73

5/2001

HI−FI

HI−FI

HI−FI

HI−FI

HI−FI

− NOWOŚCI

Obok Madrigala i Krella, do amerykańskich symboli audiofilskiej mocy

należy z pewnością firma McIntosh. Wszystkie urządzenia McIntosha mają swój niepowtarzalny,

niezmienny design, nieco staroświecki, ale skutecznie podkreślający imponującą historię firmy.

To, co najlepsze wśród wzmacniaczy, a od czego firma McIntosh rozpoczynała,

to konstrukcje dzielone, składające się z przedwzmacniacza i końcówki mocy. W nowe tysiąclecie

McIntosh wchodzi z dwoma nowymi produktami. Przedwzmacniacz C41 oraz stereofoniczna końcówka

mocy MC202 zawierają wszystkie charakterystyczne dla McIntosha atrybuty − wygląd, unikalne,

opatentowane rozwiązania techniczne, no i sam firmowy dźwięk.

C41/MC202

Elektryczne jabłuszka

HI−END

− Mc Intosh C41/MC202

74

5/2001

HI−END

− Mc Intosh C41/MC202

McINTOSH

(wzmacniacz mocy) MC 202

Wzmacniacze McIntosha

to hi−endowe urządzenia audiowizualne

epoki przedkinowodomowej − efektowne wskaźniki wychyłowe

informują o aktualnej mocy wyjściowej.

MC202 jest

urządzeniem

tranzystorowym,

ale wyposażono

go w niezależne

odczepy dla róż−

nych impedancji, to

efekt zastosowania

autoformerów.

N

N

N

N

N

ieodzownym elementem

wszystkich produktów firmy

jest podświetlane na zielono
logo ze stylizowanym napi−

sem McIntosh. W przypadku końcówek
mocy charakterystyczne są wskaźniki
wychyłowe, których nie zabrakło także w

MC202

. Każdy kanał ma swój własny

wskaźnik, osadzony na niebieskim tle i
wyskalowany w watach oraz relatywnej
(względem mocy maksymalnej) skali de−
cybelowej. Przednia płyta wzmacniacza
mocy wykonana została z czarnej pleksi,
bardzo eleganckiej, lecz niezwykle po−
datnej na zabrudzenia. Do obsługi koń−
cówki służą dwa pokrętła z metalowymi,
ozdobnymi pierścieniami. Prawe to
włącznik sieciowy (w trybie remote po−
wer, po połączeniu z preampem specjal−
nymi kabelkami sterującymi, włączamy
cały system jednym przyciskiem), lewe
załącza podświetlanie wskaźników wy−
chyłowych oraz reguluje ich pracą. W
ustawieniu hold wskaźniki poruszają się,

względem trybu normalnego mniej ner−
wowo, przy gwałtownych spadkach mocy
wskazówki utrzymują się w pozycji mak−
symalnej przez kilka chwil, by później po−
woli opadać. Podobnie jak w droższych
wzmacniaczach, tak i w

MC202

zastoso−

wano system Power Guard, który niedo−
puszcza do przesterowania i chroni głoś−
niki przed uszkodzeniem. Firma deklaru−
je, iż Power Guard rozpoczyna pracę, gdy
zniekształcenia THD+N osiągają 1%.

Górna powierzchnia obudowy pokryta

jest niemal w całości wąskimi szczelina−
mi, wysoka moc urządzenia (200W/ka−
nał) zapowiada, iż będzie ono wydajnym
źródłem ciepła. Nie należy więć stawiać
innych klocków na wzmacniaczu. Tylna
ścianka przynosi kilka niespodzianek.
Wejścia są tradycyjne, jedna para single−

ended oraz, co niejednego użytkownika
ucieszy, para gniazd XLR. Obok nich za−
montowano miniaturowy przełącznik, po−
zwalający mostkować końcówki i prze−
kształcić

MC202

w monoblok. Kable sys−

temowe (integrują końcówkę z przed−
wzmacniaczem i pozwalają na włączanie
zasilania z poziomu preampu, lub nawet
pilotem) podłączyć należy do gniazdek
typu mini−jack “Power Control”. W naj−
większe zdumienie wprawiają jednak złą−
cza głośnikowe, przewidziano oddzielne
terminale dla różnych impedancji (8, 4 i
2

Ω

), a więc tak, jak byśmy mieli do czy−

nienia z konstrukcją lampową.

