Elizabeth Thornton

Głos

Prolog

Był mordercą. Nie czuł skruchy ni żalu. Są rzeczy, dla których warto zabić. Gdyby trzeba,
uczyniłby to jeszcze raz.
Siostra Marta modliła się w kaplicy podczas nieszporów, gdy usłyszała głos. W pierwszej
chwili nie mogła pojąć, co się dzieje. Od roku żyła w błogim spokoju i już uwierzyła, że
ciągnące się za nią przekleństwo utraciło moc. W miarę jak słowa docierały z wolna do
jej świadomości, zaczynała rozumie że płonna to była nadzieja.
Palce zacisnęły się na różańcu, serce poczęło bić gwałtownie. Gdyby nie była tak bardzo
zmęczona po całym dniu doglądania chorych w infirmerii, nie dałaby dostępu intruzowi,
który wdarł się tak nieoczekiwanie.
Musi się skupić na modlitwie. Zaczęła poruszać wargami. „Święta Mario łaskiś pełna,
błogosławiona... błogosławiona...”.
Pamięć odmawiała posłuszeństwa.
Ludzie potrafią być tacy głupi. Patrzyli na niego i widzieli to, co chciał, by widzieli. Nikt
nie podejrzewał go o morderstwo. Zwiódł wszystkich.
Całą siłą woli usiłowała uciszyć głos. Nie, tak naprawdę nie był to głos. Raczej obecność,
intruz, który wdzierał się w jej myśli. Nazywała go głosem, z braku lepszego określenia.
„Święta Mario... święta Mano... proszę, proszę...”.
Wszystko na próżno. Porywał ją ze sobą w znane z przeszłości okolice, wracali na
miejsce zbrodni. Wiedziała, co nastąpi. Wcześniej już ją tam zabierał.
Otaczały ich ciemności, siąpił deszcz. Nie sposób było zobaczyć cokolwiek, pozostawały
tylko odczucia. Znajdowali się w gęstym lesie, w pobliżu potoku. Słyszała uderzenia
kropli deszczu o powierzchnię wody, czuła zapach wilgotnych liści i kwiatów. Dom na

1

wzgórzu. Dom majętnego człowieka. Za ich plecami jeszcze jedna budowla.
Chciała położyć kres napływającym obrazom, ale nie wiedziała jak. Zdesperowana,
zaczęła następną modlitwę: „Ojcze Nasz, któryś jest w niebie, święć się... święć się...”.
Ukrył się za drzewem. Dyszał ciężko, zmęczony po biegu. Serce waliło mu jak miotem,
ale dłoń z pistoletem ani drgnęła. Wściekłość. Nienawiść. Żelazna determinacja.
Wiedziała, co czuje, jakby była nim. Ujrzała przesuwający się cień, wstrzymała oddech,
czekając na wystrzał. A jednak wstrząsnęło nią na jego dźwięk.
Gdy było już po wszystkim, poczuła, że drży na całym ciele. Po policzkach płynęły jej łzy.
Powiadała sobie, że nie ma sensu zadręczać się zbrodnią sprzed lat. Poza tym nie
wiedziała, czy morderstwo wydarzyło się naprawdę, czy było wytworem jej wyobraźni.
Jeśli tak, to postradała zmysły.
Już zaczynał spływać na nią spokój, gdy poraziła ją straszna myśl.
Nie był mordercą z natury, ale jeśli raz dopuścił się zbrodni, może to uczynić ponownie.
Uczyni to ponownie. Już postanowił.
Zaschło jej w ustach, dreszcz przebiegł po plecach. O takiej możliwości nigdy nie
pomyślała. Nie była w stanie przeciwdziałać. Nie wiedziała, kim on jest, gdzie go szukać.
Dobry Boże, nie można do tego dopuścić.
Musi wszystko starannie zaplanować. Tym razem nie popełni żadnego błędu. Upozoruje
wypadek. Dwie zbrodnie w małej społeczności równają się otwarciu gniazda szerszeni, a
tego musi się strzec.
Niepomna, że obserwują ją siostry, nawet nie zauważyła, kiedy podniosła się z klęczek.
Poniechaj! — wołała w duchu. Na Boga, nie czyń tego! Wiedziała, że nim wstrząsnęła,
czuła to. Zawahał się, jak waha się umysł zaskoczony czymś nieprzewidywalnym, i
zasklepił w sobie. Pozostała z własnymi myślami.
Nie były wesołe. Zdradziła się przed nim, dała mu poznać, że ma dostęp do jego duszy.

1

Siostra Marta zrywała w ogrodzie żonkile. Nie domyślając się, że widzi ją siostra Brygida,
wystawiła twarz na promienie wiosennego słońca sączące się przez gałęzie drzew, po
czym wtuliła nos w naręcze kwiatów. Schyliła się nieco i jej plecami wstrząsnęło łkanie.
Siostra Brygida zawahała się. Nie chciała przeszkadzać, ale zachowanie Marty ją
zdumiało. Już wczoraj po nieszporach nowicjuszki szeptały między sobą, jak to Marta
wybiegła z kaplicy, jakby zobaczyła ducha. A teraz to.
Skryta Marta w niczym nie przypominała reszty nowicjuszek. Po pierwsze była starsza.
Mogła mieć dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy lata, o sześć więcej niż Brygida. Po
drugie, zazwyczaj spokojna i cicha, zdawała się żyć w innym, nierealnym świecie. Kiedyś
stara siostra Dolores łajała jedną z nowicjuszek; dała jej za przykład Martę, którą
nazwała „doskonałą”, dodając, że nosi wielki smutek w sercu.

2

Bo Marta nie potrafiła powiedzieć nic o sobie, o swojej rodzinie, o powodach, które
przywiodły ją do klasztoru. Przed trzema laty uległa tragicznemu wypadkowi i obudziła
się w infirmerii, nie wiedząc, kim jest ani skąd pochodzi. Nie pamiętała nawet własnego
imienia. Martą nazwała ją wielebna matka, bo jak biblijna Marta nie oszczędzała się w
pracy. Wszystkie nowicjuszki powinny ją naśladować, zakończyła siostra Dolores.
Od tamtej chwili Brygida poczęła uważniej przyglądać się Marcie, a im dłużej ją
obserwowała, tym bardziej podziwiała. Trzymała się, co prawda, na uboczu, ale uczynki
przemawiały wyraźniej niż słowa. Żadne zajęcie nie było dla niej zbyt ciężkie,
niewdzięczne czy niegodne. Nowicjuszki korzystały z tego, zaszywając się w
najciemniejszych zakątkach starego klasztoru, ilekroć trzeba było wylać wiadra z
nieczystościami, bądź zasłać łóżka i zanieść brudną pościel do pralni. Jedna Marta nie
uchylała się od żadnego obowiązku. W oczach Brygidy była Najświętszą Panienką i
wielebną matką w jednej osobie. Patrzyła więc na Martę z nabożnym podziwem,
ubóstwiała ją i duszę by za nią oddała.
Siostra Marta przestała płakać. Brygida, chcąc zwrócić uwagę na swoją obecność,
kopnęła kamyk; poturlał się po wyłożonej płytami ścieżce.
— Och, tu jesteś, Marto! — zawołała cicho, zbliżając się do dziewczyny klęczącej przy
kwiatowej rabacie.
Marta podniosła głowę i uśmiechnęła się łagodnie; jej twarz nie miała śladu łez.
— Wielebna matka przysyła mnie po ciebie. Jest u niej ojciec Howie.
— Możesz mnie zastąpić? Siostra Dolores prosiła, by przystroić infirmerię żonkilami. —
Oddała Brygidzie bukiet i chciała odejść.
— Marto. — Brygida dotknęła lekko jej dłoni.
— Tak? — W tonie głosu Marty było coś onieśmielającego.
— Nie, nic — odparła wymijająco Brygida. — Zobaczymy się w infirmerii?
— Oczywiście. — Marta dojrzała ciekawość w oczach młodej nowicjuszki, ale nie
zamierzała nic wyjaśniać. Domyślała się, że mniszki musiały rozprawiać o jej zachowaniu
podczas nieszporów. Siostra Marta, Marta bez skazy, uciekła z kaplicy, jakby ścigała ją
sfora psów z piekła rodem.
Nie chciała kłamać, a nie mogła zawierzyć nikomu swojej tajemnicy. Gdyby się na to
odważyła, sympatia, która malowała się na twarzy Brygidy, pewnie ustąpiłaby miejsca
przerażeniu.
Czarownica. Wariatka. Cudaczka. Oto, co pomyśleliby ludzie, gdyby usłyszeli o Głosie. I
bez tego wydawała im się dziwna. Niekiedy sama powątpiewała, czy aby jest przy
zdrowych zmysłach. Wiedziała jednak, że Głos istnieje. Wiedziała. Wiedziała też, że po
tym, co się wydarzyło ostatniego wieczoru, nie będzie potrafiła żyć w kłamstwie.
Jej marzenie, by złożyć śluby i stać się jedną z mniszek zgromadzenia szarytek, legło w
gruzach. Dlatego płakała. Zrozumiała, co musi uczynić. Wrócić do dawnego życia i za
wszelką cenę zapobiec koszmarowi. Tak powinna postąpić... a przecież się lękała. Nie
znała świata. W murach klasztoru czuła się bezpieczna. Z czasem zakonnice zaczęłyby
traktować ją jak swoją.
Za późno myśleć o tym teraz. Podjęła już decyzję i nie może się wycofać.
Kiedy weszła do klasztoru, zatrzymała się na chwilę, chłonąc znajome dźwięki i zapachy.

3

W tej części budynku panował spokój. W głębi, za wielkimi dębowymi drzwiami,
znajdował się sierociniec. Na myśl o dzieciach zrobiło się jej raźniej na duszy. O ich
zaufanie nie musiała zabiegać.
Znowu poczuła napływające łzy i zdławiła szloch. Na spotkanie z wielebną matką i ojcem
Howie musi stawić się z niezmąconym umysłem. Nie sądziła, by odwrócili się od niej z
odrazą, gdyby powiedziała imo Głosie, ale z pewnością nie zaaprobowaliby jej decyzji.
Byli: dla niej niczym rodzice, dobry ksiądz i matka przełożona. Czuwali nad nią od chwili,
gdy odzyskawszy przytomność, ujrzała ich pełne troski twarze pochylone nad łóżkiem w
infirmerii. Pragnęli dla niej wszystkiego, co najlepsze. Próbowaliby zapewne zdjąć
ciążące na mej przekleństwo, wyegzorcyzmować Glos, by nigdy już jej nie nękał.
I ona tego pragnęła, a jednocześnie niczego nie lękała się bardziej.
Poszła prosto do swojej celi. Bielone ściany, drewniana podłoga, skromne sprzęty — stół,
krzesło, łóżko i komoda — składały się na proste wnętrze, które ożywiał jedyny tu
kolorowy akcent, własnej roboty kapa na łóżko.
Nie zachowała nic z poprzedniego życia, nic, co wskazywałoby, kim jest. Kiedy na wprost
klasztornej bramy potrącił ją powóz, nie miała ze sobą żadnej torby ani tobołka, nic, co
pozwoliłoby rozwikłać zagadkę. Kapa była jedyną rzeczą, która należała naprawdę do
niej, i tylko do niej.
Zdjąwszy fartuch osłaniający habit, nalała wody z dzbana na szmatkę, przetarła twarz i
dłonie; przejrzała się w maleńkim lusterku. Gdy poprawiała kornet, dłonie jej nagle
znieruchomiały, zapatrzyła się w swoje odbicie.
Wyglądała jak każda inna młoda dziewczyna. W czarnym habicie i białym kornecie
niczym się nie różniła od innych nowicjuszek. Dlaczego zatem ona jedna słyszała Głos?
Coś musiało ich łączyć. Ciągle wracała do tego myślą i nie znajdowała innej odpowiedzi.
Musieli znać się w przeszłości.
Na początku brała to za oznakę wracającej pamięci. Wtedy Głos nie był jeszcze Głosem.
Widziała jakieś mgliste obrazy, które nic jej nie mówiły. Nie pamiętała, kiedy ulotne
impresje zaczęły układać się w słowa ani kiedy Głos nabrał gorzkich tonów. Próbowała
go nie słuchać, ale wystarczała chwila nieuwagi, i Głos pojawiał się znowu. Ostatniego
wieczoru próbowała z nim rozmawiać. Pierwszy i ostatni raz. Nie zamierzała powtarzać
tego doświadczenia. Było zbyt niebezpieczne.
Wmówiła sobie, że być może to tytko wytwory jej wyobraźni. Może zaczyna tracić
rozum? Może dla własnego dobra powinna zostać zamknięta w domu dla obłąkanych?
Nie był mordercą z natury, ale jeśli raz dopuścił się zbrodni, może to uczynić ponownie.
Zapewne tak zrobi. Już postanowił.
Przeszedł ją dreszcz. Nie, nie miała aż takiej wyobraźni, by to wszystko wymyślić. Z tym
przeświadczeniem wyszła z celi.
Matka przełożona przerwała rozmowę z ojcem Howie i uśmiechnęła się zachęcająco do
siostry Marty. Dziewczyna była młoda, ale zachowywała się stateczniej, niż wskazywałby
na to jej wiek.
— Marto. — Wielebna matka wskazała gestem krzesło.
Marta usiadła wyprostowana, dłonie złożyła na podołku, wzrok skierowała na ojca Howie.

4

Był niewysoki, miał pociągłą twarz, a spod krzaczastych czarnych brwi bystro spoglądały
pogodne niebieskie oczy. Zanim został księdzem, wiele lat praktykował jako lekarz. Martą
opiekował się od chwili, gdy pojawiła się w klasztorze. Wielebna matka, choć o kilka lat
młodsza, bardzo przypominała małego duchownego. Ten, kto widział ich razem, bez
trudu mógł się domyślić, że łącżyly ich więzy krwi. Marta wiedziała, że są rodzeństwem.
Ksiądz przywitał ją serdecznie. Odpowiedziała z należną skromnością, ale na jej ustach
pojawił się ciepły uśmiech, który ojciec Howie poczytał sobie za prawdziwy komplement,
gdyż Marta uśmiechała się niezwykle rzadko.
Wielebna matka zajęła się nalewaniem herbaty, duchowny zaś wdał się z nowicjuszką w
niezobowiązującą rozmowę, nie przestając jej przy tym bacznie obserwować.
Każdy, kto ją zobaczył, dopatrzyłby się w niej uosobienia mniszki doskonałej. Włosy
starannie ukryte pod kornetem, habit, co prawda, zniszczony, ale czyściutki, bez jednego
zagniecenia. Cicha, spokojna, opanowana. Takie właśnie wrażenie sprawiała Marta, choć
było ono złudne. Przeszła wiele i straszne przeżycia musiały pozostawić piętno na jej
młodej duszy.
Widział jej przerażenie, gdy odzyskawszy przytomność w klasztornej infirmerii, me mogła
przypomnieć sobie, kim jest. Często od tamtej chwili odwiedzał klasztor i nie mógł wyjść
z podziwu, jak znakomicie daje sobie radę z własnym nieszczęściem. Był to jednak
podziw zaprawiony sceptycyzmem. Ojciec Howie szybko zrozumiał, że Marta dlatego z
taką łatwością dostosowała się do zakonnego życia, iż powodował nią strach przed
światem zewnętrznym. Z pomocą wielebnej matki udało mu się ukoić lęki dziewczyny.
Zapewnili ją, że może pozostać w klasztorze, jak długo zechce. Reguła szarytek nie była
regułą kontemplatywną. Mniszki niosły posługę ubogim i miały więcej zajęć niż rąk do
pracy.
Pozostała więc. Najpierw jako siostra świecka, później — postulanka. Ksiądz domyślał
się, że czeka niecierpliwie, kiedy będzie mogła złożyć śluby. W istocie czekała. Do
zeszłego wieczoru.
Ojciec Howie schylił głowę i począł uważnie mieszać herbatę. W końcu podniósł wzrok.
— Słyszę od wielebnej matki, że pamięć zaczyna ci wracać, Marto.
Pomodliła się w duszy o wybaczenie półprawd, które zamierzała powiedzieć.
— Tak się zdaje, ojcze, ale to nie oznacza, że pamięć mi wraca. To tylko oderwane
obrazy, wrażenia, niektóre wyraziste, inne mgliste.
— Powiedz ojcu Howie to, co mi wyznałaś po nieszporach — poprosiła wielebna matka.
Marta skinęła głową.

— Obrazy pojawiały się już wcześniej, ale ich nie rozumiałam. Wczoraj wieczorem, w
czasie nieszporów, ujrzałam je znowu. Wydały mi się znajome. — Myślała o Głosie.
— Mów dalej — zachęcił ksiądz cicho.
Wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać od początku, przywołując czas, zanim Głos
zaczął ją niepokoić. Wspominała wieś i położony w jej pobliżu potężny zamek. Pomiędzy
wsią a zamkiem znajduje się dom, dwór właściwie. Nad nim krąży jastrząb. Marta widzi
też sad, strumień i łagodne wzgórza, na których pasą się owce.
Widziała więcej, znacznie więcej, ale usiłowała odegnać od siebie obrazy, które zjawiały

5

się jej przed oczami w czasie ostatniej, bezsennej nocy. Nie zdawała sobie sprawy, że w
miarę opowiadania jej twarz się ożywia, a głos zaczyna łamać. Mówiła długo, niekiedy
czyniąc pauzy i pilnie bacząc, by nie zdradzić za dużo. Gdy skończyła, oparła się o
zagłówek krzesła, spoglądając niespokojnie na ojca Howie.
— Nie martwiłbym się na twoim miejscu. Te wspomnienia, jeśli to wspomnienia, mogą
mieć jakieś znaczenie albo żadnego. Czas pokaże.
Wielebna matka uśmiechnęła się.
— Nie masz się czego lękać, dziecko. Cokolwiek się wydarzy, nikt cię nie zmusi, byś
opuściła klasztor wbrew własnej woli. Nie pozwolę na to.
Wielebna matka i ojciec Howie nie zrozumieli jej. Marta na próżno szukała słów. Nie
wiedziała, jak im powiedzieć, że znalazła się w naprawdę trudnym położeniu, nie
wyjawiając przy tym zbyt wiele.
— Nie rozumiecie. Muszę się dowiedzieć, kim jestem. Ktoś mnie potrzebuje, wzywa
mnie. To sprawa życia i śmierci. — Tu położyła dłoń na sercu. — Czuję to. Muszę się
dowiedzieć, kim jestem, wrócić do dawnego życia.

Kiedy wielebna matka i ojciec Howie zostali sami, ksiądz wstał, podszedł do szafki
stojącej pod oknem i wyjął z niej na wpół opróżnioną butelkę brandy oraz kieliszek. Nalał
sobie odrobinę i usiadł ponownie.
— Nie wiem, czemu tak ci pobłażam. — Wielebna matka westchnęła.
— Ponieważ jestem starszy — odparł ksiądz z uśmiechem. — Nawykłaś już do tego,
Lizzie.
Matka przełożona dolała sobie herbaty.
— Czy dowiemy się kiedykolwiek, kim jest Marta, Johnie?
— Chyba że Bóg nam to wyjawi. Innej szansy nie widzę. Kiedy pojawiła się w klasztorze,
zrobiliśmy, co w naszej mocy, by odszukać jej rodzinę. Wszystko na próżno. Od mej
samej też nie dowiedzieliśmy się niczego, co naprowadziłoby nas na ślad.
Wielebna matka zmarszczyła czoło.
— Nie podoba mi się to, co powiedziała. „Ktoś mnie wzywa. To sprawa życia i śmierci”.
Prawdę mówiąc, brzmiało to jak słowa osoby, która.., ma... przywidzenia.
— Możliwe. Bywa, że młode, żarliwie wierzące mniszki wpadają w Stany zbliżone do
transu. To się zdarza.
— Tak, ale zjawia im się wtedy Maria Panna albo któryś ze świętych. Z Martą jest
inaczej. Zwykle jest taka zrównoważona.
— Lubisz ją, prawda, Lizzie?
— Muszę wyznać, że bardzo. Nie widziałeś jej, kiedy przyniesiono ją do infirmerii. Powóz
potrącił ją niemal przed samą bramą klasztoru. Miała złamaną rękę i dwa żebra, a twarz
tak zmienioną, że nie poznałbyś jej. Znosiła wszystko bardzo dzielnie. Ani słowa skargi.
— Idealna pacjentka — mruknął John.
Rzuciła mu ostre spojrzenie.
— Kiedy odzyskała przytomność i zrozumiała, że nie pamięta, kim jest, wpadła w panikę.

— Byłem przy tym.

6

— To niezwykle, jak prędko wróciła do zdrowia.
— Dokonałaś cudu, jeśli idzie o tę dziewczynę.
— Nie zgadzam się. Marta zawdzięcza wszystko sobie samej. Inna w jej Sytuacji całkiem
by się załamała, ale ona ma siłę, której niejedna mogłaby jej pozazdrościć. Wiem, że robi
wrażenie chłodnej, pełnej rezerwy...
— Ja przecież nic nie zarzucam tej pannie, Lizzie.
— ... gdybyś zobaczył ją, jak zajmuje się dziećmi w sierocińcu, zrozumiałbyś, że Marta
jest inna niż się wydaje. Dzieci ją uwielbiają, a siostra Dolores wprost się obejść bez niej
nie może w infirmerii.
— A jednak powstrzymywałaś ją przed złożeniem ślubów. Dlaczego, Lizzie?
Wielebna matka przez chwilę rozważała odpowiedź, po czym westchnęła.
— Nie byłam pewna, czy ma powołanie. Uważałam, że powinna się zastanowić. Gdyby
wróciła jej pamięć, mogłaby żałować swojej decyzji. Nie wie nic o świecie poza
klasztorem i nie dziw, że napawa ją lękiem. Tu żyje w spokoju, harmonii, spełnia
pożyteczne obowiązki. Dobrze jej z tym, ale to jeszcze nie powołanie.
Ojciec Howie przechylił głowę.
— Czy mówiłem ci kiedyś, że jesteś bardzo mądra? — zagadnął.
Wielebna matka odpowiedziała uśmiechem.
— Wcale nie jestem mądra, John. Czuję się... nie wiem...
zbita z tropu, niespokojna. Marta żyła tu szczęśliwie przez trzy lata, a teraz raptem
zdecydowała się wrócić do dawnego życia. — Pokręciła głową. — Co innego, gdyby
odzyskała pamięć. Wiedziałaby wtedy, gdzie szukać przyjaciół. Nie chcę, żeby opuszczał
nas, idąc w nieznane.
— Nie lękałbym się, że odejdzie. Prawda, niewiele potrafiła
o sobie powiedzieć, ale nie powinniśmy się frasować. Jeśli dobry Bóg chce, żeby wróciła
do dawnego życia, będzie nad nią czuwał.
— Będę się modliła, żeby nasz Pan był dla niej łaskawy — oznajmiła wielebna matka
poważnym tonem.
Miała właśnie unieść do ust filiżankę, gdy z korytarza doszedł jakiś krzyk, odgłos
pospiesznych kroków, po czym ktoś głośno załomotał w drzwi. Odczekawszy chwilę, do
celi weszła Brygida z twarzą pałającą podnieceniem. Dysząc ciężko, wyrzucała z siebie
słowa:
— Cud, wielebna matko! Pamiętacie tę kobietę, co ją wczoraj przywieźli do infirmerii?
Oprzytomniała. Och, nigdy nie zgadniecie, co się stało.
Wielebna matka i ksiądz poderwali się z krzeseł. Wymienili szybkie spojrzenia.
— Chodzi o siostrę Martę, tak? — zapytała matka przełożona. Siostra Brygida nie
usłyszała nuty fatalizmu w głosie matki
przełożonej, nie uszedł on natomiast uwagi ojca Howie, który uśmiechnął się smutno.
— Zdaje się, że twoje modlitwy wkrótce zostaną wysłuchane, Lizzie, choć nie całkiem
tak, jakbyś tego oczekiwała — powiedział.
Siostra Brygida uśmiechnęła się promiennie.
— Tak, idzie o siostrę Martę. Ta kobieta ją rozpoznała! Mówi, że Marta to Jessica
Hayward, pani na Hawkshill Manor, koło Chalford nad Tamizą.

7

2

Lucas zasłonił uszy dłońmi. Na nic. Żadnej ulgi. Dźwięk bębnów stawał się coraz
głośniejszy. Miał wrażenie, że za chwilę głowa mu pęknie. Ktoś wzywał go po imieniu.
Jęknął i spróbował unieść powieki. Oślepiony światłem, dopiero po chwili zorientował się,
gdzie jest. Pierwszą rzeczą, którą dojrzał, był nocnik tkwiący na stoliku obok łóżka.
Żołnierze pełniący wartę na gzymsie kominka okazali się pustymi butelkami po brandy.
Na krześle piętrzyła się sterta brudnych naczyń. Zatęchły odór alkoholu i tanich perfum
przyprawiał o mdłości.
Powoli zaczął sobie wszystko przypominać. Zamknął oczy. Był w „Czarnym Łabędziu”.
Przez trzy albo cztery doby topił tu swoje smutki. I jeśli się nie mylił — jęknął, czując u
swego boku miękkie kobiece kształty — oddawał się na dodatek rozpuście. Tu pamięć
odmówiła posłuszeństwa. Chciał zapomnienia i ono przyszło mu na ratunek.
Bębny zamieniły się w odgłos walenia do drzwi.
— Lucas! Otwórz! — To był głos kuzyna Adriana.
— Wiemy, że tam jesteś! — Teraz wołał młodszy kuzynek, Perry.
Lucas z całych sił zacisnął powieki. Jeśli nie będzie się odzywał, może zostawią go w
spokoju.
— A niechże was diabli! — dobyło się z krągłych żeńskich kształtów. — Stulta pyski!
Wasz kamrat ledwie zipie.

— Otworzyć drzwi, natychmiast! — domagał się Adrian.
— Dobra, dobra. Weźta na wstrzymanie.
Muły? Lilly? — zastanawiał się Lucas.
— Bogacze wielkie. A w dupę. Jeszczem grosika nie widziała. — Chwyciła Lucasa za
ramię i mocno potrząsnęła. — Chce moje piniędze. Ja nie winna. Takeś był napity, żeś
ani wiedział, co w łóżku robić. — Tu nastąpiła chwila namysłu. — A kto ona, ta Jess?
Miarka się przebrała. Z wściekłym rykiem Lucas wyskoczył z łóżka. Trochę się
pomiarkował, widząc strach w oczach kobiety, a już zupełnie złagodniał, kiedy zobaczył
twarzyczkę i kształty błękitnookiej Wenus. Jeśli nie potrafił wygodzić w łóżku Muły? Lilly?,
to znaczy, że nie ma dla niego nadziei. Chryste, a cóż on się tak nad sobą rozrzewnia?
Jess! To słowo na powrót roznieciło gniew. Zacisnąwszy zęby, począł się rozglądać za
swoim ubraniem, by w końcu spostrzec, że ma je na sobie. Tylko kaftan i buty
poniewierały się na podłodze razem z sukniami kobiety. Podniósł kaftan, wyjął sakiewkę,
dobył jednego suwerena i rzucił dziewczynie. Ta aż sapnęła, uszczęśliwiona, co wcale go
nie zdumiało, bo za względy świadczone przez panny z „Czarnego Łabędzia” klient płacił

8

zwykłe koronę, o czym Lucas, a jakże, wiedział.
— Otwieraj!
Lucas skierował w stronę drzwi dosadny komentarz. Klamka znieruchomiała. Podniósł z
podłogi suknie i rzucił je błękitnookiej Wenus.
— Ubieraj się — polecił ostro, po czym podszedł do okna, otworzył je na oścież i
wciągnął głęboko powietrze. Nie pomogło. Nadal czuł się jak brudna ścierka. Jeden krok
— tak maleńka była klitka szumnie zwana sypialnią — i był przy umywalni. Nalał do miski
zimnej wody z dzbana, nabrał w dłonie, wypił łapczywie, potem przemył twarz.
Millie, ubierając się, zerkała nań spod oka. Lucas Wilde należał do bywalców „Czarnego
Łabędzia”, ale rzadko, ku ich żalowi, szedł na górę z którąś z dziewcząt. Wysoki,
muskularny, czarnowłosy, przyprawiał je o żywsze bicie serca. Biedaczysko. Słyszała, że
nie mógł dojść do siebie po tym, jak stracił pannę, którą chciał poślubić. Ale tamta miała
ponoć na imię Bella, a nie Jess. Millie nie mogło się pomieścić w głowie, że jakakolwiek
kobieta wolała innego, a jednak tak było. Stało się to, zanim niespodzianie otrzymał tytuł.
Teraz był lordem Dundas, hrabią. Nawet kiedy miał w czubie, zachowywał się jak
prawdziwy dżentelmen. Hojny, łaskawy. Spojrzała na suwerena, którego ściskała w dłoni,
i postanowiła, że następnym razem wygodzi mu jak należy.
— Gotowa? — Lucas uśmiechnął się z niejakim wysiłkiem. Millie skinęła głową i
pozwoliła poprowadzić się do drzwi. Gdy tylko się uchyliły, do pokoju wpadł Perry i stanął
jak wryty. Z urody podobny był raczej do Lucasa niż do brata, Adriana. Przy swoich
dwudziestu trzech latach, młodszy o osiem od kuzyna, dorównywał mu wzrostem, miał,
jak on, gęste, kręcone włosy i brązowe oczy, tyle że Lucas był brunetem, on blondynem.
Istniała wszak między nimi jedna zasadnicza różnica. Młody Perry nie poznał jeszcze
mrocznych stron życia: uśmiech miał radosny, twarz pogodną, niewinne oczy. Od świata
oczekiwał jedynie uciech, a jedyną jego troskę stanowił fakt, iż Lucas i Adrian sprawowali
pieczę nad jego majątkiem, skąpo, jak na jego potrzeby, wydzielając pieniądze.
— Ejże! — zawołał, zagradzając przejście Millie. Ujął ją za brodę i się uśmiechnął. —
Ładna z ciebie szelma. Powiedz no mi, miła, czy mój kuzyn...
Nie zdążył dokończyć zdania, gdy Lucas chwycił go za kołnierz.
— Perry, nie zapominaj ę manierach w towarzystwie damy
— wycedził przez zęby.
Chłopak uwolnił się z uchwytu kuzyna i złożył dziewczynie pełen galanterii ukłon.
— Perry Wilde, do usług — rzekł, puszczając oko.
— Millie Jenkins. I wzajemnie, a jakże, na pańskie usługi — odparła, trzepocąc rzęsami.
— To właśnie chciałem usłyszeć. — Perry rozpromienił się.
Millie wyszła, chichocząc. Gdy Adrian zamknął drzwi, Lucas wreszcie zwrócił na niego
uwagę. Chociaż byli kuzynami, poza ciemną karnacją w niczym nie byli do siebie
podobni. Adrian miał twarz poety i szczupłą, gibką sylwetkę akrobaty. Miał też pewien
denerwujący nawyk: zawsze był nieskazitelnie ubrany, jakby właśnie wybierał się na
przyjęcie. Urodzony pedant, pomyślał Lucas z niechęcią. Nawet jako dziecko nigdy nie
zapominał o umyciu uszu.
Zainteresowania mieli równie odmienne. Adrian najszczęśliwszy czuł się w mieście,
gdzie mógł się oddawać ulubionym rozrywkom, chadzać do teatru, opery, do klubów,

9

nade wszystko zaś uganiać za spódniczkami. Lucas natomiast ślubował sobie: żadnych
kobiet.
Więc, co tu porabiał?
— Na nic moje wysiłki ucywilizowania barbarzyńcy. Trzeci sezon spędza w mieście i
jedyna panna, którą podbił, cuchnie rynsztokiem. — Adrian westchnął zwracając się do
Perry’ego.
Ten wybuchnął śmiechem.
— Nie znoszę miasta i miejskich obyczajów. Jestem wieśniakiem jak Lucas. Co w tym
złego?
— Lucas nigdy nie zapomina, że jest dżentelmenem.
— Jeśli to jedna z twoich pogadanek o dobrym wychowaniu, daruj sobie, Adrianie.
Zapominasz, że wiem o tobie wszystko, Lucasie, i o tym, jak was za miodu uczono
ogłady. Daleko mi do was.
Mówiąc to, Perry krążył po pokoju, wtem zatrzymał się przed stolikiem, na którym stał
nocnik. Zmarszczył nos, podniósł oczy i zaczął się śmiać.
— Na Boga, Adrianie! To ma być rekwizyt dżentelmena? To naczynie zaraz się przeleje.
Lucas się jednak nie roześmiał. Oczy go piekły, głowa pękała. Nie w smak mu było, że
został nakryty na rozpuście, szczególnie przez Adriana. Czuł na sobie jego oceniające,
przenikliwe spojrzenie, bardziej przenikliwe, niżby sobie życzył. Perry był inny. Nie znał
go tak dobrze jak Adrian, a przy tym przyjmował wszystko ze zwykłą sobie
prostodusznością.
Lucas, jeszcze obolały po nocnej hulance, podszedł do umywalki.
— Widzicie, że mam się dobrze. Nie rozumiem, po co narobiliście takiego rabanu —
mruknął. Na umywalce leżał kawałek mydła. Zrezygnowawszy z brudnej gąbki, Lucas
namydlił twarz dłońmi.
— Chodzi o Jessicę Hayward — powiedział Adrian cicho.
Lucas zesztywniał. Nie mógł złapać tchu. Zgarbił się. Nie myśląc, co robi, wytarł twarz
brudnym ręcznikiem. Gdy odzyskał wreszcie głos, z jego gardła dobył się ochrypły szept.

— Nie żyje. To chcesz mi powiedzieć?
Perry otworzył usta, by odpowiedzieć, ale brat uciszył go jednym spojrzeniem.
Jess nie umarła. Jest cała, zdrowa i jak najbardziej żywa.
Mydło musiało mu się dostać do oczu, bo Lucas poczuł pieczenie pod powiekami i zaczął
gwałtownie mrugać.
— Żyje — powtórzył. — Skąd wiesz?
— Od Perry”ego. Niech sam ci opowie.
Perry zerknął niepewnie na brata, po czym zwrócił się do Lucasa:
— Dasz wiarę czy nie, Jessica Hayward przyjechała wczoraj rano do Chalford, wozem
konnym, w towarzystwie dwóch mniszek. Skierowała się prosto do kancelarii twojego
adwokata na Sheep Street i wzięła od niego klucze do Hawkshill Manor. O ile wiem, jest
tam teraz.
— W Hawkshill Manor?
— Na to wygląda.

10

Przez moment panowała kompletna cisza, wreszcie Lucas przemówił:
— Kto ci o tym powiedział?
— Widziałem ją na własne oczy — wymamrotał Perry, onieśmielony tonem głosu kuzyna.
— W pierwszej chwili jej me poznałem. Ubrana była... skromnie.., niczym do pracy...
wiesz, co mam na myśli. Wziąłbym ją za służącą, gdyby me jej pańskie obejście. — Tu
zachichotał. — Tak, pani Jessica Hayward. W końcu ją rozpoznałem.
— Rozmawiałeś z nią? — zapytał Lucas ostro.
— Ma się rozumieć, że rozmawiałem. Nie taki ze mnie wiejski ciemięga, jak się wam obu
wydaje, a na skandal gwiżdżę. Nie było mnie zresztą wtedy, kiedy się to zdarzyło. Jeśli
pamiętacie, siedziałem w Oksfordzie, miałem egzaminy.
— Przejdźże do rzeczy, Perry — ponaglił go Adrian.
— Co? Aha. No więc powiadam, że z nią rozmawiałem Nie pamiętam, co mówiłem..,
zwykle w takich razach słowa. Ze jej me poznałem, jak długo myśli zostać, takie tam.
Wtedy usłyszałem, że zamierza zamieszkać w Hawkshill.
Lucas wysłuchał paplaniny Perry”ego w bezruchu; dopiero teraz zaczął się miotać po
maleńkim pokoju.
— Tyle czasu... Bóg wie, gdzie... aż tu raptem, ot tak — pstryknął palcami — po prostu
przyjeżdża i zamierza osiąść w Hawksliill. — Zatrzymał się raptownie, spojrzał na
Adriana. — Jak to możliwe? Hawkshill należy teraz do mnie. Dlaczego nikt mnie nie
zapytał o zdanie?
Adrian wzruszył ramionami.
— Twój adwokat prosił, by cię zawiadomić, że znalazł najemców na Hawkshill, ale nikt
nie wiedział, gdzie się podziewasz, nawet twoja matka. Przyjechaliśmy więc z Perrym,
żeby zająć się wszystkim.
Lucas popatrzył na nich z niedowierzaniem.

— I poradziliście mojemu adwokatowi, by wynajął należącą do mnie nieruchomość
Jessice Hayward?
— Ależ nie. Hawkshill wynajęły szarytki. Ten zakon robi wiele dobrego. Siostry chcą
założyć we dworze sierociniec, wiesz, przytułek dla dzieci. Dom zaniedbany, rozpada się,
więc kauzyperda skwapliwie skorzystał z okazji. Musisz tylko podpisać papiery. A jeśli
idzie o Jessicę, sam byłem zdumiony nie mniej niż ty, kiedy Perry powiedział mi, że
odebrała klucze.
— Zakonnice! — prychnął Lucas. — Co Jessica ma wspólnego z zakonnicami?
— Mogę ci powiedzieć — wtrącił Perry. — Ostatnie trzy lata spędziła w klasztorze
szarytek w Londynie. Tak mi w każdym razie mówiła.
Nikt się nie poruszył. Nikt się nie odezwał. W ciszy słychać było tylko przyspieszony
oddech Lucasa. To on wreszcie przerwał milczenie.

— Chcesz powiedzieć, że Jess jest zakonnicą?
Perry pokręcił głową.
— Nie, tego nie powiedziałem. Pomaga im przysposobić dom na sierociniec, czy coś
takiego. Rozmawialiśmy tylko przez chwilę.

11

Lucas wziął głęboki oddech.
— Ona nie może zostać w Hawkshill.

Perry parsknął i natychmiast spoważniał, przywołany do porządku groźnymi
spojrzeniami.
— No, nie. Dopiero teraz ludzie zaczną gadać.
Adrian podszedł do drzwi i je uchylił.
— Należy się nam kawa. Idź na dół, Perry, i zajmij stolik. Zejdziemy za chwilę z
Lucąsern.
— O tej porze na dole jest pusto. Po co mam zajmować stolik?
- Perry.
— Już dobrze. Widzę, że mam się usunąć. — W jego głosie nie było urazy. Wiedział, że
jego poufałość z Adrianem i Lucasem ma swoje granice. Wychodził więc z pogodną już
miną, zajęty myślą o Millie Jenkins, którą miał nadzieję spotkać na dole.
Lucas przysiadł na skraju łóżka i zaczął wsuwać buty. Po chwili milczenia zerknął na
Adriana.
— Mów, co masz do powiedzenia, i skończmy z tym — rzucił szorstko.
Adrian zażył niuch tabaki, rozejrzał się z niesmakiem po pokoju, a że na jedynym krześle
leżała sterta naczyń, wsparł się o framugę drzwi.
— Myślałem, że minęły ci już napady czarnego humoru. — Widząc, że Lucas zbył jego
uwagę milczeniem, mówił dalej:
— Dopiero co bawiłeś całe towarzystwo na przyjęciu u lady Melrose, aż tu raptem
znikasz, jakbyś się pod ziemię zapadł.
- Zostawiłem ci wiadomość.
— Z której nic nie szło wywnioskować. Nie napisałeś nawet, gdzie cię szukać w
potrzebie.
— Poprawię się następnym razem. — Lucas wstał i sięgnął po surdut.
— Mam nadzieję, że nie będzie następnego razu. — Adrian westchnął. — Wiesz chyba,
co ludzie mówią? Wszyscy są przekonani, że nie możesz przeboleć kosza od Belli.
— To paradne.
— Doprawdy?
— Świetnie wiesz, że tak. Jesteś równie jak ja zadowolony, że od nas obu wolała
Ruperta.
Adrian uśmiechnął się.
— Dziwnie to słyszeć, zważywszy, że Rupert jest naszym serdecznym przyjacielem.
— Nie muszę ci chyba tłumaczyć, co mam na myśli — syknął poirytowany Lucas,
zachodząc w głowę, co też rzeczywiście miał na myśli.
— Tak — odparł Adrian. — W głębi duszy jesteśmy romantykami, a Rupert kieruje się w
życiu rozumem.

— Teraz ty zaczynasz mówić zagadkami.
- Tak?
— Moje czarne humory nie mają nic wspólnego z Bellą.

12

— Wiem o tym doskonale. Kiedy wreszcie przestaniesz się obwiniać za to, co zdarzyło
się dawno temu, Lucas?
— Nie chcę o tym rozmawiać, zgoda? Jak wyglądam?
Adrian popatrzył na kuzyna z zafrasowaną miną i pokręcił głową.
— Nie sposób z tobą rozmawiać, kiedy jesteś w takim humorze.
— Bo też gadasz androny, a ja się czuję tak, jakby mnie koń w głowę kopnął — odparł
Lucas ponuro. — Wspomniałeś coś o kawie?
Adrian po dłuższej chwili uśmiechnął się krzywo.
— Wyglądasz okropnie. Czegoś się spodziewał, skoro łajdaczysz się w tej spelunie
tydzień bez mała?
Lucas podniósł brwi.
— Tydzień bez mała? Tak długo?
— Straciłeś rachubę czasu?
— Chyba. Jak mnie tu znalazłeś?
— Twój lokaj zobaczył twojego konia w stajni „Czarnego Łabędzia” i miał dość rozumu,
żeby mi o tym powiedzieć. Martwiliśmy się o ciebie.
— Niepotrzebnie. Skoro nie zostawiłem żadnej wiadomości, widać, nie chciałem,
żebyście mnie szukali — burknął Lucas, spoglądając na kuzyna spod oka.
Ledwie to powiedział, pożałował swych słów. Adrian był dla niego więcej niż kuzynem.
Przyjaźnili się od dziecka. Jako chłopcy nie rozstawali się, kończyli te same szkoły,
potem zgodnie z rodzinną tradycją podjęli studia w Oksfordzie. Służyli w jednym pułku,
brali udział w kampanii hiszpańskiej i równocześnie, po Waterloo, przeszli do cywila.
Kochali się w tej samej dziewczynie, Belli, i obydwaj dostali kosza. Teraz, starsi nieco,
mniej byli sobie bliscy, ale pozostali serdecznymi przyjaciółmi. Adrian zasługiwał na
większą przychylność.
— Obiecuję, że od dzisiaj będę się porządnie prowadził. Zadowolony? — powiedział
lekkim tonem, chcąc naprawić wyrządzoną kuzynowi przykrość.
Adrian wybuchnął głośnym śmiechem.
— Aż nadto. Możesz żądać tego samego ode mnie.
— Tośmy się zrozumieli. Idziemy?
Adrian wyprostował się, ale wciąż stał.
— Ostatnia rada.
Tak to już jest. Człowiek poda palec, chwytają za dłoń.
— Cóż jeszcze?
— Trzymaj się z dala od Jessiki Hayward. Pamiętasz, co się wydarzyło ostatnim razem.
Ona jest...
Lucas nie czekał, aż kuzyn skończy zdanie.
— Jessica Hayward musi mi odpowiedzieć na wiele pytań. Nie szukam zwady, ale jeśli
wejdzie mi w drogę, pożałuje tego.
Adrian odsunął się od drzwi, robiąc przejście Lucasowi.
— Uparty jak osioł. Zawsze to powtarzam — mruknął pod nosem.
Na dole w barze czekała już na nich kawa, do tego ciepłe bułeczki maślane prosto z
pieca. Perry gadał przy śniadaniu jak najęty, Adrian natomiast nie spuszczał oka z

13

Lucasa. Nie zdziwił się wcale, gdy ten podniósł się od stołu, upiwszy ledwie kilka łyków
kawy.
— Zobaczymy się w domu — oznajmił Lucas.
— Robisz błąd — rzucił Adrian mimochodem, sięgając po bułeczkę.
— Zależy jak na to patrzeć.
— Gdzie idziesz? — chciał wiedzieć Perry.
— Muszę dokończyć pewne sprawy — odparł Lucas.

3

Jessica Hayward. Na chwilę znieruchomiała, smakując dźwięk swojego nazwiska, po
czym wróciła do zagniatania ciasta na chleb. Ciągle nie mogła uwierzyć. Nie była już
przybłędą, lecz konkretną osobą. Nazywa się Jessica Hayward, ma dom.
Hawkshill Manor nie należało, co prawda, do niej. Posiadłość została sprzedana lordowi
Dundas. Ojciec popadł w długi, musiała je spłacić, choć trudno jej było rozstawać się z
domem. Nie miała żadnych krewnych, dotąd nie wiedziała, co sprowadziło ją przed
trzema laty do Londynu.
Poczuła piekące łzy pod powiekami. To głupie, a jednak miała nadzieję... Zamrugała.
Była sierotą, jak dzieci, którymi się opiekowała. Nie pamiętała rodziców. Zanim pani
Marshall, kobieta z infirmerii, ją rozpoznała, Jessica snuła rozmaite fantazje na temat
swojej rodziny. Wyobrażała sobie, że wraca do domu, niczym syn marnotrawny
wracający z szerokiego świata, a rodzice wydają przyjęcie na jej cześć. Otaczają ją
bracia i siostry, ciotki, wujowie, wszyscy się radują. W końcu się dowiedziała, że nie ma
żadnych krewnych. Matka umarła, kiedy Jessica była jeszcze maleńka, ojciec zaś na
krótko przed tym, zanim trafiła do klasztoru.
Koniec rojeń, fantazji, nadziei.

Pokręciła głową. Powinna być szczęśliwa, że znalazła się w tym miejscu. Wróciła w
rodzinne strony, spotka ludzi, którzy niegdyś ją znali. Znajdzie odpowiedź na nurtujące ją
pytania.
W znajomym otoczeniu pamięć powinna wrócić.
Przestała zagniatać ciasto i rozejrzała się po kuchni. Gdyby tylko mogła sobie
przypomnieć... Zniecierpliwiona własną bezradnością, wróciła do pracy. Teraz
najważniejszy jest sierociniec w Hawkshill Manor, o tym powinna myśleć.
Określenie „dwór” wydawało się zbyt szumne dla podupadającego domostwa z
czerwonej cegły. Na pierwszy rzut oka było widać, że to żadna rezydencja, ale dawna

14

siedziba zbiedniałego szlachetki, który parał się prowadzeniem farmy. Teraz,
gdy zamieszkają tutaj szarytki, posiadłość znowu stanie się wiejskim gospodarstwem.
Matka przełożona od dawna myślała o miejscu, gdzie starsi chłopcy zaprawialiby się do
pracy. Jej marzenia były bliskie ziszczenia.
Jessica uśmiechnęła się do siebie. Gdy ojciec Howie zaczął szukać śladów jej
przeszłości, odkrył, że Hawkshill stoi puste i jest do wynajęcia, w dodatku za grosze. Tak
więc mogła powrócić do rodzinnego domu, nadal pozostawać pod opieką sióstr i cieszyć
się razem z matką przełożoną, że spełniły się wreszcie od dawna snute plany.
Właściciel najwyraźniej nie interesował się domem. Mieszkał milę drogi od Hawkshill,
jego rezydencję można było dojrzeć z okien poddasza. Z tego, co mówił adwokat, lord
Dundas kupił Hawkshill nie dla zabudowań, lecz ze względu na grunty, które sąsiadowały
z jego własnymi. Skoro tak, była nadzieja, że jego lordowska mość w ogóle zrzeknie się
czynszu, kiedy się dowie, że dom ma służyć szlachetnej sprawie. Powiadano, że jest
człowiekiem wielkodusznym.
Przyjechali tutaj we czworo, ona, siostra Dolores, siostra Elwira i stary Joseph;
niegdysiejszy bokser, teraz furtian w klasztorze, pilnował ich bezpieczeństwa niczym
pies. Mieli przygotować dom na przyjęcie chłopców. Przemknęło jej przez myśl, co też
powiedzieliby jej podopieczni, widząc ją w tej chwili. Przestała być siostrą Martą, nie
nosiła habitu. W głębi serca zawsze czuła, że nie ma powołania. Teraz była tego pewna,
a strój tylko podkreślał nową tożsamość.
Nowa tożsamość. Zatopiona w myślach, poczęła dzielić ciasto na trzy równe części. Nie
byłaby istotą ludzką, gdyby nie ciekawili jej dawni przyjaciele. Jednego już spotkała, to
pan Perry Wilde. Podszedł do niej wczoraj na Sheep Street. Miała wrażenie, że szczerze
się ucieszył na jej widok, choć sama poczuła się niezręcznie. Nie chciała, by ktokolwiek
wiedział, że straciła pamięć. Może to i nierozumne, ale się wstydziła. Nie chciała, żeby
ludzie wytykali ją palcami, szeptali za jej plecami, robili sobie z niej dziwowisko.
Pragnęła, żeby traktowano ją jak osobę normalną.
Tak, normalną! Gdyby ktoś dowiedział się o Głosie, mogłaby skończyć jak Joanna D”Arc.

Będzie miała dość czasu, by później o tym pomyśleć. Tymczasem powinna upiec chleb. I
placek z truskawkami. Na brak zajęć nie mogła narzekać. Dom z zewnątrz wyglądał
znośnie, ale wnętrza znajdowały się w opłakanym stanie. Wczoraj, zaraz po przyjeździe,
zdążyły ledwie ogarnąć kuchnię i jedną sypialnię. Kiedy siostry Dolores i Elwira wrócą z
Chalford, dokąd pojechały po prowiant, posprzątają z pomocą Josepha resztę
pomieszczeń. Tymczasem stary poszedł zbierać chrust, a ona zajęła się pieczeniem
chleba, ciast i babeczek.
Skończyła formować chleby, przykryła je wilgotną ściereczką i odłożyła na bok. Z braku
jajek, zamiast białkiem, posmarowała bułeczki mlekiem, ułożyła na blasze i wsunęła je
do pieca.
Z piekarnika buchnął żar; natychmiast zatrzasnęła drzwiczki i się cofnęła. Przygotowanie
ciasta na placek z truskawkami nie zajęło wiele czasu.
Wyprostowała się i przeciągnęła, zesztywniała od ciągłego nachylania się nad za niskim
stołem. Jeśli ma gotować dla chłopców, a na to się zanosiło, trzeba będzie zmienić stół,

15

albo się nabawi chronicznego bólu kręgosłupa. Przeszła kilka kroków po kuchni, by
rozluźnić obolałe mięśnie, zajrzała do pokoju śniadaniowego, potem do sieni.
Było tu wielkie, spękane tremo i choć przy siostrach starała się omijać je wzrokiem, to
przecież fascynowało ją własne odbicie. W klasztorze były tylko małe lustereczka; teraz
wreszcie mogła po raz pierwszy przyjrzeć się sobie od stóp do głów.
Dziewczyna z lustra spoglądała na nią poważnym wzrokiem. Jessica podeszła bliżej, by
lepiej dojrzeć oczy, brwi, nos, brodę. Uśmiechała się, srożyła, obracała w prawo i w lewo.
Nie była
pewna, ale miała wrażenie, że jedyne, z czego naprawdę może być dumna, to włosy
koloru miodu; żeby ujarzmić niesforne loki, musiała zaplatać je w warkocz, jak teraz.
Zdjęła fartuch, by ocenić całą sylwetkę. Za chuda. Muślinowa sukienka z wysokim
stanem po prostu na niej wisiała. Zebrała luźny materiał na plecach. Tak lepiej. Ciekawe,
czy spodobała się młodzieńcowi, którego spotkała na Sheep Street.
Chyba jest płocha, że takie myśli przychodzą jej do głowy. Matka przełożona miała rację.
Kiedy człowiek próżnuje, diabeł mu do ucha naszeptuje. Powinna wrócić do swoich
zajęć.
Sięgała po leżący na ławie fartuch, gdy usłyszała stukot podków na dziedzińcu. Serce
skoczyło jej do gardła. Coś ścisnęło w żołądku. Może to ten miły pan Wilde wybrał się z
wizytą albo któryś z przyjaciół dowiedział się o jej powrocie. Wzięła głęboki oddech,
otworzyła drzwi i wyszła na ganek.
Na widok wierzchowca i jeźdźca przeszedł ją niemiły dreszcz. Kara klacz prezentowała
się wspaniale, w przeciwieństwie do dosiadającego jej mężczyzny: ubranie w nieładzie,
włos zmierzwiony, twarz nie ogolona. Ale naprawdę zaniepokoiła ją mina przybysza:
ściągnięte brwi, zaciśnięte szczęki. Najwyraźniej nie zjawił się z przyjacielską wizytą.

Pewnie Cygan, któryś z tych włóczęgów, co to garnki lutują, „złodziejskie nasienie”, jak
nazywała ich siostra Dolores. Zagnieździli się w Hawkshill, kiedy nikt tu nie mieszkał. To
po nich musiały sprzątać dom. Joseph ostrzegał ją, że mogą wrócić, radził, jak z nimi
postępować. Już ona mu pokaże. Wpadła do sieni i chwyciła starą rusznicę stojącą za
drzwiami i tak uzbrojona wyszła intruzowi na spotkanie. Chciała go wystraszyć, bo
strzelać do nikogo nie miała zamiaru. Jeśli już naprawdę będzie musiała, wypali w
powietrze, Joseph usłyszy i pospieszy jej na odsiecz.
Przybysz zatrzymał się kilka metrów od ganku. Nie zsiadając z konia, mierzył ją bacznym
spojrzeniem, niczym ryś, który raptem dojrzał królika.
Odezwał się pierwszy:
— Przysięgałem sobie, że tu nie przyjadę, ale ciekawość wzięła górę i chęć nieodparta,
by powitać nowe lokatorki.
Treść słów puściła mimo uszu, zanotowała natomiast pełen przekąsu ton, ironiczne
skrzywienie warg. Zły był, to pewne, ale z jakiego powodu? Ona przecież nic nie zrobiła.
To on wdziera się na cudzy teren.
Nachylił się w siodle i uśmiechnął kwaśno.
— Mój adwokat nic ci, dobrodziejko, nie powiedział? Hawkshill należy teraz do mnie.
— Do pana? — Nie mogła uwierzyć. Ten nie myty łachmyta miałby być właścicielem

16

dworu? Pokręciła głową.
— Ależ tak. Zapytaj adwokata, jeśli nie wierzysz. Ja, Lucas Wilde, jestem właścicielem
Hawkshill.
Wilde? Tak się nazywał młodzieniec, którego spotkała na Sheep Street. Muszą być
spokrewnieni.
— Pan jesteś lord Dundas? — spytała z niedowierzaniem.
Wyglądał, co prawda, jak Cygan, ale mówił jak dżentelmen. Lord Dundas. Chyba
rzeczywiście. Teraz zrozumiała, dlaczego dom był w opłakanym stanie. Upodobnił się do
właściciela.

To, że mówił prawdę, nie dodało jej wcale otuchy. Jego wygląd wskazywał, że musiał
tęgo pić ostatniej nocy.
Miała już do czynienia z pijakami, kiedy razem z siostrami przeczesywały londyńskie
spelunki w poszukiwaniu bezdomnych dzieci. Ale wtedy nosiła habit. Nawet najgorsi
opoje z doków Bast Endu czuli respekt przed szarytkami. Teraz, w zwykłej sukni, czuła
się bezbronna. Patrzyła na Dundasa z obawą. Był właścicielem posiadłości, nie chciała z
nim zadzierać. Wiedziała, że mężczyźni po alkoholu potrafią być nieobliczalni. Na
wszelki wypadek mocniej chwyciła rusznicę. Niech wie, że nie ma do czynienia z
bezbronną kobietą.
Wybuchnął śmiechem na ten widok.
— Ostrożnie — poradził, zsiadł z konia i przywiązał go do palika. — Gotowaś kogo
zranić.
Cofnęła się o krok, na wypadek gdyby musiała strzałem przyzwać Josepha.
— Sióstr me ma, jest tylko nasz pomocnik, Joseph — oznajmiła, dając mężczyźnie raz
jeszcze do zrozumienia, że nie jest całkiem sama i zupełnie bezbronna. — Nie mam
uprawnień, by rozmawiać w ich imieniu.
Uniósł lekko brew.
— Słyszałem o siostrach, ale nie mogłem uwierzyć. Zechcesz mi wyjaśnić rzecz całą
własnymi słowami?
— Niewiele jest do wyjaśniania. Chcemy założyć tu sierociniec. Chłopcy będą się uczyć
pracy na roli i rozmaitych rzemiosł, żeby umieli zarobić na życie, kiedy pójdą w świat.
— Ty i siostry będziecie ich uczyć?
— Och, nie. Najmiemy ludzi do pomocy.
Zaśmiał się pogardliwie.
— I ja mam w to uwierzyć?
Gdy zrobił krok w jej stronę, uznała, że jest daleko bardziej niebezpieczny, niż w
pierwszej chwili sądziła. Dopiero teraz dostrzegła szczegóły, które wcześniej uszły jej
uwagi. Targały nim jakieś potężne emocje, które z trudem powściągał. Stał zaledwie o
kilka kroków, zaciskał szczęki, pięści to zwierał, to znowu rozwierał.
Czuła, jak puls jej przyspiesza. Gotów jeszcze uczynić jej krzywdę. Nic to, ma przecież
rusznicę.
— Dlaczego wróciłaś? — zapytał ochrypłym głosem.
— Mówiłam już. Przez wzgląd na chłopców. Będziemy ich uczyć na farmerów albo na

17

rzemieślników.
— Dla tytułu? Dla pieniędzy? Myślisz, że przeszłość się nie liczy? Odpowiedz mi, Jess.
Cokolwiek wiedział o Jessice Hayward, nie było to dla niej pochlebne. Nie miała czasu
zastanawiać się nad tym teraz. Zbliżał się do niej, zmuszając do cofania. Jeszcze krok w
tył, i znalazła się w sieni.
Zwilżyła usta.
— Lordzie Dundas...
Skrzywił się, jakby go dźgnęła.
— Chryste, jeśli jeszcze raz tak mnie nazwiesz...
Wyciągnął ku niej dłoń. Natychmiast uniosła strzelbę. Znieruchomiał.
— Wiem, jak się nią posługiwać — oznajmiła, starając się, by nie dosłyszał drżenia w jej
głosie. — Ostrzegam, proszę się nie zbliżać.
— Oto Jess ,jaką znałem — powiedział ze śmiechem. Rozłożył szeroko ramiona i
postąpił jeszcze krok. — Dalejże. Pociągnij za spust. Z tej odległości na pewno nie
chybisz. Tu celuj. — Dotknął serca. — Co się stało, Jess? Brak ci odwagi?
Wycelowała w podłogę, zaniknęła oczy i pociągnęła za cyngiel. Nic. Jak drogo kosztował
ją ten błąd, przekonała się otworzywszy oczy. Ujrzała wypieki na jego twarzy i obnażone
zęby.
— Ty łajdaczko! Gdybyś nie zapomniała załadować, byłbym już kastratem.
Przerażona jego gniewem, sama się obruszyła wspomniawszy, że była siostrą Martą.
— W tym domu się nie bluźni — oznajmiła chłodno.
— Diabła tam!
Przyskoczył do niej i zanim zareagowała, wyrwał jej rusznicę z rąk. Zmierzyła go
wściekłym wzrokiem, odwróciła się na pięcie i uciekła. Za plecami słyszała odgłos jego
kroków. Zdyszana, wpadła do kuchni; niewiele myśląc, chwyciła stojącą koło pieca łopatę
do chleba, zamachnęła się i zdzieliła Lucasa w ramię. Zachwiał się, zaklął szpetnie, ale
dalej napierał. Wzięła ponownie zamach, chybiła, strącając przy tym na podłogę misę z
mąką i wzbijając chmurę białego pyłu.
Na odgłos nieopanowanego śmiechu znowu się zamachnęła. Tym razem trafiła w rondel
z konfiturą truskawkową; podskoczył z głośnym łoskotem, zawirował, odbił się od ściany.
Krwista maź zbryzgała sufit, podłogę, nie oszczędziła Jessiki i Lucasa.
Z diabelskim chichotem wsparł ręce na biodrach.
— Żebyś teraz siebie widziała!
Co ją może obchodzić, jak wygląda, kiedy ma przed sobą wariata. Nie spuszczała go z
oka, śledząc każdy jego gest. Łopatę dzierżyła mocno w dłoniach, niczym halabardę.
Ruszył ku niej, natarła, uskoczył zwinnie i chwycił ją od tyłu, skrępował, podniósł bez
wysiłku. Wierzgała, kopała, szarpała się, wiła, ale uwolnić się nie mogła. Trzymał tak
mocno, że omal jej nie udusił. Zdjęta paniką, rzuciła łopatę. W tej samej chwili Lucas ją
puścił.
Kiedy poczuła pod stopami podłogę, powoli odwrócił ją ku sobie.
— Coś ty sobie wyobrażała, że co ci zrobię? — zapytał, potrząsając nią z całych sił.
Nie mogła złapać oddechu, nie mogła dobyć słowa. Próbowała ze wszystkich sił się
uwolnić, odsunąć jak najdalej.

18

— Przestań się szarpać, do diabła.
Posłuchała go.
— Przestraszyłaś mnie. Naprawdę przestraszyłaś.
— Zaatakowałeś mnie.
Uśmiechnął się krzywo.
— To ty miałaś rusznicę, Jess. Sprowokowałaś mnie. Wiesz o tym.
Mówił tonem, którego sama używała niekiedy wobec dzieci z sierocińca, gdy któreś się
przestraszyło i musiała je uspokoić. Lucas nie sprawiał już wrażenia szaleńca. Prawdę
powiedziawszy, wyglądał całkiem niegroźnie. Spokojniejsza, wzruszyła ramionami.
— Pomyślałam, że jesteś wariatem.
— A ja że... jesteś urocza.
Wyciągnął dłoń, Jessica szarpnęła się do tyłu.
— Nie!
Opuścił rękę. W jego oczach coś się pojawiło i zgasło — smutek, ból. W każdym razie z
każdą chwilą wydawał się jej mniej groźny.
— Konfitura — wyjaśnił.
Wytarła policzek wierzchem dłoni.
— Konfitura?
— Pozwól. — Ponownie wyciągnął dłoń. Tym razem już spokojnie pozwoliła mu -zetrzeć
truskawkową maź z brody. — Konfitura — powtórzył i oblizał palec, spoglądając jej w
oczy.
Poczuła ucisk w gardle. Serce zaczęło bić mocniej.
— To ciągle jest, prawda, Jess? Też to czujesz. Dlatego wróciłaś? To trwa, czy tak? Nie
odpychaj mnie. Nie zrobię ci nic złego. Chcę cię tylko przytulić.
Bez oporu pozwoliła się objąć. Ściągnąwszy brwi, usiłowała wyczytać w jego twarzy to,
czego nie potrafiła zdradzić jej pamięć. Oto ktoś, kto potrafiłby opowiedzieć jej o Jessice
Hayward. W tym samym momencie pochylił głowę i dotknął wargami jej ust. Zamarła.

Nie zdążyła zaprotestować. Przerażenie, jakim jeszcze przed chwilą napawał ją
przybysz, znikło bez śladu, podobnie jak zasady, których zobowiązywała się
przestrzegać, żyjąc w klasztorze. Siostra Marta przestała istnieć. Kuchnia w Hawkshill
Manor przestała istnieć. Realne było tylko to, że znalazła się w jego ramionach. Nie
poznawała go, a jednak w głębi duszy wiedziała, że nie jest jej obojętny, że jest kimś
drogimi bliskim.
Pomimo iż silny, obejmował ją tak delikatnie. W jego pocałunku tyle było czułości.
Zachwycało ją to. Pocałował ją raz jeszcze. I jeszcze. Mimowolnie zatopiła dłonie w jego
włosach.
Ów gest przyzwolenia wywarł na nim piorunujący efekt; począł. pokrywać namiętnymi
pocałunkami jej twarz, szyję, piersi. Oddychał gwałtownie, z trudem chwytając powietrze.

— Jess — szeptał ochryple. — Jess.
Krzyknęła, gdy położył ją na stole, i zaraz się uspokoiła. Był obok niej. Nie bała się go.
Ufała pamięci zapisanej w ciele.

19

Spoglądał na nią zza zasłony gęstych rzęs.
— Ufam ci — szepnęła i prawda tych słów przejęła ją trwogą.
— Ufasz mi? — zdumiał się.
Skinęła głową.
Szpetnie zakląwszy, Lucas zerwał się ze stołu, zacisnął szczęki; w oczach znowu
błysnęła wściekłość.
Wstrząśnięta, uniosła się na łokciu.
— Co takiego powiedziałam? — zawołała.
Nachylił się nad nią, tak że ich twarze niemal się stykały.
— Masz kiepską pamięć — rzucił gniewnie. — Dokładnie to samo mówiłaś ostatnim
razem. Dla ciebie poniechałem Belli. I po co? Dla harców w sianie, które i tak wiodły
donikąd.
Wyprostował się, począł poprawiać ubranie.
— Ogarnij się, na litość boską. I zejdź z tego stołu, zanim ktoś wejdzie. A może takaś
szczwana, że tego właśnie oczekujesz? Jeśli sądzisz, że tym sposobem zmusisz mnie
do małżeństwa, to próżny zachód.
Jessica z trudem zbierała rozkojarzone myśli, a im intensywniej myślała, tym bardziej
była przerażona. To ona jest szalona, nie on! Z cichym okrzykiem zeskoczyła ze stołu,
nie pojmując, dlaczego posunęła się tak daleko. Palił ją wstyd.
Wzgarda, którą wyczytała w jego oczach, podziałała niczym ostroga.
— Nie zapraszałam cię tutaj — żachnęła się. — Sam się wprosiłeś. A jeśli idzie o
małżeństwo, prędzej złożę śluby zakonne.
Posłał jej kąśliwy uśmiech i ruszył ku drzwiom. Odwrócił się jeszcze na progu.
— Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Dlaczego wróciłaś. Oszczędź mi tylko
banialuków o chłopcach z sierocińca. Zachowaj je dla siostrzyczek, mnie nimi nie
częstuj.
Zadarła wojowniczo brodę i spojrzała mu prosto w oczy. Chciała dokuczyć mu do
żywego, odwzajemnić zadany ból.
— Wróciłam, żeby znaleźć mordercę — oznajmiła.
Pobladł, oczy mu zagorzały.
— Zabieraj się stąd — syknął. — Siostry mogą zostać, ty wyjedziesz. Wracaj do
klasztoru, Jess. Tutaj nie ma miejsca dla ciebie. Jeśli nie wyniesiesz się po dobroci, ja ci
pomogę. Jasno się wyraziłem?
Nie czekając na odpowiedź, zatrzasnął za sobą drzwi.

4

20

Adwokat podał Jessice dokumenty i usiadł wygodnie, czekając, aż je przejrzy.
— Dwa tysiące funtów? — zapytała w końcu. Fortuna. Tyle zostało z majątku ojca po
potrąceniu podatków i spłaceniu rozmaitych zobowiązań.
— W inwestycjach, ma się rozumieć — odrzekł pan Rempel.
— Będziesz, panna, miała niewielki dochód, a jeśli przy ostrożnym gospodarowaniu me
naruszysz kapitału, starczy na wszystkie potrzeby. — Pokręcił głową. — Powinno być
więcej, znacznie więcej, ale ojciec pani nie należał do przezornych.
Jessica poczuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z barków ogromny ciężar. Przyjechała do
miasta, wezwana przez pana Rempela, prawie pewna, że ten wręczy jej nakaz eksmisji
podpisany przez lorda Dundas. Trzy dni minęły od chwili, gdy zagroził, że pozbędzie się
jej z Hawkshill, ale dotąd nie przedsięwziął żadnych kroków. Teraz mógł robić, co mu się
rzewnie zamarzy. Nie miało to żadnego znaczenia. A niechby. Wyprowadzi się z
Hawksliill i wynajmie pokoje w miasteczku. Skromne, ale do tego przecież nawykła.
Do kancelarii pana Rempela wkroczyła wrogo doń nastawiona. W ciągu pięciu minut
sprawy wzięły nieoczekiwany obrót, a ona zaczęła spoglądać na adwokata zupełnie
innym okiem. Mały, korpulentny, stanowił uosobienie miłego prowincjusza, który
większość czasu spędza, ciesząc się urokami wiejskiego życia, i nie lubi tkwić za
biurkiem.
— Nie oczekiwałam czegoś podobnego — powiedziała, oddając mu dokumenty.
Nie zrozumiał jej.
— Ano właśnie. Jak wspomniałem, ojciec twój, panienko, nie należał do przezornych.
Gdyby nie Lucas, scheda byłaby jeszcze mniejsza.
Nasrożyła się.
— A co lord Dundas ma do schedy po moim ojcu?
— Kiedy Hawkshill zostało wystawione na sprzedaż, Lucas kupił majątek powyżej jego
wartości.
— Czemu to?
— Czemu? — Adwokat wziął do ręki pióro i począł bacznie je oglądać. — Winnaś,
panna, sama go o to zapytać. — Podniósł wzrok i wzruszył ramionami. — Znam Lucasa
od dziecka. Zawsze był szczodry, nawet gdy biedował, żyjąc z łaski krewnych.
Przypuszczam, że czuł się odpowiedzialny, może nawet winny, choć nikt nie oskarżał go
o to, co przydarzyło się twojemu ojcu owej nocy.
— Co przydarzyło się mojemu ojcu?
Spojrzał na nią zaskoczony.
— Panna nie wiesz?
Pokręciła głową.
— Pisali o tym we wszystkich gazetach. Nie tylko w lokalnych, ale i w londyńskiej
„Gazette”.
— Nie czytałam. — Widząc jego wahanie, mówiła dalej. — Proszę mnie nie oszczędzać.
Muszę wiedzieć.
Zapatrzył się w swoje dłonie.
— Został zabity, kiedy wracał do domu z gospody. Strzałem w plecy, mówiąc ściśle.

21

Ziemia nagle usunęła się jej spod stóp. Zapadała się w czarną czeluść. Nie sądziła, że
usłyszy coś podobnego.

Wiedziała tyle, ile powiedziała jej kobieta z infirmerii: że jej rodzice nie żyją. Pam
Marshall nie napomknęła ani słowem o morderstwie. Może me wiedziała. Albo wiedziała i
nie chciała przyczyniać zgryzoty siostrze, która się mą opiekowała.
Adwokat wpatrywał się w nią, czekając na jakąś reakcję z jej strony. Normalna
dziewczyna powinna jakoś zareagować; normalna dziewczyna zalałaby się łzami albo
zaczęłaby złorzeczyć losowi, który tak podle obszedł się z jej rodzicem. Ale ona nie była
normalna. Nie pamiętała ojca. Dlaczego więc czuła się taka rozbita?
— Nic ci nie jest, panno Hayward? Szklankę wody? Brandy?
Adwokat uniósł się z krzesła; Jessica opanowała się.
— Nie, dziękuję. Mam się dobrze — powiedziała, siląc się na uśmiech.
Opadł z powrotem na krzesło.
— Kto to zrobił? — spytała z zaciśniętym gardłem.
— Nie pojmano zbrodniarza.
— Kiedy się to stało?
— Z końcem lata roku tysiąc osiemset piętnastego.
— Dokładnie?
— Szesnastego sierpnia. Pamiętam, bo to akurat dzień urodzin mojej żony.
Dwa dni później, osiemnastego, potrącił ją powóz. Przed bramą klasztoru. Patrzyła na
adwokata oniemiała, wreszcie zdobyła się na pytanie:
— Gdzie ja wtedy byłam?
— Gdzie byłaś? Nie wiesz?
Spoglądał na nią z zaciekawieniem, niemal podejrzliwie. Nie ma wyboru. Musi
powiedzieć mu prawdę.
— Nie wiem. Zdarzył się wypadek. Straciłam pamięć. Nic nie pamiętam. Obudziłam się w
klasztorze szarytek. Przed trzema laty.

— Straciłaś pamięć?
— Jeszcze kilka tygodni temu nie pamiętałam nawet, jak się nazywam. Rozpoznała mnie
chora w infirmerii. Do tamtej chwili byłam siostrą Martą. Teraz jestem Jessicą Hayward,
ale nie wiem nic o sobie. Nie wiem, jak się znalazłam w Londynie, jak długo tam byłam,
zanim zdarzył się wypadek.
Patrzył na nią z otwartymi ustami, jakby wyrosła jej raptem druga głowa. Takiej właśnie
reakcji się obawiała.
Zamknął usta.
— Niech mnie kule biją! Chyba nie kłamiesz. Nic dziwnego, że nikt panny nie mógł
znaleźć. Kto by pomyślał, że Jessica Hayward trafi do klasztoru.
Nie pozwoliła mu na dygresje.
— Kiedy dokładnie wyjechałam z Chalford, panie Rempel?”
Zastanawiał się przez chwilę.
— Nie pamiętam. Powinnaś zapytać, panna, konstabla Claya.

22

— Wiesz pan chyba, czy przed, czy po śmierci ojca?
— Zniknęłaś tej samej nocy, kiedy zginął twój ojciec. Nie spałaś w swoim łóżku. Tyle
wiadomo.
Spoglądała na niego niewidzącym wzrokiem. W głowie kłębiły się chaotyczne myśli.
— Tej samej nocy — powtórzyła cicho.
Nachylił się ku niej, kładąc pulchne dłonie płasko na blacie biurka.
— Posłuchaj mnie, palmo Hayward. Zacznij życie od początku gdzie indziej. Masz po
temu środki, skromne, prawda, ale wystarczające.
— Dlaczego tak pan mówi?
Wzruszył ramionami.
— Ludzie plotkują, wiadomo, jak to jest. Nie było cię przez trzy lata. Różne snuto
domysły.
Czekała, aż Rempel powie coś więcej, ale zamilkł.
— Domyśla się pan, co muszę przeżywać. Nic nie pamiętam, czuję się zagubiona.
Każda informacja jest dla mnie na wagę złota.
— Niewiele wiem — odparł. — Dochodziły mnie rozmaite pogłoski. Nie, panno Hayward,
nie mnie powinnaś pytać.
Była pewna, że miałby wiele do powiedzenia gdyby tylko zechciał.
— Wie pan przecież coś o śmierci mojego ojca. Jak się to stało?
— Pił w „Czarnym Łabędziu”, a kiedy wracał do domu, ktoś go napadł i zastrzelił.
— I mówi pan, że Lucas Wilde czuje się winny?
— Lucas nie ma powodów by czuć się winny. Każdy mógł zabić ojca panny. Kłusownik
albo jaki łazik.
— Powiedział pan jednak, że Lucas czuje się winny.
— Pokłócił się z ojcem panny tamtego wieczoru. Ojciec nie miał przy sobie broni, kiedy
wychodził z „Czarnego Łabędzia”, nie mógł stawiać oporu. Lucas zabrał mu pistolet.
Proszę nie patrzeć tak na urnie. Wilde został oczyszczony z wszelkich zarzutów.
— W to nie wątpię — stwierdziła kwaśno. — Waszmość hrabia Dundas musi mieć
wysoko postawionych przyjaciół.
— Nie był wtedy hrabią, ale zwykłym panem Wilde’em — zaoponował ostro Rempel. —
Pozwolisz panna, że dam jej radę. Nie próbuj rzucać podejrzeń na Lucasa. Lubią go
tutaj. Narobisz sobie tylko wrogów.
Powstrzymała się od komentarza. Adwokat miał rację. Powinna postępować rozważnie.
— Przepraszam — powiedziała. — Nie wiem, co myśleć. Nie powinnam wyciągać
pochopnych wniosków. Proszę opowiedzieć mi o ojcu. Gdzie go napadnięto?
Westchnął i pokręcił głową, wyraźnie zniecierpliwiony jej natręctwem.
— Szedł do domu ścieżką przez las. Jeśli chcesz wiedzieć więcej, pytaj na posterunku.
Konstabl Clay ma dzisiaj dyżur.

