Sara Orwig

Kryjówka Finnegana

1

W ostatnich dniach kwietnia słońce przygrzewało już mocno i trotuary starej

dzielnicy Oklahomy lśniły gorącym blaskiem. Na skrzyżowaniu Pennsylvania

Avenue z Dwudziestą Trzecią Ulicą, biegnącą z północy na zachód, panował

ogromny ruch. Kiedy światła się zmieniły, dwa strumienie pojazdów ruszyły w

kierunku wschodnim, a dwa na zachód, przejeżdżając obok ogromnej łupiny

orzecha arachidowego.

Ubrana w czarne, ażurowe pończochy i czerwone, lekkie pantofelki, w

zakrywającym ją aż po czubek głowy kartonowym przebraniu o kształcie

wielkiego, uśmiechniętego fistaszka, Lucy Reardon pomachała torebką

orzeszków mijającemu ją kierowcy. Za kierownicą jednego z samochodów

mignęła znajoma twarz sąsiada z jej osiedla.

– Hej, panie Mundy! – zawołała, odprowadzając go wzrokiem i machając

zawzięcie.

Nawet nie spojrzał w jej stronę. Patrzył prosto przed siebie, mijając szybko

szeregi starych budynków ze sklepikami, które w ciągu roku po wielokroć

zmieniały swoich właścicieli. Wiatr rozwiewał mu falujące, ciemne włosy.

Lucy westchnęła i machała dalej do kierowców, spacerując to w tę, to w

tamtą stronę przed swoim sklepikiem. Choć maleńki i wciśnięty między pralnię

chemiczną a sklep z obuwiem, „Fistaszek” był jej własnością. Próbowała go

reklamować, sprzedając orzeszki kierowcom, kiedy na skrzyżowaniu czekali na

zmianę świateł.

Uwagę na pana Mundy’ego zwróciła dziś nie po raz pierwszy. Dawno już

zainteresowało ją nazwisko na skrzynce pocztowej: F. MUNDY. Jakie imię

kryło się pod owym „F”? Frank? Fred? A może jeszcze jakieś inne?

Wielokrotnie mijali się na podjeździe albo na chodniku między budynkami.

Zerkała na niego z uśmiechem, ale nigdy jej nie zauważył. Wyglądał na

człowieka wiecznie czymś zajętego – patrzył niewidzącym wzrokiem, idąc

czytał albo mruczał do siebie, jakby się czegoś uczył na pamięć. Tylko raz

widziała, jak przystanął, by zagadnąć dzieciaki z osiedla. Usłyszała wówczas

jego głos – głęboki, o matowej barwie. I właśnie ten głos oraz mity sposób, w

jaki traktował dzieci, sprawiły, że Lucy zapragnęła poznać go bliżej. Nie nosił

obrączki, a na jego skrzynce nie było imienia kobiety. Miał gęste włosy,

zachwycające błękitne oczy, imponująco szerokie ramiona i chociaż był tak

chudy, jakby miał zaraz paść z głodu, nie można mu było odmówić

atrakcyjności.

Rozmyślania o panu Mundym przerwał nagle dźwięk klaksonu. Jakiś

kierowca zjechał z pasma ruchu i zahamował przy krawężniku w jednej z zatok

przeznaczonych do parkowania. Z samochodu wyskoczył chłopiec.

– Cześć, siostrzyczko – zawołał, uśmiechając się od ucha do ucha. – Dasz mi

trochę orzeszków? W rudawych, kręconych włosach okalających okrągłą twarz

brata Lucy błysnęło słońce, nadając im czerwone lśnienie. Uczeń ostatniej klasy

szkoły średniej miał osiemnaście lat i był o osiem lat młodszy od swej siostry.

– Jasne, Davy. Dokąd się wybierasz?

– Na spotkanie z Bennym. Nie było dzisiaj trenera, nie pływaliśmy, więc

wyszliśmy wcześniej i Ben jest w warsztacie samochodowym. Instalowali mu

nową pompę paliwową. Muszę po niego podjechać i zabrać go do domu.

Zatrzasnął drzwi samochodu, a następnie sprężystym krokiem podszedł do

Lucy.

– Jak tam interesy?

– Całkiem niezły dzień. – Pomachała klientowi, który właśnie wychodził ze

sklepu. – Myślę, że to dlatego, że to już wiosna.

– Czy Nan jest w sklepie?

– Tak. Ale nie zabieraj jej czasu, jeśli ma klientów.

Za dwoma nastolatkami, którzy weszli do środka, zamknęły się właśnie

wahadłowe, oszklone drzwi.

– Mama pyta, czy wpadniesz na kolację – powiedział Davy.

– Dziś wieczorem nie. Jeszcze dziś albo jutro z samego rana chcę pójść na

uczelnię, by dowiedzieć się czegoś o kursach.

– Zupełnie ci odbiło na punkcie tych kursów. Interesy kwitną. Po co ci jakieś

kursy?

– Mogłabym nauczyć się księgowości. To by mi się przydało. Nie

pomyślałeś o tym, prawda?

– Fakt. Wpadnę tylko powiedzieć cześć Nan.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu i zniknął w środku, a Lucy znów zaczęła

machać do kierowców.

* * *

W sobotni ranek w salce mieszczącej się na dolnej kondygnacji jednego z

wzniesionych z czerwonej cegły budynków Uniwersytetu Stanu Oklahoma,

kilkoro ludzi czekało na pojawienie się profesora.

Finnegan Mundy siedział z wyprostowanymi nogami skrzyżowanymi w

kostkach i przysłuchiwał się wypowiedzi swego przyjaciela Ala Gatesa na temat

prawnych aspektów związków przedmałżeńskich. Całym umysłem

zaangażowany był w to, co mówił Al, lecz nie potrafił oderwać oczu od dwóch

par nóg, które zauważył za szerokim weneckim oknem. „Związki

pozamałżeńskie stają się coraz częściej tematem rozpraw sądowych” – ciągnął

Al. Finn słuchał, lecz jego wzrok wędrował uparcie w dół damskich kształtnych

łydek, zatrzymując się na smukłych kostkach i skórzanych, czerwonych

pantofelkach na wysokim obcasie. Co za długie nogi! – pomyślał. A zgrabne,

jakich mało. Nogi w końcu przesunęły się i obserwował je z lekką zadumą i

odrobiną smutku. Trwało to tylko krótką chwilę. Finn przeczesał palcami włosy,

rozmyślając nad swoją obecną sytuacją. Ostatnio miał sporo kłopotów i czasami

wątpił, czy w ogóle z nich wybrnie.

Do sali wszedł profesor, ucichł gwar rozmów i Finn zapomniał o swoich

rozterkach aż do czasu, gdy dwie godziny później wracał samochodem do domu

tylko po to, żeby się przebrać i ruszyć do pracy w sklepie. Skręcił w szeroką

główną aleję dojazdową do zachodniej części osiedla, przejeżdżając obok

rzędów drewnianych domków. Z wyglądu nie różniły się niczym poza tym, co

lokatorzy wystawili na wąziutkie balkony: jakiś sprzęt, rower czy rośliny w

doniczkach.

Wracał do domu bez entuzjazmu. Jak zwykle przytłaczała go monotonia

osiedla, odbierająca poczucie indywidualności. Ze skrzywioną miną wysiadł z

samochodu z książkami pod pachą i podniósł oczy na ciemnobłękitne niebo i

pierzaste, błyszczące obłoki. Było ciepło, na rabatkach kwitły kwiaty, wokół

zieleniła się świeża trawa. Taki dzień radował serce, toteż zaczerpnąwszy

powietrza Finn żwawo ruszył przed siebie.

O ścianę domu oparta była drewniana, pochlapana farbą, bardzo już

zniszczona drabina dozorcy, pana Woofly’ego. Stała nachylona pod pewnym

kątem i sięgała aż do otwartego na piętrze okna, z którego wyłaniała się wypięta

i – co natychmiast zauważył Finn – kształtna, bardzo nawet kształtna, pupa

odziana w ciasną, jaskrawoczerwoną spódniczkę. Długie, zgrabne nogi obute

były W czerwone, skórzane pantofelki.

Spiesz się powoli – pomyślał Finn i na moment zatkało go z wrażenia. Bez

wątpienia były to te same nogi i pantofle, którym dwie godziny temu przyglądał

się leniwie z sali Uniwersytetu. I bez wątpienia okno należało do jego sąsiadki z

naprzeciwka: ich mieszkania dzielił tylko hall. Próbował naprędce ustalić, kto to

może być, lecz jedyne, co zdołał sobie przypomnieć, to umieszczony na

skrzynce pocztowej na dole napis: L. REARDON.

Zafascynowany, gapił się na ten kręcący się wdzięcznie tyłeczek.

Dziewczyna weszła jeszcze wyżej i, balansując ciałem, usiłowała odwrócić się i

usiąść na krawędzi okna. Do połowy była już wewnątrz, lecz pupa i nogi wisiały

wciąż na drabinie. Żaden włamywacz nie nosiłby skórzanych, czerwonych

pantofli na wysokim obcasie, zatem mieszkanie musiało należeć do niej.

Drabina drgnęła niebezpiecznie i dziewczyna podciągnęła się szybko,

opierając brzuch na krawędzi okna. Oczom Finna ukazał się jeszcze jeden

czarujący widok – czerwona spódnica opięła się mocniej, zaznaczając wyraźnie

linię wspaniałych bioder.

Widząc, że drabina się chwieje, Finn natychmiast przeskoczył przez

żywopłot i kwietniki i podparł ją u dołu swoimi książkami. Dziewczyna wspięła

się o szczebel wyżej, po czym próbowała przełożyć nogę na parapet. Drabina

drgnęła znowu, toteż Finn przytrzymał ją mocniej, a następnie sam wspiął się

cicho jak kot.

– Poczekaj chwilę – zawołał.

Na dźwięk jego głosu właścicielka czerwonych pantofelków zadrżała i

wydała stłumiony okrzyk. Próbowała odsunąć się jak najdalej. Drabina

zatańczyła. Finn zdążył przyciągnąć ją z powrotem do ściany, lecz w tym

samym momencie poczuł ciepłe, miękkie ciało kobiety, która ponownie

ześliznęła się tyłem z okna.

Od tygodni nie miał czasu na randki i kiedy krągły tyłeczek zakręcił mu się

tuż przed oczyma, zareagował szybko i gorąco. Dziewczyna wyczuła to od razu

i zaczęła. walczyć z nim wściekle. Finn przestraszył się na dobre.

– Do diabła! Przestań się kręcić, bo spadniemy.

– Złaź stąd zaraz i odczep się albo zacznę krzyczeć.

– Doprawdy? Do cholery, przecież próbuję ci tylko pomóc – powiedział,

ocierając się uchem o jej plecy. Biała bawełniana bluzeczka pachniała delikatnie

jaśminowymi perfumami.

– Na pomoc! – krzyknęła ogłuszająco dziewczyna.

– A niech cię! Jeśli będziesz cicho, zejdę z tej drabiny i możesz sobie łamać

nogi, proszę bardzo. Rozejrzał się wokół, czy ktoś spieszy na ratunek, nigdzie

jednak nie było żywej duszy. Kiedy wreszcie się uspokoiła, powiedział:

– Przyszedłem ci na pomoc, ponieważ wyglądało na to, że jej potrzebujesz.

– Nie mogę się dostać do domu.

– Mieszkam naprzeciwko ciebie, po drugiej stronie hallu.

Odwróciła się, aby popatrzeć na niego przez ramię, i uderzyło go spojrzenie

wielkich, zielonych oczu. Miała jedwabiste, kasztanowe włosy i piegi. Nagle

przeniknęła go bolesna świadomość, że w jego życiu czegoś brakuje. Uczucie to

przeminęło jednak równie szybko, jak się pojawiło.

– Finnegan Mundy, bardzo mi miło.

– Och, ileż to razy... Dzień dobry, panie Mundy – powiedziała zmieszana,

próbując odgarnąć z czoła włosy opadające jej na oczy.

– Dajmy spokój z tym „panem”. Mam na imię Finn. A ty musisz być L.

Reardon – odparł nie pojmując, co miało znaczyć to: „Och, ileż to razy”,

ponieważ widział ją dzisiaj po raz pierwszy w życiu.

– L. to Lucy.

– Pomogę ci dostać się do domu, jeśli chcesz. Zgodziła się jakoś sztywno i

wyniośle podniosła głowę.

– Krok w górę, powoli. – Położył dłonie na jej talii. – A teraz przełóż nogę

przez parapet... Masz jakąś lepszą propozycję? – Wzruszył ramionami, gdy

obrzuciła go rozeźlonym spojrzeniem.

Zacisnęła usta i podciągnęła spódnicę, aby przestąpić przez parapet. Musiał

przyznać, że noga nad kolanem była tak samo śliczna i kształtna, jak poniżej.

Lucy tymczasem, próbując szybko przenieść drugą nogę, uderzyła kolanem o

krawędź okna, zachwiała się i na moment oparła stopę na ramieniu Finna.

Drabina zachybotała się.

Finn krzyknął i usiłował przytrzymać się parapetu, lecz jego palce schwyciły

jedynie powietrze. Uderzył w wąską markizę, fiknął kozia, przeleciał przez

krzew bzu i wylądował na ziemi. Poczuł ból i w tej samej chwili pochłonęła go

ciemność.

Lucy z przerażeniem przyglądała się jego upadkowi.

– Panie Mundy! – zawołała z góry.

Z bijącym sercem zbiegła ze schodów. Przeskoczyła niskie krzewy i

popędziła przez kwietnik. Uklękła przy nim. Już miała go dotknąć, gdy naraz

cofnęła rękę w obawie, że najdrobniejsze poruszenie mogłoby pogorszyć

sytuację. Przerażona tym, że być może jest ranny, klepnęła go po policzkach i

pochyliła się nad nim.

– Panie Mundy!

Finn poruszył się. Nagle poczuł coś słodkiego, jakiś zapach miły i kuszący.

Usłyszał jęk i uświadomił sobie, że to jego własny głos.

– Och, nie! Panie Mundy! Finnegan, otwórz oczy proszę! Uniósł powieki.

Bolało go wszystko.

– Strasznie mi przykro. Czy bardzo się potłukłeś?

Chciało mu się śmiać z tego pytania, ale nie mógł. Czuł przenikające go fale

bólu i pomyślał o swojej matce. Próbował mówić, lecz wymagało to zbyt

wielkiego wysiłku.

– Moja... najbliższa rodzina... jest...

Lucy była bliska płaczu. Chwyciła go za ramiona, lecz natychmiast puściła.

– Daj spokój, Finn. Nie wzywaj rodziny. Bądź dobrej myśli. Idę wezwać

pogotowie.

– Wszystko, tylko nie to! – Bolało, kiedy się poruszał, ale za przyjazd

karetki trzeba płacjć, a na to nie było go stać.

Lucy rozejrzała się wokół za kimś do pomocy.

– Na pomoc! – wrzasnęła z całych sił, a Finn poczuł się tak, jakby jeszcze

raz uderzył o ziemię. Jej głos przeszył go niczym sztylet: w uszach dzwoniło,

jakby tuż przy głowie brzęknęła mu dwoma rondelkami. Syknął z bólu.

– Pomóż mi się podnieść.

– Nie wolno ci się ruszać. Och, panie Mundy, proszę nie wstawać, bardzo

proszę. Pomocy!

– Na miłość boską, przestań krzyczeć!

– Chyba wszyscy wyjechali do pracy albo siedzą w domach z włączoną

klimatyzacją, skoro nikt mnie nie słyszy – mruknęła z rozpaczą. – Leż

spokojnie. Wezwę pogotowie.

– Wszystko tylko nie pogotowie! Nic mi nie jest. Pomóż mi dostać się do

domu.

Ściągnęła brwi i przygryzła wargi. Miała bielusieńkie zęby. Mimo

oszołomienia bólem z niebywałą jasnością zapamiętywał wszystkie związane z

nią szczegóły. Czuł, że ten moment zapadnie głęboko w jego pamięci razem z

przeszywającym go bólem. Na szczęście ból zaczął się wyraźnie umiejscawiać i

zmniejszać, co przyniosło wyraźną ulgę, choć w dalszym ciągu nie byłby w

stanie powiedzieć: „Nieważne, Lucy. Zapomnijmy o wszystkim”. Poza tym,

gdyby nawet tak było, ta śliczna kobieta nie siedziałaby, przy nim, a on nie tylko

się tym cieszył, lecz również sądził, że sobie na to zasłużył.

– Pomożesz mi usiąść?

Pochyliła się nad nim, niespokojna, obejmując go rękami. Finn pomyślał o

karetkach, szpitalach oraz pieniądzach i... usiadł.

– Naprawdę lepiej by było, gdybyś tu został i pozwolił mi pójść po pomoc –

powiedziała Lucy.

– Cicho. Twoja pomoc naprawdę mi wystarczy.

Błagał Boga, by się nie okazało, że doznał jakiegoś trwałego urazu. Wstał i

kiedy przytrzymywała go, ból przeszył mu rękę. Jęknął a ona drgnęła i puściła

go na moment. Znowu o mało się nie przewrócił. Chwyciła go w pasie i

pociągnęła do siebie.

– Bardzo cię boli?

Skinął głową, gdy ostry ból nieco osłabł.

– Ojej, ty krwawisz!

Zdjęła szybko rękę z jego pleców i kiedy spojrzał na jej zakrwawioną dłoń,

zakręciło mu się w głowie. To rzeczywiście była krew.

– Nie mdlej! – zawołała. – Na pomoc!

Jej krzyk wstrząsnął nim do żywego a w uszach znów słyszał bicie

dzwonów.

– Proszę cię, przestań krzyczeć. Dałabyś sobie radę nocą nawet na

najbardziej zakazanej uliczce. Popatrzyła na niego uważnie.

– Możesz iść? – zapytała z niedowierzaniem.

– Sądzę, że dam radę.

Obecność Lucy budziła w nim mieszane uczucia. Potrzebował asysty, żeby

dostać się do domu, i wielką przyjemność sprawiała mu bliskość dziewczyny,

ciepło i łagodny dotyk dłoni. Podejrzewał jednak, że przyjdzie mu znacznie

dłużej cierpieć niż czuć na sobie te łagodne ręce.

Przedostali się jakoś przez niski żywopłot i rabatki i weszli do domu.

Pomalowane na brązowo, drewniane schody wydały mu się nagle Matterhornem

i westchnął głęboko.

– Czy jesteś pewien, że dasz radę wejść na górę?

– Tylko nie wołaj o pomoc, błagam.

Na szczycie schodów przystanęli, by zaczerpnąć tchu. Drzwi po

przeciwległych stronach hallu wyłożonego jasnozielonym chodnikiem

prowadziły do ich mieszkań. Na obu krańcach krótkiego korytarza mieściły się

rozsuwane wejścia na balkony – jeden z widokiem na użytkowany przez

mieszkańców podjazd i drugi, wychodzący na parking dla gości. W hallu

znajdowały się też obite płótnem krzesła i plastikowe stoliki, z których Finn

nigdy nie korzystał.

Nie był w stanie sięgnąć do prawej kieszeni dżinsów prawą ręką, ponieważ

ból był zbyt silny. Próbował wyłowić klucz lewą, ale bezskutecznie. Poprosił

więc o to Lucy. Skrzywiła się, lecz sięgnęła do kieszeni, wydobyła klucz i

otworzyła zamek. Wszedł i opadł bezwładnie na sofę.

– Pozwól mi się zabrać na ostry dyżur – powiedziała Lucy. – Mogłeś sobie

coś złamać i nawet nie wiesz co.

Tak, coś sobie złamał i nawet wiedział co. Podejrzewał, że prawą rękę.

– Chwileczkę. Daj mi trochę posiedzieć. Zobaczymy, czy ból się nasili.

Jeżeli tak, pojadę do szpitala. W tej samej chwili zadzwonił telefon. Finn

wyciągnął lewą rękę, chcąc podnieść słuchawkę.

Wyręczyła go Lucy. Podała aparat i wyszła z pokoju.

– Finnegan, próbuję i próbuję się do ciebie dodzwonić.. , – To była Kathleen

Mundy, jego matka.

– Wróciłem późno z zajęć – odpowiedział obserwując Lucy, która właśnie

pojawiła się z mokrym ręcznikiem. Gdy delikatnie ocierała mu twarz,

przymknął oczy, zastanawiając się, ile to właściwie czasu przespał ostatniej

nocy. Cztery godziny? Nie mógł sobie przypomnieć. Po zamknięciu sklepu

zabrał się do nauki, lecz o której godzinie wrócił do domu i rzucił się w ubraniu

na łóżko – nie pamiętał.

– Dzwoniłam do sklepu – ciągnęła pani Mundy.

Miał ją teraz przed oczyma: niska, otyła, włosy z odcieniem brązu i

orzechowe oczy. Ciekawe, co by powiedziała, gdyby tak po prostu się przyznał,

że przed chwilą spadł z drabiny, z wysokości pierwszego piętra.

– Synu – mówiła dalej – właśnie przeprowadziłam rozmowę z twoimi

braćmi...

– Tak?

Patrzył, jak Lucy potrząsa głową odrzucając włosy opadające na twarz, a

następnie opuścił wzrok na łagodne wzniesienia, które kryty się pod białą,

bawełnianą bluzką. Była średniego wzrostu, miała zgrabną, smukłą sylwetkę.

Przyłapała go na tym spojrzeniu i jej policzki zaróżowiły się lekko. Próbował

skupić uwagę na tym, co mówiła matka.

– Mikę i Will wybierają się do Oklahomy na rozmowy kwalifikacyjne ze

swymi przyszłymi pracodawcami. Pomyśl, synu. Jesteśmy zwykłą farmerską

rodziną z Iowy, a ty jesteś pierwszym Mundym, który rzucił farmę. A teraz

odchodzą Mikę i Will.

Lucy popatrzyła na niego, jakby wahając się, co ma zrobić. Przeniósł aparat

tak, żeby słuchawka znalazła się nad jego głową.

– To moja mama – szepnął. – Pomóż mi zdjąć koszulę i zobacz, co dzieje się

z tą raną na plecach.

– Naprawdę sądzisz, że tak trzeba?... Myślę, że powinniśmy pojechać na

ostry dyżur. Potrząsnął głową i szarpnął za guzik. Pochyliła się, by mu pomóc.

Robiła to wszystko przykładnie i bezosobowo, jakby rozpakowywała jakieś

pudełko. Zauważył jednak, że unika jego wzroku. Zdziwiony, przyjrzał się jej

baczniej.

– Masz jeszcze Patricka, mamo – powiedział do słuchawki. – On uwielbia

pracę na farmie, pomaga ojcu i wszyscy są zadowoleni.

Lucy usiadła przy nim na kanapie i zmagając się z rękawem koszuli oparła

się kolanem o kolano Finna. Poczuł znowu zapach perfum i odwrócił się, żeby

na nią spojrzeć.

– Wiem, wiem, Patrick zostaje z nami. Ale ja, Finneganku, będę tęsknić i

niepokoić się o moich chłopaczków. Twoim braciom poza pomocą niezbędna

jest odrobina opieki.

– Wiem – mruknął wpatrując się w zielonkawe oczy, które zaraz odwróciły

się spłoszone. Znowu zagryzła wargi. Dzieliły ich teraz zaledwie centymetry.

Miała śliczne, świeże usta nie pociągnięte żadną szminką, usta jakby stworzone

do pocałunków. Pochylił się jeszcze bliżej i usłyszał jej szybki oddech. Umieścił

słuchawkę między ramieniem a uchem, mało co zważając na to, co matka mówi

o jego braciach, i lewą ręką objął kibić Lucy. Jeszcze raz zajrzał jej w oczy.

– Nie! – wyszeptała.

– Tak! – Finn przygarnął ją mocniej. Był oszołomiony wonią perfum,

widokiem kuszących ust i ogromnych oczu. Nie potrafił już logicznie myśleć. Z

minuty na minutę ból nasilał się, ale teraz już prawie go nie czuł. Lucy wierciła

się, jakby próbując mu umknąć, lecz w istocie nie ruszyła się z miejsca ani o

milimetr. Zniżył głowę, a ona zatrzepotała rzęsami i opuściła powieki. Musnął

wargami jej usta. Były miękkie jak aksamit i zapragnął lepiej poznać ich smak.

– ... Wybierają się do miasta na rozmowy kwalifikacyjne – mówiła pani

Mundy.

Dotknął znowu ustami warg Lucy. Jeszcze nigdy w życiu żaden pocałunek

nie wydawał mu się tak słodki i tak kuszący. Głos matki dźwięczał gdzieś w

dalekim tle. Finn odłożył aparat telefoniczny za siebie, przygarnął dziewczynę i

zrobił to, czego od paru chwil najbardziej pragnął. Mocnym pocałunkiem

rozchylił jej wargi. Serce waliło mu jak młotem. Lucy przez sekundę

odwzajemniała pocałunek, lecz prawie natychmiast znieruchomiała. Wyglądało

na to, że na moment straciła głowę – była trochę zdenerwowana, ale bardziej

chyba oszołomiona. Trzepotała rzęsami, a jej oczy zrobiły się nieomal okrągłe.

Nagle wyszarpnęła się z ramion Finna. Poczuł przeszywający ból w ręce.

Podniósł telefon.

– Przykro mi – szepnęła Lucy.

– A mnie nie! – Wykrzywił twarz w uśmiechu, a do słuchawki powiedział:

– Tak, mamo.

– Mój kochany! – usłyszał zadowolony głos. – A myślałam, że będziesz

protestował.

– A dlaczego miałbym protestować, mamo? – Zawahał się, wyczuwając

wyraźną ulgę w głosie matki. Ogarnęło go niejasne przeczucie, że oto panna

Lucy Reardon ściągnęła na niego jeszcze jedno nieszczęście.

– No... , żeby chłopcy pobyli u ciebie.

A niech to piorun strzeli! Finn patrzył na Lucy szklanym wzrokiem, mając

nadzieję, że się przesłyszał.

– Żeby co?!

– Finnegan, czy coś ci się stało?

– Mamo! Przecież ja wcale nic wyraziłem żadnej zgody.

Prawie nie zważał już na to, że Lucy krząta się przy nim, walcząc z nie

dającą się ściągnąć koszulą.

– Ależ tak, dopiero co się zgodziłeś. Och, Finneganie, nie rujnuj moich

nadziei.

– Will i Mikę nie mogą u mnie mieszkać.

– Przecież już to omówiliśmy i się zgodziłeś. Nie wolno ci zmieniać zdania

tak szybko. Chodzi tylko o krótki czas, kochanie. O kilka miesięcy, które

pozwoliłyby im stanąć na nogi, zaoszczędzić trochę pieniędzy.

– Nie stać mnie na goszczenie ich obu. Przecież oni jedzą więcej niż dojne

krowy ojca. Matka roześmiała się.

– Och, synu, to twoje poczucie humoru...

– Ja nie żartuję, mamo.

– Wyraziłeś już zgodę. A teraz posłuchaj. Nie oczekujemy od ciebie, że

weźmiesz ich na swoje utrzymanie. Pozwól tylko, by zamieszkali pod twoim

dachem. Wiesz, że muszą spłacić pożyczki zaciągnięte niegdyś na naukę, a są

bez grosza. To chłopcy ze wsi, nie znają wielkiego miasta.

– Znają miasto nie gorzej niż ja, mamo. Wieczorami mam zajęcia z prawa i

uczę się aż mnie krzyż boli, a w dzień urabiam sobie ręce po łokcie. Nie jestem

w stanie przyjąć ich o siebie. Do diabła, to są przecież dorosłe chłopy.

– Finnegan, proszę!

– Bardzo mi przykro. Niech sobie znajdą inną metę.

– Od kiedy to nauczyłeś się tak szybko cofać dane słowo i odwracać kota

ogonem? Już się zgodziłeś, a teraz...

– Oj, mamo, zagalopowałem się przez nieuwagę – powiedział ze złością i

spojrzał na Lucy, winiąc ją w myślach za wszystko.

Przestała walczyć z koszulą i popatrzyła na niego, pytająco unosząc brwi.

Był na nią wściekły i nie zamierzał tego ukrywać, lecz jednocześnie wciąż grały

w nim zmysły. I dlaczego te wszystkie uczucia wywoływała właśnie ta Lucy

Reardon? Nie malowała się, zachowywała cicho jak myszka (oczywiście, jeśli

nie krzyczała) i choć przynosiła mu same nieszczęścia, to kiedy tylko spojrzał

jej w oczy, czuł, że ciągnie go do niej jakaś tajemna silą.

– Chodzi tylko o trzy miesiące – mówiła matka. – Oni obiecują, że nie będą

siedzieć ci na głowie. Będą ci robić zakupy i płacić po sto dolarów miesięcznie.

W ten sposób jeszcze na tym skorzystasz. Pomyśl, dwieście dolarów i

wyżywienie, to chyba nieźle.

Usiłując oderwać oczy od Lucy i wyrwać się z zaklętego kręgu spojrzeń,

Finnegan podrapał się po głowie i nerwowym ruchem przeczesał palcami

strzechę gęstych włosów.

– Dobrze, mamo, niech ci będzie.

– To już lepiej, synu. Tylko mnie nie zdenerwuj i nie zmień zaraz zdania.

Chwała Bogu, przestałeś mówić jak jakiś obcy.

Lucy odsunęła się i jego umysł zaczął znowu pracować normalnie,

rejestrując dokładnie słowa matki.

– Mówisz, że będą mi płacić?

– Dwieście dolarów plus wyżywienie, kochany. Nie kupisz w tym czasie ani

jednej kostki masła. Pieniądze i wyżywienie. Nic by mu się teraz nie przydało

bardziej. Jednakże, jeśli pozwoli im się wprowadzić, z całą pewnością zawali

egzaminy.

– Mamo, zrozum, ja muszę się uczyć. Wieczorowe studia prawnicze to coś

zupełnie innego niż dzienna szkoła. Muszę naprawdę mieć się gdzie skupić.

– Będą jak myszki.

– Ładne mi myszki – warknął z niesmakiem, przypominając sobie ostatnią

ich wizytę.

– Nie dosłyszałam. Czy powiedziałeś, że się cieszysz?

– O nie, droga mamusiu. Niczego takiego nie mówiłem.

– Finnegan, pomyśl: dwieście dolarów, wyżywienie jakie chcesz, będą jak

myszki, jak cienie, jak dwa małe niewidzialne duszki. Zapomnisz, że w ogóle

istnieją.

– Miałem okazję przekonać się, że istnieją, kiedy ostatnio wpadli do mnie na

kolację.

– Chyba zdajesz sobie sprawę, że oblewali wtedy ukończenie szkoły, a poza

tym byli po wstępnych rozmowach w pracy. Uderzyło im też do głowy duże

miasto...

– Mamo, czy ty chcesz wykończyć własnego syna?

– Słucham?!

– Nic, już nic.

Jaki to dzisiaj dzień – przemknęło Finneganowi przez myśl. 18 czy 19

kwietnia? Tę datę powinien sobie zaznaczyć w kalendarzu jako najgorszy dzień

w życiu. Chociaż, wziąwszy pod uwagę młodszych braci, którzy mieliby mu się

zwalić na kark, przyszłość zapowiadała się jeszcze fatalniej.

– Osiem tygodni i ani jednego dnia dłużej.

– Cudownie. Jesteś wspaniałym chłopcem, Finn. Ojciec i ja jesteśmy z ciebie

bardzo dumni. Otarł czoło czując, że oto nadciąga jeszcze jedna katastrofa.

– Okay, mamo. Osiem tygodni i fora ze dwora. I mają być cicho.

– Kochany chłopcze! Wiem, że się nimi zajmiesz.

– Do diabła, mamo. Oni są już dorośli. Te stare konie same mogą się sobą

zająć.

– Stare konie! I ty nazywasz dwudziestolatków dorosłymi ludźmi! Będą u

ciebie około siódmej. Kocham cię.

– O siódmej? W takim razie musieli wyjechać z Iowy kilka godzin temu.

Pozwoliłaś im jechać bez porozumienia ze mną. Czy tak?

– Próbowałam się dodzwonić, ale bezskutecznie. Widzisz, na stare lata

człowiek staje się liskiem chytruskiem. Kocham cię, mój drogi chłopcze.

Lucy pociągnęła za rękaw koszuli, urażając bolące miejsce. Stęknął z bólu.

– Finneganku, co z tobą?

– Nic, mamo. Coś mnie zabolało.

– Uważaj na siebie i nie przemęczaj się. Musisz trochę więcej odpoczywać.

– Mhm.

– Finnegan, powiedz mi, czy masz jakąś dziewczynę? Zapatrzył się w

wielkie, zielone oczy Lucy.

– Nie, mamusiu, nie mam.

– Latka lecą, pamiętaj.

– Jakoś żadna kobieta mnie nie chce – zażartował i zobaczył, że Lucy

znieruchomiała na moment, po czym znowu zabrała się do zdejmowania

drugiego rękawa koszuli.

– Cześć, mamo. Do widzenia.

Usłyszał trzask przerwanego połączenia i gapiąc się bezmyślnie na telefon,

mruczał do siebie: „Dobry chłopczyk, dobry, pomoże swoim maleńkim

braciszkom”. On, trzydziestoletni, tym ponad dwudziestoletnim koniom. „Och,

mamo, jak mogłaś mi to zrobić”. Odłożył słuchawkę i krzywo popatrzył na

Lucy.

– Co się stało? – zapytała.

– Kiedy mnie całowałaś, zgodziłem się, żeby zamieszkali u mnie moi bracia.

To’się stało.

– To ty mnie całowałeś, a nic ja ciebie.

– Dobrze, już dobrze. – Zakrył ręką oczy i mówił takim głosem, jakby nagle

zapomniał o jej obecności i rozmowie. – No więc zwalają mi się na kark, ręka

mnie boli jak wszyscy diabli, a ty możesz już sobie iść do domu.

– Strasznie mi przykro, że się potłukłeś. To wszystko moja wina. Pozwól,

proszę, zabrać się do szpitala.

– Nie mam chyba innego wyjścia. Muszę tylko jeszcze zadzwonić do sklepu.

Miałem być w pracy godzinę temu.

Wybrał znajomy numer i oświadczył Jimowi Smithowi, że spadł z drabiny i

jeśli w ogóle się pojawi to nie wcześniej niż późnym popołudniem.

Gdy odstawiał telefon. Lucy zapytała go, gdzie pracuje.

– Mam sklep z konfekcją męską.

– Nie znam się na tym i prawie nie bywam w takich sklepach.

Najdelikatniej jak umiała, pomogła mu założyć koszulę, starając się nie

zadać bólu nieostrożnym ruchem palców i nie zwracać uwagi na jego odsłoniętą

pierś.

– Masz dwóch braci? – zapytała pragną zagadać własne myśli, które

uporczywie krążyły wokół jego ciała.

– Tak, byli u mnie mniej więcej dwa tygodnie temu. Dziwne, że ich nie

spostrzegłaś.

– Ty mnie też nigdy nic zauważyłeś, chociaż mieszkasz obok.

– To prawda. Wpadli do mnie dwukrotnie, za każdym razem gdy

przyjeżdżali na rozmowy kwalifikacyjne. Radziłem im, żeby spróbowali w

Electronic Power. Jest to szybko rozwijająca się firma komputerowa z siedzibą

w Oklahomie.

Popatrzył na jej miękkie, kasztanowe włosy, kiedy pochyliła głowę,

zapinając mu guziki, i nagle błysnęła mu myśl, że mógłby teraz bez trudu

porwać ją w ramiona.

– I obaj dostali pracę w tej firmie?

– Wyobraź sobie, że tak. Mają potrzebne kwalifikacje. Obaj, i Mikę, i Will,

kończyli szkoły handlowe. Chciałbym cię jednak o coś spytać.

– Proszę.

– Czy coś takiego często ci się przydarza?

Podniosła na niego niewinne oczy.