MC202

jest jednak urządzeniem w pełni tranzys−
torowym. McIntosh, jako jedyna bodaj
firma, stosuje we wzmacniaczach tran−
zystorowych specjalne, wyjściowe trans−

formatory sprzęgające stopień mocy z
kolumną głośnikową. Te niezwykłe trans−
formatory to tzw. autoformery. McIntosh
ufa, iż precyzyjne dopasowanie impe−
dancyjne nawet tak uniwersalnego stop−
nia prądowego, jakim jest układ tranzys−
torowy, dodatkowo poprawia jego para−
metry. Można w ten sposób dalej zredu−
kować zniekształcenia i zapewnić kom−
fort pracy końcówce. Transformatory w
sposób oczywisty rozwiązują także prob−
lem zabezpieczeń DC, a więc dla napięć
stałych, które mogłyby zniszczyć kolum−
ny. Niegroźne stają się także skutki ewen−
tualnego zniszczenia tranzystora, to jed−
nak wydaje się mało prawdopodobne, bo−
wiem izolacja wprowadzana przez auto−
former dodatkowo chroni końcówkę przed
nadmiernym obciążeniem. Problemem

tego rozwiązania jest z pewnością ko−
nieczność umiejętnego podłączania da−
nego typu kolumn do odpowiednich od−
czepów. Wiele głośników charakteryzuje
się dużą zmiennością modułu impedancji
i wówczas nie ma jednego idealnego od−
czepu, potrzebne są raczej eksperymen−
ty, niż opieranie się na deklaracjach doty−
czących impedancji znamionowej. O tym,
jak McIntosh radzi sobie z takimi sytua−
cjami, przeczytać można w wyjątkowo
wyczerpującym tym razem teście labora−
toryjnym. Autoformery to również niebez−
pieczeństwo ograniczenia pasma prze−
noszenia, układ separujący musi mieć wy−
soką jakość, i co bardzo ważne w moc−
nym wzmacniaczu, wysoką moc. Autofor−
mer będzie wpływał na pogorszenie prze−
słuchu pomiędzy kanałami, bowiem jest

źródłem promieniowania elektromagne−
tycznego, a sam jest na nie podatny.
Wszystkie te wady da się jednak zda−
niem producenta ograniczyć, poza tym
są one przewyższane przez zalety. Naj−
ważniejsze jest oddzielenie transforma−
torów wyjściowych dla kanału lewego i
prawego, co zostało osiągnięte poprzez
umieszczenie pomiędzy nimi transforma−
tora sieciowego. Autoformery, jak i zasi−
lacz, zamknięto w oddzielnych puszkach,
które mają stanowić barierę dla pól elek−
tromagnetycznych. Istnieje przecież nie−
bezpieczeństwo, iż szum zasilacza sta−
nie się składnikiem sygnału wyjściowego.
Umieszczenie autoformerów z przodu
obudowy to podobny zabieg, jaki stosuje
w swoich wzmacniaczach lampowych Ja−
dis. Ważniejsze staje się najwidoczniej

75

5/2001

Tajemnicza przednia część

konstrukcji − czarne obudowy kryją

transformatory, w środku sieciowy,

po bokach tzw. autoformery, czyli

transformatory wyjściowe, znane ze

wzmacniaczy lampowych.

