie było już
dro​gi od​wro​tu.

Ales​san​dro rzu​cił ją na łóż​ko. Jego po​ca​łun​ki sta​ły się go​rącz​ko​we i Char​lie

do​bro​wol​nie pod​da​ła się jego do​mi​na​cji. Jego ręce uję​ły jej pier​si i coś w niej
eks​plo​do​wa​ło, kie​dy przy​ci​snę​ła się do nie​go, spra​gnio​na do​ty​ku. Ca​ło​wał ją po
szyi, a Char​lie wes​tchnę​ła z roz​ko​szy, kie​dy wsu​nę​ła pal​ce w jego je​dwa​bi​ste
wło​sy. Ję​zy​kiem draż​nił jej sut​ki przez czer​wo​ną ko​ron​kę biu​sto​no​sza.

Jak​by czy​ta​jąc w jej my​ślach, wsu​nął dłoń pod wy​gię​te ple​cy, spraw​nie roz​piął

sta​nik, i uwol​nił pier​si. Szyb​ko wziął su​tek do ust i za​czął za​ta​czać krę​gi ję​zy​-
kiem, spra​wia​jąc, że krzyk​nę​ła z roz​ko​szy. Chwi​lę póź​niej prze​niósł uwa​gę na
dru​gą pierś, a jego dłoń za​czę​ła gła​dzić udo, na któ​rym czu​ła już jego twar​dą
mę​skość.

Jej pal​ce za​czę​ły błą​dzić w oko​li​cy bok​se​rek, ale za​nim zdą​ży​ła przejść do ja​-

kich​kol​wiek prób ich zdję​cia, San​dro szyb​ko ob​ró​cił się na ple​cy, cią​gnąc ją za
sobą, tak że usia​dła na nim okra​kiem.

‒ To było… ‒ za​ru​mie​ni​ła się ‒ bar​dzo zręcz​ne.
‒ Ow​szem ‒ od​po​wie​dział mię​dzy szyb​ki​mi, na​mięt​ny​mi po​ca​łun​ka​mi. – A te​-

raz przez całą noc bę​dziesz moja.

Char​lie spodo​ba​ło się brzmie​nie tego sło​wa. Z tą samą gwał​tow​no​ścią co kil​ka

chwil temu znów po​cią​gnął ją na łóż​ko, obok sie​bie. Się​gnął do ko​ron​ki jej maj​-
tek i po​wo​li je ścią​gnął, bez prze​rwy pa​trząc jej w oczy. Za​drża​ła.

Na​gle wy​cią​gnął ra​mię i otwo​rzył szu​fla​dę szaf​ki obok łóż​ka. Oczy​wi​ście. Za​-

bez​pie​cze​nie. Jak mo​gła o tym za​po​mnieć? Ob​ser​wo​wa​ła go, kie​dy zdej​mo​wał
bok​ser​ki i za​kła​dał pre​zer​wa​ty​wę. Po​czu​ła mro​wie​nie mię​dzy no​ga​mi. Otwo​rzy​-
ła się na nie​go, ale na​gle prze​rwał, cięż​ko dy​sząc.

‒ San​dro? ‒ Czyż​by miał wąt​pli​wo​ści? Zro​bi​ła coś nie tak? Na​gle jed​nak gwał​-

tow​nie po​ca​ło​wał ją w usta.

Char​lie dy​sza​ła cięż​ko, tłu​miąc dźwięk, któ​ry z sie​bie wy​da​ła, kie​dy w nią

wszedł. Po​ru​sza​ła się z nim, przyj​mu​jąc go jesz​cze głę​biej.

Za​klął po wło​sku, do​pro​wa​dza​jąc ją do sza​leń​stwa. Kie​dy osią​gnę​ła szczyt,

wbi​ła mu pa​znok​cie w ple​cy. Po​ca​ło​wał ją moc​no i pa​dli zmę​cze​ni na łóż​ko. Ales​-

san​dro otarł jej twarz. Char​lot​te prze​ży​ła taki or​gazm po raz pierw​szy i chcia​ła,
żeby ta chwi​la trwa​ła wiecz​nie.

Ales​san​dro z tru​dem my​ślał, tak moc​no biło jego ser​ce. Nie mógł się też ru​-

szyć; każ​dy mię​sień jego cia​ła od​mó​wił po​słu​szeń​stwa. Po​ca​ło​wa​ła go w po​li​-
czek, a on za​mknął oczy, bro​niąc się przed czu​ło​ścią tego po​ca​łun​ku. Nie za​słu​-
gi​wał na to. W ogó​le na nią nie za​słu​żył. Nie​mal prze​rwał, ale kie​dy wy​po​wie​-
dzia​ła jego imię… Szyb​ko od​pę​dził te my​śli. Chcia​ła tego tak samo jak on i to
w za​sa​dzie ona go uwio​dła.

‒ Ko​chasz się tak, jak pro​wa​dzisz.
‒ Znów masz za​miar mnie za​trzy​mać?
Po​wi​nien to zro​bić. Nie to so​bie wy​obra​żał, kie​dy obie​cy​wał Se​ba​stia​no​wi, że

zaj​mie się jego młod​szą sio​strą. Ta​kiej tkli​wo​ści nie czuł już od daw​na.

‒ Si. Na ra​zie. – Ode​rwał się od niej, sta​ra​jąc się igno​ro​wać wy​raz zra​nie​nia

na jej pięk​nej twa​rzy. Za​nim zdą​żył zmie​nić zda​nie, wy​szedł z łóż​ka i ru​szył do
ła​zien​ki. Chwi​lę póź​niej wró​cił, ale łóż​ko było pu​ste. Jego uwa​gę zwró​cił sze​lest
przy drzwiach, gdzie, trzy​ma​jąc czer​wo​ną je​dwab​ną su​kien​kę w ręku, sta​ła
Char​lie. Znów ucie​ka​ła. Za​wsze tak ro​bi​ła? Po​wi​nien po​zwo​lić jej odejść, ale coś
go po​wstrzy​ma​ło. Pod​szedł do niej i coś w jej oczach po​wie​dzia​ło mu, że na​dal
go pra​gnie.

‒ Wra​caj do łóż​ka, Char​lot​te. ‒ Jego głos był głę​bo​ki i su​ro​wy.
‒ Ale… ‒ Za​mknął jej usta po​ca​łun​kiem. Wes​tchnę​ła i zrzu​ci​ła suk​nię na pod​-

ło​gę. Od​su​nął się, ale na​dal trzy​mał jej pod​bró​dek i spoj​rzał głę​bo​ko w oczy, któ​-
re te​raz były zie​lo​ne jak sama głę​bia lasu. ‒ Wra​caj do łóż​ka, cara.

Char​lot​te ni​cze​go bar​dziej nie pra​gnę​ła. Ale co z Se​ba​stia​nem? Co by po​wie​-

dział? Po​śpiesz​nie od​su​nę​ła tę myśl, przy​po​mi​na​jąc so​bie, co ona i San​dro ro​bi​li
wcze​śniej. Se​ba​stian za​wsze chciał, by była szczę​śli​wa, a te​raz całe jej cia​ło pło​-
nę​ło ze szczę​ścia. Uśmiech​nę​ła się, kie​dy San​dro wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził
z po​wro​tem do łóż​ka. Zde​spe​ro​wa​na, by wię​cej nie my​śleć, za​rzu​ci​ła mu ręce na
szy​ję, lgnąc się do jego na​gie​go cia​ła, i po​ca​ło​wa​ła go tak, jak​by jej ży​cie od tego
za​le​ża​ło. Na​gle zna​la​zła się z po​wro​tem na łóż​ku, a Ales​san​dro po​krył jej cia​ło
po​ca​łun​ka​mi. Znów była zgu​bio​na.

ROZDZIAŁ ÓSMY

‒ Bu​on​gior​no. ‒ Ła​god​ny głos obu​dził Char​lie. Zza fi​ra​nek prze​bi​ja​ło słoń​ce,

ale mo​gła się sku​pić je​dy​nie na męż​czyź​nie sto​ją​cym obok niej.

‒ Śnia​da​nie cze​ka.
‒ Śnia​da​nie? Jak dłu​go spa​łam? ‒ Usia​dła, przy​kry​wa​jąc się prze​ście​ra​dłem.

Ales​san​dro stał przy łóż​ku, ubra​ny w dżin​sy i czar​ną ko​szul​kę.

Ode​rwa​ła od nie​go wzrok, by spoj​rzeć na ze​gar, któ​ry stał obok łóż​ka.
‒ Do​syć dłu​go, cara, ale ostat​niej nocy nie spa​li​śmy zbyt wie​le. ‒ Od​wró​ci​ła

się szyb​ko i ob​la​ła ru​mień​cem. Jego sło​wa po​twier​dzi​ły, że pa​mięć jej nie za​wo​-
dzi​ła.

Czy to już ko​niec? Czy jed​na, peł​na na​mięt​no​ści noc wy​star​czy​ła? Czy te​raz

po​win​na wró​cić do swo​je​go po​ko​ju i do pro​fe​sjo​nal​nej re​la​cji, któ​rą mie​li utrzy​-
mać? Pro​mo​cja mia​ła trwać jesz​cze kil​ka dni.

Jak mia​ła za​cho​wać spo​kój po tym, co za​szło ostat​niej nocy?
‒ Dzię​ku​ję. ‒ Nie była pew​na swo​ich uczuć. Chcia​ła na​gle po​wró​cić do chłod​-

nej re​la​cji, któ​rą mie​li jesz​cze ze​szłe​go wie​czo​ru.

‒ Ubio​rę się i mo​że​my prze​dys​ku​to​wać dal​sze punk​ty w pro​gra​mie pro​mo​cji.
‒ O nie, cara. Te​raz bę​dzie​my ro​bić tyl​ko jed​no. – Spoj​rzał na nią z uwo​dzi​-

ciel​skim uśmie​chem.

Jej ser​ce wa​li​ło jak mło​tem, kie​dy pod​szedł do łóż​ka.
‒ Ach tak? ‒ za​py​ta​ła stłu​mio​nym szep​tem. Po​chy​lił się nad nią i po​ca​ło​wał

mięk​ko. Za​mknę​ła oczy, pod​da​jąc się nie​co zbyt ła​two jego uro​ko​wi.

‒ Za​bio​rę cię gdzieś, gdzie bę​dzie​my sami, gdzie bę​dzie​my mo​gli cie​szyć się

sobą.

Gwał​tow​nie od​su​nę​ła się od nie​go.
‒ Ale pro​mo​cja? Mia​łeś po​pro​wa​dzić dziś po​kaz na to​rze te​sto​wym.
‒ Ktoś inny może się tym za​jąć. – Wy​cią​gnął się po dru​giej stro​nie łóż​ka. ‒

Mamy waż​niej​sze spra​wy.

‒ Ale… ‒ Po​wstrzy​ma​ła go ra​mie​niem. Prze​ście​ra​dło, któ​rym się przy​kry​ła,

zsu​nę​ło się, od​sła​nia​jąc pier​si, ale nie ob​cho​dzi​ło jej to.

