Line Kyed Knudsen

Kocha, nie kocha 2 - Ja i Marco

Saga

Kocha, nie kocha 2 - Ja i Marco

Przełożył

Tomasz Archutowski

Tytuł originału

Elsker, elsker ikke 2 - Mig og Marco

Wszystkie prawa zastrzeżone

ISBN: 9788711867839

1. Wydanie w formie e-booka, 2019

Format: EPUB 2.0

Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku

własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą SAGA Egmont oraz autora.

SAGA Egmont, spółka wydawnictwa Egmont

Rozdział 1

Nigdy wcześniej nie miałam chłopaka. Nie byłam też zakochana, ale Sofie
uważa, że to najwyższy czas. Oczywiście próbowałam się całować i
według Sofie wielu chłopakom bardzo się podobam, ale co do tego mam
pewne wątpliwości. Na pewno mówi tak z grzeczności. Taka już jest Sofie.
To świetna kumpela. Znamy się od pierwszej klasy. Teraz chodzimy do
siódmej.

– Muszę ci coś opowiedzieć, Ida – zakomunikowała pewnego wieczoru,

kiedy stałyśmy w moim pokoju przed dużym lustrem.

Przygotowujemy się właśnie do wyjścia na imprezę. Jest ciepło i

otworzyłam oba okna. Z ogrodu dobiegają odgłosy rozmowy mamy z moją
młodszą siostrą. Sofie patrzy na mnie długo i poważnie. Tylko ona tak
potrafi.

– Rozmawiałam wczoraj z Alexandrem – ciągnie i bierze głęboki

oddech. – Pytał, czy będziesz dzisiaj wieczorem na imprezie.

Szybkim ruchem zamyka moją kosmetyczkę. Potakuję. Oczywiści, że

będę. To ostatnia impreza przed wakacjami. Ella organizuje ją u siebie w
domu. Razem z Sofie spędziłam ostatnią godzinę na wybieraniu
odpowiednich ciuchów i zrobieniu makijażu.

– Wydaje mi się, że mu się podobasz – mówi Sofie.

– Czemu tak uważasz? – pytam.

– Tak mi się po prostu wydaje – mówi Sofie, przeglądając się w lustrze.

Pożyczyła ode mnie sukienkę, która świetnie leży na jej szczupłej

sylwetce.

– No to chyba w tej sytuacji koniecznie powinnam się w nim zakochać

– mówię z sarkazmem, również oglądając się w lustrze.

Próbowałam już się zakochać. Muszę przyznać, że w klasie jest nawet

paru całkiem fajnych i przystojnych chłopaków, ale kiedy patrzę na nich w
TEN sposób, nie odczuwam niczego. Całowałam się i z Sebastianem, i z
Danielem – i nic. Żadnego przyśpieszonego bicia serca czy motyli w
brzuchu. Próbowałam też trzymać się z nimi za rękę, ale to było po prostu
obleśne, a moje dłonie były ciepłe i lepkie od potu.

– Jesteś blondynką i jesteś wysoka – mówi Sofie, nakładając starannie

tusz do rzęs. – Dlatego świetnie do siebie pasujecie z Alexandrem. On też
jest blondynem. – Sofie wzdycha głęboko. – Najprzystojniejszy chłopak w
klasie.

Nie zgadzam się. Właściwie to uważam, że Alexander jest trochę

nudny. We wtorki i czwartki gra w piłkę nożną. Mimo tego czuję delikatne
ściskanie w żołądku. Może on chciałby być ze mną? To jednak całkiem
miła świadomość. Co najmniej dwie dziewczyny z równoległej klasy za
nim szaleją.

Sofie wysyła mi surowe, belferskie spojrzenie.

– Ale będziesz wobec niego szczera, prawda?

– No jasne! – obiecuję, rozkładając ramiona.

– Pamiętaj: nie zmyślaj – mówi Sofie, dotykając delikatnie brwi. – To

nie sprawia, że jesteś bardziej lubiana.

Wkurza mnie trochę ta rada. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio

konfabulowałam. Fakt, w młodszych klasach miałam zły nawyk
opowiadania historii, które nie do końca były prawdziwe.

– Kłamiesz, Ida! – krzyknęła pewnego razu Ella, kiedy powiedziałam,

że mój tata dostał pracę jako szef kuchni u szejka z Dubaju i że mieszka w
pałacu z czystego złota. Wtedy chodziłam dopiero do szóstej klasy.

– To dlatego już nie mieszka na ulicy Drosselvej razem ze mną i mamą.

Zawód kucharza jest BARDZO wymagający – wytłumaczyłam zarówno
Sofie, Elli i pozostałym dziewczynom z klasy, robiąc przy tym ważną
minę. – Ale przysyła nam MNÓSTWO pieniędzy i prezentów!

Wiem, że ostro przesadziłam, ale wtedy nie wydawało mi się, że kłamię.

Nie do końca. Mój tata pracował kiedyś jako kucharz za granicą. Na
promie kursującym między Wielką Brytanią a Danią. Dodatkowo o mało
co nie dostał pracy w Dubaju, ponieważ naprawdę świetnie gotował.

– Czy twoi rodzice nie są przypadkiem rozwiedzeni? – zapytała Ella w

zeszłym roku, latem.

Pokręciłam głową.

– Mówiłam przecież, że tata jest w Dubaju!

Tydzień później mama przedstawiła mnie ojczymowi i młodszej siostrze

w brzuchu. Od tej pory nie rozmawiam o moim tacie.

Sofie i ja kończymy robić makijaż i układamy włosy. Myślę o

Alexandrze. To taki typ, który w zawsze zgłasza się do odpowiedzi i wie
dosłownie wszystko. Alexander dobrze sobie radzi w szkole. Jeszcze rok
temu byłam wyższa od niego o głowę, ale teraz to on mnie przerasta.

Mój ojczym Rasmus podwozi nas na imprezę. Wieczorne słońce świeci
przez przednią szybę, a Rasmus założył swoje okulary słoneczne i teraz w
swoim zielonym dresie wygląda jak żołnierz z elitarnej jednostki
wojskowej.

– Spójrzcie, dziewczyny, co za widok! – mówi, kiedy dojeżdżamy do

wzgórza przy ulicy Mågevej.

Widać jasnozielony las bukowy, a za nim niebieskie morze, lśniące w

promieniach zachodzącego słońca. Przypomina mi się Pers oraz Grecja,
gdzie w zeszłym roku byłam z mamą na wakacjach. To było przed
Rasmusem i moją młodszą siostrą. Pers to nie kot, tylko taki wymyślony
chłopak, którego spotkałam w hotelu w Grecji. Nie wiem, dlaczego
nazywam go Persem. To całkowicie zwyczajny książę w sandałach, z
szablą i turbanem, który zdejmuje, kiedy mnie odwiedza. Wtedy
rozpuszcza swoje długie czarne włosy i potrząsa nimi w zwolnionym
tempie. Pers ma oczywiście więcej niż 170 cm wzrostu, więc pasujemy do
siebie. Ma też tyle samo lat co ja. Być może jest trochę starszy, ale ma nie
więcej niż 17 lat. W zasadzie to nie ma znaczenia, w jakim jest wieku, bo
przecież on nie istnieje w rzeczywistości. A w moich wyobrażeniach ja też
przecież mam 16 lat, a nie 13, dlatego mogę sobie pozwolić na więcej,
jeżeli chodzi o „te rzeczy”.

Mama wykupiła wycieczkę do Grecji w sieci. Było to jednego wieczora,

kiedy akurat zapłakiwałam się, rozmyślając o moim beznadziejnym ojcu.
To było w szóstej klasie, a on nie przysłał żadnych prezentów na święta.
Wtedy mama włączyła laptopa i zaczęła pokazywać mi całe mnóstwo
pięknych plaż i hoteli w Grecji. Następnie kupiła wycieczkę przez internet.

– Jedziemy na wycieczkę all inclusive – powiedziała.

All inclusive oznaczało, że na miejscu wszystko dostawało się za

darmo. Mogłam na przykład jeść wszystkie rodzaje lodów, jakie tylko
zapragnęłam, całkowicie gratis. Wtedy też zaczęłam marzyć o Persie.

Przecież on był Grekiem, a ja nagle zostałam grecką księżniczką, która
mieszkała w hotelu– zamku na skalistej wyspie otoczonej przez klify,
wokół której rozciągało się lazurowe morze pełne uroczych delfinów.

Wciąż nie wybaczyłam mamie tego, że nagle – ta-daa! – zaszła w ciążę

z Rasmusem. W tym roku nie jedziemy do Grecji. A ja znów zaczęłam
marzyć o hotelu z basenem i widokiem na morze, w którym znowu będę
mogła się bawić, że spotykam Persa. Każdego dnia będę wpatrywała się w
morze, czekając na mojego greckiego księcia. Szczerze mówiąc, nie jestem
całkiem pewna, czy grecki książę może się nazywać Pers, ale to przecież
nie ma znaczenia. Liczy się tylko to, by był przystojny. Taki ciemnowłosy
chłopak z błękitnymi oczami, który jednym machnięciem szabli będzie w
stanie zabijać smoki.

– Bądźcie grzeczne, dziewczyny – mówi Rasmus, śmiejąc się, i

szarmancko wyskakuje z samochodu, aby otworzyć nam drzwi. Ale
obciach, myślę. Ale jeszcze bardziej żenujące jest to, że jeździmy jaskrawo
żółtym samochodem, na którego boku widnieje napis FF – Fantastyczny
Fitness. Mój ojczym jest mianowicie właścicielem wielkiego jak stodoła
klubu fitness w naszym mieście.

– Dziękujemy za podwiezienie – mówi grzecznie Sofie i sprawia

wrażenie, jakby za chwilę miała się przewrócić w swoich sandałach na
obcasie, które ode mnie pożyczyła.

Biorę Sofie pod rękę i podnoszę głowę. Stoimy przed najwyższym

budynkiem w mieście. Osiem pięter. Z mieszkania Elli rozciąga się widok
na uliczki z kwadratowymi, żółtymi kamieniczkami z cegły. Wzdycham.
Nie jestem raczej w nastroju na imprezę, mimo że najprzystojniejszy w
klasie chłopak jest we prawdopodobnie mnie zakochany.

– Przyjadę po was o dwunastej – krzyczy Rasmus, zatrzaskując żółte

drzwi samochodu.

Macham do niego, ale robię to tak, jakbym chciała odgonić niesforną

muchę.

Imprezę organizuje Ella. Mieszka na ósmym piętrze, w dużym

apartamencie. Pozostałe siódme klasy też zostały zaproszone. Po
wakacjach zostaną utworzone całkiem nowe klasy w szkole
Lyngmoseskolen, do której chodzimy. Tak zdecydowali nauczyciele,
ponieważ niektóre klasy w ogóle nie funkcjonują. Nie rozmawiam o tym z
Sofie, ale wszyscy wiedzą, że jej brat Jonas jest jednym z najgorszych

łobuzów. Po szkole zazwyczaj przesiaduje w centrum razem ze swoją
bandą, do której należy kilku chłopaków ze szkoły Højmarkskolen leżącej
w innej części miasta.

Nie mogę się już doczekać, kiedy zacznę chodzić do nowej klasy. Sofie

jest oczywiście moją najlepszą przyjaciółką, ale szczerze mówiąc, mam
nadzieję, że nie będziemy chodzić do tej samej klasy. Chciałabym
spróbować czegoś nowego. Przecież przez cały czas jesteśmy ze sobą, a ja
czasami potrzebuję po prostu potrzebuję trochę przestrzeni tylko dla siebie.

– Alexander i Sebastian piją piwo – szepcze mi do ucha Sofie, kiedy

siedzimy na kanapach, jemy chipsy i pijemy napoje gazowane.

Muzyka jest głośna, a salon wypełniony po brzegi ludźmi. Sofie

wskazuje na zasłonę. Chichoczę. Nie ma wątpliwości – ktoś szamocze się
za grubymi, długimi zasłonami przy wyjściu na balkon. Nie uda im się
ukryć. Wstaję i idę w ich kierunku. Odsuwam zasłonę i podchodzę do nich.

– Cześć, chłopaki! – mówię głośno walcząc z materiałem, który

przykleja się do moich nagich ramion.

Alexander trzyma puszkę piwa.

– Pijemy – mówi ściszonym głosem i bierze łyka.

– Fuj! – mówię i naprawdę tak uważam. Piwo jest wstrętne. Czuję jego

zapach. Zza zasłony wydobywa się słodkawy, duszący smród.

– Będziemy nieźle się wstawieni – szepcze Sebastian i chichocze.

– Jasne. Już widzę, jak upijacie się jednym piwem – mówię, wykonując

gest odmowy, kiedy Alexander wyciąga w moim kierunku swoją puszkę,
żebym się napiła.

– Może wyjdziemy na balkon? – pyta.

– Okej – mówię.

Sebastian opróżnia puszkę i znika, podśpiewując pod nosem. Jestem

ciekawa, czy Sofie ma rację. Czy Alexander naprawdę chce zaproponować
mi dzisiaj wieczorem, żebyśmy zostali parą. Balkon wydaje się być
idealnym miejscem na taką rozmowę. Za drzewami kryje się żółte,
zachodzące słońce, a niebo na horyzoncie ma ognistoczerwony kolor.
Jesteśmy sami. Alexander mnie obejmuje.

– Uważam, że jesteś superdziewczyną, Ido – mówi, pochrząkując. –

Może będziemy ze sobą chodzić?

Rozdział 2

Patrzę długo na Alexandra. Stoimy na balkonie Elli. On chce być moim
chłopakiem. Właśnie o to zapytał. Zachodzi słońce. To takie romantyczne.
Staram się poczuć motyle w brzuchu. Ale nic nie czuję. W brzuchu są tylko
chipsy. Zalegają tam ciężko.

– Zgadzasz, prawda? – pyta Alexander, przyciągając mnie do siebie.

Potakuję, bo muszę przecież jakoś zareagować. Ale nagle czuję jego

rękę. Powoli przesuwa ją z moich barków w dół, w kierunku mojej piersi.
Patrzę, jak jego ręka lekko ściska ją przez moją sukienkę. Może się
pomylił? Może jemu się wydaje, że to butelka ketchupu? W każdym razie
Alexander ściska moją pierś w taki sposób, w jaki próbuje się wycisnąć coś
z butelki, która jest pełna tylko do połowy. Za chwilę robi to samo z moją
drugą piersią.

Mam tego dość! Co on sobie myśli? Zgodziłam się, a on od razu

zaczyna mnie obmacywać. Poza tym strasznie śmierdzi piwem. Odskakuję
od niego i nabieram powietrza w zachodzącym słońcu. Staję na palcach. W
ten sposób jestem trochę wyższa od niego.

– Dość tego, Alexander – mówię przez zaciśnięte zęby.

W zasadzie to mam na myśli wyłącznie to, aby przestał dotykać moich

piersi, ale on rumieni się i bez słowa znika w mieszkaniu.

Kiedy po chwili sama wracam do środka, podchodzi do mnie Sofie.

– Co się dzieje? – pyta, wyraźnie zdziwiona. – Co ty mu powiedziałaś?

– Nic. Zaczął mnie dotykać tam, gdzie nie powinien – mówię zła,

ponieważ wciąż jestem w szoku, że tak obleśnie mnie obmacywał. Może
był pijany? Pił przecież piwo z Sebastianem. Wzdycham i rozglądam się po
pokoju za Alexandrem. Zastanawiam się, czy nie byłam dla niego za ostra,
ale przecież żaden chłopak nie będzie mnie ściskał moich piersi. Nie po to
je mam.

Właściwie to sama nie wiem, dlaczego je mam, to znaczy piersi, bo

przecież raczej nigdy do niczego ich nie użyję. To kompletnie bez sensu, że
Bóg stworzył te balony. Nie będę miała dzieci. Never ever! To domena
mojej mamy. Codziennie używa swoich obwisłych cycków do karmienia
mojej młodszej siostry. Nie da się na to patrzeć. Nie mogę uwierzyć, że

kiedyś sama wisiałam przyssana do różowego sutka.

Sofie znika z pokoju, a ja wypijam colę i tańczę trochę z Ellą. Potem

rzucam się na kanapę obok Sebastiana. Gdyby Pers był na imprezie, byłoby
o wiele fajniej. Tańczyłby arabskie tańce, całowałby mnie w rękę, a potem
odleciałby przez balkon na swoim latającym dywanie. Oczywiście nie
piłby piwa. Pers piłby wyłącznie herbatę.

Do pokoju wchodzi Sofie. Idzie bezpośrednio w moim kierunku.

– Co ty, śpisz? – przekrzykuje muzykę. – Czy ty też piłaś piwo?

