Carolyn Greene

Potęga miłości

(Manying Mr. Right)

PROLOG

– Przyszliśmy tu, by się pobrać. – Głos Grega, niższy niż u większości osiemnastolatków,

dodawał mu powagi i autorytetu.

Urzędnik rzucił porozumiewawcze, pełne cynizmu spojrzenie sekretarce, która podała mu

wypełnione formularze. Pochylił się nad zarzuconym papierami mahoniowym biurkiem.

– Pobrać się, tak? A wyglądasz raczej, jakby przywieziono cię tu za jakąś rozróbę lub za

piractwo drogowe.

Zakłopotana Christina nerwowo odgarnęła opadający na czoło kosmyk bujnych włosów.

Zdecydowała się włożyć letnią, białą sukienkę, ponieważ kolor wydał jej się odpowiedni na tę

okazję, ale teraz zdała sobie sprawę, że na tle Grega prezentuje się zbyt elegancko.

Głęboko osadzone ciemne oczy, śniada cera, arogancki uśmiech i zniszczone ubranie

sportowe – łatwo zrozumieć, dlaczego do chłopca przylgnęło przezwisko „włoski łotrzyk”. Greg

objął Christinę w talii, a ona natychmiast zareagowała na ten gest przyspieszonym biciem serca;

Wiedziała, że jasno-kasztanowe włosy i jasna cera powodują, iż większość ludzi postrzega ją

jako słodkie niewiniątko. Chcąc dodać sobie powagi, szybko schowała za plecy rękę; w której

kurczowo ściskała swą ukochaną szmacianą lalkę.

Pan Terby zdjął okulary i położył je na ślubnych dokumentach.

– Kochanie, czy twoi rodzice wiedzą, gdzie jesteś? Christina wyprostowała się i mocniej

ś

cisnęła lalkę.

– Nie jestem małą dziewczynką – odpowiedziała, lecz jej głos nie brzmiał zbyt przekonująco.

– Mam osiemnaście lat i jeden miesiąc, a to oznacza, że mogę już legalnie wyjść za mąż.

– Zgadza się – odpowiedział pan Terby, ponownie zakładając okulary i porządkując

dokumenty. – Jednak sam jestem ojcem i moim obywatelskim obowiązkiem jest dopilnowanie,

by młodzi ludzie nie spieszyli się zbytnio z decyzją, która należy do najważniejszych w życiu. Od

jak dawna jesteście zaręczeni?

Greg spojrzał wymownie na zegarek.

– Dwie godziny – powiedział wyzywająco, gniewnie marszcząc brwi.

Przez dłuższą chwilę nie padło ani jedno słowo. Christina pomyślała, że Greg niepotrzebnie

zadziera z urzędnikiem państwowym. Wciąż nie mogła się przyzwyczaić, że jej narzeczony jest

urodzonym buntownikiem, zawsze gotowym do przeciwstawiania się autorytetom. Jednak z

drugiej strony musiała przyznać, iż właśnie ta cecha jego charakteru pociągała ją najbardziej.

W końcu pan Terby, wzdychając z rezygnacją, zwrócił się ponownie do Christiny:

– Jeśli ty i twoja laleczka jesteście gotowe...

– To nie jest żadna laleczka. – Mimo iż jej słowa były tylko nieznacznie głośniejsze od

szeptu, przykuły uwagę urzędnika. Nie potrafiłaby nawet wytłumaczyć, dlaczego to takie ważne,

by szmaciana zabawka, którą razem z Gregiem uszyli na lekcji przygotowania do życia w

rodzinie, była świadkiem ich ceremonii ślubnej.

– To nasz syn, Murdock – powiedział Greg, nie wdając się w dalsze wyjaśnienia i puszczając

oko do Christiny.

Pan Terby ponownie ciężko westchnął.

– No dobrze, zaczynajmy.

Wstał, podszedł do szafki i wyjął cieniutką książeczkę. Potem rozwinął powieszony na

ś

cianie ekran pokryty malowidłem przedstawiającym ogrodową altankę wśród róż. Zajął miejsce

za biurkiem, przygładził włosy i skinął na młodych, by do niego podeszli.

– Większość par preferuje bardziej romantyczne otoczenie niż biuro – powiedział tonem

usprawiedliwienia.

Christina wolała nie patrzeć na kiczowaty malunek. Wzięła Grega pod rękę, a on

poprowadził ją w stronę urzędnika. Obojgu młodym udzieliła się podniosła atmosfera.

Pan Terby chrząknął i rozpoczął.

– Najmilsi...

Christina nie zastanawiała się nad motywem, jakim kierował się Greg, prosząc ją o rękę.

Wystarczało, że czuła się bardziej pożądana i bardziej kobieca niż kiedykolwiek wcześniej. Greg

wybrał ją spomiędzy wielu innych, piękniejszych dziewcząt, które gotowe były spełnić jego

wszystkie marzenia.

– Teraz wsuń obrączkę na jej palec.

Christina i Greg spojrzeli na siebie zaskoczeni. Po chwili Greg sięgnął do kieszeni i wyjął

nóż. Trzymając nad głową lśniące ostrze, zbliżył się do urzędnika.

Christina zachłysnęła się powietrzem i jęknęła. Natychmiast zawtórowała jej sekretarka,

obserwująca całą scenę z na wpół otwartymi ustami. Wystraszony urzędnik gwałtownie

odskoczył, jak gdyby szykował się do ucieczki.

Greg zatrzymał się.

– Przepraszam – powiedział, odpychając pana Terby’ego na bok.

Zdecydowanym ruchem odciął zrobioną szydełkiem pętelkę, na której wisiał wymalowany w

róże ekran i ponownie stanął obok Christiny. Po chwili wahania wsunął na jej palec pleciony

biały sznureczek.

– Czy bierzesz tego mężczyznę za swego prawowitego męża? – Pan Terby już odzyskał

równowagę ducha i powrócił do pełnienia swych urzędowych obowiązków. W skrytości ducha

marzył o tym, by ta dziwaczna ceremonia dobiegła wreszcie końca.

Gdy młoda para wygłosiła już wszystkie stosowne formułki, pan Terby dodał:

– A teraz ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą, a potem moja

sekretarka zrobi wam zdjęcie na tle tych wspaniałych róż.

Nigdy przedtem Greg jej nie całował. Teraz wziął Christinę w swe silne ramiona i delikatnie

– prawie ostrożnie – musnął wargami jej usta. I nagle wszystko wokół przestało istnieć...

Po powrocie do Morrison Heights Greg ujął żonę pod łokieć i poprowadził do motelowych

drzwi. Nie mógł uwierzyć w swoje niezwykłe szczęście. Christina nie tylko bez wahania zgodziła

się wyjść za niego za mąż, ale w dodatku zachowywała się, jakby była w nim nieprzytomnie

zakochana.

Ta dziewczyna zawładnęła jego sercem, od momentu gdy ją ujrzał. Propozycja małżeństwa,

jaką złożył jej dzisiaj podczas lunchu, wynikała co prawda ze szczerego uczucia, jednak była

tylko swoistą próbą wysondowania stanowiska partnerki.

Spodziewał się żartów i drwin, ale Christina łagodnie się do niego uśmiechnęła i zapytała:

– Mówisz poważnie?

Kiwnął głową, czekając na jej odpowiedź jak na wyrok, mający przesądzić o całym jego

ż

yciu. Christina zdała mu się dobrym i niewinnym aniołem, roztaczającym wokół siebie

ś

wietlistą aurę przyciągającą nawet takich grzeszników, jak Greg.

Niektórzy myśleli, że chodził z Christina tylko po to, żeby zrobić na złość jej ojcu, który

zresztą szczerze go nie znosił. Owszem, granie na nosie szeryfowi Cline’owi sprawiało mu sporo

uciechy, ale przecież nie dlatego pragnął być z jego córką.

Ku wielkiemu zaskoczeniu dziewczyna nie tylko go nie wyśmiała, lecz bez dłuższego

namysłu przyjęła oświadczyny. Ogarnęła go taka euforia, że zaproponował, by zawarli

małżeństwo od razu... zanim Christina odzyska rozum i zmieni zdanie.

Gdy tylko weszli do obskurnego motelowego pokoju, Greg zaczął obsypywać swą młodą

ż

onę żarliwymi pocałunkami. Wiedział, że była dziewicą, dlatego mimo narastającego pożądania

starał się zachowywać delikatnie.

– Tak bardzo cię pragnę – powiedział, składając kolejny pocałunek na jej wargach.

Westchną i jeszcze mocniej do niego przywarła.

– Chcę, żebyś wiedział... – przerwała, szukając odpowiednich słów – że bardzo poważnie

traktuję małżeńską przysięgę.

Greg bez słowa skinął głową. Nie miał co do tego cienia wątpliwości.

– Postaram się być jak najlepszą żoną, obiecuję. – Oparła głowę na jego ramieniu.

Mieli właśnie opaść na łóżko, gdy rozległo się głośne pukanie. Zanim zdążyli zareagować,

drzwi otworzyły się z impetem i do środka wtargnął jasny snop światła.

– Wygląda na to, że przybyłem w samą porę! – zagrzmiał męski głos.

Christina spojrzała w stronę drzwi i w jej oczach natychmiast pojawiła się panika.

– Tatuś!

Greg odwrócił się do niej plecami, osłaniając ją w ten sposób przed wścibskim wzrokiem

szeryfa Cline’a oraz jego zastępcy i dyrektora motelu.

Umundurowani mężczyźni patrzyli na niego z wściekłością i obrzydzeniem, jakby był

najnędzniejszym stworzeniem na ziemi.

– Tatusiu, pozwól sobie wytłumaczyć...

– Na wszystko przyjdzie czas, młoda damo. Teraz mam ważniejsze sprawy na głowie. –

Szeryf Ctine skinął na swego zastępcę, a ten podszedł do Grega z kajdankami. – Założę się, że

ten ptaszek dużo wie o pewnym napadzie rabunkowym...

Greg nie stawiał oporu, gdy zastępca zakuwał go w kajdanki i odczytywał mu jego prawa.

Nie mógł sobie darować, że naraził Christinę na taki wstyd.

– Nie możesz tego zrobić, tato! – krzyczała^ kurczowo ściskając ramię Grega. – Nie zrobił

nic złego.

– Uspokój się, skarbie. – Greg uznał, że pora zainterweniować. – Oni tylko, wykonują, co do

nich należy.

– Ale przecież ty nie...

Spojrzał na nią i nagle zrozumiał, że podejrzewała najgorsze. I nie winił jej za to. Powinien

być już do tego przyzwyczajony – ludzie na ogół z góry zakładali, że zdolny jest do popełnienia

każdej niegodziwości. Jednak brak zaufania ze strony ukochanej dotknął go szczególnie boleśnie.

Powinien się bronić, odeprzeć bezsensowne zarzuty. Być może Christina uwierzyłaby w jego

niewinność, ale szeryf nie dałby wiary nawet najbardziej logicznym wyjaśnieniom.

Oszołomiona dziewczyna patrzyła, jak zastępca szeryfa prowadzi Grega do zaparkowanego

na zewnątrz wozu patrolowego. Strząsnęła z ramienia dłoń ojca, podbiegła do samochodu i

otworzyła drzwiczki.

– Znajdę kogoś, kto ci pomoże – obiecała. – A dopóki nie wyjaśnimy tej sprawy, będę

czekać...

Wiedział na pewno, że zrobi, jak obiecała, i będzie trwać przy nim na dobre i na złe. Jednak

zasługiwała na lepszy los, nie miał prawa niszczyć jej życia.

– Nie chcę cię w to wciągać.

– Będę cię codziennie odwiedzać – przyrzekła.

Greg nie wątpił w jej słowa, nie chciał jednak narażać tak słodkiej i niewinnej istoty na

konfrontację z ponurym i brutalnym otoczeniem. Wiedział, że jedynym sposobem, by ją przed

tym uchronić, jest zwolnienie jej ze ślubnych obietnic.

Pewnego dnia wróci po nią – gdy okaże się jej godny, gdy będzie mogła z dumą przedstawić

go wszystkim jako swojego męża. Na razie jednak musi pozwolić jej odejść.

– Nie chcę, żebyś tam przychodziła – powiedział z mocą. – Zasługujesz na lepszy los.

Zapomnij o mnie i żyj dalej.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jeśli popełnisz jeden głupi błąd – powtarzała sobie – to bądź pewna, że przyjdzie ci za niego

drogo zapłacić. Bezmyślnie wpatrywała się w mężczyznę, którego ostatnio widziała dziesięć lat

temu. Z wielkim wysiłkiem oparła się pragnieniu, by natychmiast rzucić mu się w ramiona.

Natomiast Greg Primo nie wydawał się zbytnio uszczęśliwiony tym spotkaniem. Miał ponurą

minę i patrzył na Christinę z nie ukrywaną wrogością. W dłoni trzymał dość gruby plik

dokumentów.

Zerknęła przez ramię do dużego pokoju, aby zobaczyć, czy do Donalda dotarto, co się tutaj

dzieje. Na szczęście siedział z nosem utkwionym w gazecie, studiując pilnie notowania giełdowe.

– Co to, do cholery, straciłaś mowę? – zapytał Greg.

Tyle lat rozłąki i nawet słowa powitania? Christina nie mogła oderwać oczu od

niespodziewanego gościa. Wyglądał tak seksownie, że bez trudu zawróciłby w głowie każdej

kobiecie.

Już jako nastolatek Greg łamał wszystkie dziewczęce serduszka. A teraz? Szerokie ramiona,

wąskie biodra, gęste i lśniące włosy, niemal czarne oczy o przenikliwym spojrzeniu – istne

ucieleśnienie kobiecych snów o prawdziwym mężczyźnie.

Potrząsnął papierami przed nosem Christiny, jak gdyby chciał ją wyrwać z osłupienia i

przywołać do rzeczywistości.

– Czy ty masz pojęcie, ile mi to przysporzy kłopotów? Poczuła, jak po plecach spływa jej

kropla potu. Utkwiła wzrok w nagłówku pogniecionego dokumentu: Christina Cline przeciwko

Gregorio Primo, – Czy coś się stało, kochanie? – zapytał Donald, stając niespodziewanie za jej

plecami. – Czy chcesz, żebym się go pozbył? – szepnął jej do ucha.

Chorobliwa zaborczość Donalda natychmiast wyprowadziła Christinę z równowagi.

Zachowywał się tak, jak gdyby tu mieszkał na stałe, a nie tylko w weekendy. Ich dość żałosny

związek był w zasadzie jedynie wygodnym dla obu stron układem.

Przez chwilę spoglądała w milczeniu na obu mężczyzn. Tak bardzo się różnili... Donald był

jasnym blondynem średniego wzrostu. Na jego tle muskularny i opalony Greg wyglądał niczym

rzucony znienacka na łono cywilizacji barbarzyńca. Donald był szanowanym członkiem lokalnej

społeczności, co zaś do reputacji Grega, to lepiej o niej nawet nie wspominać.

– Hm... nie... To jest... – Zawiesiła głos, otwierając szerzej drzwi. No i gdzie się podziały

twoje dobre maniery, panienko, pomyślała z ironią. Szczerze mówiąc, nie miała zielonego

pojęcia, jak przedstawić narzeczonego swojemu mężowi.

Greg wszedł do środka. Christina wzięła głęboki oddech, pragnąc odzyskać panowanie nad

sytuacją.

– Donaldzie, poznaj Grega Primo... starego przyjaciela z liceum. Greg, to jest Donald

Winkler, mój narzeczony.

Greg uniósł brwi. Christina zamarła w oczekiwaniu na jego reakcję. Właśnie otwierał usta,

kiedy dało się słyszeć stukanie do drzwi.

– Co tak długo, Greggie? Komary pożrą mnie żywcem!

Do środka wtargnęła wysoka, platynowa blondynka. Miała buty na wysokich szpilkach, ale

najbardziej przykuwała uwagę jej elastyczna bluzeczka na dwóch cieniutkich ramiączkach,

oblepiająca monstrualnej wielkości biust. Zszokowana Christina na próżno usiłowała ukryć

zdumienie.

Jej spojrzenie powędrowało w górę i zatrzymało się na twarzy kobiety. Z powodu mocnego

makijażu trudno było ocenić wiek nieznajomej. Kobieta uśmiechała się miło do Christiny.

– W porządku, skarbie. Wszyscy zawsze tak wlepiają we mnie gały – poinformowała lekko

osłupiałą panią domu.

Christina pospiesznie zamknęła usta, zawstydzona swym nietaktownym zachowaniem.

– Niektórzy uważają, że przesadzam – paplała dalej nieznajoma. – Gdy jednak człowiekowi

zależy na aktorskiej karierze, to powinien zadbać, by wyróżniać się wyglądem. – Spojrzała na

Christinę spoza podejrzanie długich i gęstych rzęs. – Może mogłybyśmy się kiedyś spotkać.

Nauczyłabym cię kilku kobiecych sztuczek; powinnaś popracować nad swoim wizerunkiem.

Christina poczuła się urażona. Przypomniawszy sobie o zielonych plamach z trawy, którymi

upstrzone były jej spodnie, w myślach zbeształa się za karygodny brak dbałości o wygląd. Była

pewna, że nieznajoma nie miała nic złego na myśli. Mimo to ubodły ją słowa o konieczności

zmiany wizerunku.

Nagle kobieta dostrzegła osłupiałego, zastygłego z szeroko otwartymi ustami Donalda.

Uśmiechnęła się doń kokieteryjnie.

– Wybaczcie moje zachowanie – zwróciła się do Christiny, ale jej uwaga skierowana była

wyłącznie w stronę Donalda. – Nazywam się Katrina Humboldt, ale możecie do mnie mówić

Trina. To moje estradowe imię.

– Miło mi panią poznać – odpowiedział Donald nieco nieprzytomnie, ujmując jej dłoń.

Ponieważ jej związek z narzeczonym pozbawiony był żaru i namiętności, Christina nawet w

najmniejszym stopniu nie poczuła się urażona reakcją Donalda. Skoro nie wstydził się robić z

siebie idioty – jego sprawa...

Niestety, sytuacja zaczynała wymykać się spod kontroli, dlatego też Christina postanowiła

jak najszybciej zakończyć rozmowę z Gregiem. Jeszcze chwila, a wyjdą na jaw rzeczy, które tak

starannie ukrywała. Donald nie miał pojęcia, że jego narzeczona jest mężatką. Zwlekała z

powiedzeniem mu prawdy, gdyż pomimo upływu lat wciąż wstydziła się swego młodzieńczego

wybryku. Bo jakże inaczej można było nazwać farsę, jaką był jej ślub z Gregiem?

Greg chrząknął.

– Nie chciałbym przerywać tego wzruszającego przedstawienia, ale muszę porozmawiać z

Christina... na osobności. Przepraszam.

Jedną ręką ujął Christinę za łokieć, drugą objął ją w talii i poprowadził do salonu. To był

zupełnie naturalny gest, ale Christinę natychmiast przeniknął dreszcz. Greg zatrzymał się na

chwilę, by popatrzeć na akwarelę wiszącą nad kominkiem, przedstawiającą olbrzymi słonecznik.

Skrzywił się z nie skrywanym niesmakiem.

– Mam nadzieję, że nie wydałaś na to fortuny? Zanim zdążyła wymyślić jakąś ciętą

odpowiedź, Greg skierował się do kuchni. Zbierając w sobie resztki sił, Christina wyrwała łokieć

z jego uścisku.

Gdy zamknęły się za nimi drzwi, cofnęła się i zmroziła swego niby męża pełnym pogardy

spojrzeniem.

– Nie wiem, co próbujesz udowodnić. Wtargnąłeś do mojego mieszkania’, zachowujesz się

jak brutal... Nie podoba mi się to wszystko.

Greg wyjął dokumenty z tylnej kieszeni i uderzył nimi o dłoń.

– No, to oboje jesteśmy zdegustowani. Przez dziesięć lat nie myślałaś o unieważnieniu

małżeństwa i akurat teraz, w tym momencie, postanowiłaś się tym zająć? Co robiłaś przez cały

ten czas?

– Ja...

Christina powstrzymała się jednak przed wyznaniem prawdy. Mało brakowało, a

powiedziałaby szczerze: „czekałam na ciebie”. No tak, ale przecież w końcu zapomniała o tych

mrzonkach i zdecydowała się na bardziej dojrzały, w jej odczuciu, związek z Donaldem.

Wróciła pamięcią do wydarzeń ostatnich dziesięciu lat. Najpierw ukończyła liceum, potem

studiowała. Mieszkała z rodzicami, odkładając każdy zarobiony grosz na kupno własnego domu.

Wtedy tak była pochłonięta realizacją ambitnych planów, że rzadko miała czas, by poddawać się

uczuciu smutku, które towarzyszyło jej od dnia aresztowania Grega. Gdy osiągnęła pewną

stabilizację i mogła zwolnić tempo życia, zaczęła jej doskwierać samotność. W końcu zdała sobie

sprawę, że tylko spełnienie się w macierzyństwie przywróci sens jej istnieniu.

Kiedy Donald zaproponował, że zostanie ojcem jej dzieci w zamian za odgrywanie przez nią

roli wzorowej żony polityka – z ochotą przystała na ten układ. Doprawdy, już raz się

skompromitowała, decydując się na małżeństwo pod wpływem chwilowego zauroczenia. Teraz

była starsza i mądrzejsza, powinna pomyśleć o przyszłości. Donald mógł jej zapewnić wszystko,

na czym jej zależało.

Nie miała jednak zamiaru opowiadać o tych planach Gregowi.

– Byłam zajęta – stwierdziła spokojnie.

Greg szyderczo wykrzywił usta na dowód, że jej wymówka nawet nie zasługuje na

komentarz. Zbliżył się, lecz tym razem Christina nie cofnęła się ani o krok. Niemal czuła, jak

atmosfera staje się duszna i napięta.

Nie, ten wiecznie błądzący buntownik o mrocznej duszy nie był dla niej odpowiednim

partnerem. Dlaczego zatem nie potrafiła zachować w jego pobliżu zimnej krwi? Dlaczego, ledwo

na nią spojrzał, traciła głowę? Czym ją tak zniewalał?

– Adwokat powiedział; że ponieważ małżeństwo nie zostało... hm... skonsumowane, możemy

uzyskać szybkie unieważnienie, zamiast przechodzić przez długą procedurę rozwodową –

powiedziała, usiłując skierować swoje zbłąkane myśli na właściwy tor. – Musisz się tylko

podpisać na ostatniej stronie.

– Nie!

Zaskoczona tą gwałtowną reakcją Christina aż podskoczyła. Co sugerował? śe chce nadal

pozostać jej mężem? śe nadal coś do niej czuje? Tak czy inaczej, niezwykle jej to schlebiało.

Niestety, Greg szybko rozwiał jej złudzenia.

– Nie mogłaś wybrać gorszego momentu! Gwałtownie i z hałasem odsunął krzesło od stołu,

po czym usiadł ciężko. Christina utkwiła spojrzenie w pionowych zmarszczkach pomiędzy jego

nachmurzonymi brwiami.

– Jeśli ktoś się o tym dowie – ciągnął dalej – wezmą w łeb wszystkie moje plany. Musisz

poczekać kilka miesięcy, dopóki nie uporządkuję różnych spraw!

O Boże! Jakże zranił jej dumę osobistą! Nawet teraz mówił jej, co powinna robić, jak gdyby

była bezwolnym, nieodpowiedzialnym dzieckiem!

Buntowniczo skrzyżowała ręce na piersiach.

– Nie mogę z tym poczekać. Za dwa miesiące wychodzę za mąż, chyba sam rozumiesz, że w

tej sytuacji...

Miała nadzieję, że jej głos zabrzmiał wystarczająco stanowczo. Od chwili gdy widzieli się po

raz ostatni, Greg nawet nie próbował się z nią skontaktować, dlaczego zatem nie chciał

unieważnić małżeństwa? Jego sprzeciw wydał się Christinie niedorzeczny. Miała zamiar mu to

powiedzieć, gdy nagle drzwi kuchenne otworzyły się i do środka wpadł Donald. Tuż za nim

wbiegła Trina, nieomal potykając się o własne stopy.

– Co tu się dzieje? – zapytał Donald.

Patrzył wyczekująco na Christinę, wyraźnie ponaglając ją do wyjaśnień. Nie chciała, by Greg

przejął inicjatywę.

– A więc – zaczęła powoli – to długa historia.

– Och, jak fajnie. Uwielbiam słuchać różnych opowieści – odezwała się Trina, sadowiąc się

wygodnie przy stole.

Wszyscy czekali na dalsze wyjaśnienia Christiny. Próbowała skoncentrować się na

Donaldzie, nie myśleć choć przez chwilę o Gregu... Jak najlepiej wytłumaczyć narzeczonemu, że

związał się z kobietą po przejściach i w dodatku – mężatką? Czy, poznawszy prawdę, Donald

wciąż będzie zainteresowany ich układem?

Brakowało jej tchu ze zdenerwowania, a trzy pary wlepionych w nią badawczo oczu jeszcze

bardziej zbijały ją z pantałyku.

– Może powinniśmy porozmawiać o tym na osobności – zaproponowała, usiłując wyciągnąć

Donalda z kuchni.

– Nie ma takiej potrzeby – powiedział narzeczony, unosząc brodę i rozprostowując ramiona,

jak gdyby chciał w ten sposób zaakcentować, że zniesie nawet najbardziej dotkliwy cios. – Mów

prosto z mostu.

Donald był dobrym człowiekiem... czasami troszkę spiętym, ale dobrodusznym i uczciwym.

Zawsze traktował ją delikatnie, z szacunkiem, nie skarżąc się, że narzeczona postanowiła

pozostać dziewicą aż do nocy poślubnej. Sam zresztą również przyznał się do braku

doświadczenia.

Tak naprawdę, obojgu odpowiadała taka sytuacja. W dodatku Christina nigdy nie mogłaby

pójść do łóżka z mężczyzną, będąc żoną innego... nawet jeśli było to tylko małżeństwo na

papierze.

– Nie wiem, od czego zacząć.

– Może zaczniesz od poinformowania swojego narzeczonego, że jesteś moją żoną? –

podpowiedział jej ochoczo Greg.

– O rany! Zupełnie jak w jednej telenoweli – zaszczebiotała Trina. – Tyle że tam bohater

zapomniał powiedzieć narzeczonej, że ma dziecko z zakonnicą. Wy chyba nie macie dziecka?

– Nie.

– Tak.

– Co? – Donald zaczął nerwowo krążyć po pokoju. Zazwyczaj postępował tak, gdy był

czymś bardzo zdenerwowany.

– Nasz synek dostał na imię Murdock. I mieliśmy mnóstwo frajdy, robiąc go – powiedział

Greg ze szczerym rozrzewnieniem.

Christina spojrzała na niego z wyrzutem.

– Wcale nie... nip!... ułatwiasz sprawy!

– Znowu czkawka? Może usiądziesz – zaproponował Donald. – Przyniosę ci szklankę wody.

– Woda nie pomaga – wtrącił Greg. – Najlepiej ją rozśmieszyć!

Uświadomiła sobie, że odkąd znała Donalda, ani razu nie słyszała, żeby się śmiał. Dziwne,

nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tym.

– Nie, najlepsza jest woda – upierał się Donald, podsuwając jej szklankę. – Borykamy się z

jej czkawkami codziennie, odkąd ogłosiliśmy nasze zaręczyny. Chyba wiem, co jej najbardziej

pomaga!

Christina usiadła na miejscu, które przed chwilą zwolnił Greg i łapczywie piła wodę.

– A ja znam ją jeszcze z czasów licealnych i dlatego wiem, że tylko śmiech...

– To nie ma znaczenia – przerwała mu Christina, głośno odstawiając na stół pustą szklankę.

Skoro nie było innego wyjścia, zamierzała natychmiast opowiedzieć Donaldowi o swojej

przeszłości i mieć to już za sobą.

Trina niecierpliwie podskakiwała na krześle.

– Zaraz pęknę z ciekawości. Śmiało, dziewczyno, mów! Christina wzięła głęboki oddech.

– Greg i ja mieliśmy za zadanie udawać męża i żonę na lekcjach z przygotowania do życia w

rodzinie.

– Musieli wprowadzić ten przedmiot dość niedawno – powiedział Donald. – Nigdy czegoś

takiego nie miałem. – Miał trzydzieści pięć lat, co oznaczało, że skończył szkołę o siedem lat

wcześniej niż Christina i Greg.

– Tak. Poprzez te lekcje dyrektor usiłował nauczyć nas życia w rzeczywistym świecie.

Podczas odgrywania zamężnej pary uczyliśmy się opieki nad dzieckiem, jak również układania

domowego budżetu, sprzątania i gotowania.

– Potraktowaliśmy nasze role bardzo poważnie – przerwał Greg ze znaczącym uśmieszkiem.

– W zasadzie było to dla nas swego rodzaju impulsem, by pobrać się naprawdę – dodała

Christina.

Donald nie odezwał się, przyjmując jej wyjaśnienia z kamienną twarzą. Brak jakiejkolwiek

reakcji z jego strony sprawił, że Christina postanowiła lepiej uzasadnić swą porywczą i

niedojrzałą decyzję.

– Byliśmy młodzi i głupi.

Christina do dziś nie miała pojęcia, dlaczego wydała się Gregowi pociągająca i czemu został

jej klasowym partnerem. Pamiętała jednak, że większość dziewcząt oddałaby swoje prawo jazdy

za chociaż jedną randkę ze szkolnym przystojniakiem. Ale to właśnie ona za niego wyszła!

Bezwiednie westchnęła.

– Różniliśmy się od siebie jak woda i ogień – kontynuowała niepewnie.

– Święta prawda. – Greg zwrócił się do Donalda. – Nasza nauczycielka, pani Murdock,

chyba myślała, że Christina będzie miała na mnie dobry wpływ. Niezłe było ze mnie ziółko.

Co pomyślałaby ich nauczycielka, gdyby zobaczyła, jak dalekie od prawdy okazały się jej

przewidywania?

– Nadal nic nie wiem o twoim synu!

Donald był zły i rozżalony, czemu w zaistniałej sytuacji nie należało się dziwić. Był pewien,

ż

e Christina celowo go zwodziła, twierdząc, że do dnia ślubu pragnie pozostać dziewicą.

– Zawarliśmy umowę – przypomniał jej z powagą.

– Nie jest tak, jak myślisz. – Znów dostała czkawki. – Nasz tak zwany syn, to po prostu

szmaciana lalka, mająca udawać na lekcjach nasze dziecko.

– Dobrze, ta sprawa już jest wyjaśniona – powiedział Greg z oczywistym zamiarem zmiany

tematu. Z niecierpliwością uderzał papierami o dłoń. – Wróćmy teraz do sprawy rozwodu.

– Oczywiście – zgodziła się Christina skwapliwie. – Już przynoszę długopis.

Była świadoma, że kiedyś do tego dojdzie, ale nagle zrobiło jej się smutno. Podała Gregowi

długopis, próbując zapanować nad ogarniającym ją uczuciem żalu.

– Nie podpiszę.

– Słucham?

