ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA

JĄKAJĄCEJ SIĘ PAPUGI

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

(Przełożyła: ANNA IWAŃSKA)

Wprowadzenie Alfreda Hitchcocka

Przed wami kolejna, zapierająca dech przygoda Trzech Detektywów. Jeśli znacie już tych

młodych ludzi, nie traćcie czasu i przejdźcie od razu do czytania ich nowej historii.

Ale pozwólcie, że pozostałym przedstawię chłopców.
Są to: Bob Andrews, Pete Crenshaw i Jupiter Jones. Mieszkają W Kalifornii, W Rocky

Beach, niewielkim mieście na wybrzeżu Pacyfiku, w odległości kilkunastu kilometrów od
Hollywoodu. Bob, drobny blondyn, kocha książki i uwielbia przygody. Pete jest wysoki i
muskularny. Nim się coś wydarzy, trochę marudzi, jednak dzięki swej sile i zręczności jest
niezawodny w kłopotliwych sytuacjach. Jupiter, lider zespołu, jest raczej ciężkiej wagi, ale jego
umysł pracuje z żelazną konsekwencją. Mimo że okrągła twarz Jupe’a często może się wydawać
niezbyt mądra, w rzeczywistości jest to umysł bystry i przenikliwy.

Bob i Pete mieszkają z rodzicami, a Jupiter jest wychowywany przez wujostwo, gdyż jako

małe dziecko stracił rodziców. Był rozkosznym i niezwykle rozgarniętym chłopczykiem. Przez
pewien czas występował jako dziecięcy aktor, Mały Tłuścioszek. Chociaż te wczesne
doświadczenia aktorskie są mu pomocne w pracy detektywa, Jupiter nie cierpi, kiedy nazywa się
go Tłuścioszkiem lub przypomina owe czasy. W konkursie, ogłoszonym przez lokalną agencję
wynajmu samochodów, Jupiter jako wygraną otrzymał prawo trzydziestodniowego używania
staroświeckiego, zdobionego złoceniami rolls-royce’a wraz Z szoferem. Dzięki temu środkowi
lokomocji, tak przydatnemu przy kalifornijskich odległościach, Jupiter i jego przyjaciele mogli
poszerzyć zakres działań, postępując zgodnie z własną dewizą, która brzmi: „badamy wszystko”.

Bazą Trzech Detektywów jest skład złomu prowadzony przez wujostwo Jupe’a, Tytusa i

Matyldę Jonesów. Kwaterą Główną chłopców jest stara, duża przyczepa kempingowa, w której
urządzili sobie biuro, ciemnię i malutkie laboratorium. Przyczepa jest ukryta wśród zwałów
przeróżnych rupieci i złomu a wiodą do niej sekretne wejścia zbudowane przez chłopców. Na
teraz wystarczy. Słuchajcie uważnie, bowiem papugi niebawem przemówią!

Alfred Hitchcock

ROZDZIAŁ 1

Wołanie o pomoc

— Na pomoc! — głos był dziwnie przeraźliwy i zarazem stłumiony. — Na pomoc! Na

pomoc!

Ilekroć krzyk dochodzący ze starego, rozpadającego się domu przeszywał ciszę, Pete’owi

Crenshawowi przebiegał po plecach dreszcz. Potem, kiedy wołanie o pomoc zamarła z
osobliwym rechotem, wrażenie było jeszcze gorsze. Wysoki chłopiec o brązowych włosach
klęczał za grubym pniem palmy, rosnącej przy wysypanej żwirem ścieżce, i wpatrywał się
uważnie w dom. Właśnie zbliżali się do niego wraz z Jupiterem Jonesem, kiedy po raz pierwszy
dobiegł ich krzyk. Skoczyli na boki, by się ukryć.

Po drugiej stronie ścieżki Jupiter, mocna zbudowany i przysadzisty, przykucnął za krzakami i

również obserwował dom. Czekali, czy wołanie się powtórzy. Ale w domu panowała cisza. Był
to stary dom w hiszpańskim stylu, stojący w głębi zarośniętego niczym dżungla ogrodu.

— Jupe — szepnął Pete — czy to krzyczał mężczyzna, czy kobieta?
— Nie wiem — Jupiter potrząsnął głową. — Może ani jedno, ani drugie.
— Jak to? — Pete wzdrygnął się. Z pewnością nie był to krzyk dziecka, jeśli więc również

ani mężczyzny, ani kobiety, pozostawała tylko możliwość, o której nie chciał myśleć.

Chłopcy czekali. Upał letniego dnia w Hollywood był bardzo uciążliwy. Wokół nich rosły

palmy, krzewy i zdziczałe kwiaty. Lata zaniedbania zmieniły ten niegdyś piękny ogród w
dżunglę. Dom w jego głębi był również skrajnie zapuszczony. Należał do Malkolma Fentrissa,
emerytowanego aktora, wyspecjalizowanego niegdyś w rolach szekspirowskich, i przyjaciela
Alfreda Hitchcocka, znanego reżysera, który stał się doradcą chłopców. Pan Hitchcock
wynajdywał dla nich zagadki do rozwiązania, wykazywali bowiem duże zdolności
detektywistyczne. Przybyli właśnie, by pomóc panu Fentrissowi w odnalezieniu zaginionej
papugi.

Pan Hitchcock doniósł im o stracie pana Fentrissa i powiedział, że bardzo pragnie on

odzyskać ptaka.

Zaskoczyło ich nieoczekiwane wołanie o pomoc. Ukryci w krzakach czekali na dalszy rozwój

wypadków.

— Rany Boskie! — Pete mówił przyciszonym głosem. —Mieliśmy szukać papugi, a tu, nim

jeszcze zdążyliśmy dojść do domu, ktoś krzyczy wzywając pomocy. Mam nadzieję, że nie
będzie to taka sprawa, jak ostatnio. Zaczyna się fatalnie.

— Przeciwnie — odszepnął Jupe — zaczyna się bardzo obiecująco. Ale chyba wszystko się

uciszyło. Zbliżmy się bardziej do domu i zobaczmy, co się dzieje.

— Wolałbym nie — odparł Pete. — To wygląda na dom, w którym jest pełno zamkniętych

pokoi, i nie powinno się ich otwierać.

— Bardzo dobre określenie — powiedział Jupe. — Pamiętaj powtórzyć to Bobowi, jak

wrócimy do Kwatery Głównej.

Bob Andrews był trzecim członkiem zespołu. Zajmował się dokumentacją i prowadził

specjalne poszukiwania.

Jupiter zaczął przesuwać się w stronę domu, poruszając się między krzakami i kwiatami tak,

by nie wywołać szelestu. Pete dotrzymywał mu kroku po drugiej stronie ścieżki. Byli już około
trzydziestu metrów od domu, gdy coś chwyciło Pete’a za nogę w kostce i przewróciło go na

ziemię. Usiłował się uwolnić, ale niewidzialna ręka zacisnęła się mocniej i szarpnęła go do tyłu.
Rozpłaszczony, twarzą do ziemi, nie mógł zobaczyć, co lub kto go trzymało.

— Jupe! — krzyknął. — Coś mnie złapało!
Mimo swej zwalistej budowy Jupiter poruszał się szybko. Skoczył przez ścieżkę i był obok

przyjaciela, jeszcze nim tamten skończył krzyczeć.

— Co to jest? — Pete łypał okiem na Jupe’a. — Coś mnie ciągnie do tyłu. Czy to boa

dusiciel? W tym ogrodzie może kryć się wszystko.

Okrągła twarz Jupitera miała nadzwyczaj poważny wyraz.
— Przykro mi powiedzieć ci to, Pete, ale zostałeś złapany przez niezwykle złośliwy okaz

Vitis vinitera.

— Zrób coś! — sapał Pete. — Nie daj mnie porwać tej yitis, czy co to tam jest.
— Mam nóż — odparł Jupe — zrobię, co będę mógł.
Wyciągnął swój cenny scyzoryk szwajcarski, z ośmioma ostrzami. Następnie chwycił nogę

Pete’a. Pete poczuł, że Jupe przecina coś gwałtownie. Uchwyt na jego kostce zelżał. Pete
natychmiast przetoczył się w bok i skoczył na nogi. Za nim Jupe z szerokim uśmiechem składał
swój nóż. Ciężki, przecięty w połowie pęd winorośli kołysał się w górę i w dół — tuż nad
ziemią.

— Wsadziłeś nogę w splątane łodygi winorośli — powiedział Jupiter. — Im silniej starałeś

się wyrwać, tym bardziej zaciskały się na twojej nodze. Bardzo wyrównana walka. Żadne z was
nie użyło inteligencji. Winorośl nie posiada takowej, a tobie panika zahamowała procesy
myślowe.

Jupiter zazwyczaj mówił w ten sposób. Pete zdążył się już do tego przyzwyczaić.
— Dobra, dobra — powiedział z zakłopotaniem — spanikowałem. Chyba myślałem tylko o

wołaniu na pomoc.

— Panika jest bardziej niebezpieczna, niż samo niebezpieczeństwo — oświadczył Jupiter. —

Lęk odbiera zdolność podejmowania właściwych decyzji. Niszczy... niszczy.... aaooch!

Pete odniósł wrażenie, że dostrzega w przyjacielu wszelkie objawy strachu, o którym ten

właśnie mówił. Jupiter nagle pobladł, oczy mu się rozszerzyły, szczęka opadła. Zdawał się pa-
trzeć na coś za plecami Pete’a.

— Jesteś dobrym aktorem, Jupe — powiedział Pete. —To najlepsza imitacja przerażenia,

jaką kiedykolwiek widziałem. Ale powiedz lepiej teraz, co...

Odwrócił się i zobaczył to, na co patrzył Jupiter. Słowa utknęły mu w gardle. Jupiter nie

udawał. Naprzeciw nich stał bardzo gruby mężczyzna ze staroświeckim pistoletem w ręce. Jego
wygląd przeraziłby każdego. Gruby mężczyzna nosił okulary, które powiększały jego oczy do
niezwykłych rozmiarów, upodobniając je do oczu olbrzymiej ryby. Odbijające się w szkłach
okularów światło słoneczne stwarzało wrażenie, że oczy wysyłają ogniste błyski.

— Dobra, chłopaki, marsz do domu! — gruby mężczyzna machnął pistoletem. — Tam

wyjaśnicie, jaką psotę szykowaliście tutaj. No, ruszać się!

Powłócząc nogami, z suchością w ustach, Pete i Jupiter ruszyli przodem, wysypaną żwirem

ścieżką, posępnego kierunku posępnego domostwa.

— Nie próbujcie uciekać — ostrzegł gruby — bo pożałujecie.
— Nie biegnij, Pete — szepnął Jupiter — to by było najgorsze wyjście. Musimy przekonać

pana Fentrissa, że nasz pobyt tutaj jest jak najbardziej uzasadniony.

— Nie mam zamiaru — odszepnął Pete. — Moje nogi są jak z waty. Czuję się, jakbym

dopiero uczył się chodzić.

Żwir chrzęścił pod ich stopami. Pod ciężarem idącego za nimi mężczyzny wydawał trzaski,

które napełniały Pete’a bardzo niemiłym uczuciem. Chłopiec był niemal zadowolony, gdy dotarli
do wykładanego płytami ganku i stanęli przed ogromnymi drzwiami frontowymi.

— Proszę otwórzcie drzwi i wejdźcie do środka — powiedział gruby mężczyzna. —

Pamiętajcie, że trzymam świerzbiący mnie palec na cynglu. Skręćcie na prawo, wejdźcie do
pokoju i siadajcie pod przeciwległą ścianą.

Jupiter nacisnął klamkę. Drzwi otworzyły się ukazując ciemny przedpokój. Pete zebrał

resztki sił i obaj przestąpili próg, skręcili w prawo i weszli do dużego pokoju zawalonego
książkami, czasopismami i starymi meblami. Pod przeciwległą ścianą stało kilka dużych, krytych
skórą krzeseł. Przemaszerowali przez pokój i usiedli. Mężczyzna stał i patrzył na nich z satysfak-
cją. Dmuchnął w lufę pistoletu, jakby usuwając kurz z drogi pocisku.

— A teraz — powiedział — wytłumaczcie, jaki figiel zamierzaliście tu spłatać, skradając się

cichcem przez ogród do mojego domu.

— Właśnie szliśmy odwiedzić pana — powiedział Jupiter. — Widzi pan...

Ale grubas nie dał mu skończyć. Przesunął palcem wzdłuż nosa i spojrzał na nich chytrze.
— Po prostu szliście w odwiedziny? — zapytał drwiąco. — Przemykając od drzewa do

drzewa jak złodzieje albo bandyci?

— Słyszeliśmy, jak ktoś wołał o pomoc — wtrącił Pete. — Wtedy skoczyliśmy za drzewa,

żeby zobaczyć, co się dzieje.

— Aha — mężczyzna wydął wargi. — Słyszeliście to? Wołanie o pomoc?
— Widzi pan — zaczął wyjaśniać Jupiter — przysłał nas tu pan Alfred Hitchcock, znany

reżyser. Powiedział nam, że zaginęła pańska papuga i policja nie jest w stanie panu pomóc.
Jesteśmy detektywami i przyszliśmy tu, by zająć się odnalezieniem pańskiej zguby. — Sięgnął
do kieszeni i wyjął jedną Z ich wizytówek, która wyglądała następująco:

TRZEJ DETEKTYWI

Badamy wszystko

???

Pierwszy Detektyw . . . . . . . . Jupiter Jones

Drugi Detektyw . . . . . . . . . Pete Crenshaw

Dokumentacja i analizy . . . . . Bob Andrews

— Jestem Jupiter Jones — przedstawił się Jupe. — A to mój partner Pete Crenshaw.
— Aha — grubas studiował wizytówkę. — Jesteście detektywami? A po co te znaki

zapytania? Wątpicie w wasze możliwości?

Pete czekał na to pytanie. Zadawał je prawie każdy. Jupiter wymyślił te znaki w przebłysku

natchnienia i okazały się świetnym sposobem przykuwania uwagi.

— Znaki zapytania — powiedział Jupiter — oznaczają rzeczy nieznane, pytania bez

odpowiedzi, nierozwiązane zagadki. Naszym zadaniem jest odpowiedzieć na pytania, rozwikłać
zagadki, zbadać wszystkie tajemnicze sprawy, jakie napotykamy. A więc znak zapytania jest
symbolem Trzech Detektywów.

— Aha, rozumiem — pan Fentriss schował kartę wizytową do kieszeni. — I przybyliście tu

zbadać tajemnicę mojej zaginionej papugi?

Uśmiechnął się do nich i Pete poczuł się podniesiony na duchu. Ale wraz z następnymi

słowami pana Fentrissa jego duch znów upadł nisko.

— Pragnąłbym móc w to wierzyć. Tacy mili chłopcy. Jestem pewien, że wasze rodziny będą

nieutulone w żalu.

Bardzo powoli wyjął cygaro z kieszeni i wetknął je w usta. Następnie wymierzył w nich

pistolet i pociągnął za cyngiel. Rozległo się głośne stuknięcie. Żywy niebieski płomień pojawił
się na końcu lufy. Pan Fentriss podniósł płomień do swego cygara, zaciągnął się kilka razy, by je
dobrze zapalić, po czym zdmuchnął płomień i odłożył pistolet na stolik.

„Rany, pomyślał Pete, zapalniczka!” I krew, która w nim na chwilę zastygła, zaczęła znów

normalnie krążyć.

— Gratuluję, chłopcy! — powiedział pan Fentriss dobrodusznie. — Przeszliście próbę ognia.

Trzymaliście się twardo wobec wszystkich moich wysiłków zastraszenia was. Pozwólcie, że
uścisnę wam dłonie.

Podszedł do nich z wyciągniętą ręką. Uścisk jego dużej dłoni był krzepiący. Roześmiał się.

— Jestem z was dumny — powiedział. — Wielu dorosłych mężczyzn opuściłaby odwaga

wobec mojej wrogości. Muszę zatelefonować do mojego przyjaciela Alfreda i opowiedzieć mu,
jak dobrze zdaliście ten egzamin.

— Pana…. egzamin?... — wydawało się, że Pierwszy Detektyw ma pewne trudności z

mówieniem. — Czy to znaczy, że od początku wiedział pan, kim jesteśmy?

— Oczywiście — odparł pan Fentriss. — Alfred dzwonił, by uprzedzić mnie o waszej

wizycie, i postanowił zgotować wam małą próbę charakteru. Tak wielu ludzi pretenduje do
miana bohaterów. Ale wy rzeczywiście wykazaliście rzadko spotykaną odwagę. Żal mi tylko, że
nie mam dla was żadnej sprawy do wyjaśnienia.

— A więc pańska papuga nie zaginęła? — spytał Pete. — Pan Hitchcock mówił, że jest pan

załamany tą stratą.

— Ach tak, zaginęła, zaginęła — powiedział pan Fentriss — i rzeczywiście byłem

niepocieszony. Ale wróciła. Zostawiłem umyślnie otwarte okno i dziś rano przyfrunęła. Drogi
Billy, zamartwiałem się o niego.

— Billy? — zapytał Jupiter. — Czy to imię pańskiej papugi?

— Tak jest. Billy Shakespeare, zdrobnienie od William Shakespeare.
— A co z tym wołaniem o pomoc? — zapytał Pete. —Dochodziło Z tego domu było to...
— Podejrzane. Naturalnie — dokończył pan Fentriss. — To był Billy. Ten nieznośny szelma

jest również czymś w rodzaju aktora. Uczyłem go udawania, że jest więźniem za prętami klatki,
rozumiecie, i on zabawiał się wołaniem o pomoc.

— Czy możemy zobaczyć Billy’ego? — poprosił Jupiter. — Musi być bardzo

utalentowanym ptakiem.

— Przykro mi — pan Fentriss nachmurzył się — ale Billy był tak nieznośny, że tuż przed

waszym przyjściem zakryłem chustą jego klatkę. To go ucisza. Gdybym teraz odkrył klatkę,
zacząłby znowu swoje.

— Sądzę więc, że nie ma tu dla nas nic do roboty — Jupiter był rozczarowany. — Pójdziemy

już. W każdym razie cieszę się, że pana papuga wróciła.

— Dziękuję ci, mój chłopcze — odparł pan Fentriss. — Zachowam waszą wizytówkę. Jeśli

tylko natknę się na jakąś tajemnicę, wymagającą dochodzenia, zawiadomię Trzech Detektywów.

Odprowadził chłopców do drzwi. Jupiter i Pete ruszyli ścieżką wijącą się wśród zarośli

ogrodu.

— Muszę wyznać, że jestem rozczarowany — powiedział Jupiter. — Sprawa zaczęła się tak

obiecująco: samotny dom, wołanie o pomoc, przerażający gruby człowiek... miałem wielkie
nadzieje.

— Wyżej wymieniona opinia jest niekoniecznie podzielana przez Drugiego Detektywa —

oświadczył Pete. — Mnie wystarczyłoby samo polowanie na zaginioną papugę. Nie potrzebuję
krzyków wzywających pomocy i przerażających grubasów. Zacznijmy pracę od czegoś prostego,
stopniowo dojdziemy do bardziej emocjonujących sytuacji.

— Masz rację — zgodził się Jupe, ale nie brzmiało to przekonująco.
Szli dalej w milczeniu w kierunku drogi. Była to kręta ulica biegnąca przez starą i zaniedbaną

część Hollywoodu. Stały przy niej rozrzucone z dala od siebie duże domy, które powoli
zmieniały się w rudery, gdyż ich właścicieli nie stać było na to, by o nie zadbać. Na skraju ulicy
czekał na nich ozdobiony złoceniami rolls-royce. Jupiter miał prawo korzystać z tego
wspaniałego pojazdu oraz z usług Worthingtona, angielskiego szofera przez trzydzieści dni. Była
to nagroda za zwycięstwo w konkursie.

— Wracamy do domu — zwrócił się Jupiter do Worthingtona, kiedy usadowili się na tylnym

siedzeniu starego, ale luksusowego samochodu. — Papuga odnalazła się sama.

— Doskonale, panie Jones — odparł szofer z wyraźnym angielskim akcentem. Kiedy

manewrował przy zawracaniu, Jupiter patrzył przez szybę samochodu na ogród pana Fentrissa.
Dom schowany był poza palmami i kwitnącymi krzewami.

— Pete — powiedział nagle — przypatrz się uważnie temu widokowi. Coś jest nie tak i nie

mogę uchwycić co?

— Jakiemu widokowi? — zapytał Pete. — Masz na myśli ogród?
— Ogród, podjazd, całe otoczenie. Mam wyraźne uczucie, że coś jest nie w porządku, ale nie

wiem, na czym to polega.

— Chcesz powiedzieć, że coś się nie zgadza i nie możesz ustalić co?
Jupiter skinął głową, skubiąc dolną wargę. Nieodmiennie był to znak, że jego umysł pracuje

na najwyższych obrotach. Pete przyglądał się okolicy, i nie mógł zauważyć nic niewłaściwego
poza tym, że wymagała pracy ogrodnika dniem i nocą przynajmniej przez miesiąc, żeby
przywrócić jej właściwy wygląd. Patrzył na podjazd przykryty liśćmi palmowymi. Były
zmiażdżone przez samochód, który musiał niedawno tędy przejechać, ale nie miało to chyba
znaczenia.

— Nie widzę nic szczególnego — zdecydował.
Jupiter zdawał się go nie słyszeć. Wpatrywał się w coś przez tylne okno odjeżdżającego

samochodu i skubał wargę, myśląc z natężeniem. Minęli już z dziesięć przecznic, gdy odwrócił
się nagle i krzyknął:

— Panie Worthington! Musimy wrócić. Szybko!
— Doskonale, panie Jones — szofer zręcznie zawrócił wielki samochód. — Jedziemy z

powrotem.

— Co cię ugryzło, Jupe? — zdziwił się Pete. — Dlaczego wracamy?
— Ponieważ wiem już, co jest nie w porządku — twarz Jupitera płonęła z podniecenia. —

Do domu pana Fentrissa nie prowadzą druty telefoniczne.

— Nie ma drutów telefonicznych? — Pete starał się odgadnąć, do czego zmierza jego

przyjaciel.

— Są elektryczne, ale nie ma telefonicznych — powiedział Jupiter. — A pan Fentriss

oświadczył, że pan Hitchcock uprzedził go telefonicznie o naszym przyjściu. To było kłamstwo.
A jeśli tak, prawdopodobnie wszystko, co mówił, było kłamstwem.

— Kłamstwo? — Pete potrząsnął głową. — Dlaczego by kłamał?
— Ponieważ nie jest panem Fentrissem! — wykrzyknął Jupiter. — Jest oszustem. Pan

Fentriss to ten, który krzyczał wzywając pomocy!

ROZDZIAŁ 2

Jąkająca się papuga

RolIs-royce pędził wzdłuż krętej ulicy. Przebyli już niemal całą powrotną drogę, gdy

zobaczyli mały, czarny samochód wytaczający się z podjazdu przed nimi. Skręcił w ich stronę i
szybko nabierając prędkości, śmignął tuż obok. Zdążyli zauważyć mężczyznę za kierownicą.

Był to bardzo gruby człowiek, noszący wielkie okulary. Nie widzieli jego twarzy, gdyż

odwrócił ją w drugą stronę.

— To był pan Fentriss! — krzyknął Pete.
— Poprawka. To był człowiek, który udawał, że jest panem Fentrissem — powiedział

Jupiter. — Nie możemy pozwolić mu uciec. Proszę jechać za nim, panie Worthington!

— Tak jest — szofer zahamował i zaczął zawracać.
Pete patrzył z powątpiewaniem za szybko znikającym małym samochodem.
— Co zrobimy, gdy go złapiemy? — zapytał. — Nie mamy żadnych dowodów przeciw

niemu. Poza tym, prawdziwy pan Fentriss może potrzebować naszej pomocy.

Jupiter zawahał się, rozdarty między pragnieniem ścigania uciekającego oszusta, a chęcią

niesienia pomocy komuś, kto może jej potrzebować. Wreszcie skinął głową.

— Masz rację, przede wszystkim musimy sprawdzić, czy nic się nie stało panu Fentrissowi.

Proszę jechać do jego domu —zwrócił się do Worthingtona.

Jechali, więc naprzód, nie zawracając, aż do drogi wjazdowej do domu pana Fentrissa, z

której przed chwilą wyjechał czarny samochód.

Worthington skręcił w nią, zwalniając na wąskiej drodze wśród drzew palmowych i krzaków,

które ocierały się o boki dużego samochodu. Dotarli wreszcie na tyły starego domu, gdzie Pete i
Jupiter byli jeszcze kilka minut temu.

— Pete — odezwał się Jupiter — ten samochód, który nas minął, był zagraniczny, czy

zauważyłeś jakiej marki?

— To był dwudrzwiowy sportowy ranger, bardzo dobry angielski samochód — odparł Pete

— prawie nowy. Miał kalifornijską rejestrację. Nie zapamiętałem numeru, wiem tylko, że
kończy się na trzynaście.

— Może pan zauważył numer rejestracyjny, panie Worthington? — zapytał Jupiter.
— Przykro mi — odparł szofer — byłem skoncentrowany na prowadzeniu samochodu i nie

przyglądałem się dokładnie. Zauważyłem tylko, że był to ranger i miał czerwone obicia
wewnątrz.

— No, w każdym razie coś wiemy. Uporamy się później ze znalezieniem grubasa i jego

samochodu — powiedział Jupiter wyskakując z rollsa. — Teraz chodźmy zobaczyć, czy
prawdziwy pan Fentriss jest w środku.

Idąc za nim, Pete zastanawiał się, jak Jupe ma zamiar odszukać samochód wśród miliona

innych w Południowej Kalifornii. W jakiś jednak sposób odczuwał pewność, że Jupiter da sobie
radę.

Nagie Pete i jego przyjaciel stanęli jak wryci. Ze starego, ponurego domu dobiegł ponownie

krzyk.

— Pomocy! — głos był słaby i zdyszany. — Proszę, niech mi ktoś pomoże. Pomocy...

szybko... nim...

Głos zamarł.

— To brzmi, jakby ktoś umierał! — Pete oddychał szybko. — Chodźmy!
Przemierzył susami przestrzeń dzielącą go od drzwi. Były uchylone, jakby gruby mężczyzna

w pośpiechu nie zdążył ich zamknąć.

Weszli, mrużąc oczy, by je przyzwyczaić do półmroku. Przez chwilę stali, słuchając. Żaden

dźwięk nie zakłócał ciszy, poza słabym trzaskiem starych desek.

— Byliśmy w tamtym pokoju — Jupiter wskazał drzwi w głębi holu. — Sprawdźmy lepiej

drugą stronę domu.

Pobiegli przez holi otworzyli drzwi po prawej stronie. Weszli do dużego, staromodnego

pokoju bawialnego z olbrzymią wnęką okienną.

— Kto... to? — słaby głos zdawał się dobiegać z wielkiej rośliny ozdobnej stojącej we

wnęce. Fioletowy kwiat kołysał się w górę i w dół i Pete odniósł dziwne wrażenie, że to on mówi
do nich.

— Czy... ktoś przyszedł? — zdawał się pytać kwiat.
Wtedy Pete zobaczył coś zwalonego bezładnie za olbrzymią donicą, w której rósł kwiat,

niemal ukrytego pod opadającymi ku podłodze liśćmi.

— Tędy! — krzyknął.
W paru susach dopadł donicy i klęknął nad bardzo wynędzniałym, chudym mężczyzną, który

leżał na boku, miał związane ręce i nogi i zakneblowane usta.

Wszystko w porządku panie Fentriss — powiedział. —Zaraz pana rozwiążemy.
Węzły okazały się zupełnie luźne i usunęli je szybko. Pan Fentriss sam pozbył się już knebla.

Przy pomocy Pete’a i Jupitera doszedł do skórzanej kanapy i wyciągnął się na niej.

— Dziękuję, chłopcy — szepnął. — Za chwilę pozbieram siły.
Jupiter, bardzo poważny przysunął krzesło i usiadł na nim.
— Panie Fentriss — powiedział — sądzę, że powinniśmy zawiadomić policję.
Mężczyzna robił wrażenie zatrwożonego.
— Nie, nie! — zawołał. — Poza tym to niemożliwe. Nie mam telefonu.

— Możemy zatelefonować z samochodu. Mamy tam zainstalowany telefon.
— Nie — odmawiał uparcie pan Fentriss. Przekręcił się na bok i podparł na łokciu, by

spojrzeć na Jupitera. — Kim jesteście? Jak to się stało, że znaleźliście się tutaj?

Jupiter wręczył mu jedną z kart wizytowych Trzech Detektywów i wyjaśnił, że przysłał ich

pan Hitchcock.

— To bardzo miło ze strony Alfreda — powiedział pan Fentriss.

— Czy jest pan pewien, że nie chce pan dać znać na policję? — zapytał Jupiter. —

Naturalnie, jeśli pragnie pan odzyskać swoją papugę, Trzej Detektywi są na pańskie usługi.
Jednakże został pan napadnięty, związany i...

— Nie! — przerwał mu pan Fentriss. — Będę szczęśliwy, jeżeli podejmiecie się rozwiązać

mój problem. Czuję, że mogę wam zaufać. Byłem już na policji. Najpierw powiedzieli, że
papuga prawdopodobnie sobie odfrunęła, potem, kiedy się upierałem, twierdzili, że będąc
aktorem szukam rozgłosu.

— Rozumiem, proszę pana — skinął głową Jupiter. —Mogli sadzić, ze jest to próba robienia

sobie reklamy.

— Tak, mój chłopcze — pan Fentriss odprężył się. —Tak więc bez policji. Musicie mi to

przyrzec.

Przyrzekli i Jupiter poprosił o wszystkie fakty związane z zaginioną papugą.
— Byłem bardzo przywiązany do Billy’ego — powiedział pan Fentriss. — Jego pełne imię

brzmi Billy Shakespeare. Oczywiście wiecie, kto to był William Shakespeare.

— Tak, proszę pana — odparł Jupiter. — Największy dramatopisarz świata. Urodzony w

Anglii w 1564 roku, zmarł w 1616. Jego sztuki są wciąż wystawiane na całym świecie. „Hamlet”
jest chyba najbardziej znaną.

— Wiele razy grałem Hamleta — pan Fentriss ożywił się. —Och, odniosłem w tej roli wielki

sukces. — Położył jedną rękę na piersi, wyciągając drugą przed siebie. — „Być albo nie być, oto
jest pytanie” — powiedział głębokim głosem. — To wers z „Hamleta” — zwrócił się do
chłopców — zapewne najbardziej znany ze wszystkich, które napisał Shakespeare. Moja papuga
zwykła go cytować. Powtarzała słowa w kółko.

— Pańska papuga cytowała Shakespeare’a? — zapytał Pete. — To musiał być bardzo

wykształcony ptak.

— O, z pewnością. Deklamował to z doskonałym brytyjskim akcentem, z jednym tylko

błędem, a poza tym biedny ptak się jąkał.

— Jąkał się? — zapytał Jupiter.
— W jego wykonaniu ten wers brzmiał tak: „Być czy-czy-czy nie b-być, oto jest pytanie”. —

mówił pan Fentriss.

Jupiterowi oczy zabłysły żywym zainteresowaniem
— Słyszałeś, Pete? Czy kto kiedykolwiek słyszał o jąkającej się papudze? Czuję, że będzie to

niezwykle interesująca zagadka.

Pete miał również to uczucie. Czuł, że Jupe ma rację.
Pan Fentnss zbierał siły, a Jupiter wypytywał go dalej o fakty. Aktor miał papugę od trzech

tygodni. Kupił ją od domokrążcy, niewielkiego człowieczka, mówiącego z meksykańskim
akcentem i jeżdżącego małym wozem zaprzężonym w osła.

— Musimy wiedzieć możliwie wszystko, proszę pana —mówił Jupiter. — Jak to się stało, że

ten domokrążca trafił do pańskiego domu?

— Może pa
nna Irma Waggoner przysłała go. Mieszka parę domów dalej. Kupiła od niego papugę i kiedy

usłyszała, że deklamuje Shakespeare’a, była pewna, że mnie to zainteresuje Przysłała go więc
tutaj.

— Rozumiem — Jupiter skubał dolną wargę. — Czy sprzedawanie papug było stałym

zajęciem tego domokrążcy?

— Nie wiem, doprawdy — Pan Fentriss był niezdecydowany. — Kiedy go zobaczyłem, miał

na wózku tylko dwie klatki. Jedną z Billym. W drugiej był jakiś osobliwy, ciemnawy ptak,
podobno rzadki okaz czarnej papugi. Ale ja jestem pewien, że niczego takiego nie ma.
Domokrążca mówił jeszcze, że nikt nie chce kupić ptaka, bo wygląda na chorego.

— Czy przedstawił się panu lub może miał tabliczkę z nazwiskiem na swoim wozie?
— Nie — aktor potrząsnął głową. — Był w łachmanach zanosił się kaszlem i widziałem, że

bardzo mu zależy na sprzedaniu papugi. Kupiłem ją tylko za piętnaście dolarów. Rozumiesz, nikt
inny jej nie chciał z powodu tego jąkania.

— I był to zwykły, dwukołowy wózek z osłem — zapytał Jupiter.

— Tak jest, w dodatku wymagający odmalowania. Ciągnięty był przez małego osła, na

którego właściciel wołał Pablo. To wszystko, co mogę wam powiedzieć.

— Myślisz, że on kradł te papugi, Jupe? — zapytał Pete.

— Wątpię, żeby sprzedawał je tak otwarcie, gdyby były kradzione — powiedział Jupiter w

zamyśleniu. — Jednakże jest oczywiste, że nie był pierwszym właścicielem Billy’ego i nie on go
trenował.

— Jak to wykombinowałeś?