– A niby co miałoby mi się przydarzać? O czym ty właściwie myślisz? To

tylko tobie się zdarzyło spaść z drabiny.

– Przez ciebie. Kopnęłaś mnie, przecież sama dobrze wiesz, jak było. Na

policzkach Lucy wykwitły rumieńce.

– Zrobiłam to niechcący – broniła się, trzepocząc niewiarygodnie długimi

rzęsami. – Czy mam jeszcze raz powtórzyć, że bardzo mi z tego powodu

przykro?

– Chodźmy już lepiej. Pomożesz mi zejść ze schodów?

– Tak, oczywiście.

Objęła Finna w pasie, a on położył zdrową rękę na jej ramieniu. Znów

poczuł słodki zapach perfum. Powinienem częściej umawiać się z

dziewczynami, pomyślał sobie. Pozwoliłoby to zachować właściwą miarę

rzeczy. Gdyby jednak flirtował częściej, to pewnie nie całowałby Lucy i nie czuł

się aż tak oszołomiony jej bliskością.

– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy takie rzeczy zdarzają ci się

często?

– Przenigdy! Po raz pierwszy w życiu nie mogłam się dostać do własnego

mieszkania.

– A ja po raz pierwszy spadłem z drabiny. W ogóle nie mam szczęścia –

zwrócił się do niej, kiedy już schodzili po schodach. – Moi bracia są jak dwa

młode byczki. Hałaśliwi, rogaci, tryskają energią i są wszędobylscy. Jeśli będą

ci przeszkadzali, powiedz to im bez wahania.

– Dobrze.

– Nie mam pojęcia, jak zdołam się przy nich uczyć.

– Możesz przychodzić do mnie. U mnie jest cicho.

Zaskoczyła go tą propozycją. Przyglądał się jej bacznie, próbując dociec

przyczyny tego nieoczekiwanego zaproszenia. Czyżby zapraszała go dlatego, że

się ze sobą całowali?

– Dziękuję, dam sobie jakoś radę.

W duchu postanowił sobie trzymać się od niej z daleka, o ile oczywiście

okaże się to możliwe. Byli przecież sąsiadami. Spojrzała na niego wzrokiem, w

którym czaił się chłód.

– Och, chyba źle mnie zrozumiałeś. Nie zapraszam cię w charakterze mojego

kawalera. Prawdę mówiąc... jestem zaręczona.

Teraz on z kolei poczuł się zaskoczony.

– Nie powiem, żebyś się całowała jak kobieta zaręczona – wypalił, zanim

zdążył pomyśleć, co mówi. Podniosła głowę, a ton jej głosu stał się jeszcze

chłodniejszy.

– Straciłam panowanie nad sobą, zdarza się.

Zmarszczył brwi. Przydarzyło mu się dokładnie to samo, lecz coś w tej

wyniosłej odpowiedzi zagrało mu na nerwach.

– Wydaje mi się, że zaręczony znaczy zaręczony niezależnie od tego, czy się

nad sobą panuje, czy nie. A może ty wcale tak bardzo nie kochasz tego pana

jakmu-tam?

– Nie zamierzam dyskutować na ten temat – odparowała Lucy, mając

nadzieję, że wyraża się dostatecznie chłodno, choć w istocie wcale się tak nie

czuła. Nic na to nie mogła poradzić, że pocałunki Mundy’ego robiły na niej

znacznie większe wrażenie, niż całowanie się z Hyattem Woodsonem.

– Jasne – powiedział weselszym już tonem. – A czy będziesz się musiała

tłumaczyć panu jakmu-tam z moich wizyt u ciebie, jeśli zacznę przychodzić się

uczyć?

– On jest tolerancyjny – powiedziała Lucy, pamiętając jednak, że

tolerancyjność Hyatta ogranicza się jedynie do jego własnej osoby. – Nasza

znajomość będzie przecież czysto towarzyska. Coś ci się ode mnie należy, skoro

zrobiłeś sobie krzywdę, próbując mi pomóc – ciągnęła dalej, dobrze wiedząc, że

zwróciła uwagę na Finna już przed trzema miesiącami, kiedy to kupiła swoje

mieszkanie.

– Zatem w porządku.

Godzinę później wrócili ze szpitala i Lucy pomogła Finnowi wejść po

schodach. Był zmęczony i obolały. Ciążył mu też gips, mimo że niósł rękę na

temblaku. Przy drzwiach wejściowych, u podnóża schodów zauważył dwa

kartonowe pudła. Znacznie więcej pudeł piętrzyło się w hallu. Pod drzwiami

jego mieszkania leżały hantle i sztangi, a o ścianę oparta była gitara. Finn jęknął.

– Moi bracia przyjechali. To już dzisiaj szczyt wszystkiego.

– Przestań zrzędzić. Spójrz na to od lepszej strony. Nie masz żadnego

poważnego złamania, a jedynie pękła ci kość. Do wesela się zagoi – pocieszała z

uśmiechem, czym tylko jeszcze bardziej go rozdrażniła.

– Dziękuję ci, Lucy.

Stał i patrzył w osłupieniu na stertę bagaży.

– I jeszcze mama nazywa ich myszkami. Chyba pęknę ze śmiechu.

Lucy zachichotała. Była uspokojona, że Finn nie odniósł poważniejszych

obrażeń, a jedynie pękła mu kość przedramienia. Słowa . jedynie” użył lekarz i

Lucy delektowała się nim teraz. W tym samym momencie otworzyły się drzwi i

oboje stanęli twarzą w twarz z braćmi Finna.

2

Nie zdążyli nawet odsunąć się od siebie i oczom braci ukazał się widok

objętej pary. Lucy puściła Finna dopiero wówczas, gdy wyciągnął zdrową rękę

na powitanie.

– Mikę, Will. A to niespodzianka!

Bracia różnili się od niego wyglądem, ale też istniało między nimi pewne

podobieństwo. Finn miał metr osiemdziesiąt wzrostu i Mikę był od niego

odrobinę wyższy. Will natomiast był krępej budowy i niższy o około dziesięciu

centymetrów. Mikę i Finn odziedziczyli po ojcu niebieskie oczy, Will zaś miał

oczy czarne i śniadą karnację. Obaj młodsi bracia ubrani byli w dżinsy i

bawełniane koszulki. Uśmiechali się uprzejmie.

– Lucy, przedstawiam ci moich braci. Poznajcie się, proszę.

Nastąpiła ogólna prezentacja, przy której Mikę wyrażał swoje zadowolenie z

taką ostentacją, że aż Finn zaczął mu się baczniej przyglądać.

– Nie mówiłeś nam jeszcze o Lucy, kiedy byliśmy tu ostatnio.

– Wtedy jeszcze się nie znaliśmy.

– O, a co ci się stało w rękę?

– Upadłem – odpowiedział Finn, usiłując nie patrzyć na Lucy.

– Próbował mi pomóc i spadł z drabiny – wtrąciła się szybko. – Całe

szczęście, że nie złamał ręki, a jedynie pękła mu kość przedramienia. No i

poharatał sobie plecy o gałęzie bzu.

Obaj bracia zarechotali dobrodusznie i otoczyli Finna, pochylając się nad

ręką zagipsowaną od palców do łokcia.

– A to ci dopiero upadek! – zawołał Mikę. – Wejdźmy do pokoju. Lucy,

musimy się koniecznie lepiej poznać – powiedział, wyciągając do niej rękę.

– Chyba lepiej będzie, jeśli już pójdę.

– W żadnym razie. Nie pozbawiaj nas swego towarzystwa. Nie masz pojęcia,

jak miło nam cię poznać. Finn wpatrywał się w szerokie plecy brata. Czym ten

Mikę tak raptownie się ucieszył? Przecież Lucy była dla niego kompletnie obcą

osobą.

– Jak się poznaliście? – wypytywał Mikę Lucy, gdy w tym samym czasie

Will przenosił bagaże do sypialni.

– Finn przyszedł mi z pomocą, kiedy nie mogłam się dostać do swojego

mieszkania. Mikę wziął ją delikatnie za rękę.

– Usiądź, proszę. No i co było dalej, opowiadaj.

– Naprawdę, nie mogę. Muszę już iść do domu... Chyba, że przydałabym się

wam w kuchni. – Poszukała wzrokiem Finna, który skinął w milczeniu głową.

– Znakomity pomysł. Bądź tak dobra, Lucy, i przygotuj coś do zjedzenia –

tokował dalej Mikę. – Will i ja jesteśmy nieszczególnymi kucharzami, a Finn

włada tylko jedną ręką. Pomogę ci. Wiesz co, Finn, usiądź i włącz telewizor, a

my tymczasem sobie pogawędzimy.

Finn usiadł posłusznie i bezmyślnie gapiąc się w telewizor, gorączkowo

rozważał wszelkie możliwe powody kryjące się za takim a nie innym

zachowaniem brata, który w uprzejmości dla Lucy wprost przechodził samego

siebie. Dlaczego Mikę okazywał jej aż takie ostentacyjne zainteresowanie?

Czyżby chciał się z nią umówić? Przeczesał palcami włosy, wyłączył telewizor i

odwrócił głowę. Zobaczył Willa niosącego przez pokój stertę pudełek.

– Sympatyczna dziewczyna – zerknął najmłodszy brat. – Naprawdę

sympatyczna.

– Aha.

Do czego to wszystko zmierza, myślał coraz bardziej niespokojny. Czy oni

uważają ją za moją dziewczynę? A jeśli tak, to niby dlaczego to ich tak

cholernie cieszy? To było do nich zupełnie niepodobne. Zazwyczaj ograniczali

się wyłącznie do własnych spraw, gdy tymczasem z miejsca okazali Lucy

niezwykłe zainteresowanie. Było w tym doprawdy coś niezwykłego. Nie

zdziwiłby się bardziej na widok słonia ćwierkającego niczym kanarek.

Wstał i przeszedł do kuchni. Lucy, przewiązana w pasie czystą ściereczką,

przyrządzała hamburgery w grillu. Zaśmiewała się z czegoś, co powiedział

Mikę, obracając skwierczące, pachnące plastry mięsa. Nagle wszystkie pytania i

wątpliwości uleciały mu z głowy. Lucy wyglądała naprawdę prześlicznie.

Patrząc na nią, wrócił myślami do tych oszałamiających chwil, kiedy się

całowali.

– Widzę, że zaczynacie się poznawać – odezwał się od progu.

– Otóż to – odparł wesoło Mikę.

– Czy zdążyła ci już opowiedzieć o swoim narzeczonym?

Mikę nieomal wypuścił z ręki słoiczek musztardy. Lucy wyglądała na

skonsternowaną, a za Finnem nagle stanął Will.

– O narzeczonym? – zająknął się.

– Nie popełniłem błędu, prawda? – Finn zwrócił się do Lucy, a obaj bracia

utkwili w niej wzrok.

– I tak, i nie. Sądzę, że się zaręczymy, ale jeszcze tego nie zrobiliśmy.

Mikę i Will jak na komendę ściągnęli brwi. Will wszedł do kuchni i raz po

raz popatrywał to na Lucy, to na starszego brata. Nietrudno się było domyślić,

że za wszelką cenę pragnęli wyświetlić, co ich naprawdę łączy. Will taki już był

– wchodził z butami w nie swoje sprawy.

– Sądziliśmy, że między wami jest coś poważnego. Że jesteście razem, Finn.

– Ależ skąd! Dopiero co się poznaliśmy.

– Czas nie ma tu nic do rzeczy. Są ludzie, którzy się poznają i pobierają po

tygodniu. Lucy zaprzeczyła ze śmiechem.

– Och, nie, nie. My po prostu spotkaliśmy się dziś po raz pierwszy w życiu –

właśnie na tej drabinie pod moim oknem. Znam Finna jedynie parę godzin

dłużej niż was.

Obaj bracia prawie jej nie słuchali. Wyglądało na to, że zupełnie przestała

ich interesować. Finn oparł się zdrową ręką o ścianę i popatrzył na nich spode

łba.

– Czuję, że coś tu brzydko pachnie. No, dobra, moi panowie, gadać mi zaraz,

o co chodzi. Will z miejsca ulotnił się, a Mikę udawał niewiniątko.

– O czym ty mówisz? Nie rozumiem.

Finn wiedział, że w obecności dziewczyny nie wydobędzie z nich niczego,

więc tylko wzruszył ramionami i dał spokój. Najwyraźniej bieg wypadków

zaskoczył również Lucy, lecz, nie zadając żadnych pytań, ponownie zajęła się

przygotowywaniem jedzenia. Zapach wołowiny unosił się już w powietrzu. Finn

wyjął z lodówki puszki z piwem i wodą sodową i pomógł zanieść je na stół.

Zaraz po posiłku Lucy powiedziała, że musi już iść do domu, i Finn wstał.

– Odprowadzę cię do drzwi.

Wyszedł za nią do hallu. Zatrzymała się, podnosząc na niego wzrok. W hallu

panował półmrok, rozjaśniony jedynie światłem małych szklanych kloszy po

obu stronach schodów. Z ulicy powiało chłodem. Delikatna woń wiosennych

kwiatów mieszała się z zapachem perfum Lucy. Stali obok siebie w ciszy,

spowici przyćmionym światłem, i Finn poczuł się jak na wyspie – odcięty od

świata i pozostawiony sam na sam tylko z nią.

– Dziękuję, Finn – powiedziała zniżając głos. – Jeszcze raz przepraszam, że

się przeze mnie potłukłeś.

– E tam. Dziękuję ci za kucharzenie. Takich hamburgerów dawno już nie

jadłem. – Zwlekał z powiedzeniem jej dobranoc. Tak dobrze było mieć ją teraz

obok. – Powiedz mi, jak on się nazywa?

– Kto? Och, on... Hyatt Woodson.

– Chyba znam to nazwisko – powiedział, odsuwając od siebie myśli o tym

człowieku.

– Jest maklerem i ma program telewizyjny.

– Racja.

W przyćmionym świetle Lucy wyglądała prześlicznie. Jedwabiste, rude

włosy opadały na ramiona. Odgarnęła z oczu natrętny kosmyk. Jej usta

zapraszały do pocałunku i to nie – jak dotąd – krótkotrwałego i przelotnego.

Powiódł palcem wzdłuż jej ramienia i usłyszał przyspieszony oddech.

– Szczęśliwy chłopak z tego maklera – powiedział.

– Dziękuję. Tak naprawdę to nie jesteśmy jeszcze zaręczeni.

Nie zrobiła nawet jednego ruchu, by otworzyć swoje drzwi. Finn patrzył na

jej pełne wargi i zapragnął ją pocałować, choćby tylko leciutko. Wiedział już, że

Lucy nie stanowi dla niego żadnego zagrożenia – wszak była prawie zaręczona.

Byłby to pocałunek bez konsekwencji, pocałunek bez znaczenia. Powiódł

wierzchem palca po jej szyi pod kołnierzykiem, zatrzymując się na moment tam,

gdzie wyczuł puls. Prawie słyszał bicie jej serca.

– Mam tylko jedną zdrową rękę – powiedział zmienionym, chrapliwym

głosem.

– Przepraszam. To wszystko moja wina.

– Tak. Masz rację. Cały jestem poraniony.

– Och, Finn...

– Ale pocałunek – zatrzymał się na chwilę – leczy rany.

Pochylił się i zajrzał jej w oczy. Znowu przygryzła wargę i uświadomił

sobie, że robi tak zawsze, kiedy jest zakłopotana. Zastanawiał się, czy mogłaby

mu teraz umknąć albo go odepchnąć. Przygarnął ją mocniej i pochylił się

jeszcze niżej. Opuściła powieki i podała mu usta do pocałunku.

Był zgubiony. Zamierzał jedynie skraść szybkiego całusa. Miała to być

chwilowa radość bez większego znaczenia. A tu nagle wszystko nabrało innego

wymiaru. Najmniejsze dotknięcie Lucy poruszało go głęboko, sprawiało, że

pragnął czegoś więcej. Całował ją, dopóki nie odsunęła głowy, a wtedy

wyprostował się i patrzył, jak jej rzęsy podnoszą się powoli. Miała wargi

zaczerwienione od pocałunku. Teraz jeszcze trudniej było się rozstać.

– Dobranoc, Lucy.

– Przychodź się uczyć, jeśli ci będą przeszkadzać. Naprawdę.

Uśmiechnięty, zastanawiał się przez moment, czy i teraz zaprasza go,

ponieważ, jak to powiedziała wcześniej, czuje, że jest mu coś winna.

Odprowadził ją wzrokiem, aż drzwi zamknęły się za nią cicho.

Twarz mu zszarzała, kiedy tylko odwrócił się w stronę swego mieszkania.

Mikę ścielił już sobie łóżko w jednej z trzech maleńkich sypialni. Finn rozejrzał

się po pokoju. Trudno było nie zauważyć, jak szybko ów skromny i schludny

pokoik, w którym mieściło się tylko łóżko z baldachimem i biurko, zamienił się

w graciarnię wypełnioną po brzegi ubraniami, książkami, oprawionymi

plakatami i sprzętem sportowym. Popatrzył na braci.

– Dobra, chłopcy, no to mówcie, o co wam właściwie chodzi. Dlaczegóż to

tak bardzo ucieszyliście się z poznania Lucy i czemu tak nagle zmieniliście

front, gdy dowiedzieliście się, że jest zaręczona?

Mikę wzruszył ramionami.

– Myśleliśmy po prostu, że między wami jest coś poważnego. Staraliśmy się

być mili dla naszej przyszłej bratowej.

– Przyszłej bra... – Finn pokręcił głową. – Przecież byliście u mnie dwa

tygodnie temu i wiecie doskonale, że nie mam czasu na dziewczyny.

– Czas tu nie gra żadnej roli. Ty, chłopie, powinieneś naprawdę dowiedzieć

się paru rzeczy o kobietach.

– Ani mi się śni rozmawiać o tym z wami. Teraz musimy się ze sobą

dogadać. Will, chodź tu natychmiast.

– Przecież jestem – odezwał się Will tuż za plecami Finna.

– Musimy ze sobą poważnie porozmawiać. Zostajecie tu na osiem tygodni.

Płacicie dwieście dolarów na miesiąc i organizujecie żarcie. Przede wszystkim

jednak – ma tu być spokój.

– Wiedziałem – Will teatralnym szeptem zwrócił się do Mike’a i ten tylko

skinął głową.

– Dobra. Masz to z głowy. A jeśli trzeba będzie przenieść coś w twoim

sklepie, możesz na nas liczyć. Po raz pierwszy wystąpili z taką propozycją i,

trzeba przyznać, zaskoczyli tym Finna.

– Dziękuję. Nie mówiłem wam o tym wcześniej, ponieważ nie chciałem

denerwować mamy, jednak musicie wiedzieć, że moje interesy ostatnio nie stoją

najlepiej. A ja muszę się uczyć. Z kolei, żeby się uczyć – i tu macie błędne koło

– muszę też pracować w sklepie. Chcę skończyć studia prawnicze między

innymi po to, by nie zajmować się już więcej handlem.

– Będziemy cisi jak dwa susły, które zapadły w zimowy sen – zażartował

Will.

– Mama powiedziała, że jak myszki – odparł Finn, dziwiąc się samemu

sobie, że w ogóle podejmuje dyskusję na ten temat.

– Niech ci będzie. Susły, myszki, jedne i drugie udają, że ich nie ma. Studiuj

sobie, a my nie będziemy ci przeszkadzać.

– No dobrze. Zobaczymy. A teraz wezmę tylko coś przeciwbólowego i kładę

się do łóżka. Zanim zapadł w sen, długo nie dawało mu spokoju wspomnienie

całującej go Lucy.

Ku jego zdziwieniu, bracia dotrzymali słowa. W niedzielę wyszli z domu i

pozwolili mu się uczyć. W poniedziałkowy wieczór spokojnie rozpakowali się

do końca. Następnego dnia, kiedy wieczorem wrócił ze sklepu, . czekali na

niego z kolacją. To samo powtórzyło się w środę, z tym, że wcześniej zrobili

zakupy i pranie. Finnowi zaczęło się już nawet podobać ich towarzystwo.

Odkrył, że nieco wydorośleli, i miał wyrzuty sumienia, że tak niechętnie odniósł

się do propozycji przyjęcia ich pod swój dach. We czwartek zrobili gorącą

kolację, wysprzątali kuchnię i pojechali do sklepu, by pomóc rozładawać nowy

transport ubrań. Pracowali do północy, ale po powrocie do domu Mikę,

zwracając do Finna, powiedział:

– Jutro jest piątek.

– Ano, piątek – odrzekł Finn obojętnym tonem, zdejmując rękę z temblaka.

Nie widział Lucy od dnia wypadku, a ręka goiła się szybko. Rozprostował palce.

– Czy mógłbyś nam kogoś przedstawić? Finn zatrzyma! się w drzwiach

kuchni.

– A kogo spodziewacie się poznać?

– Kogo... kogo... – zniecierpliwił się Will. – Gdzie ty się nauczyłeś tak

mówić? Nie jakiegoś tam kogoś, ale ją. Chcemy poznać ją, kobietę, tę twoją

naj... naj... naj...

– No tak, znowu zaczynają. Wszystko co dobre, szybko się kończy –

mruknął do siebie Finn. – Jeszcze nie wiecie, chłopcy, jak ja tu żyję. Jutro

wieczorem mam zajęcia na uczelni, a potem muszę jechać do sklepu. Jest

otwarty do dziewiątej. O wpół do dziesiątej wracam do domu i siadam do nauki.

A w sobotę pracuję w sklepie aż do zamknięcia o szóstej.

– Żartujesz chyba – powiedział z niedowierzaniem Will.

– On mówi prawdę – zaprzeczy! Mikę. – Mówiłem ci przecież... Will jęknął.

Dwaj bracia popatrzyli po sobie i wyszli z pokoju.

W piątek z zamknięciem sklepu zeszło Finnowi dłużej niż przewidywał i

było już dobrze po wpół do jedenastej, kiedy wysiadł z samochodu i ruszył w

stronę domu. Wiosna stała już w pełnym rozkwicie. W powietrzu unosił się

słodki zapach bzu i Finneganowi przypomniały się minione noce i kobiety, które

. niegdyś znał. Gwiazdy świeciły jasno, wiał lekki orzeźwiający wiatr, zapach

upajał. Finnegan zapragnął nagle rzucić książki pod pierwszy lepszy krzak,

znaleźć jakąś kobietę i pójść, tak po prostu pójść przed siebie cichą uliczką,

chłonąc czar nocy. Westchnął, wiedząc, że to niemożliwe. Kiedy dotarł do

swego domu, już na schodach dobiegła go głośna muzyka. Zatrzymał się

uświadamiając sobie, że z każdym krokiem słyszy ją coraz wyraźniej.

Zaczerpnął tchu i nacisną! klamkę.

Jego tradycyjnie urządzony pokój skąpany był teraz w jaskrawym świetle. W

czerwieni utonęły spokojne beże i biel obić. Wszystkie meble, łącznie z

pamiętającymi lepsze czasy stołami z wiśniowego drewna i szkła, zostały

odsunięte pod ścianę, a dywan zrolowano. Powietrze zdawało się wibrować w

rytm muzyki, ktoś tańczy!. Kiedy Finn włączył górne światło, rozległy się

natychmiast głośne protesty. Mikę przycisnął kontakt i pokój zanurzył się znów

w szkarłatnych półcieniach. To jednak, co dało się zobaczyć w krótkim

momencie jasności, najzupełniej wystarczyło Finnowi. Rozwścieczony, klął na

czym świat stoi bez obawy, że ktokolwiek go w tym harmidrze usłyszy.

Bracia bawili się w towarzystwie dwóch blondynek i jednej rudowłosej

dziewczyny. W pokoju znajdowały się więc trzy kobiety, nie dwie! Zrobiło mu

się na moment słabo. Szykował się dziś do ślęczenia nad rozdziałem z prawa

własności.

– Cześć, Finn – przywitał go Mikę. – Pozwól, że ci przedstawię: to Gigi i

Willakay. Dziewczęta, to Finnegan, nasz brat. A teraz, braciszku, niespodzianka.

To jest Minnie, przyszła tu dziś specjalnie dla ciebie. Świetnie tańczy. Hej, Min

i Finn, wesołej zabawy!

Jedna z blondynek, kręcąc biodrami, przysunęła się do niego, a reszta

towarzystwa poszła tańczyć. Blondynka roztaczała wokół siebie ostrą woń

perfum, od której Finnowi łzawiły oczy. Gapiła się na niego żując gumę.

– Hej! Odłóż te książki, to zatańczymy. W odpowiedzi wydusił tylko ponure

„aha”.

– Co ci się stało w rękę?

– Spadłem z drabiny... A nie wiesz przypadkiem, kto to jest powódka?

– Co? Nie mam pojęcia. Czy może babka po wódce i na kacu?

– Mhm. Niezupełnie. Chodźmy do kuchni, to ci wytłumaczę.

– Boże, co za dziwak – szepnęła Minnie, kiedy mijali Willa.

Była już druga w nocy, gdy odstawił Minnie do domu i zagubił się w

labiryncie jednakowych uliczek i domków, zupełnie jak w czasach zaraz po

zamieszkaniu w tym osiedlu. Wówczas nie raz, nie dwa zdarzało mu się pomylić

ulice, ale dzisiaj ? Wreszcie odnalazł drogę. Nieomal zderzył się w drzwiach z

Mike’em.

– No, chłopaki – powiedział od progu – jeszcze raz coś takiego i nie ma was

tutaj.

– Myśleliśmy po prostu, że przyda ci się trochę rozrywki.

– Jestem teraz cholernie zajęty i nie mam czasu na baby.

– Ale wiesz przecież chyba, że czas ucieka i mama obawia się, że...

– Mama, mama... Ona się boi, fakt, ale głównie nie o mnie. A dziewczyny to

już sam sobie będę wybierał, dobrze? Minnie i ja pasujemy do siebie jak garbaty

do ściany.

Mikę gruchnął śmiechem.

– Prawda. Ale, zgodzisz się chyba, że tańczy bosko.

– Uff. Miałem okazję się o tym przekonać. Niestety, z samego rana muszę

być na uczelni.

– Szkoda, że cię tam nie nauczyli, jak się odpoczywa.

W sobotni wieczór Finn wracał do siebie, mając powyżej uszu całego tego

długiego dnia. Rano zajęcia, potem sklep, a obiecał sobie uczyć się jeszcze co

najmniej dwie godziny przed zaśnięciem. Już w połowie drogi z parkingu do

domu zwolnił kroku. Nie miał najmniejszej ochoty spędzić następnych czterech

godzin w towarzystwie Minnie. Tego nie wytrzymałyby ani jego nerwy, ani

nogi. W mieszkaniu podniosła się wrzawa. Gdyby teraz otworzyli drzwi,

natknęliby się na niego, a tego za żadną cenę nie chciał. Błyskawicznie

przeszedł na tylny balkon i klapnął ciężko na ogrodowe krzesło. Patrzył z

niechęcią na drzwi własnego mieszkania, zastanawiając się, co właściwie

powinien teraz zrobić.

Nagle usłyszał głosy, dochodzące tym razem z klatki schodowej. Rozpoznał

głos Lucy, któremu wtórował głęboki bas, i uświadomił sobie, że oto ona wraca

do domu w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. Finn przysunął się z krzesłem do

drzwi balkonu, zamierzając wstać, kiedy para wejdzie na górę. Zobaczył ich

sylwetki z tylu – rudą głowę Lucy i jasną mężczyzny. Słyszał każde słowo.

– Hyatt, ja się z kimś całowałam – mówiła Lucy.

Finn zamarł niczym żona Lota zamieniona w słup soli. Coś się w nim

buntowało po cichu. „Nie, Lucy, proszę cię, po co mu mówisz. To był przecież

tylko nic nie znaczący pocałunek”, myślał gorączkowo. Weszli już na samą

górę. Finn widział ich z profilu.

– Masz kogoś poza mną? – pytał Hyatt.

– Nie. Prawdę mówiąc, to on... on tylko spadł z drabiny, kiedy próbował mi

pomóc dostać się do mieszkania. Zatrzasnęły mi się drzwi.

Finn nie wiedział, czy lepiej przyczaić się cicho tu, na podłodze balkonu, i

marzyć, żeby się nie obejrzeli, czy też odezwać się głośno i ściągnąć na siebie

gniew Lucy za to, że podsłuchiwał. Zaraz potem odezwał się jednak Hyatt i

Finna dosłownie wbiło w krzesło.

– Pocałował cię i to wszystko? Lucy, to przecież nie ma znaczenia. Ja też

całowałem się z innymi kobietami.

– Co ja słyszę?

– No, zdarzało się – było, minęło. Nie przypuszczałem, że traktujesz te

rzeczy tak serio. Miałem prawo sądzić, że i mnie nie bierzesz zbyt poważnie.

– Coś chyba ze mną jest nie tak, skoro zastanawiam się nad pierwszym

lepszym pocałunkiem. Może jeszcze nie jestem na tyle dojrzała, by wiązać się z

kimś na stałe?

. – Naprawdę ten pocałunek był dla ciebie taki ważny?

Finn wyprostował się na krześle, targany sprzecznymi uczuciami. I chciał, i

nie chciał słuchać dalej tej rozmowy.

– Całowaliśmy się po prostu jakoś tak... – Lucy nie potrafiła dokończyć.

– Jak? No, powiedz mi, jak? Umówiłaś się z nim? A co będzie z nami, czy to

już koniec?

– Nie, nie widziałam go od tamtego dnia, lecz tak sobie myślę, że na razie

powinniśmy odłożyć nasze spotkania.

– Do stu diabłów. Lucy, przecież jeden pocałunek nic nie znaczy. – Hyatt

uśmiechnął się szeroko. – Będzie, jak zechcesz, ale póki co...

Hyatt Woodson wziął Lucy w ramiona, a Finn odwrócił głowę i kwaśno

spoglądał na podjazd. Po paru minutach przestał się obawiać, że odkryją jego

obecność. Zacisnął pięści. „Nie rób z siebie idioty”, pomyślał. A niechby się

całowała z Hyattem Woodsonem całą następną godzinę, niechby nawet weszli

do jej mieszkania, zamknęli się na klucz i nie wychodzili z niego nawet tydzień

– no to co? To nie ma żadnego znaczenia, wmawiał w siebie, lecz coś w jego

duszy nie chciało na to przystać.

– Hyatt – powiedziała w końcu Lucy. – Jestem już trochę zmęczona. To był

miły wieczór.

Finn odetchnął z ulgą.

– O tak, Lucy. Zadzwonię do ciebie jutro. A co się dziś stało temu

spokojnemu gościowi z naprzeciwka, że taki u niego łomot?

– Mieszkają z nim teraz dwaj bracia.

– Chcesz, to im powiem, żeby się uciszyli.

– Nie, nie, dziękuję. Ten hałas mi nie przeszkadza.

– Zadzwonię jutro po południu – powtórzył Hyatt. – Dobranoc, kochanie.

Kochanie! Finn, słysząc to słowo, syknął, jakby się nadział na drut kolczasty.

Po chwili Hyatt zbiegł po hodach i Finnowi zdążyła tylko mignąć jego jasna

głowa. Lucy grzebała w torebce, szukając klucza, undy wyprostował się i

zawadził przy tym łokciem o mały plastikowy stoliczek, który stuknął lekko o

szkolone drzwi balkonu. Dźwięk ten ginął w hałaśliwej muzyce, lecz Lucy

usłyszała go i szybko się wróciła. Wstał, zamierzając wyjaśnić i prosić o

wybaczenie, lecz ogłuszył go jeden z tych jej przewiercających uszy i

ścinających krew w żyłach wrzasków, który bez trudu przebił się przez dźwięki

muzyki i wypłoszył pewnie z gniazd całe okoliczne ptactwo.

– Lucy, to ja. Nie piszcz tak. Nie chciałem cię przestraszyć.

Na dole ktoś jednym pchnięciem otworzył drzwi. Hyatt Woodson pędził po

schodach przeskakując opnie. Zauważył Finna zbliżającego się już do Lucy i

zamachnął się z całej siły.

– Hej, poczekaj, ja... – zdążył zawołać Finn, lecz nie dokończył, bo dostał

pięścią w twarz.

3

Kiedy otworzył oczy, owionął go słodki zapach i poczuł na sobie lekki dotyk

rąk. Chciał się uśmiechnąć, ale gwałtowny ból sprawił, że wydobył się z niego

tylko jęk.

– Finnegan! Finneganie Mundy! – słyszał głos Lucy. – Jak mogłeś?

– Wciągamy go do domu? – To mówił Mikę.

– Niech się tylko podniesie, to znowu dam mu wycisk – odezwał się ktoś

głębokim basem i Finn przymknął powieki.

– W porządku, Hyatt. Sama sobie z nim poradzę.

– Czy to jest ten facet, Lucy?

Obolały Finn pragnął uniknąć kolejnych trzech godzin z Minnie. Bynajmniej

nie pragnął teraz także podnieść się i stanąć twarzą w twarz z Woodsonem.

Głosy mieszały się nad nim. Otworzył oczy i skinął na Mike’a korzystając z

tego, że Lucy i Hyatt kłócili się między sobą.

– Mikę, zostawcie mnie samego – szepnął Finn.

– Mamy cię tak zostawić tutaj, na korytarzu?

– Tak.

Mikę jeszcze bardziej pochylił się nad bratem.

– A jeśli on zechce uderzyć cię ponownie?

– Będzie musiał najpierw poczekać, aż wstanę, a wtedy zawołam i już wy się

nim zajmiecie.

– Will już raz go rąbnął.

– Serdeczne dzięki.

– Chcesz, to i ja mu dołożę.

– Nie rób tego. Po prostu zostawcie mnie tutaj.

– Dziewczyna, która czeka tam na ciebie, będzie strasznie rozczarowana. Z

kim będzie tańczyć całą noc? Możesz mi wierzyć, tym razem nie

przyprowadziliśmy Minnie, ale pewną miłą i bystrą osóbkę.

– Naprawdę? No dobrze, pojawię się za jakiś czas. Mikę wyprostował się i

wstał.

– Ty, Finn, naprawdę nie wiesz, co dobre. Chodźmy, Will.

– ... Sama tego chciałaś, Lucy. – Finn usłyszał niknący na schodach głos

zbiegającego w dół Hyatta. Trzasnęły głośno drzwi. Finn jeszcze raz otworzył

oczy. Nad nim, z twarzą poczerwieniałą od gniewu, ujmując się pod boki, stała

Lucy.

– Jak mogłeś zachować się tak podle?

– To wszystko stało się przypadkiem.

– O, nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Często się tak czaisz w

jakimś kącie, kiedy ja wracam do domu?

– Nigdy, ale... nie jestem w stanie poruszyć nawet palcem.

Tu akurat mijał się z prawdą, bo mógł się poruszać. Lucy nie zdawała sobie

najwyraźniej sprawy z tego, co się tu wydarzyło. To z jej winy został

poturbowany. Podsłuchiwał przypadkiem i gdyby była rozsądna, wysłuchałaby

jego wyjaśnień.

– Może to coś z kręgosłupem? – zatroszczyła się poważnie i z tonu

wnioskował, że minęła jej złość. Od razu poczuł się lepiej.

– Boję się poruszyć, by to sprawdzić.

– Wezwę pogotowie i zawołam tu chłopców.

– Nie, Lucy, nie waż się tego robić! – krzyknął myśląc, że ona ma chyba

fioła na punkcie pogotowia. – Chodź tutaj i po prostu pomóż mi wstać.

Kiedy otoczyła go ramionami, poczuł się naprawdę znacznie lepiej. Co

prawda ból w ręce odezwał się znowu, lecz powoli ustępował. Czuł za to

pulsowanie w szczęce. Usiadł. Lucy trwała dalej przy nim, obejmując go

rękami, a gdzieś w tle rozbrzmiewały przytłumione dźwięki muzyki. Najchętniej

by się uśmiechnął, lecz pomyślał zaraz, że Lucy przestanie mu współczuć i

skończy się ten delikatny uścisk. Jęknął.