Kręcę przecząco głową.

– Oczywiście, że nie, głupolu – krzyczę, wkładając garść chipsów do

ust. Jestem spocona. W pokoju jest gorąco. Prawie tak jak w Grecji.
Mlaszczę, przełykam i popijam colą.

– Alexander zamknął się w toalecie – mówi Sofie i potrząsa mną. – To

TWOJA wina!

Sofie sprawia wrażenie jakby była na mnie wściekła. Nigdy nie

widziałam jej w takim stanie. Jej płaska klatka piersiowa szybko podnosi
się i opada pod obcisłą, błękitną sukienką. Biegnę w kierunku toalety i
pukam w drzwi.

– Alexander! Otwórz! – krzyczę zdenerwowana. – To ja, Ida!

W tym samym momencie Alexander otwiera drzwi. Wchodzę do

środka, zamykam je i patrzę na niego. Alexander oddycha głęboko,
opierając jednocześnie głowę o lustro. Mruga oczami, jakby płakał.

– Słuchaj, nie chodzi o to, że nie chcę, żebyśmy ze sobą chodzili –

zaczynam, bo robi mi się go żal.

Chcę też, żeby Sofie była zadowolona. Ona tak bardzo chce, żebyśmy

ze sobą chodzili. Jej życzenie się spełnia pięć minut później, ale ja nadal
nie jestem zakochana. Nie czuję nic również wtedy, kiedy Alexander
zaklina na niebo i ziemię, że już nigdy nie dotknie moich piersi. Przez
dalszą część imprezy siedzimy na kanapie obok siebie. Alexander mnie
obejmuje. Jego ręka jest ciężka. Od ciężaru boli mnie szyja i mam
wrażenie, jakby na mnie wisiał.

– To nie jest zbyt przyjemne, Alexander – mówię najdelikatniej, jak

potrafię.

Nie chcę znowu sprawić mu przykrości. Zamiast tego biorę go za rękę.

Tak jest lepiej. Przez chwilę wyobrażam sobie, że po prostu jesteśmy
dobrymi przyjaciółmi. Alexander nagle całuje mnie w policzek. Otwieram
szeroko oczy i wycieram pocałunek wierzchem dłoni. Chciałabym
powiedzieć „ble”, ale tego nie robię. Nie mam ochoty siedzieć i całować
się na imprezie u Elli. Nie mam też ochoty tańczyć. Zazwyczaj, razem z
Ellą nieźle szalejemy, ale nie teraz, bo Alexander przez cały czas łapie
mnie za rękę, pomimo tego, że co chwila ją od niego odsuwam, żeby się
napić czy wziąć chipsa z miski. Gdyby nie Sofie, która siedzi po mojej
drugiej stronie, sytuacja byłaby naprawdę niezręczna. Na szczęście
wygląda na to, że Sofie rozumie, że nie może mnie zostawić sam na sam z
Alexandrem. Nie teraz. Nie tego wieczora. Nie jestem jeszcze całkiem na
to gotowa. Sofie przez cały czas się do nas uśmiecha. Być może trochę
sztywno, ale taka już jest Sofie.

– Jesteście idealną parą – szepcze do mnie co chwila.

Kiwam głową twierdząco, sztywna jak kołek. Nie czuję się specjalnie

idealną.

Następnego dnia już z samego rana dzwoni do mnie Alexander. Jest

sobota. Sofie pakuje swoje rzeczy, a ja zapomniałam wyłączyć telefon.
Alexander pyta, czy zobaczymy się wieczorem.

– Ale on za tobą szaleje – mówi chwilę potem Sofie, zwijając ciasno

śpiwór, aby zmieścił się do worka.

Potakuję niepewnie.

– Ja też za nim szaleję – mówię.

Kłamię, ale jestem w tym dobra. Powinnam się cieszyć. Właśnie mam

swojego pierwszego chłopaka, ale zamiast być cała w skowronkach, myślę
tylko o tym, co zrobię, kiedy tu przyjdzie.

Gdy Alexander mnie odwiedza, jest dokładnie tak źle, jak się tego

obawiałam. Siedzimy obok siebie na moim łóżku i milczymy. Proponuję,
żebyśmy obejrzeli film. Alexander zgadza się na moją propozycję, więc
siedzimy oboje przez dwie sztywne godziny i oglądamy film na dvd o
dziewczynie, która walczy z całą masą dzieciaków w lesie w trakcie
pewnego rodzaju gry. W filmie występuje chłopak, który jest zakochany w
dziewczynie, ale ona nie jest do końca zakochana w nim. Udaje, że jest
zakochana i dlatego udaje jej się przeżyć.

– Dobry film – mówi Alexander, przeciągając się. Robi to w taki

sposób, że muszę się odsunąć pod samą ścianę.

W poniedziałek w szkole Sofie koniecznie chce się dowiedzieć, co
robiliśmy z Alexandrem. Jesteśmy przecież teraz parą. Mamy pracować w
grupie razem z Sebastianem i Alexandrem, ale ja nie mam na to ochoty.
Prawdę mówiąc, nie jest łatwo być dziewczyną kogoś, z kim się chodzi do
tej samej klasy.

– Całujecie się? – pyta Sofie, pochylając się nad stołem. Mam wrażenie,

że wpatruje się we mnie w wygłodniały sposób.

– Jasne, tak trochę. I trochę dotykamy się przez ubrania i takie tam –

kłamię, bo naprawdę tylko oglądaliśmy razem film i robiłam wszystko, co
mogłam, żeby uniknąć tego pocałunku. Po prostu nie mam na to ochoty.

W ciągu tygodnia próbuję spędzać możliwie jak najmniej czasu z

Alexandrem. Spotykamy się przecież codziennie w szkole i uważam, że to
wystarczy. Nie musi każdego wieczora przychodzić do mnie do domu. Dla
mnie dwa razy w tygodniu to i tak za często.

– Ty szczęściaro – wzdycha Sofie. – Alexander naprawdę zasłużył na

taką dziewczynę jak ty!

– Mhm – mamroczę z ogromnymi wyrzutami sumienia.

Nigdy o nim nie myślę. Nie mam motyli w brzuchu, kiedy Alexander

przychodzi mnie odwiedzić. Denerwuje mnie to. Zamiast o nim wolę
marzyć o Persie, ale nie mogę o tym nikomu powiedzieć.

Zaczynają się wakacje, a my wciąż się nie całowaliśmy. Alexander

zaczyna się niecierpliwić. Kiedy do mnie przychodzi, oglądamy razem
filmy. Poza tym jeszcze do mnie nie dociera, że nie mamy żadnych planów
na wakacje.

– Tak bardzo chciałabym, żebyśmy znowu pojechali do Grecji –

wzdycham w ostatni dzień roku szkolnego.

Siedzę na kanapie na tarasie i wyjadam z torebki ostatnie słodycze,

które dostałam, kiedy byliśmy w pokoju nauczycielskim, żeby pożegnać się
z naszą wychowawczynią. Rasmus chrząka tylko i coś piszę w komórce,
jakby mnie w ogóle nie słyszał. Mama karmi moją młodszą siostrę i popija
kawę. Zdenerwowana, potrząsa głową. Tłumaczyła to już przecież kilka

razy. Nie będzie nas stać na wyjazd w tym roku, bo musimy kupić
łóżeczko, nosidełko i zabawki dla małej.

– Zamiast tego spędzimy piękne wakacje w domu – mówi moja

przezabawna matka.

– Zamiast wakacji masz cudowną siostrzyczkę – śmieje się Rasmus i

odkłada telefon.

Wpatruję się ze złością w wózek, który stoi na balkonie. Nie chciałam

siostry. Chciałam pojechać do Grecji. Nie chciałam też Rasmusa, ale mimo
to i tak się wprowadził zaraz po tym, jak mama przekazała mi szokującą
wiadomość: „Jestem w ciąży z mężczyzną, którego poznałam w pracy”.
Mama sprzedaje sprzęt gimnastyczny i spotkała Rasmusa w jego klubie
fitness.

Zeszłej jesieni ni stąd, ni zowąd podjechał bagażówką z pięcioma

przyjaciółmi i rozładowali czarne skórzane meble i hektolitry napojów
proteinowych tuż przy wjeździe do domu. Meble na szczęście wylądowały
w garażu. Tak bardzo moja mama nie oszalała. Wciąż mamy naszą
mięciutką, kremową kanapę z różowymi poduszkami, które kiedyś uszyłam
na zajęciach w świetlicy. Ale trzeba przyznać, że za to całkiem niezły jest
telewizor Rasmusa. Jest gigantyczny i wyposażony w system audio
surround, a w moim pokoju stoi teraz nasz stary telewizor.

– A poza tym możesz całe lato spędzić z Alexandrem – ciągnie moja

mama i mruga porozumiewawczo do Rasmusa.

– Możesz też chodzić ze mną do klubu i trenować – mówi Rasmus i

bierze moją młodszą siostrę na ręce.

– Tak uważasz? – mamroczę i zarzucam moje długie, blade nogi na stół.

Rasmus mówi tak samo jak ojciec Sofie, który też ma bzika na punkcie
biegania i podnoszenia ciężarów. – Sądzisz, że jestem za gruba? – pytam,
podejrzliwie wciągając brzuch.

– Oczywiście, że nie, ale nadwaga to żadna choroba – mówi szybko

Rasmus, żując nerwowo gumę do żucia.

– Wydaje ci się, że jestem chora? – pytam, wciągając jednocześnie

policzki i zaczesując moje blond włosy za ucho.

– Nie, wyglądasz świetnie i zdrowo – odpowiada zniecierpliwionym

tonem i wychodzi do pokoju, żeby przewinąć młodszą siostrę.

Tak jak trudno jest mi się zakochać w Alexandrze, tak samo mam

problem z pokochaniem mojej młodszej siostry. Od momentu, kiedy w
maju przyszła na świat, niemal bez przerwy ryczy. Szczerze mówiąc,
czasami uważam, że jest okropna, a zdarza się nawet, że kiedy moja mama
idzie się wykąpać, zastanawiam się, czy nie upuścić małej na podłogę. To
tylko myśl, która przemyka mi przez głowę – oczywiście, że tego nie
zrobię. Trzymam ją mocno i krzyczę na nią, używając czułego tonu, tak
żeby się nie przestraszyła.

– Ty mała, różowa zaryczana idiotko – uśmiecham się do niej słodko. –

Kto cię, do diabła, prosił o to, żebyś się pchała do brzucha mamy, ty
rozpieszczony darmozjadzie?!

Najgorsze jest chyba jednak jej imię. Wiem, że moje imię Ida jest chyba

najkrótszym i najnudniejszym imieniem, jakie istnieje, ale myślę, że imię
mojej młodszej siostry powinno mimo wszystko pasować do mojego. Ona
mogłaby się na przykład nazywać Ea, ale najwidoczniej ani mojej mamie,
ani Rasmusowi nie przyszło to do głowy, ponieważ dali jej na imię
Karoline-Amalie. Czuję się oszukana. Ja też chciałabym mieć podwójne
imię.

– Jak dobrze, że nie jestem jej matką. W przeciwnym razie wpadłabym

w depresję poporodową – mówię do mamy i zerkam na okno pokoju, do
którego Rasmus wyszedł z Karoline-Amalie, żeby ją uśpić.

Nie rozumiem, dlaczego mama właśnie teraz zdecydowała się na

dziecko. Przecież ona jest strasznie stara. Ciągle powtarzała, że ma tyle
obowiązków w domu i w pracy, a jednak nie przeszkadzało jej to znaleźć
Rasmusa i postarać się o małego rozwrzeszczanego gnoma.

Podnoszę ze stołu komórkę, bo przyszedł SMS. To Alexander. Czy

może wpaść wieczorem? Odrzucam ze złością telefon. Miałam nadzieję, że
zobaczę go dopiero jutro. Odpakowuję karmelka i żuję go mocno i długo,
aż miękkie nadzienie przykleja się do zębów. Odpisuję: „Nie mogę dziś,
Alexandrze, pilnuję mojej młodszej siostry (tu wstawiam smutną buźkę),
ale widzimy się jutro. Tęsknię za tobą, ściskam, Ida”.

Wrzucam do ust jeszcze jednego karmelka i wysyłam wiadomość, ale w

tym samym momencie tego żałuję. Nie mam powodu, aby twierdzić, że za
nim tęsknię. To przecież kłamstwo, a obiecałam sobie przecież, że już
więcej nie będę zmyślała, przesadzała ani koloryzowała, czy jak to tam
nazywa Sofie, kiedy nie do końca mówię prawdę.

Na zewnątrz słychać płacz mojej młodszej siostry. Okna są otwarte, a ja

żuję i żuję tak mocno, że aż boli mnie szczęka.

– Zwariuję przez tego dzieciaka – mówię pod nosem i rzucam mój

telefon na stolik przy kanapie.

Mama podnosi się ciężko, nalewa filiżankę herbaty, idzie w moim

kierunku i siada na fotelu bujanym tuż naprzeciwko mnie.

– Bez względu na to, ile ma się lat – zaczyna poważnie – nie jest łatwo

być starszą siostrą.

– Bla, bla, bla – odpowiadam i bawię się do połowy pustą torebką po

słodyczach, owijając ją sobie wokół palca.

Moja matka uważa, że jest taka mądra. Oprócz tego, że zna się na

bieżniach i hantlach, studiowała jeszcze psychologię na kursie
wieczorowym, więc ma zawsze gotową odpowiedź na wszystko. Również
wtedy, kiedy człowiek chciałby się tylko prostu do niej przytulić.

– Co tam u twojego nowego chłopaka? – pyta, poprawiając sobie stanik.

– Świetnie – mówię i znikam w swoim pokoju.

Rozdział 3

Mam ochotę zadzwonić do Sofie i zapytać, czy do mnie wpadnie. Ale nie
zrobię tego. Prawdę mówiąc, to Sofie zazwyczaj do mnie dzwoni, ale mój
telefon milczy. Tylko Ella późnym wieczorem wysyła do mnie
pożegnalnego SMS-a. Ella chce spędzić całe lato u swojego wujka, który
ma restaurację na Majorce. „Widzimy się w ósmej klasie, moje piękne
panie! Miłego lata, całusy Ella, która za chwilę wyląduje w basenie!”

Wzdycham, przełączając kanały telewizyjne, podczas gdy słońce znika

za żywopłotem. Nie mam ochoty spędzać wieczora w jednym pokoju z
napakowanym ojczymem i rozwrzeszczanym bachorem.

Ale Ella ma szczęście. Wyjeżdża na całe lato. Każdy dzień wśród palm,

basenów i frytek. Kładę się na boku i próbuję myśleć o Persie.

Marzę o tym, że mogę polecieć do Elli, gdzie spotykam Persa. Pers jest

kelnerem w restauracji, w której jemy, i serwuje nam olbrzymią porcję
lodów z fajerwerkami. Chwilę potem zasypiam i śnię o morzu. Lecę
samolotem na małą wyspę tropikalną, gdzie Pers czeka na mnie pod palmą,
ale zanim znajdę się w jego objęciach, samolot spada na olbrzymi
lotniskowiec, na którym Alexander gra w piłkę nożną. Nagle jego piłka
uderza mnie mocno w głowę i wtedy się budzę.

Jest rano. To Rasumus rzucił mnie w głowę poduszką. Stoi w swoim

stroju sportowym i pyta o moje plany na dzisiaj.

– Nie jadę z wami na zakupy – odpowiadam pośpieszenie, przecierając

oczy. Nie zmyłam wczoraj mascary, więc mam opuchnięte powieki i lekko
zamglony wzrok.

Robienie zakupów z Rasmusem jest strasznie krępujące. Ludzie mają

niezłą zagwozdkę, kiedy nas widzą. Zastanawiają się, kto to jest i o co tu
chodzi. To dlatego, że Rasmus jest sześć lat młodszy od mojej mamy i z
twarzy przypomina dzieciaka. Na dodatek jest niższy ode mnie! Ja mam
170 centymetrów, a Rasmus tylko 165, kiedy się dobrze wyprostuje. Tak
przecież nie powinno być. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam, jak całuję się z
mamą w klubie fitness, do którego mama się nagle zapisała tuż przed
naszym wyjazdem do Grecji, powiedziałam do niej: „Mamo, nie możesz
chodzić z kimś, kto jest od ciebie niższy!” Ale ona tylko się zaśmiała i
zarzuciła swoimi siwiejącymi u nasady włosami.

– Nie idę na zakupy – mówi Rasmus w drzwiach, podrzucając

kluczykami od samochodu. – Jadę podwieźć jednego z moich kolegów na
lotnisko. Wybiera się na urlop. Możesz zabrać się ze mną.