— Proste. Pan Fentriss mówi, że Billy miał brytyjski akcent. Człowiek, który go sprzedawał

miał akcent meksykański.

— Ach, rzeczywiście — Pete miał ochotę kopnąć się w kostkę za przegapienie tego faktu.
— A teraz, czy zechciałby pan powiedzieć nam wszystko o okolicznościach zaginięcia

papugi? — zwrócił się Jupiter do gospodarza.

— A więc, chłopcze, jakieś trzy dni temu poszedłem na wieczorny spacer. Zostawiłem drzwi

i okno otwarte. Kiedy wróciłem, Billy’ego już nie było. Na moim podjeździe zobaczyłem ślady
opon, a ja nie mam samochodu. Jestem przekonany, że pod moją nieobecność ktoś podjechał pod
dom, wszedł do środka i ukradł papugę. A policja twierdzi, że odfrunęła — ironia drżała w
głosie aktora. — Czy słyszeliście kiedykolwiek, żeby papuga odfrunęła zabierając ze sobą
klatkę?

— Nie, proszę pana — przyznał Jupiter. — Teraz, skoro mamy już wszystkie dane dotyczące

papugi, proszę nam powiedzieć, możliwie dokładnie, co zdarzyło się dzisiaj. Czego chciał gruby
mężczyzna i jak doszło do tego, że pana związał.

— Ten łotr! — wykrzyknął aktor. — Najpierw powiedział, że nazywa się Claudius i jest z

policji. Twierdził, że przysłali go, by mi pomógł w odnalezieniu papugi. Zadał mi mniej więcej
te same pytania co ty i dałem mu te same odpowiedzi. Następnie spytał mnie, czy znam kogoś w
sąsiedztwie, kto również kupił papugę od meksykańskiego domokrążcy, i podałem mu nazwisko
panny Waggoner. To go bardzo zainteresowało. Zapytał potem, co mówiła moja papuga, na co
odrzekłem, że opowiadałem już o tym na policji. To go nieco zmieszało, ale powiedział, że
chciał po prostu sprawdzić, więc powtórzyłem mu, co Billy zawsze mówił: „Mam na imię Billy
Shakespeare. Być czy nie być, oto jest pytanie”. To podekscytowało go jeszcze bardziej i
zanotował te słowa starannie.

— Przepraszam pana — wtrącił Pete — nie powiedział mu pan, że Billy się jąka?
— Nie — pan Fentriss przesunął ręką po czole. — Obawiałem się, że policja będzie się

śmiała z pomysłu, iż papuga może się jąkać.

— Pan Claudius był jednak bardzo zainteresowany tym, co mówił Billy — zauważył Jupiter.

— Czy coś jeszcze może nam pan powiedzieć?

— Nie sądzę — potrząsnął głową aktor. — Ach tak. Jedną dziwną rzecz. Ten człowiek, pan

Claudius, zapytał mnie, czy domokrążca miał jeszcze jakieś inne papugi do sprzedania.
Wspomniałem ciemnego ptaka, który wyglądał na chorego, i to go niebywale podekscytowało.
Wykrzyknął: „To musi być Sinobrody”. Wzbudziło to moją podejrzliwość. Zacząłem dochodzić
do wniosku, że pan Claudius wcale nie jest z policji.

— Przepraszam — Jupiter zajrzał do swoich notatek —zapomniałem zapytać, jak wygląda

pańska papuga. Jaki to rodzaj? Pan wie, jest wiele odmian tych ptaków.

— Nic na ten temat nie wiem. Billy ma głowę i pierś w pięknym, żółtym kolorze.
— A co zaszło, kiedy Claudius zorientował się, że nie dowierza mu pan?
— Wtedy stawiłem mu czoła. — Wstał wyprostowany, wyciągając rękę teatralnym gestem:

— „Pan nie jest z policji” —zacytował samego siebie głębokim, dramatycznym głosem. —
„Sądzę, że jest pan nikczemnym łotrem, który ukradł mojego Billy’ego. Proszę go natychmiast
zwrócić albo porachuję się z panem”. Oto, co powiedziałem.

— A potem? — spytał Jupiter.
— Potem usłyszeliśmy hałas na zewnątrz. Pan Claudius doskoczył do okna. Najwidoczniej

zobaczył was, chłopcy, zbliżających się do domu. Może myślał, że jest z wami policja.
Błyskawicznie obezwładnił mnie. Wołałem o pomoc, ale on mnie związał, zakneblował mi usta i
wybiegł z domu. Potem leżałem tu, aż przyszliście z pomocą. Nic z tego nie rozumiem, ale

doprawdy pragnę odzyskać Billy’ego. Czy sądzicie, że uda się wam go odnaleźć?

— Trzej Detektywi dołożą wszelkich starań — oświadczył Jupiter.
Następnie, zebrawszy już wszystkie informacje, pożegnali się i wrócili do samochodu. Gdy

się zbliżyli, Worthington przerwał polerowanie rollsa i zapytał:

— Do domu, panie Jones?
— Chyba tak — zgodził się Jupiter, a kiedy ruszyli długą, wijącą się drogą wyjazdową,

zwrócił się do Pete’a. — Myślę, że prawie na pewno pan Cladius ukradł Billy’ego
Shakespeare’a. Wrócił tu, bo potrzebował dalszych informacji. Najpierw, więc musimy odszukać
pana Claudiusa.

— Ja wolałbym nie — powiedział Pete. — Wyglądał na człowieka, który może użyć

prawdziwego pistoletu równie łatwo jak tej zapalniczki do cygar. Poza tym, jak można go
odnaleźć?

— Rozważę ten problem — odparł Jupiter. — Musi być jakiś sposób... panie Worthington,

proszę uważać.

Ostrzeżenie nie było potrzebne. Worthington zauważył już nowy, szary czterodrzwiowy

samochód, wjeżdżający w drogę podjazdową prosto na nich, i skręcił ostro kierownicę. Rolls-
royce wrył się w stary zaniedbany klomb w chwili, gdy mały mężczyzna o bystrych oczach,
siedzący za kierownicą nadjeżdżającego ze zgrzytem hamulców i piskiem opon samochodu,
czynił nadludzkie wysiłki, aby uniknąć zderzenia.

ROZDZIAŁ 3

Zaginięcie Małej Bo~Peep

1

Oba auta zatrzymały się. Zderzak czterodrzwiowego samochodu dzieliły centymetry od

lśniącej powierzchni pięknego rolls-royce’a. Worthington szybko, ale z wrodzoną elegancją wy-
sunął się z siedzenia kierowcy i stanął twarzą w twarz z małym człowiekiem, który wysiadł już
ze swego samochodu.

— Dlaczego nie patrzysz, gdzie jedziesz, ty wielka małpo! —krzyczał mały mężczyzna.
Worthington wyprostował się na całą swą pokaźną wysokość.
— Mój panie — powiedział — ja opuszczałem tę nieruchomość z umiarkowaną prędkością.

Pan pędził nierozważnie. Gdyby uszkodził pan ten samochód, stałoby się to całkowicie z pana
winy.

Worthington mówił ze spokojem i przekonaniem, więc mały mężczyzna w nowym,

wyglądającym pretensjonalnie ubraniu, cofnął się o krok.

— Uważaj! — warknął. — Nie zniosę zuchwałych uwag od służącego.
— Nie nazywaj mnie służącym, bo oberwiesz — Worthington sięgnął, by chwycić małego

mężczyznę za klapy i potrząsnąć nim.

Tamten szybkim ruchem wsunął rękę pod marynarkę. W tym momencie otworzyły się tylne

drzwi samochodu i wysiadł średniego wzrostu mężczyzna, bardzo kosztownie ubrany. Miał
czarne wąsiki i niewielkie znamię w kąciku ust.

— Adams! — zawołał. — Wracaj do samochodu!

Jego głos był szorstki i rozkazujący, z lekkim francuskim akcentem.
Kierowca zawahał się, po czym naburmuszony wrócił do auta, gdzie siedział, obserwując

scenę, trzeci człowiek: potężny i brzydki. Mężczyzna mówiący z francuskim akcentem podszedł
do Worthingtona.

— Przepraszam za nierozważność mojego kierowcy —powiedział. — Na szczęście ten

wspaniały samochód nie został uszkodzony Nigdy bym sobie nie darował, gdybym rozbił taki
pojazd. Czy mogę teraz rozmawiać z pańskim chlebodawcą?

Do tej pory wypadki rozwijały się tak szybko, że ani Jupiter, ani Pete nie podjęli żadnego

działania. Teraz Jupiter wysiadł z rolka.

— Pan chciał ze mną mówić? — zapytał.
Mężczyzna był zaskoczony.
— Ty... ach... ty jesteś właścicielem tego rolls-royce’a?
— W tej chwili tak — powiedział Jupiter niedbale. Dzięki aktorskim doświadczeniom z

dzieciństwa umiał się znaleźć w każdej sytuacji. — Może zmienię go niebawem.

— Aha — mężczyzna zawahał się. — Jeśli wolno spytać, czy jesteś przyjacielem pana

Fentrissa, którego właśnie chcę odwiedzić?

— Sądzę, że można nas nazwać przyjaciółmi — odparł Jupiter, a przyglądający mu się Pete

musiał podziwiać jego nonszalancję. Jupe wiedział, jak rozmawiać z dorosłymi. — Właśnie
byliśmy u niego z wizytą.

— Możesz mi więc z pewnością powiedzieć, jak się miewa jego papuga, Billy Shakespeare?
— Dotychczas nie odnaleziona Pan Fentriss jest tym wielce zatroskany.

1

Mała Bo-Peep

—

postać z popularnej angielskiej bajki Mama gęś”.

— Nie odnaleziona? — twarz mężczyzny pozostała bez wyrazu. — Jakże mi przykro. Wciąż

nie ma po niej śladu?

— Najmniejszego Właśnie jesteśmy w drodze na policję, by zapytać, jakie zrobiła postępy.

Czy mamy im powiedzieć, że jest pan gotów przyjść z pomocą w odnalezieniu papugi?

— Ach, nie, nie — mężczyzna zdawał się być zaalarmowany słowem „policja”. — Nie ma

potrzeby wspominać im o mnie. Jestem po prostu przyjacielem, który wpadł zapytać o Billy’ego.
Ale skoro jeszcze się nie znalazł, nie będę nawet niepokoił pana Fentrissa. Mam doprawdy
nadzieję, że odzyska swego ptaka. No, musimy już jechać.

Nie podając swego nazwiska, dobrze ubrany mężczyzna mówiący z francuskim akcentem,

wsiadł do samochodu.

— Adams! — powiedział ostro. — Proszę mnie zawieźć z powrotem do hotelu.
— Tak, proszę pana — mruknął kierowca, rzucił krzywe spojrzenie Worthingtonowi i

wycofał samochód z drogi wjazdowej. Po chwili wszyscy zniknęli.

— Muszę powiedzieć, że zapanował pan doskonale nad sytuacją — stwierdził Worthington,

kiedy Jupe wsiadł do limuzyny. — Jestem z pana dumny.

— Dziękuję — odparł Jupiter.
— Słuchaj, chciałbym wiedzieć, o co tu chodziło — powiedział Pete. — Ci ludzie w

samochodzie to byli twardzi klienci tacy, których wolałbym nie spotkać w ciemnej uliczce. Jak
tyś ich odstraszył?

Jupiter wziął głęboki oddech i powrócił do swego zwykłego, chłopięcego i nieco grubawego

wyglądu.

— To był blef — powiedział. — Wydawało mi się, że wzmianka o policji zaniepokoi ich,

skłamałem więc, że właśnie tam jedziemy.

— Pewnie — Pete skinął głową. — Widziałem to. Ale...
— Ten kierowca, Adams, miał prawdopodobnie broń — powiedział Jupiter. — Widziałeś,

jak zaczął po nią sięgać? Wyraźnie jest to typ nawykły do przemocy.

— Broń? I nawykły do używania jej? — Pete nerwowo przełknął ślinę.
— Jego pracodawca powstrzymał go — ciągnął Jupiter. —To typ z wysoką klasą. Ciekaw

jestem, dlaczego zatrudnia rewolwerowca do prowadzenia samochodu.

— Ciekawi mnie — odparł Pete — dlaczego musimy mieć do czynienia Z takimi typami.

Wszystko, co zamierzaliśmy zrobić, to odnaleźć zaginioną papugę.

— To prawda — zgodził się Jupiter.

— Jak dotąd wpadliśmy na strasznego, grubego faceta, człowieka z cudzoziemskim

akcentem, który najął bandytę w charakterze swego kierowcy, i słyszeliśmy o tajemniczym
meksykańskim domokrążcy. W dodatku wszyscy ci ludzie interesują się tym samym ptakiem.

— Wszyscy, oprócz domokrążcy — zauważył Jupiter. —Skoro go sprzedał, nie jest nim

zainteresowany.

— Ale dlaczego? — Pete był zdezorientowany. — Co jest takiego w tej jąkającej się

papudze, że tak bardzo chcą ją mieć? Te wszystkie podejrzane typy są gotowe nawet ją ukraść.

— Nie wątpię — odparł Jupiter — że z biegiem czasu nasze dochodzenie ujawni odpowiedź.

W tej chwili mam kompletny chaos w głowie.

— Jesteśmy więc obaj w tym samym stanie — mruknął Pete. — Jeśli chcesz wiedzieć, co

myślę...

— Co się stało, panie Worthington? — przerwał Jupiter.
— Ktoś jest na drodze — odpowiedział szofer. — Jakaś pani, która, zdaje się, coś zgubiła.
Wziąwszy zakręt Worthington zatrzymał samochód, gwałtownie hamując. Chłopcy wyjrzeli

przez okno.

Na drodze, nie zważając na ruch uliczny, stała mała, pulchna kobieta. Wpatrywała się w

krzewy, nawołując:

— Tutaj Ślicznotko, tutaj. Chodź do Irmy. Mam dla ciebie pestki słonecznika.
— Ktoś jest w kłopotach — powiedział Jupiter. — Zobaczymy, czy możemy pomóc.
Wysiedli z samochodu i zbliżyli się do kobiety, która wciąż przepatrywała gęste krzaki

wzdłuż ulicy i wyciągała z nadzieją rękę z pestkami słonecznika.

— Przepraszam — odezwał się Jupiter. — Czy pani coś zgubiła?
— Tak, tak — kobieta mówiąc przekrzywiała głowę w ptasi sposób i głos jej przypominał

świergot ptaka. — Mała Bo-Peep zaginęła i nie wiem, gdzie jej szukać. Nie widzieliście jej? Czy
widzieliście Małą Bo-Peep?

— Nie, proszę pani — odparł Jupiter. — Czy Mała Bo-Peep to papuga?
— Ależ tak — kobieta popatrzyła na niego ze zdziwieniem. — Jak, na Boga, się domyśliłeś?
Jupiter wyciągnął jedną z ich kart wizytowych.
— Jesteśmy detektywami — powiedział — Wydedukowałem, ze szuka pani papugi,

ponieważ postawiła pani na trawie, na skraju tych krzaków, klatkę papugi i stara się pani zwabić
ptaka jego ulubionym ziarnem — pestkami słonecznika.

Pete również potrafiłby to wywnioskować, ale kobiecie wydawało się to niezwykłe. Po kilku

okrzykach zaprosiła ich do swego domu, by porozmawiać o dziwnym zniknięciu Małej Bo-Peep.

— Proszę na nas poczekać — zawołał Jupiter do Worthingtona.
Wraz z Petem poszli za kobietą, ścieżką wykładaną cegłami, do małego domku, ukrytego za

parawanem drzew bananowych.

— Panno Waggoner — zwrócił się Jupiter do kobiety, kiedy usiedli w jej małym saloniku —

czy kupiła pani Małą Bo-Peep parę tygodni temu od domokrążcy mówiącego z silnym akcentem
meksykańskim?

— Ależ tak — oczy panny Waggoner rozszerzyły się w zdumieniu. — Wiesz to także i

nawet znasz moje nazwisko. Musicie być świetnymi detektywami.

— To tylko kwestia zestawienia z sobą pewnych informacji —odparł Jupiter. — Pan Fentriss

napomknął o pannie Irmie Waggoner, a pani wołała Bo-Peep, by przyszła do Irmy. Tak więc, jak
pani widzi, miałem wszelkie potrzebne informacje.

— Wiele ludzi zna fakty — powiedziała panna Waggoner — a nie potrafi ich należycie

połączyć. Poznanie faktów to tylko połowa pracy. Ale czyżby biedny pan Fentriss nie odnalazł
jeszcze swojego Billy’ego?

— Jeszcze nie, proszę pani. Nie może go odnaleźć —odezwał się Pete — ale staramy się mu

pomóc. Czy może nam pani powiedzieć, jak to się stało, że pani papuga zniknęła?

— Wyszłam tylko do sklepu. Nie miałam już słonecznika Mała Bo-Peep tak go lubi. A na

drodze o mało nie przejechał mnie mały, czarny samochód, który nagle wyskoczył zza zakrętu.
Mój Boże, jak też ci ludzie dzisiaj jeżdżą!

Pete i Jupiter wymienili spojrzenia. Obaj pomyśleli to samo, gdy panna Waggoner

wspomniała mały, czarny samochód. Pan Claudius odjechał w tym właśnie kierunku, kiedy go
po raz ostatni widzieli.

— Poszłam jednak dalej — ciągnęła swą opowieść panna Waggoner — i kupiłam nasiona

słonecznika. Spacerowałam trochę w drodze powrotnej, było tak słonecznie. Kiedy wróciłam do
domu, zastałam drzwiczki klatki szeroko otwarte, a moje małe kochanie przepadło. Pomyślałam,
że musiałam zostawić klatkę otwartą i Bo-Peep wyfrunęła, i może być gdzieś W ogrodzie.
Właśnie na nią polowałam, kiedy nadeszliście.

— Czy widziała pani później ten samochód, który o mało pani nie potrącił?
— Och, nie — potrząsnęła głową. — Skręcił kawałek dalej i znikł za tymi drzewami i

krzewami. Mój Boże, chyba nie przypuszczacie, że ten grubas, który nim jechał, ukradł Bo-
Peep?

— Bardzo się obawiam, że tak — odpowiedział Jupiter. —Myślimy także, że to on ukradł

Billy’ego pana Fentrissa.

— Och, mój Boże! — wykrzyknęła bezradnie panna Waggoner. — Co za człowiek bez serca.

Ale dlaczego zadawać sobie tyle trudu, żeby kraść papugi? Mógł je sobie po prostu kupić.

Akurat to samo chciałby wiedzieć Pete. Jupiter jednak nie dał odpowiedzi na to pytanie.
— Jak dotąd jest to tajemnicą, proszę pani — powiedział. —Czy Mała Bo-Peep umiała

mówić?

— Och, oczywiście. Mówi: „Bo-Peep Mała swe owieczki postradała, gdzie to znaleźć, nie

wiedziała. Idź do Sherlocka Holmesa”. Czy to nie dziwne nauczyć czegoś takiego papugę?

— Tak, proszę pani — przyznał Jupiter. — Czy mówiła to z brytyjskim akcentem?
— O tak, z bardzo starannym. Jakby była uczona przez wykształconego Anglika.
Jupiter zapisał to wszystko dla Boba Andrewsa, który prowadził ich dokumentację.
— Jestem pewien — zwrócił się do panny Waggoner, kiedy skończył pisać — że gruby

mężczyzna, który przedstawił się jako pan Claudius, wśliznął się do domu pod pani nieobecność
i ukradł Małą Bo-Peep. Powinna pani dać znać na policję.

— Na policję? O mój Boże, nie! — wykrzyknęła panna Waggoner. — Musiałabym przejść

całą tę drogę do miasta ... och, nie, wy musicie mi pomóc! Proszę, zgódźcie się — patrzyła na
nich błagalnie bardzo zmartwiona.

— Doskonale, proszę pani — powiedział Jupiter. — Jestem pewien, że pan Claudius ma obie

papugi, możemy więc prowadzić dochodzenia równocześnie.

— Och, jestem wam tak wdzięczna. Już czuję się lepiej.
— Jeszcze jedno pytanie — przypomniał sobie Jupiter. —Czy kupiła pani Bo-Peep od

meksykańskiego domokrążcy, który jeździ dwukołowym wozem zaprzężonym w osła?

— Tak, kaszlał okropnie i wyglądał na chorego. Było mi go żal.
— Czy dał pani jakiś rachunek?
— Ależ nie. Nie przyszło mi na myśl prosić go o to.
— Nie zauważyła pani, czy na wozie było może jego nazwisko lub adres? — wypytywał

Jupiter, ale panna Waggoner potrząsnęła głową. Nic więcej nie mogła mu powiedzieć.

Widząc, że nie zdobędą tu więcej informacji, chłopcy pożegnali się grzecznie i wyszli. Jak

tylko znaleźli się na dworze, Pete złapał przyjaciela za rękę.

— Jupe — powiedział — czy możesz mi wyjaśnić, jak zamierzasz znaleźć te dwie papugi?

Przecież mogą być teraz Bóg jeden wie gdzie. Przyznaję, że to niezwykle wyedukowane papugi,
znające Shakespeare’a i „Mamę gęś”, ale są miliony papug w dżungli, które mogą zająć ich
miejsce. Tracimy po prostu czas.

Jupiter zamyślił się.
— Czy sądzisz, że pan Claudius jest lekkomyślnym typem? — zapytał.
— No nie. Kiedy trzymał wycelowany w nas pistolet, uważałem, że to raczej twardy osobnik.
— Właśnie. Ten człowiek zadał sobie wiele trudu, żeby ukraść dwie papugi o szczególnych

imionach i niezwykłych umiejętnościach. Nie możemy na razie dociec, co nim kierowało. Ale
możemy założyć, że to były ważne powody, prawda?

— Przypuszczam — mruknął Pete. — Ale jakie mamy szanse znaleźć go kiedykolwiek?
— Jesteśmy detektywami. Jesteśmy inteligentni — zdecydowanie na twarzy Jupe’a mówiło

Pete’owi, że nic nie zmieni jego postępowania. — w dodatku... Uważaj!

Rzucił się na Pete’a i przewrócili się obaj wymachując rękami i nogami. Coś dużego i

ciężkiego przeleciało ze świstem na wysokości‚ gdzie przed chwilą była głowa Pete’a, i zaryło
się w miękką darń.

— Złaź... złaź ze mnie! — sapał Pete nie mogąc złapać oddechu, gdyż Jupiter upadł

dokładnie na jego brzuch. — Nie mogę oddychać, nie mogę... się ruszyć.

Jupiter pozbierał się i Pete wciągnął głęboki oddech. Wstał powoli, podczas gdy jego

przyjaciel podniósł jakiś przedmiot z trawy. Był to kawał czerwonej płyty glinianej takiej jak te,
które pokrywały dach domku panny Waggoner.

— Gdyby to trafiło któregoś z nas — powiedział Jupiter —bylibyśmy na dłuższy czas

unieszkodliwieni. Na szczęście, zauważyłem coś poruszającego się w krzakach tuż przedtem jak
ta płyta zaczęła na nas lecieć.

— Dzię... kuję — Pete był wstrząśnięty. — Kto to rzucił?
— Tego nie zobaczyłem. Jednakże jestem pewien, że to miało być ostrzeżenie. Ktoś sobie

nie życzy, żebyśmy szukali Billy’ego Shakespeare a czy Małej Bo-Peep.

ROZDZIAŁ 4

Czerwona Furtka Korsarza

Bob Andrews jadł kolację nie przestając spoglądać na telefon. Od momentu, kiedy wrócił do

domu z biblioteki, oczekiwał, że zadzwoni lada chwila. Bob pracował dorywczo w bibliotece,
rozkładał na półkach zwrócone książki i wykonywał inne pomocnicze prace.

Jadł już deser — krem w świetnym kruchym cieście —I chociaż właśnie wyskrobywał

ostatnie okruchy, telefon wciąż nie dzwonił. Mama Boba, przystojna, szczupła
szatynka‚ przechwyciła tym razem jego spojrzenie i nagle coś sobie przypomniała.

— Och, mój Boże! — zawołała. — Zupełnie zapomniałam, mam wiadomość dla ciebie.

Telefonował twój przyjaciel Jupiter Jones.

— Naprawdę? Co mówił? — ucieszył się Bob.
Poprzedniego dnia Jupiter przedstawił mu w zarysie ich nową zagadkę. Uzgodnili, że Trzej

Detektywi spotkają się tego wieczora w Kwaterze Głównej, jeśli Jupiter nie będzie zbyt zajęty.
Czasami musiał pomagać cioci i wujowi w składzie i nie mógł wtedy prowadzić
detektywistycznych dochodzeń.

— Zapisałam to — powiedziała pani Andrews wyciągając z kieszeni rozmaite skrawki

papieru. — W żaden sposób nie mogłabym zapamiętać. Jupiter czasami używa przedziwnego
słownictwa.

— Nie może się od tego powstrzymać — przyznał Bob. — Czyta dużo i skomplikowane

słowa wypowiada automatycznie. Poza tym, jego wuj Tytus też tak mówi. Można się do tego
przyzwyczaić.

— Być może, w każdym razie tu jest wiadomość — mama rozłożyła kawałek papieru —

Korsarza Czerwona Furtka, chodź, chodź do środka. W locie jest ptak, nasza zagadka wszak.
Wąska będziesz, ścieżko, za strzałą idź, koleżko. Doprawdy, co to za wiadomość, Robercie?
Bawicie się w układanie szyfrów?

Bob był już w połowie drogi do drzwi, ale zatrzymał się. Jeśli mama zadawała pytania,

spodziewała się otrzymać na nie odpowiedź.

— To doskonale zrozumiały język, mamo — powiedział.

— Dla mnie nie brzmi doskonale zrozumiale.
— To tylko brzmi jak szyfr — tłumaczył Bob. — Chodzi o to, że kiedy ktoś obcy usłyszy

naszą wiadomość, nie będzie mógł jej zrozumieć.

— I ja jestem kimś obcym? Twoja matka?

— O rany, mamo, nie. Jeśli cię to interesuje, mogę ci wytłumaczyć. Widzisz, utworzyliśmy

zespół detektywistyczny i właśnie dostaliśmy zagadkę do rozwikłania. Staramy się znaleźć
zaginioną papugę.

— No, to brzmi dość niewinnie — jej twarz rozpogodziła się. — Sądzę, że do tego odnosi

się „w locie jest ptak, nasza zagadka wszak”.

— Tak jest. A Czerwona Furtka Korsarza znaczy...
— Och, mniejsza z tym. Biegnij już i nie wracaj zbyt późno. Muszę wysłać zaproszenia na

ten wieczorek, który mamy w kościele w przyszłym tygodniu.

Bob wyszedł pośpiesznie i wskoczył na rower. Wciąż było jasno, czas przesunięto już na

letni. Rocky Beach było miastem rozciągniętym wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, w niewielkiej
odległości od Hollywoodu. Za nim rozciągał się obszar wysokich wzgórz. Nie tak dawno Bob

spadł z jednego z nich i roztrzaskał sobie nogę, musiał teraz nosić na niej aparat usztywniający.
Ale któregoś dnia nie będzie on konieczny, nawet już teraz mógł doskonale jeździć na rowerze.

Trzymając się bocznych ulic, z dala od ruchliwych arterii nadbrzeżnych, dotarł na tyły składu

Jonesa. Był to prawdopodobnie najbardziej malowniczy skład rupieci w kraju. Otaczał go długi i
wysoki drewniany płot. Na nim lokalni artyści, w wyrazie wdzięczności za szczodrobliwość
pana Jonesa, wymalowali różne kolorowe sceny. Całą tylną powierzchnię płotu pokrywał obraz
pożaru San Francisco w 1906 roku. Namalowano tam dramatyczne sceny płonących budynków,
pędzące wozy strażackie zaprzężone w konie i ludzi uciekających z tobołami na plecach.

Bob jechał wzdłuż płotu, rozglądając się, czy nikt go nie obserwuje, i zatrzymał się w

odległości około piętnastu metrów od narożnika. Było to miejsce, gdzie wymalowano wielki
czerwony płomień, buchający z budynku, i pieska siedzącego obok, spoglądającego smutno na
płonący dom. Chłopcy nazwali małego psa Korsarz. Jednym z jego oczu był sęk w desce płotu.

Bob wygrzebał sęk paznokciem i sięgnął palcem, by zwolnić haczyk. Wtedy trzy deski

podniosły się i mógł wprowadzić rower do środka. To była „Czerwona Furtka Korsarza”.

W płocie były cztery takie sekretne wejścia i Trzej Detektywi mogli, w razie potrzeby,

wchodzić i wychodzić niezauważeni.

Znalazłszy się za płotem, Bob zaparkował rower i opuścił się na kolana. Sterta materiałów

formowała tu coś w rodzaju pieczary. Na szczycie sterty leżała tablica z dużą czerwoną strzałką i
napisem „Biuro”. Był to ich żart, tablica rzeczywiście wskazywała kierunek do Kwatery
Głównej, czyli biura.

Bob przeczołgał się pod stertą i wyszedł na wąski korytarz między spiętrzonym po bokach

wszelkiego rodzaju złomem. Szedł krętym przejściem aż do miejsca, gdzie musiał znów opuścić
się na kolana i przeczołgać pod grubymi dechami, które zdawały się leżeć tu przypadkowo, a
faktycznie stanowiły dach Drzwi Czwartych — jednego z wejść do Kwatery Głównej. Posunął
się kawałek na czworakach i mógł znowu stanąć. Zapukał w klapę trzy razy. Klapa otworzyła się
i Bob wszedł do Kwatery Głównej. Mieściła się ona w zniszczonej dziewięciometrowej
przyczepie kempingowej, ukrytej wśród spiętrzonego wokół żelastwa i desek. Nawet pan Jones
nie wiedział, że zmienili starą przyczepę w swoją nowoczesną siedzibę, z ciemnią fotograficzną,
specjalnym laboratorium i biurem, wyposażonym w maszynę do pisania, telefon, biurko i
magnetofon. Cały ekwipunek został wyreperowany i przerobiony ze starych rupieci trafiających
do składu, z wyjątkiem naturalnie telefonu. Opłacali go z pieniędzy zarabianych pracą w
składzie.

Tak więc odbywali tutaj swe konferencje w zupełnej tajemnicy.
Jupiter siedział teraz na obrotowym krześle i żuł koniec ołówka. Pete Crenshaw rysował

machinalnie jedną papugę po drugiej.

— Cześć, Bob — odezwał się Jupiter. — Co cię zatrzymało?
— Mama zapomniała o twoim telefonie. Zresztą i tak nie dałaby mi wyjść bez kolacji. Czy to

jest supertajne zebranie?

Jupiter skinął głową.
— Z powodu cioci Matyldy — powiedział. — Sprzątała dom przez cały dzień i musiałem jej

pomagać. Teraz chciała, żebym umył wszystkie okna. Zrobię to oczywiście, ale najpierw
musimy poczynić jakieś postępy w naszych poszukiwaniach Billy’ego Shakespeare’a i Małej
Bo-Peep. Staram się ustalić linię działania dla was dwu, podczas gdy ja będę się trudni myciem
szyb.

Taki sposób mówienia był charakterystyczny dla Jupitera, który od lat czytał wszystko, co

mu wpadło w ręce. Wydawało się, że nawet myśleć nie potrafi zwięźle.

— Jesteśmy zaczopowani — powiedział Pete. — Zatkani. W szachu. Wiemy, że gruby facet

podający się za pana Claudiusa, zapewne ukradł Billy’ego i Małą Bo-Peep, ale nie mamy
żadnego pomysłu, jak go odnaleźć. Policja mogłaby odszukać jego samochód, ale oni nie
potraktują tej sprawy poważnie. Wyobraź sobie, że pójdziemy do komendanta Reynoldsa w
naszym mieście i poprosimy o pomoc w znalezieniu Shakespeare’a i Małej Bo-Peep!

— Poza tym, zarówno pan Fentriss jak i panna Waggoner żądali absolutnej dyskrecji —

dodał Jupiter. — Musimy jednak jakoś odszukać pana Claudiusa albo przyznać się do
przegranej.

— Mam pewien pomysł — powiedział Bob. — Pytajmy ludzi, czy nie widzieli samochodu

pana Claudiusa. Jeśli wypytamy odpowiednią ilość osób, trafimy na pewno na kogoś, kto
zauważył auto. A jak znajdziemy samochód, właściciel powinien być gdzieś w pobliżu.

— Ludzie są bardzo nieuważni — Jupiter miał zastrzeżenia. — Nawet naoczni świadkowie

wypadku podają sprzeczne opisy.

— Ale nie dzieci — zaprotestował Bob. — Dzieci świetnie potrafią zaobserwować wszystko,

co je interesuje. Dużo chłopców interesuje się samochodami. Jeśli zapytamy parę tysięcy
chłopców w Los Angeles i Hollywood, założę się, że znajdzie się jeden, który doskonale pamięta
samochód.

Jupiter miał wyraz twarzy wskazujący na maksymalny wysiłek umysłowy.
— To wspaniały pomysł, Bob — powiedział wreszcie.
— Naprawdę? — Bob patrzył na niego uważnie. — Naprawdę uważasz, że jest dobry?
— Niesłychanie prosty, I dlatego genialny — odparł Jupiter. — Jak powiedziałeś chłopcy

interesują się samochodami, zwłaszcza niezwykłymi. Musimy pytać tak długo, aż natrafimy na
chłopca, który widział ten samochód. Wtedy znajdziemy w pobliżu pana Claudiusa. Ale
oczywiście nie możemy osobiście pytać każdego chłopca w mieście.

— To jak chcesz to zrobić? — zapytał Pete.
Jupiter pochylił się do przodu, patrząc na nich.
— Posłużymy się systemem połączeń duch z duchem —oświadczył.

