Showalter Gena
Mroczna żądza

Władcy Podziemi – Maddox, Reyes i Anya to nieśmiertelni wojownicy strzegący bogów Olimpu, którzy przed
wiekami popadli w ich niełaskę, zabijając Pandorę, strażniczkę puszki wszelkiego zła. Dziś żyją we współczesnym
świecie, a każde z nich skazane jest na wieczne cierpienie. Piekło Maddoksa to powracające ataki Furii, Reyes jest
księciem Bólu, a Anya boginią Anarchii. Cała trójka jest skazana na nieustanną wojnę z ludźmi, bogami i
demonami. Ich szansą na wybawienie jest miłość, tylko że i ona niesie ogromne zagrożenie…

Danika, uzdolniona amerykańska malarka, podczas wycieczki do Budapesztu zostaje porwana przez
nieśmiertelnych wojowników. Czeka ją śmierć - tak zadecydował Kronos, potężny bóg Podziemi. Jego woli
przeciwstawia się zakochany do szaleństwa w Danice Reyes, jeden z nieśmiertelnych. Dręczony przez demona
Bólu, żyje w wiecznym cierpieniu. Nie wiedział, czym jest rozkosz, dopóki nie pokochał Daniki. Dla niej jest gotów
narazić się na gniew Kronosa, ratując ją przed niebezpieczeństwem.

Czy miłość i poświęcenie wystarczą, by przetrwać w mrocznym świecie potężnych bóstw?

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Reyes stał na dachu wysokiej na pięć kondygnacji budapeszteńskiej twierdzy. Z nieba sączyło się
czerwono-żółte światło księżyca, jakby krew zbełtana z płatkami złota, wymieszane świetlne barwy,
połyskujące i mroczne niczym cięte rany na aksamitnym niebie.
Spojrzał w dół, w czarną przepaść. Kusiła go, przywoływała, jakby otwierała przed nim ramiona.
Tysiące lat i co się ze mną teraz dzieje? - pomyślał z rozpaczą.
Zimny wiatr targał mu włosy we wszystkich kierunkach, wbijał szpilki w pierś, muskał kark
skrzydłami obrzydliwych motyli. Reyes przypomniał sobie, jak trysnęła krew. Nie jego, przyjaciela.
Życie mieszało się ze śmiercią, a w duszy budziło się piekące poczucie winy.
Tyle razy przychodził tutaj, marząc o tym, co nie mogło się spełnić. Tyle razy szukał absolucji,
uwolnienia od codziennej męki i od demona, który zmuszał go do samookaleczeń i od którego był
całkowicie uzależniony.
Jego modlitwy nigdy nie zostały wysłuchane. I nigdy nie zostaną. Taki właśnie był i taki miał zostać,
strażnik Bólu, igraszka Bólu.
Męka wciąż rosła. Kiedyś nieśmiertelny wojownik chroniący bogów, teraz, jak i jego druhowie,
wojownik
2

świata podziemnego owładnięty przez jednego z wielu demonów, które wydostały się z dimOuniak.
Od łask do poniżenia, do wzgardy. Od szczęścia do żałosnego bytowania.
Zacisnął zęby. Śmiertelnicy nazywali dimOuniak puszką Pandory, puszką, która strąciła go na zawsze
do piekieł. Razem z przyjaciółmi wieki temu otworzył ją lekkomyślnie, bogom na złość. Teraz on i
jego druhowie zamienili się w puszkę, bo każdy nosił w sobie demona.
Skocz, podszeptywał mu teraz duch. Jego demon - Ból. Jego stały towarzysz. Nadnaturalna siła, z
którą zmagał się każdej minuty każdego dnia. Skacz.
- Jeszcze nie. - Jeszcze kilka sekund oczekiwania i pogruchocze kości, uderzając o ziemię.
Wyszczerzył się na tę myśl. Drobne drzazgi przebiją trzewia, wnętrzności zaczną pękać jak balony z
wodą. Skóra popęka od nadmiaru płynów i tym razem obryzga go już własna krew. Agonia, cudowna
agonia... I wreszcie koniec.
Na chwilę przynajmniej.
Uśmiech powoli znikł z jego twarzy. Za kilka godzin, dni, jeśli się potłucze poważnie, kości się
pozrastają, żyły znowu połączą w sprawny system, popłynie nimi krew, rany zabliźnią i obudzi się
znów cały i zdrowy, ale przez jedną krótką, błogosławioną chwilę dozna nirwany. Wstąpi do raju. Oto
najsłodsze uniesienia, które przynosi ból. Będzie się wił w ofiarowanej przez demona Bólu rozkoszy.
Jedynej, jaką znał. Demon zamruczy zadowolony, a potem zamilknie. On zaś znowu zanurzy się w
cudownym spokoju.
Przynajmniej na trochę. Zawsze na trochę.
- Nie musisz mi przypominać, jak ulotny jest mój spokój - mruknął, żeby odegnać przygnębiającą
myśl.
3

Wiedział, jak szybko mija czas. Czasami rok wydawał się minutą, minuta sekundą.
A jednak każda miara czasu była nieskończonością. Jeszcze jedna ze sprzeczności życia jednego z
panów Podziemi, wojowników czeluści.
Skacz!
Teraz Ból już nalegał. Skacz, skacz.
Reyes spojrzał w dół na strzępiaste skały oblane krwawym światłem księżyca.
- Powiedziałem ci, jeszcze kilka sekund. Zatopić ostrze w gardle przeciwnika, zabić go. O tak. A
później już niczego nie oczekiwać. Dokonać tego aktu. I koniec. Raz na zawsze.
Skacz.
Teraz to był już rozkaz rzucony ze zniecierpliwieniem. Żądanie rozkapryszonego dziecka.
- Zaraz. Skaczskaczskacz!
Taaa. Czasami demony zachowywały się naprawdę jak rozkapryszone ludzkie dzieci. Reyes odgarnął
rozwiane włosy. Jedynym sposobem uciszenia demona, drugiego ja tkwiącego w wojowniku, było
posłuszeństwo. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego się opiera, dlaczego smakuje tę chwilę przekory.
Skacz!
- Może tym razem wrócisz wreszcie do piekła - mruknął. Zawsze można sobie pomarzyć. W końcu
rozpostarł ramiona, zamknął oczy. Przechylił się...
I usłyszał za sobą:
- Na dół!
Otworzył oczy, zły, że ktoś mu przeszkadza. Wyprostował się, ale nie odwrócił. Wiedział, dlaczego
Lucien się tu pojawił. Zbyt zawstydzony, nie śmiał spojrzeć mu
7

w twarz. Przyjaciel rozumiał oczywiście, co się tu dzieje, ale nie zrozumie, co stało się wcześniej.
- Taki właśnie mam zamiar, delegować się na dół. Wynoś się i pozwól mi zrobić swoje.
- Wiesz doskonale, o co mi chodziło. Idziemy, muszę z tobą porozmawiać.
W powietrzu rozniósł się zapach róż, tak intensywny, jakby Reyes nagle znalazł się w wiośnianym
ogrodzie. Dla człowieka był to zapach niemal narkotyczny, istota śmiertelna pod jego wpływem była
gotowa spełnić każde polecenie. Reyesa, jeśli już, to tylko drażnił. Po tysiącach lat Lucien powinien
wiedzieć, że tym sposobem niczego nie osiągnie.
- Porozmawiamy jutro - rzucił krótko. Skacz!
- Porozmawiamy teraz, potem możesz sobie robić, na co tylko masz ochotę.
Potem, jak już wyzna swoją najnowszą zbrodnię? Wielkie dzięki. Poczucie winy, wstyd, żal rodziły
emocjonalny ból, ale ten akurat na nic był demonowi. On karmił się fizycznym cierpieniem, tylko
wtedy się uspokajał, dawał odetchnąć Reyesowi.
Nieźle się spisałeś.
Nie był pewien, kto sformułował ten piękny sarkazm, on czy demon.
- Znalazłem się w fatalnej sytuacji, Lucien.
- Jak inni. Jak ja.
- Ty przynajmniej masz kobietę, która może cię pocieszyć.
- Ty masz przyjaciół, masz mnie. - Lucien, strażnik demona Śmierci, odprowadzał dusze w zaświaty,
do piekieł i nieba, takie miał zadanie. Był stoicki, spokojny, przynajmniej zazwyczaj. Ich przywódca.
Wszyscy jego towarzysze, mieszkańcy budapeszteńskiej twierdzy,
8

zwracali się do niego po radę i pomoc. - Musisz ze mną porozmawiać.
Nie lubił odmawiać przyjacielowi, ale uznał, że lepiej, by nie wiedział, co się stało, jaki straszny czyn
popełnił. Reyes nie skończył jeszcze formułować myśli, gdy nagle do niego dotarło, jak strasznym jest
tchórzem.
- Lucien... - zaczął i utknął. Wrr.
- Aerona nie można już śledzić. Środek, który zostawiał ślady, musiał się wyczerpać. Nie wiadomo,
gdzie jest, co robi i czy to on zabijał tych ludzi w Stanach. Maddox mówił mi, że dzwonił do ciebie
zaraz po ucieczce Aerona. Potem dowiedziałem się od Sabina, że opuściłeś natychmiast Świątynię
Niewymawialnych i wyjechałeś w pośpiechu z Rzymu. Powiesz mi, dokąd tak bardzo się spieszyłeś?
- Nie. - Miałby mówić o tym? Nigdy. - Możesz jednak być pewien, że Aeron już nigdy więcej nikogo
nie zabije. - Zamilkł, a zapach róż stał się jeszcze intensywniejszy.
- Skąd o tym wiesz? Skąd wiesz, że na pewno?
- W pytaniu zabrzmiała zjadliwa nuta. Reyes tylko wzruszył ramionami. Lucienowi niezbyt to się
spodobało.
- W takim razie może ja ci powiem, co myślę? - O ile wcześniej jego głos brzmiał ostro, teraz pojawił
się w nim... chyba strach. - Pojechałeś za Aeronem, żeby chronić dziewczynę.
Dziewczyna.... Aeron ją porwał. Działał na rozkaz nowych bogów, Tytanów, którzy kazali mu zabić
Danikę. Reyes raz na nią spojrzał i od razu zawładnęła jego myślami. Nadawała barwy wszystkiemu,
co robił. Przeistoczył się w zadurzonego głupka.
Odmieniła całkowicie jego życie, i to wcale nie na lepsze. A jednak wkurzało go potwornie, że Lucien
nie potrafił, nie chciał wymówić jej imienia. Reyes pragnął
6

Daniki bardziej niż roztrzaskania czaszki i bólu ostatecznego, który skończyłby wszystko. Jego
demonowi coś musiało to mówić.
- No i? - ponaglił Lucien.
- Masz rację - wycedził przez zęby. Trzeba to w końcu przyznać. Targały nim rozmaite emocje, im
bardziej je powściągał, im bardziej starał się okazać spokój, tym większa przetaczała się w duszy
burza. - Pojechałem za Aeronem.
To wyznanie zawisło swoim ciężarem w powietrzu.
- Znalazłeś go... - cicho stwierdził Lucien.
- Znalazłem go. - Reyes wyprostował się. -1... zniszczyłem.
Lucien zrobił kilka kroków, krusząc kamień pod stopami.
- Zabiłeś?
- Gorzej. - Reyes ciągle się nie odwracał. Patrzył tęsknie w dół. - Ukryłem. Zszedł do podziemia.
Ciężkie kroki umilkły raptownie.
- Umieściłeś go w podziemiu, ale nie zabiłeś? - Lucien najwyraźniej był skołowany. - Nic nie
rozumiem.
- Już miał zabić Danikę. Widziałem mękę w jego oczach, wiedziałem, że nie chce tego zrobić. Ciąłem
go sztyletem, żeby powstrzymać, a on mi dziękował. Dziękował mi, Lucien. Błagał, żebym
powstrzymał go skutecznie. Żebym wziął jego głowę. Nie mogłem tego zrobić. Podniosłem miecz, ale
nie byłem w stanie... Poprosiłem Kane'a, żeby przywiózł mi łańcuchy Mad-doksa. On już ich nie
potrzebuje. Skułem Aerona i do piachu.
Jeszcze nie tak dawno Reyes musiał co noc przykuwać Maddoksa do łóżka, potem zadawał mu sześć
ciosów mieczem w brzuch. Klątwa, przekleństwo dla nich obu. Maddox rano wracał z dna piekieł, by
znowu umierać
10

o północy od ciosów Reyesa. Taki ze mnie przyjaciel, pomyślał.
Przez tysiące lat Maddox zdążył pogodzić się ze swoją klątwą, lecz i tak trzeba było go pętać. Jako
strażnik Furii w każdej chwili mógł zaatakować, rzucić się nawet na przyjaciół. Był silny, zdolny
skruszyć najtwardszy metal w sekundę. Zamówili więc specjalne okowy kute przez Hefajstosa,
których nikt nie mógł otworzyć bez specjalnego klucza, nawet nieśmiertelny.
Podobnie jak Maddox, Aeron nie był w mocy zerwać łańcuchów. Reyes zrazu miał opory, nie chciał
odbierać resztek wolności zniewolonemu już ponad wszelką miarę przyjacielowi, ale tak jak w
przypadku Maddoksa, nie miał niestety innego wyjścia.
- Gdzie on teraz jest? Mów, gdzie jest Aeron. - W pytaniu zawarty był rozkaz człowieka, który żąda i
uzyskuje to, co chce i to bezzwłocznie.
Reyes nie przestraszył się, nieznośna była mu tylko myśl, że będzie musiał rozczarować tego
potężnego wojownika, którego kochał jak brata.
- Tego ci nie powiem. Aeron nie chce, żeby go oswobadzać. - Nawet gdyby chciał, i tak bym go nie
uwolnił.
W tym tkwiła istota poczucia winy Reyesa. Kolejna pauza, pełna napięcia i oczekiwania.
- Sam go znajdę. Wiesz, że potrafię tego dokonać.
- Próbowałeś i nic z tego. Inaczej byś tu nie przyszedł. Lucien potrafił przenieść się do świata
duchowego
i podążać śladem aury. Czasami jednak ślad się gubił, coś go zakłócało, mąciło.
Reyes podejrzewał, że aura Aerona uległa zniszczeniu albo zanieczyszczeniu, jako że nie był już tym
samym nieśmiertelnym wojownikiem co kiedyś.
- Maszrację. Ślad urywa się w Nowym Jorku-przyznał
8

Lucien posępnie. - Mogę szukać dalej, ale to wymaga czasu, a bardzo go nam brakuje. Minęły już dwa
tygodnie.
Tak, akurat Reyes nadzwyczaj boleśnie czuł upływ czasu. Z każdym dniem pętla na szyi zaciskała się
mocniej, z każdym dniem rosły obawy. Łowcy, ich groźni wrogowie, nie ustawali w poszukiwaniach
puszki Pandory. Chcieli na powrót zamknąć w niej demony, co oznaczało śmierć ich strażników, w
ciałach których mieszkały przez wieki.
Jeśli wojownicy chcieli przetrwać, musieli ubiec Łowców, znaleźć puszkę, zanim tamci wpadną na jej
trop.
Zycie stało się ostatnio chaotyczne, pełne zamętu, mimo to Reyes nie był jeszcze gotów odejść na
zawsze.
- Powiedz mi, gdzie on jest - nie odpuszczał Lucien. - Sprowadzę go do twierdzy, skuję, zamknę w
lochu.
- Raz już uciekł - sarknął Reyes. - Może uciec ponownie mimo łańcuchów Maddoksa. Żądza krwi daje
mu siłę, z jaką jeszcze nigdy się nie spotkałem. Lepiej, żeby został tam, gdzie jest.
- To twój przyjaciel, jeden spośród nas.
- Nie jest sobą, dobrze o tym wiesz. Nie odpowiada za swoje czyny. Zabije również ciebie, jeśli tylko
będzie miał sposobność.
- Posłuchaj...
- Przede wszystkim zabije ją...
Ona. Danika Ford, dla Luciena „dziewczyna". Reyes widział ją tylko parę razy, zamienił z nią ledwie
kilka słów, a jednak pragnął jej całym swoim jestestwem. Nie pojmował tego. On taki mroczny, ona
świetlista. On strażnik Bólu, chodząca męka, ona uosobienie niewinności. Nie był dla niej pod
żadnym względem, ale kiedy na niego patrzyła, jego świat stawał się harmonijny. Nie miał żadnych
wątpliwości, że następnym razem, jeśli tylko miałby okazję, Aeron ją zabije. Nic i nikt już go
12

nie powstrzyma. Nie tym razem. Bogowie nakazali mu zabić Danikę, jej matkę, siostrę, babkę. Woli
bogów nie sposób się sprzeciwić. Aeron wykona rozkaz.
Zawrzał, jakby miał eksplodować. Musiał spojrzeć w dół, żeby się uspokoić. Aeron początkowo się
opierał. Był dobry. Chciałoby się powiedzieć, że był dobrym człowiekiem, ale nie był przecież
człowiekiem. Na nieszczęście z każdym dniem demon rósł w siłę, zyskiwał coraz większą władzę nad
strażnikiem. Tłukł się w jego głowie, był coraz głośniejszy. Aeron go usłucha. Nie zazna spokoju,
będzie polował i zabijał na oślep, dopóki nie unicestwi tych czterech kobiet.
Ocknął się na moment dwa tygodnie temu w mieszkaniu wynajętym przez Danikę, jej kolejnym
tymczasowym lokum w ucieczce przed śmiercią. Tak objawił się duch, zjawa dawnego Aerona,
Aerona, który jest świadom popełnionych przez siebie zbrodni. Świadom, w kogo się przemienił - w
potwora. Jakże go nienawidził... Pragnął już tylko śmierci, końca udręki. Błagał Reyesa, żeby go
zabił.
A ja mu odmówiłem, tłukło się Reyesowi w głowie. Lecz jakże inaczej? Nie potrafiłby podnieść ręki
na bliskiego druha, przyjaciela. Już nie. Przez wieki musiał co noc zabijać Maddoksa. Ale czy mógł
spokojnie patrzyć na cierpienia swojego brata? Wszak razem walczyli, kładli trupem wrogów.
Kochali się.
Musi być jakiś sposób, żeby ocalić i Aerona, i Danikę, powtarzał sobie po raz tysięczny. Ileż godzin
spędził, szukając rozwiązania, lecz wszystko na próżno.
W jego myśli wdarł się pytaniem Lucien:
- Wiesz, gdzie jest dziewczyna?
- Nie wiem. - Naprawdę nie wiedział. - Aeron ją odnalazł, ja odnalazłem Aerona. Musiałem go
obezwładnić, a ona w tym czasie uciekła. Nie szukałem jej potem.
10

Może być wszędzie. - Dla niej to lepiej, a jednak dałby wszystko, by wiedzieć gdzie się podziewa, co
robi... jeśli żyje.
- Lucien, na bogi, co tak długo tu tkwisz?
Reyes wreszcie się odwrócił. Obok Luciena stał Parys, strażnik Rozwiązłości. Obaj zmrużyli oczy i
wpatrywali się w przyjaciela.
Promienie księżyca padały jakoś mimo nich, jakby bały się dotknąć zła, z którym i samo piekło by
sobie nie poradziło.
Reyes, że był nieśmiertelny, widział ich wyraźnie w ciemnościach.
Parys z nich trzech był najwyższy. Jasne włosy z ciemniejszymi, naturalnymi pasemkami, jasna, nie z
tego świata karnacja, błękitne oczy tak niezwykłe, że musiałaby wzbudzić podziw najbardziej
wymagającego poety. Śmiertelniczki nie mogły mu się oprzeć, rzucały się wręcz na niego, prosząc o
jedną choćby pieszczotę, o jeden gorący pocałunek.
Lucien, choć miał już życiową partnerkę, podobnego szczęścia nigdy nie doświadczył. Kobiety
trzymały się od niego z daleka, a to z racji okrutnie oszpeconej twarzy. Wyglądała wręcz jak dawna
groteska, czyniła z Luciena marę senną, Bestię z baśni imćpana Charlesa Perraulta. Nic nie pomagało,
że miał różne oczy. To brązowe widziało świat realny, a niebieskie spoglądało w świat duchowy, lecz
oba jednako zapowiadały, że śmierć wkrótce może zapukać do drzwi.
Obaj mieli imponującą muskulaturę, którą zawdzięczali codziennym morderczym ćwiczeniom na
siłowni. Zawsze nosili przy sobie broń, gotowi do odparcia każdego ataku. Była to konieczność.
- Nie przypominam sobie, żebym zapraszał was na imprezę. Nie urządzam party.
14

- Jesteś stary i pamięć ci nie służy - przyciął mu Parys.
- Najpilniejsza sprawa, to omówić plan działania. Reyes westchnął. Tych facetów nie zdoła zniechęcić
żadna złośliwość. Wiedział to doskonale, bo sam taki był.
- Dlaczego tkwicie tutaj, zamiast szukać kryjówki Hydry?
Parys zacisnął usta, w oczach pojawiła się męka, którą Reyes zwykle widział, kiedy patrzył w lustro,
ale za chwilę Parys znowu demonstrował swoje zwykłe, dla świata przeznaczone oblicze.
- No? - ponaglił Reyes, nie doczekawszy się odpowiedzi.
- Nawet nieśmiertelni potrzebują przerwy na kawę
- oznajmił przyjaciel.
Chodziło oczywiście o coś więcej, ale Reyes nie naciskał. Nie ja jeden mam swoje sekrety, pomyślał
sentencjonalnie. Kilka tygodni wcześniej wojownicy się rozdzielili w poszukiwaniu Hydry, pół węża,
pół kobiety, która pod czterema jednakowymi postaciami miała jakoby strzec w różnych stronach
świata ukochanych „zabawek" króla Tytanów. Owe „zabawki" mogły jakoby doprowadzić do puszki
Pandory. Dotąd udało się znaleźć tylko jedną, Klatkę Kompulsji, inaczej Klatkę Musu. Na temat
miejsc ukrycia pozostałych posiadali szczątkowe dane.
- Wobec perspektywy marnego końca należałoby zapomnieć o przerwach na kawę. Owszem, wiem,
że powinienem się uaktywnić. I się uaktywnię, tyle że potem.
Parys wzruszył ramionami.
- Robię, co w mojej mocy. Stany to cholernie duży kraj. Studiowanie go z daleka jest równie trudne,
jak błądzenie po jego miastach. - Każdy z wojowników udał się w inną stronę świata w poszukiwaniu
tropów. Wrócili z niczym i teraz rozpatrywali sytuację, próbowali na
12

miejscu uzupełniać wiedzę. Nie spuszczając wzroku z Reyesa, zapytał Luciena: - Powiedział ci, gdzie
jest Aeron?
Lucien uniósł jedną brew, ot, taka sztuczka, ale jedna brew w górze wymowniejsza od dwóch.
- Nie, nie powiedział.
- Uprzedzałem cię, że będzie trudno. - Parys zachmurzył się. - Od kilku tygodni nie jest sobą.
Reyes mógłby to samo powiedzieć o Parysie. Na zwykle uśmiechniętej twarzy wyraźnie było widać
zmęczenie. Może powinien przycisnąć przyjaciela. Coś musiało mu się przydarzyć, i to coś bardzo
poważnego.
- Czas nas goni, Reyes. - W słowach Parysa zabrzmiało oskarżenie. - Zmobilizuj się, pomóż nam.
- Łowcy są bardziej zażarci niż kiedykolwiek, chcą nas wykończyć, wytępić - włączył się Lucien. -
Ludzie odkryli Świątynię Niewymawialnych. Będziemy mieli teraz utrudniony dostęp do niej, Łowcy
natomiast przeciwnie. Dotąd znaleźliśmy tylko jeden artefakt z czterech, a potrzebne są podobno
wszystkie, by dotrzeć do puszki.
Reyes uniósł brew, naśladując Luciena.
- Uważasz, że Aeron mógłby nam pomóc?
- Nie, ale nie może być między nami rozdźwięków. Nie powinniśmy teraz zamartwiać się o niego,
kiedy co innego mamy na głowie. Lepiej, żeby wrócił do twierdzy. To oczywiste.
- Nie martw się o niego. Nie chce, żebyście go szukali - powiedział Reyes. - Nienawidzi sam siebie za
to, w kogo się przemienił, i woli, żebyście go takim nie oglądali. Przysięgam ci, że jest zadowolony z
obecnego położenia, inaczej bym go tak nie zostawił.
Drzwi prowadzące na dach otworzyły się z hukiem i pojawił się ciemnowłosy Sabin, strażnik
Zwątpienia.
- Do jasnej cholery. - Sabin wyrzucił ręce do góry. - Co się tu dzieje? - Zobaczył Reyesa na krawędzi
dachu,
16

zrozumiał i przewrócił oczami. - Ty, Ból, umiesz rozbić naradę.
- A ty czemu nie szukasz materiałów na temat Rzymu? - odciął się Reyes. Czy wszyscy przestali
pracować, od kiedy on wyszedł na dach?
Zaraz po Sabinie pojawił się na dachu Gideon, strażnik Kłamstwa.
- Rety, ale fajnie - zawołał, zanim Sabin zdążył odpowiedzieć.
W języku Gideona „fajnie" oznaczało „nuda". Facet nie był w stanie wypowiedzieć słowa prawdy, nie
narażając się na paraliżujący bóL Ból, tego właśnie mi trzeba, pomyślał tęsknie Reyes. Gdyby tak on
musiał kłamać i przywoływać ból słowem prawdy, o ileż życie byłoby prostsze.
- Nie powinieneś przypadkiem pomagać Parysowi w researchu na temat Stanów? - zagadnął Reyes i
dodał, choćby z uprzejmości nie czekając na odpowiedź: - To jakiś cyrk. Nie można się już spokojnie
zmasakrować?
- Nie - odpowiedział Parys. - Nie można. Nie zmieniaj tematu. Powiedz nam, co chcemy wiedzieć.
Klnę się na wszystkie bogi, że pójdę tam i wsadzę ci wacka do ust. Chłopak jest wyposzczony i uważa,
że całkiem się nadasz.
Reyes nie miał wątpliwości, że Rozwiązłość gotowa by to zrobić, ale znał Parysa i wiedział, że
zdecydowanie woli kobiety.
Spław ich. Reyes przyjrzał się nowo przybyłym. Gideon od stóp do głów w czerni, z włosami
ufarbowanymi na elektryczny błękit, z kolczykami w brwiach. Podkreślone czarnymi kreskami oczy.
Śmiertelnicy się go bali.
Sabin też nosił się na czarno, ale miał brązowe włosy, brązowe oczy, niewinną twarz. Nikt by nie
pomyślał, że gotów zabić każdego, kto się do niego zbliży. I w dodatku zrobi to ze śmiechem.
14

Obaj byli potwornie uparci.
- Muszę się zastanowić. - Reyes próbował odwołać się do ich, ewentualnej, zdolności
współodczuwania.
- Nie ma nad czym się zastanawiać - pouczył go Sabin. - Zrobisz, co do ciebie należy, bo masz
poczucie honoru. Czy tak? A może jesteś tak słaby jak ta śmiertelniczka, której tak pragniesz. Z
jakiego innego powodu sprawiałbyś ból tym, którzy cię kochają?
Aj, skulił się w sobie. Był słaby. Był...
- Sabin - warknął, kiedy dotarło do niego, co się dzieje. - Przestań mi sączyć do głowy zwątpienie.
Mam dość swojego.
Zmieszany Sabin wzruszył ramionami. Nie próbował nawet zaprzeczać.
- Przepraszam.
- Skoro nasza narada nie jest odwołana, nie wybiorę się do klubu i nie przelecę żadnej chętnej damy. -
Sekundę później już go nie było. Zniknął, kręcąc bezradnie głową.
- Nie odwołujcie narady - zwrócił się Reyes do przyjaciół. - Po prostu... zacznijcie beze mnie. Za
chwilę będę na dole.
Usta Parysa zadrgały.
- Na dole. Bardzo śmieszne. Też zejdę i zabawimy się w „schowaj moją trzustkę". Zmuszę cię, żebyś
odtwarzał organy, zamiast po prostu zdrowieć.
Lucien wyszczerzył zęby.
- Ja też chcę włączyć się do zabawy. Ukryję wątrobę. Słysząc głos Anyi, Reyes omal nie jęknął.
Białowłosa bogini padła w otwarte ramiona Luciena.
Tulili się i gruchali jak dwójka zadurzonych w sobie na wieczność głupków, zapominając o całym
świecie. Reyes nie od razu zaakceptował Anyę. Była olimpijką, a on nienawidził mieszkańców
Olimpu - pierwsze za-
15

strzeżenie. Gdzie się nie pojawiła, siała zamęt, dla niej było to tak naturalne jak oddychanie - drugie
zastrzeżenie. Ale... pomagała wszystkim mieszkańcom twierdzy i dała Lucienowi szczęście, o którym
Reyes mógł tylko marzyć.
Sabin odkaszlnął.
Parys gwizdnął, ale nie był to wesoły czy beztroski dźwięk.
Reyes poczuł ukłucie zazdrości, ścisnęło się serce, które za chwilę miało przestać bić. Serce, którego
wolałby nie posiadać. Gdyby nie miał serca, nie pragnąłby Daniki, a pragnął, chociaż wiedział, że
nigdy nie będzie jej miał.
Nieważne. Ona w końcu też nigdy go nie wybierze. Kobiety nie potrafiły zrozumieć rozkoszy, w
których gustował, tym więcej nie rozumiała ich słodka, anielska Danika, budziły w niej tylko
obrzydzenie, lęk. Dlatego starała się trzymać jak najdalej od niego.
Może mógłby ją jednak zdobyć, przekonać do siebie. Może... ale nie chciał nawet próbować. Kobiety,
z którymi zdarzało mu się sypiać, ulegały demonowi, jego predylek-cje działały na nie jak narkotyk.
Same zaczynały szukać rozkoszy w bólu.
- Może zabierzecie się stąd w końcu - zaproponował tonem, który ociekał ironią i który miał ukryć
mękę. Co teraz robi Danika? Kto jest obok niej? Mężczyzna? Czy tuli się do niego, jak Anya tuli się
teraz do Luciena? A może nie żyje, leży w ziemi, jak leży teraz w ziemi Aeron? Zacisnął dłonie,
paznokcie wydłużyły się, zamieniły w szpony, wpijały się w ciało, przecinając skórę. Co za cudowny
ból.
- Skończ z tym, Ból - zwróciła się do niego Anya. - Marnujesz czas Luciena. Irytujesz mnie.
Kiedy była zirytowana, zaczynały dziać się złe rzeczy: wojny, kataklizmy.
19

- Już się rozmówiliśmy. Powiedziałem mu wszystko, co chciał wiedzieć.
- Wcale nie - zaoponował Lucien.
- Powiedz mu - nakazała. - Jeśli nie powiesz, to klnę się na bogi, acz to sukinsyny, że zepchnę cię
zaraz. Kiedy będziesz się zbierał, nie zdołasz mnie powstrzymać. A ja znajdę twoją dziewczynkę i
przyślę ci jej paluszek.
Reyesowi zrobiło się czerwono przed oczami. Danika... okaleczona... Nie reaguj. Nie pozwól, żeby
zawładnęła tobą wściekłość, nakazał sobie.
- Nie tkniesz jej.
- Nie wrzeszcz. - Lucien mocniej objął Anyę.
- Nie wiesz, gdzie ona jest - powiedział Reyes już spokojniej.
Uśmiechnęła się tajemniczo.
- Anya - ostrzegł ją Lucien.
- Co? - zapytała, uosobienie niewinności.
- Trzeba sprowadzić Aerona do domu. Musi być z nami.
- Nie będziemy więcej mówić o Aeronie - warknął Reyes. - Nie było cię tam, nie widziałeś udręki w
jego oczach, nie słyszałeś jego błagalnego głosu. Zrobiłem to, co musiałem zrobić, i zrobię to
ponownie, jeśli trzeba.
Odwrócił się, spojrzał w dół. Przepaść nęciła, wzywała. Wyzwolenie, szeptała. Przynajmniej
chwilowe...
- Reyes! - krzyknął Lucien. Reyes skoczył.

ROZDZIAŁ DRUGI
- Zamówienie.
Danika Ford chwyciła dwa dymiące talerze. Na jednym talerzu tłusty hamburger z cebulą, na drugim
hot dog z chili i podwójnym serem, na obu frytki doskonałe na wywołanie ataku serca. W każdym
razie pachniało to wszystko wspaniale. Danice ślinka napłynęła do ust, zaburczało w brzuchu.
Od wczorajszego wieczoru nic nie jadła. Przed pójściem do łóżka połknęła sandwicza. Był trochę
wiekowy, bułka lekko zeschnięta, szynka lekko nieświeża. Kupiłaby sobie chętnie innego. Gdyby
miała pieniądze.
Za trzy godziny jej zmiana się skończy, wtedy będzie mogła coś zjeść. Trzy godziny bólu kręgosłupa,
bólu stóp. Nie wytrzyma. Nie bądź księżniczką. Głowa do góry. Dasz radę. W końcu nazywasz się
Ford. „Zaufaj mocy Forda"... bla bla bla.
Spojrzała na talerze i oblizała usta. Skubnie tylko. Nikt nie zauważy. Nikomu jeden kęs nie zrobi
krzywdy.
Podniosła rękę, nie mogła się opanować. Sięgnęła...
- Kradnie mi frytkę - usłyszała szept mężczyzny.
- A czego innego spodziewać się po kimś takim jak ona?
18

Zamarła, zapomniała o głodzie, przez głowę przelatywało tysiąc myśli, ogarniały ją najróżniejsze
emocje, przede wszystkim smutek, zniechęcenie i zakłopotanie.' Oto czym stało się moje życie,
pomyślała. Ukochana, rozpieszczana córka zamieniła się w zbiega. Uznana artystka pracuje jako
kelnerka w nędznej knajpie.
- Jestem zdziwiony, ale...
- Sprawdź portfel, jak będziemy wychodzili. Poczuła straszny wstyd. Nie musiała patrzyć na tych
dwóch gości, i bez tego wiedziała, że przyglądają się jej twardym, osądzającym wzrokiem.
Obsługiwała ich już trzeci raz i za każdym razem starali się ją upokorzyć. Nigdy nie powiedzieli nic
nieprzyjemnego. Uśmiechali się, dziękowali, lecz w ich oczach widziała niesmak i niechęć.
Nadała im ksywkę Braciszkowie Ptaszkowie, tak bardzo chciała, żeby sfruwali z knajpy Enrique.
Staraj się nie zwracać uwagi na siebie... To była podstawowa zasada, wedle której żyła od kilku
tygodni.
- Nie chcę więcej widzieć, jak podkradasz z talerza - warknął Enrique. Był właścicielem knajpy i
kucharzem od szybkich dań. - Idź już. Jedzenie stygnie.
- Jest gorące. Mogą poparzyć usta i pozwać cię. Talerze były naprawdę gorące, za to Danice ciągle
było
zimno. Nie zdejmowała swetra, który kupiła za cztery dolary bez jednego centa w pobliskim
lumpeksie. Nawet temperatura talerzy nie ogrzewała dłoni.
Los musi obrócić się na lepsze, powinien się obrócić, już niedługo. Czy złe i dobre w końcu się nie
równoważy? Kiedyś tak uważała. Wierzyła, że szczęście czeka za rogiem. Niestety, straciła złudzenia.
Za oknami pulsowało życie Los Angeles. Mknące samochody, beztroscy, śmiejący się przechodnie.
Niedawno należała do tego tłumu.
22

Została kelnerką u Enrique, pracowała po wiele godzin, na ile sił starczało. Szef nie pytał o numer
ubezpieczenia, zatrudniał ją na czarno. Płacił gotówką, nie odprowadzał podatków od zarobków.
Mogła w każdej chwili odejść, rzucić pracę i zniknąć bez śladu.
Czyjej matka wiodła podobne życie? Siostra? Babka... Żyje jeszcze?
Dwa miesiące temu postanowiły urządzić sobie wakacje w Budapeszcie, ulubionym mieście dziadka.
„Magiczne", tak zawsze mówił o stolicy Węgier. Po jego śmierci pojechały tam, żeby uczcić pamięć
zmarłego i pożegnać się z nim ostatecznie.
Największy - błąd - jaki - mogły - popełnić.
Zostały porwane i uwięzione przez potwory, prawdziwe potwory, których musiał bać się sam
Bogeyman, postrach wszystkich dzieci. Potwory, które czasami wyglądały jak ludzie, żeby
nieoczekiwanie przeistoczyć się w coś przerażającego. Danika widziała szpony, kły, trupie czaszki za
maskami zwykłych twarzy.
W jakimś momencie zostały jednak uwolnione, ją znowu pojmano i znowu uwolniono. Zmieniali się
sprawcy, miejsca, okoliczności. Wypuszczono ją, dając ostrzeżenie na drogę:
- Uciekaj, ukryj się. Będą na ciebie polować, jeśli znajdą, zabiją.
Wszystkie cztery uciekły, każda w inną stronę. Rozdzieliły się dla bezpieczeństwa. Danika poleciała
do Nowego Jorku, miasta, które nigdy nie śpi. Miała nadzieję zgubić się w metropolii. Potwory jakimś
sposobem odnalazły ją. Znowu. Raz jeszcze udało się jej uciec. Ruszyła w kierunku Los Angeles.
Zatrzymywała się po drodze, chwytała dorywcze prace i zarobione pieniądze wydawała na lekcje
samoobrony.
Początkowo kontaktowała się codziennie z rodziną.
20

Kupowała nowe startery do komórki, numer zostawiała u zaufanej przyjaciółki. W jakimś momencie
babcia zamilkła. Żadnych telefonów.
Czyżby potwory znalazły ją i zabiły?
Kiedy rozmawiały po raz ostatni, babcia ukrywała się w jakiejś mieścinie w Oklahomie. Miała tam
przyjaciół. Zapewne nie powinna była jechać akurat w takie miejsce, ale miała swoje lata i musiała
być zmęczona uciekaniem. Przyjaciele nic nie potrafili powiedzieć, do nich też się nie odzywała.
Babcia Mallory poszła na rynek i już nie wróciła.
W piersi Daniki wzbierał ból i smutek na myśl o cierpieniach babci. Nie mogła zadzwonić ani do
matki, ani do siostry, one też przestały się odzywać.
- Dla bezpieczeństwa - powiedziała mama w czasie ich ostatniej rozmowy. - Rozmowy komórkowe
można namierzyć.
Oczy piekły, broda zadrżała. Nie. Nie! - krzyczała w duchu. Co ty wyprawiasz? Nie możesz teraz
myśleć o rodzinie. Pytanie „a jeśli" paraliżowało ją.
- Nie leń się - pogonił ją Enrique, przerywając ponure rozmyślania. - Rusz tyłek. Klienci czekają. Jeśli
jedzenie wystygnie i odeślą je do kuchni, będziesz musiała zapłacić.
Miała ochotę cisnąć talerzami w palanta. Uważaj, ostrzegł ją głos wewnętrzny. Uśmiechnęła się i
odwróciła na pięcie. Uniosła głowę, wyprostowała ramiona i pomaszerowała do stolika. Obaj goście
przewiercali ją złym wzrokiem. Faceci z niższej klasy średniej. Tanie ubrania, krótko przycięte włosy.
Mięśniacy o ogorzałych twarzach, może budowlańcy.
Na pewno nie przyszli tu prosto z pracy, sądząc po czystych T-shirtach i dżinsach.
Ręce jej drżały, ale udało się jakoś postawić talerze na
24

stoliku i nie zrzucić jedzenia któremuś z gości na kolana. Wyprostowała się, odgarnęła kruczoczarny
kosmyk za ucho. Przed Budapesztem miała długie jasne włosy. Po Budapeszcie obcięła je do ramion i
ufarbowała na czarno.
- Przepraszam za frytkę. - Chociaż ją lekceważyli i patrzyli na nią z dyzgustem, dawali dobre napiwki.
- Nie miałam zamiaru jej zjeść, tylko przesunąć, żeby nie spadła z talerza. - Boże, nigdy dotąd nie
zdarzyło się jej kłamać.
- Nie ma problemu - powiedział Ptaszek Pierwszy, ale w jego głosie brzmiała wyraźna irytacja.
Nie odsyłajcie tylko jedzenia do kuchni, proszę, nie odsyłajcie, błagała w duchu. Nie mogła sobie
pozwolić na taką wyrwę w swojej tygodniówce.
- Coś jeszcze?
Kawy nie musiała dolewać, mieli pełne filiżanki.
- Dziękujemy - odpowiedział Ptaszek Drugi uprzejmie, ale z wyraźnie słyszalnym przekąsem.
Rozłożył serwetkę i położył na kolanach. Gotowa by przysiąc, że dojrzała przez sekundę odwróconą
ósemkę wytatuowaną na jego nadgarstku. Zaskakujące.
- Dajcie znać, jeśli będziecie czegoś potrzebowali. - Usiłowała się uśmiechnąć. - Smacznego. -
Zamierzała odejść.
- Kiedy masz przerwę? - zapytał Ptaszek Drugi nieoczekiwanie.
A to co? Po co mu ta wiadomość? Na pewno nie miał zamiaru umawiać się, bo ciągle patrzył na nią z
umiarkowanym niesmakiem.
- Hm... Nie mam przerwy.
Włożył frytkę do ust, przeżuł, oblizał tłuszcz z ust.
- Może wyskoczymy wieczorem na jednego?
- Przepraszam, nie mogę. - Uśmiechaj się, nakazała sobie. - Muszę iść, klienci czekają. - Powinna
dodać:
22

„może innym razem". Złagodzić odmowę i zapewnić sobie dobry napiwek, ale słowa uwięzly w
gardle. Odejdź odejdź, odejdź.
Odwróciła się na pięcie i uśmiech natychmiast znikł z twarzy. Podeszła do baru, za którym Gilly,
druga kelnerka na zmianie, napełniała kartonowe kubki colą. Powinna oczywiście podejść do
czekających gości, jak przed chwilą powiedziała, ale musiała się pozbierać.
- Boże, miej mnie w swojej opiece - mruknęła. Położyła dłonie płasko na barze i pochyliła się. Na
szczęście parawanowa ścianka zabezpieczała ją przed spojrzeniami Ptaszków.
- Na próżno prosisz. - Gilly, szesnastka „w drodze" dla pytających osiemnastka, posłała Danice pełen
sympatii uśmiech. Obie pracowały po czternaście godzin. - Położył na nas laskę.
Ktoś tak młody nie powinien przejawiać takiego pesymizmu.
- Nie chcę o tym słyszeć, sprzeciwiam się. - Zdaje się, ze zaczynała kłamać nałogowo. Ona też
wątpiła, czy Bóg jeszcze nad nią czuwa.
- Czuję, że lada dzień zdarzy się coś wspaniałego.
- Jasne. Na pewno.
- Moje coś wspaniałego już się zdarzyło, kiedy Braciszkowie Ptaszkowie usiedli w twojej sekcji.
- Kpisz sobie? Uśmiechają się do ciebie, jakbyś była Wieszczką Cukrową, a na mnie patrzą, jakbym
była Złą Czarownicą. Nie wiem, co złego im zrobiłam i dlaczego mimo wszystko siadają w mojej
sekcji. - Kiedy pojawili się przy jej stoliku po raz drugi, przestraszyła się, że koszmar zacznie się od
początku, ale nie sprawiali wrażenia potworów, jak ci z twierdzy w Budapeszcie, więc w końcu
odetchnęła.
Gilly zaśmiała się.
26

- Mam ich załatwić na dobre, no wiesz, kozikiem w plecy?
- Gilly, wolałabym nie widzieć cię w kajdankach. Nie pasują ci.
Uśmiech powoli znikł z buzi Gilly.
- Też tak uważam.
Danika miała ochotę poradzić jej, żeby wracała do domu. Mieszkanie z mamą to znowu nie takie
nieszczęście. Czuła jednak przez skórę, że musiało być kiepsko, więc Gilly lepiej będzie się żyło „w
drodze". Widywała w Los Angeles straszne rzeczy. Kobiety o martwych oczach handlujące swoimi
ciałami. Przemoc, bicie. Ofiary przedawkowania drągów. Skoro Gilly zdecydowała się uciec, pewnie
matka w jakimś sensie zmusiła ją do tego.
Danika długo starała się myśleć, że żyje we wspaniałym, bezpiecznym świecie, oferującym mnóstwo
możliwości. Teraz oczy jej się otworzyły.
- Idziesz rano na kurs? - zapytała, wekslując rozmowę na neutralny temat.
Pracowała u Enrique zaledwie tydzień, ale każdego ranka chodziły z Gilly na kurs samoobrony.
Uczyły się kopać, celnie uderzać, a nawet, no tak, zabijać z absolutną precyzją. Te kursy, poza
rodziną, stały się jedynym sensem jej życia.
Nigdy już nie będzie bezradną, bezbronną ofiarą.
Gilly westchnęła, odwróciła się do Daniki. Była za młoda, za świeża, żeby całymi dniami harować za
psie pieniądze. Ciemne włosy do brody, wielkie brązowe oczy, miodowa karnacja. Średniego wzrostu,
ładna sylwetka. Niewinna i zmysłowa... taką naznaczoną trudnymi doświadczeniami zmysłowością.
Była jedyną przyjaciółką, którą Danika w tej chwili miała.
- Moje stopy znienawidzą mnie na zawsze, ale owszem, idę. A ty?
24

- Absolutnie. - Nie był to dobry czas na zawieranie przyjaźni, ale z Gilly od razu złapała kontakt. Była
dzielna i smutna, i to w niej wzruszało.
- Może znowu uda się nam pokonać instruktora. To było niesamowite.
Danika parsknęła śmiechem. Nie pamiętała już, kiedy śmiała się po raz ostatni.
- Może.
Odezwał się dzwonek. Kolejne zamówienie. Żadna z nich się nie ruszyła.
- Muszę ci coś powiedzieć. - Gilly oparła rękę na biodrze. - Kiedy Charles powiedział nam, żebyśmy
go zaatakowały, ogarnęła mnie taka wściekłość, że mogłabym go zabić, a potem chichotać.
- Ja czułam to samo. - To akurat, niestety, nie było kłamstwo.
Powiedział im:
- Wyobraźcie sobie, że wam zagrażam i pokażcie mi, czego nauczyłyście się do tej pory. Zaatakujcie
mnie.
Nie wahały się ani chwili.
Potem trzeba było zakładać mu pięćdziesiąt dziewięć szwów, ale na szczęście Charles się tym nie
przejmował.
Kiedy Danika zaatakowała, ogarnęła ją mroczna furia. Przed oczami miała Aerona, Luciena i Reyesa.
Reyes! Porywacze, którzy przysporzyli jej tyle męki, których powinna nienawidzić całym swoim
jestestwem. I nienawidziła. Poza jednym. Poza Reyesem. Głupia.
Marzyła o nim na jawie, śniła o nim każdej nocy. Był ciągle w jej myślach.
Czasami pokonywał zjawy z jej snów. Walczył zajadle, płynęły rzeki krwi. Potem wracał do niej
poraniony i cierpiący, a ona brała go w ramiona. Całował ją, obsypywał pocałunkami, pieścił.
Tak co noc, w każdej sekundzie. Im więcej o nim śniła,
28

tym bardziej go pragnęła, stał się dla niej ważniejszy niż powietrze. Był jak narkotyk, jak najgorszy
nałóg.
Co się ze mną dzieje? Porwał ją nie wiadomo dlaczego, uwięził je wszystkie. Nie zasługiwał na to,
żeby go pragnęła. A jednak pragnęła rozpaczliwie. Był przystojny, zabójczo przystojny, ale spotykała
wielu zabójczo przystojnych facetów. Był silny i mógł użyć swojej siły przeciwko niej. Był
inteligentny, ale zupełnie pozbawiony poczucia humoru. Nigdy się nie uśmiechał. Nigdy nie pragnęła
nikogo tak bardzo, jak pragnęła Reyesa.
Tak jak Gilly miał ciemne włosy, ciemne oczy i miodową karnację. Miód zmieszany z roztopioną
czekoladą. Otaczała go aura podobnej zmysłowości, jakby naznaczonej trudnymi doświadczeniami z
przeszłości.
Tu kończyły się podobieństwa.
Reyes był wysoki, muskularny. Nosił przy sobie cały arsenał noży mocowanych rzemykami na karku,
nadgarstkach, łydkach, udach, w pasie. Ilekroć go widziała, okryty był ranami i sińcami, jakby właśnie
stoczył kolejną walkę. Prawdziwy wojownik.
Jak cała reszta samozwańczych wojowników świata podziemnego.
Nazywała ich wojami koszmarów sennych. Zdawali się bardziej koszmarni niż najgorsze koszmary
senne.
Aeron miał czarne, lekkie skrzydła i mógł latać niczym baśniowy smok. Lucien miał jedno oko
niebieskie, drugie brązowe, przewiercał nimi człowieka, hipnotyzował i potrafił znikać w jednej
sekundzie, jakby nigdy nie istniał. Zawsze bił od niego słodki zapach róż.
Jakie właściwości posiadał Reyes, tego nie wiedziała.
Wiedziała tylko, że raz ją uratował. Stoczył dla niej walkę ze swoim przyjacielem. Dlaczego? Ciągle
się nad tym zastanawiała. Dlaczego zdecydował się dla niej powalić swojego towarzysza? Dlaczego
patrzył na nią,
26

jakby była jedyną racją jego egzystencji? Dlaczego ia uwolnił?

J

Czy to ważne? Jest przecież jednym z nich. Jest potworem. Nie wolno o tym zapominać.
Znowu zadzwonił dzwonek i Enrique wrzasnął:
- Dziewczyny! Gilly jęknęła.
Danika pomasowała kark. Koniec odpoczynku Wyprostowała się. Jeden z gości przywoływał ją do
stolika.
- Przyjdę jutro po ciebie o wpół do piątej - zwróciła się do Gilly. - OK?
- Powiedzmy o piątej. Będę gotowa.-Gilly odwróciła się i zebrała kubki z colą.
Uporządkowała kilka stolików, kilku gościom dolała kawy. Cokolwiek, byle nie myśleć o Reyesie.
Ptaszek Pierwszy dwa razy upuścił widelec na podłogę musiała przynosić mu czysty. Ptaszek Drugi
przywołał ją raz, zeby dolała kawy. To znowu prosił o nową serwetkę Przyniosła, chciała odejść,
wtedy Drugi chwycił ją za nadgarstek.
Nie wyrwała ręki, nie ofuknęła go. Liczy się każdy grosz, każdy przeklęty grosz. Zapytała grzecznie,
czego sobie życzy, dopiero wtedy cofnęła dłoń.
- Chcieliśmy z tobą porozmawiać. - Znowu zamierzał ją przytrzymać.
Cofnęła się. Jeśli jeszcze raz jej dotknie, pęknie Nie pozwoli nigdy więcej, by dotykał jej ktoś obcy. Z
jakiegokolwiek powodu.
- O czym? - Zadzwonił dzwonek nad drzwiami i weszła matka z małym synkiem. - O czym? -
powtórzyła.
- O pracy, o pieniądzach.
Otworzyła szeroko oczy. Chryste, wzięli ją za dziwkę

1

? To mieli na myśli, mówiąc „ktoś taki jak ona".

Zabawne,
27

patrzyli na nią z lekceważeniem, wzgardą, a jednak gotowi byli kupić jej usługi.
- Dziękuję. Jestem zadowolona z tej pracy. - Może nie do końca, ale tego nie musieli wiedzieć.
- Danika! - zawołał Enrique. - Ludzie czekają. Ptaszkowie spojrzeli na drzwi wejściowe, zachmurzyli
się trochę.
- Później pogadamy.
Może nigdy? No nie. Prostytutka? Chwyciła dwie karty dań i podeszła do matki z synkiem, wskazała
stolik. Mama była zaniedbana, ubrana byle jak, chuda, synek prezentował się nie lepiej, ale Danika
uśmiechnęła się do nich serdecznie, poczuła chyba nawet zazdrość.
Tak strasznie tęskniła za swoją matką.
- Co podać do picia?
- Wodę - odpowiedzieli oboje chórem.
Chłopiec spojrzał tęsknym okiem na kubek stojący na sąsiednim stoliku. Był napełniony dobrze
zmrożoną wodą, po ściankach spływały kropelki. Danika przechyliła głowę. Oto podstawowe
pragnienia, podstawowe potrzeby. Byłby znakomity portret...
Nigdy już nie będziesz malować. Zapomniałaś? - krzyczała w duchu.
W świecie, w którym człowiek w każdej chwili może zginąć, byłby to prawdziwy zbytek. Poza tym
żeby malować, musiałaby odczuwać. Nie tylko szczęście. Twórczość wymagała całego spectrum
emocji. Tworzenie to gniew, smutek, zachwyt. Nienawiść, miłość, żal. Bez nich malowanie
sprowadzało się do mechanicznego kładzenia farb na płótno. Z uczuciami prawdopodobnie by nie
przeżyła. Musiała je wyłączyć, jeśli chciała przetrwać.
Teraz też musiała zapomnieć o ogarniającym ją smutku. Nie mogła pozwolić sobie na smutek. Podała
mamie i synkowi karty.
31

- Przyniosę wodę i przyjmę zamówienie.
- Dziękuję - powiedziała matka.
Kiedy przechodziła koło stolika Ptaszków, Dwójka znowu chwycił ją za rękę, zacisnął mocno palce.
Danika zesztywniała, wstąpiła w nią furia. Wbrew temu, co myślała, budziły się w niej jednak silne
emocje.
- Kiedy kończysz?
- Nie kończę.
- Pytamy dla twojego dobra. Świat jest pełen zła. Nie powinnaś poruszać się w nim sama - mówił z
udaną troską.
- Spróbuj dotknąć mnie jeszcze raz, a pożałujesz - wycedziła. - Nie jestem dziwką i nie szukam
zarobku Dotarło?
Ptaszkowie gapili się na nią bez słowa. Wyrwała rękę i odeszła. W przeciwnym razie popełniłaby
jakieś głupstwo. Napełniła kubki. Dłonie jej drżały, serce tłukło się jak oszalałe. Musisz się uspokoić.
Głęboki wdech, głęboki wydech. Właśnie tak. Napięte mięśnie powoli zaczęły się rozluźniać.
Wróciła do nowych gości, omijając Ptaszków szerokim łukiem. Kiedy matka zobaczyła, że Danika
przyniosła małemu colę, otworzyła usta, chciała protestować, ale powstrzymała ją uniesieniem dłoni.
Ręka ciągle drżała, uspokajające oddechy niewiele dały.
- Na koszt firmy - szepnęła. Enrique nigdy nic nikomu me stawiał „na koszt firmy". Nawet kelnerki
nie mogły nic zjeść bez płacenia. Gdyby usłyszał, odliczyłby z tygodniówki Daniki tego nędznego
dolara dziewięćdziesiąt siedem. - O ile synek ma ochotę na colę.
Chłopiec rozpromienił się.
- Mogę, mamusiu? Proszę, proszę. Uśmiechnęła się do Daniki z wdzięcznością.
- Dziękuję.
29

- Bardzo proszę. - Wyjęła notesik i ołówek. - Co zamawiacie? - Dłoń przestała drżeć, ale mięśnie
znowu tak zesztywniały, że złamała ołówek. - Ops. Przepraszam. - Wyjęła z kieszeni fartuszka
zapasowy.
Przyjęła zamówienie i rozejrzała się po sali. Właśnie weszli nowi goście, jakaś rodzina. Rzuciła im
tylko jedno krótkie spojrzenie. W pierwszych dniach za każdym razem, gdy pojawiali się nowi klienci,
podskakiwała nerwowo. Bała się, że lada chwila wejdzie Reyes, przerzuci ją sobie przez ramię i
uniesie w noc.
Gilly wskazała nowo przybyłym jedyny wolny stolik. Zerknęła na przyjaciółkę, wymieniły zmęczone
uśmiechy. Danika ciągle była zjeżona, wciąż jeszcze czuła chwyt Dwójki. Wiesz, że nie możesz tak
reagować, mówiła sobie. Musisz być przygotowana na różne sytuacje. Na każdą sytuację.
- Zapisałaś? - upewniła się matka. Ocknęła się.
- Tak. Dwa hamburgery, jeden czysty, drugi ze wszystkimi dodatkami, frytki do obu.
Kobieta kiwnęła głową.
- Wspaniale. Dziękuję.
- Już zanoszę zamówienie. Nie powinniście czekać długo. - Wyrwała zapisaną kartkę i ruszyła w
kierunku okienka. Tym razem złapał ją za rękę Jedynka.
- Posłuchaj, wcale nie uważamy, że jesteś prostytutką. Chcemy z tobą porozmawiać. Ostrzec cię.
Wygląda na to, że możesz mieć problemy.
Przypomniała sobie tamten wieczór, kiedy zostały porwane przez potwory z twierdzy, zobaczyła
ściągniętą paniką twarz siostry. W głowie zabrzmiał głos matki:
- Twoja babka być może nie żyje. Mogli ją zamordować.
Czerwona mgła przysłoniła wszystko, furia wróciła
33

z całym impetem. Danika nagle przestała być kobietą, zamieniła się we wcieloną wściekłość o sile
żywiołu. Atakuj! Nigdy już nie będziesz bezradna! Rąbnęła Jedynkę prosto w nos. Trzasnęła
chrząstka, krew bluznęła na T-shirt Jedynki, na talerz. Zawył z bólu i zakrył twarz dłońmi.
W knajpie na moment zapadła cisza. Ktoś upuścił kubek. Brzdęk. Kawa rozlała się po podłodze. Ktoś
zaklął. Danika ocknęła się.
Dwójka zerwał się z krzesła.
- Co ty wyprawiasz, suko?
- Ja... ja... - Stała bez ruchu zdjęta przerażeniem. Niepotrzebnie wywołała zamieszanie, niepotrzebnie
zwróciła uwagę na siebie. - Mówiłam wam, żebyście mnie nie tykali.
- Zaatakowałaś go! - Dwójka chwycił ją za ramiona i odsunął. - Jesteś taka sama jak oni. Mówili mi, że
raczej jesteś niewinna, żebym był ostrożny, postępował delikatnie. Nie wierzyłem ani jednemu słowu,
ale słuchałem. Dowiodłaś, że jesteś godna pogardy. Może jednak naprawdę jesteś dziwką. Ich dziwką.
„Jesteś taka sama jak oni". Jak kto?
- Przepraszam. Ja nie chciałam... Ja... - Nie miała nic na swoją obronę. Odchrząknęła i poprawiła
sweter. - Naprawdę przepraszam.
- Niech ktoś zadzwoni po ambulans, do cholery! Boże. Znowu będzie musiała uciekać, ledwie jakoś
się
zagnieździła. Jeśli sprawa dotrze do gazet... Boże. Serce na nowo zaczęło się tłuc jak oszalałe.
Enrique wyszedł z kuchni, pchnąwszy drzwi wahadłowe. Był wysoki, tęgi, potężny.
- Jesteś zwolniona, mała - warknął. - Ale to najmniejszy z twoich problemów. Idź na zaplecze i czekaj
na policję.
31

To oczywiste, że ją zwolnił. I nie wypłaci dniówki.
- Najpierw mi zapłać. Należy mi się...
- Marsz na zaplecze. Wystraszyłaś klientów. Omiotła szybkim spojrzeniem salę i jej wzrok spoczął
na matce z synkiem. Kobieta otoczyła małego ramieniem i przygarnęła do siebie. Wolną ręką
odsunęła colę, którą chłopiec dostał od Daniki. Patrzyli na nią wystraszeni. Ja przecież tylko się
broniłam, myślała.
Do Daniki podeszła zmartwiona Gilly. Chciała ją jakoś wesprzeć. Bała się, że i ona straci pracę, a
także dniówkę. Nie mogła na to pozwolić.
- Zaczekam na policję w swoim mieszkaniu - skłamała, szukając drogi ucieczki.
- Zaczekasz tutaj - nakazał Enrique.
Nie słuchała już dalej. Odwróciła się, uniosła wysoko głowę, wyprostowała się i wyszła z knajpy. Na
szczęście nikt nie próbował jej zatrzymać, nawet Dwójka. Wieczór był ciepły, ulica rozświetlona
neonami, rojna. Miała wrażenie, że wszyscy się jej przyglądają.
Boże, co teraz?
Przyspieszyła kroku, prawie biegła. Miała przy sobie czterdzieści dolarów. Kupi bilet autobusowy...
Dokąd? Może do Georgii, stanu brzoskwiń. Wystarczająco daleko od Kalifornii. Po drodze może
wysiąść w Oklahomie, poszukać babci...
Ledwie to pomyślała, poczuła, że coś wraża się jej w plecy. Została pchnięta do zaułka, upadła i na
moment straciła oddech. Uderzyła brodą o beton. Zobaczyła przed oczami gwiazdy.
- Suka, demon! - wycharczał napastnik. Dwójka. A więc jednak nie udało się jej uciec. - Naprawdę
myślałaś, że zwiejesz? Jesteś w naszych rękach i będziesz cierpiała tak samo, jak twoi kompani. Nie
zabiję cię, bo nie wolno mi tego zrobić, ale będziesz błagała o śmierć.
35

Instynkt podpowiadał: „Nie krzycz, walcz. Nie reaguj, tylko atakuj".
Słowa, ręka, noga... nagle wszystko stało się jednością. Kiedy napastnik pociągnął ją za włosy,
obróciła się i uderzyła go kantem dłoni w krtań. To wystarczyło, by się uwolniła. Puścił ją, z trudem
chwytając powietrze. Kontakt. Poczuła, że coś ciepłego i lepkiego spływa jej po palcach. Dopiero
teraz zdała sobie sprawę, że wraziła mu ołówek w szyję, prosto w tętnicę.
- O Boże, o Boże, Boże! - Zerwała się na równe nogi, z trudem łapiąc równowagę, na wpół przytomna.
Słyszała, jak Dwójka charczy rozciągnięty na ziemi. Próbował coś jeszcze powiedzieć. Niewiele
wymyśliła: - Przepraszam. - Podniosła ręce i krew zaczęła spływać do łokci. Ogarnęły ją panika i
zgroza. Nie przychodziło odrętwienie, chociaż byłoby błogosławieństwem.
Jeden krok, dwa, cofała się. O Boże, Boże. Jesteś morderczynią, krzyczało coś w niej. Morderczyni.
Metaliczny zapach krwi mieszał się z wonią uryny, odorem ciała. Głowa Dwójki opadła na bok. Coś
wzbierało w gardle Daniki, dławiło. Musiałaś to zrobić. On by cię zabił.
Odwróciła się, przecisnęła się między ludźmi stojącymi u wyjścia z zaułka. Własny oddech świszczał
w uszach. Nikt nie próbował jej zatrzymać.
Dwa tygodnie wcześniej instruktor samoobrony w Nowym Jorku powiedział jej, że nie ma instynktu
zabójcy.
Gdyby tak było.
Jestem taka sama jak te potwory.