– Coś cię holi?

– Mhm. Chyba powypadają mi zęby.

– Dobry Hoże, skąd miałam wiedzieć, że to byłeś ty? W hallu jest tak

ciemno. Pomyślałam, że to jakiś oprych... Chodź do mnie, przemyję ci twarz –

zaproponowała szybko. – Chyba, że chcesz wrócić do domu, gdzie zaopiekują

się tobą twoi bracia.

– W żadnym wypadku. Tam zabawa rozkręciła się na dobre. No, wstajemy.

Kiedy Lucy pomagała mu się podnieść, objął ją z jękiem i zaraz przygarnął

mocniej. Była ciepła i miękka. Pachniała słodko i pomyślał, że mógłby ją tak

trzymać bardzo, bardzo długo, gdyby tylko na to pozwoliła.

Do salonu w mieszkaniu Lucy nie wchodziło się bezpośrednio z drzwi

wejściowych, jak u Finna, lecz z wąskiego przedsionka utworzonego przez

niewysokie ścianki działowe, nie zasłaniające widoku na pokój. Obeszli je i

Lucy zapaliła mosiężną lampę. Finn stał skonsternowany. Pokój miał te same

wymiary i rozkład, co jego własny, lecz zbudowany był na odwróconym planie.

Kominek znajdował się na ścianie północnej, a okna wychodziły na południową.

Na tym kończyło się wszelkie podobieństwo. Każda ze Ścian pomalowana była

na inny kolor: jedna na czerwono, druga na zielono, trzecia zaś na fioletowo.

Obie strony kominka i całą czwartą ścianę zajmowały półki z książkami. Poza

mahoniowym stołem z opuszczanym blatem wszystkie meble były wyplatane z

wikliny w piaskowym kolorze. Wszędzie leżały różnobarwne poduszki, a część

wy froterowanej, błyszczącej podłogi okrywał błękitny dywan.

– Moi bracia byliby zachwyceni – odezwał się Finn po dłuższej chwili.

– Dlaczego?

– Twoje mieszkanie jest takie oryginalne.

– Widzisz, strasznie jest przychodzić do domu i wiedzieć, że nie różni się on

dosłownie niczym od dwóch setek absolutnie identycznych wnętrz w tym

osiedlu.

– Też masz takie wrażenie?

– Kiedy tylko wyjdę i popatrzę na szeregi naszych osiedlowych pudełek,

czuję się z miejsca jak manekin, jak jedna więcej kukiełka wycięta z szablonu.

– To zupełnie jak ja, lecz wyobrażałem sobie, że tylko ja to tak odczuwam.

– A więc tobie też się tu nie podoba? – Popatrzyła na niego z uśmiechem. –

Ja, jak widzisz, spróbowałam to zmienić. I dopiero teraz mam poczucie, że to

jest naprawdę moje. Moje są książki i moje są jasne barwy. Idę o zakład, że

żadne mieszkanie w osiedlu nie wygląda tak jak to.

– Nie będę się zakładał. Oczywiście, masz rację.

– Ale tobie się ono nic podoba.

Ogarnął mieszkanie długim, badawczym spojrzeniem.

– Moim zdaniem jest wspaniale.

Znowu się uśmiechnęła, a Finn zupełnie zapomniał o bólu szczęki.

Podejrzewał, że i ona zapomniała o swoim niedawnym gniewie.

– Usiądź, proszę.

Skorzystał z propozycji, lecz na jego twarzy pojawi! się grymas bólu. Miał

zaczerwieniony policzek i przeciętą wargę. Lucy była wściekła, że

podsłuchiwał, zażenowana i upokorzona a zarazem przerażona tym, że cierpiał z

powodu pobicia. A przede wszystkim – potwornie zakłopotana.

Zmoczyła w łazience ściereczkę i usiadła przy Finnie, by zmyć mu krew z

brody.

– Rozciąłeś sobie wargę. Mów, jeśli cię zaboli – powiedziała, przesuwając

delikatnie materiał w kierunku kącika ust.

Jakież one są zmysłowe, podziwiała w myślach, przypominając sobie

równocześnie wszystko, z czego zwierzała się Hyattowi.

– To naprawdę świństwo tak podsłuchiwać – odezwała się po chwili, nie

odrywając od niej oczu.

– Uważaj! Boli!

– Przepraszam. – Szybko cofnęła rękę.

– A już myślałem, że specjalnie zadajesz mi ból.

– Co ty mówisz? Jakże bym mogła? – powiedziała gniewnie.

– No dobrze, już dobrze. – Łagodne spojrzenie dziwnych, niebieskich oczu

uspokoiło ją od razu. Zajęła się znów jego twarzą. Finn ostrożnie obmacywał

sobie szczękę.

– To stało się przypadkiem. Siedziałem właśnie na balkonie, kiedy ty

wróciłaś do domu, i wpadłem potrzask.

Poczuła znów przypływ gniewu, a jej dłoń znieruchomiała w powietrzu.

Patrzył na nią, jakby chciał oswoić tygrysa.

– Mogłeś dać znać, że tam jesteś – fuknęła, wycierając resztki krwi.

– O całowaniu się ze mną powiedziałaś Hyattowi, zanim weszliście na górę.

Chyba się nie przestraszyli?

Mówił niskim, łagodnym tonem, który jak balsam koił jej stargane nerwy.

Nie odrywała ręki od jego policzka. Byli tak bardzo blisko siebie. Miała

wrażenie, że pokój zawęził się do rozmiarów maleńkiej łebki i że są gdzieś pod

upalnym niebem. Oddychała z trudem, nie była w stanie myśleć. Tym ustom z

potrafiła się oprzeć, a Finn chwilami spoglądał na nią z takim natężeniem, jakby

pierwszy raz w życiu baczył kobietę. Przeszywał ją zgłodniałym wzrokiem.

Pochylił się w jej stronę i aż do bólu zapragnęła, objął ją i całował, całował,

całował.

Jakby odgadując jej myśli, Finn otoczył ramieniem dziewczynę. Pozwoliła

się przygarnąć bliżej.

– Nie miałem zamiaru podsłuchiwać waszej rozmowy.

– Chciałabym, żeby to była prawda.

– To jest prawda.

Odchyliła głowę do tyłu, żeby spojrzeć mu w oczy.

– Nie zdążyliśmy się dobrze poznać...

– Chyba że w nieszczęściach.

Powiedział to tak poważnie, że nie potrafiła się powstrzymać od śmiechu, a

wtedy i on rozpromienił ę, jakby podarowała mu coś, o czym marzył.

– Lubię, Lucy, kiedy się tak śmiejesz. Taki śmiech nieczęsto daje się słyszeć.

Wypowiedział to zdanie tak naturalnie, że zrozumiała, iż nie miał to być

błahy komplement. Jakie jest właściwie jego życie? – przemknęło jej przez

myśl.

– Co ty mówisz? Przecież nawet w tej chwili, z twojego własnego

mieszkania, dochodzi aż tu kobiecy niech. Nie słyszysz?

– To zupełnie inny śmiech – odparł Finn, wprawiając ją w jeszcze większe

zakłopotanie. Przypominając sobie znowu to, z czego zwierzała się Hyattowi,

zaczerwieniła się.

– Finn, jest mi bardzo głupio. Wiesz...

– Posłuchaj, Lucy. Jeśli poczujesz się lepiej, to... – przerwał na chwilę,

odchrząknął i objął ją mocniej – to ci powiem, że ja też wciąż pamiętam o

twoich pocałunkach.

Lucy miała uczucie, że jeszcze chwila a udusi się z braku powietrza.

Przytulona do Finna, pragnęła KDcałunku bardziej niż kiedykolwiek w życiu.

Nagle poczuła słony smak krwi na wargach. Całowali się nie wiedzieć jak

długo, coraz bardziej pewni, że dzieje się między nimi coś ważnego i

głębokiego, że to nie tylko przelotna fascynacja. W końcu wyzwoliła się z jego

objęć.

– Podsłuchuje, a jeszcze potem korzysta – powiedziała z uśmiechem. –

Pozwól, niech skończę opatrywać ci twarz.

– Całowanie jest ciekawsze.

– Ale niebezpieczne.

– Nie masz się czego obawiać, Lucy. Z mojej strony nic ci nie grozi. Jestem

tak cholernie niegroźny, te aż wstyd powiedzieć.

– Czyżbyś nie lubił kobiet? – zerknęła na niego ze zdumieniem.

– Hi, hi – zaśmiał się Finn. – Lubię, uwielbiam, tylko że nie mam czasu.

Studiuję prawo.

– Za sprawą studiów mężczyźni chyba nie przestają być mężczyznami –

zachichotała Lucy, wstając.

– Zrozum, mam też na głowie własny sklep. Nauka plus prywatny interes

równa się kompletny brak czasu.

– To przykre, ale nie będzie trwać wiecznie. Czy chcesz coś do picia? Mam

mleko, wodę sodową, piwo, wino...

– Napiłbym się zimnego piwa, jeśli pozwolisz.

– Już się robi, poczekaj.

Chwycił ją za nadgarstek i wstał z łatwością, o którą by go nawet nie

posądzała.

– Czy ty – powiedział patrząc na nią z góry – naprawdę masz się niedługo

zaręczyć? Nie chciałbym stawać ci na przeszkodzie.

Zarumieniła się, ponieważ do tej pory, opowiadając Finnowi o swojej

znajomości z Hyattem, znacznie przesadzała i teraz wypadało się do tego

przyznać.

– Nie, nie planowaliśmy rychłych zaręczyn. Po prostu znamy się dobrze i

nieraz wyglądało na to, że prędzej czy później do tego dojdzie. – Nagle zdała

sobie sprawę, że mówiąc o Hyatcie posługuje się czasem przeszłym.

Finn patrzył przez dłuższą chwilę na Lucy, najwyraźniej poruszony tym,

czego się dowiedział.

– Czy mogę obejrzeć resztę twojego mieszkania? – zapytał po chwili

milczenia i kiedy zaprosiła go gestem, już miał pójść za nią, gdy jego twarz

wykrzywił nagle grymas bólu. Pomasował ręką plecy.

– Coś nie w porządku? – zatroskała się Lucy.

– Nie najlepiej. Pomóż mi, dobrze?

Objęła go w pasie i razem przeszli do kuchni, zatrzymując się w drzwiach.

– Ojej, jak tu ładnie! – zawołał Finn, rozglądając się wokół.

W oknie zieleniły się pnącza, podłoga i kontuar były pomalowane na żółto, a

mały stoliczek w czerwone, niebieskie i. żółte pasy.

– Chodziło mi tu o to samo, co w całym mieszkaniu. Żeby to było naprawdę

moje.

– Chciałbym, żeby było inaczej, lecz u mnie w domu jest przeciętnie i

zwyczajnie, tak jak na zewnątrz.

– Nie mów, jest przyjemnie.

– Może wygodnie, ale nie oryginalnie.

Rozmawiali ze sobą przez jakiś czas, aż zauważyła, że Finn przyciskają

wprawdzie mocno do swojego boku, lecz wcale się na niej nie wspiera.

– Ach, ty wstrętny symulancie! – zawołała, umykając mu spod ramienia. –

Myślałam, że naprawdę cię boli.

– Boli jak wszyscy diabli.

– Szczęka, być może, ale nic poza tym. Dlaczego nie dałeś się zabrać

braciom? Nie poturbował cię przecież zbyt mocno, prawda?

Na twarzy Finna odbiło się wahanie.

– Wczoraj wieczorem – powiedział w końcu – kiedy wróciłem do domu,

bracia czekali już z dziewczyną, którą specjalnie dla mnie ściągnęli na zabawę.

Tańczyłem z nią do upadłego i tak mnie wykończyła, że nie chciałem, by się to

powtórzyło dzisiaj. Pragnąłem też porozmawiać z tobą, żebyś się wreszcie

dowiedziała, jak to było naprawdę i że nie zamierzałem cię podsłuchiwać.

Szczerość, która przebijała z jego słów, sprawiła, że cała złość Lucy

zniknęła.

– Potwierdzam jeszcze raz to, co powiedziałam ci w zeszłym tygodniu.

Możesz uczyć się tutaj. Czuła się wobec niego podwójnie zobowiązana – raz, z

powodu tamtego niefortunnego wypadku, a dwa – bo przez nią poturbował go

Hyatt. Musiała jednak przyznać się przed sobą i do tego, że Finn bardzo ją

pociągał.

Z wyrazu jego twarzy odgadła, że jej propozycja przyniosła mu ulgę.

– Chciałbym cię prosić o wielką przysługę...

– Tak? – odpowiedziała miękko, czując przyspieszone bicie serca.

– Czy zechciałabyś pójść do mojego mieszkania, po moje książki?

Zaskoczył ją. Nie sądziła, że od razu zechce skorzystać z jej zaproszenia. Nie

wiedziała – śmiać się czy płakać. Dobry Boże, dopiero co wpadła w popłoch z

powodu podsłuchanej przez niego rozmowy o niedawnych pocałunkach, dopiero

co ochłonęła po nowych pieszczotach, a tu Finn prosi ją o przyniesienie książek

do nauki.

– Oczywiście – odparła, chcąc żeby u niej został a niechby i po to, żeby się

uczyć. – Zaraz będę z powrotem.

– A ja tymczasem przygotuję coś do picia. Co dla ciebie?

– Mineralka.

Kiedy wróciła, na stole w kuchni stało już piwo i woda, a Finn siedział bez

butów, opierając jedną ję o ławę. Podała mu książki.

– Proszę. Żałuj, że ciebie tam nie ma. A tak w ogóle, to dziwią się, że nie

chcesz potańczyć, skoro >z dość siły, żeby się obkuwać.

Finn skrzywił się.

– Widzisz, mamy odmienne zapatrywania na to, czym jest zabawa. A poza

tym moi bracia zaczęli ie ostatnio zastanawiać. Wcześniej w ogóle się mną nie

interesowali.

– A podoba im się ta nowa praca? – Tak.

– Jeśli już chcesz się pouczyć, to wezmę tylko swoją szklankę i wychodzę...

– Posiedźmy jeszcze chwilę. We. ile mi się nie spieszy. Usiadła naprzeciwko

niego.

– Gdzie znajduje się twój sklep?

– Naprzeciwko Daisy Mili Mail, po drugiej stronie ulicy.

– Nie mam pojęcia gdzie to jest...

– To stara, spokojna promenada. Przy Czternastej Ulicy.

– Podejrzewam, że ten twój sklepik musi być mocno wysłużony. Finn

zmierzwił palcami włosy i poskrobał się w czubek głowy.

– Nie miałem pojęcia, że jest taki stary, kiedy go bratem. Zresztą przez

pierwszych kilka lat było to zupełnie niezłe miejsce.

– A teraz?

– Teraz już nie. I dlatego muszę skończyć studia. Dopóki poświęcałem

sklepowi cały swój czas. Wiodło mi się niezgorzej, lecz obecnie w okolicy

wyrosła spora konkurencja. A ty co robisz?

– To samo, co ty. Handluję.

Parsknął śmiechem. W jednej chwili odmłodniał. Nie widziała go nigdy tak

beztroskim. To było wspaniałe. – Twarz Finna mieniła się, śmiech czaił się w

kącikach oczu i drżały od niego policzki, lecz większe wrażenie zrobiły na Lucy

jego rozpromienione, błyszczące oczy.

– A czym, jeśli wolno wiedzieć? – zapytał, pochylając się do przodu.

Podparł brodę dłonią i utkwił w niej wzrok. Poczuła się nieswojo, tak jakby

czytał w jej myślach.

– Orzeszkami ziemnymi – odpowiedziała z napięciem, niepewna jego

reakcji. Hyatt nie cierpiał jej zajęcia, a przyjaciele, oprócz Nan Taylor, która u

niej pracowała, uważali je za nieco zabawne.

– Tymi orzeszkami do jedzenia? – upewnił się.

– Tak, właśnie tak.

Była trochę rozczarowana, że przyjął tą wiadomość najzwyczajniej w

świecie. Sądziła, że go zaintryguje tak jak urządzeniem swego mieszkania.

– Sprzedajesz na targu rolnym?

– Nic. Handlowałam najpierw na ulicach, potem wynajmowałam sklepik

wielkości dziupli, aż w końcu kupiłam coś nieco większego. Mój sklep stoi przy

skrzyżowaniu Dwudziestej Trzeciej Ulicy z Pennvania Avenue.

– To niedaleko ode mnie. Masz jednak lepszą lokalizację, choć można się

tam udusić od spalin.

– Tak, ale to dobre miejsce na handel orzeszkami – zgodziła się Lucy,

marząc, by Finn przestał wreszcie wpatrywać się w nią tak badawczo. – Bardzo

ruchliwe... Widywałam cię czasami, kiedy jechałeś uczelnię lub wracałeś do

domu.

– Naprawdę? Skąd wiedziałaś, że to ja?

– No wiesz, jesteśmy przecież sąsiadami – odparła, mając nadzieję, że mówi

swym zwykłym tonem. Uśmiechnął się, a ona odzyskała odrobinę pewności

siebie. Przynajmniej nie wyśmiał jej pracy.

– Naprawdę mnie zauważałaś? – Pochylił się jeszcze bardziej, wpatrując się

w nią jak w obraz. – prawdę?

– Tak, ale ty przechodziłeś zawsze obok mnie, jakbym była przezroczysta.

Prawdę mówiąc, nie wiedziałeś nawet, że istnieję.

– Teraz już wiem – powiedział chrapliwie, a ona wstrzymała oddech.

– Czy mogę ci zadać osobiste pytanie?

Znowu ją przestraszył. Co znowu przyszło mu do głowy?

– Tak, oczywiście – odpowiedziała ostrożnie.

– Czy dobrze sobie radzisz z tym handlem?

Odpowiedziała wybuchem śmiechu, który odbił się gromkim echem w

maleńkiej, cichej kuchni.

– No i co cię tak rozweseliło? – ciągnął z uśmiechem. – Wozisz dolary

taczkami do banku, czy co?

– Och, nie! Ale, wiesz, po raz pierwszy w życiu ktoś mi zadaje osobiste

pytanie o moje orzeszki. Tak naprawdę to przynoszą mi nie najgorsze zyski. Nie

narzekam.

– To dobrze, że choć tobie się powiodło. Ja natomiast nie potrafię wyjść na

swoje, choćbym i ze skóry wylazł. A co robiłaś w ostatnią sobotę na

uniwersytecie?

– Skąd wiesz, że tam byłam? – Czyżby jednak zauważał ją częściej, niż

chciał się to tego przyznać?

– Zaczynam zajęcia o dziesiątej. Chyba widziałem, jak rozmawiałaś z kimś

na chodniku. Zauważyłem twoje czerwone pantofle.

– A gdzie ty wtedy byłeś?

– Na dole, w bibliotece. Potem, przed domem, kiedy stałaś na drabinie,

rozpoznałem cię po tych właśnie czerwonych pantofelkach.

– Na świecie są setki i tysiące podobnych czerwonych pantofli.

– No dobrze, niech ci będzie – powiedział, dotknął czubka jej nosa i

uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Zapamiętałem nie tylko pantofle, ale i twoje

wspaniałe nogi.

Sprawiło jej to przyjemność, ale wykręciła się.

– Dziękuję. Rozumiem, że chciałeś mi powiedzieć komplement.

– Ależ to tylko prawda – potwierdził łagodnie. – No więc, co tam robiłaś?

Chodzisz na jakiś kurs? Studiujesz?

– Nie, ale myślę o tym.

– To świetnie. Może będziemy jechać na jednym wózku. Roześmiała się

myśląc, jak wspaniale byłoby robić coś wspólnie z nim.

– Chciałabym zapisać się na kurs księgowości.

– Studiowałaś już coś? Wzruszyła ramionami.

– Tak, cztery lata hiszpański. Nigdy mi się to nie przydało. Powinnam raczej

uczyć się czegoś przydatnego w handlu. W jakich godzinach masz zajęcia?

– Ćwiczenia z zawierania umów są w poniedziałki, środy i piątki o wpół do

ósmej rano, a w te same dni o wpół do ósmej wieczorem przychodzę na

wykłady z powództwa cywilnego. Prawo własności z kolei mam we wtorki i

czwartki o siódmej trzydzieści i w soboty od dziesiątej do dwunastej.

– O rany! – patrzyła na niego zdumiona, dopiero teraz pojmując, dlaczego

Finn, ilekroć go mijała, wydawał się jej zawsze nieprzytomny. – Czy to nie za

dużo na raz?

– Gdybym chciał sobie popuścić, to życia by mi nie starczyło, żeby skończyć

te studia – powiedział z kamienną twarzą i determinacją w glosie. – Musiałem

zresztą złożyć oświadczenie, ile godzin pracuję. To nie student, a uczelnia

decyduje o wymiarze obowiązujących zajęć.

– O mój Boże. Nic dziwnego, że tak się tym przejmujesz – powiedziała Lucy

nieco przerażona nawałem obowiązków, które wziął na siebie Finn, a zarazem

współczując mu z tego powodu. – Dlaczego w ogóle chcesz zostać prawnikiem?

Spojrzał na nią trochę bezradnie.

– Sam nie wiem. Lubię być wśród ludzi i chyba dlatego zająłem się handlem.

Ale jakoś mi to nie wychodzi i zacząłem o tym rozmawiać z moim przyjacielem,

który jest prawnikiem. Prawo zaczęło mnie coraz bardziej pociągać. Lubię te

studia, choć faktycznie jest to nieludzka harówka.

Patrzyła na niego w zamyśleniu. Trudno przyznać się przed samym sobą do

porażki i zawrócić z wcześniej obranej drogi.

– A jeśli już mówimy o szkole, to... – Finn podrapał się w kark – na mnie już

czas. Zabieram się do roboty.

– Tak, tak, oczywiście.

No to pięknie, pomyślała Lucy. Zrezygnowała z chodzenia z Hyattem dla

mężczyzny, który jeszcze przed paroma dniami nie wiedział nawet ojej

Istnieniu, który poświęcał więcej uwagi swoim prawniczym brykom niż jej

samej i który, prowadząc własny sklep, uginał się pod ciężarem związanych z

tym obowiązków.

Poszła do swego pokoju. Rzuciła na łóżko bawełnianą koszulę nocną i

peniuar, umyła zęby, a następnie, zamiast się przebrać, podciągnąwszy powyżej

kolan różową spódniczkę wsiadła na rower treningowy. Pedałowała z furią przez

pewien czas, aż usłyszała pukanie i odwróciwszy głowę ujrzała Finna stojącego

w drzwiach.

– Usłyszałem obracające się koła i nie miałem pojęcia, skąd wziął się ten

hałas.

Ukradkowe spojrzenie zatrzymało się na jej odsłoniętych udach. Kiedy

obciągała różowy materiał, uśmiechnął się.

– To rozładowuje napięcie – stwierdziła krótko.

Wszedł do środka i rozejrzał się po sypialni. Na szczęście Lucy nie

rozścieliła jeszcze swego materaca przykrytego jasnoniebieską wełnianą

narzutą. Pod ścianą stało czerwone biurko, a na podłodze leżał czerwony, gruby

dywan.

– Skąd to masz, Lucy? – Finn podszedł do stojącego w kącie starego konika

z karuzeli i pieszczotliwym ruchem poklepał go po zadzie.

– Kupiłam na licytacji. Kiedy byłam mała, uwielbiałam jeździć na karuzeli.

– Ja też, dopóki, dzięki mamie, nie odkryłem roweru na trzech kółkach. –

Spojrzał na Lucy. – Nie przewróci się?

– Nie. Siadaj śmiało. Jest przymocowany do podłogi. W wynajętym

mieszkaniu nie mogłam wbić nawet gwoździka. Dopiero tutaj, na swoim, mogę

robić, co mi się żywnie podoba.

Przesadził nogę przez grzbiet i usiadł trzymając się złotego pręta, który biegł

przez konia od podłogi do sufitu.

– Patataj, patat aj, patataj! – zawołał wesoło. – Ale frajda!

Uśmiechnęła się, myśląc, ile naturalności kryje się w Finnie. Było w nim

jednocześnie coś niezwykle sympatycznego, co wyróżniało go spośród

wszelkich znajomych mężczyzn. Przypomniała sobie, jak Hyatt obrzucił konia

zdumionym spojrzeniem i zaraz, jakby zażenowany, spuścił oczy.

Finn tymczasem nucił jakąś melodię. Rozpoznała ją od razu – to był walc

Straussa, grywany często, gdy w dzieciństwie kręciła się na karuzeli.

Zeszła z roweru, a Finn zeskoczył z konia. Pociągnął ją za rękę i kiedy

znalazła się w jego ramionach, posadził ją na koniu twarzą do siebie. Owinął

wokół palca pasemko jej włosów. Zadrżała.

– Dlaczego jesteś taka spięta? – spytał.

– Słucham?

– Powiedziałaś, że to – zerknął na rower – rozładowuje napięcie.

– Tak, rozładowuje, zwłaszcza gdy się jest po takim dniu jak dzisiejszy. Huk

roboty, a na samym końcu podsłuchujesz mnie, kiedy na dobre rozstaję się z

Hyattem. Wystarczy, prawda?

– Jaka ty właściwie byłaś w dzieciństwie? – zapytał i pociągnął ją lekko za

złoty lok.

– Ruda, postrzelona, kochałam czytać.

– Masz rodzeństwo?

– O tak, liczne. Dwóch braci bliźniaków i siostry, też bliźniaczki. Pisały o

nich nawet gazety, jesteśmy sławni.

– Ho, ho, ho. A ja mam tylko trzech braci.

– Kiedy wyjdę za mąż, też będę miała bliźniaki – powiedziała, nie patrząc

mu w oczy.

Kiedyś znów na niego spojrzała, zauważyła, że ma dziwny wyraz twarzy, ale

zaraz się rozpogodził.

– Nie boisz się rozmawiać z chłopakami o małżeństwie i bliźniakach?

– Nie. A czego miałabym się obawiać?

– To może zniechęcić ewentualnego kandydata na męża. Z tego, co mówisz,

wynikałoby, że szukasz męża głównie po to, by urodzić te swoje bliźniaki.

– Nie szukam żadnego męża. – Przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się. –

Zniechęciłam cię, co? Z uśmiechem ściągnął ją na dół i postawił na nogi. Nagle

znalazła się między nim a bokiem konia.

– Lubię dzieci – powiedział ciepłym tonem. – Nie zamierzam się żenić przed

ukończeniem studiów, ale też nie przeraża mnie wcale taka perspektywa. Tyle

że my się jeszcze prawie nie znamy...

– A to ciekawe – odparła resztką tchu, a serce podeszło jej do gardła. –

Odsuń się trochę, dobrze? Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że zapragnęła

przymknąć powieki, przytulić się do niego jak najmocniej i podać mu usta do

pocałunku.

– Ani mi się śni. Powinniśmy poznać się bliżej, prawda?

– Daj spokój, a nauka? Miałeś się uczyć...

Lucy próbowała wziąć się w garść i okazać choćby odrobinę

powściągliwości. Zamrugała oczami i przez moment pożałowała swoich słów.

Finn Mundy potrafił całować, lecz miał także inne cechy, które jej się podobały

– był ambitny. Zaimponowała mu urządzeniem mieszkania, okazał

zainteresowanie jej pracą – lecz teraz marzyła tylko o jednym. Niechby się

zainteresował wreszcie nią samą! Tymczasem najwyraźniej zbierał się do

wyjścia. Pocałował ją w czubek nosa i odszedł. Przystanął jednak przy rowerze.

– Czy mogę chwilę poćwiczyć? Nie gimnastykowałem się przez okrągły rok,

a nikomu chyba rozładowanie napięcia nie jest teraz bardziej potrzebne niż

mnie.

– Bardzo proszę, właź.

Wsiadł na rower i trzymając środek kierownicy zdrową ręką, zaczął

pedałować. Powoli zwiększał szybkość.

– Z jaką prędkością możesz na tym kręcić?

– Około pięćdziesiąt kilometrów na godzinę.

Zauważyła, że Finn uśmiecha się pod nosem. Oczywiście, zamierzał pobić

jej rekord.

– Jaką masz teraz prędkość? – zapytała po chwili Lucy. Pedałował jeszcze

jakąś minutę, zanim odpowiedział zdyszany:

– Czterdzieści. Kompletnie sflaczałem.

Obrzuciła długim spojrzeniem jego pochyloną sylwetkę. Miał szerokie

ramiona i długie nogi, ale był zbyt chudy i wymizerowany. Zauważył, że na

niego patrzy.

– Nie jest aż tak źle.

– Wiesz co – zrobił do niej oko – wypróbuję u ciebie wszystko! Teraz kolej

na materac. Mogę?

– Możesz, możesz – śmiała się Lucy. – A nie chciałbyś przypadkiem

sprawdzić, jak leży na tobie mój peniuar?

– Wolne żarty, nie wygłupiaj się. Naprawdę świetnie mi w tym twoim

gniazdku. Jest takie bardzo twoje, nic ze sztampy. Nigdy już nie kupię sobie

mieszkania, które by przypominało setki innych.

Odłożył na bok jej koszulę nocną i peniuar, przyjrzawszy się zwłaszcza tej

pierwszej, i wyciągnął się na łóżku. Cały pokój wydał się nagle Lucy

wypełniony jego obecnością.

– Jak tylko Mikę i Will wyjadą, sprzedam swoje mieszkanie – mówił,

rozkoszując się miękkością materaca, z którego wystawały mu długie nogi. –

Muszę znaleźć coś tańszego... No, koniec już tego wylegiwania. Idę się uczyć, a

ty ćwicz dalej, jeśli masz ochotę.

Dotknął jej ramienia i wyszedł do kuchni.

Lucy wykąpała się, założyła błękitną nocną koszulę i peniuar, po czym

poszła do salonu po książkę. Usiadła w wygodnym fotelu, ale nie potrafiła się

skupić. Cały czas myślała o Finnie. Zwinięta w kłębek, przeżywała po raz wtóry

każdą spędzoną z nim chwilę. Zmartwiła ją wiadomość, że w niedalekiej

przyszłości Finn zamierza sprzedać mieszkanie. To by oznaczało, że przeniesie

się nie wiadomo dokąd. W pewnym momencie Lucy zapragnęła absolutnej

ciszy. Ziewnęła, zamknęła książkę i wstała marszcząc brwi. Mundy powinien

już iść do domu. Zgasiła światło i poszła do kuchni.

Finn spał kamiennym snem z głową opartą na książce jak na poduszce.

Ciemne włosy rozsypały się na otwartej karcie. Podeszła do niego i delikatnie

potrząsnęła nim za zdrową rękę.

– Finn – wyszeptała. – Finn! – Nawet nie drgnął. – Finn, obudź się! –

potrząsnęła nim mocniej, zdjęta nagłym strachem, że coś mu się stało, że to

może spóźniona reakcja na uderzenie Hyatta.

jęknął i podnosząc ciężkie powieki, spojrzał jej prosto w oczy. Otoczył ją

ramieniem i przygarnął mocno do siebie.

Całowali się długo, aż w końcu mu się wywinęła.

– Zaczarowałeś mnie, czy co? – szepnęła. – Nie mogłam cię dobudzić. Nie

odpowiadałeś.

– Nic nie mów – poprosił. – Pozwól mi dalej śnić.

Zamrugał oczami i wyprostował się, zaspany jeszcze i trochę niespokojny.

Lucy przypomniały się noce przesiedziane nad książkami w czasach studiów

i ogarnęła ją fala współczucia.

– Przepraszam cię, Finn, ale zrobiło się późno...

– I czytelnię zamykamy. – Uśmiechnął się. – Lecę do domu.

– Nie słychać już stamtąd muzyki.

– Och! – złapał się za policzek.

– Boli cię?

– Trochę. Najpierw ręka, teraz znów zęby, do diabła. Lucy, wyprowadzona z

równowagi, cofnęła się o krok, ale Finn natychmiast odzyskał pogodę ducha.

– Nic mi nie jest. Nie rób takiej ponurej miny – powiedział, zbierając swoje

książki. Nagle spojrzał na zegarek i zdębiał.

– O kurczę! Dlaczego nie wyrzuciłaś mnie wcześniej? Wiesz, która godzina?

Wpół do trzeciej. Przesunął ręką po jej plecach.

– Możesz mi wierzyć, nie miałem zamiaru cię podsłuchiwać, ale teraz jestem

szczęśliwy, że tak się zdarzyło. ‘

Nagle pocałował ją szybko i gorąco. Nie powiedziała ani słowa i pozwoliła

mu odejść, choć pragnęła, by ten pocałunek nigdy się nie skończył. Odwrócił się

jeszcze do niej na środku hallu.

– Wiesz, Lucy, warto było dostać w pysk.

– Głupstwa mówisz, ale milo to słyszeć. Dobranoc.

Niedziela przebiegła spokojnie i około wtorku Finn zaczął znowu lubić

swoich braci. Tego popołudnia wpadł do domu na krótko, tylko po podręcznik.

Otworzył drzwi szczęśliwy, że będzie wreszcie mógł pobyć w domu sam.

Ostatnio ogromnie mu tego brakowało. Mikę i Will wyszli do pracy.

Nagle usłyszał szmer i rozejrzał się wokół. W korytarzyku łączącym

sypialnie stała jakaś blondyna z upiętymi włosami, której jedynym strojem był

biały ręcznik.

– A cóż to znowu? Kim pan jest? – zapytała piskliwym tonem, trzepocząc

przy tym długimi sztucznymi rzęsami.

– Ja? A pani? – odparł zaskoczony.

– Ja jestem Dimples Mollyrow i mieszkam tutaj.

4

Jak rażony gromem, Finn stał bez ruchu, próbując pozbierać myśli.

– Pani tu mieszka? – powtórzył.

– Tak, skarbie. A czego chcesz?

– To ja tu mieszkam. To moje mieszkanie, mój dom.

– Finnegan!

Kobieta zapiszczała cieniutko, aż odskoczył do tyłu. W tej samej chwili ktoś

zadzwonił i Finn bez zastanowienia otworzył drzwi. Na progu stała Lucy. Jej

wzrok prześliznął się po nim, by zatrzymać się dłużej na pannie Mollyrow. W

jednej chwili pobladła na twarzy, a jej oczy zrobiły się okrągłe. Zacisnęła wargi

i odwróciwszy się na pięcie, pobiegła do siebie.

– Lucy, zaczekaj, proszę!

– Kto to byt? – zainteresowała się Dimples. – Listonoszka?

– Zaraz wracam...

Pobiegł pędem przez hall i zapukał do Lucy.

– Nic dziwnego, że nic możesz się uczyć – powitała go lodowato.

– Przestań, Lucy. W ogóle jej nie znam. Moi bracia musieli znowu coś...

Urwał w pół zdania, zafascynowany jej urodą. Miała na sobie błękitną,

bawełnianą koszulkę bez rękawów i niebieskie szorty, a do tego czarne ażurowe

pończochy i czarne pantofle. Zdawać by się mogło, że było to zupełnie

zwyczajne ubranie. Rzecz jednak w tym, że wyglądała w nim po prostu

zachwycająco.

– Trudno mi w to uwierzyć – mówiła, lecz jej głos ledwie do niego docierał.

– Jak to się w ogóle mogło stać... – powiedział, słysząc swój głos jakby z

oddalenia i wpatrując się w nią jak w tęczę.

– Co, jak się mogło stać? – powiedziała z politowaniem. – Przestałbyś lepiej

bredzić.

– Jak to się mogło stać – powtórzył wolno – że przejeżdżałem obok ciebie,

mijaliśmy się, a ja nie miałem o tym pojęcia? Szkoła, praca, moi bracia... – Finn

potarł ręką czoło. – Wiedziałem, że moje życie to kierat, ale nie sądziłem, że aż

tak ogłupiający.