ROZDZIAŁ 5

System połączeń duch z duchem

Jupiter patrzył na nich, jakby był pewny, że rozumieją, o co chodzi. Ale Bob i Pete nie mieli

zielonego pojęcia, o czym mówił.

— Co to jest system połączeń duch z duchem? — zapytali równocześnie.
— Jest to metoda skontaktowania się z tysiącem chłopców, bez rozmowy bezpośredniej.
— A gdzie są duchy? — zapytał Bob.
— Faktycznie nie ma tu żadnych duchów — odparł Jupiter. — Jednakże chłopcy, z którymi

się skontaktujemy, nie znają nas, w każdym razie większość z nich, i my ich nie znamy. Dla nas
będą tylko głosem przez telefon. Możemy więc nazwać ich duchami. Poza tym to słowo ma
pewien smak i koloryt.

— O, z pewnością — przyznał Bob,
— W dodatku — Jupiter dopiero się rozkręcał, prowadząc swój wywód — jeśli określimy

naszych nieznanych informatorów jako „duchy”, nikt, kto nas usłyszy, nie będzie wiedział, o
czym mowa. To będzie nasz sekret.

— No, to ma sens — zgodził się Pete.
— Należy również wziąć pod uwagę — ciągnął Jupiter — że można się posłużyć moim

projektem dla skontaktowania się, w razie potrzeby, z chłopcami na całym obszarze stąd do
Atlantyku. Byłby to wtedy system połączeń od Oceanu da Oceanu. Ale taka nazwa była już
użyta przez sieć radiowo-telewizyjną. Wolę być oryginalny i nazwać nasz wynalazek systemem
połączeń duch z duchem.

— To twój pomysł, możesz go nazwać jak chcesz — powiedział Pete.
— Naturalnie — zgodził się Bob. — Ale jak to działa?
— Bardzo prosto. Ilu masz kolegów mieszkających w okolicy, Bob?
— Och, dziesięciu, może dwunastu. Dlaczego?
— Zaraz zobaczysz. A ty, Pete? Ilu chłopców znasz poza tymi, których zna Bob?
— Sześciu, siedmiu. Do czego zmierzasz?
— Chwileczkę. Ja mam jeszcze czterech do pięciu przyjaciół, których wy nie znacie. A teraz,

Pete, czy możesz jeszcze raz opisać samochód pana Claudiusa? Bob, notuj!

— Dwudrzwiowy, sportowy model rangera, kolor czarny — dyktował Pete — tapicerka z

czerwonej skóry. Prawie nowy. Miał kalifornijski numer rejestracyjny kończący się na
trzynaście.

Bob zapisał, a Jupiter dodał:
— Kierowca, który przedstawia się jako pan Claudius, jest gruby, nosi bardzo silne okulary.

Myślę, że to wystarczający opis. Teraz musimy uruchomić system połączeniowy. Oto sposób
postępowania: zatelefonuję do moich pięciu przyjaciół i zapytam, czy widzieli czarnego rangera.
Jeśli nie, poproszę ich, by z kolei oni zadzwonili do pięciu przyjaciół, przekazali opis i poprosili
by każdy z nich zatelefonował do następnych pięciu. Tę procedurę należy kontynuować, aż do
uzyskania rezultatu. Każdemu, kto otrzyma telefon, trzeba podać nasz numer telefonu.
Ktokolwiek będzie w stanie przekazać nam informację a samochodzie, zadzwoni do nas jutro o
dziesiątej rano. Czy jest to dla was jasne?

— Jupe, to jest wspaniałe! — wykrzyknął Bob.
— A niech cię! — zawtórował mu Pete. — Do rana każdy chłopiec w południowej Kalifornii

będzie szukał czarnego rangera.

— Na wszelki wypadek — powiedział Jupe — czy któryś z was widzi jakieś słabe punkty w

tym projekcie?

— Może powinniśmy ustalić jakąś nagrodę — zaproponował Pete. — Jest przyjęte

wynagradzać za informacje.

— Słusznie — przytaknął Bob — to bardziej zmobilizuje każdego do szukania.
— Doskonały pomysł — zgodził się Jupiter. — Ale co możemy ofiarować? Nie mamy dość

pieniędzy, żeby dać jakąś atrakcyjną nagrodę.

— Może ofiarować przejażdżkę rolls-roycem? — zaproponował Pete. — Każdego chłopca,

który interesuje się samochodami, ucieszy przejażdżka tak luksusowym autem. Możemy mu
nawet pozwolić zatelefonować do któregoś z przyjaciół z aparatu zainstalowanego w
samochodzie.

— Myślę, że to dobry pomysł — powiedział Jupiter.
— Bob, może ty masz jakąś propozycję?
— Tak, właśnie myślałem, że możemy pierwszemu, który zadzwoni z informacją, pozwolić

wybrać coś dla siebie w składzie. Każdy dzieciak może tu znaleźć przynajmniej tuzin
przedmiotów jakie chciałby mieć.

— To prawda — przyznał Pete. — Nie znam nikogo, kogo nie ucieszyłaby możliwość

wybrania sobie czegoś spośród tych cudownych rupieci, które zwozi tu twój wujek, Jupe.

— Ale te rupiecie nie są naszą własnością — Jupiter zmarszczył czoło. — Nie możemy

podarować komuś czegoś, czego nie mamy.

Przez chwilę zastanawiali się. Potem Pete przypomniał sobie, że pan Jones jest im winien coś

za reperację przedmiotów, które później miał okazję sprzedać. Zsumowali to wszystko i okazało
się, że w trójkę zarobili dwadzieścia pięć dolarów i trzynaście centów. Uzgodnili więc, że
nagrodą będzie przejażdżka rolls-roycem plus cokolwiek ze składu, czego wartość nie
przekracza dwudziestu pięciu dolarów i trzynastu centów.

Ustaliwszy to zabrali się do telefonowania. Jupe zadzwonił do swoich pięciu przyjaciół.

Żaden z nich nie widział czarnego samochodu, ale zgodzili się przekazać telefonicznie pytanie
następnym pięciu.

Skończywszy swoje rozmowy telefoniczne, Jupe pospieszył przez Tunel Drugi, ich główne

wejście i wyjście, by umyć okna cioci Matyldzie. Teraz telefonował Pete, potem Bob. Nie
musieli wiele wyjaśniać. Każdy chłopiec, z którym rozmawiali, w lot rozumiał, o co chodzi, i był
mile połechtany, że bierze udział w ważnym śledztwie. Bob i Pete byli przekonani, że nim
skończą ostatnią z tych rozmów, pierwsi rozmówcy przekażą już dalej ich prośbę.

Bob pozostał dłużej w Kwaterze Głównej, przepisując na maszynie notatki z

dotychczasowego przebiegu dochodzenia. Kiedy godzinę później przyszedł do domu jego matka
właśnie odkładała słuchawkę, z wyrazem zdumienia na twarzy.

— Nie rozumiem — powiedziała. — Zupełnie niesłychane.
— Co się stało, mamo? — zapytał Bob
— Starałam się zatelefonować do pań, które mają mi pomóc w zorganizowaniu wieczorku w

kościele. Dzwoniłam jak dotąd do dwunastu i nie uwierzysz, wszędzie telefon był zajęty.

Bob powstrzymał śmiech. Mógł się domyślić przyczyny.
— Czy one wszystkie mają synów w moim wieku? — zapytał.
— Tak, i nie zdziwiłabym się, gdyby dwa lub trzy telefony były zajęte, ale nie dwanaście pod

rząd. Może spróbuję zadzwonić do pani Garret.

— Myślę, że byłoby lepiej, gdybyś odczekała trochę — powiedział Bob. — Może coś się

popsuło.

— Prawdopodobnie — odparła, ale wciąż spoglądała na telefon, kiedy Bob wchodził na górę.
W swoim pokoju usiadł i zaczął obliczać, Trzy razy pięć, czyli piętnaście to ilość ich

telefonów. Jeśli każdy z tych piętnastu chłopców zatelefonował do następnych pięciu przyjaciół,
to już mamy siedemdziesiąt pięć. Pięć razy siedemdziesiąt pięć jest trzysta siedemdziesiąt pięć, i
to razy pięć to tysiąc osiemset siedemdziesiąt pięć, i jeszcze razy pięć...

Bob popatrzył na swoje rachunki i zagwizdał. Nie ma się co dziwić, że telefony są zajęte.

Jupiter sam sobie nie zdawał sprawy z potęgi swego pomysłu. System połączeń duch z duchem
był absolutną bombą. Wiadomość, którą przekazywali, była krótka, nie zajmie więc wiele czasu
rozesłanie jej. Wiedział, że wkrótce telefony przestaną być blokowane. Zabrał się więc do
studiowania notatek sprawy, którą nazwał „tajemnicą jąkającej się papugi”.

Coś go niepokoiło. To było prawdopodobnie coś bardzo prostego, ale nie mógł tego

umiejscowić. Nie chodziło o to, dlaczego ten gruby facet chciał ukraść papugi. Zgodzili się
wszyscy trzej, że z wyjaśnieniem tej tajemnicy trzeba poczekać, aż zbiorą więcej informacji. Ale
było także zagadką, dlaczego ktoś nauczył papugę jąkać się. Ponieważ, jak zauważył Jupiter,
Billy’ego najprawdopodobniej nauczono mówić „Być czy-czy-czy nie b-być”, było zupełnie
wykluczone, żeby papuga jąkała się przypadkowo. W takim razie...

W tym momencie poczuł się senny i poszedł do łóżka. Gdzieś w środku nocy obudził się

jednak z dźwięczącymi w uszach słowami: „Bo-Peep Mata swe owieczki postradała, gdzie to
znaleźć nie wiedziała, Idź do Sherlocka Holmesa”. To było to, co mówiła Bo-Peep, według słów
panny Waggoner. Jednakże, odrzucając tajemnicze polecenie, żeby iść do Sherlocka Holmesa,
wiersz się nie zgadzał. Bob pamiętał oryginalne słowa z „Mamy gęsi”, brzmiały one: „Bo-Peep
Mała swe owieczki postradała, gdzie je znaleźć nie wiedziała”. Ale papuga o imieniu Bo-Peep
nie mówiła „je”, mówiła „to”. Bob miał przeczucie, że Jupiter będzie to uważał za ważne.

— Hmm — twarz Jupitera zachmurzyła się w głębokiej koncentracji. — Masz rację, Bob.

Panna Waggoner z całą pewnością twierdziła, że jej papuga mówiła „gdzie to znaleźć, nie
wiedziała”. Ponieważ możemy przyjąć, że chodzi o stado owiec, obje formy z pozoru są
poprawne. Jednakże...

— Och, skończ już z tymi twoimi naukowymi wywodami —zdenerwował się Pete. — Co to

oznacza?

Trzej chłopcy zgromadzili się w Kwaterze Głównej następnego ranka. Było parę minut przed

dziesiątą, czyli godziną, o której mieli nadzieję otrzymać informację poprzez uruchomiony
poprzedniego dnia system połączeń duch z duchem. Tymczasem dyskutowali nad odkryciem
Boba.

— Oczywiście to może być pomyłka — mówił Bob.
— Anglik, który uczył papugę, mógł nie pamiętać dokładnie.
— Trzy pomyłki — powiedział Jupiter — jeśli uznamy jąkanie się Billy’ego Shakespeare’a i

zamianę „albo” na „czy” też za pomyłki.

— Co to są trzy pomyłki?! — wtrącił Pete niecierpliwie. —Robię więcej w szkolnych

wypracowaniach.

— Niewątpliwie — przytaknął Jupiter. — Ale w tym wypadku jestem pewien, że papugi

były trenowane przez wykształconego Anglika. Dwie pomyłki mogłyby być jeszcze
przypadkiem, trzy sugerują celowość.

— Celowość? — Pete zdawał się nic nie rozumieć i Bob nie dziwił mu się. Nie zawsze było

łatwo iść za tokiem rozumowania Jupitera. Czasami zdawało się, że idzie ono na skróty.

— Chcesz powiedzieć, że równie łatwo nauczyć papugę powtarzać coś, co brzmi poprawnie,

jak i niepoprawnie? —zwrócił się do Jupitera. — Jest więc jakiś powód, dla którego Billy
Shakespeare zmienia tekst i się jąka, a Mała Bo-Peep mówi „to” zamiast „je”.

— Właśnie — odparł Jupiter. — Najpierw zastanawialiśmy się, dlaczego pan Claudius

chodzi po domach i kradnie papugi. Teraz mamy nową tajemnicę. Dlaczego nauczono papugi
takich dziwnych zdań, i w dodatku z błędami?

— To przechodzi moje pojęcie —- kręcił głową Bob. — Po co w ogóle uczyć papugi takich

rzeczy. Ludzie są przeważnie zadowoleni, kiedy ich papuga mówi „Polly chce ciastko”.

— Tajemnica pogłębia się, kiedy ją badasz — powiedział Jupiter. Miał na twarzy wyraz tej

głębokiej satysfakcji, jaka pojawiała się zawsze, kiedy stawał przed wyjątkowo trudną zagadką.
—Uczenie papug wymaga wielkiej cierpliwości — ciągnął. — Ktokolwiek to robił, miał w tym
jakiś cel. Jaki, nie wiemy. Podejrzewam jednak, że wiedział to pan Claudius i dlatego skradł obie
papugi.

— Aha — zawołał Bob. — Może wiele więcej papug jest w to wmieszanych poza Billym i

Bo-Peep. Pamiętacie tę nazwaną Sinobrody, której domokrążca nie sprzedał? Pan Claudius był
bardzo podekscytowany, kiedy o niej usłyszał.

— Och, nie — jęknął Pete. — Jeśli dwie papugi robią nam taki zamęt w głowie, pomyślcie,

co się będzie działo przy kilku.

Normalnie to by ich rozśmieszyło, ale w tym momencie zadzwonił telefon. Jupiter złapał go,

jakby się bał, że odfrunie.

— Halo, mówi Jupiter Jones. Tak, tak jest. To ja szukam informacji o ... Widziałeś? Przede

wszystkim powiedz mi, czy jego numer rejestracyjny kończył się na trzynaście.., tak, nie?...
Bardzo mi przykro, ale to nie jest samochód, którego szukamy. W każdym razie bardzo dziękuję.

Odłożył słuchawkę. Był rozczarowany.
— To był chłopiec z Hollywoodu — powiedział. — Ale numer rejestracyjny się nie zgadza.
Telefon znowu się odezwał. Tym razem Jupiter trzymał słuchawkę blisko odpowiednio

przerobionego głośnika, chłopcy mogli więc słyszeć całą rozmowę. Dzwonił chłopak z Santa
Monica, który widział poprzedniego wieczoru czarnego rangera zaparkowanego przed
restauracją. Ale potem odjechała nim młoda para, i nie był on nowy. Znowu zły sygnał.

W sumie mieli jeszcze osiem telefonów. Jupiter fachowo wypytywał każdego telefonującego,

ale za każdym razem nie był to właściwy samochód.

System połączeń duch z duchem okazał się niewypałem. Dalej nie mieli najmniejszego śladu,

który prowadziłby do pana Claudiusa.

ROZDZIAŁ 6

Nieoczekiwany gość

Chłopcy spoglądali na siebie głęboko rozczarowani. Wtem dobiegło do nich wołanie ciotki

Jupitera, Matyldy. Była to duża kobieta o bardzo silnym głosie, usłyszeli ją bez trudu.

— Jupiter!! — wołała. — Ktoś tu chce się z tobą widzieć. Gdzie jesteś? Gdzieś ty się, na

litość Boską, podział? Widziałam cię jeszcze godzinę temu. Tu jest chłopiec do ciebie.
Meksykanin.

Meksykanin! W trójkę pomyśleli o tym samym, sprzedawca papug miał meksykański akcent!
Rzucili się do Tunelu Drugiego. W podłodze była kwadratowa klapa, która otwierała się do

góry. Pod spodem biegła wielka karbowana rura. Opuścili się do niej i przeczołgali przez około
dziesięć metrów jej długości. Na końcu znajdowała się żelazna krata. Pete, który był na przedzie,
pchnął ją i odstawił na bok, po czym jeden za drugim wygramolili się za przebudowaną przez
nich prasę drukarską. Drukowali na niej swoje karty wizytowe i nagłówki listów.

Byli teraz w warsztacie Jupitera, na wolnym powietrzu. Znajdował się on w jednym z

narożników składu i otoczony był stertami złomu tak, że nikt nie mógł ich widzieć. Jupiter miał
tu swoją piłę tarczową, świder mechaniczny i inne narzędzia, które sam naprawił ze złomu
zwożonego przez wuja Tytusa. Wszystko osłonięte było półtorametrowym dachem, biegnącym
wzdłuż płotu otaczającego skład. W Południowej Kalifornii deszcze są rzadkością, mogli
pracować na dworze niemal cały czas. Mieli poza tym dwie plastykowe płachty, by okryć
narzędzia w razie potrzeby.
Pani Jones wciąż wołała Jupitera. Przemknęli wśród sterty złomu i wyszli wreszcie na podwórze
w pobliżu głównej bramy i biura.

— Wołałaś mnie, ciociu? — zapytał Jupiter i pani Matylda obróciła się.
Za nią stał meksykański chłopiec, mniej więcej wzrostu Boba, w zniszczonych spodniach i

podartej koszuli. Trzymał lejce małego osła, zaprzężonego do dwukołowego wózka.

— Ten chłopiec chce się z tobą widzieć, Jupiter — powiedziała pani Jones. — Masz dziś

dzień dla siebie, to cię na pewno ucieszy. Ale jutro wraca twój wuj z całym ładunkiem staroci,
będzie więc mnóstwo roboty.

— Tak, ciociu — przytaknął Jupiter posłusznie.
Pani Jones wróciła do biura. Meksykański chłopiec rozglądał się dookoła, jego czarne oczy

strzelały w prawo i w lewo. Następnie zwrócił się do Jupitera, co było zupełnie naturalne, bo
krępa, mocna postać Jupe’a przyciągała wzrok.

— Señor Jupiter? — zapytał.
— Tak, jestem Jupiter Jones.
— Jestem Carlos — przedstawił się chłopiec z miękkim, melodyjnym meksykańskim

akcentem. — Au-to jest tutaj? Mogę zobaczyć?

— Au-to — Jupiter nie zrozumiał, o co chodzi, ale Pete się połapał.
— On chce wiedzieć, gdzie jest rolls-royce — wyjaśnił.
— Ach, samochód, jest w garażu — powiedział Jupiter.
— Złote au-to! Musi być piękne. Tak bym chciał zobaczyć —Carlos uśmiechał się, ale zaraz

spoważniał. — Przepraszam, señor Jupiter, ale samochody... ja je tak bardzo lubię. Wszystkie.
Któregoś dnia... któregoś dnia ja też będę miał samochód!

— Przyszedłeś tu w sprawie samochodów? — zapytał Jupiter. Rozejrzał się dookoła. Hans i

Konrad, dwaj krzepcy pomocnicy wuja, rodem z Bawarii, właśnie wjeżdżali w bramę składu
małą ciężarówką. — Chodź tutaj.

Carlos zawahał się chwilę, następnie przywiązał lejce swego osła do kawałka rury i poszedł

za Jupiterem. Nim odszedł, pogłaskał pieszczotliwie szare stworzenie.

— Zaraz wrócę, Pablo — powiedział do osła.
Po minucie siedzieli wszyscy w warsztacie Jupitera. Carlos przyglądał się wszystkim

urządzeniom wielkimi oczami.

— Carlos, czy przyszedłeś powiedzieć nam o czarnym sportowym rangerze? — zapytał

Jupiter.

Carlos kiwał potakująco głową tak energicznie, że wydawało się, iż odpadnie mu za chwilę.
— Si, si, si, señor Jupiter — mówił. — Wczoraj wieczorem przyszedł do mnie mój

przyjaciel Esteban. Powiedział, że señor Jupiter chce wiedzieć o samochodzie ranger z numerem
rejestracyjnym, który się kończy na jeden-trzy.

Chłopcy czekali z zapartym oddechem. Carlos patrzył na nich oczami przepełnionymi

nadzieją.

— I... — przerwał — i powiedział‚ że jest na-groda.
— Nagroda! — wykrzyknął Pete z takim podnieceniem, że Carlos spojrzał na niego

przerażony. — Pewnie, że jest! Widziałeś ten samochód? Wiesz, gdzie jest?

— O tak, widział samochód. Widział grubego człowieka. Ale gdzie jest teraz, nie wiem. To

było — Carlos zaczął liczyć na palcach — jeden, dwa, trzy, siedem, siedem dni temu ja widział
samochód i grubego człowieka.

— Siedem dni! — Pete był rozczarowany. — To nam wiele nie pomoże. Jak możesz

pamiętać samochód po tygodniu?

— Och, ja lubię samochody tak bardzo — powiedział Carlos. — Marzę o samochodach.

Czarny ranger jest piękny. Mogę wam powiedzieć numer rejestracyjny. AK-cztery-pięć-jeden-
trzy. Siedzenia, wszystko pokryte czerwoną skórą. Małe zadrapanie po prawej na przednim
zderzaku, małe wgniecenie w tylnym.

Patrzyli na niego z szacunkiem. Wielu chłopców może zidentyfikować markę i rok produkcji

niemal każdego samochodu, ale żeby pamiętać takie szczegóły, i to po tygodniu...

— To powinno pomóc policji w odszukaniu go — Jupiter skubał wargę — ale przyrzekliśmy

nie zawiadamiać jej na razie. Nie widziałeś tego samochodu ostatnio, co, Carlos?

Chłopiec smutno potrząsnął głową.
— Nie mogę wygrać nagrody? — zapytał. — Nie mogę — tu westchnął głęboko — pojechać

pięknym samochodem ze złoceniami?

— Być może, Carlos — powiedział Jupiter. — Ale przede wszystkim mów, jak to się stało,

że widziałeś samochód i pana Claudiusa, tego grubego mężczyznę.

— Przyszedł zobaczyć się z moim wujkiem Ramosem —odpowiedział Carlos. — W sprawie

papug.

— Papugi! — wykrzyknął Pete. — To twój wujek sprzedał Billy’ego Shakespeare’a i Małą

Bo-Peep?

— I inne też — skinął głową Carlos. — Wszystkie papugi z dziwnymi imionami.

— Dziwne imiona? — Jupiter wymienił szybkie spojrzenie z Bobem. Więc Bob miał rację

mówiąc o swoim przeczuciu, że w tę tajemnicę zamieszanych jest więcej papug. — Czy
pamiętasz może te imiona?

Carlos zagłębił palec w swoich grubych, czarnych włosach.

— Pamiętam — powiedział — Billy Shakespeare i Mała Bo-Peep.

Chłopcy przytaknęli.
— To wiemy — powiedział Pete.
— Był też Scherlock Holmes i Robin Hood — kontynuował Carlos.
— Scherlock Holmes i Robin Hood — powtórzył Bob, zapisując imiona.

— I jeszcze Kapitan Kidd i Buźka — dodał Carlos. — Buźka miał tylko jedno oko.

— To już sześć — powiedział Bob zapisując dwa ostatnie imiona. — Czy było więcej?

— Och‚ tak — Carlosowi rozjaśniła się twarz. — Ta ciemna. Sinobrody Pirat. Mówiła

bardzo dobrze. Siedem papug, wszystkie z ładnymi żółtymi głowami, oprócz Sinobrodego. On
nie miał żółtej głowy.

— Sinobrody Pirat! — wykrzyknął Bob zapisując imię. —To ten, o którym wspomniał pan

Fentriss, co tak podekscytowało pana Claudiusa. Jupe, czy myślisz, że wszystkie mają coś
wspólnego z tą zagadką?

— Dojdziemy do tego — odpowiedział Jupiter. — Carlos, mówiłeś, że gruby człowiek

przyszedł tydzień temu do twojego wuja Ramosa, żeby wziąć papugi?

— Si, przyszedł po nie.

— I twój wujek dał mu je?

— Nie, señor — smutek pojawił się nagle na twarzy Carlosa. — Wujek Ramos... On już

sprzedał papugi. Ten gruby pan... on by zapłacił za nie tysiąc dolarów. Ale wujek Ramos już ich
nie miał. I ten gruby człowiek rozzłościł się i mówił brzydkie słowa, jak wujek powiedział, że
nie pamięta, komu je sprzedał. Bo widzisz, señor Jupiter, mój wujek nie urnie czytać ani pisać.
Więc on tylko sprzedaje papugi i bierze pieniądze.

— Tak więc od tego czasu pan Claudius starał się odszukać papugi i z nieznanych przyczyn

ukradł te, które znalazł! — mówił z ożywieniem Jupiter do Boba i Pete’a. — Zdobywamy
mnóstwo informacji. System połączeń duch z duchem przyniósł jednak efekt, chociaż ciągle nie
mamy wiadomości, gdzie możemy odszukać pana Claudiusa.

— Jeśli o mnie chodzi, dostajemy za dużo informacji — powiedział Pete. — Zaczęliśmy od

jednej zaginionej papugi do odszukania. Potem mieliśmy już dwie. Teraz założę się, że myślisz o
odnalezieniu wszystkich siedmiu, co?

Jupiter nie zaprzeczył.

— Wszystkie są częścią tej samej tajemnicy — powiedział. — Żeby ją rozwiązać, musimy

znaleźć wszystkie ptaki.

— Ale przyrzekliśmy znaleźć tylko Billy’ego i Małą Bo-Peep — zaprotestował Pete. — Nie

umawialiśmy się, że będziemy rozwiązywać jakąś nieziemską tajemnicę.

Bob wiedział, że są to daremne wysiłki. Pete zresztą wiedział to także. Dać Jupiterowi

Jonesowi tajemnicę do rozwiązania, to jak dać psu soczystą kość. Nie puści, dopóki jej nie
rozgryzie.

— Carlos — zwrócił się Jupiter do meksykańskiego chłopca — bardzo jesteśmy ci

wdzięczni za te wszystkie informacje, ale dlaczego nie telefonowałeś? Dlaczego przyjechałeś
swoim wózkiem całą tę drogę do Rocky Beach, żeby się z nami zobaczyć?

— Miałem nadzieję, że zawiozę na wózku nagrodę do domu. A poza tym, señor Jupiter, nie

mam pieniędzy na telefon.

Trzej chłopcy wymienili spojrzenia. Myśleli o tym samym. Czasem było u nich krucho z

pieniędzmi, ale zawsze mieli jakieś kieszonkowe albo mogli zarobić coś pracą w składzie pana
Jonesa. Trudno im było uzmysłowić sobie, że niektórzy ludzie nie mieli pieniędzy — po prostu
zupełnie nic. Bob zauważył zakłopotanie Jupitera, kiedy ten zobaczył, jak strasznie chudy jest
Carlos.

— Ach, tak — powiedział. — Przekazałeś nam bardzo cenne informacje, warte są na pewno

chociaż części nagrody. Ale naprawdę zależało nam na tym, żeby dowiedzieć się, gdzie mieszka
pan Claudius i dlatego tak bardzo chcemy odnaleźć jego samochód.

— Gdzie mieszka gruby człowiek? — Carlos rozpogodził się. — Ach, teraz rozumiem.
Wsadził rękę do kieszeni i wyłowił z niej coś.
— Kiedy gruby człowiek wychodził od mojego wuja, przyrzekł mu dużo pieniędzy, jak sobie

przypomni, gdzie sprzedał papugi. Dał mu tę kartkę.

Wręczył Jupiterowi kartę wizytową z nazwiskiem i adresem pana Claudiusa. A więc system

połączeń duch z duchem wytropił jednak grubego człowieka!

Wszyscy trzej pochylili się nad kartą, gdy nagle zaczęło mrugać czerwone światełko nad

prasą drukarską. Zainstalował je Jupiter, dawało im w ten sposób znać, że w Kwaterze Głównej
dzwoni telefon.

Ktoś teraz telefonował. Jupiter szybko podjął decyzję.
— Carlos — powiedział — zamknij oczy.
— Si, señor — Carlos zrobił, o co go proszono.
— Pete, zostań z Carlosem. Mamy z Bobem interes do załatwienia, zaraz wrócimy.
Podczas gdy Carlos stał z zamkniętymi oczami, Jupiter i Bob wsunęli się szybko do dużej

karbowanej rury, czyli Tunelu Drugiego, i przeczołgali się do Kwatery Głównej. Jupe złapał
słuchawkę.

— Halo — był to głos kobiecy. Kobieta mówiła bardzo cicho, jakby się obawiała, że ktoś ją

usłyszy. — Czy nazywasz się Jupiter Jones i starasz się znaleźć samochód pana Claudiusa?

— Tak, proszę pani — odpowiedział Jupiter. — Czy może pani powiedzieć, gdzie się

znajduje?

— Jest w garażu, gdzie nikt go nie może zobaczyć — w głosie kobiety brzmiała złość. — I

nie wolno ci starać się znaleźć pana Claudiusa, słyszysz. To bardzo porywczy człowiek i
niebezpiecznie jest narażać mu się. Cokolwiek robisz, od niego trzymaj się z daleka. Nie wtrącaj
się w jego sprawy!

Odłożyła słuchawkę. Jupiter i Bob patrzyli na siebie. Jupe wciąż trzymał w ręce kartę, która

mówiła im dokładnie, gdzie znaleźć pana Claudiusa. Ale po tym ostrzeżeniu nieznanej kobiety...

Jupiter powoli wsunął kartę do kieszeni.
— Musimy dać Carlosowi nagrodę — powiedział do Boba po chwili ciszy. — Potem

musimy pójść do niego do domu i zobaczyć, co nam może powiedzieć jego wuj. To pewne, że
jesteśmy o krok od dowiedzenia się czegoś wielkiego. Potem, no potem pomyślimy, co począć z
panem Claudiusem.

Dwie godziny później dwa pojazdy posuwały się wzdłuż wybrzeża, drogą na południe. Na

przedzie jechał wspaniały stary rolls-royce ze złoconymi ozdobami, za kierownicą oczywiście
był Worthington, a na tylnym siedzeniu Jupiter, Pete i Carlos. Bob musiał pójść do swej pracy w
bibliotece. Carlos z trudem panował nad podnieceniem. Przesuwał palce po złoceniach, dotykał
miękkiej skóry, pokrywającej siedzenia, rozszerzonymi oczami przypatrywał się złoconemu
telefonowi, stanowiącemu część wyposażenia samochodu.

— Au-to — powtarzał w kółko. — Jakie piękne! Nigdy nie marzyłem, że będę jechał takim

pięknym au-tem.

Carlos wiedział wszystko o samochodach, to było oczywiste. Identyfikował każde auto, które

mijali. Jego markę, model, rok produkcji, nawet gdy przejeżdżało bardzo szybko. Powiedział im,
że jego ambicją jest zostać mechanikiem samochodowym, i marzył o własnym warsztacie.

Za rolls-roycem jechała mniejsza ciężarówka ze składu Jonesa, którą prowadził Konrad. Na

ciężarówce znajdowała się nagroda, na którą — jak wszyscy się zgodzili — Carlos w pełni
zasłużył. Byli nieco zaskoczeni, kiedy zobaczyli, co wybrał. Chciał mieć kawałki desek, drzwi,
okno i trochę gwoździ, żeby naprawić dom, w którym mieszkał z wujem. Jak im wyznał, dom
wymagał licznych napraw.

Jupiter szepnął swojej cioci na ucho, że Carlos i jego wuj nie mają pieniędzy. Pani Jones,

której serce było równie duże jak ona sama, podała bardzo niską cenę za to wszystko. W ten
sposób z dwudziestu pięciu dolarów i trzynastu centów, które była winna Trzem Detektywom,
jeszcze wręczyła Carlosowi dziesięć dolarów reszty.

Kawałki desek, drzwi, okno, gwoździe i puszka farby na dokładkę — wszystko to było za

ciężkie do władowania na wózek ciągnięty przez małego, szarego Pablo. Problem, jak zabrać
osła z wózkiem z powrotem do domu, został rozwiązany przez Hansa i Konrada. Załadowali po
prostu wózek i Pabla na ciężarówkę wraz z materiałami budowlanymi wybranymi przez Carlosa.
Pablo miał więc także swoją przejażdżkę na ciężarówce za rolls-roycem i z niej oglądał sobie
mijany krajobraz.

Oba pojazdy — samochód i ciężarówka — zajechały teraz w dzielnicę niewielkich,

obdrapanych budynków, za którymi rozciągały się otwarte pola, gdzie uprawiano zboża i
warzywa. Tu mieszkał Carlos. Dzieci wybiegły na drogę, by oglądać rollsroyce’a, i Carlos
machał do nich ręką.

— José! — krzyczał. — Esteban! Margarita! Patrzcie, jadę złotym au-tem!
Wokół samochodu zgromadziło się tyle ubranych w łachmany dzieci, że Worthington musiał

zahamować. Wszyscy starali się dotknąć limuzyny. Ale Carlos powiedział do nich coś ostro po
hiszpańsku i odsunęli się.

— Czy mam jechać dalej, panie Jones? — zapytał Worthington, który zawsze zachowywał

spokój, niezależnie od okoliczności.

— Nie — powiedział Jupe — ciężarówka została w tyle. Poczekamy, żeby jej nie zgubić.
Kiedy czekali, Carlos wskazał na rozpadającą się chatę, stojącą za pustym placem, z

widoczną poza nią szklarnią.

— Tam mieszkamy z wujem Ramosem — powiedział. —Możemy tam dojść. Nie musimy

wjeżdżać tym pięknym au-tem. Droga jest bardzo zła.

Jupiter zgodził się i wysiedli w trójkę.
— Dziękuję panu — zwrócił się Jupiter do Worthingtona. — Nie będziemy pana

zatrzymywać. Wrócimy ciężarówką z Konradem.