ROZDZIAŁ TRZECI
- Wiem, gdzie jest twoja kobieta.
Reyes wyprostował się, z ramienia, od strony wewnętrznej wystawała rękojeść sztyletu. Pchnął ją
głębiej, aż ostrze rozcięło tętnicę, ale rana od razu się zagoiła. Zbyt szybko. Krew już zasychała.
Trzy dni temu skoczył z dachu i na tyle wrócił do siebie, że mógł już chodzić, ale Ból, wrzaskliwy Ból
był nienasycony, domagał się jeszcze czegoś. Czego? Reyes nie wiedział. Wbicie noża w ramię nie
pomogło ani trochę.
Wyciągnął nóż, otwierając na nowo ranę, przesunął językiem po wargach. I ta zabliźniła się
natychmiast. I tego nie dość. Nigdy nie dość.
- Nie masz mi nic do powiedzenia?
- Jesteś niewiele lepszy od Gideona. - Spiorunował spojrzeniem stojącego w drzwiach Luciena. W
niezwykłych oczach przyjaciela widział oczekiwanie.
- Chcesz powiedzieć, że kłamię. W porządku.
Byli sami w świetlicy. Parys, który zwykle siedział tutaj i oglądał do znudzenia pornosy, poszedł do
miasta. Wzmacniał się, bzykając tyle dam, ile tylko mógł. Mad-dox i Ashlyn byli w swojej sypialni.
Jak zawsze.
34

Sabin i cala reszta siedzieli w kuchni. Dawno już wykopali stamtąd Reyesa za to, że zapapral stół
krwią. Opracowywali plan powrotu do Świątyni Niewymawial-nych. Należało dostać się tam tak, by
śmiertelnicy się nie zorientowali.
Reyes wątpił, czy znajdą w świątyni tropy, które doprowadzą ich do Wszystkowidzącego Oka,
Opończy Niewidki i Kija Samobija. Inni nie podzielali jego wątpliwości, więc milczał. Czuł jednak,
że ma rację. Gdyby coś było w ruinach świątyni, już by to znaleźli. Klatka Przymusu, którą odnaleźli,
idąc tropem ze Świątyni Wszystkich Bogów, nie doprowadziła ich do puszki Pandory.
Owszem, mogła być użyteczna. Zamknięty tam delikwent zgadzał się robić wszystko, czego od niego
żądał zamykający, właściciel klatki. Ale kogo niby mieli w niej zamknąć? I czego żądać od
uwięzionego? Dopóki nie znajdą odpowiedzi na te pytania, Anya i Lucien będą się bawili artefaktem
jak dwoje dzieci nową zabawką.
- Reyes, mówimy o Danice.
- Nie zauważyłem. - Chciał ją wymazać z pamięci, ale podejrzewał, że to niemożliwe. Stalą się jego
częścią, jak demon. Nie, w jej przypadku było gorzej. Zburzyła jego spokój. I już tego spokoju nie był
w stanie odzyskać, nawet kiedy leżał w łóżku, rozkoszując się bólem.
- Chcesz usłyszeć, co wiem? - zapytał Lucien.
Nie daj się złapać na przynętę. Będzie lepiej, jeśli nic nie będziesz wiedział. Jeśli Reyes nie dostarczał
demonowi bólu, ten zaczynał szaleć, wymykał się spod kontroli, gotów czynić krzywdę każdemu, kto
znalazł się w pobliżu. Dlatego wolał trzymać się z dala od Daniki. Bał się, że któregoś dnia mógłby ją
zaatakować, zrobić coś nieodwracalnego.
38

- Mów - zażądał wbrew sobie.
- Trzy dni temu dźgnęła człowieka.
Słodki anioł zaatakował kogoś? Reyes prychnął.
- Daj spokój. Teraz jestem już pewien, że kłamiesz.
- Czy kiedykolwiek cię okłamałem?
Nie, Lucien nigdy go nie okłamał. Reyes poczuł dławienie w gardle. Z trudem dobywał słowa.
- Skąd wiesz, że zraniła człowieka?
- Nie zraniła, ona go zabiła. Facet przez dwa dni walczył o życie w szpitalu. Umarł dzisiaj rano. Od-
prowadzałem jego duszę w zaświaty. Miał na nadgarstku wytatuowany znak Łowców.
- Co?! - Reyes zerwał się na równe nogi. Łowcy znaleźli Danikę? Musiała zabić jednego z nich? Nie
mógł już sobie pozwolić na niedowierzanie. Łowcy go nienawidzili, jak nienawidzili wszystkich
wojowników. Mogli widzieć Danikę w twierdzy, mogli ją śledzić potem, podążać za nią. Być może
chcieli torturami wydobyć z niej informacje na jego temat.
Zacisnął zęby. Przeklęci Łowcy! Bezmyślni fanatycy przekonani, że źródłem całego zła świata są
wojownicy i mieszkające w ich ciałach demony. Byli zajadli, bezlitośni, bezwzględni. Ich jedynym
celem było unicestwienie wojowników świata podziemnego. Oraz każdego, kogo uważali za ich
przyjaciela.
Danika nie była zaprzyjaźniona z wojownikami, ale Łowcy nie mogli tego wiedzieć. Może planowali,
teraz właśnie, użyć jej jako Przynęty, licząc, że wywabią Reyesa z twierdzy i będą mogli go
dosięgnąć.
To zmieniało całą sytuację.
- Co z nią teraz? Jest ranna? Pojmali ją? - Zacisnął dłoń na rękojeści sztyletu i w tej samej chwili zdał
sobie sprawę, co robi. Szykuje się na wojnę.
Lucien kontynuował, jakby nie słyszał pytania:
36

- Kiedy odprowadzałem duszę Łowcy w zaświaty, mogłem zobaczyć ostatnie akty jego życia.
- Czy... coś... jej się stało? - wysyczał przez ściśnięte gardło.
- Tak.
Ból krążył już niespokojnie w jego umyśle, ostrzył szpony o czaszkę.
- Czy ona...? - Reyes zacisnął usta. Nie był w stanie wypowiedzieć pytania do końca. Nie byl nawet w
stanie myśleć o tym.
- Nie - odpowiedział Lucien. - Żyje.
Bogom niech będą dzięki. Ulga złagodziła wściekłość.
- Jacyś inni Łowcy byli zamieszani w sprawę?
- Tak.
Lucien ograniczył się do krótkiej odpowiedzi.
- Ilu?
- Jeden. Rozkwasiła mu nos.
- Świadomie? - Nie mógł uwierzyć.
- Owszem.
Danika, którą zapamiętał, była łagodna i słodka. Nie wiedział, co myśleć o tygrysicy, ale dałby sobie
głowę uciąć, że popełnione czyny musiały stanowić dla niej źródło ogromnej udręki.
- Gdzie ona teraz jest? - Poleci do niej, postara się ochronić przed kolejnymi atakami Łowców, a kiedy
już będzie bezpieczna, wróci do Budapesztu. Nie zostanie z nią ani chwili dłużej, niż to będzie
konieczne. Nie będzie z nią nawet rozmawiał. Musi ją jednak zobaczyć, musi zapewnić jej
bezpieczeństwo. Znajdzie tego drugiego Łowcę i zabije bez cienia litości. Rozkwaszony nos to żaden
odwet. Lucien nie odpowiedział.
- Za kilka dni wracamy do Rzymu, żeby jeszcze raz przeszukać świątynię. Musimy zdobyć te
artefakty.
40

Tak to zamierzają rozegrać...
- Wiem.
- Chcę mieć tutaj Aerona, zanim wyruszymy do Rzymu.
- Chcesz narazić wszystkich przyjaciół? Chcesz zlekceważyć wyraźne życzenie Aerona, żeby
uszanować jego prośbę?
- Aeron jest jednym z nas. Potrzebuje nas bardziej niż kiedykolwiek.
Reyes minął Luciena i wyszedł z pokoju. Od kiedy w twierdzy zamieszkały Ashlyn i Anya, stare mury
zamieniły się w prawdziwy dom. Kwiaty w wazonach, na ścianach obrazy kradzione przy różnych
okazjach przez Anyę, głównie akty męskie. Cóż, bogini miała specyficzne poczucie humoru. Pojawiły
się nowe meble. Zniknęły stare kanapy - przypadkowy, cudaczny zbiór od Sasa do łasa - na ich
miejscu stanęły eleganckie skóry i plusze. W sypialniach eleganckie komody, prawdziwe dzieła
ebenistów. W korytarzach zgrabne ławki i wygodne siedziska. Początkowo krzywił się na obecność
kobiet pod tym dachem, teraz nie wyobrażał sobie życia bez nich. Stworzyły bezpieczną przystań
pośród zawieruchy.
Wszedł na drugie piętro, minął załom korytarza i stanął jak wryty. Przed drzwiami jego sypialni czekał
Lucien.
Lucien miał taki dar. Potrafił przenosić się z miejsca na miejsce. Wystarczyło, że pomyślał, gdzie chce
się znaleźć, i już tam był.
- Nie odpuszczę - oznajmił. - Powinieneś się cieszyć, bo tak samo walczyłbym o ciebie.
Reyes skrzywił się, podszedł do Luciena, odsunął go, otworzył drzwi do swojego pokoju i skierował
się prosto do skrytki, w której trzymał ulubioną broń.
- Wszyscy są źli na ciebie, że nie chcesz mówić
38

o Aeronie. Prosiłem, żeby dali mi kilka dni. Może wreszcie przemówię ci do rozumu. Później...
Później rzucą mu się do gardła. Byli przekonani, że Danika jest dla niego ważniejsza niż Aeron, a
wojownik nie przedkłada kobiety nad innego wojownika. Nigdy. Reyes nie próbował nawet mówić,
że Maddox wybrał Ashlyn, a Lucien Anyę. Nie próbował tłumaczyć, że Aeron wolał umrzeć, niż
trwać w stanie, na który skazali go bogowie. Nie chciał być potworem, naprawdę wolał śmierć.
Sprowadzenie go teraz do twierdzy tylko by go unieszczęśliwiło. A jednak w głębi duszy Reyes
myślał podobnie jak Lucien i rad by mieć przyjaciela na powrót w domu.
Reyes wyjął sig sauera, sprawdził chromowany magazynek. Pełen. Jeden nabój wprowadzony do
komory. W porządku.
- Chcesz ją znaleźć, strzelając dokoła?
- Jeśli będzie trzeba. - Reyes umieścił w kieszeniach trzy zapasowe magazynki i pudełko naboi. Do
kostek miał już przytroczone sztylety, przy pasku gwiazdy do rzucania, shurikeny.
- Nie wiesz, dokąd jechać.
- To żadna przeszkoda. Znajdę ją. Lucien westchnął głośno, przeciągle.
- Mogę cię do niej przenieść. Za kilka sekund będziesz przy niej, uratujesz ją.
Uratuje? Lucien przyznawał, że Danika jest w bezpośrednim niebezpieczeństwie, czy to jakiś trik?
Zarzucił broń na ramię i oparł dłonie na stole, pochylił głowę. Zastanawiał się długo, rozważał
możliwości. Tracić czas na szukanie Daniki, czy uwolnić Aerona i narażać jej życie?
Żadna z tych opcji nie przemawiała do niego. Reyes westchnął, powtarzając niejako westchnienie
42

Luciena. Spojrzał na szerokie łóżko. Ile razy wyobrażał sobie leżącą tu Danikę, nagą, z rozsypanymi
włosami, wilgotną, czekającą na niego. Pojawiały się też inne obrazy, krwi i śmierci, obrazy, które
przejmowały go straszliwym lękiem. Danika z podciętym gardłem, we krwi... znieruchomiała,
zastygła. Jeśli uwolni Aerona, uprawdopodobni tylko koszmarną wizję. Wiesz, że nie możesz więzić
go w nieskończoność. Wypuść go i chroń Danikę, coś w nim mówiło.
To oznaczało, że powinien mieć ją cały czas przy sobie. Nie może jej zostawić, jak planował jeszcze
przed chwilą. Oczywiście będzie narażona na bliskość owładniętego żądzą mordu Aerona, ale będzie
też blisko niego, Reyesa. Niebezpieczna myśl, ale nęcąca, uderzająca do głowy, zawrotna jak
pieszczota kochanki, o ile Reyes był w stanie znaleźć rozkosz w pieszczocie.
Mieć tutaj Danikę... wziąć ją w ramiona... Przed oczami pojawiła mu się jej anielska twarz. Wielkie
zielone oczy spoglądały na niego z lękiem, nadzieją, nienawiścią... i pożądaniem? Mały zadarty
nosek, zmysłowe wargi, które przeklinały go i obiecywały słodkie uniesienia. Delikatne ciało o
wspaniałych krągłościach, czekające na męski dotyk.
Zamknął oczy i poczuł jej zapach. Burzliwe noce i niewinność, słodycz zaprawiona czymś
mrocznym... niebezpiecznym. Zmarszczył brwi. Mroczne? Niebezpieczne? Dotąd nie dostrzegał w
niej niczego takiego.
- Daj mi rękę. - Lucien stanął obok niego.
Zaskoczony Reyes zamrugał. Ufał przyjacielowi, szanował go, a jednak w ostatnich dniach sprawiał
mu zawód. Nie wiedział, co Lucien zamierza, ale podał mu rękę bez wahania.
Lucien zacisnął palce, nie odrywając wzroku od twarzy przyjaciela.
40

Reyes miał takie uczucie, jakby został podłączony do generatora. Mięśnie napinały się i rozkurczały
gwałtownie. Rozkoszny ból. Zamknął oczy. Demon mruczał zadowolony.
Ogarnęły go ciemności, teraz nic już nie widział, nic nie czuł. Po chwili do mózgu zaczął przedzierać
się obraz, zrazu tylko światło, potem jakieś zarysy. Wreszcie zobaczył Danikę. Leżała przykuta do
łóżka.
Drżała. Na policzkach widział ślady po łzach. Przygryzała wargę tak mocno, że pojawiły się kropelki
krwi. Ogarnęła go furia, demon furii. Danika powinna doświadczać rozkoszy, nie dla niej mrok i lęk.
- Nie wygląda dobrze. - Lucien odsunął się i wizja zniknęła. - Im dłużej pozostanie w ich rękach, tym
będzie gorzej. Niewidzialny wszedłem do domu pogrzebowego, gdzie żegnano zmarłego Łowcę.
Widziałem Łowców, którzy się tam pojawili. To oni doprowadzili mnie do Daniki. Wiedzą
oczywiście, że zabiła ich kompana. Musieli pojmać ją jeszcze tego samego wieczoru, kiedy zadała mu
śmiertelny cios. Przykuli ją do łóżka, nafasze-rowali proszkami nasennymi. Jest zupełnie bezbronna,
bezradna i...
- Tak. - Reyes dyszał ciężko. - Tak... - Nie musiał już zastanawiać się, co robić. - Daj mi Danikę, a ja
dam ci Aerona. - Być może to była odpowiedź na jego mękę. Uratuj Danikę, chroń ją i pomóż
Aeronowi powrócić do swojego dawnego ja, przypominaj mu, kim był. Nie miał pojęcia, jak to
osiągnąć. - Musisz mi tylko przyrzec, że zapewnisz mu odosobnienie, które jest mu potrzebne i
którego pragnie.
- Masz moje słowo. - Lucien z powagą skinął głową. - Robię to, bo Anya uważa, że Danika może
doprowadzić nas do jednego z artefaktów. Uprzedzam cię, kiedy dziewczyna już tu będzie, na pewno
wykorzystam jej pomoc.
44

- A ja uprzedzam, że nie będę ręczył za siebie, jeśli narazisz ją na jakiekolwiek ryzyko. - Już był gotów
kąsać na samą myśl. - Zabierz mnie do niej.
- Najpierw musisz mi powiedzieć, że rozumiesz, co się dzieje. Teraz ją uratujemy, ale później możemy
stracić. Nie chciałbym, żebyś mnie winił, jeśli...
- Ona nie zginie. - Nie dopuści do tego. - Zabierz mnie do niej.
Walczyłam o życie, żeby tak sromotnie przegrać? - pomyślała.
Danika zaśmiała się gorzko. Obudziła się przed chwilą. Nie wiedziała, jak długo spała, co się z nią w
tym czasie działo. Niedobrze się jej robiło na tę myśl.
Po... po ataku... Boże, nie myśl o tym.
Pobiegła do nędznego mieszkania, żeby zabrać rzeczy. Błąd. Powinna była zapomnieć o pistolecie, o
ubraniach, ale przy braku pieniędzy nie mogła sobie pozwolić na uzupełnianie garderoby, a kraść
jeszcze się nie nauczyła.
Czekali na nią jacyś mężczyźni, kryli się w cieniu przy schodach przeciwpożarowych, jakby
wiedzieli, że tędy najczęściej wchodzi i wychodzi, jakby obserwowali ją od wielu dni i zdążyli dobrze
poznać jej zwyczaje.
Mogła walczyć z jednym, dwoma, nawet trzema. Ale ich było sześciu. Wszyscy mieli wytatuowany
znak nieskończoności na nadgarstkach. Jak ten człowiek, którego... którego... Nie była nawet w stanie
dokończyć myśli. Mieli ten sam tatuaż co człowiek, który umarł w zaułku. Obezwładnili ją, ogłuszyli.
Nigdy już nie będziesz bezbronna, co?
Kiedy otworzyła oczy, przez moment miała nadzieję, że to gliniarze i może jakaś kaucja... Bzdura. Ani
to były gliny, ani ona miała pieniądze na kaucję. Gliny nie
42

przykuwają aresztowanych do łóżka. Kim byli ci ludzie? Czego od niej chcieli?
Sytuacja nie wyglądała dobrze. To było jasne. Panika ścinała krew w żyłach. W uszach dzwonił
strach. Szczęka bolała od ciosu, który otrzymała. Była wyczerpana, głodna. Krtań miała tak ściśniętą,
że z trudem oddychała.
Zachowuj się cicho. Łańcuchy były ciężkie, zimne, ocierały boleśnie skórę. Pociągnęła je, potoczyła
dzikim wzrokiem po więzieniu. Eleganckie fotele, kolorowe poduszki, mahoniowa toaletka z lustrem
w złoconej oprawie.
Czy to robota Reyesa? Nie wiedziała, co o tym myśleć. On też trzymał ją w komfortowym
zamknięciu.
Nie, to nie Reyes. Nie pozwoliłby, żeby inni wykonywali za niego brudną robotę, nie on. Gdyby chciał
ją pojmać, sam by to zrobił. Kto zatem? Kompani człowieka, którego ona...
Chcieli ją ukarać za to, że zaatakowała ich przyjaciela? Chcieli ją zgwałcić? Torturować? Boże.
Uważali ją za prostytutkę i zamierzali sprzedawać jej usługi?
Piekące łzy napłynęły do oczu. Była sama. Próbowała uwolnić się z łańcuchów, jakkolwiek próżne
byłyby te wysiłki. Krew zaczęła płynąć z otartych nadgarstków i kostek.
Ktoś zapukał.
Zacisnęła usta, żeby nie jęknąć. Znieruchomiała. Powinna udawać, że śpi?
Otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł niczym niewy-różniający się facet. Przyglądała mu się, nie
była w stanie zamknąć oczu. Pod czterdziestkę, w białej luźnej koszuli, czarnych spodniach,
zaczesane do tyłu brązowe włosy, duże zielone oczy. Wyglądał raczej na lekarza czy prawnika niż
mordercę. Spokojny, może nawet przyjacielski. W każdym razie taką roztaczał aurę.
46

W niczym nie umniejszało to jej przerażenia.
Poczuła ucisk w gardle. Z trudem przełknęła ślinę. Bądź cicho. Przygryzła policzek, aż poczuła krew
na języku. Nie okazuj, że się boisz. Wdech, wydech. Zwolnione, kontrolowane oddechy.
- Obudziłaś się. Znakomicie. - Króciutki moment milczenia i kolejna uwaga: - Odpręż się, moja droga.
Nie zrobię ci nic złego.
- Uwolnij mnie z łańcuchów. - Chciała grać silną, ale błagalna nuta w głosie natychmiast ją zdradziła.
- Przykro mi, ale łańcuchy są konieczne. - Mówił tak, jakby rzeczywiście było mu przykro.
- Wypuść mnie i...
Uniósł dłoń, uciszając Danikę.
- Obawiam się, że mamy niewiele czasu. Nazywam się Dean Stefano. Dla przyjaciół Stefano. Mam
nadzieję, że też będziesz się tak do mnie zwracać. Ty jesteś Danika Ford.
- Wypuść mnie. Proszę.
- Wypuszczę, ale jeszcze nie teraz. - Uniósł wysoko brwi. - Przejdźmy od razu do rzeczy. Co wiesz o
wojownikach świata podziemnego?
O wojownikach? Mówi o tamtym, pierwszym porwaniu? Zaśmiała się obłąkanym śmiechem. W jakie
gówno wciągnął ją Reyes ze swoją kompanią?
- Powiedz mi.
- Nic nie wiem. - Nie miała pojęcia, jakiej odpowiedzi Stefano oczekuje. - Nie wiem nic o żadnych
włodarzach.
Przez twarz Stefana przemknął cień irytacji.
- Nie kłam, bo napytasz sobie kłopotów, moja droga. Spróbujmy jeszcze raz. Przez kilka dni
przebywałaś w twierdzy w Budapeszcie. Ci, którzy tam mieszkają, to najbardziej bezwzględne,
okrutne istoty, jakie widział
44

świat. A jednak nie zrobili ci krzywdy. Co oznacza, że uważają cię za przyjaciółkę.
- To potwory. - Miała nadzieję, że to właśnie chciał usłyszeć. - Nienawidzę ich. Nie wiem, dlaczego
mnie uwięzili, nie wiem, dlaczego wypuścili. Bawili się może w ten sposób. - Każde słowo było
prawdą i tchnęło nienawiścią. - Wypuść mnie, proszę. Naprawdę nie chciałam zrobić mu krzywdy...
To był wypadek... Ja... - Łzy znowu napłynęły do oczu.
Stefano westchnął.
- Daliśmy ci środki nasenne. Kiedy spałaś, zastanawialiśmy się, co z tobą zrobić. Spałaś, ale byłaś
bezpieczna. Pozbawiłaś nas dzielnego żołnierza, Daniko. Jednego z najlepszych. Bardzo brak nam
Kevina. Jego żona płacze od chwili, gdy dowiedziała się o jego zgonie. Nie je i modli się o śmierć.
Chce się z nim połączyć. Jesteś nam coś winna, nie sądzisz?
Jego słowa przepełniły ją palącym poczuciem winy i taką zapewne miał intencję.
- Proszę. Chcę wrócić do domu. - Nie miała już domu. Zaśmiała się znowu tym nieprzytomnym,
obłąkanym śmiechem. Była wstrząśnięta, lekko nieprzytomna.
Na twarzy Stefana malowały się stanowczość i upór.
- Wojownicy. Maddox, Lucien, Reyes, Sabin, Gideon, tak się nazywają. Mam mówić dalej? To
demony stworzone w niebiosach, ale ich korzenie sięgają dna piekieł. Wiedziałaś o tym?
Nie mogła zaczerpnąć oddechu.
- De...demony? - Kilka miesięcy wcześniej przewróciłaby oczami na takie słowa, lecz teraz skinęła
głową. To wiele wyjaśniało. Widziała, jak ich twarze zmieniają się w koszmarne czaszki.
Przelatywała nad miastem w objęciach skrzydlatego Aerona. Potworom wyrastały kły i szpony.
Słyszała krzyki bólu.
45

Demony. Jak te z jej snów, z obrazów, których nikomu nie pokazywała. Czy wiedziała już jako
dziecko, że pewnego dnia znajdzie się w budapeszteńskiej twierdzy między... demonami? A potem
tutaj? Czyżby senne koszmary, z którymi walczyła od lat, przygotowywały ją na to, z czym teraz
musiała się zmierzyć?
- Tak. Teraz wierzysz. Widzisz prawdę. - Od Stefana biła nienawiść, która ze spokojnego człowieka
czyniła bestię. - Demony, demony Śmierci, Zniszczenia, Zarazy. Całe zło świata idzie od nich, oni są
jego źródłem.
Zbliżał się do Daniki, a ona wciskała się w materac.
- Co... co to ma wspólnego ze mną?
- Nikt z twoich bliskich nie zginął? Nic, co było twoją własnością, nie uległo zniszczeniu? Nikt cię nie
okłamał? Nigdy nie dotknęła cię żadna choroba?
- Ja... ja... - Nie wiedziała, co powiedzieć.
- Wciąż nie jesteś przekonana o ich podłości? Jeden z tych demonów uwiódł moją żonę. Była zawsze
uczciwa, czysta. Nigdy nie zdradziłaby mnie z własnej woli, z własnego wyboru. A jednak demon
jakimś sposobem zwabił ją do łóżka, przekonał ją, że jest ucieleśnieniem zła, więc powinna umrzeć.
Popełniła samobójstwo. Powiesiła się w naszym garażu. Ja znalazłem ciało. - Głos Stefana brzmiał
coraz ostrzej, twarz zamieniła się w kamienną maskę.
Danika wiedziała, co to znaczy. To ona znalazła swojego dziadka powalonego atakiem serca. Ciągle
miała przed oczami zesztywniałe ciało tego tak zawsze pełnego energii człowieka.
- Współczuję ci.
Stefano przełknął z trudem, starał się opanować.
- Śmierć żony dała mi cel w życiu, cel który dzielę z tysiącami innych ludzi. Wojownicy Podziemi
uosabiają ciemności, my jesteśmy światłem świata. Nie będziemy
49

znosić zła, które niosą z sobą. My jesteśmy światłem świata, bo to jest nasz świat. - Przymknął oczy,
jakby smakował swoje nadzieje. - Kiedy pojmiemy już wszystkich wojowników, kiedy poskromimy
demony, zapanują pokój, harmonia, piękno... Tak powinno być.
Niech mówi, niech mówi dalej, niech nie zajmuje się tobą.
- Dlaczego chcecie ich pojmać, zamiast zabić?
Stefano powoli uniósł powieki, wyraz błogiej, natchnionej szczęśliwości znikł z jego twarzy.
Wpatrywał się w Danikę, jakby chciał zajrzeć jej do duszy. Niezwykłe, przyprawiające o dreszcz
uczucie.
- Gdybyśmy ich zabili, demony wydostałyby się na wolność, przez nikogo nie powstrzymywane
zaczęłyby szaleć po świecie. Muszą pozostać w ciałach swoich strażników. - Wzruszył ramionami,
jakby było mu wszystko jedno, ale spojrzenie mówiło co innego. - Dopóki nie znajdziemy puszki.
- Puszki? - Próbowała robić wrażenie odprężonej, ale cały czas usiłowała wysunąć nadgarstki z
okowów. Były ciasne, ale skórę pokrywał pot. Gdyby udało się jakoś uwolnić dłonie... Nogi... Co
wtedy? Uciekłaby? Demony tropiły jej rodzinę. Nie ludzie. Czy kiedykolwiek będę bezpieczna?
- Mówię o puszce Pandory. - Stefano cały czas przyglądał się jej uważnie.
Szeroko otworzyła oczy, znieruchomiała. Może to sen? Jeszcze jeden koszmar, jeden z tych, które tak
często śniła...
- Żartujesz, prawda? - Babcia opowiadała często o Pandorze i jej nieszczęsnej puszce. - To mit.
Legenda.
Założył ręce na piersi. Był muskularny, musiał regularnie ćwiczyć na siłowni, podobnie jak
wojownicy.
- Nie ma demonów na świecie. - Przeszedł ją dreszcz.
50

- Coś ci opowiem. Słuchaj uważnie.
Skinęła głową. Miała nadzieję, że tego właśnie od niej oczekuje. Owszem.
- Kilkaset lat od dzieła stworzenia horda demonów wydostała się z piekieł. Były to najgorsze bestie,
jakie zrodził świat podziemny, dzieci Hadesa i jego brata Lucyfera. Groźne, nieposkromione,
prawdziwy koszmar. Bogowie, żeby uratować świat, nakazali zrobić puszkę z kości bogini Opresji.
Chytrym sposobem udało się zamknąć w tej puszce wszystkie demony.
- Znam dalszy ciąg - szepnęła Danika. Czuła ucisk w żołądku, robiło się jej niedobrze.
Stefano uniósł brew.
- Mów.
- Bogowie poprosili Pandorę, by strzegła puszki.
- Tak było...
- Jednak Pandora otworzyła puszkę - relacjonowała powszechnie znaną wersję mitu. Chociaż nie to
opowiadała babcia.
- Nie. Było inaczej. - Stefano przesunął palcem po tatuażu na nadgarstku. - Pandora była
wojowniczką, największą wojowniczką swoich czasów. Rzeczywiście powierzono jej puszkę. Za nic
by jej nie otworzyła, nawet pod groźbą śmierci.
Raz jeszcze szarpnęła dłonie, ale już słabiej. Słuchała zafascynowana, wbrew sobie, wbrew pragnieniu
wydostania się na wolność. Stefano właśnie potwierdził to, co opowiadała jej babcia, historię inną od
tej, w którą wierzono powszechnie.
- Co dalej?
- Wojownicy strzegący bogów, wybrańcy, najlepsi z najlepszych, poczuli się obrażeni, że to nie im
powierzono puszkę. Bardzo ucierpiała ich duma. Postanowili dowieść bogom, że popełnili pomyłkę.
Jeden z nich,
48

Parys, uwiódł Pandorę, inni rozprawili się z jej strażą. Przywódca wojowników, Lucien, otworzył
puszkę, wypuścił demony na wolność. Świat ponownie pogrążył się w mroku. Śmierć sprawowała
rządy.
Wcisnęła się znowu w materac, spojrzała w sufit. Wyobraziła sobie Reyesa takim, jakim opisywał
wojowników Stefano, zazdrosnego, dumnego i pysznego. Na niej robił wrażenie kogoś, kto nie dba,
co myślą o nim inni. Rzucał rozkazy, wydawał polecenia, opryskliwy, jednocześnie trochę nieobecny.
- Co dalej?
- Puszka zniknęła. Nikt nie wiedział, dokąd trafiła i kto ją zabrał. Bogowie nie mieli innego wyjścia,
jak wyłapać demony i umieścić je w ciałach wojowników odpowiedzialnych za ten straszliwy żart.
Tak uczynili, po czym zesłali winnych na ziemię. Wojownicy stracili wszelką miarę moralną, stali się
demonami, skąpali świat we krwi, stali się naszym przekleństwem. Dopóki ich nie pojmiemy, nikt nie
jest bezpieczny. - Potarł grdykę, przechylił głowę. - Pytałem cię już, ale zapytam jeszcze raz. Powiedz,
czy potrafisz wyobrazić sobie świat bez gniewu, bólu, kłamstwa, nieszczęść?
- Nie. - Nie potrafiła. Przez ostatnie dwa miesiące nie stykała się z niczym innym. To byli jej jedyni
towarzysze.
- Wojownicy zabili twoją babkę, Daniko. Masz tego świadomość?
- Nie możesz wiedzieć na pewno! - Łzy napłynęły jej do oczu, ale pohamowała płacz. — Być może
żyje
- Nie.
- Skąd wiesz? Nie możesz wiedzieć - powtórzyła ochrypłym głosem. - Chyba że... chyba że...
- Widziałem ją.
O Boże, Boże, Boże, Boże. Niech to diabli. Nie!
49

- Naprawdę? - Z jej gardła wydobył się ledwie słyszalny szept, ale nie była już w stanie powtórzyć
pytania.
- Tak i nie... Jeden z naszych ludzi widział Aerona z jej bezwładnym ciałem przerzuconym przez
ramię. Zniknął w jakimś budynku i mój agent nie mógł już go śledzić. - Stefano zamknął palce na
nasadzie nosa. - Początkowo planowaliśmy, że będziemy cię obserwować i czekać, aż pojawią się
wojownicy. Zakładaliśmy, że im pomagasz. Chcieliśmy pojmać was wszystkich. Ty jednak cały czas
uciekałaś, jakbyś nie chciała, żeby cię znaleźli. To mnie zaintrygowało.
Co ją mogły obchodzić jego plany? Babcia naprawdę nie żyje? Bezwładne ciało to jeszcze nie trup.
Babcia Mallory może teraz się śmieje i je swoją ulubioną zupę. Oby tak właśnie było. Tak strasznie za
nią tęskniła. Omal nie zaczęła jej przywoływać na cały głos.
Obraz się zmienił, teraz zobaczyła babcię ze sztyletem w piersi. Nie! Nie! Miała ochotę krzyczeć. Nie
ulegaj emocjom, to tylko pogarsza twoje położenie. Nie możesz łkać, rozpaczać, mdleć.
Co to ma za znaczenie, zemdleje czy nie. Przecież i tak nie ucieknie.
- Możesz pomóc nam ich pojmać, Daniko. Oby nigdy już nikogo nie skrzywdzili, tak jak skrzywdzili
ciebie i mnie. Masz szansę ukarać ich za śmierć kogoś, kogo kochałaś. Ty, matka i siostra wreszcie
przestaniecie uciekać. Znowu będziecie razem.
Bez babci Mallory?
Tym razem nie mogła powstrzymać się od płaczu. Broda jej drżała, zacisnęła szczęki aż do bólu. Po
policzkach płynęły niepowstrzymane łzy.
- Pomóż mi - prosił Stefano - a ja pomogę tohie. Będę strzegł ciebie i twojej rodziny, dopóki nie
uwolnimy się od
53

wszystkich wojowników. Te demony nigdy już cię nie skrzywdzą. Masz moje słowo honoru.
Jej rodzina mogłaby być znowu bezpieczna, świat mógłby stać się bezpiecznym miejscem... Nie
obchodziły jej warunki układu. Oddałaby duszę diabłu. Ważne, że Stefano gotów jest pomóc jej i jej
rodzinie. Weźmie odwet na demonach.
- Co mam robić?

ROZDZIAŁ CZWARTY
Lucien po kolei przenosił towarzyszy do opustoszałego budynku. Z mrocznej budapeszteńskiej
twierdzy w ciągu sekundy teleportowali się w miejsce zalane słońcem.
Reyesa śmignął jako ostatniego. Poprzednią taką podróż Reyes przypłacił nudnościami. Tym razem
lęk o Danikę sprawił, że obyło się bez problemów.
Twierdza zniknęła mu z oczu. Zostawił ciepły, bezpieczny dom za sobą. Zobaczył nagie szare ściany,
betonowe posadzki, sterty tarcicy. Powybijane szyby w oknach, które zaklejono czarnymi workami na
śmieci. Wszędzie martwa cisza.
Wojownicy krążyli po budynku w poszukiwaniu wroga. Wszyscy zdawali się zbici z tropu. Wszyscy
poza Anyą, która znalazła się tutaj zamiast Maddoksa. Ktoś wreszcie zapytał:
- Gdzie są Łowcy?
- Tu ich nie ma - powiedział Lucien.
- A my gdzie jesteśmy? - zapytał Reyes. Obwieszony bronią rwał się do walki.
- W Stanach. - Sabin zamknął oczy i odetchnął głęboko. - Myślę, że w Los Angeles. Czuję w
powietrzu odór Hollywood.
52

- Zgadza się - przytaknął Lucien.
- Jest tu duża frakcja Łowców. - Sabin powiedział to tak, jakby ten fakt sprawiał mu swoistą
przyjemność. - Frakcja, której nienawidzę całym swoim jestestwem. Mam porachunki z ich
przywódcą. Nienawidzi mnie równie mocno jak ja jego. Bądźcie gotowi na wszystko. Przyłączył się
do Łowców po tym, jak jego żona i ja... - Wzdrygnął się. - Byłem z nią, ale źle sobie radzę ze
śmiertelnikami i cała sprawa skończyła się fatalnie. Łowcy go zwerbowali i od tego czasu poluje na
mnie.
Sabin i jego ludzie, Strider, Gideon, Cameo, Amun i Kane, nigdy nie przestali walczyć z Łowcami.
Inaczej niż Lucien, Maddox, Reyes, Aeron, Torin i Parys. Obie grupy rozstały się przed wiekami,
każda poszła swoją drogą.
Ich przyjaciel Baden, strażnik Nieufności, został brutalnie zamordowany przez Łowców. Kiedy już
wzięli odwet na zabójcach, część wojowników chciała żyć w spokoju, zapomnieć o walkach między
dobrem a złem, światłem a ciemnościami. Druga grupa łaknęła krwi Łowców, im więcej mogli jej
przelać, tym lepiej.
To był powód rozdźwięku i rozstania. Obie grupy dopiero niedawno spotkały się w Budapeszcie,
gdzie Sabin zjawił się w ślad za Łowcami.
Reyes należał do tych, którzy chcieli żyć w spokoju, ale teraz okazało się to niemożliwe. Wbrew
własnej woli został uwikłany w odwieczną walkę. Łowcy kilka tygodni temu podcięli gardło
Torinowi, chcieli pojmać wszystkich. Na szczęście atak się nie udał, tylko Torin poważnie ucierpiał.
Reyes postanowił wykonać swoją misję. Jemu musi się udać.
Był gotów zrobić wszystko, żeby unicestwić wroga.
56

Jeśli będzie musiał zmierzyć się z bogami, którzy być może wspierali Łowców, znajdzie i do nich
drogę, zniszczy ich.
Trudno było powiedzieć, jakie są zamierzenia bogów, do czego dążą. Nowi bogowie byli tajemniczy,
zagadkowi jak puzzle, w których brakuje kilku podstawowych kartoników. Grecy po prostu
lekceważyli wojowników, co jakoś tam wzbudzało złość Reyesa, ale Tytani stanowili jedną wielką
niewiadomą, a to doprowadzało go do furii. Twierdzili, że pragną harmonii tak w niebie, jak i na
ziemi. Twierdzili, że pragną czci, świata wolnego od destrukcji i śmierci. A jednak domagali się
egzekucji Daniki. Żądali też egzekucji Anyi, acz zmienili później zdanie. A to, co zrobili z Aeronem...
Nie myśl o tym, nie tutaj i nie teraz, upomniał się. Już wydłużyły mu się paznokcie, zaczęły zamieniać
się w szpony. Przed oczami miał czerwone mroczki, a demon szeptał, zachęcał: „Okalecz się, zadaj
sobie ból".
- Nie - zazgrzytał zębami.
- Tędy. - Lucien musiał usłyszeć, bo odwrócił się, spojrzał pytająco na Reyesa. - Coś nie tak?
- Nie, wszystko w porządku. - Wszystko będzie w porządku, kiedy Danika bezpiecznie znajdzie się w
jego łóżku. Wtedy nakarmi swojego demona. Aż do tego momentu żadnych samookaleczeń. Upływ
krwi osłabiał go, a on musi być silny, gotowy do walki.
Opierał się, a demon stawał się coraz głośniejszy, domagał się swojego, awanturował, rozpraszał go.
Reyes dobrze to znał. Rozumiał, że to zmora łącząca się z ciążącą na nim klątwą. Powinien się
okaleczyć, ale wtedy opadnie z sił.
- Co mówiłeś? - zwrócił się do Luciena. Wszyscy spojrzeli w jego stronę. Lucien przewrócił oczami.
54

- Dziewczyna jest przetrzymywana ulicę stąd. W okolicy pełno Łowców, musimy uważać.
- Ilu Łowców jest z nią? - Nie był w stanie myśleć o tym, że Danika cierpi.
Odpłaci im po stokroć za jej cierpienia. Nienawidził swojego demona za męki, które przez niego
przeżywał, ale był gotów spuścić go teraz ze smyczy. Niech szaleje, niech się wyżywa, niech atakuje,
rani i zabija wrogów. Ból potrafił wejrzeć w duszę człowieka i bezbłędnie odnaleźć wszystkie
słabości, wtedy uderzał z nieomylną precyzją.
- Rano było ich dwudziestu trzech - powiedział Lu-cien.
- Mnożą się jak króliki. - Sabin wyszczerzył zęby w chytrym uśmiechu. - Teraz w budynku może być
ich nawet setka.
Lucien wskazał okno w głębi pomieszczenia.
- Mamy jeszcze kilka godzin do zmierzchu. Przeniosę się tam niewidzialny, popatrzę, posłucham.
Musimy wiedzieć, co im powiedziała i co planują.
Reyes usłyszał tylko „kilka godzin".
- Mamy czekać bezczynnie? - Zabrzmiało to jak warczenie.
- Tak. - Lucien wpił w niego błękitno-brązowe spojrzenie. - Jeśli monitorują okolicę, uszkodzę ich
komputery. Pójdziesz tam po zmroku, kiedy śmiertelnicy gorzej widzą, nie dostrzegają szczegółów.
Będę czekał na ciebie na zewnątrz.
Perspektywa bezczynności była nie do zniesienia.
Reyes chciał już uderzyć. Nie mógł. Demon karmił się jego męką, ale ciągle niesyty domagał się
czegoś więcej. Czekał, kiedy przejmie kontrolę.
Już niedługo, obiecywał mu Reyes.
To dlatego kilka tygodni wcześniej odesłał Danikę.
58

Z tego samego powodu nie powinien teraz spieszyć jej z pomocą. Podniecała demona. Skutek był taki
jak jeżdżenie kijem po prętach klatki, w której zamknięty jest tygrys czy inne równie krwiożercze
zwierzę.
Jeśli spuści demona z uwięzi, jeśli przestanie go kontrolować, Ból może zaatakować Danikę. Może
znaleźć przyjemność w jej dręczeniu. Będzie z uśmiechem gru-chotał i miażdżył kości. Zabije ją.
Przecież taka obawa nim kierowała, kiedy zdecydował się uwięzić swojego przyjaciela.
Jak miałby żyć potem ze świadomością, że bestia unicestwiła coś tak... cennego. Tak, teraz zrozumiał,
że Danika jest mu droga. Była aniołem, przeciwieństwem diabelskiego demona. Była samym dobrem,
podczas gdy Reyes nosił w sobie zło. Była rozkoszą, gdy on żył bólem. A teraz cierpiała zamknięta w
kwaterze Łowców, przykuta do łóżka, bezbronna.
Znowu miał czerwone mroczki przed oczami, ale tym razem zrobił wszystko, by zachować trzeźwy
rozum. Cholera! Nie uwolni demona nawet po to, by pokonać Łowców. Sam musi zachować kontrolę.
Ktoś klepnął go w ramię.
- Daj sobie spokój, przyjacielu - odezwała się Cameo, strażniczka Niedoli, jedyna kobieta wśród
włodarzy.
Reyes spojrzał na nią i szybko odwrócił wzrok. Była uosobieniem piękna: czarne, długie włosy,
srebrne oczy, brzoskwiniowa cera. Była piękna i była doskonałą wojowniczką, silna, sprawna, twarda
w walce mimo drobnej postury. Trudno było na nią patrzyć, bo na jej pięknej twarzy odbijała się cała
boleść świata, wszystkie ludzkie nieszczęścia i niedole. Dłuższy kontakt wzrokowy z zachwycającą
Cameo groził depresją, załamaniem psychicznym i rozstrojem nerwowym.
- Wydostaniemy ją stamtąd, nie martw się. - Chciała
56

go pocieszyć, a zyskała tyle, że serce mu się ścisnęło boleścią.
Bogowie, ten jej głos. Sama o tym nie wiedząc, zadawała ból duszy i ciału. Demon aż westchnął z roz-
koszy. Dlaczego nie mógł zainteresować się Cameo? Zycie byłoby znacznie prostsze.
Odczuwasz ból, bo mowa o Danice. Demon kochał ból fizyczny, tymczasem Cameo uruchamiała
lawinę duchowego zamętu i psychicznych dysfunkcji. Nie, życie z Cameo wcale nie byłoby prostsze.
Jej tragiczny głos był w stanie doprowadzić człowieka, nie tylko człowieka, nieśmiertelną istotę
również, do samobójstwa, a próby samounicestwienia Reyes miał akurat doskonale opanowane i bez
wsparcia małej wojowniczki.
- Łowcy uprowadzili kiedyś mojego kochanka - oznajmiła.
Reyes pomasował klatkę piersiową.
Ktoś odważył się pójść do łóżka z Cameo?
- Uratowałaś go?
- Gdzie tam. Umarł straszną śmiercią. Wyrwali mu serce i przysłali mi pocztą. - Cameo nie znała
happy endów.
Reyesa ogarnęła panika, ale starannie odwracał wzrok od twarzy Cameo. Nie zrobią chyba czegoś
podobnego z Daniką? Odetchnął kilka razy, rozejrzał się. Lucien zniknął, reszta siedziała pod
ścianami i czyściła broń z morderczą dokładnością.
W końcu na tyle się uspokoił, że odważył się otworzyć usta:
- Rozumiem, że chciałaś mi dodać otuchy?
- Tak. Drugi raz coś takiego im się nie uda. Nie dopuścimy.
Niewielka pociecha. Może właśnie w tej chwili jakaś pięść ląduje na jej twarzy, jakiś but wymierza
kopniaka
60

w brzuch. Nóż zagłębia się w trzewiach. Może szlocha i wzywa go na pomoc. A on, choć jest tak
blisko, musi czekać bezczynnie.
Ta świadomość była nie dd zniesienia.
Zostawił Cameo i zaczął chodzić w tę i z powrotem. Ma zignorować polecenia Luciena i zaatakować
już teraz? Daj mu czas. Lucien wie, co robi. Wezwałby cię, gdyby Danika była w bezpośrednim
niebezpieczeństwie.
Czas wlókł się rozpaczliwie, każde tyknięcie zegara było udręką. Odprężył się, dopiero kiedy niebo
pociemniało i wreszcie zapadł zmierzch.
- Nigdy cię takim nie widziałem - wymądrzył się Parys. - Zachowujesz się jak kompletny dystrakt.
Podskakujący dystrakt.
- Miejmy nadzieję, że nigdy więcej mnie takim nie zobaczysz.
- Posyłam modły tam na górę, żeby nigdy się nie wpakować w podobny sposób - mruknął Sabin.
Strider uśmiechnął się szeroko.
- Ale ty tak ślicznie wyglądasz, kiedy się zakochasz. Sabin pacnął go w głupi łeb.
Zakochać się? Reyes popadł w nagłą introspekcję. Byłby zdolny do podobnych uczuć?
- Już ciemno. Idziemy. - Ruszył aż nazbyt energicznie ku wyjściu.
Anya zatrzymała go, wpiła palce w ramię.
- Zaczekaj, pączusiu. Nie wiesz przecież, dokąd masz iść. Prawda?
Rozpędzony, z trudem zdołał się zatrzymać.
- A ty wiesz?
- Oczywiście. - Wbiła mu paznokcie w ramię i Reyes omal nie jęknął z rozkoszy. - Lucien mówi mi
wszystko.
- Prowadź nas w takim razie, ale zaraz. Nie wytrzymam tu ani sekundy dłużej.
58

- Jaki niecierpliwy. - Anya uderzyła kilka razy językiem o podniebienie. - Lubię to w facetach. Idź za
mną. O ile nadążysz.
Owionęło ich chłodne, wieczorne powietrze, zapach kwiatów mieszał się z zapachem spalin, świeżego
chleba, duszącą wonią perfum. Znaleźli się na rojnej, rozświetlonej neonami ulicy. Wszystkiego
zdawało się być tu nadto: ludzi, samochodów, świateł... Kiedyś Reyes bardzo chciał poznać ten nowy
świat, ale klątwa Mad-doksa uwięziła go w Budapeszcie. Teraz nie zwracał uwagi na otoczenie, chciał
jak najprędzej dotrzeć do Daniki.
Chociaż starali się trzymać w cieniu, ludzie ich zauważali. Jedni pospiesznie usuwali się na bok, inni
się gapili. Większość uśmiechała się szeroko na ich widok, taki wyraz fascynacji. Śmiertelnicy zwykle
tak się nie zachowywali, mieszkańcy Budy okazywali im raczej szacunek niż przyj azność.
Hollywood. Tak powiedział Sabin. Ludzie najwyraźniej widzieli w nich aktorów, postaci z kręconego
właśnie filmu.
Parys zatrzymał się kilka razy, żeby ukraść całusa jakiejś niemającej nic przeciwko temu dziewczynie.
Był tak samo uzależniony od swojego demona jak Reyes od Bólu. Kiedy Rozwiązłość miała ochotę
się zabawić, Parys podporządkowywał się jej kaprysom. Po raz pierwszy od tysięcy lat robił to
najwyraźniej z obowiązku, by nie opaść z sił, nie czerpiąc z pocałunków żadnej przyjemności.
Reyes nie zwalniał, nie czekał na przyjaciela, nie próbował też pytać, co się z nim dzieje. Gnało go do
Daniki. Anya skręciła w ciemny zaułek. Jeszcze jeden zakręt i odwróciła głowę z uśmiechem.
- Jesteśmy prawie na miejscu.
Reyes w jednej dłoni trzymał pistolet, w drugiej nóż. Przez wieki broń zdążyła się z nim zrosnąć,
stanowiła
62

naturalne przedłużenie ciała. Za chwilę ją zobaczysz, powtarzał sobie. Za chwilę zacznie się bitwa.
Nie zostawi jednego żywego Łowcy.
Czuł, jak adrenalina buzuje nie tylko w jego żyłach, ale i w żyłach przyjaciół, jak uderza do głowy.
Oni wszyscy zostali wszak stworzeni do walki, walka stanowiła istotę ich jestestwa.
Grecy, ich stwórcy, dobrze wiedzieli, jak łatwo jest obalić niebiańskie istoty. Pokonali przecież i
uwięzili na wieki Tytanów. Dla ochrony powołali więc do istnienia zastęp wojowników, w których
żyłach płynęła krew boga wojny.
Po tragedii dimOuniak, po śmierci Pandory i zniknięciu puszki, pozbyli się wojowników, zsyłając ich
na ziemię. W ich miejsce pojawili się nowi. Ale ci nie zdali egzaminu, pomyślał Reyes z pełnym
satysfakcji uśmiechem. Tytani wydostali się niedawno z Tartaru i przejęli rządy na górze.
- Jeszcze kilka kroków - sapnęła podekscytowana Anya. Trudno było wyobrazić sobie lepsze
zastępstwo w miejsce Maddoksa. Bogini kochała przemoc, gwałt, zamęt.
Zatrzymała się gwałtownie u końca zaułka. Lucien czekał już na nich ukryty w cieniu pod ścianą.
Pocałował Anyę i objął ją w pasie. Zawsze tulili się do siebie, kiedy byli razem.
Reyes odwrócił wzrok. Nie był w tej chwili w stanie patrzyć na ich miłość. Kogo próbujesz oszukać?
Nigdy nie jesteś w stanie patrzyć na ich miłość. Zaułek rozwidlał się w prawo, w lewo i prosto. Reyes
nie musiał pytać, w którym z pięciu stojących tu budynków więziona jest Danika. Czuł jej zapach, czuł
jej strach, promieniał ze sklepu z czerwonej cegły i przenikał go do szpiku kości, dojmujący,
pulsujący. „Handel bronią". Co za ironia.
60

Przy całym swoim gadaniu o pokoju, Łowcy powinni raczej obrać za siedzibę kościół.
- Nad sklepem jest mieszkanie. Tam ją trzymają - powiedział Lucien. - Byli wyjątkowo milczący,
jakby czuli moją obecność.
Reyesowi ścisnęło się gardło.
- Czy ona... żyje? - spytał z trudem.
- Tak.
Coś go zaniepokoiło w tonie głosu Luciena.
- Ale?
- Śpi cały czas. Zacisnął dłonie na broni.
- Ilu Łowców jest w budynku?
- Dwunastu. Reszta wyszła.
- Ich przywódca?
- Nie ma go w tej chwili.
Drań. Reyes odnajdzie go prędzej czy później, kiedy już upewni się, że Danika jest bezpieczna.
- Jeden z nich pilnuje dziewczyny. Praktycznie nie odchodzi od jej łóżka.
- Czy on... czy... dotykał jej?
- Nie w gniewie. A jak?
- Czy oni... zgwałcili ją? - Reyes zacisnął zęby.
- Nie wiem.
- On jest mój. - Powiedział to z pozornym spokojem, ale nikt nie miał wątpliwości co do jego intencji.
- Niech nikt inny się do niego nie zbliża.
Lucien skinął głową.
- Zgoda. Czas na rozprawę.

Czas. Reyes odsunął przyjaciół i wszedł do budynku. Zadzwonił wesoło dzwonek nad drzwiami.
Śmiertelnik za ladą już zaczął się uśmiechać, ale zrezygnował, widząc zawziętą, zaciętą twarz nowego
klienta. Uśmiech zamarł
64

jakoś w pół drogi, w oczach Łowcy pojawiła się po chwili nienawiść.
Nigdy dotąd się nie spotkali, ale obaj instynktownie wiedzieli, kim jest jeden dla drugiego. Wrogiem.
- Gdzie ona jest?
- Zabiłeś mojego syna, demonie.
- Nigdy nie spotkałem twojego syna, Łowco.
- Jesteście rakiem, który niszczy tę ziemię. Wszyscy odpowiadacie za każdą śmierć. Już niedługo.
Niech żyją Łowcy! - Facet wyciągnął spod lady półautomat z tłumikiem, zupełnie jakby spodziewał
się tej wizyty.
Reyes uniósł swoją broń. Wypalili równocześnie. Reyes, żeby unicestwić, Łowca, żeby
unieszkodliwić przeciwnika. Łowca wiedział, co robi. Zabijając Reyesa, uwolniłby demona. Nie mógł
do tego dopuścić. Kula trafiła Reyesa w ramię. Roześmiał się, cóż mogło być rozkoszniejszego niż
ból. Mózg Łowcy rozbryznął się na ścianie. On nie miał czasu się zaśmiać. Reyes pożałował go, ale to
był jednak Łowca, człowiek przepełniony nienawiścią, zajadły, fanatyczny.
Zostało jeszcze jedenastu.
- Jezu - syknął Sabin. - Zostaw kilku dla nas. - Podszedł do drzwi, otworzył je kopniakiem, pokazał się
krótki korytarz i schody na piętro.
- Dobra robota, moje ty Cierpiątko. - Anya poklepała Reyesa po rozpalonym łbie. - Teraz już wszyscy
wiedzą, że tu jesteśmy. - Nie czekając na reakcję, pobiegła za Sabinem.
Reyes ruszył za nią.
- Dołączę do mojej ukochanej żony i będę przyglądał się z góry, jak giniecie. - Okrzyk, strzał, łoskot
walącego się na podłogę ciała.
- Traficie do piekła, demony - zawołał inny śmiertelnik, ale i on został uciszony.
63

Koło Reyesa wyrósł Lucien.
- Jest w trzecim pokoju po prawej.
Rozdzielili się na górze. Reyes napotkał po drodze tylko jednego Łowcę, który trafił go w żołądek.
Reyes nie zatrzymywał się. Adrenalina buzowała, demon rozkoszował się bólem. Po drodze, jakby
mimochodem, Reyes poderżnął gościowi gardło i dopadł właściwych drzwi. Otworzył je potężnym
kopniakiem. Pyk, wizg... Tym razem kula utkwiła w udzie. Danika leżała na łóżku skuta, nieruchoma.
Obok stał Łowca. Był blady jak płótno, trząsł się cały. Ponownie wycelował broń w Reyesa.
- Czekałem na ten moment - powiedział schrypniętym głosem. - Marzyłem o nim. Tęskniłem.
Wreszcie jesteś.
Reyes spojrzał na znak nieskończoności wytatuowany na nadgarstku Łowcy.
- Jestem. Tknąłeś ją?
- Jakby cię obchodziło, czy tknąłem śmiertelniczkę, czy jej nie tknąłem.
Kolejny strzał. Reyes zdążył uskoczyć. Ból, owszem, ale nie mógł pozwolić na większy upływ krwi.
Kula przeleciała mimo. Uniósł broń, wycelował.
- Cokolwiek ze mną zrobisz, warto było tu stać i przyglądać się tej kobiecie.
Reyes nacisnął spust. Strzał w głowę. Łowca osunął się na dywan i znieruchomiał.
Reyes przyskoczył do Daniki, oswobodził ją z łańcuchów, wziął na ręce, plamiąc krwią i tak już
brudną bluzkę. Włosy zlepione potem, zapadnięte policzki, podkrążone oczy, siniak na brodzie...
Schudła bardzo, od kiedy widział ją po raz ostatni.
- Danika. - Zabrzmiało to jak modlitwa i zarazem przekleństwo.
Nie poruszyła się, nie zareagowała. Głowa opadła
64

bezwładnie na bok. Gdyby się obudziła, z pewnością by go odepchnęła, próbowała się uwolnić z jego
ramion. Wolałby to niż tę bierność snu, tę... nicość.
Odgłosy walki umilkły, w mieszkaniu zapadła cisza, gdzieś z ulicy dochodził narastający dźwięk
syren.
Przyjaciele cisnęli się w drzwiach do sypialni, ale nie zwracał na nich uwagi.
Serce Daniki biło zwolnionym rytmem, temperatura ciała spadła poniżej normalnej.
- Lucien? - Reyes nic nie widział przez łzy.
- Jestem, druhu. - Lucien położył mu dłoń na ramieniu. - Jakimś sposobem dowiedzieli się, że złożymy
im wizytę, byli przygotowani, ale poradziliśmy sobie z nimi.
- Nieważne. Zabierz nas do domu.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Danika otworzyła oczy, ale poza ciemnością poprzecinaną krwawymi bruzdami światła nic nie
widziała. Słyszała szczęk mieczy, śmiechy demonów.
Spokojnie, spokojnie, to tylko koszmar senny.
Babci zdarzały się niegdyś podobne koszmary senne. Koszmary, w których światem rządziły demony,
a zło było wszechobecne. Koszmary, które omal nie doprowadziły babci do samobójstwa.
Koszmary, które nie były przeczuciem przyszłości, nigdy się nie sprawdziły... Dopóki na scenę nie
wkroczył Reyes i jego towarzysze.
Danika miała podobne sny, jej też zdarzały się koszmary, i to od dziecka, przez całe życie. Koszmary
pełne krwi, śmierci, gwałtu. Budziła się w środku nocy i malowała, próbowała wyrzucić z
podświadomości przerażające sceny.
- Jestem tutaj, aniele.
Budziła się, wracała powoli do rzeczywistości, do świata jawy.
Zobaczyła sypialnię, inną niż ta, w której zasnęła. Na ścianach cały arsenał broni: gwiazdy do
ciskania, miecze, sztylety, topory. Była toaletka, ale nie dojrzała
68

przed nią krzesła. Właściciel nie siadał przed lustrem, nie przeglądał się, nie szczotkował włosów?
On. Skąd wiedziała, że sypialnia należy do mężczyzny? Poczuła zapach drzewa sandałowego. Już
wiedziała.
Może jednak się mylisz. Obyś się myliła.
Reyes.
Leżał obok niej i trzymał ją w ramionach.
- Boże. - Poderwała się, usiadła w pościeli, po czym przesunęła się na sam skraj materaca, nie
odwracając głowy. Nie chciała na niego patrzyć.
Przypominała sobie fragmenty rozmowy ze Stefanem:
- A jeśli będą próbowali mnie zabić?
- Nie zrobią ci nic złego. Gdyby chcieli cię zabić, już by to zrobili, mieli okazję.
- Ostrzegali mnie, żebym trzymała się od nich z daleka.
- Dlaczego?
- Nie wiem.
- Spróbuj się dowiedzieć. Spróbuj dowiedzieć się o nich jak najwięcej. Jaką mają broń, jakie słabości,
jakie plany. Weźmiesz telefon komórkowy, maleńki, łatwo go ukryć. Dam ci jeden dzień, żebyś się
zaaklimatyzowała. Potem będziemy kontaktować się każdego wieczoru. Ja znikam, zostawiam cię
pod dobrą opieką. Pod opieką ludzi, którzy gotowi są poświęcić życie, żeby doprowadzić do
unicestwienia wojowników. Nie pozwól, żeby ich ofiara poszła na marne.
- Co? Nie chcę, żeby ktokolwiek cokolwiek poświęcał. Słyszysz?
- Poczujesz się lepiej, jeśli zaręczę, że twoi strażnicy uciekną, kiedy zjawią się wojownicy?
- Tak.
- Zgoda, uciekną. Udało się im uciec?
67

Spojrzała w końcu na Reyesa. Usiadł w pościeli wyprostowany, czujny.
- Gdzie ja jestem? - Z jej gardła dobył się ledwie słyszalny szept.
- W moim domu.
- W Budzie?
- Tak.
Nic nie pamiętała. Czarna dziura w głowie. Kompletna pustka.
- Jak się tutaj dostałam? Jak mnie odnalazłeś? Odwrócił wzrok, przymknął powieki.
- Wiesz, że nie jestem człowiekiem, prawda? Wolałaby nie wiedzieć, tak jak wolałaby, żeby nie
zaczynał tej rozmowy.
Wiem, że jesteś demonem, dudniło jej w głowie. Twój największy wróg sporo mi opowiedział. On
przysłał mnie tutaj, żebym was unicestwiła.
- Przyszedłeś po mnie.
- Tak.
- Dlaczego?
Reyes oparł się o wezgłowie łóżka.
- Mam wrażenie, że zawsze będę po ciebie przychodził, jeśli mi się zgubisz. - Powiedział to ze złością,
w jego głosie brzmiała nuta oskarżenia. Dziwne.
Zmrużyła oczy.
- Niech zgadnę. Będziesz po mnie przychodził, bo chcesz mnie krzywdzić. Dlaczego mnie po prostu
nie zabiłeś, kiedy spałam? Nie byłam w stanie się bronić. Mogłeś z łatwością poderżnąć mi gardło. Do
tego przecież zmierzasz. A może zmieniłeś zamiary? - Gdy milczał, dodała: - Pojmałeś resztę mojej
rodziny? - Nadal cisza. - Odpowiedz mi, do jasnej cholery! - Uderzyła pięścią w materac. - Wiesz,
gdzie one są? Żyją?
W końcu raczył się odezwać:
70

- Nie widziałem ich, nic im nie zrobiłem. Masz moje słowo.
- Kłamiesz!
Nie wiedząc, co robi, przyskoczyła do niego, zaczęła okładać go pięściami, a potem... wpiła zęby w
jego szyję, przeorała paznokciami skórę na piersi. Poczuła w ustach słony smak krwi. Reyes
uśmiechnął się błogo, jęknął z rozkoszy.
Chryste. Co się z nią dzieje? Chciała zadać mu ból. Sprawiło jej to przyjemność, podobało się.
Przerażona przeczołgała się z powrotem na skraj łóżka.
Ślady po zębach już zaczęły znikać, krew zaschła.
Potwór, powiedziała sobie. To potwór.
- Nie przejmuj się - uspokoił ją.
- Nie zbliżę się więcej do ciebie.
- Dobrze - przytaknął spokojnie. - Czy oni... tknęli cię? Co ci zrobili? - Ton głosu wyprany z wszelkich
emocji, obojętny, jakby odpowiedź w gruncie rzeczy niewiele go obchodziła.
Zirytowała ją ta obojętność. Ale właściwie dlaczego? Przecież go nienawidziła.
Nagle zakręciło się jej w głowie, powieki zaciążyły. Kiedy jadła po raz ostatni? Stefano nie dawał jej
nic do jedzenia, dostawała tylko wodę. Od czasu do czasu jeden łyk.
Rozmowy ze Stefanem znów wracały echem.
- Nie możemy im nic ułatwiać - mówił. - Wiedzieliśmy, że Żniwiarz Śmierci pójdzie śladem, który mu
zostawiliśmy. Nie miał pojęcia, że go oczekujemy. Zrobiliśmy wszystko, żeby twoje uprowadzenie
wyglądało przekonująco, prawdziwie. Nie będzie czystego ubrania, nie będzie jedzenia. Nie możemy
popełnić żadnego błędu. Możemy cię pobić albo nafaszerować środkami nasennymi. Co wolisz?
69

- Nic nie wolę.
- Wybieraj, Daniko, albo dokonam wyboru za ciebie. Pamiętaj, że robisz to dla swojej rodziny.
- Daniko, co oni ci zrobili? - powtórzył Reyes.
Z trudem wracała do teraźniejszości. Wszystko się mieszało.
- Nie tknęli mnie - odpowiedziała niewyraźnie. Język jej się plątał. - Gdzie jest moja matka, gdzie
siostra, babcia?
- Jestem pewien, że nic złego się z nimi nie dzieje. - Odgarnął jej włosy za uszy. Był naprawdę
zatroskany jej stanem.
- Chcę je zobaczyć. Nie zasnę. Nie mogę. Jestem głodna.
- Nakarmię cię.
Coś różowego... Jego usta na jej ustach. Przez sekundę.
- Nienawidzę cię. - Bardzo chciała go nienawidzić.
- Wiem - szepnął jej prosto do ucha. - Śpij teraz, aniele. Jesteś bezpieczna. Nie pozwolę, żeby coś ci się
stało.
Opadła na poduszki. Ogień na górze. Lód na dole. Nie walczyła już ze snem. Pochłonął ją ciemny
tunel zapomnienia.
Była tutaj, w łóżku. W jego łóżku.
Obserwowanie Daniki było dla Reyesa twardą lekcją samokontroli. Zaczął się bać, że będzie spała w
nieskończoność. Kiedy w końcu przebudziła się z ciężkiego snu i otworzyła oczy, samokontrola
zamieniła się w torturę.
Demon nie był zadowolony, że na palcach wyszedł z sypialni. Awanturował się. Spodobało mu się
kąsanie i drapanie.
Chcę zębów, pazurów. Jeszcze.
72

- Zamknij się. Nie. Demon zaryczał wściekle.
Reyes jeszcze się odwrócił. Znowu spała pierwszym niespokojnym snem, bo oczy wyraźnie poruszały
się pod powiekami. Śniła o dniach spędzonych u Łowców? Co oni jej zrobili? Zgwałcili ją?
Torturowali? Nie powiedziała mu nic, kiedy pytał, a on wolał za bardzo nie naciskać.
Zbiegł do kuchni. Już niedługo wypyta ją, dowie się wszystkiego. Musi się dowiedzieć. Może
tymczasem zapomni o przerażeniu na jej twarzy, kiedy zrozumiała, że to wbicie zębów w szyję
sprawiło mu rozkosz. Dotąd serce biło mu przyspieszonym rytmem.
Ból był nienasycony. On nigdy nie miał dość.
Drżącą dłonią otworzył lodówkę. Zakupy robił Parys i nigdy nie było wiadomo, co znajdzie się w
lodówce. Dzisiaj były wędliny i chleb. Zatem sandwicz.
- Gdzie jest Aeron? - Do kuchni wszedł Lucien. - Ja dopełniłem mojej części umowy. Teraz kolej na
ciebie.
Reyes nie odwrócił się.
- Zabiorę cię do niego. Jutro rano.
- Nie. Zabierzesz mnie do niego teraz.
Reyes wyjął paczkę piersi z indyka i paczkę szynki. Nie wiedział, co Danika będzie wolała. Wzruszył
ramionami. Zrobi i z szynką, i z indykiem.
- Danika jest osłabiona i głodna. Najpierw muszę się nią zająć, później jestem do twojej dyspozycji.
Zwykle spokojny Lucien wydał z siebie dziki pomruk.
- Przecież on tam musi cierpieć niewyobrażalne męki. Wiesz doskonale, że nasze demony nie tolerują
zamknięcia. Gniew pewnie wrzeszczy, żeby go wypuścić.
- Mam ci jeszcze raz przypomnieć, że Aeron błagał mnie, by go zamknąć? Kiedy go tu sprowadzimy,
znowu trzeba będzie go zamknąć. Co za różnica, czy będzie siedział zamknięty tu, czy tam? On chciał
być jak najdalej
71

od nas. - Rzucił wędliny na blat i wyjął na chybił trafił paczkę chleba. Żytni. Otworzył opakowanie. -
Proszę cię tylko, żebyś zaczekał do rana.
- A jeśli on tam umiera? Jesteśmy nieśmiertelni, owszem, ale w sprzyjających warunkach umieramy
jak każdy żywy organizm. O tym też doskonale wiesz.
- Nie umiera.
- Skąd ta pewność?
- Czuję. Jakbym był z nim połączony. W każdej minucie, dzień po dniu czuję, co się z nim dzieje. -
Wzbierała w nim coraz większa wściekłość na upór Luciena. - Kilka godzin. Dla Daniki, dla mnie, dla
niego. Tylko o to cię proszę. - Ułożył wędliny na chlebie, przykrył kromki. Pac. Pac.
- Niech będzie. Kilka godzin. - Lucien odwrócił się i wyszedł.
Reyes przyjrzał się sandwiczom krytycznym okiem. Czegoś brakuje. Ludzie lubią rozmaitość. Tak
zawsze mówił Parys, opowiadając o swoich damach. Reyes ponownie otworzył lodówkę. Jego wzrok
padł na torbę czerwonych winogron. Doskonale. Pamiętał, że Danika w ciągu minuty potrafiła
pochłonąć miskę owoców. Wyrzucił całą zawartość torby do sita, wymył owoce i ułożył wokół
sandwiczów. Co do picia? Kolejna inspekcja lodówki. Butelka wina, dzbanek z wodą i karton soku
pomarańczowego. Wino wykluczył od razu. Parys zaprawiał je ambrozją. Kobieta Maddoksa, Ashlyn,
omal nie zeszła, kiedy Maddox dał jej trochę wina. Wybrał sok. Przelał całą zawartość kartonu do
wysokiej szklanki.
- Co, chcesz nakarmić pułk wojska? - Sabin opierał się o framugę drzwi. W idiotycznym T-shircie z
bohaterami „Piratów z Karaibów" wyglądał równie nowomodnie jak Parys w swoich ciuchach, ale
brakowało mu finezji Parysa.
72

- Ona jest głodna.
- Domyślam się. Jest drobniutka, nie zje tego wszystkiego. Poza tym... spędziła trzy dni z Łowcami.
Powinieneś ją wygłodzić, dokładnie przepytać, co tam się działo, i nakarmić dopiero wtedy, kiedy
będziesz miał już wszystkie odpowiedzi. - Sabin oderwał się od drzwi, podszedł do blatu i wyciągnął
łapę.
Reyes chwycił go za nadgarstek.
- Wyluzuj albo stracisz tę pazerną grabę. Danika nie jest w zmowie z Łowcami.
Sabin uniósł brew. Obraz urażonej dumy.
- A ty skąd niby wiesz?
Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, ale nie pozwoli, żeby ktokolwiek w jakikolwiek sposób
skrzywdził Danikę.
- Nie czepiaj się jej - poradził. -1 odwal się od żarcia.
- A ty od kiedy jesteś taki szczodry oraz wielkoduszny? - zapytał Gideon i złapał sandwicza, zanim
Reyes zdążył go uratować. „Wielkoduszny" oznaczało „kąśliwy" w pomieszanym świecie Gideona.
- Bujajcie się - warknął Reyes. Obydwaj łasownicy parsknęli śmiechem.
- Jasne, jasne. - Sabinowi też udało się chwycić sandwicza.
Reyes zacisnął zęby. Nie będę strzelał do przyjaciół. Nie będę strzelał do przyjaciół.
- O rany! Jedzonko! - Do kuchni weszła Anya pod rękę z Ashlyn. - Tak mi się właśnie wydawało, że
rozchodzą się jakieś dobre zapachy.
Reyesowi zrobiło się czerwono przed oczami. Chwycił talerz, zanim dziewczyny zdążyły sprzątnąć
to, co jeszcze zostało.
- Danika - wyjaśnił przez zęby.
- Ale ja lubię indyka - nabzdyczyła się Anya.
75

Reyes uciekł z kuchni. Po drodze zderzył się jeszcze z poszukującym pożywienia Torinem. Wbiegł na
schody. Słyszał, jak Torin zawiadamia Anyę, że jej przyjaciel William jest w twierdzy.
„Nienawidzę cię", powiedziała Danika.
Oczywiście, że musiała go nienawidzić. Więził w twierdzy i jej rodzinę. Przez niego zainteresowali
się nią Łowcy. Miała wszelkie powody do nienawiści. Teraz chciał zrobić dla niej coś dobrego, coś, co
jeszcze po latach będzie wspominała z uśmiechem, nawet jeśli były to tylko dwa ocalone przed
dzikimi Hunami sandwicze.
Wszedł do sypialni, ruszył prosto do łóżka i wmurowało go w podłogę.
Daniki nie było.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Aeron tkwił w poziemnym więzieniu i wściekał się na siebie, na bogów, na swojego demona i na
Reyesa. Powinien był mnie zabić. Teraz za późno. Chcę żyć. Chcę posmakować krwi tych kobiet.
Powinny otaczać go nieprzeniknione ciemności, ale od dawna demon był silniejszy. Gdziekolwiek
Aeron spojrzał, jego oczy rzucały czerwony poblask. Był pogrzebany tak głęboko, że słyszał krzyki
potępionych, czuł zapach siarki i smażących się w ogniu piekielnym ciał. Dotąd sądził, że tylko
Lucien może zstępować do piekieł, ale najwyraźniej Reyes też miał to prawo.
Gniew, demon Aerona, pienił się i tłukł mu po czaszce, chciał wydostać się czym prędzej z tego
przeklętego miejsca. Rwał się do działania, do mordu.
Za blisko domu, krzyczał, nie chcę wracać.
- Nie wrócisz.
Aeron nie przeżyłby bez swojego demona, byli od dawna jednym bytem, stanowili dwie połówki
jednej całości. Aeron nie był gotów na śmierć. W przypływie chwilowego obłędu zapragnął swojego
końca, ale to minęło. Teraz już wiedział, miał pewność, że nie spocznie, dopóki krew tych czterech
kobiet nie splami jego rąk, dopóki nie poczuje jej smaku w ustach.
75

Mallory, Tinka, Ginger i Danika. Uśmiechnął się szeroko, jakby już rozkoszował się ich śmiercią.
- Poderżniesz im gardła - nakazał król Tytanów, Kronos.
Aeron początkowo sądził, że potrafi się przeciwstawić. One były niewinne. Niewinne, chociaż nie
mógł tego wiedzieć na pewno. Nie powinny w każdym razie dłużej chodzić po tej ziemi.
- Już niedługo - obiecywał sobie i drżał gwałtownie z oczekiwania.
Ostatnio musiał zabijać. Czuł to w kościach, ale niewiele pamiętał, wszystko było zasnute mgłą.
Jedyne, co jego umysł potrafił odtworzyć, to obraz starej kobiety leżącej na ziemi, z zaschniętą krwią
na skroniach. Miała łzy w oczach i cięte rany na prawym ramieniu.
- Nie rób mi nic złego. Proszę, nie rób mi nic złego. Aeron w jednej dłoni ściskał sztylet, druga
zamieniła
się w morderczo ostre szpony. Skoczył przed siebie...
W tym momencie wizja zacierała się i znikała. Co stało się później? Co zrobił? Nie potrafił
powiedzieć. Wiedział tylko, że nie cofnąłby się przed zabiciem. Nie darowałby jej życia.
Chcę się wydostać. Chcę na ziemię. Chcę rozprostować skrzydła.
- Wiem. - Aeron szarpnął łańcuchy. Na darmo. Wiedział, że się z nich nie uwolni. Pieprzony Reyes.
Pieprzony Ból.
Nie pamiętał, jak Reyes go obezwładnił, jak przywlókł tutaj. Ciągle rozbrzmiewały mu tylko w uszach
słowa Reyesa:
- Wybacz mi. Wybacz.
Te same słowa powtarzał sobie i on, kiedy stał na przedmieściach Budapesztu i przyglądał się
ludziom, tak
78

bardzo zabieganym, pochłoniętym codziennymi sprawami. Nie myśleli o swojej przyrodzonej
słabości, o tym, że umrą, niektórzy z jego ręki.
Aeron potrafił wpadać w krwawy szał. Gniew osądzał, dokonywał egzekucji na tych, którzy zasłużyli
na karę. Gwałciciele, pedofile, mordercy. Jak ja. Inni niczym nie zasłużyli sobie na śmierć. Jak te
kobiety.
Zasępił się. Myśl nie na miejscu, ale miał w głowie kompletny zamęt, nic nie było na miejscu. W
każdym razie powinien był się zastanowić, zanim bogowie obarczyli go pięknym zadaniem
zlikwidowania pań z rodziny Ford.
Skala zaczęła się kruszyć, utworzył się niewielki prześwit. Posypały się kolejne kawałki skały, teraz
prześwit był znacznie większy, zabłysły w nim czerwone oczy. Demon.
Wsunął łysą, pokrytą łuską głowę w otwór.
- Wywąchałam cię, bracie. - Demon miał rozszczepiony język, seplenił. W głosie brzmiało
zadowolenie, radość nawet.
- Nie jestem twoim bratem. Demon jakby się naburmuszył.
- Ty Gniew.
Szpony Aerona wydłużyły się.
- Owszem - przytaknął. - Znasz go - zwrócił się do swojego demona.
Nie.
Znowu posypały się okruchy skały i w prześwicie pojawiły się pokryte łuską ramiona, drobne, pokryte
łuskami ciało.
- Jeśli podejdziesz bliżej, zginiesz.
- Nie. Ja nie. Ja nie umieram. - Kreatura wparła się kopytkami w ziemię, wyprostowała.
Była maleńka, mogła sięgać Aeronowi do pępka.
77