— O co Lucas pokłócił się z moim ojcem?
Wstał energicznie, dając tym samym do zrozumienia, że rozmowa skończona.
— Konstabl Clay i na to pytanie potrafi udzielić odpowiedzi, ale na twoim miejscu,
porozmawiałbym najpierw z Lucasem.

23

Widziała z jego miny, że niczego więcej się nie dowie. Uśmiechnęła się, kryjąc
rozczarowanie, i pozwoliła odprowadzić się do drzwi. Wyciągnęła rękę na pożegnanie.
— Dziękuję, że zajął się pan moimi sprawami, panie Rempel.
Przytrzymał jej dłoń.
— Wiele jeszcze musisz się dowiedzieć, panno Hayward, ale nie moja to rzecz. Im dłużej
się zastanawiam, tym bardziej dochodzę do przekonania, żeś powinnaś pomówić z
Lucasem, zanim zdecydujesz o swojej przyszłości.
Kiedy wyszła na ulicę, poczuła, że drży na całym ciele. Wszystko zaczynało się układać
w całość. To morderca ojca pojawiał się w jej przywidzeniach. To jego Głos słyszała. W
dwa dni po śmierci ojca potrącił ją powóz w Londynie.
Nikt jej nie wmówi, że te zdarzenia nie miały związku. Nie uwierzy w zbieg okoliczności.
Nie aż taki. Co się wydarzyło? Gdzie była w chwili śmierci ojca? Jak się dostała do
Londynu?
Następna myśl, jaka jej przyszła do głowy, sprawiła, że musiała oprzeć się o framugę
drzwi. A może ludzie w Chalford sądzą, że to ona zabiła ojca i potem uciekła. Co ma na
swoją obronę? Ze wszystkiemu winien jest Glos? Jaki Glos? Gdzie on jest? Kim on jest?
Rozpaczliwie szukała okruchów wspomnień, najdrobniejszej wskazówki. Na próżno.
Pozostawały tylko suche fakty. Znamienne, że Lucas Wilde pokłócił się z jej ojcem na
krótko przed zabójstwem. Nie mogła zapomnieć wyrazu jego twarzy, gdy mu oznajmiła,
że przyjechała, by znaleźć mordercę. Musiał mieć coś do ukrycia, dlatego chciał się jej
pozbyć.
Nie on jeden. Adwokat też radził jej zacząć nowe życie z dala od Hawkshill. Wyglądało
na to, że ani jej ojciec, ani ona nie mieli zbyt wielu przyjaciół w okolicy. Od chwili
przyjazdu nikt nie złożył jej wizyty, nikt nie powitał w domu. Inaczej to sobie wyobrażała.
Być może nie pasowała tutaj, podobnie jak nie nadawała się do życia w klasztorze.
Widząc, dokąd mogą prowadzić ponure myśli, wyprostowała się, podniosła głowę. Nie
będzie się nad sobą rozrzewniać. Szkoda czasu i energii. Wróciła do Chalford, bo
przywiodły ją tu obowiązki. Powinna o tym pamiętać.
Uszła kilka kroków, gdy z zza rogu Waterside Street wyjechał jeździec na wierzchowcu.
Lucas. Zanim zdążył ją zobaczyć, skryła się w drzwiach sklepu bławatnego i stamtąd go
obserwowała.
Tym razem prezentował się godnie. Mało powiedzieć: godnie. Pełna gracji poza,
nieskazitelny szary surdut, irchowe bryczesy, twarz ogolona i uśmiechnięta. Grzecznie
odpowiadał na liczne pozdrowienia znajomych. Tak, Lucas Wilde pasował do otoczenia.
Nikt nie podejrzewałby go o zbrodnię. Ale to przecież powiedział jej Głos w czasie
nieszporów.
Ludzie potrafią być tacy głupi. Patrzyli na niego i widzieli to, co chciał, by widzieli. Nikt
nie podejrzewał go o morderstwo. Wszystkich wywiódł w pole.
W jednej chwili podjęła decyzję. Zdemaskuje go. Bóg jej świadkiem, zdemaskuje Głos.
Zastrzelił jej ojca, mierząc mu w plecy. Nikomu nie godzi się taka śmierć. Jej Głos to
potwór.
Zdjęła ją przemożna żałość, łzy cisnęły się do oczu. Dotąd niewiele myślała o ofierze
zbrodni, o której opowiadał Głos. Wszystko się w niej burzyło na myśl o nagłej, nie

24

zasłużonej i niespodziewanej śmierci. Co też mógł myśleć ojciec, kiedy umierał? Czy się
bał? Cierpiał? Myślał o niej?
Ruszyła ku Chapel Street. Nie zamierzała iść w tamtą stronę, wolała jednak uniknąć
spotkania z Lucasem. Nie wiedząc kiedy, dotarła do „Czarnego Łabędzia”, zajazdu, o
którym wspomniał pan Rempel. To tutaj ojciec pokłócił się z Lucasem.

Dzień był targowy i na podwórzu gospody stało mnóstwo koni. Jessica przeszła przez
dziedziniec i odważnie wkroczyła do „Czarnego Łabędzia”, w sieni pchnęła oszklone
drzwi i zamarła w progu. W rojnej od ludzi sali nie było ani jednej kobiety, jeśli me liczyć
dziewcząt obsługujących gości.
Ktoś zawołał ją po imieniu, wszystkie twarze zwróciły się w jej stronę. Obojętna na
wołanie, próbowała wyobrazić sobie scenę kłótni między Lucasem Wilde”em i jej ojcem.
Musiał panować półmrok, jak teraz. Zbudowana w czasach Tudorów karczma miała
niewielkie okna z małymi szybkami. W głębi sali szynkwas, przy nim kilku popijających
mężczyzn. Zdawało się jej, że znowu jest młodą dziewczyną i widzi gospodę sprzed lat.
Z jakiegoś powodu czuje się bardzo nieszczęśliwa. Lucas zostawia swoich znajomych i
podchodzi do niej.

— Nie powinnaś tu przychodzić, Jess.
Nie wiedziała, czy to wspomnienie, czy tylko gra wyobraźni.
— Nie powinnaś tu przychodzić, Jess.
Ktoś położył jej dłoń na ramieniu i odwrócił ją ku sobie. Lucas Wilde, realny i dużo
bardziej niebezpieczny niż ten z wyobrażeń. Przez chwilę nie mogła rozróżnić, czy to
rzeczywistość, czy rojenie, potem nie była w stanie pojąć, jak tu dotarł. Zostawiła go
przecież na Sheep Street.
— Śledziłeś mnie — rzuciła gniewnie.
Zlekceważył tę pretensję.
— Na Boga, Jess. Co ty tutaj robisz?
— Mam coś do załatwienia.
— Wierz mi, to nie miejsce dla ciebie.
Widząc jakieś zamieszanie na schodach, przesunął się, by zasłonić jej widok, ale ona
wspięła się na palce i zerknęła mu rzez ramię. Na dół schodziła jakaś para. Dziewczyna
poprawiała stanik u sukni. Mężczyzna szeptał jej coś do ucha.
— Rozumiesz teraz, co mam na myśli? — zapytał Lucas, kiedy tamci znaleźli się w sali.
Rozumiała. Spiekła raka, ale nie zamierzała przyznać mu racji.
Bywałam w gorszych spelunkach, kiedy mieszkałam w klasztorze i musiałam szukać
rodziców bezdomnych dzieci.
— Nie obchodzi mnie, co robiłaś kiedyś. Nie jesteś już zakonnicą, a to jest Chalford.
Idziemy.
Zadana brodę.
— Nie wyjdę, dopóki nie rozmówię się z właścicielem. Lucas zamierzał coś powiedzieć,
ale przeszkodziła mu jedna z usługujących.

25

— To ja. — Uśmiechnęła się, zwracając się do niego po imieniu. — Millie Jenkins.
Jednego, skarbie? Moja runda. Jestem ci dłużna. Millie zawsze zwraca długi. — Tu
zerknęła na Jessicę. — Pewnikiem nowa. Na miejsce Flory?
Jessica nie potrafiła powiedzieć, kto bardziej się zaczerwienił, ona czy Lucas. Przez
chwilę stał, jakby nogi wrosły mu w ziemię, wreszcie zerknął niepewnie na swoją
towarzyszkę i uśmiechnął się krzywo.
— Innym razem, Millie. Właśnie wychodzimy. — Chwycił Jessicę za rękę i pociągnął za
sobą. — Wyjdziemy tylnym wyjściem. Perry czeka tam ze swoją dwukółką.
Jessica miała szczerą ochotę stawić opór, ale zbyt dobrze jeszcze pamiętała, jak
skończyło się ich ostatnie spotkanie. Wolała nie protestować. Upokorzona do żywego,
pozwoliła się wyprowadzić.

5

Kariolka czekała przed wyjściem. Perry stał przy koniach. Lucas podniósł Jessicę i
dosłownie wrzucił do powoziku. Sam usiadł obok niej.
— Ruszamy, Perry — powiedział, chwytając cugle.
Ciągle naburmuszona, Jessica patrzyła, jak młodzieniec, który tak wylewnie powitał ją
pierwszego dnia po przyjeździe do Chalford, dosiada ogromnego czarnego ogiera
Lucasa. Najwyraźniej bawiła go ta sytuacja. W oczach błyskały mu wesołe chochliki,
uśmiechał się od ucha do ucha. Prawie tak jak usługująca w karczmie Millie Jenkins,
pomyślała Jessica zgryźliwie.
— Może w ten sposób uda nam się zachować pozory przyzwoitości — mruknął Lucas i
nie zwracając uwagi na śmiech Perry”ego, popędził zaprzężone do dwukółki kasztanki.
Wyjechali na Waterside Street, ulicę ciągnącą się wzdłuż Tamizy. Na rzece kotwiczyły
barki i łodzie. Dzieci na brzegu karmiły łabędzie. W pewnej chwili Perry zbliżył się do
dwukółki, zasłaniając Jessice widok. Ledwie zdążyła posłać jeźdźcowi kose spojrzenie,
musiała chwycić się mocniej ławeczki; popędzane przez Lucasa konie ruszyły galopem w
stronę traktu oksfordzkiego. Obok śmigały żywopłoty, chaty, z rzadka pojazdy. Lucas

26

zwolnił dopiero gdy zjechali z głównego szlaku na drogę do Hawkshill. Przed domem
ściągnął cugle.

— Dzięki za pożyczenie kariolki, Perry. Jedź już. Spotkamy się w domu.
- Co?
— Zobaczymy się w domu — powtórzył Lucas z naciskiem.
— Powóz oddam ci, jak wrócę.
— Ale ja chciałem porozmawiać z Jess.
— Porozmawiasz kiedy indziej. Teraz ja muszę zamienić z mą kilka słów.
- Ale...
— Chcę zostać z Jess sam. Jedźże już — ponaglił Lucas.
Chłopiec zaczerwienił się po cebulki włosów. Był tak speszony, że Jessice zrobiło się go
żal. Przez ostatnie trzy dni niejednego się dowiedziała o rodzime Lucasa, a to dzięki
staremu Josephowi, który skumał się już był z dzierżawcami lorda Dundas. Pomyślała,
że powinni go widzieć teraz. Nie pojmowała, dlaczego tak bardzo go lubili.
Lucas uśmiechnął się krzywo.
— Perry, muszę przeprosić Jessicę. Czeka mnie trudna rozmowa. W twojej obecności
byłoby mi jeszcze trudniej.
Jessica przyłączyła się do tych wyjaśnień, chcąc pomóc Perry”emu zachować twarz.
— Ja też mam kilka słów do powiedzenia Lucasowi.
Chłopiec wyszczerzył zęby.
— Dobrze już, dobrze. Przekonaliście mnie. Tylko bym wam przeszkadzał. — Pomachał
im wesoło ręką i spiął swego wierzchowca.
— Nie miałeś prawa traktować mnie w ten sposób — wy- buchnęła, ledwie Perry zniknął
im z oczu. — To uprowadzenie.
— Nie słyszałem, żebyś wzywała pomocy, kiedy cię wyprowadzałem z „Czarnego
Łabędzia”. Nie powinnaś się tam pokazywać.
— Skąd to miałam wiedzieć?

— Wchodząc, zauważyłaś chyba, że me ma tam ani jednej kobiety.
— Owszem, były. Usługiwały gościom.
Sarknął gniewnie.
— A jakże, kobiety. By nie użyć innego określenia.
— Zapewne wiesz na ten temat więcej niż ja — rzuciła przez zęby.
Zrazu przemilczał jej gniewny komentarz, w końcu jednak zaczął:
— Millie Jenkins...
— Co Millie Jenkins?
Odchrząknął.
— To nie tak, jak myślisz. Znam ją z widzenia. To znaczy, poznałem ją... Niech to diabli,
Jess. Wiem, co podejrzewasz. Zapewniam cię, że się mylisz. W każdym razie chciałbym
przeprosić cię za nią, za to, jak cię potraktowała.
Spojrzała na niego zdumiona. Nie rozumiała, dlaczego uznał za konieczne przepraszać
ją za zachowanie Millie Jenkins. Czyżby sądził, że jej na nim zależy? Tylko dlatego, że

27

pozwoliła mu się pocałować? Taka naiwna przecież nie jest.
— Nie musisz mnie przepraszać. Gorsze rzeczy słyszałam
w londyńskich gospodach. Zakonnice me są aż tak oderwane
od świata, jak ci się wydaje. A jeśli idzie o twoje stosunki
z panną Jenkins, to niewiele mnie one obchodzą.
— Jesteś tego pewna? — zapytał ze złośliwym uśmieszkiem.
— Całkowicie — odparła lodowato.
— Nie kochasz się już we mnie?
Jessica zaniemówiła.
— A kiedyś się kochałam? — zapytała wreszcie ochrypłym głosem.
— Chcesz mi wmówić, że straciłaś pamięć?
Poczuła, jak wzbiera w niej wściekłość.
— Widziałeś się z adwokatem. To on ci powiedział, że straciłam pamięć. — Wciągnęła
głęboko powietrze. — Oburzające. Nieetyczne. Adwokat nie powinien plotkować o
swoich klientach.
W przeciwieństwie do niej Lucas zachował spokój i rozsądek.
— Rempel nie plotkuje. Nie unoś się tak, me ma powodów. Siostry mi wszystko
opowiedziały. Rempel ostrzegł tylko, że być może zechcesz się wybrać do „Czarnego
Łabędzia”.
Zjeżyła się na te słowa.
— Byłeś w Hawkshill?
— Zaraz po twoim wyjeździe.
— Szpiegujesz mnie!
Zerknęła na niego spod oka i szybko odwróciła wzrok. Nie spoglądał na nią jak na okaz
zoologiczny, nie było też w jego spojrzeniu litości. Nie potrafiłaby powiedzieć dlaczego,
ale przywiązywała wagę do tego, co o niej myśli.
— Jeśli chciałeś się dowiedzieć czegoś więcej, mnie powinieneś zapytać — powiedziała
już spokojniejszym tonem.
— Właśnie pytam. Czy to prawda, że straciłaś pamięć?
— Uważasz, że przez trzy lata okłamywałam siostry?
Wzruszył ramionami.
— Może kiedy ocknęłaś się po wypadku, uznałaś, że życie w klasztorze będzie
łatwiejsze niż to, które tutaj wiodłaś...
Niewiele, widać, wiedział o regule szarytek i obowiązkach związanych z opieką nad
dziećmi. Uważał, że zakonnice wyręcza w pracy armia służących? Nie rozumiał jej
sytuacji. Łatwiejsze życie? Bez imienia, bez przeszłości, bez wspomnień? Gardło jej się
ścisnęło na wspomnienie pierwszych miesięcy w klasztorze, kiedy czekała, że ktoś ją
wreszcie odnajdzie, upomni się o nią — ojciec, matka, brat, siostra. Ktokolwiek. Przy
życiu trzymały ją jedynie nadzieje i marzenia. A kiedy je straciła, pozostała tylko rozpacz.
Teraz wszystko się odmieniło. Była realną osobą, miała nazwisko, swoją przeszłość. Być
może nigdy nie odzyska pamięci, ale będzie mogła uzupełnić białe plamy. Tak wiele się
dowiedziała przez trzy dni.
Lucas mógłby jej pomóc, gdyby zechciał odpowiedzieć na kilka pytań.

28

Przybrała pojednawczy ton.
— Co mam zrobić, by cię przekonać, że mówię prawdę?
— Powiedz mi przede wszystkim, kiedy się dowiedziałaś o śmierci swojego ojca.
Już miała na końcu języka, że pół godziny wcześniej, od adwokata, ale w porę
przypomniała sobie, co mu oznajmiła w czasie pierwszego spotkania: że wróciła do
Hawkshill, by odnaleźć mordercę.
— W klasztorze — odparła.
— Od kobiety, która cię rozpoznała?
Próbował wywinąć się od pytań, przechodząc do ataku.
— Przyjeżdżałeś do Hawkshill, żeby mnie szpiegować. Od sióstr niczego się nie
dowiesz. Ja... nie powiedziałam im o ojcu. Nie... mogłam.
— To jeszcze nie wszystko. Wyjaśnij mi swoje zachowanie w czasie naszego pierwszego
spotkania. Gdybyś straciła pamięć, byłbym dla ciebie obcym człowiekiem. Dlaczego
pozwoliłaś mi posunąć się tak daleko? Czy tak się zachowuje człowiek, który nic nie
pamięta?
— Chcesz powiedzieć, że byliśmy kochankami? — zapytała oburzona.
Milczał przez chwilę.
— Nie, nie byliśmy kochankami, ale chciałbym zrozumieć, o co tu chodzi. Skoro me
wiedziałaś, kim jestem, dlaczego padłaś mi w ramiona, kiedy mnie zobaczyłaś?
Poczuła ulgę i pospieszyła z wyjaśnieniem możliwie bliskim prawdy.
— Napadłeś na mnie. Przestraszyłam się. Potem mnie przytuliłeś. Nie wiedziałam, co
robię, dokąd to zmierza. — Spojrzała mu prosto w oczy. — Nic nie wiem o mężczyznach.
Jeśli się w tobie kochałam, me pamiętam tego.
— Odzyskasz kiedyś pamięć, Jess, czy tak już zostanie?
Pytanie było poważne, musiała udzielić równie poważnej odpowiedzi.
— Mówiono mi, że pamięć wróci po kilku dniach, tymczasem minęły trzy lata. Potem
mówiono, że może wrócić w każdej chwili, niespodzianie. A może nigdy nie powróci.
— Ciągle nie wiem, czy mam ci wierzyć, Jess — powiedział cicho.
— Dlaczego miałabym kłamać?
Klasztor to dobre miejsce, żeby się ukryć.
— Ukryć? Przed czym?
- — Przede mną.
Żachnęła się na te słowa, potrąciła Lucasa, konie przyspieszyły.
— Zobacz, coś zrobiła! — krzyknął, ściągając wodze. Oddychała z trudem. W głowie
majaczyło jakieś wspomnienie, którego nie mogła przywołać.
— Pokłóciłeś się z moim ojcem w dzień zabójstwa. Nie próbuj zaprzeczać. Adwokat mi
powiedział.
— Dlaczego miałbym zaprzeczać? Wszystko wyjaśniłem w czasie śledztwa. Tamtego
wieczoru w gospodzie było mnóstwo gości. Ze dwadzieścia osób słyszało awanturę.
— Zabrałeś mu pistolet. Nie mógł się bronić.
— Zabrałem mu pistolet, żeby mnie nie zabił — odparł porywczo.
— O co się pokłóciliście?
— O ciebie, ma się rozumieć. Powiedziałaś mu, że jesteśmy kochankami, żeby zmusić

29

mnie do małżeństwa.
Dech jej zaparło na tę wiadomość, krew odpłynęła z twarzy.
— Tak mu powiedziałam? Nie mogę uwierzyć, że potrafiłam zrobić coś podobnego.
Chyba że... to prawda — mruknęła.

— Za kogo ty mnie masz? Oczywiście, że nieprawda. Miałem zamiar ożenić się z Bellą.
Twój ojciec wszczął awanturę. Tak było.
— Jestem pewna, że nie miałam w tym żadnego udziału. Nie jestem taka.
— Skąd możesz wiedzieć, skoro straciłaś pamięć?
Spojrzała na niego oszołomiona.
— Lucasie... czy chcesz powiedzieć, że byłam... nierządnicą?
— Nie, Jess, mówię tylko, że ci się podobałem — odparł po chwili milczenia.
Odetchnęła z ulgą i zaraz nasrożyła się ponownie, widząc, że oczy mu się śmieją.
— Powiedz mi, co się wydarzyło tamtej nocy — zażądała, zapominając, że miała
zachowywać się pojednawczo. Natychmiast się poprawiła: — Proszę cię. Muszę
wiedzieć.
— Właśnie wróciłem z wojaczki i popijałem z przyjaciółmi w „Czarnym Łabędziu”.
Świętowałem zaręczyny z Bellą Chfford. Krótko po tym, jak moi kompani wyszli, pojawił
się w gospodzie twój ojciec. Był pijany, kipiał złością. Twierdził, że mu powiedziałaś, że
jesteśmy kochankami. Zarzucał mi, że zniszczyłem ci życie. Wszczął burdę. Wyciągnął
pistolet, zabrałem mu go. Wtedy wyszedł. Wkrótce i ja wyszedłem.
— Dlaczego miałabym mu mówić, że jesteśmy kochankami, skoro to nie była prawda?
Patrzył na nią przez chwilę, wreszcie westchnął bezradnie.
— Bo się we mnie kochałaś od dziecka. Wszyscy o tym wiedzieli. Całe Chalford się
śmiało. Tolerowałem te awanse, bo nie chciałem ranić twoich uczuć. Byłaś młodziutka, a
mnie chyba pochlebiało to uwielbienie. Tamtej nocy posunęłaś się jednak za daleko.
Nie były to miłe słowa, ale jak miała im zaprzeczyć? Pamiętała jeszcze, co czuła, kiedy ją
całował; ba, niemal mu się oddała na stole kuchennym.
Zadarła brodę.

— Nie tylko ja ponoszę winę.
— Nie — zgodził się. — Mogłem nie zwracać na ciebie uwagi, kiedy byłaś dzieckiem,
ale...
— Ale co?
Odwrócił ku mej głowę.
— Po powrocie z wojny, zamiast dziewczynki, zobaczyłem dorosłą kobietę.
Utkwił w niej wzrok, ona zaś znowu poczuła, jak budzą się w niej zmysły. On też musiał
to czuć. Opuścił powieki. Nie, Boże, nie. To nie może się powtórzyć.
Chwyciła go za przegub dłoni, uprzedzając wszelkie czułości.
— Dlaczego kupiłeś Hawkshill?
— Proszę?
— Słyszałeś pytanie.
Zacisnął usta.

30

— A czemu człowiek kupuje grunty, które sąsiadują z jego włościami? Chciałem
powiększyć areał.
— Adwokat powiada, że zapłaciłeś za naszą posiadłość więcej, niż jest warta. Czy to
pieniądze zbrukane krwią?
Zaklął.
— Co masz na myśli?
— Zabójstwo mojego ojca.
— Jeszcze jedna taka uwaga, a przełożę cię przez kolano i dam w skórę.
— Nie odpowiedziałeś mi. Adwokat twierdzi, że czujesz się winny, bo zabrałeś broń
mojemu ojcu i nie mógł się bronić. To prawda?
Skinął głową.
— Dość tej rozmowy — rzucił.
— Wiele jeszcze musisz mi wyjaśnić.
Miała wrażenie, że Lucas za chwilę wybuchnie.
— Słuchaj, chciałem powiększyć swoje włości. Zapłaciłem uczciwą cenę. Koniec, kropka.

— Skąd miałeś pieniądze? Adwokat mówił, że żyłeś wtedy na łasce krewnych.
— Rempel powinien się nauczyć trzymać język za zębami. Pożyczyłem od przyjaciół.
— Niepotrzebnie się unosisz. Rempel nic mi prawie nie powiedział. Dlatego pytam
ciebie. Od jakich przyjaciół?
— Choćby od Ruperta. Haiga. Od mojego kuzyna, Adriana. Zapytaj ich, jeśli nie
wierzysz.
— Myślę, że kłamiesz, Lucasie.
— O wielu rzeczach nie wiesz, inaczej nie stawiałabyś takich pytań — syknął przez
zaciśnięte zęby.
Powiedz mi zatem!
Chciałem cię zabezpieczyć na wypadek, gdyby coś mi się przytrafiło. Masz rację, czułem
się winny śmierci twojego ojca. Zabrałem mu przecież pistolet. Poza tym nie rozumiesz,
jak to było z nami. Boże, opiekowałem się tobą od maleństwa. Świata poza mną nie
widziałaś. Odpowiadałem za ciebie. Ktoś musiał. Twój oj ciec był nicponiem. Nie dbał o
ciebie.
— Nie waż się źle mówić o moim ojcu — zaprotestowała. — Co o nim wiesz?
Wojowałeś. Nie było cię tutaj.
— Ty natomiast straciłaś pamięć. Twój ojciec hazardował się i pił, Jess.
Łzy napłynęły jej do oczu.
— W porządku, nie był święty, ale nie pozbył się mnie przecież. Nie oddał krewnym, u
których byłabym za posługaczkę. Nie musiałam być guwernantką albo.., damą do
towarzystwa. Chciał, widać, żebym z nim mieszkała.
Dojrzała w jego oczach coś zagadkowego, co mignęło i zniknęło.
— Widać.

31

— Co to znaczy?
— Twój ojciec...
- Mów.

Pokręcił głową.
— Może masz rację, ale wówczas inaczej to widziałem.
Jego pojednawcze słowa nie były w stanie pohamować wybuchu złości Jessiki.
— Mój ojciec został brutalnie zamordowany! — zawołała. — Nie spocznę, dopóki me
znajdę zabójcy.
Zaległa cisza. Lucas przemówił dopiero po chwili:
— Naprawdę myślisz, że byłbym zdolny do popełnienia zbrodni?
To, co myślała, nie miało żadnego znaczenia. Błądziła po omacku i musiała ryzykować.
— Miałeś motyw i sposobność.
— Jaki motyw?
— Byłeś zakochany w Belli. Mój ojciec mógł zagrozić, że powie o mnie dziewczynie. Nie
chciałeś jej stracić, i dlatego go zabiłeś.
— Miałby jej powiedzieć? — Zaśmiał się gorzko. — Po burdzie w „Czarnym Łabędziu” i
tak dowiedziała się o całej sprawie. Wszyscy byli przekonani, że jesteśmy kochankami.
Uwierzyli w to kłamstwo! Chciałaś zniszczyć mój związek z Bellą i udało ci się. Wkrótce
po twoim wyjeździe z Hawkshill Bella wyszła za mojego najlepszego przyjaciela, Ruperta
Haiga. Oto, czego dokonałaś swoimi matactwami, Jess.
— Dlaczego nie powiedziałeś ojcu, że się myli?
— Dlaczego? — Nachylił się ku niej. — Bo szalałaś za mną. Myślałaś, że zmusisz mnie
do małżeństwa. Nie ty zresztą pierwsza.
o tak, temu mogła dać wiarę. Z jakichś powodów wzmianka o innych kobietach zapiekła
ją do żywego.
— Jeśli nie ty zabiłeś, musisz wiedzieć, kto to zrobił. Kogo ochraniasz?
Przetarł oczy zmęczonym gestem.
— A kogo, do diabła, miałbym ochraniać? Ciebie, ma się rozumieć. Nic nie pojmujesz?
Mordercy nie schwytano. Jeśli zaczniesz go szukać, gotów zabić i ciebie. Jeszcze jednej
rzeczy nie bierzesz pod uwagę. Zniknęłaś tej samej nocy, kiedy zginął twój ojciec. Nikt
nie wiedział, gdzie jesteś. Ludzie mogli przypuszczać, że to ty go zabiłaś.

Podwiózł ją pod sam dom i tu zostawił. Zbyt oszołomiona, ledwie się z nim pożegnała.
Czuła chaos w głowie, nie wiedziała, czego się trzymać, w co wierzyć.
Nie miała czasu na rozmyślania. Z pokoju śniadaniowego, który służył teraz siostrom
również za kantorek, dochodziły głosy. Zdjęła kapturek, zmusiła się do uśmiechu i ruszyła
w tamtą stronę.
Siostry siedziały przy stole i zapisywały coś w księgach rachunkowych: siostra Dolores,
dobiegająca sześćdziesiątki, miała ziemistą cerę i czarne, najbardziej krzaczaste brwi,
jakie Jessica widziała w życiu. Z racji godnych manier i roztaczanego autorytetu
nazywano ją siostrą Księżną. Gdy mówiła choremu, że wyzdrowieje, biedak tak się

32

natężał, by zadośćuczynić jej prognozom, iż czasami umierał — żartowano na jej temat
w klasztorze. Siostra Elwira, dziesięć lat młodsza, mała i pucołowata, zajmowała się
sierocińcem. Chociaż nigdy nie wyrzekłaby się żadnego dziecka, choćby najbardziej
krnąbrnego, potrafiła trzymać podopiecznych silną ręką i nie dawała im wodzić się za
nos. Łączyła w swej naturze świętość i znajomość świata. W klasztorze nazywano ją
siostrą Salomon. To ona miała zarządzać Hawkshill.
Kiedy Jessica weszła, przerwały rozmowę. W ostatnich dniach, po incydencie z
konfiturami, często milkły w obecności Jessiki. Były zaintrygowane, i trudno się dziwić,
zważywszy, w jakim stanie zastały kuchnię po powrocie do Hawkshill. Nie okłamała ich.
Powiedziała tylko, że niechcący potrąciła rondel, a one nie zadawały żadnych pytań.
Marta, zawsze taka uważna?
Od tamtej chwili obserwowały ją ciekawie. Nie czyniły tego w złej woli. Matka przełożona
poleciła im opiekować się Jessicą i gotowe były strzec jej jak oka w głowie.
— Z czym wracasz od adwokata? — zapytała siostra Dolores.
— Z dobrymi nowinami. Ojciec zostawił mi trochę pieniędzy. Niewiele, ale me będę
biedować. Czemuś taka rozradowana, siostro Elwiro?
— A to dlatego, że był dzisiaj u nas właściciel majątku. Obiecał, że spiszemy umowę
notarialną pod koniec tygodnia. Ten człowiek to prawdziwy anioł, obiecał, że weźmie do
siebie sześciu naszych chłopców, żeby przyuczali się przy jego ludziach: na kowala, na
leśnika, na stajennego... już zapomniałam na kogo tam jeszcze.
— Lord Dundas obiecał podpisać umowę najmu? — powtórzyła Jessica z
niedowierzaniem.
— Obiecał. Wynajmie nam Hawkshill za grosze — potwierdziła siostra Dolores i
poklepała puste krzesło obok siebie, zachęcając Jessicę, by usiadła. — Powiedział, że
spieszy się do adwokata i że jeśli spotka cię w mieście, to odwiezie do domu.
— Owszem, odwiózł — przytaknęła Jessica niechętnie. — Pytał o coś, kiedy tu był?
Siostry wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.
— Chciał się dowiedzieć czegoś o naszym zakonie, o chłopcach — odparła siostra
Dolores.
Chciał się dowiedzieć czegoś o mnie, pomyślała Jessica z goryczą.
— Powiedziałyście mu, że straciłam pamięć?
— Przy okazji, w rozmowie.
— Nie ma się czego wstydzić, Jessico. Lord Dundas odniósł się z wielkim zrozumieniem
do twojego nieszczęścia.
Rzeczywiście! Nazwał ją kłamczuchą. Nachmurzyła się.
— Nie brałabym jego słów zbyt poważnie. — Widząc zdumione spojrzenia sióstr,
zaczerwieniła się. — Chciałam tylko powiedzieć, że po rozmowie ze swoim zarządcą
może się rozmyślić i nie przyjąć chłopców.
Patrzyły na nią niby dwa wróble na liszkę. Jessica czuła się coraz niezręczniej. Nie ma
rady. Musi powiedzieć im, czego dowiedziała się w mieście, zanim usłyszą od kogoś
innego.
Przedtem musiała jednak wyjaśnić jedną rzecz. Wzięła głęboki oddech.
— Nie powiedziałam wam, że mój ojciec został zamordowany.

33

— Rozumiemy, Jessico — zapewniła ją siostra Dolores. — To musiał być dla ciebie
straszny wstrząs. Powiedziałyśmy lordowi Dundas, że usłyszałaś o tym zapewne od pani
Marshall.
— Tak, był to wstrząs - przytaknęła Jessica, zaskoczona, jak łatwo przechodzą jej przez
gardło półprawdy i przemilczenia.
— Kolejne wstrząsy czekały na mnie dzisiaj w mieście. — Nie dając słuchaczkom czasu
na pytania, mówiła dalej: — Otóż dowiedziałam się, że lord Dundas raczej nie należał do
moich przyjaciół, kiedy stąd wyjeżdżałam. Nie przesadzę, jeśli powiem, że niemiła mu
moja obecność w Hawkshill. — Opowiedziała o kłótni ojca z Lucasem. o tym, że jest
przekonany, iż próbowała zmusić go do małżeństwa. Mówiła o zabójstwie ojca io
własnym zniknięciu zaraz po jego śmierci. Siostry słuchały jej z takim zrozumieniem, że
otworzyła przed nimi serce, niczego me tając.
Gdy skończyła swoją opowieść, siostra Dolores popadła w zadumę. Należała do osób
starannie ważących słowa. W końcu skinęła głową.
— Mniej więcej to samo usłyszałyśmy od lorda Dundas.
Jessica poderwała głowę.
— Powiedział wam?
— Uważa, że powinnaś stąd wyjechać i zacząć życie od nowa w innym miejscu —
wtrąciła siostra Elwira.
— Tak? Tak uważa? — zawołała gniewnie Jessica. Słysząc swój podniesiony głos,
zmitygowała się nieco. Nie siostry ją zezłościły, ale Lucas Wilde. Starał się przeciągnąć
je na swoją stronę. Zaproponował, że weźmie chłopców; chciał w ten sposób zjednać
sobie siostry i przekonać je, by pozbyły się Jessiki. — A dlaczego miałabym stąd
wyjeżdżać?
— Dla uniknięcia rozmaitych przykrości. Ludzie lubią plotkować. To słowa lorda Dundas.
— Miło z jego strony, że tak się o mnie troszczy — odparła Jessica słodkim tonem. —
Przyjechałam do Hawkshill, żeby...
— Żeby...? — podsunęła siostra Elwira.
— Żeby się dowiedzieć, kim jestem, i nie wyjadę, póki się nie dowiem — dokończyła
Jessica gładko.
Oczekiwała, że siostry będą ją przekonywały do wyjazdu, ale
-nie, zdawały się akceptować jej decyzję, przeświadczone, że los ludzki jest w rękach
Boga, i tam winniśmy iść, gdzie on nas wiedzie.
Podniesiona na duchu ślepą wiarą swoich towarzyszek, Jessica poszła przygotować
kolację. Chętnie gotowała. Od razu na wstępie podzieliły się obowiązkami. Jej przypadła
kuchnia. Siostry sprzątały, prały, większość dnia spędzały poza domem:
pukały do różnych drzwi, prosiły o wsparcie na rzecz sierocińca, robiły niezbędne zakupy
przed przyjazdem chłopców. Nie na wszystko starczało pieniędzy, ale nie traciły ducha,
oczekując, że Bóg im pomoże. W ich rozumieniu rzeczywiście pomagał. Zdobyły już
trochę mebli, jedną mleczną krowę i kilka niosek.
Joseph natomiast chodził koło gospodarstwa. Zanim został zawodowym bokserem, był
bandosem, najmitą. Niewiele mówił, ale Jessica widziała, że rad jest z powrotu na wieś.
Włożyła fartuch i przez chwilę stała na środku kuchni bez ruchu, zatopiona w myślach.

34

Tyle miała do przemyślenia, z tyloma zmartwieniami musiała się uporać. Ze wszystkich
wieści, które dzisiaj na nią spadły, najbardziej wstrząsnęła nią wiadomość o śmierci ojca.
„Tato”, szepnęła cicho, próbując wyobrazić sobie siebie w roli kochającej córki. Żadna
znajoma nuta nie odezwała się w pamięci.
Stała tak zasępiona, wpatrzona w przestrzeń. Przypomniała sobie ów moment, kiedy to
w „Czarnym Łabędziu” miała wrażenie, że cofnęła się w czasie i znowu jest młodą
dziewczyną. Co wtedy czuła? Była przerażona, uspokoiła się dopiero, gdy Lucas zostawił
przyjaciół i podszedł do niej.
Byłoby to wspomnienie? Co oznaczało? Dlaczego miałaby zapamiętać Lucasa, a nie
ojca?
Nierządnica. Nie, to niemożliwe. Nawet bez pamięci wiedziała, że nie jest rozpustnicą.
Kim zatem?
Jej wzrok padł na stół. Zgrzytając zębami, chwyciła rondel i prasnęła nim z impetem o
blachę.
W pokoju śniadaniowym siostry nasłuchiwały odgłosów dochodzących z kuchni.
Wyraziste brwi siostry Dolores unosiły się na każdy kolejny łomot; siostra Elwira
uśmiechała się wyrozumiale.
— To już nie ta sama dziewczyna, co jeszcze trzy dni temu
— powiedziała siostra Dolores.
— Prawda — przytaknęła siostra Elwira. — Z czasem coraz mniej będzie w niej z Marty.
Siostra Dolores oparła podbródek na dłoni i zapatrzyła się w przestrzeń.
— Co myślisz o lordzie Dundas?
— Spodobał mi się. Naprawdę zainteresował się naszą pracą.
— Dziwne, że zaproponował podpisanie umowy dzierżawnej. Kiedy się tu pojawił,
miałam wrażenie, że zamierza się nas pozbyć
W oczach siostry Elwiry zabłysły chytre ogniki.
— Ani chybi.
Siostra Dolores zmarszczyła czoło i powoli odwróciła głowę.
— Dlaczego więc się rozmyślił?
— Z łaski Boga, ma się rozumieć, i...

— 1?
— Cóż, poruszyłyśmy sumieniem biedaka, a kiedy interweniuje Bóg i sumienie, człowiek
musi być im posłuszny.
— Hmm. Nie sądzisz, że Jessica maczała w tym palce?
— Oczywiście, i lord Dundas dobrze O tym wie. — Siostra Elwira zachichotała. —
Jessica nic nie pamięta. Będzie musiał od nowa zaczynać zaloty.
Siostrze Dolores szczęka opadła.
— Ponosi cię fantazja, siostro Elwiro.
— Chcesz się założyć?
— Słyszałaś, co mówiła Jessica. Jej ojciec próbował zmusić lorda Dundas, żeby się z nią
ożenił, a ten odmówił.
— Słyszałam, ale mam oczy — nie dawała za wygraną Elwira.

35

— Stawiam trzy do jednego, że będziemy miały ślub tego lata.
— Rozum chyba straciłaś — obruszyła się siostra Dolores.
— Dajże pokój, przecież zakładamy się tylko o karmelki. I na dodatek nie pierwszy raz.
Matka przełożona o niczym się nie dowie. Kto miałby jej powiedzieć?
— Ja nie o tym. Jessica nawet nie lubi lorda Dundas. Od razu widać.
Z kuchni doszedł je szczęk tłuczonego szkła.
Siostra Elwira nachyliła się do swojej towarzyszki, tak że dotykały się niemal nosami.
— Cztery do jednego — szepnęła.
— Wodzisz na pokuszenie!
— Toffi melasowe — zaproponowała Elwira, bezwstydnie wykorzystując jedną z
nielicznych słabości siostry Dolores.
— Te, które ci przysyła siostrzeniec?
— Te same.
— A moja wygrana?
— Śliwki w cukrze, które bratanica śle ci zawsze na urodziny.
— Zakład stoi — zgodziła się siostra Dolores z wyrachowanym uśmiechem.

6

Odwiózłszy Jessicę Lucas odczekał, aż wejdzie do domu, po czym ruszył do siebie.
Głowę zaprzątała mu ich rozmowa.
Jessica straciła pamięć. Kiedy siostry mu o tym powiedziały, nie uwierzył, nie chciał
uwierzyć. Pełen podejrzeń, wypytywał siostrzyczki jak na spowiedzi. Nie znajdowały w
opowieści Jessiki żadnych sprzeczności, on zaś nie mógł im powiedzieć, jak ochoczo
padła mu w ramiona, jakby rozstali się wczoraj. Wprost z Hawkshill pojechał do Chalford,
by rozmówić się z Jessicą w cztery oczy. Znalazł ją w „Czarnym Łabędziu” i zaczęli się
sprzeczać.
Straciła pamięć. Tak mu się też zdawało, gdy omal jej nie posiadł na kuchennym stole.
Od trzech dni gryzł się myślami. Gdy zniknęła przed laty, szukał jej wszędzie. Przeczesał
całą okolicę. Poszukiwał w Londynie, ale do głowy mu me przyszło, że mogła trafić do
klasztoru. Żył w nieustannym strachu, że ktoś zapuka do drzwi z wieścią, że znaleziono
jej ciało. Dlatego wpadł w pasję, gdy ją wreszcie zobaczył całą i zdrową. Przez cały ten
czas nie pomyślała nawet, by dać znak życia.
Tak, utrata pamięci wyjaśniałaby wszystko.
Musiał uwierzyć. Zakonnice przecież nie kłamią. Poza tym Jess się zmieniła. Prawdę
mówiąc, ledwie w niej rozpoznał dawną Jessicę. Tamta go ubóstwiała, od kiedy pewnego

36

dnia na stopniach kościoła dobrze wychowane panienki zaczęły się
z niej naigrawać, że nie urnie czytać. Rozgonił je wtedy, a one z krzykiem schroniły się
pod skrzydła matek.
Do tamtej chwili nie zwracał na nią uwagi. Była po prostu córką sąsiada. Przez nikogo
nie pilnowana, buszowała po okolicy. Gdy inne dwunastoletnie panny uczyły się czytać,
szyć i zachowywać, jak młodym damom przystało, Jess, pozostawiona sama sobie,
zbijała bąki. William Hayward już wtedy cieszył się złą sławą. Nałogowy hazardzista i
kłótnik, człowiek odpychający, zraził sobie wszystkich sąsiadów. Na ojca zupełnie się nie
nadawał, ale Jess nikomu nie dawała powiedzieć na niego złego słowa. Tak była
zapatrzona w ojca.
Lucas nie mógł pojąć, dlaczego wdał się w tę całą historię. Miał wtedy dwadzieścia lat i
co innego było mu w głowie. A jednak na widok rozmarzonych oczu Jess budził się w nim
instynkt opiekuńczy. Widać, tak został wychowany. W domu się nie przelewało, ale ojciec
nigdy nie odmówił nikomu, kto znalazł się w potrzebie.
Tak czy inaczej, wdał się bez reszty. Zaczął od rozmowy z matką, a kiedy i ona nie mogła
przekonać Haywarda, by zajął się córką, uciekł się do pomocy konstabla. Konstabl zaś
tak zatruł życie staremu pieniaczowi, że nicpoń posłał wreszcie Jess do szkoły w
Chalford.
Naturalne, że tyle zdziaławszy, Lucas zaczął się interesować postępami dziewczynki, a
ona, pochlebiona zainteresowaniem, patrzyła na niego jak na swojego rycerza. Oddanie
Jess, choć czasami uciążliwe, przyjmował z rozbawieniem i pobłażaniem. Sytuacja
zmieniła się na krótko przed tym, nim ruszył na wojnę. Jess któregoś dnia zdybała go w
stajni.
Przestał wtedy spoglądać na nią z rozbawieniem i pobłażaniem.
Próbował zbyć ją łagodnie, ale Jess, jak to Jess, poczytała to za objaw słabości. Mówił
jej, że któregoś dnia pokocha mężczyznę bardziej dla niej odpowiedniego, młodszego, a
ona zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała.
Uśmiechnął się, kiedy poczuł jej usta na swoich wargach. Całowała po raz pierwszy,
pamiętał o tym i nie chciał sprawić jej przykrości. Uznał poza tym, że to być może on
właśnie powinien ją wprowadzić w nowy świat. Przeraził się własnych myśli. Tak
naprawdę chciał przecież zostać jej pierwszym kochankiem.
Oszołomiony, przez chwilę nie wiedział, co począć, po czym chwycił Jess za ramiona,
chcąc ją odsunąć. Za późno. Nie wiedział, jak tego dokonała, ale wylądowali oboje na
sianie. Miał ochotę wybuchnąć śmiechem, gdyby nie to, że usłyszał nawoływania Adriana
i Belli. Szukali go. Powiedzieć, że targały nim wyrzuty sumienia, to za mało.
Leżeli na sianie w stajni, w jasny dzień. Ona na plecach, z podkasanymi spódnicami, on
na niej. Cud, że spodnie miał jeszcze zapięte.
Gdy zaskrzypiały drzwi stajni, Jess otworzyła usta. Wiedział, co zamierzała. Mała
czarownica zastawiła nań pułapkę. Zaraz krzyknie i Bella przyłapie ich in Jiagrante
delicto, a wtedy na pewno nie pójdzie z nim do ołtarza.
Miał na tyle przytomności umysłu, że zasłonił jej usta dłonią. Po chwili usłyszał, że Bella i
Adrian kierują się w stronę domu. Wtedy wygłosił kazanie Jess, pouczając ją, jak
niebezpiecznie jest igrać z namiętnościami mężczyzny. Kiedy upierała się, że Bella go

37

nie kocha, że nie jest kobietą dla niego, że nigdy nie uczyni go szczęśliwym, on z
rozmyślnym okrucieństwem powiedział, że przykro mu, ale kocha Bellę z całego serca i
nigdy kochać nie przestanie.
Wtedy zdawało mu się, że mówił prawdę, ale teraz widział, że Jess była znacznie
mądrzejsza od niego. Bella była dlatego pociągająca, bo adorowali ją wszyscy
kawalerowie w okolicy, ona zaś spośród wszystkich fatygantów wybrała akurat Lucasa.

Oto próżność młodego wieku. Gdyby jej ojciec był mu równie przychylny jak Bella, nie
czekaliby chwili ze ślubem. Sir Henry miał jednak swoje zdanie. Chciał dla najdroższej
córeczki kogoś lepszego niż szaraka z pustymi kieszeniami. Lucas przeto ruszył na
wojnę, zamierzając zbić fortunę. Bella przyrzekła czekać. Klamka zapadła.
A jednak to nie obraz Belli nawiedzał go, gdy wojował z Francuzami w Hiszpanii, lecz
Kopciuszka o rozmarzonych oczach, który ślubował mu dozgonną miłość. Prześladowało
go wspomnienie Jess. Robił wszystko, by o niej zapomnieć. Przecież była jeszcze niemal
dzieckiem! A on miał Bellę. Oświadczył się jej. Nie zaręczyli się oficjalnie, ale byli po
słowie. Człowiek honoru dotrzymuje obietnic. Niechby nawet miał żałować tego kroku do
końca życia, ożeni się z Bellą.
Kiedy wrócił do domu latem roku piętnastego, po Waterloo, gotów był stanąć przed
ołtarzem. Ojciec Belli, teraz już mu życzliwszy, dał młodym błogosławieństwo.
Los chciał jednak inaczej. Na kilka tygodni przed powrotem Lucasa zjechali do domu
Adrian i Rupert. To, co od nich usłyszał, przyprawiło go niemal o furię. Jess żyła niczym
odludek, nikogo nie widywała, nie miała przyjaciół. Pojechał do Hawkshill, chciał się
rozmówić z Haywardem, ale zastał tylko córkę. Później, tego samego wieczoru,
naopowiadała ojcu kłamstw i stary zrobił mu awanturę pod „Czarnym Łabędziem”.
Lucas był tak wściekły, że miał ochotę udusić Jess. Kilka godzin później dowiedział się,
że stary został zamordowany, a Jess zniknęła. Przez trzy lata przeżywał piekło,
zachodząc w głowę, co się z nią stało.
Teraz, gdy rzecz się wyjaśniła, nie miał pojęcia, co czynić dalej. Ciągle czuł ten dziwny
magnetyzm, który zawsze istniał między nimi. Jess nie była już tamtą smarkatą. Nie
dzieliła ich już Bella. Panna Jessica Hayward być może nie zdawała sobie z tego sprawy,
ale stanęli na skraju przepaści. Uśmiechnął się ponuro na tę myśl.

Do domu dojechał zatopiony w myślach o Jessice. Koło stajni czekał na niego Perry.
— Masz gości — oznajmił, wskazując na powóz skryty w cieniu dębów. — Bella i Rupert
— dodał usłużnie, jakby Lucas nie potrafił poznać biało-niebieskiej liberii Rupertowego
stangreta. — Zjechali do Chalford dzisiejszego ranka, usłyszeli o Jess i czym prędzej
pospieszyli tutaj, żeby... jak to Bella powiedziała...? A, wiem, służyć wsparciem. —
Uśmiechnął się szeroko.— Ale chryja. Bella pieni się ze złości. Pomyślałem, że lepiej cię
uprzedzę.
Kiedy Lucas wyskoczył z dwukółki, Perry wgramolił się skwapliwie do powoziku i chwycił
wodze.
— Nie wejdziesz do środka? — zapytał Lucas.
— Boże uchowaj. To jest, nie, dziękuję. Już przeprosiłem. Adrian czyni honory

38

gospodarza, czekając na twój powrót. — Perry z niemiłosiernie rozradowaną miną strzelił
z bata i dwukółka ruszyła, zostawiając za sobą tuman kurzu.
Lucas wcale mu się nie dziwił. Perry zawsze narzekał, że on, Rupert i Adrian to stare
ramole. Jak się spotkają, potrafią gadać tylko o wojnie i dawnych, dobrych czasach.
Ramole, pomyślał Lucas i zachichotał. Perry nie widział ich na polu bitwy, jak dzielnie się
sprawiali w walce. A teraz, żal patrzeć. Adrian żył tylko przyjemnościami, Rupert,
osiadłszy na wsi, spędzał czas hodując rzadkie gatunki róż, on zaś... dryfował.
Stanął, przez nikogo nie zauważony, w progu salonu, łowiąc okruchy rozmowy. Goście
mówili o Jessice, Bella miała najwięcej do powiedzenia.
Lucas pomyślał, że jest naprawdę piękna. Niebieska suknia podkreślała błękit oczu.
Ciemne, starannie ułożone loczki okalały twarz o nieskazitelnej urodzie. Jej wdzięki nie
robiły już na nim wrażenia. Z latami zrozumiał, że za tą śliczną fasadą kryje się natura
próżna i małostkowa. Ale że Bella była żoną Ruperta, tolerował ją, chcąc nie chcąc.

Pierwszy dostrzegł go Adrian.
— Mówiłem właśnie, żeś pojechał do Hawkshill powiedzieć siostrom, że nie wynajmiesz
im dworu. Co cię zatrzymało tak długo? — Przyjrzał się baczniej Lucasowi i westchnął.
— Nie wyrzuciłeś mniszek? Wiedziałem, że tak będzie.
Lucas wzrokiem nakazał kuzynowi milczenie, puszczając mimo uszu uszczypliwość.
— Lucas! — zawołała Bella, wstając z fotela i wyciągając dłoń na powitanie. —
Usłyszeliśmy, co się stało, i zaraz tu przyjechaliśmy. Adrian powiada, że Jessica Hayward
naprawdę została zakonnicą.
Ujął podaną dłoń i ucałował.
— Witaj, Bellu. Piękna jak zawsze. Nie, Jess nie jest zakonnicą. — Powtórzył, czego
dowiedział się od sióstr. — Nie złożyła ślubów. Pomaga mniszkom. Zakładają w
Hawkshill sierociniec.
Co rzekłszy, uśmiechnął się serdecznie do Ruperta. Szczupły, wysoki, w mundurze,
prezentował się wspaniale. Ubrany w strój wiejskiego jegomościa, mógłby uchodzić za
farmera, a jednak pod tą niepozorną powłoką krył się potomek wielkiego rodu.
— Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku? — zagadnął.
— A dlaczego by nie?
— Wyjechałeś z Londynu tak nagle, nawet się z nikim nie żegnając.
— Nieprzewidziane interesy — odparł Lucas zdawkowo, a gdy Rupert uniósł brew, dodał:
— Zadasz mi to samo pytanie w cztery oczy, inaczej ci odpowiem.
— Ach, kobieta — domyślił się Rupert z błyskiem w oku.
— Proszę cię, Rupercie, nie sugeruj mu niczego podobnego — wtrącił Adrian.
— Nie chcesz, żeby Lucas się ożenił?
— Jako przyjaciel, tak. Jako jego zarządca, nie.

Gdy śmiechy ucichły, a Lucas usiadł, Bella zagadnęła niecierpliwie:

— Byliśmy wstrząśnięci, kiedyśmy usłyszeli, że Jessica Hayward wróciła. O co jej chodzi,
Lucasie?
— Daj człowiekowi odetchnąć chwilę, Bellu — napomniał ją Rupert z uśmiechem. —

39

Wszyscy chcemy się dowiedzieć czegoś o Jessice. Pozwól mu zebrać myśli.
Wypiwszy kilka łyków brandy, Lucas opowiedział przyjaciołom, czego się dowiedział o
losach Jess.
— Wierzysz jej? — zapytała Bella nieufnie, ledwie skończył. Zgniewało go to pytanie,
chociaż sam wcześniej miał wątpliwości.
— Siostry potwierdziły opowieść Jessiki. Wszystko się zgadza. Z jakiego innego powodu
miałaby zniknąć na trzy lata?
— Dlaczego? Bo naopowiadała kłamstw. Bo bała się konsekwencji. Bo wiedziała, że gdy
się tu pokaże, wszyscy ją odtrącą. — Bella zaczerpnęła powietrza. — Mogłabym
wymieniać jeszcze wiele powodów.
— Po co w takim razie wracała?
— Bo nigdy nie brakowało jej tupetu. — Bella, coraz bardziej poirytowana, mówiła
podniesionym głosem. — Zagięła parol na ciebie, na twoje pieniądze i twój tytuł. To mała,
przewrotna czarownica. Uważaj na nią.
Adrian zachichotał.
— A ty co? — napadła na niego Bella.
— Jessica Hayward nie jest tą samą dziewczyną, którą znaliśmy, i nie kocha się już w
naszym sir Galahadzie. — Tu wskazał na Lucasa. — Prawdę powiedziawszy, chyba go
nie znosi. W każdym razie w Hawkshill powitała go rusznicą. Na szczęście strzelba nie
wypaliła.
Bella otworzyła usta; Rupert zachichotał.
— Mało tego. Pół godziny temu oskarżyła mnie, że zamordowałem jej ojca — dodał
Lucas ponurym tonem.
Na długą chwilę zaległa cisza, wreszcie Rupert wybuchnął głośnym śmiechem. Zamilkł,
widząc minę Lucasa.
— Przepraszam, przyjacielu — bąknął, ale w jego głosie nie było cienia skruchy. Tego
przecież zawsze chciałeś. Wyleczyć ją z miłości. Wygląda na to, że ci się udało. Nie
wiem, dlaczego jesteś taki chmurny. Nikomu me przyszłoby do głowy oskarżać cię o
morderstwo. Niech sobie Jess mówi, co chce.
Lucas spojrzał najpierw na Adriana, potem na Ruperta.
— Gdybym zastrzelił Williama Haywarda, na pewno nie strzelałbym w plecy. Tak
postępuje tchórz.
Znowu zapadła cisza, po czym odezwał się Rupert:
— Myślałem o tym. Ten, kto zabił Haywarda, niewart jest splunięcia.
— Ten, kto zabił Haywarda, wyrządził światu przysługę.
Jeśli będziecie zaprzeczać, jesteście hipokrytami — wtrąciła Bella niecierpliwie. —
Rozprawiwszy się w dwóch słowach ze sprawą Haywarda, wróciła do tematu, który ją
zajmował: — A więc Jessica jest w Hawkshill? Do tego doszło?
— Nie mogę usunąć sióstr — odparł Lucas spokojnie. — To zapracowane, pełne
poświęcenia kobiety. Robią wiele dobrego. Poza tym, jeśli im wymówię, znajdą sobie
inny dom w naszej okolicy, niech więc pozostaną raczej w Hawkshill. Dwór stoi pusty,
żadnego z niego pożytku.
Bella wstała i zaczęła wciągać rękawiczki.

40

— Ludzie zaczną plotkować. Zrobi się nieprzyjemnie. Siostry może i robią wiele dobrego,
ale nie obracają się w naszych sferach. Podobnie jak Jessica Hayward. Nigdy nie
należała do nas, a po skandalu, który wywołała, żadna szanująca się dama nie wpuści jej
do domu. Biedaczka, prawie mi jej żal.
Panowie też podnieśli się z foteli. Lucas strzepnął pyłek z rękawa.
— Drzwi tego domu zawsze będą otwarte dla Jess — powiedział cicho, spoglądając Belli
prosto w oczy. — Moja matka bardzo ją lubiła i będzie chciała widzieć u siebie, kiedy tu
zjedzie z Londynu. A ja sam nie wierzę, że Jess naopowiadała ojcu kłamstw. Już prędzej
ukartował całą historię, żeby wyciągnąć ode mnie pieniądze.
— Dotąd tak nie myślałeś — stwierdziła Bella sucho.
— Czyżby? Powiedzmy, że po namyśle doszedłem do wniosku, że to przekonująca
teoria.
Rupert wpatrywał się w naderwany guzik przy surducie.
— I ja lubiłem Jessicę — powiedział. — Mnie też jej żal. Miała ciężkie życie ze swoim
ojcem. — Podniósł głowę i uśmiechnął się do żony. — Wiem, kochanie, że po
zastanowieniu przyznasz rację Lucasowi. — Tu zwrócił się do przyjaciela: — Nasze
drzwi też będą dla niej otwarte.
Bella przez chwilę zmagała się z narastającą wściekłością. Wreszcie przystroiła twarz w
uśmiech.
— Jeśli Jessica się zmieniła, to oczywiście. Chodźmy już, kochanie. Obiecałam
kucharce, że dzisiaj po południu ułożę z nią menu na najbliższy tydzień. Wiesz, że ta
głupia niewiasta sama nie ruszy głową.

Lucas i Adrian patrzyli z podjazdu za znikającym powozem Ruperta.
— Jesteś przekonany, że Jessica straciła pamięć? — odezwał się Adrian w zamyśleniu.
— Jestem przekonany — odparł Lucas krótko.
— Jeśli chcesz, by Chalford ją przyjęło, będziesz potrzebował pomocy szanowanej
kobiety.
— Na przykład?
— Co byś powiedział na żonę wikarego? To właściwa osoba.
— Pomyślę. Czemuś tak się zasępił?
— Myślę o Belli. Gotowa zetrzeć na proch twoją Jess.
— Moją?

Adrian zaśmiał się i poklepał kuzyna po ramieniu.
— Oj, Lucas. Ślepy by cię przejrzał. Chcesz rady?
- Dawaj.
— Postępuj tak, by historia się nie powtórzyła.

W drodze do domu Bella paplała o głupstwach, ani razu nie wspomniawszy o tym, co
naprawdę leżało jej na sercu. Nie chciała, by stangret podsłuchał rozmowę i rozniósł
plotki po okolicy. Nikt nie powie, że powrót Jessiki Hayward wyprowadził Bellę Haig z
równowagi. Dość już zniosła kpin przed laty, nie zamierzała doświadczać powtórnie

41

podobnego upokorzenia.
Przemówiła, ledwie wysiedli z powozu:
— Nie rozumiem, dlaczego musimy całe lato siedzieć na wsi. Moglibyśmy pokazać się w
Brighton. Książę regent pytał mnie, czy przyjedziemy w tym roku.
— Przykro mi, kochanie, ale nie możemy sprawić zawodu naszym ludziom. Mamy
przecież bal dzierżawców — tłumaczył Rupert łagodnie.
— Niech go przełożą na sierpień.
— Wtedy będą zajęci przy żniwach. Poza tym taka jest od pokoleń tradycja w mojej
rodzinie.
Bella zacisnęła usta. Rupert, zazwyczaj ustępliwy i we wszystkim powolny żonie, gdy
zjeżdżali do Berkshire, nie chciał mieszkać gdzie indziej, tylko w domu, który należał do
jego rodziny od dwóch stuleci i w którym on sam się urodził i wychował. Tradycja była dla
niego rzeczą świętą.
Uważała to za nonsens. Sprzedali dom jej nieżyjącego ojca, znacznie okazalszy od
rezydencji Haigów, i teraz musiała się gnieść w ciasnych pokoikach, znosić kopcące
kominy i sztukaterie opadające z sufitu za każdym mocniejszym trzaśnięciem drzwi.

Stać ich było na to, żeby przebudować Haig House od piwnic po dach, ale Rupert nie
chciał nawet o tym słyszeć. Odpowiadał, że dom w Londynie należy do niej i tam może
robić, co się jej żywnie podoba. Istotnie, nie szczędząc nakładów, przeobraziła
rezydencję przy Grosyenor Square w pałac, nie wydając przy tym grosza własnych
pieniędzy. Zdumiała się po ślubie, gdy odkryła, jak bogaty jest Rupert. Wiedziała,
oczywiście, i wcześniej, że Haigowie mają pieniądze, ale spartański tryb życia, jaki wiódł
Rupert i jego dziadek w ich rodowej ruderze, nie dawał wyobrażenia o zasobności
narzeczonego. Nie pojmowała, dlaczego ludzie godzą się żyć tak nędznie, kiedy stać ich
na to, by zaspokoić każdą zachciankę.
Gdy weszli do hallu, zacisnęła usta jeszcze mocniej. Nienawidziła tego wilgotnego
wnętrza z ciemnymi boazeriami i oknami o maleńkich szybkach. Inni mieszkali w
przestronnych willach palladiańskich, z kolumnowymi portykami i białymi marmurami. Nie
było sensu przekonywać Ruperta. Odparłby, że dwór postawiony za Tudorów ma
charakter, a marmury i greckie kolumny to zbytki. Co on wiedział? Jeśli podobały się
księciu regentowi, podobały się i jej.
Rupert chciał iść do oranżerii, do swoich róż, ale poprosiła słodko, by usiadł z nią na
chwilę w salonie. Miała z nim do pomówienia. Odczekała, aż zamknie za sobą drzwi.
— Uszom własnym nie mogłam uwierzyć, kiedy powiedziałeś, że nasz dom będzie
otwarty dla Jessiki Hayward! Po tym wszystkim, co mi zrobiła! — krzyczała Bella.
Rupert przysiadł na oparciu fotela.
— Myślałem o tobie. Jak by wyglądało, gdybyś ją odrzuciła? Ludzie powiedzieliby, że
nadal kochasz się w Lucasie i że jesteś zazdrosna o Jess.
— Nie obchodzi mnie, co ludzie powiedzą.
— Nie wierzysz w. to, co mówisz. Bardzo cię obchodzi ludzkie zdanie. Mnie też.

Spokojny ton męża przyprawiał ją o jeszcze większą irytację.

42

— Mylisz się! Wcale mnie nie obchodzi! — oświadczyła.
— Czyżby? — Przestał się uśmiechać, zniknęły gdzieś dobre maniery. Rysy mu stężały.
— Nie pozwolę, żeby ludzie strzępili sobie języki. Nie pozwolę, żeby moja żona
zachowywała się jak przekupka. Nie wymagam, żebyś się zaprzyjaźniła z Jess, ale nie
dopuszczę, byś uchybiła swoim postępowaniem mojemu nazwisku.
Była wstrząśnięta. Rzadko używał wobec niej takiego tonu, a kiedy już to robił,
przypominał jej ojca. Uniosła butnie głowę. Nikt nie będzie się w ten sposób do niej
zwracał.
— Jessica Hayward wyrządziła mi wiele złego. Nigdy jej nie wybaczę — oznajmiła.
Wstał.
— Nie proszę, żebyś jej przebaczyła. Masz tylko być wobec niej uprzejma. To wszystko.
— Odwrócił się jeszcze w drzwiach i posłał jej czuły uśmiech. — Mówiłem ci, że
wyhodowałem nową odmianę róży? Nazwałem ją na twoją część Arabellą. Ma piękne
pąki i ciemnopąsową barwę. Przypomina mi ciebie.
Odęła się jeszcze bardziej, przekonana, że mąż chce ją ugłaskać tym gestem.
Kiedy została sama, zasiadła na sofie i zacisnęła dłonie, aż pobielały knykcie. Jeszcze
kilka godzin temu była w Londynie, szczęśliwa. A teraz! Była napięta niczym sprężyna.
To Chalford tak na nią działało. W Londynie była inną osobą, tutaj natomiast wyczuwała
subtelne znaki, które mówiły jej, że nigdy nie będzie jedną z „nich”. Ojciec ją ostrzegał,
że w tym małym świecie liczy się tylko klasa i by zbytnio nie zawierzała swej urodzie i
majątkowi. Jeśli ona nie ma klasy, to któż ją ma. Dba o siebie. Ubiera się zawsze podług
wymogów najnowszej mody, zna właściwych ludzi, o jej przyjęciach rozprawia całe
miasto. A jednak w salonie Lucasa dano jej do zrozumienia, że Jessica Hayward,
dziewczyna, która zszargała sobie opinię, zasługuje na większe względy niż ona.

Nawet własny mąż jej nie poparł.
Gotowało się w niej na tę myśl. To przecież ona została pokrzywdzona. Dlaczego nikt się
za nią nie ujmie? Czekała na Lucasa cztery lata. Nie sądziła, że tak długo będzie
wojował w obcych krajach. Cztery długie lata, kiedy jej przyjaciółki jedna po drugiej
wychodziły za mąż. Ludzie zaczynali traktować ją jak starą pannę. A ona kochała i
czekała. Czas mijał, coraz trudniej było zmienić decyzję. Ludzie powiedzieliby, że straciła
najlepsze lata, wyglądając Lucasa. Wyśmialiby ją. Trwała więc w swoim postanowieniu.
I doczekała się skandalu. Została ośmieszona. Tego nie mogła wybaczyć.
Jej ojciec, od początku przeciwny małżeństwu z Lucasem, był jeszcze bardziej oburzony
niż ona. Zawsze wolał Ruperta. Chociaż Rupert nie miał widoków na dziedziczenie
tytułu, pochodził ze znakomitego rodu. Miał pieniądze. Był bohaterem wojennym. Itak
ona, która mogła mieć każdego, przyjęła jego oświadczyny.
I co ma w nagrodę?
Wzięła kilka głębokich oddechów, próbując się odprężyć. W uniesieniu powiedziała
Rupertowi, że nie dba, co ludzie o niej mówią. Dbała. Dbała wręcz obsesyjnie. I gotowa
była ukarać każdego, kto zaszkodziłby jej opinii. Lucas zapłacił już, tracąc ją na rzecz
Ruperta, ale Jessica Hayward...
Jessica zawsze stawała jej kością w gardle. Dziwne z niej było dziecko: namolne,

43

prawdę rzekłszy. Prawdy jednak nie mogła rzec nikomu, bo ukazałoby ją to w złym
świetle. To przez Jessicę jej ojciec, sir Henry, poniżył ją, Bellę Clifford, najlepszą partię. w
okolicy.
Odkrył, że z domu ginie porcelana i srebra. Obwiniał jednego ze służby, podczas gdy
naprawdę kradła ona. Przerażona, nie przyznała się do niczego. Służącego osądzono,
skazano i wysłano do kolonii. Nie wiadomo jak, Jessica Hayward doszła prawdy.
Powiedziała sir Henry”emu. Ten zmieszał jedynaczkę z błotem, po czym doprowadził do
bankructwa jubilera, który skupował od niej srebra. Chcąc zamknąć usta Jessice, opłacił
jej ojca; ten szybko pieniądze przepił i przegrał w karty.
Trzeba zacząć od tego, że Bella nie musiałaby wynosić z domu kosztowności, gdyby
dostawała od ojca dość pieniędzy na swoje potrzeby. Nie kradła przecież. W końcu i tak
to wszystko miało przypaść jej w spadku. Wiele hałasu o nic.
Od tamtej pory trzymała się z dala od Jessiki Hayward. Nie przestawała jednak
rozt5uszczać pogłosek na jej temat i nastawiać ludzi przeciwko niej. Lucas był wtedy na
wojnie, nikt jej nie przeszkadzał, nikt nie stawał w obronie Jess.
Gdy wrócił w końcu z wojny, Jessica Hayward wypowiedziała wojnę Bella. Ktoś, kto tak
się z nią obszedł, nie ujdzie bez wyrównania rachunków.
Już spokojniejsza, usiadła wygodniej i zamknęła oczy. Trwała tak długo, wreszcie na jej
ustach pojawił się uśmiech. Uniosła powieki. Uczyni, o co prosił ją mąż. Otworzy drzwi
domu Haigów przed Jessicą Hayward, ale nie poniecha zemsty.

7

Po kolacji Joseph poszedł do warsztaciku w oborze, Jessica i siostry posprzątały w
kuchni. Kiedy umyły już i wytarły statki, zasiadły przy stole i zabrały się do wiązania
szmaciaka. Jessica słuchała jednym uchem ich rozmowy. Opowiadały o sąsiadach, o
oczekiwanej od nich pomocy.
Miała własne sprawy. Narzuciwszy szal, niepostrzeżenie wymknęła się z domu,
zatrzymała na moment na dziedzińcu, chłonąc zapachy wieczoru, po czym ruszyła w
stronę obory.
Rozpaczliwie szukała czegoś, co mogłaby rozpoznać. Nic. Wszystko wokół zdawało się
obce. Co gorsza, nie pamiętała też ojca, ale w tym wypadku, jeśli wierzyć Lucasowi, nie
było za kim tęsknić.
Weszła do obory; Joseph przy swoim warsztaciku naprawiał akurat koło od wozu.
Podniósł głowę i posłał jej bezzębny uśmiech.
— Woła cukru — mruknął, słysząc, jak klacz Stokrotka rży radośnie na widok Jess.

44

Potężny, barczysty, dotąd zachował sylwetkę boksera. Nie opowiadał nigdy o swoim
życiu, ale Jess słyszała, że wycofał się z ringu, kiedy w pojedynku zabił nieumyślnie
przeciwnika.
Odłożył koło.

— Słyszałem o twoim ojczulku. Przykre to, prawdziwie przykre.

Co to ma za znaczenie, pomyślała Jessica. Trudno opłakiwać ojca, po którym nie
zachowało się żadnych wspomnień.
— Daj spokój, Josephie. Minęły trzy lata, a ja go nawet nie pamiętam.
Otarł czoło rękawem.
— I ja nie pamiętam swojego. Z tego, co mówili, niewielka szkoda. Bywa, lepiej nie
wiedzieć.
Cały Joseph, pomyślała Jessica. Zawsze lakoniczny, oszczędny w słowach i okazywaniu
emocji, rzadko spieszył z radą.
Odłożył narzędzia, Jessica tymczasem rozejrzała się po schludnej oborze. W jednym
boksie stała krowa z cielakiem, w drugim wpatrzona w Jess Stokrotka. Jess podeszła do
niej ze śmiechem, wyjęła z kieszeni kawałek cukru. Klacz chwyciła łapczywie smakołyk,
a Jess przytuliła głowę do jej szyi. Lubiła zapach koni.
— Widać, żeś się na wsi rodziła. Nie boisz się zwierząt. Nie to, co siostrzyczki, strachają
się do kurnika wejść — pokpiwał Joseph.
Jessica zaśmiała się. Stary miał rację; siostry prędzej uprzątnęłyby gnój z obory, niż
zbliżyły się kury, by zabrać jej jajko.
Zostawiła Josepha i wyszła na zewnątrz. Czekała na tę chwilę: uporawszy się z
codzienną mitręgą, miała wreszcie czas dla siebie.
Ruszyła zboczem wzgórza w dół, do lasku. Zatrzymała się w cieniu drzew, pewna, że
gdzieś tutaj jej Głos zaczaił się na ojca, kiedy ten wracał z „Czarnego Łabędzia”.
Serce zaczęło bić szybciej, oddychała płytko. Po raz ostatni spojrzała za siebie, na
zabudowania Hawkshill. Dom dawał poczucie bezpieczeństwa, zdawał się mrugać do
niej przyjaźnie promieniami zachodzącego słońca, odbitymi w oknach. W lesie panował
lękiem napawający mrok. Westchnęła, uniosła spódnicę i ruszyła w dół.
Po chwili oczy przywykły do mroku. Ścieżka rysowała się wyraźnie, szeroka, równa,
najwyraźniej często używana. Przy rozwidleniu Jess zatrzymała się, nie dlatego, by się
wahała, którędy iść; wiedziała, że skręcając w prawo, dotarłaby do domu Lucasa.
Walton Lodge. Wypowiedziała cicho tę nazwę, z nadzieją, że obudzi jakieś wspomnienie.
Nic, poza tym, co usłyszała od sióstr podczas kolacji. Walton było jedyną siedzibą
Lucasa, zanim nie odziedziczył po stryju tytułu i majątku. Teraz posiadał rezydencję w
Londynie, dobra ziemskie w Hampshire, ale Walton pozostało jego domem, a dzięki
odziedziczonym pieniądzom doprowadził je do stanu świetności.
Matka Lucasa i jego wychowanica mieszkały, dziękować Bogu, w Londynie. Jess nie
sądziła, by pani Wilde, po wszystkim, co się wydarzyło, przyjęła ją z otwartymi
ramionami.
Jakim musiała być człowiekiem, by tak postąpić wobec Lucasa? Na pewno innym, niż

45

chciałaby być. Gdy wróciła do Hawkshill, nie oczekiwała, że wszyscy pospieszą ją witać,
ale nie spodziewała się też takiego przyjęcia. Gdyby mogła cofnąć się w czasie,
rozprawiłaby się z dawną Jessicą.
A może Lucas przesadzał? Miała nadzieję, że tak. Modliła się, by przesadzał. Tak to jest,
kiedy straci się pamięć. Ludzie mogą wmówić ci wszystko i nie wiadomo, w co wierzyć.
Dlaczego nie miała przyjaciół? Czy dlatego, że była wtedy za młoda, jak utrzymywały
siostry? Uszczęśliwiłaby ją bodaj jedna przyjaciółka, dziewczyna w jej wieku, ktoś, kto
ucieszyłby się z jej powrotu..
Zniknęłaś tej samej nocy, kiedy zginął twój ojciec. Nikt nie wiedział, gdzie jesteś. Ludzie
mogli przypuszczać, że to ty go zabiłaś.
W głowie rozbrzmiewały jej słowa Lucasa. Czy ludzie rzeczywiście podejrzewają ją o
zabicie ojca? To dlatego nikt jej nie powitał, gdy wróciła do Hawkshill? Wiedziała, że jest
niewinna, ale jak opowiedzieć o Głosie? To jasne, że nie mogła tego uczynić.
Minęła rozwidlenie do Walton i poszła dalej. Nie poznawała Hawkshill, ale znała skrót
prowadzący do miasteczka. Widziała go wiele razy, tędy prowadził ją Głos. Zamknęła na
chwilę oczy, by przywołać obrazy, tylekroć pojawiające się w wyobraźni.
Za plecami dwór i kołujący nad nim jastrząb — to Hawkshill. Na wzgórzu dom majętnego
człowieka. Walton Lucasa? Nie, chyba nie. Lucas nie był jeszcze majętnym człowiekiem,
gdy zginął jej ojciec, a Walton nikt nie uznałby za okazałą rezydencję.
Otworzyła oczy, wciągnęła głęboko powietrze. Zrobiła krok, potem następny, szła coraz
szybciej, gnana jakąś nieznaną siłą. Wiedziała, że zbliża się do celu, ale nie czuła lęku.
Mrok gęstniał, słońce zniknęło za widnokręgiem. Czuła na twarzy uderzenia gałęzi,
odgarniała je i biegła dalej. Słyszała szum toczącego się po kamieniach strumienia, jak
wtedy, kiedy zjawiał się Głos. Serce waliło jej głośno, nie mogła złapać tchu. Tak musiał
czuć się Głos, gdy czekał na jej ojca. Była już blisko, bardzo blisko...
Znieruchomiała, słysząc stłumiony szczęk pistoletu. Dopiero po chwili zrozumiała, że to
odgłos z jej wyobrażeń. Zamrugała gwałtownie, przyłożyła dłoń do piersi i rozejrzała się.
Las był w tym miejscu rzadszy, ścieżka, zamiast opadać w dół, biegła po równym terenie.
Roztaczał się stąd rozległy widok; chmury na horyzoncie, zabarwione szkarłatnym
blaskiem zachodzącego słońca, sprawiały wrażenie majaczących w oddali gór.
Odwróciła się, by spojrzeć w kierunku, z którego przyszła. Gdyby to Lucas był Głosem,
nadszedłby z innej strony, uprzedzając jej ojca. Ukryłby się za drzewem, odczekał, aż
ojciec go minie, i wtedy oddałby strzał.

