REFERAT

S

S

T

T

Y

Y

L

L

E

E

U

U

C

C

Z

Z

E

E

N

N

I

I

A

A

S

S

I

I

Ę

Ę

.

.

W

W

S

S

Z

Z

Y

Y

S

S

T

T

K

K

I

I

E

E

G

G

O

O

M

M

O

O

Ż

Ż

E

E

S

S

Z

Z

S

S

Z

Z

Y

Y

B

B

K

K

O

O

S

S

I

I

Ę

Ę

N

N

A

A

U

U

C

C

Z

Z

Y

Y

Ć

Ć

!

!

!

!

!

!

Ka

żde dziecko ma wrodzoną chęć poznawania świata, zdobywania

wiedzy. Cz

ęsto spotykamy się z takimi sytuacjami, w których dziecko korzysta

z na przykład Internetu, a my nie mo

żemy zadzwonić. Prosimy raz, drugi.

Dziecko bardzo jest pochłoni

ęte pracą wymagającą myślenia. Ono

z zainteresowaniem poszukuje, zdobywa wiedz

ę i doświadczenie. Są to przecież

objawy zamiłowania do nauki. Wi

ęc dlaczego nasze dzieci nie lubią się uczyć?

- z braku motywacji,

- bo materiał jest za trudny,

- bo nie rozumie zagadnienia,

- bo nie lubi pani, która uczy danego przedmiotu,

- bo materiał podany jest w nieciekawy sposób,

- bo jest tego materiału za du

żo...

My, rodzice mamy wa

żne zadanie do wypełnienia. Powinniśmy zachęcać nasze

dzieci do nauki, pobudza

ć w nich pragnienie zdobywania wiedzy. Dlaczego?

Poniewa

ż nasze dziecko, które uczy się bo lubi, zdobywa głębszą i trwalszą

wiedz

ę, jest bardziej wytrwałe w osiąganiu interesujących je informacji, osiąga

lepsze wyniki.

Aby

zmniejszy

ć niechęć dziecka do nauki można mu uświadomić,

że dzięki wiadomościom zdobytym w szkole wyjaśni doświadczenia życia

codziennego. Wystarczy ukaza

ć dziecku powiązanie wiedzy naukowej

z naturalnym zjawiskami przyrodniczymi (syn uczy si

ę o Układzie Słonecznym,

obejrzyjmy z nim zachód Sło

ńca), wiedzę społeczną i historyczną odnieść

do współczesnych wydarze

ń (córka uczy się o rządzie, przeczytajcie razem

artykuł o ci

ęciach budżetowych, powodujących zmniejszeni liczby godzin wf),

wskaza

ć na podobieństwo literatury do życiowych doświadczeń i problemów,

podkre

ślić zastosowania matematyki w życiu codziennym (jedziesz z córką

do Czech, popro

ś ją, aby przeliczyła wartość waluty).

Sposobem na zainteresowanie dziecka zdobywaniem wiedzy jest równie

ż

poszerzanie do

świadczeń dziecka przez zabranie go w takie miejsca,

jak oceanarium, muzeum itp. rozszerzanie tematów, które dziecko poznaje

w szkole oraz pobudzanie pozaszkolnych zainteresowa

ń i pasji dziecka,

ale równie

ż znalezienie odpowiedniego stylu uczenia się, aby przyspieszyć

przyswajanie wiedzy.

Wiemy,

że ludzie uczą się na różne sposoby. Odbierając informacje ze świata

zewn

ętrznego korzystają ze wszystkich zmysłów. Z czasem jednak u wielu osób

jeden ze zmysłów wykształca si

ę bardziej niż pozostałe, co sprawia, że łatwiej

im korzysta

ć z tego właśnie zmysłu przy przyswajaniu nowego materiału. Jeśli

chcemy szybko si

ę czegoś nauczyć, materiał musi zostać nam podany w taki

sposób, by trafił do naszego mózgu najlepsz

ą z możliwych dróg –

odpowiadaj

ącą naszemu stylowi uczenia się.