McIntosh jest

pełen patentów −

opatentować

można też klips

przyciskający

trazystor do

radiatora

zapewnienie jak najkrótszej ścieżki syg−
nałów dla napięć wejściowych, sygnały
wzmocnione prowadzone są do gniazd
grubymi kablami. Na wspólnej płytce, po−
między dwoma radiatorami, znajdują się
układy stopnia wejściowego, końcówki
mocy umieszczono symetrycznie po oby−
dwu stronach obudowy. Do każdego ra−
diatora zamocowano kompletną płytkę z
tranzystorami mocy. Są nimi elementy
Toshiba 2SA1302/2SC3281. Tranzystory
sterujące to 2SA1837/2SC4793 tej samej
firmy. Na każdym z radiatorów zamonto−
wano bezpieczniki termiczne, stanowią−
ce dodatkową ochronę tranzystorów mo−
cy. Działanie bezpieczników objawia się
odcięciem zasilania od wszystkich obwo−
dów urządzenia, szkoda, że na wzór sys−
temu Power Guard, nie przewidziano dio−
dek informujących o przegrzaniu. Zdez−
orientowany użytkownik nie wie co się
dzieje, gdy nagle wszystkie lampki gas−
ną, a wzmacniacz przestaje “gadać”.
Sprawdzenie bezpiecznika sieciowego
nic nie przynosi, bowiem ten nie uległ
uszkodzeniu. McIntosh ponownie włączy
się automatycznie, gdy nieco ostygnie.

Pomiędzy dwoma autoformerami za−

montowano transformator sieciowy, op−
rócz niego istotnymi elementami zasila−
cza są prostownik, tutaj w postaci poje−
dynczego elementu, przytwierdzonego
bezpośrednio do dna obudowy, oraz dwa
kondensatory filtrujące.

Testując wzmacniacz McIntosha za−

stanawiałem się, w jaki sposób wyskalo−
wane są wskaźniki wychyłowe określają−
ce moc wyjściową w danej chwili. W każ−
dym wypadku takie wskazanie musi od−
nosić się do założonego obciążenia na
wyjściu, tymczasem wzmacniacz wydaje
się działać inteligentnie, wskazując po−
prawną moc dla 8, 4 i 2

Ω

. Tajemnica tkwi

w autoformerach, w zależności od uży−
wanego odczepu urządzenie kalkuluje
moc wyjściową. Podłączając np. kolum−
nę 8

Ω

do odczepu 4

Ω

musimy liczyć się

z błędnym działaniem wskaźników.

76

5/2001

HI−END

− Mc Intosh C41/MC202

McINTOSH

(przedwzmacniacz) C41

Bezwstydnie eksponowane regulacje barwy

dźwięku, ale w konsekwentnie utrzymanym

stylu całości. McIntosh nawiązuje

wyglądem swoich urządzeń i ich

dodatkowymi funkcjami

do innej epoki.

Bateria wejść/wyjść RCA oraz

jedna para XLR; do komunikacji z

innymi urządzeniami firmy służy

rząd złącz mini−jack.

O

O

O

O

O

ile wskaźniki wychyłowe końcówki mo−

cy mogą być potraktowane jako eksklu−
zywne atrybuty urządzenia hi−endowe
go, to gałki regulacji barwy dźwięku w

przedwzmacniaczu są dzisiaj jeszcze większą eks−
tawagancją, którą tłumaczyć należy ponownie tyl−
ko przywiązaniem do tradycji. Oprócz wspomnia−
nych gałek jest też wywołujący obrzydzenie u au−
diofilów klawisz loudness (kontur) i przycisk mono.
Nie zabrakło regulacji zrównoważenia kanałów,
rozdzielonych, obrotowych selektorów źródeł dźwię−
ku dla odsłuchu i nagrywania, czy klawisza wyci−
szania. McIntosh zadbał o możliwość rozbudowa−
nia systemu opartego o

C41

do specyfikacji wielo−

kanałowej, oferując specjalną funkcję integrującą
przedwzmacniacz z procesorem kina domowego.
Nietypowe, bo w rozmiarze mini−jack, jest wyjście
słuchawkowe, dwie dostępne pary wyjść do podłą−
czenia końcówek mocy uaktywniamy niezależnymi
przyciskami.