– Powiedziałem, że nie podpiszę!

– Słyszałam, co powiedziałeś. I wydaje mi się, że nie dotarto do ciebie, iż Donald i ja chcemy

się pobrać za dwa miesiące. – Głos drżał jej coraz bardziej, a na czoło wystąpiły kropelki potu. –

Musisz podpisać te dokumenty!

– Będzie z tym pewien problem – odrzekł Greg, kiwając głową. – Widzisz, najpierw

chciałbym wyegzekwować to, co mi się jako twojemu prawowitemu małżonkowi należy.

Oszołomiona Christina zaniemówiła. Nieraz widziała na twarzy Grega ten wyraz

determinacji. Jej niby mąż był w tej chwili śmiertelnie poważny i nie zamierzał słuchać żadnych

logicznych argumentów. Zawładnęła nią nagła chęć ucieczki.

Nawet nie zauważyła, że Donald troskliwie ją objął.

Gdy ocknęła się z szoku wywołanego niedorzecznym żądaniem Grega, jej emocje

przerodziły się we wściekłość. Jak ten łajdak śmiał znieważyć ją taką bezczelną propozycją! I to

w obecności jej narzeczonego!

– Nie przejmuj się – zapewnił ją Greg z taką obojętnością, jak gdyby proponował niewinny

spacerek po parku. – Nie będziesz musiała wkładać w to serca. Nie wymagam aż tak wiele.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zachowanie Donalda bardzo zaskoczyło Christinę. Marszcząc groźnie brwi, zbliżył się do

Grega i złapał go za koszulę.

– Muszę cię poprosić, żebyś teraz wyszedł – cedził powoli słowa, niczym Clint Eastwood w

filmie „Brudny Harry”. – Niepokoisz moją narzeczoną!

Jak było do przewidzenia, Greg bardzo szybko uwolnił się z uścisku Donalda i przycisnął o

wiele niższego przeciwnika do ściany.

– Greg, przestań! Zrobisz mu krzywdę! – krzyknęła przerażona Christina.

– Ach, ty szczęściaro! – zapiszczała Trina. – Biją się o ciebie dwaj przystojni faceci!

Ten komentarz sprawił, że Donald podjął jeszcze bardziej desperacką próbę zmierzenia się z

Gregiem. Efekt był dość żałosny.

– Hej, uważaj na moją prawą dłoń – zaprotestował Donald. – Te palce muszą obsługiwać

kalkulator!

Christina rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu czegoś, czego mogłaby użyć przeciwko

intruzowi wprowadzającemu mętlik w jej życie. Na barku stała kryształowa karafka do wina.

Była w rodzinie od lat, przechodziła z pokolenia na pokolenie i Christina nie chciała tracić tak

cennego przedmiotu. Jej wzrok powędrował przez stoi kuchenny i zatrzymał się na wysokim,

drewnianym młynku do pieprzu, którym wcześniej bawiła się Trina. Podniosła go, ujmując za

górną część, i podeszła do szamoczących się mężczyzn. Pomachała tą bronią Gregowi przed

nosem, doskonale wiedząc, że i tak nigdy nie byłaby w stanie go uderzyć. Bez względu na to jak

bardzo by ją wcześniej rozzłościł.

– Naprawdę tego użyję!

Greg rozluźnił uścisk wokół dłoni Donalda i uśmiechnął się promiennie.

– Co masz zamiar zrobić? Solidnie posypać mnie pieprzem?

Chcąc pokazać, że zupełnie nie przejął się jej pogróżką, ostentacyjnie skierował całą swą

uwagę na przyciśniętego do wytapetowanej ściany Donalda.

– Twoje palce obsługują kalkulator? Jesteś księgowym czy coś w tym rodzaju, tak?!

– Jestem prawnikiem. Ale chcę się wyspecjalizować w księgowości – odpowiedział Donald

tak naturalnie, jak gdyby prowadził miłą pogawędkę ze starym znajomym. – Na razie

rozpocząłem praktykę w kancelarii adwokackiej.

Zanim Christina zdążyła przypomnieć obu panom o swojej obecności, Greg puścił Donalda.

Ten natychmiast zaczął energicznie rozcierać zdrętwiałą dłoń.

– Naprawdę? – zapytał Greg. – Właśnie szykuję się do otwarcia nowego interesu. Mam

zamiar otworzyć firmę w mieście i przydałby mi się księgowy. Ale nie tylko. Wynikły pewne

problemy z wynajmem budynku...

Christina nie posiadała się ze zdumienia. Jeszcze przed chwilą walczyli jak dwa koguty, a

teraz Greg bez mrugnięcia okiem zatrudnił Donalda jako księgowego i doradcę prawnego.

Panowie uścisnęli sobie dłonie, by przypieczętować zawartą umowę. Zachowywali się, jakby byli

najlepszymi przyjaciółmi. Christina zwątpiła, czy kiedykolwiek zdoła zrozumieć mężczyzn.

– Donaldzie, dlaczego wchodzisz z nim w ten interes? Zapomniałeś już, co mi przed chwilą

zaproponował? – Nie potrafiła ukryć rozgoryczenia.

– Ach tak – odpowiedział, drapiąc się w głowę. – Z tym będzie problem.

– W zasadzie potrzebuję ją... tylko na miesiąc. – Greg poprawił nieco wymięty krawat i

wsunął ręce do kieszeni. – Może na krócej, jeśli starsza pani wykaże chęć współpracy.

– O, przepraszam bardzo, ale nie zamierzam spokojnie patrzeć, jak staję się przedmiotem

umowy handlowej! – Z rękami wspartymi na biodrach Christina stanęła między mężczyznami i

przeszyła Grega pełnym wściekłości spojrzeniem. – Starsza pani stoi tutaj i na pewno nie ma

ochoty na żadną współpracę.

Trina zerknęła znad papierowej serwetki, którą składała w malutki trójkącik.

– Wal dalej, kochanieńka! Greg bezczelnie się zaśmiał.

– Myślałaś, że mówiłem o tobie? – Protekcjonalnie pogłaskał Christinę po policzku, czym

tylko spotęgował jej oburzenie. – Starsza pani, którą miałem na myśli, to ponad

dziewięćdziesięcioletnia wdowa, właścicielka składu, który chcę wynająć na potrzeby mojej

firmy.

– A cóż to ma wspólnego ze mną?

– Jestem właścicielem dużej sieci siłowni, usytuowanych wzdłuż Wschodniego Wybrzeża.

Kiedy przeniosłem się z powrotem do Morrison Heights, postanowiłem otworzyć jedną również

tutaj. Magazyn pani Odell ma świetną lokalizację i jest odpowiedniej wielkości. Jedyną rzeczą

wstrzymującą podpisanie kontraktu jest to, że starsza pani nie jest pewna, czy jestem

wystarczająco ustatkowany. – Greg posłał Christinie czarujący uśmiech, ukazując wspaniałe,

białe zęby i urocze dołeczki w policzkach. – Więc powiedziałem jej, że jestem żonaty. Teraz ona

chce poznać moją żonę. To znaczy ciebie.

– Posiadasz sieć siłowni, a mimo to pani Odell potrzebuje dowodu, że jesteś poważnym i

godnym zaufania obywatelem? Coś takiego...

– No cóż, niestety... Niektórzy jeszcze pamiętają moją kryminalną przeszłość.

Donald szeroko otworzył oczy. Wyglądał na lekko przerażonego.

– Hej, koleś, jeśli byłeś zamieszany w przestępstwo przeciwko stanowi, to lepiej znajdź sobie

kogoś innego do pomocy w prowadzeniu biznesu.

– Och nie, nic z tych rzeczy – uspokoiła go Trina, podnosząc się od stołu i poprawiając

obcisłe dżinsy. – To była tylko drobna kradzież, w dodatku chyba z dziesięć lat temu...

– Wiem, że próbujesz mi pomóc, ale robisz to dość nieudolnie – przerwał jej Greg. – Po

prostu znalazłem się o niewłaściwej porze w nieodpowiednim miejscu, i w dodatku w bardzo

podejrzanym towarzystwie. – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął klucze. – Chcę – powiedział,

odwracając się do Christiny – żebyś poszła ze mną do pani Odell, wypiła z nią herbatkę i zrobiła

na starszej pani dobre wrażenie. Postaraj się wyglądać na zadowoloną z życia, stateczną mężatkę.

To nie powinno być dla ciebie trudne – dodał po chwili zastanowienia.

Christina nie wiedziała, czy potraktować tę ostatnią część wypowiedzi jak komplement, czy

raczej jak obrazę.

– Mogłabym spróbować odegrać tę rolę – wtrąciła Trina – ale trudno by mi było ukryć mój

naturalny, wrodzony seksapil... Ty, kochanieńka, nawet nie będziesz musiała niczego udawać.

Wyglądasz jak ucieleśnienie mieszczańskich cnót!

Greg posłał Trinie gniewne spojrzenie. Ta w odpowiedzi pokazała na migi, że właśnie

zamyka buzię na kłódkę i wyrzuca wyimaginowany kluczyk.

– Aha, i będziesz musiała poczekać z unieważnieniem małżeństwa, dopóki nie podpiszę

umowy najmu – dodał Greg, odwracając się z powrotem do Christiny.

– Nie mogę. – Podeszła bliżej do Donalda, jakby szukając u niego wsparcia. – Pobieramy się,

dlatego zależy mi na jak najszybszym załatwieniu tej sprawy!

– Tego typu informacje sądowe są publikowane w gazecie. Nie chcę, by sprawa wyszła na

jaw, zanim pani Odell nie podpisze ze mną umowy.

Właśnie wywracał jej życie do góry nogami, ale nie mogła pozwolić, by zauważył, że nadal

ma nad nią władzę. Postanowiła bronić swego zdania do upadłego.

– To nie moja sprawa!

– Dobrze, w takim razie nie podpiszę tych papierów.

– Załatwię to bez ciebie! Mogę to zrobić, Donaldzie, nieprawdaż?

– No cóż, to zależy...

– W końcu nigdy nawet razem nie mieszkaliśmy, a już na pewno małżeństwo nie zostało

skonsumowane.

– Nie?! – krzyknęli jednocześnie Donald i Trina.

Greg milczał, dlatego Christina postanowiła sama wyjaśnić tę sprawę.

– Okoliczności nie pozwoliły.

Nie, nie miała ochoty opowiadać o brutalnie przerwanej podróży poślubnej, nagłym

aresztowaniu Grega i o tym, jak ją potem porzucił. I tak wylała z tego powodu zbyt wiele łez. Nie

tylko dlatego, że Greg ją odtrącił, kiedy próbowała wywiązać się ze swej małżeńskiej przysięgi i

trwać przy nim na dobre i na złe. Niestety, zaczynała również podejrzewać, że oświadczył jej się

tylko po to, by zaciągnąć ją do łóżka. A skoro mu to udaremniono, przestał się zupełnie

interesować swą świeżo poślubioną żoną.

– Nadal nie rozumiem, jak dwoje zdrowych, normalnych ludzi mogło przysięgać sobie

nawzajem miłość, a potem zrezygnować z najfajniejszej części – odezwała się Trina. – To dla

mnie intrygująca zagadka!

Zdaniem Christiny natomiast, uniknięcie owej „najfajniejszej części” świadczyło o tym, że

niebiosa miały ją w swej opiece.

Ś

lubowali sobie z Donaldem czystość, ponieważ byli rozsądni i mieli poważne podejście do

ż

ycia. Obojgu zależało na zbudowaniu w pełni partnerskiego związku, w którym nie było miejsca

na szalone uniesienia i działania pod wpływem impulsu. Gdy nadejdzie odpowiedni czas,

wypowiedzą sakramentalne „tak”, i dopiero wtedy pomyślą o seksie.

– A zatem nie potrzebuję podpisu Grega, aby uzyskać unieważnienie małżeństwa, tak? –

upewniła się.

– Raczej nie – odpowiedział Donald i zmarszczył z namysłem brwi. – Może to jednak

potrwać trochę dłużej. Trzeba powołać świadków, którzy potwierdziliby całkowity rozkład

pożycia oraz to, że nigdy nie spaliście ze sobą, W tych okolicznościach unieważnienie powinno

być w miarę proste.

– To prawda – przyznał Greg – ale rozwód może trwać bardzo długo, zwłaszcza jeśli jedna

ze stron nie wyrazi nań zgody.

Jego niski głos brzmiał uwodzicielsko i kusząco. Christina miała wrażenie, iż Greg często

używał tej broni, by osiągnąć zamierzone cele. Przypuszczała też, że na ogół zawsze odnosił

sukces.

– Przecież nie musimy występować o rozwód! Małżeństwo nigdy nie zostało

skonsumowane!

– Według ciebie nigdy nie zostało skonsumowane, ale ja mam być może w tej kwestii

zupełnie odmienne zdanie.

– Nie zrobiłbyś tego!

– Pójdź mi na rękę do czasu, dopóki nie podpiszę umowy najmu – powiedział z przymilnym

uśmiechem –a nie będę musiał tego robić.

– W interesach też jest taki twardy! – obwieściła dumnie Trina. – Po prostu nie uznaje

odmownych odpowiedzi.

Twierdzenie nie mijało się z prawdą. Christina pamiętała, że Greg nie lubił przegrywać.

Zwłaszcza wtedy, gdy mu na czymś szczególnie zależało. Wystarczyło przypomnieć sobie, do

czego był kiedyś zdolny, by pozyskać jej sympatię.

Spojrzała na narzeczonego. Biorąc pod uwagę jego wrodzoną wyrozumiałość oraz

stosunkowo spokojną reakcję na przebieg wydarzeń dzisiejszego wieczoru, przypuszczała, że

prawdopodobnie przyjmie on bez szczególnych oporów warunki Grega... I tak w sumie nie miał

większego wyboru, niemniej jednak, wypadało zapytać go o zdanie.

– Donaldzie?

Z rezygnacją opuścił ręce i odsunął się od niej, jak gdyby już przekazywał ją Gregowi.

– Sądzę, że nie ma nic złego w wypiciu herbatki ze starszą panią.

Donald był prawdziwym dżentelmenem... Jeszcze do niedawna Christina nie posiadała się ze

szczęścia, że się z nim zaręczyła, nawet jeśli ich związek był odrobinę dziwaczny. Dlaczego

zatem poczuła się teraz przykro rozczarowana? Czy dlatego, że Donald bez wahania przystał na

warunki Grega?

– Tak... ja też tak myślę – przyznała z ociąganiem, w głębi duszy była bowiem przekonana,

ż

e w pobliżu Grega nigdy nie będzie bezpieczna.

– W takim razie umowa stoi. – Greg wyciągnął rękę do Christiny. Po chwili wahania podała

mu swoją dłoń. Po raz kolejny udało się mu nagiąć” ją do swojej woli. Została niespodziewanie

wciągnięta w dziwną rozgrywkę, postanowiła zatem mieć się na baczności. Tym razem nie

pozwoli się wykorzystać.

Greg przytrzymał jej dłoń przez chwilę, po czym mocno, ‘ale znacząco ją uścisnął. Odwrócił

się następnie do Donalda i energicznie poklepał go po ramieniu.

– Dzięki, koleś! Doceniam twoją wyrozumiałość!

– Nie ma sprawy – odparł Donald.

– Przyjadę po ciebie o wpoi do czwartej w niedzielę i pójdziemy do pani Odell na herbatę. –

Greg uważnie zlustrował Christinę od stóp do głów, zatrzymując wzrok na poplamionych trawą

dżinsach i odrobinę powyciąganym podkoszulku. – Włóż coś ładnego. – Puścił do niej oko. –

Może letnią białą sukienkę?

O nie, Donald nie miał racji. Problemy zbliżały się wielkimi krokami! Całe morze

problemów!

Christina właśnie wyszła z wanny. Zdążyła włożyć czystą koszulkę i dżinsy, kiedy zadzwonił

dzwonek. – Już idę! – krzyknęła.

Z westchnieniem przeciągnęła grzebieniem po mokrych włosach. Wizyta bez zapowiedzi nie

była w stylu Donalda. Chyba że miał zły dzień. Wówczas zwykł dzielić się z Christina

wszystkimi problemami, z jakimi zetknął się w kancelarii adwokackiej. Potem rozkładał się na

kanapie i tępo wpatrywał w ekran telewizora. No cóż, tym razem ona też miała za sobą ciężki

dzień. I nie wiedziała, czy starczy jej sił, by pomóc odzyskać narzeczonemu dobry nastrój.

Nie chodziło o fizyczne zmęczenie, które było nieodłączną częścią pracy architekta terenów

zielonych. Głównie jedynak we znaki dawała jej się szefowa, Linda, która ostatnio kierowała ją

do najprostszych i najnudniejszych zadań, z którymi uporałby się nawet początkujący

działkowiec. Powód? Linda niezmiennie twierdziła, że Christina umie postępować z

najtrudniejszymi klientami. Zazwyczaj bez szemrania wykonywała polecenia szefowej, jednak

dzisiaj miarka się przebrała.

Może puściły jej nerwy z powodu wczorajszych przejść z Gregiem, może po prostu wstała z

łóżka lewą nogą... Po raz pierwszy podniosła głos na Lindę i kategorycznie oświadczyła, że od tej

chwili zamierza robić jedynie to, co umie najlepiej, czyli projektować! Rutynowa pielęgnacja,

polegająca na utrzymywaniu w dobrym stanie trawników i roślin, powinna należeć do

zatrudnionych w tym celu pracowników, bez względu na to, jak trudny okaże się klient!

Christina nie, wiedziała, czy jej twarda i nieugięta postawa wywarta jakiekolwiek wrażenie

na szefowej. Może i tak, bo Linda wyglądała na zdumioną i nieco zdezorientowaną.

Przeszła przez salon i chwyciła za klamkę. Potrzebowała odpoczynku i trochę spokoju.

Najpierw chciała wpaść do ulubionego baru sałatkowego na obiad.

– Cześć, właśnie zamierz ... – Reszta zdania uwięzia jej w gardle, gdy w progu ujrzała Grega.

– Jedziemy do magazynu – oświadczył tonem nie znoszącym sprzeciwu i pospiesznie

zmierzył ją wzrokiem. – Nie musisz się przebierać... wyglądasz bardzo dobrze.

Mimo tych wszystkich lat rozłąki, Christina wciąż była czuła na urok Grega. Jego

niewyszukany komplement sprawił jej przyjemność, a jednocześnie wprawił w niemały popłoch.

Jak to się działo, że ten mężczyzna wciąż miał nad nią ‘ taką władzę? Usiłowała uodpornić się na

jego wdzięk, ale było to równie prawdopodobne, jak to, że jutro wszyscy ludzie obudzą się

bogaczami. Tak czy inaczej, powinna przynajmniej sprawiać wrażenie chłodnej i opanowanej.

– Przepraszam? – bąknęła trochę bez sensu.

– Nie ma potrzeby przepraszać. Jeszcze nic złego nie zrobiłaś – powiedział z diabelskim

uśmieszkiem.

– Ja nie... Nie możesz tak po prostu...

– Ależ mogę. Pani Odell dała mi klucze, żebym mógł dokładnie obejrzeć pomieszczenie,

które chcę wynająć. Ponieważ mamy się z nią spotkać w ten weekend, pomyślałem, że bylibyśmy

bardziej przekonujący, gdybyś wcześniej zobaczyła magazyn. Wesz, będziesz potem mogła

wtrącić w rozmowie kilka mądrych uwag.

– No cóż, wydaje mi się, że masz rację...

– Oczywiście, że mam rację. Bierz torebkę i idziemy.

I znowu osiągnął to, co chciał – wkraczał z impetem w jej życie. Z uśmiechem na twarzy

usiłował wywrócić je do góry nogami, ot tak, po prostu... Dzisiaj już raz wystąpiła w obronie

swych racji, sprzeciwiając się poleceniom szefowej. Toteż nie miała zamiaru pozwolić, by teraz

manipulował nią mąż! Już niedługo eksmąż, którego zresztą nie widziała od dziesięciu lat!

– Słuchaj, nawet jeszcze nie jadłam obiadu. Waśnie miałam zamiar...

– Nie martw się o obiad. To mój problem. Ja stawiam. Christina rozważyła wszystkie za i

przeciw. Nie miała wielkiego wyboru, zwłaszcza w sprawie spotkania z panią Odell i odegrania

roli oddanej żony Grega. Być może, jeśli będzie potulnie spełniać jego żądania, unieważnienie

małżeństwa stanie się czystą formalnością? Wtedy Greg znów zniknie z jej życia.

– Nadal lubisz warzywka? – zapytał niespodziewanie. – Słyszałem, że w barze sałatkowym

podają dziś wspaniałe karczochy!

Cała złość, jaką jeszcze przed chwilą do niego czuła, znikła w okamgnieniu. Po tylu latach

wciąż pamiętał jej ulubione danie.

Magazyn znajdował się w opuszczonej i zaniedbanej części miasta. Budynek, poprzednio

wykorzystywany jako magazyn mebli, zaczął popadać w ruinę po tym, jak czternaście lat temu

zachorował mąż pani Odell. Później, gdy dzierżawcy z firmy meblowej zwolnili pomieszczenie,

a właścicielka nadal usiłowała pozbierać się po stracie męża, budowla zaczęła się błyskawicznie

chylić ku upadkowi. Jednakże ostatnimi laty wiele starych domów w okolicy zostało sprzedanych

i przerobionych na biura. Część budynków rozebrano, a w ich miejsce powstały restauracje i

eleganckie sklepiki.

Tutejsza okolica zaczynała być modna, o czym Greg poinformował Christinę przy obiedzie.

Dlatego chciał podpisać umowę, zanim konkurencja w postaci miejscowych rekinów biznesu

odkryje prawdziwą wartość tych nieruchomości i zacznie podbijać ceny.

Przekręcił klucz i puścił Christinę przodem. Kiedy znaleźli się w środku, ich oczom ukazał

się dość niezachęcający widok – przerażający bałagan, jaki zawsze towarzyszy wszelkim pracom

remontowo-budowlanym.

– Pani Odell postanowiła doprowadzić tę ruinę do stanu używalności – wytłumaczył Greg. –

Kazała położyć nowy dach, bo stary przeciekał, no i teraz reperuje i wymienia zniszczone wodą

podłogi i ściany.

Wziął ją za rękę i przeprowadził obok sterty rupieci. Machnął dłonią w kierunku wejścia.

– Tutaj mogłaby być recepcja, a wzdłuż frontowej ściany – biura. A ta duża, otwarta

przestrzeń nadawałaby się na siłownię.

Zamilkł, najwyraźniej czekając na jej uwagi, a może nawet na aprobatę.

Christina próbowała wyobrazić sobie, jak wyglądałoby to miejsce po remoncie, już

urządzone. Po chwili powiedziała z wahaniem:

– Nie wiem...

– Nie wiesz? – Greg odwrócił się w jej kierunku. – Nie dostrzegasz, jakie to Wspaniałe

miejsce? Wyobraź sobie urzędników przychodzących tu, by poćwiczyć podczas przerwy na

lunch, ludzi biznesu wstępujących, żeby się trochę zrelaksować przed spotkaniem z klientem i

weekendowych klientów z pobliskich sklepików, szukających wytchnienia po męczących

zakupach.

– Na pewno masz rację – zgodziła się Christina. – Może jednak powinieneś pomyśleć o kilku

dodatkowych atrakcjach, jeśli chcesz, by klienci tu wracali.

Greg przeszedł po rozsypanych gwoździach i podał Christinie rękę, gdy ta próbowała ominąć

stertę śmieci.

– Co proponujesz?

Nieśmiało uwolniła się ż jego uścisku i włożyła ręce do kieszeni dżinsów. Poprowadził ją

tam, gdzie w przyszłości miała być siłownia. •

– No więc, po pierwsze, trzeba by pomyśleć nad zagospodarowaniem placu przed budynkiem

– powiedziała, usilnie próbując skoncentrować się na przedsięwzięciu Grega, a nie... na nim

samym. – Z parkingu powinna prowadzić do siłowni wygodna ścieżka. Poza tym nie ma zieleni.

Trochę trawy i parę krzewów sprawiłoby, że to miejsce wyglądałoby bardziej zachęcająco i

zdecydowanie mniej ponuro.

Osłaniając oczy przed ostrym światłem padającym z góry, przypadkowo natknęła się na

spojrzenie Grega.

– To da się załatwić! – Nie wydawał się być urażony jej propozycjami. – Mów dalej! –

zachęcił ją.

– Siłownia...

– Tak?

– Jest w pełni widoczna dla każdego wchodzącego i wychodzącego, jak również z zewnątrz.

Gdybym ja tu ćwiczyła, nie chciałabym, by oglądał mnie każdy przypadkowy przechodzień. –

Cofnęła się. – Podwójne drzwi pomiędzy tym miejscem a biurkiem recepcjonistki, zasłoniłyby

widok i zapewniłyby trochę intymności.

– Hmm, masz całkowitą rację! – powiedział Greg, obrzucając ją taksującym spojrzeniem. –

Gdyby ludzie zobaczyli, jak ćwiczysz, kobiety prawdopodobnie pozieleniałyby z zazdrości, a

mężczyźni w ogóle nie chcieliby wyjść i...

– Nie musisz się silić na tak naciągane komplementy – wpadła mu w słowo, choć tak

naprawdę jej próżność została mile połechtana. – Już ci przecież obiecałam, że wypiję z tobą i z

panią Odell herbatkę.

– Ja tylko stwierdzam fakty – powiedział spokojnie. – Jesteś piękna, Christino.

Wyjęła ręce z kieszeni i zaczęła przygładzać włosy. Po co? Przecież i tak nigdy nie dawały

się ujarzmić, układając się w burzę poskręcanych naturalnie loków.

– Oświetlenie powinno być łagodniejsze, by stworzyć bardziej przyjazną atmosferę...

– Mhm, dobry pomysł – mruknął i uśmiechnął się zmysłowo.

Nawet nie zauważyła, że na chwilę wstrzymała oddech. Greg oddalił się na moment,

wyłączył część świateł, a potem lekko objął Christinę.

– Tak lepiej?

Wbrew własnej woli cofnęła się w czasie o dziesięć lat, kiedy tak samo stali przed

urzędnikiem stanu cywilnego. I tak jak wtedy, dotyk Grega sprawiał jej wielką przyjemność.

Nic się nie zmieniło od tamtej chwili... Wystarczył zupełnie niewinny gest, by uświadomiła

sobie, jak nudny i pozbawiony żaru jest jej związek z Donaldem. Gdyby na miejscu Grega stał jej

narzeczony, na pewno nie zaświtałaby w jej głowie żadna zdrożna myśl.

Uwolniła się z objęć i wzięła kolejny głęboki wdech. To śmieszne, żeby

dwudziestoośmioletnia kobieta reagowała w taki sposób! Próbując skierować rozmowę na

bezpieczniejsze tematy, Christina wskazała na frontową ścianę, naprzeciwko której miały się

znajdować biura.

– Może mógłbyś urządzić tu salę zabaw dla dzieci?

Nie zrobił nic, by ponownie ją objąć. W nagłym przebłysku olśnienia zrozumiała bezsens

swoich podejrzeń... Greg nie był nią zainteresowany jako ewentualną partnerką seksualną. I

chociaż powinna odetchnąć z ulgą, doznała bolesnego rozczarowania.

– Dzieci... – Urwał i zadumał się na chwilę. – Nie pomyślałem o tym.

Odwrócił się, by dokładnie obejrzeć miejsce, które wskazała, Christina jak zauroczona

wpatrywała się w jego barczyste ramiona, a po głowie chodziły jej coraz bardziej szalone myśli.

– Ile dzieci? – zapytał, jak gdyby byli parą planującą powiększenie rodziny.

Christina była pewna, że celowo nadał swej wypowiedzi dwuznaczny sens. Poczuła, jak się

rumieni.

– Czy pomieszczenie dla czwórki maluchów wystarczy? – zapytał.

– To za mało... – odpowiedziała zachrypniętym głosem.

– Na pewno chcesz więcej? – upewnił się. – No, to jesteśmy wyjątkowo zgodni...

W pomieszczeniu zapanowała wymowna cisza. Christina nie wiedziała, kiedy i jak to się

stało, że rozmowa przybrała tak niebezpieczny obrót.

O tak! Greg posiadał nieprawdopodobny wręcz talent do owijania sobie ludzi wokół palca.

Ona sama była tego najlepszym przykładem. Zaczynali jako klasowi partnerzy na lekcjach

przygotowania do życia w rodzinie, a skończyli jako małżeństwo. Teraz Greg najpierw poprosił

ją tylko o odegrania komedii przed panią Odell, a zaraz potem namówił, by zwiedziła z nim

magazyn. Czego zażąda za chwilę? W tej sytuacji pozostawało jej przejąć inicjatywę i zmusić go,

by rozmawiali wyłącznie o interesach.

– To są dopiero wstępne założenia – zauważyła. – Nic nie jest jeszcze ostatecznie ustalone.

Możesz to wszystko jeszcze dokładnie przemyśleć.

Greg lekko, prawie niedostrzegalnie, kiwnął głową.

– Z ust mi to wyjęłaś. Nie powinniśmy być zaskoczeni, jeśli sprawy potoczą się nieco

inaczej, niż zakładaliśmy.

I znowu zdawało się, że rozmawiają o dwóch zupełnie różnych sprawach. Christina

zaczynała żałować, że dała się namówić na tę eskapadę. To prawda, dość łatwo uległa namowom

Grega, ale to nie zmieniało faktu, że była zaręczona i miała zamiar poślubić kogoś innego...

kogoś, kto nigdy jej nie opuści!

– Myślę, że powinniśmy za chwilę wracać. – Skrzyżowała ręce na piersiach, zdając sobie

sprawę, że wygląda to na obronny gest. – Donald prawdopodobnie zastanawia się, gdzie jestem!

– Oczywiście, – Greg poda! jej ramię i skierowali się w stronę wyjścia. – Powinien jako

pierwszy dowiedzieć się o zmianie naszych planów.

– Naszych planów?. – Christina aż zatrzymała się z wrażenia.

– Nieważne. – Uśmiechną! się szeroko, otwierając z impetem drzwi.

W niedzielę Greg zjawił się punktualnie. Christina nie zdążyła jeszcze zmyć makijażu, który

przed chwilą zrobiła jej Trina.

Ojciec zawsze jej powtarzał, że najlepszą obroną jest atak, wiec gdy tylko otworzyła drzwi,

spytała napastliwie:

– Przysłałeś tu swoją dziewczynę, żeby mnie zrobiła na bóstwo?

Greg spojrzał na nią i zamarł. Tknięta złym przeczuciem, Christina szybko przyłożyła ręce

do twarzy.

– Co? Za mocny? – Stając na palcach, przejrzała się w małym lusterku.

– Nie, zamurowało mnie z wrażenia! Świetnie wyglądasz – odparł Greg, stając za nią. Objął

ją i zapatrzył siew lustrzane odbicie. – Zawsze byłaś śliczna, ale teraz jesteś po prostu piękna!

