Gena Showalter

Mroczne kłamstwa

Tłumaczenie:

Jacek Żuławnik

Prolog

Gideon przyglądał się śpiącej na łóżku kobiecie przykrytej błękitną, miękką jak chmura

bawełną.

Moja żona, pomyślał.

Być może...

Czarne jak atrament włosy splątały się wokół zmysłowej twarzy. Długie rzęsy rzucały cień

na śliczne policzki. Dłoń spoczywała na skroni, palce zwinięte, pomalowane na błękit paznokcie
błyszczały w złotej poświacie lampy. Nos był doskonały w kształcie, ani za duży, ani zbyt mały,
podbródek kojarzył się z uporem, usta wydatne i czerwone.

I ciało... Och, bogowie! No i to kuszące imię, Scarlet, które cudownie współgrało

z ponętnymi kształtami. Krągłe piersi, szczupła talia, zniewalające usta, smukłe nogi... wszystko to
miało wabić, zniewalać, usidłać.

Była bez wątpienia najbardziej niesamowitą ze znanych mu kobiet. Jak Śpiąca Królewna.

Tyle że gdyby akurat tę królewnę spróbował obudzić pocałunkiem, od razu by mu poderżnęła
gardło.

Wystarczyło jedno spojrzenie i już wiedział, że płonęła w niej pasja, a białą jak śnieg skórę

rozpalała nieziemska namiętność. Prawda była taka, że Scarlet opętał demon.

Różnica polega na tym, że ja na swojego zasłużyłem, a ona nie, pomyślał.

Diabli już tylko wiedzą, jak dawno temu pomógł kumplom ukraść i otworzyć puszkę

Pandory, uwalniając zamknięte w niej demony. Co okazało się, delikatnie mówiąc, błędem. Za karę
bogowie każdego odpowiedzialnego za ten czyn wojownika przeklęli demonem, na przykład
Śmiercią, Katastrofą, Furią, Zarazą i tak dalej.

Ponieważ jednak demonów okazało się więcej niż wojowników, pozostałe bestie

umieszczono w ciałach nieśmiertelnych więźniów Tartaru, między innymi w Scarlet. Gideonowi
trafiło się Kłamstwo, jej natomiast Koszmar.

Chyba jednak miał gorzej. Ona po prostu spała jak zabita od wschodu do zachodu słońca

i nawiedzała ludzkie sny, on zaś nie był w stanie wypowiedzieć choćby słowa prawdy, by nie
cierpieć nieludzkich mąk. Gdyby powiedział pięknej kobiecie, że jest piękna, natychmiast runąłby
na ziemię w potwornych mękach, przeżywał agonię niepodobną do żadnej innej, eksplozję bólu,
haratanie organów, kwas zamiast krwi, utratę sił, niechęć do życia.

– Jesteś paskudna – musiał powiedzieć wybrance, na co kobiety oczywiście wybuchały

płaczem i uciekały. Tak więc, cóż, uodpornił się na łzy.

Lecz co zrobi Scarlet? – zastanawiał się. Czy wzruszą go jej łzy?

Przesunął opuszkiem palca po jej podbródku. Skóra była ciepła i jedwabista. Niespeszona

takim grubiaństwem roześmiałaby się? Lub próbowała chlasnąć go po gardle? Czy też mu
uwierzyła? Albo nazwała kłamcą?

A może wzięłaby nogi za pas, jak wszystkie inne?

Poczuł się nieswojo na samą myśl, że mógłby ją zdenerwować, zranić i ostatecznie stracić.

Opuścił rękę i zacisnął pięść. Może powie jej prawdę, pochwali urodę? Dobrze wiedział, że

tego nie zrobi. Już raz popełnił ten błąd, co okazało się bezgranicznie głupie. Gdyby zrobił to
ponownie, dostarczyłby dowód na słuszność teorii Darwina.

Nieprzejednani wrogowie Gideona, Łowcy, schwytali go i wmówili mu, że zabili Sabina,

strażnika demona Zwątpienia. Gideon kochał tego faceta całym sercem, jak brata, więc wybuchł,
wrzeszczał przepojony nienawiścią, groził, że ich pozabija, a wszystko to była prawda, każde
słowo. Nieważne, że spełnienie groźby zajęłoby mu lata, wieki całe. Mówił poważnie i poważnie
został ukarany, doświadczając potwornej męki.

Potem zwinięty w kłębek, taki jęczący ochłap wojownika, okazał się doskonałym obiektem

tortur. Męczyli go długo, bardzo długo.

Skatowali go tak strasznie, że nic nie widział przez spuchnięte powieki, wybili zęby,

a potem wciskali igły pod paznokcie, potraktowali prądem i wyryli na plecach znak
nieskończoności, przeklęte znamię Łowców. A na zwieńczenie udręki obcięli dłonie. Był
przekonany, że to już koniec. Jednak odnalazł go cały i zdrowy Sabin, uratował i zaniósł do domu,
wprzódy obiwszy ryje pieprzonym Łowcom.

Na szczęście dłonie odrosły, na co czekał cierpliwie, żeby się zemścić... och, zemścić! Tylko

o tym marzył, lecz oto pojawiła się kobieta, Scarlet. Pojmali ją przyjaciele Gideona, ona zaś
oświadczyła, że jest jego żoną.

Nastąpiła zmiana priorytetów.

Nie pamiętał Scarlet, nie pamiętał ślubu, jednak przez tysiące lat miał w głowie przebłyski

jej twarzy, zwykle kiedy opadał po wszystkim na jakąś kobietę, co prawda spocony i zmęczony, ale
nie do końca syty, ponieważ wciąż odczuwał nieokreśloną tęsknotę za czymś, za kimś, czego nie
potrafił nazwać. Dlatego nie odrzucił z miejsca rewelacji wyjawionej przez Scarlet, choć powinien
to zrobić, musiał... Musiał jej udowodnić, że się myliła.

W przeciwnym razie przyjdzie mu żyć ze świadomością, że opuścił kobietę, której ślubował

opiekę i ochronę. Zadręczać się będzie tym, że podczas gdy jego żona cierpiała, on sypiał beztrosko
z innymi.

Będzie musiał żyć z okropną wiedzą, że ktoś namieszał mu w pamięci.

Zażądał wyjaśnień od Scarlet, ale, uparta oślica, odmówiła. Nie chciała powiedzieć, jak

i kiedy się poznali, czy byli w sobie zakochani, czy byli szczęśliwi i jak się rozdzielili.

Mówiąc uczciwie, nie mógł jej winić, że szczegóły pragnęła zachować w tajemnicy.

W końcu była więźniem, jak on całkiem niedawno u Łowców, więc zrozumiałe, że nie miała ochoty
rozmawiać z oprawcą. Zupełnie jak on podczas przemiłej amputacji dłoni.

Dlatego obmyślił plan. By Scarlet się przed nim otworzyła, musi ją stąd zabrać. Oczywiście

na krótko, dopóki nie wyciągnie z niej odpowiedzi. Zrobił to dzisiaj, o świcie. Kiedy domniemana
żona spała, nieświadoma tego, co wokół niej się dzieje, przewiesił ją sobie przez ramię jak strażak
ofiarę pożaru i uniósł do hotelu w Budapeszcie.

Wreszcie dostanie to, czego chciał.

Trzeba tylko zaczekać, aż Scarlet się obudzi...

Rozdział pierwszy

Kilka godzin wcześniej...

No to zaczynajmy, z determinacją pomyślał Gideon, maszerując korytarzem

budapesztańskiej fortecy.

Demon Kłamstwa mruczał mu w głowie, całym sercem był ze swoim strażnikiem. Im obu,

wprawdzie z różnych powodów, Scarlet, rzekoma żona Gideona, przypadła do gustu. Wojownik
zachwycił się jej wyglądem, miał też słabość do ciętych komentarzy Scarlet, natomiast Kłamstwo
polubiło... Gideon nie był pewien co. Wiedział tylko, że bestia mruczała z rozkoszą za każdym
razem, gdy Scarlet otwierała piękne usta z gatunku: „Mogę ci zrobić to wszystko, o czym nawet nie
miałeś odwagi śnić”.

Reakcja zarezerwowana dla patologicznych kłamców. Rzecz w tym, że demon tak naprawdę

nie umiał powiedzieć, czy Scarlet wciskała kit, czy nie. Pominąwszy wszystkie ciepłe uczucia, jakie
do niej żywiło, Kłamstwo było potężnie sfrustrowane i chorobliwie wyczulone na każde słowo
Gideona, przez co i on strasznie się irytował. Już nawet nie mógł nazywać przyjaciół prawdziwymi
imionami.

Była czy nie była paskudną kłamczuchą? Owszem, doskonale wyczuwał ironię. Oto on,

mężczyzna niezdolny do wypowiedzenia prawdy, narzeka na kogoś, kto być może robi go
w wielkiego, napompowanego jak cycki Lolo Ferrari balona. Tak czy nie? Musi wiedzieć, bo
zwariuje. Zastanawiał się nad każdym słowem Scarlet, kwestionował każdy swój czyn i każdą myśl.
A to najprostsza droga do szaleństwa.

Dość tego. Ostatni raz zignorowała jego prośbę, gdy po raz kolejny nalegał, by wyłożyła

karty na stół, wyznała prawdę prosto w oczy.

Nadszedł czas, by działać.

Miał nadzieję, że zaskarbi sobie ufność Scarlet, niby to ratując ją z opresji, czyli z lochu.

Liczył, że wreszcie otworzy się przed nim i w końcu odpowie na przeklęte pytania.

Ups. Frustracja znowu dała znać o sobie.

– Nie możesz tego zrobić, Gid – powiedział Strider, strażnik Klęski, który wyłonił się nagle

i zrównał z nim krok.

Ożeż... Tylko nie on! – wściekał się duchu Gideon.

Strider nie umiał przegrywać. Mało tego, nie mógł przegrać żadnego wyzwania, to znaczy

mógł, ale wtedy cierpiał tak samo jak Gideon po powiedzeniu prawdy. Dotyczyło to nawet gier
wideo. Gideon był wnerwiony, bo Strider wyzwał go na pojedynek w Assassin’s Creed, ot tak, żeby
się rozerwać i rozprostować palce, i oczywiście wygrał.

Nieważne. Mimo wszystko zawsze, ale to zawsze walczyli ramię w ramię i osłaniali się

nawzajem, rzecz jasna wyjąwszy gry wideo, dlatego Gideon nie powinien być zdziwiony, że Strider
znalazł się tutaj z mocnym postanowieniem uratowania kumpla przed sobą samym, a ściślej
mówiąc, przed konsekwencją czynów strażnika Kłamstwa. To jednak jeszcze wcale nie znaczy, że
Gideon położy się na plecach i będzie udawał martwego psiaka.

– Ona jest niebezpieczna – dodał Strider. – Jak szpila w sercu, stary.

Tak, to prawda. Wkradała się w sny, konfrontowała śpiących z ich największym strachem

i żerowała na przerażeniu. Kilka tygodni wcześniej zrobiła coś takiego również i jemu. Przeszedł go
dreszcz i ścisnęło w żołądku na wspomnienie pełzających włochatych sukinpajączków.

Ty cipo, nie wojowniku, weź się w garść. Stawiałeś czoło klingom połyskującym w dłoniach

potworów, czym więc jest dla ciebie kilka pająków? – gromił sam siebie. Znów przeszył go dreszcz.
Jakie to odrażające! Dobrze wiedział, o czym myślały, przeszywając go wzrokiem: mniam.

Dlaczego Scarlet nie nawiedziła innych wojowników? Zastanawiał się nad tym prawie tak

samo często, jak nad ich „małżeństwem”. Zostawiła w spokoju pozostałych wojowników i ich
kobiety, choć groziła, że wszystkich powyrzyna. Cóż, mogła to zrobić.

– Do diabła! Przestań mnie ignorować – warknął Strider, waląc pięścią w ścianę. – Wiesz,

że mój demon tego nie lubi.

Posypał się tynk, rozeszło echo kruszonego kamienia. Super. Zaraz przybiegną następni,

żeby zobaczyć, co się dzieje. Albo może nie, bo biorąc pod uwagę temperament mieszkańców
fortecy, tej prawdziwej beczki testosteronu, należało przywyknąć do niespodziewanych hałasów.

– Słuchaj, nie jest mi przykro. – Gideon rzucił okiem w stronę przyjaciela. Blond włosy,

niebieskie oczy i złudnie niewinne rysy, które jakimś cudem idealnie pasowały do postury He-
Mana. Kobiety nazywały go „chłopcem jak z obrazka”. Te same kobiety zwykle unikały patrzenia
na Gideona, jakby samo spojrzenie na jego tatuaże i kolczyki mogło skazić ich przeczyste dusze.
Cóż, trochę było w tym prawdy. – Ale masz rację, nie mogę tego zrobić.

Czyli Strider się myli, a Gideon może to zrobić jak cholera. Więc idź się... przejść.

Wszyscy mieszkańcy fortecy, a było ich mrowie, w dodatku liczba wciąż rosła, bo co rusz

któryś wojownik znajdował tę „jedną jedyną” (tu Gideon parsknął z pełną złości ironią),
posługiwali się dość płynnie jego mową i dobrze wiedzieli, że należy ją czytać na opak.

– Świetnie – wycedził Strider. – Możesz, ale tego nie zrobisz. Jeśli zabierzesz tę kobietę

z fortecy, osiwieję przez ciebie. A chyba lubisz mój kolor włosów, co?

– Strider, stary, czy ty do mnie nie uderzasz? Nie chcesz, żebym ci zmierzwił tę wyliniałą

czuprynkę?

– Dureń – mruknął Strider, ale wyraźnie złagodniał.

Gideon zarechotał.

– Skarbeńku. – Gdy kąciki ust Stridera powędrowały w górę w namiastce uśmiechu, dodał:

– Wiesz, że nie lubię, kiedy się tak roztkliwiasz. – Lubił to, bez dwóch zdań.

Skręcili, po drodze mijając jeden z licznych salonów znajdujących się w fortecy. Był pusty,

przecież o tej porze większość wojowników leżała jeszcze w łóżkach w objęciach swych pań.

Rozejrzał się. Ściany salonu zdobiły portrety nagich mężczyzn. Było to dzieło bogini

Anarchii, której zwichrowane poczucie humoru dorównywało poczuciu humoru Gideona.
Znajdowały się tu również czerwone skórzane fotele (Reyes, strażnik Bólu, by uciszyć demona,
musiał się pociąć od czasu do czasu, więc czerwień pasowała jak ulał), błyszczące złoceniami półki
z książkami (Parys, strażnik Rozwiązłości, lubił czytać romansidła) i dziwaczne srebrne lampy,
które wyginały się i zwieszały nad fotelami. W wazonach tkwiły świeże kwiaty, wypełniając
powietrze słodkim aromatem. Czyje to? A, moje, przypomniał sobie. Zajebiście pachną.

Gideon odetchnął głęboko, tyle że razem z aromatem kwiatów wciągnął zapach poczucia

winy. Co ostatnio zdarzało się często. Ale cóż, gdy on pławił się w luksusach, jego ponoć żona gniła
w lochu. Wcześniej zdążyła spędzić kilka ładnych tysięcy lat w Tartarze, innymi słowy, podwójne
ze strony ponoć małżonka okrucieństwo.

No nie! Co za facet by na to pozwolił? Dupek, ot taki, w jego typie. Mówiąc uczciwie, gdy

uzyska odpowiedzi, ponownie zamknie Scarlet w lochu i zostawi ją tam na zawsze. Nawet jeśli jest,
a raczej kiedyś była, jego żoną.

Tak. Był zły, oj, jak bardzo zły.

Scarlet okazała się zbyt niebezpieczna, a jej zdolność wchodzenia z buciorami w sny zbyt

niszczycielska, by mogła przebywać na wolności. Bo jeśli umarłeś w koszmarze Scarlet, umarłeś na
amen. Proszę uprzejmie: tak wygląda prawdziwy koniec. A gdyby kiedykolwiek zdecydowała się
pomóc Łowcom, co nie było niemożliwe – zraniona kobieta, zemsta i tak dalej – Władcy już nigdy
by nie mogli bezpiecznie zasnąć. A przecież potrzebowali choćby drzemki, bo inaczej zamieniliby
się w żywe trupy.

Weźmy Gideona: nie spał od tygodni.

– Powoli – poinstruował go demon. – Idziesz za szybko.

Zwykle Kłamstwo sprowadzało się do obecności gdzieś na dnie umysłu, obecności

wprawdzie stałej, lecz milczącej. Demon odzywał się tylko wtedy, gdy był w prawdziwej potrzebie.

Ale nawet w takich przypadkach obowiązywała go zasada mówienia na opak. Czyli chciał, żeby
Gideon nie szedł, ale pognał do Scarlet.

– Nie mam skrzydeł – odparł cierpko i naturalnie przyśpieszył. Zawsze w myślach mówił

prawdę. Nigdy nie kłamał demonowi ani sobie. Może dlatego, że o takie chwile musiał zabiegać,
wyrywać je siłą.

Tuż po opętaniu pogrążyły go mrok i chaos, stał się niewolnikiem towarzysza swojej duszy,

demonicznych pragnień Kłamstwa. Torturował ludzi wyłącznie po to, by usłyszeć ich krzyk. Palił
wsie, domy wraz z mieszkańcami. Mordował bezlitośnie, nie przebierając w ofiarach, i śmiał się
przy tym.

Dopiero po kilkuset latach, pokonawszy mrok opętania, odnalazł drogę ku światłu. Teraz

kontrolował demona i zmuszał bestię do uległości. No, przeważnie.

Strider westchnął, po czym oznajmił:

– Stary, wysłuchaj mnie. Już to mówiłem, ale powtórzę. Nie możesz zabrać tej kobiety poza

mury fortecy. Ona ci ucieknie, wiesz o tym, do tego Łowcy są w mieście, więc może wpaść w ich
łapy. Przekabacą ją, wykorzystają na naszą zgubę, a jeśli mimo wszystko im odmówi, zrobią jej
krzywdę, jak tobie.

Po pierwsze, Strider mówił tak, jakby Gideon nie mógł raptem przez kilka dni utrzymać

przy sobie przebiegłej kusicielki. A przecież mógł, doskonale wiedział, jak skopać dupsko
najlepszym. Po drugie zaś, mówił, jakby Gideon nie potrafił jej odnaleźć, gdyby faktycznie się
zgubiła. A po trzecie, Strider zapewne miał rację, co jednak wcale nie ukoiło gniewu Gideona.
Może gorszy z niego kombinator niż ze Stridera, ale przecież umiał sobie radzić z kobietami, do
jasnej anielki.

Poza tym Scarlet była wojowniczką, a także nieśmiertelną. Umiała otaczać się

nieprzeniknioną czernią, tak głęboką, że żadne światło ani ludzki wzrok nie były w stanie jej
przeniknąć. Utrata takiej kobietki to żaden wstyd, całkiem co innego niż, dajmy na to, zgubienie
zwykłego śmiertelnika.

Do diabła, przecież jej nie zgubię, powtórzył w myśli. Nie ucieknie. Zamierzał uwieść

Scarlet, rozkoszą wydrenować ją z energii i sprawić, że zapragnie z nim zostać. Zadanie nie
powinno być aż tak trudne. W końcu lubiła go na tyle, że za niego wyszła, prawda? No, być może...
Cholera!

– Wiem, co myślisz – z westchnieniem powiedział Strider. – Że jak ci ucieknie, to co z tego?

Przecież ją odnajdziesz.

– Mylisz się. – Pomyślał o tym, i owszem, ale odrzucił pomysł. Bo niby kim jest? Babą?

– Jak myślisz, co się z nią stanie, kiedy będziesz jej szukał? Za dnia potrzebuje ochrony,

a skoro ciebie przy niej nie będzie, to kto ją obroni?

Cholera, słuszna uwaga. Scarlet z powodu swojego demona nie mogła funkcjonować

w ciągu dnia, więc od rana do nocy spała jak zabita. Po prostu nikt ani nic nie było w stanie jej
zbudzić. Sam się o tym przekonał, kiedy potrząsał nią jak szmacianą lalką, próbując wyrwać z objęć
Morfeusza.

A kilka godzin później zdumiony patrzył, jak otworzyła oczy i usiadła jak gdyby nigdy nic,

można by pomyśleć, że ucięła sobie poobiednią drzemkę.

Pojawiły się pytania: dlaczego demon Scarlet śpi w dzień, kiedy inni ludzie są przytomni,

funkcjonują na jawie? Czy to nie przeczy idei koszmaru? Co się dzieje, kiedy Scarlet podróżuje
i zmienia strefy czasowe?

– Mieliśmy szczęście, że ją odnaleźliśmy podczas snu – ciągnął Strider. – Gdyby nie

anielica Aerona, wszyscy byśmy zginęli podczas próby pojmania. Uwolnienie jej, niezależnie od
pobudek, jest po prostu głupie i niebez...

– Nie mówiłeś tego wcześniej. – Oczywiście mówił ze sto razy. – Poza tym Olivia nie gra

w naszej drużynie. – Czyli gra. – Nie pomoże nam przy kolejnej okazji. – Znaczy: pomoże. –
Słuchaj, stary, nienawidzę cię, ale proszę cię, mów dalej. – Czyli: kocham cię, ale, do cholery,
zamknij paszczę.

Strider jęknął w duchu. Szli korytarzem prowadzącym do lochu. Okna witrażowe ustąpiły

odrapanym, ociekającym krwią ścianom. Powietrze zrobiło się stęchłe, woniało potem, moczem
i krwią. Dzięki bogom, żadna z tych substancji nie należała do Scarlet. Gideon nie zniósłby tego,
poczucie winy by go zabiło. Na szczęście – albo niestety, zależy, kogo spytać – Scarlet nie była
jedynym więźniem. Kilku Łowców czekało na przesłuchanie, a mówiąc mniej oględnie, na tortury.

– A jeśli skłamała? – zapytał Strider, jakby nie wiedział, kiedy przestać. Cóż, naprawdę nie

wiedział, z czego Gideon doskonale zdawał sobie sprawę i tylko dlatego nie sprał na kwaśne jabłko
kumpla, który dodał jeszcze: – A może wcale nie jest twoją żoną?

Gideon prychnął, po czym stwierdził:

– Pamiętałem, żeby ci powiedzieć. Odróżnianie prawdy od kłamstwa to dla mnie spory

kłopot. – Z wyjątkiem Scarlet, ale nie zamierzał akurat teraz o tym wspominać.

– No tak, ale mówiłeś, że przy niej niczego nie jesteś pewien.

Ech, jeden z nich ma doskonałą pamięć. Wybornie.

– Nie ma opcji, żeby była moją żoną. – Marna szansa, ale zawsze. – Nie muszę tego robić.

Kiedy Scarlet po raz pierwszy dostała się do jego snu i zażądała widzenia w lochu, musiał

jej posłuchać, bo ogarnęła go przemożna potrzeba, by zobaczyć się z nią, może nawet
w podświadomości ją rozpoznał. Kiedy zasugerowała, że się całowali i uprawiali seks, a nawet byli
sobie poślubieni, rzeczona podświadomość mruknęła z zadowoleniem.

Tyle że on nadal nie pamiętał Scarlet.

Dlaczego? – zadał sobie pytanie po raz tysięczny.

Brał pod uwagę kilka teorii. Pierwsza głosiła, że bogowie wymazali mu pamięć. Ale znowu:

w jakim celu tak postąpili? Dlaczego nie chcieli, by pamiętał własną żonę? Dlaczego jej również
nie usunęli wspomnień?

Według drugiej teorii sam stłumił w sobie pamięć o żonie. Tylko po co? Przecież wolałby

zapomnieć o milionie innych rzeczy. No i jak tego miałby dokonać?

Trzecia teoria brzmiała następująco: to jego demon jakimś sposobem wykasował

wspomnienie o żonie, i to od razu w chwili, gdy zostali sparowani. Ale jeśli tak, to czemu pamiętał
życie w niebie, posługę Zeusowi, ochronę byłego króla bogów?

Musiał przerwać te rozważania, bo zatrzymali się przed celą, w której od kilku tygodni

siedziała Scarlet. Spała na pryczy, jak Gideon się spodziewał. Nabrał powietrza, jak za każdym
razem, gdy ją widział. Cudowna. Lecz...

Moja? Czy jej pragnął?

Nie, jasne, że nie. To by wszystko skomplikowało. Przyjaciele górą, tak było, jest i zawsze

będzie.

Przynajmniej była czysta, przecież zapewnił Scarlet dość wody do picia i mycia, a także

i syta, bo trzy razy w ciągu nocy dostarczano do celi jedzenie.

– Bez pośpiechu! – zawyło Kłamstwo, skacząc w mózgu z kąta w kąt. – Powoli!

– Stul się, gościu. Dam sobie radę. – A jednak nie potrafił się zmusić do działania.

Dlaczego? Bo czekał na tę chwilę, zupełnie jakby pragnął się nią rozkoszować.

Rozkoszować? Rany, naprawdę zaczyna zachowywać się jak baba.

Odwróć głowę, zanim ci stanie, napomniał się w duchu. Okej, teraz bardziej męsko.

Wreszcie się zmusił, by oderwać od niej spojrzenie. Ściany więzienia wykuto w grubej, twardej
skale, a cela była tak usytuowana, że Scarlet nie widziała zamkniętych po sąsiedzku Łowców. Tak
naprawdę Gideonowi chodziło raczej o to, żeby to Łowcy nie mogli zobaczyć jej.

Tak... moja, przynajmniej na razie.

A skoro mowa o Łowcach, to przyciśnięci do krat zobaczyli Władców i momentalnie ukryli

się w cieniu. Szepty ucichły jak trzaśnięte tasakiem. Z przerażenia nawet przestali oddychać. To
dobrze. Gideon lubił, gdy wróg się go bał.

Łowcy mieli powód.

Więzili i gwałcili niewinne nieśmiertelne kobiety, mając nadzieję, że wyhodują dzieci, pół

ludzi, pół nieśmiertelnych, zaprogramowanych na nienawiść do Władców, zdolnych odnaleźć dla
Łowców puszkę Pandory i pomóc swoim „ojcom” oddzielić demony od strażników. Władcy,
nierozerwalnie złączeni z demonicznymi bestiami, tego by nie przeżyli. Był to kolejny element kary

za otwarcie przeklętej puszki.

Gideon sztywną, drżącą, bo długo nieużywaną dłonią wydobył klucze do celi Scarlet.

– Zaczekaj. – Strider powstrzymał go, kładąc ciężką rękę na ramieniu. Gideon mógłby się

go łatwo pozbyć, ale po co niszczyć przyjacielowi złudzenie wygranej? – Możesz tutaj z nią
porozmawiać – nalegał Strider. – Wypytaj ją o wszystko.

Tutaj mieli publiczność, przez kraty głos rozchodził się po więziennym korytarzu, więc

Scarlet na pewno się nie rozluźni. A nawet jeśli, to i tak nie pozwoliłaby mu się dotknąć.
A przecież, wiedziony swym robaczywym, a w jego przypadku jedynym realnym planem, myślał
tylko o tym, jak się do niej dorwać. Przecież w inny sposób nie wyłudzi od niej informacji.
Normalna rozmowa nie wchodzi w grę. Miałby wyznać Scarlet, że jest najbrzydszą kobietą na
świecie? I uzupełnić opowieściami, czego nie chce z nią robić?

– Spręż się, stary. Przecież nie mówiłem ci tysiąc razy, że nie zamierzam jej tutaj

przyprowadzić, kiedy z niej wyciągnę, co mnie nie interesuje. Okej?

– Jeśli zdołasz ją tu dostarczyć z powrotem. Rozmawialiśmy o tym, pamiętasz?

Trudno zapomnieć. Niestety.

– Nie będę ostrożny. Nie obiecuję. Naprawdę nie muszę tego robić. To kompletnie

nieważne.

– Uwierz, to nie czas na samowolkę. – Ciężka dłoń ani drgnęła. – Mamy trzy artefakty.

Galen jest wściekły jak diabli, marzy tylko o tym, by zemścić się za kradzież.

Mówił o szefie Łowców, opętanym przez demona wojowniku, śmiertelnym wrogu. Galen

wyglądał jak anioł. Sparowany z demonem Nadziei, był tak przekonujący, że dla ludzkich
wyznawców w istocie był aniołem wcielonym. Przez niego Łowcy winili Władców za całe zło
świata i walczyli do upadłego, by owo zło wyplenić.

Kobieta Aerona, Olivia, prawdziwa wierna Bogu Jedynemu anielica, zwinęła Galenowi

artefakt, Opończę Niewidkę. Trzeci z zestawu. Do odnalezienia puszki Pandory należało
zgromadzić cztery artefakty – Wszystkowidzące Oko (jest), Klatkę Przymusu (jest), Opończę
Niewidkę (jest), Kija Samobija (będzie). Galen kombinował, jak odzyskać Opończę i wejść
w posiadanie pozostałych.

Wojna wkraczała w nową fazę.

Ale to nie ma znaczenia. Nic nie odwiedzie Gideona od tego, co zamierza zrobić. Czuł pod

skórą, że od tego zależy jego życie.

– Gid, no, stary... – perswazyjnie dodał Strider.

Na co Gideon rzucił kumplowi spojrzenie spod zmrużonych powiek i wykrzywił usta.

– Zaraz cię cmoknę w dupę. – Skopię, znaczy się.

Minęła chwila gęstej ciszy.

– W porządku – mruknął w końcu Strider i cofnął rękę. – Bierz ją sobie.

– Miałem inne plany, ale nie dzięki za pozwolenie. – Czemu Strider jeszcze stoi o własnych

siłach? Przecież przegrał, więc powinien zwijać się z bólu.

– Kiedy wrócisz?

Gideon wzruszył ramionami.

– Czy ja nie wiem... tydzień? – Siedem dni to mnóstwo czasu, żeby zmiękczyć Scarlet,

zbajerować i skłonić do wyznań o wspólnej przeszłości. Teraz go nienawidziła. Nie wiedział
dlaczego, ale zamierzał się dowiedzieć. Najwyraźniej preferowała niebezpiecznych gości, bo
inaczej czemu by za niego wyszła? Musiała uznać, że jest dla niej idealnym facetem.

– Trzy dni – oznajmił Strider.

Aha, czyli negocjujemy. Demon Stridera jeszcze się nie poddał. Nie dał się pokonać, po

prostu próbował innej strategii. Gideon, opuszczając kumpli w potrzebie, czuł się równie paskudnie,
jak wtedy, gdy zostawił Scarlet w celi. Gdyby coś im się stało podczas jego nieobecności, już
całkiem by oszalał.

– Wolałbym raczej nie pięć – poszedł na kompromis.

– Cztery.

– Umowa leży.

Uśmiechając się, Strider skinął głową.

– Okej.

No dobra, cztery dni, żeby rozpracować Scarlet. Nie pierwszyzna, bywało, że toczył gorsze

bitwy w krótszym czasie. Choć swoją drogą ciekawe, że akurat teraz nie umiał sobie żadnej
przypomnieć.

Do diabła, czyżby dopadła go wybiórcza amnezja? Amnezja, która dotknęła przeszłych

potyczek, a także Scarlet, z którą zapewne zmagał się niemało, bo była zadufana w sobie,
apodyktyczna i pyskata.

Chciałby pamiętać seks z nią. Kosmiczny. Po prostu to wiedział.

– Powiem pozostałym – oznajmił Strider. – Ale najpierw zawiozę cię tam, gdzie chcesz ją

zabrać.

– Jasne. – Gideon wsunął klucz do dziurki i przekręcił. Drzwi ustąpiły z jękiem. – Nie

zamierzam sam jej wozić. Niech wszyscy wiedzą, dokąd pojechałem.

Strider znowu warknął, tym razem do frustracji dołączyła złość.

– Uparty osioł. Muszę wiedzieć, że bezpiecznie dotarłeś na miejsce, albo nie będę mógł

myśleć o niczym innym. I jak wtedy pozabijam Łowców? Wiesz, że jestem na ścisłej diecie:
przynajmniej jeden Łowca dziennie.

– Dlatego do ciebie nie zadzwonię. – Zbliżył się do Scarlet. Gdy spała, brakowało wokół

niej nieprzeniknionej, mrocznej aury. Jakby chciała, by Gideon w każdej chwili mógł na nią
spojrzeć. Jakby mu ufała. W każdym razie tak sobie wmawiał.

– Bogowie! Nie wierzę, żeś mnie na to namówił – lamentował Strider. – Mówiłem ci już, że

jesteś kretynem?

– Nieee... – Gdy delikatnie wziął Scarlet na ręce, westchnęła i potarła policzkiem o jego

pierś. Serce biło mu jak młot pneumatyczny. Widać polubiła ten nierówny rytm, bo wtuliła się
mocniej. Miło.

Była od niego o kilkanaście centymetrów niższa i szczupła, ale ładnie umięśniona.

Odmówiła przyjęcia ubrań, które przyniósł, wciąż miała na sobie koszulkę i dżinsy, w których
znalazł ją Aeron.

Gideon odetchnął głęboko. Pachniała kwiatowym mydłem, delikatny aromat wypełnił mu

nozdrza. Jak pachniała przed laty, kiedy ponoć byli małżeństwem? Również kwiatami? A może
inaczej, bardziej egzotycznie? Czymś mrocznym i zmysłowym, bo taka przecież była? Czymś, co
chciałby wdychać, przesuwając po niej językiem od stóp po czubek nosa?

Otrząśnij się. To nie czas na takie myśli, napomniał się w duchu.

Obrócił się, trzymając w ramionach Scarlet, cenny skarb, którego będzie strzegł nawet przed

przyjaciółmi. Wiedział, że zaprzecza samemu sobie, myśląc o niej tak intensywnie i romantycznie,
mając zarazem niezbyt czyste i niezbyt honorowe intencje, nie umiał się jednak powstrzymać. Ale
cóż, głupia żądza.

Wciąż nastawiony sceptycznie Strider mimo wszystko przyjął do wiadomości poczynania

Gideona, dając do zrozumienia, że nie zamierza go powstrzymywać.

– Idź. Bądź ostrożny.

Bogowie, jak bardzo Gideon kochał swoich przyjaciół. Wspierali go bez względu na

wszystko, wspierali go zawsze.

– Wyglądasz jak kot, który dopadł śmietanki. – Strider pokręcił głową. – Nie podoba mi się

to. Nie wiesz, w co się pakujesz, prawda?

Może i nie, tyle że od dawna niczego tak mocno nie pragnął. Zapewne powinien podejść do

sprawy ostrożniej. W końcu kumpel wytknął mu głupotę...

– Wcale ci nie pokazuję w myślach środkowego palca.

– Wiem, wiem. Pokazujesz mi kciuk i mówisz, że jestem numer jeden. – Gdy Strider ujrzał

na twarzy kumpla grymas podobny do uśmiechu, dodał: – Cztery dni. Potem zaczynam cię szukać.

Gideon posłał mu buziaka.

Strider przewrócił oczami.

– Chciałbyś, co? Posłuchaj, będę się modlił, żebyś szczęśliwie do nas wrócił. Z dziewczyną,

z żywą dziewczyną. I żeby powiedziała ci, co chcesz usłyszeć. I żebyś dostał, co chcesz, a potem
zapomniał o niej jak o wszystkich innych pannach.

Okej. Długa modlitwa, pomyślał Gideon.

– Nie dzięki. Naprawdę. Od kiedy to nie jesteś księdzem? I od kiedy to bogowie nie lubią

spełniać naszych błagań? – Strider nigdy wcześniej nie tracił czasu na modlitwę, a bogowie wprost
przepadali za ignorowaniem próśb.

Chociaż nie, poprawił się w duchu. Kronos, nowo koronowany król i Tytan zarazem,

uwielbiał niezapowiedziane wizyty w fortecy i wysuwanie porypanych żądań, które Gideon
i pozostali musieli spełniać.

Choćby zabijanie niewinnych ludzi lub wybór: ocalić przyjaciela czy swoją kobietę. Lubił,

gdy go błagano, by wyjawił, dokąd trafił duch wojownika, który stracił głowę. Owszem, to się
zdarzyło. Anioł wojownik obciął Aeronowi głowę i Gideon, spełniając życzenie króla bogów,
musiał ze łzami w oczach go błagać (rzecz jasna, na swój sposób), by zechciał wyjawić, co się stało
z duchem wojownika. Zresztą wszyscy Władcy beczeli jak dzieci.

Kronos nie chciał powiedzieć. Bo należała im się lekcja pokory, jak uznał ten zasraniec.

Jednak Aeron po jakimś czasie powrócił, oczywiście dzięki pomocy słodkiej Olivii. Zostało

mu przywrócone ciało, z pominięciem przebywającego w nim wcześniej demona, i Aeron znów
mieszkał z nimi w fortecy. Po tym wszystkim Gideon nigdy już nie zapomni, z jak wielkim
lekceważeniem potraktował go Kronos, i daleki był od wznoszenia modłów do króla bogów.

– Księdzem... – Strider przekrzywił głowę, powtarzając to słowo, choć oczywiście

zignorował złośliwe pytanie Gideona. Wiedział, że przyjaciel już nie chowa urazy. Dodał za to
bardzo osobisty komentarz: – Podoba mi się ten pomysł. I wiesz, że to w zasadzie prawda? Dzięki
mnie wiele kobiet przekonało się, co to jest niebo.

Prawda?

Owszem, prawda, pomyślał Gideon, jako że wszyscy wojownicy zapewniali kobietom

boskie doznania. Scarlet nie będzie wyjątkiem, dodał w duchu.

Wyszczerzywszy się od ucha do ucha, wyniósł swoją kobietę z celi.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział drugi

Jak zawsze gwałtownie została wyrwana ze snu. Gdy tylko dobiegł końca wymagany przez

demona czas przebywania poza jawą, świadomość załomotała do bram umysłu, jakby Scarlet
podłączono do prądu i przekręcono włącznik.

Usiadła, dysząc i pocąc się, potoczyła wokół dzikim wzrokiem, niczego jednak nie

rejestrując. Krzyki ofiar demona odpływały w niebyt, zostawiając po sobie tylko obrazy, które
Koszmar wyświetlił w mózgach nieszczęśników. Trzeszczące płomienie, rozpuszczające się ciało,
czarny pył tańczący na wietrze.

Tego dnia tematem przewodnim był ogień.

Nie potrafiła we śnie kontrolować demona, który wyruszał na polowanie, siejąc chaos,

zbierając żniwo złożone z ofiar. Mogła jednak podsuwać Koszmarowi propozycje, namawiać, by
atakował wybrane osoby w określony sposób. A on najczęściej był jej posłuszny.

Od kiedy pojmali ją Władcy Podziemia, działała na autopilocie, prawie bez reszty

pochłonięta myślami o jednym wojowniku, niebieskowłosym, cudnym, potwornie irytującym
Gideonie.

Dlaczego jej nie pamiętał?

Zacisnęła szczękę, wspomniawszy jego wybiórczą amnezję. Dłonie zwinęły się w pięści,

ząb potarł o ząb, aż zabolało. Opanowała ją dzika chęć mordu.

Złość niczemu nie służy. Uspokój się. Pomyśl o czym innym, nakazała sobie.

Zmusiła umysł, by na powrót zajął się demonem. Cóż, niestety, śmierć i chaos były znacznie

bezpieczniejszymi tematami niż małżonek. Nocą, gdy nie spała, a podczas każdej doby trwało to
jakieś dwanaście godzin, to ona pociągała za sznurki. Mogła wezwać ciemność i zgromadzić w niej
uporczywe krzyki. Demon potrafił zmusić ją do działania, a ona często mu ulegała. Praca na zmiany
to układ bardzo fair. Koszmar lubił na nią naciskać: Wystrasz go... ta niech wrzaśnie... I tak dalej.

Tym razem jednak, o dziwo, siedział podejrzanie zadowolony.

– Opuściliśmy lochy – oświadczył Koszmar, ogarniając wzrokiem otoczenie, zanim Scarlet

zrozumiała, gdzie się znajduje.

Aha. No to nic dziwnego. Zmarszczyła brwi. Okej... to gdzie, do diabła, jest?

Tkwiła zamknięta w lochu od kilku tygodni, w przestrzeni ograniczonej kamiennymi

ścianami i żelazną kratą. Z innych cel nieustannie dochodziły jęki bólu. Zdążyła się przyzwyczaić
do ostrych, gryzących zapachów.

A teraz, proszę, całkowita odmiana: kwiecista tapeta na ścianie, ciemne aksamitne zasłony

kryjące wykuszowe okna, nad łóżkiem połyskujący fioletowy żyrandol w kształcie winnego grona.
A samo łóżko – objęła je wzrokiem – wielkie, z niebieską pościelą i ręcznie rzeźbionymi tralkami.

Co najlepsze, powietrze pachniało słodyczą, jakby winogrona były żywe, a cudny zapach

wzbogacono jabłkiem i wanilią. Odetchnęła głęboko. Skąd się tu wzięła?

Najwyraźniej ją przeniesiono, gdy spała jak zabita. Nienawidziła tego, ale tym razem

musiała być wdzięczna, bo przynajmniej, w każdym razie miała taką nadzieję, znów stała się wolna.
Nie miała ochoty przebywać w fortecy, chciała jedynie być przy Gideonie.

Gdy zapominała się w snach innych ludzi – nieważne, o której godzinie wymykała się do

królestwa mroku i chaosu, zawsze ktoś gdzieś spał, dając pożywkę demonowi – każdy mógł ją
zaatakować, a ona nie miała jak się bronić. Mógł z nią zrobić, co mu się podobało, a ona nie
potrafiłaby go powstrzymać.

Przenoszenie podczas snu wyjątkowo ją drażniło. Zazwyczaj chroniła się przed takimi

sytuacjami w mroku. Wystarczyło, że przed zapadnięciem w sen kiwnęła niewidzialnym palcem,
a cienie szczelnie ją otulały, czyniąc niewidoczną dla oczu postronnych. Lecz kiedy zrozumiała, że

znajduje się w domu Gideona, przestała przyzywać cienie.

Zapewne miała cichą nadzieję, że gdy Gideon zobaczy ją podczas snu, odzyska pamięć.

Może chciała, żeby znów jej zapragnął i stał się częścią jej nowego życia. Och, co za głupie
mrzonki! Łajdak zostawił ją, by zgniła w Tartarze, więc nie powinna liczyć na jego czułość.

I ze wszystkich sił dążyć do jego zguby.

– No proszę. Strasznie mnie wnerwia, że się w końcu obudziłaś.

Na dźwięk jego głębokiego, dudniącego jak grom głosu Scarlet zesztywniała, a jej serce

zamarło. Stał w progu sypialni. Diabelsko kusząca twarz wojownika wodziła na pokuszenie,
obiecywała grzeszne przyjemności. Przewiercał ją jasnymi, wyczekującymi oczami, a zawarty
w nich ładunek napięcia przeczył luzackiej pozie.

Gideon. Niegdyś ukochany mąż, dziś mężczyzna zasługujący jedynie na wzgardę.

Serce Scarlet zaskoczyło i podjęło przerwaną pracę, szybko nadrabiając zaległości, tak że

krew w niej zawrzała. Tak samo zareagowała przed tysiącami lat, gdy po raz pierwszy ujrzała
Gideona.

Nie moja wina, usprawiedliwiała się w duchu. Ani teraz, ani wtedy. Nie istniał piękniejszy

człowiek, pół anioł, pół demon, nieziemsko męski. Żaden mężczyzna tak nie pociągał, odpychając
zarazem. Kobieca intuicja przestrzegała ją przed niebezpieczeństwem poddania się jego urokowi,
ale ciągnęło ją do niego tym mocniej.

Miał na sobie czarny T-shirt z napisem „Wiesz, że mnie pragniesz”, czarne, odrobinę

workowate spodnie i srebrny pasek wyglądający jak łańcuch. Do tego trzy kolczyki w prawej brwi
plus jeden w wardze, zwykłe srebrne kółko. Pasuje do paska, pomyślała złośliwie.

Zawsze dbał o swój wygląd i nie lubił, gdy ktoś z tego drwił. Kiedyś nawet ją to bawiło, bo

pokazywało ludzką stronę Gideona, czy nawet jego słabość.

Dziś jednak nie umiała się zdobyć na choćby odrobinę rozbawienia. Podczas gdy on

wyglądał jak gotowa do schrupania czekoladowa trufla zanurzona w karmelu, ona przypominała
raczej szczura w polewie ze ścieku. W lochu myła się wodą, którą każdego wieczoru przynosili jej
Władcy, ale nic ponadto, miała więc pogniecione brudne ubranie i włosy jak kopka siana.

– Gadatliwa, co? – mruknął. – To jesteśmy na dobrej drodze.

Wiedziała, że potrafił mówić wyłącznie kłamstwami, najczęściej sprowadzającymi się do

zaprzeczeń, więc doskonale rozumiała, o co mu chodziło. Chciał, żeby zaczęła mówić, ale nie, nie
da mu tej satysfakcji. Nie może się dowiedzieć, jak na nią działa. Uniosła brwi, nadając, jak sądziła,
lekceważący wyraz twarzy.

– Już mnie sobie przypomniałeś? – Dobrze, ucieszyła się. Ani grama bólu w głosie.

Spojrzał na nią oczami wypranymi z uczuć.

– Oczywiście, że tak.

Czyli: nie. Drań, nie przypomniał sobie. Nie pozwoliła sobie na zmianę wyrazu twarzy, nie

chciała zdradzić, jak bardzo ją rozeźlił.

– W takim razie po co zabrałeś mnie z fortecy? – Powolutku przejechała palcem po szyi,

a potem między piersiami, zastanawiając się, czy... Ależ tak, powiódł wzrokiem za jej palcem. Czy
nadal uważa ją za pociągającą? – Jestem wyjątkowo niebezpieczną kobietą.

– Nie ostrzegano mnie przed tobą. – Głos mu się załamał, pojawiła się chrypka. – Zabrałem

cię nie po to, żeby spokojnie porozmawiać, o to się martw.

Czyli jednak nie dlatego, że jej pragnął, lecz by zaspokoić ciekawość. Opuściła rękę. Wcale

nie czuła rozczarowania, przecież w porę przywdziała pancerz chroniący przed emocjonalnym
cierpieniem. Jak setki razy wcześniej. Jeden więcej, jeden mniej, co za różnica?

– Głupi jesteś, jeśli sądziłeś, że zmiana otoczenia rozwiąże mi język.

Nie odezwał się, ale za to drgnął mu mięsień szczęki, widoma oznaka irytacji.

Posłała mu słodki uśmiech, uznawszy, że warto upajać się chwilą. Było coś głęboko

satysfakcjonującego w przyglądaniu się, jak biedak błądzi w ciemności, domyśla się, snuje teorie
tak samo jak ona, gdy tysiące spędzonych na zamartwianiu się lat zastanawiała się, gdzie też on się
podziewa.

Przypomniała sobie o smutku, tym najboleśniejszym, sięgającym samej duszy, wiecznie

obecnym samoumartwianiu, i już nie zdołała odkleić od ust fałszywego uśmiechu. Musiała
przycisnąć język do podniebienia, żeby go sobie nie odgryźć ze wściekłości.

– Wrócę po ciebie – obiecał pewnej nocy w dalekiej przeszłości. – Uwolnię cię, przyrzekam.

– Nie. Nie odchodź. Nie zostawiaj mnie tu. – Bogowie, ależ była wtedy delikatna. Cóż,

cierpiała w więzieniu, a on był jej światełkiem w tunelu.

– Słodka, kocham cię zbyt mocno, żeby zostawić cię na długo. Wiesz o tym. Ale muszę to

zrobić. Dla nas.

Naturalnie od tamtej pory się nie odezwał. Odnalazła go, dopiero kiedy Tytani uciekli

z Tartaru, więzienia dla nieśmiertelnych, i odbili greckim bogom niebo. Dopiero kiedy zstąpiła na
ziemię i zobaczyła, jak Gideon ugania się za tanimi dziwkami w podłej spelunie.

Gniew narastał, przesłaniając czerwienią wzrok. Dlatego głęboki wdech, głęboki wydech,

i czerwień powoli ustąpiła.

– Nie ma o czym gadać. – Uważnie obserwowała reakcje Gideona. – Ode mnie niczego nie

usłyszysz. I na pewno mnie tu nie zatrzymasz.

– Proszę cię bardzo, nie uciekaj. – Skrzyżował ręce na potężnej piersi. – Nie pożałujesz.

Zrozumiała: ucieknij, a popamiętasz.

Odparła:

– Pozwól, że najpierw rozprostuję kości, a potem z chęcią ucieknę. Dziękuję za

podpowiedź. Sama nigdy bym o tym nie pomyślała.

Warknął ze złości i frustracji. Zniknęły pozory luzu.

– Postąpiłem okrutnie, przyprowadzając cię tutaj. Nie jesteś mi nic winna, więc lepiej się

rusz.

– I tu się zgadzamy: jesteś okrutny, a ja ci niczego nie zawdzięczam, więc nic mnie tu nie

trzyma.

Gdy przeklął w nieskrywanej złości, stłumiła śmiech. Niesamowite, jak łatwo go

sprowokować. W tym nic się nie zmienił. Niezła zabawa.

Zabawa? Mina jej zrzedła. Powinna tego nie znosić, że Gideon potrafi przemawiać

wyłącznie kłamstwami, a nie się cieszyć.

– Nie dość tego – syknął.

– Wow. Jeszcze ci mało. – Kiedyś uważała go za wyjątkowego, jednak dowiódł, że jest taki

sam jak pozostali: jak jej matka, król, tak zwani przyjaciele. Powinni o nią dbać, a tymczasem ją
zdradzili.

Spędziła całe życie zamknięta w Tartarze, bo jej matka, Rea, żona Kronosa, miała romans ze

śmiertelnikiem. A ponieważ stało się to na krótko przed uwięzieniem, urodziła Scarlet za kratkami,
w celi, którą dzieliła z kilkorgiem bogów i bogiń.

Scarlet wychowała się pośród nich. Początkowo zyskała ich sympatię, ale z czasem dała

o sobie znać zazdrość. I chuć.

Więzienie, nienawiść i gorycz szybko stały się wiernymi towarzyszami Scarlet.

Wtedy pojawił się Gideon.

Był członkiem elitarnej gwardii Zeusa. Za każdym razem, gdy sprowadzał do lochów

nowego więźnia, podchwytywał spojrzenie Scarlet, a ona nie umykała wzrokiem. Wojownik i córka
bogini... Czekała na te chwile, tęskniła... aż wreszcie mogła się nimi cieszyć, bo Gideon zaczął
regularnie bywać w Tartarze. Nie po to, by zapuszkować kolejnego skazańca, lecz żeby się z nią
zobaczyć, porozmawiać.

Nie myśl o tym, co wspólnie przeżyliście, nakazała sobie. Bo się rozkleisz, a tego ci nie

wolno, kretynko.

Po odzyskaniu wolności powinna była zostać na Olimpie przemianowanym przez Kronosa

na Tytanię, i związać się z jakimś przystojnym bożkiem. Ale nie, musiała jeszcze raz zobaczyć
Gideona. A gdy już się z nim spotkała, musiała się uprzeć, że zostanie blisko niego. Następnie,
będąc przy nim, musiała, po prostu musiała przestrzec przed sobą Władców, bo słyszała, że szukają
nieśmiertelnych opętanych demonami z puszki Pandory, żeby ich zwerbować albo... zabić.

Drań, pomyślała o Gideonie. Świetnie, oby tak dalej! Ohydny kłamca, morderca

pozbawiony skrupułów. Nienawidzisz go. Zamierza cię zabić, kiedy wyjawisz wszystko, na czym
mu zależy. Wiesz, że to zrobi. Dlatego nigdy mu nie pomożesz... przez co staniesz się dla niego już
tylko zawadą, kulą u nogi.

– Wspaniała ta cisza – zauważył.

– Jak miło, że ci się podoba. – Coraz lepiej bawiła się jego irytacją, ale wciąż skutecznie

tłumiła śmiech. – Dostaniesz więcej, obiecuję. – W odpowiedzi usłyszała coś, co przypominało
warknięcie. – Aha, i żebyś się nie martwił, nie zamierzam uciec. – Na razie. Chciała pogadać, ale
nie po to, by zaspokoić ciekawość Gideona.

Często myślała o tym, czy związał się z inną kobietą, tak na stałe. Oczywiście gdyby

spotkała tę sukę, z miejsca by ją zarżnęła. Nie dlatego, że Scarlet wciąż zależało na Gideonie... Nie
zależy mi! – musiała się upomnieć. Ale przez to, że ten drań nie zasługiwał na takie szczęście.

Nie chodzi o mściwość, tylko o przywilej należny pogardzanej eks.

– Nie dziękuję – powiedział, oddychając z ulgą. Czyli dziękował.

– Jest za co. – To znaczy: wal się.

Zmrużył oczy i stanął jak dziecko, które zamierza tupnąć nóżką ze złości, przejechał

językiem po zębach. Innymi słowy, punkt dla Scarlet.

– Jak to możliwe, że nie wzięliśmy ślubu, chociaż moi przyjaciele doskonale to pamiętają?

– Bo zrobiliśmy to w tajemnicy, tępaku.

Tym razem nie zareagował na szyderstwo, tylko spytał po prostu:

– Czy się ciebie nie wstydziłem?

Och, chętnie by go za to spoliczkowała! Oczywiście uznał, że to on się jej wstydził, a nie na

odwrót. W końcu to ona była więźniem, a on wolnym człowiekiem. Zapomniał o wszystkim,
a mimo to nadal miał o sobie wysokie mniemanie.

Drań to mało powiedziane.

– Nie wstydziłeś się mnie, ale byś zginął, gdyby ktokolwiek odkrył, co cię ze mną łączyło –

wycedziła przez zęby.

Skinął głową, jakby dopiero teraz zrozumiał, że Scarlet nie jest byle kryminalistką, ale

Tytanicą zamkniętą przez Greków w Tartarze. Jakby dopiero teraz pojął, że ci sami Grecy, którzy
go stworzyli, z całą surowością by go ukarali za spotykanie się i migdalenie z zaciekłym wrogiem.

– Aha. Czyli skoro przez cały ten czas nie byliśmy małżeństwem, to jak się nazywałaś?

Że co? Czyżby już zapomniał jej przeklęte imię, które przecież mu wyjawiła, gdy po raz

pierwszy odwiedził ją w lochu? Minęło zaledwie kilka tygodni.

– Nazywam się Scarlet. – I dodała w duchu: skończony dupku. – Już ci mówiłam. – Dupek,

dupol. Zacisnęła pięści.

Machnął ręką.

– Nie wiem o tym. Nie chodzi mi o twoje nazwisko.

Nie pomogło. Zmrużyła oczy i wbiła paznokcie w ciało. Najwyraźniej Gideon chciał zdobyć

tylko kolejną suchą informację. Nie pytał z troski, choć był przekonany, że jest na tyle głupia, by się
nie połapać.

Nie wiedział, czy ma do czynienia z boginią, czy też ze zwykłą boską służką. Gdyby była

boginią, nie miałaby nazwiska, natomiast jako służąca i owszem, bo nazwisko zaświadcza o niskim
statusie społecznym, oznajmia, że nie jesteś wystarczająco rozpoznawalny i poza imieniem
potrzebujesz dokładniejszej identyfikacji, jak wśród ludzi. Gideon starał się wyeliminować jedną
z możliwości, ale na próżno, bo Scarlet nie była ani boginią, ani służką. Ani człowiekiem, skoro już
o tym mowa. Była kimś pomiędzy.

– Jak zobaczę jakieś ciacho w kinie, to sobie zmieniam nazwisko – powiedziała słodkim

głosem, idealnie pasującym do wystudiowanego uśmiechu.

Czym się tak zezłościł? Samą myślą, że jego rzekoma żona pożera innych facetów

wzrokiem, hę?

– Ciacho? Nie jak w cukierni? – Wyraźnie z niej drwił.

– Nie, do diabła. – Przecież wcale tak nie pomyślał. Był rozeźlony, co bardzo ją ucieszyło.

Pełna satysfakcja, dwa do zera. – Wiesz, ciacho to taki facet, który cię kręci, ledwie go zobaczysz,

a już chcesz schrupać. To znaczy ja, nie ty. – Oby tylko nie pomyślał, że przez te wszystkie lata
usychała z tęsknoty, nie mogła spać po nocach, wciąż o nim myślała.

Nieważne, jak dużo w tym prawdy.

Jeszcze bardziej zmrużył oczy, tak że przez zasłonę długich rzęs nie sposób było dojrzeć

źrenic.

– Nie jesteś Władczynią. Nie tak samo jak ja. Nie powinnaś się nazywać Władczyni Scarlet.

– A ty się nazywasz Władca Gideon?

– Nie. – Czyli tak.

– No fajnie, ale nie zamierzam się nazywać Władczyni Scarlet. – Nie tędy droga. Nie

obwieści światu, że należy do Gideona.

Jeśli cokolwiek miałoby ją łączyć z tym facetem, to jedynie czubek ostrza sztyletu... którym

przebije czarne serce Gideona... za to, że o niej zapomniało.

Obnażył białe zęby. Rzecz jasna była to groźba.

– Nie ostrzegam cię, żebyś uważała. Jestem potulny, kiedy się nie wściekam.

– Przerwij mi, jeśli już ci to mówiłam. Uwaga... idź się pierdol, co?

Z jakiegoś powodu gniew mu minął, a jego usta wykrzywiła namiastka uśmiechu.

– Ależ brak charakterku. Już nie rozumiem, dlaczego cię wybrałem.

Tylko... się... nie... rozkleić... Czy była zdolna wysłuchać tej rady?

– Nie chcę wiedzieć, po kim nosisz nazwisko. Nie mów mi, proszę, nie mów.

Pytanie zadane niby ot tak, swobodnie, a nawet z nutką rozbawienia, jednak błysk w oku

wskazywał na coś innego. Jakby Gideon był gotów w każdej chwili doskoczyć do Scarlet i siłą
wydusić z niej odpowiedź.

Jeśli mnie dotknie, jeśli poczuję na sobie jego dłonie... Nie, nie, nie. Nie może na to

pozwolić.

Wzruszyła obojętnie ramionami.

– Od kilku tygodni nazywam się Scarlet Pattison. Widziałeś Roberta Pattisona?

Najseksowniejszy facet pod słońcem. Tak, wiem, bardzo jeszcze młody, ale śpiewa jak anioł.
Bogowie, uwielbiam jego cudownie męski głos. Tobie słoń nadepnął na ucho. – Przeszedł ją
dreszcz. – Kiedy śpiewasz, to jakby demon szorował szponami po styropianie.

– A teraz nie mów mi, kim byłaś wcześniej.

Super, zapomniał o „proszę”. Przycisnęła go, ale jak daleko może się posunąć? W którym

momencie odezwie się w nim ta idiotyczna męska duma? Kiedy na nią skoczy?

Kiedyś znała odpowiedź na te pytania. Wiedziała, że nigdy nie tknąłby jej w gniewie. Ale

przecież Gideon nie jest już tym czułym facetem, w którym się zakochała. Tym, który pierwszy
okazał jej serce. Scarlet i pozostali więźniowie słyszeli opowieści o Władcach Podziemia i ich
uczynkach. O rzeziach, których ofiarą padali niewinni ludzie, o zrównanych z ziemią miastach.

Poza tym doskonale wiedziała, jakich spustoszeń dokonywały demony w swoich

strażnikach, przecież sama padła ofiarą Koszmaru. Mrok, strach, brak kontroli... To tylko słowa,
lecz ile w nich bolesnej treści. Demon pożarł ją, przestała być człowiekiem. To trwało wieki, jak się
później dowiedziała. Miała luki w pamięci, stulecia mijały jak dni. No tak, pomyślała Scarlet, też
już nie jestem tą samą osobą.

– Przez chwilę nazywałam się Pitt – odparła. – Potem Gosling, Jackman, Reynolds. Często

wracam do Reynoldsa, to mój ulubieniec. Blond włosy, mięśnie... – Aż zadrżała. – Kto jeszcze? A,
tak, Bana, Pine, Efron i DiCaprio też. Tego też lubię. Znowu blondyn, nawiasem mówiąc. Mam do
nich słabość. – Po jego reakcji stwierdziła z satysfakcją, że przytyk zadziałał, ale co się dziwić,
skoro Gideon pod niebieską czupryną skrywał naturalną czerń. – Wiesz, nie interesują mnie
dziewczyny – mówiła dalej – ale Jessica Biel... Widziałeś jej usta? No więc byłam też Scarlet Biel.

Znowu opadła mu szczęka. Złość powróciła ze zdwojoną siłą, wymywając resztki

rozbawienia.

– Skromna paczuszka ciastek – podsumował.

Już była pewna, że nieźle go przycisnęła. Wcześniej był zły, tylko zły, ale teraz gotowała się

w nim wściekłość. Ale nie sama, bo czymś była doprawiona. Podnieceniem? Owszem, doskonale

znała to uczucie, jak była jednak przekonana, miało nigdy już do niej nie wrócić.

Tylko się nie uśmiechaj, nakazała sobie Scarlet.

– Co poradzę, że lubię różnorodność? Może któregoś dnia najdzie mnie ochota, żeby ich

wszystkich naprawdę zaliczyć.

Patrząc na Gideona, wyobraziła sobie te kłęby pary wydobywające się z nozdrzy, bo tylko

wtedy obraz furii byłby pełny.

Wyprostował się, zrobił krok do przodu, zatrzymał się.

– Jeszcze nie skończyliśmy na dziś. – Ruszył do wyjścia.

Jednak Scarlet miała odmienne zdanie, bo zawołała:

– Zaczekaj! A ty? – skierowała rozmowę na Gideona, odwróciła od siebie uwagę, zalecając

przy tym w duchu: tylko ostrożnie. – Jakieś związki, o których powinnam wiedzieć? A może druga
żona? Jeśli tak, oskarżę cię o poligamię. – No proszę. Teraz na pewno nie wyczuje jej desperacji,
przemożnej chęci, by się dowiedzieć.

Powoli odwrócił się do Scarlet.

– Tak – wycedził przez zęby. Znaczy się: nie. – Mam dziewczynę i drugą żonę.

Scarlet wypuściła powietrze, które nieświadomie zatrzymała w płucach. Singiel. Dziwkarz,

który zalicza wszystko, co się rusza, ale nie żyje w stałym związku. Wywołało to w Scarlet silną
emocję, lecz nie była to ulga, tylko rozczarowanie. Niestety nie będzie miała okazji zamordować na
oczach Gideona tej, którą ukochał.

To by było na tyle.

Zdobyła informację, której potrzebowała, więc mogła go puścić kantem. Zwiesiła nogi

z łóżka i wstała. Nie powaliła Gideona na ziemię i nie dała w długą. Głupia.

– Wezmę prysznic. Załatw coś do jedzenia. I bez dyskusji, bo przysięgam, że w następnym

koszmarze nie opędzisz się od pająków.

Groźba bez pokrycia, bo dziwnym trafem Koszmar nie przepadał za dręczeniem Gideona.

Za pierwszym i ostatnim razem musiała demona wręcz błagać, a tępa bestia protestowała
i marudziła. Nigdy wcześniej demon tak się nie zachowywał, gnębił każdego po równo.

Dlaczego Koszmar polubił akurat Gideona? Przecież nawet go nie znał, skoro opętał Scarlet

już po tym, jak drogi małżonek ją opuścił, i znosił wieczne utyskiwania Scarlet na niewiernego
drania, więc bardziej byłoby logiczne, gdyby demon wolał widzieć Gideona martwego, bo wtedy
wreszcie by się skończyły te narzekania.

– No i? – odezwała się. – Czego tak stoisz? Ruchy, ruchy.

Usta Gideona znowu się uroczo wykrzywiły. Próbował opanować uśmiech? Dziwny gość.

Każdy na jego miejscu zmyłby się poirytowany albo by zagroził, że ją udusi za ten ton.

– Cokolwiek sobie zażyczysz, moja słodka.

To znaczy, że nie spełni jej zachcianek. Zdążyła się domyślić. Zawsze był uparty i nie lubił

słuchać rozkazów, co zresztą w nim lubiła. Ale nie mogła zostawić go z poczuciem satysfakcji.
Satysfakcji, która należała się jej.

Ruszyła do łazienki, rozbierając się po drodze. Nagle, jakby od niechcenia, rzuciła przez

ramię:

– Jeszcze jedno, Gid. Skłamałam. Nigdy nie byliśmy małżeństwem.

Ożeż ty...

Gideon nadal nie potrafił wyczuć, kiedy Scarlet kłamała, co doprowadzało go do białej

gorączki. Z jakiegoś powodu każde jej słowo było dla niego jak miód, który najpierw rozlewał się
po duszy, a potem po całym ciele. Dlaczego?

Na dźwięk prawdy demon syczał, a gdy słyszał kłamstwo, to mruczał. Wszystko jasne,

wszystko oczywiste. Jednak gdy chodziło o Scarlet Pattison – w tym momencie Gideon prawie
wybił pięścią dziurę w hotelowej ścianie – Kłamstwo wyczuwało jedynie zaprawiony chrypką głos,
rozpływało się w rozkoszy i całkiem zapominało o prawdzie czy kłamstwie.

Trzeba z tym skończyć, bo nigdy się niczego nie dowie.

– Zostaw ją – zażądało Kłamstwo.

Wziąć Scarlet? I co do kompletu? – w duchu zadrwił Gideon. Jeszcze mi jaja miłe. Ta

kobietka sprzedałaby plombę każdemu, kto spróbowałby obudzić ją buziakiem, a gdyby się
zorientowała, że ktoś podgląda ją pod prysznicem, kopniakiem wbiłaby mu jądra do gardła.

Podejrzeć ją... nagą. Oho, pobudka! Wstać!

Zamknęła za sobą drzwi łazienki, ucinając wszelkie spekulacje. To źle, znaczy dobrze

raczej, bo Scarlet zdążyła się rozebrać do stanika i majteczek – oba czarne, koronkowe. Biustonosz
miał z przodu zapięcie, które aż się prosiło, żeby z niego skorzystać. Może warto zaryzykować
przemieszczenie jąder, pomyślał Gideon, ruszając w stronę łazienki.

Pociekła mu ślinka, krew zaczęła szybciej krążyć. Zatrzymał się przed samymi drzwiami.

Opanuj się, na bogów! – nakazał sobie. Tyle że, otchłani piekielna! Scarlet jest taka piękna. Jakby
ożył portret, dzieło prawdziwego mistrza. Blada, różowa skóra i wodospad jedwabistych, czarnych
włosów... I te niebezpieczne krągłości oraz smukłe silne mięśnie, co tak rzadko idzie w parze,
a jednak u Scarlet tworzyły doskonałą kompozycję.

Zjawiskowe... Wprost idealne określenie pleców i tatuażu wokół talii, który obok innych

elementów miał napis:

Rozdzielić się, to umrzeć.

Wokół kwiaty, mnóstwo kwiatów w różnym kolorze, kształcie i rodzaju. Pragnął dotknąć

każdego płatka językiem. Niżej, na udach, Scarlet miała wytatuowanego motyla obwiedzionego
kolorami tęczy, połyskującego, uchwyconego w locie, jakby zmierzającego ku kwiatom.

Zjawiskowe...

Owszem, taka była prawda, jednak uwagę Gideona zwróciły przede wszystkim słowa:

Rozdzielić się, to umrzeć.

Miał identyczny tatuaż, również umieszczony na wysokości pasa. Czemu zrobił coś tak

ewidentnie babskiego? No, wszystkie te kwiatki i tak dalej. Kumple zrywali boki ze śmiechu.
Dlatego Gideon wymyślił całkiem zgrabną odpowiedź, której sens był taki:

– Chciałem udowodnić, że nic nie jest w stanie zaszkodzić mojemu wizerunkowi.

Oczywiście prawda była inna. Gideon zrobił to, bo w głowie ujrzał słowa i kwiatowy wzór.

Widział go nieprzerwanie, motyw uparcie powracał, nie dał się odegnać, przykryć innymi myślami.
Dla Gideona stało się jasne, że to coś znaczy, ale co? No i wreszcie rozwiązał zagadkę. Kiedy
zobaczył taki tatuaż u Scarlet, zrozumiał, że to dowód tego, iż niegdyś spędzili ze sobą trochę
czasu, nieważne, czy byli małżeństwem, czy też nie.

Ale dlaczego, kurwa, nic nie pamięta?

– Wiem – odparło Kłamstwo, jakby pytanie skierowane było do niego.

– Przymknij się. Wolę, kiedy milczysz.

Rozległ się szum prysznica. Pewnie jest naga, pomyślał Gideon. Woda spływa po

ramionach, a Scarlet mruczy z rozkoszy, gdy oblewają ją ciepłe strumienie.

Ciężkim gestem przejechał ręką po twarzy, mając nadzieję, że usunie z myśli nieprzyzwoite

obrazy, jednak nie pomogło. Położył dłoń na klamce, w duchu podśpiewując:

– Żegnajcie, jajeczka, miło nam było razem.

Znów opanował się w ostatniej chwili. Syknął, cofnął się i mocno zaparł. Nie, nie i nie.

Przynajmniej nie musi się już martwić, że ucieknie. Gdy spała, porozmieszczał czujniki

w całym pokoju i założył podsłuch na telefon. Jeśli Scarlet czegoś spróbuje, natychmiast się o tym
dowie. A prędzej czy później spróbuje. Nie powstrzyma się. Walka leżała w jej naturze.

I niewymownie go drażniła.

Niby jak miał się obchodzić z kobietą, która dobierała sobie nazwisko w zależności od tego,

na jakiego faceta aktualnie leciała? Fajnie, że leciała też na babeczki. Hm, seksowne. Ale na
facetów? O, nie. Zwłaszcza jeśli istniała opcja, że któryś mógł ją zaliczyć. Nie zgodzi się na to,
przynajmniej dopóki nie załatwią swoich spraw.

Wiedział, jak chciałby je załatwić. Najlepiej ciało do ciała. Całym sobą pragnął wejść do

niej pod prysznic i sprawdzić, jak smakuje – Scarlet, nie prysznic. A potem, o tak, zanurzy się
w nią, a ona pociągnie go za włosy i przeora plecy. Oplecie go nogami i mocno przyciśnie.
Wyszepce jego imię i poprosi o jeszcze.

Gidzio, dyndający między nogami ulubiony wyrostek dużego Gideona, jęknął z tęsknoty,

a jego kumple, krągli bliźniacy, zamyślili się nad straconą okazją, niepomni potencjalnych
konsekwencji.

Nie ma opcji, panowie, przynajmniej jeszcze nie teraz, mitygował ich Gideon. Scarlet

opierała mu się silniej, niż zakładał. Nie to, żeby się aż tak bardzo starał, ale może to i lepiej. Strider
słusznie przypomniał, że złaknieni krwi Łowcy są w Budapeszcie. Od kiedy nauczyli się pętać
zwykłych ludzi demonami, mogli już zabijać Władców, ścigali więc ich z wyjątkową brutalnością
i konsekwencją. Gdyby Gideon uwiódł Scarlet, zapewne nie umiałby jej ochronić.

Właściwie to mógł ją przewieźć do innego miasta i dopiero tam się do niej dobrać. Tak

byłoby bezpieczniej. Tyle że nie może zostawić przyjaciół, którzy potrzebowali go bardziej niż
kiedykolwiek. Myśli Maddoksa zaprzątała jego ciężarna żona, dziewczyna Luciena planowała ślub,
żona Sabina przebywała w niebie z wizytą u siostry, więc Sabin niemal wychodził z siebie, a panna
Reyesa miała na głowie problemy zupełnie innego rodzaju, będąc bowiem Wszystkowidzącym
Okiem, potrafiła zajrzeć do nieba i piekła, a to, co tam widziała, bywało częstokroć znacznie gorsze
niż wszystko, co Scarlet mogła sprokurować w swojej fabryce snów.

Nie należy zapominać o Aeronie, byłym strażniku Gniewu, który wracał do siebie po

epizodzie z własną śmiercią. Pozbawiony demona, po raz pierwszy od wieków miał umysł
wyłącznie dla siebie. Jak łatwo się domyślić, nie zdążył się jeszcze przyzwyczaić do nowej
rzeczywistości.

Gideon, inaczej niż wielu innych wojowników, nie zazdrościł mu, jako że w zasadzie lubił

swoją drugą, mroczną stronę. Razem stanowili siłę. Razem byli mądrzejsi, mocniejsi, u każdego
człowieka wyczuwali kłamstwo, no, z wyjątkiem Scarlet. Okej, i jeszcze paru innych, ale tylko
wówczas, gdy pozwalali się opanować emocjom. Czyli nieczęsto.

A skoro mowa o niemożności oddzielenia prawdy od kłamstwa...

– Skłamałam. Nigdy nie byliśmy małżeństwem – powiedziała Scarlet.

Do diabła z nią i jej uwodzicielskimi sztuczkami. No to byli czy nie byli małżeństwem?

Miał przebłyski, parę przebłysków, że bierze ją do łóżka. Że zna jej smak i wie, jak robić z nią
wszystkie te rzeczy, na które miał ochotę. Ale równie dobrze mogły to być projekcje żądzy,
fantazje, a nie rzeczywistość.

Zgnębiony Gideon podszedł do łóżka, podniósł kołdrę, przytknął do nosa i wciągnął zapach

orchidei. Jeszcze przed chwilą leżała tu Scarlet. Czy naprawdę ją rozpoznał? Czy to znajomy
zapach?

Z ciężkim westchnieniem odłożył kołdrę, a Gidzio dołączył do żałosnej symfonii, nadając

taki oto przekaz:

– Wynoś się stąd, zanim zapomnisz o dobrych intencjach i wparujesz do łazienki!

Demon radośnie podchwycił temat:

– Nie wchodź tam! Ani mi się waż pchać pod prysznic!

– Głośniej! Żadnej kłódki na gębę! – odparł rozeźlony Gideon.

Chociaż na swój pokrętny sposób oznajmił Scarlet, że nie przyniesie jedzenia, wyszedł,

zamknął za sobą drzwi na klucz, zjechał windą do recepcji, napisał na kartce zamówienie i wręczył
je kobiecie za ladą.

Przez cały ten czas Kłamstwo w jego głowie warczało ze wściekłością, poirytowane

dystansem dzielącym go od Scarlet. To chyba sen, pomyślał Gideon.

Recepcjonistka uśmiechnęła się i wystukała coś na klawiaturze.

– Proszę dać nam godzinę, panie Władco. – Chciał poprawić na Pattison lub na cokolwiek

innego z listy, byle bliżej Scarlet, ale ugryzł się w język.

Wrócił do pokoju. Scarlet była głodna, więc należało ją nakarmić. Żona czy nie, nadal miał

do niej mnóstwo pytań, a ona dla niego mnóstwo odpowiedzi.

Co będzie później? Zachowa się jak jaskiniowiec czy jak uwodziciel? Nie wiedział, to

będzie zależało wyłącznie od Scarlet.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział trzeci

Podczas czesania włosów uznała, że jeszcze nigdy nie czuła się tak czysta. Co za

przyjemność, ani grama brudu. Wokół unosił się kwiatowy aromat uzupełniony zapachem jabłek
i wanilii. Zawsze się zastanawiała, czy tak dla niej charakterystyczna kwiatowa nutka przypadła jej
w spadku po ojcu.

Do obolałych mięśni wróciło życie. Scarlet czuła się jak nowo narodzona. Choć nie do

końca. Bo co tu właściwie robi? Dlaczego nie ucieka, jak zapowiedziała Gideonowi?

Koszmar milczał uśpiony prysznicem.

Nieważne. Sama dobrze wiedziała, że Gideon ją zaintrygował.

Ile razy trzeba ci powtarzać, że nie możesz sobie pozwolić na słabość do tego drania? –

znów się napomniała.

Łatwo pomyśleć, trudniej zrobić. Gideon zajął się wszystkim: zostawił szczoteczkę do

zębów i pastę, a nawet cholerną błękitną kokardę do włosów. Przygotował czyste ubranie, co
prawda zupełnie nie w jej stylu, to znaczy powłóczystą cieniutką niebieską sukienkę zamiast
koszulki i dżinsów. I wysokie obcasy zamiast ciężkich buciorów. Zapomniał o staniku, ale pamiętał
o niebieskich majteczkach.

Czyżby miał jakieś skrzywienie na punkcie niebieskiego? Powinna o tym wiedzieć. Od

dawna to ma?

Nieważne, przekonywała samą siebie. Nie będę wnikała.

– Cieszę się, że mogę na ciebie zaczekać – krzyknął zza drzwi.

Na dźwięk tubalnego głosu Gideona poczuła na całym ciele gęsią skórkę. Wyobraziła sobie,

jak chodzi w tę i we w tę przed drzwiami, i uśmiechnęła się pod nosem. Cierpliwość nigdy nie była
jego mocną stroną. Zwykle to lubiła, bo zazwyczaj nie mógł się doczekać spotkania z nią.

Po każdej misji pędził do jej celi i zasypywał pocałunkami, błądząc dłońmi po całym ciele.

– Strasznie tęskniłem – powtarzał niezmiennie za każdym razem.

– Już mnie nie zostawiaj – odpowiadała bezbłędnie.

– Zostałbym z tobą w tej celi, gdybym tylko mógł. – Przelotny, smutny uśmiech. – Może

kiedyś...

– Nie. – Nie pragnęła dla niego takiego losu, co z tego, jak bardzo chciała z nim być. – Po

prostu... spraw, bym zapomniała, że cię nie było.

I sprawiał, i to jak sprawiał.

Powtarzał, że gdyby tylko zdołał zdjąć obrożę z jej szyi, zrobiłby to i uciekliby razem. Ale

niestety, nie miał takiej siły, zarezerwowanej dla nielicznych wybrańców Zeusa. Złota obroża
została więc na miejscu, jakby przyklejona do skóry Scarlet, wysysająca energię.

Tylko nieliczni nieśmiertelni posiadali zdolność przemieszczania się z miejsca na miejsce

siłą woli, również z Tartaru i do niego, lecz niestety, Gideon nie był jednym z nich. Musiałby
przemycić Scarlet pod okiem strażników, pokonać dziedziniec, dotrzeć do bramy. Nawet
w przypadku jednego człowieka było to zadanie wyjątkowo trudne, a przy dwójce po prostu
niemożliwe, nawet bez obroży. Mimo to chciał spróbować.

Gdy tak rozmyślała, stwierdziła, że zaczyna się rozklejać. Cholera, dziewczyno! Walcz

z tym! – nakazała sobie. Nie stać cię na powtórkę ze złamanego serca, a nic innego z tego nie
wyniknie.

Wrzuciła szczoteczkę do umywalki. Rozległ się złowieszczy stukot. Włożyła sukienkę przez

głowę. Miękki materiał popieścił jej skórę. Hm. Nigdy wcześniej tak się nie ubierała, ale może
powinna zacząć? Wciągnęła majtki, równie miękkie, ale darowała sobie szpilki i zamiast nich wzuła
stare buciory, zupełnie jak kwiatek do kożucha, ale przynajmniej lepsze do tego, żeby skopać

dupsko pozbawionemu serca facetowi.

Ubrała się i stanęła przed drzwiami, cała zwarta i gotowa do konfrontacji z Gideonem. Dość

tego, czas na napisy końcowe! Tego potrzebowała, tego jej brakowało. Kiedy to zrobi, wróci do
dawnego życia, które pieczołowicie budowała, do życia najemnika, złotej rączki od wszystkiego co
diabelskie i złe.

– Zrób to, miej to już za sobą – szepnęła, a kiedy wyszła z łazienki owiana obłokami

aromatycznej pary, pomachała kokardką i rzuciła napastliwym tonem: – Chyba żartujesz! Co to ma
być?

Gideon omiótł ją wzrokiem, zatrzymując się dłużej na ulubionych miejscach.

– No co? – Przełknął głośno. – Myślałem, że będzie brzydko. – Znaczy się: ładnie.

I jeszcze obdarowuje mnie ładnymi pierdółkami! – pomyślała ze złością. Jak słodko.

Cholera z nim!

Stał przed okrągłym stolikiem na kółkach, którego nie było w pokoju, gdy szła się kąpać.

Skrzyżował ramiona na piersi. Żeby jej nie udusić?

– Czyli lubisz kobiety, które się ubierają jak uczennice? – Zignorowała serce walące jak

młot i żar przewalający się przez żyły. – Nie sądziłam, że miewasz takie niewinne fantazje. –
Najchętniej by zaklęła szpetnie, bo mówiła, jakby brakło jej tchu. Może dlatego, że poruszyła dość
ważny temat, a mianowicie – po czym fantazjował Gideon...

Jaki seks preferował? Delikatny i namiętny jak kiedyś?

Jakie lubił kobiety? Słodkie, podobne do niej z dawnych czasów? Najpewniej.

Od kiedy spotkali się w lochu, niespecjalnie dawał po sobie poznać, że nadal go pociągała,

ale trzeba zaznaczyć, że Scarlet była twarda jak głaz.

Musiała. Prowadziła życie, w którym nie było miejsca na takie fatałaszki. Zawsze musiała

być gotowa do walki. W końcu jej matką była Rea, królowa bogów, gdyby więc ktoś porwał
Scarlet, zyskałby potężną kartę przetargową porywaczy. Nie to, żeby matka zechciała zapłacić
okup, o nie. Po prostu Scarlet miała wielu wrogów dybiących na jej życie. Gdyby została zabita,
tym samym zniknęłaby półnieśmiertelna pretendentka do boskiego tronu.

Poczuła zapach świeżego pieczywa, kurczaka i ryżu. Pociekła jej ślinka. Do diabła

z kokardą. Do diabła z ostatecznym zamknięciem kwestii Gideona. Opuściła rękę.

– Przyniosłeś jedzenie – stwierdziła zaskoczona kolejnym słodkim gestem tego durnia.

– Nie. To wszystko dla mnie. – Usiadł na krześle. Gorące półmiski parowały, otaczając go

senną mgiełką. – A tak przy okazji, fatalnie ci w tym kolorze.

Oblizała usta. Na widok jedzenia, wyjaśniła sobie w myślach, a nie dlatego, że pochwalił jej

wygląd.

– Jeszcze się zemszczę. Zrobię tak, że sam będziesz musiał chodzić w tej sukience.

Wzruszył ramionami, obrzucił wzrokiem swoje szerokie bary, a potem podał Scarlet talerz

z kurczakiem, ryżem i warzywami. Ruszyła po niego z wyciągniętymi rękami, zanim zdążyła się
zorientować, co robi. Chwyciła talerz, klapnęła na krzesło obok Gideona i zaczęła pochłaniać
jedzenie.

Dobre, mniam.

– Słuchaj... czemu nie śpisz za dnia? – zapytał. – Kiedy ludzie nie są obudzeni.

Akurat to mogła powiedzieć, choć bez trudu rozgryzła jego plan. Zacznie od niewinnego

tematu, zmusi ją do mówienia, gdy będzie zajęta jedzeniem, no i przez nieuwagę chlapnie to i owo.

– Gdzieś na świecie ludzie śpią w tym samym czasie co ja, a demon ich odnajduje. Poza tym

każdego dnia zasypiam trochę później i budzę się odrobinę później. To przesunięcie gwarantuje, że
wcześniej czy później dorwiemy każdego. – Innymi słowy: bójcie się.

– Niedobrze wiedzieć. – Chwila ciszy. – Nie chciałbym wiedzieć, skąd się u ciebie wzięły

tatuaże. Nie interesuje mnie, kto ci je zrobił. A już na pewno nic mnie nie obchodzi, jak się między
nami skończyło.

No proszę, miała rację.

– Powiedziałam ci, że nie byliśmy małżeństwem. – Popiła wyjątkowo smaczną marchewkę

z masłem kieliszkiem czerwonego wina. Niebo w gębie!

– A ja ci uwierzyłem.

Wzruszyła ramionami, naśladując lekceważący gest Gideona.

– Wystarczy pytań na dziś wieczór. Wiem, że dlatego mnie tu przyprowadziłeś. Mam się

rozluźnić, opuścić gardę i wyśpiewać wszystko, co wiem. A potem znowu mnie zamkniesz. – Albo
jeszcze gorzej. – Nic z tego.

– Mylisz się – odparł, kładąc dłoń na jej dłoni. Uniósł ją do ust i ucałował rozpaloną skórę

Scarlet. – Chciałem tylko spędzić z tobą trochę czasu, poznać cię, zapomnieć o bogów świecie.

Znowu się... rozklejasz... Ta myśl aż w niej załkała. O takich słowach Scarlet marzyła, od

tak dawna pragnęła je usłyszeć, pragnienie aż bolało... A teraz, gdy Gideon je wypowiedział...

Dodarło do niej, że to przecież kłamstwo.

Stężała, teraz pragnęła czegoś całkiem innego. Chciała wyciągnąć niewidzialny nóż, który

Gideon wbił jej w plecy, i rozpłatać mu brzuch. Ponieważ drań nie zwijał się z bólu na podłodze,
jak działo się zawsze, gdy wypowiedział słowa prawdy, wiedziała, że wcisnął jej kit.

Pobawił się nią jak zabawką, a ona mu pozwoliła. Weź się w garść. Nie pękaj, przecież

jesteś zimną suką, więc się zachowuj, jak na nią przystało.

– Łatwo ci tak, co? Zapomnieć o świecie dokoła. – Słowa ociekały goryczą, której nie

próbowała osłodzić. – Ta twoja biedna, smutna pamięć.

Zmarszczył czoło i cofnął dłoń.

Chciała wrzeszczeć z frustracji. Zażądać, żeby znów jej dotknął, a jednak milczała.

Dokończyła posiłek, zjadając każdy, nawet najdrobniejszy okruszek, dopiła wino.

– Dlaczego jesteś taka... nieuparta? – zapytał (chyba) szczerze. – Wiesz, wyjawiając mi

wszystko.

Bo tysiące lat zastanawiała się, gdzie był, co robił i z kim. Zastanawiała się, czy

kiedykolwiek do niej wróci, czy choć czasami o niej myśli. Czy w ogóle żyje. Każdy dzień był
gorszy od poprzedniego, przepełniony nieustanną pogonią myśli i kipiącymi emocjami.

Ale w głębi bolejącej duszy wiedziała, że ją kocha, więc ostatecznie pogodziła się z myślą,

że nie wrócił, bo umarł. Jedynie śmierć mogła go zatrzymać. Przywdziała żałobę, opłakiwała go tak
mocno i żałośnie, że roniła krwawe łzy.

Aż w końcu odkryła, że Gideon jednak żyje. Och, ten ból! Niezbywalny i wieczysty stale ją

prześladował, przesłaniał cieniem serce.

On, dla odmiany, myślał o niej ledwie od kilku tygodni. Nie wypłakiwał oczu, nie

wymiotował strachem, niepokojem i kawałkami złamanego serca.

Zacisnęła dłonie na kieliszku tak mocno, że szkło zatrzeszczało złowieszczo, po czym

pękło. Drobiny wbiły się w skórę, ale Scarlet nawet nie mrugnęła okiem. To nic w porównaniu
z tym, przez co przeszła. Nic. Skończyły się jej łzy.

Gideon westchnął, złapał ją za nadgarstek i obejrzał obrażenia.

– Wspaniale, żeś się poraniła. Nie zajmę się tym. – Prawda w stanie czystym.

Kiedy zszedł do fortecznego lochu i gdy ujrzała jego piękną twarz, jedyne, co czuła, to

podziw: że żyje, że znów jest przy niej. Ale zaraz odezwał się gniew, a potem żal i przemożna chęć
zrobienia mu krzywdy. Lecz i tak nie można było tego porównać z uczuciem, które teraz nią
zawładnęło.

Wściekłość. Nieopanowana wściekłość.

Jak śmiał? Jak mógł się przejąć tak powierzchowną raną? Siedział sobie spokojnie i trącał

jej emocjonalne struny jak dzieciak wymachujący patykiem tylko dlatego, że mógł to robić. Bo była
dla niego zagadką i niczym więcej. Pragnął rozwiązać zagadkę, to wszystko. A mnie w ogóle nie
pragnie, pomyślała, ani mojego wybaczenia. Nic go nie obchodzą prawdziwe, głębokie rany, nie
zamierza się nimi zajmować.

Czy zatem była dla niego niczym? Teraz, jak i przed wiekami? Owszem, wziął z nią ślub,

ale wkrótce potem porzucił. Odszedł – teraz już o tym wiedziała – żeby ukraść i otworzyć puszkę
Pandory. Wiedziała, że trafił mu się demon, i zaraz potem Gideon został usunięty z nieba. Ją opętało
tego samego dnia, ale nadal tkwiła zamknięta w celi.

Minęły mroczne wieki – które, co ciekawe, pamięta, jakby były ledwie mrugnięciem okiem

– i kiedy na powrót odzyskała kontrolę nad swoim umysłem, przypomniała sobie o Gideonie.
Zrozumiała, że wprawdzie i jemu zesłano demona, ale najpewniej Gideon też już odzyskał
panowanie nad sobą. Czekała więc na jego powrót. Cholernie długo czekała! Aż wreszcie zaczęła
pytać samą siebie, co tak naprawdę się dzieje. Scarlet najpierw zaczęła się niepokoić, potem uznała,
że odpowiedź może być tylko jedna: Gideon nie przeżył. Ogarnął ją pełen bólu i rozpaczy wdowi
żal.

Powodowana skrajną emocją, dokonywała czynów, które zaszokowały nawet jej demona.

Żadna z bogiń i żaden z bogów dzielących z nią celę – tę celę, do której ją przeniesiono, by
przebywała z dala od swoiście pojmującej matczyną miłość Rei – nie przeżył ataku Scarlet.

Grecy byli bardzo bliscy tego, by skrócić ją o głowę, jednak Zeus zaprowadził Scarlet przed

oblicze Kronosa, męża jej matki i zarazem największego wroga. Sprawiło mu to niewysłowioną
frajdę, ponieważ Scarlet była żywym dowodem na to, że Rea przyprawiła Kronosowi rogi. Warto
trzymać przy życiu to wszystko, co jest solą w oku zdetronizowanego króla Tytanów, uznał grecki
suweren. Nieważne, jak bardzo jest to niebezpieczne.

Aż wreszcie Tytani wywalczyli wolność. Scarlet doskonale wiedziała, że Kronos i Rea

z chęcią zostawiliby ją za kratkami, ale potrzebowali jej zdolności, by ostatecznie pokonać Greków.

Gdy ucichły krzyki mordowanych i przestała płynąć krew, Scarlet przejrzała starożytne

zwoje w poszukiwaniu informacji o Władcach Podziemia. Miała nadzieję, że natrafi na wzmiankę
o śmierci Gideona i dowie się, gdzie spoczywają jego kości. Zamierzała urządzić mu prawdziwy
pogrzeb, zmówić wdowią modlitwę nad grobem, pożegnać się.

Jednak odkryła, że małżonek nadal żyje.

Najpierw poczuła bezgraniczną ulgę, lecz szybko wykluły się pytania: Dlaczego Gideon po

nią nie wrócił? Dlaczego nie dał jej znać, że przeżył?

Zaczęła go szukać. Żeby się dowiedzieć, żeby rzucić mu się w ramiona, żeby poczuć go

w sobie. Żeby spełniło się to, o czym od wieków śniła.

Odnalazła go w barze w Budzie. Przeszła obok niego. Nie poznał jej. Owszem, łypnął na

nią, lecz zaraz odwrócił wzrok, bo był mocno zajęty obłapianiem jakiejś zdziry, z którą potem
uprawiał dziki seks w tym samym klubie.

Scarlet wyszła z powtórnie złamanym sercem. Zaszyła się w samotni z mocnym

postanowieniem, że nauczy się wszystkiego, co niezbędne, na temat nowoczesnego społeczeństwa,
a na belfra wybrała telewizję. To był starannie przemyślany plan. Scarlet miała nadzieję, że gdy już
się wyedukuje, Gideon uzna ją za wartą uwagi. Ją, kobietę wychowaną przez kryminalistów,
niekochaną i niechcianą przez matkę, nieznającą ojca, opętaną demonem.

Nie tylko zdobywała nową wiedzę oraz umiejętności, lecz także uważnie śledziła każdy

ruch Gideona.