Otrząsnęła się z pyłu.
- Skąd ta pewność?
- My psyjaciele.
- Nie mam przyjaciół. Kim jesteś? Co tu robisz?
- Mój pan nasywał ja Legion. Ja potem Gupek. - Diabełek postąpił krok. Uśmiechnął się szeroko,
ukazując kły. - Bawis się?
Legion. Interesujące.
- Jeden z tysiąca...?
- Legion sług. - Kolejny krok.
Pachołek pochodzący z piekła, wyjaśnił Gniew z niesmakiem. Bezużyteczne, nędzne stworzenie do
jednorazowego użytku.
Aeron podciągnął kolana pod brodę, gotował się do ataku.
- Stop. - Dlaczego to powiedział? Chciał przecież, żeby mały podszedł, urządziłby sobie ucztę.
Stwór posłuchał, ale znowu się naburmuszył.
- My psyjaciele teraz. Psyjaciele stoją blisko. Wiem to, to się widzi.
Aeron nie próbował drugi raz powtarzać, że nie są przyjaciółmi.
- Po co tu jesteś, Legion? - Najpierw pytania, obiad potem.
Czerwone oczy rozbłysły.
- Ja bawię się. Bawis się ze mną? Prosę, prosę, prosę.
- W co chcesz się bawić? - Ślinka napływała Aero-nowi do ust. Coraz bardziej podobała mu się myśl
zjedzenia maleństwa. Do tej pory żywił się szczurami. Pokraczny diabełek stanowiłby smaczną
odmianę. Przydałaby się musztarda. Pieprzony Reyes. - Myślisz o jakiejś grze?
- Słap demona! Pan jus ze mną się nie bawi. Wykopał mnie s domu. - Spuścił wzrok i kopnął
kopytkiem jakiś
80

kamyk. - Ja bardzo, bardzo złe coś, Tak mi się zrobiło, samo się zrobiło.... Ale jus nie mogę bawić się
s panem. Nigdy.
- Co takiego złego się stało? - zapytał Aeron, zanim zdołał się powstrzymać.
Mały przygryzł dolną wargę.
- Ręka pana... no, ja chram, chram. No, zjadło się. Chces się bawić?
I narazić rękę na pożarcie? Aeron zastanawiał się przez moment, w końcu wzruszył ramionami.
- Mogę się z tobą pobawić. - Czemu nie miałby dać małemu szansy?
- Fajnie! - Klasnął radośnie łapkami. - Zmienimy zasady?
Były jakieś zasady?
- Jakie to zasady?
- Jak wygras, nie będzies rzucał we mnie kamykami.
- Zgoda. - Nie będzie rzucał kamykami, po prostu zje małego.
Legion zaśmiał się i podskoczył ucieszony. Zaczął biegać jak szalony od ściany do ściany, migał
Aeronowi przed oczami i cały czas pozostawał poza jego zasięgiem.
Aeron przestał szarpać łańcuchy, zaprzestał prób i rozpatrzył swoje opcje. Ruchy miał ograniczone, a
Legion skakał po podziemnej jamie jak pchła. Musi czekać niczym pająk rozsnuwający pajęczynę.
Zamknął oczy, położył dłonie na kolanach. Miał nadzieję, że wygląda jak uosobienie spokoju.
W uszach brzmiał mu wesoły śmiech Legiona. Bliżej, bliżej. Poczuł na czole muśnięcie drobnych
palców, ale nie drgnął nawet.
- Słap mnie, słap, jak potrafis.
Ze ściany posypały się kamyki, śmiech narastał, stojące
79

powietrze poruszyło się. Już za chwilę. Czekaj... czekaj... Coś otarło się o jego ramię. Aeron
wyciągnął rękę, zacisnął palce.
Sapnięcie, pisk. Legion zaczął się wiercić, wić. Nie śmiał się już.
- Wygrałem. - Zęby Aerona wydłużyły się, wyostrzyły. Nachylił głowę. Kontakt. Krew w ustach. Jak
kwas. Paląca.
- Au!
Aeron zaniósł się kaszlem, zaczął pluć. Puścił diablika. Otworzył oczy.
- Dlaczego mi nie powiedziałeś, Ból, że to trucizna? - warknął.
Nie wiedziałem, poinformował go demon wyraźnie urażony.
- Ugryzłeś mnie. - W głosie Legiona zabrzmiało oskarżenie. W czerwonych oczkach pojawiły się łzy.
Było mu przykro.
- Smakujesz żółcią, paskudo.
- Ja... ja... krwawię. - Legion dotknął szyi, na pokrytych łuską palcach została czarna krew. -
Obiecałeś, że nie ugryzies.
- Obiecałem, że nie obrzucę cię kamykami. - Aeron czuł... skruchę? Tak, wyrzuty sumienia, skrucha
przeważyły nad złością, gniewem, nawet żądzą mordu, czym karmił się codziennie.
- Ja... - Co? Mało brakowało, żebym cię zjadł, a teraz jest mi głupio. - Ja myślałem, że tak się gra w tę
grę.
- Źle myślałeś. - Legion pociągnął nosem i odwrócił się. On... tak, dla Aerona był to już „on", a nie
„to"... poszedł do kąta i wcisnął twarz w skałę.
Dobrzy bogowie. W co ja się wpakowałem? Pachołkowie piekła to takie dzieciuchy, warknął Gniew.
Jakby on nie był dzieciuchem.
82

- Nie znałem zasad - próbował tłumaczyć się Aeron. Był wstrząśnięty, bo oto nagle poczuł się
dawnym Aeronem. Nie wiedział dlaczego.
Legion zerknął przez ramię. Łuski zajarzyły się rubinowym blaskiem. Wcześniej były zielone, tak?
- Jak mamy się przyjaźnić, obiecaj, że nie gryzies więcej. Mnie jest psykro.
Przyjaciele?
- Legion, nie chciałem zranić twoich uczuć, ale...
- Widzis! - Maleństwo podskoczyło i klasnęło w zakończone pazurami łapki. - Jus nie chces mnie
gryźć. Jus się przyjaźnimy. Co będziemy robić, co robić? Zagramy w inną grę?
Aeron przechylił głowę, przyglądał się przez chwilę swojej... przyjaciółce.
- Wiem, w co moglibyśmy zagrać.
- Och, w co, w co zagramy? - Klaskał jak oszalały. - Ja chcę grać. Jak się gra nazywa? Ja wygram. Ja
wiem.
- Nazywa się „zerwij łańcuchy".
Parys leżał wygodnie wyciągnięty na łóżku, w wynajętym pokoju, obok śmiertelniczki. Był tu
wcześniej niezliczoną ilość razy. Szerokie łoże, białe ściany, obrazy starych mistrzów, czarne biurko,
mosiężna lampa. Numer czternasty w hotelu Zara. Za każdym razem przyprowadzał tu inną kobietę.
Nie znał imienia tej dzisiejszej i nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Turystka. Nigdy więcej jej
nie zobaczy.
Nigdy nie spotykał się po raz drugi z kobietami, z którymi szedł do łóżka.
Zwykle wychodził zaraz po fakcie. Gdyby zostawał, budziłyby się uczucia, a ponieważ nie mógł spać
dwa razy
81

z tą samą partnerką, uczucia stanowiły tylko zbędny naddatek.
Dzisiaj nie spieszył się. Kobieta pochrapywała cicho. Był spięty, rozdrażniony, a jednak nie chciał
jeszcze wracać do domu. Maddox miał Ashlyn, Lucien Anyę, teraz Reyes sprowadził do twierdzy
Danikę. Kiedy patrzył na nich, przypominała mu się kobieta, której pragnął - i którą zabił.
Sienna.
Rozkosznie zwyczajna Sienna, piegowata, w okularach o grubych szkłach, ciemne, kręcone włosy...
Szczupła, niemal chuda, płaska. Ujęła go od pierwszej chwili. Pragnął jej, uwodził ją i uwiódł. A ona
go zdradziła. Od samego początku zamierzała go zdradzić.
Była Łowczynią, wrogiem. Wykorzystała jego podniecenie i zaaplikowała mu środek usypiający.
Łowcy zabrali go do jednej ze swoich kryjówek. Uwięzili, zakuli w łańcuchy. Badali. Omal nie umarł.
Wtedy przysłali do niego Siennę, żeby utrzymać przy życiu.
Rozwiązłość potrzebowała codziennej dawki seksu, żeby trwać. Bez seksu Parys słabł, opadał z sił.
Łowcy nie chcieli, żeby umarł, straciliby obiekt badań. Liczyli, że mając Parysa, zwabią pozostałych
wojowników na swoje terytorium. Poza tym śmierć Parysa oznaczałaby uwolnienie Rozwiązłości, nad
którą nikt nie byłby w stanie zapanować.
Łowcy dobrze wiedzieli, że nie mogą do tego dopuścić. Owszem, zamierzali wyciągnąć demony z ciał
strażników, ale najpierw musieli odnaleźć puszkę Pandory i w niej je na powrót uwięzić. Tymczasem
nikt dotąd nie natrafił na ślad puszki, nawet wojownikom się to nie udało.
I tak Łowcy przysłali Siennę do jego celi. Spełniła swoje zadanie, Parys odzyskał siły. Po raz pierwszy
od kiedy bogowie pokarali go Rozwiązłością, kochał się dwa razy z tą samą kobietą.
82

Postanowił, że zatrzymają przy sobie do końca jej dni. Ukarze ją, owszem, ale zatrzyma. Uwierzył
przez moment, że Sienna go zbawi, uwolni od klątwy. Nie obchodziło go, że jest Łowczynią i
uważała, że świat będzie lepszy bez niego i jego przyjaciół. Myślał tylko o tym, że wreszcie miałby
jedną jedyną kobietę i nie musiałby codziennie uganiać się po mieście i szukać nowych partnerek.
Mógłby się nią cieszyć, poznawać ją coraz lepiej, może nawet pokochać.
W swojej głupocie wyobraził sobie, że są sobie przeznaczeni, że bogowie wreszcie ulitowali się nad
nim i postanowili uwolnić go od wewnętrznej męki. Był już zmęczony codziennymi polowaniami,
zmęczony seksem bez uczucia. Nie był w stanie zapamiętać, z kim spał, kogo całował, co która
partnerka lubi, a czego nie lubi. Zbyt wiele było twarzy, ciał, preferencji, wymagań.
Razem z Sienną wydostał się z więzienia. I pozwolił, by Sienna zginęła. Została zastrzelona, dostała
aż trzy kule.
Umarła na jego rękach.
Powinien był ją uchronić. Od tamtego dnia minęło wiele tygodni, a on nie był w stanie wymazać
twarzy Sienny z pamięci. Nieustannie o niej myślał.
Ona mnie pragnęła. Pragnęła go wbrew sobie. Kiedy się z nim kochała, widział ekstazę w jej
nieprzytomnych oczach. Powtarzała bez przerwy jego imię. Jego, żadnego innego mężczyzny.
Wiele ich różniło, ale mogli być szczęśliwi razem.
- Ale nie. Pozwoliłem, żeby Łowcy ją wywąchali. - Zaśmiał się gorzko. - Niezły ze mnie wojownik.
Moja wina, wszystko to moja wina.
- Co mówisz? - zapytała dziewczyna zaspanym głosem, obróciła się na brzuch i położyła dłoń na piersi
Parysa.
85

Cholera. Nie chciał jej obudzić. Nie miał ochoty z nią rozmawiać.
Usiadł na brzegu łóżka, wstał.
- Hm. Piękny widok.
Zaczął zbierać ubranie z podłogi. Do ramion i łydek miał przytroczone sztylety, nie próbował ich
ukrywać. Podnieciły bardzo jego damę.
Wymruczała miękko jego imię.
Parys zignorował ją, ubrał się.
- Wracaj do łóżka-poprosiła. - Pragnę cię. Potrzebuję. Tysiące razy słyszał podobne słowa i tysiące
razy miał
je jeszcze usłyszeć. Skręcał się w środku na samą myśl.
- Muszę iść. Prychnęła cicho.
- Zostań. Chcę cię znowu poczuć w sobie. To będzie dobry początek dnia.
Odwrócony do niej plecami nie potrafił nawet przypomnieć sobie, jak wygląda. A przecież patrzył na
nią kilka sekund wcześniej. Na pewno nie była to Sienna, tyle wiedział.
- Może innym razem. - Kłamstwo, najuprzejmiejsza rzecz, którą mógł powiedzieć.
Oto moje życie, wszystko sprowadza się do pieprzenia i pospiesznego ewakuowania się po fakcie.
Jestem żałosny.
Uwielbiał kobiety. Były solą jego życia, szanował ich uczucia, podbudowywał samoocenę.
- Pokój jest opłacony do rana, możesz tu zostać. Ja wychodzę.
- Wychodzisz? - Usiadła gwałtownie w pościeli, przesunęła palcami po jego udzie. - Zostań. Błagam
cię.
- Zapomnij o mnie. Ja już o tobie zapomniałem. - Nie oglądając się, wyszedł z pokoju, z hotelu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Kiedy Danika się obudziła z kolejnego koszmaru sennego, Reyesa nie było w pokoju. Teraz już była
pewna, że nie może tego zrobić. Nie zostanie w twierdzy pod żadnym pozorem, niezależnie od tego,
jakie zadanie miała do wykonania. Nie zostanie z Reyesem. Źle na nią działał.
Budził w niej nienawiść, wściekłość, gwałtowność. Kiedy jednak patrzyła w jego oczy, pełne
cierpienia i bolesnej wiedzy, czuła... coś zupełnie innego. Tonęła w nich, umierała, kawałek po
kawałku, potem szybko przytomniała, ja znowu się scalało. Dla niego. Nie dla rodziny, nie dla siebie.
Dla niego.
Jak mogła zapomnieć o swoim zadaniu? Jak? Porwał ją, uwięził, teraz znowu sprowadził do twierdzy,
a ona wbrew wszystkiemu pragnęła, by wziął ją w ramiona, pocieszał, może nawet dał rozkosz. Jakim
sposobem wkradł się w jej najbardziej intymne fantazje, budził w niej zwierzęce reakcje?
Wybiegła z sypialni, przemierzyła jeden, drugi korytarz, po czym zatrzymała się w obawie, że natknie
się na któregoś z przyjaciół Reyesa. Zawróciła. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa i oto stała bezradnie
na schodach, nie wiedząc, w którą iść stronę. Zrobiło się jej zimno, zaczęła
85

drżeć, objęła się ramionami. Tylko Reyes był w stanie ją ogrzać.
- Danika!
O wilku mowa. Właściwie o demonie. Głos Reyesa, przepełniony paniką, ostry jak brzytwa, poniósł
się echem po pustym korytarzu. Oparła się o balustradę schodów, zmęczona, na wpół przytomna.
Powinnam uciekać, pomyślała, ale nie ruszyła się z miejsca. Jest głupia, ale chce go zobaczyć.
- Danika! - Głos rozległ się teraz bliżej.
Nie odpowiadała. I tak zaraz ją znajdzie. Nie będzie mu ułatwiać zadania.
- Dani...
Poczuła wionięcie powietrza na karku. Musiał zatrzymać się tuż za nią. Nie widziała go, ale czuła
ciepło jego ciała. Przestała drżeć.
Usiadł obok niej na schodach.
Długą chwilę siedzieli w milczeniu.
W końcu Danika odwróciła głowę, spojrzała na niego. Zabłocone buty, wystrzępione dżinsy, mocne,
muskularne ramiona. Trzy głębokie nacięcia na skórze.
Patrzył nieruchomo przed siebie, ale musiał poczuć jej spojrzenie, bo odchylił się do tyłu i wsparł na
łokciach, tak że musiałaby się odwrócić, by zobaczyć jego twarz.
- Znowu się pokaleczyłeś - powiedziała, starając się nie ujawniać zatroskania.
- Drobiazg.
- Drobiazg! - prychnęła. - Nigdy nie widziałam takiego niezgrabiasza jak ty. Zawsze podrapany,
poobijany, ciągle masz jakieś rany.
Milczenie, a potem:
- Chciałaś uciec ode mnie?
- Tak. - Nie było sensu zaprzeczać.
- Dlaczego?
86

- Chyba nietrudno się domyślić.
- Nie. Pytam, dlaczego się zatrzymałaś?
Bała się prawdy, a była zbyt zmęczona, by wymyślać kłamstwa, zmilczała więc pytanie, zagaiła inny
temat:
- Dlaczego chcecie zabić moją matkę, siostrę, babcię? Nigdy nie podałeś mi powodów. Nie
obraziłyśmy was, nie naruszyłyśmy waszego terenu, nie zrobiłyśmy nic, żeby sobie zasłużyć na... coś
takiego.
Reyes westchnął ciężko.
- Nie, nie zrobiłyście nic złego. Ja nie chcę was zabijać.
Nie wiedziała, czy może mu wierzyć. Tak czy inaczej serce zaczęło bić jej szybciej, jakby za chwilę
miało wyskoczyć z piersi. W głosie pojawiła się chrypka, mówiła urywanymi słowami, przez ściśnięte
gardło.
- Ostatnio mówiłeś coś innego. Poprzednim razem...
- Nie będziemy mówić o poprzednim razie. To zamknięty rozdział. Koniec. Kropka.
- Nie. To nie jest zamknięty rozdział. - Gniew dodał jej sił. Uderzyła pięścią w kolano i noga
podskoczyła niczym podczas badania odruchów bezwarunkowych. - Nigdy nie będzie.
- Nie znęcaj się nad sobą, Daniko. - Reyes był tak samo rozeźlony jak ona.
- Zabawne, że akurat ty to mówisz. Poprzednim razem groziłeś mi, mówiłeś, że umrę, jeśli mnie
znajdziesz. Znalazłeś mnie.
Zwrócił ku niej gwałtownie głowę, wpił w nią świdrujące spojrzenie czarnych jak onyks oczu.
- Tak powiedziałem, owszem, ale potem dowiodłem chyba, że nie jestem w stanie cię skrzywdzić w
żaden sposób.
Prawda. Niech go szlag. Cała wściekłość odeszła ją w jednej chwili. Odwróć wzrok. On cię wciąga w
swój
89

świat, odmienia twoje myślenie. Zniszczy cię. Wpatrywała się w czerwony chodnik, którym wyłożone
były marmurowe schody, bardzo gruby i bardzo miękki.
- Twoi przyjaciele nadal chcą mnie zabić.
- Chcą? - Zaśmiał się, ale nie był to przyjemny dźwięk. - Nie, nikt nie chce cię zabić. Robią, co muszą.
- Muszą mnie zabić? Teraz on zmilczał pytanie.
- A ty? Pozwolisz im?
Kolejne pełne smutku westchnienie.
- Czy zrobiłem ci kiedyś krzywdę, choćby raz? Nie.
- Co wiesz o mojej rodzinie, Reyes? Moja babcia... -Żołądek podszedł jej do gardła. Robiło się jej
niedobrze. - Zniknęła dwa tygodnie temu.
Reyes wyciągnął rękę, splótł palce z jej palcami.
Danika zatchnęła się i wyszarpnęła dłoń. Zbyt silnie reagowała na jego dotyk. Trwało to moment, a ją
ogarnął żar, rozchodzący się palącą falą po całym ciele, przenikający, zdało się, do szpiku kości.
- Nie wiem nic o twojej babci, ale wiem, kto mógłby wiedzieć.
Teraz zaśmiała się Danika i też nie był to miły dla ucha śmiech.
- Tak. Jasne.
- Mówię prawdę. Nie okłamywałbym cię w tak poważnej sprawie.
Poważny ton nie przekonał Daniki. Słowa ją przekonały. Ich drogi krzyżowały się już po raz trzeci i
Reyes ani razu nie uciekł się do kłamstwa, nie mogła mu nawet zarzucić, że nagina prawdę. Był do
bólu szczery. Nadzieja i lęk... Czego dowie się od tego kogoś? Że jej bliscy żyją, mają się dobrze? Że
umierały straszną śmiercią?
- Weź mnie do tego kogoś. - Zabrzmiało to jak rozkaz.
88

Zbliżyła twarz do jego twarzy tak blisko, że oddechy się mieszały. Wciągnęła głęboko powietrze. Tak
głęboko, jakby chłonęła go. Bała się, że stanie się jej częścią. Jest częścią ciebie od samego początku,
pomyślała. Nie, nie chcę w to wierzyć.
- Nie zabiorę cię do niego, ale przepytam go.
- Do diabła, nie. - Chwyciła Reyesa za ramiona i potrząsnęła nim. - Chcę iść z tobą.
- Ja... - Potarł kark. - Nie.
- Owszem, tak. Jeśli nie zabierzesz mnie z sobą, będzie wojna.
Długie, zmęczone westchnienie.
- Dobrze, ale najpierw musisz coś zjeść. Ledwie możesz utrzymać głowę w górze. - Przyjrzał się jej
uważnie, ale, trzeba było mu to oddać, bez pożądliwości. Twarz nie zdradzała żadnych emocji, aż tak
bardzo się pilnował.
- Muszę wiedzieć, co się z nimi dzieje. Nie przełknę ani kęsa, dopóki się nie dowiem.
Zaczął kręcić głową, zanim skończyła zdanie.
- Nie sprzeczaj się ze mną, nic ci to nie da. Najpierw zjesz, weźmiesz prysznic, potem zabiorę cię do
niego.
- Nie mów mi, co mam robić! Nie jestem już tą dziewczyną, którą byłam, kiedy mnie porwałeś i za-
mknąłeś w twierdzy. Nie będę potulnie słuchała twoich poleceń.
- Tak siebie widziałaś wtedy? Potulną? Spojrzała na niego z niedowierzaniem.
- A ty nie?
- Nie. Ja widziałem silną, dumną kobietę, która robiła wszystko, żeby uspokoić swoją rodzinę i
utrzymać ją przy życiu.
Nie reaguj. Tylko nie reaguj.
- Byłam słaba, wystraszona. Teraz wiem, jak się
91

bronić. - Powiedziała to z takim ogniem, że miał ochotę osobiście sprawdzić prawdziwość jej słów.
Głuptaska. Była teraz słaba jak noworodek, ale ostrzegała go, że nie da się skrzywdzić, bo
konsekwencje mogą być straszne. Kiwnął głową ze zrozumieniem.
- Słyszałem, że zabiłaś istotę ludzką.
Powiedział „istotę ludzką", przypominając w ten sposób o zasadniczej różnicy między nimi. W uszach
zabrzmiał jej bolesny jęk rannego, znowu leżała na betonie, ciało zachowało pamięć tamtego
momentu. Ołówek... Ostatnie tchnienie umierającego - była pewna, że właśnie wtedy napastnik umarł.
Było jej już wszystko jedno, jak bardzo Reyes jest inny, pragnęła tylko jednego, żeby zapewnił jej
bezpieczeństwo.
- Danika.
Wystarczyło, że wypowiedział jej imię, by otrząsnęła się z okropnych wspomnień. Pokręciła głową.
- Niczego nie żałuję. - Bardzo chciała, żeby to była prawda. W tej chwili nie miała pewności, była
ciągle zbyt odrętwiała.
- Cieszę się.
Oczywiści, że tak... Chwileczkę, powiedział „cieszę się"? Dlaczego?
- Miał najgorsze zamiary. Broniłaś się, zrobiłaś wszystko, żeby się ratować. Mogę tylko żałować, że
mnie tam nie było.
- Ostatecznie nie uratowałam się - powiedziała z goryczą i zaklęła. Nie powinna teraz wracać pamięcią
do tego, co stało się potem i do dni spędzonych u Łowców. Miała zadanie do wykonania.
- Jak się dowiedziałeś, co zaszło? Wydano nakaz aresztowania?
Mówiła tak cicho, że sama ledwie się słyszała, ale Reyes odpowiedział natychmiast:
92

- Nie wydano nakazu. Nikt nic nie wie. To, co ci teraz powiem, musi zostać między nami.
Nienawidzisz nas i masz ku temu powody. Udzielanie ci informacji to głupota z mojej strony. Brak
rozwagi. A jednak chcę, żebyś wiedziała, dlaczego zrobiliśmy to, co zrobiliśmy.
Wstrzymała oddech. Bała się słuchać i bała się powstrzymać Reyesa, powiedzieć mu, żeby milczał.
Jaki mroczny sekret zamierzał wyjawić? Ze podczas każdej pełni składają w ofierze dziewicę? I ona
będzie następna? Ma dla niego medialnego newsa, nie jest dziewicą.
Odetchnął głęboko, odwrócił wzrok.
- Wiesz, że nie jesteśmy ludźmi. Nie mówiłem ci jeszcze, ale każdy z nas posiada swojego... demona.
- W głosie Reyesa brzmiały smutek i rezygnacja. - Lucien jest strażnikiem demona Śmierci. Kiedy wy,
ludzie, umieracie, to on odprowadza dusze w zaświaty.
Wiem... Chciała tak powiedzieć i w ostatniej chwili ugryzła się w język. Nie do końca. Stefano
przedstawił wszystko inaczej. Mówił, że wojownicy są demonami, a nie strażnikami demonów.
Poczuła ulgę. Śmieszne, że jego słowa przyniosły taką ulgę. Teraz już nie musiała kryć się ze swoją
wiedzą.
Co ty robisz? - krzyczał głos wewnętrzny. Reyes nie miał pojęcia, że już wiedziała o wszystkim i tak
powinno zostać. Nie może pokazać, że odczuła ulgę. Jak zatem powinna zareagować? Śmiechem?
Krzykiem?
- Demony - powtórzyła łamiącym się głosem. Co innego mogła powiedzieć?
- Tak.
- Ja... coś podejrzewałam. - Wybrała półprawdę.
- Kiedy tu byłam poprzednio, widziałam rzeczy, których nie potrafiłam wytłumaczyć. Nadnaturalne.
Reyes kiwnął głową. Kolejna fala ulgi.
- Nie chcę, żebyś się nas bała. Jesteśmy demonami,
91

owszem, ale nie zrobimy ci krzywdy. W każdym razie nie większą niż dotąd - dodał przewrotnie.
Nie była to obietnica całkowitego spokoju, a ona chciała się wesprzeć na Reyesie, może nawet
wyznać, dlaczego jest w twierdzy i oczekiwać, że on rozwiąże za nią problem. Idiotyzm. Byłby dalej
taki łagodny, gdyby poznał prawdę? Przysłali ją tutaj, żeby dowiedziała się możliwie jak najwięcej o
wojownikach. Miała przekazywać Łowcom informacje, które zostaną wykorzystane przeciwko
mieszkańcom twierdzy.
Robisz to dla swojej rodziny, nie zapominaj.
- Nie widziałam go tamtego wieczoru. Reyes znowu oparł się na łokciu.
- Kogo nie widziałaś?
- Luciena. Kiedy ten człowiek umarł, nie widziałam Luciena. Mówiłeś, że był tam i widział, co
zrobiłam.
- Ten człowiek nie umarł na ulicy, tylko trzy dni później w szpitalu. Nawet gdyby umarł w zaułku, też
nie zobaczyłabyś Luciena. Kiedy wypełnia swoje powinności, przenosi się do świata duchowego, jest
niewidzialny.
Niech Reyes mówi. Stefano oczekiwał takich właśnie informacji. Ledwie to pomyślała, poczuła
skrupuły. Skrupuły? Dlaczego? Reyes i jego horda zasłużyli sobie na to, żeby z nimi skończyć.
- Jak to możliwe, że przenosi się do świata duchowego? Co wtedy widzi?
- Ja ci nie odpowiem na te pytania.
Nie naciskała, mogłoby się to wydać podejrzane. Jej umysł nie funkcjonował w tej chwili jak
powinien.
- Powiedziałeś, że każdy z was ma swojego demona. Ja... jakie to demony?
Reyes usztywnił się, wyprostował.
- Ludzie, którzy cię pojmali, to Łowcy.
- Łowcy?
94

Reyes nie odpowiedział, tak jak czasami ona nie odpowiadała. Może to lepiej. Mogła udawać, że to
jeszcze jedna mara senna. Chciała wierzyć, że jej rodzina ma się dobrze i nic im nie grozi, a jej jedyną
troską jest termin ukończenia obrazu zamówionego przez klienta. Reyes jest normalnym człowiekiem,
facetem, któremu się spodobała. Niemal. Prawie.
- Ashlyn kiedyś o nich wspomniała, ale wtedy nie wiedziałyśmy, co to za jedni.
- To ugrupowanie, które chce naszej śmierci. Uważają, że bez nas świat będzie lepszy.
- Byłby? - nie mogła powstrzymać tego pytania.
- Dopóki ludzie mają wolną wolę, świat nie będzie doskonały. Nie zmuszamy nikogo do czynienia zła.
Każdy postępuje zgodnie z własnymi wyborami i decyzjami. - Każde słowo zaprawione było goryczą.
- Łowcy nie chcą dostrzec tej prawdy. O wiele prościej jest znaleźć sobie kogoś, kto jest winny
wszystkim problemom. Jesteśmy dla nich łatwym wyjaśnieniem rzeczy, których nie rozumieją.
To, co mówił, brzmiało sensownie, ale Danika wolała pozostać ostrożna. Grała o zbyt wysoką stawkę.
- A wy? Uprowadziliście nas i zamknęliście w swojej twierdzy też z własnej woli. Dlaczego?
Odpowiedz wreszcie na moje pytanie. Powinnam wiedzieć. Dlaczego na nas polowaliście? Co
miałyśmy z tym wszystkim wspólnego? Co miałyśmy wspólnego z wami?
- Daniko...
- Błagam cię. Odpowiedz.
Pomasował klatkę piersiową w okolicy serca.
- Bogowie nakazali Aeronowi... Pamiętasz Aerona?
Wzdrygnęła się. Za chwilę usłyszy odpowiedź. Oczywiście, że pamiętała Aerona. Nigdy go nie
zapomni. Zaraz potem, jak zostały uwięzione w twierdzy, to Aeron zabrał
93

ją do miasta po lekarstwo dla dziewczyny Maddoksa. Nie pojmowała, jak normalna kobieta mogła tak
stracić rozum, żeby związać się z jednym z wojowników. Nie rozumiała, chociaż polubiła Ashlyn,
chyba nawet zaprzyjaźniła się z nią.
Kiedy zdjął koszulę, przeraziła się, że ją zgwałci. Odpychała go od siebie gwałtownie, broniła się.
Omal jej wtedy nie pobił.
Reyes ją uspokoił, dotąd nie potrafiła powiedzieć, jak mu się to udało. W końcu pozwoliła, żeby
Aeron wziął ją w ramiona. Rozwinął skrzydła i poszybowali nad Budapesztem. Poszybowali.
Polecieli do hotelu, skąd Danika zabrała tylenol dla chorej Ashlyn.
Pamiętała, jak dziwni wydali jej się wtedy mieszkańcy twierdzy. Zanurzeni w przeszłości i
nowocześni. Nie wiedzieli nic o ludzkich lekarstwach, ale mieli plazmowy telewizor i wiele innych
technicznych gadżetów. Ubierali się jak dawni wojownicy, obwieszeni bronią, ale jeden z nich
codziennie bywał w modnym klubie nocnym w Peszcie. Dbali o Ashlyn, chuchali na nią, ale
zamierzali zniszczyć Danikę. Te sprzeczności wprawiały ją w pomieszanie. Dotąd nie potrafiła ich
zrozumieć.
- Pamiętam Aerona - przytaknęła po dłuższej chwili.
- Bogowie nakazali mu zabić ciebie, twoją matkę, siostrę i babcię.
Szeroko otworzyła oczy. Nie mogła uwierzyć.
- Kłamiesz. Po pierwsze, nie ma żadnych bogów. Po drugie...
- Nie ma żadnych demonów, to jasne. Otworzyła usta i zamknęła je na powrót, szukając
w głowie w miarę koherentnej odpowiedzi. Stefano przemawiał do niej w podobnym tonie. Obaj
panowie nie byliby zadowoleni, gdyby wiedzieli, jak bardzo podobnie rozumują.
96

- Bogowie istnieją i pragną waszej śmierci. Im szybciej w to uwierzysz, tym większą masz szansę
chronić się.
- Ale dlaczego? Nie zrobiłam nic złego. Moja rodzina nie zrobiła nic złego.
- Nie wiemy dlaczego. Miałem nadzieję, że ty będziesz wiedziała i pomożesz mi rozwiązać zagadkę.
- Przykro mi, nie pomogę. - Zaśmiała się, zabrzmiało to tak jak rysowanie odłamkiem szkła po tablicy.
- Co niedzielę chodziłam do kościoła, zawsze starałam się być miła dla ludzi, nigdy z rozmysłem
nikogo nie skrzywdziłam. - Znowu przed oczami pojawił się obraz umierającego mężczyzny. - Teraz
już nie mogę tego powiedzieć. Zanim spotkałam ciebie i twoich przyjaciół, uważałam się za całkiem
przyzwoitego człowieka.
- Jesteś przyzwoitym człowiekiem. Spojrzała na niego spod przymkniętych powiek.
- Nie wiesz nic o mnie i nie chcę, żebyś wiedział. Chcę tylko, żebyś mnie zabrał do tego... - Nagle ją
olśniło. Zamarła na moment wstrząśnięta. - To Aeron, tak?
Reyes kiwnął głową z ociąganiem.
Omal nie zwymiotowała na myśl, że znowu stanie twarzą w twarz ze skrzydlatym wojownikiem, ale
powtórzyła:
- Zabierz mnie do niego.
Reyes był spokojny, nieporuszony.
- W mojej sypialni czeka taca zjedzeniem. Wiesz, co masz zrobić.
Wrrrr! Uparł się. Nie przekona go.
- Dobrze - skapitulowała. - Zjem, co przygotowałeś. - Chwyciła się balustrady i wstała. Nogi się pod
nią ugięły.
Reyes chwycił ją wpół, podtrzymał. Jego ręka paliła, taki bił z niej żar.
95

- Mówiłam, żebyś mnie nie dotykał - syknęła. Syczenie było bezpieczniejsze niż mruczenie.
Nie puścił jej, nie odsunął się, przeciwnie, przygarnął do siebie. Słyszała bicie jego serca, równy,
spokojny rytm.
- Puść mnie. Bardzo cię proszę, puść mnie.
- Obawiam się, że to niemożliwe. Nigdy już nie uwolnisz się ode mnie.
Zaniósł ją do swojej sypialni i położył ostrożnie na łóżku. Odsunęła się natychmiast od niego i
sięgnęła po sandwicza. Chleb żytni z indykiem. Kiedy już zjadła, wzięła z tacy kilka winogron.
Zaniknęła oczy, rozkoszując się ich smakiem.
Reyes cofnął się, schował ręce za plecami i wbił sztylet w nadgarstek. Jak dobrze, dobrze. Nie
przestawał przyglądać się Danice. Przyjęła spokojnie informację o demonach. Zaskoczyła go.
Spodziewał się przerażenia, krzyku, może niedowierzania. A ona po prostu wysłuchała go, nie
domagała się nawet dowodów.
To oznaczało, że musiała wiedzieć wcześniej.
Co jeszcze powiedzieli jej Łowcy?
Nienawidziła wojowników. Czy Łowcy przekonali ją, żeby odegrała rolę Przynęty? Jeśli tak, to
oznaczałoby, że pozwoliła nafaszerować się środkami nasennymi. Smutno mu się zrobiło, że podjęła
aż tak ekstremalne kroki.
Jakie dali jej zadanie? Miała im pomóc przeniknąć do twierdzy? Zbierać informacje o nim i
pozostałych wojownikach? Zadawała sporo pytań, więc Łowcom musiało chodzić o informacje.
Dopytywała się o Luciena i jego dar, chciała, żeby Reyes opowiedział jej o swoim demonie.
Zamierzała przekazywać Łowcom wszystko, co usłyszy?
Dla swojej rodziny była zapewne gotowa na wszystko. Dziwisz się? Nie, nie dziwił się, nie obwiniał
jej. Ale myśl, że Danika działa przeciwko niemu, bolała.
98

Maddox omal nie zabił Ashlyn podobnymi podejrzeniami. Jeśli przyjaciołom przyjdzie do głowy, że
Danika jest Przynętą, zażądają, żeby Reyes ją zlikwidował. Albo sami to zrobią.
Nie walczył z Łowcami od tysięcy lat, dopiero w ostatnich miesiącach sytuacja uległa zmianie.
Doskonale pamiętał, jak się zaczęły krwawe rozprawy. Krew, krzyki konających, śmierć, destrukcja.
Każdy cień kryjący się w mroku był podejrzany, każdy obcy mógł być zabójcą.
Reyes nie bał się nigdy, nie znał strachu, w końcu był urodzonym wojownikiem. Był zadziorny, hardy,
bez trudu wygrywał krwawe starcia, bez trudu zdobywał kobiety. Zabijał bez litości, bez skrupułów,
brał każdą kobietę, która go chciała. Uczył je odnajdywać rozkosz w bólu i nie przejmował się
skutkami tych nauk. Były takie, które unicestwiały swoich następnych partnerów, inne kierowały
agresję przeciwko samym sobie. Tak czy inaczej niszczył je. Wypalone, puste szukały już tylko
zaspokojenia w bólu zadawanym sobie i innym.
Z Daniką tak nie postąpi. Nie pozwoli też, żeby przyjaciele ją skrzywdzili. Niezależnie od tego, jakie
zadanie miała do wykonania. Zbyt wiele wysiłku włożył w to, żeby sprowadzić ją bezpiecznie do
twierdzy. Bardzo jej potrzebował, nie wyobrażał już sobie życia bez niej. Albo zdobędzie jej uczucie,
albo uniemożliwi jej kontakt z Łowcami.
Rzecz postanowiona. Nie pozwoli jej odejść, nie wyobrażał sobie tego. Przy niej codzienna męka
stawała się łatwiejsza do zniesienia. Kiedy była blisko, nie tęsknił już tak za bólem. Ani razu nie
pomyślał, żeby rzucić się na skały z dachu twierdzy. Zadowalał się jednym, dwoma nacięciami skóry.
Niezwykłe.
- Dziękuję za jedzenie - burknęła i włożyła winogrono do ust.
97

- Bardzo proszę. - Nie była już taka blada, nie trzęsła się tak jak przed kwadransem. Ciągle miała
umazaną twarz, ale błękitne żyłki schowały się. - Jak skończysz, weź prysznic.
Najeżyła się, nie spojrzała na Reyesa.
- Strata czasu.
- Nie szkodzi.
- Aeron nie będzie chciał rozmawiać z brudną kobietą? - zapytała niemal napastliwie. - Nie
przypuszczałam, że demony mają takie wysokie wymagania w kwestiach higieny osobistej.
- Chcę, żebyś się dobrze poczuła - powiedział z westchnieniem. - Żebyś miała jasny umysł. Będziesz
potrzebowała wiele siły. Prysznic dobrze ci zrobi.
Udobruchał ją.
- Dobrze, ale musisz wyjść z pokoju.
- Jaka szkoda - mruknął. Spojrzała w końcu na niego.
- Co to miało znaczyć?
Kiedy na niego patrzyła, wszystko jedno z jakim wyrazem twarzy, budziło się w nim pożądanie.
Nawet teraz czul podniecenie, miał ochotę jej dotknąć. Nie możesz. Wiesz o tym doskonale.
- W komodzie są czyste rzeczy, wybierz sobie coś. Sięgnęła po następne winogrono, nie odrywając
spojrzenia od Reyesa.
Wyobraził sobie, że znowu zatapia zęby w jego szyi. Ból... rozkosz... dziwnie zmieszane uniesienie.
Jego anioł otworzy przed nim niebo.
Jego anioł? Niebezpieczne pragnienie, niebezpieczna myśl, ale nic na to nie mógł poradzić. Wszystko
w nim krzyczało, że Danika należy do niego. Że pisane jest im być razem.
Wątpił, by się z tym zgodziła.
98

Gdyby go pragnęła, tak jak on pragnął jej, nie potrafiłby jej odmówić, nie pohamowałby się. Wziąłby
ją. Jak wyglądałoby potem jego życie, jak dalej miałby żyć ze świadomością, że ją zniszczył, zaraził
potrzebą zadawania bólu?
Mroczne myśli nie zmniejszyły ani trochę podniecenia.
- Wrócę niedługo.
Danika spojrzała na jego lędźwie i zrobiła się czerwona jak piwonia, szybko odwróciła wzrok.
- Okay. Nie musisz się spieszyć.
Gdyby się dowiedziała, jak bardzo potrzebował fizycznego cierpienia, że bez niego zaczynał tracić
rozum, gdyby przekazała tę informację Łowcom... byłoby naprawdę kiepsko.
Powinien bardzo uważać. Pragnął jej, chciał jej pomóc, ale musi być ostrożny. Po raz pierwszy w
życiu chciał ulżyć cierpieniu zamiast je zadawać.
Odwrócił się i ruszył do drzwi.
- Reyes.
Zatrzymał się, spojrzał przez ramię.
- Tak.
- Znam cię, ale nic o tobie nie wiem.
- Chcesz wiedzieć?
Kiwnęła głową z niejakim ociąganiem.
Kierowała nią zwykła ciekawość czy zbierała jednak informacje dla Łowców? Wydawało mu się, że
obojętne mu są intencje Daniki, ale teraz pragnął, żeby przemawiała przez nią ciekawość. Żeby
zależało jej na lepszym poznaniu jego osoby, jego życia, odczuć, myśli. Chciał być dla niej kimś
ważnym.
- Co chciałabyś o mnie wiedzieć?
Wzruszyła ramionami i przesunęła dłonią po kołdrze obleczonej w czarną satynę.
101

- Jak długo tu mieszkasz? Jakie masz hobby? Czy masz dzieci? O czym marzysz?
Dość niewinne pytania, pomyślał.
- Mieszkam tu wystarczająco długo, dłużej niż możesz sobie wyobrazić. Mam jedno hobby - broń.
Kolekcjonuję broń, sam czasami coś wyrabiam, lubię ją czyścić, dbać o nią, oglądać swoje zbiory...
Nie mam dzieci. - Bał się, że skrzywdzi dziecko, gdyby je miał. I że, zrodzone ze śmiertelniczki,
musiałyby umierać, a on żyłby dalej. Współczuł Maddoksowi, który kiedyś będzie zapewne musiał
żegnać swojego potomka. Marzę o... - O tobie. - O spokojnym życiu bez cierpień.
- Co...
- Dość pytań. Najwyższy czas, żebyś wzięła prysznic. Wrócę za pół godziny. Bądź gotowa.
Spróbujemy dowiedzieć się czegoś o twojej rodzinie.
- Dwadzieścia minut. - Ich spojrzenia się spotkały. Reyes widział w oczach Daniki determinację i...
nienawiść? Do niego? Do Aerona? - Wróć za dwadzieścia minut.
Kiwnął głową. Już za nią tęsknił.
- Do zobaczenia.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Reyes ruszył do pokoju Luciena, starając się unikać po drodze przyjaciół. Był zbyt podniecony,
rozpalony. Rozstanie z Daniką, nawet na dwadzieścia minut, wymagało od niego ogromnego wysiłku.
Widział ją pod prysznicem, wyobrażał sobie, jak woda spływa po krągłościach jej ciała, jak ścieka z
pępka niżej... między uda...
Był ciekaw, jak Danika smakuje. Czy jest słodka jak anioł? Czy szelmowska jak diabliki w jej oczach?
Demon też chciał wiedzieć. Tłukł się po jego głowie i prawie łkał z ciekawości.
- Umieścimy Willa w pokoju obok naszej sypialni - usłyszał stłumiony głos Anyi dochodzący zza
zamkniętych drzwi.
Reyes musiał nastawić uszu, bo demon coraz głośniej się awanturował:
- Danika, Danika.
- Ja go tu nie chcę, kobieto. Musi wyjechać.
- Znosisz swoich przyjaciół dzień po dniu przez stulecia. - Anya nadąsała się. - Wytrzymasz z moim
przez tydzień.
- Twój przyjaciel próbował cię zabić. Rozległ się łoskot, Anya musiała czymś rzucić.
101

- To przeszłość. Nie pamiętam, co się działo pięć minut temu, tym bardziej kilka tygodni temu.
- Nienawidzisz go.
- Żartujesz chyba. Ja go kocham. Znam go od niepamiętnych czasów, wiele nas łączy. Był moim
pierwszym prawdziwym przyjacielem, kiedy jeszcze mieszkałam na Olimpie.
- Kobieto. On próbował zabić też mnie. Przysięgałaś, że nigdy mu nie darujesz, że będziesz go karała
do końca jego nędznego życia.
- A jest lepsza kara niż mieć go koło siebie? Nie, to nie tak. Ostatecznie wszystko dobrze się
skończyło, chcę mu dać jeszcze jedną szansę.
Lucien wydał z siebie groźny pomruk.
- Chłopaki go zabiją. Ma szczęście, że jeszcze go nie zamordowali.
- Dlaczego mieliby zabijać faceta, dzięki któremu nie mam czasu się ich czepiać?
Dwadzieścia minut, pomyślał Reyes, i znowu zobaczę Danikę.
Danika. Demon zaskomlił żałośnie. Reyes nie mógł mieć do niego pretensji.
Nie chciał przerywać sprzeczki, niemniej zapukał do drzwi.
Umilkli natychmiast, rozległy się ciężkie kroki i w progu stanął Lucien z nasrożoną miną, zza jego
pleców wychyliła się Anya i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.
- Cześć, Cierpiątko - przywitała Reyesa i objęła Luciena wpół. - Co się dzieje?
Poczuł dźgnięcie zazdrości. Paskudne uczucie. Danika.
- Mogę zabrać cię do Aerona.
102

„Życie bez cierpień".
Słowa Reyesa rozbrzmiewały jeszcze Danice w uszach, kiedy Reyes zamknął za sobą drzwi. Co chciał
przez to powiedzieć? Mogła zastanawiać się w nieskończoność, wątpiła, czy znajdzie odpowiedź.
Najedzona, wzmocniona, znowu poczuła się jak człowiek. W komodzie, ku swemu zdumieniu,
znalazła kobiece ubrania, w jej rozmiarze. Co jest, do diabła? Wyjęła dwie bluzki, obejrzała je
uważnie. Potężny Reyes nie wcisnąłby się w nie, nie mogła więc posądzać go o trans-westytyzm. Albo
miał dziewczynę, która nosiła ten sam rozmiar co ona - dlaczego na tę myśl poczuła niemiły ucisk w
żołądku? - albo kupił ubrania specjalnie dla niej.
W komodzie znalazła miękkie T-shirty, swetry, dżinsy, rzeczy, jakie zwykle nosiła, taką garderobę
zabrała do Budapesztu. A więc kupował z myślą o niej. Dlaczego to zrobił?
Czy odpowiedź jest naprawdę ważna?
Wyjęła T-shirt i dżinsy. Stanik i majteczki, bo o bieliź-nie też pomyślał.
Wzięła szybki prysznic, mydło i szampon przypominały o Reyesie. Leśne, ponętne zapachy. On jest
demonem, nie zapominaj.
Kiedy rozległo się delikatne pukanie do drzwi, była gotowa: szary T-shirt, stylowe dżinsy, czarny
blezer. Mokre włosy zaczesała do tyłu. Płukanka częściowo się zmyła i gęsta czupryna była teraz
czarno-biała jak ogon skunksa. Nie chciała, żeby Reyes taką ją oglądał, ale w końcu wszystko jedno,
co on sobie pomyśli. Trzeba zapomnieć o próżności.
Dotknęła kostek, upewniając się, czy sztylety, które zdjęła ze ściany, są dobrze przytroczone.
- Wejdź - zawołała gotowa rozpocząć wojnę, gdyby Reyes się rozmyślił i nie chciał jej zabrać do
Aerona.
105

Drzwi skrzypnęły i w sypialni pojawiła się...
- Ashlyn!
- Danika! - Ashlyn uśmiechała się radośnie. Danika otworzyła szeroko ramiona. Najlepsza rzecz,
jaka ją spotkała, kiedy została uwięziona w twierdzy
- przyjaźń z Ashlyn. Od pierwszej chwili połączyła je silna i trwała więź.
Uściskały się serdecznie. Danice brakowało Ashlyn w czasie tułaczki po Stanach, ale dopiero teraz
zdała sobie sprawę, jak bardzo za nią tęskniła.
- Myślałam o tobie codziennie. - Ashlyn nie wypuszczała Daniki z objęć. - Co się z tobą działo? Jak się
czujesz?
- Uciekałam, cały czas byłam w drodze. Jak się czuję? Mogłoby być lepiej. Co u ciebie?
- Pewnie mnie znienawidzisz, ale czuję się wspaniale. - Ashlyn odsunęła się i przyjrzała przyjaciółce z
troską w oczach. - Schudłaś okropnie i masz cienie pod oczami.
- Ty natomiast wyglądasz pięknie. Promieniejesz. Wojownicy muszą cię rozpieszczać.
- Traktują mnie jak królową. - Ashlyn zamilkła na moment. - Potrzebujesz czegoś? Mogę coś dla
ciebie zrobić?
- Kup mi bilet do domu. Znajdź moją rodzinę. Przynieś mi głowę Reyesa na tacy. Poza tym niczego mi
nie trzeba.
Ashlyn znowu się uśmiechnęła, jak kobieta do kobiety.
- Reyes nie jest taki zły. Czasami trudny, ale kochany.
- Ujęła Danikę za rękę i pociągnęła w stronę łóżka. - O nic nie powinnaś się martwić. Wiele się
zmieniło. Panowie już nie rządzą. Anya i Cameo trzymają ich krótko. Poznałaś je? Nie. Polubisz obie.
Znajdziemy sposób, żeby uratować twoją rodzinę. Na pewno znajdziemy. Chłopaki
106

pomogą. Mają złote serca, trzeba tylko trochę lepiej ich poznać.
- Ash, to demony. Najprawdziwsze demony z piekła rodem.
- Wiem.
Danika gapiła się na przyjaciółkę niepewna, czy aby dobrze usłyszała.
- Wiesz? I pomimo wszystko mieszkasz tutaj? Z własnego wyboru? Przez nikogo nie przymuszana?
- Tak. - Ashlyn spojrzała na Danikę spod rzęs. - Mało tego, niedługo pojawi się na świecie mały
demonek. Maddox i ja spodziewamy się dziecka. - Mrucząc ze szczęścia, Ashlyn przesunęła dłonią po
lekko zaokrąglonym brzuchu. - Nie mogę się doczekać.
- Ash, gratulacje. - Danika naprawdę cieszyła się szczęściem przyjaciółki. - Jesteś pewna, że
Maddox...
- Będzie wspaniałym ojcem - oznajmiła Ashlyn z głębokim przekonaniem.
Pod warunkiem, że moja wraża robota mu w tym nie przeszkodzi. Nowy problem. Danika zamknęła
oczy. Jeśli zaszkodzi Maddoksowi, skrzywdzi Ashlyn, najsłodszą istotę, jaką spotkała. A dziecko? Jak
Łowcy potraktują potomka demona?
- Co się stało? Zbladłaś okropnie.
- Głowa mnie rozbolała - skłamała Danika.
- Biedactwo. Tyle przeżyłaś przez ostatnie miesiące. Kiedyś poleciałaś z Aeronem do miasta po
tylenol dla mnie, teraz mam okazję zrewanżować się za tamto poświęcenie. - Ashlyn uściskała
przyjaciółkę. - Od tamtego czasu w domu jest potężny zapas tylenolu, na wszelki wypadek. Zaraz ci
przyniosę.
Rozległy się kroki, skrzypnęły drzwi. Wpakowałam się. Strasznie, koszmarnie zabrnęłam w sytuację
bez wyjścia. Nie może przecież skrzywdzić
105

Ashlyn. Na samą myśl o takiej ewentualności robiło się jej niedobrze.
Danice nie było dane rozważyć, jak ma wypełnić swoje zadanie, oszczędzając Ashlyn. Drzwi
otworzyły się z impetem, Danika natychmiast uniosła powieki. W progu stał wojownik, którego nigdy
nie widziała. Był wysoki, mocno zbudowany jak cała reszta, ale miał twarz typowego Amerykanina i
brązowe oczy młodego baseta.
- Kim jesteś? Czego tu szukasz? Gdzie Reyes?
- Jestem Sabin. - Uff, Danika nigdy chyba jeszcze nie słyszała równie aroganckiego głosu. Zamknął
drzwi, ale nie podszedł bliżej. - Chciałem zadać ci kilka pytań. Nie wiem, gdzie jest Reyes.
- Wyjdź, jeśli łaska. - Miała ochotę chwycić za sztylet. Spokojnie. Nie trać głowy. Nie zdradzaj, że
masz broń. Chodziłaś na kursy samoobrony, wiesz, co robić, gdyby zaatakował. Gardło, oczy, krocze.
W tej kolejności.
Sabin ani myślał wychodzić. Oparł się o drzwi i założył ręce na piersi. Był przystojny. Mocne, surowe
rysy. Kobiety musiały za nim szaleć. Ona najchętniej wyrwałaby mu serce z piersi.
- Jesteś jednym z nich.
Zrobił kilka kroków, zreflektował się i cofnął pod drzwi. Dlaczego?
- Jednym z których?
Była zdumiona jego spokojem. Tylko to niesamowite spojrzenie, ostre, jakby przecinał ją wzrokiem
na pół.
- Jesteś demonem.
- Reyes powiedział ci, że jesteśmy demonami?
- Tak.
W ciemnych oczach pojawił się groźny błysk.
- Wątpię, żeby z niego był taki niegrzeczny chłopiec.
108

Spędziłaś ostatnio trochę czasu z Łowcami, idę o zakład, że to oni ci powiedzieli.
- I?
- Ciekawe, że nie pytasz mnie, kim są Łowcy i jaki cel im przyświeca.
Niech to! Uniosła wysoko głowę.
- Wiem od Reyesa. - Prosił cię, by ta rozmowa została między wami. Wrr! Nie mogę mieć wyrzutów
sumienia, że wydałam go przed jego przyjacielem. A ten facet nie obudzi we mnie poczucia winy
tylko z tej racji, że porwali mnie Łowcy.
- Jakie zadanie ci dali? Powiedz, a może daruję ci życie.
Czuła, jak krew w żyłach zamienia się w lód. Na pewno zbladła.
- Kazali mi zabić was - powiedziała, trzymając się możliwie blisko prawdy. Tak było najbezpieczniej.
Sabin osłupiał. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi.
- Będziesz próbować?
Źrenice Daniki zamieniły się w maleńkie szparki.
- Zależy, czego się dowiem o swojej rodzinie. Sabin wyjął sztylet, szmatkę i zaczął polerować broń
z obojętną miną.
- Nie pozwolę, żeby coś złego spotkało moich przyjaciół. W życiu.
Piekący ból w piersi.
- A ja nie pozwolę, żeby coś złego spotkało moją rodzinę. - Boże, oby wszystko było dobrze. - Mam
się bać twojego sztyletu? - Owszem, bała się. Sukinsyn. Nie, nie okaże lęku. - Musiałbyś się bardziej
postarać. - Oby nie.
- Jesteś teraz na ich radarze. Wiesz o tym? - Mówił od niechcenia, jakby w ogóle nie słyszał jej słów. -
Łowcy nie odczepią się od ciebie. Jeśli ich zdradzisz i przejdziesz na naszą stronę, w co wątpię, będą
na ciebie polować,
107

dopóki cię nie pojmają. A potem zamęczą na śmierć torturami. O ile ja ci daruję życie, oczywiście.
- To znaczy, że tak czy inaczej czeka mnie marny koniec? - Zaśmiała się znowu tym brzydkim,
zgrzyt-liwym śmiechem. Radość, która ją ogarnęła na widok Ashlyn, wydawała się mglistym
wspomnieniem. - Uwaga, news medialny. Sama zdążyłam to zrozumieć jakiś czas temu, palancie.
Nieznaczne drgnięcie warg. Rozbawiła go? A może zirytowała?
- Tortury Łowców to dziecinna igraszka w porównaniu z tym, co ja ci zrobię, jeśli tylko zobaczę, że
zagrażasz moim przyjaciołom. Zanim podejmiesz jakiekolwiek działanie. Nie oni są źródłem
wszelkiego zła i problemów tego świata. Zasługują na to, żeby żyć szczęśliwie.
Coś ją uderzyło w suchym tonie jego głosu.
- Ty nie zasługujesz?
Puścił pytanie mimo uszu. Reyes i jego przyjaciele byli mistrzami przemilczeń i uników. Odpowiadali
wyłącznie na pytanie, na które mieli ochotę odpowiedzieć, inne ignorowali, jakby w ogóle nie padły.
- Wiedz, że moja rodzina jest dla mnie wszystkim i skręcę kark każdemu nieśmiertelnemu, który
choćby pomyśli o skrzywdzeniu ich.
- Mówisz jak prawdziwy Łowca. - Sabin pokręcił głową. - Spróbuj tylko skręcić któremuś kark, jak to
nazywasz, i będziesz musiała pożegnać się ze swoim pięknym światem. W razie ich śmierci demony
wydostaną się na wolność i zapanuje chaos, jakiego nikt nie widział.
- Ratowanie moich najbliższych warte jest każdej ceny.
- Mogę powiedzieć podobnie: będę chronił swoich
110

najbliższych za każdą cenę. - W głosie Sabina zabrzmiało ostrzeżenie.
Moja rodzina musi się ukrywać z mojej winy. Danika pobladła. Czy rzeczywiście ponosiła całkowitą
odpowiedzialność za wszystko, co zdarzyło się w ostatnich miesiącach? Może coś przeoczyła, może
mogła uczynić więcej, zdobyć się na większy wysiłek, walczyć bardziej zaciekle?
Jeśli zginą, to będzie moja wina.
Piekące łzy napłynęły jej do oczu. Łzy żalu i przerażenia. Ponosiła odpowiedzialność. Tamtego
wieczoru, kiedy Lucien i Aeron pojawili się w hotelu, sparaliżował ją strach. Nie krzyczała, nie
wzywała pomocy. Pozwoliła się związać, zabrać całą rodzinę i zawieźć do twierdzy.
Jak mogła być taka... bierna?
Sabin spojrzał na nią ze zrozumieniem.
- Może sama zajmiesz się sprawą? Oszczędzisz mi kłopotu.
To znaczy, ma się zabić. Nie znał jej zupełnie. Danika nigdy nie brała pod uwagę samobójstwa. Zbyt
dobrze pamiętała, jak strasznie cała rodzina przeżyła próbę targnięcia się na życie, podjętą kiedyś
przez babkę. Zapłakana twarz matki, łkanie po kątach, pełne rozpaczy szepty. I kłamstwa. Babcia
miała wypadek, musi wyjechać na kilka miesięcy, żeby wrócić do zdrowia.
Za zamkniętymi drzwiami mówiło się coś zupełnie innego. Dlaczego to zrobiła? Ma przecież
wspaniałe życie. Żadnych powodów, żeby kończyć z sobą.
Zabawne, że słowa te padły z ust jej ojca. On też miał wspaniałe życie, a jednak wkrótce po załamaniu
babki spakował swoje rzeczy i wyniósł się, żeby zacząć wszystko od początku. Boże, skąd brały się te
depresyjne zachowania?
Drzwi się nagle otworzyły, wszedł skrzywiony Reyes,
109

zaraz za nim Lucien. Na widok Reyesa serce zabiło jej szybciej. Serce zdrajczyni...
Wróg, napomniała się. Ile razy będzie musiała to sobie powtarzać? Dlaczego jej umysł nie przyjmuje
do wiadomości zasadniczego przesłania? Próbowała odwrócić wzrok, ale nie mogła nie zauważyć
paskudnego cięcia na policzku.
Panowie musieli się pobić. Obaj mieli posiniaczone twarze, zadrapania, opuchnięte wargi. Obaj byli
brudni, jakby tarzali się w błocie. Na T-shircie Reyesa dojrzała ślady krwi. Widać był tym, który
bardziej oberwał.
Nie będę się przejmowała Reyesem.
Wnieśli z sobą zapach róż i... zbuczych jaj. Zmarszczyła nos z obrzydzeniem. Ugh.
Reyes zobaczył Sabina i skrzywił się jeszcze bardziej. Spojrzał na nieproszonego gościa, na Danikę,
znowu na gościa. Już wściekły, zacisnął dłonie i podszedł do Sabina.
- Co tutaj robisz?
- Ktoś musiał ją przepytać - oznajmił Sabin, unosząc wysoko brwi. - Ty tego nie zrobiłeś, to ja się
podjąłem.
- Żaden z was nie ma prawa się do niej zbliżać. Stali naprzeciwko siebie napięci, gotowi do walki.
Gdyby Danika nie była tak zdegustowana i wystraszona, bawiłaby się widokiem dwóch kogutów.
- Żyje, prawda? W czym problem? Reyes zwilżył wargi językiem.
- Nic ci się nie stało?
- Nie. Dziękuję, że pytasz - oświadczył Sabin.
- Nie ciebie pytam. Daniko, wszystko w porządku? - Reyes nie odrywał morderczego spojrzenia od
Sabina.
Fizycznie?
- Wszystko w porządku. - Tylko ten straszny ucisk w gardle.
112

Reyes odsunął Sabina tak gwałtownie, że ten się zachwiał.
- Nie waż się do niej więcej zbliżać.
Danika wstrzymała oddech. Oczekiwała, że Sabin rzuci się na Reyesa i zaczną tarzać się po podłodze.
Nie rzucił się.
- Wyświadczyłem ci przysługę, chłopcze. Powinieneś mi podziękować.
Danika podeszła do nich. Nie wiedziała, co chce zrobić czy powiedzieć. Nie musiała się zastanawiać:
Lucien stanął przed nią, zagrodził drogę.
- Dość tego - powiedział do przyjaciół. - Sabin, przygotuj swoją grupę. Rano wyjeżdżamy do Rzymu.
- To nie koniec - powiedział Sabin.
- Wiem. - Zmęczone westchnienie.
- Dlaczego plany uległy zmianie? - Reyes zwrócił się do Luciena.
- Research, który przeprowadzaliśmy w domu, nic nie dał. Wracamy do świątyni i dalej będziemy
szukać tam tropów.
Po skórze Reyesa przebiegło wyładowanie elektryczne. Antycypacja? Myśl, że zostanie z nią w
twierdzy sam? Danika szeroko otworzyła oczy. Czy to ważne? Ostatnio nieustannie miała do
czynienia z nadnaturalnymi zjawiskami. Jeszcze trochę, a bezpowrotnie zapomni, co znaczy
normalność.
Czy kiedykolwiek była normalna?
Kiedy była mała, jej koleżanki z klasy bawiły się w Barbie, ona bawiła się w anioła. Udawała, że ma
skrzydła, lata nad boiskiem i walczy ze złymi mocami. Kiedy zło rzeczywiście zapukało do jej drzwi,
zwinęła się w kłębek i wzywała mamę.
Nigdy już się tak nie zachowa.
- To nie koniec - powtórzył Sabin i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami.
111

Damka została sama z Reyesem i Lucienem. Nie trać odwagi. Wysunęła hardo brodę.
Reyes odwrócił się do niej powoli. Ściągnięte rysy, nieprzytomne, nawiedzone spojrzenie.
- Miałaś łzy w oczach, kiedy wszedłem. - Muskuł na skroni drgnął kilka razy w nerwowym tiku. -
Sabin zasiał jakieś wątpliwości w twoim umyśle?
Tik zwykle oznaczał, że przez duszę Reyesa przetacza się burza. Nie znała go zbyt dobrze, ale to
akurat wiedziała.
- Wątpliwości? Reyes kiwnął głową.
- Wątpliwości dotyczące twojego postępowania, ciebie samej...
- Nie. Ostrzegł mnie tylko, że będzie ze mną źle, jeśli spróbuję wam szkodzić.
- On nie wypowiada wątpliwości głośno. Sączy je do twojego mózgu.
- O czym ty mówisz? Jedyna wątpliwość, która przyszła mi do głowy... - Dobry Boże. Danika
zatchnęła się z wrażenia. - To jego demon? Na tym polega jego siła? Zasiewa w umysłach ludzi
wątpliwości? Zaczynają powątpiewać w słuszność własnego postępowania... Zaczynają wyrzucać
sobie, że coś zrobili albo czegoś nie zrobili?
Kiwnięcie głową.
Przypomniała sobie ponure myśli, które nachodziły ją w obecności Sabina.
- Sukinsyn. Zabiję go. - Rzuciła się do drzwi. Znajdzie go i...
Reyes chwycił ją za ramiona i przytrzymał, dopóki się nie uspokoiła.
- Czym się posłużył przeciwko tobie? - Reyes ujął delikatnie twarz Daniki w dłonie.
112