Christina poczuła wyrzuty Sumienia. Zbyt pochopnie oceniła Trinę, posądzając ją o

kompletny brak gustu, podczas gdy okazała się ona prawdziwą mistrzynią sztuki makijażu.

Wybrała dla Christiny delikatne, pastelowe odcienie. Twarz sprawiała bardzo naturalne wrażenie,

tylko rysy stały się bardziej wyraziste, a oczy nabrały głębi.

– Wyglądasz, jak... bardzo pogodny dzień – szepnął jej Greg wprost do ucha.

Poczuła się skrępowana jego słowami. Odwróciła się od lustra i leciutko odepchnęła Grega.

– Nie odpowiedziałeś mi na pytanie!

– O kim myślałaś, mówiąc, że przysłałem swoją dziewczynę?

– O Trinie, oczywiście. A o kim innym?

– To nie tak. Trina jest wyłącznie moją sekretarką!

Nic na to nie odpowiedziała, jednak jej mina mówiła sama za siebie.

– Nie wierzysz mi?

– Przecież nawet jeszcze nie masz biura! – odrzekła, patrząc na niego z politowaniem.

– Dokładniej rzecz ujmując, dopiero będzie moją sekretarką. Poznałem ją, gdy postanowiła

na jakiś czas zrezygnować z kariery. Jest piosenkarką, pracę sekretarki traktuje jako zajęcie

tymczasowe, potem chce wrócić na scenę.

Christina przyjęła to wytłumaczenie za dobrą monetę. Trina nie była w typie Grega, który

zawsze gustował w kobietach subtelnych, o mniej wyzywającej urodzie.

– A zatem miała mi tylko poprawić urodę? Nie chcesz, żebym ci przynosiła wstyd? –

szepnęła i opuściła głowę.

– Makijaż był pomysłem Triny! Jaja tylko poparłem. Pomyślałem, że przyda ci się trochę

pewności siebie, byś spokojniej przebrnęła przez wizytę u pani Odell – wyjaśnił spokojnie.

– Ponieważ pani Odell wydałoby się dziwne, że mógłbyś poślubić taką niepozorną szarą

myszkę jak ja – powiedziała z goryczą.

Kiedyś bardzo często zastanawiała się, dlaczego przystojny i ekscytujący Greg Primo

zainteresował się spokojną, zrównoważoną i bojaźliwą córeczką szeryfa.

– Co ty wygadujesz! – Wziął ją za ręce i poprowadził do salonu. Usiedli razem na kanapie. –

Jesteś piękna, ale zachowujesz się, jakbyś o tym nie wiedziała, Na pewno wiele kobiet zazdrości

ci urody.

Wcześniej Trina powiedziała jej dokładnie to samo, a przy okazji zdradziła to i owo o swoim

pracodawcy. Porównała go do świętego, co na pewno wzbudziłoby śmiech zarówno ojca

Christiny, jak i większości mieszkańców miasteczka. Biorąc jednak pod uwagę, że Greg odniósł

sukces zawodowy, należałoby chyba zrewidować te krzywdzące opinie. Przecież ludzie się

zmieniają...

Christina była szczęśliwa, że Greg znalazł sposób na najlepsze spożytkowanie swej

ż

ywiołowej energii. Kroczył właściwą drogą, stał się wartościowym członkiem społeczeństwa i

nie było sensu wciąż wypominać mu grzechów młodości. Jeśli uda mu się otworzyć interes w

Morrison Heights, tutejsi mieszkańcy wkrótce go zaakceptują.

A wtedy będzie wolna! Będzie mogła uwić przytulne gniazdko dla siebie... i dla Donalda.

– Myślę, że powinnam przebrać się w brązowy kostium, ten, w którym byłam w kościele –

oznajmiła. Teraz miała na sobie letnią sukienkę w brzoskwiniowym kolorze. – Przecież

będziemy rozmawiać o interesach.

– Dlatego tym bardziej nie powinnaś wkładać kostiumu – zaoponował Greg. – Chcesz, żeby

pani Odell odebrała cię jako twardą kobietę biznesu? Pamiętaj, że masz wyglądać i zachowywać

się jak kochająca żona.

Przyglądał się jej tak uważnie, że poczuła się nieswojo.

– No cóż, może masz rację – odpowiedziała z wahaniem.

Najbardziej obawiała się, że mogą zacząć traktować tę grę zbyt poważnie. Już raz popełnili

taki błąd i powinni wyciągnąć z niego wnioski. Ostatecznie teraz byli przecież o dziesięć lat

starsi. Ale czy mądrzejsi?

ROZDZIAŁ TRZECI

Pani Odell od razu przeszła do rzeczy.

– A więc, co ukradłeś?

Greg z największą ostrożnością trzymał w dłoniach filiżankę z chińskiej porcelany. Miał

wrażenie, że wystarczy jeden nieostrożny ruch, a kruche cacko rozpryśnie mu się w palcach.

Christina znała już tę historię, ale on nadal niechętnie przy niej o tym mówił. Po prostu chciał

zapomnieć o tym etapie swojego życia, który uważał za bezpowrotnie zamknięty. Mimo

wszystko uznał, że starsza pani powinna wiedzieć, z kim zawiera umowę.

– Miałem wtedy zaledwie osiemnaście lat. Odwoziłem w nocy kilku przyjaciół. Na ich

prośbę zatrzymałem się przed sklepem. Skoczyli tylko po papierosy, więc czekałem na nich w

samochodzie. – Zdawał sobie sprawę, że jego historia brzmiała nieprzekonująco. Musiał ją

jednak opowiadać każdemu potencjalnemu pracodawcy, kredytodawcy bankowemu i każdemu

właścicielowi mieszkania, których napotykał na swojej drodze. – Gdy wybiegli ze skradzionymi

papierosami i pieniędzmi, miałem zamiar zmusić ich do zwrotu tego, co zagrabili. Jednak w ślad

za nimi wybiegł, wymachując pistoletem, rozwścieczony sprzedawca. Wpadłem w panikę i

odjechałem.

– Wpakowali cię do więzienia, ponieważ brałeś czynny udział w napadzie – upewniła się

pani Odell.

– Tak właśnie było.

– Uhm – stwierdziła krótko, najwyraźniej usatysfakcjonowana. – Dlaczego nie pijesz

herbaty?

Nienawidził herbaty. By zabić jej smak, wrzucił do filiżanki kolejne dwie kostki cukru. Kilka

kropel brunatnego płynu wylądowało na nieskazitelnie wyprasowanych spodniach.

Bardziej swobodny strój – koszulka polo, spodnie khaki i sportowe buty – był pomysłem

Triny.

– Pani Odell już cię widziała w służbowym, oficjalnym garniturze – uzasadniała sekretarka,

ż

ywo gestykulując dłońmi o paznokciach pomalowanych na krwistoczerwony kolor. – Nadszedł

czas, by poznała twoje prywatnie oblicze.

Cóż, w takim razie powinien był się ubrać w szorty i ukochaną, nieco już znoszoną koszulkę.

Nie zamierzał jednak odsłaniać przed panią Odell tajników duszy ani swych prawdziwych

upodobali. Chodziło o to, by ujrzała to, co chciała zobaczyć, czyli trochę konserwatywnego,

godnego zaufania i szczęśliwego w małżeństwie mężczyznę. Bez trudu mógł udawać

tradycjonalistę, jednak nie potrafił przekonująco odegrać komedii małżeńskiej.

Nie po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru Christina przyciągnęła jego spojrzenie.

Pochylając się, posłała mu mdły uśmiech i przyłożyła serwetkę do plamy z herbaty na jego

kolanie. Pachniała świeżo jak powiew wiatru z lekką nutą kapryfolium.

Była prześliczna. Wyglądała młodo i naturalnie. Dzisiaj jeszcze bardziej niż zwykle...

Greg zawsze planował powrócić do miasteczka. Chciał uzmysłowić Christinie, że ich

małżeństwo było co prawda wynikiem młodzieńczej nierozwagi, ale również wielkiego,

szczerego uczucia. Chciał ją przekonać, że są dla siebie stworzeni, i dlatego powinni ocalić ich

związek. Oczywiście, najpierw musiał odpokutować swe winy i zapracować na szacunek żony.

Ale to właśnie zajęło tak wiele czasu... Dużo więcej, niż początkowo przewidywał.

Po odbyciu kary pracował jako mechanik samochodowy. Tak długo szukał inwestorów, aż

uzbierał wystarczającą sumę, by otworzyć swój pierwszy klub sportowy. Potem sukces przyszedł

szybko, ale dla niego i tak o wiele za późno. Piął się mozolnie po kolejnych szczeblach drabiny

społecznej, mając na uwadze tylko jeden cel – odzyskanie Christiny.

By to osiągnąć, musiał najpierw zdobyć odpowiednią pozycję wśród wpływowych osób z

Morrison Heights. Nie chciał powtórnie zbrukać czystej jak kryształ reputacji Christiny. Nawet

jeśli miałoby to oznaczać otworzenie tutaj klubu sportowego, członkostwo w Izbie Handlowej

czy przekazywanie hojnych datków na cele charytatywne – był gotów to zrobić. Był gotów na

wszystko.

Nie był natomiast przygotowany na prośbę Christiny, by unieważnić ich małżeństwo. I to

właśnie wtedy, gdy zbliżał się do końca przedsięwzięcia, które miało mu zjednać szacunek

całego Morrison Heights. Stałby się wreszcie odpowiednią partią dla najporządniejszej i

najładniejszej dziewczyny w mieście.

Ujął czule, jak na kochającego męża przystało, dłoń Christiny. W rzeczywistości obawiał się,

ż

e jeśli ona nadal będzie wycierać plamę z herbaty na jego spodniach, to może się to źle

skończyć.

– Jak para gołąbków! – zawołała starsza pani. – Aż trudno uwierzyć, że jesteście już prawie

dziesięć lat po ślubie!

Christina skromnie położyła ręce na kolanach.

– Może jeszcze ciasteczko? – Starsza pani podsunęła im pod nos talerz z wypiekami.

Christina z radością wzięła dwa – po jednym dla każdego. Zaczęła delikatnie skubać swoją

porcję, ukradkiem spoglądając, czy Greg pójdzie za jej przykładem. Niechętnie zanurzył twarde

jak kamień ciasteczko w herbacie, by je rozmiękczyć. W końcu ugryzł z niesmakiem, dzielnie

walcząc z pokusą, by natychmiast wyrzucić słodkie okropieństwo do kosza na śmieci. I właśnie

wtedy twarz Christiny rozjaśnił promienny uśmiech.

– Przypominacie mi Clarence’a i mnie samą, gdy byliśmy w waszym wieku, – Pani Odell

zdawała się być nieświadoma ukrytej gry, toczącej się między Christina i Gregiem. – Tak bardzo

się kochaliśmy!

Greg odstawił filiżankę na stół, po czym przysunął się do Christiny. Czas na odwet!

– Wiem, co pani ma na myśli – rzekł, obejmując i mocno przyciskając do siebie dziewczynę.

– Chrissie i ja też nie możemy bez siebie żyć.

– Chrissie? – Wysunęła się z jego objęć. – A od kiedy to zacząłeś mnie tak nazywać,

koteczku?

Pani Odell przyłożyła dłoń do złotego medalionika na swych piersiach i głęboko westchnęła.

Nagle energicznie wstała i chwyciła dzbanek.

– Mój Boże, wygląda na to, że już wypiliśmy całą herbatę! Poczekajcie, pójdę i zaparzę

ś

wieżą.

Christina poderwała się.

– Może pani pomóc?

– Dziękujemy – powiedział szybko Greg i szturchnął dziewczynę łokciem. – Chętnie

napijemy się pani przepysznej herbatki.

Kiedy pani domu wyszła, Christina delikatnie pociągnęła Grega za nos.

– Co znowu? – spytał, wykrzywiając komicznie twarz.

– Po prostu sprawdzam, o ile wydłużył się twój nos, drogi Pinokio! – Wydęła usta, a potem

prychnęła lekceważąco. – Czy tak właśnie prowadzisz swoje interesy, posługując się oszustwem i

mydleniem oczu?

Greg wzruszył ramionami.

– Nie przesadzaj, niewinne kłamstwa nikomu nie wyrządzają krzywdy.

– Chyba lubisz kłamać? – zasugerowała, a jej głos stawał się coraz głośniejszy, wraz z

narastającym oburzeniem. – Nie podoba mi się twoje postępowanie względem tej przemiłej,

starszej pani, Greg! I mówię: stop! Kiedy tu wróci, powiem jej prawdę. – Skinęła energicznie

głową, jak gdyby uznała sprawę za zakończoną.

Jej życiowa zasada, by zawsze postępować słusznie i sprawiedliwie, budziła szacunek Grega.

Nadal podziwiał szczerość i uczciwość Christiny. Ale od tego spotkania zależało zbyt wiele...

Nie, to nie był odpowiedni czas na wyrzuty sumienia.

– Czy mam ci przypomnieć naszą umowę?

– Byłam głupia, że zgodziłam się uczestniczyć w tym podejrzanym przedsięwzięciu. Nie

mam zamiaru nadal być twoim pionkiem. – Sięgnęła po torebkę. – Idę powiedzieć pani Odell, że

padła ofiarą sprytnego krętacza. – Buntowniczo uniosła głowę.

– A co z twoim ślubem? – przypomniał i chwycił ją za rękę. – Czy nie okłamałaś Donalda,

ukrywając przed nim, że już jesteś mężatką?

Jego słowa najwyraźniej trafiły w samo sedno. Christina zawahała się, a gdy wreszcie

zdobyła się na odpowiedź, nie była już tak bardzo pewna siebie.

– Właśnie miałam zamiar mu to powiedzieć, gdy niespodziewanie wtargnąłeś w nasze życie.

A teraz, gdybyś mógł puścić moją rękę...

Drzwi kuchenne otworzyły się. Greg szarpnął Christinę, chcąc ją w ten sposób zmusić, by

powróciła na swoje miejsce. Zaskoczona tym nagłym ruchem, upadła prosto na niego. Torebka

wyleciała jej z rąk. Kiedy próbowała zaprotestować przeciwko takiemu brutalnemu zachowaniu,

Greg uciszył ją, błyskawicznie przywierając ustami do warg.

Słowa, które miała zamiar wypowiedzieć, przerodziły się w jęk, gdy Greg objął ją mocniej i

przycisnął do siebie.

Kiedy minął początkowy szok, Christina przestała się opierać i oddała namiętnie pocałunek.

Ś

wiat zawirował jej przed oczami...

Gdy Greg delikatnie się odsunął, otworzyła oczy. Zamglonym wzrokiem poszukała twarzy

Grega, ale on spoglądał w bok.

– Ho ho! Wy – naprawdę wiecie, jak przedłużyć miesiąc miodowy, nieprawdaż?

Christina szybko przywołała się do porządku. Co ja wyprawiam, pomyślała z niesmakiem.

Odsunęła się od Grega z godnością i powróciła na swoje miejsce.

Pani Odell postawiła dzbanek na stole. Christina w tym czasie wygładzała sukienkę i

próbowała uspokoić przyspieszony oddech.

– Nie zwracajcie na mnie uwagi. Popieram młodość i miłość! Naprawdę!

– Ale my nie...

Uciszył ją ostrzegawczym spojrzeniem.

Pomyślała o zbliżającym się ślubie z Donaldem. Greg mógł jej pokrzyżować plany, nie

powinna go prowokować. Postanowiła grać na zwłokę.

– Zazwyczaj zachowujemy się bardziej powściągliwie – powiedziała i skromnie spuściła

oczy.

– Nie musisz się tłumaczyć, słodziutka! – Pani Odell napełniła filiżanki. – W dzisiejszych

czasach nie takie rzeczy widzi się w telewizji.

Podała im filiżanki, a Christina nie potrafiła ukryć złośliwego uśmiechu na widok reakcji

Grega. No cóż, nie był uradowany perspektywą wypicia kolejnej herbaty. Dobrze mu tak.

– Jestem pewna, że wolelibyście pójść do domu i przygotować sobie kolację przy świecach –

ciągnęła dalej pani Odell, głosem pełnym zadumy i tęsknoty. – Dlatego proponuję przejść do

sprawy, która jest głównym powodem naszego dzisiejszego spotkania.

Gdy pani Odell wraz z Gregiem zaczęli omawiać szczegółowe warunki umowy najmu,

Christina zrozumiała, że jego plan się powiódł. Osiągnął, co chciał. A ona, wbrew własnym

intencjom, wydatnie mu w tym pomogła. I tak jak dziesięć lat temu, znowu namówił ją na

zrobienie czegoś, co było sprzeczne z wyznawanymi przez nią zasadami.

Po omówieniu wszystkich szczegółów Greg ustalił termin spotkania z prawnikiem pani

Odell. Christina postanowiła, że to będzie jej ostatni kontakt z Gregiem. A jeśli chodzi o

unieważnienie małżeństwa – no cóż, mogła się z nim porozumiewać poprzez swojego adwokata.

Tak będzie lepiej, a przede wszystkim... bezpieczniej.

Christina cofnęła się i ze zgrozą spojrzała na ogromne szkody, jakie poczyniła. Postrzępiona,

podłużna dziura w okalającej werandę siatce przeciw owadom miała prawie metr szerokości.

Tak to jest, gdy człowiekowi wszystko leci z rąk. Ostatnio Christinę prześladował pech, nie

wiodło jej się najlepiej i psuła wszystko, czegokolwiek dotknęła. Przesunęła donicę z wysokim

bananowcem z dala od miejsca rozerwania i wytarła pobrudzone ręce o szorty. Ponowne

pojawienie się Grega w jej życiu wywoływało serię niepowodzeń.

Na szczęście wywiązała się już ze swojej części umowy i Greg miał załatwiony kontrakt na

wynajem lokalu. Teraz mogli zająć się unieważnieniem małżeństwa. Nareszcie będzie mogła

zamknąć ten rozdział swego życia.

Komary, zaintrygowane dziurą w siatce, zaczęły ochoczo wlatywać do środka. Christina

westchnęła ciężko i poszła się przebrać.

Pół godziny później wróciła ze sklepu z nowym kawałkiem siatki, przeznaczonym do

załatania dziury.

– Szkoda, że nie mogę równie łatwo pozbyć się wszystkich innych szkodników, które

uprzykrzają mi życie! – mruknęła do siebie, nawlekając igłę. Nie lubiła szyć, ale na razie nie było

jej stać na zabudowę werandy.

Niestety, sztywny materiał nie ułatwiał pracy. Wzdychając, przepchnęła igłę na zewnątrz,

wyszła na podwórze, by wyciągnąć nić, przebiła igłę z powrotem do środka, wróciła na werandę i

rozpoczęła wszystko od nowa. Zanosiło się na niezłą zabawę.

Wykonała zaledwie pięć takich ściegów, gdy na wysypany żwirem podjazd zajechał

samochód Grega.

Christina odłożyła igłę i obserwowała, jak Greg idzie w kierunku werandy.

– Myślałam, że będziesz zajęty w magazynie. Kiedy zrobisz tam porządek?

– Najpierw sprawy najważniejsze – odparł. – Wpadłem, żeby ci podziękować. Pani Odell

uwierzyła, że jesteś we mnie bez pamięci zakochana.

Jego dwuznaczny uśmiech wyprowadził ją z równowagi. Spokojnie, napomniała się w

duchu, przecież on mówi wyłącznie o dobrze odegranej komedii. A może nadszedł czas, by

przeanalizować swoje uczucia? Czy to możliwe, by jej miłość do Grega jeszcze nie wygasła?

Przecież minęło dziesięć lat...

Nie, to oczywista bzdura! Jeszcze dwie minuty temu była gotowa wyrzucić go na zawsze ze

swej pamięci. Po prostu uzyskała kolejny dowód, że Greg wywierał na nią niemal hipnotyzujący

wpływ. Kierował nią jak marionetką, wiedział, za który sznureczek trzeba pociągnąć.

– Twoja mama zostawiła to u Donalda. Prosił, żebym ci to przy okazji podrzucił.

Wzięła od Grega pudło. Kiedy ich dłonie przypadkiem się zetknęły, gwałtownie odskoczyła.

By ukryć skrępowanie, pospiesznie postawiła pudło na malutkim stoliku. Zerkała na przemian to

na Grega, to na pudło. Postanowiła jakoś rozładować napiętą atmosferę.

– Kolejne próbki ślubnych tortów do wyboru. Moja mama doprowadza mnie do szaleństwa

tymi wszystkimi przygotowaniami.

– Donald powiedział, że jest zwolennikiem tradycyjnych tortów z tłustym i słodkim kremem

– powiedział Greg z uśmiechem.

– To samo powiedziałam mamie, ale ona uważa, że za

:

sługuję na coś bardziej oryginalnego.

– A ja myślę, że jest zupełnie odpowiedni – odparł. Czy to nie była przypadkiem jego opinia

o Donaldzie?

Czy musiał zawsze robić głupie, aluzyjne uwagi? Uniósł wieko i zajrzał do środka.

– Tort marchewkowy! Bardzo dobry wybór, zważywszy, że jesteś wegetarianką – zauważył.

– Donald nie lubi marchewkowego ciasta. Ale za to przepada za lukrowanym sernikiem!

Greg skinął głową i wskazał na zawartość pudełka.

– Czy to kawałek ciasta cytrynowego?

– Chyba tak. Może się poczęstujesz? Przyniosę ci serwetkę i zjesz sobie w drodze do

magazynu.

Kiedy wypowiedziała te słowa, uświadomiła sobie, że była niegrzeczna. Wyszło tak, jak

gdyby chciała się go pozbyć. Bardzo nie lubiła sprawiać nikomu przykrości.

Na szczęście Greg pominął jej brak taktu – milczeniem. Zatarł ręce i poczęstował się dużym

kawałkiem ciasta.

– W porządku. Nie spieszy mi się – odparł i rozejrzał się wokół. – Ta naprawa na nic się nie

zda. Stary materiał nie utrzyma dodatkowego ciężaru nowej siatki. Powinnaś wymienić całość.

– Chociaż ty nie zaczynaj. – Christina pokręciła głową i wyszła na zewnątrz, by z powrotem

przewlec igłę do środka. – Już wysłuchałam pouczeń od taty. Odkąd powiedziałam mu, że

planuję w końcu, zerwać to wszystko i oszklić werandę, ciągle przypomina mi, że przecież

Donald i tak będzie chciał się przeprowadzić do Fair Oaks.

Christina powtórnie rozpoczęła swój taniec z igłą, ale Greg dojadł szybko ciasto i wyręczył ją

w pracy.

– To wspaniały dom – powiedział. – Czemu nie zostaniecie tutaj?

– Donald chce zamieszkać bliżej miasta. Nie będzie musiał jechać taki kawał do biura.

Ten pomysł nigdy jej się nie podobał. Marzyła, by zostać w tym starym urokliwym domu z

olbrzymimi pokojami i wysokim sufitem. Miałaby zamieszkać w jednym z wielu szeregowców,

podobnych do siebie jak dwie krople wody? Okropność! Jednak zatrzymała tę opinię dla siebie.

– Nie wiem, czy się na to zgodzę. Marzę o tym, żeby zatrzymać dom i ziemię. Chciałabym

hodować kwiaty i krzewy na sprzedaż.

– To całkiem niezły plan. Założę się, że byłabyś świetną kobietą interesu.

– Mój tata tak nie uważa. Ciągle powtarza mi, żebym zapomniała o własnej szklarni, skoro

mam dobrze płatną pracę. Niestety, moja szefowa chyba trochę mnie nie docenia. Mama wciąż

mi powtarza, że powinnam się z tym pogodzić i cierpliwie czekać na swoją szansę. A potem

zawsze dodaje, że ludzie, którzy myślą wyłącznie o swoich własnych pragnieniach, najczęściej

kończą u mojego tatusia w więzieniu.

– To prawda – odrzekł na pozór obojętnie i skupił się na dokładnym dopasowaniu kawałka

nowej siatki.

– Przepraszam – szepnęła Christina. – Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Ależ jestem

bezmyślna!

Posłał jej wybaczający uśmiech.

– A czego chcesz ty? – zapytał.

– Uwielbiam patrzeć, jak rosną moje rośliny, ale przede wszystkim chcę mieć dzieci.

Kilkoro. Wiem, że potrafiłabym je dobrze wychować.

Milczał przez chwilę, zanim cichym głosem zadał jej następne pytanie.

– I chcesz, żeby to Donald został ojcem twoich dzieci? Poczuła, jak uśmiech znika z jej

twarzy. Zazwyczaj nie myślała o tym aspekcie ich związku. Nie chodziło o to, że Donald nie był

atrakcyjny, ale...

Greg przymrużył oczy i Christina wiedziała już, że jej wahanie powiedziało mu więcej, niż

chciałaby mu zdradzić.

– Jak poznaliście się z Donaldem?

– Tata poznał go w trakcie pewnego śledztwa. Od razu się zaprzyjaźnili, w końcu znalazł mu

w mieście biuro i polecał go znajomym. Po jakimś czasie zaczaj traktować Donalda jak syna,

więc przedstawił nas sobie, no i popatrz – rozłożyła szeroko ramiona – teraz Donald zostanie

jego zięciem.

Greg skinął potakująco głową.

– Donald to dobry człowiek.

– Tak – przyznała.

Dlaczego zatem nie odczuwała na jego widok szybszego bicia serca? Dlaczego tak niechętnie

myślała o wspólnej przyszłości? Czyżby, jak twierdziła matka, była egoistką, przedkładającą

własne pragnienia nad dobro swojego przyszłego męża?

Powoli opadła na fotel. Dziesięć lat temu wyszła za Grega, bo ją o to poprosił. Teraz rodzice

oczekiwali, że będzie bez żadnej dyskusji robiła to, co oni uważają za słuszne. Po ślubie Donald z

pewnością również będzie próbował narzucić jej swą wolę.

Nagle ogarnęło ją wielkie zmęczenie. Była już znużona wieczną walką o, prawo do własnego

zdania... i ciągłym przegrywaniem. Z niecierpliwością wypatrywała daty ślubu, byle wreszcie

mieć to za sobą. Jak skazaniec, który ma już dość oczekiwania na wykonanie wyroku i z radością

idzie na szubienicę.

Greg sięgnął do pudełka i wyjął spory kawałek orzechowego ciasta.

– Jeden na drogę – powiedział, puszczając oko. – Zanim pójdę, chciałbym cię prosić o małą

przysługę.

Christina wyprostowała się. Postanowiła, że tym razem nie ulegnie Gregowi. Już dłużej nie

pozwoli sobą manipulować.

– Posłuchaj, ja nie...

– Zanim odmówisz, pozwól sobie coś powiedzieć. Chcę ci zaproponować dobrze płatną

posadę.

– Już mam pracę.

Jego czarujący uśmiech nie mógł zmienić podjętej decyzji. Christina była nieugięta.

– Przepraszam, ale nie. Westchnął z rezygnacją.

– No dobrze – powiedział. – Będę musiał zmienić plany.

– Dobry pomysł.

Odprowadzając go, była z siebie dumna. Nie dała mu się tym razem omotać, umiała się

przeciwstawić. Nic nie wskórał słodkimi minkami i przymilnymi uśmiechami.

Chwilę później patrzyła, jak Greg odjeżdża i prawdopodobnie znika z jej życia na zawsze.

Nagle, nie wiedzieć czemu, ogarnęło ją przytłaczające uczucie pustki...

Fioletowe irysy – sześć tuzinów doniczek – były pierwszą rzeczą, jaka przyciągnęła wzrok

Christiny po przyjściu do pracy.

– Skąd one się tu wzięły? – mruknęła i sięgnęła po dokument spedycyjny, przyklejony do

jednej z doniczek.

W rubryce „nabywca” widniało jej imię i nazwisko, natomiast sam towar został określony

jako sześć tuzinów sadzonek fioletowych floksów.

Westchnęła z irytacją. Nie mogła skupić się na bieżącej pracy, nie wyjaśniwszy uprzednio tej

pomyłki. Podejrzewała, że była to kolejna bezczelna zagrywka ich dostawcy. Często, gdy miał na

składzie zbyt dużo roślin tej samej odmiany, przysyłał je po prostu Christinie. Widocznie z góry

zakładał, że potulna zazwyczaj dziewczyna nie będzie się awanturować i dla świętego spokoju

przyjmie towar, którego w ogóle nie zamawiała.

Włożyła rachunek do kieszeni i skierowała się do swojego biura, mieszczącego się na drugim

końcu szklarni. Przygryzła wargi, układając sobie w myślach płomienne przemówienie, jakim

zamierzała uraczyć bezczelnego dostawcę. Tym razem nie zamierzała puścić sprawy płazem.

Wszyscy przyzwyczaili się, że jest osobą grzeczną i spokojną, unikającą konfliktów niczym

diabeł święconej wody. Wykorzystywali ją, naginali do swej woli. Dość tego! Nadszedł czas, by

pokazać całemu światu, że ona również ma prawo do własnego zdania.

Drzwi do biura były otwarte, a Linda siedziała na brzegu jej biurka. Świetnie! Zażąda od

szefowej, by ta ją poparła podczas kłótni z niesolidnym dostawcą.

Linda była roześmiana, a z ust, które zazwyczaj wyszczekiwały rozkazy, płynął słodki i

mocno afektowany głosik.

– Wejdź – odezwała się, zapraszając Christinę do jej własnego biura. – Czekaliśmy na ciebie.

Czekaliśmy?

Kiedy tylko znalazła się w środku, jej wzrok padł na rozpartego na krześle mężczyznę. Gdy

wstał, by się z nią przywitać, wpadła w prawdziwy popłoch.

– Christino, poznaj pana Primo – zaszczebiotała Linda. – Przyszedł tu dzisiaj rano, by się z

tobą zobaczyć! Ma dla ciebie bardzo ciekawe zlecenie. Otóż, pan Primo otwiera w miasteczku

klub sportowy i chciałby odizolować poszczególne stanowiska do ćwiczeń przegrodami

utworzonymi z roślin.

Greg pochylił się do przodu i szarmancko ujął dłoń Christiny.

– Miło mi będzie z panią współpracować – odezwał się. Jednak drobne zmarszczki w

kącikach jego oczu kazały wątpić w szczerość tej wypowiedzi. Zawsze, jeszcze w czasach

szkolnych, gdy Greg miał ten hultajski wyraz twarzy, należało spodziewać się wszystkiego

najgorszego. Christina nie miała zamiaru uczestniczyć w kolejnej grze. Dostała już nauczkę od

Grega Primo i nie da się więcej nabrać na jego słodkie słówka.

Zabrała rękę i wsunęła ją do kieszeni.

– Ja... ja... przepraszam, ale nie mogę z panem pracować.

– To oczywiste – odpowiedział i uraczył ją bezczelnym uśmieszkiem. – Pani się zajmie

roślinami, ja natomiast sprawami klubu.

Doskonale wiedział, co miała na myśli, ale celowo próbował ją zbić z pantałyku. Christina

przyjęła twardą postawę.

– Nie, pan mnie źle zrozumiał. Chciałam powiedzieć, że jestem teraz bardzo zajęta –

wyjaśniła i zwracając się do swojej kierowniczki, dodała: – Mamy problem ze zleceniem od

właściciela kawiarni. To mi zajmie przynajmniej kilka kolejnych dni.

