0451 Darcy Emma Miłość szejka

EMMA DARCY

Miłość szejka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Nazywam się Sara Hillyard. Mój ojciec trenuje w Australii

konie wyścigowe.

To były szczere słowa dwunastoletniego dziecka. Dziecka, które

polubił i które dobrze pamiętał, gdy siedem lat później przyjechał do

Australii wybierać trenera.

Szejk Tarik al-Khaima potrząsnął głową, uśmiechając się

pobłażliwie. To głupie, żeby takie sentymenty wpływały na jego

decyzje. Zatrudnił Drew Hillyarda, powierzył mu potomstwo

najlepszych koni na świecie, a ten człowiek okazał się oszustem i

kanalią, który zmarnował to, co dostał, wybierając łapówkę.

Gdy teraz siedział obok niego w loży toru wyścigów konnych w

Flemington, czekając na początek gonitwy Melbourne Cup, czynił

wysiłek, by zachować uprzejmy wyraz twarzy. Był to jeden z

największych wyścigów w międzynarodowym kalendarzu imprez.

Puchar Melbourne stanowił obiekt pożądania trenerów i właścicieli

koni. Potwierdzał klasę i sławę wierzchowca. Zapewniał zwrot
inwestycji.

Jeśli Firefly dziś wygra, być może Drew Hillyard dostanie jeszcze

jedną szansę. Jeśli jednak przegra, nie pozostanie mu nic innego, jak

pocałować szlachetnie urodzonego konia szejka Tarika na do

widzenia. Chwila prawdy zbliżała się szybko. Konie stały już w

boksach, gotowe do startu.

- Powinien dobrze pobiec - zapewnił Drew Hillyard.

Tarik odwrócił głowę do ojca Sary. Starszy mężczyzna miał

kręcone, przetykane siwizną włosy, tak krótko obcięte, że kędziorki

przylegały mu ciasno do czaszki. Ciemne oczy trenera miały wyraz

nieprzenikniony. Przez umysł Tarika przemknęło wspomnienie

córki Hillyarda: burza lśniących, ciemnych włosów okalających

twarz, w której przykuwały uwagę czekoladowe, błyszczące oczy.
Uwielbiał się w nie wpatrywać. Ale wolał nie patrzeć w oczy jej ojca.

- Tak, powinien - odparł lakonicznie i znów skierował

spojrzenie na tor. Firefly był potomkiem championów; gdyby

trenowano go prawidłowo, powinien bezapelacyjnie wygrać ten
wyścig. Powinien. Ale Tarik wolał się o to nie zakładać. Żaden z koni,

które umieścił w stajniach Drew Hillyarda, nie uzyskał wyników

odpowiednich do swego pochodzenia. Wszystkie nadzieje

zniweczyła korupcja.

- Czy postawił pan coś na Firefly? - spytała Susan Hillyard. Tarik

spojrzał na nią z nagłym zainteresowaniem. Ciekawe, czy znała

prawdę? Druga żona Drew Hillyarda była trochę nerwową
blondynką. I miała wszelkie powody, by być nerwowa, pomyślał

ponuro Tarik.

- Nigdy nie stawiam, pani Hillyard. Interesuje mnie samo

widowisko. Lubię patrzeć, jak moje konie osiągają wyniki zgodne ze

swoim pochodzeniem.

- Ach, tak... - Zamilkła, zaciskając nerwowo palce. Macocha

Sary...

„Mój ojciec znów się żeni. Mama wróciła do Irlandii, a mnie

załatwiła szkołę z internatem w Anglii. Dzięki temu będzie mogła

częściej mnie odwiedzać. Latem będę przyjeżdżać do ojca",

Samotne, pozbawione złudzeń dziecko, którego świat zawalił się z

powodu rozwodu rodziców. Tarik nie przestawał o niej myśleć. Jak
teraz wygląda... ? Nie było jej tutaj, we Flemington. Mimo woli szukał

jej wzrokiem. Na jaką kobietę wyrosła? Miał nawet ochotę o nią

spytać, ale okazanie osobistego zainteresowania byłoby niezgodne z

jego manierami. Zresztą, jeśli Firefly przegra, Sara - urocze dziecko

sprzed jedenastu lat - wraz z całą swoją rodziną odejdzie w

przeszłość.

W tłumie podniósł się szum. Rozpoczynał się wyścig. Tarik,

podobnie jak reszta widzów, powstał i przyłożył do oczu lornetkę. Z

głośników dobiegał podniecony głos komentatora. Szejk całą uwagę

skupił na wspaniałym ogierze, który wart byłby swej wagi w złocie,

gdyby wygrał.

Poruszał się z taką gracją i lekkością, że samo obserwowanie go

było ekscytujące. W połowie okrążenia wysforował się do przodu.

Zbyt szybko, pomyślał Tarik. A jednak przez co najmniej sto metrów

utrzymywał dystans trzech długości od pozostałych koni. Potem
wyraźnie osłabł, inne konie go dogoniły i minęły. Na metę przybiegł

dopiero ósmy. Przyzwoity wynik, zważywszy, że startowały

dwadzieścia dwa konie. Ale Tarik wiedział lepiej.

- Za wcześnie się zmęczył - powiedział Drew Hillyard, nie kryjąc

rozczarowania.

- To prawda - przyznał zimno Tarik, dobrze wiedząc, że

wytrenowany koń tej klasy co Firefly nigdy nie traci pary.

- Chce pan porozmawiać z dżokejem?

- Nie, porozmawiam z panem po wyścigach.

- Dobrze.

Hillyard i jego żona odeszli. Tarik był z tego zadowolony, choć

wiedział, że jeszcze dziś czeka go z nimi nieprzyjemna rozmowa.

- Chcesz, żebym ja to załatwił?
Był to cichy głos jego bliskiego przyjaciela, Petera Larsena.

Studiowali razem w Eton i Oksfordzie i doskonale się rozumieli. To

właśnie Peter wyśledził niecne knowania Hillyarda. Dowody nie

zostawiały wątpliwości.

Tarik potrząsnął głową. Wielokrotnie Peter oszczędzał mu

kłopotów. Jednak to nie była zwyczajna sprawa.

- Byłem głupi, że go wybrałem, Peter. Teraz sam muszę z nim

skończyć.

Larsen skinął głową ze zrozumieniem.

Drew Hillyard zawiódł pokładane w nim zaufanie.

To zawsze było sprawą osobistą.

Sara kładła spać swą młodszą przyrodnią siostrę. Wprawdzie

Jessie była już duża, ale po całym dniu oczekiwania, podniecenia i
wreszcie rozczarowania padała ze zmęczenia.

Przez cały dzień siedziała przykuta do telewizora, najpierw

czekając, a potem oglądając transmisję z Melbourne Cup. I ani razu

nie zobaczyła szejka w białych szatach. Sara, co prawda, tłumaczyła,

że prawdopodobnie ubrany będzie w garnitur, ale nie udało jej się

przekonać Jessie. Zdaniem dziewczynki szejk musiał nosić

powiewne, białe szaty. Zresztą w ogóle nie pokazano go w telewizji.

W dodatku Firefly przegrał, mimo że prowadził przez długi

dystans. Jessie zalała się łzami. Kochała Firefly od chwili, gdy po raz

pierwszy ujrzała pięknego źrebaka. I rozpaczliwie pragnęła, by

wygrał.

- Mamusia nawet nie zadzwoniła - narzekała, dodając jeszcze

jedno rozczarowanie do tej ponurej listy.

- To był dla niej ciężki dzień - tłumaczyła Sara. - Musiała

towarzyszyć szejkowi, pełnić honory gospodyni. Być może poszli
gdzieś na kolację.

Duże niebieskie oczy wyrażały ogromny smutek z powodu tej

możliwości.

- To nie w porządku! Tato trenuje konie szejka od czterech lat i

szejk pierwszy raz przyjechał do Australii, a ja nawet nie mogę go

zobaczyć.

Ja też nie, pomyślała z żalem Sara. Chociaż dla niej nie było to aż

tak ważne. Odezwała się w niej zwykła ciekawość, jak Tarik wygląda

po tylu latach.

To zadziwiające, że pewne wspomnienia z dzieciństwa utrwalają

się w pamięci. Nigdy nie zapomniała Tarika al-Khaima. Doskonale

pamiętała, że obdarzył ją swym zainteresowaniem i był dla niej
bardzo miły podczas pierwszego Bożego Narodzenia, które spędziła

ze swoją matką w Irlandii.

Był wówczas młodym mężczyzną, niezwykle bogatym i

uderzająco przystojnym. Wszyscy goście na przyjęciu, odbywającym

się w domu jej matki, pragnęli go poznać. A jednak zauważył smutne,

osamotnione dziecko, które czuło się tutaj zupełnie niepotrzebne i

niechciane i poświęcił jej sporo czasu. Przy nim odzyskała poczucie
własnej wartości. Z tamtego okresu życia było to jej jedyne miłe

wspomnienie.

- Może jutro w prasie pokażą jego zdjęcie - dodała

pocieszającym tonem.

- Założę się, że nie! - Jessie nie przestawała się zżymać. - Przez

cały tydzień nie zamieszczono ani jednego zdjęcia.

To było rzeczywiście zastanawiające, zważywszy, że sezon

wiosenny był w pełni i strony kronik towarzyskich w prasie
zapełniały zdjęcia sławnych osobistości. Szejk albo nie uczestniczył

w żadnej modnej imprezie, albo z jakichś powodów unikał kamer.

- Wcale nie wybiera się do Werribee, żeby obejrzeć pozostałe

konie. Tatuś powiedział, że będzie tylko we Flemington.

- Widzisz, Jessie, szejk ma konie na całym świecie... - Gdy go

poznała w Iralndii, również tam je kupował. - Nie sądzę, żeby któraś

hodowla miała dla niego szczególne znaczenie.

Zastanawiała się, czy ją pamięta. Mało prawdopodobne... Znali się

zbyt krótko, zbyt dawno temu. To, że za pośrednictwem wysłanego

agenta zatrudnił jej ojca jako trenera swoich koni w Australii, było

dziełem zwykłego przypadku. Nie podjął tej decyzji z żadnych

osobistych pobudek.

- Ale przecież przyjechał, żeby zobaczyć, jak Firefly pobiegnie -

przekonywała Jessie.

- To dlatego, że Melbourne Cup ma specjalny charakter. - Sara

ułożyła wygodnie dziewczynkę w łóżku, odsunęła z jej smutnej

twarzy włosy i pocałowała ją w policzek. - Nie martw się, kochanie.

Jestem pewna, że jutro mama opowie ci o szejku.

Pożegnało ją tylko niezrozumiałe mamrotanie. Dziewczynka

zasypiała.

Sara upewniła się, że zostawia wszystko tak, jak należy;

elektryczny wózek inwalidzki stał we właściwej pozycji przy łóżku,

żeby Jessie mogła w nocy dotrzeć do łazienki. Nocna lampka była

zapalona, obok na ruchomej tacy stała szklanka wody. To

zadziwiające, jak ta mała dziewczynka z dnia na dzień stawała się

coraz bardziej niezależna. Sara wiedziała, że nie jest już potrzebna w
Werribee. Najwyższa pora, by zajęła się wreszcie własnym życiem.

Gdy skończą się ferie wiosenne, poruszy te sprawę z Susan.

Cicho zamknęła drzwi. W duchu przyznawała Jessie rację.

Dziewczynka miała powód, by czuć się zawiedziona. Jej matka

powinna zadzwonić. Obiecała jej to, a obietnicy należało

dotrzymywać.

Na myśl o tym Sara skrzywiła się z dezaprobatą i poszła do pokoju

bliźniaków. We współczesnym świecie dotrzymywanie obietnic
wynikało jedynie z konwenansów. Czyż całe jej życie nie dowodziło,

że nie można polegać na obietnicach? Nadszedł czas, by

zaakceptowała rzeczywistość.

Spojrzała na chłopców. Jej siedmioletni przyrodni bracia smacznie

spali. Wyglądali niewinnie jak niemowlęta. Problem z dziećmi

polegał na tym, że wierzyły w obietnice. Gdy przychodziło

rozczarowanie, czuły ból.

Mama nie zadzwoniła...

Pod wpływem tych słów wróciło wspomnienie innego dnia, gdy

odbywał się Melbourne Cup. Miała wtedy dziesięć lat, tyle samo, co

Jessie. Jej matka też nie zadzwoniła... Była zbyt zajęta Michaelem

Kearneyem i perspektywą zostania czwartą żoną jednego z

najbogatszych w świecie hodowców koni.

Matka dobrze na tym wyszła. Gdy Michael zdecydował się na piątą

żonę, dostała astronomiczne odszkodowanie rozwodowe, które z

kolei zdecydowanie pomogło jej w otrzymaniu propozycji

małżeńskiej od angielskiego lorda. Sara mogła spokojnie powiedzieć,

że jej matka po opuszczeniu Australii, nigdy nie oglądała się do tyłu.

Dlatego też była wstrząśnięta, gdy jej córka odrzuciła rysujące się
przed nią szanse i wróciła do Australii, by pomagać w opiece nad

Jessie.

Sara nie żałowała swej decyzji. To dziwne, jak odległe wydawało

jej się życie w Anglii. Ale pytanie brzmiało: dokąd udać się teraz?

Weszła do salonu, położyła się na sofie i zaczęła o tym poważnie

rozmyślać. Zawsze kochała książki. Stanowiły ucieczkę przed

samotnością, ale także przyjaciółmi i kolegami, otwierającymi przed
nią drzwi do innych światów. Postanowiła poświęcić się pracy w

wydawnictwie. Dyplom z literatury angielskiej powinien jej pomóc

zrealizować ten zamiar, ponieważ jak dotąd nie miała żadnego

doświadczenia w pracy redakcyjnej. W każdym razie zacznie szukać

pracy. Ale gdzie? W Melbourne? Sydney? W Londynie?

Instynktownie wzdrygnęła się przed powrotem do Anglii.

Rozmyślała o nowym życiu, które powinna rozpocząć, gdy nagle

zadzwonił telefon. Podskoczyła lekko przestraszona i zerknęła na
zegarek. Dochodziło wpół do dziesiątej.

- Dom państwa Hillyard - powiedziała do słuchawki.

- Sara? Obiecałam zadzwonić do Jessie. Czy ona już śpi... ? -

Susan była zdenerwowana, jej głos brzmiał nieswojo.

- Położyłam ją do łóżka o ósmej - odparła Sara. - Mam

sprawdzić, czy śpi?

- Nie, ja... Po prostu pomyślałam, że... Och, Saro! - Susan

wybuchła płaczem.

- Susan, co się stało?

Usłyszała głębokie, nierówne oddechy.

- Przepraszam...

- Uspokój się - łagodziła Sara. - Spróbuj powiedzieć mi, co się

stało. - O Boże! Tylko nie kolejny, okropny wypadek!

- Szejk... - wyjąkała Susan. - Szejk zabiera twemu ojcu konie...

- Dlaczego? Chyba nie dlatego, że Firefly nie wygrał pucharu?

- Nie... jest jeszcze coś. Ostatnie dwa lata... Wiesz, Drew nie mógł

skupić się na pracy...

Co ona sugeruje? Co chce usprawiedliwić? Czyżby ojciec

niestarannie trenował konie?

- To nas zrujnuje - ciągnęła Susan głosem pełnym rozpaczy. -

Wiesz, jak ważna jest reputacja w tym zawodzie.

- Nie rozumiem. - Była zbyt zajęta myślami o Jessie, by

naprawdę interesować się końmi w stajniach swego ojca. - Jakie

szejk stawia zarzuty?

- Wszystkie dotyczą wyścigu... - Susan znów się rozpłakała.

- Susan, oddaj ojcu słuchawkę - poprosiła Sara. - Pozwól mi z

nim porozmawiać.

- Och... on pije. Nic nie możemy zrobić. Nic...

Sara zaczęła się zastanawiać, czy u podstaw całego problemu leżał

może pociąg ojca do alkoholu. Można pić, żeby uciec od stresu, nie

wtedy jednak, gdy chodzi o ucieczkę od odpowiedzialności.

- Powiedz Jessie, że zadzwonię jutro. - Susan odłożyła

słuchawkę.

W salonie nagle zrobiło się chłodno. Jej ojciec był zrujnowany!

Jeśli z tego powodu zacznie pić do nieprzytomności, co stanie się z

jego małżeństwem z Susan? Co będzie z dziećmi? W takich

sytuacjach zapominało się o niewinnych dzieciach.

Sara zadrżała.

Czy Tarik al-Khaima zdawał sobie sprawę, jaki skutek będzie

miała jego dzisiejsza decyzja? Czy go to w ogóle obchodziło? Jak

groźna była sytuacja?

Bezradnie potrząsała głową. Nie miała pojęcia, o co naprawdę

chodziło. Dlaczego ojciec zawiódł zaufanie szejka?

Tarik kiedyś okazał jej współczucie. Może gdyby ją sobie

przypomniał, zechciałby ją wysłuchać?

Warto było spróbować.

Zatrzymał się w hotelu Como. Pamiętała, że ojciec o tym

wspomniał. Gdyby pojechała tam jutro rano, tak wcześnie jak to

możliwe...?

Wszystkiego trzeba spróbować, żeby zapobiec katastrofie.

ROZDZIAŁ DRUGI

Sara z niepokojem zerkała na zegarek. Jazda do miasta trwała już

dwie godziny. Dochodziła ósma, a ona nadal tkwiła w korku w

Melbourne.

Wyjechała z Werribee tak wcześnie, jak tylko mogła, ale później

niżby chciała. Poinstruowanie jednego z pracowników, jak ma

zajmować się dziećmi do czasu przyjścia gospodyni, zajęło jej sporo

czasu. Rozwiązanie nie było najlepsze, ale sytuacja tego wymagała.

Dręczyły ją obawy, czy nie było za późno na zmianę decyzji

Tarika. Być może już wczoraj zatrudnił nowego trenera. A może

pojechał do Flemington w interesach? Wiosenne gonitwy jeszcze się
nie skończyły. Wielu hodowców koni gromadziło się na torze i wraz

z trenerami obserwowało formę ulubionych koni.

Zresztą, nawet jeśli Tarik był w hotelu, nie miała gwarancji, że

zechce z nią rozmawiać. Mogła tylko żywić nadzieję i modlić się o

jakąkolwiek szansę.

Gdy wreszcie dotarła do hotelu Como w South Yarra, zdziwiła się,

że nie był to wielki, luksusowy budynek, który automatycznie

kojarzył się z bogatymi potentatami naftowymi. Hotel Como

sprawiał wrażenie małego i przytulnego przybytku. Może Tarik jest

bardziej przystępnym człowiekiem, niż sądziła?

Zostawiła jeepa ha parkingu przy Chapel Street i pieszo udała się

do hotelu.

Wnętrze tchnęło dyskretnym przepychem. Marmurowe podłogi,

czarne skórzane sofy, bukiety kwiatów wyglądające jak prawdziwe

dzieła sztuki, onieśmielały każdego, kto nie należał do kasty ludzi

uprzywilejowanych.

Sara uzbroiła się przeciwko temu wszystkiemu w tarczę

nieprzystępności. To powinno jej pomóc stanąć przed obliczem

Tarika. Z doświadczeń matki, która od lat obracała się w wyższych
sferach, wiedziała, że wygląd nie jest najważniejszy. Sztruksowe

spodnie oraz spłowiała kurtka w dzisiejszych czasach wszędzie

zdawały egzamin. Wiatr na pewno potargał jej niesforne włosy, ale

to nie miało znaczenia. Nie był również ważny brak makijażu.
Naturalny wygląd robił równie dobre wrażenie, jak firmowe ciuchy.

- Przyszłam zobaczyć się z szejkiem Tankiem al-Khaima. Czy

jest w hotelu?

- Tak, proszę pani. Kogo mam zaanonsować?

- Sarę Hillyard - oświadczyła spokojnie, poddając się

nieuchronnemu losowi. Jeśli Tarik nie zechce się z nią zobaczyć, nie

zdoła go do tego zmusić.

Nerwy miała napięte jak postronki, gdy recepcjonistka dzwoniła i

przekazywała wiadomość. Minęła, zdawało się, długa chwila

wahania, nim uzyskała odpowiedź. Sara uspokoiła się nieco, widząc

na twarzy kobiety uśmiech.

- Przyjdzie po panią pan Laisen. Proszę zaczekać chwilę, panno

Hillyard.

- Po mnie?

- Trzeba mieć specjalny klucz na to piętro. Inaczej winda nie

pojedzie.

- Och, dziękuję.

Poczuła ulgę. Udało jej się pokonać pierwszą przeszkodę.

Ciekawe, czy pan Larsen okaże się następną. Zaczęła się

zastanawiać, z jak wielką świtą przyjechał Tarik. Do tej pory jej to

nie interesowało, a teraz było stanowczo za późno zasięgać

informacji u ojca lub Susan.

Po chwili drzwi windy otworzyły się i stanął w nich wysoki,

jasnowłosy mężczyzna, ubrany w nieskazitelny szary garnitur.

Twarz miał szczupłą, surową, o wystających kościach policzkowych,

długim nosie i bardzo jasnych oczach. Wyglądał na około trzydzieści
lat i roztaczał wokół siebie aurę wyniosłego autorytetu. Spojrzał na

Sarę uważnie, tak jakby oceniał przeciwnika. Poczuła lekki niepokój.

- Panna Hillyard? - Uniósł lekko brew.

- Tak, panie Larsen.

Skinął głową i gestem wskazał drzwi windy. Żadnego uśmiechu,

jego oczy był stalowoszare - tak samo jak garnitur, i bardzo zimne.

Nie wypowiedział ani jednego niepotrzebnego słowa, gdy użył

klucza, by uruchomić windę, ani podczas jazdy w górę.

- Od dawna zna pan szejka Tarika al-Khaima, panie Larsen? -

Walczyła z kolejną falą zdenerwowania.

Patrzył prosto na nią, lekko wykrzywiając usta.

- Można tak powiedzieć.

Miał oksfordzki akcent. Akcent wyższych sfer.

- Jest pan przyjacielem szejka, czy pracuje pan dla niego? -

spytała, chcąc dowiedzieć się o nim czegoś więcej.

- Załatwiam za niego kłopotliwe sprawy. Czy pani do nich

należy, panno Hillyard?

Ostry facet, pomyślała.

- Czy będę rozmawiać z panem, czy z szejkiem?

- Szejk przyjmie panią osobiście.

Władcze maniery Larsena sprowokowały ją.
- A więc mam nadzieję, że okażę się kłopotliwą sprawą, panie

Larsen.

- Odważne słowa, panno Hillyard.

Odwrócił głowę, ale Sara zdążyła zauważyć błysk rozbawienia w

jego szarych oczach. Po chwili winda zatrzymała się i Larsen

poprowadził Sarę wzdłuż korytarza. Zatrzymali się przed drzwiami,
do których zapukał, nim użył klucza, by je otworzyć. Przybrawszy

minę pokerzysty, poprowadził Sarę do pełnego światła apartamentu.

Żaluzje w dwóch ogromnych oknach, z których roztaczał się

wspaniały widok na miasto, były uniesione. Choć stojący przy oknie

mężczyzna odwrócony był do niej tyłem i ubrany w elegancki

granatowy garnitur, nie miała wątpliwości, kim był. Gęste, czarne

włosy, ciemnooliwkowa skóra, wzrost i budowa ciała - od razu
wydały jej się znajome, choć przecież minęło tyle lat. A jednak Sara

dostrzegła natychmiast, że coś się zmieniło.

Pamiętała, że roztaczał wokół atmosferę spokoju i pewności

siebie. Na dziecku, któremu całkowicie brakowało poczucia

bezpieczeństwa, wywarł wówczas silne wrażenie. Dziś jednak

wyczuła coś jeszcze - emanował zeń autorytet i siła, której nie

można było złamać.

Widać to było w jego wyprostowanej sylwetce oraz w spokoju,

który świadczył o całkowitym panowaniu nad sobą i nad sytuacją.

Nawet zwykły ciemny garnitur dowodził, że nie potrzebuje żadnych

ozdób, aby zrobić wrażenie. Nie potrzebował niczego robić.

Sara stała w milczeniu, czekając aż zauważy jej obecność. Może

powinna przejąć inicjatywę i wystąpić z powitaniem...? Cisza głucho

dźwięczała w uszach.

- Czy to ojciec cię przysłał, Saro? - padło w końcu pytanie, w

którym dosłyszała nutę wrogości. Tarik nie poruszył się, nawet na

nią nie spojrzał.

Zdała sobie sprawę, że ją osądza. Wyczuła, że będzie stał

odwrócony do niej plecami, jeśli jej odpowiedź potwierdzi jego

podejrzenia. Nie wiedziała tylko, co spodziewa się usłyszeć. Ona

mogła powiedzieć tylko prawdę.

- Przyszłam tu z własnej inicjatywy. Jeśli pamiętasz, poznaliśmy

się w Irlandii, gdy...

- Pamiętam. Czy twój ojciec wyraził zgodę na tę wizytę? Sara

wzięła głęboki oddech. Tarik al-Khaima nie należał do

ludzi sentymentalnych. To on przejął inicjatywę w tej rozmowie i

nie pozostawało jej nic innego, jak odpowiadać na pytania.

- Nie rozmawiałam z ojcem - odparła. - Nawet go nie widziałam.

Byłam wczoraj w Werribee wraz z dziećmi. Susan, żona mego ojca,

zadzwoniła wieczorem. Była bardzo zdenerwowana...

- Przyjechałaś więc, by się za nim wstawić? - przerwał jej, ale się

nie poruszył.

- Za nimi wszystkimi, Tarik. Sprawa nie dotyczy tylko mego

ojca.

- Co zatem proponujesz jako zadośćuczynienie?

Taka myśl w ogóle nie zaświtała jej w głowie. W żaden sposób nie

mogła przecież zrekompensować mu tego, co się stało.

- Przykro mi. Nie miałam zamiaru płacić ci za straty, jakie

poniosłeś z powodu zaniedbań mego ojca.

- Zaniedbań?!

Serce jej podskoczyło i poczuła dziwny ucisk w żołądku, gdy

odwrócił się na pięcie. Jego jasnoniebieskie oczy ciskały błyskawice.
Prawie nie mogła oddychać. Nigdy w życiu nie czuła takiej siły

bijącej od drugiego człowieka. Nie mogła się poruszyć. Nie była

zdolna do niczego. Pozostało jej wpatrywać się w niego błędnym

wzrokiem.

Początkowe gniewne błyski zmieniły się teraz w laserowe

promienie. Wydawało jej się, że cofa czas, przypomina sobie, jak

wyglądała wówczas - w wieku dwunastu lat - a potem wraca do
kobiety, jaką była teraz, jakby chciał potwierdzić swe wyobrażenia.

Sara walczyła, by odzyskać panowanie nad sobą. Niebieskie oczy,

które odziedziczył po swej matce Angielce, na tle ciemnej karnacji,

nadal wywierały szokujące wrażenie. Dziś nie dostrzegała w nich ani

odrobiny łagodności - niczego, co mogłoby wzbudzać nadzieję.

Uderzająco przystojna twarz Tarika dojrzała, nabrała twardszych,
ostrzejszych rysów. Wiedziała, że ma trzydzieści cztery lata, ale

posiadana władza i autorytet sprawiały, że wyglądał poważniej.

Niespodziewanie wykrzywił usta w półuśmiechu.

- Jakim cudem ciemne czekoladki mogą tak jasno świecić? -

zapytał.

To były żartobliwe słowa, których użył, mówiąc o jej oczach, tego

poranka, gdy zaprosił ją na przejażdżkę konną w posiadłości jej

ojczyma w Irlandii.

Sara zmieszała się na to wspomnienie. Podobnie jak wtedy,

również i dziś nie znalazła odpowiedzi na tę uwagę.

- Nie nauczyłaś się żadnych forteli, Saro?

Nagła zmiana tonu na bardziej osobisty wprawiła ją w

zakłopotanie.

- Nie wiem, co masz na myśli.

- Jesteś dorosłą kobietą, a nadal widzę dziecko. - Półuśmiech

zmienił się w cyniczny grymas. - Te same niesforne brązowe loki, ta

sama ujmująca twarz pozbawiona makijażu. Ubranie, które jest tylko

ubraniem. Być może to było zamierzone. Podstęp bez podstępu...

Zarumieniła się, słysząc tę krótką analizę swego wyglądu i

poczuła się jeszcze bardziej nieswojo.

- Posłuchaj - przerwała mu - tu nie chodzi o moją osobę...
- Posłaniec zawsze przynosi sporo wiadomości - oświadczył z

drwiącym wyrazem w oczach. - Jesteś piękną kobietą, Saro. A piękne

kobiety zazwyczaj wiedzą, jak ten atut wykorzystać.

Gdy skupił wzrok na jej piersiach, uświadomiła sobie, że obcisły

materiał bluzki podkreśla ich krągłość. Następnie wydawało jej się,

że oczami ocenia rozmiar jej talii, podkreślonej szerokim, skórzanym

paskiem, poddaje oględzinom biodra, wreszcie nogi.

Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że on sam był niezwykle

pociągającym mężczyzną. Gdy miała dwanaście lat, nie mogła tego

dostrzec. Teraz robił na niej wrażenie, najwyraźniej pociągał ją

seksualnie, co więcej, przyszło jej do głowy, że musiał być

przyzwyczajony do kobiet, rzucających mu się w ramiona. Już sam

jego majątek mógł być afrodyzjakiem. A z jego wyglądem...

Niespodziewanie zaświtała jej w głowie okropna myśl. Czyżby

pytając ją, co zamierza mu zaproponować, wyobrażał sobie

propozycję seksualną? Czyżby pod tym właśnie kątem oceniał teraz

jej wdzięki?

Zamarła z przerażenia. Nie wiedziała, jak ma się zachować.

Mężczyźni nie odgrywali dotąd dużego znaczenia w jej życiu, a żaden
- w sensie intymnym. Jeśli chodzi o Tarika... Cóż, przy nim całkiem

traciła orientację.

- Zastanawiam się tylko, czy rzeczywiście jesteś dorosła? -

powiedział tonem zadumy.

- Mam dwadzieścia trzy lata - odpowiedziała, jakby te słowa

mogły cokolwiek wyjaśnić.

- Wiem, ile masz lat, Saro. Ale to nie jest odpowiedź na moje

pytanie.

- Powiedziałam już, że ta sprawa mnie nie dotyczy...

- Ależ tak. I to bardzo. Od jak dawna jesteś w Werribee?

- Od dwóch lat.

Nie mogła pojąć, dlaczego te słowa podziałały tak, jakby go nagle

uderzyła w twarz. Poczuła, że się nagle cofnął, choć przecież nie

zrobił żadnego ruchu. Dostrzegła tylko przelotny błysk w oczach i

ledwie widoczne zaciśnięcie szczęki. Stał całkowicie spokojnie, ale
zrozumiała, że cienka nić, która ją z nim łączyła, została bezlitośnie

przecięta.

- A więc pomagałaś swemu ojcu... - powiedział chłodno. Sara

zdała sobie sprawę, że obciążał ją grzechami ojca, jakiekolwiek by

one były.

- Nie przy koniach - odparła szybko. - Nie miałam z nimi nic

wspólnego. Pomagałam przy Jessie. To moja mała, przyrodnia
siostra. Ma dziesięć lat. Jest częściowo sparaliżowana.

Mięsień na jego policzku drgnął. Ona jednak ciągnęła pospiesznie,

żeby właściwie zrozumiał okoliczności:

- Dwa lata temu Susan była poważnie chora. Zapadła na raka

piersi. Potem Jessie uległa wypadkowi i Susan nie mogła sobie

poradzić. Jest jeszcze dwóch chłopców bliźniaków...

- Chłopców?

- Moich przyrodnich braci. Gdy przyjechałam do Werribee, żeby

im pomóc, mieli po pięć lat.

- Proszono cię o pomoc?

- Nie. Susan napisała mi o Jessie. Właśnie wtedy zdałam ostatnie

egzaminy na uniwersytecie w Londynie.

- I rzuciłaś wszystko, żeby im pomóc?

Powiedział to takim tonem, jakby z jej strony było to ogromne

poświęcenie. Przecież prawda wyglądała zupełnie inaczej.

- Zawsze kochałam Jessie. Jak mogłam nie przyjechać, gdy ona

straciła władzę w nogach? Byłam jej potrzebna.

Utkwił wzrok w jej oczach. Poczuła, że ponownie nawiązuje się

między nimi porozumienie. Dziwne to było wrażenie - tak ostre i
szybkie, jak przekręcenie kontaktu.

- Dziecko należy do matki, Saro - powiedział cicho. - Ono nie

może być lekarstwem na twoją samotność.

Pod wpływem bicia serca fala gorąca oblała jej szyję i policzki.

Poczuła się dziwnie poniżona. Zbyt dużo o niej wiedział. Poruszył w

niej najbardziej wrażliwe struny. Czuła się dobrze tylko wtedy, gdy

była potrzebna. Może dlatego pozostała w domu ojca dłużej, niż to

naprawdę było konieczne? Dopiero całkiem niedawno zdała sobie
sprawę, że nadszedł czas na zmiany. Ale wczorajsza katastrofa znów

wszystko pomieszała. Skąd jednak Tarik mógł o tym wszystkim

wiedzieć... ?

- Nie zostawię ich teraz - powiedziała niemal błagalnym tonem.

- Nie rozumiesz? Mój ojciec będzie zrujnowany, jeśli zabierzesz mu

swoje konie. Co stanie się z dziećmi?

- Nie jesteś za to odpowiedzialna, Saro - odparł ostrym tonem. -

Twój ojciec sam sobie jest winien.

- Doprawdy?! - krzyknęła, czepiając się ostatniej deski ratunku.

- Czy to jego wina, że Susan zachorowała na raka? Czy on jest winien,

że Jessie została inwalidką? Rachunki za leczenie były

astronomiczne, musiał przebudować dom dla potrzeb

niepełnosprawnego dziecka, kupić furgonetkę do transportu. Poza
tym koszty fizykoterapii, masaży... Czy dziwisz się, że nie mógł

skupić się odpowiednio na pracy?

Sarze zabrakło tchu po tym desperackim monologu. Przywarła

wzrokiem do Tarika, błagając go o zrozumienie. Jeśli tak łatwo

potrafił ją przejrzeć, mógł chyba również zrozumieć?