Najwięcej kontrowersji budzą naturalnie gałki

bass i treble. Na początku zaznaczam, iż produ−
cent obiecuje, że ustawione w położeniu central−
nym nie mają one najmniejszego wpływu na ja−
kość dźwięku, układy korekcyjne są wówczas eli−

minowane ze ścieżki sygnału. Każde po−
krętło umożliwia regulację w zakresie +/−
12dB, częstotliwości podlegające regula−
cji to 20Hz i 20kHz, dodatkowo poziom
niskich tonów podnosi filtr kontur, który
kompensuje zmianę charakterystyki czu−
łości ludzkiego słuchu przy niskich pozio−
mach głośności.

Widok tylnej ścianki przedwzmacnia−

cza może przyprawić o ból głowy, tak du−
żo tam najróżniejszych gniazdek, co,
gdzie i jak podłączyć dowiemy się jednak
z instrukcji obsługi. McIntosh obsługuje
siedem źródeł liniowych (jedno z nich
może zostać przełączone w tryb przed−
wzmacniacza gramofonowego za pomo−

cą miniaturowego przełącznika) w forma−
cie single−ended oraz jedno źródło zba−
lansowane. Oprócz dwóch wyjść single−
ended przewidziano także wyjście sy−
metryczne. Rząd gniazdek mini−jack to
przyłącza systemu komunikacji opraco−

wanego przez amerykańską firmę. Po−
zwala on na wysyłanie sygnałów “włącz/
wyłącz” do końcówki mocy, ale także da−
nych zdalnego sterowania umożliwiają−
cych obsługę z pilota np. tunera produkcji
McIntosha. Ostatnie tajemnicze złącze,

77

5/2001

External Sensor, daje możliwość przyłą−
czenia dodatkowego odbiornika sygna−
łów podczerwieni, który pozwoli obsługi−
wać

C41

nawet gdy umieścimy urządze−

nie w miejscu, na które trudno będzie na−
kierować pilota.

Wszystkie układy elektroniczne zmieś−

ciły się na pięciu płytkach, wypełniają−
cych tylko część wielkiej obudowy. Na
środku umieszczono transformator zasi−
lający, do którego napięcie podawane
jest przez filtr przeciwzakłóceniowy. Wy−
bór źródeł następuje poprzez wysokiej
klasy przekaźniki firmy Hamlin, umiesz−
czone na płytce drukowanej tuż przy gniaz−
dach wejściowych. Na tej samej płytce
znajdują się jednak przeciętnej jakości
wzmacniacze operacyjne Philipsa NE5532.
Gniazda XLR znajdują się na oddzielnej
płytce drukowanej, do której sygnał do−
prowadzony jest cienką taśmą. Wszyst−
kie regulatory umieszczono przy przed−
niej ściance, za regulację głośności od−
powiada potencjometr firmy Alps. Przed−
wzmacniacz

C41

, mimo wejść i wyjść sy−

metrycznych, nie jest urządzeniem o w
pełni zbalansowanej ścieżce sygnału. Po

W ogromnej obudowie zostaje wiele wolnego

miejsca i powstają duże odległości między

płytkami; złote taśmy służą również do

przesyłania sygnałów audio, szkoda jednak,

że nie użyto ekranowanych połączeń.

WYKONANIE i KOMPONENTY:

własny styl

wzorniczy, własne niekonwencjonalne układy,
elementy przeważnie wysokiej klasy.

OCENA:

dobra

+

LABORATORIUM:

wysoka moc, dzięki

autoformerom dostępna dla każdego rodzaju
obciążenia, niskie zniekształcenia, wysoki
współczynnik tłumienia.

OCENA:

bardzo dobra

DŹWIĘK:

spójne i dynamiczne, zwięzły,

penetrujący najniższe rejony bas, precyzyjny
środek, wyważona góra.