— Doskonale — Worthington wycofał samochód i odjechał.
Zbliżyła się ciężarówka. Jupe wskazał chatę Konradowi.
— Tam się spotkamy — zawołał i Bawarczyk skinął głową. Jupiter, Pete i Carlos ruszyli

przez otwarty plac ku domowi — jeśli można to było nazwać domem — Carlosa. Im bardziej się
zbliżali, tym bardziej chata wyglądała jak ruina. Jedna ściana była niemal zupełnie zburzona,
brakowało okien i drzwi.

Carlos zdawał się zgadywać ich myśli.
— Kiedy mój wujek przyjechał tu z Meksyku, nie miał zupełnie pieniędzy. To było jedyne

miejsce, gdzie mógł się zatrzymać. Czynsz wynosi tylko dwadzieścia dolarów miesięcznie.

Poklepał się po kieszeni, w której spoczywał dziesięciodolarowy banknot, otrzymany od pani

Jones.

— Teraz mogę zapłacić za następne dwa tygodnie — powiedział radośnie. — Kiedy

naprawię dom, wuj Ramos będzie mógł wyleczyć kaszel i wrócić do pracy.

Doszli już na tyły domu. Na błotnistej drodze dostrzegli zaparkowany samochód. Było to

zwykłe auto, popularnej marki, ale Carlos jęknął.

— Kto może być u wuja Ramosa? — zastanawiał się głośno. — Nie podoba mi się to.
Pośpieszył naprzód i Pete z Jupiterem pobiegli za nim. Kiedy znaleźli się blisko zrujnowanej

chaty, dobiegł ich podniesiony głos, pełen złości.

— To głos pana Claudiusa — powiedział Pete do Jupitera.
— Powiedz mi! — wrzeszczał pan Claudius. — Powiedz mi, ty stary durniu, albo skręcę ci

kark.

— Wujku! — krzyknął Carlos pędząc do domu. — Co ci robi ten grubas?
Wyprzedził ich i Pete z Jupiterem starali się go dogonić. Kiedy wpadł do domu przez otwór

bez drzwi, byli tuż za nim. Zobaczyli plecy pana Claudiusa pochylonego nad łóżkiem, na którym
leżał jakiś mężczyzna, bez wątpienia wuj Carlosa. Dławił się i kaszlał, i zdawało się, że gruby
człowiek próbuje go udusić.

— Musisz pamiętać — wrzeszczał Claudius. — Nawet jeśli nie pamiętasz, gdzie sprzedałeś

tamte papugi, musisz pamiętać, gdzie jest Sinobrody. Miałeś go, kiedy sprzedałeś już tamte.
Mam cztery z nich i dostanę pozostałe, i muszę mieć Sinobrodego. Jestem pewien, że wiesz,
gdzie go sprzedałeś!

Carlos rzucił się wprost na nogi grubego jegomościa, jak mały terrier. Ale pan Claudius

usłyszał go wcześniej, zrobił szybki zwrot i złapał chłopca w powietrzu. Nagle Carlos zawisł
trzymany za koszulę, bezsilnie machając rękami i nogami.

— Cofnijcie się — pan Claudius mówił spokojnie, ale z niebezpieczną nutą w głosie. Kiedy

Pete i Jupiter zawahali się, dodał: — Cofnijcie się albo skręcę kark temu szczeniakowi. A potem
wam.

— Łapcie go! — krzyczał Carlos niemal płacząc, nie tyle ze strachu, co ze złości. —

Skrzywdził mojego wujka, który jest chory i nie może się bronić.

— Cicho bądź — oczy pana Claudiusa zabłysły niebezpiecznie. — Zaczynacie mi się,

chłopcy, za bardzo naprzykrzać.

W tym momencie postrzępiona koszula Carlosa rozdarła się. Chłopiec spadł na podłogę i

natychmiast uczepił się ramionami nóg grubasa. Pete i Jupiter doskoczyli na pomoc. Pete
pochwycił pana Claudiusa w pasie, a Jupiter pomagał Carlosowi trzymać go za nogi. Ale pan
Claudius okazał się być niespodziewanie umięśniony pod zwałami tłuszczu. Odrzucił na bok
Carlosa i skręcił tak ciało, że Pete i Jupiter odbili się od niego i wylądowali po dwu stronach
pokoju. Następnie był już w drzwiach i wybiegł, nim zdążyli się pozbierać.

Gdy stanęli na nogi, wskakiwał już do swego samochodu i ruszył z impetem właśnie w

chwili, gdy Konrad parkował tuż za nim ciężarówkę.

— Gdybyśmy byli zdołali go przytrzymać do czasu, aż Konrad przyjdzie — powiedział

ponuro Pete, otrzepując się.

— Albo gdybym nie odesłał Worthingtona, moglibyśmy pojechać za nim — dodał Jupiter,

obserwując znikający za rogiem samochód. — Ale mamy jego nazwisko i adres.

— To dobrze — powiedział Pete. — Przynajmniej wiemy, od jakiej części miasta trzymać

się z daleka. Ten pan Claudius nie lubi Trzech Detektywów.

— Jest zły, a złość bierze się ze strachu — oświadczył Jupiter. — On się nas boi. To daje

nam wyraźną przewagę.

— On się nas boi! — wykrzyknął Pete. — A jak nazwiesz nasze uczucia wobec niego?
— Jesteśmy nerwowi, ale pewni siebie.
— To zdanie jest o trzy słowa za długie.
Zawrócili od drzwi. Carlos pomagał wujowi napić się wody, myślał, że to złagodzi atak

kaszlu. Pete podniósł przewrócone krzesło — jedyne w pokoju — i zbliżyli się do łóżka. Carlos
odwrócił się do nich,

— Dziękuję wam tysiąc razy za pomoc w przegonieniu grubego — powiedział. — Przyszedł

tu i starał się zmusić wuja Ramosa do powiedzenia, komu sprzedał papugę zwaną Sinobrody.
Wujek nie mógł mu powiedzieć, bo nie pamięta. To była jedna pani, która mieszka dwie, trzy,
może cztery przecznice stąd, ale on nie zna jej nazwiska. Kupiła go tylko za dziesięć dolarów, bo
nikt inny ptaka nie chciał. Temu grubemu bardzo zależało na tej właśnie papudze.

— O, z pewnością! — powiedział Pete. — Pan Claudius wie o tych ptakach coś, czego my

nie wiemy.

— Coś, przez co są bardzo ważne dla niego — dodał Jupiter. — Ciekaw jestem, co to...
Przerwało im pukanie. Był to Konrad.
— Chcesz, żebym teraz wyładował te rzeczy? — zapytał.
— Tak, złóż je koło domu — odparł Jupiter, gdy wtem obaj z Petem zobaczyli stojącą za

Konradem starszą kobietę, trzymającą w rękach tekturowe pudełko z wyciętymi dziurami.

— Kto to? — zapytał Jupe.
— Pani szła w tę stronę. Podwiozłem ją — odpowiedział Konrad. — Dobra, idę wyładować.
Odwrócił się, a starsza kobieta weszła do pokoju. Spojrzała podejrzliwie na Pete’a i Jupitera.
— Kim jesteście, chłopcy? — spytała. — Gdzie jest ten szubrawiec Ramos?
Carlos wcisnął się między nich.
— Mój wujek jest chory. O co pani chodzi? Jestem Carlos.
— Chcę z powrotem moje pieniądze! — powiedziała ze złością kobieta. — Twój wujek

sprzedał mi tego ptaka jako rzadki rodzaj papugi, a mój zięć mówi, że zostałam oszukana, bo to
nie jest papuga. To jest jakaś odmiana szpaka. Poza tym to, co to ptaszysko mówi, nie nadaje się
dla przyzwoitych uszu.

Wcisnęła pudełko w ręce Carlosowi.
— Teraz zwracaj moje dziesięć dolarów. Nie dam się oszukiwać. Wmawiać mi, że szpak jest

papugą!

Carlos miał nieszczęśliwą minę. Podał pudełko Pete’owi i powoli włożył rękę do kieszeni.

Wyjął złożony starannie banknot, który dostał od pani Jones. Pete i Jupiter wiedzieli, ile on dla
niego znaczył. To były jedyne pieniądze, jakie posiadał. Zdobył się jednak na uśmiech, kiedy je
wręczał kobiecie.

— Przepraszam, señora — powiedział. —- Mój wujek jest chory. Pomylił się. Proszę, to są

pani pieniądze.

Kobieta wzruszyła ramionami i wymaszerowała.
Carlos zwrócił się do Pete’a i Jupitera:
— To musi być Sinobrody. On tak dobrze mówi, wujek myślał, że to jakaś dziwna papuga.
Otworzył pudełko i maty ciemny ptak z dużym dziobem nastroszył piórka, otrzepał się i

nagle rozłożył skrzydła. Wyfrunął z pudełka i wylądował na ramieniu Pete’a.

— Ależ to nie jest zwykły szpak! — wykrzyknął Jupiter podekscytowany. — To szpak

azjatycki. Te ptaki można nauczyć mówić nawet lepiej niż papugi. Dobrze ćwiczone mają dużą
wartość.

— Jestem Sinobrody Pirat —— odezwał się nagle ptak ochryple. — Zakopałem mój skarb

tam gdzie go zawsze strzegą martwi ludzie! Jo-ho-ho i butelka rumu!

Potem nastąpiła seria wyrażeń, które — jak chłopcy dobrze wiedzieli — nigdy nie zostałyby

zaaprobowane przez ich rodziców. Byli jednak tak podnieceni oświadczeniem ptaka, że nawet
nie słuchali dalszego ciągu.

— Sinobrody! — wykrzykiwał Jupiter. — Ptak, którego tak bardzo szukał pan Claudius! I

my go mamy!

W tym momencie Sinobrody, rozglądając się wokół głodnymi oczami, zobaczył kusząco

bliskie ucho Pete’a. Dziobnął je mocno. Pete wrzasnął i strącił go z ramienia. Ptak rozpostarł
skrzydła i wyfrunął.

— Odfrunął! — zawołał Jupiter. — Pete, przez ciebie straciliśmy cenny ślad.
— Przez który ja straciłem bardzo cenną krew — powie dział Pete, trzymając chusteczkę

przy uchu. Stojąc w drzwiach patrzyli, jak Sinobrody znika za kępą drzew.

Mimo tego, co powiedział, Pete’owi było przykro. Słowa ptaka o zakopanym skarbie i

strzegących go martwych ludziach brzmiały jeszcze bardziej tajemniczo niż powiedzonka
Billy’ego i Bo-Peep. Czuł, że Jupe ma rację. Mieli bardzo ważną poszlakę w rękach, a raczej na
jego ramieniu. I on ją przepłoszył!

ROZDZIAŁ 7

Tajemniczy skarb

Po pewnym czasie stało się oczywiste, że Sinobrody nie wróci. Carlosowi udało się uspokoić

wujka na tyle, że mógł mówić, nie kaszląc. Leżał wyciągnięty na łóżku i starał się odpowiedzieć
na pytania Jupitera. Było mu łatwiej mówić po hiszpańsku, w końcu więc Carlos zaczął
tłumaczyć i opowiedział jego historię, w niezbyt poprawnej, ale zrozumiałej angielszczyźnie.
Wuj Ramas od czasu do czasu kiwał potakująco głową mówiąc „si, si”.

— Mój wuj przyjechał tu dwa lata temu. Całą drogę z Meksyku na wózku, który ciągnie

Pablo. Mój wujek jest bardzo dobry w hodowli kwiatów, ale nie może dostać pracy. Ktoś mówił
mu o tym miejscu ze starą szklarnią, dużo szyb rozbitych. Wynajął to za dwadzieścia dolarów na
miesiąc i posadził kwiaty.

Chłopcy kręcili z oburzeniem głowami. Dwadzieścia dolarów miesięcznie było naprawdę

wygórowaną ceną za tę ruinę bez okien i drzwi.

— Wuj Ramos naprawia cieplarnię — kontynuował opowieść Carlos. — Rozklepał stare

puszki i przybił, gdzie nie ma szyb. Niektóre kwiaty sadzi na dworze, a specjalne w szklarni.
Potem ładuje kwiaty do wózka i sprzedaje w mieście.

Pewnego dnia przychodzi do nas wysoki, chudy człowiek. Mówi, że jest z Anglii i nazywa

się John Silyer. Jest słaby i chory i nie ma dużo pieniędzy. Pyta wujka, czy może u nas zostać,
i wujek zgadza się.

Señor Silver ma tylko trochę ubrań w marynarskim worku i pudełko, metalową skrzynkę.

Długa, szeroka i płaska, o taka. Carlos rozłożył ręce, najpierw równolegle do siebie, potem jedną
przez drugą, a jego wuj powtarzał „si, si” i potakiwał żywo.

— Mniej więcej sześćdziesiąt na trzydzieści pięć centymetrów — powiedział Jupiter, który

tymczasem przeliczył to szybko. — Mów dalej, Carlos, dajesz nam mnóstwo informacji.

— To pudełko, na nim jest mocny zamek — mówił dalej Carlos. — Pan Silver śpi z tym pod

materacem. Każdej nocy otwiera i patrzy do środka. Jak tak patrzy, jest szczęśliwy.

Jego wuj znowu pokiwał głową i zawołał:
— Si, si, bardzo śliwy!
— Wujek Ramos pyta pana Silver, co w tym pudełku. Pan Silver śmieje się i mówi... —

Carlos podrapał się w głowę starając się przypomnieć sobie dokładnie słowa Johna Silvera. —
On mówi: „To pudełko zawiera kawałek tęczy z dzbanem złota pod nią”.

— Kawałek tęczy z dzbanem złota pod nią — powtórzył Jupiter w głębokiej zadumie. — Co

za tajemnicze określenie. Mów dalej, Carlos.

— Więc, señor Jupiter, wujek Ramos łapie kaszel. Źle się czuje, więc posyła po mnie. Ja

przychodzę na piechotę i staram się pomagać, ale ja nie mam do czynienia z kwiatami. Nie
jestem z nimi dobry.

— Ty jesteś dobry chłopiec! — odezwał się wujek. — Miły chłopiec! Ciężko pracujesz!
— Dziękuję, wujku! — rozpromienił się Carlos. — No więc pan Silver jest też chory. Mówi,

że choroba jest w nim, nie minie. Pytam go, dlaczego nie weźmie tego złota, co mówił, że ma w
pudełku z tęczą, i nie pójdzie do lekarza. On się śmieje i potem patrzy smutno. Mówi mi, że nie
śmie tego zrobić.

On mówi — Carlos wziął głęboki oddech, wydobywając z pamięci dawne zdarzenia —

mówi, że jak będzie się starał sprzedać dzbanek złota z pudełka, będzie musiał powiedzieć swoje

prawdziwe nazwisko i skąd to wziął. Ale on nie jest tu, w tym kraju, legalnie i deportują go do
Anglii, gdzie chcą go wsadzić do więzienia. Tak więc musi żyć tutaj bez pieniędzy, ciesząc się
tylko kawałkiem tęczy, jak długo będzie mógł. Potem mówi, że to nie ma znaczenia, i tak musi
niedługo odejść.

Smutek pojawił się na twarzy Carlosa, gdy mówił dalej:
— Nie rozumiem, co on mówi. Dopiero potem. Ale jednego dnia pan Silver przynosi do

domu siedem papug, wszystkie młode, z żółtymi głowami, i siedem klatek. Daje je do cieplarni i
zaczyna uczyć.

Pete i Jupiter wymieniali spojrzenia z rosnącym zainteresowaniem. Wreszcie mieli się

dowiedzieć, jaka tajemnica wiąże się z papugami.

— Pan Silver bardzo dobry z papugami — ciągnął swoją opowieść Carlos. — Ma

Sinobrodego, tego ptaka, co mówi, z nim, kiedy przychodzi. Siedzi cały czas na jego ramieniu i
mówi przekleństwa. To rozśmiesza pana Silver. Teraz, w cieplarni zaczyna uczyć papugi słów,
każdą innych słów. I daje im śmieszne imiona. Ja nie rozumiem ani słów, ani imion.

— Imiona pochodzą przeważnie z angielskiej literatury lub historii — powiedział Jupiter. —

Dlatego ich nie rozpoznałeś. Czy pamiętasz może jakieś zdania, których nauczyły się papugi?

— Nie — Carlos westchnął. — Za trudne do zapamiętania. Ale jedna papuga z żółtą głową

umiera. Pan Silver jest bardzo zmartwiony. Potem mówi, że Sinobrody musi być dublerem
papug. Nie wiem, co to znaczy.

— Tu, w Hollywood, każdy wie, co to jest dubler — wtrącił Pete. — To ktoś, kto zastępuje

aktora.

— No więc on kończy uczyć sześć żółtych papug i jedną ciemną, która jest rzadkim

rodzajem papugi. Tak on mówi.

— Prawdopodobnie powiedział tak, sądząc, że jeśli nazwie go szpakiem azjatyckim, nie

bardzo zrozumiesz — wtrącił Jupiter. — Co się z nim stało, kiedy skończył uczyć papugi?

Carlos rozłożył ręce w bezradnym geście.
— Pan John Silver odchodzi. W nocy odchodzi. Bierze ze sobą metalowe pudełko. Nie ma

go trzy dni. Kiedy wraca, jest bardzo słaby i chory i nie ma metalowego pudełka. Mówi, że je
schował. Mówi, że musi już iść niedługo i nie da nam metalowego pudełka z kawałkiem tęczy w
środku, bo to by nam zrobiło za dużo kłopotów.

Pisze długi list i daje mi go do wysłania.
— Czy pamiętasz, do kogo był zaadresowany ten list? — zapytał Jupiter z ożywieniem.
Ale Carlos potrząsnął głową.

— Nie, ale było na nim dużo znaczków i małe czerwone i niebieskie paski dookoła.
— List lotniczy — powiedział Pete.
— Prawdopodobnie do Europy, jeśli było dużo znaczków — dodał Jupiter.
— On mówi, że niedługo pójdzie. To znaczy, że umrze. Nie pozwala nam wziąć go do

szpitala, bo mówi, że żaden szpital nie może go wyleczyć. Mówi, że chce być z przyjaciółmi —
Carlosowi załamał się głos.

— On jest dziwny człowiek, pan Silver. Robi dziwne żarty, co mówi, jest jak zagadki, uczy

papugi śmiesznie mówić, ale on jest nasz przyjaciel. My wiemy, że on jest dobry! — Carlos
zamilkł na chwilę, po czym ciągnął dalej:

— Pan Silver mówi, że niedługo przyjdzie bardzo gruby człowiek. Da nam tysiąc dolarów, a

my damy mu te wszystkie ptaki. Bardzo się śmieje, kiedy to mówi. Mówi, że to najlepszy żart w
jego życiu, że nigdy nie zrobił lepszego. Mówi, że to jest żart, nad którym gruby człowiek będzie
się mocno pocił. Idzie spać i wciąż się śmieje ze swojego żartu. A rano.., rano już się nie budzi.

Meksykański chłopiec przełknął z trudem ślinę. Pete i Jupiter wyczuwali jego głęboki

smutek.

— Ale gruby człowiek nie przyszedł? — zapytał w końcu Jupe.
Carlos potrząsnął głową.
— Ponieważ pan Silver jest nasz przyjaciel, prosimy, żeby go pochowano na małym

cmentarzu koło kościoła, dalej na tej ulicy. Nie mamy pieniędzy, ale obiecujemy niedługo
zapłacić. Czekamy tydzień, potem dwa, trzy tygodnie. Ale gruby człowiek nie przychodzi. W
końcu myślimy, że nigdy nie przyjdzie. Wujek Ramos zaprzęga Pabla i ładuje papugi do wózka.
Chodzi od domu do domu i sprzedaje papugi, bo potrzebujemy pieniędzy. Ludzie lubią papugi,
więc sprzedaje wszystkie w jeden dzień, nawet Buźkę i Sinobrodego. Mamy więc pieniądze.
Tylko trochę, ale dość, żeby zapłacić za grób pana Silvera. Nie dość, żeby naprawić dom.

Carlos uśmiechnął się wreszcie.
— Ale teraz mam deski, gwoździe i drzwi. Naprawię dom. Wkrótce wujek Ramos będzie

znowu zdrowy i wszystko jest dobrze. Och, dziękuję ci tysiąc razy, señor Jupiter.

— O nie — zasłużyłeś na swoją nagrodę i na wiele więcej, gdybyśmy tylko mieli pieniądze,

żeby ci dać — zapewnił go gorąco Jupiter. — Jeszcze tylko jedno. Gruby człowiek przyszedł w
końcu, prawda?

— O tak — kiwnął głową Carlos, a chory człowiek na łóżku podniósł głowę i zawtórował

swoim „si, si”!

— Przychodzi po dwóch tygodniach, jak sprzedaliśmy papugi. Jest bardzo zły. Ubliża

wujkowi, bo nie urnie czytać i pisać, i nie pamięta, komu sprzedaje papugi. Wujek Ramos mówi
mu, żeby poszedł i nie wracał. Potem go prosi i błaga. Przynoszę mapę ze stacji benzynowej i
wujek pokazuje, w której części miasta sprzedaje papugi. Potem gruby człowiek odjeżdża w
swoim sportowym samochodzie ranger. Ale zostawia kartkę ze swoim imieniem i nazwiskiem, i
numerem telefonu. Mówi wujkowi, że ma mu dać znać jak sobie przypomni. Ale wujek nie
może. To jest bardzo źle, bo byłoby bardzo dobrze mieć tysiąc dolarów. Ale możemy żyć bez
tego — Carlos wyprostował się dumnie. — Zaopiekujemy się naszym przyjacielem. Zapłacimy
długi. Znajdę pieniądze na czynsz. Señor Gruby nie będzie ubliżał więcej mojemu wujkowi.

Jupiter zamyślił się. Teraz wiedzieli o papugach o wiele więcej niż przedtem. Wciąż jednak

było dużo zagadek. Właśnie zamierzał zadać następne pytanie, gdy we framudze drzwi pojawił
się Konrad. Chłopcy słuchali opowiadania Carlosa z takim napięciem, że zapomnieli o nim i o
materiałach, które wyładowywał z ciężarówki.

— Wszystko wyładowane — powiedział. — Czas ruszać mam mnóstwo pracy w składzie.

Jesteście gotowi?

— Tak sądzę — odparł Jupiter. — Nie, poczekaj, czy masz może w samochodzie mapę Los

Angeles?

— Pewnie, mam nawet dwie albo trzy. Chcesz jedną?
— Pete ją weźmie.
Pete wyszedł, odszukał mapy w samochodzie, wybrał najdokładniejszą i wrócił z nią do

domu.

— Carlos, czy możesz nam pokazać część miasta, gdzie twój wujek sprzedał papugi? —

spytał Jupiter.

Chłopiec powiedział szybko kilka słów po hiszpańsku do swojego wuja, ten skinął głową.

Następnie siedząc na skraju łóżka Carlos zakreślił ołówkiem część mapy wskazaną przez wuja.

— Tu, señor Jupiter. Gdzieś tu, wewnątrz tych linii. Jakie ulice, przykro mi, ale mój wuj nie

urnie powiedzieć.

Jupiter wziął mapę, złożył ją i schował do kieszeni.
— Dziękuję, Carlos — powiedział. — Mamy ogólne pojęcie co do ulic, ponieważ wiemy,

kto kupił Billy’ego Shakespeare’a i Małą Bo-Peep. Sądzę, że na razie dowiedzieliśmy się
wszystkiego. Jednakże w tej chwili tajemnica wygląda jeszcze bardziej tajemniczo.

— Przyznaję — wtrącił Pete.
— Gdybyśmy tylko nie stracili Sinobrodego... — Jupiter urwał. — Ale dobry detektyw musi

się liczyć z niepowodzeniami.

Uścisnął rękę Carlosowi.
— Mam nadzieję, że twojemu wujkowi wkrótce się polepszy. Gdyby pan Claudius przyszedł

znowu i męczył twego wujka, wezwij policję. Oni się nim zajmą.

— Policja, ha! — Chłopcu zabłysły oczy. Ujął opartą o stół laskę. — Señor Gruby będzie

potrzebował szpital!

Pete i Jupiter przytaknęli z podziwem. Zostawili go stojącego z laską w ręce i wsiedli do

ciężarówki. Przez całą drogę do Rocky Beach Jupiter siedział z pochyloną głową skubiąc dolną
wargę, a jego umysł pracował w takim natężeniu, że Pete’owi zdawało się, iż słyszy jego
działanie. Kiedy dotarli do składu, Pete zaryzykował pytanie o to, do jakich wniosków doszedł.

— Chcę to przespać, nim zacznę wyciągać wnioski — odparł Jupiter. — Rano musimy na

nowo przyjrzeć się faktom. Szczerze mówiąc, ta sprawa nabiera aspektów, które mnie intrygują.

— Mnie ani trochę — powiedział Pete. — Po prostu zapędza mnie to w kozi róg. Czy nie

możesz raz powiedzieć czegoś prostym językiem? Tak dla odmiany. Na przykład, że od tej
tajemnicy dostajesz rozstrojenia mózgu?

Jupiter spojrzał na niego bystro.
— Zgoda, powiem to. Ten przypadek rozstraja mi mózg.

ROZDZIAŁ 8

Sinobrody Pirat

Następnego ranka Bob Andrews wjechał na swoim rowerze w bramę składu pana Jonesa i od

razu się zorientował, że Trzej Detektywi nieprędko będą mogli się zebrać. Pete i Jupiter
pracowali ciężko pod nadzorem pani Matyldy. Zauważyła go, jak tylko pojawił się na podwórzu.

— Przyjechałeś w odpowiedniej chwili — powiedziała. — Robimy dziś spis inwentarza.
Pani Jones miała wielkie serce, ale na widok chłopca tylko jedno przychodziło jej do głowy:

jak go zagonić do pracy! Właśnie dokonała tego z Pete’em i Jupiterem. Byli tak zapracowani, że
ledwie mieli czas otrzeć pot z czoła. Liczyli wanny i umywalki, dźwigali naręcza metalowych
prętów, przesuwali wszelkiego rodzaju złom, by sprawdzić, co leży pod spodem, i przekazywali
informacje o rodzaju i ilości artykułów pani Jones.

— Jedna pięciometrowa belka — wołał Pete.
— Jedna pięciometrowa belka — powtarzała pani Jones, notując. Kiedy pojawił się Bob,

podała mu kartkę i ołówek.

— Przejmuj zapisywanie, Bob.
Zaledwie zdążył ująć ołówek, gdy Jupiter krzyknął:
— Dwanaście żelaznych zlewów.
Bob zapisał. Jupiter przysunął się do niego i szepnął:
— Staramy się zarobić trochę pieniędzy. Mam pewien pomysł i chcę spróbować zrealizować

go.

Pracowali bez wytchnienia, gdy naraz Bob zauważył, że pani Jones kręci się blisko ich

Kwatery Głównej. Oglądała wielką stertę starych, zardzewiałych zbiorników na wodę, stalowych
rur, materiałów budowlanych i innych dużych kawałów złomu, które Hans i Konrad, na prośbę
Jupitera, przez rok układali w ten sposób, że zakryły kompletnie przyczepę kempingową będącą
ich Kwaterą Główną.

Pani Jones przyglądała się stercie i marszczyła czoło.
— Jupiter! — zawołała. — Dlaczego nie spisaliście tych materiałów tutaj?
Jupiter spojrzał na Boba, Bob na Pete’a, a Pete na nich obu. Żaden z nich się nie odezwał.
— Jupiter, słyszysz mnie?! — wołała pani Jones. — Chodź tu i pomóż mi sprawdzić, co tu

jest!

Zaczęła ciągnąć rury i zbiorniki, więc Jupiter i Pete podbiegli do niej czym prędzej. Bali się,

że w następnej minucie odkryje Kwaterę Główną.

— Przepraszam, ciociu — odezwał się Jupiter szybko — ale ten materiał jest

bezwartościowy. Doprawdy nie warto zawracać sobie nim głowy.

— Nie warto sobie zawracać głowy! — powtórzyła ciocia Matylda sarkastycznie. — Zobacz,

jaka ta sterta wysoka! Chcę wiedzieć, co jest w środku. Może powinniśmy się pozbyć tego
wszystkiego i zrobić miejsce na bardziej wartościowe rzeczy.

Właśnie w tym momencie wjechała na podwórze z głośnym trąbieniem duża ciężarówka

Jonesa. Pan Jones i Konrad przywieźli nowy ładunek i pani Matylda odwróciła się, by go
obejrzeć, zapominając o stercie skrywającej Kwaterę Główną.

— Niech się Bóg Najświętszy zlituje nad tobą! — wykrzyknęła. — Tytusie Andronikusie

Jonesie, czegoś ty nakupował tym razem?

Były to głównie zwykłe rupiecie, ale w tyle ciężarówki stał jeleń z żelaza naturalnej

wielkości, z ogromnymi rogami.

— Hm, to może komuś sprzedamy — powiedziała pani Jones — ale założę się, że zapłaciłeś

za dużo.

— Nie kupiłem tego na sprzedaż — odparł Tytus. — Chcę to ustawić przed bramą. —

Zeskoczył z ciężarówki i objął żonę wokół dość obfitej talii. — Teraz będę miał jelonka i
sarenkę — powiedział.

Był to dość śmiały żart, ale pani Matylda zachichotała i zapomniała zupełnie o wielkiej

stercie wokół Kwatery Głównej.

— Mój ty, Boże! — wykrzyknęła patrząc na słońce. —Czas na obiad. Musicie być obaj

głodni. Gdzie byliście przez cały ranek?

Nie czekając na odpowiedź ruszyła przez bramę ku małemu, białemu domowi, który stał tuż

obok składu.

— Chłopcy, chcecie już zjeść obiad, czy na razie tylko kanapki? — zawołała, odwracając się.
— Tylko kanapki ciociu — poprosił Jupiter. — Chcemy zrobić zebranie.
— Ach tak, wasz klub — mówiąc to poszła w stronę domu. Jupiter opowiedział jej o

założeniu zespołu detektywistycznego, ale szczegóły nie utkwiły jej zbyt silnie w pamięci.
Jupiter poszedł za nią, by przynieść kanapki, a Bob z Pete’em pomagali rozładowywać
ciężarówkę. Potem Bob sporządził listę przywiezionych artykułów. Hans i Konrad wykonywali
najcięższą robotę. Ale Konrad znalazł czas, żeby powiedzieć chłopcom, co ich zatrzymało w
drodze.

— Zobaczyłem, że jesteśmy w pobliżu miejsca, gdzie mieszka ten chłopiec, Carlos — mówił.

— Skoczyliśmy więc tam i pomogliśmy mu wyremontować dom. Wszystko teraz ładnie
zrobione. To dobry chłopiec, ten Carlos. I jego wuj ma się lepiej.

Wiadomość ucieszyła ich ogromnie.
— Pan Jones widział, że wcale nie mają pieniędzy — dodał Konrad — więc udał, że pani

Jones się pomyliła obliczając, ile się należy za materiał, i dał im dwadzieścia dolarów i
siedemnaście centów. Bardzo sprytnie, samo dwadzieścia dolarów wyglądałoby jak prezent, a
tak wszystko w porządku — puścił do chłopców wielkie oko. — Mam niespodziankę dla
Jupitera. Carlos przysłał mu prezent. Jest w ciężarówce.

Prezent? Pete i Bob popatrzyli na siebie. Co to może być?
Konrad wspiął się do kabiny kierowcy i zszedł z tekturowym pudełkiem w ręce. Było

zawiązane sznurkiem i miało wycięte w wieku dziury. Podał je Pete owi.

— Carlos prosił, żeby nie otwierać tego na dworze — powiedział. — W środku jest kartka z

wyjaśnieniem. — Po czym wrócił do pracy wraz z Hansem i panem Jonesem.

— Chodź, Bob! — krzyknął Pete. — Idziemy do Kwatery Głównej otworzyć przesyłkę.

Mam dziwne przeczucie, że jest to coś, co uszczęśliwi Jupe’a!

Prześliznęli się między kupami złomu i weszli za prasę drukarską. Bob odstawił żelazną kratę

i wszedł pierwszy do Tunelu Drugiego, a Pete za nim. Czołgali się na czworakach, aż pod klapę
drzwi, którą Bob pchnął do góry. Wspięli się do Kwatery Głównej i zapalili światło. Było to
konieczne, gdyż spiętrzony wokół złom odcinał niemal zupełnie dopływ dziennego światła do
przyczepy. Pete zamknął okienko wentylacyjne w dachu.

— Lepiej nie ryzykować — powiedział przecinając sznurek opasujący pudełko.
Zdjął pokrywę. Wewnątrz wciśnięty w kąt, stał średniej wielkości ciemny ptak z żółtym

dziobem, o bardzo nieszczęśliwym wyglądzie.

— To Sinobrody! — wykrzyknął Pete.
W pudełku leżał kawałek papieru. Bob wziął go do ręki. Z listu widać było, że ktoś zadał

sobie wiele trudu, by litery miały właściwy kształt.

Drogi Señor Jupiter
Tu jest señor Sinobrody. On przyszedł do domu w czasie kolacji. Wysyłam go do ciebie.

Życzę sobie, żebyś go miał, bo on jest moim przyjacielem i ty jesteś moim przyjacielem. Poza tym
ja się boję, że gruby człowiek stara się go ukraść. My mamy teraz ładny dom i ja ci dziękuję
tysiąc razy.

Carlos Sanchez

Kiedy Bob skończył czytać list na głos, szpak nastroszył piórka i skoczył na brzeg pudełka.

Popatrzył na palce Pete’a, jakby się zastanawiał, czy są dobre do jedzenia. Pete schował rękę.

— O nie, nie! — krzyknął. — Już wczoraj próbowałeś mojego ucha. Nie dostaniesz więcej

mojej krwi. Jeszcze się zmienisz w szpaka wampira.