- Teraz jednak wszystko zmierza ku lepszemu - zapewniała

pospiesznie. - Susan się wyleczyła. Czuje się dobrze. A Jessie zrobiła

ogromne postępy. Potrafi być już bardzo samodzielna. Chłopcy

nauczyli się jej pomagać. Widzisz więc, że mój ojciec ma już mniej

zmartwień na głowie. Skoncentruje się na trenowaniu koni, jeśli dasz

mu jeszcze jedną szansę.

Prośba jej trafiła jednak w próżnię. Na twarzy Tarika nie znać było

żadnej reakcji, żadnego śladu współczucia. Kamienne milczenie
trwało długą, dręczącą chwilę. Sara walczyła z ogarniającym ją

poczuciem klęski. Czy mogła powiedzieć coś jeszcze - coś, co by go

ujęło?

- Zostaw nas, Peter.

Cicho wydany rozkaz przestraszył ją. Dopiero teraz odwróciła

głowę i zdała sobie sprawę z obecności Larsena. Nadal stał przy

drzwiach, był świadkiem całej sceny. Wzrok miał utkwiony w

Tariku, zimne, jasne oczy lekko zmrużone, tak jakby chciały
przekazać milczące ostrzeżenie. Ale cokolwiek by nie myślał,

wyszedł bez słowa, nawet nie zerkając na Sarę. Cicho zatrzasnął za

sobą drzwi.

Sara wolno podniosła wzrok, walcząc z przypływem

wewnętrznego niepokoju. Serce zabiło jej żywo, gdy Tarik zrobił ku

niej krok.

- Potrafisz elokwentnie walczyć o ojca - powiedział z lekką

ironią w głosie. - To tym bardziej godne uwagi, że on o ciebie nie

walczył. Zrezygnował z zadziwiającą łatwością, pozbył się wszelkich

zobowiązań i założył nową rodzinę, o którą ty tak bardzo dbasz.

- Niezależnie od wad mego ojca, dzieci są niewinne -

argumentowała, czując narastający lęk, ponieważ Tarik podchodził

coraz bliżej. - To właśnie ze względu na dzieci proszę cię, byś jeszcze
raz przemyślał swoją decyzję.

Stanął tak blisko, że musiała odchylić głowę, żeby spojrzeć mu w

twarz. Jego oczy paliły ją niemiłosiernie.

- A jeśli jeszcze raz tego nie przemyślę, będziesz służyć swemu

ojcu z jeszcze większym oddaniem, czyż nie? - powiedział,

opuszkami palców dotykając jej policzka.

Sara poczuła, że nogi uginają się pod nią, odmawiają

posłuszeństwa. Jego bliskość przytłaczała, osłabiała jej ciało i umysł.

Nigdy w życiu nie doświadczyła niczego podobnego. Każdy ruch,

najmniejszy gest przerastał jej możliwości. Ledwie mogła myśleć.

Ze wzrokiem utkwionym w jej oczach, jakby brał ją w niewolę,

przesunął palcami po jej włosach.

- Podoba mi się twoja wspaniałomyślność, Saro - powiedział. -

To rzadkość w dzisiejszym świecie.

Z trudnością przełknęła ślinę, usiłując pozbyć się ucisku w gardle.

- Czy ty nie potrafisz dawać? - ośmieliła się spytać.

- Być może - padła odpowiedź.

- Kiedyś byłeś dla mnie miły... - przypomniała nieśmiało.

- I będę dla ciebie miły, choć być może nie spodoba ci się forma

mojej uprzejmości.

- Co masz na myśli?
- Układ, Saro. Dam twemu ojcu kolejną szansę, ale chcę czegoś

w zamian.

Nadal bawił się jej włosami, owijając je sobie wokół palców.

- Czego chcesz? - spytała, cała drżąc.

- Przez pewien czas, kiedy twój ojciec będzie udowadniał, że

można mu z powrotem zaufać, zostaniesz ze mną. Powiedzmy...

będziesz zakładniczką - uśmiechnął się pod nosem.

Wielki Boże! Zamierzał ją do siebie przywiązać! Sara, która była w

stanie szoku, próbowała zebrać myśli.

- Nie miej tak ponurej miny, Saro - dodał pocieszającym tonem.

- Po prostu będziesz towarzyszyć mi w podróżach... jako moja

asystentka.

Czyżby tym określeniem chciał nazwać zwykłą kochankę? A może

ponosiła ją wyobraźnia?

- To naprawdę nie będzie aż takie jarzmo - zapewnił. - Zresztą

sowicie ci wynagrodzę twą oddaną służbę. A propos, ile ojciec

zapłacił ci za godziny, które poświęciłaś jego nowej rodzinie?

- To również moja rodzina. - Sara się zarumieniła.

- Dwa lata bezpłatnej pracy? - zakpił. - Dwa lata życia w

zawieszeniu, bez żadnego celu?

- Twoim zdaniem istnieje zapłata za miłość, Tarik?

- Och, tak. - Drwiąco wykrzywione usta kpiły z jej naiwności. -

Wszystko ma swoją cenę. Dotychczas ty ją płaciłaś, Saro. Teraz

zdecyduj, gdzie ci zapłacą lepiej. Albo nadal będziesz służyć swej

rodzinie, której grozi ruina, albo zdecydujesz się zostać ze mną, a

twój ojciec dostanie szansę, o którą prosisz.

- Ale dlaczego stawiasz takie warunki?! - krzyknęła wzburzona.

- To sprawa zaufania - odparł nieustępliwym tonem. - Nie ufam

twemu ojcu. Zawiódł mnie. Jeśli naprawdę wierzysz, że wykorzysta

kolejną szansę, nie musisz się niczego obawiać, przeciwnie... wiele

możesz zyskać.

W oczach Tarika dojrzała twardą bezwzględność. Zrozumiała, że

nie może liczyć na jego litość. Jeśli nie dostanie tego, czego żądał, na

nic zdadzą się prośby i błagania.

W głowie miała chaos myśli. Co będzie, jeśli ojciec nie spełni

oczekiwań Tarika? Jednak perspektywa jeszcze jednej szansy

powinna go otrzeźwić, tym bardziej że stał w obliczu ruiny... Sara nie

była pewna, czy ojca naprawdę obchodzi jej los, ale nie ulegało

wątpliwości, że kochał pozostałe dzieci. Ona była tylko dodatkiem -

kimś czekającym w pogotowiu na zawołanie. Ale teraz, gdy Jessie się

usamodzielniła, nie była już tak bardzo potrzebna. Właściwie
najlepsze, co mogła dla nich zrobić, to przyjąć propozycję Tarika.

Przesunął dłonią wzdłuż linii jej szyi i ujął podbródek.

- Coś za coś, Saro - powiedział. - Ja ryzykuję swoje konie, ty

ryzykujesz siebie, zgoda?

Ryzyko obustronne. Właściwie niewiele mogła tej propozycji

zarzucić. Ale trudno jej było trzymać nerwy na wodzy, gdy dotyk
jego dłoni drażnił skórę, wprowadzał chaos w jej organizmie. Czuła

seksualne pożądanie. Nie była bezpieczna z Tankiem al-Khaima.

Ale bez niego ani Jessie, ani bliźniaki nie będą bezpieczne.

Niewinne ofiary. Sara nie mogła pozwolić, by stała im się krzywda.

Wpatrywała się w twarde jak diament błękitne oczy Tarika i

pragnęła, by okazał się człowiekiem honoru.

- Zgoda - powiedziała z determinacją w głosie.

Błysk satysfakcji, z jakim powitał te słowa, sprawił, że poczuła

ucisk w żołądku.

Czy mogła mu ufać? Czy dotrzyma słowa? Nie było gwarancji.

Pozostawało ryzyko.

ROZDZIAŁ TRZECI

Tarik zaczął działać natychmiast. Nie zamierzał dawać jej czasu na

powtórne rozmyślania. Podszedł prosto do telefonu, pozwalając, by

Sara słyszała, jak ustala szczegóły.

- Peter, zadzwoń do Drew Hillyarda i powiedz mu, że jego córka,

Sara, jest u mnie. Ulegając jej prośbie, skłonny jestem zmienić

decyzję i zostawić mu moje konie.

Słowa te napotkały kontrargumenty z drugiej strony. Ale

cokolwiek Larsen powiedział, nie miało to wpływu na decyzje

Tarika. Spokojnie mówił dalej:

- Jestem pewien, że wymyślisz jakiś skuteczny sposób, by

powstrzymać ten proceder. A na razie sprowadź tu jak najprędzej

Hillyarda. Najpierw go wysłuchamy, potem zmusimy do zerwania

układów. Z obydwu stron.

Nastąpiła pauza. Sara zastanawiała się, o jakich układach jest

mowa.

- Sara zgodziła się odegrać rolę zakładniczki - ciągnął Tarik. -

Odleci ze mną dziś wieczorem. Zostaniesz tu i załatwisz całą resztę,

Peter.

Dziś wieczorem! Sara z drżeniem podeszła do fotela i usiadła.

Oszołomiona tempem, w jakim zmieniało się jej życie, patrzyła przez

okno na panoramę miasta. Gdzie o tej porze będzie jutro?

- I poproś Hillyarda, by przyprowadził tu swoją żonę - dodał

Tarik. - Najlepiej załatwić wszystko za jednym zamachem. - Odłożył

słuchawkę i zwrócił się do Sary: - Jadłaś dzisiaj?

Odwróciła się bezwiednie do mężczyzny, który teraz miał

decydować o każdym jej posunięciu. Patrzył na nią ze

zmarszczonymi brwiami. Po chwili podniósł słuchawkę i zamówił

śniadanie.

- Chyba nie zamierzasz zemdleć, Saro? - zapytał. - Jak dotąd

wykazywałaś się odwagą.

„Odważne słowa, panno Hillyard..."

Ciekawe, co teraz myśli o niej Peter Larsen? Stanowiła kłopot.

Zdecydowany kłopot. Z niezrozumiałego powodu ta myśl sprawiła
jej satysfakcję.

- Nie zamierzam zemdleć - odpowiedziała z dumą w głosie. -

Wspomniałeś, że dziś wieczór wylatujemy. Dokąd, jeśli wolno

spytać?

- Do Stanów Zjednoczonych.

Nigdy tam nie była. W normalnych okolicznościach byłaby to

kusząca perspektywa, ale dziś czuła się przytłoczona
nieoczekiwanym biegiem zdarzeń i zmuszona do zaakceptowania

losu.

Wolno popijała kawę. Tarik obserwował ją, ale już bez tej

denerwującej natarczywości. Wykorzystała okazję, by zadać mu

kilka pytań.

- Czy będę mogła pożegnać się z dziećmi? - Wydawały jej się

teraz tak odległe, jakby nagle przekroczyła granicę dwóch światów.

- Oczywiście - zapewnił. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze podczas

spotkania z twoim ojcem, pojedziemy razem do Werribee.

- Przyjechałam tu jeepem - przypomniała.

- Susan może odprowadzić go do domu. Ty pojedziesz ze mną

moim wozem. Potem będziesz miała czas na spakowanie rzeczy i
pożegnanie się z Jessie i bliźniakami.

Zakładnikowi nie pozwala się poruszać samodzielnie, pomyślała.

Zostałam do niego przywiązana. Ale dlaczego nie mam poczucia, że

jestem w niewoli? To wszystko nie wydaje się realne. Nawet ta

rozmowa jest nierealna. Prędzej czy później wróci znajoma

rzeczywistość...

- Jessie chciałaby ciebie poznać - powiedziała. - Wczoraj, gdy

oglądała telewizję, miała nadzieję, że cię zobaczy. Niestety, spotkało

ją rozczarowanie.

- Zobaczę się z nią dziś po południu - odparł uprzejmie.

- Tylko że nie jesteś ubrany zgodnie z jej wyobrażeniami -

dodała. - Szejk powinien wyglądać jak szejk.

- Obawiam się, że nie mam ze sobą odpowiedniego stroju -

powiedział z uśmiechem. - Czy sama moja osoba nie wystarczy?

- Na pewno Jessie będzie zachwycona. - Tak samo jak ona, gdy

miała dwanaście lat, a on zwrócił na nią uwagę. Być może po prostu

lubił dzieci... - Przypuszczam, że Peter Larsen zarezerwuje mi bilet

na dzisiejszy samolot? - zapytała, wracając do teraźniejszości.

- Mam własny samolot, Saro - odpowiedział.

Oczywiście! Jakże mogła o tym zapomnieć. Zapewne prywatny,

luksusowy odrzutowiec. To powinno jej zaimponować, ale wcale tak

nie było.

- Czy dużo osób będzie nam towarzyszyć?

- Wolę podróżować bez towarzystwa. Tylko Peter przyleciał ze

mną do Australii.

To oznaczało, że w samolocie będzie samą z Tankiem, oczywiście,

poza pilotem i stewardami. Czy miała być jego najbliższą

towarzyszką?

- Peter Larsen wspomniał, że zna cię od dawna.

- Od czasów szkolnych w Eton.

A więc Larsen należał do wyższej warstwy społeczeństwa

angielskiego. Sara zastanawiała się, czy przypadkiem nie zna jej

ojczyma.

- Przypuszczam, że masz do niego zaufanie - powiedziała trochę

przekornym tonem.

- Tak. Nigdy nie dał mi powodu, by było inaczej.

- A jak sądzisz, ile czasu zajmie mojemu ojcu... odzyskanie

twojego zaufania?

Spojrzał na nią zaciekawionym wzrokiem.

- Czy oglądałaś wczoraj gonitwę o Puchar Melbourne, Saro?

- Tak, w telewizji.
- Widziałaś więc na własne oczy, że Firefly nie przebiegł

dystansu, do którego powinien być przygotowany.

Zmarszczyła brwi, przypominając sobie, jak bardzo koń się

zmęczył.

- Myślałam, że dżokej źle ocenił bieg.

- Nie, to było coś więcej. Koń nie był przygotowany do tego

dystansu, a powinien.

Firefly... W głowie Sary zaświtało podejrzenie. Jessie kochała tego

konia... Ale co o tym wszystkim sądził ojciec?

- Chcę, żeby Firefly wystartował w Pucharze Melbourne w

przyszłym roku - ciągnął Tarik. - Jeśli pobiegnie tak dobrze, jak

powinien...

- Nie możesz oczekiwać, że wygra! - krzyknęła Sara w

przypływie podniecenia. - Nikt nie może zagwarantować zwycięstwa

w Pucharze Melbourne. Nawet faworyci przegrywają.

- Zgoda - odrzekł spokojnie Tarik. - Jeśli tylko pokona ten

dystans odpowiednio szybko, będę usatysfakcjonowany...

Rok życia. A więc jej los - i los całej rodziny - zależał od tego, jak

pobiegnie Firefly. Wielki Boże! Będzie musiała porozmawiać z ojcem,

dopilnować, żeby to dobrze zrozumiał. Jeśli miał wobec tego konia

jakieś uprzedzenia, stawiał mu jakieś zarzuty - powinien jak
najszybciej sprawę wyjaśnić. W przeciwnym razie - przegrają

wszyscy.

Rozległo się pukanie do drzwi. Tarik podniósł się, by je otworzyć.

Obsługa hotelowa przyniosła zamówione śniadanie.

- Spróbuj coś zjeść, Saro - powiedział, odesławszy kelnera. -

Mamy przed sobą długi dzień.

Sara całkiem straciła apetyt. Przełamując niechęć, zaczęła jeść

owoce; melon, truskawki, świeży ananas... skubała kawałek po

kawałku, podnosiła wolno do ust.

Tarik podszedł do biurka i wykonał kilka telefonów. Sara nie

słuchała, o czym mówił. W jej głowie huczały myśli, jedna zagłuszała

dragą. Czy będzie mogła porozmawiać sam na sam z ojcem? Czy

Tarik wyjaśni mu, na czym ma polegać układ?

Istniało tu wiele „jeśli" i „ale". Rozmyślała o tym wszystkim

niespokojnie, i nagle przyszła jej dc głowy dziwna myśl, że ojciec być

może zechce pozbyć się koni Tarika, bez względu na to, jak szalona

byłaby to decyzja z finansowego punktu widzenia. Choć po wypadku

Jessie, trenując konie, zarabiał na życie, być może nie miał już serca

do tego zajęcia. Może z własnych porażek czerpał nawet jakąś

przewrotną satysfakcję?

Tak czy owak, takie postępowanie kłóciło się z samą istotą

trenerskiej pracy - z chęcią zwycięstwa, osiągania jak najlepszych

rezultatów, bicia rekordów. Z drugiej strony jednak ciągła presja,

nieustanny stres, mogły być przyczyną jego pijackich wybryków. Ale

jeśli się myliła...

To było rzeczywiście dość podejrzane, że Firefly nie wytrzymał

dystansu. W dodatku świadkiem jego klęski był Tarik al-Khaima,

właściciel koni, człowiek bystry i dobrze znający się na ich
trenowaniu. A jednak... Zdarzali się przecież ludzie, którzy chcieli

zostać przyłapani na złej robocie, żeby wreszcie zakończyć swą

działalność. Powinna poczekać i przedyskutować tę sprawę z ojcem.

Powinna była...

Serce podskoczyło jej do gardła, gdy ponownie rozległo się

pukanie do drzwi.

Czyżby ojciec?

Skoczyła na równe nogi, obróciła się i znalazła się twarzą w twarz

z Peterem Larsenem.

- Czy mój ojciec zgodził się na spotkanie? - zapytała gwałtownie.

Obaj mężczyźni odwrócili się do niej. Serce jej waliło jak młotem.

Skupiła wzrok na Peterze Larsenie, ale nic nie mogła wyczytać z jego
twarzy. Najwyraźniej nie zamierzał odpowiedzieć.

- Dlaczego miałby się nie zgodzić, Saro? - zapytał Tarik. Gdy

spojrzała mu w oczy, znów poraziła ją skupiona siła emanująca z

tego mężczyzny. Zadrżała. Jak uda jej się współpracować z

człowiekiem, który działał na nią w taki sposób? Zapędził ją w kozi

róg i teraz bezradnie szukała odpowiedzi. Wreszcie spośród chaosu

myśli wyłowiła jedną.

- Z powodu dumy - odparła. - Wczoraj go zwolniłeś. Może być

niezadowolony, że wtrącam się w jego sprawy.

- On jest tutaj, w apartamencie Petera - oświadczył Tarik,

rozpraszając jej niepewność. Przybrał bezlitosny wyraz twarzy i

dodał: - Jeśli nie zgodzi się na moje warunki, będę bardzo zdziwiony.

Nie spodziewaj się nieoczekiwanych zwrotów w sytuacji, Saro.

Zdecydował się na ten układ. I zamierzał dopilnować, by doszedł

do skutku. Widziała to w jego oczach. A poza tym nękało ją wrażenie,
że sprawa już nie dotyczyła koni. Chodziło o nią samą.

- Powiedz Hillyardom, że do nich idę - zwrócił się do Larsena. -

Ty, Saro, lepiej poczekaj tutaj, aż załatwię sprawę z twoim ojcem.

Patrzyła na drzwi zamykające się za Peterem Larsenem, tak jakby

chciała przywołać go z powrotem i zmienić wydane przez Tarika

rozkazy.

- Zmieniłaś zdanie? - zapytał cicho, czytając w jej myślach.

Posłała mu zbolałe spojrzenie.

- Wolałabym być obecna podczas tej rozmowy. Może źle

postąpiłam...

- W takim razie on sam to powie. Ty wykonałaś swoje zadanie.

Teraz wybór należy do niego.

Chłodne, jasne rozumowanie, jednocześnie świadczące o

zdecydowaniu Tarika. Wiedziała, że już nic go nie powstrzyma.

Czuła, że ogarnia ją strach. Wprawiła nieznaną, groźną maszynę w

ruch i zastanawiała się teraz, jak to się skończy.

- Jeśli chcesz się wycofać, powiedz od razu, Saro - nalegał. -

Potem to może być trudne.

Wzięła bardzo głęboki oddech.
- Tak jak przed chwilą powiedziałeś, wszystko zależy od mojego

ojca. Jeśli on się zgodzi, umowa stoi.

Dostrzegła błysk satysfakcji w jego oczach i znów poczuła ucisk w

żołądku.

- Rozmowa może potrwać jakiś czas - powiedział wychodząc. -

Proszę, rozgość się. Korzystaj, z czego chcesz.

Minęła prawie godzina, nim wrócił. W tym czasie zdążyła

wielokrotnie przemierzyć pokój wzdłuż i wszerz i czuła się teraz

dziwnie zmęczona. Z wyrazu twarzy Tarika niewiele mogła

wyczytać. Był jak zwykle opanowany i ostrożny.

- No i co? - rzuciła wyzywająco, ponieważ czuła się tak, jakby

siedziała na rozżarzonych węglach.

- Sądzę, że doszliśmy do jasnego, wspólnego stanowiska. Twój

ojciec nadal będzie trenować moje konie. Teraz chciałby z tobą

porozmawiać, Saro.

A więc stało się, pomyślała. Naprawdę się stało. Następny rok jej

życia będzie należeć do Tarika al-Khaima. Mimo że nie chodził

ubrany w tradycyjny strój, nie ulegało wątpliwości, że jest szejkiem -

urodzonym do rządzenia i rozkazywania, przyzwyczajonym, że inni

spełniają jego wolę.

Pytanie brzmiało: jaką wolę miał wobec niej? Na myśl, że już

wkrótce się o tym przekona, zadrżała.

Na widok długiej limuzyny Sara poczuła jeszcze większy niepokój

o życie, jakie będzie wiodła u boku Tarika. Usiadła obok niego na

miękkim, wyściełanym granatowym aksamitem siedzeniu, mając w

zasięgu ręki wszystkie luksusy - barek, tv, telefon - odgrodzona od

zwykłego świata przyciemnionymi szybami. Nawet szofer,

poinstruowany, jak dojechać na farmę Hillyardów w Werribee,
został oddzielony od nich szklaną szybą.

W jej myślach dominował Tarik. Co chwila spoglądała na jego rękę

spoczywającą na udach; miał kształtne dłonie o ciemnej skórze i

długich palcach, znamionujące siłę i zdolność do utrzymania

zdobyczy. Teraz w tych dłoniach leżała przyszłość jej rodziny.

Do jej nozdrzy dolatywał subtelny zapach męskiej wody

toaletowej. W apartamencie hotelowym go nie wyczuwała, ale w

zamkniętym wnętrzu samochodu woń ta intrygowała i podniecała

wyobraźnię. Również granatowy garnitur, który miał na sobie, był

skromny, elegancki i jednocześnie prowokacyjny.

Wytężała słuch, reagując na każdy gest Tarika, na najmniejsze

poruszenie jego ciała. Wyglądało jednak na to, że doprowadził do

perfekcji sztukę siedzenia bez ruchu; Sara była boleśnie świadoma,
że sama od czasu do czasu kręci się niespokojnie. Dręczyło ją wiele

pytań. W całej tej sprawie było wiele znaków zapytania. Najbardziej

ją ciekawiło, w jaki sposób Tarik skłonił jej ojca do zawarcia układu -

groźbą, perswazją czy też prostą namową.

Przerywane łzami słowa wdzięczności Susan uznała za naturalną

reakcję, ale niejasna, chaotyczna wypowiedź ojca świadczyła o

skrywanym bólu i ogromnym zażenowaniu.

Uświadomiła sobie nagle, że nigdy ze sobą szczerze nie

rozmawiali, właściwie nie poznali się bliżej. Toteż Sara miała

trudności z rozpoznaniem, czy teraz został zmuszony do

zaakceptowania tej sytuacji, czy też przystał na nią z ochotą. Nie

mogła również przestać myśleć o tamtym Bożym Narodzeniu w

Irlandii, gdy wyznała Tarikowi zbyt wiele swoich tajemnic. Nie

spodziewała się, że kiedykolwiek jeszcze spotka tego miłego

nieznajomego - mężczyznę niezwykle, niebezpiecznie
spostrzegawczego...

- Czy to ty zasugerowałeś memu ojcu, co ma mi powiedzieć? -

spytała nagle.

Kątem oka zauważyła, że odwraca ku niej głowę. Musiała zebrać

całą swą odwagę, by patrzeć prosto w te niepokojące, niebieskie

oczy.

- Słucham, Saro? - Udawał, że nie rozumie pytania.

- Czy to ty skłoniłeś mego ojca, by zapewnił, że po raz drugi

mnie nie zawiedzie? - powtórzyła.

- Myślisz, że on nie czuje się winny, że porzucił twoją matkę i

ciebie, gdy miałaś zaledwie dwanaście lat?

- Czyżbyś ty uświadomił mu tę winę?
- Być może zapukałem do jego sumienia. - Wzruszył ramionami.

- To dobrze, że w końcu przychodzi otrzeźwienie i ludzie wreszcie

zdają sobie sprawę z konsekwencji podejmowanych decyzji.

Dostrzegła bezlitosny błysk w jego oczach. Z pewnością ojciec

został otrzeźwiony, zanim weszła do apartamentu Petera Larsena.

Po wczorajszej pijatyce wyglądał na wymizerowanego i przybitego,

oczy miał okolone czerwoną obwódką, ale o swej chęci
wykorzystania drugiej szansy mówił z przekonywającą

determinacją. Niewątpliwie dano mu do zrozumienia, że jego kariera

w tym zawodzie wisi na włosku.

Druga część wystąpienia ojca nie dawała jej spokoju. Drew

Hillyard wyraził, zdawało się szczery, żal, że nie sprawdził się w roli

ojca, że samolubnie przyjął jej pomoc, myśląc jedynie o własnych

potrzebach i ignorując fakt, że dorosła już córka powinna ułożyć

sobie życie. Na koniec dodał, że żywi nadzieję, że jej praca u boku
Tarika al-Khaima otworzy przed nią nowe możliwości, po czym

uroczyście zapewnił, że zawsze może na niego liczyć i kiedykolwiek

będzie w potrzebie, może się doń zwrócić.

Sara był przeświadczona, że Tarik zmusił ojca do tych wyznań. W

każdym razie za późno już było na prawdziwe zbliżenie pomiędzy

nimi. Wyjeżdżała z Tarikiem...

- Nie zauważyłem, żebyś go naprawdę obchodziła, Saro -

powiedział, z niepokojącą łatwością czytając w jej myślach.

- A cóż za pożytek z zakładnika, który nie jest wiele wart dla

drugiej strony! - Wykrzywił ironicznie usta. - Pomyślałem więc, że

warto obarczyć go odpowiednim ciężarem winy.

Oto doczekała się odpowiedzi na swoje pytanie. Zażenowana

twardą logiką jego wniosków odwróciła twarz do okna. Wyjechali
już z miasta i skręcili na drogę prowadzącą do jej domu. Właściwie

od jedenastu lat nie był to już jej dom; była tu tylko okazjonalnym

gościem, a od pewnego czasu została pomocą domową. Ale nie

należała do tego miejsca. Nigdzie nie należała...

Dzięki temu właśnie Tarik z taką łatwością ją pozyskał. Nikt nie

zaprotestował, nikt się o nią nie upomniał. Pozostawiono ją samą
sobie. Nie oznaczało to jednak, że będzie spełniać wszystkie jego

zachcianki. Zacisnęła dłonie w pięści. Jeśli zostanie postawiona

wobec jakichś nierozsądnych żądań, gotowa była stoczyć walkę.

- Jakie będą moje obowiązki jako twojej asystentki? - spytała,

unikając jego wzroku.

- Będziesz ze mną podróżować. - Ton jego głosu zdradzał pewne

rozbawienie.

- To wszystko? - Wbiła paznokcie w dłoń.

- Och, śmiem twierdzić, że dojdziemy do kompromisów.

- Na przykład jakich?

- Przestań nerwowo zaciskać dłonie. Nigdy nie poszedłem do

łóżka z kobietą, która by tego nie chciała.

Rzuciła mu wściekłe spojrzenie.

- Łatwa ci mówić, ponieważ wiesz, że sprawujesz kontrolę.

Roześmiał się, a w jego oczach czaiła się radość i drwina.

- Czyżbyś była dziewicą, Saro?

- To nie twoja sprawa! - krzyknęła, na próżno starając się

pohamować rumieniec wypełzający jej na policzki.

- Jestem tylko ciekaw. Zachowujesz się tak nerwowo...

- Mnóstwo mężczyzn się mną interesowało - wypaliła.

- Czy ich zainteresowanie zostało odwzajemnione? Pomyślała o

tych „cennych" mężczyznach, których matka przedstawiała jej jako
dobrą partię. W porównaniu z Tarikiem al-Khaima prezentowali się

całkiem bezbarwnie.

- Lepiej porozmawiajmy o tobie - powiedziała wojowniczo,

zastanawiając się, ile kobiet zechciało pójść z nim do łóżka.

- Bardzo proszę. Co chcesz wiedzieć?

- Bez wątpienia wiodłeś bujne miłosne życie...
- Mała poprawka: ani razu nie była to prawdziwa miłość.

Pożądanie... owszem, a także satysfakcja, obustronna przyjemność... -

Uśmiech czający się w kącikach jego ust był drażniąco zmysłowy.

Sara czuła, że krew zaczyna szybciej krążyć w jej żyłach. Nie miała

wątpliwości, że był bardzo seksownym mężczyzną. Ale byłoby

szaleństwem mu ulec, nawet jeśli ona miałaby na to ochotę... Dokąd
by to doprowadziło? Był przecież szejkiem związanym z obcą dla

niej kulturą...

- Czy to nie odstraszy innych kobiet, jeśli wszędzie będziesz

mnie ze sobą ciągnął? - spytała filuternie, zastanawiając się, czy

dostrzegł ewentualne konsekwencje swej decyzji.

- Wcale nie - rzekł cynicznie.

Miał rację. Niektórym ludziom nawet małżeństwo w tym nie

przeszkadza.

- A co z moją rodziną? Mogliby odnieść mylne wrażenie...

- Będą myśleć to, co im powiem. - Wykrzywił z satysfakcją usta.

- Jeśli zaś chodzi o moją rodzinę, to bardzo mi odpowiada, że jesteś

przy mnie, Saro.

- Dlaczego? - zainteresowała się z ożywieniem.

- Mam doświadczenia podobne do twoich - odparł z wolna. -

Nieudane małżeństwo rodziców, powrót matki do Anglii, decyzja, że
będę kształcony w Eton i Oksfordzie. W ten sposób zszedłem z oczu

memu ojcu i jego drugiej rodzinie.

Teraz zrozumiała, dlaczego był tak miły dla dziecka rozdartego

pomiędzy dwoma światami. Naprawdę ją rozumiał, potrafił wczuć

się w jej położenie, dostrzec jej samotność, przeświadczenie, że jest

tylko pionkiem w grze dorosłych.

- Problem, a właściwie komplikacja polega na tym - ciągnął-że

jestem najstarszym synem mojego ojca. Po jego śmierci władza w

szejkanacie przeszła na mnie.

- Liczyłeś na to?

- Miałem do tego prawo - odparł z władczym błyskiem w

oczach.

Tego prawa nikt mu nie zabierze, pomyślała.
- Choć to prawda, że niezbyt dobrze rozumiem swoich

poddanych. Od lat w moim imieniu rządzi mój wuj, ja zaś podejmuję

tylko dyplomatyczne misje. Dotychczas obu nam to odpowiadało. Ale

okoliczności uległy zmianie. Mój najstarszy przyrodni brat wkrótce

poślubi córkę pewnej potężnej rodziny. On i Aisha tworzą bardzo

silny układ. Jeśli zechcą spiskować przeciwko mnie, zniszczy to
polityczną stabilność w regionie. Mój wuj nalega, bym poślubił

wybraną przez niego kobietę, która umocniłaby moją pozycję.

Sara wiedziała, że we wschodnich kulturach aranżowane

małżeństwa są na porządku dziennym. Wydawało się, że dla Tarika

byłoby to najrozsądniejsze wyjście.

- Nie chcesz tego małżeństwa? - spytała.

- Nie lubię, gdy ktoś dyktuje mi, co mam robić, Saro - odrzekł z

dumą w oczach. - Naturalnie, pojadę na ślub mojego brata. Będziesz

mi towarzyszyć. To przetnie wszelkie machinacje mojego wuja.

A więc zatrudnił ją w określonym celu. Dopiero teraz pojęła

prawdę. Tarikowi bardzo odpowiadało przez najbliższy rok mieć u

swego boku kobietę. Układ, który jej zaproponował, sprzyjał jego

planom.

- Jak sądzę, chcesz, byśmy przed twoją rodziną udawali...

- Słowo „kochanków" zawisło jej na ustach, ale zdążyła się

wycofać z tej niebezpiecznej sugestii. - ...że jesteśmy sobie bliżsi niż

w rzeczywistości - skończyła.

- Myślę, że udawanie czegokolwiek nie będzie konieczne -

odrzekł z iskierkami rozbawienia w oczach.

Czyżby zamierzał najpierw ją uwieść? Serce jej podeszło do

gardła. Zaczęła drżeć jak osika, przypominając sobie, jak szacował

kilka godzin temu jej urodę. A ona stała jak zahipnotyzowana i
pozwalała mu się dotykać, gdy proponował jej układ.

- Szybko się mną znudzisz - powiedziała otwarcie, nie

ukrywając gniewu. Zgodziła się być jego asystentką, ale przecież nie

była jego niewolnicą!

Tarik wybuchnął głośnym śmiechem.

- Nie pamiętam, kiedy ostatnio kobieta rzuciła mi takie

wyzwanie - powiedział. - Ale myślę, że rok wystarczy, by

przeprowadzić test.

O Boże, rok! Znów odwróciła głowę i patrzyła przez okno. Co

prawda, widziała teraz więcej, ale wcale nie była przez to bardziej

spokojna. Minęli znajomy drogowskaz, kierujący do Werribee.

Wkrótce pożegna się z tym wszystkim, pozostawi bezpieczny, mały
świat, w którym ukrywała się przez dwa lata.

Serce zaczęło ją boleć. Będzie jej brakowało Jessie i chłopców.

Choć Tarik miał całkowitą rację - to były dzieci Susan, nie jej. Ale

przecież je kochała. Byli jedyną rodziną, jaką miała.