Nie odsunęła się. Ofiarował jej pociechę, którą przyjęła z wdzięcznością. Potrzebowała tego.
- Użył mojej rodziny. Zaczęłam myśleć, że to wszystko moja wina.
Reyes gwałtownie pokręcił głową.
- To wina bogów, nasza, ale nie twoja.
Łzy znowu napłynęły jej do oczu. Miała wrażenie, że przez ostatnie pół godziny nie robiła nic innego
poza powstrzymywaniem się od płaczu.
Przycisnął mocniej dłonie do jej policzków.
- Jesteśmy wojownikami i jesteśmy nieśmiertelni. Byliśmy uczeni zabijać. Jaką krzywdę mogłabyś
nam wyrządzić?
- Jeszcze - powiedziała po prostu. Tak dobrze było czuć jego dotyk. Jak mogła myśleć, że powinna
trzymać się od niego z daleka?
- Nic się nie zmieni.
- Tego nie wiadomo. - Wtulić twarz w zagłębienie między ramieniem i szyją. Wdychać jego zapach.
Nie poruszyła się, ale była to jedna z najtrudniejszych chwil w życiu Daniki.
Reyes uśmiechnął się.
- Jesteś bardzo uparta.
Ten uśmiech zupełnie ją rozbroił. Zwykle irytował się, srożył, wściekał, klął, ale nigdy jeszcze nie
uśmiechnął się. A teraz cudowny uśmiech rozświetlał twarz, sięgał oczu, zamieniając je w płynny
miód.
Przeszedł ją dreszcz i odsunęła się od Reyesa. Dość tego. Dość pocieszania. Nie może ulegać
emocjom. Nie wolno ci przeżywać takich uniesień. Naprawdę powinnaś trzymać się z dala od niego.
Gdyby się teraz nie cofnęła, pewnie padłaby w jego objęcia, zaplotła dłonie na jego karku i pocałowała
go.
Reyes opuścił ręce, westchnął. Danika wbiła paznokcie
115

w dłoń. To jest rzeczywistość, mówiła sobie. Rzeczywistość przepełniona cierpieniem, desperacją.
Determinacją. Nie ma w niej miejsca na romantyczne przeżycia. Na wzdychanie do Reyesa.
- Przyniosłam ty...lenol - wyjąkała Ashlyn. Otworzyła dłoń, na której leżały dwie biało-czerwone
kapsułki. W drugiej dłoni trzymała szklankę wody. - Przepraszam, nie chcę przeszkadzać.
- Nie przeszkadzasz - uspokoił ją Lucien. Reyes cofnął się o kilka kroków.
Cholera. Zapomniała zupełnie, że Lucien cały czas był w pokoju.
- Dziękuję za proszki - Danika zwróciła się do Ashlyn, szczęśliwa, że przyjaciółka przerwała trudną
scenę. Wcześniej skłamała, ale teraz głowa rozbolała ją naprawdę. Połknęła kapsułki i popiła
solidnym łykiem wody.
- Ashlyn, dziękuję, że zaopiekowałaś się moją... - zaczął Reyes. - Daniką.
- Żaden kłopot. - Ashlyn spojrzała na obu wojowników, jakby chciała odkryć, co się dzieje, ale przez
grzeczność o nic nie pytała. - Przepraszam, że tak długo to trwało, ale po drodze spotkałam Maddoksa
no i... Mogę coś jeszcze zrobić dla ciebie?
Danika pokręciła głową. Miała ochotę uczepić się ramienia przyjaciółki, wyjść z nią z pokoju i nigdy
więcej nie wrócić.
- Nic mi nie trzeba.
- Przepraszam za spóźnienie. Ashlyn powiedziała mi.... - W sypialni pojawiła się kobieta, której
Danika nigdy wcześniej nie widziała. Wysoka, o jasnej karnacji. Absolutna piękność. Nosiła krótką,
głęboko wyciętą błękitną sukienkę i dobrane kolorem szpilki z paskiem w kostce. Błękitne oczy
omiotły pokój szybkim spoj-
114

rzeniem, na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Świetnie. Tajne zebranie. Jestem Anya.
- Miło cię poznać - dopełniła formalności Danika. Ashlyn wspomniała o niej, ale nie powiedziała,
czyją jest dziewczyną. W każdym razie musiała być otoczona serdeczną miłością, bo Danika nigdy
chyba nie widziała szczęśliwszej istoty.
Lucien westchnął.
- Co knujesz, Anyu? Kiedy tak szczerzysz zęby, wiem, że coś ci chodzi po głowie.
Oszpecony Lucien był jej facetem? Wow. Piękna i Bestia.
Zachwycająca istota okręcała kosmyk włosów na palcu. Posłała Lucienowi wyzywające spojrzenie z
serii i-co-mi-zrobisz?
- Nawiązuję więź z tą małą. To wszystko. - Błękitne oczy skierowały się na powrót ku Danice. -
Chłopaki dobrze cię traktują, cukiereczku?
- Ja... ja... -Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Owszem, wyjąwszy Sabina, traktowali ją chyba dobrze, to
znaczy Reyes traktował ją całkiem przyzwoicie, z innymi nie miała jeszcze okazji się spotkać, ale z
coraz większym oporem myślała o zadaniu, które miała wypełnić.
- Gdybyś miała jakieś zażalenia, zgłoś się do starej Anyi, a ja osobiście powyrywam im serca z piersi.
Przysięgam ci, co nie znaczy, że można mi ufać. Lubię kłamać. Lucien, skarbeńku, kiedy wrócisz?
Chciałam wydać przyjęcie powitalne dla Willa, chciałam, żebyś pomógł mi udekorować świetlicę.
Lucien potrząsnął głową, jakby nie wierzył własnym uszom.
- Myślę o balu maskowym z tematem „potwory nocy". Co ty na to?
Danika nie była w stanie nadążyć za Anyą, ale Ashlyn
117

nie miała z tym najmniejszych trudności, sądząc po wyrazie twarzy.
- Nie będzie żadnego przyjęcia. Mamy na głowie za dużo kłopotów: Łowcy, artefakty, puszka, Bóg
wie co jeszcze. Daniko, daj znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, dobrze? - I Ashlyn wyciągnęła
Anyę z pokoju.
Słodkie dziewczyny. Bystre. Czemu zadały się z wojownikami? A ja? Co ja tu robię? Danika
westchnęła. O jakich artefaktach mówiła Ashlyn?
- Jestem gotowa - oznajmiła, wracając do najważniejszego tematu. - Gdzie jest Aeron?
Reyes i Lucien wymienili mroczne spojrzenia.
- O co chodzi? - zaniepokoiła się Danika. Reyes spojrzał na nią.
- Aeron jest tutaj, w twierdzy. Nie mogła dłużej czekać.
- Zabierz mnie do niego. Teraz, zaraz. Proszę. Chcę go zobaczyć.
- Jest skuty łańcuchami, ale nie możesz podchodzić za blisko. Obiecaj, że zachowasz bezpieczny
dystans.
Obiecałaby mu nawet gwiazdkę z nieba.
- Zgoda. - Bała się, że jeśli Aeron nie odpowie na jej pytania, gotowa rzucić się na niego. Może nawet
doda pozycję numer dwa do listy swoich ofiar. Gdyby jej instruktor samoobrony mógł ją teraz
widzieć...
Reyes wzniósł oczy do sufitu, jakby zanosił do nieba modły o wsparcie.
- Dobrze. Chodźmy. Miejmy nadzieję, że uzyskasz odpowiedzi, których szukasz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Kiedy Reyes był jeszcze wojownikiem w służbie bogów, staczał walki z istotami, o których dzisiaj
wspomina się już tylko w baśniach i legendach. Był wśród nich Cerber, trzygłowy pies strzegący bram
piekieł, była Chimera, z głową lwa, ciałem kozy i ogonem węża, były harpie „pięknowłose", kobiety o
ptasich ciałach. Ze wszystkich tych potyczek wychodził poturbowany, poraniony. W tamtych czasach
ból nie był jeszcze rozkoszą.
Pierwsze lata z demonem, spędzone w starożytnej Grecji, były trudne. Nie umiał zapanować nad
bestią, którą obdarowali go bogowie. Ból kazał mu zabijać, zadawać cierpienie, W końcu ludzie
zaczęli się bronić, kontratakować. Tracił członki, czekał, aż odrosną, znowu tracił to rękę, to nogę.
Kilka razy omal nie dał głowy, ale nigdy nie doświadczył takiego lęku, jaki odczuwał teraz.
Za chwilę Danika miała stanąć twarzą w twarz z oszalałym, owładniętym żądzą zabijania Aeronem.
Demon doprowadził go do takiego stanu, że zaczął odgryzać sobie dłoń, żeby uwolnić się z oków. Na
szczęście Lucien i Reyes pojawili się w porę: zdołał tylko nieznacznie naruszyć skórę na nadgarstku.
Co będzie, jeśli na widok Daniki jego siły nagle ulegną
117

zwielokrotnieniu i zrzuci łańcuchy, rzuci się na dziewczynę z obnażonymi zębami? Dość.
Reyes miał ochotę chwycić Danikę, przerzucić ją sobie przez ramię i wynieść z twierdzy jak najdalej.
Ale ona uparła się, że musi usłyszeć odpowiedzi na swoje pytania.
Proste. Jej życzenia były ważniejsze od jego życzeń.
Zszedł na najniższy poziom podziemi. Danika szła za nim, Lucien zamykał pochód. Przebyli drogę z
przytulnych, domowych wnętrz, przez poziom składów i magazynków, na którym panował
umiarkowany ład, mówiąc oględnie. Na najniższy poziom, gdzie znajdowały się lochy, w zasadzie
nikt nigdy się nie zapuszczał, ta część twierdzy była niejako pozostawiona samej sobie, zapomniana:
odłamki kamieni zaścielały posadzki, wszędzie grube warstwy kurzu i pajęczyny, dojmujący zapach
wilgoci. Reyesa ogarnęły wyrzuty sumienia. Jak mogę traktować swojego przyjaciela w ten sposób?
Prawdziwy Aeron, dawny Aeron nie chciał zabijać, zdjęty nienawiścią do samego siebie błagał o
śmierć. Tak czy owak nie zasługiwał na tkwienie w miejscu, które w oczach Anyi było stokroć
bardziej ponure od samego Tartaru.
Do diabła z bogami, którzy zamienili Aerona w mordercę, a z Reyesa zrobili strażnika więziennego.
Na szczęście żaden z wojowników nie zszedł z nimi. Przygotowywali się do wyjazdu do Rzymu,
pakowali sprzęty, które miały im się przydać podczas poszukiwań w świątyni. Reyes nie był pewien,
czy pojedzie z przyjaciółmi. Oczywiście zależało mu na znalezieniu puszki Pandory, tak jak zależało
mu na ostatecznym pokonaniu Łowców, ale niechętnie myślał o ciąganiu Daniki po świecie.
Mogła mu znowu uciec, a on nie miał żadnych gwarancji, że ją odnajdzie. Mogła zginąć z rąk
Łowców.
120

Był coraz bardziej przekonany, że nie potrafi bez niej funkcjonować. Nie rozumiał tego, nie podobało
mu się to, ale tak właśnie rzeczy się miały. W obecności Daniki demon cichł, on sam też się uspokajał.
Danika zakasłała.
Reyes obejrzał się. Machała ręką, usiłując rozproszyć chmurę kurzu unoszącą się wokół jej głowy.
- Chcesz wrócić na górę? Byłbym niepocieszony, gdyby ta wyprawa miała ci zaszkodzić.
- Zakasłałam. Jakoś to przeżyję. Prowadź. Doszły ich pomruki irytacji:
- Nie chcę się bawić w Nadgarstek i Krew. Mówiłem ci, przestań.
Przynajmniej Aeron nie wrzeszczał.
Reyes wziął zakręt korytarza i zatrzymał się przed zamkniętym kratą lochem. Znieruchomiał tak
gwałtownie, że Danika wpadła na niego i zatoczyła się do tyłu. Reyes zaklął, zrobiło mu się gorąco,
jakby ciało stanęło w płomieniach. Zapach Daniki wypełnił nozdrza: burza z piorunami i niewinność.
- Zostań tutaj - nakazał ochrypłym głosem. Był zakłopotany. Inni, nawet Danika, nie mogli widzieć, że
jej pragnie, nie zważał na to, nie chciał tylko, by ktokolwiek się domyślał, jak bardzo jej pragnie. Jego
samego porażała intensywność własnych odczuć. Poza wszystkim bał się, że mogłoby to zostać
wykorzystane przeciwko niemu.
- Dlaczego mam tu zostać?
Głos jej drżał. Ucieszyło go, że ona też zareagowała.
- Chcę najpierw sprawdzić, w jakim jest usposobieniu. -1 zobaczyć, jak wyglądają nadgarstki, ale tego
nie powiedział już głośno. - Jeśli jest spokojny, będziesz mogła podejść do krat. Do środka nie
wejdziesz pod żadnym pozorem. Rozumiesz?
- Tak.
119

- Możesz zadawać mu pytania, ale nie obrażaj go, nie prowokuj jego... gniewu.
- W porządku, rozumiem. Trzymaj się na odległość, bądź miła. Idź już do niego.
Reyes nie ruszył się.
- Nie bój się go. Jestem przy tobie i nie pozwolę, żeby stało się coś złego.
- Jeśli zaraz nie pójdziesz, pęknę.
Reyes spojrzał na Luciena, który przyglądał mu się z surowym wyrazem twarzy.
- Zostań z nią. Proszę.
Danika jęknęła. Nie chodziło o to, że traktował ją jak dziecko, którym trzeba się opiekować. Po prostu
nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie będzie mogła zadać Aeronowi pytania.
Lucien skinął głową.
Reyes odwrócił się, zrobił kilka kroków. Chciał jeszcze spojrzeć na Danikę. Widok jej twarzy był mu
bardziej potrzebny niż powietrze. Chciał dodać jej otuchy, pocieszyć. Wziąć w ramiona. Gdyby się
obejrzał, tak właśnie by się stało. Nie byłby w stanie odejść.
Reyes otworzył kratę, wszedł do lochu. Aeron siedział skulony w kącie, mamrotał coś pod nosem. Na
widok Reyesa umilkł.
Był potworem - obnażone, ostre zęby, rozszerzone źrenice i głód mordu w oczach, ale ciągle
pozostawał przyjacielem, którego Reyes kochał.
- Wyjdź - warknął.
Reyes zamrugał zdumiony. Nie słyszał już demona, to był głos dawnego Aerona. Czyżby żądza mordu
osłabła? Nastąpiła jakaś zmiana?
- Widzę, że trochę oprzytomniałeś. - Nadgarstki prawie się zagoiły. - Szalałeś, kiedy przyszliśmy po
ciebie
122

z Lucienem. Przepraszam, jeśli zrobiliśmy ci krzywdę, transportując cię tutaj.
- Uwolnij mnie, mam zadanie do wykonania.
- Dwa tygodnie temu byłeś wdzięczny, że zakułem cię w łańcuchy. Nie chciałeś myśleć o tym, co
masz do zrobienia. Błagałeś, żebym cię zabił.
- Już nie jestem wdzięczny. Te kobiety muszą zginąć. A więc jednak żądza krwi nie odeszła go.
- Zatem nadal żyją? Wszystkie cztery? - Udzieliło mu się napięcie Daniki.
W oczach Aerona pojawiło się coś jak poczucie winy. Poczucie winy, zarazem piękne i przerażające.
Piękne, bo wskazywało, że gdzieś w potworze kryje się dawny Aeron. Przerażające, bo oznaczało, że
rodzina Daniki nie żyje albo że nie wszystkie jej ukochane osoby żyją.
Reyes jęknął. Tak bardzo chciał usłyszeć dobrą wiadomość. Teraz mógł się tylko modlić, że chociaż
jedna z kobiet przeżyła.
- Aeron. Powiedz mi, co z nimi. Milczenie.
- Proszę. - Reyes gotów był błagać. Nadal nic.
- Odpowiedz mu! - zawołała Danika.
Aeron znieruchomiał, przestał oddychać. Oczy zrobiły się szkliste, zabłysły czerwonym blaskiem, nie
było w nich już poczucia winy. Nagle skoczył na równe nogi, rozpostarł skrzydła. Ostre końce tarły o
ściany lochu.
Reyes nie cofnął się. Aeron chciał atakować, niech zatem próbuje. Lepiej, że rzuca się na niego niż na
Danikę.
Łańcuch na szyi Aerona zatrzymał go o kilka cali od Reyesa. Owionęła go woń siarki. Aeron był tak
blisko piekła, że jeszcze przez wiele dni miał cuchnąć piekielnym odorem. Reyes niemal żałował, że
jego demon znał
121

drogę, że pomógł mu zagrzebać przyjaciela głęboko pod ziemią.
- Dziewczyna. - Aeron zacisnął dłonie na gardle Reyesa. - Chcę ją.
- Moja - wykrztusił Reyes. - Powiedz mi o jej rodzinie.
- Umieraj!
- Powiedz mi.
Słyszał, jak Danika zatchnęła się z przerażenia: cichy, krótki, zdławiony okrzyk. Wydawało mu się, że
Lucien rzucił ostrzeżenie.
- Powiedz - powtórzył ledwie słyszalnym głosem. Odrzucił sztylet, nie chciał go użyć przeciwko
Aeronowi. Chwycił przyjaciela za nadgarstki. Jeśli ma ryzykować gardło dla uzyskania odpowiedzi,
niech i tak będzie.
Aeron coraz mocniej zaciskał palce. Ból stawał się upojny, uderzał do głowy. Demon mruczał,
uszczęśliwiony.
Jeszcze.
- Ona musi umrzeć - warknął Aeron.
- Ona jest... niewinna.
- Nieważne.
- Kiedyś było ważne. - Nic więcej nie powiedział, umysł spowiła mgła, czuł, jak stopniowo zagarnia
go fala oszołomienia.
Musisz chronić Danikę. Oderwał dłonie Aerona od gardła, ale krtań miał zmiażdżoną, nie mógł
oddychać, krew spływała do żołądka, zalewała wnętrzności.
Umierał. Na jakiś czas w każdym razie.
Zamknął oczy w błogim uniesieniu, tylko umysł krzyczał „Nie!".
- Pomóż mu! - krzyknęła Danika do Luciena. Zacisnęła dłonie na kracie zamykającej loch. Nie
widziała
122

Reyesa. Ten drań zasłonił go swoimi czarnymi skrzydłami.
- Pomóż mu. - Żaden z jej instruktorów nie mówił, co robić w sytuacji, gdy jeden demon atakuje
drugiego demona. - Proszę.
- Przeżyje. - Lucien powoli wyjął pistolet, sprawdził magazynek.
- Nikt nie może przeżyć czegoś takiego. - Spojrzała na broń. W pierwszej chwili pomyślała, że Lucien
chce ją zastrzelić. Zaraz potem przyszła refleksja, że już by to zrobił, gdyby miał taki zamiar.
- Aeron, puść go.
- Nie! - ryknął szaleniec. Minęła chwila.
- A to co takiego? - mruknął Lucien, wyciągnął z kieszeni kulę i wprowadził do komory pistoletu.
Danika trzęsła się, nie mogła tego opanować.
- A jeśli przez przypadek trafisz Reyesa? - Chciała, żeby Reyes... żył? Tak. Uratował ją z rąk Łowców,
przyjął na siebie atak Aerona. Teraz ona go ochroni. Był jej liną ratunkową. W każdym razie tak
myślała. Musiał istnieć jakiś powód, dla którego Reyes stał się dla niej taki ważny.
- Powiedziałem ci, że przeżyje.
Miała wierzyć Lucienowi? Reyes był nieśmiertelny, był demonem, ale czy był całkowicie odporny na
duszenie i kule? Zawsze miał na ciele cięcia od sztyletu, broczył krwią. Widocznie znosił rany,
okaleczenia. Co się stanie, jeśli Aeron spróbuje odciąć mu głowę? Stefano powiedział jej, że
dekapitacja jest najpewniejszym sposobem uśmiercenia nieśmiertelnego. Określenie „najpewniejszy
sposób" oznaczało, że istnieją także inne.
Utkwiła nieprzytomne spojrzenie w Aeronie. Chyba
125

nadal dusił Reyesa, bo nie ruszał się, nie wydawał żadnych dźwięków. Boże. Co to miało oznaczać?
- Ja... odwrócę jego uwagę. Może uda się odciągnąć go od Reyesa. Wtedy go zastrzelisz.
Otworzyła kratę, ale Lucien ją powstrzymał.
- Kula nie jest przeznaczona dla Aerona. - Wskazał brodą kąt celi.
Danika poszła za jego wzrokiem. W kącie stało... coś. Maleńkie, pokryte zieloną łuską, z płonącymi
czerwonymi oczkami i szpiczastymi uszami. I wyraźnie było stworkiem-kobietą.
- Ja go tutaj nie teleportowałem, kiedy przenosiłem Aerona - powiedział Lucien. - Nie jest naszym
przyjacielem. Na pewno.
Co to za stwór? Miała wrażenie, że już to kiedyś widziała. Obserwowała, trochę skołowana figlami
pokracznego maleństwa.
- Demon - powiedział Lucien, jakby odpowiadał na zadane głośno pytanie. Może rzeczywiście zadała
je na głos. Podniósł pistolet, wycelował.
- Uważaj na Reyesa - powiedziała prawie bez tchu. Lucien spojrzał na nią zaskoczony, jakby nie mógł
zrozumieć, dlaczego tak się troszczy o Reyesa.
Aeron trząsł się, warczał jak zwierzę. Co robił? Puściła kraty, zacisnęła dłonie tak mocno, że
paznokcie wbijały się w ciało. Pot spływał jej po plecach, chociaż drżała z zimna.
Stała przy kratach kompletnie bezradna. Bum!
Rozległ się upiorny śmiech. Stwór zaczął skakać po lochu, odbijał się od ścian, łaził po suficie.
- Baw się, baw. Wesoło.
Ja musiałam już widzieć kiedyś tego stworka. Gdzie? W koszmarach sennych? Oczy jej się
rozszerzyły. Oczy-
124

wiście. Ciągle śniły się jej demony z piekła rodem, niewykluczone, że pojawił się i taki.
Lucien strzelił jeszcze raz.
Odpowiedział mu śmiech.
Aeron wyprostował się. Miał krew na ustach, na rękach. Danika wreszcie zobaczyła Reyesa i
przysłoniła usta dłonią. Leżał na ziemi bez ruchu. Miał... zupełnie zmiażdżoną krtań. Płaską.
Powinnaś się cieszyć.
Nie cieszyła się. Łzy napłynęły do oczu. Powinna go nienawidzić, miała dość po temu powodów.
Powinna, powinna, powinna. W tej chwili to słowo nic nie znaczyło. Schyliła się i wyjęła sztylet,
jeden z tych, które ukradła Reyesowi. Nie obchodziło jej, że kradzież teraz się wyda.
Aeron musi umrzeć i ona go zabije. Proste. Był obłąkanym mordercą. Skrzywdził Reyesa, ją też chciał
skrzywdzić, pragnął jej śmierci. Co gorsza prawdopodobnie zabił jej babcię. Dopóki on żyje, jej
rodzina nie będzie bezpieczna. Tak, Aeron musi umrzeć. Teraz albo nigdy.
Weszła do lochu. Lucien zajęty celowaniem do stworka nie zatrzymał jej. Aeron spod zmrużonych
powiek śledził każdy jej ruch.
- Legion - odezwał się Aeron. - Potrzebuję cię. Stwór wskoczył mu na ramię.
- Ja tutaj. - Pogłaskał Aerona po głowie kościstą łapką i coś zaczął mu szeptać do ucha, miękko,
łagodnie.
Aeron rozluźnił mięśnie, z oczu zniknął czerwony blask.
- Danika - odezwał się Lucien.
- Zabierz Reyesa. Jest już wystarczająco zmaltretowany. - Danika ostrożnie posuwała się ku
Aeronowi, centymetr po centymetrze. Nie spuszczając wzroku z Aerona, nachyliła się, szukając pulsu
na szyi Reyesa.
Nic nie wyczuła.
127

Nie wpadaj w panikę. Jest zbyt silny, zbyt witalny. Nie może tu umrzeć. Potrzebował pomocy
medycznej.
- Lucien, na litość boską, zabierz go stąd.
- Nic mu nie będzie. Jestem zajęty tym łuskowatym demonem.
Atakować Aerona czy ratować Reyesa? Nie zastanawiała się ani chwili. Zaczęła ciągnąć Reyesa, ale
był dla niej zbyt ciężki. Zaledwie kilka centymetrów, i musiała odpocząć. Kolejne kilka centymetrów.
Odciągnie Reyesa poza zasięg pazurów Aerona i wtedy będzie mogła zająć się szaleńcem.
Aeron wyprostował się, zacisnął dłonie, gotów w każdej chwili zaatakować.
- Jest twoim przyjacielem - powiedziała z wyrzutem. Kolejnych kilka centymetrów.
- Ale ty nie jesteś moją przyjaciółką.
- Nie, nie jestem.
Uśmiechnął się jakimś upiornym uśmiechem.
- Chcesz mi zrobić krzywdę, mała śmiertelniczko?
- Tak. - Nie miała powodów kłamać. - Chcę cię zniszczyć.
- Spróbuj.
- Poczujesz się lepiej, prawda? Usprawiedliwisz swoje plany wobec mnie. Bardzo dziękuję. Odciągnę
Reyesa i jesteś mój.
O dziwo słowa Daniki podziałały na niego uspokajająco, podobnie jak naszeptywania łuskowatego
stwora.
- Boisz się mnie?
- Ja? Miałabym się bać? Ani trochę. - Kolejnych kilka centymetrów.
- Dlaczego w takim razie nie atakujesz?
- Różnica między nami polega na tym, że ważniejsi są dla mnie inni, nie moje własne pragnienia.
Aeron w jednej sekundzie przestał się uśmiechać.
128

- Niemożliwe, żeby Reyes był dla ciebie ważny. Nie chciała, żeby był. Nie powinien. Ale... Za jej
plecami rozległy się kroki i nie zdążyła sformułować odpowiedzi na wątpliwość wyrażoną przez
Aerona.
- Idzie reszta naszej kompanii. - Lucien zdecydował się wreszcie pomóc. Chwycił ją od tyłu i nie
wiadomo jak, znalazła się w sypialni Reyesa.
Zakręciło się jej w głowie. Kiedy Lucien wypuścił ją z objęć, nie była w stanie ustać o własnych
siłach. Zachwiała się i teraz oszołomiona klęczała na podłodze. Nie poczuła nawet bólu upadku.
- Coś ty, do diabła, zrobił ze mną?
- Zostań tutaj. Próbowała się podnieść.
- Ja nie... - Posłała Lucienowi wściekłe spojrzenie. Lucien zniknął. Nie odpowiedział na jej pytanie,
nie dał
dokończyć zdania. Po prostu rozpłynął się w powietrzu. Przez moment wpatrywała się w pustą
przestrzeń. Sukinsyn! Nie mogła, nie powinna zostawiać Reyesa na dole z tym... zwierzęciem.
Należało zabić bestię. Miałaś możliwość. Wróci tam. Ruszyła chwiejnie ku drzwiom. Potknęła się o
jakieś buty i o mało znowu nie upadła.
- Mówiłem, że masz tutaj siedzieć i nigdzie się nie ruszać.
Odwróciła głowę z cichym okrzykiem. Lucien pojawił się znowu, twardy, nieprzejednany. Podszedł
do łóżka i położył ostrożnie Reyesa. Jęknęły sprężyny.
Danika podbiegła do niego.
- Zajmij się Reyesem - powiedział Lucien, w jego głosie zabrzmiała nuta ostrzeżenia.
- Ja... zajmę się. - Westchnęła. Luciena nie było już w pokoju.
Powoli, z obawą odwróciła głowę, spojrzała na Reyesa. Więził ją i był jej wybawicielem. Demonem i
mężczyzną.
127

Nadal stanowił dla niej zagadkę. Zagrażał jej i ratował. A teraz leżał tutaj pokonany, ze zmiażdżonym
gardłem. Nie oddychał.
Łzy, które tyle razy w ciągu dnia zbierały się pod powiekami, popłynęły po policzkach. Jak ktoś tak
silny mógł... Prawie nic nie widziała, zapłakana, ale miała wrażenie, że klatka piersiowa poruszyła się,
przez krtań przebiegł skurcz. Proszę! Niech to nie będzie przywidzenie. Proszę!
Położyła dłoń na jego sercu. Biło! Nierównym, przyspieszonym rytmem. On żyje!
Szlochając, osunęła się na kolana. Chwyciła go za rękę i poczuła, że palce Reyesa zaciskają się na jej
dłoni: słaby, ledwie wyczuwalny uścisk. Poczuła ogromną ulgę. Nie chciała tego uczucia. Oznaczało,
że nigdy nie będzie w stanie zdradzić tajemniczego wojownika. Demona. Nigdy. Aerona, Sabina tak,
ale nie jego. Wykluczone. Nawet dla ratowania swojej rodziny.
- Jestem tutaj, Reyes. Otworzył oczy.
- Nie próbuj mówić. Chciałam tylko, żebyś wiedział, że jestem przy tobie. Zaopiekuję się tobą. -
Problem polegał na tym, że nie miała żadnego przygotowania medycznego i nie wiedziała, co robić.
Zdławiła zaprawiony bólem śmiech. Raz już znalazła się w podobnej sytuacji, kiedy zachorowała
Ashlyn. Walczyła wtedy o życie swoich najbliższych. Okłamała Reyesa, wmawiając mu, że potrafi
udzielić pierwszej pomocy i jest uzdrowicielką: zajęła się Ashlyn najlepiej, jak potrafiła.
Ashlyn wróciła do zdrowia. Czy Reyes też odzyska siły?
Patrzyła w jego oczy. Nie widziała w nich bólu tylko... rozkosz? Niemożliwe. Ich spojrzenia spotkały
się na
128

moment i Reyes na powrót przymknął powieki. Danika wypuściła powietrze z płuc.
Reyes chciał coś powiedzieć, ale z ust nie wydobył się żaden dźwięk.
- Szkodzisz sobie. Prosiłam, żebyś nic nie mówił. Nie próbuj. My...
- Nie schodź do Aerona beze mnie - wyszeptał. - Obiecaj mi. - Ścisnął mocno jej dłoń. - Ochronię cię.
Chciał ją chronić. Nic dziwnego, że już się przed nim nie broniła, że poszłaby za nim wszędzie, jak
wierny psiak.
- Obiecuję.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Reyes budził się powoli, ale przytomność umysłu wracała znacznie szybciej. Działo się coś dziwnego.
Po pierwsze, czuł ciepły ciężar na piersi. Zwykle budził się zziębnięty. Po drugie, nozdrza wypełniał
zapach burzy i nieba, nęcący, erotyczny. Niebezpieczny dla spokoju jego umysłu. Po trzecie, miał
wrażenie, że jest w raju i mógłby tu już zostać na zawsze.
Demon był innego zdania.
Tłukł się po głowie i ryczał tak głośno, że Reyes zatykał uszy - jakby to miało pomóc. Ciężar na piersi
przesunął się na bok. Ryk się wzmógł. - Dobrze się czujesz?
Głos anioła doskonałe pasujący do niebiańskiego zapachu. Danika. Demon uspokoił się, nie ryczał
już, tylko szeptał. Potrafiła go spacyfikować.
Co w niej było takiego szczególnego? Nie przypominała w niczym kobiet, które spotykał w swoim
długim życiu.
Ashlyn zdjęła z Maddoksa straszliwą klątwę, Anya obudziła w Lucienie pragnienie miłości. Obydwie
zaakceptowały swoich mężczyzn takimi, jacy byli. Danika
132

doprowadzała Reyesa do obłędu. Ona nigdy go nie zaakceptuje. Nawet gdyby zdarzył się cud i
zaakceptowała go, nie mógłby z nią być, demon zniszczyłby ją, odmieniłby ją nieodwracalnie. Nie
nadawali się na parę.
Co nie znaczyło, że jej nie pragnie. Zastanawiał się dlaczego. Była śliczna, inteligentna, odważna, ale
przecież wiele kobiet miało podobne cechy. A jednak spojrzenie żadnej nie przenikało w głąb jego
duszy tak jak spojrzenie Daniki. Żadna nie została przy nim, kiedy umierał.
Tylko Danika.
Szeptał bezgłośnie jej imię. Otworzył oczy. Pierwsze co zauważył, to światło poranka sączące się
przez czarne zasłony - złote plamki na ścianach, na podłodze. Potem aureola jasnych włosów
muskających jego pierś.
- Dobrze się czujesz? - powtórzyła pytanie Danika. Patrzyła na niego z niepokojem, troską. - Aeron
strasznie cię zmaltretował wczoraj wieczorem.
- Wczoraj wieczorem? - Ledwie mógł mówić, każde słowo sprawiało niewysłowiony ból, drażniło
gardło - rozkoszne odczucie. - Twoje włosy. - Dotknął palcami kilku kosmyków. - Znowu są jasne.
- Wzięłam znowu prysznic i zmyłam resztki płukanki.
- Podobają mi się.
Zakłopotana komplementem przygryzła wargę. Och, gdyby tak znowu zatopiła zęby w jego szyi...
- Wczoraj wieczorem? - powtórzył.
- Byłeś u Aerona, w jego lochu.
Teraz sobie przypominał, napłynęły obrazy. Usiadł gwałtownie w pościeli. Zabrał Danikę do
podziemi. Wszedł do lochu Aerona. Kiedy zapytał o rodzinę Daniki, w oczach Aerona pojawiło się
coś na kształt poczucia winy. Tak jakby miał na sumieniu ich życie, a przynajmniej
131

jednej z nich. Potem Aeron zaatakował go i było wspaniale. I on, i demon rozkoszowali się bólem.
Symfonia cierpienia: bicie serca, pulsowanie krwi w żyłach, pomrukiwanie demona. Upajał się męką.
Dani-ka tam była, widziała, co on odczuwa.
Zdjęty wstydem zamknął oczy, ukrył twarz w dłoniach. Ona nie wie, próbował uspokajać sam siebie.
Inaczej nie siedziałaby teraz obok ciebie, nie rozmawiałaby z tobą. Obrzuciłaby cię obelgami,
wyzwała od zboczeńców i dewiantów.
Były kobiety, które akceptowały jego szczególne preferencje. Większość odwracała się jednak z
obrzydzeniem. Przez kilka lat szukał partnerek w klubach sa-do-macho. Wtedy jeszcze były to
zakonspirowane, nielegalne miejsca spotkań. Przychodziły tam kobiety, które lubiły być wiązane,
krępowane, biczowane: dostarczał im takich rozkoszy, one też chętnie zadawały mu ból. Kiedy
odkrył, że zaraża kobiety swoim odchyleniem i że staje się to niebezpieczne, przestał odwiedzać
podziemne kluby. Sam zadawał sobie ból i sam dostarczał sobie rozkoszy. W pewnym momencie,
idąc za radą Parysa, przerzucił się na nauczycielki, bibliotekarki, ale to też nie było żadne rozwiązanie:
albo go przeklinały, zaszokowane, albo rozsmakowywały się w perwersji i zaczynały na oślep
krzywdzić niewinnych ludzi.
Danika odgarnęła mu włosy z czoła. Dotąd taki gest budził w nim zwykle wstręt. Fizycznie nic wtedy
nie odczuwał, ale uświadamiał sobie aż nazbyt dobrze, czego został pozbawiony. Pozostawały
paznokcie rozorywające skórę, zęby wbijane w ciało.
Nadal fizycznie pozostawał odrętwiały, ale emocjonalnie doznanie było prawie tak rozkoszne jak
przeżywanie cierpienia. Nigdy jeszcze nie dotykała go w ten sposób.
134

Twój demon zaraża każdą kobietę, której pragniesz. Zgubisz Danikę, zniszczysz jej duszę. Pamiętaj o
tym.
- Reyes?
Zamrugał, skupił spojrzenie na twarzy Daniki.
- Tak.
- Wystraszyłeś mnie na śmierć.
- Przykro mi. Dobrze się czujesz?
- Tak.
Cofnęła dłoń. Chciał zaprotestować, demon też był zawiedziony. Zdumiał się. Demon jest
niezadowolony? Domaga się pieszczoty?
- Z Aeronem było... jakieś stworzenie. Reyes kiwnął głową.
- Pamiętam.
- Widziałeś je wcześniej? Wiesz, skąd się wzięło?
- Nie widziałem, ale wiem, że to stwór z piekła. - Ból rozpoznał w maleństwie piekielnego brata. - Nie
zawracaj sobie nim głowy.
Pobladła, cała krew odpłynęła jej z twarzy. Cokolwiek sobie pomyślała, nie mogły to być miłe myśli.
- Dlaczego nie broniłeś się, nie walczyłeś z nim?
- Z małym demonem?
- Z Aeronem. Widziałam już, jak się ścieraliście. Nie boisz się go. Jesteś silny i... - zamilkła na
moment, jakby z trudem przychodziło jej stwierdzenie faktu - zaprawiony do walki. Tymczasem stałeś
tam biernie, pozwoliłeś, żeby cię dusił. Reyes wyprostował się. Danika leżała na boku, wsparta na
łokciu. Wspaniałe, jasne włosy spływały na plecy. Miała na sobie dżinsy, które kupił specjalnie dla
niej. Robił zakupy z przyjemnością, z dumą: wybierał ubrania i wyobrażał sobie, że pewnego dnia
będzie oglądał ją w rzeczach, które dla niej wybrał. Miała takie delikatne rysy, jakby spadła na ziemię
133

prosto z nieba. Nie zdziwiłby się, gdyby tak było. Mały, zadarty nosek, zaokrąglone policzki
cherubina, rubinowo-czerwone usta.
Kiedy na nią patrzył, ból ściskał mu pierś. Demonowi bardzo się podobały te bolesne reakcje Reyesa.
Uśmiechnął się krzywo. Może powinien po prostu przyglądać się Danice do końca jej ziemskiej
egzystencji i pozwolić, żeby przeklęty demon sycił się jej widokiem, przestał domagać się od Reyesa
ciągłych samookaleczeń.
Danika kiedyś umrze. Straszna myśl.
- Powiesz mi?
O co ona go pytała? Spróbował odtworzyć ich rozmowę w pamięci. Prawda, Aeron. Sekretna
przyjemność. Miał najlepsze intencje, zanim Ból wziął górę.
- Oberwał ode mnie mnóstwo razy. Byłem mu coś winien.
- Nie. - Danika pokręciła głową. - Nie broniłeś się z jakiegoś innego powodu.
Reyes zachmurzył się. Do diabła, nie może odgadnąć prawdy.
- Z jakiego, twoim zdaniem?
- Chciałeś uzyskać odpowiedzi, dla mnie. Uznałeś, że to najlepszy sposób.
Niech i tak będzie. Dotąd myślała o nim jak najgorzej. Czyżby zaczynała przekonywać się do niego?
- Nadal jesteście przyjaciółmi? - W głosie Daniki zabrzmiał ostry ton. I to byłoby na tyle, jeśli chodzi
o przekonywanie się.
- Nadal jesteśmy przyjaciółmi. - Miał nadzieję, że tak. Kochał Aerona. A Danika... Nie był pewien, co
do niej czuje, co dla niego znaczy. Wiedział tylko, że nie może pozwolić sobie na emocje, które w nim
budziła.
Nie możesz jej mieć.
136

- Dość. - Odwróciła się od Reyesa i wbiła spojrzenie w sufit.
Zmarszczył brwi, zbity z tropu.
- Dość czego?
- Nie wiem. Ten błysk w twoich oczach, kiedy na mnie patrzysz. Denerwuje mnie.
- Nic nie poradzę. Chwila milczenia.
- Między nami nic nie będzie, Reyes. - Głos jej się załamał przy ostatnich słowach.
- Wiem.
Objęła się ramionami.
- Co ja tu robię?
- Nie mogłem zostawić cię u Łowców. - Święta prawda.
- Może powinieneś był.
Teraz już nie miał żadnych wątpliwości, że Łowcy zrobili z niej Przynętę. Czuł, jak żołądek mu się
skręca, zamienia w twardy węzeł. Musi uważać. Musi być ostrożny. Czujny. Nie zdradzać nic, co
mogłoby zaszkodzić przyjaciołom. Musi ją obserwować, pilnować, żeby nie wpuściła tych drani do
twierdzy, nie przekazywała im żadnych informacji. Nie może wiedzieć, gdzie wyjeżdżają. I po co.
Odejść jej nie pozwoli. Zabić też nie zabije, choć tak byłoby najrozsądniej. Przyjaciele zażądaliby
zgładzenia Daniki, gdyby poznali prawdę. Coś podejrzewali, inaczej Sabin nie przepytywałby Daniki.
Czy bardzo ich narażał, pozwalając jej żyć? Czy to ważne? Jestem głupcem. Chyba ją kochał.
Ból zachichotał radośnie, bo miłość wiąże się z cierpieniem. Będzie mnóstwo cierpienia, którym
demon będzie się karmił. Ból serca i duszy, przeradzające się w ból fizyczny, któremu nie sposób
ulżyć.
135

Reyes skrzywił się.
- Nie wspominaj o Łowcach moim przyjaciołom. Pomyślała, że nie musi wspominać. W końcu
odbijali ją z kwatery Łowców całą grupą. Zaśmiała się, ale czuł, że jest spięta.
- Nie wspomnę. Nie mogłabym.
- Dlaczego?
- Wyjechali.
Reyes, wściekły, wyskoczył z łóżka. Podszedł do szafy.
- Kiedy?
- Dzisiaj rano.
- Wszyscy?
- Wszyscy z wyjątkiem Torina. Może ktoś jeszcze został. Nie potrafię dokładnie powiedzieć.
Reyes zatrzymał się przy drzwiach, zamknął palce na nasadzie nosa. Kiedyś wpadłby w dziką furię, że
go zostawili. Teraz chęć bycia z Daniką okazywała się silniejsza niż konieczność odnalezienia
dimOuniak.
- Przyszli po ciebie, ale kiedy zobaczyli, w jakim jesteś stanie, poprosili tylko, żebym koniecznie
przekazała ci wiadomość.
Reyes odwrócił się gwałtownie.
- Przekaż.
- Sabin kazał ci powtórzyć, żebyś przestał zachowywać się jak dupa, przepraszam, i zajął tym, co do
ciebie należy. Co jest w Rzymie? Wspominali o jakiejś świątyni.
Reyes nie odpowiedział. Spojrzał po sobie. Ciągle miał dżinsy, ale był bez broni. Nie podobało mu się,
że Danika zabrała mu wszystkie sztylety. Był wściekły. Danika mogła zrobić z nim, co chciała, kiedy
zapadł w kamienny sen. Wyjął z szafy pudło z bronią. Wszystko było na swoim miejscu. Nic nie
ruszyła. Bardzo dobrze. Nie miał ochoty rewidować jej.
138

- Nic nie ukradłam - oznajmiła z urazą.
Nie do końca jej wierzył. Dotykał po kolei każdego przedmiotu, sprawdził, czy pistolet jest nabity.
Naprawdę musi uważać. Nie powinien trzymać pod ręką gotowej do użycia broni. Zachmurzył się.
Przewiesił półautomat przez ramię i spojrzał na Danikę.
Patrzyła na niego czujnie. Miała tak białą twarz, że mogłaby być Królową Śniegu. Znowu uczuł ból w
piersi. Należałoby ukarać bogów za to, że stworzyli tak piękną istotę.
- Wybierasz się dokądś?
- Może. - Spojrzał na ścianę. Brakowało dwóch sztyletów. Danika starała się zamaskować
„pożyczkę", zmieniając kąt nachylenia sąsiednich.
Nie miał do niej pretensji, nie zamierzał odbierać jej broni. Obraz uzbrojonej kobiety... podniecał go.
Idiota. Czekała tylko, żeby zobaczyć jego krew rozlewającą się po posadzce.
Zadrżał. Będzie musiała wbić mu sztylet w pierś, żeby przelać jego krew. Rozkosz. Gdyby chciała
twojej śmierci, obcięłaby głowę ostatniej nocy.
- Dlaczego nie uciekłaś? Miałaś okazję. Uderzyła się dłonią w czoło i opadła na poduszki.
- Nie wiem. Jestem kretynką.
- Nie zrobiłaś mi krzywdy...
- Mogę tylko powtórzyć: nie wiem dlaczego. Okay? Jesteś wrogiem. Mogłam poderżnąć ci gardło.
Uczyłam się, jak to robić.
Reyes jakby nieco się zdumiał.
- Uczyłaś się podrzynać gardła?
- Tak. Chodziłam na kursy. Nie tylko samoobrony. Wiem, jak skutecznie pokonać przeciwnika. -
Zdjęła pyłek ze spodni. - Już nie muszę się bać.
Przyłożyłem się do tego, że przestała być niewinną
137

istotą, którą poznałem parę miesięcy temu. Nawet nie musiałem jej dotykać. Żałosne. Reyes oparł się
o szafę.
- Nie czyń sobie wyrzutów. Widać nie potrafisz zabić nieprzytomnego człowieka. To bardzo
szlachetne.
- Ty nie jesteś człowiekiem.
No nie jest. Jest demonem. Niemiła świadomość.
- Teraz jestem przytomny. Spróbuj.
- Pieprz się.
- Spróbuj.
- Idź do diabła.
- Spróbuj, Daniko. Dowiedź sobie, że jesteś w stanie mnie pokonać.
- I dać ci szansę, żebyś kontratakował i Bóg wie co mi zrobił? Dziękuję.
- Nie ruszę się. Masz moje słowo. Danika kliknęła językiem o podniebienie.
- Chcesz, żebym zrobiła ci krzywdę?
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że o to właśnie mu chodzi, że do tego ją namawia. Czekał, żeby
zadała mu ból.
Chciał, żeby zerwała się z łóżka, wbiła paznokcie w jego ciało, żeby znowu zatopiła zęby w jego szyi.
Tylko w ten sposób mógł osiągnąć rozkosz i tylko Danika mogła mu ją dać, nikt inny. Nie była już tą
niewinną dziewczyną, którą uprowadzili z hotelu. Nic się nie stanie, jeśli posunie się o krok dalej.
- Jeśli nie chcesz atakować, pocałuj mnie. - Drżał z pożądania, nie kontrolował się już, pragnął jej zbyt
mocno. Jeśli nie chciała zadać mu bólu, musiał wybrać coś innego. Poznać smak Daniki. - Pocałuj -
powtórzył zdławionym głosem: ledwie sam siebie słyszał.
- Idź do diabła - powtórzyła, ale już bez złości, bez gniewu. Ona też go pragnęła.
138

- Jeśli nie podejdziesz, ja pójdę do ciebie.
Nie zaprotestowała. Ciało pokryła gęsia skórka. Oddychała płytko, puls przyspieszył jak szalony.
Podejrzewał jednak, że gotowa go znienawidzić, gdyby ją pocałował. Już go nienawidziła, a byłoby
jeszcze gorzej. Nie chciała go chcieć, ulec demonowi, który ją pojmał, który był odpowiedzialny za
obecny los jej rodziny.
Zrobił kilka kroków.
W oczach Daniki pojawiła się panika.
- Dlaczego to robisz?
Zatrzymał się na środku pokoju. Znowu ten dojmujący ból w piersi.
- Muszę wiedzieć.
- Co musisz wiedzieć?
- Jak smakujesz. - Kolejny krok.
- Co będzie, jak już się dowiesz?
- Przestanę się zastanawiać. Przestanę śnić o tobie każdej nocy, myśleć o tobie każdego dnia, w każdej
minucie. - Jeszcze jeden krok. - Ty też się zastanawiasz, jesteś ciekawa. Myślę, że marzysz o mnie i
zastanawiasz się. Jesteś wściekła na siebie, na mnie, że tak się dzieje, ale to silniejsze od ciebie.
Danika kręciła głową. Tak bardzo pragnął jej dotknąć, dać jej rozkosz, nawet gdyby sam nic nie miał
odczuwać.
Była inna od kobiet, które znał, w końcu musiał to przyznać. Były żywymi istotami, ale nie żyły
naprawdę. W przeciwieństwie do Daniki. Była uosobieniem życia, witalności. Być może przez jeden
cudowny moment mógłby zakosztować tej energii, znaleźć rozkosz w akcie, który nie łączy się z
zadawaniem bólu. Być może na ten jeden moment udałoby mu się zapomnieć o męce, o cierpieniu.
- Nie chcę cię - wykrztusiła.
- Kłamiesz. - Jeśli tego nie zrobi, już zawsze będą
141

prześladowały go pytania, owo upiorne „co by było, gdyby".
Jeszcze dwa kroki i stanął koło łóżka. Danika nie odsunęła się. Podciągnęła kolana pod brodę i
otoczyła je ramionami. Przygryzła wargę.
- Już to mówiłem. Mogłaś po prostu wyjść z tego pokoju, opuścić twierdzę. Nie zrobiłaś tego.
- Chwilowe zaćmienie umysłu. - Spojrzała mu prosto w twarz. Nie miał pojęcia, co chciała zobaczyć,
czego szukała w jego rysach, jego oczach.
- Nie takie chwilowe. Spałem bardzo długo.
- I co z tego? To jeszcze nie znaczy, że mam ochotę całować się z tobą.
Wielkie nieba.
- A co znaczy? Zwilżyła usta językiem.
- Nie masz mi nic do powiedzenia? - Nachylił się powoli.
Danika odchyliła się, ale nie odwróciła, nie próbowała go odpychać. Oparł dłonie na materacu. Włosy
Daniki dotykały jego policzka. Być tak blisko i mieć świadomość, że nie może pozwolić sobie na nic
więcej poza pocałunkiem...
Więcej, dopraszał się demon. Więcej.
- Co znaczy? - nalegał Reyes.
- Za dużo mówisz. - Danika patrzyła na niego złym okiem. Ostre spojrzenie, ostry ton. - Zrób to.
Skończmy sprawę.
Gdyby to było takie proste. Pocałować ją i zapomnieć. Mieć to za sobą. Nie pragnąć już Daniki. Nie
myśleć więcej o niej. Nie przejmować się, jeśli Aeron w końcu jej dosięgnie.
- O czym myślisz? - zapytała Danika już znacznie łagodniej.
140

Była taka piękna, że jej widok bolał.
- Rozmyśliłeś się? Zmieniłeś może zdanie?
- Nie. - Jak mógłby się rozmyślić? - Boję się, że mogę nie dostać od ciebie drugiej szansy.
- Jeśli mamy popełnić głupotę, zróbmy to szybko. - Zmęczona czekaniem ujęła jego twarz w dłonie i
przyciągnęła. Reyes wylądował na materacu. Wciągnął głęboko powietrze, upajając się zapachem
Daniki.
- To nic nie znaczy - oznajmiła.
- Mniej niż nic - skłamał.
- Znienawidzę się potem.
- Ja już siebie nienawidzę.
Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale skutecznie jej to uniemożliwił.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
Dobry Boże. Jak mogłam żyć bez tego? Zanurzyła palce w jego włosach. Reyes położył płasko dłonie
na materacu, uniósł się, tak że tylko ich usta się stykały. Chciała czuć jego ciężar...
Nie powinna. Jej jedyną troską powinien być los rodziny i wydostanie się na wolność. Od chwili kiedy
zobaczyła Reyesa bez przytomności, bliskiego śmierci, nie była w stanie myśleć o niczym innym.
Wszystko nie tak. Ale jak mogło być nie tak, skoro czuła, że wreszcie żyje.
Jeszcze trochę, myślała. Przekona się, jak Reyes smakuje, i stanie się jednym z wielu mężczyzn,
będzie mogła o nim zapomnieć.
Znowu będzie tą rezolutną, bystrą dziewczyną, którą uczyniła z niej matka. Będzie postępowała
odpowiedzialnie, znajdzie sposób, by wydobyć z Aerona potrzebne odpowiedzi. Wtedy opuści
twierdzę i nigdy tu nie wróci. Nigdy.
- Danika - szepnął Reyes. - Jesteś aniołem. Anioł.
- Nie przestawaj.
Danika jęknęła cicho z rozkoszy.
144

- Pododają ci się moje pocałunki? Nie robię ci krzywdy? Powiedz.
- Podobają mi się. Nie robisz mi krzywdy.
Jak dobrze, myślała. Pragnęła czegoś więcej. Pragnęła wszystkiego, co Reyes był w stanie jej dać.
Chciała, żeby się o nią ocierał. Dlaczego się nie ociera? Pożądanie zaczęło opadać. On jest taki
opanowany... Cały czas się kontroluje, wydaje się obojętny, nieporuszony... zdystansowany.
Ona z trudem chwytała powietrze, on oddychał normalnie. Nie wiedziała, co myśleć.
- Ty zacząłeś - powiedziała ze złością. Zaczął, ale był gdzieś daleko, nie angażował się. - Dlaczego?
Wcale mnie nie pragniesz. - Teraz była już wściekła.
Reyes otworzył oczy. Zwykle były ciemne, prawie czarne, teraz widziała w nich czerwony blask i cały
ocean emocji.
Oczy demona.
Przypomnienie, że w ciele Reyesa mieszka zło. A jednak, pomimo wątpliwości, pomimo szkarłatnego
blasku w oczach pragnęła go nadal. Tylko jego, właśnie jego. Dlaczego?
Pociągał ją i odstręczał. Był jednocześnie dobry i zły. Wznosiła się z nim do nieba i wędrowała na
samo dno piekła. Był marą nocną z jej koszmarnych snów i fantazją, uskrzydlonym pragnieniem.
Tylko jego pragnęła i właśnie jego nie mogła mieć. Każdy inny wydawał się przy nim słaby,
wyblakły. Nikt nigdy nie potrafił rozniecić w niej takiego żaru. Tak długo była oziębła, on ją rozgrzał.
Działał na nią jak narkotyk, był pokusą, której nie potrafiła się oprzeć. Już nawet nie chodziło o
Reyesa, raczej o ten żar, który ją ogarniał. Wolała tak myśleć, alternatywa zbyt ją przerażała.
- Zejdź ze mnie - powiedziała.
143

- Pragnę cię. - O ile jej głos brzmiał zadziwiająco spokojnie, to w jego słyszała mękę.
- Kłamiesz - powtórzyła zarzut, który kilka minut wcześniej sformułował pod jej adresem. Próbowała
go odepchnąć, ale nie drgnął nawet. Zachmurzył się.
- Przestań, aniele. Nie chcesz wcale, żebym teraz cię zostawił.
Anioł. Znowu nazwał ją aniołem. Wczoraj w lochu powiedział, że jest jego. Tylko się nie roztkliwiaj,
napomniała się. Mężczyźni różnie ją nazywali, ale żaden nigdy nie zadeklarował tak wyraźnie
„należysz do mnie".
- Nie wiesz, czego chcę - żachnęła się. - Ty też mnie nie pragniesz. - Ciesz się z tego, idiotko.
Reyes posmutniał, wydawał się zakłopotany.
- Pragnę cię, klnę się na bogów.
Podniecenie go odeszło i Danice krew uderzyła do głowy. Kiedy do niej podchodził, erekcja
rozsadzała dżinsy. A teraz nic. Czyżby tak fatalnie całowała?
- Nie każ mi powtarzać, że masz się dźwignąć. Nie wiem, w jaką grasz grę, ale na pewno głupią. Ja...
- W nic nie gram - zapewnił zapalczywie.
- Muszę jeszcze raz zejść do lochu - ciągnęła, jakby go nie słyszała. - Przepytać Aerona.
- Najpierw wysłuchasz, co mam do powiedzenia.
- Reyes, wynocha, już.
- Musimy porozmawiać, Daniko. Posłała mu wściekłe spojrzenie.
- Jeśli zaraz się nie podniesiesz, zrobię ci coś złego. Zamknął oczy.
- Ja nie mogę... Nie jestem...
- Loch. Aeron. Tylko to jest w tej chwili ważne. Czas na rozmowy minął. Czas na całowanie minął.
Koniec. To już za nami. Tego chcieliśmy. Mieć rzecz za sobą. Już nie muszę się zastanawiać, jak
smakujesz. - Niestety, wie-
144

działa, że będzie śniła o tych pocałunkach do końca swoich dni. Będzie snuła fantazje, jak mogłoby
być, co mogłoby się wydarzyć, gdyby naprawdę jej pragnął.
- Daniko, ja...
Przerwał i Danikę zdjęła ciekawość.
- Co? - Serce zabiło gwałtownie. - Powiedz, co masz do powiedzenia, i pozwól mi iść do Aerona.
Znowu ten czerwony blask w oczach, gorący oddech. Reyes przysunął twarz do jej twarzy tak blisko,
że dotykali się nosami.
- Zamilknij wreszcie, ani słowa więcej. Muszę coś ci powiedzieć.
Przez ostatnie miesiące nikt nie liczył się z jej wolą, z jej potrzebami i pragnieniami. Żyła na
marginesie, jak wyrzutek. Jej ukochane osoby zniknęły. Malarstwo, jedyny sposób na zachowanie
normalności, było już tylko wspomnieniem. Teraz nie zamierzała kapitulować.
- Ani słowa, tak?
Uczyła się, jak walczyć. Oparła płasko dłonie na materacu. Ostatnim razem, kiedy musiała się bronić,
zabiła. Musi uważać, nie chciała zrobić krzywdy Reyesowi, tylko go spacyfikować. Przyłożyć lekko.
- Nie chciałem ci tego mówić, miałem nadzieję, że z tobą będzie inaczej, ale nie mogę pozwolić, żebyś
myślała, że cię nie pragnę.
Ucisz go, niech przestanie gadać, wylewać z siebie słodko-gorzkie zwierzenia.
- Ja...
Danika uderzyła. Palnęła go otwartą dłonią w nos. Chrzęst. Krew. Reyes jęknął. Nie był to jęk bólu,
tylko rozkoszy. Nie mogła się mylić. Jęk, jaki chciała usłyszeć, kiedy ją całował.
Zamarła wstrząśnięta. Co. Jest. U. Diabła?
Reyes podniósł głowę. Krew przestała płynąć. Chrząstka
147

już się zrosła, wróciła na swoje miejsce. Danika otworzyła szeroko oczy. Był nieśmiertelny, to
wiedziała. Szybko wracał do siebie. O tym też zdążyła się przekonać po przejściach ostatniej nocy.
Ale nie spodziewała się takiej reakcji na łamanie nosa. Nie oczekiwała, że zobaczy w jego oczach
pożądanie. Znowu miał erekcję.
Zerwał się z łóżka i stanął pod ścianą. Błysk żądzy zniknął już z jego oczu, ale ciągle był podniecony.
- Reyes. - Była zbita z tropu, wystraszona, oszołomiona tym, co zobaczyła. Pragnęła go. Tak,
pragnęła.
- Pragnę cię - wychrypiał, jakby czytał w jej myślach - ale mogę cię mieć tylko wtedy, kiedy będziesz
zadawała mi ból. - W jego głosie słyszała zakłopotanie, wstyd. Skrupuły. Nadzieję? - Odczuwam
rozkosz tylko w bólu.
Usiadła na łóżku. Nie docierał do niej sens wypowiadanych przez niego słów. Nie była w stanie
myśleć jasno, miała watę w głowie.
- Nie rozumiem - powiedziała powoli.
- Wczoraj pytałaś mnie o mojego demona. Moim demonem jest Ból. Potrzebuję fizycznego cierpienia,
im większa męka, tym lepiej. To dla mnie jedyne źródło rozkoszy.
Jak dla niej, przez moment. Nie, nie przez moment. To się powtarzało. Po raz pierwszy zdarzyło się
wczoraj, kiedy obudziła się w jego łóżku i rzuciła na niego z zębami. Ugryzła go i sprawiło jej to
przyjemność.
- Czy twój demon może wejść we mnie? - Żołądek skurczył się i zacisnął w twardą gulę. To
niemożliwe.
- Nie - powiedział Reyes.
Nie myśl o tym teraz, bo wpadniesz w panikę.
- Próbujesz mi powiedzieć, że jeśli chcę z tobą być, muszę cię torturować?
Skinął głową. Czego się po niej spodziewał? Czego oczekiwał?
146

- Czy inne kobiety... zadawały ci ból? Ponownie skinienie.
Zacisnęła dłonie na prześcieradle.
Na wspomnienie innych kobiet poczuła piekącą, zaprawioną wściekłością zazdrość. Nigdy jeszcze
czegoś podobnego nie doświadczyła.
- Działało?
- Przez pewien czas. Ból jest bólem, niezależnie od powodów, dla których jest zadawany.
- Nadal szukasz takich kobiet? - Omal nie powiedziała „dziwek".
- Przestałem wiele lat temu.
Złość i zazdrość ustąpiły, w każdym razie straciły na gwałtowności, uspokoiła się trochę.
- Chcesz, żebym cię raniła? - Potrafiłaby? Pokręcił głową.
- Potrzebuję bólu, to prawda, ale nie pozwolę, żebyś mi go zadawała.
- Dlaczego? - Zadała pytanie, zanim pomyślała, zanim zdążyła się powstrzymać. Szybko odwróciła
wzrok od jego twarzy... i zobaczyła świeże cięcia na ramieniu.
Drżała na całym ciele. Podciągnęła kolana pod brodę i objęła je rękoma, Oto czego potrzebował,
sztyletów wrażanych w żyły. A ona myślała, że jest po prostu niezdarny. Zaśmiała się gorzko. Nie był
niezdarny. Ależ z niej idiotka.
- To by cię zmieniło, zniszczyło.
Nie reaguj. Ignoruj jego słowa. Rozmowa może być niebezpieczna, nic dobrego z niej nie wyniknie.
Albo zacznie błagać, żeby pozwolił jej zadawać sobie ból, i wtedy będzie czuła niesmak do samej
siebie, albo będzie ją odpychał i upokarzał. Uciekaj od niego.
- Powiedziałeś, co miałeś do powiedzenia. Teraz
149

chciałabym zobaczyć Aerona. Zmarnowałam już dość czasu. Muszę odszukać moją rodzinę.
Twarz Reyesa była w tej chwili zupełnie pusta, pozbawiona wszelkiego wyrazu.
- Jakim człowiekiem bym się okazała, gdybym myślała przede wszystkim o sobie, dopiero potem o
nich? One mogą być w trudnej sytuacji, mogą potrzebować mojej pomocy.
- Ja z nim porozmawiam, ty będziesz się przysłuchiwać. Zgoda?
- Ale... - Danika próbowała zaprotestować.
- Widziałaś, co się z nim działo, kiedy usłyszał twój głos. Ja z nim porozmawiam. Zrozumiałaś?
Skinęła głową z ociąganiem.
- Pomogę ci je odszukać - obiecał. O ile jeszcze żyją. Tego już nie powiedział głośno. - Pod jednym
warunkiem. Przyrzekniesz, że nie wydasz moich przyjaciół Łowcom, nawet Aerona.
Cała krew odpłynęła jej z twarzy, była kredowoblada. Wiedział... Wiedział najprawdopodobniej od
samego początku.
- Ja... ja...
- Nie musisz mi mówić, co ci opowiadali, jakie zadanie ci wyznaczyli i co im obiecałaś. To nie ma
teraz znaczenia. Gdybym wiedział, być może musiałbym cię zabić.
Łowcy zaklinali się, że odszukają jej rodzinę i otoczą opieką. Byli tylko śmiertelnikami, jak ona.
Nienawidzili Reyesa i innych włodarzy, byli gotowi na wszystko, żeby z nimi skończyć raz na zawsze.
Ją też by zlikwidowali, gdyby uznali, że im zagraża czy choćby tylko zawadza.
Prosili, żeby zbierała dla nich informacje. Dotąd nie przekazała żadnej. Nie miała ani czasu, ani
ochoty.
Teraz Reyes stawiał warunek: ma zmienić front o sto osiemdziesiąt stopni i przejść na stronę wroga.
148

- Zgadzasz się?
- Zgadzam się. - Nie była pewna, czy jest szczera. Wieczorem czekała ją pierwsza rozmowa ze
Stefanem. Była gotowa uczynić wszystko, cokolwiek, posłużyć się wszystko jedno kim, żeby tylko
odnaleźć rodzinę. Potrafiłaby wymordować wszystkich przyjaciół Reyesa, jednego po drugim, gdyby
to okazało się konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa bliskim.
I zrujnować życie Ashlyn, życie Anyi. Niedobrze się jej robiło na tę myśl. Boże, z każdą godziną
sytuacja komplikowała się coraz bardziej.
Reyesa nie potrafiłaby zniszczyć, o tym zdążyła się już przekonać.
W porządku. On nie zagrażał jej rodzinie. A może? Jeśli będzie knowała przeciwko jego
przyjaciołom, zamieni się z obrońcy w mordercę. Wtedy i on będzie musiał zginąć.
Niech to diabli!
- Nie zdradzisz nas, nawet jeśli twoja rodzina już nie żyje? - naciskał.
Czyżby czytał w jej myślach?
- Zgadzam się - powtórzyła zdławionym głosem. Nadchodzące dni miały najprawdopodobniej okazać
się najtrudniejszymi dniami w jej życiu.
Reyes kiwnął głową.
- Zatem chodźmy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY
- Już to ćwiczyliśmy.
- Bez większego skutku. - Reyes wszedł do lochu, ale trzymał się na bezpieczną odległość od Aerona.
- Spróbujemy znowu.
- Mało ci jeszcze? - Aeron mierzył Reyesa złym wzrokiem. Przyjaciel sprawiał wrażenie gotowego do
walki, ale czy kiedyś wyglądał inaczej? - Mam wrażenie, że spodobało ci się przyduszanie. Kilka lat
temu proponowałem, że mogę cię wysmagać, zbić. Cokolwiek. Mógłbym nawet zadać rany sztyletem.
Nie chciałem zrobić ci krzywdy, ale wiedziałem, że potrzebujesz bólu. Kochałem cię.
- I ja cię kochałem, dlatego powiedziałem nie. Pamiętasz?
Aeron nie odpowiedział na pytanie. Pamiętał, ale wolał o tym nie myśleć, nie mógł sobie pozwolić na
sentymentalne wspomnienia. Poklepał Legiona, który usadowił mu się na kolanach.
- Nadal jestem gotów ci pomóc. Chcesz cierpieć, daj mi swoją kobietę. - Zaśmiał się, chociaż widział,
że Reyesa ogarnia furia. - Jeden ruch i będzie koniec a tobie serce pęknie z bólu. Gwarancja męki
wiekuistej. To będzie mój prezent dla ciebie. Podziękować będziesz
152

mógł później. Reyes przesunął językiem po zębach, co było u niego oznaką wzbierającej agresji. Nie
wykonał jednak żadnego ruchu. W przeciwieństwie do Aerona i Maddoksa potrafił się kontrolować,
rzadko wybuchał. Czekał cierpliwie i uderzał, kiedy przeciwnik najmniej spodziewał się ataku.
- Zmieniłeś się. Kiedyś rozpaczliwie pragnąłeś, żeby puścić ją wolno. Co się stało?
- Zdałem sobie sprawę, że żądza krwi jest silniejsza. Uległem i jestem szczęśliwy.
- Kłamiesz. Nienawidzisz potwora, którym się stałeś. Wiem, że tak jest. - Reyes westchnął. - Powiedz
mi, gdzie jest jej rodzina. Proszę.
Aeron szarpnął łańcuchy, ale nie zdejmował dłoni z łebka Legiona.
- Uwolnij mnie.
Na twarzy Reyesa malowało się cierpienie, ale tym razem nie czerpał z niego żadnej przyjemności:
był rozdarty.
- Wiesz, że to niemożliwe.
- Wiem - przytaknął Aeron.
Legion masował mu plecy. Kiedy poczuł, że mięśnie się rozluźniły, objął Aerona za szyję i przyglądał
się Reyesowi, mlaskając niecierpliwie.
- Jeszcze nie teraz - powiedział Aeron. Nie rozumiał, dlaczego demon polubił go, a innych nie znosił,
dlaczego przyczepił się do niego i przeniósł się razem z nim do twierdzy. Przyjął to po prostu jako
fakt. Potrzebował Legiona. Mały działał na niego uspokajająco, tylko on jeden. Potrafił spacyfikować
Gniew, pomagał Aeronowi pohamować żądzę krwi i zachowywać względną jasność myśli. Raz tylko
Aeron wpadł w szał, kiedy w jego poziemnym więzieniu pojawili się Reyes i Lucien, żeby zabrać go
do twierdzy.
151

- Wiesz, gdzie są kobiety? - zapytał Reyes nieświadomy tego, że Legion widzi go już na srebrnym
półmisku. Mógłby ostatecznie obejść się bez sztućców. - Powiedz mi chociaż tyle.
Aeron wiedział, gdzie są kobiety, nie przestawał o nich myśleć. Wiedział i nic nie mógł zrobić.
Świadomość własnej bezsilności doprowadzała go do obłędu. W głowie rozbrzmiewał szyderczy
śmiech. Jakiś wewnętrzny głos naigrawał się z niego i nie miał ucichnąć, dopóki kobiety będą żyły.
Gdyby mógł ich dosięgnąć, zaznałby wreszcie spokoju.
- Powiedz mi - powtórzył Reyes.
- Wiem, gdzie one są - oznajmił chełpliwie; chciał koniecznie rozdrażnić Reyesa. Kim ty się stałeś?
Powinien czuć wyrzuty sumienia, ale nie miał siły na podobne doznania. Kiedy tkwił w podziemnym
więzieniu, wyzbył się zdolności odczuwania czegokolwiek poza nienawiścią i potrzebą zadawania
śmierci.
Nozdrza Reyesa rozszerzyły się, oczy zapłonęły ogniem. Kontakt. Udało się ugodzić go.
- Mogę napić się jego krwi? Ładnie prosę. - Legion zacisnął łapki na ramionach Aerona.
- Nie - sprzeciwił się Aeron. Reyes powinien umrzeć nagłą śmiercią. Męki sprawiłyby mu zbyt wiele
rozkoszy, a Reyes nie zasługiwał na umieranie w rozkoszy. Chronił dziewczynę przed Aeronem.
Należała mu się surowa kara.
Aeron zmrużył oczy. Dostał zadanie i musi je wypełnić. Musi.
- A dziewcyna? Mogę spróbować krwi dziewcyny? - dopominał się Legion.
Z gardła Reyesa dobył się groźny pomruk.
- Nie - powiedział Aeron. - Ona jest moja. Reyes, ze sztyletem w dłoni, postąpił kilka kroków.
152

Zreflektował się i zatrzymał, pozostając poza zasięgiem Aerona.
- Ona jest moja - oznajmił. Niedobrze.
- Wiem, że jest tutaj - powiedział Aeron miękkim głosem. - Czuję jej zapach.
Reyes cofnął się. Strzegł wyjścia z lochu. Strzegł Daniki. Aeron zamknął oczy. Słyszał już w głowie
przeraźliwe krzyki umierającej. Oszczędź mnie. Oszczędź, będzie błagała.
Zachmurzył się, coś sobie uświadomił. To nie był głos dziewczyny, a krzyki nie były tworem
wyobraźni, lecz wspomnieniem, słyszał je naprawdę. Były jak pieszczota dla jego spustoszonej duszy.
Kimkolwiek była tamta kobieta, jej męka sprawiała mu satysfakcję.
Czuł jeszcze zapach krwi, słodki, nęcący. Ciepła noc po chłodnym dniu, łagodne światło księżyca po
ostrym słońcu. Znowu stał nad ciałem konającej, upajał się jej słabością.
To nie jesteś ty. Nienawidzisz bestii, którą się stałeś.
Pamiętał, jak dawno to było, śmiertelników zafascynowanych różnicą między ich własną kondycją i
jego wiecznym życiem. Bywało, że pragnął śmierci, ale wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nigdy
nie miał umrzeć. Ludzie z każdym dniem zbliżali się do śmierci, a przecież mieli w sobie o wiele
więcej witalności niż on kiedykolwiek. Byli słabi, a jednak nie bali się śmiać i kochać.
Miłość - jakby nie zdawali sobie sprawy, że wszystko może się skończyć w ułamku sekundy.
Dlaczego? - zastanawiał się, ale nie znajdował odpowiedzi. A teraz rozkoszował się wspomnieniem
męki jakiejś istoty ludzkiej i planował śmierć następnej.
Nawet Gniew był zbity z tropu.
Aeron nie zapomniał, że on i demon próbowali walczyć
155

z mroczną potrzebą mordu. Na początku. W końcu się poddali. Teraz Aeron miał śmierć w żyłach,
karmił się myślą o zabijaniu, żył, o ironio, dla zabijania.
- Chcesz, żebym cię błagał? - zapytał Reyes sztywno. Chciał? Aeron uśmiechnął się, pierwszy raz od
wielu
tygodni naprawdę rozbawiony. Pewnie chciał. Reyes był dumny, przed nikim nie chylił głowy.
Miałby satysfakcję, widząc go proszącego.
- Ja chcę, ja chcę. - Legion zaczął klaskać jak szalony. Reyes bez wahania osunął się na kolana.
- Proszę. Powiedz mi, gdzie one są.
Legion rechotał, a Aeronowi zrobiło się głupio. Widok przyjaciela na klęczkach sprawił mu
przykrość, zamiast dać satysfakcję.
- Kochasz ją?
- Nie. - Reyes pokręcił stanowczo głową. - Nie mogę. Kłamca! Na pewno ją kochał. W przeciwnym
razie nie
ukorzyłby się do tego stopnia. Nigdy dla nikogo nie posunął się tak daleko.
Aeron i Reyes byli z Badenem tego feralnego dnia, kiedy ich przyjaciel zginął z rąk Łowców. Patrzyli
przerażeni, jak wrogowie atakują go od tyłu, podrzynają mu gardło. Rzucili mu się na ratunek,
gniewni, gotowi na starcie, zdesperowani, ale nie prosili, nie błagali Łowców, żeby darowali
Badenowi życie. Po prostu zaatakowali.
Czy błagania uratowałyby strażnika Nieufności?
Zapewne nie, ale dlaczego nie próbowali? Kochali Badena jak brata, jego śmierć uczyniła pustkę w
ich duszach, odebrała im resztki serca, które zachowali po tym, jak w ich ciałach zamieszkały demony.
- O czym myślisz? - zapytał Reyes, ciągle na klęczkach.
- O najgorszej nocy w moim życiu - przyznał Aeron w zgodzie z prawdą.
154