‒ Per Dio, tak trud​no ci się oprzeć. – Przy​ci​snę​ła prze​ście​ra​dło z po​wro​tem do

pier​si.

‒ To mia​ła być tyl​ko jed​na noc, San​dro – po​wie​dzia​ła pra​wie szep​tem. Była

emo​cjo​nal​nie ro​ze​dr​ga​na.

‒ Mu​sisz prze​stać ucie​kać, Char​lie, i sta​wić czo​ło swo​im lę​kom. – Jego cia​ło

wy​sy​ła​ło onie​śmie​la​ją​ce sy​gna​ły, ale wy​raz twa​rzy był ła​god​ny. Czy ro​zu​miał jej
oba​wy?

‒ Chcę być na to​rze te​sto​wym – po​wie​dzia​ła ze sta​now​czo​ścią, któ​rej nie czu​-

ła.

‒ To nie bę​dzie ko​niecz​ne, nie po ostat​niej nocy. ‒ Wstał z łóż​ka. ‒ Spę​dzi​my

week​end w mo​jej wil​li. Mam za​miar kon​ty​nu​ować to, co za​czę​łaś ostat​niej nocy,
i na​cie​szyć się tobą. Nie czu​jesz się tak samo?

Czy po​win​na skła​mać? Po​wie​dzieć mu, że nie chce spę​dzić z nim każ​dej chwi​-

li? Zsu​nę​ła się z łóż​ka, ści​ska​jąc prze​ście​ra​dło.

‒ A co z sa​mo​cho​dem?
‒ Sa​mo​chód bę​dzie tam na​dal w po​nie​dzia​łek. ‒ Błysk w jego oczach po​wie​-

dział jej, że w ogó​le nie my​ślał o sa​mo​cho​dzie. Miał ra​cję. Sa​mo​chód na​dal bę​-
dzie tam po week​en​dzie, a na​mięt​ność, w któ​rą so​bie roz​bu​dza​li, może prze​mi​-
nąć.

‒ Do​brze. Ale tyl​ko na week​end.
‒ Bene. Ru​sza​my za go​dzi​nę.

‒ Be​nve​nu​ti Vil​la Dell An​ge​lo – oznaj​mił, kie​dy sa​mo​chód za​trzy​mał się przy

wil​li na wzgó​rzu. Przed nimi roz​ta​czał się wi​dok na je​zio​ro Gar​da, któ​re w po​po​-
łu​dnio​wym słoń​cu błysz​cza​ło jak klej​not. Było to jego sank​tu​arium i Char​lie była
pierw​szą ko​bie​tą, któ​rą tu przy​wiózł.

‒ Pięk​nie. ‒ Jej mięk​kie wes​tchnie​nie znów za​wró​ci​ło mu w gło​wie.
‒ Si, gra​zie. ‒ Wy​łą​czył sil​nik i spoj​rzał na nią. ‒ Ale nic nie jest tak pięk​ne jak

ty.

Za​ru​mie​ni​ła się i spu​ści​ła wzrok. Nie​sa​mo​wi​te. W sy​pial​ni była tak od​waż​na,

a te​raz ru​mie​ni​ła się na byle kom​ple​ment. Wy​siadł z sa​mo​cho​du, za​nim zdą​żył
pod​dać się po​ku​sie, by znów ją po​ca​ło​wać.

‒ Za​pla​no​wa​łem obiad na ta​ra​sie. Po​tem po​je​dzie​my do mia​sta De​sen​za​no na

po​po​łu​dnie, może wy​pły​nie​my pro​mem na je​zio​ro.

Wie​dział, że je​że​li ni​g​dzie nie po​ja​dą, spę​dzą całe po​po​łu​dnie w łóż​ku, a choć

seks był nie​sa​mo​wi​ty, chciał po​znać ją le​piej. Ta myśl wstrzą​snę​ła nim. Za​czy​na​-
ła po​wo​li bu​rzyć jego mur ochron​ny.

‒ Brzmi świet​nie.
‒ Cie​szę się – uśmiech​nął się do niej.
Ales​san​dro opro​wa​dził Char​lie wo​kół wil​li. Jej oczom uka​zał się duży ba​sen,

któ​ry wpa​dał w je​zio​ro. W cie​niu drzew na​to​miast stał pięk​nie za​sta​wio​ny stół.
Char​lie czu​ła się, jak​by tra​fi​ła do in​ne​go świa​ta. Sto​pień prze​py​chu był nie​mal
de​ka​denc​ki.

‒ Je​że​li po​pły​nie​my pro​mem, zdą​ży​my przed po​wro​tem na ko​la​cję tro​chę po​-

zwie​dzać. ‒ Ski​nął gło​wą, żeby usia​dła, po czym usa​do​wił się na​prze​ciw niej.

‒ A po​tem?
Co się z nią dzia​ło? Dla​cze​go wciąż za​cho​wy​wa​ła się jak ku​si​ciel​ka? Upo​mnia​-

ła się w my​ślach. Może i była bez​czel​na, ale oby​dwo​je byli zgod​ni, że to był tyl​-
ko ro​mans, krót​ki flirt. Rów​nie do​brze mo​gła sko​rzy​stać z sy​tu​acji.

Uniósł brwi, wy​cią​gnął się na krze​śle i uśmiech​nął się le​ni​wym uśmie​chem,

któ​ry był tak sek​sow​ny, że nie​mal stra​ci​ła od​dech.

‒ Po​tem spę​dzi​my noc na ko​cha​niu się. ‒ Jego szcze​rość wstrzą​snę​ła nią, ale

uśmiech​nę​ła się zło​śli​wie, ko​rzy​sta​jąc z oka​zji, by po​ba​wić się w ko​goś in​ne​go.
Było tak, jak​by wy​do​był z niej nową i cał​ko​wi​cie nie​ocze​ki​wa​ną wer​sję ko​bie​ty.
Ta​kiej, któ​ra wio​dła bez​tro​skie i szczę​śli​we ży​cie.

‒ Obiet​ni​ce, obiet​ni​ce.
‒ Przez całą noc bę​dziesz moja, cara, ale naj​pierw zjedz​my.
Wznio​sła to​ast kie​lisz​kiem wina.
‒ Za dzi​siaj.
‒ Sa​lu​te! ‒ Stuk​nął się z nią kie​lisz​kiem.
Na pro​mie z De​sen​za​no Sir​mio​ne wresz​cie moż​na było po​czuć chłod​ny po​-

wiew. Char​lie czu​ła się jak dziec​ko i chcia​ła usiąść na dzio​bie, skąd roz​po​ście​rał
się do​sko​na​ły wi​dok na je​zio​ro i oko​li​cę.

Ales​san​dro speł​niał jej za​chcian​ki. Spra​wiał, że czu​ła się wy​jąt​ko​wo. W pew​-

nym mo​men​cie, gdy sie​dzie​li, oto​czył ją ra​mie​niem i przy​cią​gnął do sie​bie. Wy​-
glą​da​li, jak​by byli za​ko​cha​ni. Nie. Nie moż​na za​ko​chać się tak szyb​ko. Po pro​stu
pod​da​ła się uro​ko​wi słoń​ca, luk​su​su, a przede wszyst​kim tego męż​czy​zny. Mi​łość
nie dzie​je się tak sama z sie​bie. Ro​śnie i roz​wi​ja się w szczę​śli​wym związ​ku.
A to nie był zwią​zek. To był ro​mans.

‒ Przy​pusz​czam, że dla cie​bie taka wy​ciecz​ka to co​dzien​ność. ‒ Pró​bo​wa​ła

ode​gnać te my​śli. Praw​do​po​dob​nie była tyl​ko jed​ną z wie​lu. Ko​muś ta​kie​mu jak
Ales​san​dro ni​g​dy nie za​brak​nie ko​biet.

‒ Ku​pi​łem ten dom rok temu, ale by​łem zbyt za​ję​ty sa​mo​cho​dem, żeby tu przy​-

jeż​dżać.

‒ Czy Se​ba​stian kie​dy​kol​wiek tu przy​je​chał?
Ales​san​dro za​ci​snął war​gi, a Char​lot​te za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy po​wie​-

dzia​ła coś złe​go.

‒ Nie. To dla​te​go cię tu przy​wio​złem. Chcia​łem, że​by​śmy byli tyl​ko my dwo​je.

Żad​nych wspo​mnień. Na to bę​dzie czas, kie​dy wró​ci​my do Me​dio​la​nu – od​parł
su​ro​wo, co znie​chę​ci​ło ją do dal​szych py​tań.

Przy​naj​mniej po​twier​dził jed​ną rzecz. To był tyl​ko krót​ki week​en​do​wy ro​-

mans. Kie​dy wró​cą do Me​dio​la​nu, na​stą​pi ko​niec, a po kil​ku dniach Char​lot​te
wró​ci do sie​bie, do An​glii. Tego wła​śnie chcia​ła, więc dla​cze​go ta myśl tak ją za​-
bo​la​ła?

‒ Cie​szę się, że mnie tu przy​wio​złeś. To był trud​ny rok, a te​raz czu​ję, że

wresz​cie mam chwi​lę prze​rwy od my​śle​nia o Se​ba​stia​nie i o wy​pad​ku ‒ po​wie​-
dzia​ła szcze​rze. ‒ Nad​szedł czas, by zo​sta​wić prze​szłość za sobą.

Od​głos sil​ni​ka pro​mu unie​moż​li​wił dal​szą roz​mo​wę, za co była wdzięcz​na. Nie

chcia​ła przy​znać, że miał ra​cję, że była tu​taj nie dla​te​go, że chciał tego Se​ba​-
stian, ale ona sama.

Prom za​cu​mo​wał przy brze​gu. Jej oczom uka​zał się śre​dnio​wiecz​ny za​mek,

głów​na ozdo​ba mia​sta Sir​mio​ne. Od​su​nę​ła na bok wszyst​kie inne my​śli, chcąc
cie​szyć się to​wa​rzy​stwem Ales​san​dra.

‒ Nie mogę uwie​rzyć, że ni​g​dy tu nie by​łeś – po​wie​dzia​ła lek​kim to​nem, sta​ra​-

jąc się roz​ja​śnić na​strój.

‒ Za to mogę dzie​lić to do​świad​cze​nie z tobą. ‒ Uśmiech na jego ustach nie​-

mal roz​to​pił jej ser​ce. Kie​dy wcza​so​wi​cze scho​dzi​li z po​kła​du, wziął ją w ra​mio​-
na i po​ca​ło​wał.

‒ San​dro – szep​nę​ła i otwo​rzy​ła oczy.
‒ Mu​si​my już iść ‒ po​wie​dział szorst​ko.
Wziął ją za rękę i ze​szli z po​kła​du. Po​ro​zu​mie​waw​czy uśmiech u człon​ka za​ło​-

gi wy​wo​łał ru​mie​niec na jej twa​rzy. Czy wszy​scy wi​dzie​li, jak bar​dzo pra​gną się
na​wza​jem?

‒ Mu​si​my zwie​dzić za​mek ‒ po​wie​dział, kie​dy szli wzdłuż muru fosy im​po​nu​ją​-

ce​go bu​dyn​ku.