Aż wreszcie pojmali ją Władcy. Choć równie uprawnione jest stwierdzenie, że celowo

pozwoliła im się ująć. Być może podświadomie pragnęła przeżyć tę chwilę, podczas której
przekona się, jakim gnojem tak naprawdę jest Gideon – i gdy ostatecznie, bogom niech będą dzięki,
wymaże go ze pamięci. Owszem, działała wbrew naturze, zdecydowała się na coś, czego
przysięgała nigdy nie zrobić, ale cóż... Pogardzała więzieniem, a jednak tkwiła w nim, gniła, nie
próbowała uciekać. Dla tego faceta, który jej nie pamiętał, a gdyby uznał to za korzystne, bez
skrupułów by ją wykorzystał i zranił.

Drań musi cierpieć. Kropka.

Scarlet zerwała się na równe nogi i z ogromną siłą cisnęła talerzem w Gideona. Trafił go

w twarz, odłamki wbiły się w skórę.

Nieźle, ale stanowczo za mało, uznała.

Z wściekłym charchotam zerwał się z krzesła.

– Dzięki, to było miłe!

Scarlet zdążyła już majtnąć drugim talerzem, który tym razem, roztrzaskując się na kawałki,

porozcinał koszulkę i poranił tors.

– Czego ty nie wyprawiasz? – pieklił się Gideon.

– Nie chcę ci skopać tyłka. Uwielbiam cię. Wcale nie myślę, że jesteś największym osłem,

jakiego bogowie stworzyli. Jak to? Czyżbym wreszcie mówiła językiem, który kumasz? – Zabić.
Pragnęła go zabić.

– Może cię pamiętam, Scarlet! – ryknął, wycofując się, gdy chwyciła widelec i wyciągnęła

go przed siebie jak sztylet. Było oczywiste, że jest świetna w te klocki. Słusznie się domyślał, że
mordowała ludzi za mniejsze przewinienia, nawet nieśmiertelnych. – Ale twoje wspomnienie mnie
nie prześladuje. – Sztywnymi dłońmi podciągnął koszulkę i pokazał jej, ukryte pośród blizn
i rozcięć, wytatuowane ciemne oczy, identyczne jak Scarlet. – Nie rozumiesz? Nie prześladuje
mnie.

Cały on! Jedno wielkie kłamstwo! – myślała z furią.

– To niczego nie dowodzi! – wrzasnęła. – Tysiące ludzi mają takie oczy.

Gdy przekrzywił głowę i odgarnął włosy z karku, zobaczyła tatuaż krwistoczerwonych ust

w kształcie serca. Zupełnie jak jej usta. Potem się odwrócił i znowu podwinął koszulkę. W dolnej
części pleców miał rysunek przedstawiający kwiaty, mnóstwo różnych kwiatów, i słowa:

Rozdzielić się, to umrzeć.

Kopia jej tatuażu. Co prawda zauważyła go już tamtego dnia, gdy po raz pierwszy odwiedził

ją w lochu, ale mimo wszystko widok napisu w kwiatowym motywie okazał się niczym cios
w pierś.

– Po prostu nie chcę tego wszystkiego zrozumieć. – Mówiąc to, odwrócił się do Scarlet. –

Nie proszę cię, utrudnij mi to.

Jednak tatuaże wcale nie załagodziły furii, tylko wręcz przeciwnie. Czyli co?! – dudniło

w głowie Scarlet. Wyobrażał mnie sobie, a mimo to sypiał z tymi wszystkimi dziewczynami? Żył
beztrosko, nie szukając źródła tych „wizji”?

– Myślisz, że to wystarczy, ty nieczuły barbarzyńco? Kiedy żyłeś w wolnym świecie

i puszczałeś się na prawo i lewo, ja, niewolnica Greków, zdychałam w Tartarze. – Okrążyła stół
i podeszła do niego, jednak Gideon, twardy wojownik, nie cofnął się choćby na krok. – Robiłam, co
mi kazali, podobało mi się czy nie. – Paradowanie nago ku ich uciesze. Walki z innymi więźniami,
a Grecy robili zakłady. Szorowanie ich brudów. – Zostawiłeś mnie tam. Nigdy po mnie nie
wróciłeś. Obiecałeś, że wrócisz! – Dysząc i gotując się ze wściekłości, wbiła mu widelec w pierś
i przekręciła.

Nawet nie próbował jej powstrzymać, nie usiłował się bronić. Stał nieruchomo, mrużąc

oczy. Z gniewu? Jeśli tak, to na kogo? Na Scarlet? A może na greckich bogów, którzy tak
bezceremonialnie ją wykorzystywali?

Nieważne. To ledwie początek jego kary.

– I wiesz, co jeszcze? – Ścisnęła widelec tak mocno, że aż zbielały kostki. – Kiedy tu

przyjechałam i zobaczyłam cię z inną kobietą, przespałam się z facetem. Z własnej woli... dla
odmiany. A potem z następnym. – Kłamstwa, to wszystko kłamstwa. Próbowała to zrobić,
naprawdę chciała w ten sposób skrzywdzić drania, ale nie dała rady.

Jak bardzo znienawidziła siebie za tę porażkę. Nad chęcią wyrządzenia krzywdy wzięła górę

potrzeba znalezienia kogoś, kto sprawi, by poczuła się jak niegdyś u boku Gideona: kochana,
chroniona, uwielbiana. Prawdziwy skarb. Lecz i to się nie udało. Z obu przygód wyszła przybita
i pozbawiona pary.

Gideon opuścił ramiona. Raptem jakby uszły z niego mroczne emocje.

– Nie jest mi przykro. To wspaniałe, że to zrobiłaś. Nie chcę zabić tych mężczyzn, z którymi

byłaś, choć pamiętam tamte czasy, gdy byliśmy razem. Jakimś sposobem nadal na mnie nie
działasz.

Jest mu przykro, to straszne, że to zrobiła, zabije facetów. Piękne słowa jak na niego, ale

dość, wystarczy, już za późno. Gdy z furią wyrwała widelec z piersi Gideona, ząbki spłynęły krwią.
A kiedy ponownie dźgnęła, stęknął.

– I co? Niby że to wystarczy? Uważasz, że twoja amnezja łagodzi mój ból? – Zamknij się,

nie chcesz, żeby wiedział, jak wiele przez niego wycierpiałaś.

– Ja nie... – Zmarszczył brwi. Sięgnął do kieszeni i wyjął telefon. Rzucił okiem na ekranik,

a kiedy spojrzał na Scarlet, jego wzrok mógł zabijać. – Nie mamy gości.

– Twoi kumple? – spytała, mając na myśli źródło informacji.

– Tak – odparł, myśląc, że chodzi jej o owych gości. – Uwielbiam Łowców.

Mogłaby wyłupić mu oczy, żeby ranny i ślepy musiał stawiać czoło intruzom, ale nie

odbierze sobie przyjemności zadania kolejnych ciosów. Tyle że nastąpi to później.

– Ilu? – Wyciągnęła sztuciec z jego ciała, wysyłając komunikat: Obudź się, Koszmarze,

możesz się przydać.

Demon przeciągnął się i ziewnął.

– Wiem – odparł Gideon.

– Którędy weszli?

– Nie frontowymi drzwiami.

Dokonała szybkiej oceny sytuacji: z sypialni połączonej z kuchnią wychodziły drzwi na hol,

który rozgałęział się w trzy korytarze. Którędykolwiek więc weszli intruzi, musieli pokonać hol,
żeby dotrzeć do pokoju Scarlet i Gideona. Wybornie.

– Jesteś gotowy, kochanie? Mamusia się pomyliła – przekazała demonowi. – Nie tylko

możesz się przydać, lecz jesteś niezbędny.

Odpowiedział jej pełen zadowolenia pomruk. Czyli będzie się działo.

– Pozwól, że to ja postawię kropkę nad i, okej?

– Łakomczuszka.

Nie da się ukryć, ale cóż, Scarlet musiała znaleźć ujście dla kotłującej się w niej czerni.

I działać jak najdalej od Gideona, aby nie zobaczył tego, co Koszmar zgotuje wrogom.

Najpierw dotarło do niej warknięcie, a potem pełna fraza demona:

– Przecież bym go nie skrzywdził!

Nie spodziewała się takiej deklaracji, nawet wziąwszy pod uwagę niechęć demona do

nękania wojownika w snach. W innych okolicznościach zaczęłaby drążyć temat, ale nic by to nie
dało, skoro Koszmar z natury był tak samo wylewny jak ona.

– Na łóżko – rozkazała Gideonowi. – Zajmę się tym.

– Mowa! – Wyciągnął ostry połyskujący nóż i niewielki rewolwer. Ciekawe, pomyślała

Scarlet. Jest uzbrojony, a jednak nie bronił się, gdy go dziurawiłam widelcem. – Cieszę się, że
zamierzasz sama z nimi walczyć.

Ech, ci macho... Dla takich facetów, gdy tylko dzieje się coś ciekawego, kobieta od razu

staje się piątym kołem u wozu. Jednak Gideon zaraz się przekona, że ta oto kobitka nie jest tą samą
osobą, którą poznał w więzieniu. Albo raczej tą właśnie, której nie potrafił sobie przypomnieć.

– Tutaj są. Wiem, że tu są – szepnął ktoś, a jednak usłyszała wyraźnie każde słowo, jakby

ten człowiek stał tuż obok. Nauczyła się tego za kratkami, ta umiejętność wiele razy ocaliła jej
skórę.

– Zabierzemy dziewczynę, ona jest najważniejsza – powiedział drugi.

– A facet?

– Do piachu.

Koszmar roześmiał się na cały głos, zwarty i gotowy do działania. Scarlet pchnęła Gideona

na krzesło. Gdy upadł z sapnięciem, wypuściła demona. Eksplodowała ciemnością, otoczyły ją
tysiące przerażonych głosów wypełniających nieprzenikniony mrok. Nawet Gideon, potężny
nieśmiertelny, nie umiałby przeniknąć wzrokiem przez tę czerń. Natomiast Scarlet, przywykła do
takich sytuacji i świetnie wytrenowana, poruszała się jak kocica.

– Na twoim miejscu zasłoniłabym uszy – poradziła.

– Scar... – zaczął w gniewie.

Nie dokończył, bo położyła mu palec na ustach, nakazując milczenie. Wróg może usłyszeć.

Po chwili wahania, choć sztywność nie ustąpiła, Gideon łaskawie postanowił się wycofać

i oddał inicjatywę Scarlet. Co ją zaskoczyło. Dlaczego nie zerwał się na równe nogi, domagając się
udziału w akcji?

Nie teraz, pomyślę o tym później, uznała, po czym odwróciła się do napastników,

konkretnie ku czterem uzbrojonym mężczyznom.

Tylko czterech? Pewnie mają się za silniejszych, niż są w rzeczywistości. Albo myślą, że

Gideon i Scarlet to kaszka z mleczkiem. Lub też to dopiero początek. Pewnie inni zostali w hotelu
i obserwują, czekając na sygnał.

Kiedy mężczyźni weszli do pokoju, zaatakowała ich ciemność wypełniona krzykami

dręczonych. Zamarli, próbując zorientować się w sytuacji. Za późno. Koszmar oplótł ich mackami,
mroczny tancerz zaczął wywijać nimi walczyka, robił to lekko i zwinnie, a zarazem zabójczo,
finalnie, szeptał im do uszka, odkrywał najskrytsze obawy.

Ból.

Krew.

Śmierć.

Łapali się za głowy, jęczeli prześladowani wizjami Władców Podziemia, wizjami

torturujących ich demonów.

Jednym z niewątpliwych talentów Koszmaru było odkrywanie ukrytych obaw ofiary

i wywlekanie na powierzchnię umysłu. Dzięki tej umiejętności demon odkrył strach Gideona przed
pająkami. Ciekawe, że Koszmar nie umiał ustalić przyczyny lęku. Scarlet zastanawiała się, skąd
u Gideona arachnofobia, skoro w Tartarze nie przeszkadzały mu żadne robale, nawet rozgniatał je
gołą ręką.

– Przestań, błagam, przestań – jęczał jeden z Łowców.

– Dość! Mam dość! – wrzeszczał drugi.

Nie, jeszcze nie. Pracę należy wykonać skutecznie, z zimną krwią. W gruncie rzeczy lubiła

to tak samo jak demon. Czerpała przyjemność z dręczenia tych, którzy lubowali się w zadawaniu
bólu. Zbyt długo cierpiała więzienne katusze, by mogło być inaczej. Ale koniec z tym. Nigdy
więcej.

Z uśmiechem podeszła do Łowców, dzierżąc w dłoni widelec. Wyciągnęła rękę do

pierwszego – jego zawodzenie było jak miód na uszy – i odgarnęła mu włosy z czoła. Delikatny
gest zaskoczył go, lecz mimo to nachylił się, jakby szukając pociechy gdziekolwiek,
u kogokolwiek. Założył, że młoda kobieta nie jest wrogiem.

Szybkim ruchem wbiła widelec w tętnicę szyjną. Łowca wrzasnął, jednak krzyk zmieszał się

z głosami zamieszkującymi ciemność. Wywołująca dreszcze, ale słodka muzyka. Krew trysnęła na
dłoń Scarlet, a ugodzony wróg upadł. Podeszła do kolejnego mężczyzny, obdarzyła go tym samym
czułym jak cisza przed burzą dotykiem, po czym wbiła widelec. I znów popłynęła szkarłatna rzeka,
jakby ktoś, by uczcić Scarlet, nazwał krew jej imieniem.

Równie szybko, sprawnie i bezlitośnie wykończyła pozostałą dwójkę. Może powinna była

się trochę zabawić... Ale nie, może następnym razem.

Kiedy ucichło zawodzenie, a zwalone na podłogę ciała przestały się miotać i drgać, Scarlet

zamknęła oczy i wessała mrok i wrzask. Zwinęły się trąby powietrzne, zniknęły w niej. Już przed
wiekami nauczyła się zamykać je w sobie, bo inaczej by zwariowała.

Może i dobrze, że nigdy więcej nie zbliżymy się do siebie z Gideonem, pomyślała. Kiedy

traciła kontrolę nad cielesnymi doznaniami, traciła ją również nad demonem, a wtedy szalał
nieskrępowany, choć to nie czas na harce bestii. Swoją drogą ciekawe, czy ewentualny kochanek
podzieliłby los tych chłoptasiów? Tych Łowców? To znaczy bez ciosu widelcem, chodzi
o wszechogarniającą ciemność i przejmujące krzyki potępionych.

Cóż, w takiej scenerii z pewnością facet miałby kłopot z... koncentracją na swoim zadaniu.

Oglądanie strachu i odrazy na twarzy Gideona, podczas gdy pewna część jego ciała znajdowałaby
się w środku pewnej części jej ciała, wykończyłoby Scarlet, a już na pewno jej dumę. I być może
w ogóle chęć do życia.

Och, przecież jej egzystencja opierała się na prostej, funkcjonującej instynktownie triadzie:

oddychać, jeść, zabijać. I tyle.

Skupić się na bieżącym zadaniu. Gideon siedział tam, gdzie go zostawiła. Tyle że patrzył na

nią pustym wzrokiem, wpatrywał się badawczo w czerwień okrywającą jej dłonie. Potem zerknął na
zwłoki Łowców.

– Jakieś obrażenia? – zapytał głosem pozbawionym emocji.

– Śmiertelne – odparła. – Nie ma za co. – Tak trudno podziękować? Oszczędziła mu ran,

oczywiście poza tymi, które sama zadała.

Poczuła na sobie ciężkie spojrzenie błękitnych oczu, po czym usłyszała:

– Mówiłem o nich. Nie o tobie.

Aha, czyli pytał, co z nią? Szok. Tylko się nie rozklejaj, nakazała sobie.

– W porządku. Ani draśnięcia. Myślę, że powinniśmy się stąd ulotnić. – Każde w swoją

stronę, dodała w myśli, ignorując ukłucie w piersiach. – Na pewno przyjdą kolejni.

Odpowiedziało jej milczenie.

Zrób to. Po prostu wyjdź, popędzała sama siebie, jednak nic z tego. Została jak ostatnia

kretynka. Jeszcze nie wszystko sobie wyjaśnili.

– Będziesz tak siedział? – wycedziła.

Wstał, cały czas trzymając broń w pogotowiu.

– Ty i twoje... sztućce to zła para.

– Starczy tych komplementów... albo ci zademonstruję, do czego te sztućce jeszcze są

zdolne. – Uniosła ociekający krwią widelec i machnęła przed oczami Gideona.

– Tak, proszę. Przydałaby się kolejna demonstracja. – Ominął ją i kucnął przy ofiarach.

Szybko, z zawodową wprawą, obszukał ciała. – Wszyscy naznaczeni.

Scarlet opuściła rękę, dumała. Łowcy mieli wytatuowany znak nieskończoności jako symbol

ich myśli przewodniej. Głosili, że pragną wieczności bez obecności zła. Tymczasem ci faceci nie
mieli tatuażu...

– Może to rekruci? – spekulowała. – Kandydaci do klubu W Dupę Waleni Łowcy

Wszystkich Krajów Łączcie Się.

Gideon skinął głową i się wyprostował. Niesforny lok opadł mu na czoło.

– To nie ma sensu.

– Ba... Przecież jestem od ciebie mądrzejsza. – Chciała poprawić mu włosy. – Nie mamy tu

czego szukać.

– Jasne. – Znalazł się tuż przy niej. Dzieliły ich milimetry. Poczuła ciepło Gideona,

piżmowy zapach wody kolońskiej połechtał jej zmysły. On zaś wyznał: – Nie słuchaj uważnie.
Jestem zły, że z tobą nie wszystko w porządku. – Przymknął oczy, och, jak wolno, i spod długich
rzęs zawiesił wzrok na jej ustach.

Zastanawiał się, czy ją pocałować?

Przełknęła nerwowo. Nie, nie, nie!

– Gideonie.

– Mów dalej. – Powoli, och, jak wolno nachylił się, jakby zamierzał złożyć na jej ustach

pocałunek.

Nie, nie, nie! Tak, tak, tak... Spięła się cała gotowa i wyczekująca. Krew w jej żyłach

zawrzała. Czy Gideon wciąż tak samo smakuje? Czy czuje to samo? Musiała się przekonać. Potem
go zostawi, zakończy to wszystko, co ich łączyło, i wreszcie nie będzie musiała się za siebie
oglądać.

Jednak ich usta się nie spotkały, za to palce Gideona z cichym kliknięciem zamknęły się

wokół nadgarstków Scarlet. Nie, nie palce, tylko coś sztywnego, ciężkiego i zimnego. Gdy
spojrzała w dół, zobaczyła, że połączył siebie i ją kajdankami. Innymi słowy, skuł ją, trzymał na
uwięzi. Wreszcie wszystko zrozumiała. Co za drań!

Czerwień przysłoniła jej oczy. Nie jakieś tam kropki, ale czerwona, jaskrawa chmura.

Gideon wykolegował ją! Zrobił w konia! Wcale nie pragnął pocałunku, tylko wykorzystał łatwą do
zauważenia żądzę Scarlet.

– Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny. – Tylko na takie ostrzeżenie się zdobyła, wbijając

w Gideona widelec. Jednak nie przekręciła go, tylko walnęła w rączkę, by jak najgłębiej wszedł
w ciało. I patrzyła z satysfakcją, że tym razem drań nie zdołał powstrzymać grymasu bólu. – Mam
też nadzieję, że z czegoś zdajesz sobie sprawę. Że kiedy już z tobą skończę, to, co teraz ci zrobiłam,
wyda ci się dziecinną igraszką.

– Cieszę się – wycedził przez zęby – bo nie jesteś blisko.

Blisko... Cieszył się z jej bliskości? Miała ochotę słodko się uśmiechnąć, zatrzepotać

rzęsami, ale tylko posłała mu pogardliwe spojrzenie. Durne miękkie serce. Właśnie ją oszukał,
a ona prawie się rozpłynęła, bo rzucił jej kilka pochlebstw. Które zresztą nic nie znaczyły, ponieważ
Gideon oczekiwał od niej wyłącznie informacji.

– Powiedz, tylko szczerze, czy to też ci się podoba? – Kopnęła go kolanem w jądra.

Zgiął się, nabrał powietrza i bąknął ledwie słyszalnym głosem:

– Tak.

To dobrze, ucieszyła się w duchu, po czym zerknęła na ich złączone kajdankami dłonie

i spytała:

– Więc dokąd mnie zabierasz?

– Do nieba – wycedził z trudem.

Oczywiście zrozumiała go bezbłędnie. Gideon zamierzał zabrać ją do piekła.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział czwarty

Kiedy ból w kroczu zelżał, Gideon zadzwonił do Luciena, strażnika Śmierci, z prośbą

o przysłanie do hotelu ekipy sprzątającej, a potem wyprowadził protestującą Scarlet z pokoju.
Pokonali przeszklone atrium i przeszli kilka rozświetlonych przecznic, aż dotarli do auta, które
Gideon zostawił na parkingu. Był środek nocy. Wprawdzie Gideon przygotował się na kolejny atak
Łowców czy też rekrutów, jednak nic takiego nie nastąpiło.

Zastanawiał się, jakim cudem czterech na oko niezbyt dobrze wyszkolonych żółtodziobów

wpadło na jego trop. Przecież Gideon zrobił co w jego mocy, by nie dać się wyśledzić. Był gotów
postawić wszystkie swoje pieniądze, no, w zasadzie pieniądze Torina, że nie mieli ogona. Więc albo
jakiś bóg – czy też bogini – śledził go, korzystając z boskich talentów, i powiadomił rekrutów, albo
też owi rekruci mieli pioruńskie szczęście, przebywając w hotelu akurat wtedy, gdy Gideon się
w nim zameldował.

Nie wierzył w zbiegi okoliczności, więc przyjął pierwszą hipotezę. Kronos pomagał

Władcom, a Rea, skonfliktowana z mężem królowa bogów, sprzymierzyła się z Łowcami. Ale
dlaczego miałaby posłać rekrutów zamiast odpowiednio wyszkolonych i doświadczonych w bojach
Łowców? I czy to znaczy, że gdziekolwiek Gideon się schowa, i tak zawsze zostanie namierzony?

Pewnie tak.

Jedną dłonią ścisnął kierownicę, a drugą wrzucił wsteczny. Chcąc nie chcąc, ten drugi ruch

musiała skopiować Scarlet.

– Co cię tak gna? – zapytała niby od niechcenia.

Gadaj zdrowa, pomyślał. Wciąż jesteś na mnie wkurwiona.

W milczeniu włączył się do ruchu, zresztą śladowego o tej porze. Mimo to od czasu do

czasu zerkał w tylne lusterko.

– Prosisz się o następny widelec – mruknęła Scarlet.

Zignorował ją, za to krzyknął:

– Kron! – Pewnie istniał jakiś inny sposób, tyle że Gideon go nie znał. Był realistą, nie

zamierzał ściemniać, tym bardziej że czas naglił. Teraz albo nigdy. – Nie potrzebuję cię!

– Kron... jak Kronos? – Scarlet cała aż zesztywniała, a gdy Gideon odparł ruchem głowy na

tak, syknęła i szarpnęła skutą ręką. – Czego od niego chcesz? Nienawidzę go!

A jest ktoś, kogo obdarzasz innymi uczuciami? – spytał retorycznie w duchu, po czym rzekł:

– Nie chcę odpowiedzi, okej?

– Możesz z nim gadać do woli, ale najpierw mnie uwolnij.

Wychwycił w jej głosie napięcie, którego nie było nawet wtedy, kiedy dźgała go widelcem.

Zaczęła wariować: rzucała się, kopała w drzwi od strony pasażera. Czyżby... bała się boga?
Niemożliwe. Scarlet, która bez mrugnięcia okiem stawiła czoło czterem facetom, których uważała
za Łowców?

– Powód, dla którego go... unikam... może poczekać. – Poczuł supeł na żołądku, ale co się

dziwić, skoro z tych nerwów Gideon prawie powiedział prawdę, niemal wyjawił, że wezwanie boga
to sprawa nadzwyczaj pilna. Zmusił się do kłamstwa. – To nie jest sprawa życia i śmierci.

– Gówno mnie to obchodzi! – Łup! Łup! Gruba podeszwa kontra plastik. Trzask! – Nie chcę

go widzieć.

Dostrzegał, jak bardzo Scarlet jest przerażona. Tylko dlaczego?

Zamiast zapytać wprost, oczywiście na swój pokrętny sposób, zmienił temat, bo po

pierwsze, Scarlet i tak by mu nie odpowiedziała, a po drugie, chciał, żeby choć trochę odpuściła.
Jeśli dalej będzie tak szarpała, urwie mu rękę.

– Naprawdę musiałaś zostawić tych nowicjuszy przy życiu? – Zabiła ich bez cienia litości,

a on zrobiłby to samo, tyle że był facetem. Czy kobiety choć czasami nie powinny postępować
łagodniej? Oczywiście poza Cameo, strażniczką Niedoli, która potrafiła zabić wroga, robiąc
manikiur.

– No. – Szaleńcza walka Scarlet o wolność ustała. Zerknęła na Gideona przez ramię. –

A co?

– Co? Mogliśmy ich zadowolić w zamian za informacje.

– Ależ Gideonie, nie wiedziałam, że masz takie ciągotki. – Wykrzywiła usta w uśmiechu. –

Przystojniaczki z nich byli, co? Zwłaszcza ten blondynek. Chciałbyś się nim zająć?

Poznał ten jej ton, słodki jak tona cukru i wyjątkowo irytujący. Ale fakt, blondyn był

przystojnym chłopaczkiem, że też, cholera, zauważyła. Wnerwiało go, że wolała blondynów. Jego
żona powinna... Nie wiesz, czy jest twoją żoną.

– Nie moją – wtrąciło Kłamstwo. – Nie moją.

Czyli że co, Kłamstwo rości sobie do niej prawa? I co jeszcze?! Jeśli ktokolwiek miałby to

zrobić, to już na pewno Gideon. O ile naprawdę są małżeństwem.

A potem co? – zapytał sam siebie. Nadal planował znów zamknąć ją w lochu, niezależnie od

wszystkiego. Owszem, znienawidzi go... Jakby teraz kochała, czego przedsmak miał w ciosie
kolanem.

Wróciło poczucie winy. Wypełniło nos, płuca, system krwionośny. Cóż, tak musi być.

– Tak. Nie jest moja.

– Milczeć! – wrzasnął do demona, a potem ponowił pytanie do Scarlet: – Dlaczego

zostawiłaś ich żywych?

– Bo mieli zamiar nas skrzywdzić. – Wzruszyła niedbale ramionami. – Gdybym pozwoliła

im żyć, jeszcze bardziej nakręceni wróciliby po nas.

To miało sens, a jednak poczuł lód w żołądku. Odpowiedź Scarlet uruchomiła w nim

mechanizm domysłów: aha, czyli kiedyś puściła wroga wolno, a on wrócił i ją zaatakował.
Skrzywdził. Wrócił nie sam.

Co jej zrobili? Zgwałcili? Pobili? Kierownica jęczała i zwijała się z bólu w jego dłoniach.

Czy gdyby wrócił po Scarlet po tym, jak wyrzucili ją z nieba, co przecież obiecał, odmieniłby jej
los?

Bogowie. Poczucie winy zamieniło się w raka, który wyżerał go od środka i prowokował

potworny ból. Znowu zapragnął poprosić ją o wyjaśnienia, ale ponownie doszedł do wniosku, że
nie zamierzała się przed nim spowiadać. Niech dotrą na miejsce, wtedy ją uwiedzie. Zrobi to! Do
diabła z wyrzutami sumienia. Zanim pojawili się nieproszeni goście, wydawała się gotowa na
pocałunek, na jego odwzajemnienie.

Pragnął tego. Potrzebował.

– Nie masz mi nic do powiedzenia? – zapytała. – Nie rzucisz żadnej, choćby mikrej uwagi?

Mikrej? Starał się, jak mógł, lecz Scarlet nie tylko jest sfrustrowana, po prostu szaleje. Ale

to przecież nie jest wyłącznie jego wina. Do diabła, stracił pamięć! Owszem, było to
usprawiedliwienie, lecz i tak poczucie winy nie osłabło.

Należało o tej utracie wspomnień porozmawiać z Kronosem.

– Kron! – wrzasnął raz jeszcze.

Scarlet momentalnie zaczęła wierzgać, starając się uwolnić.

– Mówiłam, że go tu nie chcę. Mówiłam...

Nie usłyszał końca zdania. W jednej chwili siedział za kierownicą, przykuty do Scarlet,

i prowadził auto długimi, krętymi ulicami, a w drugiej był już w niebie otoczony puszystymi,
białymi obłokami. Sam, bez Scarlet.

Opanowując narastającą panikę, obrócił się na pięcie, szukając jej wzrokiem, lecz wokół

były tylko chmury. Zero ulic, budynków, cholernych ludzi.

– Scar! – krzyknął. Serce waliło jak szalone, gotowe przebić żebra. Musi ją odnaleźć. Nie

mógł pozwolić...

– Spokojnie, Kłamstwo. Czas się zatrzymał dla twojej kobiety. Kiedy cię odeślę, wszystko

wróci do normy.

Ujrzał Kronosa. Król za każdym razem wyglądał coraz młodziej, ale teraz... Zbyt młodo,

pomyślał Gideon, kręcąc głową.

Po siwych włosach zostało wspomnienie, wyparte przez brązowozłoty odcień.

Pomarszczona skóra? Gdzie tam, była gładka jak pupa niemowlaka i opalona jak turystka na
tunezyjskiej plaży.

Ubrany był w długą białą, miękką jak chmura szatę, a na żylastych, pokrytych bliznami

stopach wojownika nosił sandały. Promieniał taką mocą, że Gideon dosłownie czuł na barkach
pulsującą boską energię.

– Dlaczego mnie wzywałeś? – odezwał się król.

– Skończmy na tym – czyli: zacznijmy od tego – że nie chcę twojego słowa, że wszystko

będzie nie w porządku, kiedy nie wrócę.

Podobnie jak Scarlet, Kronos znał Gideona na tyle dobrze, by zrozumieć prawdziwe

znaczenie jego słów, nawet najbardziej zagmatwanych.

– Masz moje słowo. Nie rozbije się. Nawet nie będzie wiedziała, że cię nie było, jeśli jej

tego nie powiesz. – Na szczęście Kronos nie wydawał się zdenerwowany żądaniem. – Zadowolony?

Trochę poirytowany, fakt, ale nie zdenerwowany.

– Nie. Nie dziękuję.

– Czy za tym podziękowaniem kryje się również wybaczenie, że nie powiedziałem ci, jak

odnaleźć ducha Aerona?

Nie, nigdy! – warknął w myślach, ale nie powiedział tego głośno. Lepiej milczeć, niż

ponieść karę. Nawet on to wiedział. Pytanie wyjaśniało jednak nagłą życzliwość Kronosa.

– Zrobiłem to – odezwał się król – dla twojego dobra.

Najpierw go zmusił do płaszczenia się i błagania, a później i tak nie dał mu tego, o co tak

żarliwie prosił... A wszystko to dla jego dobra?! Tak, jasne...

Gideon nadal milczał, nadal słuchał, co miał mu do przekazania Kronos:

– Jesteś nieśmiertelnym, nie bogiem, więc twoje pojmowanie ma pewne granice. Pewnego

dnia mi podziękujesz, zobaczysz. – Kronos skrzywił się z odrazą. – Nie wierzę, że tłumaczę się
przed tobą. Robi mi się niedobrze, kiedy pomyślę, jak się z tobą niańczę. Gdzie ten nieustraszony
wojownik?

Gideon niemal przewrócił oczami. Niańczyć go? Ha!

– Nie jesteś...

– Uważaj, co mówisz, Kłamstwo. – Czarne jak węgiel oczy błysnęły groźnie. Swoją drogą

dziwne, bo zazwyczaj były złote. – Bo obetnę ci język. – Gdy Gideon posłusznie skinął głową,
Kronos cmoknął z zadowoleniem wyraźnie zadowolony z wrażenia, jakie zrobił. – Tak lepiej,
znacznie lepiej... A teraz pytam po raz drugi i ostatni: po co mnie wezwałeś?

Żebyś podał mi głowę swojej żony na tacy. Niekoniecznie srebrnej, każdy metal się nada.

– Nie chcę, żebyś wiedział, że twoja żona to... prawdziwy skarb. – Przygotował się na

błyskawiczną karę. Położył dłoń na rękojeści sztyletu, choć i tak niewiele by pomógł.

– Owszem, zgadzam się – odparł sucho król – o ile cenisz plastikowe błyskotki.

Prawda, mimo że wypowiedziana lekceważącym tonem. Kłamstwo splunęło z odrazą.

Zdumiewające, że wojownika i króla bogów łączyła podobna refleksja.

– W tym rzecz. Przypuszczam, że nie obserwuje żadnego naszego kroku. Zapewne nie

śledzi naszych poczynań. A już na pewno nie nasyła na nas zabójców.

– Wiem. Od pewnego czasu. – Znów prawda. Kronos, wyraźnie doprowadzony prawie do

ostateczności, uszczypnął się w nos. – Do diabła z tą kobietą. Zawsze sprawiała więcej kłopotów,
niż była tego warta.

– Jak możemy ją zachęcić? – To znaczy powstrzymać, dodał w duchu, żałując, że nie może

powiedzieć tego, co faktycznie myśli. – Nie rzuca nam kłód pod nogi i na sto procent nie zginiemy
przez nią, zanim nie uratujemy twojego dupska przed Galenem. – Czyli: głowy.

Danika, kobieta Reyesa, Wszystkowidzące Oko, potrafiła nie tylko wejrzeć do piekła

i nieba. Umiała również przepowiedzieć przyszłość i twierdziła, że Galen skróci Kronosa o głowę.
Był to jedyny powód, dla którego Kronos pomagał teraz Władcom.

Nie, to nie tak. Istniała jeszcze jedna przyczyna, o której Gideon dowiedział się niedawno:

Kronos był opętany demonem Chciwości. Podobnie jak Scarlet był więźniem Tartaru i tak samo jak
ona został „szczęśliwym” wybrańcem, któremu przypadł w udziale demon.

Kronos chodził w tę i z powrotem, z każdym krokiem krzesząc iskry wyładowań.

– Po tym, co spotkało waszego kompana, Aerona, przygotowałem amulety, po jednym dla

każdego. Jeśli będziecie je nosili, Rea nie da rady was śledzić.

Prawda, nie da rady. Amulet to amulet. Niesamowite, co?

– Nie poproszę o jeden. – Teraz, już, zaraz.

Kronos nawet nie zwolnił.

– Sęk w tym, że wówczas żaden bóg was nie namierzy.

Łącznie z nim samym. Gideon bezgłośnie zazgrzytał zębami. Drań zawsze musiał mieć

ostatnie słowo.

– Słuchaj, niech ci te plusy nie przysłonią minusów. Nie dawaj mi, okej? – powtórzył,

wyciągając dłoń. Niecierpliwił się, bo chciał wreszcie skryć się przed wszechobecną boginią. Ale
nade wszystko pragnął wrócić do Scarlet. Zdał sobie sprawę, że źle znosi rozłąkę.

Kronos nadal maszerował w tę i we w tę, przyśpieszywszy jeszcze kroku.

– Nie tak prędko. Jeśli przekażę wam amulety, będę od was wymagał raportów, i to każdego

dnia. Jeśli nie dotrzymacie umowy choćby raz, osobiście spadnę na tę waszą fortecę i odbiorę
amulety. Razem z głowami.

Gideon nie nadmienił, że ukrócenie Władców o głowę poskutkowałoby uwolnieniem

demonów, które ogarnięte szaleństwem uczyniłyby piekło na ziemi. Nawet Kronosa spotkałoby za
to przekleństwo. Właśnie dlatego król zachował strażników demonów przy życiu, gdy przejął
władzę nad niebiosami, choć aż się palił do tego, by ich zgładzić.

Myślenie o królu królów jak o istocie zdolnej zarobić na przekleństwo wydawało się co

najmniej dziwne, tyle że najpewniej Kronos nie był najpotężniejszym z bogów, a zaszczyt ten
przypadł tajemniczemu bytowi, który ocalił Aeronowi życie. Istocie, która w bardzo zamierzchłych
czasach pokonała nawet śmierć. Bogu Jedynemu, jak nazywała go Olivia.

Z drugiej strony Kronos mógł jednak nie ponieść kary za uwolnienie demonów, skoro istniał

nowy sposób na parowanie ich z ludźmi. Właśnie to spotkało Nieufność, demona Badena.
Sparowanie.

Baden był martwy, lecz jego demon rezydował dziś w ciele kobiety Łowczyni. Gideon nie

był przekonany, czy zdołałby ją zabić, nawet gdyby przystawiła mu sztylet do gardła. Nie miał nic
przeciwko zabijaniu kobiet, w przeszłości już mu się to zdarzało, zresztą pod przywództwem
Sabina mieli przykazane traktować kobiety jak równe mężczyznom, w każdej materii, nawet
wojennej. Gnębiło go za to, że w tej kobiecie drzemała część Badena. Jak więc mógłby się
przyczynić do powtórnej śmierci przyjaciela?

– Kłamstwo! Słuchasz mnie? Pytałem, czy zrozumiałeś.

Co? Wyrwał się z zamyślenia.

– Nie powtórz, proszę.

Czerwień zalała boskie policzki, nie była to jednak oznaka wstydu, lecz krwistej furii.

– Nie zamierzam się powtarzać. Albo się zgodzicie na codzienne raporty, albo zapomnijcie

o amuletach. Czy to – boskie oczy zalśniły czernią – jasne?

Raporty, amulety. Jasne. Po co się tak spinać?

– Nie, nie rozumiem.

Kronos zastygł. Jego nozdrza unosiły się w górę i w dół w rytm wściekłych oddechów.

Utkwił w Gideonie spojrzenie złotych, znów złotych oczu. Skąd te zmiany?

– Dobrze. – Kronos wyciągnął rękę pustą dłonią do góry. Wystrzeliło błękitne światło,

pojawiły się oślepiające iskierki, po czym na dłoni boga zamajaczył jakiś kształt. Nie, dwa kształty.

Gideon nachylił się, by im się przyjrzeć. Były to dwa srebrne łańcuszki z zawieszkami

w kształcie motyla, którego skrzydła zdobiły rubiny, szafiry, niewielki onyks, kawałek kości
słoniowej i opal. Każdy kamień zdawał się żyć własnym życiem, podtrzymywany wewnętrznym
ogniem, który Gideon widywał w snach.

Ładne, ale...

– Będę wyglądał cholernie męsko – palnął bez namysłu.

Król mruknął groźnie, po czym syknął:

– Coś nie pasuje, Kłamstwo? Bo mogę...

– Tak, tak. Nie dziękuję... Nie chcę ich. – Chwycił łańcuszki, zanim Kronos cofnął rękę,

a gdy jeden z nich zawiesił na szyi, poczuł, że metal parzył. Drugi wsunął do kieszeni. Coś
wymyśli, żeby Scarlet go założyła.

– A moi wrogowie? – To znaczy: przyjaciele.

– Zajrzę do fortecy i rozdam amulety.

Ależ się raptem zrobił uczynny ten posępny bóg. Zapewne ma jakiś powód, jeden z tych

nietajonych, ponuro ironizował Gideon. Trudno, trzeba się łapać tego, co dają.

– Nie dziękuję.

– Jeśli to już wszystko...

– Zaczekaj. – Król dał mu szansę, specjalnie lub nie, więc zamierzał z niej skorzystać. –

Scarlet nie powiedziała mi, że nie byliśmy małżeństwem, i tak się nie zastanawiałem, czy...

– Scarlet? – Złoto królewskich źrenic ponownie ustąpiło czerni. – Córka Rei?

Gideon zamrugał zaskoczony. Córka Rei? Ożeż kurwa... kurewska... e... królewska

córeczka? Czy to znaczy...

– Nie jesteś jej ojcem? – wychrypiał. To by wyjaśniało ten sam kolor oczu.

– Nie! – Tak potężna dawka wstrętu została skoncentrowana w jednym słowie, że Gideon

mógłby w nim utonąć. – Ani się waż bluźnić w ten sposób! Albo ześlę na twoją głowę takie
cierpienie, jakiego twój rodzaj nigdy nie zaznał.

Skąd ten wstręt? Czemu to wymowne ostrzeżenie? Do diabła, była piękną, inteligentną,

dzielną kobietą, więc sukinkot powinien być dumny z takiej córki. Gideon zacisnął pięści. Dobrze,
że Kronos nie jest jego teściem... znaczy się potencjalnym teściem, poprawił się szybko.

Żona Sabina była córką Galena, a Gideon dobitnie się przekonał, co się wiąże

z niewygodnymi koneksjami rodzinnymi. Dziękuję, postoję, skomentował w duchu.

– Jej ojcem jest śmiertelnik, a matką kurwa – mówił Kronos głosem pulsującym odrazą. –

To ona... ta Scarlet... siedzi w twoim pojeździe? Widać mało na ciebie ostatnio zważałem,
Kłamstwo. Wiedziałem, że trzymasz jakąś kobitkę w lochu, ale nie miałem pojęcia, że
wyprowadziłeś ją stamtąd bez mojego pozwolenia. Powinienem cię ukarać.

Gideon nie mógł zaprzeczyć. A więc uwaga!

– Nie jest moja – wtrącił nagle demon. Było to ostrzeżenie dla króla, na szczęcie nie dotarło

do Kronosowych uszu.

– Nie teraz. Nie przeginać – napomniał demona, po czym powiedział do króla: – Bardzo

lekko żałuję, o Mocarny. – Ze zdumieniem stwierdził, że nie otrzymał odpowiednie porcji bólu za
„Mocarnego”. Kronos musiał przecież wiedzieć, że tytuł był w istocie przytykiem. – Tak jak nie
wspominałem, ona mi nie powiedziała, że nie byliśmy małżeństwem. Zupełnie o tym pamiętałem.
Nie chciałem jej urobić, żeby wyznała coś więcej. Nie zamierzam zwrócić jej do celi, kiedy
wyciągnę z niej odpowiedzi.

– Małżeństwem? Ty i Scarlet? – Kronos zmarszczył brwi i przekrzywił głowę, zastanawiając

się nad słowami Gideona. – Wszyscyśmy wiedzieli, że pociągałeś ją od chwili, gdy cię zobaczyła,
ale nic nie wskazywało na to, żeście się spotykali, już nawet nie mówiąc o ślubie.

Zawsze była nim zainteresowana? Raptem zachciało mu się zrobić z klatki piersiowej

bęben, jak napalony goryl. Podobał jej się mimo rzekomej fascynacji blondynami. Dzięki bogom.

Z pewnością może jakoś spacyfikować czy chytrze obejść wściekłość Scarlet i na nowo

rozbudzić jej zainteresowanie. Na pewno się uda.

– Pewnie nie wiesz, kto nie mógł wykasować moich wspomnień dotyczących Scarlet.

Cisza, która zapadła, była aż przytłaczająca. Kronos, nagle jakiś taki skrępowany, oblizał

usta.

– Nie wiem – rzucił z wahaniem.

Demon mruknął na znak, że oto pojawiło się kłamstwo. Innymi słowy, Kronos zełgał.

A zatem wiedział. Czyli kto?

– Czemu...

– Dość pytań – uciął bóg. – Po prostu... uważaj na nią. Ona to... dzikie zwierzę.

W przeciwnym razie sam bym się nią zajął.

Nie tkniesz jej! – chciał wrzasnąć do spółki z demonem, bo pojawiło się kolejne kłamstwo.

Tylko jakie tym razem? Czy król bogów skłamał, że Scarlet jest zdziczała, czy też że sam by się
nią... zajął? Jedno i drugie?

Nieważne. Była żoną Gideona, na miłość bogów. No, może... Tak czy owak, zamierzał się

z nią przespać. Jeśli to nie zwróci mu pamięci, nigdy już jej nie odzyska, na wieki pozostanie
z czarną plamą w głowie. Ale to ma sens, seks, odzyskanie wspomnień. A jeśli po wszystkim
Scarlet dojdzie do wniosku, że warto pomóc Władcom w wojnie z Łowcami?

Ależ naturalnie. Jeśli podejmie taką decyzję, nie będzie musiał odstawiać jej do lochu, choć

tak właśnie przyobiecał Kronosowi. W nowej sytuacji drobna niesubordynacja okaże się bez
znaczenia, bo król ze wszystkich sił pragnie wygrać tę wojnę. A przecież Scarlet jest w stanie
zniszczyć wroga w jego śnie, wymazując z umysłu żądzę bombardowania, strzelania i dźgania.

Obie strony wygrywają. Zero strat. Poza jedną, ale to nic takiego, nie warto wspominać.

Podobno nigdy nie kłamiesz przed samym sobą, napomniał się, po czym ugryzł się w język, aż
popłynęła krew. W porządku. Straty byłyby koszmarne, gigantyczne. Nigdy nie zaufałby Scarlet,
ponieważ jego demon nie potrafił jej czytać, wnikać w umysł i emocje. A po tym, co on jej zrobił,
ona nigdy nie zechce mu pomóc.

Dlatego też musiała wrócić do lochu, nieważne, jak bardzo ją urobi.

– Irytują mnie te twoje zamyślenia – z westchnieniem powiedział Kronos.

Witaj w klubie, skomentował w duchu Gideon.

– Jeszcze niejedno. Czy w więzieniu ktoś... nie skrzywdził Scarlet? – zapytał Gideon

chrapliwym głosem.

Na królewskie oczy opadła jakby zasłona, nie tylko zmieniając ich kolor, lecz także nie

pozwalając źrenicom na okazywanie jakichkolwiek emocji.

– Starczy tego. Masz coś do zrobienia. Ja mam coś do zrobienia. Więc...

Gideon nie zamierzał dłużej rozmawiać o Scarlet. Do diabła z Kronosem. Choć w środku,

wespół z demonem, wył i protestował, szybko zmienił temat, zanim bóg go odprawił.

– Nie chciałem się dowiedzieć czegoś jeszcze. Olivia nie wspomniała, że masz Siennę. –

Chodziło o kobietę Parysa, która umarła w jego ramionach i za którą wojownik nadal tęsknił.

Gideon zawsze miał poczucie, że o takich sprawach dowiaduje się jako ostatni. Parys nie

pisnął słówka, ale za to Olivia uwielbiała opowiadać o swoim życiu, a przy okazji plotkować
o życiu innych. Gideon lubił spędzać z nią czas. Wspomniała, że Kronos przejął ducha Sienny
i zatrzymał przy sobie, a potem, kiedy Gniew został wyrwany z ciała Aerona, bóg umieścił w niej
demona.

Ten ból, od którego teraz cierpi... ostateczna, umysłowa agonia. Demon zapewne zmusza ją

do czynienia podłych rzeczy. Zrobi je, nie zdoła się oprzeć Gniewowi, a potem wspomnienie tych
chwil będzie ją prześladowało po wieki wieków.

– Mam ją – przyznał niechętnie Kronos.

– Prawda – zasyczało Kłamstwo.

– Ostrożnie – upomniał je, po czym spytał Kronosa: – Czy nie mógłbym jej zobaczyć? –

I donieść Parysowi, rzecz jasna.

– Nie – bez wahania odparł bóg. – Nie mógłbyś. W porządku, to naprawdę koniec.

Okazałem ci wyrozumiałość i zobacz, do czego to doprowadziło. – Machnął ręką i w następnej
chwili Gideon siedział na powrót w aucie przykuty kajdankami do Scarlet.

Przejście było tak gwałtowne, że odruchowo zakręcił kierownicą, przez co samochód skręcił

gwałtownie z piskiem opon. Z przeciwległej strony nadjeżdżał inny pojazd, świecąc reflektorami po
oczach. Szybki ruch kierownicą i o włos uniknęli zderzenia.

Scarlet nabrała powietrza.

– Co ty, do cholery, wyprawiasz? To, że wylecę przez przednią szybę, nie oznacza, że

rozmowa zakończona.

– Nie moja. – Demon odetchnął z zadowoleniem.

Gideon wrócił na swój pas. Nie wspomniał, że właśnie wrócił z nieba, przemilczał, co się

tam wydarzyło. Nie znosiła Kronosa – ciekawe dlaczego – i nie mógł przewidzieć jej reakcji. Każda
kobieta lubiła jednak prezenty, więc to doskonały pretekst, żeby zmienić temat.

Tylko tego nie schrzań, napomniał się w duchu.

– Słuchaj, nie chciałbym, żebyś sięgnęła do mojej kieszeni.

Cisza, a potem padła wyprana z emocji odpowiedź:

– Nie ma mowy.

– Nie mam dla ciebie prezentu.

W ciemnych oczach pojawiło się zaciekawienie, a zaraz po nim podejrzliwość.

– Tym prezentem nie jest chyba twój kutas, co? Bo jeśli tak, to będę go musiała zwrócić do

sklepu, potrąciwszy kilka centymetrów.

Uniósł kąciki ust. A Gidzio stwardniał. Cóż, do tego wystarczała sama obecność Scarlet albo

choćby myśl o niej. Lubił jej sprośne poczucie humoru.

– Tak, jest, ale tego też nie znajdziesz.

Teraz u niej pojawiła się namiastka uśmiechu. Jakże pragnął ujrzeć jej prawdziwy uśmiech.

Wiedział, że wyglądałaby pięknie, wyobrażał sobie jej twarz, kąciki pełnych czerwonych ust, białe
proste zęby. Przymknęłaby odrobinę powieki, spod których przebijałby dziki błysk...

Nabrał powietrza. Czy to wspomnienie jej uśmiechu? Dla niego? Była z nim szczęśliwa?

Czuła się kochana?

– W porządku – burknęła, po czym drżącą dłonią sięgnęła do kieszeni, bacznie unikając

nabrzmiałego członka. Dotknęła gorącego metalu i cofnęła rękę.

Gideon ostatnim wysiłkiem woli zdołał powstrzymać jęknięcie rozkoszy. Dotyk Scarlet...

Tak blisko, że wystarczyło, by ruszyła nadgarstkiem. Pragnął równie silnie, jak miał ochotę ujrzeć
jej uśmiech, by dotknęła Gidzia. Lecz Scarlet szybko i nie sięgając po nic więcej, zabrała rękę
i przyjrzała się amuletowi.

– Co to jest?

Czyżby wychwycił rozczarowanie w jej głosie?

– Nie pasuje do mojego, a jakże.

Spojrzała na jego amulet, który wyjął spod koszuli.

– Aha. – Domniemane rozczarowanie zniknęło. – Po co mamy nosić identyczne naszyjniki?

Nie potrafił stwierdzić, czy jest zadowolona, poirytowana czy też smutna. Albo może jej

nastrój stanowił połączenie wszystkich trzech stanów? Była zadowolona z prezentu, bo to znaczyło,
że Gideon o niej myślał. Irytowała się, bo dostała go od niego teraz, kiedy o niej nie pamiętał.
I czuła smutek, bo widocznie Gideon miał nadzieję na wspólną przyszłość.

– No i? – rzuciła szorstko.

Wzruszył ramionami. Nie odpowiedział, bo nie umiał zrobić tego tak, by nie popełnić błędu.

Gdyby się przyznał, że wcale nie kupił dla niej tego wisiorka, zraniłby Scarlet. Gdyby powiedział,
że wcale nie jest to symbol tego, co ich niegdyś łączyło i być może jeszcze połączy, też by ją
skrzywdził.

– Kiedy miałeś czas, żeby to kupić?

Znów wzruszył ramionami.

Na co Scarlet z wściekłością zawiesiła łańcuszek na szyi.

Gideon odetchnął z ulgą. Udało się, była chroniona przed wścibskim spojrzeniem Rei,

nawet nie musiał jej zmuszać. Noc nagle wydała się jaśniejsza.

– Głupio wyglądasz z tym swoim. Jak panienka.

Albo i nie. Owszem, potwierdziła obawy Gideona, ale w głębi serca wiedział, że Scarlet

kąsa, bo go nie rozumie. Ot, cała ona.

A więc myślisz, że ją dobrze znasz, tak? – spytał się w duchu, nie znajdując odpowiedzi.

– Dokąd jedziemy? – mruknęła.

Znowu wzruszenie ramion. Naprawdę nie wiedział. Miał trzy i pół dnia, nie, nocy, żeby

zdobyć jej wdzięki. I dowiedzieć się o przeszłości. Wypadałoby więc pojechać w jakieś
romantyczne miejsce. Tylko gdzie? Zrozumiał, że wcale nie zna Scarlet, bo w przeciwnym razie
doskonale by wiedział, co dla niej jest romantyczne. Domek na odludziu? Luksusowy hotel?
Westchnął.

– Powiedz mi o miejscu, do którego nigdy nie chciałaś pojechać i...

– Och, potrafimy mówić? – przerwała mu zgryźliwie w pół zdania. – Nie chce mi się gadać.

– Zmrużyła oczy, włączyła radio i dała na maksa, racząc się szybkim, rytmicznym rockowym
kawałkiem. Wygodnie rozparła się w fotelu.

Dotarło. Mógł się wypchać. Okej.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział piąty

Godziny mijały w ciszy, no, może niezupełnej, bo radio wypluwało kolejne rockowe

kawałki, ulubionej muzyki Scarlet. Ależ tęskniła za swoim iPodem! Wetknąwszy słuchawki w uszy,
mogłaby zamknąć oczy i wyobrazić sobie, że jest w domu. Co prawda nie nazywała żadnego
miejsca swoim „prawdziwym domem”, ale wszystko było lepsze niż bliskość tego faceta, którego
od wieków kochała i zarazem nienawidziła. I którego pragnęła tak intensywnie, że nie potrafiła już
temu dłużej zaprzeczać.

Tyle że musiała. Tak naprawdę wcale nie miała na to ochoty, ale, jeśli wolno powtórzyć,

musiała, ponieważ w żadnym razie nie mogła pozwolić, by Gideon ponownie złamał jej serca.
Podarował przyjemność i się ulotnił.

A ona, głupia, prawie się rozkleiła. Dzięki bogom, tylko prawie.

Wręczył jej prezent, najpiękniejszy wisiorek, jaki kiedykolwiek widziała, ze ślicznym

motylem, pasujący do tego, który nosił na szyi. Kiedy sięgnęła do jego kieszeni, tak naprawdę była
zawiedziona, że nie chodziło mu o nic sprośnego, ale gdy zobaczyła naszyjnik, zapragnęła
wskoczyć Gideonowi na kolana i wycałować tę piękną twarz. Pragnęła wziąć do ust jego kolczyki,
posmakować języka, poczuć na sobie jego dłonie, zaciskające się ramiona. Jak gdyby znów coś dla
niego znaczyła. Chciała, żeby szeptał jej do ucha.

Lecz on zdawał się skrępowany i nieobecny, może nawet winny. Czemu? Wytłumaczyła

sobie, że pewnie nie chciał, by ten gest zbyt wiele dla niej znaczył.

To możliwe, zwłaszcza że drań nawet nie próbował ściszyć muzyki, by porozmawiać.

Pewnie wręcz się ucieszył, że go zagłuszyła. Jakie to głupie, przecież wyrwał ją z więzienia, żeby
porozmawiać, tak? No to niech się postara. Tyle że nie zamierza mu tego ułatwiać, bo wtedy
prędzej wróci do lochu. Cóż, pomyślała, trzeba będzie zwiać.

Jutro, zrobi to jutro. Kumple Gideona dostaną szału, kiedy mu się zerwie, ale to już nie jej

problem. Będzie musiał sobie poradzić w mieście pełnym Łowców, ale to też żadne zmartwienie.

Miała dość własnych kłopotów, a jeden z nich zbliżał się z dużą prędkością.

W chwili gdy słońce zaczęło wschodzić, Gideon nadal siedział za kółkiem, natomiast

Scarlet aż zastygła przerażona tym, co nieuniknione. Przerażona i bezsilna zarazem. Najpierw
dopadło ją otępienie, wyssało siły, sprawiło, że ręce i nogi wydały się cięższe. Przekrzywiło głowę,
zamknęło powieki, skleiło rzęsy. Potem nadeszła ciemność, ciągnąca się w nieskończoność pajęcza
sieć – Gideon nienawidzi pająków, zabawne, że akurat teraz o nich pomyślała – wsparta chórem
dysonansowych krzyków przyćmiewających wszystko inne.

Demon przejął kontrolę.

Śmiejąc się wrednie, Koszmar zabrał ją do mrocznej, mglistej krainy, w której umysł

każdego człowieka był niczym drzwi. Gdy stały otworem, był to znak, że osoba usnęła i demon
może ją nawiedzić. Nieważne gdzie, ponieważ odległość nie miała znaczenia, strefa czasowa też.
Dorosły, dziecko, kobieta, mężczyzna, to nieistotne. Koszmar nie dbał o nic prócz siania zamętu
i wywoływania strachu.

Wystarczyło spojrzenie, by Scarlet i Koszmar rozpoznali właściciela drzwi, wiedzieli, kto

zacz i czego się boi. Na przykład gdy jest Gideonem, to zarazem jest idiotycznym strachem przed
pająkami, pomyślała, uśmiechając się pod nosem. Był wielkim, groźnym wojownikiem, który
odebrał tysiące żyć bez mrugnięcia okiem, ale sikał w majtki na widok byle robaczka.

Zresztą trudno mu się dziwić, bo sama nie znosiła pełzającego barachła. Właziło do celi

w Tartarze, pojawiało się w każdym kącie i szczelinie. I zawsze, kiedy budziła się ze snu,
znajdywała na sobie ślady po ukąszeniach. Oczywiście tam, gdzie nie miała sińców po razach
wymierzanych przez współwięźniów.

Dopóki nie zaczęła nawiedzać ich snów.

Cokolwiek zrobiła im w koszmarnej krainie, zawsze było odtwarzane przez prawdziwe

życie. Budzili się w kałuży krwi, bywało też, że bez ręki lub nogi. Niektórzy już nigdy się nie
budzili.

– Kto dzisiaj? – zadał standardowe pytanie demon.

Przez lata nauczyli się współpracować, może nawet się polubili, a na pewno polegali na

sobie. Zdarzały się lata całe, że poza demonem nie miała żadnych przyjaciół.

– Mam ochotę na Łowcę – odparła po namyśle. Przestraszą go na śmierć, co zawsze mile

łechtało Koszmar. Poza tym Scarlet była Łowcom coś winna, ale wcale nie dlatego, że zagrozili
Gideonowi, ale ponieważ zepsuli jej posiłek.

Będzie fajnie, pomyślała przy akompaniamencie złośliwego śmiechu. Koszmar wystrzelił

jak z procy i zaraz zamajaczyły drzwi.

Kiedy się zatrzymali, stali przed potężną bramą, większą niż wszystkie inne. Usłyszeli jęki

rozkoszy, głosy kobiety i mężczyzny, uderzanie ciała o ciało. Rozlegało się:

– Jeszcze! – oraz: – Proszę... – na przemian z pomrukami.

Czyli erotyczny sen.

– Kto to? – spytała Scarlet.

– Galen, przywódca Łowców i strażnik Nadziei.

Zrobiła gniewną minę. Wojownik Galen stał na czele armii walczącej przeciwko opętanym

przez demony Władcom, choć sam nosił w sobie demona. Jednak ta paradoksalna informacja
niespecjalnie ją zaskoczyła.

Dla niej Galen zawsze był bardziej żmiją niż człowiekiem. Poznała go w dawnych czasach,

bo niekiedy pomagał Gideonowi dostarczyć więźnia do Tartaru. Dwulicowy bydlak. W rozmowie
z Gideonem był do rany przyłóż, gdy jednak ten odwracał się do niego plecami, spojrzenie Galena
mogłoby zabić.

Kiedy Gideon pochwalił się Scarlet, że dzięki kumplowi Galenowi znalazł sposób, jak

przypodobać się bogom, a gdy bogowie będą chcieli go wynagrodzić, poprosi o wolność dla niej,
błagała, by tego nie robił, cokolwiek sobie zaplanował. Oczywiście nie posłuchał jej. Był zbyt
pewny siebie, zbyt mocno pragnął, by mu się powiodło.

Od bardzo dawna pragnęła po swojemu podziękować Galenowi za przyłożenie się do

porażki Gideona, coś jednak ją powstrzymywało. Coś bardzo konkretnego. Przecież w ten sposób
pomogłaby Gideonowi. Ot, kolejny paradoks.

A jednak teraz, ze ślicznym wisiorkiem na szyi, uznała, że dlaczego by nie?

– Gotowa? – spytał Demon.

Wyszczerzyła zęby w uśmiechu i rzuciła raźno:

– Do dzieła.

Przekroczyli próg, niewidoczni dla pogrążonego we śnie Galena. Wtedy przed oczami

Scarlet pojawił się obraz, zupełnie jak żywa scena, do której ścieżkę dźwiękową wcześniej
usłyszała. Galen był wysoki i umięśniony, miał blond włosy i niebieskie oczy, które przeszywały
wzrokiem piękną jasnowłosą kobietę. Uwięził ją w potężnych, rozłożonych, białych jak śnieg
skrzydłach.

Miała podwiniętą koszulkę, spod której wypadły bardzo duże piersi. Wpił się w nie

łapczywie. Jej spodnie opadły do kostek, a Galen posuwał ją ostro, kręcąc biodrami jak oszalały.

Miał jedynie rozpięty rozporek, więc Scarlet nie zobaczyła zbyt wiele. Szkoda. Mogłaby

odrobinę podrwić z Gideona, opowiadając mu o rozmiarach członka jego wroga.

– Tyle strachu – stwierdził Koszmar z podziwem.

– Opowiedz – powiedziała głośno, jako że występujący we śnie Galen nie mógł jej usłyszeć,

chyba że sama tego zapragnie.

– Samotność. Porażka. Bezradność. Nieudolność. Pomyłka. Zapomnienie. Śmierć.

Dziwne, pomyślała Scarlet. Galen nosił w sobie demona Nadziei, czy zatem nie powinien

być większym optymistą? Nieważne. Niewidzialna i niesłyszalna podeszła do Galena, pozwalając
Koszmarowi, by zajął się sceną.

– Niech pożałuje, że został stworzony.

– Z przyjemnością – szczerze odparł demon.

Nagle wijąca się, jęcząca kobieta przeistoczyła się w mężczyznę.

Galen zamarł. Zaskowyczał jak psiak i odskoczył. Scarlet wybuchnęła śmiechem.

Wiedziała, że będzie zabawnie.

– Jeszcze.

Łazienkę, w której rozgrywała się namiętna scena, zastąpił długi czarny tunel. Gdy

mężczyzna zniknął, Galen odwrócił się na pięcie, oszalałym wzrokiem lustrując nowe otoczenie.
Czubkami panicznie trzepoczących skrzydeł zostawiał rysy na ścianach.

– Co się dzieje? – wycharczał. – Gdzie jestem?

Jego słowa odbijały się echem, lecz poza tym nic, cisza. Puścił się biegiem, lecz tunel

zdawał się nie mieć końca. Spanikowany Galen zaczął ciężko dyszeć i obficie się pocić.

– Wybornie – skomentował rozbawiony Koszmar. – Mniam.

– Jeszcze – powtórzyła Scarlet.

– Chciałabyś poprowadzić?

– Tak, poproszę.

– Przyciśnij go, wiesz jak, a wtedy zobaczy, co może się z nim kiedyś stać. Och, ten strach...

wprost nie da się z niczym porównać.

Scarlet ukazała się Galenowi, choć nie w prawdziwej postaci. Wcieliła się w małą

dziewczynkę, którą poznała w Tartarze. Wpuszczono ją do celi na jeden jedyny dzień. Miała na
imię Los.

Bano się jej panicznie, ponieważ wszystko, co powiedziała, stawało się prawdą. Dosłownie

wszystko. Dlatego Grecy jak najszybciej pozbyli się biedactwa. Zrobili to radykalnie, odbierając jej
życie.

Lecz na ten jeden jedyny dzień dziewczynka stała się przyjaciółką Scarlet.

– Jeśli uwierzysz w to, co zobaczysz, stracisz męża – zapowiedziała Los podczas jedynej

rozmowy ze Scarlet.

Oczywiście wierzyła w to, co widziała, czyli w nieobecność Gideona, więc rzecz jasna go

straciła.

Minęło wiele lat. Galen być może rozpozna Los, a może nie.

Tak czy owak... zaczynajmy.

Przemieniona w dziewczynkę o imieniu Los, Scarlet przyodziana była w brudną szatę.

Miała wielkie, dziecięco niewinne niebieskie oczy i zasmuconą twarzyczkę. Do tego kręcone,
bardzo długie, sięgające kostek, rude włosy.

– Chodź – powiedziała łagodnie, wyciągając do Galena małą, brudną od błota rączkę. –

Zobaczysz, co cię czeka.

Potknął się o własne nogi, ustał jednak, dysząc i pocąc się obficie.

– Kim jesteś?

Czyli krótka pamięć, zupełnie jak u Gideona, pomyślała Scarlet. Ale czasem ignorancja

grała na jej korzyść. To, co ludzie sobie wyobrażają, często bywa dużo gorsze niż to, co dla nich
przyszykowała.

– Chodź – powtórzyła. – Zobaczysz.

– Ja... w porządku. – Podał drżącą dłoń.

Zaprowadziła go korytarzem, a Koszmar skakał w radości w głowie Scarlet. Pojawiło się

światło, bo je stworzyła. Galen zrozumiał jego istotę. Poczuł ukłucie strachu. Próbował się wyrwać,
ale zamknęła go w żelaznym uścisku.

– Musisz zobaczyć – powiedziała. – Musisz się dowiedzieć.

Wyszli na światło i znaleźli się na występie skalnym, z którego rozciągał się widok na pole

bitwy. Zobaczyli zwarte szeregi mężów i kobiet, ocean śmierci i zniszczenia, krwawe ciała leżące
bez ruchu, każde z tatuażem nieskończoności na nadgarstku, znamieniem Łowców.

Pośród nich wszystkich, na samym środku, stał Galen. Owszem, stał o własnych siłach, ale

skrajnie wycieńczony, ranny, zalany krwią, a śnieżnobiałe skrzydła, choć wciąż rozłożone, były

złamane.

– Nie. Nie! – Roztrzęsiony Galen padł u boki dziewczynki na kolana, wzbijając chmurę

pyłu.

Lecz oto ruszył ku niemu groźny i nieustępliwy Gideon. Niebieskie włosy tańczyły wokół

twarzy, targane porywistym wiatrem, kolczyki lśniły w słońcu, jeden wyrwany z ust zostawił ranę,
z której sączyła się krew. Gideon, gnając przez pole bitwy, w jednej dłoni dzierżył długi miecz,
a w drugiej pistolet.

Z szatańskim śmiechem wymierzył broń i wypalił. Galena tak mocno odrzuciło do tyłu, że

upadł na plecy i nie był w stanie się podnieść.

Gideon zbliżał się nieubłaganie.

– Nie! – wrzasnął, gdy zatrzymał się obok Scarlet. – Wstawaj! Walcz! Nie po to przeżyłem

ukąszenie demonicy, żeby zginąć z rąk najgorszego wroga. Walcz, niech raz na zawsze skończę
z tobą!

Jednak ranny Galen wciąż leżał. Gideon wzniósł miecz i ciął straszliwie, a odłączona od

ciała głowa potoczyła się po zbrukanej krwią trawie.

– Nie! Nie! – Zrozpaczony patrzył na swoją głowę błękitnymi źrenicami, jego twarz stała

się blada jak kreda. – Powiedz, że mogę to zmienić. Powiedz, że to nie mój los!

– Chcesz, żebym skłamała? – odparła słodkim, dziewczęcym głosikiem.

Zacisnął pięści, choć do niczego nie mogły mu się przydać.

– Po co mi to pokazałaś?

– Ponieważ... – Scarlet nagle została wyrwana ze snu. Usiadła wyprostowana, ciężko

dysząc. Do diabła! Nie skończyła z nim, przerwano jej. Powrót dopiero za dwanaście godzin.

Przynajmniej demon był usatysfakcjonowany. Nasycił się strachem Galena, strachem po

stokroć intensywniejszym niż obawy szarego człowieka, i wycofał się do swojego kąta.

– Niedobrze. Śpisz.

Głos Gideona omotał ją, wsunął się w nią, rozpalił... i złością, i pożądaniem. Żegnaj,

ukochana kraino snu, witaj, znienawidzona rzeczywistości.

– Gdzie jesteśmy? – zapytała, rozglądając się po nieznanej okolicy. Znów przy nim zasnęła,

a on wykorzystał sytuację.

– W jakimś obleśnym miejscu.

Nie znajdowali się w hotelu, ale w lesie. Słońce zachodziło na purpurowo. Scarlet leżała na

miękkim, chłodnym mchu. Nieopodal biło krystalicznie czyste źródełko. Nadal miała na sobie
sukienkę, którą dostała od Gideona, ale przynajmniej zdjął kajdanki.

Zanim rozkręciła muzykę w aucie na ful, ewidentnie próbował się wywiedzieć, co dla niej

jest najbardziej romantyczne. Nie odpowiedziała, więc spróbował się domyślić. Ku jej zaskoczeniu
skubaniec się nie pomylił. Niesamowite. Ptaki świergoliły, zapach dzikich kwiatów przepełniał
powietrze, a sam Gideon był cudnie skąpany w wieczornym purpurowym świetle.

Siedział naprzeciwko niej, tuż-tuż, niemal się stykali, oparty o drzewo. Kosmyk włosów

spadł mu na czoło, i znowu musiała zwalczyć pokusę, by wyciągnąć rękę i odgarnąć niesforne loki.
Błękitne oczy sunęły po niej, rozkoszując się widokiem. Czyżby usiłował sobie przypomnieć?

Na kolanach trzymał zaciśnięte w pięści dłonie. Czyżby walczył z pokusą, by jej dotknąć?

Bogowie, pomóżcie, bo doskonale wiedziała, co akurat ten mężczyzna potrafił wyprawiać

z jej ciałem. Dłońmi, językiem. Już po kilku sekundach wiłaby się pod nim i jęczała.

Walcz z tym! – nakazała sobie. Niech cię nie omota.

– Pozwól mi odejść. – Albo sama ucieknij. – Nie czeka cię ze mną nic przyjemnego.

– Z pewnością masz rację.

Wielkie nieba! Naprawdę miał zamiar się z nią przespać. Był całkowicie przekonany, że mu

ulegnie. Czemu, no, czemu to takie zajebiście seksowne?

Zmrużyła oczy, żeby Gideon nie dostrzegł malującego się w nich pożądania.

– Zabrałeś mnie z lochu, żeby wyciągnąć ze mnie informacje. Po co więc próbujesz mnie

urobić tym... romantycznym nastrojem? Skuteczniejsze byłyby pięści. – Dobrze. W jej głosie
więcej było wściekłości niż całkiem innego uniesienia.

– Już o tym nie myślałem.

Zastanawiał się, czy ją pobić? To... to...

– I absolutnie potrafiłbym to zrobić.

...słodkie.

Bogowie, ależ z niej idiotka, że roztapia się jak masło, bo Gideon doszedł do wniosku, że

jednak jej nie stłucze. Następnym razem usłyszy chór anielski, bo zrezygnuje z wbicia widelca
w szyję.

– Nie uda się, nieważne, co zrobisz. – Nie blefowała, serio.

– Nawet jeśli nie pragnę tylko, byśmy nauczyli się siebie od nowa?

Tak. Nie. Wrr.

Hej, tylko się nie rozklejaj!

– Równie dobrze moglibyśmy o sobie zapomnieć, co?

Zacisnął zęby i poprawił nogi, obejmując kostkami kolana i Scarlet i umieszczając jej stopy

niebezpiecznie blisko jego – twardego, rosnącego – penisa. Niestety – tfu, na szczęście! – spodnie
Gideona uniemożliwiły jej stopom bezpośredni kontakt. Nienawidziła – cholera, była za nie
wdzięczna – tych workowatych dżinsów.

– To kim dziś nie jesteś? – zapytał, mądrze zmieniając temat.

Zrób mu coś! – krzyczała w duchu. Niech przestanie cię uwodzić.

– Scarlet... Reynolds. – Zadrżała, jakby sama myśl wprawiła ją w rozkosz. – Tak, jestem

w nastroju na Ryana Reynoldsa.

Gideon rozchylił usta, obnażając zęby.

– Czy nie jesteśmy małżeństwem?

– Jasne, że jesteśmy, ale w głębi duszy zdradzam cię z Ryanem.

Wysunął język, jakby chciał go sobie odgryźć.

– Jesteś cholernie zabawna.

– Skąd wiesz, że żartuję?

Zanim zdążyła mrugnąć, już był na niej, przyciskając ją do mchu pod jej plecami.

– Nie wkurzasz mnie jak cholera.

Przeszedł ją dreszcz. Sutki stanęły dęba pod sukienką, jakby próbując dosięgnąć piersi

Gideona. Mogła go z siebie zrzucić, bo przecież była wystarczająco silna, ale tego nie zrobiła.
Złapała Gideona za kołnierzyk koszuli i unieruchomiła. Pragnienie...

– Może nie zauważyłeś, ale ty, dla odmiany, wkurzasz mnie jak cholera.

Oddychał z wściekłością, wypuszczając powietrze przez nos.

– Nie wyzywam cię, mów dalej.

Znaczy się: zamknij jadaczkę.

– Bo co? – Pachniał bosko piżmem i jakąś kuszącą przyprawą. Jego ciepło emanowało

i obejmowało ją czule.

– Bo... – Przeniósł spojrzenie na jej usta. Złość uleciała jak za dotknięciem czarodziejskiej

różdżki, a jej miejsce zajęła zmysłowość. Ani na chwilę nie przestał jednak dyszeć. – Jesteś tak
nieprawdopodobnie... brzydka. – Ostatnie słowo wypowiedział z wahaniem, jakby nieprzekonany,
czy Scarlet zrozumie, co miał na myśli. – Nie wzbudzasz we mnie pragnienia. Nie mam przez
ciebie... brudnych, grzesznych myśli.

Pocałuj go!

Nie, ani mi się waż!

Czyli wojna ciała z umysłem. Jeśli go pocałuje, nie powstrzyma tego, co nastąpi potem.

Kiedy ich usta się zetkną, będzie po wszystkim. Smak Gideona był dla niej niczym narkotyk, była
uzależniona od jego ciała. Zawsze tak to działało.

A teraz pragnęła czegoś, czego nie mogła dostać. Nie tak naprawdę. Lecz tej jednej

wspaniałej nocy będzie należała do niego, a to warte każdej ceny. Poza tym zapomni o kłopotach,
o samotnej przyszłości.

Zapomni... Co za niewłaściwe słowo!

– Zejdź ze mnie.

– Chcę cię skrzywdzić – szepnął. – Powiedz, żebym przestał.

Czyli chciał dać jej rozkosz. Musiała tylko dać mu zielone światło. Pokręciła głową,

desperacko próbując zapobiec temu, czego pragnęła i potrzebowała, ale nie mogła dostać.

– Nie, nie powiem.

Zaraz. Nie powie mu, żeby przestał? Wrr.

Uśmiechnął się powoli, szelmowsko, jakby właśnie to chciał usłyszeć, niezależnie od

prawdziwego znaczenia słów Scarlet.

– Szkoda – powiedział, po czym złożył na jej ustach gorący pocałunek.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział szósty

Bogowie w niebiesiech, pomyślał oszołomiony Gideon. Ta kobieta, jego kobieta,

smakowała jak dojrzałe jagody, pulsowała pod nim niczym uwięziona w klatce błyskawica,
a dźwięki, które z siebie wydawała, gdy ich języki starły się w pojedynku, były niczym połączenie
heroiny z ambrozją: uzależniały, przytłaczały, oszałamiały.

Przygniótł Scarlet do ziemi. Trzymał nogi między jej nogami, ocierając się o uda twardym

penisem. Miał ochotę dotykać piersi, bogowie, jak tego pragnął. Ale to byłoby za szybko,
przynajmniej dla niej. Zrobił więc to, co mógł, czyli złapał ją za nadgarstki i przyszpilił do ziemi
nad głową, ograniczając tym samym swobodę ruchów również i sobie.

Błąd, bo Scarlet wygięła plecy i zmniejszyła do zera dzielące ich milimetry, przyklejając się

miękkimi, ponętnymi piersiami do Gideona. Miała twarde, tak cudownie twarde sutki, które,
poruszając się w górę i w dół, drażniły jego skórę, potęgując doznania.

Nie puścił jej. Za późno na to. Musiał dostać więcej. Jeśli więc nie mógł pobawić się tymi

sutkami palcami, jeśli nie mógł ich polizać, musiał się zadowolić ocieraniem. Na dokładkę każdy
ruch sprawiał, że naprężonym członkiem napierał coraz silniej na waginę, wywołując również
u Scarlet potężną reakcję, spazmatyczne jęki i drżenia...

Zazwyczaj całowanie niespecjalnie na niego działało. Może dlatego, że nigdy nie mógł

poprosić o to, czego naprawdę pragnął. Musiał kłamać i dopraszać się o coś przeciwnego. Prosił
o słodycz i niewinność, o delikatność i czułość. Jednak przy Scarlet nie musiał nic mówić. Całowała
się z nim wściekle i ostro, głęboko i intensywnie. Gryzła, ssała język, szorowała po zębach,
a Gideon wciąż nie miał dosyć.

Całował ją całą wieczność. Całował ją, gdy owady grały, a księżyc walczył o miejsce na

niebie. Całował, póki starczyło tchu. Całował, aż zaczęła się pod nim wić, zarzuciła na niego nogi,
przycisnęła do siebie, wpiła się ustami i milcząco błagała o więcej.

Mimo to cały czas sprawiała wrażenie nieobecnej, jakby tak naprawdę nie była z nim,

a w każdym razie jakby nie zaangażowała się w stu procentach.

Nie zamierzał tego tolerować. Może i nie chciał przedobrzyć, ale gdy ten pocałunek

dobiegnie końca, Scarlet nawet nie pomyśli o innym mężczyźnie. Będzie szczęśliwa, że za niego
wyszła. Będzie o nim marzyła, pragnęła tylko jego.

Czy tak między nimi było przed wiekami? Pożerająca od środka przemożna potrzeba

zanurzona w płomiennej namiętności?

Gdy puścił rękę Scarlet, momentalnie zatopiła palce w jego czuprynie, wbijając paznokcie

w skórę. Aż poszła krew. Tak, tak. Jeszcze. Może jednak troszkę przedobrzy... Ale będzie musiał
poświęcić pocałunek, bo nie był w stanie logicznie myśleć, splatając się z nią językiem.

Z trudem uwolnił się od ust Scarlet. Zaciskała oczy, jakby cierpiała fizyczny ból. Czerwone,

nabrzmiałe, wilgotne usta. Prędko zlizał z nich tę wilgoć, po czym podciągnął sukienkę pod samą
szyję, obnażając majtki, brzuch i piersi. Nie dał jej biustonosza, bo bardzo mu się spodobała myśl,
że gdy usiądzie obok Scarlet, od jej sutków będzie go dzieliła zaledwie cienka warstwa bawełny.

Jej piersi miały doskonały kształt, ciut mniejsze niż pełna garść i ozdobione sutkami

czerwonymi jak jej wargi. Aż pociekła mu ślinka. Bogowie, wzięcie do ust takiej ponętnej wisienki
to przeżycie niemal religijne. Gdy tylko język połączył się z brodawką, Gideon poczuł, jakby
strawił go wewnętrzny ogień. Krew spopieliła organy. Organy stopiły kości, a kości spaliły skórę.

Podobne doznanie musiało zaatakować również i Scarlet, ponieważ z jej ust wydobył się

okrzyk rozkoszy, taki z gatunku: „Bogowie, odchodzę od zmysłów!”. Uwielbiał to, kochał. Tyle że
w ślad za tym okrzykiem pojawił się wrzask tysiąca dusz, niemający nic wspólnego z cudownymi
przeżyciami. Wręcz przeciwnie, naznaczony był strachem i bólem.

– Gideonie – wychrypiała.

Podniósł głowę. Nadal miała zamknięte oczy, do tego zaciskała usta, jakby trawił ją

śmiertelny ból. Z uszu Scarlet sączył się mroczny cień, tańcząc dokoła głowy.

Demon.

Kiedy Gideon przed wiekami wywalczył kontrolę nad swoim ciałem i jego działaniami,

Kłamstwo przemieniło się w niewidzialnego kompana – wciąż obecnego, ale prawie
niezauważalnego. W każdym razie tak było jeszcze niedawno. Nim pojawiła się Scarlet, demon
niezmiernie rzadko przemawiał bezpośrednio do Gideona i fizycznie manifestował swoje istnienie.
Wolał posługiwać się wewnętrznym przymusem.

Jednak gdy chodziło o Scarlet, dochodziło do manifestacji pełną gębą. Jasna cholera, co

dalej? – myślał zdesperowany Gideon.

– Co mam zrobić, żeby było gorzej, diablico? – Próbował się od niej odsunąć, uwolnić ją,

nawet jeśli miało to oznaczać przerwanie pieszczot.

Otworzyła oczy, błyskając czerwienią źrenic, złapała go za koszulę i przyciągnęła do siebie.

– Co ty wyprawiasz? – Warknięcie, charkot, wrzaski potępionych w tle, fala wrogości. –

Posłuchaj dobrze. Jeśli przestaniesz, ukarzemy cię.

My? Była z demonem aż tak blisko? Okej, nie pierwszy to trójkąt, ale na pewno najbardziej

odjechany. Zabrakło jednak czasu na zdziwienie.

Scarlet przejechała palcem po koszuli, rozrywając materiał, po czym położyła dłoń na

przekłutym sutku Gideona i oblizała wargi.

– Jeszcze... – sapnęła, wyginając się lubieżnie, po czym otarła się waginą o samo sedno

Gideona.

Zakręciło mu się w głowie, a wilgotny czubek penisa wychynął ze spodni. To, że ze Scarlet

nadal sączył się mrok, a wrzaski wciąż rozbrzmiewały mu w uszach, wcale nie wytrąciło go
z równowagi. Pożądał jej ponad wszystko. On też potrzebował więcej.

Ale nie seksu, wyjaśnił sobie w duchu. Jeszcze nie teraz. Ciągle uważał, że to zbyt dużo

i zbyt wcześnie. Nie zamierzał słuchać jej płaczu i zarzutów, że ją wykorzystał.

– Na co czekasz? Pośpiesz się.

Tak jest napalona, że już narzeka, choć jeszcze do niczego nie doszło. Nie ona pierwsza

marudzi. Wiele kobiet miało mu za złe, że lubi „szybko wejść, dać orgazm i zostawić”.

– Gideonie! Słuchaj, co się do ciebie mówi.

– Jasne, jasne. Proszę, nie pokazuj mi, czego najpierw nie chcesz. – Czekał cierpliwie, aż

Scarlet zacznie bawić się piersiami, którymi tak łaknął się zająć. Kosmyki czarnych włosów oplotły
się wokół jej palców i łaskotały sutki.

Przymknęła oczy i zagryzła dolną wargę. Przesunęła dłonią pod niebieskie majteczki, do

gorącego wnętrza. Bogowie, ależ seksowna. Brzuszek zdobił zmysłowy pępek, uda przechodziły
w gorące, pociągające nogi.

– Wystarczy? Pokazałam ci, teraz ty zrób, co do ciebie należy.

W końcu ruszył do dzieła. Ściągnął ze Scarlet sukienkę i rzucił na bok.

– Złącz kolana – wychrypiał.

Początkowo posłuchała go dosłownie i zacisnęła nogi, ale kiedy poczuła między kolanami

jego dłoń, rozłożyła je szeroko. Gotowa i chętna, uniosła biodra.

Przez chwilę napawał się obrazem przepełnionej żądzą Scarlet. Już ją widział w tej pozycji

i w tym stanie. W głębi duszy był o tym absolutnie przekonany, ponieważ ten widok wcale nie był
dla niego nowy. Tkwił w Gideonie głęboko ukryty, ale obecny gdzieś tam, na dnie. A jednak kiedy
ściągnął ze Scarlet majtki i rzucił na bok, a potem odsunął jej palec z miejsca, w którym sam
zapragnął się znaleźć, pochylił głowę i przejechał językiem po wilgotnej kobiecości, wiedział, że
ten smak jest czymś nowym. Nie pamiętał go ani trochę.

Ogarnął go wstyd, bo nic nie smakowało tak słodko, nic tak nie uderzało do głowy.

Wypełniła jego usta, zawładnęła zmysłami, naznaczyła każdą komórkę jego ciała.

– Gideonie. Proszę, proszę, proszę. – To były słowa Scarlet.

– Jeszcze. Już! – A tu włączył się demon.

Ciekawe, że Gideon tak szybko nauczył się ich rozróżniać.

Nie potrzebował dodatkowej zachęty. Położył się na brzuchu, zatopiwszy twarz między jej

nogami, i zrobił to, o czym myślał od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał Scarlet w lochu. Lizał, ssał,
gryzł, dogadzał jej na każdy możliwy sposób, smakując słodycz.

Gdy tego było mało, do gry włączyły się palce. Jeden, drugi, trzeci... Gideon bał się, że zrani

Scarlet, więc przyhamował nieco, dał jej czas, by przywykała do coraz ostrzejszej penetracji. Aż
wreszcie zaczął nimi poruszać bez opamiętania, a Scarlet, wyginając plecy i łapiąc go za włosy,
dokazywała na trzech sunących w niej rytmicznie palcach. Nie miał dość. Pragnął, by to trwało
wiecznie.

Chciał więcej, zapragnął tego wszystkiego, o czym dotąd jedynie marzył, lecz nigdy nie

zrobił przez wzgląd na demona. Najbardziej grzesznego seksu, który zawstydziłby większość
kobiet, a nawet, a jakże, i mężczyzn! Ale przecież był wojownikiem, który widział i robił rzeczy dla
większości śmiertelników niepojęte. Żył już tak długo, tak przeraźliwie długo, że to, co normalne,
dawno spowszedniało. Być może Scarlet pozwoli mu na wszystko. Może nawet to jej się spodoba.
W końcu żyła tak samo długo. Lecz po tym, co przeszła jako niewolnica, mogła znienawidzić te
wszystkie erotyczne ekscesy.

Poza tym nie nastał jeszcze na to czas.

Musiał wykonać pierwszy krok, zarazem dając Scarlet do zrozumienia, że jeśli nie jest

jeszcze gotowa, to on nie zamierza robić nic na siłę. Może mu zaufać, powierzyć ciało...
i tajemnice.

Kłamstwo? Raptem nie był pewien.

– Gideonie, Gideonie. O, tak. Nie przestawaj. Co robisz... bogowie, to jest to!

Była blisko. Mięśnie napięte, gotowa na finał.

Nie beze mnie, pomyślał. Choć pragnął, żeby złapała go za Gidzia i zaczęła masować,

chwyciła jądra i zaczęła je pieścić, musiał sam sobie poradzić. Zaatakował wilgotną waginę,
a w drugiej dłoni zamknął Gidzia, posuwając w górę i w dół. Bogowie!

Gdy zanurzył głębiej język razem z palcami, Scarlet eksplodowała. W gorącej otchłani

ścisnęła palce Gideona, a kolanami tak mocno objęła jego skronie, że poczuł się, jakby pękała mu
czaszka.

Nieważne, liczyło się to, że to zrobił: dał Scarlet rozkosz, doprowadził na skraj i pchnął

prosto w przepaść.

Smakując słodycz jej orgazmu, poczuł narastającą dumę. Przyśpieszył ruchy dłoni,

natomiast drugą wykorzystał jako podpórkę, by unieść się nad Scarlet. Przymknęła oczy, ciężko
oddychała, czoło zrosił pot, z zagryzionej wargi ciekła strużka krwi. Innymi słowy, emanowała
całkowitym spełnieniem.

Moja, pomyślał i spadł w przepaść, posyłając gorące nasienie na brzuch Scarlet. Owszem,

powinien był wycelować w bok, ale za nic nie mógł się powstrzymać przed takim właśnie
ostrzałem. Delektował się widokiem Scarlet i cóż, miał ochotę na nią skierować artylerię,
naznaczyć, złożyć swój podpis. Uczciwa wymiana za esencję kobiecości, której, gdy smakował
waginę Scarlet, łyknął co nieco, więc już w nim krążyła.

Pozbywszy się ostatniej kropli, opadł na Scarlet, przygniatając ją do ziemi. Nie mógł złapać

tchu, wciąż przeżywał to, co się przed chwilą stało. Obraz, dźwięk, smak, uczucie.

Z nią pewnie dzieje się to samo, pomyślał. Zrozumiała, co się wydarzyło, i teraz jest do

mnie inaczej nastawiona. Gideon wiedział, że to wszystko zmienia. Wreszcie może zapytać Scarlet
o cokolwiek, a ona powie mu prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. Na pewno.

– Złaź ze mnie – wysapała, odpychając go od siebie.

Że co?! – zakołatało mu w głowie. Zdumiony gwałtowną akcją Scarlet przetoczył się na

plecy i spojrzał na nią z dołu, ponieważ zdążyła już wstać. Po cieniach krążących wokół jej głowy
i krzykach nie został ślad. Raźnym krokiem podeszła do źródełka. Było zbyt ciemno, by Gideon
mógł dokładnie obejrzeć tatuaż.

Następnym razem go wycałuję, pomyślał. Zobaczył za to kształt pupy. Znał słowo, które

mogło ją określić, ale jedno to zbyt mało. Użył więc trzech: Per. Fek. Cja. Jędrny tyłek stworzony

po to, by za niego łapać. Dlaczego więc nie złapałem? – zastanawiał się. Ale co się odwlecze...

Scarlet była już w wodzie, zanurzyła się po ramiona. Odwróciła się, unikając wzroku

Gideona.

– Nieprędko do siebie, hm, dochodzisz. – Usiadł, przejechał dłonią po czuprynie.

– Nie bardzo jest po czym – odparła oschle.

Ze zdziwienia otworzył szeroko oczy, po czym zmrużył je urażony. Kłamała, to jasne.

Przecież wiła się, wierzgała, krzyczała, błagała o jeszcze. Zerwał się na nogi i zachwiał.
Najwyraźniej jeszcze, hm, nie doszedł do siebie. Stojąc dość niepewnie, zrzucił resztki porwanej
koszuli i zsunął spodnie na kostki, i co zobaczył?

– Cholera! – syknął, a cała złość uleciała. Co za kochanek w buciorach dobiera się do

kobiety?

Zzuł buty, prawie się przy tym wywracając, zdjął spodnie, po czym pozbył się całego

arsenału. Nagi, nieskrępowany podszedł do źródełka i też wszedł do wody. Podniosła się mgła,
gorąca źródlana woda pieściła sterane mięśnie Gideona.

– Co ty wyprawiasz? Nie zapraszałam cię. – Przepłynęła na drugi brzeg. Trzymała się od

niego na dystans, ale tylko fizycznie, bo nic nie było w stanie rozplątać ich spojrzeń, które starły się
w pojedynku woli.

Zauważył, że źrenice Scarlet straciły pulsującą czerwień i wróciły do dobrze znanej czerni.

Przynajmniej tyle...

– Mogłem dać ci dużo mniej, wiesz – mruknął. – A gdzie nie dziękuję?

– Na swoim miejscu. – Pokazała mu środkowy palec. – Wiem, że to mogło zajść o wiele

dalej. – Opuściła dłoń na wodę, bacznie przyglądając się Gideonowi. – Więc dlaczego nie zaszło? –
wyszeptała.

Trudne pytanie, o wiele gorsze niż na przykład:

– Czy wyglądam w tym grubo?

Jak odpowiedzieć, żeby się nie wkopać?

– Nie byłaś gotowa – skwitowałaby:

– Skąd niby wiesz? Nawet mnie nie znasz.

A na kłamstwo:

– Nie chciałem tego – od razu by odparła:

– Ja też nie.

I posypałyby się tysiące pytań na gorący temat: Pamiętał ją czy nie?

Trzeba więc z innej beczki:

– Może tu nie zostaniesz? – Zaczął ją wabić palcem.

Uparta jak zawsze, potrząsnęła głową, a potem oznajmiła:

– Tak zrobię, dziękuję.

Drgnął mu mięsień pod okiem. Ożeż ty, jak bardzo chciał ją przytulić, opleść ramionami,

przycisnąć. Chciał się nią upajać. Może swym żarem zdołałby stopić lód jej obojętności.

– Nie wiesz, o co mi chodziło.