- O nocy, kiedy otworzyliśmy puszkę.
- Nie. Myślałem o śmierci Badena. - Czuł wyrzuty sumienia, że nie potrafił uchronić przyjaciela. Ze
nie ukarał wszystkich winnych jego śmierci, tylko wycofał się, szukając odrobiny spokoju w świecie
ogarniętym zamętem, pełnym zła i cierpienia.
Nigdy nie kochałem nikogo wystarczająco mocno, żeby o niego walczyć, żeby dla niego błagać.
- Był dobrym przyjacielem - powiedział Reyes. - Nie chciałbym, żeby widział nas teraz.
- Byłby rozczarowany. Kazałby nam pocałować się, a my zignorowalibyśmy go.
- Baden nie pozwalał się ignorować.
- Prawda.
Patrzyli na siebie przez chwilę w milczeniu. Reyes nadal klęczał. Aeron wiedział, że nie wstanie z
klęczek, dopóki nie usłyszy odpowiedzi. Jeśli powie Reyesowi, gdzie są kobiety, Reyes ukryje je
przed nim, odbierze mu tym samym szansę spełnienia rozkazu bogów i powrotu do normalności.
- Proszę - powtórzył Reyes.
Legion zsunął się po ramieniu Aerona jak wąż i oparł brodę o jego kolano.
- Nudno jest. Dlacego się nie bawimy? Chcę się napić jego krwi.
- Musisz poczekać. - Zwrócił się do Reyesa: - Powiedz dziewczynie, żeby podeszła do krat.
Reyes wreszcie wstał. Pokręcił stanowczo głową.
- Nie. Ona...
- Jestem tutaj.
Na dźwięk głosu Daniki Aeron przechylił głowę. Reyes błyskawicznie przyskoczył do krat, za
którymi stanęła Danika, i zasłonił ją.
Aeron skrzywił się.
157

- Odsuń się. Nic jej nie zrobię. - Jeszcze nie teraz. Aeron przyglądał się drobnej postaci: niewysoka,
szczuplutka, jasnowłosa, o szmaragdowych oczach. Na anielskiej twarzy malowała się zawziętość.
- Ciągle chcesz mnie zabić - stwierdził.
- Tak.
Miała nabrzmiałe wargi, Reyes też. Musieli całować się niedawno. Byli wrogami, a zostali
kochankami. Reyes nawet nazwał ją „swoją". Słodkie, pomyślał z przekąsem, ale ironia zaprawiona
była... melancholią?
- Ty znajoma - odezwał się Legion. Wisiał na ramieniu Aerona głową w dół, łokcie wsparł na jego
kolanie.
- Chces się bawić?
- Widziałeś mnie wczoraj - odpowiedziała zaskoczona Danika. - Nie chcę się bawić.
- Och. - Mały diabełek był wyraźnie zawiedziony.
- Zrobiłaś przykrość Legionowi - warknął Aeron.
- To oznacza koniec rozmowy. Odejdź.
- Przepraszam, przepraszam - powiedziała Danika do Legiona. - Nie chciałam sprawić ci przykrości.
To taka gra. Tak, gra.
- Lubię gry - ucieszył się. - Psedwcoraj ja cię widzieć. Aeron rozluźnił się. Danika pokręciła głową.
- Musiałeś pomylić mnie z kimś innym.
- Nie, widzieć. Ty w płomieniach. Patsys na sługi z piekła zamęcane na śmierć.
W oczach Daniki pojawiła się zgroza zmieszana ze zdumieniem.
- Owszem, miałam takie sny. Ale skąd ty możesz o tym wiedzieć? Widziałaś moje obrazy? To
niemożliwe.
- Nie odpowiadaj. - Aeron pomyślał, że będzie mógł użyć informacji jako monety przetargowej i
rozwiązać zagadkę, jaką stanowiła dla niego Danika.
156

Płomienie. Posługacze diabłów. Piekło. Czy dziewczyna miałaby wgląd w otchłanie piekielne?
Rozkaz bogów zaczynał nabierać sensu. Jeśli mogła jakimś sposobem zstępować do piekieł, być może
mogła też wznosić się do niebios, obserwować bogów? Znałaby ich sekrety?
Dlaczego sami jej nie zgładzili, tylko obarczyli zadaniem Aerona?
Reyes pobladł. Najwyraźniej jego myśli szły tym samym torem. Jeśli znała tajemnice bogów, musiała
zginąć.
Nie było dla niej ratunku.
- Ja nie... Ja... - Przeciągnęła dłonią po twarzy. - Nie rozpraszaj mnie. Gdzie jest moja rodzina? -
zwróciła się do Aerona.
- Powiem ci, jeśli ty odpowiesz na moje pytania. Wymienimy informacje.
- Dobrze. - Żadnego wahania. - Co chcesz wiedzieć?
- Widziałaś otchłanie piekielne? Tylko nie kłam. Jedno kłamstwo i koniec rozmowy.
Danika milczała przez chwilę, ważyła w myślach odpowiedź.
- Mówiłam już, widziałam piekło w snach - powiedziała w końcu.
- Czy twoja matka, siostra, babka mają podobne sny? Pokręciła głową.
- Nigdy o tym nie wspominały. - W głosie Daniki zabrzmiała zbyt stanowcza nuta, ale Aeron udał, że
jej nie usłyszał. Jeśli kłamała, on też będzie kłamał: nie chciał jeszcze kończyć rozmowy.
- Co...
- Mieliśmy wymieniać informacje - przerwała mu Danika. - Gdzie jest moja matka?
- W Stanach, w małym miasteczku w Oklahomie.
159

Na twarzy Daniki odmalowała się ulga, zamknęła oczy. Kilka łez spłynęło po policzkach.
Aeron przyglądał się jej obojętnie. Nie mógł pozwolić sobie na wzruszenie.
- Śni ci się niebo?
- Tak.
- Co powiesz o... Danika pokręciła głową.
- Teraz ty musisz odpowiedzieć. Gdzie jest moja siostra?
- Nuda. - Legion westchnął, zwinął się w kłębek na kolanach Aerona i zamknął ślepia.
- Z matką.
- Mój Boże. - Kolejne łzy ulgi i radości.
Gdyby Reyes nie podtrzymywał jej, wysunąwszy rękę za kraty, osunęłaby się na ziemię.
Aeron nie mógł się nadziwić, jak bardzo sobie tych dwoje ufa i jak bardzo nawzajem się potrzebują.
Głupcy. Nie czuł zazdrości.
- Co widzisz, kiedy śnisz o zaświatach?
- Widzę wielkie zło i absolutne dobro. Śmierć i życie. Ciemności i tęcze. Demony, które niosą
zniszczenie. Anioły naprawiające szkody.
Aeron zachmurzył się. Nic w jej krótkiej relacji nie czyniło z niej istoty, która mogłaby być
niebezpieczna dla bogów.
- Co wiesz o bogach? Co...?
- Moja babcia - przerwała mu. - Gdzie jest babcia? Aeron zacisnął usta, pot wystąpił mu na czoło. Jeśli
powie prawdę, dziewczyna wyjdzie, a on chciał ją jeszcze zatrzymać. Miał w głowie setki pytań.
- Nie zadowoliła mnie twoja ostatnia odpowiedź. Powiedz, co wiesz o bogach.
Słyszał, jak dziewczyna zazgrzytała zębami.
158

- Nie wiem, czy widziałam bogów.
- Zastanów się.
- Nie wiem - powtórzyła. - Nie wierzę w istnienie bogów i bogiń. Nie mam pojęcia, jak mieliby
wyglądać. Mogłam śnić o nich wiele razy, nie rozpoznając w nich boskich istot.
- Pomóż jej znaleźć odpowiedź - rzucił Aeron, zwracając się do Reyesa.
- Mów wszystko, co wiesz, Daniko - poprosił Reyes. Puścił ją i wyszedł z lochu, zamykając starannie
kratę za sobą. - Odpowiadaj na pytania Aerona, jak umiesz najlepiej, a on powie ci, co wie o twojej
babce.
Zwilżyła usta językiem, skierowała spojrzenie na Aerona.
- Czy ostatnio na górze... była wojna? Aeronowi szczęka opadła.
Reyes wstrzymał oddech. Odsunął się o krok i patrzył badawczo na Danikę.
A więc rzeczywiście miała wgląd w sprawy niebieskie. Wyrok śmierci wydany przez bogów
znajdował swoje wyjaśnienie.
- Tak - wykrztusił Reyes. - Była wojna.
- Wojna między Grekami i Tytanami? Tytani, tak się chyba nazywają?
- Tak - przytaknął Aeron. Danika pobladła.
- Tytani zwyciężyli i uwięzili Greków. Większość z nich w każdym razie.
- Tak się stało - szepnęli obydwaj wojownicy ledwie słyszalnie.
- Szukają czegoś... broni. Król Tytanów, chyba to król, wysłał dowódcę swojej gwardii na ziemię. -
Kiedy już zaczęła mówić, popłynął potok słów, jakby się bała, że raz przerwawszy, nie będzie w stanie
podjąć opowieści.
161

- Ten dowódca ma obserwować, czekać... ukraść to coś, czego szukają. Nie pamiętam wszystkiego.
Staram się wymazywać swoje sny z pamięci. Może na obrazach będzie więcej detali.
- Na obrazach? - Reyes nie mógł mówić, skrzeczał. Danika kiwnęła głową.
- Maluję to, co mi się przyśniło, i w ten sposób uwalniam się od swoich snów.
- Gdzie są te obrazy? - Uderzył z całych sił pięścią w ścianę i Danika odskoczyła, wystraszona.
- Część jest w moim mieszkaniu w Nowym Meksyku, resztę oddałam do magazynu na przechowanie.
- Danika spojrzała na Aerona z wyczekiwaniem.
- Odpowiedziałam na twoje pytania. Powiedz mi teraz, gdzie jest moja babka.
Po wszystkim, czego się dowiedział, Danice należała się prawda.
- Chyba ją zabiłem.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
Parys stał pod murem świątyni Niewypowiadalnych. Ukryty za plecami przyjaciół rozmyślał o
rzeczach ziemskich i niebieskich. Nie widział sposobu przeciwstawienia się Tytanom. Byli potężni,
niepokonani. Potrafili przenosić się z miejsca na miejsca w ułamku sekundy, mogli kontrolować
pogodę, niewidzialni obserwowali ludzi, znali ich myśli. Mogli rzucać klątwy i rozdawać
błogosławieństwa. Demon Parysa lubił seks, nie nadawał się do niczego poza wyczynami łóżkowymi.
W konfrontacji z bogami nie miał żadnych szans.
A jednak... jeśli nie podejmie jakichś działań, jego przyjaciół czeka śmierć. Tytani uczynią Łowców
strażnikami pokoju i pomyślności. Zastanawiał się, czy pionki zostały już rozstawione i czy teraz
wystarczy już tylko kilka ruchów, żeby zakończyć rozgrywkę.
Co robić?
Znaleźć puszkę Pandory, oczywiście. Uczynić wszystko, żeby ich demony nie zostały w niej na
powrót zamknięte. Bez demonów czekała ich wszystkich śmierć.
Czuł się zupełnie bezradny... pusty. Jego Sienna nie żyła. Urządził uroczystą ceremonię godną
wojownika, skremował jej ciało i rozsypał prochy.
161

Kogo miał winić za jej śmierć? Łowców? Bogów? Siebie?
Kogo ukarać? Oko za oko, to była pierwsza nauka, jaką otrzymał w dniu swojego stworzenia. Co
zrobić, jeśli sam sobie jesteś wrogiem?
- Gotowi? - zapytała Anya, wyrywając Parysa z ponurych rozmyślań.
Wojownicy kiwali głowami, równie podekscytowani jak piękna bogini.
W świątyni trwały prace porządkowe, kręcili się robotnicy, uprzątali gruz, usuwali mech z kamieni.
- Macie być pod wrażeniem mojej potęgi, chłopaki. Jak skończę, czekam na pochwały oraz zachwyty.
Rozległy się pomruki, „Jasne, Anyu", „Pewnie". Nawet włodarze się jej bali. Anya straciła część
swojej mocy, wybierając życie z Lucienem, ale ciągle jeszcze potrafiła jako bogini Anarchii siać.
zamęt na świecie.
Parys doliczył się pięciu Łowców pośród robotników pracujących w świątyni. Rozpoznał ich bez
trudu po tatuażach na nadgarstkach. To oni są winni śmierci Sienny... Zacisnął dłonie.
- Robię to dla moich mężczyzn - mruknęła Anya i wmieszała się między robotników. Parys
obserwował, jak praca ustaje. Wkrótce ludzie znieruchomieli, ustały rozmowy.
Wszyscy wpatrywali się w piękność w króciutkiej czarnej spódniczce i gorseciku z białej koronki.
- Kim jesteś? - ktoś w końcu odważył się zapytać. Mały, krępy, łysiejący człowieczek z
identyfikatorem na piersi, z którego wynikało, że nazywa się Thomas Henderson i jest
przedstawicielem Światowego Towarzystwa Studiów Mitologicznych. - Masz pozwolenie?
- Oczywiście. - Uśmiechnęła się szeroko. - Inaczej by mnie tu nie było, pączusiu.
162

Pan Thomas Henderson zdawał się mocno zbity z tropu.
- Jak się nazywasz? Wszyscy, którzy figurują na mojej liście, są tutaj. Nikogo nie dopisywałem.
- Nie musisz sprawdzać. Burza nadchodzi. - Niebo rozdarła pierwsza błyskawica. - Uciekajcie do
domu.
Mężczyźni wpatrywali się w Anyę ze zbożnym lękiem zaprawionym... lubieżnością.
- Moja - mruknął Lucien, nie spuszczając wzroku
z Anyi.
Parys przymknął oczy. Też chciałbym móc powiedzieć o jakiejś kobiecie „moja".
Tak jak Lucien o Anyi, Maddox o Ashlyn, Reyes o Danice. Patrzyli na swoje kobiety, jakby to one
zawiesiły na niebie księżyc oraz gwiazdy. Pozostali, rozumiał, ale co naszło Reyesa? Sabin uważał, że
Danika została zwerbowana przez Łowców i zbiera dla nich informacje o wojownikach i
poszukiwaniach puszki Pandory.
Domagał się jej śmierci. Chciał nawet w nocy zastrzelić Danikę i uwolnić Aerona od konieczności
wykonania rozkazu bogów. Lucien go powstrzymał. Obecność Daniki działała uspokajająco na
Reyesa. Nie maltretował się tak strasznie jak dotąd. Nie rzucał się już na skały z dachu twierdzy, nie
szukał śmierci.
Nie mogli pozbawić przyjaciela kobiety, zostawili więc Danikę Reyesowi, niech sam rozstrzyga o jej
losie. W twierdzy zostali z nimi Kane, strażnik Katastrof, którego nie mogli zabrać z sobą, jeśli nie
chcieli, żeby kamienie sypały się im na głowę, Cameo i Torin. Mieli pilnować bezpieczeństwa,
monitorując podejścia do twierdzy przy pomocy kamer i komputerów. Prawda, był jeszcze William,
ale zdaniem Parysa, ten się do niczego nie nadawał. Zaraza, Katastrofa i Niedola, udane trio, pomyślał
Parys kwaśno.
165

Spadły pierwsze wielkie krople deszczu. Tylko tam, gdzie stali wojownicy, było sucho i spokojnie.
- Szybko, zwijamy się - zawołał ktoś.
- Leje coraz gorzej - dodał ktoś inny.
Rozległy się szybkie kroki. Kiedy ostatni człowiek zniknął, ulewny deszcz uformował rodzaj kopuły
odgradzającej świątynię od świata. Nikt nie był w stanie przedrzeć się przez ściany wody i wojownicy
mogli spokojnie zacząć przeszukiwanie ruin.
Parys kątem oka dostrzegł błysk metalu za niskim murkiem. Lufa automatu...
- Łowca na jedenastej - mruknął Lucien.
- Mój - powiedział Parys prawie bez tchu.
- Widzę go i nie rozumiem, dlaczego ty masz mieć całą frajdę.
- Mój - powtórzył Parys. Sabin przewrócił oczami.
- Doliczyłem się wcześniej sześciu. Idę o zakład, że oni wszyscy tu są, przyczaili się i czekają.
- Sześciu? Według mnie pięciu.
- Chyba nas jeszcze nie widzą, bo już by strzelali - ocenił Parys.
Lucien zniknął, w chwilę później pojawił się obok Anyi, powiedział coś, czego Parys nie słyszał.
Rozległy się głośne protesty Anyi, zawirowało powietrze i para zniknęła. Lucien widać postanowił
teleportować Anyę do domu.
Rozległ się pierwszy strzał, ale kula nie przeszła przez trąbę powietrzną. Zaraz potem drugi, trzeci...
Któryś z Łowców zawołał:
- Demony!
- Rozdzielimy się, otoczymy ich i spotkamy się, kiedy wszyscy będą martwi - powiedział Lucien.
- Niech się poleje krew - mruknął Parys.
164

- Jednego musimy oszczędzić i przepytać - zauważył Strider, strażnik Klęski, który nigdy nie
przegrywał.
- Cuda się nie zdarzają.
- Tchórze - zawołał któryś z Łowców.
- Wyjdźcie z ukrycia i dostańcie nas - odkrzyknął Strider. - Jeśli potraficie.
Przebiegł kilka metrów mocno nachylony i przypadł do ziemi za jakimś krzewem. W sekundę później
po wyspie poniósł się przeraźliwy krzyk. O jednego Łowcę mniej, jeszcze pięciu.
Parys ruszył przed siebie, Amun, zawsze powściągliwy, milczący, biegł obok niego.
- Czekałem na tę chwilę. - Łowca, z wycelowanym w Parysa automatem. Parys nie zdążył uskoczyć,
kula utkwiła w nodze. Zabolało, ale celny strzał nie wyłączył Parysa z walki. Przyskoczył do Łowcy i
obydwaj zaczęli tarzać się po ziemi. Amun pojawił się w sekundę później, wpakował draniowi kulkę
w kark. Łowca jeszcze przez moment wczepiał się kurczowo w Parysa. Kiedy ten zdzielił go pięścią w
nos, ranny nie miał już siły podnieść ręki. Znieruchomiał. Parys podniósł się, dysząc ciężko.
Pojawił się Strider z morderczym uśmiechem na niewinnej, chłopięcej twarzy.
- Zabieramy się za następnego?
- Absolutnie. - Parys nie spojrzał nawet na ranę. Później będzie czas, żeby obejrzeć postrzał, usunąć
kulę i założyć opatrunek.
Będzie oczywiście musiał poszukać jakieś damy i bzyknąć ją, żeby udo się zagoiło.
Kiedyś cieszyłby się na perspektywę łóżkowej gimnastyki. Teraz coraz bardziej nienawidził siebie,
swoich seksualnych zatrudnień i kobiet, które go akceptowały. Z dwojga złego lepiej iść do łóżka z
kobietą niż z facetem. Żołądek wywrócił mu się na tę myśl. Bywało, że kiedy nie
167

mógł znaleźć kobiety, a codziennie musiał z kimś się przespać, inaczej opadał z sił, korzystał z
męskich usług.
Razem z Amunem i Striderem pobiegł dalej.
Nie znalazł już żadnego Łowcy, wszyscy zostali zlikwidowani. Oszczędzili jednego, jak radził
Strider. Trzech wojowników dostało postrzały. Lucien musiał teleportować Gideona do twierdzy.
Kłamczuch miał dość dokładnie podziurawiony kulami żołądek.
Parys, zmęczony, osunął się na ziemię. Nie zabiłem żadnego, pomyślał markotnie i zabrał się za
wyciąganie kuli z uda.
- Odtransportowałem drania do lochu. Ranił mnie w szyję nożem, który miał ukryty w kieszeni, potem
targnął się na siebie. - Lucien nie powiedział, czy Łowca przeżył. - Muszę odprowadzić dusze
pozostałych w zaświaty, Śmierć wzywa. - Zniknął znowu, ale tym razem pozostawił ciało. Widać rana
w szyi sprawiała mu zbyt wielki ból.
Parys po kilku bolesnych próbach wydobył wreszcie kulę. Ręka opadła bezwładnie, kulka wysunęła
się z palców. Strider usiadł obok niego.
- Może następnym razem powinieneś wykazać lepszy refleks.
- Pieprzę cię - warknął Parys. Strider wyszczerzył zęby.
- Czuję się pochlebiony, ale muszę odmówić. Faceci mnie nie kręcą.
Parys rozejrzał się, sprawdzał, co robią przyjaciele. Amun stał nieruchomo, krew spływała z lewej
ręki. Kula przeszła na wylot. Szczęściarz. Ciało Luciena stało nieruchomo, sztywno wyprostowane
czekało na powrót Żniwiarza. Sabin polerował sztylet.
Jak w domu.
166

Parys czuł narastający ból głowy. Danika śmiała się z... Otworzył szeroko oczy. Danika tutaj, ki czort?
- Widzisz to samo co ja?
- Co takiego? - zapytał Strider. - Luciena? Powinien zabrać ciało z sobą. Po co je zostawił?
- Nie. Tam. - Parys wskazał brodą żywe obrazy. Strider uniósł brew.
- Chodzi ci o Sabina? Paskudny jak zawsze.
- Nie. Widzisz kobietę?
- Kobietę? - stropił się Strider.
Parys też był zbity z tropu. Patrzył oszołomiony na kilka niby-ekranów, na których pojawiały się różne
obrazy, obrazy z aniołami i z demonami, na wszystkich w centrum akcji widział śliczną Danikę. W
ostatniej scenie zniknęły otaczające dziewczynę postacie. Stała sama. W lewej ręce trzymała... puszkę
Pandory.
Nie widział jej tysiące lat, ale pamiętał doskonale. Puzderko z kości bogini Opresji wysadzane
rubinami, szmaragdami, szafirami i diamentami.
Rozwiązłość też rozpoznała puszkę, bo zaryczała straszliwie na widok znienawidzonego więzienia, w
którym była tak długo zamknięta.
Zniszcz puszkę. Rozbij ją.
- Nie mogę. To tylko wizja.
Demon nie przyjął wyjaśnienia do wiadomości. Zniszcz!
Parys wstał, podszedł bliżej. Danika wyciągnęła rękę, jakby chciała podać mu puszkę, mrugnęła do
niego. Parys kompletnie zbaraniał. Co, do diabła?

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
- Jak się czujesz, Daniko?
Danika siedziała na brzegu łóżka, trzymała głowę między kolanami, oddychała płytko, nierówno.
Minęła godzina od chwili, gdy na pytanie o babcię usłyszała z ust Aerona owo „chyba ją zabiłem".
Próbowała uzyskać jakieś szczegóły. Zgadzały się z tym, co widzieli ludzie Stefana. „Wniosłem ją do
budynku, była ranna. Wyciągnąłem szpony. To wszystko, co pamiętam".
Szok minął, jego miejsce zajęły żałoba, smutek i furia. Nie pamiętała, jak wróciła na górę. Reyes
musiał chyba przynieść ją do pokoju. Tak jak Aeron niósł jej babkę na śmierć?
- Muszę zobaczyć się z mamą i siostrą - powiedziała zdławionym głosem. Czy wiedziały, co się stało
z babcią Mallory? Jeśli nie wiedziały, powtórzy im, co usłyszała, a potem wróci do twierdzy i wbije
sztylet w czarne serce Aerona.
Nie, najpierw zabije Aerona. Będzie mogła przekazać matce i siostrze chociaż tę jedną dobrą nowinę.
Jakoś nie ucieszyła jej ta myśl.
Reyes pochylił się nad nią.
170

- Przykro mi, aniele. Bardzo mi przykro. Broda jej drżała, gardło się ściskało.
- Przykro ci? - wybuchnęła. - Masz w tym udział, pieprzony sukinsynu. Zostaw mnie w spokoju.
Babcia była dobrym człowiekiem. Czuła, kochająca. Cieszysz się, że już jej nie ma, przyznaj. No,
przyznaj!
- Nie cieszę się. Boli mnie twoje cierpienie.
- Lubisz ból.
- Daniko, ja... - Zamilkł na moment. - Aeron powiedział „chyba". Nie pamięta. Być może wcale jej nie
zabił. Może przeżyła.
- Osiemdziesięcioletnia kobieta przeciwko demonowi o nadnaturalnych siłach? - Danika zaśmiała się
gorzko. - Proszę, daruj mi.
Reyes położył jej dłonie na ramionach i mocno zacisnął palce.
- Nie wolno ci tracić nadziei.
- Nadzieja. - Znowu się zaśmiała. - To gorszy demon od twojego Bólu.
Reyes puścił ją gwałtownie, jakby zadała mu cios pięścią między oczy.
- Odpowiedz mi szczerze. Powiedziałaś to, co powiedziałaś, bo nie możesz znieść myśli o losie babci,
czy naprawdę wierzysz, że nadzieja jest demonem?
- A to ma jakieś znaczenie?
- Owszem.
Wzruszyła ramionami i zapadła na powrót w odrętwienie.
- Skąd myśl, żeby widzieć w nadziei demona? Ludzie uważają, że nadzieja jest czymś dobrym,
potrzebnym.
- Babcia opowiadała mi, że nadzieja budzi w człowieku oczekiwania, każe wierzyć, że zdarzy się cud,
a potem niszczy te oczekiwania, nie pozostawiając nic poza rozpaczą. - Stefano miał rację, świat byłby
lepszy bez demonów.
169

Od dwóch tygodni bała się tego dnia. Drżała z lęku, że usłyszy, iż ukochana babcia Mallory nie żyje.
Że będzie wyrzucała sobie, że nie uczyniła nic, żeby ją uchronić od śmierci.
Reyes wpił w nią spojrzenie.
- Odpowiedz mi szczerze, Daniko. Powtarzasz to, co usłyszałaś od Łowców?
- Nie. - Stefano nie wspominał nic o demonie Nadziei.
Milczeli przez chwilę. O czym myśli Reyes? O tym, że będzie musiała umrzeć i że nie ma już dla niej
ratunku? Że po śmierci babci będzie chciała wypełnić zadanie, które zlecili jej Łowcy?
Kochana babcia Mallory. Danika wracała myślami do czasów dzieciństwa, wspominała noce, które
spędzały razem w jej domku na drzewie.
- Połóż się wygodnie, kochanie. Babcia coś ci opowie. Danika wsuwała się do śpiwora. Opowieści
babci
w niczym nie przypominały bajek, które na dobranoc czytała jej siostra.
- To będzie straszna opowieść?
- Może. Ale dobrze jest czasami trochę się pobać. Nie chcę, żebyś była taka jak ja. Musisz być
silniejsza ode mnie, lepiej przygotowana do życia.
- Nie chcę być lepiej przygotowana. Nie chcę się bać.
- Nikt nie chce, ale w uczuciu strachu nie ma nic złego. To okazja, by pokazać, że człowiek potrafi
przemóc lęki.
- Dobrze, opowiedz mi swoją historię.
I babcia opowiadała o demonach. Uczyła Danikę walczyć ze strachem, ze złem. I wygrywać,
wychodzić ze starć zwycięsko.
Nauki babci działały. Dopóki na drodze Daniki nie stanął Reyes i jego przyjaciele. Wrócił strach,
znowu się bała, ale nie mogła już powiedzieć sobie, że to opowieści
172

na dobranoc, fikcja. Babcia widziała różne rzeczy, przerażające rzeczy. Wiedziała czym jest zło,
realne zło.
- Co opowiadała ci babcia? - zapytał Reyes.
- Powiem ci, ale obiecaj, że pomożesz mi odnaleźć... jej ciało, urządzić godny pogrzeb.
- Jeśli twoja babcia rzeczywiście nie żyje. Ja ciągle wierzę, że Aeron jednak jej nie zabił.
Nie łudź się. Przed chwilą sama powiedziałaś, że nadzieja jest demonem.
Zatopiła się we wspomnieniach, kiedy wróciła na ziemię, Reyes siedział w fotelu naprzeciwko niej,
czekał cierpliwie.
- Wiesz, że jest więcej demonów niż wojowników?
- zapytała. - Niektóre mieszkają w ciałach potępieńców strąconych do Tartaru: Strach, Samotność,
Chciwość.
Reyes potarł brodę.
- Czy Tytani mają też swoje demony? - Nie pytał, po prostu myślał głośno. - Dotąd byli więzieni przez
Greków w Tartarze. - Pokręcił głową. - Nie, to niemożliwe. Wiedziałbym coś na ten temat.
- Powtarzam ci tylko to, co usłyszałam od babci... Możesz wierzyć albo nie, wszystko mi jedno.
- Skąd twoja babcia wiedziała tyle o naszym świecie? Miała wizje?
Danika przytaknęła.
- Całe życie nawiedzały nas wizje. Reyes pobladł.
- Wiesz co to znaczy, Daniko? Że od początku jesteśmy z sobą związani. Od chwili, kiedy zostałem
stworzony.
Danika nie zareagowała, Reyes mówił o przeznaczeniu, a ona nie chciała myśleć o przeznaczeniu.
- Zniszczę Aerona - powiedziała zmęczonym głosem.
- Zabiję go. Reyes westchnął.
171

- Proszę cię tylko o jedno, zastanów się dobrze. Aeron jest silniejszy od ciebie. On jest nieśmiertelny,
ty jesteś śmiertelniczką. Owszem, możesz zrobić mu krzywdę, ale najprawdopodobniej nie będziesz w
stanie go zgładzić.
- Musi czasami spać. Dostanę jego głowę. Och... - Pokój zniknął, widziała już tylko Reyesa. - Ty też
jesteś nieśmiertelny, silny, mocarny jak Aeron. Zabij go dla mnie.
- Daniko...
- Zabij go, a zrobię wszystko, o co poprosisz. Będę zadawała ci ból, kiedy tylko zechcesz.
Reyes zastanawiał się, wahał. Jeszcze nigdy nie widziała takiej męki na twarzy.
- Mówiłem już, niewykluczone, że twoja babcia wciąż żyje. Dlaczego nie chcesz wziąć pod uwagę
takiej możliwości?
- Aeron pamięta jej skrwawione ciało. - Łowcy widzieli, jak niósł nieprzytomną kobietę.
- Ale nie pamięta, by zadał śmiertelny cios. Jest urodzonym wojownikiem. Czegoś takiego nie mógłby
nie pamiętać. To znaczy, że kiedy ją zostawiał, żyła. Rano zabiorę cię do matki i siostry. Poproszę
jeszcze dzisiaj Torina, żeby ustalił ich miejsce pobytu. Znajdziemy też babcię.
Znowu ta nienawistna nadzieja. Może... Kto wie... Nie widziała przecież ciała babci, nie miała
dowodów. Aeron powiedział „chyba"... nie był pewien, czy rzeczywiście zabił.
Babcia Mallory być może żyje. Odrętwienie zaczęło powoli ustępować.
- Wolałabym wyruszyć już dzisiaj. Aeron wie, gdzie one są, niech ci powie.
- Próbowałem dwa razy. Lepiej mu nie przypominać,
172

że obie żyją. On pragnie ich śmierci. Torin je zlokalizuje, trzeba tylko dać mu trochę czasu.
Miała ochotę pocałować go i uderzyć, uściskać i odepchnąć, wszystko jednocześnie.
- Dziękuję. Reyes odchrząknął.
- Mówiłaś, że malowałaś swoje wizje. Może wróciłabyś do malowania? Uspokoiłabyś się...
- Chciałbyś zajrzeć do mojej głowy? - fuknęła. - Sprawdzić, co wiem o bogach.
- Chciałbym twojego spokoju, przy okazji czegoś bym się dowiedział.
- Nie mam potrzebnych materiałów. Reyes zaczerwienił się.
- Ja... kupiłem wszystko, co potrzebne. Miałem twoją wizytówkę. Byłem w twoim domu. Zajrzałem
do pracowni. I kupiłem takie same materiały, jakie widziałem u ciebie. Na... na wszelki wypadek.
Na wszelki wypadek... Był w jej maleńkim, zagraconym domu. Nie oburzyła się, przeciwnie, zrobiło
się jej miło na myśl o Reyesie w jej prywatnej przestrzeni.
Nie naciskał, rozumiał jej wahanie.
- Pójdę teraz do Torina, porozmawiam z nim. Mogę zostawić cię samą?
Nie była pewna, ale powiedziała:
- Oczywiście.
Pocałował ją. Danika zarzuciła mu ręce na szyję, przywarła do niego. Pragnęła go. Pragnęła od
pierwszej chwili, kiedy wtargnął do pokoju, w którym były zamknięte, szukając ratunku dla chorej
Ashlyn.
Mężczyźni, z którymi wcześniej się spotykała, których całowała, czasami sypiała z nimi, zniknęli z
pamięci, jakby nigdy nie istnieli.
175

Dziwne.
Reyes odsunął się po chwili, drżącą dłonią odgarnął jej włosy z czoła.
- Odpocznij, skarbie. Jutro zobaczysz się z matką i siostrą. Jeśli się namyślisz, materiały są tam. -
Wskazał drzwi prowadzące do schowka i wyszedł z pokoju. W dłoni ściskał nóż.
Wszedł do łazienki przy pustej sypialni i osunął się na podłogę. Nie chciał zadawać sobie ran przy
Danice. Powinien zobaczyć się z Lucienem i powtórzyć mu to, co Danika mówiła o demonach
mieszkających w ciałach potępieńców. Musi zajrzeć do Torina...
Dlaczego nie mogę być normalny? Dlaczego nie mogę posiąść pięknej kobiety, kochać się z nią
delikatnie?
Wbił nóż w udo głęboko, do kości, odrzucił głowę do tyłu, jęczał z rozkoszy. Obrócił sztylet w ranie.
Jeszcze.
Jak by to było, gdyby nie musiał codziennie zadawać sobie bólu? Gdyby Danika była teraz przy nim,
wzięła go w usta? Zrobiłaby to dla niego, tylko dla niego...
Dla nas, wtrącił się demon.
Dla mnie. Reyes zacisnął zęby. Przez ciebie nie mogę jej mieć.
A czy to ja otworzyłem puszkę? - obraził się demon.
Reyes jeszcze raz obrócił sztylet. Kość pękła i fala spełnienia ogarnęła ciało, trysnęła sperma. Ryknął
głośno, przeciągle, mięśnie po chwili zwiotczały.
Muszę się umyć, doprowadzić do porządku.
Otworzył oczy. W drzwiach łazienki stała Danika. Patrzyła na niego z przerażeniem w oczach.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
Nie wiedziała, jak poradzić sobie z tym, czego przed chwilą była świadkiem. Tego właśnie Reyes
potrzebował, żeby doznać rozkoszy? Już myślała, że może mogłaby mu to dać. Ale teraz widziała, że
rzecz wygląda poważniej niż nacinanie skóry. Tyle krwi...
- Co tutaj robisz? - Chłodny, wyprany z emocji głos.
- Ja... poszłam za tobą - wykrztusiła. Drżała na całym ciele, miała ściśnięte gardło, nie mogła mówić.
Czy inne kobiety potrafiły zadawać mu tak straszne rany? Dostarczały mu tego rodzaju rozkoszy?
Pytania, które wytrącały ją z równowagi, ale tylko dlatego, że obraz innych kobiet budził zazdrość
Daniki. Dlaczego one potrafiły zrobić dla niego coś, czego ona zrobić nie potrafiła, nie byłaby w
stanie.
Nie rozumiała, jak mógł osiągać zaspokojenie w tak brutalny sposób.
- Spójrz na mnie - warknął.
- Patrzę - szepnęła. Nie mogła oderwać wzroku od rany.
- Spójrz mi w twarz. - Podciągnął spodnie, zapiął. Danika obudziła się z transu. Powoli przeniosła spo-
jrzenie w górę.
175

Reyes obnażył zęby, był maksymalnie wściekły. W ciemnych oczach pojawił się czerwony blask.
Nozdrza rozszerzyły się.
- Powiedziałem ci, że masz zostać w pokoju.
- Ja nie mogłam... Nie...
- Idź!
- Nie mów do mnie w ten sposób. Rozumiesz?
- Wyjdź. Proszę. - Szept.
Nie czuła odrazy. Szok minął. Chciałabym go namalować takim jak teraz. Był piękny. Ciemna skóra,
jak miód z cynamonem. Człowiek nie wiedział, czy wpatrywać się w niego, zapominając o całym
świecie, czy szybko odwrócić wzrok.
Najbardziej intrygował ją tatuaż. Wielki motyl z rozpostartymi skrzydłami zdawał się przyglądać jej,
wzywał. Wcześniej wydawał się jej symbolem zła, teraz robił wrażenie... łagodnego: skrzydła jak ze
stali teraz delikatne, mieniły się różnymi kolorami.
Widziałam go wcześniej, przypomniała sobie. Malowałam go chyba. Mgliste wspomnienie biorące się
może stąd, że widziała tatuaże innych wojowników. Maddox swój miał na plecach, Lucien na piersi,
Aeron, tu przeszedł ją dreszcz, był wytatuowany od stóp do głów.
Wyciągnęła rękę, chciała koniecznie dotknąć motyla, poczuć pod palcami jego fakturę, ciepło ciała.
Reyes odskoczył, uderzył plecami w ścianę, dłonią o umywalkę. Mydło spadło na podłogę. Plask!
- Nie dotykaj mnie, Daniko. Opuściła rękę. Czuła się strasznie.
- Przepraszam. - Musisz uważać. On ma taką minę, jakby zaraz miał cię zabić.
- Nie przepraszaj. - Chwycił ręcznik, zmoczył i zaczął wycierać krew. - Przykro mi, że byłaś
świadkiem tej sceny. Proszę... wróć do mojego pokoju. Przyjdę nie-
176

długo. - Niespójne, chaotyczne słowa świadczyły, jak bardzo jest wytrącony z równowagi.
- Pomogę ci ogarnąć...
- Nie! - wrzasnął niemal.
Danika skurczyła się w sobie. Do diabła! Gdzie jej odwaga? Gdzie dana sobie obietnica, by nigdy nie
cofać się przed starciem.
- To j a przepraszam - rzucił j eszcze. - Nawykłem sam sprzątać po sobie. Nie pozwoliłbym, żebyś
brudziła swoje śliczne dłonie.
Śliczne? W głosie Reyesa nie było ironii, mówił z przekonaniem. Odwrócił się.
- Idź już, Daniko.
Jest zakłopotany, pomyślała. Wstydzi się. Nie wiedziała, jak może go pocieszyć, uspokoić. Nie
wiedziała, jak uspokoić siebie.
Wycofała się z łazienki, nie spuszczając wzroku z Reyesa. Zatrzymała się na korytarzu i oparła czoło
o ścianę. Drżała jak osika.
Chciała porozmawiać z Ashlyn, może przyjaciółka potrafiłaby jej wytłumaczyć, co dzieje się z
Reyesem, ale Ashlyn wyjechała rano z Maddoksem. Miała słuchać głosów. Danika dziwiła się, że
Maddox, przy całej swojej opiekuńczości, zdecydował się zabrać ukochaną na trudną wyprawę. Ma
posłuchać Reyesa i wrócić do pokoju? Zaczekać tu na niego? Gdyby wróciła do sypialni, ochłonęłaby,
mogła pomyśleć w spokoju. Jeśli zaczeka, miałaby szansę być przy rozmowie Reyesa z Torinem.
Przyznaj, że niepokoisz się o Reyesa. Chcesz być przy nim.
Postanowiła zaczekać.
Minęło piętnaście minut. Słyszała szum wody, przekleństwa. Czekała cierpliwie, acz przez głowę
przetaczała się prawdziwa burza.
179

Musiała podjąć ważne decyzje.
Wieczorem powinna skontaktować się ze Stefanem. W kieszeni tkwił maleńki telefon komórkowy,
który od niego dostała. Co się stanie, jeśli nie zadzwoni? Skomplikowana sprawa.
Jeśli Aeron zabił babcię, obetnie mu głowę, nie zawaha się ani chwili. Na razie nie miała żadnych
dowodów, że babcia nie żyje.
Nie trać nadziei. Tak mówił Reyes, chociaż oboje doskonale wiedzieli, jak zwodnicza, niebezpieczna
może być nadzieja.
Czy może pozwolić, żeby Łowcy wdarli się do twierdzy, pojmali wszystkich wojowników i uwięzili
ich, by w końcu zgładzić? Reyesa spotkałby ten sam los co pozostałych. Chcieli go dostać,
nienawidzili. Jeśli go ostrzeże, on ostrzeże przyjaciół. Chciała go ochraniać, uratować i była to jedyna
decyzja, której była absolutnie pewna.
Myślała intensywnie. Co robić? Po czyjej stronie się opowiedzieć? Była rozdarta i nie znajdowała
żadnej sensownej odpowiedzi na swoje pytania. Musi wydarzyć się coś, co przesądzi sprawę. A potem
wydarzy się coś innego i zmieni front.
- Danika.
Otworzyła oczy. Nie wiedziała, kiedy je zamknęła. Reyes stał przed nią: wojownik, który przysparzał
jej tylu wątpliwości. Ogarnął się, umył. Nie dostrzegała śladu krwi, tak jak nie dostrzegała na jego
twarzy śladu emocji. Pusta twarz i tylko to przyspieszone bicie serca, zawsze tak reagowała, kiedy był
w pobliżu.
- Nie poszłaś jednak do pokoju - stwierdził rzecz oczywistą. Nie potrafiła powiedzieć, czy ucieszyło
go to, czy zirytowało.
- Tak - przytaknęła. - Chcę iść z tobą do Torina.
178

Zdumiony Reyes przechylił głowę, przewiercał Danikę wzrokiem.
- Nie... boisz się mnie?
- Nie. - Nie bała się. Miała tylko straszny zamęt w głowie.
Westchnął z ulgą.
- Jestem wobec ciebie zupełnie bezbronny. Tak jak ona wobec niego?
- Nie rozumiem. - Nie rozumiała więzi między nimi, nie rozumiała, dlaczego nawzajem się
oszczędzają, troszczą o siebie, dlaczego jedno drugiemu nie chce wyrządzić krzywdy. W końcu byli
przeciwnikami, wrogami.
- Ja też nie rozumiem. - Reyes podniósł ręce. - Zabiorę cię do Torina, ale musisz bardzo uważać. Nie
wolno ci go dotknąć. I nie podchodź zbyt blisko.
- Dobrze.
- Proszę, bądź ostrożna. Pamiętasz epidemię, która wybuchła za twojej poprzedniej bytności w
Budzie?
Kiwnęła głową.
- Wystarczy, że otrzesz się o niego, a będziemy mieli następną.
Reyes wziął ją za rękę, spletli palce. Jakie to miłe, pomyślał. Kiedy dotykał Daniki, jej ciało zawsze
było wyziębione, lodowate. Zimno przenikało go na wskroś, szczypiące, kłujące.
Bolesne.
Usiłował nie myśleć o tym, co widziała Danika. Na próżno. Musiał wydać się jej potworem
czerpiącym rozkosz z krwawych aktów. Jęczał jej imię? Nie był pewien.
Nie śmiał teraz spojrzeć jej w oczy. Widziała go w odrażającej sytuacji, a jednak nie uciekła z
krzykiem. Słaba, ale pociecha. Widział jej wyraz twarzy, była zaszokowana, wstrząśnięta. Miał już
absolutną pewność,
181

że Ból nie może mieć żadnego udziału w ich relacjach. Co oznaczało, że nie będzie mógł kochać się z
nią. Nigdy. Wiedziałeś przecież o tym.
Podświadomie hołubił nadzieję, że może, pewnego dnia, Danika stanie się jego kobietą, całkowicie,
absolutnie, i już nie będzie musiał się bać, że ją skrzywdzi, zniszczy. Idiotyczna nadzieja.
Nienawistna. Tak, nadzieja jest demonem.
Tak lepiej, przekonywał sam siebie. Jego anioł zasługiwał na wszystko, co najlepsze. Powinna
zaznawać tylko dobra, delikatności. Powinna się śmiać, cieszyć szczęściem, a on mógł budzić w niej
tylko wstręt.
Na tę myśl ocknęła się w nim zazdrość, demon stokroć gorszy od Bólu.
- Ściskasz mi dłoń tak mocno, że boli - tchnęła Danika.
Natychmiast rozluźnił palce. Czy kiedykolwiek pozwoli jej odejść?
- Jestem twarda - oznajmiła. - Twardsza niż myślisz, ale nie chcę stanąć przed twoim przyjacielem z
pogruchotaną dłonią. W razie gdybym musiała mu przyłożyć - dodała.
Był to żart, ale Reyes potraktował go poważnie. Tutaj, w twierdzy, musiała być twarda. Kompania
patrzyła na nią podejrzliwie. Reyes nie mógł nawet marzyć, że zostanie zaakceptowana i otoczona
serdecznością jak Ashlyn i Anya. Pocałował ją w nadgarstek.
- Będę uważał. Obiecuję.
Zatrzymali się pod drzwiami Torina. Z pokoju dochodziły stłumione głosy, śmiechy. Kiedy Reyes
zapukał, zaległa martwa cisza.
W progu pojawiła się Cameo. Reyes nie wierzył własnym oczom. Piękna ciemnowłosa wojowniczka,
ze starcia z którą rzadko kto wychodził żywy, trzymała się
180

zwykle na uboczu. Niekoniecznie z własnego wyboru. Mieszkańcy twierdzy unikali jej. Nikt nie był w
stanie przebywać dłużej w jej towarzystwie; groziło to za-chlastaniem się na śmierć albo
ukatrupieniem Niedoli, tyle było w jej głosie, w srebrnych oczach smutku i boleści.
Reyes nigdy dotąd nie słyszał jej śmiechu, nie widział uśmiechniętej. Widok radosnej Cameo w towa-
rzystwie Torina, który nie mógł dotknąć nikogo, choćby nieśmiertelnego, nie przenosząc na
delikwenta czy delikwentkę choroby, był wstrząsający. Torin, z pozoru okaz zdrowia, unikał kobiet
jak zarazy, i w tym przypadku metafora nabierała nowych, groźnych znaczeń. Nie mógł kochać się z
nikim, wolał więc nie wystawiać się na pokusy.
Co się do diabła dzieje?
- Czego chcesz? - Cameo nie bawiła się w kurtuazję. Dobrzy bogowie, ten głos, prawdziwa tortura,
zapadanie się w koszmar.
- Mam wrażenie, że zaraz wbijesz mi sztylet w serce. - W głosie Daniki zabrzmiała nuta zgryźliwości,
ale i przerażenie. Pierwsze spotkanie z Cameo było zawsze najtrudniejsze.
- Zamknij oczy i zasłoń uszy - poradził Reyes. Danika posłuchała. Chociaż raz nie próbowała upierać
się i kłócić.
- Muszę rozmawiać z Torinem - wyjaśnił Reyes, zwracając się do Cameo.
Niedola oparła się biodrem o framugę.
- Przyjdź później. Ja byłam tu pierwsza. To twoja kobieta?
- Tak - odpowiedział Reyes i dodał na jednym oddechu: - Ty wróć sobie później. - Odwrócił wzrok.
Czy między Cameo i Torinem... coś się rodziło? Dziwne
183

rzeczy działy się w twierdzy. Chociażby Danika... Mogła uciec, a jednak została.
- Ładna - wydała swoją opinię Cameo. Piękna, gdyby ktoś go pytał.
- Wyjdź, to dam ci ten czarny sztylet, który ci się podobał.
Cholera, znowu na nią spojrzał i od razu zaczęło boleć go serce.
- Dobrze - przystała natychmiast. - Wyjdę. - Ominęła go i zawołała jeszcze z korytarza: - Wrócę za
kilka minut, więc się streszczaj.
Reyes ujął dłoń Daniki. Nie mógł zbyt długo wytrzymać, nie dotykając jej. Otworzyła te swoje
cudowne, szmaragdowe oczy.
- Co to było?
- Cameo jest strażniczką Niedoli.
- To wiele wyjaśnia. Biedna dziewczyna.
Przeszli do sypialni Torina. Jedną ścianę zajmowały komputery, najnowszy sprzęt dostępny na rynku,
o potężnej mocy. Na monitorach migały obrazy z kamer monitorujących teren wokół twierdzy. Torin,
zielonooki, siwowłosy, siedział w fotelu obrotowym, ręce założył na piersi. Przyglądał się gościom.
- Czego? - burknął tym samym tonem, którym przywitała ich Cameo.
- Chcesz mi coś powiedzieć? - zapytał Reyes. Torin zmierzył Danikę od stóp do głów ciekawym
spojrzeniem, po czym zwrócił się do Reyesa:
- A ty chcesz mi coś powiedzieć?
- Nie.
- No to masz odpowiedź. Z czym przychodzisz?
- Chodzi o moją rodzinę - wtrąciła Danika. Zrobiła krok, zreflektowała się i cofnęła. - Wiesz może,
gdzie one są? Aeron wspomniał o miasteczku w Oklahomie.
182

Torin obrócił się ku komputerom. Dzięki jego biegłości w posługiwaniu się siecią wojownicy nigdy
nie narzekali na brak pieniędzy.
- Ta informacja przydałaby się kilka godzin temu. Rozmawiałem chwilę z chłopakami przed ich
wyjazdem. Lucien prosił mnie dokładnie o to samo. Widzisz, kiedy przetrzymywaliśmy was tutaj,
dodawałem do jedzenia substancji, która pomaga odnajdować ludzi, rodzaj barwnika.
Reyes położył dłoń na ramieniu Daniki, ale na szczęście spokojnie przyjęła wiadomość.
- Ty pozbyłaś się swojego wyjątkowo szybko, chociaż powinien pozostać w organizmie kilka
miesięcy. Potem zniknął barwnik twojej siostry, następna była babcia, na końcu matka. Od dobrych
kilku tygodni nie byłem w stanie zlokalizować żadnej z was, chociaż godzinami tkwię przy
komputerach. Wiem, co myślisz. Powinienem wszczepić wam chipy GPS, ale trudno to było zrobić
chyłkiem, bez waszej wiedzy. Człowiek uczy się przez całe życie.
Danika zwiesiła ramiona.
- W końcu natrafiłem na to... - Torin kliknął kilka razy myszką.
- Co takiego? - Danika znowu się wyprostowała. Torin ciągnął, nie odrywając oczu od komputera:
- Parys piecze ciastka. Efekty są żałosne, ale to bez znaczenia. Ciastka pozostawiają trwały ślad w
organizmie: tłuszcze, cholesterol i tak dalej. Nasz barwnik ma specjalny skład, który zmienia reakcje
chemiczne u każdego człowieka w inny, niepowtarzalny sposób. Nie wdając się w szczegóły, powiem
tyle, że zmiany chemiczne pozostają, nawet kiedy barwnik przestaje działać.
Reyes zesztywniał. Co geniusz fizjologii mógł wiedzieć
185

o organizmach śmiertelników? Torin musiał dostrzec minę przyjaciela, bo uspokoił go:
- Nie karmiłbym kobiet ciastkami, gdybym nie sprawdził najpierw ich działania na Łowcach.
Reyes odetchnął, ścisnął mocno dłoń Daniki.
- Pięć minut i będę miał mapkę okolicy, w której teraz mieszkają. Zadzwonisz do mnie, jak już
będziesz w Oklahomie, powiem ci, czy nadal mieszkają w tym samym miejscu.
- Moja babcia. - Danice drżał głos. - Wiesz coś o niej? Torin sztywno skinął głową.
- Odbieram jej sygnał. Przez ostatni tydzień chyba nic specjalnego się nie działo.
Uśmiech Daniki rozświetlił cały pokój.
- A więc żyje! Babcia żyje! Inaczej nie odbierałbyś sygnału, prawda?
- Prawda - przytaknął Torin z kamienną twarzą. Danika podniosła dłoń do ust.
- O mój Boże, o Boże, to... to najszczęśliwszy dzień w moim życiu.
Roześmiała się i rzuciła Reyesowi na szyję. Miała taką delikatna, gładką skórę i cudownie pachniała:
letnią nocą.
Reyes objął ją i spojrzał na Torina.
- Jestem taka szczęśliwa - powtórzyła.
Torin kiwnął głową w odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie; zwłoki nadal mogą emitować
sygnał.
Reyes wciągnął głęboko powietrze, zamknął oczy. Siedział bez ruchu, nadal trzymał Danikę w
ramionach i czuł, jak rosną mu potężne szpony, wyostrzają się zę^ by. Zdarzało się to tylko wtedy,
kiedy demon zaczynał łaknąć krwi.
Przed chwilą cię nakarmiłem. Ciesz się bliskością Daniki. Dopóki możesz.
184

Kto wie, czy niedługo jej nie stracą.
Kiedy dowie się, że ciało osoby zmarłej może nadal emitować sygnały... Zdjęty przerażeniem
zamknął oczy. Danika była we władzy złowrogiego demona nadziei.

ROZDZIAŁ SZESNASTY
- Tym razem zostaniesz tutaj.
Reyes odprowadził Danikę do swojego pokoju i wyszedł Bóg wie dokąd, zamykając za sobą starannie
drzwi. Usiadła na skraju łóżka, długo wpatrywała się w drzwi, a kiedy wreszcie nabrała pewności, że
Reyes nie cofnie się, wyjęła z kieszeni maleńki aparat komórkowy.
Stefano zakładał, że wojownicy przeszukają Danikę, odbiorą jej telefon, będą próbowali go
namierzyć, ale uważał, że warto zaryzykować. Ona sama myślała podobnie. Każdy dzisiaj nosi przy
sobie komórkę, wojownicy nie musieli od razu uznać, że ta akurat służy do kontaktowania się z
Łowcami. Danika zaczynała żałować, że wzięła aparat i że wojownicy nie odebrali go jej. Nie
musiałaby teraz zastanawiać się, dzwonić do Stefana czy nie dzwonić.
Teoretycznie decyzja nie była trudna. Rodzina przede wszystkim, zawsze na pierwszym miejscu,
najważniejsza. Wojownicy śledzili matkę, siostrę, babcię, wiedzieli, gdzie są, dokąd się przenoszą, ale
nigdy nie próbowali atakować. Punkt dla nich. Łowcy również nie żywili złych zamiarów wobec jej
dziewczyn, niej samej. Sytuacja może się zmienić. Nikt nie powiedział, że Łowcom uda
188

się pokonać wojowników. Starali się wytępić ich od stuleci, z żadnym skutkiem. Jeśli wojownicy
dowiedzą się, że działa na ich szkodę, nie będą mieli dla niej litości. W przypadku gdy nie zadzwoni,
Łowcy mogą wejść do twierdzy, żeby ją odbić. Co się wówczas stanie z Ashlyn, z Anyą? Z Reyesem?
Reyes opiekował się nią troskliwie. Jutro zabierze ją do matki i siostry. Mój Boże... Tak, one były
najważniejsze.
Danika uśmiechnęła się. Żyły, były razem. Nie wiedziała, dlaczego babcia opuściła dom przyjaciół
bez słowa wyjaśnienia, ale nie zastanawiała się nad tym. Ważne, że wszystkie trzy żyły.
Zadzwoni do Stefana, zyska w ten sposób na czasie. Zrobi to teraz, zanim Reyes wróci. Wybrała
numer. Dłoń jej drżała, gdy podnosiła aparat do ucha.
- Rezydencja Myszki Miki - usłyszała.
- To... ja.
Głos po drugiej stronie stracił oficjalne brzmienie.
- Żyjesz.
- Traktują mnie zupełnie przyzwoicie.
- Diabeł z uśmiechem zadaje śmiertelny cios - stwierdził Stefano sentencjonalnie. - Czego zdążyłaś się
dowiedzieć?
- Opowiadali o demonie, który nie ma strażnika i jest ich wrogiem, to Nadzieja. Na razie to wszystko.
Jestem odizolowana, prawie ich nie widuję. Przychodzą czasami do mojego pokoju, wypytują o ciebie
i twoich ludzi.
- Jeszcze jeden demon? - Stefano najwyraźniej notował jej słowa. - Co im powiedziałaś na nasz temat?
- Ze pytaliście mnie o nich i że nic wam nie powiedziałam. - To przynajmniej była prawda.
- Mogłabyś przeszukać twierdzę? To możliwe. Czasopisma, zdjęcia... wszystko, co dałoby nam
orientację w ich zamiarach?
187

- Trzymają mnie pod kluczem.
- Nie poradzisz sobie z zamkiem?
- Nie. - Jeszcze jedno kłamstwo.
- Myślałaś o tym, żeby... - przerwał.
Uwieść któregoś z wojowników dla zdobycia informacji, dokończyła w myślach za niego.
- Ja... ja... - Nie była w stanie wyartykułować odpowiedzi.
- Zastanów się. Pracujesz dla wielkiej sprawy. Przypomnij sobie, co ci mówiłem, pokój i harmonia,
lepszy świat, który nie zna zdrad, samobójstw, nędzy. Twoja rodzina nie będzie już musiała niczego
się obawiać.
Na swój fanatyczny sposób troszczył się o losy ludzkości i gotów był uczynić wszystko, żeby ulżyć
cierpiącym. Może nie był do końca altruistą, ale wierzył, że szczęście czeka za rogiem, trzeba tylko
wytępić wojowników.
Danika nie wiedziała, w co wierzyć. Reyes twierdził, że dopóki ludzie mają wolną wolę, na świecie
będzie panować zło, obecność demonów nie miała tu nic do rzeczy.
- Pomyślę. - Nie zamierzała rozważać propozycji Stefana.
- Obserwujemy twierdzę, ale nic się tam nie dzieje - powiedział. - Wiesz, czym są zajęci?
Gdyby ujawniła, że prawie wszyscy polecieli do Rzymu, Łowcy mogliby spróbować przeniknąć do
twierdzy. Torin i Cameo nie byliby w stanie stawić im oporu.
- Nie wiem. - Boże, czy w jej głowie zamieszkał demon kłamstwa? - Spróbuję się dowiedzieć.
- Słyszałaś...
- Poczekaj. Ktoś idzie. Muszę kończyć. - Kolejne kłamstwo. Rozłączyła się i schowała telefon. Ukryła
twarz w dłoniach. Z trudem chwytała powietrze.
Co się ze mną dzieje?
Zadawała sobie to pytanie setki razy, chociaż dobrze
188

znała odpowiedź. Była zakochana w Reyesie, od samego początku, od pierwszej chwili.
Wreszcie to przyznała. Tym razem nie próbowała już oszukiwać się, wmawiać sobie, że to nieprawda.
Pragnęła go wbrew sobie, wbrew zdrowemu rozsądkowi.
Zerwała się z łóżka. Bycie z Reyesem to żadna przyjemność. Musiałaby zadawać mu ból, dźgać
sztyletem. Może powinna najpierw sprawdzić, czy potrafi. Może wtedy przestanie wreszcie o nim
myśleć, snuć marzenia.
Oczyści umysł tak jak wtedy, gdy malowała swoje sny.
Zrobiła kilka niepewnych kroków. Musi zająć się czymś, co pozwoliłoby jej, chociaż na jakiś czas,
zapomnieć o Reyesie. Może powinna wrócić do malowania?
Podeszła do drzwi, nacisnęła klamkę. Spodziewała się zobaczyć niewielki schowek, tymczasem
znalazła się w przestronnym pokoju zamienionym w pracownię.
Omiotła wnętrze zdumionym spojrzeniem. Sztalugi, płótna naciągnięte na blejtramy, pod ścianą stół,
na którym leżały pędzle i kasety z tubkami farb.
Przygotował to dla mnie. Nie dlatego, żeby mieć wgląd w jej sny. O snach usłyszał dopiero podczas jej
rozmowy z Aeronem. Po prostu chciał sprawić jej przyjemność. Zaskoczył ją. I wzruszył.
- Co ja mam z tobą począć, Reyes? - szepnęła.
Ile razy jeszcze ją zaskoczy: ubrania, stała troska, teraz pracownia marzeń. Nigdy nie było jej stać na
tak wyposażone studio, chociaż zarabiała całkiem nieźle, malując portrety na zamówienie. Wszystko,
co robił dla niej Reyes, rozbrajało Danikę, usypiało instynkt samozachowawczy.
Podeszła do stołu, zaczęła oglądać pędzle, brała je po kolei do ręki. Zacznie malować, Reyes zobaczy
anioły i demony z jej snów. Ale pierwszy obraz będzie przedstawiał jego.
191

Reyes przygotował jedzenie dla Daniki. Na szczęście Parys przed wyjazdem do Rzymu zrobił zakupy
i lodówka była dobrze zaopatrzona.
Kiedy wrócił z tacą do sypialni, wystraszył się, nie widząc nigdzie swojego anioła. Znalazł ją w
pracowni. Stała przy sztalugach i szkicowała coś na zagruntowanym płótnie. Była całkowicie
pochłonięta pracą, zachowywała się jak człowiek w transie.
Wyszedł cicho, nie chcąc jej przeszkadzać, i padł na kanapę. Widok Daniki za każdym razem tak
działał na niego, zbijał z nóg, odbierał spokój duszy.
- Czy tutaj czasami coś się dzieje? - Reyes usłyszał obcy głos. Poderwał głowę i cisnął sztyletem w
stronę intruza: odruch warunkowy, nie zdążył nawet pomyśleć. Przybysz lekkim ruchem chwycił
sztylet w locie, obejrzał.
- Ładna robota - pochwalił. - Sam go zrobiłeś? Reyesa olśniło.
- William. - Przyjaciel Anyi.
- We własnej osobie. Wiem, wiem, czujesz się zaszczycony. Chciałbyś sypać mi pod stopy płatki róż.
Bla, bla, bla. Nie trzeba. Traktuj mnie jak całkiem zwykłego faceta.
Reyes przewrócił oczami. Anya zapomniała go uprzedzić, że ten jej nieśmiertelnik to kompletny
dupek.
- Tak, sam go zrobiłem. Czego tu szukasz? William przeczesał kruczoczarne włosy palcami.
- To wszystko z nudów, wysoki sądzie, to wszystko z nudów. Całe towarzystwo delegowało się bogi
wiedzą dokąd. Nikt nie pomyślał o przyjęciu powitalnym na moją cześć. Próbowałem obejrzeć coś na
DVD, ale macie same pornosy, a ja nie bzykałem się z nikim od kilku tygodni, trudno patrzeć, jak inni
oddają się ćwiczeniom fizycznym.
- Kolekcja Parysa - wyjaśnił Reyes. Śmiech. Kręcenie głową.
190

- Nie musisz mówić nic więcej. Poznałem typa.
- Nie pytam, dlaczego wlazłeś do mojego pokoju. Chciałbym wiedzieć, co robisz w Budapeszcie. W
naszej twierdzy.
William wzruszył ramionami.
- Taka sama odpowiedź. Znudzenie. - Zamilkł na moment, zastanawiał się. - Może niezupełnie taka
sama. Anya niedawno zaszczyciła mnie wizytą, co spowodowało pewne komplikacje. Nowy król
bogów poczuł się chyba trochę urażony, bo spalił mi dom do fundamentów, chociaż dostał to, co
chciał. Nie miałem dokąd pójść, a Anya jest mi jednak coś winna.
Reyes czuł, jak napinają się wszystkie mięśnie.
- Jeśli przyjechałeś mścić się na niej...
- Spokojnie. - Will podniósł dłoń, drugą podciągnął koszulę, odsłaniając tors. - Nie skrzywdzę jej. Nie
potrafię, nawet gdybym chciał, a chciałbym. Dźgnęła mnie sztyletem tutaj. - Pokazał długą, brzydką
szramę na brzuchu.
- Fajnie - mruknął Reyes.
- Zawsze była dobra w posługiwaniu się bronią. - William opuścił koszulę i wyszczerzył zęby.
Gdyby nie ślad wojowniczego temperamentu Anyi, który nosił na brzuchu, Willa można byłoby uznać
za najwspanialszą istotę, jaką udało się stworzyć bogom. Gładka skóra, szlachetny nos, piękne zęby,
kości policzkowe, zarys brody. Idealna sylwetka. I pewność siebie. Reyes nie życzył sobie, żeby
piękny Will zbliżał się do Daniki.
- Wspomniałeś, że dawno nie miałeś kobiety... - zagadnął.
William wyprostował się, rozpromienił.
- Miałbyś kogoś dla mnie? - zapytał z nadzieją.
- Czekaj na mnie za kwadrans w sieni.
193

Reyes wstał i przeszedł do pracowni. Danika stała nadal przy sztalugach, dokładnie w tej samej
pozycji, w której ją zostawił. Pracowała cały czas nad szkicem, nie zaczęła jeszcze nakładać farb.
Jutro polecą razem do Stanów, nie będzie miał okazji zaspokoić swojego demona. Bał się, że
zgłodniały Ból może zrobić krzywdę Danice. Powinien chyba przespać się dzisiaj z kobietą. Wziął
prysznic, włożył czysty T-shirt, czyste dżinsy, nie przestając myśleć o szybkim seksie. Nie był to
najlepszy pomysł, a konsekwencje pójścia z kimś do łóżka mogły być tragiczne. Ile egzystencji
zniszczył w swoim życiu?
Może teraz będzie inaczej? Minęło tyle czasu, od kiedy po raz ostatni spał z kobietą. Może demon nie
ma już tej mocy, którą posiadał dawniej. Może. Dzisiaj potrafił radzić sobie z Bólem skuteczniej niż
kiedyś. Nie miał ochoty być z „jakąś" kobietą. Na samą myśl robiło mu się niedobrze. Pragnął Daniki
i tylko jej.
Nie mógł jej mieć. Nie teraz. Jeszcze nie. Znajdzie sobie partnerkę na dzisiejszą noc. Jeśli Ból nie
zarazi jej żądzą krwi, wtedy... kto wie...
William czekał już w sieni. Wyszczerzył zęby na widok Reyesa.
- Dokąd idziemy?
- Do klubu Destiny.
Wyszli na zewnątrz. Dzień był chłodny, pochmurny, szary. Zbierało się na deszcz.
- O tej porze do klubu? - zdziwił się Will. - Dopiero południe.
- Na pewno ktoś już tam będzie. Sporo ktosiów. Parys zagląda tam o różnych porach dnia i nocy.
Zawsze urzędują, tam jakieś damy, czekają.
Will zatarł ręce.
- Śmiertelniczki? - bardziej stwierdził niż pytał.
192

- Tak - przytaknął Reyes, omijając z daleka drzewa. Nieuważne otarcie się o gałąź i posypałyby się na
niego zatrute rzutki.
- Nie lubisz śmiertelniczek? Reyes zerknął na Willa.
- O co ci chodzi?
- W twoim głosie usłyszałem zdegustowanie. Prawda, był zdegustowany, samym sobą.
- Lubię śmiertelniczki. Uważaj na ten głaz - dodał na jednym oddechu. - Za nim jest zapadnia.
Obeszli głaz, zachowując bezpieczną odległość. Byli już w połowie wzgórza.
- Po co te wszystkie zasadzki? - zainteresował się William. - Idąc do was, widziałem druty kolczaste,
rzutki na drzewach, podwieszone kamienie.
- Łowcy już raz złożyli nam wizytę.
- Nie musisz mówić nic więcej. Porozmawiajmy raczej o twojej blondynce. Ostra laska. Podoba mi
się.
Reyes zacisnął dłonie.
- Nie będziemy o niej rozmawiać - warknął.
- Aj, trafiłem w czuły punkt i najwidoczniej obudziłem twojego sympatycznego demona. Masz
czerwony blask w oczach, zupełnie jak Lucien, kiedy na mnie patrzy. - Will zaśmiał się i podniósł
ręce. - Nigdy już nie wspomnę o dziewczynie, przysięgam.
- Dziwny z ciebie facet. Wszyscy boją się mojego demona, ty się śmiejesz.
- Zapominasz, że przyjaźnię się z Anyą. Jest gorsza niż wszystkie wasze demony razem wzięte. - Po
kum-pelsku objął Reyesa. - Daj mi dziesięć minut i zapomnisz o osobie, o której obiecałem więcej nie
wspominać. Przekonasz się.
Resztę drogi do podnóża wzgórza przebyli w milczeniu. Reyes nie mógł uwolnić się od uczucia, że
ktoś ich
195

obserwuje. Rozglądał się uważnie, nie zauważył nic podejrzanego, ale miał się na baczności.
- Daj mi spokój - uciął rozmowę, nie patrząc na pięknego Willa.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
- Zdasz mi raport, Stefano?
- Z przyjemnością. Rozmawiałem z dziewczyną. Wspomniała o kolejnym demonie, demonie Nadziei.
Twierdziła, że Nadzieja jest wrogiem wojowników. Kłamali. Nadzieja nie może być demonem. Poza
tym nigdy wcześniej o niej nie słyszeliśmy. Jeśli chodzi o ruchy w twierdzy, dwóch wojowników
właśnie zeszło do miasta, niejaki Reyes, tego drugiego dotąd nie zidentyfikowałem. Dziewczyna
została.
- Jest skuta łańcuchami?
Stefano przycisnął słuchawkę do ucha, pot spływał mu po plecach. Zaraz po tym, jak skończył
rozmowę z Dani-ką, dostał telefon z zaufanego źródła. Nieoczekiwana wiadomość przekazana przez
informatora mogła zniweczyć pracę ostatnich dziesięciu lat.
Teraz z kolei on musiał zatelefonować.
- Nie. Nie ograniczają jej ruchów. Niby pilnuje jej kobieta-demon o imieniu Cameo, ale nie ma między
nimi wrogości. Nie wiem, czy dziewczyna nie przeszła na stronę wojowników. - Byłoby fatalnie,
gdyby tak się stało. Wiązał wielkie nadzieje z małą Daniką.
Szef Stefana milczał przez chwilę. Współpracowali od
195

dziesięciu lat. Galen miał jeden cel w życiu, zniszczyć Włodarzy. Był nieprzejednany, bezlitosny w
swoim dążeniu. Prawdziwy Sprawiedliwy.
Anioł zesłany z niebios, co spłynął na ziemię na skrzydłach chwały. Stefano uwierzył, dopiero kiedy
zobaczył skrzydła, kiedy spojrzał w niezgłębione, błękitne jak niebo oczy, które niosły nadzieję
światu pogrążonemu w rozpaczy. Stefano chwycił się tej nadziei jak ostatniej deski ratunku.
To Galen przekonał go, że kiedy pozbędą się demonów, na świecie zapanuje pokój. Choroby, nędza,
cierpienie będą należały do przeszłości, staną się mglistym wspomnieniem. Od dziesięciu lat toczyli
zażartą walkę. Stefano nigdy nie żałował, że wstąpił w szeregi Łowców. Przyrzekł sobie pomścić
żonę, żeby już nigdy żadnego małżeństwa nie spotkała taka tragedia, jaka zniszczyła jego związek.
- Obserwuj ich uważnie. Nie ufaj dziewczynie i nie dopuść, by gdzieś ją wywieźli. Jeśli będą chcieli
przenieść ją w inne miejsce, zabij.
- Możesz na mnie liczyć. - W czasie wojny giną też cywile. - Jest coś jeszcze. Ona... nie jest zwykłą
śmiertel-niczką. Mój informator twierdzi, że posiada jakąś nadnaturalną moc. Nie potrafił powiedzieć,
na czym ta moc polega. Jeśli poszła na współpracę w Włodarzami, jeśli wykorzystają jej dar...
Znowu chwila milczenia po drugiej stronie.
- Dlaczego w takim razie ją wypuściłeś? Nie tylko wypuściłeś, ale wręcz przekazałeś demonom
niczym prezent zapakowany w ozdobny papier i przewiązany wstążką.
Sam kazałeś mi tak zrobić, pomyślał zgryźliwie, ale zachował odpowiedź dla siebie. Mieli wspólny
cel, nie było sensu wchodzić w utarczki.
196

- Mój błąd. Jakie będą dalsze wytyczne?
- Odbij ją. I zabij. Nie możemy dopuścić, żeby pomagała demonom.
Danika rozejrzała się po zatłoczonym klubie. Na parkiecie rozświetlanym migającymi lampami
stroboskopowymi podrygiwało w rytm głośnej muzyki kilkanaście par. Między stolikami krążyły
kelnerki. Roznosiły drinki i spieszyły do baru po kolejne.
Gdzie jest Reyes? Na parkiecie? A może z kobietą, którą przekonał, żeby go torturowała?
Danika zacisnęła dłonie. Nie widziała nigdzie Reyesa, ale dojrzała piękną Cameo. Widok Niedoli
działał destrukcyjnie. Człowiek miał ochotę wykłuć sobie natychmiast oczy i przebić bębenki w
uszach, a jednak przyszły do klubu razem. Danika uprosiła Cameo, żeby zabrała ją do klubu.
- Niepotrzebnie cię tu przyprowadziłam - oznajmiła żałobnym głosem. - Jeśli będziesz próbowała
uciec, wiedz, że cię złapię i przestaniesz mnie wtedy lubić. Mam miękkie serce, wzruszają mnie
romantyczne historie, dlatego uległam twoim prośbom. Widzisz go?
- Nie ucieknę. I nie widzę Reyesa.
- Pamiętaj, że mą bardzo bolesną przeszłość, nie jesteś nawet w stanie wyobrazić sobie, jak bolesną.
Jeśli chcesz być z Reyesem, musisz o niego walczyć. Będzie się bronił przed własnymi uczuciami.
Powodzenia. I nie próbuj uciekać. - Cameo zniknęła, zostawiając Danikę samą.
Samą wśród mrowia ludzi. Czy byli między nimi Łowcy? Zadrżała. Stefano mówił, że pośle kilku
swoich ludzi do Budapesztu. Podejdą do niej? Będą chcieli rozmawiać? Nie wiedziała, jak powinna
się zachować. Ani ona, ani Stefano nie przewidzieli, że może znaleźć się poza murami twierdzy.
199

Gdzie do diabła podział się Reyes? Przecisnęła się przez tłum do baru.
- Co podać? - zagadnął barman po węgiersku. Przed wyjazdem na wakacje uczyła się przez miesiąc
podstaw węgierskiego i znała najprostsze zwroty „dla turystów".
- Poproszę colę. - Bała się zamówić alkohol. Musi zachować trzeźwy umysł.
Znowu przeciskała się przez tłum, z coraz większym niepokojem wypatrując Reyesa.
W głębi sali dostrzegła rząd okien z szybami z dymnego szkła. Sala dla VIP-ów? Być może. Przy
drzwiach stał potężny mięśniak. Bramkarz.
Jesteś sprytna, poradzisz sobie.
Podeszła pewnym krokiem.
- Szukam Reyesa. Jest tutaj.
- Cofnij się - warknął mięśniak. Nie zamierzała kapitulować.
- Gdybyś mógł mu powiedzieć...
- Zjeżdżaj! Albo wylecisz zaraz na ulicę.
- Muszę przekazać mu wiadomość, na którą pilnie czeka, on...
Bramkarz wyciągnął łapę, chciał odepchnąć Danikę, i w tej samej chwili na jego nadgarstku zacisnęły
się palce
- jak żelazne kleszcze. Typ zawył z bólu.
- Nie waż się jej tknąć. - Reyes stanął przed Daniką.
- Co ty tutaj robisz? - warknął. Miał rozpiętą koszulę i krwawą ranę na szyi. - Zadałem ci pytanie,
Daniko.
Był z kobietą, pomyślała Danika i poczuła dojmujący ból w piersi, jakby utkwił tam tuzin zatrutych
strzał. Miała ochotę zdzielić Reyesa, wymierzyć mu potężny cios, wbić ten jego szlachetny nos w i tak
już zdewastowany przez demona mózg.
- Przyszłam ostrzec cię, że w klubie mogą być Łowcy,
198

tymczasem widzę, że sam wybrałeś się na łowy. - Odstawiła szklankę z colą na najbliższy stolik,
odwróciła się i odeszła. Nie wiedziała, dokąd idzie. Tylko nie rycz.
Reyes dogonił ją, chwycił wpół i zamknął w żelaznym uścisku.
- Wiem, że Łowcy nas obserwują - powiedział. - My też ich obserwujemy. Dzwonił do mnie, że są
problemy. Ma dzwonić, gdyby znowu coś się działo. A ty skąd wiesz, że są w Budapeszcie? Widziałaś
tego, który cię więził?
Powiedział „są problemy".
- Co się stało?
- Porozmawiamy później.
- Nie wrócę do twierdzy bez ciebie - oznajmiła stanowczym tonem.
- Nie wrócisz.
Nie? Dokąd on chce ją zabrać? Zamierza się jej pozbyć? Wyrzuca ją?
- Jesteś draniem, wiesz? W porządku, zostaw mnie na ulicy. Wszystko mi jedno. I tak jutro
wyjeżdżam. Podróż bez ciebie będzie znacznie spokojniejsza.
Szli korytarzem prowadzącym do wyjścia, minęli drzwi dwóch toalet, na trzecich widniał czerwony
napis „Wstęp wzbroniony". Reyes kopnął je z rozmachem i' popchnął Danikę do środka. Biurko, kilka
krzeseł, metalowe segregatory, komputer stanowiły całe wyposażenie pokoju. Prawda, w pokoju było
czterech mężczyzn. Wszyscy zerwali się z krzeseł i gapili się na Reyesa w osłupieniu.
- Wynocha - warknął.
Zawahali się, ale wyszli posłusznie, właściwie wybiegli w popłochu, jakby uciekali z pożaru. Danika
podeszła do biurka, odwróciła się.
- Jak śmiałeś? - natarła na Reyesa.
- Jak śmiałem co? - Zdziwił się. - Zająć pokój? Dwa
201

miesiące temu bomba Łowców zniszczyła kompletnie klub. Odbudowałem go w trzy dni. Teraz
chętnie spełniają różne moje kaprysy.
Panienek też chętnie ci dostarczają! - miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz.
- Jak śmiałeś wepchnąć mnie tutaj? Mam cię dość. - Pamiętała dzień eksplozji w klubie, ale nie
wiedziała, że to Łowcy byli za nią odpowiedzialni.
Reyes stanął o krok od Daniki; czuła na twarzy jego oddech.
- Nieprawda - powiedział spokojnie, zbyt spokojnie. Patrzyła mu prosto w twarz, nie odwróciła
wzroku.
Jestem teraz silna, nie ugnę się, nie boję się tych twoich srogich min.
- Zezłościłaś się, że wyszedłem do miasta?
- Zlituj się. - Podniosła wysoko głowę, wyprostowała się, tak jak uczono ją na kursach. Czasami
wystarczyło okazać pewność siebie, żeby powstrzymać atak. - Nie zezłościłam się.
- Kłamiesz. - Zamknął oczy. - Powiedz mi, dlaczego?
- Idź do diabła.
- Ile razy mam ci przypominać, że nie musisz mnie do niego wysyłać. Mam go od wieków za sub-
lokatora.
- Nie będziemy prowadzić dyskusji na ten temat. Przyszłam ostrzec cię przed Łowcami. Co
uczyniłam.
- Pytałem cię chyba, skąd wiesz, że Łowcy są w Budapeszcie.
- A ja chyba nie odpowiem na twoje pytanie. Reyes przechylił głowę, zmierzył ją uważnym spo-
jrzeniem od stóp do głów.
- Zamierzasz wydać mnie Łowcom, Daniko?
- Powinnam - powiedziała i zacisnęła usta.
- Dotąd nie zrobiłaś nic, żeby mi zaszkodzić. - Reyes
200

chciał usłyszeć wreszcie prawdę. Potarł kark zmęczonym gestem. - Co ja mam z tobą zrobić? Jego
problem, nie jej.
- Nic. Jutro rano wyjeżdżam, a ty wracaj do swojej panienki. Nie zobaczysz mnie już. - W głowie
zabrzmiały jej słowa Cameo: „Jeśli chcesz być z Reyesem, musisz o niego walczyć".
Już przegrałam. Zadarła nos i minęła go. W każdym razie chciała minąć.
Reyes błyskawicznym ruchem uniósł rękę, blokując
przejście.
Wpiła mu palce w ramię.
- Z kim byłeś? - syknęła. - Przyszedłeś tutaj pieprzyć się. Nie próbuj zaprzeczać. Miałam kilku
chłopaków, wiem, czego można oczekiwać po facetach.
Reyes obnażył zęby, niby drapieżnik gotujący się do ataku. Zbliżył twarz do twarzy Daniki.
- Nie chcę słyszeć o żadnych chłopakach. Rozumiesz? Danika opuściła rękę.
- T...tak. - Chryste, ten jego głos, pełen wściekłości. Podniecał ją, zamiast budzić lęk.
- Na pewno chcesz wiedzieć, z kim byłem?
- Tak.
- Dlaczego?
Bo zamierzam ją zabić. Jesteś mój i z nikim nie zamierzam się dzielić.
- Dlatego. - Broda jej drżała. Do diabła, tylko się nie
rozpłacz.
- Przyszedłem tutaj, żeby znaleźć sobie kobietę - wyjaśnił Reyes.
Danika zagryzła zęby.
- Znalazłem - dodał dla porządku. Cholerny jebaka.
- Bardzo się cieszę - wycedziła. - Mam nadzieję, że
203

dobrze się bawiłeś. - Mam nadzieję, że złapałeś trypra i wyciągniesz nogi.
Boże, skąd w niej tyle goryczy, skąd ta mściwość?
- Świetnie się bawiłem. - Reyes zaśmiał się ponuro.
- Nie byłem w stanie jej dotknąć.
- Słucham? - Wściekłość ustąpiła w jednej chwili, zgasła jak zdmuchnięty płomień. - Nie przespałeś
się z nią?
- Nie.
Danika zaniknęła oczy, zwiesiła ramiona. Ogarnęła ją ulga, bezmierna jak...
- Spróbowałem z inną.
Wściekłość wróciła z siłą trąby powietrznej.
- I znowu nic. Prosiłem obie, żeby znęcały się nade mną. Były gotowe związać mnie, smagać pejczem.
Nie miały oporów, ale podziękowałem im za ich usługi. Cały czas myślałem tylko o tobie, tylko ciebie
pragnąłem.
- Sam... sam zadawałeś sobie ból, doprowadzałeś do...?
- Nie mogła dokończyć zdania, z trudem wypowiadała słowa.
- Nie. Kiedy pojawiłem się w klubie, wypatrzyłem czterech Łowców.
Nie był z kobietą, ale zabił. Zabił ludzi, którym miała pomagać. Nie musiała nawet pytać o los tych
nieszczęśników, wiedziała, że nie ma ich już między żywymi.
- Co to za jedni? - Czy był wśród nich Stefano? Reyes podał jej paszporty. Spojrzała na zdjęcia. Obce
twarze...
- Nie zauważyli nas, mogliśmy działać z zaskoczenia. Mieliśmy przewagę, chociaż było nas tylko
dwóch, Will i ja. Wywabiliśmy ich na zewnątrz i... zajęliśmy się nimi.
- Reyes milczał przez chwilę, zdawał się wspominać krwawe starcie. - Stoczyłem ciężką walkę, mój
aniele.
202

Potrzebuję cię, pragnę. Tym razem odważę się być z tobą. Zgodzisz się? Chcesz?
Już postanowiła. Pójdzie z nim do łóżka, choćby po to, żeby mieć to wreszcie za sobą, przestać snuć
fantazje związane z jego osobą, odzyskać spokój. I dowieść sobie, że seks z Reyesem nie jest znowu
taką rozkoszą.
- Zgadasz się? Będę delikatny, nie będę się spieszył. Będę pilnował, żeby demon siedział cicho. Nie
będziesz musiała zadawać mi bólu. - Mnożył argumenty, które miały uśmierzyć jej obawy, uprzedzał
zastrzeżenia, jakby wszystko wcześniej dokładnie przemyślał.
Nie chciał, żeby zadawała mu ból, dźgała sztyletem. Deklarował, że będzie delikatny.
- Czego ode mnie oczekujesz?
- Kochaj mnie, chociaż trochę, przez jedną noc. Danika jęknęła w duchu. Co będzie, jeśli jedna noc jej
nie wystarczy i zatęskni za kolejnymi? Będzie pragnęła go jeszcze bardziej? Czy później potrafi żyć
bez niego?
- Dzisiaj - szepnęła przez zaciśnięte gardło. - Tylko dzisiaj. Jutro...
- Jutro znowu będziesz mogła mnie nienawidzić.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
Parys opowiedział przyjaciołom o swoich rzymskich wizjach. Wszyscy byli zgodni, że został nimi
wyróżniony, bo to on pierwszy przelał krew w starciu z Łowcami. Lucien teleportował się do fortecy i
już nie wrócił. Sabin tysiąc razy próbował dodzwonić się do Reyesa, bez skutku, w końcu
zatelefonował do Torina, który poinformował ekipę poszukiwaczy, że Ból delegował się do klubu
nocnego.
Reyes w klubie nocnym? Ten ponurak? Parys nie mógł się nadziwić. Ciekawe, jak zareaguje, kiedy
usłyszy, że jego kobieta ma odegrać zasadniczą rolę w odnalezieniu puszki Pandory?
Parys chodził niespokojnie po swoim pokoju i co chwila przeczesywał włosy palcami. Pozostali
obserwowali otoczenie wynajętego na kilka dni domu, pilnowali bezpieczeństwa. Powinien być z
nimi, miał osobiste powody, by wypatrywać Łowców, każdemu z nich życząc nagłej i
niespodziewanej śmierci. Kiedy koleżeństwo zorientowało się, że nie śledzi obrazów na monitorach, a
takie miał zadanie, został wykopany z salonu, gdzie zainstalowano sprzęt.
I bardzo dobrze. Chciał być sam. Miał kompletny chaos
206

w głowie, dręczyła go tylko jedna myśl. Co by było, gdyby... Co by było, gdyby Sienna wróciła
między żywych? Co by było, gdyby po prostu poprosił bogów, żeby oddali mu dziewczynę?
Od czasu, gdy Tytani obalili Greków i przejęli władzę na Olimpie, przyczyniali Włodarzom samych
cierpień. Nakazali Aeronowi zabić śmiertelniczki, a kiedy nie wykonał rozkazu, rzucili na niego
straszną klątwę, która zamieniła nieszczęśnika w żądnego krwi potwora. Ścigali Anyę i domagali się
jej śmierci. No i pozwolili umrzeć Siennie.
Nie, to ty pozwoliłeś jej umrzeć.
Nowych bogów jego pomyślność obchodziła tyle, co Greków, czyli nic. W przeciwieństwie do
poprzedniej ekipy sprawującej rządy w niebiosach, domagali się czci, adoracji. Proszę bardzo, może
ich czcić oraz adorować, o ile spełnią jego prośbę.
Przestań chodzić w tę i z powrotem. Działaj.
Rozebrał się i padł na kolana. Nie chciał niczym urazić bogów, narazić się na ich gniew. Mogli go
ukarać, strącić do piekieł.
Uniósł wysoko sztylet.
Do kogo ma się zwrócić? Kto gotów byłby wysłuchać jego modłów?
Kronos, król Tytanów? Nienawidził Włodarzy. To on domagał się śmierci Anyi. Rea, żona Kronosa?
Parys nic o niej nie wiedział. Gaja, matka ziemia? Być może okazałaby przychylność. Okeanos, bóg
mórz? Tytanida Tetyda, siostra i żona Okeanosa? Mnemosyne, bogini pamięci? Hyperion, bóg
niebios, ojciec Słońca? Temida, bogini sprawiedliwości? Nie, Temida opowiedziała się za Grekami i
po ich obaleniu została strącona przez Kronosa do tartaru.
Kto jeszcze?
205

Selene, bogini księżyca? Atlas, który kiedyś dźwigał świat na swoich barkach? „Myślący wstecz"
Epimeteusz, najgłupszy z bogów, mąż Pandory, który w popularnych legendach jakoby otworzył
puszkę i uwolnił demony. „Myślący wprzód" Prometeusz, który, jak żaden inny z Tytanów, rozumiał,
czym jest wieczna męka? Zeus przykuł go do skały za to, że Prometeusz podarował ludziom ogień.
Codziennie rano sęp wyjadał mu wątrobę, ta odrastała i następnego dnia wszystko powtarzało się od
nowa.
Mitologia to zwodniczy przekaz, zlepek faktów i przekłamań. Parys, przed wiekami wygnany z
Olimpu, nie wiedział, w co wierzyć. Nie miał pojęcia, kto się liczy, kto jest najpotężniejszy, kto
hołubiony, a kto znienawidzony. Jeśli zwróci się do niewłaściwego bóstwa... wezwie na pomoc wrogą
siłę... Może powinien prosić o pomoc jedną z bogiń: rzadko która kobieta potrafiła oprzeć się demono-
wi Rozwiązłości. Też niedobrze, bo a nuż uwiedzie żonę któregoś z bogów... Will przespał się kiedyś
z żoną Zeusa, Herą, za karę stracił zdolność przenoszenia się z miejsca na miejsce, nie mógł też być
przenoszony przez nikogo, kto ten dar posiadał. I biedny Will stracił możliwość znikania z łóżek
rozmaitych niewiernych żon, narażając się na przyłapanie in flagranti, a w konsekwencji na akcje
odwetowe podejmowane przez zdradzanych mężów.
Boginie mógł skreślić.
Kronos? Najbardziej zagadkowy z całego boskiego towarzystwa, twardy, zgorzkniały, ale niedawno
przywrócił do życia Luciena, uczynił coś, o co chciał prosić Parys.
Gdyby nie śmiertelnicy kręcący się ciągle po świątyni, odprawiłby swój rytuał tam właśnie. Zamknął
oczy. - Kronosie, królu bogów, wzywam cię. Minęło kilkanaście sekund, nic się nie wydarzyło. Nie
206

oczekiwał, że bóg pojawi się natychmiast, wiedział, że powinien złożyć ofiarę. Uniósł sztylet, wbił w
pierś, pociągnął w dół, do brzucha: z długiego nacięcia popłynęła krew.
Mijały kolejne sekundy.
- Królu, jesteś mi potrzebny. Klęczę przed tobą i pokornie proszę o audiencję. Będę klęczał, upraszał
cię i czekał tak długo, jak trzeba.
- Doprawdy? - rozległ się cichy głos z nutą irytacji zaprawionej ironią.
Parys otworzył oczy. Kronos. W białym, długim do kostek, sutym chitonie z Kosą Żniwiarza Śmierci
w ręku. Nawet Lucien nie miał takiej. Kronos był niewysoki, chudy, w latach, ale emanowała z niego
potężna moc. Parysowi serce biło jak szalone. Bóg odpowiedział na jego wezwanie. Stoi przed nim.
- Dziękuję, królu, że wyświadczyłeś mi tę łaskę i zechciałeś przybyć.
- Żadna łaska. Usłuchałem twoich wezwań... z czystej ciekawości.
Zachowaj ostrożność.
- Jeśli cię to cieszy, cieszy i mnie.
- Nic mnie nie cieszy. Nie lubię zagadek. Niedobry początek.
- Przepraszam, królu, że ośmieliłem się zakłócić twój spokój.
Kronos zaśmiał się.
- Widzę, że przez tych kilka tysięcy lat nauczyłeś się powściągliwości i dyplomacji.
- Z pewnością nie od Zeusa. - Obalony, porywczy, nieobliczalny władca Olimpu był ich wspólnym
wrogiem i cięta uwaga musiała sprawić przyjemność Kronosowi.
- Jesteś Parys, strażnik Rozwiązłości. Przekaż wyrazy
209

współczucia swojemu demonowi. Dobrze wiem, co znaczy być uwięzionym.
- Zatem wiesz także, co znaczy cierpieć.
- Tak. - Chwila milczenia. - Chcesz, żebym uwolnił cię od demona, dlatego mnie wezwałeś?
Kronos mógł to uczynić. Wystarczyło jedno jego słowo, jeden gest i Rozwiązłość wydostałaby się na
wolność. I Parys musiałby pożegnać się z życiem.
- Nie, mój królu. - Nie chciał przecież umierać.
- Mądra decyzja. Podoba mi się.
- Twój sługa uniżony, królu. To dla mnie zaszczyt sprawić ci przyjemność.
Cichy śmiech.
- Dobrze powiedziane.
- Będę cię wielbił, królu, oddawał ci cześć każdego dnia, w każdej minucie mojego życia, jeśli tylko...
- Spójrz na mnie, demonie.
Parys powoli podniósł głowę. Nigdy nie słuchał niczyi rozkazów. Ulegał tylko Rozwiązłości, poza
tym sam był sobie panem, ale dla Sienny gotów był uczynić wszystko.
- Jesteście obrazą dla świata, wy, Włodarze świata podziemnego. Najchętniej pozbyłbym się was, ale
spełniacie swoją rolę.
- Rolę?
- Jakbym musiał ci tłumaczyć - prychnął Kronos. - Jesteś Parys. Znam twoje pragnienia. Chodzi o
kobietę, Siennę.
- Tak. - Marzył, żeby dzielić z nią życie, nie szukać dzień w dzień nowych partnerek.
- Ona nie żyje.
- Jesteś potężniejszy niż śmierć. Kiedyś przywróciłeś życie Lucienowi.
Cichy śmiech.
208

- Pochlebstwa, słodkie pochlebstwa. Nie spełnię twojego życzenia. Co się stało, to się nie odstanie.
Dziewczyna nie żyje.
Parys nie zamierzał kapitulować. Wojownik nigdy się nie poddaje, walczy do ostatniego tchu.
- Powiedz, co mogę zrobić, żeby ją odzyskać?
- Możesz tylko czcić mnie. Wy, demony, nie macie nic do zaoferowania.
Parys stłumił ryk rozpaczy, ale Rozwiązłość nie hamowała się. Po raz pierwszy chyba demon zamiast
dopominać się rozkoszy, zwyczajnie cierpiał. Oboje najchętniej rzuciliby się Kronosowi do gardła.
- Musi być coś, co mógłbym złożyć ci w ofierze. - Głos Parysa brzmiał sztywno.
- Nie widzę niczego takiego. Mam wszystko, bogactwa, wolność, potężną władzę. Macie klatkę, ale
dałem słowo, że jej wam nie zabiorę, a moje słowo jest prawem. Gdybyś znalazł któryś z pozostałych
artefaktów... wtedy moglibyśmy porozmawiać.
- Proszę. Jesteś moją jedyną nadzieją. Uczynię wszystko, co każesz, jeśli spełnisz tę jedną jedyną
prośbę. Nie mogę żyć bez niej. Potrzebuję jej. Jest moim ukojeniem. Moją opoką. Bez niej nie ma
mnie. Nigdy nie tęskniłeś za nikim? Nie znasz tego uczucia?
Westchnienie.
- Intryguje mnie twoja desperacja. Od kiedy Anya wyrzekła się swojego największego skarbu, żeby
ratować Luciena, zastanawiam się nad siłą miłości.
Bóg przechylił głowę, zamyślił się.
- Powiedz, dlaczego prosisz właśnie o kobietę. Mógłbyś zwrócić się do mnie z różnymi innymi
życzeniami. Mógłbyś na przykład prosić, żebym zwolnił Aerona z zadania, które mu wyznaczyłem.
- Ja... ja... - Niech to szlag. Co ze mnie za przyjaciel?
211

Dawno już powinienem był wstawić się za Aeronem. - Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie.
- Nadal nie rozumiem. Ona była twoim wrogiem, a jednak jest dla ciebie ważniejsza od najbliższego
przyjaciela. On gotów będzie chronić cię w każdej sytuacji, ona cię zabije. Kochasz Aerona, jej nie
kochasz.
Rzeczywiście, nie kochał jej.
- Nie mogę mieć jednego i drugiego?
- Nie zdecydowałem jeszcze, czy dostaniesz ode mnie cokolwiek.
Parys przymknął oczy. Dręczyły go wyrzuty sumienia, poczucie winy wobec Sienny, wobec Aerona.
- Od czasu, gdy w moim ciele zamieszkał demon, nie reagowałem na żadną kobietę tak silnie jak na
nią. Uwierzyłem, że mogłaby mnie uratować.
- Bardzo samolubne podejście do życia. Sądziłem, że lata spędzone na ziemi czegoś cię nauczyły,
tymczasem nadal jesteś niewolnikiem Rozwiązłości.
Wielkie dzięki za kolejny cios między oczy.
- Tak.
- Gdybym spełnił twoje życzenie, dziewczyna zdradziłaby cię, wydała swoim kompanom. Zdajesz
sobie z tego sprawę? Twój przyjaciel nadal będzie cierpiał, ale nigdy nie przestanie cię kochać, nawet
gdy się dowie, że kobieta była dla ciebie ważniejsza od niego.
Parys nie mógł już tego słuchać.
- Dość na dzisiaj - powiedział Kronos. - Zastanów się nad tym, co ci powiedziałem, demonie. Wtedy
znowu się spotkamy. - Bóg zniknął.
- Co robisz, Sabinie?
- Przygotowuję się do wojny. - Sabin potoczył wzrokiem po twarzach przyjaciół, którzy zebrali się w
salonie wynajętego domu. - Wiecie przecież.
210

Lucien wrócił niedawno z Budy razem z Kane'em i Gideonem. Ledwie teleportował Kane'a, z sufitu
posypał się pierwszy tynk na głowy wojowników. Teraz przekonywał towarzyszy, żeby przemówili
do rozumu Sabinowi, Sabin z kolei uważał, że to oni powinni przemówić sobie do rozumu.
- Co? Dlaczego? - odezwał się Maddox.
- Robię to, w czym jestem dobry. - Sabin załadował magazynek swojego automatu. - W świątyni
zlikwidowaliśmy zaledwie kilku Łowców. Jest ich w Rzymie z pewnością więcej, będą nas szukać,
może już szukają. Poza tym Parys miał jakieś wizje. Zjawiła mu się dama Reyesa z puszką Pandory w
dłoni. Nie wiem, komu ją podawała, nam, im?
W salonie zaległa martwa cisza. Nikt nie potrafił odpowiedzieć na pytanie Sabina.
- Lubię ją - pierwszy odezwał się Maddox. - Uratowała życie Ashlyn.
Słowa Maddoksa nie zrobiły żadnego wrażenia na Sabinie.
- Danika spędziła kilka dni u Łowców. Nie lubi nas. Łowcy nas obserwują, gotowi są odebrać nam
puszkę, jeśli ją znajdziemy. To wszystko wiemy.
- Nic nie wiemy - oznajmił kłamczuszek Gideon.
- Jestem z tobą - poparł Sabina Strider i obaj spojrzeli na Amuna. Amun rzadko się odzywał. On,
strażnik Sekretów, nie mógł otworzyć ust, żeby nie zdradzić czyichś tajemnic, wolał zatem milczeć i
skinął tylko głową.
Anya wzięła się pod boki.
- Nigdzie się nie ruszę bez Luciena.
Miłość, sarknął Sabin w duchu. Kilka razy w długim życiu zdarzyło mu się stracić głowę dla jednej
czy drugiej damy i za każdym razem kończyło się fatalnie. Ostatnią
213

kobietą, która zdobyła jego serce, była Daria, żona Stefana. Po jej śmierci ślubował sobie, że już nigdy
się nie zakocha. Wpędzał swoje wybranki w depresję: przestawały wierzyć w siebie, dręczyły je
najróżniejsze wątpliwości. W przypadku Darli depresja była tak głęboka, że popchnęła nieszczęsną do
samobójstwa. Gideon wzruszył ramionami.
- Wiesz, jak nienawidzę walczyć z Łowcami. A więc Gideon też jest gotów do wojny.
- Wydaje się wam, że załatwicie Łowców, o tak?
- Maddox strzelił palcami. - Bez przygotowania? Pamiętacie, co działo się w Budzie. Bomba. Napaść
na Torina. Epidemia w mieście. Do pewnego stopnia jesteście odpowiedzialni za tamte nieszczęścia,
ale niczego was to nie nauczyło.
- Ty też niczego się nie nauczyłeś - warknął Sabin.
- Musimy walczyć, jeśli chcemy znaleźć i zachować puszkę Pandory.
- Życzę Łowcom nagłej i niespodziewanej śmierci
- powiedział Maddox przez zęby - ale wolałbym, żeby moi przyjaciele wyszli z tej wojny żywi. Nie
spieszcie się tak. Nie wiecie, jakimi siłami dysponują Łowcy, jakie mają uzbrojenie... Są z nami
kobiety...
W tej samej chwili, jak na zawołanie, w progu stanęła Ashlyn. Maddox stał plecami do drzwi, nie
widział jej, a jednak zamilkł natychmiast. Zawsze wyczuwał kiedy jego ukochana była w pobliżu.
Sabin nie pojmował, jak ta drobna, krucha śmiertelniczka potrafiła poskromić Furię mieszkającą w
ciele Mad-doksa. Bez wątpienia potrafi zaprząc potężnego wojownika do zmieniania pieluch, kiedy
dziecko już się urodzi.
Maddox odwrócił się, uśmiechnął, a kiedy Ashlyn podeszła do niego, objął ją i przytulił.
Nikt nie śmiał w obecności Ashlyn ciągnąć dyskusji na
212

temat wojny, bo przyjaciele bali się gwałtownej reakcji Maddoksa.
- Jesteś bardzo blada - zatroskał się czuły kochanek. - Zaniosę cię z powrotem do...
- Nie, nie - zaprotestowała Ashlyn. - Coś słyszałam.
Wszyscy zamarli. Ashlyn miała wyjątkowy dar, słyszała rozmowy, które ktokolwiek, kiedykolwiek,
w jakimkolwiek języku prowadził w miejscu, w którym akurat się znalazła. Głosy cichły tylko wtedy,
gdy Maddox był przy niej. Nikt nie wiedział, dlaczego tak się dzieje, ale Ashlyn lubiła powtarzać, że
to znak, iż są sobie przeznaczeni.
Sabin kilka razy chciał wykorzystać paranormalne zdolności Ashlyn, ale Maddox nie pozwolił
męczyć najdroższej.
- Wychodziłaś z domu?
- Poszłam na spacer z Anyą. Miałam już dość leżenia w łóżku i ciągłego odpoczywania. Czułam, że
jeszcze trochę wylegiwania się i pęknę, nie zdzierżę.
- Nie wolno ci wychodzić z domu. Wróg czuwa. Łowcy mogą obserwować dom. Jest niebezpiecznie -
burzył i srożył się Maddox. - Musisz mi obiecać, że to się więcej nie powtórzy.
- Muszę robić to, co potrafię. Mój dar jest ważny dla nas wszystkich, tak samo dla was, jak i dla mnie.
Czasami trzeba ryzykować. Na wypadek gdybyś zapomniał, przypominam ci, że jesteśmy z sobą
złączeni, jeśli ty umrzesz, ja umrę także.
- Na wszelki wypadek przebrałam się przed spacerem, tak żeby nikt mnie nie poznał - ciągnęła
Ashlyn. - Nie widziałam nikogo, kto wyglądałby na Łowcę. A rozmowa, którą usłyszałam, odbyła się
zaledwie kilka godzin temu.
Maddox ukrył twarz we włosach Ashlyn.
- Nie mogę cię stracić. Umarłbym bez ciebie.
215

- I ja nie mogę cię stracić. Dlatego to zrobiłam.
- Powiedz nam, co usłyszałaś - zażądał Sabin. - Proszę - dodał pospiesznie, widząc wściekłe
spojrzenie Maddoksa. Grzeczność nie była mocną stroną amerykańskiego nieśmiertelnika.
- Słyszałam Łowców. Było ich dwunastu, tyle głosów naliczyłam. Mówili o tym, że lecą do
Budapesztu. Wiedzą, gdzie jest drugi artefakt, i chcą go zdobyć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
Danika i Reyes wrócili do twierdzy o zmierzchu. Od wyjścia z klubu nie zamienili z sobą słowa.
Reyes nie wiedział, czy traktować milczenie jak błogosławieństwo, czy raczej przekleństwo. Na
szczęście demon, syty po starciu z Łowcami, siedział cicho.
Danika stanęła obok łóżka. W końcu będzie mógł z nią być, nie będzie musiał martwić się, że zniszczy
jej duszę, bo nie będzie musiała zadawać mu bólu.
- Zdenerwowana?
Minęła długa chwila, zanim odpowiedziała.
- Nie.
Kłamczucha. Nie uśmiechnął się, ale wargi mu zadrgały.
- Porozmawiamy?
- Nie, żadnych rozmów - ucięła.
Uniósł brwi, zachmurzył się. Tyle było determinacji w jej głosie. Dlaczego nie chce z nim rozmawiać?
Nieważne. On też nie miał ochoty na rozmowy.
Oddychała szybko, miała wypieki na twarzy, pomimo to patrzył na nią z zachwytem, gotów umrzeć tu
i teraz z jej obrazem pod powiekami.
- Będziemy się kochać w milczeniu? - zapytał i Danika otworzyła szeroko oczy.
215

- Nie będziemy się kochać.
- W takim razie co będziemy robić?
- Będziemy uprawiać seks. - Uniosła wysoko głowę, wparła mocno stopy w podłogę: wojowniczka
gotująca się do starcia. - W milczeniu.
- Dlaczego? - stropił się Reyes.
- Pragnę twojego ciała, nie mam ochoty wysłuchiwać historii życia. - Chcę jak najszybciej zapomnieć
o tobie.
Niedawno jeszcze mówiła, że chciałaby wiedzieć o nim więcej. Zasypywała pytaniami. Co się stało?
Reyes coraz mniej rozumiał.
Może to jakiś trik, sposób na wydobycie informacji o pozostałych wojownikach?
Nie, raczej nie. Nie podejrzewał jej o to.
Zaczęła zdejmować T-shirt, odsłaniając cal po calu nagie ciało. Podszedł do niej szybko i chwycił za
ręce.
- Nie chcesz mnie - szepnął jej do ucha. - Starasz się za wszelką cenę zachować dystans.
- Dziwisz się? - zapytała drżącym głosem. - Pozwól mi się rozebrać.
- Nie, nie dziwię się. - Pomógł jej zdjąć T-shirt i rzucił na podłogę.
Nosiła stanik z czarnej koronki, jeden z tych, które kupił dla niej. Teraz ona pomogła mu zdjąć
poplamioną krwią, podartą w czasie walki koszulę. Dotknęła leciutko rany.
Reyes przymknął oczy: słodki ból...
- Skąd to? - zapytała.
- Zdajd się, że nie chciałaś rozmawiać? Danika westchnęła.
- Pamiątka po dzisiejszym spotkaniu z Łowcami - wyjaśnił.
- Dobrze, że te rany się goją.
218

Goją się? Niech to diabli. Gotów był posypać je solą. Gotów był uczynić wszystko, żeby być z nią
dzisiaj.
- Uraziłam cię? Przepraszam. - Zaśmiała się na myśl o bólu. - Pocałuj mnie i połóż na łóżku.
Łóżko? O tak. Wziął ją na ręce i położył na materacu.
- Zdejmij dżinsy - szepnął schrypniętym głosem. Uniosła biodra. Odpięła guzik. Zamek
błyskawiczny.
Denim zsuwał się powoli. O słodcy bogowie, miała czarne koronkowe majteczki, takie jak stanik, do
kompletu. Ból przebudził się. Reyes czuł niemal, jak się przeciąga, jak mruczy cicho. Zacisnął zęby.
- Teraz ty. - Danika wsparła się na łokciach. Afrodyta, pomyślał zachwycony. Czysta rozkosz, czyste
pożądanie. Była... jego.
Jeszcze nie, jeszcze moment. Chciała „uprawiać z nim seks", w milczeniu, jak z kimś kompletnie
obcym. Nie pozwoli na to.
- Wspomniałaś coś o historii mojego życia. Spędziłem kilka lat zamknięty w lochu. Sam o to prosiłem
moich przyjaciół, kiedy stwierdziłem, że nie jestem w stanie kontrolować potrzeby odczuwania i
zadawania bólu.
- Nie sądzę...
- Jeszcze za swoich greckich czasów walczyłem zajadle z Łowcami, obracałem całe miasta w perzynę.
Karmiłem się krzykami mordowanych ludzi. Gdy zginął jeden z moich przyjaciół, z którym się
śmiałem przy stole biesiadnym, z którym stawałem ramię w ramię przeciwko naszym wrogom,
zaczęła docierać do mnie prawda, kim się stałem.
- Nie chcę tego słuchać. - Danika pokręciła energicznie głową.
- Zdawałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie ujarzmić demona. Kiedy widziałem uśmiechniętych,
zadowolonych, szczęśliwych ludzi, miałem ochotę natychmiast
217

ich likwidować, unicestwiać. Mój umysł zatruwał demon, nie rozumiałem, z czego się tak cieszą, skąd
w nich tyle radości.
- Reyes.
- Poprosiłem Luciena, żeby zaniknął mnie w lochu. On pierwszy z nas wszystkich zapanował nad
swoim demonem. Nie chciał spełnić mojej prośby, w końcu jednak ustąpił. Wtedy nauczyłem się
samookaleczać i oszczędzać innych. Sycić demona bólem zadawanym samemu sobie. - Gdyby
uwięzienie mogło podziałać tak samo uspokajająco na Aerona...
- Przestań, proszę, przestań.
- Dlaczego? Bo to, że cierpiałem, czyni mnie bardziej ludzkim? Bo chcesz widzieć we mnie wyłącznie
demona? Bo chcesz o mnie zapomnieć z chwilą, gdy się rozstaniemy?
- Tak! - zawołała i wyprostowała się gwałtownie.
- Tak. W porządku, nie powinnam cię pragnąć, a pragnę. Nie mogę przestać o tobie myśleć, chociaż
mam inne problemy na głowie. Nie ma dla nas wspólnej przyszłości. Twój przyjaciel chce koniecznie
zabić mnie i całą moją rodzinę. Żyjesz wojną, ja pragnę pokoju.
Wszystko, co powiedziała, było prawdą.
- Na razie jesteś tutaj, w moim pokoju, w moim łóżku.
- I nie wyobrażam sobie, żebym pozwolił ci odejść.
- Zawierzam ci swoje ciało, bezpieczeństwo swoich bliskich - mówiła teraz łagodniejszym tonem. -
Nie utrudniaj naszego rozstania, bardzo cię proszę.
„Proszę". Reyes spojrzał jej w oczy i na moment przeniósł się do nieba. W przeszłość. Widział siebie
stojącego obok Aerona, Torina, Parysa i Galena.
Galen. Strażnik demona Nadziei. Od wieków o nim nie myślał. Dopiero pojawienie się Daniki
obudziło wspomnienia o dawnym przyjacielu. Galen był pełen życia,
218

w jego obecności czuli się silniejsi, lepsi. Reyes nie miał dowodów, że Galen knuje spiski przeciwko
wojownikom. Coś jednak podejrzewał. Męczyły go złe przeczucia. Chciał krzyczeć na cały głos,
przestrzec lekkomyślnych przyjaciół, ale wiedział, że nie dadzą mu posłuchu.
Świętowali tamtego dnia. Poprzedniej nocy do sypialni Zeusa wdarły się Gorgony z zamiarem
obrócenia boga w kamień - co było domeną Meduzy. Wystarczyłoby jedno jej spojrzenie. Obudzony z
głębokiego snu, zaskoczony Zeus z pewnością nie zdążyłby na czas spuścić wzroku.
Parys, od zawsze niereformowalny kobieciarz, przespał się z jedną z nich. Oczy, oczywiście,
przewiązał dla bezpieczeństwa opaską. Gorgona wygadała się podczas seksualnych zatrudnień,
zdradziła zamiary sióstr. Parys natychmiast zawiadomił gwardię. Wojownicy w kilka minut pokonali
Gorgony, bez rozlewu krwi.
- Jesteśmy niepokonani - oznajmił wtedy z dumą Galen.
Torin kiwnął skwapliwie głową i zapytał, czy może wziąć sobie jedną z sióstr. Reyes przewrócił
oczami.
- Jesteś taki sam jak Parys - fuknął wtedy. Dostawał gęsiej skórki na myśl, że partnerka będzie go
kąsać i wbijać szpony w jego ciało.
- To całkiem przyjemne, pod warunkiem, że dama wie, jak to robić - Parys wyjaśniał mu arkana seksu
z Gorgonami.
- Ja tam wolę, jak kobieta jest delikatna i czuła. Wielkie dzięki. - To słowa Aerona wypowiedziane
dawno, dawno temu.
- Reyes.
Ocknął się ze wspomnień na głos Daniki. Potrząsnął głową, jakby chciał oczyścić umysł. Gdybym był
wtedy wiedział, co mnie czeka.
221

- Pragnę dać wszystko, o co tylko poprosisz, Daniko.
- Dziękuję.
- Ale nie pozwolę, żebyś o mnie zapomniała. To jedno życzenie, którego nie jestem w stanie
zaakceptować. Ja 0 tobie nigdy nie zapomnę, będziesz nawiedzała moje sny po wiek wieków.
Chciałbym wierzyć, że coś dla ciebie znaczę.
- Znaczysz - powiedziała umęczonym głosem i podciągnęła kolana pod brodę. - W tym cały problem.
- Opieraj mi się, jeśli musisz, broń przede mną, zachowuj dystans, ale później, nie teraz. Jestem nawet
gotów ci w tym pomóc, ale teraz daj mi wszystko. - Rozpiął dżinsy i zsunął dwoma ruchami nóg na
podłogę. Pod spodem nie miał nic na sobie poza sztyletami przytroczonymi do łydek. - Spójrz na
mnie.
Spojrzała i ciarki przebiegły jej po plecach.
- Jestem okrutny, samolubny, ale pragnę cię tak bardzo, jak nie pragnąłem nikogo i niczego w całym
swoim życiu. Nawet gdybym miał spędzić kilka lat w lochu, nadal pragnąłbym cię równie mocno jak
teraz.
- Nie wiem, co na to odpowiedzieć.
- Nie musisz odpowiadać. - Nie potrzebował potwierdzenia, że wywarł na niej wrażenie i że nie potrafi
już bronić się przed nim. Mógł to wyczytać z jej twarzy. - Po prostu bierz. I dawaj.
Rozwiązał po kolei rzemyki przytrzymujące sztylety i dopiero wtedy wyciągnął się na łóżku. Powoli
zsunął majteczki z bioder Daniki. Nie stawiała oporu, przeciwnie, uniosła lekko biodra. Była drobna,
niewysoka, ale nogi miała cudownie długie.
- Jesteś zachwycająca.
- Dziękuję.
Położył dłoń na jej udzie.
- Mam kontynuować? - upewnił się.
220

- Tak. - Głos przepełniony pożądaniem.
- Marzyłem o tej chwili kiedy cię posiądę. - Pocałował ją w kostkę i Danikę znowu przeszedł dreszcz.
Rozsunął jej uda. Szerzej... szerzej... Z gardła dobył się pomruk, pierwotny, zwierzęcy. Ból krążył
niespokojnie po jego czaszce, niespokojny, to prawda, ale nie zgłaszał na razie żadnych żądań. Danika
zacisnęła palce na prześcieradle.
- Chcesz, żebym...
- Raniła mnie?
- Tak. - Przytaknięcie zostało wypowiedziane ostrożnie, z wahaniem.
- Nie - odpowiedział. Zwlekanie było samo w sobie wystarczającą męką. - Tobie na to nie pozwolę.
Zachmurzyła się.
- Potrafisz osiągnąć rozkosz bez odczuwania bólu?
- O tak. - Miał nadzieję, że potrafi. Zaczął całować wewnętrzną stronę jej uda, przesuwał językiem po
gładkiej skórze. Danika jęknęła, uniosła biodra.
- Reyes - westchnęła.
Wsunął w nią palec... Dobrzy bogowie. Pieścił ją językiem, rozkoszował się jej smakiem. Zanurzyła
palce w jego włosach, wbiła paznokcie w głowę. Nagle uświadomił sobie, że rany, które wyniósł ze
starcia z Łowcami, zamykają się, zabliźniają, a rozkosz nie zmniejsza się ani trochę. Wstrząsające
odkrycie. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Jak to możliwe? Dlaczego?
- Kto tu jest z tobą? - wyszeptał.
- Nie przestawaj.
- Kto tu jest z tobą? - powtórzył.
- Ty.
- Jak mam na imię?
- Reyes.
223

- Kogo pragniesz?
- Reyesa.
Nie przestawał masować łechtaczki, wsunął w Danikę trzy palce i przestał dopiero, kiedy wygięła się
w łuk, zamknęła na jego palcach.
Uniósł się nieco, spojrzał jej w oczy. Drżała jeszcze, syta, zaspokojona, ale w przymkniętych do
połowy oczach widział niegasnące pożądanie.
- Ty nie...
- Nie.
Zwilżyła usta.
- To nie koniec?
- O nie.
- Potrzebujesz...
Pokręcił głową. To, że jeszcze w nią nie wszedł, że zwłóczył, czekał, sprawiało mu większy ból, niż
wbijanie noża pod żebra i smaganie biczem. Słodki ból, o jakim zawsze marzył, ale nigdy dotąd nie
zaznał.
Jak to możliwe, że Danika potrafiła dać mu tak cudowne doznanie?
- Jesteś piękny. Chciałabym takim cię namalować.
- Podoba mi się ten pomysł.
- Wejdź we mnie - tchnęła. - Teraz, Reyes. Proszę. I Reyes zatracił się w niej bez reszty. Wolny od
tęsknoty za bólem, uniósł się do nieba. Nie wiedział jak, kiedy u ramion wyrosły mu białe skrzydła.
Widział białe chmury, tęczę barw, jarzące się diamenty, rubiny, szafiry. A potem w jednej sekundzie
wszystko zniknęło i wyczerpany opadł na Danikę. Dyszał ciężko, ciało pokrył pot.
- Co się stało?
- Doszedłem. - Nigdy nie doświadczył takiego orgazmu.
- Nie, Reyes. Ty zniknąłeś.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
Danika drzemała wtulona w Reyesa. Budziła się co jakiś czas i zasypiała znowu. Reyes spał jak
kamień. Nie obudził się ani razu.
A ona? Czuła się wspaniale i to ją niepokoiło. Nie chciała, żeby było wspaniale. Z żadnym mężczyzną
nie doznała tego, co z Reyesem. Żaden nie dał jej takiej rozkoszy. Połączenie ciał i dusz. Zapierające
dech w piersiach przeżycie.
Niepokoiło ją jedno pytanie. Nie chodziło o to, że nagle zniknął. Mogła na moment stracić
świadomość, coś sobie wyobrazić, ulec złudzeniu. Nieważne. Dręczyło ją coś innego: czy Reyesowi
było z nią równie dobrze, jak jej z nim. Doszedł, to prawda, ale nie prosił, żeby zadawała mu ból,
chociaż była gotowa spełnić każde jego życzenie, dać mu wszystko.
Inne kobiety dźgały go nożem, batożyły, dlaczego ona nie miałaby zrobić dla niego tego samego?
Odwróciła głowę, spojrzała na śpiącego Reyesa i odgarnęła mu delikatnie kosmyk włosów z czoła.
Zależy mi na nim. Nie mogła dłużej się okłamywać, walczyć z uczuciami.
Zaopiekował się nią. Dał jej dach nad głową, wikt
223

i opierunek. Kupił materiały malarskie, przybory, urządził dla niej pracownię. Kochał się z nią tak,
jakby była mu bardziej potrzebna niż powietrze. Nie krzywdził nikogo. Wiedział, co to
samodyscyplina, współczucie, determinacja. Nosił w sobie demona, ale miał serce anioła. Czuła, że
mogłaby spędzić z nim resztę życia, poznawać go, fascynować się sprzecznościami, które składały się
na jego osobowość. I ciągle byłoby coś do odkrywania...
Tak, zależało jej na nim. Co to za dźwięk? Cichy, ledwie słyszalny...
Spojrzała na swoje dżinsy i stężała.
To...
Zerknęła na Reyesa. Spał spokojnie. Co ty wyprawiasz? Nie rób tego. Muszę. Nie ma innego sposobu,
jeśli chcę ocalić Reyesa. Przeszła do łazienki, zamknęła ostrożnie drzwi, otworzyła klapkę aparatu i
podniosła go do ucha.
- Słucham?
Stefano nie tracił czasu na grzeczności.
- Wyszłaś z twierdzy.
- Owszem.
- Wygląda na to, że za ich zgodą.
- Tak. - W poprzedniej rozmowie powiedziała mu, że trzymają ją pod kluczem.
- Gdzie teraz jesteś?
- W łazience.
- Sama?
- Tak.
- Pracujesz dla nas czy dla nich, Daniko? Zapomniałaś wszystko, o czym ci mówiłem? Na litość
boską, oni chcą zabić was wszystkie. Jeśli będą mieli tylko sposobność, gotowi są zgwałcić twoją
matkę, siostrę, a potem zmasakrować ich ciała. Już zabili twoją babkę.
224

Danika kręciła głową, nie przyjmowała do wiadomości słów Stefana.
- Zabieramy cię z twierdzy. To zbyt niebezpieczne. Moi informatorzy donoszą mi, że Aeron stracił
rozum, zachowuje się jak obłąkany. Nie spocznie, dopóki cię nie zabije.
Za kilka godzin ma przecież lecieć z Reyesem do Oklahomy.
- Nie możecie mnie stąd zabrać. Ja...
- Nie masz wyboru. Wejdziemy do twierdzy choćby zaraz. Odbijemy cię najszybciej, jak się da.
Chodzi o twoje bezpieczeństwo. W przeciwieństwie do nich szanujemy życie ludzkie.
- Podejrzewasz, że was zdradziłam, że przeszłam na ich stronę. Dlaczego chcesz mi pomóc?
- Każdy ma prawo popełnić błąd. Mogli cię okłamać, mogli zapewniać, że oszczędzą twoją rodzinę,
jeśli wyświadczysz im określone przysługi.
Danika nie odezwała się słowem. Wszystko, co mówił Stefano, miało sens, a jednak nie było w
porządku. Były chwile, kiedy nienawiść do Reyesa całkiem znikała i w jej miejsce pojawiało się... coś
innego.
- Bądź gotowa - dodał jeszcze na zakończenie.
- Tak - skłamała.
- Bardzo dobrze - pochwalił Stefano. - Ilu wojowników jest teraz w twierdzy?
- Wszyscy są na miejscu - skłamała znowu. - Są uzbrojeni po zęby. Nie powinniście wchodzić do
twierdzy. Będzie bezpieczniej, jeśli ja się wymknę.
- Nie jesteś przygotowana do takiej akcji. Pozostaw nam wszystko. Musisz tylko wyjść na dach.
Będziesz mogła?
Cholera.
- Myślę, że tak. Za ile mam tam być?
227

- Za godzinę.
Godzina. Czy Reyes zdąży skontaktować się z Lucie-nem? Czy Lucien zdąży sprowadzić do twierdzy
wszystkich wojowników?
- Będę czekała, Stefano - powiedziała ledwie słyszalnym szeptem.
- Nie zawiedź mnie, Daniko. Nie muszę ci chyba przypominać, o jak wysoką stawkę toczy się gra. -
Rozłączył się. Danika zamknęła aparat.
Stała oparta całym ciężarem ciała o umywalkę, inaczej osunęłaby się podłogę. Nie mogła oddychać.
- Interesująca rozmowa.
Drgnęła gwałtownie, cała krew odpłynęła jej z twarzy. Reyes stał w drzwiach z nieodgadnioną miną.
- To nie to, co myślisz. Przysięgam.
- Nie rozmawiałaś z Łowcą? - Zdziwił się, podając jej T-shirt, który ukrywał dotąd za plecami. -
Ubierz się, jest tutaj Lucien, chce z tobą rozmawiać.
W ogromnym, długim do kolan T-shircie wróciła do sypialni.
- Reyes, ja chcę ci pomóc. Musisz mi uwierzyć... - Przerwała na widok Luciena.
Obaj wojownicy przyglądali się jej wyczekująco.
- Posłuchajcie - podjęła. - Miałam zbierać informacje na wasz temat i przekazywać Łowcom.
Polecenie wyszło od niejakiego Stefana. Deana Stefana. Obiecał, że odnajdzie moją rodzinę, będzie
nas chronił. On chce was zniszczyć. Kiedy zjawiłam się w twierdzy, nie byłam w stanie zrobić nic, co
mogłoby wam zaszkodzić. Rozmawiałam ze Stefanem dwa razy, ale nie przekazałam mu żadnych
ważnych informacji.
- To wszystko? - zapytał Reyes zaskakująco spokojnym tonem.
Kiwnęła głową.
226

- Bardzo dobrze. Przejdźmy do drugiej kwestii. Powtórzyłem Lucienowi, co usłyszałem od ciebie, o
istotach opętanych przez demony, jak my. Wiesz coś więcej na ich temat?
Danika pokręciła głową.
- Nic nie wiem. To zresztą teraz nieważne. Pozwólcie mi skończyć, mam coś bardzo ważnego do
powiedzenia. Łowcy zamierzają zaatakować twierdzę. Macie godzinę, może mniej, zanim się tu
pojawią.
- Malowałaś wczoraj, Daniko. Gdzie są twoje obrazy? Obraz?
Co, u diabła? Ona przekazuje mu wiadomość o zagrożeniu, bardzo ważną wiadomość, a on jakby nie
słyszał, pyta o jej prace.
- Teleportowałbym się do was wcześniej, ale odprowadzałem dusze - wyjaśnił Lucien. - Muszę
zobaczyć twój obraz, Daniko.
- Nie pokażę go wam, dopóki nie wytłumaczycie mi, czemu lekceważycie Łowców. Oni chcą was
wymordować. Szukają puszki Pandory, żeby zamknąć w niej wasze demony.
- Torin monitoruje otoczenie twierdzy. Kilku weszło już na nasz teren. Zostali wyeliminowani.
Wyeliminowani... Czytaj: zabici.
- To znaczy, że Stefano mnie okłamał. Zamiast czekać, już przypuścili atak.
- Tak, Stefano kłamał. Nie ma do ciebie za grosz zaufania - powiedział Lucien. - Domyślam się, że
kazał ci wyjść na dach?
Kiwnęła głową trochę oszołomiona tą przenikliwością.
- Zakładał, że postąpisz odwrotnie. Przyczaili się na dole, by tam cię pojmać. Powiedz mi, co wiesz o
puszce? Każdy szczegół może mieć znaczenie. Mów szybko, bo jestem potrzebny na dole.
229

Spojrzała na Luciena. Łatwiej było jej patrzyć na Żniwiarza niż na Reyesa.
- Wszystko powiedziałam już Reyesowi, tyle że niewiele wiem.
- Wiesz, gdzie jest ukryta? Gdzie są strażnicy demonów, o których wspominałaś? Nadal uwięzieni?
- Nie potrafię odpowiedzieć na żadne z twoich pytań. Po prostu nie wiem.
- Twoja babcia mogłaby coś wiedzieć?
- Musiałbyś sam ją przepytać. - Oby miał szansę. Lucien przechylił lekko głowę.
- Parys miał wizję. Z tobą w roli głównej. Trzymałaś puszkę Pandory na dłoni, uśmiechałaś się.
Danika zaśmiała się.
- To niemożliwe. - Lucien podszedł do niej. Jeden krok, drugi, trzeci...
Nie drgnęła nawet. Dość już uciekania. Cokolwiek każe mi zrobić, zrobię z przyjemnością.
- Powiedz mi, co wiesz, Daniko.
- Nic nie wiem. - Gdyby Reyes nie rzucił się ku niej i nie chwycił wpół, upadłaby na podłogę.
- Wystarczy tych pytań, Lucien.
- Reyes... - Przyjaciel nigdy nie słyszał takiej bezwzględności w głosie Żniwiarza.
- Nie. - Głos Reyesa brzmiał nie mniej twardo. Już łagodniejszym tonem zwrócił się do Daniki: -
Pokaż nam obraz, musimy go zobaczyć.
Odezwał się telefon Luciena. Wyjął go z kieszeni, odebrał połączenie, szczeknął krótkie „tak" i
schował aparat.
- Sabin się niecierpliwi.
- Zaraz wracam - powiedziała Danika.
Po chwili postawiła płótno pod ścianą sypialni.
W górze kompozycji widniały trzy majestatyczne po-
228

stacie, dwaj mężczyźni i kobieta, wszyscy w białych szatach, zasiadali na tronach i spoglądali w dół,
gdzie zjawiskowo piękny mężczyzna ze skrzydłami anioła i rogami diabła prowadził tłum
śmiertelników przez morze krwi. Na torsie miał wytatuowanego wielkiego motyla, jak wszyscy
mieszkańcy twierdzy.
- Oto ten obraz.
Obaj wojownicy osłupieli.
- O co chodzi?
- Wiesz, co namalowałaś? - zapytał Lucien zdławionym głosem.
- Nie. Widziałam tę scenę w swoich snach.
- Ten na środkowym tronie to Kronos, po bokach siedzą Atlas i Rea. Śmiertelnicy na dole to Łowcy.
Na ich czele kroczy Galen, strażnik Nadziei.
Mężczyźni wymienili zatroskane spojrzenia.
- Nie mogę uwierzyć. Jeśli obraz mówi prawdę, Galen jest przywódcą Łowców. - Lucien pokręcił
głową. - Nigdy nie sądziłem... nie przypuszczałem... Dlaczego Łowcy podporządkowali się
demonowi?
- Wspominałem Danice o Galenie, ale i ja nic nie rozumiem.
- Później się tym zajmiemy. Teraz nie mamy czasu. Muszę przetransportować resztę towarzystwa do
domu. - Spojrzał na Danikę, potem na Reyesa. - Powiedz jej, powinna wiedzieć. - Co rzekłszy zniknął.
- Co masz mi powiedzieć? - Nie miała ochoty wysłuchiwać kolejnych sensacji.
- Ashlyn coś usłyszała. Coś, co dotyczy jednego z artefaktów, których szukamy. Ten akurat pozwala
wejrzeć w zaświaty. W tajemnice nieba i czeluści piekła.
Danika zmarszczyła brwi, zbita z tropu.
- O czym ty mówisz?
- Chodzi o ciebie, Daniko. - Reyes utkwił w jej twarzy
231

mroczne spojrzenie czarnych oczu. - Ty jesteś artefaktem. Ty jesteś Wszystkowidzącym Okiem.
Dlatego bogowie skazali cię na śmierć. Dlatego Łowcom tak na tobie zależy. Każdy chce cię zagarnąć
dla siebie i obawiam się, że nie spoczną, dopóki ktoś nie dopnie celu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
Kiedy Sabin, jako ostatni, pojawił się w twierdzy, Łowcy podchodzili pod mury. Lucien teleportował
go prosto do sypialni Torina, gdzie całą ścianę zajmował sprzęt komputerowy. Wszyscy wojownicy
cisnęli się przed monitorami. Nie, nie wszyscy. Brakowało Reyesa. Znowu.
- Eksplozja? - zapytał Torin z błyskiem w oku.
- Tak. Wysadź ich w cholerę - warknął Maddox, zaciskając palce na rękojeści sztyletu. - Dobry Łowca
to martwy Łowca.
- Nie. - Lucien potarł ucho. - Jeśli ominą wszystkie zasadzki, wpuścimy ich do środka. Eksplozja
przyciągnęłaby na wzgórze bogom ducha winnych śmiertelników, a to byłoby dla nich zbyt
niebezpieczne.
- Niech wejdą. Pomalujemy ich krwią ściany naszego domu - obwieścił Parys z niezwykłym u niego
patosem. -Nie lubię sprzątać, ale Aeron kibluje w lochu, więc będę musiał.
- Od dawna toczę walkę z Łowcami - poinformował przyjaciół Sabin, na wypadek gdyby zapomnieli.
- Lepiej rozprawić się z nimi tutaj, niż walczyć w mieście, gdzie mogą zginąć niewinni ludzi. Bo
ludzie zginą.
231

Albo zostaną użyci przeciwko nam. Łowcy nie będą mieli żadnych skrupułów. Kobiety i dzieci to
znakomite tarcze.
- Dla sprawy wszystko - powiedziała żałobnym tonem Cameo i Sabina aż skręciło. Ktoś powinien
założyć tej kobiecie kaganiec. Żeby nie wiedzieć ile spędzał z nią czasu, nigdy nie przyzwyczai się do
jej głosu.
- Ale Sajgon. - Nieśmiertelnik zwany Pięknym Willem zatarł ręce.
Sabin spojrzał na niego z jawną wrogością. Kto zaprosił palanta?
- Co ty tu robisz?
- William jest mile widzianym gościem. Jego pomoc przyda się nam w starciu z Łowcami - wyjaśnił
Lucien i jego słowa zabrzmiały tak, jakby miał nadzieję, że „mile widziany gość" oberwie od
Łowców. - Nigdy jeszcze nie mieliśmy tak trudnej, groźnej sytuacji.
- O czym mówisz? - chciał wiedzieć Sabin.
- Mówię o naszym dawnym przyjacielu, Galenie. Przed chwilą dowiedziałem się, że to on jest
przywódcą Łowców.
- Galen? - Sabin zaśmiał się. - Żartujesz chyba. Pozostali wojownicy zawtórowali mu, ale atmosfera
zrobiła się ciężka.
Sabin położył dłoń na ramieniu Luciena.
- Zniknął nam z oczu kilka tysięcy lat temu. Lucien pokręcił głową.
- To nie żart. Wiemy od Ashlyn, że Danika jest Wszystkowidzącym Okiem. Widziałem jeden z jej
obrazów i nie mam żadnych wątpliwości, że to prawda. Łowcy kazali jej wyjść na dach. Chcą ją nam
wykraść.
Sabin nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał o Galenie. Galen... Kiedyś godny zaufania przyjaciel.
To on podsunął pomysł otwarcia przeklętej puszki. On
232

przekonywał, że trzeba pokazać bogom, że popełnili błąd. Był sprzymierzeńcem, brat, tak
przynajmniej myśleli.
- Bogowie nie chcieli powierzyć nam puszki - mówił. - Nieważne, że dowodzimy im każdego dnia
swojej lojalności i siły. Że przelewamy za nich krew. Chronimy ich od niepamiętnych czasów, a oni
wybrali kobietę, istotę o tyle słabszą od nas.
Tu Cameo nie zdzierżyła: rzuciła się z pazurami na Galena i poorała mu twarz.
Galen zaśmiał się tylko. Wściekłość mąciła mu już umysł, ale zdołał podburzyć wojowników
przeciwko bogom. Byli pewni siebie, pewni sukcesu.
Galen od dawna planował zdradę. Powierzenie puszki Pandorze nie miało dla niego żadnego
znaczenia. Powodowała nim zazdrość. Nie mógł pogodzić się z tym, że to Lucien, nie on, jest
dowódcą gwardii. Podburzył wojowników, a kiedy ci ochoczo realizowali jego znakomity pomysł, on
mobilizował ochronę Pandory do ataku na „przyjaciół". Chciał własnoręcznie wyłapać demony,
zbawić świat przed zalewem nieszczęść i w nagrodę przejąć stanowisko Luciena.
Z początku wszystko szło dobrze. Parys czarował Pandorę. Już wtedy kobiety nie potrafiły mu się
oprzeć. Reszta poszła wykraść puszkę. Wtedy zaatakowali ich żołnierze Pandory pod przewodem
Galena.
Wywiązała się bitwa. Krwawa, okrutna. Ostatecznie puszka została otwarta, demony wypuszczone na
wolność. Galen starał się zamknąć je na powrót, starali się wojownicy, nikomu się nie udało. Demony
były zbyt potężne. Co gorsza, puszka zniknęła, jakby zapadła się pod ziemię. Jej pijani wolnością
lokatorzy pożarli żołnierzy Pandory; ich krzyki do dzisiaj prześladowały Sabina.
Chociaż Galen stanął przeciwko wojownikom i „po
235

mógł" Pandorze, odegrał swoją rolę w otwarciu puszki, stąd został ukarany przez bogów tak samo jak
wszyscy pozostali. Może łagodniej. Zdaniem Sabina demon Nadziei nie mógł być zbyt dokuczliwym
sublokatorem, ale ferowanie wyroków nie należało do Sabina. Galen zniknął zaraz potem. Sabin był
zadowolony, że nie musi oglądać go na oczy, ale wściekało go, że nie ma szansy wzięcia odwetu na
łajdaku. Może teraz wreszcie będzie miał szansę.
- Jak mógł? - żachnął się Strider. - Mało mu jednej zdrady?
- Jeśli stoi na czele Łowców, może też zawiadywać instytutem, dla którego pracowała Ashlyn.
Opowiadała, że prezes nigdy nie pokazywał się publicznie. Nikt go nie znał, nikt nigdy nie widział. -
Maddox rozejrzał się po twarzach przyjaciół. - Jak sądzicie, to Galen?
- Możliwe. - Sabin wzruszył ramionami. - Co za ironia. Instytucja, która ma podkreślać wyższość
gatunku ludzkiego, kierowana z ukrycia przez hybrydę nieśmiertelnego i demona. Jakim sposobem
udaje mu się ukrywać przed Łowcami, kim jest naprawdę? Z pewnością nie wiedzą, inaczej
skończyliby z nim. I dlaczego chce naszej śmierci?
- Dlaczego namawiał nas, żebyśmy otworzyli puszkę, a potem obrócił się przeciwko nam? - zapytał
Strider. - Ten facet zawsze musi być górą, za każdą cenę.
- I kto to mówi, Klęska - zauważył Maddox nie bez zgryźliwości.
- Może zawsze myślał o tym, żeby nas zniszczyć, wynieść się nawet ponad bogów i rządzić w
niebiosach.
Sabin zacisnął palce na rękojeści sztyletu.
- Nieważne, jakie ma zamiary. Czeka nas urocze rodzinne spotkanie. I bardzo dobrze. Chcę głowy
Galena. Będzie ładnie wyglądała na mojej szafce nocnej.
- Ja tu jestem od żartów - obraził się Parys. - Nie
234

liczyłbym, że drań się pokaże. Coś mi mówi, że kieruje Łowcami z daleka.
Torin wyszczerzył zęby i klasnął w dłonie, zawsze byl lekko pomylony.
- Nie traćmy nadziei. Galen jest przecież strażnikiem Nadziei. Zabawne. Niestety, obawiam się, że
Parys ma rację. Galen działa z ukrycia. Nie wie, że my wiemy, że jest przywódcą Łowców.
- Wyślijmy mu ciepłą kartkę i zaprośmy do siebie - zaproponował Strider. - Przez „ciepłą kartkę"
rozumiem czarne worki z Łowcami w środku.
- Kiepski pomysł. - Kłamczuszek Gideon zatarł ręce z radości. - Straszna nuda.
- Wpuszczamy Łowców do twierdzy? - upewniał się Torin, nie odrywając oczu od monitorów. - Chcą
odbić Danikę, Wszystkowidzące Oko. Są przekonani, że pomoże im odnaleźć puszkę i wreszcie
skończyć z nami. Jeśli wpuścimy ich do twierdzy, będzie im łatwiej dostać dziewczynę.
Sabin pokręcił głową.
- Reyes ewakuuje ją w bezpieczne miejsce. Kiedy Łowcy wejdą tutaj, ona już będzie daleko.
- Jakim cudem Danika może być artefaktem? - mruknęła Cameo.
- Kobieto, miej litość! - zawołał William. - Nie mogę słuchać tego głosu zza grobu. Zamknij się, aż
wyjdę z pokoju. Proszę. Jesteś jedyną płci przeciwnej, od której mnie odpycha.
Cameo posłała mu lodowate spojrzenie.
- To ty się zamknij, jeśli nie chcesz trafić do czarnego worka. - Torin nie szczerzył już zębów.
Usta Cameo ułożyły się w coś na podobieństwo uśmiechu. Bardzo dalekie podobieństwo, ale warte
odnotowania, zważywszy, że Niedola nie wiedziała, co to uśmiech.
237

- Ashlyn mówiła, że artefaktów strzeże Hydra, Anya potem to potwierdziła, a dziewczyny nikt nie
strzeże.
- Może kiedyś jej strzegła - podzielił się przypuszczeniem Sabin. - Danika od dawna żyje na tym świe-
cie, ale jest śmiertelniczką i musi rodzić się ciągle na nowo. Być może pojawia się w kolejnych
wcieleniach, a może to dar dziedziczony z pokolenia na pokolenie i dlatego bogowie kazali zabić
wszystkie cztery, obie siostry, matkę i babkę. Może Hydra nie może jej odnaleźć, a może Reyes jest
Hydrą. Widzieliśmy wszyscy, jak o nią dba.
Ktoś parsknął śmiechem.
- Reyes musi być Hydrą.
- Wpuścimy Łowców do twierdzy - powiedział Lucien - i tu pokonamy.
Torin kiwnął głową, nie odrywając ani na moment wzroku od monitorów.
Zapadła noc, wzgórze spowiły ciemności, Łowcy mieli na sobie czarne kombinezony, nawet twarze
pomalowali na czarno, ale sensory ciepła potrafiły wykryć każdego pojedynczego napastnika.
- Niech ich szlag - zaklął William. - Jak szarańcza. Musi być ich przynajmniej setka.
- Boisz się? - zapytał Sabin z czystej ciekawości.
- Gdzie tam. Jestem taki podniecony, że zaraz się spuszczę.
To rozumiem, pomyślał Sabin z uznaniem.
- Kiedy zaatakują? - chciał wiedzieć Strider. Torin wzruszył ramionami.
- Za jakieś trzy, cztery minuty. Zależy, na ile są sprytni. Część wpadła do zasadzek, część zginęła od
zatrutych strzał.
- Musimy się rozdzielić - zakomenderował Lucien.
238

- Moja drużyna zajmie się tymi na zewnątrz, Will pójdzie z nami. Wy bierzecie resztę - zwrócił się do
Sabina.
Sabin wyszczerzył zęby.
- Czyli główne uderzenie. Wiem, dlaczego tak cię lubię.
Cala kompania wybuchnęła śmiechem. Lucien wyprowadził swoich wojowników na zewnątrz.
Mieszkali w twierdzy od setek lat, znali tu każdy zakątek, każde miejsce gdzie można się przyczaić,
każdą drogę odwrotu, czego nie można było powiedzieć o Sabinie i jego towarzyszach.
- Może powinniśmy uwolnić Aerona? - zagadnął.
- Dobrze byłoby mieć jego wsparcie.
- Wykluczone - sprzeciwił się Torin. - Wytnie w pień wszystkich, naszych i Łowców. Co z tobą?
Strach cię obleciał? Mamy kamery na wszystkich piętrach, we wszystkich korytarzach. Przestawcie
komórki na wibrowanie, będę was informował, gdzie są Łowcy.
- Dlaczego pozwoliłem ci odejść? - Sabina ogarnęła melancholia.
- Nie miałeś nic do pozwalania - odparował Torin cierpko. - Sam odszedłem. Z Lucienem.
- Drobna różnica semantyczna. - Odwrócił się do swoich towarzyszy i wskazał brodą drzwi. - Idziemy.
Wyszli na korytarz i zaczęli przestawiać swoje aparaty komórkowe na wibrowanie.
- Dobry dzień, żeby zginąć - powiedział Kane.
Dla Łowców jak najbardziej. Sabin schował telefon do kieszeni i wyjął z kabury pistolet.
- Jak myślisz, z którą frakcją mamy do czynienia?
- zagadnął Strider. - Los Angeles? Stefano?
- To bardzo ważne - odezwał się kłamczuszek. W tym samym momencie Kane powiedział:
- Z jakąś tam. Ze wszystkimi. Kogo to obchodzi?
237

- To na pewno ludzie Stefana. Są zajadli, gotowi na wszystko. Uzbrojeni w półautomaty. Lubią
atakować w nocy. Poza tym to Stefano uprowadził Danikę. Wtedy jeszcze nie wiedział, że jest
Wszystkowidzącym Okiem, w przeciwnym razie za nic nie wypuściłby jej ze swoich łap - powiedział
Sabin. - Jest mój, macie go zostawić w spokoju.
Stefano polował na Sabina od śmierci swojej żony, co było zrozumiałe, ale atakował też i niszczył
jego wojowników, a to już było nie do przyjęcia. Sabin pogodził się w końcu z utratą ukochanej, ale
życie towarzyszy było dla niego ważniejsze od własnego. Nie mógł dopuścić, żeby Stefano
prześladował ich za jego przewiny.
- Gideon, do świetlicy. Wiesz, co masz robić.
- Nie wiem. — Kłamczuszek odłączył się posłusznie od grupy.
- Kane, północny korytarz.
Kane skinął głową i zniknął za najbliższym załomem muru. W żyrandolu nad jego głową pękła
żarówka, rozpryskując się na drobiny. Dało się słyszeć syknięcie, przekleństwo i następna żarówka
eksplodowała z głuchym trzaskiem.
Katastrofa. Nie można go było nigdzie zabierać z sobą, nie narażając miejsc, w których się pojawiał,
na dość gruntowną dewastację.
- Cameo... - Sabin obejrzał się przez ramię. Gdzie ona się, u diabła, podziała? Ostatnio znikała coraz
częściej.
- Amun, południowy korytarz.
Amun nie odpowiedział, nie skinął nawet głową, po prostu skręcił we wskazanym kierunku.
- Jeszcze jakieś dwie minuty i zacznie się zabawą
- powiedział Strider. - Wątpię, żeby Lucienowi z przydaw-kami udało się wybić wszystkich na
zewnątrz.
- Skąd wiesz, że akurat dwie minuty? - zapytał Sabin.
240

- Radar wewnętrzny.
Zanim wybrzmiały słowa Stridera, rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Sabin i Strider wyszczerzyli
zęby w uśmiechu.
- Do dupy ten twój radar. Już się zaczęło. Bierz zachodni korytarz, przyjacielu, ja wschodni.
Strider kiwnął głową, odwrócił się.
- Uważaj na siebie. - Sabin ruszył na spotkanie wroga. Brzęk kolejnej szyby, gdzieś w jego korytarzu.
Telefon zaczął wibrować. Trochę się spóźniłeś, Torin, pomyślał i zobaczył trzech mężczyzn
kołyszących się na linach na wysokości okien. Jedna chwila i wylądowali na posadzce. Sabin uniósł
dwa pistolety. Bum, bum, bum... Napastnicy znieruchomieli w kałużach krwi. Przyjrzał się ciałom
Łowców z satysfakcją. Demon kręcił się niespokojnie w mózgu, koniecznie chciał się włączyć do
akcji.
- Dobrej zabawy - mruknął Sabin, widząc niemal, jak Zwątpienie zaciera kościste dłonie.
Dwóch kolejnych Łowców spuściło się na linach, lądując w korytarzu. Ich też położył trupem bez
najmniejszego wysiłku, jak pierwszych trzech. Na tym polegało jego życie. Walczył z Łowcami od
dnia otwarcia puszki. I wiedział, że będzie walczył do końca, do ostatniego tchu.
Usłyszał szelest za plecami, obrócił się błyskawicznie, strzelił kilka razy i następnych dwóch wrogów
runęło na ziemię z przeraźliwym krzykiem. Z dłoni jednego z nich wysunął się granat, potoczył pod
nogi Sabina. Odbezpieczony. Chwycił go błyskawicznie i wyrzucił przez okno, modląc się w duchu,
by nie zginął żaden z przyjaciół. Rozległ się huk eksplozji, krzyki rannych.
Sabin przeskoczył nad ciałami Łowców. Jeden z nich żył jeszcze. Uniósł karabinek i wymamrotał:
- Nie ma litości. To wasze motto, prawda?
239

Sabin wpakował w Łowcę cały magazynek, ale sam dostał w udo; pociski rozszarpały mięsień.
- Nie ma litości - wycedził. - To nasze motto. Łowca wydał ostatnie tchnienie, na ustach pojawiła się
spieniona krew.
Jesteście za słabi, szeptał demon zwątpienia do Łowców nacierających na twierdzę. Włodarze was
wybiją. Nie dożyjecie do jutra.
Zwyciężymy, jesteśmy silni, odpowiedział któryś z atakujących, Sabin słyszał jego myśli tak
wyraźnie, jakby Łowca stał obok niego i szeptał mu do ucha.
Sikasz w majtki ze strachu, dręczyło delikwenta Zwątpienie. Oni czują twój strach. Rzucą się na ciebie
jak dzikie zwierzęta i wyślą twoje nędzne szczątki rodzinie.
Rozglądając się w prawo, w lewo, Sabin przywarł do ściany, tuż obok okna. Wyjrzał ostrożnie. Nie
dojrzał żadnego Łowcy, który spuszczałby się na linie z dachu. Korytarz też czysty.
Spojrzał na udo. Poszarpane spodnie, krew, ziejąca rana. Wspaniale. Dotknął uda i zagryzł zęby z
bólu. Pomacał z tyłu, wyczuł ziejący otwór. Kula przeszła na wylot. Nie jest tak źle, ocenił. Oderwał
kraj koszuli i przewiązał nogę, żeby zatamować krwawienie.
Jak sobie radzą twoi wojownicy? Luciena? Łowców jest więcej. Możliwe że...
- Zamknij się - warknął, uciszając demona, który próbował teraz zasiać wątpliwości w jego głowie.
Oni są dobrze przeszkoleni, nie mogę przeniknąć do ich umysłów, skarżył się demon. Ci, których
udało mi się zdemobilizować, już nie żyją.
Demon musiał najpierw poznać myśli ofiary, dopiero wtedy mógł atakować.
- Biedactwo - mruknął Sabin. - Nie atakuj mnie, bo
242

wtedy wszystko stracisz. Rozszalejesz się. A potem zamkną cię w puszce.
Demon wpadł w przerażenie.
Nie chcę do puszki! Nie! Nie!
- W takim razie uspokój się. - Bestia zamilkła posłusznie.
Z dołu dochodziły odgłosy walki: strzały, jęki rannych i umierających. Sabin wyjrzał ostrożnie.
Dojrzał Maddok-sa, który rzucił się na kilku Łowców. Błysk ostrza, ciosy, kłębowisko ciał. Nagle
wszystko zamarło, znieruchomiało. Tyle Sabin widział w mroku. Czyżby Maddox...? Nie. Podniósł
się. Pokonał przeciwników.
Zobaczył Reyesa z kobietą. Mignęli mu w poświacie księżyca i zaraz zniknęli. Przyjaciel
wyprowadzał z twierdzy Wszystkowidzące Oko.
Jakie to szczęście, że jej nie zabiłem, a chciałem przecież. Mało brakowało.
Telefon zawibrował. Cholera. Rozległy się kroki. Sabin obrócił się błyskawicznie. W korytarzu
pojawiło się czterech Łowców.
- Mamy jednego! - zawołał któryś i wszyscy czterej wycelowali karabinki w Sabina.
- On jest mój. Potem mogę ci go oddać.
- Nie, ja go zabiję. To za mojego syna, demonie. Sabin otrzymał kilka postrzałów: w ramię, w brzuch,
znowu w udo. Nie da się tym ludziom. Nie zważając na ból, rzucił się z rykiem przed siebie. Kiedy
opróżnił oba magazynki, rzucił półautomaty, rozłożył ręce i biegł dalej pod gradem kul na zwarcie z
Łowcami. Pchnął jednego tak mocno, że napastnik uderzył głową o posadzkę i znieruchomiał. Trzej
pozostali dobyli sztylety, ale on swój też już dzierżył w dłoni. Ludzie, nawet najlepiej przygotowani,
nie mieli żadnych szans w starciu z nieśmiertelnymi. Zdołali zadać zaledwie kilka ciosów i padli z
pode-
241

rżniętymi gardłami. Sabin dyszał ciężko, chwiał się, miał zawroty głowy.
Tak dalej i nie dożyje pojedynku ze Stefanem. Tym bardziej z Galenem, o ile tchórz ośmieli się
pokazać.
Ogarnęło go zmęczenie, czuł, że traci siły. Zamknął oczy...
Musiał na chwilę stracić przytomność, bo kiedy podniósł powieki, zobaczył stojącego w odległości
kilku kroków śmiertelnika. Nie pierwszego lepszego, nie. Miał przed sobą samego Stefana.
Jakżeż nienawidził tego człowieka. Był gotów jednym ruchem skręcić mu kark i nie miał siły się
podnieść.
- Wiedziałem, że się pojawisz - wykrztusił.
- Kiepsko z tobą, demonie - wykazał się spostrzegawczością Stefano. - Jakie to smutne.
Sabin sięgnął po sztylet.
- Nie robiłbym tego na twoim miejscu. - Stefano uniósł karabinek i wycelował w głowę Sabina.
- Nie zabijesz mnie i obaj o tym dobrze wiemy - powiedział Sabin.
- Może i wiemy. Może i nie zabiję cię, ale mogę porządnie uszkodzić. Są z nami lekarze, którzy
potrafią utrzymać cię przy życiu.
- Jesteś słodki. - Bogowie, w głowie miał watę, nie był w stanie myśleć jasno. Czuł, że to nie
osłabienie, wyczerpanie walką. Środki odurzające? Stefano zaaplikował mu coś, kiedy znalazł go
nieprzytomnego? Bardzo możliwe. Ten drań nie zawahałby się przed niczym.
- Owszem, jestem. Nie poobcinałem ci rączek i nóżek, chociaż miałem ochotę. Nie wyciąłem
sztyletem imienia Darli na twojej piersi.
Imię kochanki w ustach tego człowieka... Sabinowi zrobiło się niedobrze z obrzydzenia.
- Ona cię nienawidziła - rzucił zjadliwie. - Nie
242

uwiodłem jej, do niczego nie musiałem namawiać. Chciała być ze mną.
- Kłamiesz! Ona mnie kochała. Nigdy by mnie nie zdradziła, ale twój demon zmącił jej umysł,
odmienił ją. - Stefano wpadł w furię, nie panował już nad sobą. - Przez ostatnich jedenaście lat
modliłem się, żebyś miał następną kochankę i żebym mógł ci ją odebrać, ale ty się nie spieszyłeś, a już
mam dość czekania. Wykończę twoich przyjaciół, obedrę cię z godności i w końcu zabiję także ciebie.
- W ten sposób zamierzasz naprawiać świat, uczynić go lepszym? - zapytał Sabin zjadliwie. - Gdzie
pokój, harmonia?
Stefano uspokoił się, jakby pytanie Sabina przypomniało mu, po co znalazł się w twierdzy.
- Gdzie dziewczyna?
- Może ją sprzedaliśmy... - Sabin wymacał rękojeść sztyletu ukrytego na plecach. - A może zjedliśmy
na śniadanie. - Jakżeż zazdrościł teraz Gideonowi. W przeciwieństwie do przyjaciela nie potrafił
kłamać. Tracił wtedy przytomność, odjeżdżał. Jedynym sposobem unikania prawdy były owe „może",
„prawdopodobnie", wybiegi, którymi posługiwał się w razie konieczności. Ci, którzy go znali, znali
też jego sztuczkę. Stefano go znał.
- Gdzie ona jest, demonie? Musi być gdzieś tutaj. Wiecie, że mieliśmy ją u siebie, na pewno dobrze jej
pilnujecie.
Kolejny zawrót głowy.
Trzymaj się. Nie dopuść, żeby Stefano był górą. Już jest górą.
Sabin zacisnął zęby. Rozmawialiśmy już o tym, zwrócił się do Zwątpienia. Daj mi spokój i zajmij się
Łowcą.
Nie mogę dostać się do jego umysłu. Zajmij go czymś, odwróć jego uwagę, zmuś, żeby się otworzył.
245

„Odwróć jego uwagę". Dobrze.
- Przychodzą wspomnienia, prawda? - zagadnął Sabin. - Byliśmy już w podobnej sytuacji, tylko że
wtedy ty byłeś ranny. Wdarłeś się ze swoimi ludźmi do mojego mieszkania, licząc, że zaskoczysz nas
we śnie. Szybko zrozumiałeś swój błąd. Poznałeś osobiście mój sztylet. Dostałeś wtedy w brzuch.
- Owszem. Myślałeś, że nie żyję. Spakowałeś się i wyniosłeś, mnie zostawiłeś. Doszedłem do siebie,
na twoje nieszczęście. I jeszcze bardziej cię znienawidziłem.
Mam go, uradowało się Zwątpienie i zaczęło sączyć demobilizujące myśli do głowy Stefana.
Wszystko zaplanowaliśmy, straty w ludziach, koszt amunicji, wszystko obliczone... Co będzie, jeśli
się okaże, że to nie dość, że Włodarze znowu się nam wymkną, wyjdą ze starcia cało?
- Mów o dziewczynie. Nie kręć - warknął Stefano.
- Nie zabiliście, to wiem. Ona jest Okiem.
- Co takiego? - Wiedział oczywiście, że Łowcy wiedzą, zastanawiał się tylko, kto sprzedał im cenną
informację. - Mówiłeś o oczach? Ładne miała ślepka, ale nie powiedziałbym, że to była jej
najważniejsza cecha.
Zwątpienie nie przestawało dręczyć Stefana.
Dziewczyna może wskazać wojownikom trzeci artefakt. Jeśli znajdą puszkę przed nami, nie
pojmiemy demonów. Sabin będzie żył, a ja umrę.
- Przestań - ryknął.
- Co przestać? - zdziwił się Sabin z niewinną miną.
- Przestań zatruwać mi głowę wątpliwościami. Nad Darią też się tak znęcałeś? Tak ją zabiłeś?
- Darła popełniła samobójstwo. - Sabin zrobił pauzę.
- Wyglądasz tak, jakbyś zaraz miał eksplodować. Mogę ci jakoś pomóc? Powiedzieć ci, że pracujesz
dla demona?
- Rżnij głupa, jeśli masz ochotę, i tak zginiesz. Zginie
244

też dziewczyna. I nie próbuj mnie okłamywać. Nasz przywódca to anioł zesłany z nieba. Bóg jest z
nami.
Stefano był tak wytrącony z równowagi, że lada chwila mógł nacisnąć spust karabinka, nie troszcząc
się o to, że dla własnego bezpieczeństwa powinien zachować Sabina przy życiu.
Potwierdził to, jakby czytał w myślach przeciwnika.
- Wszystko mi jedno, co stanie się z twoim demonem. Chcę twojej śmierci. Chcę, żebyś wreszcie
poniósł zasłużoną karę.
Rzeczywiście, wszystko mu jedno.
Sabin obrócił się, zerwał. Świsnęła kula, szczęśliwie drasnęła go tylko w ramię. Mocnym kopniakiem
podciął Stefanowi nogi, obalił go. Łowca wyłożył się jak długi na posadzce. Sabin wytrącił mu
automat z ręki i... Nie był w stanie wykonać już żadnego ruchu. Za plecami usłyszał szybkie kroki,
ktoś biegł korytarzem. Stefano pobladł, zatem ktoś z przyjaciół nadciągał z odsieczą.
Sabin odwrócił się, zobaczył Gideona.
- Ja ci nie pomogę, stary - wołał kłamczuszek z daleka.
Nie zatrzymał się przy Sabinie, tylko dopadł okna, wyjrzał.
- Wierzę własnym oczom - relacjonował Gideon. - Nasz ulubiony skrzydlaty przyjaciel nie złapał tego
jebańca. - Gideon puścił serię w automatu. - No, załatwiłem go.
W oknie pojawił się Galen, piękny jak przed tysiącami lat, poruszał delikatnie śnieżnobiałymi skrzy-
dłami.
Uśmiechał się.
Sabin myślał, że jest przygotowany na spotkanie ze zdrajcą. Lucien uprzedził przecież wojowników.
Wcale nie był przygotowany.
247

- Teraz już wiesz - powiedział Galen. - i teraz dopiero zacznie się zabawa.
To były ostatnie słowa, które Sabin usłyszał, zanim zapadł się w niebyt.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI
Trzy dni. Trzy piekielne dni do momentu, kiedy Danika i Reyes opuścili twierdzę. Przemieszczali się
z miejsca na miejsce: samolot, skradziony samochód, pociąg, nigdzie nie zatrzymywali się na dłużej.
Zachowywali ostrożność. Nie chcieli doprowadzić Łowców do matki i siostry Daniki. Znowu
uciekała, ale teraz przynajmniej był przy niej Reyes, ponury, opryskliwy, ale był.
Nocowali w tanich motelach, wynajmowali wspólny pokój, ale nie dzielili łóżka.
Reyes zamykał się w łazience. Jak teraz. Siedział tam już pół godziny. Wiedziała doskonale, co robi...
i było jej smutno. Dlaczego jej unika? Bo jest jakimś Wszystkowiedzącym Okiem?
Głupek.
Był w stałym kontakcie ze swoimi przyjaciółmi. Z podsłuchanych rozmów, które prowadził przez
telefon komórkowy, wiedziała, że Łowcy wdarli się do twierdzy. Stefano wyszedł ze starcia cało.
Kilku wojowników odniosło poważne rany, ale na szczęście wracali już do zdrowia. Cała kompania
domagała się, żeby malowała. Dbała o siebie i malowała. Niczego więcej od niej nie chcieli.
247

Kilka miesięcy wcześniej taka prośba bardzo by ją uszczęśliwiła.
Codziennie rano szkicowała to, co przyśniło się jej w nocy. Nigdy jeszcze koszmary nie były tak prze-
jmujące, pełne gwałtowności. Kiedy kończyła, faksowali szkice do Luciena. Nie wiedziała, czy na coś
się przydają. Reyes nic jej nie mówił.
- Jestem tylko nędzną pacykarką - mamrotała pod nosem.
Reyes wyszedł z łazienki i w ciemnościach podszedł do łóżka. Widziała tylko zarys jego sylwetki,
czuła zapach drzewa sandałowego zmieszany z zapachem krwi.
- Martwisz się o swoją rodzinę? - zapytał. Dzwoniła do przyjaciół babci. Nie mieli od niej żadnych
wiadomości.
- Tak, choć wierzę, że u nich wszystko dobrze. Może to głupie, jednak wierzę. Jutro wreszcie zobaczę
mamę i siostrę. Jestem taka podekscytowana. Dziękuję, że w końcu się zgodziłeś na to spotkanie.
- Zgodziłem się, bo Łowcy nie wiedzą, gdzie jesteśmy, zgubili trop albo w ogóle go nie podjęli.
- Tak czy inaczej, dziękuję.
Reyes zamilkł, leżał w swoim łóżku bez ruchu.
- Opowiedz mi coś o sobie. - Prosiła go już o to kiedyś? Nie mogła sobie przypomnieć.
- Myślałem, że nie chcesz o mnie nic wiedzieć. Prawda, mówiła coś takiego.
- Zmieniłam zdanie. Kobiety są zmienne, jak wiesz. Chwila milczenia, a potem:
- Nie chcę prowadzić gry, Daniko.
Zauważyła, że mówi do niej „Daniko", kiedy chce zachować dystans. W innych sytuacjach, gdy
Reyesowi zbierało się na czułość, była aniołem.
Spali z sobą tylko raz i Danika tęskniła za tym, żeby
248

znowu ją wziął w ramiona, kochał się z nią. Był jak narkotyk. Uwierzył, że nie pomaga Łowcom,
opiekował się nią, chronił. Otworzył przed nią raj. Pragnęła dać mu wszystko, o czym tylko zamarzył,
czego mógł potrzebować. Zaspokoić go do końca, całkowicie.
- Nie mogę usnąć. Opowiedz coś, proszę. Tak długo chodzisz po tym świecie. Niech to będzie lekcja
historii dla mnie.
Miała wrażenie, że usłyszała prychnięcie.
- Nie chcesz opowiadać?
- Ty mi opowiedz o sobie. Jak zarabiałaś na życie? Jak sobie radziłaś dawniej?
„Dawniej"... Tak, to było tak dawno...
- Malowałam na zamówienie portrety, murale. Nigdy nie miałam wielkich pieniędzy, ale wystarczało
mi na opłacenie rachunków. Mama nie chciała, żebym została malarką. Babcia utrzymywała się przez
większość swojego życia z malarstwa, rodzice chcieli, żebym wybrała inną drogę, skończyła
medycynę albo prawo, miała... solidny zawód, robiła coś istotnego.
- Malarstwo jest istotne, pokazuje nam czym jest piękno.
- Dziękuję. - Zrobiło się jej ciepło na sercu, a Reyes stał się jeszcze droższy. - Babcia próbowała
kiedyś popełnić samobójstwo. Malowanie wykończyło ją psychicznie, doprowadziło na skraj obłędu,
tak twierdziła. Po tej nieudanej próbie coś się skończyło, nigdy już nie wróciła do malarstwa. Kilka
tygodni później zaczęłam śnić dziwne sny: dar czy też przekleństwo babci przeszedł na mnie. Babcia
wyciszyła się, uspokoiła, moje życie, a byłam jeszcze dzieckiem, zaczęły wypełniać koszmary.
Dlatego mama nie chciała, żebym została malarką.
- Powiedz coś o ojcu. Został w domu, kiedy wybrałyście się do Budapesztu, czy też...
251

- Pytasz, czy żyje? Żyje. Zostawił nas w jakimś momencie, założył nową rodzinę. - Bardzo przeżyła
odejście ojca. Był dla niej bogiem, jeśli nie bogiem, to na pewno człowiekiem o wielkim sercu. A
jednak zostawił ją, jakby była dla niego nikim. - Mama powiedziała, że to kryzys wieku średniego.
- Przykro mi.
- Kiedy ojciec odszedł, jego rodzice pomagali mamie. Dziadek stał się dla mnie drugim ojcem, jego
śmierć była straszną tragedią.
- Straciłaś dwie bliskie osoby.
- Tak. - Nie chciała stracić Reyesa. Nie zauważyła nawet, kiedy stał się dla niej wszystkim, całym
światem. - Teraz ty opowiedz coś o sobie.
- Daj mi pomyśleć o czym mógłbym ci opowiedzieć.
- Opowiedz mi o swoich poprzednich kobietach. - Takie opowieści powinny ostudzić podniecenie
wywoływane bliskością Reyesa. Raptem zdała sobie sprawę, co powiedziała. - To nie znaczy, że
uważam się za twoją kobietę - próbowała sprostować. Chryste, co ona wygaduje! Żenujące.
- Miałem dwie kobiety.
Dwie? Równocześnie? Utrzymanki? Dziwki? Trzeba to wyjaśnić.
- Miałeś? Co to znaczy?
- To znaczy, że byłem z nimi związany.
- Co się stało? - Pospadały ze schodów na złamanie karku? Zazdrość to paskudne uczucie, napomniała
się.
- Sypialiśmy z sobą zaledwie kilka tygodni, to wystarczyło, żeby stały się agresywne. Demon je
opętał, atakowały każdego, kto się nawinął. Wspominałem już o tym, ale nie mówiłem, że znęcały się
nad niewinnymi ludźmi i śmiały przy tym jak szalone. - W głosie Reyesa słyszała wyrzuty sumienia.
250

- Uważasz, że to twoja wina?
- Jestem tego pewien.
- Może one po prostu takie były, złe z natury. Może przy tobie odważyły się ujawnić swoje prawdziwe
potrzeby i pragnienia. Może podświadomie szukałeś takich właśnie kobiet, kogoś, komu nie wydasz
się... odstręczający.
- Może - powiedział Reyes i tym razem w jego głosie zabrzmiała nuta nadziei.
Nie będzie zastanawiała się nad znaczeniem nadziei, nie dzisiaj.
- Ty jesteś łagodna z natury, a jednak pierwszego dnia po powrocie do twierdzy ugryzłaś mnie.
- Byłam wściekła, zamartwiałam się o rodzinę.
- Albo mój demon tak na ciebie podziałał. Jesteś przecież łagodna z natury - powtórzył.
- Jestem gwałtowna, porywcza.
- Nie wierzę ci.
- Nie chcesz mi wierzyć. Dlaczego? Bo wolisz nie myśleć, że możemy być do siebie podobni. Może
jestem zupełnie inna, niż ci się wydaje?
- Jesteś słodka, kochana, potrafisz dawać, troszczyć się o innych, masz w sobie namiętność. Pragnę
cię, jak nie pragnąłem nigdy żądnej kobiety.
Dobry Boże. Oto słowa zdolne zmiękczyć najbardziej zatwardziałe serce.
- Opowiedz mi o swoich facetach - zażądał.
- Mówiłeś, że nie chcesz słyszeć o żadnych facetach.
- Zmieniłem zdanie. Mężczyźni są zmienni, jak wiesz. Zaśmiała się. Złoto dla Reyesa za zgrabną
trawestację jej słów.
- Czy... byłaś kiedyś zakochana?
- Nie. - Czy była zakochana w Reyesie? To, co czuła do niego, było niezwykle intensywne. Cholera,
cholera,
253

cholera. - Ale spotykałam się z różnymi facetami. Sporo ich było.
- Co znaczy „sporo"? - zapytał już spokojniejszym tonem. W każdym razie nie brzmiał już jak ktoś,
kto ma ochotę zamordować każdego, kto nawinie mu się pod rękę.
- Dziewczyna musi pocałować tysiąc żab, zanim ta tysiąc pierwsza okaże się księciem, jak zwykła
mawiać moja siostra. Wzięłam to sobie do serca i umawiałam się z każdym, kto zaproponował
spotkanie. Ale... nie byłam łatwa.
- Łatwa?
- No wiesz, nie wskakiwałam do łóżka na pierwsze gwizdnięcie.
Ciche prychnięcie.
- O tym sam się przekonałem. - Pauza. - Czy ktoś nazwał cię kiedyś łatwą? Bo jeśli tak, to...
- Reyes, przestań. - Danika nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Nikt nigdy tak mnie nie nazwał.
- Spodobała się jej myśl, że byłby gotów mordować w obronie jej dobrego imienia. - Tak naprawdę
miałam tylko kilku facetów.
- Mam ich zabić? - zainteresował się.
- To najmilsza rzecz, jaką od ciebie usłyszałam. Reyes zachichotał cicho.
- Nigdy nie byłem zakochany.
Zaskoczyła ją ta deklaracja. Miała ochotę tańczyć i śpiewać. Reyes należał do niej. Tylko do niej.
- Nawet wtedy, kiedy nie miałeś jeszcze sublokatora?
- Nawet wtedy.
- Jaki byłeś... wtedy, tysiące lat temu. - Nie potrafiła sobie wyobrazić.
- Taki sam jak teraz. Może trochę spokojniejszy, bardziej rozluźniony. Lubiłem głupie żarty.
Znęcałem się
254

nad biednym Aeronem. Chowałem jego broń, obcinałem mu włosy, kiedy spał. W końcu ogolił głowę
na kolano.
- Szkoda, że nie znałam cię wtedy.
- Nie masz czego żałować. Byliśmy jak rozdokazywa-ne dzieci. Zostaliśmy stworzeni od razu jako
dojrzali faceci, rośli, silni, zdatni do walki, ale mieliśmy umysły kilkulatków, wszystko nas
zadziwiało, wszystkiego byliśmy ciekawi.
Próbowała wyobrazić sobie rozdokazywanego Reyesa.
- Jak to możliwe, że urodziłeś się od razu dojrzałym mężczyzną?
- Powstaliśmy z krwi bogów, gliny, ognia i wody... - Przerwał. - A ty? Jaka byłaś w dzieciństwie?
- Taka jak większość dzieci. Tupałam i ryczałam, jak chciałam coś dostać. Mama nazywała mnie
diabłem tasmańskim.
- Już wtedy musiałaś wyglądać jak anioł. „Anioł". Serce zabiło jej mocniej.
- Reyes...
- Tak?
- Chcę być z tobą.
Cisza. Okropna, dławiąca. Już jej nie pragnął? Wystarczyła mu ta jedna noc? Zniechęcił się?
- Daniko...
Jęknęła. Znowu „Danika".
- Nieważne. Zamknij się i śpij. - Obróciła się na brzuch i grzmotnęła pięścią w poduszkę. Nic nie
słyszała, poczuła tylko nagle, że Reyes leży na niej i przyciska do materaca.
- Nie chcę cię skrzywdzić, wydać na pastwę demona. Rozumiesz? Nie mogę narażać cię na ryzyko.
- Jesteś durny. Mówiłeś już to. Nie powtarzaj się, bo stajesz się nudny.
- Nie wyobrażasz sobie nawet, co ci grozi. Nie masz pojęcia, jak...
253

- Boisz się, że zacznę zadawać ból niewinnym ludziom, jak tamte kobiety. Ja zabiłam człowieka,
Reyes. Łowcę. Zrobiłam to tylko dlatego, że musiałam. Broniłam się. Nie zamieniłam się w bestię.
Okrucieństwo nie leży w mojej naturze. Czy próbowałam atakować ciebie? Twoich przyjaciół? A
przecież miałam wszelkie powody.
- Nie.
- Kochałam się z tobą i demon mną nie owładnął. Powiedziała „kochałam się". Wcześniej upierała się
przy „uprawianiu seksu".
- Daj mi wszystko, co nosisz w sobie. Dowiodę ci, że nie zmienię się.
- Nie chcę ryzykować - powiedział, ale pieścił ją, tulił, ocierał się o nią.
- Zdejmij ze mnie T-shirt. Zrób to.
- Zbyt niebezpieczne.
- Zrób to.
- Chcesz mnie wziąć siłą? - W głosie Reyesa zabrzmiała nuta rozbawienia.
- Jeśli będzie trzeba. Zdejmij ze mnie ten cholerny T-shirt.
W końcu skapitulował, usłuchał Daniki.
- Będziemy kochać się powoli, delikatnie - szepnął.
- Jak za pierwszym razem. Danika pokręciła głową.
- Będziemy kochać się ostro, gwałtownie.
- Zadałem sobie kilka ran. Nie tęsknię teraz za bólem, nie jest mi potrzebny. Chwyć się zagłówka i
zaciśnij na nim dłonie.
- Nie. - Chciała wbijać paznokcie w jego ciało, orać skórę.
- Jeśli tego nie zrobisz, wracam do swojego łóżka
- zagroził.
254

- Dobrze, ale ostrzegam cię, że nie zawsze będę taka posłuszna. - Co ma zrobić, żeby mu dowieść, że
demon jej nie opęta? - Liż mnie - jęknęła.
Nigdy nie będzie miała go dość. Nigdy się nim nie nasyci do końca.
Doszli jednocześnie, w tym samym momencie. Reyes dyszał ciężko, mięśnie powoli się rozluźniały,
ogarniała go błogość. Nigdy z nikim nie przeżywał tak cudownych orgazmów. Odczuwał niebiańską
rozkosz i nie rozumiał, jak to możliwe bez zadawania sobie bólu?
Demon cichł, kiedy Reyes zbliżał się do Daniki, można by pomyśleć, że jest zadowolony, że tych
dwoje się kocha, że są razem i pozwala swojemu strażnikowi na chwile... normalności.
A strażnik... uniósł się znowu do nieba. Poprzednio myślał, że to tylko zawrót głowy, uniesienie, ale
nie. Widział anioły, czuł, jak muskają go białymi skrzydłami, widział lekkie chmurki płynące po
lazurowym niebie rozświetlonym złotym blaskiem słońca.
Jakiś anioł uśmiechnął się do niego.
- Mrok i jasność - powiedział śpiewnym głosem. - Pięknie jest.
Reyes wiedział, że Danika jest Wszystkowidzącym Okiem, ale teraz doświadczył tego, poczuł, co
znaczy jej dar i zrozumiał w jednym przebłysku, jak bardzo ten dar jest bogaty. Danika otwierała
przejście między światem doczesnym a nadprzyrodzonym. Przejście, którym wielu chciałoby
zawładnąć, nawet jeśli mieliby zabijać w tym celu.
Danikę całą noc dręczyły złe sny, krwawe, pełne gwałtu, okropieństw. Widziała ogień piekielny, czuła
w nozdrzach obrzydliwy zapach dymu. Odwiedzała dno
257

piekieł tysiące razy, ale nie oswoiła się nigdy z oglądanymi koszmarami.
Wałęsające się po jaskiniach piekielnych diabły o ciałach pokrytych łuską, krzyki potępieńców
odbijające się echem od zbroczonych krwią ścian. Nikt nie zwracał na nią uwagi, nikt jej nie
dostrzegał.
Nagle dojrzała znajomą twarz... Twarz Łowcy, którego zabiła. Jak to możliwe? Nie, nie może być. To
tylko sen.
- Powiedz mi, co wiesz o Oku - zachęcał cierpiącą duszę diabeł.
Łowca milczał.
Diabeł zaniósł się śmiechem, szponami rwał skórę nieszczęśnika, darł pasy...
- Jestem tutaj, mój aniele - doszedł ją szept Reyesa. Danika spływała potem, nie mogła zaczerpnąć
powietrza. Reyes ją objął, wtuliła się w niego, szukając ukojenia.
- Co się stało? - zapytał, masując jej plecy.
- Widziałam demona torturującego Łowcę, którego zabiłam. Wypytywał tego człowieka o mnie.
Przytul mnie mocno - poprosiła. Rano naszkicuje to, co się jej przyśniło. Teraz potrzebowała tylko
wsparcia swojego mężczyzny. Może rzeczywiście jestem Wszystkowidzącym Okiem, może mam
wgląd w zaświaty. Koszmary zawsze zdawały się takie realne.
Boże, niedobrze się jej robiło na tę myśl.
Reyes trzymał ją w ramionach, nie przestawał masować pleców.
Powoli się odprężała, przerażenie mijało.
Zabawne, że akurat demon odpędza ode mnie koszmary, pomyślała i zapadła w spokojny sen.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI
Nadszedł ranek, ale w pokoju motelowym nadal panowała noc. Szczelnie zaciągnięte zasłony nie
przepuszczały ani promyka światła. Reyes musiał wyłączyć budzik, bo wyświetlacz był czarny.
Danika budziła się powoli, powoli otworzyła oczy. Reyesa nie było w pokoju, rzucone wieczorem na
podłogę ubranie zniknęło. Jeszcze nie ocknęła się na dobre, kiedy skrzypnęły drzwi. Wrócił.
- Nie śpisz już - przywitał ją, podszedł do stołu i postawił na blacie torbę. - Przyniosłem śniadanie.
Skromne, bo zaopatrzyłem się tutaj, w motelu. Nie mają żadnego wyboru, ale nie chciałem zostawiać
cię samej, bez opieki.
Oderwała spojrzenie od twarzy Reyesa, co przyszło jej z najwyższą trudnością, i spojrzała na stół:
kawa, kilka batoników, chipsy.
- W zupełności wystarczy. - Zrobiło się jej miło, że zadał sobie trud, pomyślał o śniadaniu. - Co jest w
torbie?
- Koszula - odpowiedział sucho, jakby ostatniej nocy nic się nie wydarzyło. Danika otrzymała jeden
po drugim dwa sprzeczne komunikaty i nie bardzo wiedziała, co myśleć. Co się z nim dzieje? Musiał
znowu się pociąć,
257

skoro kupił koszulę. - Jedz, weź prysznic, ubierz się i w drogę - zakomenderował. - Dzisiaj zobaczysz
się z matką i siostrą.
Serce zabiło jej mocniej. Była zdenerwowana i podekscytowana. Zobaczy je wreszcie... Czy wszystko
u nich dobrze? Czy tęsknią za nią tak, jak ona tęskni za nimi? Dlaczego jej nie szukały, nie pomyślały
o tym, żeby do nich dołączyła?
Dość pytań. Danika wyskoczyła z łóżka i pobiegła do łazienki, ale Reyes stanął w drzwiach, zatrzymał
ją.
- Jesteś przejściem do nieba i świata podziemnego.
Była Wszystko widzącym Okiem, teraz jest przejściem? Hej, jestem zupełnie zwykłą, może trochę
szurniętą dziewczyną.
Taką w każdym razie chciała się widzieć. Nikim innym, niczym więcej. Zgroza ją przejmowała na
myśl, że różni śmiertelnicy i nieśmiertelnicy będę ją ścigać do końca jej - krótkiego zapewne - życia.
Zasługiwała chyba na odrobinę spokoju. Ciche życie u boku Reyesa. Bez turbulencji. Wakacje na
morzem, leniwe wylegiwanie się na piasku. Reyes mógłby udawać, że jest jej prywatnym masażystą.
- Przy odrobinie treningu mogłabyś chyba zapanować nas swoimi wizjami, decydować, czy chcesz
zajrzeć do nieba, czy zstąpić do piekieł, jak długo tam przebywać, kogo sobie obejrzeć.
Nie skończył jeszcze, a Danika już kręciła zawzięcie głową.
- Nie chcę o tym rozmawiać. Zdejmij wreszcie, do cholery, tę pieprzoną koszulę!
Przechylił lekko głowę, ale koszuli nie zdjął. Świetnie. Ukrywa rany, które sobie zadał, da mu gorszy
orzech do zgryzienia. Tak twardy, że typek sam zacznie opowiadać o samookaleczeniach, będzie
błagał, żeby go wysłuchała.
258

- Posłuchaj, kiedy się ze mną kochasz, dochodzisz, chociaż nie zadajesz sobie bólu, w każdym razie
nieznaczny. - W nocy dostrzegła raz błysk sztyletu. - Oznaczałoby to, że twój demon uspokaja się
wtedy. Z innymi kobietami to się nie zdarzało, mam rację?
Reyes zawahał się, w końcu przytaknął sztywno.
Zdziwiła się, bo strzelała w ciemno. Jeśli demon przycichał akurat przy niej, coś było na rzeczy.
Rzeczywiście byłaby portalem?
- Skoro jestem Wszystkowidzącym Okiem i przejściem, być może wysyłam dokądś twojego demona,
kiedy wchodzisz we mnie. - Reyes rozdziawił usta. - Ciekawe, dokąd ta bestia się deleguje. Do piekła,
odwiedzić kompanów? Sprawdzimy moją teorię?
Reyes zachwiał się oszołomiony, cofnął o krok.
- Ja... ja...
- To dobra wiadomość. - Danika postąpiła krok do przodu. - Możesz się ze mną kochać, nie lękając się,
że Ból mnie zniszczy.
- Nie śmiem mieć nadziei - szepnął drżącym głosem. - Wiesz, czym się kończy, kiedy zaczynasz
hołubić nadzieję.
Cholera. Nie miała gotowej odpowiedzi na tę wątpliwość.
- Chciałaś zobaczyć moje rany. Proszę. - Reyes uniósł koszulę. Całą klatkę piersiową miał pociętą.
Dobry Boże... Czy on kiedykolwiek pozwoli pomóc sobie? Najprawdopodobniej nie, pomyślała
rozgoryczona. Chyba że...
Wkrótce go zaskoczy. Jeśli rzeczywiście miała władzę nad demonem i mogła odesłać go precz, Reyes
nie będzie musiał zadawać sobie bólu. Potrzebny był mu spokój. Raniąc go, dowiedzie, że jest do tego
zdolna i nie musi przy tym zamienić się od razu w bestię.
261

Położyła mu dłonie na piersi i odepchnęła.
- Temat uważam chwilowo za zamknięty - oświadczyła i zatrzasnęła za sobą drzwi do łazienki.
Kobiety. Kto je zrozumie?
Starał się trzymać Danikę z dala od ciemnej strony swojego życia, robił to dla jej dobra, a ona patrzyła
na niego jak na najpodlejszego ze zdrajców. Jeszcze teraz, a minęły dwie godziny od ich starcia,
prześladował go wyraz jej twarzy, pełne wyrzutu spojrzenie.
A jeśli ona ma rację? Jeśli Ból opuszcza ciebie, kiedy jesteście razem?
Czy będzie miał odwagę potwierdzić prawdziwość tego przypuszczenia? A jeśli Danika się myli i
wyrządzi jej krzywdę nie do naprawienia? Nie wiedział, co robić.
- Dobrze się czujesz? - zapytał, budząc się z zamyślenia.
Skinęła głową. Szli przez miasteczko w Oklahomie, przemykali chyłkiem pod ścianami budynków,
starając się nie zwracać na siebie uwagi. Reyes nie dostrzegł nigdzie śladu Łowców, przechodnie
mijali ich obojętnie.
- Już niedaleko - powiedział i wziął Danikę za rękę. Kilka godzin wcześniej odebrał SMS-a od Torina
z dokładnym adresem pań Ford. Nie przeniosły się nigdzie, nadal mieszkały razem.
Danika skinęła ponownie głową, zatańczył koński ogon. Była blada, miała ściągniętą, nieruchomą
twarz.
Serce mu się kroiło, kiedy na nią patrzył.
Bał się, jak zareaguje, kiedy usłyszy, że jej babcia nie żyje, że została pochowana i dlatego elektronika
Torina nie odnotowała, żeby przenosiła się z miejsca na miejsce. Wróci nienawiść, którą okazywała
mu w pierwszych dniach? Obróci się przeciwko niemu czy będzie szukała pocieszenia w jego
ramionach?
260

Będzie żałowała, że nie trzymała strony Łowców?
Powinien był ją uprzedzić, przygotować. Nie był w stanie wypowiedzieć jednego słowa. Stali już
przed domem wskazanym przez Torina.
- Wejdę pierwszy - zaproponował.
- Nie - żachnęła się Danika. - Wystraszą się, kiedy cię zobaczą.
Reyes położył jej dłonie na ramionach i w tej samej chwili promień słońca przebił się przez chmury,
rozświetlił twarz Daniki. Jaśniała nieziemskim blaskiem, istota nie z tego świata, obdarzona
nadprzyrodzoną mocą.
Miałem tę kobietę, zakosztowałem jej.
Był gotów być z nią znowu. Nie teraz, jeszcze nie. Może już nigdy... Demon mruczał zachwycony i
Reyes nie wiedział, czy bestia cieszy się, że już nigdy, czy przeciwnie, liczy, że może jeszcze, kiedyś,
znowu.
Czemu nie mruczałeś, kiedy kochałem się z nią dzisiaj w nocy? Gdzie się podziewałeś? Nie mógł
powstrzymać się od pytań.
Ogień.
Ogień? Demon odwiedził piekło?
Już niedługo pozwolę jej odejść. Tak będzie lepiej, bezpieczniej. Dla powodów, które wyszczególniał
już wcześniej oraz tysiąca innych. Otwierała przed nim niebo, ale równie dobrze sama mogła trafić do
piekła. Jej sny były pełne koszmarów. Wystarczająco dużo złego doświadczyła w życiu.
Pozwoli jej odejść... Zacisnął kurczowo dłonie. Pewnego dnia zakocha się w śmiertelniku, który nigdy
jej nie skrzywdzi, nie zniszczy, z którym będzie mogła mieć dzieci i...
Nie! Żaden mężczyzna jej nie dotknie. Tylko on. Danika należy do niego.
- Reyes, to boli.
263

Natychmiast opuścił ręce.
- Przepraszam, bardzo przepraszam. Uśmiechnęła się blado i dotknęła koniuszka jego nosa.
- Hej, nie przejmuj się. Nic się nie stało.
Ona próbuje mnie pocieszać. Nie jestem jej wart. Wskazał drzwi.
- Gotowa?
Danika przymknęła oczy, spuściła głowę.
- Co się dzieje?
- Dlaczego one... nie chciały mnie tutaj?
- One...
Reyes zauważył ruch w oknie. Sylwetka rosłego człowieka, zbyt potężna, by mogła być sylwetką
kobiety.
Dotąd zakładał, że matka i siostra Daniki, jeśli żyją, po prostu się ukrywają. Nie sądził, że mogą być
więzione przez Łowców. Gdyby Łowcy mieli kobiety u siebie, skontaktowaliby się z Włodarzami,
staraliby się negocjować, dobijać targu - tak myślał. Skończony głupiec.
- Daniko. - Rozejrzał się szybko. Musi ją ukryć. Ratować.
Za późno.
Drzwi otworzyły się z impetem i na zewnątrz wypadło trzech uzbrojonych mężczyzn.
- Boże - szepnęła Danika ze zgrozą.
- Ręce do góry, demonie - powiedział jeden z nich, zwracając się do Reyesa. - Wchodź do środka i nie
próbuj żadnych sztuczek, bo uszkodzimy panienkę.
Reyes przygryzł policzek do krwi. Ból tłukł się niespokojnie w czaszce, porykiwał groźnie. Jesteś
gotów, demonie?
O tak, zaśmiała się bestia.
- Daniko, zamknij oczy - poprosił Reyes.
262

Nie sprawdził już, czy posłuchała, pozwolił demonowi atakować.
Rzeź. Krew. Krzyki umierających.
Danika w którymś momencie zakryła uszy dłońmi, drżała na całym ciele, nie mogła nad tym
zapanować. Głupia, nie posłuchała Reyesa i nie zamknęła oczu, chciała pomóc. Była przygotowana do
walki, w każdym razie takie miała przekonanie.
Reyes przeistoczył się w przerażającego kościotrupa, oszalałego, odpornego na kule. Rozrywał
dosłownie Łowców, rozszarpywał ich szponami i pochłaniał. Danika miała wrażenie, że ogląda „Noc
żywych trupów". Chciała uciekać, ukryć się i trwała na miejscu jak wrośnięta w ziemię, nie mogąc
oderwać oczu od koszmarnych scen.
Co się dzieje z matką, z siostrą?
Powinnam była przyjechać tu znacznie wcześniej.
Chwyciła jakiś porzucony karabinek i pobiegła w stronę domu. Gdzie one są? Wpadła do pierwszego
pokoju, pusto. W następnym czterech Łowców ładowało magazynki do automatów.
Jeden z nich podniósł karabinek, wycelował.
- Ty dziwko, wszystko mi jedno, kim niby masz być! - wrzasnął.
Oboje strzelili równocześnie i w tej samej chwili została powalona na ziemię, Reyes mignął jej tylko
w biegu, usłyszała rozdzierające krzyki.
Boże. Podniosła się, stanęła na chwiejnych nogach, po czym ruszyła przed siebie. Musi znaleźć
rodzinę. Z automatem gotowym do strzału wbiegła na piętro.
Na końcu korytarza zobaczyła trzech kolejnych Łowców. Unieśli broń. I znowu Reyes był przy niej,
znowu powalił na ziemię, przyjmując na siebie grad kul. Ranili go? Boże, Boże.
265

On kocha ból, wiesz przecież. Nic mu nie będzie.
Kiedy podniosła głowę, zobaczyła trzy leżące na podłodze ciała. Reyes zniknął.
Podniosła się i pobiegła dalej. Gdzieś zza drzwi doszedł ją krzyk kobiety, rozpoznała głos.
- Mama!
- Danika! Dziecko, uciekaj stąd! Uciekaj!
Ani myślała uciekać. Wpadła do pokoju, z którego dochodziło wołanie. Matka i siostra siedziały na
podłodze przykute do kaloryfera. Babcia leżała przykuta do łóżka. Obie nogi miała w gipsie.
Reyes rozkuwał kobiety. Danika wiedziała, że już nigdy w niego nie zwątpi. Był gotów dla niej na
wszystko.
Kiedy już uwolnił wszystkie trzy, Danika rzuciła się ku nim, zaczęły się ściskać, całować, popłynęły
gorące łzy wzruszenia.
- Daniko, on... on... - jąkała siostra.
- Wiem, wiem. Nie bój się, nie zrobi wam nic złego. Ma dobre serce. - Żyły. Matka, babcia, siostra.
Mogła je przytulić, były znowu razem.
- Myślałam, że nie żyjesz - mówiła matka, szlochając. - Tak nam powiedzieli.
- Jestem tutaj. - Danika otarła łzy. - Już nas nie rozdzielą. Przysięgam. Przykro mi tylko, że nie
odnalazłam was wcześniej.
Podniosły się z podłogi i podeszły do babci. Danika położyła dłoń na jej dłoni, drugą na gipsie.
- Co się stało? - zapytała szeptem.
- Skrzydlaty potwór - wyjaśniła babcia Mallory. - Znalazł mnie... i... - Broda zaczęła jej drżeć.
Danika wolałaby oszczędzić babci przykrych wspomnień, ale musiała wiedzieć. Skinęła głową na
znak, że słucha.
- Znalazł mnie, rzucił na ziemię - ciągnęła babcia.
264

- Mógł mnie wtedy zabić, ale zaniósł do jakiegoś budynku. Znam go chyba ze swoich snów, nie
pamiętam zbyt dobrze, bo od wielu lat nie śniłam koszmarów, teraz to tylko mgliste wspomnienie. On
też musiał mnie poznać, musiał mnie widzieć, kiedy przenosiłam się w inny świat, bo patrzył na mnie
tak, jakby rozpoznawał. Powiedziałam mu, nie wiem dlaczego, żeby nie popełniał znowu wcześniej
popełnionych błędów. Wtedy uciekł, zostawił mnie.
Łzy spływały po twarzy Daniki. Obie często zastanawiały się, jaki sens mają ich sny, czy w ogóle
mają jakiś. Teraz okazywało się, że uratowały babcię. A Danika, dzięki swoim snom będzie mogła
uratować Reyesa, wybawi go wreszcie od klątwy.
- Wybacz - szepnęła babcia. - Nie czas teraz na żale. Chcesz wiedzieć, jak się tu znalazłam? Nie
mogłam się ruszać, leżałam w tym budynku. Ci dranie z karabinami musieli mnie obserwować, bo
pojawili się wkrótce po tym, jak potwór uciekł. Mieli już mamę i twoją siostrę.
Danika spojrzała na nie.
- Czy oni... - Nie mogła dokończyć pytania.
- Nie, nie - powiedziała Ginger. - Nie zrobili nam nic złego. Zaniknęli nas tutaj, ale nie czepiali się, nie
torturowali. Karmili nas dobrze, dbali, żebyśmy nie opadły z sił. Liczyli na to, że przywabimy tych z
budapeszteńskiej twierdzy.
Mną też chcieli się posłużyć, pomyślała Danika. Na szczęście Reyes... Rozejrzała się, ale gdzieś
zniknął. Daj mu trochę czasu, pozwól ochłonąć i ciesz się rodziną.
W tym momencie Danika zrozumiała, że uczyni wszystko, żeby pomóc Reyesowi pokonać Łowców.
Na zawsze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY
Reyes okiełznał bez trudu pijanego krwią demona. Ból uspokoił się i pomrukiwał cicho, zadowolony,
syty po uczcie. Reyes przez chwilę przyglądał się Danice. Promieniała szczęściem, wreszcie odnalazła
swoją rodzinę, a wszystkie całe i zdrowe. Na niego nie zwracała uwagi, chyba w ogóle go nie
widziała. Wyszedł cichutko na korytarz i wyjął komórkę.
Całą noc czekał, by zatelefonować do Luciena, nie chciał, żeby Danika słyszała rozmowę, więc
odkładał ją na później, niecierpliwił się. Teraz wreszcie miał sposobność.
Wybrał numer i wyczerpany osunął się na ziemię. Lucien nie odbierał. Po prostu pojawił się przed
przyjacielem. I on był zmęczony, sądząc po ściągniętej twarzy. Chyba jeszcze nigdy nie bił od niego
tak intensywny zapach róż.
Reyes schował telefon. Nie próbował nawet się podnieść.
- Pojawiasz się, żeby zabrać dusze?
- Jeszcze nie teraz, ale usłyszałem wezwanie, więc jestem. Co z tobą, staruszku? Jesteś podziurawiony
jak ser szwajcarski.
268

- Spotkanie z Łowcami. Czekali tutaj, przetrzymywali rodzinę Daniki. Chcieli w ten sposób nas
przywabić. Lucien spojrzał na uchylone drzwi do pokoju, znowu na Reyesa.
- Dranie. I oni mają się za obrońców pokoju... Doszedł ich śmiech, potem cisza i wypowiedziane
z naciskiem słowa:
- Musisz go zabić, Dani.
- Nie, nie. Nic nie rozumiecie.
- Tu nie ma co rozumieć.
Reyes nie usłyszał odpowiedzi Daniki, bo panie zaczęły szeptać. To on był tym, którego Danika
powinna zabić? Prawdopodobnie. Był zaskoczony, że po tym, co właśnie miała okazję zobaczyć,
jeszcze go broniła. Lucien uniósł brew.
- Spotkanie rodzinne - wyjaśnił z westchnieniem. Reyes kiwnął głową i wreszcie podniósł się z
niejakim wysiłkiem.
- Dom jest na pewno monitorowany - mruknął Lucien. - Musimy je stąd zabrać tak szybko, jak to
możliwe.
- Sprawdźmy najpierw, co tu mamy.
- Jasne.
Przeszukali cały dom. W jednym z pomieszczeń znaleźli sprzęt bardzo podobny do tego, którego
używał Torin. Na monitorach można było śledzić, co dzieje się w okolicy. Jeden tylko przedstawiał
wnętrze innego budynku, gdzie duży oddział uzbrojonych po zęby Łowców przygotowywał się do
ataku.
- Zostali zaalarmowani, może nawet widzieli, jak kładłeś trupem ich kompanów - powiedział Lucien.
- Zaraz tu będą. Reyes przygarbił się, z trudem chwytał powietrze.
- Twierdza bezpieczna?
- Tak?
267

- Zabieraj nas. Najpierw je, mnie przeniesiesz na końcu.
Lucien skinął głową. Już miał zniknąć, gdy Reyes chwycił go za ramię.
- Jak Sabin?
- Znacznie lepiej. Nic mu nie będzie. - I Lucien rozwiał się w powietrzu. Reyes ledwie zdążył
poodłączać wszystkie monitory, gdy przyjaciel wrócił.
- Teraz twoja kolej. Gotowy?
Reyes kiwnął głową. Był tak wyczerpany, że na nic innego nie miał już siły. Lucien dotknął jego
ramienia i w ułamku sekundy znaleźli się w twierdzy. Byli w domu. Reyes opadł ciężko na łóżko.
- Gdzie kobiety?
- Zamknięte w sąsiednim pokoju. Pomogę ci zająć się nimi, ale teraz... wzywają mnie dusze. - Lucien
znowu zniknął.
Wrócił po długim czasie przesiąknięty smrodem siarki. Reyes, który trwał dokładnie w tej samej
pozycji, w jakiej zostawił go przyjaciel, nie zdziwił się specjalnie, że Łowcy trafili do piekła.
- Chcę, żebyś poszedł do Aerona - poprosił.
- Po co? - chciał wiedzieć Lucien.
- Zrób to dla mnie. Jak już będziesz na dole, zadzwoń. Sam bym zszedł, ale nie mam siły.
Lucien nie bardzo rozumiał, o co chodzi, ale zastosował się do prośby i raz jeszcze zniknął. Po chwili
odezwał się telefon Reyesa.
- Jesteś u niego?
- Tak - przytaknął Lucien.
Przez drzwi łączące jego sypialnię z sąsiednią słyszał stłumione głosy. Danika mówiła głośniej od
swoich najdroższych, wyraźnie rozróżniał słowa: uspokajała rodzinę. Uśmiechnął się. Jego mała
wojowniczka.
268

Musi ją zobaczyć.
Dowlókł się do drzwi, przekręcił klucz w zamku, położył dłoń na klamce.
- Reyes, jesteś tam? Lucien, ma się rozumieć.
- Posłuchaj, ostatniej nocy Danika opowiedziała mi o swoim śnie. - Mówił szeptem, żeby kobiety nie
mogły go słyszeć. - Była w piekle. Widziała demony, potępieńców. Moim zdaniem to nie był sen.
Szumy, trzaski, przerwy... Zasięg w lochach był zawsze kiepski.
- Kiedy... jestem z nią, dzieje się coś dziwnego. Ja... wznoszę się do nieba. Według mnie Danika jest
przejściem Na Tamtą Stronę.
- Jesteś pewien? Może...
- Jestem pewien. Ostatniej nocy jakiś anioł do mnie przemówił.
- Na Zeusa.
- Właśnie.
- Ale co to ma wspólnego z Aeronem?
- Nie z Aeronem. Z jego nowym kumplem.
- Mówisz o tym małym diabliku? - Lucien był wstrząśnięty. - Reyes, tłumacz mi jak dziecku, bo
zaczynam się gubić.
- Danika zabiła Łowcę, to chyba pamiętasz. Widziała go w piekle. Diabły wypytywały go, co wie o
Wszyst-kowidzącym Oku.
- Nieźle - powiedział Lucien. - Wolę nie myśleć o konsekwencjach.
Nie musiał tego mówić Reyesowi.
- Zapytaj małego, dlaczego jego pobratymcy interesują się Daniką.
Szczęk szarpanych krat, przekleństwa. I westchnienie Luciena.
271

- Nie widzę go.
- Cholera. Musi siedzieć gdzieś w kącie. Spróbuj go wywabić. Pozbieram się jakoś i zaraz będę na
dole.
Zamknął telefon, schował do kieszeni, a raczej chciał schować, bo nie trafił i aparat upadł na ziemię.
Reyes nachylił się, podniósł go, zachwiał się lekko i wszedł do sypialni kobiet. Wszystkie cztery
siedziały na ogromnym łóżku. Na widok Reyesa zamilkły, zacisnęły usta i wpatrywały się w niego
nieruchomym wzrokiem. Jedna Dani-ka nie zbladła, pozostałe miały twarze białe jak kreda. Był cały
we krwi i musiał wyglądać jak najprawdziwszy demon. Miał mnóstwo postrzałów na całym ciele,
rany od sztyletów, podarte ubranie.
- Reyes! - zawołała przerażona Danika.
Cofnął się do swojego pokoju i zamknął drzwi. Widział ją, upewnił się, że jest cała i zdrowa.
- Reyes! - wołała jeszcze.
Najwyższa pora, żeby pozwolić jej odejść. Na zawsze. Ostatniej nocy proponowała, że będzie
zadawała mu ból podczas seksu. Była gotowa to zrobić, wystarczyło, żeby się zgodził. A on ciągle
potrzebował bólu. Miał nadzieję, że będzie inaczej, niestety niewiele się zmieniło. Demon co prawda
przycichł, potrzeba była mniej dojmująca, ale była. Cały czas czaiła się w mózgu. Nie pozwolił, żeby
Danika zadawała mu rany, ale demon zdążył ją już zarazić. Ból, zawsze ból.
Co będzie, jeśli obróci się przeciwko swojej rodzinie? Z taką gotowością rzuciła się do walki z
Łowcami. Nie mógł dopuścić, by rozsmakowała się w okrucieństwie.
- Reyes! Wypuść mnie. - Zaczęła bębnić pięściami w drzwi.
- Dani, uspokój się - mitygowała ją babcia Mallory. Walenie w drzwi nie ustawało.
Cofnął się powoli i kuśtykając, wyszedł na korytarz.
272

Wolał nie spotykać żadnego z przyjaciół, nie wiedziałby, co odpowiedzieć, gdyby któryś zapytał o
Danikę. Danika, zawył Ból.
- Siedź cicho.
Im bardziej oddalali się od drzwi, za którymi zamknięta była Danika, tym głośniej wydzierał się
demon. Danika!
- Jestem podziurawiony jak rzeszoto. Czego chcesz jeszcze? - warknął Reyes.
Chcę Daniki!
- Dlaczego? Ona nie dla nas. Moja.
- Nie! - Reyes zaczął biec pomimo wyczerpania. Zdyszany dopadł lochu. Lucien stał przy kratach
z dłońmi zaciśniętymi na żelaznych prętach. Reyes stanął obok niego.
Aeron nadal był przykuty łańcuchami do ściany. Miał długie kły, ostre szpony. Legion owinął się
wokół jego szyi, po chwili zsunął się po ramieniu na udo i dalej na łydkę.
- On potrafi się teleportować - powiedział Lucien. - Zjawił się nagle na środku lochu, po czym zniknął
równie niespodziewanie, a teraz za nic nie chce ze mną gadać.
- Gadam - sprostowało maleństwo.
- Powiedz w takim razie, gdzie byłeś?
- W piekle.
- Po co?
- Będzie po co, jak mój psyjaciel wolny. - Legion wysunął rozwidlony język. - Jest smutny. Ja nie chcę
jego smutku. Zrobimy targ.
- Obawiam się, że nie będzie targu - powiedział Reyes. - Nie mogę uwolnić Aerona, bo zabije moją
kobietę. - Zwrócił się do przyjaciela: - Może będzie ci
271

lżej, kiedy usłyszysz, że nie zabiłeś babci Daniki. Zostawiłeś ją i uciekłeś.
- Nie udało się - syknął Aeron.
- Powinieneś się cieszyć.
- Nie udało się - powtórzył Aeron.
- Ty go zezłościłeś. - Legion przyjął postawę wyjściową do natarcia. - Zapłacis.
Wszyscy muszą być przeciwko niemu?
- Uspokój się, chłopcze - powiedział Lucien. - My chcemy tylko dobra Aerona.
Legion fuknął jak rozwścieczony kot.
- Chłopcze? - oburzył się. - Nie jestem chłopcem. Cała trójka wlepiła spojrzenie w obrażone
maleństwo,
nawet Aeron.
Reyes pierwszy odzyskał refleks.
- Jesteś... dziewczynką? Kiwnięcie głową.
- Ja... ładna.
- Owszem. - Reyes zerknął na Luciena. - Jesteś śliczna. Aeron nie doszedł jeszcze do siebie.
- Musisz nam pomóc... skarbie. Jeden taki demon w piekle wypytywał jednego takiego potępieńca o
jedną taką kobietę. - Reyes zaczynał mówić jak panna Legion.
- Moją kobietę. Boję się, że on ma złe zamiary. Wiesz coś na ten temat?
- Wsyscy w piekle o tym mówią. - Legion uśmiechnęła się z dumą. - Demon z wizytą wsystkim
powiedział. To teraz ja powiem. - Legion zwróciła się do Aerona:
- Mogę? Mogę, mogę? Skinął głową.
- Ona bilet do nieba. Jak ją demon znajdzie, użyje ją i ucieknie. Taka furtka jest.
- Co zrobimy z dziewczyną? - wychrypiał Sabin,
274

wchodząc do świetlicy, gdzie zebrali się gospodarze i goście twierdzy.
Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu.
- Będziemy oglądać jej obrazy. To wszystko, co możemy zrobić.
- I będziemy ją dobrze traktować - dodała Ashlyn. Kobiety o miękkich sercach są zgubą świata. -
Teraz, kiedy już wiadomo, kim jest Danika, Łowcy będą nas atakować jeszcze zacieklej.
- Co niewątpliwie wprawia wszystkich w zachwyt
- powiedział Parys, odrywając na chwilę wzrok od ekranu telewizyjnego, na którym kilka osób
uprawiało ćwiczenia seksualne. - Powinniśmy ukryć ją gdzieś, gdzie Łowcy nie pomyślą nawet jej
szukać.
Ashlyn pokręciła zdecydowanie głową.
- Mowy nie ma.
- Z Reyesem nikt nie wygra - stwierdził William.
- Jak już chwyci za sztylet, nie ma na niego mocnych.
- A ciebie kto zaprosił na spotkanie? - warknął Sabin.
- Anya - odpowiedział Piękny Will z czarującym uśmiechem. - Powiedziała, że mogę zostać, jak długo
zechcę. Pozwolisz nam dokończyć partyjkę?
Sabin musiał przyznać, że coraz bardziej lubi bezczelnego Willa.
- Anyu, mogłabyś wziąć na smycz swojego przyjaciela i wyprowadzić?
- No co ty, właśnie wygrywam.
Anya i Wiluś wrócili do partyjki bilarda.
- Prędzej zabiłbym dziewczynę, niż dopuścił, żeby przejęli ją Łowcy. Ma zbyt wielką moc, mogłaby
nam poważnie zaszkodzić. - Nikt nie zareagował na słowa Luciena, bo też nikt go nie słuchał.
Kane chciał nalać sobie wina, sięgnął po butelkę i szkło rozprysnęło mu się w dłoni.
273

- Cholera.
Sabin przewrócił oczami, wziął inną butelkę, nalał wina Katastrofie.
- Niech któryś spróbuje ją tknąć i znowu podzielimy się na frakcje - odezwał się Torin z kąta pokoju. -
Reyes prędzej umrze, niż oddają w wasze łapy. Uprzedzam, że będę po jego stronie.
Sabin westchnął ciężko, i zmęczonym gestem przesunął dłonią po twarzy. Cenił przyjaciół i nie chciał
tracić ich po raz drugi. Może któregoś dnia i oni zaczną go cenić, jak cenili kiedyś.
A może nie.
Zwątpieńcu, ty pieprzony popaprańcu, nienawidzę cię!
- Musimy ją namówić, żeby znalazła pozostałe dwa artefakty - powiedział. - W ten sposób zyskamy
przewagę, będziemy górą. Jeśli Łowcy je znajdą, wojna nigdy się nie skończy.
Jak mam ją uchronić ode złego, kiedy wszyscy na nią polują? Król bogów, demony z piekła rodem,
Łowcy.
Reyes nie mógł usnąć. W uszach ciągle jeszcze brzmiały mu słowa panny Legion, co gorsza tuż obok
była Danika. Wystarczyło, żeby wstał z łóżka, otworzył drzwi i już trzymałby ją w ramionach. Rany
już się zagoiły, odzyskał siły. Mógł...
Jeszcze tylko raz.
Powiedział sobie przecież, że to zbyt niebezpieczne. Warto zaryzykować. Danika jest tego warta. Na
wszystkich bogów, skąd te myśli? Podszepty demona? Czy to ważne? Ten jeden raz. Ostatni. Zagryzł
zęby, zacisnął palce na pościeli. Danika była częścią jego samego. Nie wyobrażał sobie
276