– Poczekam – wtrącił Greg.

Gdyby go tak dobrze nie znała, mogłaby pomyśleć, że rzeczywiście liczy tylko na niewinną

współpracę. Linda zeskoczyła z biurka.

– Możesz się zająć jednocześnie i kawiarnią, i klubem pana Primo. – Przechylając głowę i

mrużąc porozumiewawczo oczy, powiedziała znacząco: – Przecież marzyłaś, by dostać zlecenie

tego typu! Sama mi to mówiłaś!

– Naprawdę? – zapytał Greg z udawanym zdziwieniem, – Niezupełnie – odparła Christina,

chcąc jak najszybciej zakończyć dyskusję. – I tak nic by z tego nie wyszło. Nie jestem w stanie

zaoferować panu takich usług, jakich pan oczekuje.

– Skąd ta pewność? – Jego głos był niski i matowy. Linda była coraz bardziej zainteresowana

tą nieoczekiwaną wymianą zdań.

– Chciałam powiedzieć – wyjaśniała Christina – że specjalizuję się w projektowaniu terenów

zielonych, ale na zewnątrz. A pan potrzebuje raczej projektanta wnętrz.

– Jeśli chodzi o rośliny, projektant wnętrz i tak musiałby zlecić tę pracę pani. Czyż nie mam

racji?

Christina z ociąganiem skinęła głową.

– Tak, ale ja nie mogę samodzielnie podjąć się tego zlecenia. Nie mam zielonego pojęcia o

doborze tapet czy oświetleniu.

– A czy zna się pani trochę na architekturze?

– Oczywiście, że nie. Jestem ogrodniczką.

– Ale w zeszłym tygodniu nie przeszkodziło to pani w podsunięciu mi kilku wspaniałych

pomysłów, dotyczących urządzenia klubu.

Osłupiała Linda spoglądała to na Grega, to na Christinę.

– To wy się znacie? – zapytała.

– Można by tak powiedzieć. – Christina odsunęła się od niezbyt mile widzianego gościa.

Otworzyła drzwi, dając do zrozumienia, że uważa rozmowę za zakończoną.

– Słuchajcie, nie wiem, o co tu chodzi – wyznała Linda, przerywając niezręczną ciszę. – I

wcale nie jestem pewna, czy chciałabym wiedzieć. Może po prostu zostawię was samych,

ż

ebyście sobie mogli wszystko spokojnie wyjaśnić?

Nie spuszczali z siebie wzroku, chyba nawet nie zauważyli, że Linda wyszła z biura.

Christina właśnie otwierała usta, by powiedzieć Gregowi, co sądzi o nim i o jego nagannym

zachowaniu, gdy Linda z powrotem wpadła do pokoju.

– Aha, i zanim coś postanowisz – zwróciła się do Christiny – zadaj sobie najpierw pytanie,

czy naprawdę chcesz spędzić następnych kilka tygodni w naszej kompostowni?

Po chwili już jej nie było. Christina wiedziała, że gróźb szefowej nie należało traktować

poważnie, ale jej punkt widzenia był jasny. Albo Christina przyjmie to zlecenie, albo przyjdzie

jej za to słono zapłacić.

I znów postanowiono coś za nią.

Zacisnęła dłonie w pięści i nie rozluźniła ich, nawet gdy paznokcie zaczęły się boleśnie

wbijać w skórę;.

– No coś ty – powiedział Greg uspokajająco. – Chyba nie będzie aż tak źle?

– A mnie się wydaje, że wręcz przeciwnie – odparła.

Zbliżył się do niej i ujął jej dłonie, usiłując je wyprostować. Próbowała wyrwać się z jego

uścisku, ale mocno ją przytrzymał.

– Dlaczego to robisz? Czego ty ode mnie chcesz?! – krzyknęła.

Milczał, ale jego spojrzenie było bardziej wymowne niż najczulsze i najżarliwsze słowa.

– To nie jest w porządku – powiedziała. – Czy nie widzisz, w co mnie pakujesz?

– Przyszedłem do ciebie, bo chcę tego, co najlepsze – odpowiedział ze znaczącym

uśmiechem. – I nie przystanę na mniej.

Coś podpowiadało Christinie, że nie miał na myśli jej wiedzy ogrodniczej. Wolała jednak nie

zastanawiać się nad prawdziwym sensem jego słów.

– Wystarczająco długo żytem z dala od Morrison Heights – ciągnął dalej, głaszcząc jej palce.

– Wróciłem, by zamieszkać tu na stałe. Jestem teraz uczciwym obywatelem i chcę zyskać

powszechny szacunek wśród lokalnej społeczności. Zmieniłem się, uwierz mi.

Czuła, jak drętwieją jej ramiona. Wrócił na dobre. Wrócił, by wciąż przypominać o jej

głupim wyborze, którego dokonała dziesięć łat temu!

– To, gdzie mieszkasz i co robisz w miasteczku, nie ma ze mną nic wspólnego.

– Moja droga, słodka Christino, nie masz pojęcia... – Przerwał, po raz ostatni uścisnął jej

dłonie i pędem wybiegł z biura.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Właśnie w takich momentach Christina najbardziej żałowała, że nie ma własnej firmy.

Mogłaby wtedy wybierać zlecenia, przebierać do woli w ofertach, odrzucając te, których nie

miała ochoty przyjmować.

Przez trzy tygodnie robiła wszystko, aby unikać wszelkich kontaktów z Gregiem. Zajmowała

się drobnymi, zupełnie drugorzędnymi projektami. Przyszła jednak pora, kiedy trzeba było w

końcu, uzbroiwszy się w notatnik i miarkę, pojechać do klubu. Posępnie zachmurzone niebo

doskonale odzwierciedlało niewesoły nastrój Christiny.

Nad wejściem do magazynu zawisł wielki metalowy szyld z nazwą klubu, a w środku zaszły

jeszcze większe zmiany. Pomieszczenie coraz bardziej przypominało centrum sportowe, pomimo

iż sprzęt do ćwiczeń, zmagazynowany w rogu sali, wciąż jeszcze czekał na zmontowanie.

Szukała miejsca, w którym mogłaby rozłożyć swoje projekty. Przeszła koło drabiny i puszek

z farbą do sali aerobiku. Wielkie lustra, oparte o ścianę, nadawały wnętrzu nieco niesamowity

wygląd. Było to jedyne pomieszczenie, w którym nie pracowali robotnicy, właśnie dlatego

Christinie wydało się najbardziej odpowiednie.

– Ach, to ty. – Wzdrygnęła się na dźwięk głosu Grega. – A Trina powiedziała, że właśnie

przyszedł hydraulik!

– Hydraulik? – powtórzyła bezmyślnie.

– Właśnie teraz montuje jaccuzi. Chodź, pokażę ci, co już zostało zrobione od twojej

ostatniej wizyty.

Coś ostrzegało ją, by natychmiast odrzucić tę propozycję! Z drugiej jednak strony chciała

mieć tę robotę jak najszybciej z głowy. Zresztą, i tak powinna dokładnie obejrzeć całe

pomieszczenie, zanim przystąpi do pracy.

Gdy tak przechodzili przez kolejne pomieszczenia, Christina wprost nie mogła się nadziwić

zmianom, jakie zaszły tu od czasu jej ostatniej wizyty.

Urządzono przebieralnie, w których zamontowano już prysznice i szafki na ubrania. W holu

mieścił się mały barek. Robotnicy uwijali się jak mrówki, wszędzie panował hałas i rozgardiasz.

– Zatrudniłeś cudotwórców – zauważyła Christina, zdumiona imponującym tempem robót.

Kiwnął głową i pasmo ciemnych włosów opadło mu na czoło.

– To miejscowe firmy. Zależy im na pracy, a poza tym dobrze im płacę.

Zanim dotarli z powrotem do siłowni, Christina już zdążyła zapisać kilka stron w swoim

notesie.

– Po co ten pośpiech? Jakie to ma znaczenie, czy otworzysz ten klub za miesiąc, czy za pól

roku?

Jego ciemne oczy zaszły lekką mgiełką i Christina wyczuła, że trafiła w czuły punkt.

Krzyknął, wydając polecenie stolarzowi, który właśnie starannie przybijał listwę. Po paru

sekundach milczenia Christina pogodziła się z myślą, że jej pytanie pozostanie bez odpowiedzi.

– Im szybciej klub zostanie otwarty, tym lepiej dla mojego wizerunku. Już czas, by ludzie z

Morrison Heights przestali mnie postrzegać wyłącznie jako byłego kryminalistę. Chcę ich

przekonać, ze jestem porządnym i uczciwym biznesmenem. – Pochylił się i sięgnął po puszkę z

napojem, którą zostawił przy ławce w siłowni. Pił łapczywie, jakby chciał ugasić trawiącą go

gorączkę. – Już odpokutowałem za stare grzechy – wyznał, patrząc Christinie prosto w oczy.

Ton jego głosu sprawił, że Christina poczuła się nieswojo. Zaśmiała się nerwowo.

– Mówisz inaczej niż ten chłopak, który wciągnął kiedyś na maszt przed szkołą płaszcz

dyrektora! Zawsze mi się wydawało, że jest ci obojętne, co myślą o tobie inni.

– Już nie jestem tym samym człowiekiem – wyznał dobitnym i stanowczym głosem. – I chcę,

by wszyscy w Morrison Heights o tym wiedzieli!

– Często powtarzałeś, że dopóki będziesz szanował samego siebie, opinie innych są bez

znaczenia. Co sprawiło, że wyznajesz teraz zupełnie inny system wartości? Dlaczego szacunek

obcych ludzi stał się nagle dla ciebie taki ważny?

Greg zgniótł puszkę i wyrzucił ją na stertę śmieci, piętrzących się w rogu pomieszczenia.

– Nie mam zamiaru ukrywać swojej przeszłości – powiedział otwarcie. – Po prostu nie chcę,

by mi o niej bezustannie przypominano.

Coś jednak mówiło Christinie, że nie był do końca szczery. Przeczuwała, że w tej sprawie

jest jakieś drugie dno, którego Greg najwidoczniej nie miał zamiaru ujawniać.

– Daję ci wolną rękę. Możesz kupować, co tylko uznasz za stosowne. Ufam ci – zakończył.

Potem jeszcze spytał, ile czasu zajmą jej wszystkie prace, chciał bowiem ustalić choćby w

przybliżeniu termin wielkiego otwarcia.

Christina nagle zrozumiała pobudki, jakimi się kierował. Grega zapewne dręczyło pytanie,

czy skandaliczna reputacja nie odbije się niekorzystnie na jego interesach. Nic dziwnego, że

upierał się, by otworzyć klub w dzielnicy, która stawała się modna i bogata.

Dwóch hydraulików, dźwigających długie rury, przeszło obok, kierując się w stronę

pryszniców. A zaraz potem elektryk zawołał Grega, by spytać go, w którym miejscu na suficie

ma umieścić wentylatory.

Christina uznała, że w tym zamęcie niewiele zdziała.

– Chyba wyjdę na zewnątrz i zobaczę, gdzie byłoby najlepiej wytyczyć ścieżkę do joggingu

Pod koniec niezwykle pracowitego dnia miała wszystkiego dosyć. Z zasnutego chmurami nieba

przez cały dzień siąpił drobny deszczyk. Postanowiła wejść do środka, tam jednak, gdziekolwiek

by się nie ruszyła, wpadała na dostawców, rzemieślników lub, co gorsza, na Grega. Pocieszała

się, że już niedługo będzie mogła zerwać z nim wszelkie stosunki. Wtedy wreszcie odzyska pełną

kontrolę nad swym życiem.

Póki co, nie mogła od niego uciec. Po dokonaniu wszystkich pomiarów wycofała się do

częściowo tylko urządzonego biura, w którym urzędowała Irina. Projektowała na komputerze

transparent na uroczystość wielkiego otwarcia.

– Popatrz tylko na niego! – zwróciła się do Christiny, wskazując ręką widocznego przez

drzwi Grega, który właśnie pomagał robotnikom w przeniesieniu dystrybutora do wody. – Czy

widziałaś kiedykolwiek takiego silnego mężczyznę? I te mięśnie – ciągnęła dalej Trina. –

Uratował mnie od nieuniknionej katastrofy, proponując mi tę pracę.

Najwyraźniej zamierzała wygłosić kolejny pean pod adresem swego pracodawcy, ale

Christina naprawdę nie miała ochoty tego słuchać.

– Już piąta. Czas zbierać się do domu – rzuciła mimochodem.

– Zawsze wychodzę dopiero po Gregu. Jedyny sposób, w jaki mogę mu się odwdzięczyć za

okazaną dobroć, to zostać po godzinach. Czasami trzeba jeszcze coś załatwić, napisać ważne

listy. Wiesz, jak to jest.

– To ogromna lojalność w zamian za to, że zaoferował ci pracę.

– Kochanie, on mi uratował życie! – Trina obróciła się na krześle w stronę Christiny. – Ten

człowiek, ten anioł, uratował mnie przed bandą pijaków w taniej spelunce, w jakiej przyszło mi

występować.

– Śpiewałaś tam?

– Jasne, że śpiewałam. A myślałaś, że co innego tam robiłam?

Postanowiła pozostawić to bez komentarza. Opowieść Triny niezbyt ją zaskoczyła. Jeszcze w

szkole Greg zawsze wstawiał się za innymi. Nawet jeśli miałby się przez to wpakować w

kłopoty. Był urodzonym buntownikiem, lecz nie egoistą. Często przedkładał cudze sprawy nad

swoje własne i nigdy nie pozwalał krzywdzić słabszych.

Zebrała swoje rzeczy, pożegnała się z Triną i skierowała się do wyjścia, przechodząc obok

dostarczonych niedawno krzeseł, które miały wkrótce stanąć w pokoju konferencyjnym na tyłach

budynku.

Wychodząc nowymi podwójnymi drzwiami, pomachała Gregowi na do widzenia. Właśnie w

tym momencie przypomniała sobie o dokumentach potrzebnych do unieważnienia małżeństwa,

weszła zatem z powrotem do środka.

– Zapomniałaś o czymś? – Greg uśmiechnął się miło.

– Prawie. – Podeszła do stojącego pośrodku pokoju Grega i wyjęła z torebki, dokumenty.

Zdjęła ze sterty jedno z krzeseł, a potem, wyciągając przed siebie rękę z papierami, powiedziała;

– Musisz to podpisać.

Greg nie usiadł. Nie przyjął też od niej dokumentów.

– Ja dotrzymałam swojej części umowy – przypomniała, podsuwając mu papiery pod sam

nos.

– Tak, i ja dotrzymam swojej – obiecał – ale musimy się z tym wstrzymać jeszcze przez

tydzień.

– Jeszcze tydzień? Umowę najmu podpisałeś dwa tygodnie temu. Nie ma powodu, by dłużej

zwlekać.

– Podpisałem umowę – odpowiedział, siadając i zapraszając gestem Christinę, by poszła w

jego ślady. – Prawnik pani Odell wkrótce ma mi przesłać kopie, ale dopóki nie mam jej w ręku,

wolałbym nie podejmować żadnych pochopnych kroków.

Chrisrina najchętniej udusiłaby go gołymi rękami. Jak długo będzie ja zwodził?

– Przez ciebie mój ślub stoi pod znakiem zapytania! – krzyknęła oskarżycielsko.

– Obiecuję ci, że podpiszę dokumenty jeszcze przed terminem ślubu. Proszę, wytrzymaj

jeszcze trochę. Tb nie potrwa długo.

Niestety, nie udało jej się powstrzymać czkawki. Nienawidziła Grega za to, że wciąż miał

nad nią władzę. Poczuła, że jeśli zostanie tu chociaż minutę dłużej, wybuchnie. O, nie! Nie da mu

tej satysfakcji.

Podniosła krzesło i z hukiem odstawiła je na stertę. Nim zdążył wstać, pobiegła w stronę

wyjścia. Usłyszała, jak Greg wstaje. Ledwie pchnęła podwójne drzwi, jej uszu doszedł

przeraźliwy huk i krzyk.

Wróciła, by zobaczyć, co się stało. Greg właśnie próbował wydostać się spod sterty krzeseł,

które na niego przed chwilą runęły.

– Chyba coś złamałem – jęknął.

Skrzywił się lekko, gdy podwijała rękaw jego koszulki, by obejrzeć ramię. Przez ułamek

sekundy zastanawiała się, czy nie jest to tylko komedia, obliczona na wywołanie współczucia.

Jednak czerwony ślad i puchnąca w oczach ręka mówiły same za siebie.

– Bardzo przepraszam – szepnęła, pełna poczucia winy.

– Nie ma za co. To ja powinienem bardziej uważać. Jestem taki niezgrabny.

– Nie, to nieprawda – zaoponowała. Gdyby w złości nie przepychała się obok krzeseł, na

pewno nie runęłyby na Grega.

– Wszystko w porządku, Greggie? – zapiszczała Trina, chwiejąc się niebezpiecznie na

bardzo wysokich szpilkach.

– Tak, w porządku – zapewnił. – Wezmę tylko trochę lodu i...

– I przyłożymy go do ręki, a potem pojedziemy na ostry dyżur – wpadła mu w słowo

Christina.

– Ja go zawiozę – zaoferowała się Trina. – Mój samochód stoi tuż przed budynkiem.

– Nie, to wszystko moja wina – ja go zawiozę.

Greg usiłował się opierać, mówiąc, że lód i odpoczynek to wszystko, czego mu trzeba, ale

Christina twardo obstawała przy swoim. Poprosiła Trinę, by zamknęła klub, kiedy wszyscy

robotnicy już skończą pracę.

W szpitalnej poczekalni Greg oddał Christinie worek z lodem przygotowany przez Trinę.

– Możesz z tym coś zrobić?

Wydał jej się tak słaby i bezbronny, że zapragnęła wziąć go w ramiona i ukołysać jak

rozżalone dziecko.

Dręczyło ją poczucie winy. Zachowała się w stosunku do Grega niegrzecznie, a w dodatku to

przez nią się potłukł. Gdyby nie był taki silny i sprawny, mogłoby dojść do o wiele

poważniejszego wypadku.

Przyłożyła woreczek z lodem do jego ramienia, a Greg natychmiast skrzywił się z bólu.

– Przepraszam – powiedziała chyba po raz dziesiąty.

– Jesteś bardzo troskliwa. – Przez chwilę obserwował jej twarz. – To cudowne – dodał po

chwili.

Nie wiedziała, co odpowiedzieć, dlatego posłała mu jedynie zadziorny uśmieszek.

– Zobaczyłbyś, jaka ze mnie dobra pielęgniarka, gdybyś się tylko skaleczył lub oparzył. W

torebce mam tyle aloesu, że spokojnie wystarczyłoby dla połowy mieszkańców Morrison

Heights.

Uśmiechnął się czule, a jej natychmiast zrobiło się ciepło na sercu. Wróciła myślami do

szkolnych czasów. Wtedy Greg niezwykle jej imponował. Zuchwały i bardzo pewny siebie,

zdawał się być obdarzony wszystkimi cechami, o których posiadaniu ona sama mogła tylko

skrycie marzyć.

Christina zawsze starała się być dla wszystkich miła, cieszyło ją, gdy ludzie obdarzali ją

pochwałami i komplementami. Unikała kłótni i zawsze robiła to, co powszechnie uważano za

słuszne. Była lubiana ze względu na swój bezkonfliktowy charakter, jednak męczyło ją wieczne

podporządkowywanie się woli innym.

Greg z kolei bez ograniczeń korzystał ze swobody i wolności, której ona nigdy nie zaznała.

Mógł robić, co tylko zapragnął, korzystał z życia wedle własnego uznania, lecz przyszło mu za to

zapłacić bardzo wysoką cenę.

Jej ojciec dostałby zawału, gdyby dowiedział się, że pragnęła być podobna do chłopaka,

którego on sam uważał za wyrzutka społeczeństwa.

A teraz Greg powrócił. I po raz kolejny wprowadził zamęt w jej życie.

– Nic nie mówisz – zauważył, dotykając jej dłoni. – Czy coś się stało?

Christina tylko przymknęła powieki. Nie chciała, by wyczytał w jej spojrzeniu, jak bardzo

jest zmieszana. Wciąż ją intrygował i fascynował, a przecież powinna być na niego wściekła, – A

może po prostu tęsknisz za Donaldem? – zapytał z troską.

Donald! Zupełnie o nim zapomniała!

– O mój Boże! – Zaczęła przetrząsać torebkę w poszukiwaniu drobnych na telefon. – Pewnie

zastanawia się, gdzie teraz jestem!

– Nie martw się – uspokoił ją. – Trina mu powie, gdzie jesteś, – Masz rację. Dzisiaj po pracy

miał przyjechać po twoje księgi rachunkowe. Trina na pewno wyjaśni mu, co się stało.

Na twarzy Grega zagościł triumfalny uśmiech. Skoro w jego obecności Christina zapominała

o narzeczonym, jeszcze nie wszystko było stracone. A zatem jej związek z Donaldem nie jest aż

tak wspaniały, jak usiłowała wszystkim wmówić.

Greg zaczął gorączkowo obmyślać plan działania. Do ślubu Christiny i Donalda zostały

zaledwie trzy tygodnie. To niezbyt wiele, by odzyskać serce ukochanej kobiety. Jednak gdyby

spędzał z nią dużo czasu, przypominał jej swoim zachowaniem o tym, co ich niegdyś łączyło...

Do poczekalni weszła kobieta w białym fartuchu.

– Pan Primo? – przeczytała nazwisko z formularza, który trzymała w ręku.

– Jeszcze wciąż hi jestem – powiedział.

Był, i nie zamierzał zrezygnować z Christiny bez walki.

W ciągu kolejnych trzech dni w klubie zaszły ogromne zmiany. Robotnicy pracowali po

godzinach, by przygotować lokal na uroczyste otwarcie. Mimo iż okazało się, że prawa ręka

Chega nie była złamana, stłuczenie było bolesne i dokuczliwe. Przekonał się jednak, że malować

ś

ciany można również lewą ręką.

Jednak najbardziej uszczęśliwiało go to, że codziennie widywał się z Christina. Często

przerywał malowanie, by na nią popatrzeć. Nie uszło jego uwagi, że i ona często spogląda w jego

stronę.

Wsiadła na rowerek treningowy i powoli zaczęła pedałować. Zdawała się nie zauważać

badawczego wzroku Grega. Co chwila zerkała na niskie, dzielące pomieszczenie przegrody,

które niebawem miały spełniać podwójną funkcję – kwietników i ławek do siedzenia. Pewnie

zastanawiała się, ile roślin trzeba będzie posadzić, by stworzyć wystarczająco gęstą zasłonę

zapewniającą klientom intymność. Nie mógł oderwać od niej wzroku.

Obróciła się i znów przyłapała go na tym, jak się jej przygląda.

– Jak tam ręka? Jeszcze boli? – zapytała.

– Trochę. – Wyprostował się, rozkładając szeroko ramiona, by rozluźnić boleśnie napięte

mięśnie. Z przyjemnością zauważył, że Christina co i rusz na niego ukradkiem zerka. – Chyba

zastosuję się do zaleceń lekarza i wezmę gorącą kąpiel. Chcesz się przyłączyć? Tobie również

przydałby się taki relaks po ciężkiej pracy.

Christina nagle przerwała ćwiczenie. Greg mógł się jedynie domyślać, jaki efekt wywarta

jego na pozór niewinna propozycja.

– Dziękuję, ale... hm... mam jeszcze dużo pracy dziś wieczorem.

– Och – odpowiedział Greg, nie kryjąc rozczarowania. – W takim razie będę musiał sam

sobie poradzić z ćwiczeniami rehabilitacyjnymi.

Był prawie pewny, że nie będzie w stanie mu odmówić. Owszem, chciał w niej wywołać

poczucie winy, ale przecież cel uświęca środki. Christina z namysłem zmarszczyła brwi. Jeszcze

chwila, a ulegnie. Dokładnie tak, jak przewidział.

– Nie mam kostiumu kąpielowego.

Kusiło go, by zaproponować kąpiel bez kostiumu, ale wiedział, że wszystko by zepsuł.

Postanowił działać bardzo ostrożnie.

– Trina wypróbowywała nową wannę, zaraz po zainstalowaniu. Może zostawiła gdzieś swój

kostium. Jestem pewny, że nie miałaby nic przeciwko, abyś go pożyczyła.

– Jak długo powinieneś ćwiczyć?

– Około trzydziestu minut. Christina posłała mu niepewny uśmiech.

– Przyznaję, gorąca kąpiel dobrze by mi zrobiła.

Greg tylko siłą woli powstrzymał okrzyk radości. Pomógł jej znaleźć kostium i powiedział,

ż

e spotkają się w wannie.

Większość robotników poszła już do domu, a Trina biegała po sklepach w poszukiwaniu

artykułów biurowych. Zadzwonił też Donald, by poinformować Christinę, że będzie zajęty do

późna, w związku z czym zobaczą się dopiero jutro, gdy wpadnie do klubu w interesach.

Kiedy po długim wahaniu weszła w końcu do pokoju kąpielowego, Greg nie mógł oderwać

od niej wzroku. Usiłował nie patrzeć, jak Christina delikatnie wślizguje się do wanny, nieśmiało

sprawdzając długość ramiączek, które wcześniej podwinęła i spięła agrafkami. Czarny

jednoczęściowy kostium ściśle opinał jej kształtne biodra. Greg zauważył, jak bardzo jest

skrępowana. By rozładować napiętą atmosferę, podał Christinie kartkę z opisem zalecanych

ć

wiczeń.

Greg rozkoszował się delikatnym dotykiem jej drobnych dłoni na swym ramieniu, gdy

pomagała mu rozluźnić napięte mięśnie. Śmiali się i żartowali, czując się coraz swobodniej. Ale

im większą radość sprawiało mu jej towarzystwo, tym żarliwiej pragnął czegoś więcej.

Chciał jej miłości.

I właśnie wtedy musiał zepsuć tę miłą zabawę, wspominając swego rywala.

– To jak to z wami jest? – zapytał, usiłując dociec prawdy. – Dlaczego jesteś z Donaldem?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Christina odgarnęła z twarzy mokre włosy i popadła w głęboką zadumę. Już drugi raz, będąc

z Gregiem, całkowicie zapomniała o Donaldzie. Traktowała ich związek z dużą powagą, lecz

łatwość, z jaką wyrzucała narzeczonego z myśli i z serca, zaczynała ją niepokoić.

– Nie wiem, o co ci właściwie chodzi – powiedziała z dużą dozą rezerwy.

Greg oparł się wygodnie i po chwili wahania stwierdził:

– No cóż, nie zachowujecie się jak para, która ma niedługo stanąć na ślubnym kobiercu.

Odwróciła się tyłem do niego i sięgnęła po ręcznik, by wytrzeć twarz. Jak powinna

zareagować na takie insynuacje? To prawda, nie mizdrzyli się z Donaldem do siebie jak para

beztroskich nastolatków, ale czy był to wystarczający powód, by kwestionować ich uczucia?

– Kochasz go?

Czy go kochała? Już z tysiąc razy pytała o to samą siebie, jednak nadal nie była pewna

odpowiedzi. Ich związek był szczególny, oparty na wzajemnym szacunku, tolerancji i przyjaźni.

Christina była przekonana, że z czasem, gdy już będą mieli okazję wspólnie zamieszkać i lepiej

się poznać, ich uczucia dojrzeją i przerodzą się w coś głębszego – w miłość.

– Nie rozumiem, dlaczego mnie o to pytasz.

– Unikasz odpowiedzi?

– Nie. Oczywiście, że go kocham! – krzyknęła zdenerwowana. – Donald jest dobrym i

bardzo porządnym człowiekiem.

– Tak, jak co najmniej połowa mężczyzn w tym mieście. Ale nie sądzę, żebyś zamierzała ich

wszystkich poślubić. – Uśmiechnął się, by chociaż odrobinę rozładować napiętą atmosferę.

– Do czego zmierzasz?

– Chcę, żebyś była szczęśliwa, Christino.

– Jestem szczęśliwa. – Odsunęła się od niego. – Będę szczęśliwa również po ślubie,

zwłaszcza wtedy, gdy doczekamy się dzieci.

Choć nie przysunął się nawet o centymetr, nadal miała wrażenie, jakby siedział tuż obok niej.

– Ja też mógłbym dać ci dzieci – powiedział cicho. Gwałtownie wstała, przytrzymując zbyt

obszerną górę kostiumu.

– Wydaje mi się, że nie powinniśmy o tym rozmawiać. Usiłowała nie zwracać na niego

uwagi, gdy obserwował, jak się wycierała. Przychodziło jej to z równą łatwością, z jaką zając

ignoruje czającego się do ataku wilka.

– Pomożesz mi jeszcze kiedyś przy ćwiczeniach? – zapytał spokojnie. – Może jutro po

pracy?

Owinęła się ręcznikiem.

– Nie mogę. Jutro przygotowuję próbny obiad dla rodziców Donalda.

– Próbny obiad?

Dlaczego nie powiedziała po prostu, że zaprasza Donalda na obiad? Teraz dopiero będzie

drążył temat! I nie zostawi jej w spokoju, dopóki wszystkiego z niej nie wyciągnie.

– Pomyśleliśmy z Donaldem, że dobrze byłoby spotkać się z jego rodzicami przed ślubem.

W domu, w zwykłych okolicznościach... no wiesz, omówić ostatnie przygotowania i, mam

nadzieję, trochę lepiej się poznać. – Christina przeczesała palcami mokre włosy. Poczuła się

bardzo głupio. Denerwowała się spotkaniem z państwem Winkler. Donald uważał, że jej

zdenerwowanie jest uzasadnione, biorąc pod uwagę problemy, jakie matka stwarzała przed

ś

lubem jego starszego brata. – A ponieważ nadziewana pieczeń jest ich ulubionym daniem, mam

sporo pracy w kuchni. Chciałabym zaprezentować się z jak najlepszej strony.

– Nadziewana pieczeń? Kto by pomyślał! – zaśmiał się cicho.

– Donald podpowiedział mi, że powinnam po prostu być sobą i przygotować to, co

zazwyczaj gotuję...

– Bardzo mądrze.

– Postanowiłam pójść na kompromis i przygotować wegetariańską pieczeń. Mam nadzieję,

ż

e będzie im smakowała.

– Chcesz, żebym najpierw ja spróbował tego smakołyku? Mogę być twoim królikiem

doświadczalnym.

– To bardzo miłe z twojej strony, lecz tym zajmie się Donald.

– Ale on nie będzie tak brutalnie szczery jak ja.

W duchu musiała przyznać Gregowi rację. Donald był bardzo wyrozumiały i taktowny.

Wątpiła, czy powiedziałby jej prawdę, nawet gdyby zupełnie nie smakowało mu to, co

przygotowała.

– Poza tym – ciągnął dalej Greg – mogłabyś okazać trochę więcej miłosierdzia! Od kilku dni

jestem wyłącznie na kanapkach. Ciężko przygotować coś na ciepło, gdy ma się sprawną tylko

lewą rękę.

