ZROZUMIE

Ć

SWOJE POWOŁANIE...

Autor: o. Tomasz Kot SJ

W

ż

yciu ka

ż

dego człowieka przychodzi czas wa

ż

nych decyzji, czas wyboru drogi

ż

ycia. Dla

wierz

ą

cych jest to czas rozeznania powołania. Z przej

ę

ciem, wła

ś

ciwym takim decyzjom pytamy si

ę

wówczas: jakie jest moje powołanie? Jaka jest wola Boga wzgl

ę

dem mnie? Czego Bóg ode mnie

oczekuje? Wielu młodych ludzi powa

ż

nie zadaj

ą

cych sobie te i podobne pytania, chciałoby otrzyma

ć

wyra

ź

n

ą

i precyzyjn

ą

odpowied

ź

.

Nie s

ą

to jednak pytania, które nurtuj

ą

jedynie stoj

ą

cych przed wyborem drogi

ż

ycia. Nierzadko zdarza si

ę

,

ż

e

stawiaj

ą

je sobie tak

ż

e ludzie, którzy dokonali ju

ż

wyboru drogi

ż

yciowej. Czasem ró

ż

ne do

ś

wiadczenia

skłaniaj

ą

ich do ponownego rozwa

ż

ania dokonanych wyborów. Czy aby na pewno dobrze rozeznałem moje powołanie? Czy si

ę

nie

pomyliłem? Cho

ć

pytania stawiane w sytuacjach kryzysowych brzmi

ą

nieco inaczej, w gruncie rzeczy chodzi o to samo: jakie jest w

ko

ń

cu moje powołanie?

Pytanie o powołanie jest pytaniem, które ma sens w kontek

ś

cie wiary, czyli relacji jaka ł

ą

czy człowieka z Bogiem. To przecie

ż

Bóg

powołuje człowieka. Zrozumienie zatem pytania o powołanie zale

ż

y od rozumienia relacji z Bogiem, od rozumienia kim jest Bóg i jak On

post

ę

puje z człowiekiem.

Rozeznaj

ą

c powołanie bardzo cz

ę

sto zakładamy, bardziej lub mniej

ś

wiadomie,

ż

e Bóg ma ju

ż

gotowy, szczegółowy plan wobec nas i

ż

e oczekuje od nas by

ś

my go zrealizowali. Ten, kto wła

ś

ciwie rozpozna wol

ę

Boga wzgl

ę

dem siebie i hojnie odpowie na wezwanie

Boga, mo

ż

e liczy

ć

na Jego błogosławie

ń

stwo, które uczyni

ż

ycie udanym i szcz

ęś

liwym. Ten za

ś

kto nie odgadnie bo

ż

ych planów, albo

si

ę

b

ę

dzie im opierał, b

ę

dzie miał

ż

ycie nieudane.

Niestety takie rozumienie powołania, powodowane nawet najlepszymi intencjami, kryje w sobie zupełnie
niechrze

ś

cija

ń

ski obraz Boga. Przedstawiaj

ą

c go nieco karykaturalnie, Pan Bóg, gdzie

ś

w swojej tajnej

kartotece, posiada ukryte akta ka

ż

dego człowieka z zapisanym projektem jego

ż

ycia. Do człowieka nale

ż

y

odgadywanie zawarto

ś

ci tej kartoteki. Jest to zadanie niezmiernie trudne, je

ś

li w ogóle mo

ż

liwe, nie

wspominaj

ą

c ju

ż

o tym,

ż

e wła

ś

ciwie nie ma tu mowy o wolno

ś

ci człowieka, tak bardzo podkre

ś

lanej w

chrze

ś

cija

ń

stwie. Nic dziwnego,

ż

e tak wielu młodych ludzi na wszelki wypadek w ogóle nie chce słysze

ć

o

powołaniu, bo co by si

ę

stało, gdyby plany Boga były zupełnie inne ni

ż

ich własne pragnienia? Odrzucaj

ą

c

jednak my

ś

l o tak rozumianym powołaniu, odrzucaj

ą

raczej ide

ę

predestynacji i obraz zniewalaj

ą

cego Boga.