OCENA:

dobra

+

DOBRA

+

OCENA KOŃCOWA:

C41/MC202

Cena

[zł]

14900/19900,−

Dystrybutor:

AUDIOHOLIC

Wzmacniacz ten nie poddaje się

prostemu opisowi i łatwej ocenie,

nie pasuje do znanych szablonów

dźwięku. McIntosh z pewnością ma
swój własny styl, ale jednocześnie jest
on ciekawą mieszanką kilku stylów, nie
można powiedzieć o nim, że jest przede
wszystkim taki, czy inny. Bas boi się
żadnego wyzwania. Radzi sobie wy−
śmienicie z zadaniami akustycznymi,
jak i elektrycznymi. Prawdziwą potęgę
uwalniają fragmenty muzyczne z najniż−
szymi częstotliwościami. Urządzenie
pokazuje jednocześnie, że nie są mu
obce umiejętności grania wyrazistego.
Muzyka ma dobry puls, nie jest spowol−
niona. Bas ujawnia kontur, jak i siłę, jest
zróżnicowany, przekazuje sporo infor−
macji. Spójność przekazu to również
cecha tzw. mid−basu, przedziału od któ−
rego nieraz oczekujemy wykopu i bru−
talności. W dźwięku McIntosha cechy te
nie są jednak eksponowane, w zamian
do głosu dochodzi ponownie precyzja i
wyrazistość. Rytm nie jest wątły, nie
tryska jednak także nadzwyczajną ener−
gią, pozostaje na swoim miejscu. Sym−
patycznie i wyraźnie wibrują struny gitar
basowych. W środku pasma słychać
dążenie do naturalności, objawiające
się rozmachem w oddaniu barwy dźwię−
ku, umiejętnością wytworzenia ujmują−
cego i pięknego klimatu. W zgodzie z
brakiem rozdrażnienia basu, także śro−
dek nie będzie niepotrzebnie burzył
spokoju, uważając jednocześnie, aby
nie podpaść zbytnim rozleniwieniem.
Od czasu do czasu, gdy już naprawdę
tak trzeba, muzyka potrafi przyspieszyć
i zwiększyć napięcie. Klimat nagrań jest
właściwy, a raczej wypada powiedzieć,
zgodny z oczekiwaniami, niezależnie
czy wzmacniacz gra spokojniej, czy dy−
namiczniej. Wydaje się, że najważniej−
szy jest tutaj porządek, spójność i har−
monia brzmienia. Sopranom przypisał−
bym rolę towarzyszącą, tutaj jednak
bardziej niż gdzie indziej już wyraźnie
brakuje siły i natężenia. McIntosh za

bardzo uważa, aby nie wystraszyć nas
najmniejszym nawet piskliwym dźwię−
kiem. Opanowanie, jakie wyraża muzy−
ka jest godne podziwu, ja jednak czasa−
mi oczekiwałbym więcej łomotu i agres−
ji, nawet w zamian za chwilową utratę
panowania nad klarownością przekazu.

Ostatecznie takie wyważenie może

się spodobać, z wielu realizacji, jak są−
dzę zwłaszcza muzyki klasycznej, wy−
dobędzie właściwe bogactwo dźwięków
i ich kompozycji. McIntosh to przecież
także doskonała analityczność i zdol−
ność rozdzielcza, ujawnia się ona nie
tylko przy wyłapywaniu detali, ale rów−
nież podczas porządkowania wydarzeń
na scenie muzycznej. Dźwięki płynące z
amerykańskiego systemu przypominają
nieco lampowy wzorzec brzmienia. Jed−
nak tylko do pewnego stopnia, bowiem
doskonała praca basu i ponadprzecięt−
na precyzja każą zweryfikować te skoja−
rzenia. Być może jest to firmowy wzo−
rzec brzmienia, dźwięk lansowany od
wielu lat, niestety nie są mi znane star−
sze wzmacniacze McIntosha, mogę
więc tylko snuć takie przypuszczenia.

