BETHANY CAMPBELL

Sekret z Allegro

(Add A Little Spice)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W małym miasteczku Allegro w stanie Arkansas rozpoczynał się doroczny

festyn. I jak zawsze w tym czasie dom pełen był słoni, a każdy z nich był ubrany

inaczej.

Były przygotowane na targi rękodzieła i Giną Calvino pomagała swojej

ciotce, a właściwie ciotecznej babci Earline owijać wypchane zwierzaki

pakowym papierem. Starsza pani przez cały rok robiła zabawki i szyła im

kostiumy. Ta mała, okrągła i pobudliwa kobieta miała sześćdziesiąt lat,

błyszczące ciemne oczy i białe jak śnieg kręcone włosy. Była prawdziwą

artystką, jeśli chodzi o słonie, i – jak wszyscy artyści – ulegała zmiennym

nastrojom.

– Nienawidzę tego całego cyrku – gderała. – Każdy następny festyn jest

gorszy niż poprzedni. W przyszłym roku zamknę się na klucz i nie wyjdę z

domu, dopóki to się nie skończy.

Giną, która właśnie pakowała słonia przebranego za anioła, roześmiała się.

Zmienne nastroje Earline przyjmowała jako coś tak naturalnego jak zmiany

pogody. Była przecież przez nią wychowywana prawie od dzieciństwa.

– Nie masz się z czego śmiać – mruknęła gniewnie Earline, szeleszcząc

papierem pakowym. – Festyn stał się za duży. A miasteczko i tak umiera.

Wszystko co dobre ma swój koniec. Jestem realistką.

Giną wiedząc, że Earline nie mówi tego do końca serio, wyraziła uprzejmą

dezaprobatę, przecząco kręcąc głową.

– Ta tradycja powinna przetrwać po wsze czasy. I miasto również –

powiedziała.

Giną była wysoką, dwudziestopięcioletnią kobietą, z niesforną masą

kasztanowych, długich do ramion, kręconych włosów. Śmiała się często i z byle

powodu, chociaż czasami można było dostrzec w jej ciemnych oczach głęboko

skrywany smutek. Jej uśmiech, szczególnie wtedy, gdy na policzkach

pokazywały się dołeczki, tak jak w tej chwili, czynił ją szczególnie piękną.

– Nic nie trwa wiecznie – sprzeciwiła się Earline.

– Z jakiej racji pomidorowy festyn miałby być wyjątkiem? Niewiele osób

uprawia tu pomidory. Wszyscy młodzi wyjechali z Allegro w poszukiwaniu

pracy. Pewnego dnia miasteczko zrobi „pufff!” i zniknie jak mydlana bańka.

Na policzkach Giny nie było już śladu dołeczków.

– Nie. – Jej głos stał się cichy i prawie poważny.

– Właśnie po to jest ten festyn, by tak się nie stało. To dzięki niemu nadal

jesteśmy społecznością.

Earline wyprostowała się. Masowała sobie plecy i wyglądała na

zrezygnowaną. Przez czterdzieści lat pracowała jako sekretarka w miejscowej

szkole podstawowej. Ale wiosną następnego roku szkoła miała zostać na zawsze

zamknięta. Uczniów z Allegro szkolne autobusy podwozić będą do oddalonego

o dziesięć kilometrów miasta Milledgeville. Earline, która zawsze była

fatalistką, traktowała to jako niechybny znak, że dni miasteczka są policzone.

– Spójrz prawdzie w oczy – powiedziała rozprostowując ramiona. – Festyn

zrobił się dla nas za duży. Tyle pracy! Tłumy, zamieszanie, masa pojazdów, ten

straszny kurz! I całe miasteczko pełne obcych.

– Ale to także czas odwiedzin – zauważyła Giną.

– Ludzie wracają w swoje strony, aby odwiedzić bliskich.

Earline milczała przez chwilę. W jej ciemnych oczach pojawił się smutek.

– Racja – burknęła. – Tylko że do nas i tak nikt nie przyjedzie.

Giną opuściła głowę, unikając wzroku ciotki. Pozostali członkowie ich

rodziny rozjechali się po świecie tak daleko, że obecnie nikt z nich już nie

wracał do Allegro. Tylko one dwie pozostały na miejscu.

– Powinnaś wyjść za mąż, mieć rodzinę – powiedziała szorstko Earline. –

Nasz ród wymiera. Zupełnie jak to miasteczko. Dostatecznie długo pogrążałaś

się w żałobie. Czas zająć się własnym życiem.

– Nie pogrążam się w żałobie i właśnie zajmuję się własnym życiem –

wzruszyła ramionami Giną. Sprawiała wrażenie, jakby słowa ciotki jej nie

dotyczyły.

– Jest festyn i mam tysiąc rzeczy do zrobienia.

– Ech! – gniewnie sapnęła Earline. Obrzuciła swoją siostrzenicę krytycznym

spojrzeniem. – Zamierzasz w tym chodzić przez cały dzień?

Giną miała na sobie wyblakłe dżinsy, rozdeptane sportowe buty na bosych

nogach i za obszerną czerwoną koszulkę z nadrukiem: „Festyn Pomidorowy.

Allegro – 99 wspaniałych lat”. Zupełnie nie pasował do tego stroju zaręczynowy

pierścionek z małym brylantem, którego nigdy nie zdejmowała.

– Dziś jestem dyżurną od zażegnywania nieprzewidzianych kłopotów –

odparła beztrosko. – Może będę musiała wpełznąć pod karuzelę, aby uratować

kota, albo przydźwigać skrzynię soli do kuchni. Po co mam się stroić?

– Po to, by ktoś miał szansę zauważyć, jaką jesteś ładną dziewczyną. –

Earline wysunęła podbródek, przybierając nieustępliwy wyraz twarzy.

– Nie wybieram się na konkurs piękności, tylko do pracy. – Giną zaczęła

owijać papierem słonia przebranego za czerwonego diabła.

– To grzech żyć wyłącznie przeszłością – powiedziała w nagłym przypływie

gniewu Earline. – Za długo to już trwa. Nie można tak.

Giną przygryzła dolną wargę i pieczołowicie owijała rogi diabła papierem.

Wspomnienia napłynęły jak czereda widm, które wymknęły się spod kontroli.

Właśnie w lecie, przed pięcioma laty, zginaj na skutek nieszczęśliwego

wypadku jej narzeczony, Loren. Kochała go całym sercem i on także ją kochał.

Mieli się pobrać we wrześniu i zamieszkać razem w Allegro – tam, gdzie oboje

mieszkali od urodzenia. Loren miał zapewnioną pracę jako trener drużyny

futbolowej w pobliskim Milledgeville, a Giną zamierzała otworzyć mały

antykwariat, o czym zawsze marzyła. Odziedziczyła także po ojcu maleńką

wytwórnię przypraw – skromny, rodzinny interes, którym można się było w

wolnych chwilach zajmować.

I właśnie tego ostatniego lata, tuż przed objęciem posady trenera, Loren

pracował jako elektryk w miejscowym zakładzie energetycznym. Pewnej

sierpniowej burzliwej nocy zlecono mu usuniecie awarii na linii przekaźnikowej

pomiędzy Allegro a Milledgeville. Człowiek, który mu towarzyszył, był

jedynym świadkiem wypadku. Wedle jego relacji, dokładnie wtedy, gdy Loren

znalazł się już u szczytu słupa i w strugach deszczu wyciągnął rękę, starając się

dosięgnąć do izolatora, nastąpiło wyładowanie atmosferyczne. Ciało Lorena

wyprężyło się w agonii na tle rozjaśnionego błyskawicą nieba, wokół

wyciągniętej ręki zatańczyły białe, elektryczne iskry i po chwili śmiertelnie

porażony człowiek zawisł na pasie bezpieczeństwa.

Po pogrzebie Giną zamknęła się w swym pokoju i przestała z niego

wychodzić. Earline, przerażona jej stanem, wielokrotnie pukała do drzwi,

próbowała z nią rozmawiać, aż wreszcie zaczęła zostawiać tacę z jedzeniem

przed progiem. Giną w zasadzie nie odpowiadała. Czasami przyjmowała posiłki,

czasami nie. Wszystkie swe myśli skoncentrowała wyłącznie na Lorenie.

Kiedyś, w trakcie jakiejś poważnej rozmowy, powiedział jej: Gdyby

cokolwiek złego mi się przydarzyło, to mam nadzieję, że mimo wszystko

pozostaniesz moją szczęśliwą, pełną radości życia, śmiejącą się Giną. Spytał,

czy może mu to obiecać. Obiecała.

Jej żałoba, głęboka i prywatna, trwała trzy tygodnie. W dniu, który miał być

dniem ich zaślubin, wyszła ze swego pokoju. Blada, lecz uśmiechnięta, niemal

taka jak przedtem. Ludzie w miasteczku byli zdumieni, że udało jej się dojść do

siebie po tej tragedii.

I tylko ona miała świadomość, że swój uśmiech ofiarowuje Lorenowi.

Wyszła tego dnia ze swego pokoju tak, jakby szła w takt weselnego walca.

Czuła, że dopełnia w ten sposób ślubu, dotrzymuje przyrzeczenia. Była pewna,

że dotrzyma go na zawsze. Będzie śmiała się i pozostanie taka, jaka była

przedtem. Ale będzie wierna Lorenowi, takiemu, jaki pozostał w jej pamięci.

– Gino! Przestań żyć w urojonym świecie – przywołała ją do rzeczywistości

Earline. – Wiem, że udajesz szczęśliwą. Ale już czas, żebyś znowu była

szczęśliwa naprawdę. Powinnaś znaleźć sobie jakiegoś miłego mężczyznę.

Ludzie uważają, że masz zamiar zostać starą dziwaczką. Pokaż im, że nie mają

racji.

– Nic nie muszę nikomu pokazywać. Jest mi dobrze. – Giną skończyła

owijać diabła i włożyła go do pudła z innymi słoniami. Earline wyciągnęła rękę,

ujęła dziewczynę delikatnie za podbródek i uniosła do góry jej twarz. Ich oczy

spotkały się.

– Przecież potrzeba ci w życiu czegoś więcej aniżeli tylko angażowania się

we wszystkie społeczne akcje w miasteczku. Co tutaj masz? Tylko ten swój

antykwariat, ogród z ziołami, ten stary dom i mnie.

Gina ujęła dłoń ciotki i na jej policzku znowu ukazały się dołeczki od

uśmiechu.

– Earline, nie potrzebuję mężczyzny. W spadku po matce dostałam ciebie, a

od ojca te zioła do przypraw. Mam swój sklep, muzeum, festyn. Kocham to

wszystko. Całe to miasto. Ty nigdy nie wyszłaś za mąż i ja też nie muszę.

– I myślisz, że kobieta może być szczęśliwa, kiedy kocha tylko miasto? –

Earline zaczął drżeć podbródek, ale jej oczy rzucały gniewne błyski. – Przyjrzyj

się sobie, jaka jesteś chuda. Skóra i kości!

– A, zazdrościsz mi – zaśmiała się Gina. – Chciałabyś być taka szczupła jak

dawniej, co?

– Stajesz się coraz większą dziwaczką – gderała Earline.

– Ale za to nie poświęcam całego swego czasu na ubieranie słoni – odparła

Gina i ponownie zaśmiała się.

Tego wieczoru Gina zobaczyła, jak na wąskiej szosie wjazdowej do

miasteczka utworzył się korek. Kolumna pojazdów ciągnęła się aż po horyzont.

Naprawdę zaczyna się to szaleństwo, pomyślała i poczuła przyśpieszone

bicie serca. Był to pierwszy wieczór obchodzonego co roku w Allegro Festynu

Pomidorowego. Lampiony pobłyskiwały w tumanach sierpniowego kurzu, a

diabelski młyn, obracając się powoli, górował nad wszystkim jak zaczarowana

latarnia morska.

Tegoroczne obchody zapowiadały się imponująco. Co prawda skala tego

przedsięwzięcia niepokoiła niektórych mieszkańców miasta. Ich zdaniem festyn

zrobił się za duży. Ale Giną, podobnie jak większość ludzi, nie przejmowała się

tym. Mimo trudów związanych z planowaniem, organizacją i prowadzeniem

imprezy, miała poczucie, że angażuje się w jakąś ważną dla całego miasta

sprawę i że to ich wspólne działanie i trud przynosi w efekcie coś cudownego.

Bo rzeczywiście było to cudowne. Główna aleja zamieniła się w wesołe

miasteczko. Wirowały rozmaite karuzele, zderzały się ze sobą elektryczne

samochodziki, okrzyki strachu mieszały się z wybuchami śmiechu.

Po drugiej stronie ulicy dziesiątki stoisk ze sztuką ludową i rękodziełem

oferowały swe kolorowe towary. Były tam ręcznie robione lalki, obrazy,

domowej roboty galaretki, powidła i przeciery pomidorowe, biżuteria z

turkusami, rzeźby z drewna, wełniane kilimy i kołdry. No i oczywiście kolekcja

słoni Earline.

Przed budynkiem parafii stała podwójna, długa na trzy przecznice kolejka

ludzi nie mogących się doczekać wydawanej tam kolacji. Allegro słynęło w

całym stanie ze swego wspaniałego spaghetti, przyrządzanego przez kobiety z

parafii.

Każdego roku Giną pomagała mieszać, kroić i suszyć setki kilogramów

makaronu przygotowywanego na festyn. Przez wiele dni poprzedzających

święto gotowała wraz z innymi całe litry sosu. I teraz właśnie jego korzenny

aromat snuł się w powietrzu, wypełniał uliczki miasteczka, a na głównej alei

mieszał się z zapachem prażonej kukurydzy, gofrów z jabłkami i cukrowej waty.

Drzwi budynku otwarły się i zaczęto wydawać owo sławne spaghetti. Na

zewnątrz głodny tłum zaczął się niespokojnie przesuwać do przodu. Do środka

mogło wejść naraz nie więcej niż trzysta osób, a każdego wieczoru chętnych

było tysiące.

Giną uwielbiała ten festyn. Nie były to tylko dożynki. Od dziewięćdziesięciu

dziewięciu lat miasto dawało w ten sposób świadectwo swej dumnej włoskiej

tradycji. I od tak dawna również rodzina Giny odgrywała w obchodach święta

bardzo ważną rolę. Kombinacja przypraw, która sprawiała, że spaghetti było tak

aromatyczne i smaczne, była przepisem jej praprababki. Od czterech pokoleń

rodzina uprawiała rośliny, z których składała się przyprawa, dzieliła się z innymi

swym produktem, lecz nigdy – przepisem, który stanowił rodzinną tajemnicę.

Giną postanowiła, że przed śmiercią przekaże recepturę miejscowemu

kościołowi.

Gdy rozmyślała o tym, jej oczy straciły nagle blask. Na pewno mieliby już z

Lorenem dzieci i razem z jego rodzicami mogliby wspólnie cieszyć się świętem.

Ale cóż, po tym, co się stało, rodzice narzeczonego wyjechali gdzieś daleko

poza granicę stanu. Był ich jedynym synem i z tym miastem wiązało się dla nich

zbyt wiele trudnych do zniesienia wspomnień. Nie będzie już miała dzieci.

Nigdy.

Nic nie mogła na to poradzić. Każdego roku, gdy zaczynał się festyn,

przychodziła ta chwila bezbrzeżnego smutku. Loren również uwielbiał to święto

i od dzieciństwa razem brali udział w jego obchodach, ciesząc się ze wszystkich

związanych z nim szaleństw.

Spojrzała w górę na diabelski młyn i zagryzła wargi. Powinnam się

uśmiechać, mówiła sobie. On chciał, żebym się uśmiechała. I zaraz to zrobię.

Tylko jakoś w tej chwili nie potrafię.

Ale wkrótce nadeszła pomoc. Mary Ellen Orsini wzywała ją do interwencji

w nagłym przypadku. Billy Ray Fenelli, który świetnie parodiował Elvisa

Presleya, tuż przed występem nakładał na siebie kostium nieżyjącego dawno

idola. Od zeszłego roku przytył jednak znacznie i po prostu pękły mu spodnie.

Giną nie tylko musiała mu je błyskawicznie zaszyć – to było łatwe – ale również

wymusić na nim, aby zechciał włożyć na czas występu gorset Mary Orsini, która

szczęśliwym trafem była tak samo korpulentna jak on. I to ostatnie okazało się

znacznie trudniejsze. Ale w końcu również się powiodło.

Wyszła z budynku parafialnego rozweselona tym śmiesznym wypadkiem.

Moje życie jest absurdalne, pomyślała, ale przynajmniej nie jest nudne. I

właśnie gdy zbiegała ze schodów, gruby, mały chłopiec w okularach, niejaki

Wesley Dean Paris, syn sąsiadów, złapał ją z tyłu za koszulkę, rozpaczliwie

wołając po imieniu.

– Co się stało, Wesley Dean? – spytała malca.

Chłopiec należał do tej kategorii wrażliwych dzieciaków, dla których

wszystko, co zdarza się w życiu, wydaje się nadzwyczaj dramatyczne. Sprawiał

wrażenie skrajnie wzburzonego: przebierał w miejscu pulchnymi nóżkami,

wymachiwał rękoma i wydawał z siebie jakiś dziwny dźwięk – coś, co brzmiało

jak „ueh”.

– Przysyła mnie Linda Marchesi, ueh. Wiesz, gdzie jest kiosk z popcornem?

– Przestań tupać, Wesley Dean. Schody się trzęsą. Tupanie Wesleya stało się

jeszcze natarczywsze.

– Słuchaj, ueh. Linda właśnie zaczęła prażyć nową porcję. I ten jej poprzedni

chłopak, ueh, przyszedł i wrzucił żabę do rondla.

– Żywą żabę? – krzyknęła przerażona Giną.

– Tego nikt nie wie dokładnie. Kukurydza strzela. Linda płacze. Boi się, że

żaba pękła i boi się zdjąć pokrywkę. Czy mogłabyś, ueh... ?

Giną zostawiła go na schodach i popędziła w kierunku kiosku. Niemal

zderzyła się z chudym, starszym mężczyzną, przesadnie elegancko ubranym w

garnitur z bawełnianej dzianiny i białe buty. Uniknął zderzenia, w ostatniej

chwili schwyciwszy ją za rękę.

– Bardzo przepraszam – powiedziała próbując się wyrwać, ale nieznajomy

nie zwalniał chwytu. Był zadziwiająco silny, trzymał ją na odległość ramienia i

wpatrywał się w jej twarz. Miał szpakowate brwi i najbardziej zimne niebieskie

oczy, jakie kiedykolwiek widziała.

– Panna Giną Calvino? – spytał, pokazując białe zęby w uśmiechu, który

natychmiast zrobił na niej złe wrażenie.

– Przepraszam, ale bardzo się spieszę. – Ponownie próbowała się oddalić, ale

nieznajomy nie puszczał jej ręki.

– Dowiedziałem się, że to pani zasługą jest smak tego wspaniałego spaghetti

serwowanego w domu parafialnym. Przepis na zawarte w nim przyprawy jest

pani tajemnicą. Czy to prawda?

Giną obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Im szerszy był uśmiech na jego

pomarszczonej twarzy, tym bardziej mu nie ufała.

– Owszem, posiadam małą firmę produkującą przyprawy – powiedziała. – I

dostarczam je tutaj, ale w tej chwili nie mogę...

– Ja natomiast nie mogę stracić okazji do złożenia pani wyrazów uznania –

przerwał jej zręcznie. – Ja również działam w branży spożywczej. Nazywam się

Morton Beekman. Jestem założycielem koncernu DeeLish Foods.

Giną skinęła głową. Nadal pragnęła w miarę grzecznie i szybko się oddalić.

Przypomniała sobie, że ktoś o tym nazwisku kupił wytwórnię octu w

Milledgeville, ale nie rozumiała, co go sprowadza tutaj.

– Chciałbym, abyśmy porozmawiali ze sobą jak dwoje ludzi biznesu –

powiedział nachylając się tak blisko, że jego twarz przysłoniła jej całe pole

widzenia.

– Może kiedy indziej – wycedziła przez zęby, usiłując strząsnąć z ramienia

jego dłoń. – Jestem bardzo zajęta.

– I ja również – powiedział Beekman, nadal nie pozwalając jej odejść. – A

więc, nie owijając w bawełnę, zainteresowany jestem kupnem tego... pani

przepisu. Czy raczej tajemnicy.

Giną znieruchomiała i spojrzała na niego z nie ukrywaną niechęcią. Nie

podobał jej się ten człowiek ani jego oferta. Od lat rozmaici ludzie próbowali

wydostać, kupić lub wyłudzić ten przepis. Jej rodzina zawsze odpowiadała

stanowczym „nie”. I taka zawsze będzie na to odpowiedź.

– Ten przepis nie jest do sprzedania, panie Beekman. Obiecałam mojemu

ojcu, że pozostanie w rodzinie. I tak się stanie. A teraz proszę pozwolić mi

odejść.

– Życie nauczyło mnie pewnej ważnej reguły, panno Calvino. – Beekman

wyszczerzył zęby w uśmiechu i przysunął się jeszcze bliżej. – Każda rzecz ma

swoją cenę. I każdy człowiek również.

Tym razem Giną przestała tłumić emocje.

– Nie ma reguły bez wyjątku, panie Beekman. Przepis nie jest na sprzedaż. I

ja również. – Strząsnęła z siebie jego ręce z taką siłą, że zamrugał ze zdumienia

powiekami.

Przyglądał się przez chwilę długim nogom znikającej w tłumie dziewczyny.

Fałszywy uśmiech zniknął z jego twarzy, a wąska linia warg przybrała zacięty

wyraz.

– Zadziorna – mruknął do siebie. – Nawet bardzo. Złamać kogoś takiego to

prawdziwa frajda.

Giną dobiegła na miejsce, ale okazało się, że ojciec Lindy, Ralph, zdążył już

przybyć z pomocą i wyłączyć urządzenie do prażenia. Żaba wyglądała jak żywa,

ale była z gumy – tyle że zdążyła się już troszkę nadtopić.

Giną wracała główną aleją i patrzyła na migoczące światła. Nie myślała ani

przez chwilę o Beekmanie i jego nieoczekiwanej ofercie. Chłonęła znajome

zapachy, obrazy i dźwięki – wszystko, co składało się na niepowtarzalną

atmosferę festynu. Była zadowolona z życia. Nic więcej mi nie potrzeba,

pomyślała. Teraz i w przyszłości.

Zatrzymała się na chwilę i uniosła w górę lewą rękę. Patrzyła, jak odbicie

świateł roziskrza szlif jej małego brylantu. Błyszczący klejnocik zdawał się

mówić, że nawet jeśli czasami zdarzy jej się odczuwać ból samotności, to musi

nauczyć się to ignorować.

ROZDZIAŁ DRUGI

Pewnego pięknego wrześniowego poranka, dwa tygodnie po festynie, Giną

otrzymała pierwszy list od Mortona Beekmana.

Siedziała z ciotką przy śniadaniu i gdy zobaczyła kopertę z nadrukiem

DeeLish Foods, pomyślała, że to jakaś reklama. Otwarła ją, zaczęła czytać i

natychmiast spochmurniała.

„Szanowna Pani,

Moi pracownicy zebrali dane na temat kondycji finansowej, ekonomicznych

prognoz i wartości rynkowej prowadzonego przez Panią przedsiębiorstwa.

Opierając się na tych ustaleniach, wyrażam gotowość zaoferowania Pani sumy

SOOO $ (pięciu tysięcy dolarów) za nabycie wyłącznych praw do receptury

Starodawnej Przyprawy do Spaghetti z Allegro.

Po sfinalizowaniu tej transakcji moi prawnicy rozpoczną negocjacje z

samorządem miasta w sprawie objęcia przez firmę DeeLish Foods patronatu nad

tym, co obecnie nazywa się Festynem Pomidorowym w Allegro.

Wyludniające się miasteczko nie jest w stanie w dalszej perspektywie

organizować tak dużej imprezy. Natomiast firma DeeLish Foods posiada środki,

które pozwolą na kontynuowanie tej tradycji, mimo postępującego upadku

miasta”.

– Stało się coś złego? – spytała Earline, widząc, że Giną nagle pobladła.

– To Beekman. Człowiek, który rozmawiał ze mną w czasie festynu. – Giną

podała ciotce list. – Nadal chce wykupić moją firmę. I przejąć nasz festyn.

Zebrał jakieś dane. Nic z tego nie rozumiem. Czy był tu ktoś i o coś pytał?

– Nie wiem. – Earline przebiegła oczami pismo i nie kryjąc zdenerwowania,

skomentowała: – Beekman jest bogaty. Mógł to zrobić za pomocą komputerów.

Zawsze mówiłam, że komputery zgubią naszą cywilizację. I jak on śmie

nazywać nas upadającym miasteczkiem! Ja bym mu dała, temu węszycielowi!

Giną spojrzała na nią zdumiona.

– Przecież sama wiele razy to powtarzałaś.

– Tak? No i co z tego? Ja jestem stąd i mogę mówić, co mi się podoba. Ale

żaden przybłęda nie ma prawa nas obrażać.

Giną ukryła twarz w dłoniach.

– Kochana jesteś, Earline. – Zaśmiała się bezradnie.

– Ale wyobraź sobie, że ten szalony człowiek chce także kupić festyn!

– Allegro nigdy się na to nie zgodzi. I ty chyba również.

Giną nagle spoważniała i popatrzyła jej w oczy.

– Oczywiście. Teraz i w przyszłości powiem mu „nie.

– A jeśli zaoferuje ci... – Earline usiłowała przez chwilę wyobrazić sobie

jakąś nieprawdopodobną kwotę – powiedzmy... trzydzieści tysięcy dolarów? To

co wtedy?

– Może mi oferować milion. – Giną potrząsnęła dumnie głową. – Rodziny

ani miasta nie sprzedaje się.

– Słuchaj – źrenice Earline rozszerzyły się jeszcze bardziej – a co zrobisz,

jeśli on ci zaproponuje pięćdziesiąt tysięcy?

– Nigdy, przenigdy się nie zgodzę.

Earline uśmiechnęła się, przechyliła przez stół i pogłaskała dłoń Giny.

– Moje kochane dziecko – powiedziała. – Wyobraź sobie, co by to było,

gdyby DeeLish Food przejęła nasz festyn. Koszmar!

– Nigdy do tego nie dojdzie. Odpiszę mu natychmiast.

Z zaróżowionymi policzkami, w przypływie gniewnej determinacji,

odręcznie zredagowała zwięzłą, ostrą w formie odmowę. „Nie zgadzam się –

pisała – i proszę więcej do tej sprawy nie powracać. Teraz i na wiek wieków

moja odpowiedź brzmi: nie”.

Morton Beekman nie miał niestety w zwyczaju rezygnować wobec tego

rodzaju odpowiedzi i formułka „na wiek wieków” niewiele tu pomogła. Co dwa

tygodnie przysyłał kolejne oferty, które Giną nieugięcie odrzucała. Sytuacja była

patowa: żadna ze stron nie zamierzała się poddać.

Po upływie prawie roku Beekman – choć nie bez oporów – podniósł stawkę

do wysokości trzydziestu tysięcy dolarów. Dla Giny była to suma zbyt

abstrakcyjna i niewyobrażalna, ale Earline zaczynała się wahać, czy nie zmienić

zdania. Natomiast prawie wszyscy mieszkańcy Allegro byli po stronie Giny.

Przepis należał do rodziny – a festyn należał do miasta, jako uświęcony tradycją

obrzęd. Żaden obcy nie jest tu potrzebny i nikt taki nie będzie tolerowany. Musi

nadal twardo stać przy swoim, mówili jej ludzie. To sprawa jej honoru i honoru

miasta. Pewne rzeczy nie są na sprzedaż.

Ale gdy znowu zbliżał się sierpień, a wraz z nim termin setnego tym razem

festynu, niektórzy zaczęli się denerwować. To jubileuszowe święto – największe

z dotychczasowych – jawiło im się nie tylko jako wyzwanie, ale zarazem jako

wielki ciężar. Czy poradzą sobie z tym wszystkim? I czy przypadkiem w

skrytości ducha nie życzą sobie, aby ten setny festyn był zarazem ostatnim?

No i co zrobi Beekman? He jest w końcu skłonny zaoferować? Czy Giną się

temu oprze? Jak dotąd jest wyjątkowo nieugięta – i uparta. Ale pieniądze są w

końcu pieniędzmi, a Giną jest tylko człowiekiem. Jak dotąd, konflikt z

Beekmanem przebiega wedle klasycznego wzoru: nieustępliwa siła napotyka na

nieprzejednany opór. Przyszłość miasteczka zależeć będzie od tego, kto tu się

podda. Bo przecież ktoś w końcu poddać się musi. Ale kto?

Kalifornijską autostradą, biegnącą wzdłuż wybrzeży Pacyfiku, jechał na

południe mały, sportowy kabriolet MG.

– A więc, mówiąc po prostu – odezwał się Connor Munroe, rzucając

Beekmanowi niechętne spojrzenie – prawie przez rok prześladujesz tę biedną

kobietę, prawda? Nasłałeś na nią nawet prywatnego detektywa.

Beekman nachmurzył się, naciągnął kapelusz na czoło i głębiej wcisnął się w

siedzenie. Obaj mężczyźni jechali kabrioletem Connora, wozem, który Beekman

miał wyraźnie w pogardzie.

– Zejdź z tego tonu moralnej wyższości – warknął. – Nie masz prawa... I nie

wyprzedzaj tej ciężarówki. Tu jest wąsko.

Connor uniósł nieznacznie brwi i przemknął obok wielkiego TIR-a,

przyprawiając Beekmana o dreszcz. Po prawej rozciągał się lazurowy Pacyfik.

Po lewej pokryte aksamitem traw góry wznosiły się ku kryształowo czystemu

niebu. Nad autostradą krążyły mewy i ich białe skrzydła lśniły w słońcu.

Beekman jeszcze bardziej naciągnął na czoło kapelusz i zaklął.

– Nie narzekaj – powiedział Connor. Wiatr rozwiewał jego gęste,

ciemnoblond włosy. – Przecież sam chciałeś, żeby cię podwieźć.

– Tylko dlatego, że uparłeś się nie jechać rollsem. Nienawidzę tej puszki od

sardynek. – Beekman obrzucił wnętrze żółtego MG dym spojrzeniem.

– Rolls to karawan. – Connor patrzył na niebo i rozkoszował się zapachem

oceanu. Boże, jaka wspaniała droga. Żeby tylko nie trzeba było jechać prosto do

tej czosnkowej farmy Beekmana w Salinas Valley. W iluż tu miejscach można

by się zatrzymać i znaleźć coś cudownego! Ale nie z tym facetem. On musi

jechać prościutko na farmę. Taki już jest.

– Patrz przed siebie – strofował go Beekman. – Na serio nadal chcesz kupić

te jachty?

– Chyba tak – odpowiedział Connor, wzruszając ramionami.

Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną w wieku trzydziestu jeden

lat. Słońce znad Morza Śródziemnego i kalifornijskich wybrzeży opaliło go na

brąz i utkało złotymi pasmami jego trochę przydługie włosy. Aktualnie był

wydawcą i w swej branży odnosił znaczne sukcesy, ale znowu zaczynał być

niespokojny. Jego ilustrowane magazyny turystyczne przynosiły godziwy

zarobek, lecz stabilny dobrobyt nudził go po prostu; nadszedł czas, by je

sprzedać i zmierzyć się z jakimś nowym wyzwaniem.

Ostatnio był skazany na okres bezczynności: przed rokiem, jeżdżąc na

nartach wodnych w Hiszpanii, poważnie uszkodził sobie prawą stopę, przeszedł

trzy operacje i miał za sobą całe miesiące leczenia. W tej chwili mógł już

chodzić zupełnie dobrze, odrobinę jednak utykał. Nie mógł się do tego

przyzwyczaić. Tym bardziej tęsknił za czymś innym, nowym. Po prostu za

następną przygodą. Choćby za tymi jachtami na Karaibach.

– Mam własny plan wykorzystania tych stateczków – zaczepnie rzucił

Beekman. – Pływające restauracje pod banderą DeeLish. Co ty wiesz o interesie

czarterowym? Wydawaj sobie jakieś następne pisemka. To przynajmniej umiesz

robić.

– Znam się trochę na jachtach – zauważył Connor. Gdy był małym

chłopcem, spędził osiemnaście miesięcy na jachcie Freda Mercatora, kolejnego

męża swojej matki. Chociaż włóczyli się po całych Karaibach i rzadko

zatrzymywali się na dłużej w tym samym miejscu, był to najbardziej stabilny i

normalny okres w jego życiu. I najszczęśliwszy.

Uwielbiał starego Freda, a także jego siostrę Fanny, która często żeglowała

wraz z nimi. Mimo iż włosy jej zaczynały już siwieć, miała w sobie niewinność

i wrażliwość dziecka, a bawić się z nią można było jak z najlepszym kumplem.

Potem Fred nagle umarł, zrozpaczona Fanny odleciała do Kalifornii, a matka

ruszyła w świat szukać tego, co zawsze. Connor był znowu wysyłany do

kolejnych szkół z internatem i na kolejne obozy wakacyjne.

Łódź Mercatora – „Samotna” – zniknęła z życia Connora, ale nie mógł jej

zapomnieć i myśląc o niej odczuwał coś w rodzaju dojmującej tęsknoty. Przez

ostatnie pięć lat usiłował ją odszukać i dopiero tej wiosny udało mu się. Okazało

się, że wchodziła w skład dogorywającej flotylli jachtów, które, jako

zabezpieczenie wierzytelności, wpadły w ręce Mortona Beekmana.