Poza tym, takie wyobra

ż

enie Boga i powołania otwiera furtk

ę

dla nieko

ń

cz

ą

cych si

ę

rewizji podj

ę

tych decyzji i

stawia pod znakiem zapytania wierno

ść

wszelkim wyborom: bo zawsze mo

ż

na stwierdzi

ć

,

ż

e wcze

ś

niej nast

ą

piła pomyłka i dopiero

teraz udało si

ę

nam rozpozna

ć

wol

ę

Boga. Paradoksalnie pod pozorem wiary mo

ż

na przemyca

ć

niewierno

ść

.

Wol

ą

Boga jest by

ś

my cieszyli si

ę

wolno

ś

ci

ą

dzieci

Czytaj

ą

c Bibli

ę

trudno si

ę

oprze

ć

wra

ż

eniu,

ż

e Bogu zale

ż

y przede wszystkim na wolno

ś

ci człowieka.

Ś

wiadcz

ą

o tym najwa

ż

niejsze

wydarzenia historii: wyprowadzenie z Egiptu, wyzwolenie z niewoli babilo

ń

skiej. Tak samo

ś

mier

ć

i zmartwychwstanie Chrystusa ma na

celu wyzwolenie człowieka z niewoli grzechu i

ś

mierci. Troska Boga o wolno

ść

człowieka jest stałym elementem biblijnego przesłania.

Jednocze

ś

nie jednak ta sama Biblia niejednokrotnie wspomina o woli Boga wzgl

ę

dem człowieka. Poszukuj

ą

c jej wobec własnego

ż

ycia,

trzeba si

ę

najpierw wsłucha

ć

w słowa, które j

ą

wyja

ś

niaj

ą

w odniesieniu do ka

ż

dego człowieka:

W Nim [Chrystusie] bowiem wybrał nas przez zało

ż

eniem

ś

wiata, aby

ś

my byli

ś

wi

ę

ci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miło

ś

ci

przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej
łaski, któr

ą

obdarzył nas w Umiłowanym (Ef 1,4-6).

Z tych słów

ś

w. Pawła jasno wynika,

ż

e wol

ą

Boga jest by

ś

my przez Chrystusa byli jego dzie

ć

mi. Trudno

wyobrazi

ć

sobie relacj

ę

bardziej podkre

ś

laj

ą

c

ą

wolno

ść

ni

ż

ta jaka panuje pomi

ę

dzy Ojcem i dzie

ć

mi. Jedyn

ą

rzecz

ą

do jakiej ona wzywa jest podobie

ń

stwo do Ojca i odzwierciedlanie jego

ś

wi

ę

to

ś

ci. Natomiast konkretny

sposób w jaki odpowiemy na to wezwanie, pozostawiony jest twórczej wolno

ś

ci człowieka. Wła

ś

nie

odpowiedzialno

ść

i twórczo

ść

w budowaniu własnego

ż

ycia jest najdoskonalsz

ą

form

ą

realizacji

podobie

ń

stwa do Stwórcy. Oczywi

ś

cie w przypadku człowieka nie jest to tworzenie z niczego. Odbywa si

ę

ono na podstawie tego kim jeste

ś

my, naszego temperamentu, naszych pragnie

ń

i uzdolnie

ń

, naszej wra

ż

liwo

ś

ci na otaczaj

ą

cy nas

ś

wiat i wydarzenia, w których uczestniczymy. Wszystko to jest naszym udziałem w tworzeniu własnego powołania w dialogu ze Słowem

Boga, które uzdalnia nas do stawania si

ę

jego dzie

ć

mi (por. J 1,12). Wola Boga nie jest z góry szczegółowo zapisanym planem

okre

ś

laj

ą

cym kształt naszego

ż

ycia.

Jak jednak zrozumie

ć

fragmenty Biblii opowiadaj

ą

ce histori

ę

ludzi, pocz

ą

wszy od Abrahama a sko

ń

czywszy na

ś

w. Pawle, którzy słysz

ą

wezwanie Boga do wypełnienia konkretnej misji?