– Posłuchaj! – Bursztynowe światło księżyca przebiło się przez gęstą zasłonę liści i padło na

naszyjnik z motylem. – Stało się, co się stało. Nie można tego cofnąć, ale można dopilnować, żeby
się nie powtórzyło.

Patrzył na nią z rozdziawioną gębą. Niby dlaczego mieliby na coś takiego się zdecydować,

do diaska?

– Nie róbmy tego – mówiła, jakby czytając w jego myślach. – Nie wyszło za pierwszym

razem, nie wyjdzie za drugim. Będzie tylko gorzej.

– Wiesz to na pewno. – Wyprostował się. Chciał do niej podejść i nią potrząsnąć. Była tak

pewna siebie, tak zdeterminowana. Jak miał się przez to przebić?

Wyprostowała nogę, oparła stopę o klatkę piersiową Gideona i zatrzymała go w miejscu.

– Zostań tam, gdzie jesteś. – Czerwień w jej oczach pasowała do rubinowego połysku

wisiorka.

Demon był blisko powierzchni, Gideon to wyczuł. Ale Koszmar chyba go polubił, a może

coś więcej. Czy to znaczy, że Scarlet nawet w tej chwili walczy zarówno z potrzebami ciała, jak
i z pragnieniami demona?

Gideon oparł się o kamień. Kiedy Scarlet próbowała zabrać stopę, złapał za kostkę

i przytrzymał.

– Puszczaj! O bogowie... Nie puszczaj. Ani się waż.

Przycisnął kciuk do podbicia i zaczął masować. Jeśli nie mógł pokonać Scarlet,

przynajmniej ją rozbroi. Oparła głowę o skalną półkę, a im mocniej Gideon uciskał jej stopę, tym
głośniej mruczała.

– Nie próbuję – powiedział, choć, na bogów, w życiu tak się nie starał – przypomnieć sobie,

wynagrodzić ci, zadziałać.

Mrucząc z rozkoszy, odparła:

– Wcale nie pragniesz mnie, ale odpowiedzi. Tylko tyle.

Musiał przyznać jej rację. Owszem, chciał usłyszeć odpowiedzi, i to bardzo. Lecz z każdą

sekundą coraz mocniej pożądał Scarlet.

– Rozdzielić się, to umrzeć – powiedział, a ponieważ było to kłamstwo, chociaż chyba

wolałby, żeby było inaczej, ból nie zaatakował.

– Idiotyczne słowa, które nic nie znaczą.

Trochę tak czuł, fakt, ale przecież jej pamięć nie szwankowała. Nie powinna tak mówić.

Usiłował ukryć irytację i frustrację.

– Nie daj mi niczego. – Czyli: coś. – Nic drobnego. – Cokolwiek.

Nastała długa cisza. Gideon wciąż masował stopę Scarlet, a ona mruczała zadowolona, lecz

milczała. Ignorowała go. W końcu westchnęła, a w jej westchnieniu kryło się wiele emocji.

– Często przyprowadzałeś więźniów do Tartaru. Pewnego razu przywiodłeś nieśmiertelnego,

który próbował zabić Zeusa, by zagarnąć niebiański tron. Zanim zamknąłeś go w jednej z cel,
zauważyłeś, że walczę z boginią. – Zmarszczyła brwi. – Nie pamiętam, z którą, tylko tyle, że była
wysoka i miała blond włosy.

Jedna z tysięcy, pomyślał.

– Nie mów dalej – ponaglił.

– Ona... wygrywała. – Spochmurniała. – To nie tak. To znaczy widzę ją, jak przygniata mnie

do podłogi i drapie, ale z tym wspomnieniem coś jest nie w porządku. A to bez sensu. – Machnęła
ręką. – Nieważne. Zobaczyłeś nas, zostawiłeś więźnia i podbiegłeś do nas. Kiedy ściągnąłeś ze
mnie boginię i pomagałeś mi wstać, więzień rzucił się do ucieczki. Pobiegłeś za nim, a wtedy
bogowie i boginie zamknięci w mojej celi również postanowili zwiać. Powstrzymałam ich, kiedy
łapałeś więźnia, bo nie chciałam, żebyś miał kłopoty.

Wow. Sama mogła uciec, ale tego nie zrobiła. Została ze względu na niego. Poczuł się...

upokorzony. Oczywiście, o ile mówiła prawdę. Dlaczego, do kurwy nędzy, Kłamstwo było przy niej
bezsilne?

– Nie mów mi, czego bogowie i boginie nie zrobili w odwecie. – Na pewno nie puścili

zdrady płazem. Odcięła im drogę do wolności. Musieli ją ukarać, i to srogo.

Wzruszyła ramionami... podejrzanie lekceważąco.

– Prosiłeś o jedną informację i ją dostałeś.

Cholera. Opowieść rozbudziła apetyt na więcej.

– Nie zniosłaś wiele bólu, by ze mną nie być. Dlaczego tego nie zrobiłaś?

– Nie twoja sprawa. – Nie udawała, że nie zrozumiała, co chciał powiedzieć.

Spojrzał na nią z podziwem i uznaniem. I frustracją.

– Nie mów, a ci nie wynagrodzę. Cokolwiek, o co nie poprosisz. – Poprosi o wolność, bez

dwóch zdań, więc zwróci Scarlet wolność, bo, do ciężkiej cholery, nie umiał już dłużej jej kłamać.
Potem znowu ją złapie i uwięzi, jak to zaplanował.

Tak trzeba, upomniał siebie. Była niebezpieczna, mogła go zniszczyć, jak również

wszystkich, których kochał. Będzie to sobie powtarzał aż do znudzenia.

Wyraźnie zainteresowała ją ta obietnica, choć spytała niby obojętnym tonem:

– Sama wybiorę zapłatę?

– Nie.

Zabrała stopę i zastąpiła ją drugą. Raźno zabrał się do masażu. W milczący sposób

wymagająca, pomyślał. Urocza.

Tak należy.

– No dobrze – odezwała się. – Opowiem ci. – Oblizała usta, odwróciła głowę i spojrzała

w niebo. – Daj mi... minutę.

Minuta zamieniła się w jedenaście.

Napięcie stawało się nie do wytrzymania, choć powoli zaczynał się domyślać, co Scarlet mu

przekazała: ryzykowałam, bo cię kochałam. Chciał usłyszeć te słowa, nawet gdyby w efekcie
uczyniły z niego sadystę. Naprawdę chciał je usłyszeć, choć przecież robiły z niego zarazem
masochistę. Rzecz w tym, że dziś już tak nie czuła. Duszę Gideona ogarnęła bolesna pustka.

Tak, kurwa, należy, umacniał się w postanowieniu.

– Jesteś pewien, że chcesz wiedzieć? – zapytała z wahaniem i nadzieją zarazem. – Ta wiedza

cię zmieni. Nie na lepsze.

Czyli jednak nie będzie to wyznanie miłości. Z twarzy Scarlet biła ogromna troska, której

nigdy u niej nie widział. Przeszedł go dreszcz trwogi. Przestał masować, usiadł prosto, usiłując
wzrokiem dotrzeć do jej duszy.

– Nie. Nie mów. Nie chcę tego wiedzieć.

Przełknęła z trudem, po czym wyznała:

– Gideonie, my... ty i ja... mieliśmy... syna. Nazywał się Steel.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział siódmy

Amun, strażnik Tajemnicy, siedział rozparty na plastikowym krześle ogrodowym w bujnym

zielonym lesie otaczającym jego dom. Miał zasilane bateriami urządzenie do wytwarzania mgły
i lodówkę turystyczną pełną piwa. Alkohol nie miał na nieśmiertelnych specjalnego wpływu, ale
Amun uwielbiał jego smak.

Słońce prażyło niemiłosiernie, więc nielicznym promykom udawało się przecisnąć przez

gęstą zasłonę koron drzew i ogrzać skórę wojownika. A miały co ogrzewać, bo Amun ubrany był
tylko kąpielówki.

Kiedy zamknął oczy, czuł się prawie jak na plaży. Sam, szczęśliwie sam. Znikał

w pojedynkę, gdy tylko miał czas, by uciec od ludzi i tajemnic, których nie umieli przed nim
skrywać, choćby bardzo się starali. Tajemnic, które demon zawsze pragnął wydobyć na światło
dzienne, łaknął ich żarliwie, więc szperał po umysłach, słuchał myśli, których Amun, chcąc nie
chcąc, też musiał wysłuchiwać.

Nic przyjemnego, ale jakoś dało się wytrzymać. Gdyby tylko na tym polegała jego zdolność,

mógłby wieść całkiem zwyczajne życie. Rzecz jednak w tym, że demon umiał także kraść
tajemnice, a każde wspomnienie dołączało nowym głosem do chóru tysięcy goszczących w umyśle
wojownika, narastających, coraz głośniejszych, w końcu mieszających się z jego pamięcią,
w konsekwencji czego nie potrafił już powiedzieć, który sekret należał do niego, a który został
nabyty.

Zupełnie jakby Amun przeżył życie osoby, której skradł wspomnienia, nieważne, czy było

to życie szlachetne, czy przerażające.

Amun nienawidził pozyskiwania myśli innych osób, ale cóż, czasem nie było innego

wyjścia, bo wiedza o tym, co zaplanował wróg i jakimi informacjami dysponował, nieraz
decydowała o zwycięstwie w bitwie, a zasianie niepamięci w umyśle wroga mogło przesądzić
o wygraniu wojny. Więc choć tego nie znosił, bez wahania używał demona w słusznej sprawie.

Kobiecy śmiech wyrwał go z zamyślenia. Otworzył oczy, choć i tak wiedział, kto się zbliża

do kryjówki. Anielica Olivia, którą gonił Aeron.

Amun, choć wciąż byli daleko, wyraźnie słyszał ich myśli.

Bogowie, ależ ma seksowny śmiech, zachwycił się w duchu.

– Jeśli użyję skrzydeł, to mnie nie złapie. Ale chcę, żeby mnie złapał.

– Prawie... ją... mam...

– Prawie mnie złapał!

Zasapana i wyszczerzona od ucha do ucha Olivia przesadziła niewysoki krzak, spostrzegła

Amuna i błyskawicznie sięgnęła po sztylet przymocowany do uda pod szatą. Kiedy uświadomiła
sobie, z kim ma do czynienia, cofnęła rękę i pomachała przyjaźnie.

Aeron, który nie przewidział, że natknie się na nieruchomą Olivię, przeskoczył nad

krzakiem i wpadł na nią, przez co oboje runęli na ziemię. W połowie lotu obrócił się na plecy,
biorąc upadek i ciężar Olivii na siebie. Ona zaś rozpostarła skrzydła, więc udało mu się
wyhamować i łagodnie opaść na warstwę liści zaściełającą azyl Amuna.

– Mam cię, skarbie – mruknął Aeron, próbując ją pocałować.

– Aeronie – zaprotestowała, łypiąc na Amuna. – Nie jesteśmy sami.

– Nie? – Wojownik wstał, sięgając po broń i zasłaniając sobą Olivię, ale gdy zobaczył

Amuna, rozluźnił się i jakby lekko zaczerwienił. – Cześć.

– Cześć – odparł Amun na migi. Wolałby należycie się przywitać z przyjacielem,

porozmawiać z nim, ale doskonale wiedział, czym skończyłoby się otwarcie ust i umożliwienie
ucieczki wszystkim tym głosom domagającym się wolności. Jedno słowo, a padłyby zasieki,

puściły mury i runęły barykady. Wszyscy usłyszeliby to, czego Amun musiał wysłuchiwać przez
okrągłą dobę.

Zbyt mocno kochał przyjaciół, by narażać ich na takie niebezpieczeństwo. On przez długie

wieki przywykł do głosów, lecz oni nie.

Aeron pomógł Olivii wstać, otrzepał jej szatę z liści i gałązek, po czym spytał Amuna:

– Co tu robisz? – Gdy odpowiedział gestem, Aeron patrzył na niego tępym wzrokiem.

Wprawdzie próbował nauczyć się języka Amuna, lecz szło mu to opornie. Dlatego poprosił: –
Wolniej.

– Mówi, że zrobił sobie miniwakacje – przetłumaczyła Olivia.

Amun skinął głową na potwierdzenie.

– No, to nie będziemy przeszkadzać – stwierdził Aeron.

– Zostańcie, proszę – zamigał.

Olivia nie miała tajemnic ani grzechów na sumieniu, za co Amun ją uwielbiał. Była

najbardziej otwartą, uczciwą i czystą osobą, z jaką kiedykolwiek miał do czynienia. A co do
Aerona... Cóż, Amun od dawna znał wszystkie jego sekrety, dlatego przy nim demon drzemał
słodko, nic go nie niepokoiło.

Co innego ich myśli. Amun słyszał je tak, jakby były wypowiadane na głos.

Aeron myślał:

– Jak się zmyć, żeby nie zranić jego uczuć?

Natomiast Olivia myślała:

– Okropnie smutny. Powinnam go pocieszyć.

– Z chęcią zostaniemy – odparła Olivia i mocniej ścisnęła dłoń Aerona.

Były strażnik Gniewu zgromił ją wzrokiem. Zdecydowanie wolałby spędzić kolejne godziny

z Olivią, tarzając po łóżku, niż na rozmowie z Amunem.

Który zdołał powstrzymać uśmiech. Nad przesiadywanie w samotni przedkładał tylko

jedno: drażnienie się z kumplami. Niestety rzadko miał ku temu okazję, więc gdy tylko się
nadarzała, skwapliwie z niej korzystał.

– Dziękuję – zamigał. – Z przyjemnością spędzę z wami czas.

– Tyle, ile zechcesz – odpowiedziała radośnie Olivia.

Aeron zmarszczył czoło, a gospodarz prawie parsknął śmiechem. Olivia złożyła skrzydła,

zaprowadziła swojego wojownika blisko krzesła Amuna i popchnęła.

Klapnął na ziemię z ciężkim westchnieniem i do wtóru pobrzękującego arsenału. Kiedyś

całe ciało Aerona pokrywała sieć tatuaży, mrocznych obrazów śmierci i przemocy, które
przypominały mu o tym wszystkim, co uczynił i mógł uczynić ponownie, jeśli nie będzie ostrożny.
Nie tak dawno Aeron zginął, a potem został cudem wskrzeszony w nowym, pozbawionym tatuaży
ciele.

Krótko wytrzymał. Zaczął ponownie dekorować skórę, teraz jednak obrazkami jak na

wojownika słodko-komicznymi. Na przykład miejsce nad sercem zajęło imię Olivii, a jej twarz
kazał sobie wyrysować na nadgarstku. Jednak na plecach miał tatuaż przedstawiający groźne czarne
skrzydła, wspomnienie po prawdziwych, które stracił podczas przemiany.

– O, piwo! – Olivia klasnęła w dłonie, sadowiąc się na kolanach u Aerona. – Od dawna

marzę, by go spróbować.

Amun odsunął od niej lodówkę w tej samej chwili, gdy Aeron krzyknął:

– Nie! Żadnego piwa. – Po czym dodał łagodniej: – Kochanie, proszę, nie.

Doskonale pamiętał ten ostatni raz, kiedy przesadziła z alkoholem. Upiła się na

beznadziejnie smutno.

– Nie to nie – prychnęła.

Aeron się rozluźnił. Wiedział, że wyżłopałaby wszystko za jednym pociągnięciem.

Zanim sięgnęła po butelkę, Amun klasnął w dłonie, żeby przyciągnąć jej uwagę, po czy

zamigał:

– Ślicznie dziś wyglądasz.

Olivia z natury była śliczna, ale teraz szczególnie było na co popatrzeć: rumiane policzki,

lśniące błękitne oczy, ciało promieniejące miłością.

– Dziękuję. – Posłała mu szeroki uśmiech.

– Co powiedział? – dopytywał się Aeron.

– Że ślicznie wyglądam.

– Sam ci to powiedziałem przed chwilą, a ty ode mnie uciekłaś.

– Ale bym ci to wynagrodziła, gdybyś mnie złapał.

Aeron zmrużył oczy i przebił wzrokiem Amuna.

– Po co tu siedziałeś? – pomyślał, wiedząc, że Amun go usłyszy. – I co teraz z moją

nagrodą? – Po czym dodał na głos: – To jak? Często tu przychodzisz?

Amun przytaknął, udając ponury nastrój. Fioletowy wzrok Aerona zlustrował otoczenie.

– Rozumiem dlaczego. Ładnie tu. I taki spokój.

To dlatego Olivia poprowadziła go tą ścieżką. Chciała, żeby jej mężczyzna choć na chwilę

zapomniał o troskach i cieszył się życiem.

– Istny raj – odparł Amun na migi.

– Nie boisz się, że Łowcy tu się podkradną? – zapytała Olivia. Nienawiść nie leżała w jej

naturze, ale ten ból, który Łowcy sprawili jej facetowi...

– A ty się bałaś?

Zarumieniła się, natomiast Aeron zdusił śmiech. Widać ten gest Amuna akurat zrozumiał.

– Prawdę mówiąc, przy żelaznym płocie otaczającym fortecę i ze świadomością, że Torin

monitoruje to miejsce przez okrągłą dobę, boję się jedynie, że mój odpoczynek okaże się zbyt
krótki.

Torin, strażnik Zarazy. Biedaczysko nie mógł dotknąć nikogo, absolutnie nikogo, nie

zarażając go przy tym chorobą. Oczywiście ta choroba nie zabijała nieśmiertelnych, ale zamieniała
ich w nosicieli, którzy z kolei infekowali każdą osobę, której dotknęli. Dlatego Torin większość
czasu spędzał w swoim pokoju.

Choć ostatnio już nie był tak samotny jak kiedyś.

Amun podsłuchał jego myśli. I myśli Cameo, która była strażniczką Niedoli. Od pewnego

czasu łączył ich namiętny romans oparty na zasadzie: Nie możesz mnie dotknąć, ale możesz na
mnie patrzeć, gdy udaję, że mnie dotykasz.

Obydwoje wiedzieli, że ten związek nie ma przyszłości, ale pragnęli wydobyć z niego jak

najwięcej rozkoszy.

– Nie chcieliśmy ci przeszkadzać w odpoczynku – powiedział Aeron. – To może my już...

– Ależ skąd, czujcie się jak u siebie – serdecznie zamigał Amun.

Aeron westchnął zrezygnowany, gospodarz z trudem zdusił śmiech.

– Tak, ale mój ukochany ma rację. Należy ci się odpoczynek. Słuchaj, może weźmiesz

połowę lasu, a my tę drugą połówkę? Nie, to nie wyjdzie – wypaliła. – Pokłócimy się o linię
podziału.

Głupiutka, pomyślał Amun. Słodziutka i głupiutka.

– O, już wiem. Rozpiszemy grafik. – Uśmiechnęła się bardzo dumna z siebie. – Wiesz, dla

ciebie poniedziałki, środy i piątki, a dla nas wtorki i czwartki.

– Albo może ja dostanę wszystkie dni, skoro już sobie zaklepałem to miejsce, a wy

będziecie czasami mnie odwiedzać.

– Albo podziękujesz nam za te trzy dni – odparował Aeron, kiedy Olivia przetłumaczyła

miganie Amuna – albo ujawnimy twoją kryjówkę, a wtedy zwalą się tu wszyscy z fortecy.

Amun pokazał mu środkowy palec, co nie wymagało tłumaczenia.

Donośny śmiech, który dobył się z gardła przyjaciela, był dla uszu Amuna niczym balsam

dla duszy. Przed pojawieniem się Olivii i przed wydarzeniami, które doprowadziły do jego śmierci,
Aeron właściwie nigdy nie okazywał wesołości. Przypominał w istocie Amuna: ponurego,
smutnego, przygnębionego, w dołku.

– Jak to jest? Żyć bez demona? – spytał Amun. Minęło tak wiele stuleci, że już nie pamiętał,

jak było przedtem, gdy beztrosko mieszkali w niebie, nieobarczeni niechcianymi lokatorami.

– Szczerze? – Aeron oparł się o pień drzewa. Olivia zwinęła się w kłębek obok niego. –

Niesamowicie. Żaden głos nie podpowiada mi, co mam robić. Nic mnie nie kusi. Nie czuję
potrzeby mordowania, zabijania i tak dalej. Ale z drugiej strony jest też... dziwnie. Nie zdawałem
sobie sprawy, jak bardzo polegałem na tym sukin... przepraszam, kochanie... gdy chodziło o ludzi
i ich zamiary. Muszę się od nowa uczyć odgadywać ich intencje.

Amun wiedział, że dzięki demonowi Aeron w jednej chwili potrafił wyczuć grzechy

człowieka. Wówczas wypełniała go żądza ukarania tej osoby za jej przewiny, uczynienia jej tego,
co ona uczyniła innym.

– Przyzwyczaisz się.

– Oby.

– Przynajmniej nie jest już taki kapryśny – wtrąciła Olivia.

Aeron pocałował ją w czubek nosa.

– Dzięki tobie, kochanie.

– Nie ma za co.

Amuna coś ścisnęło w sercu ze szczęścia, że przyjaciel odnalazł drugą połówkę. A także,

owszem, z zazdrości. Pragnął znaleźć kobietę dla siebie, bardzo pragnął. Poznał taką, z którą
mógłby spędzić miłe chwile, Kaię, harpię, kłamczuchę i złodziejkę, otwartą i bezpośrednią,
niemającą przed nikim żadnych tajemnic.

Tyle że Kaia przespała się z Parysem, strażnikiem Rozwiązłości, jednym z najbliższych

przyjaciół Amuna. Nie to, żeby Parys miał ochotę wziąć ją drugi raz. A nawet gdyby miał, to i tak
nie mógł, ponieważ gdy już z demonem nasycił się kobietą, nie wolno mu było pójść z nią
ponownie do łóżka. Taka klątwa. Dlatego Amun mógł uznać seks Kai z Parysem za niebyły,
a w każdym razie nieistotny. Niestety, choć wiedział, że harpia była nim wyraźnie zaintrygowana,
zdawał sobie jednocześnie sprawę z tego, że nie zamierzała się ustatkować, a on szukał partnerki na
dłużej. To znaczy na zawsze.

W przypadku innych kobiet, ludzkich kobiet, sprawa nie była taka prosta. Wiedział, o czym

myślały. Wiedział, kiedy w oko wpadał im inny mężczyzna. Wiedział, kiedy mówiły coś słodkiego,
a myślały coś gorzkiego.

Aeron westchnął, przywołując Amuna do rzeczywistości. Właściwie mógłbym go zapytać,

pomyślał.

Amun się wyprostował. Wiedział, że prędzej czy później Aeron zwróci się do niego

z pytaniem, ale nadal nie znał na nie odpowiedzi.

– Nie pytaj – zamigał. – Jeszcze nie.

– Nie znoszę, kiedy czytasz w myślach.

– To je ukryj.

Tyle że raczej było to niemożliwe. W każdym razie jeszcze nikomu się to nie udało.

– Nie umiem – potwierdził Aeron. – Wiesz już więc, że jutro z Olivią wyjeżdżamy.

Prawda nie do końca była taka. Aeron zamierzał wyjechać sam, bez Olivii, tyle że jeszcze

jej tego nie powiedział. Za wszelką cenę pragnął ją chronić, a to, jak był przekonany, oznaczało
pozostawienie jej w fortecy, choćby miało ją to doprowadzić to do wściekłości.

– Dokąd się wybieracie? – zapytał Amun, chociaż znał odpowiedź.

– Do piekła. – Nie w przenośni. Dosłownie. – Dobrze by było, gdybyś zgodził się wyruszyć

z nami.

Legion, mała demonica, którą Aeron traktował jak córkę, została uwięziona w ognistej

czeluści, a on postanowił, że uwolni ją bez względu na koszty. Gdyby poprosił Amuna, by udał się
z nim gdziekolwiek indziej, zgodziłby się bez wahania. Ale piekło... po plecach przebiegł mu
dreszcz. Amun kiedyś tam mieszkał, ale uciekł, za co został srodze ukarany.

Wspomnienie piekła nigdy nie zblakło w jego pamięci. Potworny żar, krzyki, duszący odór

siarki i gnijącego mięsa. Ohydztwo. Okrutne myśli zamieszkujących piekło demonów i udręczone
myśli cierpiących katusze dusz. Dla Amuna to piekło do potęgi.

– A Baden? – zapytał o kolejną z trosk Aerona.

– O tym też wiesz. Super.

Baden, najlepszy kumpel, którego przed tysiącem lat Łowcy pozbawili głowy.

W przeciwieństwie do Aerona nie dano mu drugiej szansy. Najwidoczniej nie zasłużył na drugie
życie.

Jednak Aeron spotkał go podczas wizyty w zaświatach, uciął sobie z nim pogawędkę i wiele

się wyjaśniło. Okazało się, że Baden utknął tam, ale też może zostać przywrócony do życia
i uwolniony. Problem w tym, aby bóstwo wyraziło ochotę na rozmowę na ten temat i dało się
przekonać, by oddać Badena światu.

Aeron zachował tę informację dla siebie. Lubił kłaść na szali wszystkie argumenty, ważyć

je, rozpatrywać możliwe rozwiązania, a dopiero na końcu zwierzać się przyjaciołom. Podobnie
postępował Amun. Co prawda teraz Aeron nie cierpiał, ale pozostali i owszem. Dlatego wolał nie
powiększać ich udręki, dopóki nie znajdzie zadowalającego rozwiązania.

– Kiedy Legion będzie bezpieczna – powiedział – opowiem wszystkim o Badenie. Dopiero

wtedy skupimy się na tym, by go uwolnić. Legion ma pierwszeństwo. Ona cierpi, a on nie.

– A Łowcy? A artefakty? A puszka Pandory? Zapomniałeś o tym wszystkim? Chyba że

teraz, skoro żyjesz bez demona, nic cię to już nie obchodzi

– Mylisz się – gniewnie odparł Aeron. – Obchodzi, i to bardzo. Nie pozwolę umrzeć

przyjaciołom tylko dlatego, że przeze mnie wróg odnalazł artefakty. Albo dlatego, że nie było mnie
tu, by ich obronić. Ale tak samo kocham Legion. Jest tam dręczona, torturowana, a ja nie mogę tego
znieść. Muszę ją uwolnić, inaczej nigdy sobie tego nie wybaczę.

– Nawet po tym, co ci zrobiła?

– Tak – odparł Aeron bez wahania.

Olivia skinęła głową z aprobatą.

Amun spodziewał się tego po niej. W końcu była anielicą, która, jak się szybko przekonał,

nie potrafi nienawidzić. Nawet złość średnio jej wychodziła. Lecz Aeron? Wybaczył kobiecie, która
ułożyła się z diabłem i była bliska tego, by zrujnować mu życie, uśmiercając anielicę. Szczęśliwie
do tego nie doszło, ale taka reakcja Aerona to po prostu szok. Może teraz, kiedy demon przestał
zasiewać w jego duszy ziarno zemsty, wybaczanie przychodziło mu o wiele łatwiej?

– Im prędzej ją odnajdziemy, tym szybciej uwolnimy Badena i tym wcześniej będę mógł się

skupić na Łowcach i artefaktach – dodał Aeron.

Wiele argumentów za, okej, ale wszystkie były słabsze od wątpliwości Amuna.

– Planujesz zabrać jeszcze kogoś?

– Nie, nie chciałem prosić nawet ciebie. Wolałbym nie zostawiać fortecy bez ochrony

i nadmiernie nie obciążać pozostałych wojowników.

– Dlaczego ja?

Inni strażnicy odznaczali się podobną siłą i umiejętnościami. Aeron nie sformułował

odpowiedzi wprost, a Amun nie dociekał.

– Tajemnice – wyjaśniła Olivia, wzdychając ze smutkiem. – Twój demon szybko się dowie,

gdzie trzymają Legion.

To miało sens. Amun jęknął w duszy. Sprawa jasna, akurat jego potrzebują, choć nie

z powodu mocarnych mięśni, ale ze względu na demona. Nikt inny się nie nada. Czyż mógł
odmówić?

Nie mógł.

Przeciągnął dłonią po twarzy. Skrzywił się, wychwytując dobiegające z głębi duszy głosy

protestu, ale wreszcie skinął głową.

– Jeśli się zgodzę, będziesz musiał poprosić jeszcze kogoś.

Sprawa była oczywista. Ten ktoś zajmie miejsce Olivii i zwiększy szanse wyprawy na

sukces.

– Kogo?

– Williama. – Wymienił imię jedynego w swoim rodzaju nieśmiertelnego. A tak naprawdę

nie wiadomo, kim w istocie William był. Lubił o sobie myśleć jak o bogu seksu, przynajmniej tyle
Amun o nim wiedział. Był gotów przelecieć wszystko, co się rusza, i tak właśnie robił. Człowiek
niskiego honoru, to pewne, ale uwielbiał walczyć prawie tak bardzo, jak kochał seks. A do tego nie
był obciążony demonem, więc mroki podziemi go nie przerażały. Jeśli polegnę, myślał Amun, co

jest prawie pewne, to przynajmniej ktoś pomoże Aeronowi wydostać się na powierzchnię.

– Tak zrobię – oznajmił Aeron. – Poproszę go.

Amun westchnął, nagle tak samo posmutniały jak Olivia.

– W takim razie wchodzę w to.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział ósmy

Krew... zobaczyła ją. Kapała, płynęła, huczała. Krzyki... usłyszała je. Pełne agonii i zła.

Ciemność... otaczała ją, zacieśniała się, dusiła.

Jak długo to trwało? Nie wiedziała. Czas przestał dla niej istnieć. Ból, chaos... I ogień.

O Boże, ogień! Czuła swąd, odór siarki i gnijących ciał.

Łzy płynęły z kącików oczu, żłobiły policzki. Leżała na łóżku, przyciskając kolana do

brody. Trzęsła się z zimna, lecz mimo to płonęła od środka. Ktoś ją tu przyniósł. Nie pamiętała kto.
Wiedziała, że gdy tylko ją położył, zaatakowała go. Pragnęła skąpać się w jego krwi. Usłyszeć jego
wrzask w chórze pozostałych wrzasków.

Nie wiedziała, czy przeżył, ale całkiem jej to zwisało i powiewało. Miała ochotę na jakąś

ofiarę, tylko to się liczyło. Nie, nie tylko, bo zarazem nienawidziła siebie za to.

– Jak się dziś czujesz?

Ledwie wychwyciła te słowa w kakofonii jęków i wrzasków, lecz i tak rozpoznała głos. Nie

musiała otwierać oczu, żeby wiedzieć, kto stoi obok niej. Kronos. Król bogów. Jej pan.

– Nie mogę go skrzywdzić, nie mogę – mówiła bezgłośnie.

Bo ją ukarze. Znowu.

– Zrób to, rzuć się na niego! – szeptało jej w głowie.

Chciałaby.

– Nie mogę.

Jeszcze więcej bólu i się załamie. Zagubi po wsze czasy.

Kiedyś nazywała się Sienna Blackstone. Kiedyś była człowiekiem. Kiedyś była Łowczynią.

Potem zakochała się w Parysie, strażniku Rozwiązłości, i przespała się z nim, by odzyskał siły. To
był ogromny błąd, bo Parys wykorzystał ją jako żywą tarczę. Porwał ją, jak ona porwała go
wcześniej, i pozwolił, by ustrzelili ją jej ludzie.

Wówczas nie podejrzewała, że będzie zdolna poczuć tak przeogromny ból. Czuć coś do

mężczyzny i się dowiedzieć, że jemu nie zależy. Pociski podziurawiły ciało, życie uszło.
Roześmiała się gorzko. Głupia. To nie był ból, ale delikatny masaż. Prawdziwy ból to było to, co
teraz czuła.

Zupełnie jakby jej plecy zanurzano w kwasie i sypano solą. Między łopatkami rosły dwie

twarde wypustki, naciągając zniszczoną skórę. Rogi, a może skrzydła? W każdym razie co jakiś
czas zdawało się jej, że słyszy ich trzepot.

– Odpowiedz.

– Ukarać! – rozkazał nieznoszący sprzeciwu głos. – Zabierz mu wszystko, skróć o głowę.

Choć ją całą i tak już wypełniało najgorsze zło, jakie była w stanie znieść, błysnęły nowe

obrazy. Ujrzała wszystko to, co Kronos ukradł na przestrzeni wieków: artefakty, władzę, kobiety.
Zobaczyła żywoty, które odebrał, a także to, jak je odebrał. Było ich tak wiele. Mnóstwo istnień
zniszczonych przez chciwość boga. Nie tylko wrogowie, lecz także przyjaciele. Ludzie. Każdy, kto
wszedł mu w drogę.

O Boże. Jęcząc, zasłoniła oczy dłońmi. Gdyby wiedziała, co ją czeka po śmierci, gdyby

wiedziała, kim tak naprawdę była ta istota, nie pozwoliłaby jej zabrać się do nieba. Zostałaby
z Parysem, z mężczyzną, którego, jak sądziła, nienawidziła każdą komórką swego ciała.

Ta nienawiść musiała spleść ich losy, ponieważ po cielesnej śmierci duch Sienny podążał za

Parysem jeszcze przez kilka dni. Nie widział jej, nie był w stanie w żaden sposób wyczuć. Patrzyła,
jak wyprawia „mojej Siennie” pogrzeb należny wojownikowi, co ją zaskoczyło. Widziała, jak
opłakuje „moją Siennę”, co ją zdezorientowało. Przyglądała się, jak przywdziewa żałobę po „mojej
Siennie”, co ją, o dziwo, wzruszyło.

Złość zaczęła z niej uchodzić. Zostałam przez niego wykorzystana, ale widać zależało mu

na mnie, pomyślała wówczas. A skoro mu zależało, to może nie był złem wcielonym, jak kazano jej
o nim myśleć.

Ale potem jego ciało zaczęło słabnąć i musiał zapomnieć o Siennie. Aby odzyskać siły,

przespał się z przypadkową kobietą. Potem z kolejną. I następną. Nie obchodziły go, nie zależało
mu na nich, miał gdzieś, że pragnęły od niego czegoś więcej niż przygody na jedną noc. Odchodził
i nie oglądał się za siebie. Zrobiłby tak samo z nią, gdyby go nie uwięziła.

Powróciła jeszcze gwałtowniejsza wściekłość.

Wtedy pojawił się Kronos.

– Chodź ze mną – powiedział – a będziesz żyć ponownie.

– Nie chcę żyć. – Nie wiodła życia jak z bajki. Po tym, jak młodsza siostra została

uprowadzona z domu, ojciec i matka zostawili ją samopas. Walka z Władcami Podziemia stała się
sensem życia Sienny, jedynym celem. Powiedziano jej, że jeśli uda się zgładzić demony, które
uciekły z puszki Pandory, na świecie nie będzie zła, a więc również porwań.

Kronos nie poddał się tak łatwo.

– Mogłabyś pomścić swoją śmierć – odparł.

– Tego też nie chcę. – Pragnęła tylko jednego: po cichu odejść w zaświaty, zapominając

o świecie i jego mieszkańcach. Może w zaświatach odnajdzie siostrę?

– Nie wiesz, czego chcesz, a ja widzę w twoich oczach prawdziwe pragnienie, do którego

boisz się przyznać. Chciałabyś dostać jeszcze jedną szansę. Chciałabyś mieć to, czego nigdy nie
miałaś. Rodzinę. Kogoś, kto by cię chronił i rozpieszczał. I kochał.

Przełknęła ślinę.

– A ty możesz mi to dać?

– Tworzę armię. Świętą armię wojowników, jakiej świat nie widział. Możesz wejść w jej

skład.

W taki sposób zamierzał znaleźć dla niej kogoś, kto by ją chronił, rozpieszczał i kochał?

– Nie, dziękuję.

– Bez ciebie się nie uda.

Czemu? Zawsze była zbyt wątła w walce wręcz i zbyt słaba psychicznie, żeby prowadzić

przesłuchania. Nawiasem mówiąc, właśnie dlatego jej szef, Dean Stefano, zwykle desygnował ją do
prac czysto teoretycznych, jak na przykład badanie podań ludowych o demonach. Dlatego zdębiała,
kiedy poprosił ją, by uwiodła Parysa. Początkowo się nie zgodziła, ale potem zobaczyła zdjęcie
obiektu, pięknego mężczyzny, zmysłowego na tak wielu poziomach, o których śmiertelnik może
tylko pomarzyć. Serce mocniej jej zabiło i zaczęła się pocić, czując przemożną chęć, by dotknąć
Parysa. Z wyglądu nijaka, przeciętna, nie mogła liczyć na to, że ktoś taki w ogóle zwróci na nią
uwagę. On zaś, obdarzony nieskazitelną urodą, jakże mógł nosić w sobie zło? Tego nie była
w stanie pojąć.

Owszem, miała takie wątpliwości, ale pragnienie poznania Parysa, ujrzenia zła wcielonego

na własne oczy, stało się jej obsesją. Zgodziła się więc. Zaaranżowała niby to przypadkowe
spotkanie w Atenach, a gdy Parys okazał zainteresowanie, poczuła się wyjątkowa. I wątpliwości
wróciły. Była bliska tego, by pozwolić mu odejść, zawahała się, gdy podawała mu narkotyk. Lecz
ujrzała w jego oczach błysk czerwieni, niczym sygnał dla całego świata, i wtedy już była pewna, że
tkwi w nim zło.

Był jego uosobieniem, choć całował jak anioł. Może, ale tylko być może, gdyby przyczyniła

się do jego zguby, świat stałby się lepszym miejscem. Może nikt nie porywałby dzieci. Dlatego
zrobiła to, podała mu prochy.

I umarła za sprawę.

A teraz, o zgrozo, czego najbardziej żałowała? Że nie doświadczyła z Parysem pełni

rozkoszy. Tylko we dwoje, bez trosk i zmartwień. Długo, długo nic, a potem mniejszy żal: że go nie
zabiła.

– Dołącz do mnie – powiedział Kronos – a ponownie spotkasz Parysa. Przyrzekam.

Będziesz z nim mogła zrobić, co tylko zechcesz.

Jego słowa stanowiły dowód, że istotnie wiedział, czego pragnęła, choć bała się do tego

przyznać. Ujrzeć ponownie Parysa? Mieć wojownika u swych stóp? Tak! Ale to nie wystarczy.

– Nie.

– To nie wszystko – kontynuował, ignorując odmowę. – Dopilnuję, żebyś odnalazła siostrę.

– Wiesz, gdzie ona jest? – wybąkała zszokowana.

– Tak.

– Żyje?

– Tak.

Dzięki Bogu, dzięki.

– Więc tak – powiedziała bez wahania. – Pomogę ci. Już. Teraz. Proszę.

– Uznajesz zatem, że będziesz moja, żołnierzu. Zgadza się?

– Tak. Jeśli zabierzesz mnie do siostry.

– Zrobię to. Pewnego dnia.

– Dlaczego nie teraz?

– Bo twoja misja ma pierwszeństwo. Czy się zgadzasz?

Nie! – zadudniło jej w duszy. Odpowiedziała jednak:

– Tak. – Wszystko, byle ujrzeć małą Skye.

– Niech więc tak będzie. – Uśmiechnął się powoli, emanując zadowoleniem, i przeniósł ją

do pałacu w niebie.

Czy zobaczyła się z siostrą? Jak dotąd nie. Czy szkolił ją na wojownika? Nie. Wysłał na

misję, jakakolwiek by była? Nie. Trzymał ją tutaj, odwiedzał czasami lub wzywał do siebie.

Sama ze swoimi myślami. I z nienawiścią.

Próbowała odejść, ale nie mogła. Łączyła ją z Kronosem więź, która przechodziła ludzkie

pojęcie. Nie mogła się sprzeciwić. Robiła, czego od niej zażądał, zmuszona siłą, z którą nie była
w stanie walczyć, choć próbowała, bez końca próbowała.

– Zadałem pytanie – powiedział Kronos, wyrywając ją z zamyślenia i przypominając

o trawiącym bólu. – Jak się czujesz?

– Gorzej. – Nie powstrzymała jęku.

– Miałem nadzieję, że będzie inaczej. – Westchnął. – Nie mogę się doczekać, kiedy będę

mógł cię wykorzystać.

– Co się ze mną dzieje?

– Och, czyżbym zapomniał cię poinformować? – Roześmiał się lekceważąco. – Nosisz

w sobie demona Gniewu.

Zamarła, a razem z nią wszystko dokoła i w środku. Krzyki. Bicie serca. Nawet mrok

przestał wirować. Demon Gniewu był... w niej?

Nie. Nie! Nie jest jedną z nich. Nie może być jedną z nich.

– Kłamiesz!

– Och, nie, zapewniam. Demon próbuje się zadomowić w twoim umyśle. To jego skrzydła

rosną ci na plecach.

Poczuła atak paniki. Skrzydła?! Tak właśnie przypuszczała...

– Z pewnością słyszysz jego myśli, jak cię zmusza do zrobienia tego, czego normalnie nigdy

byś nie zrobiła.

O Boże. Tak było. Naprawdę to zrobił. Sparował ją z demonem. Nieee! Kronos uczynił

z niej to, przeciw czemu walczyła. To, co miała nadzieję zniszczyć.

– Sukinsynu! Sprowadziłeś na mnie przekleństwo!

Prychnął urażony.

– Jak śmiesz mówić do mnie tym tonem? Dałem ci błogosławieństwo. Niby jak zamierzałaś

dla mnie walczyć, będąc zwykłym człowiekiem, zagubiona duszo? Nijak. Dlatego dałem ci broń.

Łzy, który popłynęły strumieniem, paliły Siennę jak kwas.

– Zniszczyłeś mnie.

– Pewnego dnia mi podziękujesz – odparł pewnym głosem.

– Nie. Nie. Pewnego dnia zabiję cię za to. – Nie była to zwykła odzywka wypowiedziana

w nerwach. Była to przysięga.

Zapadła grobowa cisza, która pełzała niczym głodny wąż.

– Grozisz mi, choć przyniosłem ci prezent. – Cmoknął. – Kogoś, za kim umierałaś

z tęsknoty.

Skye?

Bojąc się oddychać, Sienna otworzyła oczy, i chociaż obrazowi brakowało ostrości, ujrzała

kobietę stojącą obok króla bogów. Była też dziewczyna. Obdarzona burzą ciemnych włosów
i oliwkową skórą, zupełnie jak Sienna, wyciągała dłonie. Wprawdzie twarz skrywały cienie, lecz
i tak serce Sienny niemal wyskoczyło z piersi.

– Siostrzyczka? – powiedziała drżącym głosem.

Usłyszała szelest ubrania, postaci oddaliły się od niej.

– Nie zasłużyłaś na prezent – oznajmił Kronos.

– Skye!

Cisza. Postaci odeszły, dziewczyna nawet nie zaprotestowała.

– Skye! – krzyknęła. – Skye! Wróć. Porozmawiaj ze mną.

Brak odpowiedzi.

Sienna opadła na łóżko i zaszlochała. Jak mógł jej to zrobić? Jak mógł być tak okrutny?

– Zapłaci za to. Będzie cierpiał! – usłyszała w głowie głęboki głos. Aż nią rzuciło, skrzywiła

się z odrazą.

– Zamknij się. Wiem, czym jesteś. Nienawidzę cię.

– Zapłaci. Będzie cierpiał, jak ty cierpisz.

Tym razem, ponieważ spodziewała się głosu, nie odrzuciło jej. Zaczęła się zastanawiać.

Nosiła w sobie demona Gniewu. Jako bezbronna, słaba istota ludzka nie była w stanie nic na to
poradzić. Więc dlaczego nie wykorzystać demona? Ten jeden raz, żeby wyrównać rachunki.

– Jak mam to zrobić? Jak sprawić, żeby cierpiał?

O Boże, rozmawia z demonem. Przestań! – nakazała sobie. To dziwne i złe... a zarazem

podejrzanie wyzwalające. Tak, Kronos musi zapłacić...

– Musisz mu ukraść to, co najbardziej ceni.

– Czyli? – Posłucha sugestii demona, nie zawaha się. Kronos wrzucił ją do morza ognia,

niech więc spłonie razem z nią. – Żonę? Dzieci?

– Moc.

– W porządku. – Złożyła kolejną przysięgę. Tylko w jaki sposób ukraść bogu moc?

– Zapłaci. Będzie cierpiał.

– Tak. – Opanowała płacz, uspokoiła oszalałe serce... i poczuła dojmujący chłód. – Zapłaci.

Będzie cierpiał.

– Do piekła? Zapomnij.

Amun stał plecami do wielkiego ekranu telewizora plazmowego, a twarzą do Williama, bo

tylko w ten sposób mógł sprawić, że zwróci jego uwagę. Kiedy pukał do drzwi, słyszał
w odpowiedzi, żeby się wynosił. Kiedy jechał za nim do miasta, William demonstracyjnie go
olewał, siejąc postrach wśród damskiej populacji. Co rusz brał jedną albo, dla lepszego smaczku,
dwie naraz. Parę razy zrobił swoje, kiedy Amun stał nad nim jak kat nad dobrą duszą.

Teraz, siłą rzeczy, William musiał posłuchać, ponieważ Amun przyprowadził posiłki

w postaci Anyi, królowej Anarchii. Potężna i mściwa Anya potrafiła skłonić każdego do
wszystkiego, jeśli tylko chciała.

Zwłaszcza Williama.

Byli najlepszymi kumplami, którzy wprost uwielbiali nawzajem się dręczyć. Anya ukradła

Williamowi księgę, której potrzebował, by uwolnić się od klątwy. Było to ich tajemnicą, dlatego
w obecności Amuna ze wszystkich sił starali się ukryć prawdę o owej księdze za zasłoną błahych
myśli.

Oczywiście mógł dokonać głębszej penetracji i zdobyć informacje, ale tego nie zrobił

w myśl zasady: Wystarczy sekretów, dziękujemy.

Wiedział tylko tyle, że gdy William zachowywał się jak przystało na grzecznego chłopca,

Anya wręczała mu kilka stronic wyrwanych z księgi. Tak więc kiedy Anya i Gilly, nastolatka
mieszkająca w fortecy, wyzwały Williama na pojedynek w Guitar Hero, zgodził się bez wahania.
Usadowili się przed telewizorem, po czym Anya oświadczyła, że nie ruszą się z miejsca, póki Amun
nie powie, o co mu chodzi. Albo pokaże na migi, bez różnicy.

– Potrzebujemy twojej pomocy, żeby uratować Legion – zaczął Amun.

– Sorry, ale mam inne plany – odparł William. – Jutro wyjeżdżam na kilka tygodni.

– Jakie plany? – zapytała Gilly, bawiąc się naszyjnikiem z motylem, który kilka godzin

wcześniej wręczył jej Lucien. Identyczny naszyjnik jak Amuna, Anyi i Williama. Mieli przykazane
nosić je non stop, dzięki czemu bogowie nie będą mogli śledzić ich czynów. – Dlaczego mi nie
powiedziałeś, że gdzieś wyjeżdżasz?

A cóż to? Czysta zaborczość.

– Jesteś mój – usłyszał myśli Gilly. – Zawsze razem.

Okej. Podrapał się po karku. Tego nie musiał wiedzieć.

Z kwaśną miną William podrzucił pałeczki do perkusji, złapał je i zakręcił nimi.

– Nieważne, dlaczego nic nie mówiłem. Wyjeżdżam w pewnej sprawie. Koniec, kropka.

Wow. William zwykle ze wszystkiego żartował, tymczasem ten jego nastrój...

Muszę z tym skończyć, pomyślał William. To nie może dłużej trwać.

Dobry pomysł, poparł go w duchu Amun.

– Mówisz, że to pewna sprawa? – Anya uniosła brew i ściągnęła usta. Była zaręczona

z Lucienem, strażnikiem demona Śmierci, i należała do najpiękniejszych kobiet, jakie Amun miał
okazję podziwiać. Nic dziwnego, że Lucien spełniał każdą jej zachciankę. – Mnie też o niczym nie
wspominałeś.

– Nie możesz wyjechać beze mnie – wtrąciła Gilly.

– Mogę i wyjadę. Nie waż mi się grozić, Anyu. To akurat zrobię bez względu na to, jak

potraktujesz moją księgę.

Gilly, strzelając z oczu piorunami, rzuciła bas na podłogę. Rozległ się trzask pękającego

plastiku. Pewnie pękło i jej serce.

– Obiecałeś zawsze mnie chronić. Jak zamierzasz mnie bronić, skoro cię tu nie będzie?

Miała proste brązowe włosy i wielkie, również brązowe oczy. Była średniego wzrostu, ale

posiadała zdecydowanie więcej krągłości niż typowa siedemnastolatka. William z wyraźną
trudnością próbował na nią nie patrzeć.

Nie udało się.

Muszę z tym skończyć, zawodził w duchu. Dlaczego nie mogę powiedzieć „nie”?

Amun, który otworzył w myślach własną księgę – taką, w której sekrety ludzi wypełniały

drobnym maczkiem wszystkie stronice – raptem pojął, w czym rzecz. Gilly sądziła, że jest
w Williamie zakochana. On zaś, choć Gilly go pociągała, pioruńsko się tego bał, bo była dla niego
zbyt młoda.

Lecz William, nie mogąc nic poradzić w kwestii ewidentnego pociągu do Gilly,

przynajmniej mógł ugasić pragnienie sprawiedliwości. W dzieciństwie Gilly padła ofiarą przemocy,
a Williamowi udało się wytropić jej rodzinę, która ją skrzywdziła. Oczywiście zamierzał ukatrupić
ich wszystkich w powolny, nadzwyczaj bolesny sposób. To właśnie było celem jego wyjazdu.
Wybierał się do Nebraski, by dokonać zemsty. Łatwo pójdzie. Matka była kurą domową, a ojczym
lekarzem.

– Mówiłem prawdę, Gilly. Zawszę będę cię chronił – powiedział łagodnie, wstał i wyciągnął

do niej ramiona, ale gdy uświadomił sobie, co robi, opuścił ręce. – Musisz mi zaufać.

Amun klasnął w dłonie, by zwrócić na siebie uwagę.

– Pomóż mi w sprawie Aerona, a ja pomogę ci zająć się rodziną Gilly.

William zdążył odpłynąć myślami, nie patrzył na ręce Amuna i nie wiedział, co on

powiedział. Kiedy Anya zorientowała się, o czym mówi Amun, otworzyła szeroko niebieskie oczy.
Zamiast przemówić do Williama po angielsku lub węgiersku, bo wówczas Gilly by zrozumiała, o co
chodzi, zwróciła się do niego w języku bogów. Surowe dźwięki brzmiały niczym muzyka w uszach
Amuna, przypominały o beztroskim niebiańskim życiu.

– Nie potrzebuję pomocy – warknął William w tym samym języku, nerwowo przesuwając

dłonią po czarnej jak noc czuprynie. – Wolę sam to załatwić. Poza tym Legion działa mi na nerwy.
Cieszę się, że jej tu nie ma. Nie poszedłbym do piekła nawet po własną matkę, gdybym ją miał, ani
nawet po Anyę.

– Dzięki – rzuciła bogini, przewracając oczami. – Posłuchaj. Aeron jest przygnębiony, że nie

ma przy sobie Legion. – Mówiła najłagodniej, jak umiała. – A to sprawia, że prawem serii Lucien
też chodzi przygnębiony. I ja również.

– Mam to wszystko w... duszy. – William pozostawał niewzruszony.

– Willy, Lucyfer się ciebie boi. W piekle będziesz mógł zobaczyć i zrobić więcej, niż Aeron

i Amun razem wzięci.

William zadumał się na chwilę, przypominając sobie, skąd u Lucyfera ten strach przed nim,

zaraz jednak ukrył prawdziwe myśli. Gdyby Amun chciał je poznać, musiałby się do nich dokopać,
ale najpewniej wolał tego nie robić.

– Powtarzam – wzruszył ramionami – że mam to gdzieś.

Równie uparta Anya nie ustępowała:

– Williamie, zastanów się, z czego rezygnujesz. Kiedy staniesz oko w oko z rodziną Gilly,

nie będziesz wiedział, co myślą, czego się boją, jakie okrucieństwa jeszcze popełnili. Amun od razu
to pozna i ci powie. Zamiast zabić, będziesz mógł ich terroryzować.

Gilly wyrzuciła w górę ręce.

– Czy ktoś może mi wytłumaczyć, o co chodzi? Po angielsku! Proszę!

– Nie – odpowiedzieli chórem Anya i William.

– Boże! Bez kitu, zamierzacie się zachowywać, jakby mnie tu nie było? W porządku,

ułatwię to wam. Wychodzę. Zresztą i tak nie wiem, po co się z wami zadaję. – Wściekła
wyparowała z pokoju.

William jęknął, przebił pałeczką bęben, po czy oznajmił:

– Dobra. Wchodzę w to. Pójdę z tobą i Aeronem do piekła, ale potem pomożecie mi zrobić

paru ludziom piekło na ziemi, jasne?

Amun skinął głową. Co ma być, to będzie.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dziewiąty

Kiedy Scarlet usiadła i otworzyła oczy na powitanie nowego wieczoru, nie wiedziała, czego

się spodziewać. Gdy sprzedała newsa „mieliśmy syna”, Gideon doznał szoku. Milczał, zamknął się
w sobie, a ona nie naciskała, wolała bowiem, żeby oswoił się z porażającą wiadomością.

Zanim tak się stało, wzeszło słońce i zapadła w sen, oddając się w ręce demona. Jednak była

nieobecna myślami, dlatego nie przyłożyła się solidnie do codziennej dawki koszmaru i nawet nie
wiedziała, kogo tym razem napadli.

– Kłamałaś? Nie odpowiadaj!

Słowa smagnęły ją jak bat. Błyskawicznie pozbyła się resztek snu. Nadal byli w lesie,

otaczały ich drzewa, ptaki śpiewały, owady bzyczały. Wiosna wciąż kwitła, mgła nadal sunęła nad
ziemią. Brakowało tylko promieni słońca i fioletowego nieba. Widziała jedynie grubą kołdrę
ciemnych, ciężkich chmur. Zanosiło się na burzę.

Dosłownie i metaforycznie.

Stał w cieniu, który wzrok Scarlet bez trudu przeniknął. Niebieskie, mokre loki Gideona

kleiły się do skroni i policzków, zamykając jak w ramie portret pełen napięcia. Spojrzeniem jak
laserem przepalał emocjonalną zasłonę, za którą skryła się Scarlet. Miał stężałe, dzikie oblicze.
Niczym krwiożercza bestia obnażył zęby.

Stał przed nią, dzierżąc w dłoniach sztylety. Z zapartym tchem przesunęła wzrokiem po

sobie. Żadnych ran, żadnych nacięć, sukienka w jednym kawałku, ani śladu krwi.

Okej. Dobre i to, że nie zaatakował jej w napadzie złości. To znaczy, że upiecze mu się, bo

przecież nie zapytał: „To kim dzisiaj nie jesteś”? I nie pocałował jej na dzień dobry.

Bogowie, jego pocałunek. Przesunęła palcem po ustach. Poczuła mrowienie. Gideon wdarł

się językiem do jej ust, ofiarował namiętność, wziął w zamian to, co rozkoszne. Jego dłonie
błądziły po niej, dotykały, poznawały. A jego twarde i gorące ciało, przyklejone do jej ciała,
podarowało Scarlet siódme niebo. Uwięziona i bezbronna, lecz mimo to zadowolona, bo miała
swojego mężczyznę. Który ją kochał.

Minęło tak wiele czasu, od kiedy ostatni raz zaspokoiła potrzeby ciała. Stało się to, gdy

straciła panowanie nad sobą. Gideon wyraźnie nie miał nic przeciwko, a nawet mu się to spodobało.
Spuścił się jej na brzuch, naznaczył, jakby nadal do siebie należeli.

Potem pragnęła się w niego wtulić, wycałować szyję i poczuć piżmowy zapach. Chciała

wyjawić wszystkie tajemnice, opowiedzieć o wszystkim.

Ale znała tego mężczyznę, który nie miał pojęcia, jak wiele kiedyś dla niego znaczyła.

I wiedziała ponad wszelką wątpliwość, jak dokładnie to wszystko zaplanował. Zabrał ją z więzienia
tylko po to, by wydobyć z niej informacje, i to za wszelką cenę, każdym sposobem.

Zawsze taki był. Kiedy coś postanowił, był nawet bardziej uparty niż ona. Irytujące

i zarazem cudowne, ponieważ gdy zdecydował, że chce pojąć ją za żonę, poruszył niebo i ziemię,
by tak się stało, mimo ogromu trudności.

Nie pozwoli, żeby ją wykorzystywał. Niech nie myśli, że wolno mu ją przelecieć – no,

prawie – i to załatwi sprawę.

– Scar, nie wkurwiasz mnie. Nie słuchaj, co do ciebie mówię. – Błysnęło ostrze i jeden ze

sztyletów poszybował w jej stronę. – Nie mów mi, czego nie chcę wiedzieć.

Łypnęła na sztylet, który po wibrującym locie utkwił w pniu. Drzewo znaczyły setki śladów

po ostrzu. Musiał ciskać scyzorykiem cały dzień, domyśliła się.

– Nie – odparła łagodnie, patrząc na niego. – Nie kłamałam. – Nie umiała kłamać, gdy

chodziło o Steela. Nigdy. Był... nadal jest... najważniejszą osobą w jej życiu.

– Nie powiedziałaś „był”, „nazywał się”. Czy to znaczy, że on...?

– Nie żyje – wyszeptała. – Tak, nie żyje.

Oblicze Gideona wyrzeźbiła męka. Może jednak nie powinna była wspominać o chłopcu.

Czasem sama chciała o nim zapomnieć, przegnać bolesne obrazy. W głębi duszy wierzyła, że
Gideon zachował pamięć o swoim dziecku, pamięć, która w efekcie odsłoniłaby wspomnienie żony.

– Nie chcę, żebyś nie opowiedziała mi wszystko. – Padł na kolana, ściskając drugi sztylet,

aż zbielały mu kostki. – Nie proszę.

Na widok potężnego wojownika doprowadzonego na skraj rozpaczy była bliska płaczu,

jednak opanowała łzy. Jeśli mu teraz powie, to nie dlatego, że uprawiali seks. I nie dlatego, że ją
błagał. Tak sobie tłumaczyła tę nagłą potrzebę podzielenia się z nim wiedzą.

– W porządku – wychrypiała. – Opowiem ci o jego życiu i śmierci, ale musisz milczeć. Jeśli

mi przerwiesz, nie wiem, czy zdołam dokończyć. – Emocje chwyciły ją za gardło. Załamie się,
rozpłacze, a przecież nie mogła dopuścić, by Gideon ujrzał ją w takim stanie. Nie będzie łatwo. –
Rozumiemy się?

Minęła chwila. Gideon siedział nieruchomo. Nie wiedziała, co się działo w jego głowie, co

powodowało to wahanie. Wiedziała tylko tyle, że nigdy nie rozmawiała o Steelu. Byłoby to zbyt
bolesne. Nawet jeśli Gideon nie zamierzał się wtrącać, nie wiedziała, czy zdoła przebrnąć przez
opowieść. A już na pewno popłyną łzy.

Udawaj, że to zmyślona historia, nakazała sobie. Zdystansuj się.

Jasne, i co jeszcze? – zadrwiła w duchu.

W końcu Gideon przemyślał, co miał do przemyślenia, i skinieniem głowy zgodził się na

milczenie. Na potwierdzenie nawet zacisnął usta.

Scarlet odetchnęła głęboko, zbierając siły, ale na próżno. Pojedyncze dźwięki nie chciały

ułożyć się w słowa.

Wstała i drżącą dłonią sięgnęła po wbity w drzewo sztylet. Gideon nie próbował jej

zatrzymać, kiedy szarpnięciem wyrwała ostrze z pnia. Zaczęła chodzić w tę i z powrotem, uderzając
chłodnym metalem o udo, próbując nadać krokom uspokajający rytm. Poczuła chłodny, wilgotny
wiatr niosący zapach ziemi i nieba. Leżące w trawie gałązki raniły w stopy.

Po prostu powiedz to, poleciła sobie. Udawaj, że opowiadasz o życiu obcego człowieka.

O czyimś synu.

– Powiedziałam ci, że jestem w ciąży, a ty się ucieszyłeś. Poprosiłeś Zeusa, żeby uwolnił

mnie z więzienia i oddał pod twoją opiekę, a kiedy odmówił, opracowałeś plan mojej ucieczki.
Jednak schwytali mnie. Zanim się zorientowałeś, że plan nie wypalił, wymierzono mi karę
dwudziestu batów. Myśleli, że mnie złamią, zmuszą, bym zdradziła, kto mi pomagał. Milczałam. –
Wolałaby umrzeć. – Ból był do zniesienia, ale bałam się, że stracę dziecko. Współwięźniowie też
próbowali mnie skrzywdzić, ale broniłam się tak zaciekle, że w końcu przenieśli mnie do
pojedynczej celi. Na stałe, nie tylko na twoje... wizyty. To tam urodziłam naszego... syneczka. –
Ujrzała Steela, słodkiego chłopczyka przytulonego do jej piersi, śpiącego jak aniołek.

Potknęła się, z trudem złapała równowagę.

Gideon, zgodnie z umową, milczał. Czekał.

Spadły pierwsze krople deszczu, jakby natura zapłakała nad Scarlet. Nad tym, co straciła.

Udawaj, znów nakazała sobie.

– Odwiedzałeś mnie każdego dnia. Twoje wizyty stawały się coraz dłuższe, coraz bardziej

niechętnie odchodziłeś. Bałam się, że dasz się wtrącić do więzienia, byle tylko być blisko mnie. –
Ze wstydem przyznała, że spodobała jej się ta myśl. – Pewnego dnia przyszedłeś i powiedziałeś, że
wpadłeś na nowy pomysł, jak wywalczyć dla mnie wolność. Nie wyjaśniłeś, o co chodziło. Tym
pomysłem była, oczywiście, kradzież puszki Pandory. Jak łatwo się domyślić, już nie wróciłeś. –
Drzewa straciły na ostrości. Podbródek Scarlet zadrżał, policzki zapłonęły. Deszcz padał miarowo.

Zrób to, pomyślała. Mów dalej.

Chciała spojrzeć na Gideona, ale nie była w stanie. Jego wyraz twarzy, jakikolwiek by był,

oznaczał jej zgubę.

– Potem, jak wiesz, zostałam opętana Koszmarem i Grecy uznali, że nie będę odpowiednią

matką. Zabrali mi go. Zabrali Steela. – Wówczas coraz silniej obwiniała Gideona za odebranie

dziecka. Gdyby tylko do niej... do nich wrócił, wszystko ułożyłoby się inaczej. – Kiedy doszłam do
siebie i zrozumiałam, co się stało, błagałam, by pozwolili mi go zobaczyć, ale byli nieugięci.
Płakałam całe dnie. – Gideon jakby się zakrztusił, a może zaszlochał, lecz nawet wtedy na niego nie
spojrzała. – Wreszcie zauważyłam, że Tartar, zarówno więzienie, jak i strażnicy, słabnie. Nie ten
terror, nie to pilnowanie. Udało mi się uciec i dotrzeć do Olimpu. Ja... znalazłam nasze dziecko. –
Zaszlochała cicho, lecz zaraz się opanowała. – Urósł, ale choć minęły stulecia, był zaledwie
nastolatkiem. Być może czasami nieśmiertelność spowalniała proces starzenia się. Nieważne...
Steel nie wiedział, kim jestem. Kurwa, nie miał pojęcia! – Deszcz zmieszał się ze łzami. Udawaj,
do ciężkiej cholery, znów sobie nakazała. – Wyrosły mu rogi i kły. Miał czerwone oczy, skórę
częściowo pokrytą łuską. Zrozumiałam, że z matczynym mlekiem przekazałam mu demona.
Którego? Nie wiem. Ale mój chłopiec był piękny... Był, do diabła, piękny! – wrzasnęła głosem jak
zjawa. Zapadła cisza, słychać było tylko miarowy szelest deszczu na liściach. Dokończ, Scarlet.
Wiedziała, że musi. – Traktowali go jak chłopca do bicia. Drwili, kopali, poniżali. Nie zaznał
choćby krztyny szczęścia, ale w jego oczach ujrzałam stanowczość. Był wytrzymały, silny, dumny.
Prawdziwy wojownik. Dla niego tym gorzej. Zawiodłam Steela na całej linii, ale zobaczyłam w nim
to wszystko, co chciałabym ujrzeć w moim synu. – Łzy nie przestawały płynąć, żłobiły twarz,
paliły policzki. Otarła je trzęsącą się dłonią. Udawaj. – Kiedy zobaczyłam, jak go traktowali,
wybuchłam. Wypuściłam demona, który dał im najbrutalniejszy pokaz, jaki widziało niebo. Kiedy
skończyłam, bogowie i boginie zwijali się ze strachu, doprowadziłam ich do szaleństwa. I w ten
sposób przyczyniłam się do ucieczki Kronosa.

Widział, jak przymknęła oczy, jak je otworzyła, zapętlona w swoich myślach,

wspomnieniach. Czekał.

– Ale nie o tym miałam mówić – podjęła wreszcie. – Gdy mrok ustąpił, zrozumiałam, że

wzbudzam w Steelu strach. Walczył ze mną, kiedy próbowałam go uratować. Nie chciałam go
skrzywdzić, więc pozwoliłam mu uciec. Pobiegł do Zeusa, którego uważał za ojca, i razem
przegonili mnie z nieba. Jednak nie zaszyłam się w kryjówce, bo chciałam, żeby syn mnie odnalazł.
– Przełknęła głośno. – Ku zaskoczeniu Steela Zeus skuł nas łańcuchami i uwięził twarzą w twarz.
Wreszcie byłam z moim synkiem... A Zeus wyjawił Steelowi, że jestem jego matką. Mój syn... –
Popłynęły kolejne gorące łzy, których nie schłodził nawet zimny deszcz. Gdy ostry kamień rozciął
piętę Scarlet, z wdzięcznością przyjęła pieczenie. – Mój syn oszalał z rozpaczy. Płakał, błagał, bym
mu wybaczyła. Próbowałam go pocieszać. Mógł mnie zabić, a ja nie miałabym mu tego za złe. Ale
Zeus postanowił mnie ukarać za chaos, który spowodowałam. On... na moich oczach... obciął
Steelowi głowę.

Odetchnęła głęboko raz, drugi, trzeci, to były bardziej spazmy niż oddechy. Gideon patrzył

w milczeniu, za to w jego oczach...

– Tak mocno rwałam łańcuchy, że straciłam dłoń. Ale za późno, mój synek nie żył. Umarł,

a mnie wtrącono do celi. Siedziałam w niej, póki Tytanom nie udało się ostatecznie zdetronizować
Greków. Ale wiesz, co w tym wszystkim najgorsze? Że on to zaplanował. Zeus wiedział, że go
zabije. Przyprowadził kogoś ze sobą, nowego gospodarza dla demona Steela.

Nastała cisza, przerywana tylko nieregularnymi oddechami Scarlet i Gideona, akcentowana

pomrukami burzy i trwająca na tle miarowo padającego deszczu.

Już po wszystkim, pomyślała. Wszystko już wie. Poznał pełne bólu życie Steela i moją

klęskę.

Wtedy znienawidziła go całą sobą. Jak miała mu wybaczyć, że ich opuścił?

– Scar – szepnął łamiącym się głosem – ja...

Nadal nie potrafiła spojrzeć mu w oczy.

– Co?! – wrzasnęła.

– Rozumiem. Naprawdę. – Czyli że nie rozumiał. – To przypomina tego, którego znałem.

Króla, który...

– Ani słowa o tym sukinsynu! Wiem, że go lubiłeś, szanowałeś, podziwiałeś jego siłę. Przed

opętaniem był dla ciebie dobry, oczywiście na tyle, na ile potrafił okazywać dobroć. – Czyli
niewiele. Czemu więc Gideon w ogóle go bronił? Będzie cierpiał, zdecydowała. – A jak cię potem

potraktował? Przeklął i wygnał! Ale wiesz co, dla mnie nigdy nie był dobry. Ani dla twojego syna. –
Słowa fruwały jak sztylety, spadały na Gideona, raniły.

Dość. Powinna się opanować. Jak on śmie kwestionować jej opowieść? Powinien błagać

o rozgrzeszenie. Wznosić okrzyki ku niebu. Przeklinać. A tymczasem...

– Odchodzę. – Choć próbowała mówić spokojnie, chciała powiedzieć: „tak musi być”,

cierpienie słychać było w każdej sylabie. – Jesteś mi coś winien, dlatego proszę, żebyś mnie nie
szukał. Wyrządziłeś wystarczająco dużo zła.

Odwróciła się na pięcie i odeszła. Zostawiła męża. Nie obejrzała się za siebie.

To by było na tyle.

Wyrządziłeś wystarczająco dużo zła.

Te słowa rozbrzmiewały echem w głowie Gideona. Wszystko w nim rozkazywało, by

skoczył na nogi, pognał za Scarlet, objął ją, utulił, cokolwiek, byle zagoiły się rany, które przed nim
rozdrapała. Nie zrobił tego, tkwił w miejscu. Gorące łzy płynęły po mokrym od deszczu policzku.

Miała rację.

Wyrządził wystarczająco dużo zła. Początkowo wzbraniał się przed tym, by uwierzyć

Scarlet, podważał jej słowa, ale widoczny w oczach ból był rzeczywisty, a każde wypowiedziane
słowo niemal fizycznie ociekało krwią. Prawda była więc taka, że nie tylko opuścił swoją żonę, lecz
także zostawił synka, w konsekwencji czego doprowadził do jego śmierci.

Bezsilna Scarlet była świadkiem zbrodni. Ubezwłasnowolniona matka patrzyła, jak

mordowano jej dziecko.

Ale dlaczego nic nie pamiętał? – dociekał zrozpaczony Gideon. Dlaczego?

Ogarnęła go wściekłość. Zacisnął stalowe pięści. Dowie się, za wszelką cenę.

Z rykiem zerwał z szyi naszyjnik i cisnął go w trawę.

– Kronosie! – wrzasnął. – Kronosie! Rozkazuję, żebyś się pokazał.

Prawda, której nie zdołał przerobić na kłamstwo. Nie chciał.

Demon krzyknął, a na pierś Gideona spadł ogromny ból i rozszedł się po całym ciele,

zamieniając krew w kwas, a kości w płynny metal.

Ból, na który Gideon zasługiwał.

Nie mógł się ruszyć, z ledwością mówił, ale powtarzał raz za razem:

– Kronosie. Kronosie. Przyjdź. Potrzebuję cię.

Minęła wieczność. Deszcz ustał, ale księżycowi nie udało się przebić przez zasłonę chmur.

Słońce jeszcze nie wzeszło. Gdzie jest Scarlet? Ukryła się, żeby zaczekać na nadchodzący świt?
Pewnie tak. Poradzi sobie. Przetrwała już tak wiele...

Była silniejsza od niego, to oczywiste.

Bogowie, nic dziwnego, że nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Nienawidziła go, nie da

się zaprzeczyć. Zresztą dała mu to wyraźnie do zrozumienia, cedząc słowa pożegnania. Nie miał do
niej pretensji, bo sam siebie znienawidził. Zostawił swoje dziecko na śmierć. Swojego syna.

To on powinien stracić głowę.

Łzy znowu popłynęły mu z oczu. Zacisnął powieki. Ukochany Steel, obdarzony rogami

i kłami, a nawet łuskami. Wredni bogowie i boginie drwili, wsączali w niego wstyd. Gideon
bezwarunkowo kochałby go całego, nawet gdyby wyglądał odrażająco.

Scarlet miała rację w czymś jeszcze. Gideon rzeczywiście lubił i szanował Zeusa. Ekskról

bogów postępował egoistycznie i miał hopla na punkcie władzy, ale w sobie właściwy sposób był
dobry dla Gideona. Aż do afery z puszką Pandory. Po niej Grecy ignorowali Gideona i wszystkich
jego towarzyszy, ale i tak po jakimś czasie odnalazł się w nowym życiu, znów czuł smak satysfakcji
i zadowolenia.

Całkiem inaczej niż jego żona i dziecko. Zeus potraktował ich w niewybaczalny sposób.

Dlatego za to zapłaci.

Zniszczę gnoja, ślubował w duchu.

Kiedyś stał na straży króla. I jak mu się zrewanżował? Zeus zabrał to, co dla Gideona było

najcenniejsze.

Pomszczę i syna, i żonę! – dopełnił przysięgi.

Do diabła z puszką Pandory. Zemsta ma pierwszeństwo. Teraz i zawsze.

– No, no! – rozległ się męski głos.

Po prostu eksplodował jak granat w głowie Gideona, który natychmiast otworzył oczy

i zobaczył, że kuca przy nim Kronos.

Na coraz młodszej twarzy boga malowało się rozczarowanie.

– Głupi jesteś, że się tak dołujesz. I po co? Dla chwili prawdy? – Westchnął. – Po coś mnie

znowu przyzwał? Właśnie rozmawiałem z Lucienem. Zdał mi raport. Jeden wystarczy.

– Zeus – wycedził Gideon. – Chcę go. – Kłamstwo wrzasnęło, przez Gideona przewaliła się

fala nowego bólu.

Kronos zamrugał zdziwiony.

– Dlaczego?

– Chcę go – powtórzył Gideon, dysząc nienawistnie. Nie zamierzał rozmawiać z Kronosem

o Steelu. Gdyby przypomniał sobie chłopca i zaczął pleść o nim obraźliwe teksty, Gideon musiałby
stanąć do walki również z nim, a potrzebował Kronosa jako sojusznika.

– Nie – bez wahania odparł bóg. – Nie dostaniesz go.

Gideon zacisnął zęby. Oczy zaszły mu mgłą. Walcz z tym, nakazał sobie.

– To twój wróg. Zabiję go dla ciebie. – Mówienie przeciwieństwami weszło mu w nawyk,

powinien więc czuć się nieswojo, artykułując prawdę. Albo powinien przynajmniej zastanowić się,
co mówi. Ale nie, prawda wypływała spontanicznie, jakby była częścią natury Gideona. Zeus zginie
z jego ręki.

– Niby dlaczego chcesz to zrobić?

– Sam fakt, że oddycha, jest dla mnie obrazą.

Kłamstwo jęknęło. Jeszcze, proszę, jeszcze. Czyli: przestań, proszę, przestań.

– Zanim zazna śmierci, Zeus musi spędzić przynajmniej tysiąc lat w celi. I ja zakończę jego

żywot. To wszystko?

Jeśli Kronos nie zamierza pomóc z własnej woli, zrobi to nieświadomie. Gideon będzie

potrzebował jedynie dojścia na Olimp, czy gdzie tam mieszka Kronos. Stamtąd dotrze do Tartaru.
Minęły stulecia, od kiedy ostatni raz szedł tą drogą, mimo to nie zapomniał jej.

Przynajmniej to nadal pamiętał.

– Chcę pójść do nieba. – Zacisnął zęby, usiłując stłumić krzyk demona. Bogowie, co za ból.

Jeszcze chwila i straci przytomność. Wytrzymaj jeszcze trochę. – Pozwól mi wrócić do zdrowia
w niebie. Jeśli w takim stanie natknę się na Łowców, zabiją mnie.

W końcu kłamstwo. Niewiele pomogło, trochę na nie za późno, ale Kłamstwo poczuło

odrobinę ulgi.

– Prosisz mnie o przysługę, tak? – Gdy Gideon skinął głową, Kronos dodał: – Jeśli to

zrobię, będziesz mi coś winien.

– Wszystko... co... zechcesz. – Dla Steela. Dla Scarlet. Może tam, na miejscu, kiedy

wkradnie się do Zeusa i obetnie draniowi łeb, wreszcie się dowie, co się stało z jego pamięcią.

– W porządku. – Kronos uśmiechnął się z satysfakcją. – Możesz zostać w niebie, dopóki nie

wyzdrowiejesz. Ni mniej, ni więcej. W zamian mam prawo w każdej chwili zwrócić się do ciebie
z prośbą o przysługę, a ty spełnisz moje życzenie. I pamiętaj, to ono będzie miało pierwszeństwo.

– Tak. – Prawda. Ból. Syk demona.

Innymi słowy, umowa stoi.

Gideon zamknął oczy. Ziemia zniknęła. Po tysiącu lat na wygnaniu wreszcie wracał do

nieba.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dziesiąty

– Głupek. Świnia. Idiota. Pojeb genetyczny. – Scarlet maszerowała przez las, rozdając ciosy

drzewom i przeklinając Gideona każdym epitetem, jaki tylko przyszedł jej do głowy. – Dupek.
Bezmózgi jaskiniowiec. Ten... ojciec.

Uszła z niej para. Scarlet zatrzymała się, pot lał się z niej strumieniami, dłonie piekły. Nie

wiedział, że był ojcem. Rzuciła mu rewelację prosto w twarz i zostawiła, żeby przetrawił ją
w samotności. A przecież dobrze wiedziała, jak ciężko jest samemu.

Po śmierci Steela wiele miesięcy spędziła na płaczu. Przestała jeść, przestała się odzywać.

Może gdyby miała kogoś, kto by się nią zajął, kto pozbierałby strzaskane kawałki jej duszy, prędzej
doszłaby do siebie.

Choć nienawidziła... Nie, to za mocne słowo. Tak to czuła, nie rozumiejąc dlaczego. Tak

więc choć nie lubiła Gideona, nie chciała, żeby pogrążył się w rozpaczy. Prowadził wojnę, nie mógł
sobie na to pozwolić.

Kolejna noc nienawiści do siebie, pomyślała. Tym razem słowo wydało się na miejscu.

Zawróciła i ruszyła z powrotem do Gideona. Słyszała, jak wrzeszczał do Kronosa, króla bogów,
który pogardzał nią, ponieważ stanowiła żywy dowód zdrady jego żony.

Czyżby Gideon zażądał od niego potwierdzenia informacji o Steelu, jakby nie starczyły mu

jej słowa? Jej ból? A może szukał zemsty na Zeusie?

Jeśli tak, będzie musiała go powstrzymać. Były władca straszliwie cierpiał zamknięty

w lochu, pozbawiony władzy i mocy, zżerany przez świadomość faktu, że znienawidzony rywal
zasiada na tronie. Śmierć uwolniłaby go od tego, zwykły mord to zbyt łatwe rozwiązanie.

Nie mogła zostawić Gideona samego. Będzie z nim przez resztę nocy, pocieszy, jak tylko

zdoła. Nie zasługiwał na to, ale przecież z natury ona była hojna. Ale potem to już koniec, serio.

Tyle tylko, że kiedy dotarła na miejsce, okazało się, że Gideon zniknął. Tak szybko? Nie

słyszała, żeby się oddalał. Gdzie się podział?

Rozejrzała się wokół, szukając śladów, ale znalazła tylko torbę. Nagle poczuła, że wokół

palca u nogi oplotło się coś gorącego i cienkiego.

Początkowo z niedowierzaniem, potem z irytacją podniosła... naszyjnik z motylem.

Dlaczego go zostawił? Bo z nimi koniec? Nie chciał mieć z nią nic wspólnego?

Zdjęła swój naszyjnik – głupia była, że go w ogóle założyła – i zacisnęła obydwa w pięści.

Metal zazgrzytał o metal.

– Gnojek. – Odetchnęła głęboko i poczuła zapach boskości. Przesłodzony aromat, ostry na

tyle, że drażnił nozdrza. Musiała znosić ten odór całe życie w Tartarze i z radością się od niego
uwolniła, kiedy uciekła z więzienia.

Kronos tu był, uświadomiła sobie. Sukinsyn! Dokąd zabrał Gideona? Skrzywdził go czy mu

pomógł?

Musiała się dowiedzieć. Istniał tylko jeden sposób...

– Matko! – krzyknęła. Scarlet przysięgła sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi, ale miałaby

zostawić bezbronnego Gideona na łasce okrutnych zachcianek Kronosa? Nigdy! Okej, może się
dogadali i Gideonowi nic nie zagraża, ale i tak ich rozdzieli.

Kronos z pewnością będzie chciał nastawić Gideona przeciwko niej. W sumie to bez

znaczenia, skoro już jutro planowała się ulotnić, ale jednak.

Minęło kilka minut... i nic.

– Nie ułatwiasz mi, co? – mruknęła. – W porządku. Vice versa.

Powinna się przygotować. Gideon na pewno schował w torbie jakąś broń. Rozsunęła zamek.

Podkoszulki, spodnie, dresy i... tak, jest broń. Półautomat, parę noży i siekierka. Do tego paczka

groszków... że co?

Przebrała się w koszulkę i dresy. Wisiały na niej, musiała podwinąć nogawki i ścisnąć się

w pasie, ale nic to. Potem uzbroiła się po zęby. Naszyjniki wsunęła do pochwy sztyletu.

Dobra, spróbujmy jeszcze raz.

– Matko! Odpowiedz albo przysięgam, że znajdę sposób, jak dostać się do nieba.

Wprowadzę się do ciebie. Będę za tobą łaziła dzień i noc. Nie ruszysz się beze mnie. Niczego beze
mnie nie zrobisz. Słyszysz? Ostatnia szansa, matko!

– Dość! Przestań nazywać mnie tym ohydnym słowem. Ile razy mam ci powtarzać?

Scarlet miała to gdzieś, teraz i zawsze.

Obróciła się tam, skąd dochodził głos. Zrobiła to powoli, z lekceważącym brakiem

pośpiechu, jakby Rea wcale nie była potężną boginią, której nigdy nie powinno pokazywać się
pleców. A tak naprawdę Scarlet, nawet kiedy potrzebowała jej pomocy, nienawidziła patrzeć na
kobietę, z której łona wyszła.

A kiedy już zobaczyła Reę, przytkało ją. Gdy poprzednio się widziały, boska żona Kronosa

była posuniętą w latach matroną. Jedwabiste włosy przyprószyła siwizna, gładka skóra zamieniła
się w pomarszczony, suchy pergamin. A oto teraz patrzyła na całkiem inną kobietę z burzą
lśniących włosów i kremową karnacją. Z wiedźmy w wampa, pomyślała z goryczą Scarlet. Suka.

Rea miała na sobie złotą, odsłaniającą sporo ciała szatę, u góry udrapowaną tak, by pokazać

obfity biust, na dole zaś niemal przezroczystą, spod której prześwitywały dopasowane kolorem
majtki.

– Scarlet, kochanie, czy zamierzasz gapić się na mnie całą noc? – Każde słowo przesączone

było szyderstwem. – Wiem, że jestem piękna, ale chyba należy mi się trochę szacunku. Mów, po co
mnie wezwałaś, i miejmy to z głowy.

Skup się, nakazała sobie, po czym odparła suchym tonem:

– Niespodzianka! Chciałam ci wręczyć nagrodę dla najlepszej matki.

Rea zmrużyła czarne oczy.

– Mam ciekawsze rzeczy do roboty niż dyskusja z niewdzięczną pannicą.

Niewdzięczną. Jasne. Scarlet po prostu nie zamierzała spełniać każdej zachcianki matki. Nie

bez powodu, nic bowiem dobrego z nich nie wychodziło.

Kiedyś matka darzyła ją miłością, traktowała jak największy skarb, ale z czasem, gdy

Scarlet dojrzewała, Rea zaczęła widzieć w niej zagrożenie. Rywalkę, jeśli chodzi o mężczyzn,
a także i o tron, jeśli udałoby im się uciec, co nieustannie planowany. Miłość zamieniła się
w zazdrość, a zazdrość w nienawiść.

Bogowie! Scarlet zapragnęła umrzeć, kiedy zorientowała się, że matka chce widzieć ją

martwą.

Gdyby nie Alastor Mściciel, grecki bóg skuszony wdziękami młodej, dojrzewającej Scarlet,

Rea i Kronos dawno zakończyliby jej żywot. Lecz Alastor przeklął byłych władców w taki sposób,
jak to potrafi tylko prawdziwy mściciel, a mianowicie za każdym razem, gdy podejmowali próbę
zgładzenia Scarlet, starzeli się fizycznie.

Oczywiście i tak próbowali wiele razy, i rzeczywiście się starzeli, jak zapowiedział Alastor.

W końcu odpuścili sobie i Scarlet wreszcie mogła zacząć żyć na tyle normalnie, na ile pozwalały
więzienne kraty, to znaczy żadnej prywatności, walka o najmniejszy kęs jedzenia, no i podstawowy
warunek przetrwania: w każdej chwili być gotową na wszystko.

Miło byłoby mieć teraz przy sobie Alastora, bo wtedy Rea bez słowa skargi spełniłaby

każde żądanie Scarlet. Ale cóż, Alastor zginął podczas ucieczki Tytanów, zdejmując tym samym
klątwę z królewskiej pary.

Nie czas na wspominki, napomniała się.

– Był tu twój mąż. Co zrobił z Gideonem?

Rea zmarszczyła czoło na tyle wolno, że nie zdążyła ukryć satysfakcji w spojrzeniu.

– Cóż mogę ci powiedzieć, skoro nie mam pojęcia, kim jest Gideon?

Tak, i co jeszcze? Owszem, Rea mogła nie wiedzieć o ślubie córki i Gideona, bo nikt o tym

nie wiedział, ale dla nikogo nie było tajemnicą, że wojownik Zeusa interesuje się boską więźniarką.

Wszyscy znali wojowników odwiedzających więzienie, w tym także Gideona.

– Daj spokój, matko. – Położyła nacisk na ostatnie słowo. – Wiem, że pomagasz Łowcom.

I wiem, że twoja drużyna przegrywa.

Rea spurpurowiała, wyraz zadowolenia całkiem zniknął z jej twarzy.

– Nic nie wiesz, głupia dziewucho.

Koszmar namierzył jednak u królowej ukłucie strachu, przeciągnął się, zamruczał

i zapragnął wedrzeć się do jej umysłu, by go spenetrować.

– Masz ostatnią okazję, żeby mi powiedzieć, a potem ruszam na poszukiwanie Gideona.

A póki będę go szukała, każdej nocy mój demon odnajdzie cię i pognębi. Nie zmrużysz oka, bo
inaczej we śnie będziesz oglądać swoja klęskę i śmierć.

Rea uniosła brodę, raptem odrzucając strach.

– No proszę, prawie jestem z ciebie dumna. Powinnyśmy połączyć siły i...

– Gdzie... on... jest? – wyskandowała, z góry odrzucając pomysł, że miałaby pomóc matce.

Absolutnie! Nie ma takiej ceny, która by ją do tego skusiła, a to z powodu tych wszystkich
okropności, których ta kobieta się dopuściła. Wbijała nóż w plecy, nasyłała na Scarlet mężczyzn,
którzy mieli ją zgwałcić, poniżała w każdy możliwy sposób. Dlatego nigdy, nigdy, nigdy!

Minęła chwila ciszy, aż wreszcie Rea posłała córce nienawistne spojrzenie i powiedziała:

– Mogłabym cię zabić za tę bezczelność, wiesz? Nic mi już nie przeszkodzi, żadna klątwa.

– Spróbuj – rzuciła Scarlet, mając pewną wygranej. Zabiła wielu Tytanów, którzy

skrzywdzili ją w więzieniu, o czym Rea musiała wiedzieć, jak i w ogóle o tym, do czego zdolna jest
jej córka.

Kiedy królowa bogów nie ruszyła się z miejsca, Scarlet prawie uśmiechnęła się pod nosem.

O, tak, Rea wiedziała. Czyli z wyzwania nici.

– Gideon jest winien Kronosowi przysługę – powiedziała sztywno matka. – Zabiorę cię do

niego, jeśli przyrzekniesz, że nigdy nie spłaci długu.

Zawsze próbuje coś ugrać, Scarlet powinna była o tym wiedzieć.

– Zgoda. – Tym razem nie wszystko pójdzie po myśli Rei. Scarlet czuła taką samą odrazę do

Kronosa, jak do matki, więc zrobienie czegoś przeciwko niemu sprawi jej dużą frajdę. Poza tym
Gideon był kłamcą. Jeśli przyrzekł coś królowi bogów, nie mówił tego poważnie.

Czyli nie ma żadnego długu, innymi słowy: remis.

– Chodź. Miejmy to za sobą. – Rea machnęła dłonią.

I po chwili znalazły się w nieznanej Scarlet sypialni. Ściany obito czerwonym aksamitem,

kryształowy żyrandol błyszczał niczym gwiazdy na niebie. Meble wykonano z polerowanego
mahoniu, w centralnym miejscu stało wielkie łóżko z baldachimem (a na nim pomięta pościel),
poza tym dwuosobowa sofa, półki zapełnione nie książkami, lecz roznegliżowanymi zdjęciami.
Komoda była zastawiona misami pełnymi owoców.

– Gdzie jesteśmy? – zapytała Scarlet, nie kryjąc zachwytu.

– Dwór królewski. – Rea rozejrzała się z obrzydzeniem. – Tajny pokój Kronosa dla

kochanek. – Roześmiała się. – Przynajmniej dopóki go nie spaliłam, oczywiście pokoju, nie
Kronosa. Ale potem odbudował go, bo rozumiesz, kochanki. Przyszłam tu po ucieczce z Tartaru,
żeby zobaczyć, jak się zmienił. Pamiętasz, prawda? Też chciałaś wejść, ale ci nie pozwoliliśmy. –
Znów się roześmiała, tym razem z okrutną nutą. – Może Kronos i ten twój Gideon mają romans.

Tak, na pewno. Gideona nie interesowały te sprawy. Gdyby wcześniej tego nie wiedziała,

jego pocałunek utwierdziłby ją w tym przekonaniu. Lubił kobiety, nawet bardziej niż powinien, ale
co tam.

– Gdzie on jest?

– Kronos? Musisz wiedzieć, że nie śledzę każdego jego...

– Tracę cierpliwość, matko. Gdzie jest Gideon?

Królowa przejechała językiem po zębach, co było oznaką wściekłości, po czym wskazała

łóżko.

– Tam.

– Jeśli kłamiesz... – Szybko podeszła do łóżka i... zobaczyła Gideona do połowy nakrytego

kołdrą. Jednak radość nie trwała długo. Gideon leżał z zamkniętymi oczami, bladym ciałem targały
dreszcze, pocił się jak w febrze, zagryzał dolną wargę i jęczał z bólu. Co się z nim stało? Pragnęła
być u jego boku, ale się zatrzymała. Nie teraz. Nie przy świadkach.

Rea stanęła obok niej.

– Wygląda mało atrakcyjnie, co? – rzuciła niby od niechcenia. W tym momencie Gideon

otworzył oczy, były czerwone, płonące, ale nie potrafił skupić spojrzenia ani na Rei, ani na Scarlet.
– Niebieskie oczy, kolczyki, tyle oznak przeżywanego bólu. Prawdziwy wojownik nawet by nie
zauważył, że boli, a co dopiero mówić o leżeniu w łóżku.

– Jakbyś nigdy nie zaznała prawdziwego cierpienia. – Scarlet wbiła paznokcie w skórę aż do

krwi. Nikomu nie wolno go krytykować, myślała z furią. Tylko mnie.

– Uwierz mi, wiem, co to znaczy. W końcu ciebie mam za córkę.

Au! Nie znosiła tej baby, ale takie komentarze mimo wszystko bolały.

Może dlatego, że przez długi czas, już po tym, jak matka zaczęła nią pogardzać i pomiatać,

Scarlet nadal starała się być dobrą córką. Zamieniła się w osobistą służkę Rei, spełniała każdą jej
zachciankę.

Gdy matka miała ochotę na więcej jedzenia, kradła je. Gdy uznała jakąś boginię za zbyt

ładną, Scarlet łamała nieszczęśnicy nos. Gdy pragnęła spędzić trochę czasu poza celą, kupowała jej
go, robiąc wszystko, czego zażyczył sobie strażnik.

To było najgorsze, to oddawanie się mężczyznom, do których nic nie czuła i którzy nic nie

czuli do niej. Ale tak mało o siebie dbała. Pozbawiona matczynej miłości, czuła się bezwartościowa,
i zrobiłaby wszystko, żeby ją odzyskać. Tak było aż do pierwszej próby morderstwa. Rea odwróciła
jej uwagę, po czym rzuciła się do gardła Scarlet.

– Wszyscy na ciebie patrzą, wszyscy cię pragną. Ciebie, takie małe nic! – wrzasnęła Rea

i popłynęła krew.

Kronos, który też był w celi, skoczył na Scarlet jako drugi.

– Może i jesteś córką mojej żony, ale nie jesteś moją następczynią. Nigdy nie dostaniesz

korony.

Całą tę scenę widział Alastor, który przechodził obok celi. Wdarł się do środka, odepchnął

Reę, podniósł Scarlet z ziemi i powiedział do Kronosa:

– Nie masz już korony. I nigdy mieć nie będziesz.