Na wo​dzie z gra​cją pły​wa​ły ła​bę​dzie, a Char​lie na​gle po​zaz​dro​ści​ła im wol​no​-

ści. Mo​gły ko​chać, kogo tyl​ko chcia​ły, i łą​czyć się w pary na całe ży​cie. Ona nie
mia​ła ta​kie​go kom​for​tu. Ona sta​wia​ła gra​ni​ce, a on li​mit cza​so​wy. Byli tyl​ko
week​en​do​wy​mi ko​chan​ka​mi.

Kie​dy do​tar​li na szczyt, jej uwa​gę przy​cią​gnę​ły okla​ski i wi​wa​ty. Od​wró​ci​ła się,

by spoj​rzeć w dół na dzie​dzi​niec, gdzie do zdjęć po​zo​wa​li szczę​śli​wi no​wo​żeń​cy.

‒ Ślub w tym miej​scu musi być pięk​nym prze​ży​ciem ‒ po​wie​dzia​ła na głos, za​-

nim zdą​ży​ła ugryźć się w ję​zyk.

‒ Z od​po​wied​nim part​ne​rem na pew​no.
Nie spoj​rza​ła na nie​go. Za​miast tego sku​pi​ła się na szczę​śli​wej pa​rze. Po​ta​-

jem​nie ma​rzy​ła o ta​kim ślu​bie, było to coś, cze​go za​wsze chcia​ła. Aż do chwi​li,
kie​dy mat​ka znisz​czy​ła jej wia​rę w baj​ki i szczę​śli​we za​koń​cze​nia.

‒ Prze​pra​szam. – Tak było. Jesz​cze chwi​lę temu byli szczę​śli​wi: uśmiech​nię​ci

i ob​ję​ci, a ona znów po​wie​dzia​ła coś nie tak.

‒ Nie ma za co, cara. Moje mał​żeń​stwo ni​g​dy nie po​win​no mieć miej​sca. By​li​-

śmy zbyt mło​dzi i chcie​li​śmy róż​nych rze​czy.

‒ Mi​łość może oszu​kać nas wszyst​kich ‒ po​wie​dzia​ła i opar​ła się o ba​lu​stra​dę,

od​ry​wa​jąc wzrok od mło​dej pary.

‒ To nie była mi​łość – wy​rzu​cił z sie​bie i spoj​rzał na nią. ‒ To było oszu​stwo.
‒ Oszu​stwo?
‒ Zna​li​śmy się od dziec​ka ‒ za​czął, wbi​ja​jąc wzrok w dzie​dzi​niec. – Prze​trwa​-

li​śmy pró​bę cza​su, kie​dy prze​nio​słem się do Me​dio​la​nu. Mał​żeń​stwo wy​da​wa​ło
się na​tu​ral​ne i bar​dzo wy​cze​ki​wa​ne przez na​sze ro​dzi​ny.

‒ Więc co po​szło nie tak? ‒ za​py​ta​ła ci​cho, wy​czu​wa​jąc jego złość.
‒ To nie mnie ko​cha​ła, tyl​ko to, co my​śla​ła, że mogę jej dać. Nie prze​wi​dzia​ła

jed​nak, że za​mie​rza​łem in​we​sto​wać każ​dy grosz w fir​mę wuja. Wkrót​ce zmę​-
czy​ła ją moja oszczęd​ność i zna​la​zła so​bie ko​goś, kto dał jej to, cze​go chcia​ła.

Char​lie do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Jego wzrok był twar​dy i lo​do​wa​ty. Ro​zu​mia​ła,

że po​czuł się zdra​dzo​ny. Ona czu​ła po​dob​nie. Przez chwi​lę mil​czał, pa​trząc na
nią z nie​skry​wa​ną cie​ka​wo​ścią.

‒ Se​ba​stian wspo​mi​nał, że kie​dyś by​łaś za​rę​czo​na.
Jej ser​ce gwał​tow​nie za​bi​ło, ale uśmiech​nę​ła się do nie​go, sta​ra​jąc się ukryć

emo​cje.

‒ Tak, po​dob​nie jak w two​im przy​pad​ku by​li​śmy zbyt mło​dzi. A ja zbyt na​iw​na.

‒ Na​gła po​trze​ba opo​wie​dze​nia mu o tym za​sko​czy​ła ją. Czy wy​wo​ła​ła ją jego
uczci​wość? ‒ Ale nie mów​my o tym te​raz; ciesz​my się tym dniem.

‒ To dla​te​go nie chcesz się wią​zać? Zła​mał ci ser​ce? ‒ zi​gno​ro​wał jej pró​bę

zmia​ny te​ma​tu i uniósł jej bro​dę, ca​łu​jąc ją de​li​kat​nie.

‒ Wolę sza​lo​ne na​mięt​ne ro​man​se – skła​ma​ła. Zła​ma​ne ser​ce było tyl​ko jed​-

nym aspek​tem i po raz pierw​szy zda​ła so​bie spra​wę, co tak na​praw​dę ją po​-
wstrzy​mu​je. Co, je​że​li ode​szła​by, jak jej mat​ka?

‒ To tak jak ja. – Po​ca​ło​wał ją moc​niej.
‒ No do​brze, ro​zej​rzyj​my się.
W koń​cu ode​rwa​ła się od nie​go. Po​trze​bo​wa​ła tro​chę dy​stan​su. W jej gło​wie

roz​wi​ja​ły się szczę​śli​we sce​na​riu​sze z Ales​san​drem w roli głów​nej.

‒ Z po​wro​tem bę​dzie szyb​ciej – po​wie​dział, kie​dy wy​cho​dzi​li z zam​ku. ‒ Za​-

aran​żo​wa​łem pry​wat​ną po​dróż po​wrot​ną. Będę mógł cię ca​ło​wać bez po​czu​cia,
że cały świat pa​trzy.

Myśl, że bę​dzie z nim sama, pod​eks​cy​to​wa​ła ją, ale kie​dy we​szli na po​kład ma​-

łej mo​to​rów​ki za​cu​mo​wa​nej w fo​sie zam​ku, rze​czy​wi​stość oka​za​ła się zu​peł​nie
inna. Łódź była mała, więc sie​dzie​li bli​sko sie​bie, ale rów​nież bar​dzo bli​sko kie​-
row​cy.

‒ Mam za​re​zer​wo​wa​ny sto​lik w naj​lep​szej re​stau​ra​cji nad je​zio​rem – po​wie​-

dział Ales​san​dro, kie​dy mo​to​rów​ka zwol​ni​ła i za​trzy​ma​ła się przy na​brze​żu.
Ales​san​dro po​mógł Char​lie zejść z ło​dzi. Czas mi​jał zbyt szyb​ko. Trud​no było
uwie​rzyć, że spę​dzi​li ze sobą cały dzień, ale słoń​ce rze​czy​wi​ście już za​cho​dzi​ło.
Po ko​la​cji mie​li wró​cić do wil​li. Na tę myśl Char​lie prze​szedł dreszcz.

Pod​czas ko​la​cji Ales​san​dro zwal​czał ocho​tę, żeby za​brać ją z po​wro​tem do

wil​li. Na​pię​cie było nie​mal nie do wy​trzy​ma​nia. Byli po​krew​ny​mi du​sza​mi, oby​-
dwo​je mie​li za sobą nie​uda​ne związ​ki i chcie​li tyl​ko tego co tu i te​raz. Ale, kie​dy
wra​ca​li do sa​mo​cho​du, wy​obra​żał so​bie, jak​by to było, gdy​by każ​dy week​end
spę​dza​li w ten spo​sób.

Nie po​wi​nien tak my​śleć. Char​lie nie chcia​ła związ​ku. Nie mógł się już jed​nak

do​cze​kać, kie​dy do​ja​dą do domu. Zer​k​nął na nią. Czy do​my​śla​ła się, jak bar​dzo
pra​gnie za​brać ją do łóż​ka?

‒ Mamy całą noc, San​dro ‒ uśmiech​nę​ła się lek​ko, ale jej oczy mó​wi​ły zu​peł​-

nie co in​ne​go, po​dob​nie jak sek​sow​ny po​mruk, gdy wy​po​wie​dzia​ła jego imię.

Czy to wy​star​cza? ‒ py​tał sam sie​bie, gdy za​par​ko​wał na pod​jeź​dzie wil​li,

a słoń​ce znik​nę​ło za ho​ry​zon​tem. To nie​mal ich ostat​ni dzień. Byli ko​chan​ka​mi
tyl​ko na week​end. Week​end, któ​ry zbli​żał się ku koń​co​wi.

‒ Ma per una don​na Ama​re… ‒ sta​rał się mó​wić po an​giel​sku, ale pierw​szy

od​ruch był inny. W koń​cu zna​lazł sło​wa: Żeby ko​chać taką ko​bie​tę jak ty, jed​na
noc nie wy​star​czy.

Wy​cią​gnę​ła rękę i do​tknę​ła jego po​licz​ka.
‒ Mamy tyl​ko dziś, San​dro. Nie mo​że​my so​bie po​zwo​lić na nic wię​cej. Nie na​-

le​ży​my do sie​bie.

Przy​po​mniał so​bie jej wcze​śniej​sze sło​wa, zła​pał ją za rękę i uca​ło​wał jej dłoń.
‒ Tyl​ko dziś. Bę​dzie to noc, któ​rej ni​g​dy nie za​po​mnisz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Pierw​szy po​ra​nek u boku Ales​san​dra był nie​sa​mo​wi​ty, ale ten był jesz​cze lep​-

szy. Było jej tak do​brze, że nie chcia​ła się bu​dzić. Był to ich ostat​ni wspól​ny
dzień, a po nocy go​rą​ce​go, na​mięt​ne​go sek​su nie była pew​na, czy chce go roz​po​-
czy​nać. Przez otwar​te drzwi bal​ko​no​we do​bie​gał śpiew pta​ków.

To było jak sen. Czu​ła się bez​piecz​na. Ko​cha​na. Zbyt ła​two mo​gła się do tego

przy​zwy​cza​ić. W jej gło​wie wy​brzmie​wa​ły sło​wa ta​kie jak mi​łość i Char​lie zda​ła
so​bie spra​wę, że coś się zmie​ni​ło. W głę​bi du​szy chcia​ła być ko​cha​na, ale jej ka​-
ta​stro​fal​ne za​rę​czy​ny spra​wi​ły, że wy​da​wa​ło się to nie​mal nie​moż​li​we. To tyl​ko
week​end, na​po​mnia​ła się su​ro​wo i przy​tu​li​ła się do San​dra.

‒ Czy ze​chcesz to​wa​rzy​szyć mi w ką​pie​li? ‒ Jego usta mu​snę​ły jej kark. Za​-

mknę​ła oczy, igno​ru​jąc wąt​pli​wo​ści, któ​re mia​ła jesz​cze kil​ka chwil temu.

‒ Nie mam ko​stiu​mu.
‒ To nie pro​blem. ‒ Po​ca​ło​wał jej ucho i szep​nął: ‒ Je​ste​śmy kom​plet​nie sami;

nikt nas nie zo​ba​czy.