Potraktował to jako prawdziwą ironię losu. Nigdy nie miał zbyt dobrych

stosunków z Beekmanem. Connor był urodzonym menedżerem i objechał

niemal cały świat w poszukiwaniu upadających przedsiębiorstw, które potrafił

postawić na nogi. Przed laty Beekman dostrzegł jego talent i próbował zatrudnić

go u siebie. Connor – zawsze ceniący sobie niezależność – odmówił. Beekman

użył wszelkich dostępnych sposobów, aby go do tego zmusić. A ponieważ, w

odróżnieniu od Connora, nie zawsze grał fair, przez pewien czas nieźle

obrzydzał mu życie. W efekcie nie darzyli się nawzajem sympatią, ale w

skrytości ducha każdy z nich podziwiał drugiego jako twardego przeciwnika.

Beekman był dobrym graczem i nieźle się do tego przygotował. Connor zdał

sobie sprawę, że został przez niego rozpracowany nie mniej dokładnie niż ta

kobieta ze stanu Arkansas. Beekman zdołał odkryć jeden z jego niewielu

słabych punktów: to, że zależy mu na odnalezieniu „Samotnej”. I to bardzo.

Kiedy Connor przyjechał do Kalifornii, aby sprzedać swą sieć magazynów

turystycznych, Beekman powiadomił go natychmiast, że skarb znajduje się w

jego rękach. Ale oczywiście ofertę kupna jachtu odrzucił. I Connor sądził, że

zrobił to z czystej złośliwości.

Teraz natomiast, z jakichś tajemniczych powodów, zgodził się ponownie o

tym porozmawiać. W czasie tej właśnie przejażdżki. Zasugerował, że skłonny

byłby może odstąpić „Samotną”, gdyby Connor kupił całą resztę

zdewastowanie]' flotylli. Ale coś kręcił i ukrywał. I jak zawsze był potwornie

denerwujący.

– Słuchaj, Morty. Sam nie masz pojęcia o tym, jak robić biznes na rekreacji i

turystyce – odezwał się Connor. – Sprzedaj mi te jachty. Lepiej na tym

wyjdziesz.

– Nie mów do mnie „Morty”. To jest... brak szacunku.

– Dobra, dobra.

– Słuchaj, dobrze ci się przyjrzałem. Idziesz na zbyt ryzykowne numery.

Któregoś dnia szczęście się odwróci i wtedy przestaniesz się śmiać. Ale

ostatecznie mogę ci sprzedać te jachty. Pod jednym warunkiem.

Connor uśmiechnął się ironicznie. Nareszcie Beekman wyciągnie swego asa

z rękawa.

– Co to za warunek, Morty?

– Mam coś, na czym ci zależy. Te jachty. A ty nie masz nic, co by mnie

interesowało. Teraz już nie. Nigdy w życiu bym cię u siebie nie zatrudnił. Za

duży z ciebie hazardzista.

– W porządku. Nie mam nic, co by cię interesowało. No to po co ta cała

rozmowa?

– Ponieważ Giną Calvino w Arkansas ma coś takiego, na czym mi zależy.

Proste? Ty dostarczasz mi przepis, a ja ci sprzedaję jachty.

Connor pokręcił głową z wyrazem rozbawienia na twarzy.

– Ty chyba zwariowałeś, Morty. Ja mam jechać do Arkansas i targować się z

tą upartą jak osioł kobietą?

– Jak nie, to możesz sobie te jachty narysować.

– A dlaczego mam się do tego lepiej nadawać niż ty?

– Masz taką... reputację. Lepiej sobie radzisz z kobietami niż ja. A poza

tym... mógłbyś w ten sposób zrehabilitować się za to fiasko w San Francisco.

Wiesz, chodzi o tę historię z siostrą Mercatora. Ta sytuacja jest bardzo podobna.

Może tym razem się sprawdzisz.

Twarz Connora stężała. Nie miał pojęcia, że Beekman dowiedział się także o

tym. Potrafił znaleźć jego dwa słabe punkty: „Samotną” i Fanny Mercator.

Nie był przyzwyczajony do porażek, ale wtedy przegrał na całej linii. Był już

dorosły. Od śmierci Mercatora minęło sporo lat. Wielokrotnie pisywał do jego

siostry i nigdy nie otrzymał odpowiedzi. Potem okazało się dlaczego. Jakiś

daleki kuzyn Mercatorów odnalazł go i powiedział, że Fanny jest obecnie starą,

cierpiącą na paranoję kobietą. Żyje w skrajnym ubóstwie, jest niedożywiona i

prawdopodobnie chora na serce. Posiada jednak spory kapitał ulokowany w

akcjach, tyle że nie sposób namówić jej do podjęcia jakichkolwiek pieniędzy.

Prosił go o interwencję. Connor natychmiast pojechał do Kalifornii i po kilku

dniach spędzonych z Fanny wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze. A

potem nastąpił niespodziewany zwrot. Mania prześladowcza okazała się

silniejsza. Fanny wycofała nagle tę resztkę zaufania, którym skłonna była

początkowo go obdarzyć. Nie chciała z nim więcej rozmawiać, nie chciała go

oglądać. Zaczął szukać jakichś prawnych środków, aby jej pomóc, ale nie

zdążył. Nieszczęśliwa stara kobieta zmarła w całkowitym opuszczeniu i

samotności. Nie wiadomo nawet, czy z niedożywienia, czy na atak serca.

Pozostawiła po sobie porwane bruliony zapisków, dom nadający się jedynie do

rozbiórki i pięć milionów dolarów w akcjach.

– Znam tę całą historię – powiedział z wyraźną satysfakcją Beekman. – I

teraz ta znerwicowana stara panna z Arkansas siedzi na kupie przypraw i

szykuje sobie ten sam los co Fanny Mercator.

– Myślałem, że jest młoda – wtrącił Connor.

Uśmiech zniknął z jego twarzy.

– Fanny też kiedyś była młoda sarknął Beekman.

– Oferowałem Ginie wszystko, za wyjątkiem gwiazdki z nieba. Ale co ją to

obchodzi? Żyje w rozwalającym się domu z ciotką, starą dziwaczką. I będzie

taka sama albo jeszcze gorsza.

Connor zacisnął dłonie na kierownicy. Nie podobało mu się to.

– Morty, jesteś bogatym człowiekiem. Po co ci ten sos do spaghetti?

Beekman wzdrygnął się. Connor był jedynym człowiekiem na świecie, który

śmiał mówić do niego „Morty”.

– Czy nie zaczynasz przypadkiem robić klapy?

– ciągnął Connor ze złośliwym uśmiechem. – Pierwsze słyszę, żeby

Arkansas był światową stolicą spaghetti.

– Jesteś młody i głupi – warknął Beekman. – Całe życie siedzę w biznesie

żywnościowym. Takie spaghetti jadłem tylko w Bolonii. Ale ich jest jeszcze

lepsze. Wspaniały towar! Gdybym miał ten przepis, to nikt na rynku nie mógłby

ze mną konkurować.

– A skąd się ten supersos znalazł w Arkansas? – spytał z powątpiewaniem

Connor.

– Włoscy emigranci. Osiedlili się w tym miasteczku, by uprawiać winorośl.

Okazało się, że lepiej udają się pomidory. Ale to było dawno. Teraz miasteczko

jest na wykończeniu. Mam dane, mogę to udowodnić. Parę lat i szlag trafi

wszystko. Włoską tradycję i domowe przepisy.

– A mówiłeś, że nadal co rok urządzają ten festyn. To znaczy, że się jeszcze

nie poddają.

Beekman prychnął pogardliwie.

– Jeden wielki bałagan. Za duża impreza dla tej... bandy amatorów. Samo

parkowanie to koszmar. A kolejki oczekujących na jedzenie! Istny kryminał. Nie

dają sobie rady. Beznadziejna sprawa.

– Dotąd sobie radzili.

– Ale dalej nie pociągną. Ich dni są policzone. A DeeLish Foods mogłaby

przejąć ten festyn, usprawnić go, zmodernizować, rozbudować, tak żeby ciągnął

się tygodniami. Mógłbym wykupić to całe miasteczko i zrobić z niego taką

pokazówkę, jak Disneyland. Słynną na cały kraj. Wyobrażasz sobie?

Beekmanland! Pomyśl, jaką by to było reklamą!

– Czego się śmiejesz? – ciągnął dalej, obrzuciwszy Connora niechętnym

spojrzeniem. – Trzeba mierzyć daleko. Bez tego jesteś skończony. Trzeba mieć

wizję!

– No i co ci po twojej wizji, jeśli ta kobieta nie pozwoli jej zrealizować?

– To uparta jędza. Ma nawet czelność nazywać ten swój interes „firmą”. To

kpina. Niecały hektar pola pod uprawę tych roślin na przyprawy. Jej „fabryka”

to garaż, a prawie całą pracę wykonuje sama. Sprzedaje ten towar na festynie i

trochę wysyła pocztą. Nawet się nie ogłasza. Idiotka, która siedzi na kopalni

złota i nie potrafi z tego skorzystać.

– A ja myślałem, że twoim słodkim umizgom prawie nikt się nie oprze –

zauważył złośliwie Connor.

– Możesz gadać do ściany. Ona nie słucha. To chodząca nerwica. Ludzie

mówią, że opłakuje swojego zmarłego kochanka. Przez sześć lat nie spojrzała

nawet na żadnego mężczyznę. Ubzdurało jej się, że jest z nim na wieki

związana. I z tym miasteczkiem F od spaghetti. Wszystko razem śmiechu warte.

– To czego chcesz ode mnie, Morty? Mam tam pojechać i zaproponować jej

jeszcze większą forsę? ' Zawsze mówiłeś, że każdy ma swoją cenę.

– No bo każdy ma. Trzeba tylko umieć ją ustalić.

– A jeżeli jej nie chodzi o pieniądze?

– Co? – spytał Beekman, tym razem wyraźnie zbity z tropu.

– Widzisz, ty mówisz tylko o pieniądzach. A ją mogą one po prostu nie

interesować. Może mówić zupełnie innym językiem.

Źrenice Beekmana zwęziły się. Wlepił spojrzenie w prowadzącego wóz

mężczyznę.

– To wtedy mów tym językiem, który do niej trafi. I tym razem niech ci

pójdzie lepiej niż z Fanny Mercator.

Connor nic nie odpowiedział. Uśmiech ponownie znikł z jego twarzy i

Beekman kątem oka widział jego kamienny profil. Fanny Mercator odsunęła się

od świata po śmierci brata, a nie kochanka, ale podobieństwo między nią a

kobietą o nazwisku Calvino martwiło go. Trudno mu było wyobrazić sobie

lepszy sposób na zmarnowanie życia niż zniewolenie przeszłością.

– No i jak, chłopcze? Zajmiesz się tym? Zdobędziesz ten przepis? –

prowokował Beekman.

Connor milczał przez chwilę. Potem uśmiechnął się kącikiem warg i pokręcił

przecząco głową.

– Nie. Ona nie chce mieć z tobą do czynienia, Morty. I ze mną też nie

wejdzie w żadne układy.

– A po co masz się przyznawać, że to chodzi o mnie? Graj chytrze. Jesteś

urodzonym graczem. A stawka jest duża. Pomyśl o tych jachtach.

Connor rzeczywiście myślał w tej chwili o „Samotnej”. Oczyma duszy

widział błękit Morza Karaibskiego i jacht przywrócony do swej dawnej

świetności. Siebie na jego pokładzie, wolnego i mogącego wędrować gdzie

zechce. Nową przygodę i nowe wyzwanie dla menedżera: flotyllę jachtów, z

których należy zrobić przynoszące profit i pasjonujące do prowadzenia

przedsiębiorstwo. A wszystko wyglądało prosto, niemal zabawnie. Wystarczyło

pojechać do Arkansas, skłonić tę kobietę, aby włączyła się w normalny nurt

życia, i przywieźć Beekmanowi przepis.

Poza tym miał jakieś dziwne, irracjonalne poczucie, że stary Fred Mercator

także tego chciałby. Tak jakby dawał mu powtórną szansę. Może właśnie ze

względu na niego powinien spróbować uratować tę kobietę przed nią samą?

Może będzie to choćby częściowym zadośćuczynieniem za klęskę, jaką poniósł

próbując ratować Fanny?

Następnego dnia Giną wróciła ze swego antykwariatu w złym nastroju. Nie

sprzedała niczego przez cały tydzień, a zbliżający się festyn okradał ją z resztek

wolnego czasu, powodował gonitwę myśli i piętrzył dodatkowe obowiązki.

Earline wyraźnie źle zniosła przymusowe przejście na emeryturę w maju.

Starała się dorobić do swej skromnej renty. Szyła i odziewała słonie, aż łzawiły

jej oczy i palce puchły od igły. Nie wyglądała ostatnio dobrze i Giną martwiła

się o jej zdrowie.

Zaparkowała swój stary brązowy samochód na podjeździe i przeszła przez

trawnik. Należałoby go przystrzyc, pomyślała. Ale wczoraj pakowała do późnej

nocy przyprawy, które miały być sprzedane na festynie, i dzisiaj czekało ją to

samo.

Poprawiła na palcu pierścionek i patrzyła przez chwilę, jak brylant odbija

złote światło popołudnia. Wejrzała głęboko w siebie i odnalazła uśmiech.

Weszła do domu. Z każdego krzesła, z każdej półki i kąta czarnymi oczkami z

guzików patrzyły na nią , słonie.

– Gino! – Earline wypadła z kuchni z łyżką w ręku, chwyciła ją za rękę i

pociągnęła do stołu. Była skrajnie podekscytowana i najwyraźniej chciała się jak

najszybciej podzielić jakąś wiadomością. – Siadaj! Wyobraź sobie, będziemy tu

miały ilustrowany magazyn!

– Zaprenumerowałaś jakieś pismo? – Giną uniosła brwi ze zdumienia.

– Nie, to nie pismo. Tylko dziennikarz z magazynu. Czy nawet redaktor albo

wydawca. Dokładnie nie zrozumiałam. Chce napisać reportaż o nas. To znaczy o

Allegro i o festynie. Dla „American Vagabond”.

I tu będzie mieszkał!

– Tu? W Allegro?

– Nie. Tu, w naszym domu – sprostowała Earline.

– W naszym domu? – Giną ze zdziwienia otworzyła usta.

– Tak. Przez cały tydzień. Przyjedzie chyba w niedzielę wieczorem.

Giną skrzywiła się niechętnie.

– Ktoś obcy? W naszym domu? Przez cały tydzień? Earline rzuciła jej

zniecierpliwione spojrzenie.

– Przecież to dla nas wielki zaszczyt. Dzwonił z Kalifornii. Chyba z

Sausalito. Zna twoje nazwisko. Od kogoś, kto kupił w zeszłym roku przyprawy.

Dlatego szczególnie z tobą chce rozmawiać. I obejrzeć na własne oczy festyn. A

poza tym nam zapłaci. Sam to zaproponował.

– Zapłaci?

– A tak. Pytał, czy jest tu jakiś motel. A ja mu powiedziałam, że motelu nie

ma, ale może zatrzymać się u nas. Serdecznie zapraszamy. A on na to, że dobrze,

ale pod warunkiem, że paniom zapłacę. Mówię ci, Gino, takim miłym głosem to

powiedział! Ja mam proszę pani, powiada, specjalny fundusz delegacyjny. I

wiesz, ile on nam zapłaci? Siedemset dolarów!

Giną z zakłopotanym wyrazem twarzy oparła się mocniej o poręcz krzesła.

– Hm. Siedemset dolarów! To majątek.

– No właśnie – zgodziła się Earline. – Słuchaj! Nie martw się o nic.

Wszystkie prace domowe biorę na siebie.

– To nie chodzi o pracę. Tylko, wiesz, mieć w domu kogoś, kogo nie

znamy...

– Naprawdę się nie martw – uspokajała ją Earline. – Rozmawiałam z nim

dziesięć minut przez telefon i wydaje mi się, jakbym go znała od dzieciństwa.

Powiedział, że Allegro może być wspaniałym tematem do reportażu.

Giną zawładnęły sprzeczne emocje. Rzeczywiście byłoby cudownie, gdyby

festyn stał się sławny na cały kraj. Mieszkańcy Allegro pękliby z dumy.

Siedemset dolarów to naprawdę znacząca kwota, a co ważniejsze, Earline od

dawna już nie była tak szczęśliwa. Ale mimo wszystko perspektywa mieszkania

pod jednym dachem z kimś obcym bardzo jej się nie podobała. W końcu

wzruszyła ramionami i siląc się na spokój powiedziała:

– No to dobrze. Będziemy miały gościa.

– On naprawdę sprawia wrażenie dżentelmena w każdym calu – powiedziała

wylewnie Earline. – Nazywa się Connor Munroe.

Niech on lepiej rzeczywiście będzie dżentelmenem w każdym calu,

pomyślała Giną. Bo jak nie, to... to utopię go w kotle ze spaghetti.

Ale ze względu na Earline uśmiechnęła się i nie powiedziała ani słowa.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gorące, sierpniowe słońce grzało niemiłosiernie. Żółty kabriolet przejechał

obok tablicy: ALLEGRO – 503 MIESZKAŃCÓW. Nic specjalnego, pomyślał

bez entuzjazmu Connor, zwalniając zgodnie z nakazem ograniczenia prędkości.

Jeszcze jedno pokryte kurzem, dogorywające miasteczko Południowego

Zachodu. Po drodze widział dziesiątki takich samych – małych, sennych,

pozbawionych wyrazu mieścinek. Zadziwiające, jak ta kobieta może być do

czegoś takiego przywiązana.

Na starym rynku większość sklepów była nieczynna. Pozamykane na głucho

witryny, pustka na chodnikach – wszystko to sprawiało przygnębiające

wrażenie. Jedynym żywym akcentem był plakat z fotografią największego na

świecie pomidora i napisem: JUBILEUSZOWY SETNY FESTYN

POMIDOROWY. ALLEGRO – STO WSPANIAŁYCH LAT.

Connor pokręcił głową. Naprawdę, Allegro nie kojarzyło mu się z niczym

wspaniałym. Trzeba załatwić sprawę z tą kobietą i ruszać w drogę – pewnie na

Karaiby. Nie ma sensu spędzać w tej dziurze ani dnia dłużej niż będzie to

konieczne.

Skręcił w boczną uliczkę i jechał wolno, sprawdzając numery mijanych

domów. Zastanawiał się, jak też ona może wyglądać. Prywatny detektyw zrobił

z ukrycia kilka zdjęć, ale były bardzo złej jakości. Zapamiętał jej uśmiech, który

wydał mu się za szeroki i jakby do niej nie pasujący. Może dlatego, że życie

oferowało jej tak mało powodów do radości. Wyglądało to na kamuflaż.

Detektyw pisał w swoim sprawozdaniu: „ostentacyjnie wesoła w kontaktach

z ludźmi, lecz – wedle zgodnej opinii miejscowych – nadal bolejąca po stracie

narzeczonego”. Wyobrażał sobie, że z dala od ludzkich spojrzeń musi być

zrozpaczona i samotna. Wychudzenie i zapadnięte oczy – to cena, jaką płaci za

wysiłek ciągłego ukrywania swego smutku. Będzie delikatny i ostrożny, krok po

kroku pokazując jej drogę, która wiedzie z powrotem ku życiu i radości. Nie

pozwoli jej stać się drugą Fanny Mercator. Wszystko jedno, czy będzie jej się to

podobało czy nie.

Nareszcie trafił na miejsce. Piętrowy, wiktoriański dom stał w głębi posesji,

oddzielony od ulicy trawnikiem. Był imponująco duży i ozdobiony rzeźbionymi

w drewnie ornamentami, tyle że przydałaby mu się świeża farba. Stare płaczące

wierzby kołysały się na wietrze, a gdzieś z głębokiego cienia dochodził śpiew

drozda.

Connor zaparkował na podjeździe i jeszcze raz przyjrzał się domowi. To

miejsce wyglądało rzeczywiście jak życiowa przystań dwóch starych panien z

Południa. Zdrętwiały, wygramolił się z samochodu. Znowu bolała go prawa

stopa. Zagryzł wargi i lekko utykając ruszył w kierunku drzwi.

Z daleka, jakby z drugiej strony domu, usłyszał krzyki i dziwny odgłos: coś

jakby plasnęło. Poprawił słoneczne okulary i odwrócił się w stronę, z której

dochodziły te odgłosy. I nagle, zanim zdążył się zorientować, zza domu wypadła

wysoka, prawie naga postać wydając z siebie piski udanego przerażenia.

Zderzyła się z nim i coś mokrego eksplodowało na jego piersi.

Zachwiał się, ale mimo bolącej stopy udało mu się zachować równowagę.

Ona także się zatoczyła, ale nie upadła. Oboje wstrzymali oddech. Connor

uświadomił sobie niejasno, że ona jest mokra: jej skóra, włosy, wyblakłe szorty i

jaskrawożółty stanik – wszystko ociekało wodą. W ręku trzymała coś

czerwonego.

– Ojejku! – powiedziała bez sensu, zaciskając dłoń na strzępie tego czegoś. –

To balon wodny. Przepraszam. Naprawdę bardzo mi przykro.

Connor nie spuszczał z niej wzroku. Spędził masę czasu na światowej sławy

plażach, ale nigdy nie widział cudowniejszej ekspozycji długich, opalonych nóg.

Była jedną z tych kobiet, które słońce całowało z miłością, wygładzając ich

skórę jak najdelikatniejszy aksamit. Miała płaski brzuch, szczupłe biodra, a jej

piersi prowokująco wyglądały spod mokrego stanika. Dostrzegł również oczy, o

najgłębszym odcieniu brązu, spadające na czoło kosmyki ciemnych włosów i

piękne, pełne, lekko rozchylone wargi.

A więc tak wygląda ta zasuszona panna w sekretnej żałobie, pomyślał

zdumiony. A niech to szlag trafi!

Ona także nie spuszczała z niego przerażonych oczu. Dopiero po chwili,

jakby w obawie przed kimś, obejrzała się do tyłu przez nagie ramię i zawołała:

– Koniec wojny! Mamy gościa. Słyszysz mnie, Wesley?

Nastąpiła chwila złowieszczej ciszy. Ich oczy ponownie się spotkały. Spoza

nie strzyżonego żywopłotu rozległ się wrzask:

– Nie ma litości!

Błękitny balon poszybował w powietrzu i rozerwał się o krok od nich na

ścieżce. Oboje zamrugali oczami, gdy w rozpryskujących się kropelkach

spadającego na nich deszczu pojawiła się maleńka tęcza.

– Wesley! – zagroziła Giną. – Przestań! Mówię poważnie. Bo inaczej

pożegnasz się ze swoją żabą. Zawieszenie broni!

Usłyszeli tupot nóg i dziecięcy chichot. Potem zaległa cisza, mająca – jak się

zdaje – oznaczać chwilowy taktyczny odwrót. Giną odetchnęła głęboko i

wytarła kropelki wody z policzka.

– Nic się panu nie stało? – spytała. Jej głos wydał mu się niski i aksamitny.

Uśmiechnął się kącikiem ust. Dosyć łez, piękna, pomyślał. Może przyjmiesz

to, co mam ci do zaoferowania: dobre rady i ukojenie.

– Nic się panu nie stało? – ponowiła pytanie. Twarz paliła ją ze wstydu.

Przywitanie przybysza – wszystko jedno, czy był redaktorem, czy wydawcą –

prysznicem z balona wodnego wydało jej się czymś wysoce niestosownym.

A on uśmiechał się, i ten powolny, leniwy uśmiech wywołał u niej

przyśpieszone bicie serca. Był wysoki, prawie o pół głowy wyższy od niej, i to

dodatkowo wprawiało ją w zakłopotanie: przy swoim wzroście zwykle patrzyła

w oczy mężczyzn bez konieczności unoszenia głowy. Jego gęste, wypłowiałe od

słońca włosy spadały mu zawadiacką falą na czoło. Gdy uśmiechał się, na

policzkach miał podwójne bruzdy. Nie były to dołeczki, ale Ginie wydały się

czymś fascynująco zagadkowym. Nagle, tak samo leniwie i niespiesznie, jak się

uśmiechał, uniósł rękę i zdjął słoneczne okulary. Niezwykły błękit jego oczu

wywołał u niej nagłe przyśpieszenie tętna. Jaki przystojny, pomyślała.

– Prysznic po podróży. Niespodziewany, ale bardzo odświeżający –

powiedział, jeszcze bardziej sennie się uśmiechając. Jego spojrzenie z powolną

dokładnością błądziło w górę i w dół, nie odrywając się ani na chwilę od jej

ciała.

Uspokój się, strofowała się w myślach. No i co z tego, że jest przystojny?

Widywałaś już przecież przystojnych mężczyzn.

– Jest mi niebywale, niesłychanie, niewiarygodnie przykro – powiedziała.

Zrobiła krok do przodu i spróbowała zetrzeć mu wodę z koszuli, ale w

momencie gdy go dotknęła, poczuła się jeszcze bardziej zmieszana. Pod mokrą

bawełnianą tkaniną jego ciało wydało się twarde i jakoś zadziwiająco ciepłe.

Zawstydzona intymnością tego gestu, cofnęła się natychmiast.

Jeszcze bardziej zmieszała się, gdy ujął jej rękę, rozchylił palce i wyjął z

nich czerwony strzępek gumy.

– Balon wodny? – zapytał.

I wtedy musiała mu opowiedzieć tę całą zawiłą historię, zdając sobie sprawę,

jak bardzo może się wydać niedorzeczna. Otóż obiecała Wesleyowi, chłopcu z

sąsiedztwa, że wybierze się z nim złowić żabę w stawie starego Motta. Żaba

miała wystartować w konkursie skoków na uwięzi. Oczywiście na festynie. I

oczywiście z Wesleyem jako menedżerem i trenerem. To należało do tradycji. A

ponieważ łowiąc żabę oboje utytłali się w błocie, zamiast po prostu się umyć,

postanowili odbyć wojnę na balony wodne. Tym bardziej że mieli masę

balonów. Zostały one nabyte przez ojca Wesleya na uroczystą inaugurację

sklepu żelaznego, który otworzył oczywiście nie tu – w Allegro nikt niczego nie

otwiera – lecz w Milledgeville. I dużo ich po tej uroczystości zostało nie

zużytych.

Skończyła tę przydługą opowieść i spojrzawszy na niego upewniła się, że

naprawdę nie wygląda na rozgniewanego lub urażonego. Wręcz przeciwnie, był

tym wszystkim wyraźnie rozbawiony.

– A więc jest pan naszym gościem? – spytała wreszcie.

– Tak. I rozumiem, że to był mój chrzest bojowy. Próbowała się uśmiechnąć,

ale nie potrafiła. Wolała, żeby jej się tak natarczywie nie przyglądał. Było to

prawie głodne spojrzenie. A jednocześnie wesołe. Wszystko to ją peszyło.

Giną odwróciła się w kierunku jego samochodu. Postanowiła dać mu jakieś

zadośćuczynienie za swoje wodne przewiny.

– Jeszcze raz przepraszam. Zabiorę z wozu pana bagaże.

– Żadna kobieta nie nosiła mi jeszcze bagaży – zaprotestował.

– Nonsens – odpowiedziała i ignorując jego sprzeciw wyjęła leżącą na

tylnym siedzeniu walizkę.

I w tym momencie z luki w żywopłocie wyskoczył Wesley Dean.

Jego oczy błyszczały dziko za szkiełkami okularów, mokre włosy sterczały

na głowie, a przemoczona koszulka ciasno opinała okrągły brzuszek. W obu

rękach trzymał nabrzmiałe od wody czerwone balony.

– Hurra! – wrzeszczał, pędząc w ich kierunku przez trawnik. – Nie bierzemy

jeńców! Lepsza śmierć niż hańba!

– Uciekamy! – krzyknęła Gina. W jednej ręce trzymając walizkę, schwyciła

Connora za łokieć i pobiegła ku drzwiom, prawie ciągnąc go za sobą.

– Uspokój się, Wesley! Mówiłam ci, że to gość.

– To szpieg! – wrzasnął Wesley. – Na gałąź zdrajcę!

– Co? – żachnął się Connor, spoglądając do tyłu przez ramię. Wesley sadził

za nimi, kołysząc się śmiesznie na tłustych nóżkach.

– Przedtem był samurajem, ale teraz zdaje się postanowił być kamikadze –

wysapała Gina, wciągając Connora do środka i zatrzaskując drzwi. – Jest trochę

nadpobudliwy. Czasami trudno sobie z nim poradzić. – Usłyszeli tupot nóg na

stopniach ganku i mokre plaśniecie.

Earline wypadła ze ścierką z kuchni.

– Gina! Znowu przez ciebie Wesley zaczął bzikować. Kto trzasnął drzwiami?

Co ty sobie... – Na widok Connora urwała w pół słowa. Stał wysoki i opalony, a

woda ściekała z niego na leżący w przedpokoju chodnik. Powoli przeniosła

wzrok na Ginę, po czym zamknęła oczy, jakby nie chciała przyjąć do

wiadomości tego, co zobaczyła.

– Pan Connor Munroe? – spytała przez zaciśnięte zęby. – Z prasy?

Gina odniosła wrażenie, że twarz Connora przybrała na chwilę jakiś dziwny

wyraz. Może jej się tylko zdawało, pomyślała. A może po prostu zdziwił go

widok zajmujących każdy kąt domu słoni.

– Tak, to ja – odpowiedział bez zająknięcia. – I oto mam zaszczyt rozmawiać

z panią Montegna. Prawda?

– W rzeczy samej. – Earline otworzyła oczy, poprawiła kosmyk siwych

włosów i z nie ukrywanym zainteresowaniem taksowała Connora wzrokiem. –

Jak widzę, miał pan już okazję poznać moją siostrzenicę... I Wesleya.

– Jeszcze nieoficjalnie. – Uśmiechnął się do Giny i ponownie uścisnął jej

dłoń. – Na imię mam Connor.

– Giną Calvino – wymamrotała. Czy trzymał jej rękę o sekundę dłużej niż

nakazywały wymogi grzeczności, czy znowu była to gra jej wyobraźni?

– Jest pani urocza.

Choć wydawało się to niewiarygodne, powiedział to w taki sposób, jakby

rzeczywiście tak uważał.

Earline pokazała Connorowi jego pokój na piętrze, a potem siłą prawie

wciągnęła Ginę do kuchni. Zaczęła osuszać ręcznikiem jej włosy i robiła to

niezbyt delikatnie.

– Gość przyjeżdża do nas – syczała – z prawdziwego miesięcznika, a ty

robisz na niego zamach za pomocą wodnego balona. No, moja panno, masz

teraz zrobić wszystko, żeby się w jego oczach zrehabilitować.

– Skąd miałam wiedzieć? – tłumaczyła się Giną. – Mówiłaś przecież, że ma

tu być dopiero wieczorem.

– Taki miły, przystojny mężczyzna. I coś podobnego go spotkało!

– Przystojny? Nawet nie zauważyłam – skłamała Giną.

– No wiesz! Jesteś beznadziejna – wycedziła przez zęby Earline. – A teraz

ubierz się przyzwoicie w ten niebieski kostium w paski. Powinnyśmy wywrzeć

na nim jak najlepsze wrażenie. A właśnie! W schowku na ubrania w jego pokoju

przepaliła się żarówka. Tyle sprzątania! Sama nie wiem, od czego zacząć.

– Po pierwsze trzeba zadzwonić do matki Wesleya i sprawdzić, czy się już

uspokoił. Bo niewykluczone, że prowadzi dalej wojnę partyzancką i że jesteśmy

w oblężeniu. A żarówkę zaraz wymienię.

– No tak! Wesley Dean! Krąży pewnie teraz wokół domu jak wampir. Niech

Bóg ma nas w swojej opiece!

Giną pokiwała głową, odprowadzając wzrokiem biegnącą do telefonu

Earline. Znowu zaczęło się zwariowane życie. Jak zawsze, gdy zbliżał się

festyn. Zdążyła się już do tego przyzwyczaić.

Kilka minut potem, trochę wbrew swojej woli, z żarówką w ręku wędrowała

po schodach na piętro. W swoim najlepszym ubraniu i na wysokich obcasach

czuła się nieswojo i była na siebie zła. Przebrała się przecież tylko dlatego, by

nie denerwować Earline.

Zapukała w sposób, w jej mniemaniu, nadzwyczaj dystyngowany.

– Panie Munroe! Przyniosłam żarówkę do szafy ściennej.

Connor otworzył drzwi. Był w skarpetkach, miał na sobie dżinsy i świeżą,

nie dopiętą jeszcze białą koszulę. Błękit jego oczu ponownie wydał jej się

niesamowity. Wbrew swej woli poczuła dreszcz. Posiadanie aż tak błękitnych

oczu powinno być zabronione przez prawo, pomyślała ze złością, próbując sobie

przypomnieć łagodne, poważne spojrzenie Lorena. • – Niechaj się stanie

światłość – Connor przywitał ją cytatem z księgi Genesis. – Proszę, niech pani

wejdzie.

I znowu – nie wiedzieć czemu – zamiast wręczyć mu żarówkę i natychmiast

się oddalić, pozwoliła sobie wejść do środka. Przytulny pokój, który znała od

dzieciństwa, nagle wydał jej się miejscem obcym i wręcz niebezpiecznym,

przesyconym jakby obecnością nieznajomego mężczyzny.

Oparł rękę na kolumience staroświeckiego łóżka i stał tak, uśmiechając się

do niej. Drażniła ją ta nie dopięta koszula i widok jego nagiej, opalonej na brąz

piersi.

– Przebrała się pani – odezwał się. – Gdzieś się wybieramy?

– Nie.

Otworzyła drzwi ściennego schowka, wsunęła się do środka i próbowała

wykręcić przepaloną żarówkę, ale ta, jak na złość, obracała się razem z oprawką.

Connor chyba przez minutę obserwował jej nieporadne starania.

– Może ja to zrobię?

Zanim zdążyła zaprotestować, stanął w drzwiach schowka i nachylił się,

żeby zajrzeć do środka. . Gwałtownie cofnęła dłoń, gdy musnął ją palcami, ale

to było wszystko, co mogła zrobić. Nie wypadało przecież uciekać przed nim

chowając się głębiej w szafie. Stała więc w półmroku, nieruchoma jak posąg,

starając się ignorować jego fizyczną bliskość. Czuła płynące od niego ciepło i

siłę promieniującą z jego ciała. A także zapach płynu po goleniu, który

przypominał jej woń skórzanych siodeł i letniego wiatru.

– Zawsze mieszkała pani razem z ciotką? – usłyszała jego głos tuż przy

uchu. Poczuła mrowienie w plecach.

– Odkąd pamiętam.

Jego ręka znieruchomiała na chwilę na żarówce. Pochylił ku niej twarz i

uświadomiła sobie, że wstrzymała nagle oddech.

– Tylko we dwie? Nikogo więcej tu nie ma? – spytał.

– Jest jeszcze żaba Wesleya Deana. Jego matka nie chce jej mieć w swoim

domu.

Jego przytłumiony śmiech sprawił, że znowu poczuła ten sam nie chciany

dreszcz spływający w dół po kręgosłupie.

– Aha, nasz kamikadze z żabą. Skąd to zainteresowanie? To także jakiś

krewny?

– Nie. Jego ojciec jest w szpitalu. Chłopiec czuje się samotny. W

najbliższym sąsiedztwie nie ma rówieśników do zabawy. A poza tym... –

przerwała nagle, nie będąc pewna, czy powinna mówić tak dużo.

– Nie za dobrze mu się układa z innymi dziećmi? – dokończył za nią raczej

niż zapytał.

Zaskoczyło ją to. Nie podejrzewała u niego tego rodzaju intuicji.

Potwierdziła skinieniem głowy, pragnąc odsunąć się na tyle, by koszula Connora

przestała stykać się z jej ramieniem.

W całym ciele odczuwała już teraz to niepokojące mrowienie.

Wykręcił wreszcie przepaloną żarówkę i mogła ostrożnie podać mu nową.

– Ten Wesley to jedynak? – spytał. Zmienił jakoś pozycję i znalazł się

jeszcze bliżej niej.

– Tak.

– Czasami trudno być jedynakiem. Wiem coś o tym. Dokręcona oprawka

skrzypnęła lekko. Connor pociągnął łańcuszek kontaktu. We wnętrzu schowka

rozbłysło światło i Giną zamrugała powiekami. Ponownie pociągnął łańcuszek i

ciemność powróciła.

– W porządku – powiedziała. Spróbowała przecisnąć się obok niego, by

znaleźć się wreszcie tam, gdzie jest jasno i bezpiecznie.

– Chwileczkę – zaśmiał się.

Wysoko, tuż poniżej ramion, poczuła jego palce. Ich ciepło paliło jej skórę

pod sztywną bawełną rękawów. Ogarnęła ją panika. Żaden mężczyzna nie

dotykał jej w ten sposób od czasu, gdy... Nie chciała pamiętać odkąd. Jak ta

Earline mogła pozwolić, żeby jakiś donżuan z Kalifornii wtargnął do ich domu?

Zanim zdążyła zaprotestować, pochylił się ku niej i spytał z uśmiechem:

– Naprawdę jest pani przykro z powodu tych wodnych balonów?

– Bardziej niż pan przypuszcza – zdołała wyjąkać.

– To niech pani pozwoli zaprosić się na kolację. Będzie pani mogła

opowiedzieć mi o Wesleyu i pokazać miasto.

Przecież w tym, co on robi i mówi, nie ma żadnej logiki, przemknęło jej

przez myśl. Akurat w tym momencie i w takich okolicznościach?

– Panie Munroe! Jesteśmy w szafie – użyła rozpaczliwego argumentu.

– Zdaję sobie z tego sprawę.

– To nie jest stosowne miejsce.

– Mnie się ono podoba. W każdym innym miejscu w tym domu patrzą na nas

słonie. To następna rzecz, którą będzie pani mogła mi wyjaśnić.

Uświadomiła sobie nagle, że przecież on nie zatrzymuje jej siłą. Dotyk jego

dłoni był lekki, delikatny. Gdyby chciała, mogłaby oderwać się od niego z

łatwością. A jednak tego nie robiła. Nie ruszała się z miejsca, stojąc tak blisko,

że całym ciałem czuła płynące od niego ciepło. Może tylko się z nią drażni i nic

poza tym, pomyślała przez chwilę. Ale nie była tego pewna.

– Earline robi słonie – powiedziała bezradnie.

– Zdążyłem się domyślić. Ale po co?

– Na festyn.

– No właśnie. I o tym też chciałbym usłyszeć. W końcu po to tu

przyjechałem.

Jego palce przesunęły się w górę i gdy poczuła na ramionach ich gorący

dotyk, zadrżała lekko i miała wrażenie, że dotknęło ją widmo. Zrozumiała nagle,

dlaczego od pierwszego momentu ich spotkania ten mężczyzna tak ją niepokoił.

Nieoczekiwanie powróciło to, co odeszło tak dawno, zakazane i prawie

zapomniane. Naprawdę poznała jego dotyk. To widmo nazywało się pożądanie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Connor leżał na łóżku z rękami pod głową i patrzył w sufit. Wybiegła z

pokoju tak nagle, że nie sposób było ją zatrzymać. Ciągle jeszcze paliły go

opuszki palców, którymi dotykał jej chłodnych, nagich ramion.

Trzeba było trzymać ręce przy sobie, idioto, beształ się w duchu.

Jednocześnie wiedział, dlaczego tak się stało. Dotknął jej po prostu, bo nie mógł

się powstrzymać. Wydało mu się to tak naturalne i konieczne jak oddychanie.

Ale to był błąd. Spłoszył ją. Bardzo zły początek.

Nie spodziewał się, że jest tak piękna i pełna spontanicznej energii. Jak taka

kobieta może kochać człowieka, który od sześciu lat nie żyje, zastanawiał się

nachmurzony i wściekły na siebie.

Przestań martwić się o nią, baranie – usłyszał prawie kpiący głos Beekmana.

– Martw się o to, jak zdobyć przepis. Tylko w ten sposób możesz odzyskać

„Samotną”.

Nadal patrzył w pusty sufit. Całe to spotkanie z Giną było tak niezwykłe, że

zapomniał na chwilę, po co tu przyjechał. Jego stawką jest flotylla jachtów. Ale

ona również ma coś do wygrania: Beekman skłonny jest jej w końcu zaoferować

sześćdziesiąt tysięcy dolarów. Zważywszy na stan tego starego domu i na to, jak

ona tu żyje, na pewno każdy cent bardzo jej się przyda.

A więc dla własnego dobra, a także i dla jej dobra, powinien ostrożnie

zdobyć jej zaufanie. A on przestraszył ją na samym wstępie. I jak tu naprawić

ten błąd? Nagle znalazł odpowiedź. Przecież to jasne jak słońce! Ciotka! Na

jego twarzy znowu pojawił się sprytny, pewny siebie uśmiech. Jakie to proste:

należy zaprzyjaźnić się z ciotką. Przeciągnąć ją na swoją stronę. Wówczas

siostrzenica też mu się nie oprze.

Giną ukryła się w bezpiecznym schronieniu swej sypialni. Policzki, twarz i

całe ciało paliły ją ze wstydu. Zaniknęła oczy i oddychała głęboko, próbując się

uspokoić. Po chwili rozejrzała się dookoła. Wszędzie wokół niej – na każdej

ścianie, na półkach, na stole i komodzie – stały pamiątki po Lorenie. Przesuwała

wzrok od jednej do drugiej, licząc na to, że ich znajoma obecność przywróci jej

spokój.

Przeszła przez pokój, wzięła w ręce maturalną fotografię Lorena i zaczęła się

w nią wpatrywać jak w ikonę. Przypominała sobie, gdy pierwszy raz ją

pocałował. Miała wtedy dwanaście lat, a on piętnaście. Serce wtedy biło jej tak

niewiarygodnie mocno, że bała się, czy nie umrze z miłości. Ale dlaczego stało

się z nią coś podobnego teraz, gdy Connor Munroe dotknął jej i przybliżył do

niej swą twarz? To było świętokradztwo. I skąd te dziwne dreszcze, ten

przypływ pożądania? Przecież wszystko to miało być martwe i pogrzebane na

zawsze. Przerażające! A wstyd tym większy, że do życia przywołał to na powrót

obcy. Mężczyzna, o którym prawie nic nie wie i z którym nic ją nie łączy.

Odstawiła na miejsce fotografię. Dlaczego on ją w ogóle dotknął? Może nie

przepuszcza żadnej okazji i mając do czynienia z prostoduszną dziewczyną z

prowincji chciał sprawdzić, jak daleko może się posunąć? Tak bardzo przystojny

mężczyzna przywykł zapewne do częstych i łatwych podbojów. Poza tym

wystroiła się niepotrzebnie i mogło to stworzyć wrażenie, że go prowokuje. To

przynajmniej już więcej się nie powtórzy.

Miała żal do siebie, że w ten sposób na niego zareagowała, ale jeszcze

bardziej złościło ją, że zachowała się głupio i dziecinnie. No bo po co stamtąd

uciekła? Mógł sobie pomyśleć, że panicznie boi się mężczyzn i zwykły dotyk

doprowadza ją do histerii. Zamiast umykać, należało – mądrze i chłodno –

powiedzieć coś takiego, co uraziłoby jego dumę własną. I z godnością się

oddalić.

Niestety, stało się inaczej. Ale to się już nie powtórzy. I Nie da mu więcej

okazji. Zdjęła sukienkę i powiesiła r ją na ramiączku. Zrzuciła z nóg szpilki,

ściągnęła i rajstopy i halkę. Wynalazła w komodzie najstarsze f workowate

bermudy i równie starą, za obszerną koszulkę z napisem „Damskie Towarzystwo

Cyklistek , Terrorystek”. Włożyła to na siebie, a kolekcję uzupełniła pasującymi

do całości rozdeptanymi adidasami. Usunęła z ust wszelkie ślady szminki, po

czym stanęła przed wiszącym na drzwiach szafy lustrem i przyglądała się sobie

przez chwilę. Ostatni raz używała tego stroju przy okazji kopania robaków na

ryby.

– W porządku – mruknęła pod nosem. – Jeśli przyjdzie mu do głowy, że jest

to ubiór uwodzicielki, to znaczy, że jest nienormalny.

Zeszła na dół do kuchni, gdzie natychmiast speszyła się na widok Connora,

który siedział przy stole i i najwyraźniej czuł się jak u siebie w domu. Pił kawę

w towarzystwie Earline, która częstowała go świeżo ! upieczonymi

ciasteczkami. Giną udała, że go nie widzi.

– Gdzie idziesz w tym ubraniu? – spytała ciotka.

– Wychodzę – rzuciła przez ramię idąc ku drzwiom. – Będę czyścić toalety

w domu parafialnym.

– Przecież to robota dozorcy, Snicky’ego Alonzo – protestowała Earline.

– Snicky ledwo widzi – odparła Giną. – Nie czekaj na mnie z kolacją. Zjem

coś na mieście. – Dość głośno zamknęła za sobą drzwi.

Idąc przez trawnik usłyszała, jak Earline woła do niej z ganku:

– Gino! Nie wracaj późno. Obiecałam panu Munroe, że pokażesz mu miasto

i opowiesz o swojej firmie.

– Zrobisz to za mnie – odpowiedziała, nie uważając za stosowne się

odwrócić. – Mam cały wieczór zajęty. Wiesz, że chodzi o festyn.

No właśnie, pomyślała z zadowoleniem. Niech wie, że wolę czyścić latryny

niż z nim flirtować.

Na miejscu dowiedziała się, że ojciec Lindy Marchesi, Ralph, zdążył ją już

uprzedzić. Toalety lśniły jak lustra. Rzeczywiście to wstyd, Snicky niedowidzi i

tyle przeoczył, ale biednemu staruszkowi zależy, żeby doczekać na tej posadzie

do emerytury – powiedział jej Ralph. A on sam i paru innych nie mają nic

przeciwko temu, żeby czasem coś za niego zrobić. Tylko nie należy mu o tym

mówić, bo to ambitny człowiek i byłoby mu przykro.

Giną uśmiechnęła się. Dlatego właśnie kochała Allegro. Nawet taki biedny

stary człowiek jak Snicky mógł tutaj liczyć na życzliwość sąsiadów.

– Jeśli szukasz jakiegoś zajęcia, to zajmij się pieleniem kwiatów przed

kościołem – powiedział uśmiechając się szeroko Ralph. – Snicky starał się to

zrobić wczoraj, ale sama rozumiesz...

Zapadał już zmierzch, a ona nadal przykucnięta na klombie wyrywała

uschnięte kwiaty i rosnące między nimi chwasty – to wszystko, co przeoczył

Snicky. Metaliczna woń aksamitek mieszała się ze słodkim zapachem petunii.

Od wschodu przyszedł chłodny, wieczorny powiew. Drozd śpiewał gdzieś pod

okapem kościelnej wieży, a Gina – zajęta i zadowolona – przestała zaprzątać

sobie głowę Connorem Munroe. Usłyszała stłumiony przez trawę odgłos

kroków. Pomyślała, że to Ralph, i obejrzała się. Uśmiech zniknął z jej twarzy.

Tuż za nią stała wysoka na tle ciemniejącego nieba postać Connora.

– Hej! – przywitał ją tonem tak beztroskim, jakby nic między nimi nie

zaszło. – To tak wygląda to czyszczenie latryn? Na szczęście ten facet z parafii

powiedział, że tu panią znajdę.

– Ralph? – spytała chłodno.

Skinął głową i mimo gęstniejącego mroku dostrzegła, że się uśmiecha.

Spuściła głowę i dalej wyrywała chwasty.

– Ciotka się zamartwia, że jest pani głodna. Proszę, oto koszyk z kolacją.

Niosąc go, czułem się jak Czerwony Kapturek.

Ukląkł obok na klombie i położył przed nią kwadratowy koszyk, który

Earline zawsze zabierała na pikniki. Zerknęła na niego ukradkiem. Znowu się

uśmiecha, ten świntuch, pomyślała. Najwyraźniej wie, że znowu pokrzyżował

jej plany. Usiadł teraz naprzeciw niej, po drugiej stronie koszyka, podniósł

łodyżkę dzikiego sorga i przygryzał ją w zamyśleniu. Patrzył w niebo i

przyglądał się blednącym w zmierzchu kolorom chmur.

– No właśnie. – Zrobił pauzę i pokiwał głową. – Złe porównanie. Kojarzę się

pani raczej z inną postacią z tej samej bajki. Z wilkiem. Wie pani dlaczego?

Odetchnęła głęboko i odgarnęła spadające na oczy włosy.

– Nie mam pojęcia, o czym pan mówi.

– Kłamczucha – powiedział łagodnie.

– Co? – żachnęła się, rzucając mu niechętne spojrzenie.

– Kłamczucha – powtórzył tym samym przyjaznym, żartobliwym tonem. –

Chodzi o tę szafę. Przepraszam, że wtedy pani dotknąłem. Nie wiedziałem, że

jest pani taka... wrażliwa.

– Nic się nie stało – odpowiedziała i zajęła się dalej pieleniem. – Czasami

mam napady klaustrofobii.

– Nieprawda. – Jego głos nagle zabrzmiał poważnie. – Proszę przyjąć moje

przeprosiny. Są bardzo szczere.

– Oczywiście. – Wzruszyła ramionami. – Czy to wszystko?

– Dlaczego pani na mnie nie patrzy? Ciągle obrażona?

– Nie mogę jednocześnie pleć i patrzeć panu w oczy.

– Przecież już nic nie widać. Może byśmy usiedli na schodach przed

kościołem? Powinna pani coś zjeść. Ciotka mówiła, że od rana nie miała pani

nic w ustach.

Giną przesunęła koszyk bliżej siebie.

– Dziękuję – powiedziała z twarzą obojętną jak maska gipsowa. – Mogę

zjeść sama. Niepotrzebni mi są widzowie.

– Niestety. Obiecałem Earline, że panią przypilnuję. No proszę! Już mówi jej

„ty”, pomyślała niechętnie.

Szybko się pan poczuł jak u siebie w domu, panie Munroe.

Wstała i po chwili sięgnęła po koszyk. Gdy wyprostowała się ponownie, on

także podniósł się z ziemi. Mimo swego wzrostu zrobił to szybko i miękko jak

kot.

– Niech pani posłucha – powiedział, nachylając się tak, by patrzyła w jego

oczy. – Przyjechałem tu prosto z Kalifornii. Nie mogę sobie pozwolić na to, by

się pani na mnie złościła. Również finansowo. Nie opowie mi pani nic? O swej

rodzinie, o festynie, o przyprawach? O sobie samej? – Zrobił pauzę i nie

doczekawszy się odpowiedzi, stwierdził zrezygnowanym tonem: – Jeśli nie, to

nie pozostaje mi nic innego, tylko wycofać od Earline te siedemset dolarów i

ruszać z powrotem.

Szantaż zrobił swoje. Nie mogę pozwolić, żeby przeze mnie Earline straciła

te pieniądze, pomyślała. A on naprawdę może wyjechać. Zbuntowana i

zrezygnowana zarazem, pozwoliła zaprowadzić się pod kościół. Usiadła na

betonowym schodku i postawiła koszyk tak, aby Connor nie mógł usiąść obok.

Wydawało się, że nie zauważył tego nieprzyjaznego gestu i mimo wszystko

udało mu się usadowić na tyle blisko, że gdy schylił się, by otworzyć koszyk,

jego szeroki bark musnął jej ramię. Mimo że wieczór był ciepły, wzdrygnęła się

i odsunęła nieco. Na to również nie zwrócił uwagi.

– Zobaczmy, co tu mamy – powiedział, grzebiąc w koszyku. Zachowywał

się tak naturalnie i przyjaźnie, że trudno było mu nie ufać. – O proszę, mleko w

termosie i kanapka z szynką. Na chlebie domowego wypieku. Założę się, że

szynka jeszcze ciepła. Wspaniała kucharka ta pani ciotka. I trochę pieczonej

fasoli, sałatka z kapusty i ciasteczka na deser.

Giną niechętnie spojrzała na kanapkę. Odczuwała jakieś dziwne sensacje w

żołądku, ale był to raczej niepokój niż apetyt.

– Zjem tylko ciasteczka. Nie jestem głodna.

– Trudno. Pani strata. Sam będę musiał zjeść kanapkę, żeby Earline nie było

przykro. – Ugryzł potężny kęs. – Pycha! Ta kobieta to geniusz. A te jej

ciasteczka! Ciekawe, czy pani spaghetti jest równie smaczne.

Wiedziała, że Earline piecze wspaniałe ciasteczka, ale te wydały jej się tak

pozbawione smaku jak trociny. Niepokojąca bliskość Connora absorbowała całą

jej świadomość. Emocje mówiły jej, że może mu zaufać, rozsądek – że nie

wolno jej tego robić. Musisz być ostrożna, myślała. Zachowuj dystans.

– To nie spaghetti, tylko przyprawy do sosu – powiedziała. – I nie moje,

tylko mojej praprababki. To ona wymyśliła tę recepturę.

– A pani utrzymuje ją w tajemnicy, prawda? – spytał.

– Tak.

– A dlaczego to jest taką tajemnicą? Skończyła jeść, otrzepała palce z

okruszków i objęła rękami kolana. Patrzyła na wschodzący księżyc.

– Jest tajemnicą, bo zawsze było tajemnicą. To tradycja rodzinna.

– Rozumiem. Może troszkę fasoli? Albo kapustki?

– Dziękuję. I wątpię, czy pan cokolwiek rozumie. Westchną) i wyjął z

koszyka przygotowany przez Earline widelec.

– Będę musiał zjeść resztę. Nie chcę sprawić przykrości Earline. To

wspaniała kobieta. Mówi pani, że nic nie rozumiem. A więc proszę pomóc mi

zrozumieć.

– Ten przepis to była jedyna rzecz, jaką moja praprababka przywiozła ze

starego kraju. To był...

– Giną szukała właściwego słowa – ... cały jej majątek. Coś, dzięki czemu

była niezależna. Czasy były ciężkie. I jeśli potrzebowała jakiegoś ekstra

drobiazgu, to mogła sobie go sprawić sprzedając trochę przypraw. – Poczuła na

sobie jego wzrok i zrobiło jej się sucho w ustach. Zwilżyła językiem wargi i

mówiła dalej:

– Miała czterech synów i córkę. Chciała pozostawić córce coś... co

uczyniłoby jej życie choć trochę lżejszym. Potem moja prababka przekazała ten

przepis ojcu, a ojciec przekazał go mnie.

Connor odchylił się do tyłu i oparł o schodki, wyciągając przed siebie długie

nogi. Zamiast patrzeć na niego, wolała przyglądać się gwiazdom, które właśnie

pojawiły się na niebie.

– No i co... – zachęcał ją, by mówiła dalej.

– No i zawsze nas cieszyło, że możemy się tym dzielić w czasie festynu. To

taki dar, który tylko my możemy ofiarować miastu. Kiedyś mieliśmy ziemię, ale

teraz zostało tylko to poletko do uprawy roślin na przyprawy. To nasze

dziedzictwo. A poza tym, ilekroć potrzebujemy jakiegoś drobiazgu, no to

właśnie... są na to pieniądze ze sprzedaży przypraw.

– A jakiś konkretny przykład?

Nie przestając przyglądać się gwiazdom, uśmiechnęła się.

– Prezenty gwiazdkowe. Z tych pieniędzy babcia zawsze kupowała nam

prezenty. A gdy obchodzili z dziadkiem czterdziestą rocznicę ślubu, opłaciła dla

nich obojga wycieczkę do Hot Spring. Nikt z nas nie wiedział, jak długo na to

oszczędzała. Może przez całe czterdzieści lat.

– A pani ojciec? – Jego głos brzmiał poważnie.

– Kiedy byłam mała, matka zaczęła chorować. Dlatego zamieszkała z nami

Earline. Były duże wydatki. Ojciec dopracował się stanowiska brygadzisty w

przetwórni pomidorów, ale potem ją zamknęli.

Pieniądze z przypraw pomogły nam przeżyć, dopóki nie dostał pracy w

Milledgeville. Tutaj nie można było znaleźć żadnego zatrudnienia.

– A pani? – spytał jeszcze ciszej i poważniej niż przedtem.

Ma taki niepokojący głos, pomyślała, wytrącona z równowagi. Jego niski

baryton i akcent, którego nie potrafiła zlokalizować, wywoływał w niej

chwilami jakieś wewnętrzne drżenie. Właśnie teraz je wyraźnie odczuła.

– Ja? No cóż, te pieniądze pomogły mi otworzyć sklep. I przydają się w

nagłych wypadkach. Na przykład w zeszłym roku rozleciał się telewizor, a

Earline nie potrafi się obyć bez swoich seriali.

Nie odezwał się ani słowem. Siedzieli w milczeniu i przysłuchiwali się

świerszczom. Gdzieś daleko rozległ się samotny krzyk lelka. Na tle księżyca

przemknął cień nietoperza. Po chwili drugi. Giną nieoczekiwanie zaczęła się

śmiać.

– Co panią rozśmieszyło? – spytał zdumiony. – Nietoperze?

– Aha. Ksiądz Haney i Snicky robili wszystko, żeby się ich pozbyć. Bałam

się, że w tym roku im się wreszcie udało. Ale nie. Ciągle mamy te nasze gacki

na dzwonnicy. Bardzo je lubię.

Uświadomiła sobie, że Connor przygląda jej się z tą samą mieszaniną

natarczywości i kpiny, która od pierwszego momentu ich spotkania tak ją

niepokoiła. Jego błękitne oczy w świetle księżyca wydawały się prawie srebrne.

Ich oczy spotkały się i uśmiech Giny zniknął natychmiast. Poczuła gwałtowne

bicie serca.

– Ślicznie się pani uśmiecha – powiedział tonem bez wyrazu, jakby

konstatując fakt.

Zmusiła się, by na niego nie patrzeć. Szukała oczami nietoperzy, ale widać

było tylko migoczące na niebie gwiazdy.

– Pani ciotka, a raczej cioteczna babcia – sprostował – naprawdę martwi się

o panią. Chce, żeby była pani szczęśliwa.

– Jestem szczęśliwa. – To wyznanie nie było skierowane do żadnej

konkretnej gwiazdy.

– Ciotka opowiedziała mi o pani narzeczonym.

– Zawiesił na chwilę głos. – Przykro mi bardzo. Zesztywniała, niezdolna

powiedzieć czegokolwiek.

Głęboko, aż do bólu, wciągnęła powietrze.

– Nie chcę o tym mówić. To było dawno temu. Opuściła głowę i starała się

zająć pakowaniem koszyka. Chciał jej pomóc i ich dłonie spotkały się

przypadkowo. Cofnęła rękę tak gwałtownie, jakby coś ją ukąsiło. Przyglądał się

jej badawczo, z twarzą prawie nieruchomą w świetle księżyca.

– Tym razem to było niechcący. Proszę się nie denerwować.

Emocje, które Giną próbowała stłumić od momentu gdy pierwszy raz

zobaczyła Connora, tym razem groziły wybuchem. Czuła, że się za chwilę

rozpłacze. Mógł ją od tego uchronić tylko gniew.

– Earline jest najbliższą dla mnie osobą, ale naprawdę nie powinna

opowiadać każdemu o naszym... o moim prywatnym życiu.

– Cóż w tym złego? Zdążyliśmy się ze sobą zaprzyjaźnić.

– Zaprzyjaźnić? – powiedziała agresywnie. – Nie można się zaprzyjaźnić ot

tak! – Pstryknęła Connorowi palcami tuż przed nosem.

– Gino – po raz pierwszy powiedział jej po imieniu, a jego głos miał

niebezpiecznie niskie brzmienie – ludzie zakochują się w sobie właśnie tak. –

Dokładnie powtórzył jej gest. – Jeśli istnieje miłość od pierwszego wejrzenia, to

dlaczego nie można się od pierwszego wejrzenia polubić?

– Bo nic prawdziwego tak szybko się nie zdarza – odparła. – Takie rzeczy

jak... przyjaźń wymagają czasu. Jeżeli są prawdziwe. I jeżeli mają trwać. –

Zeszła ze stopni i zaczęła iść w stronę domu.

– Poczekaj. Podwiozę cię. Mam tu obok samochód.

– Stał nadal na najniższym schodku i patrzył za nią. Księżyc lśnił w jego

włosach.

– Nie. Wolę się przejść – rzuciła przez ramię.

– Gino! – zawołał tak ostro i natarczywie, że zatrzymała się i odwróciła.

– Poczekaj. Musimy jeszcze porozmawiać. Ja też mam ci coś do

opowiedzenia. Na przykład: znam M ort ona Beekmana. Może cię to

zainteresuje. Zawrzemy taki układ: informacja za informację. Zgoda?

Beekman? On zna Beekmana? Co on może mieć z nim wspólnego? –

myślała oszołomiona i kompletnie zaskoczona. Nazwisko tego człowieka

podziałało na nią jak zaklęcie. Stanęła jak wryta, niezdolna uczynić kroku.

Bezradnie patrzyła, jak Connor schodzi ze schodka i zbliża się do niej.

– Nie obawiaj się, Gino – powiedział, stanąwszy obok niej. – Obiecałem, że

cię nie dotknę i dotrzymam słowa. Możesz się ze mną czuć tak bezpiecznie,

jakbyś nałożyła pas cnoty i połknęła klucz. Co zresztą... w pewnym sensie

rzeczywiście zrobiłaś.

Wykrzywił wargi, ale w jego uśmiechu nie było radości. Raczej gorzkie

szyderstwo. Ale czy szydzi z niej, czy z siebie – tego nie była pewna.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wszystko szło trudniej, niż przypuszczał. Intrygowało go to, a jednocześnie

peszyło. W rezultacie popełnił kolejną gafę: pragnąc za wszelką cenę

zainteresować ją i wciągnąć w rozmowę, wspomniał o Beekmanie. Nie

powinien był tego robić. Teraz ten temat będzie stale powracał w ich

rozmowach.

– Skąd znasz Beekmana? – Już na wstępie domagała się wyjaśnień. –

Rozumiesz chyba, że przyjaciele moich nieprzyjaciół są moimi wrogami.

– Nie darzę go specjalną sympatią. Zresztą ze wzajemnością. Każdy, kto robi

interesy w Kalifornii, prędzej czy później się na niego natknie. Słyszałem, że

zależy mu na zdobyciu twojego przepisu. Wszyscy zresztą o tym wiedzą. Od

San Francisco do Monterey. Dlatego też zainteresowałem się tym festynem... i

tobą.

Mimo zapadających ciemności dostrzegł w jej pięknych oczach nie

ukrywaną niechęć.

– Wszystkie chwyty dozwolone, prawda? – spytała cierpko. – Najpierw

groźba wycofania pieniędzy od Earline, a teraz kuszenie mnie jakimiś

rewelacjami na temat Beekmana. Aby tylko zdobyć materiał do reportażu.

Ciekawe, czy na tym polega etyka dziennikarska?

Nie przestał się uśmiechać, ale nie był pewien, czy zdoła dłużej zachować

pozory nonszalancji. Wstyd mu było za tę wzmiankę o pieniądzach, był na

siebie zły o to, że wspomniał o Beekmanie. Wszystko przez to, że ta kobieta

była inna niż oczekiwał i wywoływała w nim jakieś dziwne, nieznane emocje.

Starał się jednak zachować spokój. Pozornie rozluźniony i uśmiechnięty,

wyszukiwał właściwych argumentów, mówił płynniej i swobodniej niż

kiedykolwiek.

Przyznał, że to, co wie o Beekmanie, to nie są być może rewelacje, ale

pewne szczegóły, które mogą ją zainteresować. Natomiast jego obecna profesja

czyni z niego zawodowego zbieracza informacji. Ale umowa jest umową.

Najpierw ona – tak jak życzyła sobie tego Earline – pokaże mu miasto i opowie

o tym, co go interesuje. A on wówczas zrewanżuje jej się tymi kilkoma

informacjami na temat Beekmana.

Przekonywał ją tak długo, aż wreszcie kiwnęła głową i zgodziła się z nim

pojechać. Ale przyszło to tak trudno, że zamiast radości odczuwał raczej

niesmak. Do siebie – za to, że zniżył się do tych wszystkich krętactw, i do niej –

że marnuje swój cudowny potencjał kobiecości inwestując uczucia w umarłego

człowieka i umierające miasteczko.

Musisz ją jakoś zauroczyć, myślał. Ale Giną Calvino zdawała się być

nieczuła na jego urok. Postanowił być cierpliwy, ale gdzieś głęboko, pod fasadą

uśmiechu, narastał w nim niepokój.

Jak on mnie do tego zdołał namówić, zastanawiała się Giną, sadowiąc się na

siedzeniu pasażera, podczas gdy Connor okrążał wóz, by zająć miejsce za

kierownicą.

Dotyk skórzanej tapicerki nieoczekiwanie przypomniał jej, jak bardzo Loren

marzył o posiadaniu sportowego wozu. W okresie ich narzeczeństwa jeździł

starą, rozklekotaną furgonetką. Próbowała go sobie wyobrazić za kierownicą

MG, z opuszczonym dachem, w świetle księżyca posrebrzającego zgrabne linie

karoserii. Ale nie udało jej się przywołać tego obrazu, co wywołało w niej

smutek i niechęć.

– A więc pokaż mi Allegro w świetle księżyca – odezwał się Connor,

siadając za kierownicą.

Giną, smutna i zamyślona, patrzyła jeszcze przez chwilę przed siebie. Ze

wzgórza, na którym stał kościół, widać było wszystkie światła leżącego niżej

miasteczka. Opustoszałe ulice, ani jednego samochodu.

– To jest Allegro – powiedziała apatycznie. Uniosła głowę do góry. – A to

jest światło księżyca.

Spokojnie skinął głową, wrzucił wsteczny bieg i wycofał wóz z parkingu.

Wokoło było ciemno i tylko podświetlone od wewnątrz kościoła witraże

świeciły wśród nocy jak mozaika drogich kamieni.

– Ładny kościół – zagadnął Connor. – Wygląda na stary.

– Owszem.

– Kiedy zbudowany? Może choć tyle się od ciebie dowiem.

– Dziewięćdziesiąt osiem lat temu. Właśnie na dwóch pierwszych festynach

zebrano pieniądze na jego budowę. I teraz też część pieniędzy przeznacza się na

kościół. To nasza tradycja.

– Słusznie. A na co jeszcze idą pieniądze z tego sławnego festynu? Chyba

nie na życie nocne, bo go tu nie ma.

Wiatr rozwiewał Ginie włosy i nagle zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy

w życiu jedzie kabrioletem. W chwilę później, na najbliższym rozjeździe,

Connor – zamiast jechać w kierunku centrum – skręcił na południe w kierunku

ciemnych pól.

– Pomyliłeś drogę – spojrzała na niego niespokojnie.

Nadal jechał przed siebie. Zagłębiali się w aksamitną ciemność, zostawiając

za sobą oddalające się światła miasta.

– Interesuje mnie tu jeszcze jedna rzecz. Po drodze widziałem taki

opuszczony budynek.

– Fabryka przetworów pomidorowych? – spytała z niedowierzaniem w

głosie. – Chcesz po nocy oglądać pustą przetwórnię? Od lat jest nieczynna.

– To była perła tutejszego przemysłu, prawda? Giną podparła pięścią brodę i

patrzyła na zalane księżycowym światłem pola. Nie chciała oglądać teraz tej

przetwórni, pustej i zdewastowanej. Pamiętała, jak w szczycie sezonu wrzała

tam praca, ludzie zostawali po godzinach, a przy pewnych kierunkach wiatru

płynący stamtąd ostry zapach czuło się nawet u nich w domu. Latem przywoziła

tam ojcu drugie śniadanie, które Earline pakowała do tego samego białego

koszyka. Siadywali w cieniu na łące za fabryką. Był tam staw, i gdy jedli, mogli

przyglądać się, jak do wody przylatywały kosy i czaple.

Connor wyrwał ją z zadumy powtarzając pytanie. Nie patrząc w jego stronę,

odpowiedziała, że owszem – kiedyś była to perła tutejszego przemysłu.

Minęli ostatni zakręt. Przed nimi ukazał się zarośnięty chwastami budynek.

Przypominała sobie, jak pięknie lśniły metalowe ściany hali fabrycznej wtedy,

gdy jako dziecko patrzyła na nie w noce takie jak ta. Było to dla niej magiczne

miejsce: pełen technicznych czarów, lśniący w księżycowym świetle warsztat

czarnoksiężnika. Teraz nie zostało z tego nic. Stary, zardzewiały budynek z

zapadającym się dachem.

Connor zatrzymał wóz na zarośniętym przez chwasty podjeździe. Wskazał

ręką przetwórnię i spytał belferskim tonem:

– Opowiedz mi o tym. Co to kiedyś znaczyło dla miasta i co znaczy w chwili

obecnej.

Wzruszyła ramionami. Denerwował ją ten ton wiecznej kpiny.

– Oznaczało pracę dla ludzi i oznacza brak pracy. Mieszkają tu myszy, pająki

i łasice. Zapewne także wspomnienia. Wiele wspomnień krąży wokół tego

miejsca.

– Uhm. Wspomnienia – westchnął i rozprostował ramię, obejmując z tyłu

oparcie jej siedzenia. Znieruchomiała na moment, ale nawet nie musnął jej

ramienia. – Opowiedz mi któreś z nich.

Odetchnęła głęboko, wdzięczna, że dotrzymał słowa i jej nie dotknął. Ale

jednocześnie z koniuszków jej nerwów napłynęło sprzeczne doznanie – niemal

żal, że tego nie zrobił. Także wspomnień nie udało mu się spłoszyć. Wręcz

przeciwnie: posłuszne jego wezwaniu, wypełniły z powrotem pamięć i teraz –

niespokojne – żądały, by się ich nie wyparła.

– Latem przywoziłam ojcu na rowerze śniadania i jedliśmy je tam, na skraju

łąki – wskazała ręką kępę klonów i wiązów. – Ojciec zawsze opowiadał jakąś

historię. To było tak, jakby każdy człowiek w tej fabryce był postacią z

powieści, i ta powieść ciągnęła się i ciągnęła bez końca.

– Powieść-rzeka. Powieść-przetwórnia pomidorów. Nikt nie wykupił praw

do sfilmowania tego? – zakpił znowu.

– Możesz się śmiać, ile chcesz. Ale naprawdę tu się działy różne historie.

Smutne, wesołe i takie sobie zwykłe. – Mówiła z entuzjazmem, bez złości.

Connor przyglądał się usianemu gwiazdami niebu.

– Mój Boże, popatrz – powiedział miękko. – Widziałem raz takie gwiazdy w

Australii. Odwrócone do góry nogami. Niesamowite.

Zamilkł na chwilę i dalej przyglądał się niebu.

– No to opowiedz mi te przetwórniane historie. Jedną smutną, jedną wesołą i

jedną taką sobie zwykłą.

Ona również wpatrywała się w tonącą w powodzi gwiazd czaszę

nieboskłonu. Z jakichś powodów pragnęła, aby Connor zrozumiał, na czym

polega wyjątkowość Allegro. Nie była tylko pewna, czy starczy jej talentu, by

wyrazić to słowami. A jeśli nawet – to czy jest on typem człowieka zdolnego to

pojąć.

Zaczęła więc opowiadać te historie. Pierwszą smutną: o tym, jak pies Kena

Marchesi – jednego z robotników – po śmierci swego pana zamieszkał na

cmentarzu i przez lata ktoś z przetwórni przynosił mu tam w czasie przerwy

śniadaniowej jedzenie. A gdy znaleziono go w końcu nieżywego, Snicky Alonzo

i jej ojciec, w tajemnicy przed księdzem Haneyem, pogrzebali go zawiniętego w

starą marynarkę w nogach grobu, a na pytanie, czy nie popełnili przypadkiem

grzechu, ojciec odpowiedział, że dowie się o tym, gdy znajdzie się po tamtej

stronie.

– Rozumiesz, jakie to jest miasto – zakończyła.

– Tylko tutaj coś takiego mogło się wydarzyć. Popatrzył na nią i przecząco

pokręcił głową.

– Rozumiem tylko, jakim człowiekiem był twój ojciec. Ale co to ma

wspólnego z miastem?

– Właśnie, że ma. To miasto stworzyło go takiego, jakim był. A on

współtworzył to miasto. Nie widzisz, że to ma związek...

– Widzę, że masz łzy w oczach. I to tylko dlatego, że jakiś cholerny pies

wącha sobie stokrotki od spodu.

– Nie mam żadnych łez... – wycedziła przez zęby i dopiero w tym momencie

uświadomiła sobie, że chyba naprawdę się rozpłacze.

– Z radością bym ci je otarł – powiedział nachmurzony. – Ale nic z tego, bo

nie wolno mi cię dotknąć. – Wyjął z tylnej kieszeni chusteczkę. – Proszę!

Wytrzyj oczy. Wydmuchaj nos. I pamiętaj: żadnej więcej smutnej historii.

Nienawidzę, jak kobiety płaczą.

Skorzystała z dobrych rad i chusteczki. A potem opowiedziała następną

historię. O tym, jak Gary Orsini, który także pracował w przetwórni, wreszcie

doczekał się, że żona urodziła mu córeczkę. Przedtem jakoś latami nie mogli

mieć dziecka, poród trwał długo – osiemnaście godzin – a gdy Gary prosto z

kliniki przyjechał do pracy, koledzy na jego przywitanie rozwiesili wokół hali

fabrycznej najdłuższą na świecie różową wstęgę. Kobiety z miasteczka

pozszywały ją z kawałków prześcieradeł, ufarbowały i ozdobiły napisem: „A

jednak dziewczynka”. Zdjęcia tego transparentu zamieściły nawet gazety w

odległym Little Rock.

Connor westchnął i uśmiechnął się ironicznie.

– Wiesz, jaki masz wyraz twarzy, gdy mówisz o tym miasteczku?

Wyglądasz, jakbyś była zakochana.

– Bo jestem w nim zakochana. I zawsze będę.

– Miejsce jest tylko miejscem – powiedział marszcząc brwi.

– Ale to jest moje rodzinne miejsce. Mój dom. Jest chyba jakiś zakątek

świata, który ty również tak nazywasz.

– Nie – zasępił się jeszcze bardziej.

– Jak to? Przecież masz gdzieś swój dom? W Kalifornii, prawda? – Czekała

chwilę na odpowiedź. – No, przecież musiałeś się w jakimś miejscu

wychować... – dodała zakłopotana.

– Mój dom jest wszędzie. I nigdzie – odezwał się wreszcie. – A

wychowywałem się w wielu miejscach. Ale nie jesteśmy tu po to, by mówić o

mnie. Mówimy o Allegro. Obiecałaś mi jeszcze wesołą historię. Opowiedziała

mu więc o młodym robotniku, który nazywał się Curtis Bates i słynął z tego, że

w zasadzie nigdy się nie odzywał. Aż któregoś dnia do wielkiej kadzi wpadła

sowa i zaczęła się topić w przecierze.

1 wtedy. Curtis wskoczył do środka, zanurkował i uratował ptaka. Jej ojca

przy tym nie było. Spotkał ociekającego czerwoną cieczą Curtisa po drodze do

stawu, i gdy spytał go, co się stało, tamten odpowiedział: „sowa w ketchupie”.

Potem ojciec wrócił do domu i poprosił, żeby zgadły, jaka niesamowita rzecz się

dzisiaj wydarzyła. Earline odpowiedziała, że wiedzą już wszystko: sowa wpadła

do kadzi. A ojciec na to, że nie zgadły: bardziej niezwykłe było to, że Curtis

powiedział tego dnia najdłuższe zdanie w życiu.

Skończyła i śmiała się jeszcze przez chwilę z dowcipu ojca. Nagle

spostrzegła, że Connor przygląda jej się bez cienia uśmiechu na twarzy.

Zakłopotana odezwała się:

– Wiesz, nie znałeś Curtisa. Dlatego mogło ci się to wszystko wydać po

prostu głupie...

– Nie. Ta historia najbardziej mi się podobała – powiedział cicho, nie

odrywając spojrzenia od jej warg. – I to, jak się śmiejesz.

Zawstydzona, odwróciła od niego oczy.

– A co się z nimi wszystkimi stało? – spytał.

– Wiem, że Snicky jest dozorcą na plebanii, twój ojciec umarł... ale co z

resztą? Gdzie jest Gary Orsini, jego żona i córka, Curtis Bates?

– Nie wiem – wyszeptała, patrząc na opuszczoną fabrykę. – Wszyscy się

gdzieś rozjechali. Curtis do Oklahomy, miał pracować u brata na farmie. Gary

dostał robotę w Hot Springs i zabrał tam Kathy i małą. Bardzo mi ich brak.

– Tylko żeby znowu nie było łez – burknął. Spojrzała na niego. Twarz miał

napiętą, jakby z trudem kontrolował jakieś emocje. Wpatrywał się w nią tak

intensywnie, że serce zatrzepotało jej w piersi.

– Opowiedz mi o Mortonie Beekmanie – powiedziała normalnym tonem.

– Wolałbym ci opowiedzieć tysiąc innych rzeczy. Nie przepadam za nim.

– Ja również.

– Bardzo by ci się nie podobało to, co ma on do powiedzenia o twoim

ukochanym Allegro.

– No tak. Wiem, o co ci chodzi. On twierdzi, że... że jesteśmy skazani na

zagładę. A my sobie żyjemy jakby nigdy nic. I mamy się świetnie.

– Gino – wymówił jej imię jakoś poważnie, z namysłem. Zmarszczył brwi.

Popatrzył w górę, ku gwiazdom, po czym zwrócił twarz ku niej i jeszcze

bardziej nachmurzony powiedział: – Beekman ma ragę.

Zmroziło ją to. Patrzyła na niego skonsternowana.

– Widziałem te jego dane statystyczne – ciągnął dalej, jakby z wyrazem

niesmaku na twarzy. – Prognozy. I, niestety, on ma rację. To miasto nie

pociągnie dłużej niż... następne dziesięć lat.

– To nieprawda.

– Miasta są jak ludzie. Rodzą się, rosną, a potem... często niedołężnieją. I

umierają.

– Nie – powtórzyła z uporem. Bardzo jej się nie podobało to porównanie.

– Niestety tak. I to właśnie się dzieje z tym miastem.

Tę przetwórnię zamknięto sześć lat temu. I nikt jej na nowo nie otworzy.

– Nie tylko przemysł się liczy. Liczą się ludzie.

– No to się przyjrzyj tym twoim ludziom. Co oni robią? Pozamykali własne

sklepy. Jak chcą zrobić zakupy, wsiadają w samochód i jadą dziesięć kilometrów

do Milledgeville. A farmerzy? Jak długo się tu jeszcze utrzymają? Spytaj ich.

Jeden po drugim zaczyna kombinować, jak by tu sprzedać ziemię, z której i tak

nie da się wyżyć. A handlarze nieruchomości tylko na to czekają. I mają rację,

bo Allegro przetrwa tylko wtedy, jeśli stanie się przedmieściem Milledgeville. O

ile będzie miało to szczęście.

– Nie. Nie – powtarzała. Próbowała odsunąć się, ale nie miała miejsca, a on

nachylał się nad nią coraz bardziej. – A zresztą, co ciebie to obchodzi? Dlaczego

się tym przejmujesz? – Próbowała go od siebie odepchnąć, ale jego pierś

okazała się twarda jak ściana. Cofnęła gwałtownie rękę, jakby sparzyło ją

promieniujące od niego ciepło.

– Dlaczego się tym przejmuję? – powiedział z jeszcze bardziej napiętą

twarzą. – Ze względu na ciebie. Choć pewnie mi nie uwierzysz.

– Ze względu na mnie? – powtórzyła z niedowierzaniem. Oboje szybko

oddychali.

– Tak. Mówiłem ci, że znam Beekmana. On zazwyczaj potrafi zdobyć to, co

chce. Bardzo mądrze, że go przetrzymałaś i zmusiłaś do podniesienia ceny, ale

bardzo głupio byłoby tak grać w nieskończoność. Wiem, ile zarabiasz rocznie.

Ile przynosi sklep, ile sprzedaż przypraw. Jaką emeryturę ma Earline. To nie są

imponujące sumy...

– Skąd mogłeś...

– Poczekaj. Wiem nawet, ile twoja biedna ciotka ma przychodu z szycia tych

zwariowanych słoni i jaki jest stan twojego konta bankowego. Nie wierzysz? W

porządku. Sto dwanaście dolarów i osiemnaście centów. Tyle zaoszczędziłaś

przez całe życie, Gino.

– Skąd tego wszystkiego się...

– Jeszcze chwilę. Żyjecie obie w domu za dużym i za starym. Wkrótce nie

będziecie mogły go utrzymać. Trzeba w nim naprawić i wymienić masę rzeczy.

Podwójne okna, termę, piec centralnego ogrzewania. No i również, na litość

boską, dach.

Nie mogła się opanować i uderzyła go z całej siły pięścią w ramię.

– Przestań! – krzyczała. – Skąd się tego wszystkiego dowiedziałeś? To

pogwałcenie mojej prywatności. – Uderzyła go ponownie, ale nawet jeśli poczuł

ból, nie pokazał tego po sobie.

– Wiem tyle, ile wie Beekman – ciągnął z ponurą determinacją. – To on

nasłał na ciebie detektywa z Milledgeville. Widziałem dane na temat Allegro i

dane na temat twojej osoby. Dwie osobne teczki. I mówię ci, Beekman ma rację.

Przykro mi, ale tak jest.

– A więc on cię tu przysłał? – wycedziła, jakby w tym momencie

przejrzawszy na oczy. – Okłamałeś nas. Nie masz nic wspólnego z

miesięcznikiem. Przyjechałeś w jego sprawie.

Na jego twarzy pojawił się wyraz niesmaku. Znowu za dużo jej powiedział.

Mógł jeszcze próbować się z tego wykręcić. Ale dość miał kłamstw. Przeklinał

w duchu Beekmana za to, że wmanewrował go w tę całą historię.

– Niezupełnie. Mam coś wspólnego z miesięcznikiem. Ale poza tym masz

słuszność. To on mnie przysłał. Po to, żeby wyciągnąć od ciebie ten przepis.

Nie zdziwił się, gdy uderzyła go otwartą dłonią w twarz tak mocno, aż

zaklekotały mu zęby. Zniósł policzek spokojnie, bo wiedział, że na to zasłużył.

Ale jego spokój i brak reakcji rozwścieczyły ją jeszcze bardziej i uderzyła go

ponownie. I to również go nie zaskoczyło. Zdziwiło go dopiero to, że gdy

zamierzyła się po raz trzeci, uchwycił jej przegub i powiedział:

– Wystarczy już. Teraz kolej na coś innego.

I nie rozluźniając chwytu, nachylił się nad nią i pocałował tak, aż wszystkie

gwiazdy nad Allegro i Australią zawirowały w jego głowie jak oszalałe.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Pewność siebie i żarliwość, z jaką Connor odnalazł jej usta, zaskoczyły ją i

oszołomiły. Początkowo nie wierzyła wprost w realność tego, co się stało. Dotyk

jego warg, gorących i spragnionych, odebrała jako rodzaj zmysłowej

halucynacji. Z radosną zgodą poddała się pieszczocie. Czuła, że jego pocałunek

wyrażał nie tylko gniew, lecz także jakieś silniejsze i bardziej powikłane

uczucia. Gniew mieszał się również z jej emocjami, sprawiając, że jej wargi,

jakby nie w pełni pogodzone, przybierały pod naciskiem jego warg prawie

obronną pozycję. Było to tak, jakby oboje przekroczyli punkt, w którym można

się porozumieć za pomocą słów. Tylko dotyk mógł wyrazić intensywność tego,

co od początku między nimi pulsowało.

Ramię, które tak mocno obejmowało jej talię, było jednocześnie czymś

chcianym i nie chcianym. Szorstki ucisk męskiego torsu na piersiach – czymś

przykrym i zarazem rozkosznie błogim. Jak cudownie jest być znowu całowaną

i obejmowaną, pomyślała rozchylając wargi. Być pożądaną i pożądać. Lata

upłynęły od czasu, gdy była w ten sposób całowana – a może nigdy jeszcze tego

nie zaznała. W krótkiej, szczęśliwej chwili poczuła się jak ktoś, kto wędrował

długo, zagubiony i samotny, i wreszcie odnalazł swój dom.

Przypływ czułości i pożądania sprawił, że jej dłoń spoczęła na policzku

Connora. Palce zanurzyły się w gęstwinie włosów. Poddała mu się, pragnąc go

nagle tak gwałtownie, że graniczyło to niemal z rozpaczą. Koniuszkami palców

czuła gorącą grę mięśni pod szorstką bawełną koszuli. Ma zupełnie inne ciało,

pomyślała, przypominając sobie szczupłe, gładkie ramiona Lorena.

Nagle przeszedł ją dreszcz. Poczuła, jak płuca wypełnia jej zimna, dusząca

fala wywołująca ból w piersiach.

Loren. Przecież to był naprawdę jedyny mężczyzna, który ją obejmował,

całował i pragnął. Aż do tej chwili. Aż do tej strasznej, upokarzającej chwili.

Odwróciła w bok głowę, uwalniając usta od ust Connora i w tym samym

momencie odepchnęła go z całej siły rękami. Oderwał się od niej natychmiast.

Oddychał ciężko i choć już jej nie dotykał, nadal jej się wydawało, że czuje tuż

przy sobie bicie jego serca.

Z twarzą odwróconą od niego patrzyła przed siebie na majaczący na tle

gwiazd budynek opuszczonej przetwórni. Nigdy nie zobaczy już w niej

warsztatu czarnoksiężnika. I nigdy nie będzie mogła myśleć o sobie jak o

wiernej narzeczonej Lorena. Sprzeniewierzyła się mu – lecz także sobie i swoim

wyobrażeniom o miłości.

Dlaczego tak postąpiła? Czy jest po prostu pełną hipokryzji, spragnioną

seksu starą panną, gotową rzucić się w ramiona każdego mężczyzny? Nawet

jeśli jest on kłamcą, oszustem i wrogiem?

– Odwieź mnie – powiedziała drżącym, znużonym głosem. – I natychmiast

zabieraj swoje rzeczy i wynoś się z naszego domu.

– Obiecałem, że cię nie dotknę. Przepraszam. Nie liczyłem po prostu, że...

Cholera! – Uderzył w coś pięścią, chyba w deskę rozdzielczą.

Uniosła ramiona i zwróciła się sztywno w jego stronę.

– No i co? To nie pierwsze twoje kłamstwo. Straciłeś rachubę.

Zmierzył ją wzrokiem i uśmiechnął się krzywo.

– Ale przynajmniej sam siebie nie okłamuję.

Wytarła wierzchem dłoni usta, jakby chciała wymazać ślad jego pocałunku.

Ale to był daremny gest: wargi nadal ją paliły.

Connor włączył silnik i zaczął wycofywać wóz z zarośniętego chwastami

podjazdu. Przeczesała palcami włosy, nadal starając się zatrzeć wszelkie ślady

ich zbliżenia. Na podłodze leżała jego chusteczka. Nawet nie zamierzała jej

dotknąć.

– Mówiłem, że mi przykro – burknął Connor – ale zanim wyjadę, wysłuchaj

lepiej tego, z czym przyjechałem. Chodzi o tę sprzedaż Beekmanowi.

Brzmienie tego nazwiska rozwścieczyło ją jeszcze bardziej. Siedziała

sztywno i nawet nie spojrzała na Connora.

– Kiedy jest mowa o pieniądzach, to tylko głupi udaje, że nie słyszy.

Nic nie pomogło. Udawała, że nie słyszy naprawdę. Podjazd był zniszczony

i wyboisty, wóz podskakiwał i trząsł, ale Giną znosiła to ze stoickim spokojem,

nie odzywając się ani słowem. Connor wyprowadził wóz na szosę i dodał gazu.

Trzęsienie nie ustało. Silnik pracował cicho, ale spod podwozia dochodził

rytmiczny, głuchy dźwięk.

– Do jasnej cholery! – zaklął Connor, kierując samochód na pobocze. –

Kapeć! Jeszcze tego brakowało.

Zatrzymali się. Connor wysiadł z wozu i trzasnął drzwiami. Po chwili i ona

zrobiła to samo. Okrążyła samochód i stanęła naprzeciw niego. Przyglądał się

kołu, z zagłębioną w żwirze pobocza felgą. Z niedowierzaniem kręcił głową.

– To zdaje się też zostało ukartowane – napadła na niego, wojowniczo

krzyżując ręce na piersiach. – Po to, abym musiała wysłuchać twojej gadaniny.

Nic z tego! Nie odzywaj się ani słowem. Zmień oponę i zawieź mnie do domu.

A jeśli znowu spróbujesz mnie dotknąć, to... to pamiętaj, wezmę kamień i

rozwalę ci łeb.

Sięgnął przez drzwi, wyjął kluczyki i otworzył kufer.

– Nie, tego w planie nie było. Oponę oczywiście zmienię, ale mówić będę to,

co mi się podoba. I naturalnie wolałbym dostać kamieniem niż cię dotknąć. Z

tego są same kłopoty.

Wyciągnął z bagażnika jakiś dziwny przedmiot, wetknął go pod zderzak i

zaczął kręcić korbką. Giną nigdy nie widziała takiego narzędzia i wzbudziło to

jej podejrzliwość.

– Co to takiego? – spytała.

– Podnośnik – odparł, dalej kręcąc korbą.

– Nigdy nie widziałam takiego podnośnika.

– Świat jest wielki. Wielu rzeczy na nim nie widziałaś.

Prychneła gniewnie i gestem, który miał dodać jej godności, zaczęła

wygładzać pogniecioną koszulkę z napisem „Damskie Towarzystwo Cyklistek

Terrorystek”. Śledził ją z ironicznym zainteresowaniem. Nie była pewna, czy

przygląda się napisowi na koszulce, czy jej piersiom.

– Bardzo stosowna koszulka. Zgadza się. Jesteś terrorystką. Chociaż napis

„Kusicielka” też by pasował.

– Kusicielka? Ja jestem kusicielka? Przecież wyszłam z domu czyścić

toalety tylko po to, żeby uciec od twojego towarzystwa. Ty egocentryczny

pomyleńcze!

– Tak, wyszłaś! – szydził. – Kręcąc swym zgrabnym tyłeczkiem i pokazując

dwumilowe nogi. I bez przerwy powtarzając: „nie dotykaj mnie, nie dotykaj”. A

potem rzucasz się na człowieka z pięściami, tak że nie ma on innego wyjścia i

musi cię dotknąć we własnej obronie.

– Krętaczu! – sapnęła ze złością. – Przestań odwracać kota ogonem.

Mówiłam ci: milcz i rób swoje.

– Jak będę chciał, to będę nie tylko mówił, ale i śpiewał.

I rzeczywiście, fałszując nieco, schrypniętym barytonem zaczął śpiewać

piosenkę z kabaretu na Broadwayu. Zawarta w niej była insynuacja, że kobiety

mają zwoje w mózgu pozwijane w niewłaściwą stronę.

– Bydlę! – krzyknęła. – Idę na piechotę!

A on śpiewał dalej refren, wysławiający płeć męską i zalety jej

przedstawicieli: uczciwość, prawość i szlachetność.

Doprowadzona do furii, odwróciła się i postanowiła na odchodnym kopnąć

w zderzak samochodu. Trafiła w podnośnik.

Za plecami usłyszała zgrzyt metalu o żwir i głuche tąpnięcie. Potem

nastąpiła cisza. Satyryczna piosenka urwała się w pół nuty. Obejrzała się i

zobaczyła, jak Connor nienaturalnie zgięty osuwa się na kolano. Drugą nogę

miał wyprostowaną: przygnieciona stopa tkwiła pod samochodem. Przewrócił

się na bok i leżał zwinięty obok wozu. Zaciśniętą pięścią uderzał w ziemię – nie

wiedziała, czy z bólu, czy ze złości – i wydawał z siebie jakieś nieartykułowane

dźwięki – chyba klął.

Podbiegła i upadła przy nim na kolana. Miał zamknięte oczy, zaciśnięte w

grymasie bólu szczęki i wszystkie mięśnie spazmatycznie napięte.

– Panie Munroe! – odezwała się błagalnie, obejmując go za ramiona w

przypływie bezgranicznego współczucia. – Connor! Przepraszam cię! Bardzo

przepraszam.

Skulił się, jakby próbował wyślizgnąć się z jej objęć.

– Nie przepraszaj, tylko zdejmij ze mnie to cholerne żelastwo – wycedził

przez zaciśnięte zęby.

Zerwała się z klęczek, odnalazła podnośnik i próbowała uporać się z nie

znanym jej narzędziem. Wydawało jej się, że wieczność minęła, zanim zdołała

go wetknąć we właściwe miejsce i odkryć, w którą stronę należy obracać korbą.

Rozpaczliwie powoli, centymetr po centymetrze, wóz zaczął się podnosić. Ręce

tak jej się trzęsły, że bała się, by ponownie nie wywrócić podnośnika i nie

przygnieść Connora jeszcze bardziej.

Wreszcie samochód uniósł się na tyle, że Connor zdołał uwolnić stopę spod

koła. Przetoczył się kawałek dalej i znieruchomiał. Oddychał ciężko. Leżał

zwinięty w kabłąk i tylko zranioną nogę nadal trzymał wyprostowaną.

Podbiegła do niego ponownie, uklękła, po czym pochyliła się jeszcze niżej.

Na wpół leżąc, starała się podtrzymać jego głowę tak, aby twarzą nie dotykał

kamieni. Jęknął lekko i skurczył się, jakby znowu chciał uniknąć jej dotyku.

Przekręciła się i znalazła taką pozycję, w której musiał trzymać głowę na jej

kolanach czy raczej udach. Nadal nie otwierał oczu. Dotknęła jego czoła i

przerażona spostrzegła, że jej dłoń jest lepka od potu. Kurczowo chwycił ją za

łokieć i ścisnął. Wiedziała, że zrobił to nie ze złości, tylko z bólu. Gładziła mu

czoło i mamrotała jakieś słowa pocieszenia.

Nagle wydał z siebie łagodne westchnienie, napięta twarz rozpogodziła się, a

całe ciało zwiotczało w jej ramionach. Ręka osunęła się z jej nadgarstka i

martwo opadła na ziemię.

O Boże! Zabiłam go, pomyślała w paroksyzmie strachu. Czy człowiek może

umrzeć od tego, że samochód przygniótł mu stopę? Wiedziała, że skrzep może

powędrować w górę – do płuc czy mózgu i stać się przyczyną śmierci. Może

właśnie to się stało? Nagle przypomniała sobie, że Connor lekko utykał.

Przeraziło ją to jeszcze bardziej. Może miał kiedyś jakiś straszny wypadek? A

ona w nierozumnym napadzie złości, spowodowała odnowienie się tego starego

urazu. To naprawdę mógł być skrzep.

– Proszę cię, nie umieraj – szeptała, tuląc go do siebie jeszcze mocniej. –

Zrobię wszystko, tylko mi nie umrzyj.

Niemal rozpłakała się z radości, gdy w końcu jego rzęsy zaczęły się

poruszać. Pełnym troski gestem odgarnęła mu z czoła włosy. Prawie

niedostrzegalnie zmarszczył jedną brew. Wstrzymała oddech. Z trudem wydał z

siebie westchnienie bólu czy może rezygnacji.

– Gino – odezwał się, nie otwierając oczu. – Czy chcesz mnie udusić?

Natychmiast zwolniła chwyt, ale trzymała go nadal, irracjonalnie lękając się,

że jeśli wypuści go z ramion, dusza może wyślizgnąć się z jego ciała na zawsze,

wznieść się w górę i zniknąć w tumanach gwiazd.

– Jak się czujesz? – spytała drżącym od poczucia winy głosem. – Czy bardzo

jesteś poraniony?

– Parę razy w życiu czułem się lepiej – odpowiedział, marszcząc się jeszcze

bardziej. – Mam do ciebie prośbę.

– Co takiego? – Nachyliła się nad nim troskliwie, z trudem powstrzymując

się, by ponownie nie odgarnąć mu z czoła włosów.

– Nigdy jeszcze nie prosiłem kobiety o coś tak ważnego.

– No powiedz – szepnęła. Nie wiedziała, o co mu chodzi, ale bardzo chciała

być dla niego dobra.

Otworzył jedno oko i popatrzył na nią krzywo.

– Czy mogłabyś zostawić mnie w spokoju i zmienić to cholerne koło? Masz

cudowne uda, ale nie mam zamiaru leżeć na nich przez całą noc.

Nie bardzo potem pamiętała, jak udało jej się zmienić koło, wciągnąć go do

samochodu i dowieźć na oddział urazowy szpitala w Milledgeville. Nie była

przyzwyczajona do ręcznej zmiany biegów i Connor klął bez przerwy – nie

wiedziała, czy z bólu, czy ze złości na nią, jako kierowcę. Nie pozwolił jej

obejrzeć zranionej nogi, a gdy dotarli wreszcie na oddział, zaczął się ze

wszystkimi awanturować. Protestował, gdy dwóch sanitariuszy zapakowało go

na nosze, nie chciał, by weszła z nim do ambulatorium i zakrzyczał ją, gdy

powiedziała dyżurnemu lekarzowi, że jest osobą odpowiedzialną za jego

obrażenia.

Pełniący dyżur, wyraźnie zmęczony, doktor Fonsby kazał Connorowi

uspokoić się. Rozciął mu but i odsłonił stopę. Mimo że był doświadczonym

lekarzem, wzdrygnął się na widok tego, co zobaczył. Giną omal nie zemdlała.

Stopa Connora była spuchnięta i sina, ale nie to nią wstrząsnęło. Cała była

pokryta szachownicą bladych i krwistoczerwonych blizn, tak jakby została

pozszywana z kawałków – istna stopa Frankensteina.

Usłyszała, jak doktor Fonsby mruknął:

– O rany! Gdzieś się pan tak, na litość boską, urządził?

– Wypadek na wodzie – wyjaśnił przez zęby Connor.

– Niezły wypadek – cmoknął z podziwem Fonsby.

– Owszem. W szpitalu nazywali mnie „Tańczący ze śrubami”. Oczywiście

motorówek.

– Boli to pana teraz?

– Jak sto choler! – wyznał Connor i spostrzegłszy, że Giną ponownie

wzdrygnęła się i odwróciła oczy, zwrócił się do lekarza: – Zabierz ją pan stąd!

Zzieleniała i za chwilę zemdleje.

– To chyba dobry pomysł – zgodził się z nim Fonsby.

– Głowa do góry! Nie zabiła go pani – powiedział jej po kilku nieskończenie

długich godzinach lekarz.

Przez cały ten czas siedziała w poczekalni w pozie winowajcy: skulona na

krześle, ze spuszczoną głową i twarzą ukrytą w dłoniach. Zamrugała niezbyt

przytomnie oczami.

– Co takiego?

– Nie zabiła go pani – powtórzył Fonsby. – A o co chodzi? Może chciała go

pani jednak zabić?

– Ależ skąd! Naprawdę nic mu nie będzie?

– Jeśli będzie miał szczęście. I jeśli będzie stosował się do zaleceń. – Fonsby

poprawił okulary i westchnął. – Tylko zdaje się, że to jest taki typ, który nie lubi

stosować się do zaleceń.

– Oj, chyba bardzo nie lubi.

– No tak – powiedział Fonsby, zmierzywszy ją wzrokiem. – Pani będzie

musiała go do tego skłonić. Nie zgodził się zostać w szpitalu. Powiedział, że

pani wraz z ciotką będziecie się nim opiekować.

Giną rozwarła oczy ze zdumienia.

– Jak to? Przecież on miał...

Fonsby – zmęczony i zajęty – nie pozwolił jej skończyć.

– A więc przekazuję go pod pani opiekę. Nie wolno mu obciążać stopy i ma

jak najwięcej leżeć. Za kilka dni chcę go zobaczyć. Rentgen wykazał, że nie ma

świeżego złamania. Natomiast nastąpiła poważna traumatyzacja starych urazów

i nie wolno mu ryzykować. Miał także zwichnięcie w stawie kolanowym, co jest

nadzwyczaj bolesne, ale wszystko udało się nastawić. Przez pierwszą dobę

proszę mu robić okłady z lodu. Potem, jeśli ból będzie się utrzymywał, należy

przykładać termofor.

Giną wpatrywała się w niego, jakby odjęło jej mowę.

– Miał wyjątkowe szczęście. I pani również. To się mogło fatalnie skończyć.

Nigdy w życiu nie widziałem takiej kolekcji blizn. I teraz potrzebna mu jest

naprawdę dobra opieka. Rozumiemy się? Proszę go teraz zabrać do domu –

pożegnał ją Fonsby.

Poczucie winy kazało jej przyjąć ten wyrok z pokorą. Popełniła ciężki

grzech i ciężka też będzie pokuta: Connor zostanie u nich w domu, a ona będzie

musiała usługiwać mu jak niewolnica.

– Zawieź mnie do motelu – zadysponował, gdy tylko zdążyła uruchomić

silnik. Nogę miał grubo obandażowaną, a na wąskim, tylnym siedzeniu leżały

wypożyczone kule.

– Nie mogę. Wymagasz opieki. A poza tym powiedziałeś, że masz zamiar

zostać u nas.

– Powiedziałem, bo inaczej łapiduchy nie wypuściłyby mnie ze szpitala. A

teraz jedziemy do motelu.

– Masz leżeć w łóżku z okładem z lodu.

– Ciekawe! I ty masz być tym okładem z lodu? Giną skarciła go wzrokiem.

– Przypominam ci, że to właśnie tego rodzaju gadanie sprawiło, że

musieliśmy jechać na pogotowie.

– No to co tym razem? Przywalisz mnie półciężarówką?

Zrobiła głęboki wdech, obiecując sobie, że będzie cierpliwa. Przy wylocie z

Milledgeville, gdy mijali hotel Holiday Inn, zacisnęła dłonie na kierownicy. Za

kilka sekund zjedzie z autostrady na szosę prowadzącą do Allegro.

– Zawracaj! Zostaw mnie w Holiday Inn!

Wyprostowała plecy, wysunęła do przodu podbródek i skręciła na wiadukt.

Connor zaklął paskudnie.

– Słuchaj – zwróciła się do niego – jestem ci to po prostu dłużna. Wszystko

stało się z mojej winy i muszę za to zapłacić. Chociaż jestem tym równie mało

zachwycona, jak ty.

– Uparłaś się, tak?

– Tak. Uparłam się – powiedziała przygryzając wargę.

– Rozumiem.

Odchylił się w tył i jakby zrezygnowany przyglądał się niebu. Przez dłuższy

czas nic nie mówił. Nocny wiatr targał mu włosy i po chwili zaczął kręcić głową

z wyrazem rozbawienia na twarzy. Wreszcie parsknął śmiechem.

– Nie jestem miłym pacjentem – powiedział, nadal gapiąc się w gwiazdy.

– Wyobrażam to sobie.

– Mogę ci życie zamienić w piekło – uprzedził uprzejmie.

– Nie mam co do tego wątpliwości. – Ścisnęła mocniej kierownicę i widząc

jego złośliwy uśmiech, dodała: – Dlaczego szczerzysz do mnie zęby, jak kot z .

Alicji w krainie czarów”? Skończ z tym!

– Ot, ironia losu! Chciałaś mnie wykopać z domu, a teraz wieziesz mnie do

niego jak mój prywatny szofer. I będziesz musiała mnie obsługiwać!

– Nie widzę w tym nic śmiesznego – stwierdziła ponuro Giną.

– A ja widzę! Po pierwsze, będziesz musiała odstąpić mi swoją sypialnię.

Nie mogę przecież chodzić po schodach. Będę się wylegiwał w twoim łóżeczku.

Jak ci się to podoba?

– A co to ma za znaczenie? Łóżko jest łóżkiem.

– Serce niespokojnie zakołatało jej w piersiach. Wjeżdżali do Allegro.

Sennie świeciły uliczne latarnie. Miasteczko pogrążone było we śnie.

– Tak? A jak w twoim łóżku będę mógł powstrzymać się od lubieżnych

myśli? Z tobą oczywiście związanych.

– Nie interesują mnie twoje myśli. Ani twoja osoba.

– No i będziesz jeszcze musiała wysłuchać do końca, co mam do

powiedzenia w związku z ofertą Beekmana. Teraz mam cię w swoim ręku. Będę

mógł dokonać gwałtu na twoich uszach.

– Beekman również nic mnie nie obchodzi. – Wzruszyła ramionami. Czuła,

że zaschło jej w ustach.

– Kopiąc ten podnośnik, myślałaś, że zamykasz kopniakiem drzwi. Sądziłaś,

że wszystko jest skończone. Ale nie jest. Otworzyłaś kopniakiem drzwi.

– Przestał się uśmiechać i wpatrując się w nią przenikliwie, zakończył: –

Dopiero teraz się coś zaczyna, Gino. Dla ciebie i dla mnie. To dopiero początek.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Nie wiem, na kogo z was mam bardziej się gniewać – powiedziała,

przerażona tym co się stało, Earline.

Ale Giną wiedziała, że wszystko skrupi się na niej. Connor, obolały i

bezradnie kuśtykający o kulach, natychmiast zaskarbił sobie sympatię ciotki,

która najwyraźniej uważała, że to jemu przede wszystkim stała się krzywda.

Krzątała się zagniewana, pomagając przenieść rzeczy Connora do sypialni Giny

na parterze. Potem asystowała przy robieniu mu okładu z lodu i widok jego

stopy przeraził ją jeszcze bardziej. Wreszcie, nadal gniewnie pomrukując,

pomogła Ginie przenieść się do zwolnionego na piętrze pokoju i gdy tylko

zamknęły się za nimi drzwi, postanowiła przeprowadzić z siostrzenicą

zasadniczą rozmowę.

– No wiesz, Gino! To, że ktoś nie jest do końca uczciwy, to nie powód, żeby

przygniatać go samochodem.

– To był mały samochód, a kłamstwo wielkie – broniła się bez przekonania

Giną.

– Kłamstwo to tylko słowa. To nie powód do rękoczynów, po których trzeba

kogoś odwozić na pogotowie. Dobrze, żeś go nie zabiła!

– Ciociu! – błagała Giną. – Przecież on nas oszukał. Podstępem wślizgnął się

do tego domu. Proszę cię, nie trzymaj jego strony!

Earline podparła się rękami pod boki.

– Nie trzymam niczyjej strony. Oboje źle postąpiliście. Zawsze przed

festynem wszyscy zaczynają bzikować, ale dotąd przynajmniej nie zdarzały się

ciężkie uszkodzenia ciała. Boże, po co sprowadziliśmy to na siebie! Za jakie

grzechy! A na dodatek Mary Orsini zachorowała na odrę i ja będę musiała przez

cały tydzień nadzorować przyrządzanie sosu do spaghetti. Tak jakbym miała

mało do roboty. Cztery słonie czekają, aż je ubiorę. Gołe jak świeci tureccy! I

teraz jeszcze w domu mam inwalidę. I...

– Nie denerwuj się, ciociu – próbowała ją uspokoić Giną. – Ja się będę nim

zajmować. To moja wina, i dlatego...

Earline pogroziła jej palcem i zniżyła głos do dramatycznego szeptu:

– Obie musimy nad nim roztoczyć opiekę. I to najtroskliwszą, moja panno.

Jakże inaczej możemy wymazać naszą ciężką przewinę?

– Naszą? – zaprotestowała Giną. – Przecież to ja zrobiłam, a nie ty.

– Ale ja cię wychowałam. A wiec spada to i na moje sumienie, niechaj Bóg

litościwy zechce mi to wybaczyć! – Earline przeżegnała się i złożyła dłonie jak

do modlitwy. – A jeśli będą jakieś komplikacje? Jeśli nigdy nie będzie mógł

chodzić?

– Będzie mógł! – Giną położyła dłonie na ramionach Earline, starając się ją

uspokoić. – Lekarz w zasadzie zapewnił mnie o tym. Musimy tylko zadbać o to,

żeby się niczym nie przejmował i odpoczywał.

– A więc niechaj w tym domu odpoczywa jak król – Earline wypowiedziała

to jak rotę ślubowania.

– Obiecaj mi to, Gino. Bez względu na to, co was poróżniło, w tym domu on

będzie odpoczywał jak król. Wtedy niebo się nad nami zlituje.

Giną znała swą ciotkę zbyt dobrze, by w tym momencie z nią się spierać.

Westchnęła głęboko i wybąkała:

– Obiecuję. W tym domu będzie traktowany jak... jak król. – Pocałowała

ciotkę w policzek i serdecznie pogładziła jej ramię. – Idź spać, Earline.

Wszystko będzie dobrze.

Ciotka odeszła, mrucząc pod nosem modlitwy, a Giną, skrajnie zmęczona,

zgasiła światło i położyła się w ubraniu na łóżku. Nakazywała sobie nie myśleć

więcej o Connorze, ale myśli – i to takie, o jakich wspominał Connor – nie dały

się tak łatwo odpędzić. Leżała na tym samym miejscu, na którym tak niedawno

spoczywał ten ogromny, pewny siebie mężczyzna. A on teraz leżał w jej sypialni

na dole, gwałcąc swą obecnością intymną prywatność jej łóżka. Dotknęła

palcami warg. Ciągle jeszcze palił ją ślad pocałunku. To było bardzo

nieprzyjemne, mówiła sobie, po prostu wstrętne. Powtarzała to tak długo, że

niemal w to uwierzyła. Dopiero wtedy udało się jej usnąć.

Connor przygotowany był na to, że będzie musiał zaangażować cały swój

urok osobisty, aby odzyskać zaufanie ciotki, a niezależnie od włożonego w to

wysiłku i tak powodzenie zależeć będzie od tego, czy uśmiechnie się do niego

szczęście. W rezultacie przyszło mu to łatwiej, niż przypuszczał.

Earline wstała o świcie i zaglądała do niego co chwilę, pytając, czy czegoś

mu nie potrzeba. Przyniosła świeży lód do okładów, a zaraz potem tacę ze

wspaniałą ucztą śniadaniową. Nie zapomniała także o tym, by w wazoniku

znalazła się świeża róża. Na jej płatkach perliły się jeszcze krople rosy.

Connor poprosił, by zechciała usiąść przy łóżku. Przepraszał, jak umiał

najlepiej, za to, że je obie oszukał. Tłumaczył, że przybył tu częściowo również

dla dobra Giny, ponieważ wydaje mu się, iż niezupełnie zdaje sobie ona sprawę

z tego, o jak duże pieniądze chodzi. Earline odpowiedziała na te przeprosiny

jeszcze bardziej wylewnie. Przyznała, że w głębi duszy sama czasami skłonna

jest sądzić, że Giną wyszłaby lepiej, gdyby sprzedała przepis Beekmanowi.

Connor prawił jej komplementy, podziwiał otwartość jej umysłu i intuicję. Pytał

ją o Allegro, o festyn i – oczywiście – o Ginę. Aż nadto chętnie opowiedziała

mu wszystko, co chciał wiedzieć. Gdy sięgnęła po tacę, położył na jej małej

rączce swą wielką dłoń i powiedział z uśmiechem:

– Początek był zły. Ale teraz będzie prościej, bo nie ma już nic do

ukrywania. Dziękuję ci, że zechciałaś mi wybaczyć. Jesteś uroczą kobietą,

Earline. Obie jesteście urocze.

Earline oblała się rumieńcem i szczebiocząc jak skowronek prawie pofrunęła

na górę, aby obudzić Ginę.

Connor oparł się o wymoszczone poduszki i uśmiechnął do siebie. Czuł się

jak kot, który zjadł właśnie jednego kanarka, a teraz planuje, jak tu skosztować

tego, który wydaje mu się jeszcze smaczniejszym kąskiem. Jak łatwo podejść te

kobiety! Wystarczy im tylko mówić prawdę. Niezwykle proste!

Giną przecierała zaspane oczy, nie bardzo pamiętając, dlaczego obudziła się

w gościnnym pokoju.

– Wstawaj! Weź prysznic. Zrób coś z włosami – terkotała Earline. – Pośpiesz

się. Idę do parafii. On jest wprost wspaniały, po tym wszystkim, co przeszedł.

Nie nakładaj tych wstrętnych spodni. Włóż sukienkę. Nie odstępuj go na

krok. W każdej chwili może czegoś potrzebować. '

Gdy Giną wyszła z łazienki i usłyszała trzaśniecie drzwi na dole, przyjęła to

z prawdziwą ulgą. Otworzyła radio. Tina Turner śpiewała przebój zaczynający

się od słów: „Niepotrzebny nam następny bohater”.

– Zaiste, niepotrzebny – pomyślała i w buntowniczym nastroju zaczęła się

ubierać. Kiedyś lubiła się stroić i wyglądać ładnie, ale robiła to dla Lorena.

Teraz nie ma powodu, żeby robić coś podobnego. Earline może sobie zrzędzić i

narzekać, ale ona nie będzie stosować się do wszystkich jej zaleceń. Ubrała się

podobnie jak poprzedniego dnia, zamiast adidasów włożyła klapki, a wilgotne

jeszcze włosy upięła z tyłu, pozwalając, aby ułożyły się same, gdy wyschną.

Zeszła do kuchni, posmarowała sobie pół kromki chrupkiego pieczywa dżemem,

nalała szklankę kawy i właśnie miała usiąść przy stole, gdy głęboki męski głos

zaczął ją wzywać:

– Gino, przyjdź tutaj ze swoją kawą! Nudzi mi się! Nudzi mu się! –

pomyślała, wznosząc oczy ku niebu. Nie minęło pięć minut, odkąd Earline stąd

wyszła, a jemu się nudzi! I co mam z nim robić cały dzień? Pokazywać teatr

kukiełkowy i stepować przed nim?

Zabrała swoje śniadanie i zaczęła iść w kierunku sypialni. Serce biło jej

mocno i czuła napięcie mięśni. Nonsens, tłumaczyła sobie. To w końcu zwykły

mężczyzna, a w dodatku nawet niemiły. Bo jest, na przykład, krętaczem. A to

tylko jedna z długiej listy jego przywar.

Weszła bez słowa do sypialni i spojrzała na niego.

Zachowała obojętny wyraz twarzy, ale emocje wymknęły jej się spod

kontroli. Cokolwiek by o nim poprzednio myślała, jedno było pewne: siedzący

naprzeciw niej, oparty o wiklinowe wezgłowie jej łóżka, Connor Munroe nie

wyglądał jak „zwykły mężczyzna”. Wpadające przez okno promienie porannego

słońca złociły jego potargane włosy. A oczy były jeszcze bardziej niebieskie, niż

zapamiętała.

– Usiądź przy mnie. – Poklepał krzesło, na którym siedziała poprzednio

Earline. – Dotrzymasz mi towarzystwa, prawda?

Wzruszyła ramionami, usiadła na krześle, postawiła szklankę na stoliku przy

łóżku i wyciągnęła przed siebie nogi.

– Jak tam nasza stopa? – zapytała. – Lepiej się czujemy?

– O Boże! Czy ty przypadkiem, kiedy byłem nieprzytomny, nie zawlokłaś

mnie gdzieś i nie poślubiłaś?

– Co? – wzdrygnęła się Giną.

– No to skąd to „my”? Mówisz, jakbyśmy byli jednym ciałem. A nie

jesteśmy. To moje ciało puchnie, a nie twoje.

Zaryzykowała i przyjrzała mu się ponownie. Miał na sobie niebieską

trykotową koszulę z krótkimi rękawami i był świeżo ogolony. Earline widocznie

pomogła mu się przebrać, może go nawet ogoliła? Jutro może ona sama będzie

musiała to zrobić. Na myśl o tym znowu odwróciła od niego oczy. On jest za

duży do tego pokoju – myślała rozpaczliwie – za szeroki w ramionach, za silny i

niebezpiecznie po prostu naładowany energią. To tak, jakby ktoś próbował

więzić lwa w wiklinowej ptasiej klatce.

– A więc, co z twoją stopą? – spytała. – Przypuszczam, że nadal cię boli.

– Słusznie przypuszczasz.

– Przykro mi. – Z żalem pokręciła głową. – To źle, że boli.

– Dobrze. Lepiej czuć ból, niż nic nie odczuwać.

– Spoważniał nagle. – To cena do zapłacenia. Za to, żebyśmy mogli zacząć

wszystko od nowa. Ty i ja.

Spuściła wzrok i wpatrywała się w swoją stopę. Nagle pożałowała, że nie

zadała sobie trudu, by lepiej się ubrać. Czuła się jak prawdziwy obdartus.

– Nie mamy nic do zaczynania. – Milczała chwilę.

– Ale naprawdę żałuję, że... przeze mnie cierpisz – dodała w nagłym

przypływie poczucia winy.

– Ja także skrzywdziłem ciebie i Earline. Przez to moje kłamstwo. Ona mi

wybaczyła. A ty?

Giną nie odrywała wzroku od swojej stopy. Podkurczyła i rozprostowała

palce nóg. Wzruszyła ramionami, podniosła głowę i utkwiła wzrok w portrecie

Lorena, jakby był on obiektem medytacji.

– Skłamałem – ciągnął dalej Connor – bo chodziło o ubicie interesu.

Obopólnie zresztą korzystnego. Ale i tak mam do siebie żal o to kłamstwo. W

prywatnym życiu nie okłamuję kobiet. Mówię im zawsze prawdę.

– A jaka jest ta prawda o tobie? – spytała, nie odrywając wzroku od portretu.

– Jestem... – zamilkł na chwilę, jakby ostrożnie dobierając słowa – ...

mężczyzną, który przychodzi i odchodzi. Nie przywiązuję się do ludzi i do

miejsc. Ale gdy będzie już po wszystkim, chciałbym, aby pozostały dobre

wspomnienia. Dla nas obojga. I dlatego pytam cię jeszcze raz, czy mi

wybaczysz?

Wpatrywała się w portret Lorena tak uporczywie, że brzegi obrazu zaczęły

się rozmazywać. Odetchnęła głęboko.

– Tu nie chodzi o wybaczenie. Raczej o wyrównanie rachunku. Chciałam

wyrównać rachunek i posunęłam się trochę za daleko. I teraz za to płacę.

– Zawsze prowadzisz taką dokładną księgowość? – zadrwił.

– Tak – odparła. – Ale ta rozmowa naprawdę donikąd nie prowadzi. Nie

masz nic przeciwko temu, że sobie pójdę?

Chciała wstać, ale zatrzymał ją na miejscu udzielając odpowiedzi

błyskawicznie, tonem nie znoszącym sprzeciwu.

– Owszem, mam. Przysłał mnie tu Beekman. Byłem gotów dać sobie z tym

spokój i wyjechać. A zostałem... z twego powodu. I dlatego chcę z tobą

rozmawiać. Nie o Beekmanie. O tobie.

Przesunął się na łóżku. Kątem oka dostrzegła, że podparty na łokciu

przechyla się w jej stronę, opierając ciężar ciała na chorej nodze, co

najwyraźniej sprawia mu ból.

– Gino, spójrz na mnie. Co się z tobą dzieje? Boisz się? Chodź, podaj mi

rękę. – Wyciągnął ku niej dłoń.

Zacisnęła dłonie i siedziała jeszcze bardziej usztywniona.

– Boisz się mnie dotknąć? – spytał uwodzicielsko ściszonym głosem.

– Dlaczego miałabym się bać? – Z wysiłkiem przełknęła ślinę.

– No to weź mnie za rękę. Na chwilę. Chciałem ci powiedzieć coś takiego...

co trudno mi wyznać. Nie bój się. Proszę.

Przesunął się jeszcze bardziej. Skrzywił się z bólu. W obawie, żeby sobie

czegoś złego nie zrobił, ustąpiła wreszcie.

– No – powiedziała burkliwie, podając mu rękę.

– Leż teraz grzecznie.

Uśmiechnął się szelmowsko i na powrót oparł się o poduszki. Znowu go

zabolało i na moment mocniej ścisnął jej rękę.

– Słuchaj – zaczął mówić, wpatrując się w jej twarz – przykro mi z powodu

tego kłamstwa. Ale jeszcze bardziej z tego drugiego powodu. Wiesz, o co

chodzi... O to, że cię pocałowałem. Nie wiedziałem wtedy, że...

Patrzył przez chwilę w sufit, szukał właściwych słów, po czym zaśmiał się

krótko, jakby szydząc z samego siebie.

– Wiedziałem, że trudno mi to będzie powiedzieć. Ale niech tam! To ja

pierwszy cię pocałowałem. Pierwszy od... tamtego czasu. – Wskazał na stojące

wokół dziesiątki fotografii Lorena.

Zesztywniała. Poczuła falę zimna przepływającą od kręgosłupa do ramion i

rąk. Jej dłoń, omdlała i znieczulona, przestała odczuwać ciepło jego uścisku. Nie

potrafiła wymówić ani słowa.

– Czujesz się z tego powodu winna. Zupełnie niesłusznie. To była tylko moja

wina. Ja też próbowałem zrzucać odpowiedzialność na ciebie. Ale to nie jest w

porządku. Nikt nie wini róży za to, że jest piękna. Rozumiesz?

Skinęła głową. Ponownie usiłowała cofnąć rękę, ale jej nie pozwolił.

– I jeszcze coś. Twoja ciotka powiedziała mi, że byłaś mu wierna przez sześć

lat. To bardzo długo.

– Zrobił pauzę i pieścił kciukiem lodowato zimną skórę na wewnętrznej

stronie jej przegubu. – Może za długo. Może już czas, żebyś znowu była

całowana. Bardzo się do tego... nadajesz, Gino. A w końcu przecież to żaden

grzech.

Siedziała sztywno, jak zahipnotyzowana. Poczuła kłujące zimno w płucach,

jakby zamiast powietrza wdychała śnieżny pył.

– Przypominasz mi królewnę z bajki – mówił dalej, nie odrywając od niej

wzroku. – Złe zaklęcie zamieniło cię w bryłę lodu. I ono trzyma cię w murach

twierdzy. Tą twierdzą jest twoje miasto.

– To miasto... – próbowała mu przerwać.

– Sza – uciszył ją. – Słuchaj dalej. W bajkach złe zaklęcie można

odczarować pocałunkiem. Ale nie byle jakim. To musi być dobry pocałunek.

Mój widać taki nie był i dlatego mi przykro. Ale nie wiń mnie za to, że

próbowałem. Trudno było zobaczyć cię w świetle księżyca i nie spróbować.

Giną odwróciła wzrok, serce biło jej jak oszalałe, twarz oblewały na

przemian fale zimna i gorąca.

– Ktoś pocałunkiem przywróci cię życiu – mówił dalej, mocniej ściskając jej

rękę. – Wszystko jedno kto, choć każdemu będę zazdrościł. Mnie się nie udało.

Nie jestem niczyim królewiczem, Gino. A na pewno nie królewiczem z twojej

bajki. I to mi, proszę, wybacz.

Podniósł jej dłoń do ust i pocałował. Na zimnych kostkach palców poczuła

miękki dotyk jego warg.

– Ale możemy być przynajmniej przyjaciółmi, prawda?

Uwolnił jej rękę, a ona cofnęła ją tak gwałtownie, jak cofa się rękę z ognia.

Podniosła się bez słowa i patrzyła na niego z góry, nadal z trudem oddychając.

Dłonie zaciskały się i rozwierały na przemian.

– To była – zaczęła mówić z zaciśniętym gardłem – najbardziej kiczowata

opowieść, jaką w życiu słyszałam. Szkoda, że ci ten samochód spuściłam na

nogę, a nie na głowę.

We wzroku Connora pojawiło się niedowierzanie, a zaraz potem gniew.

– Co?

– To, co słyszałeś. Skończony kicz. Jedna wielka tandeta. Chciałeś mnie

rozmiękczyć jak... bułeczkę w mleku.

– Cooo? – tym razem prawie zaryczał.

Giną nawet nie mrugnęła, zwęziły jej się tylko źrenice.

– Jeżeli zależało ci na tym przepisie, którego zresztą i tak nigdy nie

dostaniesz, to trzeba było wymyślić coś lepszego. Królewna z bajki! Ej,

chłopczyku, może byś tak zapuścił wąsik i zaczął uwodzić bogate wdowy na

statkach wycieczkowych?

Connor nie był przyzwyczajony do takich reakcji ze strony kobiet, a wizja

jego własnej osoby w roli żigolaka na transatlantyku wydała mu się wyjątkowo

odrażająca.

– Ty naprawdę myślisz, że mówiłem to wszystko z powodu jakiejś

śmierdzącej kupy zielska?

– Dokładnie tak myślę – odparła, ujmując się rękami pod boki.

– I nawet przez sekundę nie przyszło ci do głowy, że to było absolutnie

szczere? – zapytał z cierpkim uśmiechem.

– Ani przez sekundę.

– To może chcesz, żebym to powiedział inaczej?

– Po co masz powtarzać te same brednie?

– Brednie? – powtórzył z niesmakiem. – Człowiek serce przed nią odsłania,

a ta mówi, że to brednie. W porządku. Powiedzmy to inaczej. Bez żadnych

alegorii. Jesteś ładna. Dlaczego nie ułożysz sobie włosów i przyzwoicie się nie

umalujesz? Dlaczego nie ubierzesz się w coś mniej obszernego niż namiot

cyrkowy?

– Dla ciebie? – spytała pogardliwie.

– Wszystko jedno dla kogo. Twój problem polega na tym, żeby przypadkiem

ktoś nie zauważył, że jesteś kobietą. Tego się boisz. Przyjrzyj się sobie.

Przyjrzyj się temu pokojowi.

– A co złego jest w tym pokoju? – odparowała. – Chyba tylko to, że ty w nim

jesteś.

– To nie jest kobieca sypialnia. To jest jakiś cholerny relikwiarz. Żyjesz jak

zakonnica. Ale zamiast wielbić jakiegoś boga, od sześciu lat wielbisz umarłego

człowieka. I umierające miasteczko.

– To nie jest umierające miasteczko.

– Sępy już krążą w powietrzu. Gdybyś zdobyła się na odwagę i oderwała

wzrok od piasku, zobaczyłabyś je na własne oczy.

– Kochałam Lorena – powiedziała ze złością, czując jednocześnie, że jest

bliska płaczu. – I zawsze będę go kochać.

– On nie żyje – stwierdził z okrutną szczerością Connor. – Mówiłem ci,

kochasz umarłego.

– Nic złego w tym nie ma.

– Owszem, jest. To mianowicie, że umarły nie może ci odpłacić tym samym.

Nie doczekasz się od niego miłości.

Zesztywniała, jakby ją spoliczkował.

– On był więcej wart niż stu takich jak ty – wycedziła, po czym odwróciła

się i wyszła z pokoju.

– Żyj sobie jak chcesz, Calvino – wrzasnął za nią, do głębi oburzony. – I

żałuję, że cię pocałowałem. Następnym razem, jak mnie przypili, to pocałuję

piłę taśmową.

Nikt mu nie odpowiedział. Potem już jej nie wołał, a ona nie wróciła do jego

pokoju. Zobaczył ją dopiero około południa, kiedy skacząc na zdrowej nodze,

pomagając sobie kulą i klnąc pod nosem, wybrał się do kuchni, aby uzupełnić

zapas lodu.

I wtedy właśnie się wywrócił.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Connor poczuł przeszywający ból w zranionej stopie i uzmysłowiwszy

sobie, że upada, wykonał półobrót i uderzył o podłogę barkiem. Następnym

obrazem, jaki zarejestrowała jego świadomość, były piwne, rozszerzone ze

strachu oczy pochylonej nad nim Giny. Mętnie uświadomił sobie również to, że

zmieniła workowatą bluzkę na coś żółtego i obcisłego, i że tym razem jest

starannie umalowana. Przede wszystkim jednak czuł się po prostu jak idiota,

leżąc tak na progu kuchni bezradny i obolały jak wszyscy diabli.

– Au – stęknął próbując się podnieść.

– Coś ty sobie znowu zrobił! – Giną przytrzymała go w pozycji leżącej. –

Jeszcze bardziej zraniłeś sobie stopę?

– Nie. Znacznie bardziej dumę własną.

– Po co wstałeś? Miałeś przecież leżeć – strofowała go– Potrzebowałem lodu

– próbował ponownie unieść się na łokciu.

– Dlaczego nie wołałeś? Trzeba było mnie zawołać.

– I tak byś nie przyszła. Myślałem, że cię nie ma.

– Daj mi rękę. Przełóż ją przez moje ramię – komenderowała. – Pomogę ci

się podnieść. Jak to się stało, że upadłeś?

– Przez słonia – wycedził ze złością. – Potknąłem się o któregoś z tych

cholernych słoni. – Giną spojrzała na słonia, który siedział w bieliźnie na

podłodze w kuchni i czekał, aż Earline go ubierze.

– Trzeba było patrzeć pod nogi – gderała, obejmując go w pasie ramieniem.

– Czyhał tu na mnie w zasadzce. – Connor spojrzał wilkiem na wypchanego

zwierzaka. – Normalny człowiek nie spodziewa się zastać w kuchni słonia.

Dźwignęła go w górę. Stał teraz, balansując na zdrowej nodze i opierał się o

nią. Była wysoka, lecz szczupła, i przestraszył się, że jego ciężar wbije ją w

podłogę jak gwoździk.

– Podaj mi kulę. Pokaż, gdzie jest lód i wynoś się stąd.

– Nie – odparła, zaciskając zęby. – Natychmiast wracaj do łóżka.

W końcu dał się zaprowadzić do sypialni. Opadł na materac i syknął z bólu

próbując ułożyć jakoś chorą stopę. Luźne szorty prawie nie zasłaniały jego

długich, silnie umięśnionych i pokrytych ciemnozłotym owłosieniem nóg.

Starała się ignorować tę demonstrację męskiej tężyzny.

– Połóż się teraz i przykryj – wydała mu kolejne polecenie. – Zaraz

przyniosę ci lód.

– Nie chcę się ani kłaść, ani przykrywać. Czuję się jak żywy trup. Pół dnia

gapiłem się w ścianę. Nawet o książce dla mnie nie pomyślałaś. A lunch? Czy

żeby dostać tu coś do zjedzenia, potrzebne jest orzeczenie Sądu Najwyższego?

– O! Zdaje się, że jesteśmy w złym humorku.

– Giną odstąpiła o krok i przygładziła włosy.

– Nie, nie jesteśmy. Ja jestem! – Świdrował ją oczami spod opadających na

czoło jasnych włosów.

– A dlaczego mam nie być? Byłem miażdżony własnym samochodem,

pozbawiony strawy dla ciała i umysłu, napadnięty przez słonia. Z czego mam się

cieszyć? Z tego, że meteoryt nie spadł mi na głowę?

Ginie udało się jakoś ukryć uśmiech. Przyniosła z kuchni lód, tacę z

przygotowanym posiłkiem i grubą książkę: „Wielkie nadzieje” Dickensa.

Chciała odejść, ale w końcu uprosił ją jakoś, żeby została. Jak zwykle, ich

rozmowa przypominała raczej utarczki słowne, ale coraz częściej – choć

nieśmiało – uśmiechali się do siebie. Giną zorientowała się, że ich konwersacja

stała się pewnego rodzaju grą, i powoli zaczynało jej się to podobać.

– Powiedz mi, dlaczego Earline robi tylko te słonie? – pytał ją Connor. –

Czemu dla odmiany nie zrobi czasem strusia albo lwa?

Giną wzruszyła ramionami.

– Sama tego nie wie. Powiada, że lubi słonie. Działają na nią uspokajająco.

– Rozumiem. Ale powiedz, czemu każdy jest inny? Nie łatwiej byłoby

wszystkie tak samo poubierać?

– Widzisz, o to właśnie chodzi. Gdyby ubierała je tak samo, byłoby to po

prostu nudne. Dlatego każdy musi być inny.

– A gdyby musiała zrobić bliźniaczki?

– Nie. Bliźniaczki czy trojaczki są niedozwolone. Taka jest reguła.

– Jaka reguła?

– Reguła Earline. Ona jest twórcą słoni i twórcą słoniowych reguł.

Connor zmarszczył brwi. Nie wyglądał na przekonanego.

– No dobrze. Ale dlaczego nie sprzedaje ich przez cały rok? Przez jakiś

sklep, zamówienia pocztowe, czy coś takiego. Są bardzo miłe i pewnie mogłaby

na nich zarobić.

Giną przecząco pokręciła głową.

– Każdy dystrybutor na pewno zażądałby z piętnaście takich samych. A tego

Earline nigdy by nie zrobiła. Robić coś na zamówienie to już jest praca, a nie

zabawa. Mogłaby zacząć nienawidzić słoni. Dlatego robi je tylko na festyn.

– Nie powiem, żebym to do końca rozumiał, ale z pewnością jest w tym

jakaś logika.

– Mój ojciec nazywał to logiką allegroiczną. Od nazwy naszego miasteczka,

oczywiście. W przetwórni pracowała kiedyś pewna kobieta. Nazywała się Rosę

Alice i tkała piękne kilimy. Dla siebie i dla przyjaciół. Jej sąsiad, Calvert Paris,

prócz farmy miał kawałek lasu. Poza tym słynął z tego, że był sknerą i oboje nie

lubili się specjalnie. Ale Calvertowi bardzo zależało, żeby mieć taki kilim i

zaproponował sąsiadce wymianę: drewno opałowe za kilim.

– Odnoszę wrażenie, że ta historia się komplikuje – wtrącił Connor.

– Bo rzeczywiście się komplikuje. Rosę Alice odmówiła mu, bo tkanie

kilimu w zamian za opał byłoby pracą, a nie przyjemnością. Wtedy Calvert

zaproponował, że zwyczajnie jej zapłaci i ona znowu się nie zgodziła.

– Z tego samego powodu?

