ANDRZEJ KLAWITTER

Licealiści

ROZDZIAŁ I

Ostatni dzień sierpnia od lat oznacza dla młodzieży jedno - koniec

długich, letnich wakacji, koniec lenistwa i błogiej beztroski. Oczywiście

nikt z tego powodu nie rozpacza, chociaż zawsze znajdzie się ktoś, kto

wyda ciężkie westchnienie na okolicę, pobrzmiewające niechęcią do tego,

który wymyślił szkoły. Ostatecznie nie w każdym drzemie na przykład

Skłodowska-Curie czy Einstein. I chyba dobrze, bo z uczonymi,

geniuszami nigdy tak do końca nic nie wiadomo. Zupełnie podobnie

zresztą jak z iluzjonistami - wyciąga taki z rękawa białego gołębia, a tu się

okazuje, że to czarny kogut... I nieszczęście gotowe. Wprawdzie nie żałuje

się czasu ani pieniędzy na zgłębianie tajemnic wiedzy, ale czasem żałuje

się jej wyników. Na co komu bomba atomowa?

Może zatem uczyć się... bardzo ostrożnie?

Dość duże miasto, gdzie się dzieje ta historia, jest raczej ładne niż

brzydkie; od północy zamknięte lasami, od zachodu kilkukilometrowej

długości jeziorem, a od południa i wschodu urodzajnymi polami.

Najpiękniejszy skrawek tej miejscowości to zakątek między jeziorem a

liściastym lasem. Z centrum prowadziła do niego ulica Mickiewicza, przy

której końcu mieściło się Liceum Ogólnokształcące noszące imię naszego

wieszcza.

Mimo że gmach liczył tylko dwa piętra, był olbrzymi - zbudowany z

ciemnoczerwonej cegły, w kształcie prostokątnej litery C, tyle że skrzydła

wysuwały się przed linię frontu. Jego mury oplecione bluszczem,

pamiętające niezły kawałek dziejów, przydawały szkole dostojeństwa.

Niejeden kandydat na licealistę, przekraczając po raz pierwszy próg tego

gmaszyska, zastanowił się nad sobą i wiedzą wyniesioną z podstawówki,

czy przypadkiem nie pomylił adresu z jakimś sławnym uniwersytetem.

W budynku było liceum, internat męsko-żeński oraz, w części

skrzydła południowego, od strony centrum miasta, mieszkania służbowe

nauczycieli. Przed frontonem zieleniły się trawniki, a z tyłu rozpościerał

się dziedziniec, ciągnący się aż do parku, którędy się schodziło na leżące

w dole jezioro.

Zmierzający właśnie do szkoły dziewczyny i chłopaki, trzecio- i

czwartoklasiści, pochodzili z dość odległych miejscowości, toteż w okresie

roku szkolnego mieszkali w internacie. Spora część internistów, jak

popularnie ich określano, miała zwyczaj zjawiać się na miejscu już w

przeddzień rozpoczęcia nauki.

Nie trzeba zgadywać, co było tematem ich rozmów - wymiana

wakacyjnych wrażeń, często ubarwiona kłamstwami, zwłaszcza gdy

wyobraźnia dopisywała, a inwencji nie brakowało.

Do mistrzów wszelkich improwizacji należał Filip Strzelec z IV B,

wysoki blondyn o lekko kręconych włosach, niebieskich oczach i

ujmującym uśmiechu. Był filarem międzyszkolnego koła teatralnego.

Chociaż doskonale znano jego możliwości gawędziarskie, nigdy nie

można było po nim poznać, czy mówi serio, czy żartuje. Akurat opowiadał

o swoim pobycie w Szkocji, żałując, że nie dane mu było zobaczyć Nessie.

- Ja już ciebie przejrzałam - stwierdziła Sylwia List, również z IV B,

długowłosa brunetka o piwnych oczach, jedna z najurodziwszych

dziewczyn liceum; sprawowała funkcję redaktora naczelnego szkolnego

miesięcznika. - Jeśli kłamiesz, to z klasą, a jeśli mówisz prawdę, nie jesteś

tak interesujący.

- Czyżby? - zapytał Filip. - Cóż, niedobrze, gdy dziewczyna przejrzy

chłopaka. Niedobrze dla dziewczyny.

- I tak cię lubimy z tym twoim panta rhei, bujaniem w obłokach i

cygaństwem - rzekła Teresa Lipska z IV G, też pasjonująca się teatrem.

- Czym dalej się w życiu zajedzie? - zastanowił się Filip. - Szarą

prawdą czy kwiecistym kłamstwem? Pomijając drobiazg, że prawda nie

zawsze bywa szara, a kłamstwo kwieciste.

- Zależy dokąd kto jedzie - powiedziała Sylwia.

- Wszyscy zmierzamy w jednym kierunku - stwierdził. - Prosto do

sławy, gdziekolwiek ona czeka i cokolwiek gotuje. To jedyny cel, który się

liczy. Jeżeli ktoś myśli inaczej, to znaczy, że oszukuje samego siebie.

Prawda wylezie prędzej czy później, ona tylko nieraz jest pisana

sympatycznym atramentem.

Jeszcze parę osób z tej grupy zajmowało się w liceum czymś więcej

niż jedynie edukacją - Andrzej Koczorowski z IVA i Wojtek Pelczarski z

III F byli członkami zespołu muzycznego, a Ewa Morska z IV E

pracowała z Sylwią w miesięczniku. Pozostali interesowali się wyłącznie

nauką, nauką i jeszcze raz nauką, a pod koniec semestrów zawężali swoje

zaciekawienie tylko do specjalistycznej wiedzy medycznej, poszukiwali

bowiem środka na delirium tremens, ale dotyczące jedynie części ciała, w

której początek biorą nogi.

- Zostawmy na chwilę rozgadanych licealistów. Nim dotrą na

miejsce, będziemy już znali trzy inne osoby, którym w tej opowieści

przypadną naprawdę znaczące role.

* * *

Dyrektor liceum nazywał się Stefan Burczyński. Był dobiegającym

pięćdziesiątki grubawym mężczyzną z orlim nosem i krzaczastymi

brwiami. Nosił przydomek Burczymucha.

Jedynie pod osądem uczniowskiej braci pozostaje ocena trafności

doboru pseudonimów swoim nauczycielom i wychowawcom, którzy

wręcz nie mają prawa bez nich istnieć, a jedno jest oczywiste - podobnie

jak z butami, muszą pasować.

Czteropokojowe mieszkanie dyrektora mieściło się na pierwszym

piętrze południowego skrzydła budynku. Dodatkowe drzwi w korytarzu

prowadziły do jego gabinetu, tak że nie musiał opuszczać gmachu, by

znaleźć się w pracy.

Mimo popołudniowej pory Burczyński siedział w gabinecie i

przeglądał różne papiery. Gdy zza otwartego okna doszły go podniesione

głosy i śmiech, podszedł do niego i wyjrzał. Na widok licealistów twarz

mu pojaśniała. Z lubością westchnął.

* * *

Piętro niżej przy oknie w swoim mieszkaniu stał kierownik internatu

Aleksander Wroński, szczupły mężczyzna o surowym wyrazie twarzy.

Liczył nieco ponad pięćdziesiąt pięć lat, szpakowate włosy miał

mocno przerzedzone, a pod prostym nosem krótko przystrzyżony wąsik.

Mówiono na niego Gapek.

Wroński także patrzył na idącą grupę. Żałośnie westchnął na myśl o

problemach związanych z kierowaniem internatem, zamieszkiwanym

przez osiemdziesiąt dziewczyn i trzydziestu pięciu chłopaków.

* * *

Kolejne piętro niżej, już w suterenie, inny mężczyzna stał przy oknie

służbowego mieszkania, niestety zakratowanym jak w więzieniu. I on

spoglądał na licealistów. Ponieważ okno wychodziło na drogę wiodącą do

głównego wejścia w skrzydle południowym, został przez uczniów

dostrzeżony.

- Dzień dobry, panie woźny! - usłyszał gromkie pozdrowienie. Jan

Szczygieł ciężko pokiwał głową. Woźny, ślusarz, elektryk, hydraulik,

palacz co., szklarz, stolarz (na liście płac tak ładnie to nie wyglądało),

słowem, złota rączka, bez której gmach ten chybaby nie funkcjonował

należycie. Był parę lat starszy od Wrońskiego, tęgiej postury, z twarzą

pooraną bruzdami niczym uprawne pole. Mieszkał samotnie. Wprawdzie

woźny nie zaliczał się do personelu pedagogicznego, ale też nosił

przydomek, naturalnie stosowny do rangi, mianowicie - Odkurzacz.

Skupił wzrok na jednym licealiście.

- Strzelec... - mruknął z zacięciem.

Po chwili wesoła grupa znalazła się w budynku.

- Witaj, kuźnio drudytów! - zadudniło nagle w uszach woźnego.

- Jakich eradytów? - zdziwił się i uświadomił sobie, że gmach

gwałtownie nabrał życia.

ROZDZIAŁ II

- Sławek! - ryknął Filip.

- Filip! - ryknął Sławek.

Dopadli do siebie i zaczęli się ściskać. Jakkolwiek różnili się pod

wieloma względami, stanowili parę wspaniałych przyjaciół. Sławek Krzyk

z IV B - wysoki, dobrze zbudowany, o czarnych, kędzierzawych włosach -

nie należał do orłów w nauce, znacznie pewniej czuł się na boisku

sportowym. Był siatkarzem numer jeden reprezentacji liceum.

Cała grupa stała w obszernym holu na pierwszym piętrze i z

widocznym utęsknieniem wdychała atmosferę szkolnych murów, jakby

było w niej coś cudownie ożywczego.

- Słuchajcie - rzekł Sławek, gdy opadły pierwsze emocje - ekstra

wiadomość nie powinna długo czekać: mamy nową polonistkę!

Młodziutka, świeżutko upieczona, prosto z rusztu.

- Zdrowa? - rzucił Wojtek.

- Nie wiem, nie badałem, nie widziałem. Tylko słyszałem.

- Wojtek! - syknęła Sylwia. - Co oznacza twoje „zdrowa”?

- To, co twoje... czy nie jest chora. - Widząc jej ironiczne spojrzenie,

dorzucił: - Żebym tak nie trafił do budy, nic złego nie miałem na myśli!

- Rzeczywiście - roześmiała się Sylwia i skinąwszy na Teresę,

podniosła swoją torbę.

Rozeszli się.

* * *

Internat nie stanowił enklawy. Na pierwszym piętrze pomiędzy

skrzydłami mieściło się osiem czteroosobowych pokoi, w których

mieszkały najstarsze licealistki. Wzdłuż nich, od strony dziedzińca, biegł

szeroki jasny korytarz, kończący się po obu stronach obszernym holem. W

skrzydle północnym oprócz sal lekcyjnych była stołówka, a w skrzydle

południowym biblioteka i biura administracji. Reszta pomieszczeń

internatu żeńskiego zajmowała drugie piętro w skrzydle północnym oraz

kilka sal między skrzydłami. Z kolei internat męski w całości mieścił się

na drugim piętrze skrzydła południowego.

Wprawdzie życie internackie jest obwarowane murem zakazów i

nakazów - niewątpliwie bardziej obostrzonych niż w rodzinnym domu,

gdzie twardą rękę ojca amortyzuje miękka dłoń matki - ale ma pewien

specyficzny urok, którego w domowych pieleszach się nie znajdzie i do

którego się tęskni po długich, nawet najwspanialszych wakacjach. Tu

przyjaźń jakby pełniej smakuje, samodzielność jest wyższa w cenie, a do

obowiązku podchodzi się z zadziwiającą lekkością, wreszcie ryzykancki

krok pachnie tak jak powinien. Młody człowiek szybciej dojrzewa w takiej

zbiorowości, niż w przyjemnym ciepełku domowego ogniska.

- Co się stało Sylwii? - zastanawiał się Wojtek tarmosząc swoje

sterczące jak druty ciemne włosy. - Wrażliwa niczym zakonnica na

przepustce.

- Po prostu przypomniałeś jej, że ona także ma klasę - powiedział

Filip.

- O tak! - pisnął Adam Wesoły z III F.

- Nawet Crescentini zna się na rzeczy - zaśmiał się Sławek.

- Jaki Crescentini? - dopytywał się Adam, nadworny fotograf liceum

i miesięcznika. Był dość nieśmiałym chłopakiem w osobistych kontaktach

z dziewczynami. Inteligentny niewysoki szatyn, momentami dowcipny, ale

w rozmowie z dziewczyną, jeżeli mu się podobała, nie umiał się zdobyć na

stanowcze słowa. To, co wydobywało się z jego ust, miało barwę

śpiewnego sopranu. Wstydził się tego. Po pierwszych niepowodzeniach w

zdobywaniu dziewczęcych serc popadł w kompleks.

- Crescentini był włoskim śpiewakiem operowym z czasów

Napoleona - wyjaśnił Andrzej.

- Co ja mam z nim wspólnego? Przecież ja nie śpiewam, no nie? O

co ci chodzi, palancie? - Adam zwrócił się do wyższego o półtorej głowy

Sławka.

- Aha, zapomniałem, że nie śpiewasz.

- Jak to zapomniałeś?! Co tu miałeś zapomnieć!

- Człowieku, czy pamięć to sekretarka?

Centralną częścią internatu męskiego, nie ze względu na

usytuowanie, była umywalnia - istne targowisko próżności, bazar, giełda,

ring bokserski w razie potrzeby, wreszcie sala tronowa, gdzie najmłodsi

uczniowie stawali niekiedy do raportu przed wszechwładnym szefem

samorządu internackiego, czyli seniorem.

Seniorem internatu męskiego był Filip Strzelec.

* * *

Sylwia i Teresa już się aklimatyzowały w pokoju numer osiem,

pierwszym pomieszczeniu od strony holu w skrzydle południowym. Pokój

był urządzony skromnie - cztery metalowe łóżka, dwie duże dwudrzwiowe

szafy, stół, cztery krzesła i stolik przy oknie, który służył do przyrządzania

posiłków, a na ścianie dwa marne obrazy i kalendarz.

- Wojtek ma zboczoną wyobraźnię - powiedziała Sylwia i

przewróciła karty kalendarza na wrzesień. - Zdrowa!... Co my jesteśmy?

Klacze na wybiegu?

- Wszyscy tak nas widzą - rzekła Teresa zajęta rozpakowywaniem

bagażu. - Filip też.

- O nie, on jest inny.

- Kochasz Filipa? - Teresa spojrzała na nią dociekliwie.

By ukryć zakłopotanie, Sylwia stanęła przy otwartym oknie.

Zakochana w matematyce, patrzyła na świat uważnymi oczami i miała w

nim niemal wszystko poszufladkowane zgodnie ze zdrowym rozsądkiem.

Zazwyczaj wiedziała, do której szuflady zajrzeć w takiej czy innej

sytuacji. I musiało grać. Choćby nie grało.

- Już w kwietniu zaczęłaś na niego łakomie zerkać.

- A ty kochasz Andrzeja? - zapytała Sylwia.

- Wydaje mi się, że tak.

Popatrzyły na siebie ciepło. Wkrótce drzwi otworzyły się i weszła

trzecia lokatorka „ósemki”, Monika Kemnitz z IV C, blondynka z

uroczymi dołeczkami w policzkach.

- Cześć, dziewczyny!

- Rany, Monia, aleś ty opalona!

* * *

Adam wychodził z toalety na parterze, gdy zobaczył przyjeżdżającą

Dorotę Poświat, koleżankę ze swojej klasy, szczupłą brunetkę z

warkoczem.

- Cześć, Adam!

- Dorota! Cześć!... Ale urosłaś!

- Co?! - Przystanęła, postawiła walizkę i odetchnęła.

- Urosłaś - powtórzył.

- To te buciki na obcasie, zauważ, kotku - wyjaśniła poirytowana.

- Eh, ta twoja oryginalność wobec nas jest zniewalająca. Czy

naprawdę nie stać cię na coś wzniosłego?

- Wzniosłego?

- Jakiś szałowy komplement, a nie furmański okrzyk.

- Hm...

- No dobra, nie gwałć mózgownicy, bo za gwałt można siedzieć.

Pomożesz mi? Strasznie ciężka.

- Jasne. - Adam podszedł do niej i ochoczo chwycił walizkę.

- Tak, ciężka. Skąd miałaś w sobie siłę konia?

- Siłę konia. Och, Adam... Od ciastek. Wiesz, że uwielbiam ciastka,

lecz konia nimi nie nakarmisz.

Ruszyli w stronę schodów. Dorota mieszkała na pierwszym piętrze

pod „trójką”. I ona zaliczała się do osób, które mają na uwadze nie tylko

swój wizerunek w lusterku, ale sprawują konkretną i pożyteczną funkcję -

prowadziła kawiarenkę.

- Słyszałaś coś o niejakim Crescentinim? - zapytał nagle Adam na

półpiętrze.

- Crescentinim?! O tym włoskim śpiewaku?

- Tak.

- Co miałabym słyszeć? Opera mnie nie interesuje, a już na pewno

nie kastraci.

- Kastraci?! - Adam zmarszczył czoło.

- Crescentini był kastratem... Wiesz, czego nie miał. Adam przełknął

ślinę.

- Dorota! - Z góry zbiegł Filip; wziął ją za rękę. - Ale rozkwitłaś

przez wakacje! Nie do wiary! Możesz mi wierzyć, jesteś cudowna,

najpiękniejsza róża nie ma przy tobie nic do gadania. Jak tego dokonałaś?

- Tajemnica - odparła uwodzicielsko.

- Na to wygląda. Później pogadamy - dodał i klepnąwszy Adama po

plecach, zbiegł.

- Słyszałeś, Adam? - rozrzewniła się Dorota. - Kłamał czy mówił

prawdę, nieważne, ale powiedział to, co chciałam usłyszeć, co zresztą

pragnie usłyszeć każda dziewczyna. A ty mi mówisz, że urosłam!... Co to

ja jestem? Drożdżówka?

Adam w milczeniu doniósł walizkę do drzwi pokoju numer trzy.

- Dzięki - powiedziała Dorota. - Buźka!

- Drobiazg - mruknął i skierował się do internatu. W chwili gdy

skręcał na klatkę schodową, oddzieloną od holu wahadłowymi drzwiami,

ujrzał idącą Sylwię; w tym momencie wydała się mu wyjątkowo

atrakcyjna w jakby prowokująco nie dopiętej błękitnej bluzce. Rzecz dla

Adama niezwykła - zdecydował w mgnieniu oka. Przystanął, chwycił ją za

rękę i wyrzucił z siebie śpiewnie: - Sylwia, jesteś cudowna, najpiękniejsza

róża nie ma przy tobie nic do gadania. Jak tego dokonałaś?

- Odbiło ci? - wykrztusiła kompletnie zaskoczona.

- Jak pragnę zdrowia!

- Lekarz przyjmuje jutro od dziesiątej. Przepraszam, wołają mnie. -

Wywróciła oczami i wyminęła go. Będąc przed drzwiami pokoju,

dorzuciła: - Nie chciałam cię urazić.

I tyle ją widział. Pies z kulawą nogą i podwiniętym pod siebie

ogonem nie wzbudziłby takiego żalu, jak teraz Adam.

Powlókł się do internatu, gdzie akurat pojawił się kolejny licealista,

Hipolit Zamorski z IV B, kościsty brunet o niezgrabnych ruchach, który

bezskutecznie próbował pobić rekord żółwia na setkę. O wojsku mógł

gadać do znudzenia, ale nigdy nie znajdował wdzięcznego słuchacza.

Jeżeli jednak nie ględził o obronności kraju, był tolerowany przez

kolegów, mimo że miał nieszczególną cechę, nie bardzo pasującą do

przyszłego wojskowego, mianowicie nie potrafił utrzymać języka za

zębami, miał go dłuższy niż korytarz.

- Czołem, chłopaki! - ryknął dziarsko Hipolit. Wyraz „cześć”

zapodział się w jego słowniku, kiedy pilnie szukał „o” z kreską w wyrazie

„kula”. Postawił torbę, wyprężył się i przybił prawą dłonią do skroni.

- Oto przyszła podpora naszej armii! - wrzasnął Sławek. - Zdjęcie, w

ramkę i na ścianę! Cały Hipek.

ROZDZIAŁ III

Można się już zorientować, że mur oddzielający męską część

internatu od żeńskiej był w owym liceum zbudowany ze słów honoru

tudzież pobożnych życzeń, zaprawiony gęsto dobrą wolą. I słusznie. Do

czego bowiem komu wielkie fortyfikacje z uzbrojonymi po zęby

strażnikami na blankach? Gdy ktoś się uprze, to i samemu diabłu piekło

sprzeda, i anioła namówi do pobożności. Zresztą im surowsze reguły, tym

większa pomysłowość, aby je przechytrzyć.

Filip energicznie nacisnął klamkę i wszedł do żeńskiej „ósemki”. W

pokoju zastał Sylwię. Jej twarz momentalnie pojaśniała. Filip wyciągnął

spod pachy książkę i podał ją dziewczynie.

- Buszujący w zbożu - zachwyciła się. - Dotrzymałeś słowa.

- Zawsze dotrzymuję słowa.

Sylwia potrząsnęła głową, sprawiając wrażenie, jakby nie to pragnęła

usłyszeć. Filip usiadł przy stole. Zapadła kłopotliwa cisza.

- Kamila się zjawiła, tak? - rzekł zerkając na stojące przy szafie dwie

eleganckie walizki z brązowej skóry oraz stereofoniczny radiomagnetofon

Philipsa.

- Niestety. Znowu będziemy się z nią męczyć. Mamy jej powyżej

czaszki. Gdyby była inna...

W tym momencie drzwi się otworzyły i weszła Teresa z imbrykiem

pełnym wody, a za nią czwarta lokatorka tego pokoju, Kamila Traczyńska,

z tej samej klasy co Sylwia i Filip.

- Cześć, Fil! - zawołała Kamila.

- Cześć, Kama! O, zmieniłaś uczesanie.

- Filip jak zwykle spostrzegawczy - powiedziała zadowolona i

przygładziła ostrzyżone na chłopca brązowe włosy. - Dobrze mi w tej

fryzurze, prawda? Wszyscy mi to mówią. Cieszę się, że i tobie się podoba.

- Stwierdzenie faktu nie jest jego akceptacją - odrzekł.

- Syla, gdzie włożyłaś kawę? - zapytała Teresa zaglądając do szafy.

- Powinna być na trzeciej półce.

- Zostawcie - powiedziała stanowczo Kamila i przyklękła przy

walizce. - Takiej kawy nie piłyście. O, proszę, już zmielona... - Zastygła

widząc w ręku Teresy identyczną paczkę. - A to się zdarzyło!

Teresa i Sylwia wymieniły spojrzenia.

- Napijesz się naszej kawy, Kama? - zapytała słodko Teresa.

- Jasne - odparła sucho i zwróciła się do Filipa: - Co słychać w

wielkim świecie?

- Mój wielki świat na razie ogranicza się do globusa.

- Może akurat gdzieś byłeś. Zapytałam z uprzejmości.

- Wobec tego uprzejmość za uprzejmość. Gdzie ty byłaś w wakacje?

- W Anglii!

- Niemożliwe! - Filip wychylił się w jej stronę.

- Co tu niemożliwego?

- Przypuszczałem, że byłaś w USA.

- Do Stanów wybieram się w przyszłym roku - wyjaśniła skwapliwie.

- Rodzice już mi to obiecali w nagrodę za maturę.

- Hazardziści! - rzuciła Teresa. Kamila zacisnęła zęby.

- Długo... bawiłaś w Anglii? - zapytał Filip.

- Pięć tygodni.

- Spodziewam się, że angielski opanowałaś do perfekcji.

- Martwisz się o mnie?

- Bez przesady. Mam dość własnych zmartwień i ani mi się śni

dokładać twoich. Martw się sama. A teraz cię pocieszę. Ty byłaś w Anglii,

a ja w Szkocji. Siedem tygodni.

- Trujesz! - rzekła Kamila.

- Truję? Czy wyłącznie ty posiadasz patent na wojaże?

- Nie, ale... Gdzie dokładnie byłeś w tej Szkocji?

- Pod Bydgoszczą.

- Gdzie?! - Kamila znieruchomiała.

- Niedaleko Bydgoszczy leży wioska, Szkocja się nazywa.

- Czułam, że zalewasz! - Kamila z trudem opanowała śmiech. -

Tobie nie można we wszystkim wierzyć.

- Prawda, że zgadłem?

- Zgadłeś?

- Że cię pocieszę.

- Nie rozumiem - zdziwiła się Kamila.

- Rozumiem.

- Co rozumiesz?

- Że ty nie rozumiesz.

- Że ja nie rozumiem? - Kamila zachmurzyła twarz. - Aha...

rozumiem - dodała cierpko.

- Nie rozumiem.

- Czego nie rozumiesz?

- Że ty rozumiesz.

Kamila zacisnęła zęby i po sekundzie wybuchnęła:

- Czego się mnie czepiasz, do cholery!

- W porządku, remis - rzucił ugodowo.

* * *

Adam leżał w sypialni na łóżku i gawronił się w sufit. Zza ściany,

gdzie się mieściła umywalnia, dochodziły go rozmowy, lecz puszczał je

mimo uszu. Rozmyślał o Sylwii, o otrzymanym kopniaku. Komuś innemu

by tak nie powiedziała. Tylko jego, Adama, traktowała jak smarkacza. W

TYCH sprawach. Przez ten przeklęty głosik.

Odchrząknął. Nawet tego porządnie nie potrafił. Taki Filip jak

odchrząknął, to tynk ze ścian odpadał. Naraz wszedł Sławek.

- Czemu tak leżysz? Gębę masz jak niewypał, w każdej chwili

możesz wybuchnąć.

- Chociaż w czymś jestem mocny.

- Czym się gryziesz? - Sławek usiadł na łóżku obok i przesunął mu

otwartą ręką po szyi.

- Słuchaj, skubańcu - pisnął Adam. - O co ci chodziło z tym

Crescentinim? To był kastrat. Ośmieszyłeś mnie przed innymi.

Sławek przybrał pokutniczą minę.

- Jak mogłem cię ośmieszyć, skoro wszyscy wiemy, że wszystko

masz, tylko jeszcze małe. Na żartach się nie znasz?

- Za to ty się na nich znasz jak analfabeta na literach. Mógłbyś sobie

darować takie przystawki.

- W porządku. Adaś, Sylwia?

- Sylwia?

- Słyszałem twój start do niej. Elegancki jak z powieści. Ale nie łam

się. Nawet ja nie mam u niej szans.

- Ty chodzisz z Moniką - rzekł Adam z żalem.

- Pomijając to. Tylko jeden chłopak z tej budy mógłby mieć Sylwię.

- A on się do niej nie bierze.

- Któż potrafi zrozumieć Filipa? Artystyczna dusza pęta się innymi

drogami, nieosiągalnymi dla przeciętnego śmiertelnika.

* * *

Kamila zagryzała wargi i zerkała na wesołe koleżanki. Koleżanki,

nie przyjaciółki. Dotąd nie przekroczyła w internacie, gdzie mieszkała

dopiero od roku, progu między koleżeństwem a przyjaźnią, zwłaszcza w

„ósemce”. Wiedziała, że nie jest darzona sympatią, że uśmiechy pod jej

adresem to pozory pozorów.

- Z Anglii przywiozłaś ten sprzęt? - głos Filipa wyrwał ją z zadumy.

- Philipsa? Tak. Kupiłam go przy jakiejś okazji na Regent Street w

Londynie.

- Pewnie wyskoczyłaś do pubu na piwo, a wróciłaś z radiem -

zauważyła Monika.

- Och! - żachnęła się Kamila. - Co to za książka na twoim łóżku? -

zwróciła się do Sylwii. - Mogę zobaczyć?

- Jasne. - Podała jej.

- Salinger - przeczytała Kamila. - Buszujący w zbożu.

- Czytałaś? - zapytała Teresa.

- Nie czytuję wsiowych rzeczy. Odkąd zmarnowałam tyle czasu nad

Chłopami Reymonta, nabrałam obrzydzenia do wszystkiego, co kwiczy,

beczy, muczy i rośnie.

- Do zawartości szklarni swoich rodziców też nabrałaś podobnego

stosunku? - zapytał Filip.

Kamila zmieszała się i zaczęła popijać kawę.

- Dobrze by jednak było - odezwała się Sylwia - abyś przed

wyjazdem do Ameryki przeczytała tę książkę.

- Naprawdę? - Kamila wykrzywiła twarz, jakby siedziała na fotelu u

stomatologa. - Spróbuję. Chyba jeszcze nie wyrosłam z Kubusia Puchatka

- dodała z uległością wypełnioną nieśmiałą nadzieją na polepszenie

zażyłości.

- To nic złego - rzekł pojednawczo Filip - jeśli jednocześnie byś się

zachwycała Kubusiem Fatalistą...

Do pokoju weszła Dorota.

- Dowiedziałam się paru rzeczy o nowej polonistce - oznajmiła. -

Nazywa się Karolina Szatyńska, pochodzi z Poznania, jest wysoka,

szczupła, piekielnie zgrabna, bardzo ładna, ma długie do ramion

jasnoblond włosy...

- Jasny gwint! - parsknął Filip. - Czegoś takiego jedynie dziewczyna

mogła się dowiedzieć. A centymetry na wypukłościach?

- Nie podawali.

- Widziałaś ją? - dociekał Filip.

- Nie.

- No właśnie - zasępił się. - Już czwarty czy piąty raz słyszę o nowej

polonistce, a gdy zapytać, to nikt jej nie widział. Jeszcze trochę i będziemy

mieli Tartufa w spódnicy.

- Akt III, scena 2 - rzuciła rozbawiona Teresa.

- Jaki widzicie związek między Tartufem a tą polonistką? - zdziwiła

się Kamila.

- Pogłówkuj, Kama - powiedziała Dorota. - Jak ci szczęście dopisze,

może zgadniesz.

Kamila spojrzała na nią wrogo.

* * *

Aleksander Wroński wybrał się na obchód swojego

rozparcelowanego gospodarstwa tętniącego życiem ponad setki

wychowanków.

Dzisiejszego dnia internat pozostawał tylko pod jego okiem -

codzienne dyżury nauczycieli zaczynały się od jutra, pełnione od siódmej

rano do dziesiątej wieczorem. W porze nocnej do zwyczaju należały

dorywcze kontrole zarówno Wrońskiego, jak i dyrektora. A nawet

woźnego.

Na parterze spotkał Szczygła, który zakomunikował mu parę spraw,

po czym skierował się do szerokich schodów w skrzydle północnym

(licealiści nazywali je galerią - od dołu aż po drugie piętro ściany były

zapełnione obrazami; oleje, gwasze, akwarele i sztychy, taki mały

zwierzyniec malarstwa).

Po półgodzinie zapukał i wszedł do pokoju numer osiem.

- W małżeństwie wcale nie kuchnia jest najważniejsza, lecz sypialnia

- usłyszał akurat Sylwię.

- Dobry wieczór - rzekł, a po chóralnej odpowiedzi zapytał wesoło: -

Dlaczego tak sądzisz, Sylwio? Czy wiesz już coś na temat małżeństwa

jako takiego?

- Wyłącznie z powieści - odrzekła. - A pan psor jak uważa? Kuchnia

czy sypialnia?

Wroński, szczerze się roześmiał.

- Nie palimy się do małżeństwa - odezwała się Teresa.

- Jasne - potwierdziła Sylwia. - Małżeństwo to równanie z wieloma

niewiadomymi. Któż lubi takie równania?

- Ty niewątpliwie lubisz - powiedział kierownik.

- W tym przypadku będę ostrożna.

- Ładnie. Jak minęły wam wakacje?

- Ja byłam w Anglii! - wypaliła Kamila.

- Ty byłaś w Anglii... - powtórzył.

- Yes! - Yes... Toteż widać, bo nic się nie opaliłaś. A Monika, gdzie

tak ładnie się opaliła?

- Przy żniwach. Ciężko pracowałam.

- Zapewne. - Gdy parę minut później wychodził, powiedział: - Tak

naprawdę, moje drogie, w małżeństwie najważniejszy jest pokój

dziecinny. Dobranoc.

Poszedł do internatu męskiego. Już na klatce schodowej usłyszał

dobiegający stamtąd harmider.

- Panie psorze, podobno mamy nową polonistkę - rzekł Sławek,

kiedy Wroński opanował chaos i wymienił z chłopakami zdawkowe

uwagi.

- Tak. Martwisz się?

- Przeciwnie. Słyszałem, że jest superseksy.

- Superseksy... - westchnął Wroński.

- Które klasy będzie uczyła? - zapytał Andrzej.

- A do D.

- Fil! - rzucił Sławek. - Załapiemy się!

- Szatany - wzdychał kierownik.

- Podobno jest niezamężna - dociekał Sławek.

- Skąd wiesz?

- Dobre wieści szybko się rozchodzą.

- Dobre wieści - mruknął Wroński.

- Skoro jest taka ładna - odezwał się Adam - to jakim cudem nie

wyszła dotąd za mąż? Pewnie ma jakiś ukryty feler.

Wszyscy zaryczeli.

- Gdyby miała ukryty feler - pouczył go rzeczowo Wojtek - to byłaby

rozwiedziona.

- Panowie, do licha, czy już nie macie innych tematów? - Wroński

wydawał się zdegustowany.

- Pan psor ją widział? - atakował Sławek.

- Oczywiście. Mieszka obok mnie.

- I co?

- Co, i co?

- No, wie pan psor. - Sławek wykonał zagadkowy gest ręką. Wroński

przybrał marsowe oblicze, co zdarzało mu się równie często jak własne

imieniny.

- Ja wiem, lecz nie wiem, czy ty wiesz, że za kilka miesięcy czeka

cię matura.

- Jeśli dziewczyna warta grzechu, maturę można przełożyć - odrzekł

Sławek. - Czy będzie miała dyżury?

- Tak.

- Pięknie. - Sławek zwrócił się do Adama: - Nie zapomnij jutro

trzasnąć jej kilka zdjęć, a zaraz potem je wywołasz.

- Chyba cię pokręciło! - pisnął Adam. - Sam się trzaśnij!

- I o co tyle emocji? - uspokajał ich Wroński. - Wypalicie się

przedwcześnie. I na próżno.

- Nigdy nic nie wiadomo - rzekł Wacek Ryś z III A, lekko rudawy,

dobrze zbudowany chłopak; niewiele ustępował Sławkowi w siatkówce.

- W rzeczy samej - odezwał się Filip. - Bo my wciąż nie bardzo

wiemy, jak to właściwie jest: czy rozsądek trzyma za gębę emocje, czy

emocje trzymają za gębę rozsądek.

- Och, wy łotry. - Wroński podrapał się za uchem. - Dla was

powinno jedno być najważniejsze: uczciwie się uczyć.

- Tylko głupcy bywają uczciwi - rzekł ostrzyżony najeża Heniek z IV

A, trębacz szkolnej kapeli. - Człowiek rozumny jedynie stwarza pozory

uczciwości, gdyż wie, o co rzeczywiście toczy się gra w tym zakłamanym

świecie.

- Filozofia licealnego umysłu - skwitował pobłażliwie kierownik. -

Dość żartów. Filip, pozwól ze mną - dodał kierując się na korytarz.

- Wszystko w porządku?

- Tak. Nawet wywieszki z nazwiskami są już na szafach. Wroński

omiótł wzrokiem długi korytarz w kształcie litery L, gdzie przy ścianach

stały dwudrzwiowe szafy, po czym zajrzał do sali pierwszoklasistów i

wdał się z nimi w pogawędkę.

ROZDZIAŁ IV

Aula mieściła się w skrzydle północnym na drugim piętrze, w

sąsiedztwie pomieszczeń internatu żeńskiego, i była wypełniona do

ostatniego miejsca. W pierwszym rzędzie siedzieli nauczyciele. Na

podium stał dyrektor Stefan Burczyński i wygłaszał przemówienie

inauguracyjne.

Filip i Sławek zaszyli się w głębi; sprawiali wrażenie znudzonych

gadaniem dyrektora. Wreszcie rozległy się oklaski.

- Teraz - podjął dyrektor - chciałbym przedstawić panią magister

Karolinę Szatyńską. Pani magister będzie uczyła języka polskiego w

klasach A, B, C i D.

- Nareszcie coś dla nas - ożywił się Sławek. - Fil, siedzi obok

Pudernicy.

Wszyscy skierowali wzrok na powstającą nauczycielkę, która

odwróciła się i ukłoniła.

- Rany - jęknął przeciągle Sławek - ale panienka! Chryste!

Niemożliwe, by mnie czegoś nauczyła. Przecież przy niej nie będzie

mowy o nauce! Co o niej myślisz, Fil?

Siedząca przed Sławkiem Teresa zaniosła się śmiechem.

- Co tu myśleć? - odparł Filip. - Trzeba działać.

- Święte słowa.

- Sławek, jesteś bezczelny! - syknęła Monika zerkając na niego z

zacięciem. - Tak od razu cię wzięła?

Sławek położył uszy po sobie.

- Piękne kobiety nie powinny być nauczycielkami w szkołach

średnich - szepnął Andrzej do Filipa.

- A piękni mężczyźni? - rzuciła Sylwia do tyłu.

- To już wasz problem - odparł Filip.

* * *

Obiady w internacie w dni powszednie podawano o trzeciej, a w dni

wolne o pierwszej. Ze stołówki korzystali też nauczyciele, zwłaszcza

mieszkający w szkolnym gmachu.

Filip i Sławek wychodzili z internatu, gdy z dołu dobiegły ich dwa

głosy. Jeden dobrze znali, należał do nauczyciela fizyki, Zenona Korzenia,

a drugi, kobiecy, stanowił dla nich zagadkę.

- To ona - szepnął Sławek. - Ta nowa!

Przyjaciele zatrzymali się na półpiętrze, przyglądając się

nauczycielskiej parze, która zniknęła za drzwiami wahadłowymi i

skierowała się do stołówki. Poszli jej śladem.

- Ale ma nogi - westchnął tęsknie Sławek i przegarnął włosy. -

Wspaniałe. I ta figura, widzisz?... Czy ten kapeć będzie się do niej

przystawiał? Popatrz, jak jej bajeruje. Pewnie dziesięć lat mu ubyło, bo

przestał się garbić... Co mu wystaje zza kołnierzyka marynarki?... Ach,

wieszaczek, urwany. Już myślałem, że to kij, który sobie wstawił w

kręgosłup.

Filip milczał.

- Wiesz - ciągnął Sławek - że Adam nie chce dziś wywołać filmu z

porannej imprezy? Zawziął się jak rasowy kozioł w swojej flagowej cesze,

jeszcze wała mi pokazał.

Filip milczał.

- Widok tej ślicznotki nagle mnie oświecił, że jestem bardziej

dojrzały aniżeli wyglądam - gadał niestrudzenie Sławek. - Mam zamiar ją

poderwać. Co ty na to?

Filip ciągle milczał. Weszli do stołówki i usiedli na swoich stałych

miejscach. Nie było tu zwyczaju, że każdy indywidualnie podchodzi do

okienka. Poszczególne rzędy miały swoich dyżurnych, którzy je

obsługiwali, dyżurni zmieniali się co tydzień.

Tak się złożyło, że Filip siedział twarzą do polonistki. Ponieważ

stoliki nauczycieli stały na podwyższeniu, doskonale ją widział.

Wyzwanie losu?

Takiej miłości każdy młodzian czeka, tak być kochana chce każda

dziewczyna; czemuż w najświętszym z popędów człowieka tkwi tak

straszliwego cierpienia przyczyna?

Bo dlaczego ni z tego, ni z owego przypomniały mu się te płonące

ogniem linijki? Tutaj, przy pierwszym obiedzie.

Wydawało mu się, że właśnie rodzi się w nim jego uwielbiany

bohater, Werter. A także wydawało mu się, że ma na sobie nie zieloną

koszulę w kratę i dżinsy, lecz żółtą kamizelkę i niebieski frak. Ale nie

chciałby skończyć tak jak Werter. Cokolwiek się wydarzy.

Cokolwiek się wydarzy?... Nawet nie był zatrwożony bezczelnością

swoich marzeń, tak gwałtownie i dalece zabrnął w przyszłość, widząc

siebie na ścieżce dochodzącej do drogi, którą kroczy ta urocza istota o

powabnym głosie.

Jej imię również mu się podobało. Chociaż nie zamienił z nią słowa -

urzekła go. Wręcz doznał szoku. Że jest starsza o parę lat? Że jest

nauczycielką? Że będzie go uczyć?... Wzruszał na to ramionami.

Cokolwiek się wydarzy. Wiedział już jedno - któregoś dnia stanie na jej

drodze, a ona chcąc nie chcąc będzie musiała się zatrzymać. Reszta w ręku

losu.

- Wyjątkowo ponętna - rozmarzył się Sławek spozierając na

polonistkę.

- I ma ładny uśmiech - zauważył Andrzej.

- Zmysłowy - dorzucił Wojtek. - O, spójrzcie, jak słucha Gapka!

Diabła tam!... Ona nie na nasze apetyty.

- Na nasze, na nasze - pospieszył Sławek z buńczucznym

zapewnieniem. - Startuję do niej! Miesiąc, najwyżej dwa - i zacznie jeść

mi z ręki.

- A ta buda przemieni się w Uniwersytet Jagielloński - mruknął z

sąsiedniego stolika Wacek.

Sławek parsknął lekceważąco i spojrzał na Filipa, który odłożył

widelec i wziął kubek z kompotem truskawkowym.

- Fil - rzekł - zjadłeś własny ozorek czy cię zatkało? Zdaje się, że ten,

który załatwił Cezara, jak mu tam... Brytan...

- Brutus! - poprawił go Wojtek.

- O, Brutus... Więc on musiał mieć podobną minę, gdy kombinował

nad mordem. Masz już jakiś plan?

- Uważasz, że bez planu ani rusz? - zapytał Filip.

- Na kiwnięcie palcem chyba nie przyleci - powiedział Andrzej.

- Fil, rzuć konkretnym słowem - rzekł Sławek.

Filip wzruszył ramionami. Parę minut później czwórka przyjaciół

wstała od stołu. Filip nie omieszkał zerknąć na polonistkę. Kiedy

zauważył, że i ona zahaczyła wzrokiem o niego, serce gwałtowniej mu

zabiło, mimo iż doskonale wiedział, że jej spojrzenie było czysto

przypadkowe, nie zawierało najmniejszego ładunku emocjonalnego. Gdy

odwróciła głowę i po chwili ponownie na niego zerknęła, błyskawicznie

znalazł się na posterunku - wbił się hardo spojrzeniem prosto w jej oczy.

Czekał. „Kto kogo przetrzyma?” - rzekł w duchu wojowniczo. Sekundy

płynęły. Wyraz twarzy nauczycielki był obojętny. Wreszcie spokojnie

odwróciła się i uśmiechnęła do Wrońskiego.

ROZDZIAŁ V

Seniorką internatu żeńskiego była Lucyna Zajączkowska z IV B,

brunetka o rumianych policzkach i włosach związanych w koński ogon.

Nie została obdarzona przez naturę zbyt dużym poczuciem humoru.

Traktowała swoją funkcję wyjątkowo poważnie, energii jej nie brakowało,

w kryzysowych sytuacjach mogłaby wspomagać pobliską elektrownię.

W największej żeńskiej sali prowadziła już zebranie z nowo

przyjętymi do internatu licealistkami. Dzięki jej troskliwości te

zaciekawione i jakby nieco przestraszone dziewczyny stopniowo

pojmowały, że ponownie znajdują się najniżej w szkolnej hierarchii,

podczas gdy trzy miesiące temu, w swoich podstawówkach, uważały się za

elitę. Lucyna czytała im regulamin internatu, komentując każdy punkt.

Kropki nad „i” wolała stawiać osobiście.

- Czy są pytania, dziewczęta? - rzekła na koniec, unosząc dumnie

podbródek i rozglądając się po znudzonych twarzach. - Żadna nie ma

pytań?... Wszystko zapamiętałyście? No?... O co ty byś chciała zapytać? -

zwróciła się do pierwszej z brzegu.

- O nic.

- A ty?

- O nic.

- No, a ty?

- O nic.

- Hm, dziwne... Kiedy ja byłam na waszym miejscu, dziewczęta, to

dziesięć razy o coś się pytałam.

- Raz nie wystarczyło?

Lucyna zastygła, pojmując niefortunność swojego sformułowania, co

sprytnie wykorzystała jedna z pierwszoklasistek, ta najbardziej znudzona.

Nie potrafiąc się odciąć, wstała i ruszyła do drzwi, w których od paru

chwil cicho stał Wroński.

- Lucyno - powiedział do niej, gdy wyszli na korytarz - widzę, że

szybko działasz.

- Tak, panie profesorze. O autorytet trzeba zadbać od razu, panie

profesorze. - Należała do tych, którzy słowo „profesor” wypowiadają z

namaszczeniem i przy każdej okazji, podczas gdy większość licealistów

wymawiała je z prędkością odrzutowca, stąd słyszało się po prostu „psor”.

- Oczywiście - przyznał nieco ironicznie. - Właśnie widziałem, jak to

się robi.

Zamieniwszy z nim jeszcze parę słów, poszła do salonki (tak

nazywano jedyny dwuosobowy pokój w internacie), gdzie mieszkała z

Mariolą Plisiecką z IV C, szatynką o lekko zadartym nosie. Mariola leżała

na łóżku i przeglądała gazetę.

- Już jesteś w transie? - rzuciła Mariola żartem.

- Czy wiesz, jaka przemądrzała jest jedna z tych nowych?

- Sprytna?

- Zaraz sprytna! Przemądrzała. Już je przypilnuję, wszystkie. Jak im

popuszczę, to się tak rozbisurmanią, że rady sobie z nimi nie dam. Będą mi

pyskować na każdym kroku, widząc we mnie tę głupią Millerową od tego

idioty Szwejka.

- Daj im pożyć, mają tu przed sobą parę lat. Czasem myślę, że ty w

genach masz zakodowaną podwójną osobowość.

- O co ci chodzi?

- O nic.

Mimo różnic poglądów w rozmaitych sprawach, a zwłaszcza w

jednej, o której Lucyna wolała nie rozmawiać, dobrze się Marioli z nią

mieszkało. W przeciwieństwie do niej Lucyna pochodziła z bogatej

rodziny, toteż Mariola skwapliwie korzystała z tłustych wałówek, których

Lucynie nie brakowało.

* * *

Filip wszedł do umywalni, gdzie sine obłoki papierosowego dymu

wisiały niczym chmury grożące deszczem, i rozejrzał się za

pierwszoklasistami.

- Zwołaj młodych - zwrócił się do jednego z nich, rudowłosego.

Oczekując przysiadł na brzegu umywalki i zaczął się przysłuchiwać

Sławkowi, który opowiadaniem dowcipów skupiał na sobie uwagę grupy

chłopaków. Gdy nowicjusze stanęli w wyczekujących pozach przed

Filipem, rzekł: - Nazywam się Filip Strzelec, jestem z IVB, a tutaj pełnię

funkcję seniora, to znaczy...

- Wiemy, wiemy...

- Świetnie. Gdzieś na korytarzu wisi regulamin, więc przy okazji

rzućcie na niego okiem. To wszystko.

Pierwszoklasiści popatrzyli na siebie jakby zawiedzeni, że tak

obcesowo zostali potraktowani. Zamiast spodziewanego wojskowego

drylu, zapachniało im atmosferą pikniku. Po dwóch minutach wrócili.

- Tam nigdzie nie ma żadnego regulaminu! - powiedział rudowłosy

Jarek Słowik.

- Nie ma? - Filip machnął ręką. - Dobra, jak się znajdzie, to sobie

przeczytacie. Albo zwróćcie się do Odkurzacza, on wam wyrecytuje

regulamin z pamięci - dorzucił żartem i podszedł do Sławka.

Pierwszoklasiści się rozproszyli.

* * *

- Muszę ci powiedzieć - skarżyła się Kamila Lucynie - że Sławek i

Filip już działają mi na nerwy. Zresztą nie tylko oni.

- Z Filipa jest niezły ananas. Też za nim nie przepadam. A Sylwia,

Monika czy Teresa?... Na twoim miejscu bym się nimi nie przejmowała.

- To tak się mówi - westchnęła Kamila.

Obydwie licealistki spacerowały nad jeziorem i rozmawiały o swoich

problemach, niebłahych, w jakie obfituje życie w każdej zbiorowości,

gdzie jednostka jest zaledwie trybikiem w maszynerii poruszanej

najogólniej mówiąc mocą etyki.

Naraz umilkły. Dostrzegły idącą od strony miasta polonistkę.

- Naprawdę ładna - zauważyła miękko Kamila.

Lucyna wyostrzyła wzrok. Akurat nie była w nastroju do

wyszukiwania mankamentów urody u... tej Szatyńskiej, cierpliwości, z

czasem wszystko się wypatrzy, choćby oddech nieświeży się wyczuje.

- Ciekawe, dlaczego nie jest mężatką - mruknęła. - Dyplom pewnie

otrzymała na piękne oczy.

- Och, co to nas obchodzi? - zdziwiła się Kamila.

- Właśnie!

* * *

Adam nie byłby sobą, gdyby niemal każdej wolnej chwili nie spędzał

w ciemni, w swoim królestwie światła i cienia, gdzie panował od roku.

Dziedzina fotografii miała jeszcze przed nim pewne tajemnice, ale on był

ich niestrudzonym tropicielem, żadnej nie przepuścił, gdy mu się pod rękę

nawinęła.

Nikomu, zwłaszcza Sławkowi nie mówił, że ma zamiar wywołać

film i zrobić odbitki z porannej uroczystości. Już widział jego chciwe,

złodziejskie spojrzenie, kiedy przesunie mu przed oczyma wachlarzem

zdjęć polonistki.

Zresztą sam Adam był pod wrażeniem nowej nauczycielki i pragnął

się przekonać, jak bardzo jest fotogeniczna - drzemiąca w nim dusza

profesjonalisty odezwała się potężnym, władczym głosem. Głosem, nie

głosikiem.

Wreszcie skończył. Gdy wziął zdjęcia i zbierał się do wyjścia,

pojawił się Szczygieł. Woźny miał na sobie szary fartuch roboczy, w

którego górnej kieszonce tkwiły zwykle dwa albo trzy długopisy, a na

głowie beret z antenką, też nieodłączny rekwizyt jego służbowego ubioru.