Rozdzielając komplet i podłączając

samą końcówkę mocy do odtwarzacza
wyposażonego w regulację głośności,
dźwięk staje się mniej urokliwy, za to
bardziej przekonujący w najwyższych
rejestrach. Tam pojawia się więcej swo−
body, informacji o walorach akustycz−
nych sali nagraniowej. Środek pasma
utrzymuje w zasadzie swój charakter,
jest więc zarówno płynny i precyzyjny.
Wokal ma stosowną wagę, ale wciąż
także pierwiastek ciepła. W zakresie ba−
su natomiast pojawia się więcej uderze−
nia i dynamiki. Niektóre, wyższe dźwięki
wylatują w naszą stronę jak z procy, ale
uwaga słuchacza skierowana w stronę
najniższych oktaw jest jakby mniejsza.
Najniższy bas zostaje skrócony, a ra−
czej nieznacznie wycofany. Zmiany
dość subtelne, choć w tym przypadku
bez przedwzmacniacza nie znaczy wca−
le gorzej, ale oczywiście inaczej.

drodze następuje desymetryzacja, a póź−
niej symetryzacja napięcia. Za wybór źró−
deł odpowiedzialne są obrotowe prze−
łączniki, które wysyłają tylko sygnały ste−
rujące dla przekaźników. Do regulacji
barwy służą natomiast niskiej klasy po−
tencjometry bez obudów hermetycznych.

Wierząc jednak zapewnieniom produ−
centa, iż w środkowym położeniu regula−
cji barwy wszystkie związane z nią obwo−
dy nie są włączone w ścieżkę sygnałową,
powinno mieć to znaczenie raczej margi−
nalne

Radek Łabanowski

Radek Łabanowski

Radek Łabanowski

Radek Łabanowski

Radek Łabanowski

78

5/2001

Laboratorium

-140

-130

-120

-110

-100

-90

-80

-70

-60

-50

-40

-30

-20

-10

0

0

2000

4000

6000

8000

10000

12000

14000

16000

18000

20000

Częstotliw ość w Hz

Amplituda w dB

0,001

0,01

0,1

1

0,1

1

10

100

1000

Moc w yjściow a [W]

THD+N [%]

8ohm

4ohm

2ohm

0,001

0,01

0,1

1

0,1

1

10

100

1000

Moc w yjściow a [W]

THD+N [%]

8ohm

4ohm

2ohm

0,001

0,01

0,1

1

0,1

1

10

100

1000

Moc w yjściow a [W]

THD+N [%]

8ohm

4ohm

2ohm

0,001

0,01

0,1

1

0,1

1

10

100

1000

Moc w yjściow a [W]

THD+N [%]

8ohm

4ohm

Bardzo interesującym fragmentem konstrukcji wzmacniacza

MC 202 jest

autoformer. O teoretycznych zaletach i wadach tego rozwiązania przeczytać
można w głównym opisie, w części laboratoryjnej prześledzimy, w jaki sposób
zachowuje się układ z autoformerami w warunkach praktycznych.

MC202 ma

trzy odczepy, dla impedancji 8, 4 i 2

Ω

, a jednocześnie urządzenie daje możli−

wość mostkowania. Na początku zajmiemy się trybem stereofonicznym.

Idea dopasowania impedancyjnego stopni mocy zakłada wykorzystanie

jak najbardziej zbliżonego, do poczynionych założeń, obciążenia. Należy jed−
nak pamiętać, że w praktyce nie istnieje idealne obciążenie 8, 4 czy 2

Ω

.