– Oczywiście. I wreszcie Calvert się poddał. Przywiózł któregoś dnia

drewno i ułożył je w równiutki stos na podwórku Alice. Potraktuj to jako

prezent, powiedział. A Alice na to: To bardzo ładnie z twojej strony, Calvert, tym

bardziej że nigdy przedtem czegoś podobnego nie robiłeś. I oczywiście, hojna

jak zawsze, zrobiła mu piękny kilim. Od tamtej pory co rok Calvert przywoził

jej opał, a ona tkała mu kilim, sweter albo coś innego. I chociaż nigdy do końca

się nie polubili, to te prezenty robili sobie nawzajem latami. Connor zachmurzył

się.

– Przecież oni zwyczajnie ze sobą handlowali. Po co to całe owijanie w

bawełnę?

– Nie – zaoponowała Giną. – Rosę Alice nie zgodziła się na handel. Każdy

kilim robiła bezinteresownie, w odruchu serca. Nadal tkanie pozostało jej pasją,

nie stało się czymś... komercjalnym. Po prostu wymieniali prezenty. I w tym

było coś naprawdę uroczego.

– Przecież to nie ma sensu.

Z twarzy Giny znikł rozmarzony uśmiech.

– To ma sens w Allegro – powiedziała cicho. – Nie zrozumiałeś tego. Tak

przypuszczałam. Zupełnie jak z Beekmanem.

– Nie mówmy o Beekmanie. – Connor nieoczekiwanie sposępniał. –

Ogłośmy w tej sprawie moratorium.

– Nie. Zależy mi na tym, żebyś to zrozumiał. Gdyby Beekman dopiął swego,

to festyn przestałby być tym, czym jest. Ludzie nie pracowaliby przy nim

bezinteresownie, z potrzeby serca, ale po prostu dla pieniędzy. To byłoby coś

zupełnie innego.

Wstała z krzesła.

– Pójdę teraz coś porobić. W razie czego mnie zawołaj. – Uśmiechnęła się

do niego nieporadnie. – I nie potykaj się już więcej o słonie.

Przyglądał jej się badawczo, z dziwnym wyrazem twarzy, tak jakby ją po raz

pierwszy oglądał.

– Nie odchodź – powiedział. – Zostań ze mną. Zamrugała powiekami i

pokręciła głową.

– Nie mogę. Wesley ma przyjść. Obiecałam mu, że zrobię szydełkiem uprząż

dla jego żaby.

– Powiedz żabie, żeby sama porobiła szydełkiem. Samotnie się tu czuję,

Gino. Źle znoszę bezczynność.

– Poczytaj sobie książkę albo posłuchaj radia.

– Nie lubię radia. A tę książkę czytałem. Nawet kilka razy.

– To przyniosę ci inną.

– Nie chcę innej. Chcę ciebie.

Słowa „chcę ciebie” – sformułowane jak stwierdzenie faktu – wywołały w

niej dreszcz. Zakłopotana, odwróciła od niego wzrok.

– To znaczy... chcę, żebyś została – powiedział niskim głosem. – Możemy

sobie porozmawiać, pograć w karty. Co tylko zechcesz. To nie jest miły pokój

do spędzania czasu w samotności.

– Mnie się on podoba. – Rozejrzała się wokół, przenosząc wzrok na kolejne

pamiątki po Lorenie.

– A mnie nie. Wiesz, co to znaczy memento mori?

– Wiem. To łacińska formuła, mająca za zadanie przypominać o

nieuchronności śmierci.

– I o tym właśnie przypomina twój pokój, kiedy cię w nim nie ma.

Zakonnicy i święci kontemplowali memento mori. Ale ja nie jestem świętym,

Gino.

– Wiem, że nie jesteś – powiedziała z gorzkim uśmiechem.

– To dziwne, że spośród różnych książek wybrałaś właśnie tę. – Podał jej

tom Dickensa. – Pamiętasz postać panny Havisham?

Zaczęły ją palić policzki. Wiedziała, co za chwilę powie.

– Każdy ją pamięta.

– No właśnie – ciągnął nieubłaganie. – Postać starej kobiety w pożółkłej

ślubnej sukni i wystrzępionym welonie, opętanej obsesją żałoby po zmarłym

narzeczonym. Zatrzymane na zawsze zegary i zeschnięte ciasta zasnute

pajęczyną.

Dotknięta do żywego, rzuciła mu pełne urazy spojrzenie.

– Ja nie chodzę w ślubnej sukni i w moim pokoju nie gniją weselne kołacze.

Czas dla mnie się nie zatrzymał. Panna Havisham była zgorzkniałą, starą

kobietą, dla której życie utraciło sens. Nie jestem panną Havisham.

– To dobrze – Connor wpatrywał się w nią swymi błękitnymi oczami. – Ale

uważaj, żebyś się nią nie stała. To byłby wstyd dla takiej kobiety jak ty.

Potrząsnęła głową i wyzywająco wysunęła do przodu szczękę.

– Nic o mnie naprawdę nie wiesz. Jesteś po prostu... arogancki... i bezczelny.

Odwróciła się i wyszła, zostawiając go samego. Ze ścian przyglądały mu się

drwiąco dziesiątki fotografii Lorena. Zaklął ze złości.

– Wracaj tu, ty tchórzu! – zawołał za nią. Nie zdało się to na nic. Nie

wróciła.

Wesley Dean Paris przyszedł o pierwszej odwiedzić swoją żabę. Wziął ją w

rękę i wetknął sobie pod pachę.

– Dlaczego ten człowiek ciągle tu jeszcze jest? – domagał się wyjaśnień, a

jego małe, szare oczka do tego stopnia błyszczały z ciekawości, że Giną

zaczerwieniła się.

– Miał wypadek. Nie może chodzić.

– Och, wypadek! – Wesley rozpromienił się. – Poważny chociaż? Dobrze mu

tak! Za to, że przerwał naszą wojnę.

– Gino! – zagrzmiał głos Connora z sypialni. – Na litość boską, jak możesz

zostawiać mnie samego z powodu dziecka i żaby.

– Ale wrzeszczy – skomentował Wesley. – Matka mówiła mi, że nie powinno

się krzyczeć w domu.

– Twoja matka miała rację. Chodź, zmierzymy żabę i zacznę robić jej

uprząż. – Giną wyciągnęła z przyborów krawieckich centymetr.

– Chciałbym, żeby miała czerwoną. A są jakieś ciasteczka?

– Niestety. Ten człowiek zjadł przed chwilą ostatnie. Wesley rzucił

nienawistne spojrzenie w kierunku sypialni.

– On leży w twoim pokoju? U ciebie w łóżku? Dlaczego? – kontynuował

dochodzenie.

– Nie dałby rady wejść o kulach na schody. Daj żabę.

Wesley wręczył jej żabę i wytarł sobie okulary o koszulkę.

– Umrę z nudów, Gino! – wrzeszczał Connor. – To okrutna i nieludzka kara.

Mam nadzieję, że ten dzieciak opowie wszystkim dookoła, że chcesz mnie tutaj

wykończyć.

Giną zagryzła wargi. Oddała żabę Wesleyowi. Mały nadal patrzył z odrazą w

stronę, z której dochodziły krzyki Connora.

– Taki to popsuje każdą zabawę – powiedział.

Giną zrobiła pętelkę z czerwonej włóczki i odruchowo naprężyła ramiona w

oczekiwaniu na następne skargi Connora. Nagle doznała olśnienia. Uśmiechnęła

się chytrze do małego.

– Słuchaj, Wesley. Czy chciałbyś zarobić trochę forsy?

– Zależy, o jaką robotę chodzi – odpowiedział rzeczowo, ale oczka wyraźnie

mu się zaświeciły.

– Chodzi o coś w rodzaju... opieki nad dzieckiem. – Giną uśmiechnęła się

jeszcze chytrzej. – Rozumiesz, temu człowiekowi się nudzi. Chodzi o to, żebyś

się nim zajął. Płacę siedemdziesiąt pięć centów za godzinę. Zgoda?

– Dolar i ani centa mniej – powiedział twardo Wesley.

– Masz to załatwione – zgodziła się z radością Giną i w spokoju wzięła się

za szydełkowanie.

– Czego tu chcesz? – warknął Connor na widok stojącego w drzwiach

Wesleya. Mały ściskał w rękach wielką, zieloną żabę i badawczo mu się

przyglądał.

– Jestem twoim oficjalnym opiekunem – powiedział tonem pełnym

wyższości. – Chcesz zagrać w Monopole? Nikt mnie nie pobije w tej grze.

Nawet Giną.

– Nie wierzę. A poza tym nie chcę grać. – Rozgoryczony Connor wlepił oczy

w sufit.

– Może byś coś zjadł? – Wesley podał mu nie dojedzoną kanapkę.

– Na pewno nie to, czego dotykałeś swoimi zażabionymi paluchami –

burknął Connor.

– No to potrzymaj ją chwilę, dobra? – Wesley rzucił mu żabę na łóżko,

usiadł i zaczął jeść kanapkę.

– Jak ona się nazywa? – spytał Connor. Wesley ugryzł duży kęs i żując

przyglądał się Connorowi.

– A ty jak się nazywasz? – spytał z ustami pełnymi jedzenia.

– Pan Munroe – powiedział z naciskiem Connor. Z odrazą przyglądał się

żabie, ogromnej i wilgotnej.

Wesley uśmiechnął się. Był to uśmiech, w którym Connor rozpoznał diabła

w jego najdoskonalszym wcieleniu.

– A więc ona się też tak nazywa – poinformował go Wesley. – Pan Munroe,

oślizgła, stara żaba.

– Jakie to miłe z twojej strony – mruknął Connor.

– Gdybym kiedyś znalazł padalca, to przypomnij, żebym go nazwał Wesley

Dean.

Mały w odpowiedzi beknął paskudnie.

Earline wróciła do domu akurat w momencie, gdy Giną szykowała tacę z

posiłkiem dla Connora.

– Zjedz z nim kolację, kochanie – powiedziała.

– Jestem tak zmęczona, że nie chce mi się nawet rozmawiać. A jemu na

pewno się tam nudzi.

– Nie chcę z nim jeść.

– Gino, obiecałaś mi przecież – głos Earline przybrał ostrzegawcze

brzmienie – że w tym domu...

– Wiem, wiem – przerwała jej Giną – ... „ma być traktowany jak król”. Tylko

że po całym dniu z nim spędzonym Jego Wysokość zaczął mi działać na nerwy.

Earline spojrzała na nią groźnie.

– A z czyjej to winy on teraz leży i nie może wstać? Co, moja panno? Jestem

tak zmęczona, a festyn już za dwa dni. I po co to wszystko wzięliśmy sobie na

głowę? Powariujemy od tej pracy. Oj, źle robiłam, że ci odradzałam z tym

Beekmanem. Lepiej było sprzedać i mieć...

Giną chwyciła tacę i pomknęła w stronę sypialni. Earline zaczynała mieć

chandrę i konfrontacja z Connorem była w tym momencie wyborem mniejszego

zła. Przywitał ją pełnym wyrzutu spojrzeniem.

– Dlaczego napuściłaś na mnie tego karalucha? I to za pieniądze!

– Wesley nie jest żadnym karaluchem – odparła, siadając na brzegu krzesła.

– To dzieciak rodem z najciemniejszego zakątka piekieł! A poza tym

oszukuje przy grze w Monopole.

– Naprawdę? Nie zauważyłam. Jestem panną Havisham, pamiętasz? Siedzę i

patrzę, jak pleśnieją moje weselne ciasta. Reszty nie zauważam.

– No dobrze – westchnął ostentacyjnie. – Przepraszam za tę pannę

Havisham. Ale musisz przyznać, że wybrałaś trochę dziwną książkę.

Szczególnie dla kogoś uwięzionego w takim pokoju. – Niechętnym gestem

wskazał na wiszącą na ścianie starą gazetę lokalną wypełnioną zdjęciami

Lorena.

Giną nie odpowiedziała. Może zareagowała tak gwałtownie dlatego, że w

jego oskarżeniu krył się zalążek prawdy? Sama już nie wiedziała.

– Zabiorę te zdjęcia na górę – powiedziała zrezygnowanym głosem. – Nie

będziesz musiał ich oglądać.

– Ale ty będziesz je oglądać.

– Ja lubię na nie patrzeć – bąknęła, nie odrywając oczu od pożółkłej gazety.

– To dlaczego masz taką smutną twarz? Męczyły ją już te nie kończące się

potyczki słowne.

– Ty też nie jesteś za wesoły. Pewnie dlatego, że Beekman wyrzuci cię z

pracy, jeśli nie zdobędziesz tego przepisu. A niestety nie zdobędziesz go.

Zaśmiał się krótko, odstawił tacę na stolik i poprawił się na poduszkach.

Przez chwilę patrzył jej w oczy.

– Beekman nie może mnie wyrzucić, bo u niego nie pracuję. Jestem na

własnym utrzymaniu. Naprawdę „American Vagabond” i cała sieć magazynów

turystycznych są moją własnością.

– Ale przecież Beekman ma ci coś do zaoferowania. Coś, na czym ci zależy.

Inaczej nie jechałbyś przez pół kontynentu, żeby mi się naprzykrzać. Powiedz,

co miałeś za to dostać?

Sięgnął do talerzyka, wziął w palce oliwkę i włożył ją sobie do ust. Potem

skrzyżował ręce i jakoś nieporadnie się uśmiechnął.

– Jacht – powiedział po prostu.

– Łódź? – Giną nie wiedziała, czy śmiać się, czy złościć. – I wpakowałeś się

w to wszystko dla jakiejś nędznej łodzi? No wiesz! Jesteś jeszcze bardziej

niepoważny, niż myślałam.

– Nędzna to ona akurat nie jest. I chcę ją mieć. Poza tym chodzi o kilka

innych jachtów.

– Chcesz ją mieć! – Giną była nadal w natarciu.

– I gotów jesteś stratować po drodze wszystko. Na przykład mnie i to miasto.

– Zastanów się, jak mogę kogoś stratować tą nogą – wskazał na zawiniętą w

okład z lodu stopę. – Przecież się, do cholery, nawet nie potrafię ruszać o

własnych siłach. A teraz powiedz, co będzie z twoim pikantnym przepisem?

Jeśli Beekman go nie dostanie, to co? Zabierzesz go ze sobą do grobu?

Giną wstała i zaczęła zdejmować ze ścian fotografie. Uprzątnęła także inne

pamiątki i ułożyła wszystko przy drzwiach.

– Kiedy będę umierać – powiedziała bez emocji – przekażę przepis

kościołowi. To znaczy parafii. Connor gwizdnął cicho.

– Rozumiem. A więc moim konkurentem jest Bóg we własnej osobie. Nic

dziwnego, że mi tak marnie idzie.

Giną skarciła go wzrokiem.

– No cóż! Nie dostaniesz niestety tej swojej łódki.

Ale są jeszcze inne zabawki na świecie. Podaj mi tego miśka.

Connor nawet nie drgnął. Spojrzał tylko leniwie na dużego, pluszowego

niedźwiadka, który leżał na łóżku od strony ściany.

– Ty mi nie pomagasz dostać zabawki i ja ci też nie pomogę. To pewnie

także prezent od jedynego i niezapomnianego Lorena?

– Przestań. Daj go, proszę – żachnęła się. Gdy i to nie poskutkowało,

podeszła energicznie do łóżka i przechyliwszy się nad ciałem Connora, sięgnęła

po maskotkę. Jej palce zamknęły się na pluszowej łapie i w tym momencie

Connor pociągnął ją w dół, na swoje piersi.

– Mam cię! – zatryumfował, wpatrzony w jej przerażone oczy.

Wypuściła miśka i oparła się obiema rękami o pierś Connora, starając się

uwolnić. Uśmiechał się, kpiąc najwyraźniej z jej wysiłków, i przyciągnął ją do

siebie tak blisko, że jej piersi wtuliły się w jego twarde ciało.

– Przestań! Puść mnie! – krzyknęła prawie.

– Tak jest łatwiej z tobą rozmawiać. Mam wrażenie, jakbyś prawie słuchała.

– Puść mnie natychmiast – powtórzyła i uderzyła go pięścią w ramię.

– Posłuchaj. To bardzo ważne. Beekman jest gotów zaproponować ci

znacznie więcej pieniędzy, niż przypuszczasz.

– Nic mnie nie obchodzą jego pieniądze – wypluła prawie z siebie. Znowu

uderzyła go kilka razy, ale równie dobrze mogła okładać pięściami ścianę.

– Sza... – syknął Connor, nachylając się nad jej twarzą. – Słuchaj. Myślałem

nad tym całe popołudnie. Bierz tę forsę, ale zażądaj więcej. Chodzi o procent od

zysku, jaki przyniesie produkcja sosu. Zacznij od czterech procent, a jak się nie

uda, zejdź na dwa. Nie będziesz się musiała martwić o pieniądze do końca życia.

– Nie obchodzą mnie żadne parszywe pieniądze! Są w życiu ważniejsze

rzeczy. Czy ty tego nie rozumiesz?

– Aż za dobrze – mruknął. – I o tym teraz będzie mowa. Co innego

odmawiać sobie pieniędzy, a co innego odmawiać sobie... – Zamilkł na chwilę i

przytulił ją do siebie. Jego oczy były jakby zatroskane i głodne zarazem. – No,

tak. Grzechem byłoby odmówić sobie tego...

I zaczął ją po prostu całować.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Giną przez chwilę jeszcze walczyła, po czym znieruchomiała w jego

ramionach. Szarpana przez sprzeczne emocje ani nie opierała się, ani nie

odwzajemniała jego pieszczot. Czucie, smak, intymność fizycznego kontaktu,

doznanie chwili – wszystko to zepchnęło na boczny tor racjonalne myślenie.

Jego pocałunek, zaborczy i spragniony, z pierwotną siłą wciągał ją w świat, w

którym wirowało światło i ciemność, spadały gwiazdy, komety i księżyce,

oszałamiając ją i grożąc utratą orientacji. Drżącymi rękami objęła szyję

Connora, jakby jego siła miała ją uratować przed pogrążeniem się w otchłani

nieświadomości.

Ale dotkniecie go rozpaliło w niej jedynie płomień pożądania. Rozchyliła

miękko wargi i pozwoliła, by jego język wszedł w sanktuarium jej ust. Lata

samotności i wyrzeczeń zaowocowały wybuchem pragnienia, tym większego,

im głębszy stawał się pocałunek.

Przez cały dzień wspominała w skrytości, jak mocny i tkliwy był uścisk jego

muskularnych ramion i jak jego usta potrafiły rozpalić w jej ciele płomień. A

teraz na chwilę przestały ją całować. Objęły, skubiąc delikatnie, jej dolną wargę.

Jego usta powędrowały w dół, po policzku, i całowały jej szyję tam, gdzie czuła

oszalałe bicie swego pulsu. Powróciły znowu i poczuła na wilgotnych,

spragnionych wargach jego oddech.

– Całuj mnie. – Głos miał niski i schrypnięty. – Dlaczego mnie nie całujesz?

Wolno, jakby z oporem, zbliżyła do niego usta. Jej pocałunek, zrazu

delikatny, stawał się tym gwałtowniejszy, im bardziej narastało w niej

pożądanie. Jej pragnienie rozpaliło w nim płomień. Z westchnieniem

przypominającym jęk ułożył ją tak, by leżała obok niego, i pieszcząc dłońmi jej

plecy, przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej. Giną wydała z siebie stłumiony

krzyk i przywarła do niego całym ciałem.

– Gino! Gino! – wołanie Earline odbiło się echem w przedpokoju. – Linda

Marchesi prosi cię do telefonu.

Chciała zerwać się z łóżka, ale Connor nie wypuścił jej z ramion.

– Powiedz, że sama do niej zadzwonisz i zamknij drzwi – powiedział

zdyszanym szeptem. – Masz chyba klucz?

Serce łomotało jej jak oszalałe. Po chwili uniosła się na łokciu i zawołała:

– Earline? Powiedz jej, że za chwilę zadzwonię.

– Dobra. – Connor przygarnął ją do siebie i pocałował. – Teraz zamknij

drzwi.

Pozwolił jej wyślizgnąć się ze swych ramion. Zaczęła iść w stronę drzwi, ale

gdy zbliżyła się do nich, znieruchomiała nagle. Odwróciła się i wpatrywała w

niego z przerażeniem w oczach. Uniósł się na łokciu i zmarszczył brwi.

– Nie odchodź, Gino.

Oddychała głęboko i niespokojnie. Wahała się przez chwilę.

– Nie mogę – powiedziała drżącym głosem. – Nie zrobię tego.

Usiadł na łóżku, opuścił zdrową nogę i oparł na niej łokieć. Przybrał pozę

niby niedbałą, ale niebezpiecznie naładowaną energią, tak jakby szykował się do

skoku. W jego oczach zobaczyła jednoznaczne wyzwanie.

– Przecież chcesz tego. Przestań się okłamywać. W tym momencie Earline

zawołała ją ponownie.

Tym razem chciała się dowiedzieć, gdzie leży jakaś broszka, potrzebna dla

skompletowania ubioru któregoś ze słoni. Giną odpowiedziała, po czym

odwróciła się i obrzuciła Connora spojrzeniem, które w jej intencji miało być

chłodne.

– Zjedz kolację – powiedziała, jakby nic się nie stało.

– Mam apetyt na coś innego.

– To trudno. Nic na to nie mogę poradzić.

– Gino! Przyjdź do mnie w nocy. Jak tylko Earline zaśnie.

– Nie. – Tego nie powiedziała już normalnie. Raczej tak, jakby ktoś wyrwał

z niej to słowo.

Wybiegła prawie i po chwili znalazła się w gościnnym pokoju na górze.

Usiadła na skraju łóżka i ukryła twarz w dłoniach. Nie płakała nawet.

Znieruchomiała po prostu, siedząc tak z łomoczącym sercem i zaciśniętym do

bólu gardłem.

Uświadomiła sobie nagle, że zostawiła wszystkie przygotowane do zabrania

pamiątki w pokoju Connora. Leżały tam teraz, jakby najpierw sprofanowane, a

potem porzucone. Zagryzła wargi. Jak mogła pozwolić całować się i leżeć obok

tego mężczyzny? Kimże ona jest?

Napłynęły w końcu łzy, gorące i gwałtowne. Płakała, tłumiąc szloch, tak

długo, aż rozbolało ją spieczone gardło i piersi.

Connor również z trudem zachowywał wewnętrzną równowagę. W

momencie gdy ją całował, wszystko wydawało się w porządku. Było to

naturalne i nie do uniknięcia: leżąc w tym łóżku przez cały dzień myślał

przecież wyłącznie o niej. To, co gęstniało i gromadziło się miedzy nimi,

musiało w końcu się rozładować. Był pewien, że ona również zdawała sobie z

tego sprawę.

Wiedział jednak również, jak bardzo nią to wstrząsnęło. Przypuszczał, że

Giną siedzi teraz samotna na górze i wypłakuje sobie oczy. Myśląc o tym czuł w

dołku zimny, bolesny skurcz.

Earline przyszła, aby dotrzymać mu towarzystwa i nie zwracając uwagi na

jego ponury nastrój zadręczała go rozmową. Odpowiadał jej półgębkiem,

chociaż wszystko to zaczynało go coraz bardziej denerwować. Earline

sugerowała co prawda, że jest po jego stronie: festyn zaczyna być dla nich

wszystkich czymś coraz bardziej męczącym i może lepiej by było, gdyby Giną

sprzedała przepis Beekmanowi. Jednocześnie jednak zadawała mu pytania

jednoznacznie sprawdzające jego przydatność jako kandydata na męża. A to go

wyjątkowo denerwowało. Kolejno odpowiedział jej więc, że nie jest żonaty ani

nie jest z nikim związany. Nikt na niego nie czeka w Kalifornii. Nie ma tam

nawet domu. To po prostu kolejne miejsce, w którym się zatrzymał. Ale nie ma

zamiaru na stałe z nikim się związać, osiedlić i ustatkować. Wyglądała na tak

rozczarowaną, że zrobiło mu się jej żal i kurtuazyjnie dodał:

– Ale gdybym był człowiekiem, który szuka sobie domu, to ożeniłbym się z

taką kobietą jak twoja siostrzenica. Serio.

Sam nie był pewien, czy było to kłamstwo, czy prawda.

Giną ukazała się w drzwiach pół godziny później.

Zmyła z twarzy makijaż, a Connor wiedział, że również ślady łez. To, że nie

umalowała się ponownie, odczytał jako adresowany do niego komunikat: „Nie

pragnę być dla ciebie atrakcyjna. Nie chcę cię”.

– Wychodzę do sklepu – zwróciła się do Earline. – Przedtem chciałam tylko

zabrać te rzeczy. – Wskazała na ułożone na kupkę fotografie i pamiątki.

Sztywno wyprostowana podeszła do łóżka i wyciągnęła rękę.

– Podaj mi, proszę, tego miśka.

Connor spodziewał się, że się zaczerwieni. Ostatnim razem, po takiej samej

prośbie, wylądowała w jego łóżku. Udało jej się umknąć jego wzroku i nie

zaczerwieniła się jednak.

– Z przyjemnością – powiedział.

Wzięła z jego rąk maskotkę bez słowa podziękowania. Zabrała resztę

pamiątek i wyszła z pokoju.

– Chciałabym, żeby się pozbyła tego miśka – odezwała się Earline, gdy Giny

już nie było. – Loren dał jej go na szesnaste urodziny. A teraz mole się w nim

zalęgły. A poza tym ona jest już za dorosła na to, żeby spać z miśkiem.

Connor patrzył w puste drzwi. Jeszcze bardziej ścisnęło go w dołku.

– Święta prawda – przyznał.

Zachowuj się normalnie. Tak, jakby nic się nie stało, powtarzała sobie Giną,

stojąc następnego ranka przed drzwiami Connora. Zapukała we framugę i nie

czekając na odpowiedź weszła do pokoju.

– Earline już wyszła – powiedziała, nie pozwalając sobie na cień uśmiechu.

– Będę w kuchni pakować przyprawy. W razie potrzeby zawołaj mnie. Nie chcę

powtórki twojego wczorajszego upadku.

Kątem oka dostrzegła, jak gestem parodiującym salut podniósł palce do

czoła.

– Tak jest, komendancie! – powiedział, wykrzywiając usta.

Giną stała sztywno wyprostowana. Miała na sobie szorty z obciętych

dżinsów, męską roboczą koszulę, workowatą i za obszerną, a na nogach

najbardziej zniszczone adidasy. Nie ułożyła włosów i w ogóle się nie

umalowała. Chciała wyglądać – i czuć się – jak istota pozbawiona płci.

– Powtarzam: jeśli będziesz czegoś potrzebował, zawołaj mnie. Zawiozę cię

do lekarza. Mamy tam być o dziesiątej czterdzieści pięć. Potem dostaniesz lunch

i przekażę cię Wesleyowi. Wszystko jasne?

– Nie. Mam pytanie – stwierdził, sadowiąc się wygodniej na poduszkach.

– Co takiego? – rzuciła gniewnie, pragnąc jak najszybciej się oddalić.

Zlustrował ją spojrzeniem od stóp do głowy.

– Zamierzasz się wybrać w takim stroju do miasta?

– Ubieram się tak, jak mi się podoba – odparła z urazą w głosie.

– Gust masz, jak widać, niewybredny – powiedział, krzywo się uśmiechając.

– Dlaczego nie ubierzesz się w worek od kartofli? Nie posypiesz sobie głowy

popiołem? Zresztą i to by nie pomogło. Nawet w worku od kartofli

wyglądałabyś ładnie.

– Czy coś jeszcze?

– Tak. Tym razem nie zamierzam cię przepraszać za wczorajsze pocałunki.

Sprawiły mi przyjemność.

I tobie również. Zastanów się nad tym. I przestań udawać, że udało ci się

pokonać biologię.

Wpatrywała się w niego przez długą chwilę tłumiąc gniew.

– Jedyną przyjemność związaną z twoim pobytem sprawia mi fakt, że nigdy

nie dostaniesz mojego przepisu. I swojej drogocennej łodzi. Odjedziesz stąd z

pustymi rękami.

Uniósł brew i uśmiechnął się szelmowsko.

– Ta łódź miała być moim domem. Nie mam więc gdzie wracać. Będę

musiał zostać tu tak długo, aż ją dostanę. Prawda?

– Prędzej gruszki wyrosną na wierzbie.

– Może i wyrosną – zakończył, stale się uśmiechając.

– Wszystko goi się dobrze – powiedział jej doktor Fonsby, gdy Connor

pokuśtykał już do zaparkowanego przed szpitalem MG. – Może teraz trochę

chodzić o kulach, ale stopy nadal nie wolno mu obciążać. Nie może nawet

prowadzić samochodu. Jeśli ból się wzmoże, proszę zapakować go do łóżka. Za

tydzień chciałbym go ponownie zbadać.

– Następny tydzień? – spytała Giną, czując, że robi jej się słabo.

– Tak. Siedem dni – odparł. Westchnęła ciężko, ale Fonsby nie zwrócił na to

uwagi. – I naprawdę ma pani szczęście. Mało brakowało, a mógłby stracić tę

nogę. Już raz chcieli mu ją amputować. Tylko własnemu uporowi zawdzięcza to,

że ją jeszcze ma. Proszę przypilnować, żeby dbał o siebie. Zrozumieliśmy się?

Wróciła do samochodu przejęta tym, co powiedział jej lekarz. Była trochę

zrezygnowana i smutna, głównie jednak dlatego, że znowu zaczęła odczuwać

wyrzuty sumienia za spowodowany przez siebie wypadek.

– Czy rzeczywiście chcieli ci amputować stopę po tym twoim... wypadku? –

spytała Connora w drodze powrotnej do domu.

– Uhm – mruknął. Siedział z łokciem opartym o opuszczoną szybę, pięścią

podpierał policzek i był jakiś zamyślony i poważny.

– I co? Nie zgodziłeś się? – spytała, zbyt zawstydzona, by na niego spojrzeć.

– Długo byłeś w szpitalu?

– Chyba widać, że się nie zgodziłem. A leżałem długo. Parę razy. Już

straciłem rachubę. A dlaczego pytasz?

– Tak sobie. – Niespokojnie przesunęła się na siedzeniu. – Gdzie to się stało?

W Kalifornii?

– W Hiszpanii. – Odwrócił się w jej stronę. – Co jest? Znowu się czujesz

winna? Bardzo dobrze! Wtedy się od razu robisz milsza.

– Słuchaj... – zrobiła jakiś bezradny gest dłonią – ty jesteś taki... niemożliwy.

Trudno nie pamiętać, że to się mogło tak źle skończyć.

– Oj, mogło! – zgodził się. – Cały rok musiałabyś mnie na przykład

kurować! Ale ja też mam szczęście, bo mogłaś mi zafundować amputację.

Na dźwięk tego słowa wstrząsnął nią dreszcz.

– Dobrze, że się chociaż wzdrygasz – szydził.

– Powinnaś mi to jakoś wynagrodzić.

– Przecież staram się – powiedziała, wykrzywiając usta. – Cały czas się

staram.

Uniósł nieznacznie brwi i zlustrował ją wzrokiem.

– No, przynajmniej się przebrałaś. Doceniam to.

Wzruszyła ramionami. Rzeczywiście włożyła dżinsową spódnicę, żółtą

bluzkę z dzianiny i sandałki. Włosy miała wyszczotkowane i umalowane usta.

– Chciałabyś dla mnie zrobić coś naprawdę miłego?

– spytał.

– To zależy – odparła przezornie, czując na skórze dreszcz.

– Nie jedźmy prosto do domu. Czuję się tam jak w klatce. Przewieź mnie po

okolicy. Pokaż mi to miasto, które tak kochasz. Spojrzała na niego podejrzliwie.

– Po co? Żebyś się miał z czego naśmiewać?

– Nie. Po to, żebym zobaczył je twoimi oczami. Twoimi, pozwolę sobie

dodać, pięknymi, piwnymi oczami.

– Dobrze, ale pod warunkiem że skończysz z tym udawaniem – powiedziała,

zaciskając mocniej dłonie na kierownicy.

– Z czym? – zaśmiał się.

– Z tym udawaniem, że się... do mnie zalecasz.

– A kto tu udaje? – śmiał się jeszcze radośniej.

– Ty. A ja mam tego dość, bo wiem, że chodzi ci o Beekmana.

– A jak nie o Beekmana? Może jednak o ciebie?

– To i tak marnujesz czas.

– Dotąd go nie zmarnowałem. Było mi bardzo przyjemnie. I tobie również. A

jeszcze przyjemniej by było, gdybyś sobie na więcej pozwoliła.

– Widzisz? – Giną pogroziła mu palcem. – Już zaczynasz. Właśnie takich

uwag sobie nie życzę.

– No dobrze – zgodził się z ironicznym uśmiechem. – Pokaż mi okolicę, to

może przestanę.

– Zgoda – powiedziała, w momencie gdy wjeżdżali na szczyt wzgórza. –

Obwiozę cię po miejscach, które lubię najbardziej.

– No, ale co tu jest takiego? Same pola i jakieś kurniki – Connor niechętnie

gapił się na wiejski krajobraz.

– Poczekaj, zaraz coś zobaczysz – odparła. Znaleźli się na szczycie

wzniesienia. Ruchem głowy wskazała na prawą stronę drogi. – Patrz. Jak ci się

to podoba?

Pod nimi w dolinie przycupnęło małe, zniszczone gospodarstwo. Ze

wszystkich stron otaczały je pola. Ale nie były to pastwiska ani łąki, ani ugory –

tylko całe hektary falujących w słońcu, prześlicznie kwitnących roślin.

Dosłownie miliony kwiatów.

– Co to takiego? – zmarszczył się Connor.

– Petunie – powiedziała, ciesząc się, że tak go to zaskoczyło. – Dwadzieścia

hektarów petunii. Czujesz, jak pachną?

Wciągnęła głęboko powietrze. Żadne kwiaty nie miały dla niej

cudowniejszego zapachu niż petunie. Zakręciło jej się w głowie.

Connor przyglądał się tęczowemu bezmiarowi kwietnego łanu.

– To jakieś zwariowane wiejskie dziwactwo. O co tu chodzi?

– To farma Luke’a Caniglia – powiedziała z tryumfalnym uśmiechem Giną.

– On ma osiemdziesiąt cztery lata. Każdej wiosny siada na traktor, prawie tak

stary jak on sam, orze i potem sieje petunie.

Mijali właśnie stojący koło drogi, mocno podniszczony dom. Na ganku, w

fotelu na biegunach siedział mały, okrągły człowieczek z siwymi resztkami

włosów na głowie. Na jego kolanach leżał zwinięty w kłębek żółty kot.

Giną zatrzymała samochód, wychyliła się, pomachała ręką i zawołała:

– Hej, Lukę! To ja, Giną!

Stary człowiek z uśmiechem pozdrowił ją gestem dłoni i bujał się w swoim

fotelu dalej, ani na chwilę nie straciwszy rytmu.

– Moglibyśmy wpaść i porozmawiać z nim – powiedziała Giną, naciskając

na gaz. – Ale nic z tego. On nie rozmawia w sierpniu.

– Co? – Connor wykręcił głowę i popatrzył w kierunku farmy.

– Tak. Zachowuje przez miesiąc milczenie. Jego żona umarła w sierpniu.

Daje w ten sposób świadectwo, że o niej pamięta. A to – wskazała na kwiaty –

też sieje z myślą o niej. Ona bardzo lubiła petunie.

– Kiedy umarła? – spytał Connor.

– Dwadzieścia osiem lat temu. «

– O Boże! Dwadzieścia osiem lat? Giną zatrzymała samochód na poboczu.

– Tak. Bardzo ją kochał. Może byśmy wysiedli na chwilę?

Connor skinął głową i wygramolił się z samochodu. Stał obok niej i

marszcząc brwi patrzył na pole kwiatów, jakby zakłopotany.

– He tego jest? Dwadzieścia hektarów?

– Tak. Kiedyś miał sto pięćdziesiąt hektarów. Po śmierci żony sprzedał

ziemię. A na tej reszcie sieje co rok jej ulubione kwiaty.

– I ty tu zawsze przyjeżdżałaś? Nawet jak byłaś małą dziewczynką? – Jego

głos miał niskie, chropawe brzmienie.

Przez twarz Giny przemknął cień uśmiechu.

– Tak. Latem ja i moja kuzynka, Lucia, przyjeżdżałyśmy tu bez przerwy na

rowerach. Przywoziłyśmy nasze lalki i bawiłyśmy się. Ubierałyśmy je w kwiaty.

– W jej uśmiechu było nieco nostalgii. – Czasami obłaziły nas mrówki. A od

tych kwiatów kręciło się nam w głowie. Od patrzenia, wąchania, smakowania...

– Smakowania? – spytał niedowierzająco.

– Uhm. – Schyliła się i zerwała dwie jasnoczerwone petunie. Wprawnym

ruchem oberwała zielone listki wokół kwiatostanów. Na jej dłoni leżała para

kwiatów. Każdy z nich miał kształt delikatnie zwiniętego stożka.

– Spróbuj. – Podsunęła mu jeden z nich. – Włóż sobie ten koniuszek do ust.

Tylko nie ugryź. I spróbuj wyssać.

– Co? – zdziwił się jeszcze bardziej.

– No... zrób tak – namawiała. Podniosła do ust lejkowaty, czerwony kwiat.

Nie odrywając od niej oczu, Connor zrobił to samo.

Wyssała słodką kropelkę z nektarnika i uśmiechnęła się do niego.

– Spróbowałeś? Miód.

Connor wyjął z ust kwiat i nie odrywając od niej wzroku skinął głową.

– A widzisz! Wszystkie są takie. Kryją w sobie słodycz.

Connor powtórnie kiwnął głową. Oczy miał bardziej błękitne niż niebo.

– Rzeczywiście – przyznał rozkojarzony. – Kryją w sobie słodycz –

powtórzył, wpatrując się w jej wargi.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Giną patrzyła na mieniącą się różnym kolorami mozaikę witraży.

– To jest kościół, w którym moi rodzice, dziadkowie i pradziadkowie

zawierali śluby – powiedziała.

Connor milcząco skinął głową. Zastanawiał się, jaka by ona teraz była,

gdyby również wzięła tu ślub. Próbował sobie ją wyobrazić jako pulchną,

zadowoloną z życia, małomiasteczkową matronę. Wprawiło go to w zły nastrój.

– Każda rodzina starała się ufundować witraż. Ten jest nasz. – Giną wskazała

bogaty w kolory wizerunek świętego Antoniego. U podstawy okna, na

mosiężnej tabliczce, widniał wygrawerowany po włosku napis: Dar rodziny

Mario A. Calvino.

Connor przebiegł wzrokiem kolejne okna. Rodzina Marchesi, Caniglia,

Orsini, Fanelli, Alonzo: nazwiska te nie brzmiały już dla niego obco.

W kościele panował spokój, ale Connor miał dziwne odczucie, że nie była to

martwa cisza. Przeciwnie, wnętrze tchnęło tajemnym życiem. Historia, jak

ożywiona istota, przemykała niespokojnie, kryjąc się w cieniach, śledząc ich i

przyglądając się badawczo.

Od pokoleń tu właśnie modlili się mieszkańcy Allegro i tu odbywały się

uświęcone rytuałem ceremonie towarzyszące najważniejszym wydarzeniom ich

życia: chrzty, komunie, śluby i pogrzeby. Ściany świątyni mogłyby snuć nie

kończącą się opowieść o ludziach, których losy były ze sobą nierozerwalnie

związane.

– Spójrz tutaj. – Giną poprowadziła go ku ścianie przy wejściu. – Popatrz na

ten fresk.

Connor przyjrzał mu się krytycznie. Był to zadziwiająco dobry obraz,

przedstawiający jedną ze scen z Ewangelii: Kazanie na Górze. Zastanawiał się,

skąd taka mała parafia mogła zdobyć coś tak cennego.

– Dumni jesteśmy z tego obrazu – powiedziała Giną. – Za pieniądze

zarobione na jednym z festynów miasto sprowadziło malarza z Włoch. A potem

on wykorzystał niektórych spośród naszych przodków jako modele. Spójrz na

nią. – Wskazała palcem na postać młodej matki z dzieckiem na ręku.

Connor wpatrywał się w twarz pięknej kobiety. Jej podobieństwo do Giny

było tak uderzające, że poczuł, jak wszystko się w nim napręża.

– To moja praprababka. Babcia Earline. – Giną uśmiechnęła się. –

Poznajesz?

Skinął głową. Twarz miał nadal napiętą.

– Przepis należał do niej. To za jej przyczyną tutaj się znalazłeś. Ona cię

sprowadziła. Dziwne, co?

Connor nie spuszczał oka z obrazu. Nie odezwał się. Być może sprowadziła

go tutaj ta śliczna, od lat nieżyjąca kobieta. Ale to jej praprawnuczka, tak do niej

podobna, trzyma go nadal w Allegro.

Przeniósł wzrok na inne postacie fresku. W głębi obrazu odnalazł twarz

podobną do Lorena. Nic dziwnego, pomyślał, że rozpoznaję te znajome

niewinne rysy, aż nadto długo miałem okazję się im przyglądać.

Giną przestała się uśmiechać.

– Ten mężczyzna to prapradziadek Lorena, Thomaso Galii – powiedziała

wskazując postać, na którą patrzył.

Connor odwrócił się. Poczuł, jak ogarnia go irracjonalny, niezdrowy gniew.

– Co się stało? – spytała zaskoczona.

– Nic. To miasto obejmuje cię swoimi mackami jak ośmiornica. Jesteś z nim

związana na tysiąc sposobów.

– Przecież od początku ci to mówiłam, prawda?

– Tak, mówiłaś. Ale teraz już stąd chodźmy. Giną przyglądała mu się przez

chwilę. Zadziwiały ją nieoczekiwane zmiany jego nastroju. Starała się coś z tego

zrozumieć.

– A ty naprawdę nie masz takiego miejsca, z którym czujesz się związany? –

spytała.

Wydawało się, że zastanawia się nad odpowiedzią, ale w końcu wzruszył

tylko ramionami.

– Chodźmy stąd – powtórzył raz jeszcze.

Starała się iść wolno, by kuśtykający o kulach Connor za nią nadążył. Szli

przez łąkę w kierunku stawu starego Motta. Teren był ogrodzony i samochód

zostawili przy bramie wjazdowej.

– Dokonujemy wykroczenia, prawda? – spytał Connor. – Wtargnęliśmy na

czyjąś posiadłość.

– Ależ skąd – tłumaczyła mu Giną. – Mottowie są krewnymi Orsini, a Orsini

są spokrewnieni ze wszystkimi. Ja też jestem Orsini ze strony matki. Chodzi

tylko o to, żeby zamknąć za sobą bramę. To taka wiejska etykieta. A poza tym

Boston Charlie mógłby wyjść na szosę.

– A kto to jest, że ośmielę się spytać, Boston Charlie?

– To kuc szetlandzki na emeryturze.

– Przeszedł na zasłużony odpoczynek? Od czego? Od bycia kucem?

– Chodzi o to, że nikt już na nim nie jeździ. Jest stary, zgrzybiały i ślepy na

jedno oko. Poza tym ma astmę.

– Dobry surowiec dla fabryki kleju.

– W żadnym razie. – Giną zaprzeczyła energicznym ruchem głowy. – On jest

jakby członkiem rodziny. Na dożywociu. Co rok maszeruje w festynowym

pochodzie. Zamyka go właściwie. Ktoś go prowadzi, a kuc na bokach ma

transparenty z napisem: „To jest to!” Zupełnie jak na Coca-Coli. Powłóczy

nogami, ale uwielbia tę paradę. To prawdziwy aktor.

– Śliczne! – burknął Connor.

– Słuchaj, może za ciężko ci się idzie po tych wertepach? – zwróciła się do

niego Giną.

– Mogę robić wszystko, byle tylko nie siedzieć zamknięty w tym twoim

domu. Mogę nawet wplatać wstążki w grzywę Bostona Charliego.

Uniosła głowę i spojrzała na niego.

– Zawsze masz w sobie tyle niepokoju? – spytała.

– To miasto mnie niepokoi. Wszystko dookoła mnie niepokoi. Ty mnie

niepokoisz.

– Naprawdę nie masz rodzinnego miasta? Przecież gdzieś się urodziłeś.

– Owszem. W Monte Carlo. Ojciec myślał, że matka ma jeszcze dwa

tygodnie czasu na hazard. Ale się pomylił. Mało brakowało, a urodziłbym się

przy stoliku do bakarata.

Powiedział to szyderczym tonem, ale Giną, jakoś wbrew sobie, poczuła się

tym poruszona.

– Twoi rodzice mieszkali w Monte Carlo? – spytała.

– Nie. Rozbijali się po całym świecie. A potem się rozwiedli i zaczęli się

żreć ze sobą. Raz byłem z matką, raz z ojcem. Ale oboje nie lubili siedzieć

dłużej w jednym miejscu.

Spojrzała na niego. W jej oczach malowało się współczucie.

– Każde z nich chciało cię zatrzymać? To okropne. Bardzo mi przykro.

– Nie zatrzymać, tylko podrzucić drugiemu – sprostował z tym samym,

dobrze jej znanym, szyderczym uśmiechem. – A mnie było wszystko jedno.

Zanim skończyłem osiem lat, zobaczyłem więcej świata, niż większość ludzi

zobaczy przez całe życie. Choćby ty.

– Nie zamieniłabym mojego dzieciństwa na twoje – odpowiedziała z

przestrachem w głosie. – Za żadne skarby. I potem już nigdy nie zatrzymałeś się

gdzieś na dłużej?

– Nie. To znaczy... z jednym wyjątkiem. Matka powtórnie wyszła za mąż.

Każdy następny mężczyzna to był nowy rozdział. Tym razem był to starszy

facet, nazywał się Fred Mercator. Nie miał dzieci, a chyba zawsze chciał je

mieć. Mieli spędzić dwa lata włócząc się na jego jachcie po Karaibach, ale

matka próbowała podrzucić mnie Fredowi na dobre. – Przerwał na chwilę i

zaśmiał się. – I prawie się to udało. Miałem dziesięć lat. Ten jacht był dla mnie

jak czarodziejski dywan. I Fred był prawdziwym czarodziejem: stary facet, łysy,

z siwą brodą i z duszą dziecka. Nawet prywatnego nauczyciela ściągnął dla

mnie na ten jacht. Jak Boga kocham, wszystko tam miałem. Jak w raju.

– I co się stało? – Giną zmarszczyła brwi.

– Umarł. – Twarz Connora stężała. – Pewnego ranka stawialiśmy we dwóch

żagiel. Powiedział do mnie: Dobrze jest żyć, prawda, chłopcze? I w chwilę

potem... skulił się, upadł... i już nie żył.

Stłumiła w sobie nagłą potrzebę, by dotknąć jego dłoni. Może dlatego, że

wyrazem twarzy dał jej do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych gestów

współczucia czy sympatii. Wysoki, silny, pełen dumnej pewności siebie,

wyglądał na człowieka, którego nic nie będzie już w stanie zranić.

– A potem? – spytała z wahaniem. – Co było potem?

– To, czego można się było spodziewać. Matka sprzedała jacht i wyjechała z

tym nauczycielem na Barbados. A mnie oddali do szkoły z internatem w Anglii.

O rany! Myślałem, że zima nigdy się tam nie skończy.

Zobaczyli przed sobą staw. Słońce odbijało się od zwierciadła wody i

Connor zmrużył oczy.

– Wędrowanie z miejsca na miejsce stało się nawykiem. Raz tylko

przesiedziałem dwa lata na studiach w Los Angeles. Matka umierała. Chciała,

żebym był blisko niej. Do dziś nie wiem po co.

Stanęli nad stawem. Jego zachodniego brzegu strzegły zasuszone jabłonie, a

wschodni brzeg zarośnięty był szuwarami. Prawie całą taflę pokrywały lilie

wodne: niektóre z nich kwitły. Na zatopionej do połowy kłodzie wygrzewał się

w słońcu żółw.

– Może usiądziesz i odpoczniesz trochę? – spytała Giną.

– Nie. Przejdźmy się dookoła. Lubię być w ruchu. Pokiwała głową.

Pamiętaj, mówiła sobie, ostrzegł cię uczciwie: nie lubi pozostawać na miejscu.

– Skończyłeś studia? – spytała.

– Nie. Przerwałem na przedostatnim semestrze. Matka zostawiła mi jakieś

pieniądze. Wylądowałem w Teksasie. Była tam taka bankrutująca sieć sklepów

ze sprzętem sportowym. Zorientowałem się, że to sprawa błędów w

zarządzaniu. Przez dwa lata wędrowałem po całym Teksasie. – Przerwał na

chwilę. Pokiwał głową, jakby coś wspominając.

– Sprzedałem to z zyskiem. Skądś dowiedziałem się o takim małym interesie

lotniczym. Loty nad puszczą, wzdłuż Jukonu i w dystrykcie Mackenzie. Tam

było to samo. Trzeba było usprawnić zarządzanie. Następne dwa lata i dużo

latania. – Uśmiechnął się, jakby sam z siebie szydził. – Po tej Kanadzie była sieć

agencji turystycznych w Nowej Południowej Walii. Ta sama historia. Kretyńskie

zarządzanie. Wyprowadziłem to na czystą wodę i sprzedałem.

1 potem kupiłem tę sieć magazynów „Vagabond”. Zmieniłem całe

kierownictwo i robiłem za głównego redaktora. Przez dwa lata objeżdżałem

Europę i sprawdzałem, czy stare miejsca już mnie nie przerażają. Okazało się,

że przestały.

Giną, nie wiedząc co powiedzieć, zatrzymała się przy drzewie jabłoni.

Zerwała jabłko, prawie już dojrzałe, i podała je Connorowi.

– Dziękuję. Mógłbym pomyśleć, tak jak ty, że to miejsce jest rajem.

Spuściła głowę i wytarła jabłko o spódnicę. Ruszyli dalej.

– Mówiłeś, że pragniesz teraz zdobyć tę łódź. Po co?

– Znam Beekmana z czasów, kiedy byłem w Kalifornii. W zeszłym roku,

leżąc w szpitalu, dowiedziałem się, że Beekman przejął majątek jakiegoś

niewypłacalnego dłużnika, plantatora trzciny cukrowej na Karaibach. Między

innymi kilka starych jachtów pływających w czarterze. Jeden z nich nazywał się

„Samotna”. To była łódź Mercatora. Ta sama, na której pływałem jako

dziesięcioletni chłopiec.

Spojrzał na nią przelotnie i przeniósł wzrok na daleką linię horyzontu.

– Ten czarterowy interes, to znaczy wynajmowanie jachtów, wygląda

obiecująco. I mógłbym zobaczyć znowu Morze Karaibskie. Z pokładu

„Samotnej”. Tylko trzeba by ją wyremontować. Z jej sterówki świat wydawał

się jakiś lepszy. Może znowu tak będzie. Przyglądała mu się przez chwilę w

milczeniu.

– Właściwie to nie czujesz się szczęśliwy, prawda? Śmiejesz się, żartujesz,

ale naprawdę szczęśliwy nie jesteś.

– To samo można powiedzieć o tobie – odpowiedział agresywnie. – Uśmiech

milionerki i biedne życie. Beekman oferuje ci jakąś szansę, ale jesteś zbyt

uparta, by z niej skorzystać. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, jakie masz

powody do radości.

– Moje życie jest cudowne. – Gestem ręki wskazała łąkę i staw. – Wszystko

to dookoła jest moje. Starałam się ci to jakoś pokazać.

Odwrócił się od niej i znowu zapatrzył się gdzieś daleko.

– No tak. Ale ja widzę rzeczy takimi, jakimi są. A ty je widzisz przez różowe

okulary. – Oparł się na kulach, obrzucił ją przez ramię niechętnym spojrzeniem i

znowu się odwrócił. – Co zrobisz, gdy będziesz starą kobietą, a ten staw zasypią

i wybudują tu kolonię domków jednorodzinnych? A drugą taką samą na polu,

gdzie rosną teraz petunie? Gdy połowa ludzi z Milledgeville rozdrapie te

ziemie? I gdy nagle twój uroczy kościółek wyda im się za mały i przyjdą

spychacze, żeby na jego miejscu postawić większy?

– Przestań! – przerwała mu ostro.

– Mam przestać? – Spojrzał na nią z drwiącym uśmiechem. – Równie dobrze

możesz poprosić czas, żeby przestał płynąć. Co z tobą będzie, Gino? Nie macie

przecież nic. Ani ty, ani Earline. Co zrobisz w razie jakiegoś nieszczęścia?

Przecież ona może zachorować. Albo umrzeć. Co wtedy? Utrzymasz ten wielki

dom? Będziesz to ciągnąć w nieskończoność? Przykuta do starych obrazów,

starych wspomnień i marzeń?

– Skończ z tym! – ponownie próbowała mu przerwać.

– To ty z tym skończ. Z takim życiem. Nie pozwól, żeby do tego doszło.

Beekman proponuje ci sześćdziesiąt tysięcy dolarów. Czy to do ciebie nie

dociera? Myślę, że uda się naciągnąć go jeszcze na te procenty.

Zabezpieczyłoby to was na całe życie. Przecież nie możesz liczyć, że wiecznie

będziesz miała szczęście. To niepewna lokata.

– Ale ja jestem dostatecznie szczęśliwa – broniła się Giną. – Szczęśliwsza

niż ty. Przynajmniej mam swój dom. Przestań więc mnie dręczyć. Nie chcę tego

już więcej słuchać. A poza tym, idzie do nas Boston Charlie – zakończyła

sztucznie wesołym głosem.

Zrezygnowany Connor popatrzył na nią spode łba. Nie zwracała na niego

uwagi. Patrzyła, jak przez trawy i zielska idzie w ich stronę stary, okropnie

brzydki kuc.

– Mam przerwać dyskusję z powodu jakiejś szkapy? – spytał Connor

skwaszonym głosem.

– Raczej dlatego, że to strata czasu – odparła.

– Halo! Charlie! Chcesz jabłko?

Chód kuca przeszedł w artretyczny trucht. Łeb podskakiwał mu przy każdym

kroku. Sierść miał częściowo wyłysiałą, jakby zjedzoną przez mole. Cienki,

siwy kosmyk – pozostałości grzywy – opadał mu na oczy, a właściwie na jedyne

oko, którym patrzył tak, jakby miał zeza.

– Charlie! Mały śliczny Boston Charlie! Chcesz jabłuszko, malutki? Prosto z

drzewa – szczebiotała jak dziecko Giną.

Connor wydał z siebie dźwięk, mający świadczyć o tym, jak bardzo jest

zdegustowany.

– Widywałem zdechłe konie w lepszej formie. Przecież to nie jest kuc, tylko

zombi.

Odłamała kawałek jabłka i poczęstowała nim Boston Charliego. Żuł, śliniąc

się, a Giną przytuliła policzek do jego karku i klepała go pieszczotliwie.

– Jest śliczny i wszyscy go kochają. – Spojrzała z wyrzutem na Connora. – A

ty nie masz ludzkiego serca. Masz serce zombi.

– Przecież on się ślini i jest cały wyłysiały.

– No to co? Ciebie być może też czeka to samo. Ale to nie znaczy, że masz

być przez nikogo nie kochany.

Connor odwrócił się i kręcił rozpaczliwie głową.

– Czy naprawdę sześćdziesiąt tysięcy dolarów nic dla ciebie nie znaczy? Czy

może jesteś tak naiwna, że nie potrafisz sobie wyobrazić tej sumy? Słuchasz, co

się do ciebie mówi, czy nie?

Wyglądało na to, że nie słucha. W każdym razie nie raczyła odpowiedzieć.

Dała Boston Charliemu resztę jabłka i przytuliła się do niego jeszcze mocniej.

– Jedz, malutki. Giną kocha swojego kuca, najpiękniejszego na całym

wielkim świecie. Konika, kucyka, puchatka, kudłatka...

– Zabieraj mnie stąd – warknął Connor. – Wolę siedzieć w karcerze, niż

oglądać tę szmirę. Zemdliło mnie.

– Nie będziesz skazany na samotność. Przyjdzie do ciebie Wesley –

poinformowała go uprzejmie Giną, nadal głaszcząc kuca.

– Mówiłem ci, żebyś trzymała go ode mnie z daleka. To nie dziecko, tylko

wcielony diabeł.

Giną zastąpiła mu drogę. Wpatrywała się w niego zwężonymi źrenicami.

– Ty naprawdę jesteś zombi. A Wesley jest biednym chłopcem. Ma ojca w

szpitalu i inne dzieci go nie lubią. Powiedziałeś raz, że wiesz, jak trudno być

małym samotnikiem. Ale okazuje się, że tylko udawałeś współczucie. Może ty

naprawdę jesteś wewnątrz martwy, zupełnie martwy. Inaczej mógłbyś się

zdobyć na to, by być miłym dla tego dzieciaka.

Zmarszczył się, a po chwili drwiąco się uśmiechnął.

– I ty to mówisz? Sama próbujesz wpakować swoje serce do grobu. A ono

jeszcze nie umarło. Zamknęłaś się w małym hermetycznym świecie. Od tamtego

pola do tego stawu: oto jego granice. I twierdzisz, że to ja jestem martwy, a nie

ty. Mogłabyś się sporo na temat życia ode mnie nauczyć.

– A może to ja mogłabym cię czegoś nauczyć? Myślałeś o tym kiedy?

Connor przyglądał się jej pełnym wargom z zainteresowaniem graniczącym

z bezczelnością.

– A owszem. Myślałem o tym. Przez całą zeszłą noc. Cierpliwość Giny,

wiele razy wystawiana na próbę, w tym momencie się wyczerpała.

– Mówiłam ci, że nie życzę sobie wysłuchiwać tego rodzaju uwag. –

Odwróciła się, zamierzając jak najszybciej dostać się do samochodu.

Nie zdążyła zrobić kroku, gdy zaskoczona poczuła, że schwycił ją za ramię.

– Nie dotykaj mnie – rzuciła za siebie. Odwróciła się. Błękitne oczy Connora

płonęły.

– Dlaczego? – spytał. Przysunął się jeszcze bliżej. Poczuła mocne uderzenia

tętna. – Przyjemnie było zeszłym razem, prawda? Boisz się, żeby znowu ci nie

było przyjemnie?

Wpatrywała się w niego. A więc znowu, pomyślała. Znowu zacznie ją

całować, a ona nie będzie potrafiła się temu oprzeć. Przyciągnął ją ku sobie i

zajrzał w jej spłoszone oczy.

– Co się stało? – Jego głos był niebezpiecznie miękki. – Drżysz? Mam

uwierzyć, że to z lęku albo ze złości? Ale nie. Sama wiesz, o co chodzi. To nie

mnie się lękasz. Sama sobą jesteś przerażona. I własnym pożądaniem.

– Przestań sobie pochlebiać – powiedziała z zaciśniętym gardłem.

– To ty się przestań oszukiwać. – Uścisk jego dłoni stał się silniejszy. –

Mógłbym cię teraz pocałować, Gino. Pozwoliłabyś na to. – Jego wargi znalazły

się tuż przy jej wargach. – Potrzebujesz pocałunków. I nie tylko pocałunków.

Ale ja mam dosyć tej roli zbawcy. Następnym razem dotknę cię dopiero wtedy,

kiedy sama mnie o to poprosisz.

– Nigdy – rzuciła z pasją. Niezdolna, by się oddalić, stała jednak nadal jak

zahipnotyzowana.

– Nigdy nie mów nigdy – uśmiechnął się, ciągle tuż przy jej ustach.

Zamknęła oczy, poczuła jego oddech na swoich wilgotnych wargach i zaczęła

drżeć jeszcze bardziej.

Nie pocałował jej jednak. Poczuła nagle, że jego dłoń oderwała się od jej

ramienia. Spojrzała na niego skonsternowana.

– Chcę ci zaproponować pewien układ. – Connor zmienił ton na spokojny i

rzeczowy. – Pokazuj mi dalej to miasto. Tak jak sama je widzisz. Jeszcze przez

następny tydzień. Jeśli przekonasz mnie, że masz rację, także jeśli chodzi o

ciebie, zostawię cię w spokoju. Przysięgam. I powiem Beekmanowi, żeby zrobił

to samo. I będziesz sobie mogła tu dalej żyć po swojemu. Zgoda?

Wyjedzie, pomyślała, i wtedy będę znowu bezpieczna.

– Zgoda – odrzekła po chwili. Ale nie ośmieliła się znowu spojrzeć mu w

oczy z tak bliska.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Przez kilka kolejnych dni Giną i Connor kontynuowali te niespokojne

eskapady. Wsiadali rano do samochodu i wyruszali na objazd Allegro i jego

wiejskich okolic. Giną opowiadała mu o historii, legendach i lokalnych

tradycjach, starając się robić to w sposób możliwie nieemocjonalny. Były to

jednak próżne starania: nie była zawodową przewodniczką turystyczną i nie

potrafiła mówić o tym, co tak bardzo kochała, z pozycji neutralnego

obserwatora. Wydawało jej się, że w spojrzeniu Connora równie często

odnajduje zdumienie, jak drwinę.

Connor niechętnie – i jakby wbrew swej woli – zaczynał po trochu rozumieć.

Przede wszystkim to, że w Allegro nie było po prostu takiego zakątka, który nie

kojarzyłby się Ginie z jakimiś wspomnieniami. Już jako mała dziewczynka

musiała przebiec ze skakanką po każdym chodniku, wspiąć się na każde drzewo,

poznać każde domostwo i każdą rodzinę. Znajomy stawał się nie tylko człowiek,

lecz również jego pies, kot, papuga i chomik. I równie znajome i bliskie było dla

niej to, co zwykle nie należy do nikogo: kamyk, kępa trawy, pęk koniczyny i

każde ziarnko piasku z Allegro.

Próbował ją prowokować swoimi opowieściami globtrotera. Epatował

nazwami dalekich miast. Wspominał Paryż, Mediolan, Dublin, Londyn,

Frankfurt, Barcelonę, Boston, Melbourne, Fairbanks i Cancun.

Słuchała z uśmiechem, bardzo ją to wszystko fascynowało, ale jednocześnie

– ku niezadowoleniu Connora – nadal sprawiała wrażenie całkowicie

szczęśliwej z tego, że żyje tam, gdzie przyszło jej żyć.

Popołudnia były mniej zajmujące. Giną biegła na miasto, gdzie czekały na

nią dziesiątki nie załatwionych spraw związanych z prowadzeniem sklepu i

zbliżającym się festynem. Wolałby spędzać ten czas samotnie i w skupieniu:

miał wiele rzeczy do przemyślenia. Niestety, skazany był na towarzystwo

Wesleya.

Początkowo próbował cynicznie opalać się w ogrodzie, licząc na to, że mały

nie wytrzyma siedzenia w pełnym słońcu i zatęskni za chłodem swego

klimatyzowanego domu. Ale przeliczył się. Wesley okazał się być twardą

sztuką: pocił się tak, że aż okulary ześlizgiwały mu się z nosa, ale nie zamierzał

zrezygnować ze swojego dolara za godzinę.

Jego „oficjalny opiekun” zmuszał go do gry w „Barani Łeb”. Reguły jej były

bardzo zawiłe. Connor podejrzewał, że – podobnie jak nazwa – są one autorstwa

Wesleya i sprowadzają się do tego, że ten, kto grę wymyślił, musi wygrać.

Wpadł wreszcie na jedyny sensowny pomysł i zamiast stale być „Baranim

Łbem”, zaczął opowiadać małemu o różnych przygodach. Nie tylko o swoich.

Pamiętał, jak z zapartym tchem, całymi godzinami słuchał kiedyś gawęd Freda

Mercatora. I tak jak kiedyś ten stary człowiek, tak on teraz dzielił się z chłopcem

tą samą opowieścią.

Rezultat był łatwy do przewidzenia. Mały po prostu go polubił. Albo nawet

więcej niż polubił. Pewnego popołudnia, w przeddzień festynu, przeprowadzili

prawdziwie męską rozmowę.

– Wiesz co? – zaczął Wesley, jakby nieco stropiony.

– Z początku to cię znienawidziłem, jak żeś się tu pokazał. Zabrałeś mi Ginę.

– Wkrótce wyjadę – odparł ozięble Cpnnor. – Znowu ją będziesz sobie miał.

Wesley podwinął koszulkę, znalazł na okrągłym brzuchu ślad po ugryzieniu

komara i zaczął się drapać.

– Chciałem się z nią właściwie ożenić. Rozumiesz?

– Badał miejsce po ugryzieniu z pasją naukowca, po czym zaczął je

rozdrapywać jeszcze bardziej. – Ale, co tam! Jak chcesz, możesz sobie ją wziąć.

– Jak to wziąć? Mam się z nią ożenić? – spytał z pokerowym wyrazem

twarzy Connor.

– Jasne. Widzisz... dla mnie już będzie trochę za stara. Musiałaby na mnie

poczekać jeszcze ze dwadzieścia lat. Może lepiej, żeby wyszła za kogoś, kto od

razu jest stary. Tak jak ty.

Tym razem Connor wyraźnie wyglądał na zmartwionego.

– Rozumiem – mruknął, przymrużając jedno oko. Wesley obciągnął

koszulkę i podrapał się jeszcze raz.

– Mój ojciec to naprawdę jest stary. Skończył już czterdzieści dziewięć lat.

Miał zawał. Za dwa dni wyjdzie ze szpitala. Ale po zawale nie zawsze się

umiera, prawda?

Connor, zakłopotany, spojrzał gdzieś w bok. W oczach dziecka dojrzał

okropny, nagi strach. Przypomniał mu się moment, w którym Fred Mercator

upadł na pokład.

– No pewnie, że nie – odpowiedział burkliwie.

– Zawał nie musi człowieka zabić. Nie martw się. Wesley zamilkł, ale po

chwili wahania spytał jednak:

– Znałeś kogoś, kto umarł na atak serca?

– Nie. Nikogo takiego nie znałem. – Connor powiedział to wcześniej, niż

uświadomił sobie, że kłamie. Myślał o śmierci Freda i o tym, że jego własne

dzieciństwo skończyło się wtedy, gdy serce tego starego człowieka przestało bić.

– Hej, chłopaki! – Głos Giny przerwał jego smutne wspomnienia.

Uśmiechnięta stała na werandzie. Na obu jej policzkach pokazały się dołeczki. –

Co tacy jesteście ponurzy? Jutro zaczyna się festyn!

Nagle uświadomił sobie, że się uśmiecha i że Wesley uśmiecha się także.

Poczuł, że od tego patrzenia na nią dzieje się z nim coś dziwnego. Próbował to

jakoś odpędzić, ale mu się nie udało. Do diabła, pomyślał, najwyższy czas

wynosić się z tego miasta.

Układał sobie już zresztą w głowie plan, który – jeśli by się powiódł –

powinien usatysfakcjonować wszystkich: Ginę, Beekmana i nawet jego samego.

I wtedy będzie mógł ruszyć na Karaiby. Ta kobieta zostanie tu zabezpieczona na

resztę życia, ale on będzie już daleko stąd. Znowu wolny.

Udało mu się jakoś namówić Ginę, żeby zabrała go – w tym dniu wyjątkowo

również wieczorem – na przejażdżkę.

Tam, gdzie jeszcze wczoraj było pusto, wędrowna ekipa montowała wesołe

miasteczko. Diabelski młyn, nieruchomy i bez świateł, majaczył na tle

ciemniejącego o zmierzchu nieba, wyższy od drzew i budynków Allegro.

Zabiegani robotnicy krzątali się po terenie, sprawdzali maszynerię, przybijali

szyldy i wznosili jakieś następne konstrukcje. Connor patrzył na nich

podejrzliwie.

– Ilu ich tu przyjeżdża? To niespokojni, wędrowni ludzie. Mogą być z nimi

jakieś kłopoty – podzielił się z Giną swoimi obawami.

– Dotąd nigdy nie było. – Roześmiała się. – Zapomniałam, ze jesteś

Menedżerem-Cudotwórcą. Wiele byś pewnie tu zmienił.

– To nie moja sprawa – mruknął Connor. – Nie zajmuję się w tej chwili

zarządzaniem, tylko pośrednictwem między tobą a Beekmanem.

Dołeczki zniknęły z jej policzków.

– Nie mam nic do zaoferowania Beekmanowi – odpowiedziała.

Niespokojnym ruchem przeczesał palcami włosy.

– Słuchaj, bez przerwy myślałem, jak wybrnąć z tego galimatiasu. I chyba

mam pewien pomysł. Zatrzymajmy się gdzieś i porozmawiajmy.

– Cały tydzień rozmawialiśmy. Muszę pomóc Earline pakować słonie. Ona

jest zmęczona i przepracowana.

– O tym też chciałem porozmawiać. Czemu nie przyznasz, że stale martwisz

się o nią?

– Martwię się o każdego, kogo kocham – odparła wzruszając ramionami. – A

ty nie?

– Nie kocham nikogo i nie zamierzam nikogo pokochać. Ale naprawdę

zatrzymaj się. Pogadamy. Wydaje mi się, że rozwiązałem ten problem.

Zmroziło ją to wyznanie, ale udało jej się nie zmienić wyrazu twarzy.

Zatrzymała się przy krawężniku, akurat przed własnym sklepem.

– Problem ma tylko Beekman. Nie ja. Po prostu dlatego, że cokolwiek by

zrobił, i tak nie dostanie tego przepisu.

Connor patrzył na wystawę sklepu, na której Giną prezentowała swe

najcenniejsze eksponaty: tkacki kołowrotek, drewnianą kierznie do masła,

mosiężną wagę pocztową, komplet talerzy pomalowanych w róże, lalkę odzianą

w staromodne koronki.

Na nic jej się nie przydadzą te biedne skarby, myślał. Jeden nowo otwarty

sklep wielobranżowy przy autostradzie załatwi ją całkowicie. Wtedy będzie

zdana na łaskę Beekmana.

Oparł się łokciem o deskę rozdzielczą i nachylił się ku niej. Twarz miał

poważną i napiętą.

– Nie przerywaj mi teraz. Nie odzywaj się, dopóki nie skończę. Dobrze?

Skinęła głową, zaskoczona. Z wielkim trudem przychodziło jej utrzymywać

Connora na dystans. Próbowała traktować go nie jak mężczyznę, lecz jak

przeciwnika, wobec którego należy zachować grzeczność, ale i ostrożność.

Teraz jednak czuła, że to niemożliwe: nie sposób było zapomnieć, że jest

mężczyzną – w dodatku niebezpiecznie pociągającym.

– Kochasz to miasto i ten swój festyn. Ale Allegro obumiera. Głównie

dlatego, że nie ma tu przemysłu. Sprowadź więc tu przemysł. Sprzedaj

Beekmanowi przepis. Zgódź się na czterdzieści, a nie na sześćdziesiąt tysięcy,

po to, żeby osłabić uderzenie.

– Jakie uderzenie? – spytała zdumiona.

– Poczekaj. – Connor przysunął się ku niej jeszcze bliżej. – Powiedz, że

sprzedasz mu recepturę pod tym jedynie warunkiem, że sos ma być

produkowany tutaj. W Allegro. Niech kupi przetwórnię, uruchomi ją, stworzy

miejsca pracy...

Rozchyliła ze zdumienia usta. Chciała coś powiedzieć, ale położył jej palec

na wargach. Przestraszyło ją, że nawet tak lekkie dotknięcie wywołało w niej

dreszcz.

– Sza! – Nie pozwolił sobie przerwać. – I to jest twój pierwszy warunek.

Beekman uruchamia przetwórnię. Farmerzy mają zbyt na miejscu, uprawa staje

się opłacalna, nikt nie sprzedaje ziemi. Przynajmniej na razie. I drugi warunek –

ciągnął dalej.

– Miasto nadal organizuje festyn. Zobowiązujesz się nie sprzedawać już

nigdy przypraw, ale w tym jednym przypadku, raz na rok, robisz z nich

podarunek miastu dla podtrzymania lokalnej tradycji.

Zdjął palec z jej ust i oparł się z powrotem o deskę rozdzielczą. Jego oczy z

hipnotyzującą siłą wpatrywały się w nią nieustannie.

– Nie ma cudownej recepty na uratowanie twojego miasta. Ale ta odwlecze

przynajmniej wyrok. Pozwoli mu przetrwać. Kto wie, jak długo? Może do końca

twego życia. Wystarczy ci tyle?

Propozycja była tak zaskakująca, śmiała i niewyobrażalna, że Ginę

całkowicie to oszołomiło. Myśli galopowały jej przez głowę, ale jedno od

początku wydało jej się oczywiste: gdyby Beekman przyjął takie warunki, ona

nie mogłaby się nie zgodzić. Oparła się o drzwiczki w obawie, że zemdleje.

– Ale przecież, on się może... – wyjąkała. – A ja obiecałam ojcu...

Nie pozwolił jej dokończyć, ponownie kładąc jej na ustach palec.

– Twój ojciec sprzedałby przepis dla dobra miasta i bliskich mu ludzi. Nawet

twój przenajświętszy Loren postąpiłby tak samo. I obaj by cię do tego

namawiali.

Wytrącona z równowagi, nadal tym wszystkim oszołomiona, próbowała się

odwrócić, ale jej policzki zostały delikatnie unieruchomione pomiędzy jego

wskazującym palcem a kciukiem. Poczuła nagle, że do oczu napływają jej łzy.

– Nie płacz, Gino. – Jego głos stał się nagle miękki. – Trzeba tak zrobić. Nie

ma lepszego wyjścia. Załatwi się to, wyjadę i nie będziesz już musiała przeze

mnie płakać.

– To nie przez... – próbowała złapać oddech. – Nie przez ciebie. To z radości.

Naprawdę, jesteś genialny, Connor. Ale potem... jak to już wszystko

pozałatwiasz, to... to odjedziesz?

Objął palcami jej policzki jeszcze czulej i delikatniej. Skinął głową i

poczuła, jak kosmyk jego włosów musnął jej czoło.

– Tak. Zawsze ci to mówiłem: odjadę stąd. Ale jeślibyś chciała – jego głos

stał się jeszcze bardziej miękki – to mógłbym cię pocałować na pożegnanie.

Albo nawet scałować ci te łzy. Ale tylko... jeśli mnie o to poprosisz.

Poczuła, jak po policzku spływa jej mokra kropla. Całuj mnie, Connor – tak

bardzo pragnęła mu powiedzieć – obejmij mnie i całuj. Tylko tobie to wolno, ale

błagam, nie odchodź i nie zostawiaj mnie.

Wiedziała, że dał jej to, na czym jej najbardziej zależało, ale teraz odjedzie,

bo jak wiatru, tak i jego, przywiązać do jednego miejsca nie sposób. Zniknie

gdzieś, niezależny i wolny na zawsze i stanie się dla niej cieniem, jeszcze

bardziej nieuchwytnym niż Loren. Nie może więc teraz pozwolić, żeby jego

pocałunki wypaliły w jej pamięci znamię, które będzie tak trudno zaleczyć.

– Nie mogę cię o to poprosić – powiedziała, ocierając łzę. – Nie teraz. Może

wtedy, gdy będziesz odjeżdżał.

Zbliżył do niej twarz jeszcze bardziej, tak jakby miał ją mimo wszystko

pocałować.

– Nie – wyrzuciła z siebie, jak westchnienie. – Nie rób tego.

Przez chwilę wpatrywał się jeszcze w jej oczy, po czym oderwał gwałtownie

palce od jej policzków i odwrócił się.

– Jedźmy do domu. Zadzwonię do Beekmana i kończmy tę farsę.

Giną poszła prosto do pokoju na górze. Próbowała uporządkować myśli.

Wpatrywała się w portret Lorena, szukając w jego znajomych rysach pociechy i

ukojenia, lecz nagle uświadomiła sobie, że patrzy na niego jakoś inaczej. Zrobił

sobie to zdjęcie, kiedy miał dwadzieścia dwa lata. Ona nie miała jeszcze

dwudziestu. Teraz ma już za sobą cztery lata życia więcej niż on. Jaki jest

chłopięcy, pomyślała. Zawsze taki był i na zawsze takim pozostanie. Uwolniony

od upływu czasu, gdzieś poza rzeką życia, która niesie ją i oddala od niego coraz

bardziej. Kochała tego chłopca i zawsze będzie pamiętała o tej miłości. Ale teraz

dotykały ją ręce i usta innego mężczyzny i czuła bezradnie, że chyba jest znowu

zakochana. Tylko tym razem nie był to człowiek, od którego mogłaby

oczekiwać, że odwzajemni jej miłość.

Odłożyła portret i patrzyła na fotografię z urodzinowego przyjęcia w domu

Lorena. Ona miała wtedy piętnaście, a on osiemnaście lat. Z fotografii patrzyli

na nią chłopak i dziewczyna – tak młodzi i niewinni, że aż trudne było to do

uwierzenia.

– Nigdy nie przypuszczaliście, że życie może być tak skomplikowane –

powiedziała do nich szeptem.

A potem otworzyła szufladę i zaczęła chować pamiątki. Connor odjedzie

wkrótce, ale udało mu się dopiąć swego: zmienił ją na zawsze. Nie wiedziała,

czy to dobrze czy źle, ale pewna była, że jest to zmiana nieodwracalna.

Connor zacisnął pięści i klął w duchu na cały świat. Żeby jedna rzecz się

chociaż, cholera, udała. Ale nie. Wszystkie plany się zawaliły.

Wyszedł właśnie z kuchni, w której poprzednio zamknął się, by zadzwonić

do Kalifornii. Beekman od początku do końca odrzucił jego propozycję.

Mało że się nie zgodził – wyśmiał go po prostu. Stwierdził, że nie da się

szantażować: przepis go interesuje, ale tylko za gotówkę i bez żadnych

dodatkowych warunków. Pomysł z przetwórnią jest idiotyczny – ma własną w

Monterey, a tu trzeba by część pomidorów dowozić z Teksasu. Nie ma zamiaru

do tego dokładać. Jest biznesmenem, a nie filantropem. Connor może się

pożegnać na zawsze z jachtami, a on i tak znajdzie kogoś, kto w końcu dla niego

zdobędzie ten przepis.

Giną owijała bibułką słonie w stołowym pokoju i gdy tylko Connor ukazał

się w drzwiach, natychmiast wiedziała, co się stało.

– No i co? Nie zgodził się? – spytała, unikając jego wzroku.

Connor przykuśtykał na kulach i stanął po drugiej stronie stołu. Bezradnie

wzruszył ramionami.

– Na razie nie. Zapanowała nieprzyjemna cisza.

– Może tak będzie lepiej? – odezwała się w końcu.

– Kto wie?

Nic nie odpowiedział. Przez kilka oszałamiających godzin występował w

roli bohatera – jej bohatera. A teraz czuł się tym, kim był naprawdę – bezradnym

człowiekiem niezdolnym do tego, by cokolwiek zmienić w jej życiu. Dobrze, że

wkrótce odjedzie. Nie lubił przegrywać i nie był przyzwyczajony do porażek.

Znowu przypomniała mu się Fanny Mercator.

– Gino? – próbował jakoś przerwać milczenie.

– A z tym Beekmanem... No, że tak wyszło... Cieszysz się w końcu czy

martwisz?

– Sama nie wiem. – Uśmiechnęła się do niego niepewnie. – Dziwnie bym się

czuła sprzedając przepis. Obiecałam przecież... – Zamilkła na chwilę. – Ale tak

w głębi serca wiedziałam, że nikt nie kupi tej przetwórni. Nikt nie zainwestuje w

Allegro.

– Znam Beekmana. Ten stary cwaniak może się tu jeszcze pojawić –

próbował ją pocieszyć.

– Nie – z powątpiewaniem pokręciła głową. – I wiesz... przykro mi z

powodu tej twojej łodzi.

– Łódź to tylko łódź – wzruszył ramionami.

– Ale to była jego łódź. Mercatora. I byłeś na niej kiedyś szczęśliwy. Co

teraz zrobisz? Dalej myślisz o Karaibach?

Rozejrzał się wokoło. Pokój, ogołocony ze słoni, wydał mu się wyjątkowo

pusty. Powtórnie wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Wszędzie mogę być szczęśliwy. Słyszałem o jakichś

walcowniach stali w Korei. Trzeba by w nie dużo zainwestować, ale to jest kraj,

w którym można też sporo zarobić.

– No i bardzo daleko. A to właśnie lubisz, prawda? Wpatrywał się w nią

przez kilka sekund, szukając właściwej odpowiedzi. Nie chciał kłamać. Obiecał

sobie, że będzie mówić jej prawdę.

– Tak. To kocham najbardziej. Zawsze tak było i tak już zostanie.

Patrzyła na niego w milczeniu.

– Gino – miękko wymówił jej imię. – Nie potrafię być długo w jednym

miejscu. Nie nadaję się do tego. Karaiby są tak samo dobre jak Korea albo

Timbuktu. Ważne, żeby to było coś nowego. Zawsze tak ze mną było.

Uśmiechnęła się tak, jakby go zrozumiała. A potem oboje odwrócili oczy.

Nie było już nic do powiedzenia.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Rozpoczął się pierwszy dzień festynu i sprawy przybrały nieoczekiwany

obrót: Earline poczuła się na tyle źle, że Gina musiała odwieźć ją do szpitala w

Melledgeville. Prócz osłabienia i zawrotów głowy najbardziej niepokojącym

objawem był piekący ból w klatce piersiowej. Być może nie zgodziłaby się tam

pojechać, gdyby nie Connor, który – pragnąc pomóc obu zmartwionym i

zdenerwowanym kobietom – zaproponował, że w zastępstwie Earline zajmie się

sprzedażą słoni na kiermaszu. Przekonał je, że skoro handlował już piłkami do

koszykówki w Teksasie i biletami lotniczymi w Kanadzie, to pewnie i ze

słoniami da sobie jakoś radę.

Sam zresztą był tym również zdenerwowany. Wiedział, że jeśli dolegliwości

Earline okażą się czymś poważnym, Gina może znaleźć się w bardzo trudnej

sytuacji. Zwłaszcza gdyby Beekman się o tym jakoś dowiedział. Zastanawiał

się, czy sytuacja nie zmieniła się na tyle, że jego obowiązkiem jest namawiać ją

do natychmiastowej sprzedaży za najwyższą cenę, jaką może teraz jeszcze

uzyskać. Wtedy również mógłby odzyskać „Samotną” – choć dziwne, jak mało

go ta perspektywa w tym momencie ucieszyła.

Prócz ładunku słoni zabrał ze sobą telefon komórkowy, który leżał dotąd nie

używany w bagażniku samochodu.

Gina przyjechała ze szpitala prosto na kiermasz.

Weszła do stoiska, w którym dyżurował, i Connor – widząc, że jest

zmęczona i zdenerwowana – przerwał rozmowę telefoniczną i podsunął jej

krzesło.

– Siadaj i odpocznij chwilę. Co z Earline? – spytał. Opadła na krzesło i

zaczęła rozcierać sobie palcami skronie.

– Lekarze twierdzą, że to angina pectoris. Zatrzymali ją na kilka dni, żeby

zrobić niezbędne badania. Bardzo jest zmartwiona. – Rozejrzała się dookoła.

– Gdzie są słonie? – krzyknęła prawie. – Przecież nikt ich nie kupi, jeśli nie

wypakowałeś ich jeszcze z samochodu!

– Zostały już sprzedane. Co do sztuki. O to przynajmniej Earline nie musi się

martwić.

– Wszystkie? Jak to się stało?

– Z samego rana zjawił się jakiś gość. Przyjezdny, spoza granic stanu.

Prowadzi duży interes zabawkarski i interesowały go unikatowe eksponaty.

Spodobały mu się i kupił hurtem wszystkie. Tu są pieniądze.

– Podał jej pudełko po cygarach wypełnione plikiem banknotów. – Tysiąc

siedemset pięćdziesiąt dolarów.

Giną nie potrafiła się opanować: zerwała się z krzesła i uściskała go

serdecznie.

– Cudowny jesteś, Connor! Ona naprawdę martwiła się o pieniądze. Nie

wyobrażasz sobie, jaka będzie szczęśliwa!

Poczuła, jak obejmuje ją silne męskie ramię.

– Uważaj, Gino! Żeby nie było potem na mnie! Zawstydzona, próbowała się

od niego odsunąć, ale obejmował ją nadal, ironicznie się uśmiechając.

– Przestań! – Ogarnęła ją panika. – Ludzie zobaczą!

– Ludzie już dawno zobaczyli – mruknął. – I wygląda na to, że im to nie

przeszkadza.

Rzeczywiście, pomyślała. Tylu ludzi pytało ją ostatnio o Connora... Ale teraz

przyglądali im się naprawdę: niektórzy – ukradkiem, inni – nie kryjąc

zainteresowania. Na szczęście Connor puścił ją w końcu. W zamian za

obietnicę, że zje cokolwiek, zanim pójdzie do budynku parafii.

Późnym wieczorem Giną zdążyła odwiedzić jeszcze raz Earline. Gdy

skrajnie zmęczona wróciła do domu, Connor czekał na nią z kolacją. Przyniósł z

festynu spaghetti, sałatkę i czosnkowy chleb. Obok pięknie podanych potraw na

stole stała otwarta butelka wina. Zaskoczona tym przyjęciem Giną uśmiechnęła

się do niego i usadowiła się na krześle.

– Earline czuje się lepiej – zaczęła zdawać mu relację z wizyty w szpitalu. –

Lekarze są pewni, że to angina pectoris. Mają jej teraz zrobić jakieś badanie

izotopowe. Jego wynik pokaże, na ile jest to poważne.

– Głowa do góry, Gino – pocieszał ją Connor.

– Oczywiście, angina pectoris to nie błahostka. Ale da się leczyć, a poza tym

jest to sygnał ostrzegawczy, zanim stanie się coś gorszego.

– Wiem. – Giną grzebała widelcem w sałatce.

– Powinna unikać stresów. A ostatnio stale martwiła się o pieniądze. –

Skierowała na niego wzrok.

– Rozmawiałeś jeszcze raz z Beekmanem? – spytała.

– Nie. Sekretarka twierdzi, że wyjechał. Odłożyła widelec, zamknęła oczy i

podparła dłonią czoło.

– Cały dzień mi to nie daje spokoju. Chyba miałeś rację z tym wszystkim.

Może naprawdę powinnam sprzedać ten przepis Beekmanowi? W dalszym ciągu

tak sądzisz?

– Sądzę, że powinnaś teraz napić się wina i zjeść spaghetti – odpowiedział

beztrosko. – Jest pyszne. Wspaniałe wprost. W tej kwestii Beekman miał

absolutną rację. O resztę spytaj za parę dni. Otworzyła oczy i zdobyła się na

zmęczony uśmiech.

– Co? Raz wreszcie nie mówisz mi, co mam robić? Ale może naprawdę

powinnam do niego zadzwonić? – dodała poważnie.

– Nie. Poczekaj kilka dni.

– Może masz rację – przyznała niepewnie. Nie odpowiedział nic. Znowu

zamknęła oczy.

– Cieszę się, że wieczorem Earline czuła się znacznie lepiej. Bardzo chciała

ci podziękować za te słonie. – Znowu nie odpowiedział. – I mówiła, że będzie

ciebie bardzo brakowało, gdy wyjedziesz. Bo przypuszczam, że już tu więcej nie

wrócisz, prawda?

Usłyszała, jak odkaszlnął sucho.

– To nie w moim stylu. Nie lubię nigdzie wracać. Zmusiła się, żeby otworzyć

oczy i odnaleźć jego wzrok.

– Przykro mi, że nie wyszło z tą łodzią.

– Są inne łodzie, inne oceany. – Wzruszył ramionami. – Mogę pojechać na

Morze Wschodniochińskie. Też może być fajnie.

Kochany, myślała rozpaczliwie. Nawet nie wiesz, jak będę za tobą tęsknić.

Zostań – nie odjeżdżaj. Chciałam prosić, byś znów wziął mnie w ramiona, ale

nie potrafię. Boję się, bo kocham cię tak bardzo, że potem nie dałabym sobie z

tym rady. Ty nie wiesz, jak to boli, gdy traci się kogoś na zawsze.

Nie odezwała się ani słowem, ale obawiała się, że i tak wszystko wyczytał z

jej oczu. Ale jeśli nawet tak było, to nie dał tego poznać po sobie.

– Nie martw się, Gino – powiedział, jak zwykle się uśmiechając. – Jest czas

festynu. Twój ulubiony czas. Jedz, pij wino. – Stuknął się z nią szklaneczką. – I

ciesz się po prostu.

– Nie potrafię się cieszyć – wyjąkała, opanowując łzy. Zerwała się z krzesła i

pobiegła po schodach na górę.

Leżała na łóżku z twarzą wtuloną w poduszkę. Przez kilka oszalałych chwil

myślała, że Connor odnajdzie ją tutaj. Gdyby przyszedł teraz i zażądał, by się

przed nim odkryła, to...

Nie starczyło jej odwagi na dokończenie tej myśli.

Ale jednak nie przyszedł. Z oddali – jakby szydząc z niej – dochodziły

stłumione odgłosy całonocnej festynowej zabawy.

Pozostałe dwa dni święta przeleciały nadzwyczaj szybko. Dla Giny, jak

zwykle wtedy zapracowanej i zabieganej, chwile radosne mieszały się z

momentami smutku. Obecność Connora sprawiała, że ten festyn nie był dla niej

podobny do poprzednich.

Connor zaglądał wszędzie. Potrafił zaprzyjaźnić się i oczarować sobą wiele

osób, które bez przerwy ją o niego pytały. Zabrał ze sobą Wesleya i obaj

wymogli na Ginie, by kibicowała na konkursie skoków. Podopieczna Wesleya –

„Pan Munroe” – wsławiła się zajęciem zaszczytnego drugiego miejsca. Connor

wyglądał, jakby był dumny – z żaby i z chłopca.

Earline została wypisana ze szpitala w niedzielę. Czuła się już znacznie

lepiej. Wieczorem Giną zostawiła ją w domu pod opieką Connora, a sama do

późna pracowała w kuchni domu parafialnego. Gdy wracała wreszcie do domu,

wędrowna ekipa demontowała wesołe miasteczko, a stary, pokręcony przez

reumatyzm Snicky Alonzo sprawdzał szkody na trawnikach i klombach.

– Jak tam, Snicky? – zagadnęła go. – Świetny był ten festyn. Chyba takiego

jeszcze nie było.

– Za duży – mruknął Snicky trzęsąc głową. – Ostatni raz się w to bawię. Za

stary już na to jestem. Nie mam siły. I wielu innych nie ma już siły. Jeśli ten

twój facet cię namawia, żebyś sprzedała przepis, to może...

– To nie jest żaden mój facet. Wszyscy tak zawsze mówią po każdym

festynie. A potem minie tydzień i zaczynają myśleć o następnym. Życie w

Allegro będzie zawsze płynęło tak samo.

– Nie płynęło nigdy tak samo, nie płynie i nie będzie płynęło. Takie już jest

to życie. Wszystko się bez końca przemienia. Każda rzecz... I tego nie

powstrzymasz, choćbyś nie wiem jak chciała. – Zamyślił się przez chwilę. – A

jak mówisz, że on nie jest twój chłop, to czemu się tak zmieniasz na twarzy,

kiedy tylko on się zjawi w pobliżu? Nie widziałem cię takiej od lat.

– On naprawdę nie jest mój. Wyjedzie jutro i nie wróci już tutaj.

– To tobie trzeba ruszyć z nim, dziecino – powiedział Snicky. – Nie

odmawiaj sobie tego. I świata kawałek zobaczysz.

Giną spojrzała na niego zaszokowana.

– Jak to? Mam wyjechać? Porzucić Allegro? Przecież Allegro jest moim

domem.

– Niektórzy ludzie gadają, że tam dom, gdzie ludzkie serce. A jak ten facet

wyjedzie i ty tu sama zostaniesz, to gdzie wtedy będzie twoje serce? Powiedz mi

szczerze, staremu, gdzie ono się wtedy podzieje?

Giną spuściła oczy. Patrzyła na stratowaną trawę i nie odzywała się. Nie

wiedziała, co odpowiedzieć.

Nazajutrz rano pojechali we dwoje do lekarza. Giną prawie cały czas

milczała, a Connor sprawiał wrażenie, jakby był zrezygnowany lub zły na coś.

Nie rozpogodził się również wtedy, gdy doktor Fonsby oświadczył mu, że z

nogą wszystko już jest w porządku, należy jedynie przez pewien czas ją

oszczędzać.

– Ja będę prowadził – powiedział, gdy wyszli ze szpitala.

Giną chciała zaprotestować, lecz w ostatniej chwili się powstrzymała. Jakież

to miało znaczenie, jeśli lada chwila i tak ruszy stąd w daleką drogę – przecież

nic go już tutaj nie trzyma.

– Chyba zrezygnuję ze sklepu i poszukam pracy w Milledgeville – zwierzyła

mu się po drodze. – Earline czuje się lepiej, ale jednak było to jakieś

ostrzeżenie.

– Nie poznaję cię, Gino – skomentował to z gorzkim uśmiechem. – Myślisz

o przyszłości zamiast o przeszłości?

Wzruszyła bezradnie ramionami. Naprawdę wszystko już zostało

powiedziane.

Spostrzegła nagle, że nie jadą prostą drogą do Milledgeville. Connor skręcił

w stronę starej przetwórni. Odwróciła się w jego stronę z wyrazem zdumienia na

twarzy. Nie odezwał się jednak ani słowem, aż do momentu gdy zatrzymał wóz

na zarośniętym chwastami podjeździe i wyłączył silnik.

– O rany – powiedział, jakby do siebie – za dnia to wygląda jeszcze gorzej,

niż myślałem. Zobaczymy, co się da z tego zrobić.

– O co ci chodzi? – spytała zdumiona.

– O to, że kupiłem tę ruinę – odparł poirytowany. – Zamiast floty jachtów.

Trzeba mnie chyba zaprowadzić do psychiatry.

Otworzyła ze zdumienia usta.

– Connor! Po coś ty to zrobił? – krzyknęła prawie.

– Sam nie wiem po co. Może na złość Beekmanowi? Tak go

przekonywałem, aż sam uwierzyłem, że to dobry pomysł. Ale nie koniec na tym.

Kupiłem także stare kino w centrum Allegro.

– To stare, nieczynne kino? – Giną rozszerzyła ze zdumienia oczy.

– A tak. Budynek ma największą powierzchnię użytkową w mieście.

Otwieram tu fabrykę słoni.

– Fabrykę słoni?

– No właśnie. Nie jadę na Karaiby ani do Korei. Mam zamiar produkować

tutaj sos do spaghetti i otworzyć wytwórnię zabawek.

– Co? – krzyknęła kolejny raz.

– Z Earline już jest wszystko załatwione. Ona będzie robiła tylko jeden

model do dalszego kopiowania. Wszystko oczywiście ręcznie. Małe serie,

powiedzmy: kilka tysięcy sztuk. Drogi towar dla najlepszych sklepów. Mogę na

tym zrobić duże pieniądze. Earline także.

– I to ty kupiłeś te słonie?

– No właśnie. Troszkę cię znowu oszukałem. To będą pierwsze prototypy.

Leżą teraz w garażu u rodziców Wesleya.

– Jak to?

– Ten Wesley okazał się być bardzo rozgarniętym chłopcem. Oboje z matką

chętnie mi w tym pomogli. Wesley bardzo chciałby, żebym tu został. – Spojrzał

na nią wyczekująco. – Earline także, ale z innego powodu. Uważa, że mógłbym

ci się do czegoś przydać.

Giną patrzyła na niego, niepewna, czy dobrze go rozumie.

– Ostatnio wiele osób brało mnie na stronę, by mi powiedzieć, że mógłbym

ci się do czegoś przydać. Matka Wesleya, Ralph Marchesi, jego siostra Sophia,

córka Linda. Nawet twój sławny Snicky Alonzo zadał sobie trud, by mnie na tę

okoliczność przesłuchać. Jedna tylko osoba mi tego nie powiedziała... – zawiesił

na moment głos. – Ty oczywiście. Chociaż raz wydało mi się, że dostrzegłem to

w twoich oczach. W domu wieczorem. Wydało mi się, że mnie potrzebujesz...

czy pragniesz. I wtedy... wiedziałem już, że nie mogę wyjechać. Musiałem

zostać, żeby dowiedzieć się, czy to prawda.

Znowu nie doczekał się jej odpowiedzi i spytał raz jeszcze:

– Gino, wydawało mi się, że chciałaś, żebym został. Powiedz, czy to prawda,

bo jeśli nie, to znaczy... że inwestując w ten interes zrobiłem z siebie

największego głupca na świecie.

– Nie – wyjąkała. – To znaczy, tak. Zależy mi, byś został. Ponad wszystko

mi na tym zależy.

– Chodźmy – powiedział z uśmiechem. – Zaprowadź mnie nad staw. Tam,

gdzie siadywałaś ze swoim ojcem.

Poprowadził ją, trzymając za rękę. Szli powoli wśród dziko rosnących

kwiatów i traw. Uścisnęła mocniej jego dłoń.

– Jak długo... – słowa nie chciały przedostać się przez jej zaciśnięte gardło –

będziesz mógł zostać... w Allegro? Przecież to nie jest miejsce dla ciebie ani

życie, jakie...

Podeszli do stawu i zatrzymali się.

– Uświadomiłem sobie – zaczął mówić wolno – po co naprawdę szukałem

tego jachtu. Tylko on, chociaż trochę, przypominał mi dom. Zawsze

zazdrościłem dzieciom, które miały normalne domy. Zazdrościłem im jak

wariat. W moich wspomnieniach tylko na „Samotnej” czułem, że przynależę do

jakiegoś miejsca... i do ludzi... A gdy to się skończyło... Tyle było bólu, że

mogłem już tylko udawać. – Przerwał na chwilę i spojrzał w jej oczy. –

Zrozumiałem więc, że szukanie „Samotnej” to tylko znak, wewnętrzna

wskazówka, że nadszedł czas, by znaleźć dom. Tylko nie wiedziałem jeszcze

gdzie, i nie wiedziałem, że dom to nie tyle miejsce, co ludzie... i miłość.

– Kochany! – zarzuciła mu ręce na szyję, a on objął ją w talii i przyciągnął

do siebie.

– Zakochałem się w Allegro, bo pomogłaś mi je zobaczyć twoimi oczami. I

zakochałem się w tobie, bo... bo cóż mogłem na to poradzić!

– Pocałuj mnie, kochany – wspięła się na palce i uniosła ku niemu usta. –

Pocałuj mnie, proszę.

– Czekałem, aż to powiesz – wyrzucił z siebie. Utonęła w jego ramionach, a

on całował ją i całował, aż do utraty tchu.

Stali, nadal przywarci do siebie. Czuła na plecach pieszczotę jego rąk.

– Nigdy nie zaczynałem interesu od zera – mówił z twarzą wtuloną w jej

włosy. – Brałem się za coś, co kulało i stawiałem to jakoś na nogi. A tutaj

poszedłem na całość, angażując się w dwa przedsięwzięcia naraz. Chciałbym

uratować dla ciebie to miasteczko. Miałaś rację. Ten styl życia, serdeczne

związki między ludźmi... Ktoś powinien to chronić. Ale czy mnie akurat się

uda? Zobaczymy.

Uśmiechnęła się do niego, półprzytomna z miłości.

– Tobie wszystko się uda.

– Zobaczymy – odpowiedział z chytrym, tak dobrze jej znanym uśmiechem.

– Musisz mi pomóc rozwiązać jeszcze jeden problem. – Dotknął palcem jednego

z dołeczków na jej policzku. – Obiecałaś nie sprzedawać tego przepisu. Masz

wiec tylko jedno wyjście. Wyjdź za mnie. Wtedy wszystko zostanie w rodzinie.

Czasami będziesz musiała wybrać się ze mną na Karaiby czy na Morze

Wschodniochińskie, ale tutaj, w Allegro, będzie nasz dom. Zamilkł na chwilę i

przytulił ją mocniej do siebie.

– No więc jak? Wchodzisz do tego interesu ze spaghetti?

Zbyt szczęśliwa, by mówić, skinęła tylko bardzo poważnie głową. Ujął jej

twarz w dłonie i pocałował w dołeczek na lewym policzku.

– Wspaniale będzie, mój ty wspólniczku. – Pocałował ją w drugi dołeczek. –

Ja także znam kilka pikantnych przepisów. Zobaczysz, jak będzie nam dobrze –

wyszeptał, szukając jej ust.