Tarik zbił swój kapitał na jej rodzinnych uczuciach.

Zaryzykowała ze względu na ich dobro, o czym oni

prawdopodobnie nigdy się nie dowiedzą. Zresztą to nie miało
znaczenia. Ważne, że uratuje je przed losem, który jej samej

przypadł w udziale. Nie będą dziećmi z rozbitej rodziny. Jak ona i

Tarik...

ROZDZIAŁ CZWARTY

Gdy limuzyna zatrzymała się przed domem, Sara zauważyła Jessie

siedzącą na werandzie. Na wykonanym na zamówienie wózku mogła

poruszać się swobodnie prawie po całej posiadłości, toteż widząc
samochód, natychmiast skierowała się w stronę rampy, po której

mogła zjechać na podjazd. Również część służby wyległa przed dom,

z zaciekawieniem obserwując podjeżdżającą limuzynę.

Sara starała się zachowywać tak naturalnie, jak to było możliwe w

zaistniałych okolicznościach. Wysiadając z samochodu, pomachała

do Jessie ręką.

- Sara! - Mała dziewczynka zatrzymała wózek kilka metrów od

limuzyny i okrągłymi jak spodki oczami przyglądała się

towarzyszącemu siostrze mężczyźnie.

Sara nie zdążyła przygotować sobie stosownego wyjaśnienia.

Podczas drogi Tarik zdominował jej myśli. Chwyciła go teraz za

ramię i pociągnęła za sobą w nadziei, że wybawi ją z opresji.

- Pamiętasz, Jessie, jaka byłaś wczoraj rozczarowana, gdy nie

zobaczyłaś szejka w telewizji? - spytała. - Oto on. Tarik al-Khaima we

własnej osobie!

- Naprawdę? - Na twarzy dziewczynki pojawiło się

niedowierzanie i podniecenie zarazem. Na chwilę jakby zapomniała

o swoim nieszczęściu. - Przyjechałeś mnie zobaczyć? - spytała.

- Twoja siostra dużo mi o tobie opowiedziała - odparł,

wyciągając rękę i uśmiechając się uprzejmie. - Musisz mi wybaczyć

ten garnitur. Tradycyjny strój noszę tylko w swoim kraju.

- Och! - Jessie spłonęła rumieńcem. - W porządku, i tak

wyglądasz jak prawdziwy książę - dodała w przypływie podziwu. - A

samochód masz fantastyczny!

- Chciałabyś zobaczyć go wewnątrz?

- Bardzo!
Gdy Sara zdała sobie sprawę, że nadal wisi na ramieniu Tarika,

szybko je puściła. To dziwne, że u jego boku szukała pewności siebie.

Tymczasem Jessie podjechała wózkiem bliżej samochodu.

- Ty też masz wspaniały pojazd - zauważył Tarik, przyglądając

się, jak objeżdża samochód i zagląda do wnętrza. - I doskonale go

prowadzisz.

- Tata zamówił go specjalnie dla mnie - odparła z dumą w

głosie. - Nazywa się „Płomienny wóz". Sama zdecydowałam, żeby

siedzenie było czerwone, a rama żółta.

- To fantastyczna kombinacja barw - przyznał Tarik. - Obawiam

się, że mój samochód wygląda szaro w porównaniu z twoim
rydwanem.

- Nieprawda - zaprotestowała Jessie, podziwiając luksusowe

wnętrze.

- Chciałabyś się ze mną przejechać?

- Tak! - zawołała zachwycona. - Ciekawa jestem, co bliźniaki na

to powiedzą! - zwróciła się do Sary.

Z pełnym zaufaniem, bez cienia wahania, pomimo że był dla niej

człowiekiem całkiem obcym, otoczyła ramionami szyję Tarika.

- Saro, czy możesz odsunąć mój wózek? - poprosiła. Sara z

łatwością wynikającą z długiej praktyki wycofała wózek na

bezpieczną odległość, Tarik zaś uniósł Jessie w ramionach.

- Miłej przejażdżki, Jessie!
- A ty z nami nie pojedziesz?

- Sara ma inne sprawy do załatwienia - odpowiedział za nią

Tarik. - Przez jakiś czas będzie zajęta. - Spojrzał wymownie na Sarę. -

Mam nadzieję, że po powrocie pokażesz mi swój pokój, zgoda?

Mistrz manipulacji, pomyślała Sara, kierując się w stronę domu.

Doskonale zaaranżował sytuację, żeby miała czas niepostrzeżenie się

spakować. Prawdopodobnie postara się także wytłumaczyć Jessie,
dlaczego Sara będzie musiała opuścić farmę.

Gospodyni stała na werandzie i patrzyła na Sarę i odjeżdżającą

limuzynę. Ellie Walsh i jej mąż pracowali dla Hillyardów, od czasu

gdy Sara była dzieckiem. Ellie była wysoką, szczupłą kobietą o

bardzo realistycznym podejściu do życia. Miała krótko obcięte włosy

i niezmiennie nosiła koszulę i dżinsy.

- Co się dzieje? - spytała wchodzącą po schodach Sarę.

- Jessie zawarła właśnie znajomość z szejkiem Tankiem

al-Khaima - odparła Sara z uśmiechem, chcąc złagodzić jej niepokój.

- Szejk? - Przez twarz Ellie przemknął strach. - Czy przyjechał w

sprawie koni?

Musiała zdawać sobie sprawę, że poziom treningów odbiegał od

powszechnie przyjętych standardów. Być może reszta pracowników

też o tym wiedziała, ale nikt nie chciał pozostać bez pracy.

- Wszystko w porządku, Ellie. - Przynajmniej Sara miała taką

nadzieję. - Szejk zaproponował mi pracę, a ja się zgodziłam.

Przyjechałam się spakować i pożegnać.

Ellie zaniemówiła; w jej oczach zapłonął niepokój o przyszłość.

- Susan jedzie do domu jeepem i po drodze odbierze chłopców

ze szkoły - wyjaśniła Sara.

- Naprawdę wyjeżdżasz z szejkiem, Saro?
- Tak. Mam szansę poszerzyć swe horyzonty...

- Dzieci będą za tobą tęsknić. - Ellie, nadal oszołomiona obrotem

wydarzeń, potrząsała głową.

- Ja też będę za nimi tęsknić, ale... - Wzruszyła ramionami. - Nie

mogę zostać tu na zawsze.

- Cóż, życzę ci szczęścia, Saro. - Ellie roześmiała się dziwnie i

usunęła z drogi.

Sara weszła do swego pokoju. Ogarnął ja smutek, gdy wyjęła z

szafy swoją starą walizkę i położyła ją na łóżku. Następna

przeprowadzka... W tym pokoju urządziła sobie prawdziwy dom.

Przykro jej było zostawiać za sobą kolejny etap życia.

Tęsknym wzrokiem prześlizgnęła się po kolekcji kolorowych

maskotek, które zrobiła na drutach, siedząc przy Jessie. Leżały na
komodzie, czekając, aż chłopcy zabiorą je na szkolną loterię.

Na nocnym stoliku piętrzył się stos książek, z których część

pozostanie nie przeczytana. Do lustra toaletki przyczepione były

zdjęcia przedstawiające postępy w rehabilitacji Jessie. Nie było

sensu ich zabierać. Należały do tego domu.

Szybko pakowała ubrania, kosmetyki, potrzebne dokumenty.

Niestety, większość jej ubrań pochodziła jeszcze z czasów

studenckich i raczej nie nadawała się do życia w wyższych sferach.
Trudno. Jeśli Tarik zechce mieć u swego boku kobietę elegancką,

będzie musiał kupić jej nowe stroje.

Nagły dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. Czy kupując jej

ubrania, zechce również ją kupić? Zdążyła zauważyć, że nie miął

dobrego mniemania o kobietach. Te, które przewinęły się przez jego

życie, uważał tylko za partnerki seksualne. Co miał na myśli, mówiąc,

że jeszcze nigdy kobieta nie rzuciła mu takiego wyzwania? Czyżby
liczył, że zaproponuje mu siebie...?

Sara potrząsnęła głową, starając się rozproszyć narastający

niepokój. Niepotrzebnie martwiła się o przyszłość. Decyzja już

została podjęta. Musi wytrzymać u boku Tarika przez najbliższy rok

bez względu na to, ile to będzie ją kosztować. A za rok, jeśli wszystko

pójdzie dobrze, wróci tu na Melbourne Cup.

Zdążyła się już z grubsza spakować, gdy usłyszała piskliwy,

podniecony głos Jessie, zapraszającej ważnego gościa do swego

specjalnie wyposażonego apartamentu. Nie zatrzymali się,

przechodząc obok drzwi pokoju Sary. Jessie nadal była nieświadoma

nieuchronnego wyjazdu przyrodniej siostry.

Godzinę później Sara wyniosła bagaże na werandę. Szofer zaniósł

je do limuzyny, zanim jeszcze wrócili chłopcy. Gdy zauważyła jeepa

podjeżdżającego pod bramę, szybko podjęła decyzję i zawróciła do

apartamentu Jessie.

Łzy paliły jej oczy, a w piersiach czuła ucisk, gdy pukała do drzwi.

Zrób to szybko, prosto i bezpośrednio, nakazywał rozum. Tak będzie

łatwiej i lepiej dla wszystkich. Uśmiechnęła się z wysiłkiem i

otworzyła drzwi.

Najpierw, nie wiadomo dlaczego, spojrzała na Tarika. W dziwny

sposób zdominował on nawet scenę rozstania. Siedział na krześle, na

którym ona zwykle siadywała; choć wyglądał na rozluźnionego, pod

uprzejmą powierzchownością wyczuwało się skupioną siłę.

Jessie odwróciła się od biurka, na którym pokazywała Tankowi

swoje szkice. Miała prawdziwy talent do rysunków.

- Możesz usiąść na moim łóżku - zwróciła się do Sary z twarzą

promieniującą podnieceniem. - Czy już wszystko spakowałaś do
podróży?

Sara przystanęła wstrząśnięta.

- Och... tak - wyjąkała. - Szofer załadował już moje rzeczy do

samochodu. Wiem, że to bardzo nagła decyzja, ale...

- Och, nie mogłaś nie skorzystać z tej szansy! - wykrzyknęła

dziewczynka. - Spędzisz cudowny czas u boku Tarika!

- Nie masz mi za złe, że wyjeżdżam? - Była zdziwiona i

poruszona, że Jessie zdawała się w ogóle nie przejmować jej

wyjazdem.

- Ojej, Saro! Nie każdy ma siostrę, która otrzymała propozycję

podróży z szejkiem! - Wyglądała na zachwyconą tym pomysłem. -

Masz mnóstwo szczęścia!

- Tak uważasz? - Sara starała się mówić radosnym głosem.
Siadając na łóżku, rzuciła Tarikowi zaintrygowane spojrzenie. W

jaki sposób udało mu się wmówić Jessie, że zabiera ją w podróż na

czarodziejskim dywanie? Spojrzenie, jakie napotkała, wymownie

świadczyło, że gdy chciał coś osiągnąć, nie pozostawiał nic

przypadkowi. Sara wiedziała, że powinna być mu wdzięczna. Zdjął z

niej przecież trudny obowiązek poinformowania Jessie. Ale zamiast
tego, poczuła się oszukana, tak jakby jej więź z rodziną pozbawił

wartości.

- Będę o tobie myśleć przez cały czas - ciągnęła Jessie. - Obiecaj,

że z każdego miejsca na świecie przyślesz mi pocztówkę.

- Oczywiście, że tak.

- Kupię sobie dużą mapę, powieszę na ścianie i za każdym

razem, gdy dostanę od ciebie kartę, zaznaczę odpowiednie miejsce.
W ten sposób zawsze będę wiedziała, gdzie jesteś. Dobry pomysł?

- Ja też będę o tobie myśleć - zapewniła ją Sara, zastanawiając

się, czy to przypadkiem nie był pomysł Tarika. - Mam nadzieję, że

będziesz do mnie pisać.

- Będę pisać do ciebie specjalne listy, Saro! - Deklaracji tej

towarzyszył tajemniczy uśmiech skierowany w stronę szejka.

Tarik uśmiech odwzajemnił. Pomiędzy nim a dziewczynką

zapadło milczące porozumienie.

- Będę czekać na wieści od ciebie, Jessie - powiedziała Sara z

ciepłą zachętą w głosie. - Musisz też pisać mi o chłopcach.

Jessie zachichotała, zachwycona planami, które uknuła z Tankiem.

- To będzie wspaniała zabawa!

Tumult na korytarzu świadczył o zbliżaniu się bliźniaków. Dwóch

chłopców z kręconymi włosami i dużymi brązowymi oczami wpadło

do pokoju zobaczyć szejka.

- Mama powiedziała, że zabierasz ze sobą Sarę - odezwał się

Tim z lekką obawą w głosie.

- Sara należy do nas! - oświadczył wojowniczo Tom.

- Oczywiście, Sara zawsze będzie wasza - odpowiedział Tarik,

uśmiechając się upewniające - Ona jest waszą siostrą i kocha was.

Wyjazd ze mną nie zmieni jej uczuć do rodziny.

- Ale my nie chcemy, żeby wyjeżdżała...

- Nie bądź dzieckiem, Tom! - zawołała Jessie ze

zniecierpliwieniem. - Sara jest już dorosła i nie może przez resztę

życia siedzieć z nami. Musisz być sprawiedliwy.

Na pewno jeszcze jedna złota myśl Tarika!

- Chcesz jechać, Saro? - zapytał Tim.
- Muszę zaplanować swoje życie, Tim - odparła. - Ale będę za

wami bardzo tęsknić.

- Kto nam będzie opowiadać bajki? - jęknął z zawodem w głosie

Tom.

- Ja - powiedziała stojąca w drzwiach Susan. - Myślę, że

powinniście podziękować Sarze, że poświęciła nam tyle czasu,

zamiast robić jej wyrzuty, że wyjeżdża.

- Nie chcieliśmy robić ci wyrzutów, Saro - wyjaśnił pospiesznie

Tim. - Chcemy, żebyś była szczęśliwa.

- Ona na pewno będzie szczęśliwa z Tarikiem - oświadczyła

Jessie, obdarzając młodszych braci pełnym wyższości i zadowolenia

spojrzeniem. - Byłam na przejażdżce wielką limuzyną - zmieniła

temat.

Chłopcy jeden przez drugiego zaczęli prosić Tarika, by również

ich przewiózł swoim samochodem. Tarik wyraził zgodę. Jessie
bawiła się doskonale; niczym królowa pszczół szła w eskorcie szejka,

odgrywającego tu rolę dobrej wróżki.

- Czy będziesz z nim szczęśliwa, Saro? - spytała nagle Susan,

rzucając jej niespokojne spojrzenie, gdy szły za całym orszakiem,

kierującym się w stronę limuzyny.

- Spodziewam się, że będzie to nie lada doświadczenie - odparła

ponuro Sara.

Susan niespokojnie potrząsnęła głową.

- Tyle dobrego dla nas zrobiłaś, Saro. Nie wiem, co mam

powiedzieć... Po prostu dziękuję.

- Postaraj się odciągnąć ojca od butelki, Susan.

- Myślę, że Tarik już się tym zajął. Przyłapał twego ojca na

robieniu rzeczy, których ten szczerze nienawidził. Teraz, dzięki
Bogu, będzie od tego wolny.

- Nie rozumiem, o czym mówisz - powiedziała Sara, patrząc na

macochę zaciekawionym wzrokiem.

- To lepiej, że nie rozumiesz... - Susan wyglądała na niezwykłe

zmieszaną. - Drew musi ocalić choć odrobinę dumy. I tak ma

moralnego kaca, że to ty nakłoniłaś Tarika, by dał mu jeszcze jedną
szansę. Tym razem cię nie zawiedzie, Saro.

- Nie chodzi tylko o mnie, miałam na myśli rodzinę - odparła

Sara, zawiedziona wymijającą odpowiedzią Susan. Były rzeczy

ważniejsze niż duma i to właśnie pragnęła dać do zrozumienia. - Nie

chciałabym, byś rozstała się z ojcem - dodała cicho.

- Nigdy nie opuszczę twego ojca! - Susan potrząsnęła głową. -

Zbyt dużo razem przeszliśmy. Trwał przy mnie, gdy byłam bezradna
i chora. Nie martw się o nas, Saro. Przeżyjemy ten kryzys i wszystko

wkrótce wróci na dobrą drogę.

Sara nie miała serca zadawać dalszych pytań. Małżeństwo było

prywatną sprawą dwojga ludzi i nie mogła w nie ingerować.

Przystanęły na werandzie, skąd obserwowały, jak Tarik

organizuje kolejną atrakcję dnia. Po chwili limuzyna ruszyła wokół

posiadłości, wioząc trójkę uszczęśliwionych dzieci oraz mężczyznę,

który przez nadchodzący rok będzie trzymać w rękach ich los.

- Przykro mi, że z powodu rozwodu rodziców poczułaś się

odtrącona - odezwała się Susan, nawiązując do poruszonego przez

Sarę tematu.

- To nie twoja wina - odparła Sara spokojnie. Wolała do tego nie

wracać. Spóźnione wyrazy współczucia tylko pogarszały sprawę.

- Powinnam ci zaproponować, byś z nami została - przyznała

Susan tonem pełnym żalu.

Sara po dzisiejszych, przepełnionych poczuciem winy,

wynurzeniach ojca, nie chciała na dodatek wysłuchiwać spowiedzi

Susan.

- Było, minęło - powiedziała uprzejmie.

- Zawsze będziesz tu mile widziana. Zawsze. Jak długo zechcesz.

Za późno, pomyślała z ponurą ironią Sara. Mieli wobec niej dług. A

ludzie, którzy mają dług, czują się niezręcznie. To zakłóca naturalny

przepływ uczuć.

- Dziękuję - powiedziała, doceniając szczerość propozycji, choć

nie była ona możliwa do przyjęcia. Przez dwanaście najbliższych

miesięcy miała żyć u boku Tarika. A być może dłużej, jeśli... Serce

ścisnęło jej się na myśl o najważniejszej sprawie. Odwróciła głowę
do macochy. Niemal o tym zapomniała! - Proszę, powiedz ojcu -

odezwała się z naciskiem - żeby bardzo starannie trenował Firefly.

To bardzo ważne. To naprawdę ważne, żeby mnie nie zawiódł.

- Obiecuję - odparła Susan.

Obietnice... Słyszała ich całe mnóstwo. A jakże wiele z nich zostało

złamanych!

Limuzyna wróciła pod dom.
Jej czas w Werribee dobiegł końca. Dzieci żegnały ją z radością.

Uściski, pocałunki, życzenia szczęścia. Sara usiadła na aksamitnym

siedzeniu obok Tarika. Szofer zatrzasnął drzwi. Potem obserwowała,

jak wszyscy machają jej na pożegnanie. Nie mogła im tego gestu

odwzajemnić. Siedziała za przyciemnionymi szybami, odcięta od

nich - odcięta od świata.

- Dziękuję ci, że mi to ułatwiłeś - powiedziała sztywno do

siedzącego obok niej mężczyzny.

- Było rzeczywiście łatwo?

- Tak i nie. - Skrzywiła się lekko, patrząc mu prosto w oczy.

Skinął głową na znak zrozumienia. To ją zaniepokoiło.

- Doceniam twoją uprzejmość... ale jeśli coś obiecałeś Jessie,

postaraj się dotrzymać słowa - powiedziała twardo.

Patrzyły na nią niebieskie, nieporuszone, niezłomne oczy.

- Nigdy nie składam obietnic bez pokrycia - powiedział. Sara

poczuła się nieswojo, że w ogóle poruszyła tę sprawę.

Wszystko, co dzisiaj powiedział, świadczyło przecież, że ogromnie

sobie cenił zaufanie.

- W takim razie, jeśli w przyszłym roku Firefly dobrze

pobiegnie, pozwolisz mi odejść - skwitowała.

- Nie będziesz zakładniczką - odpowiedział enigmatycznie. Te

słowa rozbrzmiały echem w jej głowie. Sara już teraz wiedziała, że

nigdy nie uwolni się od Tarika. Nadal była pod wrażeniem, jakie

zrobił na dwunastoletniej wówczas dziewczynce. Czy po dwunastu

miesiącach będzie w stanie uwolnić się od siły jego osobowości?

- Dlaczego mi to robisz? - To był okrzyk protestu, który

mimowolnie wyrwał jej się z piersi.

Nie zaprzeczył. Nie udawał, że nie rozumie, co miała na myśli. Nie

odpowiedział.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Sara nie miała ochoty wstawać z łóżka, ale przypomniała sobie, że

czekają dzisiaj podróż do Silver Springs, gdzie u boku Tarika będzie

wystawiona na pokaz. Poczuła znajomy ucisk w żołądku, który
przyprawiał ją o mdłości.

Towarzyszyła Tarikowi już dziesięć dni - pozostało jej jeszcze

trzysta pięćdziesiąt pięć. Czasami miała wrażenie, że nie dobrnie do

mety. Już samo przebywanie z szejkiem stwarzało napięcie, a co

dopiero pokazywanie się z nim publicznie. Ludzie na pewno

plotkowali, spekulowali na temat ich związku. To było trudne do

zniesienia.

To prawda, że Tarik zachowywał się w stosunku do niej z

nienaganną uprzejmością i galanterią. Żadnych niestosownych słów

ani zbyt śmiałych gestów. Ale nieustanne wyczekiwanie na coś, co

mogłoby spotkać ją z jego strony, wywoływało w niej nieopisany

niepokój.

Jeszcze gorsza była narastająca obsesja na punkcie tego

mężczyzny, jakieś dziwne zauroczenie, którego nie potrafiła

kontrolować. Wreszcie irytujące poczucie bezradności...

Może powinna zerwać ten układ i uciec? Nie, to nie było możliwe.

Dała przecież słowo. Bezlitośnie konsekwentny Tarik wycofałby się

z umowy z jej ojcem.

Nie miała żadnego wyjścia i zdawała sobie z tego sprawę.
„Razem będziemy podróżować tą drogą, aż poznam cię całą do

końca..."

Słowa, które wypowiedział pewnego dnia, zapadły jej głęboko w

pamięć.

Przewróciła się na bok i z bezsilną złością uderzyła pięścią w

poduszkę. Powędrowała wzrokiem do bujnego, tropikalnego ogrodu,

który znajdował się za balkonowym oknem. Wczoraj wieczorem
zapomniała zaciągnąć zasłony. Ale właściwie nie było to potrzebne;

apartament gościnny, w którym mieszkała, był całkowicie prywatny,

miał nawet własny ogród. Świadomość, że był to dom Tarika, w

dziwny sposób działała jej na nerwy.

Cały ubiegły tydzień, spędzony na zachodnim wybrzeżu Florydy z

jednym z najprzystojniejszych i najbogatszych ludzi na świecie,

który robił wszystko, by sprawić jej przyjemność i niczego nie żądał

prócz tego, by wypoczywała i dobrze się bawiła, powinien być

jednym pasmem radości. A jednak Sara żyła w napięciu i nie

potrafiła się cieszyć z tych niespodziewanych wakacji.

Podróż samolotem do Stanów wspominała całkiem miło.

Prawdopodobnie była zbyt wyczerpana psychicznie, by

rozpamiętywać swe cierpienia. Tarik dbał o jej wygodę, zachęcał do

jedzenia i picia. Przez całą drogę, zajęta czytaniem magazynów i

oglądaniem filmów, utrzymywała pożądany dystans.

Po wylądowaniu w Fort Myers skupiła uwagę na otoczeniu,

śledziła krajobraz i zadawała pytania na temat mijanych miejsc. Za
szybą samochodu przesuwały się wspaniałe domy i luksusowe

kondominia, położone wśród bujnych ogrodów, pól golfowych i

tenisowych kortów. Zdziwiło ją, gdy dowiedziała się, że Tarik jest

właścicielem jednego z osiedli. Kolejny przyprawiający o zawrót

głowy przykład jego bogactwa.

- Zatrzymałem dla siebie jeden dom przy plaży - wyjaśnił. - To

wygodna baza na zimę. Ludzie przyjeżdżają tu przetrwać chłodną

porę roku.

Bogaci ludzie, pomyślała kwaśno.

- Niedaleko stąd do Ocala - ciągnął. - Dowiedziałem się, że jest

tam para interesujących roczniaków. Ale zanim zabierzemy się za

interesy, najpierw krótkie wakacje - dodał z szelmowskim

uśmiechem w oczach. - Potrzebujesz wypoczynku.

Uprzejmość na użytek konkretnego celu... Za wszystkim, co robił

Tarik, krył się jakiś cel.

Dom, do którego ją przywiózł, robił wielkie wrażenie. Przestrzeń,

wysokie pokoje, biała terakota, dywany we wzory muszli, wiklinowe

meble, a za oknami bujna zieleń ogrodu i błękit morza. Letni dom,

ale tak luksusowy, że nazwa ta nie pasowała do rzeczywistości. Gdy

Sara dostała własny apartament oraz poznała Ritę i Sama Batesów -

małżeństwo opiekujące się domem - odzyskała poczucie
bezpieczeństwa. Przynajmniej pierwszego dnia.

Drugi dzień upłynął na drobnych rozrywkach - jeździła na

rowerze wokół posiadłości, pływała w basenie i pławiła się w

jacuzzi; ponadto spróbowała miejscowych krabów, przyrządzonych

przez Ritę. Widok Tarika w skąpych kąpielówkach lekko drażnił jej

nerwy, ale nie przyprawiał o ogólny rozstrój. Ciągle jeszcze mogła

skoncentrować się na innych rzeczach.

Trzeciego dnia zabrał ją na podniecającą wycieczkę wodolotem do

rezerwatu Everglades, gdzie wśród nie kończących się trawiastych

bagien obserwowali życie ptaków i aligatorów. Sara bawiła się

doskonale, choć dokuczała jej świadomość, że Tarik obserwuje ją

spod oka, czerpiąc z tego wyraźną przyjemność.

Odnosiła wrażenie, że zdążył już zapomnieć, co oznacza zwykła,

spontaniczna radość i teraz uczył się tego od niej. Nagle poczuła się

pożyteczna, ponieważ dawała mu coś, co w życiu utracił.

Następnego dnia Tarik zabrał ją na wycieczkę do Smallwood

Store, prawdziwej skarbnicy minionych czasów. Odbyła tam

wędrówkę w głąb historii, zafascynowana reliktami przeszłości;

traperzy z Everglades przybywali tu niegdyś na swych drewnianych
łodziach i wymieniali pióra ptaków i futra na żywność oraz

przedmioty codziennego użytku...

Tarik zwiedzał już te miejsca wcześniej, ale nie wyglądał na

znudzonego czy zniecierpliwionego. Dzielił się z Sarą swą wiedzą,

podsycał jej zaciekawienie. Obserwował ją z czułością, która

zaczynała ją niepokoić.

Świadomość czyjegoś zainteresowania i aprobaty działa budująco.

Tak niewiele jej w życiu zaznała. Ale w zainteresowaniu Tarika

doszukiwała się ukrytych intencji. Czyżby zaspokajał jej nie

spełnione potrzeby, by jeszcze bardziej ją do siebie przywiązać?

Oddanie kobiety, którą chciał wykorzystać do konfrontacji ze swym

wujem, powinno wypaść przekonywająco, czyż nie?

Piąty dzień spędzili na plaży. Wylegiwali się na leżakach,

ponieważ piasek był szorstki od pokruszonych muszli, albo pływali

w ciepłych wodach zatoki. Potem zjedli lunch, który przygotowała
im w koszyku Rita. Byłby to cudowny, wypoczynkowy dzień, gdyby

tylko mogła oderwać oczy od Tarika...

Nie było na to rady. W ubraniu wyglądał uderzająco przystojnie.

Ale gdy prawie nagi leżał obok niej, wchodził i wychodził z wody,

wycierał się ręcznikiem - jego fizyczne piękno działało wręcz

porażająco. Nie mogła oderwać wzroku od doskonale

proporcjonalnego i muskularnego ciała. Gorzej, że z trudem
panowała nad chęcią wyciągnięcia ręki i przesunięcia palcami po tej

gładkiej, lśniącej skórze.

Przyłapał ją, jak obserwowała go, gdy wcierał oliwkę w długie,

smukłe nogi.

- Chcesz trochę? - W błękitnych oczach zabłysły ironiczne

iskierki.

Poczuła się zakłopotana. Świadom był wrażenia, jakie robił na

kobietach. Nie różniła się niczym od pozostałych.

- Nie, dziękuję — odpowiedziała sucho.

Powrócił do przerwanej czynności. Słaby uśmiech błąkał mu się

jeszcze na ustach, gdy potem leżał na leżaku z zamkniętymi oczami.

Czyżby rozpierała go satysfakcja, że wywierał na niej tak silne
wrażenie? A może niepotrzebnie dopatrywała się w tym uśmiechu

związku z własną osobą? Może po prostu cieszył się spokojnym,

pogodnym dniem...

Gdy tylko przesunęła wzrokiem po jego płaskim brzuchu, od razu

poczuła na całym ciele dziwny dreszcz. Szybko odwróciła głowę, by

pokryć zmieszanie. Nigdy dotąd nie pożądała mężczyzny...

Szóstego dnia pojechali na ryby z kapitanem Bobem. To było

kolejne podniecające doświadczenie. W każdym razie aż do chwili,

gdy złapała dużą rybę na haczyk. Zabrakło jej siły, a może praktyki,

by ją wyciągnąć. Tarik stanął wówczas za nią, objął ją w pasie

ramionami i, jedną ręką pomagając utrzymać wędkę, a drugą

przykrywając jej dłoń, trzymającą rączkę kołowrotka, pokazał, jak

wyciąga się rybę.

Mimo że w tym dotyku nie było nic zmysłowego, że chciał jej tylko

pomóc, Sara zupełnie się zdekoncentrowała. Ostatecznie Tarik
samodzielnie wyciągnął rybę. Jedyne, co zapamiętała, to oddech

omiatający jej ucho, gdy udzielał jej instrukcji oraz siłę palców

naciskających na jej dłoń.

Gdy odsuwał się, by podziwiać zdobycz, Sara drżała, zdziwiona

intensywną reakcją swego ciała. Po chwili opadła na najbliższą

ławkę i wpatrywała się w rybę szarpiącą się na haczyku. Zupełnie jak

ja, pomyślała z goryczą.

- Puść ją - odezwała się drżącym głosem, spoglądając z obawą w

oczy Tarika. - Chcę, byś ją puścił...

- To jest twoja ryba - powiedział i skinieniem głowy przywołał

kapitana.

To wcale nie była jej ryba. On ją złowił. Być może dlatego poczuła

szaloną satysfakcję, widząc, jak ryba z pluskiem zanurkowała pod
wodą.

Siódmego dnia Tarik obojętnym tonem oświadczył, że zabiera ją

po zakupy.

- Nie! - zaprotestowała. Na myśl, że będzie przymierzać

rozmaite rzeczy pod jego uważnym wzrokiem, ścisnęło ją w żołądku.

Nie, tego nie będzie w stanie znieść.

- Myślałem, że sprawi ci to przyjemność. - Zmarszczył brwi. -

Widzisz, Saro, jest jeszcze jedna sprawa: musisz czuć się przy mnie

swobodnie, gdy zaczniemy bywać w towarzystwie. I jako moja

towarzyszka będziesz poddawana skrupulatnej ocenie. Krytycznej

ocenie.

- Chcesz więc, bym u twego boku nie wyglądała jak szara

myszka! - wybuchła.

- Przypominasz raczej lwicę niż myszkę. - Roześmiał się

szeroko. - Lwicę broniącą swych młodych.

Odnosiła nieprzyjemne wrażenie, że bawi się z nią w kotka i

myszkę. Tylko że on był o wiele groźniejszy od kota. Był

niebezpieczną, czarną, zwinną panterą, która krążyła wokół niej,

gotowa w każdej chwili do skoku.

- Dla mnie to obojętne, jak jesteś ubrana – oświadczył w końcu.

- Chcę tylko ochronić cię przed złośliwością innych kobiet. Jeśli
jednak czujesz się na tyle silna, by stawić im czoło...

Czuła się całkiem bezbronna. Nienawidziła, gdy jej się

przyglądano, gdy oceniano ją jak rybę wyciągniętą z wody.

- Potrzebuję trochę nowych rzeczy - przyznała niechętnie i

dodała w przypływie dumnej niezależności: - Ale wolałabym sama

iść po zakupy, sama wybrać rzeczy i za nie zapłacić.

Była szczerze zdziwiona, że na to pozwolił. Ale wymusił na niej

przyjęcie trzydziestu tysięcy dolarów zaliczki na poczet przyszłych

zarobków, które arbitralnie ustalił.

- Przecież ja nic nie robię! - zaprotestowała.

- Pozostaw to mojej ocenie - odparł.

Sara wiedziała, że upór byłby bezowocny, niemniej jednak nie

zamierzała zmarnować tylu pieniędzy na ciuchy. Sam Bates zawiózł
ją do. Naples, centrum handlowego, gdzie znajdowało się sporo

modnych butików i gdzie udało jej się znaleźć kilka okazji, ponieważ

z powodu zbliżającego się końca sezonu zaczęły się przeceny.

Wolna od napięcia, które wywoływała obecność Tarika, cieszyła

się, buszując po sklepach.

- Zadowolona jesteś z zakupów? - zapytał, gdy wróciła do domu.
- Chcesz, bym ci się zaprezentowała w nowych strojach? -

odparła wyzywająco.

Roześmiał się, potrząsając głową.

- Wkrótce i tak zobaczę - powiedział.

Ale zdradził go cyniczny błysk w oczach. Sara odniosła nagle

wrażenie, że celowo puścił ją samą po zakupy, by sprawdzić, jak się

zachowa, mając tak dużo pieniędzy. Świadomość, że przez cały czas
jest oceniana, wywołała burzę sprzecznych uczuć. Od gwałtownej

wojowniczości - nie powinno ją obchodzić, co on o niej myśli! - do

paniki, ponieważ z mdlącym uciskiem w żołądku zdawała sobie

sprawę, że ją to obchodziło!

Chęć zasłużenia na jego dobrą opinię była głupotą, a szaleństwem

tęsknota za czymś, co mogło zapowiadać jedynie niszczący romans.