– Zabrać się z nim na urlop? – pytam się złośliwie, przerzucając

jednocześnie moje blade nogi przez kant łóżka. Zauważam kilka czarnych
włosów i myślę, że najwyższy czas pożyczyć od mamy golarkę.

– Możesz zabrać się ze mną na lotnisko – śmieje się Rasmus. – Potem

zjedlibyśmy coś w McDonaldzie – mówi z tajemniczym skinieniem. –
Mam też dla ciebie niespodziankę.

– Jedziemy do Grecji? – pytam z nutką nadziei w głosie.

– Nie, Ida – odpowiada nerwowo Rasmus. – Przestań już myśleć o

wyjeździe. Jest nam bardzo dobrze w domu.

Wychodzę bez słowa do łazienki, choć mam wielką ochotę powiedzieć

Rasmusowi kilka mało przyjemnych słów. Wystarczy, że zrobił mojej
mamie dziecko. Nie życzę sobie, żeby mi mówił, co mam myśleć, a czego
nie myśleć.

Włączam prysznic. Wakacje będą trwały w nieskończoność, a na

dodatek wieczorem ma przyjść Alexander. Obejrzeliśmy już wszystkie
filmy, jakie miałam. Odkręcam porządnie ciepłą wodę, myję dwukrotnie
włosy i opróżniam butelkę z balsamem. Nie mam ochoty się z nim
spotykać. Może zaprosiłabym Sofie? W ten sposób nie będę musiała
spędzać czasu sam na sam z Alexandrem.

Biorę długi prysznic i jestem pewna, że za moment usłyszę pukanie do

drzwi mamy, która nienawidzi, kiedy za długo siedzę pod prysznicem. Ale
nic takiego się nie dzieje. Chwilę później spotykam ją w kuchni, gdzie
właśnie jem płatki owsiane – zjawia się w bikini i w okularach słonecznych
na czole.

– Karoline-Amalie śpi, więc korzystając z okazji, możemy razem

poopalać się na tarasie z drinkami z napojów gazowanych i poudawać, że
jesteśmy na wakacjach – oznajmia entuzjastycznie. „Czy to nie jest dobry
pomysł, Ida?

– A jak ci się wydaje? – zirytowane cedzę przez zęby, po czym idę

zadzwonić do Sofie.

Sofie nie odbiera telefonu, więc wychodzę do ogrodu. Chciałabym

chociaż odrobinę się opalić. Słońce świeci na bezchmurnym niebie.
Właśnie ułożyłam się wygodnie na leżaku, kiedy zadzwoniła Sofie.

– Sorry, wybacz, nie mogłam odebrać – mówi zdyszana i milknie.

– Chciałam się tylko dowiedzieć, czy masz ochotę coś wspólnie porobić

dzisiaj wieczorem.

Spoglądam na moją mamę, która półnago przechadza się po ogrodzie,

popychając wózek z wrzeszczącym dzieckiem.

– Coś się stało? – pyta Sofie, jakby nieco wystraszona.

– Jestem tylko trochę zła – mówię pod nosem i czuję, jak zbiera mi się

na płacz. To wszystko jest bez sensu. Mama ma rację. To tylko wycieczka
do Grecji. Mój świat się od tego nie zawali.

– Rozmawiałaś z Alexandrem? – Ledwo słyszę, co Sofie do mnie mówi.

Teraz pyta o coś szeptem. – Przepraszam, przepraszam – dodaje znowu
głośno.

– O czym ty właściwie mówisz? – pytam, siadając na leżaku. Słońce

pali. Powinnam użyć kremu do opalania.

– Co powiedział Alexander? – pyta Sofie łamiącym się głosem.

Wstaję.

– Nic, nie rozmawiałam z nim jeszcze, ale pomyślałam, że moglibyśmy

się spotkać we trójkę i fajnie spędzić wieczór?

Aż mnie skręca, kiedy wypowiadam słowa „fajnie spędzić wieczór”. Z

Alexandrem wieczór nie będzie fajny, tylko męczący.

– Oczywiście! – wykrzykuje Sofie przenikliwie.

Marszczę czoło. Sofie brzmi, jakby była trochę nieobecna. Może za

długo ćwiczyła. Czasami zapomina o jedzeniu, więc nic dziwnego, że jest
taka zakręcona.

Chwilę później dzwonię do Alexandra. Zapraszam go, ale już po chwili

tego żałuję. Byłoby o wiele przyjemniej, gdybym mogła się spotkać tylko z
Sofie.

– Przyjdzie też Sofie – mówię i udaję, że jest mi przykro. – Mam

nadzieję, że ci to nie przeszkadza?

– Nie, nie ma sprawy – odpowiada Alexander, sprawiając wrażenie

zadowolonego.

Smaruję się kremem do opalania. Wzdycham i prycham. Właściwie to

nie cierpię się opalać. Nie mam go tego w ogóle cierpliwości. Za każdym
razem, kiedy spoglądam na zegarek, okazuje się, że minęły zaledwie dwie
minuty, a przecież żeby chociaż trochę opalić sobie nogi, będę musiała tu
wysiedzieć co najmniej godzinę.

Zamykam mocno oczy i pozwalam, aby słońce przypiekało mnie w

policzki. Słyszę wjeżdżający przez bramę samochód i moją mamę, która
gdzieś tam gada z Rasmusem.

Otwieram lekko oczy. Oślepiona od słońca, zerkam w prawo i doznaję

szoku. Zaczyna mnie obwąchiwać jakiś czarny olbrzym. W panice
zeskakuję z leżaka.

– Co to jest, do diabła?! – wrzeszczę i patrzę z wyrzutem na Rasmusa.

To pies. Mały, czarny, krótkonogi kundelek, który wygląda, jakby go

ktoś przytrzasnął drzwiami. Rasmus trzyma go na smyczy i wygląda na
zadowolonego.

– To jest Lady. Będzie u nas podczas wyjazdu mojego kolegi. –

Wpatruję się w psa. Jest strasznie brzydki, ale w taki niewinny sposób. –
To jest właśnie ta niespodzianka, Ido – ciągnie Rasmus. – Twoja mama
mówi, że lubisz psy.

Patrzę z wyrzutem na mamę. To nie do końca prawda. To nie jest wcale

tak, że lubię wszystkie psy. Mieliśmy kiedyś psa i bardzo go lubiłam, ale to
był pies mojego taty. To był taki fajny rasowy pies. Nazywał się Sandy.
Jasny golden retriever. Tata zabrał go ze sobą. W każdym razie nie był to
taki brzydal ze spłaszczonym pyskiem.

– Czy to nie jest pies obronny? – pytam sceptycznie, stojąc ze

splecionymi ramionami.

Rasmus uśmiecha się, kuca i zaczyna drapać to dziwne stworzenie za

uchem.

– Jasne, że nie. To uroczy buldożek francuski – mówi ze spokojem. – To

świetny, łagodny pies rodzinny.

Mama spogląda na mnie z przechyloną głową.

– Będziesz mogła z nim chodzić na spacery. To chyba fajny pomysł? Co

o tym sądzisz, Ido? Tak jak z Sandym?

– Nie – odpowiadam, przewracając oczami. Siadam pod parasolem. Nie

mam ochoty rozmawiać o Sandym. Nie mam ochoty myśleć o moim tacie i
tamtych czasach.

Mama przygotowała dzbanek soku z białego bzu, więc nalewam sobie

szklankę. Piję zachłannie, głębokimi łykami, podczas gdy Lady weszła
sobie do mieszkania bez smyczy. Łazi po pokoju, obwąchując meble. Jest
naprawdę bardzo wystraszona i trochę mi jej żal. Właśnie ktoś ją zostawił
na lodzie i pojechał sobie na wakacje za granicę. Nie zastanawiając się,
pstrykam palcami pod stołem.

– Lady – szepczę, kiedy pies ostrożnie zbliża się do drzwi ogrodowych.

– Chodź do mnie, Lady – mówię głośniej, a ona powolutku podchodzi do
mnie i zaczyna obwąchiwać moją rękę.

Najpierw delikatnie gładzę jej sierść, która jest zarazem twarda i

miękka. Nie mogę przestać drapać i masować tego tłuściutkiego,
masywnego karku i zanim się obejrzałam, już trzymam psa na kolanach i
go tulę. Mam wrażenie, że dotykam grubej, ciepłej kiełbaski.

– Jak tam, Lady? – powtarzam pięć razy z rzędu, więc Rasmus pewnie

myśli, że mi odbiło.

– Byłem pewien, że ją polubisz – mówi z zadowoleniem, nalewając

sobie kawy z wielkiego termosu, który stoi na stoliku ogrodowym. – Chyba
chce się wysikać, mogłabyś się tym zająć?

– No dobra… – mówię niby od niechcenia, ale tak naprawdę nie mam

nic przeciwko temu, żeby sobie z nią trochę pochodzić. Ostrożnie stawiam
Lady na ścieżce i przypinam jej smycz do obroży.

– Nie bój się, kiedy spotkacie jakieś psy – mówi Rasmus. – To ważne,

żeby Lady mogła się trochę poobwąchiwać z kolegami.

– Dlaczego? – pytam.

– Jeżeli nie pozwoli jej się na kontakt z innymi psami, może się stać

złym psem.

– Już teraz sprawia wrażenie złej – mówię, chichocząc.

– No chodź, Lady – mówię i pomału ruszamy na spacer. – Idziemy

znaleźć ci jakiegoś psa.

Rozdział 4

Na ulicach nie ma nikogo. Wszyscy wyjechali na wakacje. Nie widać ani
ludzi, ani psów. Na skrzyżowaniu skręcam i idę dalej przez łąkę, która
prowadzi do lasku. Między drzewami widać niebieskie morze.
Przebłyskuje słońce.

Lady zachowuje się całkowicie inaczej, kiedy jesteśmy na łonie natury.

Jest ciekawska, biegnie, pociągając za smycz. Przyśpieszam, aby mogła
dobrze rozprostować swoje krótkie nóżki, i o mało co nie przewracam się
na trawę. Wtem do Lady pobiega pies, który do złudzenia ją przypomina.
Wesoło poszczekuje. Patrzę na niego zaskoczona. Ma chyba trochę
jaśniejszą sierść i jest odrobinę większy od Lady, ale bez wątpienia jest tej
samej rasy. Pies poszczekuje i skacze raz do przodu, raz do tyłu z
wywieszonym językiem. Lady z całej siły ciągnie mnie za smycz w jego
kierunku. Sekundę później oba psiaki stoją obok siebie i zaczynają się
obwąchiwać, machając swoimi krótkimi, zakręconymi ogonkami.
Rozglądam się za właścicielem psa i słyszę czyjś głos.

– Pumba! Chodź tutaj! – Z lasu wybiega w naszym kierunku jakiś

chłopak ze smyczą w ręce i próbuje przywołać swojego pupila. – Pumba,
do mnie!

Ale pies, który najwidoczniej wabi się Pumba, nie słucha. Jest za bardzo

zajęty obwąchiwaniem Lady.

– Nie ma sprawy – mówię do chłopaka, kiedy już do nas doszedł.

Lady również sprawia wrażenie, jakby nie miała nic przeciwko temu.

Prawdę mówiąc, wygląda jakby jej to sprawiało przyjemność.

Chłopak schyla się i przypina psu smycz do obroży. Następnie wstaje i

spotykam jego spojrzenie. Przez chwilę mam wrażenie, jakbym go już
wcześniej gdzieś spotkała. Może widziałam go w klubie albo chodzi do
innej klasy i nie zwróciłam na niego wcześniej uwagi. Być może jest z
Højmarksskolen. W każdym razie wydaje się znajomy. Jest odrobinę
wyższy ode mnie i mocno opalony. Jego usta wyglądają na miękkie, a
połowa jego ciemnych półdługich włosów jest związana z tyłu w koczek.
Uważam, że to świetna fryzura dla chłopaka.

– Masz się słuchać, Pumba – mówi, uśmiechając się. Przez chwilę

spogląda na swojego psa, po czym znowu łapie moje spojrzenie.

Nie, jednak nigdy wcześniej go nie widziałam, myślę. W przeciwnym

razie, zwróciłabym na niego uwagę. Jestem tego w stu procentach pewna.
Ale jednocześnie jestem też pewna, że już wcześniej widziałam jego oczy.
To nieprawdopodobne, ale mam wrażenie, jakbym go znała… Nie wiem,
jak długo mu się przyglądam, ale nagle doznaję olśnienia! Już wiem,
dlaczego mam wrażenie, że go znam. Ten chłopak wygląda przecież jak ten
grecki książę z moich snów. Nie mogę w to uwierzyć.

– Pers! – mówię głośno.

– Nie, nie – odpowiada z entuzjazmem chłopak. – To nie jest kot. To

pies – wyjaśnia, wskazując na pupila. – To jest buldog francuski, tak jak
twój.

– Tak, oczywiście – chichoczę, zakrywając usta. Potakuję jak szalona.

On nie ma na sobie ani turbanu, ani sandałów, ale nie mam wątpliwości, że
to on. Spotkałam Persa! Na środku łąki, w miasteczku, w którym
mieszkam. Patrzy mi prosto w oczy, aż kręci mi się w głowie. Ma
wyjątkowo niebieskie oczy. A może zielone? Stoję tak przez jakiś czas,
uśmiechając się do niego, zanim wyduszam z siebie następnie zdanie.

– Twój pies może jak najbardziej obwąchiwać mojego – mówię i mam

wrażenie, jakby fala ciepła przelewała się wewnątrz mnie. To tak wspaniałe
uczucie, że mam ochotę tańczyć. – To bardzo ważne, żeby Lady mogła się
obwąchiwać z innymi psami – uśmiecham się, z lekkim machnięciem ręką.
– W przeciwnym razie skończy jako stara, sfrustrowana kobieta.

– Okay, jesteś pewna? – pyta chłopak obserwując oba psy, które nie

widzą niczego poza swoimi tyłkami.

– Całkowicie pewna. Znam Lady. Ona uwielbia obwąchiwać – mówię i

kaszlę nerwowo. Uważam, że na dzisiaj wyczerpałam już limit, jeśli chodzi
o używanie słowa „obwąchiwać”.

– Tak, to widać – mówi chłopak i znowu na mnie spogląda.

Starami się na niego nie patrzeć, bo strasznie dziwnie się czuję. Jestem

oszołomiona, jakbym miała zaburzenia psychiczne, a jednocześnie
przepełnia mnie jakaś dzika radość. Boję się, że za moment naprawdę
zacznę tańczyć. Czuję, że delikatnie tracę równowagę, robię krok do tyłu i
modlę się, żebym przypadkiem nie wdepnęła w jakąś kupę. Tak bardzo
chciałabym powiedzieć coś mądrego o psach. Tak bardzo chciałabym mu
się spodobać. Przeklinam moje blade nogi, które wyglądają jak białe,

owłosione szczudła. Zapomniałam je ogolić, podczas kąpieli.

– Mam Lady od wielu lat. – Słyszę, jak wypowiadam te słowa, lekko

mówiąc przez nos. Mam ochotę trzasnąć się smyczą. Jestem na siebie taka
wściekła, że stoję tu przed nim i zmyślam.

– Ale przecież to raczej młody pies… – mówi chłopak, ze zdziwieniem

patrząc na Lady.

Znowu przytakuję, jakbym wypuścili mnie warunkowo ze szpitala dla

psychicznie chorych. Chcę powiedzieć na temat psów coś, co zabrzmiałoby
poważnie, ale nic nie przychodzi mi do głowy, a w dodatku mam zupełnie
sucho w ustach. Patrzę tylko na niego jak głupia. Jego oczy są w kolorze
turkusu. Coś pomiędzy zielenią a niebieskim. Kompletnie tego nie
pojmuję. To tak, jakby wpatrywać się w dwie błękitne laguny.

– Twój pies to przecież właściwie jeszcze szczeniak – mówi i uśmiecha

się.

Czuję, jak robię się na twarzy czerwona jak cegła. Jak mogę mieć Lady

od wielu lat, skoro to jeszcze szczeniak? Zaczynam się pocić i chciałabym
cofnąć czas. Nienawidzę siebie, kiedy zaczynam bredzić. Zwłaszcza że gdy
już zacznę, nie mogę przestać.

– No tak – mówię i wzruszam ramionami, jakby to nie miało wielkiego

znaczenia. – Chodziło mi o mojego drugiego psa.

– Jest tu z tobą jeszcze jeden – pyta chłopaki i zaczyna się rozglądać

dookoła.

– Tak, ale on jest tak inteligentny, że nie musi chodzić na smyczy. –

Zaczynam się w środku trząść, przerażona własnymi kłamstwami, i marzę
tylko to tym, żebym przestać wymyślać te bzdury. –Spokojnie, mam nad
nim pełną kontrolę.