Abraham – archetyp powołania

Abraham jest nie tylko archetypem ka

ż

dego wierz

ą

cego (

ś

w. Paweł nazywa go ojcem wszystkich wierz

ą

cych – Rz 4,11), ale jest tak

ż

e

pierwszym człowiekiem na kartach Biblii, którego Bóg powołuje:

Pan rzekł do Abrama: «Wyjd

ź

z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci uka

żę

. Uczyni

ę

bowiem z ciebie wielki

naród, b

ę

d

ę

ci błogosławił i twoje imi

ę

rozsławi

ę

: staniesz si

ę

błogosławie

ń

stwem. B

ę

d

ę

błogosławił tym, którzy ciebie błogosławi

ć

b

ę

d

ą

,

a tym, którzy tobie b

ę

d

ą

złorzeczyli, i ja b

ę

d

ę

złorzeczył. Przez ciebie b

ę

d

ą

otrzymywały błogosławie

ń

stwo ludy całej ziemi» (Rdz 12,1-

3).

Ten krótki opis powołania stanie si

ę

schematem dla wszystkich innych biblijnych scen powołania. W

ż

yciu człowieka pojawia si

ę

Bóg.

Wzywa go by uczynił co

ś

bardzo konkretnego (w przypadku Abrahama chodzi o opuszczenie ziemi rodzinnej i udanie si

ę

do

nieznanego kraju) wpisuj

ą

c jego

ż

ycie w wielki plan zbawienia (wielki naród i błogosławie

ń

stwo dla wszystkich ludów ziemi). Na

pierwszy rzut oka, scena powołania Abrahama tylko potwierdza przekonanie o tym,

ż

e Bóg ma szczegółowy plan wobec ka

ż

dego

człowieka, który jest cz

ęś

ci

ą

historii zbawienia. Natomiast postaw

ę

Abrahama, wyruszaj

ą

cego w nieznane rozumie si

ę

cz

ę

sto jako

Strona 1 z 3

heroiczne posłusze

ń

stwo wobec woli Boga. Tymczasem taka lektura byłaby bardzo pobie

ż

na. Historia Abrahama zaczyna si

ę

bowiem o

wiele wcze

ś

niej opisem jego rodziny:

Oto dzieje potomków Teracha. Terach był ojcem Abrama, Nachora i Harana, a Haran był ojcem Lota. Haran zmarł jeszcze za

ż

ycia

Teracha, swego ojca, w kraju, w którym si

ę

urodził, w Ur chaldejskim. Abram i Nachor wzi

ę

li sobie

ż

ony. Imi

ę

ż

ony Abrama było Saraj,

imi

ę

za

ś

ż

ony Nachora – Milka. Była to córka Harana, który miał jeszcze drug

ą

córk

ę

imieniem Jiska. Saraj była niepłodna, nie miała

wi

ę

c potomstwa (Rdz 11,27-30).

Nie przyzwyczajeni do genealogii biblijnych bardzo cz

ę

sto pomijamy je uwa

ż

aj

ą

c za zawiłe i nu

żą

ce. Nierzadko jednak kryj

ą

one w

sobie cenne informacje, niezmiernie wa

ż

ne dla wła

ś

ciwego zrozumienia pozostałych tekstów. Zanim na scenie biblijnego opowiadania

pojawi si

ę

Bóg, zanim wezwie Abrahama do wyj

ś

cia z ziemi rodzinnej i przedstawi mu swoje plany, znajdujemy wła

ś

nie opis sytuacji

rodzinnej Abrahama, który nazywa si

ę

jeszcze Abram. Ma on ojca i dwóch braci, bratanka Lota i

ż

on

ę

Saraj. Ten na pozór oczywisty

opis relacji rodzinnych byłby zupełnie nieznacz

ą

cy gdyby nie mały szczegół: Saraj,

ż

ona Abrama była niepłodna. Innymi słowy Abram

mo

ż

e cieszy

ć

si

ę

wszelkimi relacjami rodzinnymi – jest synem, bratem, stryjem i m

ęż

em – oprócz tej jednej: nie jest ojcem. Czytelnik,

cho

ć

troch

ę

zaznajomiony z mentalno

ś

ci

ą

człowieka Starego Testamentu, bez trudu uchwyci jak powa

ż

na jest sytuacja Abrama: brak

potomstwa to prawie jak brak bo

ż

ego błogosławie

ń

stwa, to

ż

ycie niespełnione i w pewnym sensie przegrane. Zreszt

ą

nawet bez wielkiej

znajomo

ś

ci Biblii nie trudno sobie wyobrazi

ć

cierpienie mał

ż

onków, którzy nie mog

ą

sta

ć

si

ę

rodzicami. Nie trudno te

ż

wyobrazi

ć

sobie,

ż

e w tej sytuacji najgł

ę

bszym pragnieniem człowieka jest wła

ś

nie pragnienie potomstwa. Cho

ć

opis sytuacji rodzinnej Abrama jest

bardzo pow

ś

ci

ą

gliwy i poza wzmiank

ą

o bezpłodno

ś

ci Saraj nie mówi nic o pragnieniu Abrama, to jednak dalsza jego historia, opisana

w kolejnych rozdziałach Ksi

ę

gi Rodzaju, mówi wła

ś

nie o wielkim pragnieniu potomstwa i ró

ż

nych próbach jego spełnienia.

Pami

ę

taj

ą

c o sytuacji rodzinnej Abrama, troch

ę

inaczej słucha si

ę

słów Boga, który go powołuje. Owszem,

Bóg wzywa Abrama by opu

ś

cił ziemi

ę

swoich przodków, by wyruszył do nieznanego kraju. Owszem, Bóg

przedstawia swój wielki plan obejmuj

ą

cy wszystkie ludy ziemi, ale jednak przede wszystkim Bóg mówi

Abramowi o spełnieniu jego gł

ę

bokiego pragnienia posiadania potomstwa: uczyni

ę

z ciebie wielki naród.

Ś

wi

ę

ty Paweł przedstawiaj

ą

c w Li

ś

cie do Rzymian posta

ć

Abrahama koncentruje si

ę

przede wszystkim na

relacji pomi

ę

dzy jego pragnieniem posiadania potomstwa – po ludzku niemo

ż

liwym – a zawierzeniem słowu

Boga obiecuj

ą

cemu spełnienie tego pragnienia (Rm 4).

Najpierw pragnienie człowieka

Je

ś

li zatem Abraham jest prototypem ka

ż

dego wierz

ą

cego, a sposób w jaki Bóg z nim post

ę

puje, mówi o tym, jak Bóg post

ę

puje z

ka

ż

dym człowiekiem, to powołanie jest przede wszystkim obietnic

ą

spełnienia gł

ę

bokiego pragnienia ludzkiego serca: pragnienia

ż

ycia

spełnionego. To sam Bóg stwarzaj

ą

c człowieka składa w jego sercu pragnienie

ż

ycia, jest jego Autorem, ale jednocze

ś

nie człowiekowi

powierza okre

ś

lenie konkretnego kształtu tego

ż

ycia. Abraham zwi

ą

zał je z ojcostwem i potomstwem. Gdy ono pozostaje niespełnione,

Bóg wskazuje Abrahamowi warunki jego spełnienia: wyjd

ź

... i id

ź

... Plan jaki Bóg przedstawia si

ę

ga o wiele dalej i obejmuje wszystkie

ludy ziemi, ale w

ż

aden sposób nie ka

ż

e Abrahamowi rezygnowa

ć

z własnego pragnienia. Przeciwnie, obiecuje jego spełnienie. W jaki

sposób realizacja planu zbawienia ludzko

ś

ci i spełnienie pragnienia konkretnego człowieka mog

ą

wzajemnie si

ę

uzupełnia

ć

pozostaje

tajemnic

ą

wielko

ś

ci Boga. Jedno jest jednak pewne. Nie znaj

ą

c własnego pragnienia, Abraham nie mógłby ani usłysze

ć

, ani zawierzy

ć

wezwaniu Boga. Rozpoznanie woli Boga wzgl

ę

dem siebie, rozpoznanie własnego powołania zaczyna si

ę

od poznania i okre

ś

lenia

własnego pragnienia

ż

ycia.

Taka sama dynamika jest podstaw

ą

ka

ż

dego biblijnego powołania. Nie zawsze jednak wszystkie elementy s

ą

tak samo widoczne.

Mo

ż

na podziwia

ć

posłusze

ń

stwo Maryi, której scena powołania krzy

ż

uje dotychczasowe plany zam

ąż

pój

ś

cia. Trudno jednak zrozumie

ć

jak w tym przypadku Bóg zamierza spełni

ć

pragnienia młodej Panny z Nazaretu. W scenie zwiastowania przewa

ż

aj

ą

bowiem elementy

odnosz

ą

ce si

ę

do wielkiego planu zbawienia. Nieco dalej jednak, Maryja podczas wizyty u swej krewnej, której sytuacja wydaje si

ę

by

ć

przypomnieniem historii Sary, rozpoznaje swoje powołanie jako wpisane w wierno

ść

Boga wobec obietnicy danej Abrahamowi i jego

potomstwu (Łk 1,46-55). A była to obietnica, spełnienia gł

ę

bokiego pragnienia

ż

ycia... W Magnificat Maryi mogli by si

ę

z pewno

ś

ci

ą

wpisa

ć

uczniowie Jezusa powołani nad brzegiem jeziora Genezaret i celnik Mateusz. Wobec nich Bóg te

ż

nie mógł post

ą

pi

ć

inaczej ni

ż

uczynił to w przypadku Abrahama. Podobnie jest ze

ś

w. Pawłem. Cho

ć

spotkanie ze Zmartwychwstałym powala go z nóg, cho

ć

odt

ą

d

zupełnie zmieni si

ę

jego post

ę

powanie, Bóg buduje na jego wcze

ś

niejszym wielkim pragnieniu gorliwej słu

ż

by Bogu (Dz 22,3).

Ponowne rozeznawanie powołania – próby kompromisu

Zakładaj

ą

c, mniej lub bardziej

ś

wiadomie,

ż

e Bóg precyzyjnie okre

ś

la drog

ę

ż

ycia ka

ż

dego człowieka, i

ż

e rozeznawanie powołania

polega na odgadni

ę

ciu planów Boga, w momencie powa

ż

niejszego kryzysu, poczucia niespełnionego

ż

ycia, przychodzi zazwyczaj

potrzeba ponownego rozeznawania powołania. Potrzeba skorygowania pierwszych bł

ę

dnych wyborów. Mo

ż

e to nawet przynie

ść

pewn

ą

chwilow

ą

ulg

ę

. Poczucie nowej nadziei. Pojawia si

ę

jednak pytanie, a co si

ę

stanie jak znowu po latach przyjdzie poczucie

niespełnionego

ż

ycia? Czy

ż

by i tym razem nast

ą

piła pomyłka? Czy znowu Pan Bóg tak utajnił swoje plany,

ż

e nie byli

ś

my w stanie ich

odgadn

ąć

?

Je

ś

li Bogu tak bardzo zale

ż

y na wolno

ś

ci człowieka, jedynym słusznym powodem kwestionowania dokonanego wyboru mo

ż

e by

ć

brak

wolno

ś

ci w momencie jego dokonywania. Ko

ś

ciół w swojej m

ą

dro

ś

ci uznaje za nigdy nie wa

ż

ne mał

ż

e

ń

stwa zawarte pod przymusem,

ś

wi

ę

cenia przyj

ę

te bez wolnej woli. Oczywi

ś

cie wolno

ść

człowieka jest niezmiernie delikatn

ą

dziedzin

ą

. Czasem bardzo trudno

udokumentowa

ć

rzeczywisty brak wolno

ś

ci, czasem bardzo łatwo postulowa

ć

brak wolno

ś

ci gdy tak naprawd

ę

chodzi o trudno

ść

dochowania wierno

ś

ci. Nie s

ą

to łatwe kwestie i ka

ż

dy przypadek musi by

ć

rozwa

ż

any osobno z cał

ą

powag

ą

i uczciwo

ś

ci

ą

. Jednak

tak

ż

e ogólne rozwa

ż

anie mo

ż

e pomóc unikn

ąć

wielu nieporozumie

ń

.

Abrahamowi, temu który pozostaje wzorem dla wszystkich wierz

ą

cych, te

ż

si

ę

zdarzył nie jeden kryzys. Mijaj

ą

lata od czasu gdy

zrozumiał,

ż

e powinien wyj

ść

z ziemi rodzinnej i powierzy

ć

swe pragnienie Bogu pielgrzymuj

ą

c do nieznanej ziemi. Jednak obietnica

potomstwa nie spełnia si

ę

. Abraham całkiem logicznie i realistycznie ocenia swoj

ą

sytuacj

ę

i na obietnic

ę

nagrody od Boga tak

odpowiada:

O Panie, mój Bo

ż

e, na có

ż

mi ona, skoro zbli

ż

am si

ę

do kresu mego

ż

ycia, nie maj

ą

c potomka; przyszłym za

ś

spadkobierc

ą

mojej

maj

ę

tno

ś

ci jest Damasce

ń

czyk Eliezer. Poniewa

ż

nie dałe

ś

mi potomka, ten wła

ś

nie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim

spadkobierc

ą

(Rdz 15,2-3).

Sfrustrowany długim i bezowocnym oczekiwaniem, Abraham rezygnuje ze swojego pierwszego pragnienia. Zawiera swoisty kompromis
pomi

ę

dzy pragnieniem a rzeczywisto

ś

ci

ą

: spadkobierc

ą

b

ę

dzie sługa zrodzony w jego domu. Owszem, to nie to samo, co własny syn,

ale przynajmniej sługa jest rzeczywisty. Mo

ż

na go zobaczy

ć

, porozmawia

ć

z nim, poczu

ć

si

ę

przez niego zrozumianym i pocieszonym.

A własny syn pozostaje ci

ą

gle pragnieniem, bez nadziei na jakiekolwiek spełnienie. Mo

ż

e to iluzja?

Strona 2 z 3

Ale w tej sytuacji Pan Bóg ponawia obietnic

ę

. Nie spełnia jej, tylko ponawia, obiecuj

ą

c Abrahamowi własne dziecko. Tak jakby Bogu

bardziej zale

ż

ało na pierwotnym pragnieniu Abrahama ni

ż

jemu samemu. Abraham uwierzył,

ż

e Bóg spełni jego gł

ę

bokie pragnienie i to

zostało mu poczytane za sprawiedliwo

ść

(Rdz 15,6). Ale oczekiwanie na spełnienie obietnicy znowu stało si

ę

długie i niezno

ś

ne. Tym

razem za podpowiedzi

ą

ż

ony, Sary, Abraham znowu rezygnuje ze swego pierwotnego pragnienia, próbuj

ą

c na własn

ą

r

ę

k

ę

pozyska

ć

potomka z niewolnic

ą

Hagar (Rdz 16,1-4). Wie dobrze,

ż

e to nie to samo czego pragn

ą

ł wyruszaj

ą

c w nieznane na wezwanie Boga. Ale

mo

ż

e to były tylko takie jego naiwne oczekiwania? Nie buntuje si

ę

przeciw Bogu. To s

ą

jego próby odczytania woli Boga na nowo, w

rzeczywisto

ś

ci która nieubłaganie zdaje si

ę

przeczy

ć

jego pragnieniom, i prosi o błogosławie

ń

stwo dla Izmaela, zrodzonego z

niewolnicy:

Abraham, upadłszy na twarz, roze

ś

miał si

ę

; pomy

ś

lał sobie bowiem: «Czy

ż

człowiekowi stuletniemu mo

ż

e si

ę

urodzi

ć

syn? Albo czy

dziewi

ęć

dziesi

ę

cioletnia Sara mo

ż

e zosta

ć

matk

ą

?». Rzekł zatem do Boga: «Oby przynajmniej Izmael

ż

ył pod Twoj

ą

opiek

ą

!» (Rdz

17,17-18).

Jednak i tym razem słyszy od Boga obietnic

ę

spełnienia pierwszego pragnienia. Znowu wszystko sprowadza si

ę

do trwania w

pierwszym zawierzeniu. Pewnie wi

ę

kszo

ść

prób ponownego rozeznawania powołania nie ró

ż

ni si

ę

niczym od kryzysów wiary których

do

ś

wiadczył Abraham. Zamiast wyobra

ż

a

ć

sobie,

ż

e nast

ą

piła pomyłka,

ż

e nie t

ę

dy droga,

ż

e mo

ż

e nieopatrznie zrozumiałem czego

Bóg ode mnie chciał, potrzeba bardziej przypomnienia (anamnezy) własnego, pierwszego pragnienia. Bo to wła

ś

nie na nim zacz

ę

ło si

ę

budowa

ć

powołanie. Bo Bóg je potraktował na powa

ż

nie i zaanga

ż

ował si

ę

by je spełni

ć

. To nic je

ś

li nie było do ko

ń

ca dojrzałe i czyste.

Cały czas długiego oczekiwania Abrahama nie jest niczym innym jak jednym procesem dojrzewania jego pragnienia. Ale nie zostało
ono zawiedzione.

Szukaj

ą

cym drogi

Tym, którzy stoj

ą

c przed wyborem drogi

ż

ycia, zadaj

ą

sobie pytanie o ich powołanie, którzy szukaj

ą

woli Boga wzgl

ę

dem nich, trzeba

chyba przede wszystkim powiedzie

ć

by odwa

ż

nie szukali własnego pragnienia. Wol

ą

Boga na pewno nie jest to by wybrali tak

ą

czy inn

ą

drog

ę

. Wa

ż

ne jest to by wybrali w sposób wolny i samodzielny, powa

ż

nie i bez l

ę

ku, najbardziej płodny i szcz

ęś

liwy sposób realizacji ich

ż

ycia, bior

ą

c pod uwag

ę

to kim s

ą

, czego prawdziwie pragn

ą

i jak si

ę

odnajduj

ą

w

ś

wiecie i Ko

ś

ciele. Wa

ż

ne jest to, by ich

ż

ycie

odzwierciedlało

ś

wi

ę

to

ść

Ojca, a konkretny kształt ich

ż

ycia, nie b

ę

d

ą

c zupełnie zdeterminowanym, musi by

ć

owocem ich twórczego i

odpowiedzialnego dialogu z Bogiem.

Tym którzy prze

ż

ywaj

ą

kryzysy własnego powołania – pozostawiaj

ą

c na boku przypadki wyborów dokonanych przy wyra

ź

nym braku

wolno

ś

ci – warto u

ś

wiadomi

ć

,

ż

e ponowne rozeznawanie powołania maj

ą

ce na celu zmian

ę

drogi

ż

ycia na pewno nie jest postaw

ą

wiary. Poniewa

ż

Bóg nie oczekuje od nas odgadywania ukrytych swoich planów wobec naszego

ż

ycia, w sytuacji kryzysu chodzi raczej

o powrót to własnego pierwotnego pragnienia. Bo to na nim zacz

ę

ło si

ę

budowa

ć

nasze powołanie. A poczucie frustracji i niespełnienia

mo

ż

e by

ć

jedynie zaproszeniem do umocnienia zawierzenia Bogu, który na serio traktuje nasze pragnienia.

A tym którzy pogubili si

ę

? Warto przypomnie

ć

czyje

ś

m

ą

dre słowa,

ż

e Bóg jest tak wielki, nawet z naszych bł

ę

dów jest w stanie uczyni

ć

całkiem sensowne powołanie. Tylko mu trzeba zawierzy

ć

.

o. Tomasz Kot SJ
Prowincjał Jezuitów

Duszpasterstwo Powołaniowe Jezuitów (kliknij)

Zamknij okno

Strona 3 z 3