Showalter Gena
Mroczna więź

Władcy Podziemi żyją pośród nas!
Władcy Podziemi - Maddox, Reyes i Anya to nieśmiertelni wojownicy strzegący bogów Olimpu,
którzy przed wiekami popadli w ich niełaskę, zabijając Pandorę, strażniczkę puszki wszelkiego zła.
Dziś żyją we współczesnym świecie, a każde z nich skazane jest na wieczne cierpienie. Piekło
Maddoksa to powracające ataki Furii, Reyes jest księciem Bólu, a Anya boginią Anarchii. Cała
trójka jest skazana na nieustanną wojnę z ludźmi, bogami i demonami. Ich szansą na wybawienie
jest miłość, tylko że i ona niesie ogromne zagrożenie?Anya, bogini Anarchii, lubi siać zamęt,
wywoływać spory i wojny, a także? okradać ludzi. Chociaż żyje już kilkaset lat, nigdy nie zaznała
miłości. Dopóki nie poznała Luciena. Ten posępny nieśmiertelny, dręczony przez demona Śmierci,
szybko zdobywa jej serce. Pragną być razem, ale są jedynie pionkami w grze prowadzonej przez
potężne siły. Nie dość że ciąży na nich pradawna klątwa, to w dodatku Lucien otrzymuje okrutne
zlecenie od samego władcy Olimpu. Ma zabić Anyę, i to jak najszybciej

PROLOG
Nazywano go Mrocznym Żniwiarzem lub mniej wyszukanie - Śmiercią. Był znany jako Malah
ha-Maet. Yama. Azrael. Cień. Mojra Król Zmarłych. Przede wszystkim był Panem Świata
Podziemnego.
Dawno, dawno temu otworzył dimOuniak, puszkę potężnej mocy zrobioną z kości bogini, i uwolnił
uwięzione w niej demony. Od tego czasu wojownicy w służbie Olimpu, on wśród nich, stali się
strażnikami złych duchów. Zatarła się granica między dobrem a złem, ładem a chaosem.
Ponieważ to on otworzył puszkę, bogowie pokarali go demonem Śmierci. Sprawiedliwy wyrok, bo
swoim czynem omal nie doprowadził świata na skraj zagłady.
Jego zadanie polegało na przeprowadzaniu zmarłych na drugą stronę. Cierpiał, że musi przysparzać
cierpienia rodzinom żegnającym bliskich, którzy uczciwie przeszli przez życie. Nie cieszyło go, że
odprowadza na męki wiekuiste niegodziwych. W jednym i drugim przypadku wypełniał w milczeniu
swoją powinność. Wszelki opór, o czym zdążył się przekonać, mógł tylko pogorszyć jego położenie.
Konsekwencje były tak straszne, że sami bogowie drżeli na myśl o nich.
2

Czy posłuszeństwo oznaczało łagodność? Troskę? Opiekuńczość? Skądże. Nie mógł sobie pozwolić
na takie subtelne uczucia. Miłość, współczucie, miłosierdzie były wrogami jego kondycji.
Gniew? Złość? Te czasami go nawiedzały.
Biada temu, kto posunął się za daleko, Mroczny Żniwiarz zamieniał się wtedy w demona. Stawał się
bestią, która potrafiła wbić pazury w serce człowieka i złożyć na ustach nieszczęśnika pocałunek
śmierci.
Kto nie będzie miał się na baczności, Mroczny Żniwiarz przyjdzie po niego...

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Anya, bogini Anarchii, córka bogini bezprawia i chaosu Dysnomii, szafarka zamętu, obserwowała
dziewczyny na parkiecie. Piękne i roznegliżowane, miały umilać czas władcom podziemi. W
pozycjach wertykalnych i horyzontalnych.
Ze stroboskopu sypały się płatki wirującego światła, rozjarzały delikatną poświatą mroczne wnętrze
klubu. Kątem oka dostrzegła zadek jednego z nieśmiertelnych pochłoniętego bez reszty dymaniem
wniebowziętej młodej damy.
W porządku impreza, pomyślała z przewrotnym uśmiechem, chociaż amatora ćwiczeń seksualnych
pewnie by nie zaprosiła.
Władcy podziemi, nieśmiertelni wojownicy opętani przez demony uwolnione z puszki Pandory,
żegnali się z Budapesztem, miastem, które przez długie stulecia było ich domem.
Z jednym z nich miała do pogadania.
- Rozstąpić się, z drogi - szeptała, wchodząc między tańczących. Miała ochotę krzyknąć na całe gardło
„pali się!" i obserwować uciekających w panice śmiertelników,
4

właściwie śmiertelniczki. Muzyka zagłuszała szeptane polecenia, ale dziewczyny i tak powoli
schodziły jej z drogi, same zapewne nie zdając sobie sprawy dlaczego.
Wreszcie dojrzała obiekt swoich fascynacji, wstrzymała na moment oddech, przeszedł ją dreszcz.
Lucien. Zachwycający z tymi swoimi szramami na twarzy, stoicki, owładnięty przez ducha Śmierci.
Siedział przy stoliku w głębi sali ze swoim przyjacielem, nieśmiertelnikiem jak on, Reyesem.
O czym rozmawiają? Jeśli chciał, żeby strażnik Bólu załatwił mu panienkę, na nic zdałyby się okrzyki
„pali się!". Anya przechyliła lekko głowę i zaczęła nasłuchiwać.
- ...miała rację. Oglądałem zdjęcia satelitarne na jednym z komputerów Torina. Te świątynie
naprawdę wyłaniają się z morza. - Reyes podniósł do ust srebrną piersiówkę. - Jedna u brzegów
Grecji, druga na wysokości Rzymu. Jeśli dalej będą podnosić się w takim tempie, moglibyśmy
przeszukać je już jutro.
- Dlaczego śmiertelni nic o nich nie wiedzą? - Lucien, swoim zwyczajem, podrapał się w brodę. -
Parys oglądał dzisiaj wiadomości na kilku kanałach. Ani słowa.
Głupek, to była pierwsza myśl Anyi, a zaraz po niej nastąpiła druga: dzięki bogom, nie gadają o
seksie. Wiesz o świątyniach, bo ja chciałam, żebyś wiedział. Nikt inny nie może ich zobaczyć, nie
widzi ich. Sztuczka się udała, trzeba było tylko wywołać trochę chaosu, a chaos to potęga.
Wystarczyło osłonić budowle falami sztormowymi przed oczami ludzi i podsunąć wojownikom garść
informacji, które wywabią ich z Budy.
Zależało jej na tym, żeby Lucien zniknął z miasta, choćby na trochę. Wybitego z codziennego rytmu,
zdezorientowanego faceta łatwiej kontrolować.
8

Reyes westchnął.
- Być może to robota nowych bogów. Cały czas nie mogę uwolnić się od przekonania, że nas
nienawidzą i chcą się pozbyć tylko dlatego, że jesteśmy po części demonami.
Twarz Luciena nic nie wyrażała, zero emocji.
- Nieważne, czyja to robota. Rano wyjeżdżamy. Musimy przeszukać obie świątynie.
Reyes odstawił opróżnioną piersiówkę i zacisnął palce na oparciu krzesła.
- Jeśli szczęście nam dopisze, powinniśmy znaleźć to cholerne puzdro.
Anya przesunęła językiem po zębach. Cholerne puzdro, inaczej dimOuniak albo puszka Pandory.
Zrobiona z kości bogini opresji, tak była wytrzymała, że z powodzeniem więziono w niej demony, tak
potężne, iż nawet moce piekielne były wobec nich bezsilne. Puszka, gdyby została znaleziona,
wessalaby na powrót demony do środka, a uwolnionych od nich wojowników czekała śmierć. Nic
dziwnego, że chcieli odzyskać cholerne puzdro dla siebie.
Lucien skinął głową.
- Jutro będziesz o tym myśleć, teraz się baw, zamiast marnować czas w moim nudnym towarzystwie.
Nudnym towarzystwie? Anya nie spotkała nigdy nikogo równie ekscytującego.
Reyes wahał się chwilę, ale w końcu zostawił Luciena samego. Żadna z dziewczyn nie śmiała się do
niego zbliżyć. Popatrywały w jego stronę, owszem, lecz odstręczały je straszne blizny na twarzy. Nie
chciały mieć z nim do czynienia, ratując tym samym życie, z czego najpewniej nie zdawały sobie
sprawy.
Jest już zajęty, panienki.
9

Spójrz na mnie, nakazała Anya w milczeniu.
Minęła dobra chwila, żadnej reakcji.
Kilka dziewczyn posłusznych bezgłośnemu rozkazowi zerknęło w jej stronę, ale Lucien z markotną
miną wpatrywał się uparcie w piersiówkę zostawioną przez Reyesa. Skonsternowana Anya
przekonała się, że nieśmiertelni są immunizowani na wydawane przez nią polecenia. Z
podziękowaniami dla bogów.
- Sukinsyny - mruknęła. Utrudniali jej życie wszystkimi możliwymi restrykcjami. - Dopieprzyć
kochanej Anarchii, pewnie.
Nie była lubiana na Olimpie. Boginie widziały w niej replikę matki, a matkę miały za dziwkę.
Bogowie nie szanowali jej z tego samego powodu, ale przystawiali się. Kiedy zatłukła kapitana
olimpijskiej gwardii, uznali ją za niebezpieczną i wyrzucili ze świętej góry.
Idioci. Kapitan zasłużył sobie na śmierć albo i gorzej. Kanalia, próbował ją zgwałcić. Gdyby nie rzucił
się na nią, nie tknęłaby go. Wyrwała mu serce, zatknęła je na ostrzu włóczni i umieściła przed
wejściem do świątyni Afrodyty. Nie żałowała swojego uczynku. Najważniejszy jest wolny wybór.
Nikt nie miał prawa stosować wobec niej przemocy.
Wybór. Otrząsnęła się ze wspomnień i wróciła na ziemię. Jak przekonać Lucienia, żeby wybrał
właśnie ją?
Spójrz na mnie, proszę.
Nie zwracał na nią uwagi.
Tupnęła nogą. Od tygodni niewidzialna dla nikogo śledziła go, obserwowała, poznawała. Miała na
niego ochotę. A on nie miał pojęcia, że ciągle jest obok niego, nawet kiedy się onanizował...
Uśmiechał. To ostatnie było miłe. Chciała widzieć go rozpogodzonego, pragnęła tego równie mocno
jak widzieć go nagiego, podnieconego.
7

Gdyby nigdy go nie zobaczyła, miałaby spokój. Wszystko zaczęło się kilka miesięcy wcześniej, kiedy
Kronos, król nowych bogów, zaczął opowiadać jej o wojownikach.
Chyba jestem idiotką, pomyślała smętnie.
Kronos wydostał się właśnie z Tartaru, więzienia dla nieśmiertelnych, które znała doskonale. Uwięził
tam Zeusa i całą jego ekipę, także rodziców Anyi. Czekał na nią w podziemiach. Kiedy przyszła po
swoich staruszków, zażądał, by oddała mu swój największy skarb. Kiedy odmówiła, próbował ją
nastraszyć:
- Daj mi, czego żądam, albo poszczuję na ciebie władców podziemi. To bestie opętane przez demony,
spragnione krwi. Jeśli dostaną cię w swoje łapy, pożrą żywcem.
Bla, bla, bla. Gadaj sobie.
Nie nastraszył jej, przeciwnie, zaintrygowana zaczęła szukać na własną rękę rozkosznych
wojowników. Chciała ich pokonać i ośmieszyć Kronosa. „Widzisz, jak załatwiłam te twoje
straaaaszne demony". Coś w tym stylu.
Jedno spojrzenie na Lucienia wystarczyło, żeby owładnęła nią obsesja. Zapomniała o swoich
zamiarach, pomogła nawet raz i drugi złym wojownikom.
Nie umiała poradzić sobie ze sprzecznościami, a Lucien składał się z samych sprzeczności. Był mocno
pokiereszowany, ale silny i sprawny, dobry, ale twardy. Spokojny nadzwyczajnie, podręcznikowy
nieśmiertelnik, i ani trochę żądny krwi, jak opowiadał Kronos. Owszem, był opętany przez złego
ducha, ale zachował własny kodeks honorowy. Na co dzień miał do czynienia ze śmiercią, Panią
Śmiercią, a jednak żył, funkcjonował na przekór swej doli.
Fascynujące.
11

Jakby tego było mało, ile razy zbliżała się do niego, kuszący zapach idący od Lucienia prowokował
różne dekadenckie myśli. Dlaczego? Każdy inny facet pachnący różami przyprawiłby ją o śmiech,
lecz z tym było inaczej. Tęskniła za jego ustami, dotknięciem. Pożądanie rozgrzewało ją do białości.
Nawet teraz, kiedy przyglądała mu się z daleka, czuła gęsią skórkę. Chciała potrzeć ramiona,
wyobraziła sobie, że to on przesuwa dłońmi po jej skórze, i mrowienie tylko się wzmogło.
Bogowie, ależ on jest seksowny. Miał najdziwniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziała, jedno
niebieskie, drugie brązowe. Oczy Luciena i demona. I te blizny. Miała ochotę wodzić po nich
językiem. Były piękne: znak przeżytych cierpień.
- Hej, cudna, zatańcz ze mną. - U jej boku wyrósł spod ziemi jeden z wojowników.
Parys. Rozpoznała ten głos obiecujący zmysłowe rozkosze. Skończył dymać młodą damę, z którą
przed chwilą go widziała, i szukał następnej. Niech szuka dalej.
- Spadowa.
Na Parysie brak zainteresowania ze strony Anyi nie wywarł najmniejszego wrażenia. Objął ją wpół.
- Spodoba ci się.
Odepchnęła go. Parys, strażnik Rozwiązłości, miał jasną, delikatną cerę, intensywnie błękitne oczy i
twarz anioła wyśpiewującego Alleluja, ale u niej nie miał szans.
- Łapy przy sobie - warknęła - bo ci je poobcinam. Zaśmiał się, jakby usłyszał dobry żart. Nie przyszło
mu
do głowy, że Anya jest gotowa spełnić groźbę. Zajmowała się sianiem zamieszania, drobne sprawy,
ale zawsze doprowadzała do końca, co zaplanowała. Niewypełnienie pogróżek pachniałoby słabością,
a Anya dawno temu
12

ślubowała sobie, że nigdy, w żadnej sytuacji nie okaże słabości.
Jej wrogowie byliby zachwyceni.
Na szczęście Parys nie pchał się już z łapskami.
- Za jeden pocałunek pozwolę ci zrobić z moimi rękoma, co zechcesz.
- Wobec tego obetnę ci za jednym zamachem fiuta. - Przeszkadzał jej wpatrywać się w Luciena, a
niewiele miała ku temu okazji w ostatnich dniach, zajęta uprzykrzaniem życia Kronosowi. - Co ty na
to?
Tak go rozbawiła ta propozycja, że Lucien podniósł wreszcie wzrok. Najpierw popatrzył na Parysa,
potem utkwił spojrzenie w Anyi. Kolana się pod nią ugięły. Słodkie niebiosa. Zapomniała zupełnie o
Parysie, dech zaparło jej w piersiach. Przywidziało się jej, czy w oczach Luciena naprawdę błysnął
ogień? Nozdrza się rozszerzyły?
Teraz albo nigdy. Przesunęła językiem po wargach i kręcąc zmysłowo biodrami, ruszyła w stronę
stolika, przy którym siedział Mroczny Żniwiarz. Zatrzymała się w pół drogi i kiwnęła na niego
palcem. Podszedł, jakby przyciągała go niewidzialna siła, której nie potrafił się oprzeć.
Stanął przed Anyą. Metr osiemdziesiąt i coś samych muskułów. Wcielenie niebezpieczeństwa. Czysta
pokusa. Uśmiechnęła się.
- Wreszcie mam okazję cię poznać, Kwiatku.
Nie dając mu czasu na odpowiedź, wraziła wdzięcznie biodro między jego uda i obróciła się plecami.
Błękitny gorsecik trzymał się na cienkich tasiemkach, a spódniczka odsłaniała górny pasek stringów.
Proszę bardzo...
Mężczyźni, całkiem śmiertelni i mniej śmiertelni, zwykle tracili głowę, widząc coś, czego widzieć nie
powinni.
10

Lucien wciągnął powietrze ze świstem.
To już jakiś postęp. Uśmiechnęła się szerzej.
Uniosła wysoko dłonie, zatopiła je leniwie w masie jasnych jak delikatny promyk słońca włosów.
Przesunęła po ramionach, po biodrach, wyobrażając sobie, że to dłonie Luciena.
- Czemu mnie zawołałaś, kobieto? - Spokojny ton, jak przystało na wdrożonego do dyscypliny
wojownika.
Jego głos był bardziej podniecający niż dotknięcie jakiegolwiek innego faceta.
- Chcę z tobą zatańczyć - rzuciła przez ramię, powoli zakręcając biodrami. - To zbrodnia?
- Owszem - odparował natychmiast.
- To dobrze. Lubię łamać prawo.
Po pełnej zakłopotania chwili milczenia padło pytanie:
- Ile Parys ci zapłacił za ten numer?
- Zapłacicie? Super! - Cofnęła się o krok i otarła pupą o Ponurego Żniwiarza, wygięła się przy tym i
zakołysała tak zmysłowo, jak tylko potrafiła. Siemasz, wzwodzie. Od Luciena bił żar, który mógł
topić kości na płynną masę.
- W jakiej walucie? W orgazmach?
W marzeniach ten facet wchodził obecnie w nią jednym mocnym pchnięciem. W świecie realnym
odskoczył raptownie, jakby była bombą, która za chwilę sama się zdetonuje.
- Nie dotykaj mnie. - Dołożył wysiłku, żeby zabrzmiało to spokojnie, ale był najwyraźniej kompletnie
wytrącony z równowagi, spięty ponad wszelką miarę.
Anya przymknęła oczy. Ludzie przyglądali się im, widzieli, jak Lucien daje jej odprawę.
- Pojebało się wam z You Can Dance, czy jak?
- puściła w tłum bezgłośny komentarz. - W tył zwrot. Ludzie posłusznie usłuchali polecenia, za to
wojow-
14

nicy otoczyli ją i Luciena wianuszkiem, ciekawi, co to za jedna i co robi w klubie.
Musieli być ostrożni, rozumiała to. Ścigali ich Łowcy, śmiertelni, którzy naiwnie wierzyli, że na
świecie zapanują spokój oraz szczęśliwość powszechna, jeśli pozbędą się wojowników razem z ich
demonami.
Nie zwracaj na nich uwagi, zostało ci niewiele czasu, dziewczyno.
Odwróciła głowę i spojrzała na Luciena.
- Na czym skończyliśmy? - Przesunęła palcem po pasku stringów i' zatrzymała go pośrodku, na
mieniącym się wszystkimi kolorami aniołku.
- Właśnie miałem wychodzić - wykrztusił Lucien. Ledwie to usłyszała, paznokcie zamieniły się w
małe
szpony, kąśliwe szponki. Naprawdę miał ją w nosie? Mówił serio?
Pokazała mu się, zaryzykowała, chociaż wiedziała, że bogowie w każdej chwili mogą ją namierzyć i
pozbyć się jak parszywego zwierzęcia. Nie wyjdzie z klubu bez gratyfikacji.
Obróciła się, zakołysała biodrami, wypięła piersi.
- Nie chcę, żebyś wychodził - oświadczyła tonem małej kobietki.
Lucien cofnął się jeszcze o krok.
- Co jest, słodziutki? - Postąpiła do przodu. - Boisz się mnie?
Zacisnął wargi, nie raczył odpowiedzieć, ale przestał się cofać.
- Powiedz.
- Nie wiesz, w co grasz, kobieto.
- Myślę, że wiem. - Przesunęła po nim zachwyconym spojrzeniem od stóp do głów. Wspaniały.
Tęczowy stroboskop sypał światełka na twarz, całe ciało, ciało tak
12

doskonałe jak wyrzeźbione w marmurze. Ubrany był w czarny T-shirt i sprane dżinsy pięknie
uwydatniające muskuł po muskule. Tylko ściągać majtki. Mój.
- Powiedziałem, żadnego dotykania - warknął. Rzuciła mu złe spojrzenie i podniosła ręce.
- Nie dotykam cię, cukiereczku. - Ale miałam zamiar... chciałam... i dotknę, dodała bezgłośnie.
- Dotykasz, oczami.
- To dlatego, że...
- Ja z tobą zatańczę. - Znowu ten Parys.
- Wal się. - Nie odrywała wzroku od Luciena. Tylko on się liczył. Reszta mogła spadać.
- Nie wiadomo, czy to nie Przynęta - odezwał się inny wojownik.
Podejrzliwy facet. Znała jego głos. Sabin, strażnik Zwątpienia.
No proszę, Przynęta. Jakby chciała zwieść kogoś dla tak zwanej Sprawy. Przynęty rekrutowały się
spośród panienek gotowych na każde poświęcenie. Podrywały woj owników, wtedy wkraczali Łowcy
i mordowali nieostrożnych amatorów amorów. Trzeba być patentowaną idiotką, żeby przykładać rękę
do likwidowania nieśmiertelników, kiedy można całkiem przyjemnie spędzić czas z kimś takim.
- Wątpię, czy Łowcy zdążyli tak szybko pozbierać się po epidemii - powiedział Reyes.
Prawda, epidemia. Jeden z władców podziemi siał pomór, jego demonem była Zaraza. Wystarczyło,
żeby dotknął śmiertelnego, i pomór zaczynał się roznosić /. zastraszającą szybkością.
Dlatego Torin zawsze nosił rękawiczki i rzadko opuszczał twierdzę, bo nie chciał narażać ludzi na
niechybną śmierć. Nie jego wina, że kilku Łowców zakradło się do twierdzy. Poderżnęli mu gardło.
13

On przeżył, oni nie.
Niestety nie wszyscy. Byli jak muchy. Zatłuczesz jedną, w jej miejsce od razu pojawią się dwie
następne. Czaili się teraz gdzieś w mieście, gotowali do ataku. Wojownicy musieli zachować
ostrożność.
- Poza tym nie zdołają obejść naszych zabezpieczeń - dodał Reyes, wyrywając Anyę z zamyślenia.
- Tak jak nie zdołali dostać się do twierdzy - sarknął Sabin. - Omal nie ucięli łba Torinowi.
- Cholera! Parys, zostań tutaj i pilnuj jej, ja sprawdzę, co się dzieje dookoła.
Powstało małe zamieszanie, rozległy się rzucane pod nosem przekleństwa.
Niech to szlag. Jeśli wojownicy zwęszą Łowców, w żaden sposób nie przekona ich, że jest niewinna.
W każdym razie w tej sprawie. Lucien będzie patrzył na nią nieufnie. Można zapomnieć o dotykaniu.
Zachowała kamienną twarz.
- Może zobaczyłam, że jest megaimpreza, i dlatego weszłam? - rzuciła do Parysa i jeszcze jakiegoś
wojownika, który przyglądał się jej uważnie. - Może chciałabym spędzić kilka minut sam na sam z
tym olbrzymem?
Musieli pojąć aluzję, ale żaden się nie ruszył.
W porządku. Popracuje nad chłopcami.
Zaczęła się kołysać w rytm muzyki, przesuwając palcami po brzuchu. Niech to będą dłonie Luciena.
Taka projekcja.
Tylko projekcja, bo Lucien stał jak pień. Tylko nozdrza cudnie mu się rozszerzały, oczy śledziły
każdy jej ruch.
- Zatańcz ze mną. - Tym razem wypowiedziała to głośno, wyraźnie, z nadzieją, że Ponury nie zbędzie
jej tak łatwo. Zwilżyła wargi językiem.
17

- Nie. - Schrypnięty, ledwie słyszalny głos.
- Słodko proszę, z wisienką na czubku.
Oczy mu zabłysły. Prawdziwy błysk, żadne życzeniowe złudzenie. Już zaczęła mieć nadzieję, ale
Ponury się nie ruszył i nadzieja opadła jak źle ubita śmietana. Z wisienką na czubku. Czas pracował na
jej niekorzyść. Im dłużej tkwiła w klubie, tym bardziej ryzykowała, że ją namierzą.
- Nie podobam ci się, Kwiatku? Tik pod okiem.
- Nie mam na imię Kwiatek.
- W porządku. Nie podobam ci się, pączusiu? Tik przemieścił się w okolice brody.
- To nie ma najmniejszego znaczenia, czy mi się podobasz, czy nie.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Miała ochotę znowu zastosować minki obrażonej
dziewczynki.
- Nie zamierzałem.
Wrrr! Co za wkurzający facet. Spróbuj czegoś bardziej oczywistego.
Jakby moje wygłupy już nie były wystarczająco oczywiste.
W porządku. Odwróciła się, nachyliła, zaprezentowała mu widok oddolny, którego króciutka mini
oraz stringi za bardzo nie przesłaniały, po czym wyprostowała się i wykonała kilka ruchów bara-bara,
figo-fago.
Ponury wciągnął głośno powietrze.
- Pachniesz jak truskawki z bitą śmietaną. A gdzie wisienka, mój ty drapieżniku? Proszę, proszę,
proszę.
- I tak smakuję. - Zatrzepotała rzęsami, chociaż to o truskawkach powiedział takim tonem, jakby
chciał uczynić jej paskudny afront.
18

Z gardła pana Ponurego dobył się groźny pomruk. Zrobił krok, podniósł rękę. Chciał ją uderzyć? Aj,
aj, co jest? Opanował się, zacisnął palce. Zanim wypowiedział się na temat
truskawkowo-śmietankowego zapachu, można było uznać, że, uwaga: jest jakby trochę
zainteresowany. Teraz wyglądał, jakby miał ochotę ją udusić.
- Masz szczęście, oszczędzę cię - wycedził.
Znieruchomiała. Baranim wzrokiem wpatrywała się w niego, rozdziawiła przy tym usta. Zapach
truskawek ze śmietaną budził w facecie żądzę mordu? Co za... straszne rozczarowanie. Mózg
podsuwał określenie „klęska", ale nie skorzystała z podpowiedzi. W końcu nie znała prawie Ponuraka,
więc jego zachowanie nie mogło wywołać poczucia klęski.
Nie oczekiwała, że padnie jej do stóp, ale miała prawo oczekiwać, że okaże... hm... przychylność.
Choćby umiarkowaną.
Faceci lubią laski, które same im wchodzą w drogę, nie? Obserwowała śmiertelnych od bogowie
wiedzą jak długiego czasu, wiedziała, co jest grane. Dziewczyno, myślisz o śmiertelnych, a Lucien nie
jest i nigdy nie był śmiertelnikiem.
Dlaczego on mnie nie chce?
Nie zwracał uwagi na kobiety, w każdym razie nie zauważyła, żeby się kimś interesował. Do Ashlyn,
partnerki przyjaciela, odnosił się z szacunkiem oraz serdecznością. Cameo, jedyną wojowniczkę w
całej kompanii, traktował z ojcowską niemal czułością.
Na pewno nie interesowali go faceci, to widać. Kochał jakąś jedną, wymarzoną, i dlatego żadna inna
nie wchodziła w grę?
Anya zacisnęła dłonie. Śmiertelniczki powoli wracały na parkiet, rzucały zapraszające spojrzenia
wojownikom,
19

ale oni przyglądali się zjawiskowej blondynce, która śmiała zaczepić ich przyjaciela, i czekali na
wynik pojedynku.
Lucien nie ruszał się, jakby wrósł w podłogę. Powinna dać sobie spokój, zanim Kronos ją znajdzie.
Ale tylko słabeusze się poddają. No właśnie. Wysunęła hardo brodę i bezgłośnym poleceniem
zmieniła muzykę. Z głośników popłynęła spokojna, łagodna melodia. Podeszła do Lu-ciena i
przesunęła palcem po jego torsie. Żadnego dotykania! No to zobaczysz. Nikt nie będzie mówił
Anarchii, co ma robić.
Nie odsunął się.
- Zatańczysz ze mną - mruknęła jak kocica. - Inaczej się mnie nie pozbędziesz. - Żeby jeszcze bardziej
rozdrażnić Ponurego, ugryzła go w ucho.
Jakiś nieartykułowany odgłos dobył się z gardła pana Żniwiarza i w końcu ją objął. W pierwszej
chwili pomyślała, że chce ją odepchnąć, ale nie, przyciągnął do siebie. Ledwie piersi dotknęły jego
torsu, hm, rozpłaszczyły się na jego torsie, już była wilgotna.
- Chcesz zatańczyć, bardzo proszę. - Zaczął się powoli kołysać.
Ocierała się o jego udo jakoś trochę powyżej kolana i reakcje, trzeba powiedzieć, były wyjątkowo
silne.
Bogowie na Olimpie, nie wyobrażała sobie, że to taka rozkosz. Przymknęła oczy. Wielki. Tu i tam i
sam. Szerokie bary, potężna klata. Czuła się przy nim mała, drobna. Przesunęła dłońmi po plecach i
zanurzyła palce w jego włosach.
Przystopuj, panienko. Nawet jeśli jej pragnął jak ona jego, nie mogła go mieć. Nie całkiem, nie do
końca. Na niej też ciążyła klątwa. Mogła jednak cieszyć się chwilą. O tak. W końcu zaczął na nią
reagować!
20

- Każdy facet w tym klubie ma na ciebie ochotę
- powiedział cicho, a jednak słowa zabrzmiały ostro, jak cięcie noża. - Dlaczego akurat ja?
- Dlatego.
- To żadna odpowiedź.
- Nie zamierzałam odpowiadać. - Była świadoma każdego jego ruchu, zapach róż uderzał do głowy.
Nigdy nie przeżywała czegoś równie zmysłowego. Czuła się... świetnie?
Lucien z całej siły pociągnął ją za włosy, omal nie wyrywając pasma.
- Bawi cię, że kpisz sobie z najpaskudniejszego faceta w klubie?
- Najpaskudniejszego? - Podobał się jej jak jeszcze nigdy nikt. - Parysa omijam z daleka.
Zbiła go z pantałyku. Zachmurzył się, opuścił ręce i pokręcił głową, jakby nie do końca rozumiał, co
powiedziała.
- Wiem, kim jestem. Paskudny to moja przypadłość. Spojrzała w te dwukolorowe oczy. Czy on
naprawdę
nie wie, że jest pociągający? Że emanują z niego siła i witalność? Dzika męskość? Że ją zachwyca?
- Gdybyś wiedział, jaki naprawdę jesteś, słodziutki... Seksowny i cudnie niebezpieczny... - Znowu
przeszedł ją ten rozkoszny dreszcz. Dotknij mnie jeszcze raz.
- Niebezpieczny? - Posłał jej groźne spojrzenie.
- Chcesz, żebym zrobił ci krzywdę?
- Pod warunkiem, że mi przyłożysz. Znowu rozszerzyły się nozdrza.
- Rozumiem, że moje blizny ci nie przeszkadzają?
- powiedział tonem wypranym z wszelkich emocji.
- Przeszkadzają? - Czyniły go absolutnie nieodpartym. Bliżej... bliżej... Jest kontakt. O wielcy
bogowie!
18

Przesuwała dłońmi po jego klatce piersiowej, wpadła w zachwyt, kiedy poczuła, jak pod jej palcami
sztywnieją sutki. - Kręcą mnie.
- Kłamczucha.
- Bywam - wyznała skromnie - ale nie w tym przypadku. - Przyglądała się jego twarzy. W jakikolwiek
sposób dorobił się tych blizn, nie mogło być to miłe. Cierpiał. Bardzo cierpiał. Myśl o tym rodziła w
niej złość, jednocześnie wprawiała w trans. Kto zadał mu rany i dlaczego? Zazdrosny rywal?
Wyglądało to tak, jakby ktoś wyjął sztylet i ciął Lucienia niczym melon, a potem usiłował poskładać
bez ładu i składu. Większość nieśmiertelnych miała to do siebie, że okaleczenia goiły się szybko i bez
widomych śladów. Tak powinno być i w jego przypadku.
Na całym ciele miał takie blizny? Nowa fala podniecenia sprawiła, że ugięły się pod nią kolana.
Śledziła go od wielu tygodni, ale nigdy nie mogła mu się przyjrzeć. Jakoś tak było, że kąpał się i
przebierał, kiedy już zniknęła.
Wyczuwał ją i czekał, aż sobie pójdzie?
- Gdybym nie wiedział lepiej, pomyślałbym, że jesteś Przynętą, jak myślą moi towarzysze.
- A skąd wiesz lepiej? Uniósł brew.
- Jesteś?
Gdyby zaprzeczyła, przyznałaby, że wie, kim są Przynęty. Uważała, że zna go na tyle dobrze, by
wiedzieć, że w jego oczach zaprzeczenie równałoby się przyznaniu do grania tej roli. Wówczas
musiałby ją zabić. Gdyby powiedziała, że jest Przynętą, dokonując podwójnego zaprzeczenia,
wówczas też musiałby ją zabić.
Gra bez wygranej.
22

- Chcesz, żebym była? - zapytała najbardziej uwodzicielskim głosem. - Dla ciebie mogę być
wszystkim, Kwiatuszku.
- Stop - zawarczał. Na jedno mgnienie oka maska kamiennego spokoju opadła, ujawniając kryjący się
pod nią ogień o niebywałej intensywności. Och, spłonąć. - Nie podoba mi się gra, w którą grasz.
- Żadna gra, pączusiu, naprawdę.
- Czego chcesz ode mnie? Tylko nie waż się kłamać.
Pytanie z tych, na które odpowiada się, mówiąc o rzeczach najważniejszych. Chciała, żeby na niej
skupił całą swoją męską siłę. Chciała godzinami eksplorować jego ciało. I nawzajem. Chciała, żeby
się do niej uśmiechnął. Chciała poczuć jego język w ustach.
W tym momencie tylko to ostatnie było osiągalne, i to przy zastosowaniu nieczystych chwytów. Nie
na darmo na drugie miała Przewrotna.
- Wybieram pocałunek. - Spojrzała na jego usta.
- Wręcz domagam się pocałunku.
- Nie znalazłem nigdzie w pobliżu Łowców. - Obok Luciena stanął Reyes.
- To nic nie znaczy - stwierdził Sabin.
- Ona nie jest Łowczynią i nie współdziała z nimi.
- Nie spuszczając ani na moment wzroku z Anyi, odprawił przyjaciół. - Muszę z nią zostać na chwilę
sam.
Zdumiała ją ta pewność siebie. Chce z nią zostać sam? Tyle że koledzy nie zamierzali odejść. Dupki.
- Nie znamy się - powiedział Lucien, jakby nie było przerwy w konwersacji.
- No to co? Ludzie nieznajomi też się kontaktują.
- Odgięła plecy i przycisnęła się mocno do niego biodrami. To, co tam poczuła, świadczyło, że
nieznajomi jak najbardziej kontaktują się z sobą, w każdym razie na
20

pewnym poziomie. Mniam, erekcja. Ciągle był podniecony. - Nic złego w jednym małym pocałunku,
prawda? Wpił palce w jej talię, przytrzymując nieruchomo.
- Pójdziesz sobie? Później?
Pytanie powinno ją obrazić, ale przyjemność była zbyt wielka, by zwracać na to uwagę. Miała
wrażenie, że cała pulsuje, po ciele rozlało się rozkoszne ciepło.
- Tak. - Tyle tylko mogła od niego wziąć, więc wszystko jedno. Ale uzyska więcej przebiegłością,
podstępem, siłą. Była już zmęczona wyobrażaniem sobie tego pocałunku. Musiała wreszcie mieć go
naprawdę. Wreszcie. Z pewnością nie będzie smakował tak, jak sobie wyobrażała.
- Nie rozumiem - mruknął, przymykając oczy. Ciemne rzęsy rzucały cień na ostro zarysowane
policzki, czyniąc go jeszcze bardziej niebezpiecznym.
- I dobrze. Ja też nie rozumiem.
Nachylił się ku niej. Poczuła gorący, przesycony zapachem kwiatów oddech...
- Co da ci jeden pocałunek?
Wszystko. Przesunęła końcem języka po jego wargach.
- Zawsze jesteś taki rozmowny?
- Nie.
- Pocałuj ją, Lucien, zanim ja to zrobię! Przynęta czy nie - zawołał Parys ze śmiechem. Niby
dobroduszny śmiech, a dźwięczała w nim stal.
Lucien jeszcze się opierał. Czuła bicie jego serca. Krępowała go publiczność? Kiepsko. Zaryzykowała
wszystko dla tej chwili i nie zamierzała pozwolić, żeby teraz się wycofał.
- Próżne wysiłki - powiedział.
- No to co? Próżne wysiłki też mogą być niezłą zabawą. Dość zwlekania, do dzieła. - Przyciągnęła
jego
24

głowę, przywarła ustami do ust. Już się nie opierał. Oto wspaniałe spotkanie języków. Ogarnął ją żar,
zaatakował narkotyczny zapach róż i mięty.
Przeciągała pocałunek. Chciała więcej. Całego Lucie-na. Stała w ogniu. Ocierała się o jego fiuta, nie
mogła się powstrzymać. Tylko Lucien mógł uspokoić tornado, które w niej szalało. Przekroczyła
bramy niebios, nie czyniąc jednego kroku.
Ktoś wiwatował, ktoś gwizdał.
Przez chwilę czuła się tak, jakby straciła grunt pod stopami i nie miała żadnej kotwicy. Jeszcze
moment i poczuła za plecami zimną ścianę. Wiwaty nagle umilkły, w powietrzu powiało lodem.
Są na zewnątrz? Wszystko jedno. Oplotła Luciena w pasie nogami, jęcząc, wijąc się. Nie przerywali
pocałunku. Lucien ściskał jej biodro w żelaznym uchwycie, och, jakie to wspaniałe, drugą rękę zatopił
w jej włosach.
- Jesteś, jesteś... - szepnął dziko, popędliwie.
- Gotowa na wszystko. Nic nie mów. Całuj.
Nie kontrolował się już. Namiętność, podniecenie jak gorąca fala, rozszalałe piekło. Anya była w
ogniu, rozgorączkowana w chaosie emocji. Lucien nad nią. Już jej część.
Oby nigdy się to nie skończyło.
- Więcej - zażądał, kładąc dłoń na jej piersi.
- Tak. - Sutki jej stwardniały, dopominając się jego dotyku. - Więcej, więcej, więcej.
- Tak dobrze.
- Niesamowicie.
- Dotknij mnie - dobyło się gdzieś z głębi gardła Luciena.
- Dotykam.
22

- Dotknij mnie.
Wreszcie do niej dotarło. Może jednak jej pragnął. Chciał poczuć jej dłonie na sobie, dopominał się
dotknięcia, chciał czegoś więcej niż samego pocałunku.
Wsunęła dłoń pod jego koszulkę i zaczęła pieścić brzuch.
Lucien przygryzł jej dolną wargę.
- Podoba mi się.
Lizał ją po szyi, zostawiając na skórze zmysłowy ślad, małe błyskawice. Otworzyła nagle oczy i
zatchnęła się. Rzeczywiście znaleźli się na zewnątrz, w zaułku obok klubu. Przetransportował ich tam,
filut.
Był jedynym spośród wojowników, który mógł przenosić się z miejsca na miejsce mocą myśli. Ona
też posiadała tę zdolność. Teraz tylko mogła sobie życzyć, żeby przeniósł ich do sypialni.
Nie. Sypialnia zła. Zła, zła, zła. Zła Anya, że pomyślała choć przez chwilę o sypialni. Inne kobiety
cieszyłyby się tymi elektrycznymi wyładowaniami, kiedy naga skóra trze o nagą skórę, ale nie Anya.
Nigdy Anya.
- Chcę cię - wyrzucił z siebie.
- Najwyższy czas.
Kolejny palący pocałunek. Jakby Lucien wypalał piętno na jej duszy. Nie była już Anyą, lecz kobietą
Luciena. Jego niewolnicą. Już nigdy do końca się nim nie nasyci, jeśli teraz pozwoli mu wejść w
siebie. Gdyby mogła pozwolić. Bogowie, rzeczywistość była o tyle lepsza niż fantazje.
Zsunęła nogi na ziemię, chciała już sięgnąć do jego rozporka, zamknąć palce na fiucie, kiedy usłyszała
kroki.
Lucien też musiał je usłyszeć, bo odskoczył.
Dyszał. Ona też dyszała. Kiedy ich spojrzenia na moment się spotkały, nogi się pod nią ugięły. Czas
stanął
26

w miejscu. Błyskawice, wyładowania. Nie miała pojęcia, że pocałunek może być materiałem
zapalnym.
- Popraw ubranie - nakazał.
- Ale... ale... - Nie zamierzała kończyć, choćby mieli widownię. Niech da jej tylko chwilę, a ona
przeniesie ich w inne miejsce.
- Już. Natychmiast.
Nie będzie żadnego przenoszenia, pomyślała zawiedziona. Stanowczy wyraz twarzy Luciena mówił,
że on skończył. Z całowaniem się, z nią.
Spojrzała na siebie: top zsunięty poniżej piersi, stwardniałe sutki niczym dwa maleńkie różowe znaki
pośród nocy. Króciutka spódnica podjechała w górę, ukazując symboliczne zupełnie stringi.
Ogarnęła się. Była czerwona jak piwonia, po raz pierwszy od setek lat zaczerwieniła się. Dlaczego
nie? Czy to ważne? Dłonie jej drżały. Budząca zakłopotanie oznaka słabości. Próbowała je uspokoić
siłą woli, ale jedyny rozkaz, którego jej ciało gotowe było usłuchać, to paść znowu w ramiona
Luciena.
Kilku wojowników wyszło zza węgla. Wściekłe, pełne urazy miny.
- Uwielbiam, jak tak znikasz - odezwał się Gideon, bez cienia sarkazmu. Strażnik Kłamstwa nie
potrafił po prostu powiedzieć jednego słowa prawdy.
- Zamknij się - warknął Reyes. Biedny Reyes, strażnik Bólu. Lubił się okaleczać. Kiedyś widziała
nawet, jak rzucił się ze szczytu twierdzy, żeby zadać sobie jak największe cierpienie. - Może wyglądać
na niewinną, Lucien, ale zapomniałeś sprawdzić, czy ma broń, zanim połknąłeś jej język.
- Jestem właściwie naga - podkreśliła rzecz oczywistą, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. - Jaką broń
24

mogłabym ukrywać? - W porządku, coś tam ukrywała. Wielkie mecyje. Dziewczyna musi być
przygotowana na atak.
- Miałem wszystko pod kontrolą - powiedział Lucien tym swoim obojętnym tonem. - Potrafię sobie
poradzić z jedną kobietą, uzbrojoną czy nie.
Fascynował ją ten jego spokój. Do teraz. A gdzie namiętność? To nie w porządku, że doszedł do siebie
tak szybko, kiedy ona ciągle nie mogła złapać tchu. Drżała jeszcze cała. Gorzej, serce waliło w piersi
niczym wojenny taraban.
- Co to za jedna? - zapytał Reyes.
- Może nie jest Przynętą, ale kimś musi być - wysunął błyskotliwą hipotezę Parys. - Przeniosłeś ją, a
ona nawet nie pisnęła.
Dopiero w tym momencie wszystkie spojrzenia zwróciły się ku Anyi. Nigdy, od wiek wieków, nie
czuła się bardziej bezbronna, bardziej obnażona. Mogła dla pocałunku Luciena zaryzykować, że
zostanie pojmana, ale to nie znaczy, by ci tutaj mieli poddawać ją przesłuchaniu.
- Możecie sobie darować. Nie powiem wam ani słowa.
- Ja cię nie zaprosiłem i nikt inny nie przyznaje się do znajomości z tobą - powiedział Parys. -
Dlaczego chciałaś uwieść Luciena?
Jego ton mówił: żadna przecież dobrowolnie nie zadawałaby się z oszpeconym wojownikiem. Parys
zirytował ją, choć wiedziała, że nie chciał być grubiański, zadać bólu. Po prostu wyrażał to, co
wszyscy towarzysze Luciena przyjmowali jako oczywiste.
- Może przejdziecie od pytań do tortur? - Spojrzała po kolei na każdego z wojowników. Poza
Lucienem. Nie zniosłaby widoku jego pozbawionej wyrazu twarzy. - Zo-
28

baczyłam go, spodobał mi się, zaczepiłam. Wielkie co. Koniec, kropka.
Wojownicy założyli ręce na piersiach. Taaa, pewnie, zdawali się mówić. Otoczyli ją półkolem, ale z
tego zdała sobie sprawę dopiero po fakcie, bo żaden się nie poruszył, to znaczy jakby się nie poruszył.
Omal nie przewróciła oczami na to widowisko.
- Tak naprawdę wcale nie masz na niego ochoty - zawyrokował Reyes. - Wszyscy to wiemy. Powiedz,
czego chcesz, zanim zmusimy cię siłą do mówienia.
Ją będą zmuszać siłą? No nie. Ona też założyła ręce na piersiach.
Kilka minut wcześniej jeszcze wiwatowali, że Lucien ją pocałował, tak? A może to ona sama
wiwatowała? Teraz urządzali jej proces i domagali się wyczerpujących odpowiedzi. Zachowywali się,
jakby Lucien nie potrafił wzbudzić zainteresowania nawet u ślepej.
- Chciałam, żeby wsadził mi fiuta. Teraz kumacie, dupki?
Cisza. Szok.
Lucien stanął przed nią. Chciał ją ochronić przed kolegami? Jakie to słodkie. Niepotrzebne, ale
słodkie. Złość po części wyparowała. Miała ochotę go uściskać.
- Zostawcie ją w spokoju - oznajmił. - Ona się nie liczy. To ktoś bez znaczenia.
Radość też wyparowała. Nie liczy się? Bez znaczenia? Przed chwilą ściskał jej pierś w dłoni i ocierał
się o jej biodra. Jak śmie mówić teraz coś podobnego?
Zrobiło się jej czerwono przed oczami. Tak zawsze musiała czuć się moja matka, pomyślała. Niemal
wszyscy faceci, których Dysnomia brała do łóżka, obrzucali ją błotem, kiedy już wygodzili swojej
chuci. Łatwa, powiadali, zdatna tylko do jednego.
26

Anya dobrze znała matkę, wiedziała, jak bardzo jest niewolnicą nierządnej natury, a przecież szukała
miłości. Biedna Dysnomia, bogini Bezprawia, również w swym życiu osobistym zatraciła wszelki ład,
pozostały jej tylko pełne rozpaczliwego chaosu poszukiwania. Bogowie żyjący w związkach, single,
wszystko jedno. Jeśli któryś jej pragnął, oddawała mu się. Być może przez tych kilka godzin w
ramionach kochanka czuła się akceptowana, doceniana, mroczne popędy przycichały?
Późniejsze odrzucenie stawało się tym boleśniejsze, myślała Anya, patrząc na Luciena. Wszystkiego
się spodziewała, ale nie „bez znaczenia". Jest moja, tak. Potrzebuję jej, ewentualnie. Nie tykajcie
mojej własności, w najgorszym razie.
Nie chciała wieść takiego samego życia jak jej matka, chociaż bardzo ją kochała. Dawno ślubowała
sobie, że nikomu nie pozwoli się użyć. I spójrzcie na mnie teraz. Błagam, dopraszam się pocałunku
Luciena, a on potrafi powiedzieć tylko „bez znaczenia".
Zebrała wszystkie, niemałe przecież siły, i pchnęła go. Jak kula wystrzelona z pistoletu poleciał prosto
na Parysa. Jęknęli, stęknęli i odrzuciło ich od siebie.
Lucien wyprostował się i odwrócił gwałtownie do Anyi.
- Tak to nie będzie.
- Tak to dopiero będzie. - Podeszła do niego z uniesioną pięścią. Zaraz będzie połykał swoje
olśniewająco białe ząbki.
- Anya - powiedział z pogróżką w glosie. - Stop! Zamarła zaszokowana.
- Aha, więc wiesz, kim jestem. Skąd? - Rozmawiali raz, parę tygodni wcześniej, ale nigdy jej nie
widział. Zadbała o to.
30

- Śledzisz mnie. Rozpoznałem twój zapach.
„Truskawki ze śmietaną", powiedział wcześniej, niemal z wyrzutem. Szeroko otworzyła oczy.
Przyjemność i upokorzenie mieszały się z sobą, przenikały do trzewi. Cały czas wiedział, że go śledzi.
- Po co mnie tak dręczyli, skoro wiedziałeś, kim jestem? Dlaczego, skoro wiedziałeś, że za tobą
chodzę, nie poprosiłeś, żebym ci się pokazała? - rzucała pytania ostrym tonem.
- Po pierwsze nie wiedziałem, kim jesteś, dopóki nie zaczęła się rozmowa o Łowcach. Po drugie, nie
chciałem cię spłoszyć, dopóki nie dowiem się, jakie masz intencje.
- Zamilkł, czekał, że ona coś powie. Milczała. - Więc jakie masz intencje?
- Ja... Ty... - Do cholery! Co ma mu powiedzieć?
- Jesteś mi winien przysługę. Uratowałam twojego przyjaciela, uwolniłam cię od udziału w jego
klątwie. - Wyjaśnienie racjonalne, prawdziwe. Oby zwekslowało rozmowę na jak najdalsze tory od jej
prawdziwych motywów.
- Aha. - Pokiwał głową, prostując ramiona. - To wszystko wyjaśnia. Przychodzisz po zapłatę.
- Nie. - Może uratowałaby w ten sposób dumę, ale nie chciała, by myślał, że rozdaje łatwo pocałunki.
- Jeszcze nie.
Zmarszczył czoło.
- Powiedziałaś przecież...
- Wiem, co powiedziałam.
- Po co w takim razie przyszłaś? Dlaczego wiecznie za mną chodzisz?
Przycisnęła język do podniebienia, zniechęcona, zawiedziona. Nawet gdyby chciała odpowiedzieć,
nie miałaby czasu, bo Reyes, Parys i Gideon przysunęli się do niej, jakby zamierzali pojmać i
unieruchomić.
28

- Czego? - napadła na nich. - Nie przypominam sobie, żebym was zapraszała do udziału w rozmowie.
- Ty j esteś Anya? - Reyes zmierzył j ą od stóp do głów z wyraźną odrazą.
Odraza? Powinien być jej wdzięczny. Czyż nie uwolniła go od obowiązku codziennego zabijania
najlepszego przyjaciela? Owszem, cholera jasna. Uwolniła.
Znała to spojrzenie i zawsze jeżyła się na nie. Swobodne obyczaje jej matki były dobrze znane na
Olimpie. Opinia, która do niej przylgnęła, przeszła niemal automatycznie na Anyę.
Z początku bolało ją to lekceważenie i patrzenie z góry. Przez kilka stuleci usiłowała być grzeczną
dziewczynką, ubierała się jak mniszka, nigdy nie odzywała się pierwsza, skromnie spuszczała oczka.
Na pewien czas udało się jej nawet powściągnąć rozpaczliwą potrzebę wywoływania katastrof.
Wszystko po to, by zaskarbić sobie szacunek istot, które nie były w stanie dostrzec w niej nikogo
więcej jak dziwkę.
Pewnego dnia zapłakana wróciła do domu z jakiegoś idiotycznego treningu bogiń, bo Ares i ta zdzira
Artemida nazwali ją ta ma de. Dysnomia wzięła ją na stronę.
- Cokolwiek zrobisz, jakkolwiek się zachowasz, ocenią cię bezlitośnie - powiedziała jej wtedy. -
Musimy być wierni sobie. Nie próbuj zachowywać się jak inni, bo to tak, jakbyś wstydziła się tego,
kim naprawdę jesteś. Wyczują twój wstyd, zjedzą cię i nic z ciebie nie zostanie. Jesteś wspaniałą
istotą, Anyu. Bądź z siebie dumna. Ja jestem.
Od tamtej chwili ubierała się tak seksownie, jak tylko sobie zamarzyła, rozmawiała, kiedy i jak
chciała, i nigdy nie spuszczała wzroku, chyba żeby przyjrzeć się swoim potwornie wysokim szpilkom.
Nie walczyła już ze swoim
29

pragnieniem siania chaosu. Mówiła w ten sposób „pierdolcie się" tym, którzy ją odrzucali, owszem,
ale przede wszystkim lubiła siebie.
Nie miała już czego się wstydzić.
- To... ciekawe widzieć cię po tylu poszukiwaniach, a szukałem cię intensywnie - ciągnął Reyes. -
Jesteś córką Dysnomii, należysz do bogiń mniejszych i rządzisz Anarchią.
- Nie ma we mnie nic mniejszego. - „Mniejsza" znaczyło tyle co „bez znaczenia", a ona była tak samo
ważna, jak inne,' „wyższe" istoty, niech go szlag. Ta pomniejszość brała się stąd, że nikt nie wiedział,
kim jest jej ojciec. Ona to wiedziała, ale dopiero teraz. -Owszem, jestem boginią. - Uniosła głowę,
wyniosła i harda.
- Tej nocy, kiedy uratowałaś życie Ashlyn, powiedziałaś, że nie jesteś - odezwał się Lucien. - Podałaś
się za nieśmiertelną.
Wzruszyła ramionami. Nienawidziła bogów tak bardzo, że rzadko używała swojego tytułu.
- Skłamałam. Często mi się to zdarza. Na tym polega mój urok, nie sądzicie?
Żaden nie odpowiedział.
- Jak zapewne wiesz, byliśmy kiedyś wojownikami bogów i żyliśmy w niebiosach - poinformował ją
Reyes, jakby nie słyszał jej słów. - Nie pamiętam cię.
- Może nie było mnie jeszcze na świecie, mądralo. W oczach błysnęła irytacja, ale ciągnął spokojnie:
- Od czasu twojego pojawienia się przed kilku tygodniami prowadziłem poszukiwania, zbierałem
materiały na twój temat. Dawno temu zostałaś uwięziona za zabicie niewinnego człowieka. Jakieś sto
lat później bogowie ustalili dla ciebie wreszcie karę, że tak powiem docelową,
33

ale wtedy zrobiłaś coś, co nie udało się żadnej innej istocie nieśmiertelnej. Uciekłaś. Nie próbowała
zaprzeczać:
- Wyniki twoich poszukiwań są zgodne z prawdą. - Po większej części.
- Legenda mówi, że zaraziłaś pana Tartaru jakąś chorobą, bo zaraz po twojej ucieczce całkiem opadł z
sił i stracił pamięć. Wzmocniono straże, wzmożono czujność. Bogowie byli przekonani, że solidność
więzienia zależy od mocy pana Tartaru. Z czasem mury zaczęły pękać i sypać się. Tak doszło do
ucieczki Tytanów.
Facet nie ma chyba zamiaru jej o to obwiniać?
- Legendy mają to do siebie, że zniekształcają prawdę, której śmiertelni inaczej by nie pojęli -
wyjaśniła sucho. - Zabawne, że sam, będąc bohaterem tylu legend, tego nie rozumiesz.
- Ukrywasz się wśród ludzi - Reyes po raz kolejny puścił mimo uszu jej słowa - ale nawet z nimi nie
potrafisz żyć w pokoju. Wzniecasz wojny, kradniesz broń, nawet okręty. Wywoływałaś wielkie
pożary, katastrofy, które rodziły panikę, i zamieszki, w wyniku których ludzie trafiali do więzienia.
Krew uderzyła jej do głowy. Owszem, robiła takie rzeczy. Kiedy pojawiła się na ziemi, nie wiedziała,
jak panować nad swoją wywrotową naturą. Bogowie potrafili się przed tym chronić, ludzie nie. Poza
tym zdziczała przez lata uwięzienia. Wystarczyła rzucona mimochodem uwaga: „Nie pozwolisz
chyba, żeby twój brat zwracał się tak do ciebie", i między klanami wybuchały krwawe waśnie.
Pojawiła się na dworze, zakpiła z władcy, z jego polityki, i już lojalni dotąd rycerze mordowali
nieszczęśnika.
Jeśli chodzi o pożary, to rzeczywiście coś zmuszało ją,
31

by „przypadkowo" upuścić pochodnię i patrzyć, jak płomienie zaczynają tańczyć. Kradzieże... Nie
potrafiła się oprzeć temu głosowi w głowie, który podszeptywał: „Bierz, nikt nie widzi".
W końcu nauczyła się trochę siebie brać w cugle. Mała kradzież kieszonkowa, jątrzące, ale nie
krwawe w skutkach kłamstwo, sprowokowanie burdy ulicznej, rozładowywały dość skutecznie
potrzebę siania zamętu i pozwalały unikać wywoływania poważnych nieszczęść.
- Ja też odrobiłam lekcje na twój temat - powiedziała spokojnie. - Nie burzyłeś kiedyś miast i nie
zabijałeś niewinnych?
Teraz Reyes zrobił się czerwony.
- Nie jesteś tym samym człowiekiem, którym kiedyś byłeś, tak jak ja nie jestem... - Zanim skończyła
zdanie, wionął na nich silny wiatr, uderzył z gwizdem, wizgiem. Zdezorientowana Anya zamrugała,
ale chwila moment, i już wiedziała, co zaraz nastąpi. - Cholera! Sukinkot!
- bluznęła.
Wojownicy znieruchomieli, czas dla nich się zatrzymał, przestał istnieć. Moc potężniejsza od nich
zawładnęła światem wokół. Nawet Lucien, który wcześniej uważnie przysłuchiwał się wymianie zdań
między Anyą i Reyesem, zamienił się w żywy kamień.
Ona też, rzecz oczywista. Niech to wszyscy diabli!
Nie, nie, nie, pomyślała i z tymi słowami niewidzialne kraty więzienne wokół niej opadły jak jesienne
liście z drzew. Nikt i nic jej nie będzie więzić. Już nie. Ojciec o to zadbał.
Anya podeszła do Luciena, chciała go uwolnić - chociaż nie wiedziała dlaczego, po tym, co o niej
powiedział
- ale wiatr ustał równie nagle jak przyszedł. W ustach jej zaschło, serce zaczęło bić nieregularnie.
Kronos, który
35

zaledwie przed kilkoma miesiącami objął tron w niebiosach, wprowadzając nowe reguły, nowe kary i
nowe życzenia - przybywał. Znalazł ją.
Po prostu wspaniale. Silne błękitne światło rozproszyło ciemność i Anya zniknęła w jednym błysku. Z
żalem, którego czuć nie miała najmniejszych powodów, zostawiła Luciena, zabierając z sobą smak i
wspomnienie pocałunku.

ROZDZIAŁ DRUGI
Czarna mgła spowiła umysł Luciena, pozostawiając tylko jedną myśl: Anya.
Rozmawiał z nią, usiłował przy tym zapomnieć, jak świetnie do niego pasowała, jak mocne, ostre było
jego pożądanie, jak szybko znalazła się w jego ramionach. Gotów byłby oddać wszystko, wygnać z
pamięci wszystkich za trochę więcej czasu z nią.
Nigdy pocałunek nie wywarł na nim większego wrażenia. Demon w jego głowie aż mruczał z
zadowolenia. Tak, mruczał, jak domowy kot. Nigdy wcześniej nic takiego się nie zdarzyło. Lucien nie
rozumiał, dlaczego akurat dzisiaj.
Coś z nim nie tak.
Coś nie tak, skoro umierał niemal, mówiąc, że Anya nic nie znaczy, jest nieważna. Musiał to
powiedzieć i dla jej dobra, i ze względu na siebie. Takie pożądanie jest niebezpieczne. A przyznanie
się, że pożąda, pragnie, oznaczałoby całkowite zaprzeczenie opanowania, które było jego znakiem
firmowym.
Opanowanie. Kontrola. Prychnąłby, gdyby mógł poruszyć wargami. Nad tą kobietą nie miał żadnej
kontroli, nie panował nad nią.
34

Dlaczego udawała, że go pragnie? Dlaczego całowała go tak, jakby miała umrzeć, gdyby nie
poczułajego języka w ustach? Kobiety nie zachowywały się tak wobec niego. Już nie. Wiedział to
lepiej niż ktokolwiek inny. A Anya błagała o jeszcze.
Nie mógł uwolnić się od jej obrazu. Wysoka, o pięknej twarzy elfa, cudownej, przez słońce
pieszczonej skórze, gładkiej, świetlistej, zmysłowej. Wyobrażał sobie, że liże każdy jej centymetr.
Obfite piersi, które chciały wyskoczyć z niebieskiego gorseciku, całe mile wspaniałych ud
widocznych spod króciuteńkiej czarnej mini.
Jasne, niemal białe włosy jak burza śnieżna opadające falami na plecy. Wielkie oczy, błękitne jak top,
który nosiła tego wieczoru. Zadarty nosek. Pełne usta stworzone do ssania. Proste białe zęby.
Promieniały od niej przewrotność i rozkosz, ziszczenie męskich fantazji.
Nie mógł o niej zapomnieć od momentu, gdy kilka tygodni wcześniej pojawiła się w ich życiu, by
uratować życie Ashlyn. Nie pokazała się im wtedy w całej swojej pysznej krasie, ale truskawkowy
zapach przeniknął jego jestestwo do szpiku kości.
Posmakował jej w końcu, a teraz serce waliło jak młot, oddech palił gardło. Doświadczał podobnych
sensacji, kiedy przyglądał się swoim przyjaciołom, Maddoksowi i Ashlyn, gdy czulą się i tulą do
siebie, jakby bali się rozstać choćby na moment.
Mgła nagle się podniosła, uwalniając ciało i duszę. Ciągle znajdował się w zaułku koło klubu, Anya
zniknęła, a jego przyjaciele trwali w bezruchu. Co tu się dzieje?
- Reyes? - Żadnej reakcji, choćby drgnienia powieki. - Gideon? Parys?
Nic.
38

Wyczuł jakiś ruch w mroku i powoli wyciągnął broń... Gotów był zrobić, co należy, acz do głowy
zakradła się myśl. Anya mogła zabrać jego sztylety, użyć ich przeciwko niemu. Nawet by nie
wiedział. Nie obeszłoby go to. Zbyt był nią pochłonięty. Jednak nie wzięła ich, zatem naprawdę nie
miała wobec niego złych zamiarów.
Dlaczego go zaczepiła?
- Cześć, Żniwiarzu - odezwał się męski, grobowy głos. Nikt się nie pojawił, a jednak ktoś wyrwał mu
broń z ręki i odrzucił na ziemię. - Wiesz, kim jestem?
Lucien nie pokazał nic po sobie, ale zdjął go lęk pożerający wszystko inne. Nie słyszał tego głosu
wcześniej, ale wiedział, do kogo należy. Gdzieś w głębi duszy wiedział.
- Tytan. - Nie tak dawno temu przyjąłby z radością wezwanie nowego boga, lecz teraz wiedział lepiej.
Aeron, strażnik Gniewu, otrzymał takie wezwanie miesiąc wcześniej. Rozkazano mu zabić cztery
ludzkie istoty, cztery kobiety. Dlaczego, tego już Tytani nie wyjaśnili. Aeron odmówił wykonania
rozkazu i teraz tkwił w lochu twierdzy, stanowiąc zagrożenie dla samego siebie i dla świata. Żądza
mordu dręczyła go dniem i nocą, nie dawała odetchnąć, zapomnieć o sobie ani na chwilę.
Został zredukowany do zwierzęcego stanu. Lucien nie mógł na to patrzyć. Choć tak mocarny, czuł się
całkowicie bezradny. Wszystko to stało się za sprawą istot, z których jedna właśnie materializowała
się przed nim.
- Czemu zawdzięczam ten... zaszczyt?
Kronos, postać płynna, jakby utworzona z wody, stanął w bursztynowym promieniu księżyca. Miał
gęste srebrne włosy i takąż brodę. Ubrany był w długi himation, tak pięknie, misternie tkany, jakby to
był jedwab. W lewej dłoni trzymał Kosę Śmierci, której Lucien, gdyby mógł,
36

najchętniej użyłby przeciwko temu okrutnemu bogowi. Kosa była w stanie ściąć głowę nawet
nieśmiertelnemu. Powinna właściwie należeć do niego, ale zniknęła, gdy bogowie strącili Kronosa
wraz z innymi Tytanami do Tartaru. Lucienowi przemknęło przez głowę, że może równie łatwo
udałoby się Kronosowi znaleźć puszkę Pandory, skoro znalazł kosę.
- Nie podoba mi się twój ton - stwierdził król głosem tak bardzo spokojnym, że Lucien aż poczuł
ciarki. Sam zwykł przemawiać z podobnym spokojem, kiedy starał się utrzymać emocje na wodzy.
- Proszę o wybaczenie. - Drań. Pomimo kosy, którą dzierżył, nie wydawał się na tyle potężny, by
wydostać się z Tartaru i obalić Zeusa. A jednak dokonał tego. Brutalnością i podstępem, dowodząc
ponad wszelką wątpliwość, że lepiej nie wchodzić z nim w konflikt.
- Spotkałeś szaloną, nieuchwytną Anyę. - W nocnym powietrzu poniósł się miękki szept, a tak
potężny, że mógłby powalić całą armię.
Niepokój Luciena wzmógł się po tysiąckroć.
- Owszem.
- Całowałeś ją.
Lucien zacisnął dłonie. Uderzające do głowy wspomnienie. I wściekłość, że ta nienawistna istota
obserwowała moment namiętności.
- Tak. - Tylko spokojnie, powtarzał sobie. Kronos przysunął się, cichy jak noc.
- Umyka mi od wielu tygodni. A ciebie szuka. Dlaczego, jak myślisz?
- Naprawdę nie wiem. - Bo też nie wiedział. Ciągle nie mógł zrozumieć zainteresowania Anyi swoją
osobą. Żar jej pocałunku musiał być udawany, na pewno. A jednak zdołała rozpalić Luciena, ciało,
duszę i demona.
37

- Nieważne. - Bóg podpłynął zupełnie blisko, spojrzał mu w oczy. Szedł od niego zapach mocy. -
Zabijesz ją.
Na te słowa demon w głowie Luciena natychmiast się odezwał, ale nie było wiadomo, żądny mordu
czy zdjęty odrazą.
- Mam ją zabić?
- Słyszę w twoim głosie zdziwienie. - Bóg przesunął się dalej.
Czyżby rozmowa dobiegła końca?
Muśnięcie ledwie, ale Luciena odrzuciło do tyłu, jakby potrącił go samochód. Mięśnie zesztywniały,
powietrze uszło z płuc. Kiedy odzyskał równowagę i odwrócił się, Kronos znikał już w ciemnościach.
- Za pozwoleniem! - zawołał. - Mogę wiedzieć, dlaczego chcesz jej... śmierci?
Bóg, sunąc dalej, odparł:
- To Anarchia, jeden wielki kłopot dla wszystkich, którzy mają z nią do czynienia. Chyba
wystarczający powód. Powinieneś podziękować mi za ten zaszczyt.
Miałby mu dziękować? Lucien zacisnął usta, żeby nie puścić komentarza w kierunku króla bogów.
Teraz tym chętniej pozbawiłby go głowy. Nie ruszył się jednak z miejsca, zbyt dobrze wiedział, jak
okrutna może być odpłata bogów. Właśnie zostali uwolnieni od jednej klątwy, która polegała na tym,
że Reyes każdej nocy sześcioma ciosami miecza zadawał śmierć Maddoksowi, a Lucien odprowadzał
duszę zmarłego do świata podziemnego.
Bogowie rzucili na nich tę klątwę, kiedy Maddox niechcący zabił Pandorę. O ile gorsza musiałaby być
kara Tytanów, gdyby Lucien zabił ich króla?
Nie dbał o siebie, lękał się tylko o przyjaciół. Dość się już nacierpieli wszelakich mąk, więcej, niż
mogłoby się przydarzyć innym, choćby przeżyli sto żywotów.
41

A jednak usłyszał, jak mówi do siebie:
- Nie dokonam tego czynu. - Nie dokona. Zabicie pięknej Anyi samo w sobie byłoby już
przekleństwem.
Nie zauważył, jak Kronos się poruszał. Zaraz też znalazł się przy nim. Nie z tego świata oczy zdawały
się przebijać go na wskroś niczym miecz. Kosa zatrzymała się na wysokości gardła Reyesa.
- Wszystko jedno, jak długo to potrwa, jakich będzie wymagać zabiegów, ale przyniesiesz mi jej ciało.
Nie posłuchasz mojego rozkazu, zapłacisz ty i ci, których kochasz.
Bóg zniknął w oślepiającym lazurowym świetle równie błyskawicznie, jak się pojawił, i czas znowu
zaczął płynąć zwykłym nurtem, jakby nigdy się nie zatrzymał. Lucien nie mógł złapać tchu. Jeden
ruch nadgarstka Kronosa i głowa Reyesa by spadła.
- Co jest, do diabła? - warknął nieledwie zdekapito-wany. - Gdzie ona się podziała? Ta cała Anya?
- Dopiero co tu była. - Parys okręcił się, rozglądając uważnie, a sztylet dzierżył w dłoni.
„Zapłacisz ty i ci, których kochasz", powiedział bóg. Nie była to czcza pogróżka. Prawda absolutna.
Lucien zacisnął dłonie, przełknął z trudem gulę w gardle.
- Wracajmy do środka i bawmy się - zdołał wykrztusić. Potrzebował czasu do namysłu.
- Zaczekaj - powstrzymał go Parys. Lucien pokręcił głową.
- Nie. Nie będziemy więcej o tym mówić. Wpatrywali się w niego długą chwilę w milczeniu,
w końcu przytaknęli. Nie wspomniał nic o wizycie boga ani o tym, jak zniknęła Anya. Nie powiedział
o tym, kiedy wychodził z zaułka ani kiedy wkraczali do klubu, ani nawet wtedy, gdy ci wewnątrz
rozstępowali się zdziwieni na jego widok.
39

Kiedy Reyes chciał go minąć, podniósł dłoń, powstrzymując przyjaciela.
Reyes popatrzył na niego, nie rozumiejąc, o co chodzi.
Lucien ruchem brody wskazał stolik w głębi sali, ten sam, przy którym siedział wcześniej. Reyes
kiwnął głową.
- Mów - ponaglił, rozsiadając się wygodnie, jakby mieli rozmawiać o pogodzie, i obojętnym
wzrokiem śledził tańczących.
- Zbierałeś informacje na temat Anyi. Kogo zabiła i dlaczego to zrobiła, że aż trafiła do Tartaru?
- Zwoje, które czytałem, nie mówią, dlaczego zabiła, jedynie kogo. Aj asa.
- Pamiętam go. - Lucien nigdy nie lubił tego zadufanego w sobie sukinsyna. - Zapewne zasłużył sobie.
- Kiedy zginął, był kapitanem Gwardii Nieśmiertelnych. Domyślam się, że Anya wywołała jedną ze
swoich „małych katastrof, Ajas chciał ją aresztować, ona stawiała opór, i tak się to skończyło.
Lucien zamrugał zdumiony. Zadowolony z siebie, dbający wyłącznie o własne interesy Ajas został
jego następcą? Przed otwarciem puszki Pandory to on właśnie był dowódcą, strażnikiem pokoju,
obrońcą króla bogów. Później nie nadawał się już do pełnienia służby. Otrzymał swojego demona,
pozbawiono go wszystkich zaszczytów, w końcu razem z pozostałymi wojownikami wygnano z
niebios.
- Ciekawe, czy będziesz następny - powiedział Reyes niby ot tak, mimochodem.
Może. Chociaż miała okazję tego wieczoru i nie wykorzystała jej. Zasługiwał na śmierć, nie miał co
do tego żadnych wątpliwości. Kiedy pojawili się na ziemi, przyczynili ludziom wiele cierpienia. Nie
potrafili jeszcze
43

panować nad swoimi demonami. Zabijali na oślep, niszczyli domy, nieśli głód i choroby.
Zanim zdołał zapanować nad swoim gorszym, groźnym ja, było za późno. Spośród ludzi wyłonili się
Łowcy i zaczęli walczyć z wojownikami. Nie winił ich wtedy, uważał nawet, że wojownicy zasłużyli
sobie na gniew. Ale wtedy Łowcy zabili Badena, strażnika Nieufności, który Lucienowi był bratem.
Nie mógł pogodzić się z jego śmiercią.
Motywy Łowców przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, dziesiątkował ich, ale kiedy już zemsta się
dokonała, chciał żyć w spokoju. Jednak nie wszyscy wojownicy tak myśleli, część z nich pragnęła
wyciąć Łowców w pień, do ostatniego.
Lucien z pięcioma przyjaciółmi przeniósł się do Budapesztu i tu rzeczywiście żyli spokojnie przez
długie stulecia. Przed kilku tygodniami w mieście pojawiło się pozostałych sześciu budrysów,
depcząc po piętach Łowcom, którzy zawzięli się, by skończyć z wojownikami z twierdzy, raz na
zawsze oczyścić świat z „tej zarazy". Zaczęła się krwawa rozprawa, której już nie sposób było
uniknąć. Pokój mógł powrócić jedynie za cenę ostatecznej eliminacji Łowców.
- Czego jeszcze dowiedziałeś się o Anyi? - pytał dalej Reyesa.
Przyjaciel wzruszył ramionami.
- Wspomniałem już tam, na zewnątrz, że jest jedyną córką Dysnomii.
- Dysnomia? - Lucien jakby się zafrasował, potarł brodę. - Nie pamiętam jej.
- Bogini Bezprawia, najbardziej poniewierana pośród wszystkich nieśmiertelnych. Spała chyba z
całym rodzajem męskim. Nikt nie wie, kto jest ojcem Anyi.
41

- Żadnych domysłów?
- Nie sposób snuć domysły, skoro matka codziennie miała po kilku kochanków.
Luciena ogarnęła wściekłość na myśl, że Anya mogłaby iść w ślady matki. Nie chciał jej pragnąć, a
przecież pragnął rozpaczliwie. Próbował się jej opierać, naprawdę. I opierał się, dopóki nie dotarło do
niego, że jest jedną z nieśmiertelnych.
Nie może umrzeć, nie stracę jej, jeśli ją sobie upodobam. Nigdy nie będę musiał odprowadzać jej
duszy do piekła.
Jakim był głupcem. Powinien był przewidzieć. W końcu to on był Żniwiarzem Śmierci. Każdy może
odejść do świata podziemnego. On sam, jego przyjaciele. Bogini. Widział w ciągu jednego dnia
więcej takich pożegnań niż inni przez całe swoje życie.
- Zdumiewa mnie - mówił Reyes - że taka kobieta potrafiła urodzić córkę o urodzie anioła. Trudno
uwierzyć, że śliczna Anya jest kimś niegodziwym.
Jej pocałunek był grzeszny. Rozkosznie grzeszny. Ale kobieta, którą trzymał w ramionach, nie
wydawała się złą istotą. Słodką, tak. Zabawną, zdecydowanie. I, dziw nad dziwy, delikatną. Zdjętą
pożądaniem. Pożądaniem, które skierowała ku niemu.
Dlaczego go pocałowała? Znowu to samo pytanie, które go prześladowało i na które nie znajdował od-
powiedzi. Dlaczego tańczyła dla niego? Może stanowił dla niej tylko wyzwanie? Chciała go uwieść,
usidlić, żeby potem poszukać sobie innego, bardziej atrakcyjnego, i śmiać się z łatwowierności
oszpeconego głupca?
Zimno mu się zrobiło na samą myśl. Nie myśl tak. Torturujesz tylko siebie. O czym miał zatem
myśleć? Ojej śmierci? Bogi, chyba nie potrafiłby tego zrobić.
45

Pomogła mu przed kilkoma tygodniami i winien jej był przysługę. Jak mógł zabić kobietę, wobec
której miał dług wdzięczności? Jak mógł zabić kobietę, której posmakował? Poczuł, jak ogarnia go
fala ciemności.
- Co jeszcze wiesz o niej? Coś musiałeś znaleźć. Reyes ponownie wzruszył ramionami z niejakim lek-
ceważeniem.
- Na Anyi ciąży jakaś klątwa, ale nie potrafię ci powiedzieć, jaka.
Klątwa? Wstrząsnęła nim ta informacja, wprawiła w gniew. Dlatego cierpiała? Co go to mogło
obchodzić?
- Jakieś wzmianki, kto rzucił na nią klątwę?
- Temida, bogini sprawiedliwości. Jest Tytanką, ale zdradziła braci i wsparła Zeusa, kiedy przejął tron.
Lucien pamiętał ją, acz dość mgliście. Wysoka, wiotka, ciemnowłosa. Arystokratyczne rysy, delikatne
dłonie, którymi żywo gestykulowała, kiedy mówiła. Raz łagodna, to znowu potwornie ostra.
- Co o niej pamiętasz?
- Tylko tyle, że była żoną Tartarosa, pana więzienia. Lucien zasępił się.
- Może rzuciła klątwę na Anyę za to, że zaraziła czymś Tartarosa, żeby uciec?
Reyes pokręcił głową.
- Jeśli wierzyć zwojom, klątwa została rzucona przed uwięzieniem. - Uderzył głośno językiem w
podniebienie. - Może Anya jest taka, jak jej matka. Może spała z Tartarosem i Temida się wściekła. To
główna przyczyna niesnasek między kobietami.
Taka możliwość jakoś nie przekonywała Luciena. Przetarł twarz, i blizny boleśnie podrażniły skórę po
wewnętrznej stronie dłoni. Czy Anya też to czuła? Aż poczerwieniał ze wstydu, zakłopotania.
Wybierała za-
43

pewne mężczyzn pięknych, o doskonałej urodzie. Zapamięta go jako oszpeconego wojownika, który
podrapał jej śliczne policzki.
Reyes przesunął palcem po krawędzi pustej szklanki.
- Nie podoba mi się, że jesteśmy jej dłużnikami. Nie podoba mi się, że przyszła do klubu. Anya
wszędzie, gdzie się pojawia, sieje chaos i destrukcję.
- My siejemy chaos i destrukcję wszędzie, gdzie się pojawiamy.
- Sialiśmy, i nigdy nie sprawiało nam to przyjemności. Ona się uśmiechała, kiedy cię uwodziła. -
Reyes skrzywił się. - Widziałem, jak na nią patrzysz. Tak jak ja patrzyłem na Danikę.
Danika. Jedna z kobiet śmiertelnych, które Aeron miał zabić. Lucien czuł, że Reyes pragnął jej
bardziej niż powietrza, ale musiał pozwolić jej odejść, jeśli chciał uratować dziewczynę przed
brutalnym wyrokiem bogów. Teraz zapewne żałował swojej decyzji, wolałby zatrzymać ją przy sobie
i chronić osobiście.
Co powinien teraz robić? Wiedział, co chce zrobić. Zapomnieć o Anyi i zignorować rozkaz Kronosa,
jak to uczynił Aeron. Lecz w ten sposób zacznie dopraszać się kary, a przykład miął w Aeronie. Jego
przyjaciele więcej już nie zniosą, był tego pewien. Już balansowali na cienkiej granicy między dobrem
a złem. Jeszcze jedno brzemię i poddadzą się, nie będą w stanie dłużej kontrolować żądzy zniszczenia.
Westchnął. Przeklęci bogowie. Rozkaz przyszedł w najgorszym możliwym momencie. Gdzieś tam
leżała ukryta puszka Pandory, stanowiąca zagrożenie dla jego życia. Jeśli Łowca znajdzie ją pierwszy,
jeśli go uprzedzi, puszka wessie demona, on zaś zginie, tak nierozerwalnie był związany ze swoim
złym duchem.
47

Z tym, że spotka go smutny koniec, mógł się pogodzić, ale nie dopuszczał myśli, by coś złego mogło
spotkać przyjaciół. Czuł się za nich odpowiedzialny. Gdyby nie otworzył puszki, a zrobił to tylko
dlatego, że odezwała się w nim zraniona duma, bo nie on został wybrany jej strażnikiem, jego
towarzysze nie musieliby się męczyć z własnymi demonami. Zniszczył ich życie, kiedyś beztroskie,
może nawet szczęśliwe życie wojów należących do elitarnej gwardii bogów.
Westchnął ponownie. Będzie musiał zabić Anyę, jeśli chce oszczędzić swoim druhom kolejnych
cierpień. To oznaczało konieczność odszukania bogini. Znowu będzie blisko niej... Kusząca i
przyprawiająca o udrękę myśl. Nawet bardzo, bardzo dawno temu, kiedy pokochał śmier-telniczkę,
piękną Mariah, nie pragnął, nie pożądał jak teraz. Całe ciało palił ból, którego pozbyć się nie sposób.
Mariah... Słodka, niewinna Mariah. Kobieta, której oddał serce wkrótce potem, jak nauczył się
panować nad swoim demonem. Żył wtedy na ziemi sto, dwieście lat? Czas pozbawiony znaczenia,
jeden dzień podobny do drugiego. Kiedy ujrzał Mariah, życie nabrało znaczenia. Pragnął czegoś
dobrego, czystego, co rozproszyłoby ciemności.
Była światłem słonecznym pośród mroku, płomykiem świecy pośród bezlitośnie ponurej egzystencji.
Chciał spędzić wieczność, wielbiąc ją. Nie cieszył się długą miłością, bo Mariah zachorowała. On,
Żniwiarz, wiedział od początku, że ukochana nie przeżyje. Powinien był natychmiast wziąć jej duszę
w zaświaty, ale nie potrafił się do tego zmusić.
Choroba dręczyła ją wiele tygodni, niszcząc stopniowo ciało. Im dłużej czekał, mamiąc się nadzieją na
ozdrowienie, tym bardziej cierpiała. Pod koniec błagała o śmierć,
48

zawodziła, krzyczała. Z bólem serca, świadom, że rozstają się na zawsze, spełnił w końcu swoją
powinność.
Tej nocy pociął się na paski zatrutym sztyletem. Gdy tylko rany zaczynały się zasklepiać, ciął znowu.
I znowu. Przypalał nawet skórę, żeby się nie regenerowała, jakby chciał zyskać pewność, że już żadna
kobieta na niego nie spojrzy i że już nigdy nie będzie musiał cierpieć z powodu odejścia ukochanej
istoty.
Nigdy nie żałował tego, co zrobił. Aż do teraz. Przekreślił swoje szanse, Anya nie może pragnąć kogoś
takiego. Kobieta bez skazy, jak ona, zasługiwała na mężczyznę podobnego sobie. Zasępił się. O czym
on myśli? Anya musi przecież umrzeć. Pożądanie skomplikowałoby tylko sytuację. No dobrze,
jeszcze bardziej by skomplikowało.
Obraz Anyi znowu pojawiał się przed oczami, nie pozwalał myśleć. Zmysłowa twarz, ciało jak
seksnarkotyk. Mężczyzna w nim wył z wściekłości, że będzie musiał zniszczyć coś takiego. Wył też
nieśmiertelny wojownik.
Może udałoby się przekonać Kronosa, żeby poniechał Anyi, cofnął rozkaz? Może... Lucien prychnął.
Nie, to się nie uda. Próby dobijania targu z Kronosem to jeszcze głupszy pomysł niż próby
ignorowania go. Król bogów dałby mu w zamian znacznie dotkliwsze od poprzedniego zlecenie, bo
perfidia pana na Olimpie nie znała granic.
Do diabła! Dlaczego Kronos chce jej śmierci? Co takiego zrobiła?
Odtrąciła go, wybrała innego?
Mgła zazdrości i zaborczości zasnuła umysł, w uszach dźwięczało „moja". Starał się nie zwracać na to
uwagi.
Nagle przez plątaninę myśli dotarł do niego głos Reyesa, który rzucił krótko:
- Czekam.
Lucien zamrugał, ocknął się.
46

- Na co?
- Chciałbym usłyszeć, co się zdarzyło na zewnątrz.
- Nic się nie zdarzyło - skłamał gładko i od razu zdjął go wstręt do samego siebie.
Reyes pokręcił głową.
- Masz jeszcze spuchnięte usta po pocałunku. Włosy stoją ci dęba, bo Anya przeczesywała je palcami.
Z własnego ciała zrobiłeś zaporę, kiedy chcieliśmy zabrać pannę. W końcu zniknęła bez śladu. Nic się
nie stało? Zacznij od początku. - Reyes przymknął na moment znużone oczy. Miał dość własnych
zmartwień, niepotrzebne mu były problemy Luciena.
- Powiedz reszcie, że spotkamy się w Grecji. Dołączę do nich. Nie jedziemy razem.
- Co takiego? - Reyes spochmurniał jeszcze bardziej. - Dlaczego?
- Mam rozkaz wziąć duszę. - Więcej ani słowa.
- Wziąć? Co to znaczy? Nie odprowadzić w zaświaty, tylko wziąć? Nie rozumiem.
- Nie musisz.
- Nie znoszę, kiedy mówisz zagadkami. Powiedz jasno, kto i dlaczego.
- Czy to ważne? Dusza to dusza. Efekt jest zawsze taki sam, niezależnie od powodów. Śmierć. -
Lucien klepnął Reyesa w plecy i wstał. Zanim przyjaciel zdążył cokolwiek powiedzieć, wyszedł z
klubu i zatrzymał się w zaułku, gdzie i całował, i stracił Anyę.
Niemal słyszał jej jęk rozkoszy, czuł paznokcie wbijające się w plecy, biodra ocierające się o jego
wzwód. Wzwód, który ciągle nie skląsł, na przekór wszystkiemu.
Ciągle nękało go pożądanie, ale starał się nie zwracać na to uwagi. Zamknął prawe oko. Wodził wokół
tym niebieskim, duchowym. Widział tęczę jaśniejących, nie-
50

ziemskich barw. Wpatrując się w nie, był w stanie odczytać każdy czyn, który miał tu miejsce, każdą
emocję odczuwaną przez tych, którzy kiedykolwiek trafili do zaułka. Czasami potrafił powiedzieć
dokładnie, co kto i kiedy zrobił.
Miał takie doświadczenie, że bez trudu przedarł się przez całe pokłady rozmaitych historii w
poszukiwaniu najświeższych. Oto migocące gwiazdy namiętności.
Pocałunek.
W tej duchowej dziedzinie rozmaitych barw, w tym niematerialnym świecie, namiętność Anyi lśniła
różowo. Prawdziwa, nieudawana, jak skrycie podejrzewał. Świetlisty, rozjarzony róż. Zatem
naprawdę go pożądała? Istota fizycznie tak doskonała uznała go za godnego swojej uwagi? Wydawało
się to niemożliwe, a jednak dowód lśnił w mroku niczym droga ku wybawieniu pośród najgorszej
zawieruchy.
Poczuł ucisk w żołądku, oblała go fala gorąca. Odezwał się ostry, pulsujący ból w piersi. Och, poczuć
znowu jej skórę pod palcami. Wejść w nią, poruszać się powoli, a potem coraz szybciej i szybciej.
Anya dochodzi, błaga o jeszcze. Jęknął.
Ma zginąć z twojej ręki, nie zapominaj.
Jakbym potrafił zapomnieć, pomyślał, zaciskając dłonie.
- Dokąd poszłaś? - Odpowiedziało mu mrugnięcie błękitu. Smutek. Była smutna? Bo powiedział, że
jest bez znaczenia? Ogarnęły go wyrzuty sumienia.
Przyjrzał się barwom uważnie. Wśród błękitów prze-błyskiwała intensywna, pulsująca czerwień.
Furia. Musiał zranić jej uczucia, obudzić gniew. Zrobiło mu się jeszcze bardziej głupio, przykro.
Bronił się, zakładał, że Anya sobie z nim igra, że tak naprawdę wcale go nie chce. Nie
48

przypuszczał, że to dla niej ważne, co on o niej myśli, czy pragnie jej, czy nie.
Zdumiewała go. Zaskoczyła kompletnie.
Gdzieś wśród barw znalazł ledwie widoczny ślad bieli. Lęk. Coś ją przestraszyło. Co? Wyczuła
Kronosa? Zobaczyła go? Wiedziała, że bóg przychodzi z wyrokiem śmierci?
Nie podobał mu się ten strach.
Podążył za białym śladem. Złączył się ze swoim demonem, teraz był już tylko istotą duchową, mgłą
nocy przemieszczającą się z miejsca na miejsce w jednym mgnieniu.
Ślad prowadził do twierdzy. Prosto do jego sypialni. Nie zabawiła tu długo. Kilka razy przeszła w tę i
z powrotem po pokoju, potem przemieściła się do...
Sypialnia Maddoksa i Ashlyn. Zmarszczył czoło zbity z tropu. Dlaczego tam? Oboje spali spokojnie,
spleceni z sobą. Twarze zaróżowione i spocone po seksualnym maratonie, jakżeby mogło być inaczej.
Nie bądź zazdrosny, powiedział sobie i dalej przenosił się śladem Anyi.
Trafił do jakiegoś mieszkania. Światło księżyca sączyło się przez szpary w czarnych zasłonach.
Skromnie urządzony pokój. Pod ścianą stara brązowa kanapa, rozlatujący się fotel wiklinowy. Ani
śladu telewizora, komputera, nowoczesnych urządzeń, do których zdążył się przyzwyczaić.
Z sąsiedniego pokoju dochodził taki dźwięk, jakby ktoś uderzał ostrzem jednego sztyletu o drugi. Znał
dobrze ten odgłos. Przeniósł się tam, ciągle niewidzialny.
Zatrzymał się przy drzwiach osłupiały. Danika, dziewczyna skazana przez bogów na śmierć i obiekt
westchnień Reyesa, rzucała dwoma sztyletami w zawieszoną na
49

ścianie kukłę mężczyzny, która przypominała jakimś cudem i Aerona, i Reyesa.
- Porwij mnie, co? - mruczała. Pot spływał jej z czoła, szara koszulka przylgnęła do ciała, koński ogon
przylepił się do karku. Żeby tak się spocić w zimnym mieszkaniu, musiała znęcać się nad kukłą od
wielu godzin.
Dlaczego Anya się tu pojawiła? Danika się ukrywała. Jeszcze mogła cieszyć się życiem, ale jej los był
przesądzony. Wkrótce Aeron ją znajdzie. Ucieknie z lochu, to tylko kwestia czasu. Wojownicy nie
będą w stanie go powstrzymać, nakaz bogów był silniejszy.
Lucien miał ochotę pokazać się Danice, porozmawiać z nią, powstrzymał się jednak. Nie zapisał się
najlepiej w jej pamięci, wątpił, by chciała mu pomóc w szukaniu Anyi. Zafrasowany przesunął
palcami po brodzie. Jakiekolwiek bogini Anarchii miała zamiary, najwyraźniej interesowała się
wszystkim, co związane ze światem podziemnym.
Gubił się w domysłach.
Nie znalazłszy w kryjówce Daniki odpowiedzi, przeciwnie, natrafiwszy na kolejne pytania, podążył
świetlnym śladem Anyi, tym razem wyznaczanym jaskrawą czerwienią. Musiała być naprawdę zła!
Teraz trafił do... małego sklepiku z podstawowymi artykułami spożywczymi, prasą, papierosami.
Śmiertelnicy nazywali je całodobowymi. Ten znajdował się przy stacji benzynowej.
Zmarszczył brwi. Nie mógł być w Budapeszcie, bo za oknami świeciło słońce. W sklepie panował
ożywiony ruch, na ulicy też. Mrowie przechodniów, dziesiątki mknących jezdnią samochodów.
Wyszedł, zmaterializował się w jakimś pustym zaułku, gdzie nikt nie mógł widzieć tego niezwykłego
momentu, i pchany
53

ciekawością wrócił do sklepu. Zadźwięczał głośno dzwonek nad drzwiami.
Jakaś kobieta natychmiast odwróciła wzrok na jego widok. Jakiś dzieciak wskazał na niego i został
zbesztany przez matkę.
Ludzie odsuwali się możliwie najdalej, ale dyskretnie, by nie okazać złych manier. Podszedł prosto do
kasy. Nie przepraszał i nie tłumaczył się.
Nikt ze stojących w długiej kolejce nie zaprotestował.
Kasjer, młodziutki chłopak, przypominał trochę Gide-ona. Niebieskie włosy, kolczyki, tatuaże. Jego
stylizacji brakowało jednak tej odwagi czy siły, którą miał wizerunek Gideona. Szybkie spojrzenie na
identyfikator i Lucien znał już imię chłopca.
- Dennis, zauważyłeś może jasnowłosą kobietę w króciutkiej czarnej mini...
- I błękitnym topie, co więcej odsłaniał niż zakrywał? Jasne, zauważyłem. - Chłopiec podniósł wzrok
i zatchnął się na moment. - A bo co? - Głos mu drżał.
Lucien rozpoznał akcent. Był w Stanach.
Poczuł trzy rzeczy naraz: zazdrość, że inny mężczyzna miał okazję widzieć Anyę, radosne
podniecenie, że jest bliski jej odnalezienia, i lęk - z tego samego powodu.
- Rozmawiała z kimś?
Chłopiec cofnął się o krok, pokręcił głową.
- Nie.
- Kupowała coś?
Milczenie, jakby dzieciak bał się, że odpowiedź wprawi Luciena we wściekłość.
- Tak jakby.
Tak jakby? Dennis się zaciął na tej lakonicznej odpowiedzi, aż Lucien zazgrzytał zębami.
- Jakie tak jakby?
54

- A na co panu wiedzieć? Glina, eksmąż czy jak? Lucien zacisnął usta. Nie unoś się, nakazał sobie.
Spokój. Wpił spojrzenie w chłopca, w powietrzu rozniósł się intensywny zapach róż.
Dennis przełknął ślinę, oczy zrobiły się szkliste.
- Zadałem ci pytanie - przypomniał mu Lucien cichym głosem. - Odpowiesz mi na nie. Co ta kobieta
kupiła?
- Trzy lizaki truskawka z bitą śmietaną. - Dennis jakby popadł w trans. - Ale nie kupiła ich. Zwędziła
i wyszła. Nie próbowałem nawet jej zatrzymywać.
- Pokaż, które to lizaki.
Kolejka zaczęła pomrukiwać, protestować, uciszyła się dopiero pod groźnym spojrzeniem Luciena.
Dennis wyszedł z kasy, skierował się do alejki ze słodyczami i wskazał do połowy opróżnione
pudełko z lizakami.
Lucien schował dwa do kieszeni, nie próbując ich wąchać, chociaż miał na to wielką ochotę. Wyjął
kilka banknotów. Zła waluta, ale uznał, że lepsze to niż zero.
- Ile się należy?
- Nic. Proszę je sobie wziąć. - Dennis wyciągnął ręce w udanym geście przyjaźni.
Chciał wcisnąć mu banknoty, ale uznał, że lepiej nie ciągnąć przedstawienia. Schował pieniądze.
- Wracaj do kasy - mruknął i odwrócił się. Chciał przyjrzeć się jeszcze wnętrzu sklepu. Miliony barw,
wśród których po żmudnych poszukiwaniach odnalazł ślad Anyi.
Krew zawrzała.
Wszystko, co wiązało się z Anyą, nawet lekka mgiełka unosząca się między półkami, przyzywało go,
ciągnęło ku sobie. Musiał uważać, jeśli nie chciał się zatracić. Anya była taka... zniewalająca. Piękna
enigma.
52

Wyszedł ze sklepu i w tym samym zaułku, w którym był wcześniej, na powrót się zdematerializował i
przeniósł, podążając tropem Anyi. Znalazł ją w parku. Wreszcie. Poczuł ból w piersi, nie mógł
zaczerpnąć powietrza. Wyglądała tak spokojnie, zupełnie nie przypominała uwo-dzicielki z klubu.
Siedziała na huśtawce otoczona złotą aureolą światła słonecznego. Skroń oparła o łańcuch mocujący
ławeczkę i huśtała się, zatopiona w myślach. Jedwabiste, srebrne włosy spływały na ramiona i tylko
czasami podmuch wiatru zawiewał jakiś kosmyk na twarz. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, przytulić
i tak trwać. Sprawiała wrażenie takiej bezbronnej, kruchej. Samotnej. Lizała jeden ze skradzionych
lizaków, wodziła po nim koniuszkiem języka. Fiut natychmiast się odezwał, podskoczył żwawo. Nie,
nie, nic z tego, cwaniaku. Lucien mógł do niego przemawiać, pożądanie pozostało.
„Wszystko jedno, jak długo to potrwa, jakich będzie wymagać zabiegów, przyniesiesz mi jej ciało.
Nie posłuchasz mojego rozkazu, zapłacisz ty i ci, których kochasz", powiedział Kronos.
Zaiskrzyła złość, gniew. Żadnej złości, napomniał się. Jesteś Żniwiarzem Śmierci, nie masz
ważniejszych zadań. Emocje mogą tylko przeszkadzać, wiesz o tym aż za dobrze. „Wszystko jedno,
jak długo to potrwa", powracały echem słowa Kronosa.
Przez chwilę, tylko przez chwilę bawił się myślą, że mogłoby to trwać w nieskończoność. Wieczność
całą. Wiesz co się dzieje, kiedy się wahasz. Ten, kto ma umrzeć, cierpi tylko większe męki. Zrób to!
Inaczej twoi przyjaciele zaznają straszliwych katuszy.
Zmaterializował się, postąpił kilka kroków. Gdy żwir zachrzęścił pod jego stopami, Anya poderwała
głowę.
53

Spojrzała na niego z takim żarem w oczach, z taką tęsknotą, że jej wzrok zdawał się palić skórę.
Zaszokowana zeskoczyła z huśtawki.
- Lucien.
Słodki głos i zapach truskawek ze śmietaną w oddechu. Odeszła go cała stanowczość. Znowu. Bądź
silny, do diabła.
Przyglądała mu się spod rzęs nieświadoma wiszącego nad nią niebezpieczeństwa.
- Jak mnie znalazłeś?
- Nie ty jedna potrafisz tropić nieśmiertelnych. - Co za połowiczna odpowiedź.
Anya zdawała się rozbierać go wzrokiem. Kobiety tak na niego nie patrzyły, po prostu nie. A ta
jedna... Coraz trudniej przychodziło mu kontrolować własne reakcje. Fiut twardniał z każdą sekundą
coraz bardziej.
- Przychodzisz dokończyć to, co zaczęliśmy, Kwiatku?
- Nie dlatego przychodzę. - Wymawiał słowa dokładnie, precyzyjnie. Nie masz wyjścia. Musisz
spełnić naznaczony czyn.
- Zatem dlaczego... - Sapnęła i wsparła dłoń na biodrze. - Żeby dalej mnie obrażać? Wiedz, że nie będę
tego tolerować. Nie jestem bez znaczenia!
O tak, zranił ją, dotknął do żywego. Miał wyrzuty sumienia. Śmieszne, czuć wyrzuty sumienia, że
zraniło się kogoś, kiedy przychodzi się zranić śmiertelnie. A jednak tak właśnie czuł i było to
silniejsze od niego. I chociaż nie potrafił walczyć z własnymi odczuciami, powtórzył:
- Nie dlatego przychodzę. Przykro mi, Anyu, ale będę musiał cię zabić.

ROZDZIAŁ TRZECI
„Będę musiał cię zabić".
Słowa odbijały się echem w głowie. Mroczna obietnica, którą trudno uciszyć. Lucien nigdy nie
żartował. Na tyle zdążyła go poznać. Obserwowała go od wielu tygodni i ani razu nie zauważyła na
jego twarzy uśmiechu, ani razu nie dostrzegła w jego słowach cienia humoru. Co więcej, duch Śmierci
dawał o sobie znać: spod skóry twarzy przebijał zarys czaszki.
Zapach róż wypełniał powietrze, ciężki, narkotyczny, mesmeryczny, sprawiał, że gotowa była zrobić
wszystko. Nawet umrzeć.
Widziała już, jak Żniwiarz zabiera duszę. Był to widok posępny i piękny, ale nie sądziła, że sama
doświadczy czegoś takiego. W końcu należała do nieśmiertelnych, wiedziała jednak aż nazbyt dobrze,
że nawet istotę nieśmiertelną można zabić.
Tej nocy, kiedy wyjęła serce z piersi dowódcy gwardii, kładąc raz na zawsze kres jego nędznej
egzystencji, otworzyła się przed nią perspektywa śmiertelności. Potem przyszło uwięzienie. Bogowie
zastanawiali się, co dalej z nią robić, a ona miała czas, by tym lepiej zrozumieć,
58

czym może być śmiertelność. Kraty celi stawały się coraz grubsze, jęki i krzyki współwięźniów coraz
donośniejsze. A może to ona krzyczała. Niemożność wzniecania zamętu była najgorszą możliwą
udręką.
Szybko uświadomiła sobie, że nawet nieśmiertelne życie można zniszczyć, doprowadzić do ruiny
bądź niespodziewanego końca. Postanowiła, że o swoje będzie walczyła. Zawsze. W każdych
okolicznościach, za każdą cenę. I nikt już nie odbierze jej wolności, i w sensie dosłownym, fizycznym,
i tej rozumianej jako stanu ducha.
Bogowie mieli na ten temat zgoła inną koncepcję. Rada w radę postanowili w końcu uczynić ją
niewolnicą wojowników, dziewką, która będzie zaspokajała ich potrzeby seksualne. Bardzo stosowna
kara, stwierdzili. Odebrała żołnierzom kapitana, niech teraz pociesza własnym ciałem osieroconą
armię.
Wyrok zniszczyłby umysł, ciało, duszę, w krótkim czasie stałaby się wrakiem. Na ratunek pospieszył
jej ojciec, ryzykując, że i na niego spadnie kara bogów. Znowu była wolna. I znowu miała szansę na
szczęście, o jakim zawsze marzyła.
Teraz Lucien, mężczyzna, którego pragnęła, którego całowała, chciał z nią skończyć, odebrać jej
wszystko. Tysiące rozmaitych emocji wzbierało w piersi, nie wiedziała, co przeważa. Wściekłość?
Pomieszanie? Ból?
- Dlaczego chcesz mnie zniszczyć?
- Nie chcę. Muszę. Jesteś zbyt nieutemperowana, by chodzić po tym świecie.
Jakie straszne słowa. Z tym, że Olimp ją odtrącał, zdążyła się pogodzić, ale z jakichś powodów,
wbrew wszystkiemu, zależało jej na opinii Luciena.
- Jak mnie znalazłeś? - ponowiła pytanie.
56

Coś drgnęło w pozbawionej wyrazu, kamiennej twarzy Luciena.
- Nieważne.
- Mogę zniknąć w ułamku sekundy.
- Znajdę cię. Dokądkolwiek się przeniesiesz, zawsze cię znajdę.
Straszne i chwytające za serce słowa.
- Dlaczego jeszcze nie atakujesz? Skończ ze mną, żebyś już więcej nie musiał polować.
Lucien wysunął brodę.
- Zrobię to, ale najpierw muszę uwolnić od ciebie myśli.
Zamknęła dłoń na łańcuchu huśtawki, przybrała niedbałą, swobodną pozę.
- Nie wiem, czy mam się czuć pochlebiona, czy wybuchnąć urazą, skarbie. Czy mała, szalona Anya
tak źle całuje, że nie możesz pozbyć się niesmaku? - Mówiła lekko, jakby rzecz jej nie dotyczyła, ale
w środku drżała.
Jak to możliwe, żeby widok Luciena tak na nią działał? Gorzej, teraz, kiedy poznała jego smak, jego
dotyk, odczucia były jeszcze intensywniejsze.
Pragnęła więcej. Powinnam chyba poszukać sobie terapeuty, pomyślała strapiona.
- Jestem pewien, że wiesz, jak dobrze całujesz. - W głosie Luciena zabrzmiała nuta goryczy.
- W twoich ustach brzmi to tak, jakbym dopuściła się zbrodni.
- Bo to zbrodnia.
Zmrużyła oczy. Żyła wystarczająco długo, nie była niewiniątkiem, ale jakiejś szczególnej
rozwiązłości też nikt nie mógł jej zarzucić. Niby dlaczego? Zbyt dobrze wiedziała, jak łatwo jest
przyczepić komuś etykietkę. Znała ten ból.
60

Jak każda czująca istota pragnęła admiracji i czułości. Lubiła spojrzenia mężczyzn kierowane w jej
stronę. Czasami leżała w łóżku, nie mogąc usnąć, i myślała o związku z jakimś facetem, związku, na
który nie mogła sobie pozwolić.
- Zrobimy to jak najprościej, Anyu.
- Będziemy się całować? Z trudem przełknął ślinę.
- Mówię o twojej śmierci.
Nie okazuj mu, co czujesz. Dobry wojownik wykorzystuje emocje przeciwnika na swoją korzyść, a
Lucien był cholernie dobrym wojownikiem. Ona też.
- Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego chcesz mnie zabić, słodziutki, bo zapomniałam.
Zaczął mu drgać mięsień pod okiem.
- Mówiłem ci już. Nie chcę cię zabijać, ale bogowie dali mi taki rozkaz.
Nikt, nawet pan świata podziemnego, nie może bezkarnie sprzeciwić się woli bogów. Gdzieś w
brzuchu zagnieździł się lęk, ale cieszyło ją na swój sposób, że Lucien nie rwie się do spełnienia
rozkazu.
- Wszyscy bogowie czy jeden?
- Jeden. Kronos.
- Król bastard - stwierdziła pod adresem rozkazodawcy. Mam nadzieję, że słyszysz, ty chciwy
tchórzu, posłała w przestrzeń.
Lucien niemal się skulił w sobie. Chyba rzeczywiście bał się gniewu boga, ale nie bez racji. Kronos
najwyraźniej opuścił dzień w szkole, kiedy akurat przerabiali miłosierdzie.
Kiedy udało mu się wreszcie wydostać z więzienia, brutalnie obalił Greków, pojmał tych, którzy
przeżyli. Anya wróciła wtedy „na górę", kilku bogów udało się jej
58

uwolnić. Kronos pochwycił ją, uwięził i zażądał jej największego skarbu w zamian za wolność. Zanim
zdążył ukarać ją za odmowę, uciekła. Jeden zero dla drużyny Anya. Odnalazł ją wkrótce potem,
straszył wojownikami. I oto proszę, zaczyna się „Halo 3 ", słynna gra komputerowa, tym razem w
wersji „Anya kontra Lucien". Punkt dla drużyny Kronos.
- Chcesz być posłuszny tej łajzie?
Lucien spojrzał jej w oczy, usidlał ją spojrzeniem, łamał jej stanowczość.
- Muszę. Nie odwiedziesz mnie od wypełnienia zadania.
Uniosła brew. Grała pewną siebie.
- Założymy się?
- Nie, to dawałoby ci tylko fałszywą nadzieję.
Wpatrywała się w jego oczy. Brązowa tęczówka zdawała się przykuwać ją do miejsca, gdy niebieska
wciągała ją głębiej i głębiej w świat, gdzie istniał tylko on.
Bądź mi posłuszna. Podporządkuj się.
Szept, który rozbrzmiewa w głowie.
Zacisnęła szczęki. Wiedziała, co on chce zrobić. Uśpić jej czujność, ukołysać, zmusić, by spokojnie
przyjęła śmiertelny cios.
Do diabła, nie. To nie ona. Przez długie wieki, od czasu, gdy spadła na nią klątwa, zdobyła
umiejętność opierania się mężczyznom. Potrząsnęła głową, wyswobadzając się z sensualnych pęt,
które próbował jej narzucić. Radź sobie teraz.
Nie okazuj mu swoich odczuć, powtórzyła w myślach. Lizała truskawkowego lizaka, podziwiała
szeroką klatkę piersiową Luciena i zastanawiała się, co dalej.
- Jesteś mi winien przysługę, Kwiatuszku. Pora prosić, żebyś ją wyświadczył. Nie zabijesz mnie.
62

Długa, pełna udręki pauza.
- Wiesz, że muszę - wyznał w końcu. Znieruchomiał, jakby zbierał siły. - Poproś, żeby odbyło się to
bezboleśnie. Tyle mogę dla ciebie zrobić. Poproś, żebym cię pocałował, zanim zabiorę twoją duszę do
podziemi, to też mogę zrobić.
- Wybacz, maleństwo, ale pozostanę przy swoim. Wolę, żebyś jednak mnie nie zabijał. Pozwól, że ci
przypomnę. Kilka tygodni temu powiedziałam, że zabiję cię, jeśli będziesz próbował renegocjować
przysługę.
Kolejna pauza, dłuższa, cięższa. Lucien przeczesał włosy palcami, minę miał mocno udręczoną.
- Dlaczego Kronos chce twojej śmierci?
- Sam odpowiedziałeś na to pytanie. Jestem nieutem-perowana. - Usiadła z powrotem na huśtawce i
ukradkiem wsunęła dłoń w cholewkę botka, zacisnęła palce na rękojeści sztyletu. Pomimo
wyznaczonego zadania facet podniecał ją do granic szaleństwa, ale to nie oznaczało jeszcze, że ma się
poddać bez walki.
- Nie wierzę, że to jedyny powód.
- Może próbował jakichś konszachtów ze mną i go wyśmiałam. - Nie chciała powiedzieć prawdy, taki
enig-mat musiał wystarczyć.
Na twarzy Luciena wreszcie odmalowały się jakieś emocje, co prawda nie potrafiła ich do końca
rozpoznać i nazwać, wiedziała tylko, że nie da się z nim paktować.
- Coś tam, coś tam... Czyżby był twoim kochankiem i rzuciłaś go dla innego? Roznamiętniłaś i
zostawiłaś, zrobiłaś z niego durnia?
Anya rzuciła mu ostre jak brzytwa spojrzenie spod przymkniętych powiek. Zeskoczyła z ławeczki,
chowając sztylet za plecami.
- To bardzo nieuprzejme, co mówisz. Nie poniżyłabym się do zabawy mężczyzną, który mnie nie
interesuje.
60

Lucien niruknął coś, co zabrzmiało jak:
- Mną się zabawiłaś. Zmarszczyła brwi, prychnęła gniewnie.
- Myśl, co chcesz, ale nie masz najmniejszego powodu czuć się zraniony.
- Jesteś boginią Anarchii, dlatego wątpię, by obchodziły cię uczucia innych.
- Nic o mnie nie wiesz - rzuciła ostro.
- Wiem, że tańczysz tak, jakbyś się kochała, i że smakujesz jak zatracenie.
Niech go szlag. Wystarczyło tych kilka słów, by znowu poczuła podniecenie. Do tego niski,
zmysłowy głos - i cała złość odeszła. Była gotowa paść Lucienowi w ramiona.
- Mała korekta - powiedziała, powściągając niewczesne pragnienie. - Nie jesteś niegrzeczny. Jesteś
diabłem wcielonym. - Jak to świadczyło o niej, że wydawał się jej teraz jeszcze bardziej pociągający?
- Tak czy inaczej to prawda. - Przechylił głowę i przyglądał się jej uważnie. Znowu przybrał
nieprzenikniony wyraz twarzy, ale otaczała go groźna, rozżarzona do białości aura. - Zawsze tak
swobodnie zachowujesz się wobec mężczyzn?
Nie było w jego słowach potępienia, a jednak ją dotknęły. Podobne pytanie zdarzało się bogom
zadawać jej matce. Pamiętała ten błysk bólu, który pojawiał się w oczach Dysnomii, ilekroć któryś z
kochanków stwierdzał, że nie jest dla niego wystarczająco dobra. Lucien zapłaci jej za to, co
powiedział.
Przesunęła językiem po lizaku, udając całkowitą obojętność, i zacisnęła mocniej palce na rękojeści
sztyletu.
- A jeśli tak? - odezwała się w końcu. - Większość mężczyzn poczyna sobie swobodnie, ale nikt ich nie
64

krytykuje. Wręcz przeciwnie, są podziwiani niczym jacyś bogowie seksu.
Puścił mimo uszu jej uwagę, była bowiem niebezpiecznie bliska zbiorowego portretu wojowników.
- Zanim ja... - Zamilkł, pokręcił głową, najwyraźniej chciał coś powiedzieć, lecz się rozmyślił. -
Wytłumacz mi coś. Proszę - dodał, uświadomiwszy sobie widać, że inaczej nie doczeka się żadnej
odpowiedzi.
Anya zatrzepotała rzęsami.
- Dla ciebie wszystko, pączusiu.
- Powiedz mi' prawdę. Dlaczego mnie pocałowałaś? Mogłaś wybrać Parysa, Reyesa, Gideona,
któregokolwiek. Nie mieliby nic przeciwko temu. Każdy z nich miałby na ciebie ochotę.
Po pierwsze, wrrrr! „Każdy z nich miałby na ciebie ochotę", powtórzyła w myślach. Urocze. Tylko on
jeden nie miał „ochoty". Nie jest karmą dla psów, do cholery. Po drugie, dlaczego nie potrafi
zrozumieć, że pragnęła właśnie jego, nikogo innego?
Może to dobrze, że nie wierzy w autentyczność jej namiętności. Zachowa godność, bo przecież jest
kimś „bez znaczenia" i on jej nie chce. Dupek.
- Może wiedziałam, że Kronosek Kręcinosek poleci ci zabić mnie i postanowiłam cię zmiękczyć,
żebyś nie wykonał boskiego rozkazu. - Proszę bardzo, jak ci się podoba taka wersja?
W głowie Luciena najwyraźniej dokonała się iluminacja.
- To ma sens - stwierdził z ledwie słyszalną nutą zawodu w głosie.
A może tylko się jej wydawało, może chciała, żeby był zawiedziony? W końcu miał ją zabić. Musiał
być pozbawiony subtelniej szych uczuć.
Podporządkuj mi się.
62

Cholera jasna. Spojrzała mu w twarz i znowu to samo. Facet ją zniewalał. Wpadała w potrzask.
Niebieskie oko jak wir, w spojrzeniu brązowego mogła utonąć, zatracić się bez reszty.
Nie, nie, nie! Obnażyła zęby i odwróciła wzrok. Zrań go, żeby nie mógł cię ścigać, i spadaj stąd. To
jest myśl. Jako nieśmiertelny szybko wydobrzeje. Nie zrobi mu wielkiej krzywdy, a zdąży uciec. Tyle
że, niech to piekło pochłonie, nie miała ochoty uciekać. Od wielu tygodni z nikim nie rozmawiała,
zbyt pochłonięta śledzeniem go, obserwowaniem, pożądaniem.
Nieważne, czego chcesz, nieważne, na co nie masz ochoty. Zaatakuj go, zanim on zaatakuje ciebie.
- Masz ostatnią szansę spłacić dług wdzięczności. Ochroń mnie przed Kronosem.
- Bardzo mi przykro.
- W porządku. Skoro już wszystko sobie wyjaśniliśmy, możemy zacząć prywatkę. - Polizała lizaka i
przeniosła ciężar ciała na lewą nogę. Spódniczka podjechała do góry z prawej, co obudziło żywe
zainteresowanie Lucie-na. Na to właśnie liczyła.
W jego oczach zabłysło pożądanie. Marna iskierka, ale zawsze. Za późno. Rzuciła sztyletem.
Ostrze wykonało kilka salt w powietrzu i wbiło się w serce Luciena, zanim zdążył zrozumieć, co się
dzieje. Przez ciało przebiegł spazm, oczy wyszły mu z orbit.
- Ugodziłaś mnie - stwierdził zdumiony. Skrzywił się, wyciągnął sztylet z rany, potarł to miejsce, po
czym przyjrzał się zakrwawionym palcom. W miejsce zdumienia pojawiła się wściekłość.
- Zatrzymaj sobie sztylet na pamiątkę. - Posłała mu całusa i przeniosła się na Antarktydę. Wiedziała,
że Lucien podąży jej śladem, dlatego wybrała takie paskudne
63

miejsce. Niech facet cierpi. Wionął na nią podbiegunowy wiatr, przeniknął mrozem do szpiku kości.
Zaczęła szczękać zębami.
Gdyby była śmiertelniczką, zamarzłaby na śmierć w ciągu kilku sekund. Praktycznie była prawie
naga: skąpa mini, skąpy top. Co prawda boginie nie zamarzają na śmierć, ale czuła się paskudnie.
- Warto się pomęczyć - powiedziała do siebie i z ust wydobyła się gęsta para, obłoczek kryształków
lodu. Jeśli jej mróz dokuczał, to jak poczułby się ranny Lucien, gdyby...
Zmaterializował się właśnie przed jej oczami niczym błysk światła pośród nocy polarnej.
Wściekły, z obnażonymi zębami, bez koszuli. Imponujący tors, sama muskulatura bez śladu
owłosienia, z jednej strony gładki jak aksamit, z drugiej oszpecony bliznami, ale tak cudny, że Anyi
ślinka napływała do ust.
Sutki niewielkie, brązowe, twarde jak groty strzał. Jakże chciała dotknąć ich językiem. Pierś miał
umazaną krwią, na wysokości serca ziała długa rana, która już zaczynała się zabliźniać.
Podniecał ją jeszcze bardziej taki skrwawiony, dyszący wściekłością, gotów do dalszej walki. Kolana
się pod nią ugięły. Głupia sprawa. Nienawidzisz przecież słabości. Cholera, było to całkiem
przyjemne. Czy ten facet zawsze tak będzie na ciebie działał?
Głupia sprawa, głupia dziewczyna.
Wystawiony na powiewy lodowatego wiatru, musiał doświadczać tego samego co ona uczucia
paraliżu pod wpływem zimna.
- Anya - dobył się z jego gardła groźny pomruk.
- Miło cię znowu widzieć, Kwiatuszku. - Nie zastanawiając się ani przez chwilę, zepchnęła go do
wody.
67

Mógł się jej chwycić, by uniknąć antarktycznej kąpieli, ale nie zrobił tego. Wolał się skąpać, niż
ryzykować, że pociągnie ją z sobą. Jakie to... słodkie. Sukinsyn. Nie miał prawa być teraz słodki.
Sapnął głośno, kiedy zderzył się z lodowatą powierzchnią oceanu, wściekły, zdumiony, zdjęty
przeraźliwym zimnem.
Woda ochlapała Anyę, więc i ona sapnęła.
- Anya! - wrzasnął, wynurzając się.
- Nie musisz dziękować mi za kąpiel. Byłeś wysmarowany krwią, należało coś z tym zrobić. Do
zobaczenia.
- Nie odchodź. Proszę. Zatrzymała się wbrew własnej woli.
- Dlaczego nie?
Zamiast transportować się na brzeg, przebierał rękami w wodzie.
- Nie chcesz chyba jeszcze bardziej mnie rozzłościć. - Księżyc wyszedł zza chmur i oświetlił go
złotymi promieniami.
- Bo co? Zamienisz się w strasznego zielonego potwora? Przykro mi, ale muszę cię rozczarować,
Kwiatuszku. Włączam silnik. Miłego rozmrażania skostniałych członków. - Pomachała mu na
pożegnanie i przeniosła się na swoją ulubioną plażę na Hawajach.
Tajała w promieniach słońca, zniknęła cieniutka warstwa lodu pokrywająca skórę. Zwykle, kiedy się
tu pojawiała, rozbierała się i leżała godzinami na piasku albo barykadowała się w otoczonym palmami
domu i oglądała filmy.
Tym razem została na plaży, nie rozbierała się. Wyjęła z cholewek dwa kolejne sztylety, położyła
obok siebie i czekała.
Zły, drżący jeszcze z zimna Lucien pojawił się chwilę
68

później. Zsiniałe wargi zaciskał w grymasie niezadowolenia. Miał oszronione włosy, skórę pokrywała
warstewka lodu.
- Dziękuję. Za plażę - powiedział, szczękając zębami.
- Jakim cudem mnie odnajdujesz? - Posłała mu mordercze spojrzenie, rewanż za błyskawice, które
ciskał w jej stronę.
Wreszcie raczył odpowiedzieć:
- Zostawiasz za sobą ślady energii, nimi się kieruję. Gdybyś nie zmaterializowała się w klubie, nie
byłbym w stanie cię lokalizować.
Wspaniale. Teraz już nie będzie mogła go zgubić. Wszystko przez głupią chęć zatańczenia z nim.
Powinna była pozostać w cieniu. Muszę być bardziej podobna do matki, niż mi się wydaje, pomyślała
samokrytycznie.
- Nie zamierzam ułatwiać ci zadania - oznajmiła. Złość go odeszła, przynajmniej po części, i na ustach
zadrgało coś na kształt uśmiechu.
- Domyślam się.
Jak on śmie okazywać poczucie humoru?! Przez to stawał się jeszcze bardziej seksowny. Gdzie była
jego umiejętność dostrzegania zabawnych rzeczy wczoraj albo przedwczoraj?
- Powiedziałem ci już i powtórzę. Nie chcę robić ci krzywdy.
- Świetnie. - Pokręciła głową, jasne włosy zatańczyły. - Bardzo się cieszę. Po prostu mnie zabij. -
Każde wypowiedziane przez nią słowo ociekało sarkazmem.
- Anya.
- Cicho. Byłam miła, pomogłam tobie i twoim przyjaciołom, a ty mi tak dziękujesz?
Znowu odezwał się tik pod okiem. Czyżby trafiła w czuły punkt?
66

- Gdyby to ode mnie zależało...
- Masz wybór. Możesz po prostu odejść.
- Nie mogę.
- Jak chcesz, Kwiatuszku. Kończmy sprawę. Od tego gadania boli mnie głowa.
Uniósł wysoko brwi.
- Pozwolisz mi zabrać swoją duszę?
- Do cholery, nie. Chyba jasno dałam ci do zrozumienia, że będę z tobą walczyła do ostatniej kropli
krwi. Twojej, ma się rozumieć, gdybyś jeszcze miał jakieś wątpliwości. Kiedyś już zabiłam
nieśmiertelnego. Pójdzie łatwo.
- Reyes coś wspominał. Chodziło o Ajasa. - Lucien nie ruszał się. - Dlaczego go zabiłaś?
Wzruszyła ramionami, ale z trudem mogła zachować spokój. Wspomnienie walki, którą stoczyła z
Ajasem, nie należało do najprzyjemniejszych. Ciągle jeszcze nawiedzała ją myśl, co by było, gdyby...
- Chciał mnie posunąć, a ja nie miałam ochoty. Uznał, że i tak dopnie swego. Ja uznałam, że będzie
dobrze wyglądał z dziurą w piersi.
Lucien wysunął brodę.
- Mam nadzieję, że umierał w mękach.
Zrobiła wielkie oczy. Musi to sobie zapisać w pamięci. Nieśmiertelny, w dodatku były dowódca
gwardii, wyrażał zadowolenie, że zabiła wojownika należącego do zbrojnej elity? Po raz pierwszy
spotkała się z taką reakcją i wywarła ona na niej głębokie wrażenie. Ktoś wreszcie brał jej stronę, i to
ktoś prawie obcy.
- Bez obawy - wykrztusiła w końcu.
Zacisnął dłonie. Dlaczego? To chyba bez znaczenia. Była tylko dumna z siebie, że zauważyła, bo to
oznaczało, że nie wpatruje się w te jego nieziemskie oczy jak zakochany kundel.
70

- Nie musi tak być - powiedział pozbawionym wyrazu tonem.
- Już to mówiłeś. Odpowiem ci, owszem, musi. Nie pójdę pokornie na rzeź tylko dlatego, że do władzy
doszli nowi bogowie, którym nie podoba się mój sposób bycia. Nie pójdę na rzeź tylko dlatego, że
jakiś chciwiec chce zagarnąć, co moje.
Lucien spojrzał na nią bystro.
- Co takiego chce zagarnąć?
Zacisnęła wargi. Za dużo gada. Że też nigdy nie potrafi trzymać języka za zębami. Oczywiście Lucien
natychmiast podchwycił jej słowa.
- Nie zwracaj uwagi na to, co mówię. Kiedy jestem przestraszona, plotę różne bzdury. Informowałam
cię już, że lubię kłamać, pamiętasz?
- Nie jesteś przestraszona i założę się, że nie kłamiesz. - Nie dał jej czasu na odpowiedź. - Zatem nie
rzuciłaś Kronosa ani go nie zdradziłaś?
- Czy to ważne? - Zaczęła okręcać kosmyk włosów wokół palca i spojrzała wymownie na połyskujący
w słońcu sztylet. - Cokolwiek bym powiedziała, nie zmienisz swoich zamiarów.
- Nie zmienię.
- Zatem nie widzę powodów, żeby odpowiadać. - On nie chciał ustąpić ani na krok, ona też potrafiła
być uparta.
Przetarł twarz dłonią. Sprawiał wrażenie wykończonego.
- Mogę dać ci jeden dzień na pożegnanie z bliskimi.
- Och, słodki jesteś - powiedziała cierpko. I zaraz posmutniała. Krótka była lista bliskich. Matka.
Ojciec. William, jej jedyny przyjaciel. Jeśli Lucienowi uda się ją zlikwidować, nigdy się nie dowiedzą,
co się stało. Będą jej szukać, będą się martwić.
68

- Wobec wszystkich swoich ofiar jesteś taki uprzejmy? - Nie myśl tak. Nie jesteś i nie będziesz ofiarą.
- Nie.
- Tylko ze mnie taka szczęściara?
Wygiął usta w grymasie niezadowolenia. Pomimo szpecących blizn na policzkach nie można było nie
dostrzec, jak piękne ma usta. A ona je poznała, wiedziała, jakie są delikatne. Odcisnęły piętno na jej
duszy, naznaczyły ją już na zawsze.
- Tak - odpowiedział po długiej chwili.
- Nie przyjmę twojej wspaniałomyślnej oferty, mój kochanku. Wolę zabić cię już teraz, niż czekać.
Twoja obecność zaczyna stanowić dla mnie obrazę.
Lucien zesztywniał. Gdyby chodziło o kogoś innego, nie o wypranego niemal z wszelkich emocji
wojownika, mogłaby pomyśleć, że poczuł się dotknięty.
- I kto tu jest źle wychowany? - zapytał sucho. Myślał, że mówi o jego wyglądzie? Idiota. Nie odpo-
wiedziała, żeby nie wszczynać dyskusji. Zapytała tylko:
- Jak to zrobimy? - Rzuciła sztyletami i złapała je, kiedy przekoziołkowały w powietrzu.
Spojrzał na nią z rezygnacją, jakby ta rozgrywka była ostatnią rzeczą w świecie, w której miał ochotę
brać udział.
- Pamiętaj, to twój wybór, nie mój.
- Toty mnie odszukałeś, cukiereczku, i to twój wybór. Ledwie skończyła zdanie, znalazł się tuż przy
niej. Nos
w nos. Anya zatchnęła się z wrażenia, poczuła intensywny zapach róż. Wyrwał jej jeden sztylet z dłoni
i sięgnął po następny.
Pierwszego nie uratowała, kompletnie zaskoczona, ale drugiego nie dała sobie odebrać.
Zmaterializowała się za jego plecami i kopnęła z całych sił w głowę. Nie
72

potrafiła powiedzieć, czemu nie wbiła mu sztyletu pod łopatkę.
Zachwiał się, ale zaraz odzyskał równowagę. Obrócił się gwałtownie, zmrużył oczy.
- Widziałam, jak zabijasz - powiedziała, starając się nie okazywać, jakie zrobił na niej wrażenie. -
Poznałam twoją technikę. Nie pokonasz mnie tak łatwo. - Znowu znalazła się za jego plecami, ale
teraz już nie dał się zaskoczyć. Okręcił się na pięcie, chwycił ją wpół i wybił drugi sztylet z dłoni.
Omal nie jęknęła. Znowu znalazła się w objęciach Luciena. Jego bliskość uderzała do głowy, przemoc
podniecała. Nie próbowała się uwolnić. Czyżby czuła... erekcję? O maleńki, tak. Jemu widać też
podobał się ich sparring. Interesujące. Zachwycające. Absolutnie rozkoszne.
- Mój mały Lucien jest taki silny. Niemal mi przykro, że będę musiała grać nieczysto. - Kopnęła go
kolanem w przyrodzenie.
Zawył i zgiął się wpół.
Anya zaśmiała się i zmaterializowała w bezpiecznej odległości od niego.
- Niegrzeczna Anya byłaby o wiele milsza dla tych rejonów twojej anatomii, gdybyś przybywał z
innych powodów.
- Po raz ostatni, kobieto. Nie chce cię skrzywdzić, zostałem zmuszony.
Anya spojrzała na swoje paznokcie, ziewnęła.
- Przestaniesz walczyć? To zaczyna być nudne. Nie, zaczekaj. Zawsze jesteś taki słaby?
Raczej nie powinna była kpić z niego. Kto igra z ogniem, musi się poparzyć. W sekundę był przy niej.
Kopnął w kostkę i obalił na ziemię. Przez moment nie mogła chwycić powietrza, zakręciło się jej w
głowie.
70

Przycisnął ją do ziemi całym ciężarem ciała, ale nie skrępował rąk, co wykorzystała i dała mu fangę
prosto w nos. Głowa Luciena poleciała na bok, chrząstka pękła, polała się krew. Moment i przegroda
nosowa wróciła na swoje miejsce, nienaruszona, krew przestała lecieć.
Rzucił jej wściekłe spojrzenie.
- Walcz jak dziewczynka, na litość boską - sapnął zadyszany. Wreszcie udało mu się chwycić ją za
nadgarstki, unieruchomić ręce.
Łatwo poszło. Ajas obezwładnił ją w podobny sposób, ale tylko na moment. Zepchnęła go szybko. Z
Lucienem nie mogła sobie poradzić. Ale Lucien nie budził w niej morderczych instynktów, tylko
podniecenie.
- Boli - skłamała.
Popełnił błąd, bo puścił jej nadgarstki. Przyłożyła mu znowu, tym razem w oko. Pękła kość. Oko
puchło, ona się śmiała. Zrobiło się czarne, śmiała się. Zaczęło wracać do normalnego stanu, nadąsała
się.
- Nie będziesz już się przemieszczać - wycedził, wwiercając się w nią spojrzeniem. Zapach róż uderzał
do głowy, obezwładniał. Nie miała ochoty nigdzie się przemieszczać. Najchętniej zostałaby w takiej
pozycji, odprężyła się, przestała walczyć.
Oblizała wargi. Mogą zabawić się w uwodzenie, ale nie dlatego, żeby miało sprawiać jej to
przyjemność, zapewniła samą siebie pospiesznie.
- Nie będę się przemieszczać. Właśnie sobie wyobrażam, że oplatam nogi wokół twoich bioder i to
pochłania mnie bez reszty.
Jęknął, rozszerzyły mu się źrenice.
- Przestań. Rozkazuję ci.
- Co mam przestać? - zapytała z niewinną miną.
74

- Przestań mówić takie rzeczy. I przestań tak na mnie patrzyć.
- Tak jakbym miała zjeść cię na obiad? To chciałeś powiedzieć?
Kiwnął głową.
- Nie mogę - stwierdziła z leniwym uśmiechem.
- Możesz i przestaniesz.
- Posłucham, jeśli przestaniesz wyglądać tak jadalnie. - Igrała z nim, ale mózg pracował gorączkowo.
Jesteś fighterką, Anarchio. Stawałaś przeciwko potężniejszym nieśmiertelnym niż ten tutaj. Koniec
zabawy.
Kierując się instynktem, który pozwolił jej przetrwać najmroczniejsze chwile, wyswobodziła się i
zmaterializowała za plecami Luciena. On, nie mając Anyi pod sobą, zarył twarzą w piasek.
Tak musi być. Uniósł się, plując piaskiem, to go kopnęła i padł znowu. Usiadła mu na plecach,
chwyciła za brodę. Chciała skręcić mu kark.
Nie zdążyła. Umknął jej i zmaterializował się pod rosnącą kilka metrów dalej palmą. Teraz ona została
na piasku. Dopiero po chwili zdołała się poderwać na równe nogi. Lucien stał bez ruchu. Zdyszana
otrzepała kolana. Powietrze przesycone było zapachem kokosów i słonej wody. Róż. Mało brakowało,
a byłabym go zabiła, pomyślała wstrząśnięta.
- Tym sposobem żadne z nas nie wygra - stwierdził. Anya uśmiechnęła się zadziornie.
- Kogo ty chcesz nabrać? Ja wygrywam bezapelacyjnie. Absolutnie.
Uderzył pięścią w pień drzewa tak mocno, że posypały się owoce.
- Musi być jakiś sposób. Musi być jakiś sposób, żeby obejść rozkaz.
72

Ta nagła chęć, żeby ją uratować, aż bolała. Westchnęła. Potrafił sprawić, że w ciągu sekundy
przenosiła się od jednej skrajnej emocji do przeciwnej, równie skrajnej.
- Jeśli rozważasz wnoszenie petycji do Kronosa, daj sobie spokój. On nie zmieni decyzji, ukarze cię
tylko, że próbujesz się z nim targować.
Lucien szeroko rozłożył ręce, takie uosobienie męskiej bezradności.
- Dlaczego sam cię nie zabije?
- Jego musisz spytać. - Wzruszyła ramionami, jakby nie znała odpowiedzi.
- Anya. - W jego głosie zabrzmiała ostrzegawcza nuta. - Powiedz mi.
- Nie.
- Anya!
- Nie! - Mogła przenieść się na miejsce, gdzie leżały sztylety, ale nie zrobiła tego. Czekała, była
ciekawa, co Lucien powie, jak się zachowa.
Westchnął zupełnie jak ona, opuścił ręce.
- Co dalej?
- Pieszczotki? - zaproponowała bezczelnie. Kpiła oczywiście, wściekła, że na najmniejszy znak
zachęty była gotowa paść mu w ramiona. Jestem żałosna, oceniła się w duchu.
Lucien pobladł, jakby wymierzyła mu cios. Czyżby myśl o pocałunku przepełniała go aż takim
obrzydzeniem?
- Dlaczego mnie nienawidzisz? - zapytała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Cholera. Była
zawstydzona, jakby nie zasługiwała na miłość. Przepraszam, mamo. Nie tego uczyła ją Dysnomia.
- Nie nienawidzę cię - powiedział cicho.
76

- Czyżby? Wyglądasz tak, jakbyś za chwilę miał zwymiotować.
Uśmiechnął się krzywo. Anya omal nie osunęła się na kolana w zbożnym zachwycie. Krzywy
uśmiech przeszedł w promienny. Powinna była wiedzieć, że będzie zmysłowy, dekadencki. Jak
narkotyk. Jak samo słońce.
- A jednak mam erekcję - oznajmił z kpiną w głosie. Okay. Co to za facet? Najpierw się uśmiecha,
zaraz
potem naigrawa się z niej. Krew zawrzała, sutki znów stwardniały.
- Mężczyzna nie musi lubić kobiety, żeby jej pragnąć. - Otworzył usta, ale nie dopuściła go do głosu: -
Siedź cicho. Nie chcę słyszeć twojej odpowiedzi. - Zepsułby jej dobry humor, wiedziała o tym. - Stój
tam i wyglądaj ładnie. Muszę pomyśleć.
- Próbujesz mnie sprowokować, prawda? Owszem, próbowała, jakkolwiek było to nierozsądne.
Otrzymał rozkaz wykonania na niej wyroku śmierci. Drażniąc go, sprawiała, że myśl o jej śmierci
stawała się łatwiejsza do strawienia. Nie mogła się jednak powstrzymać. Ten uśmiech...
- Nie masz odpowiedzi?
- Żadnej, którą chciałabym się podzielić. - Dlaczego on musi wyglądać tak seksownie? Słońce pieściło
go niczym najczulsza kochanka, tworzyło świetlistą aureolę wokół ciemnej głowy. Anielską. Tak.
Wyglądał w tej chwili jak upadły anioł.
Dlaczego nie mogą być po prostu kobietą i mężczyzną?
Dlaczego on nie może pragnąć jej w ten sam sposób, w jaki ona pragnie jego?
Dlaczego jej obsesja nie mija? Przecież Lucien chce pozbawić ją życia.
- Utrudniasz mi zadanie.
74

- Nie złamiesz dla mnie zasad? - zapytała, trzepocąc rzęsami. - Nie wyświadczysz mi tej maleńkiej
przysługi? Jesteś moim dłużnikiem.
- Nie mogę.
Nawet przez moment nie zastanawiał się nad odpowiedzią. Wkurzył ją. Przynajmniej tyle mógł
zrobić, pomyśleć chwilę. Drań. Skrzywiła się.
- Daję ci ostatnią szansę i będziemy kwita.
- Przykro mi, ale muszę odmówić.
Bardzo dobrze. To znaczyło, że pozostaje tylko jeden sposób, żeby skończyć z tym szaleństwem.
Przeniosła się tam, gdzie leżały sztylety, a potem zmaterializowała tuż obok Luciena. Rękojeścią
zadała cios w gardło. Zaczął rozpaczliwie chwytać powietrze, wtedy uderzyła w skroń, żeby go
ogłuszyć.
Zwarcie, jak mówią bokserzy, kontakt w nomenklaturze futbolowej. Akcja czy zagrywka - po prostu
palce lizać.
Tyle że cholernik nie stracił przytomności. Osunął się z jękiem na kolana. Nieważne. Tak czy inaczej
wychodziło na jedno. Z prawdziwym poczuciem przykrości, że do tego doszło, podrzuciła sztylety i
skierowała ostrzami ku niemu.
Dłonie jej drżały, wszystko w niej się buntowało przeciwko temu, co miała zrobić. Skrzyżowała
sztylety. Istniało tylko kilka sposobów zadawania nieodwracalnej śmierci nieśmiertelnym, jednym z
nich była dekapitacja. Zrób to... Nie pozostaje ci nic innego... Przytknęła ostrza sztyletów do jego
gardła. Zrób to, zanim zdąży się przenieść w inne miejsce, zanim ci się wyśmignie.
Och, bogowie, bogowie. Zdecydowała się. Teraz.
Ostrza cięły powietrze.
Wyśmignął się.
75

Uczucie zawodu walczyło o lepsze z radosnym uniesieniem. Zanim zdążyła zdecydować, które
zyskuje przewagę, poczuła palce wpijające się w ramię. Obrócił ją ku sobie i pocałował z takim żarem,
że zabrakło jej tchu.
Gorący pocałunek, taki, którego nigdy już nie zapomni, który będzie do niej wracał we śnie i na jawie
przez całe tysiąclecia. Żywej czy martwej. Błogość i udręka. Niebo i piekło.
- Lucien - jęknęła i wypuściła sztylety z rąk.
- Ani słowa więcej. Pocałuj mnie jak przedtem. Podniecała ją ta zapalczywość. Najwyraźniej
tańczenie
przed nim, rzucanie się na niego nie wystarczały. Najwyraźniej trzeba było perspektywy rychłej
śmierci, żeby się ożywił.
Objął ją wpół i przygarnął do siebie. Nabrzmiały penis znalazł się w wilgotnym miejscu między jej
udami. Oboje jęknęli w ekstazie.
Anya mogłaby spłonąć żywcem. Gdzieś w głębi duszy podejrzewała niejasno, że zrobił to, by
odwrócić jej uwagę, ale zajęty całowaniem nie przejawiał już morderczych intencji.
- Lucien - jęknęła, co miało oznaczać, żeby zdjął z niej gorsecik. Naga skóra, tego jej było trzeba.
Głupia jest, ale bardziej niż wolności pragnęła bezpośredniego kontaktu. - Lucien, moja bluzka.
Ocknął się gwałtownie na te słowa, odskoczył. Pozbawiona oparcia omal nie zaryła twarzą w piasek,
jak to jemu zdarzyło się wcześniej.
- Co ty wyprawiasz? - oburzyła się, chwytając równowagę.
- Nie potrafię myśleć jasno w tej chwili. - Zdyszany cofnął się jeszcze o krok. - Muszę zostać sam.
W jego oczach pojawił się gniewny błysk, groźny,
79

złowieszczy. Anyę przeszedł dreszcz strachu, a ten strach podniecał.
Co się ze mną dzieje?
Uprzedzał ją, żeby nie wprawiała go w gniew, bo stanie się coś złego. Cóż, mówił prawdę. Wprawiła
go w gniew, ani o tym wiedząc, i przestał ją całować. Nie mogło stać się nic gorszego.
- Zostawisz mnie tak? Nie dając mi nawet orgazmu? - Ooops, chciała być dowcipna, a zapiszczała
tylko żałośnie, prosiła i skomlała. Nie mogła chwycić powietrza.
Jeszcze bardziej zagniewane spojrzenie.
- Zobaczymy się jeszcze, Anyu. Wkrótce - złożył złowrogą obietnicę. I zniknął.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Tego wieczoru Lucien odprowadzał trzy dusze do nieba, ale myślami był gdzie indziej. Prawdę
powiedziawszy, nie wiedział, co myśleć. Miał mętlik w głowie. Miał mętlik w głowie, kiedy
otworzyły się perłowe wrota, ukazując złote ulice, latarnie wysadzane klejnotami. Ubrane na biało
anioły wyśpiewywały melodyjne powitanie, poruszając z gracją skrzydłami.
Dusze przekroczyły próg raju, wrota się zawarły, zaległa cisza.
A on nadal miał mętlik w głowie.
Zwykle piękno i spokój raju budziły w nim zazdrość, żal. Nie miał tam wstępu. Dzisiaj było mu
wszystko jedno. Liczyła się tylko Anya. Nie wiedział, co z nią począć.
Przeniósł się do swojego pokoju w twierdzy. Stał bez ruchu w nogach łóżka targany emocjami,
których wolałby nie odczuwać. On, Żniwiarz Śmierci, zbyt dobrze znał konsekwencje wahania. Tego
dnia nie tylko się zawahał, omal nie przespał się z wyznaczoną ofiarą. Całował ją, pieścił. Miał okazję
zlikwidować Anyę i powinien był to zrobić.
- Jestem głupcem - mruknął do siebie.
78

Chciała go zasztyletować. Kiedy obrócił ją ku sobie, zatchnęła się z wrażenia. Poczuł jej ciepły
oddech na skórze, poczuł zapach truskawek z bitą śmietaną, słyszał, jak jego demon mruczy z
zadowolenia. Nigdy w życiu nikogo tak nie pożądał jak Anyi.
Jak to możliwe, że pragnął jej bardziej niż Mariah? Kochał przecież Mariah.
Jak to możliwe?
Niewiele brakowało, żeby Anya go zabiła, a on myślał tylko o tym, że musi ją pocałować. Nie mogę
umrzeć, jeśli przedtem jej nie pocałuję. Nic więcej go nie obchodziło, tylko jej usta. Jej ciało. Ona.
Posługiwała się nim w swoim pojedynku z Kronosem. Przyznała, że tak jest, co czyniło jego
pożądanie tym śmieszniej szym. Nie miała nic przeciwko pocałunkom. Przeciwnie, bardzo się jej
podobało całowanie, wydawała się nienasycona.
- Niech to jasna cholera. - Zrobił parę kroków i uderzył pięścią w ścianę. Posypał się gruz, otoczył go
obłok pyłu. Poczuł ulgę, uderzył jeszcze raz, niemal miażdżąc knykcie. Odpręż się. Już.
Z gniewu nie wynikało nigdy nic dobrego.
Wypuścił powoli powietrze z płuc i rozejrzał się po sypialni. Już rano, stwierdził zdumiony. Przez
okno wlewało się do sypialni światło słoneczne. Tyle razy przemieszczał się w ciągu ostatnich godzin,
że stracił poczucie czasu. Wszyscy wojownicy z wyjątkiem Maddoksa i Torina udali się do Grecji i
Rzymu. Powinienem też ruszyć w drogę. Anyą zajmę się później, najpierw muszę ochłonąć.
Podszedł do szafy. Dopiero teraz zauważył trzy wazony z białymi kwiatami ustawione na toaletce.
Wczoraj jeszcze ich nie było. Ashlyn musiała przynieść je rano.
82

Kochana Ashlyn chciała sprawić mu przyjemność, tymczasem on na widok kwiatów poczuł
rozdzierający serce żal.
Mariah lubiła wpinać świeże kwiaty we włosy.
Drzwi się nagle otworzyły i wbiegła Ashlyn z niepokojem wypisanym na twarzy. Maddox jak zwykle
nie odstępował jej na krok, cały w czerni, groźny i pełen gracji, ze sztyletami w dłoniach, gotów do
ataku.
- Wszystko w porządku? - zapytała Ashlyn. - Szliśmy korytarzem i usłyszeliśmy łoskot.
- Wszystko w porządku - uspokoił ją i spojrzał na Maddoksa. Zabierz ją stąd, prosił bezgłośnie. Nie
był sobą, a nie chciał sprawić Ashlyn przykrości.
Czuł, że jeszcze chwila i straci swoje legendarne opanowanie.
Maddox zrozumiał, kiwnął głową.
- Ashlyn - położył dłoń na ramieniu ukochanej. - Lucien musi się przygotować do wyjazdu. Zostawmy
go samego.
Nie strąciła ręki Maddoksa, ale nie ruszyła się z miejsca. Przyglądała się uważnie Lucienowi.
- Źle wyglądasz.
- Nic mi nie jest - skłamał. Nachylił się, sięgnął po torbę i rzucił ją na łóżko.
- Masz zakrwawioną rękę i kości są... Dobry Boże. - Podeszła do niego, ale Maddox powstrzymał ją.
On, strażnik Furii, był wyjątkowo delikatny, gdy chodziło o ukochaną, tak opiekuńczy przy tym i
zaborczy, że aż śmieszny.
- Maddox - rzuciła zniecierpliwiona - chcę tylko zobaczyć, jak poważne ma obrażenia. Może trzeba
będzie nastawiać kości.
- Lucienowi nic nie będzie, a ty powinnaś odpocząć.
80

- Odpocząć, odpocząć. Jestem w czwartym tygodniu ciąży, nie traktuj mnie, jakbym była obłożnie
chora.
Przyszli rodzice z dumą ogłosili radosną wiadomość kilka dni wcześniej. Lucien cieszył się ich
szczęściem, ale nie mógł nie zadawać sobie pytania, kim będzie dziecko wojownika opętanego przez
demona i posiadającej niezwykły dar śmiertelnej kobiety. Półdemonem? Demonem? Istotą
śmiertelną? Kiedyś zadawał sobie podobne pytanie, myśląc o własnym dziecku. Dziecku jego i
Mariah. Ale Mariah odeszła, zanim zdążyli pomyśleć o poczęciu.
- Twój mężczyzna ma rację. Nic mi nie będzie. Ashlyn przyglądała się Lucienowi. Miała dobre serce,
ale była też osobą stanowczą i niezwykle upartą.
Wychowywała się w laboratoriach naukowych, gdzie obserwowano i badano jej niezwykły dar, który
dopiero teraz nauczyła się kontrolować. Gdziekolwiek się znalazła, słyszała wszystkie rozmowy
przeprowadzone w danym miejscu, nawet przed wiekami. Rozmów między nieśmiertelnymi jednak
nie słyszała. Złościło ją to, dar bardzo by się przydał, kiedy mieszkańcy twierdzy nie odpowiadali na
jej pytania. Tym bardziej ją to złościło, że choć śmiertelna, w prezencie ślubnym otrzymała swoisty
abonament na wieczność, to znaczy miała żyć tak długo, jak jej nieśmiertelny mąż, którego zabić i
owszem, można, lecz by tego dokonać z nieśmiertelnikiem, naprawdę trzeba się natrudzić.
- Słyszałam już o kobiecie z klubu - powiedziała niewinnym tonem. - Kto to taki?
- Nikt. - Oraz najważniejsza osoba w jego świecie. Anya, piękna Anya. Zacisnął dłonie. Już samo jej
imię wprawiało go w podniecenie, sprawiało, że krew zaczynała szybciej krążyć w żyłach, a ciało było
gotowe na
84

seks. Ona nie dla ciebie, przypomniał sobie. - Wojownicy nie powinni plotkować.
Razem musieli wyglądać głupio. Ona, uosobienie bujnej kobiecości, on, prawdziwy potwór.
A jednak nie mógł się powstrzymać, widział oczami wyobraźni, jak zaciska dłoń na jej włosach, jak
się z nią kocha, to ostro, mocno, to delikatne, z czułością.
Śliczna. Śmierć wydała gardłowy pomruk. Lucien zamrugał zaskoczony. Zawsze raczej ją czuł,
objawiała się jako kompulsja, nie słyszał jej dotąd chyba nigdy. Była z nim zrośńięta, ale był też
między nim a demonem znaczący dystans. Nie miał pojęcia, dlaczego akurat teraz zdecydowała się
odezwać. Tak, jest śliczna, powtórzył. Widział ją cztery razy, cztery razy z nią rozmawiał. Przez kilka
ostatnich tygodni czuł jej zapach. Wypełniała bez reszty jego myśli, pragnienia, stała się celem życia.
Nawet ukochana Mariah nie wrosła tak głęboko w jego duszę jak ona.
Chcemy jej.
To znowu Śmierć, to ona powiedziała, że jej chcą. Tak.
Dobrze smakuje. Weź ją, zanim zabijesz. Nie! - krzyknął bezgłośnie, a demon dopominał się, żeby
odnalazł Anyę. Jeszcze nie teraz.
- Lucien - odezwała się Ashlyn, zmuszając go, żeby się skupił. - Ja nie jestem wojownikiem, mogę
plotkować. Całowałeś ją. Wszyscy mówią, że widzieli...
- Ta kobieta nie ma żadnego znaczenia - skłamał. Bogowie, znowu. Zwykle brzydził się kłamstwem.
Chciał dać Ashlyn prztyczka w nos, lecz usłyszał groźne gulgotanie dobywające się z gardła
Maddoksa i opuścił rękę. Maddox nie lubił, kiedy ktoś dotykał jego kobiety. Nigdy
82

na to nie pozwalał. Lucien teraz dopiero zaczynał go rozumieć. Nie dopuszczał do siebie myśli, że ktoś
mógłby jej dotknąć.
Idiota. Ta kobieta manipulowała nim z uśmiechem na doskonale pięknej twarzy. Gotów był się
założyć, że jak jej matka miała legion mężczyzn. Nie wiedział, czy szukała wyłącznie rozkoszy, czy
chodziło o władzę. Zresztą nie powinno go to obchodzić.
Może właśnie w tej chwili uwodziła jakiegoś naiwniaka, starając się zapewnić sobie ochronę przed
nim?
Ryknął jak zwierz i znowu zaczął walić w ścianę. Kątem oka widział, jak Maddox zmusza Ashlyn,
żeby schowała się za jego plecami.
Co wyprawiasz? Anya sama potrafi sobie świetnie poradzić, nie potrzebuje faceta, żeby ją chronił.
Może siedzi teraz sama na plaży, może go pragnie, może ma w głowie chaos jak on. Uspokoił się
nieco, ale nie przestawała dręczyć go myśl, że taka kobieta nie może pragnąć oszpeconego faceta.
Wykluczone, choćby nie widzieć jak gorące były jej pocałunki. Jak wiele kobiet odwróciło się od
niego przez wieki? Na twarzach jak wielu widział skurcz wstrętu, kiedy się zbliżał?
Nie zliczyłby.
I to mu odpowiadało.
Głęboki wdech, głęboki wydech.
- Jak się czuje Torin? - zapytał, zmieniając temat, i podszedł do łóżka. - Nie podoba mi się, że tak
długo to trwa.
Ashlyn odsunęła Maddoksa. Olbrzym skrzywił się, ale nie protestował.
- Chyba wiem, dlaczego rany nie goją się na nim tak szybko, jak u was wszystkich. Jest strażnikiem
Zarazy, prawda? Nosi w ciele chorobę. Jego organizm musi
83

walczyć z wirusem i jeszcze mieć dość siły, żeby zabliźniać rany. Tak czy inaczej, wraca do zdrowia.
Je już sam.
- To dobrze. - Lucien czuł się odpowiedzialny za to, że Torin został zaatakowany. Powinien być przy
nim, powinien wyczuć, co się dzieje z przyjacielem.
Gdyby Łowcy, którzy zakradli się do twierdzy, nie dotknęli go i nie zarazili się, Torin byłby umarł.
Lucien myślał, że przedsięwziął konieczne środki ostrożności... Prędzej dałby własną głowę, niż
narażał na niebezpieczeństwo przyjaciół. Niestety środki ostrożności zawiodły.
- Jak Aeron?
- Z nim gorzej. - Ashlyn westchnęła, przygryzła wargę.
- Taka żądza krwi w nim wezbrała, że rozorywa pazurami własne ciało - powiedział Maddox ponurym
głosem. - Mogę przemawiać do niego w nieskończoność, nic nie dociera.
Lucien potarł kark.
- Poradzicie tu sobie sami?
- Tak. - Maddox objął Ashlyn wpół. - Torin czuje się na tyle dobrze, że może kontrolować na
komputerach, co się dzieje wokół twierdzy. Na mnie nie ciąży już klątwa umierania co noc. -
Przygarnął do siebie swoją kobietę.
- W każdej chwili mogę zrobić wypad za mury, gdyby Łowcy chcieli znów zaatakować. Mogę iść do
miasta na zakupy, jeśli czegoś zabraknie.
Lucien pokiwał głową.
- W porządku. Damy wam znać, jak coś znajdziemy.
- Zarzucił torbę na ramię. - Dziękuję za kwiaty, Ashlyn.
- I przeniósł się lotem błyskawicy na greckie Cyklady. Kupił tu dom, urządził go. Rzucił torbę i
wyszedł na
taras, z którego otwierał się widok na morze. Nigdzie nie
87

widział równie czystej wody. Idealna gładź, ani jednej fali, zmarszczki nawet na lazurowej
powierzchni. Słońce stało wysoko, było południe, wokół domu zieleniły się krzewy obsypane
czerwonymi kwiatami.
Może powinni zatrzymać się w Atenach albo na Krecie, byliby bliżej świątyni, którą zamierzali
przeszukać, ale na wyspach łatwiej zachować anonimowość. Niewielu turystów, jeszcze mniej
mieszkańców.
- Im mniej, tym lepiej - mruknął do siebie.
Nie pamiętał zbyt dobrze swoich greckich czasów. Minęło tyle tysięcy lat. Nie mając punktów
odniesienia, nie mógł porównywać. Mroczne dni, wypełnione cierpieniem, postępkami tak okrutnymi,
że nie chciał pamiętać.
Teraz jestem kimś zupełnie innym.
A jednak wkrótce miał popełnić uczynek najokrut-niejszy z okrutnych. Zabije Anyę. Nie myśl ojej
śmierci, nie teraz.
O czym zatem powinien myśleć, zastanawiał się zapatrzony w krystalicznie czyste morze. Podobałby
się jej ten widok? Potarł brodę i westchnął. Naprawdę był ciekaw. Spodobałoby się jej tutaj?
Nieważne. Nie powinno mieć to dla niego znaczenia. Zwrócił spojrzenie w lewo. Nie myśl o Anyi.
Przed oczami miał szmaragdowe góry, gdzieniegdzie pojawiała się biel, fiolet. Najwspanialsze dzieło
bogów.
Nie, najwspanialszym dziełem bogów była Anya.
Zacisnął zęby. Co zrobić, żeby wymazać z pamięci jej obraz, zapomnieć? Wiedział, czego pragnie.
Zedrzeć z niej ubranie, tu, na balkonie, przyprzeć ją do żelaznej balustrady, kochać się z nią w słońcu.
Pieściłby ją tak, że przestałaby widzieć jego oszpeconą twarz. Doprowadzałby ją raz za razem do
orgazmu, a ona krzyczałaby jego imię. Dopominałaby się więcej i więcej. Zapomniałaby
88

o wszystkich mężczyznach, z którymi kiedykolwiek się kochała. Pragnęłaby tylko jego, liczyłby się
tylko on.
Szanse, by coś takiego się zdarzyło, były równie mizerne jak to, że blizny znikną z jego twarzy.
Akurat tego nie chciał. Zapracował na te blizny, zrosły się z nim, były pamiątką miłości i cierpienia.
Teraz bardziej niż kiedykolwiek powinien pamiętać o swojej miłości.
Nie może odsuwać od siebie myśli o śmierci Anyi. Będzie go prześladowała, dopóki czegoś nie
postanowi. Zrób to, miej ża sobą. Jak ma ją zabić? Nie chciał przysparzać jej bólu. Powinna umrzeć
szybko. Kiedy ma to zrobić? W nocy, kiedy będzie spała? Poczuł bolesny ucisk w żołądku. Jak
zachowają się Tytani, jeśli jej nie zabije? Czy ogarnie go żądza krwi, jak Aerona? Czy zginą jeden po
drugim wszyscy jego przyjaciele? Wściekłość go ogarnęła na tę myśl.
Wyjął z kieszeni lizaka, ciągle je tam nosił, odwinął
i powąchał. Truskawkowy zapach wypełnił nozdrza i wściekłość ustąpiła miejsca podnieceniu.
Dlaczego zachowuje się tak idiotycznie? Znowu się wściekał, tym razem na siebie.
Skrzywił się, wyrzucił lizak i usłyszał cichy plusk. Na idealnie gładkiej powierzchni wody pojawiły
się niewielkie kręgi.
Ktoś otworzył drzwi prowadzące do pokoju, zamknął. Rozległy się ciche śmiechy. Odwrócił się z
obojętną miną. Parys, wysoki, jasnowłosy, piękny, zadowolony. Musiał przed chwilą kogoś bzyknąć,
to się czuło z daleka. Był z nim Amun, milczący, mroczny i tajemniczy. Ten zawsze miał jakieś
sekrety.
Strider, czymś rozbawiony, stuknął Gideona w ramię.
- Jesteś zazdrosny - wytknął mu.
86

- Nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby obie stewardesy zajęły się mną i moimi potrzebami. - Parys
wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
Lucien wrócił do pokoju.
- Koszt prywatnego lotu nie obejmował usług seksualnych dla Parysa.
Wszyscy czterej przybyli natychmiast wyciągnęli broń. Kiedy zobaczyli Luciena, odetchnęli,
uśmiechnęli się.
- Prywatny to złe określenie - stwierdził Strider z wesołym błyskiem w oku. - Robili to na oczach
wszystkich. Nie skarżę się. Film był do niczego, wolałem oglądać ich przedstawienie.
Lucien przewrócił oczami, starając się nie okazywać zazdrości.
- Rozejrzyjcie się, wybierzcie sobie łóżka. - Ponieważ mógł się przenosić z miejsca na miejsce, był na
wyspie wcześniej niż reszta. Nie zajął na razie żadnego pokoju, chciał dać przyjaciołom
pierwszeństwo. Zadowoli się tym, co zostanie.
Wojownicy zaczęli obchodzić nową kwaterę, jak to określił Parys.
- Fajnie tu - ocenił, wybrawszy pokój. - Laskom się spodoba.
- Do dupy - powiedział Gideon, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Każde słowo, które wychodziło z
jego ust, było kłamstwem. Wybrał sobie pokój najbliżej drzwi frontowych.
- Dawno tu jesteś? - zapytał Strider Luciena, kiedy wrócił do bawialni.
- Kilka minut.
- Jak to możliwe? - Strider i Lucien spotkali się przed miesiącem po wiekach niekontaktowania się z
sobą. Strider z kilkoma innymi wojownikami pozostał w Grecji i walczył z Łowcami, grupa Luciena
przeniosła się do
90

Budapesztu. Minęły całe stulecia, teraz dawni przyjaciele poznawali się na nowo. - Nie wyleciałeś z
Budapesztu przed nami, nie leciałeś z nami...
Parys położył rękę na ramieniu Luciena.
- Nasz drogi przyjaciel ma szczególną zdolność, którą nazywamy śmiganiem. - Tu wdał się w
wyjaśnienia, jak to Lucien, zadomowiony w domenie duchowej, potrafi przemieszczać się w ułamku
sekundy z miejsca na miejsce. - Nauczył się tego kilka lat po naszej przeprowadzce do Budy.
Wcześniej nie potrafił na tyle panować nad demonem, by wykorzystywać niezwykłą umiejętność.
Strider pokiwał głową. Wyraźnie był pod wrażeniem.
- A niech cię - mruknął. - Nie mogłeś śmignąć nas wszystkich?
I znowu Parys odpowiedział za przyjaciela:
- Kiedyś próbował ogarnąć nas swoją śmigającą miłością, no i Reyes zarży gał mu koszulę. Nigdy w
życiu tak się nie uśmiałem, ale Lucien nie ma poczucia humoru i przyrzekł sobie, że nigdy nas już nie
zabierze z sobą.
- Nie wspomniałeś nic o tym, jak zemdlałeś - zauważył Lucien zjadliwie.
Strider parsknął śmiechem.
- Rany! Zemdlałeś? Ale z ciebie subtelniaczek. Ja pieprzę, co za widok - dodał na jednym oddechu. -
Przypomina mi się Olimp.
Parys się naburmuszył.
- Mówiłem ci, że uderzyłem się w głowę - zwrócił się do Luciena.
- I tak jesteś subtelniaczek - rzucił Strider przez ramię. Oparł się o balustradę tarasu i wychylił. -
Zawsze, kiedy wracam do Grecji, mam wrażenie, że widzę wszystko po raz pierwszy.
88

Parys uczepił się jednego tematu:
- Ciekaw jestem, jak ty byś zareagował, Strider. Nie zdzierżyłbyś. Założę się, że...
- Dość. - Lucien podniósł dłoń. Parys dobrze wiedział, że ze Striderem lepiej nie zaczynać. Facet nie
umiał przegrywać, pokonany cierpiał katusze. Musiał być zawsze we wszystkim najlepszy. - Mamy
robotę do zrobienia.
- Pieprzyć robotę - odezwał się Gideon. Lucien zignorował jego uwagę.
- Musimy zabezpieczyć dobrze dom, na wypadek gdyby pojawili się tu w ślad za nami Łowcy. Jutro
praca w terenie.
W ciągu godziny umieścili sensory w oknach i wokół domu. Zlani potem wrócili do bawialni.
- Torin sprawdził kilka rzeczy przed naszym wyjazdem. - Parys wyjął broń zza cholewek i ułożył na
najbliższym stoliku. - Świątynia, którą mamy przeszukać, to świątynia Wszystkich Bogów.
Słyszeliście o niej?
Lucien pokręcił głową. Anya nie wymieniła żadnej nazwy. Anya... Krew w nim zawrzała. Z
pożądania do kobiety, z gniewu wobec boga, który żądał jej śmierci.
- Co tam znajdziemy? - zapytał Strider w zamyśleniu i spojrzał na Luciena. - I czemu masz taką minę,
jakbyś chciał kogoś zamordować? Przez ostatnie tygodnie pokazywałeś nam wyłącznie znudzone
oblicze. Wspomniałem o świątyni, hop, hop, demonie.
Wszyscy zwrócili spojrzenie na Luciena i to, co zobaczyli, przyprawiło ich o szok.
- Miejmy nadzieję, że znajdziemy puszkę. - Na drugie pytanie nie próbował nawet odpowiadać. - Jeśli
nie puszkę, to przynajmniej wskazówkę, gdzie jej szukać. - Niestety, w czasie poszukiwań będzie
musiał mieć znowu do czynienia z Anyą. Anya. Walka. Umieranie. Kaput.
89

- Ja chromolę. On ma czerwone oczy. Nigdy czegoś takiego u niego nie widziałem - stwierdził Parys.
- Pamiętam go z czasów, kiedy demon nim rządził. Nie przedstawiał sobą ładnego widoku -
poinformował go Strider. - Może powinniśmy, nie wiem, zakuć go w łańcuchy.
- Super - ucieszył się Gideon.
- Dajcie mi chwilę, zaraz dojdę do siebie. - Przeniósł się na Antarktydę, zanurzył w lodowatej wodzie.
Straszliwy ziąb przeniknął go do szpiku kości. Wściekłość przeszła natychmiast, ochłonął, ale nic nie
mogło uciszyć pożądania skierowanego ku Anyi, która właśnie lokowała się wygodnie na pierwszym
miejscu w jego myślach.
Dochodził do wniosku, że nie ma już dla niego ratunku.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Anya nie widziała Luciena od dwudziestu czterech godzin. Pod koniec zaczęło ją nosić. Co chwilę
zadawała sobie pytanie, czy Kwiatek się pojawi. Na każdy odgłos podskakiwała. Chwytała
gwałtownie powietrze. Serce przyspieszało.
Chodziła niespokojnie po domu, próbowała oglądać film, ale nie pamiętała nawet, jaką płytkę wsunęła
do odtwarzacza DVD. W końcu zamknęła się w swoim ulubionym pokoju, w skarbcu. Zwykle
oglądanie precjozów, które kradła przez wieki, uspokajało ją. Dzisiaj nie za bardzo.
Ustroiła się w klejnoty królowej Elżbiety, grała w rzutki sztyletem króla Jerzego V. Popijała sok z
truskawek i kiwi z kielicha episkopalnego i dorysowała wąsy autentycznej, oryginalnej Monie Lisie.
Poznała Leonarda osobiście, spędziła z nim trochę czasu, wiedziała, że nie miałby nic przeciwko
temu.
Co Lucien pomyślałby o jej skarbach? Uciekłby przerażony zakresem łupiestwa i kontrabandy?
Prawdopodobnie. Czasami potrafił być naprawdę beznadziejny. A może by zrozumiał, pomyślała z
nadzieją. Sam od wieków
94

zmagał się z własnym demonem, więc mógłby pojąć, że dla niej kradzieże były sposobem chronienia
ludzi przed mrocznymi stronami jej natury. I jeszcze to, że po prostu lubiła ładne przedmioty.
Westchnęła i wyszła na plażę. Nie pojawi się, pomyślała zawiedziona, wpatrując się w dziewiczy
ocean. Słońce zdążyło zajść, wzejść i znowu zajść. Na widnokręgu niebo jeszcze się złociło, ciemniało
fioletami nad lazurem wód. Piasek przesypywał się między palcami, powietrze pachniało kokosami i
storczykami.
Tutaj walczyła i całowała się z Lucienem. Czy to oznaka głupoty, że za nim tęskni?
- Prawdopodobnie - mruknęła i kopnęła piasek.
Miała na sobie szafirowe, skąpe bikini. Jeśli Lucien wróci, gotowa była na hard core. Pierś może
„przypadkiem" wysunąć się ze stanika. Lucien spoci się z wrażenia, zaczną się całować.
Zaczną się pieścić.
Westchnęła. Nic takiego się nie zdarzy.
Odgarnęła za ucho kosmyk, który wpadał w oczy. Co on teraz robi? Tęskni za nią? Choć trochę?
Zastanawia się nad najlepszym sposobem usunięcia jej z tego świata?
Drań pewnie jest szczęśliwy, że znajduje się daleko od niej. Nie ciesz się, Kwiatuszku, za wcześnie.
Zmrużyła oczy, zacisnęła dłonie. Jeśli zaraz go tu nie zobaczy, ona będzie musiała delegować się do
niego.
Łowcy trafili do świątyni Wszystkich Bogów przed nimi. Maleńka wysepka zaczęła wyłaniać się z
morza zaledwie przed kilku tygodniami i świat najwyraźniej o niczym nie wiedział mimo satelitów i
innych zaawansowanych technologii. Łowcy też nie powinni byli wiedzieć.
92

Kto im powiedział?
Lucien wiedział od Anyi. Kiedy pomogła Maddok-sowi, pomogła przy okazji im wszystkim, bo znała
lokalizację ruin, znała też intencje nowych bogów, którzy zamierzali zaprowadzić na świecie
porządek, przywrócić dawne rytuały i ofiarę krwi. Czy przekazała te informacje także Łowcom?
Zapewne zrobiła to jemu na złość. W końcu chciał ją zabić.
I zabierał się do tego zabijania jak ostatnia ciemięga. Gorszej fuszerki w życiu nie widział. Żenada.
Zacisnął szczęki poirytowany. Nie czas teraz myśleć o Anyi.
Kiedy będzie czas? Później.
Niemal słyszał radosne klaskanie demona. Śmierć się cieszyła i raczej nie dlatego, że spieszno jej było
zabrać duszę Anyi. Nie rozumiał, dlaczego demon tak bardzo chce ją widzieć, i nie pora była na to, by
się nad tym zastanawiać. Łowcy kryli się w pobliskich zaroślach
i należało zlikwidować ich czym prędzej. Kiedyś zrezygnował z prowadzenia wojny. To było kiedyś.
Teraz Łowcy bezpośrednio zagrażali jego przyjaciołom.
Nie zauważył ich rano, kiedy śmignął na wyspę, żeby ją sobie obejrzeć, zanim sprowadzi pozostałych
wojowników. Ale był tu krótko, kilka minut. Śmierć dopominała się swojego haraczu, nie dawała o
sobie zapomnieć. W końcu cały dzień odprowadzał dusze zmarłych w zaświaty. Na wyspę wrócił
dopiero o zmierzchu. Wtedy zauważył Łowców. Był wstrząśnięty, nadal nie mógł wyjść z szoku. Nie
tylko pojawili się na wyspie pierwsi, ale zdziesiątkowani przez epidemię, niemal błyskawicznie
odzyskali zdolność działania, znowu byli gotowi do
96

walki. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, że są tak zdeterminowani.
Obserwował ich. Wrócili właśnie z ruin do swojego obozowiska. Dobrzeje zamaskowali gałęziami z
krzaków. Wykopali jamy, wykorzystali naturalne zagłębienia terenu.
Od jak dawna byli na wyspie? W zasadzie nie miało to znaczenia, bo i tak wiedział, co planują.
- Zabijemy ich wszystkich - usłyszał słowa jednego z nich, kiedy przechodzili obok. Lucien ukrył się
w domenie duchowej, nie mogli go widzieć.
- Najpierw muszą trochę pocierpieć - zarechotał inny.
- Kiedy już demony znajdą się na powrót w puszce, zrobię sobie naszyjnik z zębów strażników. Każdy
ich oddech to czyjeś nieszczęście, śmierć albo choroba kogoś mi bliskiego. Mam już tego dość.
Gdybyśmy wybili ich wcześniej, moja Marilyn nie umarłaby na raka. Byłaby ciągle ze mną. Ja to
wiem.
- Źle będzie działo się na świecie, dopóki nie zrobimy z nimi porządku. Tak potrafili omamić ludzi, że
cały Budapeszt wierzył w anioły z twierdzy, ale historia mówi coś wręcz przeciwnego. Wiecie dobrze,
co stało się w starożytnych Atenach. Zniszczyli miasto doszczętnie. Nikt nie przeżył.
Oczywiście szukali puszki. Może już nawet wiedzieli, gdzie jest ukryta. Rozumiał, dlaczego tak im
zależy na jej znalezieniu. Kiedy zabili Badena, pozbawiony strażnika demon Nieufności zaczął czynić
spustoszenie w świecie. Nikt nie był w stanie go kontrolować, nikt nad nim nie panował.
Łowcy zrozumieli, że nawet jeśli zabiją wszystkich wojowników, nie uwolnią świata od demonów, o
ile nie zamkną ich na powrót w puszce. Najpierw jednak należało ją odnaleźć.
94

Liczyła się każda minuta. Lucien przeniósł się lotem błyskawicy do domu, gdzie przyjaciele oglądali
film w oczekiwaniu na jego powrót.
- Wreszcie - przywitał go Strider. - Już zaczynaliśmy się martwić.
- Łowcy - oznajmił krótko i wszyscy jak wstali na jego widok, tak teraz usiedli z wrażenia.
Tylko Parys zerwał się z kanapy i wyciągnął broń.
- Ilu?
- Doliczyłem się trzynastu, ale może być ich więcej ukrytych w jamach.
Amun sprawdził magazynek w karabinku szybkostrzelnym.
- Dzisiaj nie będzie żadnego przelewu krwi - oznajmił Gideon z szerokim uśmiechem.
Zamiast popłynąć motorówką, jak planowali wcześniej, zgodzili się, żeby Lucien przeniósł ich,
jednego po drugim, na wyspę. Należało działać szybko. Parys znowu zemdlał w trakcie teleportacji i
ubawieni przyjaciele musieli go długo cucić. Strider zniósł śmiganie całkiem dobrze, szczerzył zęby
przez całą drogę, czyli raczej krótko, bo przenosiny odbywały się w mgnieniu oka. Amun zachował
kamienną twarz, a Gideon się porzygał, jak kiedyś Reyes.
Lucien czuł, że Anya cały czas go obserwuje, rozbiera wzrokiem. Nie było to miłe, ale Śmierć
mruczała, zadowolona nadzwyczajnie.
A on był spięty. Nie bał się ataku, był na to przygotowany. Chodziło o coś innego. Przypominał sobie,
jak trzymał ją w ramionach, i to wspomnienie wywoływało udrękę. Nie mógł zapomnieć, jak jęczała,
kiedy wodził językiem po jej szyi. Jak twarde były jej sutki. Jak dopominała się jego ust. Jak
rozchylała uda, zapraszając do nieba. Zdawa-
95

ło się, że taki facet jak on nie mógł nawet marzyć o podobnej rozkoszy.
Najchętniej zwinąłby się z wyspy. Chciał znaleźć się z Anyą w łóżku, pieścić ją, poczuć jej dłonie na
swoim ciele. Jej usta na jego fiucie. Jego usta między jej udami. Po prostu... chciał.
I nie mógł mieć.
Skup się! Schowany w zaroślach mruknął:
- Nie przeszkadzaj.
- Co takiego? - stropił się Strider, który przykucnął obok.
- Nieważne. - Księżyc stał wysoko i srebrna poświata rozpraszała mrok nocy. Cykady wygrywały
swój koncert. Mógł sam rozprawić się z Łowcami, śmigając po jamach
i tunelach, w których się ukrywali, ale bał się, że kilku mogłoby mu uniknąć.
- Jesteś pewien, że to Łowcy? - zapytał Parys przyczajony u jego drugiego boku.
- Tak. Widziałem ich tatuaże. - Każdy Łowca miał wytatuowany znak nieskończoności na nadgarstku.
Nieskończone dobro, tak brzmiało ich credo.
Lucien nie uważał się za zdecydowanie złego, choć kiedyś pewnie był wcieleniem zła. Demon
zmuszał go, by odbierał ludziom życie. Zabijał. Czynił to bez oporów, chętnie nawet. W porównaniu z
tym odprowadzanie dusz w zaświaty było niewinnym procederem. Dawno już uporał się z potrzebą
zabijania. Teraz chciał chronić ludzi. I żyć w spokoju.
Zdjął go straszny żal, że tak mało jest mu dane. Zacisnął powieki. Gdyby był zwykłym
śmiertelnikiem, dawno by się ożenił. Miałby z Mariah tuzin dzieci. W dzień troszczyłby się o rodzinę,
w nocy kochał z żoną. Po śmierci trafiłby do raju.
99

Nie został stworzony po to, żeby cieszyć się życiem. Pojawił się na świecie, by chronić dobrego króla,
bronić niebios. Kiedy zawładnął nim demon, nawet tego go pozbawiono. Zasłużyłeś na karę, dobrze o
tym wiesz.
- To może być zasadzka - powiedział Strider, wyrywając go z zamyślenia.
- Nie wiedzieli, że ich obserwuję. I nie przygotowywali się do walki.
Parys zacisnął palce na rękojeści sztyletu.
- Jak to załatwimy?
- Otoczymy obozowisko. Na mój znak ruszymy na tunele. Nie będą mogli uciec. Są cztery wejścia,
sprawdziłem. Parys i Strider, bierzecie zachodnie, Gideon wschodnie. Amun pójdzie od północy, a ja
od południa.
Wojownicy kiwnęli głowami i rozeszli się na stanowiska.
- O rany, będzie bitwa. - Anya zmaterializowała się u boku Luciena. Przykucnęła w zaroślach jak
najprawdziwszy wojownik.
Owionął go zapach truskawek z bitą śmietaną. Krew zawrzała.
- Cicho - warknął, nie patrząc na nią. Bał się spojrzeć. Gdyby spojrzał, najpewniej zapomniałby o
wszystkim innym.
- Nie zaatakujesz mnie?
Był gotów przysiąc, że usłyszał w jej głosie pretensję.
- Nie mam teraz czasu dla ciebie. - Chciał ją obrazić, tymczasem zabrzmiał jak ktoś głęboko
rozczarowany. - Później sobie powalczymy.
- Lekceważysz mnie. Nie podoba mi się to.
- Powinnaś się cieszyć.
- Nie pochlebiaj sobie. - Nie zniknęła obrażona, jak podejrzewał, przeciwnie, przysunęła się bliżej. -
Chcę
97

wam pomóc walczyć z Łowcami. Pozwól mi. Proszę, proszę, proszę. Mogę?
- Nie. Bądź cicho. - Jeśli wojownicy słyszeli rozmowę, nie dali nic po sobie poznać. Widział ich
sylwetki na wyznaczonych pozycjach, a może bardziej się domyślał, niż rzeczywiście widział.
Przyczajeni w zaroślach, czekali na sygnał.
- Jestem świetną wojowniczką.
- Wiem - odparł cierpko. Jeszcze bolała go pierś od ciosu, który mu zadała. Ktoś taki jak ona powinien
mieć zakaz używania broni. Strasznie była seksowna w tej swojej żądzy krwi. A on nie powinien
widzieć w morderczych zapędach Anyi nic pociągającego.
- Ty powiedziałaś Łowcom o świątyni?
- Ałć. W imię czego miałabym im pomagać?
- Żeby mnie zabili. Nie musiałabyś już się martwić, że ja zabiję ciebie.
- Wcale się nie martwię - stwierdziła rzeczowym
tonem.
Niech go bogi mają w swojej opiece. Czy wszystkie kobiety są takie?
- Co ty tutaj robisz, Anyu? Zostawiłem cię, bo chciałem odetchnąć, potrzebowałem przestrzeni.
Czasu. Czy to zbyt wiele?
- Owszem. - Przysunęła się jeszcze bliżej. - Ja... nie mogę przestać o tobie myśleć. Tęskniłam.
Jej słowa sprawiały ból. Kłamie?
- Anya.
- Nic nie mów. Tylko mnie zdenerwujesz i stanie się coś złego. O bogowie. - Zaśmiała się cichutko. -
Mówię tak jak ty. Pozwól, że wam pomogę. Nie będę przeszkadzać. Przysięgam. Słowo skauta. Słowo
czarownicy. Każde słowo, jakie tylko zechcesz.
101

Zawiał lekki wiatr i kosmyk włosów Anyi musnął policzek Luciena. To wystarczyło, żeby go
podniecić.
- Powiedziałem ci, że masz być cicho. Muszę obserwować teren. - Prawdę powiedziawszy, nie był w
stanie skupić się na niczym poza Anyą. -1 na miłość boską, zrób coś z włosami!
- Ściąć?
- Najlepiej zgól. - Wątpił, niestety, czy nawet wówczas stanie się mniej pociągająca. Skup się,
powtórzył w myślach. Łowcy mniej więcej od godziny siedzieli w swoich tunelach. Mieli czas
odpocząć, odprężyć się. Nikt nie wchodził, nie wychodził. Nie wystawili straży.
- Naprawdę? - Och, jak się zdumiała. - Chcesz, żebym ogoliła głowę jak ten seksowny Vin Diesel?
Ki czort? Co to za jeden? I dlaczego nagle miał ochotę poderżnąć facetowi gardło? Wysunął brodę.
- Tak.
- Jeśli ogolę głowę, będę mogła wam pomóc? Lucien podejrzewał, że naprawdę była gotowa ogolić
się na łyso, żeby uzyskać jego zgodę, tyle w jej głosie było zapału. Włosy nie miały dla niej żadnego
znaczenia. Zdumiał go ten kompletny brak próżności. Dlaczego stała mu się jeszcze droższa?
- Nie - powiedział w końcu.
- Jesteś jak wrzód na dupie. Wiesz, byłam już w tych ich tunelach. Muszą tam siedzieć od pewnego
czasu, mają nawet jeńców.
Lucien skamieniał.
- Po pierwsze, weszłaś do ich obozu bez mojego pozwolenia. Narażałaś i siebie, i naszą akcję.
- Posłuchaj, słodziutki. - W głosie Anyi zabrzmiał gniew. - Jestem potężną istotą i sama decyduję, czy
i kiedy się narażam. Poza tym powinieneś się cieszyć, że
99

tam byłam. Gdyby mnie złapali, zaoszczędziłbyś sobie kłopotu, nie musiałbyś mnie już zabijać.
- Po drugie... - ciągnął z rozpędu. - Mają jeńców?
- Mhm. Dwóch.
Spojrzał na nią wreszcie i zaraz pożałował. W przetykanej złotą nitką białej szacie z najdelikatniejszej
tkaniny, skąpana w poświacie księżyca wyglądała jak królowa z baśni, piękniejsza jeszcze, niż ją
zapamiętał.
Część włosów upięła na czubku głowy, reszta spływała swobodnie na ramiona, prosząc o dotknięcie.
Znowu odezwało się pożądanie.
- Co to za jedni? - zapytał z wysiłkiem.
- Nic nie powiesz o moim pojawieniu się?
- Nie. - Patrzyć na ciebie to przekraczać bramy niebios. Poczuł ucisk w piersi, serce omal mu nie
stanęło. Co za męka straszliwa.
- Po co ja sobie zawracam głowę - mruknęła naburmuszona. - Mogłabym ważyć pół tony, cuchnąć
ściekiem, dźwigać torby ze śmieciami i doczekałabym się takiej samej reakcji z twojej strony.
- Jeńcy - przypomniał jej.
Wzruszyła ramionami. Szata zsunęła się z jednej strony, odsłaniając centymetr po centymetrze jasną
skórę. Pierś... Bogowie, dałby wszystko, żeby jej dotknąć.
- No, jeńcy - przytaknęła. - Śmiertelnicy.
Był gotów ofiarować Kronosowi własną duszę, jeśli bóg zgodziłby się oszczędzić Anyę i pozwolił mu
ją polizać. Tylko raz przesunąć językiem po jej skórze. Niczego więcej nie pragnął. Proszę.
- No i?
Uśmiechnęła się.
- Mogą posiadać informacje, na których ci zależy. Nie pytaj mnie o nic więcej, bo nic ci nie powiem.
Nie
103

zauważyłeś nawet mojej sukni, a ja zadałam sobie wiele trudu, żeby ją ukraść.
- Nieładnie jest kraść, ale suknia... ładna. - Przesadna oględność. Kłamstwo. Suknia prezentowała się
wspaniale. Jeszcze wspanialej wyglądałaby na podłodze sypialni. Co za głupia myśl.
- Wiedzą coś o puszce Pandory?
- Mówiłam ci, nic nie powiem - fuknęła. - Nie miałeś chwalić sukni, że ładna, miałeś poprosić, żebym
ją zdjęła, bo bez niej będę wyglądać lepiej. Lucien, tyle brakuje, o tyle - zbliżyła dwa palce do siebie -
żebym dała sobie spokój. Klnę się na wszystkich bogów. Tyle!
Nie zwracaj uwagi na to, co mówi. Gotów był założyć się, że jeńcy wiedzą coś na temat puszki.
Dlatego Łowcy przetrzymywali ich u siebie. Spojrzał w stronę tuneli. Nie może dopuścić, żeby tym
ludziom coś się stało. Nie tylko chciał ochronić niewinnych, ale też wydobyć od nich informacje,
które posiadali.
- Jesteś okropny. Wolałabym już, żebyś próbował mnie zabić, niż ignorował.
Westchnął i rozejrzał się po zaroślach. Wojownicy czekali na jego sygnał. Zapewne zastanawiali się,
skąd ta zwłoka. Nic nie mówiąc Anyi, śmignął do Parysa i Stride-ra. Uprzedził ich, żeby uważali na
jeńców, wyjaśnił, że potrzebuje jeszcze kilka minut, po czym przeniósł się do Amuna i Gideona,
powiedział im to samo, w końcu wrócił do Anyi. Wylądował wprost na niej. Przez moment mógł się
rozkoszować ciepłem jej ciała. Mogłeś wylądować obok. Owszem, mógł, ale nie chciał. W ten sposób
miał pewność, że nie ucieknie. Tak w każdym razie tłumaczył sobie swoje zachowanie.
- Ty mały... - Jęknęła cicho z rozkoszy. Przymknęła
104

oczy, długie rzęsy rzucały cienie na policzki. - Masz ochotę na pieszczotki? Tak.
- Nie. Zaczekaj tutaj. - Śmignął do swojej sypialni w twierdzy, żegnany wściekłym prychaniem Anyi.
Kiedy na Maddoksie ciążyła jeszcze klątwa śmierci, miał ataki tak strasznej furii, że co noc musieli
przykuwać go łańcuchami do łóżka w obawie o własne bezpieczeństwo.
Uwolniony wreszcie od klątwy, Maddox chciał je zniszczyć. Próbowali różnych sposobów, ale
wykonane przez boga okowy okazały się niezniszczalne. Lucien nie chciał użyć ich dla spętania
Aerona, nie mógł się ich pozbyć, bał się, że Łowcy mogą je ukraść, więc ukrył je w swojej sypialni.
Teraz wydobył je z dna szafy, przytwierdził dwa końce do łóżka, dwa zostawił otwarte i wrócił do
Anyi. Trwała w tym samym miejscu, jak ją zostawił. Raz jeszcze spadł prosto na nią. Oplotła go
natychmiast nogami i przesunęła językiem po jego gardle.
- Nie wiem, czemu to robisz, ale całym sercem aprobuję.
Biedny Lucien znowu stanął w ogniu, zdesperowany, udręczony pożądaniem jak jeszcze nigdy.
Kobieta, której pragnął, o której śnił na jawie, wierciła się pod nim, pieściła go i dopominała się
pieszczot.
Jeden pocałunek. To wszystko.
Nie wiedział, czy to od niego wyszła ta myśl, czy demon się odezwał. Wiedział za to, że jeśli pocałuje
Anyę, nie będzie w stanie przestać. Całowanie tej kobiety było bardziej podniecające niż kochanie się
z jakąkolwiek inną. Nawet gdyby miejsce było bardziej odpowiednie i czas sprzyjający, nie powinien
pozwalać sobie na takie rozkosze z kobietą, którą miał zabić. Nie pozwól, żeby historia się powtarzała,
skończ z tym.
102

- Lucien - tchnęła. - Pocałuj mnie.
- Wkrótce - obiecał. Nie byłby w stanie zgładzić jej bez ostatniego pocałunku.
Przeniósł ich oboje do swojego pokoju w twierdzy, ułożył Anyę na łóżku, chwycił ją za ręce i zamknął
nadgarstki w łańcuchach. Klik.
Nie protestowała.
Rozejrzała się, zadowolona.
- Hm... Twoja sypialnia. Bardzo czekałam na zaproszenie. - Wygięła biodra tak, że dotykała jego
bioder, o bogowie, i zaczęła mruczeć jak kotka. Cudny dźwięk, połączony z pełnymi satysfakcji
pomrukami demona.
- To jakaś nowa, niegrzeczna zabawa? - Ugryzła go lekko w ucho. - Cokolwiek zdarzy się w Budzie,
pozostanie w Budzie. Obiecuję.
I znowu erekcja, żar w żyłach, już nie żar, gorąca lawa. Pożądanie ogarniające całe ciało. Już otworzył
usta, chciał ją pocałowąć, jak to sobie obiecywał, jak jej obiecywał... Powstrzymał się w ostatniej
chwili.
Nie będzie kontaktu. Nie będzie całowania. Jeszcze nie. Musiał zlikwidować Łowców.
Nie straci dla niej głowy. Nie będzie jej pragnął. Anya niedługo umrze. Gdyby został jej kochankiem,
czułby się podle, zrównałby się ze swoim demonem. Godne pogardy.
- Nie zabawisz się ze mną? - spytała tym swoim zmysłowym głosem. - Nie pocałujesz mnie? Już
najwyższy czas.
- Anya. - Nie wiedział, co powiedzieć. Leżał na niej, rozsunęła szerzej nogi, zapadał się w nią. Nie
miał najmniejszego wpływu na erekcję.
Ugryzła go w szyję i zaczęła się poruszać rytmicznie. Chwycił ją za biodra, by się uspokoiła. Drogo go
to
106

kosztowało. Zacisnął z całych sił zęby. Odmawianie sobie zaspokojenia było najgorszą katorgą, na
jaką mógł się skazać.
- Podoba mi się ta zabawa - szepnęła. - Są jakieś zasady?
- Jedna - wycedził przez zaciśnięte zęby.
- Powiedz. - Pocierała kolanami jego biodra.
- Jedyna zasada... - Uj ął j ej twarz w dwa palce, gładził kciukiem aksamitny policzek. Mógłby
przeciągać tę bliskość w nieskończoność, trwać tak. Zapomnieć się, zatopić w niej. - Musisz tu zostać.
- Mhm. Chętnie. - Zachmurzyła się. - Ale z tobą, jasne?
- Nie. - Podniósł się z łóżka. Ciało protestowało, demon go przeklinał. Nagle zostawienie Anyi samej
sobie wydało mu się najgorszą zbrodnią, jakiej kiedykolwiek się dopuścił.
Zachmurzyła się jeszcze bardziej.
- Lucien? Co... - Chciała unieść ręce, nie mogła. Szarpnęła się, spojrzała na niego spod przymkniętych
powiek. - Nie rozumiem.
- Nie licz na rozkosze. - Nie teraz. - Chyba że będziesz zabawiać się sama z sobą.
Bogowie, nie myśl tak.
- Musiałbyś mnie rozkuć - zauważyła trzeźwo. Znowu inna odpowiedź, niż się spodziewał. Stłumił jęk
narastający w gardle. Anya... Dłoń między udami... Pociera łechtaczkę... Doprowadza się do
orgazmu... Skoro na samą myśl uginały się pod nim kolana, niczym pod zwykłym śmiertelnikiem, jak
by zareagował, gdyby naprawdę to widział?
- Zostaniesz tutaj - wykrztusił. - Bądź cicho. Wrócę po ciebie. Masz moje słowo.
104

- Wrócisz po mnie? - Otworzyła szeroko oczy. - Dokąd się wybierasz? Postaraj się o pejcz i obrożę, bo
tego właśnie chcesz, albo będziesz żałował.
- Wracam na wyspę. Wrócę, jak tylko rozprawimy się z Łowcami.
Zatchnęła się, zaszokowana. Może też dotknięta, ale o tym wolał nie myśleć.
- Mogę przenieść się razem z tobą, mimo że przykułeś mnie do łóżka.
- Z tych łańcuchów się nie uwolnisz. Są zrobione specjalnie dla nieśmiertelnych.
Wpatrywała się w niego z gniewem w oczach, z zaciśniętymi ustami. Wolałby, żeby ich nie zaciskała,
żeby błądziły po jego ciele. Mógł marzyć. Jeśli miał jakieś szanse, to je dzisiaj ostatecznie przekreślił.
Tak lepiej, mówił sobie, ale nie umniejszało to gorzkiego żalu.
- Mówisz, że nie będę mogła się przenieść? - Zazgrzytała zębami.
- To właśnie mówię.
- I tak mnie zostawisz?
- Tak. Zachowuj się - rzucił jeszcze i zmaterializował się na greckiej wysepce. Ledwie dotknął
stopami trawy, zaczęły go dręczyć wyrzuty sumienia, znowu dawało znać o sobie pożądanie. Wyrzuty
sumienia, bo zostawił ją w twierdzy samą, skutą łańcuchami, bezbronną. Pożądanie, bo jeszcze przed
chwilą czuł pod sobą jej ciało.
Anya chyba go pragnęła. A on wszystko przekreślił. Co ma z nią zrobić? Ta kobieta była jedną wielką
udręką.
Pewnie teraz go nienawidzi. Nigdy mu nie wybaczy. Ona... Pojawiła się przed nim i przyłożyła mu w
oko.
- Sukinsyn - prychnęła.
Patrzył na nią zdumiony, przemagając ból. Cholera,
108

ależ ona jest silna. Chyba złamała mu kość policzkową. Czuł, jak twarz mu puchnie.
- Jak się uwolniłaś? - Nikt dotąd nie zerwał wykutych na Olimpie pęt.
- Mam swoje sposoby.
- Jak? - dopytywał się.
- Nie możesz mnie więzić. Ja nie dam się więzić. Jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego... - Zacisnęła
dłonie. - Wolność jest dla mnie wszystkim. Powinieneś sam to wiedzieć, bo nosisz w sobie demona.
Przez wieki musiałeś odprowadzać co noc swojego przyjaciela w zaświaty. Uwolniłam cię od tego
obowiązku. Pamiętasz? A ty teraz próbujesz odebrać mi wolność... Och! Mogłabym jednym palcem
przeciąć cię na pół.
Tak lepiej, pamiętasz, jak sobie tłumaczyłeś?
- W te łańcuchy zakuwano bogów. Nigdy nie zawiodły. Tylko klucz może je otworzyć, a ja mam go w
kieszeni.
- Wielkie mi co, ty pieprzony skurwielu. Mówiłam ci, że jestem potężna, nie moja wina, że nie
słuchałeś. Pomogę wam zlikwidować Łowców. Będziesz miał szczęście, jeśli przypadkiem... no, z
rozmysłem nie zlikwiduję i ciebie. Biorę się do roboty, nie będę czekać, aż zdecydujesz się ruszyć do
ataku. - Spojrzała w kierunku obozowiska, policzyła coś na palcach. - Do zobaczenia przy drugim
tunelu, słodziutki. Tam siedział największy, najgorszy Łowca, kiedy ostatni raz sprawdzałam.
Powiem sobie, że to ty, i wbiję mu dupę w ścianę.
Zniknęła, zostawiając za sobą obłok zapachu truskawek ze śmietaną i wyniosłego gniewu. Niech to
szlag! Gwizdnął i ruszył na obozowisko. Zniecierpliwieni długim czekaniem przyjaciele wyskoczyli z
ukrycia, pognali za nim, jakby się zerwali z uwięzi.
106

Dobiegł do drugiego tunelu, odrzucił zadaszenie i stoczył się do środka. Gideon trochę się zdziwił, ale
bez słowa skoczył jego śladem.
Czyjś pomruk, krzyk. Lucien natężył wzrok. Cholera... nie widział Anyi, nie widział...
Łowcy. Są. Dwóch, w kącie. Jeden bił starszego mężczyznę, drugi znęcał się nad młodszym. Obaj
jeńcy błagali, żeby oprawcy przestali.
- Powiedz, co wiesz, i skończy się twoje cierpienie - odezwał się Łowca. Zabrzmiało to dziwnie
spokojnie w ustach kogoś tak rozjuszonego jak on. - Niczego więcej od ciebie nie chcę.
- Nie wrócę stąd z pustymi rękoma. - Drugi Łowca, wysoki, muskularny, kopnął starszego mężczyznę
w brzuch.
- Przestań! - krzyknął młodszy z jeńców. - On nic nie wie.
- Wie. Musi wiedzieć. Powie albo zginie. Nie macie innego wyjścia.
Ten, który kopał, pochylił się nad jeńcami.
- Wybierzecie śmierć, będziecie umierali powoli, w mękach. Rozumiecie?
- Zostawcie w spokoju mojego ojca. - Młodszy z jeńców objął starego, starał się osłonić go własnym
ciałem.
- Przysięgam, że powiedzieliśmy wam wszystko, co wiemy. Wypuście nas. Proszę.
- Nie powiedzieliście wszystkiego. Kryjecie te demony, może nawet wysługujecie się im.
Anya jakby czekała na pojawienie się Luciena. Przyskoczyła do wyższego, potężnego Łowcy i
poderżnęła mu gardło, zanim zdążył ją zauważyć. Ciało osunęło się na ziemię, a ona wyszczerzyła
zęby do Luciena, jakby mówiła: „Patrz i podziwiaj".
110

Zabiła człowieka brutalnie, bez chwili wahania, miała na rękach jego krew. Świat Luciena zachwiał
się w posadach. Ta kobieta była pięknym aniołem. I potrafiła mordować. Jak on.
Chociaż był zupełnie oszołomiony jej widokiem, chociaż myślał tylko o niej, udało mu się cisnąć dwa
sztylety w drugiego Łowcę. Jeden utkwił w gardle, drugi w udzie. Oba oznaczały niemal
natychmiastową śmierć, a on chciał mieć absolutną pewność, że Łowca szybko skona. Nie podobało
mu się, że Anya naraża się na niebezpieczeństwo, chociaż nieśmiertelna. Wściekłość go ogarniała na
myśl, że któryś z łotrów mógłby zrobić jej krzywdę.
- Za tobą! - krzyknęła strasznym głosem. Odwrócił się za późno o ułamek sekundy. Z cienia
skoczył ku niemu kolejny Łowca. Zwarli się, upadli na ziemię, przeciwnik uniósł nóż, gotów do
zadania śmiertelnego ciosu. Zaślepiony potrzebą mordu nie zastanawiał się, że zabijając Luciena,
uwolni demona.
- Diabelskie nasienie - wydyszał. - Czekałem na ten piękny dzień.
Lucien wy śmignął się. Kiedy Łowca padł na twarz, stał już za jego plecami. Nachylił się i złamał mu
kark. Anya też już była przy nim, wbiła sztylet w pierś napastnika.
Lucien wyprostował się.
- Gdzie reszta? - zapytał zdyszany.
- Nie widziałam nikogo poza tymi trzema. - Wytarła zakrwawione ręce o dziewiczo białą szatę.
I znowu widok był bardziej podniecający, niż kiedy leżała na jego łóżku. Piękna, subtelna, śmiertelnie
niebezpieczna i odważna. Księżniczka wojowniczek. Ona też musiała być pod wrażeniem, bo patrzyła
na niego pożądliwym wzrokiem.
- Celnie rzucasz - pochwaliła.
108

Odwrócił się szybko, żeby nie zobaczyła wzwodu, i zaczął się rozglądać. Łowcy zadali sobie sporo
trudu, przygotowując kryjówkę. Przestronny tunel, rozwidlające się korytarze, które musiały
prowadzić do następnych pomieszczeń, ściany wzmacniane drewnem. W głębi stół z puszkami z
jedzeniem, chrust na opał...
Kątem oka zobaczył, że Anya nachyla się nad jeńcami. Obaj wciskali się w kąt, musieli się bać, że
anioł zemsty i ich nie oszczędzi.
- Nie bójcie się - przemówiła łagodnym głosem. - Ja wykańczam tylko złych facetów. Nic wam nie
zrobię. Wyprowadzimy was stąd.
Tyle w niej łagodności. Nawet Lucien był oczarowany.
Z jednego z korytarzy dobiegł łoskot, zaraz potem przeraźliwy krzyk. Po chwili równie rozdzierający
krzyk z innego korytarza. I cisza. Lucien skoczył, zasłonił sobą Anyę, gotów do walki.
Zamiast spodziewanych wrogów pojawił się Parys z rozciętą twarzą, cały posiniaczony.
- Zabiłem dwóch - oznajmił z dumą, acz trochę słabym głosem.
Z sąsiedniego korytarza wyłonił się zbryzgany krwią Amun. Nic nie powiedział, nigdy nic nie mówił,
kiwnął tylko głową. On też pokonał swoich przeciwników. Tuż za nim szli Strider i Gideon, obaj
uśmiechnięci od ucha do ucha.
- Ja załatwiłem trzech - zameldował. Lucien zauważył, że utyka. - Dostałem w udo, ale
zwyciężyliśmy.
- Mnie się nie udało - rzucił Gideon hardo.
- Wygląda na to, że wszystkie te ziemianki są połączone. - Na pięknej twarzy Parysa widać było
zmęczenie. Gonił resztkami sił. Zwykle o tej porze miał już zaliczone jedną, dwie kobiety. Musiał
mieć zaliczone, żeby za-
112

spokoić głód demona. Nieszczęsna Rozwiązłość stukała się ostatnio poprzedniego dnia w samolocie.
Od tego czasu nic.
Anya zostawiła jeńców i stanęła obok Luciena. Trzej wojownicy wciągnęli gwałtownie powietrze.
Pełni uznania, zachwyceni, zaskoczeni? Nie wiedziała.
- Co ona, do diabła, tu robi? - chciał wiedzieć Strider. - I dlaczego bogini mniejsza walczy z Łow...
- Ej! Nie jestem żadna mniejsza! - Tupnęła nogą. Lucienowi nie dane było odpowiedzieć. Śmierć,
coraz
bardziej niespokojna, bardziej namolna niż zwykle, domagała się nowych dusz. Skomlała głośno,
targana sprzecznościami, bo rwała się do swoich zadań, jednocześnie chciała zostać przy ślicznej
Anyi.
Jakim sposobem potrafiła zawładnąć demonem? Jaką moc musiała posiadać?
- Wrócę - mruknął i przeniósł się ze świata materialnego w świat duchowy. Mógł zostawić ciało na
wyspie, ale wtedy przyjaciele musieliby pilnować pustej skorupy.
Nie widział ich już, znikli z jego pola widzenia. Dostrzegał tylko ciała Łowców, zbroczone krwią, bez
życia. Ich dusze jeszcze się tam kołatały, czekały na niego.
- Anya - zawołał. Nie chciał zostawiać jej z wojownikami. Kto wie, co może im wpaść do głowy,
szczególnie Parysowi.
Nie pojawiła się. Wcześniej kilka razy towarzyszyła mu, wyczuwał jej obecność. Dlaczego teraz nie
odpowiedziała na wezwanie? Ta kobieta potrafi sobie radzić. Pokazała ci to dowodnie.
Pospiesz się! Lucien nie musiał zajmować się wszystkimi duszami umierających. Wiele z nich
pozostawało na
110

ziemi, trzymały się tego świata, niewidzialne lokatorki ni tego, ni owego. On sam pewnie by
zwariował, gdyby musiał przebywać cały czas w domenie duchowej, między ziemią a piekłem, ziemią
a niebem. Czasami miał dość odprowadzania duszyczek do miejsca przeznaczenia.
Zawsze wyczuwał instynktownie, gdzie która ma trafić. Zdarzało mu się widzieć ostatnie chwile życia
i bezwzględnych okrutników, i ludzi nieskończenie dobrych.
Westchnął. Wszyscy zabici Łowcy mieli czarną aurę. Źli ludzie, do cna wypaczeni. Niedługo będą
smażyć się w wiecznym ogniu. Nie dziwiło go to. Zdarzali się Łowcy, którzy szli do nieba, ale tym
tutaj pisane było piekło. Musieli zapłacić za swój fanatyzm, za to, że torturowali niewinnych.
- To jest ten spokój, za którym tak tęskniłeś? - Lucien podpłynął do pierwszych zwłok. Wyciągnął
dłoń, zagłębił ją w piersi Łowcy. Kiedy wyczuł lodowatą duszę, zacisnął palce.
Dusza wierzgnęła, próbowała się uwolnić.
- Nie! - krzyknęła. - Nie. Puść. Chcę tu zostać. Demon ujrzał w jednym błysku wszystkie grzechy
zmarłego, a jak demon, to i Lucien. Ten człowiek za życia stawiał się ponad prawem, mordował
każdego, kto wszedł mu w paradę, mężczyzn, kobiety, dzieci, wszystko w imię naprawy świata. Łotr.
Mocno dzierżąc opierającą się duszę, stanął u bram piekieł. Nie mylić z Hadesem. Hades
zarezerwowany był dla tych, którzy nie zasłużyli ani na męki piekielne, ani na chwałę w niebiesiech.
Ta tutaj duszyczka zapracowała sobie na wiekuiste płomienie. Choć wrota do palenisk w najniższym
kręgu były zawarte, Lucien czuł bijący stamtąd żar, słyszał krzyki umęczonych i diabelski, szyder
114

czy śmiech. Zapach siarki był tak intensywny, że zrobiło mu się niedobrze.
Przez tysiące lat co noc przyprowadzał tu Maddoksa. Pragnął ulżyć przyjacielowi i nie był w stanie mu
pomóc. Nic nie można było zrobić. Dopóki nie pojawiła się Anya. Wybawiła ich obydwu i lubiła o
tym przypominać.
- Proszę! - jęczała dusza. - Ja przepraszam za...
- Daj sobie spokój - uciszył ją Lucien. Nasłuchał się przez wieki różnych targów. Żadne prośby i
błagania go nie wzruszały.
Co zrobisz, kiedy Anya zacznie cię błagać? Co wtedy?
Tym razem zrobiło mu się niedobrze na myśl, że ma przyprowadzić tutaj tak piękną istotę. Cokolwiek
złego uczyniła, nie zasługiwała z pewnością na to, żeby smażyć się w piekle.
Może jednak trafi po śmierci do nieba.
Oby. Choć tyle.
- Proszę! - zawył Łowca, kiedy otworzyło się przejście do najniższego kręgu piekieł. Buchnęły
pomarańczowe płomienie, w nozdrza uderzył udziesięciokrotnio-ny zapach siarki, swąd
przypiekanych ciał, palących się włosów.
Dusza wiła się, oszalała z przerażenia. Lucien zobaczył wyciągające się poprzez płomienie, pokryte
łuską pazury, usłyszał diabelski chichot. Mógł już wrzucić duszę na dno piekła. Jeszcze tylko
rozdzierający wrzask i przejście się zawarło.
Nie wiedział, co trzyma demony w piekle. W każdym razie coś je tam trzymało, siła, która nie mogła
zatrzymać w podziemiu jego demona, jako że nie został oddelegowany na dół po tym, j ak - podziękuj
sam sobie - wymknął się z puszki Pandory.
Gdybyś nie otworzył puszki, pewnie nigdy nie spotkał-
112

byś Anyi. I tak byłoby lepiej. Chociaż teraz myślał, że to niemożliwe, nie spotkać Anyi. Nie
wyobrażał sobie świata bez niej. I nie wyobrażał sobie, jak mają zabić. No tak, ale gdyby jej nie
spotkał, nikt nie kazałby mu jej zabijać.
Odprowadził wszystkich zabitych Łowców, po czym znów znalazł się w świecie materialnym, w
tunelu na wyspie. Pusto tu było teraz i głucho. Nie wiedział już, czy przytłaczająca cisza jest wiele
lepsza od krzyków potępieńców. Myśli bezwiednie kierowały się ku Anyi.
Stała się jego obsesją.
Zniknęła, nie czekała na niego. Strasznie był zawiedziony.
Dopiero po długiej chwili dostrzegł krzątających się w milczeniu przyjaciół. Musieli, widać, opatrzyć
nieszczęsnych jeńców. A może Anya się nimi zajęła, zanim zniknęła?
- Nie rozumiem - odezwał się Parys do zmaltretowanego śmiertelnika. - Za co?
- Artefakty - powiedział stary, z trudem otwierając opuchnięte usta. - Bezcenne, godne bogów,
obdarzone mocą. Każdy z nich zbliża właściciela do puszki Pandory.
Puszka Pandory. Te dwa słowa wystarczyły, żeby Lucien nadstawił uszu. Podszedł do jeńców.
- W jaki sposób artefakty pomogą nam odnaleźć puszkę?
Amun stał z boku. Kiedy Lucien się odezwał, zwrócił ku niemu głowę. Strider zerknął w jego stronę i
mruknął:
- Miło, że wróciłeś.
- Kobieta?
- Jest tutaj - skwapliwie zapewnił Gideon, co oznaczało, że naprawdę zniknęła.
Stanął obok Amuna i czekał, aż ktoś udzieli mu wyjaśnień.
116

- Zabrała się stąd zaraz po tobie - powiedział Strider.
- O co jej właściwie chodzi?
Lucien nie odpowiedział, bo nie znał intencji Anyi. „Tęskniłam za tobą". Czy rzeczywiście tęskniła?
Nie potrafił powiedzieć. Była tak tajemnicza jak piękna.
- Kim są ci ludzie i w jaki sposób artefakty mają nam pomóc w odnalezieniu puszki?
Strider wzruszył ramionami na tę nagłą zmianę tematu.
- Dwaj śmiertelnicy, którzy poświęcili życie studiowaniu mitologii. Nie wiem.
- Możemy wrócić do domu? - odezwał się młodszy z mężczyzn. - Proszę.
- Zaraz was wypuścimy - obiecał Lucien. - Najpierw chcieliśmy się tylko dowiedzieć, co
powiedzieliście Łowcom.
- Łowcom? - zapytali obaj chórem.
- To ci, którzy was pojmali.
- Dranie - wycedził młodszy przez zaciśnięte zęby.
- Zabijecie nas, kiedy wam powiemy?
- Nie. - Strider zaśmiał się. - Spójrzcie na mnie i spójrzcie na siebie. Ja nie zajmuję się takimi
pchełkami.
Stary omal się nie zakrztusił. Otworzył usta.
- Nic nie mów - powstrzymał go syn.
- Wszystko w porządku. Powiem im. - Stary odetchnął głęboko. - Według starych podań istnieją
cztery artefakty. Wszystkowidzące Oko, Opończa Niewidka, Klatka Musu i Kij Samobij.
O dwóch Lucien słyszał dawno, temu. Dwa pozostałe nigdy nie obiły mu się o uszy. Poczuł się głupio.
Ci dwaj śmiertelnicy, jeśli mieli rację, wiedzieli więcej o jego świecie, niż on, niegdyś żołnierz w
służbie bogów. Co za paskudna ironia.
- Opowiedzcie o nich. Proszę.
114

Stary miał lęk w oczach, ale mówił dalej:
- Według niektórych legend wszystkie cztery należały do Kronosa, według innych każdy znajdował
się w posiadaniu innego Tytana. Wszystkie przekazy zgodne są co do jednego: kiedy Zeus pokonał
Kronosa, zadbał, by zostały rozproszone po świecie, tak by król bogów nie mógł ich odnaleźć, gdyby
jakimś cudem udało mu się wydostać na wolność. Znał przepowiednię, która mówiła, że Tytani w
końcu zwyciężą Greków.
Dlaczego Zeus uwięził Kronosa, zamiast go zabić? I dlaczego Kronos nie odebrał życia Zeusowi,
kiedy uciekł z Tartaru? Dlaczego on też wolał uwięzić przeciwnika? Bogowie. Chyba nigdy ich nie
zrozumie, nawet gdyby badał latami ich obyczaje i zachowania, jak ci dwaj tutaj.
- Co jeszcze wiecie o tych artefaktach? Młodszy podjął opowieść:
- Wszystkowidzące Oko pozwala zajrzeć w zaświaty, wskazuje właściwą drogę. Opończa chroni
przed złymi spojrzeniami. Kij Samobij potrafi sprawić, że rozstąpią się wody oceanów. Z Klatki nikt,
kogo tam zamknąć, nie będzie mógł się wydostać. Trzeba mieć wszystkie cztery, żeby ruszyć na
poszukiwanie puszki. Czemu, nie wiemy. Tak mówi legenda.
- A gdzie artefakty są teraz? - wyrwał się Parys. Wojownicy cisnęli się wokół jeńców w oczekiwaniu
odpowiedzi. Stary westchnął, odsunął się głębiej w kąt, jakby się bał, że mocarni mężowie rozgniotą
go jak pchełkę, gdy tylko wypowie słowo.
- Nie wiemy. - Zaśmiał się gorzko. - Od dawna ich szukamy i nigdy nie natrafiliśmy na żaden trop,
który potwierdzałby, że naprawdę istnieją.
- Dlatego te łotry sprowadziły nas tutaj - dodał młod-
115

szy. - Myśleli, że pomożemy im, wskażemy, gdzie mają szukać.
- Znaleźli coś? - zapytał Lucien.
- Nie. - Młodszy pokręcił głową. - Z każdym dniem byli coraz bardziej zniechęceni. Wszędzie mają
swoich ludzi, szukają po całym świecie. Chciałbym, żeby było inaczej, ale mocno wątpię, czy jest sens
szukać. Gdyby artefakty rzeczywiście istniały, znaleźlibyśmy je już dawno.
Lucien wiedział, że Łowcy są wszędzie, ale nie miał pojęcia o magicznych przedmiotach. Sam był
sobie winien. Świadomie izolował się od świata i żył spokojnie za murami twierdzy. Niebo było tylko
gorzkim wspomnieniem. Nigdy więcej.
Kronos chciał odzyskać artefakty. Za wszelką cenę. Może dałoby się to wykorzystać. Musi przenieść
się do Rzymu, powtórzyć Sabinowi i reszcie, czego się dowiedział.
- To wszystko? - zwrócił się do jeńców. Obaj pokiwali ostrożnie głowami.
- Dziękujemy wam za informacje. Pora wracać do domu. - Ujął ojca i syna za ręce.
- Mieszkamy w Atenach - odezwał się młodszy drżącym, pełnym nadziei głosem. - Znajdziemy drogę.
Damy sobie radę.
Staremu spływały po policzkach łzy ulgi.
- To my dziękujemy. Ty... jesteś jednym z nieśmiertelnych? Zniknąłeś wcześniej.
- Podajcie mi swój adres. - Lucien udał, że nie słyszał pytania. - Odstawię was na miejsce.
Ojciec spojrzał na niego z rewerencją, podał adres i Lucien śmignął nieszczęsnych jeńców do domu.
Anya już tam na nich czekała, chodząc niespokojnie po
119

niewielkiej, ale wygodnie urządzonej bawialni. Przywitała Luciena z obojętną miną.
- Sprawię, że nie będą nic pamiętać - oznajmiła równie obojętnym głosem. - Ani spotkania z Łowcami,
ani z wami.
Lucien nie posiadał się z radości, że znowu ją widzi i że gotowa jest nadal mu pomagać, ale nie
odezwał się słowem i po prostu wrócił na wyspę. Od słowa do słowa i znowu zaczęłoby się proszenie
o pocałunki, tęsknota za jednym dotknięciem, jedną pieszczotą. W końcu będzie musiał sprzeciwić się
Kronosowi.
Nie zabiję jej, zabiję ciebie.
Nie obchodziło go już, jakie klątwy bóg może rzucić na niego i jego przyjaciół. Nie dbał o to, że król
Kronos może ich skazać na wiekuiste cierpienia.
Bez Anyi i tak by cierpiał.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
- Ogolić głowę - mruknęła Anya ponuro. Co powiedziałby Lucien, gdyby rzeczywiście to zrobiła?
Następnym razem pokazała mu się łysa? Pewnie stwierdziłby, że jest paskudna i dała się nabrać.
Miałby dobre powody, żeby jeszcze bardziej zawzięcie się jej opierać. - Bęcwał.
A jednak, głupia, tęskniła za nim.
Kiedy on odprowadzał dusze Łowców, ona delegowała się do domu jeńców, wiedząc, że go tam
spotka. Omal nie rzuciła mu się na szyję, szczęśliwa, że jest cały i zdrowy, a po siniaku nie ma już
prawie śladu. Z trudem, ale jakoś zapanowała nad sobą, powściągnęła szalejące w sercu emocje.
Z Aten smutna i samotna wróciła na Hawaje. Włożyła ulubiony jednoczęściowy biały kostium i
ruszyła brzegiem oceanu, kopiąc mokry piasek. Wilgotne włosy opadały na plecy. Słońce grzało
mocno. Emocje, które chwilowo udało się jej stłumić, wracały nieubłaganie, jak powraca na brzeg fala
przybojowa.
- Chciałam mu tylko pomóc.
I jaką zapłatę otrzymała w zamian za dobre chęci? Udawał, że jej pragnie, przykuł ją nawet do łóżka,
po
118

czym zniknął. To bolało. Nie potrafiła już obyć się bez niego, a on uciekał.
- Jestem idiotką.
Żaden facet nigdy nie poruszał jej tak jak on, a mimo ciążącej na niej klątwy miała ich trochę. Sami
śmiertelnicy. Bawili ją do czasu, obsypywali komplementami, po czym szybko o nich zapominała. O
Lucienie też chciała zapomnieć. Ci godni zapamiętania zostawali potem jej przyjaciółmi.
Starzeli się, umierali, żegnała ich ze smutkiem, nawet jeśli przyjaźń była dość luźna. W gruncie rzeczy
pogardzała kondycją ludzką, uważała ją za słabość. Od dawna już nie zadawała się z ludźmi. Czasami
czuła się taka samotna, że zasypiała, tuląc miśka, którego ukradła na hucznym otwarciu wielkiego
magazynu z zabawkami.
Przy Lucienie nie czuła się samotna. Ekscytował ją. Każda chwila spędzona z nim niosła
niespodziankę. A on nie chciał mieć z nią nic do czynienia.
Wrrrr! Od tej chwili będzie się trzymała od niego z daleka. Niech jej szuka. W końcu będzie musiał,
jeśli chciał wypełnić rozkaz Kronosa.
Jednak cierpliwość nigdy nie była jej cnotą, bo już pod koniec dnia dałaby wszystko, żeby zobaczyć
Luciena.
- Nie jestem idiotką. Jestem pieprzniętą idiotką. Przyglądała się, jak Lucien walczy, i była to
najbardziej
seksowna scena, jaką kiedykolwiek zdarzyło się jej widzieć. Kiedykolwiek. Był szybki, śmiertelnie
niebezpieczny. Śmierć wcielona, z zapowiedzią wiecznego potępienia w oczach o różnych barwach.
Nie sposób się oprzeć takiemu widokowi. Ciągle była pod wrażeniem.
Lubiła ich sparringi. Dobrze się czuła w jego towarzystwie. Kiedy znikał, robiło się nudno.
122

Nic z tego nie rozumiała. Był tak poważny, że właściwie powinien być nudny. A jednak potrafił ją roz-
bawić, każda jego uwaga stanowiła wyzwanie. Przy nim ożywała, choć to dziwne, był przecież
strażnikiem Śmierci.
Czul coś do niej? Cokolwiek poza lekceważeniem i irytacją? Jeśli tak, dobrze ukrywał swoje uczucia.
Chyba że akurat ją całował. Wtedy stawał się kompletnie innym człowiekiem. Namiętnym, czułym,
trochę szalonym. Całował całym ciałem, tonęła w jego pożądaniu, w chmurze różanego zapachu.
- Kogo ja chcę oszukać? Wracam do niego. Kronos dobrze wybrał wykonawcę wyroku śmierci.
Nie mogła długo wytrzymać bez Luciena, nie chciała, żeby on zbyt długo cieszył się jej
nieobecnością. Była nawet gotowa, za jeden pocałunek, pozwolić mu na próbę egzekucji.
- Może być zabawnie - mruknęła, teleportując się.
Lucien po powrocie na wyspę od razu poczuł zapach truskawek. Anya. Odprowadzał do nieba całą
grupę Amerykanów. Jechali na imprezę parafialną, lecz autokar zderzył się z ciężarówką prowadzoną
przez pijanego kierowcę. Wszyscy zginęli.
Bezsensowna, niepotrzebna śmierć. Na szczęście uodpornił się na tyle, że nawet dusze dzieci nie
robiły na nim wrażenia. Nie mógł sobie pozwolić na przeżywanie każdego odejścia, inaczej by się
rozsypał.
Już się sypiesz, myśląc bez przerwy o Anyi.
Myśl wyszła od niego, ale demon natychmiast wtrącił swoje:
Jeszcze jeden pocałunek.
Lucien nawet się nie zdziwił. Ilekroć Anya pojawiała
120

się w pobliżu, Śmierć zaczynała pomruki wniebowziętej kotki. Nadal nie rozumiał tego zjawiska.
Dlaczego jej pragniesz?
Swoją drogą, cóż za nienawistna myśl, że ktoś może pragnąć Anyi równie mocno jak on. Dobrze
smakuje.
Trudno było polemizować z tym stwierdzeniem.
Lucien coraz mocniej odczuwał promieniejący z góry gniew Kronosa. Przenikał do trzewi, palił
duszę. Król nie będzie czekał. Jeśli Lucien zawiedzie, rzuci na niego klątwę. Na niego albo na jego
przyjaciół.
W tej chwili liczyła się tylko perspektywa zobaczenia Anyi, wszystko inne było nieważne, wydany
przez Kronosa wyrok, kara, którą miał ponieść. Od potyczki z Łowcami minęły dwa dni, lecz ani on
nie był u Anyi, ani ona nie pojawiła się u niego. Tęsknił za nią. Ona też ostatnio twierdziła, że tęskni za
nim.
Przeszukał świątynię Wszystkich Bogów. Omszałe kolumny, sterty gruzu, oczka krystalicznie czystej
wody. Ani śladu Anyi.
Tyle razy wyobrażał ją sobie tutaj. Oczami duszy widział jaśniejące bielą kolumny oplecione
szmaragdowym bluszczem, wspaniale tło dla jej egzotycznej urody. Oczka wodne zamieniały się w
małe baseny, w których się kąpała. Nago.
- Anya.
Żadnej odpowiedzi.
Odczekał kilka minut i zawołał ponownie. Dalej nic.
- Wiem, że tu jesteś. Milczenie. W jaką grę ona gra?
Nachylił się nad kopczykiem piasku i zaczął go przegarniać. Jeśli nie był w stanie wywabić jej z
ukrycia, może zająć się szukaniem śladów artefaktów.
124

Coś musnęło go w plecy, zapach truskawek stał się intensywniejszy, słodki i dręczący. Nie odwrócił
się, nie dał po sobie poznać, jak silnie reaguje, choć w środku drżał cały.
- Co robisz? - Wreszcie się zmaterializowała. Poczuł ucisk w żołądku, podniósł wzrok i coś chwyciło
go za gardło. Dobrzy bogowie. Jej ubranie...
Włożyła tego dnia przezroczystą białą szatę - miała ich większy zapas? - udrapowaną na ramieniu,
drugie zostawiła odsłonięte. Do tego złoty pas. Rozcięcie z boku prawie do samego biodra.
Truskawkowe sutki...
Lucien nie mógł oddychać, dech mu zaparło.
Truskawki. To słowo już zawsze będzie mu się kojarzyło z Anyą.
Niech sobie stąd pójdzie. Niech zniknie. Nie zniesiesz dłużej tego widoku.
Chcę, żeby została! - zawarczał demon.
- Słońce niedługo zacznie zachodzić, więc... - zaczął schrypniętym głosem.
W błękitnych oczach pojawiła się uraza.
- Więc spadaj. To chciałeś powiedzieć?
- Owszem. - Odwrócił się od niej. - Tak będzie lepiej, sama wiesz. - Przesypał kolejną garść piasku.
Pocałuj ją. Całuj całuj całuj. Zacisnął zęby.
Chwila milczenia, przerwała ją Anya:
- Co z tobą, wojaku? Niezbyt mądrze wystawiać się do mnie plecami.
- Reszta wojowników jest w pobliżu. - Rozproszyli się po całej wysepce. Byli wystarczająco blisko,
by usłyszeć wołanie, ale za daleko, by natychmiast zareagować, gdyby znalazł się w
niebezpieczeństwie. - Niech oni się martwią o moje plecy. -Nie mógł znieść jej obecności,
122

patrzyć na nią. Budziła w nim dziesiątki różnych emocji. Emocji, bez których czułby się znacznie
lepiej.
- Nie będziesz mnie atakował? Jestem na pierwszym miejscu na twojej liście obiektów do likwidacji.
- Kiedy indziej, teraz jestem zajęty. - Słyszał, że się poruszyła, obsunął się jakiś kamień. Nie podniósł
głowy. Chciał spojrzeć, nie spojrzał. Jedno spojrzenie i nie byłby w stanie odwrócić wzroku. Owszem,
mógł ją zaatakować, ale nie zrobiłby jej krzywdy. Raczej pocałowałby, jak domagała się Śmierć.
Całowałby i całował. Aż zrzuciliby ubrania i przeszli do rzeczy.
Ledwie to pomyślał, poczuł, że jeszcze chwila i eksploduje.
- Lucien! - gdzieś spoza murów świątyni zawołał go Parys. Sądząc po głosie, musiał być czymś zanie-
pokojony.
Wyprostował się, nadal nie patrzył na Anyę.
- Tak.
- Czuję zapach kobiety. Twojej kobiety.
- Nie wchodź tutaj. - Nie chciał, żeby inni widzieli ją tak ubraną. - Żaden niech tutaj nie wchodzi.
Szukajcie znaków, które mogłyby naprowadzić nas na trop.
Parys mruknął coś pod nosem, a Strider krzyknął:
- Szczęśliwy sukinsyn z ciebie. Amun i Gideon milczeli.
- Coś mi się wydaje, że jednak nie będą pilnować twoich pleców - stwierdziła Anya obojętnym
głosem.
Nie lubił, kiedy zamykała się w sobie, nie wiedział wtedy, co myśli, co czuje. Podejrzewał, że w ten
sposób broni się przed nim. Przed cierpieniem, które może jej zadać.
- Szukacie artefaktów, chłopaki?
- Nie udawaj, że nie wiesz. Ty nas tu wysłałaś.
126

Odwalił jakiś kamień, pod którym znalazł martwego piaskołaza. Zacisnął zęby. Robi z siebie idiotę.
Który szanujący się wojownik grzebie w piasku?
- Ta świątynia przez tysiące lat była zatopiona - powiedziała Anya. - Słona woda musiała wypłukać
wszystkie ślady przeszłości.
- Coś może zostało. - Musiał wierzyć, że tak jest.
- Myślałam, że wasza kochana Ashlyn powiedziała ci o Hydrze, która strzeże puszki - stwierdziła
Anya ze wzgardą.
Owszem, w czasie swoich podróży instytutowych Ashlyn słyszała coś o Hydrze. Ale skąd ta wzgarda
w głosie Anyi? Pomogła kiedyś Ashlyn, mogłoby się wydawać, że ją lubiła. Nieważne.
Hydra, jeśli wierzyć podaniom, była potworem o wielu głowach i trującym oddechu. Herkules miał ją
pokonać w jeziorze Lerna. Ashlyn twierdziła jednak, że Hydra pojawiała się potem w różnych
miejscach, na Arktyce, w Egipcie, w Czarnej Afryce, Szkocji, nawet w Stanach. Ludzie nazywali ją
Nessie, Wielką Stopą, wymyślali różne imiona. Tak to jest ze śmiertelnikami, nigdy nie wiedzą, z
czym mają do czynienia.
Lucien miał ochotę dać sobie spokój z poszukiwaniami w świątyni i przenieść się w jedno z miejsc,
gdzie jakoby widziano potwora. Gdyby udało mu się odnaleźć Hydrę, być może znalazłby też puszkę.
Zniszczyłby ją
i już ani Łowcy, ani bogowie nie mogliby uwięzić w niej demonów, skazując jego i pozostałych
wojowników na śmierć.
A jednak ciekawość trzymała go na wyspie. Tytani wydobyli ją z morza nie bez powodu. Chcieli
przywrócić stary porządek. Ludzie mieli oddawać należną cześć bogom, składać ofiary. Coś jednak
musiało się za tym
124

kryć, bo dlaczego Łowcy prowadzili poszukiwania akurat tutaj?
- Bardzo lubię poszukiwania skarbów - odezwała się Anya. - To takie ekscytujące.
- Nie będziesz nam pomagała.
Chwila ciszy i Anya stanęła obok Luciena.
Jej włosy musnęły nagie ramię. Zdjął koszulę przed godziną, słońce za bardzo prażyło, i teraz włosy
przylepiły się do jego skóry. Zacisnął szczęki. Każdy kontakt z Anyą, nawet tak niepozorny, był
prawdziwą katuszą.
- Dlaczego nie mogę pomóc? - zapytała zadziornie, z urazą. Bogowie, jak ona mu się podobała, kiedy
się obrażała. - Do tej pory moja pomoc była wprost nieoceniona.
Głupek, w końcu na nią spojrzał. Najpierw zobaczył majtki i zareagował, jak zareagowałby każdy
facet na jego miejscu. Podniósł wzrok, spojrzał jej w oczy. Śliczne. Wyprostował się, choć nogi pod
nim drżały.
Anya przyglądała się wielkiemu czarnemu motylowi, którego miał wytatuowanego na piersi. Musiał
odwrócić czym prędzej wzrok, tyle w jej spojrzeniu było pożądania. Chciała go nawet dotknąć,
podniosła rękę, jednak gdy zorientowała się, co robi, czym prędzej ją opuściła.
Zrób to. Dotknij mnie. Zbyt wiele dni minęło od momentu, kiedy dane mu było poczuć jej palące palce
na skórze.
Nie dotknęła go.
- Ładny - powiedziała, wskazując motyla.
- Dziękuję. - Okropnie był zawiedziony, że go nie dotknęła, ale wiedział, że tak lepiej. - Ja go nie
znoszę.
- Naprawdę? Dlaczego?
- To znak demona. Kiedy Śmierć zamieszkała w moim ciele, pojawił się sam z siebie.
125

- Do twojej wiadomości. Działa jak magnes. Może zrobię sobie jakiś tatuaż. Sztylet albo skrzydła
anielskie. Och, wiem. Chcę mieć takiego samego motyla. Będziemy bliźniakami!
Anya wytatuowana. Wzór, po którym przesuwałby językiem. Dotknij mnie. Proszę, dotknij.
- Odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie, nie możesz nam pomagać, bo tylko byś nas
rozpraszała - oznajmił trochę bardziej twardo, niż zamierzał. Kiedy była w pobliżu, nie potrafił się na
niczym skupić. Jej zapach, jej uroda zaprzątały go bez reszty. - Przykro mi.
- Wcale nie jest ci przykro - rzuciła ze złością i założyła ręce na piersi. - Wszystko jedno. No to ci nie
powiem, gdzie jest puszka.
Chwycił ją za ramiona i zacisnął kurczowo palce.
- Wiesz, gdzie ona jest?
Położyła dłonie na jego nadgarstkach. Nie odpychała go, chciała raczej przytrzymać.
- A jeśli wiem, nie będziesz już próbował mnie zabić?
- Będę.
Skrzywiła się, tupnęła nogą.
- Nie wiem, czemu zawracam sobie głowę.
- Już to mówiłaś.
- To ważna konkluzja. Nie zaszkodzi powtórzyć. Lucien westchnął.
- Co tutaj robisz, Anyu?
- Nie twój interes, Kwiatku.
- Usiłujesz mnie urobić?
Zamknęła oczy, ale zdążył zobaczyć błysk gniewu, a może jeszcze czegoś?
- Jesteś jak wrzód na dupie, wiesz?
Nie mógł się powstrzymać. Przygarnął ją do siebie. Stracił kontrolę nad sobą. Coś takiego zdarzało mu
się
126

tylko w pierwszych dniach po tym, jak demon zamieszkał w jego ciele, potem już nigdy.
- Nawzajem. Doprowadzasz mnie do szału.
- A jakże. To ty doprowadzasz mnie do szału. Potrząsnął nią i zatchnęła się z wrażenia. Cały gniew
zniknął bez śladu. Jęknęła. Naprawdę jęknęła rozkosznie.
- Mm. To chyba mój szczęśliwy dzień. Znów masz erekcję.
Nozdrza mu się rozszerzyły, krew zawrzała. Skup się.
- Co wiesz o puszce? - Wspomniała chyba, że wie? Nie mógł sobie przypomnieć. Pamiętał tylko, jak
Anya smakuje.
Przesunęła językiem po wargach.
- Nie wiem, gdzie jest. Szczerze. Ale wiem, gdzie na pewno jej nie znajdziesz.
Żadnych emocji. Żadnych cholernych emocji.
- Dlaczego?
- Nawet bogowie nie wiedzą, gdzie ona jest. Gdyby wiedzieli, dawno już by ją odzyskali i uczynili z
niej użytek.
To brzmiało logicznie.
- Co jeszcze wiesz?
Wygięła się i zaczęła ocierać o niego biodrami.
- Kiedy Tytani pokonali Greków... to znaczy kiedy pokonali większość Greków, bo niektórym udało
się umknąć... wtedy zaczęły się przesłuchania. Paskudne, z torturami. Kronos chciał odzyskać
artefakty. Zeus powiedział mu, co się stało z tymi przedmiotami, Kronos zaczął poszukiwania, ale nic
nie znalazł.
Lucien zacisnął zęby. Nie chciał odczuwać przyjemności. Nie!
- Dlaczego Kronosowi tak na nich zależy?
- Lepiej zapytaj, komu by na nich nie zależało. Są
127

źródłem potęgi, wielkiej mocy. Jeśli wpadną w ręce jego wrogów, Kronosek znowu zostanie
pokonany. Jeśli je znajdzie, ma zagwarantowany wiekuisty sukces.
- Jak artefakty mogą pomóc w odnalezieniu puszki? I po co ona bogom? Można w niej co najwyżej
uwięzić demony, to wszystko.
- Mylisz się. Pomyśl tylko, puszka zrobiona jest z kości bogini Opresji. Może wyssać duszę z każdego
i ze wszystkiego. Tartar nie nadaje się już do niczego, żołnierze Kronosa muszą pilnować Greków.
Puszka byłaby świetnym więzieniem i dla jego przeciwników, i dla waszych demonów. Czy można
pomyśleć o lepszym odwecie? Bogowie, którzy przyczynili mu tyle udręki, zamknięci razem z
demonami, które im przyczyniały udręki.
Śmierć tysiąc lat spędziła uwięziona w tej przeklętej puszce, pogrążona w ciemnościach, ogłuszana
krzykami innych demonów. Nie wróci dobrowolnie do więzienia, najpierw zniszczy jego, Lucien był
tego pewien.
- Rwiesz się do walki, Kwiatuszku. Chcesz powalczyć ze mną? Proszę.
Uspokój się, ochłoń. Puścił Anyę i chciał się cofnąć. Walczyć z Anyą... przygwoździć ją... całować...
Ochłoń! Trzymała go za nadgarstki, nie pozwalając się odsunąć.
- Dlaczego Kronos nie zabije po prostu Greków?
- Przebywałeś jakiś czas z bogami, prawda?
- Dawno temu.
Puściła go niespodziewanie, ale żadne z nich nie cofnęło się, przeciwnie, podeszli bliżej do siebie.
- Mają kręćka na punkcie drobnych przyjemności. Są urodzonymi rewanżystami. Zeus, gdyby zginął,
nie cierpiałby, jak cierpiał Kronos. A Kronos nie miałby przed kim chełpić się swoim zwycięstwem, z
kogo szydzić.
131

Zeus jest mu potrzebny, stanowi dla niego ciągłe wyzwanie. Wieczność byłaby nudna bez
niespodzianek.
- Dlaczego Kronos nie szuka tutaj? Anya uśmiechnęła się kpiąco.
- A po co? Ty odwalasz robotę za niego.
Co mogło znaczyć, że bóg nie chce jego śmierci. Co z kolei oznaczało, że ma trochę czasu do namysłu,
co począć z Anyą. Zrobiło mu się trochę lżej na sercu. Tylko trochę, bo radość przyćmiewała
świadomość, że Kronos spokojnie czeka, żeby przywłaszczyć sobie wszystko, co on znajdzie. Chyba
żeby wymyślił, jak i gdzie ukryć znalezione artefakty.
- Jakim sposobem Klatka, Oko, Kij i Opończa mogą naprowadzić nas na trop puszki?
- A tego to ja nie wiem. - Wzruszyła ramionami, ocierając się lekko o Luciena.
Przygryzł policzek, Śmierć zamruczała zachwycona. Dotyk Anyi, muśnięcie ledwie, wstrząsnął nim
do głębi.
- Może stanowią coś na podobieństwo klucza czy mapy, wskazują właściwy kierunek. Co robimy? - Z
trudem chwytała powietrze. Na niej to muśnięcie też musiało zrobić wrażenie.
- Nie wiem.
Twarz Anyi złagodniała, oczy zabłysły.
- A co chciałbyś robić?
- Nadal przeszukiwać świątynię. - Tak naprawdę chciał błagać ją o pocałunek. Jakżeż zazdrościł
Gideono-wi, któremu kłamstwa przychodziły z taką łatwością, nie obciążając sumienia.
Gdy Anya zmrużyła oczy i cofnęła się, natychmiast poczuł się opuszczony, samotny. Rozzłoszczony
demon zawarczał.
- Wykorzystujesz mnie, co? Patrzysz na mnie tak,
129

jakbyś mnie pragnął, ale naprawdę zależy ci tylko na tym, żeby wyciągnąć ze mnie jak najwięcej
informacji.
- Owszem - skłamał znów. Z Anyi jakby uszło życie.
Zrobiło mu się głupio. Nie powinien być dla niej taki okrutny. Może sypiała z kim popadnie, jak
Parys, może używała go do swoich celów, czyli robiła to, co usiłowała zarzucać jemu. Ale była słodka,
zabawna, każde spotkanie z nią stanowiło wyzwanie.
- Nie chcesz mnie, w porządku. - Odrzuciła włosy na plecy. - Uważasz się za kogoś lepszego ode
mnie, niech ci będzie. Wiedz jednak, że nie jesteś ani trochę lepszy. Siedzisz na tyłku, nic nie robisz i
pozwalasz, żeby bogowie pociągali za sznurki. Ja przynajmniej próbuję z nimi walczyć.
- Anyu...
Nie skończyła jeszcze:
- Co zrobisz, kiedy twój drogi Aeronek ucieknie w końcu z lochu i zaszlachtuje całą tę Danikę wraz z
przyległościami? Dalej będziesz siedział z założonymi rękami? Kiedy oprzytomnieje, stwierdzi, że
jego życie legło w gruzach. A ty po prostu zabierzesz dusze tych kobiet do nieba, nie będziesz się
przejmował, że odeszły za wcześnie.
Miała rację. W tej chwili nienawidził siebie. Kim on jest? Marionetką w rękach Kronosa. Nie
przeciwstawiał mu się, jak przystało wojownikowi, nie próbował zerwać sznurków.
- Być może one nie są niewinne. - Wiedział doskonale, że to nieprawda, ale co miał powiedzieć? -
Kronos nie skazałby ich na śmierć bez powodu.
- Masz rację. Był powód, dla którego zostały wybrane.
- Powiedz mi. - Wolał zająć się czterema śmiertel-niczkami, niż rozpamiętywać własną klęskę.
133

- Sam rusz głową, dupku. Dość ci już powiedziałam. Dojrzał kłamstwo w jej oczach. Nie wiedziała.
Sprawił
jej przykrość, zadał ból, chciał ją pocieszyć, a nie miał do tego prawa.
- Powiedz mi przynajmniej, że nie marnuję czasu, szukając wskazówek właśnie tutaj. - Nie była mu
nic winna, a jednak nie potrafił powstrzymać się przed zadawaniem pytań.
Milczała długą chwilę. Nie poruszyła się, bo nic nie słyszał.
- Nie marnujesz czasu.
- Dziękuję. Co...
- Nie. Dość pytań. Nie powiem ci, czego masz szukać ani jak to znaleźć, mimo że twoje „dziękuję"
było niesamowite. - Nie mogła odmówić sobie sarkazmu.
- Zawsze do usług - odpowiedział z nadzieją, że wprawi ją w dobry humor.
Oparła się o kolumnę, już spokojniejsza, odprężona.
- Wracajmy do naszego tematu. Kiedy znowu będziesz próbował mnie zamordować?
Zamordować. Ostry ból przeszył pierś. Nazwała rzecz po imieniu. Tak, miał ją zamordować. Zdjęty
wstydem nachylił się i znowu zaczął przesiewać w dłoniach piasek.
- Nie wiem.
- Kronosek Kręcinosek nie wkurzy się, że każesz mu czekać?
- Nie określił daty.
- To może pogadamy o tym za jakieś sto lat. Prychnął, chociaż wiedział, że chciała go rozśmieszyć.
- Nie masz żadnego wolnego terminu?
- Powiedzmy - mruknął.
- Jutro? Znalazłoby się okienko?
131

- Mam już zabukowane wszystkie terminy na najbliższych kilka tygodni.
- Nie wciśniesz mnie w żaden sposób? - Strasznie jej zależało na tym mordowaniu.
Dla ciebie wszystko.
- Niestety.
- Zaczynam podejrzewać, że nie traktujesz poważnie mojej egzekucji.
- Traktuję ją bardzo poważnie. - Niestety. - Nie martw się.
Westchnęła żałośnie.
- Na pieszczotki znajdziesz czas?
W głowie natychmiast pojawił się obraz Anyi przykutej łańcuchami do jego łóżka. Dość
pornograficzny obraz. Na tyle pornograficzny, że fiut natychmiast się odezwał. Znowu.
- Przykro mi. Z tego też nic nie będzie. Wzruszyła ramionami, jakby miała go w nosie, ale
najwyraźniej zrobiło się jej przykro. Spuściła głowę, kopnęła kamyk.
- Nie zdziw się, jeśli którejś nocy zakradnę się i utnę ci głowę.
- Dziękuję za ostrzeżenie.
- Do usług. Cholera! - krzyknęła nagle. Lucien natychmiast chwycił za broń.
- Co się dzieje?
- Patrzyłam na swoje stopy. Odetchnął.
- To coś złego?
- To straszne! Najgorsza rzecz w świecie. Nigdy nie patrzę na swoje stopy.
Spojrzał na jej paznokcie pomalowane wrzaskliwie czerwonym lakierem.
135

- Masz bardzo ładne stopy. - Nie dał jej czasu na odpowiedź. Z pałającymi policzkami wykrztusił: -
Może ja którejś nocy zakradnę się do ciebie.
Uśmiechnęła się niemal czule.
- Jesteś uroczy z tym swoim przekonaniem, że ci się uda. - Zacisnął usta, żeby nie odpowiedzieć
uśmiechem. Ta kobieta rozśmieszała go w tej samej mierze co podniecała. A jeszcze dodała to: - Może
też zabiorę się do szukania artefaktów. Jeśli je znajdę, zamknę cię w klatce. Wtedy będziesz musiał
być dla mnie miły.
Zanim zdążył warknąć coś w odpowiedzi, uśmiechnęła się znowu, pomachała mu na do widzenia i
znikła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Przez następny tydzień Anya nie odstępowała Luciena na krok, chyba że kradła, co robiła dla higieny
psychicznej, by całkiem nie zwariować. Szła za nim nawet wtedy, kiedy odprowadzał dusze w
zaświaty. Schodzenia do piekieł nienawidziła, tego żaru, smrodu, drwin diabelskich, szyderczych
śmiechów. Lucien starał się zachowywać obojętność, ale widziała, że źle to znosi i robiło się jej
smutno. Widział samo dno świata, musiał się uodpornić, żeby to znosić.
Ona chciała pokazać mu to, co najlepsze. Chciała, żeby znowu zaczął odczuwać.
Mówiła sobie, że zabawnie będzie rozjaśnić, rozświetlić trochę życie Księcia Ciemności. Nie
zgłębiała swoich motywów, bała się bowiem, co mogłaby odkryć pod tym prostym tłumaczeniem.
Westchnęła. Wiele dni temu powinna była dać sobie spokój z Lucienem. Zaatakować go, a
przynajmniej wyciągnąć ze świątyni, niechby uganiał się za nią po świecie. Podejrzewała jednak, że
nie podniósłby na nią ręki i nie próbował szukać, gdyby zaczęła się przemieszczać. Niewidzialna,
towarzyszyła mu cały czas. Poza wszystkim mogła dowiedzieć się czegoś o artefaktach.
134

Mówiła, że sama zacznie ich szukać, po czym zdała sobie sprawę, że naprawdę chciałaby je znaleźć.
Gdyby miała już któryś w swoich łapkach, musiałby błagać, żeby mu go dała. Ależ miałby minę,
gdyby powiedziała „nie" i dobiła targu z Kronosem. Życie za artefakt. I wszyscy będą wygrani.
- Zostaw mnie w spokoju, Anyu - mruknął Lucien. Nie widział jej i nie mógł wiedzieć, że pokazała mu
w odpowiedzi język. Jedyne słowa, które usłyszała od niego przez cały tydzień. Gdyby je powtórzył,
zamierzała zmaterializować się, dać mu w twarz i natychmiast zniknąć.
- Mówię poważnie.
Zawsze wiedział, kiedy się pojawiała. Mówił, że wyczuwa jej zapach. Ucieszyła się, bo to oznaczało,
że zwraca na nią uwagę. Może i nadal by się cieszyła, ale traciła przez to element zaskoczenia.
Stał na środku świątyni Wszystkich Bogów i wpatrywał się w jeden punkt z niezwykłym natężeniem.
Cała ekipa wojowników pojawiała się tutaj codziennie i ci silni faceci zawzięcie kontynuowali
bezowocne poszukiwania.
Nic dziwnego, że tak bardzo go pragnę.
Trzymanie się Luciena było mało roztropne i niebezpieczne. Im dłużej z nim przebywała, tym bardziej
go pożądała. Motyl na jego piersi prowokował do snucia rozmaitych fantazji jakby wyjętych z filmów
dla dorosłych.
Gdyby zdradziła się przed nim z którąś z nich, pewnie zginęłaby nagłą śmiercią, niezależnie od
rozkazu Krono-sa. Nigdy nie spotkała faceta mniej pewnego swoich walorów. Kiedy proponowała
„pieszczotki", oburzał się do żywego. Jak inni mogli nie zauważać, że jest cholernie seksowny? Jak
potrafi działać na kobiety?
Nachylił się i zaczął znowu rozgarniać piasek i kamyki,
138

szukając bogi wiedzą czego. Słońce pieściło jego skórę. Wydra z tego słońca. On jest mój.
- Znikaj stąd, Anyu - powtórzył.
Wrrr! Zmaterializowała się. Zamiast dać mu w twarz, usiadła obok niego na kamieniu. Nie spojrzał
nawet na nią.
- Powiedziałem, żebyś się zabierała.
- Akurat cię posłucham. Nie jesteś moim ojcem. Chyba że chciałbyś być. Jestem niegrzeczną
dziewczynką i powinnam dostać w skórę.
Lucien jęknął.
- Anyu, proszę. - Pot spływał mu po plecach. Tam też miał blizny. Chciała ich dotknąć, wyciągnęła
rękę i znieruchomiała, bo któryś z wojowników zawołał:
- Lucien, twoja kobieta... - To był Parys. W jego głosie słychać było napięcie. Biedak, pozbawiony
seksu opadał z sił. Gdyby mógł sprowadzić na wyspę kobietę, życie znów byłoby piękne. Nie do
końca. Parys nie mógł spać dwa razy z tą samą damą, Rozwiązłość, uprzykrzony demon, nie
pozwalała mu na to.
Anya wiedziała, czym jest klątwa związana z seksem, i współczuła Pięknemu. Jej klątwa polegała na
czymś dokładnie odwrotnym. Idąc z facetem do łóżka, nie mogła nigdy posunąć się do końca. Obie
klątwy, jednakowo paskudne, stanowiły kpinę z wolnej woli.
Jedyne, co krępuje moje poczynania, to ta klątwa, pomyślała ponuro. Nie było od niej ucieczki.
- Zostań, gdzie jesteś! - zawołał Lucien. - Ja jestem za nią odpowiedzialny.
Odpowiedzialny? Za nią? Nie wiedziała, czy ma wpaść w zachwyt, czy się obrazić.
- Dlaczego nie pozwalasz przyjaciołom wejść tutaj? Zabawilibyśmy się.
136

Spojrzał na nią spod przymkniętych powiek i zaraz odwrócił wzrok. Czysty seksapil. Był spocony,
brudny i bardzo męski. Mniam.
- Co masz dzisiaj na sobie? - wykrztusił.
- Strój pokojówki. Pomogę ci odkurzać świątynię. Zaklął pod nosem.
- Moi przyjaciele są na zewnątrz i tam zostaną. Pracują. Nie powinni się rozpraszać.
Ile razy powie jej jeszcze, że „rozprasza"? Może gdyby dowiodła mu, że potrafi być użyteczna,
spojrzałby na nią inaczej?
- Pamiętam to miejsce w dniach jego świetności. Uczyłyśmy się tutaj, ja, inne boginie, jak
kontrolować nasze moce, jak się zachowywać. Bla, bla, bla.
Lucien nie potrafił ukryć zainteresowania.
- Mnie nigdy tu nie wpuszczono. Byliśmy zawsze tam, gdzie Zeus, a on nigdy nie odwiedził świątyni.
Bleee. Towarzyszenie temu narwanemu idiocie musiało być prawdziwą męką.
- Szkoda, że teraz to taka ruina. Podobałaby ci się, kiedy była piękna i nowa.
- Jak wyglądała? - Oglądał kamyk po kamyku w poszukiwaniu jakichś znaków, po czym rzucał za
siebie.
- Otaczały ją kolumny w kilku rzędach. Po ścianach piął się bluszcz, posadzki inkrustowane były
kamieniami szlachetnymi, no wiesz, wszystkie te brylanty, szafiry, rubiny... Żądny chwały Kronos na
pewno przywróci jej dawny blask. Dupek żołędny.
Lucien parsknął śmiechem i był to afrodyzjak dla jej uszu. To ona go rozbawiła. Miłe.
- Co jeszcze?
- Niech pomyślę. - Puknęła kilka razy palcem w bro-
137

dę. - Wszystkie wejścia flankowały białe kolumny, filary mocy, tak je nazywano.
- Ile było pomieszczeń?
Lubiła świątynię, ale czas, który tu spędziła, nie należał do przyjemnych. Boginie skarżyły się
nauczycielce, że nie powinna się uczyć razem z nimi, że „nie jest jedną z nich", że nieustannie
przeszkadza, sieje zamęt. „Po co ona nosi szaty? Każdy wie, że większość czasu nie ma nic na sobie",
szydzili młodzi bogowie.
Odegnała bolesne wspomnienia.
- Tutaj, gdzie teraz przebierasz kamyki, był pronaos z ołtarzem, było też, jak w każdej świątyni,
sanktuarium dostępne tylko dla kapłanów.
Kiwał głową, jakby zapisywał w pamięci każde jej słowo.
- Powiedz mi więcej o pronaosie. Chętnie spełniła prośbę.
- Przy zachodniej ścianie stała mensa z białego marmuru, wszystkie ściany zdobione były freskami.
Wspaniałe malowidła. Odnawiam jedno z moich mieszkań i chcę zamówić freski z...
- Co przedstawiały? - przerwał jej Lucien. Podniósł się i teraz czekał niecierpliwie na dalszy opis.
Ho, ho. Gdyby wiedziała, że nudną relacją o wyglądzie świątyni zaskarbi sobie jego uwagę, już
gawędziłaby na ten temat.
- Mów.
Wzruszyła ramionami, udając obojętność.
- Co przedstawiały? Boską potęgę. Zwycięstwa. Jakieś klęski też.
Oczy mu błyszczały.
- Była tu puszka?
- Niestety nie.
141

Przetarł twarz dłonią. Anya podniosła się i podeszła do niego. Miała ochotę dotknąć go, ale
powstrzymała się, niepewna reakcji.
- O czym myślisz? - zapytał.
- O zberezeństwach.
Brązowe oko pociemniało, niebieskie zdawało się przewiercać ją na wskroś.
- Lubisz mnie dręczyć, prawda?
- Troszeczkę. Nie martw się, nie jesteś jedyny. Takie mam już upodobanie, że lubię dręczyć facetów,
którzy planują mnie zabić.
Promień słońca przebił się przez chmurę i oświetlił twarz Luciena. Chmura w taki upalny dzień?
Ozłocony słonecznym światłem wydawał się groźny, niebezpieczny, występny. Nie z tego świata.
Cudowny.
Weź mnie w ramiona, proszę. Nie drgnął nawet.
Z trudem oderwała wzrok od jego twarzy. Pragnąć go, i to pragnąć tak bardzo, to czysta głupota. Nie
tylko ze względu na klątwę, która na niej ciążyła, ale też dlatego, że Lucien miał ją w nosie.
Jej też nie powinno zależeć na nim. Już działo się niedobrze. A może być jeszcze gorzej.
Tak czy inaczej, nie zaszkodzi trochę go zmiękczyć. Mówiłaś mu przecież, że nad tym pracujesz.
- Anya.
Gdy usłyszała swoje imię, wróciła na ziemię.
- Co?
Lucien najwyraźniej zdążył się rozmyślić, cokolwiek miał do powiedzenia.
- Nic - burknął, pokazał jej plecy i wrócił do oglądania kamyków i przesypywania piasku. Zdążyła
jeszcze
139

zobaczyć błysk w jego oczach. Przyglądała mu się uważnie z nieśmiałą, bardzo nieśmiałą nadzieją.
Sztywny, spięty, jakby walczył z pożądaniem.
Czyżby tak na niego działała?
Może tak jak ona nie myślał nawet połowy tego, co wygadywał. Może naprawdę jej pragnął.
Nie mogła zapytać wprost. Zaprzeczyłby. Ale tu nasuwało się pytanie. Dlaczego nie chciał, żeby
wiedziała? Dlaczego nie chciał jej chcieć? Na pewno uważał ją za łatwą laskę. Mógłby wziąć, co
miały już setki innych. Ciekawe, jak by zareagował, gdyby wiedział, jakie to absurdalne
przypuszczenie.
- Marnujesz czas, grzebiąc w piasku. - Wreszcie zdecydowała się łaskawie mu pomóc. Miała nadzieję,
że znowu przyciągnie jego uwagę. Pocałuj mnie.
- Dość gadania.
- Mówię tylko, że marnujesz czas.
- Zniknij.
- Sam mnie zniknij. Proszę, pragnij mnie tak, jak ja pragnę ciebie. Nie pozwól, żebym się myliła.
Zbył ją milczeniem.
Zawiedziona usiadła na najbliższym kamieniu z gniewnym sapnięciem.
- Zależy mi na tych artefaktach tak samo jak tobie. Jak się będziesz dalej boczył na mnie, niewiele
zdziałamy.
Owszem, przyciągnęła jego uwagę. Przyskoczył do niej, literalnie zdjął ją z kamienia i przygwoździł
do ziemi. Zapamiętać: częściej wspominaj o artefaktach.
- Dlaczego ci na nich zależy?
- Dają moc. - Mogły jej służyć jako moneta przetargowa, ale o tym nie musiał wiedzieć.
- Myślałem, że już to ustaliliśmy - wychrypiał. - Masz się nie wtrącać do naszych poszukiwań.
143

- Trzeba było mnie zabić, nie czekać. - Przesunęła językiem po wargach. - Doszłam do wniosku, że są
mi bardzo, ale to bardzo potrzebne.
- Masz rację - warknął. - Powinienem był cię zabić. Dopraszasz się śmierci, kiedy ja pozwalam ci
jeszcze cieszyć się ostatnimi dniami życia.
- Słodki jesteś. - Objęła go za szyję. - Tylko widzisz, ja walczę o życie. I zamierzam łączyć walkę z
przyjemnością, kochaneczku.
Nozdrza mu się rozszerzały, jakby przypomniał sobie coś niemiłego.
- Czepianie się mnie ci nie pomoże.
Do diabła, powiesz jedno małe kłamstwo i już się od niego nie możesz uwolnić.
- Dlaczego jeszcze mnie nie zabiłeś? I nie opowiadaj mi bzdur, jak to pozwalasz mi cieszyć się
ostatnimi dniami życia. Innym odchodzącym nie wyświadczasz podobnej łaski.
Lucien zachmurzył się, milczał przez chwilę.
- Może oszczędzam cię, bo wiesz coś, co może naprowadzić mnie na trop artefaktów, a jak artefaktów,
to i puszki. Powiedz.
- Gdybym coś wiedziała, już miałabym artefakty w ręku, dupku.
- Zatem jesteś dla mnie bezużyteczna. - Odsunął się i podniósł rękę, jakby chciał ją uderzyć.
W ciągu ostatniego tygodnia powtarzał ten gest wiele razy. Wiedziała, że jej nie uderzy. Chciał
wydrzeć jej duszę, czyniąc z ciała martwą, pustą skorupę.
Po co go drażni? Tylko chciała spędzić z nim trochę czasu. O niczym innym nie potrafiła ostatnio
myśleć. Tylko dla niego była w stanie podnieść się rano z łóżka. Dla niego i jego pocałunków.
141

- Nie wiem, gdzie są artefakty - rzuciła pospiesznie - ale mogę opowiedzieć ci jeszcze o świątyni.
Zgoda?
Kiwnął głową, jakby czekał na te słowa.
- Mów.
Czyżby nią manipulował? Przebiegły diabeł. Zacisnęła mocniej palce na jego ramionach. Mogłabym
tak trwać w nieskończoność.
- Anya... - Przymknął oczy.
- O czym to mówiliśmy?
- O... świątyni-powiedział z trudem.-Tak, o świątyni.
- Zdradzę ci tajemnicę o sobie i innych bóstwach, którym zdarzyło się tu bywać - szepnęła.
- Słucham. Nie przerywaj.
Przesunęła dłonie niżej, w kierunku jego pupy.
- Nasza moc uzależniona jest od drobiazgu, który zwie się akcja-reakcja. Ludzie podejmują różne
akcje, wybierają reakcje. Żeby komuś pomóc. Albo zaszkodzić. Sami decydują. Dlatego nie mogłam
pomóc Maddoksowi i Ash-lyn, dopóki nie rozwiązali mi rąk, by tak rzec.
Lucien otworzył szeroko oczy.
- Musi być to pilnie strzeżona tajemnica, bo nigdy nie słyszałem o podobnych zależnościach. - Zamilkł
na moment. - Maddox i Ashlyn musieli coś poświęcić, żeby zapewnić sobie twoją pomoc.
Anya rozpromieniła się.
- Zaczynasz myśleć jak bóg.
- Rozumiem, że i ja muszę coś poświęcić, żeby zdobyć potrzebne mi informacje.
Ujął dłoń Anyi i położył na jej sercu. Był pierwszym mężczyzną, którego naprawdę pragnęła.
Wreszcie zrozumiała słowa Temidy. Biegła zapłakana do domu po spotkaniu z młodym, pięknym
bogiem. Po drodze wpadła na Temidę. Bogini
145

spojrzała na nią i omal nie zemdlała. Anya tak była pochłonięta własnymi problemami, że nie
zaprzątała sobie głowy, co tak wstrząsnęło boginią. Następnego dnia złożyła wizytę w domu Anyi.
- Uwiodłaś mojego męża! - krzyknęła do matki. Dysnomia wyprostowała się, hardo uniosła głowę, ale
nie powiedziała słowa na swoją obronę.
- Twoja córka jest tak podobna do niego, jakby skórę ściągnął. Zaprzeczysz, że to jego dziecko?
- Nie zaprzeczę.
Teraz z kolei Anya przeżyła wstrząs. Niemal obsesyjnie zastanawiała się, kto jest jej ojcem. Fakt, że
był nim potężny Tartarosa, cieszył - już nikt nie nazwie jej mniejszą- ale wprawił też w złość.
Dlaczego ignorował ją przez tyle lat?
- Wiedziałaś, że jest związany ze mną - krzyczała Temida - lecz mimo to poszłaś z nim do łóżka!
Zostaniesz za to ukarana. Za to i za to, że urodziłaś jego dziecko, sprawiedliwości stanie się zadość.
Na pięknej twarzy Dysnomii odmalowało się przerażenie.
- Jestem, kim jestem.
- To żadne usprawiedliwienie. Od dzisiaj będziesz ciężko odchorowywała swoje wyuzdanie.
Wygodzisz sobie, potem przez wiele dni nie będziesz mogła podnieść się z łóżka. Przestaniesz kraść
bezkarnie mężczyzn innym kobietom. Jak rzekłam, tak się stanie.
- Och... - Matka osunęła się na kolana.
- A ty... - Temida spojrzała na przyczajoną w przejściu Anyę.
- Nie! - krzyknęła Dysnomia. - Ją zostaw w spokoju. Nie zrobiła nic złego.
- Czyżby? - bezlitośnie zadrwiła bogini. - Nie sądzę.
143

To twoja córka, co już wystarczy za przewinę. Pewnego dnia spotkasz mężczyznę, którego będziesz
pożądać, Anarchio. I on będzie pożądał ciebie. Zapragniecie być razem, nic innego nie będzie się
liczyć. Kim jest, czym jest, do kogo należy. Weźmiesz go. Jak twoja matka. Po prostu go weźmiesz.
- A ty umrzesz w samotności, bo jesteś podła i pełna nienawiści - rzuciła jej w twarz Anya. Nie
wyobrażała sobie, by któryś z boskich lubieżników mógł obudzić w niej przepowiadane przez Temidę
uczucia, równie egzotyczna wydawała się myśl, że przyjęłaby resztki po innej kobiecie.
- Nie pójdziesz w ślady swojej nierządnej matki. Zwiążesz się na wieczność z tym, który pierwszy
będzie z tobą obcował jak mężczyzna z kobietą. Będziesz żyła wyłącznie dla niego. Jego rozkosz
będzie twoją rozkoszą. Jego cierpienie twoim cierpieniem. Jeśli weźmie sobie inną kochankę,
będziesz przeżywała najgorsze katusze, ale nie zdołasz od niego odejść. Jeśli umrze, na zawsze
pogrążysz się w żałobie. Jak rzekłam, tak się stanie.
Słowa Temidy osaczały ją, dławiły, przenikały pod skórę, wnikały w duszę, wypalały ogniem piętno,
którym miała być już naznaczona na zawsze. Przez wiele tygodni po spotkaniu z boginią chodziła
półprzytomna. Musiała pogodzić się z tym, że ojciec miał żonę, i przyjąć do wiadomości klątwę, która
na nią spadła.
Kiedy pierwszy szok minął, w sercu zaczęła wzbierać nienawiść do ojca za to, że nie chciał jej znać.
Do wszystkich mężczyzn, bo każdy z nich mógł ją skrzywdzić. Przede wszystkim bała się, potwornie
się bała.
Matka posłała ją na lekcje sztuk walki, które Anya potraktowała bardzo poważnie. Nabrała wiary we
własne siły, nauczyła się bronić przed zagrożeniami, mniej w niej
147

było już lęku i nienawiści. Pozostała tylko determinacja, by trzymać mężczyzn na dystans. Aż do dziś.
Pragnęła, żeby Lucien w nią wszedł. Głęboko, najgłębiej. Nie obchodziło jej, czy Żniwiarz ma jakąś
kobietę, czy jest samotny.
Wolność. Nie ma nic wspanialszego niż wolność, powtarzała sobie bez większych efektów.
Śmiertelnikom, których wybierała sobie na partnerów, nigdy nie pozwalała posunąć się do końca.
Podobnie jak Ajasowi, dowódcy Gwardii Nieśmiertelnych. Kiedy przerwała ostry petting, nazwał ją
upartą dziwką - sukinsyn miał dryg do oksymoronów - i uznał, że czas użyć siły. Przygwoździł ją do
podłogi, darł na niej ubranie, sam ściągnął gatki. Wpadła w przerażenie. Zaczęła krzyczeć, że mają
natychmiast puścić. Wybuchnął śmiechem. W tamtym czasie nie umiała jeszcze przenosić się z
miejsca na miejsce. Później dopiero ojciec dał jej moc teleportacji i był to jedyny prezent, jaki kie-
dykolwiek od niego dostała. Walczyła zajadle z Aj asem. W końcu udało się jej zadać śmiertelny cios.
Cóż, nauka samoobrony bardzo się przydała.
Nigdy nie żałowała tego, co zrobiła, nawet kiedy gniła w Tartarze. Nikt nie miał prawa wymuszać na
niej czegokolwiek. Nikt.
- O czym myślisz? - zapytał Lucien. zachrypniętym głosem.
Dlaczego by nie powiedzieć prawdy?
- O tobie. O seksie. Kradzieżach. O innym facecie.
- Kochanku? Zazdrosny?
- O kimś w tym rodzaju. Wściekasz się na myśl, że mogę być z innym, Kwiatuszku?
145

- Cholera, nie - warknął, uwolnił się z jej objęć i wstał. Znowu się od niej oddalał. Uciekał. Też się
podniosła,
otrzepała z piasku. Tak lepiej, tłumaczyła sobie. Byłaś już gotowa przespać się z facetem, który
najpewniej nie ma na to najmniejszej ochoty. I który jest zdecydowany cię zabić.
- Wróćmy do tematu. Ashlyn musiała poświęcić własne życie, żeby zdjąć klątwę z Maddoksa. -
Lucien stanął w miejscu, gdzie niegdyś znajdował się ołtarz. - Co ja mogę poświęcić?
- Lucien - zza murów doszedł głos Stridera. - Czas
coś zjeść.
- Jeszcze nie skończyłem - odkrzyknął, nie odrywając wzroku od Anyi. - Złożyć ofiarę?
- Pytasz, czy składano tu kiedyś ofiary? - Zajęta niewesołymi myślami, kompletnie straciła wątek.
- Ofiary krwi?
- Tak. - Dokąd on zmierzał? - Składano tu ofiary z krwi.
- Jakie? Co ofiarowywali bogom ci, którzy tutaj przychodzili?
Znowu wróciła wspomnieniami do dawnych czasów. Nawet jej ludzie składali ofiary. Dzisiaj nikt już
nie czcił bogów, byli co najwyżej bohaterami mitów i legend. Nie martwiło jej to specjalnie, w
przeciwieństwie do reszty panteonu. Podobała się jej anonimowość.
- Zwykle składali w ofierze kogoś ze swoich bliskich. - Nienawidziła tych rytuałów, i to był jeszcze
jeden powód, by cieszyć się, że tamte dni należały do przeszłości. - Wybierano dziewice. Podcinano
dziewczynie gardło i czekano, aż się wykrwawi.
Lucien pobladł.
- Bogowie tego oczekiwali? Potrzebowali takich ofiar?
149

- Oczywiście można było składać w ofierze własne życie, ale tego jakoś nikt nie brał pod uwagę.
Wygodniej było skazać na śmierć własne dziecko w przekonaniu, że postępuje się nadzwyczaj
szlachetnie.
Lucien dobył sztylet z cholewy buta. Anya uniosła ręce, cofnęła się.
- Mnie chcesz poświęcić?
- Ciebie? Nie jesteś ani dziewicą, ani nikim mi bliskim - mruknął.
Sukinsyn. Co do pierwszego, nie miał pojęcia, jak jest naprawdę, o drugim wyróżniku nie musiał jej
przypominać.
- Ciągle mnie obrażasz, Kwiatuszku. Staje się to męczące. Pomogłam ci dzisiaj. Pomogłam ci w
zeszłym tygodniu. Pomogła miesiąc temu.
Lucien westchnął z żalem.
- Masz rację. Przepraszam. Nie powinienem był mówić takich rzeczy. Więcej się to nie powtórzy.
Nie spodziewała się przeprosin. Trochę zbiły ją z pan-tałyku.
- Co zamierzasz... - Przerwała przerażona. Lucien podciął żyłę na jednym nadgarstku, na drugim.
Rzuciła się ku niemu. - Oszalałeś?! Jesteś obłąkany. - Nie mógł umrzeć, to wiedziała. Niemniej...
Sama kiedyś go ugodziła sztyletem prosto w serce, owszem, ale teraz nie mogła patrzyć, jak zadaje
sobie cierpienie. Chwyciła za nadgarstek i przycisnęła do piersi. Miała nadzieję, że zatamuje
krwawienie. Na sukni pojawiła się natychmiast szkarłatna plama, krew kapała na ziemię.
Kiedy pierwsza kropla dotknęła piasku, Lucien ryknął strasznym głosem i osunął się na kolana.
- Co się dzieje? - Był nieśmiertelny, nie mógł umrzeć
150

tylko dlatego, że podciął sobie żyły, ale Anya była przerażona. Może to klątwa... a może... Znowu
ryknął i chwycił się za żołądek. - Do cholery, mów, co się dzieje!
Zacisnął powieki i zaraz otworzył. Obie tęczówki były teraz niebieskie, krystalicznie błękitne, nie z
tego świata. Wstał, wyrwał rękę z jej uścisku i jak w transie ruszył do jedynej zachowanej ściany
świątyni.
- Widzę - powiedział.
Odetchnęła z ulgą. Miał wizję. W dawnych czasach, jeśli ofiara była miła bogom, a choćby tylko
duchom świątyni, ofiarnik mógł liczyć na nagrodę. Widać duchy świątyni wyrażały w ten sposób
zadowolenie, że ktoś znowu składa tu ofiarę.
- Co widzisz?
- Chyba coś znalazłem! - zawołał gromko.
W ułamku sekundy koło niego pojawili się pozostali wojownicy w komplecie, cała czwórka. Na
widok Anyi rozdziawili usta. Wyzywający strój subretki, który wybrała na dzisiejsze spotkanie,
przeznaczony był wyłącznie dla oczu Luciena, ale nie zamierzała teleportować się do domu, żeby
włożyć coś przyzwoitszego. Nie chciała stracić ani chwili z rozgrywającej się sceny.
Żaden z przyjaciół Luciena nie odezwał się do niej. Parys tylko oblizał łakomie usta. Anya
przewróciła oczami. Chętnie dałaby mu w nos, ale mógł to potraktować jako zachętę.
- Skąd ta krew? - zaniepokoił się Strider. Dobył sztylet i rzucił mordercze spojrzenie w kierunku Anyi.
- W co ona się, kurczę, ubrała?
Jeśli chodzi o Stridera, nie miała najmniejszych wahań. Dała mu w nos.
- Macie ją zostawić w spokoju - oświadczył Lucien stanowczym głosem. - Ona jest moja.
148

Powiedział „moja". Anya uśmiechnęła się i pokazała chłopakom środkowy palec.
- Słyszeliście? Jestem jego. Możecie się bujać.
- A ty trzymaj ręce przy sobie, moja panno, jeśli nie chcesz ich stracić - mruknął Lucien.
- Tak jakby twoi kumple mogli mi coś zrobić. - Nie była pewna, czy usłyszał, co powiedziała, w
każdym razie nie zareagował.
Wojownicy otoczyli Luciena. Anya wepchnęła się między nich, przy okazji zwędziła parę sztyletów.
Bardzo przyjemne uczucie. Ostatnio niewiele kradła, bo była zbyt zajęta Lucienem. Drobne kradzieże
uspokajały ją, wyciszała się wtedy, nie tęskniła za większymi awanturami. Chłopaki nie połapali się,
co zrobiła, po prostu przepuścili ją bez słowa, inaczej miałaby za swoje.
Co Lucien znalazł? Co zobaczył?
Odsunął wszystkich i dalej wpatrywał śię w ścianę.
Strider natomiast wpatrywał się w niego. Najwyraźniej nie rozumiał, co dzieje się z przyjacielem.
Anya przyglądała mu się spod oka. Wysoki, jasnowłosy, niebieskooki, dobrze zbudowany, opalony.
Surowe rysy, zgryźliwe poczucie humoru, które lubiła...
Dlaczego nie zainteresowała się nim, tylko Lucienem?
- Co tam widzisz? - zainteresował się Parys.
- Fajnie jest tak czekać - oznajmił Gideon z gniewnym błyskiem w oku.
- Pamiętacie, co tych dwóch śmiertelników mówiło o Zeusie i artefaktach? - zapytał Lucien. Gdy
przyjaciele przytaknęli chórem, ciągnął dalej: - Mieli wiele racji. Patrzę na fresk, który jakby ożywał.
Obrazy się zmieniają, pojawiają się kolejne detale. Kiedy Zeus pokonał Tytanów, nakazał Hydrze
strzec ich artefaktów. Hydra roz-
149

dzieliła się na cztery i każdemu z tych nowych stworów przypadł jeden artefakt.
- O rany - jęknęła Anya. - Jeśli Hydra pilnuje magicznych przedmiotów, to macie w plecy, chłopaki.
Niezła kreatura. Dwie głowy na wężowym cielsku, to daje nam osiem głów na czterech cielskach, jeśli
wierzyć wizji Luciena. I we wszystkich stały zespół napięcia przed-miesiączkowego.
- Te cztery potwory ukryły się raz na zawsze. Nawet bogowie nie wiedzą gdzie - ciągnął Lucien.
Strider chrząknął.
- Jak ma nam to pomóc? Amatorzy.
- Widzisz jakieś symbole? - Pytanie Anyi brzmiało przynajmniej rzeczowo.
Pauza. Namysł.
- Tak.
- Jak wyglądają? Zeus mógł trzymać miejsce ukrycia artefaktów w tajemnicy przed resztą bogów, ale
sam z pewnością wiedział, gdzie ich w razie czego szukać. W dniach swojej chwały kradł, co chciał i
komu chciał. Na boku mówiąc, tylko to mi się w nim podobało. Chował złodziejskie trofea i czekał, aż
afera ucichnie. Potrafił tak zaklinać skradzione przedmioty, że zmieniały wygląd, gdy ktoś
niepowołany na nie natrafiał.
- Powiedziałaś, że zdradził Kronosowi, co się stało z artefaktami. Mówiłaś, że Kronos ich szukał, ale
nie znalazł. - Lucien nie odwracał się.
- Ejże, Zeus powiedziałby prawdę? Wrogowi? Opisz lepiej symbole, które widzisz. - Gdy Lucien
zacisnął usta, fuknęła: - W porządku, nie mów. Zniknę, wtedy będziesz mógł powiedzieć chłopakom.
Na pewno nie zostanę tutaj niewidzialna, na pewno nie będę próbo-
153

wała podsłuchiwać. - Czekała cała w uśmiechach. Lucien jęknął wymownie, a ona nadał cała w
uśmiechach. - Wiesz, że w końcu i tak się dowiem, więc nie marnuj niepotrzebnie czasu. Poza tym
oszczędzę wam mitręgi, bo to będzie mitręga, jak sami zabierzecie się do roboty. Potrzebujecie mojej
pomocy. Znowu. Przyznaj to.
- Owszem, potrzebujemy twojej pomocy. Pierwszy symbol to dwie pionowe proste połączone
zygzakiem.
- Południowa Afryka - powiedziała bez wahania.
- Skąd wiesz? - Stanął obok niej i uszczypnął w tyłek. Dała mu po łapach.
- Jestem bystrzejsza niż ty.
Parys chwycił ją za nadgarstek. Nie wiedziała, jakie miał zamiary. Może... Lucien ich rozdzielił,
zanim zdążyła dokończyć myśl. Obnażył zęby, jakby chciał rzucić się przyjacielowi do gardła.
- W porządku. Odebrałem przekaz. - Parys odsunął się czym prędzej. - Żadnego dotykania. - Spojrzał
na swój pas. - Cholera! Nie mam sztyletu.
Wojownicy spojrzeli na Luciena, na Anyę, znowu na Luciena, jakby czekali na wyjaśnienia.
- Co jest? - odezwała się Anya. - Myślicie, że to ja?
- Ja swojego też nie mam. - Strider wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. - Możesz go sobie
zatrzymać. Pomyśl o mnie za każdym razem, kiedy będziesz robiła z niego użytek.
Zaskoczona reakcją Stridera też się uśmiechnęła. Lucien miał taką minę, jakby i na niego zamierzał się
rzucić. Anya przewróciła oczami, ale w gruncie rzeczy była zadowolona, że Kwiatuszek tak się
wścieka.
- Wracaj do roboty, maleńki - przywołała go do porządku.
151

- Drugi symbol - podjął - to pojedyncza linia przerywana.
- Arktyka. - Anya położyła dłoń na sercu. - Ach, to mi przypomina naszą pierwszą randkę. Skąpałeś
się wtedy, pamiętasz? Tam właśnie zrozumieliśmy, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi. Na
zawsze. Nie sądzisz, że trzeba by się teraz serdecznie uściskać?
- Trzeci symbol to pozioma krzywa z odchodzącą od niej taką samą linią.
Nie będzie uścisków.
- To Stany.
- Ostatni symbol, prosta zakrzywiona na końcu. Trochę przypomina maczetę.
- Egipt. - Anya klasnęła w głowę. - Wiecie, co to oznacza. Podróże i polowanie na skarby. Od czego
zaczniemy?
- Skąd wiesz to wszystko? - powtórzył pytanie.
- Może Zeus opowiadał wszystkim wkoło o tych symbolach i ich znaczeniu.
- Skąd wiesz? - naciskał.
Jej matka w tamtym czasie była kochanką Zeusa. Czasami słyszała to i owo, ale ta informacja była na
wagę złota.
- Już ci powiedziałam. Jestem bystra.
- A skąd mamy wiedzieć, czy możemy ci ufać? - zgłosił wątpliwość Parys.
- Uch. Absolutnie nie możecie, ale jestem wam potrzebna, co stawia was w bardzo niekomfortowej
pozycji między młotem a kowadłem.
Lucien chwycił ją mocno za ramię i obrócił ku sobie.
- Nigdzie z nami nie pojedziesz, Anyu. Nie myśl nawet o tym.
Doprawdy?
155

- Spróbuj mnie powstrzymać.
- Wiesz, że mogę to zrobić. Powstrzymać cię, znaczy się.
Uniosła brew. Nie wierzyła w pogróżki Luciena.
- Nadal tu stoję i mam się dobrze.
Czy to wyobraźnia płatała jej figle, czy Lucienowi poszedł rzeczywiście z nozdrzy dym pachnący
siarką z dna piekieł? Smok prawdziwy. Słodki! Niemal widziała, jak w jego głowie obracają się
trybiki, jak biedny mózg pracuje pełną parą, żeby się uspokoić. Lucien był taki seksowny, kiedy
wpadał we wściekłość.
- Beze mnie nie wiedziałbyś, co oznaczają symbole. Jestem ci potrzebna.
- Nie wiem, czy nie kłamiesz. - Miał podobne wątpliwości co Parys.
- Zatem traćcie czas na jałowe poszukiwania. Co mnie to obchodzi. Będziecie tkwić przy
komputerach, ja tymczasem znajdę Hydry. Odbiorę im artefakty, odszukam skrzynkę. Będę ją miała,
zanim wasz Oddział Testosteron zdąży zabukować bilety na samolot.
Czterej wojownicy wydali unisono groźny testostero-nowy pomruk.
- O co chodzi? Poruszyłam delikatny temat? - zapytała niewinnie.
- Rozdzielamy się - zadecydował Lucien, zwracając się do przyjaciół: - Parys, ty i Gideon polecicie do
Stanów.
Parys wzniósł oczy do nieba.
- Rany, czemu ja mam pracować z Kłamczuchem?
- Wielki kraj, gęsto zaludniony, musi lecieć dwóch - wyjaśnił Lucien lakonicznie. - Strider, ty
zajmiesz się Afryką Południową, a Amun Egiptem. Ja biorę na siebie Arktykę.
153

- Może powinieneś pomyśleć o kurteczce - podsunęła Anya usłużnie.
Spojrzał na nią strasznym wzrokiem, a ona z trudem powstrzymała się, żeby nie przesłać mu całusa.
- Zadzwonię do Sabina i powiem mu, czego się dowiedzieliśmy. Kto wie, może on też znalazł coś w
Rzymie. - Strider wyjął telefon komórkowy.
- Wiesz coś na temat tamtej świątyni, Anyu? - zapytał Lucien.
- Tyle tylko, że nazywa się świątynią Niewyma-wialnych.
- Świątynia Niewymawialnych? - ucieszył się Gideon. - Słyszałem, słyszałem. - Co oznaczało, że
oczywiście nigdy nie słyszał.
Sama myśl o świątyni przyprawiała Anyę o dreszcz zgrozy.
- Rodzice straszyli nią niegrzeczne dzieci. Przeklęte miejsce.
- Kim są Niewymawialni?
- Nigdy ich nie widziałam. Wolałam trzymać się z daleka. Jak sama nazwa wskazuje, nikt o nich nie
wspomina, chyba że czasem rodzice w charakterze straszaka.
Lucien westchnął.
- Dzwoń do Sabina, jeśli chcesz - zwrócił się do Stridera - ale ja teleportuję się do Rzymu, by poroz-
mawiać z nim osobiście. Obejrzę sobie przy okazji świątynię. Moja krew tutaj okazała się
katalizatorem. Może tam stanie się podobnie.
Jedna Anya wiedziała, że byli bardzo blisko sukcesu.
- Gdzie mamy szukać, kiedy już dotrzemy do celu? - zapytał Parys. - Na razie wiem tylko tyle, że mam
lecieć do Stanów, a to dość spory kraj. Mnóstwo kobiet - dodał,
157

natchniony miłą myślą o świeżym mięsku, i twarz rozjaśnił mu uśmiech.
- Anyu, gdzie mają szukać? - spytał Lucien. Wszyscy spojrzeli na nią wyczekująco.
Chcieli jej pomocy, nie chcieli, teraz znowu chcieli.
- Co? Jestem tylko irytującą, tępą boginią mniejszą. Niepotrzebną. Niechcianą. Nie...
- Możesz szukać razem ze mną - przerwał jej sucho Lucien.
Ile entuzjazmu w głosie. Irytujący facet. Pomęczy go trochę.
- Przepraszam, co mówiłeś? Nie dosłyszałam.
- Możesz szukać ze mną. Na Arktyce - powtórzył głośno ponurym głosem.
Założyła dłonie na piersi. Jeszcze trochę.
- Będziesz próbował mnie zabić?
- Wiesz, że muszę, ale uprzedzę cię, zanim przejdę do czynów.
Niech Lucien próbuje. Wcale jej to nie przeszkadzało. Czy można sobie wyobrazić bardziej udany
dzień? Niedługo przeniosą się razem na Arktykę, może nawet będzie musiała z nim walczyć. Niezbyt
miła perspektywa, a jednak. Wcześniej widziała w jego oczach pożądanie, co dawało nadzieję.
- Przyjmuję twoją propozycję.
- Gdzie mamy szukać? - dopytywał się Parys.
- Nie mam odpowiedzi na każde pytanie, wyobraź sobie. — Tylko tak dalej i ci faceci będą widzieli w
niej wyłącznie umysł. Wrrr.
- Anya. - W głosie Luciena zabrzmiała ostrzegawcza nuta.
- Co? Nie wiem. Niech Ashlyn nasłuchuje rozmów o ogromnym, odrażającym potworze. To będzie
nąjpraw-
155

dopodobniej Hydra. Lubi wodę. Macie szukać ogromnego, odrażającego potwora mieszkającego
gdzieś w pobliżu wody.
Wojownicy pokiwali głowami i zaczęli dyskutować o przygotowaniach do podróży. Anya znowu
przestała dla nich istnieć.
Lucien opowiadał właśnie Striderowi, co wie na temat Afryki Południowej. Podeszła i przesunęła
palcem po jego piersi. Przerwał w pół słowa, w oczach pojawił się groźny błysk, ale zanim zdążył
cokolwiek powiedzieć, pocałowała go i zniknęła.
- Będziemy mieli niezłą zabawę - zawołała jeszcze na do widzenia.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Lucien zdążył zrobić zakupy przed wyprawą, odprowadził osiemnaście dusz w zaświaty, ale przez
cały ten czas nie czuł ani palącego spojrzenia Anyi, ani zapachu truskawek.
Gdzie ona się podziewała? Co robiła?
Z kim?
Strasznie za nią tęsknił. Przyzwyczaił się do jej obecności, więc kiedy znikała, czuł się nieswojo.
Martwił się o nią. Może Kronos, zmęczony wyczekiwaniem i opieszałością Luciena, sam postanowił
zrobić z nią porządek?
Kronos nie jest w stanie zabić Anyi, przedkładał sobie. Dlatego zlecił to tobie. Na razie nic złego się
nie dzieje. Jest bezpieczna.
Ale zegar tykał...
Spodziewał się, że drań może pojawić się w każdej chwili i ukarać go za niewykonanie rozkazu. Nie
przejmował się tym specjalnie. To, co zrobi Kronos, nie miało w tej chwili żadnego znaczenia.
Chciał spędzić z Anyą trochę czasu i jego pragnienie miało się wkrótce spełnić. Szkoda, że Hydra nie
ukrywała się na Hawajach. Wiedział, że Anya pójdzie za nim
160

wszędzie, więc wybrał Arktykę w nadziei, że lodowate powietrze ostudzi trochę jego pożądanie.
Anya stała się jego obsesją. O niczym innym nie potrafił myśleć. Wyobrażał sobie, że się z nią kocha,
i drżał jak zwykły śmiertelnik. Coraz trudniej przychodziło mu hamować się w jej obecności, jeszcze
trudniej zniechęcać ją, kiedy czyniła mu awanse.
Niech to szlag! Jak miał wymazać jej obraz z głowy raz na zawsze?
Szedł przygnębiony ulicami Aten. Robił zakupy. Musiał się zaopatrzyć w kurtkę, buty, grube
skarpety, rękawice, ocieplacze. Wyprawa do Arktyki to poważne przedsięwzięcie. Śnieg, zabójczy
mróz... Może uda mu się znaleźć Hydrę, zanim zamarznie na śmierć. Zadzwonił do Mad-doksa i
przekazał mu, żeby Torin na swoich komputerach przyjrzał się uważnie mapom i zdjęciom
satelitarnym śnieżnych połaci.
Co robi teraz Anya?
Może znalezienie Hydry nie okaże się wcale takim wspaniałym sukcesem, jak sobie wyobrażał.
Kiedy był ostatnio w polarnym klimacie z Anyą, wepchnęła go do lodowatej wody. Uśmiechnął się na
to wspomnienie. Przyglądała mu się i zanosiła śmiechem. Chciałby usłyszeć teraz jej śmiech.
Podziwiał jej odwagę, upór, wytrwałość. Każdy inny uląkłby się, wiedząc, że Śmierć czyha tuż-tuż.
- Nie znajdziesz tutaj tego, co ci potrzebne - oznajmiła Anya.
Jeszcze ładniejsza niż zwykle. Włosy zaplotła w warkocz. Miała na sobie lamowaną futrem kurtkę i
botki do kolan, też lamowane futrem.
- Gdzie się podziewałaś? - zapytał ostrzejszym tonem, niż zamierzał. Była z nim i tylko to się liczyło.
Kiedy
158

jest przy mnie, mogę ją chronić, pilnować, żeby nie napytała sobie biedy, stwierdził w duchu. Nic
więcej.
- Och - machnęła ręką. - Tu i tam.
Spotykała się z innym? Zacisnął szczęki. Lepiej o tym nie myśleć, zmienić temat.
- Dlaczego tak się ubrałaś?
On pocił się w lekkim T-shircie i płóciennych przewiewnych spodniach.
- Wybieramy się do Szwajcarii, głupku, a tam jest zimno. Jesteś nieodpowiednio ubrany.
- Anyu,ja...
- To tylko godzina różnicy. Idealna pora na zakupy w Zurychu.
Lucien westchnął.
- Musimy delegować się do Zurychu, żeby zrobić zakupy? - Niech to diabli, zaczyna już używać
liczby mnogiej. Jakby byli parą. Za wszelką cenę musi się wystrzegać takiego myślenia.
- Czekam tam na ciebie. - Anya zniknęła.
Po chwili uczynił to samo. Tak się spieszył, że nie szukał nawet odludnego miejsca, tylko teleportował
się na oczach zdumionych świadków. Miał nadzieję, że ci, którzy zauważyli niezwykłe zjawisko,
uznają, że im się przywidziało. Musiał być znowu obok Anyi.
Wyprowadzała go z równowagi, jak nikt nigdy dotąd. W jej obecności tracił swój legendarny spokój.
Na szczęście nigdy nie zdarzyło mu się wybuchnąć, bogom niech będą dzięki. Czemu tak mu zależy
na bliskości tej kobiety, skoro w końcu i tak będzie musiał ją zabić?
Czekała na niego na tarasie z zapierającym dech w piersiach widokiem Alp w tle.
- Jadłeś już lunch?
- Nie.
159

- W takim razie najpierw coś zjemy, potem zrobimy zakupy.
- Anyu, myślę, że...
Weszła do luksusowego apartamentu. Posłusznie ruszył za nią.
- Rozumiem, że to twoje mieszkanie - powiedział. - Oczekiwałem czegoś większego.
- Taka przestrzeń mi wystarczy. Jest... przytulniej. Niski stół na środku salonu zastawiony był
jedzeniem.
Anya usiadła na poduszce rzuconej na podłogę.
- Dawno tu nie byłam. Domyślasz się, dlaczego.
- Z powodu Kronosa?
Zaczęła nakładać na talerze zapiekankę z kurczakiem. Nie wiedzieć czemu wyobrażał sobie, że bogini
przygotuje coś bardziej wymyślnego.
- Siadaj - rzuciła, nie patrząc na niego. Wzięła pierwszy kęs do ust i przymknęła oczy.
Lucien usiadł. Domowa atmosfera, wspólny posiłek... Zwykłe, proste rzeczy. Serce mu się ścisnęło.
Nigdy nie miał żony, nigdy nie był z żadną kobietą dłużej niż kilka miesięcy, najdłużej z Mariah,
zanim umarła. Nie wiedział, co to dom, chyba żeby miał traktować poważnie kulinarne wysiłki
Parysa, co było zupełnie niemożliwe.
Mariah. Po raz pierwszy myśl o niej nie wywoływała zwykłego żalu, nie sprawiała bólu, nie budziła
gniewu. Czyżby to znaczyło, że wreszcie pogodził się z jej odejściem? Myślał o niej coraz rzadziej.
Smutne to było, ale wreszcie uwalniał się od wspomnień.
Demona Mariah nigdy nie obchodziła, chociaż dla Luciena była wszystkim.
Czy Śmierć będzie opłakiwała odejście Anyi?
Podejrzewał, że tak. Teraz znowu mruczała jak zadowolona kotka.
163

- Nigdy mi nie powiedziałaś, dlaczego tak naprawdę Kronos chce twojej śmierci.
Anya upiła łyk wina.
- Powiedziałam ci. Mam coś, na czym mu zależy.
- Ciało? - wyrwał się z głupim pytaniem, zanim pomyślał.
- Według ciebie nie żałuję go nikomu - odpowiedziała z nutą goryczy w głosie. - Zaczniesz jeść, czy
będziesz mi się przyglądał.
Wziął do ust kęs zapiekanki. Okazała się doskonała.
- Sama ją robiłaś? - Nie mógł jakoś wyobrazić sobie Anyi przy garnkach.
- Bogowie, nie. Ukradłam ją.
Była tak zdegustowana na myśl, że mogłaby gotować, iż Lucien wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Ukradłaś?
- Tak. - Wpatrywała się w jego usta rozświetlonym wzrokiem. - Lubię, kiedy się uśmiechasz.
Z trudem przełknął. Musi koniecznie skierować jej uwagę na coś innego.
- Kronos... Dlaczego sam cię nie zabije? Myślę, że łatwo by cię znalazł. Nie ukrywasz się przecież.
- To tajemniczy gość. Nikt nie wie, dlaczego postępuje akurat tak, a nie inaczej.
- Nie domyślasz się? Wzruszyła ramionami.
- To idiota. Czego tu się domyślać?
Lucien zamarł. Czekał na błyskawicę, grzmot i uderzenie pioruna. Minęła dobra chwila, zanim
odetchnął swobodnie.
- To „coś", na czym mu zależy... Co to takiego? Powiedz mi, proszę. Chociaż raz nie próbuj się wy-
kręcać.
161

Gdyby wiedział, wykradłby jej tę rzecz, oddał Krono-sowi i zakończył koszmar.
- Chociaż raz? - Wycelowała w niego widelec. - Nigdy się nie wykręcam od odpowiedzi.
- Więc odpowiedz.
Przyglądała mu się długo w milczeniu.
- Chcesz usłyszeć prawdę, proszę - odezwała się w końcu - ale informacja będzie cię kosztować.
Pytanie za pytanie.
- Zgoda. Na czym tak zależy Kronosowi?
- Mam... niech to cholera, Lucien. Mam klucz. Zadowolony teraz?
- Tak. Każde z nas odpowiedziało na jedno pytanie.
- Jak to...? Niech cię diabli! Rzeczywiście zapytałam, czy jesteś zadowolony. Jeden zero dla ciebie.
- Masz klucz - drążył dalej. - Do czego?
- Tego ci nie powiem. - Uniosła kolejny kęs zapiekanki do ust.
- Co on otwiera?
- Koniec z pytaniami - ucięła stanowczo. - Grasz nie fair, dupku.
Nie skomentował uwagi, tylko dalej dręczył Anyę:
- Dlaczego po prostu mu go nie oddasz?
- Bo należy do mnie. - Rzuciła ze złością widelec, aż zadzwonił o talerz. - A teraz stul pysk, bo cię
teleportuję tam, gdzie czekają głodne aligatory. Pół dnia przygotowywałam tego kurczaka, a przez
ciebie straciłam apetyt.
- Przed chwilą powiedziałaś, że go ukradłaś.
- Kłamałam.
- Jak zginiesz nagłą śmiercią, klucz nie będzie ci już potrzebny - zauważył trzeźwo. Nie miał zamiaru
kapitulować, zanim nie wydobędzie z niej prawdy.
165

- Odpieprz się, Żniwiarz.
Nazywała go tak tylko wtedy, kiedy była wściekła. Kiedy indziej był Kwiatuszkiem, Słodziutkim,
Maleństwem. I pączusiem, takim przez małe „p". Kwiatuszka nie lubił, ale wszystkie inne ksywki,
które wymyślała, sprawiały, że przestawał być szpetnym, nieśmiertelnym wojownikiem,
naznaczonym piętnem klątwy strażnikiem demona. Oraz wykonawcą wyroku śmierci.
- Nie uwierzę, że jesteś gotowa umrzeć z powodu głupiego klucza.
- To jest wyjątkowy klucz, a ty nie musisz mnie zabijać.
- Muszę.
- Wszystko jedno. - Dopiła wino. - Odpowiedziałam na kilka twoich pytań, teraz ty odpowiedz na
kilka moich.
- Zgoda. Co chcesz wiedzieć?
Położyła łokcie na stole i oparła brodę na dłoniach.
- Nie posłuchałeś kiedyś rozkazu bogów?
- Nie. Ale też przed przejęciem rządów przez Tytanów nie otrzymałem nigdy żadnego
subordynaryjnego rozkazu. Grecy po tym, jak skazali Maddoksa na codzienne umieranie, nie wtrącali
się więcej w nasze życie.
- Próbowałeś nie posłuchać Tytanów?
- Po raz drugi nie. Aeron miał zabić te cztery kobiety, nie posłuchał rozkazu. Rezultaty znasz. Oszalał
i teraz jest gotów zabijać wszystkich wkoło. Musieliśmy zamknąć go w lochu. Kiedy zamieszkały w
nas demony, wszyscy straciliśmy wolność, ale uwięzienie Aerona było jeszcze gorsze. Dawno temu
ślubowaliśmy, że nigdy nie potraktujemy tak żadnego spośród nas.
- Rozumiem - powiedziała w zamyśleniu. - Utrata wolności jest gorszą karą niż śmierć.
Nigdy nie widział jej tak poważnej. Zapewne wracała
163

myślami do czasu spędzonego w Tartarze. Zacisnął mimowolnie dłonie.
- Jak długo byłaś więziona? Wzruszyła ramionami.
- Całą wieczność. Stare zapisy mówią, że sto lat, aleja mam wrażenie, że po dwakroć tyle.
Chciała, żeby zabrzmiało to lekko, jednak nie zabrzmiało.
- Co robiłaś w zamknięciu?
- Myślałam, chodziłam z kąta w kąt, cierpiałam. Rozmawiałam z facetem, który siedział w sąsiedniej
celi. Sadził się okropnie, co to nie on, ale przynajmniej miałam do kogo pysk otworzyć. - Westchnęła.
- Próbowałeś walczyć ze swoim demonem?
- Co masz na myśli? Walkę fizyczną, w dosłownym sensie?
- Nie. Wiem, że Śmierć jest uwięziona w twoim ciele, nie może go opuścić, chyba że zostanie
wyssana. Bez niej umrzesz, jesteście uzależnieni od siebie, stanowicie jedność. Pytam, czy kiedyś
próbowałeś odmówić zabrania duszy w zaświaty.
Zesztywniał. Nigdy z nikim nie rozmawiał na ten temat. Jednak Anya zdradziła część swojej
tajemnicy, więc był jej winien odpowiedź.
- Tak. - Przyjaciele nie wiedzieli, że był kiedyś zakochany i patrzył dzień po dniu, jak jego ukochana
powoli odchodzi. - Lecz kiedy wzbraniam się odprowadzić duszę, ciało cierpi straszliwe męki. Nikt
nie powinien aż tak cierpieć.
- Trafiłam w czuły punkt, prawda? Odezwał ci się tik pod okiem. - Nie zadawała już więcej pytań.
Posiłek dokończyli w milczeniu.
Przyglądał się jej i jakiś głos w głowie szeptał: „Weź ją, kochaj się z nią".
167

Nie. Nie jesteś potworem. Już nie, moderował się w duchu. Mógł spędzić z nią trochę czasu, ale nic
więcej. Anya skończyła jeść, wstała.
- Pofiglujemy czy od razu idziemy na zakupy?
- Zakupy - wykrztusił z trudem, ale nie podniósł się zza stołu.
Wzruszyła ramionami, jakby było jej wszystko jedno, co usłyszy w odpowiedzi. Zirytowało go to.
Jeszcze bardziej zirytowało go, że się zirytował. To z kolei zaniepokoiło. Nie powinien nic czuć.
- Broń możesz zostawić tutaj - powiedziała z kpiną w głosie. - Łowcy się tu nie zapuszczają.
Terytorium neutralne.
- Nigdy nie rozstaję się z bronią.
Zmierzyła go ironicznym spojrzeniem od góry do dołu.
- Nawet pod prysznicem?
Wyobraził sobie ich dwoje razem pod prysznicem...
- Nawet wtedy.
- Barbarzyńca. - Obeszła stół i szepnęła mu do ucha: - Chciałabym to zobaczyć na własne oczy.
Kosmyk włosów Anyi musnął jego policzek. Przymknął oczy w ekstazie. Pragnął teraz... Głupie,
niebezpieczne, cudowne pragnienia. Nie potrafił powiedzieć, jak znalazł siłę, by wstać i odsunąć się o
kilka kroków.
- Wiesz, jak popsuć zabawę - mruknęła.
- Anyu...
- Ani słowa. Wychodzimy.
Ze wstydem stwierdził, że nogi mu się trzęsą.
Nie oglądając się, wyszła z mieszkania. Lucien zatrzymał się na moment na zewnątrz, wciągnął kilka
razy powietrze w płuca, odczekał, aż trochę ochłonie.
Tak bardzo jej pragnął. Jej i tylko jej. Nawet demon domagał się Anyi, bo ryczał jak głodny zwierz.
168

Myśl o artefaktach, o puszce. Pomyśl o Łowcach. O tym, że trzymasz w ramionach ciało zabitej Anyi.
To go ostatecznie otrzeźwiło. Ledwie zdążył dojść do siebie, usłyszał gniewny szept:
- Czekam, Żniwiarzu. Kronos.
Król bogów powrócił. Dlaczego akurat tutaj? Dlaczego właśnie teraz?
Koniec z odraczaniem wyroku.
Król nie był łaskaw się zmaterializować. Co robił?
- Zawiodłeś mnie, Żniwiarzu. Ciągle zawodzisz.
- Przykro mi.
- Nie kłam! - ryknął Kronos tak, że Lucienowi omal nie popękały bębenki w uszach. - Tobie nic nie
zrobię, ale twoi przyjaciele będą cierpieć. Zacznę od Parysa. Wyślę go tam, gdzie nie ma w ogóle
kobiet. Nie zdoła stamtąd uciec, a ja będę się śmiał, patrząc, jak opada z sił. Kiedy już skończę z
Parysem, przyjdzie kolej na Reyesa.
Walcz z nim, przeciwstaw się, jak Anya.
- Chcesz ich zabić, tak? Uwolnić demony, żeby szalały po świecie przez nikogo niestrzeżone. Takimi
czynami nie zachęcisz śmiertelnych do oddawania ci czci.
- Najwidoczniej Zeus nie potrafił chronić ludzi przed waszymi demonami. Ja potrafię. Chcesz
posłuchać, jaką karę obmyśliłem dla Reyesa?
Walcz!
- Zapewne nie będzie już mógł się okaleczać. Może skażesz go na rozkosze, których nie będzie w
stanie znieść.
- Śmiesz kpić sobie ze mnie?
- Nie, ale nie zamierzam wykonać twojego rozkazu.
- Wiem to, Żniwiarzu. Jestem już zmęczony czekaniem. Jak myślisz, który z nas zwycięży i dostanie
to, czego pragnie?
166

- A jeśli... - Lucien zacisnął usta. Ma to zrobić? Tak, zdecydował. Zrobi to. Nie pozostało mu nic
innego. - Anya ma coś, na czym ci zależy. Co byś powiedział, gdybym zdobył dla ciebie tę rzecz?
Kronos milczał długo.
- Spróbuj - przystał w końcu. - Jeśli ci się nie uda, przyniesiesz mi jej ciało. Jeśli tego nie zrobisz, nie
licz na moją pobłażliwość. Zrobię wówczas wszystko, jak zapowiedziałem, a ty będziesz musiał się
przyglądać. Teraz idź.
Anya czekała na niego w holu cala i zdrowa, chociaż Kronos był w pobliżu. Musi wykraść jej klucz, to
jedyny sposób ratunku. Jeśli mu się nie uda...
Uda się, musi się udać.
Dwaj portierzy przyglądali się jej z nieukrywanym podziwem. Lucien syknął głośno, przechodząc
obok nich. Absurdalna zaborczość.
Ta kobieta nie jest twoja, nigdy nie będzie. Nawet jeśli miałby cień szansy, kradzież klucza przekreśli
wszystko.
Nie odezwał się do niej, nie zwolnił kroku, więc Anya po prostu ruszyła ramię w ramię z nim. Czuł
ciepło jej ciała, zapach truskawek. Nie wyobrażał już sobie świata bez niej.
- Od czego chcesz zacząć zakupy? - zagadnęła, nieświadoma zamętu w jego głowie.
Chciał zapytać o klucz, ale nie mógł dobyć słowa z gardła. Wcześniej ucięła zdecydowanie rozmowę
na ten temat. Powinien najpierw trochę ją zmiękczyć, zaskarbić sobie zaufanie.
- Może od kurtki. - Co prawda dzień był słoneczny, ale wietrzny, mroźny.
- Zatem najpierw kurtka. Znam świetny sklep. - Ujęła go za rękę, wsunęła palce między jego palce i
skręciła w lewo.
170

Instynkt podpowiadał mu, żeby cofnął dłoń, lecz nie zrobił tego.
Weszli do sklepu: kurtki, czapki, rękawice, było tu wszystko, w co powinien się zaopatrzyć przed
wyprawą. Anya spacerowała między stojakami, oglądała, przebierała w fasonach, kolorach.
- Ta kurtka będzie pasowała do twoich oczu. Ta do karnacji. Ta ma fajne kieszenie... Popatrz -
ucieszyła się w jakimś momencie. - Identyczna jak moja, tylko męska. Będziemy wyglądać jak
bliźniaki, przemierzając lodowe pustynie Arktyki.
Anya nigdzie z nim nie pojedzie, dopóki on nie znajdzie tego cholernego klucza.
Rozejrzała się ukradkiem i wcisnęła parę grubych wełnianych rękawic do kieszeni.
Lucien był pewien, że mu się przywidziało.
- Co ty robisz?
- Kradnę - odpowiedziała radośnie.
- Nie masz pieniędzy?
- Och, całe mnóstwo. - Wzięła się pod boki i zrobiła obrażoną minę. - Nie mów mi tylko, że tak nie
wolno. Zapłacę za nie. Kiedyś. Może.
- Odłóż te rękawice, Anyu. - W ten sposób chcesz ją zmiękczyć? Zły pomysł, ale nie zamierzał
ustąpić.
- Nie.
- W takim razie ja zapłacę. - Odłożył kurtki, którymi go obładowała, wyciągnął jej z kieszeni
inkryminowany towar, pomaszerował do kasy i zapłacił. Parys zdążył dać mu trochę franków.
- Muszę to robić, rozumiesz? - fuknęła, kiedy wychodzili.
- Dlaczego?
- Ty masz swoje kompulsje, ja swoje. Gdybym nie
168

zwinęła tych nieszczęsnych rękawic, podłożyłabym pewnie ogień w sklepie.
Zrozumiał. Miała własnego demona, nad którym musiała panować. Wiedział, jakie to trudne.
- Przepraszam, że ci je odebrałem. Pociągnęła nosem.
- W porządku.
Wyszedł ze sklepu, ale Anya się zapodziała. Pojawiła się dopiero po chwili, uśmiechnięta od ucha do
ucha. Wyciągnęła z kieszeni czarne, skórzane rękawiczki, oderwała metkę zębami i włożyła je.
- Ukradłaś jednak?
- To w tobie lubię, Cukiereczku. Jesteś taki spostrzegawczy.
Lucien pokręcił głową, powstrzymując uśmiech.
- Powiedz mi, dlaczego musisz wybierać między kradzieżą a puszczaniem różnych budynków z
ogniem? Napomknęłaś coś, reszty się domyśliłem, ale chciałbym usłyszeć to z twoich ust.
- Tamtego wieczoru w klubie Reyes wspomniał o wojnach, pamiętasz? Otóż ja je wywołałam. Kiedy
pojawiłam się między śmiertelnikami, myślałam tylko o tym, żeby siać zamęt. Wariowałam, byłam
jak obłąkana. Ludzi każdy mój ruch doprowadzał do furii. Nie wściekali się na mnie, tylko na siebie
nawzajem. Jak widziałam pochodnię, ciskałam ją w suche wióry. Czasami uświadamiałam sobie, co
zrobiłam, dopiero kiedy buchały płomienie i podnosiły się krzyki przerażenia. Uwielbiałam je.
Mogłabym ich słuchać bez końca. - Zadumała się na moment, powspominała kapkę. - Pewnego razu
chciałam przepiłować łańcuch, na którym wisiał ogromny żyrandol, spuścić całą tę konstrukcję
ludziom na głowy, znowu usłyszeć krzyki. Przechodziła jakaś kobieta. Miała na
172

palcu pierścionek. Brylant chwycił światło, rozjarzył się cudownym blaskiem. Poszłam za nią,
ukradłam pierścionek. I zapomniałam o żyrandolu. Od tamtego czasu kradnę.
- Możesz mnie okradać, kiedy tylko zechcesz - powiedział po chwili milczenia. Niestety, to on miał ją
okraść. Za nic nie chciał jej zabijać. Jak on, mogła stać się postrachem ludzi, ale walczyła, chciała być
kimś innym, lepszym.
Uczuł ból w piersi. Klucz. Zapytaj ją o klucz.
- Dużo czasu spędziłaś na Arktyce? - To nie było to pytanie.
- Trochę. Będzie fajnie. - Klasnęła. - Tylko ty i ja, zupełnie sami. Żadnych Łowców. Będziemy się
przytulać do siebie, żeby się ogrzać. Żaden człowiek nie wytrzymałby tam długo. Dość mam już
spacerowania, strata czasu. - I już jej nie było.
Lucien teleportował się w ślad za nią.
Kiedy wylądował w domu na wyspie, Anya siedziała na skórzanej kanapie w salonie i rozbierała się.
Najpierw rękawiczki, potem botki, kurtka... Została w białych legginsach i koronkowym staniku.
Lucienowi na jego widok oczy wyszły z orbit.
- Podoba ci się? - Przeciągnęła się. - Mogłeś podziwiać to wszystko wcześniej, ale straszny z ciebie
uparciuch. Przestań się upierać.
- Jesteś piękna.
- Chodź tutaj i pocałuj mnie - kusiła.
- Nie mogę.
- Dlaczego? Nie proszę, żebyś się ze mną stukał. Pocałuj mnie tylko i popieść trochę. Więcej ci czegoś
takiego nie zaproponuję. Ciągle słyszę nie i nie, to podkopuję moją wiarę w siebie.
W głowie Luciena rozległ się potężny ryk. Nie pocałuje jej? Nie dotknie?
170

- Dlaczego nic więcej, tylko pocałunki i pieszczoty?
- Bo tak.
- Odpowiedz mi.
- Niby dlaczego? Ty prawie nigdy nie odpowiadasz na moje pytania. - Przesunęła palcem po brzuchu.
Lucien poczuł gwałtowny ucisk w gardle. Odda się każdemu innemu, ale nie jemu. On jest wart
najwyżej pocałunku. Najchętniej znienawidziłby ją, ale sam sobie był winien. Oszpecił się
rozmyślnie, żeby nigdy już żadna kobieta nie mogła go zapragnąć. Anya go nie chciała, a pomimo to
zamierzał ocalić jej życie.
- Musimy porozmawiać, Anyu.
- Możesz zrobić lepszy użytek ze swojego języka.
- Chodzi o klucz. Daj mi go, ja go oddam Kronosowi i wtedy cię pocałuję. Zrobię, o co mnie tylko
poprosisz.
Zbladła.
- Nie. Aż tak bardzo cię nie pragnę.
Wiedział o tym, a jednak słowa Anyi sprawiły mu ból.
- Jeśli oddasz klucz, ocalisz życie.
- Bez klucza moje życie nie będzie nic warte. Nie chcę o tym mówić. Porozmawiajmy o nas.
- Najpierw musisz oddać mi klucz.
- Klucz jest mój! - krzyknęła. - Nie oddam go. Rozumiesz? Nigdy. Wolę umrzeć.
- I umrzesz, jeśli go nie oddasz. Nie zmuszaj mnie do ostateczności.
- Ukradniesz? - Nie odpowiedział. No tak, pomyślała. - Pożałujesz, jeśli będziesz próbował. - Znów to
milczenie. - Zapomnijmy o kluczu. Było tak przyjemnie, nie psujmy sobie zabawy.
- Kronos się odezwał. Groził, że będzie się mścił na moich przyjaciołach. Niecierpliwi się. Mam mu
przynieść klucz albo zabić cię. Wolałbym to pierwsze.
171

- Kiedy z tobą rozmawiał?
- Zanim poszliśmy na zakupy.
- Dlatego tak chętnie się zgodziłeś. Myślałeś, że mnie urobisz i oddam ci klucz. - Zaśmiała się gorzko.
- Albo wygadam się, gdzie leży, i go po prostu wykradniesz. Oto twoje wzniosłe zasady.
- Co wybierasz? Życie? Klucz?
- Nie oddam klucza.
Nienawidził siebie. Nienawidził Kronosa. Nienawidził kobiety, którą chciał ocalić. Sprawiała, że czuł,
a uczucia były jego wrogiem.
- Ostrzegam cię po raz ostatni.
- Nie mogę oddać ci klucza. - Łzy napłynęły jej do oczu. - Nie mogę.
Te łzy...
- Dlaczego?
- Nie mogę. I nie chcę.
Zrób to teraz. Skończ z nią. Już czas.
- Usłyszałaś ostatnie ostrzeżenie. Zabiję cię, a potem zabiorę twoją duszę.
Wzniósł sztylet. Anya szeroko otworzyła oczy.
- Przykro mi. - Zadał cios.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Parys wędrował ulicami Aten. Powinien się przygotowywać do podróży do Stanów. Nic z tych rzeczy.
Szukał kobiety. Jakiejkolwiek. Takiej, która z nim pójdzie. Zagadywał, umizgał się, ale Greczynki, w
przeciwieństwie do budapesztenek, ba, do kobiet na całym świecie, miały go w nosie.
Nie rozumiał, dlaczego. Nie zmienił się przecież w ciągu kilku ostatnich dni. Ciągle był tym samym
przystojnym, uroczym w obejściu Parysem. Zwykle wystarczyło jedno spojrzenie i dama zrzucała
ubranie. A tu nic. Kicha.
Kobiety młode, stare, balzakowskie, chude, grube, niskie i wysokie, białe, czarne i różowe, traktowały
go jak trędowatego.
A on akurat bardzo potrzebował choćby jednej chętnej.
Bez seksu opadał z sił. Nie mógł bronić się przed atakami Łowców, gdyby akurat zaatakowali.
Znajdź jakąś prostytutkę, podpowiadał demon, spragniony seksu tak samo jak jego strażnik.
Próbowałem, bez skutku. Jakby wszystkie się przede mną pochowały.
176

Wolał nawet prostytutki, z nimi sprawa była czysta. Coś za coś i żadnych oczekiwań. Kolejna kobieta.
Brunetka.
- Przepraszam - zawołał, ale nie zatrzymała się. Nie zwolniła nawet kroku. Zrównał się z nią. - Czy
chciałabyś.. . - Cholera, nie zapyta przecież wprost „czy chciałabyś bzyknąć się ze mną". - Czy...
zjadłabyś ze mną kolację?
- Dziękuję. Jadłam już. - I odeszła. Co się dzieje?
Czyżby bogowie robili mu w poprzek? Spojrzał w niebo. Sukinsyny. O co im chodzi? Przecież oni,
wojownicy, szukają artefaktów, tak? Tamtym na górze zależy na cudownych przedmiotach. Nie
powinni przeszkadzać w poszukiwaniach, wręcz przeciwnie, niech się cieszą, że ktoś za nich chce
odwalić robotę.
- Nic wam nie zrobiłem - warknął, a w głowie zaczął układać się ponury obraz.
Maddox, kiedy poznał Ashlyn, przestał panować nad Furią. Z Lucienem działo się coś podobnego od
chwili pojawienia się Anyi. Uosobienie absolutnego spokoju, stoicki Żniwiarz, potrafił nagle
wybuchnąć gniewem.
Ja miałbym być następny?
Nie, nie, nie. Parys nie mógł żyć z jedną kobietą. Jego demon pozwalał mu przespać się raz, i tylko raz,
z dowolną damą. Żadnych powtórek. Uczucie miłości to dla niego katastrofa. Nie byłby w stanie
kochać się z wybranką, musiałby ją zdradzać, a tego sobie nie wyobrażał. Jeśli pozna dziewczynę,
której imię zaczyna się na A - jak Ashlyn Maddoksa i Anya Luciena - będzie zwiewał, gdzie pieprz
rośnie. Nie dla niego miłość.
Przeszła jakaś blondynka.
Zagadnął.
Zbyła go.
174

Następna blondynka. Zbyła go. Jakaś brunetka. To samo.
Czas mijał, a on coraz bardziej opadał z sił. Ręce mu drżały, ciało domagało się seksu. Każda komórka
zdawała się wysyłać to samo żądanie. Był tak słaby, że kiedy ktoś go potrącił, omal nie upadł.
- Przepraszam - usłyszał kobiecy głos.
Odwrócił się powoli, ostrożnie. Nie chciał, żeby i ta uciekła jak wszystkie inne.
Pierwsze, co zobaczył, to rozsypane na chodniku papiery. Dziewczyna schyliła się, żeby zebrać kartki.
- Nauczka, żeby nie czytać, jak się idzie - mruknęła.
- Cieszę się, że czytałaś. I że wpadłaś na mnie - zapewnił uwodzicielsko.
Podniosła wzrok i zatchnęła się.
Z wrażenia?
Oby. Niechby. Proszę!
Uroda żadna. Ani ładna, ani brzydka. Taka... zwykła twarz. Orzechowe oczy. Piegi. Falujące brązowe
włosy opadające na ramiona. Oczy za wielkie przy drobnej buzi, usta zbyt pełne, jak spuchnięte od
użądlenia pszczoły. A jednak było w niej coś hipnotycznego. Coś, co sprawiało, że nie mógł oderwać
od niej oczu. Może ukryta zmysłowość. Błysk w oczach.
Szare myszki okazywały się zwykle najgorętsze.
- Twoje imię zaczyna się może na A? - zapytał, węsząc zagrożenie.
Nie zrozumiała, o co chodzi, ale pokręciła głową.
- Mam na imię Sienna. Ani cię to ziębi, ani grzeje. Sam nie wiesz, po co pytasz. Przepraszam -
zreflektowała się. - Nie chciałam być niegrzeczna.
175

- Amerykanka?
- Tak. Przyjechałam tutaj, żeby popracować nad tekstem. A ty? Nie rozpoznaję akcentu.
- Węgier. - Mieszkał w Budapeszcie od tylu wieków, że miał prawo podawać się za Madziara. - Jesteś
pisarką?
- Mam nadzieję być. Nie, nie tak. Jestem pisarką, ale nic jeszcze nie opublikowałam. - Złożyła kartki,
które podawał jej Parys. - Przepraszam, plotę. Już tak mam. Powiedz, że mam się zamknąć, jak
poczujesz, że przesadziłam.
- Mogę cię słuchać i słuchać. - Co za ulga. Nektar i ambrozja. - Wreszcie kobieta, która nie ucieka.
Odgarnęła kosmyk włosów za ucho. Miała piękne dłonie. Nigdy nie widział równie pięknych,
zmysłowych. Na palcach dwie srebrne obrączki i pierścionek z opalem. Mężatka? Wolał nie wnikać.
Musi ją mieć.
Muszę, muszę! Zaraz! - domagał się demon. Chwileczkę.
- Mówisz tak przez grzeczność. - Wyprostowała się i włożyła wydruk pod pachę. Szczupła, płaska jak
deska.
I drobniutka, stwierdził, kiedy i on podniósł się z kucek.
- Owszem, jestem uprzejmy. Zawsze. Ale naprawdę mogę cię słuchać i słuchać. Chciałbym wiedzieć
wszystko o tobie.
- Naprawdę?
- Przysięgam. Może... Hm... Wstąpilibyśmy gdzieś na kawę?
- Dobrze.
Dobrze! Bogom niech będą dzięki. Ożywał. Da Siennie najwspanialszy w całym jej życiu orgazm, a
potem rozstaną się w miłej atmosferze. Ona będzie miała cud-wspomnienie, on odzyska siły.
Powiedzmy do jutra.
179

- Zaraz za rogiem jest kawiarnia - przejęła inicjatywę Sienna.
Zajęli jedyny wolny stolik w ogródku. Ona zamówiła zwykłą małą czarną, on podwójne espresso.
Parys był zachwycony, dziewczyna wydawała się piękniejsza z każdą chwilą, chociaż tak naprawdę
nie była piękna.
- O czym jest twoja książka? - zapytał.
- Wstyd powiedzieć.
- Romans?
Sienna zaczerwieniła się, otworzyła szeroko oczy.
- Skąd wiesz?
- Strzelałem.
Trochę znał kobiety, chociaż z żadną nie dane mu było przestawać dłużej.
- A ty? Co robisz w Grecji? - zagadnęła.
- Ja... Jestem modelem. - Często podawał się za modela.
Na Siennie zrobiło to wrażenie. Bardzo powoli, bardzo ostrożnie ujął jej dłoń i pocałował nadgarstek.
Poczuł rozkoszne mrowienie. Wyrwała rękę bardziej zaskoczona niż oburzona. Chyba. Nie potrafił
powiedzieć. Raczej nie zastanawiał się nad odczuciami kobiet, z którymi się zadawał.
- Nigdy nie zdarzyło mi się pójść na kawę z nieznajomym. Pozwolić się całować. Do tego modelowi.
- Ale ja cię nie całowałem.
- No tak... Miałam na myśli... nadgarstek.
- Chciałbym cię pocałować. Naprawdę pocałować.
- Dlaczego? Dlaczego akurat mnie?
- Jesteś godną pożądania kobietą. Nie czujesz, że cię pragnę?
Przygryzła wargę.
- Ja... Nie wiem co powiedzieć.
177

- Powiedz tak.
- Ale my się nie znamy.
- Możemy się poznać. - Bogowie, nie mógł się doczekać, kiedy jej dotknie.
- Owszem. Może... pójdziemy do mojego hotelu - podsunęła nieśmiało. - Jeśli to ma być coś więcej niż
kawa. Ale jeśli nie chcesz, nie musisz. Cholera, jestem zdenerwowana. Przepraszam.
- Znajdziemy jakieś inne miejsce, gdzie żadne z nas jeszcze nie było. - Nie chciał iść do jej hotelu, a
nie mógł zabrać Sienny do domu Luciena. Jeśli była Przynętą, z czym musiał się liczyć, naraziłby
przyjaciół na niebezpieczeństwo.
- Zgoda. - Podniosła się od stolika. - Wynajmiemy pokój?
Położył kilka banknotów na stoliku, też wstał, wziął ją za rękę.
- Tędy. - Ruszył szybkim krokiem, biegł prawie. Nie mógł się doczekać, kiedy będzie ją miał.
- Zaczekaj. - Sienna zasapała się, chciała zwolnić, ale jemu się spieszyło. Niewiele myśląc, przeszedł
jeszcze kilka kroków, wciągnął ją do najbliższego zaułka, przygwoździł do ściany. - Nie znam nawet
twojego imienia.
- Parys - szepnął, całując jej szyję. Nie protestowała, nie odepchnęła go, jak się obawiał. - Mam na
imię Parys. -Wsunął dłonie pod bluzkę, pieścił jej piersi. Takie małe, doskonałe...
Wygięła się, wysunęła biodra do przodu i pocierała jego penis.
- Cudownie - mruknął. - Chcę wejść w ciebie.
- Ja... ja... Wybacz.
Całował jej policzek, brodę. Nie poczuje niesmaku,
181

żalu, że mu się oddała. Będzie wspominała go z uśmiechem do końca swoich dni.
- Przepraszam... Za to. - Nie mówiła z zadyszką, nie było już podniecenia w jej głosie. Raczej
determinacja.
Ostre ukłucie w szyję. Oderwał się od niej zaskoczony. Zachwiał się. Czuł, jak ogarnia go dziwny
letarg.
- Co... Dlaczego...
Jej twarz rozpływała się, ale zdążył jeszcze zobaczyć wypraną z wszelkich emocji maskę. Widział, jak
Sienna zamyka pierścionek z opalem, jak pod kamieniem znika niewielkie metalowe żądło.
- Zło musi zostać wytępione - powiedziała sucho. Jednak Przynęta, pomyślał, i ogarnęły go ciemności.
Reyes siedział w klubie ze striptizem. Doszedł właśnie do wniosku, że wszystkie są takie same,
niezależnie od kraju. Przyjechał do Rzymu szukać puszki Pandory, ale nie mógł skupić się na pracy.
Irytował tylko przyjaciół, bardziej im przeszkadzał, niż pomagał.
W końcu powiedzieli mu, żeby się wynosił i wrócił do świątyni Niewymawialnych, kiedy się uspokoi.
Teraz nacinał sobie dłoń nożem. Robił to pod stolikiem, tak, żeby nikt nie widział. Opętany przez
demona Bólu, codziennie musiał zadawać sobie cierpienia fizyczne. Tylko one przynosiły mu
ukojenie.
Szczególnie teraz, kiedy nie mógł myśleć o niczym innym poza Daniką.
Gdzie ona jest? Czy wszystko z nią w porządku? Nienawidzi go czy może śni o nim po nocach, jak on
o niej?
Miał jej postać ciągle przed oczami. Drobna, jasnowłosa, piękna jak anioł. Zmysłowa, zadziorna,
nieustraszona, namiętna. W każdym razie wyobrażał sobie, że jest namiętna. Dotąd nawet jej nie
pocałował. Nie dotknął.
179

A chciał, bardzo chciał.
Próbował o niej zapomnieć. Dlatego przyszedł tutaj, ale widok czterech nagich dam
gimnastykujących się na scenie niewiele pomógł.
Pragnął ją odnaleźć, chronić... kochać. Nie mógł. Któregoś dnia Aeron uwolni się z lochu i zabije
Danikę, spełniając rozkaz Tytanów. Reyes nie chciał się do niej zbliżać, świadom, że dziewczyna
niedługo będzie musiała zginąć. Nic nie mogło powstrzymać Aerona. Tylko śmierć mogłaby go
powstrzymać. Gdyby sprzeciwił się Tytanom, cierpiałby już zawsze straszliwe męki.
Reyes tego nie chciał. Nie był aż takim egoistą. Aeron był jego przyjacielem, bratem. Razem walczyli,
razem przelewali krew.
Przesunął dłonią po twarzy. Musiał istnieć jakiś sposób uratowania Daniki. Nie mógł znieść myśli, że
to młode życie wkrótce zostanie przerwane.
Może udałoby się przekonać Tytanów, żeby cofnęli rozkaz? Potrzebował do tego monety
przetargowej, czegoś, na co połaszczyliby się w zamian za życie dziewczyny. Co by to mogło być?
Gdzie tego szukać?
Aeron siedział skulony w kącie celi, poobijany, skrwawiony od ciągłych napadów wściekłości. Ból
tylko go wzmacniał.
Mordować, mordować, mordować.
Musi uciec z więzienia. Jestem więziony w swoim własnym domu, myślał z furią. Żądza krwi nie
opuszczała go ani na chwilę, sprawiała, że widział wszystko przez czerwoną mgłę. Ciągle wracał do
niego jeden i ten sam obraz: zatapia nóż w gardle Daniki, potem zabija jej siostrę, matkę, babkę.
Mordować.
183

Przez długi czas miał nadzieję, że opuści go życzenie śmierci. Modlił się o to, ale z każdym dniem
potrzeba zabijania stawała się silniejsza. Przyjaciele już go nie odwiedzali, uchylali tylko drzwi i
któryś wsuwał do celi tacę z jedzeniem. Jakby wykreślili go ze swojego życia.
Mordować, mordować, mordować.
Musi wydostać się z lochu. Musi zabijać. Żądza krwi, zaspokojona, wreszcie się uciszy.
Dość czekania. Dość liczenia na spokój. Wypełni rozkaz.
W głowie z wolna zaczął rodzić się plan. Aeron uśmiechnął się. Już niedługo...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Anya nie mogła uwierzyć, że Lucien chciał ją zabić. Owszem, dostał takie polecenie. Owszem,
zapowiadał, że będzie musiał je wypełnić. Nawet próbował wcześniej.
Tyle że te wcześniejsze próby były niezborne, podejmowane bez przekonania. Ta nie. Naprawdę
zamierzał z nią skończyć. Gdyby w ułamku sekundy nie śmignęła z kanapy, uciąłby jej głowę. Teraz
ją ścigał, zdecydowany skończyć, co zaczął.
Przenosiła się z miejsca na miejsce, usiłując go zgubić.
Jak mógł? Jak śmiał? Była dla niego dobra, pomagała mu. Teraz to się zmieni. To ona go zabije.
Koniec z pożądaniem. Z pocałunkami. Z wyobrażaniem sobie scen rozkoszy. Wróciła na chwilę do
mieszkania w Zurychu, przebrała się w czarne rzeczy, na których nie będzie widać krwi Luciena. W
dwóch innych miejscach uzupełniła zasób broni. Tak przygotowana przeniosła się do domu Luciena
na Cykladach. Zabić go to mało. Zamierzała później pokroić go nożem elektrycznym na cieniutkie
plasterki, jak świąteczną szynkę.
W domu go nie było.
Uganiał się po świecie za nią.
182

Powinien się pojawić lada chwila.
I rzeczywiście. Zmaterializował się już po sekundzie.
Nie zaatakowała. Śmignęła do jego sypialni w twierdzy. Zabrała łańcuchy, w które kiedyś ją zakuł,
przeniosła się na Antarktydę i owinęła je sobie wokół pasa.
- Sukinsyn - mruknęła.
Była jedyną spośród nieśmiertelnych, której niestraszne były żadne łańcuchy, żadne więzienie.
Zawsze, zewsząd mogła się uwolnić. Dzięki ojcu, który podarował jej arcyklucz otwierający
wszystkie spusty.
Nie podda się.
Gdyby pozbyła się cudownego gadżetu, byłoby po niej. Ojciec stracił swoją potęgę, gdy zrezygnował
z klucza, a jednak uczynił to. Chciał wynagrodzić córce to, że tak długo był nieobecny w jej życiu,
chciał pokazać, że ją kocha.
Ku przerażeniu Anyi szybko zaczął opadać z sil, aż wreszcie stał się kompletnym wrakiem. Nie
pamiętał, kim jest, co robił w życiu, że ma żonę. Wymagał stałej opieki, a ponieważ Temida gniła w
więzieniu, o co zadbała Anya, ojcem zajmowała się jej matka.
Oboje zdawali się zadowoleni z takiego stanu rzeczy. Dysnomia miała wreszcie mężczyznę, który jej
potrzebował. Tartaros mógł odetchnąć od obowiązków pana więzienia i od okropnej żony.
Anya nie zamierzała wykorzystywać poświęcenia ojca jako monety przetargowej w swojej wojnie z
Kronosem. Klucz jest jej, koniec, kropka. Gdyby go oddała, byłaby znowu bezbronna.
Przeklęty Kronos. Jak na złość musiał dowiedzieć się, że ojciec podarował jej klucz, który sam dostał
jako dziecko. Gdyby nie to, że uwolniła rodziców z więzienia po tym, jak Kronos przejął władzę,
pewnie nie pamiętałby o kluczu.
186

Chciał go zdobyć, bo bał się, że Anya może użyć magicznego przedmiotu przeciwko niemu.
Próbowała mu wytłumaczyć, że los innych bogów jej nie obchodzi, że nie wróci już do więzienia, by
któregoś z nich uwolnić. Nie uwierzył jej. I słusznie. Gdyby na powrót zamknął jej rodziców,
ponownie pomogłaby im się wydostać na wolność.
Lucien ją odnalazł.
- Anya?
- Zabawimy się? - Nie czekając na odpowiedź, przeniosła się na zatłoczoną ulicę Nowego Jorku,
stamtąd do włoskiego klubu dla gejów, dalej do zoo w Oklahomie, na wybieg słonia, oby zrobił zaraz
kupę, po czym wróciła, skąd wyruszyła do domu na Cykladach. Zdążyła ukryć łańcuchy pod łóżkiem,
wyjąć paralizator i Lucien już byl na miejscu. Wściekły, z krwawiącą nogą, śmierdzący jak siedem
nieszczęść.
- Wdepnąłeś w coś? - zapytała niewinnie.
- To akurat drobiazg. Gorzej, że potrącił mnie samochód, a potem wylądowałem na kolanach nagiego
faceta, który miał erekcję.
Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, nie mogła się powstrzymać.
- Możesz mi powiedzieć, co robiłaś w moim pokoju w Budzie?
- Nie mogę. - Podniosła rękę i potraktowała go paralizatorem.
- Anya! - zawył groźnie.
W odpowiedzi cisnęła w niego dwiema gwiazdami do rzucania. Cichy świst i obie utkwiły w sercu.
- Znowu w serce? - jęknął. - Gdzie twoja oryginalność? - Wyciągnął gwiazdy i rzucił na ziemię. -
Można to załatwić spokojnie.
184

- Nie można.
Uchylił się i kolejna gwiazda przeleciała tuż nad jego ramieniem. Zrobił krok ku Anyi. Odważny
chłopak.
- Dlaczego nie chcesz oddać klucza Kronosowi?
- Dlaczego słuchasz Kronosa, zamiast mnie chronić? Dlaczego wybierasz przyjaciół, zamiast mnie
chronić?
Bogowie, naprawdę to powiedziała? Ten skowyt wyszedł z jej gardła? Zrobiło się jej gorąco. Wybrał
przyjaciół. Tamtej nocy, kiedy Ashlyn ofiarowała swoje życie, by uwolnić Maddoksa od klątwy, Anyi
zamarzyło się, żeby Lucien zrobił kiedyś to samo dla niej. Ale taki jest świat. Kochanki pojawiają się
i odchodzą, przyjaciół ma się na zawsze.
- Jak cię znam, jutro o mnie zapomnisz, Anyu. Dlaczego miałbym poświęcać to, co mi najdroższe, dla
kilku dni z tobą?
Bo jestem tego warta, do cholery! Może była głupia, samolubna, ale chciała, żeby był gotów dla niej
na wszystko: karę, piekło, tortury, najlepiej w pakiecie.
- Pomogłabym ci znaleźć artefakty, pokonać Hydrę. I zdobyć tę przeklętą puszkę.
Lucien zwiesił ramiona, przygarbił się.
- Wiem.
Wolał ją zabić, niż poznać lepiej, ryzykując, że pewnego dnia od niego odejdzie. Wolał ją zabić, niż
skorzystać z jej pomocy.
Rzuciła jeszcze jedną gwiazdę. Tym razem nie był dość szybki i metal utkwił w udzie.
- Uspokój się, do diabła. - Wyciągnął gwiazdę i odrzucił na bok, choć mógł cisnąć ją w Anyę.
- Mam się uspokoić? Mówisz poważnie?
- Tak. Dupek.
185

- Jeśli chcesz mnie zabić, musisz się trochę wysilić.
- Czemu nie. - W mgnieniu oka pokonał dzielący ich dystans.
Śmignęła do salonu, on za nią. Odwróciła się i odskoczyła za stolik do kawy. Lucien uniósł go i
odrzucił. Szklany blat rozprysł się na drobiny.
Dlaczego jego determinacja, jego siła tak ją podniecały? Akurat teraz? Nie powinna nic czuć poza
wściekłością. Ciągle ją obrażał, przekreślał nadzieje, nie liczył się z jej uczuciami. Więc niech cierpi.
- Jeśli mamy walczyć, walczmy honorowo - oznajmił i zniknął. Pojawił się sekundę później z dwoma
mieczami, rzucił jej jeden. Chwyciła go w locie. Ciężki, ale była silniejsza, niż mogło się wydawać.
- W honorowej walce nie ma nic zabawnego - powiedziała, wywijając rycerskim orężem.
- Zdziwisz się.
- Naprawdę chcesz walczyć na miecze z dziewczyną? - próbowała go zawstydzić, chociaż była
podekscytowana. Uda mu się ją pokonać?
- Jesteś nietypową dziewczyną i naprawdę chcę walczyć z tobą na miecze.
- Przyjmuję to jako komplement, Kwiatuszku.
- Bo to był komplement.
Starli się, zadźwięczały klingi. Lucien napierał, Anya się cofała, parując ciosy. Pierwsze trafienie. Jej
miecz przeciął koszulę Luciena. Oóops, wszedł w ciało. Popłynęła krew, ale rana, jak przypuszczała,
musiała szybko się zamknąć. Cholerni nieśmiertelni i ta ich zdolność błyskawicznej regeneracji.
Przeznaczeni do walki wojownicy wracali do sił jeszcze szybciej niż bogowie.
- Szczęśliwy przypadek - mruknął Lucien.
189

- Talent. - Cisnęła w niego wazon, który rozbił się o jego pierś.
- Zobaczymy.
- Nie musimy bać się nieoczekiwanych gości? - Anya odskoczyła, unikając ciosu.
- Wybrałem ten dom, bo stoi na uboczu. - Teraz Lucien musiał uskoczyć w tył, ratując się przed
ciosem w brzuch.
Walczyli, przemieszczając się po całym domu. Ofiarą pojedynku padły kanapa, telewizor, wszystkie
bibeloty. Zerwali zasłony, porobili dziury w ścianach. Jeszcze trochę, a pojawi się policja. Anya
dostała zadyszki, ale kilka razy udało się jej trafić Luciena a to w ramię, a to w łydkę, a to w brzuch.
Sama nie otrzymała żadnego ciosu.
Ooops. Właśnie otrzymała. W ramię.
- Trafiłeś mnie - stwierdziła z urazą.
- Przepraszam.
W jego głosie nie usłyszała wielkiego żalu.
Z groźnym pomrukiem, niczym drapieżnik w poszukiwaniu kolacji, rzuciła się ze sztyletem i wbiła
ostrze w udo.
Kontakt.
- Auuu!
Skończ to. Zaczęła znowu wywijać mieczem, spychając Luciena w stronę sypialni. Był silniejszy od
niej, musiała przyznać. Lepiej robił mieczem, ale za każdym razem, kiedy mógł już siec, kłuć,
powstrzymywał się w ostatniej chwili. Co się dzieje? Przecież miał ją zabić.
- Nie wiem, dlaczego tak długo zawracałam sobie tobą głowę. Dlaczego ci pomagałam.
- To jest nas dwoje. - Wykrzywił się, obnażył zęby.
- Jestem już zmęczona tym twoim użalaniem się nad
187

sobą. Zgrana płyta, cukiereczku. - Przyłożyła mu pięścią. Kontakt. - Masz blizny na twarzy. Co z tego.
To jeszcze nie znaczy, że wszystkie kobiety mają uważać cię za szpetnego.
Zamierzyła się ponownie, ale tym razem odbił jej rękę.
- Nie powiesz, że jestem przystojny. Nie możesz mnie pragnąć. Sama to przyznałaś.
- Ludzie cały czas łżą, dupku żołędny. Chyba wspominałam, że ja osobiście kłamię nałogowo.
Lucien znieruchomiał, otworzył szeroko oczy, zdumiony. Pełen nadziei?
- Kłamałaś?
- To bez znaczenia. Teraz cię nienawidzę. - Opuściła miecz i pchnęła go. - Chciałeś mnie zabić.
Zachwiał się, zatoczył. Wypuścił broń z ręki.
- Od samego początku zamierzałem cię zabić, nie robiłem z tego tajemnicy.
- Tak, ale nie traktowałeś rozkazu Kronosa poważnie. - Znowu go popchnęła, dalej, w głąb sypialni.
- Naprawdę zabrałabyś moją duszę? Dotykał już zgięciem pod kolanami łóżka.
- Tak. Nie. Nie wiem. Dręczysz mnie strasznie. Nie potrafię podjąć żadnej decyzji, gdy idzie o ciebie.
Znowu pchnęła i klapnął tyłkiem o materac. Przyłożyła mu z całych sił w żołądek, aż zgiął się wpół, z
trudem chwytając oddech.
- Anya - sapnął.
- Koniec gadania.
- Wcale mnie nie nienawidzisz. - Chwycił ją za nadgarstki, pociągnął. Kiedy upadła na niego,
przywarł ustami do jej ust.
Ten facet wie, jak całować, pomyślała jak przez mgłę. Miałaś go już nie pragnąć.
191

Nie mogłaś wiedzieć, że znowu będzie cię całował. Wyciągnij łańcuchy. Teraz!
Nie wyciągnęła łańcuchów, zbyt zajęta całowaniem.
Mała chwila przyjemności i zaraz wyciągnę łańcuchy, przykuję go do łóżka.
Smakował tak dobrze. Lepiej niż zapamiętała.
Czuła jego dłonie na pośladkach, erekcję między udami. Jeszcze trochę i dojdzie. Będzie prosiła o
więcej. Będzie błagała.
Bogowie, nienawidziła swojej klątwy.
Jeszcze bardziej nienawidziła siebie. Była niemal gotowa wypełnić przeznaczenie, które
przepowiedziała jej Temida.
Mowy nie ma, żeby związała się z nim na zawsze. Nigdy już by nie mogła żadnego innego dotknąć,
pocałować, czy choćby pomyśleć o jakimś innym. Dlaczego miała ochotę uśmiechnąć się na myśl o
całej wieczności z Lucienem? O oddaniu mu serca na zawsze, choćby był nią zmęczony?
- Rozbierz się - powiedział. - Chcę czuć twoją skórę. Tak.
- Nie. - Przemówił zdrowy rozsądek. Mogła go pragnąć, ale wieczór musi się skończyć, jak
zaplanowała. Lucien przykuty do łóżka, zdany na jej łaskę. Ukarze go za to, że chciał ją zabić.
Co nie znaczy, że masz całkiem odmawiać sobie przyjemności. Zdejmij coś. Widać nie tylko on miał
problemy z trzymaniem się raz podjętych decyzji.
- Pragnę cię, jasne? Nie mogę się dłużej wypierać. I nie zabiję cię w trakcie seksualnych zatrudnień.
Masz moje słowo.
Czyżby usłyszała w jego głosie wyrzuty sumienia?
- Najpierw mnie przelecisz, potem zabijesz. - Nie
189

obraziła się, chociaż pewnie powinna. - Ty się rozbierz. Ja zostanę w ubraniu.
Twarz Luciena zamieniła się w jednej chwili w martwą, pozbawioną wyrazu maskę. Anya omal się nie
popłakała. Nie chciała kończyć przyjemnej sesji.
- Dlaczego nie chcesz się dla mnie rozebrać?
- Prosiłam, żadnego gadania. - Zamknęła mu usta pocałunkiem.
Nie chciała powiedzieć mu prawdy, ale nie chciała też kłamać.
Kiedy przestali się całować, ujął jej brodę i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy.
- Twierdzisz, że moje blizny ci nie przeszkadzają.
- Nie przeszkadzają.
- Anyu, proszę, powiedz prawdę, ten jeden jedyny raz nie kłam.
- Nie przeszkadzają.
Z oczu Luciena wyzierało spojrzenie demona. Odepchnął Anyę tak gwałtownie, że omal nie spadła z
łóżka.
- Niby mnie pragniesz, ale nie chcesz zdjąć ubrania. Nie wierzę, żebyś naprawdę mnie pragnęła.
- Pragnę. Rozpiął dżinsy.
- Udowodnij to. Weź go do ust.
- Co... co?! - Takiego wielkiego?
Spojrzała na Luciena. Był zły, pełen pogardy dla niej i dla siebie. Spodziewał się, że ona odwróci się i
wyjdzie? Ucieknie?
Nigdy czegoś takiego nie robiła. Według niej była to pieszczota zbyt upokarzająca i zbyt intymna, ale
myśl, że mogłaby to zrobić z Lucienem, podniecała.
- Twoje zapewnienia... - ciągnął. - To miała być kara za to, że chciałem cię zabić, czy próba
zmiękczenia mnie?
193

Tak czy inaczej, oboje wiemy, że nie zamierzałaś posunąć się ani o krok dalej. Zdumiewa mnie twoje
okrucieństwo.
Ona, okrutna? Bo pragnie go do bólu? Bo gotowa byłaby zapomnieć o swojej klątwie i spędzić z nim
wieczność?
- Sama potrafię chronić własne życie. Uprzejmie dziękuję, ale nie potrzebuję twojej pomocy. Nie
miałam też najmniejszej potrzeby zmiękczania cię. Chyba już to wyjaśniałam? W dodatku ty akurat
masz najmniejsze prawo oskarżać mnie o okrucieństwo.
- Nie gadaj, tylko obciągnij.
Wydawało mu się, że jest wulgarny, że ją zrazi, tymczasem ona, ku własnemu zaskoczeniu, naprawdę
miała ochotę to zrobić.
Przysunęła się do niego.
- Anyu...
- Nie robię tego, żeby dowieść czegokolwiek. Po prostu nie mogę się powstrzymać. Muszę to zrobić.
Wzięła go do ust... Lucien jęknął z rozkoszy, wczepił palce w jej włosy.
- Anyu, nie. Nie powinienem był... Anya... Przesuwała rytmicznie wargami w górę, w dół, jak na
filmach porno, które czasami oglądała.
- Nie... nie... Och, bogowie. Nie przerywaj, Anyu, proszę.
Od rozkazów do błagań. Rozkoszowała się swoją nad nim władzą, jego pożądaniem. Mój.
Czuła napięte mięśnie, krew pulsującą w żyłach.
- Zmieniłem zdanie. Przestań!
Nie przerywała. Traktowała jego fiuta tak, jakby to był jeden z jej ulubionych lizaków.
- Ja zaraz... Anya! - Ryknął i w tej samej chwili doszedł w jej ustach. Powoli uniósł powieki, spojrzał
na nią. - Nie musiałaś tego robić.
191

- Chciałam. Pragnę cię. Nigdy w to nie wątp. W jego oczach pojawiła się czułość.
- Dlaczego nie chciałaś się rozebrać?
Czułość... Nikt poza matką i ojcem nigdy tak na nią nie patrzył. Jakby była kimś najdroższym.
Skarbem. Serce się jej ścisnęło.
Lucien pogłaskał ją po policzku.
- Próbowałem opierać ci się od pierwszej chwili, kiedy tylko poczułem ten truskawkowy zapach. Jak
widzisz, nie udało się.
Jeśli mówił prawdę, pragnął jej od samego początku i toczył walkę z samym sobą. Wszystkie ostre
słowa i przykre gesty miały mu pomóc zachować dystans.
Nie wiedziała, co robić. Cholera. Wszystko zaczynało się komplikować. Nie mogła już dłużej
wściekać się na niego, mówić sobie, że go nie znosi.
Uczynione przez niego właśnie wyznanie nie oznaczało jednak, że poniecha zamiaru uśmiercenia jej.
Nie mógł. Chyba że „poświęciłby dla niej wszystko, co mu najdroższe". Nie miała prawa oczekiwać
po nim takiej decyzji, nie dając mu nic w zamian.
- Anyu. Ocknęła się.
- Co takiego?
Wargi mu zadrgały w hamowanym uśmiechu.
- Skup się.
- Przepraszam. Mówiłeś coś?
- Pytałem, dlaczego za nic nie chcesz się rozebrać. Boisz się?
- Nie. - W każdym razie nie w sensie fizycznym. Wspaniały facet. Położyła mu dłonie na piersi. Powie
mu, zdecydowała. Po tym wszystkim, przez co razem przeszli, zasługiwał, żeby poznać prawdę.
195

- Ciąży na mnie klątwa - wyznała. Jeśli Lucien kiepsko zareaguje, będzie mogła spokojnie go
znienawidzić. Uwolni się od obsesji.
Zachmurzył się.
- Też masz swojego demona?
- Nie. Moja klątwa jest zupełnie zwyczajna.
- Reyes wspominał o klątwie, ale nie wiedział, na czym polega.
- Prawie nikt nie wie, a ci, którzy wiedzą, ukrywają się przed Kronosem. A, wie jeszcze jedna zimna
suka, która aktualnie kibluje.
- Kto rzucił na ciebie klątwę i dlaczego? - zapytał z takim gniewem, jakby zamierzał zabić sprawcę,
ktokolwiek by to był. - Reyes mówił coś o Temidzie.
- Owszem. Moja matka stuknęła się z jej mężem, Tartarosem, i dziewięć miesięcy później na świecie
pojawiła się mala Anya. Temida nie miała o niczym pojęcia, dopóki mnie kiedyś przypadkiem nie
zobaczyła. A jestem wykapany tatuś.
- Pamiętam Tartarosa - powiedział Lucien. - Odprowadzałem mu więźniów. Miał swój honor, był
nawet przystojny, ale rozbierać bym go nie chciał.
Anya uśmiechnęła się mimo woli.
- Temida gotowała się z wściekłości. Zrozumiałam znaczenie jej klątwy dopiero po kilku dniach,
kiedy minął pierwszy szok. Miałam ochotę uciąć jej głowę.
W oczach Luciena błysnęła żądza. Trwało to ułamek sekundy, ale nie dało się nie zauważyć.
- Nie wiem dlaczego, ale kręci mnie jak cholera, kiedy tak mówisz.
Chyba wiedziała. Był Żniwiarzem Śmierci, na co dzień stykał się z ludzką słabością. Ona była silna.
Stanowcza. Dla Luciena musiała być to wspaniała odmiana, w każdym
193

razie miała taką nadzieję. Chciała, żeby ją lubił, dobrze się przy niej czuł.
- Opowiedz mi o klątwie.
- Będę związana na wieczność z tym, komu pozwolę wejść we mnie. Inni mężczyźni przestaną dla
mnie istnieć.
Lucien zmarszczył brwi.
- To znaczy...
- Przeraża mnie myśl, że mogłabym stracić wolną wolę, być całkowicie uzależniona od mojego
partnera. Na zawsze. Nie móc go opuścić. Jeśli zakochałby się w innej, musiałabym patrzyć na ich
miłość, cierpieć i tęsknić.
Słuchał uważnie. Potrafił wczuć się w jej położenie.
- Bardzo długo moja wola była bez reszty uzależniona od Śmierci. Robiłem to, co mi nakazywała. Nie
panowałem nad nią.
- Wiesz zatem, jakie to okropne.
- Tak. Dlatego obiecałem sobie, że nigdy nie będę próbował do niczego cię zmuszać. - Zwilżył usta
językiem. - Zatem ty jeszcze nigdy...
Anya pokręciła głową.
- Nie.
Długo wpatrywał się w nią bez słowa. Nie wiedziała, co dzieje się w jego głowie.
- Surowo, niesprawiedliwie cię oceniałem - odezwał się w końcu. - Nie potrafię wyrazić, jak bardzo
tego żałuję. Anyu... - Zamilkł na chwilę. - Miałaś kiedyś orgazm? - wykrztusił.
Wszystkiego się spodziewała, ale nie tego pytania.
- Tylko kiedy sama to robię - przyznała spokojnie. - Nie wiem, czy palce to też byłaby penetracja. Na
wszelki wypadek nigdy nie pozwoliłam dotknąć się żadnemu mężczyźnie poniżej pasa.
- Ufasz mi? Nie boisz się, że wejdę w ciebie?
197

- Chyba... tak. - Głupia jesteś. Ani trochę nie powinnaś mu ufać.
Luciena, zdawać by się mogło, ogarnął ogień.
- Rozbierz się dla mnie, Anyu. Nie wejdę w ciebie, przyrzekam, ale chcę cię dotykać, pieścić. Muszę
cię dotknąć.
Wyśmignął spod niej tak nagle, że padła na twarz, nosem w materac. To sukin...
Był już z powrotem. Leżał na niej. Nagi.
Wstrzymała oddech i czekała. Bała się powtórki tego, czego próbował Ajas.
Powinna bać się Luciena, jego na pierwszym miejscu. Ale, bogowie świadkami, pragnęła go. Chciała
wiedzieć, jak to jest mieć orgazm z mężczyzną. Z tym mężczyzną, żadnym innym.
Śmignęła na skraj łóżka, rozebrała się w mgnieniu oka i wróciła do Luciena.
Przyglądała mu się w pełnym świetle, a potem wyciągnęła rękę i dotknęła ogromnego motyla na jego
piersi. Poczuła żar pod opuszkami palców. Lucien też musiał coś poczuć, bo naprężył się, jęknął.
- Od dawna chciałam to zrobić.
- I ja chciałem, żebyś to zrobiła.
- Skąd te blizny?
- Pociąłem się zatrutym nożem - przyznał z ledwie wyczuwalnym wahaniem. - Przypalałem rany.
Kiedy zaczynały się goić, ciąłem znowu. I znowu.
Bogowie, jak to musiało boleć...
- Chciałeś umrzeć?
- Tak... Kobieta, którą kochałem, umarła, i musiałem odprowadzić jej duszę do nieba.
Kochał kiedyś? Niezbyt jej się to podobało, jednak nieporównanie gorsza była myśl, że cierpiał.
195

- Współczuję. Lucien kiwnął głową.
- Kiedy zrozumiałem, że nie umrę, modliłem się, żeby blizny nie znikły. Ktoś wysłuchał moich
modlitw, kto nie wiem, w każdym razie blizny pozostały.
- Dlaczego modliłeś się, żeby nie znikły? Nie robię ci wyrzutów, po prostu chciałabym wiedzieć.
- Musiałem zyskać pewność, że kobiety będą się ode mnie odwracać i już nigdy się nie zakocham, nie
okażę słabości.
- Ja się nie odwróciłam.
- Nie, ty się nie odwróciłaś.
- A ty okazałeś słabość.
- Z czego się cieszę.
- Ja też.
- A teraz, Anyu, dam ci rozkosz - szepnął. - Będę uważał. Obiecuję. Nie bój się.
Rozsunęła powoli nogi i Lucien zaczął pieścić ją językiem. Kiedy szczytowała, przed oczami
eksplodowały tysiące gwiazd. Wzniosła się do nieba. Coś mówiła, krzyczała.
Kiedy opadła bez sił na materac, usłyszała:
- To dopiero początek.
Piętrzące się fale następnego orgazmu...
- Lucien, Lucien, Lucien. - Błogosławieństwo wybawienia. On to sprawił. Była wolna. Cudownie
wolna.
Leżała syta rozkoszy, zaspokojona. Mógłby zrobić z nią wszystko...

ROZDZIAŁ JEDENASTY
Lucien usiłował uporządkować myśli. Anya go pragnęła. Naprawdę go pragnęła. Blizny jej nie
przeszkadzały. Przeciwnie, robiła wrażenie uszczęśliwionej.
Ciągle nie mógł otrząsnąć się z szoku. Śmierć była nie mniej wstrząśnięta. Nie przestawała mruczeć.
Nie przypuszczał, że Anya weźmie do ust. Raczej oczekiwał, że wyjdzie obrażona. Wszystkiego mógł
się spodziewać, ale nie tego, że jest dziewicą. Że ta pełna seksu, pełna życia, odważna dziewczyna
nigdy nie była z mężczyzną.
Uważał ją niemal za dziwkę, a ona była czysta jak śnieg. Teraz dręczyły go wyrzuty sumienia.
Straszna była klątwa Temidy, szczególnie dla kogoś tak kochającego niezależność jak Anya. Dla
bogini, której udręka nie skończy się za lat sześćdziesiąt, siedemdziesiąt, ale będzie trwała wieczność.
Wiedział, co znaczy wieczne potępienie.
Jak Kronos mógł się domagać śmierci tak wspaniałej dziewczyny? Jak on, Lucien, miał ją zabić?
Nie będzie w stanie tego zrobić. Nie chciał zbliżać się do żadnej kobiety, którą potem demon każe mu
holować
200

w zaświaty. I stało się. Gdyby oddała klucz... Kronos nie cofnie rozkazu, jeśli go nie dostanie.
Koszmar. Lucien wpadł po uszy.
Anya go rozumiała, bawiła, chyba nawet lubiła. Pożądała.
Może nie musi skończyć się koszmarem. Gdyby udało mu się wykraść klucz... Anya będzie wściekła,
ale tym się nie przejmował. Gniew jest lepszy niż śmierć.
Gdzie trzymała klucz? Raczej się z nim nie rozstawała, ale nie widział przy niej nic, co
przypominałoby klucz. Może ukryła go w którymś ze swoich licznych domów?
Należało działać szybko, Kronos mógł się pojawić w każdej chwili.
Anya uniosła się na łokciu. Zachwycająca. Uzależnił się od niej, jak narkoman uzależnia się od
używki.
Odgarnął kosmyk jej jasnych włosów za ucho.
- Byłem głupi, że broniłem się przed tobą tak długo.
- Owszem, ale nie przejmuj się, ukarzę cię za to pieszczotami, których nigdy nie zapomnisz. - Zaczęła
obsypywać go pocałunkami.
Nigdy nie będzie miał jej dość.
Fascynowała go tak samo jak Śmierć. Bystra, wytrwała, potrafiła zmierzyć się z nim, gdy każda inna
uciekłaby z krzykiem. Nie tylko ze względu na szpetne blizny i nie ze względu na demona, nawet nie
dlatego, że miał ją zabić, raczej z powodu obelg, których jej nie szczędził.
Na które nie zasłużyła.
- Przepraszam - zaczął i usłyszał gniewny ryk Śmierci. Dusze gotowe do podróży w zaświaty wzywały
demona, a jemu nie w smak było odrywać się od Anyi. - Już to mówiłem, ale powinienem powtarzać.
198

- Za co przepraszasz?
- Byłem wobec ciebie wulgarny, prostacki. Demon znowu się odezwał, protestował, ale powinność
wzywała.
Uwiniemy się raz dwa.
Po raz pierwszy to Lucien musiał popychać Śmierć do działania. Zostań.
Wrócimy niebawem. Ona będzie na nas czekała. Szybciej!
- Muszę zniknąć na trochę. Nie odchodź. - Przeniósł się w wymiar duchowy.
Znalazł się w niewielkim pokoju. Ściany zbryzgane krwią, na podłodze dwa ciała, mężczyzny i
kobiety. Dzięki Śmierci wiedział, co się stało. Mężczyzna podejrzewał, niesłusznie zresztą, że kobieta
go zdradza. Zastrzelił ją i sam odebrał sobie życie.
Sukinsyn... Zaraz, czy on nie oskarżał Anyi o to samo?
Zagłębił dłoń w ciele mężczyzny i wyszarpnął duszę, nie dbając o delikatność.
Dusza wrzasnęła, kiedy zobaczyła oczy Luciena, szarpała się. Odtransportował ją do piekła w
ekspresowym tempie i wrócił do pokoju.
Dusza kobiety zatchnęła się na jego widok.
- Nagi... - szepnęła. No tak, powinien był coś na siebie włożyć. - Jestem w niebie?
- Jeszcze nie. - Dusze często usiłowały nawiązywać z nim rozmowę, on rzadko wdawał się w
pogawędki. Tym razem odpowiadał niemal automatycznie. - Zaraz znajdziesz się w niebie. Anioły są
znacznie ładniejsze niż ja. - Po chwili duszyczka stała u bram niebieskich, a on mógł wrócić do
własnego małego nieba.
Nie wiedział, jak długo go nie było, w każdym razie
199

zmaterializował się w domu w Grecji. Śmierć przycichła.
Anya leżała wyciągnięta wygodnie na łóżku. Otworzyła oczy, spojrzała na niego i poczuł się
najpiękniejszym facetem na świecie.
- Nie mogłam się już doczekać - szepnęła.
Ledwie położył się obok niej, ledwie zaczęła go pieścić, co za rozkosz, usłyszał trzaśnięcie drzwi
wejściowych i okrzyki zdziwienia. Dom wyglądał rzeczywiście strasznie, jakby przeszedł przez niego
huragan.
- Co tu się, do diabła, działo? - usłyszeli głos Stridera i ciężkie kroki.
- Nic - sarknął Lucien. - Nie wchodź do mojej sypialni. Daj mi moment.
- Daj nam moment - zawołała Anya. Kroki ucichły.
- Daję wam minutę i wchodzę.
Lucien chciał usiąść. Poczuł zimny metal wokół nadgarstka. Zmarszczył czoło. Anya przykuła go do
łóżka.
- Co to, jakaś zabawa?
- Nie.
Odezwał się tik pod okiem.
- Potrafię uwolnić się z pęt.
- Z tych się nie uwolnisz. - Wyskoczyła z łóżka, podeszła do szafy, wyjęła koszulę Luciena i spodnie.
- Wybacz, cukiereczku, ale nie wypuszczę cię stąd, dopóki nie dokończymy naszej rozmowy.
Szarpnął się, ale łańcuchy nie puściły. Próbował się teleportować. Nic z tego. Teraz już wiedział, po co
odwiedziła jego pokój w twierdzy.
- Rozkuj mnie. Natychmiast.
- Nie mam klucza - stwierdziła z żalem.
203

- Jest w kieszeni. - Wskazał brodą spodnie leżące na podłodze. Zajęty Anyą, zapomniał zostawić klucz
w Budzie.
- W tych spodniach? - Podniosła dżinsy.
- Tak.
Wyjęła mały kluczyk i położyła go na otwartej dłoni. Ku sufitowi uniósł się mały biały obłoczek. Puf!
I kluczyk zniknął. Anya otrzepała ręce, zadowolona z udanej sztuczki.
- Coś ty zrobiła? - ryknął Lucien. - Gdzie klucz?
- Lucien? - zaniepokoił się Strider.
- Jeszcze nie - odkrzyknął Lucien.
- Nie przejmuj się - pocieszyła go Anya. - Ten klucz, którego domaga się Kronosek Kręcinosek, to
arcyklucz. Otworzy wszystko, nawet te łańcuchy.
- Udowodnij to. Uwolnij mnie. Ale już. Zawarliśmy przecież rozejm.
- Dlatego jesteś tylko skuty, a nie martwy. - Podeszła do łóżka. Rzeczy Luciena były za duże, za
obszerne, ale wyglądała ślicznie.
Kiedy próbował chwycić ją za nadgarstek, uskoczyła ze śmiechem.
- Zasłużyłeś sobie na łańcuchy i dobrze o tym wiesz. Masz grzecznie znosić karę.
- Anya - powtórzył strasznym głosem. Gdyby słowa mogły siec, byłaby już poszatkowana na
kawałeczki.
Trzymając się na bezpieczną odległość, zarzuciła na niego koc, który zakrył imponujący wzwód.
- Tak będzie przyzwoiciej - wyjaśniła.
Nawet teraz jej pragnął. Ona chyba też, sądząc po tęsknym spojrzeniu, które posłała kocykowi, jakby
mu zazdrościła bezpośredniego kontaktu z Lucienem i jego przyległościami.
201

- Wrócę, jak pozbędziesz się Klęski. - Zniknęła. Lucien opadł na poduszki.
- Niech to szlag! - Z furią uderzył dłonią w zagłówek łóżka.
Do pokoju wpadł Strider; w rękach dwa sztylety wzniesione do ciosu.
- Mogę, nie mogę, jestem. - Ogarnął jednym spojrzeniem wywrócone do góry nogami wnętrze. - Co tu
się, do diabła, działo? Cały dom zdewastowany.
- Schowaj to. - Lucien wskazał sztylety. - Trochę się posprzeczaliśmy z Anyą.
Z twarzy Stridera w jednej chwili zniknął wyraz zatroskania.
- A potem postanowiliście się zabawić w zakuwanie? Kapuję. - Zaśmiał się. - Nie wiedziałem, że
lubisz takie przyjemności.
- Zaniknij się i wynoś stąd. Ona nie wróci, dopóki tu będziesz.
- Nie wyjdę. - Strider przysiadł na brzegu łóżka. - Po pierwsze, chcę sobie popatrzyć na fajerwerki. Po
drugie, nie zostawię cię samego w tych łańcuchach. Co prawda nie kontaktowaliśmy się w minionych
wiekach, co nie znaczy, że nie myślę o twoim tyłku.
- Niech ci tylko jakieś głupoty nie przychodzą do głowy. Nie jestem z branży.
Kopnął go w pierś i Strider wyłożył się jak długi. Lucien zasłonił twarz wolną dłonią.
- To upokarzające. - Wolałby z dwojga złego, żeby znalazł go Reyes albo Parys.
- Masz ochotę na popcorn czy coś takiego? - Strider wyszczerzył zęby i podniósł się z podłogi.
- Mam ochotę zostać sam. Wynoś się.
- Nie.
205

- Ona nie zrobi mi nic złego. Gdyby miała taki zamiar, już by mnie załatwiła.
Ciężkie westchnienie.
- W porządku. - Strider wyszedł z pokoju. Lucien myślał, że poszedł sobie na dobre, ale wrócił po
kilku minutach z komórką.
- Tym maleństwem można robić zdjęcia i wysyłać mejle. - Zrobił Lucienowi kilka fotek w łańcuchach.
- Przestań - zawarczał obiekt dokumentacji.
- Nie. O, teraz masz świetną minę. Niezły hard core. Lucien spiorunował go wzrokiem.
- Są tacy, którzy boją się mojego gniewu.
- Przestaną, jak zobaczą Żniwiarza przykutego do łóżka z maszcikiem pod kocykiem.
Luciena krew zalała.
- Zapłacisz mi za to!
Strider w jednej chwili spoważniał.
- Lepiej, żebyś nie stawał ze mną do walki. Wiesz, że jestem strażnikiem Klęski i zrobię wszystko,
zaciukam rodzoną mamusię, ale wygram.
Lucien cisnął w niego poduszką.
- Odłóż aparat i wyjdź.
Strider uśmiechnął się, ale posłuchał. Nie do końca wprawdzie, bo aparat zabrał z sobą.
- Na razie. A, widziałeś może Parysa?
- Nie. Dlaczego pytasz?
- Pojechał na zakupy i zniknął.
- Pewnie jest z kobietą. Albę dwoma. Nie martwiłbym się o niego. Jak go znam, nabiera sił przed
podróżą, a to może potrwać nawet kilka dni. Ostatnio miał ostry niedobór seksu.
- Najwyraźniej nie on jeden. - Strider uśmiechnął się obleśnie. - Gideon się wkurzy, jeśli będzie musiał
lecieć
203

sam, ale niech chłopcy się martwią. Ja niedługo mam samolot. Bardzo chciałbym odnaleźć pannę
Hydrę i skarby, których pilnuje.
- Dzwoniłeś do Sabina?
- Aha. Strasznie się nakręcił. Mówi, że nic nie znaleźli w świątyni Niewymawialnych, chociaż składali
ofiary z krwi. Nie rezygnuje jeszcze, bo czuje, że coś tam jest.
- Bardzo dobrze. - Prędzej czy później któryś z nich natrafi na trop. - Nie zdążyłem zobaczyć się z nim.
- Zbyt był pochłonięty Anyą.
Telefon zabrzęczał, Strider wyjął go z kieszeni i uśmiechnął się. Bez przerwy się uśmiechał.
- Skoro mowa o Sabinie... Wysłałem mu fotki i mam odpowiedź. Podobały mu się. Pisze, że dobrze
wyszedłeś i powinieneś częściej pozować.
Lucien opadł na łóżko, waląc przy okazji ciemieniem o zagłówek.
- Wynoś się. Muszę pogadać z Anyą.
- Ty to masz szczęście, draniu. Sam chętnie bym pogadał z tą ślicznotką.
W oczach Luciena zamigotały wściekłe błyski.
- Nie wyrażaj się.
Strider zbaraniał, ale nic nie powiedział.
- Będę w pobliżu, dopóki cię nie uwolni. Do zobaczenia, Żniwiarz. Baw się dobrze. - Wreszcie
wyniósł się na dobre, trzaskając drzwiami frontowymi.
- Jestem sam - zawołał Lucien. Żadnej odpowiedzi. - Anya! - Nic.
Odczekał chwilę i zawołał ją jeszcze raz. Nadał nie reagowała. Niech to cholera! Żartuje sobie z
niego? Chce go ukarać?
A może coś się jej stało?
Nagle w głowie pojawił się przerażający obraz i Lucien
207

oblał się potem. Anya stoi na środku salonu w swoim domu w Zurychu i kłóci się zawzięcie z
Kronosem.
Demon prychnął gniewnie. Obraz wydawał się realny, był zbyt dokładny, zbyt szczegółowy. Nie
słyszał, o czym tych dwoje rozmawia.
Czyżby Kronos zdecydował się sam zlikwidować Anyę? Lucien szarpnął się z całych sił, ale łańcuchy
nie puszczały.
- Anya!

ROZDZIAŁ DWUNASTY
- Chcę mieć klucz, Anyu.
Serce zabiło gwałtownie. Oto jej nemezis. Kronos we własnej osobie. Świeżutko upieczony król
bogów. Podły drań, który rozkazał Lucienowi upolować ją i zarżnąć jak zwierzę.
Można by ułożyć niezłe ogłoszenie:
Samotny biały mężczyzna lubiący czasami kogoś zlikwidować szuka samotnej białej kobiety do
współrządzenia światem. Zainteresowana? Połechtaj moje ego i daj mi wszystko, co najcenniejsze.
- A ja chcę mieć święty spokój, tyle że nie zawsze dostajemy to, na co mamy ochotę, nie tak?
Kronos zacisnął zęby.
Anya teleportowała się do Zurychu, żeby zmienić ubranie na coś bardziej seksownego. Na szczęście
zdążyła się przebrać przed niezapowiedzianą wizytą Kronosa. Żaden facet poza Lucienem nie miał
prawa oglądać jej nago.
Lucien.
Tak była pochłonięta myślami o nim, że z obecności Kronosa zdała sobie sprawę, dopiero kiedy się
odezwał.
206

Nigdy dotąd nie zdarzyło się jej nic podobnego. Zwykle wiedziała zawczasu. Wyczuwała i uciekała.
Mogła jeszcze teleportować się, ale nie. Postanowiła wysłuchać, co ten dureń ma jej do
zakomunikowania. Zamierzał skarżyć się na Luciena?
- Klucz - upierał się. - Daj mi go.
- Już to przerabialiśmy, ważniaku. Nie zmieniłam zdania.
Krążył wokół niej, ciskał groźne spojrzenia, w końcu przysunął się tak blisko, że jego broda kłuła
policzek. Długa biała szata musnęła udo, owionął ją zapach ambrozji.
Emanowała od niego moc. Bez dwóch zdań, Kronos był potężnym bogiem.
Ale Grecy też byli potężni. Gromowładny Zeus ze swoimi piorunami, Hera szukająca zemsty na
każdym, kto chociażby trochę się jej naraził. A ten tutaj rozprawił się z nimi, jakby to były pchły,
uciążliwe robactwo pozbawione wszelkiego znaczenia. Ją traktował podobnie.
Wyprostował się, rozchmurzył nieoczekiwanie.
- Widziałem cię ze Żniwiarzem.
- Co z tego? - Tylko nie okazać lęku. Co widział? Myśl, że obserwował ich intymne zatrudnienia,
wywoływała obrzydzenie.
- Lubisz go.
- Jeszcze raz zapytam, co z tego? Znajdzie się trochę facetów, których lubię. - Oby nie usłyszał
kłamstwa w moim głosie.
- Oddaj mi po dobroci klucz, a sprawię, że Żniwiarz zostanie z tobą na zawsze i będzie ci posłuszny po
wiek wieków.
Kusząca propozycja. Kronos nie zdawał sobie sprawy, jaki wspaniały prezent chce jej ofiarować.
Wreszcie
207

byłaby równa mężczyźnie. Miałaby Luciena tak długo, jak by chciała, a on robiłby wszystko, o co by
poprosiła. Nie. Całe wieki broniła się sama przed takim losem, nie życzyła podobnego nikomu
innemu, szczególnie istocie tak dumnej jak Lucien. Miałby być zależny od niej, kiedy już był skazany
na zależność od swojego demona? I kiedy ledwie uwolnił się od klątwy Maddoksa... Pozbawianie go
tej odrobiny wolności, którą jeszcze dysponował, byłoby zbrodnią.
- Dziękuję, ale nie. Znudziłby mi się po tygodniu. Bawi mnie, kiedy patrzę, jak się wysila, żeby mnie
zabić. Miło, że mu się podobam, ale... - Wzruszyła ramionami, jakby już się jej przejadł. - Dlaczego po
prostu nie odbierzesz mi klucza?
Kronos skrzywił się paskudnie.
- Chciałabyś.
- Może - zakpiła i usłyszała słowa ojca. Rozbrzmiewały tak wyraźnie, jakby to było wczoraj,
chociaż minęło tyle lat:
- Znajdą się tacy, którzy będą próbowali cię zabić, żeby zdobyć to, co ci chcę dać, ale nie wejdą w
posiadanie daru, który dostałaś ode mnie.
- Dlaczego ktoś chciałby mnie zabić? Nie rozumiem. - Pokręciła głową. - Nieważne. Nic mi nie dawaj.
Nie chcę, żeby ktoś nastawał na moje życie. Po prostu pozwól mi odejść.
- Żebyś znowu została uwięziona? Nie. Wkrótce zrozumiesz, ile wart jest ten klucz. Już nikt nigdy nie
odbierze ci wolności. Będziesz mogła przenosić się z miejsca na miejsce, dokądkolwiek zapragniesz,
mocą samej myśli. I będziesz wolna. Na zawsze.
- Klucz? Ojcze...
- Wysłuchaj mnie. Ten, kto zada ci śmiertelny cios,
211

żeby zdobyć klucz, stanie się bezsilny jak dziecko i do końca swoich dni nie odzyska dawnej mocy. Z
tego powodu niewielu będzie próbować. Odważą się tylko ci, którzy tak będą pożądać klucza, że
zapomną o konsekwencjach. Słuchasz mnie? - Ojciec potrząsnął nią. - Bądź czujna. Jeśli oddasz klucz
dobrowolnie, obdarowanemu nic złego się nie stanie, ale ty stracisz moc. Bo klucz żyje, jest częścią
ciebie. I tak razem z kluczem oddasz to, co czyni cię potężną. Rozumiesz teraz?
- Nie!
- Kiedy raz już wejdziesz w jego posiadanie, nie możesz go oddać. Należy do ciebie. To mój prezent,
dowód mojej ojcowskiej miłości.
Łzy napłynęły jej do oczu, chciała spytać ojca, czy straci swoją potęgę, przekazując jej klucz, ale już
podjął decyzję. Już zaczynał słabnąć.
Otrząsnęła się ze wspomnień.
- Już nigdy nie użyję go przeciwko tobie - zapewniła Kronosa.
- Przerabialiśmy to, jak się wyraziłaś. Użyjesz.
- Tylko jeśli będę musiała znowu uwolnić rodziców. O ile ponownie ich uwięzisz.
- Nie wierzę twojemu słowu. Masz zwyczaj kłamać. Trudno było temu zaprzeczyć. Chyba że kłamiąc.
- Oboje wiemy, że z twojego rozkazu Lucien ma mnie zabić. On straci moc, gdy ty swoją zachowasz.
Klucz stanie się dostępny, ale on nie będzie miał siły sięgnąć po niego. Wykorzystasz Żniwiarza, sam
nie ponosząc najmniejszego uszczerbku. Gdy mu to uświadomię, powie ci, żebyś się bujał.
- Być może już mu powiedziałaś.
Może tak, a może nie. Nie powiedziała mu, nie przez wzgląd na to, co zrobiłby z Kronosem. Bała się o
siebie.
209

Mógłby odwrócić się od niej raz na zawsze. Poza tym czy uwierzyłby jej? Uznałby najpewniej, że to
wymysł, który ma go powstrzymać przed zadaniem ostatecznego ciosu.
- Cokolwiek zrobisz, Żniwiarz wypełni mój rozkaz. Oboje to wiemy. Za bardzo kocha swoich
wojowników, by patrzyć, jak cierpią, nawet jeśli sam będzie musiał zapłacić wysoką cenę za ich
spokój.
- Dlaczego w takim razie zwleka?
- Rzuciłaś na niego urok.
Gdyby tak było, ba. Westchnęła trochę z bezradności, a może na wspomnienie rozkoszy. Lucien...
Nadal leżał na łóżku w swoim greckim domu. Nagi. Pragnął jej jeszcze?
Ona w każdym razie nie mogła się doczekać, kiedy znowu będzie mogła go pieścić.
Nie myśl teraz o tym. Odrzuciła włosy na plecy i spojrzała na Kronosa.
- Jeśli zdobędziesz klucz, Tartar może znowu stać się potężną twierdzą. Grecy nigdy już się stamtąd
nie wymkną. Tylko co to za frajda? Gdzie tu przygoda?
- Dawno straciłem apetyt na przygody. - Machnął lekceważąco ręką. - Nikt mi już nie odbierze tronu.
Nie pozwolę, żeby Grecy wydostali się z Tartaru, i nie dopuszczę, żebyś im w tym pomogła. Dlatego
muszę mieć klucz.
- Posłuchaj, nie tylko ty masz problemy. Polujesz na mnie, zapomniałeś? Jeśli oddam klucz, stracę
wszystko: moc, umiejętności, pamięć. Zapewne także wolność. I nie będę już mogła uciec.
- Proponowałem ci wiele razy, że będę cię chronił. Zawsze odrzucałaś moje propozycje.
- I nadal odrzucam. - Kronos mógł w każdej chwili zmienić zdanie. Mógł żądać wyższej ceny za
ochronę. Mógł też zapomnieć o jej istnieniu.
213

- Powiedz, czego żądasz, a otrzymasz to. Nie musisz wcale kończyć marnie.
- Niczego nie żądam. - Czego mogła chcieć? Nikt nie mógł odebrać jej wolności, nikt nie mógł jej
zabić bez narażania się na ponure konsekwencje. Wyglądało na to, że ma faceta, który odmienił jej
świat. Nie zamierzała z tego wszystkiego rezygnować.
Poza tym, jeśli czegoś pragnęła, sama mogła się o to postarać. Miała już pewien plan, jak wymknąć się
Krono-sowi. Chodziło o artefakty, których poszukiwali wojownicy. Kronos chciał je odzyskać.
Dawały potęgę, a Kronos kochał władzę.
Kiedy je zdobędzie i znajdzie puszkę Pandory, w zamian za nie wytarguje od niego obietnicę ochrony.
Dla siebie i dla Luciena. A klucz zachowa.
Spojrzała z wielką uwagą na swoje paznokcie.
- Pozwolisz, że się oddalę? Ta rozmowa staje się nudna, a ja mam swoje sprawy. Dość pieprzenia.
- Pewnego dnia, już niedługo, znajdę sposób, żeby utrzeć ci nosa. W końcu cię złamię. Wtedy
zaczniesz żałować, że nie oddałaś mi klucza.
Zniknął bardzo teatralnie w oślepiającym rozbłysku błękitnego światła. Pod Anyą ugięły się nogi,
przesunęła dłonią po twarzy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo była zdenerwowana.
Niezbyt to mądre zadzierać z królem bogów, ale taki już miała charakterek, że przed nikim się nie
uginała i nie słuchała niczyich rozkazów.
„W końcu cię złamię" - powiedział. Mógł ją złamać. Gdyby zagroził, że zniszczy Luciena, dałaby mu
wszystko, czego by zażądał. Może nawet klucz. Kronos nie mógł się dowiedzieć, ile Lucien dla niej
znaczy, ile myśli mu poświęca.
211

Coś jednak podejrzewał, skoro obiecywał, że na zawsze zwiąże z nią Żniwiarza.
Cholera. Powinna coś przedsięwziąć. Przestać widywać Luciena? Czy Kronos dostrzegłby tęsknotę
wypisaną na jej twarzy, udrękę w oczach? Czy potrafiłaby trzymać się z daleka od Luciena? Dotąd
jakoś się jej to nie udawało.
Marny pomysł. Powinna pomagać Lucienowi, działając razem, szybciej znajdą artefakty. Muszę z
nim być. I będę.
Taaa, musisz z nim być, ale Kronos nie może się zorientować, jak bardzo ci zależy na facecie.
Zasępiła się. Ma zrezygnować z fizycznych przyjemności?
Odpowiedź brzmiała, niestety, tak. Z całowania nie musi rezygnować, bo całowała się z różnymi.
Wszystko inne byłoby jawnym dowodem, że Lucien jest dla niej kimś wyjątkowym. Przygarbiła się.
Będę grała swoją zwykłą rolę osoby impertynenckiej, zadziornej i niepoważnej. Koniec z
pieszczotkami i przytulankami.
- Pierdolony Kronos - warknęła, powstrzymując łzy.
Lucien miał atak furii.
Wcześniej coś takiego zdarzyło mu się tylko raz, po śmierci Mariah. Napad trwał kilka dni. Kiedy
wreszcie wszystko minęło, ślubował sobie, że nigdy więcej nie dopuści do podobnego wybuchu.
Kiedy jednak zobaczył Anyę z Kronosem, stracił panowanie nad sobą. Oczy zaszły czerwoną mgłą,
pot oblewał ciało, Śmierć zawodziła w głowie niczym irlandzka banshee, demoniczna zwiastun-ka
zagłady. Mogło się zdawać, że jeszcze chwila, a zacznie ziać ogniem jak oszalały smok. Przestawał
myśleć, bardziej był demonem niż sobą.
215

Roztrzaskał łóżko, wyrwał łańcuchy przytwierdzone do ramy, ale się z nich, oczywiście, nie uwolnił, i
zaczął demolować cały dom. Ponieważ wlókł za sobą łańcuchy, nie mógł się zdematerializować, ale to
akurat nie miało większego znaczenia. Zbyt wczuł się w swój stan. Przelewać krew, mordować, tego
było mu trzeba. Gdyby któryś z wojowników niebacznie nawinął mu się pod rękę, zginąłby niechybną
śmiercią. Było mu już wszystko jedno. Stracił całkowicie kontrolę nad sobą.
Kronos mógł zabić Anyę, a on nie był w stanie iść jej z pomocą. Mariah też nie potrafił pomóc. Do tej
pory dręczyły go z tego powodu wyrzuty sumienia. Teraz Anya... Zawył przeciągle, rozdzierająco.
- Zechcesz wyjaśnić mi, co się dzieje? - zapytał kobiecy głos, kiedy Lucien ucichł.
Odwrócił się i dojrzał zarys sylwetki szczupłej, wiotkiej pani o jasnych włosach. Zacisnął palce na
rękojeści miecza. Bić-zabić, bić-zabić.
Z paskudnym grymasem na twarzy zrobił krok w jej kierunku.
- Lucien?
Podniósł miecz i machnął nim, jakby się rozgrzewał. Zabić! Cios. Musiała uskoczyć błyskawicznie,
bo koniec miecza uderzył o posadzkę, zamiast siec ciało. Syknął.
Chwilę później poczuł klepnięcie w ramię. Obrócił się gwałtownie i dostał prosto w nos. Głowa
odskoczyła na bok, poczuł krew spływającą po twarzy.
- Uspokój się, Żniwiarzu, bo z kolei ja wpadnę w złość.
Ponownie uniósł miecz, ale wytrąciła mu go z ręki kopniakiem. Ryknął i runął przed się, gotów
rozerwać intruzkę na strzępy.
- Lucien. - Tym razem jej głos zabrzmiał kojąco,
213

hipnotycznie. - Przestań mną potrząsać, nie jestem szmacianą lalką. Uspokój się i powiedz, co się
dzieje. - Ochłonął wreszcie. Trochę. Powoli wracała świadomość. Znajoma gładkość skóry, znajomy
zapach truskawek... Widziała to po nim. - Powiedz swojej ślicznej Anusi, dlaczego tak ci się dymi z
tego tępego łba - zaświergoliła i pogłaskała go po policzku. - Bardzo ładnie proszę. Anya.
Czerwona mgła zaczęła opadać, do pogrążonego w ciemnościach umysłu przeniknęło światło. Lucien
zamrugał. Teraz już widział wyraźnie śliczną twarzyczkę elfa. Białe włosy. Błękitne oczy.
Zaróżowione policzki.
- Anya?
- We własnej osobie, skarbie.
Dobrzy bogowie. Rozejrzał się po zdemolowanym wnętrzu. Wszędzie pełno krwi. Jego krwi.
Pokaleczył dłonie, kiedy grzmocił pięściami w ściany. Zrobiło mu się głupio. Wstyd.
Nigdy więcej.
- Zrobiłem ci krzywdę? - Spojrzał na nią uważnie. Nie miała siniaków, zadrapań. Ubranie, a przebrała
się w czarny T-shirt i czarne spodnie, nie było podarte. Włożyła czarne sandałki na wysokim obcasie,
zdążyła nawet pomalować paznokcie u stóp na czarno.
- Nic ci nie zrobiłem? - zapytał ponownie.
- Przejmujesz się? - odpowiedziała pytaniem, przechylając głowę.
Zacisnął usta. Nie mogła się dowiedzieć, że ją uwielbia. Zachwyca się nią. I jej potrzebuje. Kiedy
wykradnie klucz, kiedy nad głową Anyi nie będzie już wisiał wyrok śmierci, powie jej o swoich
uczuciach.
- Nieważne - rzuciła lekkim tonem. Podeszła do zmaltretowanej kanapy i przysiadła na oparciu. - Co
się
217

z tobą stało? Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Miałeś czerwone oczy. - Wzdrygnęła się. -
Straszny widok.
- Uprzedzałem cię, że lepiej mnie nie wprawiać w złość. - Na wszystkie bogi, nie mógł uwierzyć, że
tak dał się ponieść mrocznym siłom drzemiącym w jego duszy. Zawsze był bardzo ostrożny. Pilnował
się. Tymczasem dzisiaj... mało brakowało, a stałoby się coś złego. Stłumił narastający w piersi kolejny
ryk.
Nigdy nie będzie w stanie zabić Anyi, teraz wiedział to już na pewno. Był wobec niej tak opiekuńczy,
że przejmowało go to niesmakiem. Obrzydliwość. Zaczyna zachowywać się zupełnie jak Maddox.
- Czego ode mnie chcesz, Anyu? Dlaczego wróciłaś?
- Po pierwsze, po to... - Podeszła do niego, ujęła jego dłoń, przesunęła nad nią palcami. Rozbłysło
złote światło, obejmująca nadgarstek okowa otworzyła się z cichym szczękiem i łańcuch upadł na
podłogę.
- Arcyklucz?
- Tak. - Cofnęła rękę. - Powiesz mi, dlaczego tak się wściekłeś?
- Widziałem, jak rozmawiasz z Kronosem.
- Co takiego? Widziałeś? Jakim cudem?
- Nie wiem. Po prostu widziałem. Co mówił?
- Domagał się klucza. Przeklęty klucz.
- Co to za światło, które szło z twoich palców? - Spodziewał się raczej zwykłego kawałka metalu.
- Nie pytaj. Powiem ci coś innego. Jeśli mnie zabijesz, klucz wyssie z ciebie całą moc. Teraz
rozumiesz, dlaczego Kronos chce, żebyś odwalił za niego brudną robotę. Zanim cokolwiek powiesz...
Nie zamierzałam informować cię o niebezpieczeństwie, bo, po pierwsze, nie mam
218

zamiaru umierać, a po drugie uznałbyś, że kłamię, by odwieść cię od morderczych zamiarów wobec
mnie. Lecz teraz już wiesz i nie będziesz mógł zgłaszać pretensji, że cię nie ostrzegłam.
Nie miał zamiaru zabijać Anyi, więc ostrzeżenie nie miało żadnego znaczenia.
- Jak Kronos chce zabrać ci klucz, skoro on jest w tobie?
- Zabijasz mnie, tracisz moc, pojawia się Kronos i wydobywa klucz z moich nieszczęsnych zwłok.
Tak mniej więcej to sobie wyobraża.
- Musisz umrzeć, żeby ktoś mógł przejąć klucz?
- Nie. Mogę oddać go dobrowolnie.
- No to go oddaj, kobieto!
- Oddaję. Tracę moc. Definitywnie i nieodwołalnie. Gorzej, nie mogę się już przemieszczać, koniec
śmiganek. Dotarło?
O tak. Wreszcie do niego dotarło. Omal nie zwymiotował. Nie mógł wykraść jej klucza, wprzódy jej
nie zabiwszy, a ona nie mogła go oddać, nie płacąc ceny tak wysokiej, że nie do przyjęcia. Lucien nie
miał nic, co mógłby zaproponować Kronosowi w zamian za życie Anyi. Co począć?
Rozejrzała się po zdemolowanym doszczętnie pokoju.
- Te wszystkie rzeczy, które kupiliśmy na wyjazd, też udało ci się zniszczyć?
- Tak.
- Nie mogę uwierzyć, że miałam cię za opanowanego. Przydałoby się trochę samodyscypliny,
Kwiatuszku. Powinieneś się wstydzić.
- Wstydzę się.
- Bardzo dobrze.
O kluczu pomyślisz później, kiedy nie będą cię rozpraszały zapachy truskawek i totalnej demolki.
216

- Zanim znikłaś, powiedziałaś, że musisz ze mną porozmawiać. O czym?
- Zapomniałam.
Nie wierzył - Anya niczego nie zapominała - ale zostawił jej odpowiedź bez komentarza.
- Wróciłaś, żeby spędzić ze mną jeszcze trochę czasu w łóżku?
Zaczerwieniła się uroczo.
- Wróciłam po swoje rzeczy. Zamierzam szukać artefaktów. Nudzę się, a to taka niebezpieczna
przygoda, przemierzać śnieżne pustynie w poszukiwaniu magicznych przedmiotów.
Coś było w jej oczach, za bardzo błyszczały. Głos brzmiał zbyt nonszalancko, zbyt swobodnie. Znowu
nie mówiła prawdy.
- Strider mógł obejrzeć mnie sobie nagiego, przykutego łańcuchami do łóżka. - Może ją to rozbawi i
wtedy powie prawdę? - Jestem ci zobowiązany.
- Drobiazg. Podobałeś mu się?
- A jakże. Zrobił kilka pamiątkowych zdjęć. - Co za upokorzenie.
Parsknęła śmiechem i ten śmiech wprawił Luciena w absolutny zachwyt. Poczuł się tak, jakby cały
świat należał do niego.
- O czym chciałaś ze mną rozmawiać? - ponowił ostrożnie pytanie. - Powiedz prawdę.
Anya w jednej chwili spoważniała.
- Chciałam ci powiedzieć... Chciałam, żebyś wiedział, że... nie podoba mi się twoja postawa.
- Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi.
- Nie wiem... Jesteś taki dla mnie miły, że niedobrze się robi.
- Niedobrze się robi?
217

- Zamieniłeś się w echo? Tak, niedobrze. Raaany. Założył ręce na piersi, spojrzał na Anyę całkiem
zbity
z tropu.
- Dlaczego tak mówisz? Błagałaś, żebym cię pieścił, a teraz raptem pretensje...
Wstrzymała na moment oddech, cofnęła się o krok.
- Dotarło do mnie, że popełniłam błąd. Tyle. Co się dzieje?
- Nie ufasz już mi?
- Nie.
- Dlaczego? Mogłem posunąć się dalej, a nie zrobiłem tego. Mało brakowało, żebyś sama prosiła, o
czym oboje wiemy.
Posłała mu lodowate spojrzenie.
- Udawałam. Zabawiłam się twoim kosztem.
- Jeśli chodzi o ciebie, jestem w stanie uwierzyć w różne rzeczy, ale tego akurat nie kupuję,
cukiereczku.
- To bardzo smutne. - Strzepnęła jakiś pyłek z ramienia.
- Nie prowokuj, bo zaraz ci dowiodę, że mam rację.
- Pieprz się. - Kolejny pyłek usunięty z ramienia, ale Lucien zauważył, że dłoń jej drży.
- Wolałbym ciebie. Chciałabyś tego, prawda? Dała sobie spokój z nonszalancją i dala Lucienowi
w twarz.
- Po pierwsze, nie toleruję koszarowych odzywek, po drugie, nie powinno mówić się o rzeczach
oczywistych, ale trudno. Było mi cię po prostu żal. - Ostatnie słowa wymówiła z trudem. Z oczu
popłynęły łzy. W Lucienie wezbrała taka wściekłość, tak gwałtowna potrzeba siania zniszczenia, że
mógłby obrócić dom w zwały gruzu. Mówił sobie, że Anya znowu kłamie. Czuł przecież jej rozkosz,
radość, z którą przyjmowała każdą
221

pieszczotę, a jednak niełatwo mu było uwolnić się od zadawnionych wątpliwości na własny temat.
Była piękna, mogła przebierać wśród równie pięknych mężczyzn. Może zainteresowała się nim, bo
szukała odmiany, ale szpetota straciła już urok nowości i teraz Anya mogła powiedzieć mu do
widzenia.
- Nie zamierzam cię zabijać, więc nie musisz już mnie urabiać.
- Jak to miło z twojej strony. - Odwróciła wzrok zmieszana własnym zachowaniem.
- Chcę cię tylko ostrzec, że jeśli jeszcze raz mnie uderzysz, oddam. - Łgał, nie potrafiłby jej uderzyć.
- Obiecanki - powiedziała przymilnym głosem, zmieniając taktykę.
Z trudem powstrzymywał wściekłość.
- Wracaj do domu, zostań tutaj, rób, co ci się podoba, ale ja muszę zrobić zakupy przed podróżą. Sam.
Wyprostowała się, wysunęła brodę.
- Pójdę z tobą.
- Nie. - Pokręcił głową. - Z tobą już skończyłem. Zwilżyła wargi językiem.
- Jak sobie chcesz. Znam takiego jednego na Grenlandii, ma wszystko, co będzie nam potrzebne.
Wpadniemy do niego, pożyczymy sprzęt, ubrania i przeniesiemy się na Arktykę.
„Taki jeden" przyprawił Luciena o atak zazdrości.
- Co to za jeden? Dlaczego nie wpadliśmy do niego wcześniej, tylko ciągnęłaś mnie do Szwajcarii?
- To mój przyjaciel. Nie zabrałam cię do niego, bo chciałam ci pokazać mój... Chciałam, żebyśmy
poszli razem na zakupy. Myślałam, że mamy mnóstwo czasu. - Kopnęła kawałek szkła leżący na
podłodze. - Cholera, znowu patrzę na swoje stopy.
219

- To nie patrz. - Myślała, że mają mnóstwo czasu... To oznaczało, że coś się zmieniło i nie mieli już
czasu. - Kronos ci groził?
Odwróciła się plecami do Luciena.
- Dużo sobie robię z jego pogróżek. A więc groził jej.
- Co ci powiedział?
- Przestań. Nie powiedział nic ważnego. Poza tym nie twoja sprawa, o czym rozmawiałam z
Kronosem. Chcesz, żebym zabrała cię do Williama, czy nie?
- Nie. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział o naszych poszukiwaniach. Powiedz mi, o czym z tobą
gadał Kronos.
- William nie będzie nawet wiedział, że go odwiedziliśmy. A Kronos nic nie powiedział.
- Chcesz okraść Williama?
- Tak. Jesteś gotowy?
Przyglądał się jej długą chwilę. Kobieta, którą miał przed sobą, twarda, daleka, z pewnością nie była
tą, którą pieścił i całował wcześniej. Wcale go to nie cieszyło, ale nie wiedział, jak odzyskać tamtą
Anyę.
Ach, gdyby mógł teraz, w tej chwili, wyzwać króla bogów na pojedynek. Gdyby miał dość siły, by
odejść i nigdy już nie widzieć Anyi. Wiązała go, trzymała przy sobie... Wbrew temu, co deklarował
przed chwilą, nie chciał być sam. Nie chciał rozstawać się z Anyą.
Zakręciła się i pokazała palec wskazujący Lucienowi, jakby wyczuła jego kapitulację.
- Do zobaczenia, Kwiatuszku.
Zwlekał chwilę. Schował sztylety za cholewkę, sprawdził, czy ma magazynek w glocku. Nie
wiadomo, kim był tajemniczy William. Wszystko jedno. Kimkolwiek był, Lucien już go nienawidził.
223

Kto wie, czy Śmierć nie będzie musiała odprowadzić duszy tego sukinsyna.
Niech żywi nie tracą nadziei, jak to mówią.
Na razie Śmierć pogoniła Luciena. Jak się okazało do Stanów, z czego oboje byli dość niezadowoleni.
Westchnął i zdematerializował się posłusznie. Anya i jej tajemniczy znajomy będą musieli poczekać.
Jak długo wytrzymam? - zastanawiała się Anya. Kiedy powiedziała Lucienowi, że budzi w niej litość,
miał taką minę, że omal się nie popłakała. Omal? Popłakała się przecież, jeszcze teraz z oczu płynęły
łzy. Odkryła jego słabość i wykorzystała tę wiedzę. Jeśli nie możesz mu się oprzeć, musisz sprawić, że
on nie będzie chciał mieć z tobą więcej do czynienia.
Wylądowała na ganku domu Williama i kuląc się w porywach lodowatego wiatru, czekała na Luciena.
Zadrżała z zimna. Trzeba było włożyć coś cieplejszego, głupia. Spieszyła się, chciała zniknąć, zanim
Lucien zorientuje się, jak strasznie łgała.
Minęła jedna minuta, druga. Lucien ciągle się nie pojawiał. Jeśli postoi jeszcze trochę na mrozie,
zsinieje, a w tym kolorze nie było jej do twarzy. Gdzie on się podziewa? Posunęła się za daleko?
Przesadziła? Nie potrafiła podążać śladem jego energii, tylko on posiadał ten dar. Pozostawało więc
czekać.
O ile się doczeka. Może postanowił wyruszyć na Arktykę bez niej?
Na pewno. Wredny drań.
A czego się spodziewałaś? Byłaś dla niego okrutna. Musiałam.
Monolog wewnętrzny przerwało pojawienie się Luciena. Wylądował za jej plecami. Nie widziała go,
ale czuła.
221

Wreszcie jest. Co za ulga. Nie oglądaj się, za nic się nie oglądaj. Jedno spojrzenie w te oczy o różnych
barwach i gotowa rzucić mu się płaczem na szyję, przepraszać.
Z największym trudem przyszło jej wytrwać nieporu-szenie w tym samym miejscu. Po tym, jak go
potraktowała, może nawet wolał nie oglądać jej twarzy.
- Długo się nie pojawiałeś - powiedziała, starając się, żeby nie zabrzmiało to jak wyrzut.
- Mam swoje obowiązki, Anyu. - On też starał się mówić neutralnie.
Był na nią zły? Chował urazę? Tak lepiej, przekonywała samą siebie, ale wiele by dała, żeby mogło
być inaczej.
- Śmierć musiała zadzwonić do domku? - Współczuła mu serdecznie mimo całej nonszalancji. - Ile
dusz musiałeś odprowadzić?
- Dwanaście.
Dobrze wiedziała, ile go to za każdym razem kosztuje, jaki to dla niego stres, jak zmęczoną,
pobrużdżoną musi mieć teraz twarz. Nie oglądaj się! Uścisnęła tylko jego dłoń. Nie szarpnął się,
więcej, uniósł jej rękę do ust i ucałował.
Sprawiła mu tyle bólu, a on ciągle odnosił się do niej z czułością. Bogowie, miała ochotę dać sobie
porządnego kopa w tyłek. Nie zasługiwał na takie traktowanie. Nawet gdyby przestała grać bezczelną
i wyniosłą, nie mogła zostać jego kochanką w pełnym znaczeniu tego słowa, naprawdę i do końca.
Dość tego.
- Doszłam do wniosku, że powinniśmy jednak zobaczyć się z Williamem. Nie musisz się obawiać, nie
zdradzi nikomu twoich tajemnic. - Zapukała do drzwi, zanim Lucien zdążył zaprotestować. Minęła
dobra chwila, ale nikt nie otwierał. Zapukała ponownie, głośniej, bardziej energicznie.
225

- Ładny dom - zauważył Lucien. Przynajmniej nie awanturował się, że zmusza go do spotkania z Wil-
liamem.
- Owszem. Willie mnóstwo uwagi poświęca jakości życia. Strasznie zajęty sobą.
Zapaliło się światło na ganku, drzwi się uchyliły i gospodarz wysunął głowę.
- Anya?
Z gardła Luciena dobył się wściekły pomruk, kiedy piękny przyjaciel Anyi wyszedł na ganek i
chwycił ją w ramiona.
- Cześć, aniołku - przywitała go. - Możemy wejść? Straszny mróz.
- Następnym razem ubierz się - poradził Lucien zjadliwie.
William spojrzał na niego z zainteresowaniem, potem zwrócił pytające spojrzenie na Anyę.
- Mój zapach tygodnia - wyjaśniła beztroskim tonem. Nienawidziła siebie za grę, którą uprawiała.
Lucien był kimś więcej niż przelotnym kaprysem, ale nie mogła tego przyznać głośno. - Dobrze
wyglądasz, cukiereczku. - Owszem, wyglądał. Wysoki, świetnie zbudowany i nieprzyzwoicie
przystojny. Z wytatuowanymi na piersi tajemnymi symbolami.
Co gorsza, emanował seksem. Czysty, nagi seks bez zahamowań, za który piękny Will został skazany
na wiekuistą odsiadkę w Tartarze. Bo piękny Will wygadzał Herze i jeszcze kilku tysiącom innych
dam. Kiedy Hera dowiedziała się o tych kilku tysiącach... tysiącami zaczęły spadać głowy.
Wyszedł na ganek w niedopiętych spodniach. Najwyraźniej nie ograniczał się do emanowania.
- Dobrze wyglądam? Dobrze? - William zaśmiał się.
223

- Nigdy nie wyglądałem lepiej, wiem to. Wchodźcie i rozgrzejcie się. - Odsunął się, robiąc przejście
gościom.
- Lucy, poznaj Willy'ego. Jest dewiantem i siedział w sąsiedniej celi, dopóki nie wykupił go jakiś
frajer, a właściwie frajerka. Willie wyszedł, ale zapomniał postarać się o kaucję dla mnie.
- Jakoś nikt nie spieszył się, by wyłożyć pieniądze.
- Wykręty. Ty zawsze myślisz tylko o sobie. Willy, to Lucy. Jest mój.
Kiedy zdała sobie sprawę, co powiedziała, jęknęła. Słowa same wymknęły się z ust. Obróciła się
gwałtownie, chcąc sprawdzić reakcję Luciena. Wpatrywał się w Williama z nic niemówiącym
wyrazem twarzy.
- Jestem Lucien, nie Lucy.
- William, ale możesz mi mówić Sexy. Wszyscy mnie tak nazywają.
I na tym skończyła się interakcja towarzyska między panami.
- Sytuacja robi się okropnie niezręczna. - Sądząc po tonie głosu, Anyi wcale to nie przeszkadzało. -
Mówcie coś.
- Byłeś kiedyś jej zapachem tygodnia, jak to określiła?
- zagaił z wdziękiem Lucien.
- Próbowałem, ale nic z tego - prychnął William. Lucien spojrzał na Anyę, szukając potwierdzenia, ale
wzruszyła tylko ramionami. Powinna uwiesić się Williamowi na szyi, ale nie była w stanie dotknąć
żadnego faceta poza Lucienem.
- Nie jest w moim typie - stwierdziła cierpko. - Nigdy nie wybierał się mnie zabijać.
Lucien posłał jej mordercze spojrzenie.
- To konieczne? - William zaśmiał się. - Jeśli tak, to ja...
- Spróbuj tylko jej dotknąć - zagroził Lucien.
227

Zdumiona Anya otworzyła szeroko oczy. Lucien mówił dwoma głosami. Oba brzmiały groźnie,
przerażająco. Czyżby usłyszała właśnie demona? Zadrżała z podniecenia. Temu facetowi trudno było
się oprzeć, gdy nacierał na nią z mieczem, a kiedy zachowywał się zaborczo, jak teraz, zaczynała się
regularna gra wstępna.
- Co was tu sprowadza? - zagadnął William.
- William - rozległ się kobiecy głos.
- Czekamy - dołączył drugi.
Anya wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.
- Dwie naraz?
Will, trochę zakłopotany, wzruszył ramionami.
- Nie mogłem się zdecydować, na którą mam ochotę, więc przyprowadziłem obie.
- Wspaniałomyślna decyzja - pochwaliła, spojrzała na podest pierwszego piętra, gdzie pojawiły się
rzeczone damy, w szlafrokach, z włosami w nieładzie. - Nie każ im czekać.
- Czujcie się jak u siebie. - Will poderwał się z fotela, cmoknął Anyę w policzek. - Do zobaczenia
rano, moja kochana.
- Kochana? - warknął Lucien.
William podniósł ręce, cofnął się szybko ku schodom, ale szczerzył zęby okropnie rozweselony.
- Tylko żartowałem.
- Chciałabym pożyczyć od ciebie to i owo - zawołała za nim Anya.
William zatrzymał się.
- Jestem zdumiony, że nie ukradłaś.
- Chciałam, ale ten tutaj - wskazała Luciena - z jakichś powodów nie akceptuje kradzieży.
- Będzie musiał się przyzwyczaić, jeśli ma zadawać się z tobą. - William wbiegł na schody, sadząc po
dwa stopnie.
225

- Jeszcze jeden drobiazg, Williamie. - Piękny Will zatrzymał się ponownie, słuchał. - Otóż tropią mnie
bogowie i jeszcze... - tu zrobiła dramatyczną pauzę adresowaną do Luciena - demon Śmierci. Może
zrobić się małe zamieszanie. Nie masz nic przeciwko?
- Absolutnie. Co by to była za wizyta Anyi bez odrobiny chaosu. - Stanął przy niecierpliwiących się
damach i poklepał je po pupach. - Porozmawiamy rano. Oki?
Damy zachichotały. Bleee. Anya skrzywiła się z niesmakiem. Czasami zachowywała się jak
chichotka, ale nigdy nie poniżyłaby się do chichotu. Cała trójka zniknęła jej z oczu i natychmiast
zapomniała o panienkach Willa.
- Słyszałeś, co powiedział - zwróciła się do Luciena. - Mamy czuć się jak w domu. Zobaczmy, co nam
się przyda.
Lucien zagrodził jej drogę, przyparł do ściany. Udawana nonszalancja Anyi prysła w jednej chwili.
- O co chodzi?
- Musimy skończyć, co zaczęliśmy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
Musiał ją naznaczyć, tak postanowił.
Kiedy zobaczył, jak Piękny Will bierze Anyę w ramiona, poczuł palącą potrzebę, której nic nie mogło
powstrzymać. Naznaczy ją i odtąd każdy facet, który na nią spojrzy, będzie wiedział, że Anya należy
do innego.
Potrzeba była silniejsza od najpotężniejszych ataków furii, jakich kiedykolwiek zdarzyło mu się
doświadczyć, bardziej nagląca niż pożądanie. Wszystko krzyczało w nim „moja", nawet demon.
Ona użyła tego samego słowa, mówiąc o nim „mój". Gdyby nie Will, Lucien powaliłby ją na
najbliższe łóżko, każąc powtarzać sobie w nieskończoność to jedno słowo.
Nigdy dotąd nie zdarzyło mu się nic podobnego, nawet przy Mariah potrafił jakoś się miarkować.
Kochał ją, lecz w miłości do niej był ogromny spokój. Czułość. Anya też budziła w nim czułość, ale
potrafiła wywołać w jego duszy burzę z piorunami.
Lucien miał swoje napady furii, tymczasem demon niebywale się wyciszył. Anya jakimś sposobem
poskromiła bestię. Śmierć wsłuchiwała się w jej głos, chłonęła zapach... I mruczała zadowolona.
230

- O... o czym mówisz? - Anya szeroko otworzyła oczy, położyła mu dłonie na piersi. Nie odpychała
go, ale też nie był to ciepły gest.
- Wiesz, o czym mówię. - Z pokoju na piętrze dochodziły chichoty dam pięknego Willa. - Zostawiłaś
mnie w takim stanie, że z kocyka zrobił się namiocik. Powinnaś się tym zająć.
- Wydawało mi się, że to już mamy z głowy. Powiedziałam przecież, że cię nie chcę. Myślałam, że ty
też mnie nie chcesz, bo ja., bo... Sam wiesz. - Odwróciła wzrok. - Powiedziałam, że to tylko z litości.
- Źle myślałaś. - Nie chciał odebrać jej wolności, nigdy, za nic, ale mogli być przecież z sobą na różne
inne sposoby. - Możemy zrobić to tutaj albo przenieść się do mojego pokoju w Budapeszcie. Ty
decyduj.
- Ale... - Zmagała się z sobą. - Skąd ten pomysł? Chodzi o Williama?
- Decyduj - warknął i oparł dłonie o ścianę, nad jej ramionami, jakby zamykał ją w pułapce. Zbliżył
twarz do jej twarzy, nos w nos. Wdychał jej oddech. Ciągle pachniała truskawkami ze śmietaną,
chociaż dawno nie widział u niej lizaka.
- Lucien.
Nie nazwała go cukiereczkiem, aniołkiem, oszczędziła mu nawet najnowszego imienia, Lucy. Krok
we właściwym kierunku. Podejrzewał, że wymyślała te idiotyczne „kotki-żabki" dla zachowania
dystansu.
Między nimi skończył się czas dystansu.
- Decyduj - powtórzył. Gdyby go nie chciała, po prostu by zniknęła. Ale nie, bo widział w jej oczach
żądzę, podniecenie i bezwiednie odpowiadał tym samym. - Nie obchodzi mnie, dlaczego mnie
pragniesz. Nie obchodzi mnie też, że nie powinienem pragnąć ciebie.
228

- My... Nie powinniśmy tego robić.
- Dlaczego?
- Bo tak.
- To żadna odpowiedź. I tak to zrobimy. Decyduj tylko gdzie.
- Nie chcę. - Zabrzmiało to bardziej jak zgłoszenie wątpliwości niż stwierdzenie.
- Dlaczego? - ponowił pytanie.
Przygryzła wargę, zawiesiła spojrzenie na jego ustach... na co fiut nie omieszkał natychmiast zarea-
gować. Musiała wyobrazić sobie jego język na jej łechtaczce, lekkie przygryzienie zębami... Był tego
niemal pewien.
- Zaczną dziać się złe rzeczy - szepnęła.
- Mianowicie? - Jedynym nieszczęściem, które przychodziło mu do głowy, to nie móc być z Anyą.
Minęła cała wieczność.
- Nie chcę o tym mówić.
- Masz rację. Nie czas na rozmowy. Zostajemy tutaj czy przenosimy się do Budy?
Znowu długa chwila namysłu.
- Zostajemy - szepnęła na koniec i padła mu w ramiona.
Bogowie, wreszcie. Lucien poczuł, że się unosi, a kiedy otworzył oczy, byli w przestronnej sypialni.
Ściany pokryte freskami przedstawiającymi kwiaty, ogromny żyrandol pod sufitem, szerokie łoże
zasłane czarną atłasową pościelą. Bardzo tu było wytwornie, ale Lucien poczuł nagle, że ma ochotę
zabrać Anyę gdzie indziej, w miejsce nienaznaczone obecnością pięknego Williama.
Przywarła do niego całym ciałem i zapomniał o przenosinach. Zaczęli się całować, rozbierać
nawzajem... Po chwili stali naprzeciwko siebie nadzy. Anya dotknęła
229

lekko tatuażu na piersi Luciena. Motyl zdał się drgnąć nieznacznie pod jej palcami.
Zachwycona wydał cichy okrzyk.
- On żyje?
- Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Pojawił się w momencie, kiedy w moim ciele zamieszkał
demon, ale nigdy dotąd nie zauważyłem w nim nic niezwykłego.
- Musiał mnie polubić.
- Zapewne.
- Grzeczny chłopiec - szepnęła, pocałowała motyla i ten znowu jakby poruszył leciutko skrzydłami.
Uklękła, pieściła językiem brzuch Luciena. - Ile kobiet wcześniej rozkoszowało się tym wspaniałym
ciałem? - zapytała po chwili.
- Niewiele. - Mariah... Łagodna, ciepła, opiekuńcza. Zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia i
niemal natychmiast poszli do łóżka. Uczył się wówczas dopiero panować nad demonem i musiał
bardzo uważać, żeby gwałtownym gestem, niekontrolowanym porywem nie wystraszyć ukochanej,
nie uczynić jej krzywdy. Z Anyą było inaczej. Anya była silna, nie bała się niczego, przed niczym nie
cofała.
- Będę udawała, że jestem pierwsza.
- Jesteś pierwsza. Uśmiechnęła się zadowolona.
- Kiedy ostatnio byłeś z kobietą?
- Dawno. Tysiące lat minęło. Otworzyła szeroko oczy.
- Żartujesz ze mnie. Pokręcił głową.
- To nie żart.
- Dlaczego? Nie zrozum źle, to mi się nawet podoba, że obywałeś się bez kobiet, tak jak ja bez
mężczyzn.
233

- Mnie też to się podoba.
- Podoba ci się, że tak długo żyłeś w celibacie?
- Noszę w sobie demona Śmierci, Anyu. Stosowniej byłoby zadać inne pytanie. Dlaczego miałbym
spać z kobietą, której duszę pewnego dnia musiałbym odprowadzić w zaświaty?
- Dlaczego zatem chcesz się kochać ze mną? Zanurzył palce w jej włosach zachwycony ich jed-
wabistością.
- Nie umiem ci się oprzeć.
- I ja nie umiem się oprzeć tobie. Cieszę się.
- I ja się cieszę.
Warto było czekać na Anyę.
Nie odrywając od niego spojrzenia, podniosła się, cofnęła i wyciągnęła wygodnie na łóżku. Lucien
podszedł do niej na uginających się nogach. Nagle znieruchomiał, zachmurzył się, przeklął. Śmierć
wrzasnęła.
- Co się dzieje? - zaniepokoiła się Anya.
- Dusze. Że też muszą mnie wzywać akurat w takiej chwili. - Zazgrzytał zębami. Śmierć tłukła się w
jego głowie jak oszalała.
- Lucien...
- Nie ruszaj się, proszę. - Przeniósł się do Chin, gdzie czekały dwie dusze ludzi, którzy zmarli od
trucizny. Jedną miał odprowadzić do nieba, drugą do piekła. Pierwsza podążyła za nim ochoczo, druga
robiła straszny raban. Lucien, zły, że musiał rozstać się z Anyą, miał ochotę sprać awanturnicę na
kwaśne jabłko. Śmierć wściekała się. W końcu wykonali zadanie i mogli wracać.
Na widok Anyi westchnął zadowolony i wyciągnął się na łóżku.
- Musimy ustalić kilka podstawowych warunków - oznajmiła.
231

- Już ustaliliśmy, że nie będzie penetracji. - Zaczął całować jej stopę.
Zdjęła stanik i rzuciła go na podłogę.
- Żadne z nas nie wstanie z tego łóżka, dopóki oboje nie poczujemy się całkowicie zaspokojeni. Taki
jest mój warunek.
Wszystkiego się spodziewał, ale z pewnością nie tego.
- Zgoda - przytaknął. - Jeśli ty zaakceptujesz mój warunek.
- Jaki? - zapytała ostrożnie.
- W łóżku nie będziemy z sobą walczyć, tylko oddawać rozkoszy. - Nie przestawał pieścić Anyi.
- Zgoda, zgoda, zgoda! - Odchyliła głowę, po czym jakby się zreflektowała. - Dlaczego ci właściwie
ufam? Właśnie tobie. Powinnam uciekać na drugi koniec świata. - Gdy uświadomiła sobie, co
powiedziała, zbladła.
- Co się stało?
- Nic się nie stało. Nie ufam ci. To chciałam powiedzieć. Bądźmy szczerzy - oznajmiła twardo. - Nic
dla mnie nie znaczysz poza tym, że dostarczasz mi rozkoszy. O! Dlaczego przestałeś mnie całować?
Nie pozwoliłam ci przerywać.
Mówiła głośno, rzeczowo, z okrucieństwem. Co ona wyprawia? Mógł wierzyć w podobne opowieści
wczoraj, godzinę temu, ale nie teraz. Nie spała nigdy z Williamem. Ufała Lucienowi, była pewna, że
nie posunie się poza wyznaczoną przez nią granicę. On wiedział, że nie myślała tego, co przed chwilą
powiedziała.
Kronos... Lucien zacisnął zęby. Nie, przyrzekł sobie, że nie będzie z nią walczył. Nie teraz. Ujął jej
twarz, odwrócił ku sobie i pocałował.
Moja. Jest moja, powtarzał sobie. Naznacz ją. Przywarł wargami do jej gardła i zaczął ssać. Trwało to
długo. Czuł
235

jej palce we włosach, słyszał przyspieszony oddech. Kiedy w końcu uniósł głowę, zobaczył wyraźny
ślad na skórze. Co za satysfakcja!
- Ostatnio za mało zajmowałem się twoimi piersiami.
- To prawda. - Już go nie odrzucała, nie odpychała od siebie.
- Pozwól, że to naprawię.
- Lucien... - szepnęła.
- Lubię, kiedy wymawiasz moje imię.
- Jeszcze, Lucien. Jeszcze.
Całował truskawkowe sutki, zsunął powoli dłoń między jej uda.
- Nie... Nie wchodź...
- Wiem. Wszystko wiem. Nie musisz się bać.
Wpiła paznokcie w jego ramiona i zaczęła spazmatycznie rzucać głową na boki, jakby wyobrażała
sobie to, co zabronione.
- Nienawidzę swojej klątwy - wykrztusiła.
- Ja też jej nienawidzę, tak jak nienawidzę swojej, ale to dzięki niej cię poznałem, a skoro tak, mogę
znosić ją choćby przez całą wieczność.
Masował ją, dopóki nie przyszło zaspokojenie. Krzyknęła, szarpnęła się gwałtownie i wpiła palce tak
mocno w jego ciało, że zapewne nie zniósłby tego, gdyby był człowiekiem.
Przyglądał się jej długo, a kiedy uspokoiła się, położył głowę na jej piersi i słuchał bicia serca.
Teraz ona zsunęła dłoń i zaczęła go pieścić. Do końca, do ostatniej kropli nasienia...
Jeszcze zdyszany przygarnął ją do siebie.
Zapytaj o klucz.
Nie, nie teraz.
Liczy się życie, nie ulotne chwile.
233

To prawda. Otworzył usta, ale nie był w stanie wypowiedzieć słowa.
Anya wtuliła się w niego, westchnęła zadowolona i zaniknęła oczy.
Nic nie jest ważniejsze od tej jednej chwili. Kilka minut później zasnął z uśmiechem na twarzy.
Nie spędziliśmy z sobą nawet pełnego dnia, a ja już wylądowałam z nim w łóżku, pomyślała w
zadumie i ukryła twarz na ramieniu Luciena.
Próbowała zachować dystans, ale on był tak piekielnie namiętny, zaborczy. Nie potrafiła mu się
oprzeć. Ta jego zazdrość o Williama...
Próbowała udawać, że Lucien nic dla niej nie znaczy. Wygadywała okropności, na wypadek gdyby
Podglądacz Kronos za bardzo się interesował jej życiem prywatnym, ale nie potrafiła odejść od
Luciena. Nie była w stanie go ranić, już nie. Po prostu nie potrafiła. W ostatnich dniach stał się dla niej
kimś ważnym. Drogim.
Poruszył się niespokojnie, coś mruknął i usiadł gwałtownie w pościeli.
- Co się stało? - zaniepokoiła się.
- Wzywają mnie - powiedział jeszcze nieprzytomny i zniknął, zanim Anya zdążyła cokolwiek
powiedzieć. Kiedy nie wrócił po półgodzinie, zaczęła się niepokoić. Wzywały go dusze umarłych, a
może Kronos chciał się z nim widzieć? Ma go szukać? Nie wiedziała nawet jak...
Pojawił się cały i zdrowy. Położył się obok niej, przymknął powieki i westchnął z ulgą.
- Głupie duszyczki - mruknął. - Czemu tak się opierają?
Zwykle odprowadzanie dusz zajmowało mu kilka minut. Dzisiaj musiało być ich dużo, skoro trwało to
tak długo.
237

- Następnym razem uprzedź mnie, pójdę z tobą. Lucien otworzył oczy.
- Dlaczego chcesz schodzić do piekieł?
Żebyś nie musiał sam dźwigać ciężaru swoich obowiązków, pomyślała, ale powiedziała tylko:
- To zabawne.
- Nie ma w tym nic zabawnego, możesz mi wierzyć.
- Po prostu zabierz mnie z sobą. Ładnie proszę. Chcę iść z tobą, dobrze?
Nie odpowiedział. Zamiast do piekieł zabrał Anyę w krainę rozkoszy.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
Parys powoli uniósł powieki. Były ciężkie, jakby ktoś przycisnął je kamieniami. W ustach czuł
niesmak, swędzenie skóry. I chłód metalowych obejm na nadgarstkach oraz kostkach.
Co się stało? Gdzie trafił? Nie pamiętał, żeby umawiał się z jakąś damą na zabawę w zakuwanie.
- Wreszcie się obudziłeś.
Rozpoznał słodki, niewinny głos, ale nie mógł skojarzyć go z twarzą. Zamrugał oślepiony ostrym,
pulsującym światłem. Zanim stracił świadomość, całował się z dziewczyną. Już sobie przypominał...
Orzechowe oczy, piegi, banalna buzia.
- Parys... - Teraz głos zabrzmiał ostro, bezwzględnie. Dziewczyna przykucnęła obok niego, widział
wyraźnie piegowatą twarz. Próbował unieść dłoń, ale łańcuchy nie pozwalały na żaden ruch. Czyżby...
Nie, dziewczyna z pewnością go nie zakuła, nie miała tyle siły, żeby go obezwładnić.
Musieli zaatakować ich Łowcy.
- Jesteśmy uwięzieni? - wychrypiał. W głowie miał watę, nie mógł zebrać myśli. Od kilku dni musiał
obywać się bez seksu, przez co opadł z sił, dlatego go pokonali.
236

- Ja cię uwięziłam - oznajmiła dziewczyna z westchnieniem.
Co takiego? Mimo otępienia spojrzał na nią uważnie. Włosy zaczesała gładko do tyłu i związała w
ciasny węzeł. Piegi znikły pod warstwą makijażu. Grube okulary na nosie.
Wystarczyło, żeby się podniecił.
- Dlaczego?
- Nie domyślasz się? - Przechyliła lekko głowę i dotknęła bolącego miejsca na szyi Parysa.
Iniekcja, domyślił się od razu.
- Jesteś moim wrogiem. - Ta świadomość nie przeszkodziła mu mieć na nią ochotę. Ona nim nie była
ani trochę zainteresowana, taka zimna i rzeczowa.
- Ranka nie goi się. Musiałam cię ukłuć, przykro mi. Jej jest przykro? No nie. Przypomniał sobie
gorący
pocałunek, swoje dłonie na jej drobnych piersiach... Ostry ból ukłucia...
- Użyłaś podstępu. Dlaczego? Tylko nie mów mi, że jesteś Przynętą. Nie jesteś dość ładna. - Chciał
być okrutny.
Zrobiła się czerwona jak piwonia.
- Nie jestem Przynętą. Jeśli już, to wyłącznie na ciebie. Ale tobie jest przecież wszystko jedno, z kim
się pieprzysz, prawda, Rozwiązły? - Każde słowo wypowiadała z obrzydzeniem.
- Mniej więcej. - Gdy spąsowiała jeszcze bardziej, spytał z uroczym uśmiechem: - Nie boisz się, że
mogę zrobić ci krzywdę?
- Nie. Jesteś za słaby.
Nie wkurzaj jej, durniu. Uwiedź raczej, odzyskaj siły i wiej. Spojrzał na nią ze stosowną dawką
namiętności w oku.
240

- Podobały ci się moje pocałunki, przyznaj. Znam się na kobietach, a ty byłaś naprawdę napalona.
- Zamknij się! Złość. Doskonale.
- Co powiesz na szybki numerek, zanim pojawią się twoi koledzy?
Zacisnęła zęby, podniosła się i zniknęła z pola widzenia Parysa, odsłaniając mu widok na klitkę o
gołych ścianach i brudnej podłodze.
Skrzywił się z niesmakiem, ale był to niesmak wobec siebie. Powinien być ostrożniejszy, a dał się
podejść jak ostatni głupiec. Właściwie oddał się w ręce Łowców. Przyjaciele będą boki zrywać, kiedy
się dowiedzą.
- Należysz do Łowców, tak?
- Jeśli masz na myśli tych, którzy stają w obronie dobra i sprawiedliwości, to tak. - Nie patrząc na
Parysa, zdjęła zegarek i pokazała wytatuowany na nadgarstku znak nieskończoności. - Demony i ich
zbrodnie fascynowały mnie, od kiedy pamiętam. Czytałam o nich, chodziłam na odczyty, brałam
udział w seminariach, aż przed rokiem nawiązali ze mną kontakt Łowcy i zaproponowali, żebym się
do nich przyłączyła. Zgodziłam się i nie żałuję.
- Co zamierzasz ze mną zrobić? - Nie bał się, jeszcze nie. Przed kilkuset laty zdarzyło mu się wpaść w
pułapkę zastawioną przez Łowców. Wyszedł z przygody cało, z kilkoma drobnymi ranami.
Tym razem też się wykaraska, był tego pewien.
- Poddamy cię eksperymentom, będziemy obserwować. Użyjemy jako przynęty na inne demony.
Kiedy znajdziemy już puszkę Pandory, zamkniemy w niej wszystkie demony, a wy, ich nosiciele,
zginiecie. - Mówiła spokojnie, rzeczowo, jakby komunikowała, co będzie na kolację.
238

Parys uniósł brew.
- To wszystko?
- Na razie.
- Wobec tego możesz zabić mnie już teraz, dziecinko. Nie uda się wam zwabić moich przyjaciół. Nie
będą ryzykowali życia dla ratowania mojego tyłka. - Akurat. Roznieśliby w pył więzienie Parysa,
gdyby wiedzieli, gdzie go szukać.
- Poczekamy, zobaczymy - odpowiedziała spokojnie. Nie stawiaj się. Miałeś ją uwodzić. Kiedy już
dopnie
swego, odzyska siły, zabije każdego, kto stanie mu na drodze. Nawet tę tutaj. Suka.
Dlaczego przy rozdzielaniu demonów Furia musiała trafić się Maddoksowi, a nie jemu?
Wystarczyłoby mu wtedy wpaść w gniew, żeby zyskać siły. Pieprzona Rozwiązłość. Same z nią
kłopoty. Kilka razy zmusiła go nawet do... Lepiej nie myśleć.
- Skarbie - przemówił słodko. - Przepraszam, jeśli cię uraziłem. Byłem wściekły, to dlatego.
Dziewczyna przygładziła mysie włosy, spuściła wzrok.
- Rozumiem. Jesteś niewolnikiem swojego demona. Do Łowców przystąpiła zaledwie przed rokiem,
więc
była jeszcze nieopierzona, naiwna. Każdy inny na jej miejscu już by się zorientował, do czego Parys
zmierza, i zostawił go. Najpierw sklął, może nawet przyłożyłby mu, zamiast okazywać słabość.
- Jesteś ładna. - Niestety była to prawda.
- Kłamiesz.
- Kłamałem, kiedy powiedziałem, że brak ci urody. Spodobałaś mi się od pierwszej chwili.
Wyobraziłem sobie, że leżysz naga w moim łóżku, a twoje dłonie... Ach, twoje dłonie...
Demon potrafił generować w mózgu ofiary swych
242

chutliwych popędów stosowne obrazy, przez co zaczynała widzieć to, co Parys opisywał. Rzadko,
bardzo rzadko używał tego daru, potem miał zawsze wyrzuty sumienia. Budził w ludziach zupełnie
obce im żądze. Ta dziewczyna była jednak Łowczynią, więc nie miał skrupułów.
- Nic nie mów.
- Wsuwasz dłoń między uda, nie możesz się mnie doczekać. Kiedy będziesz bliska orgazmu, zacznę
cię lizać. Już słyszę, jak krzyczysz z rozkoszy...
Dziewczyna zaczęła szybciej oddychać.
- Wejdę w ciebie głęboko, do końca, a potem przewrócę się na plecy i będziesz mnie ujeżdżać.
- Nie mów takich rzeczy - powtórzyła drżącym głosem. - Jesteś wcieleniem zła i... i...
- Jestem tylko facetem, który pragnie cię dotykać. - Wiele rzeczy można było o nim powiedzieć, ale
nie to, że jest wcieleniem zła. Nie zabijał, nie gwałcił. Twierdza wspomagała miasto, wojownicy
dawali pieniądze na cele publiczne, dbali o najbiedniejszych, dotowali gospodarkę. To jednak coś
znaczyło, prawda?
To Łowcy byli groźni. Widzieli świat w biało-czarnych barwach, w swoim dążeniu do realizacji
utopijnej szczęśliwości gotowi byli zniszczyć każdego, kogo uznali za wroga.
- Widzę cię nagą - ciągnął nieubłaganie.
- Przestań.
- Pragniesz, żebym cię dotknął, marzysz o tym, prawda, skarbie? - Jak ona, do cholery, ma na imię?
Zawsze miał kłopoty z zapamiętywaniem imion. Nidy nie spał z żadną kobietą dwa razy, więc w
zasadzie nie było potrzeby obciążać sobie pamięci. Poza tym mógłby wykrzykiwać w łóżku imię
jakiejś innej, a tego żadna kobieta nie lubi.
240

- Chodź do mnie. Dam ci rozkosz.
- Tak nie powinno być... - Mimo to zbliżyła się. Zakuty, pozbawiony swobody ruchu, musiał zdać się
na słowa. Opowiadać dziewczynie o pieszczotach, mówić jej, co ma robić, jak się pieścić.
- Dotknij swoich piersi.
- Och...
Posłusznie podniosła dłonie, przymknęła oczy.
- Och...
- Dobrze, bardzo dobrze.
- Ja...
Nie dawaj jej czasu na zastanowienie.
- Teraz rozepnij spodnie, wsuń dłoń między uda, połóż palce na łechtaczce i masuj.
Już miała wykonać kolejne polecenie, lecz znieruchomiała z dłonią na brzuchu.
- Nie mogę. Nie powinnam.
- Możesz i powinnaś. Chcesz przecież tego. Będzie ci dobrze, moja słodka.
- Nie. Ja... - Pokręciła głową, w oczach odmalowało się przerażenie. Jeszcze moment i wymknie mu
się, straci nad nią władzę.
Stropił się. Dziewczyna nie może mu się wymknąć, to niemożliwe.
- Twoja łechtaczka domaga się dotknięcia. Jeśli nie chcesz sama dać sobie rozkoszy, podejdź bliżej,
żebym mógł pieścić ją językiem.
Gdy zrobiła kilka kroków, Parys westchnął z ulgą.
- Jeszcze bliżej... Jeszcze... skarbie. Zatrzymała się.
- Mówisz do mnie cały czas „skarbie" i „słodka".
- Bo jesteś słodka. Nie mogę cię dosięgnąć, a bardzo pragnę.
241

- Jak mam na imię? - W jej głosie znowu zabrzmiała twarda nuta.
Parysa ogarnęła panika.
- Jakie to ma znaczenie, kiedy pragnę ciebie, a ty pragniesz mnie.
Zachmurzyła się i cofnęła.
- Nie wiesz nawet, jak mam na imię, i chcesz się ze mną przespać?
- Nie nazwałbym tego spaniem.
- Ostrzegano mnie, żebym ci nie ufała. Nie podchodziła do ciebie.
Był coraz bardziej przerażony.
- Skarbie...
- Zamknij się! - Potarła skronie. - Nie wiem, j ak udało ci się doprowadzić mnie do takiego stanu, i
niewiele mnie to teraz obchodzi. W każdym razie nie próbuj więcej swoich sztuczek, bo zginiesz,
zanim znajdziemy puszkę. Nie będę czekała.
Odwróciła się, wyszła, trzaskając z całych sił drzwiami. Usłyszał jeszcze przekręcanie klucza w
zamku. Był sam, coraz bardziej opadał z sił.
Maddox zszedł do lochów z tacą zastawioną jedzeniem. Bolało go i wściekało, że muszą więzić
Aerona, ale nie było innego wyjścia. Aeron kiedyś odznaczał się najsilniejszą wolą z szóstki
przyjaciół. Groźny, lecz lojalny, opanowany jak Lucien, potrafił wpadać w szał jak dawny Maddox.
Kiedy jednak Maddox tracił kontrolę nad swoim demonem, to Aeron pomagał mu powściągać
wybuchy Furii. Teraz w ziejącym żądzą mordu, owładniętym nienawiścią do świata nieszczęśniku
trudno było rozpoznać niegdysiejszego Aerona.
245

Gdyby przyjaciele go uwolnili, zabiłby cztery niewinne kobiety, jak mu nakazali bogowie. I dalej by
zabijał. Od początku wiedział, że spełniając rozkaz Tytanów, raz przekroczywszy granicę, nie będzie
miał już odwrotu.
Maddox wiedział, co to oznacza.
On sam zabił Pandorę zaraz po tym, jak w jego ciele zamieszkała Furia, i całe wieki płacił straszliwą
cenę za swój czyn. Co noc ginął taką śmiercią, jaką zginęła z jego ręki Pandora. Tyle że w
przeciwieństwie do niej wracał do życia rano ze świadomością, że o północy znowu będzie musiał
umierać.
Ashlyn wybawiła go od okrutnej klątwy. A teraz nosiła w łonie jego dziecko.
Serce Maddoksa przepełniała duma. I lęk. Jakim będzie ojcem? Już kochał to maleństwo i wiedział, że
zawsze będzie je chronił. Nawet gdyby zginął, wróci z dna piekieł, jeśli będzie trzeba.
Pragnął, by Aeron zaznał podobnego życia, pokochał kobietę, założył rodzinę... Próżne marzenia.
Ogarniętego żądzą mordu Aerona bali się teraz nawet jego najserdeczniejsi przyjaciele, bracia, cóż
dopiero śmiertelniczka. Jak, gdzie znaleźć kobietę, która poskromiłaby rozszalałą bestię? Tego
Maddox nie wiedział.
Zbliżając się do celi, nadstawił uszu. Nie słyszał zwykłego walenia w kraty, potoków przekleństw
odbijających się echem o mury. W podziemiach twierdzy panowała absolutna cisza. Postawił tacę na
podłodze i podbiegł do krat.
Gdy zobaczył wygięte pręty, ogarnęło go przerażenie.
Cela Aerona była pusta.
Reyes obchodził wolnym krokiem świątynię Niewy-mawialnych. Przyjaciele pracowali wewnątrz,
jego usta-
243

wiwszy na straży. Lucien kierował poszukiwaniami artefaktów, tymczasem ekipa Sabina przystąpiła
do zbierania wszelkich możliwych informacji na temat Tytanów, ich słabych punktów, ich wrogów.
Dotąd nie natrafili na nic przydatnego, nawet ofiary z własnej krwi nie skutkowały.
Niedawno w rzymskiej świątyni zjawił się Lucien. Był odprężony, pogodny, można rzec, szczęśliwy.
Reyes nigdy jeszcze takim go nie widział. Co spowodowało niezwykłą przemianę? Cokolwiek to
było, zazdrościł przyjacielowi dobrego samopoczucia. Zazdrościł, ale też cieszył się, widząc go
odmienionym.
Nawet ofiara krwi obrzydliwie zadowolonego z życia Luciena nie pomogła. Nadal nie mieli żadnego
tropu. Reyes był już zmęczony brakiem rezultatów, jałowością wysiłków.
Tego ranka po raz pierwszy stacje telewizyjne na całym świecie podały informację o świątyniach,
które wyłoniły się z morza. Wkrótce mieli się tu pojawić ludzie, to znaczy Łowcy, turyści,
poszukiwacze skarbów, dziennikarze, naukowcy... Należało się spieszyć, zanim tłumy ciekawskich
zagarną to miejsce dla siebie.
- Niech to szlag - mruknął Reyes. Poczuł, że znowu musi zadać sobie ból, inaczej pęknie i kogoś
zamorduje. Kogokolwiek, wszystko jedno kogo. - Będę w pobliżu - rzucił w stronę Sabina. - Zawołaj,
jeśli będziesz mnie potrzebował.
Sabin nie próbował go zatrzymywać. Znal przypadłość Reyesa.
Nieszczęsny strażnik Bólu schronił się w otaczającym świątynię lasku. Oparł się o pień drzewa i
zaczął nacinać X na ramieniu. Popłynęła krew.
Gdyby Danika teraz cię widziała...
247

Prychnął na tę myśl. Danika i bez tego go nienawidziła.
Odezwał się telefon komórkowy, który dostał od Sabina. Reyes niespecjalnie ucieszył się z prezentu.
Technologiczne cudeńko krępowało jego poczucie swobody, ale skoro już je dostał, posłusznie z
niego korzystał.
Wyciągnął aparat z kieszeni.
- Co jest?
- Aeron uciekł - oznajmił Maddox bez zbędnych wstępów.
Reyes miał ochotę wrzasnąć, że to nieprawda. Zaprzeczać. Protestować. Krzyczeć z wściekłości, z
bezradności. Wiedział, że któregoś dnia się to stanie, ale nie przypuszczał, że tak szybko.
Trzeba było nie litować się nad nim, tylko zakuć w łańcuchy.
- Kiedy?
- Ostatnio widziałem go dwanaście godzin temu. Aeron był w stanie znaleźć Danikę, gdziekolwiek by
się ukryła. Wytropi ją po zapachu, dotrze do niej w mgnieniu oka na swoich skrzydłach.
- Znajdę go - powiedział Reyes.
Zanim się rozłączył, Maddox dodał jeszcze:
- Torin kazał mi dodawać do jedzenia Aerona jakiś składnik, który pozwoli go namierzyć. Jak
będziemy mieli pierwsze współrzędne, Torin prześle je na twoją komórkę. Zadzwoniłem wcześniej,
bo... chciałem cię uprzedzić, wiesz... Sprowadź Aerona z powrotem do domu. Żywego.
Reyes nie odpowiedział. Nie był w stanie wydobyć jednego słowa z gardła. Jeśli mu się nie uda,
Danika zginie. O ile już nie zginęła.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
- Ładniutka malinka - zauważył William następnego dnia przy śniadaniu, patrząc na szyję Anyi.
Tylko się nie zaczerwień, nie zaczerwień się, nakazała sobie, ale poczuła żar na policzkach. Przeklęty
Lucien i jego amory. Od malinek i amorów gorsze było to, że przeklęty Lucien zdołał wydobyć od niej
informacje o cudownym kluczu.
Wiedziała, że chciał go zdobyć tak, by żadne z nich nie ucierpiało, i przekazać Kronosowi, wierząc, że
król bogów wreszcie się od nich odczepi.
Kiedy obudzili się rano, zaczął ją całować... I wypytywać. W końcu dopiął swego. Powiedziała mu, że
klucz zrósł się z nią dokładnie tak jak Śmierć zrosła się z nim. Nie mógłby dalej żyć bez demona, ona
bez klucza straciłaby swoją moc, opadała coraz bardziej z sił. Akurat on rozumiał doskonale, jak
niebezpieczna byłaby dla niej utrata magicznego klucza.
Westchnęła. Siedzieli we trójkę przy doskonałym śniadaniu: jajka, bekon, naleśniki... Zanim panowie
wstali, zdążyła śmignąć do ulubionego baru w Atlancie, zamówiła co trzeba, i mogła udawać, że sama
wszystko
246

przygotowała. Jedzenie było pyszne, ale żaden z chłopców nie zdobył się na proste „dziękuję", jakby
fakt, że kobieta stoi nad garami, byl czymś oczywistym oraz naturalnym. Buraki.
Obserwowała spod oka Luciena. Ten z kolei nie spuszczał wzroku z Williama, od czasu do czasu
wydając z siebie cichy gulgot zazdrości. Słodka zaborczość, pomyślała. Nic dziwnego, że spędziła
całą noc w jego ramionach. Sprawiał, że czuła się pożądana. I bezpieczna. Nigdy wcześniej nie
pozwoliła żadnemu mężczyźnie zostać do rana i dopiero teraz odkrywała, jakie to miłe mieć poczucie
bezpieczeństwa.
- Mówiłem, żebyś trzymał łapy przy... - zagulgotał Lucien i zamarł. Nie dokończył zdania, obie
tęczówki miał teraz niebieskie. Najwyraźniej kolejne dusze czekały na odprowadzenie w zaświaty. -
Muszę przeprosić - bąknął.
- Zabierasz mnie z sobą. Obiecałeś. Lucien pokręcił głową.
- Zostaniesz tutaj.
- Nie zmuszaj mnie, żebym towarzyszyła ci pod niewidzialną postacią, bez pozwolenia.
Pełne rezygnacji westchnienie.
- Jak przedtem. Nie mam pojęcia, jak ty to robisz. Wzruszyła ramionami.
- Jestem boginią Anarchii. Nie obowiązują mnie prawa natury. Żadne prawa, mówiąc ściśle.
- O czym wy, dzieci, mówicie? - zainteresował się William.
Puściła pytanie mimo uszu. Po pierwsze, piękny Will dostałby ataku obrzydzenia, po drugie, Lucien
zniknąłby, gdyby tylko spuściła go na sekundę z oka.
- Jeśli mnie zostawisz, usiądę Williamowi na kolanach i przesiedzę tak do twojego powrotu.
247

William wyszczerzył zęby, zapomniał, że chciał się czegoś dowiedzieć.
- Zostaw ją, stary. Ja już się nią zaopiekuję. Lucien też pokazał zęby, ale nie był to uśmiech, raczej
ostrzeżenie, że jeszcze słowo, a rzuci się pięknemu Willowi do gardła. Ujął Anyę za rękę.
- W drogę.
Razem wkroczyli do świata duchowego i po chwili znaleźli się przed strawionym ogniem sklepem w...
Szanghaju.
Na zwęglonej podłodze leżało kilka ciał. Trzy Lucien migiem odtransportował do bram piekieł, z
których bił żar nie do zniesienia, dochodziły krzyki umęczonych. Czy i ona tu trafi, kiedy umrze, jak
tego chciał Kronos? Niedobrze się jej zrobiło na tę myśl.
Nie dumaj teraz o sobie, napomniała się. Jesteś tutaj, żeby wspierać Luciena. Objęła go wpół. Niech
czuje jej obecność, niech wie, że jest przy nim.
Powoli zaczął się odprężać.
Bramy piekieł, dwa potężne głazy, rozsunęły się nieznacznie i Lucien cisnął duszyczki do środka.
Rozległ się diabelski chichot, zaraz potem rozpaczliwe krzyki.
Ileż razy oglądał podobne sceny... Anya pocałowała go w ucho.
- Codziennie, co chwilę ktoś odchodzi. Dlaczego nie odprowadzasz wszystkich zmarłych?
- Są tacy, którzy rodzą się na nowo, dostają jeszcze jedną szansę. Niektóre dusze zostają na ziemi, tu
pokutują, zanim trafią w zaświaty, inne odprowadzają anioły.
Powinna się była domyślić. Zdarzało się jej czasem widywać anioły. Piękne istoty, choć trochę
wyniosłe.
251

- Szczęśliwe te dusze, które ty odprowadzasz. Wracamy po następne?
Lucien kiwnął głową.
Kolejne duszyczki szły do nieba, należały do dwóch małych chłopców i najwidoczniej nie zdążyły
jeszcze nagrzeszyć. Anya wpatrywała się z zachwytem w lśniące masą perłową, zdobione
szlachetnymi kamieniami bramy niebios. Ze środka dochodziły pienia anielskie, tak słodkie, że na
duszę spływało natychmiast ukojenie.
Tu chcę się znaleźć, kiedy umrę.
A byłaś dobra?
Jestem dobra. Czasami.
- Dziękuję ci, Anyu, że mi towarzyszyłaś. Wspierałaś.
- Cała przyjemność po mojej stronie.
Po chwili byli z powrotem na Grenlandii. Piękny Will nadal siedział przy stole kuchennym, ale Anya
nie odrywała spojrzenia od Luciena. Widziała w jego oczach żar, podziw, uznanie.
- Gdzie byliście? - zagadnął William.
- Nigdzie - zbyła go Anya. - Powiedz lepiej, gdzie twoje damy?
- Śpią. Wampy muszą odpocząć.
- Mam nadzieję, że nie mają nic wspólnego z wampirami. - Rzuciła szybkie spojrzenie na szyję
Williama. - Nie widzę śladów kłów.
- Jestem ociupinę pogryziony, ale w miejscach niewidocznych. W przeciwieństwie do ciebie - dodał z
jadowitym uśmieszkiem.
Lucien zakrztusił się spożywanym właśnie sokiem i Anya musiała klepnąć go kilka razy w plecy.
- Przyprawiłeś go o szok - wytknęła Willowi zbytnią swobodę.
249

- Niemożliwe. Słyszałem was, baraszkowaliście jak dwa króliki. Niebywałe. A bogini mniejsza
błagała o jeszcze. Niezłe osiągi.
- Dziękuję. - Lucien starał się być uprzejmy, ale w jego głosie zabrzmiała ostrzegawcza nuta.
- Nie jestem żadna mniejsza, ty kutasie! William oparł łokcie na stole.
- Powiedz, co się dzieje. Wiesz, że uwielbiam twoje wizyty, ale czemu ściga się demon Śmierci?
Otworzyła już usta, żeby odpowiedzieć, kiedy poczuła dłoń Luciena na ramieniu. Gdy spojrzała na
niego, pokręcił głową.
- Nie zamierzam zdradzać żadnych sekretów, Kwiatuszku.
- Och, są jakieś sekrety. - William klasnął w dłonie. - Mów.
Miała wielką ochotę powiedzieć. Zwykle bez oporów zdradzała cudze sekrety, ale tym razem
milczała. Dla Luciena gotowa była zrobić wszystko.
- Chcemy pożyczyć od ciebie trochę sprzętu, takie... tam - oznajmił enigmatycznie Lucien.
- Na przykład?
- Wybieramy się za koło podbiegunowe i chcielibyśmy, żebyś był naszym przewodnikiem.
- Anya - próbował ją mitygować Lucien.
- W porządku. Ja się wybieram i ja bym chciała. On tam często bywa, zna doskonale teren. Chyba nie
zdradziłam żadnego sekretu?
- Po co wybieracie się na Arktykę? - William aż się wzdrygnął. - Tam jest zimnej niż... nie powiem
gdzie. Akurat wiem coś na ten temat.
- Zrobiłam sobie wakacje i mam ochotę obejrzeć kilka lodowców - rzuciła lekko.
253

- Nienawidzisz mrozów. Kiedy możesz, uciekasz na Hawaje.
- Damy sobie radę bez przewodnika - wtrącił Lucien.
- Potrzebne są nam ciepłe ubrania, koce, buty...
- Nie namówicie mnie na żadną Arktykę. Właśnie stamtąd wróciłem i muszę odpocząć.
Lucien wzruszył ramionami, jakby mu to było zupełnie obojętne.
- W takim razie postanowione. Jedziemy sami.
- Wybij to sobie z głowy. - Anya uderzyła otwartą dłonią w blat stołu, aż zadzwoniła zastawa. - Willi
musi być naszym przewodnikiem. Zaoszczędzimy w ten sposób mnóstwo czasu. William jest dobrym
żołnierzem, przyda się nam, jeśli będziemy musieli walczyć... no wiesz... Z Hydrą.
- Chcecie się zmierzyć z Hydrą? - William pobladł.
- Nie chcę mieć nic do czynienia z tą suką. Straciłem ją z oczu wiele lat temu i niech tak zostanie.
- Nigdy nie myślałam, że spotkam kobietę, której nie chcesz przelecieć. - Anya odcięła widelcem
kawałek naleśnika. - Ściślej mówiąc, nigdy nie myślałam, że ty spotkasz kobietę, której nie będziesz
chciał przelecieć. A skoro już o tym mowa, gdzie spotkałeś Hydrę? I jak udało ci się wyjść z tego
spotkania cało?
- Widziałem ją dwa razy, na Arktyce, w dwóch różnych miejscach. A uszedłem z życiem tylko
dlatego, że nie chciała zdefasonować mojej cudnej fizjonomii, acz mało brakowało.
- Bardzo dobrze. - Lucien pokiwał głową. Miał oczywiście na myśli fakt, że William widział Hydrę na
Arktyce, choć pewnie wolałby, żeby spotkanie skończyło się dla Pięknego mniej szczęśliwie.
- Nigdy mi nie mówiłeś, po co właściwie wyprawiasz się na Arktykę - zagadnęła Anya.
254

- Mieszkam blisko. Jeśli ktoś dybie na mnie, Arktyka jest doskonałym miejscem. Można się tam
znakomicie ukryć i stamtąd chyłkiem uderzyć. Początkowo nie wiedziałem, czy tym, którzy się tam
pojawiają, chodzi o mnie, czy o Hydrę. Teraz już się nie zastanawiam, każde z nas ma swoich
wrogów.
- Jakich ty masz wrogów?
- Jest sporo zazdrosnych mężów, którzy chętnie widzieliby mnie martwym.
- Trzymaj się z daleka od Anyi - zagulgotał Lucien. Słodki jest, pomyślała z uśmiechem i poklepała go
po
dłoni. Lucien chwycił ją pod stołem za kolano i mocno ścisnął, co miało oznaczać, żeby siedziała
cicho.
- Po raz ostatni proszę ładnie, jedź z nami - zwróciła się do Williama.
Piękny Will przewrócił oczami, odsunął talerz, odchylił się w krześle, zaplótł ręce na piersi.
- Wybacz, ale moja odpowiedź brzmi „nie".
- Świetnie. - Ona też oparła się wygodnie o zapiecek krzesła. Bardzo lubiła kuchnię Willa. Odsłonięta
więźba dachowa, na środku aneks z granitowym blatem, nowoczesne sprzęty, kosze z owocami.
Ciekawe, czy Will zdemoluje to piękne wnętrze, kiedy dobierze mu się do skóry. - Chyba powinnam
ci powiedzieć, że mam twoją księgę.
William znieruchomiał, jakby za chwilę miał rzucić się do ataku.
- Niemożliwe. Nie wierzę ci. Widziałem ją rano, zanim zszedłem na śniadanie. - W oczach miał mord.
Lucien chwycił Anyę wpół i posadził sobie na kolanach. Nie potrzebowała ochrony, ale sam gest był
miły.
- Zastanów się - poradziła spokojnie Willowi.
- Nie masz mojej księgi - krzyknął prawie. - Ja ją mam. Widziałem ją rano.
252

- Uważaj, jakim tonem mówisz - rzucił Lucien.
- Widziałeś fałszywkę - wyjaśniła Anya.
- Kłamiesz. - Piękny Will nachylił się ku niej. Miał tak rozszerzone źrenice, że tęczówki niemal
znikły.
Lucien zerwał się, pchnął Anyę za siebie.
- Ostrzegałem! Uważaj, jakim tonem mówisz. Williama dosłownie wykatapultowało z krzesła.
- Jeśli zniknęła... - zawył i runął ku schodom.
- Cholera, nie zdemolował kuchni. Chodźmy na górę, nie możemy stracić widowiska. - Anya
pociągnęła Lucie-na na górę.
W holu oświetlonym ciepłym światłem nie było na ścianach nic. Will znał słabość Anyi i w nocy,
kiedy już nacieszył się swoimi wampirzycami, musiał pochować obrazy, broń, wszystkie cenne
drobiazgi. Nie pomyślał tylko o książce. Trzymał ją w skrzyneczce zaklętej przez zaprzyjaźnioną
czarownicę. Zaklęcie miało chronić księgę, ale Anya złamała je bez trudu swoim magicznym
kluczem.
- Co to za książka? - zapytał Lucien. - Naprawdę ją ukradłaś?
- To księga pradawnych przepowiedni. Owszem, ukradłam ją. Gdyby William miał trochę oleju w
głowie, dawno by ją przestudiował, i to kilka razy. Ale nie. Piękny Will woli nie zaglądać w twarz
Przeznaczeniu. - Schody zdawały się piąć w nieskończoność. Cholera, ogromny ten dom. Rzadko po
nim chodziła, zwykle po prostu śmigała. - Jedna z przepowiedni dotyczy Williama. Została spisana w
czasie, kiedy siedział w Tartarze, o ile dobrze pamiętam. Coś o jakiejś kobiecie. Zawsze jest jakaś
kobieta. Znaczenie zostało zaszyfrowane w formie zagadki, ale w księdze można znaleźć klucz, który
pozwoli je odczytać. Tylko tak Will może uratować tyłek.
253

- Anya! - rozległ się ryk Williama. - Jak śmiałaś, do jasnej cholery?
- Znalazł fałszywkę.
- Zrobi ci coś złego?
- Dopóki mam jego skarb, nic mi nie zrobi. - Powiedziała to takim głosem, jakby nie była boginią, jeno
złym duchem.
Lucien tylko pokręcił głową.
Jeszcze kilka kroków i znaleźli się w gabinecie. William stał przy biurku z fałszywką w dłoni.
- Okładka ta sama, ale kartki czyste - jęknął. Anya rozłożyła ręce.
- Przykro mi, ale nie mogłam się powstrzymać.
- Już dawno temu ktoś powinien był cię załatwić.
- Dużo by to pomogło - mruknęła.
- Dlaczego ja cię lubię? Dlaczego przyjmuję w swoim domu? Ty i ten twój pieprzony klucz! Jesteś
niebezpieczna dla otoczenia. Oddaj mi księgę, Anya!
- Wszyscy wiedzą o kluczu, tylko jajeden nigdy o nim nie słyszałem - poskarżył się Lucien.
- Odbierz go jej - podsunął William z paskudnym uśmiechem.
- Zamknij się, Wilłie. - Tupnęła nogą i przeczesała włosy palcami. - On już wie.
- Wszystko?
- Tak. - Powiedzmy.
- Kłamczucha. - Will rzucił książkę na podłogę i klasnął w dłonie. - Wiesz, że razem z kluczem
musiałaby oddać ci wszystkie swoje wspomnienia? Poznałbyś wszystkie jej tajemnice, wszystkie
grzechy, wszystkich facetów, z którymi się zadawała. Co więcej, wiedziałbyś zawsze, gdzie jest w
danej chwili. Nie mogłaby już się przed tobą ukryć.
Lucien zerknął pytająco na Anyę.
257

- To prawda?
Skinęła głową niechętnie.
- Takie właściwości posiada klucz.
- Kto ci go dał? Dlaczego obciążył cię takim darem?
- Klucz dostała od kochanego tatusia - odpowiedział William za przyjaciółkę - kiedy bogowie
postanowili ukarać ją za zabicie dowódcy gwardii. Miała zostać niewolnicą i wygadzać wojownikom,
podkomendnym kapitana, którego ukatrupiła. Bardzo stosowna kara, nieprawdaż? Tartaros wiedział o
klątwie, zdawał sobie sprawę z konsekwencji, postanowił przeto raz w swoim marnym życiu odegrać
rolę wybawiciela.
Dlatego Tartar w końcu zaczął się sypać, dlatego Tytani mogli wydostać się na wolność. Tartaros
stracił moc, podziemia, których był panem, przestały być groźne.
Wszystko, co mówił Will, było prawdą. Kiedy ojciec przekazał jej klucz, poznała jego wspomnienia,
wiedziała zawsze, gdzie akurat przebywa.
W ten sposób dowiedziała się, że Kronos go uwięził.
Wróciła wówczas na Olimp, chociaż ślubowała sobie, że jej noga nigdy więcej tam nie postanie.
Wróciła, bo miała wyrzuty sumienia, że ojciec poświęcił dla niej siebie. Wróciła, bo go kochała. Z
jego wspomnień jasno wynikało, że nie wiedział o jej istnieniu, dopóki Temida nie odkryła prawdy.
Potem nie wiedział, jak się do niej zbliżyć, nie raniąc jeszcze bardziej zdradzonej żony i nie
upokarzając kochanki, która dość już wycierpiała.
Kiedy doszło do niego, że Ajas chciał zgwałcić Anyę, omal nie oszalał z rozpaczy, że nie był wówczas
przy niej. Gdy trafiła do Tartaru, starał się opiekować nią, jak potrafił, a kiedy bogowie wydali
ostateczny wyrok, oddał jej, co miał najcenniejszego, czyli arcyklucz.
Dość wspomnień, powiedziała sobie i spojrzała na
255

Luciena, ale nic nie mogła wyczytać z jego twarzy, odgadnąć kłębiących się w głowie myśli.
William znowu klasnął w dłonie, bardzo z siebie zadowolony.
- Chcesz przewodnika? Będziesz miała przewodnika. Potem oddasz mi księgę.
Kiwnęła głową. Była nie mniej zadowolona z siebie niż jej piękny przyjaciel.
- Do roboty, dzieci. Pakujcie się i w drogę. Chciałbym mieć to już z głowy. - William wyszedł z
pokoju, pogwizdując pod nosem.
Udawana beztroska. Anya wzruszyła ramionami i trąciła lekko Luciena.
- Chciałbyś mi coś powiedzieć? Spojrzał na nią jakoś smutno, bezradnie.
- Nigdy, żebym nie wiedzieć co robił, nie zdobędę klucza, nie wyrządzając ci krzywdy.
- Zgadza się.
- Jeśli Kronos go zdobędzie, już się przed nim nie ukryjesz.
- Też się zgadza. - Spuściła głowę, wbiła spojrzenie w swoje stopy. Cholera! Musi skończyć z tym
nawykiem. - To coś zmienia między nami? - zapytała niepewnym głosem.
Ujął ją pod brodę, spojrzał w oczy.
- Jestem z tobą. Nie zostawię cię, nigdy nie odejdę. Rozumiesz?
Ten facet... Pocałował ją, musnął zaledwie wargami, ale to wystarczyło. Od niego była gotowa przyjąć
wszystko, cokolwiek miał do ofiarowania, i cieszyć się tym.
Sprawa przesądzona, pomyślał. Teraz już miał całkowitą pewność, że nie może wykorzystać klucza
jako monety przetargowej w negocjacjach z Kronosem. I nadal
259

pragnął Anyi. Wiedział, że nie może zdjąć z niej klątwy. I nadal jej pragnął.
A ona... Była szczęśliwa, radosna. Lucien był jej.
Gdyby kiedykolwiek jakaś kobieta próbowała go jej zabrać, Anya bez chwili wahania zatłukłaby
wydrę. Wystarczająco dobrze się znała, by nie mieć co do tego żadnych wątpliwości. Zabiłaby z
zimną krwią oraz odpowiednią dawką okrucieństwa. Nie wyobrażała już sobie życia bez Luciena.
Miała wrażenie, że tak naprawdę zaczęła żyć, dopiero kiedy go poznała. Tak, on jest mój. Mój.
Ledwie to pomyślała, rozległ się głośny rechot.
Oboje zesztywnieli. Nie, nie teraz.
- Kronos - syknął Lucien przez zaciśnięte zęby. Nikogo, tylko ten obrzydliwy głos.
Anya kiwnęła głową.
- Czego chcesz, Potężny? Znowu śmiech.
- Nic specjalnego. Chciałem ci tylko powiedzieć, że znalazłem doskonały sposób na ciebie, Anarchio.
Luciena przerażenie chwyciło za gardło.
- Królu, ona jest...
- Milcz, Żniwiarzu. Zawiodłeś mnie. Jestem już zmęczony czekaniem. Masz ją zabić. Teraz,
natychmiast.
Wpatrywała się szeroko rozwartymi oczami w Luciena. Jakby obrócił się w głaz, twardy, zimny,
nieporuszo-ny... Nie chciała umierać, to oczywiste, ale tak samo nie chciała, żeby z jej powodu na
Luciena spadła straszliwa kara. Gdyby trzymała się od niego z daleka, nie doszłoby do tego
wszystkiego. Jasne, nie doszłoby do niczego. Nie byłoby pocałunków, pieszczot... miłości?
Nie, nie mogła go pokochać. Miłość by ją zniszczyła. Zniewoliła. Żyłaby jak w klatce, w więzieniu.
Oddaj Kronosowi klucz.
257

Nie mogę. Straciłaby wszystko. Niezależność, moc, wspomnienia. Być może zapomniałaby nawet o
swojej klątwie. Przespałaby się z kimś i już na zawsze byłaby skazana na tego kogoś. Co robić?
- Nie podniosę na nią ręki. - Lucien wyprostował się dumnie, acz w jego głosie słychać było mękę.
- I ja tak myślę. Trudno mi pojąć, że Grecy zawierzyli ci niegdyś swoje bezpieczeństwo. - Pełna
napięcia pauza. - Posłuchaj. Od tej chwili będziesz słabł z każdym dniem coraz bardziej, dopóki nie
dostarczysz mi klucza.
- Co? - Anya zatchnęła się z przerażenia.
- Początkowo wydawało mi się, że zmuszę cię do działania, grożąc twoim przyjaciołom. Teraz widzę,
że powinienem raczej zająć się Anyą.
- Kronosie... - zaczęła, szukając w głowie właściwej odpowiedzi.
- Przyglądałem ci się i widzę, że Żniwiarz jest dla ciebie kimś ważnym. Musisz zdecydować, czy liczy
się bardziej niż klucz. - Kronos zaśmiał się, pewny swego zwycięstwa. - Słyszysz, jak zegar tyka? Ja
słyszę.
Głos umilkł, Kronos zniknął.
Anya nie mogła oddychać. Miałaby stracić Luciena? Nigdy!
- Ani słowa - ostrzegł ją. - Musimy koniecznie znaleźć te artefakty. Posiadają moc, której użyjemy
przeciwko Kronosowi. Pakujemy się i przenosimy na Arktykę.
- Ale...
Lucien wyszedł z pokoju. Bogowie, co robić?

ROZDZIAŁ SZESNASTY
Bogowie, co robić?
Kochał Anyę. Wreszcie musiał to sobie powiedzieć. Nie mógł dłużej się okłamywać, zaprzeczać.
Kochał. Nie mógł jej zabić i nie mógł znieść myśli, że Kronos miałby nad nią pełną władzę, znał
wszystkie jej wspomnienia, wiedział, gdzie przebywa... Nie wyobrażał sobie Anyi bezbronnej,
pozbawionej mocy.
Lubiła kraść, kłamała, mogła zabić, nie mrugnąwszy nawet okiem, nie mogła się kochać z mężczyzną,
a jednak stała mu się droższa nawet niż Mariah. Nie przypuszczał, że coś takiego może się zdarzyć.
Była jego drugą, lepszą połówką. Dopełniali się, przy niej znikało to, co miał w sobie z demona. Czuł
się pożądany, ba, nawet atrakcyjny.
Anya sprawiała, że miał po co żyć, zapominał o bólu, o swojej przeszłości. Uwielbiał jej poczucie
humoru i to, że ciągle go zaskakiwała. Sama jej obecność sprawiała mu więcej rozkoszy, niż
jakakolwiek kobieta kiedykolwiek dała mu w łóżku.
Był tylko jeden sposób, żeby ją uratować. Znaleźć możliwie najszybciej artefakt ukryty gdzieś wśród
lodów
262

Arktyki i modlić się, żeby Kronos połakomił się na niego, rezygnując z klucza. Chętnie odda królowi
cudowny przedmiot i niech diabli biorą puszkę Pandory.
Zbyt dużo wiedział o właściwościach klucza, żeby pozwolił Anyi go oddać. Nie dopuści, by straciła
moc, wspomnienia i wolność, którą tak sobie ceniła. Bez daru przenoszenia się z miejsca na miejsce
byłaby bezbronna, nieustannie wystawiona na wszelkie ataki. Gdyby posiadł ją jakiś mężczyzna i
przywiązał do siebie na wieki, nie byłoby już dla niej ratunku.
Uderzył pięścią w ścianę.
Anya była jedyną kobietą, która potrafiła dojrzeć w nim kogoś więcej niż faceta z oszpeconą twarzą.
Przy niej czuł, że mógłby zawojować świat, a kiedy brał ją w ramiona... Nie znał wspanialszego
doznania.
Przesunął dłonią po twarzy i poczuł ból. Prawda, uderzył z całych sił w ścianę, ale ręka powinna
natychmiast przestać boleć. Zawsze tak było. Spojrzał na posiniaczone knykcie. Kronos zapowiedział,
że będzie tracił siły.
Lucien zaśmiał się ponuro. Cokolwiek uczyni, jakąkolwiek drogę obierze, będzie słabł z każdym
dniem coraz bardziej.
- Znajdziemy artefakt - usłyszał cichy głos Anyi.
Odwrócił się gwałtownie. Stała w drzwiach, cała w bieli, gotowa do podróży. Taka piękna. Taka
cudowna. Serce zabiło mu mocniej.
- Wiesz, że Kronos złożył mi wczoraj wizytę. Straszył, groził. Dlatego byłam dla ciebie taka podła.
Nie chciałam, by wiedział, że ja... że... - zakałapućkała się.
- Kocham cię, Anyu - powiedział szorstko. - Kocham i nie mógłbym... nie potrafiłbym... zrobić ci
krzywdy. Rozumiesz?
260

Otworzyła szeroko usta, ubranie polarne, które przyniosła dla niego, wypadło jej z rąk.
- Lucien, ja...
- Nie musisz nic mówić. Zdążyłem cię poznać. Jesteś wolna, nieokiełznana. Przeraża cię myśl, że
mogłabyś kogoś pokochać.
Utkwiła wzrok w swoich stopach i po raz pierwszy nie zezłościła się z tego powodu na siebie. To
dobrze, ucieszył się Lucien.
- Czuję do ciebie coś, czego nigdy nie czułam do nikogo - powiedziała cicho. - Przy tobie jestem
najszczęśliwsza. Robiłeś wszystko, żeby się mnie pozbyć, a ja wracałam. Ale miłość? - Pokręciła
głową. - Całe życie trzymałam mężczyzn na dystans. Z tobą było inaczej, ale nie mogę cię kochać. -
Wypowiedzenie ostatnich słów było dla niej prawdziwą męką.
- Wiem. - Gdyby wyznała, że go kocha, musiałaby zrzec się swojej wolności. Nie mógł tego żądać.
Nie teraz.
- Bardzo długo sama stanowiłam o sobie. Nie mogę teraz uzależniać się od nikogo.
- Wiem - powtórzył Lucien.
- Ja... Nie chcę sprawiać ci bólu... Potrzebuję czasu. Muszę... się zastanowić.
„Potrzebuję czasu"... Jemu zostało go niewiele. Kronos powiedział wyraźnie, że zegar tyka. Musi
odszukać Hydrę, zdobyć artefakt. Jeśli mu się nie uda, jego los będzie przesądzony. Pogodził się już z
tym. Nie zabije Anyi i nie pozwoli jej oddać klucza. Umrze, byle ona była bezpieczna.
Kochał Anyę tak bardzo, że gotów był oddać za nią życie. Bez wahania, bez zastrzeżeń. Będzie się
cieszył jej bliskością tak długo, jak długo dane im będzie być razem.
- Dlaczego czuję się winna? - szepnęła. - Jakbym powinna oddać Kronosowi klucz.
261

Była tylko jedna odpowiedź: Anya go kocha. Serce przepełniły radość i duma. Nie musiała nic mówić,
on wiedział.
- Nie oddasz mu klucza. Musisz mi obiecać, że nigdy się go nie pozbędziesz. - Łzy napłynęły jej do
oczu. Długą chwilę obydwoje milczeli. - Przyrzeknij, Anyu.
Patrzyła na niego spod rzęs. Długie i gęste kładły się cieniem na policzkach, a może nie cień to był,
tylko udręka odbijała się na twarzy.
- Przyrzekam - powiedziała w końcu i zaśmiała się żałośnie. - Wspaniale. Teraz czuję się jeszcze
bardziej winna.
Lucien dotknął jej włosów.
- Nie powinnaś. - Przyciągnął Anyę do siebie.
- Myślisz, że on może to zrobić? - Spojrzała mu w oczy. - Może sprawić, że zaczniesz słabnąć? -
Niepotrzebne pytanie, kiedy oboje znali odpowiedź. - Jesteś taki silny. Tyle w tobie życia.
- Wszystko będzie dobrze - skłamał.
- Może, nie wiem, powinnam porozmawiać z Kro-nosem.
Stanowczo pokręcił głową.
- Nie rób tego. Gotów wymyślić coś jeszcze okrutniej-szego. Nie martw się. Znajdziemy artefakt.
- Gotowi? - doszedł ich zniecierpliwiony głos Williama.
- Moment! - zawołała Anya i spojrzała na Luciena. - Wkładaj rzeczy, które przyniosłam. Nie chcesz
chyba zamienić się w sopel lodu. - Położyła dłoń na jego policzku i Lucien pocałował ją lekko.
- Zobaczymy się na dole.
- Kwiatuszku, ja...
- Nic nie mów, moje serce. Znajdziemy jakieś rozwiązanie.
265

Po policzku Anyi spłynęła samotna łza.
- Moje serce... Jak ślicznie mnie nazwałeś. - Odwróciła się i wyszła, nie dając mu czasu na odpowiedź.
William, ciągle naburmuszony, nie zgodził się, żeby Lucien go teleportował. Uparł się przy
helikopterze i postawił na swoim. Dotarli na wybrzeże Arktyki. Lot był paskudny. Lucien omal nie
ucałował śniegu, kiedy wreszcie opuścili śmigłowiec.
Wsiedli na czekające już ąuady, niewielkie, zgrabne pojazdy poruszające się po każdym terenie.
Piękny William pomyślał o wszystkim.
- Moglibyśmy zabrać plecaki i śmignąć, gdzie chcemy, zamiast wytrząsać tyłki na tych maszynach -
mruknęła Anya, zrównując się z Lucienem.
- Racja.
- Nie będzie żadnego śmigania - powiedział William. -Ja tu decyduję. Albo będziecie słuchać, albo
was zostawię.
Anya wychyliła się z siodełka i przyłożyła pięknemu Willowi w ucho.
- Musimy dostać się na najwyższy szczyt - powiedział Lucien.
Przed podróżą odebrał SMS-a od Torina, który przejrzał dostępne w sieci zdjęcia satelitarne regionu,
nie natrafił jednak na żaden ślad Hydry. Na koniec radził, by szukać potwora w najtrudniej dostępnych
miejscach.
- To ten, tutaj. - William wskazał lodowy szczyt przed nimi. - Nie próbujcie tylko śmigać. Nie
zdobędziecie szczytu beze mnie. Po drodze umieściłem... prezenty dla nieproszonych gości. -
Przechylił lekko głowę. - Zapomnijcie o śmiganiu. Tak mnie wkurzyliście, że chyba nie wspomniałem
o pewnym drobiazgu. Nie można mnie śmigać.
263

- Skąd wiesz? - zapytał Lucien.
- Możesz mi wierzyć na słowo. Lepiej nie próbować. Popełniłem kiedyś poważny błąd. Stuknąłem
Herę i Zeus mnie pokarał. Żadna bogini nie mogła mnie już śmignąć w bezpieczne miejsce. Zazdrośni
mężowie to idioci. No a potem Hera kropnęła się, że posuwam inne panie, i nie wiedzieć kiedy
wylądowałem w kiciu. Z babami zawsze kłopot.
Na znak dany przez Willa włożyli kaski z wbudowanymi mikrofonami i słuchawkami. Ziemska
technologia bywa czasami bardzo przyjemna.
- Ale fajnie. - Miał wrażenie, że Anya mówi mu prosto do ucha.
William odpalił swojego quada, Anya i Lucien ruszyli tuż za nim.
- Chyba powinienem wam powiedzieć, że trzy dni temu za kołem polarnym pojawiła się jakaś ekipa.
Raczej nie mnie szukają - zabrzmiał w słuchawkach głos Willa.
Lucien nie musiał widzieć jego twarzy, bez tego wiedział, że piękniś uśmiecha się od ucha do ucha.
- Skąd wiesz?
- To ludzie. Ja nie zadaję się ze śmiertelniczkami.
- Łowcy? - zainteresowała się Anya.
- Najprawdopodobniej - przytaknął Lucien.
Jak tutaj trafili? Ci, których spotkał smutny koniec w Grecji, narzekali, że nic nie wiedzą. Być może
Kronos dostarczał im informacji. Tak mogło być. Co oznaczało, że wojownicy mieli marne szanse.
- Wiesz, gdzie są teraz?
- Może już nie żyją. - William wzruszył ramionami. - A może są tam, na szczycie.
- Boisz się zazdrosnych mężów i obserwujesz te tereny - mruknęła Anya. - Powinieneś wiedzieć.
267

- Może zniszczyli moje kamery. Może, może, może.
Nachyliła się, chwyciła bryłkę lodu i walnęła nią pięknego Willa w plecy.
- Jesteś żałosny. Jak będziesz tak się zachowywał, to zapomnij o książce.
William nawet się nie odwrócił. Jechał dalej wyprostowany, napięty, jakby w każdej chwili
spodziewał się ataku.
Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Lucien czuł to, niestety.
Czas wlókł się niemiłosiernie. Anyę bolała już pupa od jazdy po nierównościach, plecak obijał się o
plecy. Wszystko ją irytowało. Nie mieli planu działania, nie wiedzieli, czego się spodziewać. William
najwyraźniej nie mówił im wszystkiego. Czuła się paskudnie.
Jeśli Lucien rzeczywiście zacznie słabnąć, mowy nie ma, żeby pokonał Hydrę. O ile ją znajdą. Tyle
zastrzeżeń: Jeśli", „o ile"... Nie mogła znieść myśli, że Lucienowi coś się stanie. Kochał ją. Wyznał to
bez wahania, w jego słowach było tyle czułości. Kochał ją taką, jaką była, nie chciał, by się zmieniła.
Muszą znaleźć Hydrę, po prostu muszą. Jeszcze niedawno chciała użyć artefaktów jako monety
przetargowej dla ratowania własnego życia. Teraz już wiedziała, że nie może tego zrobić Lucienowi.
Użyje ich raczej dla ratowania jego życia.
Kronos nadal będzie ją prześladował. Nie zrezygnuje łatwo z klucza. Chyba że zabije drania, co nie
byłoby najgorszym rozwiązaniem. Musi się zastanowić, pomyślała, zaciskając usta. W końcu komu
bardziej wypada targnąć się na życie króla niż bogini Anarchii?
265

Lucien wkurzyłby się strasznie, gdyby wiedział, co chodzi jej po głowie. Nie dopuści przecież, żeby
się narażała. Nieważne, że gotowa była zrobić to dla niego. Dla nich. Niech się Lucien złości, niech się
wścieka, trudno. Nie zamierzała przyglądać się bezczynnie, jak opada z sił.
To, co czujesz, coraz bardziej przypomina miłość.
Szybko odegnała tę myśl, zanim zdążyła na dobre zagnieździć się w głowie. Jeśli przyzna, że go
kocha, nie będzie w stanie mu się oprzeć. Już była niebezpiecznie bliska kapitulacji ze wszystkimi
konsekwencjami takiej decyzji. Jeśli ulegnie, a Lucien zginie, będzie go opłakiwała przez całą
wieczność. Nawet arcyklucz nie pomoże jej zerwać raz na zawsze zadzierzgniętych więzów.
Zrobiło się jej niedobrze. Ciało ogarnęło odrętwienie. Nie, nie, nie. Lucien nie zginie. Nie wolno ci tak
myśleć. Uczynisz wszystko, co w twojej mocy, żeby go uratować.
Miała ochotę wyciągnąć rękę, dotknąć jego dłoni. Zeskoczyć z ąuada i umościć się na kolanach
Luciena. Niechby ją objął, przytulił do piersi. Nie zrobiła tego. Nie pora teraz na czułości. Grali o zbyt
wysoką stawkę.
Później.
Jechali przez śnieżne pustkowia. Anya nie dostrzegała nigdzie śladu obecności człowieka, odcisków
butów czy opon. Może Łowcy się wycofali. Może...
- Dalej będą druty kolczaste - ostrzegł William. - Jedźcie za mną i nie zbaczajcie ani na metr z trasy.
Anya i Lucien zwolnili i sunęli teraz gęsiego. Ona w środku, Lucien zabezpieczał tyły. Jej obrońca.
- Skąd wiesz? - zwróciła się do pięknego Willa.
- Sam je zakładałem. Musisz się jakoś zabezpieczać, kiedy dybią na ciebie nieśmiertelni.
Może Łowcy nie wycofali się, tylko zginęli?
- Masz dla nas jeszcze jakieś niespodzianki?
269

- A jakże - przytaknął, ale nie powiedział nic więcej.
- Jakie? - chciał wiedzieć Lucien.
W jego głosie słychać było napięcie. Niepokoi się o mnie, pomyślała Anya. Jaki on słodki. Znowu
miała ochotę wskoczyć mu na kolana i objąć mocno za szyję.
- Materiały wybuchowe, trujące jagody, jamy wykute w lodzie. Wiecie, różne zasadzki z filmów klasy
B.
- Fajnie - ucieszyła się Anya, ale uśmiech natychmiast zniknął z jej twarzy.
A jeśli Łowcy zastawili zasadzkę na nas?

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
Na Łowców natknęli się trzeciego dnia podróży, w połowie drogi na szczyt.
Lucien powinien być szczęśliwy. Nic nie sprawiało mu większej satysfakcji, niż likwidowanie tych
obłąkanych naprawiaczy świata. Anya była mu jednak droższa nad wszystko, ważniejsza od
przyjemności, którą czerpał z walki. Nie cieszyło go spotkanie z wrogiem, nie czuł zwykłego w takich
razach podniecenia.
Był słaby i coraz bardziej opadał z sił.
Nie pokonałby nawet myszy, a co dopiero zacietrzewionego Łowcę.
Wiedział, że musi dojść do starcia, ale nie sądził, że nastąpi to tak szybko. Gdyby dni nie były tak
wyczerpujące, a noce tak zimne, być może nie traciłby sił tak szybko. Dzień wcześniej zsiedli z
ąuadów, zbocze było zbyt strome, i dalej musieli pokonywać je pieszo. Szli w rakach, wędrowali
całymi godzinami, odpoczywali tylko wtedy, kiedy stawało się to absolutnie konieczne. Jedli jeden
posiłek dziennie, i to im w zupełności wystarczało. Ot, zupa z puszki, ledwie zresztą podgrzana. Anya
mogłaby śmigać po ciepłe posiłki, ale nie chciała ani na chwilę opuszczać Luciena.
268

Było z nim coraz gorzej, ledwie dźwigał plecak. Cały czas trząsł się z zimna, kilka razy się przewrócił.
Teraz znowu się potknął i Anya chwyciła go wpół, ratując przed upadkiem.
- Jak dojdziemy na szczyt, od razu poczujesz się lepiej, zobaczysz.
Słabość go upokarzała. Nie mógł już przenosić się z miejsca na miejsce. Demon ciągnął go w świat
duchowy, dokąd wzywały obowiązki. Bezskutecznie. Burzył się, tłukł w głowie jak zwierz zamknięty
w klatce, przez co doprowadzał Luciena na skraj obłędu.
Śmierć nie mogła odprowadzać dusz sama. Demon i jego strażnik byli nierozdzielni, jedno nie było w
stanie egzystować bez drugiego. To znaczy Śmierć mogłaby, ale tylko z największym trudem. Gdyby
Lucien umarł i zostawił ją samą, konsekwencje byłyby straszne, co próbował uświadomić Kronosowi.
Zawadził o blok lodu i znowu się potknął. I znowu Anya w porę go chwyciła. Niech to diabli! Kronos
nie rzucał słów na wiatr. Jeśli będzie słabł w tym tempie, za tydzień będzie po nim.
- Może zostawimy go tutaj i dalej pójdziemy sami?
- zaproponował William.
- Nie! - krzyknęli równocześnie Anya i Lucien. Nie chciał, żeby Anya szła sama z Williamem. Nie
ufał pięknisiowi.
- Przez ciebie strasznie się wleczemy, Żniwiarzu
- stwierdził Will sucho. - Chciałbym wrócić do domu, odzyskać księgę i zająć się moimi wampami.
„Żniwiarzu...". Ani Anya, ani on sam nie mówili Williamowi nic o demonie Śmierci. Skąd wiedział,
że Lucien jest jego strażnikiem?
- Odczep się od niego - warknęła. Zatrzymała się
272

i wygłosiła długą tyradę o tym, że należałoby Willowi wetknąć w dupę lokówkę i kręcić do oporu.
Lucien podejrzewał, że zrobiła to po to, żeby dać mu odpocząć. Oparty o lodowy występ chwytał z
trudem powietrze. Najbardziej wściekało go to, że nie będzie w stanie bronić swojej kobiety w razie...
Zobaczył ślady stóp.
- Anyu, cicho bądź.
Odwróciła się gwałtownie, zaskoczona i zaniepokojona. Od wielu dni nie słyszała u niego tego tonu.
Ostatnio był wobec niej delikatny, traktował jąjak jakiś skarb. Była skarbem, ale też jej
bezpieczeństwo było ważniejsze niż zranione uczucia.
- Nie każ mi...
- Łowcy. - Wskazał ślady na śniegu i wyciągnął sztylet. Anya i William podeszli bliżej.
- Ślady tutaj się urywają. - Anya zmarszczyła czoło.
- Dziwne. Niemożliwe wręcz.
- Nie rozumiem, jak udało się im dotrzeć tak wysoko
- dodał William.
Lucien dobył następny sztylet i omal go nie wypuścił z ręki, taki wydal się ciężki.
- Tu muszą być jakieś drzwi. - Anya zaczęła przesuwać dłonią w grubej rękawicy po lodowej ścianie.
- Znalazłam! - zawołała triumfalnie. Nacisnęła lód tam, gdzie wymacała wgłębienie, i biała tafla
odsunęła się, ukazując mroczne przejście.
- Jak to możliwe, że nic o tym nie wiedziałem?
- William pokręcił głową. - Namierzałem ludzi, którzy zapuszczali się za koło podbiegunowe, ale
widziałem, jak umierali. Nikt nie mógł rozbić tu obozu. - Wściekły dobył sztylety z rękawa. -
Pozabijam drani, nieważne, ilu ich jest. Ktoś mógł ich przysłać, żeby mnie pojmali.
270

- Teraz trochę za późno gorączkować się - sarknęła Anya. - Nie ruszyłbyś się z domu, gdybym nie
ukradła ci księgi. Powinieneś mi podziękować. - Spojrzała na Lucie-na. - Zostań tutaj i pilnuj wejścia,
Kwiatuszku. Zajrzymy do środka i zaraz wrócimy.
Tak bardzo w niego nie wierzy? Nie, poprawił się w myślach. Po prostu martwi się o niego i stara
chronić. Powinna wiedzieć, że nie puści jej samej, żeby nie wiedzieć jak był słaby.
- Idę z wami - oświadczył stanowczo.
- Lucien, ty...
- Czuję się dobrze. - Ściągnął czapkę z głowy i cisnął na ziemię. Nie chciał, żeby ograniczała mu pole
widzenia, zasłaniała uszy. - William rusza pierwszy - zakomenderował. - Ty, Anyu zaraz za nim, ja
będę zabezpieczał tyły.
Przez chwilę wydawało się, że będzie protestować, ale skinęła w końcu głową.
- Dobrze.
- Masz pistolet? - zapytał ją.
- Tylko sztylety.
Trzymała je już w dłoni. Nie zauważył nawet, kiedy je wyciągnęła.
- Idziemy - rzucił William niecierpliwie i wszedł do jaskini.
Oni tuż za nim. Lucien nadstawił uszu. Miał wrażenie, że słyszy. Z mroku szły jakieś szmery... Wiatr?
Nie. Przyciszone głosy.
- ... szukamy od tylu dni i nic - mówił j ákiś mężczyzna.
- Stary twierdził, że to tutaj. Stary... Człowiek z Aten?
- Jesteśmy blisko. Czuję to. - Zdeterminowany, twardy głos.
- Zginiemy, jeśli zostaniemy tu dłużej. - Kolejny głos.
274

Było ich zatem przynajmniej trzech.
- Nie możemy teraz się wycofać. - Czwarty głos, nabrzmiały gniewem. - Musimy zniszczyć demony.
Widzieliście, co stało się w Budapeszcie. Zaraza zabiła setki ludzi, zginęło wielu naszych.
- Jeniec coś powiedział?
Jeniec? Kogo pojmali? Człowieka czy któregoś z wojowników?
- Ani słowa.
Głosy były coraz wyraźniejsze. Zbliżali się. Lucien zacisnął mocniej palce na rękojeści sztyletu.
- Niech to diabli! - zawołał któryś z Łowców. - Może ta cała Hydra to tylko mit? Może szukamy
czegoś, co nie istnieje? Może wyprawiliśmy się tu na darmo?
- Nie mów tak.
William zatrzymał się. Lucien omal nie wpadł na Anyę. Poślizgnął się i poczuł, że wyciąga dłonie za
siebie, chwyta go za biodra. Po raz kolejny uratowała go przed upadkiem. Żenujące.
- Klatka Kompulsji jest tutaj. Musi być - oznajmił kolejny głos.
Klatka Kompulsji, powtórzył Lucien w myślach. Badacz mitów mówił o niej, tyle że nazwał Klatką
Musu. Jak zwał, tak zwał. Ten, kogo się w niej zamknęło, stawał się powolny woli posiadacza
magicznego artefaktu.
Anya rzuciła mu szybkie, podekscytowane spojrzenie.
- Mamy ją - powiedziała niemal bezgłośnie. Skinął głową.
- Jeśli wierzyć staremu, musimy mieć wszystkie cztery artefakty, żeby dotrzeć do puszki. To znaczy,
że nie ruszymy się stąd, dopóki nie znajdziemy tej pieprzonej klatki.
William podniósł palec.
272

Lucien nie był pewien, co to miało oznaczać: „czekamy" czy „atakujemy na trzy". Do wałki stawał
wyłącznie wraz z przyjaciółmi, a oni znali się nawzajem tak dobrze, że nie musieli dawać sobie
sygnałów.
William uniósł drugi palec. Teraz już nie było wątpliwości, o co chodzi.
Trzy.
Piękny Will ryknął przeraźliwie, wzniósł sztylety do ciosu i runął przed siebie, Anya poszła w jego
ślady. Pod Lucienem niemal ugięły się kolana, ale wiedział, że musi nacierać.
Łowcy poderwali się błyskawicznie na równe nogi. Ośmiu, zdążył policzyć.
William dopadł trzech, padli jeden po drugim. Jego błyskawiczny atak przypominał taniec. Śmiertelny
cios, uskok w bok, kolejna ofiara i kolejny cios... Anya wzięła na siebie dwóch. Śmignęła ku jednemu,
podcięła mu gardło i była już przy drugim, zanim ten zdążył się zorientować.
Świsnęła kula tuż nad ramieniem Luciena, tak blisko, że drasnęła skórę. Dwóch Łowców parło na
niego z wrzaskiem, usiłując przebić się do wyjścia. Obrócił się, wzniósł sztylet. Jeszcze raz...
Obaj atakujący osunęli się na ziemię, brocząc obficie krwią.
Ostatniemu Łowcy udało się strzelić, trafił Luciena prosto w żołądek, ale Żniwiarz nie upadł, trzymał
się dzielnie - dla Anyi.
Łowca chwycił płonące polano z ogniska, przy którym wcześniej siedział z towarzyszami, i cisnął w
Anyę. Uskoczyła, ale kurtka zdążyła zająć się od ognia.
Anya krzyknęła rozjuszona.
Lucienowi oczy zaszły czerwoną mgłą i tylko jedną
276

myśl miał w głowie: zabić. Rzucił się do przodu, chwycił Łowcę za gardło, ścisnął z całych sił...
Rozległ się trzask kości i polano wysunęło z bezwładnej dłoni. Łowca osunął się na ziemię, ale
Lucien, ogarnięty furią, wbił jeszcze sztylet prosto w serce trupa. Powtórzył cios, jakby chciał zabijać
nieszczęśnika w nieskończoność. Zabić... Wszystkich zabić...
Obrócił się i dopiero teraz dotarło do niego, że nie było już kogo zabijać. Wszyscy Łowcy leżeli na
ziemi martwi. Zdyszany spojrzał na Williama. Piękniś, cały we krwi, pochylał się nad jednym z
przeciwników, przeszukiwał kieszenie jego ubrania. Zabić, zabić, zabić.
- Lucien, palisz się!
Oprzytomniał na krzyk Anyi, uspokoił się. Była cała i zdrowa. Wciągnął głęboko powietrze, poczuł
dłonie Anyi na kurtce.
- Jestem przy tobie, maleńki. Jestem.
Ogarnęła go tak słabość, że nie mógł już dłużej ustać i bez sił osunął się na ziemię.
- Wszystko będzie dobrze, najdroższy - przemawiała do niego. - Odezwij się do mnie, powiedz, że
wszystko będzie dobrze.
- Dobrze. - Paliło go cale ciało, ale uśmiechał się. Anya z nim jest. Jego słodka Anya. Przy niej nie
musiał lękać się własnej porywczości. Przy niej cichł demon, przy niej pierzchały mroczne myśli. Nikt
inny nie potrafił tego sprawić, tylko ona.
- Zamknij oczy, maleńki. Zajmę się tobą. Powieki posłusznie opadły. Nie śpij, nie zostawiaj
Anyi samej z Williamem.
- Zaśnij.
Tym razem usłuchał polecenia.
274

- Kto wie, czy przeżyje do rana - powiedział William, wzruszając obojętnie ramionami. W dalszym
ciągu zawzięcie przeszukiwał kieszenie Łowców. Czego szukał, nie wiadomo.
Mało brakowało, a poderżnęłaby mu gardło. Piękny Will zawdzięczał życie temu tylko, że nie chciała
odstępować na krok Luciena.
- Nie mów tak. On wydobrzeje.
- Co się z nim właściwie dzieje? Podobno jest nieśmiertelny, a słabnie w oczach.
- Ten drań Kronos rzucił na niego klątwę. - Zasłużyłam sobie na powolną śmierć w mękach. To ja
powinnam umierać, nie Lucien.
- Dlaczego?
- Bo król bogów jest sukinsynem, dlatego. William popatrzył na Anyę, na Luciena, znowu na Anyę.
- Na twoim miejscu delegowałbym się do starego i prosił o zmiłowanie, jeśli nie chcesz, żeby twój
facet wy kito wał.
- Mówiłam ci, żebyś nie gadał bzdur! - Miała żywo przed oczami, jak Lucien skoczył jej na ratunek.
Tylko dlatego, że kurtka zajęła się ogniem. Nic wielkiego, płomienie nie zrobiły jej najmniejszej
krzywdy, a on teraz walczył o życie.
Oddychał z trudem, miał poparzone ciało. Co ze mnie za kobieta? Godna pogardy, ot co. Nie zasługuję
na Luciena i jego miłość. A jednak nie mogę bez niego żyć.
Kocham go.
Wreszcie się przyznała przed samą sobą. Był dla niej wszystkim. Nie wyobrażała siebie jednej chwili
bez niego. Nie chciała w ogóle myśleć o takiej ewentualności. Był jej radością, jej namiętnością. Był
honorowy, czuły, słodki. Był częścią jej samej.
275

Oddałaby bez wahania klucz Kronosowi, ale wiedziała, że wtedy straci Luciena. Nie będzie go
pamiętała... Nie może przecież stracić wspomnienia ukochanego. Był dla niej ważniejszy niż klucz.
Leżał nieprzytomny. Rany zadane przez Łowców nie goiły się, z obu płynęła krew.
- Zabiorę go do twojego domu - zwróciła się do Williama. - Nasze poszukiwania muszą poczekać, aż
Lucien wydobrzeje.
- Nie. - Will wyprostował się i przyskoczył do Anyi z grymasem na twarzy. - Nie chcę cię więcej
widzieć w swoim domu.
- Będziesz musiał znaleźć sposób, żeby się tam teleportować i wyrzucić mnie siłą. Skorzystam z
gościny bez twojego pozwolenia.
- Odpowiesz mi za to!
- Nie zapominaj, kto ma księgę. Nie zawaham się użyć jej na podpałkę.
- Nie wątpię - mruknął Will. - Proszę bardzo, śmigaj do mojego domu. Moje wampirzyce ucieszą się
na widok świeżego mięsa. A ja poszukam Hydry i namówię ją, żeby połknęła cię żywcem.
- Za te pogróżki wyrwę dziesięć kartek z księgi, zanim ci ją oddam. - Wzięła Luciena w ramiona i po
chwili była już w sypialni, którą dzielili zaledwie kilka dni wcześniej. Ułożyła go na łóżku i zaczęła
rozcinać ubranie, żeby opatrzyć rany.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
Parys leżał przywiązany do stołu w pokoju bez klamek o miękko wykładanych ścianach. W głowie
miał watę. Wiedział tylko tyle, że od kilku dni nie uprawiał seksu. Był tak słaby, że nie mógł unieść
głowy.
Łowcy przysłali mu nawet jakąś blondynkę. Chcieli koniecznie zobaczyć demona w akcji. Nic z tego
nie wyszło. Nie był w stanie się podniecić. Poza tym myślał wyłącznie o piegowatej brunetce. Sienna.
W końcu przypomniał sobie imię. Czuł, że musi ją mieć, że umrze, jeśli jej nie zdobędzie. Z jakichś
powodów, których nie rozumiał, czy też wolał nie rozumieć, ona jedna potrafiła wprawić demona w
trans.
Dlaczego akurat ona? Okłamała go, zwiodła. Zaaplikowała mu środek nasenny, uwięziła, a jednak
miał na nią ochotę. Chciał, żeby pożądała tylko jego. Żeby w uniesieniu wykrzykiwała jego imię.
Żeby całkowicie mu się poddała, robiła wszystko, czego zażąda. Poszła za nim, dokąd on zechce.
Błagałaby go o jeszcze, a on, naturalnie, musiałby odmówić.
Może nawet przeleciałby jakąś inną na jej oczach.
Uśmiechnął się na tę myśl. Chciał, żeby cierpiała, jak
280

on teraz cierpiał. Nigdy bardziej nie pragnął żadnej kobiety i żadnej nie zdarzyło mu się równie mocno
nienawidzić. Im dłużej przetrzymywali go w zamknięciu, tym bardziej jej pragnął, tym mocniej
nienawidził.
Wystarczyło przekonać Łowców, żeby mu ją przysłali. Jak? Tego już nie wiedział.
- Co z nim zrobimy? - usłyszał czyjś głos. Zamknął oczy. Przez jego pokój przewinęło się już
tylu lekarzy, że było mu wszystko jedno, kto składa wizyty.
- Zostało mu najwyżej kilka dni życia. Kiedy umrze, demon wydostanie się na wolność i zacznie
szaleć. Raz coś takiego już się zdarzyło. Nie możemy dopuścić do ponownej katastrofy. Trudno
przewidzieć, jak ogromne szkody może wyrządzić Rozpusta. Gwałty, rozbite małżeństwa, plaga
chorób wenerycznych, ciąże nastolatek.
- Musimy utrzymać go przy życiu, dopóki nie znajdziemy sposobu okiełznania demona. - Pauza. Wes-
tchnienie. - Przez cały czas nie odezwał się do nikogo poza Sienną. Tylko na nią reaguje.
Przed oczami pojawiła mu się Sienna i fiut drgnął. Po raz pierwszy od wielu dni.
- Widziałeś. Sienna. Znowu podskoczył lekko.
- Sprowadźcie ją, natychmiast.
- Jesteś pewien? Ona...
- Sprowadźcie ją.
Naprawdę zobaczy Siennę? Uśmiechnął się. Nie musiał ich wcale przekonywać, prosić. Może
zupełnie nieświadomie udało mu się zasugerować im, czego chce?
Sienna będzie w końcu jego. Bzyknie ją... albo ona jego. Wszystko jedno. W każdym razie odzyska
siły i wydostanie się stąd. Ją zabierze z sobą. Dotąd nigdy nie
278

szukał na nikim odwetu. Kochał kobiety. Stanowiły sól jego życia. Dla Sienny gotów był jednak
uczynić wyjątek, bo...
Nie dokończył myśli. Musiał chyba zasnąć, obudziło go łaskotanie, czyjeś palce na jego skórze...
- Cześć, Parys. - Już te dwa słowa były jak zastrzyk sił witalnych.
Otworzył oczy i zobaczył nachyloną nad nim twarz Sienny. Dziewczyna zdjęła okulary i przyglądała
mu się w rezerwą.
- Przyszłaś zrobić mi dobrze? - zapytał jak ostatni prymityw i poniewczasie ugryzł się w język.
Zaczerwieniła się, odwróciła wzrok.
- Jeśli wolisz kogoś innego, pójdę sobie.
- Możesz zostać, niech będzie. - Chciał sprawić jej przykrość. - Zdajesz sobie sprawę, że jesteś kurwą
na ich usługach? Będziesz się pieprzyła ze mną za sprawę, a pewnie i za kasę, bo domyślam się, że
mają cię na liście płac. - Zamknij się! Nie zrażaj jej do siebie.
Zbladła, zacisnęła usta, cofnęła się o krok.
- Nie przyszłabym, gdybyś mi się nie podobał.
- Łowczyni zainteresowana nieśmiertelnym. Jakie to smutne. - Parys, zamknij się, durniu, bo gotowa
wyjść. Potrzebujesz jej ciała. Po jakiego ją drażnisz? - Przepraszam. Sienno.
Lekko rozchyliła usta.
- Och... Pamiętasz, jak mam na imię.
- Jasne. Ty mi się też podobasz. Pomimo wszystko. - Była to niestety prawda. Głupi demon.
Znowu się zbliżyła. Widział w jej oczach pożądanie, to samo pożądanie, które dojrzał, kiedy zderzyli
się na ulicy.
- Uwolnij mnie z łańcuchów - wykrztusił.
- Zabronili mi.
282

- Obserwują nas? Pokręciła głową.
- Poprosiłam, żeby wyłączyli kamery. Zgodzili się. Jakaż ona naiwna, pomyślał i omal nie przewrócił
oczami. Łowcy mogli zobaczyć demona w akcji i za nic nie przepuściliby takiej okazji. Z pewnością
nie wyłączyli kamer. Nie bardzo mu się to podobała, ale trudno.
- Wobec tego uwolnij mnie. Nie dowiedzą się.
- Nie mogę.
No cóż, warto było spróbować.
- Na co czekasz, Sienno? Dokończmy to, co zaczęliśmy w kawiarni.
Reyes nie potrzebował współrzędnych, żeby odnaleźć Aerona. Można powiedzieć, że szedł po
trupach. Podążał śladem zabitych i było to straszne widzieć, jakie spustoszenie siał jego przyjaciel.
Jego brat. Ktoś, kto kiedyś pomógł mu poskromić jego własnego demona. Reyes poczuł bolesny ucisk
w gardle. Będzie musiał... będzie musiał zabić owładniętego żądzą mordu Aerona.
Muszę sam być demonem, skoro dopuszczam do siebie taką myśl.
Nie mógł postąpić inaczej. Musiał wybierać między Aeronem a Daniką. Mogło się wydawać, że
wybierze przyjaciela. Jeśli tak uważał, okłamywał się.
Nie mógł dopuścić, by Danice stało się coś złego. Była jego jedyną rozkoszą, chociaż nigdy go nawet
nie dotknęła. Nie zasługiwał na nią, ona najpewniej go nie pragnęła, a jednak postanowił ją ocalić.
Pospiesz się. Znajdź ją.
Jak? Miał ochotę krzyczeć w głos. Był w Stanach, dokładnie w Nowym Jorku. Odbierał w telefonie
komórkowym sygnały emitowane przez Aerona, jakby
280

przyjaciel znajdował się krok od niego. Nie widział go jednak i nie słyszał.
Czy Aeron dotarł do Daniki? Czy wreszcie znalazł wytchnienie po miesiącach męki?
Reyes miał ochotę chwycić pierwszego z brzegu przechodnia, potrząsnąć nim, wyryczeć swoje
pytanie.
Nagle na chodnik prosto z nieba spadło skrwawione ciało. Ludzie zaczęli krzyczeć, uciekali w
popłochu. Reyes podniósł głowę. Wreszcie zobaczył unoszącego się na wielkich skrzydłach Aerona.
Skrzydlaty potwór zmierzał prosto do wieżowca stojącego przy bocznej ulicy. Reyes rzucił się w
tamtą stronę.
Czy będę potrafiła zabić?
Danika wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Jeszcze niedawno uważała się za artystkę, malarkę
oddającą na swoich płótnach piękno. Wszystko, na co patrzyła, stanowiło materiał dla jej sztuki:
ludzie i ich gesty, zwierzęta, kwiaty.
Teraz zamieniła się w człowieka walczącego o przetrwanie.
W morderczynię.
Nie miała innego wyjścia.
Miesiąc temu pojechała na wakacje do Budapesztu. Została porwana i uwięziona przez sześciu
olbrzymów, którzy zamierzali ją zabić. Nie zabili, nie zrobili najmniejszej krzywdy, ale nigdy w życiu
nie czuła się równie bezbronna.
Olbrzymi teraz jej szukali i dlatego co kilka dni zmieniała kryjówkę. Gdziekolwiek trafiała, ćwiczyła
różne formy walki. Uczyła się władać nożem, strzelać, walczyć wręcz.
Dzisiaj nowy instruktor rozłożył ją w czasie treningu na
284

łopatki i oświadczył, że brakuje jej kondycji. Instruktor miał rację. A nie znał nawet połowy prawdy.
Jeden z porywaczy, Reyes, ciągle nawiedzał ją w snach. Nie chciała zrobić mu krzywdy. Miała ochotę
pocałować go, znaleźć się w jego ramionach. Co noc o nim śniła.
- Jestem pokręcona.
Przeszła do maleńkiej sypialni, padła na materac i sięgnęła po komórkę. Kiedyś miała ładne, wygodne
mieszr kanie, teraz jej domem stały się nędzne motele, tanie pokoje do wynajęcia. Przenosiła się z
miejsca na miejsce w poczuciu ciągłego zagrożenia.
Wystukała numer telefonu matki. Używały telefonów na kartę i często zmieniały numery. Cała jej
rodzina się ukrywała. Rozdzieliły się, utrudniając w ten sposób swoim prześladowcom poszukiwania,
ale codziennie do siebie dzwoniły, dawały nowe numery telefonów przyjaciołom.
Matka odebrała rozmowę po trzecim sygnale. Płakała.
- Co się dzieje? - zapytała Danika.
- Babcia... kochanie. Babcia... Babcia nie żyje.
- Zabili babcię?
- Nie wiem. Nie mogę się do niej dodzwonić. Przepadła. Zniknęła. Tak strasznie martwiłam się o
ciebie. - Matka rozszlochała się na dobre.
Danikę ogarnęła furia. Furia i odrętwienie, dziwne połączenie. Miała wrażenie, że śni i że musi się
obudzić, uwolnić od koszmaru, a wtedy wszystko będzie dobrze.
- Musisz zmienić kryjówkę, kochanie. Proszę. Nie mogę stracić i ciebie.
Z sąsiedniego pokoju doszedł odgłos tłuczonego szkła i Danika ocknęła się z odrętwienia.
- Co się dzieje? - zaniepokoiła się matka.
282

- Chyba mnie znaleźli - szepnęła drżącym głosem. - Ukryj się dobrze, mamo. Gdziekolwiek jesteś,
uciekaj. Kocham cię. - Rozłączyła się i wstała. Dobry Boże. Babcia najprawdopodobniej nie żyła.
Teraz jej kolej. Nie miała przy sobie żadnej broni. Myśl, myśl. Pobiegła do łazienki i chwyciła
brzytwę.
Przez uchylone drzwi widziała wysokiego mężczyznę zawadzającego skrzydłami o ściany
przedpokoju. Omal nie upadła. Aeron. Znalazł ją. Dobrze go pamiętała. Jego tatuaże, jego przenikliwy
wzrok. Reyes był marzeniem sennym, Aeron sennym koszmarem. Skrzydlaty potwór, smokzbaśni,
groźny, niebezpieczny jak wszystkie smoki.
Zatrzymał się przy drzwiach łazienki, pociągnął nosem. Na twarzy i na rękach miał krew. Krew jej
babki?
Zrób coś!
Danika rzuciła się na niego z brzytwą. Ja nie mam instynktu zabójcy? Chlasnęła ostrzem po tętnicy.
Jeśli go nie zabije, zginie jej matka, zginie siostra. Nie może do tego dopuścić. Kontakt. Z rany
trysnęła krew.
Nie upadł. Drań nawet się nie zachwiał.
Chwycił się tylko za szyję, w gardła dobył się straszny pomruk, w oczach zapalił się czerwony blask.
Obnażył zęby.
Danika uniosła brzytwę.
- Jeszcze ci mało? - wrzasnęła. -Zbliż się tylko, draniu!
- Zabiję! - wycharczał i chwycił ją za włosy, szarpnął tak, że uderzyła nosem w jego pierś. Krzyk
wezbrał w gardle, ale zdusiła go. Pierwsza zasada w walce: zachować spokój.
Ugięła nogi, osunęła się na podłogę. Kilka kosmyków zostało mu w palcach. Obróciła się i kopnęła go
w brzuch. Zachwiał się, potknął o stolik do kawy. Upadł.
Chwytaj za gardło, uczyli ją instruktorzy. Uklęknęła,
283

wychyliła się i zadała cios dokładnie w to miejsce , gdzie go zraniła. Ponowiła cios.
- Zabiję, zabiję, zabiję - charczał.
- Pieprz się. - Kolejny cios.
Przez skórę twarzy coś zaczęło przezierać, coś groźnego. Aeron zmieniał się.
Chwycił ją za rękę, ścisnął i w tej samej chwili do mieszkania wpadł Reyes, cały w czerni, zdyszany,
spocony, ze sztyletami w dłoniach.
- Reyes! - krzyknęła.
Nie możesz na nim polegać. On był jednym z tych, którzy cię porwali, myślała w panice.
- Danika - szepnął Reyes i było w tym jednym słowie tyle rewerencji, że omal nie zemdlała.
Myśl o matce, o siostrze. Kopnęła Aerona w szczękę. W końcu puścił jej rękę. Boże, co za ból. Stawy
spuchły, jakby miała piłki golfowe pod skórą.
Aeron uderzył ją otwartą dłonią, poleciała w bok, ciało przeszył ból, szczeknęły zęby, mózg na
moment się wyłączył. Reyes zaatakował. Obaj zaczęli tarzać się po podłodze. Aeron walczył,
używając kłów i szponów, Reyes miał sztylety.
Podniosła się, zachwiała, omal nie zwymiotowała.
- Uciekaj! - zawołał Reyes.
Zrobiła kilka kroków. Dlaczego on jej pomaga? Czy sam zginie?
Łzy napłynęły jej do oczu. Rzuciła się przed siebie biegiem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
Anya rozebrała Luciena. Miała nadzieję, że rana od postrzału już się zabliźniła. Niestety. Zdjęła
koszulę i porwała ją, przygotowując szarpie.
- Odezwij się, Kwiatuszku. Żadnej reakcji.
Lucien nie reagował, leżał nieruchomo, zimny jak blok lodu. Rozebrała się szybko i położyła obok
niego, próbowała go ogrzać. Przemawiała do niego przez wiele godzin.
- Musisz wydobrzeć. Życie bez ciebie będzie straszną nudą, a kiedy się nudzę, dochodzi do strasznych
rzeczy. Opowiadałam ci, jak kiedyś zaczęłam ubierać się jak nastolatka i poszłam do szkoły średniej?
Byłam wtedy tak znudzona, że nic lepszego nie przychodziło mi do głowy. - Zamilkła, czekając na
reakcję. Nic. - Byłbyś ze mnie dumny. Panienka, prymuska, zakochała się w kompletnym palancie.
Wielbiła go, on zrobił jej dziecko, a potem opowiadał, jaka z niej dziwka, wyzywał od kurewek... od
najgorszych. Wiesz, że nie lubię klątw, oboje tego doświadczyliśmy, nic przyjemnego, ale wtedy nie
mogłam się powstrzymać. Tak go urządziłam, że miał ciągle sztywnego. Nic nie pomagało.
288

Miała wrażenie, że Lucien... zaśmiał się? Opowiadała dalej:
- Kiedyś, na jakimś balu kostiumowym, pojawiłam się w przebraniu diablicy. Niby nic, powiesz, ale
był początek dziewiętnastego wieku. Zaproponowałam jakiemuś baronowi, żeby sprzedał mi duszę, i
facet omal nie dźgnął mnie nożem do masła.
Lucien jęknął:
- Anya.
Dzięki niech będą bogom.
- Wszystko będzie dobrze, maleńki. Jestem z tobą. - Pocałowała go w czoło i Lucien otworzył oczy.
- Anya?
- We własnej osobie. - Przesuwała dłońmi po jego ciele. Miała pewien plan i chciała go podniecić.
- Gdzie jesteśmy?
Nie powinien teraz myśleć o tym, gdzie są, co się stało i co może się stać. Bała się, że ją odepchnie,
kiedy uświadomi sobie, że Anya chce się z nim związać, ofiarować mu swoją wolność i dać siłę.
- Kocham cię - szepnęła mu prosto do ucha. - Bardzo cię kocham. Omal cię nie straciłam. To
straszne...
- Na bogi. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek to powiesz. - Otoczył ją ramieniem, przygarnął do
siebie i syknął z bólu.
- Tak mi przykro. Przepraszam. - Odsunęła się.
- Powiedz to jeszcze raz.
- Kocham cię, Lucien, i chcę być z tobą tak blisko, jak to tylko możliwe. - Uniosła się na łokciu i
spojrzała mu w twarz. - Rozumiesz, o czym mówię?
Rozumiał. I był dumny. Pocałowała go, zaczęła pieścić. Jęknął cicho.
286

- Boli?
- Nie, tak dobrze.
Położył dłonie na jej pupie i przytulił do siebie. Zaczynał czerpać od niej siły. Nagle znieruchomiał.
- Nie możemy tego zrobić, Anyu.
- Możemy i zrobimy. - Zamknęła dłoń na jego penisie. - Chcę, żebyś wszedł we mnie. Teraz, dzisiaj.
- Nie. Niedobrze dla ciebie...
- Ja decyduję, co jest dla mnie dobre, a co nie.
- Pocałowała go w ucho. - Nie każ mi prosić. Chcę czuć cię w sobie.
- Anya! - krzyknął i zanurzył palce w jej włosach.
- Nie, proszę... Nie przestawaj...
Pragnęła go. Tylko jego, żadnego innego. Pragnęła rozpaczliwie i było to cudowne uczucie.
- Chcę być z tobą na zawsze.
- Nie posuniemy się do końca. Nie możemy. Próbował podnieść się, usiąść, ale pchnęła go z powrotem
na poduszki.
- Owszem, posuniemy się do końca. Pozwól, że ja będę decydowała, ukochany, a ty skup się na tym,
by odzyskać siły.
- Mogę myśleć tylko o tobie. - Zsunął dłoń między jej nogi i zaczął pocierać. - Powiedz mi jeszcze raz,
że naprawdę tego chcesz. Potem nie będzie już odwrotu.
- Jestem pewna. - Odrzuciła głowę, poddawała się pieszczocie. - Kocham cię. Bardzo cię kocham.
- Przyjmiesz mnie? Całego?
- Tak.
- Wejdę w ciebie. Głęboko. Muszę... Jesteś moja.
- Na zawsze.
- Kocham cię.
287

- I ja cię kocham. - W jej oczach był piękny. Jeszcze słaby, pragnął jej. Właśnie jej.
- Jesteś pewna, że tego pragniesz?
- Bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. - Należała do niego. Teraz i na zawsze.
- Moja - szepnął i wszedł w nią.
Białe światło eksplodowało w głowie Anyi. Miała wrażenie, że oddaje część duszy Lucienowi i
przyjmuje... część jego duszy?
Lucien. Lucien. Mroczny, cudowny Lucien.
Tak się cieszę, że czekałam.
Oddanie się mu nie było spełnieniem klątwy, tylko błogosławieństwem.
- Warto było czekać - powiedziała jeszcze.
Lucien przysypiał, budził się. Odpoczywał, syty rozkoszy. Anya była cały czas przy nim, nie
opuszczała go ani na chwilę, nawet wtedy, gdy Śmierć wzywała go do świata duchowego. Szła za nim,
nie budząc się. Po raz pierwszy od tysięcy lat była spokojna, zaznawała wreszcie wytchnienia. Nie
lękała się już, że zostanie zaatakowana, porwana, zniewolona.
Lucien też po raz pierwszy w życiu czuł się zadowolony, beztroski. Mógłby już na zawsze zostać w
łóżku, leżeć obok ukochanej. Lecz jeśli miał ją chronić, musiał zapomnieć o takich marzeniach.
Zamierzał skontaktować się z przyjaciółmi, prosić ich, żeby zaopiekowali się Anyą, w razie gdyby nie
udało mu się znaleźć klatki. „Gdyby się nie udało". Straszne, nienawistne słowa. Oznaczające, że
Kronos ciągle ma nad nim władzę. I że czeka go śmierć. Był na to przygotowany, ale nie chciał, żeby
Anya opłakiwała go po wiek wieków.
- Musimy wrócić na Arktykę - powiedział.
291

- Jeszcze nie teraz - mruknęła zaspanym głosem.
- Musimy. Nie wiadomo, co robi William. Masz jego księgę. Może obmyślać sposób, jak ci
zaszkodzić.
Anya podciągnęła się na łokciach. Jasne włosy opadły na plecy. Bogowie, jak on ją kochał. Dla jej
dobra powinien się od niej odwrócić, nie spać z nią. Mimo wszystko nie potrafił żałować, że stało się,
co się stało. Oddała mu się z własnej woli, całkowicie.
- Masz rację, nie wiemy, co może przyjść mu do głowy. - Anya przeciągnęła się jak zadowolona
kotka.
- Jak się czujesz? - zapytała.
- Lepiej. Rana się zabliźniła. - Pogłaskał ją po policzku. - Dziękuję ci za twój dar miłości.
- Bardzo proszę.
- Nie żałujesz? - Co będzie, jeśli okaże się, że związała się na zawsze także z jego demonem? Ogarnęło
go przerażenie na tę myśl.
- Do diabła, nie! - Przewróciła się na brzuch, oparła brodę na dłoni i przyglądała mu się przez chwilę.
Nigdy jeszcze nie widział tyle miłości w jej oczach. - Jestem szczęśliwa do szaleństwa. Zachwycona.
To było cudowne. Niebywałe. Wiem, o czym myślisz. Daj spokój. Twój demon mnie polubił, a ja
mam słabość do niegrzecznych chłopców. Może jeszcze jeden szybki numerek? W trójkę? Ty, ja i
demon.
Czym sobie na nią zasłużył?
- Nie mamy czasu.
Z nadąsaną miną wstała z łóżka i zaczęła się ubierać.
- Zapamiętaj sobie, w przyszłości musimy to robić przynajmniej dwa razy dziennie.
- Nie zgadzam się. Przynajmniej cztery razy dziennie.
- Anya parsknęła śmiechem, zawtórował jej, lecz zaraz spytał: - Widziałaś kiedyś klatkę?
289

- Nie, ale jeśli dobrze pamiętam, Kronos polecił ją wykonać Hefajstosowi. Obawiał się rebelii i chciał
w niej zamknąć plany niepokornych.
Lucien zasępił się.
- Wątpię, żeby klatka pomogła nam w odnalezieniu puszki Pandory.
- Ten, kogo się w niej zamknie, staje się posłuszny rozkazom jej właściciela. Gdybyśmy zamknęli w
niej Hydrę...
Lucien zastanawiał się przez chwilę.
- Gdyby ktoś cię w niej uwięził i kazał odebrać sobie życie...
- Nikt mnie nie zamknie, bo... - Zbladła, na jej twarzy odmalowało się poczucie winy.
Nie chciał, by czuła się winna, że zatrzymała klucz.
- Anyu...
- Nie mając klucza, musiałabym usłuchać rozkazu. Zacisnął dłonie na kołdrze. Nie podobała mu się
cała ta
klatka. Jeszcze mniej podobała mu się myśl, że Kronos wejdzie w jej posiadanie. Co miałby wówczas
zaproponować bogu w zamian za życie Anyi?
- Do dzieła, mój panie - powiedziała z udaną swadą i zniknęła.
- Anyu? - Dokąd ona się przeniosła?
Już miał zacząć jej szukać, kiedy pojawiła się znowu. Z ubraniem dla niego.
- Wiem, gdzie William trzyma broń - oznajmiła z triumfem w głosie. - Zaopatrzymy się? - Ku jej wiel-
kiemu zdziwieniu skinął głową. - Naprawdę chcesz? To kradzież.
- Kradzież już mnie nie oburza.
Uśmiechnęła się radośnie, zniknął smutek, a on znowu poczuł się tak, jakby cały świat należał do
niego.
293

- Nabierasz przy mnie złych nawyków i przychodzi ci to bez żadnych oporów - stwierdziła.
- To dlatego, że moja nauczycielka jest silna i odważna. Jestem gotów zrobić wszystko, żeby była
zadowolona. - Ubrał się szybko i stanął obok Anyi. - Jej szczęście jest moim szczęściem.
Spoważniała nagle i pocałowała go w usta.
- Nie martw się, kochany. Będzie dobrze. Przestraszyły go te słowa. Oznaczały, że Anya coś
planuje. Coś, co ma go uratować. Coś niemądrego. Jak na przykład oddanie klucza. Zacznie słabnąć,
jak on. Straci moc. Chciał przeniknąć jej myśli, ale powstrzymał się. Związała się z nim dobrowolnie,
nie powinien tego wykorzystywać, kontrolować jej, jak przewidywała ciążąca na niej klątwa.
- Anyu... - Chwycił ją za ramiona i potrząsnął. - Obiecałaś mi, że nigdy...
- Chodźmy po broń - przerwała mu, uśmiechnęła się promiennie i już jej nie było.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
Znalazł ją w pokoju, w którym Will trzymał swój arsenał. Zaopatrzyli się w maczetę, toporek, wybrali
kilka sztyletów. Anya cały czas trajkotała, nie dając mu szansy powrotu do sprawy klucza. Kiedy już
mieli wszystko, czego potrzebowali, przenieśli się do jaskini, w której zostawili Williama.
Lucien czuł się rzeczywiście lepiej, ale nie odzyskał jeszcze pełni sił, co ją martwiło. Był pewien, że
umrze. Wiedziała o tym, potrafiła czytać jego myśli. Omal nie popłakała się jak najzwyklejsza
śmiertelniczka.
- Nie ma go tutaj - stwierdził Lucien.
Grota świeciła pustkami, jakby nigdy nikogo w niej nie było. Jakby nie odbyła się w niej straszliwa
walka, jakby nikt tu nie zginął.
Anyę ogarnął niepokój.
- Jak myślisz, gdzie może być William?
- Albo wraca do domu, albo idzie na szczyt.
- Sprawdźmy, czy nie ma go na szczycie, dobrze? Śmignęła na wierzchołek. W grocie było zimno, ale
tutaj panował mróz nie do zniesienia, wiał straszliwy wiatr, tnący jak ostrza sztyletów.
292

Lucien... Jeszcze go nie było. Rozejrzała się. Williama też ani śladu. Już miała wracać do jaskini,
kiedy pojawił się Lucien. Był wyraźnie zmęczony.
Cholera.
- Nie będziesz się więcej teleportował - oznajmiła stanowczym tonem. Tracił tę resztkę energii, którą
zdołała mu przekazać.
- Będę robił, co uznam za stosowne - odpowiedział równie stanowczo.
- Niech cię diabli, Lucien! - Był dla niej najważniejszy na świecie. Oddałaby Kronosowi klucz,
zrobiłaby wszystko, żeby uratować swojego mężczyznę, ale nie ufała draniowi. Mógł wziąć klucz i
zabić Luciena, by ją ukarać, że kazała mu tak długo czekać.
Musiała postępować bardzo ostrożnie.
Plan miała bardzo prosty: znaleźć klatkę, a potem ukryć magiczny przedmiot i Luciena. Lucien chciał
zdobyć klatkę, będzie miał klatkę. Proste. Nie zamierzała oddawać jej Kronosowi. Nie dopuści, żeby
bóg zagarnął puszkę, zaszkodził Lucienowi. Nie, odda mu raczej klucz. Nie było innego wyjścia.
To tylko kwestia czasu.
- Nie widzę Williama - odezwał się Lucien, wyrywając ją z zamyślenia.
- Jestem tutaj. - Najpierw zobaczyli rękę, potem zza krawędzi lodowego uskoku wysunęła się twarz
pięknego Willa. - Pomóżcie mi może - stęknął.
Lucien podszedł na skraj lodowej płyty, nachylił się. Anya stanęła za nim, chwyciła go wpół.
Wolałaby raczej, żeby Will zsunął się po stoku w dół, niż miał pociągnąć z sobą jej kochanka.
Wspólnymi siłami wciągnęli pięk-nisia na szczyt.
Will stanął zasapany, strząsnął śnieg z ramion.
293

- Całe wieki nie drapałem się po górach
- Może powinieneś przerzucić się na śmiganie - podsunęła Anya usłużnie i zarobiła kuksańca od
zdobywcy szczytów. - Dziwię się, że nie wróciłeś do domu.
- Żebyś spaliła moją księgę albo wyrwała z niej kolejne kartki? - Spojrzał na Luciena. - Wyglądasz
całkiem nieźle, zważywszy na to, że Łowcy cię trochę uszkodzili.
- Hydra miałaby się tu ukrywać? - Lucien puścił mimo uszu komplement.
- Jest jak kameleon - odezwała się Anya. - Mogła przybrać kolor śniegu. Kto wie, czy właśnie na niej
nie stoimy.
Cała trójka spojrzała pod stopy. Minęła długa chwila, ale nic niezwykłego się nie wydarzyło.
Westchnęli chórem, zawiedzeni.
William dostrzegł broń, którą Anya przytroczyła do pleców.
- Ładny miecz - powiedział kwaśno.
- Dziękuję.
- Mój ulubiony.
- Jak będziesz grzeczny, oddam ci go za rok, dwa.
- Jesteś dla mnie zbyt dobra.
- Wiem. Mówiliśmy, zdaje się, o Hydrze. William rozejrzał się.
- Dokąd teraz?
- Tędy. - Lucien wskazał kierunek. Anya zdusiła jęknięcie i ruszyła za nim.
- Nie mów mi tylko, ile kilometrów mam przejść, bo mogę dostać waporów.
- Uważajcie po drodze - ostrzegł Lucien. Wędrowali bardzo powoli szczytem lodowca przez
kilka godzin. Anya zdrętwiała z zimna, nogi stały się ciężkie, jakby każda ważyła tonę.
297

- Przypomnij mi, dlaczego cię lubię - odezwał się w jakimś momencie William, przerywając
milczenie.
- Dlaczego przyjmuję cię w swoim domu, chociaż wiem, że każda twoja wizyta oznacza kłopoty.
Powiedz mi, bo nie pamiętam.
- Przyjmujesz Anyę, ponieważ wnosi w twoje życie namiętność i przygodę - odpowiedział za
ukochaną Lucien.
Ach. Zrobiło się jej ciepło na sercu. Uśmiechnęła się szeroko i poklepała Luciena po ramieniu.
Trzymał się bardzo dobrze. Ani razu się nie potknął, chociaż nogi ciążyły niemiłosiernie, jakby były z
ołowiu, a Śmierć tłukła się w głowie. I chciała odprowadzać dusze, i nie-spieszno jej było oddalać się
od Anyi.
Fajnie jest czytać w jego myślach, pomyślała. I miło słyszeć, jak jego demon mruczy zadowolony.
Śmierć chyba nawet ją polubiła. Dwóch niegrzecznych chłopców w cenie jednego. Doskonały interes.
Paskudne było tylko to, że Lucien cierpi. Już niedługo, pocieszała się. Już niedługo.
Lucien, nie odwracając się, uścisnął jej dłoń, jakby wiedział, że Anya zamierza rozmówić się z
Kronosem. Hm. Może to wzajemne czytanie w myślach nie było jednak takie fajne. Co zrobi, jeśli
Lucien będzie próbował ją powstrzymać?
- Wie któryś z was, jaka właściwie jest ta Hydra?
- zapytała, żeby odwrócić uwagę Luciena. - Trudno ją pokonać?
- Jest nie do pokonania. - William westchnął ciężko. -Kiedy obcina się jej którąś głowę, w jej miejsce
wyrasta zaraz następna. Nie dasz jej rady, Anyu. Jesteś silna, ale nie aż tak.
Lucien potknął się i szybko wyprostował.
- Co z tobą? - zareagował zaraz William. - Anya cię wykończyła?
298

Teraz ona zareagowała, to znaczy pacnęła pięknego Willa w ramię.
- Nie mów tak. To on mnie wykończył.
- Auu, boli - poskarżył się Will. - Masz łapę jak młot.
- Cicho bądź. Nie wiedziałam, że mam taką krzepę.
- No co z tobą, Lucien? - nie dawał za wygraną Will. Na złość Anyi, oczywiście.
Lucien wzruszył ramionami.
- Jeśli moi wrogowie myślą, że opadam z sił, to mnie nie doceniają.
William przez chwilę rozważał odpowiedź.
- Być może, być może, tyle że nie widzę tutaj żadnych twoich wrogów.
- To się jeszcze okaże.
Anyi serce wezbrało dumą. Mój chłopiec.
- Co zrobiłeś z ciałami Łowców, Will? - zapytał Lucien.
- Zająłem się nimi. To wszystko - padła enigmatyczna odpowiedź.
- Po co tyle zachodu?
- A choćby po to, żeby nikt ich nie znalazł i nie zaczął dochodzić, jak zginęli.
- Bardzo sprytnie - pochwaliła Anya. - Na bogi, gdzie ta Hydra? Żadnych śladów. Zaczynam mieć już
dość. Może franca dawno wyniosła się z Arktyki, a ja jak idiotka uganiam się po lodowcach.
Lucien zatrzymał się i pocałował ją w usta. Raz, potem drugi.
- Nie jesteś idiotką.
- Bleee. - William udał, że robi mu się niedobrze. - Obrzydliwe. - Nagle go olśniło, wybałuszył oczy
na Anyę. - Klątwa się spełniła. Jesteś z nim związana już na zawsze? Dlaczego to zrobiłaś?
296

- W miłości nie ma nic obrzydliwego. To wszystko, co mam do powiedzenia na ten temat. - Uniosła
hardo głowę. - Poczekaj, aż ciebie trafi. Życzę ci, żeby twoja wybranka nie chciała mieć z tobą nic
wspólnego.
- Oby.
- Jeszcze się przekonamy - powiedziała zagadkowo. Williama dosłownie wbiło w ziemię, w śnieg,
mówiąc
ściślej.
- Co wiesz, Anyu? Słyszałaś coś?
Nieładnie kpić z czyjegoś nieszczęścia, pomyślała, powściągając uśmiech. Will wystrzegał się miłości
z racji przepowiedni. Nigdy dokładnie nie powiedział jej, jak przepowiednia brzmi, a ona nie miała
cierpliwości, żeby rozszyfrowywać tekst starej księgi.
- Nic nie słyszałam. - Jeszcze tydzień wcześniej skłamałaby i powiedziała, że słyszała coś i zmusiła
tym samym Williama, by błagał ją o wyjaśnienia.
Lucien musiał mieć na nią fatalny wpływ. Tego tylko brakowało, żeby przestała kraść. Uśmiechnęła
się do własnych myśli. Kto wie, pochłonięta seksem może rzeczywiście zapomnieć o kradzieżach.
Taka zamiana nawet jej odpowiadała.
- Chrzań się. - William westchnął i ruszył dalej. Anya była coraz bardziej zmęczona, co chwilę się
potykała.
- Jak długo jeszcze będziemy szukać tej zdziry? - jęknęła. - Nie, nie, nie poddaję się, mowy nie ma.
Pytam przez czystą ciekawość.
Lucien objął ją, a kiedy czuła jego dotyk, wszystko inne przestawało się liczyć. Poza znalezieniem tej
idiotycznej klatki, ma się rozumieć.
William zrobił kolejny krok... i nagle zniknął. Anya wymieniła spojrzenie z Lucienem. Oboje cofnęli
się.
297

Will pojawił się znowu, mocno zdetonowany.
- Co jest, do cholery? - mruknął.
- Ja nic nie widzę. - Anya rozglądała się, ale wokół rozciągał się lodowy bezkres, taki sam jak godzinę
temu i dwie godziny temu.
- Tam. - Lucien wskazał coś, co przypominało majaczący w poświacie księżyca zarys drzwi.
Anya rzuciła mu się na szyję.
- Tak! To musi być to.
- Niekoniecznie - powiedział ostrożnie Lucien.
- Może powinniśmy wracać? - przestraszył się William.
- Mowy nie ma. - Anya wyprostowała się. - Prowadź, Will, albo usuń mi się z drogi. Ja tam wchodzę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
Parys nie wierzył własnym oczom, ale Sienna się rozebrała. Jednak. Jak podejrzewał, była szczupła,
chuda właściwie. Piersi miała małe, ale najpiękniejsze sutki, jakie zdarzyło mu się kiedykolwiek
widzieć.
Dosiadła go i wsunęła na niego bez żadnej gry wstępnej, od razu gotowa, wilgotna jak żadna inna.
Skuty łańcuchami nie mógł jej dotknąć, nie mógł pieścić i nie mógł pocałować.
Wszystko trwało chwilę. Obydwoje doszli szybko, prawie równocześnie. Dla Parysa było to
upokarzające, nigdy nie szczytował tak szybko. Nieważne. Ci, którzy go więzili, nie wiedzieli, że w
ten sposób odzyskuje siły.
Sienna osunęła się na niego, zdyszana, zaspokojona. Zrób to. Teraz. Szarpnął się z całych sił i okowy
puściły, aż nie mógł uwierzyć, że poszło mu to tak łatwo.
Sienna poderwała głowę, ale zanim zdążyła wykonać następny ruch, chwycił ją pod pachę niczym
worek ziemniaków i zeskoczył ze stołu. Natychmiast odezwał się alarm.
Łowcy, oczywiście, ich obserwowali.
Nachylił się i podał Siennie bluzkę.
- Ubierz się.
302

- Parys... - szepnęła. -Nie rób tego. -Nie brzmiała już jak podstępna istota, która go zwiodła i uśpiła,
ale jak kobieta, która miała właśnie najwspanialszy orgazm w życiu i teraz boi się o swojego
kochanka.
Świetna z niej była aktorka.
- Milcz lepiej, niewiasto. - Nago, jak stał, podszedł do drzwi. - Jeśli się nie zanikniesz, coś ci zrobię.
- Nie próbuj uciekać. Oni cię zabiją, nie będą się martwić, że uwolnią twojego demona.
- Nie udawaj, że martwisz się o mnie, a oni niech próbują. - Miał nadzieję, że spróbują. Nie chciał
skrzywdzić Sienny, a musiał wyładować na kimś odzyskaną energię. Najlepiej na Łowcach.
Z otworów w suficie uwolnił się gaz. Na Parysa nie podziałał, jednak Sienna zaczęła się krztusić.
- Jak stąd wyjść?
Podała mu kilka cyfr, które wystukał na małym panelu umieszczonym tuż obok framugi, i drzwi się
otworzyły.
Wyszedł na korytarz z Sienną pod pachą. Łowcy biegli już ku nim, strzelali. Pyk. Pyk. Pistolety z
tłumikami. Najwyraźniej nie chcieli, żeby chodził dłużej po tym świecie.
Uskoczył pod ścianę, udało mu się kopnąć dwóch Łowców prosto w splot słoneczny. Polecieli w
powietrze. Jeden wypuścił półautomat z ręki, Parys go chwycił, teraz on strzelał, uchylając się
szczęśliwie przed kulami wroga. Zostawiał trupy za sobą. Kiedy skończyła mu się amunicja, sięgał po
kolejny pistolet leżący przy kolejnym zmarłym.
Sienna. Poczuł, że... Nie. Niemożliwe, żeby znowu się podniecił. Drugi raz? Nigdy mu się to nie
zdarzyło. Wszystkie jego kobiety były jednorazowego użytku. Nie wiedział, co może się stać, jeśli
ulegnie. Demon się rozszaleje? A może on zwariuje?
300

- Którędy teraz?
- W lewo - wykrztusiła Sienna.
Skręcił, zobaczył na końcu korytarza duże, dwuskrzydłowe drzwi. I trzech Łowców biegnących w
jego stronę z automatami w dłoniach.
- Trzymaj się! - zawołał do Sienny i padł na podłogę, podcinając nogi pierwszemu z atakujących.
Chwycił jego broń i już było po Łowcach, padli jak kręgle uderzone kulą.
Podniósł się, wypadł przed budynek. Owionęło go wiosenne, nocne powietrze. Skręcił w bok, w
mroczny zaułek. Sienna jęknęła.
- Spójrz na mnie.
Otworzyła z trudem oczy i w tej samej chwili poczuł, że coś ciepłego spływa mu po biodrze.
Postawił Siennę, obejrzał ją od góry do dołu i serce mu się ścisnęło. Na środku bluzki, na wysokości
żołądka dojrzał wielką szkarłatną plamę. Postrzelili dziewczynę.
- Sienna. - Nie rozumiał, dlaczego się przejmuje. Nie powinna go przecież obchodzić.
- Parys... - tchnęła. - Ja... miałam cię zabić. - Jej głowa bezwładnie opadła na bok.
Minęły sekundy - i Sienna nie żyła.
Lucien chwycił Anyę za ramię w momencie, kiedy zamierzała przekroczyć coś, co przypominało
przejście.
- Ty pierwszy - zwrócił się do Williama. Wolał się ubezpieczyć, w razie gdyby trafili na zasadzkę.
- Świetnie. - William zawahał się, ale wszedł. I zniknął, jakby w ogóle go nie było.
Dobrzy bogowie, to naprawdę było przejście. Być może natrafili w końcu na klatkę. Chwileczkę,
spokojnie. Żeby zdobyć klatkę, musieli najpierw zebrać wszystkie siły, by pokonać groźną Hydrę.
301

- Idziesz za mną - zakomenderował, zanim Anya zdążyła wyrazić protest, i zacisnął palce na
rękojeściach sztyletów, co je dzierżył w obu dłoniach.
Przeszedł. Zniknęła lodowa pustynia, był w raju.
- Rety - sapnęła Anya. - Niesamowite. Kto by pomyślał, coś takiego na szczycie lodowca?
Wyspa w tropikach. Szmaragdowe palmy, kwiaty we wszystkich kolorach, powietrze przesycone
zapachem kokosów oraz ananasów.
Lucien zrzucił polarne ubranie, Anya została w kusych szortach i białym topie.
- Tu powinniśmy spędzić miesiąc miodowy. - Zatańczyła pośród kwiatów. - Nie widzę nigdzie śladu
naszej zdziry. A ty? - Nagle znieruchomiała, wstrzymała oddech. - Lucien, spójrz, spójrz tylko. To
klatka.
Spojrzał. Po drugiej stronie jeziorka, na głazie stała sobie wyglądająca całkiem niepozornie klatka. A
jednak przestronna, w sam raz, żeby zamknąć w niej Hydrę.
- Mniej okazała, niż myślałam - powiedziała Anya to, co Lucien pomyślał. - Hydra powinna nam
dziękować, że ją zabierzemy.
Poczuł się jakoś dziwnie, nieswojo. Wciągnął głęboko powietrze, ale jeszcze bardziej zakręciło mu się
w głowie. Pomyślał, że nie powinien tak głęboko oddychać, i poczuł przeszywający ból. Co się z nim
dzieje?
- Przykro mi. - Wiliam ciął go mieczem przez żołądek, po trzewiach, do kręgosłupa. - Miałem
nadzieję, że do tego nie dojdzie.
W normalnej sytuacji Lucien przewidziałby atak i śmignął precz. Tymczasem nie mógł się ruszyć.
Uszły z niego resztki energii i osunął się na ziemię.
- Ty sukinsynu! - usłyszał jeszcze rozdzierający krzyk Anyi.
305

- Kiedy wy się pakowaliście, przyszedł do mnie Kro-nos - tłumaczył William. - Kazał mi zabić was
oboje, jeśli znajdziecie klatkę. Wybacz...
- Zabiję cię, zdrajco!
Lucien widział Anyę z mieczem uniesionym do ciosu, widział Williama i wiedział, że tych dwoje
stoczy walkę na śmierć i życie.
- Nie! - krzyknął przerażony.
- Leż spokojnie, maleńki - uciszyła go Anya. - Musisz odzyskać siły. Odpłacę Williamowi za to, co
zrobił.
- Nie chcę zrobić ci krzywdy, Anyu! - zawołał William.
- Kronos kazał ci mnie zabić, tak? - Oblizała wargi, jakby smakowała już śmierć pięknego Willa. -
Powinieneś był mnie uprzedzić, czego żąda od ciebie Kronos. Powinieneś był go powstrzymać.
- Gdyby można było go powstrzymać, już byś to zrobiła.
- Jak mogłeś? Ja go kocham.
- Wiem i jest mi naprawdę bardzo przykro. Lucien usiłował się podnieść. Jesteś wojownikiem,
zachowuj się jak wojownik. Zrób to dla Anyi. Wstał ostatkiem sił, ale tamtych dwoje nawet tego nie
zauważyło.
Anya uniosła miecz.
William uniósł miecz.
Klingi zadźwięczały i w tej samej chwili z jeziora wyłonił się dwugłowy potwór, pół kobieta, pół wąż
o wężowych włosach.
Lucien zasłonił ranę ręką i skoczył przed siebie, gotów pokonać bestię.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI
Anya natarła na Williama, wrząc wściekłością. Jak śmiał ranić Luciena? Mężczyznę, którego kochała!
Kiedy zobaczyła, jak Lucien pada na ziemię, brocząc krwią, część jej duszy umarła.
Nie przeżyję bez niego. Nie chcę żyć bez niego.
- Nie pokonasz nas obojga - wysapał William, mając na myśli własną osobę oraz potwora.
- Zobaczymy. - Anya natarła i raniła go w udo. Bestia wydała z siebie przeraźliwy ryk.
Anya nie oglądała się. Nie mogła ani na sekundę spuścić Willa z oczu. Ufała Lucienowi. Jej
najdroższy jest wojownikiem, poradzi sobie z bestią. Oby ją pokonał.
Parowała ciosy Willa. Jej przeciwnik słabł z każdą chwilą. Bardzo dobrze. Zaraz zapewne popełni
jakiś błąd. O właśnie! Nachylił się i to wystarczyło, by mocnym kopniakiem wytrąciła mu miecz z
dłoni.
- Lepiej było ze mną nie zaczynać - warknęła. Kątem oka widziała, jak Lucien atakuje Hydrę. Bestia
uniosła się, otworzyła paszczę... Lucien siekł mieczem i jedna głowa spadła z tułowia. Natychmiast w
to miejsce wyrosła nowa. Co gorsza, ta, która spadła, ciągle przejawiała wielką
304

żywotność, wierciła się i wyraźnie chciała ukąsić Luciena w łydkę.
- Spadajmy - wydyszał Wiłl, szukając wsparcia u Anyi. - Zanim nas pożre na deser.
Nic z tego, były przyjacielu. Anya cięła go przez żołądek, dokładnie tak, jak on ciął Luciena.
- Ty... - Ledwie mógł mówić. - Wygrałaś.
- Zawsze wygrywam. - Wraziła miecz głęboko w trzewia pięknego Willa, przebiła go na wskroś i
przy-szpiliła do lodowej ściany.
- Anya - jęknął jeszcze.
- Masz szczęście, że nie utnę ci głowy i nie wyrwę serca. Jesteś nieśmiertelny, więc dojdziesz do
siebie, ale będę cię nękała dzień po dniu, dopóki nie uznam, że dość się wycierpiałeś. Wtedy cię
zabiję.
Zostawiła go i ruszyła z odsieczą wspomóc Luciena w walce z Hydrą.
Jej ukochany krwawił, ale nie poddawał się. On, słaby? Nigdy nie widziała silniejszego mężczyzny.
Gdyby już go nie kochała, zakochałaby się w nim teraz.
Stanęła obok niego.
- Jak ją pokonamy?
- Celuj w oko. To jedyny sposób.
Anya zaatakowała uciętą głowę. Małe węże-włosy gryzły ją po nogach, ale nie zważała na ból. Szyła
ostrzem miecza prosto w oko i głowa po sekundzie znieruchomiała.
Hydra obaliła Luciena na ziemię. Anya podbiegła do niego, ale zdążył już wstać i wtedy bestia ukąsiła
ją w ramię. Anya krzyknęła przeraźliwie, oślepiona bólem. Zobaczyła gwiazdy przed oczami.
Trucizna to była? Jad?
Zrobiło się jej słabo, ale Lucien był już przy niej. Dźgnął potwora w oko... Hydra zaskrzeczała
straszliwie i padła martwa.
305

Natychmiast pojawiła się w miejsce martwej nowa głowa.
Anya zachwiała się, zmagała się z sobą, żeby nie upaść.
- Nie zasypiaj, kochana - szepnął Lucien, dodając jej ducha. - Mam pomysł, ale musisz mi pomóc.
Obetniesz jej głowę i przypalisz ranę. Zrobisz to?
- Tak, tak, Lucien. Zrobię to. - Dla niego gotowa była zrobić wszystko. Wyprostowała się czujna, zde-
cydowana.
Lucien próbował teleportować się, ale był tak słaby, że musiał zostawić ciało w świecie materialnym,
by przenieść się do duchowego. Bestia uznała, że już po nim i teraz skupiła całą swoją wściekłość na
Anyi.
A ona śmiało ruszyła przeciwko zdzirze.
Będziesz moja!

ROZDZIAŁ DWUDZIETY TRZECI
Lucien, istota niewidzialna, usiadł na karku bestii. Nie poczuła tego, zajęta Anyą. Zanurzył rękę w
ciele Hydry, chwycił duszę. Zdzira ryknęła tak przeraźliwe, że popękałyby mu bębenki, gdyby
mierzył się z nią w swojej cielesnej postaci.
Anya natarła, ścięła łeb Hydry, z dłoni poszły jej płomienie, którymi przypiekła ranę. Bestia znowu
ryknęła, chciała się rzucić na atakującą amazonkę, ale Lucien mocno dzierżył wierzgającą duszę.
Anya zaatakowała ponownie.
Spadła druga głowa. Anya przypiekła i tę ranę. Potwór zawył i obalił się w jezioro. Udało się!
Zwyciężyli!
Anya upadła na ziemię, zmęczona, ale szczęśliwa.
Lucien wrócił tam, gdzie zostawił ciało. Chciał w nie wniknąć. Blokada. Spróbował jeszcze raz. To
samo. Zasromał się.
Co to?
Jesteś za słaby. Owszem, był słaby, ale powinien móc wrócić do swojej cielesnej powłoki. Spróbował
jeszcze raz. Znowu nic.
310

Był kompletnie bezradny.
Anya klęczała przy jego ciele, widział ją, słyszał, jak go prosi, by wrócił. Na darmo.
- Lucien - warknęła. - To nie jest śmieszne. Wracaj zaraz do swojego ciała.
- Nie mogę.
Anya pokręciła głową. Była przerażona. Nie wierzyła.
- Możesz.
- Anyu... - Widziała to od kilku dni. Jego ciało umarło. Kronos nie miał już żadnej władzy nad Anyą.
Nie musiała już oddawać mu klucza. Była wolna.
- Nie poddawaj się - prosiła. - Próbuj.
- Anyu...
- Nie możesz umrzeć. Słyszysz? - Łzy napłynęły jej do oczu. - Nie pozwolę, żebyś odszedł. - Zaczęła
robić masaż serca.
Podpłynął do niej, chciał pogłaskać po włosach, ale był tylko duchem.
Wtem usłyszał przeraźliwy ryk, gorszy niż ryk Hydry. Miał wrażenie, że się rozpoławia. To Śmierć
odchodziła, żegnała się z nim.
- Lucien? - wołała Anya. - Co się z tobą dzieje? Wszystko będzie dobrze. Oddam Kronosowi klucz.
Chciał jej powiedzieć, żeby trzymała się z daleka od Kronosa, ale nie mógł. Jeśli naprawdę Śmierć
odeszła, to już po nim.
- Jak mam ci pomóc, Lucien?
Otworzył usta, chciał coś powiedzieć, lecz nie byl już w stanie. Śmierć odeszła na zawsze, a on zapadł
się w nicość.
- Jestem gotowa targować się z tobą. Słyszysz? - zawołała Anya, kiedy duch Luciena odszedł, i
Kronos
308

pojawił się niemal natychmiast w rozbłysku błękitnego światła.
- Słucham cię - przemówił.
- Oddam ci klucz, jeśli przywrócisz Luciena do życia i zostawisz nas oboje w spokoju.
- Chcę mieć i klatkę. Gdzie ją schowaliście? Anya pokręciła głową.
- Klatka należy do Luciena. Możesz mieć tylko klucz.
- Chcesz, żeby twój kochanek żył?
- Jeśli umrze, nie dostaniesz klucza! Wybieraj. I nigdy nie waż się sięgać po klatkę.
Kronos musiał zrozumieć, jak bardzo jest zdeterminowana, bo skinął głową, podniósł ręce.
- Bardzo dobrze.
Po chwili byli już w sypialni Luciena w Budapeszcie. Lucien oddychał spokojnie, rany zniknęły. Bóg
stał koło łóżka.
Anya śmignęła na wysepkę, gdzie ukrywali się rodzice, zabrała klatkę, cmoknęła matkę w policzek i
wróciła do twierdzy.
Kronos czekał dokładnie tam, gdzie go zostawiła.
Postawiła klatkę pod ścianą. Bóg uniósł tylko brew. Ku zdziwieniu Anyi nie próbował porwać
cudownego artefaktu.
- Dotrzymałem zobowiązania - oświadczył. Teraz ona musiała zrobić to samo. Pocałowała śpiącego
Luciena i weszła do klatki.
- Jestem gotowa.
Bóg zamrugał, zdumiony.
- Dasz się zamknąć? Nie mając klucza? Ktokolwiek tu wejdzie, będzie mógł ci rozkazywać.
- Wiem. Ja go kocham. Kronos podrapał się w brodę.
312

- Nigdy bym się nie spodziewał czegoś podobnego po kimś takim jak ty.
„Po kimś takim" puściła mimo uszu. Miłość do Luciena była tym najwspanialszym, co przydarzyło się
jej w życiu, dla niego gotowa była na wszystko.
- Miejmy to już za sobą. - Odetchnęła, a potem wygłosiła właściwą formułkę: - Ja, Anya, bogini
Anarchii, po dobrej woli zbywam się arcyklucza i oddaję go królowi bogów.
Kronos zagłębił dłoń w jej ciele, jak Lucien zagłębiał dłoń w ciałach zmarłych. Poczuła piekący ból,
po chwili zobaczyła, jak bóg cofa rękę, jak ta rozświetla się bursztynowym blaskiem. Anya osunęła się
na kolana. Przed oczami zamajaczył jej jeszcze uśmiech Kronosa, a potem wszystko spowiła
ciemność.
- Wypuśćcie mnie!
Lucien nigdy w życiu nie czuł się równie bezradny. Nie wiedział, co robić. Najzwyczajniej w świecie
nie wiedział. Anya od czterech dni zamknięta była w klatce. Nie wiedziała, kim on jest. Jej pamięć
obejmowała wszystko przed otrzymaniem klucza i domagała się, żeby ją uwolnił. Nie mógł tego
uczynić. Gdyby usłuchał, mogłaby go zabić.
Groziła, że to zrobi. Wyczuwał jej myśli, tak jak ona wyczuwała jego. Pytała ciągle, dlaczego Lucien
ją kocha, ale patrzyła na niego jak na obcego.
Oddała klucz i straciła wspomnienia. Gdyby tylko mógł sprawić, żeby przypomniała sobie, kim on
jest. Zatrzymał się przed klatką.
- Anyu, jesteśmy związani z sobą nierozerwalnym węzłem. Przypomnij mnie sobie.
- Drań! Podejdź tylko bliżej. Tamten kapitan był większy od ciebie, a zabiłam go bez trudu.
310

Usiadł obok klatki. Kiedy kilka dni temu obudził się w swojej sypialni, a kiedy poczuł, że Śmierć jest
znowu z nim, ucieszył się. Dopiero po chwili zobaczył Anyę zamkniętą w klatce. Patrzyła na niego jak
na kogoś obcego. Obrzucała obelgami. Nienawidziła go.
Działy się straszne rzeczy. Parys wrócił z Grecji odmieniony nie do poznania. Nie chciał mówić, co
mu się przytrafiło. Wkrótce miał lecieć do Stanów, dołączyć do Gideona. Lucien czuł się fatalnie, ale
przekonywał przyjaciół, by nie przejmowali się Parysem.
W Stanach przebywali Aeron i Reyes, ale nie było z nimi żadnego kontaktu i wojownicy nie wiedzieli,
co się z nimi dzieje, a zatem nie wiedzieli też, co dzieje się z Daniką i jej najbliższymi. Lucien
westchnął. Przyjaciele szukali pozostałych trzech Hydr. Jak dotąd bezskutecznie.
Lucien powinien być teraz z nimi, pomagać w poszukiwaniach, a jeśli nie, to powinien przynajmniej
zająć się Parysem. Nie robił nic. Nie był w stanie zostawić Anyi. Była całym jego życiem.
Niestety, jej też nie potrafił pomóc.
Nie pamiętała Maddoksa ani Ashlyn, chociaż ci odwiedzali ją codziennie, dziękowali za to, co dla
nich uczyniła. Wysłuchiwała ich historii, uśmiechała się, ale wspomnienia nie powracały. Lucien
przynosił jej nawet ulubione lizaki. Nic nie skutkowało.
- Kocham cię, Anyu.
- A ja ciebie nienawidzę. Wypuść mnie. - Zacisnęła dłonie na prętach i potrząsnęła z całych sił klatką.
- Nie przypominasz mnie sobie?
- Pieprz się. - Walnęła go pięścią w głowę. - Nie j estem twoją niewolnicą, słyszysz? Nie jestem
niczyją niewolnicą.
Lucien z ciężkim sercem otworzył klatkę. Anya spojrzała na niego zaskoczona.
311

- Dlaczego jesteś taki smutny? Dlaczego mnie wypuszczasz?
- Nie chcę dłużej cię więzić. Nie zniósłbym tego. Wyszła powoli z klatki.
- Co się ze mną dzieje? Dlaczego się nie cieszę? Po policzkach Luciena popłynęły łzy. Bał się mieć
nadzieję.
- Jestem twoim mężczyzną.
- Ja nie mam mężczyzny. - Podeszła do niego wściekła, gotowa do ataku. Po drodze chwyciła jeden ze
sztyletów leżących na szafce nocnej. - Zapłacisz mi za to, że mnie uwięziłeś.
Lucien przypomniał sobie, co Anya mu mówiła kilka dni wcześniej. Uwięziona osoba musi spełniać
wszystkie rozkazy właściciela klatki. Wytrącił Anyi sztylet z dłoni i wepchnął ją do klatki, zatrzasnął
drzwi.
- Zabiję cię! - krzyknęła Anya. - Ty sadysto! - Spojrzała na motyla. Podobał się jej kiedyś ten tatuaż...
- Ładny - bąknęła.
Może pamięć wracała?
- Usiądź, Anyu. I milcz. - Zacisnęła usta, wściekła, mroczna, a on rzekł gromko: - Nakazuję ci,
przypomnij mnie sobie.
Skuliła się, zaczęła się wić, jęczała, wbijała paznokcie w skórę. W końcu się uspokoiła,
znieruchomiała, pod oczami pojawiły się cienie.
- Przykro mi, najdroższa. Wypuszczę cię, ale nie zapomnę. Jesteśmy złączeni na zawsze. Będę zawsze
przy tobie.
- Akurat pozwoliłabym ci odejść, Kwiatuszku. - Spojrzała na niego, w jej oczach dojrzał miłość. - Tak
się cieszę, że żyjesz.
Lucien otworzył klatkę, przytulił Anyę do piersi.
315

- Moja najdroższa. Moja ukochana. - Ukrył twarz na jej ramieniu. - Bogom niech będą dzięki.
Umierałem, gdy patrzyłaś na mnie jak na obcego.
- Myślałam, że cię straciłam. - Pocałowała go.
- Oddałaś dla mnie wszystko.
- Oddałam, bo jesteś najważniejszy. Objął ją mocno i śmignął na łóżko.
- Całe życie będę ci się za to wywdzięczał. Uśmiechnęła się chytrze.
- Taki właśnie miałam plan. A teraz powiedz mi, co się tutaj działo, kiedy tkwiłam w klatce.
- William zwiał, rany się zagoiły. Jest teraz tutaj i domaga się zwrotu księgi. Nie wpuszczam go do
twierdzy, ale wydzwania do mnie codziennie.
- Oddam mu jego skarb, ale jeszcze nie teraz. Hm, wyrwałam kilka kartek. Cóż, wypadki chodzą po
książkach.
- Ciągle przeprasza i przeprasza. Chyba naprawdę żałuje tego, co zrobił. Chętnie bym się go pozbył,
ale uparł się, że nie wyjedzie, nie porozmawiawszy najpierw z tobą.
- Potem, wszystko potem. Teraz kochaj się ze mną. Uśmiechał się już od ucha do ucha.
- Wyjdziesz za mnie, prawda?
- Owszem.
- Znam wspaniałe miejsce na miesiąc miodowy. - Rozbierał ją gorączkowo. - Musimy znaleźć jeszcze
trzy artefakty. Masz ochotę na kolejne łowy?
- Zawsze.
Po chwili nie pamiętali już o niczym poza własną rozkoszą.