Istniej

ą cztery główne style uczenia się: wzrokowy, słuchowy, dotykowy

i kinestetyczny.

Wzrokowcy – ucz

ą się patrząc,

Słuchowcy – ucz

ą się słuchając, słysząc samych siebie w rozmowie

oraz dyskutuj

ąc z innymi,

Dotykowcy – ucz

ą się dotykając, doznając wrażeń na powierzchni skóry,

u

żywając rąk i palców, łącząc to, czego się uczą ze zmysłem dotyku i emocjami.

Kinestetycy – ucz

ą się poruszając dużymi mięśniami ruchowymi

w przestrzeni, anga

żując się aktywnie w proces uczenia się poprzez stymulacje,

odgrywanie ról eksperymenty, badania i ruch oraz uczestnicz

ąc w czynnościach

z

życia codziennego..

Cechy

wyró

żniające

WZROKOWCY SŁUCHOWCY

DOTYKOWCY

KINESTETYCY

Odbieranie
informacji

widz

ąc, korzystając z pomocy

wizualnych lub ogl

ądając

pokazy na

żywo

słysz

ąc, mówiąc, czytając

na głos, dyskutuj

ąc lub

my

śląc na głos

poprzez doznania
na skórze, zmysł
dotyku, korzystanie z
dłoni
i palców odczuwanie
(fizyczne i
emocjonalne)

poprzez ruchy du

żych

mi

ęśni ruchowych,

zaanga

żowanie

na aktywno

ść ruchową,

uczenie si

ę, gdy ciało

jest w ruchu

Wra

żliwość

na otoczenie

wra

żliwość na elementy

wizualne otoczenia; potrzeba
przebywania
w ładnym otoczeniu;
podatno

ść na dekoncentracje z

powodu wizualnej
dezorganizacji

potrzeba nieustannych
bod

źców słuchowych; jeśli

jest cicho sam wytwarza
d

źwięki

śpiewając,

gwi

żdżąc

lub mówi

ąc do siebie,

z wyj

ątkiem sytuacji, gdy

si

ę uczy i potrzebuje ciszy;

wra

żliwość na

doznania fizyczne,
uczucia własne
i innych; zwracanie
uwagi na komunikacje
niewerbaln

ą, taką jak

wyraz twarzy, j

ęzyk

ciała, tembr głosu;
silniejsze odbieranie
uczu

ć innych osób niż

wypowiadanych przez
nie słów; niemo

żność

odci

ęcia się od uczuć

innych, by
skoncentrowa

ć się na

pracy

jest wyczulony na ruch
i działanie w swoim
otoczeniu; potrzebuje
miejsca, by si

ę

porusza

ć; jego uwagę

przyci

ąga ruch;

rozprasza go ruch
innych, chocia

ż sam

potrzebuje si

ę ruszać,

by si

ę uczyć

Na co
zwracasz
uwag

ę

jej twarz, ubranie i wygl

ąd

jej imi

ę, dźwięk głosu,

sposób mówienia, to, co
mówi

jak si

ę czuje, będąc w

jej towarzystwie

jak ona si

ę zachowuje;

co robi;

Cechy

wyró

żniające

WZROKOWCY SŁUCHOWCY

DOTYKOWCY

KINESTETYCY

spotykaj

ąc

nieznan

ą ci

osob

ę

Ruchy oczu

my

śląc ma tendencje do

spogl

ądania ku górze;

słuchaj

ąc potrzebuje kontaktu

wzrokowego
z mówc

ą, podobnie jak wtedy,

gdy sam mówi i jest słuchany

ma tendencj

ę do

spogl

ądania na lewo i

prawo w kierunku swoich
uszu, tylko z rzadka
nawi

ązując kontakt

wzrokowy z mówc

ą

ma tendencj

ę do

patrzenia na innych, by
odczyta

ć wyraz ich

twarzy i j

ęzyk ciała,

jednak najch

ętniej

słucha ze spuszczonym
lub odwróconym
wzrokiem;