Bardzo rzadko zdarza się, aby kolumna miała liniowy przebieg impedancji,
znacznie częściej występują poważne jej wahania. Dysponując zespołem głośni−
kowym znamionowo 8

Ω

możemy spodziewać się, że wartość impedancji bę−

dzie zmieniała się w skali częstotliwości od 6 do nawet kilkudziesięciu omów.
Dlatego przeprowadziliśmy bardzo kompleksowe pomiary mocy McIntosha
we wszelkich możliwych konfiguracjach, tylko takie badania pozwolą odpo−
wiedzieć na pytania o sposobie pracy wzmacniacza z autoformerami.

Na początku zajęliśmy się odczepami 8

Ω

(rys. 3a

rys. 3a

rys. 3a

rys. 3a

rys. 3a). Poziom zniekształceń

jest bardzo niski dla wszystkich rozpatrywanych obciążeń, a charakterystyki
mają przebieg typowy dla urządzenia tranzystorowego. Moc maksymalna dla
8

Ω

wynosi aż 331W, a dla 4

Ω

wzrasta nawet do 452W (przy czym w obydwu

przypadkach, w zakresie mocy 50 − 250W, mamy ekstremalnie niski poziom
zniekształceń, poniżej 0,002%). Możemy więc swobodnie podłączyć do od−
czepów 8

Ω

kolumny, których rzeczywista impedancja będzie spadać znacz−

nie poniżej wartości znamionowej wartości 8

Ω

. To bardzo dobry pomysł,

konstruktor wziął pod uwagę rzeczywistość, i zaprojektował układ z dużym
zapasem. Dopiero odbiorniki 2ohm nie będą w takim ustawieniu dobrze funk−
cjonować, zniekształcenia zaczną szybko rosnąć juz przy 30W. Na rys. 3

rys. 3

rys. 3

rys. 3

rys. 3b

b

b

b

b

przedstawiono działanie odczepów 4

Ω

. Najniższe zniekształcenia dostajemy

dla 8

Ω

(minimum 0,001% w szerokim zakresie 40−150W), moc sięga 176W.

Aż 294W uzyskamy zmieniając wartość obciążenia na 4

Ω

, i również w tym

przypadku możemy cieszyć się niskimi zniekształceniami. Jak można było
oczekiwać, w stosunku do odczepów 8ohm teraz znacznie poprawia się praca
na obciążeniu 2

Ω

, gdzie moc maksymalna wynosi aż 450W, choć poziom

zniekształceń jest wyższy. W każdym razie i teraz McInosh nie spowoduje
większych poblemów, gdy obciążenie będzie nieco niższe od zakładanego.
Mcintosh pracuje w tej konfiguracji bardzo podobnie jak typowy wzmacniacz
tranzystorowy, być może nie podwaja mocy wraz ze spadkiem obciążenia,
jednak wydajność prądowa jest bardzo dobra. Sterowanie obciążeniem 2

Ω

jest na odczepach 4

Ω

nawet ogólnie lepsze niż na odczepach 2

Ω

(rys.3c

rys.3c

rys.3c

rys.3c

rys.3c), co

jednak, biorąc pod uwagę wcześnejsze obserwacje i wnioski, wcale nie musi
być błędem. Najprawdopodobniej tylko na odczepach 2

Ω

zobaczylibyśmy

dobrą wydajność również dla obciążenia 1

Ω

.

Bardzo wysokie moce w trybie stereo powinny jeszcze wzrosnąć po

zmostkowaniu urządzenia. Należy jednak pamiętać, że minimalna impedan−
cja obciążenia wynosi wówczas nie 2

Ω

, jak w pozycji stereo, lecz 4

Ω

. Odcze−

py 2

Ω

służą więc do podłączenia kolumn 4

Ω

, odczepy 4

Ω

obsługują głośniki

8

Ω

, a zaciski 8

Ω

będą pracowały z obciążeniami 16

Ω

, wynika to z działania

układu mostkowego.