– Ja mam tylko Pumbę – mówi chłopak.

– Sandy to golden retriever – mówię i rozglądam się, udając, że go

wypatruję. – To bardzo stary pies rodzinny!

– Super – mówi chłopak i patrzy na swojego psa.

– To karma sprawia, że jest w tak dobrej formie – kłamię dalej. – Cały

garaż mamy wypełniony napojami proteinowymi, które dajemy psom –
mówię cicho i robię dwa kroki w jego kierunku.

Chłopak kiwa głową z zainteresowaniem. Jego oczy wciąż wyglądają

jak dwie duże laguny, a mój brzuch jest jak wodospad, który z szumem
wpada do turkusowej wody. Nie mogę pojąć, jak on może być tak
przystojny.

– Może nie wygląda, ale Lady jest bardzo umięśniona pod sierścią –

mówię.

– Serio? Nie, nie widać tego – uśmiecha się chłopak, patrząc się na psy i

kiwając głową. – Jesteś pewna, że to w porządku, że one się obwąchują?
Pumba to samiec.

– To niezwykle ważne, żeby psy mogły się obwąchiwać – powtarzam

uczonym tonem i uśmiecham się.

– Czy ona jest już dojrzała? – pyta chłopak, również się uśmiechając.

Patrzę na niego i mam wrażenie, że za moment zrobię pierwszy,

szalony, taneczny krok.

– Dojrzała? – powtarzam niepewnie, nie rozumiejąc w pierwszej chwili,

co ma na myśli.

W tym samym momencie mój wzrok pada na małego Pumbę, który

właśnie wskoczył na Lady. Widzę, co się święci pomiędzy dwoma
psiakami, więc krzyczę z przerażenia i ciągnę mocno za smycz.

– Lady, ty wariatko! – wrzeszczę ze złością i czuję, jak zaczynają palić

mnie policzki.

– Przepraszam, naprawdę bardzo mi przykro – mówi chłopak,

odciągając Pumbę, ale jego pies nadal stoi na tylnych łapach tak, że widać
jego czerwonego, obleśnego siusiaka.

– Fuj, Lady! – krzyczę i mam ochotę jej przyłożyć, ale oczywiście tego

nie robię.

Jestem po prostu na nią wściekła, że przez nią znalazłam się w tak

żenującej sytuacji. Psy nie powinny robić takich rzeczy, kiedy jestem w
pobliżu.

– Muszę wracać – mówi chłopak, odwraca się i odchodzi, ciągnąc za

smycz.

Zaczyna iść o wiele za szybko. W mojej głowi piętrzy się tysiąc myśli.

Jeżeli teraz pozwolę mu odejść, to może już nigdy więcej go nie zobaczę.

Nie mogę na to pozwolić. On przecież jest dokładnie taki jak Pers. Nie
wybaczyłabym sobie tej straty.

– Jestem Ida – mówię do jego pleców, a moje policzki oblewają się

rumieńcem, kiedy odwraca się w moją stronę.

Ku mojemu zaskoczeniu, podchodzi do mnie z powrotem i podaje mi

rękę. Robi to w taki naprawdę uprzejmy i dojrzały sposób.

– Marco – mówi i ściska mi rękę, a ja mam ochotę się śmiać i tańczyć.

Po chwili nasze psy znowu są na sobie, a Marco pociąga za smycz i

odsuwa się o kilka kroków.

– Przepraszam, on jest cały podniecony – uśmiecha się i próbuje

przycisnąć tyłek Pumby do ziemi, tak aby jego pies usiadł, zamiast stać na
tylnych łapach i wystawiać się na widok.

– Jestem tutaj codziennie z Lady – mówię mimochodem. – To dobre

miejsce na spacer z psem.

– Być może spotkamy się jutro – mówi Marco, odwraca się i odchodzi.

– Jasne! – krzyczę za nim. – Będę tu o tej samej porze!

Zagryzam wargi i patrzę na zegarek. Jest dwunasta. Czuję się

niezręcznie, bo to ostatnia rzecz, jaką powiedziałam. Patrzę za nim. Marco
ciągnie za sobą Pumbę, który wydaje się być jak w amoku i przez cały czas
odwraca się za Lady. Marco podnosi rękę i macha, nie oglądając się za
siebie. Podskakuję wysoko i macham kilka razy do niego. Czy to oznacza,
że przyjdzie jutro o dwunastej?

Rozdział 5

W pośpiechu wracam do domu i zapominam, że jestem zła na Lady o to, że
pozwoliła jakiemuś psu na to, aby po niej skakał. Przez resztę dnia nie
mogę spokojnie usiedzieć na miejscu. Na trawniku robię gwiazdy, tańczę w
ogrodzie, jeżdżę na drodze w koło wózkiem, bawię się z Lady, pomagam
mamie obierać ziemniaki i nakrywam do stołu. Nagle w salonie pojawiają
się Alexander i Sofie. Całkiem zapomniałam, że mają przyjść. Jedyna
rzecz, o której myślę, to to, że jutro znów będzie dwunasta.

– Przyniosłam ze sobą dwa filmy – mówi Sofie, wpatrując się we mnie.

– W porządku – mówię i obejmuję na powitanie Alexandra, zachowując

jednocześnie możliwie największy dystans.

Jak zwykle w moim pokoju jest gorąco. Przez cały dzień przez okna

naparzało słońce, więc mimo tego, że je otwieramy i zaciągamy zasłony,
pocę się, siedząc na łóżku ściśnięta pomiędzy Sofie i Alexandrem.

– Masz ochotę jutro rano ze mną pobiegać? – pyta Alexander, kiedy

dochodzimy do połowy pierwszego filmu. Mama zrobiła dla nas popcorn.
Ja zjadłam jego większą część.

– Of course not – uśmiecham, drażniąc się. Wydawało mi się, że mnie

zna. Nie jestem w stanie przebiec więcej niż sto metrów, bo zaczynam się
dusić z braku tlenu.

– Sofie ma ochotę pobiegać. Umówiliśmy się, że pobiegniemy pięć

kilometrów na czas – mówi Alexander i ostrożnie chwyta garść popcornu z
miski.

– Nie ma sprawy. Bawcie się dobrze – mówię, odstawiając miskę z

popcornem.

Słyszę za drzwiami pazury Lady na drewnianej podłodze. Wstaję i

wpuszczam ją do pokoju.

– Przydałoby ci się trochę ruchu – mówi Sofie, zakładając sobie włosy

za ucho. Chociaż raz nie ma kucyków ani warkoczy. Najlepiej wygląda w
rozpuszczonych włosach, myślę, biorąc na ręce Lady.

– Wyluzuj – mówię przez zęby, przesuwając się w kąt łóżka, po czym

kładę sobie Lady na kolanach. – Kurczę, mam przecież wakacje.

– Nie wierzę, że Alexander jest w stanie przebiec tyle w mniej niż

dwadzieścia minut – śmieje się Sofie i przesuwa się, żeby zrobić mu
miejsce w środku.

– Oczywiście, że jestem – mówi Alexander, popychając lekko Sofie.

Sofie najwyraźniej robi to samo, bo już za chwilę całe moje łóżko się

kołysze, ponieważ Alexander zaczyna łaskotać Sofie, która głośno krzyczy.

Ja z kolei tulę się do Lady drapiąc ją jednocześnie za uchem. Próbuję

oglądać film, ale nie jest to łatwe, kiedy ta dwójka przewala się na łóżku. Z
drugiej strony czuję ulgę, że Alexander nie poświęca mi tyle uwagi, a
później, kiedy już wychodzą, zapomina uściskać mnie na pożegnanie.
Wskakuje po prostu na rower, żeby jako pierwszy dojechać do
skrzyżowania. Tuż za nim pędzi Sofie.

Następnego dnia nie mogę się doczekać, kiedy już będzie dwunasta. Stoję
tak długo pod prysznicem, że mama w końcu zaczyna się do mnie dobijać.

– Ida! – krzyczy, pukając w drzwi. – Przecież wczoraj brałaś bardzo

długą kąpiel!

– Golę nogi, mamo! – odkrzykuję.

Stoję w zaparowanej łazience z odżywką na włosach i maseczką na

twarzy i myślę tylko o tym, czy Marco wybierze się na spacer z Pumbą o
dwunastej w południe.

Potem opróżniam szafę z letnich sukienek i wszystkie po kolei

przymierzam. Wybieram w końcu czerwoną sukienkę w kwiaty, trochę
romantyczną, dłuższą, bo uważam, że moje długie nogi wciąż są zbyt
blade, żeby je pokazywać. Następnie szczotkuję i suszę włosy, a potem
maluję rzęsy mascarą. Nie rysuję jednak czarnej kreski eyelinerem, którą
zazwyczaj sobie robię, bo nie mam pewności, czy Marco lubi dziewczyny z
mocnym make-upem.

Siadam na łóżku. Właściwie, to wcale go nie znam. Nie wiem, co lubi,

gdzie mieszka, do jakiej chodzi szkoły. Czy ma dziewczynę? Wzdycham.
Na pewno tak. Gdyby Ella lub Sofie go zobaczyły, też by oszalały na jego
punkcie. Marco na pewno jest przyzwyczajony to tego, że stale otocza go
wianuszek dziewczyn.

Słyszę jak Lady szczeka w salonie. Tym razem moja młodsza siostra

jest cicho.

– Wychodzę z Lady! – krzyczy Rasmus.

Pędzę w jego kierunku.

– Nie, ja to zrobię! – krzyczę w biegu i wyrywam mu z ręki smycz.

– Okay, okay – mówi Rasmus i podnosi ręce do góry, jakby się

poddawał.

– Użyłaś płynu przeciwko komarom czy co? – pyta marszcząc nos.

– To perfumy, głupolu.

Zakładam pośpiesznie klapki i wyciągam na zewnątrz Lady. Jest za

dwie minuty dwunasta. Zbiegam z uliczki, ciągnąc za sobą Lady. Moje
serce dziwnie wali. Kiedy dochodzę do łąki, zatrzymuję się i próbuję iść
spokojnym krokiem, tak aby nie wyglądało, że pędzę do niego jak pies do
miski z jedzeniem. Natychmiast go zauważam. Stoi pod drzewem, podczas
gdy Pumba biega na swoich krótkich łapkach z jakimś patykiem w pysku.
Wolnym krokiem posuwam się w jego kierunku. Udaję, że go nie
zauważyłam, co oczywiście jest kompletną niedorzecznością, bo przecież
oprócz nas nie ma nikogo innego na tej otwartej, pustej łączce.

– O rany, część! – mówię niby zaskoczona, kiedy jestem jakieś dziesięć

metrów od niego.

– Cześć – odpowiada Marco i wkłada ręce w kieszenie.

Ma na sobie krótkie do kolan spodenki i T-shirt z napisem Love.

Całkiem nieźle jak na chłopaka, myślę. Dzisiaj całe włosy spiął w koczek i
to wygląda fantastycznie. Teraz Marco jeszcze bardziej przypomina
arabskiego księcia.

Psy znowu się do siebie migdalą. Pumba biegnie bezpośrednio w

kierunku Lady i wskakuje na nią.

– Pumba, chodź tutaj! – krzyczy Marco, po czym pochodzi do niego i

ściąga go z Lady.

– On naprawdę jest napalony – mówię, kucając i drapiąc Lady za

uchem.

– Obiecuję, że będę go trzymał na smyczy, jeżeli chcesz, żeby twój pies

trochę pobiegał – mówi Marco, przypinając Pumbie smycz.

– Super, dzięki – odpowiadam i nie zastanawiając się, spuszczam Lady

ze smyczy.

Dopiero, kiedy widzę jak Lady gna po łące, zataczając duże koło, zdaję

sobie sprawę z tego, że nie wiem, czy ona jest takim psem, który bez
problemu posłusznie wraca na wołanie. Mam taką nadzieję. Trzymam
kciuki tak, aby Marco tego nie zauważył, i siadam na trawie. Drzewa
rzucają cień i jest mi trochę chłodno w ramiona.

– Mogłaby to robić bez końca – mówię, wskazując głową w kierunku

Lady, która wciąż biega w kółko.

Znowu zaczęłam kłamać. Nie mam pojęcia, jak długo Lady będzie tak

biegała. Nie wiem też, czy kiedykolwiek uda mi się ją przywołać.

– Lady! – krzyczę, żeby się przekonać, czy słucha. Gwiżdżę też dla

bezpieczeństwa. Lady zatrzymuje się, stawia uszy, patrząc chwilę w moim
kierunku, po czym przybiega prosto do mnie. – Dobry piesek – mówię
zadowolona, głaszcząc ją po grzbiecie.

Pumba siedzi w odległości około metra od nas, z pyska zwisa mu język,

głowę ma skierowaną w naszym kierunku. Marco trzyma go mocno.

– Mieszkasz tu w okolicy? – pyta Marco.

– Tak – odpowiadam. – Na ulicy Drosselvej.

– My właśnie wprowadziliśmy się na ulicę Vibevej – mówi, patrząc na

łąkę.

Kiwam głową. Vibevej to ostatnia ulica, której nazwa nawiązuje na

nazw ptaków. Zaraz potem jest centrum i szkoła Lyngmoseskolen.

– Od czasu do czasu pomieszkuję w Dubaju – słyszę nagle swoje

własne słowa i nie wierzę, że to mówię. – Mój tata jest tam szefem kuchni
u bogatego szejka. – Wypowiadam to trochę niewyraźnie. – To całkiem
fajna sprawa.

– O, super – mówi Marco, który wydaje się być pod wrażeniem. – Czy

mieszkacie może w pałacu?

– Uhm – przytakuję z powagą. – Z najczystszego złota, więc przez cały

czas trzeba chodzić w okularach przeciwsłonecznych, ponieważ wszystko
tak błyszczy.

– Nieźle – mówi Marco.

– Ale, wakacje mój tata woli spędzać w Grecji – ciągnę te brednie,

przeklinając się w myślach. – To znaczy, że tam też jesteśmy dosyć często.

Marco był też na wakacjach w Grecji, więc trochę o tym rozmawiamy,

pilnując psów.

– Wiesz co, jestem już strasznie głodny – mówi w końcu Marco i

wstaje. – Muszę wracać do domu na lunch.

– Trzeba było wziąć ze sobą kanapki – mówię, również wstając.

– Miło było cię spotkać – uśmiecha się Marco.

– Prawdę mówiąc, ja często przygotowuję sobie kosz piknikowy i

potem jem tutaj śniadanie w otoczeniu przyrody. – Wypowiadam te słowa
w dziwny, dorosły sposób, bawiąc się jednocześnie sukienką, jakbym była
małą dziewczynką. Mam ochotę zapaść się pod ziemię.

– Brzmi zachęcająco – mówi Marco i powoli odchodzi.

– Jeżeli masz ochotę, to jutro mogę przygotować taki kosz – rzucam bez

namysłu i od razu czuję, jak krew napływa mi do policzków. To najbardziej
niedorzeczna propozycja, z jaką kiedykolwiek wyszłam. Stoję tu przed nim
i zapraszam go na piknik pod drzewem.

– W takim razie do jutra – mówi Marco, machając do mnie jedną ręką, a

w drugiej trzymając smycz Pumby.

– O dwunastej – krzyczę za nim i nagle mam ochotę przebiec pięć

kilometrów na czas razem z Alexandrem i Sofie.

Po powrocie do domu zmieniam jednak zdanie. Zamiast tego siadam na

leżaku i z zamkniętymi oczami rozmyślam o Marco. Lady zaczyna
obwąchiwać moje palce u stóp, więc podnoszę ją i przytulam.

– Jesteś taka słodka – szepczę jej do ucha. – Ty mój słodziaku!

– Co się z tobą dzieje? – pyta nagle mama, stojąc przede mną z małą na

ręku i resztkami jedzenia na nogawce.

– Mamo – mówię, siadając – czy mogłabym jutro przygotować kosz

piknikowy i zabrać go na łąkę?

– A co ma być na tej łące? – pyta podejrzliwie mama.

– Nic. Zaprosiłam Alexandra na wycieczkę do lasu – mówię i myślę, że

to przecież nie jest nieprawda. Nieprawdziwe jest tylko imię.

Mamie poprawił się humor.

– To świetny pomysł! – mówi zadowolona i zaczyna mi doradzać, co

mogę zapakować do kosza.

Odprężam się i podejmuję decyzję, że zrobię kanapki. Sama uwielbiam

sałatkę jajeczną na chlebie tostowym, ale nie mam pewności, czy Marco
lubi jajka. W takim razie będę musiała zrobić też kilka kanapek z szynką.
Albo z szynką i serem. A jeżeli on nie lubi sera? To mamy też tuńczyka.
Tuńczyk też świetnie smakuje w kanapce – jeżeli oczywiście Marco lubi
ryby. Przymykam oczy i myślę o jutrzejszym dniu. Czuję motyle w
brzuchu. Wciąż mam ochotę tańczyć.

Rozdział 6

Kiedy budzę się następnego dnia, słyszę nadchodzącą burzę. Wyskakuję z
łóżka i odsłaniam zasłonę. Opadają mi ramiona, ciskam poduszkę na
podłogę. No nie! Leje jak z cebra, a niebo jest całe zachmurzone. Nie
przestaje padać przez całe przedpołudnie, kiedy stoję w kuchni, robiąc
kanapki ze wszystkim, co tylko mamy w lodówce.

– Ida – próbuje pocieszyć mnie mama, kiedy widzi, jak uwijam się w

pocie czoła, pakując majonez, chleb tostowy, butelki z napojami i serwetki.
– Przecież możecie przełożyć tę wycieczkę na inny dzień.

– Nie – mówię ze złością i przykrywam plastikową torbą jedzenie w

koszu, żeby nie zamokło. Nawet nie wiem, czy Marco w ogóle się pojawi
w taką beznadziejną pogodę.

W korytarzu znajduję dwa parasole i wskakuję w kalosze w lamparcie

cętki. Ale zamiast płaszcza przeciwdeszczowego zakładam na sukienkę
różowy sweter.

Kosz jest ciężki, a ja jestem przemoczona i boli mnie ręka, kiedy

dochodzę do łąki. Idę pośpiesznym krokiem po mokrej trawie, chowając
się przed deszczem pod drzewami rosnącymi na skraju lasu. Rozglądam się
za Marco. Na pewno nie przyjdzie, myślę zmartwiona i zaczynam pociągać
nosem, jakbym była przeziębiona.

Jest mi zimno. Mam posklejane włosy, a mój sweter zrobił się ciężki od

deszczu. I kiedy już myślę, że pewnie nigdy więcej go nie zobaczę,
zauważam go, jak idzie w niebieskiej kurtce przeciwdeszczowej,
prowadząc Pumbę na smyczy.

Nagle przypominam sobie, że zapomniałam o Lady! Kiedy Marco

zbliża się w moim kierunku, czuję, jak moje policzki robią się gorące, i
nachodzi mnie ochota, żeby popędzić do domu po psa. Jak mogłam
zapomnieć Lady? Takie też jest pierwsze pytanie Marco.

– Gdzie jest Lady?

Włosy Marco też są mokre. Ale to nie ma znaczenia. I tak ładnie

wyglądają. Wyglądałby świetnie na basenie.

– Ach, była dzisiaj taka zmęczona – wzdycham, machając koszem. –

Ale Sandy gdzieś tu biega – kłamię i wskazuję na łąkę moim parasolem.

Krótko potem niezgrabnie udaje mi się rozłożyć na ziemi koc i

rozstawić dwa parasole, tak aby tworzyły mały półdaszek. Możemy
siedzieć dokładnie pod nimi. Nie zamyka mi się buzia, tak jestem przejęta.

– Jestem pod wrażeniem. Naprawdę się przygotowałaś – mówi Marco z

ustami pełnymi kanapki z tuńczykiem.

– Przecież mój tata jest kucharzem – mówię, wzruszając ramionami i

próbując ugryźć tost, ale mam takie motyle w brzuchu, że nie mogę
przełknąć kęsa.

Marco siedzi tuż przy mnie. Jego ramię dotyka mojego za każdym

razem, kiedy wyciąga rękę po kawałek jedzenia.

– Przecież ty się cała trzęsiesz – mówi w pewnym momencie.

– Nie, nic mi nie jest – odpowiadam głupio i próbuję powstrzymać

dzwonienie zębami z zimna.

– Czekaj, może chcesz moją kurtkę? – pyta Marco i zaczyna rozpinać

swój sztormiak.

– Nie, naprawdę, nic mi nie jest – powtarzam i czuję ciepło jego kurtki,

którą właśnie nałożył mi na ramiona.

– Ona jest na podszewce – mówi, trzymając rękę na moim ramieniu.

Wstrzymuję oddech i siedzę cicho jak mysz. Marco mnie obejmuje,

myślę zaskoczona, po czym przechylam się odrobinę w jego kierunku. Co
chwila burczy mi w brzuchu.

Nie wiem, jak długo tak siedzimy, ale w pewnym momencie straciłam

czucie w pośladkach i zdrętwiała mi jedna z nóg. Pumba stoi cały
przemoczony na trzęsących się łapkach i wpatruje się w Marco z
wyrzutem.

– No, chyba muszę go zaprowadzić do domu – mówi Marco i wstaje, a

jeden z parasoli się przewraca. – Jest mu zimno.

– Jasne – mówię, po czym podnoszę się i zaczynam pakować rzeczy.

– Ty chyba też powinnaś zabrać Sandy do domu?

– Kogo? – pytam głupio, oddając mu kurtkę.

– Twojego starego psa, który gdzieś biega?

– A, tak! – śmieję się, podnosząc kosz i wkładając parasole pod rękę. –

On zazwyczaj sam wraca.

– Okej – mówi Marco i patrzy na mnie, zakładając powoli swoją kurtkę.

– Dziękuję za lunch. Widzimy się jutro, prawda?

– Pewnie! – prawie wykrzykuję i w ogóle nie myślę o tym, że deszcz na

pewno rozmazał mi tusz do rzęs.

– Ale jutro mogę tu być dopiero o czwartej, bo muszę najpierw załatwić

jedną w związku z wyjazdem.

– Wyjeżdżasz? – pytam przerażona i czuję, jak trzęsą mi się zdrętwiałe,

obolałe nogi. – Przecież dopiero się tu wprowadziłeś.

Marco kręci głowią i uśmiecha się. Uwielbiam, kiedy się uśmiecha.

– Jadę tylko do Włoch na ostatnie dwa tygodnie wakacji – wyjaśnia.

Cofa się i macha do mnie. – Do zobaczenia jutro o czwartej!

Po powrocie do domu szaleję po całym pokoju przy głośnej muzyce.
Tańczę jak szalona, wykrzykuję słowa piosenek razem z wykonawcami,
skaczę po kanapie i czuję, że zaraz wyskoczy mi serce. Sam zapytał, czy
zobaczymy się jutro! To przecież tak, jakby mnie zaprosił na spacer po
łące. Głaszczę się po policzkach i macham przez okno do mamy, która
patrzy na mnie z otwartymi ustami, spacerując w deszczu z wózkiem po
ogrodzie. Następnym razem koniecznie muszę pamiętać o Lady.

– Wyglądasz na bardzo zadowoloną – mówi Rasmus, kiedy zasiadamy

razem do kolacji.

– Przecież lato jest takie piękne – uśmiecham się, polewając pulpety

sosem pietruszkowym.

– Cieszę się, że jesteś taka szczęśliwa – mówi mama, uśmiechając się

do Rasmusa.

– Lady jest zarezerwowana na jutro, na godzinę czwartą – informuję

pośpiesznie. – Obiecałam jej spacer.

Mama kręci głową na moje słowa.

– Przy okazji, rozmawiałam z nową rodziną, która wprowadziła się na

Vibevej. – Patrzy na mnie. – Mają córkę w twoim wieku.

– Świetnie – mówię i mam ochotę im powiedzieć, że wprowadziła się

tam też jeszcze inna rodzina z najprzystojniejszym i najsympatyczniejszym

chłopakiem, ale mama kontynuuje:

– Zaprosiłam ich na grilla w przyszłym tygodniu.

– Super – ucinam krótko i znikam w swoim pokoju, żeby zaplanować,

co jutro założę.

Następnego dnia na szczęście znów świeci słońce, więc oddycham z ulgą.
Mogę fajnie uczesać włosy i założyć jasnożółtą sukienkę na ramiączkach z
falbankami. Długo przeglądam się w lustrze. Bez względu na to, jaką
zrobię minę, to i tak się uśmiecham. Szeroko, pokazując białe zęby i
czerwone usta. Nawet nie użyłam błyszczyka. Może to krew sprawia, że są
takie czerwone, myślę, ciągnąc za sobą Lady.

– Idziemy teraz do Marca i Pumby – mówię zadowolona.

Marco już jest, mimo że docieram na łąkę za piętnaście czwarta.

– Dzisiaj pamiętałam o Lady – mówię i przydeptuję stopy z

zażenowania.

Siadamy pod drzewem i spuszczamy psy ze smyczy.

– Jeżeli będzie niegrzeczny, wezmę go od razu na smycz – mówi

Marco, marszcząc czoło.

Obserwujemy, jak się bawią. Pumba próbuje złapać Lady, ale ona jest

szybka i pędzi na swoich krótkich nóżkach, zataczając koło po łące.

– Wiesz, wydaje mi się, że Lady lubi Pumbę – stwierdzam, kładąc rękę

na trawie blisko jego ręki. Nie chcę, żeby wyglądało, że robię to celowo,
więc rozprostowuję palce i skubię trawę tak, jakby moje palce nie mogły
leżeć spokojnie.

– On chciałby spróbować wszystkiego – mówi Marco. – To przecież

samiec.

– Suczki też chciałyby spróbować wszystkiego – zauważam i wpatruję

się w moją wędrującą dłoń, która zbliża się do jego dłoni.

Nagle Marco się wyprostowuje.

– Czy ty chodzisz może do szkoły Lyngmoseskolen? – pyta, patrząc na

mnie swoimi turkusowymi oczami.

Udaję, że intensywnie się zastanawiam. Przecieram oczy i patrzę na

niego, jakby właśnie zadał mi zagadkę, a nie proste pytanie. Przez krótką
chwilę Marco jest greckim księciem, który spytał, czy jestem prawdziwą
księżniczką, której szukał przez całe życie.

– Hej, to takie trudne pytanie? – śmieje się w końcu Marco i lekko trąca

mnie w bok.

– Nie – wyduszam z siebie i staram się nie patrzeć w jego błękitne jak

laguna oczy. Oczywiście, że chodzę do Lyngmoseskolen. Wszyscy ci,
którzy mieszkają w tej części miasta tam chodzą. – To znaczy tak –
potwierdzam zmieszana i próbuję patrzeć na Marco, jakby nie miał turbanu
na głowie i szabli w dłoni. – Po wakacjach idę do ósmej klasy.

– Ja też! – mówi uradowany. – Do której konkretnie?

Wyjaśniam, że jeszcze tego nie wiem. Nikt jeszcze nie wie, do jakiej

klasy będzie chodził, bo szkoła zdecydowała, że siódme klasy zostaną
pomieszane po to, byśmy mogli zacząć wszystko od początku, inaczej i
poznać nowe koleżanki i kolegów.

– Fajnie jest próbować nowych rzeczy – mówię.

To wspaniałe i zarazem przerażające, że Marco będzie chodził do mojej

szkoły. Wspaniałe, bo bez względu na to, co się stanie, na pewno znowu go
zobaczę. Ale przerażają mnie te wszystkie niestworzone historie, które mu
naopowiadałam: że pomieszkuję w Dubaju i że Lady jest moim psem, a nie
psem, którym się tylko opiekuję, oraz że mieszkam razem Sandym i tatą.
Spoglądam na psy, które wciąż bawią się na łące i nagle zdaję sobie
sprawę, że nie pamiętam, co mu właściwie nazmyślałam o moim tacie.

– I co, cieszysz się na wyjazd do Włoch? – pytam żeby zmienić temat.

Postanawiam, że od teraz będziemy rozmawiać wyłącznie o nim i że

definitywnie kończę z opowiadaniem kłamstw. Nagle ciarki przechodzą mi
po plecach. Przecież nie powiedziałam mu o tym, że mam chłopaka.

– Moja rodzina pochodzi z Włoch – mówi Marco.

– Aha, oczywiście – przytakuję, bo właśnie zdałam sobie sprawę,

dlaczego Marco jest taki, jaki jest. Przecież on jest Włochem! To tłumaczy
jego ciemne włosy i turkusowe oczy. W zasadzie mógłby być też greckim
księciem! Włochy i Grecja leżą przecież blisko siebie.

Nasze ręce też leżą blisko siebie. Świeci słońce. Jest wysoko nad

drzewami i oświetla nas dwoje.

Marco delikatnie się uśmiecha.

– Dlaczego „oczywiście”? – pyta.

– Bo przypominasz mi kogoś, kto właśnie stamtąd pochodzi – mówię

zmieszana. – I wiesz co, uważam, że jesteś bardzo przystojny – dodaję,
gryząc się w wargę.

– Dzięki – uśmiecha się Marco i kładzie się plecami na trawie. – Uf, ale

gorąco – dodaje.

Ja też się kładę. Dudni mi serce. Leżymy obok siebie. Niebo wydaje się

być nieskończenie wysoko. Przewracam się na bok i patrzę na niego.

– Lubisz pizzę? – pytam.

– Uwielbiam – uśmiecha się Marco, leżąc z zamkniętymi oczami.

– Gdybym wiedziała, to zrobiłabym dla ciebie wczoraj pizzę.

– Nic nie szkodzi. Zamiast tego możesz mnie pocałować – mówi

Marco, uśmiechając się lekko i wskazując na swoje usta. Wciąż ma
zamknięte oczy.

– Co?! – wykrzykuję.

Jestem tak zaskoczona, że wydaje mi się, że się przesłyszałam. Nie

może przecież leżeć z zamkniętymi oczami i jakby nigdy nic prosić o
całusa!

– Okej – mówię.

Następnie pochylam się nad nim. Nie wiem, czy za moment umrę ze

śmiechu, czy z przerażenia. Moje serce pędzi szybciej niż nasze biegające
w pobliżu psy, a ja mam moimi ustami ułożonymi w dzióbek dotknąć jego
ust, ale kiedy już mam to zrobić, cofam głowę. Nagle ogarnia mnie strach,
że to wszystko jest jakimś snem. Boję się, że ten chłopak leżący obok mnie
to Pers, który przecież nie istnieje w rzeczywistości.

A może Marco w ogóle nic nie mówił o całowaniu? Może po prostu

mam jakieś omamy słuchowe?

– Jesteś pewny? – pytam go, wstrzymując oddech. – To znaczy, że mam

cię pocałować?

– Może się boisz? – pyta Marco, uchyla lekko jedno oko i spogląda na

mnie.

Oczywiście, że się nie boję. Więc go całuję. Przyciskam moje usta do

jego. Nie mam na ustach błyszczyka. To chyba dobrze. To wspaniałe
uczucie, mimo tego, że może dziwnie wygląda. Nie mam pojęcia, gdzie są
psy. Całuję go jeszcze raz, próbując jednocześnie spokojnie oddychać.
Marco otwiera lekko usta, więc jego język dotyka moich ust. Czuję
delikatne gilgotanie. Również w brzuchu. Uśmiecham się i nagle nasze
języki się dotykają. Z ciekawością wiją się wokół siebie. Czuję, jak ogarnia
mnie ciepło.

Rozdział 7

Nigdy tak naprawdę nie wsłuchiwałam się w odgłosy lasu, ale teraz, kiedy
leżę do połowy na Marcu, całując go, nagle zaczynam zwracać na nie
uwagę. Mam wrażenie, jakby chórem śpiewały nad nami tysiące ptaków.
Coraz głośniej słychać ich trele i świergotanie. Marco obejmuje mnie za
kark. Jego palce przesuwają się po moich włosach. Trzymam rękę pod jego
koszulką. Jego brzuch jest ciepły. Nie mogę przestać go dotykać, ale kiedy
moja ręka dociera do brzegu jego spodni, oczywiście przestaję. Leżymy na
środku otwartej łąki.

– Podobam ci się? – pytam w pewnym momencie. Zakrywam ręką usta

i chichoczę. Beznadziejne pytanie, ale teraz czuję się taka piękna. To tak
jakby moje włosy stały się jaśniejsze, moja skóra bardziej złota, moje serce
czystsze. Czuje się jak księżniczka, która w końcu znalazła swojego
księcia.

Marco śmieje się do mnie i kręci przecząco głową.

– Oczywiście, jesteś taka piękna inaczej – mówi.

– Co? – chichoczę i uderzam go w klatkę piersiową, a on udaje, że się

zwija z bólu.

– Nie, jesteś idealna – mówi tak poważnie, że aż czuję ścisk w żołądku.

Właśnie jakaś chmurka zakrywa na chwilę słońce, kiedy nagle

przypominam sobie o psach. Zrywam się i rozglądam za nimi.

– A gdzie do cholery są psy? – krzyczę przerażona.

– Shit! – mówi Marco i też wstaje. – Pumba! – krzyczy i gwiżdże.

Ja też to robię.

– Lady, chodź tutaj! – wołam.

Na szczęście sekundę później oba psiaki wybiegają z lasku i zaczynają

biec w naszym kierunku.

Oddycham z ulgą i przypinam Lady smycz.

– Masz być grzecznym pieskiem – strofuję ją, ale jednocześnie nie

mogę przestać się uśmiechać.

– Powinienem już wracać. Muszę przygotować kolację – mówi Marco,

biorąc Pumbę na smycz, po czym wyciąga z kieszeni komórkę. – Podaj mi
swój numer, żebyśmy mogli być w kontakcie.

Prawie wyrywam telefon z przepastnej kieszeni mojej sukienki i

ściskam go szczęśliwa. Teraz Marco dostanie mój numer, a ja jego.
Przytulamy się do siebie na pożegnanie.

Do domu wracam jak na skrzydłach, a Lady podąża za mną z językiem

na wierzchu. Rzucam się na leżak i sadzam sobie zziajaną Lady na
kolanach. Jest tak zmęczona, że natychmiast zasypia. I do tego chrapie. Śpi
jak jakiś stary facet, chrapiąc tak głośno, aż brzęczą szyby w oknach.
Chichoczę i wskazuję na nią, kiedy Rasmus wychodzi do ogrodu.

– To najszczęśliwszy pies na świecie – mówię do niego. – Nie możemy

go kupić?

Rasmus kręci głową.

– On nie jest nasz, Ido – mówi. – Za jakiś czas musimy go oddać.

– Ale ja ją kocham – śmieję się głośno i wtulam się w Lady, a dziesięć

szalonych motyli trzepocze się w moim brzuchu na myśl o Marcu i naszym
pocałunku. Nie mogę wprost uwierzyć, że to nie sen.

W ciągu następnych kilku dni całkowicie zapominam o tym, że chodzę z
Alexandrem, ale on też do mnie nie dzwoni. Chyba powinnam sądzić, że to
trochę dziwne, ale ja po prostu czuję ulgę. Prawdę mówiąc, nie myślę o
nikim i niczym innym, tylko o Marcu. Zapominam też o Sofie. Jednego
poranka siedzę z telefonem w dłoni i mam właśnie do niej zadzwonić, ale
przychodzi SMS od Marca:

„Jutro jadę w odwiedziny do babci, ale może spotkamy się w sobotę?”

Cała śpiewam z radości. Pośpiesznie odpisuję. Na koniec dodaję pięć

uśmieszków. Zaraz potem zaczyna mnie boleć brzuch na myśl o tym, że nie
zobaczę go przez dwa dni, a czas strasznie się ślimaczy.

W sobotę rano budzę się o szóstej i nie mogę już zasnąć. Przez moment
mam wrażenie, że to wszystko mi się po prostu przyśniło.

– Marco, Marco – mamroczę.

Wygrzebuje się z łóżka, znajduję mój telefon i jeszcze raz patrzę na

SMS od niego. Wszystko się zgadza. Spotkałam chłopaka, który nazywa
się Marco i jestem zabójczo zakochana.

O dwunastej ze ściśniętym żołądkiem idę szybkim krokiem na łąkę i

oddycham z ulgą, kiedy go widzę.

– Może się przejdziemy? – pyta Marco.

Zgadzam się, choć najchętniej zostałabym na łące. Istnieje

niebezpieczeństwo, że moglibyśmy się natknąć na kogoś, kogo znam.
Gdybyśmy na przykład spotkali Alexandra, to byłaby niezła wtopa.

– Możemy pójść do centrum – proponuję szybko, bo znam boczną

drogę do centrum, za domami.

– Może poszedłby też z nami Sandy? – mówi Marco, wpatrując się we

mnie.

– Nie, jest dzisiaj zbyt zmęczony – odpowiadam szybko.

Ciągnę go za sobą w dół ścieżki, podczas gdy psy próbują się

obwąchiwać. Nie mam wcale ochoty na rozmowy o Sandym. Żałuję, że
naopowiadałam mu te wszystkie brednie.

– Co zwykle porabiasz w wolnym czasie? – pytam, żeby odciągnąć

temat rozmowy od psa, który już nie istnieje.

Maszeruję przed siebie, ale po chwili zwalniam trochę tempo, ponieważ

mam wrażenie, że Marco się nie śpieszy. Przez chwilę namyśla się nad
odpowiedzią.

– Właściwie nic specjalnego, ale jakiś czas temu chodziłem na hip–hop.

– Serio? Ja też! – wykrzykuję, bo to prawda. Ja też tańczyłam. Trwało

to może pół roku, a potem jakość przestało mnie to kręcić. A może raczej
przestało kręcić mojego tatę, bo to on podwoził mnie do szkoły tańca.
Przestałam chodzić na zajęcia, kiedy zniknął. Ale o tym nie opowiem
Marcowi. To dla mnie zbyt trudne. Tak jak to, że tyle nazmyślałam.

Idziemy w milczeniu do momentu, kiedy dochodzimy do chodnika tuż

przed wejściem do centrum handlowego, gdzie przywiązujemy psy i
ruszamy dalej. W centrum nie ma zbyt wielu ludzi, ale i tak jestem
strasznie zdenerwowana. Rozglądam się dookoła i czekam na to, że
spotkam za chwilę wszystkich ludzi z klasy, którzy będą pokazywać nas
palcami. Oczywiście nic takiego się nie dzieje.

Marco zatrzymuje się przed sklepem sportowym. Nerwowo rozglądam

się dookoła. Nie chcę, żeby ktoś mnie zobaczył.

– Wiesz co, muszę kupić nowe kąpielówki – mówi Marco.

Chichoczę tylko, ale w pewnym momencie sztywnieję, bo zauważam

tatę Sofie, który właśnie idzie w naszym kierunku. Od razu go rozpoznaję.
Zawsze ma na sobie czapeczkę z daszkiem i dres. Wygląda na to, że też
idzie do sklepu sportowego. Moje serce zaczyna galopować. On nie może
nas zobaczyć, bo potem na pewno wygada wszystko Sofie. Błyskawicznie
chwytam parę czerwonych kąpielówek ze stosu przecenionych ubrań i
wciągam Marca do sklepu.

– Weź, przymierz te! – mówię, uśmiechając się miło do ekspedientki, po

czym wpycham Marca do przymierzalni. Następnie jednym ruchem
zaciągam za sobą zasłonę, stoję chwilę i głęboko oddycham.

Marco najpierw milczy. Patrzy na mnie badawczo.

– O co chodzi, Ida? – uśmiecha się niepewnie.

– Przymierzasz spodenki? – szepczę z walącym sercem.

Marco kiwa głową.

– No tak… – mówi speszony. – To znaczy… nie, chyba nie razem z

tobą! – Śmieje się i lekko popycha mnie w stronę zasłony. – Mogłabyś na
chwilę wyjść?

Ale ja nie wychodzę, bo nie wiem, czy na zewnątrz nie ma taty Sofie.

Muszę zostać w środku. Pomału, ale zdecydowanie przyciskam go do
lustra, kładę palec na jego ustach i uciszam go. On uśmiecha się przez mój
palec spoczywający na jego ustach. Czuję jego serce bijące pod koszulką.
Marco próbuje mnie ugryźć w palec, a ja tłumię śmiech.

– Serio, masz je przymierzyć – szepczę, ale on kręci tylko głową i mnie

całuje.

Teraz nic dla mnie nie istnieje. Jego usta są miękkie i przez dłuższą

chwilę stoimy po prostu i się całujemy. Najpierw szumi mi w głowie, a
potem uczucie mrowienia przechodzi w dół, do samych palców u stóp.
Chwilę później jesteśmy kompletnie zdezorientowani, słysząc nagle
zdecydowany głos:

– Czy mogę w czymś pomóc?

To ekspedientka. Stoi tuż za zasłoną, kiedy Marco w pośpiechu ją

odsuwa.

– Nie, nie – mówi zdyszanym głosem, wymachując czerwonymi

kąpielówkami. – Chciałbym je kupić.

Połową dłoni zasłaniam sobie twarz i błyskawicznie rozglądam się po

sklepie. Tata Sofie na szczęście sobie poszedł.

Następnego dnia nalegam na to, abyśmy znowu spotkali się na łące. Zanim
tam pójdę z Lady, podejmuję decyzję. Powiem mu prawdę o tacie i
Sandym, a następnie zerwę z Alexandrem.

Jest ciepło. Powietrze jest wilgotne i spokojne. Zaraz po przyjściu

Marco długo trzyma mnie w objęciach. Bawimy się z psami, śmiejemy się,
siedzimy razem na trawie. Jesteśmy bardzo blisko siebie. Jestem pewna, że
słyszy moje serce. Pytam go o to.

– Słyszysz moje serce, Marco?

Marco chichocze i kręci głową, ale według mnie nie ma się z czego

śmiać, więc biorę jego rękę i kładę ją sobie na szyi, tak aby czuł moje
tętno. Marco całuje mnie i może tylko mi się wydaje, ale mam wrażenie, że
słyszę, jak gdzieś za pniami drzew głębokim basem śpiewa morze.
Otwieram oczy, kiedy się całujemy, i patrzę na niego intensywnie – i tak
właśnie powinno być. Znalazłam mojego Persa. Książę z lazurowej Grecji
leży pode mną na samym środku zielonej łąki.

– Wiesz może, czy można się kąpać na tej plaży? – pyta Marco i

zaczyna się lekko śmiać. – Mam przecież nowe kąpielówki…

Szturcham go lekko. Tak bardzo chciałabym mu powiedzieć prawdę.

Tak bardzo chciałabym powiedzieć, że wtedy, w centrum handlowym, po
prostu się bałam, bo tak naprawdę to mam już chłopaka i nie chciałam,
żeby ktoś mnie rozpoznał. On pewnie myśli, że jestem nienormalna.

– Ta plaża jest beznadziejna. Pełna kamieni – mówię, uśmiechając się,

bo wygląda, jakby jego usta się do mnie przykleiły. Mogę go jakby
posmakować.

– Chciałem tylko zapytać, czy miałabyś ochotę pójść tam ze mną jutro.

Podobno ma być bardzo ciepło.

– Oczywiście, że można się kąpać – odpowiadam pośpiesznie. – Trzeba

tylko kawałek przejść po kamieniach, ale potem zaczyna się piasek!

Kiedy wracam do domu, Rasmus i mama siedzą pod parasolem i piją kawę.
Siadam i próbuję się uspokoić, bo chciałabym się trochę opalić, korzystając
z ostatnich dziś promieni słońca. Nie jest to łatwe, bo za każdym razem,
kiedy myślę o Marcu i naszym pocałunku, zaczynam się wiercić na leżaku.
Tylko dzięki temu, że Lady chrapie na moich kolanach, nie latam po
ogrodzie, jakby ktoś mnie wystrzelił z armaty.

Sięgam po komórkę. Numer Marca znam na pamięć. Wysyłam mu

SMS-a: „Dziękuję za wspaniały dzień. Do zobaczenia jutro.”

Po chwili dostaję odpowiedź: „Do zobaczenia. Nie mogę się doczekać.

Tylko nie śmiej się z moich czerwonych kąpielówek.”

„Haha”, odpisuję, chichocząc przy tym głośno. Moje serce wali jak

szalone.

– Jutro idę na plażę! – wykrzykuję z zamkniętymi oczami i rękami na

uszach Lady.

– Będzie straszny upał – mówi mama, kołysząc jedną ręką wózek. – Ale

pamiętaj, że jutro przychodzą do nas na grilla sąsiedzi, więc masz w być w
domu najpóźniej o piątej.

Dzwoni moja komórka, więc zrywam się z leżaka. Śpiąca Lady ląduje

na chodniku z delikatnym szczeknięciem. To Alexander. Nie wiem, czy
odebrać. Patrzę na wyświetlacz. Drapię się po głowie.

– Nie odbierzesz? – pyta Rasmus i podnosi biedną Lady.

– Nieee – mówię niewyraźnie i wchodzę do domu. Mam wrażenie, że

słońce zaczyna mnie parzyć.

Wypijam szklankę zimnej wody w kuchni. Trzęsie mi się ręka, kiedy

zakręcam kran. Alexander dzwoni jeszcze dwa razy, ale ja nie odbieram.
Wyłączam dźwięk, ale od wyrzutów sumienia kłuje mnie w żołądku.
Właśnie teraz powinnam z nim porozmawiać. Właśnie teraz powinnam z
nim zerwać. Ale nic nie robię. Może jednak lepiej zaczekać do jutra.

Kiedy wychodzę umyć zęby, dzwoni Sofie. Nie zdążam odebrać, ale

postanawiam, że za chwilę oddzwonię. Ostatecznie odkładam jednak
telefon i wślizguję się pod kołdrę. Nie mam siły teraz z nią rozmawiać. Nie
jestem pewna, czy ona zrozumie, jeżeli opowiem jej o Marcu. Na pewno

będzie na mnie wściekła. Sofie twierdzi, że świetnie pasujemy do siebie z
Alexandrem i tak bardzo się z tego cieszy.

Następnego ranka budzę się o siódmej. Rezygnuję z płatków

owsianych. Tak bardzo cieszę się na wyjście na plażę. Zamiast tego
tanecznym krokiem wracam do pokoju i przymierzam trzy różne komplety
bikini. Długo stoję przed lustrem. Wypinam pupę i piersi do przodu. Marco
może je dotykać, jeżeli ma ochotę. Otwieram moją kosmetyczkę, ale nie
mogę się zdecydować, ile makijażu mam użyć. Jeżeli mamy się kąpać, to
używanie mascary nie ma sensu… Z drugiej strony bez czegoś ciemnego
pod oczami, wyglądam na zaspaną. Ostatecznie nakładam trochę pudru
rozświetlającego na policzki i z koszyka, który stoi w przedpokoju,
podkradam okulary słoneczne mamy.

– Uciekam! – krzyczę objuczona kocami, ręcznikami i kremem

przeciwsłonecznym.

– Tylko pamiętaj o wieczorze! – krzyczy mama z ogrodu. – Nowi

sąsiedzi mają przyjść z córką!

Idąc drogą co chwila podbiegam. Jestem już spóźniona. Słońce świeci

na bezchmurnym niebie, a powietrze jest prawie nieruchome. Żeby dojść
do plaży, trzeba przejść przez lasek. Kiedy docieram na miejsce, od razu
zauważam Marca. Siedzi na ręczniku tuż nad brzegiem wody. Potykam się
o kamienie, idąc w okularach przeciwsłonecznych i z ręcznikiem pod
pachą.

– Hej! – mówię i siadam obok niego.

Marco uśmiecha się i mnie obejmuje. Chichoczę, lekko zawstydzona,

czując na sobie jego nagie ramiona. W brzuchu latają motyle i dolatują aż
do pewnego miejsca w dolnej części bikini. Zaczynam się wpatrywać przez
moje wielkie okulary w spokojną toń morza. Następnie ściągam sukienkę
przez głowę i próbuję trochę odetchnąć.

– We Włoszech plaże są chyba fajniejsze – mówię, prężąc piersi i

wyjmuję krem.

Marco potakuje i opowiada o jednej plaży, gdzie woda jest całkowicie

turkusowa. Mam ochotę mu powiedzieć to samo o jego oczach, ale brakuje
mi odwagi. Zamiast tego nakładam sporą porcję kremu na wgłębienie
między piersiami, podczas gdy Marco się uśmiecha.

Wszystko wygląda całkiem inaczej w otoczeniu kamieni i wodorostów i

bez bawiących się psów. Dodatkowo nie mamy na sobie zbyt wiele. Na
plaży są też inni ludzie. Leżą między kamieniami, kilka osób już się kąpie.

– Plaże w Dubaju muszą być fantastyczne – mówi Marco ze wzrokiem

zwróconym w stronę moich piersi.

Przełykam ślinę i cieszę się, że mam na oczach okulary. O rany, miałam

nadzieję, że Marco zapomniał o tych wszystkich bzdurach, które mu
naopowiadałam o moim tacie i Dubaju. Czuję się zażenowana moimi
kłamstwami. Moje ramię, a następnie moje serce przeszywa palący ból,
kiedy Marco bierze mnie za rękę.

Masz chłopaka? – pyta.

W przerażeniu cofam rękę i kręcę głową.

– Nie! – mówię głośno. – W żadnym wypadku! – Poprawiam okulary i

patrzę na niego podejrzliwie. Czy on spotkał Alexandra, czy co? – myślę ze
strachem.

– A chciałabyś mieć chłopaka? – ciągnie Marco i patrzy na mnie kątem

oka. – No wiesz, już się całowaliśmy.

Czuję skurcz w żołądku. Jednocześnie jestem podekscytowana.