Po opatrzeniu Scarlet zaprowadził ją z powrotem do więzienia. Rea i Kronos już na nią

czekali. Choć Alastor jakiś czas temu zesłał na nich klątwę, wcale nie zrezygnowali z kolejnych
prób. Dopiero po kilku miesiącach dotarło do nich, jak bardzo się zestarzeli, i wreszcie przestali
dybać na życie Scarlet.

Czasami przypominała sobie ich jadowite słowa.

Roześmiała się gorzko, bo te echa przeszłości były jej małym prywatnym koszmarem.

– Dam ci znać, kiedy dotrzymam mojej części umowy – powiedziała beznamiętnie. Czyli

nigdy. – Możesz już iść.

Matka, rzecz jasna, nie ruszyła się z miejsca.

– Nigdy nie rozumiałam, co w nim widziałaś. Parys, Lucien i Galen to dopiero

przystojniaki, chociaż nie wiem, czy nadal można tak powiedzieć o Lucienie. – Skrzywiła się
z odrazą. – Sabin był strongmanem, Strider komediantem. Właściwie każdy z nich byłby lepszy niż
ten dzikus, który uwielbiał walczyć.

Niby to coś złego?! Jednak Scarlet ugryzła się w język, bo raz, że nie chciała, by do matki

dotarło, jak wiele Gideon nadal dla niej znaczył – nie tak znowu przeogromnie dużo, próbowała się
przekonywać – a dwa, nie znosiła myśli, że ktokolwiek, zwłaszcza Rea, miałby oglądać go w takim
stanie, gdy tak strasznie cierpi i jest koszmarnie osłabiony. Przedłużanie rozmowy tylko by ją
zachęciło do pozostania.

– A teraz co? Każdy z nich to zło wcielone, które należy zlikwidować – podsumowała Rea.

– Ciekawe rzeczy opowiadasz, zwłaszcza że jesteś taka sama jak oni. Konflikt. – Królowa

bogów była opętana demonem Konfliktu. Scarlet znała prawdę, choć matka próbowała się tego
wypierać.

Rea zesztywniała niczym drapieżca, który po długim poście wreszcie ujrzał ofiarę.

– Powtórz to słowo, a zwabię twojego kochanka do mojego łóżka. Wiesz, że potrafię. Nie

zatrzymasz mnie. Z każdym dniem pięknieję.

Nie reaguj. Zignoruj zazdrość i wzbierającą furię.

– Rób, co chcesz, ale później. Teraz zostaw nas w spokoju. – Wiedziała, że rozkazując,

zagra Rei na nerwach. – Muszę z nim porozmawiać, potem jest twój. – No i proszę. Teraz matka
będzie miała zagwozdkę.

Początkowo Rea nie posłuchała. Przeszła na drugą stronę łóżka i przeciągnęła ostrym

paznokciem po nodze Gideona, powędrowała w górę brzucha i zatrzymała się na gardle, a kiedy
złapał ją za nadgarstek i warknął, roześmiała się.

– Suka – wychrypiał, a potem jęknął z bólu.

– Wiesz co, chyba uwiodę go tak czy owak. – Zostawiając po sobie powidok nieodłącznego

uśmieszku satysfakcji, królowa zniknęła. Scarlet była sam na sam z mężem.

Wreszcie mogła do niego podejść. Bardzo ostrożnie usadowiła się obok Gideona.

– Jesteś więźniem? – zapytała, odgarniając wilgotne kosmyki z jego czoła.

Poruszył głową, łaknąc jej dotyku.

– Tak.

Kłamstwo, bo nie towarzyszył mu spazm bólu.

– Jak się tu dostałeś?

– Nie chcę... odnaleźć... Zeusa.

Stopniała część lodu otaczającego jej serce. Cóż, nic nie mogła na to poradzić. Jednak

ważniejsze było co innego, a co dotyczyło Gideona. Pragnął zemsty.

– Zabijając go, nie poczujesz się lepiej – powiedziała łagodnie.

Popatrzyli sobie w oczy.

– Nie zamierzam się... przekonać.

– Kronos ci nie pozwoli. Dlaczego cię tu sprowadził?

Próbował się uśmiechnąć, lecz zaraz zrobił się z tego grymas bólu.

– Nie potrzebuje mojej pomocy, jeśli chodzi o Łowców. Nie prosiłem go, żeby zabrał mnie

tutaj, bym doszedł do siebie po prawdzie, której nie wypowiedziałem. Nie zamierzam dostać się do
Tartaru.

– Wypowiedziałeś prawdę? W lesie? – Położyła dłoń na jego policzku, kciukiem

przesuwając po sińcu pod okiem. – Głupiec. Uwierz, gdybym uważała, że śmierć Zeusa złagodzi
mój ból, już dawno znalazłabym sposób, jak do niej doprowadzić.

– Scar. – Wyciągnął drżącą dłoń i położył na jej karku. Uścisk był słaby, ale wiedziała, o co

mu chodziło. Gideon ofiarował jej pociechę, której nikt nie dał jej od tak dawna.

Łzy zapiekły ją pod powiekami.

To niebezpieczne. Nie mogła na to pozwolić. Nie mogła być od niego zależna, nawet

w sprawach tak prostych i cudownych jak pociecha. A co, jeśli następnym razem, gdy znów
zapragnie pocieszenia, a Gideona nie będzie w pobliżu lub uzna, że nie pora na pocieszanie? Wtedy
poczuje się bezradna i zagubiona.

Wyprostowała się, ale on był zbyt słaby i nie nadążył za nią, więc ramię opadło na materac.

Jesteś twarda, pomyślał. Nieczuła.

– Tytania to zdradliwe miejsce – powiedziała chłodno. – Wielu spośród Tytanów wsadziłeś

do więzienia, więc teraz, kiedy brak ci sił, na pewno chcą się zemścić.

– Mam to nigdzie.

On może tak, ale ona nie.

– Powinniśmy wrócić na ziemię.

– Tak, oczywiście.

Słodki oportunista.

– Gideonie...

– A jeśli to nie Zeus wymazał moją pamięć o tobie i Steelu? Po to, żebym go wycałował.

Raptem uświadomiła sobie, że to ma sens. Zeus, potężna istota, z łatwością mógł wyczyścić

pamięć Gideona, by nie zabił go w zemście za śmierć Steela. Choć z drugiej strony za coś takiego
zwykle odpowiadali bogowie i boginie pamięci. Ale w sumie Zeus mógł któreś z bóstw przekupić.

Każdy następny domysł krzesał w niej kolejną iskrę wściekłości, tej samej, z którą żyła

w celi i nosiła w sobie po ucieczce, lecz znacznie silniejszej. Zeus ukradł jej nie tylko dziecko.
Ukradł też przyszłość.

Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego pozwoliła mu gnić w pudle. To do niej niepodobne. Może

ktoś majstrował również przy jej umyśle.

– Pomogę ci – oznajmiła ze śmiertelną powagą, która nawet ją przeraziła. Scarlet wiedziała,

że popłyną rzeki krwi, a krzyki będą rozbrzmiewać echem przez tysiące nocy.

Chciała wyruszyć natychmiast, w tej chwili, od razu zadziałać, ale zbliżał się ranek, więc

wkrótce, całkiem bezbronna, zapadnie w niezmącony sen.

Dotarło do niej, że tym razem naprawdę potrzebowała Gideona. A jutro... tak, jutro

przyjdzie czas na zemstę.

– Będzie cierpiał – powiedział Gideon urywanym głosem, czytając jej w myślach. Jęknął

z bólu i dodał czysto, wyraźnie: – Przyrzekam.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział jedenasty

Drzwi do umysłu Zeusa były zamknięte na cztery spusty. Na klamce dyndała zawieszka

z napisem:

Nie przeszkadzać!

Scarlet czekała wiele godzin, pukała, stukała, kopała, drapała i nic. Zwykle dobijanie się do

drzwi irytowało każdego, nawet bogów i boginie. Ale nie tym razem.

Nie spał. Walczył z sennością z siłą, której nie powinien posiadać (w końcu nosił na szyi

więzienną obrożę), ale kiedyś wreszcie zaśnie – a kiedy to się stanie, ona już tam będzie.

Nigdy się nie dowie, jakim sposobem na nią wpłynął, by pozwoliła mu cierpieć

w samotności i oddaleniu. Pieprzony gnój na jej oczach zabił Steela, a także najpewniej usunął
z pamięci Gideona wspomnienie o Scarlet i synu. To przez niego jej serce uschło, umarło. To przez
niego każdej nocy zasypiała z płaczem. To przez niego czuła się porzucona, samotna, zapomniana
i wykorzystana.

Co z tego, skoro demona to nie ruszało.

– Jeść! – upomniał się Koszmar.

Doskonale rozumiała konsekwencje niezaspokojenia potrzeb swojej drugiej połówki.

Demon, choćby się wzbraniał, musiałby się pożywić swoją nosicielką.

I tak, chociaż wolałaby czuwać przy Greku, zwróciła się do Galena. Mówiąc szczerze,

krzywdząc go, przynajmniej choć trochę poczuje się lepiej.

Na szczęście jego drzwi były otwarte. Znów miał niespokojny sen, tyle że tym razem

własnego autorstwa. Przeżywał od nowa wszystko to, co mu pokazała: bezradność, słabość, śmierć
z ręki Gideona.

Koszmar delektował się jego strachem, pławił się w luksusie tego uczucia, choć sam go nie

wywołał. Potem jednak zwęszył przerażenie innego śpiącego i pognał dalej. I dalej. Gdy demon się
nasycił, Scarlet zaprowadziła go do Gideona. Jego drzwi również stały otworem.

Wojownik spał. Jakie myśli krążyły mu po głowie?

– Nie zaglądaj – podszeptywał zdrowy rozsądek.

– Muszę – odparł kobiecy instynkt.

Drżąc z podniecenia, weszła do środka i zobaczyła coś, co zaparło jej dech w piersiach.

Otóż ujrzała siebie, ubraną w piękną czerwoną suknię i skutą łańcuchami. Stała przed silnym,
zażywnym chłopcem, pół człowiekiem, pół demonem. Za chłopcem stał Zeus, dzierżąc
zakrzywiony nóż o połyskującym ostrzu. Dokoła tłum wył i skandował.

Uświadomiła sobie, że to nieprawdziwe wspomnienie, bo Gideon błędnie odtworzył kilka

szczegółów. Po prostu odgrywał własną wersję tego, co mu opowiedziała.

Przez dłuższą chwilę zastanawiała się, czy pokazać mu, jak było naprawdę, czy pozwolić

snuć domysły. Złudzenie łatwiej strawić.

– On musi wiedzieć. – Nie rozpoznała głosu, ale słuchała z rosnącą uwagą. – Musi

wiedzieć... dla Steela. Steel zasługuje na ojca, który wie, jak jego syn żył i jak umarł.

Wyzbyła się wszelkich wątpliwości. Dla synka zrobi wszystko.

Wyciągnęła drżącą dłoń i machnęła nią w kierunku Scarlet ze snu. Była to najprostsza

poprawka, a zarazem dobry początek. Materiał zniknął, jakby dłoń prawdziwej Scarlet zadziałała
niczym gumka. Potem kolejnym ruchem narysowała nową szatę, białą, brudną i zakrwawioną.
Rozerwaną na ramieniu. Dodała zadrapania i siniaki na twarzy i rękach.

Przełknąwszy nerwowo, rozejrzała się po tłumie gapiów. Wymazała ich, pozostawiając tylko

siebie, Steela i Zeusa, a także postać skrytą w ciemności. Stopy tej istoty nie dotykały ziemi,

a czarna szata powiewała na wietrze, którego nikt poza Scarlet nie potrafił poczuć. Istoty, która
miała przyjąć demona Steela.

Gdy zniknął wiwatujący tłum, zapadła ogłuszająca cisza.

Następnie przemieniła hipodrom, na którym Zeus często urządzał wyścigi rydwanów,

w opuszczoną świątynię. Wyrosły białe alabastrowe kolumny oplecione zielonym bluszczem.
Pojawiły się splamione zaschniętą krwią ofiarną schody prowadzące do roztrzaskanego
marmurowego ołtarza.

Potem skupiła uwagę na Zeusie. Nie zatrzymała się, choć umysł podpowiadał:

– Zostaw!

Najpierw złoto-purpurowa szata, którą zamieniła na srebrną zbroję ozdobioną wizerunkami

pięknych motyli o postrzępionych skrzydłach. Podobny motyw zdobił plecy Scarlet i prawe udo
Gideona. Między wizerunkami motyli lśniły błyskawice.

Nóż, który grecki władca trzymał w dłoni, ustąpił ząbkowanej maczecie zaprojektowanej

tak, by zadawała maksimum bólu.

Zrób to, ponaglała samą siebie. Zrób resztę.

Gideon utrafił z wyrazem twarzy boga. Oczy, w których odbijały się błyskawice

wymalowane na zbroi, błyszczące, wiercące, spalające na popiół. Orli nos. Cienka linia ust, silna,
kwadratowa szczęka. Gęste, kręcone włosy spadające na ramiona idealnie pasujące do oliwkowej
cery. Czasami, kiedy przyjrzeć się uważniej, można było dostrzec gromy przelatujące żyłami Zeusa.

Dobrze, pomyślała. Wywiad to podstawa.

Jednak nie poczuła ulgi. Pozostał jeszcze jeden szczegół...

W końcu przeniosła wzrok na Steela. Łzy momentalnie napłynęły jej do oczu, Scarlet

zaczęła się trząść, była bliska histerycznego płaczu. Czuła jednocześnie bezsilność pętającą umysł
Gideona. Nie było go tu, przyglądał się scenie z wysoka, ale dało się odczuć siłę jego emocji.
Wszystko, co tutaj poczuje, przeniesie na jawę.

Zrób to. Po prostu to zrób.

Obcięła Steelowi rogi. Czuła się z tym okropnie, ale cóż, skoro Grecy pozbawili chłopaka

tej broni. Po prawej stronie ciała dodała łuski, piękne, naprawdę piękne. Zaostrzyła zęby w taki
sposób, że nad dolną wargą sterczały dwa długie kły. Moje maleństwo, pomyślała.

Dla ludzi Steel wyglądałby groteskowo, wszyscy by go uznali za bestię, lecz dla niej był

pięknem wcielonym. Jej serce załomotało, tak bardzo pragnęła przytulić synka do piersi i utulić.

– Mój aniołek – wyszeptała. – Odszedłeś tak wcześnie.

Dokończ to.

Znów przełknęła, po czym jednym ruchem przedłużyła chłopcu rzęsy i zamieniła kolor oczu

z czarnego na niebieski, jak u Gideona. A także dodała Steelowi kilka lat. Gideon wyobraził go
sobie jako jedenasto- czy dwunastolatka, a tak naprawdę zbliżał się do szesnastu, był nastolatkiem,
któremu nigdy nie zostało dane pójść na randkę i kochać się z dziewczyną, który nigdy nie czuł się
kochany i doceniany. Och, jak dobrze znała to uczucie. Ze łzami w oczach pokryła Steela brudem
i sińcami, złamała mu ramię i nogę, dodała kilka blizn na plecach. Nie kilka, a całe setki.

– Proszę bardzo – wyszeptała. – Skończone. Oto jak było.

Reszta należy do Gideona.

Wcale nie była pewna, czy chce to oglądać – dla Steela, wszystko dla Steela – ale skinęła

głową i scena ożyła.

– Proszę, nie rób tego – błagała Scarlet ze snu. – Proszę, zrobię wszystko, co zechcesz. –

Krew płynęła jej z rozciętej wargi. – Zostaw go, proszę.

Zeus nawet nie mrugnął okiem.

– Próbowałaś uciec tyle razy, że już nikt tego nie zliczy, a mimo to prosisz mnie o litość?

Nawet ty nie jesteś taka głupia.

– To tylko chłopiec. Nie zrobił nic złego. Ukarz mnie, zabij, ale jego zostaw, proszę.

– Wcale nie jest chłopcem. Urodził się przez wiekami.

– Proszę, Wasza Wysokość, proszę.

Steel stał z opuszczoną głową. Nie patrzył w oczy ani Scarlet, ani Zeusowi. Nie płakał, nie

trząsł się ze strachu. Stał cicho i spokojnie, jakby pogodzony z losem. Jakby zasłużył na to
wszystko.

– Będziesz podważać mój autorytet tak długo, jak długo on będzie żył. Dlatego musi

umrzeć. Proste – oświadczył Zeus.

– Przysięgam, że już nie będę próbowała uciec. Wrócę do więzienia. Proszę.

– Miałaś taką możliwość, córko Rei. Ale przyznaję, że raduje mnie wizja twojej śmierci.

Może się pośpieszyłem, pochopnie wybrałem, kto ma umrzeć? Jak sądzisz, Steelu? Mam zabić
twoją matkę? A może jednak tobie przypadnie ten zaszczyt?

Steel uniósł głowę. Zaskoczenie wzięło górę nad wstydem i pogodzeniem z losem.

– Matkę?

Scarlet posłała mu uśmiech przez łzy.

– Kocham cię. – Od dawna pragnęła wypowiedzieć te słowa. – Steel, nieważne, co się

stanie, kocham cię. Zawsze cię kochałam i zawsze będę kochała. Nie porzuciłam cię, kochanie.
Odebrano mi ciebie.

– Tak, to twoja matka. I owszem, zostałeś jej odebrany – potwierdził Zeus, kiedy zdębiały

Steel odwrócił się do króla. – Możesz teraz podziękować.

Zaskoczenie Steela ustąpiło przerażeniu. Wściekła czerwień zalała błękit źrenic. To przez

niego była spętana kajdanami. Myśląc, że jest wrogiem, który pragnie zawładnąć tronem,
doprowadził do niej Zeusa.

– Matko – powiedział głosem pełnym bólu. – Ja...

– Nie obwiniaj się, mój maleńki. Jesteś wszystkim, czym ja pragnęłam być. Jesteś silny,

uroczy, inteligentny. Zrobiłeś to samo, co ja bym zrobiła na twoim miejscu. Tak bardzo cię kocham.
– Musiała mówić prędko, bo przecież w każdej chwili...

– Wystarczy – warknął Zeus, czego tak bardzo obawiała się Scarlet. – Zadałem pytanie

i oczekuję odpowiedzi. To jak będzie, Steel? Ja mam ją zabić czy ty to zrobisz?

– Ja... nie chcę, żebyś ją zabijał. – Oczami pełnymi łez wpatrywał się w nią z żarliwą

zachłannością, jakby próbował wypalić w pamięci obraz matki. – Nie chcę jej zabić. Pozwól jej
żyć, proszę.

Scarlet walczyła z całych sił. Musiała dotrzeć do syna. Nie mogła znieść jego bólu.

– W porządku, kochanie. Niech to zrobi. W porządku. Naprawdę. – Wolała sama umrzeć,

niż pozwolić, by coś się stało Steelowi.

– Nie będzie litości – powiedział Zeus.

Lepiej, żeby na nią spadło cierpienie, niż gdyby Steel miał po kres czasu zadręczać się jej

śmiercią.

Cisza, przerażająca cisza, aż wreszcie zdarzyło się coś jeszcze gorszego.

– Zabij mnie – odezwał się Steel. – Jestem nikim.

– Nie! – krzyknęła Scarlet.

Zeus skinął głową, przejechał dłonią po szczęce i zignorował jej błagalny ton, skupiając się

na chłopcu.

– Masz rację. Ona jest zbyt cenna, by się jej pozbyć. Ponieważ jest nieślubnym dzieckiem

Rei, stanowi dla Kronosa żywy powód do wstydu, a więc może się okazać skutecznym straszakiem,
gdyby przyszło co do czego.

Uspokoiła się, wyczuła szansę, nadzieję. Zeus brał ją pod uwagę jako broń przeciw wrogom.

– Ale należy jej się kara. Co zrobić? – zapytał, nie kierując słów do nikogo konkretnego.

– Odeślij Steela – odezwała się. – Uznaj to za moją karę. Nie będę wiedziała, gdzie jest mój

syn, co z nim się dzieje. Proszę. To będzie dla mnie ogromny ból. Wiesz, że to prawda.

Zeus uśmiechnął się, potakująco skinął głową.

– Owszem, to doskonały plan. Odeślę chłopaka.

– Dziękuję. – Opadły jej ramiona. Zaczęła oddychać równym rytmem, poczuła olśniewający

przypływ nadziei. Synek będzie bezpieczny, przeżyje, wyrośnie na wspaniałego mężczyznę. –
Dziękuję ci, wielkoduszny królu. – Zabrzmiało to trochę jak bełkot, ale co mogła poradzić? –
Dziękuję, dziękuję.

Nie wiedziała, jak bardzo pośpieszyła się z podziękowaniami.

– Odeślę go w zaświaty – dodał Zeus. – Tak jak zamierzałem.

Dotarło do niej, że nawet przez sekundę nie zastanawiał się nad tym, żeby uwolnić chłopca.

Po prostu tylko z nią pogrywał.

Steel otworzył szeroko oczy. Ze strachu, z żalu. Utkwił spojrzenie w Scarlet.

– Przykro mi, matko.

Wrzasnęła z taką siłą, że niemal popękały jej bębenki w uszach.

– Nie! Nie!

– Tak. – Zeus wzniósł ostrze i ciął.

Gideon obudził się z krzykiem. Usiadł na łóżku, łzy płynęły mu po policzkach. Trzęsącą się

dłonią przetarł twarz. Bogowie. Właśnie zobaczył, jak Zeus poderżnął gardło jego synowi. Poczuł
ból i bezradność Scarlet.

Więc tak to się stało, był tego pewien. Scarlet mu pokazała, wyczuł ją we śnie, ten słodki

zapach i intensywność emocji. Naprawdę zrobiłaby wszystko, byle ocalić chłopca. Wszystko. Tak
bardzo go kochała. Była jednak bezsilna, a potem musiała w samotności przeboleć stratę dziecka.

Gideon tak by nie potrafił. Ledwie trzymał się w kupie, a mimo to nadal nie umiał sobie

przypomnieć chłopca. Tego pięknego chłopca. Jak silną osobą musiała być Scarlet. I jak zaradną,
zdolną do przetrwania w każdych warunkach.

Nabrał do niej dwa razy więcej szacunku. I poczuł trzy razy więcej pożądania.

Zasługiwała na to, by ją rozpieszczać i żeby o nią walczyć. Tak też będzie. Nie potrafił

wynagrodzić jej strasznej przeszłości, ale mógł zadbać o lepszą przyszłość.

Wtrącić ją do więzienia? Nigdy więcej! Musi być skończonym kretynem, skoro miał taki

zamiar. Niebezpieczna czy nie, Scarlet była tylko jego. Zabije każdego, kto jej zagrozi, nawet
przyjaciela.

Lecz najpierw musi ją odnaleźć. Zadanie było niełatwe, wziąwszy pod uwagę, że Scarlet nie

chciała go widzieć. I...

Powiódł wzrokiem po sypialni, upewniając się, że nie ma w pobliżu wroga. Nagle zamarł.

Scarlet... była tutaj, spała. Czy to ciągle sen?

Leżała obok niego rozciągnięta na łóżku. Nogi miała wyprostowane, jedna dłoń spoczywała

na sercu, druga na czole. Czarne jedwabiste włosy były rozrzucone dokoła głowy i ramion,
błyszczały jak polerowany heban. Esencja kobiecości, stworzona po to, by kochać i być kochaną.

Wyciągnął dłoń, coraz bardziej drżącą – do diabła z tą słabością po wypowiedzeniu prawdy

– i przesunął opuszkiem palca po nosie Scarlet. Jednak nadwerężone mięśnie nie wytrzymały i dłoń
opadła na materac.

Potrzebuję jej dotykać, pomyślał. Zawsze.

A na razie będzie musiała mu wystarczyć świadomość, że Scarlet tu jest. Jak? Dlaczego?

Och, czy to ważne? Jest tutaj! Mogą porozmawiać. Może zacząć ją rozpieszczać. Codziennie masaż
stóp, co rano zamiast gazety głowy wrogów na tacy.

– Ej, maleńka, obudź się – zanucił cichutko. Przez przeszklone drzwi prowadzące na balkon

widział, że blade słońce chyliło się ku zachodowi. Rozpieszczanie zacznie się prędzej, niż
przypuszczał. Jeszcze chwila i Scarlet...

Raptem otworzyła oczy i usiadła na łóżku, zupełnie jak on. Przy okazji walnęła Gideona

głową w brodę, aż jęknął.

Pomasowała czoło. Ich spojrzenia spotkały się. Jej oczy... mroczne, tajemnicze, pełne bólu

i nadziei, żalu i tęsknoty. Skarb tak bezcenny jak Scarlet nie powinien nosić w sobie
niezadowolenia, trosk, cierpienia.

Oblizała usta i powoli opadła na materac, przekręcając się na bok. Otworzyła usta i zaraz je

zamknęła, jakby szukając właściwych słów. Gideon nie chciał, żeby wracała do snu. Jeszcze nie
teraz. To nie był łatwy temat, a oboje bardzo potrzebowali luzu, odprężenia. Albo inaczej: to Gideon
potrzebował pocieszyć ją tak bardzo, jak nigdy wcześniej.

– To kim dzisiaj nie jesteś? – zapytał, kładąc się obok niej.

W jej oczach mignęła ulga, uspokojenie.

– Scarlet... Long.

Long, jak Justin, ten facet o czarnych włosach i brązowych oczach. Gideon uśmiechnął się

pod nosem. Zawsze jakiś postęp. Istnieje szansa, że nie wybierze już blondyna. A pewnego dnia
może postanowi być Władczynią Scarlet.

Czy tego chciał? Tak, i to bardzo. Właśnie sobie to uświadomił. Podobała mu się myśl, że ta

kobieta miałaby do niego należeć. Naprawdę należeć, tak by cały świat o tym wiedział.

– Jak się czujesz? – zapytała cicho.

– Gorzej – odparł.

Długie westchnienie.

– To dobrze. To naprawdę dobrze.

Choć wymagało to od niego wyjątkowo dużo energii, położył dłoń na talii Scarlet. Nie

strąciła jej, więc uznał to za dobry omen.

– Kiedy poczuję się gorzej, nie wybiorę się do sypialni Kronosa. – Musiał zdobyć obrożę,

bo dzięki niej wrota Tartaru staną przed nim otworem. Obroża pełniła rolę klucza do więzienia. Sęk
w tym, że tylko w jedną stronę, a wydostanie się z mamra to już zupełnie inna bajka. – Tyle że,
cholera, mam naszyjnik i mogę szperać bez przeszkód. – Bez niego Kronos zawsze wie, gdzie
Gideon jest i co robi. Król bogów mógł go więc zatrzymać i odesłać do Budy, zanim dotrze
w pobliże Tartaru.

Scarlet uniosła brwi.

– Chcesz powiedzieć, że nie masz swojego naszyjnika z motylem i nie możesz się poruszać

niezauważony po pałacu? – Gdy skinął głową, wyciągnęła oba łańcuszki z pochwy na sztylet, którą
nosiła przytroczoną do pasa, i pomachała mu przed oczami. – Ale ja mam. Znalazłam, kiedy go
wyrzuciłeś. – W jej głosie pojawił się gorzki ton. – Czyli to nie są zwykłe ozdóbki? – zakończyła,
nie kryjąc rozczarowania. Sądziła, że był to prezent od Gideona, a kiedy znalazła jego wisiorek
w trawie, uznała, że wyrzucił go, tak samo jak odrzucił ją.

Już nigdy więcej jej nie skłamię, postanowił w duchu. Zaraz, może lepiej, by deklaracja

brzmiała tak: Już nigdy więcej świadomie nie wprowadzę Scarlet w błąd moimi kłamstwami.

– Dzięki nim bogowie nas widzą i słyszą.

– Czyli to taka blokada? – spytała podekscytowana.

– Dokładnie nie.

– Nieźle. Cwane. – Chciała zawiesić swój łańcuszek na szyi, ale Gideon pokręcił przecząco

głową. – Na co mamy czekać? – spytała ze złością.

– Jestem zbyt silny, żeby się ruszyć... Nie powinniśmy zaczekać. Dopiero gdy nie będziemy

gotowi, zostaniemy w pałacu i nie znikniemy Kronosowi z oczu. – Bez dwóch zdań powinni
zaczekać. W chwili gdy Kronos straci kontakt z Gideonem, domyśli się planu i zrobi wszystko,
żeby nie dopuścić do jego realizacji.

– Aha, czyli zamierzasz wślizgnąć się do...

Tak jest, oznajmił skinieniem głowy.

Opanowało ją zniecierpliwienie. We dwójkę wybiorą się do Tartaru i zabiją Zeusa.

– Kiedy wydobrzejesz? – zapytała.

– Wczoraj. – Czyli: jutro.

– To... co będziemy robili przez ten czas?

Całowali się. Dotykali. Uczyli siebie nawzajem. Kochali się.

– Nie rozmawiali.

Przewróciła oczami, jakby powiedział głupstwo.

– Ty i ja? Rozmawiali? Wątpię. Powiedzieliśmy sobie wszystko, co trzeba. Zabierzemy się

do tego wspólnie, bo we dwoje jesteśmy silniejsi, ale to wszystko. Pracujemy razem. Zabijamy
razem.

Świetnie, znów się uparła, pomyślał smętnie. Trudno. Niech mówi i robi, co chce.

– Poza tym – ciągnęła stanowczo – spójrzmy prawdzie w oczy. Nie muszę na ciebie czekać.

Mogę się wkraść do pałacu i pozabijać wszystkich bogów i boginie, kogo tylko spotkam po drodze.
Właściwie to wyświadczyłabym ci tym przysługę.

W jego gardle zrodził się niski pomruk. Nie spodobała mu się myśl, że Scarlet miałaby

samotnie przemierzać korytarze pałacu. Musiałaby stawić czoło nie ludziom, lecz nieśmiertelnym.
Silnym, brutalnym nieśmiertelnym. Samczy instynkt podpowiadał mu, że powinna być bezpieczna
i szczęśliwa, a nie wiecznie zagrożona.

Spokojnie, już on ją czymś zajmie. Jeśli nie była zainteresowana rozmową, została już tylko

jedna możliwość... oczywiście ta, o której marzył od samego początku.

Był osłabiony, ale myśl o tym, że mógłby mieć tę kobietę, przetoczyła się przez komórki

jego ciała, mięśnie i kości. Zmobilizowała go tak bardzo, że szybko znalazł się na Scarlet. Sapnęła,
gdy poczuła na sobie jego ciężar, ale nie zsunął się z niej, tylko jeszcze mocniej docisnął.

– To porozmawiajmy... – Złożył na jej ustach pocałunek.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwunasty

Scarlet próbowała protestować. Po ostatnim pocałunku wciąż czuła w ustach uzależniający

smak Gideona, nadal czuła jego ciało, wspomnienie którego usiłowała przez długie wieki wymazać
z pamięci. Chciała zapomnieć o jego gorącu, jego sile. Nie potrzebowała powrotu dawnych
pragnień.

Mogła go po prostu odepchnąć. Był słaby, nie zatrzymałby jej, gdyby zeszła z łóżka

i wybiegła z sypialni. Nie dałby rady wziąć jej w ramiona, przytulić, zdusić bólu pełnymi rozkoszy
doznaniami.

Ale wtedy poczuła jego język, słodki tak, że prawie zapłakała.

Potem Gideon szepnął:

– Scar... – a zdrobnienie jej imienia zabrzmiało w jego ustach niczym modlitwa.

Dlatego zamiast stanowczo zaoponować, odepchnąć go, złapała Gideona za kark,

zmierzwiła mu włosy i nachyliła głowę.

Pogłębił pocałunek, w jednej sekundzie nastąpiło przejście od łagodnego muśnięcia do

namiętnego tańca. Zupełnie jakby ktoś rzucił zapaloną zapałkę do zbiornika z benzyną. Innymi
słowy, rozpętało się piekło. Myśli straciły sens, liczyło się tylko tu i teraz. Mężczyzna, kobieta,
namiętność. Przeszłość traciła na znaczeniu, jakby znikała...

Nie, bo myśli znów powoli się formują.

Co ty wyprawiasz? – krzyczało coś w Scarlet.

Usta pragną się nawzajem. Uczta. Mieszanie się oddechów, ciepło, potem gorąco, potem aż

parzy. Rozkłada ją na części pierwsze i montuje od nowa.

Mrowienie zdrowego rozsądku.

Nie próbuj protestować, tylko to zrób. Zrób to! – znów coś krzyknęło. Zaprotestuj. Nie

zastanawiaj się, czy go odepchnąć, tylko to zrób. No już!

Ogień dogasa. Lód, woda zaczyna się krystalizować. Tak, tak. Właśnie tak powinna zrobić.

Zaprotestować, odepchnąć. Nie zatraci się znowu. Zdążyła się nauczyć tego i owego.

Udowodnij!

Scarlet oderwała usta od Gideona i z rozedrganym oddechem powiedziała:

– Chcesz pogadać, to pogadajmy. – Ciało zaprotestowało skurczem, ale się nie poddała. –

Jestem córką Rei. Urodziłam się w Tartarze. Przez wiele tysięcy lat nie znałam świata poza
więzieniem. – Podszyte desperacją słowa płynęły wartkim strumieniem. Ten temat na pewno ugasi
żądzę.

Gideon zastygł. W jego jasnych oczach pojawiło się rozczarowanie, ale też ognik

podniecenia. Wreszcie dostał to, na co czekał: informacje.

– Nie mów dalej. – Mimo to nie odsunął się od niej, a ona głupio nie kazała mu tego zrobić.

– Nie chcę wiedzieć o tobie wszystkiego.

Była łatwa. Jeszcze jedna deklaracja, a to ona będzie go całować.

– Z początku dostawałam od Rei matczyną miłość, dbała o mnie, gdy jednak zaczęłam

dorastać, ujrzała we mnie zagrożenie. Chciała mojej śmierci.

Rozmowa powinna stłumić pożądanie, ale tak się nie stało.

W Gideonie naprężyły się wszystkie mięśnie. Niekoniecznie z żądzy. Świetnie. Plan działa.

Tyle że nie na tę osobę, na którą miał podziałać.

– Kiedy Grecy upadli, a myśmy odzyskali wolność, poszłam za nią do tego pałacu. Miałam

nadzieję, że pogodzę się z nią, a potem skorzystam z biblioteki pałacowej. – Nie dodała, po co.
Żeby znaleźć informacje o Gideonie. – Jednak Rea zabroniła mi wstępu. – Choć w jej tonie
pobrzmiewała gorycz, pożądanie wcale nie minęło. Była tak napalona, że wystarczyłoby słowo,

a rozłożyłaby nogi. – Powiedziała, że nie jestem godna przemierzać korytarzy pałacu.

Niebezpiecznie zmrużył oczy.

– A teraz jak ci się udało jej nie przekonać?

– Obiecałam jej coś. – Będzie zły? – Powiedziałam, że nie dopuszczę, żebyś dał Kronosowi

to, co mu obiecałeś. A tak przy okazji, co takiego mu obiecałeś?

Nie, nie poczuł złości, tylko zdziwienie.

– Nie mieliśmy porozmawiać o tym później – odparł.

Aha. Klasyczne: Jesteś mi coś winien. Co? Sam zdecyduję w odpowiednim momencie.

– Oczywiście skłamałeś. – Nie pytała, po prostu stwierdziła.

Gideon podciągnął ramiona.

Wzięła ten gest za odpowiedź twierdzącą.

– No proszę. Moje życie w pigułce.

Patrzył na nią długo, badawczo. Jego obliczem targało wiele intensywnych emocji: żal,

smutek i złość, której wcześniej szukała.

– Nie jest mi przykro za wszystko, co wycierpiałaś. Nie przepraszam za rolę, którą w tym

odegrałem. Cholera jasna! – Złość ewidentnie wygrała przepychankę. Walnął pięścią w materac. –
Naprawdę kocham to, że nie mogę ci w taki sposób powiedzieć, co naprawdę myślę, żeby nas nie
skłócić.

Przeprosiny ją zmiękczyły, a gwałtowność zachwyciła. Poczuła się rozbrojona.

– Ej, głowa do góry – pocieszyła go, ośmielając się go dotknąć. Powiodła palcem po

ramieniu, ucząc się Gideonowej rzeźby mięśni. – Bawi mnie ta twoja maniera.

Gniew, tak po prostu, uszedł z niego, ustępując miejsca zdumieniu.

– Nie jesteś dla mnie za dobra. Pod żadnym względem. Nie dziękuję, diablico. Za nic.

Uważał, że jest dla niego za dobra? Poczuła się rozbrojona, i to kompletnie.

– Jest za co – odparła cicho.

Popatrzył jej w oczy i oblizał usta. Naraz zrozumiała, że jego podniecenie też nie minęło.

– Ja... – zaczął niepewnie.

– Chcesz mnie pocałować?

Skinął głową, nim oznajmił:

– Nie umrę, jeśli zaraz tego nie zrobię.

Nic nie mów! – nakazała sobie. Ani słowa!

– Ja też.

Jeszcze jeden raz, pomyślała oszołomiona. Jeszcze tylko jeden raz. Seks? Nie, to za wiele.

Ale pocałować, no, trochę dotyku... O, tak! W końcu czymś musieli zabić czas, tłumaczyła sobie.
Poza tym przecież nie zostawi go tu bezbronnego w starciu z bogiem lub boginią, którzy mogli
wejść do pokoju. Na tę chwilę nadal był jej mężem, więc musiała go chronić.

– Jeśli to zrobimy, powróci ciemność i odezwą się krzyki – ostrzegła. – Nie powstrzymam

ich. Są częścią mnie, częścią mojego demona.

– Nie lubię niczego, z czego się składasz. Nie chcę spróbować wszystkiego, co masz do

zaoferowania.

Doprawdy, rozbrajające.

– No to mnie pocałuj – zarządziła. Bo wtedy zniknie słodycz jego słów i będzie mogła

zacząć gromadzić lód, którego bardzo potrzebowała.

Bez dalszej zachęty wpił się w nią ustami, całował, jakby od tego zależało jego życie.

Mruczał, jakby nigdy wcześniej nie smakował niczego równie wybornego. Ugniatał jej piersi, jak
gdyby nic, nawet chwilowa słabość, nie było w stanie odebrać mu tej przyjemności.

Krew zawrzała jej w żyłach, piekło, które stopiło kości. Sutki stwardniały, chętne i gotowe

do igraszek, po skórze przeszedł dreszcz, błaganie o jeszcze.

– Ubierz się – wychrypiał.

Jedynie w łóżku, zajęta całkiem czymś innym, musiała przekładać na normalny język

kłamstwa demona, dlatego dopiero po chwili zrozumiała, że Gideon pragnie widzieć ją nagą.

Seks? – pomyślała. Jeśli się rozbiorę, zaraz we mnie wejdzie, a ja będę go błagała... Gdzie

jej duma?!

– Nie – zdołała odpowiedzieć.

Przerwał, podniósł głowę. Ich spojrzenia się spotkały. Oblizał wilgotne usta.

– To może nie będziemy się targowali? – zaproponował.

– Hm... W porządku. – Nikt nie będzie mógł powiedzieć, że się nie starała. – Ty pierwszy.

– Wszystko, a nie część.

Czyli był gotów zdjąć z niej choćby połowę ubrań. Ustępstwo, bo przecież mógł się uprzeć

przy zupełnej nagości, aż w końcu Scarlet by pękła.

– A w zamian dostanę...

– Na pewno nie orgazm.

Uśmiechnęła się nieśmiało.

– Wolisz, żebym zdjęła górę czy dół?

– Górę. – Tę decyzję podjął błyskawicznie.

Chciał, żeby zdjęła spodnie, a ona, bogowie, też miała ochotę je zsunąć.

– Zgoda. Możesz mi zdjąć górę. – Tak będzie lepiej. Gorzej, że lepiej.

Wykrzywił usta w uśmiechu, doskonale wiedząc, że celowo źle zrozumiała.

– Jakbyś nie wiedziała, że nie kłamałem. – Czyli wiesz doskonale, że chodzi mi o spodnie.

Zwinnym ruchem i z siłą, o jaką go nie podejrzewała po perturbacjach z klątwą demona,

ściągnął ze Scarlet spodnie i majtki. Poczuła chłód, na chwilę zabrakło jej tchu. Jednak Gideon nie
dał jej zbyt wiele czasu na narzekanie, bo momentalnie zsunął się na dół. Miała szansę go
zatrzymać, ale... cóż, przepadła. Rozłożył jej nogi. Oj, znowu nie zdążyła. Przejechał językiem po
najbardziej rozpalonej części jej ciała.

– Tak! – Wraz z tym krzykiem wygięła się spazmatycznie, żarliwie złapała Gideona za

czuprynę.

Bez opamiętania sunęła na fali pożądania. Choć może nie do końca, bo musiała też walczyć,

żeby mrok i krzyki nie wydostały się na zewnątrz. Gideonowi nie przeszkadzały, tak powiedział, ale
nie była gotowa się nim dzielić. Pragnęła zachować tę chwilę wyłącznie dla siebie... ten pracujący
nad nią gorący jak ogień język.

– Nie chcesz więcej? – wycharczał.

– Ja... – Nie możesz się przyznać, dudniło jej w głowie. Powie coś miłego i znowu pękniesz.

– Tak. Jeszcze.

– Nie robi się. – Wrócił do lizania i kąsania. Przeszedł ją dreszcz. Wkrótce do gry dołączyły

palce. Jeden, drugi, trzeci. Mrok napierał, krzyki szarpały.

– Gideonie. – Puściła jego włosy i złapała się za zagłówek, wyrzucając biodra w płynnym,

desperackim rytmie. Dobrze, tak cholernie dobrze. Jeszcze trochę...

– Strasznie – mruknął, patrząc na nią zza półprzymkniętych powiek. – Po prostu okropnie.

Mam dość. Zawsze będę miał dość.

Lubi to, musiała sobie przetłumaczyć. Chce więcej. Nigdy nie będzie miał dość.

Lód... topnieje. Gorąco...

Nieważne, uznała. Chcę, żeby ten ogień mnie pochłonął.

Oparła nogi na ramionach Gideona, piętami wbiła się w plecy, a udami ścisnęła mu skronie.

– Gdzie ten mrok i krzyki, których mi nie obiecałaś?

– Ja... nie mogę, nie... nie przerywaj!

– Nie wypuść ich. Nie chcę zobaczyć naszego ślubu – powiedział, biorąc łechtaczkę między

zęby.

Wrzasnęła i prawie doszła, bo wrażenie było niesamowite. Ale to jeszcze nie ten moment.

Tylko trochę i znajdzie się w siódmym niebie.

– Proszę.

– Scar... ślub... nie chcę go zobaczyć. – Mówił, jakby przeciskał każde słowo przez gardło.

– Teraz...? – Teraz, kiedy ona... kiedy ona... – Jesteśmy jakby trochę zajęci.

– Nie możesz tego zrobić, kiedy śpię? – Wypuścił gorące powietrze na jej różowe,

rozpalone, hiperczułe fałdy, tak że to dmuchnięcie prawie zwaliło ją w otchłań. Wspaniałe

i frustrujące zarazem.

– Tak – wybełkotała. – Mogę to zrobić, kiedy nie śpisz. – W każdej chwili mogła mu

urządzić pokaz slajdów w głowie. Koszmar potrafił wkradać się do snów na jawie, ale akurat teraz
Scarlet wolała, żeby Gideon skupił się na jej napalonym ciele.

– Więc tak, zrób to później.

– Dlaczego? – Czemu nie mógł zaczekać? Bo się bał, że go zostawi? Że mu odmówi? –

Niech ci będzie. Ale ostrzegam, ceremonia była krótka, bo nie mogliśmy ryzykować, i dość...
ponura. – Dostanie, czego chce. – Pamiętaj, że jeśli przestaniesz robić to, co robisz, to ja też
przestanę. – No i proszę, znów układ, tak jak lubił.

– Nieprzyjemność po mojej stronie – zamruczał jak kot, przesuwając językiem po

łechtaczce.

Wygięła plecy. Okej, może to żądanie, żeby nie przestawał, nie było najrozsądniejsze.

Znowu się rozkojarzyła i znowu krew zawrzała. Czerwona jak cegła, rozgrzana jak piec, oto cała
Scarlet.

Cienie i krzyki wylały się z niej jak woda z dziurawego wiadra, oplatając Gideona

i wypełniając pokój.

Skup się, nakazała sobie, i przejrzała swoją ukochaną prywatną szufladę, którą zamknęła na

kłódkę i o której pragnęła zapomnieć. A teraz znalazła to, czego zażądał Gideon.

Wspomnienie zaczęło się kręcić i w jej, i w jego głowie.

Późno w nocy, kiedy więźniowie Tartaru spali, Gideon obudził Hymena, tytańskiego boga

Małżeństwa, i zaprowadził go do celi, w której zwykł się kochać ze Scarlet.

Dla niej zaś przygotował kilka godzin wcześniej relaksującą kąpiel, a także podarował

Scarlet czystą, białą, koronkową szatę, idealnie dopasowaną do figury. Nigdy wcześniej ani później
nie czuła się tak piękna.

Kiedy dwóch mężczyzn weszło do celi, w podnieceniu zdjęła kaptur, a długie ciemne włosy,

wreszcie czyste i wyszczotkowane, spadły na ramiona. Gideon wyciągnął dłoń, złapał kosmyk
i głęboko wciągnął jego zapach.

– Ohydny – wydyszał między jej nogami w tej samej chwili, gdy Gideon we śnie szepnął: –

Wyjątkowy.

Zarumieniła się i teraz, i wtedy. Nie była wyjątkowa, wiedziała o tym. Nie było nic

piękniejszego niż sam Gideon: lśniące czarne włosy, błyszczące błękitne oczy, kuszące rzęsy, usta
wciąż nabrzmiałe od pocałunków. No i ten trzydniowy zarost, ostre kości policzkowe i masywna
szczęka... Chodząca doskonałość! Miał na sobie cienką srebrną zbroję, tę samą, która wystąpiła we
śnie o Steelu, zdobioną wizerunkami motyli, tymi samymi, które dziś nosili jako tatuaże.

– Czy jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – zapytała zdenerwowana. Wówczas w jej tonie

nie było obecnej hardości, musiała niechętnie przyznać, że jej głos brzmiał wręcz... niewinnie.

– Kochanie, nigdy w życiu nie byłem niczego bardziej pewny.

Czerwieniąc się ponownie, wbiła spojrzenie w ziemię i się uśmiechnęła.

– Cieszę się.

– Ale ja wcale nie jestem przekonany. – Hymen odchrząknął i włożył kaptur. – Jeśli się

dowiedzą, że brałem w tym udział, skrócą mnie o głowę.

Gideon zaborczym gestem objął Scarlet w pasie.

– Mówiłem ci, że nikt się nie dowie. Poza tym otrzymałeś sowitą zapłatę.

– Ale...

– Masz inne zmartwienia – warknął Gideon. – Daj nam ślub albo posmakuj mojego miecza.

Oto twój wybór. Pamiętaj, Hymen, że jeśli posmakujesz mojego miecza, nikt nie pozna twojego
ciała, kiedy z tobą skończę.

– Jasne, jasne. – Bóg Małżeństwa przestąpił z nogi na nogę. – Zaczynajmy. Gideonie

z Greków, powiedz Scarlet z Tytanów, dlaczego chcesz pojąć ją za żonę.

Spotkały się ich spojrzenia, błękit z czernią.

Wziął Scarlet za rękę.

– Oczarowałaś mnie od pierwszej chwili. Jesteś piękna ponad wszelką miarę. Jesteś mądra,

silna i zdecydowana. Kiedy jestem przy tobie, pragnę być lepszym człowiekiem. Chcę być ciebie
wart. – Kiedy dzisiejsza Scarlet słuchała dawnego Gideona, lód wokół jej serca szybko topniał. A to
jeszcze nie wszystko. – Chcę o ciebie dbać. Chcę dać ci życie, na jakie zasługujesz. Pewnego dnia
to zrobię, ponieważ w głębi duszy wiem, że rozdzielić się, to znaczy umrzeć.

Łzy popłynęły z oczu Scarlet.

– Scarlet z Tytanów – kontynuował Hymen, sam lekko wzruszony – powiedz Gideonowi

z Greków, dlaczego chcesz wziąć go za męża.

Szukała odpowiednich słów, takich, które wyjawią mu literalnie, jak się czuła.

– Od chwili, gdy cię ujrzałam, czułam, że mnie pociągasz. Nienawidziłam siebie za to. Skąd

mogłam jednak wiedzieć, że pod piękną powierzchownością kryje się nieodparte połączenie
odwagi, namiętności i czułości? Szybko dowiodłeś, jak wiele jesteś wart, i nauczyłeś mnie, że ja też
mogę być coś warta. Byłam niewolnicą, a tyś uczynił mnie kobietą. – Zauważyła, że Gideon też nie
powstrzymał się od płaczu. – Jesteś dla mnie wszystkim – szepnęła. – Moją przeszłością,
teraźniejszością i przyszłością. Moim sercem. Moim życiem. Rozdzielić się, to znaczy umrzeć.

Hymen głośno przełknął, po czym oznajmił uroczyście:

– Pocałujcie się i przypieczętujcie na wieki wasz związek.

Gideon się nie zawahał. Objął ją, przyciągnął do siebie i złożył na jej ustach pocałunek.

Stali się jednym.

Obecna Scarlet pozwoliła, by kamera oka, która przypatrywała się całej scenie, powoli

odjechała od dwójki kochanków i świadka. Uświadomiła sobie, że nadal kurczowo trzyma
zagłówek. Metal był już wygięty. Dopiero teraz zobaczyła, że Gideon przestał ją zaspokajać.
Zagubiona we wspomnieniach, nawet tego nie zauważyła. Łzy na jawie, nie ze snu, spływały po jej
policzkach.

Gideon również płakał.

Ich spojrzenia spotkały się tak samo jak wtedy, w celi, i naraz zobaczyła, jak wiele emocji

kryło się w błękitnych źrenicach... męża.

Był tym samym człowiekiem, a jednak zupełnie innym. Nie różnił się fizycznie, może

z wyjątkiem włosów, dziś niebieskich jak oczy, ale był twardszy, surowszy, bardziej zdystansowany.
Wcześniej promieniał uśmiechem lekkoducha i uwielbiał rozbawiać ją uszczypliwymi uwagami
zarówno na temat Greków, jak i Tytanów.

– Wiesz, dlaczego to więzienie jest tak wielkie? – zapytał ją pewnego razu. – Bo Tartar

nadrabia nim rozmiary swojego kutasa.

Prawie zemdlała na tę zuchwałość. Zawsze miała ochotę znieważyć ciemiężców, ale

brakowało jej odwagi. Gideon pokazał jej drogę, choćby wąską, przekazał sposób na to, jak dać
ujście frustracji.

Teraz otworzył usta, ale nie powiedział ani słowa. Może nie chciał skłamać. Była mu

wdzięczna. Czuła się bezbronna, wystawiona na pokaz, jakby ktoś wykroił jej serce z piersi,
przyozdobił kokardką i wręczył jak prezent Gideonowi.

Powoli wspiął się na nią. Wciąż milcząc, pocałował Scarlet. Nie protestowała. Otworzyła się

przed nim, akceptując wszystko, co chciał jej dać. Poczuła własny, słodki i ciepły smak, ale poczuła
też jego dziką miętę. Wcześniej poznawał dłońmi całe jej ciało, ugniatał, głaskał, dawał i brał
rozkosz. Teraz delikatnie ujął jej twarz. Dawał, nie biorąc nic w zamian.

I wtedy, tak po prostu, warstwa lodu, którą wznosiła przez stulecia, przestała topnieć... nie,

ona runęła z hukiem, jeden lodowy blok za drugim.

– Nie zamierzam... nie... nie ufaj mi, diablico. – Rozpiął rozporek. – Nie zamierzam... – Nie

dokończył, tylko wsunął twardego Gidzia między jej nogi. Gidzio był twardy i niewiarygodnie
gruby.

Nieugięty mężczyzna kontra płacząca kobieta, syknął w duchu Gideon.

Nie wszedł w nią, ale zaczął pocierać... aż wykrzesał ogień, który palił się wolnym, lecz za

to gorącym jak piekło płomieniem.

Zaufać mu... Zaufać? Nie próbowałaby go powstrzymać, gdyby ją spenetrował. Lecz nie

zrobił tego. Zadowolił się ocieraniem i całowaniem, walką języków, smakowaniem, upajaniem się

jej esencją.

Przez chwilę wyobraziła sobie, że znajdują się z powrotem w celi. Ten mężczyzna naprawdę

jest jej mężem. Mężem, który ją kocha i który ponad wszystko, nawet ponad siebie samego,
przedkłada jej potrzeby. Wyobraziła sobie, że jutro do niej wróci z miłością w oczach. Wyobraziła
sobie, że jedyną przeszkodą jest jej więzienie.

– Gideonie – jęknęła.

Być może kiedyś robił tak samo, dociekał w duchu, ponieważ głos Scarlet sprawił, że

ocknął się z miarowego, spokojnego rytmu. Raptem jego ruchy nabrały gwałtowności,
przyśpieszyły, oszalały. Zawsze był dla niej czuły, obchodził się z nią jak z porcelanową laleczką,
a teraz... teraz zachowywał się jak sprośny, rozwiązły samiec.

Upajała się jego szaleństwem, żarliwie go chłonęła. To przyszło tak łatwo. Oddać się.

Zatracić się. Chociaż był inny. Może właśnie dlatego, że był inny.

– Nie... moja Scar. Nie moja Scar. Nie dotykaj mnie – błagał. – Proszę, nie dotykaj mnie.

Dotknąć. Tak. Puściła wezgłowie, położyła dłonie na plecach Gideona i wbiła paznokcie.

Ryknął, a w jego gardle pieśń rozkoszy zmieszała się z wyciem bólu. Przeszłość i teraźniejszość
w fałszywej harmonii... A jednak było to porywające.

– Ty... – zaczął, ale nie dokończył. – Scar. – Preludium, cisza przed burzą. – Nie idź do

mnie. Nie idź. – Tarł członkiem o łechtaczkę.

Jej mięśnie zastygły. Cienie tańczyły coraz szybciej, krzyki rozlegały się coraz głośniej, aż

w pewnej chwili dołączyła do ich chóru, czując zbliżające się spełnienie.

Wpiła się w niego, drżąc i krzycząc, łapiąc się go kurczowo.

– Gideon! – Mój Gideon.

Wkrótce dołączył do niej, wydał z siebie potężny ryk i w następnej chwili posłał na brzuch

Scarlet ładunek gorącego nasienia. Jej rozkosz osiągnęła nowy poziom. Nie sądziła, że może być
tak głęboko świadoma swojego ciała. Gideon leżał na niej, przygniatał do materaca. Miała na sobie
jego nasienie, niczym znak przynależności.

Małżeństwo ciała, zupełnie instynktowne, prymitywne. Nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek

tego doświadczy, choć bardzo tego pragnęła. Potrzebowała... mimo wszystko.

Minęła cała wieczność, zanim osunęli się na materac. Cienie i krzyki rozproszyły się, a oni

nawet nie drgnęli. Leżeli dłuższą chwilę, łapiąc oddechy, całkowicie zatraceni. To była ostatnia
okazja, uświadomiła sobie Scarlet. Bo już nigdy nie pozwoli na takie rozluźnienie, na taką dawkę
przyjemności.

Trzeba odbudować lodową fortecę. To jedyny sposób, by chronić wątłe serce. Nie mogła

sobie pozwolić, by je oddać, nie znowu. Te kawałki, które jeszcze pozostały.

I szok, i ten szok, że w ogóle miała serce.

Daruj sobie. Prędzej! – nakazała sobie.

Zepchnęła z siebie Gideona i usiadła. Wolała na niego nie patrzeć.

– Odpocznij – powiedziała chłodno. – Dopilnuję, żeby nikt ci nie przeszkadzał.

Ostatnim razem, gdy się zabawiali, nie narzekał na tę nagłą zmianę nastroju, tylko zrobił, co

mu kazała. Tym razem złapał ją za ramię i pociągnął z powrotem tak, że wylądowała na brzuchu.

Zanim zdążyła zaprotestować – aha, czyli teraz już chciała protestować? – podciągnął jej

koszulkę i złożył pocałunek na plecach, tam gdzie miała wytatuowane:

Rozdzielić się, to umrzeć.

Zrobił to tak niespodziewanie i było to zarazem tak niesamowicie cudowne, że musiała

zacisnąć usta, by nie jęknąć. Do diabła z nim!

– Nie chcę, żebyś została. Nie chcę cię przytulić – wyszeptał. – Proszę.

Nie daj się. Musisz być twarda! – dudniło w niej.

Wbrew sobie skinęła głową i odpowiedziała szeptem:

– W porządku. – Ale z niej idiotka.

Westchnęła i wtuliła się w Gideona.

Pozbieram się jutro, pomyślała na koniec.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział trzynasty

Strider wychodził z siebie. Od ostatniej wiadomości od Gideona minęło kilka dni. Gideon

musiał salwować się ucieczką z hotelu, bo napadli go Łowcy, tylko tyle Strider wiedział. To
zrozumiałe. Kłamstwo miało do dyspozycji jeszcze jeden dzień, zanim Strider zacznie go szukać.
Do diabła, przecież Gideon może być w opałach i rozpaczliwie potrzebować pomocy.

Sęk w tym, że Strider musiał pozostać w fortecy, bo kroiło się coś grubego.

Jak nie urok... Amun, Aeron i William całkiem niedawno wyruszyli na wyprawę do piekła.

Swoją drogą, niezły zestaw. Mimo to Strider wolałby udać się z nimi, by przynajmniej choć snuć
się w ogonie i jakby co, to pomóc.

Ale zamiast wspierać kumpli, stał w pokoju Torina. Strażnik Zarazy siedział przed ścianą

monitorów, które pokazywały, co się działo w różnych częściach fortecy, na okolicznych wzgórzach
i w mieście. Przy tym zawzięcie klepał w klawiaturę.

Zazwyczaj Torin był nonszalanckim, prześmiewczym, niewzruszonym facetem, teraz jednak

nie sposób policzyć, ile razy już przejechał dłonią po białych włosach. Miał na sobie pomięte,
zasłaniające szczelnie od stóp do głów ubranie, a rękawiczki, które nosił dwadzieścia cztery
godziny na dobę, zdążyły się poprzecierać w paru miejscach. Miał posępną, mroczną minę.
Napięcie wisiało w powietrzu.

– Przypomnij mi, gdzie są Łowcy – powiedział Strider.

– Tu, tu, tu i tu. – Torin pokazał brodą cztery różne monitory. – Poruszają się dużymi

grupami. Zaczynają otaczać fortecę.

– Jakim sposobem zdołali zgromadzić tylu ludzi i zbliżyć się bez naszej wiedzy? – Zwykle

nic się nie ukryło przed Torinem Sokolim Okiem. Na jego korzyść niewątpliwie działało to, że
potrafił włamać się do dowolnego systemu, miejskiego, rządowego czy policyjnego, i obserwować
sytuację za pomocą tamtych kamer.

– Pojawili się, kurwa, znikąd – mruknął. – To znaczy, że ktoś ich przeniósł. Lucien może

przenosić tylko tych, których dotyka, więc ktokolwiek pomógł Łowcom, jest zajebiście potężny.
Wezwałem Kronosa, ale on...

– Jest tutaj – dokończył za niego władczy głos.

Strider i Torin odwrócili się i ujrzeli Kronosa stojącego w rogu pomieszczenia. Król bogów

podszedł do nich. Rąbek alabastrowej szaty dosłownie tańczył wokół jego kostek. Ciekawe.

Obyło się bez rozbłysku, który władca zwykle preferował. Podobnie jak Łowcy, po prostu

się zjawił.

Czy dzisiaj wszystkim się poprzestawiało? – pomyślał Strider.

Podobnie jak Torin, Kronos wydawał się niczym psu z gardła wyjęty. Ciemne włosy, bez

śladu siwizny, przypominały mop do podłogi. Opalona skóra, pozbawiona zmarszczek, wręcz
trzeszczała od napięcia.

– Co się dzieje? – zapytał Strider. Nie miał nic przeciwko walce z Łowcami. Uwielbiał ją,

żył dla niej. Tak samo jego demon. Każde zwycięstwo było dla niego jak działka heroiny: odlot,
uzależnienie. Ale to...

Niektórzy kumple wyjechali, a w fortecy aż huczało od kobiecego śmiechu. Jedne z pań

były bardzo delikatne, inne szczególnie potrzebowały ochrony. Do diabła, przecież kobieta
Maddoksa jest w ciąży. Niby jak Strider ma wygrać tę bitwę, jednocześnie zapewniając im
wszystkim bezpieczeństwo?

Kronos zatrzymał się za Torinem, bliżej, niż od lat ktokolwiek ośmielił się stanąć obok

wojownika.

– Galen jest chwilowo niedysponowany, więc moja... żona – prychnął – zawiaduje ludźmi.

Rozkazała uderzyć na fortecę, zniszczyć ją, pozabijać wszystkich i wykraść artefakty.

Cholera jasna. Co z tego, że Galen jest niedysponowany – ciekawe dlaczego – skoro trudno

o gorsze wiadomości?

– Jej... zuchwałość – warknął Kronos – to dla mnie policzek.

– No to ją zabij – zasugerował Torin ze śmiertelną powagą.

Strider pokiwał głową.

Nigdy od króla bogów nie emanowała taka tęsknota jak teraz.

– Nie, nie mogę.

Absolutna pewność w jego głosie zaskoczyła Stridera.

– To może ja? – Zabijanie kobiet nie należało do jego ulubionych czynności, ale zdarzało

się. Łowcy uwielbiali wykorzystywać kobiety, żeby odwrócić uwagę Władców, zyskać o nich
wiedzę i uderzyć od środka. Strider robił tylko to, co niezbędne, by chronić przyjaciół, zresztą jak
zawsze.

Wciąż zadumany Kronos pokręcił przecząco głową.

– Nie – oznajmił.

Co go powstrzymuje? – dociekał Strider.

– Bo co? Kochasz ją czy jak? Po tym wszystkim, co ci zrobiła?

– Kochać tę dziwkę? O, nie! – Splunął z odrazą, jakby właśnie ktoś poprosił tego chciwego

dziada, żeby ustąpił z tronu.

Królowie. Jeszcze gorsi niż kobiety.

– No to pozwól mi z nią skończyć.

Kronos podszedł do niego. W jego oczach furia mieniła się czernią i złotem. Złapał Stridera

za koszulę.

– Nie tkniesz jej. Zrozumiano?

Masz ci los, pomyślał Strider.

Wyzwanie! Nie mógł go zignorować. Demon ożył, był uszczęśliwiony, gotów do ataku.

Teraz dla królowej bogów nie ma już ratunku. Albo ona, albo cierpienie Stridera, bo taką miał
alternatywę. Gdy przegrywał, cierpiał straszliwie. Zrobi wszystko, by do tego nie dopuścić.
Potrzebował swojej heroiny.

Król widocznie zrozumiał, jaki błąd popełnił, i puścił Stridera.

– Ja... przepraszam, Klęsko. Rób, co uważasz. – Choć w jego słowach brakowało skruchy,

odniosły pożądany skutek.

Z Klęski uszło powietrze, bo wyzwanie odwołane. Pozostało rozczarowanie. Strider skinął

głową i poprawił koszulę.

– Może raczysz wyjaśnić. Nie kochasz jej, ale chcesz, żeby żyła. Sprawia same problemy,

ale nie chcesz z nią skończyć. Nie nadążam.

Zapadła cisza, w której wyobrażał sobie, że jego głowa zostaje oddzielona od reszty ciała.

– Jeśli Rea umrze, ja... – Kronos przejechał dłonią po twarzy. – To, co wam powiem, nie

może wyjść poza ściany tego pokoju. Jeśli wyjdzie, dowiem się o tym i nie daruję tego.

Strider i Torin spojrzeli po sobie, po czym przytaknęli.

Kronos zamknął oczy. Minęło kilka minut pełnej napięcia ciszy. Potem westchnął i spojrzał

na wojowników.

– Jeśli Rea umrze, ja też umrę. Jesteśmy... złączeni.

Pierwsza myśl Stridera po usłyszeniu rewelacji była następująca: O cholera, nie. Niedobrze.

Bardzo niedobrze.

Władcy potrzebowali Kronosa, przynajmniej na razie. Skończony z niego drań, i owszem,

ale pomagał im na wiele sposobów. Przekazał im starożytne zwoje z imionami wszystkich
nieśmiertelnych opętanych demonami z puszki Pandory, dzięki czemu Władcy zyskali szansę, by
ich skaptować, zanim zrobią to Łowcy. Potrafił przenieść ich w dowolne miejsce, choćby do
samego piekła. Podarował im naszyjniki, dzięki którym bogowie nie mogli szpiegować ruchów
wojowników.

Strider dotknął naszyjnika. Motyl ze skrzydłami w kształcie ostrzy, taki sam, jaki zdobił

jego lewe biodro. Co by zrobili bez pomocy Kronosa?

Wróciliby do czasów, gdy bogowie nie zwracali na nich uwagi? Ładna teoria, ale co, gdyby

ktoś inny, kto nie miał interesu w ich wygranej, zainteresował się nimi?

Torin przestał stukać w klawiaturę, obrócił się na krześle i spojrzał na króla.

– Ale Rea pomaga Galenowi. A Danika Wszystkowidzące Oko przepowiedziała, że Galen

cię zabije. Jeśli się nie pomyliła, Galen stanie się odpowiedzialny również za śmierć Rei. Dlaczego
zatem twoja żona mu pomaga?

Słuszna uwaga. Od kilku miesięcy wiedzieli, że Galen zamierzy się na głowę Kronosa, ale

nie mieli pojęcia dlaczego. Dopiero przed paroma tygodniami grupa wojowników ze Striderem na
czele porozumiała się z wybitnie opryskliwymi bóstwami znanymi jako Niewymawialni i wydusiła
z nich trochę informacji. Ten, kto im przyniesie głowę Kronosa, dostanie w zamian Kij Samobij,
ostatni z artefaktów niezbędnych do odnalezienia puszki Pandory.

Haczyk? Niewymawialni to po części ludzie, po części zwierzęta, a w całości zdradliwe

żmije, więc Strider im nie ufał.

Byli niewolnikami Kronosa, ale po jego śmierci znów staną się wolni. Bez oporów

powiedzą cokolwiek, byle tylko odzyskać wymarzoną swobodę. Przecież mogą nawet nie wiedzieć,
gdzie się znajduje Kij.

Poza tym trudno przewidzieć chaos, który rozpęta się po ich uwolnieniu. Cóż, przepadali za

ludzkim mięsem. Pożreć w całości i wypluć kości.

Kij Samobij nie był wart ryzyka końca świata. No, na razie.

– Skoro Rea przeniosła tu Łowców – powiedział Strider – to czy możesz ich przenieść

w inne miejsce? – Miał ochotę sam się poklepać po plecach w geście pod tytułem: „Nazywajcie
mnie Mistrzem Strategii”.

Przeczący ruch głowy Kronosa pozbawił go nadziei na ten jakże prestiżowy i błyskotliwy

tytuł.

– Rea przerzuci ich z powrotem, ale tym razem, jak myślę, do środka fortecy.

– Okej – odparł zadumany Strider. – Obecnie mamy pewne... niedobory. To znaczy, że

w walce z Łowcami będziemy poważnie osłabieni. Czyli możemy przegrać. Innymi słowy, będzie
najlepiej, jeśli się rozdzielimy. Reyes weźmie Danikę, a Lucien i Anya zaopiekują się artefaktami.
Każde pójdzie w innym kierunku. Łowcy nie będą w stanie ścigać nas wszystkich. A skoro mamy
naszyjniki...

– Wolę to nazywać męską ozdobą – wtrącił Torin.

– Niech będzie. – Cholera, czemu sam o tym nie pomyślał? – A skoro mamy męskie ozdoby,

Rea nas nie namierzy.

Kronos w milczącym zamyśleniu potarł brodę.

– A pozostali? – zapytał Torin. Widać momentalnie poznał się na genialnym pomyśle.

– Maddox zabierze gdzieś Ashlyn. Wiesz, jak dba o swoją kobietę i dzidziusia. Pewnie już

od dawna ma dla nich kryjówkę w mieście. Ponieważ Gwen wróciła z nieba, z Sabinem sami się
sobą zaopiekują. Nic im nie grozi. Aeron wybył do piekła, a Olivia, jak mi wiadomo, zajęła miejsce
Gwen w niebie. Natomiast pozostali, czyli Kane, Cameo i Parys, mogą zostać i bronić naszego
domu. Gideon pomoże im, kiedy wróci. – Jeśli wróci. Na bogów, wróci, nie ma innej opcji.

Minęła dłuższa chwila wypełniona ciszą, ale tym razem pozbawiona napięcia.

– Co z czwartym artefaktem? – zapytał Kronos. – Czy ktoś będzie go szukał?

Rzecz w tym, że Łowcy absolutnie nie mogli położyć na nim łapy, nawet za cenę głowy

Kronosa.

– Ja poszukam – oznajmił Strider. – Zabiorę Opończę Niewidkę. A jak już znajdę, to

zwyczajnie go ukradnę, nie będę musiał z nikim walczyć.

Torin uniósł brwi i posłał Striderowi pytające spojrzenie.

– Masz pojęcie, gdzie w ogóle szukać?

Jasne, że miał. Świątynia Niewymawialnych.

Kronos musiał się domyślić zamiarów Stridera, bo aż warknął.

– Nie zdradzę cię – zapewnił go Strider. Podobnie jak Gideon, potrafił kłamać bez

mrugnięcia okiem. Teraz jednak nie wiedział, czy kłamie, czy mówi prawdę. – Przyczaję się
niewidzialny i podsłucham. Jeśli zjawią się Łowcy albo kiedy Niewymawialni wspomną coś o Kiju,
będę na miejscu. I znajdę go pierwszy.

– W porządku. – Kronos wydawał się przekonany. – Jedź. Masz moje błogosławieństwo.

– No dobrze. Sugeruję przystąpić do działania, bo Łowcy się zbliżają – dodał Torin.

Strider spojrzał na monitory, na których oddziały Łowców posuwały się sukcesywnie do

przodu.

– Wyklaruj wszystkim mój plan – rzucił Strider do Torina, wybiegając z pokoju. – Ja biorę

Opończę, a po drodze zabiję tylu gnojków, ilu zdołam.

Klęska przetarła oczy i usiadła uradowana i zniecierpliwiona. Strider, również w radosnym

nastroju, złapał półautomat i nóż, jego ulubioną kombinację broni: jedna ogłuszała, pozwalając
skrócić dystans, a druga zabijała z bliska.

Ale będzie jazda, pomyślał z uśmiechem.

Bogowie. Żar był nie do zniesienia. Odór siarki i zgnilizny zatkał Amunowi nos, a uszy

atakował wrzask tysięcy dusz, z których każda zdawała się gnębiona coraz okrutniej.

Co mu strzeliło do głowy, żeby się zgodzić? – narzekał w duchu.

A, tak, ocalić Legion. Dla Aerona.

Amun, Aeron i William siedzieli w małej, ale za to solidnej łodzi, którą przyzwał dla nich

Kronos po tym, jak przeniósł ich do piekła. Oczywiście musieli draniowi obiecać przysługę i za
przeniesienie, i za łódkę.

Płynęli nurtem Styksu, starając się wykonywać jak najmniej ruchów poza nieśpiesznym

wiosłowaniem. Wystarczyła kropla wody z tej rzeki, żeby zaczęło uchodzić z nich życie.

– Powiedz, dlaczego Lucyfer się ciebie boi – odezwał się Aeron do Williama, przerywając

ciszę.

William, który siedział za sterem łodzi, wzruszył ramionami, nim odparł:

– Po prostu się boi.

– Musi istnieć jakiś powód – stwierdził Aeron.

– Tak, ale to nie znaczy, że muszę o nim opowiadać. – Konsekwentnie starał się nie myśleć

o niczym, żeby Amun nie mógł czytać w nim jak w książce.

Urocza podróż. A to dopiero początek.

Musieli dotrzeć do miejsca, w którym Styks łączy się z czterema innymi rzekami

przecinającymi rozległą krainę. Były to: Flegeton – rzeka ognia, Acheron – rzeka smutku, Kokytos
– rzeka lamentu i Lete – rzeka zapomnienia. Należało to zrobić, nie niepokojąc Charona,
podziemnego przewoźnika odpowiedzialnego za transport umarłych do stosownej sekcji piekła:
ognia piekielnego, jam bez dna lub jaskiń prześladowania.

Do niedawna nie musieliby się przejmować Charonem, ale po wyjściu z Tartaru Kronos

przywrócił tej krainie dawny kształt, włączywszy w to, jeśli można to tak nazwać, ponowne
zatrudnienie strażników.

Charon, o ile nie myliły się źródła Amuna, był niczym więcej jak chodzącym szkieletem.

Żywe istoty uważał za ohydne i dążył do ich zagłady. Do umarłych jednak zwracał się
z szacunkiem.

– Pomógłbym wam – oznajmił Kronos na odchodnym – ale muszę wracać do waszej

fortecy, gdzie moja żona nieźle sobie poczyna. – I dodał: – Życzę wam powodzenia, bo będzie wam
potrzebne. Aeronie, pokonałeś Lucyfera, który teraz szuka zemsty.

To przez to „zwycięstwo” Legion utknęła w piekle. Złamała niebiańskie prawo i związała

się z Aeronem. Lucyfer zamierzał wykorzystać tę więź do tego, by opanować jej ciało i uciec
z podziemia. Tyle tylko, że Aeron, aby ocalić życie wszystkim, których kochał, pozwolił, by
Lysander skrócił go o głowę i zerwał w ten sposób więź. Legion wróciła do piekła, a plan Lucyfera
legł w gruzach.

– Olivia zła, że ją zostawiłeś? – mignął Amun

William przetłumaczył, po czym rozejrzał się po mrocznych, spowitych mgłą wodach

w poszukiwaniu drugiej łódki.

– Tak – odparł Aeron, nie odrywając wzroku od rzeki.

– Jak ci się udało ją przekonać? – zapytał wyraźnie zaciekawiony William. – Znam kobiety

i wiem, że trafił ci się wyjątkowo uparty egzemplarz. Poza tym masz do niej słabość.

Aeron zignorował przytyk.

– Lysander mi pomógł.

Lysander. Anielska elita, mentor kobiety Aerona i jego zabójca, jedyna osoba zdolna

powstrzymać kogoś takiego jak Olivia przed pójściem w ślady swojego faceta.

– Znienawidzi mnie, kiedy to wszystko się skończy – dodał posępnie Aeron.

Amun przechwycił fragment jego myśli. Aeron w obawie przed reakcją Olivii był bliski

zrezygnowania z wyprawy do piekła i teraz czuł się winny. Olivia była dla niego życiem,
przyszłością. Kochał ją bardziej niż siebie samego, bardziej niż przyjaciół. Była dla niego
wszystkim. Lecz nie byłby wojownikiem, w którym zakochała się anielica, gdyby zostawił Legion
na pewną śmierć. A z drugiej strony nawet nie brał pod uwagę opcji, że mógłby sprowadzić do tego
ponurego, złego miejsca niewinną Olivię.

Już tu kiedyś była. Demony zaatakowały ją, wyrwały skrzydła. Wspomnienie tych wydarzeń

wciąż ją prześladowało, zrozumiałe więc, że Aeron nie chciał, by ponownie przeżywała ten
koszmar. Załatwił więc wszystko tak, by została pod opieką Lysandera w niebie.

Mimo wszystko pragnął do niej wrócić i sprowadzić ją tutaj, jeśli tego sobie życzyła.

Wszystko, byle nie poczuła do niego nienawiści.

– Taa, pewnie masz rację – powiedział William. – Kobietom z wybaczaniem nie do twarzy,

a już zwłaszcza tym, które miały do czynienia z boginią Anarchii i bandą krwiożerczych harpii.

Aeron rzucił mu pogardliwe spojrzenie, ale gdy William tylko się roześmiał, zacisnął zęby

i przyśpieszył wiosłowanie. Amun wstał, ostrożnie zabrał mu wiosła i dalej sam wiosłował.

Mgła wisiała tak gęsta, że prawie nic nie widzieli przed sobą. W tej nieprzeniknionej

szarości zaczęło raptem migotać pomarańczowozłote światło. Ognisko? Czyżby dopłynęli blisko
Flegetonu?

Powoli i bezgłośnie, tak jak wiosłował, odwrócił się do pozostałych, szukając potwierdzenia

swoich przypuszczeń. Naraz zauważył zmarszczki na wodzie. Nie pochodziły od ich łódki! Krew
w nim zawrzała, wcale nie dlatego, że wokół panowało odświeżające sto stopni.

Amun delikatnie odłożył wiosła i wziął do ręki pistolet. Aeron i William bez namysłu poszli

w jego ślady.

– Co zobaczyłeś? – szepnął William, rozglądając się dokoła.

Aeron kucnął i wbił spojrzenie w gęstą jak mleko mgłę. Minęła chwila wypełniona

napięciem i świdrującą uszy ciszą.

– Drugą łódkę – szepnął. – Kilka metrów stąd.

Amun otworzył umysł, zezwalając demonowi na wyszukanie źródła myśli, ale usłyszał

tylko:

– Muszą umrzeć, muszą umrzeć.

Charon, uświadomił sobie, gdy łódź wyłoniła się z mgły.

Ktoś na niej stał odziany w długą czarną pelerynę. Zamiast włosów miał płomienie, a jego

twarz składała się wyłącznie z kości. Mało tego, w głębokich, czarnych jak noc oczodołach
Charona tańczyły lub też raczej wiły się z bólu tysiące udręczonych dusz.

– Pozwólcie, że ja się tym zajmę – odezwał się William.

– Bardzo cię proszę – odparł Aeron.

Gdy William wstał, łupina niebezpiecznie się zakołysała.

– Znasz mnie, stary druhu. To ja, William Piękny! – zawołał. – Nie mamy złych zamiarów,

chcemy tylko przepłynąć w spokoju.

Stary druh? William Piękny?

Charon uniósł rękę i pokazał kościstym paluchem Aerona i Williama.

– Jasna cholera! – Myśli Williama wlały się do umysłu Amuna. – Po kiego diabła

przeleciałem mu żonę, kiedy ostatnio tu byłem?

No to super... Amun aż się wzdrygnął.

– Dlaczego nas pokazał? – zapytał Aeron.

– Bo jesteśmy na liście do odstrzału – odrzekł William nietypowym dla siebie ponurym

głosem. – Bój się. Bardzo się bój.

Dlaczego pominął Amuna? To bez... Raptem odpowiedź sama nadeszła, nadpłynąwszy od

strony przerażającej istoty. Charon wyczuł obecność demona w Amunie i nie zwrócił na niego
uwagi.

Podobnie jak tego ranka nie zwrócił uwagi na Galena. To wspomnienie przelało się przez

umysł Amuna.

– Wiem, że domagasz się zapłaty – powiedział Galen, po czym wrzucił do łódki Charona

sponiewieraną ludzką głowę.

Strażnik skinął czerepem i machnął ręką na znak, że Galen może płynąć dalej. Tyle tylko że

strażnik Nadziei nie ruszył się z miejsca. Spojrzał za siebie, potem do przodu, a potem znów
obejrzał się przez ramię.

Charon ponownie machnął ręką, sygnalizując, że jak martwa ta dusza, to niech ta dusza się

rusza.

Galen przejechał dłonią po twarzy.

– Nie, nie mogę. Jeszcze nie. Najpierw muszę coś załatwić na powierzchni. – Zacisnął

pięści. – Muszę zabić drania, zanim on mnie zabije. Ale wrócę. Zapamiętaj, że już ci zapłaciłem.

– E, Amun, stary – odezwał się Aeron, wyrywając go z niezbyt przyjemnego zamyślenia. –

Słyszysz mnie? Masz jakiś pomysł? William mówi, że nie możemy spojrzeć gościowi w oczy, bo
stracimy dusze, ani nie możemy go tknąć, bo wtedy nas zmusi, żebyśmy popatrzyli mu w oczy.

Łódź Charona zbliżała się nieubłaganie. Z jego palców dobywały się iskry.

Zabić, zabić, myślał przewoźnik.

Ta mordercza obsesja źle wróżyła, oj, źle.

Jakie mieli wyjścia? Zapłata nie miała racji bytu, nie w ich przypadku. Aeron nie posiadał

już demona, a William był zwyczajnym nieśmiertelnym. Charon nie przyjąłby opłaty, chyba że od
martwych albo gdyby brakowało im duszy. Strażnik najwyraźniej zamierzał uzyskać albo jedno,
albo drugie.

Jego plan? Wrzucić do wody.

Dzięki bogom, że Olivia zaopatrzyła ich w fiolkę z wodą z Rzeki Życia, której działanie –

zaledwie jednej kropli! – polegało na odczynieniu zgubnych skutków kąpieli w wodzie Styksu.
Problem w tym, że kiedy opróżnią fiolkę, będzie po nich. Nie dostaną dolewki. Absolutnie nie.

Lepiej, żeby jeden z nich skorzystał z jednej kropli, niż gdyby cała trójka zmarnowała aż

trzy krople. Dusza Amuna była związana z demonem, więc Charon jej nie przyjmie, dlatego tylko
on jeden z całej wyprawy mógł bezpiecznie patrzeć na strażnika i go dotykać.

Czyli działać musi Amun.

– Mam pomysł – zamigał. – Na mój znak ruszamy do brzegu.

– Świetnie – skomentował cicho William. – Dla odmiany ktoś inny zabawi się w bohatera.

Jaki to znak?

– A taki! – zamigał Amun i skoczył na Charona, strącając go do wody.

Pochłonął ich ogniowy odmęt. Woda spaliła ubranie Amuna, skóra zaskwierczała i zaczęła

odchodzić. Trzymał się mocno Charona, unieruchamiając go w żelaznym objęciu. Możliwe, że
Styks w jakiś sposób neutralizował zdolności tej istoty, bo Amun wcale nie czuł przymusu
spojrzenia Charonowi w oczy. Charon nie był jednak zupełnie bezsilny. Kościste dłonie, sto razy
gorętsze niż woda, przylgnęły do Amuna i posłały przez niego impuls elektryczny.

Serce niemal stanęło, mimo to Amun nie puszczał.

Po chwili zabrakło mu powietrza. Otworzył usta i niechcący połknął trochę paskudnej,

gnijącej styksowej H

2

O. Zatkało go, zobaczył śmierć. Niszczyła w nim komórkę po komórce,

napełniała rozpadem, pozbawiała sił.

Charon wydostał się na wolność i ruszył w górę, ku powierzchni wody. Amun, choć widział

przed sobą jedynie czarne plamy, pognał jego tropem. Jednak nim zdążył się przekonać, czy Aeron
i William są bezpieczni, Charon zdzielił go łokciem w głowę, aż zobaczył gwiazdy. Znów łyknął

ohydnej cieczy. Spłynęła do żołądka, który zareagował gwałtownym skurczem.

Mimo to Amun skierował się ku powierzchni. Gdy tylko wystawił głowę ponad wodę,

zaczął łapczywie oddychać, rozglądając się wokół. Po łodzi Władców nie było śladu. To dobrze.
Gorzej, że Charon wnerwił się nie na żarty i postanowił wykończyć Amuna, nieważne, z demonem
czy bez.

Ich spojrzenia się spotkały. Dusze wirowały coraz szybciej, białe, hipnotyczne kształty.

Mimo to Amun nie stracił swojej duszy, bo jakimś cudem demon nie pozwolił na to.

Ukarać, ukarać! – myślał szkieleton, łapiąc Amuna za włosy i wpychając głowę pod wodę.

Amunowi zabrakło już sił, by się wyrwać. Młócił rękami, wciągając do płuc i żołądka coraz więcej
żrącego płynu. Umierał z każdą sekundą.

Bogowie, czy to koniec? Chyba tak, bo ciało odmawia posłuszeństwa. Powinien się cieszyć,

że żył tak długo. Ale nigdy nie miał okazji się zakochać, nigdy nie miał o kogo się troszczyć, jak
jego przyjaciele. Tego żałował.

Tajemnica wyła w jego głowie tak długo i głośno, że mięśnie jakby dostały zastrzyk energii.

– Nie możesz się poddać. Nie możesz! – nakazywał mu demon.

Przedziwne, bo przecież nigdy wcześniej z nim nie rozmawiał.

Choć wymagało to nadludzkiej siły, Amun wymierzył Charonowi potężnego kopniaka

w klatkę piersiową. Strażnik odskoczył, a Amun zdołał wypłynąć na powierzchnię i rzucił się do
ucieczki. Spojrzał w lewo i w prawo, aż w końcu dojrzał brzeg, zresztą tylko dlatego, że William
trzymał w ręku świecący patyk i machał nim jak oszalały.

Ile sił w ramionach płynął żabką ku światłu, a kiedy Charon złapał go za kostkę i pociągnął

w dół, Tajemnica znów zawyła.

– Musisz... walczyć...

Demon sięgnął w głąb umysłu przewoźnika i błysnął obrazami. Dobrymi obrazami,

radosnymi sekretami będącymi w posiadaniu Amuna, tymi, które ocaliły ludziom życie, dawanie
pieniędzy, przekazywanie organów, miłość na odległość.

Charon puścił go i złapał się za czaszkę. Dysząc, wyżerany od środka, Amun dopłynął

wreszcie do brzegu.

William wyciągnął ręce, lecz Aeron go powstrzymał.

– Nie dotykaj, bo osłabniesz.

Amun wygramolił się z rzeki i rozciągnął na brzegu. Ostre kamienie wbijały się w nagie,

pokryte pęcherzami plecy.

– Otwórz usta – zarządził Aeron, myśląc przy tym: Jak on wygląda. Czy ta woda go uratuje?

Bogowie, jak mogłem go tu sprowadzić? Jeśli umrze, to będzie wyłącznie moja wina.

Amun nie miał siły, by posłuchać. Zimna woda, którą Aeron próbował wlać mu do ust,

spłynęła po policzku. Do diabła! To dużo więcej niż kropla.

– Otwieraj albo sam ci otworzę – warknął William, wcale nie żartował.

Amun zdołał w końcu poruszyć szczęką i rozchylił usta. Po chwili błogosławiony chłód

wody zaczął leczyć oparzenia i zwalczać osłabienie.

– Wystarczy – orzekł William. – Mało zostało.

– Czy on...

– Przeżyje. Spójrz, skóra zaczyna odrastać.

– Tak, ale jak długo... – Aeron przerwał w pół zdania.

Coś zarechotało w pobliżu. Amun nie musiał widzieć licznych par czerwonych oczu wokół

skąpanego we krwi głazu, żeby słyszeć myśli zgromadzonych stworzeń:

– Świeże mięsko.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział czternasty

Znowu na nogach i w formie, pomyślał Gideon następnej nocy. Okej, może „w formie” to

zbyt mocno powiedziane, lepsze by było „ledwie na nogach, ale gotów do akcji”. Prowadził Scarlet
tajnymi korytarzami pałacu Kronosa, które przechodziły w kolejne tajne korytarze, i dosłownie co
kilka kroków potykał się o własne nogi.

– Na pewno wszystko w porządku? – zapytała Scarlet, ściskając jego dłoń.

– Jasne – gładko skłamał. Nie było mowy, żeby zawrócił i znowu znalazł się w tamtej

sypialni. Raz, znowu by się kochali, a na to brak czasu. Dwa, zemsta czekała.

– Świetnie, ale źle wyglądasz. Może lepiej wróćmy...

– Tak!

– Wrr! Ale jesteś irytujący. Naprawdę wiesz, dokąd idziemy?

Cóż, Scarlet nie była milczkiem.

– Niee... – Minęły tysiące lat, od kiedy ostatni raz przemierzał korytarze niebiańskiej

cytadeli, ale doskonale pamiętał rozkład sekretnych przejść. Często z nich korzystał, gdy należał do
elitarnej, obdarzonej najwyższym zaufaniem straży przybocznej Zeusa. Eskortował króla do
kochanek i kochanki do króla, nadstawiając jednocześnie uszu na spiski zagrażające majestatowi
i wypatrując szpiegów. Zarówno wtedy, jak i teraz przydało się to, że wiele ścian przeszklono
lustrem weneckim.

– Piękne – sapnęła Scarlet, ciągnąc go za rękę.

– Później wszystko sobie obejrzymy. – Nieprawda. Będą zbyt zajęci torturowaniem

mordercy Steela, ich synka. Nie myśleć o tym, póki nie dorwiemy sukinsyna. Nie myśleć, bo na
wściekłość zużyję resztkę energii.

Zrozumiała, co miał na myśli. Nie wrócą tutaj.

– Ale ja... ja nigdy czegoś takiego nie widziałam.

Tak, rzeczywiście, pomyślał ze smutkiem. Choć Scarlet była córką królowej, całe życie

traktowano ją jak niewolnicę, odmawiano szacunku nie tylko wtedy, gdy Tytani zostali uwięzieni,
lecz także wtedy, gdy przejęli władzę. Zasrańcy! Zwolnił, żeby mogła podziwiać żyrandole
z gwiezdnego pyłu, połyskujące marmurowe wodospady, kwitnące orchidee rosnące na kamiennych
ścianach.

Jak matka mogła jej tego wszystkiego odmawiać? Jak mogła w taki sposób traktować owoc

własnego łona?

I wtedy usłyszał w sobie:

– A jak ty potraktowałeś własnego syna?

Do cholery, przecież ktoś mi ukradł pamięć! – Jednak ten argument nie ugasił poczucia

winy. Powinien był pamiętać pięknego chłopca, przynajmniej podświadomie. A jednak, chociaż
wiele razy miewał przebłyski ze Scarlet w roli głównej, ani razu nie ujrzał Steela. Nie miał na ciele
choćby jednego tatuażu, który by przypominał o zmarłym synu.

Jestem, kurwa, najgorszym ojcem świata.

Kłamstwo nie miało nic do powiedzenia. Jakby demon nie przejmował się chłopcem,

martwym czy żywym, prawdą czy fałszem.

Ale przecież to, że Steel istniał, nie mogło być kłamstwem. Nie sposób podrobić bólu, który

przeżywała Scarlet, gdy chłopiec był mordowany. Nie zrobiliby tego nawet ci aktorzy, w których
Scarlet bujała się jako nastolatka.

Gideon przejechał dłonią po czaszce. Nawet teraz nie umiał sobie przypomnieć wspólnego

życia ze Scarlet. Nie pamiętał, cholera, nie pamiętał, chociaż nigdy nie widział piękniejszej
ceremonii niż ich ślub. Scarlet lśniła jak gwiazda, lśniła miłością, obietnicą, nadzieją.

Pragnął, żeby znów patrzyła na niego w ten sposób. Nie zasługiwał na to, ale cóż robić,

skoro tak mocno tego potrzebował.

Dotknął naszyjnika z motylem. Dzięki bogom, że Scarlet go znalazła i mu oddała. Chociaż

miała powody, by go znienawidzić, pomyślała o nim, wróciła.

Naprawdę była dla niego zbyt dobra.

– Potrafisz sobie wyobrazić życie w takim miejscu? – zapytała oczarowana, choć z nutą żalu

i smutku. – Wiesz, musiałam mieszkać w celach i lochach, choć część tego należała do mnie. Wow,
po prostu wow.

– Uwierz mi, nie wolałbym mieszkać na ziemi. – Tutaj, w niebiesiech, był jednym z tysięcy

mu podobnych, tak samo potężnych jak on, czasem bardziej, gdy tam, na dole, przerastał innych
swoją mocą.

Pragnął w oczach Scarlet być wszechpotężnym. Chciał mieć tyle siły, by móc się o nią

zatroszczyć.

Do diabła, mógłby kupić jej cały pałac. Nie! Sam go zbuduje, własnymi rękami, ot co!

– Niesamowite. – Zatrzymała się, przykleiła nos do szyby. – Oni naprawdę czytają w tych

fotelach?

Stanął obok niej i westchnął.

– Nie śpiesz się. Mamy całą wieczność, żeby dotrzeć do pokoju Kronosa. Nie przyjdzie po

mnie niedługo i nie musimy się do tego czasu ulotnić.