Dla odczepów 2

Ω

(teraz w roli 4

Ω

) zniekształcenia (rys. 3d

rys. 3d

rys. 3d

rys. 3d

rys. 3d), które zazwy−

czaj w przypadku mostkowania znacznie rosną, u McIntosha utrzymują się
wciąż na niskim poziomie. Obciążenie 8

Ω

potrafi wydusić z urządzenia 312W,

a dla 4

Ω

uzyskujemy 484W, najwyższą moc, jaką

MC202 zdolny jest wypro−

dukować. Używając odczepów 4

Ω

(teraz jako 8

Ω

) dla 8

Ω

dostajemy 465W.

Jeśli natomiast w takiej konfiguracji (zwory 4

Ω

) podłączymy odbiornik 4

Ω

, nie

będziemy mogli w pełni wysterować końcówki, wcześniej zadziałają bezpiecz−
niki. Podobna sytuacja zdarzy się w trybie stereofonicznym, także dla obcią−
żenia 4

Ω

, odczepów 8

Ω

i dwóch kanałów wysterowanych jednocześnie.

Po dłuższym niż zwykle opisie właściwości mocowych wzmacniacza

pora na analizę zniekształceń (rys.2

rys.2

rys.2

rys.2

rys.2). Widać, iż duży nacisk przy projektowa−

niu położono na uzyskanie dobrych właściwości THD+N. Jedyną ważną szpil−
ką jest trzecia harmoniczna o niskim poziomie −94dB, pozostałe leżą znacznie
poniżej −100dB.

Pasmo przenoszenia (rys.1

rys.1

rys.1

rys.1

rys.1) także wygląda bardzo ładnie. Różnice we

wzmocnieniu napięciowym nie są duże, w paśmie akustycznym od 10Hz do
20kHz zachowanie wzmacniacza dla rozpatrywanych obciążeń jest praktycz−
nie jednolite.

Na dobre noty zasługuje odstęp sygnału od szumu, wynoszący 96dB, jak

również dynamika, osiągająca 118dB. Zastosowanie autoformerów może ro−
dzić obawy o poziom współczynnika tłumienia, wprowadzamy przecież przez
dodatkowe uzwojenie, wpływające na podniesienie impedancji wyjściowej.
Pomiary nie zdradzają jednak najmniejszych kłopotów, w trybie stereofo−
nicznym współczynnik tłumienia wynosi 501, w mostku wciąż wysokie 200.

Pomiary przeprowadzono przy użyciu systemu NEUTRIK A2D

Rys. 2. Zniekształcenia harmoniczne

Rys. 1. Pasmo przenoszenia

Moc znamionowa (1% THD+N, 1kHz) [W]

−

TRYB STEREO

[

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

Odczepy 8 [

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

Odczepy 4 [

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

Odczepy 2 [

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

1 kanał

2 kanały 1 kanał 2 kanały

1 kanał

2 kanały

8

331

264

176

160

100

95

4

452

−

294

272

175

162

2

60

−

450

−

290

TRYB MONO

[

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

Odczepy 4 [

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

Odczepy 2 [

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

]

(dla rzeczywistych obciążeń 8

Ω

) (dla rzeczywistych obciążeń 4

Ω

)

1 kanał

1 kanał

8

465

312

4

−

484

Czułość (dla maksymalnej mocy) [V]

1,75

Stosunek sygnał/szum (filtr A−ważony, 1W) [dB]

96

Dynamika [dB]

118

Zniekształcenia THD+N (1W, 8

Ω

, 1kHz) [%]

0,017

Współczynnik tłumienia (4

Ω

)

501/200*

HI−END

− Mc Intosh C41/MC202

* − Mostek
− Niemożliwe do zmierzenia, ze względu na działanie zabezpieczeń
(topikowy bezpiecznik główny)

Rys. 3a. Moc (stereo, odczepy 8

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

)

Rys. 3.b Moc (stereo, odczepy 4

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

)

Rys. 3c. Moc (stereo, odczepy 2

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

)

Rys. 3d. Moc (mostek, odczepy 2

Ω

Ω

Ω

Ω

Ω

)