Może osiągnęłaby intensywną fizyczną przyjemność, ale

jednocześnie doświadczyłaby upokorzenia, porzucając ideały, w
które tak długo wierzyła. Nie wiedziała jednak, że pożądanie

cielesne może być tak silne, tak szalone, że jego moc paraliżowała

normalne myślenie.

Sara przymknęła oczy, jakby broniąc się przed światłem nowego

dnia. Być może byłoby łatwiej, gdyby przebywali wśród ludzi... Może

Tarik odwróciłby od niej uwagę? Oglądanie koni spełni podobną

rolę. Podróż do Silver Springs może być przyjemniejsza, niż się
spodziewała.

Nie znała ludzi, którym miała stawić czoło. Właściwie nie

powinno jej obchodzić, co sobie o niej pomyślą. Dziś tu, jutro gdzie

indziej. Tylko Tarik był częścią jej życia. Będzie musiała nauczyć się

żyć w jego pobliżu.

Rozległo się pukanie do drzwi, po czym usłyszała jego głos:
- Saro?

Szybko otworzyła oczy. Serce niemal wyskoczyło jej z piersi.

Musiała oblizać wargi, żeby odpowiedzieć.

- Słucham? - Głos miała piskliwy, drżący.

Jak dotąd ani razu nie przekroczył progu jej apartamentu. Czyżby

to miało ulec zmianie?

- Przyszedł list od Jessie - powiedział. - Chcesz go przeczytać?

W przypływie radości wyskoczyła z łóżka, narzuciła lekki,

jedwabny szlafroczek na nocną koszulę i podbiegła do drzwi.

Wysłała już pocztówki do Jessie i bliźniaków, ale nie mogli jeszcze

ich otrzymać. Co za cudowna niespodzianka tak szybko dostać list!

Twarz jej jaśniała szczęściem, gdy ze spontanicznym uśmiechem

na twarzy wyciągnęła rękę po kopertę.

Tarik uśmiechał się również, napawając się jej widokiem w

dezabilu. W przeciwieństwie do niej był nienagannie ogolony i

ubrany w niebieskie dżinsy i granatowe polo.

- Powiedziałeś... - Spojrzała wymownie na jego puste ręce.

- Do twarzy ci w zmierzwionych włosach - odparł bez związku.

Czyżby przyszedł sprawdzić, jak wygląda po wstaniu z łóżka?

Zagryzła wargę i bezskutecznie usiłowała powstrzymać rumieniec,

który wypełznął jej na twarz.

- Tarik... - wyjąkała.

- List przyszedł e-mailem. Musisz się pofatygować do mojego

gabinetu. Tam jest monitor.

- Pocztą elektroniczną?

- Tak, o wiele szybciej niż zwykłą pocztą. Niedowierzanie

walczyło na jej twarzy z zażenowaniem.

- Jessie korzysta z e-mailu?
- To bardzo łatwe. Chodź, sama zobaczysz.

Odwrócił się i ruszył przed siebie, uznając za oczywiste, że za nim

podąży. Ale Sara wahała się przez moment, czy nie wrócić najpierw

do sypialni, by się przyzwoicie ubrać. Wreszcie ciekawość

zwyciężyła obawy. Zawiązała mocno pasek od szlafroka i poszła

śladem Tarika do gabinetu wyposażonego w najnowocześniejszy
komputer.

Tarik wskazał, by usiadła na obrotowym krześle przy jego biurku.

Ekran monitora lśnił zachęcająco. Sara ledwie mogła uwierzyć

własnym oczom, gdy zaczęła czytać tekst.

Droga Saro, założę się, że się zdziwisz. Piszę ten list na własnym

komputerze. Dostarczono go dzień po twoim wyjeździe i instruktor
pokazał mi, jak z niego korzystać. Mogę też na nim rysować. Jeśli nie

podoba mi się jakiś kolor, to za pomocą myszy zmieniam go na inny.

Czy to nie cudowne? I jakie szybkie! Tarik powiedział, że to będzie

fantastyczna zabawa i nie mylił się. To najwspanialszy prezent, jaki

dostałam. Proszę, podziękuj mu w moim imieniu.

W głowie jej zawirowało. Raptownie podniosła wzrok na

stojącego obok mężczyznę.

- Kupiłeś Jessie komputer? I opłaciłeś lekcje?

- Dzieci bardzo szybko uczą się go obsługiwać - odpowiedział

wymijająco, wyraźnie zadowolony z postępów dziewczynki.

- Ale dlaczego? - dopytywała się, nadal oszołomiona jego

gestem. Teraz dopiero zrozumiała zagadkową wymianę spojrzeń

między nim a Jessie oraz jego zapewnienia, że zawsze dotrzymuje

obietnic.

- Zabrałem im ciebie - powiedział w końcu ze zniewalającym

uśmiechem. - Dzięki komputerowi Jessie może się z tobą

porozumieć, a poza tym ma pasjonujące zajęcie. To świetne

narzędzie edukacyjne.

Wielki Boże! Ona uważała go za bezlitosnego manipulatora, a on

przez cały czas myślał, jak pomóc sparaliżowanej dziewczynce!

- Gdy skończysz czytać, pokażę ci, jak odpowiedzieć -

zaproponował obojętnym tonem.

Nie mogła czytać. Oczy jej przesłoniły łzy. Bezradnie potrząsała

głową.

- Saro? - zapytał zaniepokojony; dotknął jej brody i delikatnie

uniósł jej twarz do góry.

- Jesteś tak uprzejmy... tak hojny... - zdołała wykrztusić.

Wykrzywił z dezaprobatą usta.

- Dla mnie to żaden koszt - powiedział. - Co to jest w

porównaniu z dwoma latami życia, które ty jej ofiarowałaś.

- Ja ją kocham. - Dla niej był to wystarczający powód.

- Wiem. Po tym, co ci się przytrafiło w dzieciństwie, zadziwia

mnie, że zachowałaś zdolność kochania. - Wierzchem dłoni musnął

jej policzek. - I to mnie cieszy.

- Czy ty straciłeś zdolność kochania? - zapytała ze ściśniętym

sercem, ponieważ wyczuła w jego słowach gorycz. Jakże zapragnęła

dotrzeć do wnętrza tego mężczyzny, by dowiedzieć się, jaki jest

naprawdę.

Nagle intymna atmosfera tej chwili prysła. Odsunął dłoń od jej

twarzy, a w jego oczach pojawił się twardy wyraz. Niemal usłyszała

szczęk zbroi, którą nosił na co dzień.

- Powiedzmy, że zostałem jej skutecznie pozbawiony -

odpowiedział sardonicznie. - Szczerze mówiąc, wolę konie od ludzi.

Konie są piękne. I można je zrozumieć. Poza tym potrafią wspaniale

biegać.

- Ale okazałeś Jessie tyle serca! - zaprotestowała.

- Niczego nie daję za darmo, Saro - powiedział chłodno. - Jednak

zawsze gram fair.

- Na czyich zasadach? - wybuchła, bojąc się, że to, co zechce od

niej wziąć, nigdy nie będzie mogło zostać zwrócone.

- Na swoich własnych, oczywiście. - Roześmiał się głośno. Dosyć

brutalnie przypomniał jej o warunkach, na jakich zawarli układ.

Powinna wreszcie wbić sobie do głowy, że nie było tu miłości do

zaoferowania - w grę wchodziły jedynie żetony przetargowe. I Tarik

zawsze sprawował kontrolę nad sytuacją. Do diabła z nim!

- Nie musisz tu stać - powiedziała hardo. - Wiem, jak się

posługiwać e-mailem.

- W porządku.

Dziwne, ale to ją zabolało. A przecież prosiła, by wyszedł.

Próbowała zignorować dźwięk oddalających się kroków,

koncentrując się na liście Jessie.

„Proszę, podziękuj mu w moim imieniu..."
Nie zrobiła tego.

- Tarik! - Odwróciła się raptownie na krześle, żeby zatrzymać go

wzrokiem.

Stanął w drzwiach i obejrzał się. Jakże doskonale nad sobą

panował - pełen rezerwy, nieprzystępny. Sara, zapominając o

rozsądku, o niebezpieczeństwie sprowokowania kłopotów, pędem
przebiegła przez pokój. Uniosła ramiona i położyła mu dłonie na

piersi.

- Podziękowania od Jessie - powiedziała i pocałowała go w

policzek.

Chwycił jej dłonie i przycisnął do swego ciała. Oczy mu błyszczały

złowieszczo.

Wpatrywała się w nie bezradnie, schwytana w pułapkę, którą

sama na siebie zastawiła.

- Nie kuś diabła, chyba że chcesz poigrać z ogniem, Saro -

wycedził przez zęby.

Najbardziej szokujące ze wszystkiego było to, że zauważył jej

reakcję. Wiedział! I wcale nie zamierzał jej uwieść. Nie miał zamiaru

do niczego jej zmuszać. Przeciwnie - żądał od niej jasnej, świadomej

decyzji. Przyszły jej na myśl słowa: „Nigdy nie poszedłem do łóżka z

kobietą, która by tego nie chciała..."

Postępował więc zgodnie ze swymi zasadami. O Boże, a jakie ona

miała zasady? Jakże mogła tak łatwo o nich zapomnieć!

Z trudem przełknęła ślinę i wykrztusiła niemal przepraszającym

tonem:

- Tylko ci dziękowałam...

- Doprawdy?

Policzki jej płonęły. Ogień bijący z jego oczu zdawał się palić jej

ciało.

- Niech ci będzie - ustąpił w końcu. - Przyjąłem podziękowanie.

Zdjął jej ręce ze swym ramion i odszedł. Po prostu odszedł.

Mimo że nagle poczuła się opuszczona, doznała jednak ulgi. Tarik

zachował się odpowiedzialnie, stawiając sprawę jasno. Zrozumiała,

że pożądanie niewiele miało wspólnego z miłością, było natomiast
siłą potężną, niebezpieczną, z którą nie należało igrać.

Wdać się w romans z tym nieobliczalnym mężczyzną byłoby

kompletnym szaleństwem...

A może... a może byłoby to wspaniałe doświadczenie?

Tarik przeklinał się za to, że stać go było na taką donkiszoterię.

Mógł ją przecież mieć. Wystarczyłby jeden gest, jeden pocałunek, a
nie stawiałaby oporu... On jednak opanował się ze wszystkich sił,

narzucił sobie ograniczenia, przeciw którym buntowało się jego

ciało.

Była taka czytelna, tak łatwa do rozszyfrowania. Pragnęła

zaspokoić swoją ciekawość, chciała wiedzieć, jakim jest kochankiem.

I była jeszcze niewinna, przypomniał sobie z tęsknotą.

Podszedł do basenu, rozebrał się i wskoczył do chłodnej wody.

Przepłynął kilka długości, rozładowując nagromadzoną energię.

Nadal jednak pozostawał w stanie wojny z samym sobą.

Sara była inna niż kobiety, z którymi dotąd miał do czynienia.

Chciał doświadczyć tej różnicy... Doszedł do wniosku, że mógł

ofiarować jej doświadczenie, którego nie posiadała i jednocześnie

zaznać radości pokazywania jej świata, bycia nauczycielem. Byłaby

to sprawiedliwa wymiana, nieprawdaż?

Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że w głębi swego niewinnego

serca oczekiwała czegoś więcej niż fizycznej przyjemności. Przeżyła

już w życiu wiele bolesnych rozczarowań. Czy chciał dołożyć jej

kolejnych?

A jednak pragnął jej... Pragnął jej niewinności, jej ofiarnej, szczerej

natury. Tego, co mogła mu ofiarować, nie spotykało się na co dzień.

A więc, co, u diabła, miał zrobić?

Stanął przed trudnym dylematem. Musi znaleźć sposób, by go

rozwikłać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Spokój po burzy, pomyślała z ironią Sara, siedząc przy śniadaniu z

Tankiem. Bez żadnego wysiłku zachowywał się ze zwykłą

uprzejmością, a ona ze swej strony starała się zadawać jak
najbardziej naturalne pytania. Zapytała o plany na dzisiejszy dzień, o

ranczo, które mieli odwiedzić i konie, którymi był zainteresowany.

Zapamiętała nawet imiona i nazwiska właścicieli: Jack i Miriam

Wellesly-Adams, podejrzewając, że podwójne nazwisko świadczy o

połączeniu się dwóch potężnych rodzin.

Wzorem Tarika ubrała się zwyczajnie - w czarne dżinsy i

jasnozieloną koszulkę polo - i doszła do wniosku, że ubrała się
odpowiednio, ponieważ nie usłyszała od niego ani jednego

krytycznego słowa.

Jednak kolacja wymagała od niej trochę więcej zachodu. Gdy

spytała go, co ma ze sobą zabrać, poradził, by było to coś spokojnego

i eleganckiego zarazem. Sara miała nadzieję, że nowy żółty kostium

spełni te wymagania.

Zajmując umysł powierzchownymi sprawami, odsuwała od siebie

niepokojące myśli. W końcu doszła do wniosku, że tak długo, jak ona

sama nie dotknie Tarika, on uszanuje wyznaczony przez nią dystans.

Gwałtowność nie leżała w jego naturze. On raczej grał na czas.

Była zadowolona, gdy nadeszła pora wyjazdu. Chciała jak

najszybciej zostawić za sobą, także w sensie dosłownym,
konfrontację, do jakiej doszło w gabinecie. Gdy już będą w drodze, na

pewno uda jej się wczuć w rolę towarzyszki podróży i zająć swą

uwagę mnóstwem innych spraw.

Tarik znów ją zaskoczył.

Przed domem stał lśniący, czerwony cadillac kabriolet, a Sam

Bates ładował do niego bagaże. Sara przystanęła na progu i patrzyła

na samochód ze zdziwieniem. Przez cały tydzień jeździli srebrnym
BMW. Nie widziała przedtem tego samochodu.

- Skąd on się tu wziął? - spytała mimo woli.

- Wynająłem go na tę podróż - odparł rzeczowym tonem. Sara

pokręciła głową z niedowierzaniem. Tarik nie szczędził pieniędzy,
by zapewnić sobie wszelkie wygody, ale z pewnością nie lubił

udawać playboya. Czerwony cadillac aż krzyczał: „Patrzcie na mnie,

jestem królem szos!".

Oderwała wzrok od lśniącej karoserii i poszukała oczu Tari-ka,

oczekując wyjaśnień.

- Ale po co? - spytała. Uśmiechnął się rozbrajająco.

- Dla zabawy - odparł i podał jej kluczyki. - Pomyślałem, że

prowadzenie takiego wozu sprawi ci przyjemność.

- Ale ja nigdy nie prowadziłam po złej stronie drogi! -

zaprotestowała.

- To właśnie tutaj jeździ się po właściwej stronie - powiedział z

uśmiechem. - Na autostradzie nie będziesz miała najmniejszego

problemu. Po prostu pojedziesz swoim pasem, tak jak w domu.

- A co się stanie, jak popełnię błąd? - spytała z obawą.

- Będę siedział obok ciebie i ci pomogę.

- Będzie bezpieczniej, jeśli sam poprowadzisz.

- Bezpieczniej, Saro? - Jego oczy błysnęły złośliwym

wyzwaniem. - To strasznie nudne! Nigdy nie pomyślałaś, że to może

być wspaniałe prowadzić taki samochód, gdy słońce pada ci na
twarz, wiatr plącze włosy, a ty mocno trzymasz w dłoniach

kierownicę?

- Oczywiście, że tak, ale...

- Bądź odważna! Podejmij ryzyko. Zrób to przynajmniej raz w

życiu!

Wzięła kluczyki i usiadła za kierownicą. Po chwili pędzili po

autostradzie. To było rzeczywiście niezwykłe doświadczenie. Przez
pewien czas siedziała maksymalnie skoncentrowana, ale gdy już

przywykła do wozu i jazdy po przeciwnej stronie drogi, z powrotem

zaczęła rozmyślać nad motywami, którymi kierował się Tarik.

Czyżby znów wystawił ją na próbę? Uwodzić można na różne

sposoby, również posługując się atrakcyjną przynętą. Nieskończone

bogactwo stanowiło taką właśnie przynętę... Może zbyt szybko

uległa pokusie prowadzenia tej luksusowej zabawki? Naprawdę nie

chciała, by pomyślał, że można ją kupić. Tak czy owak, coś się za tą
niecodzienną propozycją musiało kryć.

- Dlaczego to dla mnie zrobiłeś, Tarik? - ośmieliła się postawić

pytanie, rzucając mu z ukosa spojrzenie.

- To jedna z niewinnych przyjemności w życiu - odpowiedział z

uśmiechem. - Chciałem, żeby stała się twoim udziałem.

- Ale dlaczego?

- Dlaczego nie? Mogłem to zrobić, więc zrobiłem. Podobnie było

z komputerem dla Jessie. Tylko że wówczas miał prawdziwy powód.

Sara poczuła się niezręcznie.

- Dziś rano wspomniałeś, że starasz się zachowywać

równowagę pomiędzy tym co dajesz, a tym, co bierzesz - wtrąciła.

- Uważasz więc, że ofiarowałem ci tę niewinną przyjemność, by

za chwilę zażądać od ciebie bardziej... figlarnej? - zaśmiał się
dziwnie.

Serce jej zatrzepotało w piersiach.

- Wolałabym znać cenę! -wybuchła, żądając prawdy, chcąc

dowiedzieć się, co naprawdę o niej myślał.

- Nie ma żadnej ceny, Saro.

Spokojna, rzeczowa odpowiedź nie zostawiała pola do dalszych

pytań. Czuła jednak rozczarowanie, ponieważ słowa te niczego nie

tłumaczyły.

- W pewnym sensie ceną jest przebywanie ze mną - dodał z

odcieniem prośby w głosie.

Sara zerknęła na niego zaciekawiona i na moment skrzyżowali

spojrzenia. Zaskoczyły ją jego oczy; malowało się w nich pożądanie i

odrobina pogardy do samego siebie. Natychmiast skupiła wzrok z
powrotem na drodze, mając nieodparte wrażenie, że uderzyła w

jakąś czułą strunę.

- Nie musisz mi tego przypominać - powiedziała.

- Powinnaś uświadomić sobie wszystko, by dokonać

właściwego wyboru.

- A mam jakiś wybór? - rzuciła zaczepnie. Wybuchnął

śmiechem.

- Stale dokonujesz wyborów. Przecież przez cały czas

decydujesz: ile mi ofiarować, ile zachować dla siebie, ile wziąć w

zamian.

Jego przenikliwość znów wprawiła ją w zakłopotanie. Spłonęła

rumieńcem.

- Cieszę się, że to odkryłeś - powiedziała sarkastycznie,

odnosząc nieprzyjemne wrażenie, że on świetnie się bawi jej

kosztem.

- Daj spokój, Saro. Przecież taka sytuacja dodaje podniet naszej

wspólnej podróży. Przynajmniej się nie nudzimy. To ekscytujące

znajdować właściwe fragmenty układanki i dopasowywać je do

siebie, nieprawdaż?

Cóż, on składał się z setek tysięcy kawałków. Odnosiła wrażenie,

że zostałaby złożona o wiele szybciej.

- A gdy już skomponujesz cały obraz, zapanuje nuda -

powiedziała sucho.

- A może to będzie satysfakcja? Obrazy rzadkiej urody

dostarczają satysfakcji.

Piękno zależy od gustu tego, kto patrzy, pomyślała Sara. Ciekawe,

jaki gust ma Tarik?

- Może się jednak okazać, że obraz ma skazy - podjęła.

- Skazy zazwyczaj dodają obrazowi indywidualnego uroku i

niepowtarzalności. To bardziej pociąga niż doskonałość.

- Nie jestem zadowolona, gdy mnie poddajesz testom -

powiedziała z westchnieniem.

- A czy ty nie robiłaś tego samego w stosunku do mnie dziś

rano, gdy mnie pocałowałaś?

Rzuciła mu się na szyję pod wpływem impulsu, nie zaś

wykalkulowanego planu. Sprawdzanie kogokolwiek nie leżało w jej

naturze, brakowało jej bowiem wyrachowania i opanowania, by

działać tak bezlitośnie jak Tarik. Być może tych umiejętności będzie

musiała się nauczyć, by przeżyć z nim rok i wyjść z tego

doświadczenia bez szwanku.

- Bądź ze mną szczera, Saro - powiedział cichym głosem, w

którym dźwięczała jednak twarda nuta. - Czy nie był to przypadkiem
eksperyment, w którym chciałaś sprawdzić swoją siłę

oddziaływania?

Instynktownie wzdrygnęła się na tę sugestię.

- Ależ skądże! - zaprotestowała z ożywieniem. - Próbowałam

tylko do ciebie dotrzeć... powiedzmy dotrzeć do zakamarków twej

duszy... Przypuszczam, że postąpiłam głupio.

Pozostawił jej słowa bez komentarza. Cisza przeciągała się w

nieskończoność, a atmosfera była ciężka od słów, które nie zostały

wypowiedziane. Sara zerknęła w bok, ale nie spotkała jego

spojrzenia. Wyglądał na głęboko pogrążonego w myślach. Może

zastanawiał się nad kompozycją swojej układanki?

Przestała czerpać przyjemność z prowadzenia cadillaca.

- Zbliżamy się do Ocala - powiedziała, wyraźnie przygnębiona. -

Czy zjazd do Silver Springs jest dobrze oznakowany?

- Dam ci znać, gdy się przybliżymy - zapewnił. Międzystanowa

autostrada nie była drogą malowniczą, ale gdy z niej zjechali w

kierunku Silver Springs, piękne widoki poprawiły Sarze humor.

Mijali jedno wspaniałe ranczo po drugim; pastwiska, na których

pasły się rasowe konie, przypominały doskonale utrzymane
trawniki. Otaczały je wspaniałe żywopłoty i ozdobne ogrodzenia.

Nawet trawa po obu stronach drogi wyglądała na starannie

przystrzyżoną. Dorodne drzewa tak wkomponowano w pejzaż, by

dostarczały dużo cienia.

Wszędzie widać było bogactwo przekazywane z pokolenia na

pokolenie. Posiadłości te wyglądały inaczej niż majątek Michaela

Kearneya w Irlandii czy farma jej ojca w Australii. Zaskakujący
kontrast stylu i formy. Taka zabudowa i zdobnictwo były

charakterystyczne wyłącznie dla Ameryki.

Widok ogromnego domu, o oszałamiającej architekturze, również

zapierał dech. Gdy Tarik pokazał cel ich podróży, Sara nie potrafiła

powstrzymać gwałtownego westchnienia. Dom Wellesly-Adamsów

mógł uchodzić za jeden z najpiękniejszych na Południu; piętrowy, z

cudowną białą kolumnadą oraz werandami, otoczonymi

kunsztownymi, żelaznymi balustradami. Wydawał się Sarze
prawdziwym Edenem; pocieszała się, że zdoła tu oderwać myśli od

Tarika i uwolni się do napięcia, jakie jej nieustannie towarzyszyło w

tej podróży. Nie mogła wszak przewidzieć, że wewnątrz czyha na nią

żmija, która zniweczy jej plany.

Gospodarz i gospodyni byli niezwykle uprzejmi, zapraszając gości

do przestronnego holu. Niespodziewanie, po schodach, jakby

specjalnie zaprojektowanych do dramatycznych scen, zeszła, a
właściwie zbiegła, kobieta-kobra, przygotowana do ataku.

- Tarik, kochanie!

Miała trzydzieści parę lat, długie, lśniące blond włosy i wydatne

wargi odsłaniające białe jak śnieg zęby. Smukłe, zmysłowe ciało

odziane było w pomarańczową, połyskliwą koszulę oraz spodnie z

paskiem zrobionym ze złotych łańcuchów. Na rękach nosiła złote
bransoletki, w uszach złote kółka, na stopach złote pantofelki,

brakowało tylko złotej obrączki na palcu.

- Dionne! Co za niespodzianka! - powitał ją Tarik. - Czy Cal jest z

tobą?

- Nic nie słyszałeś, kochanie? Rozstaliśmy się Calem już kilka

miesięcy temu. Gdy dowiedziałam się od rodziców, że dziś
przyjeżdżasz, od razu przyleciałam z Nowego Jorku, żeby cię

powitać. - Rzuciła się Tankowi na szyję, jednoznacznie dając mu do

zrozumienia, że oto jest wolna i chętna.

Sara przyglądała jej się z nie ukrywaną niechęcią. Czyżby była

zazdrosna? Chyba tak... Oczywiście, że tak! Z przyjemnością

rzuciłaby się na intruzkę z pazurami i odciągnęłaby ją od Tarika.

Miała ochotę krzyknąć, że on należy do niej.

Nagle doznała szoku. Jak to możliwe, że to tak ją obeszło! Przecież

nic ją z Tarikiem nie łączyło. Została jego zakładniczką w precyzyjnie

określonym celu. Był to całkowicie sztuczny układ, nic więcej.

Dostała na jego punkcie jakiejś dziwnej, niebezpiecznej obsesji.

Należało z tym raz na zawsze skończyć.

Ale nie mogła przyglądać się tej niesmacznej scenie bez wyrazu

dezaprobaty na twarzy. W dodatku Tarik nie zrobił nic, by tę kobietę

powstrzymać. Nie zrobił absolutnie nic. To bolało.

Wielokrotnie podczas przyjęć wydawanych przez jej matkę mogła

obserwować takie wylewne i ostentacyjne męsko-damskie

powitania. Ludzie z wyższych sfer uważali zapewne swobodne

zachowanie za naturalne. A ona? Czy ona potrafiłaby tak grać?

- A kto tu z tobą przyjechał? - spytała afektowanym głosem

Dionne, przytulając się do ramienia Tarika i patrząc spod oka na

Sarę, jakby dopiero teraz ją zauważyła. Sprytne, zielone oczy
prześlizgnęły się po sylwetce Sary i z powrotem spoczęły na Tariku:

- Wielkie nieba! - dodała z udawanym zdziwieniem. - Zacząłeś

włóczyć się po świecie z uczennicami? Nie dziwię się, że poprosiłeś o

oddzielne sypialnie.

- Dionne, wprawiasz naszego gościa w zakłopotanie - zgromił ją

ojciec z pobłażliwym wszakże uśmiechem.

- Ależ nie - zaprzeczyła żywo Sara, w duszy kipiąc ze złości. - Ale

być może Tarik... - zerknęła na niego z chłodnym błyskiem w

czekoladowych oczach - zechce nas sobie przedstawić.

Poczuł się ubawiony tą reprymendą. Odsunął lekko blondynkę i

powiedział z uśmiechem:

- Saro, pozwól, że ci przedstawię Dionne Van Housen, córkę

Jacka i Miriam, a do niedawna szczęśliwą żonę mojego dobrego

przyjaciela.

Dionne wydęła pomalowane usteczka.

- Gdybym była szczęśliwa z Calem, nie zostawiłabym go -

powiedziała.

- Widocznie miałaś zbyt wygórowane oczekiwania, Dionne -

powiedział sucho. - Poznaj Sarę Hillyard, która rzeczywiście była
uczennicą, gdy ją poznałem jedenaście lat temu. Na szczęście od

tamtej pory zdążyła urosnąć.

- Hillyard... Hillyard... - zastanawiała się Dionne. - Czy

powinnam znać to nazwisko?

Tarik wzruszył ramionami.

- Raczej nie. Dawno temu ojczymem Sary był Michael Kearney.

Teraz jej matka jest żoną hrabiego Marchesteru.

Sara czuła się poniżona, że tak została zaszufladkowana.

Wyglądało na to, że wyłącznie mężowie jej matki podciągali ją na

drabinie towarzyskiej. A co gorsza, Tarik widać uznał, że trzeba jej

pozycję czymś znamiennym podeprzeć. Jakby sama nie

reprezentowała wystarczających wartości!

- Hrabiego! - westchnęła Miriam Wellesly-Adams, najwyraźniej

podbudowana i zachwycona koneksjami swego gościa z arystokracją

brytyjską.

Przylgnęła z zapałem do Sary i nie odstępowała jej ani na krok

przez cały czas długiego lunchu, który podano w zimowym ogrodzie.

Tarika pozostawiono na pastwę niewybrednych zabiegów Dionne.

Sara czuła się źle w tym towarzystwie. Grzeczność jednakże

nakazywała odpowiedzieć na wszystkie natarczywe pytania pani

domu dotyczące angielskiej arystokracji. W duchu przysięgała sobie,
że nigdy więcej nie pozwoli postawić się w takiej sytuacji. To

wszystko było okropnie fałszywe. Jak mężczyzna, taki jak Tarik,

mógł rano okazywać jej pożądanie, by potem flirtować w najlepsze z

inną kobietą! Czy w ogóle obca mu była uczciwość?

A może postanowił skorzystać z okazji, skoro Sara była

nieprzystępna?

Lunch ciągnął się w nieskończoność. Tarik bawił gospodarza

rozmową o koniach, z drugiej strony zaś odpowiadał na zaloty

Dionne. Pomarańczowe paznokcie tak często muskały jego ramię, że

Sara myślała, iż w końcu podrapią go do krwi. To mu się należało!

Pragnęła, by poczuł się tak samo zraniony jak ona.

Dochodziła czwarta po południu, gdy wreszcie wstali od stołu.

Gospodarz zaproponował zwiedzenie stajni. Propozycja została
przyjęta entuzjastycznie, ale Tarik zaprotestował przeciwko jeździe

jeepem. Miał ochotę na małą przechadzkę i, jak przystało na mistrza

manipulacji, przekonał Dionne, by pojechała wraz rodzicami

samochodem, a sam wybrał Sarę na towarzyszkę spaceru.

Sara była z takiego obrotu sprawy zadowolona. Zamierzała

podzielić się z nim opinią na temat Dionne. Nie mogła sobie tego

odmówić.

Gdy tylko zostali sami, wybuchła:
- Jeśli masz ochotę romansować z Dionne Van Housen, nie

krępuj się! Zamknę się w swoim pokoju aż do kolacji.

Tarik odwrócił się do niej z drwiąco uniesioną brwią.

- Romansować?

- To po prostu nieprzyzwoite! - ciągnęła rozjuszona. - Ona

jeszcze się nawet nie rozwiodła z twoim dobrym, jak twierdzisz,

przyjacielem, a ty pozwalasz, by rzucała ci się na szyję!

- A co mam zrobić, Saro, skoro jesteśmy gośćmi jej rodziców? -

zapytał spokojnie.

- Och, nie tłumacz się w ten sposób! - Oczy jej błyszczały

pogardą. - Myślisz, że nie widziałam takich zachowań? Nie chcę być

świadkiem i przykrywką dla twoich romansów!

- Dionne mnie w ogóle nie interesuje. - Roześmiał się gromko. -

Swoją drogą ciekawe, że tak silnie przeżywasz jej awanse wobec

mojej osoby...

Miała ochotę uderzyć go w uśmiechniętą twarz, opanowała się

jednak i odwróciła na pięcie.

To jego przeklęte dopasowywanie fragmentów układanki! -

zżymała się w duchu, maszerując w stronę stajni. Była ludzką istotą,
a nie kawałkiem kartonu. Nie pozwoli sobą manipulować!

Szedł obok niej, starając się nawiązać kontakt.

- Będę więc trzymać inne kobiety na odległość - oświadczył w

pewnej chwili. - Zadowolona?

- Byłabym zadowolona, nie uczestnicząc w takich imprezach

towarzyskich - rzuciła przez ramię. - Nie cenisz sobie, jak widzę,

mojego towarzystwa. Dlaczego więc zawracasz sobie nim głowę?

- Gdybym go nie cenił, nie bylibyśmy teraz razem - powiedział. -

Naprawdę nie masz powodów do zazdrości, Saro.

- To nie ma nic wspólnego z zazdrością, to kwestia dumy!

- wyrzuciła z siebie w przypływie narastającej furii. - Jeśli

przyjeżdżam gdzieś z mężczyzną, nie chcę, by w mojej obecności

przyjmował zaloty innych kobiet!

- Gdybym był ci całkiem obojętny, nie miałoby to znaczenia -

zauważył. - Poza tym, na twoim miejscu, zważywszy wszystkie
okoliczności, inna kobieta byłaby cicha i tolerancyjna.

- W takim razie poszukaj sobie takiej, jakiej oczekujesz! -

zawołała wściekle. - Wcale nie chcę z tobą być! Jesteś zarozumiałym

snobem!

- Ach, zapewne to aluzja do wzmianki o twoich rodzinnych

koneksjach. Otóż, w ten sposób chciałem położyć kres

protekcjonalnym uwagom na twój temat.

- To mnie nic nie obchodzi. Niech sobie ludzie mówią, co chcą.

Uważam, że to źle świadczy o nich, nie o mnie.

- Ale to może bardzo denerwować.

- Oczywiście! - powiedziała drwiącym głosem. - Masz przed

sobą uczennicę ekskluzywnej brytyjskiej szkoły, gdzie była nikim!

Ale przyjmij do wiadomości, że nie potrzebuję podpierać się niczyim
nazwiskiem. Jestem po prostu sobą, bez względu na to, jak się

nazywam. A skoro nie jestem dla ciebie wystarczająco dobrze

urodzona, zostaw mnie w hotelu, gdy będziesz wybierał się ha

wytworne spotkanie.

- Dobrze, że mnie oświeciłaś - rzekł cicho. - Nie zamierzam

jednak pozostawić cię w hotelu ani gdziekolwiek indziej.

Rzuciła mu przygnębione spojrzenie.

- I nigdy, przenigdy nie łącz mnie z Michaelem Kearneyem ani z

hrabią Marchesteru. Oni nie czynią mnie ani odrobinę lepszą.

- Przykro mi, że się tak zachowałem, Saro - powiedział.

Przyznanie się do winy i przeprosiny Tarika przyjęła z

zadowoleniem. Nie była jednak w stanie dotrzeć do jego serca i

zrozumieć motywów jego postępowania. Właściwie, dlaczego tak ją
to obchodziło? Jak to się w ogóle stało, że tak głęboko zapadł jej w

serce?

Och, dlaczego zachowywał się w tak niezrozumiały sposób?

Czemu chciał ją chronić przed protekcjonalnością otoczenia?

Dlaczego pragnął, by zakosztowała luksusu...?

Zresztą, wszystko i tak było bez znaczenia, skoro nie mógł

zaspokoić jej najskrytszych pragnień. Nie mógł ofiarować jej tego,

czego naprawdę pragnęła... Niechże da sobie więc spokój z
wielkodusznymi gestami!