‒ Je​steś pe​wien? A służ​ba?
‒ Żad​ne​go per​so​ne​lu. Tyl​ko ty i ja. – Na te sło​wa po​czu​ła falę po​żą​da​nia.

Przy​cią​gnął ją do sie​bie, ale za​sło​ni​ła pier​si, dro​cząc się z nim.

‒ My​śla​łam, że chcesz pły​wać.
‒ Zmie​ni​łem zda​nie. – Szyb​ko ze​sko​czy​ła z łóż​ka i ro​ze​śmia​ła się, wi​dząc wy​-

raz jego twa​rzy. Su​ge​styw​nie unio​sła brwi.

‒ Cóż, ja idę po​pły​wać.
Nie chcia​ła prze​pu​ścić moż​li​wo​ści po​pły​wa​nia w tak luk​su​so​wym ba​se​nie. Wy​-

pa​dła przez otwar​te drzwi bal​ko​no​we i po​mknę​ła w dół po ka​mien​nych scho​dach
pro​wa​dzą​cych do ba​se​nu. Ro​zej​rza​ła się szyb​ko, spraw​dza​jąc, czy rze​czy​wi​ście
byli sami, po czym bez na​my​słu za​nu​rzy​ła się w wo​dzie.

Po​pły​nę​ła do koń​ca ba​se​nu i opar​ła się na kra​wę​dzi, wy​glą​da​jąc na je​zio​ro

Gar​da roz​cią​ga​ją​ce się w dole. Po​ran​ne pro​mie​nie słoń​ca rzu​ca​ły zło​ty blask na
za​le​sio​ne wzgó​rza i góry. Za ple​ca​mi usły​sza​ła ci​chy plusk i do​my​śli​ła się, że do​-
łą​czył do niej Ales​san​dro.

‒ Wspa​nia​le, praw​da? ‒ Na​praw​dę nie mo​gła uwie​rzyć, że spę​dza week​end

w ta​kim luk​su​sie i to z naj​sek​sow​niej​szym męż​czy​zną, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek spo​-
tka​ła.

‒ Sem​pli​ce​men​te bel​lis​si​mo. ‒ Gdy mó​wił po wło​sku, prze​cho​dzi​ły ją dresz​cze.

Ale tym ra​zem była pew​na, że ma na my​śli wi​do​ki i od​wró​ci​ła się do nie​go. Znów
po​czu​ła, że się ru​mie​ni, ale usi​ło​wa​ła za​ma​sko​wać to bra​wu​rą.

‒ Ści​ga​my się. – Nie od​wra​ca​jąc się, prze​cię​ła wodę.
Ales​san​dro jed​nak wy​grał. Kie​dy skoń​czy​li, Char​lot​te owi​nę​ła się ręcz​ni​kiem

i wy​cią​gnę​ła na le​ża​ku.

‒ Czy to twój zwy​czaj, pan​no War​ring​ton?
‒ Pły​wa​nie nago czy na​mięt​ne ro​man​se?
‒ Jed​no i dru​gie.
‒ Ni​g​dy nie pły​wa​łam nago. ‒ Ni​g​dy też nie mia​ła ro​man​su, ale nie za​mie​rza​ła

mu tego mó​wić.

‒ A ja ni​g​dy wcze​śniej nie mia​łem w ba​se​nie na​giej ko​bie​ty.
‒ A to nie​spo​dzian​ka. Ktoś taki jak ty?
‒ Jak ja? A cóż to zna​czy?
Ża​ło​wa​ła, że to po​wie​dzia​ła.
‒ Nie za​prze​czaj, ko​bie​ty na pew​no pa​da​ją ci do stóp.
‒ Tyl​ko te, któ​re szu​ka​ją cze​goś, cze​go nie mogę im dać. – Ro​ze​śmia​ła się na

te sło​wa.

‒ Och, a co to ta​kie​go? ‒ spy​ta​ła, śmie​jąc się zło​śli​wie.
‒ Mał​żeń​stwo i bez​pie​czeń​stwo.
Jego su​ro​wy wy​raz twa​rzy znie​chę​cił ją do za​da​wa​nia dal​szych py​tań. Usiadł

na le​ża​ku, jak​by de​spe​rac​ko chciał zmie​nić te​mat. Wczo​raj opo​wie​dział jej
o swo​im nie​uda​nym mał​żeń​stwie z uko​cha​ną z dzie​ciń​stwa. Czy to dla​te​go nie
zwią​zał się już z żad​ną ko​bie​tą?

‒ A ty tego nie chcesz?
‒ Nie. ‒ Zro​bi​ło jej się chłod​no, ale nie mo​gła prze​stać pa​trzeć mu w oczy.
‒ Do​sko​na​le cię ro​zu​miem. – I tak było, ale ża​ło​wa​ła, że to po​wie​dzia​ła. Po​-

dejrz​li​wie zmru​żył oczy.

‒ Na​praw​dę?
‒ Och, wiesz, le​piej dmu​chać na zim​ne, jak mó​wi​my w An​glii – oznaj​mi​ła i po​-

now​nie wsko​czy​ła do ba​se​nu.

Po​win​ni się cie​szyć swo​imi ostat​ni​mi wspól​ny​mi go​dzi​na​mi, a nie roz​my​ślać

nad prze​szło​ścią.

‒ Nie ukry​jesz się, Char​lie. ‒ To samo wie​lo​krot​nie sły​sza​ła od ojca.
‒ Przed czym, San​dro?
‒ Przed mi​ło​ścią.
Za​mru​ga​ła, za​sko​czo​na. Nie wie​rzy​ła wła​snym uszom, że on w ogó​le zna to

sło​wo.

‒ Nie ucie​kam. Po pro​stu jesz​cze jej nie zna​la​złam.
‒ A kie​dy to zro​bisz? ‒ Nie mo​gła zro​zu​mieć, skąd te py​ta​nia. My​śla​ła, że po​-

sta​wi​ła spra​wę ja​sno.

‒ Moja mat​ka opu​ści​ła nas, kie​dy by​li​śmy na​sto​lat​ka​mi, San​dro. Zo​sta​wi​ła mo​-

je​go ojca i nas. Nie wie​rzę w szczę​śli​we za​koń​cze​nia.

‒ A twój były na​rze​czo​ny? Czy z nim chcia​łaś żyć dłu​go i szczę​śli​wie? ‒ Po​czu​-

ła się uwię​zio​na w tym ba​se​nie.

‒ Może nie by​łam go​to​wa na mi​łość. ‒ To stwier​dze​nie oszo​ło​mi​ło ją. Zda​ła

so​bie spra​wę, że to praw​da.

‒ A je​śli się za​ko​chasz?

Chwy​ci​ła się moc​niej kra​wę​dzi.
‒ Gdy​bym była pew​na, że zna​la​złam wła​ści​wą oso​bę, ko​goś, kto bę​dzie mnie

ko​chał, to może po​my​śla​ła​bym o tym.

‒ A więc chcesz wyjść za mąż? – W jego gło​sie brzmia​ło nie​do​wie​rza​nie.
‒ Mał​żeń​stwo nie jest je​dy​ną for​mą mi​ło​ści, San​dro.
Zmarsz​czył brwi w za​my​śle​niu.
‒ A co z tobą, chciał​byś się po​now​nie oże​nić?
Ales​san​dro spoj​rzał na Char​lie. Jej mo​kre, za​cze​sa​ne do tyłu wło​sy pod​kre​śla​-

ły pięk​no oczu. Była prze​pięk​na, ale mó​wi​ła o rze​czach, o któ​rych nie chciał my​-
śleć. Był nie​ugię​ty i my​ślał, że skoń​czył z mi​ło​ścią i chę​cią mał​żeń​stwa. Ale
w jego gło​wie za​czę​ły się po​ja​wiać róż​ne ob​ra​zy z Char​lie w roli głów​nej. Ob​ra​-
zy, któ​rych nie po​win​no tam być. W cią​gu za​le​d​wie kil​ku dni ocza​ro​wa​ła go tak,
że nie chciał jej pu​ścić. Ale nie mógł zro​bić nic, do​pó​ki wciąż ob​wi​nia​ła go
o śmierć Se​ba​stia​na. A nie mógł prze​cież oczy​ścić się z winy w jej oczach, nie
mó​wiąc jej ca​łej praw​dy.

‒ Two​je mil​cze​nie mówi wszyst​ko. ‒ Głos Char​lie przy​wo​łał go z po​wro​tem do

te​raź​niej​szo​ści.

‒ Z od​po​wied​nią ko​bie​tą ‒ po​wie​dział zgod​nie z praw​dą.
My​ślał, że taka ko​bie​ta nie ist​nie​je. Jego pierw​sze mał​żeń​stwo było tego do​-

wo​dem. Te​raz, kie​dy są​dził, że ją zna​lazł, oka​zu​je się, że ona nie ży​czy so​bie
związ​ku.

‒ Mam na​dzie​ję, że ją spo​tkasz.
‒ Za​mie​rzasz wyjść kie​dyś z tego ba​se​nu? ‒ De​spe​rac​ko usi​ło​wał zmie​nić te​-

mat. – Nie​dłu​go zo​sta​niesz sy​re​ną.

Ro​ze​śmia​ła się i po​pły​nę​ła do scho​dów na dru​gim koń​cu ba​se​nu.
‒ Nie na​da​ję się na sy​re​nę – oznaj​mi​ła i po​wo​li wy​szła z ba​se​nu.
Nie mógł ode​rwać od niej oczu. Wy​glą​da​ła jak nim​fa, a po jej pier​siach ście​ka​-

ły struż​ki wody. Jej aniel​ska uro​da oszo​ło​mi​ła go. Nie​świa​do​my tego, co robi,
pod​szedł do niej i owi​nął wo​kół niej ręcz​nik, przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie. Po​ca​ło​wał
ją moc​no. Czy kie​dy​kol​wiek bę​dzie miał jej dość? Od​po​wiedź brzmia​ła: nie.

‒ Prze​nie​śmy się do środ​ka.
Od​su​nę​ła się i spoj​rza​ła na nie​go.
‒ Tak – szep​nę​ła. ‒ Ostat​ni raz.
‒ Ostat​ni raz ‒ po​wtó​rzył jej sło​wa i po​ca​ło​wał ją. Nie chciał, żeby to był

ostat​ni raz. Ale wy​star​cza​ją​co już nad​użył za​ufa​nia, któ​re po​kła​dał w nim Se​ba​-
stian.

Kie​dy tyl​ko wró​cą do Me​dio​la​nu, mu​szą to skoń​czyć. Z za​lot​nym uśmiesz​kiem

wzię​ła go za rękę i po​pro​wa​dzi​ła z po​wro​tem po ka​mien​nych scho​dach i do sy​-
pial​ni. Kre​mo​wa po​ściel była w nie​ła​dzie, przy​po​mi​na​jąc o wspól​nej nocy. Pod​-
cho​dząc do nie​go, zrzu​ci​ła ręcz​nik, a mo​kre wło​sy za​sła​nia​ły jed​ną pierś. Wziął
głę​bo​ki od​dech, sta​ra​jąc się za​pa​mię​tać każ​dy szcze​gół jej cia​ła. Za​nim zdą​żył
się zo​rien​to​wać, co się dzie​je, trzy​mał ją za bio​dra, a jej nogi ople​cio​ne były wo​-
kół nie​go. De​li​kat​nie opu​ścił ją na łóż​ko, ob​ser​wu​jąc, jak osu​wa się na po​dusz​ki.