– Wiem o tym, ale właściwie po co idziemy do jego sypialni? – Miała wzrok utkwiony

w ciężkich aksamitnych kotarach i złoconych stołach rozstawionych w pustym salonie. Choć nie
całkiem pustym, bo właśnie w tej chwili wysoki jasnowłosy mężczyzna podszedł do regału
z książkami. – Słyszy nas? – szepnęła Scarlet.

Chciała, żeby usłyszał? – dociekał Gideon w duchu.

– Tak.

– Uf, to dobrze. Możemy spokojnie napawać się widokiem.

Nie rozpoznał, co to za bóg, ale i tak od razu go znienawidził.

– Zaraz, coś jeszcze chciałam powiedzieć... – ciągnęła dalej. – Aha, czemu nie pójdziemy od

razu do więzienia?

– Bo nie potrzebujemy obroży, żeby otworzyć wrota Tartaru.

– O, nie. Nie założę tego. Nigdy więcej!

– Musimy, nie wystarczy ich trzymać w ręku. Słuchaj, czy nie wiesz, kto to jest? – Żebym

wiedział, kogo mam zabić.

– Jasne, że tak. To Hyperion, tytański bóg Światła. Piękny, co nie?

Do diabła i z nią, i z tym jej zauroczeniem blondynami.

– Może znam tę twarz, ale nie wiem, jak się nazywa. Nie wiem też, że Hyperion jest

socjopatą. Nie przepada za podpalaniem nieśmiertelnych wyłącznie po to, by słuchać ich krzyków
i obserwować płomienie.

– Seksowne.

– Nie spotkałaś go w więzieniu? – wycedził przez zęby.

– Spotkałam, owszem. Niestety, nie posadzili nas w tej samej celi. Ale pech.

Gdyby Scarlet pocałowała innego faceta tak, jak całowała jego, i gdyby pozwoliła drugiemu

mężczyźnie dotykać się tak, jak on jej dotykał, spłonięcie byłoby najmniejszym spośród jej
zmartwień. Teraz należała do Gideona. Była jego żoną. A on nie zwykł się dzielić.

Marszcząc brwi, złapał ją za rękę i pociągnął za sobą.

– Nie dość już tego. – Ciężko stąpał po onyksowej posadzce.

Gdy skręcili za róg, ich oczom ukazało się kolejne pomieszczenie, a konkretnie sala balowa.

Duszki uwijały się w tę i we w tę, odkurzając i polerując wnętrze.

Za następnym zakrętem korytarz zaczął się wspinać pod górę, ale Gideon, choć mięśnie ud

dawały mu się we znaki, nawet nie zwolnił. Rosnąca irytacja dodawała mu sił. Irytacja, złość, ale
nie zazdrość. Zazdrość nie była w jego stylu.

– To kim dziś nie jesteś? – Uświadomił sobie, że tego dnia jeszcze jej o to nie zapytał. Jak

zwykle, kiedy już sobie przypomniał, nie potrafił myśleć o niczym innym, jak tylko o tym:
Powiedz, że nazywasz się Władczyni. No, powiedz...

– Scarlet... Hyperion. No, całkiem fajnie brzmi.

Wystarczy tego! Gwałtownie się zatrzymał i odwrócił, a Scarlet wpadła na niego z impetem.

Złapał ją za ramiona i solidnie potrząsnął. Nie patrzyła mu w oczy i... chyba tak... No nie,
uśmiechała się. Ta wiedźma zamierzała mu się roześmiać w twarz.

Puścił ją. Uszły z niego para i złość. Złość, nie zazdrość.

– Aż się nie prosisz o klapsa, wiesz o tym?

– Ja... – Słowa uwięzły jej w gardle. Przywarła do szyby, już nie była rozbawiona. – To

Mnemosyne. Moja ciotka.

Dziwne imię, pomyślał, patrząc w ślad za Scarlet. Zobaczył przepyszną sypialnię

zabudowaną meblami z wiśni i pozłacanego marmuru. Na rozesłanym różowym łóżku siedziała
smukła blondynka. Lśniące loki spływały na plecy. Miała na sobie zmysłową, wysoko rozciętą po
obydwu bokach czarną suknię.

– Nie śpieszy nam się, pamiętasz? – Objął ramieniem jej talię. Wcześniej by się nie ośmielił,

bo Scarlet by go odepchnęła, dobrze o tym wiedział. Ale przed chwilą droczyła się z nim i na
pewno miała osłabioną czujność, a on po prostu chciał jej dotknąć.

– Gideonie, muszę z nią porozmawiać. Proszę cię. – Błagała również wzrokiem. – Ona jest

boginią Pamięci i może wiedzieć, kto ci grzebał w głowie. Albo przynajmniej jak do tego doszło.
Bogowie, nie mogę uwierzyć, że wcześniej nie pomyślałam o tym, żeby ją zapytać.

Pierwszy raz Scarlet o cokolwiek go poprosiła. Poczuł, że mimo presji czasu, nie potrafi jej

odmówić.

– Na pewno możesz jej nie ufać?

Zmarszczyła brwi, wodząc wzrokiem gdzieś daleko, obok ciotki, obok sypialni.

– Dobrze mnie traktowała... tak sądzę. Tuliła mnie, kiedy było mi smutno... no, chyba. Mam

mętne wspomnienia.

Mętne? Gideon zaniepokoił się, bo nie było to w stylu Scarlet. Zawsze pamiętała każdy

szczegół.

Popatrzyła mu w oczy i jeszcze bardziej zmarszczyła czoło.

– Zaraz, o czym to ja mówiłam?

Tego też nie pamięta? – dziwił się coraz bardziej.

– Nie rozmawialiśmy o twojej ciotce.

– O kim?

Zamrugał. Zapomniała rozmowę dosłownie sprzed dwóch sekund? Dziwne... i naprawdę

bardzo niepokojące.

Przeniósł uwagę na jej ciotkę. Bogini Pamięci, co? Nigdy nie miał z nią do czynienia,

ponieważ trafiła do Tartaru jeszcze przed stworzeniem wojowników. Nigdy też nie słyszał żadnych
plotek na jej temat. Ani dobrych, ani złych.

– Spójrz, Gideonie! To moja ciotka Mnemosyne. – Scarlet aż podskoczyła z radości. –

Bogini Pamięci. Może nam powie, jak zniknęły twoje wspomnienia.

Okej. Gideon wiedział, że musi coś z tym zrobić.

– Scar, nie patrz na mnie.

– Co? – Powoli odwróciła głowę.

– Kogo nie ma w tym pokoju?

Zamrugała zdezorientowana tak samo jak przed chwilą.

– W jakim pokoju?

Dotknął jej brody i obrócił głowę Scarlet w stronę lustra. Spojrzała do środka i zabrakło jej

tchu.

– Gideonie! Wiesz, kto to jest? To bogini Pamięci. Pomoże nam znaleźć tego, który ci

namieszał we wspomnieniach.

Jego żołądek zawiązał się na supeł. Najwyraźniej ktoś, może nawet sama Mnemosyne,

mieszał też w pamięci Scarlet. Zapominała o swojej ciotce, gdy tylko odrywała od niej wzrok.

Czyżby zatem to Mnemosyne zabrała mi wspomnienia? – myślał z rosnącą furią.

Istniał tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć...

– Nie słuchaj... nie daj mi chwili, żebym się nie zastanowił, jak do niej nie podejść, okej?

I pod żadnym pozorem nie patrz na ciotkę.

– Ja... w porządku. – Próbowała odwrócić do niego głowę, ale położył ciężką dłoń na

ciemieniu i nie pozwolił jej na najmniejszy ruch. – Okej, dobrze, nie ruszam się. Ale po co mam na
nią patrzeć?

– Po prostu tego nie rób. – Wolał, żeby nie zapomniała kolejny raz.

Zastanowił się, jakie mają możliwości. Z korytarza do sypialni prowadziło sekretne

przejście, podobnie zresztą jak do każdego pomieszczenia w pałacu. Ale nie chciał z niego
skorzystać i wyjawić tym samym Mnemosyne istnienia tajemnego korytarza, ponieważ tak długo,
jak pozostawał ściśle tajny, mógł posłużyć za drogę ucieczki. Została zatem tylko jedna opcja,
a mianowicie czekanie.

Muszą poczekać ze Scarlet, aż bogini opuści pokój. Potem wejdą do środka i zaczekają na

jej powrót. Problemem było to, że musieli dotrzeć do pokoju Kronosa, zanim się zorientuje, że
zwiali.

Pierwsza przeszkoda: król mógł co prawda ukryć obroże w innym miejscu, ale Gideon

wątpił, by tak się stało. Kronos na pewno woli mieć je pod ręką, łatwo dostępne, by bez trudu
uwięzić kolejną osobę.

Druga przeszkoda: wkrótce Scarlet zaśnie, więc będą musieli tu zostać przynajmniej na

kolejnych dwanaście godzin. To zbyt długo.

Fakt, że Kronos nie będzie w stanie ich odnaleźć. Mogli się ukryć gdziekolwiek, ale nie

oznaczało to, że zdołają uciec.

– Czemu znowu to robisz? – ktoś krzyknął w sypialni. Nie Mnemosyne. Z łazienki wyszła

druga kobieta, być może służąca.

– Pod nieobecność Atlasa – odparła bogini znużonym tonem – potrzebowałam kochanka.

Atlas, Tytan, bóg Siły. Gdy uciekł z Tartaru, Gideon pomógł go wytropić, schwytać

i ponownie umieścić w celi. Nie było łatwo. Nikt nie walczył z taką zaciętością.

Gdzie się podziewał bóg Siły?

– Ale Kronos? – Służąca była wysoka i szczupła, wręcz chuda. Miała krótkie brązowe

włosy. Okrywała ją zwyczajna, niebieska szata. W ogóle nie nosiła biżuterii. – Spotykasz się z nim
zaledwie od sześciu dni, a już się ciebie pozbył dla jakiegoś faceta.

– Nie musisz mi o tym przypominać – ostro ucięła Mnemosyne.

– Dowiedziałaś się, kim jest ten mężczyzna?

– Nie, ale się dowiem.

– Czy Kronos...?

– Eksperymentuje z męskim kochankiem? Kto go tam wie? Dowiem się wszystkiego i jakby

co, pozbędę się rywala.

Domniemana służąca westchnęła.

– Siostra nigdy ci nie wybaczy, że zajęłaś jej miejsce u boku króla.

Mnemosyne roześmiała się lekceważąco.

– Ech, Leto, jaka z ciebie ignorantka. Siostra zostawi mnie w spokoju, choćby nie wiem co.

Aha, wiadomo już, kto zacz. Leto, pomniejsza grecka bogini Skromności, niegdyś osobista

służka Hery. Urodziła Zeusowi dwoje dzieci, a kiedy królowa dowiedziała się o skoku w bok męża,
znienawidziła Leto. Próbowała ją nawet zabić, dlatego Leto trafiła do Tartaru razem z Tytanami,
a później, jak wieść niesie, pomogła Kronosowi odzyskać tron.

Leto nachyliła się przed Mnemosyne i pomogła jej włożyć buty.

– Jak możesz być tego aż tak pewna?

– Mogę.

– Ale...

Mnemosyne zmarszczyła brwi i wstała z łóżka.

– Męczysz mnie. Wyjdź.

Leto zaczerwieniła się, ale posłusznie opuściła pokój. Wtedy Mnemosyne podeszła do

wysokiego lustra umieszczonego na ścianie dokładnie naprzeciwko Scarlet i Gideona, obróciła się
i szepnęła zadowolona:

– Doskonale...

Scarlet wyciągnęła dłoń i przesunęła palcami po szybie tam, gdzie powinna znajdować się

twarz ciotki.

– Ten ton, którym zwracała się do Leto... zupełnie jak nie ona. Jest delikatna, uprzejma.

W każdym razie tak myślę... Chociaż wszystko mi mówi, że ta kobieta mnie tuliła i szeptała słodkie
słowa pociechy, oczami duszy widzę, jak przygniata mnie do ziemi. Tak było! Przygniatała mnie.
Widzę to!

– Masz coraz bardziej mgliste wspomnienia? – Znaczy się: wyraźne.

– Tak. Im dłużej na nią patrzę, tym bardziej jestem pewna. Nie tylko przygniatała mnie do

ziemi, ale i kopała, kiedy leżałam.

Po pierwsze, suka zapłaci. Po drugie, Scarlet odzyskiwała pamięć w zdumiewającym

tempie. Bogowie, gdyby tylko jemu poszło tak łatwo. Pomyśleć o czymś i pach! Jest, i to co do
ostatniego szczegółu. Jakże pragnął przeżyć na nowo każdą chwilę ze Scarlet i Steelem.

– Martw się, Scar. Nie porozmawiasz z nią.

– Dziękuję. – Biła od niej intensywna tęsknota, że aż poczuł ból w piersi. – Jest tyle rzeczy,

o które chciałabym ją zapytać. Kopanie, ty... A jeśli to ona cię skrzywdziła?

Co jeśli? Miał własne wątpliwości. Do diabła. On mógł poczekać na odpowiedzi, ale nie

chciał, żeby Scarlet musiała czekać. Na pewno istnieje jakiś sposób, żeby dostać się do tego pokoju.

Rozejrzał się po korytarzu, tam, gdzie jeszcze nie dotarli, i zobaczył kilka par drzwi. Wtedy

Gideon wpadł na pewien pomysł.

– Zostań tutaj. – Czyli: chodź. Pociągnął Scarlet za sobą. W następnym pokoju było kilkoro

służby, ale kolejny okazał się pusty, czyli wprost idealnie. Mogli opuścić tajny korytarz, nie
zdradzając postronnym jego istnienia, cofnąć się do sypialni ciotki Scarlet i wejść jak gdyby nigdy
nic. W ten sposób, o ile będą musieli w ekspresowym tempie się ewakuować, korytarz wciąż nie
będzie dla nich spalony.

Gdy Gideon nacisnął klamkę, drzwi ustąpiły bezszelestnie.

Kiedy znaleźli się w środku, zamknął je za sobą. Nic nie wskazywało na to, aby

w wyłożonej lustrami ścianie znajdowało się przejście. Odwrócił się do Scarlet i położył jej palec
na ustach. Cisza. Ten pokój jest pusty, ale pokój obok już nie.

Skinęła głową.

Zignorowanie czystego, nieskalanego łóżka przyszło mu z największym trudem. Przecież

natychmiast wyobraźnia przekazała mu taki oto obraz: Scarlet ujeżdża nabrzmiałego Gidzia.

Musiał odpędzić tę wizję w myśl zasady: skup się na tym, co najważniejsze i takie tam.

Wyszli na korytarz. Obok nich przemknęły zwinne duszki niosące sprzęt sprzątający.

Gideon zachowywał się jak bywalec pałacu, więc nawet nie zwróciły na niego uwagi.

Drzwi prowadzące do sypialni Mnemosyne były zamknięte. Jasny gwint! Gideon miał

szczerze dość wymawiania tego dziwacznego imienia, choćby nawet w myślach. Zresztą i tak nigdy
nie zdoła wypowiedzieć go na głos, a to z powodu klątwy. Zamiast tego będzie mówił Nemo. Poza
tym Scarlet zapamiętała, że ciotka nią pomiatała, co automatycznie czyniło z niej nie tylko sukę, ale
i wroga.

– Pozwól, że ja będę rozmawiał – powiedział.

– Dzięki bogom. Nie chciałam nic mówić, ale skoro sam o tym wspomniałeś... Ona cię nie

zrozumie.

Złożył na jej ustach pocałunek, bezsłowne „dziękuję”. Potem chwycił sztylet i wyważył

drzwi.

Bogini obróciła się na pięcie z dłonią położoną na sercu.

– Co...

– Cześć, ciociu – odezwała się Scarlet. – Tęskniłaś?

Gideon był z niej dumny, z determinacji w jej tonie.

– Scar...let? – Mnemosyne, czy też w Gideonowym języku Nemo, szeroko otworzyła

niebieskie oczy.

– We własnej osobie.

– Skąd się tu wzięłaś? – Nie potrafiła ukryć oburzenia, a może strachu. – Twoja matka...

– Nieważne – ucięła Scarlet. – Mamy do ciebie kilka pytań, a ty znasz na nie odpowiedzi.

Grzecznie poprosimy.

Zuch dziewczyna! – radował się Gideon.

Nemo przełknęła, a potem roześmiała się niepewnie.

– Tak, oczywiście. Naturalnie, że za tobą tęskniłam. Tak bardzo cię kocham. Przecież wiesz.

Zrobiłabym dla ciebie wszystko, jak wtedy, gdy byłaś dzieckiem. Pamiętasz?

Minęła chwila. Scarlet przekrzywiła głowę, a potem oblizała usta, jakby rozważała coś

bardzo istotnego. Rozluźniła bojową postawę.

– Ja... Tak, pamiętam. Byłaś dla mnie taka dobra.

Gideon ścisnął jej dłoń. Skup się, kochanie, przekazał bezgłośnie. Patrzyła na boginię, więc

wspomnienia nie powinny odpływać, ale przeciwnie, rozjaśniać, prawda? W korytarzu podziałało.

– Tak się cieszę, że pamiętasz. – Nemo wyciągnęła ramiona, prezentując obraz czystej

miłości. – Chodź i wyściskaj ukochaną ciocię.

Scarlet puściła jego rękę i podbiegła do ciotki.

– Tak mi przykro, że cię przestraszyliśmy. Nie zrobimy ci krzywdy, obiecuję.

Gideon próbował ją schwycić, ale już rzuciła się bogini na szyję. W oczach Nemo pojawiła

się satysfakcja. Ale suka, uznał. Do tego jego demon zaczął wariować, ale w pozytywnym sensie,
bo polubił Nemo.

Nałogowi kłamcy zawsze tak na niego działali.

– Tak się cieszę, że cię widzę – mówiła Scarlet.

Widocznie patrzenie na Nemo nie miało znaczenia, jeśli przebywało się z nią w tym samym

pomieszczeniu albo kiedy celowo tkała wokół ciebie nić ułudy.

– Cieszę się, że... żyjesz.

Kłamstwo. Gideon i jego demon od razu je rozpoznali.

Suka zapłaci za pogrywanie sobie z jego kobietą.

– Powiedz, kogo mi przyprowadziłaś. – Bogini spojrzała na Gideona... i nagle uświadomiła

sobie, kogo ma przed sobą. To był prawdziwy szok. – Ty? Co ty tu robisz? Ze Scarlet? Jakie macie
pytania?

Przejechał językiem po zębach. Co za wymowna reakcja! Nemo znała Gideona i nie

spodziewała się go ujrzeć w towarzystwie Scarlet.

– Scar, diablico. – Przyciągnął ją do siebie. – Nie pytaj jej, proszę, czy grzebała w mojej

pamięci.

Bogini poczuła panikę. Wyprostowała się i zesztywniała.

– Scarlet, kochanie, twój przyjaciel jest bardzo nieuprzejmy. Niestety, wcześniej też się tak

zachowywał, prawda? – Pogłaskała ją po czole. – Nic sobie nie robi z twoich lekcji dobrych manier.

– Gideonie – napomniała go Scarlet. – Jak śmiesz w taki sposób traktować moją ukochaną

ciotkę? Przecież mówiłam ci, że masz okazywać szacunek mojej rodzinie.

E... że co? Gideon był bliski wybuchu.

Nemo trzymała się z tyłu. Była wyższa od Scarlet, a mimo to traktowała ją jak żywą tarczę.

– Nie pytaj jej! – ryknął Gideon.

Broda Scarlet zadrżała.

Nemo położyła dłoń na ramieniu siostrzenicy.

– Scarlet, wiesz, że cię kocham. Nigdy bym cię nie skrzywdziła. Strasznie mi przykro, że

Gideon cię wykorzystał, by do mnie dotrzeć. To takie perfidne z jego strony... Gideon i ja byliśmy
kochankami. Zerwałam z nim, ale on pragnie mnie odzyskać. Już kiedyś o tym rozmawiałyśmy,
pamiętasz? A skoro nie może mnie mieć, to chce unicestwić... i grozi to nam obu.

– Kłamstwo! – zasyczał demon Kłamstwa.

A jednak każde słowo Nemo emanowało tak potężną mocą, że nawet Gideon niemal

uwierzył w swoją perfidię. Wykorzystał Scarlet, by tu dotrzeć, a także pragnie zabić i ją, i jej ciotkę.
Skoro nie może mieć Nemo, nikt nie będzie jej miał.

Kłamstwo roześmiało się zniewalająco. W umyśle Gideona pojawił się pewien obraz,

niewielki, niewyraźny, ale jednak. Chodził w tę i z powrotem, planował. Im usilniej wpatrywał się
w obraz, tym więcej szczegółów dostrzegał. Był w swojej sypialni w Budapeszcie i...

Kłamstwo znowu wybuchło śmiechem.

– Nienawidzę tego, nienawidzę...

To go otrzeźwiło. Jeśli Kłamstwo „nienawidziło” obrazów, znaczy, że zostały sfabrykowane.

Czyli że podrzuciła je Nemo. A jeśli to zrobiła...

– Wykorzystałeś mnie – wyszeptała Scarlet, a jej spojrzenie z potężną mocą oskarżało

Gideona o zdradę.

Czyżby te same obrazy pojawiły się również w jej głowie? No pewnie, że tak, uznał. Nemo

była znacznie potężniejsza, niż sądził.

– Diablico, nie musisz mi wierzyć. Nie zabiłbym twojej ciotki, gdybyś przed nią stała. –

Chodź, kochanie, odsuń się od niej, to z nią skończę.

– Jak mogłeś? – wychrypiała Scarlet. – Jak mogłeś mnie wykorzystać, żeby odzyskać moją

ciotkę po tym wszystkim, co mi zrobiłeś?

– Ale ja... – Kurwa. Nie mógł tego powiedzieć, bo to byłaby prawda. – Twoja ciotka jest dla

mnie piękna. – Zrozum, co chcę powiedzieć, błagam, zrozum. – Nie jesteś jedyną, jakiej pragnę.

Nemo, bez cienia strachu i roześmiana od ucha do ucha, odsunęła się od Scarlet.

– Zawołam pomoc, kochanie. – Mimo wyrazu twarzy, w jej głosie pobrzmiewał smutek. –

Zatrzymaj go tutaj. Za wszelką cenę.

– Tak. – Scarlet stanęła na rozstawionych nogach i zacisnęła pięści. Innymi słowy, przybrała

pozycję do ataku.

Co to ma być?

– Scar, to nie tak... – zaczął, ale zanim zdążył dokończyć, runęła na niego z morderczym

zamiarem poderżnięcia gardła.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział piętnasty

Znów zdradzona, pomyślała ponuro Scarlet. I to przez tego samego mężczyznę. Nie znalazła

przeciw niemu argumentów, skoro pozwoliła, by ją oszukiwał. Cóż, pociągał ją, ale koniec z tym.

Nie zabiję go, postanowiła ułamek sekundy przedtem, zanim go dopadła, choć w głębi

duszy wiedziała, że to jedyny sposób, by zakończyć targające nią szaleństwo. Zamierzała stłuc go
do nieprzytomności i do powrotu ciotki trzymać pod strażą

A co później się z nim stanie, to już nie jej zmartwienie.

Miała to gdzieś. Bo tak.

Kiedy upadli na podłogę, Gideon zrobił unik przed szponami Scarlet celującymi w tętnicę

szyjną. Wziął na siebie impet uderzenia, walnął tyłem głowy o posadzkę i skrzywił się z bólu.
Nieźle oberwał, aż popłynęła krew. Ku zaskoczeniu Scarlet Gideon nie próbował z nią walczyć,
nawet kiedy usiadła mu na piersi i wbiła w niego wściekłe spojrzenie.

– Nie powinnam była ci zaufać – syknęła. – Zawsze tak się kończy.

Trzymał gorące i ciężkie dłonie na jej udach, jakby wcale nie odpychał Scarlet, lecz

przeciwnie, przytrzymywał, żeby z niego nie zeszła.

– Ta kobieta mówiła prawdę. Ja to zrobiłem, a nie ona. Nie kłamała. Nie manipulowała

naszymi wspomnieniami, nie opowiadała ci zmyślonych historii – wyrzucił z siebie jak z karabinu.

– Mnemosyne skłamała? To ty jesteś tu jedynym kłamcą! – Gdy walnęła go pięścią w nos,

krew znów trysnęła. – To za to, że o mnie zapomniałeś! – Od dawna pragnęła to zrobić, a teraz już
nic jej nie powstrzyma. Uderzyła raz jeszcze. – A to za porzucenie syna.

– Przestań! – wrzasnął w jej głowie Koszmar. – Nie krzywdź go.

– Proszę, proszę! Ktoś tu wreszcie się obudził. Morda w kubeł, demonie!

– Nie krzywdź go, proszę. On mówi prawdę.

– Co ja słyszę, bronisz tego drania?! Jesteś moim demonem. Moim, a nie jego, więc rób to,

co do ciebie należy. Nastrasz go pająkami, ale już!

– Nie – padła twarda odpowiedź.

W porządku, sama się nim zajmie. Kiedy uniosła pięść, by wymierzyć trzeci cios, Gideon

nawet nie próbował się uchylić, jakby wyczekiwał uderzenia. Zrezygnowany pozwalał, by go
raniła...

– Do diabła z nim! – syknęła. Aż zabrakło jej tchu. Stoickim spokojem Gideon odbierał jej

wszelką satysfakcję. Mogła tu znaleźć tylko wstyd.

– Nie myśl o tym, diablico.

Diablico... czyli: aniele. Nie po raz pierwszy użył wobec niej tego czułego słówka i tak jak

poprzednio, serce zabiło jej mocniej.

– Nie wolno ci tak do mnie mówić. Nie masz prawa. – Już nie. – Poza tym nie ma o czym

myśleć. Wykorzystałeś mnie, żeby ukarać moją ciotkę.

– Na bogów, nie jesteś najbardziej upierdliwym stworzeniem, jakie widziałem.

– Tak myślisz? – Skoczyła na równe nogi i wymierzyła mu kopniaka w brzuch. No,

pokazała: zero litości. – Za to, że się z nią przespałeś. I za te wszystkie dziwki, z którymi spałeś,
kiedy byliśmy małżeństwem.

– Przestań – znów próbował interweniować zmartwiony Koszmar. – Musisz przestać.

Żadnej litości, takie było jej motto.

– Nie przestanę, póki on żyje.

– Wydawało mi się, że postanowiłaś go nie zabijać.

Gideon, którego źrenice zalśniły demoniczną czerwienią, oznajmił:

– Nie słuchaj mnie. Nie słuchaj tego, co naprawdę chcę powiedzieć. Spałem z nią.

Naprawdę. W porządku?

W jego słowach kryło się coś, co powinno dać Scarlet do myślenia, ale akurat teraz nie

potrafiła myśleć racjonalnie. Widziała tylko nagiego Gideona splecionego z ciotką w namiętnym
akcie. Słyszała tylko rozkoszne jęki Gideona.

Zawsze pragnął Mnemosyne!

Zacisnęła pięści.

– Pożałujesz, że mnie poznałeś. Masz to jak w banku. Tę prawdę zabierzesz do grobu.

– Ależ ty nie jesteś uparta. – Wciąż leżał na podłodze bezbronny, wystawiony na jej ciosy. –

Zawsze cię będę zdradzał. Rozumiesz? Zawsze.

– Wiem! – Wymierzyła kolejnego kopniaka.

Skrzywił się, zamknął na moment oczy, po czym powtórzył:

– Nie myśl o tym. Spotykałem się z twoją ciotką tysiące razy. Istnieje wiele powodów...

– Przymknij się! Nie będę się nad niczym zastanawiała. – Obeszła go dookoła, wymierzyła

następnego kopniaka, ale tym razem nie poczuła satysfakcji.

Pomruk wypełnił głowę Scarlet. Koszmar przestał grzecznie prosić i przeszedł do wściekłej

ofensywy.

– Przestań! Albo każę ci od nowa przeżyć śmierć Steela. A potem znowu i znowu.

– Nie znasz mnie lepiej niż ktokolwiek – odezwał się Gideon urywanym głosem. – Po co

byłabyś mi potrzebna, gdybym chciał odzyskać twoją ciotkę, skoro tak często ją spotykałem? Jak
mógłbym ją tknąć, skoro pragnąłem ciebie?

Te pytania są bez sensu! – wściekała się w duchu. Dlaczego niby... Zaraz, przecież on mówi

kłamstwami! Prawdziwy sens był taki: Po co potrzebowałby Scarlet, żeby zdobyć kobietę, której
nigdy nie spotkał, i jak mógłby czynić awanse Scarlet, skoro ponoć pragnął Mnemosyne?

To naprawdę miał na myśli.

Uniosła pięść.

– Ostatnie ostrzeżenie – syknął Koszmar.

– Bo... – Zatrzymała się, zachmurzyła. Wiedziała, że demon tylko czekał na uderzenie, by

wyzwolić w niej falę żalu. Falę, która jej nie powstrzyma. – Bo... potrzebowałeś mnie, żeby
wzbudzić w niej zazdrość. – Tak, to jest to. Utwierdziła się w przekonaniu, gdy wspomniała ostatnie
dni spędzone z Gideonem.

Za każdym razem, gdy ją całował i dotykał, wydawał się nieobecny. Nie kochał się z nią, nie

spenetrował, bo gdyby to uczynił, posunąłby się – nomen omen – za daleko, bo kochał inną. Tak,
tak. Im dłużej nad tym myślała, tym większego sensu to nabierało. I tym więcej racji miała ciotka.

– Ta, jasne, to absolutnie w moim stylu – odparł kwaśno.

Nieważne, skoro ma sens, pomyślała Scarlet, a potem wykrzyczała:

– Ty draniu! Nie byłam wystarczająco dobra, żeby mnie przelecieć, co? Trzymałeś tego

swojego bezcennego kutasa dla niej! – Zamierzyła się, by walnąć Gideona w lewe ucho. Może
mózg wypłynie prawym.

Nagle w jej umyśle pojawił się obraz Steela. Poharatany, krwawiący synek umierał. Jęknęła

rozpaczliwie.

Gideon usiadł błyskawicznie i złapał Scarlet za nadgarstek.

– Nie chcesz penetracji? To jej nie dostaniesz. – Szarpnięciem powalił ją na ziemię. Zanim

zdążyła zaprotestować, był już na niej, przyszpilając do podłogi umięśnionym ciałem.

Koszmar wymazał okrutny, znienawidzony obraz i zamruczał:

– Hm... taaak... hm...

– Nie pozwolę, żeby ten drań... – Nie dokończyła myśli przesyłanej demonowi, bo Gideon

żwawo uwijał się przy jej spodniach. – Przestań – zażądała drżącym głosem. – Przestań...

– Jeszcze – domagał się demon.

Gideon zastygł, patrząc z góry na Scarlet. Ciężko dyszał, jego twarz buchała złością.

Pomyślała, że przypomina ją sprzed paru chwil, kiedy szalała z gniewu i zazdrości, przez co

zachowywała się nieracjonalnie. Ależ skąd! – poprawiła się natychmiast. Po raz pierwszy od
wieków myślę jasno.

Czyżby?

– Nie możesz mnie oskarżyć o wiele rzeczy, Scar – wyznał Gideon – i pragnienie cię ponad

wszystko nie jest jedną z nich.

Czyli... pragnął jej. Dowód? Nie zwijał się z bólu, więc na swój pokrętny sposób powiedział

prawdę.

Przełknęła nerwowo. Gideon pragnął jej, dlaczego w takim razie ciotka... Zaraz! Musiał

kłamać, bo inaczej cierpiał, a przecież, mając na myśli Mnemosyne, powiedział: „Spałem z nią”.
I nie zemdlał, nie wił się z bólu, nie wrzeszczał.

Czyli nie spał z Mnemosyne.

A to po prostu nie miało sensu.

– Muszę pomyśleć – powiedziała cicho.

Gideon zluzował uścisk, ale nie zsunął się ze Scarlet, która leżała na podłodze, próbując

dopasować do siebie fragmenty układanki.

Po pierwsze, Mnemosyne oskarżyła go o to, że próbował wzbudzić w niej zazdrość. Ale co

takiego zrobił, by miała do tego powód? Nic, ot co. Przyszedł, by odnaleźć Zeusa i pomścić Steela,
a ona ruszyła za nim. I był szczerze zdziwiony, kiedy zobaczył Mnemosyne. Co jasno zaświadcza,
że się jej nie spodziewał.

Opowiedziała mu o ciotce, natomiast Gideon niczym się nie zdradził, że już kiedyś się

poznali. Owszem, to mogło być kłamstwo mające ukryć dawny romans, w takim jednak razie po co
Gideon miałby zaaranżować spotkanie Scarlet z ciotką? Żeby ujawnić Scarlet to, co chciał
zachować w tajemnicy? Absurd... Tyle że w obecności Mnemosyne nawet nie objął Scarlet,
żadnych czułych gestów, tylko nawrzeszczał na nią i kazał się dowiedzieć, czy ciotka grzebała
w jego pamięci.

Wtedy Mnemosyne położyła ciepłą dłoń na ramieniu Scarlet i opowiedziała o planie

Gideona. Opowiedziała, no właśnie, opowiedziała. Gdy Mnemosyne przemówiła, w umyśle Scarlet
pojawił się tamten obraz: Gideon ciotki, oboje nadzy, tarzają się w pościeli. Obraz z początku był
zamazany, mętny, jednak im mocniej Scarlet w niego wierzyła, tym stawał się wyraźniejszy.

– Powiedz mi, że pożądasz moją ciotkę – odezwała się Scarlet, skupiając całą uwagę na

leżącym na niej Gideonie.

– Pożądam twoją ciotkę.

Zobaczyła ten błysk w jego oku, za to ani grama bólu.

– I mnie wykorzystałeś, żeby ją zdobyć. No, gadaj!

– Wykorzystałem cię, żeby ją zdobyć.

To samo! Błysk i brak bólu!

A więc to ciotka skłamała.

Scarlet zamknęła oczy, żeby ukryć malującą się w nich ulgę. Gideon nie zdradził! Ta wiedza

okazała się balsamem dla zgnębionego serca, a zarazem wywołała poczucie winy.

– Przepraszam, że cię skopałam – powiedziała. – I stłukłam. I wrzeszczałam.

Koszmar wreszcie się uspokoił.

Natomiast Gideon powoli zsunął się ze Scarlet.

– Nie wybaczam. – Owszem, były to słowa rozgrzeszenia, lecz pozbawione emocji.

Scarlet otworzyła oczy. Zobaczyła tylko plecy Gideona. Zdążył już wstać. Nadal jest zły?

Ukrywa twarz?

– Ona jest potężna. Tak szybko zdołała mnie przekonać, że jesteś okrutny. – Przeszedł ją

dreszcz. – Nie mogę uwierzyć, że zrobiła to ta cudowna osoba, którą pamiętam.

– Tak, kochana ciotunia. – Gideon rzucił jej spojrzenie przez ramię. Nie, nie ukrywał twarzy,

tak samo pozbawionej wyrazu jak jego głos. – Jestem pewien, że doskonale ją pamiętasz.

Doskonale, czyli wyjątkowo źle. Scarlet pobladła. Faktycznie, wspomnienie Mnemosyne

nie pasowało do wrażenia, jakie wywierała na żywo. To jasne, że ciotka manipulowała w jej
pamięci. Miała ku temu mnóstwo okazji, ponieważ przez wiele stuleci mieszkały w tej samej celi.
Zwykły dotyk, jedno słowo i proszę, kompletnie odmienione życie.

Bogowie! Ile razy Mnemosyne majstrowała w jej głowie? Ile spośród wspomnień to

fałszywki?

Które z nich są nieprawdziwe?

Powietrze paliło jej płuca. Raptem straciła zaufanie do wszystkiego, w co wierzyła. Nawet...

jej wzrok padł na Gideona.

– Nie powinniśmy stąd zniknąć. – Wyciągnął do niej rękę.

Nie myśl o tym teraz, nakazała sobie. Nie możesz sobie pozwolić na panikę. Przełknęła

ślinę, podała mu dłoń i pozwoliła, by dźwignął ją na nogi.

– Minęło mnóstwo czasu. Wątpię, żeby pobiegła po pomoc. Pewnie uciekła i się ukryła.

W przeciwnym razie już dawno mielibyśmy straż na karku.

Wzruszył ramionami.

– Lepiej nie dmuchać na gorące.

– Nie możemy odejść. Muszę ją znaleźć. Muszę... porozmawiać z nią, dowiedzieć się, jakie

kłamstwa mi wmówiła.

Gideon pokręcił głową.

– To, co zrobił Zeus, jest...

– Być może kłamstwem. – Uświadomiła sobie sens własnych słów i zasłoniła usta dłonią.

Może Zeus wcale nie zamordował Steela? Może zrobił to ktoś inny? Albo może Steel wcale nie
umarł? Może żyje i czeka, aż matka go odnajdzie.

Zalała ją fala nadziei. Poczuła radość, której nie zaznała od chwili, gdy po raz pierwszy

trzymała Steela w ramionach.

– Musimy wezwać Kronosa. – Złapała Gideona za koszulę. – Musimy go zapytać, czy wie

coś o Steelu.

– Scar, diablico...

Diablica. Znowu to czułe słówko. Stanęła na palcach i pocałowała go w opuchnięte usta.

Krwawiły, brakowało w nich kolczyka. Wybiła go jednym z ciosów? „Przepraszam” to zbyt mało.

– Gideonie, proszę. Ja myślę... mam nadzieję... A jeśli on nadal żyje? Nasze dziecko... jeśli

nasze dziecko wciąż na nas czeka?

Otworzył usta. Żeby zaprotestować? Potem potrząsnął gwałtownie głową. Pod jego skórą

zamajaczyły łuski.

– Niech mnie, wierzę, że to robię. – Zerwał z szyi wisiorek i schował go do kieszeni. –

Kronosie! – krzyknął. – Nie chcę z tobą rozmawiać.

Minęła chwila ciszy. Scarlet ledwie mogła się opanować, niemal wychodziła z siebie.

Wiedziała, że długo nie wytrzyma i zaraz zacznie miotać groźby.

– Kronosie!

– Gdzie twoje maniery, Kłamstwo. Jesteś w moim domu! Grzeczniej proszę.

Głos rozbrzmiał za ich plecami. Odwrócili się jak na komendę. Kronos siedział na brzegu

łóżka, był wyraźnie rozeźlony.

Kogo obchodzi jego złość? Ważne, że się pojawił. Scarlet odetchnęła z ulgą. Odpowiedzi

znajdowały się na wyciągnięcie ręki, nadzieja odżyła.

– Nie dziękuję za przybycie. – Gideon skłonił się przed królem.

Nigdy wcześniej tego nie robił. Wiedziała, że to w imię jej sprawy. Była zdesperowana,

więc nie zamierzał drażnić Kronosa.

Znów ten topniejący lód wokół serca.

– No proszę – odezwał się król, lustrując Gideona. – Widzę, że odzyskaliśmy siły. Nie

spodziewałem się, że tak szybko do siebie dojdziesz. Co robicie w sypialni Leto?

Nie czas na uprzejmości, uznała Scarlet i oznajmiła, patrząc na Gideona:

– Ja będę mówiła. – Zwróciła się do króla, wiedząc, że nie może od razu przejść do żądań. –

Dowiedzieliśmy się czegoś niepokojącego o Mnemosyne. Ona...

– Co robicie w sypialni Leto? – powtórzył Kronos, nie odrywając wzroku od Gideona.

Wrr.

– Twoja kochanka tu była. Chcieliśmy z nią porozmawiać.

Król uniósł czarne brwi, ot, cała reakcja na słowa Scarlet. Do diabła z nim! Po tym, jak

padła na niego klątwa starzenia się, po tym, jak sfuszerował wiele prób pozbawienia Scarlet życia,
teraz postanowił ją ignorować, zupełnie jakby nie istniała. Wstydził się jej, to fakt. I dowód, że żona
go zdradziła.

Że niby sam jest bez winy? Przecież jego kochanką była szwagierka.

Gideon westchnął poirytowany. Czy to przez nią? Kolejny wyrzut sumienia. Nie powinna

była go bić.

– Twojej kochanki tu nie było.

– Która? – zapytał król bez mrugnięcia okiem.

A ile jest do wyboru?

– Nie Mnemosyne – odparł Gideon.

Kurtyna zapadła na oblicze Kronosa, zasłaniając jego emocje.

– I?

– I nie próbowała grzebać w pamięci Scarlet.

– I? – powtórzył król.

– I nie chcemy z nią porozmawiać.

Kronos przekrzywił głowę, wpatrując się w Gideona.

– Przyszła do mnie. Powiedziała, że tu jesteście. Próbowała mnie przekonać, że

przybyliście, by mnie zabić. Nie wiedziała, że jej sztuczki na mnie nie działają. Zamknąłem ją
w mojej sypialni. Zastanawiam się, w co pogrywa.

– Pozwól, że ci pomożemy – powiedziała Scarlet. Miała kilka pomysłów na to, jak

wyciągnąć z ciotki informacje. Konkretnie dwa: gwoździami i młotkiem.

Kronos zignorował ją i tym razem.

– Chcę, żeby Tajemnica ją przesłuchała, ale niestety jest zajęta.

– Nie oczekujesz ode mnie, żebym go tu nie sprowadził? – wycedził Gideon przez

zaciśnięte zęby.

– Oczekuję od ciebie powrotu do fortecy. Masz mnie wezwać, gdy Tajemnica wróci. To

przysługa, jakiej od ciebie oczekuję w zamian za czas, który spędziłeś w moim pałacu.

Gideonowi drgnął mięsień pod okiem. Tak samo Scarlet. Jej przysługą dla Rei było

niedopuszczenie do wezwania Kronosa przez Gideona w chwili powrotu Amuna. Zachciało jej się
wyć. Jeśli odnalezienie Amuna było jedynym sposobem uzyskania jakichkolwiek informacji
o Steelu, nie zamierzała powstrzymywać Gideona. Nieważne, co obiecała matce.

Nieważne, ile mogło ją to kosztować.

Słyszała opowieści o tych, którzy nie dotrzymali obietnicy złożonej bóstwom. Nigdy nie

kończyły się dobrze. Kłamca zawsze przegrywał, rzucano jakąś klątwę, a w finale zjawiała się
śmierć.

Miałaby umrzeć i nie móc ponownie ujrzeć syna? O, nie!

Przyszło jej do głowy, że może to ona powinna wezwać Kronosa. Taki tam kruczek.

Uśmiechnęła się, ale zaraz spochmurniała. A jeśli król ją zignoruje? I czy w ten sposób złamie
obietnicę złożoną matce?

– Dobrze się czujesz? – szepnął jej do ucha Gideon.

– W porządku – odparła. – Dziękuję.

– Jeśli Mnemosyne pomaga Rei – ciągnął Kronos – należy ją usunąć. Jeśli nie – wzruszył

ramionami – to cóż, jeszcze się nią nie znudziłem. Lubię, jak drażni moją żonę. Tak czy owak,
chyba nie pozwolę wam z nią porozmawiać.

Scarlet zwalczyła chęć doskoczenia do króla i sprasowania boskiej facjaty pięścią. Miała

ochotę złamać mu nos, wybić zęby, a na dokładkę kolanem wbić mu penis do gardła.

Gideon widocznie wyczuł jej zamiar, bo splótł ich palce i mocno ścisnął. Żeby ją pocieszyć?

– I tak porozmawiam z ciotką – powiedziała surowym tonem. – Jeśli skłamała co do śmierci

mojego syna, zabiję ją. Nieważne, czy cię zdradziła, czy nie, nieważne, czy ma żyć, czy nie.

Kronos zamrugał, po raz pierwszy przenosząc uwagę na Scarlet.

– Twojego syna? – Potem przeniósł zdumione spojrzenie z powrotem na Gideona. – O czym

ona plecie?

– O Steelu, do ciężkiej cholery! – wrzasnęła. – O dziecku, które urodziłam w więzieniu.

Chcę wiedzieć, czy nadal żyje.

Zapadła gęsta, pełna napięcia cisza, która pełzała po Scarlet niczym jadowity, gotowy do

kąsania wąż.

– Scarlet – odezwał się w końcu Kronos. Co zaskakujące, mówił łagodnym, szokująco

spokojnym tonem. – Siedzieliśmy w tej samej celi od dnia twoich urodzin aż do dnia, w którym
udało nam się uciec. Nigdy nie urodziłaś dziecka. Nigdy nawet nie byłaś w ciąży.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział szesnasty

Gideon nigdy wcześniej nie widział, by Kronos komukolwiek okazywał współczucie. Teraz

w dodatku okazał je kobiecie, której nienawidził. Cóż, można by mu wybaczyć dotychczasowe
traktowanie Scarlet, notoryczne ignorowanie i tak dalej. Z drugiej strony Gideon wolałby, żeby
w ogóle nie istniał powód współczucia.

Nigdy nie byłaś w ciąży. Słowa, choć przeznaczone dla Scarlet, dotknęły go do żywego. Bo

wiedział, że Kronos powiedział całą prawdę. Wniosek mógł być zatem tylko jeden: to wcale nie
Gideon miał problem z pamięcią, ale Scarlet.

Nic dziwnego, że Kłamstwo tak bardzo ją polubiło, a zarazem nie umiało poznać, czy mówi

prawdę, czy fałsz. Nieświadomie była chodzącą nieprawdą. Nie mieli syna. Zapewne też nie byli
małżeństwem.

A może jednak pobrali się potajemnie, jak mu wyznała? W końcu kiedy zobaczył ją po raz

pierwszy i wspomniała, że wzięli ślub, widział ją w swoim umyśle, widział i ją, i siebie nagich,
dążących ku wolności. Sądził, że to przebłyski pamięci. Mogło tak być.

Fakt, że widywał ją w snach. I to zanim ją spotkał. To chyba coś znaczy, prawda?

Steel... Nie pamiętał syna, po prostu żadnych wspomnień. To też musi coś oznaczać. Teraz

nie musiał się zastanawiać nad uczuciami do Steela. Uświadomił sobie, że kiedy zniknęła złość za
domniemaną zbrodnię na synu, pomyślał ciepło o czymś, co mogłoby być. Zdał sobie sprawę, że
naprawdę opłakiwał stratę dziecka.

A skoro go opłakiwał, mając do dyspozycji tylko fragmenty wspomnień, tylko to, co

podrzuciła mu Scarlet, to jak ona musiała się czuć?

Scarlet patrzyła to na Kronosa, to na Gideona. Kręciła głową, trzęsła się i łapała powietrze.

Jej serce tłukło się o żebra. Była rozdarta, bezbronna.

– Mylisz się. Na pewno się mylisz. Trzymałam mojego chłopca na rękach. Kochałam go. –

Ostatnie słowa wypowiedziała w gniewie, grożąc, że jeśli król bogów ośmieli się zaprzeczyć,
wtedy...

Kronos, zmarszczywszy brwi, wstał z łóżka.

– Tutaj ściany mają uszy i oczy. – Gdy machnął ręką, pokój znikł, zastąpiła go

wszechobecna gęsta mgła. Powietrze było rześkie, pachniało słodką ambrozją.

Gideon odetchnął głęboko, delektując się ciszą przed burzą. Mgła się przerzedziła.

Zobaczyli, że stoją pośrodku pola ambrozji. Wysokie pnącza wznosiły się ku niebu, a różowe
kwiaty otwierały kielichy ku prażącemu słońcu.

Słońce... Spojrzał na Scarlet. Spodziewał się, że ugną się pod nią kolana i momentalnie

zaśnie, ale nic się nie stało. Nawet nie ziewnęła.

Jak to możliwe?

– Tutaj noc i dzień stanowią jedność – wyjaśnił Kronos, czytając Gideonowi w myślach,

może nawet dosłownie. Niektórzy nieśmiertelni to potrafili, na przykład Amun. – Poza tym demon
Scarlet funkcjonuje według własnego zegara i nie jest uzależniony od wschodów i zachodów
słońca.

Nie przeszkadzało mu, kiedy Amun słuchał jego myśli, ale kiedy robił to Kronos, i owszem.

To, co czuł do Scarlet i Steela, było wyłącznie jego sprawą. Nie zamierzał się dzielić tymi
uczuciami. Nie dlatego, że wstydził się emocji, które przetaczały się przez jego duszę, po prostu
chciał zachować je dla siebie i tylko dla siebie. Nieważne, czy były prawdziwe, czy nie.

Ale to nieważne, uznał. Liczy się tylko moja kobieta.

Otoczył ramieniem Scarlet, by ją pocieszyć w jedyny możliwy sposób, ale wyrwała mu się,

nadal kręcąc głową.

– Mój syn był prawdziwy. Jest prawdziwy.

– W twojej głowie na pewno tak. – Kronos obrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. Scarlet

i Gideon poszli za nim. Palcami przesuwał po grubych pnączach. – Posłuchaj, Mnemosyne działa
w ten sposób, że najpierw dotyka cię dłonią, bo kontakt fizyczny zwiększa siłę sugestii, a potem
zaczyna mówić. Jeśli jest to coś, co chciałaś usłyszeć, twój umysł tym chętniej to wchłania. Jeśli
nie, ona mówi ci jedną rzecz, potem drugą i następną, aż w końcu tworzy w twoim umyśle sieć
kłamstw.

Scarlet potknęła się o pnącze. Gideon złapał ją za koszulkę i pomógł odzyskać równowagę.

Zachowywała się, jakby tego nie zauważyła. Dalej szła uparcie przyklejona do Kronosa,
zapamiętywała każde jego słowo.

Bogowie, jak pięknie wyglądała w tym świetle. Nawet zagubiona w smutku i zamęcie

zdawała się chłonąć promienie i lśnić razem z nimi.

– Rozumiesz? – zapytał Kronos.

– Nie. Jej metody niczego nie wyjaśniają – odparowała Scarlet. – Pamiętam każdy szczegół

życia Steela. Każdy, naprawdę. Ciotka nie byłaby w stanie stworzyć aż tak skomplikowanej sieci.

– Ależ oczywiście, że to potrafi, i tak właśnie zrobiła. Kiedy Mnemosyne coś zasugeruje,

zasiewa w pamięci ofiary ziarno. Im częściej o nim myślisz, tym ziarno szybciej rośnie, a wtedy
twój umysł sam zaczyna wypełniać luki. Innymi słowy, sama dopowiadasz sobie resztę. I fałszywa
pamięć wydaje ci się jedyną prawdą.

Gideon szedł wpatrzony w bezbrzeżny ocean zieleni i różu. Bał się spojrzeć na Scarlet. Była

najsilniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznał, ale miał wrażenie, że nawet ona nie pozbiera się po
takim ciosie. Nie życzyłby go nikomu.

– Ja... – Jej głos się załamał. Tyle boleści w nim było, tyle męki. Dla niej to musi być jak

patrzenie na śmierć Steela raz za razem. Czuła się bezradna.

Gideon bez wahania by umarł, aby Steel mógł żyć.

– Nie potrafię teraz rozmawiać o Steelu – powiedziała tragicznym głosem, który mógł się

równać jedynie z tonem Cameo, strażniczki Niedoli. – Powiedz tylko, czy Gideon i ja byliśmy...

Powoli, bardzo powoli Kronos pokręcił przecząco głową.

– Nie byliście.

– Prawda. – Kłamstwo zawyło, warknęło wściekle, z niedowierzaniem.

Gideon nie był pewien, czy dlatego, że demon nienawidził prawdy. A może po prostu by

wolał, żeby ta akurat informacja okazała się kłamstwem?

Gideon syknął rozczarowany. Pożądał Scarlet bardziej niż jakiejkolwiek innej kobiety. Lubił

mieć ją u swego boku. Ponad wszystko uwielbiał wiedzę, że ona należy do niego i do nikogo
innego.

Może... teraz wzięliby ślub? Tak naprawdę. Warto było się przynajmniej nad tym

zastanowić. Do diabła, nie cierpiał myśli, że miałby żyć bez niej.

– Nie – powiedziało Kłamstwo. Czyli: tak.

– Dlaczego Mnemosyne miałaby czegoś takiego nie zrobić? – zapytał Gideon.

– Mogę się tylko domyślać. – Kronos westchnął. – Pewnie chodzi o matkę Scarlet. Krótko

po tym, jak na moją i Rei głowę spadła klątwa starzenia się, Scarlet raptem zaczęła sprawiać
wrażenie wyjątkowo szczęśliwej. Nie dlatego, że zaczęliśmy się starzeć, bo tego nawet nie
zauważyła, ale dlatego, że miała sekret. Teraz, kiedy o tym myślę, uświadamiam sobie, że
Mnemosyne przędła tę sieć wspomnień na żądanie Rei, która chciała ukarać córkę za klątwę.
Rozumiesz, za każdym razem, gdy królowa próbowała ją zgładzić, starzała się.

Jeśli w momencie wyjścia z Tartaru Rea wyglądała tak samo staro jak Kronos, oznaczało to,

że musiała mnóstwo razy dybać na życie słodkiej Scarlet. Gideon w kwestii odbierania życia stał po
stronie równouprawnienia, dlatego dodał imię Rei do listy przyszłych ofiar.

– Siostry zauważyły, jak Scarlet na ciebie patrzyła – mówił dalej król. – Zresztą wszyscy to

widzieli. Wiesz, patrzyła takim tęsknym wzrokiem. Jestem przekonany, że właśnie dlatego
Mnemosyne bez trudu zaszczepiła w jej umyśle wizję małżeństwa. Chociaż w rzeczywistości nie
zamieniliście ze sobą nawet słowa.

– Bogowie... – Scarlet zasłoniła usta dłonią, z przerażeniem patrząc na Gideona. – Ja...

Pożądała go, a wiedza ta napawała go dumą. Wolała, żeby nie wiedział, to jasne, a on nie

zamierzał jej utrudniać.

Zatrzymał się, złapał ją za ramiona i potrząsnął nią.

– Zapomnij, że nie widziałem cię w snach, zanim się w ogóle poznaliśmy. Zapomnij, że

nawet nie mam tatuażu twoich oczu. Może i byliśmy małżeństwem, i może się spotkaliśmy, ale ja
ciebie też nie zauważyłem. – Sens była taki: zrozum mnie, moja słodka. Pragnąłem ciebie. Teraz
i wtedy.

Mnożyły się pytania: Skąd wiedział o tatuażu? Jak to możliwe, że widział go, zanim poznał

Scarlet? Czy coś ich łączyło?

Rozluźniła się, kiwnęła parę razy głową, ale potem zesztywniała i wyrwała się Gideonowi.

W jej spojrzeniu pojawił się chłód.

– Po naszym... fałszywym ślubie, po moim opętaniu, po tym, jak odzyskałam nad sobą

kontrolę, wchodziłam do twoich snów, dopóki nie zniknęły twoje drzwi. To kolejny powód, dla
którego uznałam cię za martwego. Nigdy nie wykorzystałam przeciwko tobie mojego demona, po
prostu cię obserwowałam. Zapewne stąd mnie pamiętasz.

Jedna wątpliwość mniej. Gideon ponownie poczuł dumę. Tyle pożądania...

Jednak ze Scarlet było inaczej: żadnej dumy, brak radości, tylko przerażenie.

– Nie chciałeś mnie, kiedy siedziałam w więzieniu. – Łzy spłynęły jej po policzkach. –

Nawet mnie nie zauważałeś.

Te łzy niemal powaliły go na kolana.

– Diablico. – Wyciągnął ręce do Scarlet, pragnąc za wszelką cenę ją przytulić. Pocieszy ją!

Może wtedy jej nie zauważał, ale teraz jak najbardziej.

Odskoczyła od niego.

– Nienawidziłam cię – wyrzuciła z siebie. – Tak długo cię nienawidziłam za to, że mnie

opuściłeś. Winiłam cię nawet za śmierć Steela, chciałam ukarać. Marzyłam o tym! A potem
weszłam w twoje życie i naprawdę cię skrzywdziłam. W snach skonfrontowałam cię z twoim
największym lękiem. Cieszyłam się, że to robiłam. Naprawdę mi się podobało. Dzisiaj ukarałam cię
po raz drugi, chociaż nie zrobiłeś nic złego. W ogóle nie zrobiłeś nic złego. – Zakrztusiła się
ostatnim słowem, wybuchnęła płaczem.

– Diablico, zrobiłaś wszystko źle. Twoja wina. Nie zrobiłbym tego samego na twoim

miejscu. – Zrozum, proszę, błagał bezgłośnie. Nigdy wcześniej nie było dla niego tak ważne, by
ktoś zrozumiał jego mowę.

Kręcąc głową, otarła mokre policzki.

– Przepraszam. Nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję wszystkiego, co ci zrobiłam. Ja... chcę

stąd pójść. Odeślij mnie do domu. Proszę. – Spojrzała na Kronosa, a raczej tam, gdzie powinien
stać. Bo przepadł, zapadł się pod ziemię. – Kronosie! – krzyknęła.

Zniknęło pole, zamiast niego pojawiły się ściany z szarego kamienia. Gideon rozejrzał się

dokoła. Rozpoznał swoją sypialnię w fortecy w Budzie.

Światło księżyca sączyło się przez okno, oświetlając meble. Wysokie łóżko z biało-brązową

kołdrą. Dwie szafki nocne zeszpecone śladami po sztylecie, którym notorycznie rzucał. Na jednej
znajdowała się czerwona pęknięta lampka, a na drugiej misa z cukierkami.

Pod ścianą stały komoda i zniszczony skórzany fotel. Szafa wypełniona była głównie bronią

i w niewielkim stopniu ubraniami. Drzwi do łazienki.

Dom. Znalazł się w domu, choć nie myślał tak o tym miejscu bez Scarlet. Gdzie się

podziała? Czy Kronos zostawił ją na polu? Sam na sam z bólem i żalem? Zaryczał wzorem
Kłamstwa, wściekły, bezradny, zdesperowany.

Zaraz... Spokój, nakazał sobie spokój.

Scarlet pojawiła się pośrodku pokoju.

Gideon odetchnął z ulgą. Tyle że...

Już nie płakała. Zniknęły ból i strach, twarz przypominała szare, kompletnie wyprawne

z emocji płótno.

– Scar... – Ruszył do niej.

Popatrzyła mu w oczy, gestem dłoni powstrzymała go.

– Życzę ci udanego życia, Gideonie. Wszystko zostało powiedziane. – Próbowała go

wyminąć.

Chwycił ją za ramię.

– Dokąd się nie wybierasz?

– Odchodzę.

Nie ma mowy. Znał ją i wiedział, co sobie wymyśliła. Zapoluje na matkę i ciotkę, zemści się

za to, co jej zrobiły.

– Razem je pocałujemy. – Czyli: zabijemy. – Nie?

– Nie. – Jej spojrzenie stężało jak surówka, która zamienia się w stal. Stal... Steel...

doskonałe imię dla jej dziecka. Była uparta i twarda jak stal. – Sama się zajmę matką i ciotką.

Ścisnął mocniej i pociągnął tak, że z impetem o niego uderzyła. Aż wypuściła powietrze,

jednak nie spojrzała Gideonowi w oczy. Wpatrywała się za to w jego pulsującą szyję.

Raptem zdał sobie sprawę, że dyszy. Ze strachu, że nie zdoła do niej dotrzeć, z pożądania.

Pachniała ambrozją, emanowała ciepłem.

– Zapewne dobrze mnie usłyszałaś. Powiedziałem, że razem je pocałujemy.

W końcu podniosła głowę. Jej źrenice pulsowały czerwienią, jakby demon usiłował

wydostać się na zewnątrz.

– Po tym, jak zabiję ciotkę, znajdę sposób, jak pozbyć się wspomnień. Wszystkich. Chcę

zacząć od nowa. Tabula rasa. Teraz nie wiem, co jest prawdziwe, a co sfabrykowane. Nie daje mi to
spokoju. Rozumiesz? Dobija mnie to.

Pocałował ją w czoło.

– Nie jest mi przykro, diablico. Nie pozwól mi pomóc sobie ją pocałować, okej? – Inna

sprawa, że umrze, a nie pozwoli Scarlet usunąć wspomnień o nim.

Wstrząsnął nią dreszcz.

– Jak możesz mi pomagać po tym wszystkim?

– Ja... nie lubię cię. Też za nim nie tęsknię.

Nie musiał precyzować, o kogo chodzi. Wiedziała, kim jest „on”. Polały się kolejne łzy.

Nigdy nie przypuszczał, że będzie się cieszył widokiem płaczącej kobiety, ale łatwiej mu było
zaakceptować smutek Scarlet niż emocjonalną pustkę.

– On nie istniał – szepnęła, chwytając się koszuli Gideona.

– Masz rację. Nie istniał.

– Wiem... Zaraz. Co? – Umiał mówić wyłącznie kłamstwami, więc to, co właśnie

powiedział, powinno go powalić. Ale stał, silny jak zawsze.

– Steel nie był prawdziwy. Dla nas obojga w głębi serca nie istniał.

Łzy leciały ciurkiem.

– Nie zapłacą nam za to, diablico. Nie musisz mi tylko... nie ufać. – Zaufaj, błagam.

– Manipulowały mną. Wyśmiewały się ze mnie przez tyle lat. Dlaczego? Co im zrobiłam?

– Nie są potworami. – Och, są, i to gorszymi niż demony, które spotkał na swojej drodze. –

To ma wiele wspólnego z tobą. – Czyli nic wspólnego ze słodką Scarlet. Palcami przeczesał jej
włosy, ale wciąż twardo trzymał Scarlet w obawie, że mu ucieknie. – Myliły się jednak co do jednej
rzeczy. Jeśli o mnie chodzi, nie jesteśmy prawdziwym małżeństwem.

Zmarszczyła brwi.

– Chcesz powiedzieć, że uznajesz nas za małżeństwo?

Darował sobie wyjaśnianie wszystkiego swoją mową i tylko skinął głową.

– O, nie! – Walnęła go pięścią w klatkę piersiową. – Nie.

Nie takiej reakcji oczekiwał. Słowa same popłynęły mu z ust. Wcześniej tylko brał to pod

uwagę, a teraz był pewien. Pragnął mieć Scarlet dla siebie, i to pod każdym względem. Czas nie
grał roli.

– Jeśli o nas chodzi – mówiła dalej – to koniec. Właściwie to nawet nie było początku.

– Masz rację.

– Posłuchaj mnie uważnie. Mamy szczęście, że nie jesteśmy małżeństwem, bo w ogóle do

siebie nie pasujemy. Koszmar. – Roześmiała się, a jej śmiech zabrzmiał w jego uszach jak
zapowiedź losu, jak demoniczny dźwięk, który nieśmiertelni słyszą przed śmiercią. – Nic dziwnego,
że mnie nie zauważyłeś tej pierwszej nocy, kiedy cię znalazłam. – Gdy uniósł brwi, odpowiedziała
na niewypowiedziane pytanie: – Byłeś w klubie, w ciemnym kącie posuwałeś śmiertelną kobietę.
Każdy mógł cię zobaczyć. Ja zobaczyłam.

Kiedyś publiczny seks nie był dla niego niczym szczególnym, a ponieważ robił to wiele

razy, odnalezienie w pamięci tej konkretnej nocy powinno przyjść z trudem. A jednak nie przyszło.
Raptem wszystko sobie przypomniał.

Wieczór jak każdy inny, chęć na bzykanko i alkohol z domieszką ambrozji. Obok stolika

gęsta, ciemna chmura, której nie potrafił ogarnąć. Wydawało mu się, że przesadził
z rozweselaczami i wszystko zaczęło mu się mieszać. Zwłaszcza że nagle poczuł zapach orchidei.
Kłamstwo zachowywało się, jakby chciało wyskoczyć z czaszki, a krew w Gidziu zaczęła
nieznośnie pulsować.

– Nie wyczułem cię – powiedział. – Nie wziąłem innej, myśląc, że to ona nie odpowiada za

moje podniecenie, podczas gdy tak naprawdę to była ona, a nie ty.

– Ja... Mimo wszystko. – Zarumieniła się. – Mimo to nie pasujemy do siebie.

– Masz rację. – Przypomniały mu się pewne jej słowa. Scarlet zarzuciła mu, że nawet jej nie

pragnie, bo nie zdecydował się na penetrację.

Proszę, oto nagroda za taktowność. Za szlachetny brak pośpiechu.

Koniec z tym. Zaraz weźmie to, na co ma ochotę, czyli wszystko. Posiądzie Scarlet, a ona

go zaakceptuje. Przyzna, że są sobie pisani, stworzeni dla siebie. Wszystkim innym zajmą się
później.

Zresztą czy było czym się zajmować? Rozweselała go, oczarowywała, rozpalała. Nie

wycofała się przed nim, nie bała się go. Nawet demona. Stawiła mu czoło i pewnie nawet była
silniejsza od niego.

Mało tego. Oboje potrzebowali pocieszenia. Najlepszego, jakie istniało, to znaczy w zmiętej

pościeli.

Położył dłonie na biodrach Scarlet, podniósł ją i posadził na łóżku.

Spojrzała na niego zaskoczona, po czym spytała ochrypłym głosem:

– Co ty wyprawiasz?

– Kończę. – Czyli: zaczynam.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział siedemnasty

– Wygrać, wygrać. Musisz wygrać – syczał demon.

– Wiem. – Pot lał się po twarzy i piersi Stridera. Skręcił za róg i zwolnił do energicznego

marszu. Starał się trzymać cienia rzucanego przez niebosiężną kolumnę. Na szczęście zorientował
się, że ma ogon, a konkretnie cztery ogony, zanim dotarł do świątyni Niewymawialnych. Zmienił
więc trasę i znalazł się w samym środku turystycznej dzielnicy Rzymu, wiele kilometrów od wyspy.
Otaczał go tłum pożerający wzrokiem zabytki. Tysiące par oczu gapiły się na potężne, białe
pozostałości świątyni Westy i uwieczniały boski majestat na zdjęciach. Strider miał niejaki problem
z wmieszaniem się w barwną ciżbę, wyróżniał się bowiem wzrostem i muskulaturą.

Mimo to z chęcią sam się pogapił na świątynię. Cóż, w końcu pomagał ją budować po tym,

jak pomógł zniszczyć tę, która wcześniej stała na tym miejscu. Ale nie zamierzał się tym chwalić,
nie potrzebował uznania (na które i tak nie mógł liczyć).

Dobre uczynki potrafią zniszczyć reputację. Po prawdzie, wrażliwy wojownik nie

wzbudziłby strachu w sercach Łowców, a przecież tylko strach pozwalał zapanować nad nimi.

Strider prowadził wojnę z Łowcami od tysięcy lat. Dawniej przemieszczali się jego śladem

od miasta do miasta, zostawiając za sobą krew, śmierć i krzyki, obrócone w perzynę budynki,
splamioną historię, a on z kumplami brał odwet tak brutalny, że za każdym razem sycił się
poczuciem zwycięstwa. Wróg został pokonany!

Następowało kilka lat pokoju, kiedy to demon pławił się w zadowoleniu, pijany triumfem

i spokojem. Ale, rzecz jasna, niedobitki Łowców pewnego dnia wyzbywały się strachu i znów
wzrastały w siłę. I znowu atakowały. Wojna powracała, jakby nigdy się nie skończyła.

– Wygrać, wygrać – skandowała w głowie Stridera Klęska. – Muszę wygrać.

– Wiem, kurwa! – Miał ze sobą Opończę Niewidkę. Nie mógł sobie pozwolić na ryzyko

zranienia lub uwikłania w potyczkę. Musiał biec.

Bogowie, jak nienawidził biegania.

Gdyby miał chwilę, narzuciłby na ramiona tę durną Opończę i zniknął, a potem zapomniał

o tym, co się stało: że został zauważony, że do niego strzelano i zapędzono w kozi róg.

Jedyne, co powstrzymywało go przed wyciągnięciem Opończy tu i teraz, była opcja, że

Łowcy, którzy depczą mu po piętach, wcale nie wiedzą, co ze sobą ma. Nie ma sensu się chwalić
i dolewać oliwy do ognia, jeszcze bardziej wzmacniać ich determinacji.

Przeciskając się przez tłum, starał się robić to delikatnie. Niektórzy przeklinali pod nosem

jego chamstwo, drudzy odwracali się, żeby na niego nawrzeszczeć, i milkli, widząc jego posturę.
Z tą ponurą miną wyglądał pewnie na potencjalnego mordercę.

W sumie był nim.

Czy Łowcy dopadli Luciena i Anyę, dokądkolwiek wyjechali? Znaleźli Reyesa i Danikę?

Jak tylko się upewni, że jest bezpieczny, zadzwoni do nich i ostrzeże, że wróg jest blisko.

Ciężkie buciory Stridera waliły o bruk Forum Romanum. Ptaki skrzeczały i uciekały

z drogi. Słońce biło w ziemię jak szalone i odbijało się od białych kamieni tak intensywnie, że aż
oczy zachodziły łzami. Jeśli zdoła pokonać jeszcze kilka przecznic, dotrze do świątyni Cezara. Tam
zgubi Łowców pośród ruin. Znał to miejsce, kiedyś tu mieszkał, a oni nie.

Brak huku, za to świst. Ktoś użył broni z tłumikiem.

– Cholera! – Strider poczuł w barku ukłucie gigantycznej osy, a potem ciepłą strużkę

płynącą po ramieniu. W końcu go dorwali. Otrzymał tak wiele postrzałów, że doskonale znał to
uczucie. – Cholera!

– Wygrać. Wygrać! – wściekał się demon.

– Wygram, no. – Może powinien był pojechać do Stanów? Więcej ludzi, większy teren,

łatwiej się zgubić. Ale zachciało mu się pogawędki z Niewymawialnymi. Musiał sprawdzić, czy są
skłonni zmienić warunki umowy. Może zamiast głowy Kronosa, a w efekcie uwolnienia się od
niego i stania się zagrożeniem dla całego świata, Niewymawialni zadowolą się niepodzielnymi
rządzami nad swoją krainą. Jeśli uzyska ich aprobatę, pogada z Kronosem, przedstawi mu plan.

Na szczęście Strider zauważył ogon i zamiast do świątyni, poszedł na Forum Romanum.

Gdyby wróg śledził go do samej świątyni i podsłuchał rozmowę z Niewymawialnymi, skutki
byłyby nie do ogarnięcia.

– Wygrać!!!

– Daj mi chwilę – mitygował demona, zastanawiając się gorączkowo, co robić. Miał na

sobie pieprzony naszyjnik z motylem, więc Kronos nie wie, gdzie on jest, nie wie, co się dzieje.
Czyli że nie wyskoczy jak filip z konopi i nie uratuje jego żałosnego tyłka. No tak, ale nie mógł
zdjąć naszyjnika, bo wtedy wyskoczyłaby Rea i zamiast uratować, skopała mu dupsko.

Strzał. Świst.

Kolejne ukłucie, tym razem w łydce. Strider potknął się, ale nie zatrzymał.

– Wygrać.

– Mówiłem, że nad tym pracuję. – Chyba jednak będzie musiał użyć Opończy Niewidki,

niezależnie od okoliczności.

Sięgnął do kieszeni spodni – do diabła, ręka mu się trzęsła – i wyciągnął niewielki kwadrat

szarego materiału. Dziwił się za każdym razem, gdy na niego patrzył. Jak to możliwe, że takie małe
coś mieści tak potężny artefakt?

Ktoś zaszedł mu drogę, ale po prostu odepchnął gościa i pomknął dalej. Kolejny świst.

Ludzie zapewne nie rozpoznali wystrzałów z broni z tłumikiem, ale wyczuli niebezpieczeństwo
i rozbiegli się, szukając schronienia.

Strider uskoczył na prawo, a pocisk przeleciał tuż obok i zagłębił się w kamieniu, krusząc

go i wzbijając chmurę pyłu.

– Zwycięstwo! – Klęska roześmiała się jak dzieciak, który zbyt wcześnie otworzył prezent

bożonarodzeniowy i przekonał się, że Święty Mikołaj przyniósł dokładnie to, o co go prosił.

Strider przyśpieszył kroku i obejrzał się przez ramię. Czterech Łowców, trzech mężczyzn

i jedna kobieta, biegnie za nim i próbuje otoczyć, przebijając się przez tłum turystów.

W jego głowie zaczął krystalizować się plan. Uśmiechnął się pod nosem. Jednak nie

skorzysta ze świątyni Cezara. Skręcił za róg i rozłożył Opończę. Strzepnął raz, drugi, aż była na tyle
duża, żeby okryć jego wielkie cielsko.

– Patrzcie! Ma Opończę – krzyknął jeden z mężczyzn.

– Zabić go!

– Żadnej litości!

– Wygrać, wygrać! – wrzeszczał demon.

Wystrzały, świsty. Nie zdołał policzyć. Jeszcze kilka tygodni wcześniej Łowcy zrobiliby

wszystko, co w ich mocy, żeby wziąć go żywcem. Tylko żywcem, bali się panicznie uwolnienia
demona, wypuszczenia zła na nic niepodejrzewający świat. Sęk w tym, że Galen odkrył sposób na
sparowanie wolnego demona z nowym nosicielem. Plan zakładał oczywiście sparowanie demonów
z ludźmi, których wybierze Galen, takimi, którzy bez szemrania wypełnią każdy jego rozkaz.

Strzał. Świst.

Pocisk utkwił w dolnej części pleców Stridera. Następny w udzie. Potknął się i zwolnił.

Cholera, w takim tempie wykrwawi się, zanim zarzuci Opończę na ramiona.

– Wygrać, wygrać – jęczała Klęska, teraz już obolała i niepewna.

– Nie poddawaj się – mruknął Strider. – Załatwię to. Obiecuję. – Drżącymi dłońmi zdołał

narzucić na siebie Opończę i włożyć kaptur. I momentalnie stał się niewidzialny nawet dla siebie.
Swoją drogą, dziwne wrażenie.

Skoczył w bok, zatrzymał się i odwrócił. Łowcy zwolnili, gorączkowo przeszukując

rzednący tłum.

– Gdzie on się podział? – wychrypiał jeden z nich.

– Włożył Opończę. Do diabła! Nie znajdziemy go.

– Myślicie, że uciekł? A może gdzieś tu się przyczaił i zamierza nas śledzić?

– Zwycięstwo! – powtórzyła Klęska już zadowolona, choć i trochę zawiedziona, bo nikt nie

zginął.

– To tchórz. Na pewno uciekł.

– Nie wiemy tego na pewno. Nie możemy wrócić do bazy.

– I nie powinniśmy rozmawiać. Do diabła z nim!

Żaden z Łowców nie spojrzał w dół. Gdyby tak zrobił, zauważyłby krew, która wypływała

spod Opończy i znaczyła kamienie. Strider ostrożnie, by nikogo nie potrącić, usiadł na ziemi.

– To co robimy? – zapytała kobieta. Głos miała ochrypły, pewnie palaczka.

– Rozdzielimy się – powiedział najwyższy z Łowców, ewidentnie przywódca. Był

ciemnowłosy, ciemnooki i ciemnoskóry, wyglądał zupełnie jak Amun, uświadomił sobie ze
zdumieniem Strider. E tam, pewnie mu się tylko zdaje. – Patrolujcie miasto, dopóki się nie odezwę.
Przemieszczajcie się szybko. On jest ranny. Długo nie pociągnie.

Pozostali skinęli głową i błyskawicznie się rozpierzchli. Zostali tylko dowódca

i dziewczyna. W milczeniu wymienili spojrzenia. Dowódca rozejrzał się szybko, jakby ukradkiem
ją pocałował i mruknął:

– Uważaj na siebie. – I odszedł.

Ciekawe. Można to wykorzystać. Najwyraźniej byli kochankami. Dowódca zapewne zrobi

wiele, by odzyskać swoją kobietę.

Strider, zamiast znaleźć schronienie i doprowadzić się do porządku, poszedł za dziewczyną.

– Nowe wyzwanie – oznajmił demonowi.

– Wygrać.

– Spokojna głowa.

Była drobną blondynką z jasnymi, upstrzonymi różowymi pasemkami włosami sięgającymi

do ramion. Miała na sobie białą koszulkę z mordką Hello Kitty i porwane dżinsy. Krągłości ciała
najpewniej maskowały niezły arsenał, noże, pistolety, kastety. W brwi tkwił srebrny ćwiek, który
pasował do szarych oczu. Na ramieniu miała tatuaż.

Było w niej coś znajomego. Coś takiego, co wzbudziło w nim falę... nienawiści. Tak,

nienawiści, uświadomił sobie zszokowany. Nie sposób było pomylić tego mrocznego uczucia.
Dziwne. Nie przypominał sobie, żeby kiedyś spotkał tę dziewczynę. Na pewno nie zapamiętał jej
z żadnej bitwy z Łowcami.

Skąd ta nienawiść?

– Wygrać, wygrać!

– Później się będę martwił, kim ona jest – mruknął do siebie.

Choć była niska, szła bardzo szybko, więc Strider, który gwałtownie słabł, nie potrafił

dotrzymać jej kroku.

– Wygrać.

– Mówiłem ci. Już jest moja.

Kiedy dziewczyna skręciła za róg i ruszyła ku pełnemu ludzi budynkowi, Strider wyciągnął

rękę, złapał ją za włosy i pociągnął. Był to chwyt poniżej pasa, ale trudno. Upadając, pisnęła
zaskoczona, ale już po sekundzie stała pewnie na nogach, dzierżąc dwa sztylety.

– Drań – warknęła. – Wiedziałam, że uznasz mnie za słabe ogniwo i za mną pójdziesz. To

był twój pierwszy błąd.

Kilka osób spojrzało na nią, dziwiąc się, że mówi do siebie.

Strider w milczeniu przesunął się za nią i walnął w tętnicę szyjną, próbując odciąć dopływ

krwi do mózgu. Jasna cholera! Ale zimna! – pomyślał. Jak lód. Złapał ją za szyję.

– A drugi? – zapytał.

Ciskała się, próbowała obrócić.

– Co do... – Ugięły się pod nią kolana, wywróciła oczami, zemdlała.

– Wygraliśmy, wygraliśmy!

Mimo radości demona, Strider czuł, że poszło zbyt łatwo. Ale cóż, zwycięstwo to

zwycięstwo. Uśmiechnął się z satysfakcją – wygrana! wygrana! – podniósł dziewczynę, ukrył ją

pod Opończą i poszedł w swoją stronę.

Sienna zwlokła się z łóżka, ciągnąc za sobą łańcuchy, które krępowały szyję, nadgarstki

i kostki. Kiedy postawiła stopy na podłodze, łańcuchy wpiły się w ciało, przecięły skórę
i uniemożliwiły jakikolwiek ruch.

Oczy przysłaniała czerwona błona, przez co wszystko wyglądało jak skąpane w szkarłatnym

świetle. To by się zgadzało, skoro miała ochotę pomalować pokój na czerwono... krwią. Swoją,
Kronosa. Pragnęła tego, marzyła o tym. Aksamitne zasłony, kwiaty rosnące na kamieniu,
polerowane drewno i alabastrowe posążki ponadprzeciętnie wysokich mężczyzn zbyt hojnie
obdarzonych mięśniami...

...wszystko ocieka...

Dość tego! Muszę dotrzeć do Parysa, pomyślała. Albo może ta myśl należała do demona.

Gniew, jej wewnętrzny wróg, którym powinna pogardzać. Ale nie potrafiła. Tylko dzięki niemu
mogła dopełnić zemsty. I tylko on dawał jej nadzieję. Był ostatnią deską ratunku.

– Parys pomoże. – Tym razem wiedziała, czyje to słowa. Demona. – Parys weźmie cię pod

swoje skrzydła, dopóki nie będziesz na tyle silna, by stawić czoło Kronosowi.

Może tak, a może nie. Tuż przed śmiercią powiedziała mu, jak bardzo go nienawidzi.

Mówiła prawdę, nienawidziła i wciąż tak było. A może nie? Boże, sama nie wiedziała, co myśleć.
Im więcej demon mówił o Parysie, tym mniejszą niechęć czuła do wojownika.

– Parys pomoże.

– Słyszałam, nie musisz powtarzać – ucięła.

Ludzka, bezpłciowa część jej natury uważała, że kiedy odnajdzie Parysa, to go zabije. Inna

zaś, kobieca, pragnęła wycałować jego piękną twarz. Cóż, na pewno Sienna wiedziała tyle, że
zamierza go odnaleźć i wykorzystać zgodnie z tym, co wymyślił Gniew. Parys też był opętany
demonem, więc kiedy będzie się nią opiekował – jeśli, znaczy się – nauczy ją, jak kontrolować tę
jej nową, mroczną stronę.

A kiedy to się stanie... pa, pa, Kronosie.

Postanowiła natychmiast działać, zrobiła krok do przodu. Łańcuchy jęknęły, ale nie puściły.

Opanowały ją furia i nienawiść, a wciąż rosnące skrzydła między łopatkami wściekle zatrzepotały.

Gniew dodawał jej sił. Znowu szarpnęła. I jeszcze raz. Skóra popękała, naczynia niemal

wyszły na wierzch. Ból, ból, ból... Parys! – wrzasnął jej umysł. Coraz więcej energii, coraz
silniejsza... aż w końcu jedno z ogniw pękło...

Amun wlókł się zadymioną jaskinią. William i Aeron trzymali go w pionie, żeby nie

wyrżnął nosem w zasłaną kośćmi ziemię. Pokonali całe zastępy demonów, żeby dotrzeć aż tutaj, do
zapomnianej przez świat doliny śmierci. Wszyscy trzej byli ranni. Amun miał wyrzuty sumienia, że
stanowi dla kolegów dodatkowy ciężar.

Chrzęst, chrzęst. Pot lał się z niego strumieniami. Skórę miał pokrojoną jak

bożonarodzeniowa szynka, ale wcale nie to było najgorsze. Zbyt wiele tajemnic... bombardowały
go, pożerały. Złe sekrety, okrutne sekrety. Kradzieże, gwałty, morderstwa.

Dusze gnijące w podziemnym więzieniu zabijały swoich braci w najokrutniejszy sposób,

czerpiąc z tortur niewysłowioną rozkosz. A teraz demony zamieszkujące piekło unosiły się na fali
szczęścia, sadystycznie dręcząc zwyrodnialców. Zemsta jest słodka.

Demony przynajmniej nie miały tajemnic. Z radością dzieliły się szczegółami swojego

odrażającego życia. Lecz Amun potrafił czytać w ich prostych umysłach. Wychwytywał potrzebę
kradzieży, gwałcenia i mordowania. Potrafił spojrzeć na świat ich oczami.

Nigdy wcześniej nie czuł się taki... brudny, wręcz obrzydliwy, i wątpił, czy kiedykolwiek

zdoła się obmyć z tych nieczystości. Tajemnicy się podobało. Mruczała zadowolona, wciągając
sekrety i myśli jak czekoladę przez słomkę.

– Nic o Legion? – zapytał Aeron po raz tysięczny.

Amun pokręcił przecząco głową i skrzywił się z bólu.

– Nie możemy tak łazić po omacku – odezwał się William. – Nieźle nam się oberwało od

tych kurdupli. Małe, ale jakie cwane. Myślałem, że stracę jaja.

Lucyfer być może bał się dzielnego wojownika, ale jego słudzy już niekoniecznie.

Atakowali Williama z taką samą zaciętością co Amuna i Aerona.

– Musisz ukraść wspomnienia jakiegoś demona – powiedział Aeron do Amuna. – To jedyny

sposób. William ma rację. Im dłużej będziemy tu krążyć, tym więcej walk nas czeka, aż wreszcie
opadniemy z sił.

Nie, pomyślał Amun, choć w odpowiedzi tylko skinął głową. Wiedział, że do tego dojdzie.

Miał nadzieję na inny obrót spraw, opierał się tak długo, jak zdołał. Kiedy ukradnie wspomnienia
demona, będzie dużo gorzej. Nie zdoła się oczyścić, na zawsze pozostaną jego częścią.

Dlaczego to robisz? – dociekał w duchu. Bo kochał Aerona. Pragnął dla przyjaciela

szczęścia, którego nie mógł zaznać w żaden inny sposób.

A co z twoim szczęściem?

Zignorował to pytanie, bo w przeciwnym razie sam siebie by przekonał, że jednak należy

postąpić inaczej, a to nie wchodziło w grę.

– Znajdźcie demona – zamigał. – Przyprowadźcie go żywego. Im wyższy w hierarchii, tym

lepiej.

– Chcesz Lordowską Mość? – zapytał William z niedowierzaniem.

Jego Lordowska Mość siedział w każdym z Władców. Byli to najpotężniejsi wśród

demonów, najlepiej zorientowani w sprawach piekła, ale rzecz w tym, że w podziemiach została ich
garstka, dosłownie kilku, którzy nie uciekli wraz z innymi, z Tajemnicą, Gniewem i pozostałymi.

Amun skinął głową.

– O ile to możliwe – zamigał. – Tych najtrudniej złapać.

Przyjaciele zaprowadzili go do zacienionego wejścia do jaskini i pomogli usiąść na ziemi.

Mięśnie jęknęły z bólu. Amun zamknął oczy. Odpocznie sobie chwilkę.

Ktoś go poklepał po ramieniu, ktoś inny włożył pistolet do ręki. Usłyszał odgłos kroków.

Nie wiedział, jak długo tak siedział, powoli wypuszczając z ręki broń. Kiedy otworzył oczy,
koledzy byli już z powrotem.

Aeron i William stali przed nim. Ciężko dyszeli, z ledwością trzymając wierzgającego jak

dziki osioł demona. Stworzenie dorównywało im wzrostem, miało na ciele płaty zielonej łuski
i kościstą twarz pozbawioną skóry i mięśni. Z kręgosłupa wyrastało kilka rogów.

– Co prawda nie Lordowska Mość, ale blisko – wycedził Aeron. Miał rozcięte czoło, krew

spływała do lewego oka.

– Rób, co masz robić – dodał William – zanim będzie za późno.

Amun, mobilizując resztki energii, wyciągnął dłonie i położył je na czaszce demona, który

zaczął się jeszcze bardzie ciskać. Wrzeszczał jak, nie przymierzając, opętany. Dwa razy spocone
dłonie Amuna straciły przyczepność, ale wreszcie nawiązał łączność z umysłem stworzenia
i kontakt fizyczny przestał być niezbędny.

Płynęło do niego jedno wspomnienie za drugim. Życie wypełnione furią, bólem i torturą,

a wszystko to skierowane na innych. Stworzenie było zastępcą Jego Lordowskiej Mości demona
Bólu, lokatora Reyesa, kiedy więc Ból uciekł z piekła, zastąpiło swojego szefa. Ależ uwielbiało
swoje obowiązki!

Ten demon gnębił Legion. Krzyki uwięzły w umyśle Amuna, widział jej przerażoną twarz.

Raptem zachciało mu się wymiotować. I, bogowie, zrobił to w chwili, gdy połączenie zostało
przerwane.

William i Aeron puścili zdobycz, która, jak bezużyteczny cielec z wypranym mózgiem,

opadła na ziemię.

Dłoń dotknęła głowy Amuna, zsunęła się niżej i zatrzymała na karku. Delikatny, masujący

dotyk miał przynieść pociechę. Na próżno. Nic już nie będzie takie samo.

– Wiesz, gdzie ona jest? – zapytał łagodnie Aeron.

Amun skinął ze łzami w oczach. Te krzyki... krew... tyle krwi...

Dłoń na jego karku zastygła.

– Gdzie? Powiedz, Amunie. Proszę.

Podniósł wzrok. Poczuł, że znowu zbiera mu się na mdłości. I zaczął migać:

– Co drugi dzień ma ją inny demon. Jest bita, torturowana i... jeszcze gorzej. Co drugi dzień

trafia do Lucyfera, który krzykami Legion zabawia poddanych. Dzisiaj jest u niego. On... wie, że tu
jesteś. Zamierza zabić cię na jej oczach.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział osiemnasty

Kiedy Gideon przesuwał się w górę jej ciała, Scarlet nie ruszyła się z miejsca i nie pisnęła

ani słówka. Nie śpieszył się. Zdjął jej buty, skarpetki i spodnie. Mogła zaprotestować, ale tego nie
zrobiła. Uświadomiła sobie, że właściwie to tego potrzebuje. Tylko raz. Tej jednej pięknej,
rozkosznej chwili, żeby przyćmiła życie pełne żalu i nienawiści, smutku i bólu, zdrady.

Zabawne, że to właśnie Gideon, strażnik Kłamstwa, okazał się jedyną szczerą wobec niej

osobą.

Co więc z tą chwilą? Zamierza z niej skorzystać. Czy pozwoli sobie na coś więcej? Nie,

konkludowała. Jak długo żyła matka i jak długo ciotka mogła manipulować moim umysłem, byłam
dla Gideona zagrożeniem.

Na co absolutnie nie zasługiwał. Nie popełnił żadnego z tych czynów, które mu zarzuciła.

Bogowie, jakże była głupia. Zasłużyła na surową karę. Powinna odejść, a nie dawać upust
egoizmowi, rozkoszując się tą chwilą. Przynajmniej tyle była winna Gideonowi. Ale nie potrafiła
się zmusić, by mu się wyrwać. Tylko przez tę krótką chwilę, powtarzała sobie, Gideon będzie do
niej należał. Tak bardzo jej pragnął, to było widać, gdyby więc odeszła teraz, przed... spełnieniem...
byłoby to z jej strony wyrazem czystego egoizmu, niewybaczalnej perfidii.

– Taka brzydka – szepnął, z nabożną czcią przesuwając palcem po wewnętrznej stronie jej

ud, lecz kiedy uświadomił sobie, co powiedział, spanikowany spojrzał na Scarlet.

– Wiem, co miałeś na myśli – zapewniła go cicho. Jeszcze nie zdjął z niej koszulki, więc nie

widział stwardniałych sutków, nie ściągnął z niej majtek, więc nie widział, jak bardzo go pożądała.

Rozluźnił się.

– Nie zadziwiasz mnie, diablico. – Wodził kciukami wokół jej kolan. – Nie mów mi, że

wiesz o tym.

Jak to możliwe, że jest dla niej tak delikatny? Że może jej dotykać po tym wszystkim, czego

się właśnie dowiedzieli? Jeśli chcesz zaznać prawdziwej rozkoszy, pomyślała zaraz, musisz
zapomnieć o pewnych sprawach.

Nie było to łatwe, bo myśli same do niej wracały. Obudowała Gideona własnymi fantazjami,

zrobiła to sama. Ciotka tylko zasugerowała, że byli małżeństwem, ale to Scarlet dopowiedziała
resztę.

Została poniżona. Czuła wyrzuty sumienia. Była bezbronna.

Przede wszystkim jednak żałowała. Tamten piękny ślub tak naprawdę w ogóle nie miał

miejsca. Nigdy nie leżała w ramionach tego mężczyzny, spokojna i pełna nadziei. Nie dała mu syna.

Zadrżał podbródek, w oczach pojawiły się łzy.

– Nie musisz tego robić. – Nie chciała, żeby przerywał. Pragnęła przeżyć z nim tę chwilę,

ale musiała zostawić Gideonowi otwartą furtkę. Jeśli robił to z litości, to tak wielkiego upokorzenia
by nie zniosła. – Nie jesteś moim mężem.

– Mów tak dalej – mruknął, podnosząc jej koszulkę i dobierając się do pępka. – Uwielbiam

to, co mówisz.

Przeszedł ją zmysłowy dreszcz. „Mów dalej” oznaczało u niego „bądź cicho”. Kto by

pomyślał, że te słowa sprawią jej radość.

– Chcę tylko powiedzieć, że niczego nie jesteś mi winien. – Czy ten urywany głos należał

do niej? – Jeśli już, to ja mam wobec ciebie dług.

Uniósł głowę i zmrużył oczy.

– Masz dług – rzucił gniewnie. – Dlatego to robię.

Okej, pomyślała, wciąż bardzo niepewna, czekając na więcej.

– Nie pragnę cię z całego serca. Nie rozumiesz? Moje ciało nie usycha z tęsknoty za twoim.

Nie marzyłem o tym, by być z tobą, od chwili gdy cię po raz pierwszy zobaczyłem. Przeszłość ma
znaczenie. Naprawdę.

Kilka kropli spłynęło jej po policzku. Żenujące łzy. Nie mogła się ruszyć. Przeszłość się nie

liczy? Czy mogła sobie pozwolić na nadzieję?

– Nie jesteś moja.