Znowu poczuła się głupio. Odrzuciła jego propozycję, ponieważ sądziła, że starał się być po

prostu miły. A on zwyczajnie tęsknił za gorącym posiłkiem. Człowiek postury Grega,

wykonujący codziennie ciężką pracę fizyczną, powinien jadać solidne posiłki.

– Skoro już o tym wspomniałeś, to Donald nie za bardzo lubi kuchnię wegetariańską. Jednak

zawsze chwali dania, które przygotowuję. Może rzeczywiście przydałaby mi się obiektywna

opinia?

Uśmiechnął się triumfalnie, jakby właśnie zdobył decydujący punkt w ważnym meczu.

Była pewna, że Donald nie miałby nic przeciwko zaproszeniu Grega. Przecież powinien

lepiej poznać swojego nowego klienta. Natomiast dla niej samej byłby to interesujący

sprawdzian... nie tylko kulinarnych umiejętności.

Christina miała nadzieję, że przygotowywana przez nią pieczeń nie okaże się aż taką

katastrofą, jaką była reszta dnia. Najpierw dostarczono zbyt gruby żwir przeznaczony do

wysypania ścieżki dla biegaczy. Potem, gdy ustawiała paproć przy wannie do masażu,

pierścionek zaręczynowy spadł jej z palca i potoczył się do wody, na szczęście Greg zdołał go

wyłowić. Chcąc uniknąć kolejnego takiego incydentu, Christina włożyła pierścionek z brylantem

do kieszeni. Miała uczucie, jakby zdradzała narzeczonego, który zresztą miał dzisiaj wpaść do

klubu, by popracować nad księgami rachunkowymi Grega. Ale, o dziwo, Donald nie wydawał się

w ogóle urażony, raczej jedynie lekko zaciekawiony.

Musiała przyznać, że narzeczony zachowywał się ostatnio dosyć dziwnie. Zwłaszcza kiedy w

pobliżu była Trina. I na dodatek, jakby jeszcze tego wszystkiego było mało, Greg zasypywał ją

dzisiaj cennymi radami, proponując pomoc przy przygotowaniu pieczeni, naprawie siatki na

werandzie, zakupach...

– A ten obraz ze słonecznikiem? – zapytał, gdy Christina właśnie wyjmowała pieczeń z

piekarnika. – Chcesz, żebym przewiesił go do innego pokoju?

– Nie, oczywiście, że nie. Gdybym go zdjęła, mama pomyślałaby, że mi się nie spodobał! To

jej pierwsza praca malowana akwarelami w kółku plastycznym.

– Skoro tak...

Rozzłościłyby ją te sarkastyczne uwagi, lecz Greg tak rozbrajająco się uśmiechał... To

dziwne, ale wydawało się, że dzisiejszego wieczoru ręka w ogóle go nie boli.

– To cała ty – zauważył. – Eksponujesz takie ohydztwo, byle tylko nie zranić uczuć osoby

obdarowującej.

Nie pomyślała o tym wcześniej, ale chyba miał rację. Wracając do kuchni, w przelocie

musnął ucho Christiny.

– Fajne kolczyki. Też zrobione przez mamę?

– Zrobiła je dla mnie ośmioletnia bratanica Donalda. Greg pokręcił głową.

– Po prostu bądź sobą. Jeżeli ludzie nie kochają cię takiej, jaka jesteś, nie są warci twoich

starań.

Christina nie zgadzała się z tym poglądem. Jeśli przyjmując nawet mało gustowne prezenty,

sprawiała ludziom radość, sama też czuła się szczęśliwa. Poza tym nie chciała zrazić do siebie

matki Donalda. Słyszała już niesamowite opowieści o tym, jak ta szacowna dama utrudniała

ż

ycie swojemu starszemu synowi i jego narzeczonej. Zamiast zrealizować swe marzenia o

uroczystym ślubie, zdecydowali się na ucieczkę. Ostatecznie pani Winkler zaakceptowała swoją

przyszłą synową, jednak Christina wolała wejść do rodziny Donalda spokojnie i bez awantur.

Sięgnęła do szafki po talerze.

– Ciekawe, co się dzieje z Donaldem? Już dawno powinien tu być.

– Mam ci przekazać, że będzie dzisiaj pracował do późna w klubie i żebyśmy zaczynali bez

niego – powiedział Greg, odstawiając jeden talerz na półkę.

– Przecież to on wymyślił ten próbny obiad! Co może być teraz dla niego ważniejsze?!

– Powiedziałem mu, że prawnik pani Odell ociąga się ze sporządzeniem dla mnie notarialnie

potwierdzonej kopii umowy najmu. Donald postanowił do niego napisać w tej sprawie – przyznał

Greg z zakłopotaniem.

W pierwszej chwili pomyślała, że zrobił to celowo. Czyżby zagonił Donalda do pracy, by

pobyć z nią sam na sam?

– Wiedząc, że tak bardzo zależy ci na unieważnieniu naszego małżeństwa i ślubie – dodał –

zaproponowałem Donaldowi, żeby odłożył służbowe sprawy do jutra. – Greg wzruszył

ramionami. – Ale on powiedział, że skoro Irina jest pod ręką i może wystukać mu to pismo na

komputerze, to załatwi to teraz i osobiście dostarczy list jeszcze dziś wieczorem.

Poczuła się głupio, że podejrzewała Grega o podstęp. Unikała jego wzroku, przekładając

pieczeń z brytfanny na półmisek. Cały czas starała się sobie wmówić, że dzisiejsze wyznanie

Grega było tylko niewinnym flirtem. Woski łotrzyk słynął ze swojego czaru, zawsze wiedział,

jak zjednać sobie kobietę.

– Dziękuję – powiedziała krótko.

Dlaczego czuła się zawiedziona? Czy z powodu starań i zabiegów Grega, zmierzających do

jak najszybszego unieważnienia ich małżeństwa? Christina skarciła się w duchu za te głupie

myśli. Przecież to jasne, że jej rozczarowanie wynikało najprawdopodobniej z nieobecności

Donalda i świadomości, że będzie spędzał wieczór z Triną, a nie w towarzystwie narzeczonej.

– Czego się nie robi dla starych przyjaciół – powiedział Greg, siadając naprzeciwko niej.

Nałożył sobie pełen talerz najrozmaitszych potraw, które przygotowała na dzisiejszą kolację. – O,

chleb domowej roboty! Wspaniała z ciebie gospodyni.

– Może powinieneś najpierw spróbować, zanim ocenisz moje zdolności kulinarne. Mam

nadzieję, że rodzicom Donalda będzie smakowało. A szczególnie pani Winkler. Podobno jest

perfekcjonistką. Myślę, że nie uważa mnie za odpowiednią partię dla swego syna.

Nagle Greg się zakrztusił.

– Nic ci nie jest? – Chciała do niego podejść, ale powstrzymał ją gestem ręki.

Łzawiły mu oczy, lecz dał jej znak, że wszystko w porządku. Napił się wody.

– Pytanie powinno brzmieć – odezwał się, kiedy już złapał oddech – czy Donald jest

odpowiednią partią dla ciebie?!

– To bardzo miło z twojej strony, ale rozumiem troskę jego matki. Donald jest oczkiem w

głowie rodziny. – Ukroiła sobie kromkę chleba i posmarowała masłem. – Pani Winkler jak

najbardziej popiera to małżeństwo, ale mimo wszystko czuję, że powinnam ją sobie zjednać.

– To może zrobimy próbę? – Greg wyprostował się i wydął usta. – Ja będę panią Winkler.

– Powiedziałam, że jest perfekcjonistką, a nie jędzą. – Roześmiała się.

Nie zwracając uwagi na Christinę, Greg kontynuował przedstawienie. Mówił wysokim i

piskliwym głosem.

– Powiedz mi, moja droga, co cię najbardziej pociąga w moim synu? Jego pieniądze, wygląd

czy może błyskotliwy sposób prowadzenia konwersacji?

– Kancelaria prawnicza Donalda nie jest, jak na razie, oblegana. Jeszcze trochę czasu

upłynie, zanim będzie w dobrej kondycji finansowej. Ale wierzę, że pewnego dnia odniesie

sukces – powiedziała i popadła w zadumę.

Donald był zadbanym mężczyzną, może niezbyt przystojnym, ale też żadną pokraką. Ich

rozmowy toczyły się głównie wokół jego pracy i kariery. W przyszłości zamierzał ubiegać się o

stanowisko burmistrza i Christina była pewna, że osiągnie swój cel.

Greg przeszedł do innego tematu.

– Jesteś śliczną dziewczyną – ciągnął dalej, wciąż parodiując starszą matronę z towarzystwa

– i pochodzisz z dobrej rodziny. Czemu więc wcześniej nie wyszłaś za mąż?

Naprawdę nie chciała wracać do starych dziejów. Zanim odpowiedziała, zjadła kawałek

cukinii.

– Może spróbujesz wegetariańskiej pieczeni i powiesz mi, co o niej sądzisz?

– To jest rzecz, którą chyba każda matka chciałaby wiedzieć o swojej przyszłej synowej. Co

jej odpowiesz, jeśli za tydzień cię o to zapyta? – Jego kolejne słowa były dobrze przemyślane i

wyważone. – śe do tej pory nie znalazłaś nikogo, kogo byś pokochała?

Odczekała chwilę, nie chcąc go urazić.

– Myślę, że powiedziałabym coś w tym stylu. Przecież byliśmy tylko dziećmi. Nie

wiedzieliśmy, co robimy – powiedziała po chwili.

– Ja wiedziałem, co robię.

Christina nic nie odpowiedziała. Nie miała zielonego pojęcia, jak wybrnąć z kłopotliwej

sytuacji.

– Powiesz im, że już byłaś zamężna? Skinęła potakująco głową.

– Nie będę tego utrzymywać w tajemnicy. A ty? – zapytała. – Dlaczego ponownie się nie

ożeniłeś?

Oczekiwała odpowiedzi, że był zbyt zajęty robieniem interesów, by wiązać się z jakąś

kobietą. Ale on tylko powtórzył to, co powiedział jej w dniu, w którym powtórnie pojawił się w

jej życiu.

– Mnie zawsze interesuje tylko to, co najlepsze – odparł spokojnie. – Kiedy kupuję sprzęt do

klubów, wybieram ten najwyższej jakości. A gdy już znajdę coś, na czym mi zależy, nie

pozwalam sobie tego wydrzeć.

Ożyły bolesne wspomnienia. Gdy aresztowano Grega, brutalnie ją odtrącił. A przecież

gotowa była trwać przy nim na dobre i na złe. Tak bardzo pragnęła, aby ich małżeństwo było

trwałe. Może uznał, że nie jest dla niego odpowiednią partnerką?

A jeśli po kilku latach małżeństwa Donald dojdzie do takiego samego wniosku? Jeśli tak się

stanie, jaki czeka ją wówczas los?

Greg z uporem powracał do tematu.

– Pewnie powiesz Winklerom, że cale życie czekałaś na kogoś takiego jak Donald. I że teraz,

gdy wychodzisz za niego za mąż, nie posiadasz się ze szczęścia.

– Musiałabym być w nim szalenie... – Christina przerwała, zatrwożona, że o mały włos nie

wyjawiła swych prawdziwych uczuć.

– Wyznałaś mi kiedyś, że wierzysz w trwałość związków opartych na miłości – powiedział

cicho. – Jak możesz być szczęśliwa, wiążąc sicz mężczyzną, którego nie kochasz?

– Kocham go. Jest dobry, miły i porządny...

– Ale nie kochasz go taką miłością, jaką kobieta powinna obdarzać mężczyznę.

– Są różne rodzaje miłości – obstawała przy swoim. – Mogę być bardzo zadowolona z życia

z Donaldem. A zadowolenie to pewien rodzaj szczęścia.

– A więc jesteś gotowa wyrzec się tego, co najlepsze! Christina zdjęła serwetkę z kolan i

położyła ją na stole.

– Nie mam zamiaru dłużej tego znosić! Dyskredytujesz mojego narzeczonego i wygłaszasz

dziwne teorie, opacznie interpretując moje słowa!

– Masz rację, poniosło mnie – odpowiedział Greg, unosząc ręce w geście poddania. –

Przejdźmy lepiej na bezpieczniejszy grunt.

Christina odetchnęła z ulgą i trochę się rozluźniła. To dobrze, iż Greg wreszcie zrozumiał, że

niektórych tematów lepiej nie poruszać.

– Opowiedz mi o swojej pracy. Czy masz zamiar zostać w Plants Plus, kiedy na świat

przyjdą dzieci? – spytał Greg, parodiując glos starszej pani.

Christina spojrzała na niego ostrzegawczo, zastanawiając się, czy przypadkiem Greg znów

nie próbuje wtykać nosa w jej sprawy osobiste.

– Jako twoja przyszła teściowa, muszę wiedzieć takie rzeczy! – bronił się, wyczuwając jej

wahanie.

Czemu nie? To temat, którym Winklerowie rzeczywiście mogą być zainteresowani.

– Mam nadzieję, że zanim zajdę w ciążę, będę już miała własną, dobrze prosperującą firmę,

zajmującą się architekturą zieleni.

Przerwała, czekając na krytyczne uwagi. Pewnie zaraz usłyszy, że do prowadzenia własnego

przedsiębiorstwa nie wystarczą dobre chęci. Ku wielkiemu zdziwieniu usłyszała zupełnie coś

innego.

– Na pewno sobie poradzisz. Jesteś pracowita, zdolna i solidna. Szybko pozyskasz stałych

klientów. – Greg wbił widelec w pieczeń. – Ale uważaj, masz zadatki na pracoholiczkę... Hej, to

jest smaczne.

– Co takiego?

– Smakuje jak wołowa pieczeń. Gdybym nie znał prawdy, dałbym się nabrać, – Nałożył na

talerz kolejną porcję i obficie polał sosem pomidorowym. Z dużym apetytem zabrał się do

jedzenia.

Christina była dumna, że jej kulinarny eksperyment okazał się sukcesem. Natomiast nie

dawało jej spokoju wcześniejsze stwierdzenie Grega.

– Dziękuję, ale pytałam, co miałeś na myśli, mówiąc, że za ciężko pracuję?

– A to – wytarł usta serwetką – że tak bardzo się starasz, by zadowolić innych. Zbyt często

zapominasz o własnych pragnieniach. Nie podoba mi się, że w trosce o szczęście wszystkich

wokół, idziesz na liczne ustępstwa. Czy ciągłe tłumienie własnej osobowości nie wpędza cię w

przygnębienie? – Pochylił się nad stołem i spojrzał Christinie prosto w oczy. – Mogę prosić o

dokładkę?

– Ależ oczywiście, częstuj się!

Patrzyła, jak jadł i pomyślała, że Greg umie czerpać przyjemność nawet z tak prozaicznej

czynności, jaką jest spożywanie posiłku. Jeśli już coś robił, to z wielkim zapałem i entuzjazmem.

Wiedział, jak cieszyć się drobiazgami. A ona...

– Cóż w tym złego, że lubię uszczęśliwiać innych? Kiedy widzę, z jaką przyjemnością jesz

przygotowany przeze mnie posiłek, sprawia mi to radość. Cieszyłoby mnie również

zaprojektowanie takiego żywopłotu, który zachwyciłby klienta. Czy nie na tym właśnie polega

szczęście? Na docenieniu małych, codziennych przyjemności?

– Tak, dopóki nie płacisz za to zbyt wysokiej ceny. – Greg skończył i odsunął talerz na bok.

– Powiedz mi, czy rodzice Donalda chcą, żebyś za niego wyszła? I czy twoi rodzice też sprzyjają

temu związkowi?

– Oczywiście. Moi rodzice lubią Donalda, a jego rodzice też darzą mnie sympatią.

Podszedł do niej. Szarmancko podał jej rękę, gdy wstawała od stołu.

– Odpowiedz mi szczerze. Czy wychodzisz za Donalda, ponieważ go kochasz, czy raczej po

to, by wszystkich wokół uszczęśliwić?

Christina poczuła, że oblewa się rumieńcem. By pokryć zmieszanie, zajęła się sprzątaniem ze

stołu.

– Oczywiście, że wychodzę za niego za mąż z miłości. Dlaczego mnie o to pytasz?

Greg zebrał część talerzy i poszedł za nią do kuchni.

– Ponieważ nadal jesteś moją żoną. Przez te wszystkie lata nigdy nie poczyniłaś żadnego

ruchu, by uzyskać rozwód. Dobrze cię znam, Chnstino i mogę się założyć, że jesteś jeszcze

dziewicą.

– Naprawdę nie uważam, żeby to była twoja sprawa! Talerze runęły z łoskotem do zlewu.

– Dobrze zgadłem, prawda? Ty nie należysz do kobiet, które zdradzają męża.

Patrzyła na niego wrogo, zła, że poruszył tak drażliwy i niewygodny dla niej temat.

– Owszem, traktuję swoje obietnice bardzo poważnie. Nawet w wypadku, gdy chodzi o

papierowe małżeństwo.

– Ślubowałaś, że mnie nie opuścisz aż do śmierci – przypomniał.

– Śmierć partnera czy śmierć małżeństwa, co za różnica? – Obróciła się na pięcie, by

dokończyć sprzątanie ze stołu.

Kiedy chwilę później wróciła do kuchni z podkładkami pod talerze, zastała Grega niedbale

opartego o zlew.

– Małżeństwo ma szansę przetrwania, dopóki tli się choćby najmniejsza iskierka miłości –

powiedział z uśmiechem.

Patrzył, jak strzepywała do zlewu okruszki z podkładek. Podszedł do niej i wziął ją w

ramiona.

Na początku trochę się opierała, ale w końcu uległa.

– Nie wierzę, że już nic nas nie łączy – szepnął.

Stała jak skamieniała. Bała się, że Greg odbierze jej bezruch jako zaproszenie. Powinna się

bronić, walczyć z nim, . ale nie potrafiła.

– Mam rację, Christino?

Greg się nie mylił. Bez względu na to, jak mocno starała się stłumić swe uczucia, one i tak

zawsze dawały o sobie znać. Ale szaleństwem byłoby przyznać się do nich.

Zwłaszcza że Greg był bardzo powściągliwy w wyrażaniu własnych emocji. Mówił

półsłówkami, unikał jednoznacznych sformułowań...

Czy miał jakiś powód, by trzymać ją w niepewności? Gdy umowa najmu zostanie w końcu

sfinalizowana, Greg na pewno zgodzi się na unieważnienie małżeństwa. Chyba że wymyślił

jeszcze jakiś inny chytry podstęp. Był człowiekiem, który zrobiłby wszystko, by osiągnąć

upragniony cel. Nie podejrzewała go jednak o to, że byłby w stanie świadomie manipulować jej

uczuciami. Była też pewna, że nie będzie próbował zaciągnąć jej do łóżka.

Zebrała wszystkie siły, wyzwoliła się z jego objęcia i serdecznie uścisnęła mu rękę.

– Dziękuję, pani Winkler, że zechciała pani przyjąć zaproszenie na dzisiejszy obiad. Mam

nadzieję, że następnym razem Donald zasiądzie z nami do stołu. Chętnie przymierzę suknię

ś

lubną, którą mi pani pożyczyła.

Instynkt samozachowawczy podpowiedział jej, by dodała to ostatnie zdanie. Nie szkodziło

przecież przypomnieć Gregowi, że była zaręczona i wkrótce miała poślubić Donalda! Niech

sobie nie wyobraża, że Christina wciąż jest tą samą naiwną nastolatką, którą można zauroczyć

jednym słodkim uśmiechem czy czułym słówkiem.

Greg zwlekał tylko chwilę z odwzajemnieniem uścisku. Ponownie powracając do wysokiego,

piskliwego tonu, powiedział:

– Obiad był przepyszny, skarbie. – Uśmiechnął się, a potem dodał już swoim głosem: – Czy

mogłabyś dać mi przepis na tę pieczeń?

– Oczywiście. Cieszę się, że ci smakowała.

Gdy odprowadzała go do drzwi, była już o wiele spokojniejsza, przynajmniej w kwestii

swych umiejętności kulinarnych. Niestety, Greg zasiał w jej duszy ziarno nieufności, podkopał

jej wiarę w to, że związek z Donaldem przetrwa wszystkie burze i nawałnice.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Obudził ją głośny i przenikliwy dźwięk dzwonka. Z ociąganiem unosząc ciężkie powieki,

zerknęła na stojący obok łóżka zegar. Szósta trzydzieści. Mimo iż była sobota, Christina i tak

miała zamiar popracować dzisiaj w klubie.

Przepełniona obawą, że stało się coś strasznego, wyskoczyła z łóżka i pobiegła do drzwi,

zapominając o włożeniu szlafroka. Przez szybki w drzwiach ujrzała wpatrującego się w nią

Grega.

Miał nie ogoloną twarz i bardzo zmierzwione włosy. Wyglądał, jak gdyby miał za sobą

ciężką, bezsenną noc.

– Co się stało? – szepnęła bez tchu.

– Chyba wczoraj wypadł mi u ciebie portfel z kieszeni. Czy mogę się rozejrzeć?

Westchnęła i wpuściła go do środka. Poczuła ulgę, że przyczyną jego nagłej porannej wizyty

nie jest żadne nieszczęście. Poczuła też ulgę, że nie był to żaden nieszczęśliwy wypadek.

– Gdybyś zadzwonił, sama bym poszukała. Przecież mogłabym ci go przywieźć do klubu.

– Ładna pidżama – powiedział, patrząc znacząco na jej luźne szorty i zbyt obszerną koszulkę.

– Nie wytrzymałbym tak długo. Potwornie boli mnie głowa, a właśnie w portfelu zawsze

trzymam aspirynę.

Szarogęsił się, jakby był u siebie w domu. Zaczaj energicznie przekładać poduszki na

kanapie i zaglądać pod wszystkie meble.

Christina pomagała w poszukiwaniach, chociaż marzyła, by położyć się jeszcze na chwilę do

łóżka. Mruknęła pod nosem, że tabletki przeciwbólowe można kupić w każdej aptece.

– O ile jest za co – zareagował natychmiast. – Pieniądze również zostały w portfelu. Mam. –

Greg wyłonił się zza krzesła, na którym siedział przy wczorajszym obiedzie. Potem, nie prosząc

nawet o szklankę wody, szybko połknął dwie białe pastylki.

– Wziąłeś aspirynę na pusty żołądek?

– Pewnie, a czemu by nie?

Wzięła go pod rękę i poprowadziła do kuchni.

– Chodź, zrobię ci śniadanie.

Greg z apetytem zjadł cztery jajka na miękko, dwie grzanki z chleba domowej roboty i kilka

plasterków smażonego bekonu. Ból głowy minął, jak ręką odjął.

Syty i nieco rozmarzony, zapatrzył się w niemym zachwycie na Christinę. Mimo że była

ubrana w wygnieciony podkoszulek, wyglądała niezwykle ponętnie i seksownie. Jej włosy

sterczały malowniczo na wszystkie strony, oczy zdawały się być zasnute lekką mgiełką, co

prawdopodobnie było świadectwem niewyspania.

– Dziękuję za śniadanie. – Wstał, opłukał po sobie talerze i ustawił starannie na suszarce

obok zlewu. – Będziesz kiedyś wspaniałą matką.

Spojrzała na niego nieufnie, nie wiedząc, jak powinna zareagować na ten komplement. Nie

winił jej za tę podejrzliwość, ostatecznie miał sobie wiele do zarzucenia. Jednak nie mógł

pozwolić, by biernie poddawała się wszystkiemu, czym obdarzał ją los. Musiał przełamać jej

bierność, zmusić, by uważnie przyjrzała się swemu życiu. Jeśli Christina ocknie się ze swoistego

letargu duchowego, na pewno zrozumie, że nie powinna wychodzić za mąż za Donalda. Tyle był

jej winien... Zamierzała popełnić okropną pomyłkę, wiążąc się z mężczyzną, którego nie kochała.

Co ją popchnęło do tak desperackiego kroku? Dlaczego, do diabła, przystała na taki

dziwaczny układ? Czyżby jej odjęło rozum? Zamierzał ją nękać pytaniami tak długo, dopóki nie

otrzyma szczerych i wyczerpujących odpowiedzi.

Musi jednak postępować bardzo ostrożnie i taktownie. Czasu było coraz mniej, dlatego

należało opracować jakąś sprytną i skuteczną taktykę.

– To ja już pójdę i pozwolę ci się spokojnie przygotować do pracy.

Wyszła z nim do przedpokoju.

– Jak twoja głowa? Lepiej?

– Trochę. – Przytrzymał jej drzwi i wyszedł za nią na werandę.

I nagle zrozumiał, że nie spocznie, dopóki nie odzyska miłości Christiny. Pragnął spędzić z

nią resztę życia, chciał mieć z nią dzieci i budzić się co rano u jej boku.

Włączył się budzik i z radia popłynęła głośna muzyka. Wesoła piosenka dokładnie

odzwierciedlała radosny nastrój Grega, a słowa starego przeboju uznał za dobry znak: „Ledwo

cię ujrzałem, a już zrozumiałem, że jesteśmy sobie przeznaczeni” – nic dodać, nic ująć.

Ogarnęło go wzruszenie i pod wpływem nagiego impulsu ujął Christinę za rękę i przyciągnął

do siebie. Po chwili przełamał jej opór i zmusił, by oddała się we władanie muzyki. Oboje

równocześnie wybuchli śmiechem i zaczęli tańczyć, wirując w powolnym i zmysłowym rytmie.

Było tak jak kiedyś, gdy byli młodzi, zauroczeni sobą, pełni marzeń i oczekiwań. Ledwie

przebrzmiały ostatnie takty, Greg usłyszał skrzypniecie schodów prowadzących na werandę.

– Wygląda na to, że świetnie się bawicie! Dość niezwykłe jak na tak wczesną porę.

Greg odwrócił się gwałtownie i ujrzał Donalda, przypatrującego się z kwaśną miną

zadyszanej parze. Wziąwszy pod uwagę, że Christina wciąż ubrana była jedynie w kusą pidżamę,

sytuacja mogła się wydać postronnemu obserwatorowi dość dwuznaczna.

– My... tylko się wygłupiamy – wyjaśniła Christina pospiesznie, broniąc się przed

ewentualnymi oskarżeniami. – Greg zostawił tu wczoraj po obiedzie swój portfel i wstąpił dziś

rano, by go odebrać.

Donald odwrócił się w stronę swojego nowego klienta i posłał mu zaciekawione spojrzenie.

Greg nie zdziwiłby się, gdyby chciał go uderzyć. Do diabła, sam by tak postąpił, gdyby był na

jego miejscu!

Owszem, zamierzał przekonać Christinę, że nigdy nie będzie szczęśliwa z Donaldem, nie

chciał jednak ranić uczuć jej narzeczonego.

Donald wyciągnął rękę na powitanie.

– Dzień dobry, Greg – powiedział, po czym zwrócił się do Christiny: – Wstąpiłem, by

zaproponować ci podwiezienie do klubu. Ponieważ mam zamiar spędzić tam cały dzień,

pomyślałem, że moglibyśmy razem pojechać i wrócić.

– Jasne, to niezły pomysł. – Kierując się z powrotem do domu, zatrzymała się w drzwiach. –

Greg, zabiorę ze sobą swoje ziołowe lekarstwa, na wypadek gdyby znów rozbolała cię głowa.

Jego ból głowy już wrócił i zapowiadało się, że będzie z nim tak długo, jak długo Christina

będzie się upierała przy unieważnieniu małżeństwa.

Ciekawe, co Greg chciał osiągnąć tym razem?

Mógł jej po prostu dać pieniądze i wysłać ją samą, ale nie, uparł się, by pojechali razem. Czy

naprawdę był aż tak zainteresowany kupowaniem zabawek do sali zabaw dla dzieci?

To, że Christina postanowiła osobiście zająć się tą sprawą, mogło wydawać się dziwne. W

końcu zaopatrywanie klubu w zabawki nie należało do jej obowiązków. Greg dał jej wolną rękę i

poprosił, by po prostu kupiła, co uzna za stosowne. A ponieważ Christina i tak musiała czekać na

dostawę kwiatów, postanowiła, że wykorzysta wolny czas, pomagając w końcowych

przygotowaniach do wielkiego otwarcia.

Sięgnęła po pluszowego misia, przytuliła go, po czym położyła w wózku na zakupy obok

pokaźnej kolekcji książeczek dla dzieci.

– Nie, nie uważam tego za dobry pomysł – powiedział Greg, odkładając pluszowego misia na

półkę. – Dzieci nie lubią siedzieć z zabawką w ręku. One chcą się bawić, w coś grać!

Christina z powrotem włożyła misia do wózka.

– Niektóre będą tęskniły za swoją mamą czy tatą, dlatego przyda się taka miła przytulanka,

na pocieszenie. – Sięgnęła po mięciutkiego, puszystego króliczka i również wrzuciła go do

wózka. – Ale masz rację, powinniśmy też kupić kilka gier planszowych. Chyba są w następnej

alejce, chodźmy je obejrzeć. Zobacz...

– Przecież to taka nuuuda! – powiedział i łapiąc ją za łokieć, zaczął ciągnąć w przeciwnym

kierunku. – Widzę coś, co sam chciałbym mieć.

To była wielka gumowa piłka z uchwytami. Greg zdjął kurtkę i powiesił ją na kierownicy

stojącego obok roweru. Usiadł okrakiem na piłce i zaczął na niej skakać. Włosy opadały mu na

czoło, a krawat powiewał niczym chorągiew na wietrze. Greg zdawał się nie zwracać uwagi na

to, że jego zachowanie wywołuje powszechne zainteresowanie. Kilkoro klientów uśmiechnęło się

z politowaniem, inni patrzyli na niego z lekką obawą.

– Kiedy byłem dzieckiem, uwielbiałem tak się bawić. – Na jego twarzy zagościła

najprawdziwsza radość. – Zobacz, potrafię też bez trzymania! – Szeroko rozłożył ręce.

– Uważaj! – Christina skuliła się ze strachu, gdy omal nie przewrócił tablicy do koszykówki.

Greg entuzjastycznie zawołał:

– Hej, fajowe. Coś takiego też kupimy!

Christina odsunęła się na bok, gdy skacząc, zbliżał się do niej. Miała nadzieję, że Greg nic

nie strąci ani na nikogo nie wpadnie.

– Może już powinieneś zejść?

– Och, przepraszam – odparł, zsiadając i przekazując jej piłkę. – Twoja kolej.

Cofnęła się, unosząc dłonie.

– Nie, nie wydaje mi się, żeby to był...

– A, już wiem – powiedział, posyłając jej szelmowski uśmiech. – Już wiem, czego chcesz

spróbować.

I zanim zdążyła zaprotestować, postawił ją na zabawce podobnej do trampoliny do skakania.

Przekonana, że Greg nie da jej spokoju, dopóki przynajmniej nie spróbuje, wykonała parę

słabych odbić.

– Oj, stać cię na więcej. Pokażę ci. – Mówiąc to, stanął na identycznej zabawce i

zademonstrował kilka skoków. – Ciekawe, czy mnie pokonasz!