życia bez niej. Potrzebował jej. Tylko przy niej czuł się dopełnioną, żywą istotą.
Dla jej własnego dobra trzymaj się z daleka. Tak będzie lepiej. Myśl o niej, po raz pierwszy w życiu
nie bądź egoistą. Ile razy ma to sobie powtarzać? Rodzina Daniki nienawidziła go. Nie dziwił się.
Potępiłyby ją, gdyby została z nim. Zaczęłyby się wyrzuty sumienia, w końcu znienawidziłaby go.
Nie zauważył intruza. Kiedy się zorientował, było za późno. Poczuł stalowe ostrze na gardle.
Danika. Stała koło łóżka skąpana w srebrnej poświacie księżyca. Miała na sobie wielki, biały T-shirt.
Jego.
- Jak się wydostałaś?
- Kiedy przetrzymywaliście mnie tu poprzednio, nauczyłam się otwierać zamki. - Wdychał jej zapach,
rozkoszował się nim wbrew własnej woli.
- Wracaj do rodziny.
- Nie wrócę. Muszę udowodnić, że mogę zadawać ci ból i nic złego mi się nie stanie.
Nie dał pannie szansy. Błyskawicznie chwycił ją za nadgarstek i zacisnął palce, unieruchamiając
skutecznie dłoń ze sztyletem. Wyrwał jej broń, rzucił na podłogę, a potem jednym nieoczekiwanym
ruchem przyciągnął Danikę do siebie.
Nie myślał już, że nie powinien jej więcej tykać. Nie walczył już z własnymi pragnieniami. Ten ostatni
raz, powtarzał sobie.
- Powinnaś spać w waszym pokoju, z rodziną.
- Tęskniłam za tobą. - Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała, a potem zaczęła zsuwać się niżej, niżej.
Reyes uniósł biodra, zaczął się poruszać rytmicznie, zatopił palce w jej włosach. Poczuł mocny cios w
ramię, doszedł w tej samej chwili i krzyknął głośno. Danika
275

podniosła głowę, spojrzała mu w oczy, uśmiechnęła się i oblizała usta: zadowolona kocica.
- Zraniłaś mnie - wydyszał. Przyglądał się jej przez chwilę badawczo. Nie wyglądała na kogoś, kim
owładnęło okrucieństwo.
- Podejrzewałam, że zabierzesz mi nóż. Na wszelki wypadek miałam drugi, przytroczony do łydki.
Byłeś zajęty innymi regionami mojej cielesnej powłoki, nie zauważyłeś broni.
Usta mu zadrgały w powstrzymywanym uśmiechu.
- Sprytne.
- Niezbędna przezorność. Bogowie, jak on kocha tę kobietę.
- Nie możesz mi niczego zabronić. Mam swoje prawa - ciągnęła. - Zadawanie bólu nie odmieni mnie,
uwierz. Chcę mieć świadomość, że coś ci daję, że jest ci ze mną dobrze.
- Jakie prawa? - zapytał, bo z całej deklaracji Daniki te słowa najbardziej go uderzyły.
- Należę do ciebie tak jak ty należysz do mnie. Chcę dbać o wszystkie twoje potrzeby. Nigdy już nie
będziesz miał żadnej innej kobiety.
Jej słowa były odpowiedzią na zanoszone do nieba tysięczne modły... Ponownie przyciągnął ją do
siebie.
- Muszę założyć gumkę - szepnął.
- Nie. - Pokręciła głową. - Nie zakładaj. Chcę cię czuć.
- A jeśli... będzie dziecko?
- To źle?
- Nie. Cieszyłbym się. Myślisz, że mógłbym być dobrym ojcem?
- Żartujesz? Będziesz wspaniałym ojcem. Opiekuńczym, kochającym. I nigdy już nie próbuj odpychać
mnie od siebie. Nigdy.
Nie próbował walczyć. Nie potrafił się z nią spierać, nie
276

umiał odmówić niczego. Będzie ją uważnie obserwował, obiecał sobie. Będzie patrzył, czy Danika się
nie zmienia, czy nie zawładnął nią demon. Uczyni wszystko, by przekonać do siebie jej rodzinę.
Będzie chronił ją przed Aeronem, Łowcami i demonami, nawet przed bogami.
- Jesteś pewna? Zastanów się dobrze, bo potem nie pozwolę ci już odejść.
- Jestem pewna. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale jestem pewna.
W życiu nie słyszał piękniejszych słów.
- Nie będę cię już odpychał od siebie. Przyrzekam. Jesteś moja. Moja.
- Twoja.
- Mój anioł.
Zatracili się, zapomnieli w miłości... Wtem Reyes poczuł bolesne dźgnięcie. Ostrze sztyletu weszło
gładko w jego plecy. Krzyknął i wyprężył się. Obok łóżka stał Aeron z rozpostartymi skrzydłami. Cios
przeznaczony był dla Daniki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY
Parys padł na kolana. Usłyszał w głowie naglący szept boga - „teraz" - wyszedł ze świetlicy i przybiegł
tutaj, do swojej sypialni. Najwyższy czas, by podjął decyzję.
Wzniósł dłoń ze sztyletem.
- Kronosie, królu Tytanów, stawiam się na twoje wezwanie. - Zatopił sztylet w piersi, głęboko, po
rękojeść, i ciął, otwierając podłużną ranę. Trysnęła krew.
Zgiął się wpół z bólu. Musiał jednak pokazać, że jest gotowy na każde poświęcenie. Tego dnia zdążył
już przespać się z dwoma kobietami. Zaledwie godzinę temu wrócił do domu. Niedobrze mu się
robiło. Nie mógł już dłużej znieść takiego życia.
Przez ostatnich kilka dni oddawał się myśleniu. Niezwykła rzecz dla kogoś, kto przez długie stulecia
nie używał mózgu, redukując swoją egzystencję do cielesności. Teraz głowa pracowała na pełnych
obrotach, dręczona jednym i tym samym pytaniem: Aeron czy Sienna.
- Kronosie, błagam, pojaw się. Jeszcze tylko ta jedna audiencja. Ja...
- Niepotrzebnie tak się wydzieram - dokończył za Parysa król bogów. Zafalowało powietrze,
zapachniało niebem i gwiazdami.
280

Chociaż bardzo go korciło, nie odwrócił się, nie spojrzał na Kronosa. Skłonił tylko kornie głowę
niczym sługa uniżony. Nie wiedział, czy mocarny władca naprawdę źle mu życzył, czy też Włodarze
stanowili dla niego zagadkę, tak jak zagadką dla Włodarzy byli Tytani.
Postanowił zachowywać się tak, jakby to drugie było prawdą.
- Zanim podejmę decyzję, mam kilka pytań - przemówił. - Chciałbym je sformułować, jeśli się
zgodzisz.
- Wiele o tobie myślałem, demonie. Twoja prośba stanowi dla mnie zagadkę, którą postanowiłem
rozwiązać.
Stuknięcie sandałów o posadzkę, szelest szat i oto Kronos stał przed Parysem.
- Mów.
- Jeśli wybiorę Siennę, otrzymam jej rozkładające się zwłoki?
Chichot, rozbawienie.
- Jaki podejrzliwy. Grecy tak właśnie by zrobili, szczwane dranie niesłychanie. Tanie. Ja jestem
wielkoduszny. Ode mnie dostaniesz całkiem żywą dziewczynę. Będzie wyglądała jak kiedyś, mówiła
jak kiedyś. Żaden żywy trup, tylko żywy człowiek z bijącym sercem... Dla ciebie.
Parys spochmurniał, zasępił się. Co miałyby znaczyć te dwa słowa? Przypisywał im znaczenie,
którego nie miały? Bogowie lubili zwodzić śmiertelnych i nieśmiertelnych, bogów, półbogów oraz
herosów, dobrze to wiedział. Tacy byli Grecy, Tytani nie różnili się od nich niczym w tym względzie.
- Nadal będzie mnie nienawidziła, jak dawniej? - naciskał.
Znowu ten sam cichy chichot, niemal serdeczny.
279

Kronos położył Parysowi dłoń na karku. Z palców boga emanowała energia przenikająca całe ciało.
- Ma się rozumieć, że będzie cię nienawidzić. Jest Łowczynią. Ty jesteś wojownikiem, ale jestem
pewien, mój Rozwiązły, że potrafisz ją w sobie rozkochać.
Potrafi ją rozkochać?
Potrafi żyć z poczuciem winy, że nie uratował Aerona? Reyes dokonał wyboru. Robił wszystko, by
ochronić swoją kobietę przed obłąkanym przyjacielem.
Parys podniósł powoli głowę, spojrzał w oczy Krono-sowi. Nic w nich nie wyczytał poza całkowitą
obojętnością. Cholera! Co robić?
Reyes zerwał się z łóżka i rzucił na Aerona. Danika krzyknęła przerażona, skuliła się i przesunęła ku
zagłówkowi.
Dwaj przeciwnicy tarzali się po podłodze, zmagali z sobą jak dzikie zwierzęta. Aeron usiłował
poderżnąć gardło Reyesowi, wykrzykiwał, że obetnie mu głowę. Zadał już dwa ciosy i Reyes broczył
krwią.
Patrzyła ze zgrozą na swojego mężczyznę. Był osłabiony już wcześniej, wyczerpany potyczką z
Łowcami, potem ona go raniła. Sztylet... Racja. Ma przecież sztylet. Gdzie on, do diabła, się podział?
Jest. Leżał na podłodze. Tak blisko i tak daleko. Ostatnim razem Aeron pokonał ją bez trudu i marnie
by było, gdyby Reyes nie pojawił się wówczas z odsieczą. Teraz nie zamierzała przyglądać się biernie
krwawemu starciu i nie ucieknie jak wtedy. Pomoże Reyesowi. Na kursach samoobrony uczyła się
walczyć, powinna wiedzieć, jak obezwładnić napastnika.
Przesunęła się na brzeg łóżka. Aeron i Reyes poderwali się z podłogi i krążyli wokół siebie, dysząc
ciężko.
- Ona jest moja - warczał Reyes. - Moja.
282

- Ona należy do bogów - odwarknął Aeron. Ostrym czubkiem skrzydła ciął Reyesa przez policzek.
Reyes szarpnął się do tyłu, uśmiechnął.
- Już nie. Jak wydostałeś się z lochu?
- Kronos mnie uwolnił. Powiedział, że czas przejść do działania. Kiedy bogowie rozkazują, jestem im
posłuszny. Zza skrzydła Aerona wyjrzała Legion.
- Nie rań.
Aeron poklepał maleństwo po łebku i Danika usłyszała mruczenie. Jeszcze chwila i sztylet znajdzie
się w zasięgu ręki. Ostrze połyskiwało w poświacie księżyca, zdawało się do niej mrugać, wabić.
- Dobrze mieć przyjaciół - wycedził Aeron.
- Jestem twoim przyjacielem.
- Nieprawda.
- Aeron, ja cię kocham.
- Nie Aeron, tylko Gniew.
- Ja widzę Aerona, mojego brata.
- Uwięziłeś mnie, chociaż wiedziałeś, jakie to okrutne.
- Błagałeś mnie, żebym cię zamknął.
- Nie powinieneś był mnie słuchać.
Schyliła się, zacisnęła palce na rękojeści sztyletu. Reyes zauważył to, pobladł.
Reyes przedłożył jej dobro nad dobro przyjaciela. Dopiero teraz zrozumiała, jaka ciężka musiała to
być decyzja.
- Musiałem tak uczynić. Starałem się chronić cię przed tobą samym - tłumaczył Reyes.
- Nie! To ją chroniłeś przede mną. - Aeron uderzył pięścią w udo. Gotował się do kolejnego ataku. -
Jesteś moim wrogiem. Reyes nie miał broni, bał się rozglądać za swoim nożem, choćby na moment
spuścić Aerona z oka. Znowu ją chronił za cenę własnego bezpieczeństwa.
281

Cofnął się o krok. Chciała krzyknąć, rzucić mu sztylet, który ściskała w dłoni, ale bała się, że krzyk go
rozproszy, zdekoncentruje, Aeron wykorzysta chwilę nieuwagi i poderżnie mu gardło.
Widziała na własne oczy, jak łatwo zabliźniały się jego rany, jak szybko wracał do siebie, dekapitacji
jednak by nie przeżył.
Legion oparła się łokciem o ramię Aerona, posłała Danice błagalne spojrzenie.
- Tseba ich powstsymać. Oscędzić Aerona. - Przesunęła łapką po włosach „psyjaciela". - Spokojnie,
spokojnie - próbowała go pacyfikować.
- Próbuję - szepnęła Danika. Przesunęła się trochę ze sztyletem gotowym do ciosu.
- Jestem demonem Gniewu - sprostował Aeron głębokim, chrypliwym głosem. - Skrzywdziłeś mnie
bardzo i zapłacisz za to.
Spojrzał na Danikę, dopiero teraz zwrócił na nią uwagę. Znieruchomiała, przerażona tak bardzo, że na
moment straciła oddech.
Reyes ryknął straszliwie i rzucił się na Aerona, przyparł go do drzwi. Bum! Bęc! Jęknęły zawiasy,
pękły płyciny. Legion uciekła z piskiem i schowała się pod łóżkiem.
Dwaj przeciwnicy znowu tarzali się po podłodze. Danika słyszała powarkiwania, jęki, trzask
łamanych kości...
Trzeba ich rozdzielić, koniecznie rozdzielić. Ruszyła do kłębiących się pod ścianą wojowników.
- Chcesz mnie zaniknąć na zawsze - rozległ się wściekły głos Aerona, potem cios.
Głowa Reyesa poleciała na bok.
- Jeszcze mi kiedyś za to podziękujesz. Aeron złożył skrzydła.
284

- Mam ci dziękować? Za to, że zakopałeś mnie w przedsionku piekła?
- Poznałeś Legion, prawda? Pokochałeś ją całym sercem.
Aeron przygniótł Reyesa do ziemi i wymierzył kolejny cios. Danika wykorzystała to, że obaj
znieruchomieli, i cisnęła sztylet. Celowała w tętnicę szyjną, ale ostrze wbiło się w ramię.
Aeron już, już miał poderżnąć gardło przyjacielowi. Zaskoczony spojrzał na ramię, zmarszczył czoło.
Legion, na wszelki wypadek dalej tkwiła pod łóżkiem, narobiła wrzasku, jeszcze bardziej rozpraszając
Aerona. Reyes jakby na to czekał. Mocnym kopniakiem zepchnął Aerona z siebie, tak że ten obił się z
głuchym łomotem o ścianę.
Reyes ruszył na niego i w tej samej chwili świsnął sztylet, który Legion podała swojemu nowemu
panu, i pomknął do celu.
Danika!
- Nie będę dłużej czekał. - W głosie Kronosa zabrzmiało znudzenie. - Stracę zainteresowanie twoimi
problemami i nie dostaniesz ani Sienny, ani Aerona.
Parysowi pot wystąpił na czoło. Zdecyduj się, wypowiedz imię. Już otwierał usta, gdy król przechylił
głowę. Nasłuchiwał czegoś.
- Tak - powiedział zadowolony. - Musisz się spieszyć z dokonaniem wyboru.
Coś się stało?
Rozległ się tupot stóp na korytarzu, zaraz potem dobijanie do drzwi.
- Parys, jesteś tam? Głos Sabina.
Parys spojrzał na Kronosa, ale bóg zdążył już zniknąć.
283

Stracił swoją szansę? Poderwał się z klęczek i podszedł do drzwi.
- Nie teraz - powiedział mało przyjaźnie. Sabin spojrzał na ranę na jego piersi.
- Wszystko w porządku?
- W porządku. Co się dzieje?
- Aeron wydostał się z lochu. Zaatakował Reyesa. - Jakby na potwierdzenie tych słów, rozległo się
bolesne wycie i upiorny śmiech.
Parys rozumiał już, dlaczego Kronos domagał się szybkiej odpowiedzi. Przeszedł go dreszcz
przerażenia. Nie wahał się ani chwili dłużej, jaką podjąć decyzję.
Pobiegł z Sabinem, Gideonem i Cameo do sypialni Reyesa.
- Nie mamy wiele czasu - rzucił Sabin przez ramię.
- A macie plan? - odkrzyknął Parys.
- Tylko taki, że trzeba ich za wszelką cenę rozdzielić i obezwładnić Aerona.
Reyes zauważył kątem oka błysk stali, ale dopiero kiedy usłyszał cichy jęk Daniki, kiedy zobaczył
krew na jej piersi, zrozumiał, co się stało.
Aeron ugodził ją sztyletem. Dosięgną! ją w końcu. Osunęła się na ziemię, jeszcze oddychała, płytko,
ledwie zauważalnie...
Nie, nie, nie. Nie uchronił jej. To niemożliwe! Dani-ka nie umrze. Ogarnęła go furia, przejmujący ból
i nienawiść dodały mu sił. Rzucił się ku rannej, ale Aeron chwycił go za ramię, obalił znowu na
ziemię, ścisnął z całych sił wpół i wymierzył cios prosto w twarz.
Rozległ się chrzęst miażdżonej przegrody nosowej. Reyes obnażył zęby, chwycił Aerona za
nadgarstki. Jedna chwila i miał go pod sobą, przygniatał do ziemi.
286

Ugodził ją. Muszę z nim skończyć. Być przy niej. Ratować.
Puścił nadgarstki i zacisnął palce na szyi Aerona. Usłyszał kroki, potem ściszone głosy przyjaciół;
stali za jego plecami...
- Nie rób tego, Reyes.
- Puść go.
- Są inne sposoby.
Nie wiedział, kto co mówił, nie zwracał na to uwagi. Zacisnął mocniej palce. Szpony przebiły skórę,
tętnicę, trysnęła krew.
Legion wysunęła się z kąta i skoczyła niespodzianie na pierś Aerona. Po odrażającym pyszczku
spływały łzy jak diamenty.
- Psestań, psestań. On mój.
Reyes dusił obłąkańca, nie zwalniał ucisku. Skończy z Aeronem dopiero wówczas, gdy Danika będzie
bezpieczna. W każdym razie będzie wisiało nad nią o jedno zagrożenie mniej.
Legion rzuciła się z rozpaczliwym krzykiem na Reyesa, kąsała, drapała, pluła zatrutą śliną, która prze-
nikała do krwi, wywoływała palący ból, nie do zniesienia. Reyes dalej zaciskał z całych sił palce na
szyi Aerona.
- Mój - krzyczała Legion. - Mój. Nie rób złego. Aeron drżał, był coraz bledszy, słabł z sekundy na
sekundę. Jeszcze chwila i będzie po wszystkim. Reyes wstanie, zdejmie miecz ze ściany i obetnie
szaleńcowi głowę. Jeszcze chwila...
- Reyes - doszedł go słaby głos. Jedyny, który był w stanie przeniknąć do owładniętego nienawiścią i
furią umysłu. Odwrócił gwałtownie głowę ku Danice.
Potrzebowała go. Puścił Aerona i podniósł się. Aeron leżał nadal na podłodze, ale był przytomny,
obserwował
285

Reyesa. Legion zaczęła obcałowywać „psyjaciela", przemawiając do niego czule.
Szczęknął repetowany pistolet.
- Nie ruszać się, dopóki nie powiem, że można. Reyes puścił mimo uszu ostre słowa, nie obchodziło
go, kto je wypowiedział. Przyklęknął obok Daniki. Wyciągnęła sztylet z rany, leżała teraz w kałuży
krwi. Była śmiertelnie blada, w oczach błyszczały łzy.
- Chciałam... pomóc - szepnęła z wątłym uśmiechem.
- Pomogłaś, aniele. Bardzo mi pomogłaś. - Ostrożnie wziął ją na ręce. I jemu cisnęły się łzy do oczu. -
Lucien, potrzebuję cię!
Odgłos kroków.
- Jestem. - Żniwiarz stanął obok łóżka, poważny, zatroskany.
- Nie zabieraj jej duszy - wykrztusił Reyes. - Jeszcze nie. Daj mi... trochę czasu.
- Wiesz, że kiedy przychodzi wezwanie, muszę wykonać swoją powinność.
Reyes położył dłoń na czole Daniki.
- Zostań ze mną, aniele. - Nigdy w życiu nie czuł się równie bezradny.
- Na zawsze - szepnęła. - Kocham cię.
- I ja cię kocham. Nie potrafię żyć bez ciebie. - Nie odwracając głowy, zwrócił się do Luciena: -
Znajdź medyka, sprowadź go tutaj, proszę.
Lucien skinął głową i zniknął.
Kobiety zaczęły bębnić w drzwi łączące oba pokoje.
- Otwórzcie! - wołały. - Wypuście nas, nie trzymajcie pod kluczem. Co się tam dzieje?
- Daniko. Daniko, nic ci nie jest?
- Wpuśćcie je - poprosił Reyes. Miał nadzieję, że widok najbliższych doda Danice sił.
Ktoś otworzył drzwi i do pokoju wpadły matka i siostra
288

Daniki. Obie z cichym jękiem rzuciły się ku rannej. Ktoś przyniósł babcię. Ktoś krzyknął:
- Aeron, nie!
- Nie zmuszaj mnie, żebym cię zastrzelił - zawołał ktoś inny.
Reyes odwrócił głowę, zobaczył, że Aeron podniósł się z podłogi. Najwyraźniej na widok wszystkich
czterech kobiet zebranych w jednym miejscu odzyskał wigor. Żądza mordu była silniejsza niż
wszelkie obrażenia.
Siostra Daniki uskoczyła z krzykiem, kiedy natarł na nią. Matka odwróciła się ku niemu, zasłaniając
Danikę.
- Zostaw moje dzieci w spokoju, potworze. Danika usiłowała usiąść na łóżku.
- Nie ruszaj się - nakazał Reyes.
Wojownicy przyskoczyli do Aerona, chcieli go obezwładnić, ale nikt nie odważył się strzelić. Reyes
nie dziwił się. On też nie potrafiłby zabić przyjaciela.
Aeron opędził się od wojowników jak od much i parł ku kobietom. Legion biegała między
wojownikami i kąsała ich, jak wcześniej Reyesa.
- Nie róbcie złego, to mój psyjaciel.
W przeciwieństwie do Reyesa reszta wojowników nie czerpała rozkoszy z bólu, nie byli też odporni
na trującą ślinę diabliczki. Wkrótce wszyscy leżeli nieprzytomni na podłodze: nikt już nie mógł
powstrzymać Aerona.
Klamka zapadła. Nie ma już czasu.
Parys po raz trzeci padł na kolana na środku swojej sypialni. Nie musiał zanosić modłów, nie musiał
wzywać Kronosa, bóg pojawił się sam z siebie w chwili, gdy kolana Parysa dotknęły posadzki.
- Podniosłem właśnie z martwych twoją Siennę - oznajmił. - Czeka w mojej sali tronowej, mogę ją tu
287

zaraz sprowadzić. Będzie twoja, wystarczy, że powiesz jedno słowo.
Dotykać znowu jej gładkiej skóry, spojrzeć w te piękne oczy, poczuć dotknięcie delikatnych dłoni na
swoim ciele. Nie lubiła go, ale pociągał ją. Pozwoliła mu zbliżyć się do siebie. Moment, kiedy w nią
wszedł, był najwspanialszym momentem w jego nieskończenie długim życiu.
- Jeśli z niej zrezygnujesz, zatrzymam ją dla siebie. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio zabawiałem się
ze śmiertelniczką. - Kronos wzruszył ramionami i uniósł lekko kraj białej szaty.
Parys zagryzł zęby.
Tak to się kończy, kiedy próbujesz prosić bogów o pomoc. Niedobrze mu się zrobiło na myśl, że
Kronos może jej dotykać, całować ją. Jest moja, do mnie należy.
- Dlaczego tak bardzo nas nienawidzisz?
- Nienawidzę was? - Kronos zaśmiał się. - Nienawiść byłaby zbyt łatwym wyjaśnieniem.
Powiedziałabym prędzej, że niezbyt lubię tych, którzy kiedyś służyli moim wrogom. Niemniej nie
przestajecie mnie intrygować. Zachowaliście w sercach więcej dobrych uczuć, niż można by się
spodziewać po istotach owładniętych przez demony. Ten, który zwie się Aeron, dyszy żądzą mordu, a
jednak coś go powstrzymuje, jakiś wewnętrzny głos nawołuje, by się cofnął.
Parys zesztywniał.
- Aeron mnie zaskakuje. Miał już najstarszą z tych czterech, wystarczyło, żeby poderżnął jej gardło,
tymczasem zostawił ją i uciekł. Wymazał wspomnienie tego incydentu z pamięci. Trzeba mieć
ogromną siłę woli... Zadziwiające.
Parys wiedział doskonale, że Aeron w końcu zabije te niewinne kobiety i przez resztę wieczności będą
dręczyły
288

go wyrzuty sumienia. Tak jak jego, że nie zrobił nic, by przeciwdziałać zbrodni, ratować przyjaciela.
- Wiem, co myślisz - powiedział Kronos. - Musisz wiedzieć, że jeśli wybierzesz Aerona, nigdy już nie
zobaczysz Sienny. Dopilnuję tego, wiesz, że mogę.
- A jeśli to ją wybiorę?
- Aeron zabije kobiety, wszystkie poza Daniką. Ją postanowiłem oszczędzić. Tamte są bezużyteczne,
bez znaczenia.
Parys nie wierzył własnym uszom.
- Dlaczego w takim razie obciążyłeś Aerona takim strasznym rozkazem?
Kronos wzruszył ramionami.
- Wiedziałem, że jedna z nich jest Okiem, przejściem do świata duchowego, ale długo nie miałem
pewności która. Pomyślałem, że najlepiej, najbezpieczniej będzie zlikwidować wszystkie. Teraz
przyglądam się tej najmłodszej i przypominam sobie, jak wiele Oko dla mnie uczyniło, dopóki Zeus
jej nie skaptował i nie użył przeciwko mnie. W przeciwieństwie do swojej przodkini Danika ma serce
i nie pozwoli nikomu przeciągnąć się na swoją stronę.
- Uwolnij Aerona od konieczności wykonania rozkazu. Nie masz już powodów pragnąć śmierci tych
kobiet. Chcesz mieć żywą Danikę, dlaczego zdajesz na mnie decyzję o zwolnieniu Aerona z
obowiązku, którego wypełnienie nie ma już dla ciebie żadnego znaczenia?
- Chciałem, żebyś zmierzył się z pytaniem, przed którym staje większość moich śmiertelników, co
ważniejsze, przyjaźń czy miłość. Decyduj, demonie, nie będę dłużej czekał.
Sytuacja bez wyjścia, pomyślał Parys z rozpaczą. Cokolwiek zdecyduje, będzie żałował, nienawidził
siebie.
291

- Wybieraj - ponaglił Kronos. - Sienna chodzi po moim pałacu i płacze, niepewna swojego losu. Aeron
podnosi sztylet, zaraz zada pierwszy cios...
- Aeron - zawołał, uderzając czołem o podłogę. - Wybieram Aerona. - Wyrzekł się jedynej kobiety,
którą zdarzyło mu się kochać w długim życiu.
Aeron padł na podłogę i zasnął nagle, nieoczekiwanie. Legion skuliła się obok niego. Reyes patrzył
zdumiony, jak na twarzy przyjaciela pojawia się uśmiech, jak wygładzają się rysy.
Co u diabła się stało? Aeron był gotów do ataku, gdy otruci przyjaciele otworzyli oczy, jak gdyby nic
nie zaszło. W tej samej chwili Aerona zmorzył nagły, głęboki sen.
Zaraz potem pojawił się Lucien z medykiem.
- Reyes - odezwała się Danika.
Reyes nachylił się i pocałował ją w czoło.
- Nic nie mów, kochanie. Musisz oszczędzać siły. Przyszedł lekarz...
- Mam wizję.
Nie obchodziły go żadne wizje, obchodziła go ona, Danika, jego kobieta.
- Nie myśl teraz o wizji, postaraj się uwolnić od niej. - Zwrócił się do medyka: - Rób coś, ratuj ją. Daj
jej tylenol, co tam masz.
Przerażony obecnością zbrojnych wielkoludów cisnących się w pokoju, śmiertelnik zbliżył się
szybciutko do rannej.
- Oczywiście, oczywiście.
- Jestem w niebie - ciągnęła Danika. - Leżę na marmurowym podwyższeniu, cała w bieli... Słyszę
śpiew chórów anielskich.
- Co takiego? Nie, tylko nie to. - Reyes pokręcił
290

gwałtownie głową, nie chciał słuchać, co mówi Danika. - Wytrzymaj, musisz wytrzymać...
Medyk wyjmował już narzędzia z czarnej torby.
- Pospiesz się, człowieku. - Na próżno go poganiał. Danika zamknęła oczy, głowa opadła jej na bok.
W chwilę później zniknęła.
Krzyk rozpaczy wydarł się z piersi Reyesa, poniósł po ziemi, wzniósł do nieba i odbił echem na
samym dnie piekła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY
- Gdzie ona jest?
- Coście z nią, do diabla, zrobili?
Zebrali się w świetlicy. Reyes siedział w fotelu z kieliszkiem brandy doprawionej ambrozją w dłoni.
Obok niego siedziała zagipsowana babcia Mallory. Oglądali domowe archiwum filmowe pań Ford.
Lucien teleportował je do twierdzy trzy dni temu i od tego czasu Reyes z uporem wpatrywał się w
ekran telewizora, mając nadzieję, że w filmach odnajdzie jakiś trop, który mógłby wskazywać, gdzie
szukać Daniki. Nie obchodziło go, że Łowcy przygotowują się do następnego ataku.
Kroki i uderzenie w twarz.
- Powiedz coś! - zażądała siostra Daniki.
- Prosimy - dołączyła się matka znacznie łagodniejszym tonem. - Zapomnij na chwilę, że jesteś
demonem i pomóż nam.
- Zostawcie go w spokoju. - Babcia poklepała Reyesa po dłoni. - Nieraz widziałam demony w swoich
snach i mogę wam zaręczyć, że on nie jest demonem. Kocha naszą dziewczynkę i robi wszystko, co w
jego mocy, żeby ją znaleźć.
Czyżby? Był przekonany, że robi zbyt mało.
294

- Nie wiem, gdzie jest Danika - powiedział. - Nie uchroniłem jej, przyznaję. Lepiej wam teraz?
- Masz ją znaleźć - krzyknęła Tinka, matka Daniki. Od zniknięcia Daniki minęło pięć dni. Aeron
odzyskał
zdrowe zmysły, nikogo już nie zamierzał mordować. Kajał się, błagał Reyesa o wybaczenie, Reyes
jego błagał o wybaczenie, deklarowali sobie miłość wzajemną i znowu byli przyjaciółmi.
Legion, która swoim zwyczajem nie odstępowała Aerona na krok, promieniała. A Reyes rozpaczał.
Zanosił modły do bogów, by zwrócili mu Danikę, na próżno.
- Kto ją nam zabrał? - zapytała któraś z pań.
- Słyszałam, jak jeden z potworów... znaczy wojownik, mówił, że to robota bogów. Słyszałyśmy
wszystkie, co mówiła Danika, że jest w niebie.
- Jeśli Danika mówiła o niebie, to jest w niebie - orzekła babcia. - Możecie mi wierzyć, coś wiem na
ten temat.
- Dlaczego bogowie mieliby wziąć ją do siebie?
- Zapewne dlatego, że jest przejściem. - Nie przeszło mu przez gardło słowo „była".
Wszystkie trzy panie wpiły w niego spojrzenie.
- Jaki portal? O czym ty mówisz? Próbował wyjaśnić, powstrzymując łzy.
- Nie mogę uwierzyć, żeby moje dziecko było jakimś przejściem prowadzącym do nieba i piekła. -
Tinka podniosła ręce.
- Wszystko jest możliwe, kochanie - powiedziała babcia i westchnęła ze smutkiem. - Kiedyś byłam
taka jak ona. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej obrazy, omal nie zemdlałam. Bałam się o nią
okropnie. Nie wiedziałam, co robić. Gdybym tak zaciekle nie walczyła z własnymi wizjami, może
potrafiłabym jej pomóc.
- Pomogłaś. Twoje opowieści dały jej siłę, dzięki nim
293

znosiła senne koszmary, nie uciekała przed nimi. - Reyes potarł oczy kułakami. Moja Danika, słodka
Danika.
Nie mógł, nie potrafił wyrzec się jej, zapomnieć o niej. Błagał Anyę, żeby sprawiła cud, jak kiedyś
cudownie ocaliła Maddoksa i Ashlyn. Nie udało się. Prosił przyjaciół, żeby ścieli mu głowę, położyli
kres jego męce. Odmówili.
Tinka i Ginger chodziły po pokoju i rozmawiały, jakby Reyesa z nimi nie było.
- On ją chyba kocha.
- Chyba to właściwe słowo. Niech babcia mówi sobie, co chce, ja wiem, że to demon, jak cała reszta
towarzystwa. Jak te, które malowała kiedyś Danika.
Nadal maluje, dodał Reyes w myślach. Niech je diabli. Łaziły w tę i z powrotem, co chwila
przesłaniając mu ekran. Najchętniej wyrzuciłby je ze świetlicy, żeby móc oglądać filmy z Daniką.
Rozpaczał, a Ból z nim. Bestia pokochała Danikę tak samo jak on, tęskniła, czuła się teraz samotna i
zagubiona.
- Jeśli ktoś ją może sprowadzić z powrotem, to tylko on.
Słuchał jednym uchem i wpatrywał się, nie bez przeszkód, w małą Danikę na ekranie. Już wtedy była
aniołem: promienne, ufnie spoglądające w przyszłość dziecko. Bez niej jestem nikim.
- Słyszysz, co do ciebie mówię? - Ginger stała przed nim, podparła się pod boki.
- Nie - burknął. - Odsuń się.
Tinka stanęła obok córki, ujęła ją pod rękę.
- Musisz znaleźć jakiś sposób.
- Sprowadź ją - zażądała Ginger - a my nie będziemy już przekonywały jej, żeby o tobie zapomniała.
Chcę mojego anioła, jęczał Ból. Ja też.
294

Potrzebuję jej.
Ginger i Tinka objęły się, uściskały, uroniły kilka łez, a potem poszły do kąta i zaczęły coś sobie
naszeptywać.
- One chcą dobrze - powiedziała babcia Mallory.
- Wiem - przytaknął Reyes.
- Może moje wizje wrócą, jeśli się skoncentruję. Może znajdę w nich jakiś trop - ciągnęła.
Na ekranie pojawił się szkic obrazu, ale kamera przesunęła się już w bok. Reyes nacisnął „Rewind" i
kiedy szkic pojawił się znowu, zatrzymał taśmę.
Na jego linii wzroku znów wyrosła Ginger z pełną determinacji miną.
- Rusz się.
- Eee, przepraszam. Ty...
- Znikaj!
Ginger odsunęła się.
- W porządku. Nie musisz wrzeszczeć.
Utkwił spojrzenie w szkicu. Czy to...? Możliwe żeby...? Tak, nie miał najmniejszych wątpliwości.
Zerwał się z fotela.
- Mallory, przyjrzyj się temu szkicowi i powiedz mi, co widzisz.
Babcia szeroko otworzyła oczy.
- Dobry Boże. Czy to...? To jest...?
- Tak myślę. - Chyba wiedział już, jak odzyskać Danikę.
Danikę otaczały ciemności, ciało przenikał przykry chłód. Od czasu do czasu czuła, jak muskają ją
czyjeś palce, ktoś otulił ją jakąś materią. W głowie odzywał się jakiś głos.
Powiedz mi, co widzisz. Miała opowiadać o demonach w piekle i aniołach w niebiosach. Wiedziała,
że głos tego właśnie żąda i że
297

jego właściciel nie przeniknie do mózgu bez jej przyzwolenia. Próbował, chciał podejrzeć wizje, bez
skutku.
Danika przywołała obraz Reyesa. Ukochanego, drogiego Reyesa. Niech porywacz ogląda Włodarza.
Tak bardzo chciała być z nim, ale upiór wyrwał ją z ramion Reyesa.
Dość. Nie pokazuj mi tego demona! - wrzasnął.
Nic innego nie zobaczysz. Chcę wrócić do niego.
Milczenie.
Nie wiedziała, ile czasu minęło od chwili, kiedy ją uprowadził. Czas zdawał się nie istnieć w
ciemnościach, przez które płynęli. Czas nieskończony, niezmierzony. Wreszcie wiedziała, kim
naprawdę jest, nie mogła już się oszukiwać.
Chcę wrócić do domu.
Powiedz mi, co widzisz, dopominał się głos.
Ten głos... Podobny do...
Powiedz mi, co widzisz.
Reyes! To głos Reyesa. Serce zabiło jej mocniej. Mój ukochany.
Jestem przy tobie, moja słodka Daniko.
Poczuła lekkie dotknięcie palców na wargach.
To nie Reyes. Nie czuła zapachu drzewa sandałowego, nie czuła ciepła, które zawsze rozchodziło się
po ciele, kiedy jej dotykał. Radość w jednej chwili sklęsła i Danikę zdjęła wściekłość.
Reyes nigdy nie nazywa mnie swoją słodką Daniką, ty sukinsynu!
Reyes zginie z mojej ręki, jeśli nie powiesz mi, co widzisz.
Kim jesteś? Dlaczego mi to robisz? Możesz pomóc mi rządzić światem. Razem dokonamy rzeczy
wielkich, będziemy niepokonani. Kim jesteś? - nalegała.
Pokażę ci się. Ujrzała go: wysoki, szczupły, srebrno-
296

włosy, ubrany w białą szatę, zasiadał na bogato zdobionym tronie.
Malowała go przecież. Pojawiał się w jej snach. Kro-nos. A na sąsiednim tronie kobieta bardzo
podobna do Daniki. Ona, nie ona? Para uśmiechała się do siebie, bił od nich niewyobrażalny spokój.
Szczęście.
Pomagałaś mi już kiedyś, będziesz pomagała teraz. Twoje wizje, moja potęga sprawią, że świat znowu
będzie piękny.
Nigdy ci nie pomagałam.
Obraz królewskiej pary zniknął.
Nie, nie ty dosłownie. Twoja przodkini. Przekazujecie sobie dar Oka. Twoja praprapra... wskazywała
mi drogę, współrządziła ze mną. Ty możesz robić to samo. Będziesz mogła poruszać się swobodnie po
niebie i ziemi, obserwować naszych sprzymierzeńców i wrogów, informować mnie o ich planach.
Tylko tyle.
Chcę wrócić do Reyesa.
Gdzie on jest teraz? Co robi?
To niemożliwe. Należysz do mnie, on do świata podziemnego.
Nie!
Nie ma sensu nalegać, upierać się. Nic ci to nie da.
Wiedz tylko, że należę do Reyesa, tak jak on należy do mnie. Nic ode mnie nie usłyszysz, dopóki nie
pozwolisz mi do niego wrócić.
- Kronosie! - Reyes stał na dachu twierdzy i wzywał boga. - Kronosie!
- Jestem tutaj.
Reyes odwrócił się gwałtownie, zaskoczony tak szybkim przybyciem pana niebios. Kronos wyglądał
staro, miał zmęczoną twarz, przypominał w tej chwili zwykłego śmiertelnika, a jednak emanowała od
niego boska moc.
299

- Gdzie ona?
- Bezpieczna.
„Bezpieczna". Zatem żyje. Będzie mógł ją odzyskać. Musi ją odzyskać.
- Pokaż mi ją.
I Reyes zobaczył Damkę: ubrana w białą szatę spoczywała na marmurowym podwyższeniu,
pogrążona w głębokim śnie.
- Czy ona... cierpi?
- Ani trochę. Chcę ją zatrzymać i dlatego uzdrowiłem.
- Dziękuję.
- Nie zrobiłem tego dla ciebie.
Nieważne. Zrobił tak czy inaczej i za to należała mu się wdzięczność. Kronos podniósł dłoń i wizja
zniknęła.
- Chcę ją odzyskać - wykrztusił Reyes przez ściśnięte gardło. Demon zawył żałośnie w czaszce.
- I ona chce wrócić do ciebie, ale jest mi potrzebna. Zbyt pospiesznie wydałem na nią wyrok śmierci.
- Po ci ona?
- To moja sprawa.
- Kocham ją.
- Wiem i pomimo to nie zmienię swojej decyzji.
- Kronos podszedł blisko, stanął nos w nos z Reyesem.
- Chcą ją mieć demony, polują na nią Łowcy. Nawet twoi przyjaciele chcieliby wykorzystać ją dla
swoich celów. Nie będziesz w stanie uchronić jej przed wszystkimi.
- Będę w stanie. Oddam za nią życie. Nie pozwolę nikomu jej skrzywdzić.
- Tak jak nie pozwoliłeś Aeronowi? Reyesa ogarnęło na nowo straszliwe poczucie winy.

- Sam omal nie umarłem z rozpaczy. Taka rzecz więcej się nie powtórzy. - Zacisnął dłonie. - Dzisiaj
rano widziałem jeden z najwcześniejszych obrazów Daniki. Jesteś na nim. Jeden z twoich wrogów
ucina ci głowę.
300

- Nie bluźnij! Nikt nie jest tak mocarny, by sięgnąć po moją głowę. Powinienem położyć cię tu trupem
na miejscu za te słowa.
Reyes wiedział, że stąpa po niebezpiecznym gruncie, ale nie poddawał się.
- To prawda. Danika jest dla mnie zbyt ważna, żebym miał cię okłamywać.
- Pokaż mi ten obraz. Muszę go zobaczyć.
- Pokażę, jeśli oddasz mi Danikę.
- Obraz!
- Najpierw przystań na moje warunki.
Kronos odetchnął głęboko kilka razy, powoli wypuszczał powietrze.
- Dziewczyna jest moją własnością, a ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie handluję tym, co należy do
mnie.
Jego własność? To się jeszcze okaże.
- W takim razie dasz głowę. Wszystkowidzące Oko nigdy się nie myli.
- Wezwij mnie ponownie, kiedy będziesz mógł dowieść, że jesteś dość silny, dość potężny, by chronić
Danikę. Wtedy porozmawiamy. - I Kronos zniknął.
- Byłaś boginią. Powiedz mi, jak mam dowieść Kro-nosowi, że potrafię chronić Danikę.
Rozgorączkowany Reyes wpadł do sypialni Anyi i Lu-ciena. Bez pukania, bez uprzedzenia. Idiota.
- Wyjaśnijmy sobie jedno, Dupku Zołędny, nadal jestem boginią.
Tu Anya wróciła do łajania Willa, który siedział na skraju łóżka i skomlał, żeby zwróciła mu wreszcie
bezcenną książkę. Przegadywali się tak dobrych kilka minut. Reyes czekał, przestępując z nogi na
nogę.
- Anyu, proszę.
Odwróciła się i podeszła do niego.
300

- Posłuchaj, mój Trufelku. Zdjęłam z ciebie klątwę conocnego uśmiercania Maddoksa, a ty kilka
tygodni później nagadałeś na mnie Lucienowi. Paskudnie się zachowałeś. - Anya wyprostowała jeden
palec, teraz następny: wyliczała przewiny Dupka Zołędnego vel Trufelka.
Dupek Trufelek chciał coś powiedzieć, ale spojrzała na niego tak, że rozmyślił się, zamknął usta.
- Potem kazałeś czekać Lucienowi w nieskończoność, zanim powiedziałeś mu, gdzie jest Aeron.
Dalej, próbowałam już pomóc ci odzyskać Danikę. Nie usłyszałam zwykłego dziękuję. Dalej,
niewiele wiem o Tytanach. Kiedy się urodziłam, kiblowali już w Tartarze. Wreszcie, choć to wcale nie
taka ostatnia rzecz, śmierdzisz. Słyszałeś kiedyś, Cierpiątko, o ustrojstwie, które nazywa się prysznic?
- Przebacz mi, Anyu, wszystkie moje potknięcia. Powiedz tylko jak, a odpokutuję za wszystkie swoje
grzechy, tylko mi pomóż. Kronos nie odda mi Daniki, dopóki nie dowiodę mu, że jestem dość silny,
żeby ją chronić.
Anya przyglądała się Reyesowi. Wychudł, bo też nic nie jadł, wlewał tylko w siebie alkohol
zaprawiany ambrozją. Był blady jak śmierć. Nie kąpał się od wielu dni i nie zmieniał ubrania.
Wyglądał jednym słowem strasznie.
Anya oparła się o toaletkę i zaczęła stukać paznokciami w marmurowy blat.
- Rozmawiałeś, znaczy, z Królem Gównogłowym. Co dokładnie powiedział?
Reyes zrelacjonował rozmowę z Kronosem słowo w słowo.
- Jak przyjął wiadomość o obrazie Daniki?
- Wściekł się. I chyba wystraszył.
301

- Mówił, że na Danikę dybią demony. - Anya stukała teraz paznokciami w brodę. - Może powinieneś
zrobić z nimi porządek...
- Wojna z demonami będzie trwała wieki - wtrącił Piękny Wiluś.
- Dziękuję ci, skarbie, że doceniasz moje pomysły. Reyes ma mnóstwo czasu przed sobą, a ty jesteś
jak ulewa w czasie defilady. - Przewróciła oczami. - No nic... Zastanówmy się, zastanówmy.
- Może sponiewierać cieleśnie Kronosa - zasugerował Will. - Tak trochę. Na dowód, że z ciebie fest
facet.
Anya klasnęła w dłonie.
- Najlepiej wykończ go. Uwolnij świat od Gówno-głowa.
Reyesowi oczy omal nie wyszły z orbit.
- Ja miałbym pokonać Kronosa?
- Masz rację, najpotężniejsza istota pod słońcem i ty. Idiotyczny pomysł.
- Nie mów tak. Jestem zakochany. - W oczach Reyesa pojawił się błysk szaleństwa. Anya wystraszyła
się. Wariat, prawdziwy wariat. Lucien się wścieknie, jeśli ten dupek stanie przeciwko królowi bogów.
- Reyes, dziecinko, co dwie głowy to nie jedna. Pomyślmy, jak by tu...
Reyes nie słyszał albo nie chciał słuchać. Zerwał się na równe nogi i wypadł z pokoju.
Powinnam trzymać buzię na kłódkę, pomyślała Anya zdjęta niesmakiem do samej siebie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY
Wiem już, co mam robić.
- Tak bardzo za tobą tęsknię, mój aniele.
Żadnej odpowiedzi. Próbował nawiązać kontakt z Da-niką. Od dawna. Nie wiedział, ile godzin
minęło. Może cały dzień? Leżał na łóżku i wzywał ją daremnie.
Była w niebie. Dwa razy za jej sprawą wzniósł się tam. Teraz też powinno się udać. To logiczne, skoro
była przejściem między światami. Problem w tym, że teraz nie mógł się z nią kochać, a tak dostępował
poprzednich wniebowstąpień, ale liczył, że istnieje między nim a Dani-ką wystarczająco silna więź
duchowa i że rzecz w końcu się uda. Musi się udać.
- Nie mogę żyć bez ciebie.
Nie możemy żyć bez ciebie, poprawił go demon.
- Nie możemy żyć bez ciebie - powtórzył posłusznie. - Rodzina chce cię odzyskać, rozpaczają tak
samo jak ja. Pokochałem je, bo uczyniły z ciebie osobę, którą jesteś. Silną i odważną.
Dalej nic.
- Nosisz może w łonie nasz dziecko, Daniko? Jeśli nie, to chciałbym dać ci dzieciątko, chciałbym
patrzyć, jak twój brzuch się zaokrągla.
304

Kuszenie perspektywą słodkiego macierzyństwa też nie wywarło żadnego skutku.
- Daniko, przemów do mnie. Zaczynam się złościć. - Nie, na ciebie nie potrafiłbym się złościć, nigdy,
pomyślał, ale ciągnął: - Będę musiał znowu poranić się, będę krwawił, a ciebie nie będzie przy mnie,
nie zaopiekujesz się mną, nie ukoisz cierpienie. Ja...
Reyes?
Zamrugał gwałtownie. Głos Daniki. Melodyjny szept w głowie. Wreszcie. Szantaż podziałał! Pot
wystąpił mu na czoło, ogarnęła go ogromna ulga. Radość. Demon rozjarzył się cały wesoło niczym
jakaś piekielna choinka.
- Daniko, odezwij się. Mów do mnie.
Mój Boże, to ty? Śniłam o tobie, modliłam się o ciebie, błagałam.
- Jestem tutaj, Daniko. Jestem. - Łzy stanęły mu w oczach. - Musisz przenieść mnie do siebie, aniele.
Jak? Nie wiem, czy potrafię.
- Przywołaj przed oczy mój obraz. Wyobraź sobie, że mnie obejmujesz, unosisz. Wiem, że możesz to
zrobić. Jesteś przejściem. - Niech się uda, błagam, niech się uda.
Poczuł chłód wnikający w żyły.
- Jesteś, Daniko. Czuję cię. I ja ciebie czuję, ale...
Nuta rozczarowania w głosie Daniki,
- Co się dzieje, aniele?
Nie mogę dostać się do twojej duszy. Sięgam po nią i natrafiam na powietrze.
- Może łatwiej ci pójdzie z ciałem - podsunął i poczuł, jak mocne, niewidzialne palce zaciskają się na
jego ramionach. Potężna siła uniosła go w górę. Przebił sufit, przemknął niczym pocisk przez
sypialnię Maddoksa i Ashlyn, zrzucając nagich kochanków z łóżka. Skrzywił
304

się, odchrząknął, mruknął coś i dalej podróżował ku niebiosom.
Mam zwolnić, zatrzymać się? - zapytała Danika.
- Nie, nie! Nieś mnie dalej, mój aniele. Nie zważaj na odgłosy, które wydaję.
Przebił dach i wciągnął w płuca nocne powietrze. Płynął, zostawiając za sobą gwiazdy, znikając
momentami w chmurach.
Księżyc rósł w oczach, stawał się coraz większy. Reyes miał wrażenie, że widzi kratery na jego
powierzchni. Nagle przeniknął, zdawało się, przez jakąś zaporę, owionęło go ciepłe powietrze,
zostawił za sobą ciemności nocy i znalazł się w domenie spowitej lazurowym blaskiem.
Oto sklepienie usiane diamentami, złote kolumny, droga ze szmaragdów.
Jestem w niebie, pomyślał. Przybywam tu w swej cielesnej postaci. Niezwykłe.
Tam i sam polatywały anioły. Niektóre wydawały ciche okrzyki zdumienia na jego widok, inne
umykały w popłochu, ale wiedział, że nikomu nie będą składać raportów, nikogo ostrzegać o jego
obecności: jako istoty bytujące w innej sferze, nie miały nic wspólnego ani z Grekami, ani z Tytanami.
Tyle wywnioskował z obrazów Daniki, kiedy Lucien kilka dni wcześniej śmignął go do jej pracowni
dla dokładnego przestudiowania płócien i szkiców.
Nie miał pojęcia, komu podlegają anioły; prace Daniki nic na ten temat nie mówiły. Chętnie
porozmawiałby z ich szefową czy też szefem, poprosił o wsparcie skrzydlatej armii. Może... któregoś
dnia...
Przeniknął przez kolejną zaporę i wreszcie znalazł się przed podwyższeniem, na którym leżała
Danika. Wyczerpany osunął się na kolana, z jedną dłonią w jej włosach,
306

drugą na policzku. Była cała w bieli. Królowa Śniegu. Jego królowa.
- Jak ja za tobą tęskniłem. Nigdy już nie puszczę cię od siebie. Nikt już mi ciebie nie odbierze.
Reyesie, jesteś tutaj! Czuję cię. Czuję idące od ciebie ciepło.
- Wyziębiona? Bardzo.
- Ogrzeję cię. - Położył się obok niej i przytulił mocno. - Tak bardzo cię kocham.
Ja też cię kocham. Chciałabym cię zobaczyć, ale nie mogę... obudzić się.
Pocałował ją w usta, chłonąc słodki oddech. Tak strasznie się bał, że już nigdy nie będzie mu dane
trzymać jej w ramionach.
- Wiesz, gdzie jest Kronos?
Jakimś zrządzeniem zawsze wiem, gdzie się podziewa. Zwołał właśnie radę Tytanów.
- Mógłbym usłyszeć, o czym rozprawiają?
Wiem, o czym mówią. Ciągle o jednym i tym samym. O tobie. O mnie. O tym, gdzie szukać
artefaktów.
- Możesz go tutaj sprowadzić?
Chyba tak. Ale po co? Nienawidzę go. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.
- Przykro mi, ale nalegam. Zaufaj mi, aniele. Proszę. - Pocałował ją znowu. - Kiedy Kronos się pojawi,
spraw siłą umysłu, żeby nie mógł ruszyć się z miejsca, jakby był skrępowany łańcuchami. Umiesz
robić takie rzeczy. Nie będziemy mieli zbyt wiele czasu. Kronos ma arcyklucz, który pozwala mu
uwolnić się z każdej pułapki.
Danika przez chwilę milczała, zastanawiała się. Dobrze, spróbuję, powiedziała w końcu.
- Bądź ostrożna i pamiętaj, cokolwiek się stanie, kocham cię.
306

Reyes wiedział, że jeśli sztuczka się nie uda, zginie z ręki boga. Ośmielił się stawać przeciwko
samemu królowi Tytanów i mógł oczekiwać najcięższej kary.
Jest, szepnęła Danika. Nie ma swojej kosy, oddał ją Chaosowi, nowemu bogowi świata podziemnego,
który zastąpił uwięzionego Hadesa. Dał mu ją za wydanie dziewczyny. Jakiejś Łowczyni. Teraz
zamiast kosy nosi grom Zeusa.
- Odbierz mu grom Zeusa, jeśli zdołasz.
- On zaraz tu będzie.
I Koronos pojawił się koło podwyższenia. Na widok Reyesa wydał groźny pomruk z gardła. Kiedy
złoty grom wypadł mu z dłoni, a właściwie został wyrwany przez niewidzialną siłę, z oczu posypały
się iskry wściekłości.
Teraz liczyło się każde słowo, każda zmiana odbijająca się na twarzy. Reyes wiedział, że musi bardzo
uważać, mieć się na baczności. Uniósł się na łokciu, przybrał niby to swobodną pozę.
- Miło, że się zjawiłeś.
Bóg szarpnął się, chciał wykonać jakiś ruch, i nie mógł. Jakby ktoś przytwierdził mu stopy do
posadzki, ręce do boków.
- Zapłacisz za to życiem, wojowniku. Reyes zeskoczył z podwyższenia.
- Pewnie się zastanawiasz, co się dzieje.
- Mam arcyklucz, który otwiera wszystkie zamki i okowy. Niedługo będziesz mnie więził.
- Wiem. - Serce waliło mu jak taraban przed bitwą, ale uśmiechnął się. - Nie jesteś skuty tylko...
czasowo unieruchomiony. - I znów to walące serce, i znów ten uśmiech. - Powiedziałeś, żebym cię
wezwał, kiedy będę mógł dowieść ci, jaki jestem silny. - Zamilkł na moment. - Wzywam cię,
Kronosie.
308

- Myślisz, że ci pomogę po tym, na co się właśnie porwałeś? - Król zaśmiał się. - Jesteś strasznym
głupcem.
Jak sobie radzisz, zadał bezgłośne pytanie Danice. Nie wiem, jak długo jeszcze uda mi się go
krępować, jest bardzo silny.
Reyes podszedł spokojnym krokiem do Kronosa.
- Uwolnisz Danikę i pozwolisz jej wrócić na ziemię. Do mnie. Wspólnymi siłami, we dwoje,
pokonamy każdego przeciwnika, który próbowałby ją pojmać i wykorzystać jej dar.
-

T

y-

Reyes nie dał mu nic powiedzieć.
- W zamian będzie ci opowiadała, co widzi w snach, o ile się zgodzi.
- I tak będzie mi opowiadała.
- Do tej pory tak robiła? - zainteresował się Reyes, powtarzając sobie w duchu, że nie wolno mu wpaść
w panikę. - Jeśli uznasz, że grozi jej niebezpieczeństwo, masz ją bronić, ale będzie mieszkała na ziemi,
ze mną. - Obszedł Kronosa, stanął za jego plecami i przyłożył mu sztylet do szyi. - Mogę sięgnąć teraz
po twoją głowę, tak jak na obrazie.
Zapanowała absolutna cisza, bezruch. Reyes wstrzymał oddech. Czekał... czekał...
- Spisałeś się, wojowniku - przemówił w końcu Kro-nos. - Dowiodłeś swojej siły. - Było to coś więcej
niż stwierdzenie, raczej obietnica, przyrzecznie, zawarcie paktu.
Reyes taką przynajmniej miał nadzieję. Opuścił dłoń ze sztyletem. Trząsł się jeszcze ze strachu.
Powoli wrócił do Daniki, ujął ją za rękę.
- Uwolnij go, aniele. Zobaczymy, co się teraz stanie.
Kronos rozprostował zmartwiałe palce. Grom uniósł
308

się z posadzki i sam z siebie ulokował na powrót w królewskiej prawicy. Bóg podszedł do Reyesa.
Reyes trochę się obawiał, że zaatakuje. Nie zaatakował.
Danika wydała cichy okrzyk i usiadła raptownie. Przetarła oczy, spojrzała na swojego mężczyznę.
- Naprawdę tutaj jesteś.
Zarzuciła mu ręce na szyję, on objął ją wpół, oboje szczęśliwi, rozradowani.
- Udało ci się! - zawołała ze śmiechem.
- Nam się udało - poprawił ją. - Nigdy już się nie rozstaniemy, aniele. Nikt nas już nie rozłączy.
- Nie martw się. Nigdzie się nie wybieram.
- Jestem wojownikiem. Powiedziałaś kiedyś, że mój świat wypełniony jest walką. Zniesiesz to? -
Odsunął się trochę i spojrzał jej w oczy.
Dla Daniki gotów był nawet opuścić przyjaciół, znaleźć jakieś ciche miejsce i żyć spokojnie, z dala od
fanatycznych Łowców i mściwych bogów.
- Żartujesz? Oczywiście, że zniosę. A ja? Demony z piekła koniecznie chcą mnie przygarnąć, Łowcy
się za mną uganiają, o bogach już nie wspomnę. Jestem rozchwytywana. Zniesiesz to?
Reyes uśmiechnął się.
- Dla ciebie wszystko.
Danika odpowiedziała uśmiechem.
- Wspaniale.
- Ty i ja. Zawsze razem.
- Odłóżcie czułości na później. Co widziałeś na obrazie? - zapytał Kronos. - Kto chciał wziąć moją
głowę?
Nie chciał, tylko wziął. Reyes zamknął oczy, zbierał siły. Miał nadzieję, że bóg nie będzie drążył
tematu akurat teraz.
Danika położyła mu głowę na ramieniu. Dawała mu wielką moc.
310

- Nie atakuj nas w złości. Proszę.
- Dobrze, macie moje słowo, ale powiedzcie, kto sięgał po moją głowę.
- Pytasz o obraz przedstawiający dekapitację? - Danika mocniej objęła Reyesa. - Pamiętam go.
Namalowałam tylko jeden taki. Jest na nim Galen, strażnik Nadziei. To on ścina ci głowę.
Kronos znowu zamilkł, znieruchomiał, niczym drapieżnik cierpliwie wyczekujący najsposobniejszej
chwili do ataku. Zapadła cisza tak gęsta, że nie było nawet słychać łopotu anielskich skrzydeł.
- Demon, jeden z was - warknął, zwracając się do Reyesa.
- Jeden z nas, ale renegat, zdrajca, od wieków nasz zaprzysięgły wróg, dodam dla porządku.
Znowu milczenie, w końcu skinienie głową.
- Chciałbym na własne oczy zobaczyć to malowidło. - Kronos przeniósł spojrzenie na Danikę. -
Zwracam cię twojemu mężczyźnie. W zamian proszę tylko o jedno, informuj mnie zawsze o
niebezpieczeństwach, które mogą mi zagrażać. Mów o wszystkim, co będzie dotyczyło mojej osoby.
Danika kiwnęła głową.
- Tak długo, jak będę mogła być z Reyesem, będę donosiła ci o wszystkim, czego dowiem się na twój
temat.
- Rozumiem. - Na twarzy boga pojawiło się coś, co od biedy mogło przypominać uśmiech. - Zadbam o
to, żebyś żyła wiecznie i żeby nikt nigdy nie rozdzielił waszej dwójki. Zadowoleni?
- Reyes, Reyes! Nie uwierzysz. - Danika wpadła do sypialni i zatrzymała się koło łóżka.
Reyes leżał jeszcze z przymkniętymi oczami. Był nagi, odkryty i wyglądał bardzo seksownie. Miał
zmierzwione
310

włosy i czerwone od pocałunków usta. Prawdziwa epito-ma całkowitego zaspokojenia.
Danika nigdy w życiu nie była szczęśliwsza.
Tak wiele rzeczy wydarzyło się w ostatnich tygodniach. Aeron przepraszał ją skruszony za wszystkie
cierpienia i lęki, których jej przyczynił. Wybaczyła mu bez wahania. Gdyby nie on i jego chora żądza
mordu, nie spotkałaby przecież Reyesa, a Reyes był najwspanialszym darem ofiarowanym jej przez
los. Nie mogła chować w sercu żalu do Aerona.
Polubiła nawet małą Legion. Diabliczka zamieszkała w twierdzy. Nie odstępowała na krok Aerona i
starała się, jak mogła przywrócić mu spokój duszy i radość życia, zniszczone przez obłęd minionych
miesięcy.
Kiedy Danika usłyszała od Reyesa, że Legion jest panienką, była zaskoczona, ale teraz tylko się
uśmiechała, widząc zaborcze błyski w diabelskich ślepkach. Gdyby Aeronowi wpadło do głowy
zakochać się w innej, Legion zapewne pożarłaby nieszczęsną żywcem.
Parys, czarujący Parys, krążył pomiędzy Budą i Rzymem: ciągle szukał tropów, które pomogłyby
Włodarzom dotrzeć do dwóch niezlokalizowanych jeszcze artefaktów. Wyciszył się bardzo, nie
oglądał już hardcorowych pornosów, rzucił w kąt swojego xboxa. Danice serce się kroiło, kiedy
widziała go w takim stanie. Kiedyś próbowała mu powiedzieć, że chociaż nie wie, co go dręczy,
wszystko w końcu jakoś się ułoży. Uściskał ją i wyszedł z pokoju.
Za to Torin i Cameo promienieli. Stali się najlepszymi kumplami w świecie, prawie się nie rozstawali.
Poszeptywali z sobą bez przerwy i chichotali. Te ich szepty nie były jednak takie szeptane. Musieli
zachowywać bezpieczny dystans, żeby Torin nie zaraził Cameo, więc szeptali bardzo głośno, ale
konsekwentnie trwali w prze-
311

konaniu, że mówią cichutko i nikt ich nie słyszy. Danika zadawała sobie epokowe pytanie: czy to jest
przyjaźń, czy to jest kochanie? Wolałaby, oczywiście, żeby to drugie wchodziło w grę. Tych dwoje
zasługiwało na odrobinę szczęścia.
Do szczęśliwych nieśmiertelników z pewnością należał Wiluś. Anya cieszyła się jego szczęściem, a
Lucien cieszył się, że Anya się cieszy. Will rozgościł się w twierdzy z właściwą sobie dezynwolturą na
czas nieokreślony i flirtował zawzięcie z Ginger, która udawała absolutną obojętność, ale płoniła się
jak pensjonarka z wiktoriańskich powieści, ilekroć Piękniś pojawiał się na horyzoncie. Żadne co
prawda nie traktowało flirtu poważnie, ale Danika patrzyła z przyjemnością na ich beztroskę.
Matka, babcia i Ginger miały wkrótce wrócić do domu. Zwłóczyły, bo chciały się przekonać, że
Danice naprawdę nic już nie grozi ze strony Aerona. Jak mogła ich nie kochać za całą ich miłość i
troskę! Wiedziała, że będzie za nimi bardzo tęskniła, ale jej życie było tutaj, w Budzie, z Reyesem. A
swoje bliskie przyrzekła sobie odwiedzać tak często, jak to możliwe.
W twierdzy zamieszkała też Gilly, mała przyjaciółka Daniki z L.A. Danika pomagała jej
zaaklimatyzować się wśród dziwnego towarzystwa, jakim dziewczynie w pierwszej chwili musiały
wydać się demony. Wojownicy od razu ją polubili, traktowali jak młodszą siostrzyczkę, ale nie
przestawali utyskiwać, jak to ich spokojne kiedyś życie zostało wywrócone do góry nogami. Gilly
zachowywała dystans, miała w sobie pewną nieufność, ale Danika wierzyła, że to się szybko zmieni.
Ashlyn wzięła dzieciaka pod swoje skrzydła, a Ashlyn, troskliwej, opiekuńczej Ashlyn żaden woj
ownik nie odważyłby się narazić. Danika coraz bardziej ją kochała. Przyjaciółka zapowiadała się na
wspaniałą matkę, wszystko
313

jedno czy urodzi dziewczynkę, chłopca, demona, małego człowieczka, czy też pół demona i pół
człowieka. Danika zaśmiała się cicho. Może i ona pewnego dnia stanie przed podobnym dylematem.
Przekomarzała się z Ashlyn, że ta powinna uczynić z Legion nianię potomka. Maddox robił wtedy
taką minę, jakby zaraz miał zwymiotować, a Ashlyn parskała śmiechem.
Danika i Reyes przez kilka ostatnich tygodni nie wychodzili prawie z łóżka, tak dobrze było im z sobą.
Nie uśmiechała się tak od... Ech, jeszcze nigdy w życiu tyle się nie uśmiechała. I tak promiennie.
Kochali się delikatnie, łagodnie, to znów pozwalali sobie na dzikie zberezeństwa.
Każdy sposób był wspaniały oraz cudowny. Kochała Reyesa, ot co.
Ciągle śniły się jej koszmary, ale już się ich nie bała. Czekała nawet na nie. Kiedy budziła się wy-
straszona, Reyes brał ją w ramiona i to było bardzo miłe.
Ona też chyba dawała mu ukojenie. Ciągle jeszcze zadawał sobie rany, ale zniknął już ten błysk
szaleństwa, który wcześniej przy podobnych okazjach pojawiał się w jego oczach. Zadziwiające, że
kiedy się kochali, nie potrzebował bolesnych stymulatorów. Demon na ten czas wynosił się w jakiś
inny świat, tak jak Danika podejrzewała od początku.
- Wracaj do łóżka, aniele, a uwierzę we wszystko, co mi powiesz.
Danika nachyliła się i potrząsnęła Reyesem
- Chodźże, no już. Musisz to zobaczyć. Reyes złapał sztylet.
- Stało się coś złego?
- Nie stało się nic złego. Chcę ci coś pokazać. Reyes wstał w końcu, nagusieńki, tak jak wylegiwał się
313

w łóżku. Chwyciła go za rękę, pociągnęła do pracowni i zatrzymała się przed najnowszym obrazem.
- Ładny - pochwalił i oparł brodę na ramieniu Daniki. Zwlekała chwilę niepewna, jak najdroższy
zareaguje
na to, co miała mu do oznajmienia.
- Przyjrzyj się uważnie. Myślę, że... hm... znalazłam trzeci artefakt.
- Co takiego? - Obrócił Danikę gwałtownie i spojrzał jej w twarz.
- Spójrz uważnie na podnóże piramidy. Widzisz tych mężczyzn?
Wychylił głowę, wlepił spojrzenie w płótno.
- Widzę. Galen i Stefano.
- We śnie szli wąskimi korytarzami tej właśnie piramidy w Gizie i rozmawiali i Opończy Niewidce.
Mówili, że jak już będą ją mieli, bez trudu dostaną się do twierdzy pod jej osłoną.
Reyes przygarnął Danikę do piersi i pocałował w czubek głowy.
- Jesteś cudowna. Musimy powiedzieć Lucienowi.
- Mhm. Najpierw może się ubierz. Reyes parsknął śmiechem.
- Kocham cię, mój aniele.
- Ja też cię kocham, mój demonie.
- Mam dziwne przeczucie, że czeka nas wkrótce wyprawa do Egiptu. Jesteś gotowa na kolejną przy-
godę?
- Dopóki mam ciebie obok siebie, jestem gotowa na wszystko - zapewniła Danika uroczyście.
Reyes nachylił się i pocałował ją delikatnie w usta.
- Jak ja mogłem tyle wieków żyć bez ciebie.
- Nie żyłeś. W każdym razie nie było to prawdziwe życie.
- To prawda, nie żyłem. Dopóki się nie pojawiłaś,
315

byłem martwy. Ty ofiarowałaś mi wszystko: miłość, życie, szczęście.
- I nawzajem. Kto by przypuszczał? Ty, ja i nasz demon. Jest wspaniale, wspanialej być nie może.
- Teraz i zawsze.
- Teraz i zawsze.