- Nie lubię cię, Tarik - oświadczyła bezceremonialnie, skrywając

ból pod osłoną szorstkości.

- Być może, gdy skończysz mnie wychowywać, bardziej ci się

spodobam - oświadczył drwiąco.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Tarik, czekając na Sarę, która ubierała się w swojej sypialni,

przechadzał się po hotelowym apartamencie, rozmyślając nad

sytuacją. Ta dyplomatyczna wizyta w Waszyngtonie została
wyznaczona jeszcze przed wyjazdem do Australii. Odwołanie jej nie

wchodziło w grę. Sara powinna zrozumieć, że Waszyngton był

całkiem innym miejscem niż Floryda. Tutaj powinni prezentować

jednolity front, bez względu na to, co do siebie czuli.

Dzisiejszą kolacją rozpoczynali serię publicznych wystąpień. Od

tego momentu zaczną się na ich temat plotki i komentarze... Sara

będzie musiała sprostać oczekiwaniom. Tarik obawiał się, czy to
wyzwanie nie okaże się dla niej zbyt trudne. Nadal była do niego źle

usposobiona, co mocno komplikowało sprawę. Tak czy owak, plotki

o ich związku na pewno dotrą do jego wuja i być może skomplikują

mu matrymonialne manewry.

Oczywiście, byłoby prościej, gdyby byli kochankami. Wówczas

zatrzymaliby się w ambasadzie, gdzie zwykle nocował,
uwiarygodniając swój związek w oczach personelu. Zatrzymanie się

w apartamentach Willard Continental mogło oznaczać poszukiwanie

intymności, co również dobrze wyglądało. Ale im dłużej się nad tym

zastanawiał, tym był pewniejszy, że nigdy nie zazna fizycznej

intymności z Sarą.

Nieźle namieszał w Silver Springs. Pozwolił Dionne Van Housen

zachowywać się dwuznacznie właściwie jedynie po to, by wzbudzić

w Sarze zazdrość. I udało się! Ale w jej oczach, o dziwo, stał się

mężczyzną nie zasługującym na zainteresowanie, człowiekiem,

którego nie można polubić i zaakceptować. Standardy moralne Sary

wyznaczyły granice, których, jak się zdawało, nie powinien

przekraczać.

Jakby drwiąc z samego siebie, potrząsnął głową. To szaleństwo,

ale zaczynał żyć tak, jak ona chciała. Naprawdę dokładał starań, by

pozyskać choćby uśmiech, zobaczyć promień światła na jej twarzy.

Chętnie z nią przebywał, lubił rozmawiać. Podobały mu się jej

poglądy, świadczące o szlachetności duszy, jej prostolinijność i
uczciwość. Pod tymi względami nadal była dzieckiem, które

zapamiętał.

To wszystko bardzo komplikowało sytuację.

Pragnienie, by się nią opiekować, kłóciło się z narastającym

pożądaniem jej ciała. Powtarzał sobie jednak, że musi zachować się

wobec niej rozsądnie i potraktować ją przyzwoicie, na co w pełni

zasługiwała. A tymczasem jakże był bliski zrobienia jej krzywdy! Nie
mógł przecież wykluczyć, że uwodząc ją, wyrządzi jej krzywdę. A to

byłoby jak zranienie dziecka...

Nie obiecuj, jeśli nie zamierzasz dotrzymać obietnicy, powtarzał

sobie w myślach.

A jeśli dla Sary seks był obietnicą miłości, zapowiedzią

małżeństwa...?

Nie powinien jej okłamywać. Cóż mu więc pozostało? Zachować

się jak człowiek honoru?

Snuł jeszcze swe rozważania, gdy w saloniku pojawiła się Sara.

Raptownie przystanął. Przestał myśleć o czymkolwiek innym. Jej

widok sprawił, że poczuł ogień w całym ciele, a serce podskoczyło

mu w piersi.

Wyglądała wprost oszałamiająco pięknie, stylowo i elegancko

zarazem. Tarik z wrażenia nie mógł się poruszyć. Bał się, że jeśli

postąpi jeden krok, nie powstrzyma się przed następnym. Gotów był

rzucić się na nią jak dzikus. Jeszcze nigdy nie widział jej w tak

efektownej kreacji.

- Może być? - spytała zalotnie, wolno obracając się w kółko.

Długa tunika, uszyta z miękkiego, obciskającego materiału,

podkreślała wszystkie linie i krągłości figury. Wysoka stójka pod

szyją i długie rękawy szczelnie przykrywały ciało, podkreślając

jednocześnie tajemniczą kobiecość. Wyglądała niebywale zmysłowo,

niemal perwersyjnie - a jednocześnie bardzo skromnie i młodo.

Zielone kwiaty na białym tle przywodziły na myśl wiosnę;

pojedynczy, biały kwiat, przypięty pod szyją, wzmacniał efekt.

Do połowy uda tunika po bokach była rozcięta; wystawały spod

niej długie, białe, satynowe spodnie, co przydawało strojowi
wschodniego charakteru i sprawiało, że był jeszcze bardziej

uwodzicielski.

- W porządku? - powtórzyła, szukając na twarzy Tarika

aprobaty.

Odetchnął głęboko, tłumiąc wewnętrzny ogień. Jej niepewność

wzruszyła go; nic nie mógł zrobić, nic - prócz opiekowania się nią jak

dzieckiem. Właściwie powinien pozwolić jej odejść ze swego
skomplikowanego życia. A jednak coś w nim krzyczało, by pozostała

jak najdłużej.

Sara z niepokojem czekała na odpowiedź.

- Doskonale! - oświadczył entuzjastycznym tonem. Żywy obraz

uwodzicielskiej niewinności, pomyślał.

- Wiem, że do mnie pasuje - wyznała szczerze. - Ten strój

spodobał mi się od pierwszej chwili, gdy w Naples weszłam do

sklepu. Ale czy pasuje na dzisiejszy wieczór?

Będzie wyróżniać się jak polny kwiat wśród cieplarnianych róż,

pomyślał, a wyobraźnia podpowiadała mu jedyną możliwą drogę,

skoro chciał zatrzymać ją w swym życiu trochę dłużej... Przynajmniej

wystarczająco długo, by wszystko zostało wyjaśnione.

- Doskonale! - powtórzył i uśmiechając się pokrzepiająco, ruszył

w jej kierunku. - To dla mnie zaszczyt, że mogę ci dziś wieczór

towarzyszyć.

Zarumieniła się, słysząc ten komplement; radość ociepliła jej

spojrzenie.

Tarik uniósł jej dłoń i złożył pełen hołdu pocałunek. Galanteria

jeszcze nie umarła. Tarik właśnie ją ożywił.

Londyn, 14 grudnia

Droga Jessie, jeszcze nie spadł śnieg, ale w Anglii prognozują białe

święta. Jest bardzo zimno, o wiele zimniej niż w Waszyngtonie i

Nowym Jorku. Na szczęście dom Tarika przy Eaton Place ma

doskonałe centralne ogrzewanie. Brak mi tylko słońca. Chyba

rozpuściły mnie dwa tygodnie na Florydzie...

Sara z dezaprobatą wpatrywała się w ekran komputera. O

pogodzie pisali ludzie, którzy chcieli uniknąć bardziej osobistego
tematu... W ten sposób wypełniano przestrzeń, której nie mogło

wypełnić nic innego. W pewnych sytuacjach było to właściwie

rozwiązanie. Nie mogła wyznać prawdy dziesięcioletniemu dziecku.

Pisała do Jessie, by stłumić dojmujące uczucie samotności Była

beznadziejnie zakochana w Tariku al-Khaima i nikomu nie mogła o

tym powiedzieć, do nikogo zwrócić się o radę. Z pewnością nie

mogła opowiedzieć o tym matce.

W dzień po przyjeździe do Londynu zatelefonowała do

Marchington Hall z prośbą o przysłanie jej rzeczy. Zostawiła tam

kiedyś kaszmirową pelerynę, w sam raz na tutejszą pogodę, oraz

kilka klasycznych swetrów, które nigdy nie wychodzą z mody.

- Który numer przy Eaton Płace? - dopytywała się jej matka. A

gdy Sara powtórzyła, hrabina podskoczyła z radości. -Och, znam ten
adres! To rezydencja Tarika al-Khaima. Co tam porabiasz, Saro?

Nie było sensu zaprzeczać. Matka potrafiła być wytrawnym

szpiegiem, jeśli chciała się czegoś dowiedzieć.

- Spotkałam Tarika w Australii i zaprosił mnie do wspólnej

podróży - powiedziała pospiesznie, starając się nadać głosowi

pogodne brzmienie. - Jestem jego gościem.

- Sprytna z ciebie dziewczyna! - ucieszyła się jej matka. -

Trzymaj się go, kochanie. On jest niesamowicie bogaty. I jaki

przystojny!

Ton jej głosu powstrzymał Sarę od powiedzenia czegoś więcej.

Obawiała się, że matka i tak zacznie snuć intrygę, by wybadać

wszystkie okoliczności, a zarazem perspektywy tej znajomości. Och,

jakże to będzie poniżające i żenujące!

Sara zacisnęła zęby i skupiła uwagę na liście do Jessie.

Waszyngton. To słowo przykuło jej wzrok. Wysłała Jessie

pocztówkę z Białego Domu, z cmentarza Arlington, teatru Forda,

gdzie zastrzelono prezydenta Lincolna, muzeum techniki, gdzie

znajdowało się wiele fascynujących eksponatów, począwszy od

pierwszego samolotu braci Wright aż po statki kosmiczne Apollo - ze

wszystkich miejsc, które odwiedziła tego dnia, gdy Tarik miał ważne

spotkanie.

Towarzyszenie Tarikowi podczas przyjęć i kolacji było

podniecającym doświadczeniem. Szejka ciepło witali politycy,

dyplomaci, wielcy przemysłowcy, nie wspominając już o ich żonach,

które mu nadskakiwały. W tym towarzystwie nikt nie mówił o

koniach ani o handlu nieruchomościami. Gorącymi tematami były

sprawy polityczne oraz ropa naftowa. W tych sprawach Tarik

uchodził za prawdziwego eksperta.

Ze wszystkim zresztą radził sobie po mistrzowsku - zarówno

broniąc się przed natrętnymi kobietami, jak również wybawiając

Sarę z opresji, gdy zadawano jej niedwuznaczne pytania. Po prostu

nie odstępował jej ani na krok. Wszyscy szybko zorientowali się, że

Sarę należy traktować z szacunkiem i należytą atencją. Sam Tarik

zachowywał się w stosunku do niej niezwykle uprzejmie, z
wykwintną galanterią dżentelmena, jakim był w istocie.

Sara czuła się rozpieszczana i chroniona, jakby była jakimś

bezcennym klejnotem. W dodatku szejk roztaczał wokół siebie

atmosferę władczości. Wystarczyło, że wziął ją pod ramię lub lekko

objął w pasie. Albo też by z nią zatańczył... To wszystko uderzało

Sarze do głowy i coraz trudniej przychodziło jej odzyskiwanie
poczucia rzeczywistości.

Z początku myślała, że traktował ją w ten sposób, ponieważ

sądził, po reprymendzie, jakiej mu udzieliła, że właśnie tego po nim

oczekuje. Ale w jego zachowaniu nie było cynizmu ani

wyrachowania. Potem doszła do wniosku, że Waszyngton jest

siedliskiem politycznych plotek i raporty o publicznych

wystąpieniach Tarika natychmiast wędrują do ambasady, a potem
na biurko jego wuja. Być może w tych raportach została

przedstawiona jako kobieta jego życia, co jego krewnym i poddanym

powinno dać do myślenia... Oto mu wszakże chodziło.

Była tylko absolutnie pewna jednego - gdy pozostawali sami,

Tarik, choć nadal opiekuńczy i uprzejmy - trzymał ją na dystans.

Czasami przed udaniem się na spoczynek rozstawali się bardzo

szybko, innym zaś razem dokładnie ją wypytywał, czy dobrze się

bawiła, czy towarzystwo jej odpowiadało. Odnosiła wówczas
wrażenie, że dzięki jej odpowiedziom dopasowuje coraz więcej

kawałków w swojej układance. Natomiast bardzo boleśnie

przeżywała fakt, że gdy byli sami, nigdy więcej jej nie dotknął.

Sara miotała się więc między radością a zwątpieniem.

Potrzebowała choćby jednego dnia z dala od Tarika, by odzyskać

równowagę ducha.

Podobnie było w Nowym Jorku, z tą jedynie różnicą, że obracali

się w towarzystwie bankierów i finansistów, toteż rozmowy

dotyczyły spraw finansowych. Ponadto w Nowym Jorku Sara

musiała kupić sobie nowe rzeczy do ubrania, ponieważ stroje

zakupione na Florydzie nie nadawały się na tutejszą zimę.

Do Anglii przyjechali tydzień temu i zamieszkali w londyńskiej

rezydencji Tarika. Pod pewnymi względami był to dla Sary
najtrudniejszy okres. W Londynie, który dobrze znała, nie miała

żadnych rozrywek, nie uczestniczyli tu w żadnych wieczornych

spotkaniach, a wszystkimi domowymi sprawami zajmowała się

służba. W dodatku był tu Peter Larsen - człowiek, który znał Tarika

lepiej niż ktokolwiek inny i wyręczał go w wielu obowiązkach.

Jak przystało na typowego Anglika, odznaczał się rezerwą i

dyskrecją. Nigdy nie rozmawiał przy Sarze o interesach ani o

polityce, natomiast na długie godziny zamykał się z Tarikiem w

gabinecie, gdzie zapewne dyskutowali o tych sprawach.

Peter Larsen nie mówił również nic o sobie. Zwykł jadać z nimi

lunch, był dla Sary nienagannie uprzejmy, ale dowiedziała się o nim

jedynie tego, że miał mieszkanie z widokiem na Tamizę.

Nie mogłaby powiedzieć, że go nie lubi. Nie dawał po temu

powodów. Ale w pewnym sensie zazdrościła mu, że pozostawał z

Tarikiem w tak zażyłych stosunkach. Odnosiła wrażenie, że czasami

porozumiewali się bez słów.

Od czasu incydentu z Dionne Van Housen Tarik nie dał Sarze

powodów do zazdrości o inne kobiety, ona jednak była zazdrosna o

Petera Larsena, z którym łączyła go więź wzajemnego zaufania.

Czuła się w ich towarzystwie outsiderem, mimo że przebywała z

nimi w jednym pokoju.

Sara ciężko westchnęła i z wysiłkiem skierowała uwagę na list.

Usiłowała wymyślić, co jeszcze mogłaby napisać.

Cieszę się, że paczka z Nowego Jorku do was dotarła i bliźniaki

miały tyle uciechy na szkolnej zabawie, gdy założyli kapelusze ze

Statuą Wolności...

Symbol wolności... Czy kiedykolwiek poczuje się wolna od Tarika,

nawet po upływie tego roku? Miała nadzieję, że jej ojciec zrobi
wszystko, żeby wykorzystać swoją szansę. Ona za to naprawdę

płaciła.

Otwarcie drzwi do gabinetu wyrwało ją z zamyślenia. Do pokoju

wkroczył Peter Larsen, niosąc stertę papierów. Na widok Sary,

siedzącej przed komputerem, lekko zmarszczył brwi. Podniosła

głowę i spojrzała na niego przepraszająco.

- Piszę list do Jessie -wyjaśniła. -Nie ma pan nic przeciw temu?

Wzruszył ramionami.

- Może pani czuć się swobodnie w tym domu, panno Hill-yard. A

jak się miewa Jessie?

- Doskonale! Nie może wprost doczekać się świąt. Zaskoczył ją

jego uśmiech. Naprawdę się uśmiechnął!

- To bystra, mała dziewczynka - powiedział. - Bardzo szybko

opanowała komputer. Polubiłem ją. Proszę ją ode mnie pozdrowić.

Sara, oszołomiona tym niespodziewanym porzuceniem rezerwy

przez Petera Larsena, odparła machinalnie:

- Tak, oczywiście. - Spojrzała zamglonym wzrokiem, jak

podchodzi do szafki i dodała: - Nie wiedziałam, że pan ją poznał.

Larsen wyciągnął z kieszeni klucze, otworzył szafę, potem

szufladę, wreszcie odpowiedział oficjalnym tonem:

- Poznałem ją po ostatnim spotkaniu z pani ojcem. Chciałem

sprawdzić, jakie poczyniła postępy, zorientować się, czy nauczyciel

dobrze wykonuje swoją pracę, czy Jessie jest zadowolona, że się

uczy. - Zerknął na Sarę i znów się uśmiechnął. - Nalegała, by mi

zaprezentować swoje umiejętności. Chciała, bym przekazał

Tarikowi, że jest dobra.

Dziecko takie jak Jessie mogło wzruszyć kamień, pomyślała Sara.

A w nadziei, że wydobędzie z Larsena trochę informacji o swojej

rodzinie, spytała:

- Kiedy to było?

- Bezpośrednio przed moim wyjazdem z Australii -

odpowiedział, wkładając papiery do szuflady. - Pierwszego grudnia.

Sara szybko policzyła w myślach dni, które spędził w Australii po

jej wyjeździe z Tarikiem. Były to cztery tygodnie.

- Jak miewa się mój ojciec? - spytała niespokojnie. - To znaczy...

czy jest pan zadowolony z jego pracy?

- Zadowolony jestem z dobrych intencji pani ojca, panno

Hillyard. - Spojrzał na nią życzliwie. - Na rezultaty potrzeba czasu.

- Oczywiście... Ja tylko denerwowałam się o Firefly... Jego słaby

występ w Pucharze Melbourne... - Krążyła wokół tematu, nie
potrafiąc otwarcie zapytać o trening właśnie tego cennego konia.

- To już zostało załatwione, panno Hillyard - powiedział Larsen.

- Dopilnowałem tego osobiście. Nie będzie z tym więcej kłopotów -

zapewnił cichym głosem, po czym zaczął zamykać szafkę z

dokumentami.

Obawy Sary nie zostały jednak rozwiane. Czyżby Peter Larsen

powierzył Firefly innemu trenerowi? Ale to by znaczyło, że występ

tego konia nie będzie testem umiejętności jej ojca, a w

konsekwencji...

- Jak to zostało załatwione? - spytała niespokojnie

podniesionym głosem.

- Panno Hillyard, to już nie ma znaczenia. - Twarz Larsena

przybrała twardy wyraz. - Rest przekonał bukmachera, który omotał
pani ojca, że próby robienia kolejnych brudnych interesów z końmi

Tarika źle się dla niego skończą. Bardzo źle.

W głowie Sary tłukły się straszne myśli. To było zbyt obrzydliwe,

by mogło być prawdą! Serce jej truchlało z trwogi, ale jednak

musiała spytać, musiała zajrzeć do tego ciemnego wnętrza, które

otworzył przed nią Peter Larsen.

- Czy to znaczy, że mój ojciec... sprzedawał gonitwy

bukmacherom? - Głos jej zabrzmiał słabo i bezbarwnie.

- Tarik nic pani nie powiedział? - W jasnoszarych oczach

Larsena pojawiło się zdumienie.

Sara czuła, że krew odpływa jej z twarzy.

- A więc porażka Firefly nie wynikała tylko ze złego treningu... -

zaczęła bezradnie.

- Ale przecież pani musiała wiedzieć... - upierał się Larsen. -

Sądziłem, że wtedy gdy Tarik poprosił mnie, bym wyszedł, chciał
powiedzieć pani prawdę w cztery oczy...

Przypomniała sobie ten poranek w hotelu Como, pamiętny

poranek, gdy dobili targu. Była równie wstrząśnięta, jak Larsen.

- Dlaczego to przede mną ukrył? - zastanawiała się głośno.

- Dlaczego nie powiedział, że mój ojciec był oszustem... brał

łapówki...?

Peter Larsen przesunął dłonią po czole, mruknął coś pod nosem,

po czym jego twarz przybrała znów niewzruszony wyraz.

- Przepraszam, panno Hillyard. Będzie rozsądniej, jeśli

zakończymy tę rozmowę.

- Ale, proszę, chcę wiedzieć...

- Musi mi pani wybaczyć. Popełniłem niedyskrecję.
A więc to była prawda. Musiała być. Wyraźnie o tym świadczyła

lekko przerażona twarz Petera Larsena, gdy odwracał się, by

sztywnym krokiem opuścić gabinet. Na pewno od razu pójdzie do

Tarika i zwierzy mu się z popełnionej niedyskrecji, pomyślała Sara i

zrobiło jej się słabo. Cóż ona wtedy pocznie?

Powróciły do niej jak echo słowa Tarika: „Kwestia zaufania". .. Tak

się wyraził. O wszystkim wiedział, wiedział przez cały czas, gdy ona,
naiwna, prosiła o wyrozumiałość, o zrozumienie, o łaskę dla swego

nieudolnego, jak jej się zdawało, ojca. A tymczasem ojciec jej posunął

się do zwykłego oszustwa!

Wtedy, gdy Tarik poprosił Larsena o opuszczenie pokoju

hotelowego, powinien wyjawić jej całą prawdę... Ale tego nie zrobił.

Sara skupiła myśli na przeszłości, usiłując przypomnieć sobie swój

ówczesny stan ducha. Tak, okrutna prawda usunęłaby jej grunt spod

nóg, nie miałaby śmiałości prosić o kolejną szansę dla ojca... Poza
tym chyba umarłaby ze wstydu i upokorzenia!

Tarik najwidoczniej tego nie chciał. Zaproponował układ, nalegał,

by go zaakceptowała. Ale w jakim celu?

Po sześciu tygodniach, które spędziła w jego towarzystwie, nadal

nie znała odpowiedzi na to pytanie. Czego właściwie od niej chciał?

Miała już dość ustawicznych testów, podstępów - drażniącego i

pociągającego zarazem zachowania z jego strony. Musiała dociec
prawdy. Natychmiast!

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sara nie trudziła się pukaniem. Nic nie mogło jej powstrzymać

przed szczerą rozmową z Tarikiem. Z wściekłością otworzyła drzwi

do biblioteki i wkroczyła do środka.

Peter Larsen odwrócił głowę, odsłaniając przyjaciela, siedzącego

za mahoniowym biurkiem. Sara utkwiła wzrok prosto w

jasnoniebieskich oczach - zwierciadle duszy Tarika al-Khaima.

- Musimy porozmawiać - oświadczyła zdecydowanym tonem. -

Sam na sam. Teraz!

Wstał z krzesła, leniwie prostując się na pełną wysokość, pewny,

że nadal wszystko kontroluje.

- Dziękuję, Peter - powiedział bez cienia niepokoju w głosie. -

Do zobaczenia jutro.

Oczywiście, Tarik nie miał powodów do zdenerwowania,

pomyślała Sara ze złością, gdy Larsen pospiesznie opuszczał pokój.

Ale układ został zerwany i nie było już powrotu.

Tarik obszedł biurko dookoła i oparł się swobodnie o jego brzeg.
Miała nieodpartą ochotę uderzyć go w tę gładką, spokojną twarz.

Ileż to razy jego wnikliwy umysł, ukryty za tym przystojnym

obliczem, wymyślał jakieś oszustwa? Świadomość, że była przezeń

skazana na rolę pionka w grze, potęgowała złość.

- Nie prosiłabym cię, byś chronił oszusta! - wypaliła prosto z

mostu. - Gdybym wiedziała, że mój ojciec cię oszukał, wcale bym do
ciebie nie przyszła!

- Ale chciałabyś osiągnąć to, co osiągnęłaś, nieprawdaż? -

zauważył. - Twój ojciec dostał szansę zrehabilitowania się, a byt jego

rodziny został zabezpieczony.

A więc jego zdaniem wszystko inne było nieistotne. Sara

zdrętwiała.

- Jak daleko byś się posunął, żeby to osiągnąć, Tarik? - rzuciła

gorączkowo. - Jak daleko się posuwasz, żeby osiągnąć to, co chcesz?

Całkowicie nieporuszony, odpowiedział z chłodną, precyzyjną

logiką:

- Moim zdaniem ludzie zazwyczaj słuchają głosu rozsądku, gdy

przedstawi im się bilans strat i zysków. Niezbite fakty zawsze robią

wrażenie.

- Zataiłeś przede mną owe fakty! - podkreśliła, patrząc na niego

z niechęcią.

- Naprawdę nie chciałem cię zranić - powiedział prosto i

szczerze. - W niczym nie zawiniłaś, Saro.

Czuła jednak ból, dojmujący ból, że ukrył przed nią tak istotne

sprawy. Była głęboko rozczarowana. I to uczucie nie dotyczyło

sprawy związanej z jej ojcem... Chodziło o jego stosunek do niej, o

elementarną uczciwość, o kierunek owej podróży, którą wspólnie

odbywali.

- Nie jestem dzieckiem, Tarik - zaoponowała. - Wolę znać

prawdę, niż być oszukiwana.

Dopiero gdy wypowiedziała te słowa, naprawdę do niej dotarło,

że przez cały czas szejk traktował ją jak dziecko - dziecko, któremu

należy pobłażać i które trzeba chronić przed brutalnością świata.

- I co dobrego ci przyszło z poznania prawdy? - zapytał.

- Nie powinieneś za mnie dokonywać ocen - odparowała. - Ani

podejmować decyzji. Traktujesz mnie protekcjonalnie!

- Saro... - Usiłował jej przerwać.

- Nie zwracaj się do mnie takim tonem! - wybuchła, wściekła, że

nadal traktuje ją jak dziecko. - Jakim prawem chcesz kierować moim

życiem?

Widać było, że tłumi uśmiech. Oczy mu zalśniły, jakby jakieś

gwałtowne emocje wzięły górę nad zdrowym rozsądkiem.

- Starałem się zrobić dla ciebie wszystko, co najlepsze - wyznał

cicho. - Ale skoro tego nie doceniasz...

- Nie uważasz, że potrafię za siebie myśleć i odpowiadać? -

odparowała. Wzburzona, zaczęła chodzić po pokoju. Starał się robić

to, co dla mnie najlepsze, powtarzała w myślach z irytacją.

Najlepsze... Najlepsze!

Być może była to prawda, ale to nie miało znaczenia. W ten

sposób rodzice zwracają się do dziecka! Była zła i sfrustrowana.

Spojrzała ze złością na mężczyznę, który, pozornie zachowując
dystans, przypuszczał szturm do jej serca. Miała nieodpartą ochotę

wyprowadzić go z równowagi.

- Najwyraźniej widzisz we mnie małą dziewczynkę, którą trzeba

się opiekować i dawać jej prezenty - zawołała, gwałtownie

wymachując rękami. - Nieważne, że mam już dwadzieścia trzy lata i

dużo przeżyłam. Według ciebie nadal mam dwanaście lat!

Wyprostował plecy, jakby zrzucając z siebie napięcie.
- Jesteś śmieszna - powiedział cicho.

- Doprawdy? Nie dostrzegasz we mnie kobiecych potrzeb,

kobiecych uczuć i... pragnień. Nie igraj z ogniem, Saro! -

przedrzeźniała. - Tylko stój z boku i przyglądaj się kobietom takim

jak Dionne Van Housen, które to czynić potrafią!

W przystępie gniewu twarz mu pociemniała. Sara triumfowała. A

więc nareszcie go dotknęła, w końcu uderzyła w czułą strunę.

Przemknęło jej tylko przez myśl, że nie grała fair.

- A potem był Waszyngton - ciągnęła, gestykulując z emfazą. -

Prowadziłeś mnie za rękę jak młodą debiutantkę, chroniłeś przed

innymi mężczyznami, zapobiegałeś wszelkim nieprzyjemnościom i

obserwowałeś jak opiekuńczy tatuś.

Zacisnął nerwowo usta.

- Nawet decydowałeś, o której mam pójść do łóżka -

ironizowała. - To powtórzyło się w Nowym Jorku. Ale tutaj, w

Londynie, możesz oczywiście, odreagować w towarzystwie osoby

dorosłej, czyli Petera Larsena. To dziwne, że nie podarowałeś mi

lalki, żebym miała się czym bawić!

- Czy już skończyłaś z tym niedorzecznym napadem złości? -

zapytał z oczami błyszczącymi ledwie powstrzymywanym gniewem.

Napad złości... To określenie zahamowało potok jej wymowy.

Wzdrygnęła się z obrzydzenia. To dzieci miewają napady histerii.

Ona mówiła prawdę! A Tarik interpretował to jako napad histerii...

Wzięła głęboki oddech. Utkwiła w nim przepełnione bólem oczy i

powiedziała z pasją:

- Skończyłam z tobą, Tarik. Ponieważ traktujesz mnie tak,

jakbym nie była pełnoletnia, zrywam układ. Odchodzę! - Odwróciła
się do niego plecami i pomaszerowała w stronę drzwi.

- Poczekaj! - zawołał.

- Na co? - Odwróciła głowę. - Nie potrzebuję kolejnego ojca.

Miałam już trzech! Sprawili, że stałam się cyniczną kobietą, która

nikomu nie wierzy. Nie musisz się martwić, że mnie zraniłeś.

Chwyciła klamkę i szeroko otworzyła drzwi. Ale nim zdążyła

przekroczyć próg biblioteki, czyjaś ręka wysunęła się zza jej pleców i
je zatrzasnęła.

Odwróciła się gwałtownie, żeby stawić mu czoło.

- Nie będziesz mnie więzić! - wybuchła, uderzając w szeroką

klatkę piersiową Tarika.

- Uspokój się! - odparował z niezwykłą siłą. Zdziwiona, utkwiła

wzrok w jego oczach.

- Chcesz usłyszeć całą prawdę? - spytał ostrym tonem; nozdrza

mu drgały, a oczy wyrażały głęboki wewnętrzny konflikt. - Jestem

mężczyzną i mam potrzeby, którym być może nie towarzyszą

subtelne uczucia. Czy jesteś w stanie to zaakceptować, Saro?

Ogarnął ją mroczny, gwałtowny niepokój - niepokój podcinający

korzenie buntu. Wiedziała już, zrozumiała, że zgodzi się na wszystko,
czego on zechce.

Musiał zauważyć, co się z nią działo, ponieważ mocno,

autorytatywnie zagarnął ją ramionami, jakby chciał uciszyć w ten

sposób szalejącą w niej burzę. Przytuliła się doń mocno, przesunęła

dłońmi po jego piersi, wreszcie zarzuciła mu ramiona na szyję,

ulegając wszechpotężnemu podnieceniu.

Otworzyła usta, z trudem łapiąc powietrze; jak przez mgłę

widziała jego twarz - pięknie wyrzeźbioną twarz, która zbliżała się

ku niej. Po chwili jego wargi zamknęły jej usta, najpierw miękko,

delikatnie i czule, a potem dziko, z coraz większą namiętnością.

Ale pocałunki nie wystarczyły, były zaledwie preludium,

zwodniczą obietnicą, początkiem wspólnej podróży, której pragnęła

bardziej niż czegokolwiek.

Szybkimi, zwinnymi ruchami palców Tarik zdjął jej bluzkę oraz

stanik, potem zerwał z siebie koszulę, pozwalając, by ciała rozgrzane
gorączkowym podnieceniem wyszły sobie na spotkanie.

Sara przymknęła oczy i poddała się słodkiemu porywowi

zmysłów, zapominając o rozsądku, ostrożności - o całym bożym

świecie. Nie pamiętała, kiedy rozebrał ją do końca. Dopiero gdy

leżała na miękkim, perskim dywanie, a on klęczał nad nią, zdała

sobie sprawę, że obydwoje są całkiem nadzy. Uniosła ramiona i

przyciągnęła go czule do siebie, on zaś zamknął jej usta długim,
namiętnym pocałunkiem. A potem poddała mu się, pozwalając

zrobić ze sobą wszystko, na co miał ochotę. Nic już nie miało

znaczenia. Ważne było tylko to, że byli razem. Tarik poprowadził ją

w podróż, której nigdy z nikim nie odbyła. To był porywający,

ekscytujący rajd, w którym sunęli pod górę, by potem znów opadać i

wznosić się na przemian - aż do radosnego szczytu.

Gdy otworzyła oczy, Tarik przyglądał jej się z wyrazem łagodnego

triumfu w oczach, jakby napawał się jej nasyceniem, świadom, że to

jego zasługa.

- To ci mogę dać - powiedział niskim, gardłowym głosem.

Delikatnie pogładził jej policzek, przesunął palcem po

nabrzmiałych pożądaniem ustach, pocałował je, a potem ucałował jej
przymknięte powieki. Na koniec uniósł ją do góry, przytulił do siebie

i mocno trzymał w objęciach.

Gładził jej włosy, jej plecy, a ona czuła, że zupełnie się zatraca.

Tarik był całym jej światem. Wznosiła się i opadała w rytm jego

oddechu; bicie jego serca odbijało się echem w jej sercu. Niczego

więcej nie pragnęła. Dał jej wszystko - dał więcej, niż sobie

wyobrażała.

- Czy to wystarczy? - zapytał dziwnie napiętym głosem. To

wyrwało ją z błogiego zadowolenia. Tarik zaspokoił jej potrzeby, ona

jednak nie dysponowała takim doświadczeniem, by poznać, czy on

także jest usatysfakcjonowany. Może powinna wykazać większą

aktywność? Czyżby czuł, że otrzymał mniej, niż' mu się należało?

- Chcesz więcej? - spytała w odpowiedzi, a serce jej zabiło

mocniej na myśl, że go zawiodła.

Objął czule jej plecy i roześmiał się urywanie.
- Więcej i więcej, i jeszcze więcej - powiedział. - Wezmę

wszystko, na co mi pozwolisz, Saro. Aż nic już nie pozostanie.

Uśmiechnęła się, pojmując, że jest zadowolony z tego, co razem

przeżyli, ale teraz patrzy gdzieś dalej, poza horyzont.

- Tak - zgodziła się skwapliwie. - Też tego chcę. Westchnął, a

ona poczuła, że jego ciało się odpręża.

- To dobrze - wymamrotał, przyciskając ją mocniej do siebie i

przywierając wzrokiem do jej oczu. - Pozostaniesz teraz z własnej

woli? - zapytał tak władczym tonem, że nie potrafiłaby zaprzeczyć.

- Tak - odpowiedziała, rozumiejąc, że odrzuca przymusowy

układ. Teraz była to jej świadoma, osobista decyzja, podjęta nie ze

względu na ojca, na Jessie, na bliźniaków, lecz tylko i wyłącznie ze

względu na siebie. Ona tego naprawdę chciała. - Tak - powtórzyła z
mocą.

Zauważyła błysk w jego jasnoniebieskich oczach - błysk

satysfakcji oraz płomiennego pożądania. Ogarnięta podobnym

uczuciem napotkała jego usta i całowała je równie namiętnie, jak on

to robił, przypieczętowując w ten sposób nową umowę.

Nie zdawała sobie sprawy, że myślał tylko o fizycznym związku.

Nie zdawała sobie sprawy, że pakt, jaki właśnie zawarli, miał wiele

ograniczeń. Nie zdawała sobie sprawy, że nie mogły paść żadne

obietnice, ponieważ zbyt wiele stało na przeszkodzie, by mogły

zostać dotrzymane.

Kochała go i czuła się przez niego kochana.

To było więcej, niż mogła pragnąć.

Chwilowo.
Przez cały poranek Tarik usiłował skupić myśli na decyzjach

finansowych, które należało podjąć, zanim wszystko zostanie

zamknięte z powodu świąt. Perski dywan, leżący przed biurkiem,

nieustannie go rozpraszał, cofając myśli do wczorajszego dnia i

minionej nocy... Musiał czynić gwałtowne wysiłki, by powstrzymać

pożądanie, które nakazywało mu porzucić obowiązki i uciec w

ramiona Sary.

Z pewną dozą rozbawienia przeczytał zaproszenie, które nadeszło

pocztą. Było zaadresowane do niego, a wysłali je hrabina i hrabia

Marchesteru. Matka Sary zapewne pragnęła zaprezentować zdobycz

swej córki na oficjalnej kolacji w wigilię świąt Bożego Narodzenia.

Tarikowi było całkowicie obojętne, czy pojadą na tę kolację. Ale

cóż, zbliżały się święta i wypadało odwiedzić rodzinę. Swojej matce

chciał złożyć wizytę w pierwszy dzień świąt. Od Sary zależało, czy

zechce tam pojechać, czy nie.

„Nie chcę, byś za mnie oceniał sytuację..."

Potrząsnął głową, przypominając sobie jej słowa. Sara, jakkolwiek

bardzo jeszcze młoda, była przecież kobietą, znającą swój umysł i

mającą dość odwagi, by zdobyć to, czego chce. Podziwiał jej pasję,

zdecydowanie, jej namiętność.

Zaproszenie od hrabiny Marchesteru przyszło w samą porę; miał

wystarczającą wymówkę, by iść tam, gdzie najbardziej pragnął. Do

Sary.

- Nadszedł list do Sary - zwrócił się do Petera Larsena, który

pilnie przeglądał pozostałą korespondencję. - Zaniosę jej.

Peter spojrzał na przyjaciela i zmarszczył brwi.

- Czy ona dobrze się czuje? - spytał. - Przykro mi, że ją wczoraj

zdenerwowałem...

- Nie ma sprawy. Wszystko wyszło na dobre.

W tonie głosu Tarika zabrzmiała satysfakcja, która zdumiała

Petera Larsena. Spojrzał na przyjaciela pytająco, ale Tarik nie

udzielił wyjaśnień. Jego prywatne życie była naprawdę sprawą

prywatną.

- Na dzisiaj skończmy z tą papierkową robotą, Peter - podjął

szybką decyzję. - Zrobię sobie urlop do czasu, gdy będziemy musieli

przygotować się do podróży do kraju. W drugim tygodniu stycznia

trzeba sporządzić raporty, na które czeka mój wuj.

- Bardzo mi to odpowiada - zgodził się Peter Larsen,

powstrzymując swą ciekawość.

Porzuciwszy pracę, która mogła rzeczywiście poczekać, Tarik

sprężystym krokiem udał się na poszukiwanie Sary. Znalazł ją w

salonie, zwiniętą na sofie, nieopodal palącego się ognia w kominku.
Czytała książkę, obok zaś na małym stoliku leżał ich cały stos.

Pochłonięta czytaniem nawet nie zauważyła jego wejścia.

Zatrzymał się na moment przy drzwiach. Doskonale zdawał sobie

sprawę, że Sara była za inteligentna, by zadowolić się lekkomyślnym,

próżniaczym życiem. Opieka nad niepełnosprawnym dzieckiem,

takim jak Jessie, wyraźnie nadawała jej życiu sens, była bardzo

satysfakcjonująca. Nadejdzie czas, że zatęskni za kolejnym
wyzwaniem.

Czas... Czas zawsze będzie ich wrogiem. Przyszło mu nagle na

myśl, by wziąć tyle, ile można, jak najwięcej, gdy jeszcze wszystko

było nowe, dobre, nie skażone konfliktami, które muszą przecież się

pojawić.

Była taka samotna... pod każdym względem.
Sara, jakby wyczuwając czyjąś obecność, spojrzała do góry. W jej

czekoladowych oczach na widok Tarika zabłysły iskierki radości.

- Dlaczego tak stoisz? - spytała.

- Przypomniałem sobie, jak wyglądałaś, gdy dziś rano zaniosłem

ci tacę ze śniadaniem.

Zarumieniła się, ale jej pełne usta wykrzywił psotny uśmieszek.
- W salonie nie wypada siedzieć nago, z potarganymi włosami.

- W bibliotece nie było z tym problemu - zauważył, zamykając

za sobą podwójne drzwi.

Jej oczy rozszerzyły się; niedowierzanie, że chce się z nią tutaj

kochać, walczyło z narastającym podnieceniem. Zauważył to -

spostrzegł, że jej piersi nabrzmiewają, twarde sutki wypychają

cienki materiał koszuli, i choć miał zamiar tylko z nią porozmawiać,
pragnienie, by ją dotykać i pieścić, odurzyło go jak narkotyk.

- Mamy zaproszenie do Marchington Hall - oznajmił, pokazując

wytłaczany karnet.

Odłożyła na bok książkę i wzięła do ręki zaproszenie. Uniósł jej

podwinięte nogi i położył na swoich udach; wyglądały bardzo

kusząco w czarnych rajstopach. Długa, zapinana od góry do dołu

spódnica dostarczała dodatkowej podniety.

- Oficjalna kolacja! - jęknęła Sara. - Z pewnością będzie to

impreza pięciogwiazdkowa, a moja matka wystawi cię na pokaz jako

główną atrakcję wieczoru. Ona myśli...

Urwała, a wyraz zmieszania w oczach przypomniał mu dobitnie,

że nie była doświadczoną, odporną kobietą. Choć akceptowała ich

związek, poglądy innych na ten temat mogły ją głęboko zranić.

- Czy masz coś przeciw temu, by twoja matka domyśliła się, że

jesteśmy kochankami? - zapytał.

- Oczywiście, że nie! - zaprzeczyła z ożywieniem, a kolejny

rumieniec zalał jej policzki. - Nie wstydzę się tego, co czuję. Chodzi

tylko o to... Przypuszczam, że jeszcze się nie przyzwyczaiłam... Nie

chciałabym, żeby pomyślała, że złowiłam grubą rybę, by z niej

wyciągnąć, ile się da. Wystarczy jej jedno spojrzenie, by doszła do

tego wniosku.

Paradoksalnie było całkiem odwrotnie, pomyślał Tarik, pełen

wyrzutów sumienia. To przecież on chciał złowić Sarę i wziąć od niej

tyle, ile się da. Chociaż teraz było już całkiem inaczej, zapewnił siebie

w duchu. Chciał również dawać - pragnął, by miała wszystko, co był

w stanie jej dać.

- Nie musimy tam jechać, Saro - powiedział. - To zależy od

ciebie. Nie będę miał żadnych skrupułów, pisząc odpowiedź

odmowną.

Ciężko westchnęła, po czym przybrała ponurą minę.

- Nie widziałam matki od dwóch lat. Pokłóciłyśmy się ostro, gdy

ją zawiadomiłam, że jadę pomagać przy Jessie. Chciałabym wierzyć,

że naprawdę pragnie mnie zobaczyć, nie tylko dlatego, że jestem z

tobą...

- Być może tak jest - pocieszył ją. - Gdy doszło do głębokiego

rozłamu i trudno z powrotem nawiązać nić porozumienia, czasem

łatwiej spotkać się w towarzystwie innych ludzi albo pod jakimś

pretekstem. Minimalizuje się wówczas szanse na kolejny wybuch.

Sara uśmiechnęła się z ironią.

- Chcesz powiedzieć, że w tłumie tak naprawdę nie mówi się nic

istotnego - zauważyła.

- Przynajmniej możesz sprawdzić, jak czuje się osoba, która

przecież nie jest ci obojętna. - Wzruszył lekko ramionami. -

Powiedziałaś, że minęły dwa lata...

Nie chciał, by zupełnie zerwała z matką. Nawet wątłe więzy

rodzinne warte są podtrzymania. Źle było zostać samemu na świecie.

Chciałby móc obiecać jej, że zawsze będą razem, ale w świecie, w

jakim żył, byłoby to niedorzeczne przyrzeczenie.

- Być może powinniśmy pójść - powiedziała spiętym głosem. -

Ostatecznie są święta. Co prawda, nie bardzo zgadzamy się z matką,

ale możemy przecież okazać sobie odrobinę dobrej woli.

- Oczywiście - zgodził się szybko. - Potwierdzę nasze przybycie.

W oczach Sary błyszczało podniecenie i zażenowanie.

- Nie będzie ci przeszkadzać widok mojej matki, upajającej się

naszym związkiem? - spytała.

- Ja również jestem nim upojony, Saro. - Uśmiechnął się pod

nosem. - Żadna inna kobieta nie umywa się do ciebie.

Roześmiała się szczerze.

- Cieszę się, że tak myślisz, ale moja matka jest innego zdania.

- Jeszcze się przekona! - Odezwał się w nim nagle instynkt

opiekuńczy. Nie pozwoli lekceważyć Sary w swojej obecności! - Jutro
polecimy po zakupy do Paryża. Otoczę cię takim splendorem od stóp

do głów, że będziesz błyszczała jak gwiazda pierwszej wielkości.

- Nie chcę, byś mi kupował stroje! - zaprotestowała.

- Dlaczego nie mielibyśmy uczcić faktu, że stałaś się kobietą? -

Pochylił się ku niej i odgarniając loki z jej czoła, pocałował ją w

czubek nosa. - Jesteś niewiarygodnie piękna, Saro - powiedział. -

Chcę, byś o tym wiedziała i cieszyła się z tego.

Oddech miała nierówny, piersi jej unosiły się kusząco, gdy głębiej

wciągała powietrze.

- Ludzie domyśla się, że to dzięki twemu bogactwu jestem tak

pięknie ubrana. To będzie wyglądało... jakby... jakby... - Głos jej

ucichł, a ciało zastygło w napięciu, ponieważ poczuła jego dłoń na

swoim udzie.

- Tak jakbym cię kochał - dokończył za nią. - Chcę dać ci

wszystko, co najlepsze, Saro. - Przesuwał zmysłowo dłoń w górę jej
uda, wyczuwając narastające w niej podniecenie. - Ubiorę cię w

satyny, jedwabie, aksamity... Taką właśnie cię widzę: gładką, miękką,

zmysłową... - Pocałował ją w usta. - Jesteś odurzająca, Saro... -

mamrotał. - Widzę cię w kolorze czerwonego wina, jak płonący

ogień, ogień, który płonie we mnie... dla ciebie.

- Pragnę tylko ciebie, Tarik...

Poczuł skurcz serca. Tak bardzo jej pragnął, że nie był już zdolny

do logicznego myślenia. Ale przecież nie mógł pozwolić, by pragnęła

wyłącznie jego... Musiał pokazać jej inne możliwości, wytyczyć drogi,

którymi mogłaby z ufnością podążać bez niego... Ten związek będzie

ją drogo kosztować i powinien jej to wynagrodzić. Musiał ją

zabezpieczyć, by potrafiła radzić sobie bez niego. Och, jakże

nienawidził myśli, że ją utraci...

- Czy mogłabyś pozbawić mnie przyjemności dawania? -zapytał

w odpowiedzi, całując jej uszy i zatrzymując się zmysłowo na każdej

małżowinie. - Tutaj umieszczę rubiny... krwistoczerwone rubiny...

ponieważ weszłaś mi w krew. – Pochylił głowę i pocałował ją w

zagłębienie szyi. - A tu powieszę cenny naszyjnik z rubinów,

ponieważ ty jesteś dla mnie bezcenna. A te piękne piersi - objął je
dłońmi - odzieję w najdelikatniejszą francuską koronkę... kuszącą...

przezroczystą... Nie chciałabyś tego?

- Tak... - zdołała ledwie wyszeptać.

Uniósł się lekko, by spojrzeć jej w oczy i poczuł, jak płynna

czekolada wlewa się do jego wnętrza.

- Pozwól mi wyrazić w ten sposób moje uczucia do ciebie, Saro -

poprosił. - Zrobię dla ciebie wszystko, co w mej mocy.

- Tak...

To westchnienie poddania uciszyło w nim wyrzuty sumienia,

zwolniło z uwięzi pożądanie. Upewniwszy się, że przyjmie prezenty,

które zapewnią jej przynajmniej finansowe bezpieczeństwo i

pozycję, na którą jak najbardziej zasługiwała, Tarik odłożył na

później myślenie o jutrze i wziął to, co mógł wziąć dzisiaj, zatracając

się w szaleńczej namiętności.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Czuła zmysłowe ciarki na skórze, gdy Tarik zapinał na jej szyi

rubinowy naszyjnik. Ciemnoczerwony ogień pulsował w lustrze

oskarżycielsko. Uległa, odrzuciła swoje zasady, pozwoliła zmienić się
w kobietę, którą ledwie rozpoznawała. Nie potrafiła się temu

przeciwstawić. Opór jej topniał, gdy widziała pożądanie tak

wyraźnie malujące się w jego oczach. Pragnęła go zadowolić -

chciała, by był z niej zadowolony. Wydawało jej się, że nic innego nie

ma znaczenia.

- Wyglądasz cudownie - powiedział, oceniając w lustrze rezultat

swych poczynań. Pochylił głowę i złożył pocałunek na jej szyi, a
potem przesunął dłońmi po nagich ramionach.

Sara przyglądała się swemu odbiciu, zastanawiając się, kim stała

się przez miniony tydzień. Widziała w lustrze uderzająco piękną

kobietę. Niesforne loki, ułożone ręką fryzjera, podkreślały piękny

kształt głowy i odsłaniały lśniące rubinowe kolczyki w uszach. W ich

blasku ciemne oczy wyglądały bardzo tajemniczo, a czerwone wargi
nadzwyczaj zmysłowo.

Ciemnoczerwona suknia Sary nie miała ramiączek, a wachlarz

wymyślnych plisek przykrywał biust; mieniąca się satyna

podkreślała kobiece kształty jej figury. Do sukni dopasowany był

krótki żakiecik z aksamitu w nieco ciemniejszym odcieniu. Szeroka,

kloszowa spódnica szeleściła przy każdym najmniejszym ruchu. Sara
czuła się w tej kreacji oraz w erotycznej bieliźnie, którą miała pod

spodem, niczym kurtyzana wystrojona dla swego kochanka. A

jednak wcale nie była zażenowana, gdy Tarik kupował jej te

wykwintne stroje i wiódł ją na pokuszenie z wyrazem niekłamanej

radości w oczach.

„Zrobię dla ciebie wszystko, co dobre..."

Ale czy to było dla niej dobre? Nie wiedziała. Wiedziała tylko, że

zmieniła się pod wpływem tego mężczyzny. Wzajemne pożądanie

zdominowało każdą jej myśl i uczucie, miało wpływ na każde jej

posunięcie.

Nawet teraz - właśnie teraz - gdy przesunął lekkimi jak piórko

palcami po jej ramionach, poczuła nieznośny dreszcz pożądania.

Jakże go pragnęła! Serce jej tak mocno uderzało o żebra, że musiał je

usłyszeć! Wystarczyło, by objął dłońmi jej nabrzmiałe piersi...

Ale Tarik odwrócił się i zdjął z poręczy krzesła ciepłą, we-lwetową

pelerynę.

- Czas już wyjść - powiedział z widoczną dumą w oczach, dumą

posiadacza.

Niechętnie jechała do Marchington Hall. Wcale nie chciała, by

matka zobaczyła ją w tym stroju. Ale nie potrafiła przeciwstawić się

temu, co Tarik robił dla niej z taką przyjemnością. Bez słowa więc

zeszła wraz z nim po schodach i wsiadła do podstawionego przez

szofera rolls-royce'a.

Samochód był równie luksusowy, jak limuzyny używane przez

Tarika w Australii i Ameryce; przyciemnione szyby, szklana

przegroda, oddzielająca pasażerów od kierowcy, barek z szampanem

i kieliszkami, radio i adapter.

Sara przypomniała sobie, jak niewinną była dziewczyną, wówczas

gdy pierwszy raz jechała z Tarikiem do Werribee. Teraz, dwa

miesiące później, zmierzali w podobnym kierunku - z wizytą do jej
rodziny.

- Nic nie mówisz, Saro - zauważył, biorąc ją za rękę i

przeplatając jej palce swymi palcami. - Denerwujesz się spotkaniem

z matką?

Potrafił czytać w jej myślach. Sara żałowała, że nie posiada takiej

samej umiejętności. Spojrzała na niego, starając się przeniknąć jego

myśli. Co właściwie do niej czuł? Jego oczy wyrażały troskę,
niepokój, czułość...

- W tym stroju nie jestem do siebie podobna, Tarik -

powiedziała.

- Czyżby? Zawsze możesz tak wyglądać. Nigdy się nie

ograniczaj, Saro. Powinnaś mieć świadomość, że możesz należeć do

każdego świata, który sobie wybierzesz.

Czyżby chodziło o jego świat? Czy w takim stroju miała wystąpić

w pałacu szejka i teraz odbywała próbę generalną? Czy właśnie taką
kobietę chciał przedstawić w swojej ojczyźnie na ślubie

przyrodniego brata?

- Czy to ze względu na ciebie... jestem dziś wieczór tak

wystrojona?

Zaprzeczył ruchem głowy, kwitując uśmiechem jej rozumowanie.

- Pragnąłem tego wyłącznie dla ciebie, Saro. Uważam, że zbyt

długo czułaś się jak brzydkie kaczątko. Zobaczysz, że od dziś również
twoja matka zacznie traktować cię inaczej.

Miał absolutną rację. Brzydkie kaczątko przeistoczyło się w

urodziwego łabędzia.

- Pomyśli, że mnie kupiłeś - usłyszał jeszcze cichy szept.

- Czy to ma znaczenie? Obydwoje wiemy, że tak nie jest. Chcemy

tylko zbudować most nad przepaścią między tobą a twoją matką,
nieprawdaż? A skoro mowa o przepaściach... - Uniósł jej dłoń do ust i

pocałował wewnętrzną stronę nadgarstka. - Chciałbym właśnie

teraz przewiesić most pomiędzy nami, ale z powodu groźby

pogniecenia pięknej sukni... - Przycisnął jej dłoń do swego

podbrzusza. - To będę czuł przez cały wieczór, gdy będę na ciebie

czekać. Pragnę cię...

Gdy wyczuła jego podniecenie, na chwilę zapomniała, dokąd jadą.

Roześmiała się tylko, zachwycona jego pożądaniem, które, tego była

pewna, wynikało z równie silnej miłości, jaka rozpierała jej serce.

Ani suknia, ani klejnoty nie miały żadnego znaczenia. Ważna była

tylko więź łącząca ją z Tarikiem. Byli dla siebie stworzeni i związani

wyjątkowym uczuciem. Tego była pewna.

To przeświadczenie towarzyszyło Sarze, gdy przyjechali do

Marchington Hall i pozwoliło jej zachować właściwy dystans

podczas czułego powitania z matką oraz następującej po nim

prezentacji. Odczuwała nawet swego rodzaju cyniczne rozbawienie,

słysząc niezwykłą dumę w głosie matki, gdy powtarzała do

znudzenia: „Moja córka, Sara... Moja córka, Sara...", wyraźnie czerpiąc

przyjemność z przyznawania się do ich pokrewieństwa oraz z faktu,

że Sara wkroczyła na arystokratyczne salony.

Ale cynizm przeobraził się rychło w smutną zadumę, gdy

uświadomiła sobie, że jej matka nigdy nie dała jej poczucia

bezpieczeństwa ani przynależności. I wątpliwe, by zrobiła to

kiedykolwiek. Bardzo się od siebie różniły, a przepaść pomiędzy

nimi była zbyt głęboka, by można ją było zasypać. Spotkanie

oznaczało jedynie pokój, ale pokój pozbawiony prawdziwego

znaczenia.

Sara z ulgą skonstatowała, że teraz już nie jest to dla niej tak

ważne jak kiedyś. Teraz należała do Tarika. Nikogo więcej nie

potrzebowała: Byli razem - cudownie, podniecająco razem. Nie

odstępował jej ani o krok. Nie pozwolił jej sobie zabrać.

Na kolację przybyły dwadzieścia dwie osoby. Przy stole Sara

zauważyła, że byli jedyną parą, która nie została rozdzielona.

Posadzono ich obok siebie. Tak jak przedtem w Waszyngtonie i
Nowym Jorku.

- Czy zauważyłeś, że nas nie rozdzielono? - szepnęła, gdy

wysunął dla niej krzesło.

- Zastrzegłem to, gdy pisałem odpowiedź na zaproszenie -

powiedział tonem posiadacza. - Przyjemność siedzenia obok ciebie

należy się mnie.

Poczuła się jeszcze bardziej kochana i pożądana.

Sara nie po raz pierwszy jadła kolację w paradnej jadalni

Marchington Hall, w otoczeniu bogactwa i splendoru gromadzonego

przez wieki. Ozdobne freski na suficie, kryształowe żyrandole,

drapowane jedwabne zasłony, błyszczący parkiet, ogromne, złocone

lustra, marmurowe kominki, obrazy godne poczesnego miejsca w

muzeum, a na długim lśniącym jak lustro stole najdelikatniejsza
porcelana - wszystko to dobrze znała, ale po raz pierwszy nie czuła

się tutaj obco.

Nigdy nie lubiła przepychu i bogactwa. A jednak piękno działało

na zmysły. Od czasu gdy oddała się w ręce Tarika, zaakceptowała

wszystko, co jemu było bliskie. „Dam ci wszystko, co najlepsze" -

powiedział i spełnił obietnicę. A teraz stał u jej boku, dzieląc z nią

radość i szczęście. Czuła, że z nim może przekroczyć próg każdego

świata i tam przynależeć. Tarik odmienił jej życie.

Spojrzała na koniec stołu, gdzie siedziała jej matka, zabawiając

uprzejmą rozmową gości. Znakomicie pasowała do swej roli. Sara

nareszcie to zrozumiała, choć nadal smuciło ją, że była wyłączona z

życia matki, że wyznawały diametralnie różne wartości. Zaczęła się

jednak zastanawiać, czy przypadkiem nie była za bardzo

wymagająca wobec niej, zbyt krytyczna? Czy naprawdę znała jej

najskrytsze uczucia, pobudki jej działania?

Michael Kearney potrafił być równie porywający, jak Tarik, choć

był znacznie od niego starszy. A jeśli w tym małżeństwie nie

chodziło wyłącznie o pieniądze i pozycję?

Matka Sary miała czterdzieści osiem lat, ale wyglądała najwyżej

na trzydzieści. Lśniące blond włosy, ułożone w miękkie fale i loki,

podkreślały jej delikatną urodę. Dziś miała na sobie obcisłą,
elegancką srebrną suknię, a na szyi i w uszach brylanty, rzec można

komponowała się perfekcyjnie z grupkami aniołków ustawionymi na

stole w charakterze świątecznej dekoracji.

Sara zawsze z ukrytą ironią traktowała obsesyjną dbałość matki o

szczegóły. Gardziła takimi powierzchownymi wartościami, żałowała

na nie czasu; ludzie byli dla niej zawsze ważniejsi, niż pilnowanie, by
przedmioty wyglądały właściwie.

Dopiero dziś zrozumiała, że mogły one sprawiać przyjemność i

satysfakcję.

Matka zerknęła na nią i pochwyciwszy jej spojrzenie, uśmiechnęła

się radosnym, przyjaznym uśmiechem. Sara nie mogła go nie

odwzajemnić. Czuła się wspaniale. Czuła, że jest piękna. Czuła się

kochana. A poza tym była Wigilia - czas pokoju i pojednania. Cieszyło
ją, że matka była szczęśliwa, nawet jeśli swe szczęście zawdzięczała

powierzchownym rzeczom, które obiektywnie nie miały znaczenia.

Potrawy i trunki były wyśmienite. Czyżby smakowały lepiej,

ponieważ bliskość Tarika wyostrzyła jej zmysły? Od czasu do czasu

muskał jej dłoń opuszkami palców, ona zaś z oddaniem

odwzajemniała ten ciepły gest. Czasami szeptał jej czułe słowa do

ucha. Unosiła wówczas kieliszek wina, a w jej oczach malowała się

tajemnicza obietnica. Och, flirt ten był niezwykle rozkoszny. A na
samą myśl o powrocie do domu, o nadchodzącej nocy, serce

zaczynało jej bić szybciej.

Rozmowa przy stole wydawała się obydwojgu odległą paplaniną,

nawet wówczas gdy uprzejmość nakazywała się do niej włączyć.

Dzielili tylko ze sobą swój mały, intymny świat, ciała ich poruszały

się w rytm tej samej melodii, w ich oczach jaśniały wspólne

tajemnice.

Gdy w salonie podano kawę, Sara wymówiła się koniecznością

poprawienia makijażu.

- Kochanie, chodź ze mną na górę. - Matka objęła ją ramieniem. -

Poprawimy makijaż i trochę porozmawiamy - dodała.

Sara wzdrygnęła się instynktownie przed propozycją rozmowy.

Każde oddalenie się od Tarika było dla niej torturą, a poza tym nie
lubiła frywolnych konwersacji, w których matka celowała. Wolałaby

jak najszybciej wrócić do salonu. Tarik tam na nią czekał...

Ale matka uśmiechała się wyczekująco i Sarę ogarnęły wyrzuty

sumienia. Miała wobec niej pewne obowiązki. Było przecież Boże

Narodzenie... Kilka minut swobodnej pogawędki nie powinno być dla

niej ciężarem ponad siły.

To tylko kilka minut zwykłej uprzejmości, przekonywała się w

duchu. Słowa matki nie będą miały przecież znaczenia i niczego nie

zmienią pomiędzy nią a Tankiem.

- Nie mogę się nadziwić, jak cudownie wyglądasz, kochanie -

rozpływała się jej matka, wchodząc z Sarą na schody. - Po prostu

błyszczysz!

- Dziękuję, mamo. Ty również wyglądasz cudownie. To był

uroczy wieczór.

Matka objęła ją mocniej ramieniem, pochyliła się do jej ucha i

szepnęła konspiracyjnym tonem:

- Te rubiny są fantastyczne. Musiały kosztować fortunę. Sara

skuliła się wewnętrznie, słysząc nutę chciwości w jej głosie.

- Naprawdę nie mam pojęcia, ile są warte - odpowiedziała.

- Tarik mi je kupił.

Dał się słyszeć tłumiony, pobłażliwy śmiech.
- Och, jest tobą wyraźnie oczarowany, kochanie. Przyznać

muszę, zaskoczyłaś mnie, że się z nim związałaś! Wiem, że jest

niezwykle przystojny i bardzo pociągający, ale ty przecież byłaś

zawsze taka ostrożna, jeśli chodzi o miłość i małżeństwo!

Słysząc to, Sara zacisnęła usta.

- Przypuszczam, że zwalił cię z nóg swym ogromnym

bogactwem - ciągnęła hrabina. - Trzeba przyznać, był niezwykle
hojny. Te rubiny są naprawdę piękne. Dał ci jeszcze inną biżuterię?

Sara aż zgrzytnęła zębami. Nienawidziła takiego rozumowania.

- Mamo, jestem z Tankiem, ponieważ go kocham - wycedziła.

- Oczywiście, oczywiście, moja droga. - Kolejny uścisk ramienia.

- Ale powinnaś wiedzieć, że to długo nie potrwa. On przecież nigdy

się z tobą nie ożeni, kochanie.

Miała wrażenie, że dostała cios w żołądek. Nie wybiegała myślami

tak daleko w przyszłość, ale jeśli się kochali, małżeństwo było wszak

naturalną koleją rzeczy... Nie wyobrażała sobie życia bez Tarika!

- Nic nie rozumiesz, mamo - podjęła nieswoim głosem.

- Saro, nie wyobrażałaś sobie chyba, że on się z tobą ożeni?

- przerwała jej matka tonem pełnym niedowierzania. - Tarik

al-Khaima jest szejkiem. Wygląda na Anglika, ale jego rodzinna

kultura upomni się w końcu o niego. Masz głowę w chmurach, jeśli

myślisz inaczej. Wierz mi.

Nikt nigdy nie będzie dyktował Tarikowi, co ma robić. Sam jej to

kiedyś powiedział. Sara uchwyciła się kurczowo tej myśli, gdy

dotarły do końca schodów i skierowały się do gościnnego

apartamentu. Nie zamierzała kłócić się ze swoją matką. Nie było
sensu.

Ale jej milczenie było dla matki wyzwaniem.

- Moja droga - tłumaczyła - on może wydawać się całkowicie

wolny, ale jeśli chodzi o małżeństwo, zrobi to, co uzna za najlepsze

dla swego kraju. Nie ty będziesz jego wybranką.

Och, myliła się... Tarik nie zgodzi się przecież na żądania swego

wuja!

Gdy w dobrej wierze wypowiedziana rada nie spotkała się z

odzewem, rozsądek hrabiny przeszedł w zniecierpliwienie.

- Jesteś ostatnią na długiej liście kobiet, które pojawiły się i

zniknęły z życia Tarika al-Khaima. U wszystkich miał opinię bardzo

hojnego. Smutne, ale tak to się odbywa.

- Może tak było z innymi - Sara odpowiedziała gwałtownie - ale

ze mną będzie inaczej! - Nie zgadzała się ze słowami matki i nie

chciała Sobie pozwolić na żadne wątpliwości. Cóż z tego, że lubił
robić kobietom prezenty! Po prostu był hojny. Ale to jeszcze nie

oznaczało, że traktował ją tak samo jak swe poprzednie kochanki.

- Och, Saro... - Hrabina potrząsnęła z rozpaczą głową, otwierając

drzwi do apartamentu i gestem zapraszając córkę do środka. - Skąd

pewność, że z tobą postąpi inaczej?

Tak przecież było. Tarik jej to powiedział. Żadna inna kobieta nie

pieściła go tak jak ona... Ale matka zapewne uznałaby podobne

zapewnienia jako czcze pochlebstwa zadowolonego kochanka. Och,

potrafiła zatruć najszczersze uczucie swymi okropnymi

insynuacjami na temat motywów postępowania Tarika.

- Przepraszam cię, mamo, muszę skorzystać z łazienki. -Sara

szybko przemierzyła sypialnię, kierując się z stronę toalety.

- Jeśliby myślał o tobie poważnie, to po co kupowałby te rubiny?

Zapewniam cię, to jego zwykła gra.

To pytanie podziałało jak cios noża w serce. Sara zadrżała. Nie

zwolniła jednak kroku. Nie chciała, by jej matka poczuła satysfakcję,

że uderzyła w czuły punkt. Ale pytanie zostało postawione i, choć

Sara mogła zamknąć przed matką drzwi do łazienki, nie mogła w

równie prosty sposób uwolnić się od własnych myśli.

Dlaczego Tarik kupował jej prezenty? Czemu upierał się, wprost

nalegał, by je przyjęła? Mówiła przecież, że ich nie chce... Ale

zlekceważył protesty. Czyżby robił to wszystko dlatego, że nie chciał

zostawić jej z niczym?

Nie! Nie zamierzała w to uwierzyć. Wyjaśnił swoje motywy,

zapewniał, że pragnie otoczyć ją opieką - chce, by poczuła się pewna

siebie...

Dlaczego więc, wychodząc na przyjęcie, czuła się jak kurtyzana?
Stop! - krzyczało jej serce. Kochał ją. Naprawdę ją kochał! To

głupie, że dopuściła do siebie wątpliwości. Wiedziała przecież od

samego początku, co pomyśli matka o jej związku z Tankiem.

On na nią czekał, kochał ją i im szybciej do niego wróci, tym lepiej.

Świadomie przedłużała pobyt w łazience. Chciałaby wyjść stąd

uśmiechnięta, w takim samym dobrym humorze, jaki dopisywał jej

na początku przyjęcia. Całe to urocze, podniecające uczucie
oczekiwania na kolejną wspólną noc minęło, ale z pewnością wróci,

gdy znów znajdzie się obok Tarika. Wystarczy, by na nią spojrzał, a

ona zrozumie, że ich związek jest twardy jak skała. Z powrotem

zbudują wokół siebie swój prywatny świat. Wszystko wróci do

normy.

Odzyskawszy pewność siebie, Sara opuściła łazienkę. Chciała jak

najszybciej zejść na dół. Ale jej matka przechadzała się niespokojnie

po pokoju, uniemożliwiając ucieczkę. Na moment utkwiła zbolałe, a

zarazem zdecydowane spojrzenie w córce.

- Saro... dla twojego dobra ten jeden jedyny raz musisz mnie

posłuchać...

- Mamo, proszę cię, przestań. Tarik na mnie czeka.
- Chyba możesz poświęcić mi kilka minut? Przecież nie proszę o

wiele.

Sara nie mogła zrobić matce afrontu. Stała w głuchym milczeniu,

podświadomie zatykając uszy, zdecydowana nie dać się wytrącić z

równowagi.

Matka nadal maszerowała po pokoju, wykonując zamaszyste

gesty rękami.

- Wiem, że jesteś innego zdania - mówiła - ale zawsze starałam

się robić wszystko dla twego dobra, Saro. Byłaś trudnym dzieckiem.

Nigdy nie wybaczyłaś mi, że opuściłam twego ojca, a przecież nie

byliśmy ze sobą szczęśliwi. Nie pasowaliśmy do siebie... Cóż, nigdy

nie chciałaś mnie wysłuchać...

- Mamo, to już należy do przeszłości - wtrąciła ze

zniecierpliwieniem Sara.

Uwaga ta została zignorowana.
- Byłaś zaledwie grzeczna dla Michaela - ciągnęła hrabina - i

zawsze patrzyłaś na mnie oskarżycielskim wzrokiem. A ja po prostu

chciałam być szczęśliwa. Może byłam samolubna, nie wiem. Zresztą

wysłanie cię do szkoły w Anglii było najlepszym rozwiązaniem.

Co z oczu, to z serca, pomyślała z goryczą Sara.

- Bardzo starannie wybrałam dla ciebie szkołę- ciągnęła jej

matka. - Chciałam, żebyś nawiązała odpowiednie stosunki
towarzyskie, które ułatwią ci życiowy start. Ale, jak się zdawało,

czerpałaś przyjemność z krzyżowania mi planów.

- To nie było tak, mamo. - Sara skrzywiła się z irytacją. - Inne

dziewczyny nie widziały korzyści w przyjaźni ze mną.

- Nawet nie próbowałaś nawiązać z nimi stosunków - padła

pełna wyrzutu odpowiedź. - Nie starałaś się ani trochę wyjść
naprzeciw moim wysiłkom. Na wszystko kręciłaś nosem. Nawet na

mężczyzn, których specjalnie ci przedstawiałam.

- Nie byli dla mnie odpowiedni.

- A myślisz, że Tarik al-Khaima jest odpowiedni? - spytała jej

matka tonem pogardy. - Nie rozumiem, co ci się roi w głowie, Saro.

Działasz na własną zgubę. Natomiast gdybyś rozsądnie rozegrała tę
partię, taki mężczyzna mógłby wiele dla ciebie zrobić.

Prawdopodobnie dałby ci...

- Mamo, proszę, nie zaczynaj znów mówić o Tariku! - przerwała

jej Sara gwałtownie. Sama rozmowa o korzyściach materialnych,

które mogłaby czerpać ze związku z mężczyzną, którego kochała,

doprowadzała ją do pasji.

Ale matka nie dawała za wygraną.
- Twoje pomysły są beznadziejne i nierealne, Saro - mówiła. -

Zobaczysz, że skończysz ze złamanym sercem.

- Trudno - powiedziała z determinacją Sara, byle tylko przerwać

matce.

- Tylko popatrz na siebie! Jesteś niebywale uparta. Zamykasz

oczy przed rzeczywistością. Nie wiem, od jak dawna jesteście

kochankami, ale czy choć raz powiedział ci, że cię kocha?

Tarik nie wyraził tego słowami, ale czyż to robiło różnicę? On ją

kochał. Wiedziała o tym. Była przekonana. Teraz czekał na nią, by jej

znów pokazać, jak bardzo ją kocha.

Dręczyło ją jednak niepokojące, drobne wspomnienie. Spytała

kiedyś Tarika, czy stracił zdolność kochania, on zaś odrzekł, że w

znacznym stopniu tak... Ale wówczas również jej pragnął, czekał na

nią. Czekał, aż będzie chętna. Chętna...

Zimny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Odruchowo podniosła

rękę i zacisnęła palce na rubinowym naszyjniku. Przeszkadzał jej.

- A więc nie powiedział, że cię kocha - doszła do wniosku jej

matka, z niemiłosiernym wprost uporem oczekując odpowiedzi,

która jednak nie nadchodziła.

Jednak w głosie hrabiny nie słychać było triumfu... Słowa te

wypowiedziała tonem matowym, pozbawionym nadziei. Sara chciała
zaprzeczyć, podważyć smutną pewność malującą się w oczach matki,

ale nie potrafiła.

Hrabina westchnęła boleśnie, a potem wypuściła jeszcze jedną

ostrą strzałę.

- Czy on choć rozmawiał z tobą o przyszłości?

Sara w obronnym odruchu uchwyciła się jedynego pocieszającego

faktu: Tarik zamierzał spędzić z nią cały rok, miała zatem jeszcze

mnóstwo czasu. Było całkiem możliwe, że wzbudzi w nim uczucie

miłości. Ale te wątpliwości bolały, wprowadzały zamęt do jej serca.

- Saro, czy on ci coś obiecał? - nie dawała za wygraną jej matka.

„Nigdy nie składam obietnic, których nie zamierzam dotrzymać..."

Sara zmarszczyła brwi. Za wcześnie jeszcze było na obietnice. Byli

kochankami zaledwie od dziesięciu dni! Nie, nie zamierzała teraz się
tym dręczyć. Matka całkowicie mylnie oceniła ich związek. Nie

chciała tego dłużej słuchać.

- Żadnych rozmów o miłości, przyszłości, żadnych obietnic -

wyrecytowała jej matka dobitnie, powtarzając to, co uznała za fakty

obciążające. - A teraz może posłuchasz głosu rozsądku?

- Nie! - Gwałtownie wciągnęła powietrze. - Nie chcę słuchać

twego głosu rozsądku, mamo! Zrobiłaś już dla mnie, co było w twej

mocy. Przykro mi, że tego nie doceniam, ale wolę pójść własną
drogą. Dziękuję za dobre rady i dobranoc. - Odwróciła się na pięcie,

zręcznie ominęła matkę i skierowała się ku drzwiom.

- Saro, próbuję ci tylko pomóc - usłyszała ostatnią gorącą

prośbę.

Mimo że rozpaczliwie pragnęła uciec od słów sprawiających ból,

przystanęła z ręką na klamce i spojrzała do tyłu.

- Przykro mi, mamo. Proszę, wybacz mi moje wady. Teraz już

muszę iść. Tarik na mnie czeka.

Wreszcie opuściła gościnny apartament. Ale nie była już radosna,

nie biegła po schodach jak na skrzydłach w szczęśliwym

oczekiwaniu. W jej głowie szalały podstępne myśli, czaiły się

straszliwe przypuszczenia. Zadawała sobie setki niewygodnych

pytań. Z drugiej strony jednak jej dusza krzyczała, że musi wierzyć.
Musi wierzyć i ufać. Tarik zwykł podkreślać rolę zaufania,

absolutnego zaufania.

Zobaczyła go stojącego na końcu długiego holu. Rozmawiał z

kamerdynerem. Samochód zapewne czekał już na nich przed

wejściem... Serce waliło jej jak młotem, krew pulsowała w skroniach.

Czy rzeczywiście była tylko jego kolejną kobietą? Nie, to nieprawda!
Była wyjątkową kobietą w jego życiu! Musiała w to wierzyć.

Tarik odwrócił głowę i zobaczył ją. Podszedł do schodów - silny,

pewny siebie, zdecydowany.

„Zawsze staram się zachować równowagę pomiędzy tym, co daję,

a tym, co biorę, Saro. Cenię się za to, że zawsze grywam fair".

Czy ofiarowanie jej rubinów było jednym z etapów tej gry...?

Wyciągnął do niej rękę, przyciągając ją na dół wzrokiem jak

magnesem. W jego oczach wyczytała, że jest uderzająco piękna,

bezgranicznie pożądana, że żadna inna kobieta nie może się z nią

równać. Malowała się w nich żądza, by być z nią i tylko z nią.

Ale czy ją kocha?

Czy zawsze będzie ją kochać?

Straszliwe pytania wirowały w jej głowie jak czarne tornado.

Widziała jednak wyciągniętą ku sobie dłoń - dłoń oferującą siebie i

otwarcie zapraszającą do intymności, za którą tak bardzo tęskniła. W
poczuciu nieuchronności podała mu swoją rękę.

Cóż innego mogła uczynić? Kochała go przecież. Był jej całym

światem.

100

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Świąteczny poranek. Chłodny, pogodny dzień. Przed nimi dwa

tygodnie pobytu w posiadłości w Surrey. Tarik upajał się szczęściem,

którego nie spodziewał się w życiu zaznać. Prowadzenie jaguara -
moc, prędkość samochodu, którą kontrolował - dodawały mu

radosnego poczucia wolności.

Przez najbliższe dwa tygodnie zamierzał zapomnieć, kim jest i

jaką ma do spełnienia rolę. Jego matka na pewno mu w tym pomoże.

Sama chciała zapomnieć o tamtym życiu, gdy była żoną jego ojca.

Święta Bożego Narodzenia spędzą w angielskim stylu. Zresztą matce

nawet by się nie śniło wtrącać do jego związku z Sarą. Akceptację i
dyskrecję miał z góry zapewnione.

Ponadto jego matka słynęła z umiejętności stwarzania przytulnej,

serdecznej atmosfery. Sarze na pewno spodoba się Hershaw Manor.

W przeciwieństwie do majestatycznego, bezosobowego Marchington

Hall przypominał prawdziwy dom. Chciał, by Sara czuła się tam jak

w domu. Święta sprzyjały zacieśnieniu więzów rodzinnych. Sara
pewnie tęskniła za domem w Australii, za Jessie, za bliźniakami. Czy

jego obecność jej wystarczała?

- O czym myślisz? - spytał, nagle pragnąc kontaktu z jej

umysłem. To była niemal obsesja, wieczne, nienasycone pragnienie,

by mieć ją całą. Była jak narkotyk. Za każdym razem pragnął jej

więcej i więcej. Zerknął kątem oka i wyczytał w jej twarzy niechęć do
odkrywania swych myśli. Sięgnął po jej rękę, by dotykiem

wprowadzić intymny nastrój, zachęcający do zwierzeń. - Powiedz,

proszę - nalegał.

- Zastanawiałam się, co twoja matka o nas pomyśli... - odrzekła z

westchnieniem.

Posłał jej krzepiący uśmiech.

- Pomyśli, że jesteś urocza i że jestem szczęściarzem, że cię

mam.

Nadal siedziała zamyślona, daleka.

101

- Czy przywoziłeś inne kobiety do Hershaw Manor? - spytała.

Zmarszczył brwi. Nie spodobało mu się to pytanie ani ton jej głosu.
Ale nie mógł jej okłamywać.

- Tak - powiedział, ściskając jej rękę. - Ale żadna nie była

podobna do ciebie, Saro.

Spojrzała w dół i utkwiła wzrok w ich złączonych dłoniach.

- Czy twoja matka o tym wie? - spytała cicho. - A może pomyśli,

że jestem kolejnym, przemijającym nabytkiem?

Te słowa go zabolały, wstrząsnęły nim. Miał w życiu wiele kobiet,

ale żadnej z nich nie kupił! Wszystkie poprzednie romanse były

wynikiem obopólnego porozumienia. Tak samo jak ten. Jak mogła

użyć słowa „nabytek"! Wzdrygnął się.

- Nigdy nie zadawałem się z płatnymi kobietami - powiedział

szorstko. - Moja matka na pewno nie uzna cię za jedną z nich. -

Spojrzał na nią krytycznie. - Skąd ten oskarżycielski ton?

Unikała jego wzroku; odwróciła głowę do okna. Widział tylko jej

mocno zarumienioną szyję i policzek.

- Przepraszam - odezwała się słabym głosem. - Nie chciałam cię

urazić. Zastanawiałam się tylko... jaka będzie moja pozycja w oczach

twojej matki.

Jakże była wrażliwą i kruchą istotą! Gdy zdał sobie z tego sprawę,

doznał wstrząsu. Zapomniał, że brakowało jej doświadczenia i

towarzyskiego obycia, które dałyby jej swobodę i pewność siebie

wobec starszej kobiety, która zdawała sobie sprawę, że jej syn

przyjechał z kochanką. Dla niego akceptacja tego faktu przez matkę

była sprawą naturalną. Ale Sara nigdy przedtem nie była w takiej

sytuacji. A teraz, choć zyskała już pewne doświadczenie seksualne,

nadal nosiła niewinność w sercu. Była otwarta na dawanie, ale także
na zranienie.

Do diabła! Nie powinien w ogóle zaczynać tej gry! Żadne motywy

go nie usprawiedliwią. I żadne skarby nie wynagrodzą jej tego, co jej

zabrał. A jednak... Gdyby miał szansę cofnąć czas i zacząć wszystko

od początku, postąpiłby tak samo. Nie potrafiłby się wyrzec tego, co

mu ofiarowała. Był niezmiernie szczęśliwy, że mógł poznać to

102

niewiarygodne uczucie. Ona przecież także go doświadczała. Jej

również mogło się więcej nie przytrafić. Musieli więc chwytać, ile się
da i gdy tylko się da...

Cofnął rękę, żeby zmienić bieg, zwolnił i zatrzymał wóz na

poboczu.

- Co się stało? - spytała gwałtownie, zdziwiona jego działaniem.

- Ty - odparł, gasząc silnik.

- Tarik... proszę, zapomnij o tym, co ci powiedziałam. To nie ma

znaczenia... Byłam...

Delikatnie położył palec na jej ustach.

- Chcę, żebyś wiedziała, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym,

Saro. Widzisz, moja kochana... - Miał nadzieję, że zobaczy uczucie

malujące się w jego oczach, wypływające z niego, promieniujące. Ujął

jej twarz w dłonie i przyciągnął do swojej twarzy. - Uwielbiam być z

tobą. Kocham cię całą. Kocham tak bardzo, że moja matka z
pewnością to zauważy. Będzie patrzyła na ciebie ze zdumieniem,

ponieważ nigdy przedtem nikogo nie kochałem. Niczego nie musisz

się obawiać z jej strony. Nie będzie niezręcznej sytuacji. Będzie

wspaniale!

Serce jej podskoczyło do góry na widok szczęścia malującego się

w jego oczach. Nieważne, że znajdowali się na drodze publicznej,
pochylił się i pocałował ją, delektując się jej namiętnością i

zdolnością dawania, które wypełniały teraz wszystkie puste miejsca

w jego sercu i radowały jego duszę.

- Ja też cię kocham, Tarik - wyszeptała, gdy nasycili się swoimi

ustami.

Uśmiechnął się, ponieważ wiedział, że Sara może powiedzieć

tylko prawdę.

- Czy teraz wszystko w porządku? - zapytał.

Gdy się roześmiała, w jej oczach zaświeciły iskierki radości.

- Tak. Całkowicie w porządku. Dziękuję.

Roześmiał się także. Czuł się doskonale, jakby wszystko wokół

niego rozbrzmiewało szczęściem. Gdy ponownie uruchomił

samochód, nie mógł się powstrzymać, by nie nacisnąć mocno pedału

103

gazu.

Dwa nieprzerwane tygodnie szczęścia, pomyślał z radością, gdy

pędzili do Hershaw Manor. Ale potem zaczął myśleć, choć wcale tego

nie chciał, o tym, co Sara zechce robić w przyszłości. Musiał

zapewnić podstawy do jej zbudowania. Nie mógł przez cały czas

odsuwać od siebie tych myśli.

Musiało być jakieś zajęcie, jakaś kariera, która by ją

usatysfakcjonowała. Miał moc otwierania wszystkich drzwi, mógł

poznać ją z odpowiednimi ludźmi, sfinansować wszystkie plany.

Ludzie, którzy nie mieli celu w życiu, byli przegrani.

Postanowił, że dopilnuje, by Sara miała w życiu ważny cel, do

którego mogłaby dążyć. Ten cel pozwoli jej iść do przodu, da jej

satysfakcję i spełnienie. Co prawda, posiadała wewnętrzną siłę,

pozwalającą przetrwać najgorsze, ale on chciał uzbroić ją w coś

więcej.

Pragnął dać jej wszystko.

Sara ogromnie polubiła Hershaw Manor. Matka Tarika stworzyła

tu ciepłą, przyjacielską atmosferę. Wystrój domu nosił piętno

osobowości gospodyni. Meble obite były perkalami w kwiatowe

wzory, a na podłogach leżały wzorzyste dywany. Pokoje zdobiła

imponująca kolekcja antyków, pochodzących z różnych epok,
wybranych ze względu na ich niepowtarzalny nierzadko charakter. Z

każdym z nich wiązało się jakieś wspomnienie.

Uroczy stary budynek, otoczony parkiem, miał typowy charakter

angielskiej wiejskiej rezydencji. W stajniach stały wierzchowce, a

pod nogami plątały się psy, traktowane tu jak członkowie rodziny.

Matka Tarika - „Mów do mnie Penny, moja droga, wszyscy tak

robią" - Penelopa Lambert, powtórnie wyszła za mąż za
miejscowego weterynarza i kilka lat temu owdowiała. Dziś miała

ponad pięćdziesiątkę, ale nadal była niezwykle żywotną i piękną

kobietą o błyszczących niebieskich oczach i zaraźliwym uśmiechu.

Gęste, kręcone włosy, dziś całkiem siwe, niegdyś były ognistorude, o

czym świadczyły liczne fotografie z psami rasy corgie, które

hodowała.

104

Emanowała dobrocią i uprzejmością. To po niej Tarik odziedziczył

ów urok w obejściu, który zjednywał mu ludzi. Ciekawe, czy jego
ojciec był bezwzględny? - pomyślała Sara, zastanawiając się

jednocześnie, w jakim stopniu na charakter człowieka wpływają

geny, a w jakim otoczenie i wychowanie. Na to pytanie nie było

jednoznacznej odpowiedzi. Przypomniała sobie, że za życzliwością

Tarika zawsze krył się jakiś cel...

Pewnego wieczoru jednak przeżyła moment niepewności, gdy

obie z Penny przeglądały książki, których były namiętnymi
czytelniczkami.

- Czy próbowałaś sama coś napisać? - spytała Penny.

- Nie, a ty?

- Od czasu do czasu piszę artykuły o psach. To świetna zabawa,

gra słowami, które należy właściwie ustawić, tak aby brzmiały

odpowiednio. Przypomina to dopasowywanie fragmentów
układanki.

- Bardzo bym chciała przeczytać to, co opublikowałaś - odparła

Sara z uśmiechem. - Domyślam się, że redagowanie to ekscytująca

praca. Dostaje się ciekawy tekst, a potem się uczestniczy w procesie

tworzenia książki, którą ludzie chcą kupić.

- Czy zetknęłaś się kiedyś bezpośrednio z pracą wydawnictwa? -

zapytał Tarik, włączając się nagle do konwersacji.

- Właściwie nie. Po prostu wydaje mi się, że proces

przygotowania książki do druku, jak również zaplanowanie okładki i

organizacja dystrybucji, musi być fascynujący.

- Nie inwestujemy w tej dziedzinie - rzekł Tarik z namysłem. -

Muszę się tym zająć. Wydawnictwo powinno przynosić zyski.

- Nie masz wystarczająco dużo interesów do kontrolowania? -

zadrwiła.

- Myślałem o mianowaniu ciebie dyrektorem - odparł z

uśmiechem.

- Daj spokój. Nie mam o tym pojęcia.

- Pomyśl tylko, jakie to wyzwanie.

- Nie mówisz poważnie...

105

- Uważam, Saro, że to wspaniały pomysł! - wtrąciła Penny. -

Ukończyłabyś odpowiednie kursy, a potem mogłabyś wydawać jakąś
interesującą serię książek. - Jej piękną twarz rozjaśnił uśmiech. -

Oczywiście, spodziewam się dostawać darmowe egzemplarze.

- To tylko moje marzenia - powiedziała Sara, zażenowana, że

temat ten został podchwycony przez Tarika i jego matkę.

- Pozwól Tarikowi działać - oświadczyła Penny. - Od tego są

mężczyźni. Ja mam moje psy, a ty powinnaś mieć książki.

- Dziękuję ci, mamo, za wsparcie - rzekł Tarik wesoło.

Uprzejmość, szczodrość... Tarik oświadczył, że ją kocha i chce, żeby

była szczęśliwa... Ale Sara nie widziała możliwości, by mogła

poświęcić się pracy zawodowej i jednocześnie być z nim. Zbyt dużo

podróżował. A przecież na pewno nie chciałby jej pozostawiać...

A może spoglądał w przyszłość, w której nie będą już razem?

Uprzejmość nie pozbawiona celu...
Odpędziła niepokojące myśli, obarczając swą matkę winą za

obudzenie upiorów. Może po prostu chciał dostarczyć jej

przyjemności, pomóc w realizacji marzeń? Nie chciał, by się nudziła...

Ale z drugiej strony, gdyby się pobrali i mieli dzieci, nie starczyłoby

czasu na nudę...

Odłożyła myśli o przyszłości na później i oddała się radościom

wspólnych chwil, tak miło spędzanych w tym gościnnym domu.

Niezwykle jej się tu podobało. W domu, gdzie spędził wiele młodych

lat, Tarik wydawał się bardziej czuły, bardziej odprężony i otwarty

wobec niej, matka zaś potrafiła ożywić jego poczucie humoru.

Rankami na ogół jeździli konno, po południu spacerowali z psami,

a potem pomagali matce w układaniu ogromnej układanki. Ta

rozrywka, jak się okazało, była jej pasją. Wieczorami bawili się na
kameralnych przyjęciach u zaprzyjaźnionych sąsiadów, grali w karty

albo leniwie spędzali czas na rozmowach przed kominkiem i o wiele

mniej leniwie, kochając się w sypialni.

Sara przeżywała prawdziwą idyllę. Miała nadzieję, że bliskość,

jaka ich tu łączyła, będzie trwała wiecznie. Na dzień jednak przed

wyjazdem do Londynu jej nadzieje i marzenia zostały zdruzgotane.

106

Pomagała właśnie Penny dokończyć jedną z układanek, gdy Tarik

zajęty był rozmową telefoniczną. Nie mogła powstrzymać
triumfalnego uśmiechu, gdy znalazła właściwy kawałek,

poszukiwany od tygodnia.

- O, jest! - krzyknęła i obydwie wybuchnęły śmiechem. Penny

wyprostowała ramiona i potrząsnęła głową z niedowierzaniem.

- Przypominasz mi czasy, gdy byłam z ojcem Tarika -

powiedziała z westchnieniem. - Dni przepełnione namiętnością...

Nawet do głowy nam nie przyszło, że nasza miłość nie pokona
wszystkich barier i nie wytrzyma próby czasu. - W jej oczach pojawił

się smutek.

- Dlaczego to się nie udało? - odważyła się spytać Sara.

- Upomniał się o niego jego kraj. - Wzruszyła ramionami i

uśmiechnęła się ponuro. - Ja tam nie pasowałam. To całkiem inna

kultura. Czułam się tam obco, byłam spychana w tło. A namiętność
blednie, jeśli miłość wszystkiego nie przezwycięża.

- Przykro mi - bąknęła Sara ze współczuciem, zastanawiając się,

czy ona również napotka takie same problemy. Pocieszała się w

duchu, że czasy się przecież zmieniły.

- Och, nie żałuję, że dane mi było doświadczyć takiej

namiętności, choć ona nie przetrwała - powiedziała Penny. - Cieszę
się, że ciebie i Tarika to samo spotkało... Warto radować się każdą

chwilą szczęścia. Moje drugie małżeństwo było całkiem inne -

ciągnęła. - Mieliśmy ze sobą wiele wspólnego, podobne

zainteresowania, wspieraliśmy się wzajemnie. To szczególnie ważne,

jeśli poprzednio wzajemne zrozumienie odczuwało się tylko w łóżku

- dodała ponuro. Sara poczuła niepokojący dreszcz.

- Saro... - W oczach Penny Lambert pojawił się bolesny wyraz. -

Być może nie powinnam tego mówić... Właściwie to nie moja sprawa,

ale martwię się o ciebie. Wydaje mi się, że wierzysz we wspólną

przyszłość z Tarikiem...

- Tak, wierzę - zapewniła ją Sara, próbując zignorować strach

czający się w jej sercu.

- Poczujesz się okrutnie zraniona, jeśli nie będziesz

107

przygotowana. - Penny ze smutkiem potrząsnęła głową.

Strach przerodził się w panikę. Sara już raz przeżywała podobną

scenę. Choć na pewno to nie mogło być to samo... Matka Tarika

wiedziała przecież, że się kochają. Musiała mieć coś innego na myśli

niż jej własna matka.

- Co masz na myśli, Penny? - spytała ostrożnie, usiłując walczyć

z niepokojem atakującym jej serce.

Głęboki oddech. Spojrzenie pełne zrozumienia, zawierające

prośbę o przebaczenie.

- Nie zakładaj, że to, co teraz cię łączy z Tarikiem, będzie trwało

wiecznie, Saro - powiedziała Penny.

Nie, proszę, nie mów tego, Penny! Ale słowa płynęły.

- Zbyt wiele przeszkód piętrzy się przed wami, byście mogli

długo być razem...

Jesteśmy dość silni, żeby pokonać każdy problem!
- Nadejdzie taki czas, że będziesz musiała odejść - padło

wyraźne stwierdzenie. Niebieskie oczy, tak bardzo podobne do oczu

Tarika, prosiły o wybaczenie. - Po prostu musisz być na to

przygotowana, moja droga.

Ta kobieta znała swego syna, wiedziała o nim o wiele więcej niż

ktokolwiek inny. Sara nie powinna lekceważyć życzliwych,
łagodnych słów, inaczej brzmiących niż w ustach jej własnej matki.

- Ale dlaczego... - Przełknęła ślinę i dokończyła: - Dlaczego jesteś

pewna, że to nie będzie trwało?

Ciężkie westchnienie, a potem lista konkretnych przyczyn,

wypowiedziana wolnym, zbolałym głosem.

- Życie Tarika nie jest proste i zwyczajne. Wasze małżeństwo

byłoby katastrofą dla jego ojczyzny. I tak, jako szejk półkrwi, jest
ledwie akceptowany przez własny naród. Gdyby wziął za żonę

cudzoziemkę, naraziłby na szwank resztki swego autorytetu.

Natrafiłby na zdecydowany opór. A ty, Saro, znalazłabyś się w

samym centrum ognia.

Tarik powiedział jej to samo, gdy wyjeżdżali z Werribee. Och,

jakże to było dawno temu! Ale prawda pozostała niezmienna. Wuj

108

nalegał, by poślubił kobietę, która wzmocniłaby jego pozycję. Tarik

był politykiem i musiał uznawać konieczność takiego posunięcia.
Właśnie to chciała jej dać do zrozumienia Penny.

Ale czy Tarik przypuszczał, że się w niej zakocha? To stanowiło

różnicę, nieprawdaż?

- Miłość czasami nie zdoła pokonać przeszkód - powiedziała z

żalem Penny, jakby czytając w myślach Sary. - Wypala się w obliczu

napięć, konfliktów i spisków. A potem staje się nie do zniesienia.

Wierz mi, wiem coś o tym. Po prostu musisz być przygotowana na
odejście, Saro. Dla swego i dla jego dobra.

- Ale Tarik mnie kocha - zaprotestowała gwałtownie Sara. - On

nie pozwoli mi odejść, Penny.

- Nie wątpię, że będzie walczyć. I właśnie na tym polega

problem. On jednak wie, że droga przed wami wybrukowana jest

kłopotami. A przecież cię kocha, Saro, nie sądzę więc, by chciał
narażać cię na takie kłopoty. Oboje byście cierpieli.

Czyżby to była prawda? Czy nie było sposobu, by odmienić los? A

może Tarik zawczasu przygotowywał ją na wypadek rozstania?

Myśli kłębiły się w jej głowie jak oszalałe. Czuła, że przyjdzie jej

stawić czoło najgorszemu...

- Czy właśnie dlatego tak zapalił się do pomysłu znalezienia mi

pracy w wydawnictwie? - spytała, a serce jej zamarło, ponieważ

zobaczyła odpowiedź w oczach Penny.

- Tak myślę. - W jej głosie miłość do syna mieszała się ze

smutkiem. - Tarik zawsze starał się zachować równowagę. Myślę, że

usiłuje znaleźć odpowiednią rekompensatę za to, co mu ofiarowałaś.

Do oczu Sary napłynęły łzy. Och, te jego zasady! Zasady, dzięki

którym może żyć w zgodzie z samym sobą...

- Kocham go - powiedziała bezradnie.

- Wiem. - Łzy zalśniły również w oczach Penny. - Na twoim

miejscu zapamiętałabym każdą spędzoną z nim chwilę. Życie z kimś,

kogo się kocha, może być bardzo krótkie. Nie zmarnuj tego czasu.

A więc nie było żadnej nadziei... Pozostawało ryzyko. Sara nagle

przypomniała sobie chwilę, gdy zgodziła się na ten układ. Zapytał ją

109

wówczas, czy zostanie z nim z własnej woli i choć ryzykowała swoje

serce i nie miała żadnych gwarancji, wyraziła zgodę. Udzieliła
wówczas odpowiedzi, która także teraz cisnęła jej się na usta.

Tak! Zostanie z nim aż do końca tej podróży, nieważne, gdzie i

kiedy ten koniec nastąpi. I nie zmarnuje ani minuty.

110

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Sara siedziała na patio przylegającym do pałacowego

apartamentu Tarika i obserwowała tryskającą fontannę. Szum wody

powinien uspokajać, łagodzić i odświeżać. Ale dziś fontanna nie
spełniała swej roli. Sara nieustannie rozmyślała, czy Tarik,

przywożąc ją tutaj, zrealizował swój cel, czy też może jego pozycja

uległa nagłemu osłabieniu. Tak czy owak, czuła, że żyje na krawędzi,

ponieważ ich czas dobiegał końca.

Przyjechali tydzień temu i od tej pory rzadko go widywała.

Wydawało się, jakby jego obecność była konieczna, absolutnie

wszędzie, od świtu do nocy. Sara często już zasypiała, gdy kładł się
do łóżka. Nie chciał wówczas rozmawiać o spotkaniach, które

zajmowały mu cały dzień. Pragnął przytulać ją do siebie, kochać się z

nią. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ze wszystkich stron naciskano

go, by ją od siebie odsunął.

Niekiedy miała ochotę go poprosić, by szczerze jej się zwierzył.

Pragnęła poznać najgorszą nawet prawdę, ale jednocześnie
wzdragała się przed zrobieniem kroku, który mógłby przyspieszyć

koniec ich związku. Trzymała ją przy Tariku miłość - miłość i cień

nadziei, że znajdzie się jakieś rozwiązanie, które pozwoli im zostać

razem na zawsze. Ale z każdym mijającym dniem wydawało się to

mniej prawdopodobne.

Nie czuła się tutaj mile widziana. Macocha Tarika i jej córki

zaprosiły ją na lunch - ale tylko raz - i to wyłącznie w celu

dokładnego jej obejrzenia. I choć traktowały ją z wyszukaną

grzecznością, dały jej do zrozumienia, że jest tutaj obca.

Tarik przydzielił jej przewodnika, który oprowadził ją po pałacu,

opowiedział jego historię, zapoznał z architekturą i dziełami sztuki.

Pojechała również na wycieczkę po mieście oraz do położonych

nieopodal nadmorskich kurortów. Ludzie, miejsca - wszystko to
przesycała obca jej kultura. Sara zwątpiła, by kiedykolwiek mogła

zamieszkać tutaj na stałe.

111

Być może Tarik chciał, by sama to zrozumiała, nim spadnie cios.

- Saro! - Tarik ją wołał.
Zaskoczona, że poszukuje jej w ciągu dnia, zerwała się z krzesła na

równe nogi.

- Tutaj jestem.

Przeszedł pod kolumnadą i pojawił się na dziedzińcu. W białych

tradycyjnych szatach wydawał się wyższy i w jakiś sposób obcy. Ale

szeroki uśmiech na jego twarzy podniósł Sarę na duchu.

- Mam dla ciebie niespodziankę! - zawołał z daleka. Ogarnięta

falą szczęścia popędziła w jego stronę. Już sam fakt, że przyszedł, by

spędzić z nią trochę czasu, sprawił jej ogromną przyjemność.

Tarik zerknął za siebie i skinął głową komuś stojącemu w cieniu

krużganków. Sara wytężyła wzrok, by zidentyfikować osobę. W

słońcu zajaśniał czerwono-żółty wózek inwalidzki, a potem ktoś

krzyknął podniesionym głosem:

- To ja, Saro!

- Jessie!

Uściski, pocałunki. Łzy radości i bezładne słowa.

- Cudownie, że cię widzę!

- Przyleciałam prywatnym samolotem Tarika!

- Sama?
- Z pielęgniarką. Na lotnisku czekał na mnie Peter.

- Masz na myśli pana Larsena?

- Powiedział, że mogę zwracać się do niego po imieniu. W

pałacu przygotowano dla mnie specjalny pokój ze wszystkim, co jest

mi potrzebne.

- Naprawdę?

- Peter mi go pokazał. Mam zostać na ślubie i dzięki temu

zobaczę wszystkich szejków!

- Och, to cudownie, Jessie! Jestem szczęśliwa, że jesteś tutaj ze

mną.

- Ja też. Prawda, że Tarik wspaniale wygląda w swoich szatach?

- Tarikowi we wszystkim jest do twarzy.

Jessie była ogromnie uradowana i podniecona. Następne kilka

112

godzin minęło szybko na dzieleniu się nowinami. Razem zjedli lunch.

Gdy Jessie się zmęczyła, Sara i Tarik odprowadzili ją do specjalnie
przygotowanego apartamentu. Czekała tam na nią pielęgniarka.

- To bardzo miło z twojej strony, że przywiozłeś tutaj Jessie -

zwróciła się chwilę później Sara do Tarika, patrząc nań

przepełnionymi miłością oczami.

Otoczył ją czule ramieniem.

- Czułaś się tutaj tak obco, samotnie - powiedział stłumionym

głosem. - To było samolubne z mojej strony, że cię tutaj
przywiozłem. Ale musiałem, Saro. Mam nadzieję, że w towarzystwie

Jessie się rozerwiesz.

Musiałem... To słowo rozbrzmiewało w jej umyśle, rozbudzając

nadzieje i wątpliwości.

- Czy moja obecność w czymś ci pomogła? - spytała nieśmiało.

- Twoja obecność umocniła mnie w moich postanowieniach -

odparł enigmatycznie.

- Czy to będą trudne decyzje?

- I tak, i nie. - Twarz Tarika odprężyła się w lekkim uśmiechu.

Uniósł dłoń do jej policzka i czule go pogładził. - Choćby nie wiem jak

bardzo chciało się wprowadzić zmiany, istnieją ukryte naciski, aby

wszystko, co jest tak głęboko zakorzenione, że stało się częścią
sposobu myślenia, pozostało na swoim miejscu.

Wyczuła w nim jakąś bolesną walkę wewnętrzną i domyśliła się,

że ma ona związek z jej osobą.

- Wyjaśnisz mi to? - poprosiła, pragnąc dzielić z nim ból.

- To mój problem, kochanie. - Zdecydowanie pokręcił głową. -

Sam muszę się z nim uporać. Wytrzymasz jeszcze trochę?

- Wiesz, że tak - powiedziała gorączkowo. - Tak długo, jak

zechcesz.

Pożądanie rozbłysło w jego oczach i zamknął jej usta tak gorącym

pocałunkiem, jakby chciał wyssać z niej całą esencję istnienia, całą

energię, która wzmocniłaby go przed bitwą, na którą szedł.

Nagłe pojawienie się pielęgniarki przerwało im miłosną scenę.

- Och, przepraszam - wyjąkała zażenowana kobieta. - Proszę mi

113

wybaczyć, ale Jessie... Jessie jest już w łóżku, lecz chce coś panu

powiedzieć przed zaśnięciem.

Tarik wziął głęboki oddech.

- Dziękuję - powiedział pewnym siebie głosem, po czym wziął

Sarę za rękę i skierował się w stronę apartamentu Jessie.

- Zapomniałam ci podziękować, że mnie tu sprowadziłeś! -

zawołała dziewczynka, gdy tylko stanęli w progu.

- Sam tego chciałem, Jessie - wyznał. - I cieszę się, że zdobyłaś

się na odwagę i wyruszyłaś w tę podróż.

- Nic by mnie nie powstrzymało! - powiedziała z szerokim

uśmiechem. - Będę miała się czym chwalić przez długie lata. -

Głęboko westchnęła. - Byłeś dla mnie naprawdę bardzo dobry, z

komputerem i w ogóle... Mama mówi, że Sara na pewno

opowiedziała ci o Firefly i to dlatego chciałeś coś dla mnie zrobić...

Sara nerwowo potrząsnęła głową, ale jej mała przyrodnia siostra

całą uwagę skupiła na Tariku.

- Nie chcę, żebyś myślał, że to wina Firefly... - powiedziała z

przejęciem. - I nie musisz mi tego wynagradzać.

Zmarszczył brwi i przysiadł na brzegu łóżka, mimowolnie

skłaniając Jessie do dalszych zwierzeń.

- W ogóle go nie winię. Firefly się wystraszył. Nie miał pojęcia,

że robi mi krzywdę... Myślę, że prawdopodobnie próbował zgasić

świeczkę...

Sarę ścisnęło w piersiach, gdy Jessie zaczęła opowiadać o

bolesnych wypadkach, które w konsekwencji doprowadziły do tego,

że jej ojciec oszukiwał Tarika. Nie było już czego ukrywać, zresztą

ojciec dostał drugą szansę - a jednak Tarik nadal mógł nie wiedzieć,

dlaczego ojciec dopuścił się oszustwa.

Tarik wyglądał na głęboko zaniepokojonego; wziął Jessie za rękę i

ściskał ją ze współczuciem.

- Opowiedz mi, co się wydarzyło - nalegał.

Jessie wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać swą tragiczną

historię.

- Były moje urodziny. Skończyłam właśnie osiem lat. Mama była

114

w szpitalu, przechodziła terapię przeciwnoworworową, po której

wymiotowała, ale pani Welsh, nasza gospodyni, upiekła dla mnie tort
- taki duży tort truskawkowy ze świeczkami. Po powrocie ze szkoły

urządziliśmy z bliźniakami przyjęcie. Były świeczki, baloniki,

czapeczki i gwizdki...

- Była więc wspaniała zabawa - wtrącił Tarik zachęcająco.

- Och, tak! Ale potem bliźniaki zajęły się sobą... - Skrzywiła

twarz, jakby chciała lepiej wyrazić swoje uczucia. - Pomyślałam, że

zaniosę Firefly duży kawałek tortu i spędzę swoje urodziny w stajni...

- Z koniem? - Tarik uniósł brwi.

- Firefly nie jest zwykłym koniem. To najpiękniejszy koń na

świecie! Pozwalał mi się głaskać, ponieważ wiedział, że go kocham.

Czasami wchodziłam do boksu i z nim rozmawiałam. Po wyrazie jego

oczu wiedziałam, że mnie słucha i rozumie.

- On ma bardzo inteligentne oczy - przyznał Tarik.
- Wiedziałam, że nie wolno wchodzić do boksu... - Westchnęła

ciężko. - Tata to zawsze powtarzał. Ale były moje urodziny i

pomyślałam, że nikt mnie nie zobaczy, jeśli wślizgnę się po cichu. I

tak zrobiłam. Nie masz pojęcia, jak Firefly zajadał się ciastem!

- Domyślam się - przytaknął Tarik.

- A potem zapaliłam świeczkę... On się przestraszył. Stanął dęba

i całkiem oszalał; przygniótł mnie do ściany i... - Potrząsnęła głową i

wzruszyła ramionami, jakby chciała otrząsnąć się z upiornych

wspomnień. - Nic więcej nie pamiętam, obudziłam się dopiero w

szpitalu - dokończyła.

- Jak się domyślam, w szpitalu nie było zbyt zabawnie -wtrącił

Tarik ze sztuczną wesołością, by zmienić nastrój.

Jessie przewróciła oczami.
- Okropnie! - przyznała. - Zwłaszcza ta historia z moimi nogami.

.. Gdy do mnie dotarło, że już nigdy nie będę chodzić, wypłakiwałam

sobie oczy. Dopiero Sara pomogła mi dojść do siebie.

Tarik popatrzył na Sarę z uznaniem, podziwem i miłością.

- Sara pomogła mi otrząsnąć się z tego koszmaru - oświadczyła

Jessie.

115

- Wiem - powiedział czule.

- W każdym razie, to nie była wina Firefly! - powiedziała Jessie z

przekonaniem.

Tarik spojrzał uważnie na dziewczynkę.

- To moja wina, ponieważ zapaliłam świeczkę i nie posłuchałam

taty. I dlatego nie musisz dla mnie nic robić. Zresztą i tak nie da się

nic naprawić - stwierdziła stanowczo. - Chodzenie to nie wszystko.

Mogę robić różne inne rzeczy. Nawet więcej niż przedtem, ponieważ

myślę teraz o wielu innych sprawach.

Był oszołomiony siłą jej pozytywnego nastawienia.

Sarze zakręciły się w oczach łzy. Zamrugała powiekami, aby je

ukryć. Jessie nie powinna widzieć jej łez. Potrzebowała aprobaty, tak

jak wszyscy.

- Oczywiście, że tak - powiedziała Sara z uśmiechem. - Listy,

które mi przysyłałaś pocztą elektroniczną, były cudowne.

Jessie zachichotała ze szczęścia. A gdy zwróciła się znów do

Tarika, w oczach jej igrały filuterne błyski.

- A właściwie, nie będę protestować, jeśli zechcesz coś jeszcze

dla mnie zrobić!

- Ty dajesz mi więcej, niż dostajesz - powiedział, pochylając się i

całując ją w czoło. - Dzięki, że opowiedziałaś mi swoją historię.

- Chciałam po prostu, żebyś miał jasny obraz sytuacji - odparła z

promiennym uśmiechem Jessie.

- Teraz już mam - zapewnił ją, wstając i ściskając jej dłoń. - Śpij

smacznie, malutka. Muszę już iść, ale pozostanę z tobą myślami.

Sara, idąc obok Tarika, zauważyła, że był głęboko zamyślony.

Lękała się, że jego myśli dotyczą jej ojca.

- Chyba można częściowo usprawiedliwić postępowanie mojego

ojca - ośmieliła się w końcu odezwać. - Mam na myśli Firefly...

- Nie chodzi mi o twojego ojca, Saro. - Zatrzymał się nagle i

odwrócił ku sobie jej twarz. - To dziecko... Mój Boże, Saro! Tak wiele

przeżyć i iść do przodu. Z takim optymizmem! A ty stałaś przy niej,

Saro, i jej w tym pomogłaś - dodał z podziwem.

Pocałował ją w czoło, tak samo jak przed chwilą Jessie, a potem

116

zdecydowanym krokiem oddalił się korytarzem, prowadzącym do

apartamentów urzędowych.

Sala bankietowa pałacu szejka w niczym nie przypominała tej z

Marchington Hall. Wyłożone lustrami i zdobne w geometryczne

ornamenty sufity, potężne kolumny, podtrzymujące misternie

rzeźbione łuki, fantastyczne fryzy, marmurowa, intarsjowana złotem

podłoga, ponadto egzotyczne sofy i krzesła na złoconych nogach -

wszystko oślepiało przepychem. Krzesła obite były lśniącym

jedwabiem w pawie wzory, a we wspaniałych, złotych wazach,
stojących tu i ówdzie, znajdowały się pawie pióra.

Sara była zadowolona, że włożyła bordową suknię, którą Tarik

kupił jej w Paryżu oraz że nie zapomniała o bolerku z długimi

rękawami, osłaniającym zbyt wycięty dekolt. W tutejszym świecie

wymagano od kobiet skromności. Naszyjnik z rubinów oraz kolczyki

pasowały do całej kreacji. Sara pragnęła, aby Tarik był z niej dumny
w obliczu swojej rodziny.

Wszystkie obecne na sali kobiety - macocha Tarika, jej córki i

kuzynki - były wspaniale ubrane. Rzec można - lśniły jak rajskie

ptaki na tle ubranych w oficjalne białe szaty mężczyzn. Sara, mimo

że strojem pasowała do reszty towarzystwa, była całkiem świadoma

faktu, że nie należy do rodziny. Była tu jedyną cudzoziemką, nie
spokrewnioną z resztą gości. Nawet Peter Larsen nie uczestniczył w

tym przedślubnym przyjęciu.

Sara zastanawiała się intensywnie, co to miało oznaczać. Dlaczego

Tarik chciał ją w ten sposób uhonorować?

Tarik siedział na poczesnym miejscu za długim stołem, ją zaś

posadzono po jego prawicy na wprost wuja, którego tego wieczoru

miała okazję zobaczyć po raz pierwszy. Spodziewała się z jego strony
wrogości, on jednak odnosił się do niej z wyszukaną uprzejmością i

szacunkiem, co sprawiało wyraźną przyjemność Tankowi.

Być może uznał, że w tej chwili podporządkowanie się woli szejka

było najmądrzejszym politycznym posunięciem. Tarik promieniował

władczym autorytetem. Rzucało się w oczy, z jakim szacunkiem

zwracali się doń i słuchali jego słów pozostali członkowie rodziny.

117

Pozory mogą jednak mylić, pomyślała ponuro, przypominając sobie

rozmowę z Penny. Niemniej jednak od czasu przyjazdu Jessie, Tarik
wydawał się rozluźniony i zrelaksowany, tak jakby zdjęto mu z

ramion ogromny ciężar.

Toteż dzisiejsza kolacja okazała się o wiele przyjemniejsza, niż

Sara sobie wyobrażała. Gdy podano kawę, Tarik powstał z zamiarem

wygłoszenia przemowy. Rozmowy umilkły jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki, wszystkie głowy odwróciły się ku niemu.

Sara podziwiała bijącą od niego wewnętrzną siłę. Jest urodzonym
przywódcą, pomyślała. I ma przed sobą wspaniałą polityczną

przyszłość. Nawet jeśli miała to być przyszłość bez niej...

Poczuła w sercu ukłucie bólu na tę myśl, ale również dumy,

ponieważ jego niebieskie oczy płonęły ogniem, gdy na chwilę przed

rozpoczęciem mowy skrzyżowali spojrzenia. Był to ogień nie tylko

pożądania, ale także swego rodzaju zachwytu, egzaltacji - jak gdyby
dotarli razem na wysoki szczyt, na którym chciał z nią pozostać aż do

końca swych dni. Nawiedziło ją cudowne uczucie spełnienia w

miłości. Nawet jeśli ta miłość nie była rozsądna...

- Przez wiele lat nasze życie biegło obok siebie - zagaił - ale

miałem świadomość, że rodzina umacnia się, potężnieje, daje

poczucie dumy i satysfakcji. Na naszej rodzinie spoczywa ponadto
odpowiedzialność za kraj. Nasi poddani oczekują, że będziemy się o

nich troszczyć, zapewnimy państwu bezpieczeństwo i stabilizację,

sprawując mądre i silne rządy... - Przerwał i uśmiechnął się

życzliwie. - Małżeństwo mojego brata Ahmeda z naszą kuzynką

Aishą umocni jedność naszej rodziny. Życzę im przeto długiego,

szczęśliwego życia i wielu dzieci.

Rozległy się oklaski, dał się słyszeć szmer aprobaty. Po chwili

Tarik podniósł dłoń i znów nastała cisza.

- Zwyczajem naszego kraju pierworodny syn szejka dziedziczy

po nim władzę - kontynuował. - Od wielu pokoleń kultywujemy tę

tradycję. A zatem moja pozycja wynika z urodzenia. Do moich

obowiązków należy ożenienie się i spłodzenie syna, który zostanie

moim naturalnym dziedzicem.

118

Słowa te nie zostały dobrze przyjęte. Zewsząd powiało chłodem.

Sara wyczuła w powietrzu napięcie, a na sobie kilka lodowatych
spojrzeń. Była tu kością niezgody - to nie ulegało wątpliwości. Jego

wybór nie spotkał się z przychylnym przyjęciem. Rodziło się pytanie,

czy szanuje pozycję, która przypadła mu w udziale.

Moment był wielce nieprzyjemny. Sara zdała sobie sprawę, że jej

obecność działa na niekorzyść Tarika. Nie należała do tego kraju i

nigdy należeć nie będzie... Musi to wreszcie zrozumieć.

Ale Tarika nie zrażała niechęć otoczenia.
- Jako władca - oświadczył z arogancką wprost pogardą dla

jakiejkolwiek dezaprobaty - mogę zmieniać prawo i panujące

obyczaje zgodnie z tym, co uważam za stosowne.

Słowa te wywołały jeszcze większe poruszenie. Sara znowu stała

się obiektem zirytowanych, złych spojrzeń.

Wuj Tarika wbił twardy wzrok w swego bratanka. Nie do wiary,

ale Tarik uśmiechnął się do niego - drwiącym, beztroskim

uśmiechem. I znów skupił na sobie całą uwagę zebranych.

- Wasza reakcja utwierdza mnie tylko w podjętej decyzji -

powiedział z niezachwianą pewnością siebie. Następnie przeniósł

wzrok na Sarę; oczy jego przypominały przeszywające promienie

lasera. Wyciągnął ku niej dłoń. - Czy staniesz u mego boku, Saro? -
zapytał.

Wybuchła wrzawa.

Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Nie chciał chyba

oznajmić, że się z nią żeni! Przecież nie mógł. Zresztą nawet nie

poprosił jej o rękę.

Wuj uderzył pięścią w stół i powstał.

- Nie! - zawołał. - Tego nie możesz zrobić!
- Saro... - powtórzył Tarik z niezachwianą pewnością siebie.

Hałas wokół niej zdawał się opadać, wreszcie przeszedł w

monotonny szmer. Czuła mocne bicie serca. Choć nogi odmawiały

posłuszeństwa, wstała z krzesła i chwyciła wyciągniętą dłoń,

zdecydowana wbrew zdrowemu rozsądkowi stanąć obok niego

choćby przeciw całemu światu.

119

- Tarik, ostrzegam cię... - warknął wuj.

- Dosyć! - Padła stanowcza odpowiedź. - Wysłuchacie mnie z

należytym szacunkiem!

Wuj usiadł. Zapadła złowroga cisza. Tarik splótł palce z palcami

Sary i mocno je uścisnął. Mimo wszystko obleciał ją strach. Nawet

żelazna wola Tarika nie skłoni tych ludzi do zaakceptowania faktów,

których zaakceptować nie chcieli. Jeśli naprawdę podjął zamiar

uczynienia z niej swojej małżonki, ich wspólna przyszłość jawiła się

jako trudna, wyboista droga, usiana minami. A jednak, jeśli chciał, by
z nim była...

- Przede wszystkim pragnę podziękować tobie wuju, za to, że

przez tyle lat byłeś dla mnie podporą, za wszystkie te lata wiernej

służby w moim imieniu na rzecz kraju. Rady twe okazały się

bezcenne, co pragnę podkreślić. Teraz również przyjąłem twoje

słowa.

Starszy mężczyzna, zaciskając usta, potrząsał głową. Tarik zwrócił

się teraz do całej rodziny zgromadzonej przy stole. Mówił z

narastającą pasją i siłą:

- Panujący szejk sercem i duszą powinien być oddany swej

ojczyźnie i swemu ludowi. Powinien do nich należeć, tak jak oni

należą do niego. Więzy zaufania i lojalności sięgają bardzo głęboko,
mają korzenie we wspólnym dziedzictwie...

Zgromadzeni przy stole ze zrozumieniem kiwali głowami.

- Zawsze żyłem w dwóch światach - ciągnął Tarik. - I nadal będę

tak żył, służąc, jak potrafię najlepiej, mojemu ludowi i rodzinie.

Podniosły się protesty. Dały się słyszeć nalegania, by raz jeszcze

rozważył swe postanowienie.

Tarik podniósł rękę i znów zapadła cisza - przedłużająca się,

złowróżbna cisza.

- Zdaję sobie sprawę z potrzeb naszego kraju. - Zrobił

wymowną pauzę dla podkreślenia wagi tych słów. - I wiem, że nie

jestem tym człowiekiem, który potrzeby te zaspokoi.

Oświadczenie to wywołało zdziwienie i podejrzenie, że kryje w

sobie podstęp.

120

- I dlatego z racji przynależnej mi władzy zdecydowałem się na

zmianę zwyczajowego prawa sukcesji. Oficjalny komunikat o mojej
abdykacji zostanie ogłoszony jutro - dokończył.

Szok. Kompletny szok.

Umysł Sary sparaliżowało przerażenie. Jeśli robił to dla niej...

Wielki Boże! Chciał pozbawić się tego, co mu się słusznie należało!

Czy będzie mogła żyć, mając świadomość tak wielkiego poświęcenia

ż jego strony? Nie mogła jednak zareagować. Nie mogła już wpłynąć

na zmianę jego decyzji. Kości zostały rzucone. Wyruszył w podróż, z
której nie było już powrotu.

- Ahmedzie... - Tarik utkwił wzrok w swym najstarszym

przyrodnim bracie, którego ślub miał się niebawem odbyć.

Wszystkie oczy skierowały się w stronę młodego mężczyzny,

siedzącego na przeciwległym krańcu stołu. Na jego przystojnej,

smagłej twarzy widać było najwyższe skupienie.

- Ahmedzie - powtórzył Tarik oficjalnym tonem. - Tobie

przekazuję władzę! Potrafisz zrobić z niej właściwy użytek. Bardziej

niż ja przypominasz naszego ojca i wiem, że wykorzystasz swój

autorytet dla dobra naszego społeczeństwa.

Gdy wreszcie wszyscy zrozumieli intencje Tarika, dały się

zewsząd słyszeć okrzyki aprobaty. Napięcie szybko opadło, wszyscy
poczuli ulgę. Wszyscy - z wyjątkiem Sary. Myśli o niepewnej

przyszłości sprowadziły na nią śmiertelny niepokój.

Tarik tymczasem uśmiechał się przyjaźnie do swego młodszego

brata.

- Ofiarowuję ci stosowny prezent ślubny, nieprawdaż? -

zażartował.

- Tarik... - Ahmed wstał i uniósł ręce w odwiecznym geście

prośby, jakby chciał załagodzić istniejące pomiędzy nimi

nieporozumienia. - Nie oczekiwałem po tobie... Nie spodziewałem

się...

- Wiem, że przyjmiesz ten ciężar z godnością, bracie, i będziesz

dźwigał go z honorem. Zbliż się! - Tarik odsunął się od stołu i gestem

zaprosił Ahmeda, by zajął jego miejsce. - Usiądź na honorowym

121

miejscu. Należy do ciebie.

Z wysoko podniesioną głową, wyprostowanymi ramionami i

błyskiem w oku Ahmed podszedł do brata. Uściskali się i w dowód

wzajemnego szacunku pocałowali w policzki.

- Aisho, miejsce po prawej stronie szejka należy do ciebie -

powiedział Tarik. - Usiądź obok swego narzeczonego.

Aisha podeszła z godnością, ale zanim stanęła obok Ahmeda,

ukłoniła się wdzięcznie Tarikowi. Żadne z nich nie usiadło. Czekali

na następne słowa Tarika.

- Wuju, jestem pewien, że będziesz służył im dobrymi radami,

tak jak mnie służyłeś. Ich serca są już ze sobą związane, o moje

upomniał się ktoś inny... - Ponownie ujął Sarę za rękę i uścisnął ją

krzepiąco. Drugą dłoń uniósł w pożegnalnym geście. - Uczcijcie

nowego władcę. Życzę wam dobrej zabawy!

Wszyscy natychmiast poderwali się z miejsc i skłonili z

szacunkiem, gdy Sara i Tarik opuszczali salę bankietową.

Sara słyszała jedynie odgłos kroków na marmurowej posadzce,

odbijający się echem w wielkiej pustce. Tarik odciął się od świata,

który zajmował mu połowę życia. Może nawet więcej niż połowę...

Czy zdoła wypełnić mu tę pustkę?

122

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Wolny! Radość i uniesienie rozpierało serce Tarika. Był wolny...

Koniec z rozdarciem, jakie przeżywał od dzieciństwa. Teraz poszuka

nowych dróg, zatrzyma przy sobie wybrankę swego serca, wybierze
sposób i miejsce do życia.

Być może rychło uniesienie ustąpi miejsca załamaniu z powodu

utraty przywilejów, związanych z poprzednim statusem, ale

postanowił z góry się nie martwić. Jessie doskonale to rozumiała.

Gdy coś straciło się bezpowrotnie, próżne żale należało czym prędzej

wyrzucić do śmietnika.

Przede wszystkim miał miłość. Utraty miłości by nie zniósł. Tylko

to miało znaczenie, dawało mu poczucie przynależności, za którym

zawsze tęsknił, a którego nigdy nie zaznał, nim nie poznał Sary.

Odczuwał prawdziwe szczęście, gdy zamykał drzwi prywatnego

apartamentu. Sam na sam z Sarą. Nareszcie! Serce mu śpiewało, a

oczy napawały się widokiem kobiety, która odważyła się mu zaufać,

szła z nim krok w krok, pomimo ryzyka, pomimo niepewności,
szykan i cierpienia, wynikającego z tego, kim był i czego po nim

oczekiwano.

Już nigdy więcej, powtarzał sobie w euforii. Miał przed sobą

prostą drogę, jeśli tylko Sara zechce z nim nią podążać.

Zerwał nakrycie głowy i rzucił na krzesło. Nie pozostawało nic

innego, jak wziąć ukochaną w ramiona i mocno przytulić do piersi.
Tego tylko pragnął.

Ale ona oparła ręce o jego klatkę piersiową, dając wyraz

niepokojowi i niepewności.

- Sądzisz, że zbyt dużo poświęciłem? - powiedział, czytając w jej

oczach i myślach.

- Powiedziałeś mi kiedyś, że miłość zawsze ma swoją cenę. Ale

to... - Z bólem potrząsnęła głową. - Trudno nawet ogarnąć to
wszystko, co dla mnie poświęciłeś.

- Żadne poświęcenie! - zaprotestował. - Zyskałem na tym,

123

kochanie. - Delikatnie wygładził zmarszczki na jej czole. - Czy

kiedykolwiek zastanawiałaś się nad swoim życiem? Jaki masz cel,
dokąd zmierzasz? Widzisz, od dzieciństwa wmawiano mi, że muszę

przyjąć i wypełnić rolę, której sam nie wybrałem - wyjaśnił. -

Bywało, że się przeciw temu buntowałem. Buntowała się moja

angielska połowa, czułem na sobie ogromny ciężar obowiązków,

których spełnianie nie leżało w mojej naturze. Dawały mi one jednak

cel w życiu. Ten cel, dobro mojego kraju, uważałem za nadrzędny.

- Czy w przyszłości, pozbawiony tego celu, nie będziesz

odczuwać pustki? - zaniepokoiła się.

- Będę miał inny cel, coś, co jest dla mnie więcej warte -

odpowiedział z przekonaniem.

- Skąd wiesz? - spytała z drżeniem.

- Każdy cel blednie w porównaniu z tym, co ty mi dajesz -

odparł. - Twój dar miłości jest dla mnie bezcenny.

Łzy wypełniły jej oczy. Zaczerpnęła powietrza i postanowiła

wyrazić resztę swych wątpliwości.

- Ale przyzwyczaiłeś się mieć w życiu coś więcej niż tylko mnie...

- Nadal mam bardzo dużo. Nawet więcej. Saro, moja kochana.

Mam przecież ciebie! To ogromna, osobista fortuna. I mogę spełniać

się w każdej dziedzinie, jakiej tylko zechcę. Możemy robić to razem...
Możemy wydawać książki albo hodować psy i konie. A może jedno i

drugie? - roześmiał się. - Świat należy do nas, Saro. I będzie to nasz

świat, a nie nam narzucony.

Popatrzyła nań pytająco.

- Naprawdę jesteś z tego powodu szczęśliwy?

- Och, bardzo. Widzisz przed sobą człowieka, który już nie jest

rozdarty. - Uśmiechnął się upewniająco - Chciałbym jednak otrzymać
pewne gwarancje na przyszłość.

- Tarik, niepotrzebne są żadne gwarancje. Możesz żałować. ..

Przyłożył palec do jej ust. Wolał, by nic nie mówiła. Nie chciał, by

oglądała się za siebie.

- Niczego nie będę żałować, jeśli dzisiaj mi coś obiecasz i

dotrzymasz słowa - powiedział. Wyciągnął rękę i czule, a zarazem

124

władczo, przyłożył do jej policzka. - Powiedz, że za mnie wyjdziesz.

- Masz do mnie tak wielkie zaufanie? - spytała zdziwiona, a

nawet przerażona.

- To nie zaufanie, Saro. To miłość.

Łzy zawisły jej na rzęsach, usta jej drżały.

Tarik poczuł ucisk w sercu. Jakże była piękna! I taka bezbronna.

Pragnął ją kochać, ochraniać, dać jej wszystko, co tylko dusza

zapragnie.

Pocałował ją delikatnie, czule i tęsknie.
- Powiedz tak, Saro - prosił. To zapewnienie z jej ust było mu

potrzebne jak powietrze.

- Tak - szepnęła.

Jej usta to powiedziały. Powiedziało to jej ciało. Bez żadnego

ociągania. On też nie wahał się ani chwili. Naprawdę stanowili

jedność. Postąpili krok ku wspólnej przyszłości.

Jakiś czas później tej samej nocy, gdy leżał obok niej

uszczęśliwiony, przypomniał sobie dzień, gdy wkroczyła w jego

życie i swoją odpowiedź, gdy spytała, jak długo będzie mu

towarzyszyć.

„Aż wszystkiego się dowiem... Aż poznam cię całą do końca..."

Uśmiechnął się pod nosem.
Powiedział wówczas prawdę. Nie wiedział jednak, że poznanie jej

całej będzie niemożliwe, nawet gdyby uczył się jej przez całe życie.

Dziś stał zaledwie na progu tej miłości, którą ofiarowywała mu Sara.

I z tęsknotą wyczekiwał przyjemności, które staną się jego udziałem,

gdy Sara zostanie jego żoną. Rozmyślał o dzieciach, o rodzinie, którą

stworzą, o nierozerwalnym związku dwóch ciał i dusz. Ich podróż

przez życie nie będzie miała końca.

Delektował się w myślach każdą minutą tej podróży.

- Firefly ósmy, dobrze wyszedł z zakrętu...

Ósmy... Na tym samym miejscu zakończył w zeszłym roku swój

udział w Melbourne Cup. Serce Sary waliło tak mocno jak końskie

kopyta o murawę. Firefly musi pobiec lepiej. Musi! Rozpaczliwie

pragnęła dowodu, że jej ojciec właściwie i starannie trenował konie

125

Tarika.

Zresztą, pewna była, że to prawda. Dziś przybyli do Fleming-ton

całą rodziną, by obserwować wielki wyścig. Wszyscy byli ogromnie

podnieceni - bliźniaki, uśmiechnięta i spokojna o wynik Susan, Jessie,

promieniująca radością. Wreszcie ojciec, który bez przerwy chciał

wymieniać uwagi z Tarikiem. A jednak tylko naprawdę dobry

występ Firefly zdjąłby z Drew Hill-yarda złą sławę.

- Prędzej, Firefly! - krzyczała Jessie.

Peter Larsen posadził ją sobie na ramionach, aby lepiej widziała.

Jessie podskakiwała gwałtownie, wywołując u Petera wybuchy

śmiechu. Pod powłoką surowości Peter był miłym i wesołym

człowiekiem. Nadal pracował dla Tarika, by uwalniać go od

kłopotów, choć ten ostatni miał ich teraz znacznie mniej. Sara

zastanawiała się, czy nieuczciwy bukmacher, z którym jej ojciec robił

interesy, był dziś w Flemington. Szybko zdusiła w sobie te myśli. To
już minęło. Minęło bezpowrotnie.

- Jeszcze czterysta metrów. Firefly rusza do przodu... Czy nie za

wcześnie? Czy wytrzyma ciężar prowadzenia?

Sara pełna była obaw i wątpliwości. Jeśli straci siły przed metą...

- Naprzód, Firefly! - dopingowała Jessie, a za nią bliźniacy. Tarik

wziął ich na ramiona. Sara nie mogła powstrzymać uśmiechu. Będzie
cudownym ojcem. Dotknęła swego lekko zaokrąglonego brzucha.

Dzięki Bogu, poranne mdłości już minęły. Ale mimo to czuła się

nieswojo.

Teraz krzyczał już cały tłum. Dżokeje ponaglali ogiery do

końcowego sprintu.

- Jeszcze dwieście metrów. Firefly objął prowadzenie! Firefly

wyglądał cudownie, gdy wyciągnięty na całą długość pędził do
przodu. Najpierw wyprzedzał o długość szyi, następnie o połowę

ciała, potem całym korpusem... Sara oderwała wzrok od toru i

spojrzała na swego ojca. Czy wszystko w porządku? Czy Firefly

wytrzyma tempo? - zdawały się pytać jej oczy.

Ojciec mrugnął do niej uspokajająco.

- On jest wytrzymały - oświadczył z dumą.

126

Dzieci, ogromnie podniecone, dopingowały go przez cały czas.

Sara w pewnej chwili usłyszała swój własny krzyk:

- Jeszcze... jeszcze szybciej!

Do mety było coraz bliżej, a Firefly nadal prowadził. To

niemożliwe, a przecież cuda się zdarzają, pomyślała. Czy nie

poślubiła Tarika? Czy nie spodziewała się dziecka? Nawet zdołała

wreszcie zaprzyjaźnić się ze swoją matką!

Dwa inne konie deptały Firefly po piętach, zbliżały się krok po

kroku. Ale on pędził niczym skrzydlaty Pegaz.

- Zwycięzcą tegorocznego wyścigu o Melbourne Cup jest Firefly!

Sara zalała się łzami. Po chwili utonęła w niedźwiedzim uścisku

swego ojca. Kołysali się w rytm swojej radości.

- Twój stary ojciec by cię nie zawiódł, w chwili gdy masz go

zrobić dziadkiem! - żartował Drew Hillyard. - Wkrótce zabiorę

Firefly na Japan Cup.

- Zgadzam się, Drew - oświadczył Tarik, z radością klepiąc go po

plecach.

To było cudowne. Wszyscy szaleli ze szczęścia. Wyścig nie

powinien wzbudzać aż takich emocji, pomyślała Sara. Ale dziś było

inaczej. Zwycięstwo Firefly było ukoronowaniem całego ostatniego

roku w jej życiu - roku tak bardzo szczęśliwego.

Kiedy schodzili na dół z trybuny, Sara potknęła się na schodach.

Gdy Tarik ją złapał i uchronił od upadku, stojący dwa stopnie niżej

Peter odetchnął z wyraźną ulgą.

- Nosisz mojego chrześniaka - przypomniał jej żartobliwym

tonem.

- Nie martw się, Peter - odparła z uśmiechem. - Przed tobą

jeszcze mnóstwo szans. Planujemy przynajmniej pół tuzina dzieci.

- Odważne słowa!

- I kłopoty - roześmiała się szeroko.

- Nigdy nie przeszkadzały mi drobne kłopoty.

- Och, to ci możemy zagwarantować - poinformował przyjaciela

promieniujący szczęściem Tarik.

Cała rodzina zgromadziła się wokół podium, gdzie dokonywano

127

oficjalnej prezentacji Firefly. Wygłoszono stosowne przemowy.

Puchar powinien zostać wręczony Tankowi jako właścicielowi konia,
on jednak nalegał, by wręczono go jego żonie. Bez jej udziału, jak

twierdził, koń by nie wygrał.

Sara nie miała przygotowanej mowy dziękczynnej. Popatrzyła na

swego ojca, Susan i dzieci. Wszyscy byli dumni, szczęśliwi i

bezpieczni. Następnie popatrzyła na Petera i pomyślała o zaufaniu,

lojalności i opiece. Gdy spojrzała na Tarika, zobaczyła w jego oczach

miłość. Jej mąż, partner w podróży przez życie... Słowa popłynęły
prosto z jej serca.

- Ten puchar symbolizuje spełnienie marzeń...

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Darcy Emma Milosc u kresu podrozy
Darcy Emma Ślub
248 Darcy Emma Nie igraj ze mna
52 Darcy Emma James Family 1 Rozbitkowie
Darcy Emma Tańcząca z demonami
Darcy Emma Ślub(1)
48 Darcy Emma Punkt krytyczny
Darcy Emma Wizyta na Capri(1)
Darcy Emma Ślub(1)
Darcy Emma Stylowy romans
0188 Darcy Emma Poskromić dzikość serca
Darcy Emma Weekend w Tokio
Darcy Emma Pułapka na milionera(1)
Darcy, Emma Die Soehne der Kings 01 Nathan King, der Rinderbaron
Darcy Emma Siła i namiętność

więcej podobnych podstron