Kilka minut później Christina też całkowicie zapomniała o innych klientach. Była w pełni

skoncentrowana na pobiciu \ rekordu Grega w wysokości skoku. Nie mogła sobie przypomnieć,

kiedy ostatnio tak bardzo się uśmiała i tak świetnie bawiła w czyimś towarzystwie.

Zabawa jednak nie trwała zbyt długo. Greg zainteresował się czymś w następnej alejce,

odłożył więc zabawkę na miejsce. Uśmiechnął się.

– Hej, to mogłoby nam się przydać – zauważył.

Christina chwyciła jego kurtkę, o której zupełnie zapomniał, wrzuciła ją do wózka i

powędrowała za nim. Stał przed basenem wypełnionym różnobarwnymi, plastikowymi

piłeczkami.

– Zdejmij buty – powiedział.

– Nie jestem odpowiednio ubrana...

– Oj, daj spokój, przecież jesteś w spodniach!

Sam już zdążył ściągnąć buty i paść do tyłu, prosto w piłki. Leżąc tak, machał rękami na

boki, udając orła – No dobrze – zgodziła się z udawanym wahaniem. W rzeczywistości bowiem

miała wielką ochotę na zabawę.

Nie myślała teraz o tym, że po raz kolejny spełnia bez mrugnięcia okiem wszystkie

zachcianki Grega i bez oporów przystaje na jego propozycje. Położyła się wśród kolorowych

piłeczek, rozluźniła się i zaniknęła oczy.

– To jest chyba zabawniejsze od przytulania pluszowego zwierzaka?

Odwracając głowę, spojrzała na niego z namysłem.

– Hm, zależy jakiego zwierzaka...

Ciemnowłosy, śniady berbeć przytknął pyzatą buzię do siatki ogradzającej basen i zaśmiał

się. Jego mama szybko odciągnęła go od tego widowiska, nie zważając na głośne protesty swej

pociechy.

Christina zastanawiała się, czy Greg właśnie tak wyglądał, kiedy był małym chłopcem.

Później zaczęła się zastanawiać, jak mogłoby wyglądać ich potomstwo. Czy gdyby miała z nim

dzieci, to niektóre miałyby brązowe włosy i jasną cerę tak jak ona? Czy też może przeważyłyby

geny Grega i na świat przyszłyby śniade i ciemnookie urwisy?

Co innego z Donaldem. On i Christina mieli spokojne usposobienie, a także podobny kolor

oczu i właściwie niemal identyczną karnację...

Greg znowu zaczął energicznie wymachiwać rękami. Jego dłoń delikatnie ocierała się o ciało

Christiny. Nie cofnęła się, nawet gdy ujął jej dłoń w swoją i lekko uścisnął.

– Zanim pójdziemy – odezwał się – zamówmy coś takiego. I kilka materacyków, żeby było

na czym fikać koziołki.

– Nie zapomnij o worku do boksowania!

– Nawet mi to nie przyszło do głowy.

Gdy to mówił, uśmiechał się tak promiennie, że Christina zaczęła się zastanawiać, o czym też

w tym momencie myślał.

– Sprawiłeś, że zdałam sobie sprawę, jak nudne było moje dotychczasowe życie – wyznała.

– A zatem będziesz mnie musiała częściej odwiedzać. A właśnie, zapomniałem ci o czymś

powiedzieć. – Uniósł się lekko na łokciach. – Kółko ogrodnicze pani Odell będzie odbywało

spotkania w moim klubie. Starsza pani prosiła, żebym cię w jej imieniu zaprosił na ich zebranie.

Obiecałem, że przyjdziesz.

Christina usiadła.

– Nie możesz tak postępować. Nasza umowa wygasa z chwilą podpisania ostatnich

dokumentów w sprawie najmu magazynu.

– Proszę, żebyś tam poszła dla własnego dobra, a nie z powodu naszej umowy. – Greg

westchnął i usiadł. – Powiedziałaś mi przecież, że chciałabyś mieć własną firmę ogrodniczą.

Powinnaś nawiązywać jak najwięcej kontaktów z ludźmi, którzy mogą w przyszłości zostać

twoimi klientami. Pani Odell powiedziała, że szukają kogoś do nadzorowania projektu

uporządkowania miejskiego parku. Wiele nie zapłacą, ale na początek dobre i to.

Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie, dlatego też Christina nie mogła w sobie

wzbudzić ani odrobiny złości za to, że została wrobiona w podtrzymywanie kontaktów z kobietą

uważającą ich za szczęśliwe małżeństwo. Doceniała troskę Grega, ale to oznaczało, że będzie

musiała brać udział w tej farsie jeszcze przez jakiś czas. Przynajmniej do czasu unieważnienia

małżeństwa. Pomyślała, że pani Odell będzie nieco zdumiona ich rozwodem, a następnie ślubem

Christiny z Donaldem. Jednak teraz nie zamierzała sobie tym zaprzątać głowy. Bo i po co?

– Nigdy nie odpuszczasz, prawda? Greg wzruszył ramionami.

– Jeśli wietrzę okazję, to z niej korzystam. – Wziął żółtą piłeczkę i delikatnie zaczął podbijać

ją głową. – Na przykład te zabawki, które dzisiaj kupujemy. Są inwestycją na przyszłość. W

dzisiejszych czasach wiele dzieci prowadzi siedzący tryb życia. Chcę im pokazać, że ćwiczenia i

gimnastyka mogą być świetną zabawą. Może gdy dorosną, wykupią kartę członkowską w moim

klubie i będą stałymi klientami.

Zdawało się, że Greg nigdy nie przestaje snuć planów na przyszłość... zawsze szukał okazji i

potrafił ją dobrze wykorzystać.

Chciał spędzić z Christiną upojną noc, więc poprosił ją o rękę. Teraz nakłonił ją do

odgrywania roli kochającej żony, bo zależało mu na wynajęciu od pani Odell magazynu.

Zatrudnił Christine i zobowiązał do wstąpienia do kółka ogrodniczego... najprawdopodobniej po

to, by kontynuować udawanie małżeństwa.

Czego jeszcze zażąda? I jak zamierza nakłonić ją do pójścia na kolejne ustępstwa? W to, że

będzie próbował różnych sztuczek, nie wątpiła ani przez chwilę.

Zielona piłeczka odbiła się od jej ramienia i Christiną otrząsnęła się z zadumy.

– Obudź się, śpiąca królewno. To wielki sklep i jest tu jeszcze mnóstwo zabawek, które

powinniśmy obejrzeć i wypróbować.

Kolejna piłka musnęła jej łokieć. Pochwyciła ją w locie i odrzuciła w stronę Grega.

– Sam je wypróbuj. Ja muszę iść do pracy.

Chciała wstać, lecz zasypał ją grad kolorowych piłeczek.

Christina nie pozostała dłużna Gregowi i wkrótce zabawa przeistoczyła się w prawdziwą

wojnę na piłki.

Wyczerpana śmiechem Christina upadła na Grega i oboje stracili równowagę, zapadając się

w kolorowych plastikowych piłeczkach.

– Czym mogę państwu służyć?

Przy basenie pojawił się starszy mężczyzna w firmowej koszulce z identyfikatorem, na

którym widma! napis: John High! and, kierownik.

Greg, wcale nie zmieszany, nawet nie zmienił kłopotliwej pozycji, w jakiej się znajdował.

– Tak, chciałbym coś takiego i jeszcze huśtawkę – odpowiedział tonem tak poważnym, jak

gdyby przeprowadzał milionową transakcję. – A ta oto dama pragnie zakupić worek do

boksowania o przeuroczej nazwie „Pan Boksik”.

Obiad z rodzicami Donalda okazał się udaną katastrofą. Pieczeń bardzo posmakowała

Winklerom, a rozmowa o przygotowaniach do ślubu zdawała się sprawiać im przyjemność.

Z kolei Donald był jednym wielkim kłębem nerwów. Narzekał na jedzenie, nie podobała mu

się muzyka, którą na tę okazję wybrała Christina, a w dodatku co i rusz posyłał swej narzeczonej

ponure spojrzenia, których znaczenia nie potrafiła rozszyfrować. Po raz pierwszy, odkąd go

znała, wszystkiego się czepiał. Tego wieczoru chyba nic nie byłoby go w stanie zadowolić.

I jakby tego jeszcze było mało, usiłował zdominować konwersację. Temat, który usilnie

narzucał, dotyczył nowej pracy Triny. Donald załatwił jej posadę modelki w wielkim

supermarkecie. Jako jej agent badał również grunt w lokalnej telewizji.

Mimo iż jego rodzice wielokrotnie usiłowali skierować rozmowę na tematy dotyczące ślubu,

on nadal usilnie powracał do swoich dokonali na polu łowcy talentów.

Teraz, po wyjściu rodziców, bez słowa krążył nerwowo po werandzie. Christina poprawiła

poduszeczkę na ogrodowym krześle.

– Może usiądziesz, spokojnie napijesz się kawy i opowiesz mi, jak minął ci dzień? –

zaproponowała.

Niechętnie usiadł, wypił łyk kawy, a po krótkiej chwili ponowił swój nerwowy spacer po

werandzie.

– Jeśli coś cię gnębi, to może powinieneś mi o tym powiedzieć. – Oderwała uschnięty liść z

bananowca i położyła na stoliku. – Nie znam się wystarczająco dobrze na sprawach prawnych,

ale może podczas opowiadania wpadnie ci do głowy jakieś rozwiązanie.

Donald zatrzymał się przed nią i schował obie ręce do kieszeni. W prawej zabrzęczały

monety.

– Tu nie chodzi o pracę – odparł niechętnie.

– A więc o co?

Wstała, a on raptownie usiadł. Kiedy podeszła do niego, błyskawicznie zerwał się z krzesła i

zaczął szarpać od dawna zepsutą żaluzję.

Christinę ogarniał coraz większy niepokój.

– Chodzi o astmę twojego ojca? Czy z nim wszystko w porządku?

– Tato ma się dobrze. – Stał do niej tyłem, wciąż szarpiąc się ze sznurkiem zepsutej żaluzji, –

Chodzi o mnie.

– Jesteś chory? Donaldzie, co się stało? – Wstała, chcąc go pocieszyć, ale nadal stał do niej

tyłem. Wiedziała już, że ma jej do powiedzenia coś strasznego, skoro nie był w stanie spojrzeć jej

prosto w oczy.

– Nikt nie jest chory – odezwał się cicho. – Chodzi o ślub.

Nagle zrozumiała. Dziwne spojrzenia, jakimi ją ostatnio obrzucał, częsta praca po godzinach,

unikanie spotkań... nagle wszystko ułożyło się w logiczną całość.

– Chodzi o Trinę?

Skulił się jak pod wpływem silnego ciosu.

– Nie jestem pewien, co masz na...

– Zakochałeś się w Trinie, tak?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Donald zachwiał się. By uniknąć upadku, przytrzymał się zepsutej żaluzji, która spadając,

rozerwała moskitierę tuż ponad przyszytą łatą.

W jednej chwili runęły wszystkie życiowe plany Christiny. Rozwiały się marzenia o

małżeństwie, dzieciach... Donald nie musiał nic mówić, dla niej i tak wszystko stało się jasne.

Była rozczarowana, to prawda. Jednak oprócz uczucia ogromnej, pożerającej całą duszę

pustki, nie czuła złości ani do Donalda, ani do Triny. Odkąd zaczął pracować w klubie, zmienił

się nie do poznania. Stał się radosny i rozluźniony. Christina w swej naiwności sądziła, że to z

powodu nowej pracy, zaspokajającej ambicje zawodowe Donalda, który nie chciał być dłużej

popychadłem swych bardziej doświadczonych kolegów po fachu.

Nie mogła winić go za to, że uległ tak atrakcyjnej kokietce, jaką była Irina.

Tworzyli dziwną parę – pewna siebie, prowokująca wyglądem i zachowaniem kobieta i

cichy, spokojny i rozsądny mężczyzna – lecz równocześnie bardzo dobraną. Ich związek musiał

być niezwykle żarliwy, skoro nic sobie nie robili z braku powszechnej akceptacji, jaka z

pewnością stanie się ich udziałem.

Podeszła do niego i delikatnym dotykiem uspokoiła jego drżące dłonie.

– To wspaniała dziewczyna – powiedziała szczerze. – śyczę wam, abyście byli razem bardzo

szczęśliwi.

Donald odwrócił się i ujął jej dłoń.

– Christino, tak bardzo cię przepraszam. Nie chciałem, żeby tak się stało. Ty też na pewno

nie chciałaś na nowo rozniecać swojego uczucia do Grega.

Wyrwała rękę.

– Nie wiem, co masz na myśli. Między nami nic nie... Pokręcił głową i westchnął cicho.

– To między nami nic nie ma! Między tobą i mną! – Podszedł bliżej i położył rękę na jej

ramieniu. – Oprócz bardzo bliskiej przyjaźni, która, mam nadzieję, przetrwa.

Gdy spojrzała na niego, miał wilgotne oczy. Tak jak i ona. śyczyła mu dobrze. Był

porządnym człowiekiem i zasługiwał na więcej, niż mogła mu zaoferować.

Westchnęła. Z żalem i ulgą równocześnie.

– Wygląda na to, że musimy odwołać ślub. Przytaknął i zdjął rękę z jej ramienia.

– Ano tak.

– Suknia ślubna twojej matki... Zwrócę ją...

– Nie ma pośpiechu. – Donald unikał jej spojrzenia. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu,

wolałbym, żebyś o tym nikomu nie mówiła. W każdym razie jeszcze nie teraz. Moja matka... –

Spuścił wzrok.

– Oczywiście – obiecała.

Rozumiała, że potrzebował czasu, by w łagodny sposób przekazać nowinę swojej rodzinie.

– Wiesz, jeśli będziesz potrzebował matki chrzestnej dla swoich dzieci... – odezwała się,

przerywając niezręczną ciszę. – Podobno dzieci mnie lubią.

Donald roześmiał się – robił to ostatnio dosyć często – i napięcie natychmiast opadło.

– Powodzenia, Donaldzie. – Przytuliła go, o on odwzajemnił ten gest z większym

entuzjazmem i żarem, niż kiedykolwiek w przeszłości. – śyczę tobie i Trinie wszystkiego

najlepszego.

– Aja jestem przekonany, że ty i Greg również będziecie bardzo szczęśliwi.

Nie miała ochoty na dyskusję. Dla niej i Grega nie było przyszłości. Przecież jej tak zwany

mąż tyle dbał o ich związek, co o zeszłoroczny śnieg. A te miłe gesty, jakich jej ostatnio nie

szczędził, można było złożyć na karb wyrachowania. Był serdeczny, ale żądał w zamian bardzo

wiele.

Wyjaśnianie tego Donaldowi nie miało sensu. Była pewna, że i tak musiały go dręczyć

wyrzuty sumienia. Przecież zakochał się w Trinie, będąc narzeczonym innej. Jeżeli przekonanie,

ż

e ich decyzja o rozstaniu była wspólna, miała mu choć trochę ulżyć, to Christina nie widziała

potrzeby, by wyprowadzać go z błędu.

Przez chwilę trwali w objęciach, żegnając się z marzeniami, które wspólnie snuli. Donald na

pewno ułoży sobie życie, będzie miał dzieci z Triną i zrobi karierę polityczną.

Na podjazd zajechał czarny, sportowy kabriolet. Dźwięk klaksonu przywrócił ich do

rzeczywistości.

Z samochodu wysiadł Greg. Trzymając w ręku kartkę papieru, zmierzał w kierunku domu.

– Nie zamierzałem przeszkadzać wam w czułościach – powiedział – ale pomyślałem, że

może chcielibyście zobaczyć, co nowego zamówiłem do sali zabaw dla dzieci.

Wchodząc na werandę, pokazał im kartkę wyrwaną z katalogu. Zdjęcia ukazywały

miniaturową ruchomą bieżnię, stacjonarny rowerek i przyrząd do wiosłowania.

– Małe urwisy będą mogły wyładować rozpierającą je energię! – Nie krył zadowolenia i

dumy. – I tak oto zaszczepię młodemu pokoleniu umiłowanie sportu.

ś

eby w przyszłości stali się członkami twojego klubu, dokończyła w myślach Christina.

Następnego dnia Christina, ubrana w suknię ślubną pani Winkler, przeglądała się w wielkim

lustrze w sypialni. Biała tkanina otulała miękko jej sylwetkę. To miał być bardzo uroczysty

ś

lub... Złote obrączki, tort, a potem podróż poślubna.

Przejechała dłonią po tkaninie. W miejscach, gdzie suknia była zwężana, tworzyły się

niewielkie wybrzuszenia na szwach. Christina postanowiła to poprawić, zanim zwróci suknię

Donaldowi.

Z trudem dosięgnąwszy suwaka z tyłu sukni, zdołała rozsunąć go do połowy, gdy nagle się

zaciął. Obracając się i wykręcając to w jedną, to w drugą stronę, usiłowała wyszarpnąć materiał,

który zablokował ząbki suwaka.

Wściekła, zaprzestała dalszych prób i głęboko westchnęła. Przymierzając suknię, chciała po

raz ostatni pożegnać się z marzeniami. No cóż, dostała nauczkę, by nie roztkliwiać się nad

własnym losem i nie ulegać sentymentalnym nastrojom.

Zanim zdołała wymyślić, jak wybrnąć z kłopotu, rozległ się dzwonek przy drzwiach.

Ś

wietnie! Może to Donald.

W przedpokoju zatrzymała się i zaczęła gorączkowo analizować sytuację. Nie, to nie mógł

być Donald. A jeśli on, to co pomyśli, widząc Christinę w sukni ślubnej swojej matki? Przecież

dopiero co się rozstali.

Może to Trina?

Jeszcze gorzej. Poproszenie jej o pomoc byłoby co najmniej niezręcznym posunięciem,

zwłaszcza że teraz to Trina powinna pójść w tej sukni do ołtarza.

A jeśli to rodzice?

Zupełna katastrofa. Musiałaby ich od razu poinformować o zerwaniu zaręczyn z Donaldem, a

na razie nie chciała tego robić. A już na pewno nie teraz, paradując po domu w sukni ślubnej.

Tym razem dzwonek zadzwonił kilka razy pod rząd. Ignorowała go, z nadzieją, że gość

powróci w bardziej stosownym momencie, ale wyglądało na to, że intruz nie zamierzał tak łatwo

rezygnować.

Zerknęła przez wizjer i ujrzała uśmiechającego się promiennie Grega.

– Jestem niedysponowana! – zawołała przez zamknięte drzwi. – Przyjdź później.

Nie dosłyszawszy, co powiedziała, zmarszczył brwi.

– Jesteś nie wysmarowana?

Christina przygryzła wargi. Nie miała ochoty pokazywać się w tej chwili Gregowi, chyba

umarłaby ze wstydu. Chowając się za drzwiami, odrobinę je uchyliła i wyjrzała.

– To nie jest odpowiedni moment. Mógłbyś przyjść później?

– Przyniosłem kilka próbek tapet. Wiesz, jak liczę się z twoim zdaniem – nalegał. – To

zajmie tylko chwilę.

No cóż, wybieranie tapet nie należało do jej obowiązków, ale ostatnio załatwiała dla Grega

wiele spraw, którymi powinien zajmować się ktoś inny.

– Nie mogłeś pokazać mi ich w klubie?

– Pewnie, że mogłem, ale myślałem, że przy okazji zabiorę cię na obiad. – Zerknął na

zegarek. – Możesz być gotowa za pół godziny?

Christina westchnęła, nadal jednak mocno przytrzymywała drzwi.

– Obejrzę je jutro – obiecała z nadzieją, że może choć raz Greg zastosuje się do jej życzenia i

nie będzie dalej nalegał. – Dzisiaj wolałabym być sama.

A może nie tylko dziś, ale przez cały tydzień. A może nawet do końca swych dni?

Greg zerknął na nią z zaciekawieniem. Był pewien, że coś jest nie tak. Christina dziwnie się

zachowywała, była zdenerwowana i roztrzęsiona. I jeszcze ten niezwykły stroik na jej głowie...

– Po co ten welon?

Jęknęła głośno, drżącą ręką dotknęła upiętej na głowie białej koronki.

I wtedy Greg zauważył na jej policzku ślady łez.

– Płakałaś – stwierdził i pchnął mocno drzwi pomimo stawianego przez nią oporu.

– Nie, nie płakałam. – Jednak odruchowo potarła oczy.

I oto stała przed nim, wyglądając piękniej niż kiedykolwiek, ubrana w suknię, w której miała

poślubić innego mężczyznę. Widok był oszałamiający. Greg szybko przywołał się do porządku.

Christina była nieszczęśliwa, a zatem powinien natychmiast temu jakoś zaradzić.

– Co się stało? Podrapała się po plecach.

– Mierzyłam sukienkę, bo chciałam zobaczyć, jak”. – zawahała się na chwilę – i suwak się

zaciął.

– Ojej, no to czemu od razu nie powiedziałaś? Zaraz ci pomogę.

Odwróciła się i stanęła do niego tyłem.

Mocował się z plastikowym suwakiem, zmagając się równocześnie z natłokiem myśli. Ręce

mu się trzęsły ze zdenerwowania, gdyż nie mógł się opędzić od wspomnień. To dla niego

Christina powinna włożyć tę piękną suknię. Może, gdyby lepiej to wszystko rozegrał, nie

wychodziłaby teraz za mąż za Donalda.

Suwak w końcu ustąpił, odsłaniając gładkie plecy. Greg zrozumiał, dlaczego Christina

wcześniej zwlekała z przyjęciem jego pomocy. Nie miała biustonosza.

Kurczowo przytrzymując z przodu sukienkę, odwróciła się i pobiegła do sypialni.

– Dzięki – rzuciła przez ramię. – Wybawiłeś mnie z dużej opresji.

Powinien zostać w przedpokoju, podczas gdy ona doprowadziłaby się do porządku. Tak

właśnie powinien był postąpić, ale przecież rzadko robił to, co dyktował mu rozsądek. Poszedł

więc za nią do sypialni. Bez słowa patrzył, jak Christina zdejmuje welon. Spinki do włosów z

cichym brzękiem spadały na drewnianą podłogę, a ona rzuciła z furią koronkowy zawój na

toaletkę. Potem zasłoniła twarz rękami i wyczerpana opadła na podłogę.

– Christina?

Spojrzała na niego nieprzytomnie. Musiała być myślami daleko stąd.

– Czy mogę ci jakoś pomóc? – zapytał łagodnie, jakby przemawiał do wystraszonego

dziecka. – Jeśli chcesz porozmawiać, to jestem dobrym słuchaczem.

Odwróciła się w jego stronę, z twarzą ściągniętą bólem. Cierpiała, a Greg nie wiedział, jak ją

pocieszyć.

Wiedziony instynktem otworzył przed nią ramiona. Przylgnęła do niego, a on wziął ją w

objęcia.

– Przepraszam, że tak się wygłupiłam – powiedziała, ocierając dłonią policzek. – Rzadko

popadam w histerię.

– Już w porządku. – Przycisnął ją do siebie. – Wiele kobiet przeżywa przed ślubem huśtawkę

emocjonalną.

– Nie o to chodzi.

Czekał na jakieś wyjaśnienia, ale Christina nie wdawała się w szczegóły, a on nie miał

zamiaru do niczego jej zmuszać.

Chcąc jej dodać otuchy, delikatnie dotknął ustami jej policzka. Odwróciła się w jego stronę.

Ich usta spotkały się, a oni powoli opadli na łóżko.

Nagle jednak Greg zaczął się zastanawiać, jakie będą konsekwencje tego szaleństwa. Pójście

z mężczyzną do łóżka było dla Christiny oznaką największego zaangażowania. Pragnęła go teraz,

wiedział o tym. Lecz o poranku, gdy fala namiętności opadnie, Christina będzie żałowała, że

sprzeniewierzyła się swym zasadom i zdradziła mężczyznę, którego miała poślubić.

Myśląc o tym, co prawie zrobił, odgarnął włosy z czoła. Odsunął się od Christiny i usiadł,

starając się opanować zamęt w głowie. Obiecał sobie, że zdobędzie tę kobietę, ale nie w taki

sposób.

Christina drgnęła, z pewnością speszona nagłą zmianą jego nastroju.

– Greg, co się stało?

Wstał. Przez chwilę chodził po pokoju, aż w końcu, ochłonąwszy nieco, wziął głęboki

oddech i spojrzał Christinie prosto w oczy.

Powinien być z siebie dumny, ponieważ w końcu postąpił, jak należy, ale czuł tylko wstyd,

ż

e oto prawie wykorzystał Christinę w chwili jej słabości. I na dodatek przysporzył jej

cierpienia...

– To nie ma sensu – powiedział, wsuwając koszulę w spodnie. – Przepraszam, że nie

zachowałem się jak dżentelmen.

Tak bardzo pragnął ją przytulić, tak bardzo pragnął błagać ją o przebaczenie i scałować

smutek i żal z drżących warg. Musiał się zmusić do wyjścia... zanim wyrządziłby kolejną

krzywdę osobie, którą kochał bardziej niż własne życie.

Gdy dotarło do niej, co się stało, przez moment siedziała oszołomiona. Po chwili pobiegła do

drzwi, chcąc za wszelką cenę zatrzymać Grega.

– Greg, zaczekaj!

Nawet na nią nie spojrzał. Ruszył z piskiem opon i po chwili straciła go z oczu.

Może to i lepiej, bo tak naprawdę nie wiedziałaby, co mu powiedzieć.

Być może, gdyby złamała obietnicę daną Donaldowi i wyjawiła prawdę o zerwanych

zaręczynach, Greg zostałby z nią. Coś jej jednak mówiło, że nie.

Powoli weszła do domu i rzuciła się na kanapę. Leżąc bez ruchu, wpatrywała się w olbrzymi

obraz, podarowany jej przez matkę.

– Greg miał rację – powiedziała sama do siebie. – Ten obraz jest do niczego.

Sama też czuła się podle. Jak naprawdę jest z nią i z mężczyznami? To prawda, chciała

zaczekać do nocy poślubnej, by zakosztować tego, co dla wielu innych było po prostu częścią

randkowego rytuału. A jednak dała się ponieść emocjom i na pewno uległaby Gregowi, gdyby

tak nagle jej nie odtrącił.

Był ekspertem w naginaniu innych do swojej woli i osiąganiu zamierzonego celu. O

ewentualnych konsekwencjach myślał później lub... nigdy.

Christina usiadła. Czy mógł się aż tak zmienić? Było oczywiste, że pragnął jej tak samo, jak

ona jego. Dlaczego więc się wycofał?

Nie planowana ciąża była pierwszym i najbardziej oczywistym powodem, jaki przychodził

jej do głowy. Czy obawiał się, że będzie go szantażować dzieckiem i żądać, by został z nią do

końca życia?

A może... Christina wstała i poszła do kuchni po szklankę wody. Może jednak zmienił się

bardziej, niż mogła przypuszczać? Może po prostu kierował się poczuciem honoru i

odpowiedzialnością?

Wypiła prawie całą szklankę wody, a resztą chłodnego płynu spryskała sobie twarz.

Jeśli tak było, pomyślała, dlaczego akurat teraz stał się taki szlachetny?

ROZDZIAŁ ÓSMY

W klubie było gwarno, a sale ledwo mieściły odwiedzających. Przy wejściu wchodzący

mijali się z wychodzącymi.

W środku ludzie tłoczyli się wokół przyrządów do ćwiczeń, krążyli w okolicy baru z

napojami chłodzącymi i odżywczymi sokami lub czekali na swoją kolejkę do solarium. Miło było

patrzeć, jak urzeczywistnia się marzenie Grega. Ciężka praca nie poszła na marne, otwarcie

klubu wypadło wspaniale.

Usuwając się z drogi studentowi, który właśnie zamierzał przyłożyć swojemu koledze

ręcznikiem, Christina skierowała się w stronę sali do aerobiku. W holu spotkała Donalda, ale był

tak zajęty zapisywaniem nowych chętnych, że zdołał jedynie uśmiechnąć się do niej i pomachać

ręką na powitanie.

Gdy otworzyła drzwi i weszła do środka, niemal ogłuszyła ją głośna, dynamiczna muzyka.

Grupie ćwiczących i mocno spoconych kobiet przewodziła roześmiana Trina.

Christina przez chwilę obserwowała ćwiczących, a potem ruszyła dalej.

Jej praca w klubie dobiegła końca. Przyszła pożegnać się ze wszystkimi i wziąć udział w

uroczystym otwarciu. Na spotkaniu kółka ogrodniczego dowiedziała się, że jakiś anonimowy

sponsor obiecał fundusze na upiększenie miejskiego parku. Pieczę nad wszystkimi pracami

powierzono Christinie. Oprócz tego kilku członków kolka zaproponowało jej ciekawe zlecenia.

Powinna podziękować Gregowi, że namówi! ją do przyjęcia zaproszenia od pani Odell.

Ujrzała go w sali gimnastycznej. Stał przed kamerą, niedbale oparty o stacjonarny rowerek.

Udzielał właśnie wywiadu pani redaktor Timonii Powell z lokalnej telewizji. Granatowe szorty

ukazywały jego muskularne łydki, a jasnoniebieska koszulka na ramiączkach przylegała do jego

umięśnionego torsu jak druga skóra.

Od czasu tej upokarzającej nocy tydzień temu, kiedy odszedł od niej, tak jak dziesięć lat

temu, odnosili się do siebie z przesadną grzecznością. W zasadzie mogła mu powiedzieć, że

zerwali z Donaldem, ale co by to zmieniło? Nie chciała go o nic prosić.

Nie powinna była dopuścić, by sytuacja wymknęła się spod kontroli. Postąpiła głupio i

nierozważnie, a słowa Grega utwierdziły ją w tym przekonaniu.

„To nie ma sensu”, powiedział przecież, sugerując, że nie warto się angażować, skoro i tak

ich związek skazany był na niepowodzenie.

Dostał, co chciał i teraz już mógł znów zapomnieć o istnieniu Christiny. Odniósł sukces i

miał szansę stać się szanowanym obywatelem.

– Chłopiec z naszego miasteczka wyrósł na człowieka interesu – mówiła do mikrofonu pani

redaktor. – Po dwuletnim pobycie w więzieniu, Gregorio Primo postanowił zarobić pieniądze w

uczciwy sposób, zakładając sieć klubów sportowo-rekreacyjnych. Osiem lat temu wyjeżdżał stąd

z piętnem złodzieja, teraz ma szansę zmienić ten wizerunek.

Słysząc te surowe słowa, Christina skrzywiła się. Zauważyła, że Greg ledwo powstrzymuje

się od wybuchu. Tak długo i ciężko walczył, by nienagannym trybem życia naprawić błędy

przeszłości, a ta kobieta przypomniała o nich całemu miastu.

Najwyraźniej zadowolona, że zdołała znaleźć tak barwny i ciekawy temat do reportażu,

Timonia uśmiechnęła się z satysfakcją do kamery, po czym ponownie zwróciła się do Grega:

– Proszę nam powiedzieć, panie Primo, czy uważa pan, że wrodzony spryt i umiejętności,

niezbędne do przetrwania w więzieniu, pomogły panu w prowadzeniu interesów?