Całkowicie zapominam o Alexandrze i nie mogę uwierzyć, że Marco siedzi
i pyta mnie, czy moglibyśmy zostać parą.

– Naprawdę chcesz, żebyśmy ze sobą chodzili? – upewniam się i

próbuję się nie śmiać, ale nie mogę, bo czuję się tak, jakby ktoś właśnie
mnie gilgotał. Chichoczę i wrzucam krem przeciwsłoneczny do torby.

– Tak – mówi cicho, wpatrując się w morze. – Będziemy ze sobą

chodzili?

– Przecież ledwie się znamy – odpowiadam, kładąc się na plecach. W

zasadzie powinnam była powiedzieć: „Ty mnie w ogóle nie znasz. Jestem
okropną kłamczuchą. Ja już mam chłopaka.”, ale nie robię tego. Wstaję
pośpiesznie, bo uważam, że na takie pytania nie powinno się odpowiadać
na leżąco.

– Może będziemy w tej samej klasie – stwierdza Marco.

– Mam taką nadzieję – mówię nieśmiało. Jednocześnie jestem

niewyobrażalnie szczęśliwa.

– No więc? Jaka jest twoja odpowiedź? – pyta ponownie, nie patrząc na

mnie.

– Moja odpowiedź brzmi: tak – odpowiadam.

Marco kładzie się na brzuchu. Ja też. Uśmiechamy się do siebie.

Nagle dzwoni moja komórka. Wolnym ruchem przykładam telefon do

ucha. W ogóle się nie zastanawiam.

– Tu Ida – mówię, śmiejąc się, i odganiam muchę.

– Tu Sofie. Gdzie jesteś?

Siadam szybko.

– Hmm… – mówię zakłopotana i poprawiam okulary. – Gdzie jesteś?

Nagle czuję wyrzuty sumienia. Powinnam była do niej wczoraj

oddzwonić.

– Jesteśmy na plaży – mówi Sofie. Jakoś dziwnie brzmi. Mam jeszcze

silniejsze wyrzuty sumienia. W ciągu kilku ostatnich dni w ogóle nie
miałyśmy ze sobą kontaktu. – Nie mogliśmy się w ogóle z tobą
skontaktować. Ani Alexander, ani ja.

Zrywam się i błyskawicznie owijam się ręcznikiem. Rozglądam się w

panice. Zauważam Alexandra, Sofie i parasol. Alexander leży na plecach,
Sofie na brzuchu z telefonem przyłożonym do ucha. Nie widzi mnie.

Rzucam się z powrotem na koc. Próbuję złapać powietrze i mam ochotę

zapaść się pod ziemię, gdzieś między kamieniami. W żadnym razie nie
mogą nas tutaj razem zobaczyć. Wpatruję się z desperacją w kupkę
wodorostów. To przecież jest bez sensu. Jestem tutaj z moim chłopakiem,
podczas gdy mój drugi chłopak znajduje się pięćdziesiąt metrów ode mnie.

– Okej – mówię cienkim głosem. Kończę rozmowę i wrzucam telefon

do torby plażowej, po czym odwracam się w stronę Marca.

– Muszę iść do domu – szepczę.

– Co się stało? – pyta Marco i przewraca się na bok.

– Chodzi o Lady – mamroczę, pakując szybko moje rzeczy i modląc się,

żeby Alexander i Sofie mnie nie zauważyli. – Ona jest chora. Musimy
zawieźć ją do weterynarza.

Całuję go przelotnie w policzek i uciekam w stronę lasu, tak że piasek

rozsypuje mi się nad nogami.

– Do zobaczenia, prawda? – woła za mną Marco, ale ja mu nie

odpowiadam. Biegnę do domu z walącym sercem i ściśniętym gardłem. To
wszystko, to jakiś absurd. Po powrocie do domu natychmiast wysyłam
SMS-a do Marca: „Przepraszam, że tak uciekłam. Czy możemy się spotkać
się jutro? Wieczorem mamy gości.

Marco natychmiast odpowiada. Z uśmieszkiem i całusem. „Może

wybierzemy się do kina?”, pisze. Podskakuję z radości. Tak bardzo
chciałabym pójść z nim do kina. Nie mogę się już doczekać. Chwilę potem
dzwonię do Sofie. Gadam jak nakręcona o wszystkim. Sofie nie mówi zbyt
wiele, ale sprawia wrażenie zadowolonej.

– Chcesz porozmawiać z Alexandrem? – pyta.

– Pozdrów go po prostu. Jestem zajęta – mamroczę.

Obiecuję sobie, że dzisiaj wieczorem, kiedy Alexander wróci z plaży,

zadzwonię do niego i to zakończę. Mój chłopak to Marco. To był błąd, że
w ogóle zgodziłam się być dziewczyną Alexandra. Nigdy nie powinnam
była tego robić.

Biorę Lady na kolana.

– Kocham Marca – szepczę w jej czarną sierść. – I wiem, że ty też

tęsknisz za Pumbą, ale na pewno zobaczysz go jutro, w każdym razie już
niedługo.

Rozdział 8

Przez dalszą część dnia w ogóle nie mogę się na niczym skupić. Kaleczę
się w palec, kiedy pomagam mamie w przyrządzeniu sałatki, i pytam
Rasmusa, czy mogę przewinąć Karoline-Amalie.

– Dobrze się czujesz? – pyta podejrzliwie mój ojczym, podając mi

dziecko.

– Udar słoneczny? – stwierdza mama sarkastycznie i wychodzi na taras

z półmiskiem, na którym piętrzą się befsztyki i kiełbaski.

W ogóle nie jestem w nastroju na poznawanie nowej dziewczyny, która

według mamy miałaby być moją rówieśniczką.

– Po jedzeniu zabierz ją do siebie i pokaż jej swój pokój – mówi mama.

Potakuję, ale myślami jestem gdzie indziej. Wpatruję się w kopcący

grill, rozmyślając jednocześnie, jak zerwać z Alexandrem. Zadzwonić do
niego? A może powinnam pójść do niego do domu?

Wzdycham. Nie mam siły zabawiać jakiejś dziewczyny przez cały

wieczór. Myślę o Marcu. Z tęsknoty czuję ssanie w żołądku. Mam
wrażenie, że do jutra jest tysiąc lat.

Chciałabym porozmawiać o tym wszystkim z Ellą. Ona jest teraz na

Majorce, ale być może uda mi się z nią skontaktować przez internet. Nie
mogę się już doczekać, kiedy zerwę z Alexandrem. Właściwie to mam
ochotę wysłać mu SMS, ale zarówno Ella, jak i Sofie zawsze powtarzały,
że to najgorszy sposób na zerwanie.

Ktoś dzwoni do drzwi i po chwili słyszę w przedpokoju gości. Wstaję i

próbuję się uśmiechać. Przybieram uśmiech w stylu „cześć-jestem-Ida-
zostańmy-przyjaciółkami”.

Mieszam sałatkę i poprawiam obrus, jakbym była panią domu.

Przygotowuję się na poznanie tej dziewczyny, ale tak naprawdę jedyne, na
co mam ochotę, to przyśpieszyć czas, żeby było już jutro.

– O Boże! – słyszę, jak zawodzi mama. Składa ręce. – Myślałam, że

macie córkę! – woła zaskoczona i śmieje się. A to chłopiec z długimi
włosami!

Sztywnieję. Chłopiec z długimi włosami? Wypuszczam z rąk sztućce do

sałaty tak, że upadają z hukiem na szklaną miskę. Obracam się powoli. W
drzwiach widzę wysokiego mężczyznę i kobietę z ciemnymi,
postawionymi włosami. Za nimi stoi Marco. Wygląda na tak samo
zaskoczonego, jak ja.

– Ida! – mówi moja mama, wychodząc do ogrodu. – Poznaj Marca. To

nie jest żadna dziewczyna. – Mama odwraca się w kierunku jego mamy. –
Ostatnio widziałam go z tyłu i dlatego myślałam, że on jest dziewczyną!
Mama wraca do mnie jak wahadło. „Cóż za pomyłka, prawda, Ido?”

Potakuję z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Mama kompletnie nie

ma pojęcia, jakie to żenujące! Nie wiem, co mam zrobić. Udawać, że w
ogóle nie znam Marca? A może powinnam do niego podejść, uścisnąć go i
przedstawić jako mojego nowego chłopaka?

Marco pewnie ma podobny dylemat, ponieważ tak samo jak ja prawie

się nie odzywa. Czyżby za dużo czasu spędził na słońcu, a może się
wstydzi? W każdym razie ma czerwone policzki. W tym samym czasie
Lady biega dookoła, obwąchuje nogi i macha ogonem.

– Ach, opiekujemy się nią podczas wakacji – wyjaśnia mama

przepraszającym tonem i podaje rodzicom Marca kieliszki z winem.

– Opiekujecie się nią tylko? – wykrzykuje Marco i patrzy na mnie ze

zdziwieniem.

– My też mamy buldożka francuskiego – mówi jego mama, kucając i

drapiąc Lady po grzbiecie.

– Prawda, Marco?

– I ona nie jest chora? – pyta Marco, patrząc podejrzliwie na Lady, która

raczej nie wygląda, jakby coś jej dolegało. Przeciwnie, poszczekuje wesoło
i jak na złość sprawia wrażenie pełnej energii.

– Nie, Lady to okaz zdrowia – odpowiada Rasmus.

– Można by pomyśleć, że chodzi na fitness – śmieje się mama i zaczyna

opowiadać o centrum fitnessu Rasmusa oraz o tym, jak się w zeszłym roku
spotkali.

– Hmm, a czy macie również goldena? – Marco spogląda na moją

mamę. – Sandy, prawda? – pyta.

Mama robi się cała blada na twarzy i wzdycha.

– Nie, nie mamy – ucina krótko. Następnie odwraca się i uśmiecha

przyjaźnie do rodziców Marco.

Marco patrzy na mnie z totalnym zdumieniem. Raczej nie wygląda na

zadowolonego. Jestem w szoku i nie mam zielonego pojęcia, jak się
zachować w tej sytuacji. Chcę coś powiedzieć. Chcę wykrzyczeć, że Lady
jest przecież nasza i że przez cały dzień była BARDZO chora. Chcę
wykrzyczeć, że Sandy po prostu wyszedł sam na spacer, ale moja mama i
Rasmus pomyśleliby pewnie, że zwariowałam, więc nic nie mówię.

Tata Marca popycha go w moim kierunku.

– Przywitaj się z koleżanką, Marco – mówi przepraszającym tonem.

Marco podchodzi do mnie i podaje rękę. Potrząsa moją dłoń w

pośpiechu.

– Marco – mówi, a po jego ciemnych oczach widać, że jest wściekły.

Następnie odwraca wzrok.

– Ida – mamroczę zrozpaczona. Najwidoczniej zdecydowaliśmy, że

będziemy udawać, że się nie znamy.

Podczas obiadu w ogrodzie siedzimy naprzeciwko siebie. W ogóle nie

potrafię na niego patrzeć. Wraz z upływem czasu sytuacja robi się coraz
bardziej niezręczna. Moja mama nie przestaje gadać o Lady, która NIE
należy do nas, i o Sandym, którego KIEDYŚ mieliśmy.

– Więc w ogóle nie macie psów? – drąży złośliwie Marco, patrząc na

moją mamę.

– Nie, tata Idy miał psa. – Mama wzdycha i nalewa do kieliszków wino.

– Ale to było parę lat temu.

Przy stole zapada cisza. Zwykle nie poruszamy tematu mojego taty. Od

momentu, kiedy wprowadził się Rasmus, właściwie wcale.

– To znaczy ten, który jest kucharzem w Dubaju? – pyta Marco, patrząc

na mnie.

Robię się purpurowa na twarzy i zaczynam ściskać mój widelec.

Mama znowu wzdycha. Mama Marca uśmiecha się miło z

przekrzywioną głową, jakby wiedziała, że za chwilę mojej mamie zrobi się
smutno.

Mi też jest coraz dziwniej. Do oczu cisną mi się łzy i z trudem je

powstrzymuję. Czuję, że Marco mnie obserwuje.

– Tata Idy nigdy nie był kucharzem w Dubaju – mówi cicho moja

mama. – Mieszka w Kopenhadze i nie sądzę, żeby wciąż zajmował się
gotowaniem. – Mama patrzy na mnie smutno. – Już dawno nie mieliśmy z
nim kontaktu.

Pośpiesznie ocieram serwetką łzy. Nie jestem typem, który się rozkleja.

Tym bardziej, kiedy są goście. Wpatruję się w moją kiełbasę z zaciśniętymi
rękoma. W kieszeni wibruje moja komórka, ale nie odbieram. Nie mam
odwagi spojrzeć na Marca.

– Być może będziecie chodzić do jednej klasy – zauważa po chwili

moja mama, po tym jak opowiedziała kilka paskudnych historii o moim
pokręconym tacie. Mama patrzy na zmianę to na mnie, to na Marca.

– Mam nadzieję – mówię z powagą, siadam prosto i próbuję ponieść

wzrok. To przecież prawda. Naprawdę lubię Marca i mam nadzieję , że nie
będzie na mnie zły.

– Ja też mam taką nadzieję – dodaje Marco i kiwa głową, lekko się

uśmiechając, jakby sugerował, że mi wybaczył.

Moje serca zaczyna bić szybciej. Odstawiam talerz.

– Jeżeli skończyłeś już jeść, mogę ci pokazać mój pokój – mówię,

wstając od stołu.

Marco również wstaje. Dziękuje za posiłek, a następnie idzie za mną do

mojego pokoju. Zamykam za nami drzwi. Tak bardzo chciałabym go
przeprosić. Wciąż się wstydzę. Marco patrzy na mnie wyczekująco.
Wygląda, jakby domagał się wyjaśnień. Oczywiście, że muszę coś
powiedzieć, ale ta bardzo chciałabym go teraz przytulić i pocałować. Mam
wrażenie, jakby jego uśmiech przyciągał moje usta i jakbym musiała
położyć ręce na jego ramionach, kiedy nagle ktoś dzwoni do drzwi. Stoję
bez ruchu. Z ustami ułożonymi w dzióbek i dziwnym uczuciem w brzuchu.

Patrzę na komórkę. Trzy nieodebrane rozmowy od Alexandra. Znowu

słychać dzwonek do drzwi. Dudni mi w głowie i nie mogę się skupić z
powodu dziwnego, przeciągłego dźwięku w uszach. Słyszę, jak mama
otwiera drzwi.

– Ida! – woła mama. – Masz gości!

„Nie, błagam!”, myślę rozpaczliwie i kręcę głową. Ostatnie, złote

promienie słońca wpadają przez zasłony i sprawiają, że oczy Marca mają
jeszcze bardziej turkusowy kolor.

– Czy wciąż jesteśmy razem? – szepczę.

– Ida! – znowu krzyczy mama.

– Jasne – mówi Marco i bierze mnie za rękę. Odsuwa się od drzwi,

które właśnie się otwierają i do pokoju zagląda mama.

– Ida, to Alexander – mówi.

– Kto? – szepczę przerażona, jakbym całkowicie wyparła to, że ktoś

taki w ogóle istnieje i że przez przypadek z nim chodzę. Czy raczej chodzę
z Marco?

– Alexander – powtarza mama, wzdychając z lekkim

zniecierpliwieniem. – Twój chłopak!

Marco w jednej chwili się zmienia. Jego oczy znowu stają się ciemne.

Zaciska pięści i zagryza usta, kiedy Alexander z postawionymi włosami i w
błękitnym polo pojawia się tuż za mamą.

– Cześć, Ida, dzwoniłem do ciebie – mówi Alexander.

Wparowuje do pokoju i przelotnie całuje mnie w policzek. Następnie z

zaciekawieniem spogląda na Marca.

– To twój chłopak? – pyta Marco, patrząc z otwartymi ustami na

Alexandra.

Są identycznego wzrostu. Stoją obaj obok siebie i wpatrują się we mnie,

nie wiedząc, co jest grane. Mama, kręcąc głową, znika w ogrodzie. Robi mi
się słabo i mam ochotę zapaść się pod ziemię.

– Tak, jestem chłopakiem Idy – mówi Alexander ze zdziwieniem i

splata ręce na piersiach w taki sposób, jakby chciał wyglądać na bardzo
pewnego siebie.

– Jak długo ze sobą chodzicie? – pyta Marco. Jest wściekły.

– Prawie półtora miesiąca – mamrocze zdezorientowany Alexander,

zerkając na mnie kątem oka.

– Co najwyżej miesiąc! – wykrzykuję głośno i panicznie. Tak jakby do

cholery robiło jakąś różnicę.

Marco nabiera powietrza i kręci głową. Jego twarz robi się czerwona.

– Tego już za wiele, Ida – mówi tylko, po czym obraca się na pięcie i

wybiega na korytarz.

Kulę się, kiedy słyszę huk zatrzaskiwanych drzwi wejściowych.

– Kto to był? – pyta zdziwiony Alexander.

– Nikt… – mamroczę i siadam ciężko na łóżku.

– Chciałbym z tobą porozmawiać – mówi Alexander.

– Nie teraz – mówię przez zęby i macham ze złością ręką. Mam

ściśnięte gardło i nie mogę pojąć, że wszystko to, co było dla mnie takie
ważne i wyjątkowe, właśnie zniszczyłam. Na dodatek zraniłam Marca.

– Okej, przepraszam! – odpowiada Alexander obrażonym tonem. Wciąż

stoi w pokoju. – Przeszkodziłem w czymś, czy co?

Wstaję z łóżka.

– Tak, właśnie to zrobiłeś – mówię wściekła. – Nie możesz sobie tak

przychodzić bez pytania!

– Myślałem, że chodzimy ze sobą – stwierdza ze zdziwieniem. –

Dlaczego jesteś taka zła?

– Nie jestem zła – mówię ze złością. Czuję, że zaczynam płakać. – Po

prostu nie mam teraz ochoty rozmawiać, okej?

Chciałabym pobiec za Marco, przeprosić go i wytłumaczyć, że nie

chciałam go zranić i że jestem głupią kłamczuchą. Alexander stoi przez
moment w milczeniu.

– Właściwie to ja też nie mam ochoty teraz z tobą rozmawiać – mówi

ostro.

– Świetnie – wyrzucam z siebie i walczę z napływającymi łzami.

– Myślę, że dobrze by nam zrobiła przerwa – ciągnie Alexander, drapiąc

się z zakłopotaniem po karku. – Przerwa na przemyślenie pewnych spraw –
dodaje i kiwa głową.

Rozdział 9

Nie wiedziałam, że może tak bardzo płakać. Przez kilka następnych dni
leżę z nosem w poduszce i prawie bez przerwy ryczę. Wyprowadzam też
Lady. Codziennie chodzę na łąkę, ale Marco już tam nie przychodzi. Lady
sama biega w kółko, a ja siedzę i wpatruję się przed siebie, wyrywam
pęczki trawy i ciskam je w powietrze. Naprawdę się wygłupiłam. W drodze
do domu mijam ulicę Vibevej. Jednego dnia widzę go w ogrodzie. Bawi się
z Pumbą na trawie, a ja czuję się samotna i odrzucona, więc pośpieszenie
wracam do domu, prowadząc Lady na krótkiej smyczy.

Wysyłam też do niego wiadomości. „Przepraszam”, piszę wiele razy.

Potem piszę: „Przepraszam, byłam taka głupia. Wybaczysz mi?”

Codziennie wysyłam do niego SMS-y, ale on nie odpowiada. Milczy.

Tak jakby nigdy nie istniał.

Dzwonię do Sofie. Muszę z nią porozmawiać, ale kiedy przychodzi do

mnie następnego dnia i ostrożnie siada na moim łóżku, nie mogę nic z
siebie wydusić.

– Słyszałam, że zrobiliście sobie przerwę – mówi cicho Sofie.

Potakuję, pociągając nosem. To przecież nie z powodu Alexandra

rozpaczam, ale tak najwidoczniej sądzi Sofie, a ja nie wyprowadzam jej z
błędu.

– Nie ogarniam już tego wszystkiego – mówię i rzucam się tyłem na

łóżko.

– Jest mi naprawdę przykro – mówi Sofie w typowy dla siebie poważny

sposób. – Ale uważam, że naprawdę świetnie pasowaliście do siebie z
Alexandrem.

Sofie bierze mnie za rękę. Widać powagę w jej oczach. Mimo tego,

gdzieś w głębi widzę iskierkę. Wydaje się być bardziej zadowolona niż
zazwyczaj. Wstaję i obejmuję ją. Powiedziała to w czasie przeszłym. Tak,
jakby coś już się skończyło. Tak, jakby było pewne, że ja i Alexander nie
będziemy już ze sobą. Niezależnie od tego, czy to przerwa na
przemyślenie, czy nie.

– Możemy porozmawiać o czymś innym? – pytam, wycierając nos.

– Na zawsze będziemy najlepszymi przyjaciółkami, prawda? – mówi

Sofie i obejmuje mnie. – Bez względu na to, co się stanie?

– Oczywiście – uśmiecham się przez łzy. Cieszę się, że Sofie jedzie na

wakacje dopiero po powrocie Elli.

Przez następnych kilka dni jesteśmy razem. Sofie i ja. Spędzamy

wspólnie czas tak jak dawniej. Rozmawiamy o szkole. Sofie denerwuje się
rozpoczęciem ósmej klasy. Ja nie. Żeby tylko znowu zobaczyć Marca. Nie
rozmawiamy o Alexandrze. On też nie dzwoni. Momentami jestem bliska
opowiedzenia Sofie o Marcu, ale nie mam odwagi. Boję się, że tego nie
zrozumie i będzie na mnie wściekła. Ona nigdy nie zrobiłaby czegoś
podobnego. Ona nigdy nie zdradziłaby swojego chłopaka ani by go nie
okłamała. Ona jest zawsze szczera i oddana. Najlepsze na świecie
przyjaciółka. Ja z kolei jestem nieudacznikiem, który tylko psuje wszystko
dookoła. Nie zasłużyłam na chłopaka tak idealnego jak Marco. Co ja sobie
właściwie wyobrażałam?

Dni ciągną się jeden za drugim. Śpimy długo, opalamy się, łazimy do

miasta na lody, oglądamy w moim pokoju filmy do późna w nocy. Próbuję
marzyć o Persie, ale za każdym razem, kiedy wyobrażam sobie, że jestem
grecką księżniczką, pojawia się wściekła twarz Marca. Nie mogę go w
żaden sposób rozweselić. Pers krzyczy na mnie i odpływa w świetle
zachodzącego słońca, podczas gdy ja zostaję samotna w moim zamku.

To tak, jakby moje życie zostało podzielone na dwie połowy. Czas przed

i po Marcu. A Pers nie istnieje. To tak, jakby ta nowa i przygnębiająca
granica czasowa powstała w mojej głowie po tym, jak spotkałam chłopaka
o turkusowych oczach i z czarnym koczkiem. Nic nie jest już takie samo.
Czuję ból w piersi. Przez cały czas zbiera mi się na płacz. Tęsknię za nim.

Nagle dom stał się taki cichy i spokojny. Moja młodsza siostra przestała
krzyczeć. Kiedy pochylam się nad nią, mruży oczy i porusza ustami. Jakby
chciała coś powiedzieć. Ma takie same niebieskoszare oczy jak ja. Mam
wrażenie, że patrzę na siebie.

– Zajmę się nią, mamo – mówię pewnego późnego popołudnia, kiedy

mama wydaje się być wyjątkowo zmęczona.

Podtrzymując małą główkę, przenoszę moją młodszą siostrę do sypialni

i kładę ją na przewijaku. Za oknem na drzewie głośno śpiewa kos. Mam

wrażenie, że go słucha. Odwraca głowę w kierunku dźwięku i wymachuje
swoimi małymi, pulchnymi nóżkami.

– Słyszysz go? – szepczę do niej. – To jest ptaszek, ale nie wierz mu,

choć pięknie śpiewa. Nigdy nie wiadomo, czy nie kłamie.

Ostrożnie odpinam jej pieluchę. Nic nie szkodzi, że to, co zrobiła,

wygląda jak gęsta remolada. To nie jej wina. Ona przecież jest
przekarmiana przez mamę.

– W życiu ważne jest, żeby mówić prawdę – kontynuuję przyciszonym

głosem. – Tej rady mogę spokojnie ci udzielić. Mów zawsze prawdę i
nigdy nie wiąż się z kimś, w kim nie jesteś zakochana.

Być może Karoline-Amalie ma tylko czkawkę, ale wygląda tak, jakby

kiwała ze zrozumieniem głową.

Pewnego ranka budzi mnie Rasmus.

– Musimy dzisiaj oddać Lady – mówi. – Chcesz ze mną pojechać na

lotnisko? Ostatnio nie udało nam się zjeść w McDonaldzie, tak jak
obiecałem.

Biorę Lady do łóżka i ściskam ją. Będzie mi jej strasznie brakowało.

Czuję, jakby ona była moja. Nie powinniśmy jej oddawać.

W samochodzie trzymam Lady na kolanach. Rasmus najpierw jedzie

ulicą Drosselvej, a potem skręca w Vibevej, która prowadzi do głównej
drogi. Czuję ścisk w żołądku, kiedy jedziemy w kierunku domu Marca. Nie
chcę patrzeć na ogród, kiedy go mijamy. Nie chcę widzieć, jak bawi się z
Pumbą. Patrzę nieruchomym wzrokiem przed siebie, ale nie mogę nie
zauważyć jego mamy, która ciągnie walizkę w kierunku ich samochodu.

Rasmus zatrzymuje się, kiedy do niej dojeżdżamy, i otwiera okno.

– O, to już dzisiaj? Jedziecie do Włoch? – pyta, uśmiechając się.

– Tak, lecimy za cztery godziny – odpowiada mama Marca.

– To być może spotkamy się na lotnisku. My właśnie też tam jedziemy

– mówi Rasmus i wyjaśnia, że dzisiaj wraca z urlopu właściciel Lady.

Mama Marca macha do mnie.

– Cześć, Ida! – uśmiecha się, jakby nie miała pojęcia o tym, co się

wydarzyło.

Uśmiecham się do niej ostrożnie i tulę Lady wyjątkowo mocno, kiedy

Marco wychodzi z domu, idzie do samochodu i siada na tylnym siedzeniu.
Moje serce bije jak oszalałe. Automatycznie odwracam głowę i próbuję
złapać z nim kontakt wzrokowy przez szyby samochodów. Szumi mi w
uszach. Marco wygląda lepiej niż kiedykolwiek wyglądał Pers z moich
snów. Jego ciemne włosy, niebieskie spojrzenie. Gapię w niego przez cały
czas, kiedy on wpatruje się w swoją komórkę. Trzymam mocno Lady, a
Rasmus powoli rusza dalej.

Jesteśmy w połowie drogi, kiedy wpadam na szalony pomysł. To może

bez sensu, ale Marco trzyma właśnie w ręce swój telefon, więc ja wyjmuję
swój.

„Tylko ty się dla mnie liczysz”, piszę i wysyłam wiadomość ze

ściśniętym żołądkiem. Przez resztę drogi nie odrywam oczu od
wyświetlacza telefonu. Tak bardzo mam nadzieję, że odpowie. Tak bardzo
ma nadzieję, że cokolwiek napisze. Odezwie się, zwyzywa mnie,
cokolwiek.

Ale telefon milczy. Marco nie odpowiada na mój SMS. Wzdychając,

przytulam Lady na pożegnanie, jakby była moją poduszką, w którą
wypłakałam tyle łez w ciągu ostatnich kilku tygodni.

Nie wiem, na co liczyłam. Chyba wydawało mi się, że Marco będzie na

lotnisku, kiedy tam dojedziemy, i że Rasmus będzie stał i gadał sobie z jego
rodzicami, kiedy będą sprawdzali ich bagaże. Niestety, lotnisko to jedno
wielkie, trudne do ogarnięcia skupisko ludzi i wózków na bagaże. Próbuję
namierzyć Marca, ale go nie widzę. Jednocześnie co chwila sprawdzam
komórkę.

Nagle Lady mocno ciągnie smycz, bo zauważa swojego pana. Kiedy

właśnie głaszcze ją i czule tarmosi jakiś obcy człowiek w białych krótkich
spodenkach, czuję się jak najbardziej samotna dziewczyna na świecie.
Patrzę, jak Lady, merdając z radości ogonem, zmierza w stronę szklanych
drzwi. Czuję, że wszyscy mnie opuścili. Straciłam Lady i Marca. Pociągam
lekko nosem i wkładam komórkę do kieszeni. Ostatnio czułam się taka
samotna, kiedy nagle zniknął mój tata.

Rasmus najwidoczniej widzi, jaka jestem smutna. Kładzie rękę na moim

ramieniu.

– Słyszę, jak woła nas całe mnóstwo burgerów i frytek – mówi

pocieszająco.

– Nie jestem głodna – mamroczę, ale mimo tego podążam za Rasmusem

przez tłum ludzi.

Siadam na wysokim, obrotowym krześle przy ladzie, a Rasmus idzie

złożyć zamówienie. Obserwuję te tłumy ludzi z walizkami i torbami. W
zeszłym roku to byłam ja. W drodze do Grecji i do Persa, którego już nie
ma. Niedługo kończy się lato, a ja idę do ósmej klasy. Przełykam ślinę.
Nagle zdaje sobie sprawę, że nie widziałam mojego taty przez całą siódmą
klasę.

Nagle ktoś mnie kłuje mnie palcem w ramię. Odwracam się szybko na

krześle i o mało co z niego nie spadam. Przede mną stoi Marco! Nie
uśmiecha się, ale też nie wygląda na złego.

– Dostałem twojego SMS-a – mówi, wkładając ręce w kieszenie.

Kiwam głową i naprawdę muszę się z całej siły hamować, żeby się nie

rozbeczeć. Nagle z moich ust zaczyna się płynąć potok słów. Łamiącym się
głosem udaje mi się powiedzieć, jak bardzo jest mi przykro i że naprawdę
nie chciałam być taka i kłamać. To się jakoś samo się dzieje, a ja w ogóle
się nad tym nie zastanawiam.

– Nigdy nie kochałam Alexandra – mówię z dudniącym sercem pod

bluzką. – Chciałam być z tobą. Po prostu nie wiedziałam, jak to powiedzieć
Alexandrowi!

Marco uśmiecha się delikatnie i kiwa głową. Pociera oczy i delikatnie

mnie trąca.

– W porządku. Chciałem się tylko pożegnać.

– Życzę ci wspaniałej wycieczki do Włoch.

Pociągam nosem i dyskretnie wycieram go w chusteczkę.

Marco się trochę waha. Patrzy przez chwilę w górę, po czym wyjmuje

ręce z kieszeni i długo mnie przytula.

– W porządku, Ido. Jesteś po prostu trochę dziwna – mówi mi prosto do

ucha.

Przytakuję i dotykam nosem jego czarnych włosów, które jak zwykle są

do połowy związane w kok.

– Przepraszam – mówię.

Marco wypuszcza mnie z ramion i powoli odchodzi, wciąż zwrócony

przodem do mnie.

– Czternaście dni – uśmiecha się, pokazując kciuki w górę. – I idziemy

razem do ósmej klasy.

Śmieję się do niego i macham. Czuję, jak moje policzki robią się ciepłe

i czerwone, a oczy suche. Marco znika w tłumie. Już za nim tęsknię, aż
czuję ból w sercu. W brzuchu latają motyle i już nie mogę się doczekać
końca wakacji.

OmKocha, nie kocha 2 - Ja i Marco

Ida nigdy nie była tak naprawdę zakochana, ale spotyka Marca, który
przypomina księcia z jej snów – i zakochuje się w nim po uszy. Jest jednak
pewien problem: Ida ma chłopaka, Alexandra, z którym chodzi do jednej
klasy. Zaczyna okłamywać zarówno jego, jak i Marca. To nie może się
dobrze skończyć…

Document Outline

Line Kyed Knudsen
Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Kocha, nie kocha 4 Ja i Christian Line Kyed Knudsen
Kocha, nie kocha 1 Ja i Aleksander Line Kyed Knudsen
Kocha, nie kocha 3 Ja i Jonas Line Kyed Knudsen
Ten kto nic nie wie nie kocha, Filozofia, @Filozofia, Pracelsus
70 KTO NIE KOCHA, NIE ŻYJE
Kocha nie kocha
Kocha, lubi, nie szanuje Jak nawiązać współpracę z psem i zyskać jego szacunek
Ten kto nic nie wie nie kocha, Filozofia, @Filozofia, Pracelsus
Taylor Janelle Nie potrafie przestac cie kocha
KochaŠ ciŕ nie przestanŕ
nikt na świecie nie kocha
Człowiek kocha albo nie kocha
DOBRA NOWINA DLA ŚWIADKÓW JEHOWY, KTÓRYCH KOCHA BÓG
jezus kocha ciebie dzis
KOCHA JAK, Pedagogika, Czytajmy razem Anioła Stróża- brat Tadeusz Ruciński, Teksty do CZYTAJMY RAZEM
Kocha się raz(1)
Kocha, lubi, szanuje 02 Rice Darcy Miłość na Hawajach

więcej podobnych podstron

Kocha, nie kocha 2 Ja i Marco Line Kyed Knudsen

Document Outline