– Przesadzasz – zaprzeczyła wesoło. – Są też i jaśniejsze strony. Poznałeś

przecież mnie! Optymizm Lucy był doprawdy zaraźliwy. Finn uśmiechnął się i

pociągnął ją lekko za koński ogon.

– Masz rację. Gdybyś zawsze była przy mnie, nie dopadałyby mnie nigdy złe

myśli.

– I leczyłabym twoje rany – dodała, chcąc mu dokuczyć. – Naprawdę nie

znasz tej kobiety?

– Nie mam zielonego pojęcia, kto to może być – powiedział owijając sobie

jej koński ogon wokół dłoni i delikatnie przyciągając ją do siebie.

Musnął ustami jej skroń, lecz jakby mu tego było za mało, natychmiast

przygarnął ją mocniej. Stali wtuleni w siebie, Lucy pachniała cudownie. Miał ją

teraz tak blisko i ogarnęło go pożądanie. Nagle Lucy mu się wyrwała.

– Finn, muszę wracać do pracy. Wpadłam do domu tylko po to, żeby coś

przekąsić i odebrać pocztę. Przez chwilę patrzył na nią nieprzytomnym

wzrokiem, a kiedy tylko trochę ochłonął, przyjrzał się jej uważnie.

– Chyba mi nie powiesz, że przebrałaś się tak po prostu do obiadu?

– Skądże znowu! Ja w tym pracuję.

Najwyraźniej czegoś nie akceptował, bo zmarszczył brwi i twarz mu się

jakby wydłużyła. Poczuła się nieco dotknięta.

– To tak się ubierasz do pracy?

– Przeszkadza ci to? A to ci dopiero męski szowinizm!

– Sądzę – powiedział z uśmiechem, starając się złagodzić jej gniew – że to

niewłaściwe określenie. Powinnaś raczej powiedzieć: męski instynkt posiadania.

– Posiadania? Co też ty mówisz? – zapytała całkowicie już rozbrojona. –

Przecież ledwie co się poznaliśmy.

– Co się odwlecze, to nie uciecze.

Nagle drzwi mieszkania Finna otworzyły się i w hallu pojawiła się Dimples

Hollyrow, ubrana w czerwoną sukienkę.

– Jestem już ubrana, skarbie. Możesz wejść do domu.

– Finn, co to ma znaczyć, dlaczego ona mówi do ciebie „skarbie”? –

szepnęła Lucy.

– Cholera ją wic. Wróciłem do domu i już tam była – odpowiedział również

szeptem. – Mówi, że tutaj mieszka. – Odwrócił się. – Przepraszam,

zapomniałem panie sobie przedstawić. Dimples, to jest Lucy Reardon. Lucy, to

pani Dimples...

– Hollyrow – dokończyła dziewczyna. – Miło mi poznać.

– Czy pani zna moich braci? – zapytał Finn.

– Wspaniali chłopcy! Mów mi Dimples, skarbie. Dimples i kropka. Na

pewno się zaprzyjaźnimy. Kiedy wreszcie zamknęła drzwi, Finn uśmiechnął się

słabo. Lucy oblizała wargi. Wzruszył ramionami.

– Pozbędę się jej – powiedział z uporem w głosie.

– Nie byłabym taka pewna. Wygląda na to, że zainstalowała się tu na dłużej.

Zacisnął usta i przesunął palce wzdłuż dekoltu koszulki Lucy.

– A wracając do tematu... Czy nie mogłabyś sprzedawać swoich orzeszków

w czymś nieco... skromniejszym?

Lucy roześmiała się.

– Jestem wystarczająco skromna. Kiedy handluję na ulicy, mam na sobie

kartonowy kostium, w którym wyglądam jak okrąglutki, roześmiany fistaszek.

To pudło zakrywa mnie odtąd... dotąd. – Uniosła rękę nad głowę i opuściła na

wysokość uda.

– To znaczy, że jednak pokazujesz nogi?

– Dajże spokój – to pomaga w reklamie. Stoję przed sklepem, ubrana w ten

karton, i sprzedaję fistaszki kierowcom.

– Dobry Jezu! I nigdy cię nie zauważyłem?

– Na to wygląda. No, a teraz muszę już lecieć. Dimples czeka, skarbie.

Cześć! Skrzywił się, zamyślony, mrucząc coś pod nosem.

– Myszki, myszeczki, Boże, co ta moja mama wymyśliła. Sprowadziliby do

domu nawet kij od szczotki, byleby tylko nosił spódniczkę.

Lucy zamknęła zasuwę i kiedy schodziła po schodach, usłyszała, że u Finna

trzasnęły drzwi. Usiłowała nie myśleć o nich dwojgu, o tym, że zostawiła ich

razem, lecz dopiero sprzedawanie orzeszków kazało jej o tym zapomnieć.

Punktualnie o wpół do szóstej zamknęła sklep, pojechała do banku z utargiem i

wróciła do domu. Na dzisiejszy wieczór zaprosiła rodzinę. Zamierzała podać

spaghetti i sałatkę jarzynową.

Z torbą pełną zakupów weszła na górę i zerknęła na mieszkanie Finna.

Umierała z ciekawości. Jak potoczyły się wypadki w ciągu ostatnich kilku

godzin? Spojrzawszy na zegar nad kominkiem, uświadomiła sobie jednak, że

musi się pospieszyć, by zdążyć z kolacją na czas, i zapomniała o Finnie.

O siódmej, ubrana w jasnożółtą, lekką sukienkę, Lucy zasiadła do rodzinnej

kolacji przy rozsuwanym mahoniowym stole. Nad talerzami pochylało się sześć

kasztanowo-złotych głów. Jedynie włosy ojca były ciemne, bez śladu rudego

odcienia. Bracia mieli gęste, faliste czupryny, włosy bliźniaczek były natomiast

długie i proste. Starszy pan odmówił krótką modlitwę, po czym Lucy wniosła

ogromną salaterkę sałatki.

– Jak to miło, Lucy – odezwała się jej matka. – Nie siedzieliśmy tak razem

od dobrych kilku tygodni.

. Nagle dało się słyszeć pukanie.

– Ktoś puka – powiedziała Alexa, a w jej zielonych oczach błysnęła

ciekawość.

– To nie do drzwi... – odparła Lucy.

Pukanie, tym razem mocniejsze i wyraźniejsze, rozległo się znowu i Lucy

zdała sobie sprawę, że dobiega ono z kuchni.

– Ktoś puka w okno kuchenne – powiedziała, odsuwając się z krzesłem od

stołu. – To na pewno pan Woofly, nasz dozorca. Jedzcie, nie przeszkadzajcie

sobie.

Wstała i zajrzawszy przez ściankę oddzielającą salon od kuchni, od razu

rozpoznała znajomą, smukłą . sylwetkę.

Jednym susem dopadła okna i podciągnęła do góry szybę. Uderzyła ją fala

dusznego powietrza. Finn stał na drabinie, trzymając pod pachą książki i pęk

nasturcji.

– Co ty wyprawiasz – zapytała niezupełnie pewna, czy musi to naprawdę

wiedzieć, pamiętając cały czas o rodzinie, która bez trudu mogła uczestniczyć w

tej wymianie zdań.

– To dla ciebie – powiedział, podając jej bukiet. – Zerwałem po drodze.

Wieczorne zajęcia zostały odwołane, a powiedziałaś, że mogę tu wpadać, żeby

się uczyć.

Lucy ukryła twarz w pomarańczowożółtych kwiatach.

– A musisz właśnie teraz? Mam rodzinę na kolacji.

– Strasznie cię przepraszam. Nie mogłem już wytrzymać z tą Dimples.

– Finn... – Lucy zakryła dłonią usta i obejrzała się przez ramię. Rodzina

szeptała coś między sobą, a Benny, nie mogąc usiedzieć z ciekawości, zaglądał

przez murek.

– Skąd wziąłeś drabinę?

– Pan Woofly ją tutaj zostawił.

– Wiesz co, najlepiej będzie, jeśli wejdziesz. Poznam cię z moją rodziną i

zjemy razem kolację.

– O nie, to nie wchodzi w rachubę. Popatrz, jak ja wyglądam. Nie

przeszkadzaj sobie. Już mnie nie ma.

– Ależ Finn, nie możesz teraz tak zniknąć. Popatrzył na nią zdziwiony.

– Czemu nie? To chyba najlepsze wyjście z sytuacji..

– Proszę cię, wejdź.

– O tak, tak, zapraszamy cię, Finn – zawołał Davy.

Cóż było robić? Przenosząc ostrożnie rękę na temblaku, Finn przestąpił

przez parapet, popatrzył na rodzinę Reardonów i wzruszając ramionami

uśmiechnął się do Lucy nieco bezradnie. Pięć zaintrygowanych par oczu śledziło

każdy ich ruch, kiedy Lucy podprowadziła go do stołu.

– To jest Finn Mundy, mój sąsiad z naprzeciwka – przedstawiła go czując, że

palą ją policzki. – A to moja mama, Ella Reardon, mój ojciec, Carl, bracia Davy

i Benny oraz siostry – Alexa i June.

– Bardzo mi miło, przepraszam za to wtargnięcie – bąkał Finn.

– Pan zawsze wchodzi przez okno? – odezwał się Benny, lecz Alexa trąciła

go łokciem.

– Nie, to pierwszy raz.

– Weź krzesło z kuchni... Zaraz przyniosę nakrycie dla ciebie – powiedziała

Lucy, mimo wszystko ucieszona jego obecnością.

– Och, naprawdę, nie chciałbym przeszkadzać. Mogę pójść do czytelni... –

zaczął, lecz zagłuszyły go protesty rodziny.

Lucy weszła do kuchni, by włożyć nasturcje do wody i przygotować talerz

spaghetti dla Finna.

– Złamał pan sobie rękę? – zapytał Davy, częstując Finna sałatką. Lucy

znieruchomiała, przygotowując się na najgorsze.

– Coś mi tam tylko pękło – odpowiedział Finn, całą swą uwagę skupiając na

salaterce.

– Ja też raz złamałem rękę, kiedy grałem w piłkę – ciągnął Davy. – Nic

przyjemnego.

– Zgadza się. A grasz w dalszym ciągu?

Lucy wróciła do pokoju i Finn zerknął na nią z ulgą. Była zadowolona, że

nie zdradził, iż to ona zepchnęła go z drabiny. Sięgnęła po pieczywo i zauważyła

badawcze spojrzenie matki. Ella Reardon uśmiechnęła się do niej, po czym

przeniosła wzrok na Davy’ego, który właśnie odpowiadał Finnowi.

– Tak, w sezonie. Teraz wypadłem z formy.

– Proszę nam powiedzieć, jak doszło do tego wypadku z ręką? – wtrąciła

Alexa, nie spuszczając oczu z Finna.

– No cóż, spadłem z drabiny.

– Ho, ho, pan to musi lubić drabiny – zachichotał Davy. – Chyba jednak

często z nich pan korzysta.

– Nie. Po prostu próbowałem teraz uniknąć czyjegoś towarzystwa i...

– Pan się uczy? – przerwał Carl Reardon.

– Tak, proszę pana.

W tym momencie usłyszeli dzwonek do drzwi i Finn zamarł.

– Nie uda się nam chyba dzisiaj zjeść spokojnie tej kolacji – powiedziała

Lucy, wstając od stołu. Zrobiło się jej słabo na myśl, kogo mogło przynieść tym

razem.

Kiedy otworzyła drzwi, w progu stała Dimples w jaskrawoczerwonej

sukience z pustą cukiernicą w ręce.

– Cześć, kochanie – odezwała się od progu. – Mikę właśnie pichci kolację i

wysłał mnie do ciebie, bo zabrakło mu odrobiny... Finnegan! – pisnęła nagle i

jak burza wpadła do pokoju.

– Cześć, Dimples.

– Wstydź się, paskudo. A mówiłeś, że musisz się uczyć.

– Bo to prawda. Lucy zaprosiła mnie na kolację już po naszej rozmowie.

– Czy pani jest krewną Finna? – zapytał Benny.

– Ja? Skądże, skarbie – zaprzeczyła Dimples, żywo gestykulując. – Ja tylko

u niego mieszkam. Lucy nasypała Dimples cukru i odprowadziła ją szybko do

drzwi.

– Mieszkam teraz z braćmi – wyjaśnił Finn – i to oni pozwolili tej pani

zatrzymać się u nas. Lucy szczerze mu współczuła. Zależało jej na tym, by

rodzina miała o nim dobre wyobrażenie.

– A może dzisiaj ta panienka zanocowałaby u nas? – wypalił Benny.

– Ben! – przywołała go do porządku matka.

– Finn studiuje prawo i prowadzi mały sklepik z konfekcją – powiedziała

Lucy, siadając do stołu. Wszyscy zaczęli znowu rozmawiać i zdawało się, że nic

już nie zakłóci rodzinnego spotkania. Finn natomiast znalazł się pod ostrzałem

ukradkowych spojrzeń.

Benny i Alexa zaofiarowali się posprzątać ze stołu po kolacji, więc Lucy

mogła spokojnie wypić kawę i pogawędzić z najbliższymi. Zauważyła z ulgą, że

traktują Finna życzliwie. Finn okazał zainteresowanie pracą jej ojca, który był

okręgowym szefem marketingu w koncernie naftowym, oraz nadzwyczaj

taktownie rozmawiał z matką.

Przyjęcie miało się ku końcowi. Najpierw pożegnali się bracia, a wkrótce

potem rodzice i siostry. Stojąc na progu, Finn objął lekko Lucy, a kiedy tylko

drzwi zamknęły się za ostatnim gościem, odwrócił ją twarzą do siebie.

– Przepraszam cię – powiedział i, patrząc jej w oczy, bawił się ramiączkiem

sukienki. – Zrobiłem z siebie głupka.

– Nie przepraszaj. – Pogładziła go po ramieniu, poruszona bardziej jego

bliskością niż tym, co mówił. – Bardzo się im spodobałeś i jestem szczęśliwa, że

mieli okazję cię poznać.

– Żartujesz chyba. Zawsze będą mnie teraz mieli za takie podejrzane ziółko,

co to nie wiadomo skąd znalazło się w salaterce sałatki.

Wybuchnęła śmiechem i pogładziła go znowu, wyczuwając pod palcami

ciepło i naprężone mięśnie.

– Dla nich było to niezwykle sympatyczne urozmaicenie. Finn rozpromienił

się i ujął ją pod brodę.

– Nie odróżniłbym za nic Benny’ego od Davy’ego ani Alexy od June.

– Nie ty jeden. Benny jest trochę szczerbaty, a June ma maleńką bliznę na

skroni. Jak twoja ręka?

– Nieźle. – Poruszył palcami. – Coraz lepiej. Prawdę mówiąc, temblak jest

mi już niepotrzebny. – Zdjął rękę z płóciennej chusty i odwiesił ją na kołku.

Oparł ręce na ramionach dziewczyny.

– Po raz pierwszy zaczynam żałować, że wpakowałem się w te studia.

– Dlaczego?

W milczeniu pochylił się nad nią. Serce waliło jej jak młotem. Zamknęła

oczy kołysząc się. Pragnęła go z całych sił. Przytulona, czuła, jak bardzo był

chudy. Jedną ręką pieścił jej pośladki, a drugą zanurzył we włosy. Próbowała

wywinąć mu się z objęć, broniąc się przed własnym pożądaniem,

najsilniejszym, jakie kiedykolwiek odczuwała.

Lucy płonęła od pocałunków. Zarzuciła Finnowi ręce na szyję, wtulając się

w niego i oddychając jego zapachem, który przesycał bawełnianą koszulę. Tak,

wolała go od wszystkich mężczyzn i z każdą spędzoną razem godziną stawało

się to dla niej coraz bardziej oczywiste.

Kilkakrotnie zadzwonił telefon, lecz Lucy nie zareagowała. Finn podniósł

głowę.

– Może lepiej odbierz.

Kiwnęła głową i przeszła do telefonu.

– Cześć – usłyszała wesoły głos Hyatta. – Co u ciebie?

– Dziękuję, wszystko w porządku.

Finn patrzył na nią tak zgłodniałym wzrokiem, że zapragnęła natychmiast

odłożyć słuchawkę i znaleźć się z powrotem w jego ramionach.

– Dostałem bilety na piątkowy koncert – mówił Hyatt. – Może zjemy razem

kolację i pójdziemy posłuchać muzyki. Co ty na to?

Lucy wiedziała, że jeśli odmówi, to w piątkowy wieczór czeka ją

porządkowanie mieszkania, wizyta u rodziny albo spotkanie z przyjaciółką. Finn

podszedł bliżej i zajrzał jej w oczy.

– Przepraszam cię, Hyatt, ale nie mogę. Może kiedy indziej.

– Czy wciąż jeszcze widujesz się ze swoim sąsiadem?

– Prawdę mówiąc, tak.

– No cóż. Spróbuję innym razem. Dobranoc, kotku.

Odłożyła słuchawkę i popatrzyła na Finna, który zaciskał usta i wyglądał na

zagniewanego.

– Coś nie tak? – zapytała, przypuszczając, że podejrzewa ją o chęć

odnowienia znajomości z Hyattem.

– Mam tego po dziurki w nosie! – wybuchnął, przyciągając ją do siebie. –

Na jutro muszę mieć gotową pracę semestralną. Jakim cudem miałem napisać ją

wcześniej, skoro ciągle haruję w sklepie. Zatrudniam już tylko dwie osoby, z

których jedna zapowiada odejście lada dzień.

– No więc siadaj i zabieraj się do pisania. Ja wszystko rozumiem. Możesz się

tutaj uczyć, a ja będę cicho jak myszka. Powiedz mi tylko, bo nie wytrzymam z

ciekawości, czy ta Dimples naprawdę u ciebie mieszka?

– A jakże! Mikę, ten kapuściany głąb z Iowy, mój kochany braciszek,

przygarnął ją sobie w barze. To dziewczyna szefa gangu.

– Gangu? Tutaj? W Oklahomie?

– Tak. I okazało się, że Dimples chce się wyprowadzić od swojego

gangstera, a ten z kolei zapowiedział wszem i wobec, że nie przepuści nikomu,

kto się do niej choćby zbliży. Traktuje ją jak swoją własność, jak samochód albo

dom.

– Okropność!

– Właśnie! Mój wielkoduszny brat doszedł do tego samego wniosku i w ten

oto sposób Dimples zamieszkała u nas. Wymyśli! sobie, że póki co ukryje ją u

mnie. Wyobrażasz sobie coś takiego?

– To straszne!

– I przerażająco głupie. Jak możesz ukryć kobietę, a już szczególnie taką jak

Dimples? O, nie! Daję im wszystkim sześć tygodni, a potem niech się wynoszą

do diabła.

– To znaczy, że pozwolisz Dimples zostać?

– Zrozum, nie chciałbym jej skrzywdzić, a skoro ona pragnie uwolnić się od

tego człowieka... Sześć tygodni to przecież nie wieczność. No a teraz – potarł

ręką kark – zrobię, jak radziłaś, pójdę się uczyć. Napiszę tę pracę na jutro,

choćby mi to miało zająć całą noc.

Skinęła głową i zbierała się już do wyjścia, lecz zatrzymał ją jego głos:

– Do diabła! Wiesz, co złości mnie najbardziej? To, że nawet nie mogę

umówić się z tobą na randkę. W soboty i niedziele mam co prawda więcej luzu

na uczelni, ale za to w sklepie nadrabiam wszystkie całotygodniowe zaległości.

Lucy spojrzała na niego poważnie.

– Ależ, Finn, naprawdę, nie musimy umawiać się na jakieś wystrzałowe

randki. Spędziliśmy dzisiaj razem taki miły wieczór.

– No tak, ale ja chciałbym zabrać cię gdzieś na kolację. Wyglądał na tak

zmartwionego, że Lucy zrobiło się go żal.

– Na wszystko przyjdzie czas. Na razie nie zawracaj sobie tym głowy.

Podeszła i, wspiąwszy się na palce, pocałowała go lekko.

– Nie krzyw się tak – szepnęła. – Mnie jest dobrze. Nikt poza tobą nie

wchodził do mnie przez okno. Podbiłeś tym moją rodzinę.

Tym razem się nie rozpogodził.

– Oj, Lucy – mruknął tylko – jesteś taka dobra...

Otoczył ją ramieniem, przyciągnął do siebie i zaczął gorąco całować.

Oddawała mu pocałunki, myśląc z rozpaczą, że zaraz będą musieli się rozstać i

że naprawdę w życiu Finna nie ma teraz dla niej miejsca. Delikatnie przesunął

ręce po jej plecach aż dotarł do ud. Ogarnęły ją płomienie. Wyrwała mu się.

– Finn, wierz mi, nie chcę odchodzić, ale sam powiedziałeś, że masz do

napisania pracę i napiszesz ją, choćby cię to miało kosztować całą noc.

– Och, Boże. Nie chcę.

– Ale ja chcę. Nie mogę dopuścić do tego, żebyś przeze mnie nie zaliczył

ćwiczeń. Całować się będziemy kiedy indziej. Twoje książki leżą na stole w

kuchni.

– Dobrze, dobrze. Idę już, choć tak strasznie mi się nie chce. Pocałuj mnie

tylko jeszcze na dowidzenia.

Odskoczyła jak najdalej do tyłu.

– Jeden krok, a idę po Dimples i twoich braci. Możesz sobie zawalać

semestr, proszę bardzo, ale nie przeze mnie!

– Poddaję się. Idę fedrować.

Odprowadziła go wzrokiem i poszła do sypialni. Sfrustrowana, wsiadła na

rower i przez pewien czas pedałowała jak szalona. Potem wzięła prysznic,

przebrała się i skuliła na łóżku z książką na poduszce. Po pewnym czasie

ogarnęła ją senność. Kiedy się ocknęła, ze zdziwieniem zauważyła, że pali się

górna lampa, a ona sama leży w szlafroku. Zegar wskazywał wpół do czwartej.

Finna już nie było, a na stole w kuchni leżał arkusik papieru: „Lucy! Dziękuję.

Przepraszam za kłopot. To był wspaniały wieczór. Polubiłem twoją rodzinę. Z

miłością – Finn”.

O dziesiątej rano we środę Lucy spacerowała jak zwykle przed swoim

sklepikiem, machając do kierowców torebką fistaszków. Nagle jakiś samochód

zjechał z pasma ruchu i zatrzymał się przed nią. Serce zabiło jej żywiej, gdy w

wysiadającym mężczyźnie rozpoznała Finna.

– Nogi jak marzenie... Więc to musisz być ty.

– Skąd się tu wziąłeś? – powiedziała uszczęśliwiona, że późno bo późno, ale

w końcu ją zauważył.

– Wyszedłem z uczelni, bo przełożono mi spotkanie z profesorem. Nie

zdążyłbym wpaść do sklepu ani też zrobić nic innego, więc pomyślałem, że

zobaczę, co u ciebie.

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, zatrąbił klakson i jakiś kierowca

pomachał do niej.

– To świetnie. Przepraszam cię na chwilę.

Wróciła bez orzeszków, za to z jednodolarowym banknotem.

– To czyste szaleństwo – pokiwał głową Finn.

– Ale orzeszki idą jak woda – powiedziała spragniona uznania.

– Twierdzę jednak, że powinnaś ubierać się nieco mniej wyzywająco.

– Aleś ty staromodny.

– Trudno, tacy już są mężczyźni z Iowy.

– Pięknie, ale zrozum: reklama jest niezbędna, ludzie mnie zauważają...

Znowu zadźwięczał klakson i Lucy odwróciła się, by pomachać kierowcy.

– Co to za facet? – zapytał Finn.

– Nie mam pojęcia. Ciągle ktoś trąbi i macha do mnie.

– Nie ktoś, tylko różni faceci, wyrażaj się ściśle, dobrze?

Lucy ogarnęły mieszane uczucia. Złościła się trochę, iż Finn chciałby zrobić

z niej dostojną matronę, na którą nie spojrzy żaden mężczyzna, lecz

równocześnie cieszyło ją to, że go naprawdę obchodzi.

– Chciałbyś zobaczyć mój sklep?

– Jasne. A, jak myślisz, po co się tutaj zatrzymałem? Tylko po to, żeby

popatrzeć na najpiękniejsze w całych Stanach nogi? O nie, proszę szanownej

pani. To dla pani główki do interesu tu jestem.

Roześmiała się i wzięła go za rękę. Żeby wejść do sklepu, musiała się

pochylić. Kiedy otworzyła drzwi, zadzwoniły małe mosiężne dzwoneczki.

Rozpięła niewygodną kartonową łupinę i wyśliznęła się z niej, czując na sobie

wzrok Finna. Budziło się w niej pożądanie.

– A oto i mój sklep – powiedziała.

Trudno mu było oderwać oczy od Lucy, lecz – chciał nie chciał – rozejrzał

się wokół. Wzdłuż dwóch ścian sklepu biegły szklane lady, na których stały

koszyki z orzeszkami arachidowymi. Były tam fistaszki w łupinkach, fistaszki

prażone i łuskane. Przy trzeciej ścianie ustawiono dwa kontuary i aluminiowe

krzesła. Jeden kontuar miał normalne rozmiary, a drugi był przystosowany dla

dzieci. Stały na nim nakręcane zabawki. Finn chodził po sklepie, oglądał z

uwagą wszystko, nawet rośliny wiszące w koszyczkach w dwóch ogromnych

frontowych oknach oraz, odsłonięte teraz, bawełniane zasłony w biało-niebieską

kratkę. Dotknął niskiego stoliczka.

– To dla dzieci?

– Tak.

Finn wziął do ręki pluszową małpkę, nakręcił ją i postawił z powrotem na

kontuarze. Małpka zaczęła grać na organkach, które trzymała w łapkach.

– Zamierzałam postawić tu również mojego drewnianego konia, lecz jakoś

nie miałam serca zabrać go z domu – powiedziała Lucy.

– I dobrze, że go zatrzymałaś. Ależ tu ładnie!

Nad ich głowami wolno kręcił się wentylator, a kiedy Finn podszedł do

dużego kontuaru, zobaczył nagle swoje odbicie. Cala wolna przestrzeń ściany od

strony zaplecza sklepu, na której wisiały gablotki i szafki, wyłożona była

lustrami.

– Nieźle to wygląda.

– Miło mi, że ci się podoba. Sama dekorowałam wnętrze – powiedziała

uradowana Lucy.

– Jak do tego wszystkiego doszłaś?

– Zaczęłam na ostatnim roku studiów od sprzedawania orzeszków w czasie

rozgrywek piłkarskich. Szło mi tak dobrze, że pomyślałam o rozkręceniu

własnego interesu. Kupowałam fistaszki w hurtowni i sprzedawałam gdzie się

dało. Zaraz po ukończeniu college’u postarałam się o licencję na prowadzenie

handlu i zaczęłam od sprzedaży ulicznej. W ciągu niespełna roku

zaoszczędziłam tyle, żeby wynająć właśnie to. – Rozejrzała się. – Sklepik maty i

stary, czynsz jest więc niewysoki.

Poczuła na sobie jedno z tych spojrzeń Finna, które zawsze przyprawiały ją o

bicie serca.

– A co będzie potem? Zamierzasz przez cale życie sprzedawać fistaszki? Z

trudem zebrała myśli.

– Oszczędzam, by otworzyć inny sklep w nowszej dzielnicy – odparła

wstrzymując oddech, gdy palce Finna wędrowały wzdłuż dekoltu jej czerwonej

koszulki. – Chciałabym mieć kilka punktów sprzedaży.

– Jesteś jedynym znanym mi rudzielcem ubierającym się na czerwono.

Podoba mi się to.

– Ja też lubię czerwień.

– Chciałem powiedzieć, że to ty mi się podobasz w czerwonym...

Zapatrzyła się na niego, jakby chciała na zawsze wbić sobie w pamięć rysy

jego twarzy, senne oczy, prosty nos. Z kolei on wpatrywał się w jej usta. Miała

wrażenie, że nagle obrzmiały. Czując jego wzrok na swoich piersiach, zadrżała z

emocji. W pewnej chwili zamrugał powiekami i zerknął na zegarek.

– O mój Hoże. Spóźniłem się na zaliczenia. Muszę lecieć. Zobaczymy się

później.

Pocałował ją lekko i wybiegł. Wahadłowe drzwi zakołysały się za nim i

tylko miły dźwięk mosiężnego dzwoneczka jeszcze przez chwilę Świadczył o

jego obecności.

– Do widzenia, Finn – powiedziała w ciszy.

Niedługo potem przed sklepem zatrzymał się jakiś samochód. Wysiadła z

niego Nan i pędem wbiegła do środka.

– Lucy, czy nic się nie stało?

– Nic. A co się miało stać?

– Uff! – Nan odetchnęła z ulgą. – Zauważyłam jakiegoś faceta

wybiegającego z naszego sklepu i przestraszyłam się, że to znowu napad.

– Tym razem był to tylko Finn Mundy, mój sąsiad.

– Ach, Finn Mundy. Nie zdążyłam mu się przyjrzeć z bliska.

– Prawdę mówiąc, ja też – roześmiała się Lucy. – Widzieliśmy się bardzo

krótko, a i tak spóźnił się przez to na zaliczenia.

– Nie rozumiem, po co ty w ogóle zajmujesz się mężczyzną, dla którego

książki są wszystkim. Tracisz czas, moja droga. Masz po prostu wyrzuty

sumienia z powodu tamtego wypadku, i tyle.

Lucy zdążyła już powrócić z obłoków na ziemię, lecz zaprzeczyła ze

śmiechem:

– To nie jest poczucie winy, Nan. To po prostu coś magicznego. Finn jest

pogodny i serdeczny, o ile oczywiście nie denerwuje się o swoje studia. Ma

otwartą na świat głowę, no i widzi rzeczy, jakie są.

– Niewłaściwie te rzeczy interpretujesz. A czy chociaż cię dokądś zaprosił?

– Nie, ale to nie ma żadnego znaczenia, ponieważ wiem dlaczego.

– Głupstwa mówisz. Założę się, że ma jakąś dziewczynę.

– Nie ma. Jest po prostu potwornie zapracowany. Pomyśl sama – haruje w

swoim sklepie i jeszcze się uczy.

– Dziś wieczorem idę z Rod i Neilem do cyrku. Może wybrałabyś się z

nami? Ty i Neil zawsze to lubiliście.

Neil to świetny kompan, ale nie na dzisiejszy wieczór. Muszę przejrzeć parę

książek, Nan podniosła ręce do góry.

– Poddaje się. Przyznaj jednak, że spodziewasz się tego mola książkowego.

Przyjdzie do ciebie i znowu zaśnie ci za stołem. Lucy zachichotała i, nachylając

się do Nan, zniżyła głos.

– Powiem ci w sekrecie, że nie znam nikogo pod słońcem, kto potrafiłby

całować lepiej niż ten mól.

Nan roześmiała się serdecznie. – Chcesz przez to powiedzieć, że zdarza mu

się jednak zamknąć książkę?

– Czasami – Powiedziała Lucy, wkładając na siebie kartonowy strój. – No,

do roboty. Czas na mnie.

Po chwili stała juz na krawężniku, machając torebką orzeszków.

5

Następnego ranka, pierwszego maja Finn zerwał się z łóżka na dźwięk

budzika. Szybko wziął prysznic i ubrał się w granatowe spodnie i biała koszulę.

Swoich braci zastał już w kuchni. Jedli jajecznicę i popijali kawę. Jajecznica

była przypalona, – Przynajmniej to powinniście już umieć upichcić – burknął na

nich.

– Tyle hałasu o nic – powiedział Will. – Myślałem że zdarzę ogolić się,

zanim te głupie jajka się usmażą.

Finn nalał sobie filiżankę kawy i usiadł do stołu – A gdzie jest Dimples?

Mikę wzruszył ramionami.

– Dziecko jesteś czy co? Przecież dla niej to środek nocy. – Będzie dobrze

jak wstanie około południa.

– Aha – mruknął Finn. – Słuchajcie, chciałbym żeby to było jasno

powiedziane. Nie sprowadzajcie mi do domu żadnych panienek. Zgodziłem się

przyjęć tylko was dwóch. O żadnych babach nie było mowy.

– Zgodą – powiedział z uśmiechem Mikę – Potrzebuję też któregoś z was do

pomocy w sklepie.

– Dobra z największą ochotą pomożemy ci dziś wieczorem po pracy –

zaproponował znowu Milce, a Will przytaknął. – A w ogóle to przyjeżdża

mama. Telefonowała tego wieczoru, gdy zasiedziałeś się u Lucy.

Finn miał wrażenie, jakby cegła spadła mu na głowę.

– Mama? I utaj? No a co z Dimples? Kiedy zamierza się wynieść?

– Na razie nie było o tym mowy. – Nie możemy jej tak po prostu wykopać

za drzwi, skoro odważyła się odejść od tamtego faceta.

– Nigdy nie zgodzę się na to, by mam została u Dimples. Czy chcecie

wyprawić matkę na tamten świat.

– Daj spokój. Musimy to wszystko jakoś obmyśleć.

– Radzę wam dobrze, zastanówcie się. Kiedy mama tu będzie?

– Dzisiaj. Przyjeżdża do nas na weekend – powiedział Mikę ze wzrokiem

wbitym w kubek.

– Czy Dimples już o tym wie?

– Zajmiemy się tym. W ogóle już o tym. nie myśl. No i zaraz wysprzątamy

kuchnię.

– Dziękuję. Skoro mama przylatuje dzisiaj, nie popracujemy w sklepie.

– Przyjadę do ciebie zaraz po pracy. Parę rzeczy możemy szybko zrobić i

wrócimy do domu najdalej o szóstej. Do tego czasu Will zajmie się mamą.

Finn przemyślał szybko propozycję Mike’a, bo wiedział, że nawet godzina

jego pomocy byłaby – Niech i tak będzie, ale... Will. Będziesz w domu na

pewno?

– O nic się nie martw. Wyjdę po mamę na lotnisko.

– Błagam was tylko o jedno: zróbcie coś z tą Dimples. Koniecznie!

Punktualnie o piątej Mikę pojawił się w sklepie. Ubrania, które Finn

zamierzał wystawić na sprzedaż, trzeba było zaprezentować na tyle efektownie,

by ściągnęły do sklepu jak najwięcej klientów.

O szóstej przyjechali do domu. Finn był już bardzo zmęczony, a za niecałą

godzinę musiał jechać na zajęcia. Kiedy razem z Mike’em weszli w progi

mieszkania, ich oczom ukazał się widok, który Finnem wstrząsnął. W salonie, w

absolutnej ciszy, siedział Will z Dimples, a w drzwiach kuchni stała mama.

Pokój wypełniały kuszące zapachy mięsa i warzyw.

– Wybacz, mamusiu, że jesteśmy dopiero teraz – powiedział Finn i

rzuciwszy krótkie spojrzenie Willowi, przeszedł przez pokój, by uścisnąć matkę.

Kathleen Mundy, ubrana była w niebieską kretonową sukienkę, na którą

narzuciła fartuch, i z ogromną łychą w ręku witała go z otwartymi ramionami.

Dzięki butom na grubej gumowej podeszwie wydała mu się wyższa niż

zazwyczaj. Kiedy zbliżyli się do siebie, Finn ze zdziwieniem stwierdził, że oczy

matki są pełne łez.

– Finn, moje dziecko. Jestem taka szczęśliwa, że... – Odsunęła się na

moment, zauważywszy gips.

– O Boże, co ci się stało?

– Upadłem, mamo, ale wszystko będzie dobrze. Coś mi tam tylko pękło.

– Mój ty dzieciaku. Och, biedna, biedna ręka.

– Naprawdę nie ma powodu do zmartwienia. Jutro mi to zdejmą i po krzyku.

– Objął matkę serdecznie.

– Cześć, Dimples – rzucił przez ramię.

– Cześć, skarbie – odpowiedziała uśmiechając się niepewnie.

Wszyscy zachowywali się dość dziwnie i Finn zaczął się głowić, co znowu

wykombinowali jego bracia. Matka tymczasem patrzyła na niego, ocierając łzy

wierzchem dłoni.