Nastąpiła długa pauza, Timonia z zapartym tchem czekała na odpowiedź. Gdy Greg się

odezwał, mówił powoli i z rozwagą, a jego słowa zdawały się być skierowane wprost do

dziennikarki.

– W moim życiu – powiedział, ewidentnie ignorując jej komentarz dotyczący więzienia –

nauczyłem się, że najlepiej traktować ludzi tak, jak samemu chce się być traktowanym. W końcu

dobro, jakim obdarujesz innych, powróci do ciebie.

To mówiąc, spojrzał prosto na Christinę. Dziennikarka zauważyła, gdzie skierował wzrok i

stała się jeszcze bardziej obcesowa.

– Czy to ma coś wspólnego z zatrudnieniem córki mężczyzny, który pana aresztował? Czy to

jest pana sposób na wkupienie się w łaski szeryfa Cline’a?

– Będziemy kontynuować ten wywiad, gdy przygotuje pani pytania dotyczące mojego klubu

– odpowiedział i błyskawicznie podszedł do Christiny.

Łapiąc ją za łokieć, wyprowadził na zewnątrz.

– Jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać.

Zatrzymując się tuż za drzwiami wejściowymi, Christina zerknęła przez przyciemniane okna

do środka. Zobaczyła Trinę i Donalda, zatopionych w ożywionej rozmowie. Odwróciła się i

stanęła twarzą w twarz z Gregiem.

– Naprawdę przykro mi, że ta dziennikarka tak cię potraktowała – rzekła. – śądna krwi

modliszka!

– Po prostu wykonuje swoją pracę.

Christina była zdumiona łatwością, z jaką potrafił wybaczać innym. W ten sam spokojny

sposób pogodził się z losem, który zgotował mu jej ojciec i wymiar sprawiedliwości. Przez cały

ten czas nigdy nie usłyszała od Grega złego słowa o swoim ojcu.

– Nie przejmuj się Timonią Powell. – Chciała go pocieszyć, podtrzymać na duchu i uspokoić.

– Dobrze sobie poradziłeś i wielu ludzi to doceni.

Nie miała wątpliwości, że zasłużył na szacunek, o który tak usilnie zabiegał.

– Co zamierzasz robić teraz – zapytał – gdy twoja praca w klubie już dobiegła końca? Czy

Linda ma dla ciebie jakieś ciekawe zlecenia?

Christina zatrzymała wzrok na biedronce, która usiadła na ramieniu Grega.

– Twój sukces mnie zainspirował – odparła, napotykając ponownie jego spojrzenie. –

Złożyłam wymówienie w Plants Plus i niedługo będę mieć własną firmę. – Po czym cichutko

zaśmiała się i dodała: – I mało pieniędzy.

– Tak trzymać. – Położył rękę na jej ramieniu. – Jesteś pracowita i mądra. To wymaga czasu,

ale kiedyś ludzie uwierzą, że jesteś najlepsza. .

Przypominając sobie, jak kiedyś powiedział, że zadowoli się tylko najlepszym, zaczęła

zastanawiać się, czy powinna kierować się taką samą zasadą. Westchnęła. A może powinna po

prostu zrezygnować z niektórych swoich marzeń, skoro i tak nie było szansy na ich

urzeczywistnienie?

– Czy mogę ci jakoś pomóc...

– Już pomogłeś. Premia, którą od ciebie otrzymałam, pozwoli mi przetrwać ciężkie czasy,

dopóki interes dobrze się nie rozkręci.

– Powodzenia. Jestem pewny, że sobie poradzisz. A póki co, postaram się podsyłać ci

klientów. – To mówiąc, pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta.

Christina zamknęła oczy, wiedząc, że Greg już niedługo zniknie z jej życia na zawsze.

– Odezwij się od czasu do czasu. – Jeszcze raz pocałował ją i uśmiechnął się. – Nie musimy

czekać kolejne dziesięć lat, by znów się zobaczyć.

– Ale to był twój wybór... – zaczęła mówić, lecz w porę ugryzła się w język. W

przeciwieństwie do Timonii Powell nie miała zamiaru bez końca wypominać mu jego

przeszłości.

Jego uwaga skoncentrowała się na sytuacji rozgrywającej się za plecami Christiny.

– Co do diabła...

Pchnął drzwi wejściowe i z impetem wpadł do środka. Jedno spojrzenie przez okno

wystarczyło, by Christina zrozumiała powód wzburzenia Grega.

Donald całował żarliwie Trinę i z pewnością nie był to przejaw zwykłej, niewinnej przyjaźni.

Christina wbiegła do środka, w momencie gdy Greg właśnie odrywał Donalda od „Iriny.

– Czy ty nie masz za grosz przyzwoitości?! – krzyknął, szarpiąc Donalda za kołnierzyk

koszuli. – Chcesz skrzywdzić Christinę?!

– Christina nie ma nic przeciwko temu! Przysięgam! – Donald usiłował wytłumaczyć

sytuację, ale Greg zdawał się być głuchy na jego słowa.

Zmrużył oczy i zamierzył się na Donalda.

– Nie! – krzyknęła Trina, a Christina wskoczyła na plecy Grega i zaczęła go okładać

pięściami.

Hałas zwabił do recepcji sporą grupkę gapiów.

– Przestań! – wrzeszczała Trina, ale jej głos utonął w narastającym gwarze. Złapała zatem

Grega za nadgarstek, podczas gdy Christina wciąż wisiała uczepiona jego pleców. W końcu obie

kobiety zdołały odciągnąć Grega na bok.

– Uzgodniliśmy to! – Głos Donalda przebił się przez zgiełk i dotarł do Grega. Zawahał się,

chyba nie wiedział, jak powinien teraz postąpić.

I wtedy właśnie Christina zauważyła kamerzystę, stojącego na jej kwietniku za wielkim

fikusem. Mężczyzna filmował całe zajście. Na pewno był zadowolony, że trafiła mu się taka

gratka.

I diabli wzięli cały szacunek, pomyślała, krzywiąc się z niezadowolenia. I diabli wzięli jej

nieposzlakowaną reputację.

Kiedy Greg już ochłonął i uwolnił się od Christiny, stanął jak wryty, usiłując pojąć to, co

przed chwilą usłyszał.

– Uzgodniliście to?! – wykrzyknął z niedowierzaniem. – Co to do licha znaczy?! – Domyślał

się jednak prawdy i na samą myśl o tym aż świerzbiły go ręce. Od początku podejrzewał, że w

związku Christiny z Donaldem brakowało namiętności i czułości. Wyglądało na to, że Donald

postanowił poszukać jej gdzie indziej. Jak mógł być tak głupi, by zabawiać się kosztem takiej

wspaniałej kobiety jak Christina? Szkoda, że jednak nie przyłożył temu łajdakowi.

Jak gdyby czytając w jego myślach, Christina przygładziła rozczochrane włosy i cicho

powiedziała:

– Wszystko w porządku. Wiem o Trinie.

Greg był pewien, że Christina próbuje załagodzić napiętą sytuację. Najprawdopodobniej

jednak usiłowała pomóc Donaldowi. Zawsze taka była, nie przestawała myśleć o innych. Nawet

gdy na to nie zasługiwali.

Tym bardziej pragnął, by i ona zaznała czułości i miłości, na które przecież zasługiwała.

Chciał opiekować się nią i poświęcać jej całą swoją uwagę.

– Uzgodniliście to? – powtórzył, nie mogąc przejść do porządku dziennego nad sytuacją, w

jakiej postawił ją Donald. – On nie jest odpowiedni dla ciebie, Christino! Powinnaś zerwać z tym

ż

ałosnym człowieczkiem!

Zapomniał, o ironio, że nie podpisał jeszcze żadnych dokumentów rozwodowych i Christina

nadal była jego żoną. Zamierzał podwoić swoje wysiłki, by odzyskać ukochaną.

Przy odrobinie szczęścia i dużym samozaparciu może przekonałby ją, że są dla siebie

stworzeni.

Christina wyszłaby zaraz po tej całej awanturze, gdyby nie zostawiła swojego notatnika w

biurze Triny.

Nie wiedziała, co Greg zamierzał osiągnąć, gdy poprosił ją o rozmowę na osobności, ale

teraz nawet nie miała ochoty o tym myśleć. Chciała po prostu stamtąd wyjść i raz na zawsze

zapomnieć o Gregu Primo.

Wzięła notes z półki nad biurkiem Triny i otworzyła go.

Były tam numery i adresy kilku potencjalnych klientów, z którymi powinna się jak

najszybciej skontaktować. Mogłaby wstąpić do nich w drodze do. domu i umówić się na

spotkania.

Greg postąpił bardzo szlachetnie; broniąc mojego honoru, pomyślała. Szkoda tylko, że przy

okazji doszło do tak gorszącej sceny. Stacja telewizyjna na pewno wykorzysta materiał

nakręcony przez wścibskiego reportera.

– O, dobrze, że jeszcze tu jesteś. – Greg, zdyszany i spocony, z impetem wpadł do biura

Triny. – Chciałem cię przeprosić za swoje zachowanie. – Podszedł bliżej, zbyt blisko, burząc tym

samym jej wewnętrzny spokój. – Miałaś rację. Nie powinienem mieszać się w to, co dzieje się

między tobą i Donaldem czy też między tobą, Donaldem i Triną, jeśli chodzi o ścisłość.

Przerzuciła stronę, udając, że nic sobie nie robi z jego obecności. Była zła na siebie, na niego,

na cały świat.

– Zapomnijmy o tym, dobrze? Nie chcę do tego wracać.

– I raz na zawsze wyrzucić z pamięci wszystko, co kiedykolwiek między nami zaszło?

Po raz kolejny doszła do wniosku, że między nimi nigdy nie mogłoby się ułożyć. Na

przykład teraz... Czy Greg nie rozumiał, jak bardzo się od siebie różnili? Po co nalegał, by dali

temu związkowi jeszcze jedną szansę?

Ten mężczyzna zawsze wywierał na nią zgubny wpływ. Na przykład ta scena w holu...

Christina wciąż nie mogła uwierzyć, że wskoczyła Gregowi na plecy i złapała go za uszy jak

jakaś dzikuska. Na Boga, przecież nauczała w szkółce niedzielnej! Co pomyśleliby uczniowie

ojej zachowaniu, gdyby zobaczyli ten fragment w wieczornych wiadomościach? Okropność!

– Tak byłoby najlepiej – przyznała.

Spróbowała przejść naokoło niego, ale z łatwością zagrodził jej drogę.

– Muszę już iść. – Postanowiła, że tym razem nie pozwoli, by Greg narzucił jej swą wolę.

– Jeszcze nie. Chciałem z tobą porozmawiać przed tym całym zamieszaniem, by

zaproponować ci poznanie mojego sąsiada, Jima Vogela. – Jego brązowe oczy wpatrywały się w

nią przenikliwie. Christina poczuła się niezręcznie. – Jim jest pracownikiem działu rekrutacji w

nowym centrum handlowym Truxilla Mail. Kiedy wspomniałem, czym się zajmujesz,

powiedział, że chciałby się z tobą spotkać.

Zawahała się. Kolejny ładny gest ze strony Grega. Czy za tym też coś się kryło? Jego

nieustępliwość, która tak często ją drażniła, przynosiła czasami niespodziewanie zadowalające

efekty.

– Nie wiem...

– Tylko z nim porozmawiaj.

Centrum Truxilla Mail było ogromnym przedsięwzięciem. Tak wielki projekt pozwoliłby jej

stanąć na nogi i dał pole do popisu, co zapewne zaowocowałoby otrzymaniem kolejnych zleceń.

– Przedstawisz nas sobie?

– Jasne, masz teraz czas? Właśnie się tam wybieram. – Po czym, po chwili namysłu, dodał z

uśmiechem: – Ale już żadnych przejażdżek na barana.

Prawdopodobnie błędem było dłuższe przebywanie w jego towarzystwie, szczególnie po tym

zdarzeniu, które miało miejsce dzisiejszego popołudnia. Mogło się zdawać, że za każdym razem,

gdy była blisko niego, odchodziła z sercem krwawiącym trochę mocniej niż poprzednio.

Na szczęście do jego mieszkania było blisko. A gdy już tam dotrą, obecność sąsiada sprawi,

ż

e Christina i Greg wreszcie nie będą sam na sam. Chyba zatem nic jej nie groziło? W dodatku,

jeśli się jej powiedzie, to może Jim Vogel poleci ją następnym wpływowym ludziom?

Gdy dojechali na miejsce, Christina była zdumiona skromną elegancją wnętrza. Hol budynku

prezentował się niezwykle imponująco. Tapeta w delikatne róże współgrała z niebieskozielonym

dywanem i krzesłami obitymi różowym pluszem. Stylowe kinkiety i mosiężne świeczniki niezbyt

pasowały do swobodnego stylu Grega.

Jim Vogel od progu serdecznie ich przywitał i zaproponował przejście na taras.

Mimo iż rozmowa trwała zaledwie dwadzieścia minut, Christina miała odczuwać jej efekty

do końca swej kariery.

Po spotkaniu zadowolony z siebie Greg puszył się jak paw.

– Jestem pod wrażeniem pani osiągnięć. Ma pani świetne rekomendacje! – powiedział z

udawaną powagą i były to słowa płynące z głębi serca.

Christina uśmiechnęła się. Entuzjazm Grega był zaraźliwy i bardzo twórczy.

– Dziękuję – powiedziała. – Nie mam wątpliwości, kto zarekomendował mnie panu

Vogelowi. Bardzo zachwalałeś ogródek przy klubie i inne rzeczy, które dla ciebie

zaprojektowałam.

Greg wyjął z kieszeni klucze.

– Moja rekomendacja nie odegrała decydującej roli – odparł. – Vogel już wcześniej słyszał,

ż

e to ty byłaś siłą napędową w Plants Plus.

Zbyt oszołomiona, by od razu zareagować, Christina stała nieruchomo w holu. Zawsze

starała się robić wszystko jak najlepiej, bez względu na to jak duży był projekt, a klienci zawsze

byli zadowoleni z jej pracy. Jednak nawet w najśmielszych marzeniach nie spodziewała się, że

tak wiele osób doceni jej wysiłki. Nie wiedziała, co powiedzieć.

– Nic nie mówisz – rzekł Greg, patrząc na nią z dezaprobatą. – Jesteś zbyt skromna. Kto inny

na twoim miejscu zacząłby pewnie zadzierać nosa.

Teraz, gdy otwierały się przed nią tak kuszące perspektywy, powinna myśleć przede

wszystkim o karierze. Po co jej komplikacje w życiu osobistym? Była wdzięczna Gregowi za

okazaną pomoc, ale odetchnęłaby z ulgą, gdyby wreszcie zniknął z jej życia.

– Widziałem, jak ludzie się bogacą i bankrutują. – Głos Grega wyrwał ją z zadumy. – Wiem,

ż

e jesteś zdolna i pracowita. Pokaż wszystkim, na co cię stać. Wierzę w ciebie – powiedział

ciepło.

– Wiele ci zawdzięczam. – Uniosła głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. – Pomimo kilku...

hm... nieprzyjemnych chwil, byłeś dla mnie bardzo dobry.

Otworzył drzwi do swojego mieszkania.

– Nie tak dobry, jak sobie wymarzyłem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Christina zamarła. Czy właśnie teraz zamierzał powiedzieć jej, co się za tym wszystkim

kryło?

– Musisz przyznać, Christino, że tworzymy zgraną parę pod wieloma względami. – Gestem

zaprosił ją do środka.

Stała bez mchu, zastanawiając się nad znaczeniem jego słów. Czy sugerował, że jest mu coś

winna? Znał ją zbyt dobrze, by przypuszczać, że można ją kupić byle pochlebstwem. Co też mu

znowu chodziło po głowie?

– Powinnam już iść.

Dlaczego nie przyjechała swoim samochodem? Mogłaby teraz po prostu obrócić się na pięcie

i wrócić do domu.

– Nie zajmę ci wiele czasu – obiecał. – Wejdź i poczekaj. Muszę tylko do kogoś zadzwonić,

a potem cię odwiozę.

Przystanęła przed drzwiami, zastanawiając się, czy Greg mówi prawdę, czy też po raz

kolejny chce ją nakłonić do podporządkowania się jego woli.

Powinna być ostrożna. W stosunkach z Gregiem ostrożności nigdy za wiele. Christina

zdawała sobie sprawę, że ten mężczyzna ma nad nią niezwykłą władzę. W jego obecności traciła

rozum i samokontrolę, szła za nim jak w ogień...

– Obiecuję. Tylko minutka... no, góra pięć.

Nie posłuchała podszeptów zdrowego rozsądku i weszła do mieszkania. Była oczarowana.

Wnętrze z pewnością zaprojektował profesjonalista. Najwyraźniej świadomy włoskiego

pochodzenia Grega urządził apartament w śródziemnomorskim stylu. Marmurowe kolumny były

ozdobą eleganckiej jadalni, a na stiukach królował motyw winnej latorośli. Ciemne, ciężkie,

kunsztownie rzeźbione meble świetnie współgrały z pozostałym wystrojem. To było piękne

mieszkanie, ale nie w stylu Grega.

Jedyną rzeczą, która odzwierciedlała jego upodobania, była przesadnie rozłożysta kanapa.

Duża i wygodna, wprost zachęcała do spoczynku.

– Czuj się jak u siebie. Za minutkę wrócę. – Skierował się w stronę kuchni.

Mimo iż nie docierały do niej poszczególne słowa, słyszała jego głos. Ciepły i stanowczy,

wdzierał się w jej podświadomość. Po niecierpliwej przechadzce po pokoju, obejrzeniu wazonów

na licznych stolikach i obrazów, zatopiła się w fotelu i czekała, aż Greg skończy telefoniczną

rozmowę.

Ozdobny zegar, stojący obok na stole, głośno, tykał, odmierzając sekundę za sekundą,

przypominając Christinie o upływie czasu. Miała dużo pracy i chciała jak najprędzej wrócić do

domu.

Gdy odwróciła się, by sprawdzić godzinę, jej wzrok padł na maleńką srebrną ramkę. Ten

drobiazg, podobnie jak kanapa, nie pasował do eleganckiego wnętrza. Na wyblakłym zdjęciu

widniała obejmująca się młoda para, w tle widać było nieudolnie namalowaną, tonącą w różach

altankę. Krawędzie zdjęcia były bardzo zniszczone, jak gdyby ktoś przez wiele lat nosił

fotografię w portfelu.

Para uśmiechała się do obiektywu. On w czarnych dżinsach i skórzanej kurtce, ona w białej

letniej sukience. Dziewczyna trzymała w ręce szmacianą laleczkę z oczami zrobionymi z

guzików.

Greg odłożył słuchawkę i westchnął. Jeśli chciał odzyskać Christinę i oszczędzić jej życia z

kimś, kto by ją zdradzał, musiał działać szybko i zdecydowanie. Przypuszczał, że nie zobaczy już

Christiny przed jej ślubem. Powinien dobrze wykorzystać ostatnią szansę, jaką zaofiarował mu

los. Byle zdążyć...

Biorąc głęboki wdech, powrócił do salonu. Zastał Christinę rozpartą wygodnie w jego

ulubionym fotelu.

– Muszę być z tobą szczery – wyznał. – Ten telefon był tylko pretekstem, abyś do mnie

przyszła. Chciałem z tobą spokojnie porozmawiać. To, że dokonałaś jakiegoś wyboru w

przeszłości, nie oznacza, że nie możesz teraz zmienić zdania. – Przysunął krzesło bliżej fotela,

usiadł i pochylił się w jej stronę. – Wróciłem tu dla ciebie, Christino. Ty i ja jesteśmy dla siebie

stworzeni.

Kiedy sceptycznie przechyliła głowę, powiedział prosto z mostu:

– Musisz przyznać, że między nami coś iskrzy. To coś, czego nigdy nie zaznasz z Donaldem!

Proszę, skarbie. – Ujął jej dłoń i lekko uścisnął. – Spróbujmy jeszcze raz.

– Czy nie prościej byłoby – zapytała oschle – zaproponować mi zabawę „w doktora”?

– Tu nie chodzi o seks. Chodzi o ciebie i o mnie! Dlaczego nie chciała go zrozumieć? Jak ma

ją przekonać, że nie może bez niej żyć, że kocha ją do szaleństwa?

– Wiem, czego chcesz, i chcę ci to wszystko dać, a nawet więcej. Jak sądzisz, dlaczego

podsunąłem ci pracę w kółku ogrodniczym i przedstawiłem Jimowi? Ponieważ zależy ci na

zdobyciu pozycji zawodowej. Przecież właśnie o rym marzysz, prawda?

Wstał, podszedł do umieszczonej w ścianie płaskorzeźby i przesunął po niej dłonią. Usiłował

znaleźć słowa, które przekonałyby Christinę^ że jej miejsce jest przy nim.

– Dlaczego to robisz? – zapytała cicho. – Czego ode mnie chcesz?

– Wszystko, co robiłem, nawet to, co bolało – powiedział, myśląc o dniu ich ślubu, kiedy to

był na tyle głupi, by pozwolić jej odejść – robiłem dla ciebie. Ponieważ zależy mi na tobie i

ponieważ chcę, abyś była szczęśliwa.

– Jeśli chcesz widzieć mnie szczęśliwą – odparła Christina – to wystarczy, że spojrzysz na to

zdjęcie. – Odstawiła je z powrotem na miejsce, położyła ręce na kolanach. – Wtedy byłam

szczęśliwa. Byłam szczęśliwa – ciągnęła, a jej głos lekko drżał – dopóki mnie nie porzuciłeś.

– Byłem głupi – powiedział ze złością. – Gdybym mógł cofnąć czas, na pewno postąpiłbym

inaczej.

– Miałeś taką szansę – odparła łagodnie. – Tej nocy, której omal nie ulegliśmy uniesieniu.

Kiedy wyszedłeś, znowu poczułam się jak w dniu naszego ślubu. – Wstała i sięgnęła po torebkę.

– Czego się bałeś?

– To nie tak. Musisz mi uwierzyć. – Podszedł do niej i przyłożył jej dłonie do swego serca. –

Kocham cię, Christino. – Unosząc jej gładką dłoń do swych ust, delikatnie ją pocałował. – Nie

chciałem cię skrzywdzić – wyznał. – Postanowiłaś poślubić innego mężczyznę, a ja dobrze znam

zasady, jakimi się kierujesz. Jak czułabyś się, oszukując narzeczonego? Może los chciał, by nasze

drogi się rozeszły, ale my należymy do siebie. Tego nie możesz zmienić.

Spojrzała na swoje dłonie, które delikatnie gładził, i odezwała się:

– Nie należę do żadnego mężczyzny, Greg. Przez całe moje życie wszyscy, włącznie z tobą,

mówili mi, co robić, a ja godziłam się na to, bo chciałam, żeby byli szczęśliwi. Jednak ja również

zasługuję na odrobinę szczęścia.

– To prawda – przyznał. W końcu dochodzili do jakiegoś porozumienia. Właśnie to usiłował

jej zawsze powiedzieć: że powinna iść za głosem swego serca, a zwłaszcza w tak poważnej

sprawie, jaką jest małżeństwo. – Przecież wiesz, że nie będziesz szczęśliwa z Donaldem.

Odwołaj ślub, Christino, i zapomnij o unieważnieniu naszego małżeństwa. Jeśli będziesz szczera

wobec siebie, musisz dojść do wniosku, że powinniśmy być razem.

Wiedział, że zbyt na nią nalegał, ale krytyczne sytuacje wymagają desperackich kroków. Był

zdesperowany i przerażała go myśl, że bezpowrotnie utraci Christinę. Gdy uniosła twarz, by na

niego spojrzeć, jej oczy były mokre od łez.

– Kości zostały rzucone – odezwała się cicho. Gregowi nieomal zamarło serce.

– Tracę cię, tak? Tym razem na zawsze? – Jeśli teraz by mu odmówiła, życie straciłoby sens.

Po cóż walczyć o sukcesy zawodowe i o zdobycie powszechnego szacunku, jeśli nie mamy z kim

dzielić się swą radością? – W chwili gdy powiesz „tak” Donaldowi, będzie to przysięga na całe

ż

ycie, prawda?

Skinęła w milczeniu głową.

I właśnie wtedy jego lęk przerodził się w złość.

– Oddajesz swoją wierność mężczyźnie, który na to nie zasługuje. Mężczyźnie, który już

przed ślubem flirtuje z inną!

– Nie jest tak, jak myślisz.

– A on nie jest tym, kim myślisz. Czy nie widzisz, jaki błąd popełniasz? Donald nie może

dać ci tego, co ja.

– Nie chodzi o Donalda.

Zabrała dłoń i chciała odejść, lecz on przytrzymał ją za ramię, zmuszając tym samym, by

rozważyła jego słowa. By dokładnie przemyślała swą decyzję. Zanim będzie za późno.

– Chodzi o Donalda – upiera! się. – Nie zaznasz przy nim prawdziwego szczęścia.

Usiłowała wyślizgnąć się z jego uścisku, ale trzymał ją mocno.

– Czy gdy całuje cię, czujesz się właśnie tak? śarliwie ją pocałował, próbując z całych sił

udowodnić, że są sobie przeznaczeni. Jej usta były miękkie, lecz nieustępliwe. Wiedział jednak,

ż

e trochę skruszył ten mur pozornej obojętności, jakim się otoczyła. Była zbyt uparta, by

przyznać mu rację, ale może przynajmniej zastanowi się nad swymi uczuciami.

– Jeśli dwoje ludzi się kocha, powinni być razem. Nie niszczmy naszego uczucia, jest zbyt

piękne. – Greg wciąż nie tracił nadziei. Był coraz bardziej rozgorączkowany i zdenerwowany.

Początkowo Christina stawiała opór, lecz w objęciach Grega topniała jak wosk. śarliwe

pocałunki kradły jej oddech i... resztki zdrowego rozsądku.

– Pragnę cię, Christino. I ty też mnie pragniesz – szepnął. Nie wyobrażał sobie, by potrafiła

temu zaprzeczyć, jednak ona uparcie milczała.

– Nie odtrącaj mnie – błagał. – Bądź ze mną! Jeśli się zgodzisz, zaczniemy wszystko od

nowa... od momentu, w którym przerwaliśmy dziesięć lat temu.

Jej niebieskie oczy zasnuł cień smutku.

– Czy ty tego nie widzisz? Przecież przez cały czas próbuję ci powiedzieć, że nie możemy

zacząć od momentu, w którym przerwaliśmy.

Kości zostały rzucone, tak jak powiedziała. Widząc ogromną mękę rysującą się na jej twarzy,

zdał sobie sprawę, na jakie cierpienia ją narażał. Kiedy zaręczyła się z Donaldem, dała mu swoje

słowo, a Christina Cline nie łamała danego słowa. Postanowił jednak podjąć ostatnią próbę.

– Nadal mnie kochasz. Poznaję po twojej reakcji na moje pocałunki.

Zmieszała się i zaczęła protestować, ale Greg nie pozwolił jej dojść do słowa.

– Wiem, czego się obawiasz. Myślisz, że mógłbym cię znów porzucić... Biorąc pod uwagę

wszystko, co przeze mnie przeszłaś, nie mogę cię winić. Nie jesteś pewna moich uczuć. Pewnie

uznałaś, że lepiej być oszukiwaną przez faceta, którego nie kochasz, niż odrzuconą przez tego,

któremu oddałaś swoje serce.

Christina spuściła wzrok.

Tak bardzo chciał jej powiedzieć, że już nigdy jej nie zostawi. Tak bardzo chciał ją

przekonać, że cała ciężka praca, którą włożył w budowanie swojej pozycji, służyła jedynie temu,

by odzyskać miłość ukochanej kobiety.

Uświadomił sobie, że jest zbyt natarczywy. Wywierał na Christinę zbyt wielką presję, nie

pozwalał jej zebrać myśli, rozważyć wszystkich za i przeciw. Odsunął się od niej i podszedł do

stolika.

– Miałaś rację, twierdząc, że ludzie zawsze mówią ci, co masz robić. – Odkąd ją znał, zawsze

zachęcał ją do bycia sobą. Od samego początku, popychał ją do podejmowania samodzielnych

decyzji, nawet jeśli miało to oznaczać sprzeciw wobec ojca, osoby, którą darzyła ogromnym

szacunkiem. – Wygląda na to, że próbując nakłonić cię do bycia sobą, zawiniłem tak samo, jak

ci, którzy wykorzystywali twoją dobroć i wyrozumiałość.

Christina wciąż milczała, ale był pewien, że trafił w sedno. Musiał pozwolić jej dokonać

samodzielnego wyboru. Z bolesną szczerością ocenił swoje dotychczasowe postępowanie i

przyznał:

– Mój egoizm stał się być może powodem konfliktów pomiędzy tobą i Donaldem, i za to

pragnę cię przeprosić. – Gdyby nie był tak natrętny, Christina nie zaczęłaby wątpić w sens

swojego związku z narzeczonym. Gdyby nie zatrzymywał jej celowo całymi popołudniami w

klubie, być może Donald nie uległby tak łatwo wdziękom Triny. – Nie chcę stać na drodze twego

szczęścia.

Wyjął z szafy dokumenty, położył je na stole i podpisał. Gdy podawał je Christinie, był

ś

wiadom tego, że zaskoczył ją, a być może również zranił.

– Zwalniam cię z wszystkich obietnic – powiedział – tak jak powinienem uczynić to

wcześniej.

Otworzyła usta, lecz zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć, Greg podjął przemowę.

– Nadal cię kocham. Zawsze będę cię kochał. Dlatego właśnie zrobię wszystko, byś była

szczęśliwa. Nawet jeśli będę musiał z ciebie zrezygnować.

Był rzeczywiście innym człowiekiem. Postąpił słusznie, pozwalając Christinie dokonać

wyboru. Cóż warte jest wymuszone uczucie? Wiedział, że będzie cierpiał, a jego życie utraci

sens, jeśli ona wróci do Donalda. Jednak był dumny, że zdobył się na ten gest.

Przegapiła swoją szansę. To, o czym skrycie marzyła przez ostatnie dziesięć łat, w końcu

było osiągalne, niemal na wyciągnięcie ręki. Jednak zrezygnowała z tego, a teraz czuła ogromny

wewnętrzny ból.

Stawiając rumiankową herbatę na metalowym stoliku obok dokumentów, dzielnie, choć

bezskutecznie, broniła się przed łzami.

– No dalej, skarbie, wypłacz się. – Triną podała jej czystą chusteczkę higieniczną. Ta, którą

Christina trzymała w dłoni, była zmięta i poszarpana na kawałki. – Jestem przy tobie!

Christina wytarła oczy.

– Moja odmowa wiele mnie kosztowała.

– Cóż, jeśli twoja decyzja sprawia, że jesteś tak nieszczęśliwa, to może powinnaś do niego

zadzwonić. Powiedzieć mu, że zmieniłaś zdanie. – Posłała Christinie promienny uśmiech. – Poza

tym, moim zdaniem, tworzycie najsłodszą parę pod słońcem.