Zdawało się to logiczne, ale nie miało sensu. Nie miało sensu, gdyż nie chciała uwierzyć
w taką wersję wypadków.
Usiłowała wyobrazić sobie scenę morderstwa, przywołując na pamięć. to, co opowiadał
jej Głos. Nagle uświadomiła sobie, że wbrew własnej woli otworzyła się przed nim. Był
tam, na progu jej świadomości, myślał te same myśli, co ona. Stała sztywno, niczym
odlana z żelaza. Przestała oddychać. Całą siłą woli powstrzymywała się od myślenia, by
nie odkrył jej obecności.
Zbiła go z tropu. Przekazała mu obraz, którego nie znał. Musiał się zastanowić. Wyczuła
jego pomieszanie, narastającą niepewność, w końcu podejrzliwość. Miała wrażenie, że

46

otrząsnął się niczym ktoś, komu przerwano rozmowę. Ociągał się jeszcze chwilę,
wreszcie zniknął.
Nadal trwała bez ruchu, lękając się zaczerpnąć tchu. Gdy nabrała pewności, że
pozostała sama ze swoimi myślami, zaczęła drżeć na całym ciele.
Nie bardzo wiedząc, co robi, zeszła ze ścieżki, by poszukać schronienia wśród drzew.
Oparta o pień dębu, zachłannie wciągała powietrze w płuca. Gdy strach zaczął
ustępować, osunęła się na kolana, próbując zebrać myśli.
Nie pierwszy raz tak się otworzyła. Podczas nieszporów, gdy krzyczała w duchu, by nie
mordował ponownie, też wyczuł jej obecność. Wtedy mógł to uznać za wytwór
wyobraźni, ale nie teraz, gdy kontakt powtórzył się po raz drugi. Musi być ostrożniejsza w
przyszłości. Musi mieć się na baczności. Nie da już Głosowi dostępu do swoich myśli.
Jeśli jego podejrzenia przerodzą się w pewność, jeśli dowie się o jej istnieniu, może się
jej pozbyć, jak pozbył się jej ojca.
Coś jednak wyniosła z tego spotkania. Wiedziała, że jest na dobrym tropie. Gdyby tylko
mogła odkryć, kim jest Głos, wiedziałaby, kto zamordował ojca.
Westchnęła i podniosła się z ziemi. Jak ma dowieść, kto jest zabójcą? Jeśli konstabl nie
potrafił rozwikłać tajemnicy, jaką ona może mieć nadzieję? Może konstabl da jej
przynajmniej jakieś wskazówki. Niech tylko znajdzie chwilę czasu, pojedzie do
miasteczka, porozmawia z Clayem.
Podjąwszy decyzję, owinęła się szczelniej szalem i ruszyła w drogę powrotną do domu.
Leżąc już w łóżku, znowu poczuła obecność Głosu, ulotną niczym szept. Nie dała mu
jednak dostępu do swoich myśli.

8

W następnych dniach w nawale zajęć Jessica zapomniała o swoim postanowieniu
rozmowy z konstablem. Pierwsza grupa chłopców miała przyjechać na początku
czerwca. Pracy było tyle, że ledwie mogła podołać, ale choć zmęczona, była w świetnym
nastroju. Lubiła dzieci, czuła się potrzebna, nie myślała o sobie.
Lucas regularnie odwiedzał Hawkshill, tyle że jako właściciel majątku, a nie prywatny
gość. Zwykle zamieniał z nią kilka przelotnych słów, ale nie szukał okazji do rozmów.
Przywiózł dachówki do łatania dachów, przysłał stolarzy, którzy postawili nowe wychodki,
reperowali drzwi i futryny okienne. Bywało, że gdy nie starczało rąk do pracy, sam

47

zakasywał rękawy i pomagał rzemieślnikom. Przez kuchenne okno dobiegały ją gadki
mężczyzn: dobroduszne przycinki pod adresem jego lordowskiej mości. Uśmiechała się,
słysząc jak Lucas odpowiada w tym samym tonie. Łatwo zgadnąć, że siostry patrzyły w
niego jak w obraz. Ciągle tylko „lord Dundas to”, „lord Dundas tamto”. W wieczornych
modlitwach dziękowały Panu, że zesłał im takiego szczodrego dobroczyńcę.
Uważnie obserwowały Jessicę i Lucasa, gdy tylko zobaczyły tych dwoje gdzieś razem
Najczęściej natykali się na siebie w kuchni podczas południowego posiłku, który Jess
przygotowywała dla robotników. Przycinki ustępowały wtedy miejsca zaciekawionym
spojrzeniom biesiadników, jakby ci oczekiwali, że Jess albo rzuci się Lucasowi na szyję i
zacznie go obsypywać pocałunkami, albo odwrotnie, spierze go na kwaśne jabłko. Robiło
się jej wtedy gorąco, jakby me dość była zgrzana, krzątając się jak w ukropie przy
garnkach, by nastarczyć jedzenia głodomorom.
Lucas ani trochę się nie przejmował. Od czasu do czasu puszczał do niej oko, a ona z
trudem zachowywała powagę.
W majątku zaczęli pojawiać się sąsiedzi. Jako pierwsi przyjechali z wizytą wikary John
Rankin i jego żona Anne. Przywieźli dary od parafian: pudła pełne ubrań i pościeli.
Wkrótce w ślady pastorostwa poszli inni: aptekarz Wilson, a także, o dziwo, adwokat
Rempel z żoną. Sąsiedzkie wizyty ostatecznie uśmierzyły obawy sióstr; były oznaką, że
ich obecność została zaakceptowana.
Jessica nigdy nie czuła się równie szczęśliwa, ale zdarzały się bolesne chwile, kiedy ktoś
z gości zwracał się do niej po imieniu, a ona go nie poznawała. Żenowało ją, że ludzie
muszą się jej przedstawiać, wstydem napawała zła sława, którą musiała się wśród nich
cieszyć. Najbardziej niepokoiło ją jednak to, jak się zachowa, gdy stanie oko w oko z
Głosem. Czy będzie to moment prawdy? Demaskacja? Czy rozpoznają się nawzajem?
Na każdą nową twarz spoglądała z lękiem.
Oczekiwana chwila nie nadchodziła. Odwiedzali Hawkshill ludzie mili, zwyczajni. Coś
podobnego do jej oczekiwań zdarzyło się tylko podczas pierwszego spotkania z
Lucasem, ale odrzucała myśl, że to on jest Głosem. Nie wiedziała, jak to wyjaśnić, nie
znała go przecież, ale logiczne argumenty nie mogły odmienić tego, co czuła w głębi
duszy.
Niekiedy bywało, że odrywała się od pracy, spoglądała po przyjacielskich twarzach i nie
mogła uwierzyć, że zaledwie kilkaset kroków od dworu miała miejsce zbrodnia. Nikt nie
wracał do tamtych wydarzeń, nie wspominał o jej udziale w kłótni między ojcem i
Lucasem, nie mówił o jej zniknięciu. Nie wiedziała, co robiła przez dwie doby
poprzedzające wypadek przed bramą klasztoru. Gdzie wtedy była? Dlaczego znalazła
się w Londynie? Nikt nie chciał odpowiedzieć na te pytania.
Wspomniała o swoich troskach Perry”emu, młodemu kuzynowi Lucasa. Z nikim innym z
dawnych znajomych nie czuła się choćby w połowie tak swobodnie jak z nim. Perry, jej
rówieśnik, często przyjeżdżał do Hawkshill, był wobec niej serdeczny i przyjazny.
— Ludzie nie chcą robić ci przykrości, dlatego wolą milczeć. Wypytujesz ich, Jess?
— Próbowałam. Och, nie martw się. Bardzo dyplomatycznie. Ale nikt nie chciał mi nic
powiedzieć.
— Lucas byłby zły.

48

Najeżyła się na te słowa.
— A to niby dlaczego? Ma coś do ukrycia?
— Zwariowałaś. O ciebie mu chodzi. Nie chce, żeby ktoś cię zdenerwował.
— Wszyscy mnie denerwują. Nikt nie chce ze mną rozmawiać. Nawet ty.
— Dobrze, niech ci będzie — przystał ze śmiechem. — Co chcesz wiedzieć?
To, czego się dowiedziała od Perry”ego, potwierdziło tylko wersję Lucasa. Jako młoda
dziewczyna świata poza nim nie widziała, uganiała się za nim. O samym morderstwie
Perry wiedział niewiele. Był wtedy na uniwersytecie i o zdarzeniach owej nocy
opowiedziano mu później. Uzyskała jednak od niego inną cenną informację: pierwszą
damą Chalford była Bella i prędzej czy później będzie musiało dojść do spotkania.
Jess zaniepokoiła się nie na żarty. Nikt nie powiedział jej dotąd, że Bella mieszka w
Chalford. Miała nadzieję, że po ślubie osiadła gdzie indziej.
Rozmyślała o dziewczynie, którą była niegdyś, podlotku gotowym kłamać, by zdobyć
mężczyznę przeznaczonego innej. Nie miała z dawną Jess mc wspólnego i me
wiedziała, co mogłaby powiedzieć Belli, jak zadośćuczynić jej wyrządzoną krzywdę.
Gdy następnym razem zobaczyła Lucasa, stał pod jednym z wielkich dębów, które
otaczały Hawkshill, i doglądał wypakowywania darów przysłanych przez sąsiadów.
Przyniosła lemoniadę spragnionym tragarzom, po czym podeszła do niego i nie owijając
w bawełnę, zapytała, czy to prawda, co usłyszała od Perry”ego.
— Tak, Bella jest w Chalford — odparł, biorąc szklankę z lemoniadą. — Tutaj ma dom.
Gdzie miałaby być?
— Myślałam... wydawało mi się, że... mieszka w Londynie.
— Tylko przez część roku. Kiedy sezon w Londynie się kończy, przyjeżdżają z Rupertem
do Chalford.
— Rozumiem — bąknęła.
Odwrócił lekko głowę i przyjrzał się jej uważnie.
— O co chodzi, Jess? Nie zdawałaś sobie sprawy, że wcześniej czy później będziesz
musiała się z nią spotkać? Nie tylko z nią. Za dwa, trzy dni pojawi się tutaj również moja
matka i...
— Twoja matka!
— Nie wiedziałaś, że mam matkę? Myślałem, że Perry ci powiedział.
— Siostry mi mówiły, że mieszka w Londynie z... młodą kuzynką.
— Ellie jest moją wychowanicą. Matka i mała zwykle spędzają lato tutaj, u mnie. Nie rób
takiej przerażonej miny. O ile wiem, nie pokłóciłaś się z moją matką. Z Bellą sprawa ma
się inaczej. Nie chciałbym być w twojej skórze, kiedy dojdzie do waszego spotkania.
Powiedział to z taką satysfakcją, że dech jej zaparło. A już miała wrażenie, że odnosi się
do niej z sympatią, że zaczął ją lubić. Zbyt wiele oczekiwała.
Nie bój się — dodał już innym tonem. — Nikt nie zrobi ci krzywdy. A jeśli, będzie we mnie
miał wroga.
— Piękne słówka — prychnęła gniewnie. — Nie udawaj, że cię obchodzę. Nie
zapomniałam, co powiedziałeś: że się pozbędziesz mnie z Hawkshill. Straszyłeś mnie.
Opowiadałeś... różne rzeczy
— dokończyła bez przekonania. Czuła wzbierające łzy i chciała czym prędzej umknąć do

49

domu, ale Lucas zagrodził jej drogę.
— To ma być sposób na pozbycie się ciebie? — zapytał, wskazując na remontowane za
jego sprawą zabudowania.
— Powtarzam tylko twoje słowa.
— To było dawno, Jess. Ze trzy tygodnie temu. Wiele może się zdarzyć w ciągu trzech
tygodni. Być może zmieniłem zdanie.
— Dlaczego miałbyś zmienić zdanie? O co ci chodzi? Czemu raz jesteś dla mnie miły, a
za chwilę okropny?
Z głupkowatym uśmiechem na twarzy patrzył gdzieś przed siebie.
— Oto dwaj dżentelmeni, którzy chcieliby się z tobą zobaczyć. Nie pamiętasz Ruperta
Haiga, ale on pamięta ciebie.
Obróciła się gwałtownie i ujrzała dwóch waszmościów, doglądających wyładunku darów.
Blondyn o inteligentnych szarych oczach ukłonił się; dygnęła niezgrabnie w odpowiedzi i
szybko opuściła wzrok. Dopiero teraz dotarły do niej słowa Lucasa. Rupert Haig. Ten
Rupert Haig, który poślubił Bellę. Zmieszana, jak przez mgłę słyszała miły głos
oznajmiający, że żona odwiedzi ją wkrótce, kiedy tylko skończy się remont w Hawkshill.
Tymczasem Bella posyła różne przydatne rzeczy
— płatki owsiane, ziemniaki, cukier, świece.
Zawstydzona wielkodusznością Belli, Jessica spiekła raka i wymamrotała
podziękowanie.
— A to mój kuzyn, Adrian Wilde. Jego brata, Perry”ego, już poznałaś — rzekł Lucas.
Nigdy nie widziała równie przystojnego mężczyzny. Ciemne, falujące włosy, brązowe
oczy, zabójcze spojrzenie.
— A więc to jest Jessica naszego Perry”ego. Panno Hayward, nie poznałem pani. Teraz
zaczynam rozumieć — stwierdził ze śmiechem. — Perry nie przesadzał.
— Perry okazał mi wiele przyjaźni — odparła.
Zerknęła na Lucasa i spostrzegła, że znowu się nasrożył. W tej samej chwili pojawiły się
siostrzyczki i zaprosiły całe towarzystwo do domu. Przez następne pół godziny
prowadziła konwersację, z której później nie mogła sobie przypomnieć ani słowa.

Dzień przyjazdu chłopców był wyjątkowo piękny, jakby Hawkshill chciało ich przywitać w
całej swojej krasie. Na nie skoszonej jeszcze łące kwitła koniczyna i jaskry. Pachniało
kapryfolium. Po niebie śmigały jaskółki. Kosy i wróble świergotały wśród starych dębów.
Nawet klaczka przyłączyła się do powitań, rżąc od plota na skraju pastwiska.
Na dziedzińcu zapanował radosny zgiełk. Ubrani w świąteczne ubranka, roześmiani
chłopcy wysypali się z wrzaskiem z dwóch powozów wynajętych na tę okazję w
Londynie. Pierwsza wysiadła siostra Brygida i towarzyszący jej dwaj młodzi księża,
którzy odstawiwszy malców, mieli zaraz wracać do stolicy.
Chłopcy natychmiast zasypali wszystkich gradem pytań:
— Siostro Marto, dlaczego nie masz habitu?
— Josephie, to prawda, że będziesz nas uczył farmerki?
— Siostro Elwiro, gdzie wychodek? Muszę do wychodka.

50

— Głodny jestem. Kiedy obiad?
— Ja chcę się przejechać na koniu. Siostro Dolores, mogę?
Buzie im się nie zamykały. Podróż była dla nich wielką przygodą. Jaki luksus! Wygoda! I
nocnik był pod siedzeniem. To ostatnie zaimponowało im najbardziej. Siostra Brygida
wzniosła oczy do nieba, a Jessica wybuchnęła śmiechem. Była r6wnie podekscytowana,
jak jej podopieczni, cieszyła się też, że młoda zakonnica pozostanie z nimi. Lubiła ją
szczerze. Brygida nigdy nie utyskiwała, nigdy nie plotkowała, a choć z natury nieśmiała,
wiedziała, kiedy postawić na swoim. Jeszcze przez dobrą godzinę trwało zamieszanie;
sprzeczki,
kto ma gdzie spać, rozpakowywanie bagaży, mycie po podróży. Kiedy wreszcie chłopcy
zasiedli przy długim stole w wielkiej sali dworu, Jessicę coś ścisnęło za gardło.
Spoglądała na roześmiane buzie i z trudem rozpoznawała w nich twarzyczki znane jej z
londyńskiego przytułku.
Najmłodsze siedmiolatki i najstarsi dziesięciolatkowie byli, jak na swój wiek, mali, a ich
wątłe ciałka zaznały już ciężkiej pracy w kanałach i przy czyszczeniu kominów, gdzie
każdy maluch był cennym narzędziem. Poniewierani, porzuceni przez rodziców, padali
pastwą ludzi bez sumienia.
Teraz byli w dobrych rękach. Jessica spojrzała na siostry, na Josepha i jej serce wezbrało
wdzięcznością. Niby kruki w swoich czarnych habitach, zakonnice i bezzębny,
uśmiechnięty stary przedstawiali sobą komiczny widok. Tylko na pozór. Pod tą powłoką
kryła się bowiem świętość i upór wojowników. Znalazła wśród nich pewną przystań,
podobnie jak chłopcy.
Myślała o tym przy kolacji i potem, podczas nieszporów. Gdy chłopcy poszli wreszcie
spać, narzuciła szal i poszła do Josepha ,jak zwykła czynić każdego wieczoru od chwili
przyjazdu do Hawkshill. Joseph niewiele mówił, ale trafiał w sedno.
Stokrotka przywitała ją sakramentalnym rżeniem, domagając się swojej porcji cukru.
Joseph dłubał coś przy warsztacie. Tutaj Jessica czuła się swojsko, swojskie było
dotknięcie pyska klaczki, zapach zwierząt i siana, skrzętna dłubanina Josepha. Może
podobnie trudził się jej ojciec? Może dlatego lubiła spokojne godziny przed snem. Może
tutaj właśnie, przy warsztacie w oborze, rozmawiała z ojcem?

— Chłopcy się zadomowili? — przerwał Joseph jej rozmyślania.

Skinęła głową.
— Zmogło ich podniecenie. Ledwo przyjechali, już rwą się w szeroki świat, chcą być
rzemieślnikami, pracować w stajni. Siostry to pochwalają.
- Ty nie?
— Nie wiem — odpowiedziała z westchnieniem. — Siostry wiedzą lepiej, a ja ciągle
myślę o tym, co ci maicy przeszli. Tutaj znaleźli bezpieczną przystań. Chciałabym, żeby
zostali z nami jak najdłużej. Zdążą jeszcze wyuczyć się zawodu.
Joseph uważnie obejrzał ze wszystkich stron deskę, którą przycinał.
— Przystań dobra rzecz.
— Też tak myślę.

51

— Jeno że statków nie buduje się na to, żeby stały w przystani.
— Odłożył deskę i posłał Jessice bezzębny uśmiech. — Mają pływać po oceanie, choć
tam niebezpiecznie. Nasi chłopcy to wiedzą.
Pomyślała, że Joseph znowu utrafił w sedno.

9

Grób rodziców znajdował się na cmentarzu świętego Łukasza, na przedmieściach
miasta. Na granitowej płycie nikt nie wyrył żadnego epitafium: tylko imiona, nazwiska i
daty. Grób był zadbany, ale brakowało kwiatów i zieleni; troskliwej ręki, która dodałaby
jakąś ozdobę: kamienny wazon, urnę — świadectwo miłości i pamięci.

Jessica przyniosła ze sobą stokrotki, których pełno rosło u podnóża Hawkshill.
Przyklęknęła i złożyła bukiet na płycie. Mary Hayward, jej matka, umarła mając
dwadzieścia sześć lat, gdy ona miała ledwie trzy lata. Ojciec w chwili śmierci dobiegał
pięćdziesiątki. Niewiele wiedziała o wspólnym życiu rodziców, choć więcej niż jeszcze
kilka dni temu. Siostra Brygida znalazła na strychu stare pudełko z przedmiotami
należącymi do ojca.
Nie przedstawiały wielkiej wartości materialnej, ale Jess nie rozstałaby się z nimi za
żadne skarby. Były tam książki, dokumenty, rozmaite drobiazgi. Najcenniejsze wydały się
jej: zegarek z wyrytymi na kopercie inicjałami ojca, złota obrączka i dwa listy do matki,
obydwa z Londynu, pisane w odstępie dwóch lat. Ojciec donosił w nich o sprzedanych i
kupionych koniach. Rozczarowywał ją bezosobowy ton tej korespondencji, ale siostra
Elwira przekonywała, że nie ma w tym nic niezwykłego. Mężczyźni wstydzą się
przelewać uczucia na papier. Ważne, że Hayward wspominał o córeczce. Pisał:
„Powiedz maleńkiej Jess, że tatuś niedługo wróci do domu”.
Tych kilka słów podziałało na nią niczym obfity deszcz po długiej suszy. Coś w niej
rozkwitło i, oczywiście, zalała się łzami. Jako że nic nie uchodziło uwagi chłopców,
musiała zmyślić na poczekaniu jakieś niewinne kłamstwo. Ostentacyjnie wycierając nos,
po raz dziesiąty w ciągu dziesięciu minut oznajmiła, że nabawiła się strasznego kataru.
„Powiedz maleńkiej Jess, że tatuś niedługo wróci do domu”. Po wielekroć powtarzała w
myślach te słowa z nadzieją, że otworzą Zamknięte drzwi pamięci. Niechby powróciło
choć jedno wspomnienie. Na próżno wysilała umysł, drzwi pozostawały zamknięte.
Przesunęła palcem po płycie nagrobnej. Nie pamiętała nic, ale mówiła sobie, że musiała
między nią i ojcem istnieć jakaś więź. Inaczej nie zatrzymałby jej przy sobie. Mógł ją
wysłać do krewnych, a postąpił inaczej. W ostatnim dniu życia myślał o niej. Zachował

52

się jak każdy ojciec, który pragnie naprawić krzywdę wyrządzoną swojemu dziecku.
Długo stała przy grobie. Gdy wreszcie ruszyła ku wyjściu z cmentarza, zorientowała się,
że nie jest sama. Przy grobie w pobliżu bramy klęczała dziewczyna. Złożyła ręce i
modliła się, nieświadoma obecności Jessiki, jak jeszcze przed chwilą Jess nie zdawała
sobie sprawy z obecności tamtej. Raptem odwróciła się, podniosła głowę.
Jessica uśmiechnęła się przepraszająco. W oczach dziewczyny pojawiła się nieskrywana
wrogość. Zerwała się z klęczek i odeszła pospiesznie.
Zdumiona tą manifestacją jawnej niechęci, Jessica bez ruchu spoglądała za odchodzącą.
Nieco ochłonąwszy, zerknęła na grób, przy którym klęczała dziewczyna. „Bragge”,
przeczytała. Spoczywały tu dwa pokolenia Bragge”ów, ale ich imiona nic jej nie mówiły.

Ciągle stała na ścieżce, gdy w bramie pojawiła się następna osoba.
— Jessica — powitała ją z uśmiechem przybyła dama. — Jessica Hayward? Ellie
powiedziała mi, że jesteś tutaj. Och, wybacz moja droga. Jestem Rosemary Wilde, matka
Lucasa.
Ta piękna pani to matka Lucasa? Zdawała się taka młoda. Szczupła, dziewczęca
sylwetka. Miłe zmarszczki mimiczne dodawały jej tylko urody. We włosach wyglądających
spod czepka Jessica nie dostrzegła śladu siwizny.
— Matka Lucasa — powtórzyła piękna pani, tym razem nieco dobitniej.
Jessica usiłowała coś powiedzieć:
— Och — to wszystko, na co się zdobyła.
— Wybacz Ellie — mówiła pani, nie zwracając uwagi na pomieszanie Jessiki. —
Powinna była przyprowadzić cię do mnie, ale zdjął ją, widać, wielki smutek. — Wskazała
na grób, przy którym stały. — Leżą tutaj wszyscy jej bliscy, z wyjątkiem brata, Philipa.
Pamiętasz... — Pokręciła głową. — Co ja mówię!
Oczywiście, że nie pamiętasz Bragge”ów. Mieli dom na Watersid Street. Biedny Philip
poległ pod Waterloo. Przyjaźnił się z Lucasem. Kiedy przyjeżdżamy do Chalford, Ellie
przychodzi najpierw tutaj, pomodlić się.
Mózg Jessiki powoli tajał.
— Jakie to smutne — powiedziała, spoglądając na białe róże w kamiennym wazonie.
— Tak, wiem, że ty to rozumiesz — odparła pani Wilde, szukając wzrokiem grobu jej
rodziców. Uśmiechnęła się. — To nie miejsce na prowadzenie rozmów. — Rzekłszy to,
ujęła Jessikę pod ramię i pociągnęła ku bramie cmentarza. — Przyjechałyśmy wczoraj
wieczorem. Lucas opowiadał mi, ile dobrego robisz w Hawkshill. Powiedz, kiedy mogę
was odwiedzić albo, jeszcze lepiej, wybierz się do Walton.
Tak rozprawiała, chcąc ośmielić Jessicę, aż wyszły na drogę.
W otwartym powoziku siedziała Ellie. W jej oczach me było już wrogości, ale me było w
nich też serdeczności.
— Podwieźć cię do domu? — zaproponowała pani Wilde.
— Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. — Jessica wskazała na wóz, na którym
siedział Joseph. Nie powiedziała, że wybiera się do konstabla.
CO powiedziałaś Jessice? — zapytała pani Wilde, kiedy powozik wyjechał na główną
drogę.

53

— Nic nie powiedziałam, ciociu Rosemary — odparła Ellie.
Rosemary uśmiechnęła się.
— Jakże tak? Ani słowa powitania?
— Nie. Zbierało mi się na płacz i... nie chciałam z nikim rozmawiać. Dlaczego ciocia
pyta?
Nie do końca wierzyła słowom Ellie. Dziewczyna miała skruszoną minę, a przy tym była
osóbką zazdrosną. Dorastała, miała szesnaście lat i nie mogła się zdecydować, czy jest
jeszcze dzieckiem, czy już kobietą.
To Lucas nieświadomie sprowokował jej wrogość wobec Jessiki.
Poprzedniego wieczoru podczas kolacji wiele opowiadał o Jess i Hawkshill, i o
szlachetnym dziele sióstr. Zakochana w Lucasie po uszy, jak to dziewczyna
przeżywająca pierwszą miłość, Ellie spuściła nos na kwintę.
Nie ona jedna dostrzegła zainteresowanie Lucasa Jessicą. Matka też coś zauważyła i
poczęła wracać myślami do przeszłości. Lucas już wtedy interesował się Jess, ale
przypominało to raczej miłość starszego brata. Ona sama bardzo lubiła Jessicę.
Dziewczyna ujmowała ją swym dobrym sercem i lojalnością. Lucas był w tej kwestii
innego zdania, ją wzruszało jednak oddanie Jess dla ojca. Potrafiła też zrozumieć,
dlaczego smarkata jest tak zapatrzona w jej syna. Dziewczynie, która nawykła walczyć o
wszystko sama, musiał się zdawać rycerzem w lśniącej zbroi.
Wtedy to w okolicy zamieszkała Bella Clifford; Lucas się w niej zakochał. Jessica nie
lubiła Belli. Pani Wilde też nie darzyła jej sympatią. Bella była samolubna, zajęta
wyłącznie sobą. Służba się jej bała. Lucas nie chciał słyszeć żadnych uwag, a już na
pewno nie od matki. Pani Wilde czekała zatem, wiedząc, że prędzej czy później syn
dojrzy, co kryje się za piękną fasadą. Gdyby nie poszedł na wojnę, wypadki mogłyby się
potoczyć zupełnie inaczej.
— Ciociu Rosemary?
— Tak, Ellie?
— Nie sądzisz, że tej Hayward należy dać do zrozumienia, że nikt jej tu nie chce i że
powinna wyjechać? Po tym wszystkim, co zrobiła?
— A jakąż to krzywdę ci wyrządziła?
— Opowiadała kłamstwa o Lucasie — oparła Ellie z urazą w głosie. — Przez nią stracił
Bellę, a kochał ją tyle lat.
— Tak? Nie jestem pewna, czy rzeczywiście ją kochał.
Ellie była wstrząśnięta.
— To dlaczego się z nią zaręczył?
Zbyt młoda, by zrozumieć, że miłość rzadko jest najważniejszą sprawą w życiu
mężczyzny, powiedziała za dużo. Nie wiedziała, że dla jednych najważniejsze są
pieniądze, dla innych prestiż. Dla Lucasa rzeczą najważniejszą był honor. Bella czekała
na niego cztery lata. Nie mógł cofnąć danego słowa. Gardził ludźmi, którzy łamali śluby i
przyrzeczenia.
Pani Wilde zadrżała, jakby zobaczyła śmierć.
— Co się stało, ciociu Rosemary?
— Nic, kochanie. Zastanawiam się nad tym, co powiedział nam Lucas: powinniśmy

54

zapomnieć o przeszłości i przyjąć Jess taką, jaka jest. Musisz być uważna, kiedy
będziesz z nią rozmawiać.
— Lucas może mówić, co chce, ja nigdy nie zapomnę o przeszłości!
Pani Wilde nie zareagowała na ten pełen pasji wybuch.
Powóz zatrzymał się przed wypożyczalnią książek na Waterside Street. Zerknęła w
tamtą stronę i natychmiast odwróciła wzrok.
Z budynku wychodził właśnie pan pod pięćdziesiątkę, z książką w dłoni. Nie
zauważywszy powozu, ruszył w dół Waterside Street.
Nie spodziewała się zobaczyć go tutaj. Nie przyjechałaby, gdyby wiedziała, że go spotka.
Zawarli porozumienie. Ona spędzała w Chalford lato, on pojawiał się w okresie sezonu
łowieckiego. Co tu robi?
— Kto to, ciociu? — zagadnęła Ellie.
— Sir Matthew Paige — mruknęła i jakby dopiero teraz się ocknęła. — Nie widziałam go
od lat. — Chodź, zobaczymy, czy jest najnowsza powieść pana Scotta — dodała już
wesoło.

Jessica kipiała gniewem, gdy opuszczała posterunek. Zezłościło ją nie to, co usłyszała
od konstabla, ale fakt, że nie potraktował jej poważnie.
— Nabieram coraz mocniejszego przekonania, że ojciec sam się zastrzelił— prychnęła,
siadając na wozie obok Josepha. — Jeśli wierzyć konstablowi, nie ma w Chalford
człowieka zdolnego popełnić tak tchórzliwy czyn. Mieszkają tu sami święci. Złoczyńca
musiał pochodzić z innego miasta, może nawet przyjechał z Londynu. Rozumiesz, jakiś
kompan ojca od kart. Nie zdziwiłabym się, gdyby się okazało, że spadł z Księżyca.
Joseph spojrzał na nią ze zrozumieniem, cmoknął i Stokrotka ruszyła.
— Lucas znalazł ciało ojca — odezwała się po długiej chwili milczenia. — Dasz wiarę?
Lucas znalazł ciało i słowa mi o tym nie powiedział.
— Rozumie się, że musiał znaleźć ciało.
— Jak to, rozumie się?
— Ścieżka. Jego lordowska mość musiał iść tamtędy do domu.
Słowa Josepha ostudziły nieco jej gniew.
— Wszystko jedno. To nie w porządku. Najpierw konstabl Clay zapewnia mnie, że nikt
nie ma nic do ukrycia, i zaraz potem radzi mi zostawić sprawę w spokoju. Coś przede
mną ukrywa, podobnie jak Lucas, a ja nie wiem, co to takiego.
— Może nie ma to nic wspólnego z tobą i twoim ojcem. Posłała mu takie spojrzenie,
jakby chciała powiedzieć „I ty Brutusie przeciwko mnie...”, po czym zacisnęła usta. Nie
boczyła się na niego zbyt długo. Joseph potrafił spojrzeć na wszystko z dystansu.
Niepotrzebnie się uniosła. Poza tym uzyskała jednak jakieś informacje od konstabla.
— Nikt poważnie nie myślał, że mogłam zamordować ojca
— odezwała się w końcu. — Już prędzej bali się, czy nic mi się nie stało. Całe miasto
mnie szukało. — Spuściła wzrok. — Nie myślałam... że ludzie potrafią być tacy... dobrzy.
— Nawet jego lordowska mość? — zapytał Joseph z chytrym uśmiechem.
Uniosła brwi.
— Jego lordowska mość, kiedy ze mną rozmawiał, zachowywał się tak, jakbym to ja

55

zamordowała ojca.
— Wiesz przecież, że jesteś niewinna.
— Tak. Wiedziałam cały czas, że...
- Ze?
Pomyślała o Głosie.
— Ze to niemożliwe.
Kiedy skręcili na drogę do Hawkshill, spośród drzew od strony posiadłości Lucasa
wyjechało dwoje jeźdźców: kobieta i mężczyzna. Byli daleko; Lucasa poznała od razu.
Kim jest jego towarzyszka, nie potrafiła powiedzieć. Ściągnęli wodze, Lucas zsiadł,
pomógł zsiąść damie. Ta potknęła się, zsuwając z konia, on objął ją ramieniem.
Wtedy się pocałowali. W usta.
Jessica zerknęła na Josepha. On też widział tę scenę. Nie miała zamiaru nic mówić.
Postanowiła, że nic nie powie, ale słowa same dobyły się z ust.
— Wiesz, kim ona jest, Josephie?
Joseph me wiedział albo nie chciał powiedzieć.
Obudził ją swąd dymu. Usiadła, jeszcze zaspana, i zaraz wyskoczyła z łóżka. Na
podwórzu palił się wóz, płonął jak rozjarzona pochodnia. Wzywając siostry i Josepha,
zbiegła szybko po schodach.
Joseph był już na dziedzińcu. Zatrzymał ją, gdy rzuciła się w stronę płomieni.
— Stójże, nic się już nie da uratować.
— Jak się to stało? — zawołała.
— Ktoś to zrobił umyślnie.
— Umyślnie? — powtórzyła słabo. — Skąd wiesz?
Joseph przykucnął.
— Podłożyli ogień pod wozem. Widzisz? Czuć jeszcze zapach smoły. — Wstał i otarł pot
z czoła. — Powinienem zamknąć wóz na noc, alem nie pomyślał, że coś takiego może
się przytrafić.
Rozejrzała się niespokojnie po podwórzu, ogłuszona hałasem. Kury gdakały, klacz rżała,
krowy muczały.
— Stokrotka! — krzyknęła, rzucając się w stronę obory.
Joseph raz jeszcze musiał ją pohamować.
— Obora bezpieczna jak twierdza.
Po chwili dołączyły do nich siostry, ale Brygida wróciła zaraz do dworu, żeby uspokoić
chłopców.
— Mogło być gorzej. Mogła spłonąć obora albo dom — pocieszała się siostra Dolores.

A jednak strasznie było pomyśleć, że ktoś podłożył ogień.
Joseph poszedł sprawdzić całe obejście. Jessica owinęła się szczelniej szalem. Drżała
pomimo żaru bijącego od wozu. Ten, kto to zrobił, chciał przestraszyć ją, nie siostry i nie
chłopców. Czuła to każdą cząstką ciała.
Joseph wrócił z ponurą miną.
— Ukręcili głowę jednej kurze i powiesili ją nad drzwiami frontowymi. Przeklęci łajdacy.
Pewnikiem chłopaki ze wsi. Jak ich złapię, ja im głowy poukręcam.

56

— Trzeba zawiadomić lorda Dundas. On będzie wiedział, co robić — powiedziała siostra
Elwira.
— Może posłać po konstabla? — wtrąciła Jessica. Tym razem była szansa, że miejscowy
stróż prawa potraktuje ją poważnie.
— Co myślisz, Josephie? — zagadnęła starego siostra Elwira.
Po chwili namysłu skinął głową.
— Czemu nie? Te łotry powinny trafić do aresztu.
Stali na podwórzu, dopóki wóz nie zamienił się w kopcący, zwęglony szkielet. Joseph nie
wrócił do swojego pokoiku. Rozbił pałatkę na dziedzińcu i tu, uzbrojony w rusznicę,
postanowił nocować.
Gdy Jessica znalazła się wreszcie sama, padła na łóżko i zapatrzyła w sufit.
Przypomniała sobie ostrzeżenia konstabla, by zostawiła sprawy w spokoju. To samo
powtarzał Lucas.

10

Miała bunt we dworze. Małe potwory wybrały sobie najgorszy moment. Bolała ją głowa.
Dzień zaczął się fatalnie. Znowu rozmówiła się z konstablem, który pojawił się rano, by
obejrzeć spalony wóz. Ze wszystkim się spóźniała. Jeszcze chwila, a gotowa
wybuchnąć. Chłopcy postanowili wykorzystać sytuację.
— Zjecie, co wam podałam, albo nie ruszycie się od stołu do sądnego dnia.
Na dodatek bluźni. „Nie rzucać gróźb na wiatr”, to była jedna z żelaznych zasad
ustanowionych przez siostrę Elwirę.
Chłopcy z obrzydzeniem patrzyli w swoje talerze. Przywódca awanturników, ośmioletni
łobuz Pip, założył ręce na piersi, dając sygnał pozostałym, by poszli w jego ślady. Przy
kuchennym stole siedziało sześciu wstrętnych smarkaczy z założonymi na piersi łapami i
zbuntowanymi minami.
Jessica zmieniła taktykę.
— Dajcie spokój, chłopcy, musicie jeść, jeśli chcecie być tacy silni jak... Joseph.
— Nie będę jadł ropuch, są oślizłe.
Jessica prawie rwała sobie włosy głowy.
— To nie ropuchy, tylko „żabki” — kiełbaski zapiekane w cieście. Ile razy mam ci
powtarzać? Lubisz przecież kiełbaski? Kiełbaski w cieście naleśnikowym.
— To dlaczego powiedziałaś „żabki” — naburmuszył się młodszy brat Pipa, Martin.
— Bo tak się nazywa to danie, „pieczone żabki”. — Po co im powiedziała, co podaje?
— Wcale nie wyglądają jak kiełbaski — pisnął inny głosik.
— To dlatego, że je pokroiłam. W porządku, zapomnijcie o „żabkach”, kiełbaskach w

57

cieście. — Jessica poszła na ustępstwo. — Wypijcie mleko, zjedzcie trochę chleba z
masłem i puszczę was od stołu.
— Ja nie lubiem mleka. Dziwnie smakuje.
— To wiejskie mleko, prosto od krowy, smaczne i tłuste — tłumaczyła.
— Nie lubiem.
— Masło też dziwnie smakuje — przyłączył się inny buntownik.
Wziąwszy się pod boki, mierzyła podopiecznych pełnym niechęci spojrzeniem. Wyszli z
rynsztoka. Byli bici. Głodowali. A teraz mają czelność kręcić nosem na pożywny posiłek,
który dla nich przygotowała? Niewdzięcznicy. Nic dziwnego, że rodzice wyrzucili ich na
ulicę.
— Pięknie — oznajmiła. — Nie wyjdziecie stąd, dopóki... dopóki nie powiem, że możecie
iść. Nie chcecie się bawić z kolegami? Nie macie ochoty pomóc Josephowi przy nowym
wozie? Pójść do sióstr do warzywnika?
— Nie. — To znowu Pip, prowodyr.
I pomyśleć, że zostali wybrani do Hawkshill, bo matka przełożona uznała, że rokują
największe nadzieje. Gdyby Jessica miała coś do powiedzenia w tej materii, odesłałaby
ich najbliższym dyliżansem do Londynu.
Nie podda się. By pokazać im, że nie rzuca słów na wiatr, podeszła do wielkiego
granitowego zlewu, zakasała rękawy i zabrała się za szorowanie brudnych garnków.
Niech siedzą przy stole choćby do jutra. Wiedziała, że jeśli teraz ustąpi, wejdą jej na
głowę.
Bzzz.
Podskoczyła, wylewając pomyje z garnka na fartuch. Odstawiła naczynie i odwróciła się
powoli.
— Kto to? — zapytała niebezpiecznie łagodnym tonem.
Małe potwory świetnie wiedziały, że panicznie boi się pszczół i os.
Spoglądało na nią sześć par niewinnych oczu.
Nie doczekawszy się odpowiedzi, wróciła do pracy. Nie da się wyprowadzić z równowagi.

Bzzz.
Zacisnęła usta. Zachowywali się naprawdę jak małe potwory, ale być może zasłużyła
sobie na to. Chodziła zła jak osa, od chwili kiedy zobaczyła Lucasa... nie... ten pocałunek
me ma nic do rzeczy... od chwili wczorajszej rozmowy z konstablem. Jego dzisiejsza
wizyta jeszcze bardziej ją rozzłościła. Joseph zostawił dlań wiadomość o świcie. Clay
przyjechał natychmiast, ledwie ją przeczytał, ale tyle go obchodził spalony wóz, co i
zabójstwo ojca Jessiki.
Stary, starszy niż siostra Dolores, potężny niczym wół, był przy tym człowiekiem
porywczym.
— Myślałem, że was tu wszystkich powyrzynali — ryknął. — Wzywacie mnie do
spalonego wozu? To jakaś głupota. Złośliwy kawał. Mam ważniejsze sprawy na głowie.
Siostry i Joseph stulili uszy po sobie, ale nie Jessica. Powiedziała mu w oczy, co o nim
myśli i jeszcze kilka innych rzeczy, których nie powinna była mówić.
Bzzz.

58

Chłopcy są niepoprawni! Nie. Są tylko dokuczliwi. Po wszystkim, co przeszli w swoim
krótkim dzieciństwie, należało widzieć w ich doprowadzających do białej gorączki
psotach dobry znak.
— Siostro Marto, po kuchni naprawdę lata osa — powiedział Martin.

Odwróciła się.
— Tak? — zagadnęła wesoło, jakby nic sobie nie robiła z osy.
— Gdzie? Nie widzę jej. Żarty rozumiem, ale kłamać nie wolno.
— Ale, siostro Marto — zaczął Pip i nie skończył. Drzwi otworzyły się z hukiem, aż
zawiasy jęknęły. Wszyscy podskoczyli.
W progu stał Lucas.
— Byłem właśnie w Chalford. Natknąłem się na konstabla Claya. I ty mnie oskarżasz...
— ryknął.
— Lordzie Dundas!
Zamilkł na to ostre napomnienie Jessiki. Spojrzał na chłopców.
— Wyjść mi stąd! — rzucił krótko.
Chłopcy, uszczęśliwieni, poderwali się z krzeseł.
— Siadać! — nakazała Jessica władczym tonem. — Nigdzie nie wyjdą, dopóki nie zjedzą
tego, co mają na talerzach. Jeśli chcesz ze mną mówić, poczekaj w małym salonie za
jadalnią — poinformowała Lucasa.
— Zaczekam tutaj — odparł tonem nie znoszącym sprzeciwu.
Nikt się me poruszył. Nikt nie powiedział słowa. Sześć markotnych buź wpatrywało się w
talerze. Jessica wróciła do mycia garnków.
— Czemu nie smakuje wam kolacja? — zapytał Lucas, połapawszy się wreszcie w
sytuacji.
— Nie chcemy ropuch — poskarżył się Pip.
— Kiełbaski! — syknęła Jessica. To kiełbaski. Ile razy mam to wam powtarzać?
„Zapiekane żabki” to taka nazwa. Nie znaczy, że... Och, jedzcie, i przestańcie zawracać
mi głowę.
Żadnej reakcji.
— Daj mi swój talerz— powiedział w końcu Lucas, zwracając
się do Pipa.
Chłopiec podał mu talerz i Lucas wziął wielki kęs kłopotliwego przysmaku do ust.

— Kto powiedział, że to kiełbaski? — zapytał z pełnymi ustami.
— Siostra Marta — złożył doniesienie chór głosów.
— Siostra Marta? — Uniósł brwi, zdziwiony. — Siostra Marta się pomyliła. To naprawdę
ropuchy.
Jessica spiorunowała go wzrokiem. Teraz w ogóle przestaną jadać kolacje.
— Wiem, bo stale jadam ropuchy — ciągnął Lucas.
Chłopcy przyglądali się z otwartymi buziami, jak zajada.
— Wszyscy żołnierze je jedzą. I bokserzy, jak Joseph. Dlatego człowiek może być
żołnierzem albo bokserem. Tylko wymoczki nie jadają ropuch. I mali chłopcy. I potem już

59

całe życie są wymoczkami i słabeuszami. My z Josephem obalamy takich jednym
palcem. A teraz jeść mi kolację.
Chłopcy z ociąganiem ujęli widelce w dłonie, ale nadal nie ruszali jedzenia. Jessica
posłała Lucasowi pełen wyższości uśmiech, a on wyszczerzył zęby w odpowiedzi.
— Który pierwszy skończy, będzie mógł się przejechać na moim ogierze, ale nie prędzej,
aż rozmówię się z panną... z siostrą Martą.
— Na ogierze! — Pip nadział zapiekaną kiełbasę na widelec i ostrożnie skosztował. —
Może być — stwierdził i wziął następny kęs.
Reszta chłopców nie potrzebowała dodatkowej zachęty. W mgnieniu oka wyczyścili
talerze i już biegli do drzwi. Jessica zatrzymała gromadkę. Gdy sprzątnęli ze stołu i
odstawili naczynia, wypadli na podwórze pohukując niczym indiańscy wojownicy, o
których czytała im do poduszki.
Popatrzyła za nimi tęsknie. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że poza nią i Lucasem nie
ma w domu nikogo. Gdyby miała dość rozumu, wyszłaby razem z chłopcami.
— To było przekupstwo. Nie używamy tu takich sposobów — oznajmiła oschle, gdy
zbliżył się do niej.
— Nieważne. Dzięki mnie zachowałaś twarz. Powinnaś mi dziękować.

Podziękowałaby, gdyby nie była na niego tak bardzo zła. Osaczał ją. Tak się nie godzi.
Robił krok ku niej, ona cofała się o krok, bezpiecznie odgrodzona odeń stołem.
— Następnym razem będą oczekiwali nagrody...
— Nie zagaduj. Wiesz dlaczego przyjechałem.
— Chodzi o konstabla Claya...
— A jakże, chodzi o konstabla Claya. Oskarżyłaś mnie o zamordowanie twojego ojca.
Nie próbuj zaprzeczać. Clay mi powiedział.
Posunęła się aż tak daleko? W uniesieniu nagadała niepotrzebnych rzeczy.
— Musiał źle mnie zrozumieć. Powiedziałam tylko, że powinien mieć otwarte oczy. Zna
ciebie i twoich przyjaciół od zawsze. Z góry zakłada, że nie moglibyście uczynić nic
złego. Od razu ci wszystko wypaplał.
Oparł dłonie o stół i nachylił się ku niej.
— Oskarżyłaś mnie również o to, że podpaliłem wasz stary, rozchwierutany wóz i że
ukręciłem łeb jakiemuś kurakowi.
Chwyciła się za gardło.
— Próbowałam tylko powiedzieć, żeby zaczął myśleć jak stróż prawa. Powinien
podejrzewać każdego, nie ufać nikomu, nie wierzyć w to, co mówią mu znajomi.
— Co się z tobą dzieje, Jess? — Nagle coś zaczęło mu świtać.
— Widziałem wczoraj wasz wóz, ze wzgórza. O to chodzi, tak? Ty mnie też widziałaś.
— Posłuchaj! — syknęła.
—Co to?
Bzzz.
— Osa! — wrzasnęła. — 0, tam! Na pomoc! Lucas!
Zaczęła uciekać wokół stołu i wpadła na Lucasa z takim impetem, że ten stracił
równowagę i obydwoje runęli na podłogę.

60

Osa przeleciała nad ich głowami i zniknęła w uchylających się właśnie drzwiach.
— Jest tu ktoś? — spytała starannie modulowanym głosem kobieta, która pocałowała
Lucasa podczas wczorajszej przejażdżki.
Poderwał Jessicę z podłogi.
— Bella! Co ty, u diabła, tutaj robisz?
Jessica spodziewała się, że na widok Belli poczuje zażenowanie. W końcu gryzły ją
wyrzuty sumienia, a teraz Bella zastała ją w ramionach Lucasa, na podłodze. Koszmar.
Wstyd, którego doznała, był czymś zupełnie jej dotąd nie znanym. Wstydziła się tego
wstydu.
Siedziała na krześle w małym salonie naprzeciwko Belli. Po swojej prawej miała Lucasa,
po lewej — siostry Dolores i Elwirę. Konwersacja toczyła się wokół jej osoby.
Obserwowała Bellę, której wzrok zdawał się dostrzegać każdą plamkę, każdy ślad brudu
i ubóstwa. Zawstydzał ją ten wzrok. Wstydziła się swoich spracowanych rąk i roboczej
sukni, wytartego dywanu na podłodze i kulawych mebli darowanych przez sąsiadów,
wyszczerbionych filiżanek i kluchowatych herbatników, które piekła razem z chłopcami.
Wszystko było nędzne, zniszczone. Albo dotąd tego nie zauważała, albo nie miało to dla
niej aż do dziś żadnego znaczenia.
Bella natomiast prezentowała sobą wcieloną doskonałość. Każdy włos na swoim
miejscu, nieskazitelna cera, kosztowna biała suknia z muślinu i modny, krótki spencerek,
zapach drogich perfum. Jessica zdawała sobie sprawę, że to powierzchowna
doskonałość. Od chwili gdy towarzystwo zasiadło w saloniku, Bella zdominowała
rozmowę. Zadała kilka zdawkowych pytań na temat Hawkshill, po czym zaczęła mówić
na własny temat. Rzucała nazwiska znanych osób. Chciała imponować. Jessica
wszystko to wiedziała, a jednak czuła się w obecności tej kobiety jak szara mysz.

Zerkała na Lucasa, ciekawa, jak też on przyjmuje popisy Belli. Zastanawiała się, czy
jeszcze ją kocha. Czuła piekącą zadrę w sercu. Kiedy Lucas spojrzał w jej stronę, szybko
spuściła wzrok.
Bella wróciła właśnie do tematu Hawkshill, ale cały czas bacznie taksowała otoczenie.
Tym razem za obiekt zainteresowania obrała sobie siostrę Elwirę. Jednym przeciągłym
spojrzeniem oceniła pulchną twarz, rzadkie rzęsy, krągłą sylwetkę, brudny habit, i już
miała wyrobione zdanie. Jessica pomyślała o ciężkiej pracy sióstr, ich prostych
radościach, niezachwianej wierze i obudziła się w niej żywa niechęć do Belli. Bella
chciała ją upokorzyć i udało się jej. Być może zasługiwała na takie traktowanie po tym,
co zrobiła, ale nie miała zamiaru tolerować podobnego lekceważenia sióstr. Wzrok Belli
padł teraz na Jessicę.
— Jak już mówiłam — ciągnęła — wszyscy chcielibyśmy się przyczynić do powodzenia
waszego przedsięwzięcia. — Tu przerwała dla większego efektu. — Myślę o
zorganizowaniu balu subskrypcyjnego, z którego dochód przeznaczymy dla Hawkshill.

— Bal subskrypcyjny — powtórzyła siostra Elwira ostrożnie.
— Och, nie będzie kosztował ani pensa — zapewniła Bella.
— Rozmawiałam z moim mężem, uważa, że to świetny pomysł. Urządzimy go u nas. Już

61

wydrukowaliśmy zaproszenia. — Zaśmiała się. — Nie chcemy przecież, żeby bawił się z
nami byle kto, prawda? Goście, okazując zaproszenia przy wejściu, będą musieli
zapłacić. Po balu cały dochód przekażemy do Hawkshill.
— Pieniądze zawsze mile widzimy. Uważam, że to wyborny pomysł — pochwaliła siostra
Dolores. — Jak miło, że pani o nas pomyślała.
Siostra Elwira wsunęła dłonie w rękawy habitu i nic nie powiedziała.

Lucas nachylił się, oparłszy dłonie na kolanach.
— Kiedy chcesz urządzić ten bal?
— Jak najszybciej. Im wcześniej, tym lepiej. Rupert będzie miał swój bal dzierżawców.
Chciałabym zdążyć przed tym terminem.
— Dlaczego me później? — zainteresował się Lucas.
— A czemu zwlekać? — odparowała Bella.
Lucas zerknął na Jessicę.
— Nie jestem pewien, czy Jess jest gotowa na taką galę.
— Pomogę jej we wszystkim, drogi Lucasie. To idealna okazja, by wprowadzić ją na
powrót do towarzystwa.
Jessica uważnie przysłuchiwała się rozmowie. Wiedziała, że coś się święci, ale nie
oczekiwała czegoś podobnego. Początkowo zdumiona szlachetną propozycją Beli, teraz
była zaszokowana. Liczą, że weźmie udział w balu? Nie pójdzie. Chyba że w
towarzystwie sióstr, a to przecież niemożliwe. Będzie się źle czuła. Męka czyśćcowa.
Nawet jeśli kiedyś umiała tańczyć, dawno zapomniała. Nie umiała obracać się w
towarzystwie, obca jej była sztuka konwersacji. Nie wiedziała, czego od niej będą
oczekiwać, i to ją przerażało. Poza tym nie miała co włożyć...
Bella wszystko przewidziała i obiecała pomóc.
Aha, na pewno.
— Ja odradzam — zwrócił się Lucas do siostry Elwiry.
— Ależ dlaczego? — Bella zaśmiała się.
— Już powiedziałem, dlaczego. Jessica nie jest gotowa na taką galę. Była przez trzy lata
w klasztorze. Nie wie, jak się poruszać w świecie. Bal byłby dla niej czymś w rodzaju
debiutu, publicznej prezentacji. Potem ludzie oczekiwaliby od niej wypełniania rozmaitych
zobowiązań towarzyskich. Nie jest gotowa. Kropka.
Wcześniejsze upokorzenie było niczym w porównaniu ze smutkiem, który odczuła teraz.
Nic nie uchodziło bacznym
oczom Lucasa. Wyobraziła sobie, jak jeździ do Chalford nędznym wozem Josepha i
ubrana w nędzne sukienczyny, składa wizyty tamtejszym damom, a potem podejmuje je
w nędznym saloniku w Hawkshill. Lucas miał rację. Powiedział dokładnie to, co sama
myślała. Jednocześnie uświadomił jej, jak ją widzi. Nie wiedziała, czego w tej chwili
bardziej pragnie:
uciec z pokoju czy dać szczeremu Lucasowi po głowie.
— Ależ, Lucasie, chcę jak najlepiej dla Jessiki — zapewniała Bella z niewinną miną. —
Niech ludzie zobaczą, że między nami wszystko zostało wybaczone i zapomniane. Przy
tym zdobędziemy pieniądze dla Hawkshill.

62

— Nie będę z tobą dyskutował. Mnie też leży na sercu dobro Jessiki i mówię: nie.
W oczach Belli pojawiła się irytacja.
— W takim razie bal odbędzie się bez Jessiki, ale to da asumpt do plotek. Zapamiętaj
moje słowa.
Miarka się przebrała. Nie dość, że rozmawiali o niej, jakby jej nie zauważali, to nikt nie
pomyślał, by zapytać ją o zdanie, ona zaś nie miała najmniejszej ochoty na żaden bal.
Chciała to powiedzieć, ale nie mogła ze złości wykrztusić słowa. Zarówno Bella, jak
Lucas oczekiwali, że zrobi z siebie pośmiewisko. Być może nie nauczyła się u szarytek
subtelności życia towarzyskiego, ale wiedziała, co to dobre maniery, i umiała się znaleźć
wśród ludzi. Wiedziała, co to dobre wychowanie. Klasztorna dyscyplina zapewniała je w
o wiele większym stopniu, niż sobie Lucas wyobrażał.
Oprócz złości pojawiło się coś jeszcze. Nie była już siostrą Martą, lecz Jessicą Hayward
z Hawkshill Manor. Córką Williama Haywarda. Pora, by zaczęła się zachowywać jak pani
tego dworu.
— Oczywiście, że wezmę udział w balu — oznajmiła. — Nikt przecież nie będzie
oczekiwał, że przetańczę całą noc, ani wymagał, bym była duszą towarzystwa. —
Przypomniała sobie, co Joseph powiedział o statkach w porcie. — Poza tym nie mogę w
nieskończoność ukrywać się w Hawkshill.
Wreszcie głos zabrała siostra Elwira:
— Pam Haig ma rację. Jeśli Jessica nie pojawi się na balu, ludzie będą plotkować.
Powinna pójść, tym bardziej, że dochód z balu ma być przeznaczony na Hawkshill.
Jessica też ma rację. Czas już, moja droga. Podjęłaś mądrą decyzję.
— A więc postanowione — ucieszyła się Bella, a w jej oczach zabłysł triumf.
Zaraz potem wyszła, szeleszcząc spódnicami i zostawiając za sobą obłok zapachów.
Lucas ją odprowadził. Gdy wrócił, oznajmił, że życzy sobie porozmawiać z siostrami na
osobności. Jessica wyszła z pokoju z wysoko podniesioną głową.
Myła właśnie podłogę w kuchni. Z piętra dobiegała piekielna wrzawa, mimo że chłopcy
dawno już powinni spać. Buntowali się na każdym kroku. Nienawidzili Hawkshill,
nienawidzili wsi. Wszystko tu było inne. Mleko za świeże, masło za tłuste. Lubili
zwierzęta, ale nie chcieli ich obrządzać. Tęsknili za jedynym domem, który znali, za
Londynem.
Dlaczego miałaby oczekiwać czegoś innego? Reagowali tak samo, gdy siostry wyciągały
ich z rynsztoka. Bali się wszystkiego, co nowe i nieznane.
Miała z nimi wiele wspólnego. Kobieta nie powinna się bać pójść na bal. Niezależnie, co
czuła, nie mogła się już wycofać. Duma jej nie pozwalała. Ze też nie mogła trzymać buzi
na kłódkę.
Po rozmowie Lucasa z siostrami wiele się zmieniło. Matka przełożona miała przysłać
kilka zakonnic do pomocy, by odciążyć zapracowaną Jessicę. Protesty samej
zainteresowanej nie zdały się na nic. Jej skromne dochody zostały przeznaczone na
nowe suknie. Gdy wybierała się do miasta, brała powozik, który Lucas przekazał do
dyspozycji sióstr. Anne Rankin, żona wikarego, dawała jej lekcje tańca i manier
obowiązujących w socjecie Chalford. Liście zmian i nowych zajęć nie było końca.
A więc nie myliła się. Lucas widział w niej pożałowania godne dziwadło. Wiele ją to

63

obchodzi!
Podniosła głowę, słysząc głośne śmiechy dobiegające z sypialni chłopców. Minie jeszcze
tydzień, dwa, i zapomną o Londynie. Nie wszystko było obce. Znali siostry, a to już coś.
Przepadali za Brygidą. Wkrótce powinni poczuć się w Hawkshill jak w domu.
A gdzie ma swój dom Jessica Hayward? Oto pytanie.
Przerwała sprzątanie, ustawiła szczotkę prosto, dygnęła i, raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy,
zaczęła walcować z kijem po kuchni. Wirowała, kołowała, śmiała się, ilekroć jej urodziwy
partner rzucił komplement pod jej adresem. Czuła się lekka, radosna.
Radość prysła, spłoszona czyimś oklaskami. Przerażona zamarła, odwróciła się w stronę
intruza. Lucas. Mogła się tego spodziewać.
— Czego chcesz? — burknęła.
— Siostra Elwira nic. ci nie powiedziała? Mam cię uczyć walca.
Popatrzyła na niego wrogo.
— Siostra Elwira nic mi nie powiedziała.
— Widać, zapomniała.
Lucas był, jak zawsze, wytworny. Ona miała na sobie brudny fartuch. Szybko go zdjęła i
powiesiła na drzwiach.
— Anne Rankin zgodziła się uczyć mnie tańca. Nie musisz się kłopotać — powiedziała,
stojąc plecami do niego.
Gdy się odwróciła, był obok niej. Pomyślała, że porusza się cicho i chyżo jak pantera.
Przyciśnięta plecami do drzwi, nie mogła się ruszyć, nie dotykając Lucasa.
— To żaden kłopot. Bardzo dobrze szło ci z kijem od miotły. Zobaczymy, jak ci pójdzie z
prawdziwym partnerem.
Jego kpiący uśmiech i ton głosu zgniewały ją.
— Odsuń się i pozwól mi przejść, Lucasie.
Już bez uśmiechu odsunął się o krok. Jessica podeszła do kredensu i zaczęła układać
naczynia na półkach.
— Widziałaś mnie i Bellę, wtedy na wzgórzu, tak? — zapytał z westchnieniem.
Zerknęła na niego przez ramię i wróciła do układania naczyń.
— Musiała wiedzieć, że nas widzisz. Dlatego mnie pocałowała. Nie masz powodów do
zazdrości. To było tylko cmoknięcie, na litość boską.
To, że czyta z taką łatwością w jej myślach, zezłościło ją jeszcze bardziej.
— Nie musisz się przede mną tłumaczyć — oznajmiła zadziornie.
— To dobrze, innych tłumaczeń już nie usłyszysz. Boczysz się na mnie, bo
powiedziałem, że nie jesteś gotowa wystąpić na balu Belli. Myślałem o tobie, i tylko o
tobie.
— Doceniam twoją troskliwość — odparła z przekąsem.
Gdy postąpił krok w jej stronę, natychmiast się cofnęła.
— Co w ciebie wstąpiło?
— Nie przyjechałeś, żeby uczyć mnie walca. Siostra Elwira nie zapomniałaby uprzedzić
mnie o twojej wizycie. Co cię zatem sprowadza?
Uśmiechnął się głupkowato i wzruszył ramionami.
— Nic nie knuję, jak najwyraźniej podejrzewasz. Nie skończyliśmy rozmowy, którą

64

przerwała nam Bella. Konstabl mówił mi, że zasypałaś go pytaniami.
— Ktoś zabił mojego ojca — odpowiedziała, patrząc mu prosto w oczy. — Jak mam się
dowiedzieć, kto to zrobił, nie zadając pytań?
— Powiedziałaś Clayowi, że nadal uważasz mnie za głównego podejrzanego.
— Wszyscy jesteśmy podejrzani.
Zmrużył oczy; był wściekły.
— Nie zabiłem twojego ojca — oznajmił kamiennym głosem.
— Być może nie, ale wydaje mi się, że wiesz, kto to zrobił.
— Zaskoczyły ją własne słowa. Wcześniej nie zastanawiała się nad taką możliwością.
— Mówiliśmy już o tym. Nic nie wiesz, Jess — odparł szorstko. Wszystko zaczynało
nabierać sensu, z łatwością formułowała myśli:
— To jakiś spisek. Nikt nie chce ze mną rozmawiać o śmierci ojca: konstabl, adwokat,
nawet ty i twoi znajomi. Jeden Perry mówi bez ogródek, a to dlatego, że nie był
zamieszany w zbrodnię. Nie było go wtedy tutaj.
— Ty ciągle swoje. Napytasz sobie biedy, jeśli nie przestaniesz zadawać niepotrzebnych
pytań.
— A ty nie pytałbyś, gdyby zamordowano twojego ojca? — zwołała.
— Być może twój ojciec zasłużył na śmierć.
Poczuła ucisk w piersiach, łzy napłynęły jej do oczu.
Lucas zaklął pod nosem.
— Wybacz. Nie powinienem był tego mówić.
— Mój ojciec nie mógł być taki straszny, jakim go przedstawiasz. Może nie był ideałem,
ale ja go kochałam.
— Skąd wiesz, jaki był, skoro go nie pamiętasz?
— Konstabl mi powiedział.
Twarz Lucasa raptem stężała. Odwrócił się i ruszył ku drzwiom. Jessica podążyła za nim.

Kto zamordował mojego ojca? Powiedz mi: kto?
— Chryste! Czy ty nigdy nie przestaniesz? — Chwycił ją za ramiona i potrząsnął mocno.
— Zapomnij o tym, skrzywdzisz wielu uczciwych ludzi.
— Kogo osłaniasz, Lucasie? — szepnęła, patrząc mu w oczy.
— A jeśli powiem ci, że ja to zrobiłem? Doniesiesz konstablowi. Dopilnujesz, bym zawisł
na szubienicy? Taki los spotyka przecież morderców, prawda?
Tej myśli nigdy do siebie nie dopuszczała. Pokręciła głową. Nie uczyniłaby czegoś
podobnego.
— Jeśli ja jestem mordercą, nie lękasz się, że coś ci zrobię? Przyjrzyj się moim dłoniom,
Jess. Silne, prawda? Z łatwością mogę cię udusić. Powinnaś się strzec.
Słuchała jego niskiego głosu jak zahipnotyzowana. Spojrzała na jego ręce, na mocne
paznokcie; zadrżała, czując je na swojej szyi. Popatrzyła mu w oczy.
— Nie możesz nawet wezwać pomocy. Za późno. Ścisnę trochę mocniej, i już po tobie.
Uniósł jej brodę, pochylił głowę i zobaczył łzy w jej oczach.
— Jess — szepnął, zbliżając usta do jej warg.
Oszołomiona delikatnością pieszczoty, nie opierała się. Pragnęła go jakoś pocieszyć. Nie

65

wierzyła, że mógł zamordować. Chciała tylko zadać mu ból, i jej się udało. Nigdy w życiu
nie czuła się bezpieczniejsza. Zarzuciła mu dłonie na szyję i odwzajemniła pocałunek.
— Widzisz, to jest pocałunek, który coś znaczy dla mężczyzny — powiedział, gdy
wreszcie się od niej oderwał. — Nie miałaś powodów być zazdrosna o Bellę. — Och, nie
dziękuj mi, miła. Cała przyjemność po mojej stronie — oznajmił z uśmiechem i wyszedł z
kuchni.
Po jego wyjściu Jess długą chwilę trwała bez ruchu. Kiedy się wreszcie ocknęła,
pomaszerowała na górę do swojego pokoju i zatrzasnęła z hukiem drzwi.

11

Gdy w dzień balu Jessica usłyszała zajeżdżający na dziedziniec powóz Lucasa, ogarnęła
ją panika. Była skończoną idiotką. W swojej próżności uznała, że podoła wyzwaniu.
Chciała pokazać Belli i Lucasowi, że jest równa innym. Myliła się, a teraz czuła w głowie
chaos. Przez ostatnie dwa tygodnie żona wikarego i pani Wilde uczyły ją, jak ma się
zachowywać w towarzystwie. W tej chwili nie pamiętała nic z ich lekcji. Zrobi z siebie
pośmiewisko, wszyscy zobaczą, że jest oszustką, uzurpatorką. Jak spojrzy potem w oczy
swoim opiekunkom? Siostrom? Josephowi? Chłopcom? Matce przełożonej? I...
— Gotowe — oznajmiła siostra Brygida, wsuwając ostatnią spinkę we fryzurę Jessiki. —
Okręć się — poleciła, cofając się o krok.
Jessica odwróciła się od lustra i ujrzała twarze sióstr.
Dolores zaniemówiła z szeroko otwartymi ustami. Zerknęła na Elwirę, uniosła brwi.
— Nie sądzisz... — Poklepała się po płaskiej piersi.

— Ma się rozumieć, że nie — zaoponowała żywo siostra Elwira. — Chcesz, żeby nasza
Jessica odstawała od innych dam? „Kiedyś w Rzymie, zachowuj się jak Rzymianin”, jako
rzecze święty Paweł.
— Nie wiedziałam, że święty Paweł powiedział coś podobnego — zdziwiła się siostra
Dolores.
Elwira parsknęła śmiechem.
— Może niezupełnie, ale jakoś podobnie. Przestańże szarpać tę suknię, Jessico.
Jessica podciągała gorliwie kraj stanika, usiłując zmniejszyć w ten sposób głęboki dekolt.
Znieruchomiała w pół gestu.
— Słyszycie?
Poczęły nasłuchiwać.
— Nic me słyszę — stwierdziła siostra Dolores.

66

— No właśnie. Gdzie chłopcy? Chciałabym wiedzieć, co znowu wymyślili — niepokoiła
się Jessica.
— Dawno już leżą w łóżkach. Na pewno śpią jak aniołki — uspokoiła ją siostra Elwira i
spojrzała pytająco na siostrę Brygidę.
Ta skinęła głową na potwierdzenie.
— Spali, kiedy zaglądałam do nich ostatnio.
Jessica nie dała wiary zapewnieniom nowicjuszki. W ciągu ostatnich dwu tygodni małe
potwory nie przepuściły żadnej okazji, bez ustanku strojąc sobie z niej żarty.
Na dźwięk kołatki u drzwi wstrzymała oddech.
— To na pewno lord Dundas — ucieszyła się siostra Dolores.
— Jak to miło z jego strony, że zaofiarował się zawieźć Jessicę na bal swoim powozem.
Usłyszały kroki Josepha w sieni, potem stłumiony odgłos męskich głosów.
Raptownie drgnęła, gdy siostra Elwira położyła jej dłoń na ramieniu.
— Zapomnij, moja droga, o wszystkich zasadach, których się uczyłaś w ostatnich dniach.
Mówię poważnie. Bądź po prostu sobą. Rozumiesz?
Nie rozumiała, ale dla świętego spokoju skinęła głową.
— Pamiętaj tylko o jednym — zażartowała siostra Dolores.
— O pieniądzach na Hawkshill — dokończyła Jessica.
W pokoju rozległy się głośne śmiechy.
— O tym, żeby się dobrze bawić — poprawiła ją siostra Dolores. — To przecież bal.
Pamiętaj, żeby się dobrze bawić.
Wśród kolejnych wybuchów śmiechu Jessica została wyprowadzona z pokoju. U szczytu
schodów śmiech zarnarł jej na ustach. Lucas czekał na nią w sieni. Nigdy jeszcze nie
wydał się jej tak przystojny jak dzisiaj: szczupły, wysoki, wytworny, w znakomicie
skrojonym ciemnobłękitnym kaftanie, w jasnoniebieskiej kamizelce, bogato haftowanej
białym jedwabiem.
Zajęty rozmową z Josephem, jeszcze jej nie zauważył. Stary dostrzegł ją pierwszy i
szczęka mu opadła. Lucas powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem i zaniemówił w pół
słowa.
Jessica, widząc w jego oczach prawdziwe uznanie, nieskrywany podziw mężczyzny dla
kobiecej urody, nabrała otuchy, że wszystko pójdzie dobrze.
Dygnęła, on skłonił głowę. Zeszła lekko po schodach, przyjęła z rąk Josepha czarną
atłasową pelerynę i się nią otuliła.
— Masz dla mnie jakąś mądrą radę przed balem? — szepnęła do starego.
— Ano — przytaknął w zamyśleniu.
— Jaką?
— Trzymaj gardę — powiedział, unosząc zaciśniętą pięść.
Pożegnała go uśmiechem i wyszła z Lucasem na dziedziniec, siostry podążały za nimi.
Było już ciemno. Miała wrażenie, że gdzieś w pobliżu słyszy śpiew słowika. Uczucie
paniki zniknęło. Pomyślała w uniesieniu, że to szczególna noc, noc...
Raptem usłyszała trzaśnięcie otwieranego okna na piętrze. Wiedziała, że małe potwory
nie dadzą jej spokojnie odjechać. Będą stroić sobie z niej żarty. W obecności Lucasa!
Jego matki i wychowanicy, które czekały w powozie! Jak mogą.

67

— Siostro Marto! Siostro Marto! — To był głos Pipa.
Jessica z morderczymi zamiarami w sercu spojrzała w górę. Chłopcy cisnęli się we
wszystkich oknach.

Hip, hip hura na cześć siostry Marty! — wrzasnął Pip na całe gardło.
Hura, hura, hura! — ryknęli chłopcy.
Całkowicie się z nimi zgadzam — szepnął jej Lucas do ucha.
— Anioły. Istne anioły — powiedziała Jessica i spłoniona wsiadła do powozu.
W drodze do Haig House zdenerwowanie stopniowo ustępowało. Lucas zabawiał ją,
wskazując różne ciekawe miejsca, których sama nie pamiętała. Wyjąwszy fochy Ellie,
która dąsała się, że nie będzie jej wolno tańczyć na balu, podróż minęła przyjemnie.
Kiedy przejechali most i znaleźli się na starym trakcie klasztornym, ujrzeli sznur
powozów zmierzających na bal.
— Oto Haig House — powiedział wreszcie Lucas, wskazując rzęsiście oświetlony dom
na wzgórzu nad rzeką, i ścisnął jej dłoń gestem, którym miał dodać otuchy. —
Zobaczysz, będziesz królową balu.
Królową balu może nie została, ale sukces odniesiony w pierwszej turze tańców zawrócił
jej w głowie. W czasie krótkiej przerwy z radością usiadła, by chwilę odpocząć w
towarzystwie matki Lucasa i pani Rankin. Przez ostatnie dwa tygodnie obydwie damy
pełniły rolę jej mentorek i towarzyszek, dzisiaj zaś opiekunek i przyzwoitek. Jessica lubiła
je bardzo za ich serdeczność i uczynność, ale potrafiły też być tyranami, szczególnie
Anne Rankin. To dzięki twardym lekcjom tej ostatniej mogła ruszyć w tany.
— Wiesz, Jessico, że te róże zostały nazwane imieniem Belli? — zagadnęła jasnowłosa,
piegowata Anne, nachylając się ku niej.
Jessica rozejrzała się po sali przybranej pąsowymi różami.
— To odmiana wyhodowana przez Ruperta — ciągnęła Anne, chcąc sprawdzić, na ile
Jessica jest biegła po jej lekcjach w sztuce konwersacji.
— Miły gest — stwierdziła egzaminowana lakonicznie. Zapanowała cisza. Najwyraźniej
Anne oczekiwała czegoś więcej. Jess milczała. To, co miała do powiedzenia na temat
Belli, zgorszyłoby jej opiekunki. Pozostawał Rupert. Szukała gorączkowo natchnienia. —
Tak, Bella jest bardzo szczęśliwa, że ma tak oddanego jej męża — powiedziała w końcu.
Obydwie panie rozpromieniły się na te słowa, po czym wróciły do tematu, który naprawdę
je zajmował, a którym była ciąża starszej córki Anne. Koniec towarzyskiej wymiany zdań.
Jessica nie miała im tego za złe. Sztukę konwersacji uprawiało się wobec ludzi obcych
lub dalekich znajomych, z przyjaciółmi człowiek plotkował albo milczał i nikt się nie
obrażał.
Tak, z przyjaciółmi... — pomyślała tęsknie i spojrzała na galerię, gdzie Lucas spędził
większość wieczoru. Nie było go tam. Na dole też zapewne nie, bo zatańczył ledwie raz,
pierwszego walca, z Bellą, po czym ucieki z parkietu.
Nie oczekiwała, że będzie ją adorował. Wiedziała już z nauk pani Wilde, że dżentelmen
nie tańczy z damą więcej niż raz w ciągu wieczoru. Mógłby więc zatańczyć z nią ten
jeden raz. Być może nie zauważył, że suknia, którą miała na sobie, nie była byle czym,
donaszanym po starszej siostrze, ale kreacją sprowadzoną z Londynu i potem jeszcze

68

ozdobioną delikatnym haftem przez zakonnice.
Były takie podniecone, kiedy stroiły ją na bal. Wiedziała, że nie pójdą spać i będą czekały
na jej powrót, spragnione szczegółowej relacji. Niepoprawne romantyczki, będą chciały
wiedzieć, słowo w słowo, co też mówił do niej jego lordowska mość. Lucas był dla nich
księciem z bajki. Ha! Gdyby widziały, jak całował Bellę, nie posiadałyby się z oburzenia,
ale wpadłyby w zachwyt, gdyby pocałował ją, Jessicę.
— Zawsze poruszasz ustami, kiedy się zamyślisz?
Poderwała głowę, słysząc kpiący głos Lucasa. Nie zauważyła, kiedy podszedł.
Rozpamiętywała właśnie jego pocałunek. Jeszcze teraz to wspomnienie przyprawiało ją
o szybsze bicie serca i suchość w gardle. Spiekła raka.
— A może się modliłaś? — ciągnął z błyskiem w oku. — Jeśli tak, to zaprzestań modłów,
piękna pani. Stoi przed tobą Lucas Wilde. — Skłonił się nisko. — Do usług.
Flirtował z nią i oczekiwał, że podejmie flirt.
Anne Rankin odkaszlnęła. Pani Wilde trąciła ją znacząco łokciem. Musi coś
odpowiedzieć. Wstała, złożyła ukłon, który u samego króla Jerzego III nie przyniósłby jej
ujmy i powiedziała pierwsze, co jej przyszło na myśl.
— Mówią, że Bóg w tajemniczy sposób odpowiada na nasze modlitwy. Gotowam w to
uwierzyć.
Po chwili martwej ciszy Lucas odrzucił w tył głowę i zaniósł się śmiechem. Anne Rankin
zachichotała. Pani Wilde się uśmiechnęła.
— Świetnie, Jessico. Nasze lekcje nie poszły na marne — pochwaliła pani Wilde.
— Pozwolisz, mateczko, że wezmę Jessicę na taras, by zaczerpnęła świeżego powietrza
— zwrócił się Lucas do matki.
— Jessico? — zagadnęła pani Wilde.
— Dziękuję, milordzie — odparła Jessica, uszczęśliwiona, że udało się jej powiedzieć
coś błyskotliwego. — Z wielką przyjemnością.
Gdy młodzi odeszli, Anne przesiadła się na krzesło Jessiki.
— A spróbuj mi powiedzieć, że tu nie zanosi się na romans.
Rosemary obserwowała oddalającą się parę.
— Nie wiem, Anne. Naprawdę nie wiem.
— Nie wiesz! — wykrzyknęła zdumiona Anne. — A co robiłaś przez ostatnie dwa
tygodnie, jak nie przygotowywałaś Jessicę do roli przyszłej żony Lucasa?
Rosemary uśmiechnęła się na te słowa.
— Nie mówię, że Lucas nie jest zaangażowany. Myślę o Jessice. Nie wiem, czy go
kocha, jest bardzo powściągliwa w okazywaniu uczuć.
— Ma się rozumieć! Dziewczyna w jej położeniu... Lubi go, to oczywiste. Miłość może
przyjść po ślubie, jak obie dobrze wiemy.
— Prawda — odparła Rosemary, acz wolałaby nie poruszać tego tematu. — Jeśli masz
rację, Ellie będzie jeszcze bardziej nieznośna niż w minionych tygodniach. Jest bardzo
niegrzeczna dla Jessiki.
Anne popatrzyła na wychowanicę Lucasa i westchnęła. Dziewczyna stała w grupie
młodzieży, ale nie spuszczała oczu z Jessiki i Wilde” a. Jej ładną buzię szpeciła pełna
wrogości mina.

69

— Musi być w nim zakochana — na pół stwierdziła, na pół zapytała Anne.
— Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo, dopóki Lucas nie zaczął się interesować
Jessicą. Od chwili przyjazdu Ellie chodzi ponura niby chmura gradowa. Stała się
kapryśna, ma humory, nie radzę sobie z nią.
Anne poklepała przyjaciółkę po ramieniu.
— Jest bardzo młoda, Rosie. Minie jej to.
— Oby. Im wcześniej, tym lepiej.
Lucas oparł się o balustradę tarasu i zapatrzył w Jessicę. Wyglądała zjawiskowo w
zwiewnych gipiurach, z lokami upiętymi na czubku głowy. Miał ochotę zburzyć tę
misterną fryzurę i zanurzyć palce w miękkich włosach. Miał ochotę na znacznie śmielsze
pieszczoty.
Jessica spoglądała na rozpiętą na trawniku markizę, pod którą wkrótce mieli zasiąść do
kolacji, na oświetlone ścieżki, na przechadzające się pary, które, jak oni, wyszły, by
zaczerpnąć powietrza.

— O co chodzi, Jess? Dziwnie wyglądasz.
— Dlaczego?
— Nie wiem, jak to opisać. Wiele razy widziałem u ciebie ten wyraz twarzy: smutny,
zrezygnowany.
Próbowała się zaśmiać, ale z jej gardła dobył się jakiś żałosny dźwięk.
— Ciekawi mnie Haig House. Ciekawią ludzie. Wszystko mnie ciekawi. To chyba
naturalne dla kogoś, kto stracił pamięć?
— Szukasz czegoś znajomego, prawda? Czegoś, co mogłabyś rozpoznać. Co
obudziłoby wspomnienia. Twarzy. Miejsca.
Przestraszyła ją ta przenikliwość Lucasa. Miał rację. Szukała. Ilekroć poznawała nowych
ludzi, wchodziła do jakiegoś domu, widziała jakiś krajobraz. Rozpaczliwie szukała nitki,
która wyprowadzi ją z labiryntu niepamięci. Przede wszystkim zaś szukała twarzy, którą
mogłaby powiązać z Głosem.
Głos. Gdyby usłyszała to, co powiedział przed chwilą Lucas, od kogoś innego,
natychmiast obudziłoby to jej podejrzenia, tak wyraźnie czytał w jej myślach.
Otrząsnęła się. Nie, Głos nie zdradziłby się tak łatwo. Nie wzbudziłby jej podejrzeń.
Chyba że wystawiałby ją na próbę. Nie chciała uwierzyć, że mógłby to być Lucas.
— Co mówiłem, Jess?
Wróciła na ziemię. Uśmiechnęła się.
— Jesteśmy na balu. Dość poważnych rozmów.
Nigdy nie widział jej równie bezbronnej. Szeroko otwarte szare oczy wyrażały więcej, niż
chciałaby zdradzić. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, przenieść gdzieś w bezpieczne
miejsce, gdzie nikt już nie mógłby zrobić jej krzywdy. Chciał jej powiedzieć, że będzie
miała inne wspomnienia, szczęśliwe wspomnienia. Jeśli tylko pozwoli mu się sobą
zaopiekować.
— Masz rację. To nie jest wieczór na poważne rozmowy, szczególnie gdy człowiek ma
przed sobą najbardziej uroczą damę na balu — oznajmił z galanterią.
Jego słowa, spojrzenie, ton głosu rozproszyły troski. Nagle poczuła się radosna i lekka.

70

— Szkoda, że nie ma z nami sióstr i chłopców.
— 0! A to czemu?
— Bo strasznie się bały, czy będę potrafiła zatańczyć. Trudno się uczyć, kiedy ma się za
partnerów zakonnice i kilkuletnich malców.
— Jakim sposobem przekonałaś chłopców?
— Przekupstwem. Po pensie od tańca. W sumie cały szyling. Kłopoty zaczęły się przy
walcu. Siostry powiedziały, że to nieprzyzwoitość, ale w końcu uległy.
— Uległy?
— Dzięki Josephowi. Poprosił do walca siostrę Elwirę. Komicznie wyglądali. Zanosiliśmy
się ze śmiechu. Największą uciechę mieli, oczywiście, chłopcy. Po tym tańcu nikt już nie
mówił, że walc to nieprzyzwoitość.
Lucas pokręcił głową.
— Czasami zastanawiam się, czy w Hawkshill jest sierociniec prowadzony przez
zakonnice, czy dom wariatów.
— Ja też.
Wyciągnął ręce.
— Chodź, Jess. Przekonamy się, jak to jest z tym walcem.
Wtedy w kuchni odmówiła mu tańca, zawstydzona, że widzi ją taką zaniedbaną, dzisiaj
było inaczej. Nie miała na sobie brudnego fartucha, ale piękną suknię, nie tańczyła z
kijem od miotły, ale z wytwornymi dżentelmenami.
Przyjęła zaproszenie Lucasa z uśmiechem, pewna, że nie przyniesie mu wstydu. Tak
wiele ćwiczyła, że opanowała kroki po mistrzowsku.
Straciła trochę na pewności, gdy objął ją w talii.
— Połóż lewą dłoń na moim ramieniu — powiedział cicho.
— A teraz podaj mi prawą dłoń. Spójrz na mnie.
Podniosła wzrok. Oczy Lucasa miały jakąś magnetyczną siłę. Powieki zaczęły jej ciążyć.
— Nie zapomnij oddychać — dodał ze śmiechem i ruszyli do tańca.
Wirowali bez muzyki, ale Jess to nie przeszkadzało. Miała uczucie, że ten taniec w
objęciach Lucasa jest rzeczą najnaturalniejszą w świecie. Ktoś na stronie zaśmiał się
głośno, ale nie zwróciła na to uwagi.
— Wystarczy — szepnął jej do ucha i zatrzymał się w pól obrotu.
Otworzyła oczy, zamrugała gwałtownie.
— Nie rób takiej strapionej miny. Po kolacji zagrają walca. Rezerwuję go dla siebie.
— Obiecałam już komuś ten taniec — zmartwiła się, oprzytomniawszy wreszcie.
— Co takiego? — Zmarszczył czoło. — Więc będziesz musiała odmówić.
— Nie mogę. Nie cofa się obietnic.
— Komu go obiecałaś? Zapewne Perry”emu. Chciał mi zrobić kawał. Uprzedziłem
wszystkich, że ten taniec będzie mój. Pierwszego walca musiałem zatańczyć z
gospodynią, do drugiego chciałem prosić ciebie.
— Szkoda, żeś mnie nie uprzedził — rzuciła kąśliwie. — Poza tym to nie Perry.
— Kto zatem?
— Przyjaciel Belli, z Londynu.
Nazywał się Rodney Stone i poprosił ją o pierwszy taniec. Pochlebiło jej, że wytworny

71

fircyk, znacznie wytworniejszy niż Perry i reszta panów z Chalford, zarezerwował u niej
drugiego walca.
— Nazwisko — zażądał Lucas.
Spojrzała na niego podejrzliwie.
— Po co ci jego nazwisko?
— Jak sądzisz? Powiem mu, że przyrzekłaś walca przez pomyłkę.
— Nie możesz tego zrobić!
— Przekonasz się.
— To wbrew regułom.
— Czyim regułom?
— Wbrew regułom, które przez ostatnie dwa tygodnie wbijały mi do głowy twoja matka i
Amie Rankin.
— Ja mam własne reguły.
— Lucasie — zaczęła z przymilnym uśmiechem. — Nie mogę nie dotrzymać obietnicy,
ale...
— Na miłość boską, Jess, nie proszę cię przecież, żebyś złamała obietnicę małżeństwa.
To tylko walc.
— Chętnie zatańczę z tobą każdy inny taniec.
— Innych nie tańczę.
— Dlaczego?
— Nie znam kroków.
— Powinieneś był powiedzieć, żebym zarezerwowała dla ciebie walca.
— Nie spodziewałem się, że...
Zamilkł.
— Myślałeś, że będę podpierać ściany — dokończyła głucho.
— Nie spodziewałem się, że będziesz miała aż takie powodzenie.
Spoglądając w stronę sali balowej, zaczęła intensywnie myśleć. Nie licząc pana Stone”a,
przez cały wieczór tańczyła wyłącznie z przyjaciółmi Lucasa bądź Perry”ego. A więc on
to zaaranżował. Z dobrego serca. W trosce o nią. Nie potrzebowała litości. Wolała już
raczej podpierać ściany.
— Jess, nie...
Przerwał. Ktoś wołał go od drzwi sali balowej. Ellie.
— O co chodzi, Ellie?
Dziewczyna podeszła, uśmiechnęła się do Lucasa, ignorując Jessicę.
— Pora siadać do kolacji. Obiecałeś, że poprowadzisz mnie do stołu.

— Poprowadzę. Ciebie i pannę Hayward — rzucił lekko. — Jeśli pani pozwoli, panno
Hayward — dodał oficjalnie.
Znów to samo. Troskliwość podyktowana lękiem, że nikt inny się nią me zainteresuje.
Powinna być mu wdzięczna, tymczasem chciało się jej płakać.
— Jessico?
Skinęła głową. Ellie zaczęła coś mówić, chcąc zwrócić na siebie uwagę.
— Porozmawiamy później — szepnął Lucas, ale tym razem nie skinęła głową.

72

Bal miał się ku końcowi, gdy do stojącego na galerii Lucasa podeszła Bella.
— Zdawało mi się, że widziałam cię przed chwilą z Adrianem i Rupertem.
— Rzeczywiście — odparł, nie odrywając oczu od parkietu, gdzie Jessica gotowała się
do walca z młodzieńcem, który ukradł mu taniec.
— Gdzie ich znajdę? — zapytała podniesionym już tonem. Nie nawykła do lekceważenia.

— Słucham? A, poszli chyba do sali bilardowej.
Spoglądał ze złością na partnera Jess. Smarkacz! Fircyk! Galancik!
— Całkiem ładna panna z tej Jessiki, nie sądzisz? — zagadnęła Bella, sącząc szampana
z wysokiego kieliszka.
— Ładna, to niewłaściwe określenie.
Bella stanęła naprzeciwko Lucasa przy balustradzie. Wyraźnie chciała odciągnąć jego
uwagę od Jessiki, co przyjął z niejaką pobłażliwością. Po pierwsze, zbyt natarczywie
przyglądał się Jess, po drugie — był cały wieczór wyjątkowo nieuprzejmy dla Belli
Z włosami zaczesanymi do tyłu i ozdobionymi pąkami białych różyczek, w złocistej sukni,
wyglądała ślicznie. Jeszcze bardziej podziwiałby urodę żony Ruperta, gdyby nie znał jej
tak dobrze.
Przechyliwszy głowę, przyglądała mu się spod rzęs.
— Jak byś ją zatem określił? — zapytała kokieteryjnie.
Ponownie spojrzał na parkiet. Orkiestra zaczęła grać. Fircyk ukłonił się, Jessica dygnęła
niczym prawdziwa dama dworu. Lucas się uśmiechnął.
— Jest godna uwielbienia.
Nie przesadzał. Uwielbiał ją. Już przed laty podziwiał jej odwagę, determinację. Gdy coś
postanowiła, nie znała przeszkód. Powiedziała, że pojawi się na balu Belli, i dokonała
tego.
Podziwiał ją jeszcze za coś innego. Za to, że dotrzymywała słowa.
— Myślę, że odbudujemy reputację Jessiki. Brak jej, co prawda, obycia, ale z czasem się
otrze.
Milczał. Tego, co miał ochotę powiedzieć, człowiek nie mówi żonie przyjaciela. Bella,
zawiedziona, pozwalała sobie na uszczypliwości. Liczyła, że Jessica się ośmieszy. W
swoich rachubach nie wzięła pod uwagę siostry Elwiry. Nie wiedziała, że mądra siostra
Elwira nie wypuści w świat swojego pisklęcia, nie zaopatrując go w stosowne rady.
Gdyby siostra Elwira była tylko o kilka kilogramów szczuplej sza i o kilka lat młodsza,
chyba zakochałby się w niej.
— Dlaczego się uśmiechasz?
Powściągnął uśmieszek.
— Myślałem o Jess. Dzisiejszy wieczór to jej wielki triumf
— powiedział, chcąc rozdrażnić Bellę.
— Triumf? Czyżby? Z kim cały wieczór tańczyła? Z twoimi przyjaciółmi. Gdyby nie ty, nikt
nie zainteresowałby się Jessicą Hayward. Nie zmieniła się przez ostatnie trzy lata. To
ciągle ta sama, nieobyta dziewczyna.
— Kłopot z tobą na tym polega, Bellu, że nie umiesz dostrzegać prawdziwych wartości
— odparł uprzejmie. — Ogładę można zdobyć. Tego, co posiada Jess, nie można. Nie

73

kupisz tego za żadne pieniądze.
Bella zacisnęła palce na kieliszku, ale miała dość rozumu, by zmilczeć uwagę. Nie mogła
sobie pozwolić, by mieć wroga w Lucasie. Był zbyt znaczącą osobą w Chalford, jej mąż
też się z nim liczył.
— Miałam na myśli tylko to, że uczynię wszystko, by pomóc Jessice.
Lucas strzepnął niewidoczny pyłek z mankietu.
— Oczywiście, Bellu. Muszę cię przeprosić. Czekają na mnie w sali bilardowej.
Zostawił ją samą przy balustradzie; z zaciśniętymi zębami, kieliszkiem w dłoni, z
obojętną z pozoru miną.

12

Tańce, rozmyślała Rosemary Wilde, powinny być dla młodych ludzi, tylko dla młodych.
Osobom w jej wieku, które wiedzą, co to melancholia przemijania, pozostają
wspomnienia. Gdzie te przetańczone do białego rana noce? Kiedy to było? Zdawało się,
że ledwie wczoraj. A dzisiaj? Gra rolę przyzwoitki. Jak ten czas upływa!
Nie czuła się nieszczęśliwa ani zgorzkniała. Ot, po prostu naszła ją zaduma. Cały
wieczór myślała o innych: o Lucasie, Ellie, Jessice. Należy się jej chwila dla siebie. O niej
przecież nikt nie pomyśli. Zostawili ją samą. Lucas, który nienawidzi tańca, jest na pewno
w sali bilardowej, z przyjaciółmi. Ellie poszła z grupką młodzieży do oranżerii oglądać
róże, Jessicę jakiś młodzieniec zaprosił do walca. Nawet Anne ją opuściła i przyłączyła
się do męża. Rosemary nie chciała im przeszkadzać.
Spojrzała na swoje odbicie w jednym z ogromnych luster. Nikt jej nie obserwował, mogła
więc przyjrzeć się sobie uważnie. Kto by zresztą zwracał na nią uwagę. W jej wieku...
Ciekawe, co też Matt pomyślałby, widząc ją teraz. Piętnaście lat to szmat czasu.
Pokręciła głową i westchnęła. To przez Matta ten nastrój nieoczekiwanej zadumy.
Wspomniała w rozmowie z Anne, że widziała sir Matthew, jak wychodził z wypożyczalni
na Waterside Street. To, co usłyszała w odpowiedzi, wprawiło ją w zdumienie.
— Teraz, kiedy skończył się okres żałoby, będziemy widywać go częściej — powiedziała
Anne. — Olivia, biedactwo, wolała, co prawda, Londyn, ale teraz, kiedy jej zabrakło, Matt
osiądzie zapewne w Matchings na dobre. W końcu to najpiękniejszy dom w całym
hrabstwie. Zawsze było mi szkoda, że przez sześć miesięcy w roku stoi pusty.
Dowiedziała się też od Anne, że Matt musiał pojechać do Londynu w interesach, ale
obiecał wrócić na bal Belli.
Głupia stara babo, napomniała swoje odbicie. Tyle zachodu, strojenia się, i po co? Matt
nie przyszedł, a nawet gdyby się pojawił, nie spojrzałby na ciebie. Jego kochanka jest

74

dwa razy młodsza niż ty. Jesteś stara, Rosemary Wilde. Musisz się do tego
przyzwyczaić.
Obok jej odbicia pojawiło się inne. Serce jej na chwilę zamarło. Matt. Stał kilka metrów od
niej. Zauważył ją. Szedł w jej kierunku.
— Rosemary? Tak też myślałem, że to ty, Rodie. — Nikt inny tak się do niej nie zwracał.
Rodie. — Minęło piętnaście lat, a ja mam wrażenie, jakby było wczoraj.
Nie dała nic po sobie poznać, ale serce zabiło jej mocniej. Czuła się onieśmielona,
niczym podlotek wobec pierwszego adoratora. Jakie to głupie. Nie jest przecież
smarkulą. Matt musiał dostrzec, jak bardzo się postarzała.
Z nim czas obszedł się łaskawie. Twarz bez zmarszczek, a ciemne włosy, nieznacznie
przyprószone siwizną, dodawały mu tylko męskości. Kiedyś był aż nadto urodziwy, dzisiaj
ta skaza zniknęła. Rosemary zapamiętała go niższego, ale oczy pozostały te same:
jasnobłękitne, w oprawie ciemnych rzęs.
— Przejdziesz się ze mną?
Podała mu ramię i wyszli na zewnątrz. Matt rzucił jakąś uwagę na temat ulepszeń, które
Rupert poczynił w swoim majątku. Odpowiedziała zdawkowo, zajęta własnymi myślami.
Wróciła pamięcią do ich pierwszego spotkania w czasie przejażdżki konnej. Był nowym
sąsiadem. Właśnie osiadł w tej okolicy. Od razu przypadł jej do serca. Ich przyjaźń
zacieśniła się jeszcze bardziej, gdy okazało się, że jej mąż i jego żona są inwalidami.
Wilde był sparaliżowany, Olivia złamała kręgosłup przy upadku z konia. Zawierzali sobie
nawzajem troski, opowiadali o swojej samotności. Ani zauważyli, kiedy przyjaźń
przerodziła się w miłość.
W milczeniu zeszli z tarasu do rzęsiście oświetlonego ogrodu. Zdawkowa konwersacja
wydawała się nie miejscu, a Rosemary nie potrafiła wysłowić tego, o czym myślała.
— Zamierzam zmienić zasady, które przyjęliśmy. Chciałem cię o tym uprzedzić, Rodie.
— Jakie zasady, Matt? — zapytała zaalarmowana powagą w jego głosie.
— Żałoba się skończyła, mam zamiar wrócić do ludzi, bywać na przyjęciach, balach.
Będziesz mnie widywała. Powinniśmy zapomnieć o przeszłości i zachowywać się
normalnie.
Chyba go rozumiała. Był bezdzietny. Zapewne chciał się ożenić powtórnie, znaleźć
kobietę, która urodzi mu syna. Dlatego postanowił znowu bywać. Informował ją o tym
przez grzeczność. Niepotrzebnie. Nic już dla siebie nie znaczyli.
— Rozumiem — powiedziała.
— Co rozumiesz?
— Chcesz się ożenić, mieć dzieci, dziedziców.
— Mam dziedziców, Rodie — odparł cicho. — Brata. Kuzynów. Kiedyś chciałem mieć
dzieci, teraz mam inne plany. — Przystanął i spojrzał jej w oczy. — Ciągle mnie
nienawidzisz?
— Nigdy nie czułam do ciebie nienawiści.
— Naprawdę?
— Naprawdę. Po prostu nie mogliśmy pozostać przyjaciółmi.
— A teraz moglibyśmy być przyjaciółmi?

75

— Po co?
— Byłoby milej, skoro mamy się spotykać przy rozmaitych okazjach towarzyskich.
Perspektywa podobnych wieczorów, kiedy to musiałaby udawać obojętność na widok
Matta, zmroziła ją do szpiku kości.
— Przyjaciółmi? To niemożliwe.
— A więc jednak nadal mnie nienawidzisz?
— Nie mówmy o tym — odparła pospiesznie.
— Nie czujesz się samotna, Rodie?
Zaskoczyło ją to pytanie.
— Oczywiście, że me. Życie było dla mnie łaskawe. Mam rodzinę, przyjaciół.
Nastąpiła długa chwila ciszy.
— A ty nie zapytasz, czy czuję się samotny? — odezwał się w końcu Matt.
Nie musiała pytać. Znała odpowiedź. Nie porzucił żony, ale nie był jej wierny. Zawsze
miał kochanki, a po śmierci Otylii wręcz zaczął się uganiać za spódniczkami.
— Matt, wiem, że nie jesteś samotny. Ludzie opowiadają różne rzeczy, a ja mam uszy.
Twoja ostatnia kochanka... — Urwała raptownie.
Spojrzał na nią uważnie.
— Wiesz o Madelaine?
Madelaine Cartier. Śpiewaczka operowa i primadonna teatru królewskiego. Młodsza od
Lucasa albo jego rówieśnica.
— Wszyscy o niej wiedzą, Matt. Nie jesteś zbyt dyskretny, jeśli idzie o przygody.
— A po co miałbym być dyskretny? Nie mam żony, nikomu nie wyrządzam krzywdy.
Krótko mówiąc, nikogo nie obchodzę
— stwierdził z markotnym uśmiechem.
Poczuła ucisk w gardle. Zatrwożyło ją to. Niegdyś kochanek, dzisiaj ten człowiek był dla
niej kimś obcym. Nie powinna tak reagować.

— Przede mną nie musisz się tłumaczyć, Matt. Powinnam wracać. Moja wychowanica
zastanawia się pewnie, gdzie jestem. Nie, nie odprowadzaj mnie, proszę.
Odeszła pospiesznie, starając się jednak, by nie sprawiło to wrażenia ucieczki. Zawahała
się widząc na tarasie Jessicę w towarzystwie młodzieńca, który prosił ją do walca. Młodzi
nie potrzebowali przyzwoitki. Pozostawała oranżeria, ale tam była Ellie z przyjaciółmi.
Ona też wolała obyć się bez nadzoru. Mężczyźni mieli łatwiej. Mogli pójść do sali
bilardowej albo do pokoju, gdzie grało się w karty. Rosemary nie miała gdzie się schronić
ze swoimi myślami. Trochę prywatności dawała gotowalnia dla pań. Ruszyła w tamtą
stronę, posyłając po drodze radosny uśmiech Jessice.
Jessica powiodła za nią zamyślonym wzrokiem. Promienny uśmiech pani Wilde wydał
się jej nienaturalny. Sprawiała wrażenie rozkojarzonej. Przeciskała się między gośćmi
wychodzącymi tłumnie do ogrodu na pokaz ogni sztucznych. Jess zerknęła ku ścieżce,
którą nadeszła pani Wilde. Wyczuwała coś dziwnego, ale nie potrafiłaby powiedzieć, co
to jest.
Poczuła na twarzy ciepły powiew; uniosła głowę, nasłuchując, jakby oczekiwała, że wiatr
przyniesie odpowiedź. Nic. Wszystko zdawało się takie zwykłe: krzątanina służby, blask

76

lampionów, śmiechy i szmer rozmów, rżenie koni na podjeździe.
Spojrzała na swojego towarzysza. Poruszał ustami; Pan Stone mówił coś do niej.
Ocknęła się wreszcie.
— . ..pomaga przechadzka po świeżym powietrzu.
Poczuła skruchę. Zupełnie zapomniała o swoim partnerze. W czasie walca zachwiał się,
przyłożył dłoń do skroni. To z gorąca, wyjaśnił. Wyszli na taras, by zaczerpnąć powietrza.

I myśli Jessiki natychmiast powędrowały, do Lucasa. Powinna okazać nieco
zainteresowania swojemu towarzyszowi. Naprawdę biedak zasłabł. Z zaróżowionymi
policzkami, z rudymi włosami, wyglądał bardzo młodo: jeszcze dzieciuchowaty, ubrany
według ostatniej mody, w mocno wcięty w talii, błękitny surducik z jaskółką. Jess dziwiła
się, jak może w mm tańczyć. Może dlatego zasłabł.
— Na pewno nie chce pan usiąść, panie Stone? Poproszę lokaja, przyniesie panu
szklankę wody albo kieliszek wina.
— Nie, naprawdę dziękuję. Już mi lepiej. — Wyjął chusteczkę z kieszeni i otarł czoło. —
To z gorąca. Tutaj jest chłodniej. Przejdziemy się?
Nie miała nic przeciwko przechadzce. Mentorki poinstruowały ją, że dżentelmen po
skończonym tańcu może przespacerować się z damą wokół sali balowej, wyjść z nią do
ogrodu albo po prostu usiąść na chwilę rozmowy. Poza tym nie mogła zostawić pana
Stone”a w takim stanie.
Zeszli na podjazd, gdzie czekały powozy gości. Mówił głównie pan Stone. Jessiki nie
opuszczało uczucie, że dzieje się coś, czego nie jest w stanie pochwycić, zrozumieć.
W pewnej chwili obejrzała się przez ramię. Właśnie skręcili i dom zniknął im z oczu.
Zwolniła, w końcu stanęła. Nie zdawała sobie sprawy, że odeszli tak daleko.
— Powinniśmy wracać — powiedziała.
Nie usłyszała jego odpowiedzi. Na niebie eksplodował barwny pióropusz ogni
sztucznych, rozświetlając całą okolicę.
— Mój powóz — mówił pan Stone. — Nie słuchała urnie pani, panno Hayward? Odwiozę
panią do domu swoim powozem.
Jessica spojrzała na wskazany pojazd i ogarnęło ją złowieszcze przeczucie. Zrobiło jej
się duszno, w uszach szumiało, ale umysł pracował z oszałamiającą jasnością. Pan
Stone wydał się jej raptem kimś zupełnie innym.
Zapraszał ją do powozu. Nie, nie pan Stone. Głos. Chciał, żeby wsiadła. Czekał.
Powodowany gwałtownymi emocjami, nie zdawał sobie sprawy, że zdradza jej swoje
intencje. Jedna była szczególnie czytelna. Zamierzał się jej pozbyć.
Pan Stone ujął ją pod ramię.
— Nie drocz się ze mną. Czekałem cały wieczór, żeby cię pocałować.
To podstęp, który miał uśmierzyć jej lęki. Nie chciał jej pocałować. Chciał, by wsiadła do
powozu.
— Nie, proszę — zaprotestowała. — Muszę wracać do swoich przyjaciół. Na pewno
zastanawiają się, gdzie jestem. — Próbowała się uwolnić, ale on mocniej ścisnął jej
ramię.
— Jeszcze przed chwilą nie myślałaś o przyjaciołach. Chcę cię tylko pocałować. Wsiądź

77

ze mną do powozu, odwiozę cię do domu.
Próbowała przemóc narastającą panikę i myśleć trzeźwo. Przypomniała sobie
pożegnalne słowa Josepha: „Trzymaj gardę”. Nie mówił tego żartem. Dlaczego była taka
lekkomyślna?
— Nie wiem, co się ze mną dzieje. Słabo mi — poskarżyła się.
— Za chwilę lepiej się poczujesz. Pomogę ci wsiąść do powozu.
Dostrzegła w tym szansę dla siebie. Oparła się o pana Stone”a i w tej samej chwili
kopnęła go z całej siły. Młodzieniec rozciągnął się jak długi na ziemi.
— Łap ją! — krzyknął do stangreta.
Słysząc to, instynktownie skoczyła w stronę zarośli, zrzuciła po drodze pantofelki i
popędziła chyżo jak ścigany zając Nie próbowała nawet oglądać się za siebie. Wiedziała,
że obydwaj prześladowcy biegną jej śladem. Chciała jak najszybciej dotrzeć do domu.
Była już blisko.
Dojrzała światła i z jej gardła dobył się szloch ulgi. Nagle straciła grunt pod nogami,
runęła w dół, wyciągając ręce przed siebie. Upadła ciężko na bok. Musiała zwichnąć
przygniecioną ciężarem ciała dłoń, bo przeszył ją przejmujący ból. Siłą woli zdławiła
krzyk, który zdradziłby ją przed goniącymi. Wszystkimi zmysłami czuła obecność
swojego prześladowcy. Czuła ją cały wieczór. To dlatego była wcześniej taka
niespokojna.
Leżała długo na ziemi, obolała, niezdolna się podnieść. Zwichnęła nadgarstek. Bała się,
że ma złamane żebro. Lękała się, że w każdej chwili dopadnie ją Głos. Usłyszała gdzieś
w pobliżu Stone”a. Nawoływał ją po imieniu. Próbowała skupić myśli.
Światła domu były tak blisko, rozpaczliwie blisko. Cóż, skoro nie mogła tam dotrzeć.
Usłyszała trzask łamanej gałęzi, potem następny. Gorączkowo wypatrywała w
ciemnościach napastnika. W pobliżu majaczył zarys głazu, a może krzewu, nie potrafiła
powiedzieć. Zagryzając wargi z bólu, powoli zaczęła się czołgać w tamtą stronę.
Lucas! — wołała w duchu. — Lucas!

13

W sali bilardowej robiło się coraz tłumniej. Lucas odstawiał właśnie kij, gdy dojrzał
Adriana.
Kuzyn z naganą pokręcił głową.
— Lubię bilard, ale tego za wiele. Utknąłeś tu na dobre.
Odpowiedź Lucasa zagłuszył huk fajerwerków. Gdy zapadła cisza, uśmiechnął się
przepraszająco i powtórzył:

78

— Czas szybko mija, kiedy człowiek dobrze się bawi, poza tym jestem tutaj zaledwie od
pół godziny, ani minuty dłużej.
— Wszystko jedno. Przynajmniej wiadomo, gdzie cię znaleźć. Zawsze to samo. —
Adrian zerknął na zegarek, pociągnął łyk szampana. — Lada chwila pojawi się tu Rupert.
Wyczuwam kłopoty i szczerze ci współczuję. Z drugiej strony jestem prawdziwie rad, że
jakaś kobieta zdołała wreszcie zburzyć twój spokój ducha.
Lucas odchrząknął.
— Nie mam żadnych kłopotów. Bella musiała źle mnie zrozumieć. Wytłumaczę jej, co
miałem na myśli, kiedy będzie w lepszym nastroju.
Adrian wzniósł oczy do nieba.
— Niewiele wiesz o kobietach.
— Cóż, me każdy może się poszczycić twoim doświadczeniem — odparł Lucas kwaśno.
— Och, skończyłem z kobietami. Więcej z nimi kłopotu niż to warte.
— Co się stało?
— Mężatka. Honor jej droższy niż moja osoba. Mam mówić dalej? — Upił kolejny łyk
szampana i zerknął na Lucasa. — Coś się tak zafrasował? Że tracę głowę? Nie. Ze
zamężna? — Wzruszył ramionami. — To dość częsta przypadłość. Zdarza się w
najlepszych rodzinach.
Lekki ton kłócił się z poważnym wyrazem oczu Adriana. Romansów miał legion, ale
żaden nie trwał długo. Szczególną słabość czuł do mężatek.
Lucas przyjrzał się kuzynowi, myśląc, jak bardzo mylił się w jego ocenie. Uznał za
oczywiste, że Adrian niczego nie bierze poważnie, prowadzi ustawiczną grę z życiem, i
nie dociekał, co się kryje za ironiczną maską.
— Świat się nie kończy. Serca mi nie złamała, choć przynajmniej wiem, że mam serce.
Adrian westchnął i zaraz parsknął śmiechem. — Jak mówiłem. Oto wchodzi Rupert, w
najwłaściwszym momencie.
— Wiedziałem, że was tutaj zastanę — rzekł Rupert.
— Coś się stało, że nas szukasz? — zapytał Lucas.
— Nie, nic, ale twoja matka chce z tobą mówić. Czeka na zewnątrz.
Lucas nie kazał sobie dwa razy powtarzać.
— Chodzi o Jessicę. Nie mogę jej nigdzie znaleźć — poinformowała go Rosemary,
ledwie wyszedł na korytarz.
— Pewnie ogląda pokaz sztucznych ogni.
— Wracam stamtąd. Bella mówi, że ostatnio widziała ją z jakimś młodzieńcem. Nie zna
go.
— Nie zna go? Wie chyba, kogo zaprosiła na bal.
— Widać, nie. Myślę, że nie ma powodu do niepokoju. Może przechadzają się po
ogrodzie. Ścieżki dobrze oświetlone, wokół pełno ludzi — pocieszała samą siebie, ale w
jej oczach czaił się niepokój.
Po wyjściu z sali bilardowej Adrian i Rupert zdążyli jeszcze dostrzec, jak Lucas i
Rosemary znikają pospiesznie w głębi korytarza.
— O co chodzi? — zainteresował się Rupert.
— Jessica Hayward. Z jakiego innego powodu Lucas tak by pędził?

79

— Zawsze mnie zastanawiała jego słabość do tej dziewczyny. Sądzisz, że... — Rupert
nie dokończył pytania.
— Sądzę? Nie wiem już, co sądzić. Chodź, zobaczymy, co go tak zaniepokoiło.
Po drodze spotkali Perry”ego, który, bardzo z siebie zadowolony, wychodził właśnie z
pokoju do gry w karty.
— Co się stało? — zapytał, widząc minę brata.
— Nic — rzucił krótko Adrian i odsunął go na bok.
Perry patrzył w ślad za nim.
— Zawsze ta sama odpowiedź — mruknął do siebie i po chwili wahania ruszył za
Adrianem i Rupertem.
Lucas szedł w kierunku małego pawilonu. Reszta przyjaciół przeczesywała pozostałe
ścieżki. On wybrał tę, wychodząc z założenia, że jeśli adorator Jessiki zaplanował
schadzkę, malowniczy pawilon na skraju skalnej stromizny był idealnym miejscem.
Nie potrafił powiedzieć, dlaczego wpadł w panikę. Wiedział, że niefortunny uwodziciel
dostanie kosza, a jeśli okazałby się zbyt natarczywy, to on sam się z nim porachuje, i
kwita.
— Jess!
Cisza.
Rozum mówił mu, że Jessice nic się nie mogło przydarzyć, a jednak przejmował go lęk.
Zaczął biec.
Dotarł do pawilonu. Wewnątrz nie było nikogo, nie paliła się lampa. Dalej była już tylko
stromizna. Miejsce, gdzie teren opadał gwałtownie w dół, zabezpieczała balustrada.
Zatrzymał się przy niej, spojrzał w dół. Nic nie było widać, słychać. Jess nie mogła spaść.
Chyba żeby się rzuciła w dół. Balustrada nie zabezpieczała jednak całej krawędzi
stromizny.
Coraz bardziej zaniepokojony, wstrzymał oddech, nastawił uszu, nasłuchując
jakiegokolwiek odgłosu. Doszedł go cichy jęk.
— Jess! — krzyknął i zaczął się przedzierać przez zarośla.
To, co zobaczył, wywołało w nim atak furii. Pochylony, z lampą w ręku, sir Matthew Paige
i kuląca się w cieniu głazu Jessica.

Sir Matthew otworzył usta, ale Lucas nie dał mu mc powiedzieć
— Precz od niej!
Sir Matthew wyprostował się. Lucas zeskoczył z pochyłości, z której spadła Jess, i
uklęknął przy niej. W jej oczach malował się ból i przerażenie, z kącika ust sączyła się
strużka krwi. Twarz miała podrapaną, suknię podartą.
— Byłem w pawilonie, kiedy usłyszałem jakieś odgłosy. Myślałem, że to ranne zwierzę.
Wziąłem lampę, żeby zobaczyć, co się dzieje. Pojawiłeś się chwilę po mnie — wyjaśniał
sir Matthew.
Lucas zbył go milczeniem i zwrócił się do Jess:
— Już dobrze. Jestem tutaj. Nic ci nie grozi.
Odruchowo zaczął sprawdzać, czy nie połamała kości. Kiedy dotknął nadgarstka, a
potem żeber, jęknęła. Skończywszy badanie, podniósł głowę.

80

— Proszę zostawić lampę i iść do domu, panie Paige. Niech pan odszuka doktora Vale”a
i go tu przyprowadzi. Widziałem go jeszcze niedawno w pokoju do gry w karty. Proszę
mu powiedzieć, że Jess ma prawdopodobnie złamaną rękę i żebro. Będzie wiedział, co
robić.
— Później porozmawiamy. Idź, człowieku. Spiesz się.
Kiedy wyekspediował już Paige”a, zajął się na powrót Jessicą. Zdjął surdut i ją otulił.
Jęknęła.
— Wiem, wiem, boli, ale nie chcę, żebyś się przeziębiła. Muszę cię o coś zapytać.
Zgwałcił cię?
Pokręciła głową.
Był niemal pewny takiej odpowiedzi. Suknię miała porwaną, ale nie bieliznę. Być może
nie zachował się jak przystało na dżentelmena, ale szukając złamań sprawdził to.
— Kto to był? Jak się nazywa?
Słowa Lucasa dochodziły gdzieś z bardzo daleka. Teraz, kiedy była już bezpieczna,
miała ochotę zapaść w głęboki sen, zapomnieć o bólu i strachu. Nie, nie wolno. To
jeszcze nie koniec. Ciągle czuła obecność tamtego.
— Rodney Stone — powtórzył Lucas to, co właśnie usłyszał.
— Co ci zrobił? Opowiedz mi, co się stało.
— Chciał mnie wciągnąć do swojego powozu, ale mu uciekłam. Gonił mnie. Gdyby nie
wy, porwałby mnie.
— Już dobrze, Jess. Nie bój się. Na pewno jest teraz daleko stąd. Rano go odnajdę i...
Lucas mówił o Rodneyu, a ona myślała o Głosie. Oddalał się, coraz mniej uchwytny,
wreszcie zniknął jak błędny ognik. W jego miejsce napłynęły inne głosy, mnóstwo głosów.

— Na litość boską, człowieku, musiałeś sprowadzić cały pułk jazdy? — ryknął Lucas na
widok gapiów cisnących się za plecami sir Matthew i doktora Vale”a. — Rozstąpcie się,
rozstąpcie, powiadam. Zróbcie miejsce doktorowi.
Od ciżby odłączyli się Adrian i Rupert, zaraz za nimi Perry. Jessica powiodła zamglonym
wzrokiem po twarzach, jęknęła, gdy dotknęły jej czyjeś ręce.
— Uważaj, panie! — warknął Lucas.
Niewiele sobie robiąc z groźnych pohukiwań Wilde” a, doktor Vale przystąpił do badania
pacjentki.
— Zemdlała — oznajmił wreszcie. — To i lepiej. Musimy natychmiast zanieść ją do
domu. Tam zbadam ją dokładniej. Nie, nie podnoście jej w ten sposób. Powinna leżeć
prosto.
Za nosze posłużył surdut Lucasa. Lucas chwycił za jeden rękaw, Adrian za drugi, Rupert
i Perry za poły. Przodem szedł sir Matthew, torując drogę wśród ciżby ciekawskich.
Bal został przerwany, ale nikt się nie kwapił z odjazdem. Goście stłoczyli się w sali
balowej, niczym widzowie czekający na spektakl. Kilkoro usiłowało dostać się na piętro,
dopiero służba musiała ich powstrzymać.
U szczytu schodów stała Bella w towarzystwie matki Lucasa i Ellie.
— Dobry Boże! — krzyknęła, łapiąc się za gardło. — Właśnie usłyszałam o wypadku. Co
się stało?

81

Rupert rzucił jakąś uspokajającą odpowiedź.
— Trzeba nie mieć rozumu, żeby iść z obcym. Czego się spodziewała? — parsknęła
pogardliwie.
Rupert w porę powstrzymał Lucasa, ale sam nie zdzierżył.
— Jeśli tyle tylko potrafisz powiedzieć, droga żono, trzymaj buzię na kłódkę, radzę.
Rosemary spoglądała niespokojnie to na syna, to na Jessicę.
— Tutaj. — Wskazała otwarte drzwi. — Pani Rankin z pomocą służby już wszystko
przygotowała.
Anne pobladła na widok Jessiki. Przyskoczyła do łóżka, odgarnęła kołdrę.
Kiedy ułożyli już zemdloną w pościeli, Lucas stanął obok, nerwowo zaciskając dłonie. Na
białej jak kreda twarzy ślady zadrapań wydawały się jeszcze wyraźniejsze.
Doktor Vale począł wypraszać obecnych. Pozwolił zostać tylko Anne Rankin.
— Lucasie? — rzucił cierpko, podając mu surdut. Kiedy zobaczył, że Lucas ociąga się z
wyjściem, zmiękł trochę. — Nie jest tak Źle, jak wygląda. Złamane żebro i zwichnięty
nadgarstek. Ani się obejrzysz, jak wstanie z łóżka. Naprawdę nie masz się czym martwić.

Doktor Vale mówił o fizycznym stanie Jessiki, Lucas natomiast niepokoił się czymś
zupełnie innym. Wiedział, co ludzie powiedzą o eskapadzie Jess. Nie będą obwiniać jej
towarzysza, tylko, podobnie jak Bella, ją osobiście.
— Lucasie, muszę się zająć pacjentką.
— Słucham?
— Muszę się zająć panną Hayward.
— Owszem, ktoś powinien — huknął wściekłe i wyszedł z pokoju.

14

Ocknęła się przerażona. Do jej świadomości powoli przenikały stłumione, kojące głosy.
Wracała do siebie. Nie musiała się bać. Znała te głosy, delikatne dłonie. Była pod opieką
szarytek. Lęk zniknął i zapadła w spokojny sen.
Jęknęła. Ostry ból przeszył bok. Ktoś podniósł jej głowę i przytknął filiżankę do ust.
Posłusznie wypiła łyk, drugi.
— Wygląda na to, że masz zwichnięty nadgarstek i obite żebra.
— To był głos siostry Elwiry, rzeczowy, pogodny, budzący zaufanie. — Spadłaś ze
stromizny i przez dwa, trzy dni będziesz obolała, ale to nic poważnego. Ani się obejrzysz,
jak wszystko będzie dobrze. Zostawiam ci słynną miksturę siostry Dolores na
złagodzenie bólu. Muszę wracać do Hawkshill, ale gdybyś czegoś potrzebowała, masz tu

82

siostrę Brygidę. Tak, wypij do dna i spać.
Kojące dźwięki, szelest habitu, cichy brzęk filiżanki o talerzyk, tykanie zegara. Usnęła.
pokoju jaśniej, słychać inne głosy.
Młody głos, naburmuszony:
— Nie rozumiem, dlaczego Lucas ugania się po okolicy za tym panem Stone”em. Co mu
do tej kobiety? Nie mógłby za niego szukać Adrian albo Perry?
— Cii, Ellie. Nie tak głośno. W każdej chwili może wrócić siostra. — Głos Belli. — Widać
czuje się odpowiedzialny.
— Niby dlaczego? Ona przecież nie należy do naszej sfery. Wiem, była zakonnicą i tak
dalej, ale to jej nie usprawiedliwia. Mariah Hicks mówiła mi, że jej mama po tym
wszystkim zabroniła jej rozmawiać z panną Hayward.
— Wcale się nie dziwię. Ludzie mają dobrą pamięć. Nikt me chce tutaj Jessiki Hayward,
ale ojej pochodzeniu nie można powiedzieć nic złego, pomimo wszystko należy do
naszej sfery.
— Jak myślisz, co ten człowiek jej zrobił?
— Nie mam pojęcia, ale wiem, że sama jest sobie winna.
Szczęknęła klamka. Jessica uniosła powieki. Do pokoju weszła siostra Brygida z tacą, za
mą matka Lucasa z ręcznikami i dzbanem gorącej wody.
— Spotkałam siostrę Brygidę na schodach. Biedaczce rąk zabrakło, tyle tego niosła,
więc jej pomogłam — powiedziała Rosemary, kładąc ręczniki na umywalce obok dzbana.
Jessice oczy same się zamknęły.
— Powinnaś, Bellu, dać pokojówkę siostrze Brygidzie do pomocy. Jessica nie może być
sama, kiedy się obudzi w obcym miejscu.
— Ależ dałam pokojówkę! — W głosie Belli słyszało się zniecierpliwienie. — Głupia
dziewczyna usługuje pewnie innym gościom i me wie, jak się wymówić. Nic dziwnego. W
domu dzisiaj zamieszanie jak w zajeździe. Każdemu trzeba dać śniadanie, wyprawić do
miasta. Ja też powinnam zająć się czymś innym, zamiast siedzieć tutaj. Zajrzę później,
kiedy na dole się uspokoi.
— Jak się miewa Jessica? — zapytała pani Wilde po wyjściu Belli.
Siostra Brygida odstawiła tacę.
— W nocy spała niespokojnie, ale doktor mówi, że za dwa, trzy dni wstanie.
— Dzięki Bogu. Idziemy, Ellie. Nie będziemy przeszkadzać. Aha, siostro Brygido,
powiedz Jessice, że życzymy jej szybkiego powrotu do zdrowia. Biedne dziecko, tak
marnie wygląda.
Drzwi się zamknęły.
— Dała pokojówkę! Akurat! Na oczy jej nie widziałam. Im szybciej wrócimy do
Hawkshill... — Siostra Brygida zamilkła.
— Och, siostro Marto, już nie śpisz.
Lucas pojawił się u Jessiki dopiero późnym popołudniem. Zastał ją przy herbacie,
wzmocnioną snem, ale ciągle obolałą. Zamienił z nią kilka uprzejmości, po czym poprosił
siostrę Brygidę, by zechciała zostawić go na chwilę sam na sam z pacjentką. Jessica
odstawiła filiżankę i dała mniszce znak głową. Ona też chciała porozmawiać z Lucasem
w cztery oczy.

83

— Jeśli wierzyć doktorowi Vale, skończyło się na zwichniętym nadgarstku, stłuczonych
żebrach, kilku siniakach i zadrapaniach — powiedział z uśmiechem, przysuwając sobie
krzesło.
— Nie ma o czym mówić. Powiedz mi lepiej, czy znalazłaś pana Stone”a.
— Prawda, pan Stone. Młodzieniec, który próbował wciągnąć cię do swojego powozu.
Uderzyło ją dziwne zachowanie Lucasa. W jego głosie nie było cienia współczucia.
— Może używać innego nazwiska — podsunęła ostrożnie.
— Niby dlaczego? Zrobił coś złego?
— O co chodzi, Lucasie? Co się stało?
— Nic się nie stało. Wszystko w porządku. Wiem już, jak się rzeczy miały. Wczoraj byłaś
rozkojarzona. Nie mówię, że kłamałaś. Powiedzmy, że źle cię zrozumiałem.
Usiłowała coś powiedzieć, ale nie mogła dobyć słowa, zdumiona zachowaniem Lucasa.
— Znalazłeś pana Stone”a, a on wszystkiemu zaprzeczył, tak?
— Owszem, znalazłem. Potwierdził twoją historię. Mniej więcej.
— Przyznał się? Co mówił?
— Sama posłuchaj.
Lucas wstał, podszedł do drzwi. W progu pojawił się Rodney Stone, skruszony i
onieśmielony niczym uczniak. Z pąsami na twarzy, stanął przed nią, skulił ramiona, wzrok
wbił w podłogę.
— Droga panno Hayward — zaczął. — Droga panno Hayward. Nie wiem, jak panią
przepraszać. Jedyne, co mogę powiedzieć, to że popełniłem.., że nie powinienem.., że
chciałem panią pocałować — plątał się i jąkał.
Jessica nie dała się zwieść tej masce niewinności.
— Próbował wciągnąć mnie do swojego powozu! — żachnęła się oburzona.
— Powiedziała pani, że jest jej słabo. Nie wiedziałem, co począć — usprawiedliwiał się
pan Stone.
— To prawda, Jess? — zapytał Lucas.
— Tak, ale to był wybieg. Chciałam udać bezbronną, zmylić go. Kiedy go pchnęłam...
— Pchnęłaś go? — Głos Lucasa ciął powietrze jak szablą. — Napadłaś pana Stone”a?
— Tak! -. krzyknęła. — Wiedziałam, że nie ma dobrych zamiarów. Gonił mnie. Razem ze
swoim stangretem.
— Rozmawiałem z tym stangretem. Jest niewinny. Nie ścigał cię, Jess. Nawet cię nie
widział.
— Wpadła pani w panikę — dodał pan Stone. — Chciałem panią uspokoić. Przykro mi,
że wystraszyłem panią jeszcze bardziej, alem chciał jak najlepiej. Przez głowę mi nie
przeszło, że to ninie się pani boi. W końcu uznałem, że najlepiej, jak zniknę pani z oczu.
Tak też uczyniłem.
Jessica patrzyła mu prosto w oczy.
— Gdyby sir Matthew i Lucas nie znaleźli mnie w ogrodzie, porwałby mnie pan.
— Mylisz się pani, panno Hayward — odparł Stone z przerażoną miną. Zerknął na
Lucasa. — Nie zamierzałem porywać panny Hayward. Zaprosiłem ją tylko na
przechadzkę. To wszystko.
— Podszedł mnie pan! Powiedział mi pan, że mu słabo.

84

— Bo też tak było. Świeże powietrze mi pomogło.
— Chciał mnie wciągnąć do swojego powozu, Lucasie.
— Ze też ubrdało mi się, że ją pocałuję. Nie powinienem był, sir. Zrobię wszystko, by
naprawić swój postępek. — Pan Stone zwrócił się z bezradną miną do Lucasa.
— To niefortunne nieporozumienie — odparł Lucas. — Każda normalna dziewczyna wie,
że nie należy oddalać się od domu, ale panna Hayward żyła dotąd z dala od świata. Im
mniej hałasu, tym lepiej. Powiedzmy, że panna Hayward zgubiła się podczas spaceru. To
zresztą, w pewnym sensie, prawda.
— Może pan zawierzyć mojej dyskrecji, sir. Pokornie proszę o wybaczenie, panno
Hayward. Moja wina, ale chciałem jak najlepiej. Gotów jestem pani to zadośćuczynić.
— Przyjmujemy pańskie przeprosiny. Do widzenia, panie Stone — odpowiedział Lucas
za obydwoje.
Pan Stone skłonił głowę.
— Lordzie Dundas. Panno Hayward.
Ledwie zamknął drzwi za sobą, Jessica wstała, opierając się o stół.
— Nie możesz mu pozwolić tak odejść.
— Nie mam powodu, by go zatrzymywać.
— On mija się z faktami.
— Kłamie?
— Może nie dosłownie, ale ja wiem swoje.
— Poszłaś z nim do jego powozu?
— Wiesz, że poszłam, ale nie wiedziałam, dokąd idziemy.
— Powiedziałaś mu, że ci słabo?
— Tak, żeby się od niego uwolnić. Nie ufałam mu.
— Ale dość miałaś ufności, żeby z nim iść na spacer. Dlaczego zmieniłaś zdanie?
Zmieniła zdanie, bo nagle poczuła przemożną obecność zła. Zrozumiała, że Głos
zastawił na nią pułapkę. Był blisko, pełen gniewu, gotowy na wszystko.
Nie mogła nikomu o tym opowiedzieć, a już na pewno nie Lucasowi, kiedy patrzył na nią
z takim potępieniem. Opadła bezsilnie na krzesło.
— W pewnej chwili przestał być miły. Kobiety wyczuwają takie rzeczy. Nazwij to, jak
chcesz, instynktem, intuicją. Wiedziałam, że ma złe zamiary.
— Chciał cię pocałować, a ty wpadłaś w panikę. Nic innego nie przyjmuję do
wiadomości.
— Gdyby tak było, czy uciekałabym od niego w takim popłochu? — zaprotestowała
gwałtownie.
— Wiesz, co myślę, Jessico?
Pokręciła głową.
— Żeś się zezłościła na mnie, chciałaś mi dokuczyć i dlatego poszłaś na spacer z panem
Stone” em. Wdałaś się we flirt. Sprowokowałaś go.
— Nie byłam zła na ciebie — odparła szeptem. — Nie byłam zła na nikogo. Może na
siebie. Chciałam... nieważne, co chciałam, ale klnę się, że nie byłam na ciebie zła.
— Chciałaś, żebym był zazdrosny?
— Nie, Lucasie.

85

— Chciałaś odpłacić mi pięknym za nadobne?
— Nie.
- Nie flirtowałaś z nim?
— Nie.
— Nie wiem już, co myśleć — powiedział Lucas z ciężkim westchnieniem.

— Dlaczego wierzysz jemu, a nie mnie?
Odwrócił się do niej plecami.
— Wierzę obojgu. Każde z was ma swoją rację.
— On kłamie — stwierdziła krótko.
— Jess... — Pokręcił głową i ponownie westchnął. — Posłuchaj mnie. Uważasz, że
siedziałby w Chalford i czekał, aż go złapiemy, gdyby miał zamiar cię porwać?
Przyszedłby dzisiaj tutaj i proponował małżeństwo, by naprawić wyrządzoną ci
zniewagę? Nie uwierzę.
— Proponował małżeństwo? — zapytała, otwierając szeroko oczy. Posunął się aż do
tego?
— Owszem. Nie słyszałaś, jak powiedział, że zrobi wszystko, by naprawić swój
postępek?
Nie zrozumiała, że w tych słowach kryła się deklaracja. Przestawała cokolwiek
pojmować. Poczuła pulsujący ból w skroniach.
— Zdawało mi się...
— Co ci się zdawało?
Usiłowała przypomnieć sobie dokładnie wydarzenia poprzedniego wieczoru. Musiała
bezstronnie powiedzieć, że pan Stone ani nie zmusił jej do przechadzki, ani na nią nie
napadł. Próbował ją zaledwie pocałować. Prawdę mówiąc, to ona go zaatakowała. A
jednak, wbrew wszystkiemu, trwała przy swoim.
Wyraźnie pamiętała uczucie paniki, które ją ogarnęło na widok powozu. Teraz Lucas
zmuszają, by spojrzała na wszystko w innym świetle. Czyżby pomyliła się co do pana
Stone”a? Być może, ale nie myliła się przecież co do Głosu. Wyraźnie go słyszała
wczoraj wieczorem.
Drgnęła, gdy Lucas usiadł obok i ujął jej dłoń.
— Jess — zaczął i pokręcił głową.
— Co? Co takiego, Lucasie? Powiedz!
— Do wczoraj wszystko dobrze się układało. Ludzie w Chał- ford zaczęli cię akceptować.
Polubili cię.
— Ja ich też lubię. Mów wreszcie — ponagliła, widząc, że Lucas nie może znaleźć słów.
— Zaczną się plotki. Nie pytaj mnie, dlaczego tak się dzieje, ale w podobnych razach
wina zawsze spada na kobietę.
— Myślałam, że ty też mnie obwiniasz. Taki byłeś na mnie zły.
Uśmiechnął się smutno.
— Byłem zły, bo nie spałem całą noc, myślałem o tym, co mogło ci się przydarzyć. Wina
tylko w twoim braku doświadczenia. Jesteś zbyt ufna. Ale o czym innym chciałem mówić.
Rzecz w tym, że nie możesz zostać w Hawkshill na zawsze. Nie jesteś zakonnicą, nigdy

86

nie będziesz. Nie jesteś nawet katoliczką. Jak ja, należysz do Kościoła anglikańskiego.
— Przerwał i zaklął cicho pod nosem. — O czym ja mówię? Wysłowić się nie mogę. Idzie
o to, że powinnaś pomyśleć o swojej przyszłości, o tym, co chcesz robić, gdzie
zamieszkasz, kiedy opuścisz Hawkshill. Mam pewien pomysł, Jess.
— Klasztor to jedyne miejsce, które znam.
— Właśnie mówię, że to niedobrze. Boże, ty drżysz. — Wstał pospiesznie, nalał wody do
szklanki i podsunął jej do ust. — Napij się.
Wypiła kilka łyków, ale żołądek odmówił posłuszeństwa. Odepchnęła dłoń Lucasa.
— Przyślij do mnie siostrę Brygidę. Niedobrze mi.
Gdy Lucas wszedł do salonu, szmer rozmów ustał. Towarzystwo zebrało się przy
herbacie: Rupert, Adrian, Perry, Bella i Ellie.
— Tak bardzo chciałam cię widzieć, ale powiedzieli, że mam tu czekać, dopóki nie
rozmówisz się z tą kobietą! — zawołała Ellie.
— Ta kobieta ma nazwisko: Hayward. Proszę, byś go używała mówiąc o Jess —
napomniał ją Lucas, po czym usiadł między Rupertem i Adrianem. — Gdzie moja matka?

— Sir Matthew zajrzał tu na chwilę, zaofiarował się odwieźć ją do domu.
Lucas uniósł brwi.
— Sir Matthew? Pojechała z nim?
A dlaczego by nie? — zdziwił się z kolei Rupert.
— Myślałem, że zaczeka na mnie — odparł Lucas obojętnie. Nie chciał rozwodzić się na
temat sir Matthew.
Bella podała mu herbatę. Jej triumfalna mina mogła nasuwać podejrzenia, że sama
uknuła wypadek, zamieniając debiut Jess w katastrofę, rozmyślał Lucas.
Postanowił ożenić się z Jess. Będzie pod jego opieką. To wszystko powinno uprościć.
Nikt nie ośmieli się wytykać jej palcem, szeptać za plecami. Kiedy zostanie już hrabiną,
będzie mogła wyrównać stare rachunki i grać na nosie osobom pokroju Belli.
Jess, oczywiście, nic podobnego nie przyjdzie do głowy. Inna poślubiłaby go dla samego
tytułu i majątku, ale nie Jess. Musiał szukać argumentów, które przekonałyby ją do
małżeństwa. A gdyby tak wmówić jej, która tyle czasu spędziła w klasztorze, że muszą
się pobrać, bo zgrzeszyli? Uśmiechnął się na tę myśl.
— Coście tacy ponurzy? — zagadnął. — Mówiłem wam już, że to nieporozumienie.
Jessica nie zrobiła niczego złego. Poszła na spacer, spadła ze stromizny. Znalazłem ją w
chwilę potem.
Milcząca dotąd Bella raczyła wreszcie otworzyć usta:
— Ha! Nikt w to nie uwierzy!
— Ja wierzę — oświadczył Rupert.
— To bez znaczenia, kto w co wierzy. Jess ma być traktowana z szacunkiem, a kto ją
obrazi, będzie się przede mną tłumaczył — powiedział Lucas.
Ellie pobladła.
— Wszyscy wiedzą, co do niej czujesz.
— Kto ci powiedział, co do niej czuję, Ellie?

87

— Nikt w szczególności. — Tu zerknęła na Bellę. — Wszyscy tak wczoraj mówili.
Perry i Adrian wymienili kilka słów półgłosem, po czym młodszy z braci wstał.
— Chodź, Ellie — poprosił. — Pójdziemy do ogrodu różanego. Dorośli chcą
porozmawiać.
— Nie jestem dzieckiem — zaprotestowała urażonym tonem, ale wyszła. Perry ruszył za
nią.
— Jak znalazłeś pana Stone” a? — zapytał Adrian, gdy zostali sami.
— Bez trudu. Kiedy doszedłem do wniosku, że nie uciekł do Londynu. Uśmiechasz się,
Adrianie, zgadujesz zatem, że daleko zajechałem, zanim to odkryłem.
— Jak daleko? — zainteresował się Rupert.
— Do Henley. W każdym zajeździe po drodze powtarzali mi to samo. Żadnego powozu,
zmiany koni, popasających podróżnych.
— Co potem? — dopytywał się Adrian.
— Wróciłem do Chalford i tu zacząłem go szukać. — Lucas ziewnął. — Wiecie, że
ostatniej nocy spałem wszystkiego dwie godziny? Znalazłem go w zajeździe „Pod Różą i
Koroną”. Właśnie się gotował do śniadania.
— Zdziwił się na twój widok.
- Bardzo.
„Zdziwił” się, to niewłaściwe określenie. Młody Stone zdębiał, kiedy rozwścieczony Lucas
wpadł do pokoju, bez słowa wyjaśnienia chwycił młodzieńca za gardło i przypal do muru.
Dobrą chwilę trwało, nim się uspokoił i zaczął słuchać.
— Nie trzymaj nas w napięciu. Mówże — ponaglał Adrian.
— Czemu to zawdzięcza, że uszedł spod twojej ręki z życiem? Lucas zaśmiał się.
— Cała jego wina w tym, że chciał skraść Jessice buziaka. Wpadła w popłoch, uciekła,
potłukła się przy upadku. Pan Stone palcem jej nie tknął.
Nikt się nie odezwał. Lucas upił łyk herbaty i spojrzał na Ruperta.
— Mógłbyś mi powiedzieć, kim jest ten pan Stone?
— Nie znam go. To Bella organizowała bal. Janie wpisywałem Stone”a na listę gości. —
Rupert wzruszył ramionami. — Bellu?
Bella pokręciła głową.
— Ja też go nie znam, ale jestem pewna, że gdzieś go już wcześniej widziałam. Może
Perry go zna.
— Chcesz powiedzieć, że nie zaprosiłaś go na bal? — zdziwił się Lucas. — Jak zatem
wszedł bez zaproszenia?
— Zwykle przesyłam kilka dodatkowych zaproszeń młodym ludziom, żeby mogli
przekazać je swoim przyjaciołom. Dlatego moje bale mają takie powodzenie. Zawsze jest
na nich więcej kawalerów niż panien i żadna me musi podpierać ścian.
— Zaproszenia in blanco? Bez nazwiska? — upewnił się Lucas.
- Tak.
— Komu przesłałaś takie zaproszenia?
— Perry je dostał. Mój kuzyn Philip. Godni zaufania młodzieńcy, którzy mogą zaręczyć za
swoich przyjaciół. To ważne?
— Nie — odparł Lucas, przekonany, że im szybciej wszyscy zapomną o sprawie, tym

88

lepiej będzie dla Jess.
— Chwileczkę. — Rupert podniósł się raptownie. — W tym całym zamieszaniu
zapomniałem przekazać ci dobrą wiadomość. Dochód z balu przyniósł około dwóch
tysięcy funtów. Pomyśl, dwa tysiące. To zasługa Belli. Musimy to uczcić szampanem.
Nikt nie miał ochoty na szampana, ale przez szacunek dla Ruperta spełnili toast na
cześć Belli.
Rodney Stone spojrzał na swoje buty i zaklął. W jednym odpadł obcas. Nie mógł tak iść.
Usiadł na skraju ścieżki, odstawił sakwojaż, odbił kamieniem drugi obcas, wrzucił
obydwa do rzeki i ruszył dalej.
Rozumiał potrzebę dyskrecji, ale żeby dla zachowania sekretu wędrować taki szmat
drogi pieszo na spotkanie. Nienawykły do pieszych wycieczek, brnął błotnistą ścieżką
wzdłuż rzeki, wypatrując drogi w zapadającym mroku. Jego wspólnik postawił jednak
twardy warunek: nikt nie może ich widzieć razem. Po spotkaniu z lordem Dundas
zaczynał go rozumieć.
Przeszedł go dreszcz. Boże, kiedy rano Dundas wpadł do jego pokoju, przeraził się nie
na żarty. Nie przyszło mu do głowy, że dziewczyna naśle kogoś na niego. Nie zrobił
przecież niczego złego. To ona była winna. Dundas narobił wiele hałasu o nic. Gdyby
znał prawdę...
Nie mógł się doczekać, kiedy wydostanie się z Chalford. Nie czuł się tu bezpiecznie. Nie
chciał ponownego spotkania z lordem Dundas. Jego zleceniodawca też był
zaniepokojony. Dzisiaj rano dostarczył mu przez posłańca szczegółowe instrukcje. Miał
uregulować rachunek w zajeździe „Pod Różą i Koroną” i stawić się wieczorem na
spotkanie. Potem dostanie konia i będzie mógł jechać, gdzie zechce. Potem — kiedy
„załatwią sprawę”.
„Załatwią sprawę”. Nie podobało mu się to określenie. Spartaczył zadanie i pewnie nie
dostanie całej zapłaty. Będzie się kłócił. Nie jego wina, że ta głupia dziewka tak się
wystraszyła. Dotąd nie mógł poj ąć, jakim sposobem przejrzała jego zamiary. Wszystko
szło zgodnie z planem. Połknęła przynętę. Miał ją odwieźć do zleceniodawcy, wrócić na
bal i odjechać stamtąd własnym powozem, co w istocie uczynił. Gdyby lord Dundas
wiedział, że były dwa powozy, a niejeden, pewnie by go zabił.
Pokręcił głową. Biedak wierzy, że ta dziewka jest damą. Miał ochotę zaśmiać mu się w
twarz, gdyby nie lękał się o własną skórę. Głupia, głupia dziewka! Czemu tak nagle mu
się wyrwała? Drogo go to będzie kosztowało.
Ciekawe, jaki los ją czeka. Jeśli trzeba, będzie ją okiełznać, chętnie to zrobi, choć już
widać, że nie będzie to łatwe.
Gdyby była przyzwoitą dziewczyną, miałby skrupuły. Ale gdzież tam. Stroiła tylko damę,
zwykła wywłoka. Znał je dobrze. Raz zasmakowawszy takiego życia, nie myślały z mm
zrywać. Były gorsze od najbardziej bezecnego mężczyzny.
Doszedł do rozwidlenia ścieżki i skręcił w lewo, oddalając się od rzeki. Raptem się
zatrzymał, coś przyszło mu do głowy. Może dostanie całą zapłatę, jeśli dobrze rozegra
swoje karty. Ta dziewka owinęła sobie zapewne lorda Dundas wokół małego palca. Kto
wie, jeśli da do zrozumienia, że milord może się czegoś przypadkiem dowiedzieć,
zleceniodawca sypnie groszem. Warto spróbować.

89

Przez resztę drogi rozkoszował się myślą o stałym dopływie gotówki. Żyłby sobie
wygodnie, szył ubrania u najlepszych krawców, chodził do najlepszych burdeli i domów
gry, a i przyjaciołom nie skąpiłby grosza. Tak, Rodney Stone miał gest. I wielu przyjaciół.
Dojrzał ciemną sylwetkę budynku, zszedł ze ścieżki i przeskoczył przez niski mur.
Wspólnik już na niego czekał.
— Widział cię ktoś?
— Nie. Zrobiłem wszystko zgodnie ze wskazówkami.
— Dobrze. Tędy.
Stone”owi nagle zrobiło się słabo.
— Jakbym zobaczył śmierć. — Wzdrygnął się.
Cios w kark obalił go na Ziemię. Za drugim wyzionął ducha.
Jessica usiadła na łóżku. Serce jej waliło, włosy się zjeżyły, źrenice rozszerzyły.
— Głos?
Lucas ocknął się z drzemki, wstał z fotela i podszedł do łóżka.
— Co się stało? Boli cię? Usłyszałaś coś?
Jessica patrzyła na niego nieprzytomnie.
— Głos? — powtórzyła.
— To zły sen — uspokajał ją Lucas. Podsunął jej do ust szklankę z wodą.
Upiła kilka łyków i opadła na poduszki.
— Gdzie jestem?
— W Haig House. Nie pamiętasz? Mam zawołać siostrę Brygidę? Śpi w pokoju po
drugiej stronie korytarza. Może tu zaraz przyjść.
Jessica powoli oprzytomniała. Warga zaczęła jej drżeć.
— Obejmij mnie, Lucasie.
Przysiadł na skraju łóżka i wziął ją w ramiona.
— Co się stało, Jess?
— Nie wiem! Nie wiem! Nie zostawiaj mnie. Przyrzeknij, że mnie nie zostawisz.
— Przyrzekam.
Uspokoiła się dopiero, kiedy położył się obok niej na łóżku.
— Boję się — szepnęła, przytulając się do niego.
— To tylko sen.
— Sen?
— Mara.
Powoli zamknęła oczy.
Lucas odczekał kilka minut i spróbował wysunąć się z łóżka, ale nawet przez sen
trzymała go mocno. Uśmiechnął się.
— Co ja mam z tobą począć, Jess? — zapytał cicho. Po chwili opadły mu powieki.

R ano nie pamiętała o złym śnie. Miała gorsze zmartwienie.
W progu stali zgorszeni wikary z żoną. Zza ich pleców Perry
wybałuszał oczy. A Lucas leżał w łóżku, okryty kołdrą, i chrapał
w najlepsze.

90

— My tylko razem spaliśmy — powiedziała na swoją obronę, dała Lucasowi kuksańca w
bok, by go obudzić, i skryła się za ścianą milczenia.

15

Przesypiała większą część dnia i budziła się zupełnie rozbita, czy to dlatego, że długo
spała, czy też z powodu wydarzeń tamtego poranka. Myśleć o tym nie mogła.
W głowie wirowały oderwane obrazy. Lucas śpiący wiej łóżku. Wikary i jego żona
zamienieni w dwa słupy soli. Potem Lucas zrywa się i zaczyna zabawiać gości ze
swobodą kogoś, kto właśnie wstał od kolacji. Siostra Elwira, pełna zrozumienia i
niezmąconego spokoju, zapewniająca ją, że wszystko będzie dobrze. I znowu Lucas.
Prosi ją o rękę. Nie, nie poprosił. Powiedział, że skoro spędzili noc w jednym łóżku, nie
mają innego wyjścia.
To wszystko jej wina.
Powtarzała sobie, że nikt nie zmusi jej, by zrobiła coś wbrew własnej woli. Nie chciała
wyjść za człowieka, który jej nie kocha. Jak tylko poczuje się lepiej, wyjaśni wszystko.
Zacznie od Lucasa. Ale on wyjechał w interesach do Londynu. Tymczasem ją ciągle ktoś
odwiedzał, życzył zdrowia i szczęścia, wspominał o jej ślubie. Na próżno protestowała.
Równie dobrze mogłaby rzucać grochem o ścianę.
Bez Lucasa czuła się osamotniona. Na przemian lękała się Głosu i tego, że traci rozum.
Może nie ma żadnego Głosu? A jeśli jednak istnieje? Niezborne myśli kłębiły się w
głowie.
Złe się czuła w Haig House. Chciała wrócić do domu, do Hawkshill. Tęskniła za
chłopcami. Za siostrami. Na jej nalegania Elwira, łagodnie i zdecydowanie, odpowiadała:
nie. Jest teraz narzeczoną lorda Dundas, nie może wrócić do starego życia, jakby nic się
nie zmieniło. Kiedy lord Dundas wróci, zajmie się wszystkim, zadecyduje, co robić —
mówiła siostra Elwira. Powiedziała jej też, że napisała już o oświadczynach do matki
przełożonej.
Jedyną osobą, z której towarzystwa Jessica się cieszyła, był Perry. Tylko przy nim czuła,
że rozmawia z rozumną istotą. On również nie pojmował, dlaczego Lucas chce się żenić,
co przyznawał z typowym dla siebie brakiem taktu. Jego granicząca z niedelikatnością
szczerość stanowiła miłą odmianę po fałszywych życzeniach szczęścia, które składali
inni, nie patrząc jej w oczy.
W drugim tygodniu jej rekonwalescencji w Haig House miał się odbyć bal dzierżawców.
Zajęta przygotowaniami Bella prawie nie odwiedzała Jessiki. Pojawiał się natomiast
wierny Perry.

91

— Nie powinnaś wychodzić za Lucasa, jeśli nie chcesz — powiedział, gdy zasiedli przy
stoliku pod oknem. — Tyle z tego dobrego, że ludzie przestali plotkować.
— Wszyscy już wiedzą, że Lucas... wiesz... że spał w moim łóżku, tak? — zapytała
zgnębionym głosem.
— Dobry Boże! W takim razie to już musisz za niego wyjść. Nie, ja mówię o plotkach na
temat pana Stone”a. Wszyscy zapomnieli o tamtym epizodzie.
— A co mówią o mnie i o Lucasie?
— Ze to będzie małżeństwo z miłości.
Małżeństwo z miłości. Śmiechu warte. Pamiętała wszystko jak przez mgłę, ale jedno
wspomnienie pozostawało wyraźne. Gdy Lucas się jej oświadczał, z jego ust nie padło
słowo miłość. Podał wiele przekonujących powodów, dla których powinni się pobrać. W
końcu odniosła wrażenie, że zamiast się żenić, powinien wynająć dla niej guwernantkę
lub bonę.
— Nie rozumiem, co Lucas robił w twoim pokoju o tak późnej godzinie — wyrwał ją z
zadumy głos Perry”ego.
— Przyszedł tylko na chwilę. Był zmęczony. Przez całą poprzednią noc do rana szukał
pana Stone” a.
— I usnął w twoim łóżku! Niewybaczalne.
Już miała coś powiedzieć, ale w porę zamknęła usta. Lucas prosił, żeby nic nie
wyjaśniała, nie tłumaczyła. Nie zrobili przecież nic złego.
— To jeszcze gorsze niż ta historia z panem Stone”em — ciągnął Perry. Można by
myśleć, że Lucas będzie ostrożniejszy po tym, co zaszło między wami przed laty. W tym
się coś kryje.
Zastrzygła uszami na te słowa, ale nie chciała się w nie wgłębiać. To, że uwierzyła w
istnienie Głosu, nie oznaczało, że wszędzie musi się doszukiwać ukrytych motywów.
Lucas był poza podejrzeniami. Został z nią sam, kiedy sir Matthew poszedł po doktora, i
okazał wiele troski. Nie mógł być Głosem.
Rodney Stone też nie. Nie miał żadnych powiązań z Chalford ani z jej ojcem.
Przestraszył ją, ale sama sobie zawiniła. Na widok powozu zaczęła myśleć o Głosie,
pomyliła rzeczywistość z wizją. To jedyne racjonalne wyjaśnienie.
Zaczynała już wątpić w istnienie Głosu. Pomyliwszy się co do pana Stone”a, przestawała
ufać samej sobie. Może cierpi na jakieś uszkodzenie mózgu? Coś takiego mówił ojciec
Howie do matki przełożonej w pierwszych tygodniach jej pobytu w klasztorze. Tak, cierpi
na uszkodzenie mózgu. Nie ma żadnego Głosu. Powinna przestać wmawiać sobie, że
jest obdarzona szóstym zmysłem, intuicją, darem jasnowidzenia. Jeśli jednak mózg nie
został uszkodzony, to... I tak bez końca.
Perry czekał na jakąś reakcję z jej strony.
— Pewnie masz rację — powiedziała krótko.
— Lucas, jak coś sobie wbije do głowy, to koniec.
— Wiem.
Poklepał ją po dłoni.

92

— Nie rób takiej smutnej miny, Jess. W najgorszym razie ja ci zostaję. Nie śmiej się,
mówię poważnie.
— Ale... dlaczego?
Spłonił się.
— Nie pamiętasz tego ale przed laty byliśmy przyjaciółmi Jeszcze w dzieciństwie. W
okolicy nie było chłopców, z którymi mógłbym się bawić, a ty potrafiłaś chodzić po
drzewach. Jak chłopak. Zawsze trzymaliśmy się razem.
— Byłam chłopczycą? — zapytała zainteresowana tym rysem dawnej Jessiki.
— Prałaś mnie, jak tak na ciebie wołałem. Skora byłaś do bitki. Przyjemnie było
pomyśleć, że ten ujmujący chłopak był kiedyś jej przyjacielem.
— Co się stało z naszą przyjaźnią, Perry?
— Pojechałem do szkół — odparł ze wzruszeniem ramion. — Kiedy wróciłem, ty
myślałaś tylko o Lucasie. Nie łaziłaś już po drzewach. Pokłóciliśmy się. Wtedy,
pamiętam, jedyny raz w życiu to ja cię sprałem, a nie na odwrót.
Zamiast się zaśmiać, poczuła napływające do oczu łzy.
— Tak chciałabym pamiętać tamte czasy. O jednym na pewno nie zapomnę: jaki byłeś
dla mnie dobry, kiedy potrzebowałam przyjaciela. — Wiedziona porywem serdecznych
uczuć, przytuliła jego dłoń do policzka. — Nie przyjmę twojej pochopnej oferty, nie trzęś
się ze strachu.
Obydwoje wybuchnęli śmiechem. Raptem Perry zamarł z przerażoną miną. Jessica
odwróciła głowę, by zobaczyć, co spowodowało tę raptowną zmianę malującą się na
jego twarzy.
W drzwiach stali Lucas, jego matka i wychowanica.
Wnosząc po minie Lucasa, Jess oczekiwała najgorszego, tymczasem podszedł do niej
powoli, nachylił się, pocałował ją w usta i wyprostował się z uśmiechem. Czerwona ze
wstydu, zerknęła ku drzwiom Pam Wilde również się uśmiechała Ellie natomiast była
najwyraźniej wściekła

— Cieszę się, że wracasz do zdrowia, Jessico — oznajmiła Rosemary. — Dziękuję,
Perry. Zastanawiałyśmy się z Ellie, gdzie jesteś.
— Eee... o tej porze dnia zawsze zachodzę odwiedzić Jessicę.
— Bella nam powiedziała.
— Prosiłem Perry”ego, żeby opiekował się Jess w czasie mojej nieobecności, mamo —
wtrącił Lucas, siadając obok Jessiki. — Gdzie siostra Brygida?
W niewinnym z pozoru dialogu Jessica wyczuwała naganę. Po raz kolejny złamała jedną
z kardynalnych zasad towarzyskich. Przyjmowała wizytę dżentelmena pod nieobecność
przyzwoitki. Pomimo bolesnej nauczki nadal zachowywała się niepoprawnie.
Uśmiechnęła się z przymusem.
— Pani Haig prosiła, żeby zajęła się jedną z pokojówek, którą rozbolał ząb. Będzie
trzeba go pewnie wyrwać. Powinna wkrótce wrócić.
— Przywiozłem ci coś z Londynu. Pierścionek zaręczynowy.
— Lucas ujął jej dłoń i wsunął klejnot na palec.
Szafir w złotej misternej oprawie. Jego widok obudził jakieś mgliste wspomnienie. „Nie

93

płacz, Jess, kupię ci pierścionek z szafirem”. Jedno krótkie zdanie. Nic więcej. Na próżno
szukała w pamięci jakichś skojarzeń, wskazówek.
Ocknęła się na słowa Lucasa:
— Jeśli ci się nie podoba, powiedz. Zamienię go na inny.
— Podoba mi się. Jest naprawdę śliczny.
Spojrzała na Lucasa, na jego matkę. Nie mogła przyjąć tego pierścionka. Powinna była
coś powiedzieć, ale nie chciała czynić Lucasowi wstydu w obecności jego matki.
— Śliczny — powtórzyła bez przekonania.
W tej samej chwili do pokoju weszły siostra Elwira i siostra Brygida.
— Spotkałyśmy się na schodach — poinformowała Brygida.
— Och, jaki piękny pierścionek!
Do Jessiki słowa zakonnic docierały jak przez mgłę. Nie bardzo wiedziała, co odpowiada
na ich zachwyty.
— Nie wierzę w długie narzeczeństwa, podobnie jak matka przełożona — mówiła Elwira.
— Dzisiaj rano przyszły listy od niej. Pisze o wielu rzeczach, ale... Zresztą przeczytaj
swój, Jessico. To przecież do ciebie.
Jessica powoli złamała pieczęć. Matka przełożona w kilku lakonicznych zdaniach
nakazywała jej poślubić jak najszybciej pana Lucasa Wilde”a, a to przez wzgląd na dobre
imię reguły szarytek.
— Co pisze? — zainteresował się Lucas.
— Że powinnam natychmiast wziąć ślub.
Podniosła głowę znad kartki i powiodła wzrokiem po wpatrzonych w nią twarzach.
Siostrzyczki uśmiechały się promiennie. Lucas spoglądał na nią niby kot, który zdybał
mysz. Ellie miała minę osoby, której ktoś przed chwilą wymierzył policzek. W Perry”ego
jakby piorun strzelił. Tylko w oczach pani Wilde tliła się iskra sympatii. Poklepała Jessicę
po ramieniu, wstała, poprawiła szal.
— Wielebna matka wydaje mi się bardzo rozumną niewiastą, ale ja nie chcę, by ludzie
mówili, że spieszno wam było do ołtarza. Dość już plotek i poszeptywań. Co myślisz,
Lucasie?
Spojrzał na matkę pytająco.
— Co chcesz powiedzieć, mamo?
— Chcę powiedzieć, że urządzimy wielkie wesele, które pozostanie wszystkim na długo
w pamięci.
— Jeśli wolno... — zaczęła siostra Elwira nieśmiało.
Jessica wyprostowała się. Uważaj, powiedziała sobie. Kochała Elwirę i znała ją dobrze.
Dobroduszna i matczyna, kiedy trzeba potrafiła okazać żelazną wolę.
Matka Lucasa skinęła przyzwalająco głową.
— To trudny czas dla Jessiki — podjęła siostra Elwira. — Nie powinna pozostawać w
Chalford. Tutaj nie wie, czy jest siostrą Martą, czy Jessicą Hayward. Macie, pani, zdaje
się, dom w Londynie. Czy Jessica nie powinna tam teraz zamieszkać, dla jej własnego
dobra?
Jessica miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod nóg.
— Ja... nie mogę wyjechać z Hawkshill. Mam tam swoją pracę. Nie zostawię chłopców

94

— zaprotestowała.
Siostra Elwira nachyliła się nad nią i spojrzała jej głęboko w oczy, jak czyniła zawsze, gdy
chciała kogoś przekonać.
— Nie mówię, że masz pozostać w Londynie na stałe. Zawsze będziesz mile widziana w
Hawkshill, ale musisz mieć trochę czasu, by przywyknąć do nowej roli. Nie spiesz się. I
nie rób takiej smutnej miny, moja droga. Jedne drzwi się zamykają, inne otwierają. Nie
przestaniesz pracować, po prostu będziesz pracować inaczej.
— Siostra Elwira ma rację — poparła zakonnicę pani Wilde.
— Może rzeczywiście ślub powinien odbyć się w Londynie. Przygotujmy Dundas House.
Zamówimy wyprawę dla Jessiki. Tak, Jessica możliwie najszybciej przeniesie się do
Londynu.
— Ależ, ciociu Rosemary — zaprotestowała Ellie tonem dziecka, o którym wszyscy
zapomnieli.
— Tak, kochanie?
— N...ie, nic.
Jessica nie odrywała oczu od Lucasa. Zaklinała go wzrokiem, błagała o zrozumienie.
— Lucasie?
Spojrzał na nią, potem na resztę zebranych.
— Chciałbym zostać z Jessicą sam na sam.
Gdy zostali we dwoje, ucałował jej dłoń.
— Posłuchaj, Jess. Wszystko będzie dobrze. Nie jestem zwierzęciem. Przyznaję,
poniosło mnie przed chwilą, kiedy zobaczyłem cię z Perrym, ale to nic nie znaczy.
Zawsze będę odnosił się do ciebie z respektem. Wezmę pod uwagę to, że przez trzy lata
żyłaś w klasztorze. Nasze małżeństwo ułożymy na twoich warunkach. Dam ci tyle czasu,
ile zechcesz. Nie będę egzekwował swoich praw małżeńskich wcześniej, niż pozwolisz.
Lepiej już?
I po co zaklinała go wzrokiem? Błagała o zrozumienie? Nic nie pojął. Nie to chciała
usłyszeć. Wyrwała dłoń z jego ręki.
— Nie chcesz się ze mną żenić. Dlaczego to robisz? — rzuciła zaczepnie.
— Nie chcę się żenić? — zdumiał się. — Ależ oczywiście, że chcę.
— Dlaczego? — nastawała.
— Bo nigdy żadnej kobiety nie pragnąłem tak bardzo jak ciebie.
Musnął jej usta i wyszedł.
Bal dzierżawców trwał w najlepsze. Lucas, swoim zwyczajem, salwował się ucieczką do
sali bilardowej. Po drodze zajrzał do Jessiki. Spała spokojnie. Miał ochotę zostać przy
niej, ale szybko się rozmyślił. Dzisiaj nie był zmęczony i kto wie, jak by zareagował,
gdyby znowu przyszło mu ułożyć się obok niej na łóżku.
Skompromitował ją. Bez złych zamiarów, ale skompromitował. Może powinien czuć się
winny, lecz nie zamierzał udawać przed samym sobą. Fakt, że znaleziono ich razem w
jednym łóżku, przyspieszył tylko decyzję, którą Jessica i tak przecież chciała podjąć. Nie
rozumiał, dlaczego kobiety tak wszystko komplikują. Wynajdowała różne przeszkody: a
to, że mógłby znaleźć lepszą partię, ą to, że jego przyjaciele będą oburzeni, że nie
nadaje się do roli milady.

95

Gdyby mu powiedziała, że go nie chce, zrozumiałby. Nie, nieprawda. Nie dałby wiary jej
słowom.
Uśmiech zgasi na jego twarzy. Kiedy zaszedł do niej rano, zastał ją zmienioną nie do
poznania. Pobladłą, z podkrążonymi oczami. Od wypadku minęły dwa tygodnie, a
obrażenia nie były groźne. Powinna kwitnąć, tymczasem wyglądała fatalnie. Być może
Bella powiedziała jej coś przykrego.
Im wcześniej się pobiorą, tym lepiej. Siostra Elwira miała rację. Jessica powinna zerwać
z poprzednim życiem. Powinna mieć piękne rzeczy. Cieszyć się i bawić. Nic nie robić,
jeśli me będzie chciała. Teraz wokół mej będą biegać, jej dogadzać i usługiwać. Już on o
to zadba, choćby wbrew jej woli.
Podjął taką decyzję po powrocie z Londynu. Pojechał zasięgnąć języka na temat
Rodneya Stone”a, przy okazji odwiedził klasztor szarytek. Matka przełożona przyjęła go
zrazu nieufnie. Wiedziała już od siostry Elwiry, że skompromitował Jess i że zamierza się
z nią ożenić. Jego dobre intencje nie wywarły wielkiego wrażenia. Jeśli opinia publiczna
uniemożliwi Jess dalszą pracę w Hawkshill, zawsze może wrócić do klasztoru, oznajmiła
wielebna matka.
Na myśl, że Jessica resztę swoich dni miałaby spędzić za klauzurą, poniosło go.
Powiedział zbyt wiele. Prosto w oczy wypalił wielebnej kilka prawd na temat jej
ulubienicy. Jess nie nadaje się do życia w klasztorze, dowodził. Jest młoda, żywiołowa,
powinna mieć męża i dzieci. Jeśli on się z nią nie ożeni, to wątpliwe, by znalazł się taki,
co sobie z tą panną poradzi. A wtedy Jess utknie w klasztorze. Jeśli tego właśnie sobie
wielebna matka życzy, to w ogóle nie zna Jessiki.
Po wielekroć wracał myślami do tamtej rozmowy, usiłując przypon-mieć sobie, czym
właściwie zjednał sobie w końcu przełożoną. Oczekiwał, że pokaże mu drzwi,
tymczasem ona oprowadziła go po klasztorze, a po powrocie do kancelarii
zaproponowała kieliszek brandy. Przez następne pół godziny rozmawiali o Jess.
Dziewczyna, o której opowiadała matka przełożona, w niczym nie przypominała Jess,
jaką znał. Siostra doskonała? Zakonnica nigdy nie popełniająca błędów? Nie mógł sobie
wyobrazić Jess wiodącej zbożny żywot w surowym zgromadzeniu.
Nie miała łatwego życia z ojcem, ale mogła robić, co chciała, była wolna. A przy tym
złakniona świata, ciekawa i otwarta. Pomagał jej, gdy dorastała, nie z litości, ale dlatego,
że ujmowała go swoją zachłannością na wszystko, co ją otaczało.
Nic się nie zmieniło i wszystko się zmieniło. Nie łączyły ich już wspólne wspomnienia.
Trzeba było zaczynać od początku. Jak powiedziała matka przełożona, miał teraz do
czynienia z kimś, kto spędził lata w klasztorze, a nie z dziewczyną, którą znał kiedyś.
Teoretycznie zgadzał się ze słowami wielebnej matki, ich praktyczne zastosowanie
nastręczało wszelako niejakie trudności. „Nasze małżeństwo ułożymy na twoich
warunkach”. Naprawdę tak powiedział? Miał nadzieję, że podoła złożonej obietnicy.
W korytarzu prowadzącym do sali bilardowej natknął się na lekko zamroczoną
pokojówkę w nastroju do amorów. Bal dzierżawców, doroczne szaleństwo, co prawda
zrównywał wszystkich w prawach, ale powściągliwsi, tacy jak on, szukali schronienia
przed rozochoconymi pannami w sali bilardowej.
Gdy tu wszedł, spowiła go chmura dymu z cygar. Gwar na chwilę ucichł. Oczekiwano

96

lokaja z nowym zapasem alkoholi, bo co było, wypito. Ujrzawszy zamiast niego Lucasa,
panowie wrócili do rozmów.
Od razu za progiem natknął się na sir Matthew.
— Sir Matthew — przywitał Paige”a chłodno. Był pewien, że ten dawno już pojechał do
domu.
— Dundas — rzekł Paige równie chłodno.
Nie było wyjścia, musieli zamienić kilka słów.
— Myślałem, że do nadejścia sezonu łowieckiego posiedzi pan w Londynie — wycedził
Lucas.
— A ja nie myślałem, że ze wszystkich kobiet poślubi pan właśnie Jessicę Hayward —
odpłacił mu się sir Matthew.
— Słyszałem od pańskiej matki, że to małżeństwo z miłości. Moje gratulacje, Dundas.
Wszyscy wokół zarechotali wesoło. Lucas zaśmiał się również, chociaż miał ochotę
rozkwasić Paige”owi nos. Tym bardziej, że matka odnowiła przyjaźń z sir Matthew.
Widok tego człowieka doprowadzał go do furii, a i budził gorzkie wspomnienia. Na
próżno powtarzał sobie, że nie jest już szesnastolatkiem z głową w chmurach i że nic nie
powinno go dziwić. Nie mógł zapomnieć, że mieniący się przyjacielem jego ojca sir
Matthew był kochankiem matki.
Żywo stanęły mu przed oczami obrazy sprzed lat. Któregoś dnia ojciec poczuł się gorzej,
matki nie było, szkicowała pejzaż gdzieś w okolicy. Lucas ruszył na jej poszukiwanie i
trafił do majątku sir Matthew. Chciał go prosić o pomoc. Paige był przecież przyjacielem
domu. Wzorem dla chłopca, prawie ideałem. Często odwiedzał posiadłość Wilde”ów,
spędzał wiele czasu z niedołężnym ojcem Lucasa, ale nie dla starszego pana tu
przyjeżdżał, tylko dla jego młodej żony.
Lucas, wstrząśnięty, że zastał matkę u Paige”a, powiedział tylko, że ojciec ma się gorzej.
Nie czekając na nią, odwrócił się na pięcie i sam pojechał do domu. Nigdy potem nie
wracał do tego epizodu, ale odtąd omijał sir Matthew z daleka, niby morowe powietrze.
— Zagra pan? — zagadnął go teraz.
Sir Matthew zerknął na stół bilardowy.
— Czemu nie — zgodził się uprzejmie.
Natarli kredą końce kijów niczym dwaj przeciwnicy szykujący broń do pojedynku. Było w
tym coś tak melodramatycznego, że gdyby jego partnerem był ktoś inny, nie sir Matthew,
Lucas roześmiałby się w głos.
Rzucili monetę, by rozstrzygnąć, kto zaczyna. Pierwsze uderzenie przypadło Paige”owi.
Grał swobodnie, z niedbałością człowieka nienagannie wychowanego; Lucas czujnie,
baczny jak nigdy. Po krótkiej partii sztywno się pożegnał.
Choć wygrał w dobrym stylu, wyszedł z sali bilardowej z poczuciem przegranej. Nie dość,
że przyjął gratulacje sir Matthew po udanej grze, to uścisnął mu dłoń.

Idąc korytarzem, zastanawiał się, czy nie powinien raz jeszcze zajrzeć do Jess, gdy na
podeście schodów spotkał matkę.
— Wracam od Jessiki. Śpi — oznajmiła pani Wilde. Podał jej ramię i razem zeszli ze
schodów. Czując na sobie jej baczne spojrzenie, odwrócił ku niej głowę z uśmiechem.

97

— Pozwolisz, że poprowadzę moją najpiękniejszą kobietę do stołu. Po drodze
odszukamy Ellie.
W korytarzu minęli sir Matthew, ale zatopieni w rozmowie, nie zwrócili nań uwagi.
Powieki ciążyły ołowiem. Usiłowała je podnieść, ale każda komórka ciała domagała się
snu. Laudanum... przemknęło jej przez głowę. Dlatego leży tutaj bezwładna niczym
kamień, choć wie, że dzieje się coś złego.
Resztkami woli otworzyła oczy. Mimo oszołomienia i ciemności wiedziała, gdzie jest.
Sypialnia w Haig House. Na dole odbywa się jakieś przyjęcie. Nie. To bal dzierżawców.
Gdyby czuła się lepiej, byłaby teraz wśród gości.
Słyszała dochodzące z oddali dźwięki muzyki, odgłos rozmów, śmiechy. Ale nie one ją
obudziły. Czuła zapach róż, duszący, intensywny.
Perfumy Belli.
Usiadła gwałtownie na łóżku. W głowie się jej kręciło.
— Bella? — szepnęła. — Bella?
Przerażająca cisza.
Ciemności. Żadnego światła. Szczelnie zaciągnięte story. Ktoś powinien odpowiedzieć.
Siostra Brygida albo jedna z pokojówek. Nigdy nie zostawiały jej samej w ciemnościach.
W najgorszym razie zostawiłyby zapaloną świecę.
Przesunęła się na skraj łóżka, wstała. Wystarczy, jeśli pociągnie za sznur dzwonka, a
ktoś zaraz przyjdzie. Zapali świecę.
Zrobiła kilka niepewnych kroków. Już miała pociągnąć za sznur, gdy usłyszała stłumiony
odgłos. Coś upadło na dywan. Nim zdążyła krzyknąć, poczuła silne pchnięcie. Upadła.
Walcząc z mdłościami i bólem, próbowała się uchylić przed kolejnym ciosem. Nic. Drzwi
się otworzyły i zamknęły. Usłyszała odgłos oddalających się kroków.
Była sama.
Przez długą chwilę bała się poruszyć. W końcu uniosła się na kolana,. wstała. Oparta o
ścianę, wzięła kilka głębokich oddechów. Zadzwoniła na służbę i powlokła się do łóżka.
Przysiadła na jego krawędzi.
Bella musiała się ukryć za kotarami łóżka. Ale dlaczego? Zgasiła świece i przyczaiła się?
Bez sensu. Bella była panią tego domu. Nie musiała się zakradać po nocy do jej sypialni.
Mogła wejść wszędzie o każdej porze.
Drzwi się otworzyły. Pojawiła się pokojówka ze świecą.
— Och, panienko. Nie ma panienka światła! — Dziewczyna zapaliła świece na kominku.
— Coś jeszcze, panienko?
— Dziękuję, Elizo, to wszystko. Aha, zdaje się, że coś upadło na dywan.
Pokojówka uważnie przeszukała kąt wskazany przez Jessicę.
— A co tu robią pani nożyczki? — zapytała zdumiona.
Długo jeszcze po wyjściu Elizy Jessica siedziała na krawędzi łóżka, przyciskając dłonie
do pulsujących skroni. W tej chwili dałaby wszystko, żeby znowu być siostrą Martą i
znaleźć się w spokojnym klasztorze szarytek.

98

16

Trzy tygodnie później w wypełnionej po brzegi gośćmi wielkiej sali Dundas House odbył
się ślub Jessiki i Lucasa. Na prośbę panny młodej druga ceremonia, już prywatna, miała
mieć miejsce w klasztorze po powrocie ojca Howie z Rzymu.
Wkładając obrączkę na palec Jessiki, Lucas nie mógł się nadziwić, dlaczego tak długo
czekali. W końcu była jego żoną. Gdyby miał trochę rozumu, zostałaby nią znacznie
wcześniej, wtedy gdy Adrian i Bella zaskoczyli ich w stajni na sianie. Przez lata
bagatelizował swoje uczucia. Jak mógł być taki ślepy? Teraz miał, na co zasłużył. To on
musiał się za nią uganiać. Niegdysiejsza Jess święciłaby triumfy. Dzisiejsza... dzisiejsza
Jess...
Była najpiękniejszą kobietą, jaką spotkał w życiu. W sukni z perłowoszarego jedwabiu, z
bukietem lilii w dłoni, złotym, wysadzanym szmaragdami krzyżykiem na piersi, wyglądała
zachwycająco.
Drgnęła zaskoczona, kiedy po złożeniu przysięgi małżeńskiej Lucas pocałował ją w usta.
— Nie rób takiej wystraszonej miny, lady Dundas. To radosny dzień. Uśmiechnij się —
szepnął.
Siostra Marta, a teraz lady Dundas. Czy kiedykolwiek dowie się, kim jest naprawdę?
W czasie przyjęcia weselnego nie dała poznać po sobie, jak bardzo się czuje niepewna.
Miała rolę do odegrania i grała ją najlepiej jak potrafiła, idąc za wskazówkami matki
Lucasa. Wszyscy byli wobec mej przyjacielscy, serdeczni... z wyjątkiem Ellie, Perry”ego i
Belli. Ellie cierpiała, Perry był wściekły, a Bella zamieniła się w zielonookiego potwora.
Jessica kątem oka widziała, jak Ellie wymyka się z sali, a za nią wybiega rozsierdzony
Perry. Westchnęła. Kiedyś sama musiała być chyba równie nieznośna.
Przeniosła wzrok na Bellę stojącą w grupce gości; opowiadała coś z ożywieniem, swoim
zwyczajem czarowała słuchaczy, sama najwyraźniej zahipnotyzowana bogactwem domu.

Śmieszne. W Hawkshill, gdzie sokolim oczom Belli nie uszła żadna oznaka mizerii,
Jessica wstydziła się, że tak tam biednie. Tutaj, we wnętrzu projektu braci Adam, wśród
bezcennych Tycjanów, sewrskiej porcelany, dywanów z Aubusson, powinna triumfować,
przynajmniej czuć satysfakcję. Tymczasem zdjęła ją litość. Bella posiadała coś, czego
nie można kupić — miłość męża — i nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Rupert stał
obok niej, ze smutnym uśmiechem na twarzy, jakby wiedział, że nigdy me będzie dość
zajmujący, jak na gust swojej żony.
Jessice nagle przypomniała się owa noc w Haig House, kiedy została zaatakowana. Im
więcej o tym myślała, tym większej nabierała pewności, że to Bella była wtedy w jej
pokoju. Zupełnie wytrącona z równowagi, rada czym prędzej uciec z Haig House, gotowa
była obiecać Lucasowi wszystko, kiedy następnego ranka oznajmił, że jeszcze tego

99

samego dnia wyjeżdżają do Londynu. Wydostał ją z pułapki, pozwolił zachować twarz.
Przyrzekł wszak, że małżeństwo ułożą na jej warunkach.
Powiedział: „Nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak jak ciebie”.

Mówił o pożądaniu, nie o miłości. Patrząc teraz na Bellę i Ruperta, widziała różnicę.
Lucas nie stracił dla niej głowy.
Wokół toczyły się rozmowy. Brała w nich udział, uśmiechała się, ale myślami była w
Hawkshill. Może nie powinna była tam jechać, ale nie chciała, by chłopcy myśleli, że ich
opuściła. Trudne to było spotkanie. Joseph groził malcom, że jeśli nie przestaną mazać
się i beczeć, będzie musiał zbudować arkę, jak Noe. Gdy wsiadała już do powozu,
szepnął cicho:
— Hip, hip, hurra na cześć Jessiki Hayward.
— Nie na cześć siostry Marty? — zapytała przekornie.
Pokręcił głową.
— Stawiam wszystkie pieniądze na Jessicę Hayward.
Te słowa pożegnania dodały jej otuchy.
Ktoś rzucił jakąś uwagę na temat domu i Jessica ocknęła się z rozmyślań, rozejrzała się.
Tak, przyznawała, że to piękny dom, choć zbyt bogaty jak na jej gust. Lubiła go jednak, z
jego marmurami z Sieny, złoconymi ornamentami kolumn i neoklasycznym frontonem.
Położony w sercu Mayfair, jego zachodnie okna wychodziły na Green Park. Można było
czuć się tutaj niemal jak na wsi, mimo że pod bokiem ciągnęła się ruchliwa Picadilly.
— Czemu jesteś taka zamyślona?
Podniosła wzrok na Lucasa.
— Podziwiam twój dom.
— Trochę się różni od Hawkshill i klasztoru, prawda? — zapytał z uśmiechem.
— To nie znaczy, że jest lepszy, tylko inny.
Uśmiech zniknął z jego twarzy.
— Skąd ten ostry ton? Myślałem, że dobrze się tu czujesz.
— Dobrze się czuję, ale w starych miejscach też byłam szczęśliwa.
Chciała załagodzić jakoś to, co powiedziała, nie zdążyła; przerwali jej podchodzący
goście.
Wieczór toczył się dalej. W pewnym momencie, kiedy twarz ją rozbolała od ciągłych
uśmiechów, kiedy dość już miała gwaru rozmów, wycofała się do purpurowego salonu.
Pierwszą osobą, którą tam dojrzała, była Ellie.
Stała przy oknie. W głęboko wyciętej sukni z błękitnego jedwabiu, ze starannie upiętą
fryzurą ozdobioną perłami, wyglądała poważniej, niż wskazywałby jej wiek. Robiła
wszystko, by wydać się dorosła.
W pierwszym odruchu Jessica chciała się wycofać nie zauważona, ale dostrzegł ją
towarzysz Ellie. Perry. Teraz musiała już podejść.
— Może ty jej przetłumaczysz — zaczął bez wstępów. — Cały wieczór chowa się po
kątach. Ludzie zaczynają już szemrać.
— Pilnowałbyś lepiej własnych spraw — fuknęła Ellie.
— Pilnuję własnych spraw. Lucas kazał mi zająć się tobą.

100

— Boli mnie głowa. Rozumiesz?
Jessicę też bolała głowa.
— Perry — powiedziała, przerywając sprzeczkę. — Mógłbyś przynieść mi coś do
jedzenia? Może być kanapka. Cały dzień nie miałam nic w ustach. Umieram z głodu.
— Słucham?
— Kanapka! — powtórzyła. — Dla ciebie też coś, Ellie?
Dziewczyna uniosła szklankę z napojem truskawkowym.
— Owszem, zamieniłabym to na kieliszek szampana.
— Nie wytłumaczyłbym się przed Lucasem, gdybym przyniósł ci szampana. Pij, Ellie,
soczek. Soczek jest zdrowy.
— Ze też... — Perry”ego już nie było, zanim zdążyła skończyć zdanie. Z rozeźloną miną
natarła na Jessicę: — I co, triumfujesz?
— Nie triumfuję, Ellie — odparła Jessica łagodnie. — Prawdę mówiąc, czuję się
niezręcznie wśród tych wszystkich gości. Nie przywykłam do takiego świata.
— Ale chciałabyś przywyknąć, prawda? Zawsze odstawałaś. Nie należysz do naszej
sfery, ale teraz pewnie wszystko ci jedno, skoro zostałaś milady.

Jessica szukała wzrokiem Lucasa. Dostrzegła go w drugim końcu salonu, w
towarzystwie Ruperta i Adriana. Podniosła dłoń, by go przywołać, ale zamarła w pół
gestu na słowa Ellie.
— Nie wyszłam za Lucasa dla tytułu.
— Tylko dla pieniędzy.
— To nieprawda.
— Czyżby? W dziwny sposób to okazujesz, ale Lucas nie jest głupi. Już zrozumiał.
Ale Jessica nie zrozumiała.
— O czym ty mówisz?
— O sukniach, które zamówiłaś u pani Marsh. Widziałam w zeszłym tygodniu pudła
przysłane z jej magazynu. Lucas mówi, że w tym tempie szybko pójdzie przez ciebie z
torbami.
Na widok łez w oczach Ellie Jessica przestała się złościć. W jej wieku też robiła z siebie
idiotkę z powodu Lucasa.
— Lucas i ja jesteśmy teraz małżeństwem. Musisz się z tym pogodzić, Ellie —
powiedziała spokojnie.
— On cię nigdy me pokocha. Od lat kocha Bellę. Ty nigdy nie będziesz taka jak ona! —
krzyknęła Ellie w pasji.
Jessica traciła cierpliwość.
— Nie chcę być taka jak Bella. Ty też nie powinnaś. Po co udawać kogoś innego?
Nagle zrozumiała. Ellie usiłowała być kobietą, którą Lucas mógłby pokochać. Jej sposób
ubierania, fryzury, afektacja były wzorowane na Belli.
— Och, Ellie, nie rezygnuj z tego, co masz najcenniejszego. Bądź sobą.
Do Ellie me docierały jej słowa.
— Zapytaj Lucasa o jego napady chandry. Zapytaj, kogo chcesz. Ciągle kocha Bellę i

101

dlatego zapada na. depresję.
Jessica miała serdeczną ochotę natrzeć dziewczynie uszu, ale nie mogła robić sceny.

— Coś cię opętało. Porozmawiamy, jak się opamiętasz — rzuciła krótko.
— Złowiłaś go. Ten Stone wcale me chciał się z tobą ożenić. Razem zastawiliście sidła
na Lucasa.
Ellie nie wiedziała o tym, że Lucasa znaleziono w łóżku Jessiki. Inaczej roztrąbiłaby to
całemu światu. Ale i to, co wykrzyczała teraz, wystarczyło, żeby Jessica oblała się
pąsem. Goście zaczynali już zwracać na me uwagę. Chcąc uciec przed atakami Ellie,
postanowiła usunąć się ze strefy rażenia.
— Wybacz, Ellie. Muszę zająć się gośćmi.
Gdy próbowała ją minąć, dziewczyna, niby to przypadkiem, wylała zawartość swojej
szklanki na perłowoszarą suknię ślubną.
Zła już nie na żarty Jessica chwyciła ją za nadgarstek.
— Ty rozpuszczona smarkulo! Specjalnie to zrobiłaś!
— Niechcący! — zawołała Ellie wyszarpując rękę. Wtem dojrzała idącego ku nim
Lucasa. — To się stało niechcący, ale Jessica mi nie wierzy. — Jej głos przeszedł w pisk.
Rzuciła się opiekunowi na szyję i wybuchnęła szlochem.
— Cicho, Ellie. Jessica wie, że to niechcący. Przeproś i wszystko będzie dobrze —
próbował ją uspokoić. — Co to za awantura?
— zwrócił się do Jessiki.
— To nie stało się niechcący. Zrobiła to specjalnie — odparła Jessica lodowato.
— Na litość boską, co za ton. Przecież to jeszcze dziecko. Ellie, przeproś Jessicę.
Dziewczyna podniosła zapłakane oczy na Jess.
— Przepraszam, Jessico. Naprawdę przepraszam. Wybacz mi.
— Skoro przepraszasz, to ci, oczywiście, wybaczam — oznajmiła Jessica nadal tym
samym zimnym tonem.
Pojawił się Perry z dwoma talerzykami frykasów. Widząc pobladłą twarz Jessiki,
natychmiast odstawił je na bok.
— Co się dzieje? Słyszałem głos Ellie aż w sąsiednim pokoju. Ellie zaniosła się
szlochem.
— Cyrk prawdziwy — sarknął Lucas, zwracając się do Perry”ego. — Odprowadź Jess do
jej pokoju, a kiedy się przebierze, niech wróci do gości. Ja zostawię Ellie pod okiem
matki. Chodź, Ellie. No, już. Zniszczyłaś Jessice suknię, ale to jeszcze nie koniec świata.
Kupię jej inną.
— Nie. — Ellie, wtuliwszy twarzyczkę w ramię Lucasa, ruszyła z nim do wyjścia. — Ja
odkupię suknię. Z własnej sakiewki.
Jessicę doszedł jeszcze śmiech męża.
Drżała na całym ciele.
— Zrobiła to umyślnie.
— Nie musisz mi tego mówić — zapewnił ją Perry. — Ellie należałoby przetrzepać skórę,
ale spróbuj to powiedzieć Lucasowi.
— Właśnie wydał nam komendę.

102

Perry parsknął śmiechem.
— W tym jest naprawdę dobry, tylko że nie miał jakoś u nas posłuchu.
— Teraz wszystko się zmieniło.
— Bardzo. A czyja to wina? — zapytał, nagle poważniejąc.
Jessica wolała urwać ten wątek.
— Idziemy?
Poszli schodami dla służby, by uniknąć ciekawskich spojrzeń.
Perry zaczekał na korytarzu, Jessica weszła do swojego pokoju. Nie tak bogaty jak sale
parteru, pomimo wszystko onieśmielał przepychem, odpychał. Czuła się w nim obco.
Nienawykła, by jej usługiwano, nie wezwała służącej i zaczęła się sama przebierać.
Wielka plama na sukni dałaby się zapewne usunąć, ale me byłaby to już ta sama suknia.

„Kupię jej inną”.
Nie chciała innej. Chciała zachować tę suknię. Ślubna. Schowałaby ją i wkładała na
wielkie okazje. Może wystąpiłaby w niej na ślubie własnej córki, jeśli się jej doczeka.
Człowiek wrażliwy zrozumiałby to, ale nie Lucas.

W obawie, że się rozpłacze, pospiesznie zdjęła sponiewieraną kreację i przeszła do
garderoby. Miała w czym wybierać. Wisiały tu stroje na różne okazje: z muślinów, żorżet,
krepy i tafty. Ellie miała rację, wypominając jej liczbę pudeł napływających w ostatnich
dniach. Ale to nie Jessica je zamawiała. W domu pojawiła się krawcowa, zdjęła z niej
miarę, a pani Marsh odbyła naradę z matką Lucasa. Oto rezultat. Jej własne ubrania
oddano biednym.
Wybrała suknię z lawendowego muślinu. Wychodziła już z ubieralni, gdy jej wzrok padł
na krzesło, gdzie leżała starannie złożona kolorowa kapa szyta w klasztorze. Zabrała ją
ze sobą do sypialni, rozesłała na łóżku.
Z dłonią na klamce odwróciła się od drzwi. Pokój wyglądał teraz znacznie lepiej. Zrobiło
się jej raźniej na duchu. Nie da się onieśmielić, przytłoczyć przepychem. Odciśnie swój
ślad na tym domu.
I w duszy Lucasa Wilde”a.
O co ci poszło z Ellie? — zagadnął Perry.
— To sprawa między nią i mną — odparła, unosząc hardo głowę.
— Lucasa także. Uważaj na nią, Jess. To zazdrośnica, wściekła kotka. Nie wie, kiedy
ustąpić.
Perry zaczynał działać jej na nerwy. Zachowywał się jak zadurzony sztubak.
— Coś ci powiem — zaczęła cierpko. — Albo będziesz odnosił się do mnie jak brat, albo
koniec z naszą przyjaźnią. Nie chciałabym tego, bo nie mam przyjaciół.
Perry nachmurzył się, ale zaraz, swoim zwyczajem, rozpogodził się.
— Chcę być twoim przyjacielem.
— Dziękuję, Perry. — Skinęła z uśmiechem głową, a po chwili zapytała: — Co wiesz o
czarnych humorach Lucasa?
— Ellie ci powiedziała.
— A więc to prawda.

103

— Kiedyś tak było, ale po ślubie wszystko się zmieni. — Widząc jej pytające spojrzenie,
pospieszył z wyjaśnieniem: — Nie znam wielu żonatych mężczyzn, którzy przez tydzień
barłożyliby poza domem. Żony nie pozwalają.
Jessica zatrzymała się u podnóża schodów.
— Chcesz mi powiedzieć, że mam leczyć jego złamane serce, tak?
— Lucas mi się nie zwierza, ale Adrian twierdzi, że to nie zawód miłosny.
— Powiedz mi, Perry, jaka jest różnica między miłością do kobiety a pożądaniem —
zapytała wprost, nie usatysfakcjonowana lakoniczną odpowiedzią.
Perry oblał się pąsem.
— To nie temat do rozmowy.
— Nic nie wiem o mężczyznach. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Jeśli ty mi nie
powiesz, to kto? — zaapelowała do jego współczucia.
Biedak zaczął przestępować z nogi na nogę, ale w końcu skapitulował.
— Mężczyzna kocha tylko jedną kobietę, ale pożądać może wielu. Ty należysz do tych,
które się kocha. A te inne, no wiesz... są, żeby wygodzić mężczyźnie.
— Dlaczego należę do tych, które się kocha?
— Bo do ciebie trzeba się odnosić z szacunkiem.
— A tych, których się pożąda, nie trzeba szanować?
— Tak w ogóle, to nie. One są od wygadzania — Rozluźnił halsztuk, jakby nagle uznał,
że jest za ciasno związany. — Ellie ci nagadała tych głupstw? Kark jej skręcę. Nie pytaj o
więcej, Jess. Skończmy tę rozmowę.
Niechętnie, ale zmieniła temat.
— Nie powinnam gniewać się na Ellie. Z tego, co słyszałam, byłam taka jak ona w jej
wieku.
— Byłaś po uszy zakochana w Lucasie, jeśli o tym myślisz, ale poza tym nie widzę
między wami podobieństw. Ellie jest rozpieszczona. Rodzice psuli ją nieprzytomnie.
Kiedy umarli, zamieszkała ze swoim bratem i jego żoną, tam też wszystkich rozstawiała
po kątach.
— Philip i Jane Bragge? Też już nie żyją.
Matka Lucasa opowiedziała Jessice tragiczną historię rodziny. Najpierw odeszła
szwagierka Ellie, Jane. Utonęła w Tamizie podczas przejażdżki łódką. Kilka miesięcy
później mąż Jane i przyjaciel Lucasa, Philip, zginął pod Waterloo, a Lucas został
ustanowiony opiekunem Ellie.
— Tak Ellie podrzucono Lucasowi i... — kończył Perry.
— Podrzucona? — zawołała Jessica. — Jak możesz tak mówić!
— Bo taka jest prawda — odparł ze wzruszeniem ramion. — Chociaż może powinien
powiedzieć, że Ellie wybrała go sobie za opiekuna.
— Wybrała go?
— Umówili się, że opiekunem zostanie Lucas, Adrian albo Rupert. Taki zawarli układ.
— Co znowu za układ?
— Nic nie wiesz? Przed bitwą pod Waterloo przysięgli sobie, że jeśli któryś zginie, inni
zajmą się jego bliskimi. Żołnierze często tak czynią, idąc do boju. Biedny Philip nie
przeżył.

104

— Ellie musiała czuć się bardzo osamotniona.
— Tak, ale o czym innym chciałem mówić. Lucas i jego matka rozpieścili ją jeszcze
bardziej. Użalają się nad biedną sierotą, a ona to wykorzystuje.
Znała to z własnego doświadczenia. Dzieci z sierocińca albo lgnęły do ludzi, albo trzeba
było mieć do nich anielską cierpliwość. Ona nie miała anielskiej cierpliwości.
— A ja, Perry? Też byłam rozpieszczona?
— Na swój sposób. Miałaś bardzo dużo swobody. Mogłaś robić, co chciałaś.

— Tak bardzo chciałabym pamiętać tamte czasy. Chciałabym...

Tak?
Wiedzieć coś o swoim ojcu. Jaki on był? Bardzo go kochałaś. Tyle pamiętam. Ale...

Mów.
— Naprawdę nie pamiętam, Jess. Większość czasu spędzałem poza domem.
Wyjechałem do szkoły.
— Nie zranisz moich uczuć, mówiąc prawdę — zachęcała go.
— Wiem, że ojciec był hazardzistą i że zaglądał do kieliszka. Nie lubiano go w Chalford.
Nadal jednak nie wiem, jakim był ojcem.
— Pamiętam, że za każdym powrotem z Londynu przywoził ci coś w prezencie.
Oczy jej zabłysły.
— Jakie to były prezenty?
— Dziewczyńskie błyskotki, świecidełka, takie tam faramuszki — odparł ze śmiechem. —
Jane Hicks o mało nie zemdlała
z wrażenia, kiedy jej powiedziałaś, że masz jedwabną bieliznę.
Aha, był jeszcze pierścionek z szafirem. Nosiłaś go na łańcuszku
na szyi, bo spadał ci z palca. Okropnie się nim pyszniłaś,
a dziewczęta zieleniały z zazdrości.
Rozbawił ją ten obraz własnej osoby.
— Chętnie wierzę! Z tego, co opowiadają, musiałam być potworem. Ojciec zbytnio mi,
widać, pobłażał.
— Zapewne. Tak utrzymywała moja matka.
— Musiało mu być ciężko wychowywać dziecko samemu.
Zamilkła, zrozumiawszy raptem, że zachowuje się jak malcy z sierocińca. Oni też tworzyli
sobie fantastyczne wizje rodziców. Ale jej ojciec nie porzucił własnego dziecka. Być może
nie był ideałem, ale nie był też najgorszy. Nie mógł być zły.
Uśmiechnęła się do Perry”ego.
— Więc powiadasz, że byłam chłopczycą.

— Nazwałem cię kiedyś Hoydenem z Hawkshill, to sprałaś mnie na kwaśne jabłko.
— Przestałeś mnie przezywać?
— Miałem na tyle oleju w głowie. Wołałem też na ciebie „czarownica”, ale to me było
śmieszne, doprowadzało cię do płaczu.
Jessica spoważniała.

105

— Dlaczego nazywałeś mnie czarownicą?
— Bo robiłaś różne sztuczki. Mówiłaś, że widzisz różne rzeczy.
— Jakie sztuczki?
— Kiedyś zgubił mi się pies, a ty powiedziałaś, gdzie mam go szukać. I policzyłaś sobie
za to pensa.
Jej serce zaczęło bić szybciej, oparła się o balustradę schodów.
— Paskudnie się z tobą obeszłam.
— Owszem. W końcu byliśmy przyjaciółmi, a ty wzięłaś ode mnie tyle samo, co od
innych.
Choć Perry mówił lekkim tonem, Jessica była śmiertelnie poważna.
— Brałam pieniądze od ludzi? Od kogo?
— Od dzieciaków z sąsiedztwa. Choćby od córki sędziego Hicksa. Chodziła z tobą do
szkoły. Och, nie pamiętam już nazwisk.
— Brałam pieniądze za odnajdywanie zgubionych rzeczy?
— Czasami, ale przepowiadałaś też przyszłość. To cię zgubiło. Wywróżyłaś Phoebe
Fulham, że jej dziadek umrze, i umarł. Nie rób takiej miny. Wszyscy wiedzieli, że
staruszek umrze, z wyjątkiem dzieci. Lucas powiada, że najpewniej powtórzyłaś to co
zasłyszałaś od dorosłych. Chciałaś uchodzić za wróżkę.
— Wróżka — powtórzyła słabo.
— Takiego słowa użył Lucas. My, dzieci, wołaliśmy na ciebie „czarownica”.
— Domyślam się, że Lucas położył kres mojej karierze wróżbiarskiej.

— Owszem. Był strasznie zły, a ja jeszcze bardziej, kiedy mi wytłumaczył, że pewnie
specjalnie zamknęłaś mojego psa w oborze Hendersonów, żeby wyłudzić ode mnie
pieniądze. Tym razem to ja miałem ochotę sprać cię na kwaśne jabłko.
— Dlaczego tego nie zrobiłeś? — zapytała ze śmiechem.
— Bo Lucas powiedział, że sam się z tobą porachuje. Nie wiem, co ci powiedział, ale
zwróciłaś wszystkim dzieciakom pieniądze. I tak skończyła się twoja kariera czarownicy.
— Rozumiem.
Jessica zamilkła. Odezwała się dopiero, gdy mieli wchodzić do sali balowej. Zatrzymała
się, położyła dłoń na ramieniu Perry”ego.
— Wiesz, pomyślałam właśnie o Rodneyu Stone.
— Rodney Stone! Dlaczego ci się przypomniał?
Miała ochotę opowiedzieć mu wszystko. Był jej przyjacielem: odnosił się do niej
serdecznie, leżało mu na sercu jej dobro, a ona nie mogła już dłużej Żyć sama ze swoją
tajemnicą.
— Co się stało, Jess? Dziwnie wyglądasz.
Wahała się, niepewna, czy jej uwierzy. Perry, nieskomplikowany, trzeźwo myślący, gotów
pomyśleć, że straciła rozum.
— Ellie o nim wspomniała. Od tej chwili cały czas o nim myślę.
— Ellie! Nie możesz się winić za to, co wtedy zaszło.
— Nie winię się. Coraz bardziej jestem przekonana, że nie miał dobrych zamiarów.
Muszę znać prawdę, dla własnego spokoju. Pomożesz mi, Perry?

106

Pokręcił głową, po czym westchnął z rezygnacją.
— Co mam zrobić?
— Chcę, żebyś zebrał wszystkie możliwe informacje na jego temat, kim jest, z kim się
przyjaźni. Ktoś mógł go nasłać, żeby mnie skompromitował. — Perry ponownie pokręcił
głową. — Perry, ja muszę wiedzieć. Niepewność doprowadza mnie do szaleństwa.
Gdybym mogła, sama bym o niego rozpytała.

— Lucas już próbował i niczego się me dowiedział. Nie wierzysz mu?
— Ależ wierzę, tylko że poszukiwania Lucasa były powierzchowne. Myślę, że pan Stone
coś ukrywał. Chcę wiedzieć, co takiego.
— Lucas me będzie zachwycony — mruknął Perry po chwili milczenia.
— Lucas nie może się o niczym dowiedzieć.
Adrian schował do kieszeni kopertę, którą wręczył mu Lucas.
— Nie musiałeś tego robić.
Jak wielu panów, wyszli do ogrodu, by w spokoju wypalić cygaro.
— Wręcz przeciwnie — zaoponował Lucas. — Jessica jest teraz moją żoną. Ja ją będę
utrzymywał. Zdecydowałem się przekazać Hawkshill siostrom, więc powinienem zapłacić
za posiadłość. Ta nota bankowa likwiduje mój dług wobec ciebie.
— Pieniądze, które ci dałem na Hawkshill, nie były pożyczką. Umówiliśmy się, że w ten
sposób zabezpieczymy Jess. Spłaciliśmy w ten sposób dług honorowy.
Lucas wypuścił kłąb dymu.
— Nie przypominam sobie żadnej umowy. Rupert też nie.
— Wygrałeś. Chciałem ci coś powiedzieć, zanim skończymy tę rozmowę. Jessica pytała
mnie dzisiaj o Philipa i Jane.
— Cóż z tego?
— Jeśli nadal będzie szperała w przeszłości, może się zrobić nieprzyjemnie.
Lucas pokręcił głową.
— Zapominasz, że ja byłem jej głównym podejrzanym. Nie pośle na szubienicę własnego
męża. Pytała, bo chciała się dowiedzieć czegoś więcej o Ellie, to naturalne.

Adrian uśmiechnął się.
— Nie powiedziałeś mi, jak przekonałeś Jessicę, by za ciebie wyszła. Byłem pewien, że
da ci kosza, mimo że przyłapano was in flagranti.
— Perry ci powiedział?
— Nie masz co się krzywić. Jestem jego bratem, był zdruzgotany. Komu miał się
zwierzyć? Nikt inny nie wie, a jemu minie to miłosne zauroczenie.
— Robi z siebie pośmiewisko.
— Idzie w nasze ślady. — Adrian poklepał Lucasa po ramieniu.
— Pamiętasz wdowę Watkins? Chcieliśmy się o nią pojedynkować, a w końcu wyszło na
jaw, że pan, jak mu tam było, z nią sypia. Też byliśmy zdruzgotani.
— Adrianie, mieliśmy po czternaście lat.
— . . .a potem pojawiła się Sally Mathers, żona kowala, pamiętasz? Zakochaliśmy się po
uszy. Biliśmy się o nią na pięści.

107

Lucas parsknął śmiechem.
— Jej mąż w końcu przetrzepał nam skórę i znowu byliśmy przyjaciółmi.
— I o Bellę też walczyliśmy.
— Naszły cię wspomnienia. — Lucas oparł się o pień drzewa.
— Wesela zawsze usposabiają mnie nostalgicznie. Szczególnie wasze. Czuję, że
niedługo moja kolej. Zawsze wszystko robiliśmy razem. Wkrótce i mnie ktoś zaciągnie do
ołtarza.
— A co z twoją ostatnią miłością, mężatką?
Adrian machnął ręką.
— Ach, ta. To stara historia. Nie mówiłem ci? Kocham się w lady Caroline Howard. Nie
oglądaj się za siebie, to moje motto. Ale, mówiliśmy przecież o Perrym.
—Tak?
— Jeśli się zakocha, dobrze by było, żeby w kimś takim jak Jessica, kto dałby mu
łagodną rekuzę. Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
— Jakie pytanie?
— Na temat Jessiki. Jak to się stało, że przyjęła twoje oświadczyny. — Adrian spojrzał
Lucasowi w oczy i wybuchnął śmiechem.
— O co ci chodzi? — burknął Lucas gniewnie.
— Odwołałeś się do logiki, mam rację?
— Co w tym złego?
— Och, nic. Jeśli nie wiesz, ja ci nie potrafię wytłumaczyć, ale na twoim miejscu...
— Słucham?
— Spróbowałbym przekonać ją pocałunkami, idioto — co rzekłszy Adrian odwrócił się ze
śmiechem i ruszył w stronę domu.

17

Siedziała przy toaletce, zaplatając warkocz, gdy usłyszała, że Lucas mija jej drzwi. Szedł
do siebie, mówił coś do towarzyszącego mu lokaja.
Po wyjściu ostatnich gości zamienili parę słów i powiedzieli sobie dobranoc. I dobrze; nie
miała ochoty wdawać się z nim w rozmowę, tym bardziej w obecności pani Wilde i Ellie,
bała się, że padnie jedno niepotrzebne słowo i dojdzie do sprzeczki.
Raptem usłyszała jakieś odgłosy dochodzące z garderoby. Zamarła, nasłuchując. Gdzieś
otworzyły się drzwi, zamknęły, zaległa cisza.
„Nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak jak ciebie”.
Z westchnieniem położyła się w chłodnej, przesyconej delikatnym zapachem cytryny

108

pościeli. Wsparta o poduszki z założonymi na piersi rękami, powiodła wzrokiem po
swoim nowym królestwie.
Mogła właściwie zgasić już świece. Nie oczekiwała Lucasa. Skoro zbeształ ją w dniu
ślubu, nie powinien oczekiwać —jeśli posiada źdźbło inteligencji — że przyjmie go z
otwartymi ramionami. Poza tym przyrzekł, że to ona zadecyduje, kiedy ich związek stanie
się prawdziwym małżeństwem. Rozstając się z nim, posłała mu spojrzenie, które nie
pozostawiało złudzeń, co myśli na jego temat.

Kiedy mieszkała w klasztorze, nie nachodziły jej takie zbereźne myśli.
Kogo próbowała oszukiwać? Niemal zapomniawszy o Ellie, przez cały wieczór
zastanawiała się nad słowami Perry”ego. „Mężczyzna kocha jedną kobietę, ale pożądać
może wielu”.
Wreszcie wiedziała, na czym stoi. Miała mu wygadzać. Rozważała właśnie tę myśl, gdy
drzwi się otworzyły i w progu pojawił się Lucas, w brązowym szlafroku, z butelką wina w
jednej dłoni, kieliszkami w drugiej i szerokim uśmiechem na twarzy.
Ten uśmiech przeważył szalę: poczuła się niby kot głaskany pod włos.
Podniosła się z łóżka, włożyła peniuar, ściśle go związała paskiem i podeszła do stolika
przy kominku.
— Wydawało mi się, że to mój pokój — oznajmiła chłodno.
— Owszem, twój — zgodził się i nalał wina do kieliszków.
— Nie pamiętam, żebym cię zapraszała.
— Mąż ma prawo wejść do pokoju żony. Napijesz się?
Wyciągnęła dłoń po kieliszek i dopiero poniewczasie przypomniała sobie, że jest
obrażona. Cofnęła dłoń.
— Zawarliśmy umowę.
W oczach Lucasa zabłysła iskierka przekory.
— Skąd ci przyszedł do głowy pomysł, że miałbym jej nie dotrzymać? Myślisz, że chcę
cię odurzyć i wykorzystać? Och, Jess, Jess. Wino przyniosłem z myślą o służbie. Kiedy
rano pokojówka znajdzie dwa kieliszki, uzna, że spędziliśmy noc poślubną, jak Bóg
przykazał. Inaczej zaczną snuć domysły, plotkować.
Straciła animusz.
— Przykro mi z powodu Ellie — rzeki Lucas.
Nawet resztki animuszu.
— Przykro ci?
Skinął głową.
— Zrobiła to naumyślnie — powiedziała Jessica.
Przestąpił z nogi na nogę.
— Wiem. Musisz zrozumieć, co się z nią dzieje. Widzi we mnie... kogoś na podobieństwo
ojca. Postaw się w jej położeniu. To jeszcze dziecko. Straciła rodziców, potem brata.
Przeżyła okrutny wstrząs. Próbowałem jej to jakoś wynagrodzić, ale na nic pocieszenia.
Nie akceptuje cię, bo się boi, że zajmiesz jej miejsce i że przestanę się nią zajmować. Z
czasem się uspokoi. Daj jej szansę.
Jess pokręciła głową.

109

— Żal mi jej, naprawdę mi jej żal, ale to nie znaczy, że powinieneś jej we wszystkim
pobłażać.
— Nic wielkiego się nie stało. To tylko suknia. Masz mnóstwo innych. — Poklepał ją po
dłoni.
Wyrwała rękę.
— To suknia ślubna. Moja suknia ślubna — powtórzyła, rada, że widzi zafrasowanie na
jego twarzy.
— Kupię ci taką samą.
— Chciałam cię poinformować, że sukni ślubnej nie da się odkupić.
— O co ci chodzi, Jess?
Rozzłoszczona, odwróciła się do niego plecami; raptem coś się jej przypomniało.
— A co miałeś na myśli, mówiąc Ellie, że puszczę cię z torbami?
— Słucham?
— Nie zaprzeczaj. Powiedziałeś, że zamówiłam za dużo sukien i pewnie przeze mnie
zbankrutujesz.
— Żartowałem. Powiedziałem tak do matki, kiedy pokazała mi rachunki za suknie.
Przecież to ona je zamawiała. Ellie wszystko przekręciła.
Czy rzeczywiście Ellie nie zrozumiała żartu? Możliwe.
— Niewiele wiem o dorastających pannach, ale...
—Ale?

— Myślałam o chłopcach z przytułku. Potrzebują miłości, to prawda, ale potrzebują też
silnej ręki.
— To me przytułek, Jess. Ellie jest członkiem rodziny. Przyrzekłem jej bratu, że jeśli coś
się z nim stanie, zajmę się nią.
— Tak, zawarłeś rodzaj umowy z przyjaciółmi. Perry mi mówił.
— Byliśmy towarzyszami broni. Przyrzeczenie nie dotyczyło tylko Philipa, obowiązywało
wszystkich jednakowo. Czy chcesz powiedzieć, że mam podrzucić Ellie Adrianowi albo
Rupertowi?
— Nie! — zawołała. — Do głowy by mi to nie przyszło.
— Cieszę się, że tak na to patrzysz. Spróbuj się z nią zaprzyjaźnić, ułożyć wzajemne
stosunki.
Jakoś nie potrafiła wyobrazić sobie, że Ellie mogłaby się z nią zaprzyjaźnić. Dopóki nie
przestanie durzyć się w Lucasie, będzie widziała w Jessice wroga.
Lucas me rozumiał problemu. Uważał, że dziewczyna widzi w nim ojca; traktował ją jak
dziecko. Historia zdawała się powtarzać, z Ellie w jej roli i z nią w roli Belli.
Otrząsnęła się na tę myśl. Nie chciała, by Ellie nienawidziła ją równie mocno, jak ona
niegdyś Bellę. Musi jakoś zjednać sobie tę dziewczynę. Ale jak? Siostra Elwira. Tak,
napisze do siostry Elwiry i poprosi ją o radę.
— Spróbuję, ale nie rób sobie wielkich nadziei — powiedziała z westchnieniem.
— Postaraj się, o nic więcej nie proszę.
Uśmiech Lucasa mógł poruszyć kamień, a co dopiero jej serce. Nagle poczuła, że musi
zostać sama. Za dużo się wydarzyło tego dnia: ślub, rozmowa z Perrym, awantura z

110

Ellie, wątpliwości na temat Rodneya Stone”a.
— Chciałabym się położyć, jeśli me masz nic przeciwko temu — oznajmiła cierpko.
W jego oczach zaiskrzyły wesołe ogniki.
— Czy mam to rozumieć jako zaproszenie?
— Chciałam tylko powiedzieć... chyba się nie rozumiemy — wycedziła przez zaciśnięte
zęby i umościła się w pościeli. — Kiedy mówię o łóżku, mam na myśli, że pora spać.
Odstawił kieliszek i podszedł do niej z rozweseloną miną.
— Nie zwiedziesz mnie. Wiem, co masz na myśli. Powiedz, z czym ci się kojarzy stół
kuchenny?
Igra z nią. Czy tak zachowują się ludzie po ślubie?
— Stół kuchenny? To proste. Kojarzy mi się z... — Nagle zalała ją fala gorąca.
Przypomniała sobie, jak się czuła, gdy mało brakowało, a posiadłby ją na stole w kuchni
Hawkshill. Chciała wtedy, żeby tak się stało. Teraz też.
Kiedy jednak poczuła jego dotknięcie, wyskoczyła z łóżka z piskiem. Musiała coś
powiedzieć, cokolwiek, co rozładowałoby gęstą atmosferę.
— ...z krojeniem warzyw! — krzyknęła.
Lucas zamrugał, nie wiedząc, o co chodzi.
— Słucham?
— Stół kuchenny kojarzy mi się z krojeniem warzyw.
— Nie wiedziałem, że zakonnice potrafią kłamać. Wstydź się, Jess.
— Czego chcesz, Lucasie?
— Pocałunku na dobranoc. Czy to zbyt wiele, prosić o pocałunek własną żonę w noc
poślubną? — zapytał pochylając ku niej głowę.
Czuła wszystkimi zmysłami, jak otwiera się dla niego. Słyszała swój przyspieszony
oddech. Nie mogła oderwać wzroku od jego ciemnych, niebezpiecznych oczu. Cofnęła
się o krok.
— To tylko pocałunek, Jess.
Kiedy musnął delikatnie wargami jej usta, ugięły się pod nią kolana. Położyła mu dłonie
na piersi, chciała go odepchnąć. Poczuła, jak Lucas rozwiązuje wstążkę przy jej
warkoczu i zanurza palce we włosach. Rozum mówił — przestań; instynkt, silniejszy od
rozumu — coś wręcz przeciwnego.
Pragnęła go równie mocno, jak on jej.
Lucas odsunął się, przyjrzał żonie, potrząsnął głową, jakby chciał się ocknąć. Musi się
opanować. Pomyśleć. Wciągnął głęboko powietrze, odzyskując powoli równowagę.
Po rozmowie z Adrianem postanowił, że nie dopuści, by zamykała przed nim drzwi w
swojej sypialni. Nie chciał, żeby to Jessica ustalała zasady. Dlaczego na to przystał?
Trudno. Jeśli teraz nie wyjdzie, rano będzie miał w domu piekło.
Już miał się żegnać, gdy Jess zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego z
całych sił.
— Jess?
Mruknęła tylko cicho w odpowiedzi. Zaczął okrywać pocałunkami jej czoło, policzki,
szyję. Kładąc ją na łóżku, nie zastanawiał się, co robi. Pragnął jej od tak dawna, że nie
pamiętał już, ile to lat minęło. Nigdy nie przestał o niej myśleć, ale w swojej

111

nieświadomości nie zdawał sobie z tego sprawy. Tyle lat do nadrobienia. Nigdy już nie
pozwoli jej odejść ze swojego życia.
Raptem rozległo się pukanie, po czym ktoś zaczął nerwowo szarpać za klamkę.
— Jessico! — To był głos Ellie, donośny i nalegający. — Wiem, że jeszcze nie śpisz.
Widzę światło.
Lucas zaklął pod nosem.
Jessica, na wpół przytomna, uniosła głowę i zaparło jej dech. Leżała na łóżku, na
plecach, Lucas na niej, nagi, jeśli nie liczyć szlafroka.
— Nie kręć się, na litość boską, bo nie odpowiadam za siebie
— szepnął, tłumiąc śmiech.
— Jessico! Otwórz. Muszę z tobą porozmawiać — nie dawała za wygraną Ellie.
Oblana pąsem Jessica jęknęła i zamknęła oczy.
Do głosu Ellie dołączył teraz głos pani Wilde. Mówiła coś cicho, słów nie można było
zrozumieć, ale ton nie pozostawiał wątpliwości.
— Ale ja tylko chciałam przeprosić Jessicę, ciociu.
Głosy poczęły się oddalać, zapadła cisza.
— Teraz możesz się wiercić, ile dusza zapragnie — mruknął Lucas.
Jessica odepchnęła go z całej siły. Widząc, że żona nie żartuje, przewrócił się na bok.
— Co się stało? — Jeszcze przed chwilą był tak blisko niej. Nie rozumiał, dlaczego
mieliby przerwać rozpoczęte dzieło.
— Trzymam cię za słowo. Przyrzekałeś, Lucasie — powiedziała drżącym głosem.
— Trzymasz mnie za słowo? Teraz?
Zbierało się jej na płacz. Miała ochotę uciec. Schować się w mysiej dziurze. Łykając łzy,
skinęła głową. Była przerażona. Przed chwilą niemal błagała, żeby ją posiadł. Rzuciła mu
się na szyję. Gdyby Ellie nie zaczęła się dobijać do drzwi, stałoby się. Wygodziłaby mu.
Nie prosiła o miłość, ale na litość boską, zasługiwała chyba na szacunek.
— Diabła tam z danym słowem. Chcę ciebie. I ty mnie chcesz. Wiem, że tak.
Nie uszło jej uwagi, że nie wspomniał o miłości. Ale przecież się tego nie spodziewała.
Zadarła brodę.
— Dla mnie to nie jest proste.
Spiorunował ją wzrokiem.
— Mogłoby być, gdybyś...
— Gdybym? — ponagliła, widząc jego wahanie.
Nie miał ochoty wdawać się z nią w sprzeczki, chciał iść z nią do łóżka.
— Nie była zakonnicą. To chciałem powiedzieć.
— Chciałeś powiedzieć: zimną i obojętną.
— Niech mnie diabli!
— Uważaj, jak się wyrażasz!

Trochę się uspokoił.
— Gdybyś poszła ze mną do łóżka, nie byłoby sprzeczek — rzekł smętnie.
— Łóżko! Jedno ci tylko w głowie.
— Pewnie — ryknął, aż podskoczyła. — Przyznaj, że też o tym myślisz.

112

Owszem, miał rację, ale nie, za żadne skarby świata, nie przyznałaby się, że ciągle czuje
na wargach jego pocałunki.
— Nie wiesz, o czym myślę. — Westchnęła żałośnie.
— Wiem, moja droga. Możesz mnie zwodzić słowami, ale ciało nie urnie kłamać. Nie
złamię przysięgi, ale nie zostawię cię w spokoju. Zbyt wiele żądasz.
Jessica milczała.
— Napij się wina, uśniesz spokojnie — powiedział w końcu Lucas. — Dobranoc, żono.
Wróciwszy do swojego pokoju, nalał sobie kieliszek brandy i wychylił jednym łykiem.
Serce ciągle mu biło przyspieszonym rytmem, ciało się gotowało. Nie pojmował,
dlaczego kobiety muszą tak strasznie wszystko komplikować.
Zaczął znów napełniać kieliszek, zreflektował się i odstawił go stanowczym gestem. Jess
była jedyną kobietą, która prowokowała go do picia.
Pomyślał o matce przełożonej, potem o rozmowie z Adrianem i pokręcił głową. Po chwili
skwapliwie wychylił następną brandy.

Obudził ją własny krzyk. Leżała, drżąc na całym ciele. Serce podeszło jej do gardła,
przyspieszony puls rozsadzał skronie. Kiedy zrozumiała, że to tylko sen, westchnęła z
ulgą i uniosła się w pościeli.
Śniła o jakiejś dziecięcej zabawie, która zamieniła się w koszmar. Za chwilę ochłonie i
będzie mogła znowu zasnąć.
Senny obraz pozostawał jednak w pamięci, nie była w stanie się od niego uwolnić.
Zrezygnowana, odrzuciła kołdrę i wstała.
W pokoju panowały ciemności, tylko przez szparę w zasłonach sączyła się srebrna
poświata. Zamiast biedzić się z zapalaniem świec, odsunęła story.
Okna sypialni wychodziły na Green Park, spowity o tej porze mgłą przedświtu. Gdzieś w
oddali majaczyły światła Buckingham House.
Potarła zdrętwiały kark. Idąc za radą Lucasa, wypiła przed snem kieliszek wina. Być
może dlatego przyśnił się jej koszmar. Szybko odrzuciła tę myśl; wino wywołuje wesołość
bądź smutek, ale nie niepokój. Gorzej, lęk.
Zarzuciła peniuar na ramiona i usiadła przy oknie. Wiedziała, że nie uśnie, dopóki nie
pozbiera myśli.
Sen zaczął się zwyczajnie. Bawiła się z chłopcami w „budujemy mosty dla pana starosty”
na dziedzińcu Hawkshill. Wszyscy śmiali się i przekrzykiwali, gdy raptem dom zamienił
się w kościół, chłopcy gdzieś znikli. Przed kościołem stał wielki kamienny krzyż, jej krzyż,
wokół którego krążyły jakieś postacie.
„Wszystkich dzisiaj przepuszczamy, dwie ofiary zatrzymamy”, doszły ją złowieszczo
odmienione słowa wyliczanki.
Bella i Lucas złączyli ręce i je unieśli, reszta grających prześlizgiwała się pod mostkiem.
Gdy przyszła kolej na nią, ręce chciały ją pochwycić. Uskoczyła, obejrzała się i
zobaczyła, że złapali zamiast niej Rodneya Stone”a. Gdzieś go odprowadzono i gra
zaczęła się od początku.
Ogarnął ją strach. Wiedziała, że to nie zabawa. Tym, których chwytano, obcinano głowy.
Krzyknęła, żeby przestali, po czym wbiegła za Rodneyem do mrocznego kościoła.

113

Nigdzie nie mogła go dostrzec. Dotarła do szczytu kamiennych schodów, które wiodły
gdzieś w dół. Do jej grobu.
Wokół zebrali się goście weselni.
— Czyja kolej, siostro Marto? Czyja kolej? Czyja kolej? — skandowali.
— Och, nie! — Poderwała się z głośnym okrzykiem z krzesła.
— Boże, nie!
To nie był jej sen, lecz sen Głosu. Wiedziała, co oznacza. Albo Głos już zabił Rodneya
Stone”a, albo zamierzał go zabić.
Usiadła i próbując myśleć logicznie zapatrzyła się w przestrzeń. Obraz Lucasa i Belli
musiały zasugerować jej słowa Ellie rzucone w czasie sprzeczki. O panu Stone myślała
nieustannie. To racjonalne tłumaczenie nie przekonywało jej jednak. Nigdy jeszcze Głos
nie dotarł do niej tak wyraźnie jak dzisiaj.
— Głosie? — szepnęła, otwierając umysł na jego przyjęcie.
Nie było żadnej odpowiedzi.

18

Zza firanek obserwowała, jak pani Wilde i Ellie wsiadają do powozu. Jechały na wieczór
muzyczny do lady Bowes. Ona wymówiła się w ostatniej chwili bólem głowy. Miała inne
plany. Umówiła się na sekretne spotkanie.
Wybrała sprzyjający czas. Lucasa nie było w domu. Poszedł z przyjaciółmi na mecz
bokserski do Twickenham i miał wrócić dopiero rano. Była zadowolona, że wyjechał.
Jego nie zwiódłby ból głowy. Pilnował jej na każdym kroku i byłby gotów zostać z nią w
domu, a wtedy nie spotkałaby się z Perrym.
Pani Wilde i Ellie właśnie odjeżdżały. Towarzyszył im lokajczyk w liberii Dundasów, Pip,
przywódca chłopców z Hawkshill. Siostra Elwira przysłała go do Londynu na prośbę
Jessiki. Ellie od razu polubiła malca, wzięła go pod swoje skrzydła i dbała jak o brata.
Teraz wychyliła się jeszcze z okna powozu i uśmiechnęła się do siebie, widząc
szwagierkę zerkającą w dół zza firanki. Jess szybko cofnęła się od okna.
Kiedy powóz wreszcie zniknął na St. James Place, westchnęła z ulgą i przeszła do
swojego pokoju. Miała jeszcze dwie godziny do spotkania z Perrym.
Nie mogąc się doczekać zmroku, krążyła niespokojnie po sypialni. Ktoś zapukał do
drzwi. W pierwszej chwili przestraszyła się, że to Lucas wrócił wcześniej z Twickeriham.
Wskoczyła pospiesznie do łóżka i przykryła po nos kołdrą.
— Proszę.
W progu pojawiła się pokojówka z kolacją dla „cierpiącej”. Jessica podziękowała,

114

odprawiła dziewczynę, po czym zerknęła na zegar.
Dlaczego ten czas tak wolno płynie?
Uchyliła srebrną pokrywę tacy, pewna, że ze zdenerwowania nic nie przełknie. Kucharka
przeszła samą siebie: cieniutkie płaty befsztyku w ostrym sosie winnym, pieczone
ziemniaki i brukselka z migdałami nęciły wyglądem.
Poczuła burczenie w żołądku i dopiero teraz uświadomiła sobie, że od rana prawie nic
nie miała w ustach. Sięgnęła po widelec i zaczęła jeść.
Na wieczorze muzycznym u lady Bowes goście również zabierali się niespiesznie do
kolacji, krążąc wokół stołów z zimnym bufetem. Ellie była niepocieszona, że tak mało
kawalerów przyjęło zaproszenie gospodyni.
— Młodzi dżentelmeni mają dziwny stosunek do muzyki.
Uważają, że to niemęska rzecz — tłumaczyła pani Wilde. — Pamiętaj, że dzisiaj jest
mecz bokserski w Twickenham. Biedna
Hetty źle wybrała dzień.
Uniosła brwi, widząc, co Ellie nakłada na talerzyk.
— Lody truskawkowe? Myślałam, że ich nie lubisz.
— To dla Pipa — wyjaśniła dziewczyna. — Obiecałam mu, że jeśli przez tydzień nie
użyje brzydkiego słowa, dostanie nagrodę. To właśnie jego nagroda.
Pani Wilde patrzyła z uśmiechem, jak wychowanica oddala się w poszukiwaniu chłopca.
Od kiedy Pip przybył do Dundas House, robiła wrażenie znacznie radośniejszej. Chyba
że w pobliżu pojawiała się Jessica. Ellie, mało, że zazdrosna o Lucasa, była przekonana,
że przestanie być, jak dotąd, najważniejszą osobą w domu. Czuła się zagrożona.
Rosemary obwiniała o wszystko siebie. Tak bardzo się cieszyła, kiedy Ellie z nimi
zamieszkała. Nie była już potrzebna Lucasowi, wychowanica dała jej nowy cel w życiu.
Stała się dla niej córką, której zawsze pragnęła. Rozpieszczała ją i teraz nie umiała
zmienić swojego postępowania.
Kątem oka dostrzegła wchodzącego właśnie sir Matthew Paige”a. Zerknęła nań
dyskretnie i szybko spuściła oczy.
— Uśmiechnij się, bo ludzie zaczną plotkować na nasz temat — rzekł, podchodząc do
niej.
Uśmiechnęła się.
— Już plotkują, Matt.
Myślała, że ich znajomość skończyła się raz na zawsze, tymczasem natykała się na
Matta przy każdej okazji i w głębi duszy cieszyła z tych spotkań.
— Kto, na przykład?
— Moja synowa, Jessica. Pyta o ciebie. Podobnie Ellie. Gdziekolwiek się pojawiamy, tam
i ty jesteś. Powinieneś zostawić mnie w spokoju. Wiesz, że nic dobrego z tego nie
wyjdzie.
— Nic mi o tym nie wiadomo.
Serce tłukło się jej w piersi. Dłonie drżały. Matt należał do tych mężczyzn, którzy potrafią
uwieść kobietę jednym spojrzeniem.
— Twój syn też coś mówi? — zapytał lekko.
— Nie. On nic nie mówi.

115

— Myślałem, że może przestrzegał cię przede mną, kazał się trzymać z daleka.
— Dlaczego miałby to robić? Wie, że nie ma potrzeby, że nic już dla siebie nie znaczymy.

— Zastanawiałaś się kiedyś nad przyszłością, Rodie?
— Żyję teraźniejszością. — Uśmiechnęła się z przymusem.

Mam swoją rodzinę i przyjaciół. Nie mam czasu myśleć o przyszłości.
— Twój syn się ożenił, nie będziesz mu już potrzebna.
— Mam wychowanicę.

— Zdawało mi się, że Ellie jest wychowanicą Lucasa?
— Dziewczyna potrzebuje matki. Jeśli Bóg pozwoli, wkrótce doczekam się wnuków.
— Masz zamiar poświęcić resztę Życia rodzinie?
— Czy to źle?
Wzruszył ramionami.
— Będziesz żyła okruchami ich życia. Nie pragniesz niczego dla siebie?

— Cieszę się tym, co mam, wierz mi. Niczego więcej mi nie trzeba. Wiele osób mogłoby
mi pozazdrościć.
Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a udławi się opowiadanymi kłamstwami. Nie
wiedziała, jak przerwać tę męczącą rozmowę. Ellie w towarzystwie przyjaciół zniknęła w
sąsiednim pokoju.
— Dlaczego nie powiesz wprost, o co ci chodzi, Matt.
Milczał przez chwilę, wreszcie skinął głową.
— O ciebie — stwierdził krótko. — Nadal cię kocham, myślę, że ty mnie też. Jesteśmy
wolni, moglibyśmy się pobrać, a nawet powinniśmy.
Jego słowa wstrząsnęły nią, ale też uradowały.
— Minęło piętnaście lat. Miłość umarła.

— Moja nie umarła. A twoja?
Nie była w stanie odpowiedzieć. Matt sprawił, że pragnęła rzeczy, których nie mogła
mieć.
— Nie mówię, żebyś z czegokolwiek rezygnowała, Rodie.
Będąc ze mną, nie musisz przecież odsuwać się od rodziny. Chcę ci coś ofiarować, nie
zabierać. Moglibyśmy podróżować. Pojechać na kontynent, do Florencji, Rzymu,
Paryża... zobaczyć miejsca, które chcieliśmy odwiedzić, kiedy byliśmy młodsi.
Zapomniałaś już?

Nie zapomniała. Jak dobrze pamiętała te chwile, gdy leżeli przytuleni do siebie i robili
plany na przyszłość. Tacy byli naiwni.
Nie chciała go skrzywdzić, musiała jednak położyć kres tym rojeniom.
— Nie mnie kochasz, Matt, lecz dziewczynę, którą byłam kiedyś. Tej dziewczyny już nie
ma. Spójrz na mnie. Dobrze mi się przyjrzyj.
Wiedziała, co mówi. Po balu Belli często przed pójściem spać stawała nago przed

116

lustrem i bacznie studiowała swoje odbicie. Nie napawało jej zbytnią pewnością siebie.
Była stara, a on przez lata otaczał się młodymi kochankami.
— Jesteś nadal tak samo piękna, a może nawet bardziej interesująca niż kiedyś —
powiedział, mrużąc oczy.
— Nie jestem już młoda.
— Podobnie jak ja.
— Jestem... — Z trudem przechodziło jej to słowo przez gardło — majętną wdówką.
Słyszałam wiele o twoich kochankach, przygodach i podbojach. Nie będzie ci ze mną
dobrze. Chcesz towarzyszki, weź sobie Madaleinę Cartier. Nie mówię tego, żeby cię
zranić, wiem jednak, że mam rację.
— A o czym miałbym z nią rozmawiać?
— Słucham?
— O czym będę rozmawiał z Madelein, jeśli zabiorę ją do Florencji.

Nie rozumiejąc pytania, pokręciła głową.
— Jestem zmęczony młódkami. Nic mnie z nimi nie łączy, a my mieliśmy zawsze
wspólne tematy
— Nie tak to pamiętam — powiedziała ze śmiechem.
— A to inna sprawa — zawtórował jej.
Prysnęła napięta atmosfera. Rosemary mogła teraz mówić swobodniej.
— Byliśmy szaleni, nie myśląc, jaką krzywdę wyrządzamy naszym bliskim.

— Moja żona nigdy się nie dowiedziała. A nawet gdyby, nie zabolałoby jej to. Nie kochała
minie. Staliśmy się sobie obcy na długo przed jej wypadkiem. Wiesz przecież.
Zamyśliła się. To między innymi dlatego zbliżyli się do siebie. Obydwoje czuli się samotni,
zagubieni. Ale mąż Rosemary zawsze odnosił się do mej serdecznie, był dla niej po
części ojcem.
— Nigdy mi nie mówiłaś, co się działo u ciebie. Przysłałaś mi list, a w nim kilka słów, że
nie chcesz mnie już więcej widzieć. To wszystko. Co było potem?
— Czy to teraz ważne?
— Dla mnie tak.
Dla niej też było ważne, ale oznaczało wejście na grząski grunt. Powrót do
najboleśniejszych wspomnień.
— Ocknęłam się. Uświadomiłam sobie, że źle robię, myśląc, iż nie sprawiam nikomu
bólu swoją... — Przerwała, nie wiedząc jakiego użyć słowa.
— Twój syn kazał ci wybierać między mną a nim — podpowiedział jej z goryczą.
— To nie takie proste, Matt. Byłeś żonaty, ja miałam Lucasa. Jego szczęście było dla
mnie ważniejsze.
— Teraz Lucas jest już dorosłym człowiekiem. Nie chcę zadawać ci bólu Rodie. Chcę cię
zdobyć na nowo. Mamy czas, żeby pomyśleć o przyszłości. Nie przesądzaj nic z góry.
Gdy odszedł, miała wrażenie, że raptem zabrakło światła. To nieważne, powiedziała
sobie. Przywyknie, jak niegdyś. Nadal miała przecież syna, który znaczył dla niej więcej
niż ktokolwiek inny.

117

A jednak w sercu zatliła się iskierka nadziei.
Perry stał na dole i dawał sygnały latarnią, którą zdjął z bocznego wejścia do domu.
Jessica uniosła świecę na znak, że odebrała sygnał, po czym odeszła od okna. Musiała
odczekać kilka minut, zanim Perry sprowadzi dorożkę. Zaplanowali wszystko w
najdrobniejszych szczegółach. Nawet to, jak powinni się ubrać, by nie zwracać na siebie
uwagi.
Dorożka czekała na St. James Place, przy rogu St. James Street, gdzie mieściły się
liczne kluby. Jess na wszelki wypadek włożyła kapelusz z gęstą woalką. Perry otworzył
drzwi pojazdu, szybko wciągnął ją do środka i rzucił stangretowi adres mieszkania
Stone”a przy Drury Lane.
— Ktoś widział, jak wychodziłaś z domu?
— Nikt — zapewniła go. — O jedenastej większość służby już śpi. Wymknęłam się
bocznymi drzwiami.
— Nie podoba mi się, że oszukujemy Lucasa — mruknął Perry, gdy powóz skręcił w Pall
Mail. — Wolę nie myśleć, co będzie, kiedy się dowie o naszej eskapadzie.
— Nie dowie się. — Jessica nie bardzo wierzyła we własne słowa. A jeśli się dowie, to
trudno. Wtedy powiem mu prawdę.

— Aha, prawdę — prychnął Perry. — Na pewno ci uwierzy. Dlaczego dałem ci się
namówić? To przecież włamanie. Wiesz, co się dzieje z włamywaczami? Wysyłają ich do
kolonii.
— Musimy więc uważać.
— A jeśli nas złapią?
— To powiemy, że jesteśmy znajomymi Rodneya Stone”a i niepokoimy się, że nikt nie
wie, gdzie on jest.
— I włamaliśmy się do jego domu, poszukując adresu cioteczki?
Jessica skinęła głową. Tak mniej więcej wyglądała prawda. Rodney Stone zniknął bez
śladu. Perry spisał się znakomicie; londyńscy przyjaciele Rodneya utrzymywali, że jest w
Brighton, ci z Brighton twierdzili, że w Londynie. Jeśli zniknął, mówili, to pewnie znowu
kryje się przed wierzycielami i czeka, aż ciotka spłaci jego długi. Ciotki nikt nigdy nie
widział na oczy i nie potrafił powiedzieć Perry”emu, gdzie jej szukać.
Dorożkarz zatrzymał się na Drury Lane. Perry zapłacił mu, pomógł wysiąść Jessice, po
czym oboje ruszyli w stronę Water Street.
— Czy to rozsądne, że odprawiłeś dorożkarza?
— To dzielnica teatrów. Jak już skończymy, bez trudu znajdziemy innego. — Zatrzymał
się i pokręcił głową. — Ja chyba zwariowałem. Jak byliśmy dziećmi, też zawsze wodziłaś
mnie na manowce.
— Tak? — zapytała z rozbawieniem.
— Śmiej się, śmiej, ale to ja potem brałem w skórę. Wzięłaś świece i krzesiwo? —
zapytał innym już tonem.
— Wzięłam, ale nie umiem krzesać ognia.
— Ja też nie.
— A łom wziąłeś?

118

— Mam tutaj. — Perry poklepał się po piersi.
— To do dzieła.
Pokoje wynajmowane przez Stone”a znajdowały się na parterze. Perry był tu już rano,
żeby się rozejrzeć, rozmawiał w gospodynią, która okazała się straszną hopryną, nie
chciała go wpuścić za próg. Jej mieszkanie znajdowało się bezpośrednio nad
mieszkaniem Stone”a, musieli więc zachowywać się bardzo cicho.
Jessica stanęła na czatach, Perry tymczasem usiłował otworzyć łomem okno. To była
najłatwiejsza część przedsięwzięcia. Gorzej im poszło, kiedy dostawszy się do środka,
usiłowali zapalić świecę. Po kilku minutach bezowocnych starań Perry spinką do włosów
otworzył drzwi prowadzące do hallu i wyjął zapaloną świecę ze ściennego lichtarza.
— Mój szacunek dla włamywaczy zaczyna wzrastać — oznajmił.
— Szaa — uciszyła go Jessica. Zaciągnęła szczelnie zasłony w oknach i wskazała na
krzesło; chciała, by Perry zabarykadował nim drzwi.

— To ich powstrzyma na dwie sekundy — mruknął Perry.
— Ciii — syknęła.
Rozejrzała się uważnie po pokoju, nędznym, ale schludnym. Niewiele tu było mebli: fotel
przy kominku, stół, dwa krzesła, kredens i biurko. Żadnej kuchenki, co oznaczało, że
Stone musiał stołować się na mieście albo zamawiał jedzenie z jadłodajni, w które
obfitowała okolica Drury Lane. Mieszkanie sprawiało wrażenie, że lokator nie przebywał
w nim od wielu tygodni. Na meblach leżała gruba warstwa kurzu. Zatęchłe powietrze
wskazywało, że dawno tu nikt nie wietrzył.
Perry zaczął przeszukiwać szuflady biurka, Jessica tymczasem przeszła ze świecą do
sypialni. I tutaj wyposażenie było więcej niż skromne, łóżko w alkowie, umywalka z
lustrem i ogromna szafa.
Otworzyła ją, zerknęła na surduty, kamizelki, koszule, po czym przejrzała szuflady
wypełnione krochmalonymi halsztukami i chusteczkami z inicjałami pana Stone”a.
Wyciągnęła dłoń i poczuła, że włosy jeżą się jej na karku, coś ściska w gardle, krew
zaczyna krążyć szybciej. Dotknęła pierwszej z brzegu chusteczki i na powrót znalazła się
w swoim śnie.
Znowu widziała kościół i weselnych gości, bawiących się pod krzyżem w „mosty dla pana
starosty”. Widziała, jak chwytają Rodneya Stone”a i go gdzieś uprowadzają.
Krzyknęła, zdjęta paniką, i uciekła do drugiego pokoju. Drzwi na korytarz stały otworem,
Perry zniknął.
— Perry? Perry?
Cisza.
Zdmuchnęła świecę, rzuciła ją na stół i wybiegła na korytarz. Perry siedział na podłodze,
nienaturalnie skulony. Zrobiła krok w jego stronę i poczuła, że ktoś chwyta ją od tyłu,
jednocześnie zasłaniając usta. Zaczęła się szarpać jak szalona, ale napastnik był
silniejszy.

— Mam ją. Chodź tu, Jack! — zawołał ten, który ją trzymał.
Perry powoli dochodził do siebie. Otworzył oczy i zaczął rozcierać kark. W drzwiach

119

frontowych pojawił się czerwony na twarzy, zwalisty mężczyzna z pałką w dłoni.
— Chłopcy z Bow Street — mruknął Perry. — Mówiłem ci, że tak się skończy.
Dwóch konstabli doprowadziło ich na posterunek na Bow Street, tu zostali zamknięci w
oddzielnych celach, czekając na przesłuchanie. Nikt nie uwierzył ich opowieści, nikt nie
chciał dać wiary, że są porządnymi ludźmi. Policjanci czekali już na nich na Drury Lane,
zawiadomieni przez gospodynię Stone”a, która zaczęła coś podejrzewać po porannej
wizycie Perry”ego. Uznali ich za włamywaczy przyłapanych na gorącym uczynku i na nic
zdały się tłumaczenia.
Sytuacja się zmieniła, gdy na posterunku pojawił się urzędnik magistracki, który
rozpoznał w Perrym dawnego kolegę z ławy szkolnej jednego ze swoich synów. Perry
wykorzystał to natychmiast, przekonując przy tym urzędnika, że jest przyjacielem
Rodneya Stone”a zatroskanym o los zaginionego. Urzędnik puścił ich wolno, a nadto
obiecał zająć się sprawą zniknięcia Stone” a.
Jeden z policjantów ściągnął dorożkę, którą para awanturników miała wrócić do domu.
— Nie rób takiej ponury miny, Jess — odezwał się Perry, kiedy dorożka ruszyła. Nie było
nas trzy godziny, ale Lucas o niczym się nie dowie. Wróci najwcześniej na śniadanie. Po
meczu zawsze jest bibka. Pewnie się opili i śpią już jak zabici. Szkoda, że mnie z nimi
nie ma.
Nie myślała o Lucasie tylko o panu Stone i o swojej reakcji, kiedy dotknęła chusteczki.
Jedyna korzyść, jaką odnieśli, to obietnica urzędnika, który przyrzekł zająć się sprawą.

— Znalazłeś coś w biurku Stone”a?
— Nic, i to właśnie jest interesujące. Usunął z szuflad wszystko, jakby wyjeżdżał w
pośpiechu.
Pomyślała o idealnym porządku w mieszkaniu, o starannie ułożonych ubraniach.
— Gdyby wyjeżdżał w pośpiechu, zostawiłby bałagan, tymczasem w mieszkaniu
panował ład.
— Co to może oznaczać?
- Nie wiem.
Gdy dojechali na miejsce, Perry odprowadził ją do bocznych drzwi Dundas House i tu
pożegnał.
Cicho przemknęła do swojego pokoju i tu odetchnęła z ulgą. Była wreszcie u siebie, a
Lucas nigdy się nie dowie, co zaszło. Raptem zesztywniała, widząc zapalone świece.
Była pewna, że zgasiła je wychodząc.
Rozejrzała się w popłochu. Raptem drzwi od garderoby uchyliły się powoli i w progu
stanął Lucas.
Jego spokojna twarz nie wróżyła niczego dobrego.

19

120

Przez chwilę wpatrywała się w niego z otwartymi ustami, po czym podjęła błyskawiczną
decyzję. Najlepszą formą obrony jest wszak atak.
— Powiedziałeś, że wrócisz dopiero rano.
— A mnie mówiono, że nie pojechałaś na wieczór muzyczny, bo rozbolała cię głowa —
odparł niebezpiecznie spokojnym głosem.
— Byłeś u lady Bowes?
— Zostawiłem Ellie bilecik, który miała ci przekazać. Nic ci nie powiedziała? Pisałem, że
zaraz po meczu przyjadę do lady Bowes. W końcu jestem świeżo upieczonym mężem.
Przyjaciele byliby zdziwieni, gdybym nie spieszył do żony.
Puściła mimo uszu przytyk, zajęta myślą o Ellie. Dziewczyna musiała się domyślać
matactwa i liczyła, że Lucas je odkryje.
— Nie, nic mi nie powiedziała.
— Zapewne nie chciała ci przeszkadzać, skoro niedomagałaś.
— W istocie, to bardzo podobne do Ellie, troskać się o moje zdrowie.
— Prawda? Możesz sobie wyobrazić, że Perry też był niedysponowany?
— Perry? — powtórzyła niepewnie.
— Nie pojechał na mecz, bo... co to mu było? Aha, widzisz,

przeziębił się podobno. Co za zbieg okoliczności, że zaniemogliście tego samego
wieczoru.
Uprzejmie kpiący ton wprawiał ją w jeszcze większe zdenerwowanie.
— Cóż, zbiegi okoliczności czasami się zdarzają, wyobraź sobie.
— Nie kłam mi tu — huknął nagle tak, że podskoczyła. — Spędziłaś dzisiejszy wieczór z
Perrym. Nie wykręcaj się. Widzę przecież, jak wodzi za tobą oczami. Mów prawdę,
Jessico. Co się z wami działo?
— Wodzi oczami... Nie sugerujesz chyba...
— Mów prawdę.
Bez wahania podjęła wyzwanie zawarte w słowach Lucasa, zapominając o wyrzutach
sumienia. Obraził ją.
— Trzeba mieć doprawdy brudne myśli, by sądzić, że ja i Perry bylibyśmy zdolni do
czegoś podobnego.
Wpatrywał się w nią nieustępliwie przez długą chwilę, w końcu odwrócił wzrok,
przeczesał włosy palcami.
— A co mam myśleć, do diabła. Gdzie się nie obrócę, potykam się o tego smarkacza.
— Jest moim przyjacielem, i twoim kuzynem. Adrian też ciągle u nas przesiaduje, a jakoś
nie narzekasz na jego obecność.
— Nie narzekam. Rzecz w tym, że...
— W czym, mianowicie? — ponagliła go.
— Nie powinnaś czynić mu takich awansów. Perry jest miody i naiwny.
— Nie czynię mu awansów! — krzyknęła. — Ani jemu, ani żadnemu innemu mężczyźnie.

Inna rzecz, że nasza sytuacja jest nienaturalna. Gdybyśmy byli normalnym

121

małżeństwem, Perry nie stanowiłby problemu.
— Dlaczegóż to Perry miałby stanowić problem?
— Nie rozumiesz, o czym mówię. Nie wiem, kim dla ciebie jestem. Nie pozwalasz mi się
do siebie zbliżyć.

— Co wieczór przychodzisz do mojego pokoju.
— Tak, żeby czytać książkę, kiedy ty szyjesz dla tych przeklętych chłopaków z przytułku.
— Rozmawiamy. Myślałam, że chodzi o to, żebyśmy się lepiej poznali.
— Wiem, co mówiłem, ale chodzi mi o to, że... — Pokręcił gniewnie głową. — Teraz to
zresztą nieważne. Chcę wiedzieć, gdzie byliście z Perrym i co robiliście.
Nadal był zły, ale już się go nie bała. Najwyraźniej uznał, że nic jej z Perrym nie łączy.
Nie miała ochoty się na mego boczyć. Po wszystkim, co przeszła, chciała z kimś
porozmawiać, znaleźć wsparcie. Już sam widok Lucasa dodawał jej otuchy i siły.
Pociągnęła płaczliwie nosem i usiadła na krawędzi łóżka.
— To była najgorsza noc w moim życiu. Och, Lucasie, ostatnie trzy godziny spędziliśmy z
Perrym na posterunku na Bow Street. Już się baliśmy, że wyślą nas do kolonii i nikt nigdy
się nie dowie, co się z nami stało.
— Na Bow Street? Przez trzy godziny? Ty i Perry?
Skinęła głową i ponownie pociągnęła nosem.
Zapadła długa, pełna zaskoczenia cisza, po czym Lucas wybuchnął śmiechem. Umilki
dopiero, widząc wyrzut w jej oczach. Podszedł, przyklęknął koło łóżka i ujął jej dłonie.
— Moje biedactwo. To okropne. Każę moim adwokatom pozwać tych drani, którzy was
aresztowali. Jeśli ktoś zrobił ci krzywdę albo cię obraził, drogo za to zapłaci.
Jego słowa działały niczym balsam na obolałą duszę.
— Nie, w końcu nie stało się nic złego. Urzędnik rozpoznał w Perrym znajomego i puścił
nas wolno.
— Za coś jednak musieli was aresztować — zafrasował się Lucas.
— Oskarżyli nas o włamanie.
— Włamanie? Skąd taki pomysł?

— Przyłapali nas w mieszkaniu Rodneya Stone”a.
Puścił jej dłonie i się wyprostował.
— Coście tam robili?
— Próbujemy odnaleźć pana Stone”a. Szukaliśmy jakichś wskazówek.
— Dlaczego?
— Wyobrażasz sobie, że nikt nie ma pojęcia, gdzie on się podziewa? — zaczęła mówić
szybko. — Po raz ostatni widziano go przed jego wyjazdem do Chalford. Od tamtego
czasu nie pokazał się w swoim mieszkaniu. Nie sądzisz, że to dziwne?
— Nie. Stone mówił mi, że prosto z Chalford jedzie do Brighton.
Otóż właśnie. W Brighton też nikt go nie widział. Boję się, że coś złego mu się przytrafiło,
Lucasie.
— Nonsens! Rozmawiałem z jego ciotką. Powiedziała mi, że chłopak narobił długów i że
będzie musiał trochę poczekać, zanim dostanie od niej pieniądze. Musiał skryć się

122

gdzieś przed wierzycielami.
— Byłeś u jego ciotki? Kiedy? — spytała zaskoczona.
— Kiedy ty dochodziłaś do zdrowia w Haig House. Co to ma za znaczenie?
— Zaczynaliśmy już z Perrym wątpić w jej istnienie. Jak ją znalazłaś?
— Gospodyni Stone”a dała mi jej adres. Dlaczego pytasz?
— Powiedziała Perry”emu...
- Tak?
— Nieważne. Widać, mu nie ufała. To ona wezwała policjantów.
— Zechciałabyś z łaski swojej powiedzieć mi, o co tu chodzi?
— Chodzi o to — zaczęła pospiesznie, jakby lękała się, że zabraknie jej odwagi — że w
przeciwieństwie do ciebie, nie wierzę w niewinność Rodneya Stone”a. Nie! Posłuchaj
mnie, Lucasie. Nie widzisz, że wszystko przemawia za tym, że to ja mam rację? Popadł
w długi. Ktoś mu kazał porwać mnie i zaproponował sowite wynagrodzenie. A teraz
Stone zniknął.
— Na miłość boską! — Lucas zrobił kilka zamaszystych kroków i zatrzymał się przy
kominku.
— Jego mieszkanie od kilku tygodni stoi puste — ciągnęła Jessica. — Ubrania zostały na
miejscu, ktoś zabrał tylko wszystkie papiery z biurka. Myślę, że ktoś tam był, ktoś, kto
chciał usunąć podejrzane listy i notatki.
— Uwierzę, jeśli podasz mi jeden rozsądny powód, dla którego ktoś miałby cię porywać.
— Ależ to oczywiste. Zaczęłam interesować się śmiercią ojca. Morderca chciał mnie
nastraszyć. Być może czuł, że lada chwila trafię na jego ślad.
— A ty znowu swoje!
— To jedyne rozsądne wyjaśnienie.
Nachylił się ku niej i zajrzał w oczy.
— Ciągle usiłujesz odszukać mordercę ojca, tak?
— Tak — syknęła.
— Nadal mnie podejrzewasz? zagadnął po chwili milczenia przeraźliwie spokojnym
głosem.
— Gdybym myślała, że ty to zrobiłeś, nie rozmawiałabym teraz z tobą, to chyba jasne.
— Kogo więc podejrzewasz?
Cofnęła się o krok pod jego przenikliwym wzrokiem.
— Nikogo i wszystkich, ale ten, kto to zrobił, musiał mieć motyw.
— Kiedyś mówiłaś tak o mnie. — Zaśmiał się ochryple.
— Oprócz ciebie tamtego wieczoru w „Czarnym Łabędziu” byli jeszcze inni.
— Ze dwudziestu gości. Wszyscy byli świadkami naszej kłótni. Wszystkich ich
podejrzewasz?
— Nie ich miałam na myśli.
— Kogo zatem?

— Adriana, Ruperta. Nie wiem. Jadłeś z nimi wtedy kolację. Wyszli na krótko przed
przyjściem mojego ojca. Któryś z nich mógł go zabić.
Widziała oczyma wyobraźni, jak jeden z nich, widząc wchodzącego do gospody ojca,

123

zaczaja się na ścieżce w lesie.
— To niesłychane. Wiesz, co ty mówisz? To moi przyjaciele. Chodziliśmy razem do
szkoły, razem poszliśmy na wojnę. Znam ich i powiadam ci, że żaden z nich nie mógł
tego zrobić.
Istotnie, mogło się to wydawać niesłychane. Lubiła Ruperta i Adriana, i z trudem
dopuszczała do siebie myśl, że któryś nich mógłby się okazać mordercą jej ojca.
Ludzie potrafią być tacy głupi. Patrzyli na niego i widzieli to, co chciał, by widzieli. Nikt
nie podejrzewał go o morderstwo.
— To ludzie honoru, Jessico. Żaden z nich nie strzeliłby w plecy, nawet gdyby miał
powód, by zabić.
— Być może, myślę jednak, że wiesz znaczenie więcej, niż chcesz mi zdradzić. Co
przede mną ukrywasz?
— To jakiś obłęd. Co miałbym przed tobą ukrywać?
— Nie wiem, ale się dowiem. Kogo osłaniasz, Lucasie?
— Czy ty nie słuchasz, co do ciebie mówię? — zapytał przez zaciśnięte zęby. — Jedyną
osobą, którą osłaniam, jesteś ty. Miałaś motyw, sposobność. Tego przecież szukasz.
Może więc zacznij od siebie.
— Jaki motyw? — prychnęła szyderczo. — Wszyscy wiedzą, że świata nie widziałam
poza ojcem. Może nie był łatwym człowiekiem, ale był mi oddany. Nigdy nie uczyniłabym
mu najmniejszej krzywdy. Powiedz, jaki motyw miałby mnie popchnąć do zbrodni.
Doskonale wiesz, że nie ma takiego motywu.
— Twój uwielbiany ojciec chciał cię sprzedać niczym niewolnicę. Zrobiłby wszystko dla
pieniędzy.
— Nie, nie wierzę ci — szepnęła, kręcąc głową.
— Nie znałaś swojego ojca, Jess. Myślałaś, że chce cię zabrać do Londynu, żebyś
pomogła mu prowadzić dom gry. Błagałaś, żebym ci pomógł. Pomogłem. Prawda
okazała się jednak gorsza, niż sądziłem. Nie wiedziałaś, że ojciec chce cię sprzedać.
Miała się odbyć aukcja...
Okruchy przerażających wspomnień kołatały w pamięci, zbyt bolesne, by chciała je
przywoływać.
— Kłamca! — krzyknęła, odskakując od Lucasa.
Gdy chwycił ją za ramiona, szarpnęła się i wymierzyła mu policzek. W odpowiedzi
przytrzymał ją mocniej i przygarnął do siebie.
— Kłamca. — Łkała spazmatycznie. — Kłamca.
— Cicho, cicho, Jess. Uspokój się, kochanie. Już dobrze.
Jego kojące słowa wzburzyły ją jeszcze bardziej; walcząc z nim wściekle, usiłowała się
uwolnić z jego ramion, wreszcie wpiła mu zęby w ramię. Chwycił ją wtedy i po części
niosąc, po części ciągnąc, położył na łóżku i mocno przycisnął ciężarem własnego ciała.
Przestała się szarpać, ale się nie uspokoiła.
— Chciałeś mnie zranić — wyszlochała. — Dlatego mi to powiedziałeś. Kłamałeś. Ojciec
mnie kochał. Kochał. Dlatego zatrzymał mnie przy sobie. Musiał mnie kochać. Musiał.
— Nie powinienem ci nic mówić. Nie chciałem. Mogłem się mylić. Już nie pamiętam. To
było tyle lat temu. Uspokój się, Jess. Proszę, kochanie. Teraz to już nie ma żadnego

124

znaczenia. Po takim czasie.
Wiedziała, że Lucas chce ją pocieszyć, ale każde jego słowo bolało niczym cios prosto w
serce. Musiał mówić prawdę, inaczej nie próbowałby się teraz wycofywać. Mogła
wyczytać wszystko z jego pobladłej twarzy: skruchę, wyrzuty sumienia, niepokój,
bezradność. Żałował, że powiedział za dużo.
A więc to prawda. Ojciec chciał ją sprzedać temu, kto da najwięcej. Nie powinno jej to
szokować. Podobne rzeczy zdarzały się z dziećmi z sierocińca, ratowanymi przez
szarytki.
Musnął wargami jej czoło.

— Nie dotykaj mnie! — krzyknęła i uchyliła się gwałtownie. Wtuliła głowę w poduszki, po
czym zaniosła się płaczem.
je wiedziała, jak długo tak leżała. Słyszała, że Lucas krąży po pokoju; podniosła wreszcie
głowę. W dłoni ściskała wilgotną chustkę do nosa. Nie pamiętała, kiedy po nią sięgnęła.
Otarła oczy, wysiąkała nos.
Lucas stał przy kominku, popijając coś z kryształowego kieliszka. Wpatrywał się w nią
zatroskanym wzrokiem.
— Nie patrz tak na mnie. Już się wypłakałam. Odpowiedz mi teraz na kilka pytań.
— Późno już, Jess.
— Ty zacząłeś tę rozmowę.
Z westchnieniem rezygnacji usiadł na skraju łóżka.
— Przykro mi, że doprowadziłem cię do takiego stanu. Musisz wiedzieć, że ani przez
chwilę nie podejrzewałem, że mogłaś zabić swojego ojca. Powiedziałem to w gniewie.
Nie obchodziło jej, kto zamordował ojca. Przynajmniej w tej chwili nie miało to znaczenia.
Chciała się czegoś o nim dowiedzieć. O nim i o sobie.
— Powiedz mi coś więcej o tej aukcji.
— Wiem tylko to, czego się dowiedziałem od twojego ojca. Miała się odbyć w Londynie.
Ojcu zależało na czasie. Był mocno zadłużony.
— Kto jeszcze o tym wiedział?
— Nikt. Gdyby wiadomość rozeszła się w Chalford, ludzie powiesiliby ojca na najbliższej
latarni. Nikt go nie lubił.
— Z wyjątkiem mnie — dodała gorzko. — O jaką sumę chodziło?
— Nie wiem, ale twój ślub ze mną byłby katastrofą dla ojca. Byłem wtedy biednym
żołnierzem, nie mogłem zapewnić godziwych pieniędzy ani tobie, ani jemu. Nie mógłby
spłacić długów. Przyszedł do „Czarnego Łabędzia” wściekły, a ja... — Zawiesił głos.
— Powiedziałeś, że się ze mną nie ożenisz?
— Kilka godzin wcześniej oświadczyłem się Belli. Nie mogłem złamać słowa, wycofać
się. Byłem zły na ciebie, że nastawiłaś ojca przeciwko mnie, że naopowiadałaś mu
kłamstw. Powiedziałaś mu, że nie jesteś już dziewicą. — Wahał się przez moment. —
„Zepsułeś ją”, takiego chyba użył określenia. Co, oczywiście, nie było prawdą.
— Nie martw się, nie ranisz moich uczuć. Chcę zrozumieć swojego ojca, to wszystko.
Widziałeś się ze mną tamtego dnia. Powiedz, co się wydarzyło.
— Przyszedłem rozmówić się z twoim ojcem, a spotkałem ciebie. Byłem zły na niego po

125

tym, co usłyszałem od Adriana. Stałaś się odludkiem. Nigdzie się nie pokazywałaś,
zerwałaś przyjaźnie. Ojca nic to nie obchodziło. Grał w karty, pił, a Hawkshill popadało w
ruinę.
— Nic dziwnego, że nie chciałeś mnie na balu Belli. Bałeś się, że wszyscy się ode mnie
odwrócą.
— To nieprawda. Ludzie w Chalford zaakceptowali cię, Jess. Polubili.
— Przez wzgląd na ciebie! Nie rozumiem tylko, dlaczego okazywałeś mi tyle
zainteresowania. Wtedy, teraz.
— A jak sądzisz? — parsknął. — Zawsze łączyło nas coś więcej, niż skłonny byłem
przyznać.
Nie interesowało jej, co łączyło ich kiedyś. Zranił ją, zrobił to z rozmysłem, i czuła, że
nigdy mu tego nie zapomni.
— Powiedz mi, jak wyglądało nasze spotkanie tamtego dnia.
Spojrzał na nią, po czym utkwił wzrok w kieliszku.
— Powiedziałaś mi, że jedziesz z ojcem do Londynu, bo ojciec otwiera tam dom gry, a ty
będziesz mu pomagała. Nie słuchałem zbyt uważnie tego, co mówisz. Nie rozumiałem,
że prosisz mnie o pomoc. Myślałem tylko o tym, że zostaniesz

krupierką i będziesz podobna do dziewcząt z „Czarnego Łabędzia”. — Pokręcił głową,
jakby kpiąc z siebie samego. — Nie potrafię ci opisać, co się wtedy ze mną stało.
Straciłem rozum. Zapomniałem o honorze, zapomniałem o Belli, o... — Pociągnął solidny
łyk brandy i wrócił do swojej opowieści: — Nie mam się czym chwalić. W każdym razie,
widząc jak cię nastraszyłem, odzyskałem rozsądek. Zacząłem cię słuchać. W
przeciwieństwie do ciebie, podejrzewałem twojego ojca o najgorsze i postanowiłem
zabrać cię z Hawkshill. Chciałem wysłać cię do swojej matki do Londynu, a samemu
zastanowić się, jak ci pomóc.
— Zgodziłam się?
— Nie dałem ci wyboru.
— Prosiłam, żebyś się ze mną ożenił, prawda?
- Tak.
To nieważne, mówiła sobie. Nieważne.
— Co się stało potem?
— Po południu poszedłem do Belli.
Jess podciągnęła kolana pod brodę, moszcząc się wygodniej w łóżku.
— Oświadczyłeś się?
Owszem — odparł Lucas z ironicznym uśmiechem. — Przepowiadałaś, że będę żałował,
ale nie wierzyłem. Wkrótce miałem się przekonać, że miałaś rację. Nie zapomnę, jak
siedziałem u niej w salonie, zaraz po oświadczynach, zastanawiając się, skąd we mnie
tyle chłodu.
— Potem jadłeś kolację z przyjaciółmi w „Czarnym Łabędziu”? Gdzie wtedy był mój
ojciec?
— W Oksfordzie. Pewnie wyprzedawał się z ostatnich zasobów. Twój ojciec zawsze tkwił

126

po uszy w długach.
— Powiedz mi, co się stało, kiedy ojciec zobaczył cię w gospodzie?

— Siedziałem sam, przysiadł się do mnie — powiedział Lucas, wzdychając. — Był pijany.
Na początku nie mogłem zrozumieć, o co mu chodzi. Powtarzał, że zniweczyłem
wszystkiego jego plany. W końcu zaczął wykrzykiwać, że zna w Londynie ludzi, którzy
byliby gotowi zapłacić za ciebie każdą cenę, pod warunkiem że byłabyś dziewicą. Ja cię
„zepsułem”... Jess, myślę, że dość już powiedziałem.
Nie czuła bólu, tylko odrętwienie.
— Rzecz w tym, czy dość nienawidziłam ojca, żeby go zabić?
— Nie dbam o to, czy go zabiłaś! — zawołał porywczo.
— Uważasz więc, że jednak zabiłam?
W jego oczach nie było już gniewu.
— Nie, Jess. Nie byłabyś w stanie nikogo zabić. Tamtego dnia otworzyły ci się oczy, ale
nawet wtedy nie znienawidziłaś chyba ojca. Myślę, że byłabyś w stanie wybaczyć mu
wszystko. Zawsze go tłumaczyłaś.
Coś przyszło jej raptem do głowy.
— Nie mogłam zostać guwernantką ani damą do towarzystwa, prawda? Nie dość byłam
godna szacunku. Dlatego nadal mieszkałam z ojcem. Nie miałam wyjścia. — Przygryzła
wargę.
— Jess...
Wyciągnął ku niej dłoń, ale szarpnęła się, wstała z łóżka. Przez chwilę krążyła bez celu
po pokoju, po czym zatrzymała się przy oknie i zaciągnęła zasłony. Jej wzrok padł na
pierścionek z szafirem tkwiący na palcu.
— Kiedyś miałam taki sam pierścionek, tak? — Odwróciła się ku niemu, nie mogąc się
doczekać odpowiedzi.
— Pamiętasz go?
— Nie, Perry mówił mi o nim. Opowiedz coś więcej.
— Należał do twojej matki. Jedyna rzecz, która ci po niej została. Najcenniejsza.
— Zgubiłam go?
— Dlaczego tak myślisz?
— Wydaje mi się, że pamiętam, jak idę do „Czarnego Łabędzia”, żeby ci o tym
powiedzieć...

Skinął głową.
Byłaś zrozpaczona. Przyrzekłem ci wtedy, że kiedy będę bogaty, kupię podobny, ale ty
nie chciałaś innego. Nic nie mogło wynagrodzić ci straty.
— Nie zgubiłam go. Ojciec mi go zabrał i sprzedał, czy tak?
— Nie wiem na pewno. Możliwe, że tak było.
— Powiedz mi prawdę. Muszę wiedzieć.
— A więc, rzeczywiście, sprzedał go. Pieniądze przegrał w karty. Dowiedziałem się, że
kupiła go lady Radford. Nie możesz jej pamiętać. Umarła w zeszłym roku, a ja odkupiłem
wtedy pierścionek od jej spadkobierców.

127

Spojrzała na swoją dłoń.
— Chcesz mi powiedzieć, że mam na palcu pierścionek mojej matki?
— Tak — przytaknął krótko.
Czując napływające do oczu łzy, odwróciła się do Lucasa plecami. Każdą inną kobietę na
jej miejscu wzruszyłby taki gest. I ją wzruszył, ale jednocześnie napełnił wstydem. Nie
potrafiła wytłumaczyć, dlaczego.
— Usiłowałam wmawiać wszystkim wokół, że ojciec mnie rozpieszczał, ale ty zawsze
byłeś innego zdania, prawda?
— Owszem. Chciałaś w to wierzyć, przekonywałaś o tym wszystkich, ale twój ojciec był
człowiekiem z gruntu samolubnym. Brutalnym. Nigdy nie mogłem zrozumieć, jakim
sposobem dochował się takiej córki jak ty. Ale ty nigdy nie pozwoliłaś powiedzieć na
niego złego słowa.
— Teraz jestem mądrzejsza. Wiele zrozumiałam, przestając z dziećmi. Nie masz pojęcia,
ile potrafią wycierpieć, a mimo to pozostają lojalne wobec rodziców, którzy nam wydaliby
się godni pogardy.
— Rozumiem.
— Rozumiesz? Ty rozumiesz? — zapytała z wyrzutem. — Nic nie rozumiesz. Co wiesz o
głodzie miłości u takiego dziecka?
Miałeś kochających rodziców. Miałeś ich akceptację, serce. Tego samego oczekiwałeś od
innych. Jesteś powszechnie lubiany w Chalford. Zapytaj konstabla albo adwokata. —
Mówiła wzburzonym tonem, zatrzymując się przy każdym słowie i próbując
uporządkować myśli. — Masz wielu przyjaciół. Nie mów mi, że rozumiesz, Lucasie. Ty
nigdy me pojmiesz, czym jest samotność.
Odstawił kieliszek i zaczął się przechadzać po pokoju:
— Tak chciałam, żeby w moim życiu był ktoś, kto by mnie kochał i uważał, że jestem
kimś wyjątkowym — ciągnęła Jessica. — Ty miałeś aż nadto miłości. Ja marzyłam bodaj
o jednej osobie. Czy to zbyt wiele?
Słysząc, że głos Jessiki się łamie, podszedł do niej.
— Nie myśl, że użalam się nad sobą — wyjaśniła. — Nie o sobie mówię, tylko o dziecku,
którym kiedyś byłam. Często płakałam nad malcami z sierocińca, dlaczego me miałabym
raz zapłakać nad losem tamtej dziewczyny?
Wziął ją w ramiona, ale go odsunęła.
— Co we mnie było takiego, że nikt nie mógł mnie pokochać, nawet mój własny ojciec?
Aż taka byłam zła?
Wstydziła się łez spływających po policzkach. Raz jeszcze objął ją mocno, przytulił, nie
bacząc na jej opór, i począł obsypywać jej zapłakaną twarz pocałunkami.
— Nie lituj się nade mną. Tylko nie próbuj się nade mną litować.
— Szalona dziewczyno — szepnął. — Nie widzisz tego, co masz na wyciągnięcie ręki.
Nie mocuj się ze mną, posłuchaj. Nigdy nie byłaś sama. Zawsze miałaś mnie. Dla mnie
zawsze byłaś kimś wyjątkowym. Nie pamiętasz tego. Jak myślisz, dlaczego wpadłem w
taką wściekłość, kiedy się dowiedziałem, że masz pracować w domu gry?
— Kochałeś Bellę — bąknęła przez łzy.
— Chciałem ją kochać, ale kiedy wojowałem w Hiszpanii, to twój obraz towarzyszył mi

128

cały czas. Nie muszę ci mówić, jakie to było dla mnie skomplikowane. Byłaś wtedy
dzieckiem niemal, a ja byłem po słowie z Bellą. Uważałem, że muszę się z nią ożenić, że
tak powinien postąpić człowiek honoru.
— Honor? — powtórzyła zaskoczona. — Dziwne słowo.
— Nie dla mnie. Tak mnie wychował ojciec. Nie mogłem się wycofać, chyba żeby Bella
zwolniła mnie z danego słowa. Miałem ją zamiar o to prosić. Przyznaję, poniosło mnie,
gdy nasłałaś na mnie swojego ojca, ale doszedłbym do tego samego. Potrzebowałem
czasu, by zrozumieć, że jesteś już dorosła i że to nie grzech cię pragnąć. Jeśli chciałaś
mnie ukarać, udało ci się. Ostatnie trzy lata bez ciebie to było prawdziwe piekło. Miałem
napady depresji, „czarne dni”, jak mówili moi przyjaciele. Nie przestawałem myśleć, co
się z tobą dzieje. Jesteś dla mnie kimś wyjątkowym, Jess. Nigdy już nie pozwolę ci
odejść. Nie zrozumiałaś tego jeszcze?
Pokręciła głową.
— Ożeniłeś się ze mną, bo musiałeś.
— To tylko przyspieszyło moje zamiary. Wcześniej czy później poprosiłbym cię o rękę.
Jesteś moja, Jess. Moja. Nigdy nie bałaś się ryzyka. Zaryzykuj teraz. Uwierz mi.
Ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją w usta. Zamknęła powieki i przywarła do niego
całym ciałem.

20

Przekona ją, jak bardzo jest wyjątkowa. Pragnął jej, nie kierował się litością, w jego
duszy ścierały się różne emocje. Miała rację, mówiąc, że miał łatwe życie. Rzeczywiście,
nigdy me zaznał smaku prawdziwej samotności. Dopiero teraz zaczynał pojmować, co
musiała przecierpieć Jess.
— Boże — szepnął, odrywając wargi od jej ust.
Drżał cały i nie bardzo rozumiał, dlaczego Jessica się uśmiecha. Powinien się opanować,
nie spieszyć się, nie zepsuć tej wyjątkowej chwili.
— Jesteś jakiś inny — powiedziała, spoglądając na niego z zainteresowaniem.
— Wiem — przytaknął, ledwie dobywając głos z gardła.
— Dlaczego?
— Bo wszystko jest inne. Ty jesteś inna. — Wzruszył ramionami, nie znajdując
właściwych słów. — Myślałem, że poznałem już wszystkie tajemnice alkowy, ale przy
tobie czuję się jak żółtodziób. Jesteś dla mnie bardzo ważna i chcę, żeby ta noc była
wspaniała. Popełniłem wobec ciebie wiele błędów, poważnych błędów. Nie chciałbym ich
powtarzać.

129

Kiedy uniosła lekko brwi, zorientował się, że palnął niewybaczalną gafę. Idąc do łóżka z
kobietą, mężczyzna me wspomina o swoich przeszłych podbojach.

— Nie zachowywałeś się jak żółtodziób, kiedy rzuciłeś się na mnie w kuchni Hawkshill.
— Wolałbym o tym zapomnieć. Powiedziałem ci przed chwilą, że popełniłem wiele
poważnych błędów. To się już nie powtórzy.
— A w noc poślubną, kiedy to Ellie uratowała mnie od strasznego losu? — nie dawała za
wygraną.
Jej uśmiechnięte oczy i kpiący ton głosu tak bardzo przypominały mu dawną Jess,
ironiczną i przekorną, że zapatrzony w nią, stał bez ruchu.
— Nawet nie wiesz, ile razy przeklinałam Ellie, że pojawiła się wtedy pod moimi
drzwiami, ile razy wspominałam kuchnię w Hawkshill i jak bardzo pragnęłam znowu
poczuć twoje dotknięcie. — Zarzuciła mu ręce na szyję i powiedziała z uśmiechem: —
Nie staraj się być inny, Lucasie. Bądź sobą, jeśli mam cię poznać.
— Jess — powiedział miękko. Wracała do mego. Dawna Jess wracała. Zaśmiał się,
chwycił ją w ramiona i zaniósł do łóżka. Myślał, że zawstydzi się może, speszy, ale nie,
powoli zaczęła rozpinać guziki sukni.
— Takie to wszystko wydaje mi się znajome. Mam wrażenie, że to nie pierwszy raz, że...
— Zamyśliła się.
— Co takiego, Jess?
— Powiedz mi prawdę, Lucasie. Byliśmy kochankami?
— Jestem niewinny! Nie, przysięgam ci, że nie.
Przestała rozpinać suknię, dłonie jej drżały.
— Już to kiedyś robiłam, na pewno. Wiem, że robiłam.
— Co robiłaś?
— Byłam z mężczyzną — wykrztusiła.
— To niemożliwe.
— Kiedyś myślałeś inaczej. Kiedy przyjechałeś do Hawkshill, potraktowałeś mnie nie
lepiej niż dziewczęta z „Czarnego Łabędzia”. Powiedziałeś mi to.

— Tylko tak mówiłem. Powiedziałem, że będziesz taka jak one. W przyszłości.
To niczego nie dowodzi.
— Nie mogę uwierzyć, co się z tobą dzieje. Przed chwilą gotowa byłaś paść mi w
ramiona, teraz jesteś zimna jak lód.
— Przed chwilą me podejrzewałam, że mogłam już to robić.
— Gdyby tak było, twój ojciec nie zrobiłby mi takiej awantury.
— Myślisz o wieczorze w „Czarnym Łabędziu”, kiedy powiedziałeś mu, że się ze mną nie
ożenisz?
— Krzyczał, że teraz już żaden mężczyzna cię nie zechce. Był wściekły.
Gdy Lucas chciał ją objąć, wyskoczyła z łóżka. Wstał również, podszedł do niej, położył
jej dłoń na ramieniu, ale nie pozwoliła się dotknąć.
— A jeśli wiedział, że nie jestem dziewicą, i za wszelką cenę chciał mnie wydać za mąż.
To do niego podobne, prawda?

130

— Przestań się zadręczać, Jess.
— Gdzie byłam tej nocy, kiedy uciekłam, Lucasie? — szepnęła zgnębionym głosem. — Z
kim? Jak dostałam się do Londynu?
— Nie wiem i nie dbam o to.
— A jeśli byłam z jakimś mężczyzną?
Nie chciał nawet o tym myśleć.
— Zabiję każdego, kto cię skrzywdził, chociaż to nic nie zmieni. Nie chcę rozpamiętywać,
co się stało, chyba że dla ciebie to ważne.
— A jeśli poszłam z nim z własnej woli. Też byś nie dbał?
— Pamiętaj, z łaski swojej, że i ja sypiałem z kobietami. Przeszkadza ci to?
— Tak — odparła porywczo, wywołując uśmiech na jego twarzy.
— Posłuchaj, zaczynamy wszystko od początku. Nie wracajmy do przeszłości. A teraz
chodź do mnie, moja żono — powiedział otwierając ramiona.

— Będziesz przecież wiedział, czy jestem dziewicą. I ja też się dowiem.
— Cóż stąd?
— Nie chcę wiedzieć.
— To śmieszne, Jess. Powiedziałem ci już, że jest mi to obojętne. Przestań się trapić.
Wpatrywała się w niego przez chwilę niewidzącymi oczami, wreszcie odwróciła się i
pokręciła głową. Nawiedzały ją ponure myśli. Może jej przeszłość stanowiła o wiele
cięższy bagaż, niż Lucas sądził. Jeśli tak bardzo myliła się co do ojca, wszystko było
możliwe. Hołubiła też jakieś złudzenia na własny temat i nie była gotowa zmierzyć się z
prawdą. Jeszcze nie teraz.
Pogrążona w zadumie, nieszczęśliwa, zapomniała niemal o obecności Lucasa.
Musiał położyć kres tym smutkom.
— Nie zaznasz spokoju, dopóki nie dowiesz się prawdy.
Poderwała głowę na dźwięk jego głosu i zobaczyła, że rozpina koszulę.
— Lucas, nie.
— A może to o mnie chodzi. Może mnie nie chcesz.
— Doskonale wiesz, że to nieprawda. Co ty robisz?
— Chcę ci pokazać, że niepotrzebnie się zamartwiasz.
Kiedy skończył się rozbierać, wyciągnął się na łóżku, przygarnął ją do siebie i pogładził
po włosach.
— Nie patrz tak na mnie, Jess. Jestem twoim pierwszym i jedynym kochankiem.
Dowiodę ci tego.
Niespokojna, zgnębiona, nie dawała wiary jego łagodnym, kojącym słowom. Lucas
wkrótce się przekona, że nie jest taką kobietą, za jaką ją uważał. Niemożliwe, żeby
przeszłość była mu obojętna, skoro dla niej tyle znaczyła.
Zaczęła mówić coś nieskładnie o tym, że powinien zbadać ją lekarz i orzec, czy jest
dziewicą. Powinni jeszcze poczekać.

Widać, Lucas nie przemyślał dokładnie wszystkiego. Nie jest taka, jak on sobie
wyobraża. Wszystko jest nie tak, jak być powinno.

131

Mówiłaby tak jeszcze, ale zamknął jej usta pocałunkiem.
— Posłuchaj mnie, Jess — rzekł po chwili. — To pierwszy raz. Dla nas obojga.
Rozumiesz? Nigdy nie czułem niczego podobnego do nikogo. Nigdy. Nie chcę, żebyś
zepsuła tę noc swoimi strapieniami. Nie obchodzi mnie, czy miałaś innych mężczyzn
przede mną. Od dzisiaj będę twoim jedynym kochankiem, a ty jedyną moją kochanką, i
tylko to się liczy, wierz mi.
Był taki cudowny, taki dobry. Nie miała już wątpliwości, że musiała go kochać jako młoda
dziewczyna. Kochała go teraz. Dwa razy w życiu zakochała się w tym samym człowieku.
Gdyby ponownie los ich rozdzielił i spotkaliby się jako dwoje obcych ludzi, pokochałaby
go znowu. Zawsze będzie go kochać. To będzie jej tajemnica. Nie zamierzała obarczać
go wyznaniami, których nie pragnął.
Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go w usta.
Jesteś moim pierwszym kochankiem — szepnęła, kiedy długo potem leżeli spleceni ze
sobą, szczęśliwi, nasyceni sobą nawzajem.
— Nie — sprostował. — Jestem twoim pierwszym i ostatnim kochankiem. I tak już
zostanie.
— Dobrze ci? — zapytała, widząc, że cień zafrasowania przemknął po jego twarzy.
— Teraz tak, ale powiem ci, że nie chciałbym przechodzić przez to wszystko po raz drugi.

Parsknęła śmiechem na te słowa.
— Wiesz, co myślę, Lucasie? Myślę, że...
Miała ochotę mówić, ale zamknął jej usta pocałunkiem.

Obudziwszy się, długo nie otwierała oczu. Leżała w pachnącej pościeli, z włosami
rozrzuconymi na poduszce. Pod powiekami migotała poświata płomienia świecy.
Nozdrza drażnił nie znany dotąd zapach: miłości i namiętności.
Raptem poczuła lekki chłód nocnego powietrza na spoconym ciele i uniosła powieki. To
Lucas odrzucił kołdrę i siedząc na krawędzi łóżka, przyglądał się jej z uśmiechem.
Nie znała go takiego: leniwie zmysłowego, skorego do grzechu.
Miała ochotę przygarnąć go do siebie, pokazać mu, że i ona potrafi być skora do
grzechu. Uczyniłaby tak, gdyby wstyd jej nie powstrzymywał. Na samą myśl o ostatnich
godzinach oblewała się pąsem.
Usiadła w pościeli, zdecydowana powiedzieć wszystko, zanim się rozmyśli. Kiedy
zasypiała, ujęta jego bliskością, poczuła, że mogłaby zawierzyć mu swoje mroczne
sekrety. Nie chciała, by istniały między nimi niedomówienia. Musi mu powiedzieć.
— Znowu się czymś martwisz. — Westchnął. — O co chodzi tym razem? Myślałem, że
będziesz szczęśliwa, wiedząc, że nie miałaś żadnego mężczyzny przede mną.
— Jestem szczęśliwa.
— Zatem?
Odwróciła wzrok. Ujął ją pod brodę i spojrzał w oczy.
— Zatem? — powtórzył łagodnie.
Był taki bezpośredni, uczciwy, gdy ona stanowiła mroczną zagadkę nawet dla samej
siebie. Nigdy nikogo źle nie osądzał. Na myśl by mu nie przyszło, że ktoś może go

132

oszukać, ona tymczasem do wszystkich odnosiła się nieufnie. Dlaczego nie może być
podobna do niego?
— Lucasie — zaczęła i zamilkła. Słowa nie chciały jej przejść przez gardło. Powinna go
jakoś przygotować. Spróbowała raz jeszcze: — Wiesz, że potrącił mnie powóz? — Skinął
głową a ona mówiła dalej: — Boję się, że nie tylko straciłam pamięć, ale że coś dzieje się
z moją głową.
— Słucham cię.
— Dzisiejszej nocy wszystko wydawało mi się takie znaj orne, jakbym robiła to już
wcześniej. Zawsze parę sekund wcześniej wiedziałam, po kolei, co nastąpi. Nie miałam
pojęcia, jak będę reagowała, ale uprzedzałam w myślach każdy twój gest, wiedziałam,
do czego zmierzasz. Nie sądzisz, że to dziwne?
— Może wraca ci pamięć?
— Nie wiem. Jakieś drobiazgi bez znaczenia. Nie, to coś innego.
— Przebłyski wspomnień?
— Co przez to rozumiesz?
— Byłaś nad wiek rozwiniętą panną — powiedział z przewrotnym uśmiechem. —
Szalałem za tobą, choć nigdy się do tego nie przyznałem. Raz czy dwa posunęliśmy się
trochę za daleko. Może to właśnie sobie przypominasz.
— Ja byłam nad wiek rozwinięta? — obruszyła się. — Byłeś o tyle starszy ode mnie. To
nie w porządku, że zrzucasz winę na mnie. A jak daleko się posunęliśmy, Lucasie?
Wpatrując się w Jess roziskrzonym wzrokiem, uniósł jej dłoń do ust i ucałował.
— Przysięgam, że nie dalej niż za czasów, w które sięgasz pamięcią. Wyjąwszy
dzisiejszą noc.
— Nigdy mnie nie rozbierałeś?
— Tylko w snach. Byłaś dziewicą, przekonaliśmy się o tym. Czym się jeszcze trapisz?
— Trapię się tym, że nie wiem już, co jest prawdą, a co zmyśleniem — powiedziała
zniecierpliwiona.
— Nie myśl o tym. Straciłaś pamięć. Trzy lata spędziłaś w klasztorze. Stąd twój niepokój,
niemożność oddzielenia rzeczywistości od wyobrażeń. Z czasem pamięć wróci. Nie
jesteś nienormalna, masz za sobą tylko trudny okres.

Pomyślała z rozpaczą, że jej nie uwierzy. Uzna, że zwariowała. Mylił się, mówiąc, że z
czasem wszystko będzie dobrze, czas mijał, a pamięć nie wracała. Z każdym dniem
czuła większe przerażenie i pomieszanie. Nie chodziło tylko o ostatnią noc. Chciała
opowiedzieć Lucasowi o Rodneyu Stone, a nade wszystko o Głosie, ale teraz, gdy go nie
słyszała, jej samej wydawał się wytworem chorej wyobraźni.
Stchórzyła w ostatniej chwili, nie potrafiła wyznać swoich tajemnic. Bała się, że go straci,
że Lucas się od niej odwróci.
Obserwował grę zmiennych uczuć na jej twarzy, wyraz oczu osaczonej sarny. Raptem
otrząsnęła się i uśmiechnęła radośnie. Kiedyś zwiódłby go ten uśmiech, ale nie dzisiaj.
Zamknęła się przed nim, nie chciała dopuścić zbyt blisko.
— O co chodzi, Jess? — zapytał łagodnie, zachęcająco.
— Nic — odparła sucho.

133

— Powiedz mi.
Musi czymś go zająć, inaczej gotów wydobyć z niej prawdę. Uniosła ręce i przeczesała
włosy palcami. Kołdra opadła, odsłaniając nagie piersi, a ten przeklęty człowiek nawet na
moment nie oderwał oczu od jej twarzy.
— Jedyna realna rzecz to miłość. Kochajmy się, Lucasie. Kiedy mnie pieścisz, kiedy się
ze mną kochasz, zapominam o wszystkim.
Jeszcze chwila, a gotów ulec jej zachętom. Próbował zapanować nad sobą.
— Nie teraz. Musimy porozmawiać.
— Nie chcę rozmawiać. — Uśmiechnęła się przymilnie. — Pragnę cię, chcę cię,
potrzebuję.
Nie czekając, wsunęła dłonie pod jego szlafrok. Nie powiedział słowa, nie poruszył się.
Niewiele wiedząc o uwodzeniu mężczyzn, zaniepokoiła się, że może coś robi nie tak jak
powinna.
Dotknęła wargami nagiej skóry i usłyszała pomruk rozkoszy dobywający się z gardła
Lucasa, najsłodszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszała. Znacznie już pewniejsza swoich
poczynań przyciągnęła go do siebie.
— Od lat cię pragnąłem. Marzyłem o takich chwilach jak ta, o tym, żeby cię poznać,
każdy centymetr i każdy zakamarek twojego ciała — mruczał cicho.
Gdy już się sobą nasycili, on chciał rozmawiać, ona usnęła. Leżał wpatrując się w mrok i
rozmyślając o ich rozmowie. Chciała mu coś powiedzieć, coś, co nie dawało jej spokoju.
Rozmyśliła się w ostatniej chwili. Nabierał coraz większego przekonania, że celowo
wciągnęła go do łóżka, by położyć kres pytaniom.
Oddychała spokojnie, przytulona do boku męża, z głową na jego ramieniu. Ogarnęło go
dobrze znane uczucie zaborczości. Teraz był jej kochankiem. Nie wiedziała jeszcze o
tym, ale od dzisiaj wszystko między nimi miało wyglądać inaczej.

21

Gdyby to chodziło o kogoś innego, Perry, stalibyśmy teraz naprzeciwko siebie z
pistoletami pojedynkowymi gotowymi do strzału. Zdajesz sobie z tego sprawę?
Perry rozluźnił halsztuk, jakby nagle okazał się za ciasno związany. Lucas stał plecami
do okna, w świetle słonecznym, i nie mógł dojrzeć wyrazu twarzy kuzyna, a z
bezbarwnego tonu głosu nic nie potrafił wywnioskować. Zdenerwował się strasznie i
poczuł, że koniecznie musi się czegoś napić.
Rozejrzał się po saloniku — rozmowa toczyła się w jego mieszkanku nad sklepem
bławatnym na Bond Street — po czym stwierdził ze smutkiem, że wszystkie karafki

134

ustawione na stoliku w kącie są puste.
Odchrząknął.
— Wybacz, nie mogę cię niczym ugościć, nie mam nic do picia.
— Nie przyjąłbym, choćbyś miał. To mieszkanie lepi się od brudu, Perry. Nie wiem, jak
możesz tak żyć. Nie słyszałeś nigdy słowa „higiena”?
Na stole piętrzył się stos brudnych naczyń, dosłownie wszędzie walały się książki i
brudne ubrania.
— Nie każdy jest hrabią z armią służących, którzy po nim sprzątają — odparł chłopiec z
urazą.

— Dobrze celowałeś, jenoś chybił. Zarządzam twoim majątkiem spadkowym,
zapomniałeś? Wiem, na co cię stać. Gdzie twój fagas?
— Wymówił, a ja jakoś nie pomyślałem, żeby rozejrzeć się za innym. Nie wiem, dlaczego
się mnie czepiasz. Pamiętam jak ty i Adrian mieszkaliście w Oksfordzie razem z
pluskwami i innym robactwem.
Kiedy Lucas się roześmiał, Perry odetchnął z ulgą. Przez ostatnie pół godziny
relacjonował kuzynowi wczorajszą eskapadę, którą przedsięwzięli z Jessicą. Słuchając
własnego głosu, zaczynał się już zastanawiać, czy nie powinien sam z własnej woli
zgłosić się do szpitala dla obłąkanych. W środku nocy wyprawia się, Bóg wie dokąd, z
kobietą zamężną, która, mało, że mężatką, jest na dokładkę żoną Lucasa. A Lucas
strzelał jak nikt inny. Pewnie, nie zabiłby go przecież w pojedynku, ale kto wie, może
odstrzeliłby koniuszek palca, żeby nauczyć rozumu. Albo zrobił przedziałek we włosach.
Raz na zawsze. Trwały przedziałek.
— Kończąc: moja żona — Lucas podkreślił słowo żona i uśmiechnął się, gdy Perry
nerwowo zamrugał — otóż, moja żona utrzymuje, że pana Stone”a musiał spotkać zły
koniec.
— Jestem tego samego zdania — zgodził się Perry.
— Ludzie z Bow Street powiadają, że raczej uciekł przed wierzycielami. — Kiedy Perry
uniósł raptownie głowę, Lucas dodał: — A tak, byłem na Bow Street. Z samego rana,
zanim tu przyszedłem. Myślę, że to najbardziej prawdopodobne tłumaczenie, chyba że
panu Stone”owi przytrafił się wypadek. W każdym razie nie wiemy nic pewnego i to
niepokoi Jessicę.
— Lucas przysiadł na parapecie okiennym, ręce założył na piersi. — A ja nie lubię, kiedy
moja żona się niepokoi.
— Tak, tak, oczywiście — powiedział Perry zaniepokojony tonem głosem kuzyna.
— Nie lubię, kiedy wyrusza na nocne eskapady, a ja nie mogę jej chronić.

— Rozumiem — wykrztusił Perry.
— A już szczególnie nie lubię, kiedy zamykają ją na Bow Street razem z pospolitymi
kryminalistami.
Perry milczał.
— Obawiam się, że Jess nie spocznie, dopóki nie będzie wiedziała, co się dzieje z
panem Stone — oznajmił Lucas z teatralnym westchnieniem. — I tu zaczyna się twoja

135

rola, Perry. Musimy rozpytać o niego w Chalford. Kto go widział ostatni? Kto widział, jak
wyjeżdża? Na twoim miejscu, zacząłbym od zajazdu „Pod Różą i Koroną”, gdzie stanął.
— Mam tutaj różne sprawy, nie mogę utknąć w Chalford na Bóg wie ile dni, jeśli nie
tygodni.
— Myślę, że obydwojgu dobrze wam zrobi krótka rozłąka — oświadczył Lucas z
rozbrajającym uśmiechem i począł wciągać rękawiczki. — Jak już będziesz w Chalford,
załatwisz przy okazji coś dla mnie.
Słysząc podniesione głosy dobiegające z ulicy, wyjrzał przez okno. Wóz wyjeżdżający z
zaułka zablokował ruch. Lucas już miał odwrócić głowę, gdy dojrzał idącą chodnikiem
parę. Nigdy jeszcze nie widział matki równie ożywionej i pięknej. Towarzyszący
Rosemary sir Matthew Paige nie odrywał od niej oczu. Zajęci sobą, minęli obojętnie
pomstujących stangretów.
— Co mam jeszcze załatwić w Chalford? — zapytał Perry zrezygnowanym tonem.
— Masz odwiedzić Bellę i poprosić, by sporządziła ci listę dżentelmenów, którzy dostali
zaproszenia in blanco na bal dobroczynny. Prześlij mi tę listę. Aha, pogadaj z jej
kamerdynerem. Może on coś pamięta.
— Wątpię, czy tym sposobem trafimy na ślad pana Stone”a.
— Być może masz rację. Chciałbym jednak wiedzieć, w jaki sposób zdobył zaproszenie,
skoro nikt go nie zna.
— Rozumiem! — zawołał Perry. — Podejrzewasz, że za tym wszystkim coś się kryje.

— Nie. Chcę tylko zrobić wszystko, by dowieść Jessice, że niepotrzebnie się niepokoi.
Lucas wyszedł od kuzyna z przekonaniem, że znacznie lepiej zrobi, zakładając, iż za
zniknięciem pana Stone”a nic złego się me kryje, niż dopuszczając rozwiązanie
przeciwne. Zbyt wiele otwierało się tu niepokojących możliwości, a tych wolał me
rozpatrywać.
Matka i sir Matthew dawno już zniknęli w tłumie. Paige, widać, odprowadzał ją do domu.
Lucas wybierał się do mieszkania Rodney Stone” a, potem zaś do Hampstead, by raz
jeszcze porozmawiać z ciotką młodzieńca. Dzięki Bogu. Ostatnio zbyt często natykał się
na sir Matthew i nie mógł ukryć irytacji na jego widok.
Rosemary zatrzymała się przed żelazną bramą Dundas House.
— Może wejdziesz na szklaneczkę sherry. Poznasz moją synową. To nietypowa osoba.
Na pewno poprosi cię, żebyś wsparł datkiem sierociniec albo pomógł jej umieścić
chłopców w terminie — powiedziała ze śmiechem.
— Chętnie, Rodie, ale nie sądzę, by twój syn się ucieszył.
Uśmiech znikł z twarzy Rosemary.
— Wszystko się zmieniło, Matt. Widujesz przecież Lucasa, jest dla ciebie uprzejmy.
— Nie daj się zwieść pozorom. Nadal traktuje mnie jak śmiertelnego wroga.
— Jestem pewna, że się mylisz.
— Czyżby? Dlaczego zatem Lucas nie przedstawił mnie swojej żonie. Miał po temu
niejedną okazję.
— Nie ma go teraz w domu, a ja bardzo bym chciała, żebyś wreszcie poznał Jessicę.
— Nie upieraj się, Rodie. Musisz wreszcie zrozumieć, że

136

między mną a twoim synem nigdy nie będzie pojednania. — Sir Matthew zniecierpliwił
się.
Rosemary dotknęła jego dłoni i spojrzała błagalnie.
— Musi przywyknąć do myśli, że mamy zamiar być razem. Daj mu trochę czasu, Matt.
Nie jest już małym chłopcem, w końcu cię zaakceptuje. Zadaliśmy mu przecież ból.
Wtedy, przed laty, zraniliśmy go — rzekła, widząc nieustępliwą minę Paige”a. — Taką
rzecz trudno wybaczyć.
— Nie interesuje mnie jego wybaczenie. Nie wstydzę się naszej miłości. Nasza sytuacja
była nie do zniesienia. Przez piętnaście lat odmawialiśmy sobie radości. Jeśli moje
szczęście ma teraz zależeć od twojego syna, powiedz mi to od razu. Będę wtedy
wiedział, że nie mam na co liczyć.
Zapadła cisza. Jeszcze przed chwilą Rosemary czuła się taka szczęśliwa, i raptem
pogodny nastrój znikł. Matt stał naprzeciwko niej z napiętym wyrazem twarzy, jakby
oczekiwał ciosu.
Nie zamierzała zadawać mu ciosu i nie chciała go tracić po raz drugi, przez wzgląd na
siebie, ale jeszcze bardziej przez wzgląd na niego. Pogrążona we własnych smutkach,
dopiero teraz rozumiała, ile musiał wycierpieć przez lata rozłąki. Wiedziała tyle tylko, że
otacza się kobietami, i zakładała, że szybko się pocieszył po ich rozstaniu. Myliła się
bardzo. Mimo rozlicznych kochanek i przygód był bardzo samotny. Ona miała syna. Matt
miał tylko żonę, której był najzupełniej obojętny.
Rosemary powiedziała sobie, że nie dopuści, by dłużej był samotny.
— Kiedy jestem z tobą, wszystko wydaje się takie proste — szepnęła w końcu, a jemu
rozbłysły oczy.
— Bo też jest proste. Nie oglądajmy się na innych. Weźmy ślub. Ucieknijmy we dwoje.
Choćby zaraz. Potrzebne rzeczy kupimy po drodze. Jedźmy do Szkocji. Dokądkolwiek
chcesz. Pomyślmy wreszcie o sobie albo, jeszcze lepiej, przestańmy myśleć i zdajmy się
na intuicję.

— Nie mówisz poważnie, Matt.
— Nigdy w życiu nie byłem poważniejszy.
— Nie mogę rzucić wszystkiego, ot tak. Mam zobowiązania wobec rodziny, wobec mojej
wychowanicy. Zrozum.
— To samo, albo prawie to samo, napisałaś mi przed laty w ostatnim swoim liście. Nic się
nie zmieniło, prawda, Rodie?
— Miałeś wtedy żonę, ja męża...
Przerwał jej w pół zdania.
— I ciągle płacimy za nasze grzechy. Jeśli twój syn postawi na swoim, przyjdzie nam za
to płacić do końca życia.
— Proszę cię tylko o trochę czasu, nie dla siebie, dla mojego syna. Nie chcę go zranić,
Matt, i nie chcę go stracić.
— Zatoczyliśmy pełny krąg — powiedział zrezygnowanym głosem. — Myślę, że od
początku wiedziałem, jaką usłyszę odpowiedź. Zawsze stawiałaś Lucasa na pierwszym
miejscu.

137

— Dlaczego muszę wybierać między wami? — zawołała.
Zdjął jej dłoń ze swojej, cofnął się o krok.
— Myślałem, że moja cierpliwość jest niewyczerpana, ale najwyraźniej się myliłem.
Dłużej tak nie mogę żyć. Byłem głupcem wierząc, że można wskrzesić przeszłość. Byłem
głupcem sądząc, że się zmienisz. Powinienem był trzymać się z daleka.
Gorzkie słowa Paige”a napełniły ją prawdziwym lękiem.
— Nie... Matt... nie. Porozmawiam z Lucasem. Powiem mu o nas. Może nie będzie
uszczęśliwiony, ale pogodzi się z tym. Zobaczysz.
— Od pewnego czasu myślę o tym, żeby zobaczyć trochę świata. Miałem nadzieję, że
pojedziesz ze mną — powiedział smutno.
— Pojadę! — zawołała z przekonaniem.
— Pojedziesz? — Zapatrzył się w przestrzeń, po czym znowu spojrzał na Rosemary
niewidzącym wzrokiem. — Muszę uporządkować swoje sprawy, zanim wyruszę. Nie
wiem, dlaczego

dotąd nie pozbyłem się domu w Chalford. Wystawię go na sprzedaż. Być może nigdy już
nie wrócę do Anglii.
— Co ty mówisz, Matt? — Z trudem dobyła głos ze zdławionego gardła.
Paige uśmiechnął się jakoś dziwnie, nienaturalnie.
— Jutro rano pojadę do Chalford. Zatrzymam się tam na kilka dni. Jeśli będziesz miała
mi coś do powiedzenia, wiesz, gdzie mnie szukać.
— To ultimatum?
— Nie. Myślę, że podjęłaś już decyzję.
Patrzyła za nim, jak idzie w kierunku St. James Street. Jakiś powóz przesłonił jej widok, a
kiedy przejechał, Matta już nie było.
Weszła do domu z twardym postanowieniem. Lucas musi zrozumieć, że Matt nie jest
łotrem, za jakiego go miał. Pora, by wybaczył i zapomniał. Nikt wszak nie jest doskonały.
Trzeba tylko, by obie strony wykazały trochę dobrej woli, a wszystko się ułoży.
Zmierzała ku schodom, gdy doszły ją jakieś odgłosy z biblioteki. Pewna, że zastanie tam
Lucasa, zapukała i weszła. Przy biurku siedział nie Lucas, lecz jej synowa.
— Co robisz, Jessico?
Jessica przestraszyła się w pierwszej chwili i zaraz rozpogodziła na widok Rosemary.
— Napisałam list do Anne Rankin i dałam go Lucasowi do ofrankowania, a chciałam coś
jeszcze dopisać. Powinien gdzieś tu być. — Wskazała na plik listów leżący na blacie
biurka.
— Chyba się spóźniłaś. Wydaje mi się, że zabrał pocztę, wychodząc rano. Wiesz może o
której wróci?
Jessicę dopiero teraz uderzył napięty wyraz twarzy teściowej.
— Mówił, że ma kilka spraw do załatwienia i że wróci dopiero na kolację. Dobrze się
czujesz, mamo?
Rosemary przesunęła dłonią po czole.

138

- Trochę boli mnie głowa. To przez to, że me używam szkieł. Próżność mnie kiedyś
wykończy — powiedziała z uśmiechem. — Ellie w domu?
Jessica pokręciła głową.
— Bella zjechała nieoczekiwanie do miasta. Wybrały się razem na zakupy.
— To Ellie będzie miała o czym opowiadać przy obiedzie. o Belli potrafi rozprawiać bez
końca. Tak bym chciała, żeby Lucas... — Przerwała i westchnęła. — Ale Lucas nie
będzie chciał, więc nie ma o czym mówić.
Kiedy Rosemary wyszła, Jessica się zamyśliła nad jej słowami. Wiedziała, że teściowa
ubolewa, że synowa nie potrafiła zaprzyjaźnić się z Ellie. Może powinna dołożyć więcej
starań. Ale jakkolwiek się starała, Ellie odrzucała każdy pojednawczy gest z jej strony.
Dzisiejsza wyprawa na zakupy była najlepszym przykładem. Jessica chciała się
przyłączyć, mówiąc, że będzie miała okazję zwrócić książki do wypożyczalni. Usłyszała,
że Bella i Ellie zmierzają w przeciwnym kierunku. Nie nalegała, widząc, że jest niemile
widziana.
Westchnęła i zaczęła porządkować przeglądane listy. Wczoraj jeszcze nie śmiałaby
wejść do biblioteki męża i szperać w jego rzeczach, ale po ostatniej nocy wszystko się
zmieniło.
Uśmiechnęła się na myśl o Lucasie. Właśnie teraz, kiedy ona tu siedzi, on rozpytuje o
Rodneya Stone”a, tylko dlatego, żeby przestała się zadręczać podejrzeniami.
Już miała wychodzić, gdy wstając zza biurka przez nieuwagę zrzuciła na podłogę kartkę
welinowego papieru. Nie chciała czytać prywatnej korespondencji męża, ale kiedy
zobaczyła swoje nazwisko, oczy same podążyły za tekstem. Adwokat informował
Lucasa, że wypłacił zgodnie z poleceniem z funduszu powierniczego ustanowionego na
nazwisko Jessiki Hayward takie to a takie sumy pieniędzy panom Rupertowi Haigowi i
Adrianowi Wilde”owi.

Złożyła list i położyła go razem z innymi. Lucas mówił jej, że kupił Hawkshill za pieniądze
pożyczone od przyjaciół. Dziwne, że tak długo zwlekał z oddaniem długów.
Pogrążona w myślach wyszła z biblioteki.
Siedziała na łóżku i zaplatała warkocz, wspominając swoje przebudzenie tego ranka.
Czuła się taka szczęśliwa i bezpieczna w ramionach Lucasa. To radosne uczucie prysło
podczas kolacji. Przy stole panowała napięta atmosfera. Teściowa błądziła gdzieś
myślami, Ellie spuściła nos na kwintę, Lucas też był pochłonięty własnymi sprawami.
Raptem Rosemary rzuciła niewinną uwagę i w powietrzu zaiskrzyło.
— Sir Matthew — zaczęła — wystawia na sprzedaż swój dom w Chalford. Myślę, że
byłoby miło, gdybyśmy wydali przyjęcie dla niego i zaprosili na nie wszystkich jego
przyjaciół.
— Nie wiedziałem, że sir Matthew ma przyjaciół — stwierdził chłodno Lucas, nie
podnosząc głowy.
— Czemu tak mówisz? Wiesz doskonale, jak bardzo jest lubiany.
— Ja się nie zaliczam do tego grona.
Jessica, zaskoczona oziębłym tonem męża, usiłowała rozładować napięcie.
— Zajął się mną serdecznie tamtej nocy podczas balu w Haig House, kiedy miałam

139

wypadek.
— Sir Matthew Paige nie przekroczy nigdy progu mojego domu — oznajmił Lucas
dobitnie, spoglądając na matkę.
Jessica miała wrażenie, że widzi przed sobą nie męża, lecz obcego człowieka.
— Lucasie...
— Bądź łaskawa przejść z Ellie na kawę do salonu. Mam wrażenie, że matka ma mi coś
do powiedzenia. Dołączymy do was za chwilę.

— Ależ, Lucasie...
— Proszę.
Powiedział to łagodnie, niemniej w jego głosie było coś, co wykluczało wszelki sprzeciw.
Wyszły obydwie, ale ani Rosemary, ani Lucas nie zjawili się w salonie. Lokaj oznajmił, że
pani Wilde poszła do swojego pokoju, a jego lordowska mość wyszedł.
Myślała, że zna męża, rozumie go, że się do niego zbliżyła, tymczasem to, co widziała,
okazało się zalewie wierzchołkiem góry lodowej. Prysły gdzieś szczęśliwe myśli
hołubione przez cały dzień.
Być może nie jesteśmy w stanie naprawdę poznać drugiego człowieka. Przejrzeć go na
wylot. Każdy nosi jakąś maskę. Ale Lucas nie krył się za żadną maską, kiedy zwracał się
do matki w sposób zimny i okrutny.
Leżała długo bez snu, czekając na jego powrót, ale nie pojawił się w jej sypialni. Rano
wszyscy zachowywali się tak, jakby podczas kolacji nic nie zaszło. Życie toczyło się
zwykłym torem, pośród uśmiechów, nawet jeśli wysilonych. Żadnych przeprosin.
Żadnych wyjaśnień.
I ani słowa na temat sir Matthew.

22

Klasztor sióstr szarytek znajdował się w pobliżu Fleet Street, niedaleko Tempie Bar.
Nędzna to była dzielnica, rojna, pełna podejrzanych spelunek i występku. Szacowni
obywatele przemykali przez nią, skryci w swoich powozach. Zapuszczali się tutaj tylko
stróże prawa i zakonnice: tych pierwszych omijano z daleka, siostry tolerowano, a nawet
lubiano. Kto ośmielił się je znieważać, narażał się na gniew tłumu.
Jessica nadal utrzymywała kontakty z klasztorem. Jako żona hrabiego, zapewniała mu
przychylność ludzi, którzy mogli wesprzeć siostry datkami lub dać pracę chłopcom
opuszczającym sierociniec. Najmilsze chwile zdarzały się wtedy, kiedy wolna od
obowiązków towarzyskich, mogła spędzić trochę czasu ze swoimi byłymi podopiecznymi.

Dzisiaj przypadł taki właśnie dzień. Lucas wyszedł wcześnie z domu i miał wrócić dopiero

140

wieczorem. Rosemary pojechała na kilka dni w odwiedziny do przyjaciół do Canterbury.
Ellie spędzała czasz Bellą. Jessica była wolna i mogła robić, na co miała ochotę.
Kąpała właśnie kilkumiesięcznego malucha, gdy siostra Brygida wprowadziła gościa.
— Panna Bragge — zaanonsowała z wyraźną niechęcią.
Jessica wyjmowała maleńką Sarę z balii i nie mogła się odwrócić na powitanie przybyłej.
Pomyślała, że musiała źle

usłyszeć nazwisko. Zbliżała się pora karmienia i głodne niemowlaki zanosiły się
krzykiem, ile sił w płucach.
Owinęła małą w ręcznik i dopiero teraz spojrzała na gościa. Rzeczywiście miała przed
sobą Ellie. Wielokrotne proponowała dziewczynie, że pokaże jej klasztor, Ellie za każdym
razem odrzucała zaproszenie, idąc za przykładem Belli, która utrzymywała, że jej czułe
serce me zniesie widoku biednych sierot.
— A gdzie Bella? — zapytała Jessica, biorąc Sarę na ręce.
— Wyjechała rano do Chalford.
— Kto cię tu w takim razie przywiózł?
— Sama przyjechałam. Wynajęłam fiakra. Chodzi o Pipa, Jessico. Nie wiem, gdzie jest.
Jessica wiedziała, jak bardzo Ellie jest przywiązana do chłopca, ale jej niepokój ją
zaskoczył.
— Pewnie któryś z lokajów posłał go do miasta. Znam Pipa, wróci, kiedy tylko zgłodnieje,
a głodnieje mniej więcej co godzinę.
— Gdyby tak było! — zawołała Ellie i zalała się łzami.
Jessica zaprowadziła ją do swojej dawnej celi, odczekała, aż atak płaczu minie, i dopiero
wtedy zaczęła zadawać pytania. Ellie była przekonana, że Pip uciekł. Myślała, że może
wrócił do klasztoru.
— Nie wierzę, że uciekł — pocieszała ją Jessica. — A nawet jeśli, to nie byłby to
pierwszy raz. Dziewczynki są spokojniejsze. Czasami myślę, że chłopcy rodzą się tylko
po to, żeby sprawiać kłopoty.
Ellie uspokoiła się trochę, otarła łzy pożyczoną od Jessiki chusteczką.
— On ma dopiero osiem lat.
— Ale jest aż zbyt mądry jak na swój wiek.
Ellie podniosła wzrok, rozejrzała się po celi.
— Naprawdę mieszkałaś tutaj trzy lata?

— Tak. Dziwi cię to?
— Tak tu... ponuro — bąknęła Ellie, wzruszając ramionami.
— Ponuro w porównaniu z tym, jak sama mieszkasz. Gdybyś zobaczyła, w jakich norach
żyły nasze dzieci, spojrzałabyś na klasztor innymi oczami. Ale opowiedz mi o Pipie.
Ellie wbiła wzrok w chusteczkę, którą mięła w dłoniach.
— Zawiodłam go — powiedziała zdławionym głosem.
Jessica me mogła dać temu wiary. Ellie mogła mieć wiele wad, ale chłopiec był jej
oczkiem w głowie. Uczyła go czytać i pisać i pilnowała, by inni służący nie wykorzystywali
małego.

141

— Jak to: zawiodłaś go?
— Martwił się o swojego brata. Chciałam powiedzieć ci o tym trzy dni temu, ale nie
wiedziałam, jak zacząć.
— Pip ma kilku braci. O którym myślisz?
— O Martinie. Rupert wziął go do pomocy w stajni.
Jessica pokiwała głową.
— Martina zawsze ciągnęło do koni, chociaż nie miał o nich dotąd zielonego pojęcia.
Mów dalej.
— Rzecz w tym, że kiedy napisałam Belli o Pipie, pomyślała że i ona chciałaby mieć
lokajczyka. Wzięła Martina na pokoje, ale złościła się na niego, bo ciągle coś tłukł i psuł.
Bella go ukarała i Martin uciekł. Belli to nie obeszło. Wyjechała do Chalford, nie próbując
go szukać. Dzisiaj rano — zająknęła się przejęta — Pip zniknął i nikt nie wie, gdzie jest.
— Martin też zniknął?
- Tak.
— Kiedy się o tym wszystkim dowiedziałaś?
— Tego dnia, kiedy pojechałam z Bellą na zakupy.
Jessica przez chwilę milczała, po czym zerwała się z krzesła.
— Dlatego byłaś taka milcząca tego dnia podczas kolacji. Malec zniknął przed trzema
dniami, a ty dopiero dzisiaj mi o tym mówisz?
— Bella twierdziła, że powałęsa się i wróci, jak zgłodnieje.
I że będzie miał nauczkę, kiedy zobaczy, że pojechała bez niego do Chalford.
— Bella twierdziła — parsknęła Jessica. — Co Bella wie o dzieciach? Co wie o tym, jak
wygląda życie na ulicach Londynu? Do czego zdolne są dzieciaki, byle tylko przetrwać.
— Ja nie wiedziałam, Jessico — tłumaczyła się zgnębiona Ellie.
— Owszem, wiedziałaś. Tamtego wieczoru podczas kolacji męczyły cię wyrzuty
sumienia, ale nie zdawałaś sobie z tego sprawy. Dlatego, że mnie nie lubisz... co ja
mówię, nienawidzisz, cierpi teraz dwójka niewinnych dzieci. Masz rację, zawiodłaś Pipa.
Nie próbowałaś nawet odszukać jego brata. Co miał robić? Sam musiał zacząć go
szukać.
Po policzkach Ellie spływały łzy.
— Przepraszam, Jessico. Przepraszam.
— Daj spokój — fuknęła Jessica gniewnie i zaczęła zdejmować suknię.
Ellie spuściła głowę i zamilkła. Siedziała tak, gdy Jessica przebierała się w habit zakonny.

— Co robić, Jessico? — zapytała w końcu.
— Poszukam chłopców — oznajmiła zdecydowanie Jessica, poprawiając komet.
— Weź mnie ze sobą.
— Nie. Nie mogę wziąć cię tam, gdzie idę. Nie chcę, żebyś chodziła po takich miejscach.
Lucas byłby zły, gdyby się dowiedział, na co cię narażam.
— Chcę pomóc.
Jessica trochę złagodniała, pierwszy gniew minął.
— Być może, ale mam ważniejsze sprawy na głowie niż twoje wyrzuty sumienia.
— Ale...

142

— Nie! Pojedziesz do domu i tam na mnie zaczekasz. Możesz tylko modlić się za obu
chłopców. Chodź już.
Rozstały się w sieni. Ellie odjechała do domu pod opieką siostry Brygidy, Jessica zaś w
towarzystwie dwóch sióstr i barczystego pachołka ruszyła w kierunku Fleet Street.
— Nie wiedziałam, że siostra jest w Londynie — zagadnęła Ellie, kiedy wsiadły już z
Brygidą do powozu.
— Długo tu nie zabawię. Nowicjuszki zmieniają się, miesiąc jesteśmy tutaj, miesiąc w
Hawkshill. — Widząc znękaną buzię Ellie, dodała pocieszająco: Nie martw się, siostra
Marta na pewno znajdzie chłopców. Lubią ją w tej dzielnicy i pomogą szukać.
— Siostra Marta?
— Jessica. Lady Dundas.
— Naprawdę jest siostrą?
— Wątpiłaś w to?
— Nie, ale Bella mówiła... — Ellie przerwała w pół zdania.
— Tak?
— Nieważne. Byłam dla siostry niemiła, kiedy siostra opiekowała się Jessicą po
wypadku. Zachowywałam się jak dziecko. Mam nadzieję, że siostra mi wybaczy.
Przepraszam.
— Wybaczę ci pod jednym warunkiem — odparła siostra Brygida z uśmiechem.
— Pod jakim?
— Zachowaj te słowa dla siostry Marty.
Zmęczona, nie zdjąwszy nawet habitu, Jessica wróciła do domu o zmierzchu. Ellie
widziała z okna na piętrze, jak wysiada z dorożki. Za nią wyskoczył Pip. Podkasała
spódnicę i zbiegła do hallu. Lokaj wnosił akurat do domu małego Martina.
— Martin jest wykończony — powiedziała Jessica. — Wiem, śmierdzi okropnie, ale
ostatnie trzy dni spędził w kanałach. Mogło być gorzej, naprawdę mogło być dużo gorzej.

Przerwała, by wydać służbie polecenia. Trzeba było przygotować dla chłopców gorącą
kąpiel, czystą bieliznę i wzmacniający posiłek.
— Lucas już w domu? — zwróciła się do Ellie.
— Jeszcze nie.
— To dobrze, zdążę się trochę ogarnąć...
Ellie chwyciła Pipa za rączkę, prowadząc go po schodach, ale mały wyrwał się i zacisnął
pięść, chcąc pokazać, jak siostra Marta dała w nos staremu Scuryy”emu.
— Tako fange mu przyłożyła. Ale było fajnie, mówiem ci. Krwiom siem zalał.
— Kto to jest Scuryy?
— Taki człowiek, który żyje z tego, co znajdzie w kanałach. W niektórych miejscach
kanały są za ciasne dla dorosłego mężczyzny i wtedy używa się małych chłopców.
— Naprawdę go uderzyłaś? — W głosie Ellie zgroza mieszała się z podziwem.
— Przez przypadek. Nachylił głowę w niewłaściwym momencie. Pip zachichotał. Nawet
osłabiony Martin się uśmiechnął. Jessica ciągnęła swoją opowieść już w sypialni,
przygotowując chłopców do spania. Zaczęła od tego, że odszukała w jakiejś knajpie
macochę chłopców. Kobieta najpierw wypierała się, że ich widziała, ale kiedy Jessica

143

zagroziła jej, że będzie się opowiadała przed urzędnikiem magistrackim, przyznała, że
Martin pojawił się przed trzema dniami w domu i że jeszcze tego samego dnia oddała go
staremu Scuryy”emu. Co do Pipa, to wiedziała, że szuka brata, ale nie mogła sobie
przypomnieć, kiedy go widziała.
— Znalezienie macochy nie było trudne. Gorzej ze Scuryym. Wzdłuż Tamizy na tamtym
odcinku ciągnie się cała sieć kanałów. Na szczęście Pip mnie zobaczył i zawołał, inaczej
mogłybyśmy szukać ich przez kilka dni.
kiedy już chłopcy leżeli w łóżkach, Jessica zmieniła habit na suknię i kazała lokajowi
przynieść do swojego pokoju karafkę z brandy i dwa kieliszki.

— Wyglądasz tak, że powinnaś się napić słynnego eliksiru siostry Dolores —
powiedziała, zerkając na Ellie.
Prawdę mówiąc, dziewczyna ledwo trzymała się na nogach. Była blada, miała
podkrążone oczy, usta jej drżały, łzy napływały do oczu przy każdym słowie. Na pewno
nie zmrużyła oka przez ostatnie noce. Teraz, gdy napięcie minęło, zupełnie opadła z sił.
— Co prawda, nie jest to eliksir siostry Dolores, ale dobrze ci zrobi. Wypij i marsz do
łóżka.
Ellie piła z obrzydzeniem, pod czujnym okiem Jessiki.
— Dlaczego ludzie robią takie rzeczy dzieciom? — zapytała, siąkając nosem.
— Dla pieniędzy. Zamieniają tych malców w niewolników.
I to wszystko w majestacie prawa, absolutnie legalnie. Pip i Martin mieli szczęście, że są
podopiecznymi diecezji, inaczej musiałabym stoczyć o nich prawdziwą walkę.
Ellie w milczeniu ważyła przez chwilę słowa Jessiki.
— Siostry są święte, jeśli robią takie rzeczy jak ty dzisiaj — powiedziała w końcu. — Nie
wiedziałam, na jakie ryzyko się narażasz. Myślałam, że żyłaś sobie spokojnie w
klasztorze.
— Nie próbuj robić ze mnie kogoś, kim nie jestem, bo czeka cię rozczarowanie.
Ellie spiekła raka i spuściła oczy.
— Myślisz o Belli. Nie rozumiem, dlaczego tak jej bronię. Nie zainteresowała się nawet
losem Martina. A ja wiedziałam o wszystkim i milczałam! Jestem taka sama jak ona! —
wy- buchnęła.
— Nie zamierzałam nikogo oskarżać — tłumaczyła Jessica spokojnie. — Powiedziałam
to, co powiedziałam, w złości, bez zastanowienia. Martwiłam się o chłopców.
— Zasłużyłam na karę.
— Ja też ponoszę część winy, Ellie.
Dziewczyna podniosła głowę.

— Jak to?
— Widziałam, że się czymś martwisz. Powinnam była przyjść do ciebie i zapytać wprost,
ale duma mi nie pozwoliła. Bałam się, że znowu mnie odtrącisz. Widzisz więc, że i ja nie
jestem bez winy.
Słowa Jessiki wywarły odwrotny skutek od zamierzonego. Ellie znowu zalała się łzami.
— Codziennie czekałam, kiedy wreszcie Bella mi powie, że Martin wrócił do domu. Miał

144

przecież dach nad głową, wikt i opierunek. Miał do czego wracać.
— A jednak nie mógł dłużej wytrzymać.
— Bella musiała zrobić coś strasznego, że uciekł do tej koszmarnej macochy.
— Owszem.
— Wiesz, co zrobiła?
— Zelżyła go.
— Co zrobiła? — Ellie w pierwszej chwili nie mogła zrozumieć.
— Użyła najbardziej obelżywego słowa, jakiego można użyć wobec małego chłopca. Z
bólem muszę powiedzieć, że użyła tego strasznego słowa.
Ellie aż dech zaparło.
— Jakiego słowa?
— Dzidziuś.
— Dzidziuś?
— Tak. Mało tego, przestała zwracać się do Martina po imieniu i zaczęła go nazywać
Dzidziusiem, mówiąc, że tylko dzidziuś wszystko tłucze i wypuszcza z łap. Za jej
przykładem cała służba wołała na niego Dzidziuś. Żaden szanujący się chłopiec nie
zniósłby takiej obelgi.
Ellie parsknęła śmiechem.
— Myślałam, że spuściła mu lanie albo jeszcze gorzej.
— Och, Martin z radością wziąłby w skórę. Mógłby się potem chwalić, tymczasem czuł
się upokorzony.
Śmiech zniknął z twarzy Ellie, zwiesiła głowę, jej ramionami wstrząsnęło łkanie. Jessica
przyklęknęła i ją objęła.
— Cicho już. Wszystko się dobrze skończyło. Skoro znalazłyśmy Martina, zatrzymamy
go u nas. Pip będzie szczęśliwy.
— Och, Jessico. Byłam taka podła dla ciebie. Nie zasługuję na twoją przyjaźń — zaczęła
Ellie bez ładu i składu.
— Gdybyśmy mieli zasługiwać na przyjaźń, nikt z nas me miałby przyjaciół.
— Nie rozumiesz! Zrobiłam coś strasznego.
— Co mianowicie?
— To ja podpaliłam wasz wóz... chciałam cię przestraszyć... a później... przyszłam do
twojego pokoju. Myślałam, że już śpisz. Przysięgam, nie chciałam cię zranić tymi
nożyczkami, zamierzałam tylko pociąć kotary przy łóżku. Wiesz, pokazać, że jesteś
nieproszonym gościem.
Słowa Ellie dotarły do Jessiki dopiero po chwili.
— Ty podpaliłaś wóz? — zapytała z niedowierzaniem. To ty byłaś w moim pokoju w Haig
House?
Ellie skinęła smętnie głową.
— Nie rozumiem. Wtedy w Haig House czułam zapach perfum Bern.
— Widocznie ich użyłam. Nie pamiętam. Chyba nie pomyślałaś, że to Bella?
— Obawiam się, że tak. A kiedy spłonął wóz, myśleliśmy, że to robota chłopców ze wsi.
— Teraz widzisz, jaka jestem okropna!
— Już dobrze, dobrze. — Jessica usiłowała powstrzymać potoki łez lanych przez

145

nieszczęsną przestępczynię. — Wybaczam ci. Z tego, co wiem, byłam niewiele lepsza w
twoim wieku. Pierwsza miłość zwykłe pada na umysł.
Ellie skrzywiła się i zaczęła gwałtownie zaprzeczać.
— To nie tak. To wszystko przez Jane. Czułam, że ją zdradzę, jak polubię ciebie. Ona
była też taka dobra jak ty.
Nigdy nie obwiniłaby cię za to, co zrobił twój ojciec. — Raz zacząwszy, Ellie nie mogła
powstrzymać potoku nieskładnych słów. — Czułam się winna. Powinnam była ją
powstrzymać. Znaleźć jakiś sposób. Ale skąd mogłam wiedzieć, że zamierza się utopić.
Naprawdę nie myślałam, że to zrobi. Przysięgam.
— Jane? Kto to jest Jane?
— Żona mojego brata.
Jessica przypomniała sobie grób Jane Bragge na cmentarzu przy kościele Świętego
Łukasza i opowieść Rosemary o tym, że dziewczyna utonęła. Przypomniała sobie coś
jeszcze: Philip, mąż Jane, zginął pod Waterloo, zostawiając Ellie samą na świecie.
— Musisz się mylić, Ellie. To był wypadek.
— Wszyscy tak myśleli. — Dziewczyna łkała. — Ale ja wiem, jak było naprawdę.
Jessica poczuła, że ogarnia ją dziwna drętwota. Jane Bragge i jej ojciec? Nie chciała
nawet o tym myśleć.
— Nie lubiłaś mnie, bo durzyłaś się w Lucasie — powiedziała bez przekonania.
— Nie. Nienawidziłam cię, bo nazywałaś się Hayward. Nienawidziłam cię za to, co twój
ojciec zrobił Jane!
Po długim czasie Ellie wreszcie się uspokoiła; szloch przeszedł w łzawe posiąkiwania.
— Za dużo powiedziałam. Powinnam była milczeć — szepnęła.
— Co mój ojciec zrobił Jane?
Ellie potrząsnęła tylko głową, ale jej mina wystarczyła Jessice za odpowiedź.
— Zgwałcił ją?
— Tak — szepnęła i łzy ponownie napłynęły jej do oczu.
Jessica czuła, jak serce przestaje jej bić. Nie była jednak wstrząśnięta, gdzieś głębi
duszy czekała na tę wiadomość.
— Jane ci powiedziała?

— Och, Ellie. Byłaś przy tym?
— Nie, ale słyszałam, jak Lucas rozmawia o tym z innymi.
— Lucas?
Ellie skinęła głową.
Jessica sięgnęła po kieliszek i wychyliła solidny łyk. Była zdumiona własnym spokojem,
opanowaniem.
— Wypij brandy, Ellie, a potem spróbuj opowiedzieć mi wszystko od początku.
Ellie posłusznie wypiła resztkę alkoholu. Siedziała ze spuszczoną głową, wzrok utkwiła w
kieliszku. Wreszcie zaczęła mówić:
— Lucas właśnie wrócił z wojny. Mną zajął się sędzia Hicks i jego żona, do czasu, aż
postanowi się, co dalej ze mną robić. Wtedy oni przyjechali do sędziego, żeby się
rozmówić. Kazali mi wyjść, aja poszłam do stodoły bawić się z kociętami. Potem przyszli

146

do stodoły, nie wiedzieli, że tam jestem. Wtedy się dowiedziałam wszystkiego.
— Kto przyszedł do stodoły, Ellie?
— Lucas, Adrian i Rupert.
— Mów dalej.
— Rozmawiali o Jane. Mówili, że się utopiła.
— Skąd mogli to wiedzieć?
— Zostawiła list do mojego brata. Rupert go znalazł. Wtedy nic z tego nie zrozumiałam.
— Rozumiem. Co postanowili?
Ellie nie od razu odpowiedziała. Zerknęła na Jessicę i znowu spuściła wzrok.
— Mówili.., że muszą ukarać twojego ojca, że powinni go obatożyć... czy coś. Nie
pamiętam. Powiadali, że to sprawa honoru.
— Wszyscy, jak jeden, zamierzali ukarać mojego ojca?
Ellie pokręciła głową.
— Nie. Ciągnęli patyczki, żeby zobaczyć, na kogo wypadnie.
— Ciągnęli losy — powtórzyła Jessica.

Ellie była zbyt niewinna, żeby zrozumieć znaczenie tego, co właśnie wyjawiła. „Mówili, że
muszą ukarać twojego ojca, że powinni go obatożyć... czy coś”. Zdecydowali się na to
„coś”. I pociągnęli losy.
Oczyma wyobraźni widziała scenę w stodole, jakby to ona była Ellie. Jacy przystojni i
wytworni musieli wydawać się młodej dziewczynie owi oficerowie, którzy właśnie wrócili z
wojny. Szlachetni i honorowi. Rozmawiali, zachowując dobre maniery. Ellie nie
pojmowała podtekstów.
Tak, musieli uważać się za ludzi honoru. Takich, którzy dotrzymują słowa. Postanowili
zabezpieczyć byt Ellie. Pomyśleli też o niej. Nie uczyniliby tego, gdyby nie czuli się
zobowiązani. Nietrudno było odgadnąć, jakiego rodzaju było to zobowiązanie. Dlaczego
wcześniej tego nie dostrzegła? Teraz rozumiała list adwokata. Żeniąc się z nią, Lucas
stawał się jej jedynym opiekunem. Dlatego spłacił przyjaciół.
Nie targały nią żadne emocje: gniew, wstręt czy strach. Zapewne większość ludzi na jej
miejscu uznałaby, że sprawiedliwości stało się zadość. Niegodziwca spotkał zasłużony
los. Jeśli coś napawało ją odrazą, jeśli czuła wstręt, to wobec ojca. Współczuła natomiast
z całego serca biednej dziewczynie, która przez niego ucierpiała.
Podniosła wzrok.
— Kto wyciągnął złamany patyczek, Ellie?
— Nie wiem.
— Lucas, tak?
— Tak — przytaknęła dziewczyna.
Kolejna prawda, która nie była w stanie nią wstrząsnąć. O tym też wiedziała w głębi
duszy. Słowa przyszyły bez trudu:
— Nie martw się, Ellie. Nic z tego nie wyszło. Lucas nie wybatożył mojego ojca. Ojciec
miał wielu wrogów. Widać, któryś z nich go uprzedził.
Na twarzy Ellie odmalowała się ulga.

147

— Opowiadałaś o tym komuś poza mną? — spytała Jessica.
— Nie. Nie mogłam. Gdyby Jane nie utonęła... tylko się utopiła... nie mogłaby leżeć w
poświęconej ziemi.
— Nie wiem, kto wymyślił to głupie prawo, ale Bóg go na pewno ukarze w swoim czasie.
Dobrze, że opowiedziałaś mi o Jane, ale musimy zachować to dla siebie, nie tylko przez
wzgląd na Jane, ale i na Lucasa.
— Nigdy nie zrobiłabym nic, co mogłoby mu zaszkodzić.
— Wiem, kochanie, wiem. Podobnie jak ja.
— Nie powiesz mu, że ci powiedziałam, prawda, Jessico? To tak, jakbym go zdradziła, a
ja przecież...
— Nie, nie powiem mu. To będzie nasza tajemnica. No, a teraz spać.
Kiedy już położyła Ellie do łóżka, zaczęła krążyć po domu, nie mogąc znaleźć sobie
miejsca. Wracała do tego, co usłyszała. Na początku inne troski przesłaniało cierpienie
Jane Bragge i jej samobójstwo. Im więcej myślała o Jane, tym bardziej gardziła własnym
ojcem.
Prawda, nie była w stanie wybaczyć Lucasowi, ale mogła zrozumieć jego uczynek. Był
żołnierzem. Po rzezi pod Waterloo, gdzie polegli najlepsi synowie Anglii, cóż znaczyło dla
niego życie jednego do cna niegodziwego człowieka?
Jedyną pociechę znajdowała w tym, że zdarzyła się rzecz niebywała, która się nie
powtórzy.
A jednak? Rodney Stone zniknął i nikt nie potrafił powiedzieć, gdzie jest.
— Nie, nie — powtarzała w desperacji. — Lucas nie może być moim Głosem.
Nie wierzyła jednak własnym słowom.

23

Lucas wrócił do domu krótko po północy. Wszedł do biblioteki i zatrzymał się w pół kroku
na widok skulonej na sofie Jessiki. Spała. Na kominku dopalały się polana, łyskały
płomienie kilku świec.
Stał przez chwilę bez ruchu, spoglądając na żonę. Rano otrzymał ekspresowy list od
Perry”ego; cały dzień spędził w mieście, zbierając okruchy informacji na temat pana
Stone”a i teraz był bliski wyczerpania. Jessica miała rację niemal w każdym względzie.
Wiedziała o Rodneyu więcej niż ciotka młodzieńca, o przyjaciołach nie wspomniawszy.
Jeśli wiedziała tak wiele, musiała znać go wcześniej. Nie znajdował innego tłumaczenia.
Dlaczego zatem nic mu nie powiedziała? Podszedł do stolika z karafkami i nalał sobie
brandy. Bolało
go, że jego własna żona nie jest z nim szczera. Wychylił kieliszek i z trzaskiem odstawił.
Jessica poruszyła się, otworzyła oczy, wsparła na łokciu i nieprzytomnym wzrokiem

148

rozejrzała się po pokoju.
— Która godzina? — zapytała zaspanym głosem. Lucas się nie odezwał.
Zaniepokojona jego milczeniem, ocknęła się zupełnie. Patrzył na nią jak ktoś obcy.
Patrzył tak, że mimo ognia na kominku przeszedł ją lodowaty dreszcz. Nie mógł przecież
wiedzieć, czego się dowiedziała kilka godzin wcześniej od Ellie. Skąd więc to twarde,
bezwzględne spojrzenie?
— Lucasie?
— Żadnych słów, Jess.
Podszedł do sofy i dopiero teraz ujrzała, że to, co brała za bezwzględność, było
pożądaniem.
— Lucasie — powtórzyła otwierając ramiona.
W jednej chwili znalazł się przy niej, jakby czekał na ten gest od dawna.
— Co robisz? — zapytała cicho.
— Zamierzam się kochać z moją żoną. — Poddawała się z rozkoszą pieszczotliwym
słowom i zachłannym dłoniom. — Kocham cię, Jess. Kocham.
— I ja cię kocham, Lucasie.
Świat zdał się doskonały.
Co chcesz mi powiedzieć? — zapytała, gdy usiedli przy herbacie w saloniku przy jej
sypialni, ubrani w nocne stroje.
Lucas miał dla niej podobno ważną wiadomość i uparł się, żeby porozmawiać przy
herbacie; bał się, że jeśli położą się do łóżka, z rozmowy nic nie wyjdzie. Mówił to
wszystko z łobuzerskim uśmiechem, ale sprawa musiała być poważna, skoro
zaproponował wypicie herbaty, której nie znosił.
— Nie — powiedział przełykając z niesmakiem płyn, który w myślach nazywał „końskimi
szczynami”. — Ty pierwsza. Czekałaś na mnie. Dlaczego?
— Wpadłam na pewien pomysł i chciałam się podzielić nim z tobą. — Przerwała,
powtarzając sobie w duchu zawczasu przygotowane kwestie.
— Tak?
— Kiedyś wspomniałeś, że powinniśmy pojechać w podróż poślubną do Paryża —
ciągnęła z udanym ożywieniem.
— A ty odparłaś, że nigdzie nie pojedziesz.
— Zmieniłam zdanie. Nie musimy ograniczyć się do Paryża. Moglibyśmy spędzić na
kontynencie sześć miesięcy albo i więcej. Co myślisz o grand tour?
— Chcesz wyjechać z Anglii?
— Chcę zobaczyć trochę świata. Jestem taką prowincjuszką, Lucasie. Nie potrafię
znaleźć się w wśród ludzi, którzy cię otaczają. Grand tour poszerzy moje horyzonty,
będzie cennym doświadczeniem — powtarzała wyuczone słowa.
— Dziwne. Wszyscy raptem wybierają się na kontynent. Ty. Moja matka. Bella. Ellie też
zapewne marzy o wyjeździe?
Wcale by mnie to nie zdziwiło. Nie uwierzysz, ale jesteśmy teraz przyjaciółkami. — Tu
opowiedziała mu starannie ocenzurowaną wersję wydarzeń dnia.
Mówiła głównie do jego pleców, bo Lucas, odstawił jednak filiżankę, i zajął się
poszukiwaniem sherry. Znalazłszy karafkę i kieliszki, spojrzał na żonę pytająco, ale

149

pokręciła odmownie głową.
— Kiedy chciałabyś wyjechać? — zapytał, wracając do stołu.
Uderzyło ją coś dziwnego w jego tonie.
— Jak najszybciej.
— Jutro?
— Może być jutro, jeśli zdążę się przygotować — odparła ze śmiechem. — Możemy
ruszyć pierwsi, matka i Ellie dołączą do nas za tydzień, dwa.
— Mam jeszcze coś do załatwienia w Chalford, ale ty jedź, jeśli chcesz, nie musisz na
mnie czekać.
— Nie, mowy nie ma, żebym jechała bez ciebie. Co to za miesiąc miodowy? A... co masz
do załatwienia w Chalford?
— O tym właśnie chciałem z tobą mówić. Dzisiaj rano, kiedy jeszcze spałaś, przyszedł
ekspres od Perry”ego.
— Ekspres? — zdziwiła się, jakby nie słyszała nigdy o czymś takim.

— List dostarczony przez umyślnego.
— Zapewne coś ważnego — rzekła ostrożnie.
— Owszem. Perry pisze o Rodneyu Stone. Miałaś rację, Jess. Ten człowiek w ogóle nie
wyjechał z Chalford.
— Nie żyje. — W jej głosie nie było cienia emocji.
— Tego nie możemy wiedzieć na pewno, ale władze zaczynają coś podejrzewać. Po raz
ostatni widziano go na ścieżce biegnącej wzdłuż rzeki. Szedł w kierunku starego
opactwa. Potem nikt go już nie widział, ani „Pod Różą i Koroną”, ani na stacji dyliżansów.

— Kto go widział na ścieżce?
— Człowiek, który pilnuje starej śluzy przy krzyżu Świętej Marty, pan Frome. Zapamiętał
Stone”a, bo spotkał go kilka godzin wcześniej w barze zajazdu „Pod Różą i Koroną”.
Pomyślał, że Stone wybrał się na spacer nad rzekę.
Krzyż Świętej Marty. Gdzie ona słyszała te nazwę? Przed oczami stanął jej obraz ze snu:
ogromny kamienny krzyż i dziecięca zabawa, która wcale nie była zabawą. Ci, których
zatrzymywano, rzeczywiście szli na ścięcie.
Krzyż Świętej Marty. Nie, nie słyszała nigdy tej nazwy, a przecież tam właśnie widziano
po raz ostatni Rodneya Stone” a.
Wszystkich dzisiaj przepuszczamy, dwie ofary zatrzymamy.
Czyja kolej, siostro Marto? Czyja kolej?
Patrzyli na niego i widzieli to, co chciał, by widzieli. Nikt nie podejrzewał go o
morderstwo.
Kto wylosował krótszy patyczek, Ellie? Kto? Kto?
To Lucas. Lucas. Lucas.
— Nie!
Kiedy oprzytomniała, poczuła, ze Lucas nalewa jej sherry do gardła. Odepchnęła jego
dłoń, sięgnęła po filiżankę i w kilku łykach wypiła gorącą herbatę, parząc przy tym usta.

150

Łzy napłynęły jej do oczu.
— Przepraszam — powiedział Lucas. — Nie sądziłem, że tak to tobą wstrząśnie.

— Kiedy zniknął?
— Zaraz po tym, jak go przyprowadziłem do ciebie, kiedy leżałaś w Haig House.
— Krzyż Świętej Marty? Gdzie to jest? Jest tam rzeczywiście krzyż?
— Już nie, ale miejscowi pamiętają jeszcze, że stał w pobliżu starego opactwa. Konstabl
Clay i jego ludzie przeszukali ruiny:
nie natrafili na żadne ślady.
Poczuła, że robi się jej niedobrze. Opactwo. Krzyż. Miejsce kultu. To wszystko widziała w
swoim śnie. Z trudem docierało do niej to, co mówi mąż.
— Po otrzymaniu listu od Perry”ego postanowiłem rozejrzeć się w sprawie pana Stone”a.
Odwiedziłem jego bank. Okazuje się, że zanim wyjechał do Chalford, na jego konto
wpłynęły pieniądze. Wbrew temu, co mówili przyjaciele, nie miał długów. Spłacił
wierzycieli przed wyjazdem. Raz jeszcze odwiedziłem jego ciotkę, ale nie potrafiła mi
powiedzieć, kto przesłał pieniądze. — Pokręcił głową. — Jess, podejrzewałaś, że chciał
cię porwać.
— Tak mi się wtedy wydawało, ale ty twierdziłeś, że histeryzuję.
— Wspomniałaś, że ktoś mógł mu zapłacić, żeby to zrobił.
— Tak mówiłam? Nie pamiętam.
— Podejrzewałaś też, że za jego zniknięciem coś się kryje, gdy wszyscy inni
utrzymywali, że chowa się przed wierzycielami. Skąd to wszystko wiedziałaś?
— Nie mam pojęcia. Kiedy Perry odkrył, że nikt z przyjaciół Stone”a me wie, gdzie on
jest, zaczęłam.., podejrzewać najgorsze.
— Ale dlaczego tak cię to obeszło. Dlaczego włamaliście się do jego mieszkania? Czego
szukałaś?
— Czegokolwiek. Perry i ja niepokoiliśmy się o jego los. To wszystko.

— Nic nie znaleźliście?
— Nic. Spytaj Perry”ego, jeśli mi nie wierzysz.
— Wierzę. Zawsze wierzę, pod warunkiem że udzielasz jasnych odpowiedzi.
Lucas wstał i podszedł do kominka.
— Perry pisze w liście, że noc poprzedzającą bal u Belli Stone spędził podobno z kobietą
— powiedział, nie patrząc na Jessicę.
— Z kobietą? Z jaką kobietą?
— Nie wiem. Nikt nie wie, jak się nazywała. Być może w ogóle nie istnieje.
Odwrócił się raptownie i spojrzał jej badawczo w oczy.
— Nie ukrywasz nic przede mną? Powiedziałaś wszystko, co wiesz? Zdajesz sobie
sprawę, że może ci grozić niebezpieczeństwo? Jeśli Stone został zamordowany, Bóg
wie, co jeszcze może się wydarzyć. Dlatego nie chcę, żebyś pojawiała się w Chalford.
— Nic nie wiem — zapewniła go. Chciała, żeby zabrzmiało to zdecydowanie, tymczasem
głos się jej załamał.
Na twarzy Lucasa malowała się niekłamana troska. Jak mogła podejrzewać człowieka

151

tak z gruntu dobrego?
A jednak wszystko przemawiało przeciwko niemu. Ożenił się z nią ku zaskoczeniu
wszystkich znajomych. Wręcz zmusił do małżeństwa. Czy może być lepszy sposób, by
mieć na oku kobietę, która zadaje zbyt wiele pytań? Zważywszy nadto, że żona nie może
świadczyć przeciwko mężowi.
Kiedy zbliżył się i chciał jej dotknąć, uchyliła się gwałtownie.
— Jess, kochanie, nie powinienem był mówić ci o tym. To zbyt wiele dla ciebie —
powiedział łagodnie, biorąc ją w ramiona.
— Nie jedź do Chalford. Zostań tu ze mną — poprosiła.
— Muszę jechać. Nie martw się o mnie, moja droga. Nie stanie mi się nic złego.
— Pozwól zatem, żebym pojechała z tobą.

— Nie.
— Dlaczego musisz jechać?
— Perry na mnie czeka. Chciałbym wyjaśnić sprawę tego Stone”a.
— Ale...
Pocałował ją lekko, przerywając jej w pół słowa.
— Wszystko już umówione. Ruszam jutro rano, razem z Adrianem. Nie zabawię długo.
To rzekłszy, zaniósł ją do łóżka, zgasił świece i sam się położył.
— Zmarzłaś. Ogrzeję cię.
Kochali się inaczej niż dotąd. W ich pieszczotach więcej było poszukiwania wzajemnej
pociechy i wsparcia niż rozkoszy. Czuła się bezpiecznie w jego ramionach, choć mówiła
sobie, że nie powinna. A przecież, wbrew wszystkiemu, kochała go całym sercem.
Kiedy usłyszała jego miarowy oddech, pewna, że usnął, wysunęła się ostrożnie z łóżka,
przeszła do garderoby i po omacku odszukała w szufladzie komody pistolet Lucasa.
Z bronią przemknęła do swojego pokoju, tu ukryła pistolet w biurku, po czym podeszła do
okna. W oddali mrugały wesoło światła Buckingham House, niby znak panującego w
świecie ładu.
Przysłoniła usta dłonią, tłumiąc szloch. Powinna być silna. Nie może pozwolić, by
zawładnęły nią emocje. Och, gdyby miała teraz choć odrobinę animuszu, który
towarzyszył jej, kiedy opuszczała klasztor, przenosząc się do Hawkshill Wszystko
wydawało się wtedy o tyle prostsze. Nie przewidywała nawet, że zakocha się w swoim
Głosie.
— Głosie — szepnęła — Nie pozwolę ci tego zrobić. Wycofaj się, zanim będzie za
późno.
Poczuła przez jedno mgnienie jego obecność. I nic poza tym.

Głosie? — powtórzyła bez słów, z większym naciskiem, jakby chciała się upewnić. Nie
potrzebowała się upewniać. Wiedziała, że Głos istnieje, była o tym przekonana.
Otworzyła umysł na jego obecność. Głosie? Głosie?
Lucas obrócił się w łóżku. Podeszła do niego.
— Jess? Kocham cię.
Mądry Lucas. Gotów użyć każdej broni, by uciszyć jej podejrzenia. Spóźnił się jednak.

152

Nie było już podejrzeń tylko przekonanie. Mogła mu wybaczyć zabójstwo ojca, ale nie
Rodneya Stone”a. Nie następną ofiarę.
Powstrzymam cię, Lucasie. Powstrzymam.
— Jess, wracaj do łóżka.
Wsunęła się pod kołdrę, a on otoczył ją ramionami, tulił do siebie. Leżała sztywno, bez
ruchu.
— Co się stało, Jess?
— Nic — mruknęła.
— Więc kochajmy się. Kochajmy się, Jess.
Kiedy obudziła się rano, męża już nie było. Pospiesznie podniosła się z łóżka i w samej
koszuli wybiegła z sypialni. Na schodach spotkała lokaja. Zasypany gradem pytań,
wydukał wreszcie, że jego lordowska mość z samego rana wyruszył do Chalford, razem
ze swoim kuzynem panem Adrianem Wilde” em.
Godzinę później siedziała już w powozie jadącym w kierunku Chalford.

24

Na noc stanęła w „Czarnym Dziku”, kilka mil od Chalford. Chociaż nikt jej tu nie znał, dla
pewności woalkę zdjęła dopiero, kiedy razem z pokojówką znalazły się w pokoju. Gdyby
to było możliwe, nie brałaby dziewczyny ze sobą. Chciała być sama. Utrzymać wszystko
w całkowitej tajemnicy. Pokojówka komplikowała tylko sprawę, ale samotnie podróżująca
dama me mogła wyprawiać się bez niej w drogę. Nie biorąc Sadie ze sobą, na każdym
postoju wzbudzałaby niezdrowe zainteresowanie.
Mimo że łóżko dostała wygodne, me mogła usnąć. Próbowała się modlić, ale słowa
modlitwy nie przychodziły. Nasłuchiwała, Głos się nie odzywał. Leżała z szeroko
otwartymi oczami i obojętnie wpatrywała się w sufit.
Rano oznajmiła Sadie, że ma coś do załatwienia w okolicy, co zajmie jej godzinę, dwie.
Gdy wróci, ruszą w dalszą drogę, do Walton.
Zastanawiała się przez chwilę, czy powinna zabrać ze sobą pistolet, ale w końcu uznała,
że nie będzie jej potrzebny.
Wynajętym powozem pojechała do Chalford. Wysiadła o milę drogi od miejsca
przeznaczenia. Może okazała nadmierną przezorność, nie chciała jednak, by ktokolwiek
wiedział, gdzie się wybiera. Zapłaciła stangretowi, ruszyła w stronę kościoła Świętego
Łukasza, a gdy się upewniła, że powóz odjechał i nikogo nie ma w pobliżu, skręciła ku
ścieżce, którą feralnego dnia szedł Stone.
Po chwili minęła schludną chatę, należącą zapewne do śluzowego, pana Frome”a, i
dotarła do rozstaju. Skręciła w lewo, oddalając się od rzeki, i poczęła piąć się po
łagodnym stoku. Na szczycie zatrzymała się i rozejrzała. Po jednej stronie miała górujący

153

nad doliną Haig House oraz pawilon, w pobliżu którego znaleziono ją podczas balu Bella.
Próbowała nie myśleć o Rodneyu Stone, ale było to silniejsze od niej. Jeśli działał owej
nocy na polecenie Lucasa, to...
Otrząsnęła się. Teraz nie miało to żadnego znaczenia. Musi powstrzymać zbrodniarza.
Zapomnieć o wszystkim innym i ratować swoją miłość.
Stała tak długo, słuchając śpiewu ptaków, wystawiając twarz na letni deszcz i
przebłyskujące zza chmur promienie słońca. Zamknęła oczy i zaczęła się modlić.
Modlitwa uspokoiła ją, dała pewność, że nikt prócz niej nie jest w stanie powstrzymać
Lucasa. Nikt inny nie kocha go tak mocno jak ona. Wiedziała, że tak być musi, że dlatego
opuściła klasztor i wróciła do Hawkshill.
Ruszyła dalej, ku ruinom opactwa, rada, że podnosząca się mgła daj ej osłonę. Minęła
pozostałości dormitorium i wirydarza, kierując się w stronę głównego wejścia do kościoła.
To tutaj w jej śnie zniknął Rodney Stone, prowadzony na stracenie.
„Wszystkich dzisiaj przepuszczamy, dwie ofiary zatrzymamy”, rozbrzmiewały jej w głowie
złowieszcze słowa.
Kto miał być następną ofiarą? Kto?
Obejrzała się mimo woli, ku Haig House. Mgła otulała wszystko niby lekka gaza. Wokół
panowała cisza, jakby świat wstrzymał oddech, ciekaw jej następnego kroku.
Szybko weszła do nawy popadłego w ruinę kościoła i dopiero teraz zdała sobie sprawę,
że zachowuje się dokładnie tak, jak w swoim śnie.
Nad głową, zamiast gotyckiego sklepienia, miała otwarte niebo, przed sobą transept i
prezbiterium, gdzie kiedyś stał ołtarz. Mgła nadawała wnętrzu nieziemski, zjawiskowy
wyraz i utrudniała orientację, ale Jessica nie musiała widzieć, kierowała się zapadłymi
głęboko w pamięci obrazami.
Zbliżała się do prezbiterium z duszą na ramieniu, z każdym krokiem coraz czujniejsza.
Deszcz przestał padać, w powietrzu unosił się zapach dymu i świeżo skoszonego siana.
Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Ktoś ją obserwował.
Zatrzymała się i odwróciła gwałtownie. W górze, pomiędzy zrujnowanymi emporami,
przysiadła wiewiórka. Wlepiła w nią ślepka i spokojnie żuła kłos zboża. Jessica musiała
chwilę odczekać, aż rozszalałe serce zacznie bić spokojnie.
W absydzie dostrzegła grobowiec, na nim postać kobiety ze złożonymi dłońmi. Święta
Marta. Krypta Świętej Marty. I miejsce spoczynku Rodneya Stone” a. Podeszła bliżej. To,
co wzięła za grobowiec, okazało się nagrobkiem. Właściwy grobowiec musiał się
znajdować w krypcie poniżej. We śnie schodziła po kamiennych schodach wiodących w
głąb ziemi.
Obejrzała nagrobek ze wszystkich stron. Dotykała po kolei wszystkich kamiennych
ornamentów. Naciskała. Ciągnęła. Nic. Coś musiała, widać, przeoczyć.
Rozejrzała się po absydzie. Jej wzrok spoczął na reliefowym przedstawieniu świętej, z
lampą w jednej dłoni i rybą w drugiej. W tle widniał krzyż, i to on przyciągnął uwagę Jess.
Krzyż z jej snu.
Relief nie stanowił integralnej części ściany: był do niej przytwierdzony niczym obraz.
Przesunęła palcami po jego dolnej krawędzi i poczuła pod opuszkami ciąg powietrza.
Coraz bardziej podekscytowana, poczęła naciskać każdą wypukłość reliefu, której mogła

154

dosięgnąć. Już chciała zrezygnować, gdy dotknęła łacińskiej inskrypcji pod stopami
Świętej Marty. Płaszczyzna drgnęła albo tak się jej wydawało. Nacisnęła mocniej i
usłyszała zgrzyt, jakby klucz obrócił się w zamku. Mocno naparła oburącz na relief.
Powoli, z oporem, kamienna płyta w końcu ustąpiła.
Znalazła swoje schody wiodące w czarną czeluść.
Adrian wszedł do pokoju śniadaniowego Walton Lodge z głośnym ziewnięciem. Nałożył
sobie porcję jedzenia i usiadł przy stole naprzeciwko Lucasa.
— Gdzie Perry? — zagadnął Lucas.
— Kąpie się. — Adrian zerknął na zegar. — Jakie plany na dzisiejszy ranek?
— Najpierw się ubierz jak człowiek, zamiast paradować w szlafroku.
— Dlaczego? Nie ma przecież pań. Tylko my. Jak za starych, dobrych czasów.
— Rzeczywiście były takie dobre? Zaczynam w to wątpić.
Uśmiech znikł z twarzy Adriana.
— A ty co, lewą nogą wstałeś? Co się stało, Lucasie?
— A to, o czym ci mówiłem w drodze. — Odrzucił serwetkę na stół i jął wyliczać na
palcach: — Po pierwsze, Rodney Stone zniknął i kto wie, czy żyje. Po drugie, Perry
mówi, że kamerdyner Belli miał w ręce wszystkie zaproszenia na bal. Zapamiętał dobrze
Stone”a, bo chłopak był wystrojony jak prawdziwy londyński dandys, ale zaproszenia nie
miał. Co się z mm stało? Po trzecie, Stone noc przed balem spędził jakoby z kobietą, ale
nikt nie wie, kto zacz, podobnie jak nie wiadomo, skąd wzięła się ta pogłoska. Po
czwarte, moja żona jest przekonana, że ktoś, kto chce zaniknąć jej usta, opłacił Stone”a,
by napędził jej strachu. Mógłbym jeszcze wyliczać. — Lucas zamilkł na chwilę i zapatrzył
się w przestrzeń. — Powiem ci, Adrianie, że coś dziwnego się tu dzieje, coś, co ma
związek ze śmiercią Williama Haywarda.
Adrian nalał sobie kawy, dopiero potem odpowiedział:
— Nie sądzę. Stone mógł wyjechać do Szkocji, gdziekolwiek. Wróci, a jestem pewien, że
wróci, i wszystko się wyjaśni.
— Może, ale uspokoję się dopiero, kiedy zobaczę chłopaka na własne oczy. Nie
zamierzam ryzykować.
— Ryzykować?
— Ryzykować bezpieczeństwa Jess.
Adrian zachłysnął się gorącą kawą.
— Mówisz poważnie? Kto miałby nastawać na Jess?
— Ten, kto zabił jej ojca.
Adrian w milczeniu rozważał słowa kuzyna, w końcu pokręcił głową.
— Nie chcesz chyba powiedzieć, że któryś z nas źle życzy Jess?
— Nie wiem już, co mam myśleć, Adrianie.
— Ale to ty... to jest... gdybyś nie... Nic nie rozumiem.
Oczy Lucasa zabłysły gniewem.
- Nie zabiłem Williama Haywarda. Tak, wyciągnąłem krótszy patyk, ale nie zrobiłem tego.
Mówiłem ci wtedy, że go nie zabiję, że nie potrafię. Chciałbym natomiast wiedzieć, kto to
zrobił.
— Ty tego nie zrobiłeś. Ja ani Rupert również. — Adrian podniósł głowę, spojrzał

155

Lucasowi w oczy. — A jeśli któryś z nas wziął sprawę w swoje ręce? Wydałbyś go
władzom? Złamałbyś słowo dane towarzyszom? Gdzie twoja lojalność, Lucasie?
Lucasa jakby piorun raził. Przyskoczył do kuzyna, chwycił go za rękę. Na śnieżnobiałą
serwetę polała się kawa, filiżanka roztrzaskała w pył.
— Moja żona jest dla mnie najważniejsza. Rozumiesz? Ważniejsza niż przeszłość, niż
nasza przyjaźń, niż przysięga, którą składaliśmy. Jeśli ktoś spróbuje podnieść rękę na
Jess, będzie miał we mnie śmiertelnego wroga. Jasno się wyraziłem?

Puścił rękę Adriana, zerwał się i podszedł do okna, klnąc w duchu, że wyładował złość
na kuzynie. Czuł się bezradny, zaniepokojony. Nie znaleźli zaproszenia Stone”a, mimo
że kamerdyner Belli, Verney, znany był ze swojej pedantyczności. Jeśli twierdził, że
zaproszenia nie miał, to znaczy, że ktoś musiał je usunąć. Najbardziej jednak zirytowała
go pogłoska o schadzce Stone”a z jakąś kobietą. W plotkach powtarzanych w
miasteczku wymieniano imię Jess. To ona miała być ową „tajemniczą nieznajomą”.
Był rad, że zostawił ją, bezpieczną, w Londynie.
— Przepraszam — powiedział, odwracając się do Adriana. — Nie powinienem był
wyładowywać na tobie swoich frustracji.
Pytałeś, jakie mamy plany na dzisiaj. Jedziemy do Ruperta,
ale najpierw chciałbym porozmawiać ze stangretem, którego
Stone wynajął tamtego wieczoru. Jessica twierdzi, że ją widział.
Może ten człowiek kłamie, coś ukrywa.
— Dlaczego nie zaprosiłeś Ruperta tutaj? — zapytał Adrian, rozcierając obolałą rękę.
— Dlatego, że chciałbym porozmawiać Z jego kamerdynerem, a po drodze zajrzeć do
starego opactwa.
Obydwaj chcieli coś powiedzieć, gdy drzwi się otworzyły i wszedł lokaj.
— Pokojówka jaśnie pani jest tutaj, milordzie.
W tej samej chwili w progu pojawiła się Sadie.
— A ty, co u diabła, porabiasz w Chalford? — fuknął Lucas.
Dziewczyna zaczerwieniła się, wyraźnie wystraszona gniewnym przywitaniem.
— Przyjechałam z panią — wydukała i zalała się łzami.
— Przyszedł też dorożkarz, milordzie — wtrącił lokaj. — Powiada, że zawiózł jaśnie
panią do kościoła Świętego Łukasza. Kiedy pani wysiadła, patrzył, czy aby bezpiecznie
wejdzie do kościoła, ale pani zamiast do kościoła poszła ścieżką do starego opactwa.

— Ubieram się — rzucił Adrian. Lucas zmierzał już do drzwi.

Przeżegnała się przed zejściem po kamiennych stopniach w dół. Wahała się jeszcze
moment, bo w zaaferowaniu nie pomyślała, żeby wziąć świecę bądź lampkę.
Usłyszała daleki odgłos. Koń na ścieżce? Jakieś przebiegające zwierzę? Nasłuchiwała,
ale dźwięk się nie powtórzył. Wzięła głęboki oddech i zaczęła schodzić.
Na dole poczuła pod stopami twardą, ubitą ziemię. Znieruchomiała, pewna, że uderzy ją
smród rozkładającego się ciała, ale nie, zatęchle powietrze przesycone było tylko

156

zapachem wilgoci. Była jednak pewna, że gdzieś tutaj morderca ukrył ciało Stone”a, tak
jak widziała to w swoim śnie.
Mimo iż nic nie mogła dojrzeć w ciemnościach, wyobraźnia podsuwała jej obrazy, od
których skóra cierpła. W końcu była w krypcie, gdzie grzebano zmarłych, i Bóg wie, na co
mogła się natknąć. Odwaga zaczęła ją opuszczać.
Ponownie wzięła głęboki oddech i poczuła coś, czego wcześniej jej węch nie
zarejestrował: słaby zapach kwiatów. Róże.
— Bella — szepnęła zdławionym głosem.
Cicho wymówione słowo odbiło się echem w ciemnościach.
Zaczęła nasłuchiwać. Nic, żadnego dźwięku. Macając ręką ścianę, zaczęła się posuwać
do przodu. Być może wyobraźnia płatała jej figle, ale zapach stawał się intensywniejszy.
Bliska paniki, poczuła pod stopą coś miękkiego. Krzyknęła przestraszona. Teraz zapach
był już zupełnie wyraźny. Walcząc z narastającym strachem, uklękła i na czworakach
próbowała wymacać dłonią przedmiot, na który nadepnęła. Kwiat róży. Zacisnęła
konwulsyjnie palce na jego płatkach.
— Och, Bellu. — Wpatrywała się w ciemności, wstrząśnięta swoim odkryciem, gdy
ogarnęło ją to sarno koszmarne uczucie,

co w mieszkaniu Stone”a. Zaczęła drżeć na całym ciele, próbowała krzyczeć, ale ze
ściśniętego gardła dobył się tylko cichy pisk. Zdjęta paniką, poderwała się na nogi i
rzuciła do ucieczki.
Wbiegła po schodach, jakby ścigały ją upiory z piekła rodem, do absydy... tu wpadła na
kogoś, kto wyłonił się z mgły.
Jessica! — Ramiona Lucasa zamknęły się wokół niej niczym pułapka.
Zaczęła krzyczeć, szarpać się, ale ramiona zacisnęły się jeszcze mocniej. Dopiero kiedy
zaprzestała szamotaniny, ucisk osłabi.
— Co tam jest, Jess? — zapytał, spoglądając ku krypcie. — Przed czym uciekałaś?
Morderca, miała ochotę krzyknąć, ale instynkt kazał jej milczeć. Podpowiadał, jak się
chronić w niebezpieczeństwie, nie mógł jednak ukoić bólu serca. Lucas wiedział, że
przyjechała do Chalford, wiedział, gdzie jej szukać. Musiał zatem być jej Głosem, czytał
w jej myślach z taką samą łatwością, z jaką ona odgadywała jego sekrety.
Pewna, iż pogodziła się już z faktem, że Lucas i Głos to ta sama osoba, teraz dopiero
widziała, jak bardzo się myliła. W głębi duszy aż do tej chwili hołubiła nadzieję, liczyła na
cud.
— Mów, Jess. — Potrząsnął nią, zmuszając do wydobycia głosu.
— Tam, tam. — Wskazała na kryptę.
— Znalazłaś ciało Rodneya Stone”a? Gdzie? Pokaż mi.
Ją też zabije i nikt nie będzie wiedział, gdzie szukać jej ciała.
— Dlaczego, Lucasie? Dlaczego?
— Kto może wiedzieć, co myśli morderca? W każdym razie trzeba go powstrzymać.
Pokaż mi, gdzie znalazłaś ciało.
Tak, trzeba go powstrzymać, i tylko ona może tego dokonać.

157

Cóż, będą grać w tę szaradę do końca. Przywarła do niego niczym w ataku histerii i
zaczęła wyrzucać z siebie słowa bez związku. Chciała uśpić jego podejrzenia. W
odpowiedzi na tę sztuczkę Lucas otoczył ją opiekuńczym ramieniem, zaczął przemawiać
kojąco. On też grał.
Zatrzymali się przy wejściu do krypty Świętej Marty. Lucas wpatrywał się ciemności,
jakby widział to miejsce po raz pierwszy w życiu. Urodzony aktor.
Położyła palec na ustach i szepnęła drżącym głosem.
— Tam na dole ktoś jest. Uderzyłam go kamieniem. Chyba ogłuszyłam.
Lucas zmarszczył czoło.
— Zostań tutaj.
Wyjął z kieszeni pistolet i zaczął schodzić. Złapał się na jej podstęp. Widać, i ona jest
urodzoną aktorką. Odczekała, aż zniknie w ciemności i poczęła zawierać kamienne
drzwi. Usłyszała okrzyk zdumienia i szybkie kroki. Strach dodawał jej sił: zdążyła
zamknąć tajemne przejście, zanim Lucas zdołał jej przeszkodzić.
Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak nierozważnie postąpiła. W przeciwieństwie do niej,
Lucas musiał wiedzieć, jak się wydostać z krypty. Nic nie wskórała, poza tym że zyskała
trochę czasu.
Odwróciła się pospiesznie i ruszyła do wyjścia. W ostatniej chwili pomyślała, że zamiast
przez portal zachodni bezpieczniej będzie wyjść przez wyłom w bocznej nawie.
Wdrapała się na mur, nastąpiła na obluzowany kamień i runęła głową w dół.
Nie miała pojęcia, jak długo leżała ogłuszona na trawie. Kiedy się ocknęła i próbowała
poruszyć, przeszył ją przejmujący ból. Osaczyły ją gorzkie i straszne wspomnienia,
tysiące nagle przywróconych pamięci wspomnień i myśli, przed którymi nie miała siły się
bronić. Lucas jest jej Głosem! To Lucas. Próbował ją zamordować już wcześniej. To
dlatego uciekła z Hawkshill.
Historia lubi się powtarzać.
Nic już jej nie obchodziło. Nic się nie liczyło. Nawet jej życie. Myślała, że mu na niej
zależy, a on próbował z nią skończyć, bo za dużo wiedziała.
Leżała skulona, czas mijał, powoli powracało poczucie rzeczywistości. Wtem zaśmiała
się głucho. Ileż to razy modliła się, by pamięć jej wróciła? Czy nie lepiej było nie
pamiętać? Bóg był litościwy, nie dając posłuchu jej modlitwom.
Musi go powstrzymać. Najpierw jej ojciec, potem Rodney Stone, teraz Bella. Nie znalazła
ciała Belli, ale tam w krypcie, zdjęta paniką, wyraźnie widziała Bellę, jej obraz.
Na nic jej misja! Na nic, na nic! Gdyby tylko mu nie zaufała, Bella żyłaby jeszcze.
Podniosła się z trudem. Z drugiej strony muru dobiegł jakiś szmer, potem wyraźny głos:
— Jessica?
Lucas!
Rzuciła się do ucieczki.
Powinna biec do Haig House. Tam znajdzie schronienie. To blisko. Lucas odgadnie jej
zamiary, będzie jej szukał w domu Ruperta. Trudno. Nie ma wyboru. Byle dostać się do
Haig House. Znaleźć Ruperta. On będzie wiedział, co robić.
Kiedy dotarła do pierwszych drzew, zatrzymała się dla zaczerpnięcia tchu. Obejrzała się;
nikt jej nie ścigał. Nigdzie nie dojrzała konia, nie słyszała tętentu kopyt. Musi wybrać

158

drogę, którą wierzchowiec nie przejdzie.
Musi się opanować, myśleć trzeźwo. Iść w stronę Haig House. Obolała, zdyszana,
dotarła na szczyt wzgórza. Gdy pośród mgły wyłonił się nagle dom Ruperta, jedyne
bezpieczne miejsce w oszalałym świecie, zapomniała o bólu i zmęczeniu. Rozejrzała się
jeszcze raz i biegiem ruszyła ku wybawieniu.

25

Wybrała drogę od strony tarasu. Mijała właśnie oranżerię,
gdy drzwi przeszklonego pawilonu otworzyły się i stanął w nich Rupert, jeszcze bardziej
zaskoczony niż ona. Zamarła niby kamienny posąg. Rupert wypuścił z rąk donicę;
huknęła głucho o ziemię, ale nie pękła, tylko róża się złamała.
— Jessica! Nie wiedziałem, że jesteś w Chalford. Dobry Boże! Co się stało?
Zerknęła na swoje odzienie. Rzeczywiście, musiała wyglądać strasznie, ale me myślała
teraz o tym. Podniosła oczy na Ruperta. Żaden mąż nie kochał chyba tak bardzo żony,
jak on kochał Bellę. Teraz jego świat legnie w gruzach za sprawą strasznej nowiny.
— Przykro mi z powodu tej róży—powiedziała słabym głosem.
— Jakiej róży?
Wskazała na donicę.
— Nie szkodzi. Nie zmarnuje się. Odłamał pąk do końca i wetknął w klapę surduta. —
Chodź do domu i mów, co się stało.
W odpowiedzi wzięła go pod ramię i pociągnęła do oranżerii przesyconej różanym
zapachem. Rupert, zdumiony i skonsternowany, posadził ją na kamiennej ławce przy
drzwiach.
— Co się stało, Jessico?
— Czy te drzwi można zamknąć na klucz?
Skinął głową.
— Zamknij je, proszę. L... Lucas mnie ściga.
Uniósł brwi, ale zrobił, o co prosiła.
— Co zaszło między tobą i Lucasem. Posprzeczaliście się?
— Kiedy widziałeś po raz ostatni Bellę? — zapytała, szukając w myślach sposobu
złagodzenia strasznej wieści.
— Co to ma wspólnego z Bellą?
— Odpowiedz mi, proszę.
— Cztery dni temu, przed jej wyjazdem do Londynu. Spotkałyście się?
— Tak, ale Bella wczoraj wyjechała z powrotem do Chalford. Powinna już tu być.

159

— Jak ją znam, to zatrzymała się gdzieś po drodze u przyjaciół. Nie rób takiej
zmartwionej miny, moja droga, i opowiedz lepiej o sobie i Lucasie.
Jego słowa nie przyniosły ulgi. Czuła, że Głos był niedawno w krypcie, a w powietrzu
unosił się jeszcze zapach perfum Belli.
— Rupercie, to, co powiem, będzie wstrząsające, ale musisz mnie wysłuchać. Lucas jest
mordercą. Nie! Wysłuchaj mnie! Zabił mojego ojca. Byłam tam. Widziałam go. Mnie też
próbował zabić. Rupercie, och, Rupercie, jestem prawie pewna, że zabił też Bellę.
Wracam właśnie ze starego opactwa. Znalazłam wejście do krypty Świętej Marty.
Szukałam ciała Rodneya Stone”a. Było ciemno, ale czułam zapach perfum Belli.
Znalazłam różę. Ona musi tam być, rozumiesz?
Rupert zbladł śmiertelnie.
— Bałam się, że coś takiego się stanie — mówiła dalej. — Nie myślałam tylko, że
następną ofiarą będzie Bella. Musimy go powstrzymać. Zamknęłam go w krypcie, ale
zdążył się uwolnić, słyszałam, jak mnie wołał. Niedługo m będzie.
— Weszłaś do krypty? O czym ty mówisz, Jessico?
Zerwała się z ławki, podeszła do szklanych drzwi i wyjrzała na zewnątrz.
— On wie, że u ciebie będę szukać schronienia. Może już tu jest. Ma broń. Jest
niebezpieczny. Och, Rupercie, co robić?
Kiedy się odwróciła, ujrzała, że Rupert siedzi pochylony, z głową w dłoniach.
Usiadła obok niego, położyła mu rękę na ramieniu.
— Musisz go powstrzymać, Rupercie, ale bądź ostrożny. Tak mi przykro, tak przykro. To
wszystko moja wina.
— Bella nie mogła zginąć, Jessico. I co to za historia z Rodneyem Stone”em. Wszystko
ci się miesza. Jesteś wzburzona.
Uspokój się i opowiedz dokładnie, co się wydarzyło. Co robiłaś
w opactwie? Tylko mi nie mów, że Lucas jest mordercą, bo
w to nie uwierzę.
Spróbowała się opanować i opowiedzieć po kolei zajścia poranka, co chwilę zerkając
przy tym przez okno.
— Niepotrzebnie wpadasz w panikę — powiedział, gdy skończyła relację. — Bella ma
przy sobie pokojówkę, stangreta i trzech rosłych pachołków. Im też się coś stało?
— Nie wiem! — zawołała. — Być może spotkała się z Lucasem w sekrecie.
Rupert pokręcił głową.
— Nie wierzę.
— To skąd w krypcie wzięła się róża?
— Jaka róża?
Włożyła dłoń do kieszeni, ale wydobyła z niej tylko rękawiczki. Zanurzyła rękę ponownie.
Róży nie znalazła.
— Musiałam ją zgubić, kiedy upadlam.
— Wróciła ci pamięć?
- Tak.
— I zamknęłaś Lucasa w krypcie.
— Tak! Rupercie, ja nie zwariowałam. Mówię prawdę. Przysięgam. Tam jest ciało

160

Rodneya Stone”a. I Belli... Och, musiało ją spotkać coś strasznego.
Rupert wstał, otworzył drzwi.

— Podnosi się wiatr. Mgła opada. Nie widać jakoś Lucasa. Myślę, że nie wydostał się
jednak z krypty. Pewnie nadał tam tkwi.
Odwrócił się tak nagle, że podskoczyła. Uśmiechnął się.
— Będzie ci głupio, jeśli poślę po konstabla, a tymczasem Bella wróci do domu. A jak się
poczuje Lucas, kiedy się dowie, że jego żona ma go za mordercę? Powinniśmy iść do
opactwa i wypuścić go z krypty, zanim sprawy zajdą za daleko.
Konstabl? Nie myślała o tym, by posyłać po konstabla. Nie tego chciała. Nie wiedziała,
czego chce. Wiedziała tylko, że musi powstrzymać Lucasa.
— Jeszcze jednej rzeczy nie bierzesz pod uwagę. Lucas pojawił się w opactwie po tobie.
Jeśli poślę po konstabla i znajdziemy ciało Stone”a w krypcie, gotów ciebie oskarżyć o
morderstwo.
Mrużąc oczy, wpatrywał się w jej twarz, potem spuścił wzrok, ciekaw, co też przykuło jej
uwagę. Na podłodze leżała róża, która wypadła z klapy.
Schylił się z westchnieniem po kwiat.
Próbowała coś powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle.
— To było nieostrożne z mojej strony przyznał, zgniatając płatki w dłoni. — Ale to nie
wszystko, prawda? O czym to ja mówiłem, Jessico?
Wiedziała już, że kłamstwa jej nie uratują. Zdradziła się, dała mu poznać, że go
przejrzała. Powoli wstała z ławki.
— Kiedy weszłam do krypty, zdziwiłam się, dlaczego nie czuję fetoru rozkładającego się
ciała. Właśnie dałeś mi odpowiedź. Zakopałeś je, prawda, Rupercie?
— Tak — przytaknął z ponurym uśmiechem. — Przepraszam. Nie chciałem cię
wystraszyć. Zamierzałem załatwić sprawę szybko, zanim się zorientujesz.
Chciał ją zabić. Postanowił o tym już w momencie, gdy zobaczył ją przed oranżerią.
Nagle wszystko stało się jasne.
— Ty jesteś Głosem.
— Głosem? — Przechylił głowę na bok. — Nie określiłbym tego tak. Nawiedzałaś mnie
nieproszona. Na początku nie traktowałem tego poważnie. Sądziłem, że wyobraźnia
płata mi figle. Wszystko zmieniło się w dzień śmierci twojego ojca.
— Tak. W pierwszej chwili me mogłeś uwierzyć, że czytam w twoich myślach. Nie
chciałeś Uwierzyć, ale nie mogłeś zamknąć przede mną swojego umysłu.
— Byłem tym przerażony — dodał miękko.
— Postanowiłeś więc mnie zabić. Ja cię nie widziałam. W każdym razie nie widziałam
wyraźnie. Byłeś bezpieczny.
— Bezpieczny? Nie przypuszczam. Spróbuj postawić się w moim położeniu. Zawsze, do
końca swoich dni, musiałbym żyć w strachu przed twoją mocą. Nie było przed tobą
ucieczki. Zniosłabyś coś podobnego? — Mówił spokojnym, pozbawionym emocji głosem,
co sprawiało jeszcze bardziej zatrważające wrażenie.
— Ale dlaczego właśnie ty? Dlaczego nie ktoś inny. Wydawało mi się, że czytam myśli
Lucasa. Jako młoda dziewczyna byłam tego prawie pewna.

161

— Myliłaś się. To były moje myśli. Wiesz, że jesteśmy spokrewnieni? Och, dalecy krewni,
trzeciego czy czwartego stopnia. Naszym wspólnym przodkiem jest praprawujek Albert.
Podejrzewałem coś takiego, a upewniłem się szukając w rodzinnych kronikach, kiedy
uciekłaś z Hawkshill. Wujek Albert był czarną owcą w rodzinie. Bliscy się go wyrzekli,
zostawiając bez grosza, i z tego, co wiem, całkiem zasłużenie. Plamił honor nazwiska,
które nosił.
— A więc jesteśmy spokrewnieni? — powtórzyła, próbując oswoić się z tą nowiną.
— Można się nawet doszukać pewnego podobieństwa fizycznego między nami. Mamy
podobne włosy, oczy.
Słuchała go, myśląc o Lucasie. Co ona najlepszego zrobiła? Boże, co ona zrobiła?

— Lucas ci nie pomoże, Jessico. Minie kilka dobrych godzin, zanim znajdzie wyjście z
krypty.
W jej oczach pojawił się gniewny błysk.
— Nie, nie czytam w twoich myślach. Po prostu zgadłem, że musisz o nim myśleć.
Widzisz, w naszej rodzinie tylko kobiety mają... „dar”, by tak go nazwać z braku lepszego
słowa. My, mężczyźni, jesteśmy wrażliwi, ale me posiadamy tej samej mocy.
Nie wyglądał na mordercę. Nie mówił jak morderca. Nawet teraz, w trakcie tej
makabrycznej konwersacji, zachowywał się nienagannie.
Ludzie potrafią być tacy głupi. Patrzyli na niego i widzieli to, co chciał, by widzieli. Nikt
nie podejrzewał go o morderstwo. Przechytrzył ich wszystkich.
Przed oczami przesunął się jej obraz z własnego ślubu. Rupert u boku Belli, uosobienie
oddanego męża. Rozpieszczał ją i psuł. Nie ma mężczyzny, który potrafiłby tak kochać.
— Czas, Jessico.
Jeśli raz dopuścił się zbrodni, może to uczynić ponownie. Uczyni to ponownie. Już
postanowił. Przeszedł ją zimny dreszcz.
— Bella miała być twoją następną ofiarą. Zamierzałeś zabić żonę i zabiłbyś ją, gdybym
nie wróciła do domu.
— To prawda. Nie masz pojęcia, jaki byłem przerażony, kiedy pojawiłaś się znowu w
Hawkshill. Przez trzy lata uważałem, że albo nie żyjesz, albo jesteś na tyle daleko, że
mnie nie dosięgniesz. Potem zaczęły się pojawiać krótkie przebłyski. Zaniepokoiłem się.
Pamiętam dzień, kiedy postanowiłem zabić Bellę. Miałem dziwne wrażenie, że
wypowiadam swoje myśli na głos.
— Byłam na nieszporach. Wiedziałam, że Głos chce kogoś znowu zgładzić, ale to
wszystko.
— Kiedy usłyszałem, że straciłaś pamięć, miałem nadzieję, że straciłaś też swoją moc i
wreszcie będę bezpieczny. Wkrótce miałem się przekonać, że jest inaczej. Byłaś
nieostrożna. — Zaśmiał się. — Zostawiłaś mi kiedyś jedną ze swoich myśli.

- Pamiętam. Szłam ścieżką od Hawkshill i zastanawiałam się jak zginął mój ojciec.
Czułam, że się zdradziłam. Co zrobiłam?
— Byłem wtedy w domu i nagle zobaczyłem Haig House. Nie myślałem wtedy o nim jako
o swoim domu, tylko o siedzibie bogatego człowieka. Zrozumiałem, że dostałaś się do

162

mojego umysłu. Od tego czasu miałem się na baczności. Nie wyobrażasz sobie, jakie to
potrafi być męczące.
— Nie zawsze ci się udawało. Pamiętam, że czułam wyraźnie, jaki jesteś zły tamtego
wieczoru, kiedy uciekłam Stone”owi.
— Tak, gdy jestem wzburzony, trudno mi trzymać cię z daleka. Dlatego postanowiłem
najpierw skończyć z tobą, dopiero potem z Bellą.
— Dlaczego wyrządziłeś tyle zła, Rupercie? — zapytała wbrew własnej woli.
— Nie czas teraz nad tym się rozwodzić. Poza tym, wątpię, byś zrozumiała. — Zamilkł
na chwilę. — Wiesz chyba, że musisz zginąć. Przyrzekam ci, postaram się, żebyś miała
łagodną śmierć. Lubię cię. Naprawdę cię lubię, ale muszę zabić. Nie mam wyboru.
— Nie ujdzie ci to płazem. Lucas wie, że schroniłam się tutaj. Zrobi wszystko, żeby mnie
znaleźć.
— Wiem. Mam trochę inteligencji. To będzie nieszczęśliwy wypadek. Spadniesz ze skały
w stanie chwilowego zamroczenia umysłu. Tak powiem konstablowi, a Lucas podtrzyma
moją wersję. Widział cię w opactwie prawie nieprzytomną, rozhisteryzowaną. Dam ci
szansę — powiedział, otwierając drzwi. — Biegnij do krypty uwolnić Lucasa, ale jeśli cię
złapię, skręcę ci kark.
Nie miała żadnych szans. Wiedziała, że dogoni ją w kilka minut. Jej przerażenie
wzmagało to, że wyglądał i zachowywał się tak normalnie. Morderca-dżentelmen.
— A jeśli nie pobiegnę?

— Zginiesz tutaj. Co, niestety, nastręczy mi pewnych kłopotów. Będę musiał zanieść
twoje ciało na skały. A. i nie liczyłbym na pomoc służby. Gdybyś jej szukała, powiem, że
pomieszało ci się w głowie. No jak? Biegniesz? Dam ci fory.
— Cofnął się od drzwi w głąb oranżerii i odwrócił plecami.
Niewiele myśląc, rzuciła się do ucieczki. W pierwszej chwili chciała biec w stronę tarasu i
szukać jednak pomocy u służby, ale instynkt powiedział jej, że drzwi ogrodowe są
zamknięte na klucz. Czytała w jego myślach! Nie mógł ich ukryć. Zboczyła w stronę
drzew.
Słyszała za plecami jego dudniące kroki. Biegła niczym ścigane zwierzę jedną ze ścieżek
pięknego ogrodu Haig House. We mgle traciła rozeznanie, nie wiedziała, w którą stronę
się kierować.
Przerażenie chwytało ją za gardło. Umrze. Rupert ją zabije i nikt nigdy o niczym się nie
dowie. Potem zabije Bellę.
Nie, to się nie może tak skończyć. Ma przecież misję do spełnienia. Tak mówiły siostry.
Lucasie, Lucasie, co ja zrobiłam.
Czytaj w jego myślach, przemknęło jej nagle przez głowę. Mogła to uczynić bez trudu.
Rozpamiętywał wieczór balu. Wspominał, jak pomagał nieść ją na zaimprowizowanych
noszach, tą samą ścieżką. Udawał wtedy zatroskanego, a tak naprawdę pragnął ją
zgładzić. Musi ją tylko dopaść. Tym razem już mu się nie wymknie. Wkrótce będzie po
wszystkim.
Mapa, podsuwał jej mapę, jak wtedy, kiedy jego oczami widziała miejsce zabójstwa ojca.
Była na ścieżce wiodącej do pawilonu nad skalnym urwiskiem. Tam droga się kończyła.

163

Tam, jeśli ją dogoni, zrzuci ze skały.
Z własnej winy znalazła się w pułapce. Nie miała dokąd umykać. Ułatwiła mu zadanie.
Zadawał jej tyle pytań, bo chciał się upewnić, czy aby nikt nie przyjdzie jej z pomocą. A
ona, idiotka, wszystko mu powiedziała.
Płuca zdawały się pękać, nogi odmawiały posłuszeństwa, biegła resztkami sił. Myślała
tylko o tym, że musi gdzieś się ukryć, przeczekać, zboczyć ze zdradzieckiej ścieżki, na
końcu której czeka śmierć.
Raptem we mgle dojrzała zarośla. Jak spłoszona gazela walcząca o życie rzuciła się w
tamtą stronę i zaczęła przedzierać między krzewami. Zza pleców doszedł ją okrzyk
zdumienia. Czuła, że zdezorientowany Rupert jej szuka. Usłyszała swoje imię i to
nawoływanie poderwało ją do jeszcze bardziej desperackiego biegu.
Wiedziała, gdzie jest. Tędy przecież uciekała przed Rodneyem Stone”em. Biegła w
stronę miejsca, z którego spadła tamtego wieczoru.
Miała szansę, cień szansy.
Dosięgał jej. Widziała go oczyma duszy. Widziała wyciągające się ku niej bezwzględne
dłonie. Jeszcze tylko kilka kroków. Już blisko...
Teraz!
Padła na kolana. Wyciągnięte ku niej dłonie trafiły w próżnię. Rupert potknął się o nią,
stracił równowagę i runął w dół. Miała nadzieję, że złamał nogę, uderzył o głaz. Nie
tracąc czasu, by sprawdzić, co się z nim stało, poczęła wycofywać się na czworakach.
Zdawało jej się, że nie będzie miała siły się podnieść, ale kiedy usłyszała jego cichy
śmiech, nogi same poderwały się do biegu.
— Dlaczego to robisz, Jessico? — Doszedł ją głos z dołu. — Przecież wiesz, że to się na
nic nie zda. Nie wygrasz ze mną.
Mimo przerażenia raz jeszcze spróbowała czytać w jego myślach. Nic mu się nie stało.
Miał tylko nogę skręconą lekko w kostce, ale nie przeszkadzało mu to podjąć na nowo
pościgu. Tłumiąc okrzyk zgrozy, rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś kryjówki.
Spodziewał się, że będzie uciekała jak najdalej od urwiska,

więc żeby go zwieść, zrobiła coś nieoczekiwanego. Skulona, zaczęła się przedzierać w
tamtą stronę.
Nad przepaścią ostrożnie spojrzała w dół. Miała nadzieję, że dojrzy jakiś występ skalny,
coś, co dałoby jej schronienie. Rzeczywiście, w przerzedzającej się mgle zobaczyła
mniej więcej dwa metry poniżej krawędzi, wąską półkę.
Czuła wszystkimi zmysłami, że Rupert się poruszył. Przywarła do skały i powoli zaczęła
opuszczać się w dół, szukając wsparcia dla stóp. Zsuwała się ostrożnie, centymetr po
centymetrze, ku swojej kryjówce.
— Jessico?
Zamarła na chwilę oczekując, że w każdej chwili zobaczy go na krawędzi urwiska.
— Wiem, że jesteś gdzieś blisko. Nie umkniesz mi.
Usłyszała oddalające się kroki. Zapadła cisza.
Raptem spod jej stopy osunął się kamień i potoczył w dół, pociągając za sobą następne.
Głośny hurkot poniósł się wśród ciszy tysięcznym echem. Z trudem wymacała stopą

164

kolejne wsparcie dla nóg. W chwili, gdy je znalazła, ujrzała nad przepaścią głowę
Ruperta.
Klęczał na samej krawędzi. Na jej widok położył się płasko i wyciągnął ramiona. Chciał
oderwać jej dłonie od skały, zrzucić ją w otchłań.
Jego ręce były niebezpiecznie blisko. Wiedziona nie odwagą, lecz przerażeniem,
wbijając paznokcie w skałę, poczęła zsuwać się niżej. Po chwili poczuła pod stopami
występ, który widziała wcześniej i który był szansą ratunku. Nie wiedząc, czy skała
wytrzyma jej ciężar, rozpaczliwie błądziła palcami w poszukiwaniu czegoś, czego
mogłaby się uczepić.
— Jessico?
Podniosła głowę.
— Dlaczego to robisz? — Pokręcił głową ze smutkiem i zniknął.

Wiedziała, że wróci. To tylko kwestia czasu. Powinna zsunąć się jeszcze niżej, zwiększyć
dzielącą ją od mego odległość. Raptem skalny występ zaczął się osuwać spod jej stóp.
Musiała pozostać w poprzedniej pozycji, wczepiona dłońmi w skałę. Nie mogła zejść
niżej. Nie mogła podciągnąć się do góry. Tkwiła w pułapce.
Usłyszała, że Rupert wraca. Podniosła głowę. Stał na skalnej krawędzi z wielkim
kamieniem w rękach, gotów go rzucić.
— Podziwiam twoją odwagę. Naprawdę podziwiam. Chociaż to dziwnie zabrzmi, nie
życzę ci źle.
— Jesteś szalony.
— Nie, tylko zdesperowany.
— Musisz być na wskroś zły.
Zawahał się na te słowa, ale zaraz napiął mięśnie i uniósł rękę z kamieniem. W tej samej
sekundzie Jessica usłyszała ogłuszający tętent, jakby w stronę urwiska parł pułk
kawalerii. Po chwili rozległy się tupot nóg i krzyki. Rupert zniknął. Zdawało się jej, że
upłynęły wieki, zanim nad urwiskiem ujrzała pobladłą, ściągniętą przerażeniem twarz
Lucasa.
Położył się na skalnej krawędzi, wyciągnął ręce.
— Powoli, Jessico. Pomału. Daj mi prawą dłoń.
Teraz, kiedy był już przy niej, poczuła, że opuszczają ją siły.
— Nie mogę.
— Daj rękę! — nakazał tonem nie znoszącym sprzeciwu.
Po chwili była już na górze. Zobaczyła Adriana i Perry”ego z gotowymi do strzału
pistoletami i niewyraźny uśmiech na twarzy Ruperta.
Ledwie na niego zerknęła. Teraz obchodził ją tylko mąż. Miała ochotę rzucić mu się w
ramiona i błagać o przebaczenie, że zamknęła go w krypcie.
— Schowajcie pistolety — rzucił Lucas w stronę Adriana i Perry”ego, po czym podszedł
do Ruperta.
— Proponuję, byśmy weszli do domu i załatwili sprawę jak na cywilizowanych ludzi
przystało. — Rupert nadal był uprzejmy i opanowany.
Lucas w odpowiedzi zdzielił go w żołądek i chwycił za kołnierz.

165

— A jakże, pójdźmy do domu, ale nie oczekuj, że będę się zachowywał jak na
cywilizowanego człowieka przystało. Ruszaj się! — huknął. — Pilnuj go, Adrianie.
Pchnąwszy Ruperta, podszedł do Jessiki i ją objął. Przytuliła twarz do jego piersi,
folgując wreszcie łzom.

26

Wszedłszy do Haig House, Lucas natychmiast wysłał jednego ze służących po konstabla
i kazał zaprzęgać powóz, który miał odwieźć Jessicę do Walton. Uparła się, że nie
pojedzie, ułożył ją więc na sofie w bibliotece, okrył własnym surdutem, ale nawet na nią
nie spojrzał.
Rupert po przekroczeniu progu Haig House natychmiast przejął rolę gospodarza
czyniącego honory domu, polecił Perry”emu przynieść karafkę z brandy. Wszyscy
odmówili poczęstunku, więc nalał tylko sobie.
Usiadł za biurkiem z kieliszkiem w dłoni. Lucas stanął przy kominku, Adrian koło okna.
Perry usiadł obok Jessiki na sofie. Wszyscy milczeli wpatrzeni w Ruperta.
— W sądzie wszystkiemu bym zaprzeczył i nikt nie mógłby mnie skazać za morderstwo,
ale że nie chcę sądu, to wszystko wam powiem — zaczął.
— Wszyscy trzej jesteśmy świadkami, że próbowałeś zabić Jessicę. Nie myśl, że ujdzie
ci to płazem — oznajmił Lucas ostrym tonem.
— Chcę tylko powiedzieć, że nie przypuszczam, by sprawa trafiła do sądu. W każdym
razie taką mam nadzieję.
Jessica, słysząc, że nikt nie oponuje, nie mogła uwierzyć, że przyjaciele zgadzają się, by
Rupert uszedł sprawiedliwości. Zmienią zdanie, kiedy dowiedzą się, co zrobił.
Uśmiechnęła się, kiedy Perry poklepał ją pocieszająco po dłoni. On jeden w tym
towarzystwie zdawał się ją rozumieć. Lucas od chwili wyciągnięcia żony z urwiska, nie
zwracał na nią uwagi, jeśli nie liczyć przelotnych spojrzeń.
— Przyjmij do wiadomości, że nie zebralibyśmy się tutaj, gdybyś trzy lata temu wypełnił
to, co do ciebie należało — podjął Rupert, zwracając się do Lucasa. — Zawarliśmy pakt.
Ty wyciągnąłeś krótszy patyk, ale nie spełniłeś obietnicy. Kiedy poprosiłeś, byśmy się
spotkali tamtego wieczoru w „Czarnym Łabędziu”, nie przyszło mi do głowy, że cofniesz
dane słowo. Byłem wściekły, i na widok wchodzącego do zajazdu Haywarda
postanowiłem sam wymierzyć mu sprawiedliwość. Przynajmniej jeden z nas musiał
pamiętać, co jesteśmy winni poległemu towarzyszowi.
— Ani nasz pakt nie mówił o zabijaniu, ani Philip nie żądałby tego od nas — odparł
Lucas. — Przyrzekaliśmy opiekować się bliskimi tego, który padnie w walce.

166

Popełniliśmy błąd, zgadzając się na losowanie. Morderstwo jest przestępstwem wobec
prawa.
— To nie było morderstwo, lecz wyrok. Wszyscy wiemy, jakim człowiekiem był Hayward.
Co zrobił żonie Philipa? Zasłużył na śmierć — oponował Rupert.
— Postanowiliśmy, że tego nie zrobimy, a ty się wyłamałeś, Rupercie.
— Strzeliłeś Haywardowi w plecy — wtrącił Adrian.
— Dla zmylenia policji, gdyby zaczęli coś przewąchiwać — rzucił Rupert obojętnie. —
Nikt nie podejrzewałby mnie o tak haniebny czyn. Powtarzam, to był wyrok i nie żałuję,
że go wykonałem. Ktoś musiał to zrobić.
Jessica z odrazą słuchała słów Ruperta. Nie rozumiał, że w ten sposób stawia się na
jednym poziomie z jej ojcem.

Wiedziała, jakiego pokroju człowiekiem był ojciec, ale mimo wszystko go kochała i bolało
ją, że z takim chłodem rozprawiają o człowieku, który był jej rodzicem.
— A Rodney Stone? — zapytał Lucas. — To chyba jego grób znaleźliśmy w krypcie?
— My? — zdziwił się Rupert.
— Adrian i ja. To Adrian usłyszał moje krzyki i otworzył tajemne przejście.
— Oto, jak los sprzysiągł się przeciwko mnie. — Rupert zaśmiał się. — Gdyby nie
Adrian, długo szukałbyś wyjścia. Te drzwi nie otwierają się od wewnątrz. Wyjście jest od
strony rzeki. Mój pradziad przebudował kryptę, kiedy zajmował się przemytem. Och, nic
wielkiego, drobna kontrabanda na potrzeby własne i kilku przyjaciół. Brzydko, Jessico,
nie powiedziałaś mi, że Adrian był tam również.
— Widziałem cię, Jess, i wołałem, ale nie zareagowałaś — wtrącił Adrian.
— Byłam... przerażona.
Lucas zdawał się nie słyszeć tej wymiany zdań.
— W krypcie ziemia w jednym miejscu była świeżo skopana. To tam pogrzebałeś ciało
Stone”a?
— Pogrzebałem go, kiedy Jessica wracała do zdrowia po wypadku.
— Możesz mi wyjaśnić, Rupercie, co Stone miał z tym wszystkim wspólnego?
— Przede wszystkim musicie wiedzieć, jakim zagrożeniem była dla mnie Jessica.
Potrafiła czytać w moich myślach. To nie metafora, lecz fakt. Nie będę się zagłębiał w
detale. Ona sama może wam to wytłumaczyć po...
— A niech to, Jess. To znaczy, że naprawdę byłaś czarownicą — zdumiał się Perry.
— Tego bym nie powiedziała — mruknęła cicho, nie mając odwagi podnieść oczu. —
Mam po prostu lepszą intuicję niż większość ludzi. Miałam wgląd tylko w myśli jednej
osoby, a i to rzadko. Nie wiedziałam nawet, kim jest. — Zerknęła ukradkiem na Lucasa,
ale na jego twarzy nie malowało się nic, ani niechęć, ani zrozumienie.
Przypomniała sobie, jak dawno temu przestrzegał ją, że jeśli nie poniecha swoich
sztuczek, straci wszystkich przyjaciół. Normalni ludzie nie mają ochoty zadawać się z
czarownicami. Od tego czasu wstydziła się przyznać komukolwiek do swojej
odmienności.
— Coś mi się obiło o uszy przed laty — przypominał sobie Adrian. — Lucasie, czy ty...?
— Tak, ja, ale myślałem, że Jessica żarty sobie stroi.

167

— Nie stroiłam żadnych żartów.
— Na to wygląda. To znaczy, że pamiętasz, co się działo przed twoją ucieczką z
Hawkshill?
— Upadłam, wymykając się z opactwa, i uderzyłam głową w kamień. Wtedy zaczęłam
przypominać sobie różne rzeczy, ale nie mam pewności, czy pamięć całkowicie wróciła.
— Rozumiem. Rupercie, zacząłeś mówić o Rodneyu Stone. Tak się przejął jej cudownie
odzyskaną pamięcią. Poczuła się jak niesforne dziecko, któremu wymierzono klapsa.
— Gdyby Jessica nie miała swojego przeklętego daru, nic by jej nie zagrażało — ciągnął
Rupert. — Lubię ją. Podziwiam. Zawsze lubiłem i podziwiałem. Mówię szczerze.
— Opowiedz nam o Rodneyu Stone — powtórzył Lucas dobitnie.
— Poznałem go w Londynie i kiedy się przekonałem, że nigdy nie będę wolny od Jessiki,
nająłem go, by ją porwał. Wszystko poszło nie tak. Jessica... coś przeczuła.
— Stone miał ją porwać. Co potem? — chciał wiedzieć Lucas.
Rupert milczał, przekładając kieliszek z ręki do ręki.
— Dobry Boże! Nie wierzę — Lucas nie krył zgrozy.
— Po co porywać? Nie prościej było zabić ją w domu? — zainteresował się Adrian.

— Za duże ryzyko. Kręciło się mnóstwo ludzi. Nie mogłem zaniedbywać gości —
pospieszył z wyjaśnieniem Rupert.
— Były dwa powozy — podjęła wątek Jessica, czytając w myślach swojego
prześladowcy. — Rozmawiałeś z niewłaściwym stangretem, Lucasie. Stone miał mnie
wsadzić do powozu, ogłuszyć, zawieźć do opactwa i zamknąć w krypcie. Później zająłby
się mną Rupert. Uzgodnili, że Stone odprawi pierwszy powóz i wróci pieszo do Haig
House, pojawi się wśród gości, po czym odjedzie tym samym powozem, którym
przyjechał na bal. Przypuszczam, że Stone nie wiedział, że ma być wspólnikiem
mordercy.
— Chciałeś ją zabić i zakopać ciało w krypcie! — Lucas ledwie mógł mówić. — A teraz
opowiedz mi o tym powozie, którym miała zostać porwana Jessica.
— Stone go najął. Opłacił stangreta, by milczał. Nie znam go, a i on o mnie nic nie
wiedział.
— Gdyby go złapano, mógłby więc wskazać tylko na Stone”a? — upewnił się Lucas. —
Gdyby Jessica czegoś nie przeczuła... — Głos mu się załamał. — A ja jej nie wierzyłem.
Powiedz mi, Rupercie, od początku zamierzałeś zabić Stone”a?
Rupert wzruszył ramionami.
— Byłby dla mnie zbyt wielkim zagrożeniem. Nie mogłem na to pozwolić. To było zero,
Lucasie. Świat nie odczuł jego straty.
— Jego ciotka będzie zapewne innego zdania. Jeśli, jak powiadasz, Jessica mogła
czytać w twoich myślach, dlaczego nie miałaby odgadnąć, że zabiłeś Stone”a?
— Była przez cały czas odurzona, a ja miałem się na baczności. Poza tym nie potrafię
czytać moich myśli zawsze.
— Odurzona? — zapytał Lucas.
— Tak. Dodawałem laudanum do jej lekarstw. Tylko tak mogłem czuć się bezpieczny,
mając ją pod swoim dachem.

168

Jessica przypomniała sobie eliksir siostry Dolores i uczucie ciągłego oszołomienia,
otępienia. Dopiero, kiedy opuściła Haig House, znowu poczuła się dobrze.
— To ty dałeś Stone”owi zaproszenie na bal Belli? — zapytał Lucas po długiej chwili
milczenia.
— Sam je wypisałem. To był błąd, ale, jak powiadam, nie spodziewałem się, że kogoś
może zaniepokoić zniknięcie tego człowieka.
— Ty zniszczyłeś zaproszenie?
Rupert skinął głową.
— Puściłeś plotkę, że w przeddzień balu Stone spotkał się z jakąś kobietą?
- Tak.
— Czy po to, żeby odwrócić od siebie podejrzenia?
- Tak.
— I skierować je na Jessicę?
— Gdyby chciała mnie oskarżyć, ludzie uwierzyliby mnie, nie jej.
— Powinienem był jej słuchać, kiedy mówiła, że podejrzewa Stone”a — Lucas westchnął
i zwrócił się do żony: — Powiedz, Jessico, jakim sposobem dowiedziałaś się o krypcie?
• „Jessico”, przecież zawsze nazywał ją „Jess”. Oto jak ją traktuje, pomyślała ze
smutkiem.
— Najpierw sądziłem, że za sprawą snu, ale potem wiedziałam już, że to... Głos.
— Byłem dla niej głosem, a nie konkretną osobą, ale wkrótce zdemaskowałaby mnie —
wtrącił Rupert.
Adrian wykonał jakiś gwałtowny ruch ręką. Wszystkie oczy zwróciły się w jego stronę.
— Tyle zachodu, by ukryć, jak zginął William Hayward? Nie chce mi się wierzyć. Tutaj
idzie o coś więcej. Zawarliśmy pakt. Gdyby któregoś z nas oskarżono, reszta miała go
bronić, dostarczyć mu alibi. Jessicę wyśmiano by w sądzie, gdyby powiedziała, że czyta
w myślach Ruperta i stąd wie, iż jest winny. Nie, tu chodzi o coś innego.
— Łatwo ci mówić. Nie w twoich myślach czyta — obruszył się Rupert. — Wiesz, jak to
męczy, kiedy człowiek cały czas musi się mieć na baczności? Na ogół udawało mi się
trzymać ją z daleka, ale człowiek czasami traci czujność. Pierwszy raz wpadłem w
panikę... — Tu zawiesił głos.
— Pierwszy raz? — ponaglił go Lucas.
Rupert pokręcił tylko głową.
— Nieważne.
— To było tej nocy, kiedy zabił mojego ojca — zaczęła cicho Jessica. — Widziałam go,
chociaż niezbyt wyraźnie. Czułam jego gniew, nienawiść. Wiedział, że dotarłam do jego
umysłu, i zaczął mnie szukać. Zabiłby mnie wtedy, gdyby mnie znalazł.
— Wpadłem w panikę. Była tam. Widziała, jak zabiłem jej ojca. Czytała w moich myślach
jak w otwartej książce. To oczywiste, że jej szukałem. Wymknęła mi się.
„Wymknęła się”. Łagodne określenie. Uciekała przerażona, pewna, że mordercą jest
Lucas. Ukryła się na jednej

z rzecznych barek, które wiozły zboże do Londynu. Schowała się między workami. Barka
odpłynęła o świcie i

169

późnym popołudniem następnego dnia zacumowała przy nabrzeżu w stolicy. Pamiętała,
jak na wpół przytomna
błąkała się po ulicach, nękana wyrzutami sumienia. Myślała, że ojciec zginął z jej
powodu i że teraz Lucas zabije również ją.
— Zrobiłeś to wszystko tylko po to, żeby zatrzeć ślady? — nie mógł się nadziwić Adrian.
— Nie. Planował następne morderstwo — uzupełniła Jessica.
Rupert wstał zza biurka i ponownie napełnił swój kieliszek.
— Widzę, że niczego mi nie oszczędzisz — powiedział z sarkastycznym uśmiechem.
— Czyje? — chciał wiedzieć Lucas.
— Bern, oczywiście. Widzę po twojej minie, Lucasie, że to już odgadłeś. Przejrzałeś
moje plany? Chyba nie myślałeś, że ją kocham? Nienawidzę jej i nie ma w tym żadnej
przesady. — Rupert opróżnił kieliszek jednym haustem. — I pomyśleć, że uczyniłem ją
panią naszej rodowej siedziby. Moja matka przewraca się pewnie w grobie, widząc, jaką
ma następczynię. Bella to kobieta wulgarna od stóp do czubka głowy. Ma umysł dziecka i
ani serca, ani smaku. Spróbujcie z nią wdać się w konwersację, a będziecie wiedzieć, co
mam na myśli. Potrafi mówić tylko na jeden temat, o sobie. Co nie przeszkadzało nam
kiedyś rywalizować o jej względy, ale wtedy byliśmy młodzi i głupi.
Odstawił gwałtownie kieliszek.
— Nie potrafi docenić tego domu i jego historii. Niczym się nie interesuje. Gardzi moimi
dzierżawcami za ich brud za paznokciami i ich ciężką pracę. Zresztą z wzajemnością.
Myślisz Lucasie, że nie wiem, jak obydwaj z Adrianem dziękujecie niebu, że żaden z was
się z nią nie ożenił? Wystarczył miesiąc życia pod jednym dachem, bym się przekonał,
jakim byłem głupcem. Znosiłem tę udrękę przez trzy lata, wreszcie postanowiłem coś z
tym zrobić. Skoro zamordowałem raz, mogłem zamordować ponownie. — Spojrzał na
Jessicę. — Ale ty wiedziałaś wszystko, wsłuchiwałaś się w moje najbardziej sekretne
myśli, prawda?
— To wyglądało trochę inaczej — sprostowała. — Docierały do mnie jakieś niewyraźne
obrazy, odczucia. Głos mówił mi, że dojdzie do kolejnej zbrodni. Od chwili, kiedy
wróciłam do Hawkshill, myślałam tylko o tym, jak do niej nie dopuścić.
— Pomyśleć, że uratowałaś Bellę! — zawołał Rupert ze śmiechem. — Cóż za ironia. Tak
bardzo jej nienawidziłaś, kiedy byłaś młodsza. A i ona nigdy nie powiedziała o tobie
dobrego słowa. Kłopot z Bellą polega na tym, że ona nie dostrzega prawdziwych
wartości.
— W jaki sposób chciałeś zabić Jessicę, gdy zawiódł plan ze Stone”em? — przerwał
Lucas osobiste wynurzenia Ruperta.

— Nie miałem pojęcia, jak to zrobić. Ze względu na przyrodzony dar twojej żony wolałem
me snuć żadnych planów. Zdałem się na improwizację. Gdy dzisiaj rano wyłoniła się
niespodziewanie z mgły, pomyślałem, że szczęście się do mnie uśmiechnęło. Chciałem
załatwić to szybko, bez zadawania bólu.
— Jak miałeś zamiar pozbyć się Belli? — Lucas już na dobre wcielił się w rolę
śledczego.
— Obiecałem jej, że pojedziemy na kontynent. Zawsze o tym marzyła. Tam chciałem

170

zaaranżować wypadek. Nie wiem... Nie jestem okrutnym człowiekiem, Lucasie. Nie
cierpiałaby. No, cóż, czas ucieka. Ja powiedziałem już wszystko. Myślę, że teraz
powinniśmy zostać sami: ty, Adrian i ja.
Lucas zamrugał, jakby się ocknął z głębokiej z zadumy.
— Perry, odwieziesz Jessicę do domu. Nie. Namyśliłem się.
Zawieź ją do sióstr, do Hawkshill. One się nią zaopiekują.
Zostań z nią. Nie chcę, żeby ktokolwiek męczył ją pytaniami.
Zrozumiano?
— Zrozumiano.
Jessice serce się ścisnęło.
— Nie chcę jechać do Hawkshill, chcę wrócić do Walton.
— Tam nie będzie miał się kto tobą zająć. Później do was przyjadę. Perry?
Próbowała się opierać, ale Perry objął ją ramieniem.
— Chodź, Jess.
Zdawało się jej, że dostrzegła napięcie w twarzy Perry”ego, ale wrażenie szybko minęło.
Obejrzała się jeszcze od progu na trzech przyjaciół, nieruchomych niczym posągi. Żaden
się nie poruszył, nie odprowadził jej wzrokiem.

27

Ledwie drzwi się zamknęły, Adrian przekręcił klucz w zamku, potem wyjrzał przez okno.
— Mamy niewiele czasu — stwierdził.
Lucas nie odrywał oczu od Ruperta.
— Chyba w ogóle cię nie znałem.
— Znałeś mnie. Nie zmieniłem się. Na Boga, czemu tak na mnie patrzysz. Przecież
wiesz, jakim człowiekiem był Hayward. Myślisz, że Jessica uroni nad nim łzę, teraz, kiedy
odzyskała pamięć? Nie sądzę. Stone”a też nie macie powodów żałować. Uważacie, że
zabiłbym go, gdyby był obiecującym młodzieńcem? Ten nikczemnik zrobiłby wszystko dla
pieniędzy. Co do Belli, to nienawidziliście jej tak samo jak ja. Nie potrafiliście tego ukryć. I
co, miałem z taką kobietą spędzić resztę życia?
— Czy ty słyszysz, co mówisz? To przecież ludzie, a nie robactwo.
— A Francuzi, to kim byli? — prychnął Rupert. — A przecież kładliśmy ich pokotem i ono
robili to samo z nami. Wylałem gorzkie łzy nad bohaterami ostatnich wojen, więc
wybaczcie, ale nie będę opłakiwał łajdaków.
— A Jessica? — zapytał Lucas zdławionym głosem.
Rupert opuścił wzrok i zaczął przerzucać papiery na biurku.

171

— Jej jednej bym żałował. Powiem ci jedno, gdybym wiedział, że ją kochasz, nigdy nie
podniósłbym na nią ręki. Kryłeś się jednak ze swoim uczuciem. Myślałem, że to litość
przez ciebie przemawia.
— Przyjechał konstabl Clay! — zawołał Adrian od okna.
— Muszę cię prosić, Lucasie, o przysługę — zaczął Rupert.
— Nie mam przy sobie pistoletu. Użyczysz mi swojego?
— Powinieneś zawisnąć na najwyższej szubienicy za to, co zamierzałeś zrobić Jessice
— syknął Lucas przez zaciśnięte zęby.
— Nie wątpię. Jeśli nie chcesz uczynić tego dla mnie, zrób to dla niej.
W hallu rozległy się kroki, potem pukanie do drzwi. Klamka się poruszyła.
— Sir? — Nikt nie odpowiedział. — Wiem, że są tutaj, panie konstablu.
Rozległo się walenie w drzwi. Ktoś szarpnął klamkę.
— Otworzyć natychmiast! — zawołał konstabl Clay. — Słyszycie? Lordzie Lucas? Co się
tam, do diabła, dzieje?
— Pozwól mi skończyć z honorem. W imię starej przyjaźni, Lucasie. — Rupert wyciągnął
ku niemu otwartą dłoń.
Lucas nagle cofnął się w czasie o całe lata. Czterej nierozłączni druhowie: Adrian,
Rupert, Philip i Lucas. Czterej beztroscy chłopcy szalejący w tym samym domu.
Przyjęcie-niespodzianka urządzone w ogrodach Haig House z okazji jego czternastych
urodzin. Pożyczka na zakup patentu oficerskiego. Dziesiątki świadczonych sobie
wzajemnie przysług.
W imię przyjaźni, jak powiedział Rupert. Wolne tłumaczenie rodowej dewizy Haigów — w
imię lojalności.
Łzy napłynęły mu do oczu. Jak do tego doszło? Szukał odpowiedzi na tysiące pytań
cisnących się do głowy, ale zamiast odpowiedzi znajdował tylko gorzki żal.
Nie było czasu na próżne deliberacje. Ciągle jednak się

wahał. Ktokolwiek podniósł rękę na Jessicę, był jego śmiertelnym wrogiem. Najchętniej
osobiście zabiłby Ruperta.
— W imię przyjaźni — powtórzył Rupert. I w jego oczach pojawiły się łzy.
Lucas podjął decyzję. Podszedł do biurka i położył pistolet na „dłoni Ruperta.
— Zostaw mi wszystko, ale najpierw muszę wiedzieć, jak umarł Stone.
— Przetrąciłem mu kark.
Ktoś usiłował wyważyć drzwi.
— Wybaczcie, przyjaciele — powiedział Rupert bezgłośnie.
Drzwi ustąpiły, pistolet wypalił.
Oddalona o kilka mil Jessica miała wrażenie, że słońce eksplodowało jej pod czaszką.
Wyczuła coś i obróciła się na bok. Księżycowa poświata wydobywała z mroku zarysy
znajomych przedmiotów; szafka nocna, modlitewnik, szklanka z wodą.
— Lucas — szepnęła, unosząc się na łokciu.
Siedział na jedynym w sypialni krześle, z wyciągniętymi przed siebie nogami. Po chwili
podniósł się powoli i podszedł do łóżka.
— Nie żyje, prawda? — zapytała cicho.

172

— Zastrzelił się z mojego pistoletu.
Dała spokój pytaniom. Nie chciała wiedzieć, jak to się stało. Być może nigdy nie będzie
chciała.
— Co powiedzieliście konstablowi?
Lucas zaklął cicho pod nosem.
— Jak ty nas znasz. Masz rację, raz jeszcze zwarliśmy szereg, by ochronić jednego z
nas. Powiedziałem mu, że Rupert, przekonany, że Stone obraził cię podczas balu, wdał
się z nim w kłótnię. Zaczęli się szarpać, Stone upadł tak nieszczęśliwie, że złamał sobie
kark. Rupert wpadł w panikę i pochował ciało w krypcie. Odkryłem grób, zażądałem
prawdy. Rupert, chcąc uniknąć hańby, popełnił samobójstwo.
— Konstabl Clay ci uwierzył?
— Nie, nie uwierzył. Zbyt dużo było luk w mojej historii. Nie potrafiłem chociażby
wyjaśnić, skąd wiedziałem o tajemnym wejściu do krypty. Clay może sobie podejrzewać,
ale nic nie dowiedzie. To było najlepsze wyjście. Gdybym wydał Ruperta w ręce policji,
nie tylko imię Ruperta by ucierpiało. Trzeba by opowiedzieć o twoim ojcu i Jane Bragge,
udziale Stone”a. Ucierpieliby niewinni ludzie.
— Rozumiem.
— Naprawdę? Wielkie nieba, Jess! Ledwie uszłaś z życiem. Gdybyśmy nie pojawili się
na czas, teraz twoje, a nie Ruperta ciało leżałoby na katafalku.
Spojrzała na swoje pokaleczone o skały dłonie, nasączone maścią zaaplikowaną przez
siostrę Dolores, i bezwiednie zaczęła je masować.
— Nie powiedziałeś mi dotąd, jak mnie znalazłeś.
— Czysty przypadek! — prychnął wściekle. — Wiedziałem, że pobiegniesz do Haig
House, ale kiedy przyjechaliśmy, służba twierdziła, że nikt cię nie widział. Usłyszeliśmy
tylko, że Rupert jest w oranżerii. Nie znaleźliśmy go tam, ale zobaczyliśmy twoje
rękawiczki. Wiedziałem już... Rozdzieliliśmy się. Ja pojechałem ścieżką w stronę
pawilonu. Kiedy usłyszeliśmy hurkot toczących się w dół kamieni, jak jeden ruszyliśmy za
dźwiękiem. Wiesz, jakie miałaś szczęście, że byliśmy konno? Jeszcze chwila, i byłoby po
tobie. Wyobrażasz sobie, co czułem? Dlaczego to zrobiłaś, Jessico? Głupie pytanie.
Byłaś przekonana, że to ja jestem mordercą. Nie ma innego tłumaczenia.
Poczuła się tak, jakby ktoś wydobywał jej najbardziej odrażające myśli na światło
dzienne.
— Postaraj się zrozumieć, Lucasie, proszę. Ellie powiedziała mi o losowaniu. Widziała i
słyszała wszystko. Aja wiedziałam,

że jeśli odkryję mordercę ojca, dowiem się, kim jest Głos. Chciał znowu zabić, musiałam
go powstrzymać.
— Kiedy Ellie powiedziała ci o losowaniu?
— Ostatniego wieczoru przed wyjazdem z Londynu.
— A wcześniej? Podejrzewałaś mnie?
— Nie. Przysięgam, że nie. Czułam wprawdzie, że coś ukrywasz, ale nie mogłam nic z
tego zrozumieć. Przeczytałam list od twojego adwokata. Wiedziałam, że Adrian i Rupert
dali ci pieniądze, żebyś mógł kupić Hawkshill, nie wiedziałam tylko, dlaczego.

173

— A jak myślisz? Byłaś uwzględniona w naszym pakcie.
Gdybym poległ, pozostali otoczyliby cię opieką. Przysięgali.
Chciałem cię zabezpieczyć, zapewnić ci środki do życia. Tak, Rupert i Adrian pożyczyli
mi pieniądze na kupno Hawkshill. Czuli chyba wyrzuty sumienia, że rozważaliśmy
możliwość wykonania wyroku na twoim ojcu. Rupert... wręcz nalegał. Teraz rozumiem
dlaczego.
— Lucasie... — Wstyd ją ogarnął, gdy usłyszała, jaką troską ją otoczono.
— Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Dlaczego, Jess?
— Co miałam powiedzieć? Ze słyszę głosy? Ze mam wizje. Bałam się. Gotów byłbyś
pomyśleć, że straciłam rozum. Próbowałam i nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć.
— U Ruperta wiedziałaś.
— Nie miałam wyboru, musiałam. Uwierzyłbyś, gdyby Rupert nie potwierdził moich słów?

— Uwierzyłbym.
— Postaraj się mnie zrozumieć. Kiedy zobaczyłam cię w opactwie, przeżyłam wstrząs.
Byłam pewna, że to ty jesteś mordercą.
— A nie przyszło ci do głowy, że odchodzę od zmysłów z niepokoju o ciebie? Ze cię
szukam? Może mówię od rzeczy, ale mam chyba prawo. Zawiodłem się na dwojgu
najbliższych ludzi.

Jego zachowanie bolało jeszcze bardziej niż słowa. Zwracał się do niej tak oficjalnie. Nie
poznawała go. Wolałaby, żeby klął, wściekał się, złorzeczył.
— Przepraszam, nie jestem sobą. Przeżyłaś dzisiaj piekło. Odłóżmy tę rozmowę na
kiedy indziej.
— Nie. — Pokręciła energicznie głową. — Chcę, żebyśmy wyjaśnili sobie wszystko do
końca. Proszę, pytaj.
— Powiedz mi w takim razie, dlaczego przypuszczałaś, że ja jestem Głosem. Kiedy go
usłyszałaś po raz pierwszy?
Zastanawiała się przez chwilę, zbierając myśli, po czym zaczęła opowiadać cicho, prawie
szeptem:
— Nazywałam go Głosem, bo nie wiedziałam, jak inaczej go określić. Właściwie nie był
to głos, lecz obrazy, wrażenia. Pierwszy raz pojawił się chyba wtedy, kiedy ty zwróciłeś
na mnie uwagę. Nie było w nim nic złego, przeciwnie, czułam, że mnie lubi, że mu się
podobam, że uważa mnie za mądrą. Myślałam, że czytam w twoich myślach. Ruperta
prawie nie znałam, a poza tobą świata nie widziałam. Nie mogłam ci się zwierzyć, bo
traktowałeś podobne rzeczy z ogromnym... dystansem.
— Dlaczego akurat Rupert?
— Podobno byliśmy spokrewnieni. — Jessica powtórzyła to, co usłyszała tego ranka od
Ruperta.
— Opowiedz mi o tej nocy, kiedy uciekłaś z Hawkshill. Naprawdę powiedziałaś ojcu, że
jesteśmy kochankami? Wysłałaś go, żeby się ze mną rozmówił?
— Tak — przytaknęła cicho. — Wierzyłam, że mimo wszystko mnie kochasz.
Pomyślałam, że Bella zerwie zaręczyny, jeśli moje słowa się rozniosą. Zrobiłam to nie

174

tylko dla siebie, ale także dla ciebie. Och, nie musiałeś się ze mną żenić, ale nie
chciałam, żebyś ożenił się z Bellą. Znałam ją lepiej od ciebie. Wiedziałam, jaka potrafi
być okrutna. Wiedziałam, że kłamie i oszukuje. Nie mógłbyś być z nią szczęśliwy. —
Zaczerpnęła powietrza i mówiła dalej: — Tamtego wieczoru coś przeczuwałam Bałam się
okropnie. Szłam właśnie do waszego domu,
rozmyślając, gdzie jest ojciec, gdy pojawił się Głos. Myślałam,
że to ty. Był zły, wściekły, ale tego mogłam się spodziewać
po tym, co zrobiłam. Raptem wszystko się zmieniło. Morderstwo Mówił o zbrodni. To było
straszne. Pobiegłam na ścieżkę, chciałam cię powstrzymać. Spóźniłam się. Nie
pamiętam dokładnie, co się działo później, ale czułam, że morderca mnie ściga. Cały
czas myślałam, że tą ty. Że nie spoczniesz, póki mnie nie zabijesz.
Musiała chwilę odpocząć, zanim opowie mu jak uciekła, jak znalazła się w Londynie.
Zapadła długa cisza. Przerwał ją Lucas.
— Czułaś, że Rupert żałuje, że będzie musiał cię zabić?
Skinęła głową.
— Tak, dzisiaj w Haig House mówił prawdę. Bał się mojego daru, nienawidził go, ale nie
mnie.
Gdzieś w głębi domu rozległ się płacz dziecka. Zaskrzypiały jakieś drzwi.
— Spróbuj zasnąć, Jess. Zajrzę do ciebie jutro.
Raz jeszcze spróbowała przełamać barierę, która pojawiła się między nimi.
— Pojadę z tobą. Nie chcę, żebyś był sam. Wiem, ile znaczyła dla ciebie przyjaźń
Ruperta. Tak mi przykro, Lucasie. Naprawdę przykro.
— Mam nadzieję, że mówisz szczerze. — Po raz pierwszy w jego głosie dało się słyszeć
napięcie wywołane przejściami mijającego dnia. — Będzie lepiej, jeśli zostaniesz u sióstr.

Adrian i ja mamy mnóstwo spraw na głowie. Musimy się zastanowić nad tym, co mówić
w czasie przesłuchań, zadbać o pogrzeb Ruperta i Stone”a.
— Gdzie Rupert będzie pochowany?
— W opactwie. Od dwustu lat chowani są tam wszyscy Haigowie. Kościół może się
sprzeciwiać, bo Rupert popełnił samobójstwo. To kolejna rzecz, którą musimy załatwić.
Nie mógłbym poświęcać ci zbyt wiele czasu.
Nie próbowała się sprzeczać.
— Zatem do jutra.
— Dobranoc, Jess.
Kiedy za Lucasem zamknęły się drzwi, dała wreszcie upust długo powstrzymywanym
łzom.

28

175

Rosemary zostawiła Jessicę i Ellie w pokoju śniadaniowym i poszła szukać syna.
Znalazła go w bibliotece, nad papierami. Wiedziała, że wybrała nie najlepszy moment na
rozmowę. Właśnie wrócili z pogrzebu Ruperta. Lucas bardzo ciężko przeżył śmierć
przyjaciela. Poza tym był egzekutorem jego testamentu i za godzinę wyjeżdżał z Bellą do
Londynu, do adwokata. Miał wrócić najwcześniej za tydzień, a jej sprawa nie mogła tak
długo czekać.
— Siadaj, mamo — przywitał ją. — Zajmij się Jessicą, kiedy mnie nie będzie. Ma ciężkie
dni za sobą. Pilnuj, żeby dużo odpoczywała i dobrze się odżywiała. W ogóle przestała
jeść.
— Obawiam się, że nie spełnię twojej prośby. Wyjeżdżam.
— Jak to wyjeżdżasz? — zafrasował się.
— Przenoszę się do sir Matthew Paige”a.
— Rozumiem.
— Mam nadzieję. Podjęłam decyzję, kiedy zobaczyłam go dzisiaj na pogrzebie.
Wyglądał strasznie. Staro Ledwie go poznałam. Serce mi się krajało na jego widok.
— Za dużo pije, mamo. Oto skutki.
— A tak, zawsze miałeś go za najgorszego niegodziwca. Nie mam zamiaru się z tobą
sprzeczać. Nie przekonam cię, ale jedno ci powiem, twój ojciec okazałaby więcej
zrozumienia niż ty. Zawsze byłam z ciebie dumna, i chcę żebyś wiedział, że bardzo cię
kocham, nawet jeśli się mylisz. A mylisz się. Dla ciebie wszystko jest oczywiste. Miałeś
życie usłane różami.
— Jess powiedziała mi kiedyś coś podobnego.
—. I miała rację. Nie wszyscy mieli tyle szczęścia, co ty. Człowiek czasami popełnia
błędy i musi za me płacić, ale to me znaczy, że należy ludźmi gardzić. Widzisz w sir
Matthew tylko pijaka i libertyna. Poprzestajesz na pozorach. Zadowalasz się
powierzchowną oceną. Dość już powiedziałam. Przyślę po swoje rzeczy, jeśli ci to me
przeszkadza. I nie martw się o mnie. Wbrew temu, co myślisz, wiem, że będę z Mattem
szczęśliwa. To zresztą nie jest najważniejsze. Chcę, żeby on był szczęśliwy, i uczynię
wszystko, co w mojej mocy, żeby tak było. Do widzenia, mój drogi. Będę za tobą tęskniła.
— Odwróciła się ze łzami w oczach i ruszyła ku drzwiom.
Lucas zerwał się z zza biurka i odprowadził ją do drzwi.
— Będziesz zawsze mile widziana w moim domu.
— Zostawiając Matta za progiem, dlatego że mój syn uważa go łajdaka? — Położyła
dłoń na klamce.
— Mamo!
— Tak, Lucasie?
— Wcale tak nie myślę.
— Rzeczywiście? Powtarzam twoje słowa.
— Może kiedyś tak myślałem, ale...
— Ale co...?
Zawahał się.
— Nic już nie wiem. Masz rację, myliłem się.

176

— Co przez to rozumiesz?
— Nie mówię, że sir Matthew mógłby być mi przyjacielem, ale... jeśli mi pomożesz,
wyciągnę do niego rękę.
Rosemary przez chwilę wpatrywała się zdumiona w syna, po czym wybuchnęła płaczem.

Ty musisz być Breame — zagadnęła przyjaźnie, nie dając zbić się z tropu naburmuszoną
miną lokaja. — Sir Matthew wiele mi o tobie opowiadał.
Twarz służącego nieco się rozpogodziła.
— Dziękuję, madame.
— Powiadasz, że nie ma go w domu?
— Nie, madame.
— Dobrze, zaczekam na niego w bibliotece.
Minęła zdumionego lokaja, przeszła przez hali i ledwie otworzyła jedyne zamknięte drzwi,
spowiły ją obłoki dymu tytoniowego.
Sir Matthew siedział w fotelu koło kominka. Na podłodze stała opróżniona butelka, w
dłoni gospodarza tkwił kieliszek.
Na widok gościa Matt uniósł się chwiejnie.
— Rodie? — zdziwił się, jakby zobaczył ducha. Breame otworzył usta, jakby chciał coś
powiedzieć, ale szybko się rozmyślił, skłonił głowę i cicho zamknął drzwi.
Rosemary podeszła do okna i otworzyła je szeroko.
— Zdawało mi się, że przyjechałeś do Chalford sprzedać ten dom i wyruszasz na grand
tour?
— Co ty, u diabła, tu robisz? — zapytał niemiłym tonem, usiłując doprowadzić swój
wygląd do porządku.
— Widziałam cię na pogrzebie Ruperta. Pomyślałem, że źle wyglądasz.
— Ale nie odezwałaś się do mnie ani słowem. Potraktowałaś mnie jak powietrze. Drżysz,
kiedy twój synek podniesie brew.
— Podniósł dłoń do czoła, jakby bolała go głowa. — Przepraszam, trafiłaś na zły
moment. Breame odprowadzi cię do wyjścia.
Rosemary zignorowała tę odprawę.
— Anne Rankin mówiła mi, że żyjesz jak odludek. Nigdzie nie bywasz, z nikim się nie
widujesz. Wszyscy byli zdziwieni, że przyszedłeś na pogrzeb Ruperta.
— Twój syn zapewne uznał, że to arogancja z mojej strony, pokazywać się między
porządnymi ludźmi. Biegnij do domu, powiedz mu, że ma rację. Pijak ze mnie i
rozpustnik. Ucieszy się.
— Nic mu nie powiem, wyjechał właśnie do Londynu, ale...
— Powinienem był wiedzieć. Inaczej me odważyłabyś się tutaj pokazać.
— Cicho bądź i słuchaj! — zawołała, rozzłoszczona już Rosemary.
Jej wybuch odniósł skutek. Matt założył ręce na piersi i oparł się o stół.
— Lucas się zmienił. Myślę, nie, wiem, że śmierć Ruperta bardzo go poruszyła. Nauczyła
go, że powinien być wrażliwszy, delikatniejszy, przykładać większą wagę do uczuć innych

177

ludzi. — Podeszła do Paige”a z uśmiechem.— Dał nam swoje błogosławieństwo.
Możemy się pobrać tak szybko, jak zechcemy.
— Dał nam swoje błogosławieństwo! — huknął Matt. — Kto go o nie prosił? Ja na pewno
nie. Możesz powiedzieć Dundasowi, że pięknie dziękuję. Breame!
Lokaj pojawił się natychmiast w progu. Najwyraźniej musiał podsłuchiwać pod drzwiami.
— Wyprowadź panią Wilde.
— Tak, sir. — Breame rzucił Rosemary smutne spojrzenie. — Proszę za mną, pani
Wilde.
— Nie wyjdę — oznajmiła Rosemary. — Skoro już tu jesteś, Breame, przynieś sir
Matthew dzbanek kawy, a, i każ kucharce przygotować tacę kanapek. To wszystko,
możesz odejść.
— Słucham, madame.
— Breame! — ryknął sir Matthew.
— Tak jest, sir, jedną chwileczkę — powiedział lokaj i zniknął.
Matt wpatrywał się ponuro w drzwi.
— Nie wiem, co chcesz przez to zyskać, Rosemary.
— A ja nie wiem, jak możesz oddychać w tych tumanach dymu — fuknęła, mocując się z
drugim oknem. — Tak lubisz te cygara?
— Owszem.
Okno w końcu ustąpiło. Rosemary wciągnęła głęboko powietrze.
— Więc będę musiała się do nich przyzwyczaić. Siadaj, Matt, muszę ci coś powiedzieć.
— Nie chcę, by ktokolwiek oddawał mi twoją dłoń. Nie chcę małżeństwa na takich
warunkach — oznajmił chmurnie.
— Matt, ciągle nie pozwalasz mi dojść do słowa. Masz pretensje, że nie odezwałam się
do ciebie na pogrzebie Ruperta, ale nie mogłam. Wyglądałeś tak nieszczęśliwie, taki
opuszczony, zaniedbany. Bałam się, że jeśli do ciebie podejdę, to się rozpłaczę.
— Do czego to wszystko ma zmierzać?
— Cierpliwości, Matt — powiedziała z uśmiechem. — Kiedy cię dzisiaj zobaczyłam,
zdałam sobie sprawę, po raz pierwszy w życiu, że nikt nie ma do mnie większego prawa
niż ty. Czułam się zawsze winna i stąd nieświadoma tego, co jestem ci winna. Nie ufałam
swoim uczuciom, zawiodłam cię, ale coś zrozumiałam. Już nigdy cię nie zawiodę. Czy to,
co mówię, ma jakiś sens?
— Nie.
— Więc słuchaj. Powiedziałam dzisiaj swojemu synowi, że jeśli cię nie zaakceptuje, nie
przekroczę progu jego domu, na co on odpowiedział, że gotów jest wyciągnąć do ciebie
rękę na zgodę.
— Wybrałaś mnie?
— Tak, mój drogi. Wybrałam ciebie. Jeśli nadal mnie chcesz, możemy się pobrać. Gdzie
ty, tam ja. Przyrzekam ci, że będę kochającą żoną.
— Rodie, och, Rodie — szepnął łamiącym się głosem i wziął ją w ramiona.

W tej samej chwili pojawił się w drzwiach Breame z tacą. Spojrzał na parę splecioną w
uścisku, zrobił w tył zwrot i z szerokim uśmiechem na twarzy wymknął się nie

178

zauważony.
Dziesięć dni później Jessica czytała właśnie list od Lucasa, gdy w pokoju śniadaniowym
pojawiła się Ellie z paczką pod pachą.
— Spotkałam po drodze papużki-nierozłączki. Czy to nie dziwne Jessico, że tacy starzy
ludzie są w sobie tak zakochani? Wyobraź sobie, że trzymali się za ręce.
— Rosemary i sir Matthew nie są „tacy starzy”. Ludzie zakochują się niezależnie od
wieku. To miłe, że trzymali się za ręce.
— Nigdy nie widziałam, żebyście ty i Lucas trzymali się za ręce. To list od niego?
— Przyszedł dzisiaj rano.
— Co pisze?
— Pisze, że Bella nie wróci chyba do Chalford.
— Niewielka strata, jeśli chcesz znać moje zdanie.
— Co to za paczka, Ellie? — zagadnęła Jessica, chcąc zmienić temat.
Ellie uśmiechnęła się łobuzersko.
— To dla ciebie. Mam nadzieję, że... ci się spodoba. Lucas mówił, że powinno ci się
spodobać.
— Lucas?
— Zanim wyjechał. Otwórz.
Jessica zaczęła ostrożnie rozwijać papier. W środku znalazła swoją suknię ślubną.
— Nie rozumiem.
Ellie rozłożyła suknię i podeszła z nią do okna.
— Co myślisz?
Na perłowym materiale nie było ani śladu po plamie.
— Wygląda wspaniale. Jak ci się udało wywabić plamę?
— Nie dało się jej usunąć. Musiałam wymienić cały przód sukni. Lucas dokupił materiał,
a ciocia Rosemary pokazała mi, jak zrobić wykrój. Spieszyłam się, jak mogłam, kiedy
usłyszałam, że ojciec Howie wrócił już do Londynu. Sama nie dałabym rady, siostry mi
pomagały. Będziesz mogła ją włożyć, kiedy ojciec Howie przyjedzie w przyszłym
tygodniu, żeby udzielić wam ślubu.
Jessica nie mogła oderwać oczu od sukni.
— Wygląda jak nowa.
— Coś się stało, Jessico? — zmartwiła się Ellie, widząc, że Jessica wyjmuje chusteczkę i
wyciera nos.
— Nie, nic się nie stało. Nie mogłaś sprawić mi większej radości. Dziękuję ci, Ellie.
Jesteś kochana.
— Wcale nie. Tyle przynajmniej mogłam zrobić. Byłam dla ciebie potworna —
powiedziała Ellie tak markotnym głosem, że Jessice zrobiło się jej szczerze żal.
— Nie powiem, że nie, bo skłamałabym, ale nie mogłaś lepiej trafić, jeśli chciałaś sprawić
mi przyjemność. A teraz mów, co z ojcem Howie. Nie wiedziałam, że przyjeżdża do
Chalford.
— Nie? Lucas pisał o tym w jednym z listów. Podobno nie macie jeszcze
błogosławieństwa, czy coś takiego. Radził, żebym pospieszyła się z suknią.
— Zaaranżował to wszystko, nie mówiąc mi ani słowa?

179

— Ojej — jęknęła Ellie. — Nie wiedziałam, że to ma być niespodzianka. Wszystko
popsułam.
— Znając Lucasa, podejrzewam, że po prostu zapomniał mi o tym wspomnieć —
uspokoiła ją Jessica.
W hallu rozległy się kroki i głos Perry”ego wołającego Ellie.
Po chwili osobiście pojawił się w progu pokoju.
— Witaj, Jessico. No, smarkata, gotowa na lekcję jazdy? — zwrócił się do Ellie.
Ellie pokraśniała, bąknęła coś bez związku i przyjęła ramię Perry”ego, po czym wyszli
oboje, zostawiając Jessicę nieco zaskoczoną.
Ellie i Perry. Kiedy się to stało?
Wróciła do listu Lucasa. Nie było w mm nic, czego wszem wobec me mógł wykrzyczeć
herold na placu miejskim. Jedyna bardziej osobista uwaga tyczyła sposobu, który miał
przywrócić policzkom żony zdrowy rumieniec. Zaniosła suknię na górę i rozłożyła ją
ostrożnie na krześle.
Przesunęła delikatnie palcami po gładkim materiale. Tyle się wydarzyło od chwili, kiedy
miała ją na sobie po raz pierwszy.
Na dół zeszła przebrana w strój do konnej jazdy.

29

Dobrze było znowu czuć wiatr i słońce na twarzy, płynne ruchy konia, zapach idący z łąk.
Nie rozumiała, jak mogła zapomnieć coś takiego.
Razem z powrotem pamięci odzyskała tę radość. Cieszyło ją nie to, że potrafi jeździć, ale
że nie wie, co to strach. Tak jakby była stworzona do jazdy konnej. Bo też była. Gdyby
nie odzyskaną pamięć, obraz jej życia przekazywany przez innych byłby mocno
zniekształcony. Nikt nie powiedział jej, że ojciec był Irlandczykiem. Nikt nie opowiadałby o
dobrych czasach, kiedy jeszcze nie pił, był człowiekiem zaradnym, a na życie zarabiał,
hodując konie.
Zanim dorosła, dosiadała więcej koni wyścigowych niż większość mężczyzn przez całe
życie. Nie było rzeczy, której by nie wiedziała na temat koni. Znała na wylot tajemnice
hodowli, ale nie umiała czytać. Nie umiała rozmawiać z ludźmi. Była dzika i
nieposłuszna. Taką zapamiętali ją ludzie, taką zajął się Lucas Wilde.
Na szczycie wzgórza ściągnęła wodze i objęła wzrokiem dolinę. W dole srebrną wstęgą
wiła się Tamiza z sunącymi tu i ówdzie ciemnymi punkcikami barek. Pośród szachownicy
pól wyrastały zielone wysepki lasu. W oddali ledwo widoczny majaczył Haig House, dalej
stare opactwo.

180

Mogła spokojnie spoglądać w tamtym kierunku. Wszystko skończone. Nie prześladowały
jej upiory przeszłości. Była wreszcie wolna. Wystawiła twarz do wiatru i spięła konia.
Niósł ją w dół zbocza, potem znowu łagodnie w górę, ku najwyższemu wzniesieniu w
okolicy, gdy drogę zagrodził jej niski kamienny murek. Znała doskonale Junipera,
dosiadała go codziennie i wiedziała, że bez trudu pokona przeszkodę. Nachyliła się w
siodle.
— No, dalej, mój śliczny — szepnęła.
Juniper zastrzygł uszami, napinając mięśnie do skoku. Wtem spod murku wychynął zając
i pognał przed siebie. Juniper spłoszył się, stanął dęba, Jessica przeleciała przez murek.
Leżała rozciągnięta na plecach, oszołomiona. Nie mogła złapać powietrza, miała
wrażenie, że za chwilę się udusi. Płuca odmawiały posłuszeństwa.
Usiłowała się podnieść, gdy dojrzała miękko pokonującego murek jeźdźca. Mężczyzna
zeskoczył z konia, zanim ten zdążył się zatrzymać. Biegł już ku niej.
Zaskoczona, rozpoznała w nieznajomym Lucasa. Pisał przecież, że wróci do domu
dopiero pod koniec tygodnia.
— Jess! Nic ci się nie stało? — Przyklęknął przy niej i począł sprawdzać, czy nie
połamała kości. — Jesteś ranna? Powiedz coś, na miłość boską.
— Nic mi chyba nie jest. Upadek mnie trochę ogłuszył.
— Psiakrew! — ryknął. — Kto ci pozwolił dosiadać Junipera? Mężczyzna nie daje sobie z
nim rady. Czemu zapuściłaś się tak daleko od domu bez opieki? A gdybyś tak złamała
nogę? A gdyby ktoś cię napadł? Nigdy się nie nauczysz?
Już miała coś odpowiedzieć tonem osoby urażonej w swej godności, gdy zobaczyła, że
Lucasowi trzęsą się ręce. Przypomniała sobie, jak kiedyś jeden z chłopców, jej
podopiecznych, spadł z jabłoni w sadzie. Upewniwszy się, że mały wyszedł

z przygody bez szwanku, miała ochotę dać mu w skórę, ale zamiast sprawić mu lanie,
wybuchnęła płaczem.
— Przepraszam, Lucasie. Masz rację. Powinna poprosić kogoś, żeby pojechał ze mną.
W przyszłości będę ostrożniejsza. Przyrzekam.
Jej słowa nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia.
— Gdzie twoja sławetna intuicja? — grzmiał. — Ten murek to zasadzka. Jeden już tu
zginął, wielu się oszukało. Nie przeczułaś tego?
— Nie. Nic nie przeczułam. — Raptem się uśmiechnęła. — To koniec. Straciłam swój
dar.
Poczuła jego dłonie na ramionach i już gotowała się, że solidnie nią potrząśnie, gdy
nagle zaszła w nim zmiana. Przytulił ją mocno.
Odsunęli się od siebie po chwili, długo spoglądali sobie w oczy, po czym zaczęli
pospiesznie zrzucać ubranie. Kochali się na otwartym zboczu wzgórza, pod słonecznym
niebem, i żadne słowo nie opisze tej burzy zmysłów, nie opowie, co czuli i co robili, kiedy
cały świat przestał istnieć, a pozostała tylko najpierwotniejsza więź. Bo też zbędne są
słowa. Przyjdzie na nie czas później.
— Jess -„ odezwał się Lucas dużo, dużo później. — Nie wierzę, że to zrobiliśmy. — Leżał
na plecach, rękoma przysłoniwszy oczy.

181

Jessica przytuliła się do jego nagiej piersi.
— Ja też nie.
Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem.
— Wcześniej wróciłeś do domu.
— Też byś wróciła, spędziwszy dziesięć dni z Bellą. Ale to nie powód. Tęskniłem za tobą
— dodał poważnym już tonem.
— I ja tęskniłam.
— Rozumiem z tego, co właśnie tu zaszło, że mi przebaczyłaś?
— Przebaczyłam? Co miałam ci przebaczyć?
— Głupi pakt, ślepą lojalność wobec przyjaciół, to, że pozwoliłem, by sprawy zaszły tak
daleko. Gdybym tylko słuchał cię od samego początku. Do głowy by mi nie przyszło, że
grozi ci jakieś niebezpieczeństwo. Wierz mi.
— Dlaczego mnie nie słuchałeś?
Usiadł na trawie, objął kolana dłońmi.
— Nie chciałem rozgrzebywać przeszłości. Nie chciałem, żeby stare sprawy wyszły na
światło dzienne, żeby ludzie mówili o twoim ojcu i Jane. Próbowałem ochronić ciebie i
Ellie. Niech mi Bóg wybaczy, ale niewiele mnie obchodziło, że twój ojciec został
zamordowany. Uważałem, że zasłużył na taką śmierć.
— Czy Jane była w ciąży?
Skinął głową.
— Bała się hańby. Wszyscy wiedzieliby, że to nie dziecko Philipa. Jakkolwiek było, klnę
się, Jess, do głowy by mi me przyszło, że to wszystko sprawa Ruperta. Ufałem mu.
Byliśmy ludźmi honoru, trzymaliśmy się określonych zasad, a już Rupert pierwszy. Nie
podejrzewałem go aż do ostatniej chwili, a i wtedy nie chciałem uwierzyć. Tylko tchórz
strzela człowiekowi w plecy. Rupert nie był tchórzem. Był wzorem żołnierza,
nieustraszonym w bitwie. Jego ludzie go uwielbiali. Nawet teraz, choć wiem, jaki był i co
chciał ci zrobić, szukam dla niego usprawiedliwień.
— To naturalne. Był twoim przyjacielem.
— Przyjacielem, którego nigdy tak naprawdę nie znałem. Nigdy nie zapomnę tamtej
rozmowy w bibliotece, kiedy dzielił ludzi na godnych i niegodnych. Jak on nami
manipulował. Niedobrze się robiło, a przecież...
— A przecież?
Skrzywił się z odrazą.
— Zacząłem dostrzegać, że niewiele się od niego różnię. Nie, nie zamordowałem nikogo,
ale też manipulowałem ludźmi i kazałem im płacić. Moja matka. Sir Matthew. Wydawało
mi się, że wiem wszystko, a nic nie wiedziałem. Śmierć Ruperta mnie odmieniła. —
Zamilkł na chwilę. — Chciałbym, żebyś o jeszcze jednym wiedziała, Jess. Nie byłem z
tobą szczery. Kiedy dałem mu pistolet, nie myślałem o niewinnych ludziach, których w
ten sposób ochronię, tylko o Rupercie. Był moim przyjacielem i nie byłem w stanie wydać
go w ręce władz. Potrafisz to zrozumieć?
Skinęła głową.
— Widzisz, mój kochany, nie byłam wcale lepsza od ciebie. Kiedy Ellie powiedziała mi o
losowaniu, byłam pewna, że to ty zabiłeś mojego ojca i że zabijesz znowu. Też nie

182

chciałam wydać cię w ręce policji. Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o grand tour? Chciałam
wywieźć cię daleko z Anglii, w bezpieczne miejsce. Kiedy powiedziałeś, że nie możesz,
zakradłam się do garderoby i wzięłam twój pistolet.
— Wzięłaś mój pistolet — powtórzył głucho.
— Myślałam, miałam nadzieję, że kiedy przyjdzie do najgorszego, będę miała dość
odwagi, by cię zastrzelić.
— Zabiłabyś mnie?
— Oczywiście, że nie. Chcę tylko powiedzieć, że rozumiem twoje” postępowanie. Nie
wiem, dlaczego prosisz mnie o wybaczenie, ale je masz. Bezwarunkowe wybaczenie. A
Rupert nie był we wszystkim zły. Kochałeś go. Miłość może zamienić się w nienawiść.
— Wiesz, co nie daje mi spokoju? — powiedział w zamyśleniu, bawiąc się źdźbłem
trawy. — Ze łączyła cię z Rupertem specjalna więź. Dlaczego nie ze mną? Tego nie
mogę zrozumieć. Kochałem cię od lat, on był ci obojętny. Wiem, że to nie zależało od
ciebie. Chyba jestem zazdrosny, ale wyleczę się z tego.
— Więź? — powtórzyła z niedowierzaniem i zaczęła krzyczeć:
— Więź? — Zerwała się na równe nogi. — To były okowy, koszmarne okowy. Jakbym
tkwiła w więzieniu. Nie, gorzej. W piekle. Teraz jestem wolna. Rozumiesz to? Jestem
znowu sobą. Jestem wolna, wolna, wolna.
I tam, pośród zielonych traw, naga Jessica odtańczyła taniec wolności. Zdjęty zgrozą
Lucas usiłować pochwycić ją w ramiona, ale nie dała się pojmać. Patrzył na nią, jak
pląsa, zatacza kręgi, wiruje, póki tchu w płucach.
Zdyszana, opadła wreszcie koło niego.
— Ostrzegam cię, mężu, że jeśli kiedykolwiek przenikniesz do mojej głowy, zastrzelę cię.
Nie będę się namyślać. Jesteśmy dwojgiem normalnych ludzi, słyszysz? Kiedy będziemy
chcieli się porozumieć, wybierzemy sposób, którym posługują się normalni ludzie.
Będziemy rozmawiać. Rozmawiać, drogi mężu. Ucz się zatem, jak to robić.
— Przyrzekam.
— A kiedy będziemy od siebie daleko, będziemy pisać listy. I nie pisz, proszę, jaka u
ciebie pogoda ani co jadłeś na śniadanie. Opowiadaj, co myślisz i czujesz. Nie było cię
dziesięć dni, zadręczałeś się śmiercią Ruperta, ale słowem nie wspomniałeś, co do mnie
czujesz.
— Nie umiem pisać. — Podniósł ręce. — Dobrze, dobrze. Poprawię się.
— I... nic złego się nie stanie, jeśli czasami weźmiemy się za ręce.
— Daj mi dłoń.
— I nauczysz się kroków wszystkich tańców i będziesz tańczył na balach.
— Jess, toż to... no, dobrze, obiecuję.
— I będziesz mi mówił, że mnie kochasz.
— Kocham cię.
— Często.
— Kocham cię, kocham. A mógłbym poczynić małą uwagę?
Przechyliła głowę.

— Znam lepszy sposób. — I ze śmiechem przygniótł ją do ziemi.

183

Matka przełożona poprawiła kornet, słuchając homilii ojca Howie. Panował niemiłosierny
upał, ale chłodna sala we dworze nie pomieściłaby wszystkich dzieci, które na specjalne
życzenie siostry Marty brały udział w ceremonii. Panna młoda i Jej przystojny oblubieniec
klęczeli na poduszkach przed ojcem Howie, gdy ten błogosławił ich związek. Siostra
Marta wreszcie znalazła swoje prawdziwe powołanie, pomyślała matka przełożona.
Dziewczyna zupełnie się odmieniła. Dość spojrzeć, jak promienieje szczęściem, a może
to coś więcej niż szczęście. Samo życie. Po prostu.
Wzrok matki przełożonej spoczął dla odmiany na Lucasie. Miły, bardzo miły miody
człowiek na pierwszy rzut oka, ale widać niezwyczajny, skoro zdobył serce siostry Marty.
Najważniejsze, że kocha Martę i uczyni ją szczęśliwą. Od razu to dostrzegła, kiedy
pojawił się w klasztorze, szukając jej pomocy, prosząc, by wstawiła się za nim, skłoniła
Martę do małżeństwa. Nie, nie żałowała, że napisała list, który przyspieszył bieg spraw.
Dawno temu, przyjmując Martę pod swoje skrzydła, miała dziwne uczucie, że to
dziewczyna zesłana zakonowi. Nie myliła się. Hawkshill kwitło. Bez Marty nie byłoby to
możliwe.
Spojrzała na grupkę gości stojących w cieniu dębu. Było ich ledwie pięcioro: matka lorda
Dundas i jej świeżo poślubiony mąż, sir Matthew Paige, dwóch kuzynów i wychowanica
lorda, Ellie. Może matka przełożona coś sobie roiła, ale odnosiła wrażenie, że pojawienie
się Marty w Hawkshill odmieniło również bieg ich życia.
Odwróciła głowę i posłała srogie spojrzenie siostrom Elwirze i Dolores. Stały koło
Josepha i świergotały niby dwie ptaszyny niebieskie. Widząc jej groźny wzrok,
natychmiast umilkły spłoszone. Wiedziała, w czym rzecz. Po nabożeństwie natychmiast
do nich podeszła.
— O co tym razem chodzi, siostro Elwiro? — zapytała.
Siostrzyczki milczały.
— No, przyznajcie się. Robiłyście zakłady, kiedy urodzi się im pierwsze dziecko, czy szło
o coś innego?
Siostry wymieniły ukradkowe spojrzenia.
— Słucham?
Elwira, widząc, że nie da się zbyć tak łatwo matki przełożonej, zdobyła się na odwagę.
— Nie robiłyśmy zakładów, wielebna matko. Obydwie jesteśmy zgodne, że pierwsze
dziecko urodzi się równo w dziewięć miesięcy od dzisiaj.
Matka przełożona złożyła dłonie, zamknęła oczy i uniosła twarz ku niebu. Wszystkie
znaki zdawały się sprzyjać młodym.
— Chyba macie rację. Stawiam cztery do jednego, że ich pierwsze dziecko będzie
chłopcem. — Zerknęła na Josepha.
— Wiecie, matko, ja nigdy nie idę w zakład, kiedy rzecz jest pewna — odpowiedział z
szerokim uśmiechem.
Matka przełożona, skłoniwszy lekko głowę, oddaliła się ku grupce gości otaczających
szczęśliwą parę.

184