Do​łą​czył do niej, a ser​ce wa​li​ło mu w pier​si tak moc​no, że mu​sia​ła to sły​szeć.
Chciał jak naj​le​piej wy​ko​rzy​stać ostat​nie wspól​ne chwi​le. Po​chy​lił się nad nią.
Po​wi​nien ro​bić to po​wo​li, ale nie mógł się po​wstrzy​mać.

‒ San​dro, po​cze​kaj. – Od​su​nę​ła go ła​god​nie od sie​bie. – Za​bez​pie​cze​nie.
‒ Ma​le​di​zio​ne! ‒ Usi​ło​wał od​zy​skać nie​co kon​tro​li nad sobą i spoj​rzał na jej

twarz. Jej oczy były tak wiel​kie i tak zie​lo​ne, że wszyst​ko, co mógł zro​bić, to
opu​ścić gło​wę i po​ca​ło​wać ją. ‒ Wy​bacz mi.

Nie roz​po​znał ochry​płe​go gło​su, któ​rym wy​po​wie​dział te sło​wa. Ni​g​dy do​tąd

nie stra​cił pa​no​wa​nia nad sobą i w głę​bi du​szy ucie​szył się, że jed​no z nich za​-
cho​wa​ło odro​bi​nę zdro​we​go roz​sąd​ku. Się​gnął do sto​li​ka przy łóż​ku i chwy​cił
pu​deł​ko pre​zer​wa​tyw.

‒ Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła nie​śmia​ło – ale nie chce​my żad​nych kon​se​kwen​-

cji tego week​en​du.

Spoj​rzał na nią. Już od​czu​wał kon​se​kwen​cje tego week​en​du, cho​ciaż cią​ża nie

była jed​ną z nich. Nie​świa​do​mie od​dał jej swo​je ser​ce.

‒ Masz ra​cję, mia cara. Nie chce​my żad​nych kon​se​kwen​cji. – Po​ca​ło​wał ją de​-

li​kat​nie i po raz ostat​ni wsu​nął się w nią.

Or​gazm przy​szedł na​gle. Po wszyst​kim przy​tu​li​ła się do nie​go.
‒ Il mio amo​re ‒ mruk​nął ci​cho w jej wil​got​ne wło​sy. Nie wie​dział, dla​cze​go to

po​wie​dział. Czy to był jego spo​sób na po​że​gna​nie? Nie wie​dział, ale był wdzięcz​-
ny, że sło​wa mi​ło​ści wy​po​wie​dzia​ne w oj​czy​stym ję​zy​ku nie zo​sta​ły zro​zu​mia​ne
ani na​wet usły​sza​ne.

Char​lie wy​gła​dzi​ła bia​łą su​kien​kę i po raz ostat​ni ro​zej​rza​ła się po po​ko​ju. Nie

wie​dzia​ła, czy szu​ka za​po​mnia​nych rze​czy, czy po pro​stu chce za​pa​mię​tać ten
po​kój. Nie bę​dzie żad​nych po​wro​tów. To był ko​niec. Za dwa dni mia​ła wró​cić do
An​glii. Ich wspól​ne chwi​le do​bie​gły koń​ca. W gło​wie wciąż mia​ła szep​ta​ne po
wło​sku sło​wa San​dra. Nie ro​zu​mia​ła zbyt wie​le, ale jed​no zda​nie za​pa​dło jej
w pa​mięć. Il mio amo​re.

Moja mi​łość.
Po​krę​ci​ła gło​wą. Mu​siał się za​po​mnieć, pew​nie mó​wił to każ​dej ko​bie​cie,

z któ​rą się ko​chał. A przy​naj​mniej taką mia​ła na​dzie​ję. Zbyt wie​le ich dzie​li​ło.
Po​my​śla​ła o po​wro​cie do Me​dio​la​nu. W głę​bi ser​ca wie​dzia​ła, że ni​g​dy nie wy​ba​-
czy Ales​san​dro​wi tego, że nie upil​no​wał sa​mo​cho​du. Szyb​ko zła​pa​ła tor​bę i wy​-
szła z po​ko​ju, nie ma​jąc od​wa​gi spoj​rzeć po​now​nie na łóż​ko, w któ​rym spę​dzi​ła
więk​szą część week​en​du. Po​win​na się za sie​bie wsty​dzić. Ze​szła po scho​dach
i za​trzy​ma​ła się na wi​dok Ales​san​dra, któ​ry stał przy drzwiach z klu​cza​mi
w ręku. Wy​glą​dał, jak​by chciał wró​cić do nor​mal​no​ści tak samo jak ona. Prze​-
łknę​ła śli​nę.

‒ Już pora, praw​da?
‒ Tak ‒ od​par​ła i ze​szła na sam dół z wy​so​ko unie​sio​nym pod​bród​kiem. ‒ Pora

wró​cić do rze​czy​wi​sto​ści.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Char​lie ni​g​dy wcze​śniej nie była tak spię​ta. Dro​ga po​wrot​na do Me​dio​la​nu

prze​bie​gła w nie​mal kom​plet​nej ci​szy.

‒ Mogę za​re​zer​wo​wać so​bie po​kój w ho​te​lu. ‒ Zmu​si​ła się, żeby to po​wie​-

dzieć, wie​dząc, że to naj​lep​sze roz​wią​za​nie.

‒ To nie bę​dzie ko​niecz​ne.
‒ Bio​rąc pod uwa​gę oko​licz​no​ści, by​ło​by naj​le​piej, gdy​bym za​mel​do​wa​ła się

w ho​te​lu.

‒ Nie. Oko​licz​no​ści, jak to ład​nie uję​łaś, są ta​kie, że nasz week​end do​biegł

koń​ca.

‒ Więc chy​ba tym bar​dziej po​win​nam zo​stać w ho​te​lu, nie są​dzisz?
Spoj​rzał na nią.
‒ Mó​wi​łaś, że to tyl​ko ro​mans, więc dla​cze​go chcesz ucie​kać? Wróć​my do in​-

te​re​sów.

‒ Do​sko​na​le ‒ ustą​pi​ła, ale wie​dzia​ła, że bę​dzie mu​sia​ła wró​cić do An​glii

wcze​śniej, niż pla​no​wa​ła.

Po ju​trzej​szym spo​tka​niu na to​rze te​sto​wym po​le​ci pierw​szym sa​mo​lo​tem do

domu. Gdy​by do​sta​ła od​po​wie​dzi na drę​czą​ce ją py​ta​nia, wró​ci​ła​by do domu już
dzi​siaj.

Z roz​tar​gnie​niem za​czę​ła prze​glą​dać ga​ze​tę zło​żo​ną na sto​li​ku. Na pierw​szej

stro​nie było zdję​cie ich dwoj​ga i sa​mo​cho​du. Prze​wró​ci​ła stro​nę i za​mar​ła. Na
fo​to​gra​fii znów byli ona i Ales​san​dro. Ale nie było to po​zo​wa​ne zdję​cie. Ktoś
uchwy​cił ich, kie​dy ca​ło​wa​li się po tym, jak wszy​scy wy​szli. Czy Ales​san​dro
o tym wie​dział? Mu​siał wie​dzieć. Nie po​ca​ło​wał jej dla​te​go, że tego chciał.
Chciał je​dy​nie udo​wod​nić ca​łe​mu świa​tu, że nie był win​ny śmier​ci Se​ba​stia​na
i że jej ro​dzi​na nie ma do nie​go żalu.

‒ Wie​dzia​łeś o tym? ‒ Za​mknę​ła ga​ze​tę, nie mo​gąc pa​trzeć na zdję​cie.
‒ Si. Pro​si​łem o to. Je​steś do​sko​na​łą pro​mo​cją sa​mo​cho​du.
‒ A to? ‒ Ze zło​ścią prze​wró​ci​ła stro​nę. Ales​san​dro za​milkł. Char​lie nie​mal

wy​bu​chła.

‒ Nie – po​wie​dział w koń​cu.
‒ Co tam jest na​pi​sa​ne? ‒ wy​ce​dzi​ła.
Czu​ła się pod​le. Co ona zro​bi​ła? Zszar​ga​ła pa​mięć Se​ba​stia​na i wła​sną re​pu​ta​-

cję. Ales​san​dro spoj​rzał jej w oczy. Była wście​kła, co do tego nie było wąt​pli​wo​-
ści, ale rów​nież prze​ra​żo​na. Nie miał do niej pre​ten​sji.

‒ Pi​szą, że pro​mu​jesz sa​mo​chód, któ​ry za​bił two​je​go bra​ta.
‒ Co da​lej, San​dro? Moje na​gie zdję​cie w two​im ba​se​nie?
‒ To nie​moż​li​we. Nikt cię nie wi​dział.

‒ Niech cię szlag. To ty na​mó​wi​łeś mnie do pły​wa​nia nago. Jak bę​dzie brzmiał

na​stęp​ny na​głó​wek? ‒ Za​ci​snę​ła war​gi.

‒ Do ni​cze​go cię nie na​mó​wi​łem. To zo​sta​nie mię​dzy nami.
‒ Nie wie​rzę ci.
‒ Czy kie​dy​kol​wiek cię okła​ma​łem, cara? ‒ Oczy​wi​ście, że kła​mał. Od pierw​-

szej chwi​li ukry​wał przed nią przy​czy​ny wy​pad​ku Se​ba​stia​na.

‒ Je​że​li do tego do​pu​ści​łeś, to zna​czy, że je​steś zdol​ny do wszyst​kie​go.
Po​krę​cił gło​wą ze smut​kiem. Po​dzi​wiał jej pa​sję, ale oczy​wi​ste było, że nie bę​-

dzie go chcia​ła. Było mię​dzy nimi zbyt wie​le ta​jem​nic i kłamstw.

‒ By​łam głu​pia, ufa​jąc ci.
‒ Dio mio! Jak mo​żesz tak mó​wić? ‒ Na​gle po​czuł złość.
‒ Wy​ko​rzy​sta​łeś mnie. To nie ma nic wspól​ne​go z Se​ba​stia​nem. Chcia​łeś się

po​zbyć wy​rzu​tów su​mie​nia.

‒ Moje su​mie​nie jest czy​ste, Char​lie. – Wszyst​ko, co zro​bił, ro​bił dla Se​ba​stia​-

na.

‒ Char​lot​te ‒ po​pra​wi​ła go ła​mią​cym się gło​sem – i znów kła​miesz. Nie wie​-

rzę, że to Se​ba​stian chciał, że​bym tu przy​je​cha​ła. To ty tego chcia​łeś. Że​ru​jesz
na mo​ich emo​cjach.