Gładząc palcem uszko filiżanki, Christina zastanawiała się nad tym, co powiedziała przed

chwilą Trina. Pewnie, na początku było pięknie, ale to Greg podejmował decyzje w ich związku,

zmuszając ją do robienia rzeczy – o których ona nawet by nie pomyślała.

– Nigdy by nam się nie ułożyło. – Upiła łyk gorącej aromatycznej herbaty.

– Przecież tak wiele rzeczy was łączy.

Patrząc nieruchomo w ciemność, Christina wyznała Trinie, co ją najbardziej dręczy.

– On umie sprawić, bym robiła rzeczy sprzeczne z moimi zasadami.

Trina poruszyła się niespokojnie na swoim krześle.

– Chyba nie chcesz przez to powiedzieć, że namówił cię do...

– Nie, to nie to. – Jednak z łatwością mógłby. Christina poczuła, jak jej policzki zaczynają

płonąć. Przypomniała sobie, jak niemalże błagała Grega, by się z nią kochał. – Na przykład,

kiedyś upierał się, żebyśmy zrobili Murdocka ze wszystkimi szczegółami anatomicznymi. To był

tylko jeden z całej listy szkolnych psikusów, w które mnie wciągnął. – Ślub, oczywiście, był

największym z tych żartów. – A ostatnio zmusił mnie do pracy przy tworzeniu klubu i do

zachowywania się jak dziecko w sklepie z zabawkami.

– Fajnie było, no nie?

Christina zrezygnowała z próby wyjaśnienia sytuacji, która była tak skomplikowana, że

osoba postronna nie miała szans na jej zrozumienie. Sama nie potrafiła jej do końca pojąć. Nocne

powietrze nagle ochłodziło się, a świerszcze cykały coraz głośniej, przepowiadając burzę.

Wstała, by opuścić żaluzję, która ponownie się zacięła. – To po prostu nie jest mój dzień!

Ucisk w gardle był tak mocny, że prawie ją dusił. Zapewniając się w duchu, że postąpiła

prawidłowo, z trudem powstrzymywała potok łez.

– Oczywiście, że słusznie postąpiłam – odezwała się bardziej do siebie niż do Triny. –

Powinnam wreszcie zacząć sama o sobie decydować. Zbyt długo podporządkowywałam się woli

innych! – Christina bez skutku walczyła z opornym sznurkiem od żaluzji. – Nareszcie będę

prawdziwie wolna!

– Pomóc ci z tym?

– Nie, już chyba się udało. – Ze złością szarpnęła za sznurek, dając upust frustracji

spowodowanej zdarzeniami dzisiejszego dnia. – Dziś po południu Greg był w swojej szczytowej

formie, manipulował moimi uczuciami, by znowu nagiąć mnie do swej woli... tak jak zawsze! Aż

boję się pomyśleć, jak bardzo by nalegał, gdyby wiedział, że już nie jestem zaręczona z

Donaldem.

– Właśnie o tym przyszłam z tobą porozmawiać. Trina wstała i podeszła do Christiny.

– Chodzi o mnie i Donalda ... – Zawahała, jak gdyby obawiała się reakcji Christiny na

mające paść słowa.

– Tak?

– Poprosił mnie o rękę. – Jej słowa były niewiele głośniejsze od szeptu.

Christina spodziewała się, że tak się stanie, jednak nie tak szybko. Pochyliła się i serdecznie

przytuliła Trinę.

– Och, to wspaniale!

– Nie jesteś zła?

– Ani trochę. – Mówiła to naprawdę szczerze. Trina odrzuciła jasny lok za ramię.

– Co za ulga! Nie masz pojęcia, jak bardzo bałam się powiedzieć ci o tym.

– Nie powinnaś. Myślę, że będzie wam razem dobrze. – Mimo iż sprawy między nią a

Gregiem nie układały się najlepiej, cieszyła się, że przynajmniej Donald znalazł miłość swego

ż

ycia.

– Jest jeszcze coś.

Opierając rękę na ramieniu Triny, Christiną zeszła z krzesła. Dzisiejszy dzień pełen był

nieoczekiwanych zdarzeń... jaka mogła być kolejna niespodzianka?

– Mów śmiało.

– Ponieważ nikt jeszcze nie odwołał mszy ślubnej i księdza, Donald i ja pomyśleliśmy, że z

tego skorzystamy. Zdaję sobie sprawę, że to już niedługo, ale nie chcemy czekać. – Razem z

Christiną podeszła do stolika i usiadła. – Chciałam się po prostu upewnić, że nie będziesz miała

nic przeciwko temu.

– Oczywiście, że nie mam. – Christiną uśmiechnęła się. Wyobraziła sobie, jak piękna będzie

ceremonia ślubna w zabytkowym kościele. – A jak zareagowała pani Winkler na tak nagłą

zmianę planów?

Trina, zmieszana, opuściła głowę.

– Donald jeszcze jej o tym nie powiedział. Christiną osłupiała.

– Nie powiedział jej o tobie?!

– Ani o tobie. Ona nadal nie wie, że zerwaliście.

– Nie mogę w to uwierzyć. Wiem, że Donald zwleka . z powiedzeniem jej prawdy, ale byłam

pewna, że do tej pory już to zrobił!

– Próbowałam namówić go, by powiedział wszystko mamie. – Trina przerwała, jak gdyby

ostrożnie rozważała słowa, które miała za chwilę wypowiedzieć. – Jednak kiedy pani Winkler już

na coś się zdecyduje, może być bardzo... hm... stanowcza w swym postanowieniu.

Christiną westchnęła.

– Wiem, co masz na myśli. Podobno kiedy starszy brat Donalda chciał poślubić dziewczynę

z innego środowiska, pani Winkler bardzo się starała, by nie dopuścić” do ślubu. – Christina

przypomniała sobie, co słyszała o ciężkich przeżyciach, jakich doświadczył brat Donalda. Pani

Winkler tak utrudniała sprawy, że para musiała uciec miesiąc przed planowanym ślubem. – W

końcu jednak pogodziła się z tym. . Z tego, co wiem, teraz jest bardzo dumna ze swojej synowej.

– Tak, ale zaprzestała knowań, kiedy było już za późno, aby mogła mieć jakiś wpływ na

zawarcie ich małżeństwa. Dlatego Donald chce powiedzieć jej prawdę tuż przed ślubem. – Trina

dotknęła wymalowanym paznokciem policzka i ostrożnie, by nie zniszczyć kunsztownego

makijażu, podrapała się. – Jednak wcale bym się nie zdziwiła, gdyby w ogóle tego nie zrobił.

Znasz Donalda. Nienawidzi konfrontacji.

Znała również panią Winkler, która potrafiła być nieprzejednana. Nieraz widziała, że Donald

czuł się zapędzony w kozi róg, wciąż pamiętając o trudnościach, jakie jego matka robiła swemu

starszemu synowi.

– Dosyć o Donaldzie i o mnie. Co z tobą i Gregiem? – zapytała Trina, powracając do tematu,

który Christina z ulgą uznała za skończony. – Już wiem! – Trina uniosła palec i wyjawiła swój

pomysł: – Moglibyśmy urządzić podwójny ślub!

– Nie słuchałaś mnie. – Christina znowu wstała i po raz ostatni szarpnęła sznurek od żaluzji.

– Już jesteśmy małżeństwem, lecz nic się między nami nie układa.

Trina westchnęła rozczarowana:

– Hm... Moim zdaniem, to świetna okazja, by zacząć od nowa.

ś

aluzja opadła z hukiem, tym razem rozrywając powstałą ostatnio dziurę poza obręb łaty.

Zardzewiałe metalowe włókna pękały jedno po drugim, rozdarcie stawało się coraz większe, aż w

końcu całe pasmo, wraz z łatą, oderwało się i wypadło na zewnątrz.

Przez moment Christina przyglądała się biernie temu spustoszeniu, ale po chwili dała upust

ogromowi frustracji. Emocje, które zdołała opanować podczas rozmowy z Triną, gwałtownie

zaczęły wzbierać, z siłą tak potężną, że zaskoczyło to ją samą.

– Zupełnie jak moje życie – stwierdziła, wyjmując chusteczkę z kieszeni, by wydmuchać

nos. – Wszystko rozpada się na kawałki, tworząc ogromny chaos i bałagan.

Siadła na podłodze werandy i zaczęła głośno szlochać.

Trina nie chciała, by Christina poczuła się głupio, że zareagowała zbyt emocjonalnie z tak

błahego powodu. Rozumiała, że powody frustracji były znacznie głębsze niż rozerwana

moskitiera. Usiadła naprzeciwko Christiny. Głaszcząc ją po ramieniu, cicho powiedziała:

– No już...

Po chwili Christina wytarła oczy.

– Powinnam była zerwać starą, zniszczoną siatkę i zastąpić ją nowymi oknami, tak jak

planowałam – powiedziała. – Przez ten gruby osad rdzy, trudno było przez nią coś zobaczyć. –

Pociągnęła nosem.

– Wiesz co? Masz rację! – odezwała się Trina. – Gładka, nowa szyba stworzyłaby całkiem

ciekawy widok. Świat na zewnątrz wyglądałby jaśniej i do środka wpadałoby więcej słońca.

– O Boże! – Christina zakryła dłonią usta. – Mówisz o mnie i o Gregu!

– Nie, skarbie, mówiłam o werandzie.

– Czy ty tego nie widzisz? Moje trwanie w małżeństwie z Gregiem nie ma najmniejszego

sensu. – Odchyliła się, by przyjrzeć się zniszczeniu. – Tak jak ta zardzewiała i podarta siatka,

nasz zniszczony związek nigdy nie byłby wystarczająco silny, by przetrwać burze.

– Jesteś* zmęczona. Może powinnaś odpocząć i pomyśleć o tym jutro. W świetle dnia

sprawy będą wyglądały dużo lepiej.

– Masz rację. Postąpię jak Scarlett O’Hara i pomyślę o tym jutro.

Wstała i weszła do domu, a Trina za nią. Akwarela nad kominkiem przedstawiająca

słonecznik, zdawała się razić okropną żółcią w odcieniu musztardy. To ojciec namówił ją, by

powiesiła prezent od matki w salonie, mimo iż Christina wolała, by wisiał w mniej widocznym

miejscu.

W odruchu buntu, poprosiła Trinę, by pomogła jej zdjąć kiczowaty obraz i przenieść do

pokoju gościnnego.

– Dobrze – odparła przyjaciółka. – Już myślałam, że nigdy nie pozbędziesz się tego

ohydztwa!

– Greg też go nienawidził. W tej kwestii zgadzaliśmy się, ale wtedy nie chciałam się do tego

przyznać.

Zasłaniając puste miejsce pięknym, antycznym lustrem, poczuła satysfakcję i ulgę, że

nareszcie postąpiła wedle własnego uznania.

– To Greg nakłaniał mnie, bym tak zrobiła – wyznała z ociąganiem. – Akurat w tej kwestii

zachęcał mnie do zrobienia czegoś, czego tak naprawdę sama chciałam.

Trina wytarła ręce o dżinsy i cofnęła się, by podziwiać nowy widok.

– Oprócz Donalda, jest najmniej egoistyczną osobą, jaką znam. Serio.

Zdawało się, że Greg zawsze wywierał na nią presję, ale patrząc w przeszłość, Christina

zauważyła, ze sprawy, w których nalegał, były w zasadzie zgodne z jej własną wolą. Począwszy

od małżeństwa, poprzez członkostwo w kółku ogrodniczym, aż do rezygnacji z pracy i założenia

własnej firmy. Nawet tej nocy, kiedy byli tak bliscy kochania się, podjął odpowiednią decyzję za

nich oboje.

– Zawsze nadawaliśmy na tych samych falach. – Wypowiedziała te słowa głośno, mimo że

mówiła wyłącznie do siebie. Niestety, stawiała opór jego naciskom, pamiętając o zdarzeniach

sprzed dziesięciu lat – A ja byłam zbyt uparta, by się do tego przyznać.

Problem, który w końcu dostrzegła, dotyczył presji, jaką wszyscy na nią nieustannie

wywierali. Jednak nalegania Grega powinna była traktować inaczej, gdyż jemu zależało na jej

szczęściu.

– Co masz zamiar zrobić?

– Oto co zamierzam zrobić. – Weszła do pokoju gościnnego, wzięła jedno z zapasowych

zaproszeń i przyniosła je z powrotem do salonu. Posłała Trinie tajemniczy uśmiech i mocnym,

zdecydowanym pociągnięciem pióra zaadresowała kopertę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Greg stanął przed kościołem. Na zaproszeniu, które trzymał w ręku, wyraźnie było napisane,

ż

e ślub odbędzie się w sobotę o drugiej po południu. Były trzy minuty po czasie, więc drzwi

kościoła były już zamknięte.

Wahał się, czy w ogóle przyjść. Pomyślał, że może powinien potraktować zamknięte drzwi

jako znak, by wrócić do domu. A niech tam, zaprosiła go, więc zapewne chciała, by przyszedł. W

ż

aden sposób nie był w stanie odmówić Christinie czegokolwiek, bez względu na to, jak sam

cierpiał. Poza tym, chciał na własne oczy zobaczyć ten ślub. Niestety, zmuszony był zakończyć

tę część swego życia i na zawsze pożegnać się z największą miłością.

Cichutko wszedł do kościoła i zajął miejsce w ostatniej ławce. Poluzował krawat, lecz nawet

to nie zmniejszyło nieprzyjemnego uczucia ucisku w gardle. Widząc parę stojącą przed ołtarzem,

pocieszał się, że słusznie postąpił, pozwalając Christinie odejść. Często słyszał, że to, co nie

zabija, wzmacnia. Gdyby to była prawda, powinien już być najsilniejszym mężczyzną świata.

Greg przyglądał się Christinie. W białej sukni wyglądała jak prawdziwe uosobienie czystości

i niewinności. I taka też była. Anioł...

Gdy kapłan ogłosił małżeństwo za zawarte, Greg poczuł, jak jego serce rozpada się na

kawałki, a kiedy pan młody miał pocałować pannę młodą, nie był w stanie na to patrzeć. Donald

zaczął unosić welon. Greg nie wytrzymał i odwrócił wzrok, skupiając go na widniejącym pod

witrażem napisie: To, czego pragniesz, modląc się, będzie ci dane, jeśli naprawdę tego chcesz.

Czynił tak przez lata, ale oto teraz odmawiał ostatnią, rozpaczliwą modlitwę.

Nagły krzyk rozdarł ciszę. Uwaga Grega i wszystkich obecnych skierowała się w stronę

przednich ławek, gdzie pani Winkler skoczyła na równe nogi i wydała z siebie kolejny, mrożący

krew w żyłach wrzask.

Donald zamarł, w momencie gdy unosił welon panny młodej. Zdawał się być rozdarty

pomiędzy pocałowaniem swej nowo poślubionej żony, a udaniem się na pomoc

rozhisteryzowanej matce.

Wszyscy patrzyli na atak szału pani Winkler, lecz wzrok Grega skupiony był na pannie

młodej o platynowych blond włosach.

– O Boże, Boże, Boże! – lamentowała pani Winkler, chwiejąc się, jak gdyby za chwilę miała

zemdleć.

Donald puścił welon i podbiegł do zszokowanej matki.

Wyjmując z kieszeni zaproszenie, Greg spojrzał na charakter pisma na kopercie. Tak, to na

pewno pisała Christina. W przypływie nadziei Greg przeczesał wzrokiem tłum. W odległym rogu

kościoła zauważył Christinę. Najwyraźniej również go wypatrywała, a gdy ich oczy się spotkały,

posłała mu delikatny uśmiech.

Spoglądając ku niebu, w duchu krzyknął: Dziękuję! Potem wstał i zaczął przepychać się

przez tłum w kierunku ołtarza.

Przyjaciele i rodzina zgromadzili się wokół oszalałej kobiety, a Donald wraz z ojcem

usiłowali powstrzymać ją przed osunięciem się na podłogę. Z wielkim wysiłkiem zdołali

posadzić ją w przedniej ławce.

– Donaldzie, powiedz, że tego nie zrobiłeś! Powiedz! – krzyczała rozhisteryzowana kobieta.

Pochylając się nad panią Winkler, Trina zaczęła wachlować ją brzegiem swej sukni.

– Będę dobrą żoną, mamo. Przyrzekam! – powiedziała, a potem zwróciła się do Donalda: –

Miałeś jej powiedzieć!

Zbliżając się do miejsca, w którym rozgrywała się dramatyczna scena, Greg napotykał

przeszkody w postaci ciekawskich bądź chętnych nieść pomoc gości. Dopchawszy się w końcu,

podał rękę panu młodemu.

– Dobry wybór, Donaldzie. Moje gratulacje.

Po czym przedarł się do Christiny wciśniętej w tłum. Wziął ją w ramiona, tak jak gdyby

nigdy nie zamierzał jej wypuścić. Christina odwzajemniła jego uścisk, a on jeszcze mocniej ją

przytulił.

– Greg – odezwała się po chwili, cieniutko piszcząc. – Nie mogę oddychać.

Ś

miejąc się, Greg uwolnił ją ze swych objęć i poprowadził do bocznego wyjścia. Trzymając

się za ręce, wyszli z kościoła. Było pięknie.

Pod rosnącymi nieopodal dębami znaleźli schronienie przed ciepłym, czerwcowym słońcem.

Christinie zdawało się, że tego dnia ptaki śpiewały radośniej niż zwykle. Biorąc głęboki oddech,

powiedziała Gregowi o obawie dręczącej ją od dnia, w którym wysłała mu zaproszenie.

– Myślałam, że nie przyjdziesz.

– Kiedykolwiek i gdziekolwiek będziesz mnie potrzebowała, Christino, będę tam.

W granatowym garniturze wyglądał niezwykle przystojnie. Bardzo męsko i pociągająco. Gdy

przyglądał się jej swymi ciemnymi, przymkniętymi oczami, tak bardzo chciała go pocałować... i

być wiecznie całowana przez niego. Jednak wieczność była odległa w czasie, a oni musieli zająć

się chwilą obecną, zanim spojrzeliby w przyszłość.

– Mam tak dużo do powiedzenia – wyznała – ale nie wiem, od czego zacząć.

Objął ją ramieniem i poprowadził przez wypielęgnowany trawnik przed kościołem.

Nieopodal stał samochód z napisem „Nowożeńcy”, którym państwo młodzi mieli odjechać w

podróż poślubną.

– Może od tego, czemu nie wyszłaś za Donalda? Christina spojrzała na kwiat koniczyny, na

którym radośnie uwijała się pszczoła.

– Nie chciałam odbierać Donaldowi szansy na szczęśliwy związek. Jednak myślę, że byłam

po prostu zmęczona godzeniem się na to, czego chcieli inni, podczas gdy moje serce dyktowało

inaczej. – Spojrzała przed siebie. – Zaręczyliśmy się z Donaldem, ponieważ rodzice nakłaniali

nas, byśmy się pobrali.

Greg odgonił krążącego nad nimi owada. Nadal milczał, czekając, aż Christina dokończy

swoją myśl.

– Ty również często na mnie naciskałeś – ciągnęła – co doprowadzało mnie do wściekłości.

Jednak w końcu zdałam sobie sprawę z tego, że popychałeś mnie do robienia rzeczy, których

sama, w głębi duszy, pragnęłam. W tak wielu przypadkach odnalazłam swoje własne pragnienie,

i tak wiele zawdzięczam tobie.

– Zawsze chciałem, byś była szczęśliwa – wyznał szczerze i zatrzymał się przy rozłożystym

drzewie za kościołem. Spoglądając pytająco na Christinę, wskazał na nisko rosnącą gałąź. A

potem ujął ją w tani i posadził na gałęzi. Po chwili usiadł obok.

– Powiedziałam ci, czemu nie wyszłam za Donalda, a teraz chciałabym cię o coś zapytać.

Greg słuchał w milczeniu. Christina w duchu przygotowała się na ból i zakłopotanie, jakie

mogła wywołać jego odpowiedź.

– Dlaczego się ze mną ożeniłeś? Czy tylko po to, by pójść ze mną do łóżka?

Zaśmiał się. Po czym objął ją i mocno przytulił.

– Nie, moja słodka, maleńka Christino. Kochanie się z tobą byłoby czymś cudownym, ale

byłoby tylko zapowiedzią czegoś wspanialszego. Gdyby chodziło mi tylko o łóżko, mógłbym

spełniać swoje zachcianki w każdej chwili.

To prawda. W szkole zawsze mógł wybierać sobie dziewczyny. Później, gdy powrócił do

Morrison Heights, mógł mieć również Christinę. Jednak przerwał ich chwilę uniesienia. Jej

marzenie o jedynej w swoim rodzaju nocy, nocy poślubnej, było dla niego ważniejsze niż jego

własne żądze.

– Ale przecież, gdy nasza noc poślubna została przerwana, powiedziałeś, że z nami koniec.

Pomyślałam więc, że...

Dotknął jej twarzy.

– Poczułem, że nie jestem dla ciebie odpowiedni. Kiedy twój ojciec mnie zabrał, wiedziałem

już, że najpierw będę musiał uporządkować swoje życie, zanim będziemy mogli spróbować

jeszcze raz.

– To wszystko nie miało dla mnie żadnego znaczenia.

– Wiem, ale dla mnie miało. Nie chciałem, by ludzie, patrząc na nas, myśleli; „Mogła sobie

wybrać lepszego”. Nie chciałem, by ktokolwiek patrzył na ciebie z góry z mojego powodu.

– Och, Greg – powiedziała, opierając się na jego mocnym ramieniu. – Byłeś dla siebie taki

niesprawiedliwy.

Przytulił ją, a Christina wyobraziła sobie, jak cudownie byłoby budzić się każdego ranka w

jego objęciach.

– Cóż więc dalej? – zapytał. – Czy chcesz dać naszemu małżeństwu jeszcze jedną szansę?

Christina, siedząc, machała nogami i obserwowała, jak materiał sukienki falował rytmicznie.

– Myślę, że to nie wyjdzie. Byliśmy zbyt młodzi, kiedy braliśmy ślub, i mieliśmy zły

początek – odparta.

– Czy chcesz powiedzieć, że nasze małżeństwo nie jest warte naprawiania?

– Czasami trzeba zdjąć starą, zardzewiałą siatkę z werandy i wstawić nowe szklane okna –

powiedziała, lekko się uśmiechając.

– Słucham?

– Przestańmy próbować naprawiać przeszłość i zacznijmy od nowa. Wyrzućmy za siebie

wszystko to, co stare i zacznijmy jeszcze raz, od zera.

Tak jak Greg musiał postąpić ze swoją własną przeszłością, tak wspólnie musieli zostawić

wszystko za sobą i pozwolić, by chwila obecna stała się początkiem ich nowego związku.

Ujmując jej dłoń, Greg uśmiechnął się. Na jego twarzy malowała się radość, którą Christina

poczuła w sercu.

– Tym razem zróbmy to dobrze – dodała.

Greg zeskoczył z gałęzi. Stając przed Christina, ukłonił się i wyciągnął rękę, by pomóc jej

zejść.

– W takim razie, panno Cline, czy mógłbym dziś wieczorem cieszyć się pani towarzystwem

w kinie?

– Przepraszam pana, ale chyba się nie znamy – odpowiedziała zawstydzona Christina,

szybko odwracając głowę.

Drzwi kościoła otworzyły się na oścież, a wychodzący z niego goście ustawiali się wzdłuż

bocznej alejki prowadzącej do samochodu Donalda, by wiwatować na cześć młodej pary. Sypiąc

ryż, pani Winkler najwyraźniej była już w dobrej formie. Trina jeszcze na chwilę powstrzymała

ich odjazd w podróż poślubną, by przytulić swoją teściową. Starsza kobieta odwzajemniła jej

gest.

– Słyszysz? – odezwał się Greg, przykładając dłoń do ucha. – Zdaje mi się, że nasi

przyjaciele z przyjemnością przedstawiliby nas sobie.

Promieniejąca ze szczęścia Christina przyjęła podaną przez Grega dłoń, tym razem czyniąc

to z wielką chęcią i radością, ponieważ wiedziała, że oboje pragnęli tego samego – i pobiegła z

nim w stronę kościoła.

EPILOG

Pod ustawionym w parku w Morrison Heights zadaszeniem Trina uwijała się wokół

Christiny, wygładzając jej długą do ziemi suknię i sprawdzając, czy wszystkie perełkowe

guziczki są zapięte. Po czym delikatnie odciągnęła swoją sukienkę w talii.

– Mały urwis rośnie jak szalony powiedziała, głaszcząc się po brzuchu. – Jeszcze miesiąc

temu ta sukienka była luźna.

Christina uśmiechnęła się, szczęśliwa, że jej przyjaciółce, a teraz jej druhnie, powiększy się

rodzina. Minęły zaledwie trzy miesiące od czasu ślubu Triny i Donalda, a młoda mężatka miała

już widoczny brzuszek.

– Dobrze, sprawdźmy listę. – To mówiąc, Trina sięgnęła po notatnik i przeczytała pierwszy

punkt. – Coś starego?

Christina musnęła sznur pereł na szyi.

– Naszyjnik mojej prababci.

Perły otrzymała od ojca wraz z przeprosinami za niemiłe słowa, jakie wypowiedział w

przeszłości.

– Coś nowego?

Christina poruszyła suknią i dygnęła.

– Coś pożyczonego?

Tym razem Christina uniosła dół sukni, ukazując koronkową podwiązkę ponad kolanem.

– Pani Odell zapewniała, że ten drobiazg przyniesie nam wiele wspólnych, szczęśliwych lat.

Trina odhaczyła kolejną pozycję na Uście.

– A coś niebieskiego?

– Astry w mojej wiązance.

– A oto pieniążek do bucika, na szczęście, i dziewczyna gotowa. Chodźmy wydać cię za

mąż!

Popłynęła muzyka. Christina, trzymając ojca pod rękę, zaczęła kroczyć aleją ogrodową. Greg

posłał jej zniewalający uśmiech. Nigdy nie przypuszczała, by ślub mógł być bardziej idealny –

lub bardziej prawdziwy – niż ten. Przede wszystkim pan młody był, pod każdym względem,

najwspanialszy. Nalegał, by odnowienie ślubów odbyło się w tej części parku, nad którą ciężko

pracowali całe lato, by uroczystość stała się jak najbardziej romantyczna. Zadbał również o

szczegóły, mówiąc, że tym razem chce, by było „prawdziwie”. I cudownie sobie z tym poradził.

Pomalowana na biało altanka, przybrana pachnącymi, morelowymi różami, tworzyła

kwiecistą kaplicę. Ślub ten, w przeciwieństwie do pierwszego, obwieszczony był we właściwy

sposób. Wszystkie miejsca w białych, drewnianych ławkach były zajęte przez gości. W

wywiadzie telewizyjnym na temat starań klubu ogrodniczego, mających na celu upiększenie

parku, Greg otwarcie zaprosił wszystkich na ślub, mówiąc, iż pragnie, by całe miasto

dowiedziało się, że poślubiając Christinę, stanie się najszczęśliwszym mężczyzną na świecie.

Szeryf Cline zatrzymał się przed ołtarzem, po czym odszedł parę kroków, by Greg zajął jego

miejsce obok córki. Mężczyźni patrzyli na siebie przez chwilę. I nagle ojciec Christiny ciepło

uścisnął dłoń” Grega. Dla panny młodej wiele znaczył gest pojednania dwóch najważniejszych

mężczyzn jej życia.

Kapłan zaczął dyktować słowa przysięgi. Nadszedł czas, by Greg nałożył swej żonie

obrączkę. Christina poczuła, jak oczy zachodzą jej łzami, gdy wzruszony mąż wsuwał złoty

symbol miłości na jej palec. Pleciony motyw obrączki wyglądem przypominał namiastkę tej,

którą Christina dostała na ich pierwszych zaślubinach.

– Może pan pocałować pannę młodą – oświadczył ksiądz, życzliwie się uśmiechając.

Christina podała Trinie wiązankę i odwróciła się w stronę mężczyzny, który od tej pory był

bez wątpienia jej mężem. Greg uniósł welon zasłaniający twarz swej ukochanej i otarł łzę

szczęścia płynącą po jej policzku. I wtedy pocałował ją tak, jak mężczyzna całuje kobietę, którą

kocha nad życie. Jego usta były ciepłe i słodkie, a silne ramiona obejmowały ją delikatnie.

– Chodźmy spróbować naszego ślubnego tortu – powiedział, głaszcząc ją po policzku.

Christina poprawiła dół sukni i po chwili już kroczyła ze swym mężem główną aleją. Idąc,

spojrzała na siedzącego w pierwszej ławce bardzo szczególnego gościa. Ubrany w miniaturowy

smoking Murdock, trzymający tamtą plecioną ze sznurka obrączkę sprzed lat.

– Tort korzenny – powiedział jej Greg, gdy wspólnie kroili ciasto – symbolizuje nas. Ma w

sobie ryle różności, by nasze życie było fascynujące.

Christina ugryzła kawałek ciasta, który podał jej mąż, i oblizała lukier z ust.

– I tyle słodyczy, by nasz związek był zawsze jak szczególny poczęstunek.

Wydarzenie, na które tak długo trzeba było czekać, minęło w mgnieniu oka.

Pani Odell podeszła i serdecznie ich przytuliła.

– Jakie to miłe, że odnawiacie swoje śluby – powiedziała. Dotknęła swego medalionu,

najwyraźniej przypominając sobie własny ślub sprzed wielu, wielu lat. – I jakie to miłe, że było

wam dane cieszyć się tym szczególnym dniem w tak przepięknym miejscu. Stało się ono takim

dzięki tobie, Christino i funduszom twego męża.

– Funduszom mego męża?

– Oj! – zawołała pani Odell, a jej oczy otworzyły się szeroko. Nagle zdała sobie sprawę z

tego, że zdradziła tajemnicę.

– To ty byłeś anonimowym dobroczyńcą? – zapytała Christina, spoglądając na Grega.

Wyraz jego twarzy, zakłopotany, lecz nie wyrażający poczucia winy, przypomniał jej

szkolne czasy, gdy przyłapywano go na płataniu figli nauczycielom.

– To znaczy, zety...

– Tak, podarowałem pieniądze, pod warunkiem że nigdy się nie dowiesz, dzięki komu

dostałaś pracę. – To mówiąc, z lekkim wyrzutem spojrzał na panią Odell. Starsza kobieta

najwyraźniej również nie czuła się winna.

– Przepadło – powiedziała zwięźle.

– Rzeczywiście. Szczególnie, kiedy Greg jest w coś zamieszany. – Christina wspięła się na

palcach i pocałowała go. – Jesteś taki uparty. – śartobliwie go zbeształa. – Zawsze usiłujesz

postawić na swoim.

– Tylko wtedy, gdy zgadza się to z twoimi pragnieniami – wyznał, prowadząc ją do

samochodu w białym deszczu ryżu. – Następnym zadaniem, którego się wspólnie podejmiemy,

będzie dziecko.