Posłyszeli jakiś hałas i w otworze podłogi ukazał się Jupiter. Właśnie zaczął się wspinać do

środka, gdy wzrok jego padł na Sinobrodego, siedzącego na brzegu pudełka.

Jupiter i Sinobrody zamarli w bezruchu. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Wreszcie

Sinobrody trzepnął skrzydłami.

— Jestem Sinobrody Pirat. Zakopałem mój skarb tam, gdzie go strzegą martwi ludzie —

zakrakał. — Nigdy nie daję frajerom łatwej doli i to jest proste jak gaz-rurka.

Roześmiał się sztucznie, jak człowiek, który zna dobry dowcip i nie ma zamiaru go

opowiedzieć.

ROZDZIAŁ 9

Wezwijmy wszystkie duchy

Pete, Bob i Jupiter siedzieli wokół biurka w Kwaterze Głównej, pożerając kanapki, które

przyniósł Jupe. Wiedzieli, że zaraz po obiedzie pani Jones zawoła ich z powrotem do pracy. Nad
ich głowami siedział Sinobrody w klatce, którą znalazł dla niego Jupiter, i zdawał się słuchać
każdego ich słowa.

— Wiemy, że pan Claudius ma Billy’ego Shakespeare’a i Małą Bo-Peep — mówił Pete. —

Słyszeliśmy, jak mówił, że ma cztery papugi. Zaczęliśmy wszystko od przyrzeczenia, że
znajdziemy Billy’ego i Bo-Peep. Tak więc proponuję, żebyśmy poszli wprost do niego i
powiedzieli mu, że jeśli nie zwróci ich, to wezwiemy policję. Nie będzie wiedział, że
przyrzekliśmy nie zawiadamiać policji i tylko blefujemy.

— Hm — Jupiter skubał wargę.
Bob domyślał się, że Jupe jest na tropie większej tajemnicy: jakie znaczenie mają papugi i

dlaczego panu Claudiusowi tak bardzo zależy na posiadaniu ich. Było zupełnie oczywiste, że
Jupitera korci rozwiązanie tej zagadki.

— Są pewne komplikacje — powiedział wreszcie Jupiter. —Wiemy teraz, że tajemniczy pan

Silver chciał, żeby pan Claudius miał te papugi.

— Być może — odezwał się Bob — ale to nie daje Claudiusowi prawa kraść je panu

Fentrissowi i pannie Waggoner. Głosuję za Pete’em. Powinniśmy pójść do niego i zażądać, żeby
je zwrócił. Weźmy ze sobą Hansa lub Konrada. To powstrzyma go od zrobienia czegoś
nieprzyjemnego.

— Dobrze więc, tu jest karta pana Claudiusa — Jupiter wyłowił z kieszeni wizytówkę, którą

dał mu Carlos. Wyglądała następująco:

Claude Claudius
rzadkie okazy dzieł sztuki
kupno-sprzedaż
Londyn—Paryż—Wiedeń

Pod spodem był adres dużego budynku mieszkalnego w Hollywood i numer telefonu.

— Ty zatelefonuj do niego, Bob. Nigdy nie słyszał twojego głosu. Powiedz mu, że masz do

sprzedania papugę z żółtą głową i zapytaj, czy byłby tym zainteresowany. Twoja matka kupiła ją
od meksykańskiego domokrążcy. Potem umów się z nim i pójdziemy oczywiście wszyscy
razem.

Bob wykręcił numer. Zastanawiał się, czy będzie w stanie powiedzieć to wszystko. Ale

osoba, która odebrała telefon, powiedziała mu, że pan i pani Claudius wyprowadzili się dwa dni
temu. Dzięki głośnikowi zainstalowanemu przez Jupitera mogli wszyscy słyszeć całą rozmowę.
Jupiter szepnął mu do ucha:

— Zapytaj, czy zabrali ze sobą papugi?
Bob powtórzył pytanie i otrzymał odpowiedź, że państwo Claudius nie mieli żadnych papug

w mieszkaniu, gdyż w budynku nie wolno trzymać zwierząt domowych. Ani psów, ani kotów,
ani papug. Bob odłożył słuchawkę.

— Przepadł, teraz nie wiemy, gdzie go znaleźć — powiedział bezradnie.
— Wspaniale! — wykrzyknął Pete. — Robimy szalone postępy. Jesteśmy z powrotem w

punkcie wyjścia.

— Chwilowy zastój — oznajmił spokojnie Jupiter. — Bez wątpienia mają inny adres, gdzie

mogą trzymać papugi w ukryciu. Oczywiste, że nie mogli wziąć skradzionych papug do tego
eleganckiego budynku. To by zbyt zwracało uwagę.

— Dobra — powiedział Pete — wyczerpałem moje pomysły. Twoja kolej.
— Może Bob ma coś do powiedzenia — Jupiter popatrzył na kolegę. — Jesteś

spostrzegawczy, jeśli chodzi o szczegóły.

— Używa także prostszych słów niż ty — mruknął Pete. —Dobra, Bob, co sądzisz?

— No więc — zaczął Bob — nim zaczniemy układać nowy plan, myślę, że powinniśmy

uporządkować wszystkie znane nam fakty. To nam pomoże zobaczyć wyraźniej całą sprawę.
Włączyliśmy się w nią dopiero po kradzieży papugi pana Fentrissa. Ale w rzeczywistości zaczęła
się ona dużo wcześniej.

— Jo-ho-ho i butelka rumu! — zaskrzeczał Sinobrody.
— Mów dalej, Bob — powiedział Jupiter. — To wielce pomocne mieć fakty przedstawione

przez kogoś drugiego.

— Moim zdaniem — zaczął żywo Bob — punktem wyjścia tej zagadki jest Anglik, który

nazwał siebie John Silver. Kiedy przybył do domu wuja Carlosa wiele miesięcy temu, przyznał
się, że jest w tym kraju nielegalnie, ponieważ uciekł Z Anglii, by uniknąć aresztowania.
Powiedział także, że w metalowym pudełku, które ma ze sobą, trzyma cenny skarb i nie śmie go
sprzedać.

Bob spojrzał na Jupitera, ale ten słuchał bez słowa. Tak więc Bob kontynuował:
— Pan Silver był chory, umierający. Przed śmiercią ukrył swoje pudełko i skarb, jeśli był w

nim w ogóle jakiś. Zostawił natomiast siedem papug, jeśli traktować Sinobrodego jako papugę,
które ćwiczył, by wypowiadały dziwne i zagadkowe zdania.

— Dziwne i zagadkowe, to łagodnie powiedziane — wtrącił Pete.
— Pan Silver poprosił Carlosa i jego wuja — Bob zajrzał do swych notatek — by wysłali list,

który napisał, i powiedział, że wkrótce przyjdzie do nich gruby mężczyzna, który zapłaci im
tysiąc dolarów za papugi. Ale gruby mężczyzna, czyli pan Claudius, nie przyszedł na czas. Wuj
Carlosa sprzedał papugi, by uzyskać pieniądze na opłacenie pogrzebu pana Silvera. Kiedy
wreszcie gruby człowiek się pojawił, wpadł w szał na wiadomość, że papug już nie ma. Został
jednak i próbował odszukać papugi. Znał część miasta, w której zostały sprzedane, i udało mu
się odnaleźć cztery z nich. Wiemy, że dwie ukradł, być może także pozostałe dwie zostały przez
niego skradzione.

— Kradzież Billy’ego Shakespeare’a to moment, kiedy Trzej Detektywi dołączyli do sprawy.

Teraz mamy Sinobrodego, ptaka, na którym szczególnie zależało panu Claudiusowi, i nie mamy
pojęcia‚ gdzie znajdują się pozostałe dwa ptaki. Nie mamy także pojęcia, dlaczego wszystkie te
ptaki są tak ważne dla pana Claudiusa. Przeprowadził się i prawdopodobnie się ukrywa. Tak
więc, nie wiemy, gdzie go znaleźć. I to wszystko — Bob wziął głęboki oddech — do czego
doszliśmy do tej chwili.

— Szukaj pod kamieniami poza kościami! Nigdy nie daję frajerom łatwej doli — zaskrzeczał

Sinobrody, trzepiąc skrzydłami.

— Przedstawiłeś nam sprawę bardzo przejrzyście — powiedział Jupiter. Myślę, że mogę tu

dodać kilka własnych spostrzeżeń. Pan Silver był człowiekiem, który znał wiele książek, być
może pracował wśród nich. Zwróćcie uwagę na imię, które sobie wybrał: John Silver. Jestem
pewien, że zapożyczył je od Długiego Johna Silvera, pirata z „Wyspy skarbów”.

— To ma sens — przyznał Pete.
— Fakt, że nazwał się imieniem pirata, pozwala nam domyślić się, że jego tajemniczy skarb

był wcześniej komuś skradziony i pewnie dlatego John Silver nie ośmielił się nawet podjąć
próby jego sprzedania. A fakt, że miał do czynienia z książkami, zdradzają także imiona, które
dał papugom: Billy Shakespeare, Mała Bo-Peep, Sinobrody Pirat, Sherlock Holmes, Robin Hood
Kapitan Kidd.

— I Buźka — przypomniał Pete.
— Pewnie przezwisko z jakiegoś gangsterskiego filmu. W każdym razie większość imion

pochodzi z książek.

— Słuchajcie! — wykrzyknął Bob. — Może skarb, który miał w tym pudełku, to jakaś

rzadka książka. Niektóre ze starych książek są warte tysiące dolarów!

— To prawda — Jupiter zmarszczył czoło. — Ale pamiętajcie, jak pan Silver opisał skarb:

„kawałek tęczy, a pod nim dzban złota”, nie bardzo wygląda to na książkę.

— Nie — zgodził się Pete. — Gdzie więc stoimy? Straciliśmy trop Billy’ego, Małej Bo-Peep

i pana Caludiusa. Stoimy przed gołym murem.

— Niezupełnie gołym — zaprzeczył Jupiter. — Wczoraj słyszeliśmy, jak pan Claudius sam

powiedział, że dotąd nie znalazł dwóch brakujących papug. Proponuję, żebyśmy je odnaleźli.
Wraz z Sinobrodym mielibyśmy wtedy trzy ptaki, a pan Claudius cztery. Prędzej czy później
dowie się, że je mamy, i wtedy nie musimy się trudzić z odnajdywaniem go. Sam do nas
przyjdzie.

— Nie jestem pewien, czy będę tym zachwycony — mruknął Pete — a z pewnością nie

podoba mi się perspektywa latania po mieście po to, żeby kraść papugi.

— Nie mówiłem, żeby je kraść — zaprotestował Jupiter. —Chciałbym je kupić.
— Kupić? — spytał Pete, a Bob także spojrzał pytająco na Jupe’a. — Jak możemy je kupić,

skoro nawet nie wiemy, gdzie są?

— Zapominasz o naszym systemie połączeń duch z duchem — powiedział Jupiter. — Znam

co najmniej trzech chłopców, którzy mieszkają w tej części Hollywoodu — wskazał palcem
obszar na mapie, który zakreślił Carlos. — Zatelefonuję do tych chłopców. Oni zatelefonują z
kolei do innych i wkrótce będziemy mieli spenetrowaną całą tę okolicę.

Bobowi i Pete’owi bardzo się to spodobało.
— To świetny pomysł, Jupe — wykrzyknął Bob. — Papugi wszystkich ciekawią. Kiedy ktoś

w sąsiedztwie kupuje papugę i ona mówi, to jest to wydarzenie, o którym w krótkim czasie
wiedzą wszyscy sąsiedzi. Bez względu na to, kto kupił te papugi od wuja Carlosa, ktoś w
sąsiedztwie będzie o nich wiedział i dzięki systemowi połączeń duch z duchem łatwo go
wykryjemy.

— Tym razem nie możemy ofiarować nagrody — powiedział Jupiter — ale jestem

przekonany, że świadomość tego, że niosą pomoc w ważnym dochodzeniu pobudzi duchy do
działania bez nagrody.

— Dobrze, ale jak kupimy papugi bez pieniędzy?
— Będę się starał zdobyć jakieś pieniądze. Jeśli mi się nie uda, może będziemy mogli

przekonać właścicieli papug, żeby pozwolili nam nagrać to, co mówią ich ptaki. Jest bowiem
oczywiste, że przed śmiercią tajemniczy pan Silver nauczył papugi wypowiadać te dziwne
kwestie z jakiejś przyczyny. Ta przyczyna z kolei sprawią że pan Claudius chce mieć te
wszystkie ptaki. Jestem pewien, że przyczyna...

W tym momencie rozległo się wołanie pani Jones.
— Jupiter! Pete! Bob! Gdzieżeście się schowali? Czas wracać do roboty, słyszycie? Do

roboty!

Nie ociągali się, słysząc nawoływanie. Przebyli Tunel Drugi z szybkością pocisków, a za

nimi słychać było Sinobrodego skrzeczącego:

— Do roboty! Do roboty!

ROZDZIAŁ 10

W pułapce

To chyba jest ten pierwszy adres — Pete sprawdził zanotowane na kartce dwa nazwiska i

adresy. — Proszę tu stanąć.

Było to następnego dnia, rano. Mężczyzna prowadzący rolls-royce’a był niski, o bystrym,

badawczym spojrzeniu, nazywał się Fitch. Kiedy Jupiter zatelefonował do agencji „Wynajmij
auto i jedź” z prośbą o przysłanie samochodu, powiedziano mu, że Worthington wyjechał. Było
to duże rozczarowanie, bo chłopcy przywiązali się już do angielskiego szofera. Nie mieli jednak
innego wyjścia, jak zgodzić się na innego kierowcę.

Samochód stanął przy krawężniku i Fitch odwrócił się z uśmiechem do Boba i Pete’a.

Jupitera nie było z nimi. Tego rana zachorowała siostra jego ciotki i wujostwo pojechali do niej,
a Jupe musiał zająć się składem. Tak więc Bob i Pete byli zdani na siebie.

— Macie dziś dzieciaki jakąś detektywistyczną robotę? —zapytał Fitch. — Worthington

opowiadał mi o was. Jakbyście kiedyś potrzebowali pomocy, zawsze możecie mnie zawołać.
Byłem kiedyś strażnikiem bankowym. Wierzcie mi, wszystko, co warto wiedzieć o kanciarzach,
mam tutaj — poklepał się po czole.

Chłopcom nie bardzo podobał się nowy kierowca. Pete skinął głową i powiedział:
— Dziękujemy panu. Jednakże dziś chcemy tylko wytropić pewne zaginione papugi.
— Wytropić zaginione... — zaczął Fitch i jego twarz poczerwieniała. — W porządku,

rozumiem — obrócił się i wziął się do czytania gazety. Myślał, że Pete żartuje.

Poprzedniego wieczoru Jupiter zgodnie z planem uruchomił system połączeń duch z duchem.

Tym razem ograniczył się tylko do części Hollywoodu i prosił o informację o osobach, które
ostatnio nabyły żółtogłowe papugi.

Otrzymali kilka odpowiedzi od chłopców mieszkających w tej dzielnicy. Dowiedzieli się, że

gruby mężczyzna chodził parę dni temu od drzwi do drzwi i w końcu znalazł dwie papugi —
Kapitana Kidda i Sherlocka Holmesa. Udało mu się odkupić je za podwójną cenę.

Nie dotarł jednakże do Buźki i Robin Hooda. Pete i Bob właśnie mieli adresy posiadaczy

tych papug i żywili nadzieję, że zdobędą oba ptaki. Zaopatrzeni byli w siedemdziesiąt pięć
dolarów. Jupiter dostał je od ciotki. Poprosił ją, by zapłaciła z góry za pracę, którą obiecali
wykonać w ciągu najbliższych dwu tygodni. Liczyli, że suma powinna wystarczyć. Gdyby się
okazała niewystarczająca, Pete miał ze sobą mały magnetofon, żeby nagrać zdania, których
nauczono papugę.

Wysiadłszy z samochodu chłopcy ruszyli cementowym chodnikiem wśród wysokich

krzewów. Zbliżali się do staromodnego, wykładanego stiukiem domu, kiedy drzwi frontowe
otworzyły się i wyszedł z nich wysoki, chudy chłopiec z długim nosem. Szczerzył do nich zęby
w złośliwym uśmiechu.

— Chudy Norris! — wykrzyknął Pete. Obaj z Bobem zatrzymali się zdumieni.
— Co ty tu robisz?
Część każdego roku E. Skinner Norris spędzał wraz z rodziną w Rocky Beach. Na stałe

mieszkali w innym stanie. Wydawano tam prawo jazdy młodocianym kierowcom w odróżnieniu
od Kalifornii. Chudy mógł więc sam prowadzić samochód. Wykorzystując tę przewagę, a także
duże kieszonkowe, które dostawał od rodziców, starał się zostać przywódcą miejscowej
młodzieży.

Największą jego ambicją było pokazać, że jest sprytniejszy od Jupitera Jonesa. Jak dotąd,

jego wysiłki nie zostały uwieńczone sukcesem. W każdym razie większość czasu spędzał na
wtykaniu nosa w sprawy Jupitera i jego przyjaciół i kilkakrotnie dał im się mocno we znaki.

Zwrócił się teraz do nich z wymuszonym uśmiechem, ukrywając coś za sobą.
— Czy przypadkiem nie spóźniliście się trochę? Po to przyszliście?
Wyciągnął zza siebie klatkę, w której siedziała żółtogłowa papuga. Nie miała prawego oka i

wzdłuż tej strony jej głowy biegła blizna. Prawdopodobnie dorobiła się tego w jakiejś walce.

— Papuga? — Pete udawał zdziwienie, a Bob starał się mu przyjść z pomocą.
— Dlaczego mielibyśmy się interesować papugami, Chudy? — zapytał.
Blef nie zagrał jednak. Tym razem Chudy był górą i wszyscy trzej wiedzieli o tym.
— Tak się złożyło, że zeszłego wieczoru byłem z wizytą u przyjaciela w sąsiedztwie —

Norris rozkoszował się swym zwycięstwem. — Mój przyjaciel otrzymał telefon, że Tłuścioszek
Jones stara się odnaleźć papugę z żółtą głową. Powiedział mi, że jedna jest w tym domu,
przyszedłem więc tu rano i kupiłem ją za trzydzieści dolarów. Tak się składa, że znam miejsce,
gdzie mi dadzą za nią sto pięćdziesiąt. Nie mam więc co dalej tracić mego cennego czasu na
rozmowę z wami.

Przemaszerował koło nich dzierżąc klatkę. Kiedy ich mijał, papuga uczepiła się prętów klatki

i przekrzywiła głowę.

— Nigdy nie daję frajerom łatwej doli — zaskrzeczała.
— Zamknij się! — powiedział Norris wściekle i poszedł śpiesznie ulicą. Widzieli, jak wsiadł

do niebieskiego, sportowego samochodu, którego nie zauważyli wcześniej, gdyż był
zaparkowany w osłoniętym krzewami miejscu, i odjechał.

— Jak przypuszczasz, komu Chudy ma zamiar sprzedać papugę? — spytał Pete. — Panu

Claudiusowi?

Bob nie miał pojęcia. Wyjął notes i zapisał coś.
— Notuję, co Buźka powiedziała — wyjaśnił. — „Nigdy nie daję frajerom łatwej doli”. Jeśli

nawet nie mamy ptaka, mamy chyba to zdanie, którego nauczył go pan Silver. Może Jupiter
zdoła wykombinować coś z tego.

— Jeśli tak, jest cudotwórcą — powiedział Pete. — To zdanie brzmi jak ze starego

gangsterskiego filmu w telewizji. Dobra, spróbujmy odnaleźć Robin Hooda.

Wsiedli z powrotem do czekającego samochodu i Pete podał Fitchowi drugi adres. Był to

stary, mocno zniszczony dom, stojący w głębi ogrodu, oddalony o kilka ulic od poprzedniego
miejsca. Kiedy zbliżali się do celu, Pete zwrócił się do Boba:

— Myślałem sobie o tym systemie połączeń duch z duchem, który Jupiter wymyślił, żeby

skontaktować się z setkami dzieci.

— Co ci się w nim nie podoba? — przerwał Bob. — To świetny pomysł. Jest to równie

skuteczne jak komunikat radiowy.

— Jest jeden kłopot — powiedział Pete. — To daje rezultaty, ale też kupa ludzi może się

zorientować, czego poszukujemy. I czasem niewłaściwy człowiek może coś wykryć. Tak jak
Chudy. Dowiedział się, że interesują nas papugi, i kupił Buźkę przed nami.

— Dobrze, że nie wie o Robin Hoodzie — odparł Pete. —To ten dom, gdzie go mają. Tak w

każdym razie powiedział Jupe’owi chłopiec, który mieszka obok. Mam nadzieję, że uda nam się
odkupić tę papugę.

Szczęście, które opuściło ich poprzednio, dopisało im tym razem. Właściciel domu,

niewysoki, łysy mężczyzna kupił papugę od meksykańskiego domokrążcy trzy tygodnie temu.
Kiedy ją kupował, domokrążca poklepał papugę i powiedziała wtedy, ze nazywa się Robin

Hood, i wyskrzeczała wiązankę słów, ale od tego czasu milczała jak zaklęta. Żona nabrała do
niej niechęci i oświadczyła, że wolałaby kanarka. Był zadowolony, że może się pozbyć papugi
za dwadzieścia pięć dolarów, które za nią zapłacił. Kiedy im wręczał klatkę, powiedział:

— On urnie mówić, ale nie chce. Po prostu nie ma ochoty. Nie wiem, czy możecie coś z tym

zrobić.

— Dziękujemy panu — odparł Bob — będziemy się starali nakłonić go do mówienia.

Uradowani wyszli śpiesznie z domu. Rzeczywiście, Robin Hood siedział ponury na drążku i

zupełnie nie sprawiał wrażenia papugi, która ma zamiar mówić. Ale byli pewni, że Jupiter zdoła
go przekonać, do zmiany zdania.

— Jedziemy prosto do Kwatery Głównej — powiedział Pete. — Zobaczymy czy... Gdzie jest

samochód?

Nigdzie nie było widać samochodu, który zostawili przy krawężniku.
— Ten Fitch! — wykrzyknął Bob. — Pojechał sobie i zostawił nas tutaj!
— Może myślał, że to dobry kawał? — odparł Pete. —W każdym razie będziemy mieli

kłopoty z dostaniem się z powrotem do Rocky Beach.

Dość sponiewierana, zamknięta ciężarówka podjechała do nich i zatrzymała się. Prowadziła

ją kobieta, która teraz wychyliła się przez okno.

— Szukacie, chłopcy, starego rolls-royce’a? — spytała. —Odjechał parę minut temu.
— Miał na nas zaczekać — powiedział Bob.
— Ach, co za przykrość — głos kobiecy był pełen współczucia. — Może mogę was gdzieś

podwieźć? Chociaż do najbliższego przystanku autobusowego.

— Bardzo dziękujemy — zgodził się chętnie Pete. —Chodź, Bob, złapiemy autobus przy

Wilshire.

Wspiął się do szoferki i usadowił koło kobiety. Za nim wsiadł Bob trzymając klatkę z Robin

Hoodem. Przez moment myślał, że słyszał już głos tej kobiety, ale uznał to za niemożliwe.

— Przepraszam, ale Bulwar Wilshire jest w przeciwnym kierunku — zwrócił się do kobiety,

gdy ruszyła z zadziwiającą prędkością.

— Nie jedziemy tam, drogie zuchy! — głos z angielskim akcentem zadźwięczał im w uszach

alarmująco. — Mamy inne plany.

Odsunęła się przegroda dzieląca szoferkę od krytej platformy ciężarówki. Chłopcy obrócili

głowy przerażeni. Pan Claudius wychylał się z otworu, tuż, tuż za nimi. Na jego okrągłej, tłustej
twarzy widniał złośliwy uśmiech, oczy błyszczały za grubymi szkłami okularów.

— Tym razem idziecie ze mną — powiedział. — Przebraliście miarkę. Mam dość waszych

interwencji.

Strach odebrał chłopcom głos. Wpatrywali się w mężczyznę w milczeniu. Uśmiechając się

ciągle, pan Claudius wysunął rękę w ich kierunku. Trzymał w niej długi, cienki sztylet z
zakrzywionym ostrzem.

— Teraz, chłopcy — powiedział — najmniejszy ruch będzie waszym ostatnim. Ten sztylet

został wykonany tysiąc lat temu, w Damaszku. Ciąży na nim krew dwunastu zabitych. Jestem
pewien, że żaden z was nie chce być trzynastym. To taka pechowa liczba!

ROZDZIAŁ 11

Siedem fruwających informacji

Ciężarówka pędziła po stromych, nagich wzgórzach za Hollywoodem. Ani Bob, ani Pete nie

byli w stanie wydusić z siebie słowa.

— Starałam się was ostrzec, chłopcy — odezwała się w pewnym momencie kobieta — ale

nie chcieliście słuchać.

Wtedy Bob przypomniał sobie, gdzie słyszał jej głos — przez telefon, kiedy radziła

Jupiterowi i jemu, żeby nie wchodzili w drogę panu Claudiusowi.

Pete w końcu opanował nerwy na tyle, żeby się odezwać:
— Czy mogę zadać jedno pytanie? Jak pozbył się pan Fitcha i samochodu?
— Bardzo łatwo — zachichotał gruby mężczyzna. — Poszedłem do agencji „Wynajmij auto

i w drogę, by wypożyczyć samochód mniej rzucający się w oczy niż ranger. Tam odkryłem
zadziwiającego rolls-royce’a, którym jeździliście. Dowiedziałem się również, że jest w nim
zainstalowany telefon. Śledziłem was dzisiaj. Kiedy weszliście do tego domu, zatelefonowałem
ze sklepu na rogu do Fitcha i powiedziałem że telefonuję z domu, do którego przyszliście, I że
zostajecie u mnie na drugie śniadanie, tak więc nie będzie potrzebny przed południem. Odjechał
spokojnie.

— Claude — odezwała się kobieta, najwidoczniej jego żona — czy nie sądzisz, że ...
— Nie, nie sądzę! — przerwał ostro. — Pilnuj kierownicy. Patrzyłaś we wsteczne lusterko?
— Tak, z początku myślałam, że jedzie za nami jakiś mały samochód, ale zgubiliśmy go.
— Dobrze. Uważaj na tym zakręcie.
Ciężarówka zwolniła, wzięła ostry zakręt i znaleźli się w głębokim wąwozie wśród wzgórz.

Stał tam dom z garażem na dwa samochody. Kobieta wprowadziła do niego ciężarówkę.

— Wysiadać, moi mili, wysiadać — powiedział pan Claudius za nimi.
Druga połowa garażu zajęta była przez czarny, sportowy samochód, którym pan Claudius

jeździł, gdy Pete spotkał go po raz pierwszy.

Pan Claudius poprowadził ich do domu, do dużego salonu, dość skąpo umeblowanego. W

jednym końcu pokoju stały na dużym stole cztery klatki z papugami o żółtych głowach. Papugi
wyglądały smutno i apatycznie. Żadna z nich nie wydała najmniejszego dźwięku, nawet kiedy
pani Claudius postawiła obok nich klatkę z Robin Hoodem.

Bob i Pete usiedli na wielkiej kanapie, a pan Claudius naprzeciw nich, dotykając palcem

czubka sztyletu.

— Teraz, przebiegłe i wścibskie nicponie — powiedział —chciałbym dowiedzieć się paru

rzeczy. Mam pięć z siedmiu papug trenowanych przez pana Johna Silvera. Dostanę resztę. O tak,
dostanę. Powiedzcie mi, jak doszło do tego, że Huganay was najął, i jak dużo on wie.

— Huganay? — spytał Pete.
Bob patrzył w osłupieniu. Kto to jest Huganay?
— Nie udawajcie, że go nie znacie — zniecierpliwił się pan Claudius. — Huganay, Francuz,

jeden z najbardziej niebezpiecznych złodziei dzieł sztuki w Europie. Jestem zupełnie pewien, że
depcze mi po piętach.

Bob zaczął kręcić przecząco głową, ale Pete zapytał:
— Czy ten pan Huganay jest średniego wzrostu, ciemnowłosy, Z małym wąsikiem i mówi z

francuskim akcentem?

— To on — odparł pan Claudius — więc jednak go znacie!
— Trudno powiedzieć, że go znamy — odparł Pete i opisał spotkanie na podjeździe domu

pana Fentrissa, kiedy rolls-royce o włos uniknął zderzenia z drugim samochodem, w którym
jechał pan zdający się być niezwykle zainteresowany Billym Shakespeare’em, i jak tenże pan
starał się usilnie uniknąć spotkania z policją.

— O tak — zgodził się pan Claudius — Huganay chce za wszelką cenę uniknąć spotkania

policją. Ale czegoś nie rozumiem. Jeśli nie pracujecie dla Huganaya, dlaczego interesują was
papugi?

Kiedy Pete wyjaśnił, jak doszło do tego, że Trzej Detektywi spotkali się z panem Fentrissem i

obiecali mu pomóc odnaleźć Billy’ego Shakespeare’a, pan Claudius przestał wyglądać groźnie,
zdjął okulary, przetarł je. Był bardzo zmieszany i zaczął mówić cichym głosem:

— Byłem pewny, że pracujecie dla Huganaya. Niedawno, kiedy wracałem do budynku, gdzie

wynajmowaliśmy mieszkanie, zobaczyłem na rogu obserwującego mnie Huganaya. Potem, kiedy
znalazłem się już w mieszkaniu, zorientowałem się, że było przeszukiwane — spojrzał na żonę.
— Powiedziałaś mi wtedy, że mi się wydaje. Ale miałem rację! Huganay rzeczywiście śledził
mnie, był w naszym mieszkaniu i przeczytał moje notatki.

— Tak — kobieta westchnęła. — Nie mam wątpliwości, że Huganay jest na naszym tropie.

Jestem jednak pewna, że nie wie o tym miejscu.

— Nie — zgodził się pan Claudius. — Na szczęście wynająłem tę wilię, żeby przenieść tu

papugi — zwrócił się do chłopaków. — Trzymam tu mojego rangera i wynająłem stary,
popularny samochód, żeby Huganay nie mógł mnie tak łatwo rozpoznać. On wie, że przepadam
za rangerami. Zaraz następnego dnia dowiedziałem się, że staracie się odnaleźć mój samochód.
Powiedział mi o tym właściciel domu, którego syn pytał, gdzie jest mój ranger. Ojciec
odpowiedział mu, żeby nie wtrącał się do spraw jego lokatorów, byłem więc tu bezpieczny.

— Wypytałam chłopca i zdobyłam wasz telefon — powiedziała pani Claudius. —

Dzwoniłam do was i ostrzegłam was. Mój mąż był bardzo zdenerwowany i bałam się, że może
do czegoś dojść, kiedy znowu się na was natknie.

— Tak — przyznał z westchnieniem pan Claudius — wpadam w okropną złość, kiedy coś

mnie wytrąci z równowagi. Nie mogę tego opanować. Grożę ludziom. Wiedząc, że tropi mnie
Huganay, taki sprytny i niebezpieczny człowiek — przesunął ręką po czole — byłem zupełnie
rozstrojony. Kiedy napotkałem was znowu w domu pana Sancheza, byłem pewien, że działacie z
Huganayem.

Uświadomił sobie w tym momencie, że wciąż trzyma w ręce groźnie wyglądający sztylet, i

odłożył go.

— Myślę, że nie potrzebuję tego więcej — powiedział. —Nie wiem teraz zupełnie, co robić.

Po prostu nie wiem. Tu jest tyle problemów, tyle problemów...

Głos mu się załamał. Westchnął głęboko.
— Claude — odezwała się żona pana Claudiusa — nadszedł czas na rozsądne działanie. To

są mili chłopcy, którzy nie mają zamiaru cię skrzywdzić. Myślę, że należą się im przeprosiny.
Sądzę, że możesz ich nawet poprosić o pomoc. Moim zdaniem wykazali dużo inteligencji w tej
sprawie. Odszukali pana Sancheza i znaleźli papugę, której ty nie byłeś w stanie znaleźć —
wskazała Robin Hooda, skulonego na swym drążku, podobnie jak pozostałe papugi.

— Tak, masz rację — pan Claudius ocierał twarz chusteczką. — Chłopcy, przyjmijcie moje

szczere przeprosiny. Cały kłopot w tym, że tak łatwo wpadam w złość. Jestem kompletnie
wytrącony z równowagi, kiedy mi coś idzie źle, a ta sprawa wiele dla mnie znaczy, bardzo wiele.
Mam problemy z żołądkiem i nie wolno mi się denerwować. Powinienem zachować spokój, ale

po prostu nie potrafię.

Bob i Pete wymienili spojrzenia. Bob zabrał głos za nich obu.
— Nie marny do pana żalu, ale co z panem Fentrissem i panną Waggoner? Pan ukradł im

papugi i związał pan pana Fentrissa, ... no, złamał pan kilkakrotnie prawo.

Pan Claudius znowu ocierał twarz.
— Będę się starał wynagrodzić im to — powiedział. — Będę się naprawdę starał i może mi

wybaczą. Ale przede wszystkim muszę wyjaśnić, dlaczego dopuściłem się tego wszystkiego.
Widzicie, musiałem mieć te papugi, dlatego je ukradłem. Musiałem je mieć, ponieważ są
niesłychanie ważną wskazówką przy odnalezieniu bezcennego skarbu, który John Silver ukrył
przed śmiercią.

Nagle Bob zrozumiał. Poprzedniego dnia Jupiter właśnie zaczynał przedstawiać im swoją

teorię. Teraz Bob mógł się domyślić, jaka to była teoria.