Była jego. Coś w niej pękło, tak po prostu. Runęła ściana, którą próbowała się od niego

ogrodzić. Zostało jedynie pożądanie. Zrobi to. Ten jeden raz, znów powtórzyła w duchu. Niczego
nie zatai. Odda mu wszystko.

Nie wiedziała, co się potem stanie z jej sercem. Och, wiedziała, popęka do reszty. Lecz o to

zatroszczy się później. Teraz Gideon był z nią. Pragnął jej. To wystarczy.

Powoli usiadła, zmuszając go do tego samego. Objął udami jej uda. Włosy spadały jej na

ramiona i niżej, zasłaniając dekolt. Odgarnęła je poirytowana. Dekolt jest sexy, a ona pragnęła być
seksowna dla tego faceta.

Chciała, żeby pragnął jej tak samo mocno, jak ona jego pragnęła przez te wszystkie lata,

stulecia.

Nabrał powietrza.

– Nie więcej – szepnął.

– Nie teraz. Chcę cię zobaczyć. – Zdjęła mu koszulę przez głowę.

Bogowie, ależ był wspaniały, wprost doskonały w każdym calu. Złota skóra, na brzuchu

idealnie wyrzeźbiony kaloryfer. Jej spojrzenie przyciągnęły czarne oczy i czerwone usta
wytatuowane na piersi i szyi. Przesunęła po nich palcami. Dotknęła motyla na prawym ramieniu,
zostawiając ślad paznokci. Nie są małżeństwem, ale łączy ich symbol.

– Fatalnie mrozi – wydyszał.

Cudownie rozpala, znaczy się. Przeszedł ją dreszcz. Dotknęła wiszącego na sutku kolczyka

w kolorze indygo, a potem szafirowego ćwieka w pępku. Znowu niebieski.

– Dlaczego tak lubisz niebieski? – Przejechała językiem po sutku z kolczykiem. Ależ

kombinacja: zimny metal, gorąca skóra.

– Nie chcesz o tym teraz porozmawiać? – Chwycił się za Gidzia, który wystawał ze spodni,

i przesunął dłonią w górę i w dół. – Mamy coś gorszego do roboty.

Głupia, myślała, że jest taki cudowny, a nie widziała jeszcze wszystkiego. Oto cały on,

wiedziony podstawowym instynktem. Wojownik, który wie, czego chce, i bierze to, nie zważając na
konsekwencje. Ale...

– Tak. Mam ochotę porozmawiać. – Chciała poznać Gideona, to było równie ważne, jak

przebywanie z nim. No, tylko ten jeden raz.

Z westchnieniem opuścił rękę. Potrzeby Scarlet liczyły się bardziej niż jego. Ale nie odsunął

się od niej, przeciwnie: złapał ją za pupę i przyciągnął jeszcze bliżej, tak że Gidziem uciskał jej
waginę. Aż ugryzła się w język, żeby nie krzyknąć.

– W Tartarze nie było takiego dzieciaka, najpiękniejsze stworzenie, jakie w życiu

widziałem. Pewnego dnia nie dostarczyłem nowego więźnia i dzieciak nie poprosił o jakąś grę. Nie
znalazłem tylko kartki papieru i kredki. Nie była niebieska. Kiedy mu nie dałem tej kartki, dzieciak
nie uśmiechnął się do mnie i nie powiedział, że niebieski to najgorszy kolor na świecie, jak niebo,
o którym nigdy nie słyszał, ale które widział. Tamtego dnia niebieski nie stał się dla mnie
symbolem... wolności.

Scarlet oniemiała. Po plecach przeszedł jej dreszcz.

– Ten chłopiec – zdołała wydusić. – Miał ogoloną głowę i czarne oczy?

– Skąd... – Gideon zmarszczył brwi, szeroko otworzył oczy. – To nie byłaś ty – wycharczał.

– Ale ty...

– Miałam ogoloną głowę, jak chłopiec, tak. – Stąd znał jej oczy. A usta? – Jedna z niewielu

rzeczy, które zawdzięczam matce. Większość więźniów wiedziała, że jestem dziewczynką, ale
lepiej było im nie przypominać. Lepiej było wyglądać na możliwie... nieatrakcyjną.

– Czy ktoś...?

– Tartar był pełen bogów i bogiń, którzy przywykli, że biorą to, na co mają ochotę.

Z nawyku demonstrowali siłę, dominację. W niewoli byli wściekli, sfrustrowani i przybici. A co
myślałeś? – Mogła skłamać, udawać, że jest czysta i nieskalana. Postawiła na szczerość. Ech, co za
ironia, pomyślała.

– Wiesz co, nie poszedłem do Zeusa i nie poprosiłem o uwolnienie chłopca. Nie odmówił.

– Dziękuję – odparła z uśmiechem. – To miło z twojej strony. – A więc jednak rozmawiali

w więzieniu. Wreszcie prawdziwe wspomnienie, w dodatku wspólne. Nic dziwnego, że od
pierwszej chwili uwielbiała tego mężczyznę. – Dość gadania. Zgoda?

– Tak – odparł szorstko. Nadal rozmyślał o przeszłości. Aż dusił się ze wściekłości, jak ją

traktowano.

Wolała, żeby zostawił przeszłość i skupił się na niej, wyłącznie na niej.

– Gideonie?

– Hm?

– Chcę cię.

Westchnął, ale się nie ruszył, kiedy mocowała się z jego spodniami. Pod czarnymi slipami

pulsował najważniejszy kawałek faceta. Pociekła jej ślinka. Zanim noc dobiegnie końca, zamierzała
mieć tę jego twardą, grubą dzidę w sobie na dwa sposoby: w ustach i w waginie. Nie wypuści go
z łóżka, dopóki nie dojdą przynajmniej tuzin razy. Noc należała do nich.

Gideon błyskawicznie zzuł buty i skarpetki, a ona ściągnęła z niego spodnie i bieliznę.

Wreszcie był nagi, cały jej.

Usiadła przy jego kostkach i obejrzała Gideona w całej krasie: długie nogi, szczupłe,

doskonale umięśnione, mgiełka czarnych włosów na łydkach, gęstsza na udach, aż wreszcie
przechodząca w prawdziwy busz.

– Nie dotykaj mnie – wychrypiał. – Twoje spojrzenie mnie zabija.

– W takim razie przykro mi, ale nawet jeszcze nie zaczęłam tortur.

Usłyszała, jak jęknął. Niecierpliwił się? Oby.

Przejechała językiem po tatuażu przedstawiającym motyla, a potem przesunęła się wyżej, ku

jądrom. Gideon znów jęknął. Kontynuując tortury, owionęła gorącym oddechem miejsce, które
przed chwilą pośliniła. Kolejny jęk. Gideon wygiął plecy, gwałtownie szukając kontaktu.

– Złap się wezgłowia – nakazała – i nie puszczaj. – Nie chciała, żeby zaczął posuwać ją

w usta i zbyt prędko skończył. Dał jej pierwszy w życiu orgazm. Zrewanżuje mu się tym samym. –
Rozumiesz?

Początkowo sądziła, że przesadziła, bo spojrzał na nią niepewnie, zaraz jednak jego ramiona

wystrzeliły w górę i zatrzymały się na wezgłowiu, aż mu zbielały kostki.

Zrozumiała, że poczuł się niepewnie nie dlatego, że nie chciał spełnić jej polecenia, lecz

z niepokoju. Bał się uwierzyć, że to ona przejęła dowodzenie.

A to znaczyło, że chciał, by kontrolowała sytuację. Pragnął zatracić się w namiętności,

odegnać troski i zmartwienia, skupić się na doznaniach. Oczywiście. Kobiety, z którymi był, nie
mogły o tym wiedzieć, ponieważ Gideon nie był w stanie im tego powiedzieć. Nieważne, że Scarlet
miała ochotę rozszarpać te kobiety za to, że ośmieliły się go dotykać i smakować.

– Powiedz, czego chcesz. – Musiała to od niego usłyszeć. Musiała mu pokazać, że ona

i tylko ona rozumie jego pragnienia. – Powiedz. Po swojemu.

– Ja... – Oblizał usta. Zero wstydu w tych jego błyszczących oczach, tylko godny

pożałowania niepokój. – Nie wiem, co chcesz, żebym powiedział. – Czyli wiedział.

– Powiedz to, Gideonie, albo sobie pójdę i na tym będzie koniec. – Spełniłaby groźbę? Nie

wiedziała. Oby nie próbował tego sprawdzić. Była mokra, głodna, spragniona Gideona.

Zastanawiała się, czy okaże się tak dobrym kochankiem, jakim stworzyła go w wyobraźni.

Albo może nawet lepszym.

– Nie chcę, żebyś przejęła inicjatywę – szepnął, obawiając się, że zrozumie go dosłownie.

– Dobrze. W tym łóżku to ja o wszystkim decyduję. W tym łóżku należysz do mnie. –

Zobaczyła w jego oczach ulgę, której długo nie zapomni. Postanowiła pójść krok dalej. – Jeśli mi
się sprzeciwisz lub zawahasz, nie dostaniesz nic. Będziesz patrzył, jak sama robię sobie dobrze i nie
będzie ci wolno skończyć. Czy to jasne?

Skinął głową, nie potrafiąc ukryć zniecierpliwienia, a Gidzio drgnął radośnie.

Scarlet nie była kobietą agresywno-dominującą, oczywiście mowa tylko o łóżku, ale bardzo

by skłamała, twierdząc, że jej się taka postawa nie podoba. Chciała dać Gideonowi coś, czego nigdy
nie miał.

– Nie ruszaj się. Nawet nie drgnij! – Nachyliła się nad Gidziem. Nie dotknęła go jednak,

tylko ogrzała oddechem. Wydawało jej się, że Gideon przestał oddychać.

– Diablico – zdołał wydusić w nakazanym bezruchu. – Mogę tak czekać wiecznie. Proszę,

nie rób nic, proszę...

Czekała, aż jej krew zamieniła się w płynną lawę, a jego ciało zadrżało, czekała, aż była

gotowa wyskoczyć ze skóry, a ciemność i krzyki zaczęły desperacko w niej tańczyć. Dopiero wtedy
polizała Gidzia od nasady aż po czubek.

Krzyknął jej imię, modlitwa i przekleństwo zlały się w jedno błaganie. Pobawiła się

językiem wokół główki, smakując słoną wydzielinę, po czym wzięła Gidzia do ust. Był długi, więc
sięgnął jej aż do gardła.

W górę i w dół, w górę i w dół, a Gideon trwał jak zaklęty w kamień, chociaż chciał się

ruszyć, wiedziała o tym, czuła napinające się mięśnie. Nie był jej mężem, ale w tej chwili
absolutnie do niej należał. Zapanowała nad nim, nad jego pożądaniem. Ta wiedza uderzyła jej do
głowy, jeszcze bardziej rozpaliła krew.

Gdy złapała Gidzia z całej siły za nasadę, Gideon jęknął, ale nie z bólu, lecz z niesamowitej

rozkoszy. Drugą ręką ujęła jądra.

– Możesz się poruszyć.

Pękły wszelkie więzy. Gideon pchał coraz mocniej, pompując Gidziem zaciśniętą dłoń

Scarlet. Próbował wsuwać się i wysuwać, ale nie pozwoliła twardemu jak ołowiana rura Gidziowi
na zbyt mocne tarcie, nie dopuściła do wytrysku.

– Grzeczny chłopiec – pochwaliła ochrypłym głosem. – Zasłużyłeś na nagrodę.

Odpowiedział jej urywany oddech. Przesuwała się, całując zroszony potem brzuch, zrobiła

przystanek przy pępku, a potem przy sutkach. Gideon zaczął drżeć tak mocno, że łóżko się
rozkołysało, a biedne sprężyny trzeszczały jak deski starego okrętu.

W głowie Scarlet Koszmar pomrukiwał rozkosznie.

Kiedy Gideon wygiął plecy, usiłując dotknąć czubkiem Gidzia wciąż zasłoniętej

majteczkami waginy, ugryzła go w sutek. Jęknął i opuścił biodra.

Scarlet usiadła mu okrakiem na biodrach i powoli zdjęła koszulkę. Pożerał ją wygłodniałym

wzrokiem. Położyła dłoń na swoich piersiach i ścisnęła sutki. Wtedy Gideon uniósł głowę, próbując
wziąć je do ust.

– Nie. – Tak, domagał się demon, a także ciało Scarlet. Mimo to nakazała: – Połóż się.

Niechętnie, ale posłuchał.

Wcale nie zamierzała mu odmawiać, o nie. Jednak oddał jej inicjatywę, w dodatku nawet

dość gorliwie, a to oznaczało, że potrzebował kogoś, kto mu powie „nie”, kto nim pokieruje. Każda
inna kobieta pozwoliłaby mu robić, na co miał ochotę, tyle że wcale nie pragnął tego, co zawsze
mógł mieć. Chciał czegoś innego. I dostanie, choćby nie wiem co, choćby nie wiedzieć, jak bardzo
pragnęła, żeby wziął jej piersi do ust.

– Diablico – jęknął. Czyli: kochanie.

– Włóż mi rękę między nogi.

Chociaż polecenie dotyczyło jednej, użył obu. Jedną dłoń umieścił między jej nogami

i jęknął jakby z bólu, a drugą położył na udzie Scarlet i znowu zajęczał, tym razem, jakby umierał.

Nie zrugała go. Na razie. Zapewne kierował nim instynkt.

– Doprowadź mnie do końca. Ale tylko mnie.

Błyskawicznie odsunął na bok majtki i przejechał palcem po mokrej łechtaczce. Teraz to

Scarlet jęknęła, a wraz z nią Koszmar. Cienie i wrzaski wydostały się na wolność, wypłynęły z niej,
otoczyły łóżko i wzięły ich w objęcia.

Podobnie jak wcześniej, Gideon nie zwrócił na nie uwagi. Zaczął pocierać Scarlet i robił to

tak długo, aż dostosowała się do jego rytmu i spróbowała zmusić jego palce, by wsunęły się do

środka, zamiast drażnić centrum zmysłowości. Bogowie, tak ją wymęczył, że kiedy wreszcie – do
diabła, w końcu! – spenetrował ją jednym palcem, natychmiast doszła. Ścisnęła go, zamknęła
w sobie.

Odchyliła głowę, płynąc na fali rozkoszy. Zobaczyła gwiazdy. Nie wiedziała, na jak długo

odpadła, a kiedy wreszcie doszła do siebie, Gideon obserwował ją z zapartym tchem, czekając na
kolejne polecenie. Napięty był tak, że złamałby go byle wietrzyk.

To za mało. Chciała, żeby oszalał z pożądania, błagał ją o spełnienie.

– No, dalej – nakazała. – Muszę dojść jeszcze raz, zanim ty skończysz. Tylko uprzedzam,

masz dokładnie spełniać moje polecenia.

– Przepraszam, przepraszam – bełkotał. Czyli wcale nie czuł skruchy.

Do pierwszego palca dołączył drugi, wsuwały się w Scarlet i wysuwały, a kciuk bawił się

wrażliwą wypustką. Innymi słowy, podwójna stymulacja, mniam... Jak dobrze, więcej mroku,
więcej krzyków.

– Nie dochodź, diablico, nie dochodź. – Poruszał biodrami, ocierając się o nią, zwiększając

doznania.

I znów zobaczyła siódme niebo.

– Nie chcę cię. Nie chcę. – Tego błagania nie mógł usłyszeć nikt inny.

Nie wziął jej, czekał na pozwolenie. Oto dowód, jak bardzo potrzebował, by nad nim

zapanowała. Dlatego nie dała mu, czego pragnął. Jeszcze nie.

– Zerwij ze mnie majtki. Ale nie wolno ci we mnie wejść.

Niebieski kawałek materiału błyskawicznie znalazł się na podłodze. Gideon chwycił Scarlet

za biodra, palcami wpijając się w pośladki. Trzymał tak mocno, że na pewno będzie miała siniaki.
Nie szkodzi.

– Nie teraz? – Twarz miał pełną napięcia, strużka krwi ciekła z zagryzionej wargi. Był na

skraju, kompletnie zdesperowany. Mimo to czekał.

– O czym fantazjowałeś z innymi kobietami? – spytała.

– Innymi kobietami? Pamiętam wszystkie inne kobiety – wyznał łamiącym się głosem. –

Myślę o wszystkich, tylko nie o tobie.

Myśli tylko o niej. Mój kochany. Nie powinien dłużej czekać.

– Teraz. Do środka! – rozkazała.

Wszedł głęboko, wydając z siebie głośny, przeciągły ryk.

Scarlet doszła natychmiast. Wstrząsnął nią dreszcz, a jej wrzask zmieszał się z krzykiem

Gideona. Bogowie, utrafił, gdzie należało. Orgazm okazał się dużo intensywniejszy niż wszystko,
co do tej pory przeżyła. Nawet Koszmar zawył.

Gideon skończył sekundę później. Krzycząc jej imię, wystrzelił do wnętrza Scarlet ładunek

gorącego nasienia. Naznaczył ją. Była jego. Mogli upajać się tym uczuciem po kres czasu, mogli
stopić się w jedno. Na zawsze...

...albo dopóki drzwi do sypialni Gideona nie otworzyły się z hukiem i do środka nie wpadło

dwóch gniewnych Władców z bronią w ręku.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dziewiętnasty

Gideon usłyszał huk uderzenia metalu o drewno. W ułamku sekundy zrozumiał, że drzwi

zostały wyważone. Potem doszło do niego szuranie butów, a także:

– Co, do diabła?! – To pieklił się Kane.

– Kurwa – dopełnił Lucien.

Byli zdezorientowali. Mrok Scarlet, gęsty, wiecznie w ruchu, szczelnie wypełniał

pomieszczenie. Mało tego, towarzyszące mu krzyki, głośniejsze niż megafon, wywoływały ciarki
gorsze niż wojenny zew.

– Co robimy? – zapytał Kane.

Otaczała ich ciemność tak nieprzenikniona, że w ogóle nic nie widzieli. Cholera, Gideon też

był jak ślepy. Wolałby uniknąć sytuacji, w której najpierw sobie postrzelają, a dopiero potem zaczną
zadawać pytania.

– To nie ja! – wrzasnął, usiłując przekrzyczeć hałas. Przeturlał się tak, że Scarlet znalazła się

pod nim. Szarpnął kołdrę i przykrył jej nagie ciało. Na szczęście się nie opierała.

– Kto tu jest? – zapytał Lucien.

– Nie ja, nie Gideon. Wszystko nie w porządku.

– Gideon? – Kane był w szoku. – Strider powiedział, że wyjechałeś.

– Nie wróciłem.

– Co tu się, do ciężkiej cholery, wyprawia? – włączył się Lucien.

– Nie daj mi chwili, nie zajmę się wszystkim. Aha, i nie ruszajcie się. – Gideon uniósł brew

i spojrzał pytająco na Scarlet. Chciał ukryć jej obecność, ale nie mógł. Przyjaciele muszą ją
zobaczyć (w ubraniu), przekonać się, jak teraz na nią patrzy, upewnić się, że należy do niego. Że
zrobić jej krzywdę, to wydać na siebie wyrok śmierci. Proste jak drut.

– Co? – Ciągnąc za sobą kołdrę, wysunęła się spod niego i oparła o wezgłowie. Odgarnęła

z czoła ciemne kosmyki. Ręka jej nie drżała. Była spokojna.

Spokojna.

Nie podobało mu się to. To, co między nimi zaszło, nadal przetaczało się przez niego jak

potężne trzęsienie ziemi.

– Jakbyś wiedziała.

– W porządku. Skoro masz ochotę na widownię. – Zamknęła oczy, napięła mięśnie twarzy,

i cienie zaczęły się przerzedzać, a krzyki cichnąć, aż w końcu wciągnęła je całkiem do środka.

Kiedy go dosiadła, kiedy wsunął w nią całą swoją lancę, zupełnie zapomniał

o nieodłącznych towarzyszach Scarlet. Do diabła, w ogóle zapomniał o bogów świecie.
Z wyjątkiem rozkoszy, jasna sprawa.

Bogowie, jaka to była rozkosz. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. Marzył o tym, by

znaleźć się na łasce kobiety, która zniewoli go i weźmie to, na co ma ochotę. Zapewne żaden inny
wojownik nie snuł podobnych marzeń, ale przez lata Gideon rozczarował tak wiele kobiet...
i wszystko to poszło na konto jego ego.

Mówił na przykład:

– Nie mów mi, czego chcesz. Nie chcę wiedzieć. – Więc kobieta, oczywiście, milczała, a on

musiał się domyślać i przeważnie się mylił. Tym razem nie miał ochoty zastanawiać się nad
następnym ruchem, zadręczać się, czy postępuje jak należy.

Scarlet sama wszystkim się zajęła, i to pierwszorzędnie.

No tak, wystrzelił jak pieprzony prawiczek, gdy tylko w nią wszedł, i cholernie się tego

wstydził, ale cóż, to tylko dowód na to, jak silnie go podnieciła. Wiedział, że Scarlet się dobrze
bawi, po prostu zachłannie bierze, co chce, a to tylko rozpalało go jeszcze bardziej. Zresztą cała go

nakręcała.

Jej ciało pasowało do jego ciała jak dwa elementy układanki. Jej zapach działał jak

afrodyzjak, lepszy niż najlepszego sortu ambrozja. Miała gładką skórę, w przeciwieństwie do jego
zgrubiałych dłoni. Włosy aż prosiły się, żeby wziąć je w garść. W środku była mokra i ciepła,
ciasna.

Ale następnym razem to on przejmie inicjatywę. To on zażąda, oczywiście na swój sposób,

by powiedziała mu, czego oczekuje. Zrozumie go i powie mu prawdę. Powie, co ma z nią zrobić,
a on wszystko to zrobi. Żadnych tematów tabu, im sprośniej, tym lepiej.

Kane odchrząknął i przestąpił z nogi na nogę. Gideon uświadomił sobie, że gapi się

w milczeniu na Scarlet, która nadal patrzy na niego jakby trochę nieobecnym wzrokiem. Usiłował
zapanować nad rumieńcem, ale poległ.

– Kto to jest? – Kane z rozbawieniem w orzechowych oczach schował do kabur dwa

pistolety. A pytał, bo zapewne nie widział Scarlet w lochu.

Gideon przyjrzał się uważnie Kane’owi. Brązowo-złoto-czarna czupryna była krótsza niż

zwykle. Na pewno znowu się zapaliła. Katastrofa, demon Kane’a, żywiła się ściąganymi na głowę
swojego nosiciela wypadkami. Nawiasem mówiąc, kawałek strzaskanej deski z wyważonych drzwi
utkwił w jego boku, z rany lała się krew.

– To moja żona – oznajmił Gideon. Lubił brzmienie tych słów, choć były kłamstwem.

Z jego tonu przebijała duma.

– Tak naprawdę to jestem nikim – wtrąciła odważnie Scarlet.

I co jeszcze? – pomyślał, rzucając jej wymowne spojrzenie. Była... wszystkim.

Wszystkim? Zmarszczył brwi. Za dużo powiedziane. Lubił z nią być, podobała mu się, serio

zastanawiał się nad prawdziwym ślubem ze Scarlet, czuł się z nią związany, a nawet zabiłby w jej
obronie. Ale czy była dla niego wszystkim?

Zadumał się na moment. Cenił Scarlet ponad wszystko, bardzie niż wojnę czy broń. A nawet

przyjaciół.

– To Koszmar – powiedział Lucien, pokazując sztyletem. – Jeden z nielicznych więźniów,

który wyszedł żywy z naszego lochu. – W przeciwieństwa do Kane’a, w jego spojrzeniu brakowało
rozbawienia. Oczy Luciena – jedno niebieskie, skierowane na świat duchowy, drugie brązowe,
którym oglądał ziemski wymiar – emanowały chłodem i determinacją. Był opętany Śmiercią,
potrafił w ułamku sekundy rozerwać duszę na strzępy. Sztylety nosił raczej na pokaz.

– Nie sugeruję, żebyś opuścił broń. Jestem pewien, że bardzo być chciał, żebym tak nie

groził Anyi, jak ty nie grozisz Scarlet.

Anya, czyli jego narzeczona. Lucien przesunął językiem po zębach i wykrzywił pokrytą

bliznami facjatę. Mężczyzna o żelaznej woli, kochający zasady, który nigdy nie zaryzykuje życia
najbliższych, a już zwłaszcza Anyi.

– Być może mówisz to pod przymusem – stwierdził Lucien. – Pozwolisz więc, że nie

opuszczę broni.

– Masz rację. Robię to pod przymusem. – A teraz zabierz ten scyzoryk, zanim zrobię coś,

czego obaj pożałujemy, chciał krzyknąć. Oczywiście nie miał najmniejszej ochoty ranić przyjaciela,
ale bez wahania zaatakuje w obronie Scarlet. Wystarczająco dużo wycierpiała.

W końcu Lucien niechętnie schował sztylet.

– Czego tu nie robicie? Nie mówcie, czego chcecie, a potem zostańcie, ile dusza zapragnie.

– Czyli: gadać i wynocha! Widzieli Scarlet, przekonali się, jak jest dla niego ważna. Misja
zakończona. Chciał zostać z nią sam na sam.

Lucien podrapał się po karku.

– Kane zawiadomił mnie, że coś dziwnego dzieje się w twoim pokoju, więc wróciłem, żeby

to sprawdzić. W fortecy zostali tylko Torin i Cameo.

– Gdzie nie ma reszty?

– Zaraz ci wytłumaczę. Słuchaj, nie spodziewałem się, że tu będziesz. Strider powiedział, że

zabrałeś Koszmar i wyjechałeś. Swoją drogą, gratulacje, że narażasz nas wszystkich na
niebezpieczeństwo, pozwalając jej przebywać na wolności.

– Ona nie ma imienia. – Skąd ten urażony, poirytowany ton? – Nie nazywa się Scarlet. – Po

prostu chciał, by przyjaciele dobrze ją traktowali, z szacunkiem, a nie tak, jakby była wrzodem na
dupie albo wrogiem, który wbije ci nóż w plecy, gdy się odwrócisz.

– Ta dam! – Scarlet rozrzuciła ramiona w geście pod tytułem: „Jak to możliwe, że nadal

jestem normalna”. – Po hasaniu na wolności wracamy. To znaczy on wraca, a ja spadam. – Zsunęła
nogi z łóżka, pozbyła się kołdry i ukazały się jej obydwie przepyszne piersi. Sutki były twarde jak
mrożone wisienki. – Miło było poznać.

Kane i Lucien gapili się na nią szeroko otwartymi oczami, po czym zreflektowali się

i odwrócili na pięcie.

Dokąd ona się wybiera? – zachodził w głowę Gideon, po czym z gniewną miną złapał ją za

kark i pociągnął w dół. Owszem, brutalnie, ale przeżyje. Drugą ręką okrył Scarlet kołdrą, potem
usiadł obok niej i otoczył ramieniem, przyciskając sztywno do siebie.

Była wojowniczką, więc mogła z nim zawalczyć, ale nie zrobiła tego. Wcale nie dlatego,

żeby się przejmowała, kto ogląda ją nago, pomyślał ponuro. To jasne, że nie wstydzi się swojego
ciała. Oczywiście nie ma czego się wstydzić, ale mimo wszystko. Miał ochotę wyłupić kumplom
oczy, niestety było na to za późno. Już wiedzieli, jaki odcień czerwieni mają jej sutki.

– Mam swoje sprawy – powiedziała sztywno. – I ty masz swoje. Myślę, że czas się

pożegnać.

– Jasne. Przecież nie zgodziliśmy się przejść przez to razem.

– Ja się na nic nie zgadzałam.

Może tak, może nie. Nadal nie był przy niej niczego pewny. Dziwne, jak się nad tym

zastanowić. Nie byli małżeństwem. Nie mieli wspólnej przeszłości, a przynajmniej nie taką, jak
przypuszczali. Wiedzieli, że jej wspomnienia są fałszywe. Czemu więc demon wciąż nie umiał
powiedzieć, czy mówiła prawdę?

– Możemy się odwrócić? – zapytał wciąż rozbawiony Kane.

– Nie – rzucił Gideon.

Wojownicy obrócili się na pięcie. Lucien poprawił kołnierzyk, a Kane ze wszystkich sił

usiłował się nie roześmiać.

– Musimy porozmawiać – stwierdził Lucien, a potem zerknął wymownie na Scarlet. – Od

waszego wyjazdu wiele się wydarzyło.

– Rozumiem. – Wyrwała się Gideonowi, co prawda niezbyt mocno, jakby wcale nie chciała

wstawać. – Zostawię was samych.

Zatrzymał ją, nie pozwolił odejść.

– Cokolwiek nie chcecie powiedzieć, nie możecie mówić przy niej.

Zamarła. Dobrze i źle. Ocierała się o niego. Kołdra na wysokości pasa zaczęła się

niebezpiecznie podnosić.

Gideon, po raz drugi w ciągu pięciu minut, z płonącymi ze wstydu policzkami, podniósł

Scarlet i posadził sobie z przodu tak, żeby zasłoniła rosnącego jak grzyb po wielkiej ulewie Gidzia.

Błąd, pomyślała, czując na pośladkach sztywną laskę. Nabrała powietrza, jakby ją oparzył,

i próbowała odskoczyć.

– Gideonie! – krzyknęła.

Objął ją rękami i nogami, ścisnął jak w imadle.

– Usiądź niewygodnie. No, idź gdzie chcesz.

– Gideonie – wycedziła.

– Scar.

– W porządku, ty uparty ośle. – Westchnęła dziwną mieszanką frustracji i ulgi i oparła się

o niego. Nie potrafił się oprzeć.

Pocałował ją w skroń, jakby mówił: Grzeczna dziewczynka.

– No – machnęła władczo na kumpli Gideona – na co czekacie? Mówcie. Im prędzej

zaczniecie, tym wcześniej skończycie.

Kane i Lucien gapili się na nią z rozdziawionymi gębami.

O co chodziło Lucienowi? Kane, Cameo i Torin byli jedynymi, którzy zostali w fortecy?

Z jakiej przyczyny! I dlaczego Lucien musiał wrócić? Skąd? Gdzie był?

– Na pewno nie chcesz się najpierw ubrać? – zapytał Kane głosem pełnym zarazem nadziei,

jak i zawodu.

– Nie na pewno – odparł za nią Gideon. Raz, że rosnąca ciekawość kazała mu nie tracić

czasu na szukanie wdzianka. Dwa, nie chciał, żeby znowu mieli okazję pooglądać sobie Scarlet.
Trzy, nie miał ochoty wypuszczać jej z rąk.

Postąpił samolubnie, rzucając przyjacielowi pokusę w twarz. Kane od lat nie miał kochanki,

zbyt się bowiem bał, że jego demon może ją skrzywdzić fizycznie. Cóż, parę razy tak się stało.
Gideon wciąż pamiętał krzyki ofiar. Ale z drugiej strony najbardziej martwił się o Scarlet. Gdyby ją
puścił, mogłaby uciec, nim wszystko sobie wyjaśnią.

– Nie słuchaj jej. Nie mów – dokończył. – Nie ręczę, że można jej ufać. – Scarlet go nie

zdradzi, tyle przynajmniej wiedział.

Wciąż pełen wątpliwości Lucien skinął jednak głową.

– Zacznę od początku. Pewnie o tym nie wiesz, ale Aeron, Amun i William wybrali się do

piekła odnaleźć Legion. Nie mieliśmy od nich żadnych wiadomości.

Kronos wspomniał, że chłopcy gdzieś się wybyli, ale Gideon nie przypuszczał, że mogło

chodzić o takie miejsce. Po prostu zajebiście. Nie mógł wyruszyć, dopóki nie porozmawia
z Amunem, a wcale nie był przekonany, jak długo zdoła powstrzymywać Scarlet przed polowaniem
na jej pożałowania godną rodzinę.

Oczywiście, że powinna powstrzymać go przed kontaktem z Amunem – zresztą zamierzał

jej to umożliwić, zwalniając w ten sposób z obietnicy złożonej Rei – ale nie mogła go zatrzymać,
gdyby nie znalazł Amuna. Musiała zatem zaczekać.

Jak na złość, nigdy nie należał do cierpliwych. Chciał mieć to za sobą. Chciał, żeby Nemo

z ostrzem na gardle błagała o litość. Chciał więcej czasu, by poromansować ze Scarlet i udowodnić
jej, że między nimi może się ułożyć. Teraz trzeba to wszystko odłożyć na półkę.

– Gotów, by usłyszeć resztę? – zapytał Lucien. – Sprawiasz wrażenie nieobecnego.

Tylko nie rumieniec, błagał w duchu. Znowu.

– Nie mów dalej – powiedział, machnąwszy ręką.

Lucien wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Łowcy otoczyli fortecę, najpewniej chcą nam odebrać artefakty. Dlatego postanowiliśmy

się rozdzielić. Anya i ja zabraliśmy Klatkę, Reyes z Daniką i Striderem wzięli Opończę, a Parys
wziął sobie wolne.

– Czy nie jesteśmy nadal otoczeni? – zapytał Gideon, zerkając na szafę wyładowaną bronią.

Ruszy na zwiad, trochę sobie postrzela, to mu ulży.

– Strider, gdy wychodził z twierdzy, wielu z nich zabił – oznajmił Kane z dumą.

Ale farciarz, pomyślał Gideon.

– Pozostali?

– Maddox zabrał Ashlyn jak najdalej od pola bitwy – wyjaśnił Lucien. – Sabin i Gwen

pojechali gdzieś z Gilly.

Faktycznie, zostali tylko Kane, Torin i Cameo. Czy zdołają utrzymać fortecę, jeśli Łowcy

wezwą posiłki? Wokół wzniesienia rozmieszczono całe mnóstwo pułapek, min, zapadni, sideł
i innych wynalazków mających utrudnić życie intruzom, ale przecież te przeszkody nie zatrzymają
setek atakujących.

– Możemy na ciebie liczyć? – zapytał Kane.

Dodatkowy wojownik nie dokona cudu, ale zawsze to coś.

Gideon oparł głowę o wezgłowie i przymknął oczy. Do diabła, jeśli Łowcy zaatakują fortecę

i zostanie ranny, zanim powróci Amun, jeśli przez to odwlecze się konfrontacja z Nemo... cóż,
trudno, uznał.

– Nie – odparł. – Nie możecie na mnie liczyć.

Scarlet nie zareagowała.

– Wiedziałem. – Kane odetchnął z ulgą. – Dzięki.

– No dobra, a teraz zostańcie – rzucił Gideon. – Nie potrzebujemy trochę czasu sam na sam.

– Miłej zabawy – palnął uradowany Lucien.

– I postarajcie się kontrolować to... coś – dodał Kane. – To było dziwne, serio.

Po czym wyszli z pokoju. Jeden z nich spróbował na powrót wstawić drzwi, a kiedy mu się

nie udało, po prostu oparł je w wejściu, tak że z korytarza wpadała jedynie wąska smuga światła.

W końcu sami.

– Nie zostawaj ze mną – odezwał się do Scarlet, raz jeszcze nienawidząc werbalnego

obyczaju swojego demona. Pragnął ponad wszystko, by Scarlet przy nim została. Gotów był błagać
z całego serca. Ale nie mógł sobie pozwolić na chwilę słabości. Przyjaciele potrzebowali pomocy,
więc musiał być w formie. – Nie chcę być z tobą. Nie uda nam się, wiem, że nam się nie uda.

– Dlaczego chcesz być ze mną? – zapytała, uwalniając się wreszcie z jego objęć. Wstała

i przeszyła go spojrzeniem błyszczących, czarnych oczu.

Bogowie, jakże była piękna w swojej nagości. Różowa, rozpalona skóra, sterczące sutki,

szczupłe nogi, płaski brzuch. Czysta doskonałość.

– Niech odejdzie – błagało Kłamstwo.

– Pracuję nad tym. Co ci tak zależy?

– Nie moja.

– Zgadza się – odparował, robiąc demonowi to samo, co czasem robiła Scarlet. Chociaż

wiedział, że demon skłamał, odpowiedział mu, jakby powiedział prawdę. Ona jest moja. Koniec
dyskusji. I powiedział już głośno, do Scarlet: – Nie obiecałaś matce, że powstrzymasz mnie przed
pomocą Kronosowi – przypomniał. – Nie musisz...

Uciszył go jej gorzki śmiech.

– Wiesz co? Oszukałam mamuśkę. Poza tym, wiesz, nie łączy nas żadna przeszłość –

ciągnęła, zanim zdążył odpowiedzieć. – Mamy się ku sobie, fakt, ale to minie. Jestem dla ciebie
tylko nową zabawką i pomagierem. Pewnie musiało ci ulżyć. Ale liczy się to, że mamy różne cele.
Ja zamierzam zabić moją matkę i ciotkę, choćby miało mi to zabrać wieczność. A ty? Ty chcesz
chronić swoich przyjaciół.

Nowa zabawka. Do kurwy nędzy! – wściekł się Gideon.

Klęknął na łóżku, zrzucając z siebie kołdrę. Co z tego, że Gidzio sterczał dumnie w jej

kierunku? Co z tego, że zauważyła go i się cofnęła? Nie zakrył się, bo nie. Niech widzi, jak na
niego działa ta „nowa zabawka”.

– Nie bierz jej – zarządziło Kłamstwo.

Wziąć ją? Wyrwałaby mu rękę z korzeniami. Trzeba to rozegrać delikatnie.

– Myślisz racjonalnie, Scar. Nie spełnisz obietnicy, to będziesz żyła długo i szczęśliwie. –

Wiedział na pewno. W przypadku nieśmiertelnych złamana obietnica miała z reguły tragiczne
skutki. Niejednego Greka wtrącił do więzienia za to przestępstwo. To samo spotka Scarlet. – Poza
tym, jak tylko nie zbliżysz się do ciotki, ona nie da ci nowych wspomnień. Nie pokona cię. – Teraz
i on wybuchnął gorzkim śmiechem. – Nie uwiąże cię na takiej smyczy, jaką sama wybierze.

– Teraz już wiem, do czego jest zdolna. Wiem, jak się przed nią obronić.

– Z pewnością masz rację. Nie pamiętasz, co się dzisiaj stało?

– Mówię ci, że jestem gotowa.

– To różnica. – Bez różnicy, do cholery! Dlaczego Scarlet tego nie rozumie?

– Jestem gotowa zaryzykować porażkę.

A on nie, kurna!

– Nie zostawaj ze mną. Nie pomogę ci jej pokonać. – A co tam. – Razem jesteśmy słabsi,

wiesz o tym. Pamiętasz, że nie pomogłem ci dojść do siebie, nie?

Wściekła złożyła ręce na piersi.

– Niby jak długo mam czekać?

Nie odpowiedział, bo sam nie wiedział, jak długo przyjdzie mu bronić fortecy i jej

mieszkańców. No i kiedy wróci Amun.

– Tak myślałam – podsumowała i się odwróciła. Zaczął się pocić, widząc jej kształtne plecy.

I te tatuaże... Nie poświęcił im należytej uwagi. Kiedyś... kiedyś poświęci im całą noc. O ile Scarlet
mu na to pozwoli. – Będziesz mnie tu trzymał w nieskończoność. Nie pozwolę na to. Idę.

– Tak, tak, pozwól jej odejść – nalegał demon. Znaczy: zatrzymaj ją.

– Scar.

– Idę – powtórzyła, ale nie ruszyła się z miejsca. – Tak, idę. – Krok, drugi, postawione

z wahaniem, jakby walczyła sama ze sobą. Lub ze swoim demonem.

Kłamstwo jęknęło.

Jeszcze jeden niepewny krok. Potem cisza, oczekiwanie. Może coś do niej dotarło...

Zacisnęła pięści i weszła do szafy. Ubrania zaszeleściły.

– Wrr... Zatrzymaj ją – wycedziło Kłamstwo. Po raz pierwszy od wieków, od początku, gdy

zostali ze sobą złączeni, demon powiedział prawdę. Błagał, znaczy się.

Gideon mrugnął zaskoczony. Demon krzyknął z bólu, Gideonem szarpnęło, aż jęknął.

Poczuł się tak, jakby odrywano mu mięśnie od kości, jakby kości chciały uciec z ciała.

– Nie – warknął. – Nie!

– Gideonie?

– Zatrzymaj... ją...

Znowu stęknięcie, znów ta czerń przed oczami.

– Zamknij się! Musimy być silni.

– Zatrzymaj...

Z Gideona rwącą rzeką spływał pot.

– Nie daj mi... kilku dni... dowiem się więcej... co się dzieje, i zrobię... co mogę, żeby

pomóc... będę mógł wyjechać... z czystym sumieniem. – Z ledwością cedził słowa.

Wystawiła głowę z szafy, marszcząc brwi.

– Co z tobą?

– Nic.

Minęła chwila ciszy, podczas której spodziewała się, że wyjaśni jej coś więcej.

– Coś cię boli?

– Nie.

Czekała, ale nie usłyszała dodatkowych wyjaśnień. Gideon nie żądał od niej współczucia.

Nie chciał, żeby go niańczyła. Wolał, żeby widziała w nim niepokonanego wojownika.

– Posłuchaj. Obydwoje wiemy, jaka jest prawda. Nie możesz teraz wyjechać z czystym

sumieniem. Nieważne, jak dużo dam ci czasu. Nie robię tego ze złośliwości. Uwierz mi, proszę –
szepnęła, po czym zniknęła z powrotem w szafie.

– Zatrzymaj... zatrzymaj...

– Zamknij się! – A potem wypuszczając powietrze jak gruźlik, powiedział do Scarlet: –

Spałem... z niewieloma kobietami. – Czyli z mnóstwem. – Wszystkie dały mi... poczucie
satysfakcji. – Owszem, były miłe chwile, lecz zawsze puste i samotne. – Z tobą to czysto fizyczne.
Nie podziwiam twojej siły... odwagi... i, kurwa mać, nie chcę... widzieć twojego uśmiechu. –
Chciał. Ponad wszystko.

– Nie znasz mnie! – zawołała drżącym głosem.

– I nie chcę... cię poznać. – Nie wytrzyma długo. Ostatkiem sił trzymał się na nogach.

– Przymknij się! Po prostu się zamknij. Muszę odejść. – Pociągnęła nosem. – Muszę –

wyszeptała.

– Nie! – zawył demon.

Gideon też wrzasnął, czując falę potwornego bólu.

– Niedługo odejdzie... poranek. Nie czekaj, proszę... tylko jeden dzień. – Innymi słowy,

zostań na zawsze.

– Do diabła z tobą, Gideonie. Co się z tobą dzieje? Powiedz mi. – Wystawiła głowę. –

Proszę.

– Nie zostawaj – wycedził.

Westchnęła z rezygnacją.

– Księżyc jest wysoko. Mam kilka godzin na znalezienie kryjówki. Dam sobie radę, nie

musisz się o mnie martwić, jeśli o to chodzi.

Może ją zatrzyma, zajmując rozmową, aż wstanie słońce?

– Skąd twój demon... wiedział, że uwielbiam... pająki? – To pierwsze, co mu przyszło do

głowy.

– Wie i już. Zawsze wie. A tak w ogóle, to dlaczego się ich boisz?

– Przed opętaniem... – czyli oczywiście po – nigdy, czasami... – to znaczy zawsze – nie

czułem, jak mnie obłażą. Strącałem... a następne nie zajmowały ich miejsca.

Schowała się z powrotem do szafy. Coś stuknęło i rozległo się stłumione przekleństwo.

O co jeszcze mógłby ją zapytać? Nie potrafił się skupić, tak bardzo rozpraszał go ból.

– Więc dlaczego... – Do diabła z tym. Co? – Dlaczego...

– Przestań. Po prostu daj spokój. Nigdy jeszcze nie byłeś taki rozmowny. Wiem, co

kombinujesz. – Szczęknęła broń, metal posunął po skórze.

W końcu Scarlet wyszła.

Włosy miała spięte w kucyk. Włożyła koszulkę Gideona i spodnie od dresu. Musiała

podwinąć jedno i drugie, żeby pasowało na jej drobną postać. Tu i ówdzie widać było
wybrzuszenie, jakby ukradła ze sklepu nie batony, ale... cztery sztuki broni. W porządku, nie miał
nic przeciwko.

Chciał do niej podejść, objąć i przypomnieć, jak im dobrze było razem, lecz ponieważ był

słaby i obolały, kolana nie wytrzymały i zwalił się na podłogę jak długi.

Doskoczyła do niego, lecz zanim klęknęła przy Gideonie, zatrzymała się w pół drogi

i powoli wycofała.

– Zrozum, proszę. – Była zimna, lodowata. Dla niego to jeszcze gorsze niż zwykły brak

emocji. – Tak musi być. Przebywanie z tobą, łączenie się... boli. Zbyt wiele nas dzieli. Jestem dla
ciebie ciężarem. Wiem, że to nie twoja wina, tylko moja, ale to niczego nie zmienia.

Całym sobą chciał jej odpowiedzieć, że nie jest żadną kulą u nogi, ale nie mógł. Prawda czy

fałsz, i tak zrozumie, o co mu chodzi. Problem w tym, że Nemo bez żadnego wysiłku na nią
wpłynęła, zawłaszczyła jej świadomość.

Owszem, to problem, lecz wcale nie oznacza, że Scarlet nie była warta ryzyka.

Była.

Chciał dla niej szczęścia, nawet jeśli wiązałoby się to z jeszcze większym bólem dla niego.

Lecz Scarlet uważała, że nie będzie z nim szczęśliwa, co ją bolało. Sama myśl o jej cierpieniu
zniszczyła go. Zbyt wiele już przeszła w życiu.

– Poza tym – mówiła dalej tym samym obojętnym tonem. – Mówiłam ci, zamierzam zrobić

wszystko, co w mojej mocy, żeby wymazano mi pamięć. Nawet jeśli będę musiała się włamać do
Tartaru i porwać greckiego boga Pamięci. Zapomnę o tobie, zapomnę cię całego, nie ma więc sensu
zaczynać czegoś, co nie ma przyszłości.

– Nie, nie, nie! – zawyli unisono demon i Gideon.

A jednak...

Podejmując nadludzki wysiłek, podniósł rękę i machnął w kierunku drzwi.

– To zostań.

Jeśli musi odejść i odnaleźć swoje szczęście, niech tak będzie. Ale kiedy dojdzie do siebie,

kiedy zadba o bezpieczeństwo fortecy, pójdzie za nią i jakimś sposobem udowodni, że to właśnie on
da jej szczęście. Wymazanie pamięci? Nie ma mowy.

– Żegnaj, Gideonie. – Zawahała się na moment... i wyszła z sypialni.

– Nie! Nie! Moja. Wracaj! – wrzeszczało Kłamstwo.

To było ostatnie, co zapamiętał Gideon.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty

Stary materac trzeszczał, gdy pogrążona w krwawym, brutalnym koszmarze rzucała się

wściekle.

Muszę podziękować kobiecie Gideona, pomyślał rozanielony Strider, przekonany, że to

Scarlet sprowadziła na tamtą senny majak pełen strachu i cierpienia.

Wcale nie było mu głupio z powodu absolutnego braku współczucia.

Obejrzał zdobycz, gdy spała. Zrobił to metodycznie, centymetr po centymetrze, zajrzał

nawet pod bieliznę, bo „zdobycz” wszędzie mogła ukryć broń. Wielu by się wzdrygnęło, orzekło, że
brak mu elementarnych manier. I mieliby rację, ale tylko na pozór. Bo przecież chodziło o tę
właśnie kobietę.

Nie zasługiwała na najmniejszą choćby pobłażliwość, na najbardziej choćby zdawkowy

odruch litości. Zasłużyła tylko na chłód stali i ciężar ołowiu.

Oto bowiem, zamknięta z nim w tej klitce, leżała na niewielkim motelowym łóżku Hadiee,

kobieta, która zaprowadziła Badena, strażnika Nieufności, na śmierć.

Pomogła zabić najlepszego przyjaciela Stridera.

To wydarzenie miało miejsce przed tysiącami lat. Hadiee była człowiekiem, przynajmniej

tak wtedy sądził, bo oto leżała tutaj wciąż młoda jak przed wiekami. Czyli stała się nieśmiertelna.
Strider nie wiedział, jak do tego doszło, ale się dowie. Wyciągnie z suki wszystko.

Rozpoznał ją dopiero po jakimś czasie, ponieważ zmyliły go tatuaże, kolczyki i różowe

pasemka we włosach. Kiedyś wyglądała inaczej. Miała jaśniejsze włosy, a dziewczęca skóra kusiła
opalenizną. Do tego ubierała się jak służka, co jednak nie tłumiło jej urody.

Nigdy by się nie domyślił, kim jest, gdyby nie zobaczył tatuażu na plecach:

Władcy: IIII Haidee: I.

Nie zwrócił uwagi na inną pisownię imienia, ważne było co innego. Suka podzieliła plecy

na pół: jedna część dla Władców, druga dla niej. Strider dobrze wiedział, co to za znaki, ponieważ
Baden ozdabiał się w identyczny sposób. Suka, prawdziwa suka.

Nie potrafił wymienić imion czwórki zlikwidowanej przez Władców. Kto by spamiętał

tysiące bezimiennych ofiar? Jednak to, że ich czyn został odnotowany, choćby i na skórze tej suki,
w sposób przejęty od Badena, powinno choć w niewielkim stopniu uśmierzyć jego gniew.

Jednak tak się nie stało. Baden nie żył, a przecież był najlepszym człowiekiem, jakiego

Strider znał. Troskliwym, czułym, pomocnym.

Naturalnie gdy opętał go demon Nieufności, zmienił się jak pozostali Władcy, gdy

zamieszkała w nich mroczna istota. Ale to Baden jako pierwszy odzyskał samoświadomość. To on
poprowadził ich wszystkich ku światłu. Nosił w sobie poczucie winy za chaos rozpętany przez
Władców, wyciągnął do ludzi rękę, starał się wszystko naprawić.

Po przemianie wszyscy wojownicy znienawidzili swoje nowe wcielenia, jednak on

najbardziej. Nienawidził tego, że przestał ufać i sobie, i wszystkim dokoła, a już szczególnie
przyjaciołom. Lecz przez to Strider kochał go tym mocniej. Baden oznaczał dla niego ocalenie,
Strider pragnął stać się tym samym dla Badena.

Hadiee wszystko zniweczyła.

A teraz rzucała się na łóżku. Miała zamknięte oczy, biły na nią siódme poty, szarpała

więzami jak oszalała.

Gdy zadzwonił telefon, Strider uśmiechnął się pod nosem. Miał nadzieję, że tak się stanie.

Nie musiał zgadywać, kto dzwoni. Jej chłopak, przywódca ścigającego go oddziału Łowców.

Strider podniósł słuchawkę i powiedział bez żadnych wstępów:

– Przykro mi, ale twoja dziewczyna jest mocno... zajęta, więc sam rozumiesz, że nie może

podejść do telefonu.

Długo nikt nie odpowiadał, Strider słyszał tylko urywany oddech i jakieś szumy w tle.

Wreszcie rozległo się głośne:

– Ona jest moja, ty chory draniu! Jeśli ją tkniesz...

Jej chłopak, Strider miał już pewność.

– Jeśli? – Roześmiał się szczerze ubawiony. – To słodkie, naprawdę.

Odpowiedział mu ryk, z którego wyłaniały się słowa:

– Kim jesteś?! Którym z tych diabłów?!

– Nieważne. Liczy się to, że ten diabeł ma twoją dziewczynę i nie zamierza jej oddać. Co

najwyżej w kawałkach.

W słuchawce przez chwilę był tylko szum, potem rozległy się głuche uderzenie

i przekleństwa. Jak nic, kochaś poczęstował ścianę pięścią.

– Czego od niej chcesz? Czego chcesz w zamian?

– Moja cena to tysiąc serc Łowców. Albo nie, poczekaj, przecież Łowcy ich nie mają,

więc... chyba nie masz nic takiego, co bym chciał.

– Ty ohydny, wstrętny... – Opanował się, uświadomiwszy sobie, że Strider może ukarać

zakładniczkę za wszystko, co powie. – To dobra dziewczyna. Ma rodzinę. Ona...

– Też jestem dobrym człowiekiem – przerwał mu nagle ogarnięty złością. – I też mam

rodzinę. – Wyobraził sobie, jak Łowca zgrzyta zębami. – A jednak bez wahania ta dobra
dziewczyna obcięłaby mi głowę. To zrozumiałe i absolutnie uczciwe, że chcę się odegrać.

– Nie jesteś dobry, o czym doskonale wiesz. Jesteś egoistyczny, zły i przeklęty. Twoje

miejsce jest w piekle.

– Od tysięcy lat nie robię nic innego, jak tylko bronię swojego życia.

– Broniąc go, zabijasz moich przyjaciół.

– Tak samo jak twoja kobieta zabija moich. – Czas, żeby Strider wyżył się na jakimś meblu.

Walnął pięścią w stół, rozbijając go na kawałki. W tym momencie Hadiee przestała się rzucać,
westchnęła. Zerknął na nią. Przyglądała mu się szarymi oczyma. Wtedy Strider z porażającym
spokojem powiedział do słuchawki:

– Możesz mi wierzyć, zapłaci za to.

Hadiee w ogóle nie zareagowała, natomiast jej chłopak eksplodował:

– Nikogo nie zabiła! Ale ja zabiłem. Weź mnie zamiast niej.

Czyżby nie znał dziejów Hadiee? Mało prawdopodobne, żeby jedyna osoba, której udało się

zabić Władcę Podziemia, nie stała się bohaterem legend.

– Nie, dziękuję – odparł Strider. – Podoba mi się ten zakładnik.

Furia Łowcy wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem.

– Znajdę cię i zabiję, ty pierdolony skurwysynu!

Strider powoli się uśmiechnął.

– To brzmi jak wyzwanie. Przyjmuję. – Jego demon aż podskoczył z radości. – Znajdź mnie,

to się zabawimy.

Nie odrywając wzroku od Hadiee, przerwał połączenie, rozkoszując się tym, że miał

ostatnie słowo. Wstał. Zacięta mina więźniarki nie zmieniła się na jotę, gdy wyszedł do łazienki.
Wiedział, że telefon dość łatwo namierzyć, i nie zamierzał na to pozwolić. Pogwizdując, położył
aparat na podłodze, zmiażdżył go na drobną masę i wrzucił do toalety.

Wrócił do pokoju, usiadł na krześle przy łóżku, wyciągnął nogi i założył ręce za głową.

– Odpoczęłaś, droga Hadiee?

W jej brązowych oczach zamigotało zaskoczenie, nim stwierdziła:

– Aha... Wiesz, kim jestem.

– Tak, wiem.

– Już nikt mnie tak nie nazywa. Teraz jestem Haidee. Drobna zmiana w pisowni, ale wielki

krok naprzód, nie sądzisz, Klęsko?

A więc go poznała. Nic w tym niezwykłego. Ciekawe tylko, dlaczego, jeśli ona wiedziała, to

nie wiedział jej chłopak?

– Ale możesz mnie nazywać Katem – dodała z jawną drwiną.

Zamiast jej przyłożyć, na co miał wielką ochotę, najpierw uniósł brwi, a potem odparł

równie złośliwie:

– Wolę mówić do ciebie Ka. Przecież mocno się zaprzyjaźnimy, więc zdrobnienie będzie jak

najbardziej na miejscu.

Zaskoczenie ustąpiło złości. Haidee vel Hadiee zaczęła się rzucać, próbując zerwać pęta.

Pokazała też zęby i zasyczała.

– Dotknij mnie, a zedrę z ciebie skórę.

– Chciałabyś, co? – Wzruszył ramionami. Nie pociągała go w żaden sposób.

– Nie jestem taka głupia, żeby wierzyć demonowi.

– Tylko na tyle głupia, żeby go zamordować.

Zero wstydu, zero żalu, jedynie uśmiech, bardzo ponury i bardzo nikczemny. Po czym

nastąpiła riposta:

– Nazwałeś mnie głupią, Klęsko. A ja mówię: odważna.

– Zwał jak zwał... Jak już wspomniałem, zamierzam poznać cię bliżej z moją bronią.

Co ciekawe, trochę ją to uspokoiło.

– Spróbuj – rzuciła.

– Zrobię coś więcej. – Zanim zdążyła się odgryźć, przeskoczył na inny temat. – Zmieniłaś

się.

– A ty nie. – Skrzywiła się z odrazą.

– O, dziękuję. – Położył dłoń na sercu. – Twoje słowa wiele dla mnie znaczą.

– To nie był komplement – syknęła.

– Ależ oczywiście, że był. Jestem piękny.

– Do tego tchórz! – Prychnęła pogardliwie. – Prawdziwy facet zmierzyłby się z kimś

równym sobie.

Prawie się uśmiechnął. To nie była najgorsza obelga, jaką w życiu słyszał. Pewnie dlatego

takie teksty go nie ruszały.

– Mówiąc szczerze, postąpiłem dość sprytnie. Usunąłem najsłabsze ogniwo i teraz cały

łańcuch się posypie. Zastanów się. Kiedy umrzesz, ci faceci oszaleją. Dadzą się ponieść emocjom,
popełnią błędy. Zaczekam i zdejmę ich jednego po drugim.

Nawet nie mrugnęła okiem. Albo nie uwierzyła, że byłby zdolny zabić kobietę – naprawdę

głupie, skoro już robił to wiele razy, a ona, jako Łowczyni, musiała o tym wiedzieć – albo uważała
się za niepokonaną. A to... całkiem możliwe, uświadomił sobie z przerażeniem.

– Wiem, że nie jesteś już człowiekiem. – Przekrzywił głowę i raz jeszcze obejrzał jej drobne

ciało. – Nie wiem tylko, czym się stałaś i jak do tego doszło.

– I nigdy się nie dowiesz.

– Zresztą nieważne. Nawet nieśmiertelny może umrzeć.

Jej usta wykrzywił uśmieszek. Drażniący, taki z gatunku drwiących.

– Wiem.

Jedno słowo, któremu udało się rozpalić w Striderze ogień. Płomienie trzaskały, sięgały

językami, rozprzestrzeniały się, pożerały. Tak bardzo chciał wstać, podejść do Haidee vel Hadiee
i udusić ją gołymi rękami. Żeby cierpiała.

Zrobi to.

Zawsze był zaborczy. To, co uznał za swoje, stawało się jego: kobiety, samochody, broń,

wszystko. Nigdy się nie dzielił. A ta kobieta stała się jego własnością, zaś jej cierpienie jego misją.
Mógł z nią zrobić, co tylko chciał.

– Co tylko my chcemy – sprostował demon.

Aha. Klęska chce mieć w tym swój udział. Może jednak się podzieli, ten jeden raz.

Nałożył maskę opanowania, jednak spod starannie wystudiowanego oblicza musiała

prześwitywać czerwień oczu – widomy znak, że demon był blisko powierzchni – skoro Hadiee, nie,
Haidee, nie, Ka, zbladła.

Klęska roześmiała się na tę jej oznakę strachu.

– Złapanie cię to była bułka z masłem – powiedział Strider. – Żadne wyzwanie. Kiepski

z ciebie wojownik, co? Zastanawiam się, po co im jesteś potrzebna. Bo lubią się tobą zabawiać? Bo
zabiłaś Władcę jako jedyny przedstawiciel gatunku ludzkiego?

Zmrużyła oczy.

– A może pozwoliłam, żebyś mnie schwytał? Może jestem Przynętą, która doprowadzi do

twojej śmierci? A czy ci mężczyźni mnie wykorzystują? Nie. Jestem z jednym z nich, tym, który cię
ukarze za porwanie. Masz moje słowo.

– Słowo Łowcy? Wybacz, ale nic dla mnie nie znaczy.

– Jeśli sądzisz, że będę cię błagała, to się mylisz. Jeśli uważasz, że padnę ci do stóp, to też

się mylisz. I tak wygram.

– Spróbuj.

– Podaruję mojemu mężczyźnie twoją głowę w prezencie urodzinowym.

Większość jeńców już by się zalewała łzami. Była silna i odważna, musiał jej to przyznać.

– Najwyraźniej słabo mnie znasz, jeśli wydaje ci się, że dożyjesz kolejnych urodzin swojego

kolesia. Ale cóż, jesteś Łowczynią, nie oczekiwałem od ciebie przesadnej inteligencji.

Z jej nozdrzy wydobył się rzadki obłok pary. Początkowo Strider myślał, że mu się

przywidziało, ale nie, to faktycznie para, mgiełka, która skrystalizowała się na wysokości twarzy.

– Ależ oczywiście, że cię znam – powiedziała. – Strider, strażnik Klęski. Widziałam twoje

zdjęcie, słyszałam opowieści o twoich wyczynach. Paliłeś miasta, dręczyłeś niewinnych,
mordowałeś całe rodziny.

– To było dawno temu – odparł niby lekceważąco, ale drgnął mu mięsień pod okiem.

– Żywisz się wyzwaniami. Gdy przegrywasz, to cierpisz. I wiesz co? Myślę, że nie

utrzymałbyś mnie w tym pokoju, gdybyś mnie nie związał. Bo jesteś słaby.

Co za suka. Chce go wyzwać? Wkrótce zrozumie swój błąd. Wstał, podszedł do niej

i wyciągnął nóż. Co ciekawe, nawet się nie skrzywiła, kiedy zobaczyła ostrze. Wydawała się...
pogodzona. Gotowa na śmierć.

Dziwna reakcja.

Szybkim ruchem przeciął więzy. Natychmiast skoczyła w kierunku drzwi, ale złapał ją za

brzuch i rzucił z powrotem na łóżko.

Nabrała gwałtownie powietrza i w następnej chwili wylądował na niej, przygniatając do

materaca. Walczyła, ależ zawzięcie walczyła, gryząc, waląc pięściami i próbując kolanem trafić go
między nogi. Kurwa! Trafiła.

Wytrzymał ból, zawroty głowy i nagłe mdłości i zaczekał, dopóki się nie zmęczyła. Dyszała,

a z każdym oddechem puszczała coraz więcej pary.

Mgiełka pachniała... tak, ambrozją. Ta intensywna kwiatowa woń uzależniała.

– Zastanów się, zanim coś powiesz. Nie nakarmiłem cię ani nie napoiłem. – Jak jakiegoś

zwierzaka. – Jesteś za słaba.

Kiedy wreszcie przestała wierzgać, złapał ją jedną dłonią za nadgarstki i unieruchomił ręce

nad głową. Nogami usztywnił nogi i dopasował się do jej ciała.

Była miękka i chłodna, prawie jak szampan z lodem. I ten zapach ambrozji... Poczuł, jak

rośnie mu fiut. Strider wnerwił się, warknął.

– Widzisz, jakie to łatwe?

Spojrzała na niego spoza grubych rzęs szarymi, pozbawionymi emocji oczami.

– Wygrałeś pierwszą rundę. To o niczym nie świadczy.

– Powiedziała pokonana.

Jego demon mruknął z zadowolenia. Zalała go fala rozkoszy. Ach, to dlatego tak się

podniecił, to nie miało nic wspólnego z tą kobietą. Dzięki bogom. Nie mógłby dalej żyć, gdyby
okazało się, że pożąda Łowczyni.

– Co teraz? – zapytała spokojnym, wypranym z uczuć głosem.

– Teraz – powtórzył. – Kawałek ciebie wyślemy twojemu chłopaczkowi, a resztę moim

kumplom.

Zanim dotarli do pałacu Lucyfera, Amun nie nadawał się już do niczego. Był zły, bo tylko

spowalniał i osłabiał towarzyszy. Aeron i William jeszcze kilka razy musieli ścierać się
z demonami, jednocześnie chroniąc Amuna. Dzięki bogom, pokonali je. Zakrwawieni i poobijani,
musieli przez całą drogę ciągnąć przyjaciela ze sobą.

Lepiej, gdyby go zostawili i poszli dalej sami.

Ten nowy głos w jego głowie... bogowie, gorszy niż wszystkie pozostałe razem wzięte. Tyle

pokus... zabijać, okaleczać, niszczyć. Przypomniały mu się pierwsze lata z Tajemnicą. Tyle złych
uczynków... tak wiele własnych wspomnień.

Jedno z nowych wspomnień wypływa na powierzchnię nawet teraz. Trzy nagie, uwiązane na

łańcuchu ludzkie dusze. Trzęsą się, płaczą, błagają o zlitowanie. Tyle że nie ma litości, zbyt mocno
pragnie to zrobić. Ostrymi szponami przesuwa powoli po dwóch mężczyznach, przecinając skórę,
zatapiając się głęboko, docierając do kości. Kobieta patrzy na to, co wkrótce stanie się jej udziałem.
Niech się boi. Mężczyźni wrzeszczą, bo szpony są nasączone kwasem.

Kwasem, który przeżera ludzką duszę, zabija wszystko, na co skapnie.

Po chwili ich skóra przypomina zwęglony płat, a zgnilizna zżera niemal w całości. Unosi się

odór palonego ciała. Wtedy demon odwraca mężczyzn tyłem i gwałci. Wrzask się nasila. Rzucają
się ostatkiem sił. Demon się śmieje. Co za radocha, beczka śmiechu.

Bezwolna i bezsilna kobieta może się tylko przyglądać, widzi każde pchnięcie, wie, że

będzie następna.

– Niedługo – obiecał jej.

W końcu opróżnił ładunek w drugiego mężczyznę i ponownie nabrzmiały, zwraca się ku

kobiecie. Zawsze jest gotów. Im bardziej oporna ofiara, tym lepiej.

Kobieta próbuje się odczołgać, ale powstrzymują ją łańcuchy uwiązane do szyi. Demon się

śmieje.

– Nie uciekniesz, robalu – mówi.

– Nie! – wrzeszczy Amun w swojej głowie. – To nie ja. To nie ja!...

Zwymiotował, przeszedł przez niego bolesny spazm.

Silne dłonie poklepały go po plecach.

– Tak dobrze. Wyrzuć to z siebie – powiedział Aeron.

Kiedy pozbył się zawartości żołądka, Amun się wyprostował. Spróbował iść. Kolana się pod

nim ugięły, a przyjaciele nie zdążyli go podtrzymać. Był zbyt ciężki, ot, martwa, pozbawiona kości
masa.

Zdołali zaciągnąć go pod powyginane drzewo i oprzeć o skręcony konar. Drzewa w piekle,

pomyślał jak przez mgłę.

– Co mogę zrobić? – zapytał Aeron, kucając przed nim.

Nic, z jękiem pomyślał Amun. Zmusił powieki do wysiłku. Nowy głos w jego głowie

nieustannie wrzeszczał, zaznaczał swoją obecność, ból narastał. Ale już wolał ból niż te okropne
obrazy.

Rozejrzał się dokoła, szukając czegoś, co pozwoliłoby mu zapomnieć. Tak zwany las składał

się z pyłu i zwiędłych liści. Zero zieleni, zero kwiatów, tylko nieskończone morze czerni. To tutaj
dręczono dusze.

To tutaj on dręczył dusze.

Och, bogowie.

– Odpocznij chwilę. Zbierz siły. – William machnął w kierunku rysujących się na

horyzoncie wzgórz, gdzie stał pałac Lucyfera. – Jesteśmy już prawie na miejscu.

Amun podążył wzrokiem za jego dłonią. Czarna cegła wyrosła z monochromatycznego

morza, dwie złączone w środkowej części wieże tworzyły gigantyczną czaszkę. Schody otoczone
palami z nabitymi zmasakrowanymi ludzkimi głowami prowadziły prosto do rozdziawionych ust
czaszki, w których niczym żyrandol wisiały ostre, pożółkłe zęby. Nie da rady.

– Zostawcie mnie tutaj – próbował im pokazać.

– Musisz iść z nami – odparł William. – Może się okazać, choć błagam bogów, by do tego

nie doszło, że tylko ty będziesz potrafił nam wskazać, gdzie Lucyfer ukrył Legion.

Czy da się porównać wspomnienia Lucyfera ze wspomnieniami byle demona? Czy Amun to

zniesie?

– Byłeś tu wcześniej. – Aeron spojrzał na Williama. – Anya powiedziała, że Lucyfer się

ciebie boi. Dlaczego?

– Coś jej się pomyliło. – Przezornie oczyścił umysł z wszelkich myśli, żeby Amun nie mógł

ich odczytać.

– Chyba jednak nie. Wiedza to siła, a nam potrzeba tej siły. Spójrz na nas. – Aeron wskazał

swoje zakrwawione ciało. Miał dość, tracił cierpliwość, sekundy dzieliły go od wybuchu.

– Powód nie ma znaczenia – odpalił William. Szykował się na bój. – Będzie ze mną walczył

tak samo jak z tobą.

Kłótnia niczemu się nie przysłuży. Amun wyciągnął drżącą dłoń, domagając się pomocy.

Kolana się pod nim ugięły, ale podtrzymały go silne ramiona.

Ruszyli przed siebie. Zanim dotarli do stóp góry, dyszeli i klęli. Schodów nie strzegł żaden

demon, ale przecież Lucyfer witał ich z otwartymi ramionami. Siedział w swoim pałacu i cierpliwie
czekał.

Wspinali się po stopniach, stąpając po grubej warstwie pyłu. Drzwi były otwarte. Po chwili

wahania weszli do środka i znaleźli się w obszernym holu ozdobionym stosami kości piętrzącymi
się w kątach. Wszystko lepiło się od krwi.

Amun postanowił iść dalej o własnych siłach. Do diabła, był przecież wojownikiem. Sam

sobie poradzi.

– Bądźcie gotowi – szepnął Aeron, poprawiając w dłoni sztylety.

– Jesteśmy – odparł William, dając znak szpadą.

Skończyły im się naboje, więc porzucili bezużyteczne pistolety.

Szli w szeregu. Amun wciąż potykał się o własne stopy, ale uparcie parł do przodu i tylko to

się teraz liczyło. Wreszcie dotarli do pomieszczenia, w którym gorące, pomarańczowozłote
płomienie lizały ściany i buchały żarem.

Demon Amuna westchnął i dodał coś, co zabrzmiało jak „dom”. Amunowi znowu zrobiło

się niedobrze. To nie dom, pomyślał. Nie dom.

Skup się, nakazał sobie.

Pośrodku pokoju stało podium z siarki, a na nim pysznił się zbudowany z powykręcanych

prętów i rogów tron.

Książę ciemności siedział na nim wyciągnięty, spokojny, zupełnie niezaskoczony wizytą

gości.

– Wreszcie – odezwał się Lucyfer, sącząc z wysadzanego klejnotami kielicha. Był słusznej

budowy. Miał czarne włosy i pomarańczowozłote oczy. Zapewne miałby dość przystojną twarz –
taką, której uroda stopiłaby serce każdej kobiety – gdyby nie martwe spojrzenie. Oczy go zdradzały,
ujawniały piekielne zło. – Nie śpieszyliście się.

– Gdzie Legion? – zapytał z miejsca Aeron.

– Jak to tak? Bez uprzejmości? Żadnego „jak się miewasz, drogi panie”?

– A jakże – odparł William. – Miewam się dobrze. Dziękuję, że pytasz, podły sługo.

Lucyfer zacisnął zęby, po czym skinął głową i powiedział:

– William. Zaskoczyła mnie wiadomość o twoim powrocie.

– Odpowiedz mu na pytanie i już nas nie ma. Nie będziemy musieli przelewać twojej krwi.

Wiem, wiem. Nie ma za co.

Amun skupił całą energię na księciu, zapuszczając sondę w umysł, podsłuchując myśli.

Początkowo była tylko cisza, ale Amun sięgnął głębiej i w końcu trafił na blokadę. Musiał ją
pokonać, bo raptem zalała go silna fala nienawiści. I strachu, jak słusznie przewidziała Anya.

Usłyszał bezgłośne:

– Moja, moja, moja. Nie zabierzesz mi tego, co moje.

A potem Lucyfer powiedział:

– Przykro mi, że moi słudzy potraktowali was tak podle. – Mówił lekkim tonem, jakby nie

intonował w swojej głowie nienawistnej mantry. – Naturalnie ukarzę ich, choć być może trochę
łagodniej, niż wy to zrobiliście.

Williamowi na skroni wyskoczyła żyła.

Amun nadal nie potrafił do niego dotrzeć. Ale może to i lepiej, bo przez to osłabiłby łącze

z Lucyferem.

Książę ciemności przechylił głowę i zwrócił się do Aerona:

– Zmieniłeś się, Gniewie. – W zamyśleniu podrapał się po brodzie. – Nie, nie. Nie

powinienem tego mówić, prawda? Już nie jesteś Gniewem. Nie nosisz demona. Chciałbyś to
zmienić?

– Albo powiesz, gdzie jest Legion, albo będziemy walczyć. Nudzisz mnie. Mam ciekawsze

rzeczy do roboty – powiedział William.

Lucyfer znów spojrzał na niego, marszcząc brwi.

– A, tak. Doskonale wiem, co masz do zrobienia. Musisz uwieść uroczą Gilly. Każdego dnia

twoje pożądanie rośnie, prawda, bracie? Poza tym dziwię się, że nie wstąpiłeś z odwiedzinami do
Jeźdźców. Potwornie za tobą tęsknią.

Bracie? Jeźdźców? Czterech Jeźdźców Apokalipsy? – zadudniło w głowie Aerona. Posłał

Williamowi zaskoczone, gniewne spojrzenie.

Lucyfer zaśmiał się w swojej głowie. Był bardzo z siebie zadowolony.

– Próbuje was poróżnić – mignął Amun, aczkolwiek nie do końca przekonany, czy Lucyfer

mówił poważnie. O Gilly to prawda, o Jeźdźcach też, ale pokrewieństwo? Niestety, wojownicy nie
zauważyli jego gestów.

– Kłamie, to jasne – powiedział gładko William. Znaczy się próbował, bo jego głos jednak

drżał. – Nawet nie tknąłem Gilly. Nie gustuję w nieletnich. A uwaga o Jeźdźcach nawet nie
zasługuje na komentarz.

– Jak sobie życzysz. No dobrze, przejdźmy do clou wieczoru i zaradźmy coś na tę waszą

nudę. Mogę prosić? – Klasnął w dłonie, a odgłos rozniósł się echem.

Do pomieszczenia weszły dwie Lordowskie Mości. Wnioskując po uśmieszkach,

niecierpliwie czekały na sygnał. Między nimi szła Legion. Ramiona miała zwieszone, włosy
posplatane i zlepione krwią. Była naga i spętana łańcuchami, cała pokryta śladami bata.

Wiedząc, że nie może sobie pozwolić na rozproszenie, Amun zablokował jej myśli. Zdążył

wprawdzie odczytać ułamek. Poddano ją upiornym okropieństwom, sto razy gorszym, niż wyczytał
w umyśle sługi Bólu, ponieważ stworzenie było świadkiem ledwie części tortur. Możliwe, że
Legion nigdy nie dojdzie do siebie.

Była cała pocięta i posiniaczona, nie gorzej od Amuna, w jej oczach gościła nietypowa dla

niej pustka. Lecz kiedy ujrzała Aerona, zaczęła się wyrywać, patrzeć z nadzieją i krzyczeć:

– Aeronie! Aeronie!

Demony trzymały ją krótko. Aeron ruszył do niej, ale William złapał go za rękę,

przekazując:

– On właśnie tego chce.

Lucyfer przyglądał się Aeronowi, rozkoszował się jego reakcją, chłonął bladość skóry

i z lubością zamykał oczy, słuchając zgrzytania zębów.

– Nie masz nic do powiedzenia, wojowniku?

– Umrzesz za to – oznajmił Aeron.

– I już? Tylko tyle?

Amun poczuł zawód, który wypełnił umysł Lucyfera. Książę ciemności zdecydowanie by

wolał, żeby Aeron wściekał się i wygrażał. Ale to nieważne, pomyślał.

Amun prawie stracił połączenie. Odzyskał je, ale przypłacił to nudnościami i atakiem

strachu. Lucyfer się nie przestraszy. To, co zaplanował, doprowadzi Aerona do obłędu. Aerona,
durnego Aerona, który zniweczył jego plan opętania Legion i zniszczenia Władców.

– Zaczynajmy więc święto – oznajmił Lucyfer.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty pierwszy

Scarlet przechodziła pięć etapów żałoby. Wszystkie naraz.

Zaprzeczenie: Gideona wcale nie skręcało z bólu, kiedy odchodziła.

Złość: jej sucza mać uparcie ignorowała wezwania, więc Scarlet nie dotarła jeszcze do

nieba, żeby odnaleźć Mnemosyne.

Negocjowanie: niech Gideon w końcu wygra tę swoją wojnę, o co modliła się do nikogo

w szczególności, a wtedy zapomni o zemście na ciotce. Byłby bezpieczny, przestałaby być dla
niego obciążeniem.

Załamanie: już nigdy nie zobaczy swojego biednego wojownika, nie ma szans.

Akceptacja: dobrze zrobiła, zostawiając go. Bez niej będzie mu łatwiej.

Łzy paliły oczy, ale szybko je wytarła. Minął dopiero dzień, a już potwornie tęskniła za

Gideonem. Potrzebowała go jak narkoman działki. Dlatego została w Budapeszcie, żeby być blisko
niego, wspiąć się na żelazny płot otaczający fortecę, podbiec do bramy, zapukać, rzucić mu się na
szyję, gdy otworzy, i go wycałować.

Nie zrobiła tego tylko dlatego, że wiedziała, jak wiele siły kosztowało ją pierwsze odejście

od Gideona. Drugi raz nie podoła.

Co z niej za idiotka! Frustracja i desperacja dołączyły do wachlarza uczuć. Mogła wezwać

kogoś innego zamiast swojej mamuśki i poprosić tę osobę o bilet do Tytanii, ale sęk w tym, że
żaden z bogów, greckich bądź tytańskich, nie lubił jej. A nawet jeśli, to nie pamiętali o tym.
Pieprzona Mnemosyne.

– Wróć do Gideona – błagał Koszmar. – Będę grzeczny, obiecuję. – Demon również

doświadczył pięciu etapów, ale uparcie wracał do negocjowania. – Zawsze ci się podobał. Czemu?
Nie rozumiem, przecież nikt ci się nie podoba.

– On... należy do mnie.

– Pobożne życzenia.

– Nie jestem dla niego dość dobra. – Ale chciała być, bogowie zaświadczą, jak bardzo

chciała. Owszem, nie jest jej mężem, nic ich nie łączyło w przeszłości, ale... polubiła go w ciągu
tego ostatniego tygodnia. I on polubił ją. Wiedziała o tym. Próbował ją przekonać, by została.
Powiedział, że oczekuje od niej czegoś więcej niż tylko jednej nocy. Bogowie, te słowa niemal
obróciły w perzynę jej staranny plan pod tytułem: „Odejść”.

Ostatecznie uświadomiła sobie jednak, że najlepiej będzie dla niej, gdy opuści Gideona.

Wiedziała, że musi spalić za sobą wszystkie mosty, bo inaczej ruszyłby za nią. Nie będą razem,
dopóki matka i ciotka nie umrą. Gideon był narażony na niebezpieczeństwo tak długo, jak żyła Rea,
a ona tak długo, jak żyła Mnemosyne. To znaczy narażony był umysł Scarlet.

Przez co automatycznie Gideon też znajduje się w niebezpieczeństwie. Mnemosyne może ją

przekonać, by go skrzywdziła, zabiła, a nawet wmówić Scarlet, że sama tego chciała. Chciała?
O bogowie... Nie zasługiwał na to.

Był dobrym człowiekiem, nieśmiertelnym. Silnym, cudownym człowiekiem, któremu

mocno namieszała w życiu. Teraz jednak postanowiła, że jeśli po śmierci matki i ciotki nadal będzie
miał na to ochotę, da i sobie, i Gideonowi szansę. Czy jednak będzie tego chciał? Gdy odchodziła,
zobaczyła w jego oczach frustrację, desperację, złość i smutek. I ból, dużo bólu.

Opuściwszy fortecę, płakała. Płakała, schodząc do swojej krypty. Gdy dotarła na sam dół,

położyła się, zamknęła oczy i zapadła w sen, wciąż płacząc.

Kusiło ją, żeby we śnie odnaleźć Gideona. Pokusa była potężna, jednak zdołała ją zwalczyć,

jak na ironię, dzięki ciotce. Scarlet postanowiła bowiem odwiedzić umysł Mnemosyne i zaczekać
przed drzwiami do jej świadomości.

Czekała i czekała, ale suka jakby w ogóle nie zamierzała zasnąć. Tymczasem Koszmar

bardzo zgłodniał, więc Scarlet spuściła go ze smyczy i patrzyła na eksplodujący chaos, tworzenie
mrocznych koszmarów tysięcy śniących. Łącznie z Reą.

Sprezentowała matce koszmar utkany z najgłębszych obaw królowej, czyli strachu przed

przegraną z Kronosem.

Scarlet ponownie zapadła w sen i znów stanęła przed wrotami umysłu Mnemosyne. Jeśli

tym razem uda jej się dostać do środka, nieźle zabawi się z ciotunią, a przy okazji zwabi ją do
siebie. Dlatego zdjęła naszyjnik, który dostała od Gideona, by zostać odnalezioną. Już niedługo...

Czekała kilka godzin, aż w końcu drzwi Mnemosyne otworzyły się ze skrzypnięciem... lecz

tylko po to, by zatrzasnąć się tak szybko, że Scarlet nie zdążyła się wślizgnąć. No proszę, pomyślała
Scarlet, ciotunia walczy z sennością. Wiedziała jednak, że ten bój bogini Pamięci musi przegrać, jak
wszyscy.

Tymczasem Koszmarowi burczało w brzuchu, jak ostatnim razem.

– Jeszcze troszkę – przekazała mu Scarlet. Gdy demon jęknął, cienie i krzyki, od tysięcy lat

stanowiące integralną część Scarlet, i to tak oczywistą, że ledwie zwracała na nie uwagę, co
zmieniło się dopiero wtedy, gdy Gideon znów rozbudził w niej pożądanie... otóż teraz, gdy demon
jęknął, owe cienie i krzyki przybrały na sile. Szukały ujścia. Szukały ofiary. Dlatego dodała: –
Obiecuję. – Jeśli będzie musiała pozwolić demonowi na kolejny atak szału, to cóż, w porządku.

W końcu jednak czekanie się opłaciło, bo Mnemosyne odpłynęła w sen. Gdy drzwi

otworzyły się do połowy, Scarlet błyskawicznie wsunęła się do środka, zanim znów się zamknęły.
Złapała się słodkiego, promiennego snu i szarpnęła, pociągając ciotkę w dół, coraz głębiej
w błogostan. Wabiła ją...

Sen trwał w najlepsze. Teraz bogini Pamięci się nie obudzi.

Mnemosyne widziała samą siebie na niebiańskim tronie, królową bogów i śmiertelników.

Wydawała rozkazy, które natychmiast spełniano. Pisano poematy opiewające jej urodę. Choć
w rzeczywistości była kochanicą Kronosa, to przecież tak naprawdę nie jego pożądała. Ten zaszczyt
przypadł Atlasowi, tytańskiemu bogu Siły, który był przystojnym mężczyzną o ciemnych włosach
i niebieskich oczach, ale nie takich, jakie miał Gideon, bo ciemniejszych.

Atlas zasiadał po prawicy Mnemosyne, sławiąc ją i czcząc.

Z tej sceny emanowały spokój i nadzieja.

Scarlet zachciało się wrzeszczeć. Po tym, co ciotka zrobiła, nawet w snach nie zasługiwała

na taki poklask.

Zmarszczywszy brwi, Scarlet wyciągnęła rękę i zaczęła wymazywać tło. Na pierwszy ogień

poszedł Atlas, po nim złoty tron, aż wreszcie pałac. Zastąpiły ich ciernie i jęzory ognia. Umieściła
ciotkę w samym środku płomieni i patrzyła, jak spopielają skórę, niszczą całe piękno bogini
Pamięci.

Ogarnięta potwornym bólem, przerażona Mnemosyne wrzasnęła. Sen był tak rzeczywisty,

że poparzona wróci na jawę. To jej nie zabije, Scarlet nie pozwoli, by płomienie strzelały aż tak
długo, ale kiedy suka obudzi się rano, zwali ją z nóg. Bo zamiast zniewalająco pięknej kobiety
zobaczy w lustrze odrażającą wiedźmę. Owszem, to minie, skóra się odnowi, ale nie od razu.

Scarlet wybuchnęła śmiechem, a Koszmar tańczył w jej głowie, rozkoszując się chwilą.

– Jeszcze! – domagał się natarczywie.

– Z przyjemnością. – Wystarczyło, że pomyślała, płomienie zniknęły, a ciotka upadła na

ziemię, jęcząc i zawodząc. Scarlet podeszła do niej nieśpiesznie, z każdym krokiem zmieniając
scenerię. Pojawiły się szare ściany Tartaru, a przy nich prycze. W następnej chwili pojawili się
Kronos i Rea. Siedzieli w kącie, kłócili się.

Na koniec Scarlet dodała siebie. Była przemoczona i brudna, na szyi miała obrożę,

potargane włosy sięgały pasa, gdy bowiem osiągnęła pełnoletniość, matka przestała golić jej głowę,
przez co łysy wyrostek przemienił się w śliczną dziewczynę. Rea zdecydowała się na to
z wyjątkowo obrzydliwych powodów. Przyglądanie się, jak współwięźniowie molestują Scarlet,
sprawiało jej większą frajdę, niż przekonanie, że jest najpiękniejszą w królestwie.

Dla Scarlet nastały jeszcze gorsze czasy. Strażnicy nie kwapili się z pomocą, przeciwnie,

mieli rechotliwą radochę z tych seksualnych ekscesów, a ich ofiara czuła się kompletnie bezradna.
Siła nie była po stronie Scarlet, no i niby skąd miała wziąć coś ostrego, żeby ściąć się na łyso, skoro
była w więzieniu? Dlatego gdy wreszcie wyszła na wolność, jak najszybciej pozbyła się włosów,
zostawiając krótką fryzurkę.

W sennej wizji przylgnęła plecami do kraty i spojrzała w dół, na ciotkę.

– Pamiętasz to? – zapytała. – Wieki niewolnictwa?

Mnemosyne z ledwością spojrzała w górę oczami pełnymi nienawiści. Z trudem łapała

oddech. Łzy płynęły po spalonym policzku. Słone krople musiały zdrowo piec.

– Albo sama mnie znajdziesz – oświadczyła Scarlet, kucając i łapiąc ciotkę za brodę – albo

będę do ciebie przychodziła za każdym razem, gdy zaśniesz. Jeśli uznałaś te płomienie za straszne,
to nie uwierzysz, co jeszcze dla ciebie przygotowałam.

– Suka – wycharczała Mnemosyne. Miała zwęglone włosy i zapadnięte policzki, widać było

niektóre kości. – Kronos cię zabije, kiedy zobaczy, co mi zrobiłaś.

– To dobrze. – Scarlet uśmiechnęła się leniwie, z satysfakcją. – W każdym razie niech

próbuje. A teraz proszę, posmakuj jutrzejszego programu. – Po czym rzuciła ją wilkom. Dosłownie.

Gideon wytrzymał trzy dni. Trzy cholerne dni. Gdy tylko odzyskał siły, pomógł umocnić

fortecę, kilka razy zrobił wypad do miasta, aby zapolować na Łowców, namierzył paru maruderów
i ostro ich wymaglował, ale kiedy się okazało, że nic ważnego nie mają do powiedzenia, zabił ich.

A potem postanowił ruszyć za Scarlet.

Wspomnienia o nim sama sobie stworzyła. Wiedział, że były fałszywe, ale prawda czy fałsz,

Gideon musiał przyznać, że wymyśliła całkiem niezły romans. Poza tym nadal musiała go pragnąć,
bo przecież tylko tak można było wytłumaczyć jej przyjazd do Budapesztu po tym, jak zostawił ją
w więzieniu (co było fałszem udającym prawdę) i zdradził z armią kobiet. (Miał kobiety, ale nie
zdradzał, bo w rzeczywistości nie był mężem Scarlet).

Kochał ją, tak po prostu. Kochał każdym oddechem, każdą komórką, każdą kością

i organem. Kochał całą duszą. Uświadomił to sobie dosłownie pięć minut po tym, jak wyszła.

Była silna i odważna, rozumiała go tak jak nikt inny. Drażniła się z nim, ale nigdy się nie

złościła przez to, że nie potrafił powiedzieć prawdy. Nawet ją to bawiło.

Była piękna. Doskonale do niego pasowała. Gdy odeszła, nie potrafił zebrać myśli,

ponieważ wszystkie krążyły wokół niej. Zastanawiał się, gdzie jest, co robi, czy za nim tęskni, czy
go potrzebuje. Myślał o tym, jak wiele dali sobie rozkoszy.

Teraz wystarczyło tylko ją odnaleźć.

– Nie – powiedziało Kłamstwo z ulgą. – Nie dziękuję.

– Nie ma za co, staruszku.

Tylko gdzie miał jej szukać? Musiał się zastanowić. Scarlet chciała zniszczyć boginię

Pamięci, a ostatnią osobą, która ją widziała, był Kronos. Chodziło więc o niebo, a tam o własnych
siłach mogli dotrzeć tylko ci nieśmiertelni, którzy potrafią się przenosić, jak na przykład Lucien,
albo posiadają skrzyła. Ani jedno, ani drugie nie dotyczyło Scarlet, a zatem potrzebuje pomocy.

Wie oczywiście, że Kronos jej nie pomoże, więc zwróci się do matki jak wtedy, gdy szukała

Gideona. Tylko czy królowa bogów po raz drugi pomoże znienawidzonej córce? I to w sytuacji, gdy
Scarlet dybała również na jej głowę?

Raczej wykluczone.

Więc kto jeszcze?

Cholera, nic mu nie przychodziło do głowy, tym bardziej że Scarlet nigdy nie wspominała

o żadnych przyjaciołach czy sojusznikach. Innymi słowy, pat.

Nieważne, i tak za nią wyruszy. Znajdzie Scarlet, choćby miał przetrząsnąć cały świat.

Przychodziła mu na myśl tylko jedna osoba, która mogła mu pokazać właściwy kierunek.

Pobiegł do pokoju Torina i zanim zdążył zapukać, usłyszał:

– Wejść.

Kamery, uświadomił sobie Gideon i palnął się w czoło. Powinienem był o tym pomyśleć.

Opanowało go podniecenie. Może przetrząsanie planety nie okaże się jednak konieczne. Mocno
podekscytowany, wszedł do środka.

– Spodziewałem się ciebie wcześniej – powiedział Torin, obracając się na fotelu. Trzymał

ręce splecione na kolanach, ot, zrelaksowany facet. Tyle że miał zarumienione policzki, wilgotne
oczy i z trudem łapał oddech.

Za jego plecami na jednym z monitorów leciał z YouTube „Dom Wiedźm”, wideo pod

tytułem: „Spokojna noc w domu”.

Gideon zauważył kobiety, całe mnóstwo seksownych kobiet. Jedne prosto z butelki piły

szampana, inne tańczyły zmysłowo, a wszystkie śmiały się na całe gardło.

– Pokaż im, Carrow! – ktoś krzyknął.

Czarnowłosa laska o zielonych oczach stanęła przed kamerą i podniosła bluzkę, pokazując

światu obfite piersi.

– Param! – krzyknęła, po czym dodała, cały czas świecąc cyckami: – Jak mi nie odpalisz

doli, to ci obetnę...

– Cholerka. – Torin odwrócił się do ekranów, nacisnął przycisk i monitor zgasł. – Myślałem,

że wyłączyłem. – Znów siedział twarzą do gościa.

Gideon nie zamierzał nawiązywać do obrazów z YouTube’a, tylko spytał:

– Jak tam nie wszyscy? – Władcy meldowali się Torinowi przynajmniej raz dziennie.

– Tyle wiem, że żyją. Strider napisał SMS-a, że wiezie nam jakiś prezencik.

– Prezent? Nic ciekawego. – Przerwał na moment. – Nie słuchaj, nie muszę ci czegoś

powiedzieć o...

– Moment. – Torin wyciągnął rękę. – Wolę niczego nie spieprzyć przez ten twój język,

którego nadal do końca nie rozumiem. Więc darujmy sobie dyskusję, po prostu mnie wysłuchaj. Jak
już mówiłem, spodziewałem się ciebie wcześniej. Słyszałem o twojej rzekomej żonie i naprawdę
jestem zaskoczony, że to trwało tak długo. Kane, Cameo i ja mamy wszystko pod kontrolą. Od
kiedy Strider wziął przykład z Gwen i zaśpiewał Łowcom „Żegnaj, tchawico”, nikt nas nie
zaatakował i zaryzykuję stwierdzenie, że w najbliższej przyszłości nikt tego nie zrobi. Więc leć,
szukaj swojej kobiety. Jeśli przekonasz ją, żeby do nas dołączyła, wreszcie przestaną do mnie
przyłazić i błagać, żebym ci przemówił do rozumu i kazał ją zamknąć. Wiesz, właściwie to nawet
nie próbowała nam zaszkodzić.