najlepiej słucha i my

śli

ze spuszczonym lub
odwróconym
wzrokiem; nikły
kontakt wzrokowy
z rozmówc

ą, ponieważ

jest to dogodna pozycja
dla ł

ączenia uczenia się

z ruchem, je

śli jednak

co

ś dzieje się w pobliżu

jego wzrok w

ędruje w

tamtym wła

śnie

kierunku

Mówienie

opisuje elementy wizualne
takie jak kolor, kształt,
wielko

ść oraz wygląd rzeczy

opisuje d

źwięki, głosy,

muzyk

ę, efekty

d

źwiękowe oraz hałas w

otoczeniu, szczegółowo
opowiada o tym, co mówi

ą

inni

opisuje swoje cielesne
samopoczucie,
doznania fizyczne i
emocje; wyra

ża się

poprzez ruch r

ąk

i komunikacj

ę poza-

werbaln

ą

u

żywa słów

opisuj

ących działanie;

mówi o robieniu
czego

ś, wygrywaniu,

zdobywaniu; zwykle
mówi mało i od razu
przechodzi do sedna
sprawy; podczas
rozmowy czasami
wykonuje okre

ślone

Cechy

wyró

żniające

WZROKOWCY SŁUCHOWCY

DOTYKOWCY

KINESTETYCY

ruchy

Pami

ęć

dobra pami

ęć do elementów

wizualnych otoczenia i tego,
co zostało wydrukowane
i narysowane

dobra pami

ęć do

dialogów, muzyki i
d

źwięków

dobra pami

ęć do

wydarze

ń związanych z

uczuciami i doznaniami
fizycznymi oraz tego,
co robi z r

ękami

dobra pami

ęć do

działa

ń

i ruchów ciała

Gdy nasz mózg wystawiony jest na działanie bod

źców, miedzy komórkami

nerwowymi powstaj

ą nowe połączenia. Zdolność ta zwana jest plastycznością

mózgu. Im wi

ęcej bodźców do nas dociera, tym więcej tworzy się połączeń

i wzorców uczenia. I tak na przykład, je

śli w miarę upływu czasu polegamy

bardziej na naszych oczach a t

ą częścią mózgu, która interpretuje bodźce

wizualne, s

ą bardziej rozwinięte niż szlaki między mózgiem a innymi zmysłami.

W rezultacie coraz bardziej ufamy naszym oczom. St

ąd, kiedy określone wzorce

uczenia si

ę stają się bardziej płynne, sprawne i zautomatyzowane, szybciej się

uczymy, rozwijaj

ąc własny, najlepszy dla nas styl uczenia się. Jest

to kwintesencja szybkiego uczenia si

ę.

Gdy czego

ś się uczymy, musimy koncentrować się nad przyswajaniem

nowych informacji, procedur umiej

ętności. Nie chcemy się męczyć i próbować

uczy

ć się, wykorzystując któryś ze słabych szlaków łączących nasze zmysły

z mózgiem, dlatego aby

śmy mogli uczyć się szybko i efektywnie, powinniśmy

otrzymywa

ć nowe informacje zgodnie z najbardziej nam odpowiadającym

stylem uczenia si

ę.

PLAN SZYBKIEGO UCZENIA SI

Ę W SZEŚCIU KROKACH

KROK 1: PLANOWANIE

KROK 2: DOBÓR MATERIAŁÓW I ODPOWIEDNIE

ŚRODOWISKO

KROK 3: ROZUMIENIE MATERIAŁU

KROK 4:POLEPSZANIE PAMI

ĘCI

KROK 5:ROBIENIE NOTATEK

KROK 6: ZASTOSOWANIE WIEDZY W PRAKTYCE

Literatura

:

Seiwret L., Jak organizowa

ć czas?, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa

1998;
Pietrasi

ński Z., Sztuka uczenia się, Wiedza Powszechna, Warszawa 1985;

Opracował:

mgr Jarosław Bosiacki