— Proszę pana — zapytał — czy wszystkie siedem ptaków podaje jakieś informacje? To

znaczy, czy każdy z nich daje jakiś fragment informacji i, żeby znaleźć skarb, musi pan złożyć
wszystko razem i wtedy zrozumie pan, co to oznacza?

— Tak — odparł pan Claudius. — Widzicie, John Silver zakpił sobie ze mnie. To był

najbardziej fantastyczny żart jego życia. Zostawił siedem gadających ptaków z zaszyfrowanymi
wskazówkami dla mnie. Muszę je rozwiązać, żeby znaleźć ukryty przez niego skarb. Nikt inny
nie wpadłby na taki pomysł. To takie typowe dla niego, dla jego znakomitego, lecz dziwacznego
umysłu.

— Claude — przerwała jego żona. — Myślę, że chłopcy zrozumieją wszystko lepiej, jeśli

zaczniesz od początku. Tymczasem przygotuję trochę kanapek. Chyba wszyscy jesteśmy głodni.

Bob i Pete uświadomili sobie nagle, że są nawet bardzo głodni. Ale jeszcze bardziej byli

podekscytowani świadomością, że za chwilę będą wiedzieć, jaka tajemnica kryje się za
gadającymi papugami.

— Pan znał pana Silvera w Anglii? — spytał Bob.
— Mniej więcej dwa lata temu — zaczął swą opowieść pan Claudius — zatrudniłem Johna

Silvera w moim przedsiębiorstwie, zajmującym się kupnem i sprzedażą rzadkich okazów dzieł
sztuki. To było w Londynie. Silver był bardzo wykształconym, ale ekscentrycznym
człowiekiem. Nigdzie nie pracował długo, wszystkiemu winne było jego dziwne poczucie
humoru. Skończył wreszcie na utrzymywaniu się ze sprzedaży dowcipów, szarad i zagadek, dla
gazet i czasopism. Potem zwrócił się do mnie o pracę. Miał dużą wiedzę zarówno w dziedzinie
sztuki jak i literatury. Zaangażowałem go jako eksperta. Chodził na rozmaite aukcje i nabywał
dla mnie przedmioty jego zdaniem cenne. — Któregoś dnia wrócił z obrazem. Było to zupełnie
zwykłe malowidło, przedstawiające dwie żółtogłowe papugi, siedzące na gałęzi, a zapłacił za nie
bardzo drogo. Jak wiecie, łatwo tracę panowanie nad sobą. Rozzłościłem się, nazwałem go
głupcem i wyrzuciłem.

John Silver — to nie było jego prawdziwe nazwisko, tylko pseudonim, pod którym

sprzedawał zagadki do gazet, powiedział mi, że był pewien, iż papugi są namalowane na drugim,
starym, znacznie bardziej wartościowym obrazie. Oświadczył, że udowodni mi to. Zapewne
słyszeliście już o zamalowywaniu obrazów, czasem dla ukrycia ich?

Pete nie słyszał, ale Bob skinął głową.
— Tak więc — kontynuował pan Claudius — dokonał tego. Usunął papugi i po paru dniach

przyszedł pokazać mi prześliczny obraz — młodą pasterkę z jagnięciem. Było to z pewnością
dzieło jednego ze znanych mistrzów. Wiedziałem od razu, że ten niewielki obrazek wart jest nie
mniej niż sto tysięcy dolarów.

— O rany! — wykrzyknął Pete. — Tyle pieniędzy za obraz! Za cztery pięćdziesiąt można

dostać w sklepie obrazy razem z ramą.

— To tylko drukowane reprodukcje — wyjaśnił mu Bob. —Miejskie Muzeum Sztuki w

Nowym Jorku zapłaciło raz więcej niż dwa miliony dolarów za obraz holenderskiego malarza
Rembrandta.

— Nie mów! — Pete wykrzyknął ze zgrozą. — Dwa miliony za obraz!
— Dochodzimy do niefortunnej części historii — zaczął pan Claudius, ale przerwało mu

nadejście żony z tacą kanapek, dwiema szklankami mleka i dwiema filiżankami kawy. Wszyscy
zabrali się do jedzenia i dopiero po pewnym czasie podjął swą opowieść.

— John Silver twierdził, że obraz należy teraz do niego, ponieważ wyrzuciłem go z posady.

Odparłem, że kupił go za moje pieniądze i jako mój pracownik, obraz jest więc moją własnością.
Zaproponował, żebyśmy się podzielili pół na pół.

— To wydaje się sprawiedliwe — odezwał się Pete. —W końcu on go znalazł.
— To było rzetelne — powiedziała pani Claudius — ale Claude nie wie, co robi, kiedy ktoś

mu się przeciwstawia.

— Niestety — przyznał ze smutkiem jej mąż. — Zacząłem grozić Johnowi Silverowi

aresztowaniem. Opuścił moje biuro z obrazem. Poszedłem na policję i złożyłem meldunek, że
okradł mnie. Uciekł. Później dowiedziałem się, że przeszmuglował siebie i obraz, opuszczając
kraj na frachtowcu. Obraz, śliczna pasterka, przepadł.

— Możesz winić tylko siebie —— wtrąciła pani Claudius.
— Tak więc ostrzegłem wszystkich handlarzy dzieł sztuki na świecie, by uważali na Silvera i

obraz. Ale nigdy nie zjawił się u nich. Ukrywał się cały czas tutaj, w Kalifornii.

— Tak, proszę pana — powiedział Bob. — Mieszkał z panem Sanchezem. Był chory. Miał

ze sobą płaską, metalową skrzynkę i powiedział panu Sanchezowi, że trzyma tam kawałek tęczy,
a pod nim dzban złota, ale nie może ryzykować sprzedania tego.

— Doskonały opis — zauważył pan Claudius. — Obraz jest bowiem tak piękny, jakby był

malowany tęczą.

— W końcu dostałem list od Johna. Napisał, że kiedy otrzymam ten list, nie będzie już żył,

ale złożył obraz w bezpiecznym miejscu. Mogę go odnaleźć, rozwiązując szaradę. Był to jego
ostatni żart, dowcip moim kosztem, i dało mu dużą przyjemność obmyślenie go. W liście
wyjaśniał, że nauczył sześć żółtogłowych papug i azjatyckiego szpaka powtarzać pewne
elementy szarady. Miałem przyjechać do Ameryki i zapłacić tysiąc dolarów panu Sanchezowi za
ptaki. Następnie winieniem skłonić je do mówienia, rozszyfrować szaradę i wtedy będę mógł
znaleźć moją pastereczkę. Pomysł ten, jak pisał, przyszedł mu do głowy ze względu na malunek,
przedstawiający dwie żółtogłowe papugi, pokrywający oryginalne malowidło, o które wybuchła
między nami cała kłótnia.

— Myślę, że był to jego rewanż za to, jak go pan potraktował — odezwał się Pete.
— Naturalnie. Nic złego by się jednak nie stało, gdyby nie pech. Jak wiecie, nie

przyjechałem i pan Sanchez sprzedał papugi. Otóż byłem w Japonii, gdzie dokonywałem
pewnych zakupów, i list czekał na mnie tygodniami w Londynie. Kiedy go wreszcie
przeczytałem, ogarnęło mnie ogromne podniecenie i natychmiast wyruszyłem do Kalifornii.
Musiałem powiedzieć coś na ten temat publicznie i doszło to do uszu Huganaya, złodzieja dzieł
sztuki, skłaniając go do pójścia moim śladem.

Spojrzał na żonę, która przytaknęła.
— Huganay potrafi wywęszyć okazję — powiedziała ponuro. — Tak, jest tutaj, idzie naszym

tropem i nic go nie powstrzyma.

— Ale to jeszcze nie najgorszy problem — pan Claudius zagryzł wargi. — Kiedy

dowiedziałem się, że Sanchez sprzedał papugi, niemal odszedłem od zmysłów ze złości. Będąc
analfabetą, nie miał żadnych dowodów sprzedaży i nie można było dojść, komu je sprzedał.
Pokazał mi jednak na mapie dzielnicę, w której sprzedawał ptaki. Zacząłem więc wędrować od
drzwi do drzwi, pytając, czy ktoś nie kupił ostatnio papugi od meksykańskiego domokrążcy.
Zdobyłem w ten sposób dwie papugi: Sherlocka Holmesa i Kapitana Kidda. Właściciele zgodzili
się je odsprzedać, gdyż po rozłące z meksykańskim domokrążcą stały się osowiałe i nie chciały
mówić ani jednego słowa.

Szukałem nadal pozostałych, ciągle obawiając się, że ktoś przede mną odnajdzie mój piękny

obraz w miejscu, w którym ukrył go John Silver. Któregoś dnia dzwoniłem do drzwi pana
Fentrissa, gdy zobaczyłem przez okno papugę o żółtej głowie. Nie było nikogo w domu, więc
działając pod wpływem lęku, że właściciel nie zechce sprzedać mi ptaka, włamałem się i
ukradłem go.

Niestety, papuga nie chciała do mnie mówić! Ani słowa! Powziąłem plan. Wróciłem do pana

Fentrissa i udawałem, że jestem z policji. Powtórzył mi nie tylko to, co mówiła papuga, ale
poinformował także, gdzie znaleźć małą Bo-Peep. I jeszcze powiedział, że kiedy meksykański
domokrążca odchodził z jego domu, miał wciąż Sinobrodego. Podekscytowało mnie to
naturalnie i przestałem się maskować. Pan Fentriss stał się podejrzliwy. W tym momencie
zobaczyłem dwu chłopców idących ścieżką w stronę domu. Nie mogłem pozwolić, by mnie
przyłapano. Związałem pana Fentrissa i zakneblowałem mu usta, niezbyt mocno, tak by mógł się
wkrótce sam uwolnić. Wtedy przyjąłem was, chłopcy, pozbyłem się was, i czym prędzej wam
umknąłem. Natychmiast poszedłem po Bo-Peep, nim pan Fentriss miałby szansę ostrzec pannę
Waggoner. W domu nie było nikogo. Musiałem ukraść również Bo-Peep. Nie miałem innego
wyjścia. Przemykałem się właśnie przez kępę drzew, gdy zobaczyłem pannę Waggoner
wracającą z dwoma chłopcami.

— To byłem ja z Jupiterem Jonesem — wtrącił Pete. — Czy to Pan rzucił w nas tą

dachówką?

— Tak, tak — pan Claudius tarł czoło. — Proszę mi wybaczyć. Nie chciałem zrobić ci

krzywdy, tylko was nastraszyć.

— Takie postępowanie sprawia, że Jupiter staje się jeszcze bardziej uparty -— powiedział

Pete.

— Naturalnie. Ale pozwól, że skończę. Jak tylko mogłem najszybciej, poszedłem znowu do

pana Sancheza. Tymczasem zorientowałem się, że Huganay kręci się w pobliżu, ukryłem więc
rangera i wynająłem stary samochód.

Nie chciałem skrzywdzić pana Sancheza, kiedy nadeszliście, choć mogło to tak wyglądać.

Dławił się od kaszlu i starałem się pomóc mu usiąść, sądziłem, że to przyniesie mu ulgę. Kiedy
jednak weszliście i zaatakowaliście mnie, musiałem uciekać. Byłem już wtedy przekonany, że
pracujecie dla Huganaya. Cóż innego mogło mi przyjść na myśl. Był on jedyną osobą, która
mogła wiedzieć o obrazie.

Doszedłem do wniosku, że muszę się ukryć. Wynająłem starą ciężarówkę. Mogłem w niej

jeździć nie będąc widzianym, podczas gdy żona prowadziła. Zdwoiłem wysiłki, by odszukać
brakujące ptaki. Dziś rano jeżdżąc ulicami Hollywoodu, zobaczyliśmy waszego rolls-royce’a i
ruszyliśmy za nim. To bardzo rzucający się w oczy samochód.

— Tak, trudno go nie zauważyć — przyznał z żalem Bob.
— Zaparkowaliśmy i zaczęliśmy was obserwować. Widzieliśmy wasze spotkanie z wysokim,

szczupłym chłopcem, który najwidoczniej zdobył Buźkę.

— Chudy Norris! — wykrzyknął wzgardliwie Pete. — Wetknął w to nos, bo jest zazdrosny o

Jupea i zawsze stara się pokazać, że jest lepszy.

— Odjechał z Buźką niebieskim samochodem. Możecie sobie wyobrazić moją rozpacz!

Chciałem jechać za nim, ale chciałem też śledzić was. W końcu zdecydowałem się na to drugie i
dałem mu odjechać. Myślę, że go nie potrzebujemy, bo kiedy mijał naszą ciężarówkę, papuga
wyskrzeczała swoją część szarady, co to było, moja droga?

Pani Claudius wyjęła kartkę z kieszeni.
— „Nigdy nie daję frajerom łatwej doli” — odczytała.
— Stare powiedzonko slangowe, bardzo trudne do rozszyfrowania jako wskazówka —

skomentował pan Claudius. —W każdym razie śledziłem was, odesłałem podstępem wasz
samochód ... no, znaleźliśmy się tutaj. I wszystko to na nic, po prostu na nic.

— Jak to na nic? — zapytał Bob.
— Mam pięć z siedmiu papug — odparł pan Claudius —i jak dotąd znam tylko te zdania,

których nauczył pan Silver Billy’ego Shakespeare’a i Buźkę. Reszta nie chce ze mną gadać. Nie
mówią. Nie chcą powiedzieć jednego słowa! I mam wrażenie, że nigdy nie zechcą!

ROZDZIAŁ 12

Plan działania

Chłopcy obrócili się, by spojrzeć na papugi. Wszystkie siedziały w swych klatkach, markotne

i apatyczne. Rzeczywiście, nie wyglądało na to, żeby zamierzały mówić.

Pan Claudius zerwał się. Podbiegł do ptaków i zaczął do nich krzyczeć:
— Mówcie! Powiedzcie, czego was nauczył John Silver! Słyszycie? Gadać!
Ptaki zwinęły się w jeszcze mniejsze kłębki pierza i nie wydały ani jednego dźwięku.
— Oto, co on robi, odkąd zdobył pierwszą papugę — zwróciła się pani Claudius do

chłopców. — Wrzeszczy na nie.

— Prawdopodobnie dlatego nie chcą mówić, proszę pana —powiedział Bob. — Papugi łatwo

popadają w przygnębienie przy zmianie otoczenia i hałasach.

Pan Claudius usiadł z powrotem.
— Tracę cierpliwość — mruknął. — Co mam robić? Czas ucieka, Huganay, bardzo

niebezpieczny człowiek, jest na moim tropie i w każdej chwili ktoś może znaleźć pasterkę.
Wyczerpałem swoją pomysłowość.

— My znamy zdania, których nauczył pan Silver kilka papug — odezwał się Pete. — Nie

możemy się w nich połapać, ale pewnie Jupiter Jones coś zrozumie jeśli powie mu pan to
wszystko, co opowiedział pan nam.

— Może spiszemy zdania, które znamy, i zobaczymy, czy skierują nas na jakiś trop —

powiedział Bob.

— To bardzo rozsądna propozycja — odezwała się pani Claudius. — Od początku mówiłam,

Claude, że chłopcy mogą ci pomóc jeśli przestaniesz ich traktować jak wrogów.

— Ależ, moja droga, cóż innego mogłem sądzić? Było oczywiste... Och! mniejsza z tym.

Bardzo mi przykro. Spróbujmy zrobić tak, jak mówicie, jeśli coś z tego wyjdzie, jeśli znajdziemy
obraz, dostaniecie tysiąc dolarów nagrody.

— O rany! — wykrzyknął Pete. — Bierzmy się do roboty. Bob, masz swój notes?
— Tak jest — Bob wyciągnął notatnik i ołówek.
— Mam jeszcze jedną — powiedział pan Claudius —bardzo ważną informację. John Silver

nie tylko napisał mi, że jego szarada składa się z siedmiu części, ale podał również ich kolejność.
Tak więc nauczył Małą Bo-Peep pierwszej części, Billy’ego Shakespeare’a drugiej, Sinobrodego
trzeciej, Robin Hooda czwartej, Sherlocka Holmesa piątej, Kapitana Kidda szóstej i Buźki
siódmej.

— To bardzo pomoże — Bob zabrał się do pisania. Czekali przez chwilę i wreszcie pokazał

im wydartą z notesu kartkę, na której ułożył następujący schemat:

Szarada Johna Silvera (niekompletna)

Mała Bo-Peep (część 1)

Bo-Peep Mała swe owieczki postradała, gdzie to znaleźć, nie
wiedziała. Idź do Sherlocka Holmesa.

Billy Shakespeare (część 2)

Być czy-czy-czy nie b-być, oto jest pytanie.

Sinobrody (część 3)

Jestem Sinobrody Pirat. Zakopałem mój skarb tam, gdzie go
zawsze strzegą martwi ludzie. Jo-ho-ho i butelka rumu!

Robin Hood (część 4)

?

Sherlock Holmes (część 5)

?

Kapitan Kidd (część 6)

?

Buźka (część 7)

Nigdy nie daję frajerom łatwej doli.

— Jak więc widzicie — powiedział Bob do zgromadzonych wokół niego — znamy już cztery

z siedmiu części szarady. Tak się złożyło, że znamy także część wypowiadaną przez Sinobro-
dego. — Czuł, że nie powinien w tej chwili wyjawić, że Trzej Detektywi mają czarnego szpaka
w swej Kwaterze Głównej. — A Buźkę słyszeliśmy, kiedy niósł go Chudy Norris. To wszystko,
czym dysponujemy w tej chwili.

— Ale ja nic nie rozumiem — pan Claudius patrzył w kartkę z zawiedzioną miną. — To mi

nic nie mówi. Zupełnie nic.

— Ależ, Claude — jego żona zdawała się być bardziej przedsiębiorcza od niego. — Pierwsza

część zdania o Bo-Peep, która straciła swoje owce, najwidoczniej odnosi się do samego obrazu.
Jest to chytra aluzja do treści malowidła, faktu, że zaginął i że musimy go odnaleźć.

— Możliwe — zgodził się jej mąż. — Ale nie widzę sensu w odsyłaniu nas do Sherlocka

Holmesa.

— Ja również, ale przejdźmy do drugiej części. Czy jesteście pewni, chłopcy, że tak brzmiało

to, co mówił Billy Shakespeare? Właściciel powiedział Claude’owi, że Billy mówił „Być czy nie
być, oto jest pytanie”.

— Myślał wtedy, że pan Claudius jest z policji — wyjaśnił Pete. — Nie chciał powiedzieć, że

Billy się jąka.

— Jąka się! Jąkająca się papuga jako wskazówka. Och, nie, to niemożliwe, to jest nie do

rozwiązania — pan Claudius był zupełnie załamany.

— Nie wolno się poddawać — powiedziała pani Claudius. — Druga część jest rzeczywiście

niezrozumiała, ale trzecia część, to, co mówi Sinobrody, wskazuje ogólnie miejsce, gdzie może
być ukryty obraz.

— Gdzie zawsze strzegą go martwi ludzie — pan Claudius ocierał nerwowo twarz. — To

brzmi tak, jakby chodziło o jakąś wyspę piratów. John Silver miał zawsze słabość do pirackich
historii i zaginionych skarbów. Pewnie dlatego włączył to imię do swej szarady.

— Tak, to brzmi, jakby dotyczyło pirackiej wyspy — zgodziła się pani Claudius. — Ale

może też oznaczać coś innego. Myślmy wszyscy intensywnie.

— Popatrz na ostatnią część, na kwestię Buźki: „Nigdy nie daję frajerom łatwej doli”. To

zdanie w starym amerykańskim slangu oznacza, że mówiący nie zamierza zrobić z drugim
uczciwego interesu. To tak, jakby John Silver dawał nam do zrozumienia, że nie ma zamiaru
pozwolić nam rozwiązać swojej szarady.

— Gdybyśmy zdobyli trzy brakujące części szarady, może łatwiej byłoby ją rozwiązać —

zauważyła pani Claudius. —Bez tego rzeczywiście nic nie wymyślimy.

— Proszę państwa, mam pewien pomysł — powiedział Bob.
— Tak, mój chłopcze?
— Mamy tu na miejscu Rabin Hooda, Sherlocka Holmesa i Kapitana Kidda. Jeśli nakłonimy

ich do mówienia, będziemy mieli wszystkie części szarady. Wtedy może Jupiter Jones zdała
znaleźć w tym jakiś sens, nawet jeśli nam się to nie udaje.

— Ale ptaki nie mówią! — wykrzyknął pan Claudius. — Popatrz na nie, nie mają na to

najmniejszej ochoty!

To była prawda. Nastroszone na swych drążkach, papugi nie były w nastroju do mówienia.
— Pan Sanchez pomagał panu Silverowi trenować je —odezwał się Pete. — Przywykły do

niego. Mówiły do niego, kiedy je sprzedawał. Założę się, że potrafi je jakoś ugłaskać i przekonać
do mówienia. Potem, jak będziemy mieli całą szaradę, zaniesiemy ją do Jupitera Jonesa i
zobaczymy, co on z tego wykombinuje.

— Na Jowisza! — pan Claudius uśmiechnął się, a potem roześmiał się głośno. —

Oczywiście, że pan Sanchez nakłoni je do mówienia. Będziemy mieli ten obraz nim Huganay
połapie się, co się w ogóle dzieje!

ROZDZIAŁ 13

Szalony wyścig

Pół godziny później wyruszyli ciężarówką. Prowadził pan Claudius i wszyscy byli w

świetnych humorach. Bob i Pete siedzieli na przedzie. W budzie ciężarówki, na specjalnie w tym
celu zamocowanym drągu, wisiało pięć klatek z papugami, nadzorowanymi przez panią
Claudius.

Spory dystans dzielił ukryty wśród wzgórz za Hollywoodem dom pana Claudiusa od bliskiej

wybrzeża oceanu równiny, gdzie mieszkał pan Sanchez z Carlosem. Spodziewali się jednak
dojechać tam wczesnym popołudniem.

Od dłuższej chwili jechali opustoszałą szosą wśród wzgórz, gdy dał się słyszeć pełen

niepokoju głos pani Claudius:

— Claude, jakiś samochód jedzie za nami!
— Jedzie za nami? — pan Claudius spojrzał we wsteczne lusterko. — Nic nie widzę, moja

droga.

— Jest za zakrętem. O, teraz, około kilometra za nami
— Tak, widzę! Duży, szary samochód. Jesteś pewna, że nas śledzi?
— Nie mogę mieć pewności, ale na to wygląda.
— Szary samochód? — zapytał Pete podekscytowany. —Mogę zobaczyć?
Nie mógł ze swego miejsca dojrzeć samochodu w bocznym lusterku. W końcu wychylił się

przez drzwi, trzymany mocno w pasie przez Boba.

— Nie widzę... — zaczął, ale zaraz zawołał: — Dogania nas! I wygląda dokładnie jak

samochód, który spotkaliśmy na drodze prowadzącej do domu pana Fentrissa.

— Huganay! — wykrzyknął pan Claudius. — Śledzi nas! Co robić?
— Nie daj się dogonić, aż dojedziemy do miasta — powiedziała pani Claudius.
— Nie ma żadnego miasta przez najbliższe dziesięć kilometrów, ale będę się starał.
Nacisnął na gaz i stara ciężarówka zaczęła szybko mknąć krętą drogą w dół. Brał zakręty tak

ostro, że chłopcy stoczyli się na siebie, a papugi zaskrzeczały przerażone. Pan Claudius,
pochylony nad kierownicą, z zaciętością utrzymywał maksymalną prędkość, biorąc z piskiem
opon wszystkie krzywizny szosy. Kiedy wyskoczyli zza jednego z zakrętów, zobaczyli
kilkusetmetrową przepaść, odgrodzoną od drogi jedynie kruchą barierą. Ciężarówka przesunęła
się tuż koła niej i skoczyła z powrotem na środek drogi. Bob i Pete wstrzymali oddech, a serca
waliły im w piersiach.

— Huganay jest teraz tuż za nami! — krzyczała pani Claudius. — Stara się nas wyprzedzić!
— Widzę go w lusterku! — odpowiedział mąż. — Zrobię, co będę mógł.
Wyprowadził ciężarówkę na środek drogi. Za nimi rozległo się trąbienie i pisk hamulców.

Szary samochód, który już zaczynał ich wyprzedzać, został w tyle. Ciężarówka trzęsła się i
podskakiwała pędząc środkiem drogi i blokując ścigające ją auto.

Nagle na szczycie przeciwległego wzgórza zobaczyli olbrzymi samochód ciężarowy jadący

prosto na nich.

— Uwaga! — wrzasnął Bob.
Pan Claudius skręcił kierownicę. Znaleźli się na prawej stronie drogi, akurat w momencie,

gdy olbrzymia ciężarówka przetoczyła się koło nich z hukiem. Szary samochód zjechał również
na bok, po czym, kiedy tylko duża ciężarówka minęła ich, skoczył do przodu. Po chwili był tuż

przy nich. Bob i Pete zobaczyli trzech mężczyzn w samochodzie, trzech mężczyzn i chłopca.
Pete poznał tego, który siedział najbliżej okna i machał do nich, by się zatrzymali. To był
Huganay. Obaj zaś rozpoznali twarz rozpłaszczoną na szybie przy tylnym siedzeniu. Była to
wąska twarz o długim nosie, na której mieszały się uczucia tryumfu i strachu. Twarz dobrze
znana, lecz wspominana niedobrze, należąca do E. Skinnera Norrisa.

— Chudy Norris! — wykrzyknął Pete. — Poczekaj, niech no ja go dostanę! Już ja go

urządzę!

Ale w tej chwili nie zanosiło się na to, by Pete mógł kiedykolwiek zrealizować swoja,

groźbę. Wyjechali na prosty odcinek drogi, która biegła wzdłuż stromego, długiego stoku,
kończącego się na dole strumieniem. Centymetr po centymetrze byli spychani coraz bliżej
krawędzi.

— Muszę zahamować. Huganay nas zabije! — krzyknął pan Claudius, naciskając na

hamulec. Ciężarówka zatrzymała się na samym skraju przepaści, a szary samochód stanął tak
blisko, że znaleźli się w potrzasku. Nie mogli wysiąść — po jednej stronie mieli głęboki wąwóz,
po drugiej drzwi blokował szary samochód.

Elegancki Francuz uśmiechał się do nich paląc spokojnie cygaro.
— Ach, Claude — powiedział wesoło. — Co za miła niespodzianka spotkać cię tutaj.

Ameryka jest wszak tak dużym krajem.

— Czego chcesz, Huganay? — gruby pan Claudius pocił się i miał pobladłą twarz. — O

mało nas wszystkich nie zabiłeś.

— Nonsens, wiedziałem, że się zatrzymasz. Przypuszczam, że masz papugi w ciężarówce.

Przepadam za papugami i pragnę cię uwolnić od kłopotów z nimi. Adams, proszę przejść na tył
ciężarówki i zabrać ptaki.

— Tak, proszę pana — mały kierowca wysunął się z samochodu i podszedł do tylnych drzwi

ciężarówki. Słyszeli protesty pani Claudius.

— Daj im papugi, Oliwio — zawołał pan Claudius do żony. — Nie mamy innego wyjścia.
Bob i Pete zobaczyli, jak pani Claudius podaje klatki małemu człowiekowi na drodze.

Widzieli także tryumfującą twarz Norrisa. Opuścił tylne okno samochodu i krzyknął do nich:

— Ha, detektywi! Dobry dowcip! Pomagać oszustowi!
Bob i Pete milczeli, patrząc na niego z pogardą. Adams ustawił już klatki na drodze obok

szarego samochodu.

— Szefie — powiedział — potrzebujemy miejsca na te klatki. Ten dzieciak tu zawadza.
— Słusznie, wysiadaj, chłopcze — polecił Huganay.
— Wysiadać? — Chudy Norris był zaskoczony. — Ależ ja wam pomagam.
— Twoja pomoc się skończyła. Lester, wypchnij go.
— Oczywiście, szefie — odparł trzeci mężczyzna siedzący w samochodzie obok Norrisa.
Był to duży osobnik o brzydkiej, zniekształconej twarzy boksera. Zajęło mu sekundę

pozbycie się Chudego, który o mało nie upadł na drogę. Odzyskał równowagę i podbiegł do
Huganaya. Wyglądał niemal komicznie w swym zacietrzewieniu.

— Ale pan mi obiecał pięćset dolarów nagrody — protestował. — Wytropiłem dla pana tych

kryminalistów i pomogłem odzyskać papugi.

— Wyślij mu rachunek — uśmiechnął się krzywo Adams. Kończył już wkładać klatki do

samochodu. — Szefie, jednej brakuje. Nie ma tego czarnego.

— Nie ma? — Huganay wychylił się z samochodu tak, że jego twarz znalazła się o

centymetry od pobladłego oblicza pana Claudiusa.

— Claude — jego głos przybrał niski, niebezpieczny ton —gdzie jest Sinobrody? Muszę

mieć wszystkie ptaki, żeby rozwiązać zagadkę.

— Nie wiem! Nie widziałem go! — krzyknął pan Claudius.
— Ale ci chłopcy widzieli — Huganay przeniósł spojrzenie na Boba i Peta. W jego szarych

oczach było coś dziwnie przerażającego. — To rozsądni kawalerowie. Powiedzcie mi, chłopcy,
gdzie jest Sinobrody?

— Nie mamy go! — odparował Bob.
To była prawda, nie mieli Sinobrodego. Miał go Jupiter w Kwaterze Głównej.
Szare oczy studiowały ich przez chwilę uważnie. Spoczęły w końcu na kawałku papieru,

który wystawał z górnej kieszeni marynarki pana Claudiusa. Był to schemat sporządzony przez
Boba, pan Claudius wziął go z sobą wychodząc z domu.

Pan Huganay sięgnął po papier, mówiąc:

— Jesteś zazwyczaj bardzo schludny, Claude, a więc to może być coś ważnego. Ach! — z

satysfakcją przebiegł kartkę wzrokiem. — Cztery z siedmiu części. Sinobrody jest więc
niepotrzebny. Mamy teraz pozostałe trzy papugi i mogę swobodnie rozwiązać szaradę. Au
revoir, Claude. Do zobaczenia w Londynie.

Szary samochód ruszył i po chwili zniknął z pola widzenia. Pan Claudius, którego twarz

miała teraz kolor ziemisty, z jękiem oparł się o kierownicę.

— Co się stało, Claude? — spytała pani Claudius. — Źle się czujesz?
— Mój żołądek, znowu wróciły bóle.
— Bałam się, że do tego dojdzie. Musimy cię zawieźć do szpitala.
Zeskoczyła z ciężarówki, obeszła ją dookoła i wspięła się szybko na siedzenie kierowcy,

przesuwając męża możliwie najdelikatniej. Bob usiadł Pete’owi na kolanach, żeby zrobić
miejsce. Pan Claudius stękał zgięty w pół, trzymając się za brzuch.

— Ma bardzo wrażliwy żołądek. Reaguje atakiem bólu na każde zdenerwowanie —

wyjaśniła chłopcom pani Claudius, po czym popatrzyła na nich poważnie. — Proszę, nie mówcie
nikomu, co zaszło. Niestety, Huganay nie jest poszukiwany w tym kraju i nie możemy wnieść
przeciw niemu oskarżenia. Wywołałoby to tylko niepotrzebny rozgłos w prasie i ktoś mógłby
znaleźć obraz, kiedy Claude będzie w szpitalu. Naturalnie, jeśli wam uda się go odkryć, nagroda,
o której mówił mój mąż, jest wasza. Ale nie ryzykujcie spotkania z Huganayem. On może być
bardzo, bardzo niebezpieczny.

Zapomnieli niemal zupełnie o Norrisie. Właśnie ruszali, gdy podbiegł do ciężarówki i położył

rękę na drzwiach.

— Poczekajcie — powiedział. — Czy możecie mnie podwieźć do miasta?
Pani Claudius obrzuciła go spojrzeniem, pod którym aż się skurczył ze strachu.
— Wsiadaj! — rzuciła ostro. — Chcę usłyszeć, jak skierowałeś Huganaya na nasz trop.

Gadaj, i to szybko!

— No więc — Chudy Norris zaczął wyjaśniać — tak się złożyło, że szedłem ulicą w Rocky

Beach, gdy zatrzymał się przy mnie samochód i ten pan Huganay zagadał do mnie. Zapytał, czy
znam chłopców, którzy jeżdżą takim starym rolls-royce’em, który, jak zauważył, ma tutejszy
numer rejestracyjny. Odpowiedziałem, że owszem — uśmiechnął się niepewnie do Boba i Pete’a
— że nazywają siebie detektywami, ale są... są...

Zobaczył utkwiony na sobie wzrok obu chłopców i urwał.
— No, co są, Chudy? Powiedz to — odezwał się Pete.
— Powiedziałem, że to tylko dzieci bawiące się w detektywów i że wygrali w konkursie

prawo do używania tego rolls-rayce’a przez trzydzieści dni. Pan Huganay zapytał, czy któryś z
was nabył może ostatnio jedną lub kilka papug, zwłaszcza żółtogłowych. Odpowiedziałem, że

się dowiem, i on dał mi swój numer telefonu. Powiedział, że zostały skradzione bardzo cenne
papugi i da mi sto pięćdziesiąt dolarów za każdą odnalezioną. Potem odjechał. Tego wieczoru
byłem w Hollywood i przypadkowo dowiedziałem się, że rzeczywiście szukacie żółtogłowych
papug, i dostałem adres, pod którym była jedna z nich. Poszedłem tam pierwszy i kupiłem ją.
Potem, jak wpadłem na was, pojechałem zatelefonować do pana Huganaya. Był bardzo miły.
Powiedział, że jest pewien, iż pomagacie, nie zdając sobie z tego sprawy, kryminaliście, który
kradnie rzadkie okazy papug. Poprosił, bym was śledził. Kręciłem się w sąsiedztwie, aż
zobaczyłem rolls-royce’a. Zaparkowałem za rogiem. Byłem mocno zdziwiony, kiedy rolls
odjechał bez was, ale zaraz zobaczyłem was idących z papugą i widziałem, jak wsiedliście do
ciężarówki. Pojechałem za nią aż do miejsca z którego mogłem zobaczyć dokąd zmierza, i z
najbliższego telefonu dałem znać panu Huganayowi. Pogratulował mi i polecił zaczekać tam,
gdzie byłem. Powiedział, że będziemy razem ścigać przestępcę i dostanę pięćset dolarów
nagrody, kiedy go złapiemy. Przyjechał akurat w chwili, kiedy wyruszyliście znowu w drogę,
więc pojechaliśmy za wami i... najbliższego… no, ja nie wiedziałem, że on jest też przestępcą.

Chudy Norris nie wyglądał jeszcze nigdy równie nieszczęśliwie.
— To już wszystko — powiedział nerwowo.
— Wystarczy. Usłyszałam wszystko, co chciałam wiedzieć. Teraz wynoś się! — krzyknęła

pani Claudius. — Możesz się trochę przespacerować.

Chudy wyśliznął się z ciężarówki, dygocąc.
— Dzięki tobie, młody człowieku, mój mąż musi iść do szpitala. Dzięki tobie niebezpieczny

przestępca znajdzie zaginione arcydzieło — jej głos był zimny i ostry. — Możesz to przemyśleć
w czasie długiego spaceru do domu.

Ruszyła zostawiając Chudego Norrisa. Patrzył za nimi smutny i zgnębiony. Ani Bob, ani Pete

nie czuli dla niego litości.

ROZDZIAŁ 14

Tajemnicza wiadomość

Jupiter Jones siedział za biurkiem w Kwaterze Głównej z twarzą napiętą i skupioną. Bob i

Pete skończyli właśnie opowiadać o swoich porannych przygodach. Siedzieli teraz naprzeciw
Jupea czekając, aż się odezwie. Wszyscy trzej byli bardzo zmęczeni. Jupiter miał za sobą długi
dzień pracy w składzie. Bob i Pete, chociaż zdążyli już być w domu i zjeść kolację, wciąż
odczuwali zmęczenie po emocjonujących wydarzeniach dnia.

— Nasz ozdobiony złoceniami rolls-royce — odezwał się wreszcie Jupiter — dwukrotnie już

umożliwił komuś rozpoznanie i śledzenie nas. Należy wyciągnąć stąd naukę. Kiedy się prowadzi
dochodzenie, nierozsądnie jest zwracać na siebie uwagę środkiem lokomocji, wyglądem czy
zachowaniem.

— To wszystko, co masz do powiedzenia? — zapytał Pete. — Mieliśmy wreszcie wszystkie

papugi razem, byliśmy o krok od rozszyfrowania całej informacji od Johna Silvera. Wskazującej
miejsce ukrycia obrazu i bum! Wszystko przepadło. Teraz Huganay ma papugi, ma wszystkie
części szarady i może nawet znalazł już obraz.

— Papugi musiały być mocno przestraszone wszystkim, co się wydarzyło — zauważył Jupe.

— Wątpię, czy panu Huganayowi uda się skłonić je do mówienia.

— Prędzej czy później mu się uda — powiedział Bob ponuro. — Nie wygląda na człowieka,

który godzi się z odmową. Nawet ze strony papug.

— Daje nam to jednak trochę czasu.
— Na co? — wtrącił Pete. — Znamy cztery kwestie, których pan Silver nauczył ptaki, ale

potrzebujemy siedmiu. Nigdy nie dostaniemy z powrotem tych papug. Nie od Huganaya.

— Masz rację — zgodził się Jupiter. — Musimy spojrzeć prawdzie w oczy. Nie

odzyskaliśmy papugi pana Fentrissa ani panny Waggoner. Nie pomogliśmy panu Claudiusowi
odzyskać obrazu ukrytego przez Johna Silvera. Jesteśmy fajtłapy, zamiast osiągnięć mamy tylko
porażki.

— Nawet nie daliśmy w nos Chudemu Norrisowi — mruknał Pete — Ale on się sam

załatwił. Ich kucharka mówiła, że wyjechał do krewnych na parę tygodni. Nie ma co mówić,
rozłożyliśmy się.

Milczeli przez chwilę. W końcu Jupiter skinął głową.
— Tak — powiedział — nie mam zielonego pojęcia, jak zdobyć papugi czy też jak poznać

trzy brakujące części szarady Johna Silvera. Jak powiedziałeś, jesteśmy rozłożeni na obie
łopatki. Nasze dochodzenie było niewypałem.

Znowu zapadła cisza, zakłócana tylko trzaskiem pestek słonecznika, które zajadał Sinobrody.
Bob westchnął.
— Gdybyśmy tylko nakłonili do mówienia Sherlocka Holmesa, Robin Hooda i Kapitana

Kidda, kiedy ich jeszcze mieliśmy. Mielibyśmy chociaż całą szaradę.

— Robin Hood — Sinobrody, przekrzywił głowę patrząc na nich. Jak zwykle zdawał się

słuchać każdego ich słowa. Zatrzepotał skrzydłami. — Jestem Robin Hood — powiedział
wyraźnie. —Na próbę strzałę wypuściłem, sto kroków na zachód to zrobiłem.

Trzy chłopięce twarze obróciły się w stronę klatki.
— Słyszeliście, co on powiedział? — zapytał Pete.

— Czy przypuszczacie... — Bob przełknął głośno ślinę.
— Ostrożnie! — powiedział Jupiter. — Nie denerwujcie go. Spróbujmy, czy powtórzy to

jeszcze raz. Robin Hood —zawołał do szpaka. — Halo, Robin Hood.

— Jestem Robin Hood! — powtórzył Sinobrody. — Na próbę strzałę wypuściłem, sto

kroków na zachód to zrobiłem. —Ponownie zatrzepotał skrzydłami.

Pete oddychał z trudem. Nawet Jupiter zdawał się być osłupiały.
— Pamiętacie — szepnął — jak Carlos mówił, że ptak siedział zawsze na ramieniu Johna

Silvera, kiedy uczył on papugi?

— Teraz sobie przypomniałem! — wykrzyknął Bob podekscytowany. — Kiedyśmy go

dostali, powtórzył zdanie Buźki, tylko wtedy jeszcze tego nie wiedzieliśmy. Szpaki azjatyckie
czasami lepiej mówią od papug, a ten jest niebywale bystry. Czy przypuszczasz...

— Spróbujmy — wpadł mu w słowa Jupiter. Podał Sinobrodemu duże ziarno słonecznika,

mówiąc: — Sherlock Holmes. Halo, Sherlock Holmes.

Sinobrody zareagował zdaniem, które kiedyś usłyszał. Zatrzepotał skrzydłami i doskonale

naśladując angielski akcent powiedział:

— Znasz moje metody, Watson. Trzy ósemki wiodą do trzynastu.
— Zapisz to, Bob! — szepnął nagląca Jupiter, zresztą bez potrzeby. Bob notował już

skrupulatnie.

Jupiter ponowił próbę:
— Kapitan Kidd, Halo, Kapitan Kidd! — podał Sinobrodemu następne ziarno. Ptak zjadł je,

zaklekotał dziobem, po czym powiedział:

— Jestem Kapitan Kidd. Szukaj pod kamieniami, poza kościami pudełka jednego, nie ma

zamków do niego.

— Ja chyba śnię — powiedział Pete zdumiony. — To stworzenie jest magnetofonem ze

skrzydłami! Od początku znał Wszystkie części szarady.

— Powinienem się był domyślić, kiedy po raz pierwszy powtórzył zdanie Buźki — Jupiter

był zły na siebie.

Sinobrody był teraz jakby w transie. Usłyszawszy imię Buźka, zatrzepotał skrzydłami i

zaskrzeczał:

— Nigdy nie daję frajerom łatwej doli, i to jest proste jak gaz-rurka. Cha-cha-cha!
Śmiał się jak z dobrego dowcipu, ale chłopcy ledwie zwrócili na to uwagę. Bob pisał

zapamiętale. Po paru minutach skończył i wręczył kartkę Jupiterowi.

— Masz —. powiedział — wszystkie siedem części szarady.
Pete przysunął się do Jupitera i obaj odczytali:

Szarada Johna Silvera (kompletna)

Mała Bo-Peep (część 1)

Bo-Peep Mała swe owieczki postradała, gdzie to znaleźć, nie
wiedziała. Idź do Sherlocka Holmesa.

Billy Shakespeare (część 2)

Być czy-czy-czy nie b-być, oto jest pytanie.

Sinobrody (część 3)

Jestem Sinobrody Pirat. Zakopałem mój skarb tam, gdzie go
zawsze strzegą martwi ludzie. Jo-ho-ho i butelka rumu!

Robin Hood (część 4)

Na próbę strzałę wypuściłem, sto kroków na zachód to zrobiłem.

Sherlock Holmes (część 5)

Znasz moje metody, Watson. Trzy ósemki wiodą do trzynastu.

Kapitan Kidd (część 6)

Szukaj pod kamieniami, poza kościami pudełka jednego, nie
ma zamków do niego.

Buźka (część 7)

nie daję frajerom łatwej doli, i to jest proste jak gaz-rurka.

— Hurra! Znamy całą szaradę — powiedział Pete. — Zostaje tylko jedna rzecz, jedna

malutka, tyci-tyci rzecz.

— Co takiego? — zapytał Bob.
— Jedyne, co zostało do zrobienia, to rozszyfrować, co to wszystko znaczy — odparł Pete.

ROZDZIAŁ 15

Pęd i rozwaga

Bob pracował cały dzień w bibliotece, ale nie bardzo przytomnie. Bo też myślami był daleko.

Wziął z półki i przejrzał książkę szyfrów i kodów, ale nie dowiedział się z niej niczego. Nie był
w stanie nic wymyślić i tylko miał nadzieję, że tymczasem Jupiter z Pete’em wpadli na jakiś
sposób rozwiązania tajemniczej szarady.

Po obiedzie wskoczył na rower, pojechał czym prędzej do składu Jonesa, przeczołgał się

przez Tunel Drugi i wreszcie znalazł się w Kwaterze Głównej. Pete i Jupe przywitali go z
posępnymi minami. Pete wyznał, że nie jest zbyt dobry w rozwiązywaniu zagadek. Jupiter
skubał wargę w zamyśleniu. Wreszcie otworzył zebranie Trzech Detektywów.

— Nie pojmuję znaczenia szarady pana Silvera — zaczął. — Ale pewne jej części zdają się

mieć sens. Na przykład część pierwsza, czyli Bo-Peep, która zgubiła swoje owce. Zgadzam się z
panią Claudius, że jest to aluzja do obrazu przedstawiającego pasterkę i jej owieczkę.

Dwaj pozostali chłopcy skinęli potakująco głowami.
— Ale co może znaczyć „Idź do Sherlocka Holmesa”? —zapytał Bob.
— Życzyłbym sobie, żebyśmy mogli! — wykrzyknął Pete. —Może by nam pomógł.

— Nie rozumiem tego jeszcze — przyznał Jupiter. —Część piąta, czyli to, co mówi

Sherlock Holmes, brzmi „Znasz moje metody Watson”, co jest dobrze znanym cytatem z książki,
natomiast „Trzy ósemki wiodą do trzynastu” jest zupełnie bez sensu. Jak dotąd.

Sinobrody przekrzywiał głowę.
— Trzy ósemki wiodą do trzynastu — oświadczył.
— To brzmiało jak „trzy osemki” — powiedział Pete.
— To tylko jego angielski akcent — zbył uwagę przyjaciela Bob. — Mów dalej, Jupe.
— A więc co do części drugiej. Billy Shakespeare mówi jąkając się i nieco zniekształcając

znany cytat. Nie dostrzegam i w tym żadnego sensu.

— Część trzecia, czyli własna część Sinobrodego brzmi jak aluzja do jakiejś pirackiej wyspy

czy kryjówki — wtrącił Bob. —Pan Claudius mówił, że John Silver przepadał za opowieściami
o piratach i gdyby mógł znaleźć jakąś wyspę piracką lub coś, co by ją przypominało, z
pewnością użyłby jej jako kryjówki.

Jupiter rozłożył mapę.
— To jest mapa dolnej Kalifornii — powiedział. — Wiemy od Carlosa, że pan Silver znikł

na trzy dni. Szedł piechotą lub jechał autostopem, ukrył zamknięty w metalowym pudełku obraz
i wrócił. W ciągu trzech dni mógł dotrzeć wszędzie: do wyspy Catalina, w dół do Meksyku lub
nawet aż do Doliny Śmierci.

— Dolina Śmierci! — wykrzyknął Pete. -— Tam jest mnóstwo ludzkich kości! Głosuję za

tym miejscem. Tylko wyobrażacie sobie, co to znaczy znaleźć pudełko w Dolinie Śmierci?
Szukając, dołączymy się w dwa dni do tych martwych facetów, którzy go pilnują!

— To tylko jedna z możliwości — zauważył Jupe. — Może chodzić o inne miejsce.
— Część czwarta: „Na próbę strzałę wypuściłem, sto kroków na zachód to zrobiłem”,

wygląda na wskazanie kierunku —zasugerował Bob. — Myślę, że należy przejść sto metrów na
zachód z jakiegoś punktu.

— Ale z jakiego? — zapytał Pete.
— Co do części piątej, czyli kwestii Sherlocka Holmesa, zgodziliśmy się już, że jej nie

rozumiemy — powiedział Jupiter. — Przejdźmy więc do szóstej: „Szukaj pod kamieniami, poza
kośćmi pudełka jednego, nie ma zamków do niego”. To znowu wygląda na proste wskazanie
miejsca.

— Proste jak obręcz — mruknął Pete. — Jakie kamienie? Jakie kości?
— Raz jeszcze brzmi to dla mnie jak piracka wyspa —wtrącił Bob.
— Nigdy nie słyszałem o piratach na Catalinie — odezwał się Pete. — A jest to jedyna

wyspa w okolicy.

— Było tam mnóstwo rozbójników w czasach gorączki złota. Przypuśćmy, że można ich

nazwać piratami — zauważył Jupe.

— To możliwe — przyznał Bob. — A teraz co z ostatnią częścią: „Nigdy nie daję frajerom

łatwej doli i to jest proste jak gaz-rurka”. Zdaje się to sugerować, że pan Silver zakpił sobie,
zwłaszcza, że drugie, żargonowe wyrażenie tej części znaczy, że coś jest absolutnie pewne. W
sumie John Silver zdaje się mówić „Nawet jak rozwiążesz moją szaradę, i tak nie znajdziesz
obrazu, to absolutnie pewne”.

Okrągła twarz Jupitera ściągnęła się w głębokim niezadowoleniu. Lubił rozwiązywać trudne

problemy, ale nie cierpiał, kiedy jego wysiłki trafiały w próżnię.

— Mam tylko nadzieję — powiedział — że pan Huganay boryka się z tymi samymi

kłopotami co my. Mamy, co prawda, kompletną szaradę dzięki Sinobrodemu, ale pan Huganay
posiada wszystkie papugi i prędzej czy później zmusi je do mówienia. A przecież chcemy
odnaleźć ukryty obraz wcześniej niż on. To kwestia naszego honoru.

Siedzieli przez chwilę w zamyśleniu, po czym Pierwszy Detektyw wstał.
— Zatelefonuję do was, kiedy będę wiedział coś więcej. Nie ma sensu, żebyśmy się

wcześniej spotykali. Oczywiście, dzwońcie do mnie, jeśli wpadniecie na jakiś pomysł.

Rozstali się. Bob i Pete wrócili do swoich domów. Ich rodzice byli lekko zdziwieni widząc

ich wracających tak wcześnie.

Następnego dnia Jupiter pomagał wujostwu i zrobił aż trzy pomyłki sprzedając jakieś

artykuły. Pete wysprzątał domowy garaż, umył i wypolerował samochód matki, wszystko po to,
by skrócić czas oczekiwania na telefon od Jupe’a. Bob w bibliotece źle zarejestrował tyle
książek, że bibliotekarka odesłała go wcześniej do domu. Rozsiadł się przy oknie w bawialni,
wpatrując w obłoki nad górami Santa Monica, jakby oczekiwał, że stamtąd spłynie na niego
olśnienie. Siedział tak cicho, że kiedy pan Andrews wrócił z pracy, spojrzał na niego zdziwiony.

— Co się stało? — zapytał, sięgając po fajkę. — Coś cię dręczy, Bob?
— Zagadka, tato, rodzaj szarady — nagle przyszło Bobowi do głowy, że ktoś inny może mu

podsunąć jakiś pomysł. W końcu ojciec był uważany za bystrego człowieka. Obrócił się w stronę
ojca spoglądając na niego poważnie spod rozczochranej czupryny. — Gdybyś usłyszał, że ktoś
ukrył skarb i w ten sposób określił, gdzie go szukać: „Zakopałem mój skarb tam, gdzie go
zawsze strzegą martwi ludzie”, to myślałbyś że jakie to miejsce?

— Wyspa Skarbów — odparł ojciec Boba, zapalając fajkę — opisana przez Roberta

Stewensona. Albo jakaś inna wyspa piratów.

— Ale przypuśćmy, że nie byłoby żadnej wyspy piratów w pobliżu. To wtedy gdzie?
Pan Andrews pykał fajkę myśląc przez chwilę.
— Hmm. Jest jeszcze jedno dobre miejsce odpowiadające opisowi.
— Jest? Jakie? Gdzie? — Bob aż podskoczył z niecierpliwości.
— Cmentarz — roześmiał się ojciec.
— O rany! — Bob przebiegł koło niego takim pędem, że mało nie wytrącił mu fajki.
Kręcąc głową nad zachowaniem syna pan Andrews poszedł do łazienki. Bob tymczasem

niecierpliwie wykręcał numer telefonu Kwatery Głównej. Po kilku sygnałach Jupiter podniósł
słuchawkę.

— Jupe — Bob obniżył głos — wiesz, ta część szarady Sinobrodego...
— Tak?
— No więc, przypuśćmy, że chodzi tu o cmentarz. Martwi ludzie będą tam strzegli skarbu,

prawda?

Po drugiej stronie telefonu zaległa długa cisza. Potem Jupiter powiedział zduszonym głosem:
— Bob, nie wychodź. Zadzwonię do ciebie później.
Bob jadł nerwowo kolację, nasłuchując cały czas, czy telefon nie dzwoni. Wreszcie gdy

skończył deser, rozległ się dzwonek. Bob podniósł słuchawkę po drugim sygnale.

— Tak?
Głos Jupitera był pełen napięcia.
— Czerwona Furtka Korsarza. Pęd i rozwaga — powiedział i odłożył słuchawkę.
Bob nie wrócił już do stołu. Rany! Pęd i rozwaga. Znaczyło to, że ma się znaleźć jak

najszybciej w składzie, użyć tylnego, sekretnego wejścia i upewnić się, że nikt go nie widzi.

— Mamo, tato! — zawołał pośpiesznie. — Muszę wyjść. Jupiter mnie potrzebuje. Będę z

powrotem przed dziesiątą. Mogę? Dzięki.

Czmychnął z domu nim rodzice zdążyli otworzyć usta.
— Możesz mi powiedzieć, co to wszystko znaczy? — spytał pan Andrews żony.
— Chłopcy szukają zaginionej papugi — uśmiechnęła się. — Bob wspominał mi o tym parę

dni temu. Myślę, że Jupiter jest na tropie.

— Zaginiona papuga — ojciec Boba zachichotał i dopił kawę. — To z pewnością nie jest

niebezpieczne. — Nagle spoważniał. — Ale co to ma wspólnego z cmentarzem?

Tymczasem Bob z wszystkich sił pedałował na swym rowerze bocznymi ulicami w stronę

płotu na zapleczu składu.

ROZDZIAŁ 16

Bob zostaje wystawiony na przynętę

Bob i Pete dotarli do Czerwonej Furtki Korsarza niemal jednocześnie. Nie tracili czasu na

rozmowy, wiedzieli, że obaj otrzymali to samo polecenie. Otworzyli furtkę, przeprowadzili przez
nią rowery, prześliznęli się przez przypominającą tunel ścieżkę do Kwatery Głównej, ukrytej za
ścianą bezużytecznego złomu, i wreszcie wczołgali się do biura.

Jupe czekał na nich za biurkiem zawalonym stertą książek, map i papierów. Z jego źle

skrywanego podekscytowania odgadli, że ma dla nich ważne nowiny.

— Musimy działać błyskawicznie — powiedział. — Dlatego was wezwałem.
— Jupe, rozwiązałeś szaradę? — zapytał Bob.
— Nie całą. W każdym razie początek. Dałeś mi wskazówkę mówiąc, że martwi ludzie

strzegą skarbu na cmentarzu.

— Prawdę mówiąc, to był pomysł mojego taty — powiedział Bob, ale Jupe nie słuchał,

zajęty przeglądaniem jakichś książek i papierów.

— Dzięki temu mogłem dokonać pewnych postępów —kontynuował. — A więc wiadomość,

którą zostawił John Silver ma siedem części. Każdego ptaka nauczył innej części, ale możemy
zapomnieć o ptakach. Będziemy operować określeniem część pierwsza, część druga i tak dalej.

— Nie gadaj tyle — wtrącił Pete — powiedz coś!
— Cześć trzecia mówi nam, że pan Silver ukrył obraz na cmentarzu. Dlatego założyłem, że

część pierwsza i druga powinny nas skierować na ten cmentarz.

— Powinny, ale tego nie robią — zauważył Bob.
— Część pierwsza brzmi następująco: „Bo-Peep Mała swe owieczki postradała‚ gdzie to

znaleźć nie wiedziała. Idź do Sherlocka Holmesa”. Czy zauważyliście coś dziwnego w tej
wskazówce?

— Sherlock Holmes nie żyje — powiedział Pete,
— Sherlock Holmes jest tylko postacią z książki, nie możemy wezwać go do pomocy w tej

sprawie — rzekł Bob.

— Właśnie! — wykrzyknął Jupiter. — Wskazówka nie mówi, żeby go wezwać. Mówi, żeby

iść do niego, do jego domu. A gdzie on mieszkał?

— W Londynie — odpowiedział Pete.
— W Londynie na Baker Street — dodał Bob.
— Mieszkał na Baker Street — powtórzył Jupiter. — Tak więc, żeby iść do Sherlocka

Holmesa trzeba iść na ulicę Baker. Teraz spójrzcie na część drugą. Jest to bardzo znany cytat z
Shakespeare’a „Być albo nie być, oto jest pytanie”. Ale papuga, która była tego nauczona,
zniekształca to nieco, I w dodatku jąka się! Mówi „Być czy-czy-czy nie b-być”. Papugi się nie
jąkają, chyba, że ktoś je nauczy tego celowo. Znaczy to, że mamy zwrócić uwagę na to, co
wymawia jąkając się, czyli „czy-czy-czy — b”.

— Zauważyłem to od razu, ale nic mi to nie mówi —świadczył Pete.
— Posłuchaj tego uważnie — powiedział Jupiter „Baker Street trzy-trzy-trzy-b”. Czy to nie

brzmi jak adres?

Napisał coś na kartce i podał ją im. Napisane na niej było:

Baker Street 333 B

— Nie do wiary! — wykrzyknął Pete.

— Adres cmentarza? — zapytał Bob.

Jupe przekopał stertę książek i wyciągnął stary atlas Południowej Kaliforni.
— Przewertowałem wszystkie książki z naszej biblioteczki. Są setki miast w Południowej

Kalifornii i w kilku jest ulica Baker Street. W końcu znalazłem miasto w Dolinie Merita, to
znaczy na Południu Los Angeles, gdzie jest stary cmentarz na rogu Baker Street i Vallay. Zaś
adresem głównego wejścia prowadzącego do czegoś, co było kiedyś domem pogrzebowym‚ jest
Baker Street 333 B.

— Wspaniale! — Pete był zachwycony. — Jakżeś do tego doszedł?
— Dzięki tym informatorom — Jupiter poklepał stos ksiażek — I telefonowi. Znalazłem

nawet artykuł, który mówi o tym cmentarzu. Jest to informacja dla turystów. Posłuchajcie:
Zabytkowy cmentarz w Dolinie Merita jest jednym z najstarszych w Kalifornii. Obecnie nie
używany znajduje się w stanie zaniedbania. Przewidziana jest jego restauracja jako obiektu
historyczne go.

Jupiter zamknął broszurę.
— Dolina Merita znajduje się w odległości tylko około sześćdziesięciu kilometrów od

miejsca, gdzie mieszkał John Silver z Carlosem i jego wujkiem. Biorąc wszystko o czym
mówiłem pod uwagę, jestem pewien, że znaleźliśmy miejsce, gdzie pan Silver ukrył obraz.

— Co z resztą szarady? — zapytał Bob. — Wykombinowałeś coś?
— Nie — odpowiedział Jupiter. — Cała reszta zawiera wskazania, jak znaleźć samą

kryjówkę, kiedy już znajdziemy się na cmentarzu. Musimy być na miejscu‚ żeby ją rozwiązać.

— Może pójdziemy tam jutro rano? — zaproponował Pete. — Pojedziemy samochodem.
— Pan Huganay może być właśnie w tej chwili również bliski rozwiązania szarady — odparł

Jupiter. — Nie wolno nam ryzykować żadnej zwłoki. Musimy iść natychmiast. Mamy akurat
dość czasu, żeby tam dojechać, zabrać obraz i wrócić przed zapadnięciem nocy. Niestety, nie
możemy wybrać się wszyscy razem i nie możemy pojechać rolls-royce’em.

— Dlaczego? — zdziwił się Pete.
— Ponieważ Huganay mógł kazać nas obserwować. Już mieliśmy nauczkę, że rolls-royce

jest zbyt łatwy do zauważenia i śledzenia. Oto mój plan.

Wyjaśnił wszystko pośpiesznie. Bob protestował, ale nadaremnie. Wreszcie ustąpił pod

argumentami Jupitera. Tak więc kiedy rolls-royce zajechał parę minut później pod skład, trzej
chłopcy wsiedli do niego bardzo powoli, dając niewidzialnemu obserwatorowi wszelkie szanse
zobaczenia ich.

Samochód prowadził znowu mały szofer Fitch. Na przywitanie wyszczerzył w uśmiechu

żółte zęby.

— Znaleźliście ostatnio jaką dobrą papugę? — zapytał.
— O, kilka — odpowiedział Jupiter. — Jedna z nich jest pilnie poszukiwana przez policję. A

teraz proszę pojechać dookoła składu, do drogi na tyłach. Potem pojedziemy tą drogą bardzo
wolno, ale bez zatrzymywania.

Chcąc nie chcąc szofer odwrócił się i ruszył jak mu kazano. Samochód odjechał z trzema

chłopcami siedzącymi w środku. Kiedy jednak skręcił na tyły składu i zwolnił, Pete i Jupiter
wyśliznęli się z niego.

— Czekaj na nas w Kwaterze Głównej — zawołał Jupiter, po czym wraz z Pete’em dali nura

przez Czerwoną Furtkę Korsarza, nim ktokolwiek, kto by jechał za nimi, mógł dostrzec, że w
ogóle opuścili rollsa.

— A więc, panie Andrews — powiedział sarkastycznie Fitch — dokąd teraz? Tropić jakieś

przestępcze papugi?

— Nie — odparł Bob, starając się ukryć swoje rozczarowanie. — Proszę jechać drogą

nadbrzeżną przez pół godziny, potem na wschód, a potem wrócimy przez wzgórza. Robię dzisiaj
przejażdżkę tylko dla przyjemności.

Nie odczuwał jednak najmniejszego zadowolenia. Był tylko przynętą mającą zwieść

przeciwnika. Cała radość z przeżywania przygód należała do Jupitera i Pete’a.

ROZDZIAŁ 17

Kamienie poza kośćmi

Mniejsza ciężarówka ze składu Jonesa trzęsła się i podskakiwała na wyboistej drodze.

Jupiter i Pete rozglądali się dookoła siedząc obok prowadzącego ciężarówkę Konrada. Wśliznęli
się do niej po opuszczeniu rolls-royce’a, kiedy powrócili na teren składu. Pan Jones wcześniej
przyrzekł Jupiterowi, że pozwoli mu skorzystać tego wieczoru z ciężarówki. Gdy Konrad
wyjeżdżał ze składu, chłopcy przycupnęli na podłodze i dopiero po dwudziestu kilometrach
jazdy wzdłuż wybrzeża usiedli normalnie.

— Nikt nie jechał za nami, Jupe — powiedział Konrad. —Wygląda na to, że jesteśmy w

mieście, w którym chciałeś być. Jeśli to można nazwać miastem.

Zabrało im ponad godzinę dotarcie do Doliny Merita i rzeczywiście miejsce to nie bardzo

przypominało miasto. Minęli już malutkie centrum i jechali teraz wyboistą Baker Street, przy
której niemal zupełnie nie było zabudowań. Na wprost nich biegła długa ściana z kamieni, a za
nią można było dostrzec setki kamiennych krzyży i posążków. Dotarli do cmentarza.

Pete wskazał ręką. W murze była przerwa, a obok niej stara drewniana tablica: Baker Street

333 B.

— Nie zatrzymujemy się? — zapytał Pete.
Jupiter potrząsnął głową.
— Skręć, proszę, w prawo, w następną przecznicę, Konradzie — powiedział.
— Dobra, Jupe — zgodził się Konrad.
Cmentarz był ogromny i wyglądał na bardzo stary. Za narożnikiem ściany zobaczyli ruinę

kościoła. Zbudowany z kamienia i cegły, znajdował się w stanie absolutnego zapuszczenia.

Konrad zakręcił i przejechał jeszcze ze sto metrów, zostawiając cmentarz za sobą.
Dojechali do wielkiej kępy drzew eukaliptusowych o nisko wiszących gałęziach, których

liście wydzielały ostry, oleisty zapach.

— Zaparkuj, proszę, pod drzewami — polecił Jupiter.
Chłopcy zeskoczyli z ciężarówki.
— Poczekaj na nas, Konrad. To może chwilę potrwać — powiedział Jupiter.
— Dobra, nie śpieszy mi się — Konrad włączył radio i sięgnął po gazetę.
— Co teraz, Jupe? — zapytał Pete, gdy szli przez otwartą przestrzeń w stronę muru

otaczającego cmentarz.

— Nie chcemy, żeby nas widziano, jak wchodzimy na cmentarz — odpowiedział Jupiter. —

Nasze intencje są czyste, ale nie potrzebujemy żadnych ciekawskich, przeszkadzających w
naszych poszukiwaniach.

Doszli do muru, wspięli się na niego i przeskoczyli na drugą stronę.
— Nie miałbym nic przeciw temu, żeby mieć małe towarzystwo — powiedział Pete, gdy

szli zarośniętą ścieżką wśród nagrobków. Stały blisko siebie, duże i małe, niektóre pochylone,
inne zniszczone mocno.

— Ty masz dobry zmysł orientacyjny, Pete — odezwał się Jupiter. — Zapamiętaj naszą

drogę, żebyśmy wiedzieli, jak wrócić do ciężarówki, gdyby nasze poszukiwania przeciągnęły się
aż do zmroku. Na nieszczęście, w pośpiechu zapomniałem wziąć latarkę.

— Do zmroku? — Pete jęknął cicho. — W żadnym razie nie będziemy tu siedzieć do nocy.

— Spojrzał na lekką mgiełkę unoszącą się nad ścieżką. — Zobacz! Mgła nadciąga znad Oceanu!

Jupiter spojrzał na zachód, rzeczywiście lekkie smugi mgły toczyły się w ich stronę. W

Południowej Kalifornii mgła znad oceanu często osnuwa nadbrzeżne tereny, redukując
widoczność niemal do zera.

— Nie liczyłem się z mgłą Jupiter zmarszczył czoło. — To nawet gorsze od ciemności.

Miejmy nadzieję, że szybko rozwiążemy szaradę pana Silvera. O, jest to wejście od Baker Street,
to oznaczone 333 B.

Jupiter przyśpieszył kroku. Przeszli między dwoma dużymi pomnikami i znaleźli się na

skrzyżowaniu ścieżek tuż przy wejściu.

Kilka dróżek rozbiegało się w różnych kierunkach, w głąb starego cmentarza.
— Co robimy teraz? — zapytał Pete nerwowo.
Jupiter wyciągnął z kieszeni kartkę.
— Doszliśmy do wejścia przy Baker Street 333 B — powiedział wpatrując się w kartkę. —

Część czwarta mówi „Na próbę strzałę wypuściłem, sto kroków na zachód to zrobiłem”.
Wchodząc tym wejściem, zwróceni jesteśmy twarzą na północ. Tak więc...

— Tak więc co? — Pete patrzył na kręcącego się w kółko na skrzyżowaniu ścieżek Jupitera.
— Sto kroków równa się mniej więcej stu metrom. Pan Silver polecił więc iść sto metrów na

zachód, a oczywistym punktem, od którego należy je odmierzyć, jest skrzyżowanie dróg zaraz za
wejściem na cmentarz, czyli tutaj. Zacznij odmierzać, masz dłuższe nogi.

Pete ruszył długimi krokami po ścieżce prowadzącej na zachód. Dotarli w ten sposób do

dróżki biegnącej równolegle do muru wokół cmentarza, w odległości około dwunastu metrów od
niego. Pete liczył dalej kroki, wreszcie doszedł do stu i zatrzymał się.

— Dobra, co dalej? — zapytał.
— Teraz przechodzimy do części piątej, która mówi: „Znasz moje metody, Watson. Trzy

ósemki wiodą do trzynastu”.