‒ Se​ba​stian na​praw​dę tego chciał. To aku​rat praw​da.
‒ Więc co jest kłam​stwem? ‒ Zmru​ży​ła oczy. Mu​siał szyb​ko coś wy​my​ślić.
‒ Nie kła​ma​łem. Ale pew​ne rze​czy nie mogą wyjść na świa​tło dzien​ne.
‒ Ta​kie jak to? ‒ Dźgnę​ła pal​cem ga​ze​tę, a Ales​san​dro ode​tchnął z ulgą. Była

tak wście​kła, że nie my​śla​ła ra​cjo​nal​nie. Nie​mal się wy​da​ło.

Char​lie pa​trzy​ła ze zło​ścią na czło​wie​ka, w któ​rym głu​pio się za​ko​cha​ła. Mo​-

ment. Za​ko​cha​ła? Ob​lał ją zim​ny pot. Nie mo​gła go ko​chać. Nie Ales​san​dra Ro​-
sel​lie​go.

‒ Nie uciek​niesz od tego, Char​lot​te.
‒ Nie ucie​kam.
‒ To co te​raz ro​bisz, cara? ‒ mó​wił ła​god​nie.
Miał ra​cję. Ucie​ka​ła i ukry​wa​ła się. Obo​je o tym wie​dzie​li, ale Char​lie nie mia​-

ła za​mia​ru się do tego przy​zna​wać. Te​raz zresz​tą nie mia​ła wy​bo​ru. Ten czło​-
wiek jej nie ko​chał i ni​g​dy nie po​ko​cha.

‒ Nie tyl​ko ja ucie​kam, Ales​san​dro ‒ po​wie​dzia​ła spo​koj​nie, choć jej ser​ce wa​-

li​ło bo​le​śnie w pier​si, a ko​la​na na​gle zmię​kły.

‒ O czym ty mó​wisz, Char​lot​te?
‒ Ukry​wasz przede mną praw​dę o wy​pad​ku Se​ba​stia​na.
‒ Po​wie​dzia​łem ci wszyst​ko, co mu​sisz wie​dzieć.
‒ Obo​je wie​my, że nie jest to do koń​ca praw​da.
‒ To nie sa​mo​chód za​wiódł, Char​lot​te.
‒ Więc to wina kie​row​cy? ‒ Nie mia​ła za​mia​ru te​raz od​pusz​czać. Mu​sia​ła

znać praw​dę.

‒ Tak. Przy​kro mi. ‒ Wy​cią​gnął do niej dłoń, ale wzdry​gnę​ła się przed jego do​-

ty​kiem.

‒ Nie.
‒ Po​win​naś po​roz​ma​wiać z oj​cem ‒ po​wie​dział ci​cho, po​zor​nie obo​jęt​ny na jej

gniew.

‒ Taki mam za​miar. Te​raz. ‒ Od​wró​ci​ła się i po​szła do swo​je​go po​ko​ju, ce​lo​wo

zo​sta​wia​jąc drzwi otwar​te. Chcia​ła, żeby sły​szał tę roz​mo​wę.

Wy​cią​gnę​ła te​le​fon z to​reb​ki, ale li​nia była za​ję​ta. Co nie zna​czy​ło, że za​mie​-

rza​ła się pod​dać.

‒ A te​raz wy​bacz, mu​szę się spa​ko​wać.
Mu​sia​ła wró​cić do domu. Wy​ję​ła z to​reb​ki ta​blet i za​czę​ła szu​kać lo​tów do

Lon​dy​nu na ju​trzej​szy wie​czór. Za​mie​rza​ła udać się ju​tro na tor te​sto​wy. Mia​ła
jesz​cze jed​ną rzecz do zro​bie​nia. Po​tem stąd wy​je​dzie i po​że​gna się z tym
wszyst​kim na za​wsze.

Ales​san​dro był zde​spe​ro​wa​ny, ale nie mógł nic zro​bić. Spoj​rzał w jej peł​ne

smut​ku zie​lo​ne oczy.

‒ Do​bra​noc, Ales​san​dro. – W jej gło​sie nie było już gnie​wu.
‒ Bu​ona​not​te, Char​lot​te. ‒ Nie mógł na nią dłu​żej pa​trzeć, więc od​wró​cił się

i po​szedł do swo​je​go ga​bi​ne​tu. Usły​szał dźwięk za​my​ka​nych drzwi.

Usiadł przy biur​ku, ale nie mógł pra​co​wać, nie otwo​rzył na​wet lap​to​pa. Mógł

je​dy​nie roz​trzą​sać każ​dy szcze​gół ostat​nich kil​ku dni.

Na​gle wstał z prze​kleń​stwa​mi na ustach i ru​szył do sy​pial​ni Char​lie. Nie mógł

po​zwo​lić, żeby sie​dzia​ła tam sama i się za​mar​twia​ła. Za​pu​kał do drzwi, któ​re
otwo​rzy​ła nie​mal na​tych​miast.

‒ Nie mo​żesz tak sie​dzieć sama całą noc. – Spoj​rza​ła na nie​go lo​do​wa​to, ale

to go nie zra​zi​ło. – Może pój​dzie​my na ko​la​cję?

‒ Żeby zro​bi​li nam ko​lej​ne wspól​ne zdję​cie?
‒ Char​lot​te…
‒ Nie, San​dro. Nie mogę ry​zy​ko​wać.
‒ Na​praw​dę nic nie wie​dzia​łem o tym zdję​ciu i przy​kro mi, że cię to zde​ner​-

wo​wa​ło.

‒ Pro​szę cię, nie chcę o tym te​raz mó​wić.
Po​ki​wał gło​wą zre​zy​gno​wa​ny, wie​dząc, że tyl​ko po​gar​sza sy​tu​ację.
‒ Kto​kol​wiek jest za to od​po​wie​dzial​ny, znaj​dę go i oso​bi​ście się z nim po​li​czę.
‒ To nie zmie​ni fak​tu, że wy​ko​rzy​sta​łeś mnie i Se​ba​stia​na do pro​mo​wa​nia sa​-

mo​cho​du i ra​to​wa​nia swo​jej re​pu​ta​cji.

‒ Nie mam po​trze​by ra​to​wa​nia swo​jej re​pu​ta​cji, Char​lot​te.
‒ A po​wi​nie​neś!
Na​gle zo​rien​to​wał się, o co jej cho​dzi​ło. Mu​siał oce​nić sy​tu​ację i za​pla​no​wać

swój na​stęp​ny ruch.

‒ Bar​dzo do​brze, zro​bię to. ‒ Od​szedł, nie za​trzy​mu​jąc się, by zo​ba​czyć jej

re​ak​cję. Je​śli chcia​ła do​wo​du, to go znaj​dzie. Ale jak mógł to zro​bić bez zdra​-
dze​nia ta​jem​ni​cy Se​ba​stia​na, a przede wszyst​kim wła​snych uczuć?

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Char​lie mia​ła ci​chą na​dzie​ję, że Ales​san​dra nie ma, ale kie​dy wy​szła ze swo​je​-

go po​ko​ju, za​sta​ła go przy​go​to​wu​ją​ce​go kawę. Wy​glą​dał tak samo przy​stoj​nie,
jak za​wsze. Te​raz, kie​dy sie​dzie​li w sa​mo​cho​dzie, ża​ło​wa​ła, że nie zła​pa​ła ja​kie​-
goś po​ran​ne​go lotu do Lon​dy​nu. Mia​ła jed​nak na​dzie​ję, że wresz​cie się do​wie,
co Ales​san​dro przed nią ukry​wa.

‒ Mam spo​tka​nie po po​łu​dniu. ‒ Jego głos wy​rwał ją z roz​my​ślań.
‒ Mu​szę być wie​czo​rem na lot​ni​sku, więc za​mó​wię so​bie tak​sów​kę.
‒ Mó​wi​łaś, że nie bę​dziesz ucie​kać.
‒ Nie ucie​kam – wy​pa​li​ła bez za​sta​no​wie​nia. ‒ Wra​cam do mo​je​go ży​cia, do

tego, co ro​bi​łam przed wy​pad​kiem Se​ba​stia​na. To tego wła​śnie chciał. – Wy​szła
i po​ma​sze​ro​wa​ła w stro​nę warsz​ta​tów.

San​dro do​go​nił ją jed​nak, za​nim zdą​ży​ła wejść do środ​ka.
‒ To wszyst​ko? Je​steś pew​na, że nie chcesz mnie oskar​żyć o coś jesz​cze?
‒ Cho​dzi ci o to, że prak​tycz​nie sprze​da​łeś mnie me​diom? – wy​bu​chła. –

A może o to, że mnie uwio​dłeś? Po​zwo​li​łeś mi wie​rzyć, że ro​bię to wszyst​ko dla
Se​ba​stia​na, kie​dy tak nie było. Cho​dzi​ło o cie​bie.

‒ O ile pa​mię​tam, cara, to ty mnie uwio​dłaś.
Za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści, wbi​ja​jąc pa​znok​cie w dło​nie.
‒ Nie schle​biaj so​bie. To, co zro​bi​łam, zro​bi​łam dla Se​ba​stia​na ‒ rzu​ci​ła

pierw​sze sło​wa, któ​re przy​szły jej do gło​wy, po czym ugry​zła się w ję​zyk. Nie
chcia​ła, żeby wie​dział, jak bar​dzo ją to wszyst​ko bo​la​ło.

‒ A nie dla​te​go, że chcia​łaś? Nie mo​głaś nie ulec tej na​mięt​no​ści, któ​ra po​łą​-

czy​ła nas, od​kąd tyl​ko się uj​rze​li​śmy.

‒ W po​rząd​ku. Rze​czy​wi​ście dla​te​go rów​nież. Ale to już ko​niec.
Nie ochro​nił Char​lie przed ni​czym. Pra​gnął jej bar​dziej niż ko​go​kol​wiek in​ne​-

go. A te​raz ta ko​bie​ta nie​na​wi​dzi​ła go i nie mógł zro​bić nic, by ją za​trzy​mać.

‒ Gio​van​ni za​bie​rze cię z po​wro​tem do miesz​ka​nia, że​byś ze​bra​ła swo​je rze​-

czy, a po​tem od​wie​zie cię na lot​ni​sko.

‒ Tak bę​dzie do​sko​na​le, dzię​ku​ję.
‒ Ar​ri​ve​der​ci, Char​lot​te. – Wy​szedł po​spiesz​nie z warsz​ta​tu, żeby nie oka​zy​-

wać swo​ich emo​cji. Im prę​dzej ona wró​ci do An​glii, tym le​piej.

Char​lie po​czu​ła za​kło​po​ta​nie, kie​dy na​gle zda​ła so​bie spra​wę z tego, że ktoś

stoi u jej boku.

‒ Scu​zi – po​wie​dział męż​czy​zna. – Za go​dzi​nę bę​dzie​my je​chać do Me​dio​la​nu,

ale może pani za​cze​kać w biu​rze si​gno​ra Ro​sel​li.

Uśmiech​nę​ła się na dźwięk jego sil​ne​go ak​cen​tu.
‒ Dzię​ku​ję, będę go​to​wa. ‒ Od​wró​ci​ła się i we​szła do biu​ra. To było je​dy​ne

miej​sce, gdzie mo​gła zna​leźć do​wo​dy na winę Ales​san​dra.

Usia​dła przy biur​ku i za​czę​ła je prze​trzą​sać. Za​czę​ła od szki​ców, ale nie zna​-

la​zła nic cie​ka​we​go. Jej uwa​gę zwró​cił stos do​ku​men​tów na pół​ce. Prze​glą​da​ła
je, do​pó​ki nie zna​la​zła pli​ku z na​pi​sem: „Spra​woz​da​nie z wy​pad​ku”.

Za​czę​ła czy​tać. Ob​lał ją zim​ny pot i prze​wró​ci​ło jej się w żo​łąd​ku.
‒ Och, Se​ba​stia​nie ‒ szep​nę​ła i za​mknę​ła oczy, ale było już za póź​no. ‒ Dla​-

cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś?

‒ „Błąd kie​row​cy” ‒ wy​szep​ta​ła do sie​bie. – „Stwier​dzo​no znacz​ne ilo​ści al​ko​-

ho​lu i nar​ko​ty​ków w or​ga​ni​zmie”. ‒ Opar​ła łok​cie na biur​ku i przy​ci​snę​ła dło​nie
do twa​rzy. Czy to może być praw​da? Prze​czy​ta​ła resz​tę ra​por​tu. Sa​mo​chód był
w do​sko​na​łym sta​nie. Z cięż​kim ser​cem za​mknę​ła tecz​kę i ode​pchnę​ła ją od sie​-
bie. Czło​wiek, z któ​rym roz​ma​wia​ła wcze​śniej, za​pu​kał do drzwi biu​ra, wy​cią​ga​-
jąc ją z za​my​śle​nia.

‒ Po​win​ni​śmy już je​chać.
‒ Tak, mu​szę zdą​żyć na sa​mo​lot.
‒ Si, si.
Sa​mo​chód opu​ścił tor te​sto​wy i po kil​ku mi​nu​tach byli już na za​tło​czo​nej dro​-

dze do Me​dio​la​nu. Char​lie sie​dzia​ła w mil​cze​niu, tak po​chło​nię​ta emo​cja​mi, że
na​wet nie za​uwa​ży​ła, co to za sa​mo​chód. My​śla​mi była przy męż​czyź​nie, któ​re​-
go ko​cha​ła. Któ​re​go ni​g​dy nie po​win​na była po​ko​chać.

‒ Po​że​gna​nia są trud​ne, praw​da? ‒ za​py​tał kie​row​ca.
‒ Tak ‒ od​par​ła bez za​sta​no​wie​nia ‒ ale tyl​ko dla​te​go, że jest to rów​nież po​-

że​gna​nie z moim bra​tem.

Szczę​śli​wie ruch był nie​du​ży i szyb​ko do​je​cha​li do miesz​ka​nia Ales​san​dra.
‒ Stąd po​ja​dę tak​sów​ką – oznaj​mi​ła i wy​sia​dła z sa​mo​cho​du, ale męż​czy​zna

wy​siadł za nią.

Nie, zo​sta​łem po​in​stru​owa​ny, żeby od​pro​wa​dzić pa​nią pod drzwi ‒ po​wie​dział

i wstu​kał kod, jak​by wcho​dził do sie​bie. Czy był pra​wą ręką San​dra? Wie​dział,
czy ra​port był praw​dzi​wy? ‒ Po​tem po​je​dzie​my na lot​ni​sko.

‒ Dzię​ku​ję ci. To zaj​mie tyl​ko kil​ka mi​nut. ‒ Kie​row​ca po​dał jej klucz. Wbie​gła

po scho​dach do miesz​ka​nia, sta​ra​jąc się nie my​śleć o wszyst​kim, co wy​da​rzy​ło
się tam w tak krót​kim cza​sie. Zła​pa​ła tor​bę tak szyb​ko, jak tyl​ko mo​gła, i z po​-
wro​tem zbie​gła na dół. Chwi​lę póź​niej ru​szy​li w kie​run​ku lot​ni​ska.

‒ Zna​łeś mo​je​go bra​ta? ‒ za​py​ta​ła niby od nie​chce​nia.
‒ Si, był do​brym kie​row​cą, bar​dzo do​brym kie​row​cą, ale wszyst​ko to go przy​-

tło​czy​ło. Sta​ra​li​śmy się po​móc.

A więc to była praw​da. Co z niej była za sio​stra, sko​ro nic nie za​uwa​ży​ła? Po

po​licz​ku spły​nę​ła jej łza. To było zbyt bo​le​sne.

‒ Prze​pra​szam, nie chcia​łem pani de​ner​wo​wać. Je​ste​śmy na miej​scu – po​wie​-

dział kie​row​ca, par​ku​jąc przy bu​dyn​ku ter​mi​na​la. Zde​cy​do​wa​nie mu ulży​ło, że
może skoń​czyć tę roz​mo​wę. Ale to była jej ostat​nia szan​sa. Mu​sia​ła się do​wie​-
dzieć.

‒ Pro​szę. – Po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. – Jak źle z nim było? Czy na​praw​dę

spo​wo​do​wał wy​pa​dek?

Gio​van​ni spoj​rzał na ze​ga​rek.
‒ Spóź​ni się pani na sa​mo​lot.
‒ Pro​szę.
Wes​tchnął i po​ło​żył rękę na jej dło​ni.
‒ Tam​te​go dnia pił od rana. A nar​ko​ty​ki… ‒ wzru​szył ra​mio​na​mi – wy​trą​ca​ły

go z rów​no​wa​gi. Nie mo​gli​śmy go po​wstrzy​mać.

‒ My? ‒ wy​szep​ta​ła.
‒ Si, si​gnor Ro​sel​li i ja. Oczy​wi​ście, nic nie po​wie​dział po wy​pad​ku, żeby nie

oczer​niać imie​nia pani bra​ta. ‒ Wziął ją za rękę i spoj​rzał na nią z praw​dzi​wą
tro​ską na twa​rzy. ‒ My​śla​łem, że pani wie.

‒ Wie​dzia​łam – skła​ma​ła. – Tyl​ko to cią​gle boli. Prze​pra​szam.
‒ Musi pani już iść. Na​praw​dę spóź​ni się pani na sa​mo​lot.
‒ Tak, mój sa​mo​lot – po​wie​dzia​ła po​wo​li.
Kie​dy tyl​ko we​szła do bu​dyn​ku lot​ni​ska, po​bie​gła do ła​zien​ki i ob​my​ła twarz

zim​ną wodą, żeby ode​gnać uczu​cie mdło​ści.

‒ Nie, to nie może być praw​da… San​dro po​wie​dział​by coś – po​wie​dzia​ła na

głos do swe​go zszo​ko​wa​ne​go ob​li​cza. Ale była tyl​ko jed​na oso​ba poza Ales​san​-
drem, któ​ra mo​gła to po​twier​dzić. Jej oj​ciec. Za​czę​ła go​rącz​ko​wo szu​kać te​le​fo​-
nu w to​reb​ce i drżą​cy​mi pal​ca​mi wy​stu​ka​ła nu​mer ojca.

‒ Dzień do​bry, Char​lie. ‒ Oj​ciec brzmiał nie​swo​jo.
‒ Czy to praw​da, tato? ‒ Nie tra​ci​ła cza​su na uprzej​mo​ści. Oj​ciec wes​tchnął

w od​po​wie​dzi. Więc jed​nak. Wol​ną dło​nią chwy​ci​ła brzeg umy​wal​ki.

‒ Och, tato, dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś? ‒ Po​krę​ci​ła gło​wą z nie​do​wie​rza​-

niem.

‒ To nie było po​trzeb​ne. Gdzie je​steś, Char​lie? ‒ W jego gło​sie brzmiał skry​-

wa​ny lęk.

‒ W dro​dze do domu. Po​roz​ma​wia​my wkrót​ce. Mu​szę iść, sa​mo​lot mi uciek​-

nie.

‒ Char​lie?
‒ Tak, tato.
‒ Do zo​ba​cze​nia wkrót​ce.
Po​czu​ła ukłu​cie w ser​cu i mu​sia​ła się roz​łą​czyć, żeby się nie roz​pła​kać. Na to

bę​dzie jesz​cze czas. Póź​niej. Te​raz mu​sia​ła zdą​żyć na sa​mo​lot.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Ales​san​dro cho​dził po lot​ni​sku, ska​nu​jąc tłum pa​sa​że​rów, ale z każ​dą chwi​lą

ro​bił się co​raz bar​dziej znie​cier​pli​wio​ny. Gdzie ona jest? Po te​le​fo​nie od Gio​van​-
nie​go nie mógł po​zwo​lić jej odejść tak po pro​stu.

Ma​le​di​zio​ne! Gdzie jest? Było tak, jak​by po pro​stu znik​nę​ła. Albo z nie​na​wi​ści

do nie​go od razu wsko​czy​ła do sa​mo​lo​tu. Nie miał do niej pre​ten​sji. Sam był na
sie​bie wście​kły.

Na​gle jego uwa​gę zwró​ci​ła ko​bie​ta, któ​ra w po​śpie​chu opu​ści​ła bu​dy​nek ter​-

mi​na​lu. Jego ser​ce moc​niej za​bi​ło i ru​szył za nią, jed​nak szyb​ko wsia​dła do tak​-
sów​ki. Nie miał po​ję​cia, czy to była Char​lie. Ale je​że​li była, to gdzie mo​gła
pójść? Na​gle zdał so​bie spra​wę, że było tyl​ko jed​no ta​kie miej​sce. Jed​no miej​-
sce, w któ​rym wie​dzia​ła, że nie bę​dzie ani jego, ani ni​ko​go z jego pra​cow​ni​ków.
Ale czy po​wi​nien jej wo​bec tego prze​szka​dzać?

Ow​szem. Mu​siał. Mu​siał ją zna​leźć i wszyst​ko jej wy​ja​śnić.
Już i tak go nie​na​wi​dzi​ła. Nie miał nic do stra​ce​nia. Za​par​ko​wał przed ho​te​-

lem, w któ​rym mia​ła miej​sce uro​czy​stość. Kie​dy wszedł na dzie​dzi​niec, na po​-
cząt​ku ni​ko​go nie zo​ba​czył.

Wte​dy ja​kiś ruch na dru​gim koń​cu sali przy​kuł jego uwa​gę. To ona. Sie​dzia​ła

przy sto​le ty​łem do nie​go. Ostroż​nie ru​szył w jej stro​nę.

Char​lie była cał​ko​wi​cie po​grą​żo​na w roz​my​śla​niach. Zo​sta​ła oszu​ka​na przez

dwóch męż​czyzn, któ​rych ko​cha​ła.

Po co tu przy​je​cha​ła? Dla​cze​go po pro​stu nie wsia​dła do sa​mo​lo​tu i nie po​le​-

cia​ła? Po​nie​waż chcia​ła od​po​wie​dzi. Je​dy​nym pro​ble​mem było to, że znał je tyl​ko
Ales​san​dro. Na​gle po​czu​ła ciar​ki wzdłuż krę​go​słu​pa i do​my​śli​ła się, że nie jest
sama. Była tyl​ko jed​na oso​ba, na któ​rą tak re​ago​wa​ła. Ales​san​dro Ro​sel​li.

‒ Nie na​ro​bi​łeś już zbyt wie​le szko​dy? ‒ Ja​do​wi​ty ton za​sko​czył ją tak samo

jak jego, ale nie od​wró​ci​ła się do nie​go.

‒ Zro​bi​łem to, co mu​sia​łem. ‒ Pod​szedł i sta​nął obok niej, ale wciąż nie chcia​-

ła na nie​go spoj​rzeć.

‒ Oczy​wi​ście. Zro​bi​łeś do​kład​nie to, co trze​ba było, żeby nie zszar​gać so​bie

re​pu​ta​cji.

‒ To nie tak, Char​lie.
‒ Char​lot​te ‒ wark​nę​ła i spoj​rza​ła na nie​go z wro​go​ścią.
‒ To na​praw​dę nie tak, jak my​ślisz. ‒ Sta​nął przed nią.
‒ Więc za​prze​czasz, że zwa​bi​łeś mnie tu​taj pod fał​szy​wy​mi pre​tek​stem, uwio​-

dłeś, żeby zro​bić to zdję​cie i ukryć praw​dę o pro​ble​mach Se​ba​stia​na?

‒ Ni​g​dy nie chcia​łem cię skrzyw​dzić, Char​lie.
‒ Char​lot​te!

‒ Wi​dzę, że nie je​steś go​to​wa mnie wy​słu​chać. ‒ Usiadł na krze​śle obok.
‒ To praw​da. Wszyst​ko inne, co mi po​wie​dzia​łeś, było kłam​stwem – wes​tchnę​-

ła cięż​ko. ‒ Czy​ta​łam ra​port, San​dro. – Od​po​wie​dzia​ła jej ci​sza. ‒ Gio​van​ni po​-
wie​dział mi, czy ra​czej po​twier​dził wszyst​ko o al​ko​ho​lu… i nar​ko​ty​kach. Dla​cze​-
go mi nie po​wie​dzia​łeś?

Po​chy​lił się i wsparł czo​ło dłoń​mi.
‒ Twój oj​ciec tak chciał.
Po​krę​ci​ła gło​wą.
‒ Nie. Ni​g​dy nie zro​bił​by cze​goś ta​kie​go.
‒ Roz​ma​wia​łaś z nim?
‒ Na lot​ni​sku, tak. ‒ Spoj​rza​ła mu w oczy i po​czu​ła, że nie ma już siły wal​czyć.

‒ Nie ro​zu​miem, dla​cze​go to zro​bił.

‒ Nie chciał, że​byś wie​dzia​ła. Nie chciał nisz​czyć two​ich wspo​mnień. – Mó​wił

tak ła​god​nie, że nie​mal się roz​pła​ka​ła. Po​krę​ci​ła gło​wą. Oj​ciec może chciał ją
chro​nić, ale co z San​drem? Ja​kie były jego mo​ty​wy?

‒ A ty? Dla​cze​go mnie okła​ma​łeś?
‒ A jak my​ślisz, co by się sta​ło, gdy​by me​dia się o tym do​wie​dzia​ły?
‒ Co mo​gli​by zro​bić? ‒ wy​rzu​ci​ła z sie​bie, za​sta​na​wia​jąc się, czy wła​ści​wie

chce się tego do​wie​dzieć.

‒ Co zro​bi​li​by z taką hi​sto​rią, Char​lie?
‒ To pro​ste – od​par​ła su​ro​wo. – Znisz​czy​li​by cię.
Wstał, a jego spoj​rze​nie było lo​do​wa​te.
‒ Nie zro​bi​łem nic złe​go.
‒ Okła​ma​łeś mnie i cały świat.
‒ Cho​le​ra, nic nie ro​zu​miesz? ‒ za​py​tał ze zło​ścią. ‒ Nie chro​ni​łem sie​bie.

Chro​ni​łem cie​bie i Se​ba​stia​na.

‒ Jak śmiesz? Po tym, jak za​pla​no​wa​łeś to zdję​cie? Wy​star​czy​ło, żeby ura​to​-

wać two​ją re​pu​ta​cję. Ten po​ca​łu​nek zwol​nił cię z wszel​kiej od​po​wie​dzial​no​ści,
a te​raz jest we wszyst​kich ga​ze​tach i pew​nie tra​fił też do in​ter​ne​tu. ‒ Jej wy​-
buch go za​sko​czył, ale nie po​ru​szył się.

‒ Do ni​cze​go cię nie zmu​sza​łem. – Na to nie po​tra​fi​ła zna​leźć od​po​wie​dzi.

Miał ra​cję. Nie zmu​szał jej.

‒ Zma​ni​pu​lo​wa​łeś sy​tu​ację.
‒ Masz na my​śli to po​żą​da​nie, któ​re po​ja​wi​ło się, kie​dy cię tyl​ko po​zna​łem?
‒ Wy​god​na za​sło​na dym​na. ‒ Mimo bra​wu​ry głos jej drżał. Nie​na​wi​dzi​ła się za

to. Ni​g​dy nie po​win​na była pod​da​wać się tym uczu​ciom. Te​raz bę​dzie mu​sia​ła
żyć z my​ślą, że za​ko​cha​ła się w męż​czyź​nie, któ​ry kła​mał i nią ma​ni​pu​lo​wał.

Ales​san​dro ob​ser​wo​wał emo​cje na jej twa​rzy jak film. Szok, za​prze​cze​nie, nie​-

na​wiść. Było tam wszyst​ko.

‒ Nie za​prze​czaj. ‒ To było jak cho​dze​nie po li​nie. W każ​dej chwi​li mógł stra​-

cić rów​no​wa​gę i upaść.

‒ Ale to było tyl​ko po​żą​da​nie, San​dro. Z tym mogę so​bie po​ra​dzić, ale nie

mogę wy​ba​czyć kłam​stwa.

‒ Kłam​stwa? ‒ za​py​tał, choć wie​dział, o co jej cho​dzi.
‒ Ukry​wa​łeś praw​dę, a po​tem wy​ko​rzy​sta​łeś moją sła​bość do cie​bie.
Po​wo​li po​krę​cił gło​wą. Jak miał jej udo​wod​nić, że nie miał nic wspól​ne​go ze

zdję​ciem, że fo​to​graf po pro​stu zro​bił je przy​pad​ko​wo?

‒ Wiem, jak to wy​glą​da ‒ za​czął, ale prze​rwa​ła mu.
‒ Co po​wie​dział​by Se​ba​stian? O to​bie, o nas? ‒ Kie​dy po​wie​dzia​ła „nas”, ser​-

ce Ales​san​dra pod​sko​czy​ło w pier​si.

‒ Może za​wsze tego chciał.
‒ Skąd mo​żesz to wie​dzieć?
‒ Obie​ca​łem mu, że się tobą za​opie​ku​ję. Wie​lo​krot​nie.
‒ To nic nie zna​czy. Poza tym mia​łam pra​wo wie​dzieć o al​ko​ho​lu i o nar​ko​ty​-

kach. Nie dbam o nic in​ne​go, na​wet o to głu​pie zdję​cie, ale to po​wi​nie​neś był mi
po​wie​dzieć.

‒ Prze​pra​szam, Char​lot​te. Nie mia​łem wy​bo​ru.
Zresz​tą jak miał po​wie​dzieć coś ta​kie​go ko​bie​cie, któ​rą ko​chał? To była mi​-

łość. Te​raz nie miał co do tego wąt​pli​wo​ści. Ko​chał ją cał​ko​wi​cie i bez​wa​run​ko​-
wo.

Char​lie roz​my​śla​ła o tym, co po​wie​dział Ales​san​dro. Za​mknę​ła oczy, w koń​cu

do​pusz​cza​jąc do sie​bie ból i świa​do​mość, że nad​szedł czas, aby pójść da​lej i wró​-
cić do ży​cia.

Ales​san​dro ob​jął ją i przy​cią​gnął ją do sie​bie. To wła​śnie tam chcia​ła być,

w ra​mio​nach męż​czy​zny, któ​re​go ko​cha​ła, ale na​dal nie wie​dzia​ła, czy ko​cha​ła
z wza​jem​no​ścią.

‒ Co tu wła​ści​wie ro​bisz, San​dro? ‒ Spoj​rza​ła na nie​go z ocza​mi peł​ny​mi na​-

dziei.

‒ Nie mo​głem po​zwo​lić ci odejść, nie bez wy​ja​śnie​nia. A ty, cara? Znasz praw​-

dę a jed​nak wciąż je​steś w mo​ich ra​mio​nach.

‒ Nie mo​głam wy​je​chać, jesz​cze nie. ‒ Spu​ści​ła wzrok, nie ośmie​la​jąc się spoj​-

rzeć mu w oczy. Prze​łknę​ła śli​nę i wzię​ła głę​bo​ki od​dech. ‒ San​dro, ja… Mu​szę
ci to po​wie​dzieć.

Jej ser​ce wa​li​ło jak mło​tem.
‒ Ko​cham cię, San​dro. – Na​gle wo​kół nich za​pa​dła ci​sza. Kie​dy już my​śla​ła, że

tego nie znie​sie, Ales​san​dro w zwol​nio​nym tem​pie wy​cią​gnął ra​mio​na i przy​tu​lił
ją.

‒ Ti amo, ti amo… ‒ uśmiech​nął się i po​ca​ło​wał ją. Uj​rza​ła błysk w jego

oczach i po​czu​ła się, jak​by wró​ci​ła do domu. Zna​la​zła wresz​cie swo​je miej​sce.
Wła​śnie tu, w ra​mio​nach męż​czy​zny, któ​re​go ko​cha​ła.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Cra​ving Her Ene​my’s To​uch
Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Li​mi​ted, 2015
Re​dak​tor se​rii: Ma​rze​na Cie​śla
Opra​co​wa​nie re​dak​cyj​ne: Ma​rze​na Cie​śla
Ko​rek​ta: Han​na La​chow​ska

© 2015 by Ra​chel Tho​mas
© for the Po​lish edi​tion by Har​per​Col​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2016

Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​cji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek
for​mie.
Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne w po​ro​zu​mie​niu z Har​le​qu​in Bo​oks S.A.
Wszyst​kie po​sta​cie w tej książ​ce są fik​cyj​ne.
Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osob rze​czy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​cie przy​pad​ko​we.
Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Świa​to​we Ży​cie są za​strze​żo​ny​mi zna​ka​mi na​le​żą​cy​mi do Har​le​qu​in En​ter​pri​-
ses Li​mi​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​cen​cji.
Har​per​Col​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​cym do Har​per​Col​lins Pu​bli​shers, LLC.
Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​cie​la.
Ilu​stra​cja na okład​ce wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​oks S.A.
Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne.

Har​per​Col​lins Pol​ska sp. z o.o.
02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25

www.har​le​qu​in.pl

ISBN 978-83-276-2516-8

Kon​wer​sja do for​ma​tu MOBI:
Le​gi​mi Sp. z o.o.

Spis treści

Strona tytułowa
Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Rozdział dwunasty
Strona redakcyjna