Opanowało go tak dojmujące poczucie ulgi, że niemal rzucił się przyjacielowi na szyję.

– Nienawidzę cię, stary. Nie wiesz o tym, prawda?

– Teraz już rozumiem. – Torin błysnął uśmiechem. – Też cię nienawidzę. Ale nie waż się

mnie dotykać. Tak, widzę, że masz ochotę mnie wyściskać, ale wierz mi, że naprawdę cię zabiję
moją serdecznością.

– Nie zrobiłbym tego – powiedział Gideon poważnie. – Nie uściskał. Ani nie dałbym ci

serdecznego buziaka, stary. – To znaczy, że gotów byłby to zrobić.

– W takim razie, cóż, pewnie ci pozwolę. – Strażnik Zarazy zrobił dzióbek. – Mam straszną

ochotę, bo trochę już minęło od ostatniego razu. Dzięki temu nawet ty wyglądasz atrakcyjnie.

Gideon nie był przekonany, czy Torin w ogóle kiedykolwiek się całował. Mimo to się

uśmiechnął.

– Jesteś...

Nagle w głośnikach Torina rozległ się ostry głos:

– Kłamstwo! Wiem, że tam jesteś. Wyłaź z nory i staw mi czoło, ty parszywy tchórzu!

Torin błyskawicznie obrócił się w fotelu i spojrzał na monitory, a Gideon podszedł bliżej.

To, co zobaczył, zdumiało go. Galen, strażnik Nadziei, przywódca Łowców, unosił się w powietrzu
przed fortecą, machając białymi skrzydłami w szalonym tempie.

Zwykle miał na sobie nieskalaną białą szatę, zapewne po to, by lepiej podtrzymywać mit

o swoim anielskim pochodzeniu, ale teraz szata była porwana i pokryta krwawymi plamami.

– Nie zabijesz mnie! – krzyknął strażnik Nadziei, rozkładając ręce, w których dzierżył

sztylety. Jego oczy płonęły fanatycznym blaskiem. – Dopilnuję tego.

Czy to sen? Nigdy wcześniej coś takiego nie miało miejsca. Galen działał w cieniu, na

drugiej linii, zawsze wysługiwał się ludźmi. Zawsze to oni wykonywali brudną robotę. Sam nigdy
otwarcie nie wyzywał Władców.

– Odnalazł zmysły, prawda? – zapytał Gideon. Czyli: kolesiowi odbiło.

– Nie wiem, dlaczego wskazał akurat ciebie. – Torin cały czas stukał na klawiaturze. – Nie

widzę żadnych Łowców. Mimo to nie ufałbym mu. Mógł ukryć odwody.

– Kłamstwo! Albo wyjdziesz i będziesz ze mną walczył, albo spalę na popiół twój dom.

– To musi być podstęp – upierał się Torin. – Przecież zamiast ci grozić, już dawno mógłby

spalić fortecę.

Podstęp czy nie, nie wolno zmarnować takiej okazji. Pojmanie Galena mogło zakończyć

wojnę z Łowcami, i to raz na zawsze. A tak przy okazji zniknęłoby również jedno z zagrożeń
wiszących nad Scarlet.

– Mogę spróbować go zestrzelić – powiedział Torin. – A ty...

– Tak. – Gdyby nie trafił, drań znów by uciekł. – Pozwól, że ja się tym nie zajmę. Nie lepiej

celuję.

– Kłamstwo! – wtrącił się demon.

– W porządku... – Torin skinął głową. – Na wszelki wypadek dam znać Kane’owi i Cameo.

Niech przeczeszą las i upewnią się, że to nie zasadzka.

– Nie dzięki. Powiedz naszemu przyjacielowi, że nie spotkamy się za pięć minut.

Gdy Torin znów skinął głową, Gideon pognał do sypialni. Wprawdzie był uzbrojony, bo

dobry wojownik zawsze, ale to zawsze ma przy sobie osobisty arsenał, ale i tak dobrał jeszcze
granatnik. Uśmiechnął się pod nosem. Dawno nie używał tego maleństwa, oj dawno. Sabin
twierdził, że broń nie nadaje się do użytku w mieście, bo może zranić zbyt wielu niewinnych
przechodniów.

Dzisiaj w zasięgu wzroku brak przechodniów.

Pognał korytarzem i przykucnął przy najwyższym oknie. Usadowił się ponad Łowcą. Galen

obserwował dół, spodziewając się, że Gideon wyłoni się głównym wejściem.

Głupiec. Gideon jak najciszej otworzył okno.

– Kłamstwo! – wrzasnął oszalały nieśmiertelny. – Tchórz! Wyjdź, do cholery!

Tchórz? Nie, raczej cwaniak. Gideon załadował granatnik, oparł go o ramię i z błądzącym

po ustach uśmieszkiem starannie wycelował.

Bum!

Gideona, choć nie był przecież cherlakiem, porządnie odrzuciło, jednak szybko odzyskał

równowagę i przyjrzał się swojemu dziełu.

Trafił, a Galenem cisnęło na kilka dobrych metrów. Poleciał, obracając się w powietrzu.

Oczywiście żaden śmiertelny by tego nie przeżył, ale Galen, choć posiniaczony, przypalony i bez
dłoni, trzymał się całkiem nieźle. No i był ewidentnie wnerwiony.

Z rykiem wpadł przez okno do pokoju piętro wyżej. Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła,

ktoś zajęczał, potem dał się słyszeć odgłos kroków. Gideon wyjął dwa sztylety i wypadł na
korytarz.

Spotkał wroga w połowie drogi. Galen rzucił się na niego, waląc, kopiąc i siekąc na oślep.

Miał połamane skrzydła, z przetrąconego nadgarstka lała się krew, a w barku, gdzie walnął pocisk,
ział dymiący otwór. Mimo to Galen siekł z nieziemską siłą, czy też raczej z siłą determinacji.

– Nie dostaniesz mojej głowy! – ryczał strażnik Nadziei, wymachując zdrową ręką, w której

trzymał nóż. No i rozciął Gideonowi policzek.

Tak samo wściekły Gideon trafił wroga w szyję, naruszając kręgosłup, a drugi sztylet wbił

w zdrowy bark.

Galen przez wiele lat był jego przyjacielem, a potem przez tysiące lat – wrogiem. Zero

uczucia, żadnych miłych wspomnień.

Muszę z nim wreszcie skończyć, pomyślał. Tu i teraz.

Galen charczał, trzymając się za rozpłataną szyję. Zakrwawiony Gideon wyrwał mu się,

patrzył na wroga, który był odpowiedzialny za wieki cierpienia.

Gdyby nie Galen, nawet by mu nie przyszło do głowy kraść i otwierać puszkę Pandory.

Zostałby w niebie jako żołnierz Zeusa. Być może w końcu zauważyłby Scarlet i uwolniłby ją, jak to
sobie wymarzyła. Może żyliby długo i szczęśliwie.

Albo trafiłby do więzienia po ucieczce Tytanów z Tartaru. Ale z drugiej strony, być może

Tytani by nie uciekli, gdyby Gideon i pozostali byli na miejscu. To nieistotne. Co się stało, to się nie
odstanie. Teraz miał szansę wszystko wyprostować.

Usłyszał stukot butów. Rozpoznał kroki, wiedział, że Kane i Cameo biegną na pomoc.

Roześmiał się. To wydawało się takie proste. Galen, który wiele razy wymykał się, knuł i sprawiał
problemy, dał się tak łatwo pokonać.

Życie jest piękne, myślał radośnie, unosząc sztylet. Wystarczy jeden cios i Galen zostanie

wyeliminowany. Wtedy Władcy postanowią, czy zabić Galena i uwolnić jego demona. Gideon był
za. Czas, żeby Gwen pożegnała się z tatusiem.

Oczywiście akurat w tym momencie Rea, królowa bogów, pojawiła się w rozbłysku

błękitnego światła. Była blada i roztrzęsiona, patrzyła z pogardą. Czyżby przyglądała się całej
scenie?

– Jak śmiesz! – wykrzyknęła. – To mój wojownik! Nie miałeś prawa go ranić. Och,

zapłacisz za to!

Gideon migiem został przeniesiony z fortecy i zamknięty w klatce metr na metr. Z przodu

pręty, z tyłu pręty, z boku pręty, na górze i na dole pręty, a wokół aksamitno-marmurowa bogata
sypialnia. W powietrzu unosiła się woń ambrozji, na ścianach były freski przedstawiające
tytańskich bogów. Do tego łoże z różowym, koronkowym baldachimem i kryształowy żyrandol
zwieszający się z sufitu na jednym bluszczowym pnączu. Sufit był przeszklony, dzięki czemu widać
było cudownie błękitne niebo.

Cholera! To tyle, jeśli chodzi o zwycięstwo. Przegrana na całej linii. W dodatku tak nagle,

że Gideon wprost nie mógł uwierzyć. Miał nadzieję, że to tylko zły sen, koszmar autorstwa Scarlet.
Ale w głębi duszy wiedział, że nigdy by mu tego nie zrobiła. To prawdziwy świat, w którym
przegrał.

Marzenia się spełniają, pomyślał gorzko. Chciał się znaleźć w niebie, by odnaleźć Scarlet,

i oto proszę...

Rzecz w tym, że jego los zależał od łaski królowej. Czyli od czegoś, co było jej absolutnie

nieznane.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty drugi

Gideon przesiedział samotnie w klatce – i w sypialni – kilka godzin. Nie zastanawiał się

specjalnie, gdzie podziewa się Rea, bo było jasne, że zajmowała się Galenem. Za to dumał o czymś
innym: a co, jeśli trafił do czegoś na kształt Klatki Przymusu? Wprawdzie Lucien powinien był już
dobrze ją ukryć, ale... Cóż, w Klatce Przymusu więzień musiał robić literalnie to, czego zażyczył
sobie właściciel. Prawda była taka, że Gideon wolałby wyrwać sobie serce – w razie czego zrobiłby
to – niż zostać niewolnikiem Rei.

Miał ochotę odrąbać jej łeb, położyć na srebrnej tacy i wręczyć Scarlet.

Scarlet...

Gdzie ona jest? Co robi? Będzie zadawał sobie te pytania każdego dnia, dopóki jej nie

zobaczy. To nie tak, że się o nią martwił, bo przecież sama najlepiej potrafiła o siebie zadbać, ale
strasznie za nią tęsknił. Stała się częścią jego życia. Najlepszą częścią.

Chciał stworzyć z nią nowe wspomnienia, prawdziwe, lepsze niż te, które sama sobie

wymyśliła. Chciał być przy niej i wynagrodzić jej te lata, gdy ignorowana przez niego, gniła
w Tartarze.

Najpierw jednak musiał uciec z tego cholerstwa.

– Rea! – krzyknął, potrząsając prętami. I przypominał sobie oszalałego Galena. – Rea!

Rozbłysło błękitne światło. Rea pojawiła się pośrodku sypialni, zmęczona i wymizerowana,

ciemne włosy były w nieładzie. Miała na sobie białą, ale okopconą i zakrwawioną szatę.

– Pan wzywał, milordzie? – Podszyta drwiną nienawiść i samozadowolenie mieszały się

w jej głosie, dając barwę, która wręcz raniła uszy. – Domaga się pan kary?

Wiedział, że nikt nie przybędzie mu na ratunek. Próbował zdjąć naszyjnik z motylem, który

ukrywał jego położenie przed nieśmiertelnymi, ale jakimś sposobem metal zespolił się tak mocno,
że nie chciał puścić. Nawet nie zdołał przełożyć go przez głowę. Sprawiła to Rea, bez dwóch zdań.
Na pewno nie chciała, żeby Kronos go namierzył.

Machnęła dłonią i – niespodzianka! – pręty zniknęły. Gideon osunął się na ziemię, szybko

jednak wstał, gotów do konfrontacji. Niestety nie miał już broni, odebrano mu ją nie wiadomo jak
i kiedy.

– Sprytne – zauważył. Czyli głupia Rea, głupia jak Galen.

– Rzuć się na mnie, wyzywam cię. – Nie ruszyła się z miejsca, za to obnażyła zęby, jakby

nie mogła się doczekać, kiedy rozszarpie go na strzępy.

Z chęcią spełniłby jej prośbę – w końcu nadal zamierzał położyć głowę bogini na srebrnej

tacy – ale nie był Striderem i nie musiał przyjmować każdego wyzwania. Nie musiał dawać tej suce
tego, czego chciała. Poza tym nie znał przecież jej mocy, nie wiedział, do czego jest zdolna, choć
znał jej męża i jeśli była choć w połowie tak potężna jak on... Przeszedł go dreszcz. Przegra, zanim
zacznie się walka.

– Co, tchórzu? Zamierzasz tak stać?

– Tak. – Odwrócił się do niej plecami, wysłuchał oburzonego prychnięcia i jak gdyby nigdy

nic przeszedł na drugi koniec pokoju. Zatrzymał się przed toaletką, podniósł flakonik perfum,
powąchał i się skrzywił. Naprawdę używała tego szajsu? Woniało jak mieszanka skrzydeł
nietoperza z okiem traszki.

– Zablokowałam wszystkie wejścia, więc zapomnij o ucieczce. Jesteś w potrzasku.

– Prawda – zasyczało mu w głowie Kłamstwo.

– Brzmi świetnie. – Odstawił perfumy i podniósł szczotkę, z której włosia sterczało kilka

pojedynczych kosmyków.

– Świetnie? Czyli fatalnie, tak? – dopytywała się niepewnie.

Wiedziała, że Gideon nosił w sobie demona Kłamstwa, tylko jeszcze nie dodała dwa do

dwóch. Uśmiechnął się pod nosem. Dopóki bogini nie rozgryzie do końca, jak to działa, zabawi się
jej kosztem.

– Nie ciekawi mnie, po co mnie tu sprowadziłaś i co zamierzasz ze mną zrobić – powiedział.

– Gadaj zdrów! Zżera cię ciekawość.

Wzruszył ramionami, po czym cisnął szczotkę na toaletkę. Odbiła się od blatu i walnęła

w słój z zieloną mazią. Rea najwyraźniej dbała o wygląd.

– Tak naprawdę to zżera mnie niepokój o Galena. Powiedz mi, piękna królowo, że

wyzdrowiał.

– Kłamca! Wcale o niego nie dbasz. – Nie słyszał, by się poruszyła, ale w następnej

sekundzie już była za nim, wbiła szpony w jego szyję i odwróciła. – Nienawidzisz go. Chcesz, żeby
umarł. Ale wiesz co? Nic z tego. Żyje i wyjdzie z tego.

– Super – skomentował po swojemu.

– Błagał, żebym cię zabiła. Powiedziałam, że nie, bo mam inne plany wobec ciebie.

– Znowu prawda – syknęło Kłamstwo.

– Ja to mam szczęście.

Zmarszczyła brwi i puściła go, ale zaraz znów go złapała, ale tym razem nie ze złości, ale

z determinacją.

– Myślisz, że nic cię nie jest w stanie wyprowadzić z równowagi, co? Zobaczymy. Pozwól,

że zadbam o twoją wygodę. – Jej głos stał się zmysłowo zachrypnięty.

O, nie. Nie chciał iść do łóżka z żadną, tylko ze Scarlet, ale nie potrafił odsunąć się od Rei,

bo zaklęciem przykleiła go do podłogi. Wyluzuj, nie pozwól jej się zorientować, że cię ma.

Gdy przesunęła palcem po jego koszulce, materiał natychmiast spłonął. T-shirt rozsunął się

na boki, ukazując nagą klatkę piersiową Gideona. Miał chłodną skórę.

O, tak, miała wielką moc, już to wiedział.

– Wow. Dzięki. – Spokojnie, łagodnie. Za nic nie daj jej do zrozumienia, jak bardzo tego nie

znosisz. – Teraz lepiej.

Zdumiona dała krok do tyłu.

– Sądziłam, że podoba ci się moja córka.

– Błąd.

– W co ty pogrywasz? – Zmrużyła podejrzliwie oczy.

– W nic. – Uśmiechnął się pod nosem.

Przez dłuższy czas po prostu na niego patrzyła, aż wreszcie powiedziała:

– Kłamiesz. Kochasz ją, to widać. Zaraz zobaczymy, jak silne jest twoje uczucie. – Nie

odrywając od niego wzroku, sięgnęła do zapięcia szaty na ramieniu i pociągnęła. Materiał zsunął się
z ramion i opadł na podłogę. Rea stanęła przed nim całkiem naga.

Gideon zacisnął zęby. Już sobie wyobraził, jak będzie o tym opowiadał Scarlet, bo za żadne

skarby nie uda się utrzymać tego w sekrecie. Nie chciał między nimi żadnych tajemnic. Poza tym
lepiej, żeby usłyszała o tym od niego niż od podłej matki, która z pewnością przeinaczy fakty.
Nawet ubrał to już w słowa:

– Słuchaj, diablico, twoja mama, wiesz, ta kobieta, którą bezgranicznie kochasz, nie

rozebrała się przede mną i nie widziałem jej trójkącika.

Zasłużyłby sobie na widelec w piersi.

– Jestem piękna, prawda? – Rea pogładziła dłonią motyla wytatuowanego na piersiach,

którego skrzydła sięgały jej ramion. Potem przesunęła po doskonale wyrzeźbionych biodrach,
zjechała niżej, pogłaskała uda i wróciła wyżej, do rzadkiej szczeciny czarnych włosów.

Okej, zachowa się jak tchórz – zgodnie z oskarżeniem, które rzuciła mu w twarz – i spojrzy

w przeszklony sufit. Płyną puszyste obłoki. Poczuł obawę, która momentalnie rozlała się po całym
ciele. Mógł się domyślić, dokąd to wszystko zmierzało.

– No i? – zapytała.

– No tak. Piękna.

– Nu nu nu. Twój ton sugeruje, że nie mówisz prawdy. Jednak i ty, i ja wiemy doskonale, że

mnie pożądasz. Scarlet też się o tym dowie.

Ożeż kurwa mać! Miał rację. Zamierzała go zgwałcić. Tak, to będzie gwałt, bo dokona się

wbrew jego woli. A potem nomen omen pieprzona bogini wypapla wszystko córce. Tytuł matki
roku otrzymuje... Rea. Albo nie.

Pomanipulowała palcami przy jego spodniach, które spopielone spadły na ziemię. Skóra

pozostała, rzecz jasna, nietknięta.

– Tak bez wątpienia będzie wygod...niej. – Jęknęła z zawodu.

No tak, zobaczyła nie Gidzia Wspaniałego, tylko Gidzia Sflaczałego. Nie podziałała na

niego. Gideon prawie się roześmiał. Prawie.

– Mam nadzieję, że czujesz się z tym dobrze – powiedział. – Z tymi swoimi planami. Przez

te wszystkie lata jeszcze nie za mało raniłaś Scarlet. Jestem pewien, że zasługiwała na wszystko, co
jej robiłaś. Nigdy cię nie kochała, prawda? Tak, moja umiłowana, masz prawo być z siebie dumna.

Z każdym słowem królowa coraz bardziej sztywniała.

– Skończyłeś? – Ze źrenicami zaszłymi czerwienią, ujawniając demona, którego tak starała

się ukryć, przesunęła paznokciami po klatce piersiowej Gideona.

– Tak. – Dopiero przed kilkoma tygodniami dowiedział się, że Rea jest strażnikiem demona

Konfliktu, który czerpał energię z wszelkiej maści sporów. Ale cóż, trudno winić tylko demona,
jako że Rea była cholerną suką nawet przed opętaniem. Dowód? Ot, choćby to, jak w więzieniu
traktowała swoją córkę, piękną Scarlet. A przecież, choć z tego nie korzystała, mogła kontrolować
mroczne impulsy. Dowód? Dzieje Gideona i jego przyjaciół.

Demon Reyesa, Ból, niegdyś starał się krzywdzić każdego, kto stanął na jego drodze.

Jednak Reyes nauczył się kierować tę potrzebę do wnętrza i ciął się systematycznie, żeby
oszczędzić bólu innym.

Demon Maddoksa, Furia, wybuchał przy byle okazji, w reakcji na najmniejszy dotyk. Lecz

Maddox nauczył się tłumić wściekłość i chować ją w sobie.

Demon Luciena, Śmierć, chciał kiedyś kraść duszę każdego spotkanego człowieka. Lucien

nauczył demona cierpliwości i teraz zawsze czeka na śmierć człowieka, zanim zabierze jego duszę.

Gideon mógł wymieniać dalej. Każdy strażnik demona był wojownikiem po przejściach

i mężczyzną (lub kobietą, patrz: Cameo) z przeszłością, ale zrobił, co należało, by okiełznać bestię,
nałożyć jej kaganiec. Rea mogła postąpić podobnie, ale tego nie zrobiła. Wolała wywoływać
niezgodę nawet wśród tych, których powinna chronić i kochać.

– Już wiem – powiedziała bogini z półuśmieszkiem. – Przecież mówisz przeciwnie do tego,

co myślisz. Uważasz, że Scarlet jest niewinna. Sądzisz, że powinnam była ją rozpieszczać. Ale nie
wiesz, że spiskowała przeciwko własnej matce, zamierzała pozbawić mnie korony. I to od samego
początku! Nawet przespała się z moim ojcem, a twoim przywódcą.

– Kłamstwa, to wszystko kłamstwa – mruczał zadowolony demon.

Natomiast Gideon walczył z falą wściekłości, oczywiście nie na Scarlet, lecz na Reę. Jak

śmie opowiadać takie rzeczy?

Miał ochotę ryknąć, powiedzieć, co naprawdę o niej sądzi i co czuje do Scarlet. Chciał, by

wiedziała, jak bardzo go irytuje, że nie jest w stanie powiedzieć niczego wprost. Ale musiał
zachować spokój. Zrobi to dla Scarlet.

Rea przechyliła głowę i przejechała paznokciem po szczęce Gideona. Cofnął się, ale nie

dość szybko, dlatego paznokieć wypalił skórę i pozostawił otwartą, piekącą ranę.

– No proszę. Masz sporo wiary w tego niedorobionego bachora. Głupie z twojej strony, ale

godne podziwu. Być może pewnego dnia zrozumiesz swój błąd i przyznasz mi rację.

– Jak najbardziej. – Czyli: nigdy.

Oplotła go ramionami i przytuliła się nagim ciałem. Gidzio, rzecz oczywista, pozostał

niewzruszony, jednak bogini to nie zniechęciło. Ugryzła Gideona w dolną wargę i otarła się o niego,
przesuwając kolanem po udzie.

– Moja córka chce mnie zniszczyć we śnie. Czuję ją, wiem, że czeka, ale jeszcze się

przekona, że nie warto ze mną zadzierać. Chcesz się dowiedzieć dlaczego, mój piękny?

Bogowie, pomóżcie, modlił się w duchu.

– Za każdym razem, gdy nawiedzi mój sen, będę się z tobą kochała. – Spuentowała to

nieśpiesznym, rozochoconym uśmiechem. – Nie zdołasz mi się oprzeć.

Zesztywniał, choć nie tak, jak by tego chciała.

– Wolałbym raczej nie umrzeć. – Ty oby nigdy niepieprzona wariatko, uzupełnił w duchu.

– Szkoda. Nie wolno mi ciebie zabić. Tak samo jak mojemu mężowi nie wolno zabijać

moich Łowców. Ale istnieją sposoby, żeby zmusić cię do współpracy.

Udusi ją, kurwa, po prostu udusi! Nadal nie mogąc poruszyć stopami, nachylił się i runął

całym ciężarem na Reę. Zapomniała unieruchomić mu ręce, więc wyciągnął je przed siebie, by
złapać ją za gardło. Niestety natrafił na niewidzialną przeszkodę.

– Głupi demon. – Roześmiała się drwiąco. – W moim pokoju nie grozi mi żadne

niebezpieczeństwo. Niby po co bym tu siedziała? Pozwól, że ci pokażę, dlaczego będziesz się ze
mną kochał zawsze, gdy sobie tego zażyczę. – Odsunęła się od niego.

Nie miał wyboru, musiał znów się wyprostować.

Obróciła się na pięcie, a kiedy znów zwróciła się do niego twarzą, nie była już Reą, tylko

Scarlet. Odczuł szok jak cios w bebechy. Oto patrzył na piękną Scarlet, na jej czarne oczy,
krwistoczerwone usta, nieskazitelną skórę, na cudowną kobiecą postać... i cóż, Gidzio zareagował
stosownie do sytuacji.

Desperacko zaczął szukać niedoskonałości, ale, cholera, wszystko było na miejscu.

Identyczne, kurwa, identyczne! Nie, zaraz, brakowało tatuaży. Ach, czyli wszystko w porządku,
teraz jasne. To nie ona. Siad, Gidziu.

– No co? Nie podobam ci się? – Nawet mówiła jak Scarlet.

– Nie. – Podobała się, a jakże, podobała. Tak mocno pragnął Scarlet. I oto stała przed nim,

gotowa, by mu się oddać, ale nie ma tatuaży. Czyli to nie Scarlet. Nie zapominaj o tym, napomniał
siebie.

– Teraz też nie? – Patrząc mu w oczy, przesunęła dłońmi po brzuchu, potem położyła je na

piersiach i zaczęła się bawić sutkami, aż stwardniały.

Nie ma tatuaży, więc to nie Scarlet. Mimo to Gidzio znów zareagował. Był prosty

w odruchach, łatwo dawał się oszukać, a Rea wyglądała jak kobieta, którą Gideon zamierzał
poślubić, dlatego Gidzio, zbyt długo pozbawiony jej wdzięków, tęsknił, a teraz podskoczył
z radości.

To nie Scarlet, to nie Scarlet, uparcie przekonywał zdrajcę, usiłując siłą woli zawrócić krew,

którą organizm pompował w rosnącego Gidzia.

Do tego Kłamstwu bardzo się podobało, że Rea dosłownie żyła nieprawdą. Nigdy nie było

tak podniecone.

– Błagałeś mnie, żebym zmusił Scarlet, by została. A teraz chcesz ją tak po prostu zdradzić?

– zarzucił demonowi.

– Scarlet. Kocham Scarlet.

– Kłamstwo. Ale przecież... Mówiłeś, że jest twoja.

– Jest. – Czyli: nie jest.

– Co, do diabła? A idź w cholerę. Gramy po stronie Scarlet. Czy to jasne?

– Jasne, jasne – padła odpowiedź.

Czyli że Kłamstwo nie gra w drużynie Scarlet.

– Co, do diabła? – powtórzył Gideon. Czy wszyscy zmówili się przeciwko niemu?

– Mówiłam ci. – Rea posłała mu kolejny uśmiech, tym razem zaakcentowany niegodziwym

błyskiem w oku, a więc czymś, co Scarlet było zupełnie obce. – Skończymy z tymi gierkami
i przejdźmy do przyjemniejszych zajęć.

Machnęła dłonią i nagle Gideon znalazł się na łóżku. Leżał rozciągnięty i unieruchomiony.

Był jak szmaciana lalka rzucona od niechcenia przez królową. Miał serdecznie dość.

– Posłuchaj, moja droga, ty... uff.

Rea zwinnie go dosiadła, ponieważ jednak wróciła do swojego wyglądu, entuzjazm Gideona

i Kłamstwa opadł. Dzięki bogom.

– Czyli co, znowu grasz po stronie Scarlet? – spytał demona.

– Tak. – Czyli: nie.

– Nie rozumiem cię.

– Och, Gideonie. Będzie miło. – Mina jej nie zrzedła, uśmiechała się nawet szerzej. –

Spójrz... – Wskazała brodą na prawo.

Z przestrachem obrócił głowę. Zobaczył... nic. Zmarszczył brwi. Dlaczego ona... nie, zaraz,

coś jest. Pojawiły się maleńkie białe światełka. Rosły, łączyły się w większą całość i wirowały. Aż
wreszcie pojawiła się prawdziwa Scarlet.

Była ubrana całkiem na czarno: czarna koszulka, skórzane spodnie, buty, nawet czarne

skórzane bransoletki. Włosy miała związane w kucyk i odsłoniętą szyję, na której nie zauważył
naszyjnika z motylem.

Gdy ujrzała Gideona, którego dosiadała uśmiechnięta Rea, zdumiona nabrała powietrza.

– Diablico! – krzyknął, ale już jej nie było, jakby w ogóle nie istniała. – Ty suko! – wrzasnął

do Rei, a zawtórowało mu Kłamstwo. Przeszył go ból i nadeszła znienawidzona słabość. Skrzywił
się, potrząsnął głową. Nienawiść, ból.

Tylko nie znowu.

Nie mógł nic poradzić. Wypełniała go tak przemożna nienawiść, taki żal, taka wściekłość, że

nie umiał zatrzymać słów płynących potokiem z ust:

– Zabiję cię. I tak zamierzałem to zrobić, ale dopilnuję, żebyś cierpiała. Pożałujesz, że tak

traktowałaś własną córkę. – Napierało na niego coraz więcej bólu.

Wreszcie uśmiech zszedł z twarzy Rei. Nawet skóra straciła kolor. Zsunęła się z Gideona,

zeszła z materaca, zachwiała się na drżących nogach.

– Kłamiesz. Wiem, że kłamiesz.

Zanim Gideon zdążył odpowiedzieć, zagrzmiał głos:

– Musimy porozmawiać, kobieto!

Kiedy naga Rea rozglądała się wokół w panice, wzrok Gideona, z każdą sekundą coraz

mroczniejszy, padł na środek pomieszczenia. Pojawił się Kronos. Przyprowadził ze sobą... jakąś
kobietę. Tak, na pewno kobietę. Miała co prawda zwęgloną skórę i spalone włosy, ale delikatną
budowę widać było jak na dłoni. Może nawet trochę zbyt wyraźnie...

Gideon jęknął. Król bogów w pierwszej chwili go nie zauważył, gdy jednak tak się stało,

zaskoczony aż zmrużył oczy.

– Widzę, że mamy więcej tematów do rozmowy. Zamierzasz wykorzystać jednego z moich

wojowników. – Zabrzmiało to stanowczo, a zarazem bez emocji. – Chociaż uzgodniliśmy, że nie
będziemy nic takiego robić.

Rea uniosła wysoko brodę, jakby znikąd pojawiła się jej biała szata.

– Zapewniam cię, że mu się podobało.

– Oczywiście, dlatego wygląda, jakby miał zwymiotować – odpalił Kronos.

– Jak śmiesz mnie strofować, przychodząc tu z moją siostrą, a twoją kochanką? – Łypnęła

na trzęsącą się kobietę. – Dlaczego ją spaliłeś? – Sprawiała wrażenie szczerze poruszonej, chociaż,
skoro jej mąż sypiał z Mnemosyne, powinna jej nienawidzić. – Przestała ci się podobać?

Dobrze! – pomyślał Gideon. Szkielet z rożna okazał się boginią Pamięci, ciotką Scarlet.

Innymi słowy, promień nadziei w tym gównianym dniu.

Gideon zwlókł się z łóżka. Nie miał siły, by ustać na nogach, ale ruszył ku Mnemosyne,

zamierzając złapać ją i nie puszczać, dopóki nie znajdzie sposobu, jak się stąd wydostać.

– To nie ja ją spaliłem – uciął Kronos – tylko twoja córka. Wolałbym porozmawiać na

osobności. Gideonie, ufam, że zaopiekujesz się Mnemosyne. Zrobisz to dla mnie, jasne? Raczej nie
da rady pójść w ślady swojej siostry i uwieść ciebie.

Rea pisnęła przeraźliwie, a gdy Gideon wyciągnął ręce, żeby zasłonić uszy, raptem odkrył,

że znajduje się w swojej sypialni. Leżał na łóżku, natomiast ubrana w więzienną obrożę Nemo
siedziała na podłodze.

– Dziękuję! – krzyknął, mając nadzieję, że Kronos usłyszy i wyrwie królowej sparszywiałe,

czarne serce.

– Prawda! – zawył demon.

Ból przybrał na sile, wypalając wnętrzności jak ogień, jednak Gideon zdołał opuścić łóżko

i podczołgać się do Nemo.

Jęknęła, próbowała się odsunąć.

– Nie musisz uciekać, kochana. Nic ci nie grozi.

Stanął na nogach jak z waty, złapał ją za ramię i zabrał do lochu.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty trzeci

Co za suka!

To pierwsze, co pomyślała Scarlet po przebudzeniu. Usiadła wściekła na posłaniu. Rea

przeniosła ją z Budapesztu do nieba, gdzie na jej oczach goła obłapiała gołego Gideona – faceta
Scarlet! – a na koniec przetransportowała ją w jakieś skąpane w słońcu miejsce. Jakieś, bo nie
wiedziała, gdzie się znalazła. Nagła zmiana nocy w promienny dzień skołowała demona.
W przeciwieństwie do pola ambrozji, w tej rzeczywistości czas jednak istniał.

Zanim oczy same jej się zamknęły, zdążyła dojrzeć pędzące samochody i niebosiężne

budynki, po czym zapadła w głęboki, niezmącony sen.

Gdzie teraz jestem? – pomyślała. W szpitalu, odpowiedziała sobie, rozglądając się dokoła.

Widać straciła świadomość na zatłoczonej ulicy, nikt nie umiał jej docucić, więc zabrali ją na
pogotowie. Cholera!

Przy łóżku pikała maszyneria, na piesi sterczały elektrody. Scarlet leżała pod kroplówką.

Pielęgniarki zabrały ubranie i broń, przyodziały w cienką jak pergamin koszulę szpitalną. Zapewne
wkrótce odwiedzi ją policja, żeby porozmawiać o arsenale, który przy sobie nosiła. To było
ostatnie, czego w tej chwili potrzebowała.

Cholera jasna! – przeklęła w duchu, wyciągając igłę i odłączając się od aparatury.

Urządzenie zgłupiało, zaczęło wyć długo i przeciągle.

Gdy Scarlet zsunęła nogi z łóżka, do pokoju wpadła pulchna pielęgniarka. Kiedy zobaczyła,

że pacjentka wstaje z łóżka i ewidentnie zamierza wyjść, zatarasowała drogę.

– Proszę pani, tak nie można. Ostrożnie – powiedziała po angielsku z jankeską artykulacją,

co uświadomiło Scarlet, że znalazła się w Stanach. – Nadal nie wiemy, co pani jest.

– W porządku. Czuję się dobrze, chcę wyjść. – Gdy odsunęła ją na bok i wstała, osłabłe

kolana ugięły się pod nią, jednak złapała równowagę i opanowała zawrót głowy, zastanawiając się
przy tym, co oni, do cholery, w nią wpompowali. Gdy poczuła na ramionach ciężkie dłonie,
strząsnęła je i zapytała: – Gdzie moje ubranie? – W kieszeni spodni miała naszyjnik z motylem. Za
wszelką cenę chciała go odzyskać.

Pielęgniarka najwyraźniej nie nawykła do pacjentów stawiających opór. Zbladła i wycofała

się, wyciągając przed siebie ręce.

– Tam gdzie pani arsenał.

– A gdzie jest mój arsenał?

– Na policji – odparła stanowczym tonem. – W szpitalu jest funkcjonariusz, który chciałby

zamienić z panią słowo, więc radziłabym się położyć. Nie powinna pani wstawać. Nadal badamy,
co pani dolega.

Cholera, pomyślała Scarlet. Skoro ubranie jest na policji, by go odzyskać, potrzebuję dużo

czasu i wysiłku.

– Słuchaj, wszystko gra, poza tym, że skradziono mi ubranie i rzeczy osobiste. Gdzie

jestem?

– W szpitalu Northwestern Memorial.

– Nie o to pytam. W jakim mieście?

– W Chicago.

– Hm... – Po kiego diabła matka ją tu wysłała?

– Powiadomię panią doktor. Powiem, że pani jest gotowa opuścić szpital.

Oczywiście Scarlet wiedziała, że było to łgarstwo. Dzięki Gideonowi wyćwiczyła się jako

wykrywacz kłamstw. Pielęgniarka wezwie policję.

Poczekała, aż zostanie sama, i przywołała cienie. Otuliły ją, okryły nieprzeniknionym

mrokiem. Nieprzeniknionym dla wszystkich poza Scarlet, ona bowiem widziała i słyszała
wszystkich doskonale.

Przywarła do ściany tuż przy drzwiach. Zrobiła to w samą porę, po korytarzem, trzymając

kawę w dłoniach, pędził młody policjant. Był wysportowany, twarz miał zaciętą. Nie zwalniając
kroku, odstawił kubek na ladę stanowiska pielęgniarek, a drugą rękę położył na kaburze.

Scarlet nabrała powietrza. Łowca. Tatuaż na nadgarstku, symbol nieskończoności, nie służył

wyłącznie ozdobie. Znamię, widomy znak złożonej przysięgi, że nosiciel tatuażu wyeliminuje
każdego, kogo opętał demon.

To dlatego matka ją tu rzuciła. Do gniazda Łowców. Scarlet poczuła, że jej żołądek

wywrócił się na lewą stronę. Nie mogła trafić gorzej. Och, mogła, lecz szczęśliwie nie znalazła się
w bazie Łowców. Może jednak matka choć trochę ją kocha? Och, co za głupie nadzieje! Po prostu
Rea pomyliła się w obliczeniach, boski GPS odrobinę skrewił.

Policjant wpadł do pokoju i syknął wściekle, gdy dotarło do niego, że jest sam.

– Gdzie ona? – zapytał agresywnym tonem.

Żadna z pielęgniarek nie odważyła się podejść i odpowiedzieć.

Czy Rea miała czas, żeby poinformować go, z kim będzie miał do czynienia? Pewnie nie, bo

inaczej czekałby na nią zastęp Łowców, a nie ten solista. Byłaby pilnowana non stop. Więc co on tu
robi?

Zapewne wpłynął raport, że nie wiadomo skąd pojawiła się tajemnicza kobieta, więc

policjant chciał sprawdzić co i jak. Złość zastąpiła niepokój. Zasnęła na oczach ludzi, którzy mogli
z nią zrobić wszystko, bo przecież była całkowicie bezbronna. Ot, kolejna przewina matki, za którą
należała jej się kara.

Kiedy policjant wzywał przez radio posiłki i komenderował personelem szpitala, Scarlet

wymknęła się na korytarz, starając się trzymać cienia, by zamaskować własny cień.

Udało jej się wydostać na zewnątrz. Słońce chyliło się ku zachodowi, malując niebo na

purpurowo. Po jezdni pędziły auta, a karetka na sygnale skręciła na parking przed szpitalem.
Parking... Scarlet ruszyła w tamtą stronę, by ukraść samochód. Tylko niby dokąd miałaby pojechać?
Zaczęła analizować sytuację. Mnemosyne była zbyt słaba, żeby ją odnaleźć, natomiast Scarlet nie
mogła wrócić do nieba, by rozprawić się i z nią, i z matką. W ogóle musiała na jakiś czas zawiesić
ofensywne działania i ratować własną skórę. Niestety nie było sposobu, by ukryła przed bogami
swoją lokalizację. W każdej chwili mogli ją namierzyć i rzucić Łowcom na pożarcie.

Gideona nie było u siebie, więc i on nie mógł...

Gideon. Zacisnęła pięści. Czy jego przyjaciele wiedzą, co się z nim stało? Z kim jest?

Powoli, spokojnie. Czy mam absolutną pewność, że uprawiał seks z moją matką? – pytała

samą siebie. Nie wyglądał na faceta, który umiera z rozkoszy.

Wróciła myślami do tej sceny. Gideon i Rea byli nadzy, to niezaprzeczalny fakt. Jak i to, że

matka siedziała na nim okrakiem. Scarlet musiała też wciąż pamiętać, że niczego z Gideonem sobie
nie przyrzekali. Oznajmiła mu, że między nimi wszystko skończone, finito. Widocznie uznał, że ma
prawo robić, co mu się podoba i z kim mu się podoba. Lecz jeśli tak, to skąd panika w jego oczach?
Panika, ból i wściekłość...

A może nie znalazł się tam z własnej woli?

Przełknęła ślinę, bojąc się żywić nadzieję. Głupia. Pewnie wpadł po uszy.

To dlatego najpierw matka na moment przeniosła ją do nieba – by zobaczyła ich

w niedwuznacznej sytuacji – a potem odprawiła, zanim Gideon zdążył się odezwać. Rea doskonale
wiedziała, jak najboleśniej zrani Scarlet. Gdy odbije jej faceta.

Nadzieja, której tak się obawiała, rozwinęła skrzydła. A zarazem wątpliwości. Przecież

Gideon naprawdę mógł zapragnąć Rei... To co wtedy? Zabije ich oboje? Spróbuje mu przypomnieć,
jak dobrze im się razem działo?

Nie, to nie wchodzi w rachubę, niesie zbyt wielkie zagrożenie, a po tym wszystkim, co się

zdarzyło, Gideon zasługiwał na długie, szczęśliwe życie.

Scarlet wiedziała, co zrobić, by go ocalić i dać mu to długie i szczęśliwe życie. I zrobi to,

choć wolałaby sobie nogę odgryźć. Bo prawda była taka, że czekała ją cała wieczność cierpienia.

Gideon siedział przed celą i przyglądał się Nemo, która w przeważającym procencie uległa

zwęgleniu. Zaczęły się przebijać pierwsze włoski, na twarzy i pozostałych częściach ciała pojawiała
się nowa skóra. Normalnie już dawno by się zregenerowała, jednak obroża, która blokowała boską
moc, znacznie spowolniła proces zdrowienia.

Gideon też miał wrażenie, że jakby wraca do zdrowia. Po dwóch dniach nadal czuł się słabo.

Z ledwością pokonał długie korytarze fortecy i zszedł do lochu, i już tam pozostał, siedząc przy
Nemo i uparcie próbując wyciągnąć z niej odpowiedzi.

Robił to dla Scarlet.

– Nie... odpowiesz – „nie” wymówił ciszej, mając nadzieję, że Nemo usłyszy wyłącznie to,

co chciał, żeby usłyszała – na moje pytania. Jeśli to zrobisz, nie spalę twojej odrastającej skóry –
„nie” tym razem zabrzmiało głośniej. Gideon wcale się nie przechwalał, naprawdę mógł to zrobić.

– Tak. – Nemo leżała na pryczy z dłońmi wsuniętymi pod policzek. Gdy otworzyła oczy,

błysnęły białka kontrastujące z czernią skóry. – Odpowiem.

Przywykł do torturowania opornych Łowców, więc łatwość, z jaką się zgodziła, trochę zbiła

go z tropu. Był pewien, że przynajmniej z raz będzie musiał ją przypalić, zanim zacznie śpiewać.
Stał się jeszcze bardziej czujny i podejrzliwy. A także poczuł się rozczarowany. Mogło być fajnie.

– Dlaczego... nie... męczyłaś Scarlet przez te wszystkie lata? – zapytał.

– A co cię to obchodzi? – Miała zgrzytliwy, chrypiący głos. – Nie jesteś jej mężem.

Ale pewnego dnia chcę nim zostać, pomyślał.

– Nie – rzekł cicho – odpowiedz na pytanie – dokończył głośniej, podnosząc zapalniczkę.

Nemo wzdrygnęła się, po czym wyznała szybko:

– Z nudy. No i chciałam przysłużyć się siostrze. Niby co więcej mogłoby być?

Prawda. Miał sobie za złe, że można by rzec, iż odpowiadał za los Scarlet w takim samym

stopniu jak jej ciotka. Ile razy był w Tartarze? Milion. Dlaczego nie zauważył Scarlet? Scarlet
kobiety, nie Scarlet dziecka. Mógł ją obronić na tysiąc sposobów.

Mógł przenieść ją do pojedynczej celi, mógł zabić Reę i Nemo albo choćby ostrzec, że je

wykończy, jeśli nie przestaną. A jednak nie zauważył pięknej kobiety, na jaką wyrosła Scarlet, i nic
nie zrobił.

Jak mógł jej nie zauważyć, no jak? Okazał się głupi i ślepy, a przecież chodziło o Scarlet,

najważniejszą osobę w jego życiu.

Naprawdę na nią nie zasługiwał, lecz to go nie powstrzyma. Zdobędzie ją.

– Czy istnieje sposób, żeby naprawić szkody, których... nie... wyrządziłaś?

– Tak. Mogę jej usunąć wszystkie wspomnienia.

Tego pragnęła Scarlet, ale nie Gideon. Chciał ją taką, jak była teraz. Zarazem jednak był

gotów zrobić wszystko, byle była szczęśliwa, nawet zgodzić się na wymazanie pamięci.

– To nie...

– Czy to zrobię? – pewniejszym już głosem przerwała mu Nemo – Nie. Uwierz, lepiej mieć

za wroga Scarlet niż Reę.

A jednak została kochanką Kronosa... Chyba że i to zrobiła na prośbę siostry, by mieć oko

na mężulka. Ciekawe. Amun od razu by odkrył prawdę, dlatego Kronos jego pierwszego poprosił
o pomoc.

– Mówiąc szczerze – dodała Nemo po namyśle – po tym, co mi zrobiła, wolałabym umrzeć,

niż jej pomóc.

Jeśli to jedyna opcja, to z radością spełni jej życzenie. Tyle że Nemo natychmiast zmieni

zdanie, gdy zobaczy zapalniczkę i benzynę. Ale tym razem Gideon poniechał groźby. Skoro Scarlet
tu nie ma, po co drążyć sprawę? Dlatego spytał o coś innego:

– Dlaczego matka ... nie... nienawidzi Scarlet? – i ponownie ściszył głos przy „nie”.

Nemo, która dotąd leżała na boku, obróciła się na plecy i odetchnęła głęboko oraz

świszcząco.

– Kwestia natury. Mojej siostrze wydawało się, że kochała ojca Scarlet, który jednak, jak się

okazało, najzwyczajniej w świecie ją wykorzystał. Miał żonę i odtrącił Reę, gdy tylko dowiedział
się o ciąży. Potem Grecy pojmali Tytanów i wtrącili do więzienia, więc siostra nie mogła się

zemścić na przebrzydłym śmiertelniku.

– Czyli... nie... winiła Scarlet? – Co za suka, pomyślał.

– Z początku nie. Kochała niemowlę tak, jak potrafiła, ale kiedy Scarlet podrosła i zaczęła

przypominać ojca, miłość Rei umarła. To, że Scarlet wyrosła na piękną pannicę, tylko pogorszyło
sprawę. Rea tak wiele straciła: tron, władzę, wolność. Pozostał jej tylko tytuł najpiękniejszej, ale
zabrała go Scarlet. To był potężny cios dla jej ego.

Wiedziona niebotyczną próżnością, oddała córkę w łapy potworów spod celi. Nazywanie jej

suką to obraza dla wszystkich suk.

– Nie rozumiem... – Gideon w tym momencie pragnął tylko jednego: wrócić do Rei z nożem

w ręku, poderżnąć jej gardło i splunąć na truchło. Otrząsnął się z marzeń, spojrzał na Nemo, zapalił
i zgasił zapalniczkę. – Nie mów dalej.

– Potem, kiedy Rei trafił się Konflikt – kontynuowała – jej uczucia jakby się wyostrzyły

i nabrały mocy. Nienawiść, zazdrość, potrzeba udowadniania własnej wyższości i tak dalej. Moja
siostra uwielbia sprawiać kłopoty, sam to zresztą doskonale wiesz.

– Ty też dostałaś demona. – Nigdy nie dojrzał w jej oczach charakterystycznej czerwieni.

Owszem, w Nemo mieszkało zło, nie pochodziło jednak od demona.

– Nie, nie dostałam – potwierdziła. – Mnie oszczędzono.

– Dlaczego... nie? – dokończył szeptem.

– Zeus wskazywał kolejnych nosicieli, którzy zresztą nie mieli w tej sprawie nic do

powiedzenia. Po prostu karał tych, których chciał ukarać, ale ja nic złego mu nie zrobiłam.
A przynajmniej niczego nie potrafił sobie przypomnieć.

– Prawda plus zadowolenie z siebie – syknęło Kłamstwo.

Zeus wyjawił niektórym Władcom, dlaczego trafił im się akurat ten, a nie inny demon.

Lucien dlatego dostał Śmierć, bo otwierając puszkę Pandory, niemal doprowadził do zagłady
świata. Maddox otrzymał Furię, ponieważ dążąc do zdobycia puszki, zabił największą liczbę
żołnierzy. Parys uwiódł Pandorę, by osłabić jej czujność, więc trafiła mu się Rozwiązłość.

Dlaczego Gideonowi przypadło w udziale Kłamstwo? Był dobrym żołnierzem, wiernie

służył królowi, a jednak pomógł ukraść puszkę Pandory. Tyle że zdradzając swego stwórcę, czuł
potworne wyrzuty sumienia, więc jego udział w kradzieży był minimalny. Dlatego dostał
stosunkowo łagodnego Demona? A może, ponieważ miał najwyższą ze wszystkich spiskowców
świadomość niewłaściwości czynu, został ukarany Kłamstwem? Bo skłamał, sprzeniewierzył się
sobie? Nie, to niezbyt przekonujące tłumaczenia, uznał.

Jego myśl poszybowała, pytania rodziły kolejne pytanie.

Aż wreszcie zatrzymał się na takim: dlaczego Scarlet została obarczona Koszmarem?

Kłamstwo zaczęło mruczeć.

Gideon zmarszczył brwi. Skąd taka reakcja, która sugeruje oddanie?

– Wydawało mi się, że skończyłeś ze Scarlet, ty kapryśny draniu.

– Nie moja – powiedziało Kłamstwo. Czyli: moja.

– Tak nie wolno, gnojku! – zezłościł się Gideon. – Nie możesz zmieniać co chwilę zdania.

To jej pragniesz, to ją odrzucasz.

– Nie moja.

– Powinienem poprosić jej demona, żeby... – Gideon urwał myśl przekazywaną Kłamstwu,

w jego głowie zaczął krystalizować się pewien pomysł.

– Nie moja. Nie moja! Nie moja!!!

– Zaraz, zaraz... Czy ja dobrze myślę, Kłamstwo? Jej... demona?

– Nie moja!

Gideon otworzył szeroko oczy, gdy nagle wszystko zaczęło idealnie do siebie pasować. Czy

to możliwe, że te dwa demony były... kochankami w puszce? Albo nawet w piekle?

Mruczenie narastało, a Gideon kręcił głową z niedowierzaniem. Spędził ze swoim demonem

tyle czasu, a jednak nie miał zielonego pojęcia, że te stworzenia są zdolne do tego typu związków.
I cóż, wyglądało na to, że są, a Kłamstwo i Koszmar musiały przypaść sobie do gustu.

To by wiele wyjaśniało. Dlaczego Kłamstwo chciało zostać ze Scarlet, ale nie dbało o nią

jako o osobę. Dlaczego Kłamstwo było gotowe uczynić coś wbrew sobie, to znaczy powiedzieć
prawdę, byle tylko zatrzymać Scarlet blisko siebie. Dlaczego Kłamstwo zareagowało na Reę, gdy
wyglądała jak Scarlet. Po prostu demon ujrzał identyczne opakowanie i z miejsca założył, że kryje
się w nim Koszmar.

Zeus mógł wiedzieć o tym związku, być może wiedział nawet o tym, co Scarlet czuła do

Gideona. Dlatego dał Gideonowi demona Kłamstwa jako... prezent dla niego.

A ja chciałem go zabić, pomyślał ze smutkiem. A przecież wyglądało na to, że jest winien

obalonemu królowi gorące podziękowania. Wolałby jednak pocałować Scarlet. Do diabła, gdzie ona
się podziewa? Co robi?

Co będzie, gdy znów go zobaczy? Rzuci mu się do gardła? Pewnie teraz myśli, że posuwam

tę jej suczą mać, pomyślał ze wstrętem. A może Scarlet będzie mnie unikała do końca czasu?

Nie będzie mogła tego zrobić, nawet gdyby chciała. Podążała tropem Nemo i prędzej czy

później odkryje, dokąd prowadzą ślady. Tak więc znów się spotkają. Musi się na to dobrze
przygotować. Oby tylko Scarlet nie zabiła go we śnie, oby nie obcięła mu głowy, zanim zdąży jej
wszystko wyjaśnić.

Oby w ogóle chciała go wysłuchać...

Z zadumy wyrwała go Nemo:

– Skoro mowa o utracie pamięci... To zabawne, że ty i Scarlet znowu się spotkaliście.

Uniósł brwi.

– Nie – zaczął cicho – znowu? – dokończył głośno.

– Pewnie tego nie pamiętasz – uśmiechnęła się lekko – ale kiedyś przyszedłeś jej szukać.

Ten chłopiec, którego wcześniej poznałeś, okazał się dziewczynką... która bardzo urosła.
I spodobało ci się to, co zobaczyłeś.

Ogień zapłonął w jego piersi, a potem rozszedł się po członkach. Początkowo nie wiedział

dlaczego. Ale potem zrozumiał, że podniecone wieściami Kłamstwo gwałtownie zaczęło w nim
krążyć. Czemu?

– Pamiętasz? – zapytała bogini.

Owszem, pamiętał chłopca, wiedział też już, że była to Scarlet. Ale nie umiał sobie

przypomnieć spotkania z dorosłą Scarlet. Czy ktoś majstrował w jego pamięci?

– Z jakiegoś powodu nigdy nie wróciłeś. Zostawiłeś ją tam. – Nemo znów uśmiechnęła się

krzywo. – Naprawdę szkoda.

Wściekły i rozjuszony, skoczył na równe nogi. A jednak tak! A jednak igrała z jego

pamięcią!

Nemo zaś dodała:

– Chcesz sobie przypomnieć? Daj mi rękę. Nawet z obrożą potrafię wniknąć w twój umysł.

– Pewnego dnia – warknął, łapiąc za pręty.

– Tak? – zapytała, najwyraźniej przekonana, że nic jej nie może zrobić. Usiadła, patrząc mu

prosto w oczy. – Cóż takiego się wydarzy... pewnego dnia?

– Ja... – Nie przychodziło mu do głowy nic wystarczająco brutalnego.

– Zabijesz mnie? Poddasz torturom? W jaki sposób możesz mnie skrzywdzić? Powiedzieć,

że jestem brzydka? Powiedzieć, że nie mam władzy i mocy? Zrób to, a zaraz się dowiesz, jak
w zamian ukarałam Scarlet. I ty, i ja doskonale wiemy, że ona do mnie wróci, a ja już tak zrobię, że
cię znienawidzi. Że cię zabije. Że się puści z plutonem wojska. Że popełni samobójstwo! –
nakręcała się coraz bardziej. – A to dopiero...

Rozległ się długi, potężny ryk. Kłamstwo przemierzało korytarze ciała Gideona niczym

wściekły drapieżnik uwięziony w klatce. Lecz kiedy usłyszało o śmierci Scarlet, nie wytrzymało.

Zanim Gideon zorientował się, co się dzieje, demon eksplodował i wyłonił się z niego,

objawił w całej okazałości: łuski, rogi, kości. Czyste zło.

Nemo wrzasnęła w panice i skuliła się w kącie. Demon skoczył, kłapnął zębami i zatonął

w niej. Nemo rzuciło jak w paralitycznej trzęsionce, wyginała się tak i siak, a na koniec zapłakała.

– Jestem brzydka – powiedziała przez łzy. – Bezsilna. Niewarta życia. Bogowie, jestem

niczym.

Nie wierzyła we wszystko, czym szydziła z Gideona, gdy jednak przekonał ją, że kłamstwa

są prawdą, uwierzyła. I ta świadomość zżerała ją od środka.

Gideon mógł się jedynie przyglądać, zszokowany i zarazem zafascynowany. Kłamstwo go

opuściło. Opuściło! Grasowało w umyśle Nemo, kazało uwierzyć bogini w kłamstwa o jej urodzie
i sile. Jak tego dokonało? Dlaczego nigdy wcześniej nie próbowało? No i jak to możliwe, że demon
nie oszalał, a Gideon nadal żył?

Kilka minut później, kiedy Nemo, czyli łkająca i trzęsąca się masa, leżała na pryczy, demon

wrócił do Gideona i umościł się w jego głowie, mrucząc z satysfakcją.

– Jak tego nie zrobiłeś? – zapytał oszołomiony Gideon.

– Wiem.

– Dlaczego nie wróciłeś?

– Nie jestem do ciebie uwiązany.

– Nie możesz tego powtórzyć, co?

– Wiem.

– Nie przekonajmy się.

– Zapnij pasy – z uśmiechem oznajmił demon, kierując te słowa do bogini. – Czeka cię

jazda życia.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty czwarty

Suche gałęzie waliły Stridera po twarzy, drapiąc do krwi i pogarszając nie najlepszy już

nastrój. Hadiee alias Haidee alias Ka szła przed nim na sznurku, przyjmując na siebie większość
uderzeń opornych gałązek, mamrocząc pod nosem, narzekając i rzucając wyzwiska pod adresem
Stridera, z których „sukinsyn” należało do najłagodniejszych.

W hotelu, kiedy przygniatał Haidee swoim ciężarem, obiecywał, że urządzi jej jesień

średniowiecza, ale ostatecznie nie pokroił na kawałeczki, nawet nie drasnął, więc był wściekły na
siebie.

Już zamierzył się nożem, żeby chociaż obciąć jej palec. Zasłużyła sobie na to za śmierć

Badena. Lecz spojrzała na niego z taką odwagą, wręcz rzuciła mu wyzwanie, jakby chciała, by
wreszcie z nią skończył. Zawahał się. Nie da jej, czego chciała.

Jakby wyczuła tok jego rozumowania. Była nieśmiertelna, nie wiedział, jak do tego doszło,

czym była, kim była.

Krzyknęła:

– Trzeba było mnie zabić, kretynie! – Szare oczy płonęły, skóra zarumieniła się i pokryła

kroplami potu, które przypominały kryształki lodu, a różowe pasemka włosów przykleiły się do
skroni.

Nawet w takim stanie przedstawiała sobą pociągający widok. Dzięki bogom ta piękna suka

nie była w jego typie.

– I położyć kres twoim cierpieniom? Chciałabyś, co?

– To ty będziesz cierpiał. Jeśli sądzisz, że będę cierpliwie to znosiła, to jesteś jeszcze

głupszy, niż na to wyglądasz. A wyglądasz na naprawdę durnego! Opowiem ci o wszystkim, co
mnie mierzi. Zacznę od robali. Aż mnie zżerają żywcem!

I przez pół godziny smęciła o owadach, a uszy Stridera już po pięciu minutach dosłownie

zaczęły krwawić od słuchania przenikliwego głosu.

– Przerwa – ucięła. – Idziemy już całe wieki. Muszę odpocząć.

– Koniec przerwy – odparł. – Jesteśmy blisko. Żadnego odpoczynku.

– Przerwa. A może się boisz odpocząć parę minut, hę?

Bać się? Wyzwanie, które demon chętnie przyjął.

Marszcząc brwi, Strider zatrzymał się, jednak Ka nie zauważyła tego. Szła dalej, aż

wreszcie lina, którą miała przymocowaną do kostki, szarpnięciem przypomniała o sobie. Ka
grzmotnęła na twarz, odwróciła się na plecy i spojrzała na Stridera.

Uśmiechnął się pod nosem, rzucił plecak pod drzewem i usiadł obok niego.

– W porządku – oznajmił. – Przerwa.

Ka usiadła i podciągnęła kolana pod brodę.

– Gnojek – mruknęła.

– Dotknij kostki, a obetnę ci rękę. – Puste słowa? Chyba nie chciała się przekonać. –

I jeszcze jedno, mała. Od tej pory każde twoje wyzwanie potraktuję jako zachętę do seksu. – Był
pewien, że nic nie mogło napawać jej większym obrzydzeniem.

– Dotarło.

To dobrze. A teraz, skoro mają odpocząć tylko parę minut, warto sensownie spożytkować

ten czas.

– Głodna?

– Tak.

Wyjął z plecaka cukierki.

Ka na ich widok oczy niemal wyszły z orbit.

– To niby ma być nasz prowiant? Ty debilu! Nazwać cię głupkiem, to obrazić wszystkich

prawdziwych głupców. Mamy przeżyć na cukierkach?

– Ja przeżyję. – Wrzucił do ust całą garść, zamknął oczy i zaczął przeżuwać. Kiedy je

otworzył, z gniewną miną wyciągała rękę. – Na pewno chcesz? Przecież to dla idiotów, którzy są za
głupi, żeby zadbać o odpowiedni prowiant.

– Dawaj.

Wysypał parę cukierków na jej zaskakująco zimną dłoń, zanim zdążyłby zmienić zdanie, po

czym wziął do ust kolejną garść. Cynamonowe... niebo w gębie! Nie da się porównać z niczym,
nawet z kobietą, chyba że smakowałaby cynamonem, ale takiej jeszcze nie spotkał.

– Dokąd właściwie idziemy? – zapytała Ka.

– Nie twoja sprawa – odpowiedział łagodnie, niemal grzecznie, ale zarazem ucinając

wszelką dyskusję.

Prawda wyglądała tak, że zabierał ją do Budapesztu, tyle że okrężną drogą, przez góry

i lasy, pola i doły, cokolwiek przyszło mu do głowy, byle ją złamać, osłabić i sprawić, by stała się
od niego zależna. Aha, i jeszcze żeby facet Haidee nie wpadł na jej trop.

A w tej chwili znajdowali się jeszcze bardzo daleko od Budapesztu, na wyspie

Niewymawialnych, w drodze do świątyni, z dala od wszelkiej cywilizacji.

Właściwie wszystko się zgadzało, ponieważ kiedy Ka i jej kumple przeszkodzili Striderowi,

zmierzał właśnie do świątyni Niewymawialnych, a on z jej powodu nie miał zamiaru zmieniać
planów. Poza tym dzięki temu mógł pokazać jej prawdziwe potwory. Przestraszy się ich, zrozumie,
że Strider w sumie nie jest taki zły, a później będzie mu wdzięczna, że zadbał o jej bezpieczeństwo.
Aż wreszcie zaufa mu i pozwoli o siebie zadbać. Otworzy się i opowie Striderowi wszystko, co
chciałby wiedzieć o Łowcach. Ponieważ, co stało się oczywiste, nie był w stanie odebrać jej życia,
czego, nawiasem mówiąc, potwornie się wstydził, mógł ją przynajmniej wykorzystać. A potem
zdradzić. Tak jak ona zdradziła Badena.

Kiedy już całkowicie mu zaufa i wydobędzie z niej wszystko, skończy z nią, odeśle do

swoich – oczywiście po tym, jak dowiedzą się, że ich zdradziła – i wtedy to oni ją zabiją.

Żeby zaś zyskać zaufanie Haidee, nie może być zbyt miły i dobry. Przynajmniej nie od razu,

bo zacznie coś podejrzewać. Zresztą i tak nie był zbyt dobrym aktorem. Nienawidził tej kobiety
i drażniła go sama myśl, że miałby ją porządnie traktować.

– Masz wodę? – zapytała z wyrzutem.

– Ta. – Złapał butelkę, odkręcił zakrętkę i na jej oczach osuszył prawie całą zawartość,

a gdy Ka jęknęła, zakręcił butelkę tak mocno, że aż pękła.

– No? Dasz trochę czy nie?

Zmusił się do wzruszenia ramionami, a potem rzucił jej butelkę.

– Piłem z niej – zaznaczył.

– Nie szkodzi, zaszczepiłam się na każdy syf. – W mgnieniu oka wypiła resztę, po czym

spojrzała na niego zirytowana, że tak mało.

– Ciesz się, że w ogóle dostałaś – rzucił.

– Podły sukinsyn.

– Cholerna suka.

Dość. Tak jej nie zdobędzie. Do diabła, a niech sobie podejrzewa. Będzie miły i koniec.

– Zdobądź ją – zarządziła Klęska. – Wygraj, wygraj.

Super. Demon uznał plan za wyzwanie. Nie potrzebował go, ale cóż mógł teraz poradzić?

Nie było wyjścia. Musiał ją przekonać, by go polubiła.

Wyjął z plecaka suszone mięso oraz kolejną butelkę wody i rzucił Haidee.

Złapała bez trudu, obejrzała i odburknęła:

– Dzięki.

– Proszę bardzo. – Błe. Nic przyjemnego. Jak popiół na języku.

Przyglądał się, jak jadła. Miała brudną, podrapaną twarz, robactwo pogryzło ją w szyję.

Ubranie wyglądało żałośnie, do tego śmierdziało potem. Tylko dlaczego ten obraz nędzy i rozpaczy
nie przyćmił urody?

Pewnie zawarła pakt z diabłem. Jak Legion. Z tym że Strider, w przeciwieństwie do Aerona

i Legion, nie miał zamiaru za nią umierać.

– Od jak dawna się spotykasz z tym facetem? – zapytał.

– Co cię to obchodzi? – Wbiła w niego stalowe spojrzenie.

– Po prostu jestem ciekaw.

– W porządku. Powiem ci. Ale najpierw musisz odpowiedzieć na moje pytanie.

– Jasne. – To nie znaczy, że musi odpowiedzieć szczerze.

– Masz dziewczynę?

– Nie. – Akurat w tej sprawie nie musiał kłamać.

– Tak myślałam – podsumowała z zadowoleniem.

Co bardzo go rozdrażniło. Że niby co? Według niej nie był na tyle przystojny, by znaleźć

sobie kobietę? Sądziła, że nie da się z nim wytrzymać przez dłuższy czas? Cholernie się myliła. Nie
miał dziewczyny, bo nie chciał. Demon żerował na wyzwaniach – na przykład zdobycie kobiecego
serca to oczywiście wyzwanie – ale kiedy wygrywał, zaraz tracił zainteresowanie.

Kobiety, rzecz jasna, wyzywały go na różne inne sposoby, czego zresztą organicznie nie

znosił.

– Założę się, że nie spędzisz ze mną całego dnia, dobrze się bawiąc.

– Założę się, że nie będziesz do mnie dzwonił co wieczór przez cały tydzień.

Dlatego wyznawał zasadę, że zdecydowanie lepiej, i to dla wszystkich, trzymać się

przelotnych znajomości.

– No, powiedz, od jak dawna się spotykacie?

– Od siedmiu miesięcy.

Siedem miesięcy. W ludzkich latach – coś na kształt psich lat – to całkiem sporo.

– Czemu nie wzięliście ślubu? – Gdy tylko wzruszyła ramionami, wkładając do ust ostatni

kawałek suszonego mięsa, dodał: – Pozwól, że zgadnę. Ty chciałaś, ale on nie chciał?

– Tak naprawdę – odparła sztywno – było na odwrót.

Ciekawe i zaskakujące.

– Dlaczego? Łączy was tylko seks?

Zarumieniła się i złagodniała na chwilę. Stwierdził, że jeszcze wypiękniała. Stała się

bezbronna, taka... słodka.

– Coś w tym guście – mruknęła.

A niech to, zakłuło go w piersi. Skąd to się wzięło? Przecież ona cię nie pociąga, pomyślał.

– Zmieniając temat... Pamiętasz, jak mnie zabiłeś? – zapytała.

– Tak. – Przed wiekami, przed tysiącleciami wbił w jej brzuch ostrze. Uczynił to na fali

wściekłości za to, co zrobiła Badenowi. A potem, gdy padła na kolana, obciął jej głowę. – Może
powiesz, jakim cudem żyjesz?

Zignorowała pytanie, tylko sama spytała:

– I co? Nie czujesz żadnych wyrzutów sumienia?

– Jasne, że nie. A czy ty żałujesz tego, co zrobiłaś mojemu najlepszemu przyjacielowi?

– Jasne, że nie.

Tak właśnie przypuszczał. Tyle że nie dawało mu to spokoju. A powinno być inaczej.

Przecież wiedział, kim była. Ślubowała polować na zło, taki miała cel w życiu, a Badena uznała za
złego. I była dumna z tamtego zabójstwa. Jak rany, stałoby się coś, gdyby dla przyzwoitości chociaż
udawała skruchę?

Zapiął plecak i wstał.

– Koniec przerwy – warknął. – Ruszamy. – Skrzywił się. Nie chciał, żeby zabrzmiało to tak

ostro.

Ka nie ruszyła się z miejsca. Siedziała, patrząc na niego z dołu i pocierając łydki.

– Wstawaj – powiedział łagodniej, ciągnąc za linę, która nie stawiała oporu. Cholera, Ka

jakimś cudem zdołała ją rozwiązać, chociaż Strider był przekonany, że nawet jej nie tknęła. Na
pewno nie miała przy sobie noża.

– Przerwa. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu i raptem jej noga wystrzeliła z siłą, o jaką nie

podejrzewałby tak drobnej osóbki. Kopnęła Stridera w kostkę i posłała go na ziemię. Zerwała się
i pomknęła przed siebie jak błyskawica.

– Złapać, złapać! Wygrać, wygrać! – wrzeszczała Klęska w głowie Stridera.

Skoczył na nogi i pognał za zbiegiem. Przegrywasz, musisz wygrać, dudniło mu w głowie.

W biegu sięgnął po Opończę, którą trzymał pod ubraniem na piersi, ponieważ wiedział, że

ostatnie, co Ka by zrobiła, to obmacywanie go. Sęk w tym, że Opończa zniknęła.

Suka! Ukradła Opończę. Ale jak? Nie miał bladego pojęcia. Wiedział tylko, że musi ją

złapać, zanim Haidee odnajdzie swojego faceta.

Tak głośno... potwornie głośno. Amun jakimś cudem stał na nogach, ściskając w dłoni

rękojeść miecza. William i Aeron stali po jego bokach jak żywe tarcze. Otaczała ich horda
demonów, zresztą kolejna, bo pierwszą i drugą linię obrony już pokonali, całe te zastępy wściekle
zaciętych małych i dużych sługusów piekła. Ich myśli całkowicie były skupione na krwi, bólu
i śmierci.

Ranić! Zabijać! – tylko to było im w głowie. Wysuwały szpony i drapały, gryzły zatrutymi

kłami, kopały i waliły, śmiały się i drwiły.

Walka trwała wiele godzin, może dni lub nawet lat. Byli wycieńczeni i obolali, krwawili,

byli roztrzęsieni, znaleźli się na krawędzi. Każdego poległego demona zastępowały trzy nowe, lecz
mimo to nie zamierzali się poddać.

Amun starał się pomagać, ale za każdym razem, gdy się poruszył, gdy podnosił rękę na

diabelskie stworzenie, w jego głowie pojawiał się nowy głos i zaraz wrzeszczał, wyświetlał obrazy
gwałtów, tortur, morderstw, co doprowadzało go do szału.

Natomiast Lucyfer siedział na tronie, obserwował bitwę i śmiał się, och, jak się śmiał.

Legion warowała u jego stóp, czasem klepał ją po głowie jak wiernego psa. A kiedy próbowała
wstać i pobiec na pomoc Aeronowi, książę ciemności wbijał szpony w jej czaszkę i stopował,
a Legion jęczała z bólu, krew zalewała jej oczy.

– Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam – wycedził Aeron.

– Ramię... wisi mi na... włosku – odparł William, wcale nie przesadzając.

Muszę im pomóc, pomyślał Amun. Gorące powietrze pozbawiało go resztek energii. I ten

dym... Bogowie, od kaszlu można się udusić. Smród wypełniał nozdrza, rozchodził się po całym
ciele.

Wytrzymaj, nakazał sobie. Zignoruj głosy i obrazy.

Dwaj wojownicy trzymali się na nogach mimo demonicznej trucizny płynącej w ich żyłach,

a to dlatego, że przed walką wypili resztę wody z Rzeki Życia. Lecz jeśli bitwa wkrótce się nie
skończy, woda straci moc, a wówczas nic ich nie uratuje.

Nie mogę pozwolić im umrzeć, myślał Amun. Sam zaś powitałby koniec z otwartymi

ramionami. Ale nie przyjaciele. Z rykiem podniósł ostrze. Głosy i obrazy nabrały intensywności,
lecz tym razem nie pozwolił, by go powstrzymały. Ruszył do przodu, wyrwawszy się z ochronnego
pierścienia przyjaciół, i ciął na prawo i lewo, niemal na oślep. Padał demon za demonem.

Wyrąbał przesiekę w ciżbie demonów. Ociekał ich krwią, czuł w ustach smak ich zgnilizny,

a mimo to parł naprzód z płonącymi oczami. Obrazy w jego głowie... nie chciał się zatrzymać,
musiał zabijać.

Odrąbał demonowi rękę i się uśmiechnął. Złamał drugiemu nogę i roześmiał się na głos.

Wyłupił następnemu oczy, obciął język i genitalia, na co ryknął ze śmiechu. Naprawdę niezła
zabawa.

W czerwonych oczach demonów błysnął strach, zaczął się odwrót, ale na próżno. Bo Amun

chciał więcej, niósł go szał. Wyobrażał sobie, co im zrobi. Będą wrzeszczeć, błagać, spływać krwią.

Tak. Zabawa.

– Zatrzymajcie go! – krzyknął Lucyfer. – Obetnijcie mu głowę. – Po dobrym humorze pana

piekieł nie został ślad.

– A może tobie obetniemy? – zawołał ktoś inny, ktoś nowy. – Będzie się ładnie

prezentowała w mojej gablotce.

Amun rozpoznał ten głos. Wiedział, że należał do kogoś, kogo podziwiał, nie miał czasu na

pełną identyfikację. Tyle celów czekało, by posmakować jego ostrza.

– Lysander – syknął Lucyfer.

– Och, Aeronie! – zawołała jakaś kobieta. – Moje biedne kochanie. Ledwie stoisz.

– Olivia! Idź stąd! Nie powinnaś tego oglądać.

– Nie bez ciebie. Gdybyś wiedział, co musiałam zrobić, żeby przekonać Niebiańską Radę

Najwyższą, by zesłała do piekła armię, błagałbyś mnie o wybaczenie, że zostawiłeś mnie i sam
wyruszyłeś na tę misję, no i dziękował, że przyszłam ci z pomocą.

Przybyli aniołowie, mignęło w głowie Amuna. Właściwie powinien się cieszyć, ale demony

czmychnęły z wrzaskiem i proszę, nie ma już kogo zabijać. Koniec zabawy.

Odwrócił się na pięcie i zobaczył armię ubranych na biało aniołów zacieśniających krąg

wokół Lucyfera. Książę ciemności syczał i próbował dać nogę. Jeden z aniołów trzymał łkającą
Legion, drugi Williama na granicy przytomności, a Olivia otaczała ramieniem trzęsącego się
Aerona.

Jeśli Amun nie mógł już zabijać demonów, aniołowie będą musieli mu wystarczyć. Tak jest,

pomyślał z uśmiechem. To nawet lepiej, bo będą krzyczeli głośniej i łatwiej przyjdzie ich pokonać.

Znów uśmiechnął się pod nosem, uniósł ostrze miecza i rzucił się do przodu z zamiarem

przeszycia na wylot pierwszego anioła z brzegu. Zabawa, zabawa!

Jednak ciężka dłoń złapała go za nadgarstek i zatrzymała.

Zaryczał ze złości. Milczał od tak dawna, że nieużywane struny głosowe wydały z siebie

zgrzytliwy, irytujący dźwięk.

– Co ty wyprawiasz, Tajemnico? – zapytał Lysander. – To są moi wojownicy. Przybyli tobie

na pomoc. Nie atakuj ich.

Amun zawył. Kątem oka widział, jak osłabiony Aeron próbuje się wyrwać Olivii.

– Zostaw go, Lysanderze. On nie jest sobą.

– Aeronie, przestań – powiedziała Olivia, otaczając go skrzydłami. – Popatrz Amunowi

w oczy. Stał się demonem. Trzymaj się od niego z daleka, bo może cię zarazić.

Zarazić? Czy to choroba? Amun nigdy ani nie czuł się lepiej, ani lepiej się nie bawił.

– Pozwól mi z nim porozmawiać – poprosił Aeron. – To przeze mnie.

– Rozmowa nie wystarczy – odparł Lysander, spoglądając ciemnymi oczami w głąb duszy

Amuna. Mówił powoli, spokojnie, niemal hipnotyzująco. – Prawda, demonie?

Amun wyswobodził się z anielskiego uścisku i zamachnął mieczem, ale tylko po to, by

odkryć, że zamiast miecza trzyma ramię jakiegoś demona. A to skąd się wzięło? – zachodził
w głowę.

Lysander, który spodziewał się ciosu, zablokował Amuna jedną ręką, a drugą ujął rękojeść

płonącego miecza, który zmaterializował się w powietrzu.

– Nie! – Aeron i William krzyknęli chórem.

Lecz było już za późno. Anielska siła sprawiła, że Amun zrobił piruet, a zawrót głowy posłał

go na ziemię. Padł na kolana. Doskonała pozycja do dekapitacji.

Tyle że Lysander nie obciął mu głowy.

Miecz spadł niżej, dotknął piersi Amuna, przepalił się przez ubranie i ciało i zostawił po

sobie ziejącą czeluść.

Początkowo Amun był tak oszołomiony, że gapił się z rozdziawioną gębą na dymiącą ranę.

Potem poczuł ból rozchodzący się po całym ciele, pożerający go żywcem, wprawiający w ruch
głosy i obrazy, które magazynował w głowie. Upadł na twarz, drgał spazmatycznie.

Lysander przyklęknął obok niego.

– Jeśli będziesz miał szczęście – powiedział cicho – to umrzesz. Jeśli nie, to przeżyjesz, ale

będziesz tego żałował. Tak czy owak, czeka cię więzienie po kres twoich dni.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty piąty

Scarlet zamknęła się w krypcie. Na sześć godzin.

Ukradła łódź, zamierzając po wieczność dryfować po morzu. Wytrzymała trzy kilometry.

Poleciała na Syberię. Na dwie minuty.

Za każdym razem przenosiło ją z powrotem do Budapesztu, prosto do fortecy, parę kroków

od sypialni Gideona. Za każdym razem musiała się wymykać niezauważona. Miała tego serdecznie
dość, wiedząc doskonale, że za kilka chwil znów tutaj trafi. Dlaczego? Kto to robił? Nie miała
pojęcia... i coraz mniej ją to obchodziło.

To jasne, że zdaniem tajemniczego sprawcy przenosin musiała dokończyć sprawy w fortecy.

Zrobi więc to, a potem wróci na wieczne, dobrowolne wygnanie. Żadnej zemsty, bitwy. Ani miłości.

I Gideona.

Tak będzie najbezpieczniej. Dla niego. I dla niej.

Bo dzięki temu nikt nie będzie mógł jej wykorzystać przeciwko Gideonowi. Jeśli znów go

zrani, bo ciotka namiesza jej w głowie... Jeśli znów go ujrzy nagiego z jej matką...

Z zaciśniętymi pięściami maszerowała korytarzem prowadzącym do sypialni Gideona.

Ciemność demona szczelnie ją otulała. Nikt jej nie zobaczy, ale na pewno usłyszy. Koszmar wył
chórem potępionych dusz. Oby tylko wojownicy uznali ten dźwięk za wiatr hulający po korytarzu.

Wątpliwa sprawa, o ile znała Władców, tak bardzo podejrzliwych i ostrożnych, lubiących

najpierw działać, a dopiero potem zadawać pytania. Podziwiała ich za to, ale nie zamierzała
ryzykować. Znajdzie Gideona, porozmawia z nim i odejdzie. Tym razem, miała nadzieję, na dobre.

Jego sypialnia znajdowała się tuż za rogiem po prawej stronie. Jeszcze kawałeczek...

W środku ciągnęło ją do niego, pragnęła rzucić mu się w ramiona – to w końcu był Gideon,

jej słodki Gideon, który podarował jej więcej rozkoszy niż ktokolwiek – ale musiała iść powoli
i równo, bo inaczej inni się zorientują, że coś jest nie tak. Nie pozwolą jej niczego wyjaśnić, tylko
od razu wtrącą do lochu.

Nagle, choć nikogo nie widziała, usłyszała jakiegoś mężczyznę:

– Ej, słuchaj. Wiem, że tu jesteś, Scarlet. Nie przejmuj się, że nie udało ci się przede mną

ukryć, ale wiesz, jestem wszechobecny. Słuchaj, dałem znać Gideonowi, że idziesz, więc...

– Scar! – krzyknął Gideon. Kiedy wyszedł zza rogu, jej serce prawie wyskoczyło z piersi. –

Torin nie zauważył cię w fortecy, więc nie wiem, że jesteś... – zatrzymał się przed nią i odetchnął
– ...tutaj. Nie dzięki bogom.

Koszmar westchnął, po raz pierwszy od wielu dni wreszcie był zadowolony.

Cholera, jak Gideon pięknie wyglądał. Niebieskie sterczące włosy, błękitne lśniące oczy,

cudownie opalona skóra. Swędziały ją ręce, żeby go dotknąć. Miała ochotę polizać tatuaże. Ten
jeden jedyny raz, kiedy się kochali, zbyt była przejęta, zbyt wiele się działo, by poświęcić mu
wystarczająco dużo uwagi. Następnym razem, pomyślała.

Następnym razem? Nie będzie następnego razu.

– Pozwól, że ci nie wyjaśnię, co widziałem – mówił Gideon. – Twoja matka nie przeniosła

mnie do nieba, nie spaliła mi ubrania, nie unieruchomiła mnie i nie usiadła na mnie. Nie pragnąłem
jej, przysięgam. – Kiedy ostatnie zdanie wypłynęło z jego ust, jego twarz wykrzywił ból. Ugięły się
pod nim kolana.

Cholera. Prawda. Powiedział jej prawdę. Nie pragnąłem jej. Scarlet błyskawicznie

wciągnęła cienie i krzyki do środka, nachyliła się i pomogła Gideonowi wstać.

– Głupek – powiedziała. – Sama się domyśliłam. – No, większości. – Powinieneś był

skłamać. Głupek! – powtórzyła. Teraz będzie mogła go wykorzystać...

– Ale... ja... cię... kocham...

– Co?! – Puściła go zszokowana, a on zwalił się na podłogę i stęknął. – Przepraszam –

wymamrotała, raz jeszcze pomagając mu się podnieść. Bogowie. Chyba nie powiedział... To
niemożliwe...

Gideon nie mógł jej kochać, bo nie była do kochania. Taka uparta, taka twarda, taka

brutalna... Zasługiwał na kogoś słodkiego, czułego, podnoszącego na duchu.

– Ja... – zaczęła i przełknęła ślinę.

– Nie musisz nic mówić. – Ciężko dyszał. Mówił szybko, wiedząc, że wkrótce zemdleje. –

Mam twoją ciotkę. Kronos mi ją oddał.

Prawie go upuściła, ale refleks zadziałał. Po chwili znaleźli się w sypialni Gideona.

Mnemosyne jest w fortecy, myślała Scarlet. Pieprzona Mnemosyne. Może zrobić to, czego
najbardziej się obawiam.

– Gdzie ona jest? – zapytała.

– W lochu. – Jęk.

– Cholera, Gideon! Zacznij kłamać.

– Przepraszam. – Stęk.

Znowu prawda.

– Nie przepraszaj. Po prostu się zamknij, zanim się wykończysz.

– To... zbyt ważne – syknął.

– Stul dziób! – Pomogła mu położyć się na łóżku. Mięśniak był diabelnie ciężki. W końcu

zległ na materacu z zamkniętymi oczami, rzucając głową.

– Nie... odchodź – powiedział i poczuł ból tak intensywny, że język stanął mu kołkiem. Na

oślep sięgnął po ukochaną. – Po prostu... Scarlet?

Wiedziała, co chciał powiedzieć. Czy przybrała nazwisko kolejnego aktora?

– Tak, po prostu Scarlet – szepnęła. – A teraz bądź już cicho, proszę. – Ze łzami w oczach

wzięła go za rękę i usiadła przy jego boku. Nie zdołała mu się oprzeć, choć miała przeogromną
chęć zejść do lochu i skręcić ciotce kark. Skończyć z nią raz na zawsze. O ile zdobędzie się na
odwagę, by w ogóle do niej podejść.

Gideon momentalnie się uspokoił.

Światło księżyca sączyło się do pokoju przez okno, głaszcząc śpiącego wojownika,

sprawiając, że lśniąca od potu skóra błyszczała jak posypana brokatem. Jakże za nim tęskniła, jak
go pragnęła.

Do diabła z nim. Wszystko zniszczył.

– Kocham cię – powiedział z absolutną powagą.

Po takim wyznaniu nie mogła z niego zrezygnować, nawet w tak szczytnym celu, by go

przed sobą obronić. Czy w ogóle kiedykolwiek mogłaby to zrobić? Przesunęła drżącym palcem po
jego brwi. Raz jeszcze odetchnęła z ulgą, a demon jej zawtórował.

Jak to w ogóle możliwe, że Gideon ją kocha?

To niemożliwe, stwierdziła w duchu. Nie wiedział, co mówi, i tyle. Być może czuł

wdzięczność za seks. Kiedy minie pierwsze zachłyśnięcie nowością, wszystko się zmieni,
zrozumie, że lepsza byłaby dla niego inna. I odstawi Scarlet na boczny tor.

Wtedy będzie zmuszona z niego zrezygnować.

Zobaczyła w wyobraźni, jak ten wspaniały wojownik całuje i obejmuje inną kobietę. Gideon

musiał wyczuć jej niepokój, ponieważ znów zaczął się rzucać. Gdy tylko odrobinę się uspokoiła,
spazmy ustały.

Minęła dłuższa chwila. Scarlet głaskała go po twarzy, aż wreszcie zasnął głębokim snem.

Poczuła ulgę. Zawsze z wielkim bólem patrzyła na jego cierpienie, jeśli bowiem ktoś zasługiwał na
spokój, z pewnością był nim Gideon.

– Galen go dopadł, wiesz? – odezwał się ten sam głos co na korytarzu.

Podniosła głowę i rozejrzała się po pokoju. Pusto, ani żywego ducha. Głośnik mógł być

ukryty gdziekolwiek. Koleś ją widział, czyli kamery mogły być rozmieszczone wszędzie.

– Trzymacie go pod kluczem? – Zajmie się nim i ciotką, kiedy w końcu zejdzie do lochów.

Jeśli się odważy.

– Nie. Galen był na skraju załamania. Bredził coś o tym, że Gideonowi nie wolno go zabić.

Wtedy pojawiła się królowa i obu gdzieś przeniosła.

Galen mówił, że Gideonowi nie wolno go zabić? Zrobiło jej się gorąco ze zdenerwowania.

Czyli Galen przyszedł po Gideona, akurat po niego. Przez nią, uświadomiła sobie z przerażeniem.
Ponieważ namąciła mu w snach.

Zamierzała go pognębić, sprawić, by się wycofał, a zamiast tego wciągnęła go jeszcze

głębiej w wojnę, nasyciła skrajną determinacją. I znów przyczyniła się do zrujnowania życia
Gideonowi. Tyle razy już go zraniła...

Wstała ostrożnie, żeby nie zbudzić Gideona, i na palcach wyszła z pokoju. Doskonale

pamiętała rozkład pomieszczeń w fortecy, dzięki czemu wiedziała, którędy iść.

– Nie pozwolę ci jej zabić – powiedział głos.

– Kim jesteś? – zapytała, idąc po schodach.

– Torin, nosiciel Zarazy i strażnik wszechświata. – Gdziekolwiek się ruszyła, wszędzie

dochodził ją głos Torina w tym samym zakresie decybeli. – A przynajmniej tej fortecy – dodał.

– Pierwsze słyszę.

– Nie słyszałaś o mnie w Tartarze? Moje wyczyny przeszły do legendy.

– Tak mi przykro – odparła grzecznie.

Usłyszała westchnienie zawodu, a potem:

– Nieważne. Słuchaj, Gideon nie skończył jej przesłuchiwać, więc zamierzam dopilnować,

żeby miał okazję to zrobić.

Lojalny przyjaciel, pomyślała.

– Zmiana planu, bo zostawił ją mnie. – Owszem, skłamała, ale opierała to łgarstwo na

pewnych podstawach. Trochę już poznała Gideona i wiedziała, że bardzo lubił dawać. – Nie będzie
miał nic przeciwko, gdy poderżnę jej gardło. Bardzo mi za to podziękuje.

– Chciałbym to usłyszeć od niego. – Torin powiedział to takim tonem, że nie było pola do

dyskusji.

Pokonała zakręt, przeszła kolejnym korytarzem i znowu trafiła na schody, tym razem

szersze, brudniejsze, bardziej zaniedbane.

– Nie wiem, czy zauważyłeś, ale Gideon jest ciut... niedysponowany.

– Zadbam zatem, by Mnemosyne pozostała przy życiu do chwili, gdy Gideon będzie

dysponowany. Uwierz mi, pozbawię cię przytomności, jeśli tylko będę miał cień podejrzenia, że
zamierzasz ją zabić.

– Niby jak chcesz to zrobić?

– Tajemnica – odparł serdecznie ubawiony.

– W porządku. Tylko z nią porozmawiam. – Tak naprawdę nie była pewna, co zrobi. Okaże

się, gdy zobaczy ciotkę.

Wreszcie dotarła na sam dół i znalazła się w lochu. Znała go dobrze, przez kilka tygodni

zajmowała jedną z cel. Niemal zachichotała jak nastolatka, gdy zobaczyła, że ciotkę uwięziono
w tej samej celi. To się nazywa sprawiedliwość. Brawo dla Gideona.

Mnemosyne, ubrana w brudną, niegdyś białą szatę, spała na pryczy. Skóra częściowo się

zregenerowała, ale nadal boginię pokrywało tyle samo różowych, zdrowych płatów, co czarnych
i spalonych. Włosy powoli odrastały. Pierś podnosiła się i opadała szybko, ale płytko.

Uśmiechnięta Scarlet podeszła do kraty.

– No proszę. Jak nisko upadła potężna władczyni. Od królewskiej kochanicy do więźnia

Władców Podziemia. Biedactwo.

Mnemosyne otworzyła oczy i skupiła spojrzenie na Scarlet. Potem dźwignęła się i usiadła na

łóżku, opierając plecami o ścianę.

– Co tu robisz?

– Przyszłam się przywitać z ukochaną cioteczką, ot co. – Strach Mnemosyne uradował tak

samo Scarlet, jak jej demona.

– Założę się, że chcesz mnie błagać, bym ci usunęła pamięć.

– Błagać? – zarechotała Scarlet. – Ależ skąd.

Ciotka podniosła brodę. Złość wyraźnie dodawała jej odwagi.

– Nic to nie da. Jesteś mi winna podziękowanie, cholerny bękarcie, a nie potępienie.

– Czyżby? – Scarlet uniosła brwi. – Niby za co?

– Nie miałabyś odwagi odnaleźć Gideona, gdybyś nie była przeświadczona o tym, że

byliście małżeństwem. Obserwowałaś go od lat, bojąc się zwrócić jego uwagę, bo drżałaś na samą
myśl, że tobą wzgardzi.

– Tysiące lat wierzyłam, że byłam przy śmierci mojego syna. Dziękować ci? – Złapała za

pręty i szarpnęła z taką siłą, że z sufitu posypał się tynk. – Zapomnij. Nie zamierzam ci za nic
dziękować.

– Więc zabij mnie. Zrób to.

– Już ci mówiłam, że inaczej się tobą zajmę. – Nie zabiję jej dzisiaj, uświadomiła sobie,

chociaż tak bardzo tego pragnęła. Lecz Mnemosyne nie zasługiwała, by umrzeć w spokoju, bez
bólu, bez cierpienia. A tak naprawdę to w ogóle nie zamierzała jej zabić, ponieważ Gideon nie
wydał takiego rozkazu, a ona pragnęła od tej chwili być wobec niego tak samo lojalna jak jego
przyjaciele. Być może wtedy stanie się godna, by zostać jego kobietą.

Czy naprawdę tego pragnęła? Tak. Bardziej niż czegokolwiek na tym świecie, bardziej

nawet niż zemsty na ciotce. Kochała go. Kochała go tak bardzo, że wprost nie umiała tego wyrazić,
za to czuła całą sobą. Nie był jej mężem, lecz mimo to kochała go takim, jakim był. Może to
kwestia wspomnień, które sama sobie stworzyła, a może nie. Tak czy owak, zawładnął jej sercem.
Zawsze do niego należała. Jeśli istniał choć cień szansy, że mogli być razem...