— Dotąd szło gładko, ale to jest z pewnością bez sensu —powiedział Pete.
Jupiter rozglądał się dookoła, na próżno szukając czegoś, co by go zainspirowało. Nagle

przyszła mu do głowy pewna myśl.

— Pete, czy jesteś pewien, że robiłeś kroki metrowej długości?
— Tak myślę. Wyciągałem nogi, jak mogłem najdalej.
— Lepiej zmierzmy. Nigdy nie zaszkodzi się upewnić. Zrób dwa kroki, zaznaczając

początek i koniec.

Pete wykonał dwa długie kroki. Jupiter wyjął małą linijkę z kieszeni i odmierzył je.
— Robiłeś kroki długości sześćdziesięciu pięciu centymetrów. Brakuje nam dwudziestu

pięciu metrów do stu. Zrób jeszcze trzydzieści kroków na zachód.

Po trzydziestu krokach ukazał się tylny mur cmentarza. Wokół było dużo nagrobków, ale

wciąż nie mogli dostrzec niczego, co by nasunęło im jakiś pomysł.

Nagle Jupiter wydał zdyszany okrzyk.
— Patrz! — zawołał i wskazał trzy tablice nagrobkowe stojące blisko siebie.
Napis na nich mówił, że Jonasz Osemek, Peggy Osemek i Tommy Osemek zmarli na żółtą

febrę tego samego dnia, w 1888 roku, i spoczywają w pokoju.

— Osemek! — wykrzyknął Pete, pojmując nagle. — Mówiłem ci, że Sinobrody powiedział:

„Trzy osemki wiodą do trzynastu”.

— To są trzy Osemki — powiedział Jupiter. — Ale jak oni mogą wieść do trzynastu?
— Idziemy po linii nagrobków! — Pete zachłystywał się z podniecenia. — Zobaczymy, czy

nas to gdzieś zaprowadzi. I śpieszmy się do diaska. Mgła gęstnieje.

Mgła istotnie otaczała ich wokoło i widoczność była coraz gorsza. Nie tracąc czasu Pete

przykucnął przy najbliższej tablicy nagrobkowej. Dwie pozostałe były lekko pochylone. Patrząc

wprost ponad ich wierzchołkami wytyczył wzrokiem linię, na której końcu, w odległości
kilkunastu metrów stał wysoki kamienny blok.

— Linia kończy się na tym kamieniu, Jupe. Zobaczymy, co jest na nim napisane.
Jupiter szedł pośpiesznie w stronę kamienia, uważając by nie stąpać po grobach. Pete biegł

za nim. Razem dotarli do kamiennego bloku. Nic na nim nie było. Zaczęli obchodzić go dokoła i
nagle stanęli jak wryci. Napis po drugiej stronie kamienia brzmiał następująco:

Tu leży

13

bezimiennych podróżnych zabitych przez Indian

17 czerwca 1876 r.

— Trzynastu! — Pete sapał z przejęcia. — Trzy Osemki zawiodły nas do trzynastu, jak się

patrzy. Szybko, Jupe, jaka jest reszta szarady?

— Część szósta mówi „Szukaj pod kamieniami, poza kościami, pudełka jednego, nie ma

zamków do niego”.

— Ale jakimi kamieniami? — zapytał Pete. — To miejsce jest pełne kamieni.
— Wskazówka mówi „poza kościami” — odparł Jupiter. —To nie może oznaczać żadnego

z nagrobków. Do diabła, ta mgła jest coraz gorsza. Ale patrz tam, wprost za tym nagrobkiem,
pod murem. Tam leży kupa kamieni, które spadły z rozwalonej, górnej części muru. Są to z
pewnością jedyne kamienie tutaj leżące „poza kościami”. Jeśli poszukamy pod tymi
kamieniami...

Pete nie czekał na koniec zdania. Biegł już w stronę wyrwy w murze, gdzie leżała sterta

dużych i małych kamieni. Gdy tylko znalazł się przy niej, zaczął rozrzucać kamienie, zaglądając
pod co większe.

— Chodźże, Jupe! — wołał. — Pomóż mi. Nie mamy dużo czasu. Mgła robi się coraz

gęstsza.

Jupiter przyłączył się do niego i zaczęli razem podnosić kamienie i przekładać je na drugą

stronę, dalej od muru. Wkopywali się coraz głębiej i głębiej, gdy nagle usłyszeli za sobą głos o
francuskim akcencie:

— Lubię chłopców, którzy nie stronią od pracy.
Przykucnięci na stercie spojrzeli w górę. Z mgły wyłonił się wykwintny pan Huganay, a za

nim jego dwaj pomagierzy, Adams i potężny bokser Lester.

— Myślę jednak — złodziej dzieł sztuki patrzył na nich z uśmiechem — że czas, byśmy

przejęli ten wysiłek. Panowie, bierzcie ich!

Pete i Jupiter powzięli tę samą decyzję w tym samym momencie. Obaj skoczyli, by

przemknąć się między trzema mężczyznami. Nie zdążyli jednak uzgodnić działań i Pete wpadł
na swego przyjaciela tak, że obaj stoczyli się na Ziemię. Niemal bez wysiłku Adams złapał ich
za przeguby dłoni, wykręcił im ręce do tyłu i zmusił do wstania.

— Doskonale! — Francuz wciąż się uśmiechał. — Trzymaj ich tam, Adams, a ty, Lester,

bierz się do kopania w tych kamieniach, aż znajdziesz uroczą pastereczkę. Wtedy polowanie
zostanie zakończone, a wy dwaj dostaniecie przyrzeczoną zapłatę za asystowanie mi.

Duży, brzydki mężczyzna zabrał się żywo do roboty, odrzucając wielkie kamienie, jakby to

był żwir.

Bezsilni, wrząc wewnętrznie ze złości i zawodu, Pete i Jupiter mogli tylko stać i patrzeć.

ROZDZIAŁ 18

Zabawa w chowanego we mgle

Zimna, wilgotna mgła otulała ich coraz szczelniej, podczas gdy Lester przekopywał

kamienie. Pracował z zapalczywością psa wygrzebującego kość. Rzucał za siebie głazy, kawałki
płyt, jakieś krótkie rury, odłamane gałęzie i drobniejsze kamienie, z których jeden uderzył
Adamsa.

— Uważaj! — wrzasnął Adams.
— Mniej siły, więcej dokładności, Lester — powiedział Huganay obserwując pracującego.
Pete i Jupiter przyglądali mu się również, unieruchomieni kleszczowym uchwytem Adamsa,

myśląc z goryczą, jak blisko byli znalezienia obrazu.

— Nie rozpaczajcie‚ chłopcy — Huganay zdawał się czytać ich myśli. — W końcu udało mi

się zwieść strażników w Luwrze w Paryżu i w British Muzeum w Londynie. A wy o mały włos
okazalibyście się sprytniejsi ode mnie. Odesłanie waszego rzucającego się w oczy samochodu i
przyjechanie tu starą ciężarówką było zupełnie genialne.

Roześmiał się i zapalił ponownie cygaro, które zgasło od wilgoci. Mgła otulała go niczym

peleryna, a płomień zapalniczki nadawał jego twarzy przerażający‚ sataniczny wygląd.

— Kazałem was obserwować, oczywiście. Mój człowiek zatelefonował, że odjeżdżacie

wszyscy trzej rolls-royce’em i że będzie jechał za wami. Dwadzieścia minut później
zatelefonował, że minął wasz samochód i tylko jeden z was jest w środku. Zgubił was dwóch.
Wiedziałem wtedy, że spotkałem godnych przeciwników i muszę działać szybko i sprawnie —
wypuścił kłąb dymu.

Lester nadal rozgrzebywał stertę kamieni. Wydobywał teraz olbrzymi głaz, rozrzucając

mniejsze, które go blokowały.

— Rozwiązałem oczywiście pierwszą część sprytnej szarady Johna Silvera — kontynuował

Huganay. — Nie mogłem jednak zlokalizować tego starego cmentarza. Po namyśle
zatelefonowałem do biura turystycznego. Oni mają spis takich miejsc na użytek turystów i mogli
poinformować mnie, gdzie znajduje się cmentarz pod adresem Baker Street 333 B. Wybrałem się
tu pośpiesznie, jak widać, przybyłem na czas.

Następny kamień, rzucony przez Lestera, znów uderzył Adamsa, który zaklął pod nosem.

Huganay zawołał do dużego mężczyzny:

— Przesuń się trochę na bok, Lester. Silver był chory, nie byłby w stanie kopać wśród tych

wielkich kamieni.

Lester usłuchał i w chwilę później wydał okrzyk tryumfu. Wydobył coś spod większego

głazu i wręczył Huganayowi.

— Mam! — krzyknął. — To jest pańskie pudełko!
— Ach! — Huganay wziął w ręce płaską, metalową kasetę mającą około trzydziestu pięciu

centymetrów szerokości i dwukrotnie dłuższą. Wieko było zamknięte niewielką, lecz mocną
kłódką.

— Akurat właściwy rozmiar. Dziękuję, Lester.
— To jest pudełko, które według słów Carlosa pan Silver zwykł trzymać pod materacem —

szepnął Jupiter ponuro do Pete’a.

Huganay zabrał się do pracy. Wyjął z kieszeni specjalne, silne i ostre obcęgi. Jednym ich

naciśnięciem przeciął metal i kłódka odpadła. Francuz przygotowywał się do otworzenia pudła.

— Tylko jeden rzut oka w tych podłych warunkach — powiedział. — Takie arcydzieło nie

powinno nasiąknąć wilgocią.

Podniósł wieko i wydał okrzyk wściekłości. Lester przysunął się do niego, żeby zobaczyć, co

go tak rozzłościło. Adams też starał się zajrzeć do kasety, ciągnąc ze sobą chłopców.

— Tu jest tylko kawałek papieru — Huganay łapał z trudem oddech. — Napisano na nim:

Przykro mi, mój stary, ale nie studiowałeś szarady dość uważnie.

— Teraz, Jupe — szepnął Pete, gdy poczuł, że uchwyt Adamsa zwolnił się lekko.
Wyszarpnęli się równocześnie. Pete, który był trzymany lewą ręką Adamsa, uwolnił się,

Jupiter nie zdołał.

Pete przypadł do ziemi. Adams obrócił się do niego, szarpiąc boleśnie Jupitera. Pete

wymacał coś długiego ciężkiego i uchwycił to. Skoczył na nogi i zamachnął się trzymaną w ręce
rurą. Spadła z trzaskiem na ramię Adamsa, który z jękiem bólu wypuścił Jupitera.

Trzymając nadal broń, Pete złapał Jupe’a za rękę i pociągnął za sobą. Dali nura w mglistą

szarość za którą udało się Pete’owi dostrzec kępę drzew eukaliptusowych. W sekundę znaleźli
się za drzewami, otuleni szarym welonem mgły, podczas gdy trzej mężczyźni za nimi rzucali
sprzeczne polecenia.

— Za chwilę nas dogonią — szepnął Pete do ucha jupitera. — Ciężarówka jest w tej stronie.
Wskazał kierunek. Jupiter był zdezorientowany. Dla niego wszystkie kierunki w mgle

wyglądały jednakowo.

— Skąd wiesz? — spytał szeptem.
— Po prostu wiem — odparł Pete i Jupe mu uwierzył
W ustalaniu właściwego kierunku i w odnajdywaniu tropu Pete był niezawodny. Nawet w

nocy nie błądził, miał jakiś szósty zmysł, podczas gdy Jupiter bywał zagubiony nawet w biały
dzień.

— Teraz słuchaj — mówił Pete szybko — cała ta przestrzeń, aż do miejsca, gdzie

przeszliśmy przez mur jest obsadzona drzewami eukaliptusowymi. Przeskakuj tylko od jednej
kępy do drugiej.

— Zgubię się — powiedział Jupe ponuro.
— Pójdę pierwszy. Zostałbym z tobą, ale ci trzej idą naszym śladem. Muszę ich

wyprowadzić na fałszywy trop. Ty tylko trzymaj się drzew. Na każdym szukaj naszego
sekretnego znaku i strzałki, która ci wskaże właściwy kierunek. Będziesz wiedział, że jesteś na
dobrej drodze. Idź pierwszy tędy!

Pchnął mocno swego pulchnego przyjaciela w mgłę. Sam ruszył szybko w przeciwnym

kierunku nawołując głośno tak, by mężczyźni za nimi słyszeli go:

— Chodź, Jupe, trzymaj się mnie. Musimy iść w tę stronę.
Dochodzące z tyłu głosy zmieniły kierunek postępując za Pete’em. Jupiter szedł naprzód

potykając się i obijając o nagrobki. Znalazł się wreszcie przy następnej kępie drzew. Stanął
nasłuchując. Światło dnia było przyćmione. Miał wrażenie, że znajduje się pod wodą.
Widoczność ograniczona była do kilkunastu centymetrów i mgła nadciągała ciągle falami, szara
i gęsta. Spojrzał w górę. Nad nim widoczność była nieco lepsza. Mógł dojrzeć w odległości paru
metrów ciemną masę, były to zapewne korony drzew. Potykając się ruszył w tym kierunku.

Głosy mężczyzn za nim dochodziły teraz z różnych stron. Było oczywiste, że się pogubili.

Trudno było powiedzieć, gdzie znajduje się teraz Pete.

Jupiter dotarł do drzew, których korony zobaczył przedtem, i przyjrzał się z bliska pniom. Na

jednym z nich zobaczył niebieski znak zapytania, a pod nim strzałkę skierowaną na lewo.

Pytajnik był symbolem Trzech Detektywów. Każdy z nich nosił kawałek kredy o innym

kolorze, którym kreślił znak, by zostawić wiadomość pozostałym. Zadowolony z własnego
pomysłu umownych znaków Jupiter skierował się w lewo, jak wskazywała strzałka.

Doszedł do następnej kępy drzew znalazł następny znak zapytania i strzałkę. W każdym razie

Pete był wciąż przed nim. Za sobą usłyszał okrzyk bólu, gdy jeden z mężczyzn najwidoczniej
przewrócił się o coś. Ich głosy dochodziły z coraz większej odległości.

Mgła wciąż gęstniała. Wszystko było zniekształcone jak w koszmarnym śnie. Gałęzie drzew

zdawały się być ramionami zakończonymi szponiastymi dłońmi i dłonie te sięgały po niego.
Zwykłe nagrobki stawały się przykucniętymi stworzeniami czającymi się na niego, wysokie —
grożącymi mu potworami.

Jupiter dyszał ciężko kiedy wreszcie zobaczył przed sobą zarys muru. Nagle coś wyrosło nad

nim. Tym razem było to żywe i sięgało po niego. Szarpnął się do tylu.

— To ja. Pete — dobiegł go szept. — Chodź, złap mnie za rękę. Pośpiesz się.
Pokornie, a trzeba powiedzieć, że to nieczęsto zdarzało się Jupiterowi Jonesowi, pozwolił

przeciągnąć się przez mur i poprowadzić przez gęstą mgłę do ciężarówki, której przednie światła
tworzyły żółte stożki w mroku.

— Wszystko w porządku, chłopaki? — zapytał Konrad, gdy wgramolili się na siedzenie obok

niego.

— Zabierz nas do domu, Konrad — wysapał Jupiter. —Jedź w głąb lądu i znajdź drogę

wolną od mgły.

— Robi się — Konrad uruchomił ciężarówkę i ostrożnie prowadził w kierunku wschodnim,

aż przybrzeżna mgła zrzedła i w końcu znikła zupełnie. Wtedy skręcił na północ, w stronę domu.

ROZDZIAŁ 19

Sinobrody ma ostatnie słowo

Podczas jazdy chłopcy milczeli długi czas, Wreszcie Jupiter odezwał się:
— Tyle dobrego z tej mgły, że powstrzyma Huganaya od śledzenia nas.
— Dlaczego miałby nas śledzić? — zapytał Pete. — Nie mamy obrazu.
— On może myśleć, że mamy — Jupiter skubał dolną wargę. — To było zaskakujące

zakończenie poszukiwań, ta kaseta zawierająca tylko list od Johna Silvera.

— Gdyby napadli na nas teraz, mielibyśmy Konrada i Hansa do pomocy. — Pete zamachnął

się trzymanym w ręce kawałkiem rury, którego nie wypuścił od chwili, gdy go pierwszy raz
podniósł z ziemi. — Mogę mieć okazję użyć tego ponownie. Ten Adams nieprędko zapomni
cios, który mu zadałem.

— Działałeś tak, jak się tego po tobie spodziewałem —powiedział Jupiter. — Odważnie i w

odpowiednim momencie,

Pete nie odpowiedział, ale czuł się mile połechtany. Pochwała ze strony Jupe’a była

rzadkością i kiedy się ją otrzymało, znaczyła bardzo wiele. Jupiter zaś myślał już o czymś
innym.

— Rozwiązaliśmy szaradę — mówił. — Obecność kasety pod kamieniami jest tego

dowodem. A jednak obrazu nie było wewnątrz.

— Siódma część mówi: „Nie daję frajerom łatwej doli” — przypomniał Pete. — To by

znaczyło, że pan Silver przewidywał dalszą zabawę.

— Być może — zgodził się Jupiter, po czym zagłębił się w myślach na całą resztę drogi. Pete

nie przeszkadzał mu.

Nim dojechali do Rocky Beach, wpadli znowu w mgłę, ale nie była już tak gęsta jak na

południu. Bez wypadku i przeszkód dotarli do składu.

— Chodźmy do Kwatery Głównej — powiedział Jupe, gdy Konrad odjechał. — Musimy

zdać Bobowi sprawę ze wszystkiego, co zaszło.

Tym razem użyli wejścia: Wygodna Trójka, żeby się dostać do Kwatery Głównej, jako że

nikt ich nie obserwował. Wygodna Trójka to były duże drzwi dębowe wraz z framugą, które
zdawały się leżeć oparte o stertę rupieci. Ale kiedy otworzyło się je zardzewiałym kluczem,
który zawsze spoczywał nie zauważony w starym metalowym dzbanku na stercie, wiodły do
ogromnego bojlera, a ten z kolei prowadził do małych drzwi Kwatery Głównej.

Bob siedział, czytając nieuważnie, gdy weszli.
— Znaleźliście!? — wykrzyknął.
Ale natychmiast znał odpowiedź. Ich zmiętoszony wygląd i zmęczenie, jak i to, że nie nieśli

niczego poza rurką w ręce Pete’a, pokazał mu, że coś poszło źle.

— Pan Huganay nas złapał — powiedział Jupiter opuszczając się ciężko na krzesło.
— Ale on też nie ma obrazu — dodał Pete, również siadając. — Znalazł pudło i była tam

tylko kartka mówiąca, że nie dość dobrze przestudiował wskazówkę.

— Co? — zawołał Bob. — To dziwne. Sądzicie, że pan Silver spłatał podwójnego figla?

Udawał, że ukrył obraz, a wcale tego nie zrobił?

— Chciałbym to wiedzieć — powiedział Jupiter ponuro. —Nie myślę jednak, żeby tak było.

Notatka w pudle brzmiała dokładnie tak: Przykro mi, mój stary, ale nie przestudiowałeś szarady
dość uważnie. Znaczy to, że jest w tych wskazówkach coś, co przeoczyliśmy, i Huganay

przeoczył też.

— Mówiłem ci... — zaczął Bob, ale urwał zapominając, co chciał powiedzieć, gdyż w tym

momencie zadzwonił telefon.

Patrzyli na aparat zdziwieni. Nie spodziewali się żadnych telefonów.
— To może być pan Claudius — powiedział Jupiter po pięciu dzwonkach. — Lepiej

odbiorę.

Podniósł słuchawkę trzymając ją blisko głośnika, by wszyscy mogli słyszeć obie

rozmawiające osoby.

— Halo, Trzej Detektywi. Mówi Jupiter Jones.

— Gratulacje, młodzieńcze — usłyszeli męski głos i lekki, ironiczny śmieszek.
Chłopcy wymienili spojrzenia. W głosie dźwięczał zdecydowanie francuski akcent. Pan

Huganay!

— Kto mówi? — zapytał Jupiter.
Wiedział doskonale, do kogo należał głos, ale potrzebował trochę czasu, by się przygotować

na atak, jaki zapewne szykował złodziej dzieł sztuki.

— Pan, którego spotkałeś niedawno we mgle, w pewnym malowniczym miejscu w Dolinie

Merita. Chciałem ci tylko powiedzieć, że zrozumiałem w końcu, jak zwiódł mnie John Silver.
Okazałeś niezwykły spryt dostrzegając to, co ja przeoczyłem. Tak więc wycofuję się z
polowania. Wiem, kiedy przegrywam. Jestem na lotnisku. Wsiadam do samolotu natychmiast po
zakończeniu tej rozmowy i opuszczam kraj. Nie możecie więc mnie złapać. Jest to tylko
pozdrowienie, jakim jeden sportowiec żegna drugiego. Powiedz Claudiusowi, że życzę mu
szczęścia z pastereczką.

— Dziękuję panu — odparł Jupiter, choć nie miał pojęcia, o czym mówi Francuz.
— Przechytrzyłeś mnie — powiedział Huganay. — Niewielu ludziom się to udało.

Odszukajcie mnie, chłopcy, gdybyście byli w Europie. Pokażę wam francuski świat podziemny i
może będziecie tam mieli okazję wypróbować sprytu w rozwiązaniu jakiejś tajemnicy. Nie
będziemy mieć do siebie żadnej urazy, zgoda?

— No... tak — Jupiter zająknął się mrugając do swoich partnerów. — Zgoda.

— Och, jeszcze jedno — przypomniał sobie pan Huganay. — Papugi są w garażu przy

Ocean Street 89958 w Santa Monica. Zechcesz je na pewno ocalić. Nie mam czasu wrócić, by
się nimi zająć, więc zostawiam to tobie. Au revoir więc i ponownie moje gratulacje.

Rozmowa była skończona. Jupiter odłożył słuchawkę i chłopcy patrzyli na siebie w

milczeniu.

— Zanotowałeś adres, Bob? — zapytał wreszcie Jupiter.
— Tak — odpowiedział Bob. — Wygląda na to, że możemy odzyskać Billy’ego i Bo-Peep, i

całą resztę. Ale, co on miał, chłopie, na myśli mówiąc, że go przechytrzyliśmy?

— Wszystko, co ja zdołałem zrobić, to walnąć Adamsa, złapać ciebie, Jupe, i uciec —

powiedział Pete. — Jeśli to było przechytrzenie go... Co jest? Dlaczego patrzysz na mnie w ten
sposób?

— Jaka była część szósta szarady? — Jupiter miał lekko przyśpieszony oddech.
— „Szukaj pod kamieniami, poza kościami pudełka jednego, nie ma zamków do niego” —

odpowiedział Bob.

— Zgadza się — przytaknął Pete. — I dokładnie tam znalazł bokser Lester metalowe pudło

pana Silvera.

— Ale on znalazł pudło z zamkiem! — wykrzyknął Jupiter. — Pan Huganay go przeciął. A

wskazówka wyraźnie mówi, żeby szukać pudełka bez zamków.

— Racja! — Pete aż podskoczył. — Tam musi być drugie pudło... nie, nie może być. To była

duża skrzynka, mimo że płaska. Gdyby była druga, Lester by ją wygrzebał.

— Ale przypuśćmy, że to było małe pudełko — powiedział Jupiter. — Albo nawet coś, co

nie wygląda jak pudełko. Jak brzmi część siódma?

— „Nigdy nie daję frajerom łatwej doli” — odpowiedział Pete.
— Słyszeliśmy sami, jak Buźka to mówił, no nie, Bob?
— Tak — zgodził się Bob — ale Sinobrody dodał: „i to jest proste jak... gaz-rurka”.

Zapisałem to wszystko, pamiętasz? Druga część tego zdania oznacza w starym slangu, że coś jest
absolutnie pewne.

— Czyżby? — zapytał Jupiter. — A może pierwsza połowa zdania rozprasza tylko naszą

uwagę, podczas gdy druga może skupić ją na bardzo niepozornym przedmiocie, jeśli jesteśmy
dość mądrzy, żeby uważnie odczytać wskazówkę? Co to jest to, co leży na biurku przed tobą,
Pete?

Pete popatrzył na to. Bob spojrzał też. Nawet senny Sinobrody wetknął dziób między pręty

klatki i patrzył.

— Kawałek rury — powiedział Pete.
— Skąd to wziąłeś?
— Podniosłem na cmentarzu z ziemi i walnąłem tym Adamsa.
— A znalazło się to tam, ponieważ Lester wygrzebał to spod kamieni i odrzucił na bok,

prawda? — pytał dalej Jupiter.

Pete skinął powoli głową.
— Tak. I... to jest ołowiana rura gazowa.
— Ołowiane rury są dzisiaj rzadkością — powiedział Jupiter. — Przyjrzyj się jej. Końce są

zatkane wkręconymi pokrywkami tak, żeby nic się nie dostało do środka. Na przykład wilgoć.

— Taki kawałek rury — powiedział ściszonym głosem Bob — zamkniętej w ten sposób z

obu końców...

— ...można nawet nazwać pudełkiem, do którego nie ma zamków — dokończył Pete.
— Pudełko bez zamków — powtórzył Jupiter. — Pudełko, które nie zardzewieje, nie

dopuści do środka wilgoci ani wody, ani brudu czy robaków. Pudełko, które przetrwa
nieuszkodzone nawet sto lat w razie potrzeby. Doskonałe miejsce na ukrycie czegoś
wartościowego. I przynieśliśmy to ze sobą!

Pete pracował już nad rurą, która miała trzydzieści pięć centymetrów długości, usiłując

wykręcić pokrywki z jej końców.

— Są zbyt ciasno wkręcone — powiedział. — Wezmę obcążki z laboratorium.
Skoczył do malutkiego laboratorium stanowiącego część Kwatery Głównej i wrócił tak

szybko, że ledwie zauważyli, że się w ogóle ruszył z miejsca.

— Ty otwórz, Pete — powiedział Jupiter. — Ty to znalazłeś.
Chłopcy wstrzymali oddech, kiedy Pete odkręcał pokrywki z obu końców rury. Odpadły po

paru obrotach. Pete wsunął palec do środka i wyciągnął ciasno zwinięty kawałek płótna.

— Płótno — głos Jupitera drżał lekko — Można je zwinąć nie uszkadzając. — W ten sposób

nawet spore płótno mieści się w małym cylindrze. Rozwiń to, Pete.

Pete rozpostarł płótno na biurku. Miało około trzydziestu pięciu centymetrów szerokości,

około sześćdziesięciu długości. Malowidło na nim było wyjątkowo piękne, nawet dla ich
niedoświadczonych oczu. Przedstawiało młodą dziewczynę w stroju pasterki, opatrującą małe
jagnię ze zranioną nogą. Kolory były ciepłe i żywe.

Odnaleźli zaginione arcydzieło.

— „Kawałek tęczy” — powiedział Jupiter — tak określił obraz John Silver. Teraz rozumiem

dlaczego.

Na słowa .„John Silver” i „obraz” śpiący szpak ocknął się. Słowa te najwyraźniej obudziły w

nim jakieś wspomnienia. Zatrzepotał dwa razy skrzydłami i powiedział:

— John Silver. Dobra robota, dobra robota.
Po czym niezwykły gadający ptak wsadził głowę pod skrzydło i ponownie zasnął.

Wpatrujący się w obraz chłopcy nie mogli się oprzeć wrażeniu, że to nieżyjący człowiek
przemówił do nich przed chwilą i że jego śmiech wypełnił małe pomieszczenie na długą chwilę.

ROZDZIAŁ 20

Który wiąże koniec z końcem

Kiedy w dwa dni później Bob, Pete i Jupiter wkroczyli do gabinetu Alfreda Hitchcocka,

zastali znanego reżysera zagrzebanego w gazetach. Usłyszawszy kroki uniósł głowę i gestem
zaprosił ich do zajęcia krzeseł po drugiej stronie biurka.

— Tak więc, chłopcy, znowu jesteście bohaterami — powiedział. — Chciałem, żebyście

odszukali zaginioną papugę, a wy odnaleźliście zaginione arcydzieło wasze zdjęcia trafiły do
gazet.

— Tylko lokalnych — zauważył skromnie Jupiter. — Duże gazety w Los Angeles zamieściły

jedynie wzmiankę, że pewni chłopcy znaleźli obraz pod kupą kamieni na cmentarzu w Dolinie
Merita.

— Nawet nie napomknęli o Trzech Detektywach — dodał Pete.
— Ale tu jest cała masa informacji o was — pan Hitchcock podał im „Wiadomości Rocky

Beach”. — Twoje zdjęcie, Jupe, i samochodu, który wygrałeś w konkursie. Zdjęcia was trzech
trzymających znaleziony obraz, pod nagłówkiem Trzej młodzi lokalni detektywi znajdują
zaginione arcydzieło. To dla was doskonała reklama.

— Tak — przyznał Jupiter. — Mieliśmy już kilka ofert. Co z tego przyjęliśmy, Bob?
Bob wyjął notes.
— Zaraz sprawdzę. Zaginiony kociak syjamski, statua greckiego bożka Pana, skradziona z

ogrodu w Hollywood; widmowa łódź ukazująca się w mgliste noce i zawsze dobijająca do
brzegu naprzeciw pewnego domu w Malibu; oraz tajemnicze pytanie, dlaczego ktoś ustawicznie
zmienia numery trzech domów w Rocky Beach. To jak dotąd wszystko.

Pan Hitchcock wyglądał na zdumionego.

— Widać z tego, chłopcy, że macie robotę na dłuższy czas. Ale wróćmy do tej historii.

Opowiedzcie mi szczegóły, które nie trafiły do gazet. Dlaczego nie ma tu ani słowa o papudze
Malkolma Fentrissa.

— To dlatego, że pan Claudius nie chciał mieszać w to papug — odparł Jupiter. — Obawiał

się, że będzie to brzmiało zbyt dziwacznie. Poza tym... ale może zacznę od początku.

Opowiedział jak ich dochodzenie rozszerzyło się do poszukiwań siedmiu mówiących papug i

obrazu.

Pan Hitchcock słuchał z wielką uwagą.
— Tak więc w końcu — powiedział — odzyskaliście papugi, rozszyfrowaliście szaradę,

znaleźliście obraz i zwróciliście go panu Claudiusowi.

— Zgadza się. Oczywiście‚ mieliśmy trochę szczęścia — to wyznanie nie przyszło

Jupiterowi łatwo, ale był zbyt uczciwy, by tego nie przyznać.

— Szczęście przychodzi z pomocą tylko wtedy, gdy się je właściwie wykorzystuje —

powiedział reżyser. — Przypuszczam, że oddaliście Billy’ego Shakespeare’a Malkolmowi a
Małą Bo-Peep pannie Waggoner.

— Tak jest — przytaknął Jupiter. — Oboje nie posiadali się z radości. Pan Claudius wyjaśnił

im wszystko i przeprosił za swe postępki. Wybaczyli mu oczywiście.

— A więc — powiedział pan Hitchcock — była to historia, którą z przyjemnością

zaprezentuję szerszej publiczności jak zresztą każdą, którą rozwiążecie.

— Dziękujemy panu bardzo! — zawołał Jupiter, a Bob i Pete zawtórowali mu.

Pierwszy Detektyw wstał.
— Chodźcie — powiedział. — Czeka nas masa pracy.
Chłopcy odeszli i pan Hitchcock został sam.
— Hmm — mruknął do siebie. — Zastanawiam się, czy nie powinienem był powiedzieć

chłopcom o moim przyjacielu, profesorze Jarborough i staroegipskiej mumii, która według jego
słów szepce do niego, gdy tylko są sami.

Twórca dreszczowców oparł się wygodnie o oparcie fotela i w zamyśleniu palił fajkę.

Parę słów od Alfreda Hitchcocka

Kilka drobiazgów z „Tajemnicy jąkającej się papugi” wymaga jeszcze omówienia. Ponieważ

Trzej Detektywi zajęci są teraz rozwikływaniem następnego przypadku — ja udzielę wam kilku
wyjaśnień.

Gruby pan Claudius powrócił do Anglii ze swym arcydziełem, odnalezionym przez Trzech

Detektywów. Chciał dać chłopcom tysiąc dolarów nagrody, lecz Jupiter nalegał, by przeznaczył
te pieniądze dla Carlosa i jego wujka, którzy udzielili schronienia Johnowi Silverowi.

Wujek Carlosa, mając tak dużo pieniędzy, powrócił do Meksyku, gdzie przychodzi do

zdrowia w rodzinnej wiosce. Chłopcy przedstawili Carlosa Worthingtonowi. Wiedza Carlosa o
samochodach zrobiła na kierowcy tak duże wrażenie, że wziął go do agencji „Wynajmij auto i w
drogę”. Dyrektor firmy zatrudnił go przy myciu samochodów, a w wolnych chwilach Carlos
uczy się mechaniki. Jest absolutnie szczęśliwy pracując wśród aut. Mieszka u państwa Jonesów,
płacąc za pokój pracą w składzie przez jeden dzień w tygodniu.

Pan Huganay, przebiegły złodziej dzieł sztuki, przebywa głównie w Europie i policja wielu

krajów czyni duże wysiłki, by go przyłapać na gorącym uczynku. Adams i Lester, najęci
pomocnicy, doznali przykrej niespodzianki: Huganay opuścił kraj nie dając im ani grosza. To
przekonało ich, że przestępstwo nie popłaca.

To by było wszystko, jeśli chodzi o „Tajemnicę jąkającej się papugi”. W ciągu lat pracy nad

filmami sensacyjnymi i kryminalnymi nauczyłem się ufać przeczuciom. A mam teraz
przeczucie, ze następny przypadek Trzech Detektywów będzie równie intrygujący i pełen
tajemniczości, jak ten, który wam właśnie opisałem. Nie traćcie więc z oczu Jupitera, Boba i
Pete’a.

Już są na tropie.