– Schudłeś, synku.

– Miałem mnóstwo pracy.

– Gotuję dla ciebie kolację. – Siąknęła nosem. – Czy możesz poruszać ręką?

– Jasne. Zobacz sama. – Zdjął rękę z temblaka i poruszał palcami. – Co

dzień widzę poprawę.

– Och, Finneganku!

Zmarszczył brwi, zdezorientowany. O co tu właściwie chodzi?

– Dziękuję za kolację. Przykro mi, ale o wpół do ósmej mam zajęcia na

uczelni.

– Will już mi o tym mówił. Zdążysz jeszcze coś przegryźć.

– To wspaniale. A co w domu? Czy wszystko w porządku?

– Tak – odpowiedziała matka, ale głos jej się łamał i znowu otarła oczy.

Finn spojrzał na Mike’a, który wzruszył ramionami i zrobił głupią minę.

Finn zaniepokoił się na dobre.

– Jak tata?

– Trzyma się dobrze i kazał cię uściskać.

– A Patrick? Co u niego?

– Ma mnóstwo pracy w gospodarstwie, ale radzi sobie nieźle. Mamy nowego

byczka, ładna sztuka. Ojciec chciałby dokupić jeszcze dwie krowy.

– A ty, mamo, jak się czujesz?

– Ja? Znakomicie – odpowiedziała nienaturalnie wysokim tonem, szybko

odwróciła się i wyszła do kuchni.

Finn podejrzewał, że matka płacze. Will rozmawiał szeptem z Dimples, a

Mikę zniknął gdzieś w korytarzu. Zanim Finn zdążył go dopaść, zobaczył, że

drzwi do łazienki właśnie się zamykają, i usłyszał zgrzyt zamka.

– Mikę, muszę z tobą koniecznie porozmawiać. Wychodź szybko.

Odpowiedź brata zagłuszyła puszczona z kranu woda.

Finn wrócił do salonu, spojrzał na kuchnię i odchrząknął. Will i Dimples

podnieśli głowy.

– Will, czy mógłbym prosić cię na dwie minutki?

– Powiedziałem mamie, że...

– Bez gadania. Ale już! Dimples z pewnością wybaczy ci tę chwilową

nieobecność.

– Gdzie jest Mikę? – zapytał Will tonem tak rozpaczliwym, że Finn zaczął

podejrzewać najgorsze. Wprowadził Willa do swojej sypialni i zamknął drzwi.

Oparł się o nie, trzymając rękę na gałce.

– No, dobra. A teraz mów: Dlaczego Dimples się nie wyniosła? Dlaczego

wygląda tak, jakby miała nóż na gardle? Z jakiego powodu mama popłakuje po

kątach?

– Po kolei. Nie wszystko na raz.

Finn schwycił brata za koszulę i przyciągnął do siebie.

– Słyszałeś moje pytania? Odpowiadaj, do cholery!

– Coś się tak do mnie przypiął? Spytaj Mike’a.

– Mikę zamknął się w łazience. Do diabła, Will, nie wypytywałem o nic ani

Dimples, ani mamy, ale zrobię to, jeśli będę musiał. Mów więc lepiej, o co w

tym wszystkim chodzi?

– Nie moglibyśmy wyrzucić Dimples na ulicę. Jej życiu zagraża

niebezpieczeństwo, jeśli on ją znajdzie. Nam zresztą też.

– Bądź łaskaw wyjaśnić, jaki on?

– No ten jej holenderski Guy Fawkes* [Guy Fawkes (1570 – 1606) – główny

uczestnik spisku prochowego zawiązanego przez katolików angielskich którzy

zamierzali wysadzić w powietrze parlament wraz z królem Jakubem I, aby

opanować władzę i przywrócić katolicyzm w Anglii, (przyp. tłum. )]. Każe się

tytułować „Wielkim Guyem”, a nazywa się Jones.

– O, cholera. A dlaczego mama płacze?

– Nie wiem.

– Wiesz i to bardzo dobrze. Gadaj, Will, ale to natychmiast. Will bąknął coś,

czego Finn nie dosłyszał.

– Nie chcesz mówić? W porządku, wołam tu mamę i Dimples...

– Zrozum, Finn. Musimy dalej ukrywać Dimples. Powiedziała nam, że,

cytuję dokładnie, „Wielk Guy zabije każdego, Kto udzieli jej schronienia”.

Trzeba więc było wymyślić coś, co pozwoliłoby mami zaakceptować jej

obecność w domu.

– Mam wrażenie, że mnie w to wplątaliście. Co powiedzieliście matce?

– Zdecydowaliśmy się na niewinne kłamstewko, które ma nam wszystkim

pomóc przetrwać ten week end do odjazdu mamy. – Will mówił coraz szybciej

niczym licytator na giełdzie, gdy cena idzie w górę – Powiedzieliśmy jej, że ty i

Dimples zakochaliście się w sobie, że chcecie wziąć ślub, ponieważ ona jest w

ciąży, ale nie możecie, bo ona jeszcze nie uzyskała rozwodu.

– Co takiego?! – Finn podniósł go za kołnierz.

– O co ci chodzi? To przecież tylko niewinne kłamstewko, które nie

przetrwa weekendu. Nie okłada mnie tym gipsem.

– Ja ci dam niewinne kłamstewko! Czy ty w ogóle rozumiesz, że to dla matki

szok? Ach, w; skończone barany! Sprowadzacie tu jakieś...

– Posłuchaj, to tylko na dwa dni. Mama nigdy nie pogodziłaby się z tym, że

mieszkamy z jakąś dziewczyną gangstera. Kazałaby nam się spakować i wracać

do domu.

– Wy dwaj nigdy nie przestaniecie być dziećmi. Powiem mamie prawdę.

– Kochani, kolacja gotowa... – rozległo się wołanie Dimples.

Finn popędził do kuchni, gdzie zastał matkę stawiającą właśnie na stole

gorące tłuczone kartofle.

– To, co lubisz najbardziej, Finneganku – powiedziała matka. – Siadaj

szybko i jedz, bo zara będziesz musiał jechać.

Z ciężkim sercem i zakłopotany, zajął główne miejsce przy stole, wiedząc,

że nic – nawet Dimples jej niechciana ciąża – nie jest w stanie zdenerwować

matki bardziej niż zlekceważenie podanego prze nią jedzenia. A nie daj Boże,

żeby wystygło!

Kiedy zeszli się już wszyscy, Finn odmówił modlitwę i pokroił pieczeń.

Wciągnął głęboko wspaniały aromat. Ślinka mu ciekła na myśl o smakołykach

matki po miesiącach kawalerskiej kuchni.

– Dimples, a gdzie ty właściwie pracujesz? – odezwała się nagle mama,

podając ciemnobrązowy sos. Wszystkie oczy utkwione były teraz w

dziewczynie, a Finn wstrzymał oddech.

– Obecnie nigdzie – Dimples uśmiechnęła się do pani Mundy.

– A przedtem?

– Lepszego sosu w życiu nie jadłem – wtrącił szybko Mikę.

– Dziękuję. A więc co robiłaś przedtem?

– Jestem z zawodu tancerką.

– Ach tak? Gdzie występowałaś?

– W klubie „Pod niebieskim lisem”.

– Mamo – znowu odezwał się Mikę – musisz dać Dimples przepis na twoje

tłuczone ziemniaki. Przez dłuższą chwilę matka patrzyła na Dimples badawczo.

Mikę zmienił szybko temat i zaczął rozmawiać o gospodarstwie, ale nie uciszyło

to gniewu Finna.

– Wybaczcie mi, moi drodzy – powiedział odstawiając talerz – ale muszę już

jechać na zajęci Przedtem jednak chciałbym z tobą, mamo, porozmawiać chwilę

na osobności.

– Teraz? Przecież jeszcze nie skończyłam jeść.

– Daj mamie zjeść spokojnie – odezwał się Will. – Porozmawiacie sobie po

powrocie.

– Mamo, proszę cię, chodź.

Matka wstała od stołu. Finn zaprowadził ją do swego pokoju i zamknął

drzwi.

– Słuchaj, mamo, ja nie mam zamiaru żenić się z Dimples.

– Co ja słyszę? Nie możesz tak po prostu wyrzucić tej biednej dziewczyny.

To nie jest stary kapeć! Co prawda nie taką synową wymarzyłam sobie, ale...

– Mamo, ona wcale nie jest w ciąży – powiedział szybko, widząc, że oczy

matki robią się mokre.

– Powiedzieli mi, że odkładaliście ślub, że nie chciałeś zmartwić mnie i ojca.

– Uśmiechnęła się, dotykając jego ramienia. – Taki dobry z ciebie chłopak. Z

pewnością panna Mollyrow musi mieć jakieś zalety. Inaczej przecież by ci się

nie spodobała.

Finn spojrzał na zegarek i jęknął.

– Naprawdę, muszę już iść, ale uwierz mi, mamo: Dimples ani nie jest moją

dziewczyną, ani nie spodziewa się dziecka.

Matka uśmiechnęła się znowu.

– Syneczku, jeśli tyją kochasz, to i myją pokochamy.

– Nie, mamo. Ja jej nie kocham. To Mikę ją sprowadził do domu. Ku jego

zdumieniu, matka nie przestawała się uśmiechać.

– Leć już, spóźnisz się na swoje lekcje. Pragnę poznać pannę Mollyrow

nieco bliżej. Finn potrząsnął tylko głową, zebrał swoje książki i wyszedł.

Dwie godziny później, kiedy wolno wszedł po schodach na górę, popatrzył

na drzwi do mieszkania Lucy, a następnie na własne. Odwrócił się gwałtownie i

cicho zapukał do dziewczyny. Otworzyła i na jego widok natychmiast się

uśmiechnęła.

– Cześć! Już po zajęciach?

– Tak. Czy mogę wejść? – zapytał, zerkając przez ramię na zamknięte drzwi

własnego mieszkania.

– Po co pytasz? – odparła, opierając rękę na biodrze.

Miała na sobie czerwoną koszulę, sprane dżinsy i trampki. Wydała mu się

ósmym cudem świata. Budziła pożądanie, które teraz targnęło nim z całej siły.

Rzucił książki i objął ją.

– Na całym świecie nie ma nikogo cudowniejszego niż ty.

Lucy zadrżała w jego objęciach i wspięła się na palce. Włosy spłynęły jej

miękko na kark. Uniosła ku niemu twarz i zamknęła oczy. Ich wargi i języki

rozpoczęły taniec miłości. Całowali się, rozpłomienieni namiętnością i potrzebą

serca.

W końcu podniósł głowę.

– Czy mógłbym przyprowadzić tu moją mamę? Chciałbym, żebyście się

poznały.

– Teraz? Widzisz przecież, jak jestem ubrana. Pozwól mi się chociaż

przebrać.

– Wyglądasz prześlicznie i właśnie teraz muszę cię jej przedstawić. Później

ci wszystko wyjaśnię. Biegiem popędził do domu.

– Zapomniałeś zabrać książki!

– Zaraz wracam!

Lucy zamknęła drzwi i pospieszyła do salonu. Podniosła z podłogi gazetę i

patrząc na swoje wytarte spodnie, wzruszyła tylko ramionami. Przeniosła

książki Finna do kuchni i już miała nastawić zmywarkę, kiedy rozległo się

pukanie.

Otworzyła drzwi. Na progu stał Finn z niewysoką kobietą o brązowych

włosach przyprószonych siwizną i orzechowych oczach, w których malowała się

ciekawość.

– Mamo, chciałbym ci przedstawić Lucy Reardon. Lucy, to jest moja mama.

– Jestem szczęśliwa, że mogę panią poznać – powiedziała Lucy. – Proszę,

wejdźcie. Katleen Mundy popatrzyła najpierw na nią, a potem na Finna i w

końcu weszła.

– Co się stało? – szepnęła Lucy do chłopaka, przepuszczając matkę przodem.

– Mikę powiedział jej, że ja żenię się z Dimples, kiedy tylko ta mała otrzyma

rozwód, i że mamy mieć dziecko.

Lucy stanęła jak wryta.

– Ale ty masz stukniętą rodzinkę! Dlaczego po prostu nie powiesz matce

prawdy? Oszołomiona relacjami Finna, Lucy zaproponowała kawę, ale pani

Mundy podziękowała. Utkwiła w Lucy badawcze spojrzenie i ściągnęła brwi z

dezaprobatą. Wszyscy usiedli. Finn obok matki na żółtej sofie, a Lucy na krześle

naprzeciwko nich.

– Finneganie, czy nie powinniśmy przyprowadzić tu również panny

Hollyrow? – spytała chłodno matka, patrząc na Lucy. – To jego narzeczona,

pani wie.

– Nie, mamo, to nie jest moja narzeczona.

– Ależ synku! – pani Mundy zwróciła się do niego bliska płaczu. – Już sama

nie wiem, co się z tobą dzieje. Byłeś takim dobrym chłopcem. Przyznaję, że to

nie jest dziewczyna, o której bym marzyła dla ciebie, ale skoro już ma być

dziecko, nasz pierwszy wnuk, to... – pochyliła się, by wyjąć chusteczkę z

kieszeni, i wytarła oczy.

Finn popatrzył na Lucy.

– Widzisz, co się dzieje? Mamo, nie płacz. Płaczesz niepotrzebnie. Zostałaś

bezczelnie okłamana. Mikę bał się, że zabierzesz go z powrotem do Iowy, i

dlatego to wszystko namotał. Jedyną kobietą w moim życiu jest Lucy.

Lucy poczuła się, jakby do pokoju wpadł jasny promień słońca. Finn nadal

był zdenerwowany. Za to pani Mundy przestała płakać.

– Czy ty chodzisz z Finneganem? – zapytała, patrząc jej prosto w oczy.

Przez całe życie Lucy ceniła sobie uczciwość i teraz stanęła przed trudną

odpowiedzią.

– Prawdę mówiąc, jeszcze tego ze sobą nie uzgodniliśmy. Finna aż wcisnęło

w sofę i zamknął oczy.

– Lucy, proszę cię...

– Coś takiego! Dwie kobiety! – lamentowała pani Mundy, grożąc synowi

palcem. – Ja ciebie wychowywałam na przyzwoitego chłopca!

– Proszę pani... – Lucy próbowała nadać swemu głosowi ciche, lecz

stanowcze brzmienie. Nie chciała skłócić Finna z matką, ale cala ta bajeczka,

którą wymyślił Mikę, zaczynała już mieć nieprzyjemny wydźwięk. – Finn uczy

się tutaj! Poznaliśmy się, kiedy doznał urazu ręki. Spadł z drabiny, gdy

próbował mi pomóc dostać się do domu przez okno w kuchni. Czy mógłbyś –

spojrzała na Finna – zostawić nas same na pewien czas? Porozmawiałybyśmy

sobie, poznały się lepiej...

– Świetna myśl, Lucy – powiedział Finn z miną człowieka uratowanego z

paszczy wygłodzonych tygrysów, wstał i zaczął wycofywać się do wyjścia. Pani

Mundy wstała również.

– Mamo, proszę, porozmawiaj z Lucy przez chwilę, a ja zaraz wrócę. Pani

Mundy zmarszczyła się i niepewnie spojrzała na Lucy.

– Proszę, niech pani spocznie – poprosiła Lucy. – Mikę i Will zorganizowali

w końcu tygodnia parę przyjęć, a Finn potrzebuje spokoju do nauki, więc

zaproponowałam mu, żeby przychodził tutaj.

– Czy pani pracuje, panno Reardon?

– Proszę mi mówić Lucy – powiedziała z uśmiechem. – Tak, prowadzę

własny sklep. Taki mary sklepik z fistaszkami. Jestem najstarsza z pięciorga

rodzeństwa. Pragnęłam jak najszybciej usamodzielnić się finansowo, ponieważ

rodzice musieli łożyć na wykształcenie moich braci i sióstr. Zaczęłam więc

handlować jeszcze w czasie studiów, na ostatnim roku.

Pani Mundy rozejrzała się dokoła.

– Oryginalnie to urządziłaś. Przyjemnie tu u ciebie.

– Dziękuję. Wszystkie mieszkania w osiedlu są do siebie takie podobne, a ja

chciałam mieć coś naprawdę własnego.

– To ładnie z twojej strony. Szkoda, że nie możesz pozmieniać tego, co na

zewnątrz. Zawsze się gubię, kiedy tu przyjeżdżam.

Lucy uśmiechnęła się i wtrąciła łagodnie:

– Proszę pani, on naprawdę nie jest zaręczony z Dimples, a ona nie

spodziewa się dziecka. Matka umilkła i tak długo przyglądała się jej bez słowa,

że Lucy pomyślała już, iż Kathleen Mundy uznała ją za oszustkę, z którą nie

warto nawet rozmawiać.

– Ale ty i Finnegan nie umawiacie się ze sobą regularnie, prawda?

– Nie – odparła Lucy, uświadamiając sobie, że powiedziała to nieco

przygnębionym głosem. Spróbowała narzucić sobie znowu pogodny ton. – On

ma teraz tyle zajęć, naukę i pracę w swoim sklepie. Po prostu przychodzi do

mnie, żeby się uczyć.

Matka Finnegana znów popatrzyła na nią takim wzrokiem, że aż poczuła się

nieswojo.

– A co ty robisz, kiedy on się uczy?

– Czytam albo się gimnastykuję, albo coś tam robię u siebie w pokoju.

Staram się zapewnić mu ciszę. Finn pracuje zwykle przy stole w kuchni.

Zapadło długie milczenie, aż w końcu pani Mundy przymknęła oczy z

wyraźnym ukontentowaniem.

– To pięknie, Lucy – powiedziała pogodnie. – Ach, te moje chłopaki. Mikę i

Will zawsze lubili ochę kręcić, ale teraz to już przesadzili. Będę musiała

porozmawiać z Mike’em. Wydaje mi się, że nie jogą sobie poradzić z życiem w

mieście, bo do tej pory żyli trochę jak dzikusy. A może i ja nie jestem bez winy.

– Nachyliła się do Lucy, zerkając przez ramię na drzwi wejściowe. – Wiesz,

chcę ci coś powiedzieć w sekrecie.

Lucy przygotowywała się na wszystko. Jeśli chodzi o niespodzianki, rodzinę

Mundych cechowała niepożyta wynalazczość. Matka obejrzała się jeszcze raz za

siebie.

– To ja – szepnęła – nakłoniłam Willa i Mike’a, by zamieszkali u Finnegana.

Chciałam, by zapoznali go z jakimiś dziewczętami.

Lucy z trudem tłumiła śmiech.

– Finnegan nie jest już najmłodszy – ciągnęła pani Mundy – i czas

najwyższy, żeby się ożenił. Moi młodsi synowie wcale nie palili się do

mieszkania z nim, nie sądzę też, żeby jemu to specjalnie odpowiadało. Obiecali

mi jednak, że spróbują znaleźć dla niego jakąś miłą dziewczynę. Znam mojego

syna. Traktuje życic zbyt poważnie.

Dusząc się ze śmiechu, Lucy przypomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z

Mike’em i Willem. Sądzili wtedy, że jest dziewczyną Finna, a kiedy okazało się,

że to nieprawda, zapał związany z jej poznaniem nagle zniknął.

– To wiele wyjaśnia – powiedziała. – Myślę jednak, że Finn poradzi sobie

bez pomocy braci.

– Skoro sprowadzili do domu pannę Mollyrow, to znaczy, że wybrali

niewłaściwy typ kobiety – stwierdziła pani Mundy. Uśmiechnęła się. –

Opowiedz mi teraz o swoim rodzeństwie, dobrze?

Jakąś godzinę później rozmowę przerwało im pukanie i w drzwiach pojawił

się Finn z kolejną książką pod pachą. Parokrotnie przeniósł wzrok z matki na

Lucy i z powrotem, po czym uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Przyszedłem tutaj, żeby zrobić sobie przerwę w nauce. Pani Mundy

podniosła ku niemu rozjaśnioną twarz.

– Finneganku, Lucy wszystko mi już wyjaśniła. Chyba jest już bardzo

późno. – Zerknęła na zegarek. – O tej porze zawsze już śpię. A co do Mike’a, to

już ja sobie z nim porozmawiam.

– Nie musisz wychodzić tylko dlatego, że przyszedłem – powiedział Finn,

odsuwając książkę na sam koniec stołu.

– Naprawdę muszę się już położyć. Taka już ze mnie wieśniaczka. Chodzę

spać z kurami, a wstaję, kiedy kogut pieje.

– Bardzo się cieszę, że mogłyśmy porozmawiać – powiedziała Lucy,

odprowadzając panią Mundy do drzwi. Żegnając się z matką, Finn przygarnął do

siebie dziewczynę.

– Musisz kiedyś przywieźć Lucy do domu i pokazać jej swoje rodzinne

strony.

– Dziękuję – odpowiedziała Lucy.

Polubiła matkę Finna, która, kiedy tylko wyjaśniło się nieporozumienie,

zaczęła traktować ją ciepło r serdecznie.

– Niedługo przyjdę – rzekł Finn, a matka skinęła głową.

– Ucz się, synu, ale w najbliższym czasie powinieneś zabrać Lucy gdzieś na

kolację.

– Wiem.

– Dobranoc.

Kiedy tylko drzwi zamknęły się za nią, Finn przyparł do nich Lucy, nie

pozwalając jej ruszyć się.

– Wiedziałem, że cię wysłucha – powiedział.

– Nie powiem, żebym była wdzięczna Mike’owi. Kochany braciszek!

– Nie wiedział, jak wytłumaczyć mamie obecność Dimples.

– Aleja wytłumaczyłam. Sądzi chyba, że Mikę sprowadził ją tutaj z dobroci

serca.

– Takie odniosłaś wrażenie? To by znaczyło, że mama pragnie teraz dać

Mike’owi prawo podejmowania własnych decyzji. Chce, żeby wydoroślał.

Mama może się wydawać osobą bezpretensjonalną i prostą, ale, wierz mi,

odczuła boleśnie bezczelne kłamstwo Mike’a. Mikę jest na ogół prawdomówny.

Sądzę, że kłamstwo nie przyszło mu łatwo.

– Twoja mama jest przeurocza.

– Ty też.

Lucy dotknęła ręki Finna nad gipsem.

– Zdejmą ci gips w niedzielę, prawda?

– Tak – odpowiedział szybko, całując ją najpierw w skroń, a potem w

policzek aż do ucha i coraz silniej przygarniał ją do siebie zdrową ręką. –

Czekałem cały wieczór...

– A ja już zaczynałam tracić nadzieję – odpowiedziała, zamknąwszy oczy i

wtuliwszy się w niego.

Całowali się długo i namiętnie, aż Lucy wymknęła się lekko z objęcia.

– Finn, mama czeka pewnie na ciebie i chyba powinieneś się uczyć. Prawda?

– Mama nie czeka, ale z tą nauką to racja. Czy mógłbym pouczyć się u

ciebie?

– Tak, oczywiście.

– Dimples i moi bracia są teraz zdrowo przygaszeni, ale nie potrafią

zachowywać się cicho. Telewizor jest włączony i gra muzyka. Wierz mi,

chciałbym być bardziej bystry. Najlepiej mieć fotograficzną pamięć. Uczyłbym

się szybciej.

– Wszyscy by tak chcieli. Nie musisz mieć kompleksów. Mikę mówił mi,

jaką masz przeciętną ocen. A teraz idź już się uczyć. Ja też powinnam

zaksięgować parę rzeczy, bo zbliża się koniec miesiąca. Masz tam dzbanek

kawy, gdyby ci się bardzo chciało spać.

– Tak jest, kapitanie. Śliczny, prześliczny kapitanie. Powiem ci jeszcze, że

mama naprawdę cię polubiła.

– Z wzajemnością – odparła Lucy pogodnie, pragnąc, żeby Finn powiedział

jej jeszcze coś miłego i zobowiązującego, ale on tylko wziął podręczniki i

poszedł do kuchni.

Lucy rozłożyła swoje księgi na łóżku i pracowała jeszcze przez godzinę,

później zrobiła małą gimnastykę, wykąpała się i przebrała w nocną koszulę i

peniuar. Weszła jeszcze na moment do salonu.

– Finn. Jestem już zmęczona. Czy możesz zatrzasnąć drzwi, kiedy będziesz

wychodził?

– Tak, tak... – burknął, jakby drażniło go, że mu przeszkadza. Zamknęła

drzwi od sypialni, zgasiła światło i położyła się do łóżka.

Finn rzucił okiem na pusty salon i ogarnęła go ślepa furia. Najchętniej

walnąłby tymi wszystkimi książkami o podłogę i porwałby Lucy w ramiona.

Zaklął pod nosem, wstał i nalał sobie kolejną filiżankę kawy. Uczył się do

północy. Mikę, Will i Dimples wciąż jeszcze oglądali telewizję. Ale

przynajmniej przyciszyli fonię. Czując ogarniające go zmęczenie, Finn poszedł

prosto do swego pokoju. Odłożył książki na podłogę, zdjął rękę z temblaka i

rozebrał się z koszuli, zrzucając jednocześnie buty. Kiedy wreszcie wyciągnął

się na łóżku, do pokoju wszedł Mikę i zamknął drzwi.

– Finn?

– Słucham?

– Jestem ci winny przeprosiny.

– Mnie jak mnie, ale mamie na pewno. To było bardzo głupie z twojej

strony.

– Wiem, ale nie potrafiłem się przyznać, że to ja ściągnąłem Dimples. Już

przeprosiłem mamę. Mimo zmęczenia Finn ożywi! się zaciekawiony. Podłożył

sobie ramię pod głowę i popatrzył na brata.

– Kazała ci wracać do Iowy?

– O nie, nie – roześmiał się Mike. – Zrobiła mi wykład, ale nie wracam do

domu. Będę musiał wypić to piwo, którego nawarzyłem. Radosna przyszłość,

nie ma co!

Finn parsknął.

– Możesz już w ogóle nic mieć żadnej przyszłości, jeśli ten cały eks-

narzeczony Dimples, ten Wielki Guy, dowie się, gdzie ona przebywa.

– Tak, wiem. Wydaje mi się, że jest jej tu dobrze.

– Ale chcesz chyba, żeby się wyniosła? – zapytał Finn, zauważając ze

zdziwieniem, że Mikę się czerwieni.

– No, wiesz, prawdę mówiąc... Czasami jest zabawna, chociaż ona i ja nie

bardzo możemy się ze sobą zgodzić. Chyba że tańczymy albo się... – zakończył,

przeciągając zgłoski i wzruszył ramionami.

Finna nie stać już było na żaden wysiłek. Nie odpowiedział ani słowem i

zapadł w sen.

6

W niedzielę przed wieczorem, już po zdjęciu gipsu, Lucy i Finn

odprowadzili panią Mundy na lotnisko. Wracała do domu. Kiedy pasażerów

poproszono na pokład, Finn objął matkę i ucałował na pożegnanie. Mama

odwróciła się do Lucy i dotknęła jej ramienia. – Odwiedź nas koniecznie.

Przyjedźcie razem na przykład w czasie jego przerwy semestralnej.

– Z pewnością, mamo – odpowiedział Finn.

Lucy nie chciała, żeby czuł się zobowiązany do pokazania jej rodzinnego

domu, lecz uśmiechnęła się do pani Mundy.

– Bardzo dziękuję. Nigdy nie byłam w stanie Iowa.

– To miłe miejsce. – Odwróciła się do Finnegana. – Jedz więcej, synku.

Jesteś taki chudy.

– Dobrze, mamusiu – odpowiedział pokornie.

– Do widzenia, kochani. A ty, moja droga – pani Mundy uścisnęła rękę Lucy

– opiekuj się moim chłopcem.

Obserwując przez okno, jak pani Mundy wchodzi na pokład samolotu, Lucy

nie potrafiła otrząsnąć się z wrażenia, jakie zrobiły na niej ostatnie słowa matki.

Po chwili poczuła na sobie wzrok Finna i popatrzyła na niego.

– Czym ty się znowu gryziesz? – zapytała, gdy tylko wsiedli do samochodu.

– Niczym nowym. Przerobiłem wszystkie podręczniki i jestem na skraju

bankructwa. Rozmawiałem z moim tatą, domowe finanse również nie

przedstawiają się teraz najlepiej. Ojciec siedzi w długach po uszy. Nie mogłem

mu się przyznać, że ja też. Jeszcze trochę i koniec ze sklepem. Diabeł ogonem

namieszał. – Uśmiechnął się. – Ale są też i dobre wieści. Mam zamiar dać sobie

godzinkę lub dwie wolnego, zanim choćby dotknę książek, a już za trzy

tygodnie kroi mi się siedmiodniowa przerwa semestralna i wtedy będziemy

balować! Co wieczór!

Na myśl o tym, że będzie się z nim widywała tak często i że wreszcie się

trochę zabawią, Lucy o mało nie podskoczyła z radości.

– Masz ochotę na kolację? – zapytał Finn, puszczając do niej oko. – To

nasza pierwsza randka. Dokąd chciałabyś pójść?

– Lubię kuchnię japońską – przyznała się, choć tak naprawdę było jej

wszystko jedno, gdzie spędzą ten wieczór, byle razem.

– Tak? No to dobrze, znam takie jedno miejsce.

– Finn... powiedziałeś, że masz teraz wolne jakieś dwie godziny.

– No tak. A co?

– Moglibyśmy pojechać obejrzeć twój sklep...

– Dobrze – zgodził się, skręcając z Dziesiątej Ulicy w Pennsylwania

Avenue.

Jechali teraz mijając stare zaułki. Na Czternastej Ulicy Finn skręcił za

ceglanym budynkiem straży pożarnej i przejechał obok rzędów starych sklepów.

Obcojęzyczne napisy na odartej z farby i zdewastowanej tablicy z napisem

„Daisy Mili Mail” wskazywały, że zbliżają się do dzielnicy wietnamskiej. Po

drugiej stronie mieściły się również stare sklepiki i wolnostojący, niewielki

budyneczek otoczony wybrukowaną nawierzchnią.

Tutaj właśnie Finn zaparkował.

Budyneczek miał dwa wielkie okna z szybami ze szlifowanego szkła po obu

stronach drzwi frontowych. Nad wejściem widniał drewniany szyld z

namalowanym farbą napisem: „F. Mundy. Odzież męska”. Sklep był mniej

więcej tych samych rozmiarów co „Fistaszek” Lucy.

Finn otworzył drzwi i wyłączył alarm. Weszli do cichego, pustego wnętrza.

Uderzył ich zapach stęchlizny.

– To tu. Nie wygląda to tak wesoło, jak u ciebie.

– Nie jest tak źle – powiedziała Lucy, lecz w głębi duszy musiała przyznać

mu rację.

To wnętrze było rzeczywiście ponure. Brązowa, wytarta wykładzina na

podłodze, szare ściany i stelaże do wieszania ubrań.

– Na zapleczu mieści się kantor. Kiedy przed pięcioma laty zaczynałem,

sklep kwitł. Zaczął podupadać dopiero mniej więcej dwa lata temu. Zmieniła się

gospodarka, zmieniali się sąsiedzi i wielu właścicieli sklepów przeniosło się

gdzie indziej. W tym roku zacząłem szkołę i... plajtuję.

– Mogę się trochę rozejrzeć?

– Jasne – powiedział, obejmując ją ramieniem.

Otworzył drzwi prowadzące do krótkiego, wąskiego przedsionka, który

oświetlała jedynie goła żarówka u sufitu, a następnie znaleźli się w hallu.

Wchodziło się stąd do czterech pomieszczeń.

– Łazienka, pomieszczenie gospodarcze, magazyn i kantor – Finn

oprowadzał Lucy, uchylając kolejne drzwi.

Pokój, w którym mieścił się kantor, tonął w papierach. Na dwóch

połamanych krzesłach z brązowego plastiku leżały podręczniki. Biurko

zawalone było dokumentami. W stojącej w rogu szafce na akta piętrzyły się

rejestry handlowe. Zawieszony na gwoździu kalendarz pokazywał luty.

Finn roześmiał się.

– Potrzeba tu twojej ręki. W porównaniu z tą budą twój „Fistaszek” wygląda

jak salon.

– Czy trzeba naprawdę tyle tych papierzysk, żeby prowadzić sklep? –

zapytała Lucy.

– Nie mogę się z tym wszystkim pozbierać z powodu szkoły. Część to moje

notatki z zajęć. Dawno już miałem tu posprzątać. A wiesz – odwrócił ją twarzą

do siebie – co najbardziej może mi pomóc w tym biurze?

Niezdolna odpowiedzieć, ponieważ patrzył na jej usta tak, że aż zaparło jej

dech, potrząsnęła tylko głową.

– Świadomość, że cię tu całowałem.

Już pierwsze muśnięcie zelektryzowało Lucy. Od dawna tęskniła za jego

pocałunkami i za nim samym. Przywarła do niego, rozkoszując się – teraz kiedy

zdjęty już został niewygodny gips – silnym uściskiem obu rąk Finna.

Po kilku minutach puścił ją.

– Wyjdźmy stąd. Pójdź pierwsza, a ja pogaszę światła.

Lucy zatrzymała się przy jednym z garniturów. Był w dobrym gatunku.

Wyobrażała sobie, jakby Finn w nim wyglądał, gdy tymczasem on sam, z

księgami handlowymi pod pachą i papierami w ręce, wyłonił się z ciemnego

hallu.

– Dziś wieczorem albo jutro powinienem przejrzeć te wszystkie rejestry.

Poza tym muszę posiedzieć nad rozdziałem z prawa własności. Mniejsza z tym.

Powiedz lepiej, jak ci się podobają moje ubrania?

– Niezłe, ale w tej okolicy nie znajdziesz na nie zbyt wielu chętnych.

– Nie mówisz mi nic nowego. Ale nie stać mnie teraz na zmianę lokalizacji.

Kiedy startowałem, miałem dość blade pojęcie o interesach. Gdyby było inaczej,

nigdy nie zdecydowałbym się na to miejsce.

– A dlaczego w ogóle znalazłeś się w Oklahomie?

– Dostałem sportowe stypendium. Dylem tenisistą.

– Naprawdę? Ja też kiedyś sporo grałam w tenisa.

– Mam nadzieję, że dasz się namówić na debla. Mojemu nadgarstkowi

przyda się trochę gimnastyki.

– Zapomniałam już, jak się trzyma rakietę.

– Myślałby kto, biedna, zgrzybiała staruszka.

– Śmiej się, śmiej. Mam startować z asem uniwersyteckiej reprezentacji?

– Było, minęło, a w dodatku ta ostatnia kontuzja...

– Przepraszam, przerwałam ci. Mów, proszę. Przyjechałeś na uniwersytet i

co dalej?

– Zrobiłem dyplom, a następnie przeniosłem się do Tulsy, gdzie w dużym

domu towarowym przeszedłem szkolenie dla kadry menedżerskiej. Sądziłem

wówczas, że moim powołaniem jest kariera handlowca. Marzył mi się własny

sklep.

– A ja marzyłam o pracy w dyplomacji, a nie o orzeszkach! – uśmiechnęła

się Lucy, gładząc go z czułością po włosach.

– Oszczędzałem jak wariat, wystarałem się o kredyt, spłaciłem pożyczkę i

otworzyłem sklep. Przez pewien czas powodziło mi się zupełnie nieźle. Trzy

lata temu, na krótko przed tym, zanim wszystko zaczęło podupadać, kupiłem

sobie mieszkanie i samochód. Może to zabrzmi głupio, ale, wiesz – powiedział,

rozglądając się wokół – czuję się do tego przywiązany.

– Masz na myśli sklep, prawda?

Finn uśmiechnął się i mocniej przygarnął Lucy do siebie.

– Ty zawsze potrafisz zmusić mnie do uśmiechu.

– A wiesz – zagadnęła, kiedy wyszli ze sklepu – mam pluszowego misia,

który przynosił mi szczęście.

– Nie ma takich misiów, Lucy.

– Przypomnij, to ci pokażę mojego Pana PhiPhi. Stoi u mnie w szafie na

półce.

Finn roześmiał się i otworzył przed nią drzwiczki samochodu. Pojechali do

małej japońskiej restauracji w północnozachodniej dzielnicy miasta. Usiedli w

rogu pod lampionami i obserwowali, jak kucharz przyrządza zamówione przez

nich danie. Intensywny zapach smażonego mięsa, cebuli i przypraw zaostrzył

apetyt Lucy. Ledwie zdążyła upić łyk sake z małej czareczki, a już przyniesiono

im apetycznie podsmażone mięso i puszysty ryż podany w oddzielnych

naczyniach. Jeszcze nigdy Lucy nie widziała Finna tak odprężonego. Gdyby nie

te wszystkie kłopoty, pomyślała z bólem serca, jakże inne mogłoby być jego

życie.

Kiedy wieczorem wrócili do domu, Lucy zaproponowała, że przejrzy za

niego księgi buchalteryjne.

– Zostaw to mnie i rezerwuj czas wyłącznie na naukę. Wiesz, miałam zamiar

w ten piątek przywieźć do domu własne papiery, lecz znowu nas obrabowano i

w całym tym zamieszaniu...

– Jak to... obrabowano? Nic mi o tym nie mówiłaś.

– Miałeś wtedy na głowie mamę i sprawę Dimples, nie pamiętasz? Spotyka

mnie to już po raz drugi zastanawiam się, czy nie maczał w tym palców ktoś z

college’u, bo w pobliżu są akademiki. Myślę, że te napady to sprawka tego

samego faceta. Oba miary miejsce w piątek około czwartej po południu.

– Czy w razie czego ktoś może ci pomóc?

– Mam urządzenie alarmowe, ale mój najbliższy sąsiad, pan Preston,

właściciel sklepu z obuwiem est trochę przygłuchy i mato co do niego dociera.

No ale lepszy rydz niż nic.

– Ładna historia.

– Nie masz większych zmartwień? Nic mi się przecież nie stało.

– Czy ten gość miał przy sobie broń?

– A jak sobie wyobrażasz? W przeciwnym razie nie oddałabym mu

pieniędzy. Pukawka, którą mnie zaszachował, wyglądała co prawda niezbyt

groźnie, ale w końcu mało się na tym znam... No więc, jak? Pozwolisz mi rzucić

okiem na twoje dokumenty?

Patrzył na nią przez dłuższą chwilę i nagle uświadomiła sobie, że Finn

należy do ludzi, którzy nie podejmują pochopnych decyzji.

– Naprawdę chciałabyś się tym zająć?

– Nie proponowałabym, gdybym nie chciała. I żadnych pocałunków, dopóki

nie skończymy. Zawołam cię, jeśli będziesz mi potrzebny – powiedziała z

uśmiechem, wychodząc do swego pokoju, gdzie rozłożyła się na łóżku z

papierami.

Szybko zrozumiała, że sprawy mają się tak, jak to przedstawił Finn, czyli

źle. Po pewnym czasie odłożyła pióro i z głową odrzuconą na poduszki

rozmyślała o sklepie Finna. Kwadrans później poszperała w swojej szafce.

– Finn? – zawołała wchodząc do kuchni.

– Słucham?

Miał przekrwione oczy i zmierzwione od ciągłego przeczesywania palcami

włosy, a przed sobą filiżankę z niedopitą kawą.

– Bardzo źle, prawda?

Lucy postawiła na stole brązowego pluszowego niedźwiadka, któremu

brakowało jednego ucha, a z łapki sypały się trociny.

– To moja maskotka na szczęście.

Finn znowu rozgarnął włosy, wziął zabawkę do ręki i obracał ją w palcach,

wpatrując się w nią takim wzrokiem, jakby po raz pierwszy w życiu zobaczył

pluszowego misia.

– To twój Pan PhiPhi?

– Jedyny i niepowtarzalny. Przynosi szczęście. Jest twój, jeśli tylko chcesz.

– Naprawdę oddałabyś go, ot tak po prostu, w moje ręce? – Finn nie potrafił

ukryć zdumienia.

– Będzie mu u ciebie dobrze – odparła, czując falę ciepła na policzkach.

Finn zerknął na nią z wdzięcznością, kładąc misia obok siebie na ławie.

Lucy przysiadła naprzeciwko. Ciekawe, pomyślała, czy Finn w ogóle zdaje

sobie sprawę, jak prowokująco teraz wygląda. Siedział bez butów, w rozpiętej

koszuli. Być może zresztą ta niedbała poza dodawała mu uroku.

Pragnęła zerwać z ramion tę otwartą na piersi koszulę i pogładzić go po

włosach, ale tylko powiedziała:

– Zrobimy sobie maleńką przerwę?

– Z dziką rozkoszą.

Uśmiechnął się i pochylił nad stołem, zbliżając do niej twarz na odległość

zaledwie paru centymetrów.

– Caty czas myślałam...

– Wiem. Aż tutaj było słychać, jak ci mózg puchnie z wysiłku. Pokazała mu

język z udawaną złością. Spojrzał na nią zaskoczony.

– Zrób to jeszcze raz, proszę.

Zdumiona, wystawiła język. Nagle Finn skoczył ku niej i dotknął jej języka

swoim. Zaczęli się całować i Lucy poczuła, że ogarniają ją płomienie. Kiedy

wywinęła mu się z uścisku, jęknął.

– Mógłbym z miejsca rzucić studia w diabły, ale co z tego. I tak zostanie to

przeklęte ślęczenie nad cyframi w sklepie, a tego rzucić nie mogę, jeśli w ogóle

mam się utrzymać na powierzchni. Cokolwiek jednak się stanie, chcę i muszę

się z tobą stale spotykać.

– Właśnie o tym chciałabym z tobą porozmawiać. Mam pewien pomysł.

– Za każdą pomoc z góry dziękuję.

– Posłuchaj, w interesach radzę sobie o niebo lepiej niż ty.

– I co z tego?

– Nie pracuję w soboty i w niedziele. Na najbliższą sobotę umówiłam się już

z rodzicami, ale w następną chciałabym pojechać do twojego sklepu.

Zobaczymy, czy potrafię coś dla ciebie zrobić. Po prostu pozwól mi tylko

porządzić się tam przez jeden dzień. Co ty na to?

– Daję ci wolną rękę, kochanie. Możesz tam pojechać, kiedy chcesz: w

sobotę, w poniedziałek, jak ci będzie pasowało. Ale za to w sobotni wieczór

niech szlag trafi egzaminy, zakończenie semestru, Dimples, jej holenderskiego

Wielkiego Guya i co tam jeszcze chcesz, zabieram cię na kolację. Zgoda?

Zaklepane?

– Zaklepane. Wracaj do swojej pracy, a ja muszę jeszcze przemyśleć kilka

rożnych spraw. Zamierzała wstać od stołu, lecz Finn chwycił ją przez blat za

przegub dłoni.

– Chodź tu do mnie – poprosił z uśmiechem. Potrząsnęła głową.

– Nic z tego. Prawko. Już zapomniałeś?

Puścił ją, naburmuszony, i wzruszył ramionami, gdy zabierała ze stołu

filiżankę z kawą. Po drodze do swego pokoju Lucy odwróciła się.

– Finn, ty dzierżawisz ten mały domek, w którym mieści się sklep, prawda?

– Nie mam forsy na nic większego.

– Czy właściciel miałby coś przeciw, gdybyś przemalował ten twój domek?

– Daj spokój, Lucy. – Finn ściągnął brwi. – Nie wymyślaj nic kosztownego.

Malowanie niewiele tu pomoże. Przyjrzyj się okolicy.

– Przeszkadzałoby mu to, czy nie?

– Na Boga, nie. Powiedział mi, że mogę robić, co chcę, ale nie dołoży z

własnej kieszeni grosza, jeśli tylko nie będzie musiał. Uzgodniliśmy to ze sobą

już na samym początku.

– Świetnie – powiedziała Lucy i z uśmiechem wróciła do sypialni, żeby

zrobić spis tego wszystkiego, czego, jej zdaniem, wymagał sklep, jeśli miał się

podnieść z ruiny.

Przed pójściem spać weszła jeszcze na moment do salonu, aby popatrzeć na

Finna. Stał przy zlewie w kuchni i nalewał kawę, drugą zaś ręką w

charakterystyczny dla niego sposób wichrzył sobie w zamyśleniu włosy.

Usłyszała, jak coś do siebie pomrukuje, po czym znowu usiadł i zniknął jej z

oczu. Poszła do łóżka, ale nie mogła zasnąć. Kręciła się i przewracała z boku na

bok, rozważając plany związane ze sklepem Finna.

Rano znalazła na poduszce karteczkę: „Serdeczne dzięki za przerobienie

słupków. Należy mi się złoty medal za to, że jestem dobrym kumplem i nie

zakłóciłem snu pięknej damy. Padam. Dobranoc. Grają capstrzyk. Czekam na

sobotni wieczór. Dziękuję za Pana PhiPhi. Z miłością. Finn”.

Pogładziła kartkę. Czy Finn kończył swe liściki ot tak, machinalnie, utartym

frazesem bez znaczenia, czy też kryło się za tym coś więcej?

7

W piątkowe popołudnie Lucy pożegnała się z odjeżdżającą właśnie na cały

dzień Nan i zamierzała już wnieść do środka swój przenośny stolik, kiedy

zauważyła, że od frontu zatrzymuje się znajomy samochód.

Z plikiem książek pod pachą Finn wszedł do sklepu. Koło niego, przy nodze,

warczał brązowy pies o załamanych uszach.

– Cześć! Gdzie jest Nan?

– Właśnie wyszła. Co to, masz nowego psa?

– Skądże znowu – odparł, biorąc ją w ramiona i całując.

– Finn, ktoś tu może wejść – powiedziała, po dobrych paru minutach

wymykając mu się z objęć. – A poza tym, co y tu robisz o tej porze i w dodatku

z jakimś psem?

– Przyjechałem, żeby bronić cię przed rabusiami. A to jest pies podwórzowy.

Lucy kręciła się niespokojnie, spoglądając w poczciwe, brązowe psie oczy.

Pies usiadł u jej stóp i merdał krótkim, sterczącym pionowo ogonem.

– Nie mogę tu trzymać takiego dużego psa.

– Będzie ci towarzyszył w sklepie tylko za dnia, a na noc przywieziesz go do

mnie.

– Nie wiedziałam, że w naszym osiedlu wolno trzymać zwierzęta.

– Wolno. Sprawdziłem to w umowie.

– No i co, moje maleństwo – Lucy przyklękła, żeby pogłaskać psa i podrapać

go za uchem. – Popatrz, jaki śliczny.

– Zły jak diabeł, mówię ci.

– To dlaczego jeszcze cię nie ugryzł?

– Do nie ma w zwyczaju gryźć rodziny. To mój własny pies. Tata przysłał

mi go samolotem z Iowy. Na moją prośbę!

– Coś takiego!

Finn zadał sobie dla niej tyle trudu. Nie potrafiła ukryć szczęścia.

– Gryzie wszystko, co się rusza, z wyjątkiem rodziny swego pana. Na noc

będę go zabierał do siebie. Świetnie się tam zmieści razem z Dimples, Mike’em

i Willem.

– Jakoś nie chce mi się wierzyć, by ten grzeczny pies komukolwiek mógł

dać do wiwatu.

– Ale to prawda.

– Jak się wabi?

– Jaskier. To mama nadała mu imię. •

– Jaskier – powtórzyła Lucy i pies z zadowoleniem pokręcił ogonem. – Jaka

to rasa?

– Airedaleterier. Jeśli pozwolisz, usiądę przy oknie i pouczę się trochę. Będę

miał stąd dobry widok na ulicę. Następnym razem... – zerknął wymownie na

krzesło z kutego żelaza – przywiozę chyba sobie poduszeczkę.

– Jak to – następnym razem?

– Powiedziałaś, że okradziono cię dwukrotnie w piątkowe popołudnie. Będę

więc przyjeżdżał w każdy piątek na parę godzin.

– Ale...

– Żadne ale. Tutaj też mogę się uczyć. Fala ciepła ponownie ogarnęła Lucy.

– Dziękuję.

– Nie ma za co.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu, przystawił sobie krzesło do frontowego okna

i zaczął czytać, a pies zwinął się w kłębek i położył przy jej nodze.

Rankiem w poniedziałek Lucy uzupełniała właśnie zapas orzeszków w

metalowych pojemnikach, kiedy przyjechała Nan.

– Cześć, to ja – zawołała Nan, wyłaniając się z korytarza. Jej jasne włosy

falowały na ramionach przy każdym kroku. Nagle stanęła jak wryta, zaskoczona

widokiem psa. – A to co znowu?

– To Jaskier, nasz obrońca. Finn posłał po niego aż do Iowy, specjalnie dla

mnie.

Pies zamerdał ogonem.

– I to ma być pies obronny? – zakpiła Nan. – Jaskier? Kiedy otwierałam

tylne wejście, nie słyszałam, żeby choć zaszczekał. – Ostrożnie zbliżyła się, by

pogłaskać zwierzę. Pies radośnie zatańczył na zadzie. – Mo, ho, a to mi dopiero

bestia!

Obie się roześmiały.

– Wiesz, Finn obiecał przyjeżdżać tu w każdy piątek na godzinę lub dwie

przed zamknięciem.

– To ładnie z jego strony.

– Wypada więc tylko nic tracić nadziei, że złodziej nie zmieni

dotychczasowego rozkładu zajęć. Znowu się roześmiały i Lucy poszła umyć

ręce przed rozdzielaniem do pojemników kolejnej porcji fistaszków. Po paru

minutach pracowała już w najlepsze.

– Miałam zamiar cię zapytać – wycedziła Nan dziwnie oschłym tonem – jak

ci się udała sobotnia randka, ale chyba już nie muszę...

Lucy podniosła na nią zdziwiony wzrok.

– Dlaczego?

– Popatrz sama, co ty wyprawiasz.

Lucy o mało nie zawyła ze zgrozy. Wsypała łuskane prażone fistaszki do

pojemnika z orzeszkami w łupinach.

Nan skrzyżowała ręce na piersiach.

– Musiało być świetnie, co?

– Świetnie? Po prostu genialnie!

– I co? Pan Mundy nic ci nie zaproponował? Nie składał żadnych deklaracji?

A kiedy następna kolacja we dwoje?

Lucy wzruszyła ramionami i zabrała się do przebierania orzeszków.

– Zbliża się koniec semestru, więc ma jeszcze więcej pracy niż zwykle.

Jeden z dwóch jego pracowników choruje, więc sam musi godzinami uwijać się

w sklepie. Wyjedziemy w przerwie międzysemestralnej.

– Na całe lato? – Oczy Nan zrobiły się okrągłe.

– Skądże znowu! On chodzi do letniej szkoły. Mówię o tygodniowej

przerwie między semestrem wiosennym a letnim.

– Nie powiem, żeby cię zbytnio rozpieszczał. – Nan była kompletnie

rozczarowana. – Wiesz, wydaje mi się, że nie można chyba traktować poważnie

faceta, który poświęca więcej czasu książkom niż swojej dziewczynie.

– Nan, ja rozumiem, dlaczego tak jest. To się przecież kiedyś zmieni.

– Daj spokój. Dobrze wiesz, że mam rację. Mogłabyś spotykać się z

niejednym naprawdę klawym chłopcem, a związałaś się z jakimś molem

książkowym.

Dendelen, dendelen, rozległ się dźwięk mosiężnego dzwonka i na widok

Finna serce Lucy podskoczyło z radości. W dodatku miał na sobie ten sam

elegancki granatowy garnitur co w sobotni wieczór i wygląda! znakomicie. Ależ

był przystojny!

Pies wybiegi mu na spotkanie.

– Cześć, Lucy – powitał ją Finn, przeciągając słowa, i uśmiechnął się do

niej.

– Cześć! – powiedziała bez tchu. Uświadomiła sobie, że powinna go

przedstawić Nan. – Poznajcie się, proszę. Finn Mundy. Nan Taylor.

Jakby kosztowało go to wicie wysiłku, Finn z ociąganiem odwrócił oczy od

Lucy i przywitał się z Nan.

– Dzień dobry. Milo mi panią poznać. Lucy dużo mi o pani opowiadała.

– Wzajemnie. Zaraz was zostawię samych, tylko wezmę stąd skrzynkę

fistaszków. A tak przy okazji... Mam wrażenie, że to pan jest prawdziwym

winowajcą. Proszę tylko popatrzeć. – Ruchem głowy pokazała na zmieszane ze

sobą łuskane i niełuskane orzeszki.

Widząc, jak wzrok Finna ślizga się między nią a orzeszkami, Lucy

wybuchnęła śmiechem.

– Dokąd poszła Nan? – zapytał łagodnie, kładąc dłoń na kontuarze i

rozglądając się po sklepie.

– Pewnie jest na zapleczu. Mam tam maleńki kantor i pomieszczenie

magazynowe.

– Zatem mogę całować cię bez przeszkód. Lucy przechyliła się ku niemu

przez ladę.

– Już myślałam, że zapomniałeś.

Zaledwie musnął ustami jej wargi, ale kiedy tylko się wyprostował,

zapragnął prawdziwego pocałunku. I pewnie długo by się tak całowali, gdyby

nie przerwało im skrzypnięcie drzwi.

– Och, przepraszam – żachnęła się Nan.

– Na mnie już czas.

Finn zabierał się do wyjścia, lecz Lucy pragnęła zatrzymać go jak najdłużej.

– Do twarzy ci w granatowym, wiesz?

– Mam spotkanie w banku w sprawie pożyczki – odparł bez uśmiechu,

jednak znów zajaśniały mu oczy, gdy tylko zerknął na pojemnik ze zmieszanymi

orzeszkami. Mrugnął do Lucy. – Miło było cię poznać, Nan. Może następnym

razem uda się nam porozmawiać dłużej.

– Będzie mi bardzo miło. Do zobaczenia. Po chwili wsiadł do samochodu i

odjechał.

Lucy spojrzała na Nan z niemym pytaniem w oczach.

– Umówiliście się na następne spotkanie? – indagowała Nan. – Mam na

myśli kolejną, prawdziwą randkę.

– Finn mówi, że pójdziemy gdzieś we dwoje, jak tylko skończą się

egzaminy. To już niedługo. Za dwa tygodnie.

– Ty masz cierpliwość, dziewczyno. Nie dla mnie taka zabawa.

W sobotę rano, kiedy Finn poszedł na zajęcia, Lucy założyła dżinsy,

pozbierała namalowane przez siebie afisze reklamowe i załadowała drabinę do

bagażnika.

Kiedy weszła do sklepu Finna, nie było tam ani jednego klienta, kręcił się

tylko jakiś młody rozczochraniec ze słuchawkami na uszach. Krygując się przed

dwuskrzydłowym lustrem”, tańczył w rytm muzyki dobiegającej z walkmana.

– Dzień dobry! – zawołała. Nie uzyskawszy odpowiedzi, podeszła bliżej. I

tym razem nie zareagował na jej donośne „dzień dobry”, wobec czego

przesunęła się tak, by musiał zauważyć jej odbicie w lustrze.

– Witam! – wrzasnęła z całych sił.

Dopiero wówczas dostrzegł ją i wyłączył radio. Zdjął słuchawki i powiesił je

na szyi, mierząc wzrokiem odbitą w lustrze postać Lucy, aż wreszcie raczył się

odwrócić.

– Czym mogę służyć? – wycedził nieprzyjemnym tonem.

Lucy najchętniej natychmiast wyszłaby ze sklepu. Wysunęła jednak

wojowniczo podbródek i, starając się nadać swemu głosowi lodowate brzmienie,

postanowiła nie bawić się w ceregiele.

– Nazywam się Lucy Reardon. Jestem umówiona z panem Mundym. – Z

twarzy mężczyzny dało się wyczytać tak wielkie rozczarowanie, że Lucy z

trudem powstrzymała uśmiech. – Przyjechałam, żeby trochę rozejrzeć się po

sklepie i co nieco zmienić. Zwłaszcza dekoracje.

– Tej norze już mało co może zaszkodzić. – Młody człowiek wykrzywił się i

omiótł wnętrze sklepu pogardliwym spojrzeniem. – Harold Marshall, pseudo

Kutwa, jak mówią na mnie moi obłudni przyjaciele.

Wyciągnął do niej rękę na powitanie i Lucy, nie bez wahania, podała mu

swoją. Zacisnął palce, przytrzymując jej dłoń.

– Chodzisz z Mundym na serio? A gdzie pierścionek?

– Nadzwyczaj serio – odparła Lucy, próbując oswobodzić rękę.

– Ach dziewczyno, dziewczyno – mizdrzył się Marshall – dzięki tobie życie

znowu ma smak. Nieczęsto mamy tutaj damską klientelę.

– Znajdzie mnie pan za zewnątrz, panie Marshall. Idę malować.

– Po co ten cały pośpiech, dziecinko? Pokazałbym ci tutaj to i owo...

Wziął ją za rękę i zamierzał pociągnąć za sobą, lecz Lucy wyrwała mu się i

odskoczyła do tyłu.

– Bardzo pana przepraszam, mam mnóstwo pracy. Chciałabym skończyć,

zanim przyjedzie pan Mundy. A to już niedługo – powiedziała z naciskiem,

czując w sobie narastającą wściekłość.

Harold Marshall w dalszym ciągu wpatrywał się w nią bezczelnie i bez

żenady. Włączył walkmana.

– No, no, nie bądź znowu taką mrówką. Lubisz tańczyć?

– Nie, nie lubię.

– Moglibyśmy wywiesić tabliczkę z napisem: ZAMKNIĘTE, przekręcić

klucz i trochę sobie potańczyć, no nie?

Uśmiechnęła się, próbując powstrzymać wybuch gniewu.

– Niestety, panie Marshall, to odpada.

Odwróciła się do wyjścia, lecz Marshall zabiegł drogę, chwytając ją za rękę.

– No, nie bądź taka, laleczko. Chodź, zatańczymy. Pokażę ci parę numerów.

Tego już było za wiele. Lucy straciła cierpliwość i nie zamierzała udawać, że

jest inaczej.

– Zabieraj pan te łapy – powiedziała cicho, lecz dobitnie. – Radziłabym

uważać. To w końcu ja złamałam Muiu!y’emu rękę.

Marshall zamrugał powiekami i puścił ją, a oczy ze zdumienia zrobiły mu się

całkiem okrągłe.

– O Boże, czyżbyś to ty miała ten czarny pas? Mundy mówił mi, że

przyjaźni się z kimś, kto jest karateką i ma czarny pas.

Lucy uśmiechnęła się słodziutko.

– To właśnie ja.

– Coś takiego! – Marshall był autentycznie wystraszony. – Jeśli tak, to

możesz sobie już fruwać. Wesołego malowania.

Zrobił Lucy przejście i zajął się porządkowaniem sportowych marynarek na

stelażu. Oddzielony rzędem wieszaków, rzucał jej tylko raz po raz szybkie

spojrzenia.

– Ależ ty w ogóle nie masz mięśni! Lucy zatrzymała się w otwartych

drzwiach.

– Nie muszę. Wszystko polega na odpowiedniej koordynacji ruchów. Proszę

zapytać pana Munoyego, jak było z jego ręką.

Harold wycofał się jeszcze głębiej między ubrania, a Lucy wyszła

rozładować bagażnik. Dziesięć minut później malowała już z pasją fronton

sklepu. Pracowała zawzięcie, pewna, że Finn zjawi się najpóźniej w południe.

Bardzo chciała zrobić coś takiego, co Finn zauważy od razu po przyjeździe.

O wpół do dwunastej zeszła z drabiny, żeby umyć pędzle, zamknąć puszki z

farbą i umyć ręce. Przywiązała sznurki do końca papierowych taśm, a następnie

umocowała je nad oknami. Podobało jej się to, co zrobiła. – Dalej nic pójdzie

tak prosto – mruknęła do siebie widząc, że samochody wciąż mijają sklep bez

zatrzymania.

Początkowo ze względu na tego głupka, Harolda Marshalla, zamierzała

zaniechać dalszych prac, ale teraz, rozprostowując plecy, postanowiła nic

rezygnować.

Zajrzała przez okno. W sklepie był jakiś klient. Oglądał ubrania, podczas

gdy Harold Marshall stał z tyłu oparty o ścianę. Lucy zrobiła głęboki wdech i

weszła do środka.

– Panie Marshall, na momencik, chciałabym prosić pana o pomoc. Trzeba

wystawić przed sklep stelaż z ubraniami.

– Co takiego? Przed sklep?

– Otóż to. Jest piękna pogoda i nic im się nie stanie. Będę je miała na oku.

Harold rzuci! klientowi krótkie „zaraz wracam” i szepnął do Lucy:

– A ja sądziłem, że sama dasz radę wytaszczyć te wieszaki.

– Przez drzwi? Widzisz przecież, jakie to nieporęczne.

Przyznał jej rację i wspólnymi silami ustawili stelaż na zewnątrz.

Zerknąwszy na pomalowany fronton budynku, Harold aż gwizdną! z uznania.

– No, no. Ładny kawa! roboty. Lucy nie ukrywała swego zadowolenia.

– Teraz sklep przynajmniej widać.

– To słabo powiedziane. Aż kluje w oczy.

– Właśnie o to chodzi – przytaknęła wesoło Lucy. – Może w ten sposób

ściągniemy klientów. Rozwinęła jeszcze jedną taśmę i przewiązała nią cały

wieszak.

Z samochodu, który zaparkował na maleńkim podjeździe przy budynku,

wysiadł jakiś człowiek i wszedł do sklepu. Marshall bez słowa popatrzył na

Lucy i udał się w ślad za nim. Odczekała chwilę, aż Harold zajął się

dobieraniem odpowiadającego klientowi rozmiaru, a następnie błyskawicznie

pobiegła do swego samochodu, wyjęła z niego jakieś swoje ubrania i wróciła do

środka. Jednym ruchem porwała z wieszaka granatową marynarkę.

– Idę na zaplecze – rzuciła Haroldowi, przechodząc obok.

Zamknęła drzwi i zastawiła je krzesłem na wypadek, gdyby Haroldowi

przyszło do głowy ją niepokoić. Najszybciej jak potrafiła, zmieniła ubranie i

opuściła kantor. Harold, zajęty obsługiwaniem dwóch klientów, nic mógł

zawracać jej głowy. Lucy odetchnęła z ulgą. Uśmiechnęła się i przeszła obok,

odprowadzana męskimi spojrzeniami.

– Ona ma czarny pas – dobiegi ją jeszcze szept Harolda i pełne

niedowierzania głosy klientów. Lucy starannie obejrzała się w lustrze. Na

głowie z fasonem trzymał się męski kapelusz z wąskim rondem. Miała na sobie

białą koszulę z jaskrawoczerwonym krawatem, granatową, męską marynarkę, a

do tego swoje zwykle ażurowe pończochy i czerwone pantofle. Na moment

ogarnął ją strach, że Finn nie zaakceptuje tej maskarady i coś ją ścisnęło w

gardle, lecz szybko wzięła do ręki wymalowany czerwoną farbą afisz z napisem:

SPRZEDAŻ i stanęła na krawężniku. Samochody mijały ją obojętnie, lecz nie

przejęła się tym zbytnio. Jeśli kierowcy zauważą i zapamiętają sklep, być może

kiedyś tu wstąpią.

8

Finn stanął jak wryty, spoglądając to na swój sklep, to na stojącą na

krawężniku dziewczynę. Podeszła do niego z bijącym sercem. Cieszyła się, iż

wreszcie przyjechał, a zarazem ogarnęła ją panika, że Finnowi nie będą

odpowiadały wprowadzone przez nią zmiany.

– Musiałaś chyba wstać o północy, żeby zdążyć to wszystko zrobić – powitał

ją, kręcąc głową.

– Wcale nie. Prawdę mówiąc, przyjechałam tu parę minut po dziewiątej.

– Boże, co ty... – Zbliżył się, by zajrzeć jej w twarz. Zauważył również, że

do sklepu wszedł właśnie jakiś człowiek. – Jesteś cudowna – powiedział z

uśmiechem. – Chodź, przedstawię ci Harolda.

– ‘Kutwę? Powinieneś był mnie przed nim ostrzec.

– Nie rozumiem. – Brwi Finna podniosły się wysoko. – Dlaczegóż to

miałbym cię przed nim ostrzegać?

– Trzeba widocznie być kobietą, żeby zauważyć to, czego ty nie widzisz. To

wstrętny obłudnik.

– Harold? Co też ty mówisz?

– Atak, tak – Lucy potrząsnęła głową. – Czy on w ogóle ma jakieś

kwalifikacje? Finn oblał się rumieńcem.

– Prawdę mówiąc, mizerne, ale ja kiepsko płacę. A co on takiego zrobił?

Przygadał ci? Może wypytywał zbyt nachalnie?

– Skromnie powiedziane.

– No wiesz, ubrałaś się tak, że mógł...

– Mylisz się, skarbie – zaoponowała Lucy naśladując Dimples. –

Przyjechałam tu rano w starych dżinsach i najzwyczajniejszej bluzce.

– Wiesz, słoneczko, muszę ci to jednak powiedzieć. Nawet w tych, jak to

mówisz, starych ciuchach, potrafisz wstrzymać ruch uliczny skuteczniej niż

czerwone światło.

– Och, co ty – zawstydziła się Lucy, oszołomiona komplementem. Zatkało ją

na moment i straciła wątek. – A co do tego tam Harolda, no cóż, musiałam się

przed nim bronić.

– Sądziłem zawsze, że Harold kocha się wyłącznie w swoim walkmanie. Nie

ma głowy do niczego poza muzyką dyskotekową. Ale skoro tak, to... Ja go

chyba zatłukę.

– Nie denerwuj się. Dał mi w końcu spokój. Uważa teraz, że uprawiam

karate i mam czarny pas. Przez chwilę Finn patrzył na nią z otwartymi ustami i

nagle aż zatoczył się ze śmiechu.

– Skąd mu coś takiego strzeliło do łba?

– Miałeś pękniętą kość ręki, prawda?

– A ty mu powiedziałaś, że to twoje dzieło?

– No wiesz, zapytał mnie, czy mam czarny pas, no to skwapliwie

odpowiedziałam, że tak. Miałam mu wyjaśniać, że noszę czarny pas, ale do

pończoch?

Finn dusił się ze śmiechu.

– Ale narozrabiałaś! Czy mogłabyś teraz odłożyć na bok tę robotę i przyjść

do kantoru?

– Obiecałam Haroldowi, że popilnuję ubrań, żeby nikt nic nie ukradł.

– Nikt tu niczego nie ukradnie. To jest wprawdzie stara dzielnica, ale ludzie

na ogół są porządni. Zresztą nie pójdziemy na długo.

Podał jej ramię, w sklepie zaledwie kiwnął głową Marshallowi i zaraz

zamknęli się w kantorku. Finn przyciągnął do siebie Lucy.

– Co masz pod spodem, kotku? – droczył się z nią, rozpinając guziki

granatowej marynarki.

– Opalacz.

– Och, ty... Naprawdę nie musiałaś robić dla mnie tego wszystkiego. I tak

stracona sprawa.

– Niekoniecznie.

Serce zaczęło jej walić. Finn był najwyraźniej zadowolony z tej małej

rewolucji, którą przeprowadziła w jego sklepie.

– Widzisz, nauka zajmuje mi piekielnic dużo czasu...

Objął ją jeszcze mocniej i zaczął całować jak szalony, a ona poddawała mu

się z miłością. W końcu oderwali się od siebie.

– Cudowne. Wspaniałe. Dzięki – powiedział Finn.

– Co jest wspaniałe?

– Całowanie się z tobą, twoje pomysły, wszystko. Miała ochotę tańczyć z

radości.

– Tak się bałam, że tego nie zaakceptujesz.

– Och, Lucy! Kiedy tylko będzie mnie stać na nowy szyld, zmienię nazwę na

„Pomarańczowy sklep”, ponieważ tak właśnie wszyscy go będą nazywali. Ale...

– Ale co?

– Ale miałbym jedna prośbę. Chciałbym, żeby moja dziewczyna nie

paradowała półgoła po Czternastej Ulicy.

Lucy roześmiała się, zadowolona.

– Finn, co ty mówisz? Jaka twoja dziewczyna?

– Przypomnij mi dziś wieczorem, to ci to bliżej wytłumaczę.

– To obietnica?

W odpowiedzi pocałował ją znowu. Odwzajemniła pocałunek, lecz odsunęła

się, gdy opuścił ręce na jej biodra.

– Ręka musi ci wydobrzeć – powiedziała bez sensu, czując, że ma

wyschnięte gardło.

– Co? Nie żartuj. Naprawdę nie chcę, żebyś w tym stroju defilowała przed

sklepem. Kierowcy mogą ci robić jakieś niedwuznaczne propozycje.

– Prędzej już twój pracownik.

– Czy wytłumaczyłaś mu wystarczająco jasno, co nas łączy?

Nadarzała się doskonała okazja, by zapytać wprost, jakie miejsce Finn

wyznaczał jej w swoim życiu. Studia, sklep, widmo krachu... A ona sama –

czyżby gdzieś na samym końcu? Postanowiła jednak nie zadawać żadnych

pytań, uznawszy, że lepiej będzie, jeśli wyjaśnienia wyjdą od Finna.

– Próbowałam, ale to do niego nie dotarło.

– Nie przypuszczałem, że coś takiego może mu w ogóle przyjść do głowy.

Finn zdjął marynarkę z ramion Lucy, odłożył na biurko i zaczął rozpinać jej

bluzkę. Zachichotała.

– Przebiorę się i wracam na drabinę. Naprawdę podoba ci się przód?

– Boski – odparł, nie odrywając oczu od jej piersi.

– Mam na myśli front sklepu. Oj, Finn... – Nie zapominaj, że jesteś w pracy

– powiedziała suchymi ustami. – Finn, proszę cię – wyszeptała, ale przyciągnął

ją do piersi, zgłodniały, i obsypał pocałunkami. Zarzuciła mu ręce na szyję,

wtulając się w niego. Nagle przestało ją obchodzić, że jest środek dnia i że

znajdują się w kantorze.

Z tego stanu słodkiego upojenia wyrwały ją dopiero dobiegające ze sklepu

głosy.

– Uważaj, ktoś idzie! – Momentalnie odepchnęła go od siebie. – Cieszę się,

że podobał ci się odnowiony fronton. Chciałam ci zrobić niespodziankę.

– I udało ci się. W całej Oklahomie, a może i na całym południowym

zachodzie, nie ma teraz takiego sklepu, jak mój. Dziękuję ci.

– Nie ma za co. Lepiej nie dziękuj, dopóki się naprawdę nie odkujesz. –

Machnęła lekceważąco ręką, lecz serce rosło jej z radości.

– Nie może być inaczej!

Lucy przesunęła palcami po zakładce na przodzie białej koszuli Finna.

– Czyżby udzielił ci się mój optymizm?

– . Bardzo możliwe. – Zrobił oko i wyszedł, pozwalając jej spokojnie się

przebrać.

Po zamknięciu sklepu poszli na hamburgery, a potem pojechali do domu,

każde swoim samochodem.

– Rozmawiałem z Marshallem – rzekł Finn, kiedy wysiedli przed

budynkiem. – Wygłupiał się tylko, a w ogóle, jak próbował mi tłumaczyć, to

skąd miał wiedzieć, jak to z nami jest. On chyba naprawdę uwierzył w to, że

złamałaś mi rękę, bo mówi, że odechciało mu się startować do ciebie.

Lucy dotknęła ręki Finna.

– Ale ty nic zrezygnujesz, prawda?

W odpowiedzi otoczył ją ramieniem. Z jego mieszkania dobiegały śmiechy i

muzyka, więc Lucy znowu zaproponowała, żeby przyszedł do niej się uczyć. Już

na schodach zauważyli jakiś duży napis na drzwiach jej mieszkania.

KRYJÓWKA FINNEGANA – odczytał głośno Finn i wybuchnął śmiechem.

– No tak, to oczywiście sprawka moich braci. Poznaję pismo Willa.

Zdjął tabliczkę i włożył ją sobie pod pachę, wchodząc za Lucy do środka.

Kiedy wkrótce potem zasiadł w kuchni nad książką, Lucy zabrała napis i

umieściła go w swoim pokoju.

Trzy tygodnie później, którejś upalnej nocy, Lucy podniosła się z łóżka i

stanęła w progu sypialni. Mieszkanie było klimatyzowane, lecz mimo to Finn

ściągnął koszulę. Spacerował półnagi po kuchni, mrucząc coś do siebie. Lucy

poczuła się nagle samotna i jakby trochę oszukana. Najbardziej w świecie

pragnęła teraz znaleźć się w ramionach Finna, lecz odwróciła się cichutko i

poszła do łóżka. Nie mogła zasnąć i leżała z szeroko otwartymi oczami, myśląc

o tym mężczyźnie, od którego dzielił ją tylko korytarz. Słyszała, jak chodzi i

mruczy coś pod nosem. Po zakończeniu semestru wiosennego mieli dla siebie

całe siedem dni. Kilka razy poszli wieczorem do restauracji, byli w teatrze i w

kinie. Raz nawet wybrali się potańczyć. Tydzień minął nic wiadomo kiedy i

zaczął się semestr letni. Rozmyślała o tym wszystkim bez końca, aż wreszcie w

domu zapadła cisza. Nagle Lucy usłyszała kroki.

W ciemnych drzwiach pokoju pojawił się zarys wysmukłej sylwetki i

szerokich ramion. Finn przyszedł zapewne po to, aby jak zwykle zostawić jej

karteczkę na pożegnanie. Uniosła głowę.

– Skończyłeś?

– Nic śpisz jeszcze? – Drgnął zaskoczony. – Jest po drugiej.

– To przez ten upał.

Zaszeleściła jasnoniebieska pościel i Lucy usiadła na łóżku, odkrywając się

do połowy. W pokoju było ciemno. Jedynie światło zapalone w salonie

rozjaśniało nieco mrok.

– Czy słyszałaś, jak mówię do siebie?

– Tak – przyznała cicho, całkowicie pochłonięta widokiem jego nagiej,

zarośniętej piersi.

Był szczupły, lecz ładnie umięśniony. Wiedziała, że od kiedy zdjęto mu gips

dużo się gimnastykował. Usiadł przy niej na łóżku, wachlując się kartką papieru.

– Przyniosłem ci karteczkę na dobranoc – powiedział niby to od niechcenia,

lecz jednak zmienionym głosem. Nienaturalnie przeciągał słowa.

Lucy zrobiło się nagle straszliwie gorąco i duszno. Bała się zdradzić choćby

słowem. Pragnęła chwycić go za rękę, przyciągnąć do siebie i poczuć

obejmujące ją ramiona. Splotła palce na kołdrze. Finn wyciągnął rękę i odgarnął

jej włosy z ramienia.

– Świetnie wyglądasz – powiedział zmęczonym głosem.

Dzieliło ich teraz zaledwie parę centymetrów. Miał potargane włosy,

zauważyła też, że dżinsy zjechały mu nisko na płaski brzuch. Zrobiło się jej go

żal i dużo by dała, by poweselał. Ale kiedy spojrzała na kształtne, zmysłowe

usta Finna, współczucie ustąpiło pożądaniu. Napotkała jego wzrok i odnalazła w

nim swoje pragnienia.

Przytulił dziewczynę nagle do siebie i zaczął całować, aż zakręciło się jej w

głowie, jakby stanęła na krawędzi Wielkiego Kanionu. Delikatnie ułożył Lucy

na łóżku, nakrył sobą i uniósł na moment głowę.

– Chcę ciebie, wiesz?

Przesunęła dłonie splecione na jego plecach i objęła go w pasie. W uszach

czuła uderzenia serca.

– Wiem – szepnęła, gładząc i zapamiętując palcami kształt jego ciała.

Popatrzył na nią poważnie.

– Kocham cię, Lucy.

Z radości serce o mało nic wyskoczyło jej z piersi.

– Czekałam, aż mi to powiesz. Ja też cię kocham.

Zamknął jej usta pocałunkiem, wczepiając palce we włosy, i znowu poczuła

na sobie jego ciężar. Ich nogi splotły się i ciałem Lucy wstrząsnęły nagle

dreszcze pożądania. Miała wrażenie, jakby na tę noc czekała całą wieczność.

Poruszyła na bok głową.

– Twoja ręka...

– W porządku.

Odszukał wargami pulsujące miejsce na jej szyi, obsypując pocałunkami

delikatne wzniesienia i zagłębienia. Pieściła jego plecy, przyciskała go mocno

do siebie. Gorący oddech parzył ją przez cienki materiał koszuli. Finn uniósł się,

żeby spojrzeć na dziewczynę, lecz przywarła do niego z zamkniętymi oczami,

przyciskając jego głowę do siebie. Pragnęła go z całych sił. Poszukał ustami jej

piersi i drażnił językiem sutki, a ona opuściła dłonie na jego uda. Poczuła pod

palcami szorstki materiał dżinsów i zatraciła się w nienasyceniu. Jej ręce

zabłądziły wyżej.

– Finn, spodnie – szepnęła.

Zsunął się z niej i wstał, gorączkowo rozpiął dżinsy i zrzucił je z siebie.

Podał jej rękę i delikatnie wyciągnął z łóżka. Lucy patrzyła na Finna jak

zahipnotyzowana, czując, że ześlizguje się z niej nocna koszula. Ujął jej biodra

ciepłymi dłońmi i lekko odepchnął od siebie. Przyglądał się jej spod

półprzymkniętych powiek tak jak wtedy, w kantorze, przed trzema tygodniami,

kiedy miała na sobie opalacz. Tyle tylko, że teraz oboje byli zupełnie nadzy i że

teraz pragnęła go aż do utraty tchu.

– Finn, proszę cię...

– Jesteś piękna, Lucy. Bardzo piękna. Kocham cię i pragnę.

O mało nic zmiażdżył jej w uścisku, a ona zadygotała ze szczęścia.

Nareszcie! Półtora miesiąca tęsknoty i wyrzeczeń zniknęło w jednej chwili i

wreszcie mogła sobie pozwolić na urzeczywistnienie swych marzeń. Dotykała

go jak we śnie i całowała tak, jak nigdy dotąd.

Jej dłonie ześliznęły się w dół jego pleców, oparły na mocnych pośladkach, a

następnie objęły biodra. Stęskniony, pieścił jej piersi, całując je i drażniąc,

zadając językiem rozkoszną torturę różowym sutkom, podczas gdy jego ręka

zabłądziła niżej. Wreszcie, spleceni ze sobą, opadli na łóżko. Leżał pod nią i

czuła narastające w nim podniecenie. Z włosami opadającymi mu na ramiona,

jak szalona obsypywała pocałunkami jego pierś, szyję i twarz. W pewnym

momencie, nie przestając pieścić go dłońmi, uniosła się, by popatrzeć mu w

oczy.

– Zawsze cię pragnęłam, Finn. W te wszystkie noce, kiedy byłeś tak blisko...

Ty miałeś w głowie tylko prawo, ale ja...

Zanim podniósł na nią wzrok, bawi! się jeszcze chwilę czubkiem jej piersi.

W oczach miał pożądanie i tysiące czułych obietnic. Pociągnął ją za sobą,

przygniótł swoim ciężarem, unosząc na moment twarz.

– Lucy, mógłbym cię tak całować bez końca, ale... och...

Uczuła na policzku gorący oddech Finna i usta, które łapczywie szukały jej

warg. Ciałem rozwierał jej uda.

Gdy poruszył się w niej po raz pierwszy, stłumiła jęk i Finn znieruchomiał

nagle, obserwując wyraz jej twarzy. Poczuł jednak, że nogi i ramiona Lucy

oplatają go coraz silniej, a kiedy jej biodra, przynaglająco i natarczywie, wyszły

mu na spotkanie, odpowiedział natychmiast całym sobą. Miała wrażenie, że

płynie z nurtem jakiejś” odwiecznej, znanej wszystkim rzeki i pochłania ją wir,

aż targnął nimi gwałtowny spazm.

– Uwielbiam cię! – krzyknął Finn.

Lucy, niezdolna mówić, zacisnęła palce na jego plecach, czując, że kocha go

ciałem i duszą. Opadł na nią ciężko i jeszcze chwilę leżeli w miłosnym uścisku,

aż wyrównały się oddechy i uspokoiło szalone bicie serc. Lucy przesunęła

palcami po ręce mężczyzny, czując, że żadne słowa nie są w stanie wyrazić jej

miłości.

– Kocham cię, Finn, tak bardzo cię kocham.

Przygarnął ją mocniej, układając jej głowę w zgięciu swego ramienia i

gładząc włosy. Wiedział, że kocha tę dziewczynę i pragnie jej jak nikogo na

świecie, lecz nie mógł niczego obiecywać. Nie mógł jej prosić o rękę ani nawet

o to, by się zaręczyli. Już teraz z trudem znajdował czas choćby na spotkanie, a

czekał go niezwykle pracochłonny semestr jesienny. I jeszcze ten sklep...

Przycisnął Lucy do siebie, starając się nie myśleć o niczym i chłonąć tę jedyną

chwilę ich bliskości.

– Jakie to szczęście, że wtedy zatrzasnęły ci się drzwi – powiedział sennie.

Niczym mgła idąca od morza i ogarniająca plażę, wychodziło teraz z niego

ogromne zmęczenie.

– Gdybyś zauważył wcześniej, jak się do ciebie uśmiecham, kiedy tyle razy

przechodziliśmy obok siebie, nie musiałbyś spadać z drabiny, żeby mnie

poznać.

Chciał coś powiedzieć, lecz nie dał rady. Wymagałoby to zbyt wielkiego

wysiłku. Dotknął tylko jej ramienia, bawiąc się kosmykiem włosów.

– Czy zechcesz wyjść za mnie za cztery lata?

– Słucham?

Poruszyła lekko głową, zerkając kątem oka w górę na zarys jego brody.

Oddychał głęboko i miarowo. Wiedziała, jak bardzo musiał być dziś zmęczony.

Wodząc palcem po jego nagim ramieniu, uniosła się nieco, by spojrzeć mu w

twarz, a wtedy ogarnął mocniej jej kibić i przestraszyła się, że go obudziła.

Zawołała do niego szeptem, lecz odpowiedział jej jedynie równy, spokojny

oddech. Objęła się więc jego ręką i przywarła do niego.

– Kocham cię, Finn – szepnęła. – Nawet sobie nic wyobrażasz, jak bardzo

cię kocham.

O świcie Lucy wstała. Narzuciła szlafroczek i potrząsnęła Finnem.

– Wstawaj, już rano.

Otworzył oczy i popatrzył na nią jakimś szklanym wzrokiem, że aż przeszło

jej przez myśl, że może zapomniał, gdzie się znajduje. Nagle jednym

błyskawicznym ruchem objął jej kibić i pociągnął do siebie.

– Hej, co ty robisz? – krzyknęła.

Uciszył ją pocałunkiem, potoczyli się na łóżko i już, już wyłuskiwał ją z

ubrania, rozwiązując pasek. Lucy, początkowo zaskoczona, bardzo szybko

pożegnała się z porannym zdrowym rozsądkiem, by całkowicie ulec miłości.

Poznawała ciało Finna z taką samą radością, jak to czyniła w nocy.

Tym razem kochali się dłużej. Finn bez pośpiechu uczył się jej na pamięć,

odkrywając, jaka pieszczota sprawia jej największą przyjemność, a jaka rozpala

w niej ogień.

Później, gdy leżała już z głową opartą na jego ramieniu, zapytał:

– Zasnąłem przy tobie tej nocy, prawda?

– Miałeś prawo być trochę zmęczony.

– Ładne mi trochę – powiedział uśmiechnięty, drocząc się z nią.

Odwróciła się na bok i oparła na łokciu, by pogładzić go po policzku, myśląc

równocześnie, że sama nigdy chyba nie poczułaby się nim zmęczona. Finn leżał

na plecach i bawił się jej włosami, lecz w jego oczach widać było przygnębienie.

– Kocham cię. To wszystko, co potrafię powiedzieć. Niczego ci nie mogę

obiecać. Pochyliła głowę i ucałowała maleńkie zagłębienie tuż przy obojczyku.

– Nie proszę cię o nic. Wiem o wszystkim i nie stawiałam ani nie stawiam

warunków – powiedziała z zaciśniętym gardłem i przylgnęła ustami do jego

ramienia.

Kochała go z całej duszy i nie chciała myśleć o przyszłości. Teraz leżała w

jego objęciach, teraz byli razem. Czy mogło być coś ważniejszego pod słońcem?

Obsypywała pocałunkami pierś Finna.

– Słuchaj, nie chcę, żebyś już szedł, ale robi się późno. Mikę i Will zaraz

będą na nogach. Z samego rana masz zajęcia.

– Poczekaj jeszcze, Lucy – szepnął i poczuła na sobie jego gorący oddech.

Zniżyła głowę i końcem języka dotknęła jego płaskiego brzucha. Jęknął i

przekręciwszy się na bok pokierował w dół jej pieszczotą. Upłynęło dużo, dużo

czasu, zanim znów wrócili do rzeczywistości. Finn uśmiechnął się i pociągnął ją

delikatnie za włosy.

– Wiesz co, ty jesteś naprawdę wspaniała.

– Pierwsze słyszę. Coś mi się jednak wydaje, że lekcje to masz dziś z głowy

– powiedziała Lucy z uśmiechem, a kiedy usiadł, chciała go chwycić za ręce i

uwięzić przy sobie. Miała uczucie, jakby wyskakując z łóżka opuszczał ją na

zawsze. Zatrzymał się i pochylił nad nią.

– Coś nie tak?

– Nic, nic. Musisz...

– Musimy to wszystko zmienić – mruknął Finn między jednym pocałunkiem

a drugim. Ciekawe, co on przez to rozumie? – myślała szybko Lucy. Co

chciałby zmienić i kto miałby na tym skorzystać? On tymczasem już rozglądał

się po pokoju.

Nie potrafiła oderwać od Finna oczu, gdy zbierał porozrzucane części

ubrania. Prostując plecy, znowu napotkał jej spojrzenie.

– Lucy – wyszeptał – naprawdę muszę już iść.

– Wiem – odrzekła i zamknęła szybko oczy, żeby nie zobaczył w nich

tęsknoty. – Ubieraj się, a ja przygotuję śniadanie.

– Za osiem minut będę gotowy. Wezmę tylko prysznic i zaraz przyjdę ci

pomóc.

– Za osiem minut?

– Nie wierzysz? No to zobaczysz.

Po chwili usłyszała szum wody w łazience, przez który przebijał głos Finna.

Finn podśpiewywał sobie. Lucy roześmiała się, zarzuciła szlafrok i pospieszyła

do kuchni. Myjąc ręce, zerkała na zegar. Ciekawe, czy Finn zdąży? Ona

postanowiła zdążyć. Boczek skwierczał już na patelni, a woda na kawę gotowała

się w imbryku. Lucy otworzyła lodówkę, aby wyjąć jajka, lecz kiedy się

nachyliła, poczuła czyjąś dłoń na pośladku.

– Ładnie to tak się wypinać? Chyba się nie spóźniłem? Prawda, kochanie?

– Uważaj, jajka się potłuką – zawołała, gdy odwrócił ją do siebie i przytulił.

– Nic im nie będzie, a jeśli nawet, no to co?

Patrzył na nią z miłością, szczęśliwymi, promiennymi oczyma. Co mogły ją

obchodzić jakieś głupie jajka, które zresztą zaraz wyjął jej z rąk.

– Teraz ja zajmę się kuchnią, a ty idź się przebrać. Chyba też zaraz

wychodzisz?

– Tak, ale za moment. Otwieram sklep dopiero o dziesiątej.

– Zmykaj. Daję ci nie więcej niż osiem minut.

– Rozkaz, szefie. – Zakręciła się i wybiegła z kuchni.

Zaraz po śniadaniu Finn wyprowadził psa i wyszedł, a Lucy zajęła się

sprzątaniem kuchni. Jaskier leżał zwinięty w kłębek pod kuchennym stołem.

Wszędzie potykała się o rzeczy Finna – książki leżały na stole, trampki pod

ścianą, a koszula wisiała wciąż na oparciu krzesła. Zdjęła ją i włożyła do swoich

rzeczy przeznaczonych do prania. Później stanęła w progu sypialni, patrząc na

zmiętą pościel. Pomyślała o ich niepewnej przyszłości i nagle wzruszyła

ramionami. Kochała go i tylko to się liczyło.

Ten tydzień upłynął Finnowi niczym we śnie. Przypominał sobie

bezustannie noc z Lucy i zamartwiał się, co będzie dalej. Na zajęciach był

obecny a nieprzytomny. Udawał, że jest skupiony, lecz myślał wyłącznie o

Lucy. W sklepie robił wszystko z takim roztargnieniem, że aż zwróciło to uwagę

Harolda.

– Na miły Bóg, panie Mundy! – powiedział poirytowany – Czy pan wie, ile

razy wieszał pan i zdejmował te trzy ubrania? Czy pan czasem nie jest chory?

– Nie, nic mi nie jest. Zamyśliłem się. Ciągle myślę o Lu... , przepraszam

bardzo, o ulokowaniu kapitału, w właściwie o prawnych podstawach takiej

operacji.

– Ach, tak... – Harold wyszczerzył zęby w uśmiechu i poszedł na zaplecze.

Finn patrzył za nim nieprzytomnym wzrokiem, po czym znów zaczął

przewieszać te same trzy garnitury. Kiedy Harold wrócił i zobaczył, co się

dzieje, podniósł tylko wysoko brwi i bez słowa szybko uciekł, krztusząc się ze

śmiechu. Finn pojął wreszcie, o co chodzi.

– Wychodzę – rzucił w głąb sklepu. – Dzisiaj już mnie nie będzie.

– Tak, proszę pana – odpowiedział Harold i natychmiast po wyjściu Finna

nastawił głośniej radio.

* * *

Finn pędził z zakupami na górę, przeskakując po dwa stopnie. Otwierając

drzwi swego mieszkania pogwizdywał radośnie.

– Cześć, skarbie – powitała go Dimples, wyłaniając się z korytarza. Miała na

sobie skąpe bikini, w którym ledwie się mieściła.

– Wracasz z basenu? – zapytał, czując w powietrzu nadciągającą burzę.

Mikę zaklinał ją na wszystkie świętości, by nie pokazywała się w miejscach,

gdzie mogłaby zwrócić na siebie uwagę.

– Tak. O tej porze nie ma ludzi i świetnie się pływa.

– Czy nie rozumiesz, że to się może dla ciebie fatalnie skończyć?

Dimptes przeszła przez pokój i Finn cofnął się. A to kocica, pomyślał. Coś w

tych obfitych kształtach sprawiło, że przyszło mu do głowy, iż powinien

zachować czujność.

– Daj torbę, skarbie. Pomogę ci.

– Dziękuję, poradzę sobie.

Obchodząc Dimples z daleka, Finn wpadł do kuchni. Położył na stole

główkę sałaty i karton mleka próbując zgadnąć, czego ta dziewczyna może tak

naprawdę od niego chcieć. Poczuł się nagle, jakby został zamknięty w klatce.

– No i jak ci się układa z Mike’em? – zapytał i ze zdumieniem usłyszał w

odpowiedzi jej płacz. – Hej, co ci się stało?

Dimples rzuciła się ku niemu i oparła mu głowę na piersi. Czując miękkie,

ciepłe ciało, które wtulało się w niego, spojrzał na nią nieco bezradnie.

– Dimples! – Finn oderwał ją od siebie i podsunął kuchenne krzesło. – Siadaj

i uspokój się. Zaparzę tylko kawę i zaraz porozmawiamy.

Dimples usiadła. Zauważył, że przestała szlochać i że jakoś nie rozmazał się

jej tusz. Przybrała zwykłą pozę i uśmiechnęła się.

– Finn, czy ty mnie lubisz? Czy możemy być przyjaciółmi?

– Pewnie, że lubię – odpowiedział, napełniając pospiesznie imbryk wodą.

Mikę musiał jej coś zaproponować, pomyślał Finn i przyjrzał się jej bacznie.

Nadal się uśmiechała.

– Lucy jest twoją dziewczyną, prawda? – Tak!

Dimples wytarła nos i westchnęła.

Boże, o co jej chodziło? Czy długo jeszcze zamierzała go dręczyć?

– Oczywiście, że jesteśmy przyjaciółmi. Powiedziałbym nawet, że dobrymi

przyjaciółmi.

– To świetnie, to widzisz... Mikę się wyprowadza, ale powiedział mi, że ja

mogę tu zostać i dalej mieszkać u ciebie w jego dawnym pokoju.

9

– Co?! – Finn nie wierzył własnym uszom. Dimples zaczęła popłakiwać,

ocierając oczy papierową chusteczką.

– Wszyscy mężczyźni są tacy sami. Wyprowadza się, ale sam. A mnie

zostawia tutaj.

– Nic płacz. Porozmawiam z Mike’em. – Zacisnął pięści. Dałby swojemu

młodszemu bratu dobrą nauczkę, gdyby tylko miał go pod ręką. – No, przestań

beczeć.

– Och, Finn, jakiś ty kochany – wychlipała Dimples z twarzą na jego piersi.

Nagle ktoś zapukał do drzwi.

– Zaczekaj chwilę – powiedział Finn z wyraźną ulgą w głosie. Mamy chyba

gościa.

Otworzył i zobaczył Lucy. W obu rękach trzymała torby z zakupami,

uśmiechała się do niego i momentalnie zapomniał o wszystkich kłopotach. Miał

ochotę już na progu porwać ją w ramiona.

– Cześć, Lucy – powiedział przeciągle.

– Cześć, Finn – powtórzyła niczym echo, naśladując go. – Udało mi się

wyrwać trochę wcześniej. Zobaczyłam twój samochód na podjeździe.

– Ja też urwałem się ze sklepu.

– Myślałam, że może...

– Finnegan, kto przyszedł? – rozległ się głos Dimples, która nagle jak spod

ziemi wyrosła mu za plecami.

Finn zupełnie o niej zapomniał. Tymczasem Lucy przyglądała się im

uważnie i nagle znieruchomiała. rej uwagę przykuła koszula Finna.

– Serwus, Lucy – odezwała się Dimples. – Przerwałaś nam rozmowę w

cztery oczy. Finnegan i ja...

– Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała szybko Lucy i zniknęła za

drzwiami.

– A niech to diabli – mruknął Finn. – Dimples, zobaczymy się później.

Dogonił Lucy w hallu i zatarasował jej drzwi.

– Bądź rozsądna, Lucy. Chyba nie sądzisz, że coś mnie łączy z tą kobietą.

Nie mam z nią nic wspólnego! Popatrzyła na niego znad liści selera.

– Przód twojej koszuli świadczy o czymś zupełnie innym.

– Ciekawe, co byś powiedziała, gdyby twoja siostra sprowadziła ci do domu

na przykład Harolda i pozwoliła mu zamieszkać. – Wyciągnął rękę, by wziąć od

niej torbę z zakupami i uśmiechnął się. – No, powiedz sama, co?

Zauważył w niej pewne wahanie, lecz po chwili wspięła się na palce i

pocałowała go.

– Pstro.

Otworzyła drzwi. Finn nogą zatrzasnął je za nimi, rzucił zakupy na podłogę i

objął Lucy. Całowali się, zmierzając wolno w kierunku sypialni i zostawiając po

drodze kolejne części ubrania.

– Myślałem, że już nigdy się nie spotkamy. To było jak wieczność.

Myślałem wyłącznie o tobie, widziałem cię wszędzie – mruczał Finn, pieszcząc

jej szyję.

– Brakowało mi ciebie jak powietrza – szepnęła Lucy, gładząc go i

przyciągając do siebie.

Kiedy upadli na łóżko, Finn wciągnął ją na siebie, nie przestając ani na

chwilę całować. Nie zdawał obie dotąd sprawy, że aż tak bardzo może pragnąć

kobiety. Raz po raz szeptał jej imię. Chciał pieszczotami doprowadzić ją do

ekstazy i obudzić w niej namiętną kochankę, lecz czuł, że nie zdąży tego zrobić.

Co było szaleństwo: pragnął jej teraz, natychmiast.

Chwilę potem leżeli wciąż przytuleni mocno do siebie. Lucy zanurzyła palce

w gęstej czuprynie Finna.

– Nic byłam dziś w stanie ani pracować, ani myśleć.

– Ja też. Na zajęciach nie rozumiałem ani słowa. Lucy przewróciła się na

bok i usiadła.

– Jak tak dalej pójdzie, oblejesz egzaminy.

– Wiem, wiem. – Przyciągnął ją znowu do siebie. – Od jutra kuję, ale dziś

obchodzisz mnie tylko ty.

Poderwała się znowu.

– Finn, wiem, co mówię. Nie możesz przeze mnie oblać.

– Przez ciebie? Gdyby nie ty, nie miałbym w ogóle najmniejszych szans.

Wyobrażasz sobie: siedem zgodni z braćmi... Wiesz, dlaczego Dimples

wypłakiwała mi się na piersi?

Oboje uśmiechali się, pełni szczęścia. Lucy była ufna, promienna i piękna.

– Lepiej powiedz mi szybko, co masz powiedzieć – poprosiła.

– Mikę się wyprowadza i zostawia ją u mnie – mówił Finn, pieszcząc jej

uda. W zielonych oczach Lucy zapaliły się ogniki, oblizała językiem

spierzchnięte wargi i spojrzała na usta Finna. Chciał znowu przyciągnąć ją do

siebie.

– Cudownie – odezwała się miękko.

Upłynęła chwila, zanim dotarła do niego odpowiedź.

– Tego bym, kochanie, nic powiedział. Mike i Will wyprowadzają się

jednocześnie. Pieszczotliwym ruchem przesunął dłonią wyżej po wewnętrznej

stronie uda dziewczyny. Przestała na moment oddychać.

– Cudownie, Finn – powtórzyła szeptem.

Nie spodziewał się takiej reakcji, ale kiedy ją zrozumiał, zaczął żartować,

upojony szczęściem.

– Dałem każdemu z nich po milionie dolarów.

Lucy przesunęła się i, dotykając biodrami jego boku, nachyliła nad nim.

– Cudownie.

– Oni też dali mi po milionie.

– Aha. – Pocałowała kącik jego ust, dotykając je lekko językiem. – Finn,

przestań, nie mogę myśleć, kiedy to robisz.

Przesunął dłoń jeszcze wyżej i Lucy westchnęła z rozkoszy. Odchyliła

głowę, przymknęła oczy i jej włosy znów rozsypały się na ramionach. Serce

zabiło mu dziko. Co ona ze mną wyprawia, pomyślał szybko. Chyba nawet o

tym nie wie.

Później, gdy leżeli obok siebie w ciemnej sypialni, Lucy nagle zapytała:

– Finn, czy wspomniałeś coś o tym, że Mike się wyprowadza i zostawia

Dimples?

– Mhm – zachichotał cicho. – Powiedziałaś, że to cudownie.

– Byłam zajęta. – Lucy wybuchnęła śmiechem. – A gdzie ona będzie

mieszkać? – dodała już poważniej.

– U ciebie. – Usiadł pociągając ją za sobą. – Hej, żartowałem tylko. Ona też

musi się wynieść. – Przeciągnął ręką po włosach. – Porozmawiam z Mike’em.

Ona musi się wyprowadzić. To nie ja ją sobie przygruchałem.

Godzinę później Finn stanął nad schylonym bratem, który pakował właśnie

swój sprzęt sportowy.

– Mike, ona nic może tu zostać.

– Naprawdę robi ci to jakąś różnicę? – zapytał Mike. – Przecież nie będzie tu

zawsze. Prędko się jej znudzi mieszkanie z tobą i pójdzie sobie.

– Kiedy ty wreszcie nauczysz się choć odrobiny odpowiedzialności?

– Ale o co ci chodzi? Zrozum, wprowadziłem się tu na dwa miesiące tylko

po to, żeby... – Zatkał ręką usta.

– Żeby co?

– Żeby nic. Żeby mieć gdzie mieszkać.

– Nie to chciałeś powiedzieć. Znam cię dobrze. Myślisz, że nie widzę, że coś

kręcisz? Uważaj, bo teraz mam już sprawną rękę.

– Przestań się rzucać, ty zdechlaku! – Mike popatrzył na Finna groźnie i

jakby dla podkreślenia tego, co powiedział, wziął sztangę w ręce i ostrożnie

opuścił ją na łóżko.

Finn zdawał sobie sprawę, że zachowuje się dziecinnie, lecz Mike grał mu

na nerwach. Podszedł do łóżka, podniósł sztangę jedną ręką i opuścił ją na

podłogę. Mike ze zdziwienia aż otworzył usta.

– Jak ci się to udało?

– Zrobię z ciebie mokrą plamę, jeżeli mi nie powiesz prawdy. No, czekam.

Po co wprowadziłeś się do mnie?

Brat był czerwony jak burak.

– Mama chciała, żebyśmy cię ożenili.

– Co?

– No dobra, niech ci będzie. Zdaniem naszej mamy czas najwyższy, żebyś

się ożenił. Ona wie, że ty ciągle pracujesz, więc ubłagała mnie i Willa, żebyśmy

zamieszkali u ciebie, poznali cię z jakimiś dziewczynami i spróbowali nakłonić

do ożenku.

Zaśmiał się Finnowi w twarz, przemaszerował mu przed nosem i wrzucił

swoje buty do pudełka.

– Nie wierzę ci. To mnie matka błagała, żebym was przyjął do siebie. Miało

to wam pomóc stanąć na nogi, zanim się jakoś nic urządzicie.

– Wolne żarty, braciszku!

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, aż w końcu Mike spuścił głowę.

– Być może chciała upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Finn sam już nie

wiedział, co robić – śmiać się czy płakać.

– A niech to diabli! Ale to ty, a nic ja, sprowadziłeś do domu Minnie i

Dimples, i jeszcze tę, tę, no jak jej tam...

– To są kobiety.

– A co – wszystkie miały być twoimi bratowymi? Skończmy już z tym

absurdem. Nie pozwolę ci się wynieść bez Dimples!

Mike spojrzał mu w oczy.

– Chciałbyś, żeby została twoją bratową?

– Nie! Nie mówię, że masz się z nią żenić. Zabierz mi ją tylko z oczu.

Przywlokłeś ją do domu jak zabłąkanego kota. No to teraz nie zostawiaj jej na

lodzie.

– Jej się tutaj, podoba.

– Ale ja nie mogę jej utrzymywać.

– Dołożę się z forsą, ale ona tu zostanie, a ja się wynoszę.

– Nie mogę z nią mieszkać, zrozum.

– Będzie ci gotować i sprzątać.

– A co z Lucy? Jak jej to wytłumaczę? Mikę stanął jak wryty z naręczem

koszul.

– Dlaczego miałbyś jej cokolwiek tłumaczyć? Uczysz się przecież u niej.

– Ja ją kocham.

Mikę popatrzył na brata i wybuchnął śmiechem.

– Coś takiego! Nigdzie z nią nie chodzisz. Czy ty w ogóle kiedykolwiek

rozmawiałeś z nią dłużej niż pięć minut? Ta kobieta handluje na ulicy i jest zbyt

zgrabna, by wystarczał jej jakiś mruk.

Finna rozsadzała wściekłość.

– Studiuję. Prowadzę sklep. Nie mam zamiaru rozmawiać z tobą o tym, jak

spędzamy czas.

– Ależ ona nie znaczy dla ciebie nic poza tym, że masz u niej wygodne

miejsce do nauki. Jak w bibliotece.

Finn zaciskał pięści w kieszeniach, walcząc ze sobą. Najchętniej sprałby

Mike’a na kwaśne jabłko.

– Ja ją kocham.

– Zadziwiające... Ile razy gdzieś ją zabrałeś?

– Niewiele.

– Jesteście zaręczeni? Planujecie ślub?

– Sam wiesz, że nie mogę się żenić. Mikę ściągnął brwi.

– Sypiasz z nią?

– Nie. twój cholerny interes.

– Nie, przecież ty śpisz tylko z książkami.

– Kocham Lucy i ona nie zgodzi się, żeby Dimples tu mieszkała.

– Na pewno się zgodzi. Jeśli cię kocha, zaakceptuje to, tak jak zgodziła się

na życie bez rozrywek, bez prezentów, bez troskliwości i jakichkolwiek

zobowiązań z twojej strony.

– Dosyć! – Finn zacisnął zęby. – Dosyć już, do jasnej cholery. Zabieraj

Dimples i wynoś się. Wypadł jak bomba z pokoju i trzasnąwszy drzwiami,

wybiegł z domu. Zatrzymał się dopiero w hallu.

Zerknął tęsknie na drzwi mieszkania Lucy. Wiedział, że tego wieczoru

wybierała się do rodziców, ale właśnie teraz chciał ją poprosić o rękę. Powoli

wyrównał oddech i emocje opadły. Opuścił bezradnie ramiona. Nie, nie

powinien się oświadczać, pomyślał markotnie. Nie mógł przecież niczego jej

obiecać, a tym bardziej dać. Przez dłuższą chwilę patrzył na zamknięte drzwi, aż

wreszcie poszedł do siebie, żeby przygotować się do wyjazdu na zajęcia.

W salonie zastał Dimples. Siedziała na kanapie z chusteczką w ręce. Na

widok Finna zerwała się z miejsca i szlochając wybiegła na korytarz. Myśląc, że

byłoby lepiej, gdyby matka zostawiła go w spokoju i nie nasyłała mu braci,

wpadł do pokoju Mike’a i zamknął drzwi.

– Słuchaj, Dimples wypłakuje sobie oczy. Ponosisz za nią odpowiedzialność.

Finn starał się nie podnosić głosu, lecz przypominało to trochę walkę

człowieka z parasolem podczas burzy.

– Zabieram Jaskra, Dimples zostaje.

– Jeśli zabierzesz Jaskra...

– I tak będę miał po drodze. Jadąc do pracy, mogę rano zostawiać psa u Lucy

i zabierać go po południu do siebie.

– To ładnie z twojej strony, ale nic w tym rzecz – upierał się Finn. –

Zabierasz ze sobą Dimples. Jest twoja, to ją sobie zabieraj do swego domu.

– Zrozum – tłumaczył Mikę, patrząc Finnowi prosto w oczy. – Ona mnie

rwie i nie zamierza popuścić. A ja nie mam najmniejszej ochoty wiązać się z nią

na dobre.

– Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej.

– Racja, ale stało się. Jeżeli ją ze sobą zabiorę, to będzie jeszcze gorzej.

– Wolisz, żebym ja się z nią męczył, co?

– Nie. Zrozum mnie dobrze. Ona nie czuje do ciebie mięty.

– Dimples? Ależ ona nie przepuści niczemu, co nosi spodnie i się rusza.

– Mylisz się. Ty nie jesteś w jej typie. Jeśli Dimples tutaj zostanie, to będzie

wyć z nudów i szybko się wyniesie. Chyba nie chcesz, żeby została twoją

bratową?

– Nie, ale zabieraj się razem z nią. W przeciwnym razie ja ci ją dostarczę

prosto do domu i zostawię na słomiance w dużym koszu. To by było na tyle.

Pędzę na ćwiczenia.

* * *

Po powrocie do domu Finn stanął w hallu. Przez szparę pod drzwiami Lucy

przebijało światło, zdecydował się więc lekko zapukać. Otworzyła mu

natychmiast. Stała w progu z upiętymi wysoko włosami, jej oczy wydawały mu

się jeszcze większe i bardziej zielone niż zwykle. Związana pod biustem bluzka

odsłaniała brzuch, a szorty ściśle przylegały do bioder.

Finna zamurowało z wrażenia.

– Cześć – powiedziała, unosząc ku niemu twarz.

– Ślicznie dziś wyglądasz.

– Ty też nie najgorzej – podziękowała mu cicho, opierając się biodrem o

framugę.

– Nie chce mi się iść do domu.

Lucy popatrzyła na drzwi jego mieszkania, uśmiechnęła się i cofnęła o krok.

– Kryjówka Finnegana do pańskiej dyspozycji, bardzo proszę. Są u mnie

bliźniaczki – dodała, kiedy przestąpił próg.

Nie przyszło mu do głowy, że mogła mieć gości, ale teraz było już za późno.

Wszedł do salonu, gdzie siostry Lucy przygotowywały właśnie plakat na

szkolne zawody w pływaniu.

– Cześć – mruknął.

Odpowiedziały chórem, posyłając mu identyczne uśmiechy i spojrzenia

zielonych oczu. Pochylił się nad projektem i wypowiedział parę pochlebnych

uwag.

– Jeśli chcesz się uczyć i mieć ciszę – zaproponowała Lucy – to możesz się

zamknąć w mojej sypialni.

– Lepiej najpierw wpadnę do siebie. Wyjdź ze mną na chwilę, dobrze? W

hallu Finn odwrócił ją twarzą do siebie.

– Mikę się wyprowadził, ale chyba bez Dimples. Nie mam zielonego

pojęcia, co z nią zrobić. Czoło Lucy przecięła zmarszczka.

– Ja też nie wiem, mój drogi.

– A ty „wyrzuciłabyś ją na ulicę? To tak jakby wziąć kota-przybłędę do

domu, a potem się go łatwo pozbyć.

– Kot się przywiązał do ciebie czy ty do kota? Finn spojrzał na Lucy i

wróciły mu niedawne obawy.

– Mnie jest wszystko jedno, ale to nie jest fair wobec ciebie.

– A nie możesz jej z kimś zapoznać?

Upłynęła dobra chwila, zanim pojął, o co chodzi, i zaczął się śmiać.

– Wiesz, ty jesteś naprawdę genialna.

– Za to ty masz piękne oczy – zażartowała Lucy, całując go w policzek na

pożegnanie.

W drzwiach swego mieszkania odwróciła się jeszcze do niego i nagle poczuł

się straszliwie winny. Oskarżenia, które Mikę w złości rzucił mu prosto w twarz,

nie były bezpodstawne. Jego młodszy brat miał rację. Dopiero teraz Finn

uświadomił sobie w pełni, że jest wobec Lucy nie w porządku, a nie chciał ani

rujnować jej życia, ani łamać serca.

– Do widzenia, Lucy – powiedział dziwnie miękko, aż spojrzała nań z

pewnym niepokojem.

Następnego wieczoru, po zamknięciu sklepu, Finn wrócił do domu

obładowany pakunkami. Dimples natychmiast wyszła ze swego pokoju.

– Czekam na ciebie, Finneganie.

Powitała go w przezroczystym negliżu, lecz nie zrobiło to na nim

najmniejszego wrażenia. Wzdychając ciężko, rozłożył pakunki na kanapie.

– Mam coś dla ciebie. Co byś powiedziała na to, żebyśmy się gdzieś

wybrali? Powinnaś poznać jakichś wesołych ludzi, ponieważ ja sam nie będę

mógł towarzyszyć ci zbyt często.

Dimples ucieszyła się, lecz po chwili zmarkotniała.

– Kochany – zamachała rękami – to zbyt duże ryzyko. Wielki Guy...

– Spokojnie, wszystko obmyśliłem. Rodzona matka cię nie pozna.

Rozpakował jedno z pudełek i wyjął z niego czarną peruczkę z krótkich,

kręconych włosów. Dimples zapiszczała i podskoczyła ochoczo.

– Będę miała czarne włosy! Już nie pamiętam, kiedy byłam czarna. A to

numer!

– Przywiozłem ci też nową sukienkę i ładny kapelusz. Pójdziemy jak

przebierańcy na bal kostiumowy.

– Och, Finn. Wiedziałam, że jest z ciebie kawał zgrywusa. A Mikę, ten

złośliwiec, usiłował mi wmówić, że nie masz ani krzty poczucia humoru.

– To się jeszcze okaże. Kiedy możesz być gotowa?

– Chcesz mi umyć plecy?

Już miał wysapać gniewne „nie”, lecz ugryzł się w język, chwytając pełne

oczekiwania spojrzenie Dimles.

– Zaskakujesz mnie – powiedział, robiąc do niej oko.

Wzruszyła ramionami i zniknęła w korytarzu. Finn zebrawszy resztę

pakunków, przeniósł je do swojego pokoju. Ubierał się powoli, myśląc nad tym,

dlaczego, jak na ironię, wychodzi na cały wieczór z Dimiles, skoro nie

znajdował czasu na randkę z Lucy. Z całej duszy przeklinał Mike’a. Nagle ktoś

zadzwonił do drzwi.

Otworzył i zobaczył obu braci.

– Wybacz... – zaczął Mike i nagle przyjrzał się badawczo swemu bratu. –

Święty Boże! To ty? Finn chwycił go za koszulę i wciągnął do pokoju.

– Słuchajcie, wychodzę teraz z Dimples. Musi się trochę rozerwać, bo

inaczej uschnie tu na amen. Me... O rany, a może wy moglibyście z nią pójść

zamiast mnie?

Ściągnął perukę i nasadził ją Mike’owi na głowę.

– Zgłupiałeś, czy co? W żadnym razie.

– Jeśli tak, to zobaczcie. Zrobię wszystko, żebyście wrócili do Iowy, na

farmę. Tak zbujam matkę i ojca, że już jutro tu po was przyjadą.

Mikę i Will popatrzyli po sobie.

– Ale Wielki Guy...

– W ogóle się nie znacie. Zakradaj perukę, Mikę, a po drodze kupisz drugą

dla Willa. Proszę bardzo, macie tu tusz i cienie do powiek Dimplcs. Zróbcie

sobie makijaż. Koniecznie zmarszczki. A tu są wąsy, proszę. Will, najlepiej ogól

sobie łeb. Wystarczy, żebyś obciął kudły i nikt cię nie rozpozna.

Will popatrzył na Mike’a.

– Odbiło mu, czy co?

– Kuku na muniu – szepnął Mike, zakreślając palcem kółko na czole.

– Już jestem gotowa, kochanie! – zawołała Dimples. – Och, to ty... –

nadąsała się na widok Mike’a.

– Marsz do dyskoteki albo wracasz na gospodarstwo, co wolisz – zagroził

bratu Finn.

– Zabieramy cię ze sobą, kotku – mruknął Mikę.

– Idę z Finneganem – odparła wyniośle i zakręciła biodrami, zamierzając

wyminąć chłopców.

– Nic z tego, Dimples – zatrzymał ją Finn. – Idziesz z Mike’em i Willem.

Zaszły pewne nieprzewidziane okoliczności. Muszę natychmiast jechać do

sklepu. Całe szczęście, że chłopcy mają czas i właśnie przyjechali po ciebie. –

Złączył dłonie dziewczyny i Mike’a, popychając ich oboje w stronę drzwi. Dał

Mike’owi kuksańca i mrugnął do Dimples. – Baw się dobrze, kochanie.

Wszyscy mężczyźni poszaleją na twój widok.

Dimples uśmiechnęła się do Willa, ledwie spojrzawszy na Mike’a, który

tylko wzruszył ramionami. Will zamierzał jeszcze o coś spytać Finna, lecz brat

pożegnał ich zdecydowanym „Dobranoc!”.

Wstrzymując oddech, przemierzył puste mieszkanie. Czekało go mnóstwo

pracy, lecz jedyne, czego pragnął, to być z Lucy. Podszedł do telefonu i

wystukał jej numer. Kiedy odebrała, powiedział od razu:

– Cześć. Nic wybrałabyś się gdzieś ze mną dziś wieczorem?

– Nie musisz... – Lucy zawahała się.

– Możesz być gotowa za godzinę?

– Pewnie, że mogę.

Odłożył słuchawkę i rozejrzał się po swoim pokoju. Z oparcia kanapy

zwieszało się boa z piór. Na podłodze poniewierały się atlasowe pantofle na

wysokich obcasach. Cały stół zajmowały puste puszki po piwie, a gazety i

papiery walały się gdzie popadło. Zaczął je zbierać, starając się przywrócić jaki

taki ład. Potem wykąpał się, założył nowe dżinsy i białą koszulę i pięć minut

przed umówionym czasem zapukał do Lucy.

Kiedy mu otworzyła, zobaczył w jej spojrzeniu tyle miłości, że aż się

przestraszył.

– Gotowa? – zapytał tylko.

Potaknęła ruchem głowy i, objęci, poszli do samochodu. Zabrał ją do cichej

knajpki. Usiedli w samym rogu, w półmroku. Zamówił dla siebie drinka, a dla

Lucy mrożoną kawę. Rozmawiali o latach dzieciństwa, oglądanych filmach i

przyszłości, ale nawet słowem nie zawadzili o teraźniejszość. Poszli na nocne

przedstawienie, a potem do Lucy i dopiero o czwartej nad ranem Finn znalazł

się znowu w swoim mieszkaniu. Czuł, że powinien się uczyć, zasiadł więc w

kuchni nad książką, lecz prawie natychmiast zasnął.

Dwa dni później wpadł do niego Mike. Przyjechał po rzeczy, których

zapomniał zabrać. Pogryzając kanapkę z serem, Finn łaził za nim po całym

mieszkaniu.

– Chcesz kanapkę?

– Nie, dzięki.

– Czy Dimples wprowadziła się do ciebie?

– Zwariowałeś?

– W takim razie gdzie się podziała?

– No cóż, braciszku. Muszę przyznać, że jak chcesz, to potrafisz ruszyć

głową. A zdawałoby się, że to takie proste. Wystarczyło zabrać ją do knajpy.

– No i co? Zniknęła?

– Znalazła sobie jakiegoś gościa, który gra na bębnie i włóczy się po świecie.

Facet ma mniej więcej tyle lat co ty i, jak uświadomiła mnie Dimples, jest

dojrzałym człowiekiem, nie to co ja. I w ten sposób panna Mollyrow zniknęła z

mojego życia.

– Ale bałagan, który zrobiła, nie zniknął z tego pokoju. Bądź łaskaw

posprzątać po niej.

– Ja?

– A kto? Duch Święty? Jesteś za wszystko odpowiedzialny. Masz pewność,

że ona nie wróci?

– Kiedy się z nią ostatni raz widziałem, powiedziała mi, że wyruszają do

Detroit.

– Świetnie. Zatem miłego sprzątania – uśmiechnął się Finn i wrócił do

kuchni. Zajął się nauką, podczas gdy Mike wynosił do swego samochodu

fatałaszki i kosmetyki Dimples.

Lucy przychodziła teraz do „Pomarańczowego Sklepu” co sobotę, starając

się być ze wszech miar pomocna w prowadzeniu sprzedaży i reklamy. Zmiana

dekoracji wyszła sklepowi na korzyść. Pomalowany był teraz wewnątrz na

jasnożółto, zdobiły go też dzbany z zielenią. Miał liczniejszą klientelę, lecz

mimo to, kiedy w końcu czerwca Finn przejrzał finanse, okazało się, że

niewielki zysk nie wystarczy nawet na pokrycie miesięcznych spłat. Finn walnął

pięścią w gruby tom księgi handlowej. Tak, Mike miał słuszność, kiedy mówił o

Lucy: „Ona zaakceptuje Dimples tak samo, jak pogodziła się z życiem bez

rozrywek, bez upominków, specjalnych względów i zobowiązań”. Finn

wiedział, że jest nic w porządku, lecz nie chciał, by od niego odeszła.

Widywali się teraz przede wszystkim u niego w sklepie i w piątkowe

popołudnia w „Fistaszku”. Czasami dokądś się razem wybierali, lecz od kiedy

uczył się u siebie w domu, spędzali ze sobą mniej czasu.

W pewien poniedziałek w połowie lipca Finnowi po powrocie z pracy

zostało nieco więcej czasu do wieczornych zajęć. Bez wahania zapukał do Lucy.

10

Kiedy stanęła w progu, wpatrywał się w nią dłuższą chwilę. Miała upięte

włosy i biało-zieloną sukienkę. Wyglądała jak najpiękniejszy dzień lata. – Czy

możesz przyjść do mnie na chwilę? – poprosił.

Odczekał, aż zamknie drzwi, i ujął ją za rękę, walcząc z pokusą, by

natychmiast wziąć ją w ramiona i zacałować na śmierć.

– Usiądź, proszę. Mam nie więcej niż pół godziny. Napijesz się czegoś?

– Nie, dziękuję.

Wsunął ręce do kieszeni, żeby go nie korciło, i poszedł prosto do kuchni,

usiłując zachować dystans i nie chcąc powiedzieć wprost tego, co powinien i co

już wielokrotnie powtarzał sobie w duchu. Starał się też nie patrzeć na Lucy, bo

to osłabiało jego wolę. Nienawidził siebie za to, co uczynił tej dziewczynie.

Otworzył lodówkę i nalał sobie szklankę mleka.

– Na pewno niczego nie chcesz?

– Nie, dziękuje.

– Nie usiądziesz?

Usiadła, zbierając szeroki klosz spódnicy na opalonych nogach... nogach

gładkich jak jedwab...

Finn odwrócił się gwałtownie, czując, że ma ściśnięte gardło.

– Lucy, przyjeżdżasz do sklepu co sobota, odmalowałaś go, tyle zrobiłaś dla

jego promocji. Pamiętasz puszczanie reklamowych latawców?

Skinęła głową.

– Dziękuję ci. Doceniam to wszystko, naprawdę, ale ciebie kosztuje to

mnóstwo czasu, a mnie trochę pieniędzy. Tymczasem zyski ze sprzedaży nie

rosną na tyle szybko, by sklep dało się utrzymać.

– To znaczy, że w ogóle jest jakiś zysk?

– Tak. Mogę ci pokazać książkę. Ale to nie wystarczy. Rok temu

zaciągnąłem pożyczkę i nie jestem w stanie jej spłacać i robić jednocześnie

wydatki. Będę zmuszony zamknąć sklep.

– Pozwolisz, że zajrzę znów do twoich papierów?

– Ależ oczywiście – odparł Finn, choć prawdę mówiąc książki handlowe i

konfekcja męska obchodziły go w tej chwili tyle, co zeszłoroczny śnieg.

Przyniósł książki ze swego pokoju i ustawił je w stos na kuchennym stole.

Patrzył na Lucy, wciąż walcząc z pokusą, by ją objąć.

– Mam coraz gorsze oceny, wiesz?

Obszedł stół dokoła. Nie był w stanie siedzieć. Ponosiły go nerwy. Lucy

obserwowała go z bólem serca. Pragnęła podejść i przytulić go, lecz czuła, że

chociaż Finn jest u jakiegoś kresu, to chce zachować dystans. W końcu ich

spojrzenia spotkały się.

– Sądzę, że powinniśmy przestać się widywać – powiedział Finn.

Zaskoczona, wpatrywała się w niego bez słowa. Mogła się spodziewać

wszystkiego, ale nie całkowitego zerwania.

– Z powodu twoich stopni? – wydusiła wreszcie.

Spuścił oczy. Chciał już powiedzieć, że stara się jedynie być wobec niej fair,

że nie może ofiarować jej niczego, ale tylko odwrócił się gwałtownie.

– Tak. Muszę zdać egzaminy. Wystawię sklep na sprzedaż.

– A jak go już sprzedasz, to co?

Nienawidził tego napięcia, i całą siłą woli powstrzymywał się, żeby do niej

nie podejść.

– Wezmę jakieś zlecenia. To nie problem. Mogę też sprzedać mieszkanie.

Dochód ze sprzedaży przeznaczę na naukę.

Mówił odwrócony do Lucy tyłem. Patrzyła na jego szerokie plecy z

uczuciem, że oto cały jej świat rozlatuje się na strzępy. O, tak, Finn wiedział,

czego chce – i w tym wszystkim nie było dla niej miejsca. Zdawała sobie bardzo

dobrze sprawę z tego, że studia są dla niego najważniejsze, i była świadoma, że

ryzykuje coś, co stało się właśnie dziś. Sądziła jednak, że to się nigdy nie

zdarzy. Bardzo ją to zabolało. Chciała rzucić się Finnowi w ramiona, lecz

natychmiast zrozumiała, że na nic by się to nie zdało.

– No cóż, spotkaliśmy się w niewłaściwym czasie i w niewłaściwym miejscu

– powiedziała. – Jesteś szalenie zapracowanym człowiekiem.

Wstała i już miała wyjść, lecz zatrzymała się przy drzwiach słysząc, że ktoś

przekręca klucz. To był Mikę. Skinęła mu tylko głową, niezdolna wydobyć z

siebie głosu. Łzy przesłoniły wszystko. Szybko wyminęła chłopaka i pobiegła

do domu. Finn stał bez ruchu w salonie.

– Co wam się stało? Posprzeczaliście się?

– Nie. Powiedzieliśmy sobie „do widzenia”.

– Ona tobie czy ty jej? Wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć płaczem.

Ty się z nią rozstałeś, prawda?

Finn zacisnął pięści walcząc z samym sobą. Pragnął wybiec za Lucy i błagać

ją, by nie odchodziła, by została jego żoną, choć nie mógł zabezpieczyć jej

materialnie. Wymruczał pod nosem przekleństwo, niepomny na obecność

Mike’a i nieświadom tego, że mówi głośno.

– Nie powiem, żebyś wyglądał na szczęśliwego.

– No bo nie jestem.

– Ona jest nieszczęśliwa, ty jesteś nieszczęśliwy, nic nie rozumiem.

– Rozumiesz, doskonale rozumiesz – wybuchnął Finn. – Sam mi to wszystko

wypomniałeś, nie pamiętasz? Miałeś rację. Co ja tak naprawdę mam jej do

zaoferowania? Nic. Kompletnie nic. Jestem bankrutem. Sprzedaję sklep i

mieszkanie. Mam przed sobą cztery lata studiów – albo i więcej, jeśli będę

musiał pracować. Miałem jej zaproponować małżeństwo, skoro nie starcza mi

czasu na głupią randkę?

– Przykro mi, Finn – powiedział poważnie Mike, zbierając się do wyjścia. –

Przyszedłem tylko po rzeczy. Słuchaj, może potrzebujesz forsy? Will i ja

zrobilibyśmy zrzutkę.

– Nie, dziękuję – odparł Finn z wyraźnym roztargnieniem. – Dam sobie radę,

kiedy wszystko sprzedam.

– A może Lucy wolałaby zostać z tobą bez względu na okoliczności?

– Nie potrafię jej niczego zapewnić. Odejdzie ode mnie szybciej, niż

myślisz.

– Sam już nic wiem. – Mike zniknął w hallu.

Finn przebrał się i pojechał na ćwiczenia. Nie był w stanie ani myśleć, ani

słuchać. Nigdy w życiu nie czuł się tak podle.

W mieszkaniu po drugiej stronie hallu, przy kuchennym stole, Lucy

wypłakiwała sobie oczy. Cóż mogła zrobić, że pokochała Finna Mundy’ego

nieszczęśliwą miłością. Widziała go wszędzie, w całym swoim domu, i

upływający czas nie przyniósł ulgi. Następnego dnia po rozstaniu nie natknęła

się nigdzie na Finna. Kiedy wieczorem wchodziła po schodach z Jaskrem u

nogi, zauważyła, że ktoś chodzi po hallu. Serce skoczyło jej z radości na myśl,

że to może być Finn. Czekało ją jednak rozczarowanie. Przyszedł Mike.

– Cześć, Lucy. Co u ciebie? – zapytał, drapiąc Jaskra za uchem.

– W porządku.

– Czekam na Jaskra.

– Jak ci się mieszka w nowym miejscu?

– Świetnie. – Mike przestąpił z nogi na nogę. – Lucy, mogę cię o coś

zapytać?

– Oczywiście. – Popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

– Czy ty jesteś szczęśliwa?

– Prawdę mówiąc, nie bardzo.

– To samo Finn. Jest okropnie przygnębiony.

Lucy znieruchomiała na moment, niepewna, czy Mike wie, że zerwanie było

pomysłem Finna.

– Sam tego chciał.

– Nie sądzę.

– Dziękuję, Mike. – Uśmiechnęła się i weszła do swego mieszkania.

Zamknęła oczy i oparła się plecami o drzwi myśląc, że chyba nigdy nie

przestanie cierpieć. Do stwierdzenia Mike’a nic przywiązywała większej wagi.

Jeśli chodzi o swego starszego brata, Mike i Will nie byli najlepszymi

psychologami.

Dwa dni później, po pracy, natknęła się na Willa. Wysiadał właśnie z

samochodu na podjeździe. Jaskier natychmiast powitał go wesoło.

– Cześć, Lucy – zawołał Will, zmierzając w jej kierunku. – Nie dźwigaj tych

zakupów. Zaraz ci pomogę. Przyjechałem po Jaskra. Wiesz, Dimples przysłała

Mike’owi kartkę.

Nie spiesząc się, szli między rabatkami z biało-niebieskim barwinkiem i

różami w stronę domu.

– A jednak!

– Pocztówkę ze stadionem w Michigan. Napisała tylko dwa słowa:, Jest

cudownie!”

Lucy otworzyła drzwi i sięgnęła po torbę, chcąc wziąć ją od Willa, ale ten

był już w środku. Zaniósł zakupy do kuchni i wrócił do wyjścia. Kiedy Lucy mu

dziękowała, włożył ręce do kieszeni i, nie patrząc jej w oczy, powiedział:

– Lucy, Finn naprawdę nie może się pozbierać.

Była poruszona, lecz starała się nie pokazać tego po sobie.

– Myślę, że powinieneś porozmawiać na ten temat z nim, a nie ze mną.

– Odbyliśmy już z nim rozmowę i dlatego rozmawiamy z tobą. Tylko ty

możesz coś tu poradzić. Lucy położyła rękę na ramieniu Willa, popychając go

lekko w stronę drzwi.

– Dziękuję za pomoc i za Jaskra. Tak naprawdę to nie musicie go zabierać na

noc, .

– To dla nas żadna fatyga.

– Miło było znowu cię zobaczyć.

– Wybacz, nic miałem zamiaru się wtrącać.

– Naprawdę? Will roześmiał się.

– No, może odrobinkę. Przemyśl to jeszcze raz, proszę.

Z uśmiechem zamknęła drzwi. „Przemyśl to jeszcze raz”, powiedziała do

siebie na głos. Zacisnęła wargi i z wściekłością zaczęła wykładać na stół

zakupy. „Finn nie może się pozbierać”, „jest taki nieszczęśliwy”, „tylko ty

możesz coś na to poradzić, Lucy”. Gorące łzy napłynęły jej do oczu. Starała się

je powstrzymać, ale kiedy już rozpakowała torbę, usiadła i zaczęła szlochać z

twarzą ukrytą w dłoniach.

Słońce chyliło się ku zachodowi, kiedy wreszcie wstała. Nie zdążyła nawet

przyrządzić sobie do końca hamburgera, gdy odezwał się telefon. Dzwoniła pani

Kathleen Mundy.

– Słuchaj, Lucy, moja droga, bardzo martwię się o Finna. Mikę powiedział

mi, że już ze sobą nie chodzicie.

Lucy poczuła się jak w potrzasku. Nigdy ze sobą nie chodzili. On jedynie

przychodził do mnie się uczyć i kochać się ze mną, aż rozkochał mnie w sobie,

pomyślała z goryczą. Nie powiedziała jednak tego głośno.

– To prawda, proszę pani. Stało się, jak chciał Finn. Ma za dużo pracy i...

– No tak, rozumiem. Widzisz, Lucy, Finn to bardzo rzetelny chłopak i

czasami przez tę swoją sumienność coś niepotrzebnie niszczy. Wydawało mi

się, że jesteś bardzo za nim, prawda?

– Tak, proszę pani.

– No więc jako kobieta, która... Przepraszam cię, nie chciałabym być jeszcze

jedną z tych wiecznie wtrącających się matek, ale Mikę i Will powiedzieli mi, że

Finn jest okropnie rozbity, a i ty wyglądasz jak półtora nieszczęścia. Nie musisz

mi nic tłumaczyć, lecz, proszę cię, przemyśl to jeszcze raz... Wybacz, że

wtrącam się w twoje prywatne życie, ale w naszej rodzinie zawsze wszyscy żyli

ze sobą blisko.

– Tak, rozumiem.

– Moja ty kochana... Mam nadzieję, że wszystko się jeszcze odmieni. Tak

bym chciała pokazać ci naszą farmę.

Lucy z trudem przełknęła ślinę.

– Dziękuję, pani Mundy. I ja chciałabym ją zobaczyć.

Odłożyła słuchawkę i odwróciła się potrząsając pięścią w stronę drzwi.

Nagle poczuła woń spalenizny. Z hamburgera został skwierczący plastereczek

mięsa, a całą kuchnię wypełniał dym. Znów zadzwonił telefon. Tym razem była

to Alexa, która zapraszała ją do kina.

– Tylko się nic grzeb – poradziła na wiadomość, że obiad właśnie się spalił.

– Zostało jeszcze trochę kurczaka upieczonego przez mamę. Ale jeśli się nie

pospieszysz, Benny pochłonie wszystko.

– No dobrze. Już lecę – zawołała Lucy do słuchawki, schwyciła torebkę i

wybiegła pędem z domu czując, że nie wytrzyma w zamknięciu ani chwili

dłużej.

Na podeście schodów wpadła jednak na Finna.

– Cześć – powiedział poważnym tonem. – Co słychać?

– Nic nowego, ale lepiej byłoby, gdybyś zechciał wyjaśnić swojej rodzinie,

że zerwaliśmy, bo ty tak chciałeś. Tymczasem Mikę, Will oraz twoja mama

żądają ode mnie, żebym wszystko jeszcze przemyślała.

– Ależ Lucy, wszystko im już naświetliłem. Wiedzą, dlaczego...

– To wytłumacz im to jeszcze raz! – przerwała mu i pobiegła do samochodu.

Piątkowe popołudnie było bardzo upalne, temperatura przekroczyła 40°C.

Lucy zrezygnowała z pracy na dworze; wróciła do sklepu i zdjęła z siebie

karton. Uczesała się i potrząsnęła głową, oddychając z ulgą klimatyzowanym

powietrzem. Wciągnęła na siebie niebieską trykotową koszulkę i wygładziła

białą spódniczkę.

Mimo że do zamknięcia pozostały jeszcze dwie godziny, postanowiła

zwolnić Nan wcześniej, chociaż prawdę mówiąc przeraża to ją to, że ma zostać

w sklepie sama. Jaskier spał zwinięty na podłodze. Dosypywała właśnie

orzeszki do napoczętego pojemnika, gdy nagle usłyszała głośne: „O, nie!”.

Podniosła głowę i zobaczyła zirytowaną twarz Nan zajętej wycieraniem lady, a

potem usłyszała ciche den-de-len, den-de-len i ujrzała Finna z książkami pod

pachą.

11

– Cześć – powiedział, spoglądając na nią poważnie.

Rzuciła mu niepewne „cześć”, przyglądając się w milczeniu, jak Finn

przystawia sobie krzesło do kontuaru i rozkłada książki. Jaskier podszedł do

swego pana dopraszając się pieszczoty, a kiedy Finn podrapał go za uchem, pies

ułożył się znowu u stóp Lucy. Nan obserwowała całą tę scenę wzruszając

ramionami.

– No to idę. Do zobaczenia w poniedziałek – powiedziała głośno i wyszła

trzaskając drzwiami. Przez kwadrans nie odzywali się do siebie ani słowem. W

końcu Lucy nie wytrzymała:

– Naprawdę nie potrzebuję twojej ochrony. Dam sobie radę sama.

– Wiem. Nic o to chodzi.

Patrzyli na siebie w milczeniu, aż w końcu Finn spuścił oczy. Lucy jednak

dalej wpatrywała się w niego z natężeniem. W jej myślach zamigotał słaby cień

nadziei.

– Czy kiedy zacznę znowu spotykać się z Hyattem, a ty umawiać z jakąś

dziewczyną, to też będziesz przyjeżdżał tu popołudniami?

Potarł dłoni;| kark i spojrzał na nią badawczo.

– Czy to znaczy, że... – Że co?

– Wróciłaś do Hyatta.

– Nie. Powiedz mi, Finn, dlaczego właściwie tu przyjechałeś? Myślałam, że

nie chcesz mnie znać.

– Ja tego nie powiedziałem.

– Sądziłam, że chcesz wyrzucić mnie ze swojego życia, ponieważ ci

przeszkadzam. Wyglądał na tak przybitego, że aż wstrzymała oddech.

– Kochanie – powiedział łagodnie. – Przecież ja rujnuję ci życie. Nie jestem

w stanie ofiarować ci absolutnie niczego. Ani teraz, ani jeszcze bardzo długo.

Rozumiesz?

Zatrzasnął książkę, wstał i zacisnął ręce w kieszeniach.

– Ależ, Finn, przecież jest tak wspaniale! – zawołała wybiegając do niego

zza lady i czując rozsadzającą ją radość. – Dlaczego nie mówiłeś tak od razu?

Finn patrzył na nią zdumiony.

– Wspaniale? Lucy, co ty mówisz? Nie potrzebuję twojego współczucia. Czy

ty naprawdę nie pojmujesz? Nie jestem w stanie ofiarować ci niczego!

– I dlatego chciałeś ze mną zerwać?

– A ty myślałaś, że dlaczego? Przecież cię kocham!

– Finn! – Lucy czuła się jak ktoś, kto wydostał się z mrocznej, wilgotnej

jaskini i zobaczył słońce. – Może i będzie z ciebie genialny prawnik, ale

zupełnie nie znasz kobiet.

Wspięła się na palce i pocałowała go lekko.

– Chcesz wyjść za mnie wiedząc, co cię czeka?

– Tak! A w dodatku mam dla ciebie propozycję. Chcę kupić od ciebie twój

towar. Mówiłam ci, że właściciel sklepiku z obuwiem obok mnie się przenosi.

Zrobię z tego sklep odzieżowy i jeszcze na tym zarobię, zobaczysz!

– Uważaj, Lucy, proponowałem ci normalne, szczęśliwe życie. Chciałem cię

od siebie uwolnić, ale drugiej takiej szansy ci nie dam.

– Dałeś mi tydzień piekła! – powiedziała, całując go w policzek.

Niemal zmiażdżył ją w uścisku. Serce waliło jej tak głośno, że nie usłyszała

dzwoneczka u drzwi. Całując ją, Finn przesunął wargi do jej ucha i szepnął:

– Słuchaj, mamy złodzieja. Muszę coś zrobić.

– Zaraz, za chwilę – wyszeptała, obejmując go mocniej.

Z zaplecza Sklepu dato się słyszeć warczenie a następnie krzyk mężczyzny:

– Hej tam, zabierzcie tego kundla, bo inaczej go zastrzelę.

– Mamy go – powiedział Finn, uśmiechając się do Lucy i całując ją w ucho.

– To pukawka dla dzieci.

– Weźcie ode mnie to bydlę – wolał człowiek.

Coś się złamało, lecz Lucy nie zwracała uwagi na to, co się dzieje w sklepie.

Słyszała łomot, pies warczał i szczekał. Nagle rabuś w kominiarce naciągniętej

na głowę zderzył się z nimi i jak szalony wybiegł ze sklepu. Drzwi zatrzasnęły

się za nim, a Jaskier warował u progu.

Finn otworzył drzwi i pies rzuci! się za uciekinierem. Całowali się dobrych

kilka minut, aż wreszcie Lucy powiedziała:

– Muszę zobaczyć, czy coś zostało ukradzione.

– A ja pójdę po Jaskra – odparł Finn, patrząc na Lucy uszczęśliwionym

wzrokiem. Dotknęła jego ust i wydało jej się, że wyczuwa wokół nich

zmarszczki.

– Schudłeś jeszcze – powiedziała.

– Straciłem apetyt.

– Ja też.

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Przyszłość nie zapowiada się zbyt

różowo.

– Och, przestań już. Nie może być lepsza.

– I nigdy nie będziesz żałowała?

– Nigdy.

– No to ci coś powiem. Tym razem to dobra wiadomość. Jeden z

wykładowców, który trochę o mnie wie, rozmawiał na mój temat z przyjaciółmi.

I wyobraź sobie, dostanę zlecenia w pewnej firmie prawniczej. Jest to

urzędnicza praca, ale płacą lepiej niż mogłem się spodziewać.

– Widzisz, Finn – powiedziała Lucy, przepełniona uczuciem radości. –

Następnym razem, jeśli będziesz chciał zaoszczędzić mi cierpienia, pozwól,

żebym ja sama dokonała wyboru.

– Przysięgam, że tak będzie. I nie musisz nic ode mnie kupować. Zapasy z

mojego sklepu są twoje. Czy to znaczy, że wycofujesz się z orzeszków?

– O nie, w żadnym wypadku. Wszystko już sobie wyliczyłam. Tyle że

pozbywamy się Harolda. A poza tym, wiesz, pomyślałam sobie, że mam przed

sobą sporo długich samotnych nocy i zapisałam się na kurs księgowości.

Zaczynam jesienią.

W sobotę wybrali się do eleganckiej restauracji, a dalszą część wieczoru

postanowili spędzić u Finna. Usadziwszy Lucy na kanapie, Finn zapalił świece,

a kiedy pokój wypełnił się łagodnym, romantycznym światłem, wziął ją za rękę

i wsunął na palec zaręczynowy pierścionek z brylantem. Westchnęła z

zachwytu, myśląc zarazem, że musiał się chyba znowu zapożyczyć. Dotknął

lekko jej twarzy.

– Nie martw się. Sprzedałem mieszkanie i dostałem za nie zupełnie

przyzwoite pieniądze. Towar, który jest w sklepie, jest twój, ale trzeba go jak

najszybciej przenieść, gdyż kończy się dzierżawa.

Usiadł obok niej i wziął ją za ręce.

– W przyszłym tygodniu kończy się semestr letni i mam wolny cały miesiąc

aż do ostatniej dekady sierpnia. Czy zgadzasz się, żebyśmy wzięli ślub w

pierwszą sobotę sierpnia?

– Tak, dobrze.

– Wiesz – pociągnął ją do siebie – chyba jeszcze to wszystko do mnie nie

dotarto. A forsę, która nam zostanie z miodowego miesiąca, przeznaczymy na

opłacanie jakiegoś kąta.

– A nie może to być moje mieszkanie?

Dotknął wargami jej skroni, ucałował policzki i zaczął rozpinać zamek z tyłu

prostej czarnej sukni. Odsłonił jej ramiona, a kiedy zarzuciła mu ręce na szyję,

zaniósł ją do sypialni.

– Będziemy musieli odczekać ładnych parę lat na nasze bliźniaki.

– Kocham cię, więc poczekam. Chcę mieć dwóch chłopaczków takich jak

ich tata.

– A ja dwie dziewczynki podobne do mamy. Trzymam dla nich Pana PhiPhi.

Lucy roześmiała się.

– Dwie parki bliźniąt. Ho, ho. Będziesz chyba musiał zostać wziętym

adwokatem. Finn otrzeźwiał na moment i śmiertelnie poważnie zapytał:

– Czy ty naprawdę chcesz tego wszystkiego? Czy jesteś pewna?

Energicznym ruchem Lucy zdjęła mu z ramion koszulę i pogładziła go po piersi.

– Czy byłabym tutaj z tobą, gdybym myślała inaczej? – Przesunęła dłoń na

pasek spodni. – Zaraz ci pokażę, jak bardzo tego chcę.

Finn zachichotał i przycisnął ją do siebie, aż oboje, całując się, upadli na

łóżko.