– Wiesz co, twój facet do mnie przyszedł – powiedziała Mnemosyne z zadowoleniem,

wyrywając Scarlet z pogodnych myśli. – Chciał się dowiedzieć, dlaczego tak cię nienawidzę, ale
kazałam mu się gonić.

Scarlet wzruszyła ramionami.

– Szczerze mówiąc, mało mnie obchodzi, dlaczego zrobiłaś mi to, co zrobiłaś.

Mnemosyne mrugnęła i przez moment było widać, że bierze się w garść.

– Obchodzi cię. Wiem to.

– Kiedyś pewnie tak, ale wiesz co? Jesteś nieważna, zupełnie się nie liczysz. Przez ciebie

zbliżyłam się do Gideona, to wszystko. – Scarlet odwróciła się na pięcie, gotowa wrócić na górę,
być ze swoim mężczyzną, pocieszyć go i dać mu wszystko, czego potrzebował.

– Dokąd się wybierasz? Wracaj, Scarlet!

Jeden stopień, drugi.

– Scarlet! Nie możesz tak odejść. Wiesz, że w więzieniu matka nie mogła cię zabić, bo przy

każdej próbie się starzała. Gdyby jej się udało, byłaby stara do końca swoich dni, bez szans na
odzyskanie piękności. Kazała mi cię dręczyć, a ja się zgodziłam, bo... bo...

Scarlet się zatrzymała. Ściana zasłaniała jej widok na celę ciotki, ale jej głos... Był ostry

i nieprzyjemny, ale pełen prawdy.

– Mów dalej.

– Jeśli chcesz wiedzieć, wróć tutaj i spójrz mi w oczy.

Zawahała się. Strata czasu albo... Ciekawość wzięła górę. Scarlet wróciła i stanęła przed

celą.

Mnemosyne skinęła głową, udręka zniknęła z jej twarzy.

– Pewnego dnia do naszej celi wtrącono jasnowidza. Popatrzył na ciebie i się roześmiał.

Stwierdził, że pewnego dnia zabijesz swoją matkę i zasiądziesz na tronie niebieskim. Wymazałam
wszystkim pamięć o tym zdarzeniu, oczywiście z wyjątkiem Rei i Kronosa. Zasługiwali na to, by
znać prawdę.

– No i co? Co to ma z czymkolwiek wspólnego?

– Ich łączy coś, czego nie jesteś w stanie zrozumieć. Wiedz jednak to, że jeśli jedno umrze,

życie drugiego zakończy się w tym samym momencie. Jeśli zabijesz Reę, zabijesz jednocześnie
Kronosa.

– Och... – Zaschło jej w gardle.

– Tego jasnowidza – ciągnęła ciotka – zabiliśmy, a na ciebie zesłaliśmy romans i tragedię,

licząc, że sama odbierzesz sobie życie. Ale ty nawet nie próbowałaś, co?

Ale za to ile razy mnie kusiło, pomyślała, milczała jednak.

– Czy teraz rozumiesz, dlaczego Kronos oddał mnie Gideonowi?

– Nie.

– Żebym mogła dowieść mojej lojalności koronie... i wyeliminować cię raz na zawsze.

Zanim Scarlet zdążyła się poruszyć, Mnemosyne wyciągnęła spod ubrania i rzuciła trzy

małe srebrne gwiazdki. Ostre krawędzie przecięły Scarlet gardło, rozszarpały skórę, mięśnie, żyły,
a nawet struny głosowe. Mrok i krzyki automatycznie wylały się ze swojej nosicielki, kryjąc ją
w ciemnościach i lamentując.

I wtedy, jak Gideon, pogrążyła się w niebycie.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty szósty

– Gideonie! Gideonie!

Żarliwe nawoływanie Torina wyrwało go z objęć snu i rzuciło w rwący nurt rzeki bólu.

Palące płomienie, rozpadające się kości, ostre odłamki płynące krwiobiegiem. Co za potworny ból!

– Gideon, słyszysz mnie? Musisz się obudzić.

Dlaczego właściwie...? A, tak. Powiedział Scarlet prawdę. Było warto, pomyślał. Scarlet jest

tutaj, jego piękna Scarlet wiedziała, że ją kocha. W końcu.

Wiedziała, że nie przespał się z jej matką. Nazwała się Scarlet, po prostu Scarlet. Nie Scarlet

Pattison ani Scarlet Reynolds.

Jego Scarlet.

Zapewne też go pragnie.

Kiedy wrócą mu siły, pokaże jej, co znaczy prawdziwy romans, udowodni, że są sobie

przeznaczeni.

Kłamstwo zamruczało, tym samym aprobując plan.

– Nie chcę jej odnaleźć – zakomunikowało.

– Gideonie!

Choć ciało i umysły rozpaczliwie domagały się większej dawki snu, zmusił powieki, by się

uniosły. Księżyc powoli ustępował świtowi. Wkrótce moja kobieta zaśnie, pomyślał Gideon. Tak
bardzo chciałby potrzymać ją w ramionach.

– Scarlet jest ranna. Kane niesie ją do twojej sypialni. Zaraz powinien być. Parę razy się

potknął i skręcił kostkę. Ta bogini, cholerna suka, coś mu zrobiła z głową i wydostała się z celi.
Uciekła z fortecy, nie ma jej kto zatrzymać.

Umysł Gideona zawiesił się na pierwszym zdaniu. Instynkt opiekuńczy kliknął i zaskoczył.

Scarlet jest ranna?! Kurwa mać! Usiadł wyprostowany, dzikim wzrokiem rozejrzał się po pokoju.
Jak bardzo jest ranna? I gdzie jest?

Drzwi się otworzyły i Kane wkuśtykał do środka, niosąc na rękach nieruchomą Scarlet.

Krew ściekała jej po szyi i ramionach. Miała sklejone włosy.

Gideon jęknął. Nie... Nie! – dudniło mu w duszy.

Zsunął się z łóżka i opadł na osłabione kolana. Kane ostrożnie położył Scarlet na materacu.

Gideon z trudem kucnął i pochylił się nad ukochaną, przez łzy oglądając ranę.

Trzy głębokie wyżłobienia w szyi. Jedno wzdłuż arterii szyjnej, drugie na tchawicy, a trzecie

blisko ramienia. Dwa pierwsze miały zabić, nawet nieśmiertelną, a trzecie przedłużyć męczarnię.
Gideon w duchu zawył.

– Co...

– Nie wiem – powiedział Kane. – Ona...

– Bogini manipulowała jej pamięcią – wyjaśnił Torin. – Kiedy podnosił Scarlet, Mnemosyne

sięgnęła między prętami i złapała go za kostkę. Wmówiła mu, że Scarlet znajduje się w celi, więc
musi otworzyć kratę, żeby ją zabrać. Tak zrobił. Powiedziała, że w celi nie ma nikogo poza Scarlet,
dlatego nie zwrócił uwagi na boginię, która uciekła z lochu. Wszystko nagrałem. Aha, i gratulacje –
dorzucił sarkastycznie – że tak dokładnie ją przeszukaliście.

Gideon powinien był ją zabić, gdy miał ku temu okazję. Nie zrobił tego, a teraz Scarlet...

jego Scarlet... Zalał się łzami. Położył drżącą dłoń na jej sercu. Biło nierówno i słabo,
niebezpiecznie wolno.

Z ran cały czas sączyła się krew. Jeśli nie zatamuje krwotoku, Scarlet wykrwawi się na

śmierć. Przy medycznych zabiegach Torin był bezużyteczny, Wprawdzie mógł włożyć rękawiczki,
ale ryzyko i tak było zbyt wielkie. Każde, najmniejsze nawet zakażenie mogło zabić Scarlet, o ile te

cięcia tego nie zrobią.

Z Kane’a był równie mały pożytek, bo sam ledwie trzymał się życia. Tynk uwielbiał na

niego odpadać, a podłoga kochała zapadać się pod nim. W życiu nie pozwoliłby mu operować
Scarlet.

Został więc sam na placu boju, słaby i roztrzęsiony. Nie zdąży jej zawieźć do szpitala.

– Nie potrzebuję apteczki. – Setki razy zaszywał rany i swoje, i kumpli.

– Nie możesz... – zaczął Kane.

– Gadaj dalej! Rany poczekają! – warknął Gideon bliski ostatecznej eksplozji.

Kane skinął głową i odkuśtykał.

Gideon słyszał w głowie jęk Kłamstwa, wielce niepokojącą mantrę:

– Słodkie sny, słodkie sny. – Czyli: Koszmar, Koszmar.

– Wszystko będzie dobrze – powiedział do Scarlet, ale nie poczuł bólu. Zarówno on sam,

jak i demon uznali to za kłamstwo. – Wszystko będzie dobrze – powtórzył z płaczem.

Trzęsącymi się dłońmi odgarnął z czoła Scarlet włosy i wytarł krew z twarzy. Ból

w ramieniu wybuchnął z nową siłą. Nieważne. Cóż w takiej chwili znaczy jego ból?

– Nie dasz rady tego zrobić – stwierdził Torin ponuro.

Nie miał wyboru. Zachować się bezczynnie oznaczało patrzeć, jak ukochana umiera. Ona

z tego wyjdzie, myślał zrozpaczony. Wyjdzie, zaklinał rzeczywistość.

Kane wpadł do sypialni. Był biały na twarzy, widać tynk znów opadł mu na głowę.

– Proszę. – Położył czarny skórzany woreczek na łóżku. – Mam nadzieję, że wiesz, co

robisz.

Gideon rozłożył zawiniątko, wyjął igłę, nić i nożyczki, po czym zabrał się do pracy.

Zaszycie małego kawałka zabrało mu całą wieczność. Oczy nieustannie zachodziły łzami, dłonie się
trzęsły, ale jakoś podołał. Zszył jedno rozcięcie i od razu zabrał się za drugie, a potem ostatnie.
Krwawienie wreszcie ustało.

Niemniej jednak Scarlet straciła mnóstwo krwi, a Gideon nie miał sprzętu do transfuzji.

Potrzebowała krwi, i to natychmiast. Dostanie ją. Tyle że musi to zrobić po staremu, niestety.

Wszyscy nieśmiertelni mieli tę samą grupę krwi, nie musieli się zatem martwić o zgodność

jak śmiertelnicy. Scarlet była jednak w połowie człowiekiem, a Gideon jak do tej pory przetaczał
krew wyłącznie sobie i innym Władcom. Lecz to go nie powstrzyma. Złapał strzykawkę, nałożył
igłę i wbił sobie w żyłę. Naciągnął tyle życiodajnego płynu, ile się zmieściło, następnie wbił igłę
Scarlet i powoli przetoczył swoją krew.

Jeśli później Scarlet się poskarży, że złamał podstawowe zasady higieny, bo skorzystali z tej

samej igły, da jej klapsa. Ale najpierw ją przytuli. I będzie się z nią kochał. A potem znowu przytuli.
Byli nieśmiertelni. Byli kochankami. Byli nieśmiertelnymi kochankami. Wszystko będzie dobrze.

Powtórzył tę samą czynność tak wiele razy, że stracił rachubę. W końcu Kane złapał go za

rękę i oświadczył:

– Wystarczy.

Czuł się słaby, słabszy niż kiedykolwiek, ale jeśli Scarlet będzie potrzebowała więcej, odda

jej choćby ostatnią kroplę.

– Stary, już nic więcej nie możesz zrobić. Tylko czekać i się modlić.

– Słodkie sny, słodkie sny – zamruczał demon.

A jednak mogę coś zrobić, ponuro pomyślał Gideon. Wezwać Kronosa.

Cienie i krzyki pochwyciły Scarlet, wciągnęły w otchłań ciemności i piskliwych dźwięków.

Uwięziły ją. Były od niej silniejsze, siedziały w niej, zależne od niej, nie znały innego sposoby, by
się pożywić, jak żerowanie na strachu. Na ogromnej ilości strachu.

Dostaną go od niej.

Przez jej umysł przepływały przerażające obrazy, a prawie na każdym z nich widziała

Gideona, a to z inną kobietą, a to ściętego przez Galena, ścigającego Mnemosyne i ginącego w tym
pościgu.

Scarlet usiłowała interweniować, ale tylko pogarszała sytuację. Gideon drwił z niej, rzucał

się jej do gardła. Bogowie, jak to gardło bolało. Z trudem oddychała, przenikał ją chłód, była

strasznie ciężka, bezsilna. A przy tym wiedziała, że to, co sobie wyobraża, jest złe, bo Gideon nigdy
nie zrobiłby czegoś takiego. I czuła wyrzuty sumienia. Ona...

Zamrugała zaskoczona. Nagle ciepły ogień zapłonął w jej krwi i rozpoczął wędrówkę po

organizmie. Zarzewie energii, która rosła i rozprzestrzeniała się, aż wreszcie objęła całą Scarlet.
Wówczas mrok i krzyki uspokoiły się, a strażniczka zapadła w spokojny sen.

Nie wiedziała, ile minęło czasu ani kiedy znów odzyska świadomość.

– Diablico! Nie słyszysz mnie? – wołał ją z oddali grzmiący męski głos. – Nie widzisz

mnie?

Gideon! Gideon jest w pobliżu. Gdy zamrugała piekącymi powiekami, z mgły wyłoniła się

twarz jej wojownika. Wrzeszczące cienie wypływały z niej i tańczyły wokół niego.

Początkowe podniecenie ustąpiło miejsca rozczarowaniu i złości. Kolejna sztuczka, uznała.

Złudzenie, tortura.

– Diablico, nie odzywaj się do mnie. Proszę.

To niemożliwe, pomyślała.

– Idź sobie – wycharczała. Bogowie, jak ją bolało gardło. Spróbowała przekręcić się na bok.

– Zostaw mnie.

– Zawsze. – Silne palce ujęły jej podbródek, zmusiły Scarlet do kontaktu wzrokowego.

Uśmiechnęła się, a Gideon mówił dalej: – Nic nie będzie dobrze. W ogóle się nie bałem... Nie
modliłem się do Kronosa, nie błagałem, żeby ci pomógł. Nie powiedziałem mu, że ma u mnie dług,
bo zostałem zignorowany w sprawie Aerona. Nie wyznał, że cię tu sprowadził, i nie oddał ci fiolki
własnej krwi. – Bełkotał bez ładu i składu, i chociaż wiedziała, że to kolejny koszmar, spijała jego
słowa. Roztrzepane niebieskie włosy, przeszywający wzrok, przekłuta brew, umięśnione ciało. Puls
jej przyśpieszył, nagle nabrała sił. – Nie jest mi przykro, że zostałaś ranna. Nie jest mi przykro, że
nie zająłem się twoją ciotką, kiedy miałem szansę.

Zmarszczyła brwi. Czemu Gideon ze snu miałby ją przepraszać? To przyjemność, a nie

przerażający koszmar. Nie to, żeby miał za co przepraszać, bo przecież nic nie zrobił źle. Ale cóż,
jej demon nie wymyśliłby czegoś takiego. Radość nie należała do jego ulubionych uczuć.

To może jedynie oznaczać, że... ten Gideon to prawdziwy Gideon. Tuż obok. Rozmawia

z nią. Dotyka jej.

Patrzyła na niego w zdumieniu.

– Nie śpię. Żyję. Nie rozumiem.

– Nie oddałem ci własnej krwi. I krwi Kronosa. Nie przeżyjesz, wiesz? Nie wiesz o tym,

prawda?

Oddał jej własną krew? To ten zastrzyk energii. Zwrócił się w jej imieniu do Kronosa, tej

cholernej boskiej istoty, która napuściła na nią Mnemosyne... Dlaczego Kronos się zgodził? Och,
nie wiedziała. Wiedziała za to, że nie istniał człowiek lepszy od Gideona.

Uświadomiła sobie, że naprawdę ją kocha. Cierpiał, mówiąc prawdę, a jednak znalazł

w sobie dość siły, by oddać jej coś, czego potrzebowała.

Znowu się rozklejasz, napomniała siebie. Stanie mu się krzywda, jeśli przy nim będziesz.

Słowa były surowe, a jednak po lodowej skorupie wokół serca Scarlet nie pozostał ślad.

– Tak, tak, przeżyję. – I zabiję Mnemosyne. – Dzięki tobie wracają mi siły. – Zwłaszcza

teraz, kiedy był przy niej.

– To źle, to fatalnie. Mój demon chciał... – Przerwał, bo cienie i krzyki zacieśniły wokół

niego krąg.

Miały nowy cel. I w ogóle nie przejmowały się tym, ba, chyba nawet nie zdawały sobie

sprawy, że był nim Gideon. Głód był zbyt wielki, by dbać o takie szczegóły. Cel to jedzonko,
żarełko, papu... I Gideona oblazły tysiące maleńkich pająków.

– Nie Kłamstwo, nie Kłamstwo – powtarzał, nie potrafiąc ukryć zdenerwowania. Próbował

przekonać samego siebie, że to tylko iluzja.

– Co z twoim demonem? – zapytała, żeby odwrócić jego uwagę. Objęła go, położyła dłoń na

karku. Był strasznie rozgrzany. – Powiedz mi, proszę.

– Nie chce się... rzucić... na twojego. – Był cały spięty, walczył z rosnącym pragnieniem, by

zacząć rozgniatać na sobie ośmionogi. To jednak by oznaczało, że uwierzył w ich istnienie, przegrał
bitwę z własnym umysłem.

– No to pozwól mu się... rzucić – powiedziała. Oby potyczka z Kłamstwem zadowoliła

Koszmar.

– Jasne. To w ogóle nie jest niebezpieczne.

– Zrób to, a pozwolę ci się pocałować. – O ile nadal pragnął to zrobić po tym wszystkim,

co...

– Jak?

Chciał ją pocałować. Ulżyło jej.

– Jak cię pocałuję? Dotykając cię ustami, wysuwając język i smakując cię.

– Nie wiesz, o co mi chodzi.

Dobrze. Udało się go czymś zająć. Chciał się oczywiście dowiedzieć, jak spuścić demona ze

smyczy.

– Naprawdę nie wiem. Myślałam, że ty wiesz. Może po prostu... przestań go kontrolować.

Kiedy tracę nad sobą panowanie, Koszmar ze mnie wychodzi, chociaż nadal jest ze mną związany.

– Kłamstwo nie przejęło kontroli dzisiaj albo wczoraj, albo wiem kiedy. Nie opanowała go

złość, więc nie wyszedł ze mnie. Więc może się mylisz. Może nie jestem w stanie mu tego ułatwić.
Ale jeśli on ci zrobi dobrze...

Jeśli ją skrzywdzi.

– Nie zrobi tego. – W każdy razie taką miała nadzieję. – Warto spróbować. – Niech się uda.

Gideon zamknął oczy, koncentrował się. Minęło kilka chwil, ale nic się nie wydarzyło. Był

wojownikiem, więc zrzeknięcie się kontroli musiało kosztować go niemało wysiłku. Scarlet
całowała go po twarzy, taka obietnica nagrody.

– To... nie działa. – Powoli ciemna mgła zaczęła unosić się z jego skóry. Można by rzec, że

minęła wieczność, nim mgła odłączyła się od ciała i przybrała postać wysokiego, pokrytego łuską
stworzenia z rogami wystającymi z głowy i ramion. Nie, z całego ciała.

Koszmar ucichł i zamarł. Zapadła ogłuszająca cisza. Potem demon Scarlet z przeraźliwym

jękiem też przybrał konkretną postać – wyższą, łuskowatą, z kłami sięgającymi brody i mięśniami
potężniejszymi od tych, którymi szczycili się najsilniejsi z Władców.

Stwory rzuciły się na siebie, spotkały w połowie drogi i padły sobie w ramiona. Złączyły się

ustami, a w następnej chwili wylądowały na podłodze, wijąc się i turlając. Koszmar z dumą prężył
demoniczną wersję Gidzia i trącał nim dużo mniejsze Kłamstwo, a konkretnie to, co miało między
nogami.

– Mój demon to dziewczyna? – bąknął zaszokowany Gideon.

Prawda. Właśnie powiedział prawdę, ale ból nie nastąpił. I chyba nawet tego nie zauważył.

– Nie wiedziałeś? Ja zawsze wiedziałam, że mój to facet.

– Widać z nas dwojga to ty jesteś mądrzejsza. – Gdy popatrzyli po sobie i wybuchli

śmiechem, Gideon dodał: – Bogowie, uwielbiam twój śmiech.

Zrobiła maślane oczy i pośpiesznie zmieniła temat na demony. A potem rozbeczała się jak

dziecko.

– Chyba się lubią – powiedziała wzruszona.

– Lubią? One się kochają. – Coś go tknęło, jakby nagle otrzeźwiał. – Mówię prawdę i nic

mnie nie boli.

– Czy... to ci się podoba? Że możesz mówić prawdę?

– O, tak.

Dzięki bogom. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby go do tego namówiła, a on by pożałował.

Spojrzał na nią z uwielbieniem w oczach.

– Mam ci tyle do powiedzenia. Bałem się, że cię stracę, zanim będę miał szansę. Kocham

cię. Jesteś taka piękna.

– Gideon... – Prawda dziwnie brzmiała w jego ustach. Przyłapała się, że próbuje tłumaczyć

jego słowa na odwrót.

– Podziwiam twoją siłę i odwagę. Chciałbym spędzić z tobą życie. Chcę, żebyś za mnie

wyszła, teraz już naprawdę. I chcę mieć z tobą dzieci.

– Takie jak Steel – szepnęła.

– Takie jak nasz kochany Steel... – Przerwał na moment, po czym spytał ze śmiertelną

powagą: – Co do mnie czujesz, Scarlet? Muszę to wiedzieć.

– Nie powinnam tego mówić, ale... Ja... Jesteś moją słabością. Można cię wykorzystać

przeciwko mnie. Stało się tak wiele razy. Cierpiałeś przez to.

– Jestem twoją słabością? – Nie mógł powstrzymać uśmiechu.

Serce zaczęło jej mocniej bić. Stąpała po kruchym lodzie.

– Tak długo, jak jesteśmy razem, grozi ci niebezpieczeństwo. To, że mimo wszystko pragnę

być z tobą, czyni ze mnie samolubną sukę, ale...

– Nic na to nie poradzisz.

– Zgadza się. Chcę, abyś wiedział, że ja...

Położył jej palec na ustach.

– Teraz liczy się tylko to, że pragniemy siebie nawzajem. O reszcie pomyślimy potem.

Teraz, moje kochanie, pokażę ci, czym jest miłość.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty siódmy

Gideon dotknął ustami ust Scarlet, ich oddechy się zmieszały.

Niesforna część natury Gideona pragnęła jak najprędzej złączyć się ze Scarlet. Do diabła,

miał wrażenie, że od ostatniego razu minęła cała wieczność! Postanowił jednak, że tym razem nie
będą się śpieszyć. Chciał zrobić wszystko to, o czym poprzednio zapomniał. Niech zespolenie
będzie ostatnim etapem.

Zamierzał przesunąć językiem po tatuażach Scarlet i popatrzeć, jak ona robi to samo

z malunkami na jego ciele. Poza tym musiał udowodnić, że posiada pewne zdolności. Ostatnio
doszedł po jednym pchnięciu, więc na szali leżała jego męskość. Wytrzyma dłużej, o tak.

Języki ścierały się długie minuty, godziny, dni, a kiedy w końcu zabrakło im powietrza,

Gideon podniósł głowę i spojrzał na ukochaną kobietę.

– Czy nie możesz... Przepraszam. – Jeszcze nie przywykł do mówienia prawdy. – To znaczy

czy możesz gdzieś nas zabrać? Taki sen na jawie? – Z daleka od jęczących, wijących się na
podłodze demonów.

– Tak – odparła cicho.

– Więc zrób to. Proszę.

Rozejrzała się wokół... i łóżko, na którym leżeli, uniosło się i opuściło sypialnię, w której

dwa demony oddawały się radosnemu spółkowaniu, i wylądowało na bezludnej, pokrytej białym
piaskiem plaży. Krystalicznie czysta woda obmywała brzeg, a nad głowami śpiewały ptaki.

– Zawsze chciałam poleżeć na plaży i obejrzeć z tobą zachód słońca – wyznała

zarumieniona Scarlet. – Filmy się nie umywają, co?

Proste życzenie, a jednak tak wiele mówiące. Urodziła się w więzieniu, a potem, po

opętaniu przez demona, odebrano jej możliwość funkcjonowania za dnia. Chociaż godziny snu
czasem się przesuwały, i tak nigdy nie mogła robić tego, na co faktycznie miała ochotę. Teraz
zapragnęła czegoś, co inni uważają za oczywiste, on zresztą też.

– Piękna. – I szepnął jej do ucha: – Ale nie tak piękna jak ty.

– Ej – ucięła. – Właśnie nazwałeś mnie... piękną. – Pokręciła głową, przeszła jej złość. –

Przepraszam. Nie mogę się przyzwyczaić, że mówisz prawdę. Chyba nawet wolałam, jak nazywałeś
mnie brzydką.

– Brzydka, brzydka, brzydka – zaczął szeptać, trzymając ją za brodę. – Nie ma brzydszej

kobiety i żadnej nie pragnąłem mniej...

Oblizała usta, znak pod tytułem: „Wejdź we mnie”.

– Sama się o to prosisz, aniele. – Znów złożył na jej ustach pocałunek, zapraszając do tańca

język Scarlet. Doprowadzała go do szaleństwa. Nie śpiesz się, przypomniał sobie.

Objęła go w talii, ale ją powstrzymał.

– Zaczekaj. – Zdjął jej koszulkę przez głowę. Burza miękkich włosów spadła na nagie

ramiona. Cudowna blada skóra. Czarny koronkowy stanik. – Teraz możesz.

Usta ponownie się spotkały. Scarlet objęła Gideona, palcami wodziła wokół pasa, schodziła

niżej, by po chwili wrócić do góry i masować mięśnie.

Żar rozlał się po nim całym, doprowadzając krew niemal do wrzenia. Powoli, taki jest

nakaz... Ale może jednak przyśpieszyłby trochę... ciut... Rozpiął stanik, odsłaniając przepiękne
piersi Scarlet.

Gwałtownym ruchem rozerwał swoja koszulę i aż jęknął z rozkoszy, gdy ich nagie ciała się

zetknęły. Co za doznanie! Sutki Scarlet prężyły się niczym perełki rozkoszy. O, tak, sama się o to
prosiła.

Zaczął manipulować przy jej spodniach, które po chwili wraz z majtkami powędrowały za

stanikiem. Leżała naga, a on pożerał ją wzrokiem. Nie rumieniła się, nie próbowała się zakryć.
Zagryzła dolną wargę i zafalowała biodrami, dając do zrozumienia, jak bardzo podniecił ją
badawczy samczy wzrok. Cholera, Gideonowi też niczego nie brakowało. Tak orzekło jej
spojrzenie. A jego? Jest boska! Kremowa skóra, szczupłe nogi, płaski brzuch, nieduże, ale jędrne
piersi z różanymi sutkami, doskonale wyrzeźbione ramiona.

– Mokra? – zapytał.

– Tak.

– Pokaż.

– Ale ja... – Zamrugała zaskoczona i nagle niepewna. – Myślałam, że tutaj ja rządzę, więc...

– Moja kolej. Pokaż.

Rozłożyła nogi już bez wahania i pozwoliła Gideonowi wejrzeć w niebo. Różowe fałdki

ociekały wilgocią i ukrywały najsłodszy punkt, jaki kiedykolwiek widział. Przesunął wzrokiem po
kolorowym tatuażu motyla i poczuł, jak leci mu ślinka.

Szczęściarz ze mnie, pomyślał, przesuwając językiem po skrzydłach motyla, a zarazem

wewnętrznej stronie ud Scarlet. Dostała gęsiej skórki. Złapała go za włosy. Lizał i ssał owadzie
znamię, składając mu hołd, ponieważ było jednym z powodów, dla których splotły się ich losy.

– Tak – jęknęła. – Tak.

Choć pragnął się w nią zapaść, pochłonąć, wypić ostatnią kroplę, to złapał Scarlet za biodra

i odwrócił na brzuch.

Zdumiona spojrzała na niego przez ramię.

– Innym też należy się trochę uwagi – wyjaśnił, a potem, poczynając od góry, przesuwał się

powoli w dół, pieszcząc każdy tatuaż z osobna. Rozdzielić się, to umrzeć. Tym słowom poświęcił
wyjątkowo dużo czasu.

Nie zatrzymał się. Nie mógł. Zjechał na pupę i zajął się pośladkami, gryząc i skubiąc słodkie

krągłości, cały czas drażniąc waginę, chuchając i stymulując ją dźwiękiem, wciąż jednak nie
dotykając.

Kiedy wiła się, błagając, by wszedł, sięgając między nogami, by samej podsycić ogień,

zmuszając go, by złapał ją za nadgarstki i unieruchomił ręce nad głową, w końcu się zatrzymał.
Rozjuszony Gidzio napierał na spodnie, a każdy oddech Gideona parzył płuca jak ogień.

– Proszę – szepnęła Scarlet. – Proszę.

W jej głosie ból mieszał się z pożądaniem. Gideon zmarszczył brwi. Chciał, żeby

odchodziła od zmysłów, ale nie zamierzał sprawić jej bólu.

– Ulżyć ci, aniele?

– Bogowie, tak!

Puścił jej nadgarstki, przewrócił Scarlet na plecy i wreszcie pozwolił sobie na to, przed

czym tak długo się powstrzymywał. Żarłocznie posmakował waginy, wbił język głęboko i mocno,
jakby pragnął ją w ten sposób posiąść całą. Krzyknęła, rzuciła biodrami i sprawiła, że zanurkował
jeszcze głębiej.

– Tak, tak, taaaaak!

Eksplodowała. Jej skóra zaczęła parzyć, kolanami uderzyła Gideona w skronie, w pięściach

ściskała prześcieradło. Połknął każdą kroplę rozkoszy, jaką mu dała. Smakowała lepiej niż
ambrozja. Teraz ta słodkość Scarlet płynęła w jego żyłach, znaczyła go, dawała rozkosz.

Podniósł głowę, dopiero kiedy Scarlet zastygła. Oblizał usta i spojrzał w jej półprzymknięte

oczy. Piersi podnosiły się i opadały krótkimi, płytkimi zrywami. Rozrzuciła nogi i ramiona, jakby
nie miała siły ich podnieść. Nigdy nie widział tak zaspokojonej kobiety. I nigdy nie czuł większej
dumy. To jego dzieło. To on jej to dał.

Światło zachodzącego słońca, które stworzyła, pieściło jej nagie ciało, malując skórę na

złoto, tętno gnało jak szalone, sutki zmieniły barwę na ciemniejszą, jakby rumieniąc się od wzroku
Gideona.

– Dziękuję – wyszeptała. – Dziękuję.

– Cała przyjemność po mojej stronie.

Możliwe, że teraz ona usłyszała ból w jego głosie, ponieważ wsparła się na łokciach

i spojrzała na uwięzionego w spodniach Gidzia.

– Chcesz, żebym się nim zajęła? – zapytała ochryple. – Bo wiesz, wygląda imponująco.

Prawie się zakrztusił własną śliną.

– Jeszcze nie. – Póki Scarlet znów nie odejdzie od zmysłów.

– Mam nadzieję, że to kłamstwo.

– Prawda, no, w pewnym sensie. Mam ochotę jeszcze się tobą pobawić. – Przesunął

językiem po jednym z cudownych sutków. Drugi uszczypnął, żeby nie poczuł się zaniedbany.

Oto jego kobieta. Jego ukochana. Każda chwila ze Scarlet należy do najcenniejszych.

I zarazem najtrudniejszych. Bogowie, ale boli. Będzie mężczyzną. Zachowa się jak mężczyzna.
Wytrzyma dłużej.

Kiedy już wygięła plecy, wysyłając sygnał pod tytułem: „Już nie mogę!”, kiedy zaczęła

ocierać się słodką, mokrą kobiecością o rozrośniętego jak lanca Gidzia, przebiegł palcami po jej
brzuchu, pokonał ciemną kępkę i wsunął palce do środka. Znowu mokra.

Gotowa.

Słodkie nieba.

Oderwał się od niej, szarpnął ubranie, zapominając o delikatności, i ponownie ułożył się na

Scarlet, która rozchyliła uda, a czarne oczy świeciły jak wypolerowany onyks.

– Gotowa?

– Jak najbardziej.

– Wejdę głęboko. – Ułożył jej nogi na swoich ramionach, tak że łydki opierały mu się na

plecach, a potem wycelował Gidziem w wejście do jaskini. Nie wsunął się jednak. Jeszcze nie,
jeszcze nie. Już chciał eksplodować. Uspokój się, nakazał Gidziowi.

– Na co czekasz? Daj mi to!

Wytrzyma, nawet jeśli będzie musiał zająć czymś myśli... Matematyka! Jak brzmiał wzór

na...

– Po prostu... muszę odetchnąć.

– Ale ja już... Gideonie! Ja dochodzę!

Orgazm na samą myśl, że miałby w nią wejść? A co tam! Wsunął się po samą nasadę

jednym płynnym, silnym ruchem. Ciepłe, mokre ścianki zacisnęły się wokół Gidzia pewnie jak
pięść. Cholera, genialna rozkosz. Prawie nie do wytrzymania. Zwłaszcza że drugi orgazm Scarlet
pompował go bezlitośnie i łapczywie. Ugryzł się w język, aż poleciała krew, i zaczął posuwać.

Raz, dwa, tak, tak. Tak dobrze. Diabelnie dobrze. Pocałował ją, ruchami języka naśladując

ruchy Gidzia. Do przodu, wycofanie, natarcie. Złapała go za tyłek, wbijając paznokcie w pośladki,
wpychając go w siebie coraz głębiej. To jest to, czego pragnął całe życie.

– Jesteś... wszystkim – powiedział.

– Gideonie! To... to... cudowne. Kocham to.

Co chciała przez to powiedzieć? Nie był pewien. Mimo to myśl, że mogłaby go pokochać,

podziałała na niego tak, że niemal zwariował. Weź ją! – krzyczał w duchu. Do końca.

– Scarlet! – Mocno, głęboko, pchnięcie za pchnięciem, coraz głębiej, jazda na fali jej

orgazmu tak silnego, że gładko przeszedł w następny, już trzeci z kolei.

Ścisnęła go mocno, że praktycznie wyssała z niego nasienie.

Spuścił się tak intensywnie, że naprawdę zobaczył gwiazdy. Mięśnie zamieniły się

w kamień. Nie był w stanie się poruszyć ani oddychać, mógł tylko czuć. A potem opadł na Scarlet.

– To się nazywa wytrzymałość – wydyszał po dłuższej chwili.

Roześmiała się. Był to szczery śmiech, który przyniósł mu ukojenie nawet bardziej

satysfakcjonujące niż seks. Aż poczuł ból w piersi. Scarlet zbyt mało się śmiała, ale, bogowie, już
on o to zadba.

Zsunął się na bok.

– Chcę się z tobą ożenić. Naprawdę. – Była to rzeczywista potrzeba, choć przebywali

w urojonej scenerii. – Ale już ci to mówiłem.

Zesztywniała, próbowała się odsunąć, ale jej nie puścił.

– Tak, ale...

– Żadnego „ale” – powiedział, kręcąc głową.

– Ale zapominasz o tym, że jestem dla ciebie piątym kołem u wozu. Wydaje mi się, że

postanowiłam z tobą zostać... nie jestem pewna, bo w tej chwili nawet nie pamiętam, jak się
nazywam. Lecz co, jeśli zostaniesz przeze mnie ranny? Wolałabym umrzeć...

– O niczym nie zapomniałem. Nie dbam o to. – Przytulił ją do siebie, ten bezcenny skarb,

którego nie wypuści z rąk. – Chcę, byś była obecna w moim życiu, nic innego się nie liczy. Chcę
oddać w twoje ręce moje życie, tak jak dawni wojownicy powierzali własne życie swoim królom.
To doskonała chwila. Mogę to powiedzieć tu i teraz.

Gęsta, przytłaczająca cisza niemal zabolała.

Dał Scarlet czas, by przetrawiła to, co usłyszała, by zrozumiała, czego od niej oczekiwał.

Nie zamierzał naciskać, bo upodobniłby się do tej suki Nemo. Ale, bogowie, jak mocno pragnął to
zrobić.

– Nie rozumiem tego, Gideonie – wyszeptała zgnębiona.

– Co tu rozumieć? Kocham cię. – Wyznał to z łatwością, choć tak długo z tym walczył. Jaki

był głupi.

– Ale przecież zasługujesz na kogoś lepszego.

Ale, ale, ale. Miał serdecznie dość tego głupiego słowa.

– Lepszego niż ty? – Wspiął się na nią. – Nie ma lepszej od ciebie. Jesteś brzydka i słaba,

w ogóle mnie nie podnieca sama myśl o tobie.

Usta jej drgnęły, ale zwalczyła rozbawienie.

– A jeśli kiedyś pożałujesz tej decyzji?

– Nie pożałuję. – Nigdy dotąd niczego nie był tak pewien.

– Na sto procent? Bo co się stanie, to się nie odstanie.

– To najlepsze, co od ciebie dzisiaj usłyszałem. Lepsze nawet niż „tak, tak, jeszcze”.

W czarnym oku rozbłysło, ale na ustach wciąż ani śladu uśmiechu.

– No tak, ale skąd wiesz, że nie będziesz żałował? A jeśli ciotka znowu namiesza mi

w głowie?

– Aniele, każda para ma swoje problemy. Poradzimy sobie.

W jej oczach pojawiły się łzy, a każda z nich była dla Gideona jak szpilka wbita pod

paznokieć.

– Ale wtedy będziesz cierpiał, a ja cię zraniłam już tak wiele razy.

Co miał powiedzieć, żeby wreszcie zrozumiała?

– Nie wiem, czy zauważyłaś, ale mamy za sobą dopiero grę wstępną.

Uniosła lekko kąciki ust i prychnęła. Naprawdę Gideon się wyrabiał, szło mu coraz lepiej.

Pomagał jej dostrzegać zabawny aspekt każdej sytuacji. Pasują do siebie jak ulał.

– W porządku – powiedziała z westchnieniem. – Możemy wziąć prawdziwy ślub, ale

przysięgam na bogów, Gideonie, że jeśli ciotka zmanipuluje moją pamięć albo moja matka cię
porwie, to odchodzę.

Dzięki, bogowie.

– O Reę się nie martwię – odparł z sercem bijącym tak mocno, że pękała mu pierś. – Ale

Nemo? Zapolujemy na nią i zabijemy. Trudno o lepszy miesiąc miodowy, prawda? – Za żadne
skarby nie pozwoli Scarlet odejść. Nie powiedział jej tego, żeby się nie wystraszyła, ale pójdzie za
nią wszędzie, gdzie będzie trzeba i jak długo będzie trzeba. – Nie chcę już czekać. Poza tym, jak już
mówiłem, chcę to zrobić w starym stylu. Ale jeśli masz ochotę na wystawny ślub, to w porządku,
zaczekamy.

Zrzuciła go z siebie i przeturlała, po czym dosiadła.

– Nie potrzebuję wielkiego wesela. Zrobimy, jak zechcesz. Pamiętaj, że też jestem

wojownikiem. Znaczy się, wojowniczką.

– Nie zapomniałem, uwierz mi. – To również w niej kochał, tę jej siłę... Cholera, Gidzio

znowu stwardniał, a przecież, mając w pamięci ładunek rozkoszy, której właśnie doświadczył,
powinien odpoczywać co najmniej kilka tygodni.

Miał wziąć ślub z kobietą, którą kochał. Pożądanie szło w parze z ekscytacją.

Scarlet nachyliła się, pieściła go sutkami. Złapał je, polizał i possał. Scarlet zaś sięgnęła po

sztylet schowany pod poduszką, wyprostowała się i zrobiła nacięcie między piersiami, a krew
pociekła po brzuchu.

– Jesteś pewien? – zapytała drżącym głosem. – Ostatnia szansa, żeby...

Wziął od niej nóż i bez wahania zrobił sobie identyczne nacięcie. Krew popłynęła na boki,

ściekając po żebrach i w stronę szyi.

– Nigdy w całym moim długim życiu nie byłem niczego bardziej pewny. Chodź.

Scarlet położyła się na nim. Drżała. Ich krew się zmieszała.

Popatrzył jej w oczy, w te doskonałe, czarne oczy.

– Jestem twój, a ty jesteś moja.

– Jestem twoja, a ty... jesteś mój – powtórzyła.

Wziął ją za rękę i położył sobie na sercu.

– Od tej chwili aż po kres czasu.

– Od tej chwili...

No, dalej, powiedz to. Unosiła się wokół nich starożytna moc, gęsta jak cisza. Czekała...

– Od tej chwili... aż po kres czasu.

Tak. Tak! Wreszcie to usłyszał! Gdy w Gideona uderzył promień ognia, krzyknął. To samo

stało się ze Scarlet. Ich głosy złączyły się w jedno. Ogień sięgnął duszy, rozrywając ją na pół.
W następnej chwili słodki, zimny lód wypełnił pustkę. Znów stał się całością, czymś więcej niż
tylko Gideonem – mężczyzną Scarlet.

– Stało się – oznajmił z najwyższą satysfakcją. Taka prosta ceremonia, ale... Och, patrzył na

swoją żonę. Jego żona. Teraz i... na zawsze. Każda komórka jego ciała przeżywała to na swój
sposób. – Rozdzielić się, znaczy umrzeć – dodał, przekonany, że usłyszał te słowa, kiedy przed
wiekami Scarlet nawiedziła jego sny. Czyli byli złączeni już wtedy.

– Mam nadzieję, że nigdy tego nie pożałujesz – szepnęła.

– Nigdy. – Przytulił ją, pocałował, a potem się uśmiechnął. – Masz mi coś jeszcze do

powiedzenia?

– Rozdzielić się, znaczy umrzeć – powtórzyła za nim. – Chcę, żebyś wiedział... że nigdy nie

byłam z innym mężczyzną po tym, jak trafiłam tutaj i cię zobaczyłam. Skłamałam.

Nie spodziewał się takiego wyznania. Zamknął oczy, oddychając głęboko.

– Cieszę się. Rozumiem, dlaczego to zrobiłaś, ale cieszę się, że skłamałaś. Jesteś moja.

– Twoja – odparła łamiącym się głosem, jakby nie mogła uwierzyć własnym słowom.

Pewnego dnia uwierzy, i to całkowicie. Jakby na potwierdzenie tej myśli Gideon przesunął

palcami po plecach Scarlet.

– Kim więc dziś jesteś?

– Scarlet... Władczyni.

Bogowie, jak słodko to zabrzmiało. Najbliżej deklaracji miłości, jak to tylko możliwe

w przypadku Scarlet. O ile ją znał, a sądził, że zna już całkiem nieźle, dzielenie się uczuciami nie
przychodziło jej łatwo. A jednak je miała, w przeciwnym razie nie wyszłaby za niego. Wiedział
przy tym, że Scarlet zachowa pewien dystans, dopóki nie umrze ciotka i nie zakończy sprawy
z matką.

Zajmie się tym, zajmie na sto procent. Dobrze, że przynajmniej Kronos przestał im

zagrażać, przecież gdyby było inaczej, nie pomógłby uzdrowić Scarlet. Na więcej pomocy nie
mogli jednak liczyć, są zdani sami na siebie. No i dobrze. Gideona nie przerażała wizja walki
z dwiema silniejszymi i znacznie potężniejszymi od niego boskimi istotami. Nie, gdy stawką było
serce Scarlet.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty ósmy

Strider z rozłożonymi ramionami stanął pośrodku świątyni Niewymawialnych i obrócił się

dokoła. Ostatnia deska ratunku, jedyna deska ratunku... W przeciwnym razie Ka, kobieta
i Łowczyni, ucieknie, a on straci twarz, stanie się nieudacznikiem. I przegra wyzwanie.

Nie mógł sobie na to pozwolić.

– Potrzebuję waszej pomocy! – zawołał. – Przybyłem zawrzeć układ.

Ostatnim razem kazali mu na siebie czekać, lecz teraz zareagowali błyskawicznie. Między

dwoma filarami zmaterializowała się potężna bestia. Była naga, ale nie potrzebowała żadnego
odzienia. Jego – bo bestia była płci męskiej – skórę pokrywała sierść, tyle że zamiast włosów były
to żywe węże. Z pyska wyrastały kły.

Miał imponująco umięśnione ramiona. W sutkach tkwiły wielkie srebrne obręcze. Szyję,

nadgarstki i kostki krępowały grube łańcuchy. Miał ludzkie dłonie, ale kopyta zamiast stóp.

Po chwili między kolejnymi filarami pojawiła się następna bestia, również płci męskiej. Do

połowy okryta ludzką skórą, a od połowy ciemnoczerwonym futrem. Również krępowały ją
łańcuchy, które wcale nie sprawiały, że bestie wyglądały mniej groźnie.

Dołączyła do nich trzecia, tym razem kobieta. W przeciwieństwie do towarzyszy miała na

sobie skórzaną spódniczkę. Pyszniła się nagim, monstrualnym biustem i przekłutymi sutkami, tyle
że zamiast srebrnych obręczy zdobiły je brylanty.

Stała bokiem do Stridera, więc doskonale widział niewielkie rogi wyrastające z kręgosłupa.

Spodobały mu się prawie tak samo jak gigantyczne piersi. Gorzej z twarzą, która przypominała
ptasi dziób. Bestia nosiła futro i tak samo jak pozostałe stała na łańcuchu.

Pojawiły się dwie następne bestie, wysokie i szerokie jak góry. Jedna z nich była łysa, ale

miało się wrażenie, że z czaszki unoszą się cienie, gęste, czarne, wstrętne, głodne cienie.

Druga zamiast wężowych włosów miała ostrza, niewielkie, ale ostre. Sterczały z głowy,

błyszcząc wydzieliną. Trucizną? Być może. Jeszcze nikomu nie udało się zgromadzić
wyczerpujących informacji o tych istotach.

W końcu nie od parady zwały się Niewymawialnymi.

Kobieta zrobiła krok do przodu, pobrzękując łańcuchami.

– No proszę, wrócił do nas Władca Podziemia. Widzę tylko jedną przyczynę. Zażądaliśmy

głowy Kronosa. Gdzie ją masz? – Jej głos przywodził na myśl tysiąc spętanych razem dusz, które
desperacko walczą o wolność. Wrzeszczały, a echo rozchodziło się po świątyni, zalewając łzami
słuchającego.

– E... właściwie to jej nie mam – powiedział Strider, a gdy Niewymawialni zaczęli warczeć

i syczeć, ciągnąc za łańcuchy, i okazywali, jak spragnieni są jego krwi, dodał szybko: – Jeszcze nie.

Byli gotowi oddać ostatni artefakt, Kij Samobij, w zamian za głowę Kronosa. Ten sam

warunek postawili również Łowcom. Ale przecież na czele Łowców stała Rea, i jeśli jej los
faktycznie był związany z Kronosem, wówczas królowa za nic nie pozwoli swoim wojownikom
odebrać życia mężowi.

Zresztą i tak ludziom niełatwo przyjdzie pokonać boga, tak więc Strider nie przejmował się

staraniami Łowców o zdobycie Kija Samobija. Jeśli zatem konkurencja nie istniała, Niewymawialni
stracili pole do manewru. Kwestia popytu i podaży. Oni mieli podaż, a Strider popyt.

– Wygrać – warknęła Klęska.

– Wygram.

– To co tu robisz? – zapytała kobieta.

– Mam dla was artefakt.

Zapadła cisza. Wpatrywali się w niego badawczo. Wyraźnie byli zdezorientowani,

z pewnością próbowali rozgryźć jego strategię. Czemu Władca Podziemia, wojownik, który
z narażeniem życia poszukiwał przedmiotów mogących doprowadzić go do puszki Pandory
i pokrzyżować w ten sposób plany wroga, miałby rezygnować z czegoś, co pomogłoby mu wygrać
wojnę?

– Dlaczego? – zapytała w końcu kobieta. – I czego oczekujesz w zamian?

– Na wyspie przebywa pewna kobieta, człowiek. Chcę ją dostać. Przenieście ją tutaj,

a dostaniecie ode mnie Opończę Niewidkę. – Będzie musiał uważać przy Ka. Potrafiła kraść
i ukrywać przed nim rzeczy. Nie wiedział, jak jej się udało, ale zamierzał się dowiedzieć.

Kobieta uśmiechnęła się, pokazując zęby ostrzejsze od sztyletu.

– Jest tu, w istocie, ale nie na długo. Kiedy opuści wyspę, nie zdołamy jej zlokalizować

i przenieść. Nasza moc ogranicza się do wyspy. – Na razie, sugerował jej ton. – Do czego jest ci
potrzebna?

Cholera. Ka zamierza opuścić wyspę? Tak szybko? Przy niej pośpiech jest wskazany nie

tylko przy łapaniu pcheł.

– Zabiła mojego przyjaciela. Muszę ją ukarać. – Bestie z pewnością znają przymus zemsty.

Żądały głowy Kronosa, bo to on je uwięził.

– To ona ma Opończę, nie ty.

Cholera, pomyślał znowu. Miał nadzieję, że się nie zorientują.

Mężczyzna z wężami na głowie wystąpił przed szereg.

– Nie wolno nam przyjąć niczego od człowieka, to zabronione. Dlatego, jeśli sprowadzimy

ją tutaj, to ty będziesz musiał jej odebrać Opończę.

Zabronione? Zapewne jedna z reguł Kronosa. Powinni byli milczeć. Właśnie oddali mu asa

za friko.

– Zgoda. – Zresztą i tak planował to zrobić.

– Kiedy skończymy – powiedziała kobieta – dziewczyna będzie twoja w zamian za

Opończę.

Doskonale. Prawie się uśmiechnął. Udało się. Stworzenia miały już jeden artefakt i pilnie go

strzegły. Teraz, kiedy w ich rękach znajdą się dwa artefakty, Łowcy nigdy im ich nie odbiorą.

– To do dzieła.

Ostatecznie Strider będzie musiał tu wrócić i odzyskać artefakty. No, odzyska je... jakimś

cudem. Może nawet da im to, czego zażądali? Albo Kronos znajdzie sposób, jak wejść w posiadanie
artefaktów, bo raz, że nie chciał, by Niewymawialni nadal ich strzegli, a dwa, nie pragnął dla
Władców śmierci, ponieważ z jego strony tylko oni odpowiadali za równowagę sił Kronos – Rea.
Innymi słowy, obie strony wygrywają.

Bestie złapały się za ręce, a kiedy utworzyły koło, pomruk energii wypełnił przestrzeń. Pył

zgęstniał i zaczął połyskiwać. Strider posłyszał ciche brzęczenie, które szybko stało się głośniejsze.
I jeszcze głośniejsze, aż musiał paść na kolana i zasłonić uszy.

I nagle brzęczenie ucichło. Gdy Strider odsłonił uszy, zobaczył krew na dłoniach. Stanął na

nogach jak z waty. Serce biło mu jak szalone na myśl, że zobaczy...

Ka zmaterializowała się przed nim.

– Wygrać, wygrać – dopingował go demon.

Krew mu zawrzała. Ka miała różowe włosy przyklejone do głowy i policzków. Brud

pokrywał ją całą, ubranie wisiało w strzępach. Ciężko oddychała, pociła się i rozglądała dzikim
wzrokiem, ewidentnie próbując rozgryźć, gdzie jest i co się z nią dzieje.

Wrzasnęła, kiedy ujrzała Niewymawialnych.

Opończa leżała u jej stóp, jakby Ka narzuciła ją na ramiona, ale podmuch wywołany

przeniesieniem zdmuchnął materiał na ziemię.

– Wygrać! – mówił swoje demon.

Strider schylił się błyskawicznie i podniósł pelerynę, zanim Ka zorientowała się, co się

dzieje. Złapała go za ramię, ale nie po to, by odebrać mu Opończę, ale schować się za nim.

– Wygraliśmy. Wygraliśmy! – triumfował demon.

– Czym oni są? – wychrypiała.

Naraz zrobiło mu się wyjątkowo przyjemnie, poczuł przypływ sił, i, cholera, to coś między

nogami stanęło na baczność.

– Twoim upadkiem, najsłodsza. – Uniósł wysoko Opończę. – To należy do was. – Żadna

z bestii nie wyciągnęła ręki, ale materiał zniknął. – Dziękuję.

– Jeszcze sobie porozmawiamy, Klęsko – odezwała się kobieta. – Nie mam co do tego

wątpliwości.

I zniknęła, a wraz z nią pozostali Niewymawialni.

– Ja... nie rozumiem – powiedziała Ka drżącym głosem. – Co tu się dzieje?

Strider odwrócił się na pięcie, spojrzał na nią i złapał za ramiona, wciąż chłodne,

nierozgrzane.

– Wykupiłem cię, cukiereczku – odparł z uśmiechem. – A to znaczy, że jesteś moja.

Jestem mężatką. To pierwsze pomyślała Scarlet, gdy obudziła się z głębokiego,

odprężającego snu i otworzyła oczy. Zasnęła po tym, jak kochała się z Gideonem. Po tym, jak
wzięła z nim ślub.

Nastrojowe światło księżyca sączyło się przez sypialniane okno. Powietrze było czyste

i pachniało świeżo wypraną pościelą. Demony wróciły do Scarlet i Gideona i udały się na zasłużony
odpoczynek po kilku godzinach szalonej kopulacji. Zupełnie jakby też stały się małżeństwem.

Małżeństwo.

Zrobiła to. Naprawdę wypowiedziała słowa przysięgi, która związała ją na wieczność

z Gideonem. Z jednej strony chciała upajać się radością, a z drugiej pragnęła uciec jak najdalej,
zanim coś złego stanie się mężczyźnie, którego pokochała. Mężczyźnie, który spał tuż obok,
zwrócony w jej stronę, z ręką na jej brzuchu i nogą na udzie. Nawet we śnie dawał do zrozumienia,
że jest jego.

Próbowała usiąść, ale stwierdziła, że jeśli nadweręży szwy na szyi, rana się otworzy.

Położyła więc głowę z powrotem na poduszce. Zabawne. Kochając się z Gideonem, w ogóle
zapomniała o obrażeniach i nic nie trzeszczało w szwach.

– Ostrożnie – odezwał się męski głos.

Intruz! Z zapartym tchem rozejrzała się po pokoju i wyćwiczonym przez wieki gestem

sięgnęła pod poduszkę. Po ceremonii zaślubin odłożyła tam sztylet. Położyła dłoń na rękojeści
i powoli wysuwała broń z kryjówki. Obrona przede wszystkim!

Pod przeciwległą ścianą stał mężczyzna. Opierał się o nią z założonymi na piersiach rękami.

Miał białe włosy, przeszywające zielone oczy, czarne brwi i najpiękniejszą twarz, jaką Scarlet
kiedykolwiek widziała. Emanował niewinnością ze szczyptą okrucieństwa.

Ile kobiet uległo jego czarowi?

Przyłożyła zimny metal ostrza do przedramienia tak, żeby obcy go nie zauważył. Odwróciła

się do niego, przesunąwszy przed Gideona, by w razie czego móc obronić go własną piersią. Jeśli
intruz się zbliży, poderżnie mu gardło, zanim się zdąży zorientować.

– Widzę, że kombinujesz, jak mnie zabić. Daruj sobie. Nazywam się Torin. – Uniósł dłoń

w czarnej rękawiczce, zamachał. – Strażnik Zarazy, przyjaciel Gideona. Już rozmawialiśmy,
pamiętasz?

A, tak. Zaraza, samozwańczy strażnik wszechświata, koleś, który zakazał jej poderżnąć

gardło ciotce, bo Gideon nie wydał oficjalnego pozwolenia. Scarlet zdążyła go polubić.
Uśmiechnęła się przepraszająco i wsunęła sztylet pod poduszkę.

– Czekałem, aż się obudzicie.

Czekał? To ją zdumiało.

– Jak długo?

– Kilka dni.

Dni? Jasny gwint, ona tu sobie śpi, a ciotka hasa po świecie i wraca do sił.

Gideon przeciągnął się i otworzył oczy, a kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się nieśpiesznie.

– Dzień dobry – mruknął, po czym zmarszczył brwi i powiedział: – Dzień zły.

Demon nie pozwala mu mówić prawdy, uświadomiła sobie. Nie szkodzi. Nawet polubiła

jego kłamstwa.

– Tak, dzień zły.

Położył jej dłoń na karku, przyciągnął do siebie i pocałował. Zabolało, ale nie pozwoliła

sobie na grymas bólu. Wytrzyma więcej, znacznie więcej niż pocałunek. Pocałunek Gideona, jej
męża.

– Okej. – Westchnęła. – Teraz to jest dzień dobry.

– A będzie jeszcze gorszy – odparł ze śmiechem.

Torin odchrząknął.

– Drodzy państwo, chociaż miło się na was patrzy, to musimy porozmawiać.

Gideon, marszcząc czoło, spojrzał na przyjaciela.

– Chcę, żebyś został. – Znaczy się: spadaj, przeszkadzasz.

Oczywiście Torin ani drgnął, tylko zaczął relacjonować:

– Wczoraj wezwałem Kronosa i pokazałem mu nagranie, na którym Mnemosyne usiłuje

zabić Scarlet. Wkurwił się nie na żarty, że próbowała wszystko zwalić na niego. Stwierdził, że sam
potrafiłby się zająć Scarlet, gdyby tylko zechciał. Przypuszczam, że dlatego ci pomógł, Gideonie.

A jednak przed laty Kronos próbował ją zabić, przez co się postarzał, czemu więc teraz

miałby zmienić zdanie? Żeby dowieść swojej niewinności pod ciężarem oskarżeń Mnemosyne?

– Kronos zamierza ją zacząć? – zapytał Gideon.

Zacząć ją? Scarlet nie od razu zrozumiała sens słów Gideona. Dopiero po chwili

uświadomiła sobie, że chodziło o „wykończyć”. Czy Kronos zamierza ją wykończyć.

– Nie powiedział – odparł Torin. – Tak czy siak, muszę...

– Już nie musisz – przerwał mu kolejny głos. – Melduję się.

Był to, a jakże, Kronos.

Król pojawił się tuż obok Torina, w białej, jak zwykle nieskazitelnie czystej szacie. Czarne,

pozbawione choćby śladu siwizny włosy związał w kucyk. Miał gładką skórę i błyszczące oczy.
Nigdy nie wyglądał młodziej.

Gideon usiadł na łóżku, łapiąc za sztylet ukryty pod poduszką. Materac podskoczył, aż

Scarlet skrzywiła się z bólu. Pocałował w ramach przeprosin jej nagie ramię, nie odrywając oczu od
boga.

Nagie?

Spojrzała na siebie i zdała sobie sprawę, że świeci gołym biustem. Błyskawicznie

podciągnęła kołdrę i zalała się rumieńcem. Zazwyczaj niespecjalnie się przejmowała czymś takim.
Nie mogło być inaczej, skoro większość życia spędziła uwięziona w celi z wieloma mężczyznami.
Ale teraz była wolną kobietą, do tego mężatką, i doskonale wiedziała, jak bardzo Gideon nie lubił,
gdy inni mężczyźni obłapiali ją wzrokiem.

– Jak już Torin wspomniał, to nie ja zleciłem Mnemosyne zabicie Scarlet – odezwał się

wyraźnie zdegustowany bóg. – Ale też nie przybywam po to, by ją zgładzić własnymi rękami.

Minęła chwila. Gideon popatrzył zdezorientowany na Scarlet.

– Kłamie.

A zatem to prawda.

– To jakim cudem ciotka ukryła broń przed Władcami? – zapytała Scarlet. – Miała na szyi

obrożę, która powinna się świecić, jeśli więzień ma przy sobie broń. A nie świeciła.

– Siostra Mnemosyne, a moja ukochana żona, złożyła jej wizytę, zamieniła obrożę na

fałszywą i uknuła plan mający na celu pozbawienie cię życia – wyjaśnił Kronos. – Nie, Torinie,
twoje kamery jej nie zauważyły, bo Rea, tak samo jak ja, umie manipulować urządzeniami. Chciała,
żebyś ty umarła, a Mnemosyne uciekła. A potem żeby Gideon na nią zapolował. Wówczas albo po
prostu zaczęłaby go zwodzić, albo Mnemosyne przekonałaby go, by dołączył do Łowców i walczył
przeciwko mnie.

Oto dowód, że obawy co do małżeństwa z Gideonem, do spędzania z nim życia, nie były

bezpodstawne. Gdyby ciotka ją zamordowała, Gideon ruszyłby śladem bogini. Ciotka
zmanipulowałaby go i w efekcie Gideon stałby się jednym z tych, którymi pogardzał.

Scarlet powinna była się poczuć zdradzona przez rodzinę, lecz wcale tak się nie czuła. Może

spodziewała się czegoś takiego? Lub po prostu przywykła? Tak czy owak, matka i ciotka muszą

zginąć, ponieważ tylko wtedy Scarlet będzie mogła być z Gideonem, nie narażając go przy tym na
niebezpieczeństwo. A naprawdę pragnęła z nim być.

– Wiem o twojej umowie z Reą – odezwał się Kronos do Scarlet. – Musisz powstrzymać

Gideona przed dotrzymaniem danego mi słowa. Obiecał, że znajdzie Amuna, żebym mógł poznać
zamiary Mnemosyne.

Zacisnęła usta, nic nie odpowiedziała. Nie chciała wpakować Gideona w tarapaty z powodu

złamanej przysięgi.

– Niemniej jednak – ciągnął Kronos – nie potrzebuję już tej przysługi. Wiem, że

Mnemosyne mnie zdradziła. – Przeniósł spojrzenie na Gideona. – Niniejszym zmieniam warunki
naszej umowy. Proszę, żebyś był nieszczęśliwy. A to oznacza, że ty – spojrzał ponownie na Scarlet
– musisz dopilnować, aby nie spełnił mojej prośby.

Gapiła się na niego z otwartymi ustami. Chyba się przesłyszała.

Gideon, jej jedyna ostoja w tym szaleństwie, zarechotał.

Kronos zmarszczył brwi, wyraźnie rozdrażniony jego reakcją.

– Niech wam się nie wydaje, że zmiękłem. Nie jestem też bezinteresowny. Już widzę gniew

mojej żony, kiedy się dowie, że jej córka jest szczęśliwa, ponieważ dotrzymała warunków umowy
ze swoją matką. Ale musicie zostawić królową w spokoju. Rozumiecie? W przeciwnym razie
policzymy się.

– Nie – odparł szybko Gideon.

Powinna była się tego spodziewać. Ciotka wyznała jej, że Reę i Kronosa łączy pewna

specyficzna więź: jeśli umrze jedno, równocześnie z życiem pożegna się i drugie.

– Czy zrozumiałaś? – spytał Kronos z naciskiem.

– Tak – wycedziła Scarlet. Udało jej się nie dopuścić strachu do głosu. I powstrzymać łzy.

Bo już wcześniej uświadomiła sobie, że tylko wtedy będzie mogła zostać z Gideonem i zapewnić
mu bezpieczeństwo, jeśli spełni dwa warunki: zabije i ciotkę, i matkę.

Dlatego pozwoliła sobie na małżeństwo z Gideonem, ponieważ wierzyła, że jest nadzieja.

Szansa. A teraz... kiedy Kronos brutalnie uciął jej marzenia... wszystko runie. Jeśli choćby przejdzie
jej przez myśl, że pragnie zadać matce śmiertelny cios, Kronos w odwecie skrzywdzi Gideona.

– Aha, i nie dziękuję – dodał Gideon, tryskając szczęściem. – Dlaczego nam nie pomagasz?

– Chodzi ci o to, dlaczego wam pomagam, choć wiem, że Scarlet ma mnie zabić?

Przeszedł ją dreszcz. Po co o tym wspomniał?

– Dotknij jej, a przeżyjesz. – Wściekłość zastąpiła radość Gideona.

Kronos przewrócił oczami.

– Przypomnij sobie, Kłamstwo, że nie ona jedyna ma mnie zabić. Również Galen został

obarczony tą wiekopomną misją. Która wersja jest prawdziwa? Jedna z nich? A może obie? Raczej
niemożliwe. Czyli że wizje się zmieniają, tak samo jak wersje przyszłości. Ja zamierzam zmienić
swoją przyszłość, a także waszą. I Mnemosyne. – Król dostrzegł, że Gideon się rozluźnił. – No,
wszystko już wyjaśniłem. Aha, mam dla was prezent ślubny. – Klasnął w dłonie i Scarlet raptem
znalazła się w chmurach. Znowu. Ale tym razem nie była to siedziba Tytanów, lecz... prawdziwa
nicość. Nieskończona, pozbawiona zapachu biel.

Gideon stał obok niej. Mieli na sobie stroje wojowników, to znaczy dopasowane do ciała

koszulki i skórzane spodnie. Niedaleko, ale poza zasięgiem sztyletu, zobaczyli Mnemosyne. Nie
miała poparzeń, była całkowicie zdrowa.

Scarlet poczuła strach.

Kronos stanął między nimi niczym rozjemca, uniemożliwiając którejkolwiek ze stron atak.

– Co tu się dzieje? – zapytała bogini. Kiedy ujrzała króla, zrobiła przymilną minę. –

Kronosie, mój kochany, tak się cieszę, że mnie znalazłeś. Ja...

– Dość. – Patrzył na nią bez emocji. – Mnemosyne, twoja siostra z ochotą cię zdradziła

i wyznała, co zaplanowałyście. Lubi się chwalić, prawda?

– Nie, ja... Rea kłamie. Przysięgam, że ona kłamie. Nigdy nie wystąpiłabym przeciwko

tobie. Kocham cię, jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie pamiętasz? Dla nas...

– ...to koniec – dopowiedział za nią Kronos. – Lubiłem twoje towarzystwo, ale zdradziłaś

mnie, a tego nie wybaczam. – Uśmiechnął się rozbawiony. – Mimo to nie zgładzę cię własnymi
rękami. Dam ci nawet szansę na rehabilitację. Musisz tylko pokonać... jedno z nich.

– Że co? Nie rozumiem.

– Pozbawiłem cię broni, ich także, będziecie więc walczyć gołymi rękami. Możesz wybrać,

z kim chcesz stoczyć walkę. Gideon albo Scarlet. Nic nie kombinuj, to ma się skończyć tu i teraz.
Nie mam zamiaru dłużej rozpraszać uwagi moich wojowników.

Bogini przyjrzała się Gideonowi, silniejszemu niż kiedykolwiek. A potem Scarlet, bladej

i rannej w szyję.

– Jak sobie życzysz, królu złoty. Wybieram Scarlet.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Błąd, Nemo, pomyślał Gideon. On zabiłby ją od razu, natomiast Scarlet, choć nie w pełni

sił, sprawi, że ciotka będzie cierpiała. Był tego pewien jak niczego na świecie, no, może tylko
z wyjątkiem uczucia do Scarlet.

Złapał ją za nadgarstek, a drugą ręką za brodę, i przyciągnął do siebie.

– Nienawidzę cię – powiedział. – Wiem, że przegrasz. – Nie ma szans, żeby uległa, nawet

ranna. Stawka była zbyt wysoka i za dużo złości wisiało w powietrzu.

Skinęła głową, ale nie spojrzała mu w oczy, namiętnie wpatrując się w jego usta.

Co to ma znaczyć? – dociekał w duchu.

– Hej, nie patrz na mnie.

– Gideonie – odezwał się Kronos niecierpliwym głosem.

Gideon zgromił go wzrokiem.

– Nie daj nam chwili – warknął. Walka może poczekać. – Diablico, nie patrz na mnie. – Gdy

powoli podniosła głowę, zobaczył, że z jej oczu płyną łzy. – Diablico – powiedział z bólem
w piersi. – Co jest w porządku?

– Zabiję moją ciotkę, oczywiście, ale po wszystkim nie będę mogła z tobą zostać. Kiedy

byłam przekonana, że znajdę i zabiję matkę, istniała szansa, że jestem w stanie cię uszczęśliwić. Ale
teraz... kiedy ona musi żyć... wykorzysta mnie, żeby cię dopaść, a ja nie mogę na to pozwolić. To
znaczy, że muszę cię opuścić.

– Tak, tak. – Czyli: nie, nie. – Nie słyszałaś Kronosa. Masz uczynić moje życie

nieszczęśliwym, a nie może być nieszczęśliwe bez ciebie.

– Teraz i owszem, ale co się stanie, kiedy ona po raz setny naśle na ciebie najemników? Co,

jeśli znów będzie próbowała cię porwać i uwieść? Nigdy nie da za wygraną! Uszczęśliwiasz mnie,
a dla niej to jak policzek. Zmęczy cię ta ciągła niepewność, w rezultacie zmęczę cię ja. Wtedy
naprawdę staniesz się nieszczęśliwy.

– Zawsze. – Potrząsnął nią. – Zawsze mnie męczysz. – Nigdy, przenigdy.

Łzy płynęły jedna za drugą. Scarlet pociągnęła nosem.

– Nie mogę z tobą być tylko po to, by znów cię stracić. Po prostu nie mogę.

– Stracisz mnie. – Rozpaczliwie próbował do niej przemówić. – Nie potrafię być szczęśliwy

tylko z tobą. Twoja matka się liczy, naprawdę. Co mam zrobić, żeby cię zniechęcić? Pozwolić jej
żyć? – Zabić ją. Zrobiłby to. Zdradziłby Kronosa. Wszystko, byle zatrzymać Scarlet.

– Nie, już wystarczająco cię skrzywdziłam. Ja...

Okej. Czas na ostre metody, skoro łagodne nie podziałały.

– Wydawało mi się, że poślubiłem słabą kobietę, ale nie patrz tylko na siebie. Taka silna.

Nie patrz, jak jesteś pewna siebie. Jak wierzysz we mnie. – Zdobył się na pogardliwy ton. –
W ogóle nie jestem rozczarowany. Oto nie pragnę oddać ci wszystkiego, co mam: serca, życia,
wsparcia. I oto ty chcesz stać u mego boku. Właśnie tego się po tobie spodziewałem.

Bogowie, to bolało – innym bólem, niż gdy mówił prawdę, emocjonalnym raczej niż

fizycznym, ale przez to wcale nie słabszym.

Popatrzyła na niego zszokowana.

– Uważałeś, że jestem silna, a teraz myślisz, że jestem słaba? Że nie jestem pewna siebie?

Zawiodłam cię?

Zmusił się do skinięcia głową.

Zmrużyła oczy, zacisnęła usta.

– Ach, tak! No to ci pokażę. Wpadłeś, brachu. Nieważne, ile razy moja matka napadnie na

ciebie, będziesz musiał sobie z tym poradzić, ty okrutny draniu. Bo nigdy się nie odczepię!

Aż mu się zakręciło w głowie od tej wielkiej ulgi.

– Cała przyjemność nie po mojej stronie. Nie idź już. Nie walcz z ciotką. A kiedy

skończysz, nie pojedziemy na prawdziwy miesiąc miodowy, taki pełen nienawiści.

– Drań – powtórzyła, ale tym razem mniej żarliwie. Oparła się czołem o jego mostek. –

Zastosowałeś na mnie psychologiczne odwrócenie bez odwrócenia, prawda?

Nie odpowiedział wprost.

– Nienawidzę cię, Scar. Tak mocno.

– Bogowie, ja też cię nienawidzę. – Odkleiła się od niego i poszła walczyć.

Nienawidzi mnie, pomyślał, szczerząc zęby. Naprawdę mnie nienawidzi! Nigdy wcześniej

tego nie powiedziała, więc teraz, kiedy w końcu usłyszał to z jej ust, śmiał się i płakał jednocześnie,
szczęśliwy jak nigdy dotąd. Cóż, musiał przyznać, że radości ze ślubu nie dało się z tym porównać.

Jak tylko skończy się walka, przytuli swoją kobietę i obdarzy ją miłością. Co z tego, że to

takie ckliwe babsko.

– No wreszcie – powiedział Kronos z przesadnym westchnieniem. – Ja wam daję prezent,

a wy mnie ignorujecie. I jeszcze raczycie dziwaczną rozmową. – Gdy spojrzeli na niego, dodał: –
No co? Przypomnieliście sobie o mnie? Chcecie prezent czy nie? – Nie da się ukryć, że król bogów
normalnie zachowywał się jak duże dziecko. Prychnął jeszcze parę razy, po czym przemówił: –
Drogie panie, możecie zaczynać. – Zniknął i pojawił się u boku Gideona z misą popcornu. – Tym
się zajadają ludzie podczas zawodów, tak?

– Jasne, że nie. – Gideon wziął garść popcornu i wsypał sobie do ust. Bez broni walka

będzie raczej mało spektakularna, ale za to na pewno bardzo brutalna.

Scarlet w końcu dostała okazję, by się odegrać i wyżyć. Gideon nie mógł się doczekać.

Nie było żadnej gadki szmatki, żadnego krążenia wokół siebie. Scarlet po prostu rzuciła się

na Nemo, od razu pełny kontakt. Splecione ciała runęły na ziemię, rozległy się wrzaski, piski.
Szybko dało się zauważyć, że przeciwniczki preferowały różne techniki walki: ciosy pięścią
i drapanie (to Nemo), kopanie i walenie łokciem (to Scarlet).

Kiedy się od siebie oderwały, sapiącej Nemo udało się złapać Scarlet za koszulkę, machnąć

nią dokoła i cisnąć z całych sił. Kronos wzniósł wokół walczącej pary niewidzialną ścianę, bo
Scarlet zatrzymała się w powietrzu, jakby uderzyła o coś twardego, i osunęła się na ziemię. Po
sekundzie znów stała na nogach, odgarnęła z twarzy włosy i z zaciśniętymi pięściami ruszyła do
boju, a z ruchu jej warg ktoś bystry mógłby odczytać:

– Ta bosko-kurewska sucza mać zaraz pożałuje!

– Nie masz ostrego sosu do tego obrzydlistwa? – zapytał Gideon, sięgając do misy.

– Nie. – Król się skrzywił. – Po co ci ostry sos? Kto je popcorn z ostrym sosem?

Scarlet wyrzuciła do przodu ręce, jakby posłała dwa noże, lecz to nie noże, a demon

poszybował ku Nemo, czarna, wijąca się masa. Gdy chmura uderzyła, ciotka wrzasnęła, upadła na
kolana i zaczęła się panicznie okładać po całym ciele.

Pająki? – pomyślał z nadzieją Gideon.

Scarlet doskoczyła do Mnemosyne i ciosem posłała ją na ziemię.

– Moja kolej. – Kiedy Scarlet wyciągnęła rękę, ciemność wróciła do niej, zassana jak do

odkurzacza.

– Nie. Moja. – Wydawszy z siebie nieludzki wrzask, Nemo wymierzyła kopniaka w kostki

Scarlet, która wyłożyła się jak długa.

– Zasłużyłaś na to, co ci zrobię – warknęła Scarlet, wstając.

Nemo również skoczyła na równe nogi, nie odrywając oczu od siostrzenicy.

– Suka!

– Kurwa!

– Wrzód na dupie!

– Bosko-kurewska sucza mać!

Dobrze! – pomyślał Gideon, kiedy Scarlet powtórzyła epitet. Po co ściemniać?

– Kiedy będę cię zabijała – powiedziała Nemo, obchodząc Scarlet wkoło, jakby sobie

przypomniała, że tego wymaga rytuał – jeszcze mi podziękujesz. Wiesz, że mogę cię do tego

zmusić. Pamiętasz, jak beczałaś za Gideonem? Albo jak rozpaczałaś po Steelu?

Szybkim ruchem Scarlet podcięła Nemo, aż ta grzmotnęła dupskiem o ziemię. Doskoczyła

do niej, złapała za szatę, podniosła i cisnęła cioteczką o ścianę. Tyle że tym razem bogini Pamięci
nie wstała tak prędko. Scarlet wykorzystała ten moment słabości, rzuciła się na Nemo i walnęła ją
łokciem. I znowu. Trzasnęła kość.

Gideon krzyknął uradowany, rozsypując popcorn, który trzymał w dłoni. Kronos gromiącym

wzrokiem przywołał go do porządku. No co? – zapytał bez słów i wrócił do podziwiania masakry.

Z nosa i ust Nemo sączyła się krew. Miała rozciętą wargę i opuchniętą szczękę. Była to

zasługa łokcia Scarlet, który jeszcze nie skończył dzieła. Łup, pac, trzask. Bogini bezradnie młóciła
powietrze, usiłując się podnieść, a Scarlet skutecznie jej to uniemożliwiała, precyzyjnymi ciosami
pozbawiając resztek uzębienia.

Wielkie nieba, cóż za seksowny widok.

Ból widać dodał Nemo sił, organizm wytworzył nowy zastrzyk adrenaliny, bo w końcu

udało jej się trafić w gardło Scarlet, która zachwiała się i upadła na plecy, charcząc i próbując
nabrać powietrza.

– Aua – skwitował Kronos.

– Niespokojna głowa – odparł z przekonaniem Gideon.

Nemo dźwignęła się na nogi, Scarlet też. Bogini wyraźnie miała nadzieję, że ponownie

okrąży siostrzenicę, przez co zyska kilka cennych chwil na odpoczynek, ale Scarlet nie dała jej
czasu. Skoczyła i walnęła Nemo w brodę. Bogini się zachwiała, nogi pod nią zmiękły.

Scarlet wskoczyła na ciotkę jak na dzikiego konia, powaliła na ziemię i łupnęła jej czaszką

o ziemię. Nemo machnęła na oślep i trafiła w szwy Scarlet, rozrywając je ostrymi szponami.

– Moja była kochanka zachowuje się jak... dziecko – stwierdził rozczarowany Kronos. – Od

czego ma pięści?

– No cóż, moja nie ma talentu – odpowiedział dumny Gideon. – Poczekaj, a nie zobaczysz.

Minęła chwila ciszy. Kronos pokręcił głową i powiedział:

– Jak inni z tobą wytrzymują?

Gideon zignorował go, za to wyskandował jak kibol:

– Nie dasz rady, diablico!

Niewykluczone, że pomógł jej ten „doping”. Potrząsnęła głową. Krew spływała po szyi,

w jej oczach płonęła zwierzęca dzikość.

– Zapłacisz za to.

– Nie masz siły, żeby...

Nachyliła się nad wstającą Nemo i wbiła zęby w jej szyję. Bogini wrzasnęła tak

przenikliwie, że nawet Gideon się wzdrygnął. Ale cóż, Scarlet właśnie wypluwała z ust potężny
kawał boskiego mięcha. Nemo opadła, nie mogąc złapać tchu. Scarlet chwyciła ją za głowę
i walnęła o ziemię. Potem jeszcze raz. I znowu. Nemo wbiła szpony w rany Scarlet i pociągnęła,
rozrywając je do żywego.

– Poddaj się – wydusiła. – Chcesz się poddać. Zasługujesz, żeby zginąć z mojej ręki. Chcesz

umrzeć. Pamiętasz, jak...

– Nie. – Scarlet wymierzyła kolejny cios, nie zwracając uwagi na tryskające krwią rany na

szyi. – Ja... nie chcę się poddać.

Bogini, jedną ręką bezładnie zasłaniając twarz, drugą sięgnęła na oślep przed siebie i...

trafiła na pierś Scarlet. Przyłożyła do niej dłoń.

– Nie chcesz mnie skrzywdzić – powiedziała ledwie słyszalnym głosem. – Chcesz mi

darować życie, prawda? Przypomnij sobie. Ja też kiedyś ocaliłam ci życie. – Gdy Scarlet zamarła,
bogini mówiła dalej: – Zasługujesz na śmierć. Zawsze tak myślałaś. Pamiętasz? Chcesz umrzeć.

– Nie kurwa! – wrzasnął Gideon. – To nie faul! Cholera, nie faul! – Próbował wstać, ale

Kronos położył ciężką dłoń na jego ramieniu. Jeśli ta jędza znowu namiesza we wspomnieniach
Scarlet, myślał zdesperowany Gideon, to...

– Scarlet wykorzystała swojego demona – stwierdził Kronos. – Mnemosyne ma prawo do

skorzystania ze swoich mocy.

– Ale...

Scarlet przechyliła głowę. Jej oczy zaszły mgłą. Krótkie skinięcie.

– Tak. Zasługuję. Chcę.

– Nienawidzę cię, diablico! – wrzasnął Gideon. – Proszę, zapomnij, jak bardzo cię

nienawidzę. Proszę.

– Chcesz mnie oszczędzić, bo ja cię kiedyś oszczędziłam – powiedziała Nemo coraz

pewniejszym głosem. – Ocaliłam cię przed Gideonem. To przez niego jesteś ranna. To przez niego...

– Nie – syknęła Scarlet. – Nie. To moje wspomnienia. Kocham je. Nie chcę ci darować

życia. Chcę ci je odebrać. Nie chcę umrzeć. Gideon mnie kocha. Mnie.

– Jak możesz być tego taka pewna? Jesteś...

Scarlet z furią w oczach złapała ciotkę za szyję i wykręciła z ogromną mocą. Coś łupnęło,

coś trzasnęło, innymi słowy, siostrzenica złamała ciotce kark. Pozbawione życia ciało bogini
Mnemosyne bezwładnie opadło na ziemię. Mimo to bogini nie umarła, o czym Scarlet na pewno
wiedziała.

Gideon otworzył usta, by powiedzieć żonie, że musi znaleźć sposób, jak oddzielić głowę od

ciała pokonanej bogini, ale nie zdążył, bo ukochana go ubiegła. I pozbawiła Mnemosyne głowy
gołymi rękami.

Moja dziewczyna, pomyślał z dumą Gideon, po czym tak dla pewności spytał Kronosa:

– To nie jest jej koniec, prawda? – Wprawdzie Gideon obracał się wśród nieśmiertelnych

i pracował dla bogów, ale nigdy nie zadał ostatecznego ciosu bogu ani bogini.

– Okaże się – odparł enigmatycznie Kronos.

Gideon stwierdził, że mogą świętować.

Scarlet dysząc, jakby pokonała maraton, wstała i się wyprostowała. Gideon rzucił popcorn

na ziemię i pobiegł do niej. Magiczna ściana szczęśliwie zniknęła i zanim padli sobie w ramiona,
Kronos przerzucił ich z powrotem do sypialni Gideona. Kiedy więc na siebie wpadli, trafili prosto
na łóżko.

– Udało się – powiedziała Scarlet, patrząc na męża spod opuchniętych powiek. – Naprawdę

ją zabiłam – dodała z uśmiechem.

Gideon wycałował jej twarz, ostrożnie, żeby nie podrażnić ran.

– Nie jestem z ciebie dumny.

– Dziękuję. – Objęła go drżącymi ramionami. – Tym razem, kiedy spróbowała dostać się do

mojej głowy, wyczułam ją. Wiedziałam, że to ona i że to, co usiłuje mi wmówić, jest nieprawdą,
ponieważ moje prawdziwe wspomnienia okazały się bardzo silne. I cudowne.

– Wcale się nie cieszę, o nie. – Przytulił ją mocno. – Bogowie, jak ja cię nienawidzę.

– Ja też cię kocham – odparła, odwzajemniając pocałunek.

To nawet lepsze, niż kiedy powtarzała jego kłamstwo. Kochała go. Czegóż więcej mógłby

pragnąć? Zaraz, jest coś takiego.

– I zostawisz mnie, prawda?

– Zostanę – odparła bez wahania. – Wiesz, doszłam do wniosku, że wnerwię tym mamuśkę.

Poza tym odkryłam, że mam coś wspólnego z Kronosem. I on, i ja lubimy zadzierać z Reą. Popatrz,
jak potraktowałam jej siostrę. Z nią zrobię to samo, jeśli się do ciebie zbliży. Kto wie, może
pomogę ci odnaleźć puszkę Pandory, a wtedy zamkniemy matkę w środku? To by było, co?

Oto pewna siebie i mściwa Scarlet, którą uwielbiał. Razem będą szczęśliwi.

Rozległo się pukanie, właściwie walenie do drzwi, po czym z korytarza odezwał się Torin:

– Koniec zabawy. Amun, Aeron i William właśnie wrócili z Legion. Nie uwierzycie, kogo

ze sobą przyprowadzili.

– Jak to jest, że on nigdy nie wie, gdzie jesteśmy i co robimy? – Gideon niechętnie odkleił

się od Scarlet. Gdyby tak bardzo nie tęsknił za przyjaciółmi, gdyby nie pragnął na własne oczy
przekonać się, że nic im nie dolega, zrosiłby wezwanie Torina ciepłym moczem.

Scarlet stanęła przy jego boku na lekko galaretowatych nogach i wzięła go za rękę.

– Chodźmy zobaczyć, co u nich. Poza tym musisz mnie oficjalnie przedstawić, żeby

przestali na mnie polować.

Kochana, wyrozumiała dziewczyna, pomyślał, po czym powiedział:

– Nie ma mowy.

Wyszli z sypialni, pokonali korytarz, zeszli schodami i znaleźli się w holu, gdzie gwałtownie

się zatrzymali. Ale co się dziwić, skoro ujrzeli zastęp aniołów stojących w kręgu i dyskutujących
przyciszonymi głosami. Każdy z nich jaśniał, czysta fizyczna doskonałość, aż bolało patrzeć.
W większości byli to aniołowie, ale znalazło się też kilka anielic. Wszyscy mieli białe, przetykane
złotem skrzydła. Zajęli cały hol.

Gideon przecisnął się między nimi. Gdzie są... Zobaczył przyjaciół pośrodku anielskiego

kręgu. Leżeli na plecach, ledwie oddychali. Nigdy nie widział ich w tak fatalnym stanie. Cholera,
a już Amun naprawdę nieźle oberwał. Cuchnęli siarką, cali byli poobijani i pokrwawieni.

Olivia, kobieta Aerona, trzymała jego głowę na kolanach, głaszcząc go po łysinie. William

jęczał, wzywał Gilly. Niemal oddzielone od tułowia ramię spoczywało bezwładnie. Legion leżała
bez ruchu w kałuży krwi.

Amun... z nim było najgorzej. Zasłaniał uszy i zagryzał dolną wargę, cierpiąc ponad

wszelkie pojęcie.

– Nie patrz mu w oczy – poradził Lysander, przywódca anielskiego zastępu. – Jego umysł

został zakażony.

– Czym? – zapytała Scarlet, pocieszająco otaczając go ramieniem.

– Demonem.

– No tak – odparła Scarlet. – Wszyscy jesteśmy... zakażeni demonami.

– Nie – uciął Lysander. – Wy jesteście jedynie strażnikami demonów, a on stał się jednym

z nich. W jego umyśle nie pozostała nawet odrobina dobra. Jeśli na was spojrzy, zajrzy wam w głąb
duszy i zatruje ciemnością.

O cholera, pomyślał Gideon, przyciskając do siebie Scarlet. Kochał Amuna, ale nie

zamierzał narażać życia swojej kobiety.

– Jak nie możemy mu pomóc?

– Chodzi mu o to, jak możemy pomóc – przełożyła Scarlet.

– Zabijając go – stwierdził Lysander, nie owijając w bawełnę.

– Tak! – krzyknął Gideon. Czyli gromkie: nie!

– Nie, nie możemy tego zrobić – powiedziała Scarlet.

Anioł westchnął.

– Chcieliśmy uwięzić go w niebie, ale Olivia przekonała nas, żeby sprowadzić go tutaj.

– Zajmiemy się nim – zapewniła Scarlet. – Pomożemy mu. Tak, żeby przeżył – podkreśliła.

– Bianka by nie chciała, żebyś dał nam trochę czasu – powiedział Gideon.

– Znaczy się, że chciałaby – wyjaśniła Scarlet.

Anielskiemu wodzowi drgnął mięsień. Bianka była jego partnerką, żoną czy jak tam to się

zwie u aniołów. Lysander zrobiłby wszystko, żeby ją uszczęśliwić. A ponieważ Bianka w dość
pokrętny sposób była spokrewniona z Amunem, wieść o jego śmierci z pewnością nie poprawiłaby
jej humoru.

– W porządku. Spróbujcie – rzucił anioł sztywno.

– Dziękujemy – powiedziała Scarlet za Gideona.

– Ale nie mogę czekać wiecznie. Macie tydzień, może dwa. I ani mi się ważcie z nim

uciekać – padły słowa twarde jak stal. – Znajdziemy was. I będziemy... niezadowoleni.

– Zanotowane – odpowiedziała Scarlet.

Aniołowie zaczęli znikać, a Gideon pomógł zanieść trzech mężczyzn i Legion do sypialni.

Amun cały czas miał zamknięte oczy, jakby w głębi duszy wiedział, co go spotkało, więc nadal
pragnął chronić przyjaciół.

Gdy już wszyscy byli w swoich pokojach, Gideon i Scarlet stanęli nad łóżkiem Amuna.

Olivia zajęła się Aeronem i Legion, a Gilly Williamem.

– Jemu potrzebny jest lekarz, który zna się na medycynie nieśmiertelnych – stwierdziła

Scarlet. – Wiem, że w fortecy nie ma nikogo takiego, ale spokojna głowa, kogoś znajdziemy.
Wyjdzie z tego.

Prawda to czy fałsz? Gideon nie potrafił powiedzieć. Ujął żonę za ręce.

– Nienawidzę cię – powtórzył po raz tysięczny tego dnia.

– Cieszę się. I wiesz co, jeśli kiedykolwiek mi powiesz, że mnie kochasz, to cię zabiję.

Uśmiechnął się. Nauczył się, jak rozpraszać jej mrok, a ona najwyraźniej wiedziała już, jak

poprawić jemu nastrój.

– Czyli co? Odczepisz się ode mnie?

– O, nie, wpadłeś, facet, po uszy.

– Cholera! – Pocałowali się. – Nie jest mi przykro, że miesiąc miodowy nie musi poczekać.

– Wiem, ale każda chwila z tobą jest dla mnie niczym miesiąc miodowy.

Pocałował ją w rękę. Tak wiele jej zawdzięczał, o wiele więcej, niż mogłoby się zdawać,

i sam da jej więcej. Wsparcie Scarlet bardzo dużo dla niego znaczyło, zwłaszcza że wcale nie miała
powodu, by lubić jego przyjaciół. Lecz ponieważ go kochała, gotowa była zapomnieć, jak ją
potraktowali. Wiedział, że na nią nie zasłużył. Ale czy przez to z niej zrezygnuje? Nie. Wybrała go,
a Scarlet, jego Scarlet, dostawała, czego pragnęła, bo jak nie...

Spośród wszystkich zadań, jakich kiedykolwiek się podjął, zapewnienie żonie szczęścia

było zadaniem absolutnie najważniejszym.

– Przetrzymamy to – powiedziała. – Uda nam się. I jemu też. – Wskazała brodą Amuna. –

Obiecuję. Zakaził się demonem, ale znajdziemy sposób, by go uleczyć. Zawsze da się coś
wymyślić.

Tak, znajdą sposób, i to zanim wrócą aniołowie. Nic nie jest niemożliwe, teraz już o tym

wiedział. W przeciwnym razie nigdy nie zdobyłby Scarlet – zabójczyni bogiń, poskromicielki
wojowników... przyszłej królowej bogów, jeśli wierzyć wizji Kronosa.

– Gideonie? Czy mi wierzysz?

– Nie. Mylisz się, diablico. Nie uda się. – Zero bólu i słabości. Same kłamstwa.

Oparła głowę na jego ramieniu.

– To dobrze, bo czas, żeby drużyna Gidlet skopała komuś dupsko.

Drużyna Gidlet? Pomimo sytuacji, znów nie powstrzymał uśmiechu.

– Będę cię kochał przez jeden dzień, diablico. – A tak naprawdę marzył o wieczystym

oddaniu, nie, nie marzył, już oddał się Scarlet na wieczność.

– Ja też cię będę kochała przez jeden dzień. A potem przez następne.

W ich przypadku rozdzielić się, to naprawdę umrzeć.

Oby nigdy tak się nie stało.

===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

Tytuł oryginału:

The Darkest Lie

Pierwsze wydanie:

MIRA Books, 2010

Opracowanie graficzne okładki:

Robert Dąbrowski

Redaktor serii:

Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne:

Władysław Ordęga

Korekta:

Sylwia Kozak-Śmiech

© 2010 by Gena Showalter

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2012

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła

w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie

przypadkowe.

Harlequin Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-238-9717-0

Konwersja do postaci elektronicznej:

Legimi Sp. z o.o.
===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL