Józef Ignacy Kraszewski

HISTORIA

O KRÓLEWICZU

RUMIANKU

I SIEDMIU KRÓLEWNACH

Było to jakoś już dosyć dawno temu — nie wiem z pewnością, w ile lat po stworzeniu

świata, ale niezawodnie przed potopem. Jest rzeczą niezawodną choć są niedowiarkowie, co na to
ramionami ruszają (ale na cóż ludzie ramionami nie ruszają i nosami nie kręcą), że ziemia bardzo
już naówczas była zaludnioną i wszędzie po trosze rozeszło się ludzi, rozpoczynając gospodarstwo i
karczunek dla przyszłych pokoleń. I nie tylko w południowych strefach młody człowiek wygrzewał
się na słońcu, ale i w Europie, na naszej mglistej północy, już się krzątano i zabierano do życia.

Szło to mało co inaczej jak dzisiaj, trochę tylko było puściej, a zdaje się, wedle wszelkiego

podobieństwa, że uczciwiej i lepiej, choć potop ogólny daje do zrozumienia, że się nie obeszło bez
wybryków.

O ówczesnym Bożym i ludzkim świecie doszły nas wiadomości, nie w księgach wprawdzie,

które mimo okładek pargaminowych często kłamią, nie na papyrusach i deskach, ale w podaniach z
ust do ust się przelewających. Wszystko to, co stare baby opowiadają w bajkach, z których my się
śmiejemy, największa prawda, tylko się odnosi do owej epoki przedpotopowej, kiedy świat jeszcze
hulał i natura a człowiek więcej sobie niż dziś pozwalali... zwyczajnie młodzi oboje.

Przyjdzie czas, że się i te zamierzchłe wieki rozjaśnią. Uważajcie, panowie, tylko że na

Wschodzie, gdzie najżywiej, jako w kolebce rodzaju, wrzało to życie pierwotne, tradycje o nim do
dziś dnia są najpełniejsze i tam im wiarę dają, na jaką zasługują. Wszakże i do nas dostały się te
podania nie wiedzieć jak i którędy: jedne przylgnąwszy do sandałów kupców, którzy tu z towarem
przyjeżdżali, drugie z wiatrem lecąc, inne z ptaszkami wędrując, z rosą spadając, z pyłem kwiatów
dmuchnięte. Ale że u nas powszechnie, w starej Europie, chłodno i coraz zimniej, tak że wkrótce
przyjdzie pośrodku gdzieś, w Niemczech, wielki piec postawić dla opalania tej wielkiej giełdy, w
której zębami dzwonim — podania te na zimno też przyjęliśmy, obojętnie, z niedowiarstwem.
Dlatego że pod nasze czasy nic się już cudownego nie dzieje, przestaliśmy wierzyć w cuda.
Tymczasem jako żywo bajki bajkami nie są, mniej zawsze człowiek wybaje, niż Pan Bóg zrobić
może; a taki stare baby coś znają i wiedzą. Wyschły dziś źródła żywiące, od czasu, jak ludzie w
nich nogi moczyć zaczęli i na kąpiele używać, przestały ptaki gadać, gdy im to nieraz wyszło na
pieczyste, a jelenie i zające musiały zerwać stosunki z człowiekiem, jak skoro się przekonały, że je
kochał miłością zbyt materialną i wiodącą na półmisek. Ale nie mniej pewna, że bywało zrazu
inaczej i wcale inaczej.

W owe to czasy na Podlasiu, które już było zamieszkane i nawet nieźle zagospodarowane,

panował sobie król Gwoździk. Są o nim tradycje, ale dziś najniesłuszniej uchodzi za figurę
bajeczną, choć niezawodnie żył i panował. Królestwo jego nie było bardzo rozległe, wszakże sądzę
z Berosem, który gdzieś o nim wspomina, że zajmować musiało całą ławę łąk i lasów
nadbrzeżnych, która dziś rozgranicza dwa kraje. Stolicą jego był grodek niedaleko Buga, na małej
wzniosłości ufundowany, niepokaźny, ale bezpieczny i wygodny. Nic mu tam do życia nie brakło:
ryby, grzyby, łąka, mąka; dostatkiem miał wszystkiego i choć poddani składali niewiele, a z
podatków nie bardzo się pożywił, bo zaległości nie umiano wówczas egzekwować, uchodził nawet
za jednego z bogatszych królików w tamtej stronie. A że był łagodny, umiarkowany, sprawiedliwy,
kochano go powszechnie i szanowano. Król ten Gwoździk miał, o czym podanie świadczy, brata
Ćwieczka, charakteru wielce różnego. Oba zrazu wzięli równe po ojcu dzielnice, obok siebie
położone, ale Ćwieczek, innego charakteru, zaraz swoją utracił. Lubił żyć — skąd wziąć, to wziąć,
byle było — dawał uczty, stroił się w złotogłowy, po sześć i osiem koni do kolebki zaprzęgał, bez
trzechset dworzan nigdy z domu nie ruszył, pozaciągał długi u Żydów (i wówczas już byli Żydzi) i
przyszło do tego, że na pisk i płacz poddanych ulitowawszy się, Gwoździk poszedł z wojskiem i
brata z królestwa wypędził, sam je dla siebie zająwszy. Długów nie po- płacił, ale wierzyciele
przycupnęli i cicho... Z Ćwieczkiem postąpił sobie bardzo ludzko.

Było wówczas w powszechnym zwyczaju podbitym co najmniej oczy wyłupywać, a często

im i głowę z karku zdejmowano, tego jednak Gwoździk nie zrobił, nie okuł go nawet i lekko tylko
związanego kazawszy w wygodnym wozie na kobiercu przywieźć za sobą do Stołpca, rezydencji
swojej, tu go zrazu pod honorową strażą posadził na wieżycy, potem nawet, gdy Ćwieczek nieco
ochłonął i przebolał, wolno go puścił. Przekonał się i sam więzień, że brat mu nie krzywdę, ale
dobrodziejstwo wyrządził, boby tak gospodarując, zupełnie się był utracił i do kija i torby

przyszedł, tu zaś, u brata, po królewsku utrzymywany z córką jedynaczką, miał wolność w
papierowej koronie na ganku chłodku używać, jadł i pił, co wlazło, szanowano go, na niczym mu
nie zbywało i Żydzi nie dokuczali, tak że pierwszy raz pokoju zaznał.

Marnotrawca u siebie w domu nieustanne znosił kłopoty, od których się broniąc musiał

często do gwałtownych środków uciekać, a że nie był z natury srogi, męczyło go to. Wolny od
napaści, można powiedzieć, że pierwszy raz swobody skosztował, gdy wolność utracił. Bracia więc
potem żyli sobie cale po bratersku, u stołu im obu jednakowe trony stawiano, gospodarz gościowi
prawą rękę dawał, w domu szanowano rozkazy obu, byle tylko się Ćwieczek już w żadne rządy nie
mieszał, bo do tych był oczewiście niezdatny, a dobrze mu się działo i bez tego. Gwoździk później
naznaczył komisją do rozpatrzenia długów, która lat sześćdziesiąt pięć trwała, póki wszystkie
kwitki po szyn- kach zregestrowano, a przez drugie sześćdziesiąt ze skarbu je płacono, a oba
królestwa połączywszy przywiódł je do bardzo błogiego stanu.

Całkiem to inaczej wyglądała wówczas stolica królestwa niż dzisiaj, gdy się wszędzie

wkradły zbytki, a był też to i królik niewieluczki, który nie dbał o wystawę. Dziś niejedno hrabiątko
lepiej żyje, a daleko więcej nosa zadziera.

W środku państwa rozległą otoczonego puszczą, przez którą kilka szkaradnych dróg wiodły

do stolicy, leżało owe miasteczko nad wielką rzeką, na zielonej równinie. Kilka ulic, obszerny
rynek, na nim wielka gospoda drewniana, gdzie Berko szynkował miód — bo już wszędzie było
pełno Izraela, który zaraz pochwycił za kwaterkę — dalej kontyna drewniana; ot i miasteczko całe.
Na pagórku stało zamczysko tynem dokoła obwiedzione, w środku był stołp, to jest wieża
kamienna, wysoka na wypadek napaści, a do niej przyparte budynki drewniane, pałac coś na kształt
starego szpichrza, tylko ozdobnie wyrabiany przez cieśli i pomalowany pstro i gorąco, stajnie,
obory, stodoły itd. Król to był bowiem szlachcic i gospodarz i miał sobie folwarczek, którego
urządzeniem się bawił, królowa jejmość przędła z dziewkami, a takie to było niepyszne, że bywało,
gdy Gwoździk siedzi w ganku nad misą kwaśnego mleka wieczorem, a pocznie gawędać z
parobkami, co konie do wody prowadzą, z wójtem, z czeladzią, gdyby nie korona na głowie rogata
na czerwonej czapce, wziąłbyś go za jakiego podsędka. A stroić się też wcale nie lubił i chodził
latem w płóciennym żupanie, zimą w kożuchu czarnym, pokrytym szarym jedwabiem, a
podpasywał się czerwonym pasem, co go sama jejmość wiązała i farbowała ze swymi dziewkami.

Gwoździk był dobroduszny, łatwy, do śmiechu skłonny, dobry mąż i ojciec, ale w

królestwie gospodarz też nie lada i wiedzieli wszyscy, że gdy co kto spłata, to znów jak każe na
dębie powiesić, nie ma się co wypraszać, bo się na nic nie przyda i dyndać musi. Gdy się
pogniewał, nie łajał, nie sierdził się, tylko pobladł, zżymnął się, a, uchowaj Boże, jeszcze zęby
zaciął, nie można było długo popasać... żona, brat, najulubieńsi milczeli przed nim jak trusie lub
nogi za pas.

Pod ten czas, kiedy się nasza historia poczyna, król Gwoździk miał lat... chronologia

niepewna, ale wyglądał na pięćdziesiąt; krępy, zdrów, silny, już nieco szpakowaty; broda, że jej
nigdy nie strzygł, spadała mu po kolana, a włosy na głowie z tyłu niemal równie miał długie, choć
w środku łeb świecił dobrą łysiną. Gdy na konia siadał, bywało, brodę na dwoje rozdzieli, a jak się
rozmacha i wiatr mu ją rozedmie, aż strach, niby dwie szpakowate miotły dwa tej brody końce.
Brwi także miał wyrosłe, ogromne i na oczy zwieszone, ale pomimo tego wyraz oblicza łagodny i
poczciwy, kiedy go nie gniewano. Dzieci i słabych lubił, tym go i za brodę targać było wolno, ale z
mocnymi i upartymi nie borgował i na wojnie w drogę mu włazić nie było bezpiecznie. Siły był
takiej, że wołu schwyciwszy za rogi, przez płot przerzucał, a konia dosiadłszy, gdy go ścisnął, w
śmierć zdusił, pięścią stoły rozbijał, a podkowy łamał gdyby chrościane.

Brat Ćwieczek, choć rodzoniuteńki Gwoździka, z jednej matki i ojca, cale inną miał minę:

na- przód, choć podtuptany i o rok tylko od niego młodszy, lubił młodego udawać; słuszniejszy od
brata, smukły, z twarzy piękny, brodę strzygł, włosy zaplatał i baba mu je na kasztanowato
farbowała, ale od słońca w rude wpadały... dawniej tego tak jak dziś nie umiano *. Blady, chudy,
oczy miewał czerwone i zaraz w nim było znać hulakę; za kobietami latał, błaznami się otaczał,
śmiechem i zabawką całe dnie przepędzał i tak na oko był to człowiek choć go do rany przyłożyć,
ale... miał swe ale.

Z lada żebrakiem za dobry żarcik gotów się był w twarz pocmokać, lada włóczęgę, co go

zabawił, sadzał do stołu z sobą, okrywał purpurą i władzę mu dawał, jednak niechże go kto obraził,
nie zapomniał do śmierci, nie wybaczył, choćby u nóg jego leżał. Przy tym zdania swojego nie
miał: dziś czarno, jutro biało, nareszcie szaro, w końcu nie wiedzieć co — co mu kto szepnął, to
przyjął, ni ładu, ni składu ani w sercu, ani w głowie. Ożenił się był lada jako, z ładną dziewczyną,
która go w pole wyprowadziła i jedną mu tylko po sobie zostawiła córkę, nazywano ją Lalą.

Po śmierci jej owdowiawszy, do służebnych się zalecał i potem je za mąż za dworaków

wydając, w coraz to nowe plącząc się miłostki, doszedł do tego nareszcie, że stara klucznica, co
sobie burakiem twarz namazywała, całkiem panowanie nad nim objęła i tu z nim na zamek braterski
przybyła, niby służąc córce za ochmistrzynię.

*Dziś, jak wiadomo, zamiast w rudą barwę wpadają w fiolet, co daleko przyjemniejszym

jest dla oka. [Przyp. J. I. K.]

Zrazu, gdy go jedwabnymi sznurami skrępowanego przywieziono do Stołpca, miotał się i

odgrażał na brata Ćwieczek, sądząc, że z nim wedle obyczaju postąpią i odjąwszy mu wszystko, do
ciemnicy go wrzucą, ale gdy zobaczył, że go Gwoździk szanuje i słowami prawdy opamiętywa, i
wolą mu daje, i boleść koi a łagodzi, jak był z natury miękki i do próżniactwa skłonny, a nieład mu
domowy dojadł, zgodził się zupełnie z losem swoim. W istocie na zamku brata niczego nie brakło:
w koronie sobie chadzał, dziecię jego jedyne pieszczono, pił, jadł, zabawiał się, robił, co chciał, o
niczym nie myślał i w końcu, gdyby go już puścili, nie poszedłby stamtąd na powrót do siebie.

Król tedy ten bez królestwa, jakeśmy już powiedzieli, miał córkę jedynaczkę, a Gwoździk

syna jedynaka i dzieci te prawie się razem wychowywały. Królewicz, dziedzic znacznego państwa,
zwał się Rumianek z tego podobno powodu, że mu jakaś wróżka wianuszek z tej rośliny w kolebce
przyniosła, życząc zdrowia i obdarzając nim na całe życie.

Był to chłopak hoży, rumiany, biały, dorodny, czarnooki, bystrego pojęcia, poczciwego

serca, ale na nieszczęście umysłu niespokojnego, co ojca jegomości bardzo trapiło. Od kolebki
prawie ani u niańki na kolanach, ani w izbie, ani w podwórcu, ani w granicach grodu i stolicy
utrzymać się nie mógł. Im więcej widział, tym więcej poznać pragnął: nieustannie pytał,
dowiadywał się, wyzywał, chciał się przypatrzeć, zbadać, podglądnąć i zawsze niepokoił. A choć
go kołysano i uśmierzano, dorastał niecierpliwy, mając nadzieję, że mu ojciec cugli popuści i w
świat pójść pozwoli. Było to bo- wiem obyczajem owego wieku, że młodzież się podróżami i
przygodami bawiła, nabierając w nich doświadczenia.

Choć go matka stara, królowa Dobruchna, pieściła trochę, choć król Gwoździk kochając,

bardzo wiele wybaczał, nie popsuli go jednak. Trochę swawolny i pusty, serce miał złote i gdyby
nie to wiercipięctwo i niepokój ducha, który w nim mieszkał, mogli się byli nim cieszyć.

— Wykipi się młode piwo — mawiał król.

— Byle mu się nic nie stało — wzdychała królowa u kądzieli.

I bywało tak, zasiadłszy przy kominie, oboje królestwo marzą sobie o jego przyszłości. Ale

oboje wiedzieli, że nie dać Rumiankowi wylecieć i trzymać go w zamknięciu byłoby go zgubić.

— Niech no pojedzie, a parę guzów złapie — mówił stary — prędko ochłonie i powróci;

damy mu dobry orszak i dobrego przewódcę, żeby sobie w złym razie dał radę, a musi się dobry
koń wybrykać.

— Nuż mu się co stanie — powtarzała królowa.

— Co mu się ma stać! Licho go nie porwie, a męskości inaczej się nie nauczyć, tylko w polu

i podróży. Któż wie? Może gdzie skarby jakie zaklęte odkryje, królestwo zdobędzie, królewnę
odbije, lochy smocze spenetruje... nie byłoby od rzeczy, gdyby z łupem powrócił. Mając już tedy
królewicza wyprawić, naprzód, wedle obyczaju tamtego wieku, posłano po wróżki, które jak dziś i
zawsze chodziły w łachmanach i sobie rady dać nie mogąc, drugim bardzo skutecznie
przysługiwały się przestrogami. Wyprawił tedy król Gwoździk siedmiu dzieckich po siedem
najsławniejszych czarownic i w dwadzieścia cztery godzin przywieziono je oklep na koniach w
dziedziniec zamkowy, gdzie od tego poczęły, że się za łby porwały. Wysoki ich rozum, duch
wieszczy i wszelkie inne mądrości nie nauczyły ich ani się kochać, ani się znosić; wszystkie siedem
nienawidziły się najokropniej. Musiano je zaraz wodą oblewać i porozdzielać, boby się pozajadały,

i kazano z kolei królewiczowi prorokować, ale nie rychlej, aż się uspokoiły, najadły i przespały.

Pierwsza tedy, Jędzą zwana, prorokowała mu. że olbrzyma zwycięży i skarb zdobędzie, co

tak było na owe czasy naturalnym, że jej prawie nie słuchano; druga, Kostycha, obiecywała mu
spotkanie z bardzo możnym królem, który miał go uczynić dziedzicem państwa swojego; trzecia,
Jaga, podarowała mu jako talizman na podróż piszczałkę, na której zagrawszy mógł ją w
najodleglejszym końcu świata przywołać w pomoc sobie, ale nic z przyszłości powiedzieć nie
chciała; czwarta... piąta... aż do siódmej — wszystkie bredziły ni to, ni owo, jedne ze strachu,
drugie ze złości, inne, żeby się prędzej uwolnić i do chat w lesie drapnąć, gdzie swoje koty na
przypieckach pilnujące domów zostawiły i naturalnie nie bardzo były spokojne.

Koniec końców to tylko z owych siedmiu proroctw można było wyrozumieć, że królewicz

wiele doświadczywszy miał powrócić do domu rodzicielskiego calucheńki, bez szwanku, ożenić się
i panować szczęśliwie. Królowej o to tylko chodziło, żeby mu się nic nie stało, Gwoździkowi, żeby
królestwo bezpotomnie nie zeszło na brata Ćwieczka — oboje się uspokoili.

W chwili właśnie, gdy w podróż miano wyprawiać Rumianka, dwaj bracia królowie mocno

się byli powaśnili z sobą i wynikły stąd bardzo przykre i niespodziane następstwa. Ćwieczek,
siedząc na stołpeckim dworze, choć mu i ptasiego mleka nie brakło, bo trzymano na stajni trzy pary
strusic zielonych, jakich dziś już nie ma na świecie, które dostarczały śmietanki do rannej kawy, jak
zrazu znosił swą dolę cierpliwie, tak potem z próżnowania począł się w różne mieszać intrygi.

Owa klucznica, którą przy sobie trzymał, farbująca się burakiem i czernicami, owładała

starym zupełnie, a że jej żal było postradanego królestwa, w którym się jak szara gęś rządziła,
podburzała wydziedziczonego pana przeciwko bratu. Stąd nieustanne plotki, król coś tam
powiedział przy stole, królowa się o coś nakrzywiła na Ćwieczka, ktoś z dworzan śmiał się lekko o
nim odezwać. Jak zaczęli jątrzyć brata przeciw bratu, jak jęli im sadła gorącego za skórę nalewać,
do tego przyszło, że o mało znowu Ćwieczek i klucznica nie dostali się na chleb i wodę do wieżycy
zamkowej, bo Gwoździk aż usta zaciął. Córka Ćwieczkowa, zwana Lalą, śliczne dziecię, które
królowa stryjanka, Dobruchna, lubiła bardzo, obroniła jakoś ojca i wyprosiła towarzyszkę jego od
nieprzyjemnej klauzury. Ale niespokojnemu Ćwieczkowi życie regularne i porządne na dworze
stołpeckim nie przypadło do smaku: tu mu było ciasno, tam dymno, choć cynamonem palili, tam
zbyt gorąco, ówdzie za wilgotno, słowem, że jak zaczął dziwaczyć, wmówił w siebie, że żyć razem
z bratem nie może. Ten go znowu o kiju wypuścić nie mógł, bo łatwo przewidzieć było, że
Ćwieczek wydostawszy się na świat, byłby począł zaraz jęczeć i użalać się na brata, i burzyć ludzi
na niego, zebrałby był wojsko, napadł królestwo i Gwoździka mógłby wyzuć z niego. Stary brodacz
nadto był rozumny, żeby się miał na to narazić. Gdy się więc Ćwieczek zaczął wypraszać na wolę,
nie dano mu jej, ale że i on, i ulubienica jego dwór cały do góry nogami przewracali i niezgodę
sieli... jak pisnął tylko, że chciałby się wynieść do miasteczka, zaraz mu na to pozwolono.

Dołożył ten jeden warunek ostrożny Gwoździk, że jeśliby brat na jedno staje od miasta się

oddalił, to go wilcy, których na to umyślnie postawiono na straży, w szmaty rozedrą.

Wilcy bowiem jeszcze wówczas słuchali ludzi, a miał nad nimi komendę hetman zwierza

drapieżnego, Waligóra; brali dziennie po jednej gęsi żołdu i w rok cztery woły na dziesiątek
paszcz...

Zamiast kursorii, na której się wilcy rozpisać by nie potrafili, rozesłano między nich zaraz

cztery wołowe pieczenie przez pachołków, a każdy z wilków szarpnąwszy z nich na znak po
kawałku, wyszedł straż pod miasteczkiem odbywać.

Tak ostrzeżony eks-król Ćwieczek wyniósł się do prostego dworku z córką i farbowaną

ulubienicą, zamieszkując na ustroniu, cale dawnego stanu zapominając i z mieszczanami za pan
brat żyjąc, jak gdyby rogatej czapki nie nosił. Małą miał u nich zrazu konsyderacją, ale jednak
zapraszali go na korowaje weselne, na postrzyżyny i strawę stypową, a że kufel lubił i od miodu nie
był, szastając się po miasteczku, zawiązał dosyć przyjaźni i po cichu do dziewcząt się umizgał.
Drwiły one z niego naprawdę, ale im miło było, że eks-król na ich wdziękach się poznał. Cóż tedy
państwo na to powiecie, gdy zajęcia się i hulanek przebrało, a król Ćwieczek nudzić się począł, bo
takiej był natury, że nic go długo nie bawiło — pomyślał, co by to, u licha, robić, aby czas leniwie
idący w kark popędzić?

Radził się wszystkich, ale nikt nie umiał mu poradzić: jedni mu życzyli, aby się wziął do

gospodarstwa i uprawiał na polach pajęczynę, z której ówczesne królewny przędły i tkały zasłony;
drudzy życzyli siać kaszę wedle nowo odkrytej metody, z której sobie obiecywano, że się miała
zbierać od razu ugotowana i z masłem. Wielki jeden agronom nawozem krowim miał tej sztuki
dokazać. Król Ćwieczek jednak medytował, myślał, pocił się, aż w końcu na psikusa trochę bratu, a
trochę dla fantazji wywiesił szyld i po prostu został szewcem. Wielki był z początku krzyk w całym
królestwie, ludzie zaraz na brata winę zrzucili, że go opuścił i do takiej nędzy doprowadził, ale choć
mu pieczone i warzone przysyłano i dostatek miał wszystkiego, król Ćwieczek został szewcem na
dobre, na złość pochodzeniu swojemu i żeby figę pokazać losowi. Bawiło go to może, że robił buty
dla charłaków, którzy mu się kłaniali dawniej do pięt, a on dziś brał im miarę, przyklękając.

Pomimo tego dobrowolnego upadku Ćwieczek pozostał nie tylko dumnym, ale się stał może

pyszniejszym niż kiedy. Najprzykrzejsze to położenie było dla córki jego, Lali, której mimo
usilnych próśb królowej Dobruchny na zamku zostawić nie chciał i zabrał ją z sobą do miasteczka,
usiłując jej dać wychowanie jak najlepsze, ale nie puszczając od siebie.

Za owych czasów wszystkie jeszcze stany rządzone były przez osobnych królów: Cyganie,

Żydzi, szewcy, krawcy, każdy miał osobnego zwierzchnika, a król Ćwieczek na następnej zaraz
giełdzie szewskiej wybrany został królem szewców i wdział but złoty na głowę, który był oznaką
tego dostojeństwa, jak to widać nawet w opisie obyczajów na północy Aeneasza Sylviusza.

Ale to nie należy do historii, a raczej wypadałoby powiedzieć, że królewicz Rumianek,

którego wyprawiać miano w podróż na cztery wiatry, od dzieciństwa się prawie hodując z siostrą
stryjeczną, Lalą, dosyć ku niej miał przywiązania i afekt więcej niż braterski. Oboje kochali się
serdecznie, ale po dziecinnemu.

Gdy wszystko było gotowe do drogi, a Rumianek już się w świat miał puszczać, pojechał

odwiedzić szewcównę i stanął w rynku ze swoim orszakiem.

Ćwieczek rozsądzał właśnie ważną kwestię zdaną na jego rozum i spór między dwoma

szewcami, z których jeden przybył z Chin, a drugi z Indii, czy szydło, czy dratwa ważniejszym są
rzemiosła narzędziem; nie mogąc nic stanowczo wyrzec, gdyż szydło ciągnęło za sobą dratwę, a
dratwa na nic się nie przydała bez szydła... wtem synowiec królewicz zjawił się przed gospodą.
Rzucił więc dialektykę, odkładając ferowanie wyroku do jutra, a Rumianka na górę do królewny
poprosił, gdzie nie tak skóry śmierdziały.

Tu w obliczu sędziwego starca miało nastąpić uroczyste pożegnanie, na które królewicz

przybył dosyć obojętny, ale gdy ujrzał śliczną swą sio- strzyczkę, która nań tęskno spojrzała,
poczuł, że mu serce w piersi uderzyło jak młotem i łzy jakieś stare, zapomniane przyszły się prosić
do powiek. Obojgu im żal się niezmiernie zrobiło, gdy przyszło rozstawać się z sobą... przywykli
byli i do zabaw wspólnych, i do cichego spowiadania się przed sobą, i do nieustannego widywania,
ale że nic ich dotąd nie dzieliło, nie wiedzieli sami, czym byli dla siebie. Dopiero zagrożeni utratą
szczęścia tego, postrzegli, że trudno, smutno, ciężko im będzie wyżyć w rozłące. Królewna, choć
się rozpłakała, ale to poszło na karb czułości niewieściej; królewicz, choć mu łzy zwilżyły oczy,
zamalował je udanym trzpiotostwem. — Jedziesz, braciszku — rzekła.

— Jadę, siostrzyczko!

— Daleko?

— Gdzie oczy poniosą!

— Po co?

— Tego nie wiem, ale wszyscy mi mówią, że potrzeba jechać koniecznie, zdobyć parę

królestw, walczyć z pół tuzinem olbrzymów, dobić się do źródła żywiącej wody, odkopać skarb
jakiś, Madeja uwolnić z łoża, na którym jęczy, ogromnie się wsławić i w laurach powrócić.

— Ale do czegóż to wszystko? — zapytała królewna.

— Dlatego że tak wszyscy robią i że podróże jeśli nie kształcą serca, to niezawodnie psują

nogi.

— A z tych wszystkich zdobyczy, gdy je po-siędziesz, co uczynisz? — mówiła Lala.

— Ja tak bardzo pożytku z tego nie widzę — odparł królewicz — ale jechać mi się chce,

bom ciekawy przygód i muszę jeszcze w dodatku wy- szukać sobie żony, która by miała słońce na

czole, księżyc na nosie i gwiazdami usiane rączki... Mówią, że taka ma być koniecznie przyszła
moja żona. Lala spojrzała na królewicza i westchnęła.

— Nie uwierzysz — rzekł Rumianek — jak mi ciebie żal opuszczać. Już bym i podróży się

wyrzekł, ale mi wstyd.

— A! a mnież zostać tu samej? — szepnęła królewna.

— Wszakże powrócę...

— A! powracaj prędko! Powracaj!... A gdybyś zatęsknił po nas... dam ci na to lekarstwo...

zostało mi to po matce, będzie razem pamiątką po mnie... Oto masz źwierciadełko, w które gdy
spojrzysz, pokaże ci, co my tu robimy i że o tobie pamiętamy. Dopóki ono obraz nasz pokazywać ci
będzie czysto, znak to, żeśmy o tobie, żeś ty o nas nie zapomniał; gdy w nim nie zobaczysz nic, ani
matki, ani ojca, ani mnie... nie będziesz już miał po co powracać... węzeł, co nas łączył, zerwany
będzie na wieki.

To mówiąc oddała mu źwierciadełko misterne, w kształcie serca wyrobione, i chciała

odchodzić, by się swobodnie wypłakać, gdy królewicz, znając się na grzeczności, ofiarował jej
wzajem maleńki pierścionek i rzekł:

— Włóż go, Lalu, i noś na palcu; gdy spadnie, to będzie znakiem, żem ja umarł, gdy uciśnie

cię mocno, da ci wiedzieć, że jestem w niebezpieczeństwie.

Po czym, odbywszy ten obrządek starodawny, uściskali się i rozeszli, a Rumianek zaraz

wyjechał w swą podróż, wziąwszy w ganku błogosławieństwo od rodziców. Towarzyszami jego,
dodanymi mu na tę wyprawę, byli: naprzód hetman zwierza, Waligóra, paziuk, Motylica zwany,
dworzanin Paliwoda, starszy masztalerz Maruda, miecznik Wilczyząb i błazen Liziłapa. Oprócz
tych dostojników, z bliska strzegących jego osoby, miał siedmdziesięciu dworzan i siedmiuset
siedmdziesięciu konnych dobrze uzbrojonych.

Z rynku tedy wyruszyli tak, jak stali, nie wybierając wcale drogi, gdyż w takich podróżach

zakazanym było zastanawiać się nad tym i musiano iść na oślep. Spuściwszy się tedy na los i
instynkt koni, pofolgowali im cugli i dali ostrogę, ale tuż pod królewiczem, co było bardzo złą
wróżbą, koń utknął. Maruda radził usilnie powrócić, gdyż przypomnieli sobie poniewczasie, że to
był poniedziałek i baba im z wiadrami próżnymi drogę przeszła, ale Waligóra plunął, na psa urok
zrzucając, i wybiegli żwawo na rozstajne drogi. Tu się zatrzymali, gdyż trzysta sześćdziesiąt sześć
gościńców wiodły na wszystkie strony, a konie kręciły się w różne drogi i królewiczowski targał się
młynkując w miejscu. Potrzeba było wezwać kogo, aby wytłumaczył, co to miało znaczyć i jak
sobie postąpić należało.

Właśnie pod ogromną bryłą kamienia zastali tu siedzącą żebraczkę, która jakby na

królewicza oczekiwała, wychyliła się z jamy i spytała go, dokąd myślał jechać.

— Otóż że ja sam nie wiem, i dokąd, i którędy, czy nie mogłabyś poradzić i ukazać?

— Na różne nogi różne są drogi — kiwając głową, odpowiedziała staruszka —

najgłówniejsza rzecz jechać zawsze przed siebie, a nigdy się w tył nie oglądać ani zbyt oczy
wlepiać przed siebie, odgadując, co się za górami dzieje... Ale po cóż przecie jedziecie?

— Ja szukam królewnej do zaślubienia, królestwa do zdobycia, skarbu do odkopania,

olbrzymów, abym ich pozabijał, zaklętych, abym ich pouwalniał, źródła żywiącej wody, by z niego
zaczerpnąć, złotej jabłoni, by owocu jej skosztować... i różnych ciekawości tego rodzaju, które
przyzwoity człowiek doświadczyć musi.

Baba się rozśmiała pokazując półtora zęba żółtego.

— Dużo ci się pozachciewało — rzekła — podziękujesz, jeśli choć jedno ci się nada.

— Ależ, stara Miecielico, choć do jednego z tych cudowisk drogę musisz wiedzieć?

— Słyszałam o nich... ale cóż? Kto tylko pojechał, nie wrócił; od nikogo dopytać się nie

mogłam, czy te drogi istotnie prowadzą, dokąd chcą ludzie. Oto na przykład gościniec krwią
gdzieniegdzie oblany, a kośćmi ludzkimi wysłany, który ma prowadzić do kraju zaklętych skarbów,
ale cóż o nim mówią? Że kto tylko tam wnijdzie, wyjść już nie może i na złocie z głodu umiera. Ta
blada ścieżynka, pomiędzy zaroślami wspinająca się ku gór szczytom, prowadzi do żywiącego
źródła... na tym szlaku trafiają się w poprzek leżący olbrzymi, co nie przepuszczają przez drogę.
Któż to wie? Ja, choć latam z wichrami, to niedaleko... Co mi, starej? Gdybym chciała zejść stąd

dalej, nad promień oka nie mogę, bo mnie czarnoksiężnik młodą jeszcze przykuł do tego
kamienia... na lat tysiąc, tysiąc dni, tysiąc godzin i pół minuty.

Baba, kończąc to, znowu uśmiechniętymi usty pokazała zęby nie dojedzone, a zdawało się,

że sobie z królewicza żartuje; ten dalej słuchać już jej nie myśląc ruszył drogą, którą sobie koń
zniecierpliwiony wybrał. Maruda już tu chciał nieco popaść, Liziłapa wychwalał rozum pański,
którego dowodem dlań było, że nikogo nie chcąc usłuchać, poszedł za instynktem zwierzęcia,
Waligóra gniewał się, pałką machając na Miecielicę, Paliwoda wyprzedzał orszak do noclegu, a
Motylica, dowodzący przednią strażą, na skrzydlatym jadący koniu, to się po ziemi toczył, to na
powietrze wzbijał w niepohamowanym pędzie.

Jadą tedy, jadą, aż zmrok padać poczyna, a żywej duszy nie widać ani mieszkania, ani

wioski, ani chałupy, a puszcza ciemna i gęsta rozpościera się przed nimi. Królewiczowi nudzić się
poczęło i, nieprzywykły do niewygody, nie mógł pojąć, jak na pierwsze żądanie zaraz mu się
gospoda nie zjawi wśród drogi. Liziłapa uczucie to znajdował wzniosłym, naturalnym i
szlachetnym, dowodząc, że żywioły powinny słuchać człowieka, a szczególnie takiego jak
królewicz.

Dobrze się już ściemniało i burza rycząc nadchodziła, gdy ujrzano światełko i pokazała się

chałupka, ale tak maleńka i niska, biedna i uboga, że się w niej królewiczowi strasznym zdawało i
od burzy schronić. Ale cóż miał począć? Deszcz kropił, rozbito namioty dla dworu, a Rumianek
wpadł, głową stuknąwszy o uszak, do chałupki.

Była to owa sławna chatka, na kurzej nóżce stojąca, w której mieszkał znany z mądrości

Chochoł, starzec mający już tysiąc sto sześćdziesiąt i dwa lata, z brodą tak długą, że ją sobie musiał
za pas zakładać, wzrostu małego, łysiuteńki i zaschły od lat tysiąca, żywiąc się orzechami,
korzonkami i wodą, na rozmyślaniu i samotności. Niegdyś był to rycerz wielki, ale po świetnych
zwycięstwach i zdobytej u świata sławie tak sobie ludzi obrzydził i pogardził nimi, że królestwo
porzuciwszy poszedł na puszczę i więcej nie chciał mieć do czynienia z człowiekiem. Przyjmował
wszakże gości, tym traktem niekiedy przejeżdżających lub umyślnie do niego po radę przybyłych,
uprzejmie i nikt odeń bez zdrowego zasiłku nie odszedł.

Chociaż nikt mu nie mógł dać wprzódy wiedzieć o Rumianku, przyjął go bynajmniej nie

zadziwiony i od razu poznał, kto był, ale nie kłaniając mu się jak drudzy i nie wstając z ławy,
poprosił go do ognia i stołu, na którym plastr miodu, orzechy, chleb i woda stały.

Dwór królewicza gorszył się tą poufałością i poczęto go łokciami trącać, aby powstał, a

pokłon mu oddał.

— A co mnie ten młokos znaczy — rzekł Chochoł — czy to on mnie co dobrego lub złego

uczynić może? Ani mojej dobrowolnej nędzy odjąć mi nie potrafi, ani spokoju, który w sobie noszę,
odebrać! On sobie królewicz, ja sobie Chochoł... stary... a złe mu orzechy i miód, niech sobie nie je,
kiedy gęba im nierada.

Pokrzywiwszy nosami, i on, i dworzanie poczęli się jednak do miodu i orzechów skradać,

bo byli bardzo głodni, ale co który rozgryzł, to robaczliwego świstuna, a co kto wziął miodu, to z
pszczołą, jeden tylko Rumianek same pełne wybierał orzechy i miód zabierał czysty. To jeszcze
gorzej dworzan na Chochoła rozgniewało, ale ten rzekł im:

— Samiście winni, bo zły czego dostanie, obraca w złe, a młodemu i niewinnemu, co

weźmie, w smak i korzyść idzie, nie trzeba było na orzechy i miód wydziwiać, za toście robaków i
żądeł napytali.

Głodni tedy poszli spać, ale królewicz mający o świcie jechać, nim się na suchych liściach

położył, prosił starca o radę na dalszą drogę, dokąd by się miał udać.

— Jedź — rzekł mu Chochoł — zawsze prosto przed siebie, a gdy cię niepewność ogarnie,

zapytaj raczej serca niż rozumu, ono ci pokaże drogę...

— A jeśli zmilczy i nie odezwie się?

— Naucz je gadać.

Stary zamilkł, a nazajutrz, gdy się obudził królewicz i dwór jego, znaleźli się w puszczy na

gołej ziemi, bo i chatka, i Chochoł znikli, a drzewa tylko szumiały nad ich głowami.

Dobrze się stało, bo rozgniewany Paliwoda i Waligóra, który rad był awanturze, chcieli na

odjezdnym spalić chałupę na kurzej stopie.

Ruszyli więc dalej, pośniadawszy rosą.

Wybrnąwszy z przepaścistych błot i lasów, o pół dnia postrzegli na wzgórzu okazały bardzo

zamek, stojący wysoko, murami otoczony, a tak świecący, że nań od blasku oczy się patrząc
męczyły. Zdawał się cały sadzony diamentami, podle niego płynęła ogromna rzeka jakby z
topionego srebra. Na skale tej jednak ani drzewa, ani zieloności życia nie było.

Pustką głuchą stała okolica, nie było kogo spytać, kto by w zamku mieszkał, aż sobie

Motylica jadący przodem przypomniał, że słyszał o tym grodzie świecącym, w którym miał
panować król Wciórnastek, a przy nim mieszkała jego rodzina.

Mówiono, że to był pan bardzo możny, mający jedyną córkę prześliczną i siedmiu synów

walecznych, skarby przy tym wielkie, ale znano go z charakteru wadliwego, złym i strasznym nad
wyraz. Chcieli tedy, żeby królewicz minął ten zamek, na wstąpię grożący mu niebezpieczeństwem,
ale im więcej go prosili i przekonywali, żeby doń nie zajeżdżał, tym więcej się, podżegniony
ciekawością, upierał przy swoim i trąbiąc przyskoczył do bramy samowtór z Motylicą.

Gdy się głos trąby dał słyszeć na zamku, począł się w nim rozruch wielki, wybiegły straże

zbrojne, a postrzegłszy Rumianka i jego orszak i poznawszy w nim potężnego królewicza, zaraz
dali znać Wciórnastkowi, śpiesząc gości przyjmować.

Zdziwił się niezmiernie Rumianek, z bliska podjechawszy, przekonawszy się, że świecące w

ścianach diamenty były to proste krzemienie, a woda w rzece gęsta i błotnista, zamek zaś sam z
dala tak jasny, strasznie licho z bliska wyglądał.

Jednakże ciżba w nim żyła ludu, choć odartego, kapoty i szarafany miała szamerowane i

bramowane złotym szychem, ale stare i podarte, a wielu z nich nogi wyglądały boso z chodaków,
choć pióra na łbie nosili. A tak to tam wszystko było rozporządzone, że kto głowę pokazywał, miał
stroik na czubie, kto nogi naprzód wystawiał, ten uda miał strojne, kto z tyłu mógł być widziany,
wyhaftowane nosił plecy, kto z przodu piersią nadstawiał się, zawiesisto miał upstrzone ramiona...
reszta ubioru powiązana sznurkami i łachmankami, jak Bóg dał.

I w budynku ściany, które oczom ludzkim nie były dostępne, z błota i gruzu tylko

wylepiono i gliną szarą poosmarowywano. Pompatycznie to patrzało z daleka, ale wszedłszy, i
oczy, i nos nie bawiły się bardzo, bo nie było wiele porządku. Dopiero na wjazd królewicza
zamiatać poczęto ulicę przed nim, a śmiecie zasłaniali sobą szeregiem stojący dworacy... aż tu i sam
Wciórnastek XXXI pokazał się we wrotach na powitanie Rumianka...

Był to rycerz ogromny jak dąb, z wąsami, które z obu stron twarzy jak dwie siwe wiechy

odsta-wały, gdyby gałęzie rosochatej starej sosny... Po półtora łokcia wąsa było z obu stron twarzy,
na łbie wygolonym czub sterczał podczesany do góry, szpakowaty jak krzak suchego ostu. Ślipia
miał stare i małe, ale za to nos sążnisty, spuścisty, ani rzymski, ani grecki, bo pod te czasy jeszcze
się pierwszy Grek ani pierwszy Rzymianin nie urodził, ale przedpotopowy, to dosyć powiedzieć.
Na piersi dźwigał zbroję, jak się później domacano, papierową, a u boku szablę okrutną, ale w niej
pawie pióro było zamiast główni osadzone... u nóg zaś ostrogi tak długie, że z nimi chodzić uczyć
się było potrzeba... Na ramionach spływała szuba przepyszna, z przodu sobolem obłożona, a z tyłu
lisami wyszarzanymi podbita, ale pasowo okryta cała... w ręku niósł kij z złoconą gałką,
zawierający w sobie misternie wpuszczony bizun na pomniejsze potrzeby — było to znamię
władzy.

Znając ze sławy króla Gwoździka i Rumianka Gwoździkowicza, jako jedynego po nim

dziedzica i następcę, król Wciórnastek bardzo go serdecznie przyjął, a pewnie był rad spotkaniu
temu, mając córkę jedynaczkę, po której całego posagu obiecywał korzec białego maku,
obrachowując misternie, że po posianiu w lat pięć można będzie za sam olej wybity kupić pierwsze
królestwo, jakie się trafi na licytacji. Rachował może, iż wydawszy królewnę Marzannę za
Rumianka, obejdzie się i bez maku posagowego, pozbędzie się córki, a w sąsiedzie zyska potężnego
sprzymierzeńca, co by nie było od rzeczy na przypadek wojny o sianokosy, jakie się co wiosna
trafiały.

Siedmiu synów Wciórnastka byli to chłop w chłopa rycerze dzielni i pięknie zbudowani jak

ojciec, wyjąwszy jednego, który był garbaty, kulawy, jednooki i okrutnie zająkliwy. Zwali go

pospolicie Jąkałą i nikt tam we dworze na niego nie uważał popychając go jak głuptaszka, bo się ani
w ojca, ani w matkę nie udał; prawdę mówił, aż łzy od niej ciekły jak od chrzanu, polityki wyuczyć
się nie dawał, a każdą rzecz tak in crudo nazywał po imieniu, że aż strach go było słuchać.

Weszli tedy na salę ogromną, gdzie muzyka grała na galerii, świeżo ze stodoły

przyprowadzona, a królowa ze swoim fraucymerem i córką Marzanną zasiadła na podwyższeniu. Z
daleka i pani się wydała poważna, i dziewczę śliczne bardzo... Rumianek od jej wzroku na wpół się
roztopił i aż mu się słabo zrobiło, że go Waligóra przytrzymać musiał. Na tym skutku swojego
wzroku poznać się musiała piękna Marzanna, gdyż uśmiechnęła się, twarzyczka jej pokraśniała, a
matka wielce uprzejmie poprosiła gościa bliżej i niebawem dano do stołu. Tu Rumianka posadzono
przy pannie, a on znowu z tego wielkiego szczęścia aż osłabł i gdyby go hetman nie trzeźwił, byłby
omdlał na poły. Marzanna była słuszna blondynka, biała, rumiana, świeża, a oczy miała niebieskie
takie, co to, zdaje się, siedzi w nich jakaś tajemnica, ot, ot... coś wielkiego, coś strasznego
powiedzą... ale na tym się kończy, że gadać obiecują, a milczą uparcie. Królewna strojna była
niezmiernie, jednakże postrzegł Rumianek z zadziwieniem po niejakim czasie, że w koronie jej
było dużo szlifowanych szkiełek, a w stroju i w przyborach wiele fałszów. Wszystko tam w tym
rodzaju było u Wciórnastków: gdy poczęli przy stole opowiadać swoje dzieje, ojciec i sześciu braci,
włosy na głowie wstawały, takie niedorzeczności pletli, a stary Wciórnastek coraz tylko przerywał
groźnym wejrzeniem i wykrzykami, że gdyby kto śmiał przeczyć, szablą się gotów upomnieć i
popierać, co mówiono. Wszyscy milczeli, na rogu tylko siedzący Jąkała głową kiwał i śmiał się
czasem tak, że musiał gębę oburącz przytrzymywać, bo miał śmiech piszczący i straszny, że ludzie
od niego o milę marli z trwogi, gdy się dał słyszeć swobodnie.

Wszyscy bracia opowiadali każdy swoją historię: ten, że olbrzyma zwalił silnym

dmuchnieniem; ów, że trochę rozpędziwszy się, górę przeskoczył, a trafiwszy z drugiej strony na
morze, miał go tylko po kolana; trzeci, że raz sześćdziesiąt sosen przyniósł w kieszeni od kapoty
itp. Stary także sławił swą potęgę i o państwie swym powiadał, że w nim jest wschodownia słońca i
z tego powodu co dzień do niego rano Jutrzenka po klucze przychodzi, a gdyby ich kiedy nie dał, to
by i dnia nie było. Stara królowa tym się tylko popisywała, że młodszą jeszcze panną będąc, tak
była piękną, iż idąc ulicą, wzrokiem ludzi zabijała i padło ich tyle ofiarą, że w końcu musiano jej
oczy zawiązywać, a po rynkach przy bębnie ogłaszać, kiedy iść ma, aby się nikt nie ważył w drogę
jej zachodzić pod utratą życia.

Ta własność szczególna, której mąż nie padł ofiarą, gdyż nie ulegali jej ci, co śmiało

królewnie w oczy patrzali, i przechorowawszy oswajano się z jej wejrzeniem, ustać miała po
urodzeniu pierwszego dziecięcia. Królewna Marzanna także opowiadała, że się o jej rękę starało już
osiemdziesięciu królewiczów, a z tych siedemdziesięciu pozabijali się na śmierć z zazdrości, jeden
z rozpaczy się obwiesił, a ostatni łzami zadławił.

Jakkolwiek się to wszystko dziwnym zdawało Rumiankowi, ale że to wówczas jeszcze był

świat, w którym większe dziwy powszednie widywano niż dzisiaj, uwierzył wszystkiemu i od
pierwszego wieczora straszliwie się pokochał, zwłaszcza gdy poszli w taniec, a królewna bardzo
dlań okazała się przychylną. Nazajutrz rozmarzony ani chciał słuchać o dalszej podróży i został na
dworze Wciórnastków, zakochany po uszy w królewnie Marzannie. Liziłapa chodził między
swoimi i chwalił postanowienie królewicza, dowodząc, że młodzi kochać się muszą, a wszelka
miłość jest rzeczą świętą. Motylica równie był zakochany i milczał, inni gadać nie śmieli. Maruda
odpoczywał. Paliwoda nazajutrz radził się już oświadczyć, stanąć na kobiercu i do domu powracać
na gody.

Zdziwiło to jednak Rumianka, gdy następnego dnia królewna się w dzień nie pokazała;

dopiero pod wieczór wyprowadziła ją matka znowu śliczniejszą jeszcze i Rumianek zaraz się do
niej przysiadł, a rodzice zostawili ich samych, snadź nie przypuszczając, ażeby co z tego
nieprzyzwoitego mogło wyniknąć.

Korzystając ze swobody, królewicz wywiódł pannę do wirydarza i tam przykląkłszy przed

nią, przy księżycu świadku oświadczył się, że ją kocha, prosząc o rękę, na co ona drżącym
głosikiem odpowiedziała po cichu:

— Jeśli papa i mama pozwolą...

Był tedy najszczęśliwszym, nie wątpiąc o pozwoleniu, a w razie oporu gotów papę i mamę

zadławić, pozostał nazajutrz jeszcze. A że mu tęskno było z rana samemu do obiadu siedzieć, bo
panowie bracia pojechali na łowy, a król z ekonomem miał konferencją z powodu nadchodzącej
kosowicy jedwabiu, który się tam na łąkach rodził, a robaki go później za pańszczyznę przędły,
poszedł Rumianek wzdychać do ogrodu i trafunkiem o białym, jasnym dniu pierwszy raz spotkał
Marzannę. Królewna zrazu chciała uciekać, bo była nieubrana, ale królewicz nasz, który biegał
szybko, dogonił ją i chwytając za rękę, przytrzymał... wyrwać mu się nie mogła.

Zajrzawszy jej tedy w oczy, mocno była inną, a cała jej piękność musiała się na popołudnie i

wieczory robić przez umyślnie do tego wyuczone kobiety, które jej płeć malowały, brwi farbowały,
oczy jakimś urokiem nasypywały. Marzanna bowiem po dniu była sucha, stara i do Jąkały podobna,
co strasznie zmieszało królewicza. Ale sobie zaraz powiedział, że mu się to tak przydać musiało.
Czekał wieczora niecierpliwie Rumianek, a Marzanna wyszła znowu jak anioł piękna, świeża,
młoda, pachnąca i królewicz gorzej się jeszcze rozkochał. Prawda, że u stołu podpoili go trochę, bo
mu dolewali a dolewali jakiegoś napoju robionego z soku, który na wiosnę płynie z rozciętych
łodyg azalii... i smaczny jest, a upaja i oszala.

Już tedy powoli zaczęto i o zaręczynach przebąkiwać, a Marzanna popędzała go, żeby się

rodzicom oświadczał publicznie... tylko że wypadało wprzód posłać Liziłapę do Stołpca o
pozwolenie rodziców. Wciórnastkom się to wydawało niepotrzebne, ale stary Gwoździk
zapowiedział synowi, że jeśli się ożeni bez pozwolenia, to go wydziedziczy... i pięknego królestwa
stracić się nie chciało.

Już tedy Liziłapa miał nazajutrz jechać z poselstwem, gdy wieczorem w tańcu królewnie

włosy odpadły, co bardzo zafrasowało zakochanego, bo miała prześliczne, tylko nie swoje.
Pomyślał tedy w duchu: a nuż i ręce, i nogi potem jej poodpadają, jak się lepiej rozmacha? Jakoś
więc posmutniał i rozmyślać się począł. Udali się na spoczynek, gdy Waligóra rzekł mu bez
ogródki, że nazajutrz dalej ruszać potrzeba, a dalej tu nie ma czego bawić, bo dwór z głodu
pozdycha. W istocie w sali bankietowano, choć i tu więcej się świeciło na półmiskach, niż karmiło,
ale ludzi Rumiankowych chcieli puścić na paszę pod pozorem, że i królewscy dworzanie we
dworze nie jadają, ale ich na łąki co dzień pastuch wypędza, gdzie rośnie gotowy makaron włoski,
sałata wyborna w oliwie, a w lesie po deszczu znajdują się pod każdym drzewem placuszki z
makiem.

Waligóra otwarcie też dodał, że panna stara, malowana, zęby i rumieńce przyprawne,

dlatego ją tylko o zmierzchu pokazują, a dziesięć godzin wprzód sztukują, malują i politurują,
dodatku korzec tylko maku posagu. Sam Rumianek wszystko rozrachowawszy i coś już złego
przeczuwając za- bierał się do drogi, nie opierając zbytecznie, gdy nadszedł Jąkała.

— A co? — spytał królewicza. — Pewnie już myślicie o drodze?

— Skądże ta myśl w panu?

— U nas to tak zawsze, kto tylko się o moją siostrę starał, zwinął chorągiewkę, po trzech

dniach dowąchawszy się fałszu.

— Takli?

— Bo ona nie jest ani moją siostrą, ani królewną, ale ją sobie królowa dla zabawy ze starej

lalki zrobiła i chce za mąż wydać bogato. Serce jej wstawili pożyczone od gęsi, trochę mózgu z
cielątka, reszta nie wiem, skąd kawałkami pobrana. Zabieraj się i ty i jedź sobie — dodał — bo mi
ciebie szkoda, ale ruszaj nie żegnając się, bo cię król nie wypuści i gwałtem żenić będzie. Każ
ludziom po cichu się zbierać do drogi i nikomu o tym słowa... niech cię Bóg prowadzi.

To rzekłszy, a snadź bojąc się być wyszpiegowany, zemknął Jąkała, ludziom dano zaraz

rozkazy, aby się po cichu pakowali i sztyftowali, ale któryś z nich musiał się nieostrożnie wypaplać,
gdyż nim Rumianek spać legł, żeby w strapieniu wypocząć, już Wciórnastek stary z sześcią synami
wszedł do izby w groźnej postawie.

— Wstawaj — krzyknął — i zdaj mi sprawę a rachunek z niecnych swoich czynności,

uwodzicielu jakiś! Słyszę, że zamyślasz uciekać i wynieść się po kryjomu, jak złodziej, ukradłszy
mi serce córki, nie dotrzymując danego słowa dziecku i krwi tylu bohaterów!! Co to ma znaczyć,
mospaneńku?! Hę?!

A sześciu królewiczów jak jeden ryknęli za nim:

— Co to ma znaczyć, mospaneńku?! Hę?!

— To ma znaczyć — postawił się Waligóra — że gwałtem nikt się nie żeni... Jak zechcemy,

to się ożenim, jak nie zechcemy, to nikt nas do tego nie zmusi.

— A zatem wszyscy tu zginiecie do nogi i kostki po was nie zostanie! — krzyknął

Wciórnastek... i zatrąbił.

Działo się to w pośrodku zamku, a owi siedmiuset rycerzy Rumiankowych stali z końmi pod

murami jego, przy nim był tylko dwór i kilkunastu pachołków, z tych zaraz Liziłapa schował się w
dziurę od pieca, Maruda przebudzić się nie mógł, ale Waligóra i Paliwoda stali za resztę. Więc
wszyscy do szabel, królewicz też, rozgrzawszy się i poczuwszy pot jak koń stepowy, zatrąbił po
swojemu na swoich. Ale ino mieczów z pochew dobyli, i król, i sześciu synów natychmiast im z
oczów znikli, a hałastra zamkowa, choć jej wołano, z pierzyn wstać nie myślała, i tak sobie drogę
torując szablami po ciemku, królewicz i orszak jego wyszli na błoń, siedli na koń i śpieszno ujechali
obawiając się pogoni. Dopiero o dobrą milę dognał ich z wielkim hałasem Wciórnastek, ale
napastować nie myślał, łając tylko na przemiany i różne niestworzone obiecując rzeczy.
Naśmiawszy się z niego i nie zważając na nic, ruszyli tedy dalej w swą drogę.

Następnego dnia słońce po swojemu zeszło i pogoda była piękna; około południa, gdy lec

mieli na popas przy źródle pod dębami, ujrzeli straszliwego olbrzyma, niosącego na plecach krowę,
a za nim szedł chłopek, płacząc i rozpaczając, gdyż to była jego ostatnia. Zaraz tedy, że to był
chłopek wielkiego serca, Rumianek ujął szablę i z Waligórą zaszli mu drogę... Drab miał ze
szesnaście łokci wysokości (wiedeńskiej miary), a łeb jak dobra kufa wódki.

— Co? skąd? jak? Masz paszport? Co tu robisz? Czyja krowa? — począł Rumianek, sądząc,

że do bitwy przyjdzie, ale choć mu się bardzo chciało spróbować z olbrzymem i czuprynę mu
zdjąwszy, nią się chlubić, bo wówczas z czupryn takich robiono burki i z tego to poszły dzisiejsze
węgierskie, ale w miarę jak Rumianek nań następował, olbrzym malał, malał, zrobiło się go
dziesięć łokci koronnych, pięć, trzy, półtora i w ziemię cały wlazł, a krowa się na łące pasie, a chłop
przy niej płacze... Nie było się z kim bić, królewicz Rumianek zafrasował się i zawstydził, że na
takiego cieniaka napadł.

— Słuchajże no, Waligóro, albo i ty, Motylico, coście mi bajki o olbrzymach pletli... Gdzież

oni są? Co to za olbrzymy, którzy do walki stawać się boją? Niechbym się ja choć z jednym
spróbował.

— Najjaśniejszy paniczu — rzekł Liziłapa — olbrzym ten uległ potędze twojego wzroku i

wrósł w ziemię; jest to fenomen naturalny i w fizyce wytłumaczony. W historii naturalnej kraju
naszego znany był i opisany ten rodzaj olbrzymów, co maleją, gdy się im śmiało plunie w oczy, a
powoli całkiem się w ziemię chowają!.. Jest to olbrzym fałszywy, Gigas fallax, ale trafimy i na
lepszych.

— No, kiedy tak, to co innego — odparł Rumianek — bo też to smutna rzecz na olbrzyma

się za- mierzyć, a z karłem bić lub w powietrzu szablą świsnąć.

Gdy popasali, trafił się im żebrak, który kości ich obiadu pozbierawszy i do torby

pochowawszy okruszyny, spytany o drogę, powiedział im, że są na szlaku, który od wieków zowie
się gościńcem żywiącej wody i złotej jabłoni, ale tą zarosłą drogą od dawna nikt nie jeździł i nie
chodził, a nie można było wiedzieć dalszego jej kierunku. Królewicz mocno się jednak ucieszył.

Rozpowiadał jeszcze starzec, że od prapradziada słyszał, jakoby przebyć trzeba było trzy

przepaści, dwie góry i wiele trudów pokonać, aby się dostać do tych cudowisk, które, jak mówili ci,
co ich nie widzieli, miały się popsuć ze starości i lepsze od nich sprzedawano w kramach na
jarmarku po trzy grosze.

Tych już uwag, zakrawających na filozofią, nie słuchał królewicz i dawszy tynfa żebrakowi,

pojechał dalej ze swoim orszakiem, na zdobycie marzonych skarbów i dziwów.

Słońce już zachodzić miało, gdy w dolinie pokazał się im dwór, jak się zdawało, książęcy, z

ogromnymi zabudowaniami dokoła, a nad nim górował komin jeden tak wielki, jak piramida, i z
czupryny mu dymiło strasznie, i ogniem buchało. Na polu też różne postrzegli osobliwości, zaraz
wjechawszy w to królestwo: z jednej strony na grzędach rosły w miskach polewanych kartofle ze

słoniną, z drugiej z masłem, dalej z łanu żyta wprost płynący ruczaj mocno czuć było okowitą. W
górze nad polem wisiały worki z deszczem, dmuchawki do robienia wiatru, parasole od skwaru
słońca i różne sztuki gospodarskie, ale żywego ducha widać nie było; wszystko tu jakoś samo się
robiło, bez ludzi. Nie wiedzieli, czy ich tu na noc przyjmą, gdy dobijając się do wrót pole
oddzielających, ujrzeli kalekę, który ich pilnował, i spytali, kto by tu był panem.

— Pan zowie się Licho, pani Cetno, a dwór jest stolicą królestwa Groszaków... bardzo

możnego i wielkiego.

Spytany potem stróż, czyby ich siedmiuset kilkudziesięciu na nocleg przyjąć chcieli,

pokiwał głową i rzekł, że w gospodzie za pieniądze przyjmą, ale we dworze za Bóg zapłać... pewno
nie.

Pojechali więc ku gospodzie, która, że tamtędy wiódł jakiś gościniec, była ogromna i mogli

się w niej pomieścić, a królewicz ludzi swych zostawiwszy w niej, pieszo z Motylicą udał się
nawiedzić króla Licha w jego domu.

Znaleźli go nad wielkim, białym, otyłym burakiem, z którym prowadził rozmowę, gdyż to

był czarnoksiężnik wielki i kamienie u niego nawet, gdy je zaklął, gadać musiały. Rozpytywał się,
ile ich z pola przyszło i wiele przez dzień powyrastali, i jak się czują w żołądkach, słodko czy nie.
Chociaż bardzo zajęty, przyjął Rumianka z polityką, ale go zrazu wziął za kupca, dopiero gdy mu o
sobie powiedział, o ojcu i pochodzeniu, zaprowadził go do zamku, który był wspaniały, ale zimny i
pusty. Wyszła zaraz i pani Cetno, i córka ich jedynaczka, królewna Misza, którą jak skoro ujrzał
królewicz, zaraz się w niej wedle zwyczaju swojego rozkochał.

W istocie była to osóbka bardzo piękna, mała, ale szykowna brunetka, którą wróżki i

czarownice z daleka sprowadzane wychowywały; umiała śpie- wać pieśni osobliwe, prorokować,
ciągnąć kabałę, grać na arfie i cymbałach, tańcować na sznurku i różne inne śliczne rzeczy, ale że
ojciec i matka bardzo byli bogaci, spodziewała się wyjść bardzo świetnie, najmniej za potężnego
króla jakiego. Wymagała już po swoim przyszłym, żeby miał wóz skrzydlaty i żeby ją wiózł za
siódme morze, na jakąś wyspę zamieszkaną przez wróżki i czarnoksiężników zabawnych bardzo i
bawiących się nieustannie. Lubiła bowiem bawić się i popisywać.

Wzgardliwie zrazu przyjęła Rumianka, choć był ładnym chłopcem, aż dopiero gdy jej ojciec

szepnął, że król Gwoździk ma bardzo obszerne państwo i stać go nawet na dwa wozy skrzydlate i
na nie wiem jakie fantazje, a co lepiej, mógłby nawet dla syna po żonie posagu nie potrzebować,
poczęła nań Misza milszym okiem spozierać.

Zaprosili go tedy na jutro, a wieczór zabawiali liczeniem owiec, które z pola powróciły, i

fasoli, którą łuszczono dla przepędzenia czasu, przy czym królewna grała na arfie i śpiewała.

Chociaż dwór Licha nie bardzo przypadł do smaku wędrownikowi, ale oczy panny bardzo

go zajęły i pozostał, aby dłużej w nie popatrzeć. Nazajutrz dany był wielki festyn w sali zimnej i
obiad na półmiskach ważących każdy po czterdzieści funtów srebra, ale na niektórych nie było nic,
a na innych tak mało, że wszyscy od uczty wstali głodni. Na deser poprowadził ich król oglądać
skarbiec i gospodarstwo, co trwało do nocy.

Jakoś do trzeciego dnia odechciało się Rumiankowi i królewnej. i posagu, i oczów, a

przypatrzy- wszy się chłodnej owej piękności do woli, rano wyniknął się w dalszą podróż.

Dotąd mało jeszcze miał przygód siebie godnych i znajdował, że mu los nie dopisywał,

puścili się więc stąd drogą pustą, znowu szlakiem wody żywiącej, wśród którego mieli, jak
mówiono, przebywać niezmierne pustynie. Ale konie dobrze owsem kupnym podkarmiwszy, a rano
ruszywszy, do południa ulecieli trzysta mil ukraińskich i postrzegli przed sobą przepaść taką, że ani
jej objechać, ani minąć, ani przeskoczyć nie było można.

Powiadano, że gdy ziemia, świeżo jeszcze z mokrej gliny ulepiona, z tej strony na słońce

wschodzące raz pierwszy wystawioną została, gdy słońce, jeszcze nie zmordowane bardzo, na
pierwszy raz przygrzało, skurczyła się i pękła szeroko. To pęknięcie było ową przepaścią
niezmierną, nad którą przybywszy królewicz, jął medytować, co począć.

Wracać? Wstyd. Przejść? Nie ma sposobu, objechać nie można... Jęli tedy radzić wszyscy:

Motylica, żeby skrzydła ludziom i koniom poprzyprawiać; Paliwoda, żeby drew narąbać i przepaść
zarzucić nimi; Maruda, żeby poczekać, aż sama powoli zasunie się od brzegów; Waligóra, żeby

dziurę zakląć. Liziłapa wotował, aby najjaśniejszy panicz nikogo nie słuchał mając rozum wyższy
nad wszystkie ludzkie rozumy. I rzekłszy to, pocałował kraj jego surduta, choć był powalany
błotem.

Tymczasem słońce zaszło i zanocowali tu, a Rumianek raz pierwszy stęskniwszy się dobył

zwierciadełka i zajrzał w nie, aby zobaczyć, co robią w domu. Powierzchnia jego była czysta,
postrzegł w nim naprzód ojca jegomości w ganku stołpec- kim, na zamku, z nogą na nogę założoną
drzemiącego, matkę u kądzieli zamyśloną, a Lalę zapłakaną z rączkami założonymi i oczyma
czerwonymi. Ćwieczek łatał stary but i trzymał nóż w zębach, nowego bowiem obuwia nie robił,
ale miał to sobie za największą sztukę z nic wartych, obdartych chodaków nowe i śliczne
wysztukować tak umiejętnie, że nikt ich od najprzedniejszych babilońskich rozpoznać nie mógł.

Patrząc na Lalę, smutno się zrobiło Rumiankowi, tęskno, przykro i mało nie zapłakał za

Stołpcem, pytając się siebie, dlaczego by go i po co opuścił, gdy tam miał pokój i szczęście,
wszystko, czego potrzebowało serce, czego pragnęła dusza.

Tym dumaniom sen koniec położył, a nazajutrz rano kazano konie posiodłać i dobrze

popodpinać i królewicz, widząc przepaść przed sobą, świsnął na Jagę, aby w pomoc ze starym
przybywała doświadczeniem.

Czarownica zjawiła się na miotle, żeglując przez powietrzne szlaki, czerwona od zmęczenia

i zdyszana.

— Jak przepaść przebyć? — zapytał jej Rumianek. — Jestli sposób?

Poszła stara nad brzeg, miotłą się podpierając, popatrzała, pokiwała głową i wyznała, że

niewiele wie, ale od babki swej słyszała, że przez nią rycerze mężnym sercem przeskakiwali.
Wprawdzie dużo ich tam ginęło, ale kilku do mety doszli i żywiącej wody zaczerpnęli.

Że królewicz nie miał nigdy zwyczaju wątpić o sobie, dał zaraz rozkaz do skoku i Motylica

naprzód, a za nim inni poparłszy konie, ruszyli.

Ale — o cudo! W chwili gdy już dopełnić się miało salto-mortale, przepaść owa znikła i

maluczki tylko ruczajek w parowie się okazał, przez który konie z łatwością przesadziły. Nim
jednak Maruda zebrał się siąść na koń, tamci już byli na drugiej stronie, przepaść otworzyła się
znowu i on pozostał sam jeden. Słychać było, że w dziesięć lat później, na szkielecie konia siako
tako powiązanym sznurkami, bo mu mięso w drodze wilcy objedli, powrócił do Stołpca,
niesłychanie zmęczony niewygodną podróżą...

Na drugiej stronie przepaści kraj był daleko piękniejszy i żyźniejszy, mnóstwo źwierza i

ptaków, a fertyczna sroczka w czarnym płaszczyku wyszła na spotkanie królewicza i wypaliła mu
oracją po syryjsku i chaldejsku, mieszając zgrabnie te dwa języki, że ich obu zrozumieć nie było
można, winszując przybycia i prosząc o trzy grosze na śniadanie.

Dalej witały go także inne stworzenia z respektem wielkim i lis przyszedł się ofiarować za

przewodnika, strasząc dziwami, olbrzymami, którzy na drodze zasiadali i do żywiącej wody nie
dopuszczali, a radząc ich wiadomymi sobie ścieżkami wyminąć.

Pozbywszy się tego i innych natrętów, a nareszcie niedźwiedzia, który uporczywie żądał,

ażeby mógł być przyjęty za przyjaciela, ofiarując się za tanie pieniądze, to jest za pięćdziesiąt dwa
plastry miodu i kilkoro cieląt rocznie, pojechali dalej. Tu pierwszy raz spotkali mnóstwo ludzi
pozaklinanych, w rozmaitych postaciach i położeniach. Byli to wszystko poprzednicy królewicza na
tej drodze, którzy znużeni przed czasem, jak którego rozpacz i zwątpienie schwyciło, siedli i
skamienieli.

Jeden stwardział grając na piszczałce, drugi nad jadłem, trzeci u kolan jakiejś kobiety,

czwarty we śnie leniwym; każdy w tym, do czego miał jakąś słabość, i aż śmiech i litość brały
patrzeć, co tam ich było w różnych postawach, niby żywych, a w istocie życia dla nałogu
pozbawionych. Minąwszy to niebezpieczne miejsce, gdy dalej iść musieli, oznajmił im lis wlokący
się z tyłu w nadziei ochłapów, że jeśliby chcieli na popas z drogi zjechać ćwierć milki, przyjemną
by spędzili chwilę we dworze króla Słoty, wielkiego i potężnego mocarza, który w sąsiedztwie
kawał pustyni i słone morze posiadał. A choć to miał być mimo rozległego państwa ubogi człowiek,
jednak pan z panów i liczył sobie trzysta sześćdziesiąt pokoleń w prostej linii, które z tego morza do
pekeflejszów czerpały ropę.

Jakkolwiek niemiło było zjeżdżać z drogi królewiczowi, jednak gdy orszak mocno się

zdawał zmęczony, lis ich poprowadził ścieżką w góry i wkrótce ukazało się zamczysko na
wysokości, z którego tylko jedna wieża sterczała, a mury były porujnowane bardzo i wokoło
smutno i goło, ale majestatycznie i poważnie.

Na polu ani śladu posiewów, w ogrodzie sam pan o kiju się przechadzał i wróble opędzał z

wiśni dojrzewających, z których owocu sokiem spodziewał się ochłodzić. Z wielką gościnnością
otwarły się przed nimi bramy, ale jedna o mało nie ubiła Liziłapy, bo zawiasa pękła i w łeb dostał
lisztwą. Dowiedziawszy się przez marszałka dworu o procedencji gościa i herbach jego, a znając
dobrze rodzinę Gwoździków, z którą był spokrewniony, król Słota przyjął wędrującego młodziana
uprzejmie.

Gdy przyszło jednak do obiadu, znalazł się tylko w spiżarni kawałeczek starej słoniny,

chleba spleśniałego bochenek i kubek piwa dla dworu... tak nieborak ów Słota podupadł i zubożał.
Ale czas obiadowy spędzili z nim wesoło, słuchając opowiadań o prastarych czasach, gdy jeszcze
praojcowie Słotów koczowali u wrót raju ze swymi trzodami owiec złotorunych i wielbłądów.

Z rozmowy dowiedzieli się, że król Słota miał córkę jedynaczkę i Rumianek bardzo był

ciekawy ją zobaczyć, ale im się nie pokazała. Dopiero gdy pozostali na noc, wieczorem wyszła w
towarzystwie podeszłej ochmistrzyni na pokoje i zasiadła z daleka, za herbowną zasłoną. Postać
miała wspaniałą, głos miły, słowo rozumne, ale gdy przy wieczerzy odsłoniła twarz, Rumianek
przeląkł się, tak była bladą i trupią. Ani kropla krwi jej nie zarumieniła, a oczy były martwe i nie
zwracały się, chyba głowę obróciła w stronę. Jednak gdyby dłużej pobył, może by się i w tej
zakochał, bo nie była bez wdzięku, ale rano Liziłapa przyszedł z oznajmieniem sekretnym, że panna
ta, córka Słoty, dawno była umarłą, a ojciec ją tylko zabalsamowaną pokazywał, utrzymując przy
sztucznym życiu siłą czarnoksięską.

Choć więc Słota zabierał się im rozpocząć historię o sześćdziesięciu bohaterach, swych

przodkach, i wielkich ich dziełach, nad którymi sam rozmyślając, nie miał czasu wziąć się do
niczego, bo się obawiał, aby tradycji ze znużenia nie pozbył i nieustannie ją w sobie odświeżał
rozpamiętywaniem, umknęli rano i chcieli znowu tąż samą drogą do żywiącego powrócić źródła,
gdy lis, co ich tu przywiódł i nazajutrz miał odprowadzić, znikł, a sami nie umieli w pustej okolicy
wynaleźć szlaku, o którym nikt zresztą nie wiedział nawet. W wielkim tedy królewicz znalazł się
frasunku i biedzie, ale nie tracąc serca, rozkazał, prosto od wrót konie wszystkie skierowawszy, w
jedną stronę jechać stale, w jednej linii, na los szczęścia, gdzie się trafić uda. Jechali tak pół dnia,
nic i nikogo nie spotykając; zaczynały konie i ludzie się trudzić, gdy nade drogą jak dwie góry
ukazali się dwaj olbrzymi, potężni, siedzący i pilnujący wąskiego przesmyku.

Po nich poznał Rumianek, że znowu był na drodze do źródła, a rozmierzywszy okiem

wielkość olbrzymów, swoją rozrachowawszy siłę i pomyślawszy, co ich tam spotkać mogło, po
cichu całe swe wojsko wstrzymał i rozłożył, naradzając się, co by począć wypadało. Obejść poza
plecami olbrzymów nie było podobna, zwyciężyć było trudno, siedzieli u wrót wąwozu z
kamieniami, których lekkie potrącenie stosy mogło na ich karki obalić. Liziłapa z powodu, że
zdrowie królewicza droższe mu było nad wszystko, radził wracać się nie narażając na
niebezpieczeństwo i cytował szesnastu poetów będących tegoż zdania; Waligóra chciał uderzyć
wstępną siłą; Paliwoda zgadzał się na to, byle prędzej; Motylica utrzymywał, że to nie były
olbrzymy żywe, ale wypchane maniaki. Królewicz sam na podjazd wyjechawszy wrócił z
przekonaniem, że ponieważ spali już od kilkuset lat, jak tamtędy nikt nie przechodził, można było
cicho się przesunąć nie budząc i tak wynijść z niebezpieczeństwa, a na swoim postawić, lub gdyby
się obudzili, życie mężnie narazić. Poobwijawszy więc szable krajkami, aby nie brzęczały, koniom
nogi w buty z wojłoków pozaszywawszy puścili się po cichuteńku.

Dwa owe straszne olbrzymy, Dumbor i Próżnogóra, siedziały na wierzchołkach wyniosłych,

a im bardziej się ku nim zbliżali jadący, tym rosły im w oczach; u nóg ich leżały stosy kości
pozabijanych podróżnych... Nie budząc ich, na palcach się skradając, poczęli się przemykać
wąwozem i byłoby się wszystko udało wyśmienicie, bo już królewicz i dwór cały prawie, i wojsko
przeprawiło się na drugą stronę, ale w chwili, kiedy reszta ludzi przechodziła, Liziłapa, nałogowy
tabacznik, wyjął z kamizelki tabakierkę z rapa i przez grzeczność dał jej obok jadącemu,

nieprzywykłemu do zażywania Paliwodzie; ten kichnął okrutnie, olbrzymy się przebudziły i nuż
walić kamieniami, tak że mimo największego pośpiechu z siedmiuset ludzi ledwie trzechset ocalało.
Królewicz już był dobrze za przeprawą, a Liziłapa dowodził mu, że wcale nie on temu był winien,
ale nos Paliwody, i że wyszli jeszcze bardzo szczęśliwie, gdyż tych czterechset darmozjadów
więcej im zawadzali, niżeli pomagali w drodze.

Dalej gościniec począł być twardy i piął się ku górze. Czarownica stara imieniem Klępa

utrzymywała tam szynczek, który był od dawna zamknięty i beczki w nim powysychały, bo nikt już
od wieków traktem nie jeździł; sama ona zamarzła ostatniej zimy, nie mając co jeść i czym się
opalać, i znaleźli ją w kożuszynie łatanej w kuczki siedzącą i zupełnie skościałą, a życia się w niej
dowołać nie było podobna.

Ale że w tym pustym i nieznanym kraju potrzeba się było kogoś poradzić, jęli ją rozcierać,

cucić, ogrzewać, aż doszli, że łajanie nad wszelkie frykcje okazało się skuteczniejszym, bo baba
wstała, gdy ją Liziłapa besztać począł, przetarła oczy i zdziwiona wspaniałym dworem, który ją
otaczał, upadła na kolana ze strachu.

Od niej dowiedzieli się, że w bok o pięćdziesiąt tylko mil mieszkał Liczykrupa, król

staruszek osamotniony, wnuczkę jedną po bracie wychowujący, u którego mogli mieć schronienie i
odpoczynek, gdyż do źródła wody żywiącej daleko jeszcze było i mnóstwo do przebycia zawad i
przeszkód. Wsadzono zeschłą czarownicę na konia i kazano jej prowadzić do zamku Liczykrupy,
który był sławny na cały świat ze swojego skąpstwa, a zamieszkiwał na pustyni, choć miał inne
państwa w swym kraju ludniejsze i weselsze, dlatego tylko, że go tu życie nie kosztowało. Zamek
ten był chałupą o czterech oknach, pod słomą, bardzo nędzny, obok którego mocny lamus
ufortyfikowany, murowany, okowany miał wedle pogłoski powszechnej zawierać skarby ogromne.
Stary wyglądał na dziadka orzechów, taki był mały, suchy, zgarbiony, bezzębny; zobaczywszy tylu
gości, pochwycił się za głowę i począł uciekać wyrzekając, że takiego najazdu nie ma czym przyjąć
ani myśli przyjmować. Ale w oknie właśnie siedziała wnuczka królewska i ta, postrzegłszy
Rumianka, który przed nią przykląkł po staroświecku, zaczerwieniona pobiegła po dziadunia i
skłoniła go, aby bramę gościom otworzyć kazał.

— Ale oni nas tu zjedzą! — zawołał stary, przerażony trzymając się za głowę, więc w targi

przez wasistas i samoczwart puścili królewicza do dworu, gdyż się zaraz na wstępie pokazało, że
prapra- dziad Liczykrupy i prababka Gwoździka byli sobie stryjeczno-wujeczno, cioteczno-
serdecznie rodzeni, co stanowiło koligacją w dwudziestym drugim stopniu, a Rumiankowi dawało
prawo domagać się gościnności.

Rad nierad, Liczykrupa musiał przyjmować, ale żeby się nie bardzo zmóc na traktament,

udał, że klucze pogubił, że się zamki od lochu i śpiżarni popsuły, że dzień był, w którym się nic jeść
nie godziło, i bardzo skąpo Rumianka u stołu nakarmił, nie mówiąc już o ludziach, którym więcej
dawali wąchać, niż kąsać. Rozmawiał za to szczodrze i słów nie żałował słodkich, słonych,
pieprznych, jak kto chciał. A że królewna wnuczka, która się zwała Pliszka, bardzo była śliczna i
wesoluchna, a Rumianek niezmierną miał słabość do twarzyczek niewieścich, wzrok jej jasny i
usteczka uśmiechające się kazały zapomnieć o głodzie i wieczór przeszedł, nim się spostrzegli.
Królewicz kazał obóz rozbić podle zamku, na który Liczykrupa proste pole wyznaczył,
potrzebujące sterkoryzacji, i na noc się tu zatrzymali mimo sarkania zgłodniałych. Wieczerzy już
nie było, tylko bardzo jakiś oszczędny podkurek, pod pozorem, że Kopcidym, nadworny kuchmistrz
królewski, zachorował na reumatyzm, a klucznica na łopacie wyjechała na Łysą Górę po czosnek
diabelski dla smarowania chorego bydlęcia. Pliszka za to śpiewała przy kądzieli, a głos miała tak
śliczny, że zachwyciła Rumianka, który poczuł, że mu się już serce w piersi roztapia. Gadu, gadu,
gadu, zagadali się tak do późna, aż stary w końcu zapytał Rumianka, dlaczego by tak daleko od
gniazda rodzinnego zawędrował i co go do tak kosztownej wyprawy zmuszało.

Odpowiedział Rumianek, że go prowadziło serce, pragnienie przygód osobliwych, widzenia

świata, pokonywania olbrzymów i dobycie zaklętych skarbów.

— Skarby jak skarby — rzekł na to Liczykrupa — jest sens, choć nie wiem, kto by je tak

zaklinał głupio, aby odklął lada świszczypałka, ale powiem asińdziejowi, że z innych względów
podróż ta ni w pięć, ni w dziewięć. Po co się włóczyć, konie męczyć, podkowy gubić, ludzi morzyć,

siebie durzyć, czas marnować? Nie lepiej by w domu siedzieć i na grosz pracować?

Królewna była także tego zdania, że dla niebezpieczeństwa, dla fantazji się narażać wcale

Rumianek nie miał potrzeby, a gdy z zapałem począł jej mówić o źródle żywiącym, o złotej jabłoni,
o innych dziwach, zaśmiała się utrzymując, że ich nigdy na świecie nie było, a bajki o tym rozsiały
czarownice, aby młodzież, do której ząb miały, o zgubę przyprawić. Chwaliła także ciche życie
domowe, a popierając mowę przykładem, w oczach królewicza pilnie się gospodarstwem zaprzątać
zaczęła.

Jakkolwiek piękna była i miła, postrzegł się królewicz, że gdyby o niej pomyślał, a dla

wdzięku się zakochał, toby go tu pewnie trzymali na uwięzi i zaprzęgli z wołem do pługa. Słudzy
tam szeptali, że u Liczykrupy zwierzęta w stajni, oborze, na wsi, w trzodzie byli to czarami
poprzemieniani ludzie dla lepszego ich użycia, a mało kto u niego na wsi i w państwie ostał się w
swej skórze. Zląkł się więc Rumianek, żeby i jego w bydlę robocze nie przedzierzgnął stary
Liczykrupa i ta młoda czarownica, gdyż ludzi tam oprócz nich prawie nie było widać, i nazajutrz
raniusieńko dał rozkazy do dalszej podróży.

A że mu znowu jakoś tęskno było na sercu, wyjął źwierciadełko, aby w nie popatrzeć i

porównać Pliszkę z piękną Lalą, której wspomnienie stukało mu do piersi... i znalazł nawet po tym
dziewczęciu siostrzyczkę piękną, ale chmurniejszą jeszcze i smutniejszą niż wczora.

Do świtu, nim Liczykrupa wstał, bo całą noc sam chodząc z grzechotką koło dworu i

lamusów, skarbów swych i wnuczki pilnował, wojsko, dwór i Rumianek byli na nogach i w dalszą
puścili się drogę ku źródłu, coraz ją znajdując cięższą i niebezpieczniejszą.

Kraj był znowu pusty, najeżony i poprzerzynany przepaścistymi doły, gdzieniegdzie

sterczały lasy suche i powypalane, stosy kamieni ostrych i wydmy piaszczyste, w których brnęli po
kolana. Dnia tego przyszło im przebywać grzbiety gór jakichś, których wierzchy zamiast śniegu
pokryte były szkłem, potem przepływali wielkie rzeki czarne i przechodzili jezioro, które mróz
schwycił wśród burzy, że stężało w ogromne bałwany i dotąd roztopić się nie mogło. Smutno się aż
zrobiło na sercu na widok tej krainy, w której małego ptaszka ani nawet muszki nie było, a
milczenie takie panowało dokoła, że słyszeli chodzenie ziemi około swej osi, której tego dnia
zapomniano posmarować i mocno skrzypiała.

Nie zrażony jednak tymi smutnymi widokami i groźną pustynią królewicz jechał dalej, choć

już ludzie jego z nim będący sarkali na ten upór, utrzymując, że nie wiedzieć, za co karki kręcą, i
jeden tylko Liziłapa milczał, bojąc się królewicza obrazić i towarzyszów zniechęcić.

Jechali cały ten dzień bardzo długi (z powodu nie posmarowanej osi) bez popasu; ani ludzie,

ani konie nic sobie znaleźć nie mogli, pod wieczór aż dobili się do nieco żyźniejszej okolicy,
zarosłej trawą wysoką, a z boku na staje ukazał się im ponad gościńcem pyszny zamek w dolinie,
stawem oblany, naokoło którego. stojące rogatki granice posiadłości ściśle oznaczały. Wysłał więc
zaraz znużony królewicz Liziłapę i Motylice w poselstwie, prosząc, aby go, podróżnego z dalekich
krajów, na nocleg przyjęto i na ziemi tej dozwolono przenocować. Chorągiew powiewała na zamku,
pan więc był doma, a ze wszystkiego znać było, że królik ten był możny i wystawę a wspaniałość
lubił, nie spodziewano się więc odmownej odpowiedzi.

Wkrótce potem wyjechał też przeciw królewiczowi z trębaczami marszałek dworu w

poczcie dwunastu pacholików, w świeżą i jasną barwę ubranych, i wprowadzono z honorami
wędrowca na podwórze obwiedzione zewsząd złoconymi parkanami. Mury zamkowe świeże się
wydały i dziwnie pofarbowane na wszystkie kolory tęczy. W ganku suto przybrany jakby do
wielkiego święta król Hetka, królowa Hetczyna, królewna Hetczanka i trzech synów Hetkowiczów
powitali Rumianka i wprowadzili z sobą na pokoje od złota i drogich kamieni połyskujące.

Jedno zadziwiło królewicza, że tu nigdzie nic starego zobaczyć nie było można, wszystko

nowe jak z igły i świeże gdyby wczorajsze, a że pod owe czasy mało się w nowościach kochano,
nie mógł pojąć, co by to znaczyło, że tu tak wszelkie stare pamiątki zatarto jakby umyślnie.

Tymczasem królewna Hetczanka, której imię było Zrzęda, bardzo mu zaraz w oko i serce

wpadła, gdyż choć twarzą nie przechodziła ani Pliszki, ani innych po drodze widzianych, rozumem
je prześcigała daleko, a była tak śmiała, rezolutna i dowcipna, że przy niej mu czas dziwnym
sposobem niepostrzeżony upływał. A choć niby mówili tylko o podróży i rzeczach obojętnych,

Zrzęda doskonale potrafiła wypytać Rumianka o jego rodzinę, królestwo, majątek, położenie.
Nawzajem wygadała mu się, że ojciec jej miał niezmierne bogactwa i królem był bardzo potężnym;
sam Hetka jednak nie wyglądał na nic osobliwego, był to człowiek — jak by go kto w garści dobrze
zmiął, a potem puścił — mały, pogięty, twarz tyle tylko, że ludzka, a nie pańska wcale, nosa trzeba
było szukać ze świecą, a oczów palcami. Trudno też powiedzieć było, co jego oczy i usta mówiły.
Przy tym dziwnego był obejścia z ludźmi, gdyż nadzwyczaj się piął i w dumę wzbijał, a znowu
chwilami na sługusa zakrawał, gdy się zapominał, i pokornie się zginał, jak by chciał wziąć w szyję.
Spod brwi nawisłych coraz to na córkę spoglądał, która nim kierowała, jak się miał znajdować, i
mrugała nań, kiedy się miał schylić, a kiedy wyprostować. W domu też, choć chciano sobie niby po
królewsku poczynać, nie szło to gładko i wszystko robiło się nie w porę, nie ładem, na co Zrzęda
rumieniąc się, ramionami ruszała. Sama królowa siedziała milcząca i do niczego się nie mieszała;
mówiono, że zaklęta została na dwadzieścia cztery lata, żeby się jej usta nie otwierały, gdyż raz
wiel- ką jakąś i ważną tajemnicę wypaplała przed ludźmi, za co własna córka i ojciec gębą jej
niewidomą kłódką zapieczętowali.

Hetka miał to do siebie, że wszystko, co u niego było w domu, musiał pokazywać i chwalić

się każdą rzeczą, więc choć Rumianek był zmęczony i po podróży ledwie dychał, prowadzono go z
sali do sali, każąc się dziwować, dodając, ile co kosztowało. Były tam niektóre osobliwości
zapłacone tysiącem szturgańców danych ludziom pracowitym, inne wartujące trzy tysiące batogów,
inne po tysiąc łez, po półtora tysiąca westchnień, a niektóre, szacowniejsze, po dwa i trzy życia
ludzkie. Królewicz znajdował je nad miarę drogimi, ale królewna utrzymywała z uśmiechem, że
proste łzy i westchnienia gburów na to są stworzone, aby za nie sobie Hetki kupowali cacka i różne
osobliwości.

Strasznie się umęczył Rumianek tym przeglądem rarytasów, aż nareszcie nierychło dano do

stołu bardzo wspaniale i suto, ale takie potrawy, których trudno było wziąć do ust, pokazało się
bowiem, że Hetki żyli samymi przysmakami, dla pospolitych żołądków nie bardzo ponętnymi. Na
zupę jadano mleko wielorybie, które tranem trąciło, ale Hetka zwrócił uwagę królewicza, że po nie
do dojenia posyłano aż na morze lodowate, potem kotlety z brzuszków wężowych, siekaninę z
robaków, pieczyste ze starego psa, a na zakąskę pierożki posypywane srebrem i złotem. Wszystkie
oprócz tego potrawy zniechęcały tym, że na każdej z nich stała napisana cena, jaką kosztowała... a
były szalenie drogie.

Zrzęda siadła przy królewiczu i tak go opano- wała, umiejąc mu pochlebić, chwaląc jego

rozum, wynosząc dowcip, pozyskując sobie Liziłapę i Waligórę za sprzymierzeńców, że gdy
rozeszli się do snu, Rumianek w zachwyceniu od siebie odszedłszy, na źwierciadełko ani spojrzał.

Już się mieli kłaść spać i Rumianek sam pozostał rozmyślając o wdziękach Zrzędy, gdy

wszedł do izby bakałarz, który się u stołu nie pokazywał. Był to nauczyciel Hetkowiczów; ten,
nisko się pokłoniwszy, prosił o posłuchanie u królewicza, na co się on chętnie zgodził.

— Najjaśniejszy paniczu — szepnął po cichu — znam ja króla Gwoździka i zacną familią

waszą, boję się, żebyś tu nie wpadł w zastawioną łapkę. Wiem, że królewna Zrzęda będzie się
starać usidlić ciebie, a Hetka mieć za zięcia, ale dopókiś wolny, uciekaj z tych miejsc przeklętych.
Ja za grzechy moje skazany tu jestem pokutować przez sto lat, ale nikomu nie życzę tego, co sam
doświadczam, bo się tu dzieją straszne rzeczy. A naprzód potrzeba ci wiedzieć, królewiczu, że
Hetka niedawno sam był włodarzem u króla Faraona i okradłszy go, uciekł, królestwo sobie kupił, a
sam się królem zamianował, choć jest pochodzenia niewolniczego i jeszcze ma na rękach od żelaza
znaki. Ludzie ci nie mają serca ani litości, ani sumienia, ale wszedłszy w nowy stan, niezręcznie
tylko małpują, co im się zda przyzwoitym, i wielkimi słowy plują. Bogactwa ich, choć znaczne,
wszystkie są spod spodu nieczystym czymś, krwią lub łzą pomazane, a wiadomo, że skarby takie do
lat kilkudziesięciu w proch się rozsypują, gdyż krew i łza diamenty przejada. Z tego więc
wszystkiego wkrótce smród i proch tylko będzie. Widziałeś ich udających królów bardzo wspaniale
i dumnie, ale doma są inni i ostatni chłop lepszy od nich, a byle na nich nikt nie patrzał, przebierają
się w kożuchy i idą walać w błocie. Strzeż się więc, królewiczu, i uciekaj, dopóki cię nie obałamuci
Zrzęda, która tu ma rozum za wszystkich. Litość mnie wzięła nad twą młodością i szyję moją
stawiać przyszedłem cię ostrzec, nie wydawajże mnie, proszę.

Królewicz, obdarzywszy biednego bakałarza, uląkł się bardzo i zaraz na świt kazał

wszystkim gotować się do drogi, choć był dzień następny przyobiecał zostać. Waligóra i Liziłapa
trochę się starali wstrzymać go, ale woli ulegli, bo Rumianek był gwałtowny i co raz powiedział, od
tego nie ustąpił. Do dnia ruszyli z zamku, ale jakoś nieostrożnie, bo się czeladź poprzebudzała, za
nią Hetka i cała jego rodzina. A że nie domyślali się, co im sen przerwało, i szmeru się tylko
przelękli, powybiegali w kożuszkach, w łachmanach, jak się na noc zwykli byli przebierać, odarto i
brudno; Rumianek przekonał się, że bakałarz prawdę mu mówił. Widząc, że im królewicz ucieka,
poczęli wołać, aby go zwrócić, ale nasz podróżny wiedział o tym, że w podobnych razach ani się
oglądać, ani słuchać nie trzeba i uszy zatykać, poparłszy więc konia, drapnął, co miał siły, a za nim
dwór musiał pójść także. Znowu tedy jak wprzódy wyruszyli na wielki gościniec i dostali się do
kraju wiekuistych ciemności, przez który przejeżdżać było potrzeba, gdzie wszystko od wieków
spało. Kraj ten bardzo już dawno zastawiony był chińskim lakierowanym parawanem od słońca, a
że sprzęt ten był bardzo ciężki i w ziemię wrósł, gdy go tam ustawiano, nikt go już teraz ruszyć nie
mógł. Podróżowali tedy przy pochodniach i widzieli dziwy wielkie, gdyż w państwie tym, jak co
było przed kilkuset laty, tak zostało, a sen jak kogo zachwycił, tak trzymał. Ten spał siedząc nade
drogą, z kijem w ręku, ów w gospodzie z kwaterką, inny nad księgą, która się w proch rozsypała,
inny na roli, którą uprawiał. Żyto spało stojąc na pniu, rzeki spały w wygodnych stawach, powietrze
drzemało i ptacy w powietrzu śród lotu zatrzymali się i spali. Nie było sposobu żadnym zaklęciem
rozbudzić tego, świata, a królewicz obawiając się, aby i on sam, i towarzysze jego nie pospali się
także, świsnął w piszczałkę na Jagę, która się zaraz zjawiła z ogarkiem w podołku, na starym
ożogu.

— Co tu począć — spytał Rumianek — jest tego kraju na cały dzień albo i więcej, a tu już

i tak. mi ludzie drzemią?

Baba się mocno zamyśliła.

— Na to — rzekła — rada bardzo trudna; kto tylko idąc stanie, wstrzyma się choć na

chwilę, w tył obejrzy, musi zasnąć i stwardnieć na wieki, więc konie pędźcie, uciekajcie, a niczego
tu nie bierzcie, nie dotykajcie i nie jedzcie, bobyście zarazili się snem, z którego ja nawet obudzić
nie potrafię.

Usłuchał jej Rumianek, a choć w piersiach ich to oddychanie ciemnościami dusiło, a noc

była tak gęsta, że aż bolało się przez nią przeciskać, lecieli co sił stało dalej a dalej, ani na chwilę
się nie zatrzymując. Waligóra mieczem wyłamywał drogę, a Motylica rozbijał ją skrzydłami i tak
jakoś dostali się do granicy, na której zaraz ściana ciem- ności się skończyła i konie nawet łby na
światłość wystawiwszy prychnęły z radości.

A trwała ta podróż ciężka cały dzień i całą noc, że o samym wschodzie przebyli ową ścianę,

przy której zaraz popasać musieli, bo im konie i ludzie ze znużenia padali. Świat się im wydał taki
piękny, jak nigdy, po tym mroku nużącym i gęstym, od którego królewicz i wszyscy dostali
niesłychanego kataru, a niektóre szkapy nosaciznę. Waligóra i trzysta rycerzy jak zaczęli kichać,
powietrze się wstrzęsło i ogromna nadeszła burza.

Nie była to burza, jakie się dziś pospolicie na świecie trafiają, gdyż w owe czasy nic się jak

dzisiaj nie działo: zamiast piorunów leciały słupy ognia, zamiast gradu lód kawałami takimi, że go
już do lodowni na stawach piłować nie potrzebowano, a czasem zamiast deszczu jeszcze piasek z
drobnymi kamykami sypał się jak z worka. Byliby więc wszyscy poginęli niechybnie, gdyby się im
obok nie trafiła jaskinia wielka, w której ludzie i konie wygodnie się mogli pomieścić. Całe to
podziemie, choć w nim prócz niedoperzów wielkości karmnego wołu, latających sobie swobodnie,
nic nie było, zdało się królewiczowi ręką ludzką lub duchów wykute i niegdyś zamieszkane, choć
opuszczone pewnie od lat tysiąca. Wierzch jego nawieszony był roztopionymi diamentami, które
jak sople w mróz po odeldze wisiały nad głowami, a były różnych kolorów i wielkie jak do góry
dnem przewrócone piramidy. Środkiem jaskini był staw niebieski, z rozpuszczonego lazuru, i ten
dalszy pochód w tajemnicze głębie tamował, chociaż znać było, że jaskinia ciągnęła się bardzo
daleko we wnętrznościach ziemi. Nie było ani czółen, ani sposobu dostać się wewnątrz, co bardzo
bolało królewicza, który się domyślał, że w głębi musiały być gdzieś ukryte skarby. Oglądając
wszakże jaskinię baczniej, postrzegł Rumianek, że ponad samym jeziorem w skale wykuta była

ścieżka nieznaczna, umyślnie obłamami skał pozawalana, która gdzieś w głąb prowadziła, i choć
wszyscy mu niebezpieczeństwo, na jakie się narażał, wystawiali, postanowił udać się nią z Motylicą
dla dojścia do wnętrza pieczary.

Na próżno mu Liziłapa przedstawiał, że z lada niedoperzem w drodze się spotkawszy może

być strącony w przepaść i wody, Rumianek takiego był serca, że się niczym ustraszyć nie dawał.

Wyszli tedy we dwóch i poczęli się drapać ku górze ścieżką w skałach, która ich wiodła,

dziwacznie się kręcąc to ponad samym jeziorem, to znów aż pod sklepieniami wysoko. Uszedłszy
tak z milę drogi, a łamanymi gałązkami znacząc sobie ścieżynkę, aby nią nazad powrócić, dostali
się do wgłębienia, które nagle w dół się spuszczało szybko, w przepaści ciemne, i poza skałą
szczelnie osłaniającą wejście ujrzeli drzwi żelazne, na siedemdziesiąt zamków zawarte. Szczęściem
ich to za trzymać nie mogło, gdyż królewicz nosił zawsze w kaletce ziółko, od którego żelazo
pękało, i wnet potarłszy nim zardzewiałe kłódki, pootwierał je z łatwością. Z łoskotem wielkim i
przeraźliwym roz warły się żelazne wrzeciądze, aż ściany podziemne się zatrzęsły, a wiatr
wpadający nagle w pieczarę o mało ich nie powywracał. Dopiero gdy się uspokoiło, królewicz
wszedł z Motylicą do skarbcu, ale od pędu powietrza światło im pogasło i zostali omackiem w
dziurze, mając się już za wpół zginionych.

Nie było czym zrobić ognia, bo Rumianek, który ziółko cudowne nosił w kieszeni, o prostej

hubce, krzesiwie i siarce zapomniał, Motylica także.

Że tu szło o życie, a wilgotne ciemności coraz ich mocniej przejmując do szpiku, w

mgnieniu oka zastudzały, Rumianek przypomniawszy sobie Jagę, zagrał na zmokłej piszczałce. Na
próżno... zaszelpotało coś tylko, ale się baba nie ukazała; zagrał raz drugi głośniej i trzeci, aż nad
głową swą usłyszał pukanie. Znać czarownica wlecić do środka nie miała kędy i nierychło
przedrapawszy z góry dziurkę maleńką, zapytała, czego by żądał.

Zapytanie dowodziło, jak baba była głupia, choć czarownica, bo się sama nie domyśliła

niebezpieczeństwa.

— Ognia, moja dobrodziejko, lub zginę! — zawołał królewicz. — Okrążają mnie i duszą

ciemności!

Na to Jaga poradzić nie umiała przez skałę i życzyła tylko szukać patyków, aby z nich

tarciem dobyć płomienia.

Królewicz tedy z Motylica, nie mając innego drzewa, ujęli dwa trzonki od bizunów, które

nosili za pasem, i nie prędzej z nich jak we cztery tygodnie jakoś ognia dostali, aby zgasłą zapalić
pochodnię; ruch i transpiracja nie dały im zginąć. Przy świetle ukazała się pieczara ogromnie
rozległa, a w koło niej rzędami stojące kufry żelazne, bardzo porządnie ponumerowane, ale
wszystkie z wiekami podniesionymi i puste. Pełno w nich było tylko nie do jedzonych od szczurów
rewersów dziwnych, świadczących, że ze skarbu tego wszystkie narody zabrały, co mogły, a nikt
grosza procentu ani kapitału nie oddał. Po długim poszukiwaniu pokazała się tylko jedna skrzynia
zaparta, ale że zamki miała diamentowe, niczym ich otworzyć ani złamać nie było podobna.
Widząc to, królewicz powiedział sobie, że w niej także musiały być papiery lub próżną stała
zapewne, boby ją dotąd odbito lub rozłamano jakimkolwiek sposobem.

Usiłowali dla ciekawości wyczytać niektóre z rewersów pisanych hieroglifami,

gwoździkami, węzełkami i punktami, żeby się coś z nich dowiedzieć, ale nie bardzo je zrozumieć
mogli, choć w każdym stało, co wziął naród jaki i na co miał obrócić. Zdziwili się tylko, ile tam
poszło marnie skarbów niezmiernych... Dłużej już o głodzie i w zimnie lochowym nie mogąc
wytrwać, królewicz, obiecawszy sobie, że na diamentowe zamki znajdzie później środek jaki,
pomyślał o powrocie. Uczuli bowiem oba i wycieńczenie wielkie, i zimno dostające się do głębi, i
bali się usnąć w podziemiu, skąd by już byli nie wyszli, gdyby się pochodnie powypalały. Nazad
tedy przymknąwszy drzwi żelazne, które na zamki zaskoczyły, aby wiatrom zaprzeć drogę, puścili
się tąż samą ścieżynką w skałach, ale słabym i zmęczonym powracać było daleko trudniej i trzy
razy na to więcej niż wprzódy czasu stracili, co chwila padając, takie mieli nogi słomiane, a
ołowiane głowy. Gdy obszedłszy jezioro, powrócili do swoich, zdziwił się bardzo królewicz, w
miejscu obozowiska nie zastawszy nikogo, nie doczekawszy się bowiem powrotu zapewne, nie
wiadomo, dokąd poje- chali. Nie zrażony jednak tym Rumianek, postrzegłszy, że burza już

przeszła, a nawet lód, który z nią spadł, stopniał i wody tylko wielkimi płynęły strumieniami, po
chwili snu i odpoczynku, zakląwszy Motylicę, aby nikomu nie mówił o odkrytych kufrach, pieszo z
nim w dalszą puścił się drogę.

Więc mu już jako samotnemu podróżnemu, ubogiemu, bez przyzwoitego orszaku i

towarzyszów, wypadło się taić z nazwiskiem i celem podróży, a szaty na wywrót wziąwszy, miał
bowiem tak porobione umyślnie przez nadwornego krawca w Stołpcu, że z jednej strony były
królewskie, a na nice chłopskie — o kiju powoli w dalszą wyszedł drogę. Wielkie znużenie nie dało
im zajść daleko, a pod noc Jaga, na którą królewicz zaświstał, wskazała na uboczu jakieś
zabudowanie dosyć pozorne; udali się ku niemu z Motylicą. Był to dworzec królika Pętelki, bardzo
możnego pana, ale nie mniej potężnego dziwaka i w dodatku nieszczęśliwie dotknionego
kalectwem. Miał bowiem dwie twarze, tylko się starannie ukrywał, i czasem występowała mu
jedna, to znowu druga na ramiona. Jakiś tam czarnoksiężnik tak go zaczarował i zrobił, że mu się
głowa okręcała na karku tak, że co się położył czasem czarny, wstawał biały, a białym pobywszy,
stawał się znowu czarnym. Królik tym był nieszczęśliwszy z tego powodu, że i oczy w tych dwóch
twarzach miał takie, które jednego dnia inaczej, nazajutrz znowu cale odmiennie widziały, i co dziś
zrobił, nazajutrz odrabiał. W królestwie więc jego działo się bardzo dziwnie i osobliwie, co chwila
następowały zmiany z pieca na łeb, jednego dnia zaczynano budować i o świcie kazano wzniesione
wywracać. Obiecane były wielkie skarby temu, kto by z tej choroby Pętelkę wyleczył, ale choć
bardzo z daleka sprowadzano doktorów i chirurgów, nikt na to poradzić nie umiał, głowa się
zawsze kręciła. Jeden mądrzejszy operator dał mu był w chwili, gdy twarz zmieniać się zaczynała,
tak potężnie w ucho, że i twarz wróciła, i kilka miesięcy Pętelka był zdrów, ale że więcej
heroicznego tego lekarstwa zażywać nie chciał, chroniczna słabość po niejakim czasie odnowiła się.

Królik Pętelka miał właśnie twarz białą i serce białe, gdy Rumianek do drzwi jego zapukał,

jako prosty podróżny prosząc o nocleg i powiadając się wędrującym grajkiem. Uczył się był
bowiem na lirze i mógł z biedy uchodzić za śpiewaka, a w owych czasach daleko więcej szanowano
tych, którym Bóg dał dar pieśni i słowa, poeci byli rzadcy i wszędzie ich ze czcią przyjmowano.
Prawda, że naówczas dwunastoletnie bębny nie dawały koncertów, a poezje się nie drukowały i nie
sprzedawały w sklepie razem z pomadą, ale też śpiewak zawsze miał pierwsze miejsce i wszędzie
go witano z radością jak zwiastuna wiosny lepszego świata, jaśniejszych myśli.

Król Pętelka był na biało i wesół, mocno się więc ucieszył z młodego lirnika, którego

poprosili na pokoje, a zaraz za nim i jedna z starszych córek, Kuka, przyleciała ciekawa. Była to na
podziw piękna istota, której podobnych i dziś rzadko, cóż dopiero wówczas, kiedy ludzie daleko
byli w ogóle na większe rozmiary budowani. Czarnooka, czarnobrewa, biała, różowa, smukła,
gibka, zwinna, zręczna, a co więcej, i dowcipna, i rozumna, i mistrzyni we wszelkich kunsztach, bo
śpiewaczka, tancerka, haftarka, siedem razy jedna i nikt nad nią ani lepiej, ani prędzej nic wykonać
nie potrafił. Miała tylko jedną wadę, z której wyleczyć było trudno, kalectwo, które zakrywały
sukienki. Zrazu było to dziecko jak inne i bardzo się nią rodzice cieszyli, ale w piętnastu leciech ni
z tego, ni z owego wyrosły jej skrzydełka na ramionach, śliczne — prawda — różowe, gazowe,
złociste, misterne i nie szpeciłyby ją wcale, ale zawsze to był dodatek niepotrzebny. Wstydziła się
ich, nieboraczka, i póki siedziała spokojnie, nikt się ich nawet nie domyślał, ale skoro się
roztrzpiotała, pękały najsilniejsze gorsety, podnosiły się skrzydła i dziewczyna fru! fru! ulatywała
pod obłoki, a nigdy nie można było przewidzieć, kiedy ci się z rąk wyśliźnie, i rachować godziny,
w której ulecieć może.

Królewicz, ukryty pod suknią śpiewaka, gdy ją zobaczył tylko, rozgorzał cały i o mało nie

upadł przed nią na twarz i kolana, tak go samym już wzrokiem oczarowała. Cóż dopiero, gdy się
zbliżył do niej, gdy z nią rozmawiać zaczął, gdy uśmiech jej twarz rozpromienił, gdy posłyszał
piosenkę, ujrzał taniec, a słowa z ust jej płynące weszły do duszy jego.

Mówiono o niej, że ją w kolebce wróżka jakaś, piastunka, co dzień w lubczyku kąpała, nikt

też na nią spojrzeć nie mógł, żeby się w niej nie pokochał, a za dworem zaraz był cmentarz, na
którym leżało już półtora sta nieszczęśliwych kochanków, co śmiercią suchotniczą z wzdychania
dla niej poginęli. Ona nie kochała, zdaje się, nikogo, ale bałamuciła wszystkich — chciała być
wielbioną i pociągała każdego; dawała po trosze nadziei, rzucała półsłówkami i pajęczymi nićmi

opasywała dobrowolnych swych niewolników. A była już z tego sławna, że nikt się jej oprzeć nie
mógł i kto wszedł tylko na próg Pętelki, tego Kuka, starego czy młodego, opętać musiała
koniecznie.

Stało się to i z królewiczem, który tego wieczora popisywał się ze śpiewem i zyskał aplauz

ogromny, uczuwszy zaraz, że stąd o swej sile wynijść już nie potrafi. Kuka sama zresztą prosiła go,
aby pozostał jak najdłużej, chciała się uczyć pieśni od niego, potrzebowała młodego lirnika,
namówiła ojca, aby gwałtem wędrownika zatrzymał. Nikt nie wiedział wszakże, że to był przebrany
królewicz, sądzili go lirnikiem, a nazwał się on Dumką.

Motylica i on oszaleli za królewną, przed którą, że się z tym nie mogli utaić, musiała się z

nich śmiać po kryjomu. Nazajutrz raniuteńko Kuka była w ogrodzie. Dumka znalazł się przy niej i
przechodzili kilka godzin pod lipami, coraz bliższą zawiązując znajomość. Ona go coraz bardziej
zdumiewała, on się jej zdawał co chwila więcej podobać. I przebyli tak dzień, i pozostali nazajutrz
jeszcze.

W wieczór, gdy znowu grali i śpiewali razem, nagle Pętelce wywróciła się głowa, dostał

czarnej twarzy i jakoś mu się zaraz ten przybłęda nieznany, uwijający tak bardzo około córki, nie
podobał, powiedział kilka słów przykrych, które aż zasyczały w powietrzu...

Rumianek, co by od kogo innego i cienia wzgardy nie zniósł, dla pięknych oczów

czarownicy Kuki udał, że nie słyszy przymówki, że nie. rozumie myśli, i ani się chciał z dworu
wybierać.

Nad wieczorem rejwach się wielki zrobił pode dworem, gdyż jacyś ludzie przybyli w

kilkuset, szukając zgubionego królewicza, bez którego rodzicom by się pokazać nie śmieli. Wzięli
gdzieś języka, że tamtędy przebrany przechodził Rumianek, i hałasowali dopominając się o
wydanie jego. Królewicz domyślił się, że to byli jego towarzysze, i ukrył się na poddaszu, aby go
Waligóra nie znalazł i nie uprowadził od królewnej. Nie wiem, czy z tego powodu odgadnięto co,
czy nie, dość że Pętelka nie wygnał Dumka lirnika, a ludzie legli obozem pode dworem, na
wszystkie strony wysyłając zwiady po straconego królewicza, który tymczasem u nóg swej pani,
grając na lirze, dnie całe przepędzał pijany.

Im dłużej z nią przebywał, tym namiętniej przywiązywał się do niej, czując, że mu serce

zabiera do ostatka i że go nawet dla ojca i matki nie zostanie... I to go nawet zrazić nie potrafiło, że
Kuka miała dwunastu starających się o jej serce i rękę, którzy przybywali z kolei każdy w innej
godzinie, otrzymywali po wejrzeniu, uśmiechu i słowie i pokarmieni, nazad wracali. Żołd ten
regularnie był im wypłacany.

Biedny Dumka siedział, płakał i kochał, a gdy wypadkiem spojrzał w zwierciadełko, ujrzał

je zamglone bardzo, ściemniałe i ledwie po kilku chwilach uważnego przyglądania cienie w nim
rodziców i Lali ukazywały mu się jeszcze. Groziło widocznie niebezpieczeństwo, ale od Kuki
odstać było nie sposób, a ile razy tłumoczek zabrawszy chciał odchodzić, zawsze się ona jakoś
dowiedziała, wyjrzała oknem, kiwnęła paluszkiem i chłopak złamany powracał.

Tydzień za tygodniem upływał, ludzie go wciąż po okolicy szukali, on się krył jeszcze,

wreszcie gdy stary Pętelka, coraz częściej stając się czarnym, niegrzecznie się go pozbywać
zaczynał, postanowił przyjąć u niego obowiązek i służbę bodaj pastuszą, aby tylko nie być
wypędzonym.

Jednego tedy rana, gdy mówiono, że twarz pobielała, poszedł prosić, żeby go przyjął.

— A ty mnie do czego? — spytał Pętelka. — Albo to ja śpiewaka potrzebuję? Córka mi

śpiewa, słowiki mi śpiewają darmo, żebym ci jeszcze za piosenki płacił i... niedoczekanie twoje...

— No to dajcie mi co innego robić.

— Chyba będziesz trzodę bazyliszków pasł. Królewicz się bardzo zafrasował, gdyż

wiedział, jak to było niebezpiecznie z tymi stworzeniami, ale już miał przystać i na to, gdy
Waligóra, który go w tej chwili oknem najrzał z podwórza, wpadł z łoskotem na pokoje.

Zdziwienie było wielkie, gdy się dowiedzieli, że królewicz chciał dla Kuki pastuchem

zostać... ale go wnet zaczęli inaczej przyjmować, a że król Gwoździk miał sławę bardzo potężnego
mocarza, syna też otoczono czcią, jakiej dostojność wymagała, i poczęto od tego, że go siedem razy
okadzono dokoła bursztynem i piżmem, aby z niego Dumka lirnik wywietrzał.

Zjawiła się zaraz Kuka śliczniejsza jeszcze niż kiedy, odprawiwszy swoich dwunastu

wzdychaczów, i wejrzała na Rumianka tak, że nieborak o mało nie omdlał; przybyły świeżo
Liziłapa, wtórując uwielbieniu pana, pokląkł i udał, że traci przytomność, co mu jednak później nic
do dobrego apetytu przy śniadaniu nie przeszkodziło.

Wyszli później samowtór do ogrodu i tu już z lirnika na królewicza awansowany kochanek

upadłszy na kolana, wyznał pannie swą gorącą miłość, co ona przyjąwszy z uśmiechem,
odpowiedziała, że pomyśli i za rok mu da stanowczą rezolucję. Bardzo to zmartwiło biednego
Rumianka, który chciał się zaraz nazajutrz żenić, a przynajmniej mocno zaręczyć, ale skwaszona
jego mina rozśmieszyła tylko Kukę, która zacząwszy się śmiać z niego ogromnie, furknęła i
poleciała. Gdy tak osierocony przez bałamutkę królewicz pozostał na klęczkach przed starą
wierzbą, która tam stała, nadbiegła do ogrodu młodsza siostrzyczka Kuki i ulitowawszy się nad
nim, oznajmiła mu na ucho, żeby daremnie nic się nie spodziewał, gdyż Kuka przed rokiem
przyrzekła jednemu, przed sześcią miesiącami drugiemu, dwa miesiące temu zaręczona została, dziś
jemu zrobiła nadzieję, a sześciu ma zapaśnych i nie pójdzie, chyba za takiego, który jej da na piśmie
przed notariuszem, że latać pozwoli, ile zechce, i skrzydeł nie poobcina.

Dokąd zaś latała, choć o tym nikt nie wiedział. Młodsza siostra dawała też do zrozumienia

Rumiankowi, chude jeszcze pokazując mu ramiona, że skrzydeł nie ma wcale i że z nią
bezpieczniej by się mógł ożenić. Waligóra, który na to nadszedł, nastawał także na królewicza, żeby
uciekał, i mglistą osłoną pokrywające się zwierciadełko wskazywało niebezpieczeństwo, ale
królewicz oddalić się od czarownicy nie miał siły.

Widząc, że inaczej nic nie będzie, Waligóra z pomocą ludzi płaczącego i wyrywającego się

posadził na koń, przywiązał jedwabnym sznurkiem, oczy mu kapturem zasłonił i puścił się z nim
galopem szeroką drogą, choć Kuka za nimi wołała, śpiewała i płakała.

Motylica pozostał tam, przy dworze Pętelki, bo go z sobą wziąć zapomnieli. Nierychło po

tym szale królewicz oprzytomniał i przyszedł do siebie; dopiero w nim jakoś obudzili wznioślejsze
uczucie, przypominając bohaterski cel jego podróży i niebezpieczeństwa, i oddalenie, i rady
Gwoździka.

Gdy znowu jadą a jadą ciasnym wąwozem, dostali się do ogromnej doliny, zewsząd

opasanej górami, którą zwano Kościelisko. A była ze wszech stron zamknięta i otoczona zielonymi
gajami, porosłymi na gór bokach, cała jej ziemia usłana kośćmi jak śnieg wybielałymi. Było to
bowiem cmentarzysko wszystkich świata zwierząt, które poczuwszy zbliżającą się śmierć, ze
wszech stron świata przybywały tu umierać od początku ziemi aż po dzisiejszy dzień. A było tam
milion milionów i ani jednego stworzenia żywego, ani komara w powietrzu. Sam oddech tutejszym
powietrzem nie żywił, ale umarzał, wszyscy poczuli w sobie jakąś ochotę do snu i gdyby nie
Waligóra, byliby posiadali na spoczynek i zawarłszy powieki, poumierali. Ale hetman zaciął konie i
przelecieli po chrzęszczących kościach dolinę ma wylot, trafili w wąski przesmyk i dostali się na
drugą stronę szczęśliwie. Tu siedział Cerber, ale siedząc darmo, na pół zdechł i rozsypał się w
proch; z siedmiu głów jego jedna tylko trochę się ruszała i w tej miał widać fluksję, bo się
podwiązał chustką bawełnianą i kąsać nie myślał nikogo. Ujrzawszy podróżnych, chciał nawet z
uszanowaniem zdjąć przed nimi szlafmycę, ale tak był już osłabiony, że nie mógł, i na zapytanie
królewicza o drogę do żywiącej krynicy wskazał tylko gościniec.

Według wszelkich obliczań byli już bardzo niedaleko cudów, do których tak długo dobijali

się podróżą, ale tu dopiero spotkać ich miały wedle powieści przeszkody i niebezpieczeństwa
największe, choć z pozoru kraju wcale się na to nie zanosiło. Wszędzie dokoła spokojnie było i
wesoło, olbrzymów ani śladu, jednym jeden, co się znalazł przewoźnikiem i po dydku biorąc
przenosił podróżnych na drugi brzeg przez rzekę, co i z ludźmi królewicza, i z końmi zrobił bardzo
zwinnie, a jeszcze mu coś narzucili na piwo. Zaraz na przeciwnej stronie stała gospoda murowana i
ludu przy niej zgromadzonego było wiele, ale gdy się Rumianek począł dowiadywać o źródło i
jabłoń, wszyscy się, spojrzawszy po sobie, rozśmieli znacząco, rękami mu wskazując bliski las i
ramionami ruszając. Nikt mu nic powiedzieć nie śmiał. Szeroki i bity stąd wiódł gościniec, ludu
nim wlokło się co niemiara, a wybierano od nich piętowego poboru tylko po groszu, przy tym od
każdego czuba nastrzępionego po groszu i od tych, co staroświecką modą nosili jeszcze ogony, po

groszu od chwostu. Ten zwyczaj noszenia przyczepianych różnie ogonów końskich z tyłu już
zaczynał przychodzić, niektórzy jednak, odziedziczywszy po ojcach gotowy strój ten, porzucać go
nie chcieli, choć nie bardzo był wygodny.

Ujechawszy spory kawał drogi, na wysokiej górze znaleźli ogromną ową jabłoń, która miała

rodzić złote owoce, opasaną teraz szczelnym często- kołem, i ludzi, którzy nie tylko że do niej nie
bronili przystępu, ale owszem zapraszali przybyłych, U furtki siedział Żydek, który ją trzymał w
arendzie i owoce sprzedawał. Pokłonił się nisko królewiczowi i przyniósł zaraz cały talerz.

Ale jakże się zdziwił Rumianek, gdy ujrzał wziąwszy jedno z jabłek w rękę, że to była

prosta tyrolka, listkiem złota oblepiona dość niezgrabnie... o mało nią w oczy Żydowi nie rzucił, tak
się strasznie rozgniewał.

Arendarz cofnął się kilka kroków.

— Najjaśniejszy paniczu — rzekł kładąc ręce za pas dla dodania sobie powagi — wola

pańska. Kupić, nie kupić... ale na co się bić? Jabłoń już od stu lat nie rodzi, my za nią przecie
płacimy, musim sprowadzać tyrolki i tymczasem choć tym handlem na swoje wychodzić. Zresztą...
niech jasny pan zrobi kontrakt, a pierwsze jabłko, co dojrzeje, będzie dla jasnego pana.

Królewicz spojrzał w górę... jakże, nieboraka, miała rodzić, kiedy suchą była od dawna, a

parę listków z zielonego papieru Żydek poprzyczepiał dla oszukania.

Splunąwszy więc i nie dozwoliwszy znęcać się nad arendarzami, których towarzysze

królewicza poturbować chcieli, odjechał rozczarowany wielce podróżny. Stamtąd już kilkaset
kroków tylko było do żywiącego źródła, ku któremu Żydki pomimo niegrzecznego z nimi obejścia
chętnie pokazali drogę...

Przebyli lasek, dolinę i wdrapali się na dosyć wysoki brzeg gliniasty, na który wyjeżdżając

usłyszeli już wielki szum wody jakby na łotokach.

Stanąwszy na pagórku, królewicz ujrzał ze zdu- mieniem widowisko, jakiego się nie

spodziewał: źródło opasane było także ogrodzeniem i na wszystkie strony ciekły z niego strumyki
najdziwniej zużytkowane. Jedne obracały młynki, tartaki i hamernie, na drugich pozakładano
praczkarnie dla rodu ludzkiego, na wielką skalę, inne użyto do kotłów jakichś, w których się
jedzenie warzyło, do mieszania gliny. A że woda ta miała własność, że wszystko czyniła, co
chciano, a siłę miała w sobie nieprzełamaną — niestety! — zamiast użyć jej na cel inny, ludzie ją
po swojemu obrócili na najpodlejsze użytki. Źródło jak jabłoń było od dawna wydzierżawione
towarzystwu akcjonariuszów, a ci panowie sprzedawali je, na co kto chciał i życzył, byle grosz
wyciągnąć, nią troszcząc się wcale, jak się woda obróci, choćby w najbrudniejsze pomyje. Jedni się
w niej myli, żeby byli piękni, drudzy pławili konie, żeby je drożej sprzedać, inni wymywali plamy z
zabrukanych szat młodości... nikt już nie pił tej wody i nie czuł do niej pragnienia. Zafarbowana,
zamydlona, śmierdząca, zawalana ohydnie, wstręt wzbudzała, tak wielki tłum w niej się babrał... a
czysty jak łza strumyk nie opodal od krynicy zmienił się w błotnistą kałużę.

Źródło żywota stało się sadzawką nieczystości. Królewicz ujrzawszy to, rzewnie zapłakał, a

gdy mu Żydek w podejrzanej szklaneczce przyniósł do napicia zaczerpniętego napoju, odepchnął
źródlaną wodę, zsunął się z konia bezsilny, rozkazał rozbić namioty.

Może oddalenie od Kuki, może znużenie podróżne czy inne powody takim smutkiem serce

jego przejęły, że mu się życia, przygód i wszystkiego odechciało. Upadłszy na ziemię, ledwie do
niej głowę przyłożył, usnął snem twardym i głębokim. Gdy się przebudził i otworzył oczy,
nierychło mógł się opamiętać i przypomnieć, gdzie się znajduje i co go otacza — dwór cały spał
jeszcze, słońce świeciło jasno, a u źródła kręcili się już kupczyki i przekupnie, roznosząc wodę w
wiadrach, cebrzykach i kubkach. Na duszy dziwnie tęskno zrobiło się królewiczowi, mimowolnie
przyszedł mu na myśl chybiony cel podróży, daremnie opuszczony dom rodzicielski, Stołpiec,
ojciec, matka, śliczna Lala z uśmiechem na ustach, zielone lasy okolicy, szerokie łąki, kwiatami
usłane, i spokój, którego od niepamiętnych czasów państwo króla Gwoździka używało. Wyjął
zwierciadło i spojrzał w nie, a tak wpatrzywszy się zadumał, że o wszystkim, co go otaczało,
zapomniał. Liziłapa widząc, skąd wiatr powiał, stanął na ustroniu i jął sobie wzdychać i oczy
przecierać udając także żal wielki po domowej strzesze, której nie miał, i krewnych, których nie
zostawił.

— Otóż i podróż nasza skończona — rzekł przeciągając się Waligóra — dalej już nie wiem,

dokąd by i po co. Źródło żywota w arendzie u Żydów młyny obraca, złota jabłoń uschła, skarby
ktoś przed nami zdobył, olbrzymi śpią, Cerber na fluksją chory... trzeba powracać do domu!

— A! do domu! Do domu — zawołał Rumianek — bo widzę jasno, że nie wiem, czegośmy

po świecie szukali, gdy wszystko, czego dusza i serce pragnąć mogą, tam jest! Nawet... — dodał
wahając się i rumieniąc — czyż nasza Lala nie śliczniejsza stokroć od tych, któreśmy po drodze
spotykali?

Liziłapa z rozczuleniem potwierdził to zdanie, utrzymując, że to było zawsze głębokim jego

przekonaniem wewnętrznym.

— Więc cóż dalej? Zwijać obóz i do domu powrócić.

— Gdyby jaka jeszcze bliższa się droga trafiła! — dorzucił ktoś z ludzi, wzdychając.

— Ale jestże jaka?

— Mnie się zdaje, że być musi — odparł zagadniony. — Jechaliśmy bardzo krężno, a Żydek

spod jabłoni powiadał, że stąd na proszki do Stołpca półtora tylko dnia drogi.

— Czyżby to być mogło! — krzyknął uradowany Rumianek. — Jak to? A te kraje,

przepaście, wąwozy, doliny, góry, wszystkośmy więc nadaremnie z takim trudem przebywali?

— Może... aby nabyć doświadczenia, zapracować na tęsknotę i lepiej ocenić, co się w domu

porzuciło? — rzekł Waligóra.

— A więc w drogę i do domu! — zawołał królewicz niespokojny. — Jednego się tylko teraz

lękam, czy tam wszystkich zastaniemy szczęśliwych, zdrowych... żywych... i czy mi kto Lali nie
porwał — dodał po cichu.

,.Pokochałem ją — myślał w duchu — dopiero przy rozstaniu, a teraz czuję, że rozpadam

się za nią, że bez niej żyć nie mogę... że ona jedna życiem moim."

Siedli więc co najśpieszniej na koń i przez grobelkę, którą tam Żydzi, nosząc ziemię ze

starego cmentarza, na stawie od źródła żywota usypali, puścili się nową i krótszą drogą do
królestwa Gwoździkowego.

Była to droga czysto poleska, przez bory i brody, ogromnym lasem sosnowym wiodąca,

kręta, smutna, ale dla nich weselsza od pierwszej, bo do domu doprowadzić obiecywała. A choć w
tym pustkowiu piaszczystym nie widać było żywej duszy, królewicz jechał wesoło i raźno,
dopytując tylko, jak jeszcze byli daleko.

Bardzo się zdziwili, gdy na wieczór wybrnąwszy z lasów, postrzegli na uboczu znajomy już

sobie kraj, w sąsiedztwie Stołpca będący i na dzień drogi tylko od niego oddalony.

Poznali go zaraz po wielkiej fabryce królika Nowaka, który tam miał młyn, kuźnię i co było

potrzeba do przerabiania starych na młodych ludzi. Nie zawsze mu się to udawało i wielu bardzo,
nieostrożnie sobie z nimi poczynając, gdy przychodziło do przyszrubowywania głów i
przystawienia serc, życia pozbawiali, bo ich już potem żaden balsam wskrzesić nie mógł, ale jednak
tłum był zawsze wielki pacjentów i odbyt we młynie znaczny, a przedpotopowy Niemiec,
sprowadzony umyślnie, zajmował się preparacją i dzierżawił Instytut Antropoiczny (jak go nazwał),
po kilkuset z niego ludzi wypuszczając całkiem odmiennych od tych, jakich przyjmował do
przerobienia. Niektórzy z nich powracali do domów tak doskonale zapomniawszy wszystkiego
swojego, że nie poznawali potem rodziców i krewnych, brzydzili się krajem i nazad do owego
Niemca na butersznity i fasolę powracali.

Przerabiano tam ludzi w różny sposób i na rozmaite ceny, odmładzano tandetnie za małą

opłatę lub staranniej, gdy kto sypnął, a za znaczne q uantum robiono nawet, co się nazywa, wielkich
ludzi z lada trutniów i gałganów na nic nieprzydatnych. Niemiec był dziwnie sprytny.

Z dala jednakże od tego laboratorium stanęli obozem, nad rzeczułką, aby kogo pokusa nie

wzięła dać się przerabiać, a królewicz dobywszy źwierciadełka, którym się i w podróży pocieszał,
cały wieczór w nie patrzał wzdychając do Lali, a dziwując się, jak był ślepy, że się na niej wprzódy
nie poznał i tyle czasu stracił próżno, gdy życie tak krótkie, młodość tak niepowrotna... a szczęście
tak drogie!

Liziłapa potwierdzał to z zapałem, Waligóra zaś uczynił uwagę, że się tej nagle wezbranej

miłości niebezpiecznie było poddawać, bo wielce jest rzeczą wątpliwą, czy król Gwoździk pozwoli

na małżeństwo z córką szewca-partacza, który chociaż był królem, ale bardzo dawno i królestwa się
pozbył niepowrotnie. O tym słuchać nawet nie chciał królewicz, pewien będąc, że przez matkę
sobie wymodli u rodzica zezwolenie na małżeństwo z piękną Lalą.

Jak świt ruszyli z obozu dalej ku państwu Gwoździkowemu, w którego granice tegoż dnia

wjechali, dziwnym trafem napadłszy na dawny gościniec i na nim zaraz spotkawszy się z Motylicą
powracającym z miną smutną i nosem spuszczonym, bo mu ma ostatku królewna Kuka o mało dla
zabawy oczów wyłupić nie kazała. Wieczorem grywano w ciuciubabkę, a panna lubiła do tej gry
używać Motylicy, stał się jej jednak podejrzanym wkrótce, że nie dosyć sumiennie chustkę sobie
zawiązywał, i chcąc go na wieki zdolnym do tej zabawy towarzyskiej uczynić bez użycia zasłonek i
innych przydatków, Kuka mocno naglić nań poczęła, żeby sobie dał oczy powyjmować. Widząc, że
to nie są żarty, że panna płacze, a ojciec nogą tupie, Motylica uciekł co tchu od nielitościwej
psotnicy. Gdy zza lasów ukazała się nareszcie stolica, zamek i wysoki stołp murowany, znane
miejsca drogie, i powiało od nich wonią domową, królewicz łzy w oczach mając, z radości popędził
konia i nim reszta towarzyszów podążyć za nim mogła, stanął u ganku, w którym siedział właśnie w
chłódku król Gwoździk, rozmawiając z włodarzem, królowa przy kołowrotku i Lala niżąca
paciorki. Zdumieli się niezmiernie i krzyknęli ujrzawszy go, rzucając się ku miłemu gościowi.
Matka długo trzymała go w niemym uścisku, Lala płoniła się jak wiśnia, a stary król
wycałowawszy go, spytał zaraz, gdzie by były zdobyte skarby, czupryny olbrzymów zwyciężonych
i łupy podróży.

— A! ojcze kochany — rzekł smutnie Rumianek — olbrzymi pokamienieli, Cerber siedzi w

szlafmycy, królewny noszą włosy przyprawne, źródło życia w arendzie u Żydów obraca tartaki,
jabłoń sucha... a co guzów dostaliśmy, to przy nas... Żadnej, niestety, nie przywozimy zdobyczy
prócz tej smutnej prawdy, że człowiek daleko za szczęściem chodzić nie powinien, bo go zawsze
ma w sobie i przy sobie, byle na nie zapracować umiał.

Ojciec tedy posadził kawalera, aby mu zaraz podróż swą opowiadał, a matka pobiegła go

nakarmić, bardzo będąc niespokojną, czy nie wygłodniał w drodze. Lala popatrzała nań z daleka i
on ją gonił nieustannie oczyma, aż stary Gwoździk to spostrzegł i brodę potargał, bo mu się to
nieprzyzwoite oczkowanie nie podobało.

Rumianek znalazł Lalę piękniejszą stokroć, niżeli porzucił i widywał w źwierciadełku, tak

wykwitła

Ślicznie pod dachem rodzicielskim sierota. Król Ćwieczek bowiem, obchodząc jakąś

uroczystość z szewcami zwołanymi na wielki sejm, dla postanowienia prawem, ile skórek miano
naszywać w obcasie i gwoździ zabijać w podeszwę, gdy się giełda rzemieślników żadną miarą na to
zgodzić nie mogła, chciał sobie w tym absolutnie postąpić i sam rozstrzygnął drażliwą kwestię,
powstała nań opozycja, rozruch, krzyk, wrzawa, Ćwieczek przy swoim stał, rozgniewał się i z
oburzenia zachorowawszy, umarł. Przyjaciółka jego, klucznica, wstąpiła do czarownic, które miały
nowicjat w miasteczku pod Łysą Górą, i sposobiła się już na gotowanie miłosnych eliksirów dla
drugich, sama ich nie mogąc zażywać, bo nie skutkowały, królowa więc Dobruchna Lalę wzięła do
siebie.

Gwoździk, pamiętny, że zmarły w szewstwie królik był jego bratem i że wypadało go jakoś

uczcić, zabrawszy mu królestwo, sprawił bardzo wspaniały pogrzeb, kazał go spalić na
cynamonowym i lawendowym stosie, serce zaś na osobnym zgliszczu z wanilią i gwoździkami, i na
mogile Ćwieczka, wedle obyczaju tamtego kraju, wystawił kolos złocisty w kształcie wielkiego
ćwieka, na pamiątkę ostatniej profesji zmarłego i pierwotnych przeznaczeń, kładnąc na piedestale
złoty but i berło strzaskane.

Lala więc była sierotą, a w grubej żałobie Rumiankowi wydawała się anielsko piękną; żadna

z tych królewień, które widział po drodze i w których się po kilka godzin kochał, wyrównać jej nie
mogła... pożerał ją oczami, klękał przed nią wejrzeniem, a ile razy wzrok na nią obrócił, biedne
dziewczę oblewało się krwawym rumieńcem.

Stary król, który się czasem nudził nie mając co robić, bardzo był rad z rozrywki, jaką mu

sprawił syn opowiadaniem przygód podróży, której dziwniejsze wypadki przytomny Liziłapa
potwierdzał natychmiast gwałtownym przysiąg wylewem. Gniewał się tylko nieco, że żadnych

pamiątek i zdobyczy nie przywieźli i tak odarto popowracali, że zaraz musiano nowy kubrak
zadysponować dla Rumianka. Gwoździk sam spod klucza wydał na to niemieckiej purpury trzy
łokcie babilońskie i kilkadziesiąt łokci galonów. Konie też po większej części szwankowały:
królewiczowski kulał, Waligóry dostał dychawicy, Liziłapa swojego spleczył, trzechset ludzi i
szkap nie dostawało, co także królowi Gwoździkowi dość było markotno, choć zdaje się, że więcej
koni niż ludzi żałował i z tym się nie taił.

Otóż koniec prawie naszej bajki — Rumianek, powróciwszy do domu, mocno zapragnął się

ożenić, ale poprzysiągł sobie, że z nikim innym jak z Lalą, ku której dzień za dniem coraz
strzelistszy afekt go napadał. Biedził się tylko, jak się do tego przyznać przed rodzicami i swoje im
postanowienie oznajmić.

Ale oko matki troskliwe wcześniej, niż się spodziewał, tę tajemnicę odgadło, a że i ona

kochała Lalę jak dziecię własne, uśmiechała się tylko, czekając, rychłoli jej syn się przyzna.
Domyślała się wprawdzie ze strony Gwoździka niemałych trudności, ale nie wątpiła, że je pokonać
potrafi. Umiała bowiem tak sobie z nim poczynać, że choć niby najniższą była sługą, zawsze jak
zaśpiewała, tańcować jej musiał. Nie zrażało ją to, że się zrazu zaperzył i pogniewał, i fuknął, i
tupnął, i brodę potargał, i oczy zrobił straszne, a gębę rozwarł, jak by miał pół królestwa zjeść na
zakąskę; wiedziała, że się ta burza uśmierzy i król w końcu gderząc i plując zrobi, co mu każą.

Tymczasem Lala i Rumianek chodzili wieczorami po ogrodach rozkwitłych, bo to był wiek

taki, że w królewskich wirydarzach wieczna panowała wiosna i drzewa z jednej strony rodziły, z
drugiej zbierały się na pączki. Kochankowie, choć nic prawie nie mówili sobie, oczy ich i serca
dobrze się rozumiały. Rumianek był szczęśliwy, niepokój tylko o przyszłość go zatrważał, ale
postanowił, że jeśli mu król żenić się nie pozwoli, pochwyci Lalę gwałtem, ożeni się potajemnie i
uciecze z nią na kraj świata, choćby na samą krawędź ziemi, w lesie gdzieś, w chatce, na pustyni
prowadząc życie karmione orzechami, miodem, powietrzem i miłością stateczną.

Zbliżyła się nareszcie chwila stanowcza; królowa, widząc ich tak gruchających, przekonała

się, że bez jej pośrednictwa nic z tego dobrego nie będzie, i nie mówiąc nic synowi, gdy jednego
wieczora siedzieli z królem przy cedrowym łuczywie, gdyż świece palono tylko od gości, zagadła
Gwoździka o tym, jak to się Lala i Rumianek kochają.

— A to bardzo dobrze, że się kochają — rzekł król, dłubiąc w zębach — bo to by było

wielkie nieszczęście, żeby się nienawidzili.

— Ale oni się bardzo... bardzo kochają.

— No to cóż? — spytał Gwoździk, którego widać w ciemię bito, bo się niełatwo czego

dorozumiewał. — Niech się bardzo kochają.

— A gdyby się pobrać chcieli?

— Co? Co? — I król porwał się, poskoczył, aż zydel, na którym siedział, wywrócił, tak

buchnął gniewny. — Co?! Ślicznie go jejmość żenisz! Córka brata, to prawda, ale goła jak święty
turecki (zdaje się, że już wówczas byli w Turcji i święci, i golizna), a w dodatku... szewcówna! Mój
syn — dodał — musi najmniej jedno królestwo dobrze zagospodarowane wziąć w posagu i dać mi
sprzymierzeńca silnego, gdyż chcę przed śmiercią zawojować parę kraików, czemu sam nie
podołam, bo mi się ludzie rozleżeli.

Królowa z wielką flegmą ruszyła tylko ramionami.

— Chcesz go uczynić nieszczęśliwym? No, to dobrze, będzie po twej woli.

Zamilkła potem, był to najlepszy sposób; Gwoździk milczał także, ale niespokojny.

Nazajutrz począł koso patrzeć na Lalę i syna, a wieczorem spytał znowu:

— No, to asińdźka powiadasz, że się kochają?

— Co to już o tym gadać — odparła Dobruchna — posłałam po wróżki, bo Rumianek słaby,

kazali mu pić ziele na zapomnienie, a jedna z nich obiecała przynieść grabki z niedoperza
zjedzonego przez mrówki dla odpędzenia tej miłości od chłopca... bo dziecko usycha.

— A czemuż, kiep, nie gada?! — zawołał król.

— Bo nie śmie...

— Ma słuszność, nigdy bym na takie głupstwo nie pozwolił.

Trzeciego dnia z naprawy królowej Lala zawiązała węzełek swoich manatków i przyszła

Gwoździka pożegnać.

— A to co? — spytał król. — Gdzież to się, acpanna, wybierasz?

— Idę służyć — szepnęła — cóż tu darmo chleb Waszej Królewskiej Mości będę jadła.

Król brodą się przewiązał i wąsa targnął.

— Ot, siedziałabyś, głupia, kiedy ci dobrze! — rzekł gniewnie. — Ani mi się waż!

— Chcę pracować.

Król spojrzał na jej rączki drobne, na nóżki maleńkie, na oczki zapłakane, posłuchał głosu

łkań i łez pełnego, coś mu koło serca zakręciło.

— Mówię ci, siedź — dodał — ani mi myśleć o tym!

W duchu poczęło go już gryźć, że jej się także coś z tego zawojowanego po ojcu królestwa

należało.

Znowu tedy wieczorem, gdy siedli, powiada Dobruchnie:

— A ta głupia Lala wybiera się jak czajka za morze.

— Na służbę, obiecano jej korzec pereł co roku i kwartę diamentów u króla Samona za to

tylko, żeby w oknie stojąc świeciła ogrodowi oczyma i kwiatkom rosnąć pomagała. Służba dobra,
niech biedna dziewczyna na posag zarobi.

— Albo to ona nie nasza krew, żeby iść miała służyć nie wiedzieć komu jak prosta

dziewczyna? Ludzie na mnie kamieniem rzucą — rzekł król. — Toć to jej się i tu coś da, gdy za
mąż będzie wychodzić.

Królowa milczała, a Gwoździk dalej:

— Ot, jeszcze by i Rumianek za nią gdzie służyć poszedł za kuchcika.

— On już o tym mówi nawet — dorzuciła Dobruchna — król Samon chce go wziąć do swej

przybocznej straży, złożonej z najdoborniejszej młodzieży, jeżdżącej na orłach. On ptasio dobrze,
słyszę, jeździ.

Król się mocno zaperzył, a jak tupnął nogą, aż ziemia pękła, ale się zaraz pomiarkował,

żeby szkody nie robić, i umitygowawszy się posłał jar zasypywać parobków z ekonomem.

— Już ja wiem, co to znaczy — dodał ochłonąwszy — niech się sobie żenią i kwita... ale...

— Gwoździczku, kochanie — całując go, szepnęła królowa — niech się lepiej nie żenią,

kiedy cię to tak gniewa.

— Gniewa? Nie... alebym wolał co innego! To mnie tylko pociesza, że im nic nie dam prócz

futoru na piaskach, w którym będą mieszkali, i ordynarii na utrzymanie... niechaj biedę klepią!

— Jak twoja wola i łaska!...

I tak królowa Dobruchna skleiła nareszcie małżeństwo, a w dziesięć dni potem wyprawiono

im weselisko wspaniałe, huczne, szumne, na którym ja byłem, miód i wino piłem, po brodzie
ciekło, w gębie nic nie było.

Plaudite!