Co do beretu, sprawa była jasna, licealiści tego nie komentowali. Lecz

długopisy?... Niektórzy uważali, że i jeden byłby dla woźnego aż nadto, w

końcu do prostej pracy fizycznej nie jest potrzebny przyrząd służący

wytężonej pracy umysłowej.

- Widzę, chłopcze, że już wziąłeś się do roboty - rzekł.

- Ona sama jest zbyt leniwa, żeby się wzięła - pisnął Adam. Woźny

poprawił na nosie okulary w rogowej oprawie, zmierzył go podejrzliwie

wzrokiem i oparł się o stół, na którym stał powiększalnik i kuwety.

- Pewnie, chłopcze, pewnie. Ty przynajmniej jesteś porządny, nie to

co inni. I spokój tu z tobą, i w ogóle...

- A tak mniej więcej, panie woźny, co pana boli?

- Co? - Szczygieł zacisnął zęby i zmierzył Adama sondujące - Ten...

Filip już mi zdążył podpaść.

- On zawsze był szybszy od samego siebie. Dla niego prześcignięcie

E=mc2 to pestka. Co tym razem wywinął?

- Ano przysłał do mnie tych smarkaczy z pierwszej klasy, żebym ja,

woźny zapoznał ich z regulaminem internatu! A wiesz, chłopcze, jak mi

powiedzieli?... „Panie odkurzacz”!

Adam z trudem zachował powagę.

- Mocno mi się wydaje - podjął Szczygieł drapiąc się w skroń - że

zanosi się na ciężki rok. Radziłbym niektórym mieć się na baczności. A

jak ci wakacje minęły?

- W porząsiu.

- Aha, słuchaj... Co to jest kuźnia erudytów?

- Hę?

- Kuźnia erudytów.

- Nie wie pan, co to jest kuźnia?

- To wiem. A to drugie?

- Erudyta, panie woźny, to człowiek wykształcony w jakiejś branży,

na przykład w... ślusarskiej.

- Uhm...

* * *

Nauka własna uczniów w dni powszednie obowiązywała od piątej

trzydzieści po południu do dziewiątej wieczorem, z półgodzinną przerwą

kolacyjną o siódmej. Dziewczyny i chłopaki uczyli się oddzielnie, głównie

w salach lekcyjnych. Jedynie licealistki mieszkające na pierwszym piętrze

mogły się uczyć w pokojach. No i Lucyna z Mariolą miały taki przywilej.

Chłopcy z trzecich i czwartych klas mieli naukę własną razem, w IV B,

największej sali na pierwszym piętrze w skrzydle północnym.

Oczywiście tego dnia nie było mowy o żadnej nauce. Skoro nawet

największy internacki kujon, Hipolit, siedział jak wzorzec próżniactwa i z

upodobaniem oglądał swoje skórzane buty na wysokim obcasie, musiało to

o czymś świadczyć. Kujon, lecz do orłów nie należał i sam zachodził w

głowę, jak to możliwe; no bo tyrał jak wół, a wynikami lokował się gdzieś

między osłem a baranem.

Czwartoklasiści rżnęli w karty. W pewnej chwili drzwi się otworzyły

i z triumfującą miną wszedł Adam. W ręku trzymał plik zdjęć.

- Chryste, Adaś! - zawołał Sławek, rzucił karty i dopadł do niego. -

Pokaż no! - Wyglądał przy nim jak doberman przy ratlerku. Wyszarpnął

mu zdjęcia. - Rany boskie, chłopaki! Nasze cudo! Fil, zobacz... Jezuuuu...

Filip był ostatnim, który się ruszył z miejsca. Zdjęcia wędrowały z

ręki do ręki i każdy miał jakiś komentarz, poza Filipem. Zachwycano się

urodą polonistki.

- Nadaje się prosto na pierwszą stronę „Przyjaciółki” - orzekł Hipolit.

- Tak jak ty prosto na generała - warknął Sławek. - Hipek, człowieku,

tu sam „Playboy” musiałby się najpierw nisko przed nią zgiąć i ze trzy

razy uderzyć czołem o glebę, a dopiero potem grzecznie zaproponować

swoje podwoje, oczywiście pobrzękując odpowiednio wysokim złotym

tonem.

- Wy tępaki! - pisnął Adam. - Tak się znacie na dziewczynach, jak ja

na szydełkowaniu! Jeden robi z niej kurę domową, a drugi luksusową

idiotkę. Głąby kapuściane, trochę zastanowienia w spojrzeniu na tę

fascynującą i zmysłową twarz. Potraficie w ogóle dostrzec takie

subtelności?... Idźmy na kompromis, panowie. „Vogue” czy „Marie

Claire” byłyby tu w sam raz!

Zapanowała cisza, jak makiem zasiał. Wszyscy spoglądali na

małego, niepozornego Adama niczym na wyrocznię. A Filip, zwinąwszy

dyskretnie jedno zdjęcie, wyszedł na papierosa.

W internacie w głębi korytarza dostrzegł Marka Heimanna z III G,

perkusistę, który manipulował przy kłódce jednej z szaf i sarkał pod

nosem.

- Co tak się męczysz? - zapytał Filip. Marek wzdrygnął się.

- Nie mogłem zamknąć kłódki - odparł.

Filip wszedł do sypialni, rzucił się na łóżko i zaczął się wpatrywać w

zdjęcie polonistki.

* * *

Woźny Szczygieł kręcił się w kotłowni, mieszczącej się w skrzydle

północnym. Był tu dobrze wyposażony warsztat ślusarsko-stolarsko-

elektryczny, gdzie często pracował. A o to, by mu pracy nie brakowało,

dbali licealiści.

Właściwie niczemu już się w tej szkole nie dziwił, a ładnych

dwadzieścia lat tu pracował. Ilekroć jednak udawało mu się schwytać

ucznia czy uczennicę na gorącym uczynku, najczęściej na piciu alkoholu,

skrzętnie meldował dyrektorowi Burczyńskiemu, nie Wrońskiemu.

Cenił kierownika, ale uważał, że on zbyt łatwo się rozczula nad

dziewczęcymi łezkami i chłopięcą pokorą, że ma serce równie twarde jak

kalafior po ugotowaniu. No, może łezki istotnie potrafią rozmiękczać, a

przy okazji zwodzić. Lecz chłopięca pokora?!... Akurat chłopięca! Byki

takie niejedni, że tylko im popuścić. Jak choćby ten Sławek Krzyk, drań

numer dwa po Filipie. Albo Andrzej i Wojtek - numery trzeci i czwarty na

czarnej liście woźnego.

Toteż licealiści lubili Szczygła, tak jak można lubić zepsuty

odkurzacz.

* * *

Po kolacji w niedużym pomieszczeniu w suterenie zebrał się zespół

muzyczny. TuMaNy - nazwa ta była tyleż dziełem przypadku, co

wściekłości woźnego. Salka muzyczna sąsiadowała przez ścianę z jego

mieszkaniem. Gniewne, iście fredrowskie zawołania Szczygła w stylu:

„Grajcie, tumany, ciszej nieco!” odniosły skutek najmniej przez niego

oczekiwany.

Szefem zespołu był Andrzej, saksofonista i klarnecista. Gdy czwórka

chłopaków muzykowała w najlepsze - wszedł Filip.

- Zaraz wam pomogę grać, zbliża się mój instrument - powiedział i

usiadł obok Wojtka, pianisty, którego lewa ręka dorównywała prawej w

talencie muzycznym.

Wszyscy od razu się zorientowali, w czym rzecz. Jedynym

instrumentem, na którym Filip potrafił grać, były nerwy woźnego.

Minęła minuta i drzwi się otworzyły. Stanął w nich Szczygieł.

Muzyka umilkła w pół taktu.

- Dobry wieczór, panie woźny! - zawołali chórem.

- Tak wam spieszno do hałasowania? Słychać was w kotłowni.

- Zawsze im mówiłem - odezwał się Filip - że najpierw muszą

pogłówkować nad swoją ambicją, bo to jest ważniejsze od pracy. A

kotłownia nie jest miejscem dla nich. Ale oni mnie nie słuchają, uparli się,

że tylko do kotłowni i ani kroku dalej. Uważam, że powinni być słyszani

na całym świecie, gdyż mają talent, znają nuty i poważnie próbują

komponować.

Szczygieł skwasił minę, patrząc groźnie na Filipa, by po chwili

wyjść bez słowa. Heniek zadął w trąbkę i popłynęły dźwięki słynnej

Ciszy.

ROZDZIAŁ VI

Karolina Szatyńska zmierzała na swoją pierwszą lekcję w IV B. Gdy

weszła do klasy, gwar ucichł, jak ręką odjął. Wszystkie oczy zwróciły się

na nią. Karolina miała wrażenie, że jest przekłuwana dziesiątkami

szpileczek.

- Dzień dobry - powiedziała i przeszła całą długość sali aż do stołu. -

Umówmy się od razu, że nie musicie odpowiadać na moje powitanie ani

wstawać. Po co tyle hałasu o nic? - Nie uszło jej uwagi, że męska część

klasy patrzy na nią po męsku. - Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze

współpracować. Moje nazwisko znacie, lecz przypomnę: Karolina

Szatyńska.

- Bardzo ładne imię - zawołał jakiś chłopak z tyłu.

- Dziękuję - odrzekła i usiadła otwierając dziennik. - Teraz pora,

abyście wy się przedstawili. - Zaczęła wyczytywać nazwiska, zerkając na

każdą wstającą osobę.

- Jeee! - usłyszała ryk po wywołaniu nazwiska Sławka.

- Po jakiemu to... je?

Sławek nic nie miał do powiedzenia. Usiadł.

- Poza tym nie jestem głucha - kontynuowała pogodnie i dorzuciła

odrobinę kąśliwie: - Chyba że w ten sposób udowadniasz wartość i siłę

swojego nazwiska. - Po którymś z kolei wymieniła: - Filip Strzelec. -

Uniosła głowę w poszukiwaniu licealisty, trafiając na sąsiada krzykliwego

Sławka. Filip wstał i lekko się ukłonił. Doznała wrażenia, że w oczach

tego chłopaka czai się coś więcej niż u jego poprzedników, zwłaszcza że

przypomniała sobie wczorajszy, dość osobliwy kontakt z nim w stołówce.

- Dziękuję...

Kiedy zapoznawanie Karoliny z klasą dobiegło końca, przystąpiła do

spraw dydaktycznych, następnie zainteresowała się istniejącym w liceum

kołem teatralnym.

- Czy ktoś z was należy do koła? - zapytała.

- Filip - huknął z przodu inny chłopak. - To przyszły Holoubek i

Brando razem wzięci.

Klasa parsknęła śmiechem. Karolina spojrzała na Filipa, którego

twarz pozostawała niewzruszona. Wydało się Karolinie, że jej spojrzenie

odbiło się od niego niczym kamyk, że wstąpiła na nieprzyjazny grunt.

- W ubiegłym roku dyrektor nie pozwolił im wystawić w szkole

jednej sztuki Mrożka - powiedziała Kamila.

- Może więc teraz spróbujecie, kiedy powiał wiatr zmian? - Karolina

zwróciła się do Filipa.

- Nie ma sensu dmuchanie z wiatrem - odrzekł z powagą.

W jego słowach zabrzmiało przekonanie człowieka dojrzałego, co

jednak uznała za zwyczajną pozę, toteż spojrzała na niego krytycznie.

- Mam odmienny pogląd - powiedziała. - Słowem, kultura u was

kwitnie.

- I kulturystyka - rzucił Hipolit.

- Tam, gdzie jest długopis, nie powinno zabraknąć młotka - odrzekła

Karolina.

* * *

Aleksander Wroński i Stefan Burczyński szli korytarzem do

sekretariatu.

- Czy dobrze pan zrobił, panie kolego - zapytał Burczyński -

proponując pani Szatyńskiej dyżury w internacie?

- Dwie osoby zrezygnowały, miałem mało chętnych.

- Rozumiem, ale... ona nie ma doświadczenia w tych sprawach.

Wroński zerknął na niego.

- Pańskim zdaniem, skąd się bierze doświadczenie?

Dyrektor odchrząknął i umilkł. Stosunki między nimi układały się w

miarę poprawnie. Każdy z nich miał trochę inne zdanie na temat podejścia

do młodzieży. Dyrektor nie cieszył się wielką sympatią uczniów, gdyż

poza lekcjami - wykładał geografię - nie umiał znaleźć z nimi wspólnego

języka. Licealiści widzieli w nim bezlitosnego urzędnika, zapatrzonego w

bezduszne papiery, w których nie dostrzegał nawet marginesów.

* * *

„Tak prędko nie doczekasz się ode mnie uśmiechu” - pomyślał Filip

wpatrując się w polonistkę.

- Przypuszczam, że reszta także lubi teatr - powiedziała Karolina

wywołując dyskusję na ten temat.

Filip minionej nocy strawił mnóstwo czasu nad znalezieniem

sposobu dotarcia do... świadomości nauczycielki. W końcu właśnie w

czymś takim dostrzegł szansę zwrócenia, na siebie jej uwagi. Uważał, że

bez tego ani rusz. Byłby jednym z wielu, a musiał być jedynym spośród

wszystkich. Dopiero wtedy będzie mógł sobie pozwolić na odrobinę

nadziei i uczynić pierwszy krok w jej stronę, choć ciągle nie miał pojęcia

jaki.

Dzwonek obwieścił koniec lekcji. Karolina skierowała się do

wyjścia. Siedząca w pierwszej ławce Lucyna tak mocno się wychyliła

razem z krzesłem, spoglądając za... tą Szatyńską, że prawie upadła na

podłogę. Nikt nie spieszył do drzwi, w klasie zawrzało niby na giełdzie.

- Ma aksamitny głos - stwierdziła jedna z licealistek.

- Widział kto aksamitny głos? - mruknęła Lucyna do koleżanki w

ławce. - Masz porównania. A jak ubrana... ta Szatyńska!

- Skromnie.

- Właśnie. Na pewno specjalnie, żeby, wiesz, bardziej podkreślić, co

to nie ona, że taka zgrabna i urodziwa.

- Czy ja wiem?

- Lucyna - warknęła siedząca za nią Sylwia - ty chrzanisz jak

alkoholiczka patrząca na pustą butelkę! Hipokrytka!

* * *

Kilka godzin później, przy obiedzie, Karolina zauważyła, że

przyglądają się jej czyjeś oczy. Filip Strzelec. Zdążyła zapamiętać jego

imię i nazwisko. Postanowiła, że od jutra zmieni miejsce przy stoliku, aby

siedzieć plecami do bezczelnego licealisty.

* * *

- Chyba wreszcie pora, żeby dokładniej obejrzeć towar - rzekł

Sławek krótko przed zakończeniem nauki własnej.

Wszyscy się podniecili.

- Gdzie! - poskromił ich zapędy. - Nie tylu od razu. Fil, Andrzej i

Wojtek, chodźcie.

Poszli na parter, gdzie uczyły się pierwszoklasistki. Z głupawymi

uśmiechami weszli do sali. Kilkanaście dziewczyn spojrzało na nich

najpierw ze zdziwieniem, potem na siebie popatrzyły ironicznie, gdyż się

domyśliły, co jest grane.

Chłopaki usiedli.

- Jak wam się podoba w tej budzie? - zagadnął Andrzej. Dziewczyny

zachichotały.

- Tak jak wam przed paru laty - odrzekła jedna.

- No to super - odezwał się Sławek i dłonią potarł zarost na

policzkach. - Skąd jesteście?

Zaczęły wymieniać miejscowości. Po kwadransie rozmowa nabrała

rumieńców. Kiedy wyszli, Filip stwierdził:

- Trzy z nich są całkiem do rzeczy. Nieźle wyrośnięte.

- Ta blondyna, która siedziała pod oknem, ma dobry oddech -

zauważył Wojtek i zatarł ręce.

ROZDZIAŁ VII

Wrzesień dobiegał końca. Jesień spieszyła do parków wielkimi

krokami, jakby się obawiała, że jeśli nie zjawi się w porę, to siostrzyca

zima ją ubiegnie.

Park, jezioro, dalej las stanowiły dla licealistów mieszkających w

internacie miejsce częstych wędrówek, na które się wybierali w wolnym

czasie, grupami, we dwoje i pojedynczo.

Mijający miesiąc nie zaznaczył się w ich życiu niczym szczególnym

(może z wyjątkiem Filipa i Sławka). Sympatie się utrwalały, animozje też

miały się nie najgorzej, wszelkie osobiste plany były już upstrzone taką

ilością poprawek, a te obwarowane rozmaitymi wątpliwościami, że tylko

patrzeć, jak wezmą w łeb.

Pierwsza sensacja wybuchła w czwartek 27 września w internacie

męskim. Aleksander Wroński siedział w swoim biurze, ślęcząc nad

rachunkami, gdy wpadł podekscytowany Filip.

- Panie psorze, złodziejstwo, okradziono nas!

- Okradziono was?! - nie dowierzał Wroński.

- Tak.

- Kto? Kiedy? Jak? Gdzie?... Siadaj. Filip usiadł i zaczął wyjaśniać:

- Sławkowi i mnie zginęła forsa. Mamy wspólną szafę, jak pan wie.

Parę minut temu odkryliśmy kradzież. Ktoś obrobił nas niemal co do

grosza! Ja wczoraj otrzymałem pieniądze z domu, a Sławek dwa dni temu.

- Ile tego było?

- Razem 430 tysięcy.

- O mój Boże - szepnął Wroński. Od pięciu lat żadna kradzież nie

zdarzyła się w internacie, a tu raptem bez mała wielki skok. Nie

przypuszczał, że to początek serii kradzieży, co zapewni mu parę

zmarszczek.

- Obrobiono nas minionej nocy - podjął Filip. - Elegancko, kluczem

otworzono kłódkę, nie na włam.

- Gdzie w nocy trzymacie klucze?

- Niestety, mamy jeden, zostawiamy go na szafie.

- Ładnie. A drugi?

- Tydzień temu Sławek gdzieś go zgubił.

- A przyszły złodziej znalazł.

- Lub skorzystał z leżącego na szafie, gdyż nie robiliśmy z tego

tajemnicy. Nasza szafa to nie bank.

- I cóż z tym fantem? - zastanowił się Wroński. - Na rewizję za

późno. Złodziej dobrze ukrył pieniądze, bo wątpliwe, aby je zdążył wydać.

- Albo trzyma w kieszeni. Ostatniej soboty i niedzieli kilkunastu

chłopaków było w domu...

- Więc podkładka w sam raz.

- Żadnego z nich nie podejrzewam.

- Okazja czyni złodzieja.

Filip pokręcił przecząco głową. Wroński wyciągnął z biurka cienką

teczkę i zajrzał do niej.

- Trzynastu było w domu - powiedział i zaczął kolejno wyczytywać

nazwiska, przy każdym spozierając na Filipa.

- Nie. To porządne chłopaki.

- Wszyscy są porządni, do czasu. Do śmierci - rzadko. Może któryś z

pierwszoklasistów?

- Wykluczam ich.

- Ufasz im?

- Na to za wcześnie. Tu potrzeba trochę odwagi.

- A... Sławek?

- Sławek?! - Filip stłumił okrzyk. - Że sfingował kradzież? Ależ!...

Wierzę mu bardziej niż sobie.

- Kain jednak zabił Abla.

- Sławek odpada. Stanowczo.

- Zatem mamy problem. - Umilkł i zapatrzył się w kalendarz.

- Powiedz mi szczerze, do czego wam tyle pieniędzy? Otrzymujecie

od rodziców tak wysokie kieszonkowe?

Filip zwiesił wzrok.

- Przegraliśmy w karty - odrzekł po chwili. - Poker.

- Do kogo przegraliście? - Wroński ukrył zaskoczenie.

- To nikt ze szkoły. Graliśmy w mieście. Zabrakło nam szczęścia.

Dług karciany to sprawa honoru.

- Tak mówią. Kto wiedział o waszych karcianych kłopotach?

- Chyba cały internat.

- Daliście ogłoszenie?

- Hipolit przypadkiem usłyszał naszą rozmowę na ten temat, no i... -

urwał wzruszając ramionami.

- No i byłby się rozchorował, jeśliby tego nie rozgłosił. Kto wie o

kradzieży?

- Nieco szumu zdążyliśmy już zrobić. Właściwie gdyby nie Hipolit,

nikt by nie miał pojęcia, że otrzymaliśmy z domu przekazy pieniężne.

Kiedy dwa dni temu Hipek odebrał pocztę z sekretariatu, wpadł do

umywalni i aż ryknął do Sławka, że ma forsę do odbioru. Dorzucił

kąśliwie, że pewnie na karciany dług. Nazajutrz było podobnie, gdy idzie o

forsę dla mnie.

- I ktoś się na to wszystko połakomił. Wygląda, że poza tobą i

Sławkiem, złodziejem może być ktokolwiek. To wielce odkrywcze

spostrzeżenie, coś w sam raz dla Herkulesa Poirot.

- Wolę Sama Spade’a - mruknął Filip.

- Więc spróbuj wskoczyć w jego skórę - zażartował Wroński.

* * *

Karolina jadła obiad w towarzystwie Apolonii Pruszyńskiej,

nauczycielki historii, i Korzenia. Punktualny zazwyczaj Wroński, ich

czwarty współbiesiadnik dotarł nieco później.

Także w życiu Karoliny mijający miesiąc nie zaznaczył się niczym

istotnym. Naturalnie, czegoś takiego, jak dość zagadkowe zachowywanie

się jednego licealisty wobec niej, nie brała pod uwagę. Ilekroć słyszała

nazwisko Strzelec, najpierw kojarzyła je z oczami, z pozoru chłodnymi,

gdyż na ich dnie zawsze dostrzegała tlący się ognik, a następnie z resztą

twarzy, na której uśmiechu nigdy nie widziała. Parę chwil zastanowienia

poświęcanych w tych momentach temu chłopakowi, chwil bezbarwnych,

wyzutych z jakichkolwiek dociekań - to wszystko, na co się wobec niego

zdobywała.

Zdążyła też się zaaklimatyzować w nowym mieście i polubić ten

ogromny, majestatyczny gmach szkoły wraz z jego otoczeniem.

Pojawienie się Karoliny w tej miejscowości i podjęcie pracy w tym liceum

było z jej strony wyborem tyleż przypadkowym, co świadomym.

Przypadkowym, gdy idzie o samą miejscowość, a świadomym dlatego, że

z pewnych względów osobistych chciała uciec od rodzinnego domu i

znajomych. Spodziewała się, że ułoży sobie tutaj spokojne, przyjemne

życie.

Środowisko nauczycielskie dobrze ją przyjęło. Poznała pajęczą sieć

współzależności i jej kolory zmieniające się niekiedy jak w kalejdoskopie.

Kiedy Karolina opuszczała stołówkę, mimo woli zerknęła na Filipa.

Mogła się spodziewać, że on w lot pochwyci jej spojrzenie. Potraktowała

go tak jak poprzednio.

Parę minut później znalazła się w swoim mieszkaniu, urządzonym

prosto, ze smakiem. Uwagę przyciągały regały zapełnione książkami oraz

biurko, a na nim maszyna do pisania i sterta papieru, rękopis nowej

powieści. Karolina była także pisarką.

Pomimo że pełniła dziś dyżur w internacie, czwarty, postanowiła

wyskoczyć do miasta (poprosiła Korzenia, by ją przez godzinę zastąpił).

Gdy wyszła z budynku na dziedziniec i odruchowo zerknęła w prawo,

dostrzegła w oknie na pierwszym piętrze znajomą sylwetkę. Strzelec.

Znowu on! Skierowała się do parku.

Wstąpiła do kilku sklepów i na koniec weszła do księgarni.

Wychodząc z niej - zamarła. Po drugiej stronie ulicy ujrzała Filipa, który

stał przy oknie wystawowym sklepu obuwniczego i sprawiał wrażenie, że

interesuje się butami. „Czyżby pętał się za mną?” - zapytała się w duchu

rozeźlona i ruszyła w drogę powrotną. Po kilkunastu krokach dostrzegła

kątem oka, że on również zmierza w tym samym kierunku. „Oszalał czy

co? Na co on sobie pozwala?”

* * *

Filip istotnie był cieniem nauczycielki. Namiętność to nie żarty; gdy

ona dochodzi do głosu, rozsądek cicho przysiada w kącie. Naiwność takich

czy innych zachowań bywa ostatnią rzeczą, jaką się u siebie dostrzega.

Kroki niosą szybciej, niż myśl z głowy ulatuje.

Mijał miesiąc, jak snuł się opętany urokiem tej istoty. Dotąd nie

umiał się zdobyć na krok w jej stronę, mimo że zdawał sobie sprawę, iż

zdołał się zaszczepić w jej umyśle. Nie bardzo jednak wiedział, co

uczynić, choć wcześniej wydawało mu się to proste, ot, podejść i...

Marzyło mu się wkroczyć w jej życie i zburzyć je, żeby pojęła, iż on nie

jest wyłącznie żądnym przygód młodzieńcem, ale dorosłym mężczyzną z

krwi i kości.

Idąc teraz za nią, wiedział, że go zauważyła. Chciał, by tak się stało.

Liczył, że może to jakoś wpłynie na przyspieszenie biegu wydarzeń.

* * *

Sylwia leżała na łóżku i pochmurna wpatrywała się w obraz. Nie

miała ochoty na spacer. Musiała w ciszy i skupieniu zastanowić się nad

jedną sprawą, która ją trapiła, a która się nazywała Filip.

Przez kilka pierwszych dni września była przekonana, że ten

niesforny chłopak dostrzeże w końcu w jej oczach to, co powinien

dostrzec - miłość do niego - lecz z każdym kolejnym dniem coraz mniej

wierzyła, że tak się stanie. Niedawno pojęła, iż Filip dryfuje w inną stronę

- w stronę uroczej polonistki.

To odkrycie ją zaszokowało. Jakkolwiek polubiła ją, stopniowo

wzbierał w niej żal do nauczycielki, że ona, nieświadomie zapewne,

skupia na sobie zainteresowanie Filipa. Sylwia zaczęła widzieć w

polonistce rywalkę, aczkolwiek nie przypuszczała, żeby ona uległa

czarowi ucznia.

* * *

Zbliżała się pora nauki własnej. Lucyna krążyła w holu na parterze,

spozierając to w stronę dyżurnej drugoklasistki, która siedziała przy

stoliku w pobliżu drzwi głównych, to w stronę pokoju nauczycielskiego,

skąd powinna się wyłonić... ta Szatyńska. Filip, trzeci członek grupy

kontrolującej, zbiegł akurat ze schodów i dołączył do Lucyny.

- Co o niej sądzisz? - zagadnęła.

- O kim?

- No o... tej Szatyńskiej.

- Nic mi nie zrobiła.

Lucyna zacisnęła zęby. Nie cierpiała Filipa. W ubiegłym roku była w

nim nieprzytomnie zakochana, lecz on potraktował ją jak leciwą matronę.

Kiedy wreszcie się pozbierała, zapałała do niego wrogością. Nie była

brzydulą, ale do... tej Szatyńskiej wiele jej niestety brakowało.

* * *

Karolina wyszła z pokoju.

- Pani profesor jak zawsze bardzo punktualna - powiedziała Lucyna.

- Tak? - Starała się nie okazywać zażenowania na dźwięk słowa

„profesor”, do którego nie umiała się przyzwyczaić, a które w ustach

Lucyny brzmiało wyjątkowo wyraziście. - Nie traćmy czasu - dodała i

obojętnie zerknęła na Filipa.

- Oczywiście, pani profesor - rzekła Lucyna. Weszli do pierwszej

sali, gdzie uczyły się drugoklasistki.

- Mam pytanie, pani profesor - odezwała się Lucyna, gdy po

skontrolowaniu parteru przechodzili galerią na piętro. - Czy pani profesor

zada nam wkrótce jakieś wypracowanie?

- Tak - odparła.

- Oj, to ja już się boję, pani profesor.

- Wobec tego wyobrażam sobie, Lucyno, jaki musisz odczuwać

strach, gdy spoglądasz w lustro.

- Jaki będzie temat wypracowania... pani profesor? - zapytał Filip.

Karolina drgnęła. Jakby przebiegł ją prąd. Mimo woli i natychmiast

stwierdziła dwie rzeczy: po pierwsze, Filip odezwał się do niej z własnej

inicjatywy, po drugie, użył tego przeklętego słowa w pełnej gali, na

dodatek je zaakcentował, a nie, jak miał w zwyczaju, ledwo się po nim

prześlizgnąć. - Chciałbyś już znać temat? - odpowiedziała pytaniem.

- Nie.

Karolina nic nie odrzekła.

- Więc czemu zawracasz głowę pani profesor, prawda, pani profesor?

- upomniała go Lucyna.

„Chryste, kiedyś jej przyłożę” - rozzłościła się Karolina.

Po kwadransie obchód dobiegł końca. Rozwiązanie grupy zawsze

następowało w holu na pierwszym piętrze w skrzydle południowym,

opodal żeńskiej „ósemki”.

- Wracajcie do książek, matura tuż-tuż - rzekła Karolina i skierowała

się na schody. Na plecach czuła palące spojrzenie Filipa.

* * *

Lucyna także spoglądała na... tę Szatyńską, a kiedy ona zniknęła,

powiedziała do Filipa:

- Jaka przemądrzała, nie?

- Mizdrzysz się do niej jak cielę do rzeźnika, a tymczasem to ty byś

ją zarżnęła. Czemu?

Lucyna uniosła podbródek, zmrużyła oczy i bez słowa weszła do

„ósemki”, gdzie atmosfera nie była najlepsza. Kamila miała jakieś

pretensje do Teresy.

- Słuchajcie - powiedziała Lucyna - szykuje się wypracowanie z

polaka. Sprytnie to wyciągnęłam z... tej Szatyńskiej.

- O cholera! - zaklęła Kamila. - Jaki temat?

- Nie wiem, nie chciała zdradzić.

- Zatem sprytna nie jesteś - rzekła Sylwia.

- Ty dowcipna też nie - odcięła się Lucyna.

- Nie twierdziłam, że jestem dowcipna - powiedziała Sylwia.

- Ciekawe, jaki będzie temat? - zastanawiała się Kamila.

- Jakikolwiek będzie, bez cudu ani rusz - rzekła Monika.

- Do mnie mówiłaś? - zapytała Kamila.

- Skoro tak uważasz...

* * *

Filip i Sławek siedzieli w holu na ławce przed swoją klasą i z

ożywieniem rozmawiali na temat nocnej kradzieży, której padli ofiarą.

Daleko im było do wesołości.

- Mówię ci - przekonywał Sławek - że jeden z tych kotów nas

obrobił.

- Nie wierzę.

- Co tu wierzyć? Krótko ich za ogon, i tyle. Rusz tyłkiem, idziemy

do nich.

- To bez sensu, Sławek.

- Wstawaj.

Filip wstał niechętnie. Ruszyli do skrzydła południowego, gdzie

uczyli się pierwszoklasiści. Gdy dotarli do drzwi sali, Sławek dał znak

ręką; przystawił do nich ucho. Z wewnątrz dochodził przytłumiony

chichot, ktoś opowiadał dowcipy.

- Ja im dam kawały! - Sławek nacisnął klamkę. Weszli. - A wy co,

koty?! Uczyć wam się nie chce? To ojciec i matka muszą ciężko na was

pracować, a wy sobie kawały opowiadacie?! - Sroga mina Sławka mogła

zatrwożyć. Zaczął krążyć między ławkami, przyglądając się dociekliwie

każdemu chłopakowi.

Filip zatrzymał się przy tablicy i w milczeniu patrzył na nieco

przestraszonych licealistów.

- Teraz słuchajcie - podjął Sławek. - Radzę przyznać się od razu!

Który z was obrobił nas dziś w nocy?

- Który z was... obrobił nas... Rymuje się - odezwał się ten

najmniejszy, Bodzio Kurdelski.

Filip stłumił śmiech, a Sławek zastygł i zaraz syknął:

- Jeszcze pyskujesz, ty metr dziesięć?!

- Dorzuć dwadzieścia dwa, kolego - rzekł spokojnie pierwszoklasista

- nie bądź taki.

Sławkowi opadły wojownicze pióra. Stanął przy Filipie.

- Słuchajcie, my nie żartujemy - ciągnął Sławek.

- Dlaczego ktoś z nas miał to zrobić? - zapytał Słowik.

- Dlatego, że od paru lat żadna kradzież u nas się nie zdarzyła - rzekł

Sławek.

- To nie ma sensu - szepnął Filip do przyjaciela. - Zostaw ich - dodał

i wyszedł. Po chwili Sławek dołączył do niego.

Gdy byli w połowie korytarza, dogonił ich Słowik.

- Chłopaki - zaczął - nie chciałem przy wszystkich mówić, ale

widziałem coś w nocy.

Przystanęli i wpatrzyli się chciwie w rudowłosego.

- Co widziałeś? - rzucił Filip.

- Cień. To chyba był złodziej. O drugiej wstałem, wysikać się.

Schodząc na dół zauważyłem, że... coś jakby się schowało za waszą szafą.

Wtedy nie wpadło mi do głowy, że to złodziej.

- Wysoki? Niski? Ten cień - Sławek zatarł ręce.

- Czy ja wiem?... Światło z podwórza takie liche...

- Ubiór - rzekł Filip. - Może coś charakterystycznego...

- Nie.

- Szafa była otwarta czy zamknięta?

- Zamknięta.

- A gdy wracałeś?

- Nie spojrzałem w tamtą stronę.

- Czy kiedy szedłeś na dół, słyszałeś jakieś odgłosy? Słowik

zaprzeczył.

- Jak długo siedziałeś na dole?

- Minutę, najwyżej dwie.

- A gdy wróciłeś i położyłeś się, usłyszałeś coś? Pierwszoklasista

zastanowił się.

- Nie jestem pewien... - odrzekł. - Ale chyba coś cicho zaskrzypiało,

drzwi.

- Internatu?

- Nie. One inaczej skrzypią.

- Więc szafy - rzucił Sławek.

- Drzwi szaf też inaczej skrzypią.

- Umywalnia. Z umywalni wchodzi się bezpośrednio do dwóch

sypialń - rozważał Filip patrząc na Słowika. - Które to mogły być drzwi?

- To był cichy odgłos... Nie wiem.

- Lunatyk z ciebie - rozeźlił się Sławek. - Idzie toto i nic nie widzi,

nic nie słyszy.

- Co nie widzi, co nie słyszy! - oburzył się Słowik.

- Dobra, dobra - Sławek machnął ręką.

Wyraz twarzy pierwszoklasisty świadczył o tym, że jest zawiedziony

tak chłodnym potraktowaniem, gdy spodziewał się klepnięcia po plecach.

Odszedł.

Przyjaciele popatrzyli na siebie pytająco i bezradnie.

- Gadał prawdę? - zapytał Sławek.

- Wierzę mu.

- Cóż z tego? To nie posuwa sprawy nawet o krok. Skąd tu na jutro

wytrzasnąć tę przeklętą forsę... Rusz mózgownicą, Fil.

- Wychodzi na to, że dzisiejszej nocy musimy obrabować bank.

- Albo okraść kogoś innego. Słuchaj, Kamila! Przecież ona śpi na

forsie. A nuż pożyczy.

Filip zmarszczył czoło i rzekł:

- Trzeba by z nią pogadać, nie bardzo mi się to uśmiecha, a na

adwokata mnie nie stać.

- Ba! Już sam widok tej idiotki wprawia mnie w pierwszą fazę

wściekłości... - umilkł, gdyż zza rogu wyłoniła się Mariola.

- Nad czym konspirujecie? - zagadnęła przystając. - Macie miny,

jakbyście chcieli kogoś zamordować, - W takim razie nie nadajemy się na

rewolucjonistów - rzekł Filip - skoro łatwo można nas rozszyfrować.

- I bardzo dobrze - odrzekła Mariola i odeszła.

- Może ona by pożyczyła? - zastanowił się Sławek.

- Musiałaby najpierw wygrać w totolotka.

Weszli do klasy i usiedli. Filip dyskretnie zaczął się przyglądać

kolegom. Któryś z nich? Andrzej? Wojtek? Hipolit? Marek? Heniek?

Wacek? Marian? Gubił się w domysłach.

- Panowie - odezwał się Sławek - kto nas obrobił? Wszyscy unieśli

głowy.

- Co tak z byka patrzysz? - mruknął Wacek. - Mam gdzieś waszą

forsę.

Atmosfera zaczęła się robić nieprzyjemna.

- A dokładnie? - Filip spróbował stonować nastrój.

* * *

Karolina siedziała w pokoju nauczycielskim i przeglądała kronikę

szkolną. Już miała ją zamknąć, gdy zwróciła uwagę na jedno zdjęcie.

Widniała na nim grupa trzecioklasistów ze swoim wychowawcą, anglistą,

który prawdopodobnie błysnął jakimś dowcipem, ponieważ wszyscy poza

jedną osobą się śmiali. Tą osobą była Sylwia List, spoglądająca na Filipa

Strzelca. Właśnie jego uśmiech przykuł mimo woli uwagę Karoliny.

„Zniewalający” - stwierdziła w duchu i odłożyła kronikę.

Wyszła z pokoju, zamierzając sprawdzić klasy. Od strony skrzydła

północnego dobiegł ją hałas. Wkrótce zlokalizowała źródło harmidra.

Oczywiście IV B. Zdecydowanie nacisnęła klamkę.

- Co tu się dzieje? - zapytała groźnie, skupiając wzrok na Sławku,

który wędrował między ławkami i bluźnił. - Sławek!

- Nic takiego, pani psor - odrzekł przystając. - Po prostu

rozmawiamy o kradzieży.

Karolina zerknęła na Filipa.

- Filip - powiedziała sucho - chyba nie pora na roztrząsanie tego

rodzaju spraw! Kto ma pilnować porządku?

Filip zacisnął zęby.

- Pani psor wybaczy... Mamy problem. Skradziono nam forsę.

- Słyszałam. Mimo to uważam, że teraz powinniście się uczyć.

Jasne?... Jasne?... - powtórzyła z naciskiem.

- Tak - odrzekł Filip nie odrywając od niej wzroku.

- A przynajmniej rozmawiać o kilkadziesiąt decybeli ciszej -

uzupełniła przyglądając się pozostałym uczniom. - Nie chcę słyszeć

żadnego hałasu - dodała i wyszła.

W wyobraźni prześladowała ją postać Filipa, wzorcowy okaz

introwertyka, którego myśli znała prawie jak własne. „Będę musiała

ostudzić jego zapał, bo kto wie, do czego on jest zdolny” - powiedziała

sobie.

Przechodząc obok „ósemki”, przystanęła.

- Ta idiotka Sylwia ciągle szuka jakiejś zaczepki - usłyszała głos

- Dlaczego tak sądzisz? - odezwała się Monika.

- Bo u mnie widzi wszystko, a u siebie nic - żaliła się Kamila. - Raz

w miesiącu bym się jej nie dziwiła, lecz ona ma period co trzy dni.

- Przesadzasz - uspokajała ją Monika.

- Nie - upierała się Kamila. - Jest zawistna i kłótliwa. Plotkara z niej

też niczego sobie.

- Plotkara? Mylisz się. - Głos Moniki brzmiał stanowczo.

- Osłaniasz ją.

- Nic podobnego. Znam Sylwię lepiej niż ty.

- Mniejsza o to. Trudno z nią wytrzymać.

Rozmowa umilkła. Karolina uśmiechnęła się, przypominając sobie

swoje licealne lata, i poszła dalej.

* * *

Sławek nieco się uspokoił, siedział w ławce nad otwartym zeszytem,

ale pochmurnym wzrokiem spozierał po kolegach. Filip przeglądał

podręcznik matematyki.

- Minął miesiąc, a ty co? - odezwał się Marek do Sławka. - Seksowna

polonistka miała ci jeść z ręki.

- Jeszcze kombinuję nad strategią pająka - odmruknął Sławek.

- To sobie poczekasz, aż ona stanie się muchą - rzucił Wacek, a

Wojtek dołożył: - Albo idiotką.

- Przygłupy... - warknął i zerknął na Filipa, który uniósł głowę,

wydając się nagle zainteresowany ich rozmową.

* * *

Kolor czerwony nie musi się kojarzyć z miłością, nawet jeżeli

wszystkie drobiny powietrza są tą barwą przesiąknięte.

Pochylony nad kuwetą Adam obserwował proces wywoływania

zdjęć. Miał w sobie coś z natchnionego maga, dokonującego tajemniczych

obrzędów, pod których wpływem to, co zostało zaklęte na białym

papierze, wyłaniało się z mrocznej otchłani żywym rysunkiem.

Tak przynajmniej widziała Adama Sylwia, będąca z nim w ciemni.

Żadne nagłe uczucie do niego nie przywiodło jej tutaj. Przyczyna była

prozaiczna - chciała zobaczyć, jak Adam sobie radzi z jej filmem z

wakacji, którego obróbki się podjął, kiedy mimochodem mu o tym

powiedziała parę dni temu.

- Muszę przyznać, Sylwio - pisnął kładąc partię zdjęć na suszarce -

że parę rzeczy umiesz robić aparatem. Wiesz, gdzie i w którym momencie

spojrzeć obiektywem, by uchwycić istotę rzeczy.

- Dobra, dobra, bez kadzenia. Jeszcze wygryzę cię z posady.

- O nie, co to, to nie! Aż taka dobra nie jesteś. Sylwia wydęła

policzki i założyła ręce na piersiach.

- Słuchaj, mały - rzekła pobłażliwie - ty doprawdy stanowisz szkolny

przypadek kogoś, kto przegrywa na własne życzenie.

- Przegrywa?! - Adam wyprostował się. - Co przegrywa?

- Choćby... dziewczyny.

- Choćby - przełknął ślinę - dziewczyny?

- Najpierw obsypujesz dziewczynę komplementami, a gdy ona się

nimi raduje, w te pędy niszczysz to, co być może zdobyłeś.

Adam nie wyglądał na szczęśliwego.

- Innymi słowy, dbasz przede wszystkim o własny wizerunek, dajesz

się poznać jako egoista, podświadomie, tym gorzej.

- Ależ - umilkł, gdyż za drzwiami rozległy się głosy woźnego i

polonistki.

- ... musi pani wiedzieć - mówił woźny - że właśnie ci dwaj, Filip i

Sławek, są największymi rozrabiaczami w internacie.

- Co do Filipa, to aż mi się wierzyć nie chce - rzekła Karolina.

- Pani go nie zna tak dobrze jak ja. Drań nieprzeciętny. Czy pani wie,

co on mi wywinął w kwietniu?

Głosy ucichły.

- Ładna świnia ten Odkurzacz - szepnął Adam.

Sylwia nic nie powiedziała. Minutę później ktoś trzykrotnie zapukał

do drzwi ciemni.

- Czego? - rzekł Adam.

- Otwórz - poprosił Filip.

Sylwia drgnęła. Adam przekręcił klucz i wpuścił kolegę.

- Pięknie - uśmiechnął się Filip. - Nie przeszkadzam? Sami w

romantycznej poświacie czerwieni.

- Zazdrościsz? - syknęła Sylwia.

- Pewnie. - Filip pochylił się nad suszarką i przyjrzał się zdjęciom. -

Super - zawyrokował.

- Skończysz dziś? - zapytała Sylwia Adama.

- Tak.

- Wobec tego już teraz ci dziękuję. - Pocałowała Adama w policzek i

wyszła.

Adam zastygł. Nie docierało do niego to, co się wydarzyło. Sylwia

go pocałowała! Ostrożnie dotknął dłonią tego miejsca na policzku.

- Fil... - szepnął. - Widziałeś?

- Co?

- Co zrobiła Sylwia.

- Wyszła.

- Nie, chwilę przedtem.

- Nic nie zauważyłem.

- Ona mnie... pocałowała.

- No to wytnij ten kawałek skóry i daj do wygarbowania.

- Kretyn!

- Pożycz mi lornetkę.

- Lornetkę?! Do czego ci lornetka o tej porze?

- Podobno Amerykanie wysłali tajną misję na Księżyc. Adam

popatrzył na niego podejrzliwie, po czym zdjął z szafy lornetkę i podał

mu. Gdy Filip wyszedł, usiadł na taborecie, zamknął oczy i przywołał

scenę z Sylwią. Nadal czuł dotyk jej ust. Rozmarzył się wybiegając

myślami w przyszłość tak śmiało, jak dotąd mu się nie zdarzyło. Bez

wątpienia przekroczył granicę własnej wyobraźni.

* * *

- Gdzie one się podziały? - zapytała Sylwia wchodząc do pokoju w

którym była tylko Kamila.

- Monika jest u Doroty, a Teresa poszła do kucharek. Sylwia

wyciągnęła się na łóżku.

- Czym się gnębisz? - zapytała Kamila.

- Niczym.

- Słuchaj - rzekła Kamila ostrożnie - słyszałam coś przypadkiem. Na

twój temat.

- No?

- Teresa obrabiała ci tyłek przed Ewą.

Sylwia uniosła brwi i spojrzała na koleżankę.

- Czyżby?

- Jakąś godzinę temu.

- A konkretnie?

- Mówiła jej, że nie masz gustu.

- Gustu?

- Że nie potrafisz się ubierać. Ja akurat uważam, że masz gust.

Przecież nie trzeba mieć ciuchów prosto z Paryża, żeby się efektownie i ze

smakiem ubierać, no nie?

Otworzyły się drzwi i weszła Monika z papierem w ręku.

- Sylwia, rzuć okiem na tekst Ewy o złodziejstwie - powiedziała i

podała jej. - Świetnie poradziła sobie z tematem. Złodziej, kimkolwiek

jest, powinien się chociaż zarumienić ze wstydu.

- Pieniędzy im nie zwróci - rzekła Kamila. - Byłby to cud.

- Tak - zgodziła się Sylwia - byłby to cud. - Zagłębiła się w artykule.

- No i chłopaki mają problem - zmartwiła się Monika. - Gdybym

miała grubszą forsę, to bym im pożyczyła.

- Postaram się coś wyskrobać - zastanowiła się Kamila.

* * *

Szkolny miesięcznik nazywał się „Świat Licealistów”. Ukazywał się

od czterech lat i był redagowany przez uczniów.

Ponieważ stosunek kolegium redakcyjnego do polityki był z grubsza

taki sam, jak dzieci do picia tranu, nie zajmowano się w piśmie urabianiem

młodych, chłonnych umysłów na modłę ducha czasu, którego kaprysy

mogą doprowadzić do szaleństwa, lecz stawiano na wartości bardziej

przyziemne, będące zawsze w cenie niezależnie od kursu wiatrów, tyle że

nie zawsze doceniane. Dewiza pisma brzmiała wieloznacznie - „Kształtuj

się sam”.

Redakcja miesięcznika zajmowała nieduży lokal w suterenie,

pomiędzy salą muzyczną a kawiarnią. Odkąd kierowanie zespołem

redakcyjnym przejęła Sylwia, popularność pisma wyraźnie wzrosła -

nakład skoczył z dwustu do trzystu egzemplarzy. Sylwia rządziła twardą

ręką, ale starała się to robić bezkonfliktowo.

Oczywiście istnienie miesięcznika nie byłoby możliwe, gdyby nie

patronat prywatnej drukarni, należącej do rodziców jednego z licealistów.

Cena pisma została obliczona na uczniowską kieszeń, w której obfitość

pieniędzy może się równać z sakiewką bankruta.

Zaraz po kolacji Sylwia i Ewa z „siódemki”, blondynka o

zadziornym spojrzeniu, mająca cięte pióro, poszły do redakcji, aby się

zająć przygotowaniem makiety pierwszego numeru tej edycji. W skład

redakcji wchodziły jeszcze trzy osoby spoza internatu oraz Adam. Rzecz

znamienna - o ile Adam w stosunkach czysto koleżeńskich był traktowany

z przymrużeniem oka, o tyle w sprawach reporterskich nikt się z niego nie

podśmiewał.

Usiadły przy stole zawalonym papierami i przystąpiły do pracy.

Sylwia zachwycała się artykułem Ewy na temat kradzieży.

- Błyskotliwy - powiedziała. - Można ci zazdrościć talentu.

- Jezu, uznałabym go za najlepszy, jeśliby się okazało, że pod jego

wpływem złodziej skruszał i oddał im forsę, no, dyskretnie podrzucił. I

zastanawiałaś się, kto mógł ich obrobić?

- Tak, nie mam pojęcia.

- Hipek?

- Dlaczego on?

- Czasem bywa niewyraźny - stwierdziła Ewa.

- Wątpię, aby ta oferma posunęła się do kradzieży. Chyba że armaty.

Wtem na korytarzu rozległy się głosy Filipa i Sławka. Ewa otworzyła

drzwi i zawołała:

- Chodźcie tutaj, pokerzyści-aferzyści! Weszli.

- Idioci! - rzuciła Sylwia. - W piotrusia sobie pograjcie! Dobrze wam

tak, że was okradziono. Macie nauczkę. Gdyby nie Hipek, to byście się nie

przyznali do porażki.

- Jasne - powiedziała Ewa. - Oni zawsze muszą być zwycięzcami,

nawet w błocie. Własne niepowodzenie potrafią obrócić w spektakularny

sukces, oczywiście w gębie.

Chłopaki wymienili pochmurne spojrzenia, zaskoczeni

agresywnością koleżanek. Usiedli i milczeli.

- Kogo podejrzewacie? - zapytała rzeczowo Ewa. - Kogoś, komu się

nie przelewa?

- Komu się przelewa?

- Może złodziej sam wcześniej popadł w dług i ukradł po to, żeby go

oddać? - zasugerowała Sylwia. - Ten jeden, jedyny raz. Po prostu

zwietrzył okazję. Do diabła, kto wie, czy mnie nie byłoby stać na coś

takiego. Rozumiecie?

Wejście Moniki i Kamili przerwało ich dyskusję.

- Jak się mają wasze karciane problemy? - zapytała Monika.

- Dobrze - rzekł Filip.

- To widać - odezwała się Kamila. - Właściwie mogłabym was

wyratować z kłopotów, pod jednym warunkiem...

- Jakim? - rzucił Sławek.

- Że już nie weźmiecie kart do ręki. Dziewczyny się roześmiały.

- Mówisz poważnie? - zapytał Filip.

- Naturalnie. - Kamila przygładziła włosy.

- Parę dni potrwa, nim ci zwrócimy forsę - rzekł ostrożnie Sławek.

- Nie ma sprawy.

- Dzięki - bąknęli, a Filip dorzucił: - Jutro mogłoby być z nami

niewesoło, gdybyśmy się nie zjawili z groszem.

Naraz do redakcji weszła Karolina. W ręku miała torebkę cukierków.

- Widzę, że praca wre - rzekła. - Jakieś problemy, Sylwio?

- Nie. - Sylwia mimo woli spojrzała na nią jak na rywalkę. Kątem

oka dostrzegła, że Filip nie patrzy na polonistkę, ponieważ nagle się

zainteresował tekstem Ewy.

- Kiedy pismo się ukaże? - zapytała Karolina.

- We wtorek - odrzekła Sylwia.

- Przeczytam je z ochotą - oznajmiła, pobieżnie przeglądając

materiał. - Macie świetne zdjęcia.

- To wyłącznie zasługa Adama - rzekła Sylwia.

- Jak pismo się sprzedaje?

- Bez zwrotów. Znaleźliśmy właściwą formułę. Wprowadziliśmy

tematykę socjologiczną i teksty dające do myślenia.

- Z czym dotąd dobrze nie wyglądało - uzupełniła Ewa. - I to

chwyciło.

- Proszę, poczęstujcie się. - Podsunęła kolejno wszystkim torebkę -

Sławek i Filip woleliby papieroska, prawda?

- Jasne - rzekł Sławek. - Ma pani psor papieroska?

- Nie palę.

- Szkoda. - Umilkł.

- Może w takim razie chociaż pani pije? - odezwał się Filip, co

wzbudziło huragan śmiechu, również u Karoliny, podczas gdy on

zachował powagę zwiastuna hiobowej wieści.

- Chociaż, powiadasz? - Spojrzała na niego przenikliwie. - Pijam

wyłącznie okazyjnie, w małych ilościach i tylko z kimś, z kim mam ochotę

wypić.

- Więc żadnych słabostek? - dociekał Filip. - Niedobrze.

- Tak, to przywara, a nie zaleta - zgodziła się.

- Jakieś słabostki musi pani mieć - powiedział wojowniczo Sławek. -

Przydałoby się je znać.

Karolina przyjrzała mu się uważniej.

- Przydałoby się? Od razu widać, że chciałbyś przejść przez życie jak

najmniejszym wysiłkiem i z workiem szczęścia na plecach.

Powiedziałabym, że nie jesteś żądnym przygód młodzieńcem, tylko, nie

obraź się, ramolem. Do licha z takim mężczyzną.

Spojrzenie Sławka gwałtownie straciło na hardości i blasku, prawie

się zaczerwienił. Dziewczyny zachichotały kpiąco.

„Jesteś coraz bardziej intrygującą osóbką - stwierdziła w duchu

Sylwia, patrząc na nauczycielkę. - Czy spostrzegłaś, że Filip jest tobą

zauroczony?”

- No, dosyć tego dobrego - powiedziała Karolina. - Proszę do klas.

Ewa i Sylwia możecie dokończyć pracę.

* * *

Adam przeglądał w ciemni plik zdjęć, odbitek filmu Sylwii.

Wpatrywał się urzeczony w różne ujęcia dziewczyny.

- Aleś ty ładna... - powiedział do siebie.

- Kto jest taki ładny, Adamie?

Na dźwięk melodyjnego altu wzdrygnął się, a kiedy w drzwiach

ujrzał Karolinę, zdjęcia wypadły mu z rąk.

- Sylwia? - zapytała wpatrując się w zdjęcia.

Adam przełknął ślinę i zaczął zbierać fotografie.

- Istotnie jest ładna i nie mniej inteligentna. Chwalić cię za taki gust.

- Taaak? - Położył zdjęcia na stole i wbił oczy w Karolinę.

- Naturalnie - powiedziała ciepło. - Mogę je obejrzeć? W milczeniu

podał jej zdjęcia.

- Śliczna - potwierdziła. - I fotogeniczna..

- Pa... pani psor też... jest śliczna. Spojrzała na niego łobuzersko.

- Dzięki. Jesteś pierwszym uczniem, który mi to powiedział.

- Pie... pie... pierwszym? Pewnie... wyszedłem na idiotę.

- Bynajmniej - odrzekła miękko i odłożyła zdjęcia. - Zakochałeś się

w Sylwii?

- Eee...

- Twoja sprawa. A teraz do klasy - dodała i wyszła. Oszołomiony

Adam oparł się o stół i zapytał się w duchu, czy naprawdę zdobył się na

taką odwagę wobec nauczycielki, częstując ją komplementem o urodzie,

czy to mu się jedynie śniło. Uświadomił sobie, że przełamał własną

nieśmiałość. Wreszcie w pośpiechu wyszedł. Na schodach spotkał Filipa i

Sławka.

- Słuchajcie... - powiedział z entuzjastyczną poufałością. - Ona jest

fantastyczna! Boska! Jezuuu...

- Kto?

- Polonistka! Karolina! Przed chwilą była u mnie w ciemni. Rany,

chłopaki, mówię wam, ale z nią pogadałem!

- O czym? - zaciekawił się Sławek. - O polaku?

- O polaku?! - wykrzyknął lekceważąco i umilkł dla wzmożenia

efektu. - O poważnych sprawach, panowie! Damsko-męskich.

- Chrzanisz - żachnął się Sławek. Filip milczał.

- No patrz, on nie wierzy! - zdenerwował się Adam. - Tak od słowa

do słowa i powiedziałem jej, że jest najwspanialszą kobietą pod słońcem.

Sławek potrząsnął swoimi czarnymi kędziorami.

- Co jej powiedziałeś?! - wykrztusił. - Puknij się w czaszkę, bo mózg

ci się zaciął.

- Nic mi się nie zacięło! - Rozejrzał się konspiracyjnie i podjął:

Słuchajcie dalej... Ona na to: Adamie, onieśmielasz mnie, zaraz się

zarumienię. A ja: Pani Karolino (zauważcie, nie „pani psor”!), patrzenie na

panią jest rozkoszą dla oczu... I ona, po sekundzie, zerkając na mnie

wiecie, uwodzicielsko: Adamie, muszę ci powiedzieć, że umiesz

rozbrajać...

- Pieprzysz, ja nie wierzę! - warknął Sławek. Filip milczał.

- Nie musisz wierzyć. Ja do niej: Umiem czy nie umiem, lecz w pani

jest coś, co przydaje mężczyźnie skrzydeł...

- A gdzie ten, do diabła, chłop?! - parsknął Sławek.

- Zamknij się, niech mówi - upomniał go spokojnie Filip.

- No! - rzekł Adam i kontynuował: - Wtedy spojrzała na mnie

bardziej kobieco, dociekliwiej, i pochyliła się, aby podnieść z podłogi

jakieś tam zdjęcie. Wówczas... zajrzałem jej...

- Gdzie? - rzucił Sławek z coraz większym niedowierzaniem.

- Gdzie można zajrzeć pochylonej panience, mającej na sobie

sweterek z fikuśnym dekoltem?... Jeeeezu, co za cycuszki! Aż mi ślinka

pociekła do ziemi. Nieduże, jak dorodne jabłuszka...

- McIntosh czy Golden Delicious? - zapytał Filip.

- Hę?

- Te jabłuszka. Jaka odmiana?

- No patrz, on też nie wierzy! To nie wierzcie. Potem podała mil

zdjęcie, ale tak wolno, z namysłem, ciągle patrząc mi w oczy...

- Dobra, jaki był finał? - mruknął Sławek. - Dała ci buzi?

- Buzi?... Nie... Jak na złość przybłąkał się wszędobylski Odkurzacz,

no i poszła.

- Wygląda na to - odezwał się Filip z powagą - że czym prędzej

trzeba napisać do papieża, żeby Jego Świątobliwość, nie czekając śmierci

Odkurzacza, rozpoczął proces jego beatyfikacji, gdyż nasz kochany

Szczygieł posiada przymioty boskie. Zgodzisz się, Adasiu, czyż nie jest

normalne, aby zwykły człowiek mógł się znajdować w tym samym czasie

w dwóch różnych miejscach, co?... Odkurzacz prawie od pół godziny

chromoli w tamtym holu z Gapkiem. O, słyszysz jego chrapliwy głos?

Adam przez chwilę nic nie mówił; wreszcie rzekł:

- Ale chociaż trochę było wam łyso, palanty! A że jest śliczna, to

naprawdę jej powiedziałem, ty stary capie! - rzucił Sławkowi w twarz i

pobiegł do klasy.

* * *

Co się stało Sylwii? - zastanawiała się Karolina, gdy weszła do

pokoju nauczycielskiego. - Dlaczego patrzyła na mnie z takim chłodem?

Co jej zrobiłam?”

Z rozmyślań wyrwał ją Burczyński. Uśmiechnęła się z przymusem,

miała dość jego wizyt podczas swoich dyżurów, uważała go za zbyt

namolnego. Przestała darzyć dyrektora sympatią, czego nie mogła

powiedzieć o Wrońskim.

- Jak przebiega dyżur, pani Karolino?

- Spokojnie.

- Żadnych wybryków ze strony tych zwariowanych chłopaków?

- Żadnych.

- Oni są zdolni do najdziwniejszych rzeczy.

- W ich wieku to poniekąd normalne.

- Bardzo chwalą pani powieść - zmienił temat, usiadł i poluzował

węzeł krawata. - Jeszcze jej nie czytałem, ten ciągły brak czasu... Czy

mogłaby mi pani ją pożyczyć?

- Chętnie. Jutro przyniosę. Czy pańska żona też lubi czytać?

- Moja żona? - Krzaczaste brwi gwałtownie się nastroszyły.

W stołówce było ciemno. Filip stał przy jednym z okien i patrzył

przez lornetkę. Widział polonistkę rozmawiającą z dyrektorem, który

chyba wyczerpywał miesięczny limit na uśmiech. W pewnym momencie

spostrzegł, że Karolina chwyta słuchawkę telefonu, coś do niej mówi, a

następnie podaje ją Burczyńskiemu, który po paru słowach wstaje i

wychodzi.

Filip odjął lornetkę od oczu. Po chwili zauważył, że piętro wyżej, w

sekretariacie, za którym mieścił się gabinet dyrektora, zapaliło się światło.

Mowa rąk pani Burczyńskiej była wyjątkowo czytelna nawet dla

analfabety.

Ponownie przyłożył lornetkę do oczu i skupił się na Karolinie

uśmiechała się, patrząc na wprost; poruszała ustami i wskazała na krzesło.

Filip zamarł. W polu jego widzenia pojawił się... Sławek. Po co do

niej polazł? Z zeszytem? Nie dając wiary własnym oczom, zaczął się

zastanawiać - Sławek zwraca się do nauczyciela tego czy innego

przedmiotu o wyjaśnienie jakiejś kwestii? Akurat! Ale na to wyglądało,

gdyż usiadł i otworzył zeszyt, a ona doń zajrzała i podjęła rozmowę.

- Spryciarz - mruknął. - Wreszcie do niej wystartował. Wtem drzwi

stołówki załomotały; ktoś się dobijał.

- Fil, otwórz! - zapiszczało. - Wiem, co tu robisz! Filip struchlał.

- Czego się drzesz? - syknął idąc do drzwi. Wszedł Adam,

zmierzając prosto do trzeciego okna.

- Choć raz ktoś mi powiedział, że się drę. Od razu wiedziałem, co

kombinujesz z tą lornetką. Tajna misja Amerykanów na Księżycu, ty

skubańcu!

- Zamknij dziób.

- Daj szkła, niech i ja sobie na nią popatrzę. Filip nie miał

najszczęśliwszej miny. Spełnił jego prośbę.

- Słuchaj, Adaś... Gęba w kubeł.

- Pod warunkiem... Co Sławek u niej robi? Pisze dyktando?

- Pod jakim?

- Co?

- Pod jakim warunkiem?

- Rany, całuje ją!

- Co?!

- Ha!... Ruszyło cię! Uspokój się, nic się nie stało. Masz na nią oko

no nie?

- Pod jakim warunkiem, do diabła?!

- Jezu, ale ona ładnie się uśmiecha... Filip zacisnął zęby.

- Kiedy skończę tę budę - rozmarzył się Adam - i będę wziętym

fotografikiem, to wiesz co?... Zjawię się u niej z propozycją nie do

odrzucenia, kimkolwiek ona będzie.

- Jaki jest ten twój warunek? Gadaj wreszcie!

- Jezu, człowieku, tam siedzi marzenie...

- Adam, przestań pieprzyć.

- Nie wnerwiaj się. Tak, mam warunek. Jeśli go nie spełnisz,

rozdmucham całą sprawę... - To się nazywa szantaż, stary.

- A niech to się nazywa „placek drożdżowy z wiśniami na rogu o

wpół do ósmej”, kapujesz?

- Dobra.

Adam odjął lornetkę od oczu i usiadł na krześle.

- Będziesz mnie na bieżąco informował o postępie jej podrywania -

wydukał cichym głosem.

- Oszalałeś?! - Zdumienie Filipa sięgnęło sufitu. - Do czego ci takie

rzeczy?

- Może... może coś mi się z tego przyda. Jakoś nie mam szczęścia do

dziewczyn, wiesz przecież. Ten mój przeklęty głosik. A może nie umiem

podrywać... Sam nie wiem...

Filipowi zrobiło się nagle żal Adama. Usiadł przy nim i objął go

ramieniem.

* * *

Sławek słuchał przyjemnego głosu nauczycielki, która mu wyjaśniała

kwestię związaną z ostatnim tematem z polskiego. Oczywiście wcale nie

interesowało go to, co mówiła, nie po to do niej polazł. W końcu musiał

coś zrobić po swoich chełpliwych zapowiedziach, bo chłopaki zaczynali z

niego drwić. Zastanawiał się, kiedy przystąpić do ataku.

- Pani Karolino... - szepnął po kolejnej pauzie.

- Jak? - Spojrzała na niego ostro. - Nie zapomniałeś się? Sławek

przez moment poczuł się jak piłka na aucie, po czym przybrał minę co

najmniej na miarę skruchy za grzechy wszystkich facetów na świecie.

- Nie. Podoba mi się pani, śni mi się pani...

- Współczuję - przerwała mu z drwiną. - Nie chciałabym być na

twoim miejscu.

Sławek popatrzył jej prosto w oczy.

- Niech mi pani wierzy - rzekł głosem spokojnym i pewnym.

- Wierzę - odrzekła ironicznie.

- Naprawdę?

- Dam ci dobrą radę. Przestań myśleć o mnie, a zacznij o nauce.

Lepiej na tym wyjdziesz.

- Ja mówię poważnie, pani Karolino.

- Ja też nie żartuję.

- Jest pani najwspanialszą kobietą pod słońcem. Patrzenie na panią

jest rozkoszą dla oczu.

- Uważasz, że z takim tekstem mnie poderwiesz? - rzekła

pobłażliwie. - Sławek, daj sobie luz.

- Niech pani ze mnie nie kpi.

- Jestem teraz bardzo poważna. Wracajmy do tematu.

- Pani Karolinko...

- Chryste, Sławek, bo cię trzasnę! Nie jestem dla ciebie żadną panią

Karolinką.

- Niech mnie pani trzaśnie... Zakochałem się w pani i nic na to nie

poradzę.

Karolina zacięła usta i przegarnęła kosmyk włosów.

- Fatalnie trafiłeś.

- Jest pani... taka piękna... wspaniała... marzę o pani.

- To już się staje nudne. - Zamknęła zeszyt i wcisnęła mu do ręki -

Idź się uczyć. Nie kpię z ciebie, ale bądź poważny.

Sławek wstał niechętnie i powlókł się do wyjścia. W drzwiach

przystanął i odwrócił się.

- Czy mam cię wyprowadzić? - zapytała oschle.

- Pani nie ma serca.

- Zgadza się, do pracy go nie zabieram. Niech to będzie twoja

pierwsza i ostatnia rozmowa ze mną na ten temat. Jasne?

Wyszedł.

* * *

Filip i Adam nadal siedzieli w ciemnej stołówce. Zadumani patrzyli

w okna.

- Dużo dziewczyn miałeś? - zapytał cicho Adam.

- Nie. Trzy.

- Hm, to jak trzysta. Dla mnie jedna byłaby całym światem.

- I o to właśnie chodzi.

- Co?

- Jeden ma szczęście i od razu trafia na właściwą osobę, a drugi musi

poznać ich dziesiątki, nim znajdzie tę jedną.

- Co ty bredzisz! - zdenerwował się Adam. - Traktuj mnie! A

Sylwia?

- Z nią nic mnie nie łączyło.

- Najlepsza panienka w budzie.

- Możliwe.

- Dla ciebie liczy się tylko ona? - Ruchem głowy wskazał na okno.

Filip nieznacznie potaknął. Umilkli.

- Słuchaj, Fil... Jak to jest z dziewczyną w łóżku?

- Co mam ci powiedzieć?... Cudownie.

- A... używasz prezerwatywy?

- Niestety.

- Gdybym miał jutro umrzeć, to nawet bym nie poznał smaku i

zapachu dziewczyny.

- Nie wpadaj w tragizm, weź się w garść.

- Łatwo ci mówić. Wiesz, Fil, chyba jesteśmy teraz szczerzy wobec

siebie.

- Tak, Adam.

- Czy to normalne między chłopakami?

- Tak. Na pewno.

- Trudne jest podrywanie?

- Trzeba się starać. Właśnie stoję przed takim problemem,

najpoważniejszym z dotychczasowych, i nie wiem, czy mi się powiedzie.

Bo w sprawach serca nie ma nic pewnego. Miłość to najdelikatniejsza z

materii. Tu nawet prosty człowiek o twardych, spracowanych dłoniach

potrafi być mistrzem w jej tkaniu.

- Ładnie to powiedziałeś. Wiesz, mam głowę nabitą marzeniami.

Chciałbym sfotografować świat od środka, bo jedynie wtedy będzie można

w nim cokolwiek zmienić.

- Co chcesz zmieniać, skoro dotąd tak naprawdę nie poznałeś życia?

Ja też nie.

- Nieważne. Staremu człowiekowi już niczego nie chce się zmieniać.

My musimy kruszyć skostniały świat, nawet w ciemno.

- Czyli sztuka dla sztuki. Wygrażać młodzieńczą pięścią, by

zaznaczyć swoje istnienie? To naiwność. Młodzieńcze mrzonki. Nie ma w

nas ducha, a bez tego jakbyś nie istniał. Dopiero duch daje człowiekowi

mocy, która jest zdolna kruszyć olbrzymie głazy. Hej licealiści... Nasze

słowa nie mają siły zamieci. Całe nasze gadanie z dorosłymi o sprawach

wielkich przynosi ten sam skutek co maść na porost włosów.

- Jesteś konserwatystą?

- Realistą - odrzekł pochmurnie Filip.

- I marzycielem.

- Każde pokolenie ma takich ludzi.

- Kim być lepiej, realistą czy marzycielem?

- Sam nie wiem - zasępił się Filip. - Jednym czy drugim, ale bez

miłości nie da rady. Coś mi się wydaje, że ciągle trzeba szukać nowych

wzorców. Kto jednak wie, czy w tym poszukiwaniu nie stworzy się

jakiegoś mutanta, który okaże się grubą pomyłką. I wtedy szabelki w dłoń.

Jeszcze trochę - i zacznę wierzyć w prawdę.

- Fil, ty marzysz o świętym Graalu.

- To nie marzenie, a coś namacalnego.

- Chryste, o czym my gadamy! - Adam podrapał się po głowie - Jutro

mam sprawdzian z matmy!

Filip podszedł do okna i przyłożył do oczu lornetkę. Karolina krążyła

po pokoju, jej twarz była skupiona. „Konsekwencja rozmowy ze

Sławkiem” - stwierdził w duchu, co nie poprawiło mu samopoczucia. Był

ciekaw, czy Sławek rozmiękczył ją, czy nie.

* * *

Sławek siedział w umywalni i przetrawiał rozmowę z Karoliną.

Przypuszczał, że jeszcze nic straconego, najważniejsze, że pierwsze lody

zostały przełamane, że ona wie, w co on zaczął z nią grać. Zresztą początki

zawsze są trudne. Uważał się za chłopaka mogącego zaimponować każdej

dziewczynie - przystojny, wyrośnięty, o głosie niby dzwon, słowem,

superfacet, żaden tam chłystek pokroju Adama.

- Gdzie się podziewałeś? - zaskoczył go Filip. Sławek zmarszczył

czoło.

- U... Moniki. Filip przysiadł na brzegu umywalki.

- Słuchaj, Fil, zorganizujemy jakieś winko?

- Czyżby otworzyli sklep, w którym sprzedają za darmo? Sławek

wyciągnął z kieszeni zwitek banknotów.

- Mamy już forsę od Kamy. Zaokrągliła sumkę, abyśmy lepiej

pamiętali, ile zwrócić. Na butelczynę starczy.

- Dobra. A... gdzie Karolina?

- Karolina?... Nie wiem. Chcesz iść do niej? - Wydało mu się, że

spojrzenie Filipa stało się dociekliwsze. Nie miał zamiaru mu się zwierzać

z rozmowy z nią.

- Absolutnie.

* * *

Sylwia i Ewa skończyły pracę nad makietą pisma i wyszły z redakcji.

Gdy skręcały na schody, z mieszkania wyłonił się Szczygieł.

- Dziewczynki - zawołał - oddajcie tę kłódkę z kluczem...

- Panie woźny, dziewczynki są na ulicy, a chłopcy u szewca! -

przerwała mu z pasją Sylwia.

- No, nie gniewajcie się, dziewczyny...

- Komu to oddać? - zapytała Ewa biorąc kłódkę.

- Tej pyskatej z „dwójki”, Krysi. Zapodziała gdzieś klucz i musiałem

dorobić.

- Dobrze.

W holu na piętrze natknęły się na Adama.

- Syla, mam już twoje zdjęcia - powiedział.

- Świetnie - ucieszyła się i przystanęła. Ewa poszła dalej.

- W ciemni je mam.

- Mogłeś je przynieść.

- Nie pomyślałem.

- Aha. To czasem dobra rzecz.

- Co?

- Luki w myśleniu. Wydaje mi się, że właśnie w takich momentach

wymyślono miecz, proch strzelniczy i bombę atomową. Ty co stworzyłeś?

- Nie bardzo rozumiem.

- Do licha! Zastosowałam skrót, żebyś zdążył pojąć, a ty nic.

Zbiegli do ciemni. Adam podał jej plik zdjęć. Sylwia zaczęła je

przeglądać.

- To mi się najbardziej podoba - rzekł wskazując na jedno.

- Dlaczego?

- Bo... masz ładną figurę.

- Bo jestem prawie naga, tak? Adam opuścił oczy.

- Zapięta pod szyję nie podobam ci się?

- Nie, też, tylko... - umilkł.

- Wiem, wiem - westchnęła. - Wszyscy jesteście tacy sami. Najpierw

was interesuje twarz, później nogi, następnie piersi, a to, co w środku,

jakby na końcu.

- Nie widzę związku.

- Gdy się zastanowisz, przyznasz mi rację. Podpowiem ci, że to w

jakimś stopniu analogia do opakowań.

- Szklanych?

- Boże, ja cię zabiję!... Dobra, wróćmy do interesu. Sporo się

napracowałeś nad moim filmem.

- Drobiazg.

- Dzięki. - Cmoknęła go w policzek i wyszła. Spotkawszy na

schodach Karolinę, w pierwszym odruchu zastygła.

- Chyba nie ujrzałaś we mnie upiora, Sylwio.

- Czy tak wyglądało?

- Prawie. Oczywiście żartuję. Jak ci minął dzień?

- Nie najgorzej. A pani?

- Podobnie. - Karolina rzuciła kilka uwag na temat „Świata

Licealistów” i zeszła na dół.

* * *

„Wszyscy jesteście tacy sami” - te słowa Sylwii kołatały Adamowi w

głowie. Uznał je za najważniejsze, jakie kiedykolwiek usłyszał pod swoim

adresem z ust nie tylko tej dziewczyny.

Owe słowa stawiały go jak gdyby w jednym szeregu z takim

Filipem, Sławkiem i innymi... prawdziwymi chłopakami, jakby mu

przydały większej wiary w siebie. Tak właśnie to postrzegał.

- Och, pani profesor, nawet niektóre z drugoklasistek są jeszcze

mocno roztrzepane jak dzieci. Dosłownie, pani profesor, jak dzieci. Pani

profesor, czy pani profesor wie...

„Pani profesor zaraz tak ci przydzwoni, że cię szlaban trafi” -

powiedziała sobie Karolina, mając już serdecznie dość wysłuchiwania

Lucyny, z którą dokonywała obchodu żeńskich pomieszczeń, tuż przed

rozpoczęciem ciszy nocnej. Toteż z ulgą się z nią rozstała przy drzwiach

„ósemki”, kierując kroki do internatu męskiego.

Filip był na korytarzu, jak zwykle zresztą. I jak zwykle nie uśmiechał

się do niej.

- Wszyscy w łóżkach? - zapytała. Dotąd nie zdobyła się, aby wejść

do męskich sypialń.

- Proszę sprawdzić.

- Bądź łaskaw odpowiedzieć - upomniała go.

- Tak, wszyscy w łóżkach, proszę sprawdzić.

- Wierzę ci na słowo. Dobranoc.

- A jeśli kłamię?

- Filipie, zapominasz się. Nie pierwszy raz.

- Oczywiście - przyznał spokojnie, patrząc jej w oczy. „Oczywiście”

- powtórzyła w duchu, doznając wrażenia, że oto między nimi została

przekroczona granica, określająca obszar między przyzwoitością a

nieprzyzwoitością.

- Dobranoc.

- Dobranoc... pani profesor.

Karolina spięła się wewnętrznie, lecz nie dała mu tego poznać.

Schodząc czuła na sobie jego spojrzenie. „Czego oni się do mnie

przyczepili? - pomyślała. - Zrobili zakład czy co?” Było dla niej jasne, że

każdy z nich obrał inną metodę.

* * *

Kiedy zniknęła mu z oczu, Filip podszedł do otwartej szafy i

przysiadł. Zaczął się zastanawiać, o czym Sławek z nią rozmawiał, gdyż

wydała mu się teraz taka skupiona, jakby bardziej zamknięta w sobie

wobec niego, Filipa, niż podczas ostatniego dyżuru.

- Fil, o czym gadaliście?

Filip westchnął na widok Adama w piżamie.

- Nie podsłuchiwałeś?

- Nie. Spóźniłem się.

- Jesteś szczery jak złoto. Stary, czy to poważnie...

- Umowa jest umową - przerwał mu stanowczo, a łagodniej dodał: -

Muszę poznać cały ten mechanizm, tę grę słów, te wszelkie niuanse o

zabójczej sile rażenia, pełne dwuznaczności, niedopowiedzeń, subtelnych

aluzji, co koniec końców sprawia, że dziewczyna się czuje jak po wypiciu

butelki wina.

Filip przez długą chwilę nic nie mówił, patrząc na niego z

niedowierzaniem. Wreszcie rzekł:

- To ja u ciebie powinienem pobierać lekcje.

- Żartujesz. Aha, przypomniało mi się coś. Odkurzacz obrabiał

dzisiaj tyłek przed nią. Tobie i Sławkowi.

- To znaczy? - Filipowi błysnęło w oczach.

- Nazwał was największymi rozrabiaczami.

- A ona?

- Właśnie!... Gdy idzie o ciebie, to powiedziała, że aż się jej wierzyć

nie chce.

- Chrzanisz.

- Słowo!

- Hm... O Sławku nic nie powiedziała? - zapytał ostrożnie.

- Nie słyszałem... I co? Dobra informacja? Przyda się?

- Adam, czemu jeszcze, cholera, nie jesteś w łóżku, hę?

- Odbiło ci czy co?!

ROZDZIAŁ VIII

Złośliwość uczniów nieraz potrafi wykraczać daleko poza granice

ich fantazji. Nauczyciel biologii, pięćdziesięcioletni Marceli Miłosierny,

mężczyzna prosty jak struna, mierzący bez mała metr dziewięćdziesiąt,

nosił przydomek... Karaluch.

Wbrew temu, co głosiło jego nazwisko i co mogła sugerować jego

łagodna i przyjemna twarz, miłosierdziem na lekcjach wcale nie grzeszył.

Kosił równo i ostro, przeto w bardzo poważnym stopniu przyczyniał się do

tego, że znienawidzono ów przedmiot. Ilekroć pełnił w internacie dyżur,

jak właśnie dzisiejszego dnia, w piątek, narzucał się licealistom swoją

obecnością bardziej niż dwóch czy trzech innych nauczycieli razem

wziętych. Toteż owe dni należały do wyjątkowo nudnych dla niektórych,

zwłaszcza czwartoklasistów. O wypiciu piwa mogli tylko pomarzyć.

Podczas nauki własnej uczniów uwielbiał krążyć po korytarzach;

miał mordkę lisa poszukującego smakowitego kąska, kiedy

niespodziewanie zaglądał do sal, choćby panowała w nich błogosławiona

cisza bądź ślizgały się długopisy czy ścierał się grafit w ołówkach. A

niechby kogoś brakowało! Miał też niezłomną zasadę, że w czasie nauki

własnej nikogo nie zwalniał poza mury szkoły. Chyba że byłby to trup.

Słowem, w owe dni świat postrzegany przez licealistów tracił na

swoim uroku, gama barw drastycznie się zmniejszała, ograniczając

możliwość wyboru do dwóch - białej i czarnej. Wprawdzie najbystrzejsi

starali się niekiedy coś z tym fantem zrobić, lecz wynik takiej kombinacji,

jak dotąd, bywał jeden - nieodmiennie szarość. Wypracowany przez nich

system wczesnego ostrzegania w przypadku Miłosiernego zazwyczaj

zawodził, nigdy nie dało się przewidzieć, gdzie on może się za chwilę

znaleźć.

- Chryste, jakoś trzeba będzie przeżyć ten dzień - jęknął Sławek,

budząc się rano i słysząc głos nauczyciela, dochodzący z umywalni.

- Przeżyjemy - rzekł Filip.

- Pobudka, panowie, pobudka! - wołał biolog wchodząc do sali. - No,

ruszać się żwawiej!

* * *

„Czy ludziom przynosi szczęście bogactwo, czy cnota?” - zapytał

dawno temu Horacy, sławny liryk rzymski, a Karolina to właśnie pytanie

postawiła swoim czwartoklasistom jako temat pracy domowej. „Oczekuję

prac w poniedziałek” - powiedziała, gdy dziesiątki par oczu zdawały się

rozszerzać ze zdziwienia, że oto zadaje im się tak głupi temat, gdy

przecież sprawa jest oczywista - forsa! Takie odniosła wrażenie. „Życie

płynie, a problemy może się zmieniają” - wyjaśniła w odpowiedzi na

wątpliwości kilku uczniów.

* * *

Krótko przed obiadem Wroński i Miłosierny zarządzili zbiórkę

internatu męskiego, w umywalni. Jej tematem była niedawna kradzież.

- Słuchajcie - mówił kierownik - jest mi nieprzyjemnie rozmawiać z

wami o tej przykrej sprawie. Od lat nie zdarzyła się u nas kradzież, od lat.

Jesteście jak jedna wielka rodzina. Do czego to podobne, żeby okradać

kolegów. Apeluję do sumienia złodziejaszka, aby dyskretnie zwrócił

pieniądze...

Wroński ciągnął swoją przemowę, a Miłosierny spozierał uważnie po

chłopakach, którzy z kolei zerkali na siebie podejrzliwie, i w myślach

poddawał w wątpliwość skuteczność apelu kolegi. W końcu skupił wzrok

na samych pokrzywdzonych - Filipie i Sławku - stojących z boku przy

oknie. Kogo jak kogo, ale tych dwóch nie lubił; jego antypatia brała się

stąd, że właśnie dzięki nim dowiedział się, jaką nosi etykietkę. Karaluch!

Chociaż nie miał pojęcia, kto przylepił mu owo przezwisko, im

przypisywał autorstwo, ponieważ ich rozmowę na swój temat dawno temu

przypadkiem usłyszał.

Jak Miłosierny przewidywał, płomienny apel Wrońskiego spalił się

od własnego żaru.

* * *

- Jak trzymasz tę maszynkę?!

- A jak mam trzymać?

- Tak, a nie tak!

- Aha...

Adam stał przed lustrem w umywalni i pod czujnym okiem Hipolita

próbował się golić, pierwszy raz w życiu.

- Hipek, a którą stroną pod zarost?

- Jaki zarost?! Dupa niemowlaka przy twojej gębie jest jak papier

ścierny.

- Ty zacząłeś się golić od razu kosą, tak? Ty świrze!

- Świrze?!

- Ktoś, kto zawsze budzi się z karabinem w ręku, nie jest normalny.

- Bo cię zdzielę!

Adam energicznie pociągnął żyletką. Zaciął się. Biała pianka

zabarwiła się czerwienią.

- Sporo wody się zmarnuje, nim nauczysz się z tym obchodzić -

zaśmiał się Hipolit. - Trzeba ostrożnie.

- Tak, tak, jak z pistoletem, ty trepie.

Po minucie zjawili się Filip i Sławek; wrócili z miasta.

- Chryste, Adam, dziecko drogie, co ty robisz?! - wrzasnął Sławek na

całe gardło. - Uważaj, bo niechcący popełnisz samobójstwo!

- Pieprz się!

- Zawsze jest ten pierwszy raz - rzekł Filip.

Adam ciągle był zły na Filipa za to, że ostatnio został przez niego

potraktowany na odczepnego w sprawie Karoliny. Jak smarkacz. Chętnie

by mu wywinął jakiś kawał.

- Oddaliście dług? - zapytał Hipolit.

- A co cię? - warknął Sławek.

- Gdzie jest Karaluch? - zapytał Filip.

- Na boisku - odrzekł wchodzący do umywalni Marek, klepiąc

dłońmi po udach jakby walił w bębny. - Co cię gryzie, Fil?

- Zastanawiam się, jak z Karalucha zrobić osła.

- Trudno będzie - powątpiewał Marek.

- Nikt go dotąd nie przekręcił - dodał Wacek.

- Aj! - syknął Adam. Ponownie się zaciął.

- O co chodzi? - zapytał Hipolit Filipa.

- Ty jesteś ostatnią osobą, której można cokolwiek powiedzieć -

wtrącił się Sławek.

Hipolit spojrzał na niego spode łba i wzruszył ramionami.

- Ma ktoś pomysł na przekręcenie Karalucha? - rzucił Sławek.

- Co w planie? - zapytał Marek.

- Dłuższy wyskok do miasta, o szóstej - wyjaśnił Filip.

- Podczas nauki własnej? - zdumiał się Adam odwracając się od

lustra. - Nie da rady, panowie.

- Mało wam pokera? - zapytał Heniek.

- Nie o to idzie - odparł Filip.

- A, panienka - stwierdził rzeczowo Wacek.

- Chyba coś mi się kroi - uśmiechnął się Filip i poklepał Sławka po

ramieniu.

- Chłopaki, kto mi pożyczy trochę forsy, bo nie mam na piwo - rzekł

Marek. - Po niedzieli mi przyślą, to oddam.

- Ile chcesz? - zapytał Hipolit.

* * *

Zbliżała się piąta po południu. Marceli Miłosierny wyszedł z pokoju

nauczycielskiego i skierował się do kawiarni Liberum veto na swoją małą

czarną.

Był już w suterenie, gdy usłyszał nagle swoje nazwisko

wypowiadane za załomem ściany, gdzie mieściła się ciemnia. Mimo woli

przystanął i wytężył słuch.

-...fesora Miłosiernego nie da się oszukać, on jest za sprytny na takie

numery - mówił Hipolit. - Filip jednak uważa, że tym razem go

przechytrzy. Później się dowiedziałem, że o szóstej ma w mieście randkę z

Romą.

- Lepiej niech sobie tę randkę odpuści - odezwał się drugi głos,

piskliwy, w którym Miłosierny rozpoznał Adama.

- Fil jest pewny swego.

- Jak on chce się stąd wyrwać?! Przecież profesor Miłosierny w

każdej chwili może zajrzeć do klasy. I po Filipie!

- Fil znalazł sposób.

- Jaki?

- E, wyklepiesz komuś...

- Ja nie jestem tobą, Hipek - pisnęło.

Miłosierny, coraz bardziej podekscytowany, zagryzał wargi.

- No więc - odezwał się Hipolit - w trakcie obchodu klas Filip

zacznie symulować ból brzucha, niby wyrostek. Co robi profesor

Miłosierny?

- Wysyła Fila na pogotowie, z łapiduchem.

- Właśnie!

- Rzeczywiście proste. Zaraz... przecież nie będą tam trzy godziny

czy ile.

- Dlaczego? Można zatrzymać pacjenta na obserwacji.

- A jeśli profesor Miłosierny zacznie się denerwować i zadzwoni na

pogotowie? - dociekał Adam.

- Fil zna owego lekarza.

- O, to nie ma problemu!

- Chociaż... jest pewien słaby punkt w jego chytrym planie, lecz

raczej w grę nie wchodzi.

- Jaki?

Miłosierny rzucił okiem w prawo, w lewo i wyciągnął szyję w

stronę, skąd dobiegała konspiracyjna rozmowa.

- Taki, że Fila nie będzie odprowadzał łapiduch, tylko sam profesor

Miłosierny.

- Ha! - parsknął Adam. - Nigdy w życiu!

Marceli Miłosierny ostrożnie, prawie na palcach ruszył w stronę

kawiarenki, oglądając się, czy aby nie został zauważony przez któregoś z

nich. Na szczęście nie. Wszedł do lokalu i odetchnął. W duchu zaczął się

cieszyć, że pokrzyżuje Filipowi plany. „Dam ja mu randkę!” - powiadał

sobie.

Pojawienie się nauczyciela w kawiarni sprawiło, że gwar nieco

przycichł. Jedynie Wojtek i Heniek, grający w bilard, nie zwrócili uwagi

na niego, pokrzykując na siebie. Niezbyt głośna muzyka rockowa

dopełniała atmosfery tego przybytku.

Miłosierny podszedł do kontuaru, za którym stała Dorota, jego

najlepsza uczennica z biologii; stąd lubił ją bardziej niż inne licealistki.

- Jak zwykle kawka dla pana psora, tak? - zapytała.

- Oczywiście, Dorotko. - Zajął jedyny wolny stolik przy oknie, jakby

przeznaczony dla niego. Z upodobaniem spojrzał na zegarek i zastanowił

się, jak też ten Strzelec będzie odstawiać hecę z bólem brzucha.

Przerwał pięknie się rozwijającą w głowie operację, którą już zdążył

nazwać „strzeleckim niewypałem”, gdyż w drzwiach pojawił się sam Filip.

Miłosierny zaśmiał się pod nosem, zauważył bowiem, że kiedy został

przez niego dostrzeżony, ten przesadnie teatralnym gestem położył sobie

rękę na brzuchu i usiadł ociężale przy stoliku, gdzie Andrzej i sanitariusz,

czyli łapiduch, grali w szachy.

Nauczyciel odwrócił od nich wzrok.

- Proszę, kawa - powiedziała Dorota stawiając przed Miłosiernym

filiżankę na spodeczku. - Wczoraj dostałam wiśnie w czekoladzie.

Polecam.

- Dobre?

- Pyszne.

- Już zdążyłaś posmakować?

- Muszę przecież wiedzieć, co sprzedaję.

- Racja. Wobec tego jak to się dzieje, że dotąd manka nie miała -

zażartował.

- Tajemnica zawodowa.

- Słusznie. Tak, dobrze, wezmę trzydzieści deka.

- Służę uprzejmie. Miłosierny upił łyk kawy i zerknął na Filipa.

* * *

Tymczasem Sylwia od kwadransa siedziała w gabinecie dyrektora

Burczyńskiego, czekając na jego opinię w sprawie zamkniętego numeru

„Świata Licealistów”. Dyrektor uważał za swój obowiązek trzymać nadzór

cenzorski nad pismem. Nigdy jednak nie czytał tekstów w maszynopisie,

dopiero brał do ręki gotową makietę. Toteż zdarzało się, że dziewczyny

musiały nanosić jego korektę tuż przed odesłaniem makiety do drukarni.

Nie cierpiała Burczyńskiego, choć nigdy nie doznała od niego

najmniejszej przykrości, wręcz przeciwnie, odczuwała, że ma u niego fory.

Na początku stycznia dotarło do jej uszu, że Burczyński chętnie by ją

widział jako seniorkę, zrezygnowała wówczas z wystawienia swojej

kandydatury w wyborach. W efekcie sam dyrektor zaczął ją delikatnie

indagować w tej sprawie, lecz ona nie zmieniła zdania. Jej niechęć do

niego brała się ze spostrzeżeń dokonywanych podczas rozmów z nim -

zawsze odnosiła wrażenie, że on patrzy na nią jakoś dziwnie. Tym razem

było podobnie.

- Mam parę uwag - uśmiechnął się dyrektor. - Czy nie za bardzo

zajmujecie się marginesami życia, a za mało tym, co między nimi? Choć

przyznaję, że staracie się propagować przyjaźń, jedną z największych

wartości.

- Prawda, że właściwe życie toczy się między marginesami, ale jeśli

za marginesy uznać, na przykład, z jednej strony nasze narodowe

wzniosłości, jak choćby wymachiwanie szabelką i grę na patriotycznych

nutkach, a z drugiej przestępczość, AIDS i narkomanię, to trzeba się nimi

zajmować, bo są one konsekwencją i wypadkową tego, co między nimi.

Burczyński nastroszył brwi, lecz nie przestał się uśmiechać.

- Czy to jednak nie jest propagowanie postaw marginalnych?

- Propagowanie? - zdziwiła się Sylwia. - Chodzi panu dyrektorowi o

wywoływanie wilka z lasu?

- Mniej więcej.

- Lepiej zapobiegać, aniżeli leczyć.

- Żeby umoralniać, trzeba samemu być w porządku. Potrafisz się

jasno określić?

- Najtrudniej określić się samemu - odpowiedziała sucho.

- Czyli wina i całe zło tkwią w naturze, która człowieka

ukształtowała?

- To pan dyrektor powiedział.

- A ty zrozumiałaś. Cóż, zawsze umiesz mnie przegadać.

- To jedna z cech młodości.

- I nic więcej.

- Niestety. Sprzeczności są niezniszczalne.

- I budujące.

- Pomarzyć dobra rzecz, panie dyrektorze.

Wtem drzwi wiodące do mieszkania otworzyły się i stanęła w nich

pani Burczyńska, kobieta o surowym spojrzeniu.

- Skończyłeś wreszcie, Stefku? - rzuciła oschle.

- Tak, tak, już - rzekł szybciutko i zwrócił Sylwii makietę. Sylwia

wyszła, za drzwiami westchnęła: „Jezu, co za kapeć!”

* * *

Marceli Miłosierny oczekiwał w holu na parterze na Filipa i Lucynę.

Pierwsza pojawiła się Lucyna, jak zwykle z szerokim uśmiechem.

- Och, pan profesor już na posterunku! A Filipa nie ma. O, już idzie!

Czy ty zawsze musisz się spóźniać? Jakbyś nie miał nic szacunku dla pana

profesora.

Grymas na twarzy Filipa oraz założona na brzuchu ręka najwyraźniej

świadczyły o tym, że coś mu dolega.

- Cóż to - zapytał Miłosierny - jakieś boleści cię złapały?

- Właśnie - syknął Filip. - Tak nagle... jakieś pół godziny temu... Na

parę minut mi przeszło, ale znowu... - urwał.

- Powinieneś zajrzeć na pogotowie - powiedział Miłosierny.

- Chyba tak - rzekł Filip. - Może mi przejdzie po obchodzie.

- Chodźmy - powiedział nauczyciel. Gdy dotarli na piętro, zapytał: -

Żadnej poprawy?

- Niestety, nawet trochę gorzej.

- Gorzej? - Współczucie bijące od Miłosiernego również mogło

chwycić za serce.

- Pewnie wyrostek - zauważyła Lucyna.

Obchód szybko dobiegł końca, bo sporo licealistów wyjechało do

domu.

- Panie ps-sorze... pójdę na pogotowie. Czuję się gorzej.

- Nie ma rady. Sam nie możesz iść.

- Z łapiduchem. Marceli Miłosierny wyrzucił z siebie krótko a

treściwie:

- Nie!

- Dobrze, jakoś sam dotrę - rzekł Filip marszcząc czoło.

- Ja pójdę z tobą.

- Pan... psor?

- Wolę osobiście się dowiedzieć, co też ci dolega, bo wyglądasz

fatalnie. Idź się ubierz.

- Dobrze... - Filip odszedł.

Zadowolony Miłosierny także poszedł do pokoju po płaszcz i

kapelusz. Jego kalkulacja była prosta - pokrzyżować Filipowi plan. Sam w

końcu był młody, przeto dobrze wiedział, że jeśli w grę wchodzi

dziewczyna, żadne ryzyko nie wydaje się straszne. Jeżeliby pozwolił mu

pójść z sanitariuszem, to Filip, nie patrząc na późniejsze przykre

konsekwencje, gdyby jego nieobecność została stwierdzona przez

Miłosiernego, co byłoby jak słońce na niebie, pobiegłby na randkę.

Po dwóch minutach obaj ruszyli do stacji pogotowia ratunkowego,

spory kawałek od szkoły.

* * *

Adam stał w pustej umywalni przy oknie i obserwował Filipa i

Miłosiernego, którzy wyszli z budynku i zmierzali na pogotowie.

Naraz usłyszał dochodzące z klatki schodowej kroki; odwrócił się,

lecz od okna nie odszedł. Pomyślał, że to Wroński. Ktoś wszedł do

internatu i skierował się w głąb korytarza. Gdy po chwili rozległ się

chrobot przy kłódce u jakiejś szafy, Adam się uspokoił i skupił na widoku,

któremu przedtem z upodobaniem się przypatrywał. Miłosierny

prowadzący Filipa na pogotowie!

Nagle Adama złapał katar. Szmer na korytarzu ucichł i rozległy się

kroki. Adam podszedł do drzwi umywalni, ale nikogo już nie zobaczył.

Ktoś zbiegał po schodach. Spojrzał w głąb korytarza i zauważył na

posadzce pod jedną z szaf błyszczący przedmiot. Pofatygował się i

podniósł srebrzysty brelok do kluczy w kształcie pistoletu. Nie miał

pojęcia, czyj jest. Schował go do kieszeni.

Na pogotowiu oczekiwało kilkanaście osób, wśród nich dwie kobiety

z popiskującymi dziećmi. Miłosierny osobiście zgłosił pacjenta w okienku,

po czym rzekł do Filipa:

- Każą poczekać - Usiadł na krześle.

- Panie psorze - odezwał się Filip - nie musi pan tu być ze mną.

Dadzą mi zastrzyk i wrócę.

- Nic się nie stanie, jak poczekamy razem - rzekł dobrodusznie

Miłosierny. - Przynajmniej mam trochę urozmaicenia w mojej nudnej

pracy. Szkoła się nie rozleci beze mnie przez tę godzinę czy dwie -

dorzucił żartobliwie.

Filip usiadł po drugiej stronie holu, gdzie akurat zwolniło się krzesło.

Został przyjęty przez lekarza po półtorej godzinie.

- Czy to poważne, panie doktorze? - dociekał Miłosierny, który

zaprowadził Filipa do gabinetu.

- Nie. Dostanie zastrzyk i jeżeli nie będzie nawrotu bólu, może

wrócić do szkoły. Po zastrzyku niech jeszcze nieco posiedzi w poczekalni.

Miłosierny ze zrozumieniem skinął głową. Jak być konsekwentnym,

to do końca. Postanowił dalej pilnować ucznia. Był przekonany, że gdyby

nawet teraz zostawił go tu samego, to Filip natychmiast by pobiegł; na

spóźnioną randkę. Zastanowił się, czy wyjawić mu, iż przypadkiem poznał

jego sekret.

Opuścili pogotowie za kwadrans dziewiąta. Mocny podmuch wiatru

prawie strącił Miłosiernemu kapelusz.

- No i po bólu - zagadnął zadowolony.

- Tak, panie psorze.

Miłosierny właśnie zamierzał powiedzieć mu, że znał jego podstępny

plan, gdy... gdy coś go tknęło. Poczuł przyspieszone bicie serca, nawet

zwolnił kroku.

„Rany boskie” - jęknął w duchu, a przed oczyma pojawiła mu się

scena, kiedy podsłuchiwał rozmowę dochodzącą z ciemni.

„Profesor Miłosierny... profesor Miłosierny... profesor Miłosierny...”

- huczało mu w uszach z narastającym natężeniem. Zerknął na Filipa,

który ze spokojem spoglądał na zegarek. „A tak KARALUCH nie łaska?! -

myślał gorączkowo. - Odkąd te orły w rozmowach między sobą z takim

szacunkiem wyrażają się o swoich belfrach?... Nawet nie psor, a profesor

Miłosierny! To aż razi nieprawdopodobieństwem. Jak mogłem być tak

naiwny, by się dać na to nabrać? Nie ja Strzelca, lecz on mnie przechytrzył

jak ostatniego osła”.

Ponownie zwolnił kroku. Sięgnął po chusteczkę i wytarł nos. „Znając

moje przyzwyczajenie udawania się na kawę o piątej - rozumował -

według czego można by regulować zegarki, wykorzystał ten fakt do cna,

podsuwając mi za pośrednictwem tych dwóch gadających w ciemni

fałszywą w gruncie rzeczy informację, na co dałem się złapać. Ależ ten

drań to zaplanował i wyreżyserował! Majstersztyk pod każdym względem,

zwłaszcza psychologicznym. Uczyniłem dokładnie tak, jak on sobie

zażyczył. Bo nie on miał randkę, on zagrał rolę przynęty odwodzącej mnie

od właściwej osoby. Dla kogo można się tak poświęcać? Naturalnie, dla

przyjaciela. Krzyk. Krzyk wyskoczył na randkę! Lecz cóż z tym fantem

uczynić? Jeśli mu powiem, że rozszyfrowałem ich akcję, wyjdę na durnia,

bo wbrew pozorom będą mieli większą satysfakcję, nawet gdy porządnie

oberwą. Za późno. A tak... zostałem jedynie przechytrzony, co ostatecznie

najlepszemu się przydarzy”.

- Czy pan psor źle się czuje? - głos Filipa wyrwał go z zadumy.

- Słucham?... Nie, nie, dlaczego? - „Ładnie się ze mnie nabija -

wściekał się. - Nie mogę się przyznać do takiej porażki, trzeba przełknąć tę

gorzką pigułkę i udawać, że nic się nie stało, a raczej, że jestem pozornym

zwycięzcą. Chyba że Krzyk nie zdążył wrócić”.

Marceli Miłosierny przyspieszył kroku.

* * *

Sławek biegł brzegiem jeziora, dysząc ciężko. Momentami silne

podmuchy wiatru w plecy jakby ułatwiały mu rozwinięcie skrzydeł. Nie

pamiętał, czy kiedykolwiek wracał z randki w tak zabójczym tempie.

Ilekroć rzucał okiem na zegarek, starał się wykrzesywać z siebie

dodatkową energię, której na szczęście mu nie brakowało. Wprawdzie nie

miał pojęcia, jak długo Miłosierny siedział z Filipem na pogotowiu, lecz

Filip był przekonany, że on będzie przy nim warował do końca jak pies

przy swoim panu. A że z elementem ryzyka powinno się liczyć w każdym

planie, także najstaranniej przygotowanym, to już trudno.

Diabła tam! Najwyżej dojdzie do wpadki.

Wreszcie schody w parku. Dziedziniec. W oknach budynku światła,

do drzwi dwieście metrów. Chyłkiem, chyłkiem wzdłuż skrzydła

południowego pod oknami mieszkań nauczycielskich... Moment

zawahania. Jakiś śmiech. Karolina. Po chwili drugi, również kobiecy.

Głosy. Nie rozpoznał drugiego altu. Nieważne. Byle znaleźć się w środku.

Gdzie Karaluch? Drzwi.

* * *

Pełnienie dyżurów przez młodsze licealistki w holu na parterze w

pobliżu drzwi głównych nie należało do zajęć szczególnie uciążliwych.

Całe ich zadanie zawierało się w sprawowaniu funkcji informacyjnej

zarówno dla tubylców, jak i osób z zewnątrz, najczęściej rodziców

przyjeżdżających w odwiedziny, oczywiście z pełnymi torbami

pachnącymi smakowitą wałówką.

Chociaż trzeba było siedzieć przy stoliku od trzeciej po południu do

dziesiątej wieczorem (w dni wolne już od ósmej rano, zmiana następowała

po siedmiu godzinach), dziewczyny raczej chwaliły sobie takie dni; wbrew

pozorom miały wtedy więcej czasu dla siebie, wykorzystując go na

zaległości w lekturze, pisanie listów czy snucie marzeń. Znamienne -

chłopaki dyżurów nie pełnili. I nikt nie wiedział dlaczego, nawet Wroński.

Siedząca przy stoliku drugoklasistka pochłonięta była czytaniem

jakiejś książki, gdy nagle leżące przed nią luźne kartki uniosły się w

powietrze i niczym czarodziejskie wschodnie dywany pofrunęły na środek

holu.

Przeciąg. Musiano jednocześnie otworzyć oboje drzwi znajdujące się

naprzeciwko siebie, tyle że u podnóża schodów po jednej i drugiej stronie

- te główne, wielkie, dwuskrzydłowe, i te mniejsze, wiodące na

dziedziniec.

Licealistka odłożyła książkę i poszła zbierać kartki. Słyszała

dochodzące z obu stron kroki. Nim zdążyła pomyśleć, kogo gna na

złamanie karku, najpierw dostrzegła Sławka, który w przelocie gestem ręki

nakazał jej milczenie, a następnie ujrzała wyłaniających się na szerokich

schodach Miłosiernego i Filipa. Podnosząc kartki zauważyła, że oczy

nauczyciela są rozbiegane, jakby czegoś czy kogoś szukały.

- Idź się rozebrać i zaraz do klasy - usłyszała nienaturalnie oschły

głos biologa.

Zerknęła na Filipa; dyskretnie puścił do niej oko i pomknął na

schody.

- Czy wchodził ktoś drzwiami od dziedzińca? - zapytał Miłosierny.

„Sławek, o niego mu idzie!” - zawołała w duchu i trochę

przestraszona przenikliwym, groźnym wzrokiem Miłosiernego,

odpowiedziała milcząco przeczącym ruchem głowy.

- Na pewno nie?

- Zależy kiedy, panie psorze.

- Niedawno, podczas nauki własnej...

- Nie, panie psorze, nikt tędy nie wchodził.

- A głównym wejściem?

- Też nie.

Miłosierny poszedł do pokoju.

* * *

Zbiegający z drugiego piętra Sławek prawie zderzył się z Filipem,

który biegł na górę. Zamienili kilka słów. Sławek skierował się do klasy.

Po paru krokach, przy drzwiach „ósemki” - zdębiał. Zobaczył Monikę;

stała w dość wyzywającej pozie.

- Gdzie byłeś? - zapytała złowieszczo.

Zaskoczony jej widokiem, a zwłaszcza tonem, nie wiedział, co

odpowiedzieć.

- U góry - wykrztusił.

- Kpisz? Spotkałeś się z Romą, od niej wracasz.

- Ależ...

- Nie zaprzeczaj. Przypadkiem zauważyłam ciebie i Fila w mieście, a

potem ciebie z Romą. Nie mam pojęcia, co nagadałeś Karaluchowi, aby

wyskoczyć na randkę - no bo chyba nie zrobiłeś go w konia, jesteś za tępy

- ale właśnie wracasz od Romy.

- Moniko...

- Zamknij się! Możesz się już do mnie nie odzywać - dorzuciła i

zniknęła w pokoju.

Sławek wyglądał jak po otrzymaniu telegramu ze straszną

wiadomością. Otrząsnąwszy się, pobiegł do klasy.

* * *

Tymczasem Marceli Miłosierny z rękoma założonymi do tyłu krążył

po pokoju. Był przekonany o słuszności swoich przypuszczeń i nie mógł

się pogodzić z doznaną porażką. Przeżuwał ją razem z wiśnią w

czekoladzie. Został w przenośni i dosłownie wywiedziony w pole. Jak ten

Horodniczy u Gogola! Wyobrażenie sobie, że ktoś kiedyś opisze go w

jakiejś powieści - może nawet sam Strzelec, mający ciągotki artystyczne -

nie przyszło mu trudno. Tego by brakowało!

Wrócił myślami do rozmowy z dyżurną w holu. Im dłużej się nad nią

zastanawiał, tym bardziej zaczęło mu się wydawać, że ona mu skłamała.

Zastanowił się nad jakimś haczykiem, aby wydobyć z niej prawdę.

Stopniowo bowiem dochodzi do wniosku, że jednak, jednak byłoby

lepiej, gdyby dał im do zrozumienia, że rozszyfrował ich akcję, za późno,

ale zawsze. Tylko dać do zrozumienia, przez kogoś. Sądził, że to

uratowałoby jego osobisty autorytet w stopniu znacznie większym aniżeli

wynikającym z faktu udawania, że nic się nie wydarzyło.

Naraz zastygł. Twarz mu pojaśniała.

- Mam! - szepnął.

Ostrym krokiem wyszedł z pokoju i zatrzymawszy się przy ławce

licealistki, pochylił się i utkwił w niej zimne spojrzenie. Wyglądał nad nią

jak grożąca w każdej chwili katastrofa.

- Słuchaj, dziecino, dlaczego mi skłamałaś?

- Skłamałam, panie profesorze? - Wstała.

- Tak, skłamałaś. Powiedziałaś, że nikt drzwiami od dziedzińca nie

wchodził w czasie nauki własnej.

- Bo nie wchodził, panie profesorze... - odrzekła.

- Założę się, że wchodził, i to króciutko przed tym, nim ja z tej strony

wszedłem.

- Nie...

- Nie?... A kartki, które akurat podnosiłaś z posadzki? Sama je na

środek holu wyrzuciłaś?... One tam sfrunęły stąd! - Uderzył otwartą dłonią

w blat ławki. - Jakim cudem? Dostały skrzydeł? Nie. Od przeciągu. Z

czego powstaje przeciąg? Jeżeli jednocześnie są otwierane okna czy drzwi

usytuowane naprzeciwko siebie. No i co?! Kto tędy wchodził? No?!...

Krzyk, tak?

Licealistka zwiesiła wzrok; milczała.

- Spójrz mi w oczy. Uniosła głowę; nadal milczała.

- Nie zauważyłam - szepnęła.

- Aha... Dobrze. Może rzeczywiście nie zauważyłaś - dodał już

słodszym tonem i ruszył w stronę galerii. Miał pewność, że się nie myli

Spodziewał się, że licealistka doniesie Sławkowi o tej rozmowie. O to mu

chodziło. Niemniej postanowił pójść do czwartoklasistów. Dotarł pod

drzwi IV B, lecz nie wszedł. Rozejrzał się i przyłożył do nich ucho.

- Nieźle Fil to wykombinował - pisnął Adam. - My też się

spisaliśmy, co, Hipek?

- Ba! Graliśmy koncertowo! Przekręciliśmy go bez mydła.

- Choć raz coś wypaplałeś z pożytkiem dla innych. Miłosierny

zaciskał pięści, najchętniej wpadłby tam i rozprawił się z nimi po męsku.

Zrezygnował jednak, nie byłoby to najlepsze, wrócił do pokoju. Usiadł

przy stole, wyciągnął notes i napisał w nim wielkimi literami:

STRZELEC, KRZYK, ZAMORSKI, WESOŁY oraz - musiał sobie

przypomnieć nazwisko dyżurnej, którą postanowił zaliczyć do grona

spiskowców - FABISZAK.

Po minucie wykreślił nazwisko dziewczyny. „To tylko lojalność

wobec nich” - rzekł w duchu, zamknął notes i sięgnął po wiśnię w

czekoladzie. „Właściwie zagrali fair i byli po prostu lepsi ode mnie a to

trzeba cenić” - powiedział sobie po kwadransie i wykreślił wszystkie

nazwiska.

* * *

- Dobra, wyciągaj wino - odezwała się Monika do Kamili gdy za

Lucyną i Miłosiernym zamknęły się drzwi. - Mam ochotę się napić jak

nigdy przedtem. - Zerknęła na Sylwię i Teresę, którym już zdążyła się

wyżalić z rozmowy ze Sławkiem.

- Z jakiej okazji kupiłaś wino, Kamo? - zapytała Teresa. Kamila

wyciągnęła z głębi szafy butelkę cinzano i z gracją postawiła ją - Włoskie

- zaznaczyła. - Sporo kosztowało.

- Jasne - mruknęła Sylwia. - Jak się urżnąć, to z fasonem. Może być

po włosku.

- Dziś są moje urodziny - wyjaśniła Kamila. Zapanowała

konsternacja.

* * *

- Jak Karaluch na to wpadł? - zastanawiał się Sławek. Filip, Hipolit i

Adam wpatrywali się w niego.

- Jak gadaliście o Karaluchu? - zapytał Filip.

- Elegancko, profesor Miłosierny - odrzekł Hipolit.

- Błąd - stwierdził Filip. - W końcu musiało się mu to wydać

podejrzane. Należało gadać normalnie, po naszemu.

- Dlaczego jednak siedział cicho? - pisnął Adam.

- I tak pozostanie - powiedział Filip. - Skoro już nas rozgryzł, chciał

to nam dać wyłącznie do wiadomości, przez kogoś.

- Czuję - rzekł Sławek - że w krótkim czasie zostaniemy orłami z

biologii. Możliwe nawet, że przyćmimy starego Darwina.

- Wszystko przez ciebie! - wrzasnął falsetem Adam. - Miłostki ci się

zachciało! Podobno ta Roma nikomu nie odmawia.

- Tobie by odmówiła - odciął Sławek. Filip spojrzał krytycznie na

Sławka.

- No dobra - rzekł ugodowo Sławek do Adama - i ty byś ją poderwał.

* * *

Dochodziła czwarta nad ranem. Filip obudził się tej nocy po raz

trzeci. Był zmęczony powracającą uporczywie prawie jedną i tą samą

senną wizją.

Karolina i on. Dziwne czy nie, lecz dotąd nie śnił o niej. Postanowił;

zapalić, aby coś zrobić z bezsennością. Wstał i spostrzegł, że łóżko Sławka

jest puste. Wyszedł na korytarz. Otworzył szafę, wyciągnął papierosy i

zapalił, po czym wszedł do umywalni i zatrzymał się przy oknie.

W pewnym momencie usłyszał dochodzące z głębi budynku

skrzypienie drzwi, a parę chwil później miękkie kroki na schodach. Ktoś

tu szedł.

W pierwszej sekundzie pomyślał o Wrońskim i Burczyńskim i zgasił

papierosa, gotów czmychnąć do sypialni, ale przypomniał sobie puste

łóżko Sławka. Został.

Istotnie, usłyszał znajome człapanie i odgłos otwieranej szafy,

powlókł się na korytarz.

- Do diabła, przestraszyłeś mnie - jęknął Sławek. - Nie możesz spać?

- Zamknął szafę i ziewnął.

- U kogo byłeś? - zapytał Filip.

- U Moniki. A ty gdzie startujesz?

- Nigdzie. Miałem... miałem ciekawy sen.

- Nie mów! Karaluch ci się przyśnił?

- Dlaczego on?

- Bo mi się śnił. Nie mogę przeżyć, że on nas rozszyfrował.

ROZDZIAŁ IX

Sobota zapowiadała się ciepła i słoneczna. Aleksander Wroński

wrócił do domu z porannego spaceru, na który niemal codziennie się

wybierał, nim zasiadał do śniadania.

Żona przygotowała białą kawę i razowy chleb z masłem i miodem.

Gdy wstawał od stołu, zadzwonił telefon. Wyszedł na korytarz i podniósł

słuchawkę. Usłyszał znajomy głos Apolonii Pruszyńskiej, mającej dziś

dyżur w internacie. Już po jej pierwszych słowach twarz mu stężała,

pogodny nastrój diabli wzięli.

* * *

Hipolit wpadł do sali pierwszoklasistów.

- Kto ma dyżur na korytarzu i w umywalni, koty! - ryknął.

- Ja - odezwał się Bodzio Kurdelski.

- Czemu jeszcze nie posprzątane?

- Zaraz będzie.

- Co znaczy zaraz?!

- Czego się drzesz, Hipek! - W drzwiach stanął Filip w samych

spodniach. - Zostaw sobie energię na później, tu nie koszary - dorzucił i

zniknął.

Hipolit zacisnął zęby i zdusił w ustach przekleństwo. Właściwie nie

miał nic do gadania, nie on tu rządził. Bo gdyby rządził, kociarstwo

skakałoby po lamperiach i czołgałoby się pod łóżkami, jak w innych

internatach. Niestety, liczyło się słowo Filipa - co on powiedział, było

święte, i nie sprzeciwiał mu się nawet sam Sławek, Sławek, który

wzbudzał respekt swoją budową i każdemu mógł dać łupnia, także

Filipowi. W odczuciu Hipolita, Filip miał jakiś niepojęty wpływ na całą

społeczność internacką, nawet na kształtowanie stylu życia. To Filip, nikt

inny, dyktował warunki niczym wielki kreator mody.

- Do roboty! - mruknął resztką samodzielności Hipolit do

Kurdelskiego i wycofał się na korytarz niczym przepłoszony z kurnika lis.

Rzucił coś do Marka wychodzącego z internatu i podszedł do Adama,

który ubierał się przy szafie. - Jakie masz plany na dziś?

- A co cię?

- Mógłbyś mnie nauczyć obróbki filmu i wywoływania zdjęć.

- Chcesz zostać superszpiegiem? Bond z ciebie nie będzie. Gdybyś

chciał przeskoczyć płot, to najpierw musiałbyś go rozebrać.

- Słuchaj, mówię poważnie. Chciałbym się tego nauczyć. Adam

zapiął koszulę.

- Dzisiaj nie - rzekł. - Po niedzieli.

- W porządku. - Hipolit wyciągnął szyję i zajrzał do jego szafy. - O,

fajny brelok. Gdzie go kupiłeś?

- Znalazłem.

- Ty masz szczęście.

- Ty też. Pistolet na kilometr wyczujesz.

- Sprzedaj mi go.

- Mówię ci, że go znalazłem, więc nie mogę ci sprzedać.

- Chłopaki - rozdarł się Hipolit - kto zgubił brelok w kształcie

pistoletu?!

- Weź go i się zastrzel! - krzyknął Sławek.

* * *

Apolonia Pruszyńska była czterdziestopięcioletnią niezamężną

kobietą o rudych włosach, czesanych nieodmiennie w kok. Usposobieniem

przypominała dyrektora, w każdym razie lubiła dać odczuć uczniom swoją

twardą, choć pulchną rękę. Nazywano ją Pudernicą, a to dlatego, że nawet

na lekcji potrafiła wyciągnąć z torebki puderniczkę z lusterkiem i

poprawić coś w makijażu. Licealistki śmiały się, że pudru i kremu na jej

twarzy jest więcej niż w niejednej drogerii.

Wprawdzie było jej obojętne, w jakiej klasie wykładała historię, to

jednak nie cierpiała IV B. Uważała, że jest w niej grupa wolnomyślicieli,

do których zaliczała przede wszystkim Filipa i Sylwię, i sądziła, że mają

oni zły wpływ na pozostałych.

Wśród czterech pochmurnych licealistek, które teraz przed nią stały

w pokoju nauczycielskim, była Sylwia. Mimo że Pruszyńska nie bardzo ją

lubiła, to tym razem miała dla niej trochę współczucia.

Spojrzała na otwierające się drzwi. Wszedł Wroński.

- Co się dzieje, do licha? - rzekł siadając. - Ponownie kradzież? -

Skupił spojrzenie na lokatorkach „ósemki”. - Wszystkie zostałyście

okradzione?

- Tak - powiedziała Kamila cichym głosem przy milczącym

potakiwaniu koleżanek z pokoju.

- Tylko was okradziono?!

- Tak - odrzekła Sylwia.

- Ile wam zginęło? - Wroński wyciągnął z kieszeni notes i długopis.

Zapisał podawane kolejno sumy i rzekł: - Zatem Kamila jest najbardziej

poszkodowana...

- Trzeba to jakoś przeżyć - powiedziała beznamiętnie Kamila.

- Zamykacie się na noc na klucz? - zapytała Pruszyńska.

- Nie - odrzekła Sylwia.

- Która pierwsza stwierdziła kradzież? - zapytał Wroński.

- Ja, a potem wszystkie - odparła Teresa.

- Gdzie trzymałyście pieniądze?

- W szafach - wyjaśniła Monika.

- Oczywiście szaf też nie zamykacie na klucz.

- Nie - powiedziała Sylwia. - Mamy do siebie zaufanie.

- Rozumiem, że wczorajszego wieczora miałyście pieniądze, tak? -

dociekał Wroński. - Macie jakieś podejrzenia co do sprawcy kradzieży?

Dziewczyny zaprzeczyły. Po dalszych kilku minutach jałowej

rozmowy licealistki poszły na śniadanie.

- Kto tu kradnie, do diabła? - zmartwił się kierownik.

- Jeszcze trochę, a rodzice poszkodowanych tobie zaczną się

dobierać do skóry - rzekła Pruszyńska.

- Cóż mogę poradzić? Stróża postawić przy każdym pokoju?

- Wstał i rzuciwszy kilka komunałów, udał się do swojego biura na

piętro. Po drodze spotkał woźnego.

- Dzień dobry, panie Wroński. Piękna pogoda.

- Dzień dobry, panie Szczygieł. - Podał mu rękę.

- Widzę, że pan nie w humorze.

- Znowu mieliśmy kradzież.

- Kradzież?! - Woźny wlepił w niego niedowierzające spojrzenie i

poprzez beret podrapał się w potylicę. - Kogo okradziono?

- Całą „ósemkę”.

- Całą „ósemkę”?! Co się dzieje, co się dzieje... Kogo nagle palce

zaczęły świerzbić?

- Ba! Pytaj się pan mnie, a ja pana. Zaczynam się obawiać, że

kradzieże mogą się powtarzać.

- Można się przyczaić.

- Przewaga zawsze jest po stronie złodzieja.

- Tak, tak, tak... No, na mnie czas, robota czeka. W kuchni przepalił

się bezpiecznik.

- Gdyby pan widział Filipa, proszę go do mnie przysłać.

- Dobrze. Myśli pan, że to on?

- On złodziejem? Nie sądzę, panie Szczygieł.

* * *

Temat był jeden - kradzieże.

Tym, czym są drożdże dla ciasta, tym są skąpe fakty dla wszelkich

domysłów, toteż te obficie się mnożyły, tworząc aurę nieufności, która

niczym gradowa chmura zawisła w stołówce. Chyba wszyscy podejrzewali

wszystkich. Pojawiły się nawet pytania, kto następny znajduje się na liście

złodzieja (o tej zagadkowej postaci wyrażano się w liczbie pojedynczej,

nikt jakoś nie przypuszczał, że może to być szajka, ponadto dziewczyny

były przekonane, iż złodziejem jest chłopak, raczej ze starszej klasy).

Przy stoliku Filipa również rozmawiano na ten temat.

- Wydaje mi się - mówił Sławek - że inni uważają, iż to ja i Filip

obrobiliśmy „ósemkę”, by odbić poniesione wcześniej straty. Wy tak

uważacie? - zwrócił się do Andrzeja i Wojtka.

- Nie - odrzekł Andrzej. - Mamy do czynienia z jedną i tą samą

osobą, która okradła was i dziewczyny.

- Zgadzam się - powiedział Wojtek. - Ten doktor Jekyll i pan Hyde

gwałtownie potrzebuje większej gotówki. Tylko na co?

Sławek skupił wzrok na zbliżającym się woźnym.

- Czego Odkurzacz tu węszy o tej porze? Szczygieł zatrzymał się

przy Filipie i rzekł:

- Chłopcze, kierownik wzywa cię do siebie, natychmiast.

- Nie jestem na wyścigach - mruknął Filip.

Szczygieł mruknął coś niezrozumiale i skierował się do kuchni.

- Co Gapek chce? - zapytał Sławek.

- Może wpadł na ślad złodzieja? - rzekł Wojtek.

- Jeżeli kupił sobie psa, a ten potrafi parę rzeczy więcej, niż myśleć -

zakpił Andrzej.

- Cześć, dranie, do poniedziałku! - usłyszeli głos Marioli, która

zmierzała do wyjścia.

- A ty dokąd? - rzucił Andrzej.

- Do domciu, skarbie.

- Dopiero dziś?

- Wczoraj pociąg mi uciekł.

- Gdybyś tak długo w lustro nie patrzyła, to byś zdążyła.

- Dowcipniś!

- Chłopaki - szepnął Sławek zerkając w stronę kuchni. - Odkurzacz

stoi przy okienku i podejrzliwie na nas zerka.

- Nie wie, jak nam uprzyjemnić sobotę - rzekł Andrzej.

* * *

Sylwia, Monika, Teresa i Kamila siedziały przy jednym stoliku -

pochmurne, czuły się jak na cenzurowanym, ponieważ były bohaterkami

ranka.

- Ach, dorwać tego drania! - mówiła Sylwia. - Rozszarpałabym go do

ostatniej tkanki.

Roześmiały się mizernie. Naraz Monika zauważyła:

- Odkurzacz wziął chłopaków na oko, Fila i Sławka, przygląda się

im. Nie odwracaj się, Kama... Teraz nami się zainteresował.

- Spodobałyśmy mu się - mruknęła cierpko Teresa.

- Akurat - powiedziała Kamila.

Po paru minutach przy ich stoliku pojawił się Filip.

- Miny macie nietęgie - zagadnął. - Może już wiecie, kto was i nas

obrobił?

- Tak, właśnie rozpracowałyśmy drania - powiedziała kwaśno

Sylwia. - Takie małe, zielone stworzenie. Kosmita.

Filip bezradnie się rozejrzał i zapytał Kamilę:

- Mógłbym zamienić z tobą dwa słowa? W cztery oczy.

- Dwa słowa w cztery oczy? Intrygujące.

- Chodzi o miłość lub pieniądze - zażartowała Monika.

* * *

- Pan dzisiaj nie ma humoru - powiedziała kucharka, stawiając przed

woźnym śniadanie.

- Wątroba mi dokucza - westchnął Szczygieł.

- Tak, tak, lata robią swoje - rzekła współczująco, po czym z

ożywieniem dodała: - Słyszał pan? W nocy „ósemkę” okradziono.

- Tak. Który bezpiecznik się przepalił, pani Juncewska?

- Słucham?... Ach, bezpiecznik...

* * *

Filip i Kamila wyszli ze stołówki.

- Chodzi o twój i Sławka dług wobec mnie? - zapytała.

- Nie. Forsę zwrócę ci po niedzieli.

- W porządku. Zresztą nie spieszy mi się. Dziś przyjadą do mnie

rodzice... Przy okazji, Fil, zapraszam cię na torcik urodzinowy o czwartej.

- Dzięki. Do rzeczy... Nie chciałem rozmawiać przy stoliku, to trochę

krępujące. Ty poniosłaś największą stratę. Powiedz szczerze, kogo

podejrzewasz?

Kamila przygładziła włosy.

- Podejrzewam, że to ktoś z was...

- Z nas?

- Z chłopaków w ogóle. Z trzeciej albo czwartej klasy. Nikt młodszy

by się nie odważył.

- Konkretne nazwisko?

- Nie wiem. Kogo ty podejrzewasz?

- Podobnie jak ty. Komuś gwałtownie potrzeba gotówki...

- Sporej gotówki.

- Na co, skoro Sławek i ja skończyliśmy z hazardem.

- Właśnie - stwierdziła Kamila. - I mnie to zastanawia. W pierwszej

chwili pomyślałam o was. Przepraszam za szczerość.

- Drobiazg.

Zatrzymali się przy „ósemce”, wymieniając jeszcze parę uwag, po

czym Filip poszedł do Wrońskiego. Zastał go rozmawiającego przez

telefon. Usiadł, widząc gest wskazujący mu krzesło.

- ...rozumiem, panie sierżancie - mówił Wroński do słuchawki. - Ma

pan rację, że to nasza sprawa... Tak, lecz musiałbym wiedzieć, kogo

zamierza okraść... No trudno. Do widzenia. - Odłożył słuchawkę i spojrzał

na Filipa. - Wiesz już o nowej kradzieży, tak?... Jeżeli sami nie znajdziemy

złodzieja, nikt za nas tego nie zrobi. Do licha! Porozmawiajmy spokojnie...

Najpierw mi powiedz, jak wygląda sprawa waszego karcianego długu.

- Załatwiona.

- Skąd wzięliście pieniądze?

- Kamila nam pożyczyła. Czy pan psor podejrzewa mnie i Sławka o

tę drugą kradzież?

Wroński uśmiechnął się pod nosem.

- Do ciebie mam zaufanie. Nie wiem czemu, ale mam.

- Nie jestem złodziejem, zapewniam.

- Przedwczoraj mi powiedziałeś, że ufasz Sławkowi. Czy dzisiaj to

podtrzymujesz?

Filip, zaskoczony tym pytaniem, tym razem musiał się głębiej

zastanowić.

- Zjedliśmy ze Sławkiem beczkę soli - rzekł. - On za mnie nadstawiał

karku, ja za niego. Zawsze szliśmy łeb w łeb w sprawach... ocierających

się o granice regulaminu.

- Nawet je przekraczając.

- Sam pan psor widzi... Nie, nie on jest wirusem.

- Ładnie. Niezła sumka wzbogaciła czyjąś kieszeń. Motyw okazji,

która czyni złodzieja, należy wykluczyć. Komuś są potrzebne konkretne,

jak na waszą kieszeń, pieniądze... Narkotyki?

- U nas nie ma ćpunów.

- Wiem. Możliwe, że ktoś ostatnio spróbował tego draństwa i

zasmakował w nim? Tak, wasz karciany dług wyjątkowo namieszał, ale to

już przerabialiśmy.

- Zróbmy rewizję u chłopaków. Wprawdzie za późno na nią, lecz

wątpię że złodziej te pieniądze już wydał. Osiemnastu chłopaków

wyjechało wczoraj do domu, co oznacza, że oni są poza podejrzeniami.

- Na pewno wczoraj wyjechali?

- Tak.

- Dobrze, zróbmy rewizję. Waszą szafkę też przejrzymy naturalnie.

* * *

Apolonia Pruszyńska skończyła jeść śniadanie i, jak miała w

zwyczaju, poszła na obchód internatu, zaczynając od pomieszczeń

żeńskich. Krytycznych uwag nikomu nie szczędziła, zwłaszcza Lucynie,

która jej towarzyszyła i zapisywała w notesie istotniejsze sprawy, aby nie

zapomnieć. Pruszyńska zaliczała się do wyjątkowo starannie

sprawdzających wykonanie swoich poleceń.

Wreszcie dotarła do internatu męskiego, gdzie w najlepsze trwała

rewizja, akurat w szafie Filipa i Sławka.

- Jak dotąd bez powodzenia, tak? - rzekła do Wrońskiego, a gdy on

rozłożył ręce, dodała: - Można się spodziewać, że pieniądze są gdzieś

dobrze ukryte. - Przyjrzała się uważniej zgromadzonym licealistom, którzy

bądź uśmiechali się pod nosem, bądź kwasili miny.

Kilkanaście minut później Wroński wskazał na drzwi izolatki w głębi

długiego korytarza, azyl dla leserów szczególnie przed sprawdzianami z

matematyki.

- Teraz tam.

Stało w niej sześć metalowych łóżek z materacami i cztery małe

szafki. Poszukiwania i tu nie dały pozytywnego wyniku.

- Skoro już tak dokładnie wszystko jest kontrolowane - powiedziała

Pruszyńska do Wrońskiego - warto by zajrzeć jeszcze do jednego

pomieszczenia.

- Jakiego?

- Ciemnia.

- Rzeczywiście. Na dźwięk tych słów stojący przy oknie Adam

zbladł.

- Adam - rzekł Wroński - zejdźmy do ciemni.

- Wesoły, czy źle się czujesz? - zapytała Pruszyńska.

- Nie... pani psor - bąknął.

- Chodź z nami - powiedział Wroński do Filipa.

* * *

- Karolina musiała się potknąć i upaść na głowę - rzekła Kamila do

Sylwii i Moniki, wpatrując się w zeszyt. - Co jej odbiło z takim tematem?

Czy ludziom przynosi szczęście bogactwo, czy cnota? - odczytała.

- Niezły - stwierdziła Sylwia czyszcząc papierem okno.

- Nie mam pojęcia, jak się do niego zabrać.

- Coś wymyślimy. Weszła Teresa.

- Słuchajcie - powiedziała - Adam blady jak ściana idzie z Gapkiem,

Pudernicą i Filipem do ciemni.

- No i? - rzuciła Monika.

- Gapek zrobił u chłopaków rewizję - wyjaśniła Teresa.

- O kurczę! Czyżby Adam był złodziejem?

- Wierzyć mi się nie chce - stwierdziła Sylwia.

- Ani mnie - powiedziała Kamila.

- Cicha woda brzegi rwie - przypomniała Teresa przysłowie. -

Uduszę sukinkota, jeśli się okaże, że to on.

- Dotąd nic nie wiadomo, więc się przymknijcie - uspokoiła je

Sylwia. - No, okienko czyste.

* * *

Filip nie dowierzał własnym oczom, przyglądając się blademu

Adamowi. Schodzili do sutereny. Naraz Adam, idący przodem, przystanął,

odwrócił się i wykrztusił:

- To... ja ukradłem te pieniądze, zaraz przyniosę - i pobiegł do

ciemni.

Wroński, Pruszyńska i Filip zatrzymali się i w osłupieniu spojrzeli na

siebie. Nim pojęli, co się wydarzyło, Adam wrócił z niedużą, metalową

puszką w dłoni. Wpatrzył się w nich bojaźliwie i czekał.

- Cóż - rzekł Wroński - przejdźmy do mojego biura.

Gdy się w nim znaleźli, zapadło przygnębiające milczenie. Adam

wbił wzrok w podłogę.

- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytał wreszcie Wroński i otworzył notes.

- Ukradłeś razem milion sto trzydzieści tysięcy.

- Potrzebowałem... potrzebowałem pieniędzy na nowy aparat - odparł

nie podnosząc wzroku.

- Aparat? - wykrztusił Wroński.

- Tak - potwierdził cicho. - Te, które zdążyłem zarobić, nie

wystarczyły mi, a... aparat mógł zniknąć ze sklepu. Potem zamierzałem

pieniądze zwrócić - dodał i otworzył puszkę, z której zaczął wyliczać

banknoty.

- A to ci Wesoły! - rzekła Pruszyńska.

Adam położył pieniądze na biurku i zamknął puszkę.

- A reszta? - zapytała Pruszyńska.

- Są... służbowe - bąknął Adam. - Kupuję za nie papiery, chemikalia i

inne rzeczy potrzebne do pracy.

- Może jeszcze kogoś okradłeś? - zapytał sucho Wroński.

- Nie, panie psorze.

Ponownie zapadło milczenie. Filip ciągle nie mógł uwierzyć w to

wszystko. I on się nie spodziewał po nim takiego świństwa. Najchętniej by

mu przyłożył.

- Oczywiście zdajesz sobie sprawę z konsekwencji swojego czynu -

rzekł Wroński.

Adam, wpatrując się w podłogę, potaknął.

- O żadnej taryfie ulgowej nie ma mowy - odezwała się Pruszyńska

surowym tonem.

- Filip, zabierz pieniądze i zwróć poszkodowanym - rzekł Wroński. -

No i, naturalnie, sobie odlicz swoją część.

Filip wziął banknoty i włożył je do kieszeni. Wroński spojrzał na

zegarek.

- Spieszę się - powiedział. - Wrócimy do tej sprawy. Oddaj mi klucz

do ciemni, Adamie.

Mały fotograf wyjął z kieszeni klucz i położył na biurku.

- To na razie wszystko - powiedział Wroński wstając. Adam prawie

wybiegł z biura.

- Widzisz, Strzelec, jakich masz kolegów - rzekła Pruszyńska.

- Niepozorne toto, piskliwe, a swoje potrafi.

Filip rozłożył ręce i poszedł do internatu, gdzie oczekiwali

zaciekawieni koledzy.

- Odczepcie się - powiedział podrażniony pytaniami o Adama.

- Lecę do teatru. - Ubrał się i wyszedł.

* * *

Andrzej zmierzał do salki muzycznej, aby pograć na saksofonie. Ale

nie tylko. Ponieważ zbliżał się Dzień Nauczyciela, trzeba było się zająć

przygotowaniem odpowiedniego programu rozrywkowego. Było w

zwyczaju, że licealiści uświetniali ten dzień wydarzeniem kulturalnym,

właśnie programem kabaretowym, który zawsze był odbierany z

zainteresowaniem zarówno przez nauczycieli, jak i uczniów. Mimo że

teksty satyryczne pisane były przez kilka osób, często wspólnie, to w ręku

Andrzeja zbiegały się wszystkie nitki jak u reżysera.

W suterenie natknął się na woźnego, zaglądającego do kosza na

śmieci obok drzwi swojego mieszkania.

- O, pozwól - chrypnął Szczygieł. - Czy widzisz to samo co ja?

- Palcem wskazał na kosz.

- Pan co widzi, panie woźny?

- Butelkę od wina.

- Nie, nie widzimy tego samego - rzekł przekornie Andrzej,

wpatrując się w butelkę z etykietką markowego cinzano.

- Jak to nie! Co ty widzisz?

- Trochę papierów i jakąś butelkę po oleju.

- Po oleju?! Akurat.

- Wąchał ją pan?

- Co tu wąchać, chłopcze?

- Na oko można się pomylić.

Woźny łypnął na niego rozeźlony, wziął butelkę i otworem przytknął

do nosa. Silnie pociągnął.

- No! Powąchaj sam.

- Nie będę śmieci wąchać.

- Od wina! To chamstwo, żeby mi pustą butelkę pod drzwi

podrzucać!

- Słusznie, panie woźny, chamstwo i bezczelność. Gdyby

podrzucono pełną, można by sobie chlapnąć, a tak...

- Ty mi nie pyskuj! - powiedział i dodał przyjaźnie: - Jak wypadła u

was rewizja? Złapano złodzieja?

- Nie wiem.

- Rad bym sam dorwać tego drania i porządnie złoić mu skórę.

- Jeszcze nic się nie wyjaśniło, panie woźny - powiedział Andrzej i

podszedł do drzwi salki.

- A ty nie graj zbyt głośno, chłopcze!

Po chwili Andrzej wziął saksofon i przejrzawszy zeszyt nutowy,

zaczął grać.

* * *

Gmach Teatru Kameralnego nosił imię Aleksandra Fredry. Jak na

swój prowincjonalny status i nazwiska, które nie pojawiały się zbyt często

w ogólnopolskich gazetach, prosperował przyzwoicie. Niewątpliwie

chwalebną działalnością dyrekcji teatru była opieka artystyczna nad

uzdolnioną młodzieżą miejscowych szkół. Tak się jednak składało, że

jedynie uczniowie ogólniaka i liceum poligraficznego do niej się zaliczali.

Zdaniem profesjonalistów, największe nadzieje aktorskie budził Filip

Strzelec. Wróżono mu karierę, jeżeli sam nie zmarnuje drzemiącego w nim

talentu.

Do tej pory młodzi artyści mieli w swoim dorobku komedie Fredry,

Moliera oraz dramat Ibsena. Obecnie przygotowywali współczesną polską

komedię autorstwa Adriana Morsa pt. Święto.

To nazwisko było Filipowi nie znane, jakkolwiek dobrze się

orientował we współczesnej literaturze. Kiedy trafił na tę sztukę w

miesięczniku „Dialog”, z miejsca się do niej zapalił. Podobnego zdania był

Romuald Olszak, aktor numer jeden tutejszej sceny, bezpośredni opiekun

młodych artystów. Premierę planowano na styczeń przyszłego roku.

Właśnie trwała pierwsza próba z tekstem w ręku. W pewnej chwili,

gdy Filip wypowiadając swoją kwestię do Teresy, która mu partnerowała,

miał zamiar uderzyć pięścią w stół, jak przewidywał scenariusz, jedne z

trojga drzwi widowni się otworzyły i weszła Karolina. Filip zamarł z ręką

nad blatem stołu, wlepiając wzrok w polonistkę, ubraną w czerwony

płaszcz z czarnym szalem i czarny kapelusz z szerokim rondem.

Wyglądała jeszcze bardziej atrakcyjnie.

Karolina powiedziała „dzień dobry”, podeszła do siedzącego w

trzecim rzędzie Olszaka, przywitała się z nim, zdjęła płaszcz i usiadła.

- Filip, co się stało? - zawołał Olszak, czterdziestoletni przystojny

mężczyzna. - Upiora zobaczyłeś? Skoro już przerwałeś, to odrobinę więcej

wściekłości przy końcu tej kwestii.

Filip, przełknąwszy ślinę spostrzegł, że Karolina zasłoniła dłonią pół

twarzy, starając się ukryć uśmiech, jakby usłyszała coś zabawnego.

Spojrzał na swoich partnerów i podjął grę. Z całej siły uderzył pięścią w

stół.

- Filip - zawołał Olszak - ja mówiłem o odrobinie wściekłości

więcej, a nie...

Po paru minutach Filip zaczął sam odczuwać, że rola mu nie

wychodzi. Między kwestiami myślał o Karolinie. Skąd ona zna Olszaka?

Dlaczego tu przyszła? Zerkając na nich dyskretnie stwierdził, że

rozmawiają jak dobrzy znajomi. Próba trwała do wpół do drugiej, a

Karolina nie opuściła widowni.

- Cóż, moi drodzy - rzekł Olszak - mogłoby być lepiej. Zwłaszcza ty,

Filipie, od momentu pani wejścia - zwrócił się do Karoliny - zacząłeś być

mało przekonujący.

Filip milcząco potaknął, nie mając akurat nastroju do podjęcia

dyskusji, aczkolwiek zgadzał się z opinią profesjonalisty.

- Pani Szatyńska - podjął - zjawiła się, aby się zorientować, jak sobie

radzicie. Czy masz jakieś uwagi, Karolino?

- To dopiero początek prób z tą sztuką - powiedziała - więc wiele

rzeczy można wybaczyć. Ogólnie wyczuwałam, że chwytacie istotę

utworu. To rokuje nadzieję.

- Muszę ci powiedzieć, Karolino - rzekł Olszak - że Filip mocno

obstawał przy tym tekście, który przeczytał wcześniej ode mnie i wręcz

wcisnął mi go do ręki.

- Doprawdy? - Karolina spojrzała na Filipa. - Dlaczego akurat ten?

Jest sporo lepszych.

Filip spoważniał i wyjaśnił rzeczowo:

- Gdy idzie o rodzimą współczesną komedię, nie znalazłem nic

lepszego. Facet miał po prostu łeb! Napisał tekst z pasją, polotem, nie

szczędząc ironii, czego można mu pozazdrościć. W brawurowy sposób

przedstawił swoich bohaterów, uosabiając w nich nasze cechy narodowe.

Owszem, momentami kłania się tu Gogol, ale nic to nie ujmuje

oryginalności Morsa. Mówiąc krótko, za tę sztukę padłbym przed autorem

na kolana.

- Mocne słowa - uśmiechnęła się Karolina.

- Zwyczajna prawda - odrzekł spokojnie, widząc w jej oczach

zainteresowanie swoją osobą.

Wkrótce Karolina pożegnała się. Olszak odprowadził ją do wyjścia.

Filip miał ochotę pobiec za nią, lecz nie wypadało mu tak nagle zostawić

koleżanek i kolegów, którzy ciągle dyskutowali o granej sztuce. Kiedy

Olszak wrócił, zajął swoich podopiecznych rozmową, a na koniec

wszystkich zaskoczył:

- Czy wiecie, że pani Szatyńska jest pisarką?

- Pisarką?! - zdumieli się.

- Tak. Momencik. - Wyszedł, by po minucie wrócić z książką. - To

jej pierwsza powieść, niedawno zaczęła pisać. Chcę zaznaczyć, że nie

prosiła mnie, bym wam o tym powiedział.

- Karolina Szatyńska - przeczytali półgłosem, wpatrując się w

okładkę. - Kochanek diablicy. Fiuu... - gwizdnęli ujrzawszy barwną

fotografię autorki.

Prawie wyszarpnęli mu książkę z ręki. Jedynie Filip stał jak

zahipnotyzowany, patrzył na zdjęcie zamglonym wzrokiem.

- Czy ta książka jest w księgarni? - padło pytanie.

- U nas już nie.

- Pożyczy pan? - zapytała Teresa.

- Jasne, zróbmy losowanie, kto pierwszy ją otrzyma.

Los wybrał Filipa, ale on jakby tego nie doceniał, gdyż miał

trudności z przyswojeniem faktu, że Karolina jest pisarką.

Nie spieszył się do internatu; wlokąc się brzegiem jeziora, znad

którego wiał przyjemny wiatr, co raz wyciągał książkę spod pachy i

oglądał. Miał w sobie coś z dziecka, które zostało zaskoczone oryginalnym

prezentem.

Kumpel było oczywiście przezwiskiem. Zapewne sporo nauczycieli

szkół średnich taki właśnie przydomek chciałoby mieć. Nic on przecież

nie ujmuje powadze zawodu, a jednoznacznie określa rzecz szalenie

ważną, mianowicie stosunek uczniów do pedagoga. Przydomek

bynajmniej nie musi się kojarzyć z lekceważeniem. Jest bowiem

zrozumiałe, że na dobre przezwisko trzeba sobie zasłużyć. Można się z

nim obnosić z chlubą nie mniejszą niż z doktoratem honoris causa.

Kumpel nazywał się Jerzy Hubert, był nauczycielem wychowania

fizycznego. Jak przystało na wuefistę - wysoki, dobrze zbudowany;

dobiegał trzydziestki.

Ponieważ wszędzie liczą się wyniki, Hubert mógł się takimi

pochwalić. On stworzył w liceum drużynę siatkarzy, która dawała łupnia

reprezentacji każdej szkoły średniej w województwie. Z chłopaków,

sportowych analfabetów, zrobił mistrzów. Sławek był filarem

reprezentacji. Hubert ubolewał, że nie wszystkie szkoły przywiązują

należytą wagę do zajęć sportowych. Lekcje wychowania fizycznego często

są traktowane po macoszemu, nawet stanowią okazję w sam raz do

wszelkiej maści prac społecznych i podobnych bredni, no i potem efekty -

owe prace nie są solidnie wykonane, a przyszli sportowcy dostają zadyszki

już w przedbiegach.

Z nielicznymi Hubert był na „ty”, nieoficjalnie - właśnie z całą ekipą

siatkarzy. Trudno przecież wymagać, aby podczas sparingu, gdy sam brał

udział w grze, uczeń miał się zwracać do niego P.T. Waliło się równo:

„Juraś, unik!”, „Zostaw, biorę!”, czy „By cię szlag!”- Z czasem koleżeńska

forma została przeniesiona poza boisko.

Gra dobiegła końca. Spoceni jak szczury siatkarze udali się prosto

pod prysznic do łaźni, którą woźny niezbyt chętnie otworzył, marudząc o

sobocie, jakby to stanowiło część rytuału.

Nieco później, kiedy Hubert w pokoju nauczycielskim rozmawiał z

Pruszyńską i zbierał się do domu, wszedł Sławek, zapukał uprzednio.

- Co tam, Krzyk? - zapytała Prószyńska.

- Ja do pana psora - rzekł.

- Już wychodzę - powiedział Hubert i próbował szybko zakończyć

rozmowę z koleżanką, lecz nie bardzo mu się udawało. W końcu pożegnał

się z nią i wyszedł.

Sławek oczekiwał przy oknie.

- Jurek, mam mały problem - powiedział.

- Jaki?

- Słuchaj... się nie śmiej... To męska rozmowa.

- W porządku. Wal śmiało.

- Powiedz mi coś niecoś o... polonistce...

- O! - Hubert uniósł brwi i przez parę sekund milczał. - Wysoko

mierzysz. Co chcesz wiedzieć?

- Wszystko. Nie mogę jej rozgryźć.

- Pięknie - Nauczyciel przegarnął dłonią długie, ciemne włosy. -

Dlaczego chcesz ją rozgryźć? Zakochałeś się w niej?

- Warta grzechu.

- Zaskoczyłeś mnie, stary.

Sławek wpatrzył się w okno, skupiając spojrzenie na Wrońskim,

który na dziedzińcu rozmawiał z woźnym.

- Szczerze mówiąc - podjął - sam niewiele o niej wiem. Chyba ci nie

pomogę. Swoje osobiste sprawy trzyma pod kluczem.

- Jakieś słabostki?

- Książki.

- To nie dla mnie. Hubert roześmiał się.

- Zdaje się, że uwielbia kwiaty.

- Jakie?

- Orchidee.

- Orchidee? Czy ona nie ma czegoś na moją głowę i kieszeń? Hubert

poklepał Sławka po plecach.

- Będzie lepiej - powiedział - jeżeli dasz sobie z nią spokój. Nie masz

żadnych szans.

- Czy ona nie ma faceta?

- Nie wiem.

- W mieście też jej nigdy z nikim nie widziałeś?

- Raz, niedawno. Z tym facetem z teatru... Olszak czy jak mu tam.

Dobra, lecę. Sławek, zapomnij o niej. To bez sensu. A z orchideami

żartowałem. Cześć!

* * *

Wiadomość, że Karolina jest powieściopisarką, lotem błyskawicy

obiegła cały internat. Po obiedzie o niczym innym się nie mówiło,

przynajmniej przez jakiś czas.

- Już się nie dziwię tematowi wypracowania, jakie nam zadała -

powiedział Andrzej do Filipa.

- Może pisze następną powieść i w ten sposób zbiera do niej materiał

- rzekł Hipolit.

- Byłaby to powieść wyjątkowo licha. - Andrzej założył kurtkę i

wyszedł. Zajrzał do „ósemki”, gdzie spodziewał się zastać Teresę.

- Już na ciebie czeka - oznajmiła mu Sylwia.

Zadowolony poszedł nad jezioro. Andrzej i Teresa od roku stanowili

parę, o której się mówiło, że jeszcze z gorącym świadectwem maturalnym

pobiegną prosto do ołtarza.

Idąc brzegiem jeziora, ujrzał z daleka swoją dziewczynę. Siedziała

na ławce w cieniu pięknego wiązu, nieco powyżej ścieżki biegnącej

wzdłuż jeziora. Zazwyczaj było to stałe miejsce spotkań nie tylko tej pary.

Po długim, gorącym pocałunku objęli się i ruszyli w kierunku

północnym. Teresa nie miała najlepszego humoru.

- Martwisz się skradzionymi pieniędzmi? - zapytał.

- Skoro mi skradziono, nie mam czym się martwić. Niech się martwi

ten, kto mi je ukradł. Co w końcu wynikło z Adamem? Podejrzewamy, że

on jest złodziejem.

- Fil milczy jak zaklęty.

- Och, Fil... On dziś w ogóle jest dziwny. Z teatru wychodził jak na

bani.

Zatrzymali się pod rozłożystym klonem; liście mieniły się w słońcu

gamą wspaniałych barw. Zapomnieli o całym świecie. Upajali się sobą.

Ręka Andrzeja zanurzyła się pod jej rozpiętym płaszczem.

- Proszę, proszę!... Kogo my tu widzimy! Lipska i Kaczorowski.

Pięknie, pięknie...

Oderwali się od siebie, wlepiając wzrok w stojącą na ścieżce

Pruszyńską. Taki przypadek zdarzył im się po raz pierwszy, toteż

absolutnie nie wiedzieli, jak się zachować. Sytuacja była dla obojga nader

krępująca, tym bardziej że nauczycielka uśmiechała się z wojowniczą

ironią. Radość z odniesionego zwycięstwa zdawała się malować na jej

twarzy wyjątkowo wyraziście.

- Tydzień temu również cię tu widziałam, Kaczorowski... z jakąś

inną.

„Co ty kręcisz!” - krzyknął Andrzej w duchu.

- No, nie przeszkadzajcie sobie - dodała i ruszyła w stronę szkoły.

Andrzej i Teresa nadal stali w milczeniu. Zaczęli patrzeć na siebie, tyle że

bez poprzedniej czułości.

- Z kim tu byłeś tydzień temu? - zapytała cicho Teresa.

- Boże, z nikim!

- Przestań! - syknęła zapinając płaszcz.

- Ta głupia Pudernica to zmyśliła!

- Nie kpij ze mnie, dobrze? Z kim tu byłeś?!

- Przysięgam ci, z nikim!

- Nie wierzę.

- Musisz uwierzyć.

- Muszę?

- Daj sobie powiedzieć, że...

- Nie mogła zmyślić czegoś takiego. Nie wierzę.

- To uwierz! - Próbował ją objąć, ale nie pozwoliła mu.

- Nie. Nie powiesz mi, z kim byłeś?... Może z Romą? Wszyscy

jesteście tacy sami! - dodała i ruszyła z powrotem, choć okrężną drogą, by

nie spotkać Pruszyńskiej.

Zdruzgotany Andrzej patrzył za odchodzącą dziewczyną, nie widząc

sensu, żeby za nią pobiec i dalej perswadować swoje. Całą złość, jaka w

nim wzbierała, skupiał na nauczycielce.

* * *

Hipolit stał przy otwartej szafie, zerkał w lusterko i obficie kropił się

perfumami o fiołkowym zapachu. Uznawszy, że wystarczy, odstawił

flakon i ponownie przejrzał się w lusterku.

- Co ty wyprawiasz? - usłyszał podchodzącego Sławka.

- Idę na podryw! - oznajmił Hipolit i zatarł ręce.

- Nie mów - rzekł pobłażliwie Sławek.

Było publiczną tajemnicą, że Hipolitowi nie bardzo się wiodło w

zdobywaniu dziewczęcych serc. Dziewczyny nie brały poważnie jego

umizgów, widząc w nim niezgrabiasza, zarówno w sensie fizycznym jak i

intelektualnym. Zdobycie się na jakiś wyrafinowany komplement, po

którym dziewczynom zapiera dech w piersiach, leżało czasem w zasięgu

jego możliwości, tylko że zanim by to osiągnął, dziewczyna zdążyłaby

wyjść za mąż za kogoś innego.

Hipolit poprawił krawat i przygładził włosy.

- Wreszcie znalazłeś sposób na zdobycie dziewczyny, Hipek.

- Znalazłem? Jaki?!

- Kiedy ona poczuje bijący od ciebie zapach - ironizował Sławek - to

zakręci się jej w głowie, zemdleje, no i będziesz ją miał jak na patelni. Bez

zbędnych ceregieli zrobisz z nią wszystko. Że ja na to wcześniej nie

wpadłem...

- Dowcipniś.

- Do kogo startujesz?

- A co cię?

- Może mógłbym ci coś doradzić, po koleżeńsku. Mam nieco

doświadczenia. No, zdradź obiekt podboju.

Spojrzenie Hipolita stało się podejrzliwe.

- Do... Morda w kubeł!

- Jasne.

- Do Sylwii.

- Fiuuu!... Kiepska sprawa.

- Dlaczego?

- Tu ci nie potrafię nic pomóc. Na nią nie ma sposobu. To znaczy nie

było. Ty go właśnie znalazłeś. Dla całkowitej pewności skrop się jeszcze

tymi fiołkami.

- Przestań... Słuchaj, a... od czego by zacząć gadkę?

- Jest morze tematów.

- Tak, tylko że ja nie bardzo w tych sprawach...

- Hipek, z panienkami zawsze należy szczerze i krótko. One

szczerość doceniają. - Protekcjonalnie objął go ramieniem. - W gruncie

rzeczy przecież te wszelkie pokrętne rozmówki zmierzają do jednego celu,

o czym one doskonale wiedzą, tylko udają niewinne. Wierz mi, są tak

samo zakłamane jak my.

- Właśnie! Co więc mi radzisz? Od czego zacząć?

- Krótko: Sylwia, daj dupy, dostaniesz placka! - rzekł Sławek i

zostawił go z rozdziawionymi ustami.

Hipolit wyciągnął z szafy płaską butelkę żytniej.

* * *

Teresa mocno trzasnęła drzwiami, co aż poderwało leżącą na łóżku

Monikę.

- Musiało być ostro, skoro taki bombowy powrót z randki -

zauważyła.

- Oni wszyscy są tacy sami - powiedziała Teresa i nie rozbierając się

usiadła na łóżku.

- Coś mi te słowa przypominają.

Teresa opowiedziała jej o przygodzie z Pruszyńską. Monika nie

dowierzała.

- Myślisz, że mówiła prawdę? - zapytała.

- Tak - odrzekła Teresa.

- Masz rację, tacy sami. Może to normalne w naszym wieku? Tyle że

my, poprzez pryzmat naszej zaborczości, tego nie dostrzegamy albo nie

chcemy dostrzegać.

- Mamy zatem postępować tak samo jak oni? Zmieniać ich jak

rękawiczki?

- Czemu nie?

- Nie wiem.

- Zastanów się. Masz chłopaka. Wydaje ci się, że to ten jedyny.

Jesteś mu wierna jak pies. Wychodzisz za niego. Nagle stwierdzasz, że

przestałaś go kochać. Może tak być?

- Pewnie, może.

- Wniosek?... Życie wewnętrzne, uczuciowe zbyt wcześnie zaczęłaś i

na poważnie. Wypaliłaś się dla tej jednej osoby, gdy dopiero powinnaś

zapłonąć. Słowem, należy się porządnie wyszumieć, z kim się da. No,

niezupełnie. Oczywiście nie jest to żadną gwarancją przyszłego szczęścia,

ale jeśli zważyć, że postawa Penelopy też go nie zapewni, to z dwojga

złego lepiej być krewną Mesaliny, powiedzmy... raczej daleką krewną.

- Cholera, nie wiem...

Naraz drzwi się otworzyły i zajrzał Hipolit.

- Sylwii nie ma?

- Jest w klasie - odparła Monika. - Chryste, Hipek! Co od ciebie tak

jedzie?

- Jedzie?

- Ten zapach!

- Ładny?

- Nie otruj Sylwii.

- Dobra. Aha, słuchajcie! W ciemni chyba wybuchł jakiś skandal!

- Całe szczęście, że nie granat - mruknęła Monika. - Chrzaniony

Hipek. Usłyszy komara, a będzie się upierał, że leci...

- MIG-21 - weszła jej w słowo Teresa.

- Nie, nie, już F-16 - poprawiła ją Monika i zwróciła się do Hipolita:

- Co się stało w ciemni?

- Dokładnie nie wiem, ale coś tam śmierdzi - odrzekł i zamknął

drzwi.

- Tak jak ty - parsknęła Teresa.

* * *

Sylwia siedziała w klasie, próbując rozprawić się z tematem

wypracowania z polskiego. Lubiła uciekać w samotność, jeżeli praca

wymagała skupienia. Teraz wiedząc, że Karolina jest pisarką, mimo woli

bardziej się zmobilizowała.

Zrobiła już dwa szkice, ale niezadowolona z nich podarła je. Właśnie

przymierzała się do trzeciego, kiedy drzwi zaskrzypiały. Odwróciła się i

zobaczyła Hipolita. Zauważyła, że wszedł, jakby wkraczał na pole

minowe. Poczuła intensywny zapach fiołków.

- Coś się tak wykrochmalił? - zapytała. - Masz katar?

- Katar?... Nie, buteleczka mi się wylała i...

- Raczej beczka. Nie stać cię na porządną męską wodę, tylko na takie

siki? Zaczyna mi się zbierać na wymioty.

Hipolit był coraz bardziej zdeprymowany. Usiadł obok niej w ławce i

wsadził rękę do wewnętrznej kieszeni marynarki, gdzie miał piersiówkę.

- Co robisz? - zapytał.

- Piszę wypracowanie. Ty już napisałeś?

- Nie. Dasz oderżnąć?

- Zobaczę.

Hipolit wyciągnął piersiówkę.

- Masz ochotę? - zapytał.

- Jeśli to takie siki, jak te fiołki, to sam sobie wypij.

- Nie, ekstra wódeczka. Sylwia zastanowiła się.

- No to daj. - Odłożyła długopis. - Kieliszek nie zaszkodzi.

- Z gwinta. - Odkręcił butelkę i podał jej. Sylwia pociągnęła spory

łyk i wykrzywiła twarz.

- Świństwo - rzekła.

Z kolei Hipolit przytknął butelkę do ust. Zabulgotało.

- Masz zadatki na alkoholika, nawet oczu nie zmrużyłeś. Hipolit

uśmiechnął się zadowolony.

- Syla... chodźmy na spacer.

- Nie mogę. - Spojrzała mu w oczy. - Zaproś inną.

- Wolałbym ciebie.

- Teraz kapuję. Chciałeś mnie najpierw upić.

- Żartujesz. Przełam się...

- Przestań nudzić, Hipek.

- Syla, jesteś śliczna.

- Dzięki.

- Podobasz mi się.

- Daj mi spokój. Chciałabym to dzisiaj skończyć.

- No a jutro? Poszlibyśmy?

- Nie.

- Dlaczego?

- Boże! Po prostu. Czy muszę się tłumaczyć?

- Nie podobam ci się...

- Rany! Jesteś fajnym kumplem. To wszystko.

- Inaczej mówiąc... nie jestem w twoim typie.

- Celne trafienie.

- Szkoda.

- Powinieneś się raczej cieszyć, że w coś trafiłeś. Na twoim miejscu

poszłabym się najpierw wykąpać. Straszne te fiołki.

Wtem zaskrzypiały drzwi. Hipolit prawie zamarł z otwartą butelką w

ręku, którą trzymał na ławce. Sylwia dostrzegła w przeszklonej szafie

postać Pruszyńskiej. Zdecydowała się błyskawicznie. Chwyciła butelkę,

którą na szczęście zasłaniała ciałem przed wzrokiem nauczycielki,

wsadziła ją pod spódnicę i przyciągnęła twarz chłopaka do siebie.

Pocałowała go w policzek.

* * *

Lucyna wychodziła ze stołówki. Widząc znikającą w IV В

Pruszyńską, podeszła cicho do klasy i rozejrzawszy się, zaczęła patrzeć

przez dziurkę od klucza.

* * *

- To na podziękowanie - powiedziała głośno Sylwia do Hipolita,

oderwawszy od niego usta.

Hipolit, bardziej czerwony niż wóz strażacki, wywracał oczy do

wewnątrz. Pruszyńska stanęła przed ich ławką. Uśmiechnęła się

ironicznie.

- A wy co tu robicie? Hm, gdziekolwiek człowiek się ruszy - same

parki. Co tu tak pachnie? Fiołki...

Sylwia zacisnęła długopis, nie spuszczając wzroku z nauczycielki.

Hipolit utkwił oczy w ławce.

- Proszę, proszę - ciągnęła - niby się uczą, a swoje robią. Ha, to

Zamorski tak się wykropił. Czy nie za daleko się posuwacie we wzajemnej

sympatii? Jesteście w szkole, obowiązują was pewne reguły.

- Nic takiego nie robiliśmy - powiedziała Sylwia stanowczym

głosem, poprawiając się na krześle. Wstać nie mogła, gdyż udami ściskała

butelkę, na domiar złego nie zakręconą. Już miała mokro od wódki. -

Przyjacielskie cmoknięcie.

- Kto wie, co by było za pięć minut. Wstańcie, gdy do was mówię!

- Nie mogę wstać, pani psor, mam silne bóle brzucha - powiedziała

Sylwia.

Hipolit wystrzelił jak świeca, wiele nie brakowało, a wyrżnąłby

głową w sufit.

- Co ty sobie, List, wyobrażasz?! - wykrztusiła. - Podnieść się nie

możesz?!

- Chwilowo nie. Oj - syknęła i położyła rękę na brzuchu. Hipolit dla

odmiany zaczął blednąć. Spojrzenie nauczycielki nabrało podejrzliwości.

Zaczęła uważniej im się przypatrywać. Dla Sylwii było to sygnałem

alarmowym, że Pruszyńska może podejrzewać, że pili alkohol, a butelka

między jej nogami niebezpiecznie się wysunęła; jeden drobny ruch i mogła

wypaść - wtedy koniec. Postanowiła pójść na całość.

- Chyba pani profesor ma dość dziwne pojęcie o życiu

osiemnastolatków - odezwała się z pasją - których najlepiej powsadzać do

klatki, każdego i każdą oczywiście oddzielnie, żeby nie kopulowali przy

byle okazji...

Pruszyńską zamurowało. Hipolit prawie zemdlał.

- A że akurat niczego takiego pani psor nie widziała - podjęła - nie

jestem również rozebrana, on też nie, nawet ma zapięty ostatni guzik u

koszuli i zawiązany krawat, tak że nie można go posądzać choćby o

striptiz, więc nie wygląda to tak źle.

Pruszyńska wystękała:

- Co za bezczelność! My... jeszcze porozmawiamy, List - i szybkim

krokiem opuściła klasę.

Hipolit zwalił się na krzesło.

- Jezu - jęknął - coś ty narobiła...

Sylwia wyrzuciła z siebie głęboki oddech i wyciągnęła spod

spódnicy butelkę, z której sporo się wylało.

- A to niewyżyte babsko! - sarknęła. - Musiałam ją jakoś stąd

przepędzić. Wszystko przez tę twoją cholerną wódkę, na którą chciałeś

mnie poderwać, ty dupku! Gacie mam mokre! Oj, ale mnie szczypie...

- Ja jestem lichy z historii...

- Niedługo będziesz mógł pisać traktaty, przy okazji wyprostujesz

parę rzeczy. Co do mnie, to właśnie skończyłam pisać wypracowanie. -

Nerwowo pozbierała kartki.

- Sylwia, słuchaj... Ty mnie pocałowałaś...

- Nie martw się. Potraktuj to jako horror.

ROZDZIAŁ X

Zbliżał się wieczór, a Filip dotąd nie zasiadł do powieści Karoliny.

Nie potrafił sobie wyjaśnić, co go powstrzymuje. Może ten pachnący

piekłem tytuł odwodził go od lektury? Nie umiał sobie wyobrazić

Karoliny, która siedząc przy biurku pisze słowa Kochanek diablicy. W

jego mniemaniu słowa te wręcz nie miały prawa zrodzić się w jej umyśle.

A co w środku? Obawiał się, że powieść zniszczy mu wizerunek tej

czarującej istoty, który w sobie nosił, a przy którym coś, co zwykło się

nazywać ideałem, było pełną wad niedoskonałością - tak dalece

pozostawał pod urokiem nauczycielki. Z tego miejsca wiodą dalej dwie

drogi: do szczęścia albo obłędu. Wielokrotnie brał książkę do ręki,

wertował, przymierzał się jak pies do jeża. Ponownie schował ją w szafie.

Poszedł do Wrońskiego, spodziewając się, że tym razem zastanie go

w domu. Nacisnął dzwonek i czekał. Po chwili zamek w drzwiach trzasnął.

- Proszę - powiedział kierownik tłumiąc ziewanie. - Coś się urodziło?

- Panie psorze... Adam nie jest złodziejem.

Wroński potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić resztki snu.

- Słucham?!

- Nie on ukradł pieniądze. Tak twierdzi.

- Wejdź, bo...

Filip ukłonił się pani Wrońskiej, która wyjrzała z kuchni. Po chwili

usiedli w pokoju.

- Nie on ukradł? Więc dlaczego się przyznał?

- Otóż właśnie... Po obiedzie podszedł do mnie i powiedział o tym,

na czego dowód kazał mi zajrzeć do ciemni.

- Zajrzeć do ciemni? Nie bardzo rozumiem. I co w tej ciemni?

- Nie wiem, nie byłem, klucz jest u pana.

- Rzeczywiście. W biurze. Do licha... Co w tej ciemni ma być?

Dowód jego niewinności? To znaczy? Nie powiedział?

- Nie. Rzekł, że to mnie przekona, iż jest niewinny. Ponadto poprosił,

abym zajrzał tam jedynie z panem.

- Ładnie. Co takiego zmalował, co ma być dowodem jego

niewinności? Tam, w ciemni. - Wstał i zaczął się przechadzać po pokoju.

- Intrygujące. Czemu się przyznał i tak szybko przyniósł pieniądze?

- Cośkolwiek za szybko.

- Masz rację. Masz rację. - Przystanął i spojrzał na Filipa.

- Szczerze mówiąc, byłem zaskoczony, że właśnie Adam okazał się

złodziejem. Nie mogłem uwierzyć.

- Ani ja.

* * *

Bohaterką dnia okrzyknięto Sylwię.

Co tam dnia - roku! Przynajmniej w internacie żeńskim. Tort

urodzinowy Kamili, dumnie stojący na środku stołu, jakby wydarzenie

związane z Sylwią uświetniał, w każdym razie atmosfera pokoju ku temu

skłaniała, albowiem zaglądano tu niczym do miejsca nawiedzenia, a

wszyscy chcieli zamienić choćby dwa słowa z tą, która przytarła nosa

groźnej Pudernicy. Dopiero później, jak gdyby na odczepnego, składano

życzenia Kamili.

- Pudernica może mi nagwizdać - stwierdziła Sylwia, gdy niektóre

dziewczyny wyrażały swoje zdanie o zemście Pruszyńskiej. - Historia nie

matma, gdzie wszystko musi się zgadzać, tak że nawet ten kretyn Hipek da

sobie radę bez konieczności zażywania końskich dawek niacyny.

- Niacyny? - podchwyciła Kamila. - Co to takiego?

- Witamina B3 - wyjaśniła Teresa.

- Co ona ma wspólnego z historią? - dziwiła się Kamila.

- Z historią? - Sylwia uniosła brwi.

- Powiedziałaś, że Hipek...

- Ach, o to ci idzie - Sylwia udała zastanowienie. - Dobra, niech

będzie historia... W czerwcu 1815 roku w bitwie pod Waterloo jeden z

napoleońskich generałów poprowadził swoich szwoleżerów na lewe

skrzydło Wellingtona, przy czym zupełnie zapomniał, że droga wiedzie

przez pas bagien, no i w efekcie skończyło się dla Francuzów tragicznie,

gdyż Anglicy wystrzelali ich jak kaczki. A gdyby ów generał zażywał

odpowiednie dawki witaminy B3, toby nie zapomniał o tych bagnach.

Napoleon mógłby pod Waterloo wygrać. Niewiarygodne, że pośrednio

głupia witamina B3 zadecydowała o układzie sił w ówczesnej Europie.

Powieki Kamili trzepotały nie gorzej niż firanki w oknach podczas

przeciągu.

- Czyli ta witamina ma wpływ na prawidłowe funkcjonowanie

pamięci? - upewniła się.

- Właśnie.

- Sposób na głupotę murowany - odezwała się siedząca przy Lucynie

Dorota.

Kamila zacisnęła usta. Dorota ciągnęła w bojowym nastroju:

- Pomyśl, Kama. Raz przeczytasz - nie zapomnisz, choćbyś

młotkiem z głowy wybijała. Musisz wpaść do mnie raz po raz na piwo,

wtedy zobaczysz, jak ci średnia podskoczy.

- Czego średnia? - pytała Kamila zdezorientowana. - Białych ciałek

we krwi?

- Ocen w dzienniku, ciemna maso!

- Od piwa?

- Drożdże piwne także mają niacynę.

- Ty sprzedajesz piwo w kawiarni? - zdumiała się Lucyna.

- Nie wszystkim - odrzekła Dorota.

- Nie boisz się? - ciągnęła Lucyna.

- Od tej chwili zacznę się bać.

- Czemu od tej?

- Bo się dowiedziałaś. Lucyna skwasiła minę i umilkła.

- Przestańmy się kłócić w takim dniu - powiedziała Sylwia. - Są

Kamy urodziny. Zapalaj świeczki. Jeśli zdmuchniesz od razu, to ci

zaśpiewamy.

- Już, już, już.

* * *

Pruszyńska w ponurym nastroju siedziała w pokoju nauczycielskim.

Odkąd tu weszła po scysji z List, tak się stąd nie ruszyła. W duchu nawet

ją podziwiała za odwagę. Nie mogła jednak zrozumieć, czemu List nagle

stała się taka agresywna, jakby diabeł w nią wstąpił. Przecież nie dała jej

po temu żadnego powodu. Czyżby o coś innego licealistce chodziło? W

końcu doszła do wniosku, że List miała prawo być podenerwowana

sytuacją, a silne bóle menstruacyjne mogły wzbudzić w niej agresję.

Nie umiała się jednak pogodzić z doznaną porażką. Coś podobnego

nie przydarzyło się jej w życiu. Ona, Pruszyńska, została skarcona przez

uczennicę - i to publicznie! Wszystko niewątpliwie już się rozniosło i

internat huczy na ten temat, a od poniedziałku całe liceum będzie się tym

pysznić.

Żałowała jednego - że zagroziła jej ponowną rozmową. To

pochopność. Znalazła się w niezręcznej sytuacji. Gdyby bowiem chciała

być konsekwentna, musiałaby doprowadzić do rozmowy, a nie miała na

nią ochoty. Stała na straconej pozycji. Zdecydowała przeto, że rozmowy

nie podejmie.

Jak przetrwać gorycz takiego upokorzenia? Postanowiła inaczej się

odegrać - tak załatwić List, aby ona się nie zorientowała, skąd padł cios.

Tym osłem Zamorskim się nie przejmowała.

Doszło ją gdzieś z góry chóralne „sto lat”. Kiedy śpiew ucichł,

podeszła do okna. Zobaczyła Wrońskiego i Strzelca, idących do budynku.

* * *

Adam również ich dostrzegł, z wysokości drugiego piętra. Okropnie

się denerwował. W ogóle dzisiejszy dzień w jego życiu był pierwszym, w

którym doświadczył takiego rozstroju psychicznego. Dotąd nie miał

najmniejszego pojęcia, co znaczy trząść własnym tyłkiem. Wyjątkowo

dojmujące uczucie.

Nie ukradł żadnych pieniędzy. Czy oni uwierzą, gdy tam wejdą,

zobaczą... Nie widział jednak innej szansy na zdjęcie z siebie etykietki

złodzieja, którą sam sobie przykleił. Wówczas nie mógł inaczej postąpić,

nie chciał. Z dwojga złego na coś musiał się zdecydować. I wybrał.

Wybiegł na schody. Na piętrze zwolnił, próbując wypatrzeć między

poręczami, czy rzeczywiście idą do ciemni. Nie chciał pójść z nimi, choć

wiedział, że zostanie wezwany.

Naraz spostrzegł, że Wroński szybko wędruje do góry.

Rozemocjonowany Adam zbyt późno go dostrzegł, nie miał szans ucieczki

z powrotem, aby nie zostać zauważonym przez niego, toteż czmychnął do

najbliższych drzwi, gdzie się mieściła żeńska toaleta. Zauważył, że

Wroński kieruje się do swojego biura.

Chciał opuścić ten przybytek, ale usłyszał, że ktoś wychodzi z

żeńskiego pokoju; panujący w nim gwar momentalnie się rozprzestrzenił.

Dał nura do najbliższej kabiny i przymknął drzwi.

Do toalety weszły dwie dziewczyny, Monika i Teresa. Adam niemal

przykleił się do ściany. Trzask zapałki. Przypalały papierosy. Otworzyły

okno i stanęły przy nim.

- Naprawdę, wszyscy są tacy sami, wszyscy - mówiła Teresa.

- Nadal nie możesz się z tym pogodzić?

- A ty się pogodziłaś, że Sławek puścił się z Romą?

- Tak, mam go gdzieś.

- Nie próbował cię ugłaskać?

- Od wczorajszego wieczoru nie zamieniłam z nim słowa. I nie

zamienię. Koniec ze Sławkiem. Ty się wahasz?

Teresa ciężko westchnęła.

- Właściwie powinnam być wdzięczna Pudernicy. Gdyby nie ona, nie

miałabym pojęcia, że Andrzej wali mnie w rogi.

- Tylko się nie rozczulaj, jeżeli będzie się przed tobą płaszczyć,

tłumaczyć, że to nie on, a jego sobowtór.

- Siku mi się chce - powiedziała Teresa.

Spocony Adam najchętniej by się wtopił w ścianę, a nawet wskoczył

do muszli i spłynął. Modlił się, żeby nie weszła do kabiny, w której

zbierało mu się na biegunkę. Wbijał sobie paznokcie w dłonie i zaciskał

zęby.

Odrobinę odetchnął, zajęła kabinę tuż obok.

- Wiesz - odezwała się Monika - jaka ta Kama jest, taka jest, ale w

gruncie rzeczy można z nią wytrzymać. Rodzice sypnęli jej groszem, to

zaraz nam pożyczyła.

- Masz rację.

- Adam?!

Adam gwałtownie zbladł, widząc zaglądającą Monikę.

- Ty świnio! - zawołała otwierając drzwi. - Ty podglądaczu!

- Chryste! - Teresa wyskoczyła z kabiny. - Co ty tu robisz?! Adam z

trudem przełknął ślinę. Nie potrafił wykrztusić ani słowa. Pot obficie

spływał mu po plecach.

- Zboczeniec i złodziej! - syknęła Monika.

- Nie...

- Nie, łajdaku?! - poprawiła Teresa.

- Adaś zmienił płeć - wycedziła Monika. - Właściwie można się było

spodziewać, że kiedyś w tobie nastąpi transmutacja.

- Ja... ja wszystko wytłumaczę...

- Co tu tłumaczyć? - zdenerwowała się Teresa. - Pożyczę ci moje

ciuchy i zaczniesz nowe życie.

- Słuchajcie... musiałem się tu ukryć... Nie jestem złodziejem... - i

zaczął opowiadać.

* * *

Wroński i Filip stanęli przy drzwiach ciemni.

- Co my tu zobaczymy? - szepnął zaintrygowany kierownik i wsadził

klucz do zamka.

- Dobrze, że pana widzę - usłyszeli z tyłu głos woźnego. Odwrócili

się.

- Seniorka mi mówiła... - Wyłoniwszy się zza ściany, woźny urwał,

spostrzegłszy Filipa. Odruchowo zacisnął w ręce żarówkę.

- Co z tą seniorką? - zapytał Wroński.

- Była awantura między panią Pruszyńską a... Sylwią.

- Jaka awantura?

- No... dziewczyna bez powodu naubliżała pani Pruszyńskiej.

- Naubliżała? - zdumiał się Wroński.

- Szczegółów nie znam - mruknął woźny zerkając na Filipa.

- O coś zapewne poszło, panie Szczygieł - rzekł Filip specjalnie. Znał

już przebieg owego incydentu.

- Niech pan mówi - ponaglił go kierownik.

- Pani Pruszyńska zaskoczyła w klasie Sylwię i Hipolita... Sylwia

rzuciła się z buzią na panią Pruszyńską. To wszystko, co wiem...

- Dobrze, dziękuję - odrzekł Wroński. Widząc, że woźny nie ma

zamiaru odejść, zapytał: - Jeszcze jakaś sprawa?

- Nie, właściwie nie.

- Dobrze - powtórzył Wroński. - Dziękuję panu.

- Pan osobiście do ciemni?

- Czasem lubię wzrok sobie wyostrzyć, panie Szczygieł. Woźny

potrząsnął głową i odszedł.

- To niezupełnie wyglądało tak, jak woźny powiedział - oznajmił

Filip.

- Wejdźmy wreszcie do tej ciemni.

Weszli. Filip zapalił światło i zamknął drzwi. W milczeniu się

rozglądali. Oczy im się powiększały.

* * *

Woźny nie dał za wygraną. Kiedy drzwi ciemni się zamknęły, cicho

wrócił i zaczął nadsłuchiwać. Minęła minuta, a ze środka nie dochodził

odgłos rozmowy.

- Ach, tutaj pan jest, panie Szczygieł. Przepalił się imbryk. Czy

mógłby pan go naprawić?

Dźwięk głosu Pruszyńskiej wręcz go sparaliżował. Nim zdołał się

odwrócić, drzwi ciemni gwałtownie się otworzyły, uderzając w niego z

impetem. Woźny poleciał na ścianę, a po niej osunął się na posadzkę.

Wyłonił się Filip; starannie zamknął drzwi za sobą i pospieszył woźnemu

z pomocą.

- Chyba nic się panu nie stało - rzekł nieco ironicznie. - O, przyniósł

pan żarówkę, świetnie, dziękuję. - Postawił go na nogi, wyjął mu z ręki

żarówkę i zniknął w ciemni.

Na pół ogłupiały Szczygieł zacisnął zęby i spojrzał na Pruszyńską.

- Czyj to czajnik? - mruknął.

- Z pokoju. Przepalił się. - Podała mu.

- Muszę z dzbankiem do warsztatu.

- Bardzo pana proszę. Szybko się pan uwinie?

- Jak się pani spieszy, to niech pani idzie do kawiarni. - Poczłapał. W

drugiej ręce czegoś mu brakowało. Żarówki.

* * *

Zaintrygowana Pruszyńska zajrzała do przedsionka, którędy

wchodziło się do ciemni. Wydało się jej bowiem wcześniej, że Szczygieł

podsłuchiwał, co się tam dzieje. Mimo że miała ogromną ochotę wejść do

niej, ciekawość mocno ją paliła, to jednak nie zdecydowała się tam

zajrzeć. Musiałaby bowiem stanąć twarzą w twarz ze Strzelcem, który z

pewnością już wiedział o jej scysji z List. Widziała w nim takiego veni,

vidi, vici, tego pożal się Boże Cezara z okresu bitwy pod Zelą.

Właściwie starała się unikać wszystkich uczniów. „Rzeczywiście

musiało mi się wydawać, miał przecież dla nich żarówkę” - pomyślała

usprawiedliwiając sama przed sobą swój strategiczny odwrót.

* * *

- Jeżeli istotnie powiedziałeś nam prawdę, Adam, to wierzymy, że

nie ty nas okradłeś - oznajmiła Monika.

- Przysięgam - pisnął.

- W porządku - rzekła Teresa.

- Wobec tego pytanie, kto nas okradł, nadal pozostaje bez

odpowiedzi - powiedziała Monika i uszczypliwie dodała: - Nadzieja, jaką

w tej sprawie pokładaliśmy w Adamie, rozprysła się w drobny mak. - A że

jesteś niezłą świnią, to inna sprawa.

* * *

Zdjęcia, mnóstwo zdjęć formatu pocztówkowego. Poukładane

oddzielnie, w zależności od tego, co przedstawiały. W powiększalniku

tkwiła błona filmowa, negatyw tych wszystkich zdjęć, a obok leżały

pisemka pornograficzne.

Trochę czasu upłynęło, nim Wroński doszedł do siebie po tym

niecodziennym widoku. Milczał jak zaklęty. Filip, który jeszcze nie

widział kierownika w równie podłym nastroju, wolał nie przerywać ciszy.

- A to mały łajdak! - wydusił wreszcie Wroński. - I powiem ci, że on

jest bezczelny. Dlaczego? Dlatego, że wolał przyznać się do nie

popełnionych kradzieży, niż wpuścić tu panią Pruszyńską, która w tej

sprawie nie trzymałaby języka za zębami. Mnie wpuścił!... Bo myśli, że ja

będę siedział cicho! Do licha, i będę!... Przypadek, że zażądałem klucza,

więc niejako z konieczności tu jestem. Ty byś tę sprawę zatuszował, co?...

Wiem, wiem, że by tak było. Musiałby ci powiedzieć, chcąc się oczyścić z

zarzutu złodziejstwa. Ale i przede mną również musiałby się

wytłumaczyć, zatem pozwoliłby mi tutaj zajrzeć. Tak, wolał to aniżeli

etykietkę handlarza pornografią. Milczysz?

- Milczę - odrzekł cicho Filip.

- Chyba cię rozumiem. Gdyby ta sprawa się rozniosła wśród

nauczycieli, Adam byłby w tej szkole spalony - dodał tonem

pobrzmiewającym nutą ojcowskiego zrozumienia. - Nie chcę mu łamać

życia. Teraz sprowadź tego drania.

- Panie psorze, pani Pruszyńska jest przekonana, że Adam ukradł

pieniądze.

- Załatwię to. Idź po niego.

Filip wyszedł, a Wroński usiadł na taborecie i popadł w zadumę.

Minutę później wpatrywał się oskarżycielsko w Adama, stojącego ze

zwieszoną głową i nerwowo zacierającego dłonie. Filip przysiadł na stole.

- Cóż mam z tobą zrobić? - rzekł kierownik bardziej do siebie niż do

winowajcy. - Od jak dawna uprawiasz ten proceder?

- Pierwszy raz mi się to zdarzyło, panie profesorze - odparł nie

podnosząc wzroku.

- Zdarzyło!... Ładne słówko sobie znalazłeś. Zdarzyło! Jakbyś to

zrównał z niewinnym nieodrobieniem zadania domowego.

- Naprawdę! Przysięgam.

- Komu sprzedawałeś te świństwa?

- Jeszcze nikomu.

- Gadaj prawdę, draniu! - Wroński podniósł głos.

- Nikomu.

- Ile z grubsza biorąc już na tym zarobiłeś?

- Ani grosza - odparł natychmiast.

- Komu zamierzałeś sprzedawać? Nie przypuszczam, że pragnąłeś

rozprowadzać te dziełka w misji charytatywnej.

- Chętnych... nie brakuje...

- W naszej szkole?

- Nie tylko.

- Dokonałeś odpowiedniego rozeznania?

- Nie.

- Dotąd uczciwie zarabiałeś tutaj pieniądze, wystarczające zarówno

na potrzeby ciemni, jak i zasilenie raz po raz własnej chudej kieszeni,

czego ci nie mam za złe, gdyż twoim rodzicom się nie przelewa. Po co ci

brudna forsa? Co cię nagle opętało z tą pornografią, hę? Gadaj szczerze!

- Widziałem w sklepie skórzaną kurtkę i pomyślałem, że w ten

właśnie sposób szybko zarobię większe pieniądze i będę mógł sobie ją

kupić. Z odłożonych na nowy aparat nie chciałem brać.

Wrońskiemu oczy się rozszerzyły. Wycedził:

- Trzeba zajrzeć do pracowni chemicznej, czy nie wytwarzają tam

narkotyków, bo komuś się przyśnił kapelusz z pawim oczkiem.

Zapadło dłuższe milczenie.

- Filipie, zwrócisz mu pieniądze - podjął Wroński. - A ty, Adamie,

posłuchaj... Patrz mi w oczy, łobuzie!

Adam podniósł wzrok.

- Masz stypendium?

- Tak.

- Ładnie. Już nie masz. Zawieszam ci je na pół roku. Możesz się tutaj

spodziewać moich częstych kontroli, więc lepiej nie ryzykuj. Teraz

weźmiesz te artystyczne dzieła, zaniesiesz do kotłowni i wrzucisz do

pieca. Tego pieca, gdzie się pali.

- Tak jest, panie psorze.

Adam skwapliwie przystąpił do pracy. Znalazł karton i trzęsącymi

rękoma wrzucał do niego zdjęcia. Co chwila jakieś mu wypadało na

posadzkę.

- Chciałbyś chociaż jedno przemycić? - ironizował Wroński. - Te

świerszczyki też! A negatyw? Jeśli przypadkiem wpadnie mi w ręce

zdjęcie z tej kolekcji, wrócimy do naszej rozmowy. A będzie ona inna.

* * *

W „ósemce” trwała skromna uroczystość urodzinowa. Zjawili się już

Filip, Wojtek, Marek, Heniek i Wacek. Kamila chciała zaprosić również

Sławka i Andrzeja, ale stanowczy protest Moniki i Teresy odwiódł ją od

tego. Zagroziły, że wyjdą.

- Jak na jeden dzień, za wiele wydarzeń - zauważyła Monika i

zaczęła wyliczać: kradzież i historia z Adamem, pisarski talent Karoliny,

przygoda Teresy i Andrzeja na randce, no i heca z Sylwią, Hipkiem i

Pudernicą.

- Do północy daleko, może jeszcze coś wyskoczy - powiedział

Wacek.

- Tylko jedna rzecz mogłaby to wszystko razem wzięte

przelicytować - stwierdziła Sylwia. - Dobrowolne ujawnienie się złodzieja.

- Jedynie - przyznano jej.

- Za taki akt odwagi przebaczyłabym mu - oznajmiła Kamila.

- Zastanawiające, że złodziej uwziął się tylko na nas,

czwartoklasistów - rzekł Filip.

- O, Fil na tropie! - roześmiała się Monika. - Raczej uwziął się na

tych, którzy akurat byli przy forsie.

- Jasne - zgodził się Marek.

* * *

Lucyna biedziła się nad wypracowaniem, które, jakby na jej osobiste

życzenie, zadała... ta Szatyńska. Wypracowanie owszem, tylko ten temat!

Co za pomysł? Wielka pisarka pożal się Boże! Pewnie druga Konopnicka.

Śmiechu warte! Ciekawe, cóż naskrobała w tym Kochanku diablicy. A tu

śmie taki naukowy temat zadać. Nawet cnotę sobie ubzdurała.

W poszukiwaniu impulsu, który by pomógł jej ruszyć ten temat,

zaczęła przeglądać różne książki. Właściwie była trochę zła na Mariolę.

Wczoraj przy kolacji uzgodniły, że dziś wspólnie usiądą do

wypracowania, a tu rano przed śniadaniem Mariola oznajmiła, że

postanowiła pojechać do domu. Ponieważ Lucyna dobrze znała jej

skłonności do nieoczekiwanych wolt i kaprysów, nie zdziwiła się, lecz ze

względu na przeklęte wypracowanie zapałała do niej złością.

W końcu czymś powinna się wykazać przed... tą Szatyńską, a może

przytrzeć jej nosa, bo myśli, że tu nikt nie potrafi sklecić głupich paru

zdań.

Usłyszała pukanie do drzwi.

- Proszę! Wszedł Wroński.

- O, pan profesor - ucieszyła się.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry, panie profesorze. Wroński rozejrzał się i usiadł.

- Słyszałaś o jakimś incydencie między Sylwią i panią Pruszyńską?

Lucynie oczy błysnęły jak latarnie.

- Oczywiście, panie profesorze! Tak się złożyło, że akurat

zauważyłam panią profesor Pruszyńską wchodzącą do IV B, a po chwili

usłyszałam podniesione głosy. Szybko się zorientowałam, o co chodzi. No

więc, panie profesorze, Sylwia i Hipolit siedzieli w klasie, kiedy pani

profesor Pruszyńska weszła. Na pewno... nie uczyli się, prawda? Pani

profesor Pruszyńska powiedziała, że wszędzie same parki. Wiadomo

przecież, że pani profesor Pruszyńska nie zwracałaby uwagi bez

konkretnego powodu. Następnie pani profesor Pruszyńska powiedziała do

Hipolita, że ładnie się wykropił, to znaczy, panie profesorze, że pani

profesor Pruszyńskiej chodziło chyba o to, że się wyperfumował. Potem,

panie profesorze, pani Pruszyńska zapytała, czy nie posuwają się za daleko

w tym, co robią. Są w szkole i obowiązuje ich regulamin, dodała pani

profesor Pruszyńska. Wtedy Sylwia z buzią na panią profesor Pruszyńską,

że, panie profesorze, nic takiego nie robili, że tylko się... całowali.

Powiedzmy, prawda, panie profesorze - uśmiechała się konfidencjonalnie i

po krótkim oddechu ciągnęła: - Wówczas pani profesor Pruszyńska

powiedziała, panie profesorze, że kto wie, co by było za pięć minut.

Można sobie wyobrazić, co tam musiało się dziać, prawda, panie

profesorze? Następnie pani profesor Pruszyńska powiedziała, żeby wstali,

gdy do nich mówi. Ładne zachowanie Sylwii i Hipolita, prawda, panie

profesorze? Wtedy, panie profesorze, Sylwia ponownie z buzią na panią

profesor Pruszyńską, że nie wstanie. Aż wierzyć się nie chce, panie

profesorze, że Sylwia odniosła się z taką arogancją do pani profesor

Pruszyńskiej. Uważam, panie profesorze, że ona zamiast z buzią, powinna

przeprosić panią profesor Pruszyńską. Ale to jeszcze nic, panie

profesorze!... Sylwia dopiero wówczas powiedziała pani profesor

Pruszyńskiej, co o pani profesor sądzi. Że, panie profesorze, pani profesor

ma głupie pojęcie o życiu osiemnastolatków, których najlepiej powsadzać

oddzielnie do klatek, żeby, panie profesorze, aż wstyd powtórzyć, nie...

kopulowali przy byle okazji. Kiedy to usłyszałam, panie profesorze, to

dostałam gęsiej skórki. Pani profesor Pruszyńska powiedziała Sylwii, że

jeszcze z nią porozmawia, po czym pani profesor wyszła. To wszystko,

panie profesorze. Aha, potem nie omieszkałam zwrócić Sylwii uwagi, że

nie powinna tak arogancko postępować wobec pani profesor Pruszyńskiej,

bo jest to sprzeczne z kodeksem ucznia, i próbowałam ją nakłonić, aby

przeprosiła panią profesor Szatyńską...

- Co tu pani Szatyńska ma do rzeczy?

- Słucham, panie profesorze?... Ach, pomyliłam się. Panią profesor

Pruszyńską powinna przeprosić. Nie wiem, czy już przeprosiła, ale jeśli

nie, będę powtórnie z Sylwią rozmawiać.

Wroński spojrzał na zegarek i wstał.

- Nad czym tak pilnie pracujesz?

- Piszę wypracowanie z polskiego, panie profesorze. Bardzo ładny

temat. Czy ludziom przynosi szczęście bogactwo, czy cnota? - przeczytała.

- Interesujący, prawda, panie profesorze?

- Nawet linijki jeszcze nie napisałaś?

- Właśnie się zastanawiam, żeby nie popełnić jakiegoś głupstwa,

panie profesorze. Rzecz wymaga poważnego potraktowania. Może pan

profesor mi podpowie, co przynosi ludziom szczęście?

- Zależy od samych ludzi.

- Jeszcze jedno, panie profesorze, teraz mi się przypomniało.

Wcześniej, przed tą awanturą, pani profesor Pruszyńska... przyłapała nad

jeziorem Teresę i Andrzeja.

- Łowili ryby?

- Ryby?... Pan profesor zawsze skory do żartów.

- Niestety, nie zawsze - odrzekł sucho.

- Rozumiem. Sprawa Sylwii mogła pana profesora wyprowadzić z

równowagi.

- Moje sprawy zostaw łaskawie mnie, dobrze? - rzekł i wyszedł.

„Chryste Panie, co za kablarka...” - powiedział sobie.

Kiedy w styczniu Lucyna obejmowała urząd seniorki (wybory do

samorządu internackiego odbywały się co roku w okolicy studniówki), nie

przypuszczał, że ona w swojej gorliwości będzie się posuwać do takich

rzeczy. Zresztą to było głupstwo wobec tego, co do niedawna jeszcze o

niej wiedział, tyle że na razie nie miał pojęcia, co w tej sprawie zrobić.

* * *

„Filip ucieka ode mnie wzrokiem, ilekroć na niego patrzę” -

stwierdziła Sylwia w duchu. Nie poprawiło to jej nastroju, zresztą nie

najlepszego. Wbrew pozorom nie cieszyła się ze zwycięstwa nad

Pruszyńską, bynajmniej nie dlatego, że obawiała się zemsty. Po prostu

rozmowa z nauczycielką tak ją zdenerwowała, że ciągle nie mogła dojść

do psychicznej równowagi.

Zastanawiała się też, czy wizyta Karoliny na próbie w teatrze (o

czym wiedziała od Teresy) mogła mieć jakiś związek z Filipem czy raczej,

jak twierdziła przyjaciółka, przywiodła ją do teatru wyłącznie ciekawość

jako polonistki, chcącej się przekonać o talencie aktorskim uczniów. Tak

czy owak, była coraz bardziej przekonana, że Filip zakochał się w

nauczycielce. Jakkolwiek potrafiła to zrozumieć, pogodzić się z tym nie

umiała.

Kiedy wyszła do toalety, a potem wracała, natknęła się na korytarzu

na Filipa, który jej oczekiwał.

- Możemy porozmawiać? - zapytał.

- Naturalnie.

- Mam do ciebie dwie sprawy...

„By cię diabli wzięli! - krzyknęła w duchu. - Dwie sprawy! Jak do

urzędniczki”. Dała się poprowadzić kawałek; zatrzymali się przy oknie.

- Kto, twoim zdaniem, nas obrobił? - podjął.

- Nie mam pojęcia.

- Poza tym, że to ktoś od nas?

- Tak, tak uważamy.

- Może ja nim jestem?

- Nie. - Spojrzała mu prosto w oczy. „Fil, pocałuj mnie, proszę, zrób

to” - zaklinała go.

- Jesteś przekonana?

- Tak. W coś trzeba wierzyć.

Filip uniósł brwi.

- W takim razie druga rzecz, związana z awanturą z Pruszyńską.

Nawiasem mówiąc, byłaś wspaniała.

- Dziękuję.

- Czy zwierzałaś się z tego Lucynie?

- Nie.

- Lucyna nie tak przedstawiła tę historię Szczygłowi, a on już zdążył

donieść Gapkowi.

- Lucyna... Czasem odnoszę wrażenie, że zamiast języka ma długą

żmiję. Momentami doprowadza mnie do wściekłości.

- Mnie również. - Umilkł i zapatrzył się w okno.

- Fil... kiedy przeczytasz książkę Karoliny?

- Jeszcze nie zacząłem. Jutro ją dostaniecie.

- Dobrze.

- To wszystko, o czym chciałem pomówić - rzekł po chwili i spojrzał

na zegarek. Odszedł.

„Jej byś tak nie potraktował” - pomyślała. Odwróciła się do okna i

zaczęła wpatrywać się w dziedziniec.

- Sylwio, pozwól na moment - usłyszała nagle Wrońskiego, który

cicho przy niej stanął. - Wejdźmy do mnie.

W biurze zapytał:

- Co to było z panią Pruszyńską?

Sylwia spokojnie opowiedziała, pomijając oczywiście fakt, że łyknęli

z Hipolitem nieco wódki. Gdy skończyła, Wroński rzekł bez emocji:

- Mam nadzieję, że podobny przypadek już się nie zdarzy.

- Nie.

- Ładnie. - Po sekundzie dorzucił żartem: - Biedny Hipolit nie będzie

przez ciebie mógł spać.

- Przypomni sobie historię i zaraz zaśnie.

- Całkiem możliwe. Dobrze, Sylwio, to wszystko. Aha, jak już

zapewne wiesz, złodzieja nie znaleźliśmy.

- Słyszałam. Kto nim jest?

- Ba! Same problemy... Możliwe, że Filipowi uda się rozwikłać tę

zagadkę, bo już coś wywęszył.

- Naprawdę?

* * *

Tymczasem Adam stronił od kolegów. Z jednej strony był

zadowolony, że ta historia zakończyła się tak, jak się zakończyła, a z

drugiej czuł się nieswojo. Co o nim sądzą koledzy, koleżanki, że kim jest?

Zboczeńcem? To nie pachniało przyjemnie. Pocieszał się jedynie tym, że

za jakiś miesiąc wszystko wróci do normy. Co się jednak nacierpi z

powodu takiego posądzenia, to się nacierpi. Niezła kara za grzeszki.

* * *

Był kwadrans po dziewiątej wieczorem. Wroński wszedł do pokoju

nauczycielskiego. Pruszyńska czytała gazetę.

- Co słychać, Polu?

- Czyżbyś już wiedział? - odparła cicho.

- Mniej więcej. - Usiadł przy stole, złączył dłonie i kciukami zaczął

kręcić młynka. - Sylwia się zdenerwowała, tak?

- Dotąd nie rozumiem jej nagłego wybuchu, choć może miała trochę

racji - powiedziała przygnębiona. Odłożyła gazetę. - Mnie też nieco

poniosło.

- Najlepiej zapomnij o tej sprawie. Pokiwała głową i zapytała:

- Co z Wesołym?

- On nie jest złodziejem.

- Proszę?! Przecież się przyznał, zwrócił pieniądze.

- Pochopnie.

- Nie rozumiem. Pochopnie?!

- Zdarzają się takie rzeczy.

- Nie chciał, abym ja zajrzała do ciemni, tak?

- Dokładnie.

- I cóż w tej ciemni? - Przenikliwy wzrok Pruszyńskiej nabrał

ostrości.

- Chłopaki trzymali tam parę butelek piwa. Jak to chłopaki.

- Ach tak... Spodziewali się, że z tobą załatwią tę sprawę, a ze mną

nie... - rzekła cierpko.

- Ale nie załatwili. Zawiesiłem Adamowi stypendium.

- A pozostałym?

- Nie chciał zdradzić pozostałych. W pewnych sprawach są solidarni.

Sami też byliśmy młodzi.

Pruszyńska popadła w zadumę.

* * *

- Nie masz pojęcia, jak Syla całuje! - chwalił się szeptem Hipolit

Adamowi. Stali przy otwartej szafie fotografa.

- E, nie całowałeś się z nią - mruknął Adam.

- Poważnie! Jezu, jaka namiętna, jak się przytula. Pierwsza zaczęła

się do mnie przystawiać, kapujesz, co to znaczy?

- Kapuję. Straciła rozum.

- Pieprzysz!

- No dla ciebie straciła rozum, kapujesz?

- Nie, nie wierzysz mi.

- Jasne. Założyłbym się, że kłamiesz.

- Niby dlaczego mi nie wierzysz?

- Po prostu. Syla ma inny gust.

- Bredzisz!... I słodsza niż miód!

- Słyszałem, że jest kwaśna jak ocet - zaskoczył ich Sławek. Hipolit

zaczął nadrabiać miną.

- Dlaczego narobiłeś w spodnie, kiedy Syla cię ledwie cmoknęła, aby

uratować was oboje - atakował Sławek. - Musiała odwrócić uwagę

Pudernicy od butelki, którą ty, dupku, miałeś w ręce.

- Chrzań się!

- Skoro tak się wyperfumowałeś, wcale nie czułeś innego zapachu -

śmiał się Sławek. - Później z wrażenia zemdlałeś. Niebezpieczna ta

Pudernica. Adaś, mówię ci, to była najoryginalniejsza randka w historii tej

budy! A tak nawiasem, Hipek, trzeba mieć coś z deklem, żeby podrywać

na fiołki i wódę.

Hipolit nie miał wesołej miny.

- Nie patrz tak na mnie, bo mi przykro - dorzucił Sławek i odszedł.

ROZDZIAŁ XI

Z zachwytu padł na twarz.

Właśnie skończył lekturę Kochanka diablicy. Minęła druga w nocy,

już niedziela. Siedział w izolatce. Nie spodziewał się tak wspaniałej,

pełnej dramatyzmu i napięcia opowieści o miłości, tragicznej w gruncie

rzeczy. Poza tym uważał, że książka jest świetnie napisana, bez

wulgaryzmu i taniego seksu, czym niektórzy pisarze chętnie szafują co ileś

stron, żeby przyciągnąć uwagę czytelnika. Tutaj nic z tych rzeczy. I nie

mógł się oderwać. Klimatem powieść ta przypominała mu zarówno

Zazdrość i medycynę Michała Choromańskiego, jak i Wichrowe wzgórza

Emily Bronte.

W postaci Anety Raskoff, bohaterki, istotnie widział wcielenie

diablicy, czerpiącej przyjemność w zadawaniu swoim najbliższym

psychicznych tortur. „Niesamowita historia - rozmyślał wpatrując się w

fotografię Karoliny. - Skąd ona ją wzięła? Z wyobraźni?” Wprawdzie

cechy zewnętrzne tej postaci, kobiety pięknej, nie przypominały mu

autorki, to jednak zastanawiał się, czy nie zachodzi między nimi jakaś

zbieżność. Oczywiście do niczego nie doszedł, gdyż prawie nie znał

Karoliny.

Opuścił izolatkę, rozebrał się, umył i poszedł spać. Jednak zasnąć nie

mógł. Wspomnienie przeczytanej powieści jeszcze go paliło.

W pewnej chwili usłyszał otwierające się drzwi, a na przeciwległej

ścianie zobaczył snop światła latarki. Przymrużył oczy. Po sylwetce

wchodzącej osoby poznał Burczyńskiego. Światło zaczęło się przesuwać,

omiatając kolejne łóżka. Filip domknął powieki.

Kiedy jasna smuga przesunęła mu się po oczach, otworzył je.

Dyrektor wyszedł.

„Teraz ja cię sprawdzę” - pomyślał Filip, odczekał dwie minuty i

wstał. Szybko znalazł się piętro niżej, u drzwi wahadłowych. Przystawił

ucho do szpary między skrzydłami. W głębi korytarza rozlegały się

miękkie kroki. Gdy przestał je słyszeć, delikatnie pchnął prawe skrzydło i

ostrożnie ruszył w stronę drugiego holu.

Na półpiętrze galerii przystanął i zaczął nadsłuchiwać. Z góry po

lewej stronie dobiegł go odgłos cieknącej wody z kranu. Żeńska

umywalnia. Woda przestała lecieć.

- Tam jesteś - szepnął i schował się za czworobocznym filarem, w

którym zbiegały się poręcze schodów. Ujrzał światło latarki. Przypuszczał,

że Burczyński po skontrolowaniu sypialń za umywalnią wejdzie do pokoi

w skrzydle. Rzeczywiście. Snop światła zatrzymał się na drzwiach salonki.

Dyrektor minął ją, zniknął w kolejnej sypialni. Nie na długo; wrócił i

wszedł do salonki.

- No jasne - szepnął Filip i spojrzał na zegarek. Fosforyzująca tarcza

wskazywała za kwadrans trzecią. Postanowił czekać.

Drzwi otworzyły się o wpół do czwartej. Filip zaczął cicho schodzić.

Ukrył się za filarem kondygnację niżej. Wkrótce zobaczył przechodzącego

dyrektora. Odczekał, wszedł do holu i wyjrzał zza węgła. Burczyński

skręcił do sekretariatu.

Przy „ósemce” Filip przystanął. Nie wiedział, dlaczego. Po prostu

impuls, który nagle się pojawił w jego głowie nie wiadomo skąd,

bynajmniej nie budzący w nim męskiego pożądania. Mimo woli

powędrował myślami ku Karolinie, a spojrzeniem na drzwi żeńskiego

pokoju. Był w rozterce.

* * *

Dotknięcie czyjejś dłoni na policzku. Ktoś się kładzie tuż obok.

Unosi kołdrę. Wsuwa. Zastyga.

Sylwia otworzyła oczy, chwilę patrzyła w ścianę, a potem się

odwróciła.

- Fil - szepnęła. - Śniłeś mi się.

- Teraz?

- Tak. Jakbyś właśnie wyszedł z mojego snu. - Ujęła jego rękę. -

Jesteś namacalny.

- Co robiłem w twoim śnie?

- Nie uwierzysz.

- Uwierzę.

- Fil... to nie był dla mnie przyjemny sen.

- Biłem cię?

- Ależ. Czy tylko biciem można sprawiać ból?

- Nie. W jaki sposób cię skrzywdziłem?

- Nie można tego nazwać skrzywdzeniem.

Umilkli, gdyż śpiąca Teresa gwałtownie się poruszyła, przewracając

się na drugi bok. Spała. Podjęli rozmowę, starając się mówić jeszcze

ciszej.

- W czym byłem dla ciebie nieprzyjemny?

- Nie tyle ty, ile to, co od ciebie usłyszałam, było dla mnie

nieprzyjemne. Nieprzyjemne na swój sposób.

- Chyba cię nie wyzwałem.

- Nie.

- Więc?

- Zrobiłeś ze mnie swoją powiernicę.

- Powiernicę?! Powiernicę czego?

- Sekretu.

- Jakiego?

- Karolina.

Filip zastygł. Dopiero po minucie odrzekł:

- Karolina?

- Właśnie widzę, że mi wierzysz. Tak, Karolina.

- A... ów sekret?

- Kochasz ją, mój mały, do szaleństwa.

Filip przełknął ślinę. Zamilkł na dłużej, kładąc się na plecach. Sylwia

przewróciła się na bok, twarzą do niego.

- Jak... jak się tego domyśliłaś?

- Umiem patrzeć.

- Inni również na nią patrzą.

- Naturalnie. Na przykład Sławek. Aż ślini się na jej widok. Tak jak

wygłodniałe zwierzę pożera bezbronne jagnię, tak on by ją pożarł, później

się oblizał i poszedł. Ty patrzysz inaczej. Ty nie chcesz jej pożreć. Ty ją

chcesz mieć. Całą. Jej serce, duszę i ciało. Choćby na wieczność. I...

bardzo się męczysz, mój mały duży człowieku, bo na razie nic z tego,

prawda?

Filip potrząsnął głową. Naraz nie mógł się pohamować.

- Popłacz sobie, mój biedaku, choć płacz nie zawsze pomaga -

szepnęła przytulając go do piersi. Umilkła i zaczęła głaskać jego policzek.

- Nawet nie zauważyłeś - podjęła z goryczą - że ona ci zabrała twój

wspaniały, prawdziwy uśmiech, gdyż to, co masz dla mnie, to już tylko

popłuczyny. - Ponownie umilkła. Przyłożyła policzek do jego policzka. -

Teraz ci powiem, co mi wyjawiłeś w moim śnie. Powiedziałeś, że bez

Karoliny życie dla ciebie nie ma sensu, że jeśli jej nie zdobędziesz,

popełnisz samobójstwo. Mówiłeś z całą powagą, stanowczo. A potem, jak

to we śnie, trochę bezsensu... Sylwio, Syleczko, pomóż mi, powiedziałeś. -

Znowu umilkła. - Filipku... byłabym z tobą taka szczęśliwa. Wiesz

przecież, że cię kocham. Czy ja mogę od ciebie oczekiwać pomocy? Od

kogokolwiek? Nie. W pewnych sprawach jeden nie potrafi pomóc

drugiemu, chociażby strasznie chciał. I do ciebie, i do mnie życie

uśmiecha się złośliwie.

Filip poruszył się. Sylwia zbliżyła usta do jego ust. Pocałowała go.

Chciał ją objąć, nie pozwoliła. Później szepnęła:

- Pierwszy i ostatni pocałunek z tobą. Musi wystarczyć. Nie masz dla

mnie miejsca w swoim sercu i muszę się z tym pogodzić. Bo nie chcę

zwariować.

- Mówisz tak zdecydowanie...

- Teraz pytanie, które powinno paść na początku: dlaczego do mnie

przyszedłeś?

- Właściwie przypadkiem... Jutro ci wyjaśnię tę sprawę, bo teraz to

jakby sprofanować naszą rozmowę. Wiesz, już przeczytałem jej książkę.

Jednym tchem. Wspaniała. I straszna.

„Myślisz wyłącznie o niej - rozsierdziła się w duchu. - Nawet przy

mnie. Całując cię, byłam dla ciebie Karoliną i ją chciałeś objąć, a nie

mnie”.

Usiadła i podkurczyła nogi. Oparła czoło na kolanach.

- Idź już... Spadaj!

Filip powoli wstał. Spojrzeli na siebie.

- Idź! Ty nie mnie we mnie widzisz!

Wyszedł. Sylwia wtuliła się w poduszkę i rozpłakała. Oczyma

wyobraźni ujrzała Karolinę.

Pogodzić się. Frazes, który łatwo się wypowiada, by pokazać swoją

siłę wobec kogoś, a w grancie rzeczy co Karolina z nim zrobiła,

zastanawiała się, że nie potrafił zapanować nad sobą przy niej Sylwii, i się

rozpłakał. Zaczęła go podziwiać za ten moment słabości a nawet jak gdyby

właśnie przez jego łzy, te skroplone namiętności do drugiej osoby, stał się

jej bliższy, niż był dotąd. Możliwe to?

Tak, do diabła! No cóż z tego?

ROZDZIAŁ XII

Było niedzielne przedpołudnie. W auli dobiegała końca pierwsza

próba kabaretu Deja vu przed zbliżającym się Dniem Nauczyciela.

Andrzej wściekał się, gdyż jeszcze sporo punktów scenariusza wyglądało

niejasno, zwłaszcza Ewa się leniła z pisaniem monologu satyrycznego,

który chełpliwie zapowiadała jako gwóźdź programu. Po jej ostrym piórze

można było się spodziewać, że niektórzy nauczyciele pospadają z krzeseł.

Jak do tej pory, najwięcej powodów do zadowolenia miała Monika,

ponieważ jej trzy nowe piosenki zostały przyjęte gorącym aplauzem.

Nawet krytyczny zazwyczaj Andrzej nie mógł im nic zarzucić, jego

wyczulone ucho nie wychwyciło żadnego fałszu.

Ponad dwadzieścia osób zebranych w auli ciężko i uczciwie

pracowało nad przygotowaniem programu.

Monika wymknęła się wcześniej i zeszła do swojej klasy.

Oczekiwała Filipa, który prosił ją o rozmowę. Wkrótce się pojawił.

- O co chodzi, Fil?

- O złodzieja. To mi nie daje spokoju. Porozmawiajmy szczerze. Czy

masz jakieś podejrzenia? Nie powtarzaj tego, co powiedziałaś

dziewczynom.

- Obawiam się, że powtórzę. To ktoś od was.

- Liczyłem, że może ty w głębi duszy...

- Nie. Nie mam pojęcia. Z kim już rozmawiałeś?

- Z Sylwią i Kamilą.

- Co ci powiedziały?

- To, co ty.

- Od Teresy usłyszysz podobnie. Filip przysiadł na ławce.

- Sławek - rzucił krótko. Monika uniosła brwi.

- Na jego temat nie chciałabym rozmawiać.

- Przepraszam, nie chciałem ci sprawić...

- Nic nie szkodzi.

- To jednak jest ważne.

- Dobrze, pytaj.

- Proszę cię o szczerość.

- W porządku.

- Czy tamtej nocy, kiedy was okradziono, był u ciebie?

- Nie - odparła natychmiast, a widząc zakłopotaną minę Filipa,

dodała: - Nie rób sobie wyrzutów, że właśnie mi powiedziałeś, iż on był u

innej. Przestałam się nim przejmować. Czy jeszcze coś na ten temat?

- Nie.

Naraz Monika zapytała kokieteryjnie:

- Fil, jak to się stało, że dotąd nie byliśmy na randce?

- Nie mam pojęcia.

- Ja także jestem blondynką. - Dołeczki w jej policzkach ukazały się

wyjątkowo wyraziście.

- Także?

- Podobnie jak... Karolina. Filip zastygł.

- Skąd wiesz?

- Widziałam cię w nocy u Sylwii. W pierwszej chwili, gdy wszedłeś,

wpadło mi do głowy, że znowu uwziął się na nas złodziej, czy raczej na

Kamilę, u której byli rodzice.

- Nieładnie podsłuchiwać.

- Wcale się nie starałam. Jednakże parę słów dotarło do mnie. Nie

przejmuj się, zachowam je dla siebie. Mogę sobie pozwolić na odrobinę

szczerości?

- Tak.

- Obawiam się, że przegrasz z Karoliną.

- Dlatego, że jest belfrem, a ja jej uczniem?

- To chyba jest najmniej ważne. Ona... ona ma w sobie coś... nie

wiem, ja kto nazwać. Owszem, bardzo przyjemna i bezpośrednia, łatwo ją

polubić, w środku jednak... Podobno powieść jest wspaniała.

- Tak.

- Sprawdzimy. A teraz muszę cię ochrzanić za to, że polazłeś do

Sylwii. Ona goni za tobą oczami, wie, że jej nie kochasz, a ty spokojnie

przychodzisz i pakujesz się jej do łóżka. Masz dobrze pod sufitem?

Filip zachmurzył się. Milczał.

- Postąpiłeś strasznie wobec niej.

- Teraz to widzę - przyznał. - Ale w nocy nie myślałem nad tym, nie

wiem, co pchnęło mnie do niej.

- Całe szczęście.

- Czemu?

- Inni myślą i robią głupstwa, a to już nieszczęście. Filip położył rękę

na klamce. Monika powstrzymała go.

- Pocałuj mnie - powiedziała. - Po prostu. Nie kocham cię, ty mnie

nie kochasz. Żadnych zobowiązań. Do diabła, nagle potrzebuję pocałunku.

Pocałujesz mnie?

- Jasne. - Pocałował ją lekko. - Dla sportu.

- Nie tak. Mógłbyś być namiętny? - Wpiła się zachłannie w jego

usta, a kiedy się oderwała, rzekła: - Naprawdę tego potrzebowałam. Nie

licz, że przy jakiejś okazji ci się oddam.

- Nie liczę.

- Jesteśmy kumplami?

- Jak diabli.

Wyszli. Filip skierował się na dół, a Monika weszła do „ósemki”,

gdzie zastała Sylwię - wyciągnięta na łóżku gapiła się w sufit. Usiadła

przy niej.

- Czym się martwisz?

Sylwia słabo się uśmiechnęła i wzruszyła ramionami.

- Dam ci dobrą radę - podjęła Monika. - Chrzanić ich.

- Chłopaków?

- Chłopaków.

- Tak by było najprościej.

- I jest najprościej.

- A co w zamian?

* * *

Zaraz po obiedzie Filip zaszył się w pustej klasie, aby uczynić krok

w stronę Karoliny. Ona walczy piórem, przeto i on sięgnął po ten oręż.

Zdecydował wykorzystać do tego celu pracę, której temat był jak na

zamówienie. Zazwyczaj nie przykładał się do pisania. Tym razem sytuacja

była wyjątkowa, toteż solidnie się zmobilizował, nawet korzystał ze

słownika.

Po trzech bitych godzinach skończył. Schował pracę między

książkami, żeby przypadkiem nie wpadła w czyjeś ręce, zwłaszcza

Sławka, który z wrażenia by usiadł na tyłku.

Uporawszy się z tą sprawą, mógł pomyśleć o drugiej, to znaczy

właśnie o swoim serdecznym przyjacielu. Dotąd darzył go absolutnym

zaufaniem. Jednak kiedy wczoraj Wroński ponownie postawił mu

identyczne pytanie na temat Sławka, zaczął się zastanawiać. I stąd

niedawna rozmowa z Moniką.

Zatem tamtej nocy Sławek skłamał.

Dlaczego? To pytanie mocno go intrygowało, albowiem nie trzymali

przed sobą w tajemnicy takich historii jak randki; oczywiście nie chodziło

o żadne intymne sprawy.

Postanowił porozmawiać z nim na ten temat. Był tylko jeden szkopuł

- nie miał ochoty na tę rozmowę. Najpierw dokładnie przeszukał Sławka

rzeczy, co zdarzyło mu się po raz pierwszy; nie znalazł pieniędzy.

Zamknął szafę i wszedł do umywalni. Hipolit i Wojtek boksowali się,

dopingowani przez Wacka i młodszych licealistów.

- Gdzie Sławek? - zapytał.

- Wyszedł nad jezioro - odrzekł Wacek.

* * *

Sylwia także skończyła pisać wypracowanie, tyle że dziś pisała bez

przekonania, którego jeszcze wczoraj jej nie brakowało. Nieoczekiwana

nocna rozmowa z Filipem całkowicie pozbawiła ją wszelkiej nadziei co do

niego. Wcześniej trochę się łudziła, że się myli w swoich podejrzeniach.

Inna rzecz, że przejść nad tym faktem do porządku dziennego nie umiała.

Wróciła do pokoju. Teresa skończyła czytać Kochanka diablicy.

- Chryste, bomba! - powiedziała odkładając książkę.

- Poważnie? - zapytała Sylwia.

- Niesamowita. Wspaniała i przerażająca. Ależ ją napisała!

- Seksu dużo? - zaciekawiła się Kamila, poszukująca dobrej muzyki

w radiu.

- Nic a nic.

Sylwia wzięła książkę, usiadła na łóżku i zaczęła ją wertować, aż

wreszcie zatrzymała wzrok na fotografii autorki.

- Zaczynam inaczej patrzeć na naszą Karolinę - powiedziała Teresa.

- To znaczy? - rzuciła Kamila.

- Zastanawiam się, ile i czego włożyła z siebie w postać bohaterki.

Czy pisarze tak nie robią? Bierz się do czytania, Syla, nie pożałujesz.

Sylwia oderwała wzrok od fotografii, jakby przyłapana na gorącym

uczynku, i spojrzawszy na Teresę, potrząsnęła głową.

- Wobec tego i ja ją przeczytam - zapaliła się Kamila, uporawszy się

z wyszukaniem stacji. Popłynęła muzyka Procol Harum.

Sylwia wyciągnęła się wygodnie na łóżku i po kilkunastu

przeczytanych stronach zapomniała o świecie.

* * *

Sławek szedł brzegiem jeziora w stronę schodów, wiodących na

teren szkoły. Wiał dość silny wiatr, ale było słonecznie. Gdy spostrzegł

idącą z naprzeciwka Karolinę, w czerwonym płaszczu z czarnym szalem i

w czarnym kapeluszu, ponownie odezwała się w nim dusza hazardzisty, a

w piersiach mu zadygotało.

- Rany - szepnął i oceniwszy odległość, zwolnił kroku, aby dotrzeć

do schodów równo z nią. W zakamarkach umysłu zaczął gorączkowo

poszukiwać błyskotliwych słów, którymi mężczyzna potrafi w

brawurowym stylu oczarować kobietę, ściąć ją z nóg. Nie tracił nadziei, że

tym razem nieco lepiej mu się powiedzie.

- Dzień dobry - powiedział przystając.

- Dzień dobry, Sławku.

- Ładna pogoda.

- Urocza. - Zapatrzyła się w drzewa, których liście zmieniły swoją

barwę.

- Lubi pani jesień?

- Bardzo.

- Może byśmy... przedłużyli spacer?

Karolina westchnęła i zatrzymała się na stopniu schodów.

- Pracę już napisałeś?

- Tak, tak - skłamał. - Temat był interesujący.

- Spodziewam się.

- Może więc... skusi się pani na spacer...

- Nie. - Ruszyła po schodach. Sławek dołączył do niej.

- Pani Karolino... jest pani urocza...

- Sławek, ty znowu swoje. Czego się do mnie przyczepiłeś? Czy nie

ma ślicznych i interesujących dziewczyn? Pełno ich.

- Są, ale... takiej jak pani nie ma.

- Zgadza się. Takiego jak ty też nie ma. Można zatem powiedzieć, że

oboje jesteśmy oryginałami.

W milczeniu dotarli na skraj dziedzińca.

- Pani sobie ze mnie żartuje.

- Ty także samego siebie nie traktujesz poważnie.

- Jestem za głupi dla pani, tak?

- Sławek, bo cię trzasnę. Skończ wreszcie z wycieczkami w moją

stronę. Jasne?

- Nie.

- Poderwij jakąś dziewczynę. Zdaje się, że z Moniką coś cię łączy.

- Historia. To była niezgodność charakterów. Karolina parsknęła

pobłażliwie.

- Odwróć oczy w inną stronę, dobrze ci radzę.

- Czy chodzi o to, że pani jest nauczycielką, a ja uczniem?

- Jesteś bezczelny.

- Przepraszam.

- Dobrze. Nie wracajmy do tego tematu.

Sławek zacisnął zęby. W pewnym momencie zobaczył

wyłaniającego się z budynku Filipa, którego Karolina również spostrzegła.

Mimowolnie stwierdził, że ona nagle spoważniała. Zwiesiła wzrok i

przyspieszyła kroku, jakby chciała zniknąć w wejściu do skrzydła gmachu,

zanim dotrze do niego Filip.

Filip minął wejście.

- Dzień dobry - powiedział do Karoliny.

- Dzień dobry.

Zatrzymali się pod wielkim kasztanowcem.

- Ładna para z pani i Sławka - zażartował Filip.

- Też tak uważam - odrzekła podobnie - ale Sławek mi nie wierzy.

Sławkowi twarz się wydłużyła prawie do kolan.

- Cały czas ci powtarzam - Filip zwrócił się do przyjaciela - że

dziewczynie należy wierzyć, jeżeli kłamie, bo jeśli mówi prawdę, wtedy

trzeba się zastanowić, czy aby nie kłamie.

Sławek zapomniał języka w gębie. Kątem oka dostrzegł, że Karolina

z trudem taiła w oczach podziw dla Filipa.

- Przeczytałem pani powieść - podjął Filip bezceremonialnie i

spokojnie wpatrzył się w Karolinę.

- Miło słyszeć.

- Gdyby nie szanowny pan dyrektor w oknie - ciągnął bez żenady -

który właśnie nam się przypatruje, pocałowałbym panią w policzek. W

podzięce za tę powieść. Jest wspaniała, choć przerażająca. Nie mogłem się

oderwać. Nie próbuję pani podrzucać. Nie ma bowiem nic gorszego dla

pisarza niż pochlebstwa. Dzięki pani wiele przeżyłem tej nocy. Jeśli słowa

skromnego czytelnika mają dla pani znaczenie, to gratuluję.

Nie uszło uwagi Sławka, czującego się niczym roztrzęsiona

przyzwoitka, że Karolina na parę sekund zaniemówiła. W oknie istotnie

spostrzegł głowę Burczyńskiego.

- Dziękuję, naturalnie, że mają znaczenie - powiedziała zażenowana.

Z drzewa spadło parę kasztanów i rozłupało się na ziemi, a po

sekundzie jeden trafił Karolinę w kapelusz. Wstrząsnęła się.

- Piękne trafienie - rzekł Filip.

- Jak dla kogo - roześmiała się. - Czas na mnie. Odprowadzili ją

spojrzeniem i poszli do budynku.

- Ja cię tak naprawdę nie znam - rzekł Sławek. - Kogo właściwie

udajesz?

- Nikogo.

- Dobra, dobra. Niezły z ciebie pozer.

- Czy ja wiem?... Sławek, musimy pogadać. Weszli do prawie

zapełnionej kawiarni. Z głośników płynął głos Kory z Maanamem.

Zamówili colę i usiedli przy stoliku w rogu sali. Filip nie kwapił się do

podjęcia rozmowy, a Sławek przetrawiał niedawną scenę na dziedzińcu.

- U kogo byłeś tamtej nocy? - zapytał ostrożnie Filip. Sławek zerknął

na przyjaciela, jakby się przesłyszał.

- Możesz powtórzyć?

- Przepraszam cię, ale...

- O co ci chodzi?!

- Wiem... Czuję się zakłopotany... Skłamałeś mi. Nie byłeś u Moniki.

Sławek wbił wzrok w stolik, po czym cierpko spojrzał na Filipa i

warknął:

- Gówno ci do tego! Czy wszystko musisz wiedzieć?

- Zazwyczaj nie robiliśmy z takich spraw tajemnicy.

- Dlaczego mnie sprawdzałeś?

- Chcę dopaść tego sukinkota.

- I uważasz, że to ja... Ty zafajdany inteligencie, masz mnie za

kretyna?!

- Zrozum...

- Przestań pieprzyć! - Sławek nagle chwycił oburącz Filipa za kurtkę

i przyciągnął go do siebie. - Skoro mnie sprawdzasz, skubańcu, to znaczy,

że mi nie wierzysz!

Atmosfera kawiarni gwałtownie się naelektryzowała. Chłopaki i

dziewczyny zaczęli na nich spoglądać z zaciekawieniem przeradzającym

się w napięcie. Marek i Wacek, siedzący dwa stoliki dalej, aż przerwali grę

w karty.

- Nie jestem głuchy - rzekł Filip i chwycił go za ręce. Trzymając się,

patrzyli sobie w oczy. Zwłaszcza na twarzy Sławka malowało się

zacietrzewienie.

- Fil, równie dobrze ja ciebie mogę podejrzewać.

- Jasne. Jednak ja wiem, że to nie ja.

- Ja też wiem, że to nie ja, do diabła!

- To się dogadaliśmy.

- Jak złodziej ze złodziejem.

Najpierw się roześmiali, następnie zamilkli, wreszcie ochłonęli.

Napięcie w kawiarni zelżało. W głośnikach rozległ się śpiew Ewy

Demarczyk. Grande valse brillante. Filip wytężył słuch, a jego twarz

przybrała wyraz błogości.

- Naprawdę mnie podejrzewasz? - podjął Sławek.

- Nie, po prostu... - Filip otrząsnął się.

- Bredzisz, stary.

- Muszę wyeliminować nawet najmniejsze wątpliwości.

- Przestań, dobra? Poszukujesz delikatnych słówek, żeby umniejszyć

rangę faktów? Niczego to nie zmienia. Podejrzany jest podejrzanym. -

Umilkł i podjął z goryczą: - Fil, znamy się kawał czasu. Niejedno razem

przeżyliśmy. Od początku mamy wspólną szafę i nigdy nic nam nie

zginęło. A ty mi teraz wycinasz taki numer. Sukinkot z ciebie.

- Jest mi głupio...

- A mnie strasznie przyjemnie. Zaraz cię wyściskam!

- Mógłbyś mnie zrozumieć?

- Zrozumieć? W porządku, podejrzewasz mnie, nie ma sprawy.

Tylko że mnie to boli, kapujesz, ty gnojku?!

- Och, przestań... Chcę dorwać złodzieja, ale bez eliminacji nie dojdę

do niego.

- Czy cię pokręciło?! - W Sławku ponownie wzbierała wściekłość. -

Chodzi o sam fakt, że mi nie ufasz. O nic więcej! Nie mam dla ciebie

żadnego usprawiedliwienia.

- I nie masz pojęcia, ile odwagi mnie kosztowało zapytanie cię o to.

Ponownie umilkli.

- Pal cię diabli - rzekł Sławek. - Zgadza się, nie byłem u Moniki.

Chcesz wiedzieć, u kogo byłem, tak?... U Karoliny.

- U... kogo? - Filip gwałtownie poszarzał.

- Ogłuchłeś?

- Nie...

- Uspokoję cię. Żartowałem. - Sławek cicho się zaśmiał. - Byłem u

Ewy.

- U Ewy? - Filipowi momentalnie błysnęło w oczach. - W takim

razie nie rozumiem, czemu zrobiłeś z tego tajemnicę.

- Po prostu nic nie wyszło. Plama na męskim honorze.

- Nie umówiłeś się z nią wcześniej?

- Nie. Od pewnego czasu zauważyłem, że Ewa łakomie na mnie

zerkała. Więc główkowałem krótko, po naszemu.

- Przepraszam. Zapomnij o tej rozmowie.

- Słuchaj, bawisz się w detektywa, tak? Czy gdybym obrobił

„ósemkę”, to powiedziałbym ci kłamiąc, że byłem u Moniki?

- Masz rację. Powinienem był tak pomyśleć.

- Każdy popełnia błędy. Ale masz rację. Jeślibym istotnie okradł

dziewczyny, to w owej sytuacji, niezależnie od tego, co bym powiedział,

na przykład, że poszedłem się odlać, byłbym podejrzany. Chyba

rozumowałeś słusznie.

- Pomóż mi go znaleźć.

- Jak?

- Rozglądaj się, nadsłuchuj.

- Spróbuję. Kogo podejrzewasz? - Sławek rozejrzał się.

- Nie wiem. Znowu umilkli.

- Nasza cnotliwa Zuzanna dalej odbiera nocne korepetycje z

geografii - Filip zmienił temat.

- Jednak?... Suka. Nie rozumiem jej.

Po kwadransie wyszli. Sławka cały czas dręczyło wspomnienie

Karoliny. Postanowił zalać przyjacielowi trochę sadła za skórę.

- Słyszałeś, że Karolina ma faceta? - zapytał.

- Tak? - Filip wzruszył ramionami. - Jej sprawa.

- Zgadnij, kto to... Twój dobry znajomy z teatru, Olszak.

- Możliwe - odparł obojętnie. - Skąd wiesz?

- Widziałem ją z nim w mieście.

- Nic mnie to nie obchodzi.

„Obchodzi cię, kochasiu, obchodzi” - rzekł w duchu Sławek, będąc

już całkowicie przekonany, że Filip naprawdę próbuje poderwać Karolinę.

Uświadomił sobie, że on, Sławek, nie ma u niej żadnych szans. Zrobiło mu

się nieszczególnie. Wprawdzie i Filipowi ta sztuka może się nie udać.

Jednak to spostrzeżenie nie poprawiło mu samopoczucia. W porównaniu z

nim, który ni z tego, ni z owego podszedł do nich i błysnął jak gdyby

nigdy nic, on, Sławek, musiał się jej wydać matołem.

- Idę pisać tę pracę - powiedział. - Co jej odbiło z takim tematem?

- Nie jest zły - stwierdził Filip.

- Ty nie miałbyś najmniejszego problemu z napisaniem poematu o

spółkowaniu Hamleta z Królewną Śnieżką, z czego narodziłyby się

krasnoludki. I byłoby równie przekonujące jak dwa razy dwa to cztery.

- Cztery i pół.

* * *

Sylwia skończyła czytanie Kochanka diablicy późnym wieczorem.

Powieść tak ją wciągnęła, że zrezygnowała z pójścia na kolację. Wędzoną

rybę przyniesiono jej do pokoju. I dopiero teraz usiadła do stołu. Kolejną

czytelniczką była Monika.

- Rzeczywiście niesamowita - przyznała Sylwia.

- I jak widzisz Karolinę przez pryzmat tej powieści? - zapytała

Teresa.

- Normalnie, ale...

- Właśnie to „ale”, o którym można by napisać pracę habilitacyjną.

- Wyjątkowo dobra dzisiaj ta ryba.

- Jeśli Aneta Raskoff ma cechy Karoliny? - powiedziała Teresa. - Na

przykład... talent do intryg?

- Zapewne - rzekła Sylwia. - W końcu stworzyła tę historię.

- Otóż czy stworzyła... Ona zaczyna mi się jawić coraz bardziej

tajemniczo.

- Przymknijcie się - uspokoiła je Monika znad książki. Umilkły.

Sylwia zaczęła się zastanawiać bardziej niż dotąd nad Karoliną. Filip także

zajmował miejsce w jej myślach.

* * *

- Gdzie jest Ewa? - zapytał Filip zaglądając do „siódemki”.

- W redakcji.

Zszedł do sutereny. Zastał Ewę walącą palcami w maszynę.

- Słuchaj, chciałbym się czegoś dowiedzieć od ciebie. Rozmowa

musi pozostać między nami.

- Dobrze. - Oderwała się od klawiatury.

- I prosiłbym cię o szczerość. - Usiadł.

- Szczerość? - Przegarnęła włosy. - Jeżeli nie będziesz zbyt

ciekawy... próbuj.

- Czy w nocy z czwartku na piątek był u ciebie Sławek? Ewa

zatrzepotała powiekami.

- A co cię?

- Osobiście nic. Szukam złodzieja.

- Aha. Rozumiem. Tak, był.

- Świetnie.

- Czy pochwalił ci się również, że wyleciał z hukiem?

- Bąknął - skłamał.

- Niezły z niego numerant. Monika z nim zerwała, to przyleciał do

mnie, jakbym była pogotowiem ratunkowym.

- Sprowokowałaś go?

- Sprowokowałam?... Wy, chłopaki, w każdej sytuacji próbujecie się

wyłgać. Jeżeli dziewczyna spojrzy na chłopaka o raz za dużo, to jakby

zapraszała go do łóżka. To nie tak.

- Jasne. Skoro już nie spałaś jakiś czas owej nocy, może usłyszałaś

coś podejrzanego za ścianą?

- Obawiam się, że nie.

- Kto, według ciebie, jest złodziejem? Ta sama osoba, która nas

załatwiła?

- Raczej na pewno. To może być każdy.

- Ba! - Filip wyszedł i spotkał Szczygła, który akurat wyłonił się z

mieszkania. - Dobry wieczór, panie woźny.

- Dobry wieczór. Paskudnie wam się narobiło, hę? Filip nieco się

zdziwił pojednawczym tonem woźnego.

- Z czym?

- Mówię o kradzieżach.

- Zgadza się.

- Parę lat temu zdarzyła się podobna historia. Na szczęście skończyło

się na jednym przypadku. To był chłopak. Wywalili go z internatu. Teraz

wygląda to na grubszą sprawę.

- Chyba tak.

- Dziwne, że uwziął się na najstarszych.

- Pańskim zdaniem, kto to jest? Szczygieł zdjął beret i podrapał się

po głowie.

- Ktoś sprytny - orzekł i roześmiał się chrapliwie.

- Niewątpliwie. Dobranoc.

- Dobranoc.

Filip wszedł do internatu, gdzie panowała zwyczajowa wrzawa przed

ciszą nocną. Sławek w samych slipkach akurat szedł do umywalni,

„strzelając” po drodze z ręcznika w gołe plecy Hipolita.

- Hipek trafiony, strącony, złom!

- Bo cię zdzielę! - warknął Hipolit.

Sławek zdążył uciec. Filip podszedł do otwartej szafy i przez chwilę

wpatrywał się w lusterko na drzwiach, po czym zerknął na leżącą na półce

pojedynczą kartkę formatu A-4 i wziął ją do ręki. Była to praca Sławka.

Filip najpierw zdębiał, a potem nie mógł powstrzymać się od

gwałtownego chichotu, wreszcie spoważniał, cały czas wlepiając

niedowierzający wzrok w wypracowanie przyjaciela.

* * *

Lucyna przygotowywała się do snu, gdy otworzyły się drzwi i weszła

Mariola, ubrana w nowy, elegancki płaszcz. W ręku miała torbę podróżną,

także nową.

- Cześć!

- Cześć. - Lucyna zaczęła się jej przyglądać z zachwytem. - Nic się

nie chwaliłaś, że przyjedziesz w takim szałowym ciuchu.

- A to? - Mariola zdjęła płaszcz.

- Kurczę, ekstra sweterek! Na loterii ci się poszczęściło?

- Rodzicom, aż nie mogłam uwierzyć. Naprawdę. Co słychać?

- Nic ciekawego.

- A w nocy?

- Och, przestań. - Lucyna zerknęła na nią zażenowana.

- Napisałaś pracę?

- Tak.

- Daj przeczytać, bo nie chce mi się męczyć głowicy.

ROZDZIAŁ XIII

„Świat Licealistów” ukazał się we wtorek, 1 października. Jak było

do przewidzenia, nakład szybko się rozszedł, w południe sprzedano

ostatnie egzemplarze. Sylwia zacierała ręce. Komentarzy nie brakowało.

- O tobie napisały - powiedziała Mariola do Lucyny, kiedy przed

obiadem siedziały w salonce i przeglądały pismo.

Lucyna przymrużyła oczy, zagłębiając się w tekście.

- Widzę tu złośliwości ze strony Ewy - stwierdziła po przeczytaniu. -

Że staram się być jakby zbyt gorliwa w wypełnianiu obowiązków.

- Może trafiła.

Lucyna zmierzyła ją chłodno.

- Bez przesady. Ale podoba mi się jej tekst o kradzieży.

- Nie wiesz, co będzie na obiad? - Mariola zmieniła temat.

- Coś nagle z obiadem wyskoczyła?... Nie, nie wiem.

- Wybierzemy się później do miasta?

- Chcesz coś kupić?

- Może.

- Zastanowię się - powiedziała Lucyna, wpatrzywszy się w gazetę. -

Zresztą niech piszą, byle pisali...

* * *

Jajecznica.

Te obiady zaliczały się do najbardziej pokazowych, jakie tu jadano.

Wręcz do dobrego tonu należało demonstracyjne odsuwanie talerza z

tym drobiarskim produktem i przybieranie komicznych min. Już śledź

solony cieszył się znacznie większym poważaniem, choć zdarzało się raz

po raz, że nagle przeistaczał się w latającą rybę, która brawurowo lądowała

parę rzędów dalej prosto na czyimś widelcu.

Jajecznica - dobra dla furmanów! I woźnych. Niżej od niej notowane

były tylko soczewica i sadło, które jednak nie figurowały w internackim

jadłospisie.

Oczywiście nie wszyscy tak koncertowo demonstrowali swój

stosunek do tej potrawy, znamienne jednak, że częściej dziewczyny niż

chłopaki. Ci, co ją jedli - a naturalnie była ich większość - znajdowali się

pod milczącym pręgierzem powściągliwości mniejszości. Zjawisko bez

mała socjologiczne, gdy przyjrzeć mu się bliżej. Albowiem w rodzinnych

domach cała ta demonstrująca mniejszość jadała jajecznicę z równym

namaszczeniem, jak - dajmy na to - snoby wykwintne trufle z lasów

Perigord - i jeszcze się oblizywała - a tu wielkie wybrzydzanie.

Przy stoliku Filipa nie wybrzydzano, chociaż Sławek i Andrzej

wymienili dwa tęskne zdania o porządnym schaboszczaku. Ale chłopaki

wsuwali, aż miło się patrzyło. Wojtek poszedł po dokładkę, co było nie

lada bohaterstwem, bo nieomal naraził się tym wszystkim hipokrytom.

Filip skończył jeść, wziął kubek z kompotem agrestowym i dopiero -

dopiero teraz! - uzmysłowił sobie, że Karolina zmieniła miejsce przy

stoliku; wróciła na poprzednie, twarzą do sali, twarzą do... niego?

Do niego?! Filipa?

„Przypadek, kaprys czy coś innego z jej strony? - rozważał. - Może

Korzeń chciał się zamienić?” Fakt pozostawał faktem. A kiedy już wprawi

się w ruch ta maszyneria od rachunku prawdopodobieństwa, liczeniu nie

ma końca.

Zaczął się zastanawiać, czy owa zamiana mogła być efektem jego...

wypracowania! Wczoraj je otrzymała i możliwe, że zdążyła przeczytać. IV

B nie miała dziś polskiego, przeto nie miał okazji zorientować się w tym

względzie. Mimo że podczas obiadu starał się uchwycić spojrzenie

Karoliny, ani razu mu się to nie udało.

Wstali jednocześnie - i przy jej stoliku, i przy jego. Nauczyciele

pierwsi opuścili stołówkę. Fizyk zagadywał Karolinę. Wyprzedzając ich,

Filip usłyszał, jak powiedziała:

- Przykro mi, Zenek, jestem zajęta. Wybieram się do miasta. Mam do

załatwienia ważną sprawę.

Filip przyspieszył kroku. Pomyślał o Olszaku, przypominając sobie

słowa Sławka, które od niedzielnego popołudnia dość natrętnie go

nachodziły. Korzystając z zamieszania, jakie zazwyczaj panuje po

obiedzie, włożył kurtkę i szybko się ulotnił. Najpierw poszedł kawałek

ulicą Mickiewicza, po czym skręcił w prawo nad jezioro, gdzie zatrzymał

się na skraju parku, skąd miał doskonały widok na plażę. Spodziewał się,

że Karolina tędy będzie szła. Zgadł. Tym razem była w dżinsach i kurtce, a

włosy miała upięte w kok. Nie zamierzał się jej pokazywać. Odczekał i

ruszył za nią.

Na ulicach zmniejszył odległość, żeby stale mieć ją w zasięgu

wzroku. Wstąpiła do trzech sklepów, następnie skierowała się w stronę

teatru, w którego okolicy mieszkał Olszak. Filip bywał nieraz u niego.

„Nie mam przy nim żadnych szans - złościł się. - Rozwiedziony,

przystojny, na grzbiecie wojownicza czterdziestka, no i niezła chata oraz

kawał grata”.

* * *

Pierwsza zauważyła go Monika. Łatwo się zorientowała, dlaczego

Filip idzie tak wolno, a spojrzeniem sięga przed siebie. „On naprawdę

dostał fioła na jej punkcie” - powiedziała sobie w duchu i prawie że

wepchnęła Sylwię do najbliższego sklepu, perfumerii. Nie chciała, aby

przyjaciółka także go dostrzegła i połapała się, w czym rzecz. Pragnęła jej

oszczędzić tego widoku.

(Dzisiejszej nocy, gdy obudziła się o tej samej mniej więcej porze

już którąś noc z kolei, zobaczyła Sylwię stojącą przy oknie. Stała dość

długo. Kiedy wróciła do łóżka, zaczęła ciężko wzdychać. I wtedy przyszło

Monice do głowy, że ona, Monika, nie kochała Sławka, skoro nie uroniła

nawet łezki, a pustkę po nim załatała obojętnością. Pomyślała też, że

chyba nie ma pojęcia, jak wygląda miłość. Później poszła do Sylwii,

położyła się i bez słowa przytuliła ją do siebie. I tak zasnęły.)

Monika wyjrzała przez okno, Filipa już nie dostrzegła. Nic nie

kupiły: popieściły oczy i poszły dalej. Po kwadransie Sylwia zauważyła

Filipa, wchodził do podrzędnego baru.

- Spójrz - powiedziała.

Monika rozglądnęła się w poszukiwaniu Karoliny; nigdzie jej nie

dojrzała.

- On w takiej spelunie? - zdziwiła się Sylwia.

- Dobre piwo wszędzie dobrze smakuje.

* * *

Lucyna nie wybrała się z Mariolą do miasta. Najpierw zrobiła sobie

półgodzinną drzemkę, a potem zajrzała do pomieszczeń pierwszoklasistek,

zastając na miejscu tylko kilka. Powstrzymała się od krytycznych uwag na

temat porządków, mimo że miała na to wielką ochotę, i zagadnęła je o

postępy w nauce. Stwierdziła, że rozmawiają z nią swobodnie, zapytała:

- Czytałyście naszą gazetę?

- Nie - odparły, a jedna dodała: - Gdy się zorientowałyśmy, była już

sprzedana.

- Przyniosę wam egzemplarz do klasy, przed nauką własną.

- Dobrze. - Popatrzyły na siebie zdziwione. Lucyna wyszła.

* * *

Filip nie zamówił piwa. Poprosił o setkę żytniej. Robaka, który na

dobre zaczął go podgryzać, należało zalać czymś mocniejszym.

Wprawdzie Karolina nie poszła do domu faceta, tylko do kawiarni, gdzie

on na nią czekał, lecz dla Filipa żadna to różnica. Ona i Olszak! Nie mógł

tego przetrawić. Tępo wpatrywał się w szklaneczkę wódki, rozcieńczonej

wodą mineralną.

Chętnie by wypił drugą setkę. Wolał jednak nie ryzykować. Dziś

dyżur miał matematyk, człowiek w gruncie rzeczy nie bardziej szkodliwy

od podręcznika tego przedmiotu, ale maruda wyjątkowa, nawet Sylwia nie

miała do niego cierpliwości. Cyrkiel mógł zagadać na śmierć.

Kiedy wreszcie ruszył się z lokalu, w drzwiach go zamurowało.

Prawie by wszedł na Burczyńskiego. Niestety, został przez niego

zauważony. Jego sroga mina niemal Filipa poraziła. Dyrektor nie

zatrzymał się, dokądś spieszył.

Filip skierował się do szkoły. Na jednej z ulic ponownie zobaczył

Karolinę; wychodziła ze sklepu piekarniczego, sama. Zastanowił się, czy

podejść do niej. Nie zdecydował się. Doszedł bowiem do wniosku, że

nawet powinien jej unikać, w ogóle. I czekać na jej krok w jego stronę.

Jakikolwiek on będzie. A będzie na pewno prędzej czy później. W

następstwie wypracowania.

Zboczył nad jezioro. W przodzie dostrzegł Monikę i Sylwię.

Dołączył do nich.

- Gdzie byłeś? - zapytała Monika.

- Na wódce. Burczymucha widział mnie wychodzącego z knajpy.

- Niedobrze - stwierdziła Monika i zaraz zmieniła temat: - Co

myślisz o Lucynie?

- Co tu myśleć - odrzekł.

- To się w pale nie mieści - westchnęła. - Pamiętasz, Syla, jak

Burczymucha ciebie nagabywał, byś zgodziła się na kandydowanie w

wyborach?

- Pewnie coś przeczuwałam - odrzekła Sylwia. - Te jego świdrujące

oczy i śliniące się usta. Ohyda.

* * *

Obchód dobiegł końca.

Kazimierz Rzepko - Cyrkiel - był starszym, korpulentnym

jegomościem o miłym wyrazie twarzy. Licealiści uważali, że bardziej

pasowałaby do niego profesja duchownego aniżeli matematyka. Ale

nauczyć potrafił - i to się liczyło. Wśród uczniów, których on nauczał,

niewielu było matematycznych matołów.

- Wyglądasz dzisiaj niewyraźnie - powiedział Rzepko swoim

łagodnym głosem do Filipa, gdy zatrzymali się w holu.

- Niewyraźnie?

- No właśnie, ma pan profesor rację - odezwała się Lucyna. - Sama

mięta i cebula od niego leci.

- Prawda? - uśmiechnął się matematyk. - I oczy masz dziwnie

błyszczące - zwrócił się do Filipa.

- Zakropliłem sobie oczy, panie psorze.

- Chodzisz do okulisty?

- Ostatnio musiałem pójść.

- Ty chodzisz do okulisty? - zdziwiła się Lucyna.

- Wyobraź sobie - odparł sucho. - Miętę i cebulę czasem lubię, panie

psorze - odparł.

Nauczyciel pokiwał głową i wdał się w opowieść o zaletach mięty i

cebuli, a znał się na rzeczy, był zamiłowanym działkowiczem. Lucyna

słuchała go niczym dewotka księdza. Filip spojrzał na zegarek, Rzepko

zerknął na swój i przerwał wykład.

- Tak, idźcie się uczyć - rzekł i skierował się na parter.

- Czego wyskakujesz nie pytana? - warknął Filip do Lucyny.

- Z czym?... Nic takiego przecież nie powiedziałam.

- W ogóle byłoby lepiej, gdybyś przytarła swój język. Jeśli już go

używasz, kontroluj, co on mówi, bo wydaje mi się, że momentami go nie

słyszysz.

- Czego właściwie chcesz?

- Udajesz naiwną czy nią po prostu jesteś? - syknął i ruszył przed

siebie.

* * *

Lucyna z zaciśniętymi ustami patrzyła za odchodzącym Filipem, a

gdy zniknął jej z oczu, zeszła na dół i zatrzymała się przy drzwiach klasy,

gdzie uczyły się pierwszoklasistki. Rozejrzała się i zaczęła nadsłuchiwać.

Była ciekawa, czy rozmawiają o niej, bo niewątpliwie już zajrzały do

„Świata Licealistów”, który im przyniosła krótko przed obchodem.

Ze środka dobiegały przyciszone rozmowy i chichoty.

- Tu chodzi o naszą seniorkę - mówiła jedna. - Podobno gorliwość to

pierwszy stopień wazeliniarstwa.

- Lucyna ostatnio stara się być miła - stwierdziła druga.

- Jeśli krowa może być miła.

Lucyna zastygła. Odruchowo zacisnęła dłonie i cicho wycofała się

spod drzwi.

* * *

Burczyński przekroczył próg IV B i gwar momentalnie ucichł,

licealiści nabrali ochoty do nauki. Kiedy obszedł wszystkich i sprawdził,

kto czego się uczy, podszedł do Filipa i gestem wskazał mu korytarz.

Wyszli.

- Co robiłeś w barze? - zapytał surowo.

- Byłem na kieliszku wódki - odparł Filip patrząc mu w oczy.

- Dlaczego?

- Miałem pewien problem.

- Problem? I wódka miała ci pomóc w jego rozwiązaniu?

- Chwila słabości, panie dyrektorze.

- Chwila słabości - powtórzył z zacięciem dyrektor. - A więc tak

wygląda twoja edukacja! Zamiast dawać dobry przykład innym, jeszcze

namawiasz do złego. Gówniarzu jeden!... Potem rodzice do nas mają

pretensje, że nie reagujemy w porę na przejawy zła. Jutro na dużej

przerwie zgłosisz się do mnie!

- Dobrze.

- Wracaj do klasy.

Burczyński odprowadził go chłodnym wzrokiem i galerią skierował

się na dół.

* * *

Zdenerwowany Filip usiadł w ławce.

- Ty, głupi! - odezwał się do niego Hipolit. - Po kiego się przyznałeś?

Trzeba było cyganić.

- Stałem na straconej pozycji.

- Pewnie - przyznał Andrzej. - Hipek, lepiej się zajmij historią. Nie

myśl, że Pudernica podaruje ci tę seksualną rozpustę z Sylwią.

- Na razie jest na chorobowym - odparł zadowolony Hipolit. - Zdaje

się, że ciebie także przyłapała...

- Ja potrafię odróżnić historię od helikoptera, ty masz problemy. A

poza tym, co w twoim pojęciu znaczy „także”? Mnie faktycznie przyłapała

na randce, bo ciebie jedynie w chwili, kiedy próbowałeś Sylwię schlać i

zaczadzić fiołkami.

* * *

Stefan Burczyński przygładził włosy, nacisnął dzwonek u drzwi

mieszkania na parterze i spod marynarki wyciągnął książkę. Po chwili

otworzyła Karolina.

- Dzień dobry, pani Karolino.

- Dzień dobry - uśmiechnęła się. - Proszę. - Posadziła go w pokoju i

zaproponowała kawę.

- Herbatka, jeśli pani tak uprzejma.

Karolina wyszła do kuchni, a Burczyński odłożył książkę i

rozejrzawszy się, zwrócił uwagę na stertę papieru formatu A-4 na stoliku,

przy którym siedział.

- Pisze pani nową powieść? - zapytał, gdy wróciła.

- To prace czwartoklasistów. Dotąd do nich nie zajrzałam.

Burczyński wziął jedną z wierzchu.

- Bardzo dobry temat pani wybrała, pani Karolinko.

- Z pozoru lekki, ale działa pobudzająco na wyobraźnię.

- Istotnie, istotnie.. - Zaczął pobieżnie czytać pracę. - Ciekawe,

ciekawe... - Odłożył ją i wziął cały plik, wertując je. - Wie pani, chętnie je

również przejrzę, ale dopiero kiedy pani je sprawdzi.

- Dobrze.

- Och, co za pomysły oni mają - roześmiał się czytając. Gwizd

czajnika przywołał Karolinę do kuchni. Burczyński nie przerwał

przeglądania. Naraz nad kolejną pracą uniósł brwi; czytając nie dowierzał

własnym oczom. Zerknął na nazwisko autora na pierwszej stronie i

zastygł.

- Proszę, herbata - wyrwała go z zadumy Karolina. Dyrektor

potrząsnął głową i odłożył prace. Spostrzegł, że Karolina zauważyła jego

zaaferowanie. - Dziękuję - powiedział. - Proszę mi je podrzucić, dobrze?

- Już to uzgodniliśmy.

* * *

Pół godziny później Karolina z ulgą odprowadziła gościa, po czym

usiadła i utkwiła wzrok w pracach. Sięgnęła po pierwszą z brzegu,

przypadkiem pracę Sławka. Gdy na nią spojrzała, najpierw ją zatkało, a

potem nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Przejrzała pobieżnie cały

plik, ale podobnej nie zauważyła. Ponownie wzięła do ręki pracę Sławka.

Sławomir Krzyk, IV B Temat: Czy ludziom przynosi szczęście

bogactwo, czy cnota?

Nie mam pojęcia.

Wyśmiawszy się odłożyła ją i popadła w zadumę. Przypomniała

sobie wczorajszą lekcję w IV B; liczne pytania na temat jej powieści i

powieściopisarstwa w ogóle. To było przyjemne. Jedynie Filip nie zabierał

głosu, i Lucyna, a tak dosłownie wszyscy mieli coś do powiedzenia,

choćby słówko, nawet Sławek.

W pewnym momencie uświadomiła sobie, że od niedzielnego

popołudnia kilka razy rozmyślała o Filipie, tyle że bez jakiegokolwiek

stosunku emocjonalnego. Po prostu suche przywołanie w pamięci kogoś

lub czegoś. Niemniej coraz bardziej przypuszczała, że on jest w niej

zakochany, że darzy ją autentycznie szczerym uczuciem, dojrzałym, a nie

szczenięcym pożądaniem, które płonie jednakowym ogniem na widok byle

spódniczki.

Dzwonek u drzwi sprowadził ją do rzeczywistości. Wyszła na

korytarz i spojrzała we wziernik. Przekręciła gałkę.

- Karolinko, zupełnie zapomniałem dzisiaj o kupnie chleba -

powiedział Wroński. - Wiesz, jak to jest, gdy żona wyjedzie.

- Jasne. Proszę wejść. Mam lepszy pomysł.

- Lepszy? - Wroński zatrzymał się w korytarzu.

- Zapraszam pana na kolację.

- Ależ...

- Nie przyjmuję żadnej wymówki. Chyba że czeka ktoś...

- Nie, nikt nie czeka...

- Wobec tego ani mru-mru. Proszę rozgościć się wygodnie w pokoju,

ja zajmę się kolacją. Co pan powie na paprykarz?

- Nie za ostry.

- Postaram się dogodzić pańskiemu podniebieniu. Rozmawiać na

razie możemy przez korytarz.

- Cóż ja mogę wobec gwałtu?

- Przed gwałtem trudno się obronić. - Zdążyła polubić Wrońskiego i

parę dni temu zaproponowała mu, żeby mówił jej po imieniu. Zaczęła się

krzątać w kuchni. Naraz zapytała: - Jak wygląda sprawa kradzieży? Czy

wiadomo coś więcej?

- Niestety. Z wczorajszej rozmowy z Filipem na ten temat

wywnioskowałem, że on próbuje tę zagadkę rozwikłać, nawet doszedł już

do pewnych wniosków, ale nie chciał mi nic zdradzić. Za wcześnie,

powiedział. Nie nalegałem. To bystry, inteligentny chłopak i kto wie, czy

nie znajdzie owego drania. Skoro już o Filipie mowa, chcę ci powiedzieć,

że dziś postawił mnie w kłopotliwej sytuacji.

- Filip? - Karolina wyjrzała z kuchni.

- Wyskoczył do miasta na kielicha i pech chciał, że wychodząc z

baru prawie nadepnął staremu na odciski.

- I co teraz?

- Jutro czeka go rozmowa u naszego Burczymuchy.

- Czy... Filipowi często zdarzają się takie wyskoki?

- Nie. W ich wieku wszystkiego trzeba posmakować. Zresztą co to za

chłopak, który sobie nie golnie raz kiedyś.

- W jakim barze był?

- W okolicy teatru. Jest tam taka nieciekawa knajpka. Karolina

przywołała sobie w pamięci swoje spotkanie z Olszakiem w kawiarni i

popadła w zadumę.

* * *

Lucyna cały czas przetrawiała artykuł Ewy na swój temat. Nie mogła

się pogodzić, że pierwszoklasistki mają o niej różne zdania. Była

przekonana, że to wina tekstu koleżanki. Po kolacji poszła do niej,

poprosiła ją na korytarz.

- Słuchaj - powiedziała ostro. - Przedobrzyłaś z tym wychwalaniem

mnie.

- Co ty pleciesz? - zdziwiła się Ewa.

- Te smarkule nie są takie głupie, śmieją się ze mnie, że jestem

nadgorliwa.

- A nie jesteś?

- Nie.

- To czego się trujesz? Po prostu świecisz przykładem, co poprawia

bilans energetyczny naszej budy.

Lucyna zacisnęła usta.

- Chyba zrobiłaś to złośliwie - rzekła.

- Ty wszędzie się dopatrujesz złośliwości. Dziwne, że u kogoś

wszystko widzisz, a u siebie niczego.

- Co masz na myśli?

- Rusz mózgownicą, ty świętoszko - syknęła Ewa i odwróciła się na

pięcie.

- Świętoszko? O co ci chodzi?!

Ewa zniknęła w „siódemce”.

* * *

Wroński rozwodził się nad talentem kulinarnym gospodyni i jej

miłym towarzystwem. Karolina powstrzymała go:

- Mężczyźni obsypujący kobietę kwiecistymi komplementami

działają na własną szkodę.

- Szkodę?

- Naturalnie. Po prostu pod wpływem usłyszanych zachwytów

kobieta może się najzwyczajniej ulotnić. I co wtedy?

- Jesteś wspaniała - rozbawił się.

- Dziękuję. Czy ciągle pan mnie widzi? Tak że ostrożnie z

komplementami. Przy okazji, skąd się wziął pański pseudonim?

- Nazywam się Wroński, licealiści przykleili mi gapka, coś od

Wrony. Jeszcze trochę i tobie się dobiorą do skóry.

- Spodziewam się. Bez przydomka będę jak bezimienny statek.

Odprowadzając Wrońskiego do wyjścia, powiedziała:

- Dziękuję za miłe towarzystwo, panie Olku.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Kolacja była wyśmienita.

Dobranoc, Karolino.

- Dobranoc.

Pół godziny później, po kąpieli, w pogodnym nastroju usiadła przy

biurku, aby przeczytać kilkanaście prac swoich uczniów, a była ich ponad

setka. Ciekawiła ją ponadto konfrontacja własnych poglądów z poglądami

młodszych od niej na coś tak iluzorycznego jak szczęście.

Wzięła do ręki pierwszą z wierzchu, gdy nagle...

- Filip - szepnęła. - Gdzie jesteś, Filipie? - Zaczęła wertować plik.

Szybko ją znalazła... i odłożyła. Jakby nie miała odwagi jej czytać.

Wreszcie się zdecydowała.

Połykała linijki pisane starannym, wyrobionym pismem. Kiedy

przeczytała, z trudem oderwała wzrok od papieru. Zamknęła oczy i oparła

się wygodniej. Długi czas trwała nieporuszona.

Po paru minutach przeczytała tekst jeszcze raz, jeszcze raz i jeszcze

raz, a następnie położyła się spać. Nie mogła zasnąć.

ROZDZIAŁ XIV

Nazajutrz podczas dużej przerwy Filip zjawił się u dyrektora.

Burczyński siedział przy biurku i spoglądał na niego spode łba.

- Strzelec - odezwał się sucho - zdajesz sobie sprawę, że wczoraj

popełniłeś poważne wykroczenie?

- Tak.

- Czy masz coś do powiedzenia na ten temat?

- Nie.

- Skoro nie brakuje ci pieniędzy na alkohol, to znaczy, że

stypendium, które otrzymujesz, jest ci niepotrzebne. Znajdą się naprawdę

go potrzebujący. Będziesz miał je odebrane. Jeśli jeszcze raz podpadniesz,

wydalę cię ze szkoły. Jasne?

- Tak.

- Możesz odejść.

Filip wyszedł. W holu zobaczył Karolinę, która rozmawiała z

sekretarką. Ukłonił się, odpowiedziała mu. Nie uszło jego uwagi przez tę

chwilę wzajemnego spojrzenia na siebie, że w oczach Karoliny czaiło się

zainteresowanie jego osobą. „Czytała czy nie czytała?” - zastanowił się.

To miało dla niego większe znaczenie aniżeli zamartwianie się odebranym

stypendium.

Następną lekcją w IV B był polski. Karolina nic nie wspomniała na

temat prac. Kontynuowała program, będąc jak zawsze - momentami

dowcipna, traktująca wszystkich równo. Filip próbował wyczytać z

wyrazu jej twarzy cokolwiek o sobie - bez powodzenia.

Lekcja dobiegła końca. Karolina wdała się w pogawędkę z paroma

dziewczynami. Filip wyszedł. Na korytarzu podeszła do niego Joanna,

koleżanka z miasta.

- Podobno chciałeś książkę Karoliny - powiedziała.

- Tak. Masz?

- Mam. - Podała mu. - Przecież już ją czytałeś.

- Wiem. Jutro ci zwrócę. - Schował ją pod sweter.

- Tylko na pewno, bo inni czekają.

- Podobała ci się?

- Świetna.

* * *

- Jak wygląda sprawa z Filipem, panie Olku? - zapytała Karolina

przy obiedzie.

- Stary odebrał mu stypendium. Cóż...

Karolina spojrzała na Filipa, który siedział przy swoim stoliku i

wpatrywał się w Sławka rozmawiającego z Hubertem.

- Tego rodzaju problemy - skończył Wroński - są do przeżycia.

- Oczywiście, później wspomnienia będą barwniejsze.

- Gdy przypomnę sobie swoje gimnazjalne lata, to aż łezka się w oku

kręci - rozrzewnił się. - Mieliśmy takiego belfra...

Przy stoliku pojawił się Jerzy Hubert.

- Karolino - rzekł - nie miałabyś ochoty zagrać wieczorem w siatkę?

- Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam w sali gimnastycznej.

- Czas sobie przypomnieć, prawda, Olku?

- Jasne - rzekł Wroński.

- Dobrze - zgodziła się. - O której?

- O siódmej. Przyjdź prosto do sali. Spodziewam się, że będziesz

odpowiednio ubrana, tak by chłopaki mogli cię chociaż dobrze obejrzeć.

- Drań - syknęła.

Hubert puścił do niej oko i usiadł przy sąsiednim stoliku.

- On myślał o sobie, Karolino - powiedział Wroński.

- Możliwe. Co właściwie jest z Pruszyńską?

- Biedaczka rozchorowała się po grzecznościowej wymianie

poglądów z Sylwią na określone kwestie stosunków międzyludzkich -

odrzekł z rozbawieniem. - Choroba dyplomatyczna.

- W rzeczy samej. Sylwia jest dziewczyną z charakterem. Szkoda, że

mnie przy tym nie było.

Karolina odszukała wzrokiem Sylwię i zastygła na moment.

Licealistka wpatrywała się w nią nie widzącym spojrzeniem. Odniosła

wrażenie, iż to już trochę trwa. „Chyba nie wyrządziłam jej nic złego?” -

zapytała się uświadamiając sobie, że Sylwia nie pierwszy raz patrzy na nią

w ten sposób.

Spróbowała się do niej uśmiechnąć. Dziewczyna zareagowała z

lekkim opóźnieniem - najpierw pojaśniała, a potem szybko pochyliła

głowę, jak przyłapana na wstydliwym podglądaniu.

* * *

Piłka unosiła się w powietrzu, podbijana sprężystymi palcami

grających - raz po jednej stronie siatki, raz po drugiej. Dwie

pięcioosobowe drużyny walczyły zacięcie o każdy punkt. Jak do tej pory,

w setach było 2:1 dla drużyny, w której grali między innymi Karolina i

Sławek. Hubert i Filip znajdowali się po przeciwnej stronie. Mający się ku

końcowi set czwarty zapowiadał doprowadzenie do remisu. Tak też się

stało.

- Cholera! - zaklęła Karolina, kiedy decydującą o secie piłkę, silnie

uderzoną przez Filipa, fatalnie przyjęła i w rezultacie piłka wyszła na aut. -

Czy chcesz mnie zabić? - zawołała. - A tak w ogóle, chłopaki, zacznijcie

wreszcie szanować moje biedne ręce.

- Grasz świetnie, Karolino - pocieszył ją Hubert.

- Co mi po twoich słowach. Zrobiliście sobie ze mnie worek

treningowy. Jak ja jutro będę wyglądać? Jak wywłoka.

- Nie wątpię, że byłaś świadoma, czego możesz się tu spodziewać -

żartował Hubert. - Moje orły mają wreszcie okazję ci dołożyć. Na

przykład Filip. Spójrz, ręka aż mu się pali, tylko czeka na podobną okazję.

W spojrzeniach licealistów na Karolinę - ubraną w niebieskie

spodenki i żółtą bawełnianą koszulkę z potrójnymi czarnymi pasami

wzdłuż rękawów - można było się dopatrzyć chciwości handlarzy żywym

towarem; zwłaszcza jej długie, wspaniałe nogi budziły ich ciche zachwyty.

Roześmiane oczy Filipa i Karoliny na moment się spotkały. Po

zmianie boisk rozpoczął się piąty set.

- Musimy im dosunąć, Sławek - powiedziała, przymierzając się do

serwowania piłki.

- Jasne! - Stał przy siatce. - Z grubej rury w nich.

Piłka znalazła się w powietrzu. Po pasjonującej, a w końcówce nawet

dramatycznej grze, drużyna Karoliny zwyciężyła 17:15, a tym samym

wygrała mecz.

- Byliście nędzni - śmiała się do Huberta. - Nędzni!

- Pogadamy po rewanżu - odrzekł wuefista. - Wiesz, nieźle grasz.

Ani razu nie przyłapałem cię na podwójnym odbiciu.

- O... bo zaklnę! - Karolina uniosła brwi. - Widzę, że w ten

zawoalowany sposób dajesz nam do zrozumienia, dlaczego przegraliście.

Zamiast koncentrować się na grze, pilnowałeś mnie, czy czysto zagrywam.

Spryciarz! Ale było świetnie. Dzięki za zaproszenie. - Podeszła do ławki i

zaczęła zakładać dres.

- Pójdzie pani z nami się wykąpać? - zapytał Wojtek.

- Umyć wam plecki, tak?

- Byłoby miło.

- Dobrze. Najpierw jednak skoczę do domu po tarkę do jarzyn.

Marchewka bardzo ją sobie chwali, zatem przypuszczam, że i wy ją

pochwalicie. - Zasunęła zamek dresu. - Cześć, łobuzy!

- Cześć!

Odprowadzili ją do drzwi rozpalonymi spojrzeniami, a kiedy znikła,

wydali westchnienie. Dwóch nie przyłączyło się do tego aktu uwielbienia -

Filip i Sławek; zajęci własnymi myślami, rzucili na siebie ukradkowe

spojrzenia niczym rywale.

Gdy o dziesiątej wieczorem dyżurujący dziś Hubert opuścił męski

internat, Filip wziął z szafy powieść Karoliny i zaszył się w izolatce.

* * *

Odziana w seledynowy szlafrok Karolina, pół leżąc na tapczanie,

czytała kolejne prace swoich uczniów. Były krótsze, dłuższe, jedni

otwierali się mniej, drudzy bardziej. Stwierdzała, że - poza Sławkiem -

temat traktowano poważnie, jakby miało to być biletem wstępu do

enigmatycznej krainy szczęścia. Nawet gdyby tak było w istocie, to bilety

te miałyby wartość świadectw dojrzałości - wielocyfrowe czeki z

pokryciem w szczerych chęciach.

U dołu przeczytanej pracy stawiała notę, będącą oceną wyłącznie za

ortografię i poprawność językową. Uważała bowiem, że nie ma prawa

oceniać czyichś poglądów, zapatrywań i marzeń.

Przeczytawszy pewną ilość prac, sięgnęła po tę, która wczoraj

przyprawiła ją o bezsenność. Nie mogła się oprzeć pokusie ponownego jej

przeczytania. Coś, czego nie umiała sprecyzować, ciągnęło ją do niej. Nim

się zagłębiła w lekturze, wyszczotkowała już suche po kąpieli włosy i

zaparzyła herbatę.

Filip Strzelec, IV B Temat: Czy ludziom przynosi szczęście

bogactwo, czy cnota?

Powiem prosto. I jedno, i drugie; albo jedno, albo drugie; nic z tych

rzeczy.

Sprawa jednak się gmatwa, gdy przyjrzeć się jej bliżej. Tak jak uczeń

przerasta mistrza, tak to pytanie przerasta odpowiedź. Jest to jedno z tych

mądrych pytań, jakie stawiają ci macherzy od filozofowania, kiedy nie

znajdują nic lepszego do roboty. A poważniej, jedno z tych, które mają

wstrząsnąć sumieniami. Tylko co z tego?

Najpierw trzeba wyjaśnić pojęcie „cnota”. Zapewne nie idzie tu o

dziewictwo, ale o uczciwość. (Trudno mi sobie wyobrazić, żeby

dziewictwo miało prowadzić do szczęścia. A pani jak uważa?) Gdy teraz

się przyjrzeć postawionemu wcześniej pytaniu, to jakby coś raziło.

Bogactwu przeciwstawiona jest uczciwość!

Zdaje się, że nasz Rzymianin musiał być nieźle wstawiony, gdy mu

wpadło do głowy takie pytanie.

Przeciwstawiona! Nieporozumienie. Wynika z tego, że bogactwo i

uczciwość pasują do siebie jak śliczna dziewczyna i zgrzybiały staruch.

Czy jeżeli rzetelna praca własnych rąk i umysłu przynosi w efekcie

majątek, to ktoś gdzieś po drodze został zamordowany? A człowiek ubogi

jest niewątpliwie uosobieniem wszelkiej prawości, chodzącą świętością,

która nigdy nic nikomu, natomiast bardzo chętnie nadstawia plecy i tyłek,

sama się również biczuje na każdym rogu ulicy za grzechy tych, co mają, i

tych, co będą mieli, oraz tych, co nie mają i nie będą mieli.

Białe i czarne w kolorze! Natura jest naturą, tęcza posiada siedem

barw widma, a co dopiero ludzki charakter. I wszyscy ciągną do szczęścia

niczym bydło do wodopoju.

Sławetne szczęście! Cóż to takiego? Sam już posłużyłem się tym

określeniem, a...

Zdrowi i chorzy, bogacze i biedacy, sławni i nieznani, piękni i

brzydcy, mądrzy i głupi, młodzi i starzy, uczciwi i nieuczciwi, hojni i

skąpi, samotni i... - wszyscy pragną być szczęśliwi. Szczęście każdy

pojmuje po swojemu. Jeden potrzebuje naprawdę niewiele, aby móc sobie

powiedzieć, że to jest właśnie to, a drugiemu i świat za mały. Podobnie jak

do Rzymu, do szczęścia wiodą wszystkie drogi, nie zawsze gładkie, proste,

często obfitujące w przeszkody, niebezpieczeństwa i zasadzki.

Jest jednak coś, bez czego się nie będzie szczęśliwym tak do końca.

Coś ważnego, a nawet najważniejszego. Kupić tego nie można za żadną

cenę, ukraść także się nie da. Natomiast można to wyłącznie... otrzymać.

Otrzymać! Właściwie za darmo, tak po prostu, ze stu różnych powodów,

choćby na piękne oczy, będąc biednym albo bogatym, uczciwym czy

nieuczciwym, nawet głupim, brzydkim... I także można to ofiarować, nic

przy tym nie tracąc, a nieraz przeciwnie. Cud jakiś, gdy pomyśleć, że świat

przemocą, chciwością i pieniądzem stoi?

O tak, cud! Cud, bez którego całe życie byłoby diabła warte.

Wszystkiego może zabraknąć, ale skoro tego zabraknie, to koniec,

bezsens, pustka, święto diabłów. Cóż to takiego? Oczywiście miłość. Czy

pani się z tym zgadza?

Kiedy w pewnym momencie życia po raz pierwszy uświadamiamy

sobie istnienie miłości, to jakbyśmy odkryli nowy wymiar. Pojmujemy

wtedy, że jesteśmy szczęśliwi, mimo pustej kieszeni i tysiąca innych

kłopotów. Zadziwiające. Balsam? A kiedy po raz pierwszy ją tracimy -

tragedia.

Po raz pierwszy?... Tracimy?

Niestety. Miłość aż po grób nieczęsto się przytrafia. Ponieważ natura

ludzka podatna jest na kaprysy, stąd ktoś pada ofiarą - kobieta lub

mężczyzna. Po jakimś czasie znowu kochamy, kogoś innego, i jesteśmy

kochani, ponownie szczęśliwi. Czy ta nowa miłość jest równie

prawdziwa? Na tyle, na ile poznałem życie, uważam, że tak.

Najgorzej bywa, gdy sami kogoś kochamy, a nie jesteśmy kochani

przez tę osobę. Niech pani posłucha...

„Zdrada patrzy z twoich oczu, ty żmijo! Żyjesz chyba tylko po to,

żeby rozsiewać zło, którym jesteś przesiąknięta”.

Poznaje pani te słowa? W końcu pani je napisała. A może nie? Może

ten biedak? Znała go pani? Tak czy nie, wiem jedno - pięknie dziękuję

doświadczyć tego samego. Już lepiej być samotnym, choć to żadne

rozwiązanie. Trzeba wielkiego uśmiechu losu, aby trafić na człowieka,

ucieleśnienie zła. Tak, ironia z tym uśmiechem. Los nie bywa tak złośliwy,

jedynie człowiek.

Co zatem przynosi szczęście? Bogactwo czy cnota? A jeżeli miłość?

Niech Horacemu odpowie Wergiliusz: „Miłość wszystko zwycięża”.

Ulegnijmy miłości...

Wie pani, o czym mówię. A reszta będzie milczeniem.

Karolina odłożyła pracę i zamknęła oczy. Postanowiła, że na

najbliższą sobotę i niedziele wyjedzie do rodziców. Podeszła do półki z

kolekcją płyt i wyciągnęła longplay Leonarda Cohena. Pokój wypełnił się

kojącą muzyką.

- Nie zobaczysz mnie teraz, Filipie - szepnęła.

ROZDZIAŁ XV

Nadeszła niedziela. Pisk hamulców wtaczającego się na peron

pociągu nie należy do najprzyjemniejszych dla uszu. Stojący przy

drzwiach wagonu Filip wykrzywił twarz, gdy przedłużający się dźwięk

stał się wyjątkowo dokuczliwy. Grymas nie złagodził przykrości

słuchania, bardziej to jałowy odruch aniżeli samoobrona.

Kiedy pociąg się zatrzymał, Filip chwycił torbę i poszedł do tunelu.

Naraz dostrzegł wśród tłumu ludzi znajomą sylwetkę. Była już na

schodach wiodących na powierzchnię. Momentalnie poczuł ścisk w krtani.

Przyspieszył kroku. Zrównał się z nią po wyjściu z budynku.

- Dobry wieczór - powiedział. Karolina spojrzała na niego

zaskoczona.

- Nie jestem duchem - dodał.

- Dobry wieczór - odpowiedziała.

- Ma pani ciężki bagaż, chętnie pomogę.

- Ale... - urwała, bo Filip wyjął jej z ręki torbę.

- Na taksówkę nie ma co liczyć, kolejka jest długa, a pogoda dość

przyjemna... Pójdziemy?

- Dobrze - odrzekła z zakłopotaniem.

- Była pani w domu? - zapytał, gdy ruszyli.

- Tak.

- Zmówiliśmy się? Wierzy pani w telepatię?

- Raczej tak. A ty?

- Zdecydowanie tak. Mogę panią o coś zapytać?

- Spróbuj.

„Spróbuj - powtórzył w duchu. - Czytała”.

- Czemu pani tu się przeprowadziła? Popatrzyła na niego z

zastanowieniem.

- Nie sądzę, żeby to cię mogło interesować.

- Przepraszam, nie chciałem być niegrzeczny.

- Nie, nie byłeś. Opowiedz mi o swojej pasji teatralnej. Filip zaczął

mówić, co zajęło mu prawie całą drogę.

- Jesteś młodym gniewnym - stwierdziła.

- To normalne.

- Czy rzeczywiście masz powody do buntu?

- Bunt nie potrzebuje pożywki, narasta wbrew wszystkiemu. Kiedy

jest dobrze, bo jest dobrze, i kiedy jest źle, bo jest źle. Bunt zawsze

znajdzie sobie ujście.

- Bunt młodych gniewnych daje tyle efektu, co flaga łopocąca na

wietrze.

- Niestety, ma pani rację. Ale pani też jest młodą gniewną. Uważam

tak po przeczytaniu pani książki. Współgramy na jednej nucie. Jesteśmy

do siebie podobni pod tym względem.

- Widać natura także lubi błysnąć lenistwem, co w jakimś stopniu

usprawiedliwia nasze nieróbstwo. A co dokładnie masz na myśli?

- A na pewno wolno swobodnie myśleć?

- Myśleć zawsze było wolno - odrzekła słodko. - Nawet w więzieniu.

Ducha nie można skrępować żadnymi więzami, prawda?

- Prawda - zgodził się Filip. - Dowcip jednak polega na tym, że w

więzieniu tworzy się przeważnie idee fixe, zło i zbrodnie, a gdziekolwiek

indziej jest szansa na coś lepszego.

- Powiedz mi, co właściwie jest waszym bogiem.

- Pięść w górze.

- Tak sądziłam.

- A co z bogiem starszych?

- Ręce w górze.

- A więc w tym tkwi tajemnica - roześmiał się.

- Czego?

- Siły. Jakież to proste.

Karolina ponownie zmierzyła go sondujące

- Czasem się zastanawiam, ile w tobie jest naturalności, a ile pozy.

- Nie wszystko trzeba wiedzieć.

- Racja, bo wtedy życie sporo straciłoby na uroku. Wbrew pozorom

tajemnice jednego człowieka działają pobudzająco na drugiego.

Skręcili na drogę prowadzącą do szkoły.

- Pójdę już sama. Dziękuję za pomoc.

- O nie! To tak, jakby chciała pani wysiąść z jadącej taksówki.

Podjedziemy pod same drzwi.

- Jesteś uparty.

- Powiedziałbym, że grzeczny.

- Tak, grzeczny, przepraszam.

- Drobiazg.

Dotarli na miejsce. W korytarzu paliło się mdławe światło. Filip

postawił torbę przed drzwiami jej mieszkania. Swoją także, przy nodze.

- Jeszcze raz dziękuję za pomoc - powiedziała.

- Było mi przyjemnie iść z panią.

- Dziękuję. Dobrej nocy. - Sięgnęła do kieszeni płaszcza i

wyciągnęła klucz.

- Dobranoc. - Filip opuścił wzrok. Nie miał ochoty odchodzić. - Pani

Karolino...

- Słucham?

- Nie... już nic. Dobranoc. - Wziął torbę i szybko wyszedł.

* * *

Karolina wsadziła klucz do zamka i... oparła się czołem o drzwi.

Stała tak minutę, nim weszła do środka. Zdjęła płaszcz, wstawiła wodę w

czajniku i zaczęła krążyć po mieszkaniu, odczuwając nagle dojmującą

pustkę. W pociągu cieszyła się, że gdy wróci, usiądzie przy maszynie do

pisania i wystuka kilka kolejnych stron swojej powieści, a teraz wyglądało

na to, że nie napisze ani linijki. Miała trudności z odnalezieniem się we

własnym świecie.

* * *

- Cześć, dziewczyny! - Teresa weszła do pokoju. Postawiła torbę,

rozebrała się, usiadła na krześle i założyła nogę na nogę. - Nie uwierzycie,

z kim Filip wracał z dworca. Mnie nawet nie raczył zauważyć, choć

prawie nadepnął mi na głowę.

- Z Karoliną? - zapytała Kamila.

- Zgadłaś. Pomagał jej nieść bagaż. Aż do jej mieszkania.

- Bardzo ładnie z jego strony - stwierdziła Kamila. Sylwia wyszła z

pokoju.

* * *

- Próbujesz sobie wyrobić oko u Karoliny, że służysz jej za tragarza?

- zapytał Hipolit Filipa.

- Ciebie nie było pod ręką.

- Co kombinujesz?

- Ty wszędzie się dopatrujesz kombinacji. Będzie z ciebie dobry

pracownik wywiadu. Nie przepuścisz nawet psu z rodowodem.

- Adam, skąd masz ten brelok? - przerwał ich rozmowę donośny głos

Marka.

- Znalazłem.

- Gdzie?

- Pod tą szafą.

- Kiedy?

- Pocałuj ty mnie! Twój?

- Pewnie, zgubiłem go.

ROZDZIAŁ XVI

Nazajutrz po obiedzie Dorota wzięła egzemplarz Kochanka diablicy,

który pożyczyła od jednej z koleżanek z miasta. Miała nadzieję że dziś w

kawiarni nie będzie zbyt tłoczno, co pozwoli jej zająć się tą frapującą

powieścią, o której tyle już słyszała.

W suterenie natknęła się na woźnego. Ukłoniła mu się.

- Idziesz do kawiarenki? - zagadnął.

- Chcę kupić jakieś cukierki. Czy masz te, co brałem poprzednio?

- Chyba są.

Podeszli do drzwi. Dorota wsadziła klucz do zamka i zamarła.

- O rany! Panie woźny, włamanie!

- Hę?!

- Włamano się do kawiarni! Niech pan patrzy.

Szczygieł przyjrzał się drzwiom i ościeżnicy na Wysokości zamka.

Wystające drzazgi świadczyły, iż posłużono się łomem.

- Okradziono mnie, panie woźny! O, u góry drzwi zaklinowano, aby

się same nie otworzyły - dodała wyjmując kawałek tektury Wpadła do

środka, woźny za nią. Szuflada z pieniędzmi była wyważona.

- Cały utarg z dwóch dni! - zawołała. - Szlag by to trafił! Szczygieł

wszedł za kontuar i przyjrzał się szufladzie.

- Trzeba zgłosić kierownikowi - rzekł.

- Ile razy pan dziś przechodził obok kawiarni?

- No, parę razy. Ale nie zwróciłem na te drzwi uwagi.

- Ciągle nie mogę uwierzyć - szepnęła patrząc na woźnego, który

współczująco kiwał głową.

- Dlaczego nie przekazałaś pieniędzy do sekretariatu?

- Kiedy? W niedzielę wieczorem? Zawsze utarg z soboty i niedzieli

trzymałam tutaj. Dziś rano nie miałam czasu, zresztą i tak nie było już

pieniędzy, bo musiano się tu dobrać tej nocy.

- Masz rację. Dużo miałaś tu pieniędzy?!

- Sporo. Ktoś się uwziął i chce skończyć tę budę z majątkiem w

kieszeni, a nie w głowie. Skurczybyk! Idę do kierownika.

- Tak, tak, idź natychmiast. Zajmę się naprawą drzwi. Zamek w

szufladzie zreperuję jutro.

Dorota była pewna, że Wroński przejawi zrozumienie i nakaże

sporządzenie remanentu, a ewidentne manko uzna za nie zawinione przez

nią. Parę dni temu słyszała od Lucyny, a później od innych, jakoby

Wroński miał przy jakiejś okazji powiedzieć, że Filip ma jakieś

podejrzenia, przypuszcza, kto jest złodziejem, ale nic nie chce na ten temat

mówić.

Ponieważ Wrońskiego nie było, zgłosiła kradzież nauczycielowi

dyżurnemu, Zenonowi Korzeniowi, po czym odszukała Filipa, który nie

wydawał się zaskoczony jej wiadomością.

- Podobno kogoś podejrzewasz - zakończyła.

- Ta kradzież w kawiarni potwierdza moje domniemanie. Nie mogę

ci jednak nic na ten temat powiedzieć. Dla dobra sprawy.

- Do licha, nie wypaplam.

- Nie. - Filip stanowczo zaprzeczył, po czym dodał z

zastanowieniem: - Powiem ci jedynie, że kradzieże te łączy swoista

prawidłowość, coś w rodzaju wspólnego mianownika.

- Wiele z tego wiem.

- Właśnie się okazało, że nasz Iks to przebiegła sztuka. Chodźmy do

kawiarni.

Woźny kończył naprawę zamka przy drzwiach.

- Tak - stwierdził - posłużono się łomem. Kawał żelastwa zawsze się

gdzieś znajdzie, choćby na placu opałowym.

Filip obejrzał szufladę; oględziny oczywiście nie przyniosły żadnej

rewelacji.

- Co myślisz o tej kradzieży? - zapytał Szczygieł.

- Nic, panie woźny - odparł Filip.

* * *

Kiedy następnego dnia Karolina wracała z lekcji w III A, podszedł

do niej Burczyński.

- Czy już pani sprawdziła te prace?

- Parę mi zostało. - Była zaskoczona jego niecierpliwością.

- Może zjawię się po te, które pani przejrzała.

- Nie chcę pana fatygować, sama panu przyniosę - powiedziała z

mocno zaakcentowaną uprzejmością.

Burczyński skinął głową. Weszli do pokoju nauczycielskiego.

Karolina zostawiła dziennik, z torebki wzięła klucz i poszła do mieszkania.

Parę minut później zaniosła plik papierów do gabinetu dyrektora, którego

ku wielkiej uldze nie zastała. Położyła je na biurku i wyszła. Następną

lekcję miała w IV B.

- Pani profesor, czy pani profesor już oceniła nasze prace? - zapytała

Lucyna, gdy Karolina otworzyła dziennik.

- Wkrótce je otrzymacie... Na razie znajdują się u dyrektora. -

Obojętnie powiodła wzrokiem po uczniach. Wydało się jej, że Filip

gwałtownie spoważniał.

- U pana dyrektora, pani profesor? - nie dowierzała Lucyna.

- Lucyno, zajrzyj przy okazji do laryngologa. - A do klasy

powiedziała: - Przystępujemy do tematu...

* * *

Do Filipa niewiele docierało z wykładu Karoliny. Jej informacja o

pracach znajdujących się u Burczyńskiego napełniła go wściekłością. Nie

obawą, strachem przed jakimikolwiek konsekwencjami, ale zwyczajną

wściekłością, że dyrektor pozna, lub już poznał, jego wynurzenia

adresowane wyłącznie do Karoliny.

Ciarki przechodziły mu po plecach, gdy wyobrażał sobie, jak

Burczyński skwapliwie wykorzystuje ten fakt, żeby jego, Filipa,

ośmieszyć przed nauczycielami. To jednak nie wszystko. Takie posunięcie

dyrektora - zakładał, że oczywiście w formie żartobliwej - automatycznie

na Karolinę także rzucałoby przykry cień. „Jak ona mogła mu dać moją

pracę? Bezmyślność czy głupota?”

Naraz coś w nim pękło. Wstał.

- Przepraszam, czy mogę wyjść? - powiedział.

- Naturalnie - odparła Karolina trochę zaskoczona. Skierował się do

drzwi, zdecydowanie, szybko. Zamykając je, odwrócił się, spotykając się z

jej przelotnym spojrzeniem, w którym dopatrzył się błysku triumfu czy

czegoś podobnego. Poszedł do internatu, do sypialni, i rzucił się na łóżko.

- A jeśli skłamała, że prace są u dyrektora? - szepnął. - Żart

wymierzony we mnie?... Czy drwina?

Znalazł się w labiryncie.

* * *

„Co mu się stało?” - zastanawiała się Sylwia, słuchając obojętnie

wykładu Karoliny. Nie przypominała sobie, aby Filip kiedykolwiek

wyszedł z lekcji. Dopatrzyła się pewnej nienaturalności w jego

zachowaniu, gdy prosił o pozwolenie wyjścia, był podenerwowany.

„Czyżby istniał tu związek z faktem, że prace trafiły do dyrektora? - pytała

sama siebie. - Wobec tego, co w niej naskrobał? Coś jedynie dla jej

oczu?... To oznaczałoby, że Karolina zadrwiła sobie z Filipa! Wystawiła

go na pośmiewisko, pokazała mu plecy, kopnęła go”.

Lekcja dobiegła końca, a on nie wrócił. Sylwia utwierdziła się w

swoim ostatnim domniemaniu. Sprawiło jej to nawet małą radość, tyle

tylko, że nie nasycało w najmniejszym stopniu gorącej namiętności do

Filipa.

Gdy Karolina wyszła, Lucyna powiedziała z pasją:

- Do laryngologa mnie wysyła! Dowcipna nie była.

- Jasne - syknęła Sylwia. - Powinna cię była wysłać prosto do

psychiatry.

- Do kogo?!

- No widzisz! Do laryngologa też by ci się przydało.

* * *

Po obiedzie Filip został poproszony do Wrońskiego. Kierownik

najpierw powiedział mu o odebraniu stypendium, co Filip skwitował

potrząśnięciem głowy, po czym ostrzegł go przed ponownym tego rodzaju

wyskokiem.

- Moja reakcja byłaby taka sama jak dyrektora - zakończył poważnie.

- Lepiej nie ryzykuj. Rozumiemy się?

- Tak.

- Ładnie. - Podjął temat wczorajszej kradzieży i zapytał: - Czy w tej

sytuacji nadal nie powiesz mi, kogo podejrzewasz?

- Nie. Przykro mi, panie psorze, to nie jest brak zaufania. Po prostu

może jednak się mylę, stąd nie chcę, żeby pan nabrał, nawet

podświadomie, uprzedzenia do naszego Iksa.

- Chyba cię rozumiem. Dobrze. Ale co dalej? Jak długo zamierzasz

milczeć w tej sprawie? Do matury?

Filip zapatrzył się w okno i powiedział spokojnie:

- Będzie kolejna kradzież.

- Słucham?! - Wroński prawie wstał.

- Tak mi się zdaje. Jeszcze jedna.

- Jesteś jasnowidzem!

- Gdybym nim był, złodziej od razu zostałby ujawniony.

- Skąd domniemanie kolejnej kradzieży?

- Próbowałem wczuć się w rolę Iksa.

Wroński sięgnął do szuflady po papierosa. Palenie rzucił pięć lat

temu, ale czasem lubił zaciągnąć się dymkiem, zwłaszcza w chwilach

narastającego napięcia.

- Kiedy, twoim zdaniem, to nastąpi? - zapytał cicho i wypuścił obłok

dymu pod sufit. - Kto zostanie okradziony?

- Nie mam pojęcia. Myślę, że w ciągu... dwóch, trzech tygodni

złodziej uderzy po raz czwarty. Teraz bowiem każdy bardziej będzie się

pilnował, choć po kradzieży w „ósemce” wszędzie wzmożono czujność.

Wroński wstał i wyjrzał przez okno.

- Co proponujesz w tej sytuacji?

- Nic, czekać.

- Czekać... Liczysz, że schwytasz go za rękę?

- Musiałbym mieć wyjątkowe szczęście.

- Zatem nastąpi czwarta kradzież i wciąż będziemy tkwili w tym

samym punkcie.

- A może zrobimy krok naprzód? Nie wiem. Cóż teraz uczynić? Ja

nie mam dowodów, jedynie domysły. Jeżeli istotnie dojdzie do czwartej

kradzieży, tak jak ją widzę, a sprawca nie zostanie schwytany za rękę, to

już będę wiedział w stu procentach, że idę właściwym śladem.

- Nadal nie będziesz miał dowodów.

- Wtedy będę miał propozycję. Na bezrybiu i rak ryba.

- Jaką?

- Później, panie psorze.

Kierownik odwrócił się, usiadł i zaproponował:

- Gdyby wprowadzić nocne dyżury? U was i u dziewczyn.

- W żadnym razie. Tego się przecież nie utrzyma w tajemnicy, a nasz

Iks to przeczeka.

- Wytłumacz mi, po co Iksowi czwarta kradzież?

- Aby oddalić od siebie podejrzenia.

- Proszę?! Po jakiemu ty rozumujesz?

- Po jemu.

Wroński zaciągnął się mocno dwa razy i zdusił papierosa w

popielniczce.

- Zgoda, rób, jak uważasz, a mnie daj święty spokój - rzekł z

żartobliwym przekąsem.

- Panie psorze, ta rozmowa, dla odmiany, musi pozostać między

nami.

- Ważne?

- Tak.

- Dobrze. - Zastanowił się i dodał: - Filipie, jeśli znajdziesz złodzieja,

zrobię wszystko, aby ci przywrócić stypendium. Co ty na to?

- W porządku.

Wtem rozległo się pukanie do drzwi, a po sekundzie weszła Lucyna.

- Przepraszam, panie profesorze, ja chciałam...

- Aha, momencik, Lucyno... Filipie, na razie tyle, tak?

- Na ten temat.

- Coś taka elegancka dzisiaj? - Wroński zwrócił się do Lucyny. -

Sweterek prosto z żurnala.

- To Marioli, panie profesorze. Jej rodzicom poszczęściło się na

loterii.

Filip wyszedł. Nim dotarł do schodów, zatrzymał go

podekscytowany Adam.

- Fil, Karolina cię szukała - szepnął konspiracyjnie. Filip z trudem

przełknął ślinę.

- Co? - wykrztusił.

- Pięć minut temu. Powiedziała, żebyś wpadł do niej do domu. Filip

patrzył na niego jak przez mgłę.

- Jeśli walisz mnie w rogi...

- W nic cię nie walę. - Adam zaczął bić się w piersi. - Zatkało cię,

co?

- O co jej chodzi?

- Czy ja wyglądam na jej spowiednika?

Filip odwrócił się na pięcie i poszedł do internatu. „Czego ona

chce?” - huczało mu w głowie, a na ciele poczuł dziwne dygotanie, jak

przed wyjściem na scenę. Z szafy wziął ręcznik i poszedł umyć twarz,

która wydawała mu się cała w ogniu. Najpierw musiał ochłonąć.

* * *

- Filip chyba uważa, że zjadł wszystkie rozumy - mówiła Lucyna do

Doroty, Marioli, Kamili i Moniki.

Siedziały w kawiarni i plotkowały, spozierając to na grających w

bilard Wacka i Marka, to na woźnego, który za kontuarem wymieniał

zamek przy szufladzie, pomrukując raz po raz.

- Nie wierzę, żeby się domyślał, kto jest złodziejem - ciągnęła z

przekonaniem.

- Ja wierzę - powiedziała Dorota. - On się czegoś dopatrzył, czegoś

wspólnego w tych kradzieżach.

- Czego? - zapytała Monika.

- Nie chciał zdradzić.

- Bzdura - rzekła Lucyna. - Co on może wiedzieć?

- Jedyna wspólna rzecz to forsa - rzucił Wacek.

- No, gotowe - oznajmił Szczygieł.

- Dziękuję, panie woźny - powiedziała Dorota. - Zapraszam pana na

dobrą kawę, firma funduje.

- Herbata mi wystarczy.

Do kawiarni weszły Sylwia i Ewa. Twarz Lucyny momentalnie

przybrała wyraz, jak po wypiciu cierpkiego wina.

* * *

Filip wpatrywał się w dzwonek i nie umiał sobie wyjaśnić, co go

powstrzymywało od uniesienia ręki i dotknięcia tastera. Odgłos

otwierających się u góry drzwi natychmiast spowodował, że wepchnął

taster prawie do środka. Nerwowo zerknął za siebie. Karolina stanęła w

progu.

- Dzień dobry - rzekł.

- Proszę, wejdź - powiedziała sucho.

Wszedł, zamknął drzwi i ku własnemu zdziwieniu poczuł się

znacznie pewniej.

- Pasuje pani w tym kolorze - rzekł spokojnie.

- Dziękuję. - Miała na sobie czarną spódnicę i takąż trykotową

bluzkę z niezbyt obszernym dekoltem. Upięte włosy podkreślały smukłość

jej szyi. - Oczywiście domyślasz się, dlaczego cię poprosiłam.

- Nie.

- Chodzi o twoją pracę. Filip uniósł brwi.

- Dyrektor już je zwrócił i ma uwagi?

- Wejdź do pokoju i usiądź.

Usiedli, Karolina przy biurku. Wzięła do ręki podwójny arkusz

papieru i parę sekund się w niego wpatrywała.

- Twojej pracy nie dałam dyrektorowi. A muszę dać.

- Nie rozumiem. - Stwierdził, że rozmowa przychodzi jej z trudem.

- Rozumiesz. Wygłupiłeś się. - Zwiesiła wzrok.

- Nie wygłupiłem się - szepnął stanowczo.

- Jakkolwiek to nazwać - nieważne. Z przyczyn, których nie będę ci

wyjaśniać, przypuszczam, że dyrektor miał w ręku twoją pracę, ale

przeczytał... linijkę czy dwie, akurat z fragmentu, w którym pozwoliłeś

sobie na osobistą wycieczkę do mnie. - Spojrzała na niego chłodno,

nieprzyjaźnie.

Filip wytrzymał jej odpychający wzrok.

- Chcę ci zaoszczędzić ewentualnych przykrości - podjęła.

- I sobie także.

- O mnie mniejsza, potrafię się obronić.

- Ja też.

- Ty nie. Musisz to zmienić.

- Zmienić? Skoro nie wie pani, co dokładnie czytał...

- Nawet jeżeli się zorientuje, że w tekście nastąpiła zmiana - nie

szkodzi. Poradzę sobie, a ty nie będziesz narażony na choćby ironiczne

spojrzenie dyrektora. W tej formie ten fragment nie może pozostać i twoja

w tym głowa, aby go przerobić. Zresztą wszelkie twoje zwroty osobiste do

mnie nie są potrzebne w tej pracy. Jutro oddasz mi poprawiony tekst.

Karolina wstała i podała mu pracę. Filip też się podniósł.

- Pani Karolino...

Zastygła, po czym wolno się odwróciła.

- Słucham?

- Jakbyśmy właśnie coś sprofanowali...

- Przykro mi - powiedziała chłodno i podeszła do drzwi - to moja

wina, że doszło do tej sytuacji.

- Przykro pani... jest pani wyjątkowo wrażliwa, bo ja nie wiem czy

byłoby mi przykro, gdybym kopnął kogoś. Raczej odczuwałbym

satysfakcję.

- Nie wyobrażaj sobie za wiele. Naturalnie, wolno ci myśleć o

wszystkim...

- Chciała pani powiedzieć: marzyć.

- Nie, nie chciałam. Znam wartość swoich słów.

- A ja swoich.

- Wydaje mi się, że powinieneś już pójść.

- Nie jest pani zbyt gościnna.

- Jesteś pewny siebie...

- Pewny siebie? Pewność siebie była pierwszą rzeczą, jakiej mnie

pani pozbawiła, nic nie robiąc. Kiedyś, owszem, pewność siebie nawet

mnie rozpierała... Przepraszam, czy mogłaby pani poczęstować mnie dobrą

herbatą? W stołówce nie parzą najlepiej.

Bezceremonialność Filipa najwyraźniej rozbroiła Karolinę.

- Dobrze.

- Dziękuję. Ma pani również jakieś smaczne ciastka albo cukierki w

czekoladzie bądź samą czekoladę, dobrze by była orzechowa?

Karolina zacisnęła usta, by nie wybuchnąć śmiechem.

- Mam.

- Założę się, że tylko dla gości, prawda?

Zniknęła w kuchni, a Filip usiadł przy biurku i zainteresował się

manuskryptem Karoliny. Wyglądał mu na jej nową powieść. „Oszczędna”

- stwierdził mimo woli zauważając, że odwrotne strony rękopisu są

brudnopisem innego tekstu, tekstu, który...

- Do licha... - szepnął i znieruchomiał, a potem spojrzał w stronę

kuchni, skąd dochodził odgłos krzątającej się gospodyni. Niedowierzanie i

zdumienie malowały się na jego twarzy bardzo wyraźnie.

* * *

Nieco wcześniej, lecz krótko po tym, jak Filip znalazł się w

mieszkaniu Karoliny, Sylwia została wywołana z kawiarni przez Adama.

- O co chodzi? - ponagliła go, gdy wahał się z rozpoczęciem

rozmowy.

- Słyszałem, że... że masz zamiar zamieścić w następnym numerze...

artykuł w związku ze mną... Wiesz, afera w ciemni...

- Od kogo coś takiego słyszałeś? - zdziwiła się.

- Od Hipka. Sylwia, mam nadzieję, że nie zrobisz mi czegoś takiego.

Miałbym dla ciebie informację...

- Adam, dziwię się, że wziąłeś serio słowa tego cymbała. Poczekaj,

zaraz z nim pogadam.

- Nie...

- Czekaj! - Odwróciła się i zajrzała do kawiarni. - Hipek, pozwól! -

Gdy przyszedł, trzasnęła drzwiami. - Co za brednie rozsiewasz o jakim

artykule na temat Adama?!

Hipolit zrobił głupią minę.

- Żartowałem.

- Jeśli tak się znasz na swoich armatach jak na żartach, ty

gruboskórny słoniu, to Panie Boże miej nas w opiece!

- Skąd o tej sprawie wiedziałeś? - zapytał Adam.

- Od ciebie.

- Ode mnie?

- Przypadkiem usłyszałem, jak gadałeś o niej z Filipem.

- Ty licealna pierduśnico! - syknęła Sylwia do Hipolita. - Komu to

jeszcze rozniosłeś?

- Nikomu, przysięgam.

- Tobie akurat można wierzyć.

- Naprawdę, Syla. - Hipolit uderzył się w piersi.

- Przestań się walić, bo dziurę sobie zrobisz! Idź się wyładować przy

bilardzie.

Hipolit potulnie wrócił do kawiarni.

- Adam, jak mogłeś mu uwierzyć? Zresztą, pisać coś na członka

redakcji? O jakiej informacji wspomniałeś? Coś do numeru?

- Nie, nie... Chyba cię zainteresuje.

- Słucham.

- No... - podjął z wahaniem i urwał, ponieważ w głębi sutereny

pojawiła się Pruszyńska, która miała dyżur.

Zmierzała do kawiarni, ale jakby się rozmyśliła w ostatnim

momencie, podeszła bowiem do drzwi salki muzycznej i nacisnęła klamkę.

Drzwi były zamknięte, zresztą nie dochodził stamtąd żaden dźwięk.

Zawróciła.

Sylwia zacisnęła usta i spojrzała pytająco na Adama.

- No więc - podjął - Fil jest u Karoliny w domu... Ona sama go

szukała...

- Dlaczego uważasz, że mnie to interesuje? Adam zmieszał się.

- Tak mi się wydawało...

- Źle ci się wydawało, bardzo źle. - Odwróciła się na pięcie i

zniknęła w kawiarni.

- Syla wesoła niczym wściekła osa - zauważyła Ewa.

- Widać Adam, w przeciwieństwie do Hipolita, to wojowniczy facet -

dorzuciła Kamila.

Sylwia spróbowała się uśmiechnąć, a po paru sekundach, bez słowa,

wyszła. W pokoju zastała jedynie Teresę, czytającą jakąś książkę. Sylwia

wyciągnęła z szafy kurtkę i ubrała się.

- Gdzie idziesz?

- Nie wiem...

- Co się stało? - Teresa odłożyła książkę.

- Adam... wyświadczył mi niedźwiedzią przysługę. Biedaczek chciał

dobrze, ale jak zwykle mu nie wyszło. Ma pretensje do całego świata, że

dziewczyny nie traktują go poważnie, a w gruncie rzeczy jest jeszcze

dzieciakiem. Powiedział mi, że... Nieważne.

- Fil jest u Karoliny?

- Skąd wiesz?

- Widziałam, jak szedł tam. Nie zrób jakiegoś głupstwa. Pamiętaj, że

Pudernica ma dyżur.

Sylwia wzruszyła ramionami.

* * *

Znacznie łatwiej rozwiązywać problemy w powieściach aniżeli w

życiu. Na papierze niewłaściwy krok łatwo można cofnąć jednym

pociągnięciem pióra i bez przykrych następstw zrobić odpowiedni; w

życiu nie da się wykreślić fałszywego kroku, czasem lat nie starczy na

naprawę. Podobnie z marzeniami - materializowane, często niestety, ku

własnemu przerażeniu, nabierają skarłowaciałego wyglądu, natomiast

kształtowane na kartach powieści są niby piękne kwiaty pielęgnowane

troskliwą ręką ogrodnika. Nie tylko ludzie pióra o tym wiedzą, ale właśnie

oni bardziej niż inni potrafią oszukiwać samych siebie, ożywiając szarą

rzeczywistość gamą najwspanialszych barw, jakich oko nie widziało.

Tylko co z tego? Oszustwo zawsze pozostanie oszustwem.

Bynajmniej nie fikcyjne problemy trapiły Karolinę; stała w kuchni

przy oknie i patrzyła na dziedziniec. Myślami krążyła wokół Filipa.

Wiedziała jedno - ten chłopak wywołał zamęt w jej w miarę

uporządkowanym świecie. Uporządkowanym, ale czy szczęśliwym? Z

pewnością nie tak szczęśliwym, jak by pragnęła. I ona była oszustką.

I była też przekonana, że dobrze zrobiła, nie dając dyrektorowi pracy

Filipa. Spodziewała się jednak, że Burczyński może o nią poprosić. Kiedy

bowiem ją ponaglał, natychmiast przypomniała sobie jego wizytę i jakby

zaskoczenie nad jedną z prac, w chwili gdy przynosiła herbatę. W

konsekwencji zatrzymała pracę Filipa razem z pięcioma innymi.

Otrząsnęła się, gdy rozległ się gwizd czajnika. Zalała wrzątkiem

herbatę dla gościa i kawę dla siebie, po czym postawiła filiżanki na tacy

obok cukiernicy oraz talerzyka z połamaną czekoladą orzechową.

Wzięła tacę i skierowała się do pokoju. W drzwiach stanęła jak

wryta. Taca wypadła jej z rąk.

* * *

Oczywiście nie zainteresowanie muzyką pchnęło Apolonię

Pruszyńską do drzwi salki muzycznej. Wprawdzie nie stroniła od tej

rozrywki, wręcz przeciwnie, szkolny zespół uważała za bardzo dobry,

toteż lubiła słuchać grających licealistów, lecz w odpowiednich

warunkach, w auli, a nie w tak małym pomieszczeniu, gdzie same dźwięki

chyba nie czują się najlepiej, skoro piszczą, skrzypią i łomocą niczym

dzikie ptaki zamknięte w klatce, chcące się wyrwać w otwartą przestrzeń,

gdzie dopiero mogłyby pokazać, na co je rzeczywiście stać.

Po prostu chciała uniknąć spotkania z Sylwią List, przeto nacisnęła

klamkę i czym prędzej zawróciła. Mimo że od pamiętnej scysji z

licealistką upłynęło już nieco czasu, ciągle nie mogła o tym zapomnieć,

scena owa była jak powracająca melodyjka, zwłaszcza kiedy widziała tę

dziewczynę. Uciekała od niej niczym od zarazy. Natomiast na lekcjach,

gdy przyjęcie strusiej polityki nie wchodziło w grę, posługiwała się starym

dyplomatycznym zabiegiem - robieniem dobrej miny do złej gry.

Pruszyńska zatrzymała się w holu przy stoliku dyżurnej, która poprosiła ją

o wyjaśnienie zagadnienia związanego z ostatnim tematem lekcyjnym z

historii, z czego zrobiła się przyjemna pogawędka. W pewnym momencie

zauważyła, że List z pochmurną miną idzie na górę, a w chwilę później, w

kurtce, wychodzi głównymi drzwiami. Kiedy licealistka przechodziła tuż

za jej plecami, prawie poczuła na nich ciarki.

* * *

Adama ogarnęła pasja czynienia dobra, tyle że na zasadzie coś za

coś, podobnie jak w interesach. Reakcja Sylwii trochę go zaskoczyła,

spodziewał się dziękczynnego uśmiechu, a został potraktowany ozięble.

Przeanalizował swój postępek wobec niej, ale nie dopatrzył się gafy.

Właściwie upiekł na tym ogniu dwie pieczenie. Po pierwsze upewnił

się, że Hipolit sobie z niego zakpił, mówiąc, iż Sylwia po cichu chce mu

wbić nóż w plecy artykułem o hecy w ciemni, po drugie, odkuł się

Filipowi (przynajmniej tak przypuszczał) za jego uszczypliwości na temat

ciemnych sprawek z pornografią.

Ale najbardziej dokuczał mu Andrzej. Niestety, na niego nie miał

żadnego haka. Aż do dzisiejszego popołudnia, kiedy przypomniał sobie

pewną rozmowę sprzed paru dni, usłyszaną w dość szczególnym miejscu.

Jak nie kijem, to marchewką, w końcu liczą się wyniki.

Tak więc po rozmowie z Sylwią pobiegł prosto do niego. Znalazł go

w sypialni - siedział na łóżku i polerował saksofon rozebrany na części.

- Słuchaj - zaczął ostrożnie - zdaje się, że ty i Teresa jeszcze nie

bardzo...

Andrzej spojrzał na niego zdziwiony.

- No, po waszej wpadce nad jeziorem - dodał Adam.

- A co cię?

- Mógłbym ci pomóc.

- Pomóc? - Andrzej przerwał czyszczenie instrumentu. - Nie

rozumiem, w czym mógłbyś mi pomóc.

- Przypadkiem słyszałem, jak Teresa rozmawiała na ten temat z

Moniką. Monika buntowała ją.

- Buntowała?

- Żeby Teresa była twarda wobec ciebie, nieustępliwa.

- Gdzie to słyszałeś?

- Nieważne.

- Co odpowiedziała Teresa?

- Wahała się. Nawet długo, jestem przekonany, że gdybyś mocniej

się zakręcił...

- To ona by się odkręciła, tak?

- Właśnie. Monika była przecież wściekła na Sławka, więc miała

powody, aby pociągnąć za sobą Teresę. Zmowa bab, stary!

- Słuchaj, Adam, na zmowę bab nie ma siły, nie ma! - Wrócił do

czyszczenia saksofonu. - Zaszyją, a nie dadzą.

- Czego za szyją nie dadzą?

- Nie czego, tylko czemu. Nie wiem czemu. No, uprą się i tyle! One

nie muszą mieć powodu, żeby się uprzeć, wystarczy byle drobiazg. I wała,

kolego!

- Ach tak... - Adam z namysłem dotknął swojej szyi. - No tak, zgadza

się. Zaszyją... Co do Teresy, to próbowałbym do skutku. Ona jest

wrażliwa.

- Niestety, jak mimoza.

- Kwestia umiejętnego podejścia, stary.

Andrzej odłożył saksofon i zapatrzył się w okno. Adam cicho,

prawie na palcach wyszedł.

* * *

Filip klęczał na podłodze.

Spokojnie wpatrywał się w stojącą o dwa kroki oniemiałą Karolinę,

która chyba nawet nie zauważyła, że taca wypadła jej z rąk i wszystko się

rozbiło, rozlało i rozsypało.

- Filipie - wyszeptała z trudem - co ty wyprawiasz? Wstań

natychmiast, proszę.

- Adrian Mors to pani.

Karolina najpierw potrząsnęła głową, potem spojrzała na biurko.

- Tak. Pseudonim. Wstań wreszcie...

- Czy pani pamięta, co powiedziałem w teatrze na temat autora

sztuki, owego Morsa?

- Pamiętam. No dobrze, już padłeś na kolana, a teraz wstań.

- Nie wiedziałem, że to pani.

- Wiem. Dziękuję ci za tamte słowa. Wypowiedziałeś je z takim

przekonaniem, że poczułam się jak w siódmym niebie. Było mi bardzo

miło. Wstań, bo się pogniewam.

- Dobrze. - Powstał i zajął się zbieraniem potłuczonych naczyń. - Jest

pani wyjątkową niezdarą o glinianych rękach, nie znałem dotąd takiej

fajtłapy.

Karolina roześmiała się.

- Twoja szczerość po prostu rozbraja - powiedziała i wyszła do

łazienki po szmatkę, zmiotkę i szufelkę.

Sprzątali razem. Nie uszło uwagi Filipa, że ona sprawia wrażenie

podenerwowanej.

- Skąd pomysł na męski pseudonim?

- Chciałam się dobrze ukryć.

- Przed kim?

- Nieważne.

- Przepraszam.

- Nie szkodzi.

- Czy jeszcze coś pani opublikowała poza powieścią i sztuką?

- Nie. Jak zauważyłeś, piszę nową powieść, a także kroi mi się tekst

dla teatru. Niedawno zaniosłam konspekt Olszakowi, aby wyraził opinię.

Filip zastygł na moment. Kątem oka dostrzegł, że Karolina zerknęła

na niego.

- No i posprzątane - powiedział. - Co z tymi skorupami?

- Trudno będzie je posklejać. - Wzięła od niego tacę i wyniosła do

kuchni.

- Mogę umyć ręce?

- Oczywiście.

Wszedł do łazienki. Był absolutnie przekonany, że gdyby właśnie nie

zobaczył wiszących na lince stanika i dwóch par majteczek, też by je

ujrzał. Umył ręce i wracając do pokoju, minął się z Karoliną. Uśmiechnęli

się.

Usiadł przy stoliku i popadł w zadumę. Nie umiał skupić myśli, które

niby psy rozpuściły się w pogoni za zwierzyną. Wreszcie postanowił

zagrać ostro jak w pokerze. Kiedy Karolina wróciła, wstał i stanął przy

niej. Spojrzeli sobie w oczy.

- Ty nie masz serca - powiedział - ty masz mięsień służący wyłącznie

pompowaniu krwi. - Ostro ruszył do wyjścia, ale tuż przed drzwiami

zawrócił i zatrzymał się przed nią, bladą, wpatrującą się w niego z

niedowierzaniem. - Uwodziłaś mnie swoimi oczyma, dobrze wiedząc, że

ci się nie oprę. Zresztą, każdego potrafiłabyś omotać.

- Masz rację, każdego - szepnęła już spokojnie.

- Jesteś cyniczna.

- W granicach przyzwoitości.

- Przyzwoitości?!... Ty nie masz pojęcia, gdzie leży granica

przyzwoitości! Przekroczyłaś ją o całe kilometry. Gdybym mógł się od

ciebie uwolnić...

- Nie trzymam cię na uwięzi.

- Właśnie tak!

- Uspokój się, ktoś usłyszy i...

- Mam to gdzieś! - stłumił okrzyk. - Tak, trzymasz mnie na uwięzi.

Wszystkie łańcuchy świata razem wzięte są niczym wobec mocy jednej

nitki miłości. Mojej miłości do ciebie. Lecz ty mnie nie kochasz. Powiem

ci, kogo kochasz - samą siebie.

- Wydaje ci się, wydaje...

- Nie, nic mi się nie wydaje. Jesteś wampirzycą. Nie robiąc dziurki w

moim ciele, chłepczesz moją krew.

- Przewrażliwienie, mój kochany. - Dotknęła dłonią jego podbródka.

- Precz z tą łapą! - syknął i odtrącił ją brutalnie. - Nie chcę twojej

litości!

- To nie łapa, to ręka, moja ręka, moja - powiedziała cicho,

stanowczo, złowieszczo. - Przeproś ją. - Podsunęła mu dłoń do ust, a gdy

Filip musnął ją wargami, dodała ujmująco: - Pięknie.

- Chciałbym, ale nie mogę od ciebie uciec. Im więcej mojej krwi

wypijasz, tym bardziej uzależniasz mnie od siebie.

- Naprawdę jesteś przewrażliwiony. Cóż, zasługujesz na nagrodę. -

Rozpuściła włosy. - Możesz mnie wziąć.

- Robisz ze mnie żebraka, poniżasz mnie - jęknął płaczliwie.

- Kiedyś odpokutujesz za to wszystko. Będziesz się smażyć w piekle!

Jesteś diablicą, diablicą, diablicą...

Umilkli. Dłuższy czas nie odrywali od siebie wzroku. Wreszcie Filip

pochylił głowę i zapytał:

- Pani Karolino... czy myśmy mówili to poważnie?

- Powiedzmy, że cytowaliśmy jedną z pierwszych dramatycznych

scen Kochanka diablicy, co zresztą sprowokowałeś, a ja się przyłączyłam.

Zupełnie nieźle nam wyszło. Zwłaszcza tobie. Byłeś przekonujący.

- Pani również. - Oparł się o ścianę. - Aneta Raskoff...

- Sądzisz, że ja nią jestem?

- Sam nie wiem. Bo skąd mam wiedzieć?

- Słusznie. - Zaczęła upinać włosy.

- W rozpuszczonych włosach także jest pani bardzo ładnie.

- Mam nie upinać?

- Kwiat, którego nie można zerwać, po prostu nie istnieje.

- Filipie, powinieneś już pójść. Podręczniki czekają...

- Oczywiście. Ludwiku - do rondla! - Ruszył i nie obejrzawszy się,

wyszedł. Trzasnął drzwiami.

* * *

Karolina jeszcze długo stała w korytarzu, jakby zastygła. Jej wzrok

przebijał się przez mury i biegł w bezkresną nicość, niszcząc wszystko, co

napotkał. Ale to jedynie spojrzenie - odważne, bezlitosne. Z myślami

bowiem wyglądało inaczej - niepewne, bojaźliwe rwały się w różne strony,

to się gubiąc, to powracając, lecz wyprute z tego, co z sobą niosły.

Później ubrała się i poszła nad jezioro.

ROZDZIAŁ XVII

Adam kupił w sklepie aparat fotograficzny cannon, o którym od

dawna marzył, błony, papier i chemikalia, wszystko na rachunek szkoły.

Obładowany wyszedł na ulicę. Przystanął zdumiony, zobaczywszy

wyłaniającą się z jednej z kamienic Sylwię z jakąś dziewczyną. Nie

widziałby w tym nic dziwnego, gdyby nie stwierdził, że Sylwia idzie

chwiejnie, że koleżanka ją podtrzymuje.

- O, chłopcze, dobrze, że cię widzę! - usłyszał niespodziewanie

woźnego Szczygła, który stał przy sklepie ze sprzętem radiowo-

telewizyjnym. - Mógłbyś mi pomóc donieść to do tamtego samochodu?

Kierowca gdzieś zniknął.

- Dobrze. - Adam podszedł i chwycił z jednej strony karton z

telewizorem kolorowym. Wsadzili ładunek na żuka.

- Dziękuję. Mogę cię zabrać do szkoły.

- Nie, nie - rzekł Adam zaprzątnięty znikającą za rogiem Sylwią i jej

koleżanką. Poszedł za nimi. Dziewczyny skierowały się nad jezioro.

* * *

Było wpół do dziewiątej wieczorem. Lucyna postanowiła zrobić

obchód. Wychodząc z salonki, prawie się zderzyła z podekscytowaną

Mariolą.

- Syla pijana jak bąk!

- Pijana?

- Nie ma pojęcia o bożym świecie. Jeżeli Pudernica zajrzy do

„ósemki” - po Sylwii. Mam jednak nadzieję, że nie zajrzy.

- Z jakiej okazji piła?

- Nie wiem.

- Wszystkie piły?

- Nie, tylko ona.

- Zdarza się - westchnęła Lucyna i wyszła.

Zamiast udać się na obchód, jak pierwotnie zamierzała, usiadła piętro

niżej na ławce opodal stołówki. Wpatrując się w długi, pusty korytarz,

wzdłuż którego po lewej stronie ciągnęły się pokoje starszych licealistek,

przywołała w pamięci rozmowę z Sylwią. W końcu szepnęła do siebie:

- Dam ja jej psychiatrę.

Najpierw weszła do stołówki. Stanęła przy jednym z okien i

zorientowała się, czy w pokoju nauczycielskim jest Pruszyńska. Tak,

siedziała przy stole. Następnie ruszyła korytarzem i zatrzymała się przy

drzwiach „ósemki”. Wytężyła słuch. Nic szczególnego, rozmowy jak

wszędzie. Z kolei wróciła do skrzydła północnego i zeszła galerią. Cicho

weszła do pierwszej z pustych klas, tuż przy skrzydle północnym, i

pootwierała szeroko wszystkie okna, po czym podeszła do dyżurnej,

siedzącej przy stoliku w holu w skrzydle południowym.

- Jeszcze trochę i koniec - rzekła drugoklasistka.

- Wreszcie - powiedziała łagodnie Lucyna. - Słuchaj, przejdź się po

pustych klasach i sprawdź, czy okna są pozamykane.

- Dobrze.

Lucyna odczekała, aż młodsza koleżanka dotrze do pierwszej z sal, i

szybko poszła do pokoju nauczycielskiego. Zapukała.

- Proszę!

Weszła, zbliżyła się do Pruszyńskiej, siedzącej nad książką.

- Przepraszam, pani profesor, ja na chwilę...

- O co chodzi, Zajączkowska? - zapytała oschle nauczycielka.

- Pani profesor, wydaje mi się, pani profesor, że... w „ósemce” coś

niedobrego się dzieje, pani profesor.

- To znaczy?

- Z Sylwią, pani profesor...

- A dokładnie?

- No... jakby ona się źle czuła, pani profesor.

- Wobec tego na pogotowie trzeba zgłosić.

- Nie w tym znaczeniu, pani profesor, źle się czuje...

- A w jakim?

- No... gdy tam wejść, pani profesor, to... powietrze jakby...

nieczyste.

- Nieczyste?... Niech wywietrzą.

- Od... wina nieczyste, pani profesor. Pruszyńska przeniosła wzrok

na zegar ścienny.

- Czy coś jeszcze, Zajączkowska?

- Nie, pani profesor. Tylko tyle - dodała Lucyna i wyszła. Znalazła

się w holu w momencie, gdy dyżurna wyszła z klasy, gdzie przyszło jej

pozamykać wszystkie okna.

- Co za kretyn pootwierał wszystkie okna w II C! - wściekała się

drugoklasistka.

Lucyna rozłożyła bezradnie ręce i skierowała się na piętro.

Przyczaiła się przy stołówce.

* * *

Apolonia Pruszyńska przechadzała się po pokoju nauczycielskim i

rozmyślała nad nieoczekiwanym donosem seniorki. Czysta sprawa. List

pijana. Ta List, od której doznała tak sromotnego upokorzenia. Wiele

wówczas zastanawiała się nad jakąś zemstą, a tu los sam podsunął jej

wręcz wymarzony pretekst.

Parę minut później poszła na piętro. W holu zatrzymała się i

ostrożnie podeszła do drzwi pokoju numer osiem. Nadsłuchiwała.

Wreszcie nacisnęła klamkę i weszła do środka.

* * *

Lucyna uśmiechnęła się pod nosem na widok znikającej w „ósemce”

Pruszyńskiej i zadowolona pobiegła do salonki.

- Gdzie byłaś? - zapytała Mariola.

- Zrobiłam obchód. Właściwie jestem głodna. A ty?

- Nie. Jak wyratować Sylwię z opresji?

- Też się tym martwię - westchnęła Lucyna.

- Chyba mam pomysł. Tutaj Pudernica rzadko zagląda podczas

wieczornego obchodu. Zamienimy się rolami. Ja wskoczę do łóżka Sylwii,

nakryję się kołdrą, tak że sztuki będą się zgadzać, a Sylwię tu się

przeprowadzi.

- Doskonale!

* * *

Gdy Pruszyńska stanęła w progu pokoju czwartoklasistek,

stwierdziła, że List leży w łóżku, twarzą do ściany, a trzy pary oczu, z

których spoziera groza, wpatrują się w nią jak zahipnotyzowane.

- Uczycie się - powiedziała.

- Tak... - szepnęła Monika.

- Co z List?... Zapewne źle się czuje, bo bóle brzucha silniejsze niż

zwykle.

- Tak... - rzekła Kamila.

- Zdarza się, zdarza... Rano będzie jak skowronek. Och, ta

Zajączkowska... Mówiła mi przed chwilą, że powietrze u was... nieczyste.

Nic nie czuję, a katara nie mam. Węch ma przewrażliwiony ta

Zajączkowska. No, uczcie się - dodała i wyszła.

* * *

- Czy to była Pudernica, czy jej dobry duszek? - odezwała się Teresa,

która pierwsza ochłonęła po zaskakującej wizycie Pruszyńskiej.

Monika i Kamila nadal patrzyły na siebie z niedowierzaniem. Sylwia

spała nieświadoma tego, co się wydarzyło.

- Cud - szepnęła Monika. - Do kroniki z tym.

- Słuchajcie - powiedziała Kamila - ona chciała się zrehabilitować.

- Masz rację - zgodziła się Teresa. Naraz Monika wstała i rzekła z

pasją:

- Dajcie mi tu Lucynę! Cycki jej pourywam! Idziemy do tej kablary,

natychmiast!

- Poczekaj, zastanówmy się - próbowała uspokoić ją Teresa.

- Co tu się zastanawiać? - Monika była w wojowniczym nastroju. -

Teraz lanie, a przez tydzień co noc kocówa na mokro!

- To swoją drogą - powstrzymywała Monikę Teresa.

- Swoją drogą? - zdziwiła się Monika.

- Kama, idziesz z nami? - zapytała Teresa. Kamila wyraźnie się

zakłopotała.

- Nie chciałabym się w tę sprawę mieszać... Z Lucyną dobrze...

również dobrze mi się układa... Zrozumcie mnie.

Monika i Teresa popatrzyły na siebie.

- W porządku - odrzekły i wyszły.

- Myślisz, że Kama doniesie Lucynie? - zapytała Monika.

- Jak amen w pacierzu. I bardzo dobrze. Mam lepszy pomysł.

Najpierw musimy pogadać z Filipem.

Wywołały go z klasy i rzeczowo przedstawiły nieprawdopodobną

historię z Pruszyńską, a także rolę Lucyny.

- Gdyby nie metamorfoza Pudernicy - zakończyła Monika - Sylwia

miałaby kłopoty.

- Jasne - przyznał.

- Musimy załatwić Lucynę - rzekła Teresa. - I mam pomysł.

- Jaki?

Teresa wyjaśniła. Filip przyklasnął.

- Świetny - rzekł. - Kapitalny!

- Rzeczywiście - zawtórowała Monika, patrząc z niejakim podziwem

na przyjaciółkę.

- Świnię załatwia się po świńsku - przypieczętowała Teresa.

- Powiedzcie mi, co się stało Sylwii? - zapytał Filip. Dziewczyny

spojrzały na siebie.

- Widzisz, Syla dowiedziała się, że byłeś u Karoliny - powiedziała

Teresa.

- Skąd się dowiedziała?

- Od Adama - odrzekła Monika. Filip westchnął i usiadł na ławce.

- Sylwia przecież wie, że...

- Tak, wie, że nie ją kochasz, tylko Karolinę - weszła mu w słowo

Monika.

- Fil, Sylwia szaleje za tobą - dodała Teresa. - I z tego wszystkiego

dziś się urżnęła.

- Jakby życie się z niej ulatniało - szepnęła Monika. - Niby

rozmawia, śmieje się, ale gdy zajrzeć w jej oczy, widać smutek.

- Możemy być szczere? - zapytała Teresa. Potrząsnął głową.

- Karolina nie jest dla ciebie - ciągnęła Teresa. - Prędzej czy później,

jeśli mimo wszystko ci się uda, zawiedziesz się na niej. Po prostu

stwierdzisz, że to młodzieńczy zryw. Fakt, ona potrafi porwać swoją

nietuzinkową urodą, inteligencją...

- Może macie rację - rzekł cicho. - Tylko cóż z tego?... A Sylwii nie

umiem pomóc. Jak? Mam ją oszukiwać? Nie posunąłbym się do

podwójnej gry. Skończmy ten temat, dobrze?

- Oczywiście - zgodziły się.

Filip zniknął w klasie. Monika i Teresa nie poszły do Lucyny, jak

pierwotnie zamierzały; wróciły do pokoju. Kamila prasowała bluzkę.

- I? - zapytała, nie przerywając prasowania.

- Nie byłyśmy u niej - rzekła Monika. - Ty z nią pogadasz.

- Ja?! O czym?

- Powiesz jej o historii z Pudernicą i powtórzysz naszą rozmowę na

ten temat, ale nie wspomnisz, że wysłałyśmy cię z tą misją. Ma to

wyglądać tak, jakbyś poleciała do niej z własnej woli.

- To wszystko?

- Wszystko. Ufamy ci, Kama.

- Jasne! Zaraz mam pójść?

- Skończ prasowanie, nie pali się.

Wtem otworzyły się drzwi i weszła dyżurna. Zakomunikowała:

- Teresa, Pudernica prosi cię do siebie.

- O Boże! O co jej chodzi? - Zerknęła na śpiącą Sylwię.

- Nie powiedziała. - Drugoklasistka wyszła.

Po dwóch minutach podenerwowana Teresa stanęła na wprost

Pruszyńskiej, która siedziała przy stole.

- Słuchaj - zaczęła ostrożnie nauczycielka, nie patrząc jej w oczy -

czy pamiętasz nasze spotkanie nad jeziorem?... Kiedy ty byłaś ze swoim

chłopakiem?

- Tak.

- Ja wówczas... wspomniałam... że widziałam go wcześniej z inną

dziewczyną...

- Tak.

- Otóż... to był... żart z mojej strony, tak rzecz ujmę.

- Żart?

- Tak.

- Zatem nieprawda, że Andrzej...

- Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Teresa stała z otwartymi

ustami. Milczała.

- Przepraszam cię - dodała Pruszyńska.

- Jest pani... jest pani wspaniała - wyrzuciła z siebie spontanicznie

Teresa i prawie wybiegła z pokoju.

* * *

- Jestem... wspaniała... - szepnęła Pruszyńska, gdy za licealistką

zamknęły się drzwi. Nagle poczuła, że jej oczy stają się bardzo wilgotne.

Musiała sięgnąć do torebki po chusteczkę, nie mogła opanować łez.

* * *

Filip pochylił się nad Adamem, pilnie studiującym książkę o

zagadnieniach fotografii.

- Wiesz, co ty jesteś? - syknął mu do ucha.

- Polak mały.

- Tak?!... Gnojek.

- Co?!

- Kto cię prosił, byś mówił Sylwii, że byłem u Karoliny? Adam

zacisnął usta. Nic nie odrzekł.

* * *

Teresa i Andrzej byli w stołówce, gdzie zamknęli się od środka.

- Wierzysz mi? - pytał tuląc ją do siebie.

- Wierzę. Wybacz mi, że ci nie wierzyłam.

- Jasne. Milion razy.

- Wystarczy raz.

* * *

Lucyna z przerażeniem w oczach wysłuchiwała Kamili. Była

kompletnie zaskoczona faktem, że Pruszyńska posunęła się do tak

perfidnego kroku, do zdrady.

- Sylwia... też potrafi kablować - skwitowała siląc się na obojętność,

gdy Kamila skończyła relację.

- Zakablowała cię kiedyś? Lucyna milczała.

- Nie twoja sprawa - rzekła Kamila. - Powiedziałam ci, co słyszałam.

- Naprawdę przy tobie tak rozmawiały?

- Tak.

- Będę się na noc zamykać, więc nic mi nie zrobią. A co miało

znaczyć to ich „swoją drogą”?

- Nie mam pojęcia.

* * *

Nazajutrz przed obiadem dyrektor Burczyński poprosił Karolinę o

pozostałe prace, albowiem w tych, które otrzymał, nie mógł się doszukać

tej jednej, na której najbardziej mu zależało. Kiedy znalazły się na jego

biurku, niezwłocznie zaczął studiować pracę Filipa. Przeczytał ją raz,

drugi i trzeci, by nabrać pewności, że jest to inne wypracowanie od tego,

które czytał, wprawdzie pobieżnie, ale parę rzeczy utkwiło mu w pamięci.

„O co tu chodzi?” - pomyślał czując, jak wzbiera w nim złość.

Właściwie zaczął podejrzewać coś na kształt spisku zawiązanego

między polonistką a licealistą, spisku, u którego podłoża dopatrywał się

bardziej intymnego stosunku łączącego tych dwoje. A to już absolutnie mu

się nie podobało, gdyż jemu samemu panna Szatyńska wpadła w oko.

Postanowił przyjrzeć się temu bliżej.

* * *

Minęło parę dni i Lucyna coraz częściej się zastanawiała, dlaczego

Sylwia, Monika i Teresa traktują ją jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło,

nawet więcej, odnoszą się do niej wyjątkowo dobrze. Nie potrafiła pojąć

ich zachowania, na ich miejscu dawno by się zemściła. W końcu zaczęła

poddawać w wątpliwość słowa Kamili o - aż strach pomyśleć - urywaniu

cycków, tęgim laniu i mokrej kocówie przez tydzień. Dlaczego Kamila

miałaby kłamać? To się nie trzymało kupy. Zatem musiały jednak paść te

mordercze groźby. „Co więc zamierzają?” - martwiła się.

ROZDZIAŁ XVIII

Dzień Nauczyciela jest również w jakimś stopniu świętem uczniów,

przynajmniej tych, którzy całą swoją wiedzę mieli jeszcze w

podręcznikach, a z braku czasu nie zdążyli do nich zajrzeć. Zresztą żaden

szanujący się belfer nie odważyłby się w takim dniu na postawienie lufy w

dzienniku. W końcu te naręcza kwiatów do czegoś zobowiązują.

Szalona IV B znowu zaskoczyła - nie nędzne wiązanki, lecz piękne

bukiety otrzymali ich nauczyciele. Wychowawca był szczerze wzruszony,

Miłosierny zdumiony, Karolina uśmiechnięta, a Pruszyńska trochę się

popłakała.

Ogólnoszkolna uroczystość rozpoczęła się w auli. Kabaret Deja vu

pokazał, co potrafi. Bite dwie godziny programu, ale nikt się nie nudził,

śmiechu nie brakowało.

Bez wątpienia gwoździem programu był długi, błyskotliwy monolog

Ewy pod tytułem O wyższości ucznia nad nauczycielem, który w

brawurowym stylu przedstawił Filip. Aula się trzęsła. Ewa i Filip byli

trzykrotnie wywoływani na scenę; triumfowali.

Uroczystość dobiegła końca. Do Ewy podeszła Karolina w

towarzystwie drugiego polonisty, Ignacego Boguckiego.

- Ewo, lwa z pazura poznać - powiedziała Karolina.

- Dziękuję.

- Świetny monolog, świetny - zachwycał się Bogucki, a do koleżanki

powiedział: - Rośnie ci konkurentka.

- Oby urosła - odparła Karolina. - Nie przefrymarcz talentu, Ewo.

- A Filip jak zwykle w żywiole - ciągnął polonista. - Wybornie to

sprzedał, wybornie.

- Starałem się.

- Z Ewy i Filipa byłaby wspaniała para, nie sądzisz, Karolino? -

zażartował Bogucki.

- Bez dwóch zdań.

- Filip mnie nie dostrzega - rzuciła wesoło Ewa.

- Czyja to wina? - dziwił się polonista. - Chyba nie jego. Jeżeli

dziewczyna chce dać się poderwać, to tak zatrzepocze powiekami, że

chłopak, choćby jak dąb, musi paść od tego wiatru.

- Spróbuję - powiedziała Ewa.

Karolina i Bogucki dołączyli do opuszczających aulę nauczycieli,

wśród których był także woźny Szczygieł, elegancko ubrany,

uśmiechnięty, z kwiatami w ręku.

* * *

Od pobytu w mieszkaniu Karoliny Filip zaczął stosować wobec niej

odmienną taktykę. Kiedy gdzieś ją dostrzegał, a ona też go zauważała,

ostentacyjnie pokazywał jej swoje plecy. Natomiast na lekcjach stwarzał

pozory wzorowego ucznia, dla którego ciekawość wiedzy to pierwsza

świętość, a widok spódniczek jest czymś niegodnym uwagi.

Takie zachowanie było tyleż wyrachowane, co naiwne, zdawał sobie

sprawę, że w tym przypadku robi z siebie komedianta. Oczywiście nie

spodziewał się, że serce Karoliny nagle ulegnie skruszeniu, aż tak naiwny

nie był. Ale liczył na małe jego drgnienie. A nuż ona się dopatrzy, że

złożył broń, bo nie widzi sensu dalszego zabiegania o jej względy? Tak

czy owak, zamierzał stosować tę taktykę przez kilka dni.

Taktyka! Co za słowo. Pasowało tu jak rękawiczki do bikini. Miał w

sobie coś ze stratega przygotowującego natarcie.

ROZDZIAŁ XIX

- Ja nie mam co na siebie włożyć!

Można przypuszczać, że tak właśnie brzmiały słowa Ewy do Adama,

gdy szli na pierwszą potańcówkę w Raju. Gdy bowiem dziś posłuchać

dziewczyn i kobiet, które przed pójściem na bal otwierają szafę pełną

ciuchów, to trudno sobie wyobrazić, aby Ewa mogła mówić coś innego,

zwłaszcza że nie miała szafy.

- Ja nie mam co na siebie włożyć - powiedziała Monika, patrząc to

na otwarte szafy, to na przyjaciółki.

Było sobotnie popołudnie 19 października. Wszystkie rozmowy w

internacie zaczęły nawiązywać do corocznej zabawy zapoznawczej, od

kolacji do drugiej w nocy, połączonej z wyborem Miss Liceum. To nie

byle dyskoteka, wyzuta z wielkiego nastroju, gdzie można się pokazać

byle jak, przeto tym większe emocje towarzyszyły przygotowaniom, jak

przed wielkim balem, na którym dobrze się zaprezentować to

najważniejsza sprawa. Być albo nie być.

- Weź mój ciuch - zaproponowała Kamila.

- Nie wiem - westchnęła Monika. - Chłopaki nie mają takich

problemów. Ubiorą się byle jak, w brązowe spodnie, popielatą koszulę i

granatową marynarkę, zwieńczą to wszystko czarnym krawatem, a gdy się

zjawią, przyklejamy się do nich z taką żarliwością, jakbyśmy były

wdzięczne, że w ogóle przyszli. A nasze kreacje, kosztujące nas tyle trudu

i wyrzeczeń, nieraz karkołomnych zabiegów, żeby zrobić coś z niczego,

skwitują niczym pies machnięciem ogonem.

- Trafnie ujęłaś - powiedziała Teresa.

- Dobra, idziemy nago - rzekła Sylwia.

- O tak, tego oni by chcieli! - zawołała Kamila. Pukanie do drzwi

przerwało ich rozmowę. Weszła Karolina.

- Nie przeszkadzam? - zapytała.

- Skądże.

- Zdaje się, że wiem, jakie problemy w tej chwili was męczą -

powiedziała wesoło.

- Zna pani ten ból?

- Bardzo dobrze. - Usiadła przy stole.

- Doszłyśmy do wniosku, że wybierzemy się nago - rzekła Kamila.

- Pozwolę wam pod warunkiem, że znajdziecie listki figowe.

- O figowe będzie trudno, z winogronowymi nie byłoby kłopotu -

stwierdziła Teresa.

- Wyłącznie figa. Roześmiały się.

- Pewnie fatalnie pani trafiła z dzisiejszym dyżurem - powiedziała

Kamila.

- Dlaczego?

- Bo my będziemy się bawić, a pani... jakby żal...

- Mam nadzieję, że znajdzie się jakiś chłopak, który choć raz poprosi

mnie na parkiet - odrzekła.

Monika zerknęła na Sylwię, która z nagłym, dziwnym upodobaniem

zaczęła wygładzać leżącą na jej kolanach błękitną bluzkę.

- Może być kolejka - powiedziała Kamila.

- W takim razie zwieję.

- Nie lubi pani tańczyć?

- Lubię. Jestem jednak tutaj w innej roli. Nie miałam mieć dzisiaj

dyżuru. Pani Pruszyńska poprosiła mnie o zamianę.

- Fiuuu... - gwizdnęły. Oprócz Sylwii.

- Zdziwione? - zapytała Karolina.

- Nie, w porządku - odparła Kamila.

- Jeśli przypuszczacie, że można ze mną konie kraść, to jesteście w

błędzie - powiedziała Karolina w wesołym nastroju.

- Nie myślimy tak - zapewniła Monika.

Sylwia odłożyła bluzkę, wstała wzięła imbryk i wyszła. Teresa z

Moniką wymieniły spojrzenia.

- Poradzę wam - powiedziała Karolina. - Zróbcie wszystkim kawał i

ubierzcie się w białe pończochy, granatowe spódnice i białe bluzki. Jak

zorientowałam się w pozostałych pokojach, każda dziewczyna chce

wyglądać bajecznie kolorowo, aby chłopaki dostali oczopląsu. Wniosek?...

Na was skupią uwagę.

- Kapitalne - przyznała Kamila, a Monika uzupełniła: - I pachnie

naszą starą, poczciwą, kobiecą zasadą: wyróżniać się!

- Otóż to - zgodziła się Karolina.

Weszła Sylwia. Podłączyła imbryk do kontaktu.

- Ty chyba nie masz humoru - powiedziała do niej Karolina i wstała.

- Oszczędzam na później.

- Aha. Nie przeszkadzam. - Karolina wyszła.

* * *

Filip raźno wybiegł z sutereny i sadząc po trzy stopnie, pędził na

górę. Nagle prawie zawisł w powietrzu, dostrzegając Karolinę.

- Przewrócisz mnie - powiedziała zatrzymując się.

- Nie zauważyłem. Jeszcze krok i doszłoby do katastrofy.

- Tak, miałbyś mnie na sumieniu, gdybym straciła życie -

zażartowała.

- Tak, miałbym panią na sumieniu - rzekł poważnie. - Szkoda, że to

nie nastąpiło. - Wyminął ją i pobiegł dalej.

Kiedy golił się w umywalni, doszedł do wniosku, że jego ostatnie

słowa do Karoliny były głupie, dziecinne. Gdyby choć trochę się

zastanowił, toby ich nie wypowiedział. Emocje, namiętności... Zbyt łatwo

dał im się ponieść. No i tą rozmową przekreślił swoje wymowne milczenie

wobec niej (wyjąwszy dyskusje na lekcjach).

Fakt, że Karolina ma dziś dyżur, przyjął rano z absolutnym

zaskoczeniem. Gdy ją zobaczył na śniadaniu, jego umysł dostał wariacji.

Nie wiedział, co o tym sądzić. Od Lucyny usłyszał, że to Pruszyńska

chciała się zamienić. Lecz Karolina nie musiała jej wyjawiać prawdy, a

Pruszyńska nie będzie tego wywlekać. Tak czy inaczej, Karolina pojawi

się na zabawie. I ta sprawa nabrała dla niego wyjątkowego znaczenia.

- Dlaczego mi się przyglądasz? - zapytał stojącego obok

Kurdelskiego.

- Patrzę, jak się golisz. Aż słychać drapanie.

- Też się podrap.

- Nie mam po czym - powiedział pierwszoklasista głaszcząc się po

brodzie.

- Podrap się po głowie. Tam zawsze możesz, kiedy coś się nie

zgadza. Najważniejsze czasem to dobrze się podrapać, a wtedy kłopoty jak

ręką odjął.

Niejedna dziewczyna by się zdziwiła, gdyby wpadła do męskiego

internatu. Harmider trudny do opisania. Jedni biegali w samych slipkach,

nie wiedząc właściwie, gdzie i po co, inni zapamiętale czyścili buty,

sprawdzając coraz, czy nabrały odpowiedniego połysku, jeszcze inni

prasowali spodnie, plując obficie na chusteczkę, gdy nie chciało się

donieść wody, ktoś tam przyszywał do koszuli brakujący guzik, golił się,

mył, wreszcie znaleźliby się i tacy, którzy naraz uzmysłowili sobie, że

mają dwie lewe nogi, ale oczywiście pójdą, a nuż wpiszą się w poczet

twórców nowej odmiany tańca świętego Wita, czyli pląsawicy. Słowem,

wszyscy podobnie przejęci jak dziewczyny. Bo też chcieli się dobrze

zaprezentować.

Trwały również gorące dyskusje na temat wyboru najładniejszej

dziewczyny liceum. Ta niewątpliwa atrakcja całej imprezy miała się odbyć

około północy. Chłopaki już obstawiali niczym na wyścigach, zakłady

przyjmował Hipolit. Jak dotąd w owym rankingu Sylwia i Monika szły

ramię w ramię, tuż za nimi trzy dziewczyny z miasta, następnie Mariola,

Teresa i Dorota.

* * *

Lucyna weszła do auli, przygotowanej do imprezy. Wzdłuż ścian

stały krzesła i ławki, a na nich zimne napoje, pieczywo i słodycze.

Girlandy, baloniki i inne drobiazgi dopełniały całości wystroju, o co

Lucyna osobiście zadbała.

Z lewej strony, przy fortepianie, Andrzej i koledzy ustawiali

instrumenty. Był także Adam, szukający ustronnego miejsca dla swojego

sprzętu - aparatu i kamery filmowej. On ponadto odpowiadał za

prawidłowe funkcjonowanie specjalnego oświetlenia.

Lucyna podeszła do kolegów, dzieląc się jakimiś uwagami. W

pewnym momencie zauważyła, że do auli wchodzi... ta Szatyńska i

rozgląda się z podziwem.

- Jak się pani profesor podoba? - zapytała.

- Ładnie. Najważniejsza jest dobra muzyka, prawda, panowie?

- Zgadza się - odrzekli muzycy. Lucyna stanęła obok... tej

Szatyńskiej.

- Pani profesor jaką muzykę lubi? - zapytała. - Poważną czy

rozrywkową?

- Z muzyką jak z jedzeniem - odrzekła. - Raz się ma apetyt na

schabowego, raz na jajko, a raz trzeba zjeść to, co dają.

Błysnął flesz. Adam zrobił zdjęcie stojącej grupce. Karolina posłała

mu uśmiech. Chwilę ciszy przeszył ostry dźwięk trąbki.

- Och! - jęknęła Karolina i spojrzała wymownie na Heńka.

- Jak możesz straszyć panią profesor! - upomniała go Lucyna.

- Adam, co z tobą! - rozległ się od drzwi głos Hipolita, ubranego w

szary garnitur, białą koszulę i bordowy krawat.

- Co ma być? - pisnął Adam.

- Migasz się od zakładów. Dalej, forsa i nazwisko! - Hipolit podszedł

do niego i wyciągnął z kieszeni notes.

- Co obstawiacie? - zaciekawiła się Karolina.

- Miss - wyjaśnił Andrzej. Karolina pokiwała litościwie głową.

- Wiecie, na czym robić interesy. Hipolit i Adam szeptali pod ścianą.

- Adaś, nie wstydź się! - zawołał Andrzej. - Głośno wymień imię tej,

w której zapuściłeś korzenie!

Adam zerknął na Karolinę i lekko się zaczerwienił.

- Która dziewczyna ma najwięcej głosów? - zapytała Lucyna.

- Ty - odrzekł Wojtek.

- Ja?! Żartujesz sobie...

- Dokładnie.

Lucyna umilkła i uniosła podbródek. Hipolit zapisał w notesie

nazwisko i skasował pieniądze.

- Hipek - krzyknął Marek - do kogo Adam się pali?! Hipolit

wyszczerzył zęby i rzekł:

- Do Lucyny!

- Do mnie?! - zdumiała się Lucyna. Nie było jej to w smak, bo

szepnęła niby do siebie, ale tak, żeby usłyszała... ta Szatyńska: - Co ja bym

robiła z takim dzieciakiem?

- Jeśli Adam wygra - dodał Hipolit - zgarnie cały szmal!

- Muszę zerknąć na waszą listę - powiedziała Karolina i podeszła do

Hipolita. - Pozwolisz? Zachowam dla siebie.

- Jasne. - Otworzył notes.

- Hm, dowcipniś - mruknęła Lucyna pod adresem Adama. Po chwili

spojrzała na... tę Szatyńską, wpatrującą się w notes, i poszła do salonki.

Mariola się stroiła.

- Wiesz, kto się we mnie buja? - zapytała siadając. - Głupi Adam!

Wyobrażasz sobie? Chłopaki już robią zakłady, ale trzymają to w

tajemnicy przed nami.

Mariola była bardziej zainteresowana doborem ciuchów niż jej

nowinkami.

- Oczywiście nie chcieli mi zdradzić, jak ja wyglądam na tej liście.

Dopiero potem Hipek się wygadał, że Adam na mnie postawił, i dodał, iż

jeśli wygra, zgarnie cały szmal.

- To znaczy, że jedynie Adam na ciebie stawia - rzekła obojętnie

Mariola, zakładając czerwoną spódnicę w kwiaty.

Lucyna zastygła. Mariola podjęła:

- Skoro w przypadku wygranej zgarnia całą pulę?... Jak na

wyścigach. Majątek przynosi fuks... Dobrze mi w tej spódnicy?

- Do kitu - mruknęła Lucyna. - Skąd właściwie ten ciuch

wytrzasnęłaś? Sporo musiał kosztować.

- Chrzestny mi kupił. Co cię ugryzło? Wściekła jesteś na Hipka?

Wiesz, że on nieraz gada od rzeczy.

- A... ta Szatyńska jaka ciekawa! - ożywiła się Lucyna. - Musiała

zobaczyć, na kogo chłopaki stawiają. Patrzyła w ten notes i patrzyła, jakby

siebie...

- Nadal masz do niej pretensje, że z pracy dała ci tróję.

- Zerżnęłaś ode mnie, a dostałaś czwórę.

- Napisałam poprawniej. Swoją drogą, ostro oceniała.

- Nad pracą Sławka też się u was rozwodziła?

- Tak. Powiedziała, że to, co napisał, to Mount Everest młodzieńczej

spontaniczności i ignorancji. Ale chrzanić! - Mariola zatarła ręce. -

Wreszcie przeczytam Kochanka diablicy! Magda mi przyniesie.

Lucyna wzruszyła ramionami; na pewno nie weźmie do ręki jakiegoś

szmatławca... tej Szatyńskiej.

- Za trzy tygodnie Magda robi u siebie bibę - podjęła Mariola z

nagłym ożywieniem. - Zapowiada się niezła impreza. Wszystkiego pełno.

Będą też chłopaki z poligrafa. Problem w tym, że trzeba będzie się stąd

wydostać i wrócić bez wpadki. Ale Fil już coś wykombinuje. Pójdziesz?

- Nie wiem - odrzekła obojętnie. - Można by pomyśleć, że ten Filip

jest tu jakimś bogiem.

- Dopiero to zauważyłaś? Ma w sobie coś. Lucyna podeszła do szafy

i zaczęła się przebierać.

* * *

- Nie musi się pani obawiać, że ktoś obcy tu wejdzie i zacznie

rozrabiać - uspokajał Szczygieł Karolinę. - O ósmej, gdy uczniowie z

miasta już będą, zakluczę drzwi, jedne i drugie. Kierownik ma własny

klucz, gdy będzie chciał przyjść.

Karolina, zamieniwszy z woźnym jeszcze parę słów, poszła do

pokoju. Usiadła przy swojej małej maszynie do pisania marki Olympia,

obok której leżał rękopis i trochę czystego papieru.

Od rana napisała zaledwie dwieście słów. Niedobrze. Bynajmniej nie

dlatego, że wena ją opuściła. Znała powód tak marnej wydajności.

Filip... Nie kochała go, przecież miłość uskrzydla, byłaby więc

Szopenem swojej klawiatury. Filip... Ignorować go w umyśle nie potrafiła,

o wyrzuceniu mowy nie było. Filip... Przyjaźń? Niebezpieczna przyjaźń,

jeżeli do głosu dochodzą emocje.

Wiedziała doskonale, że granicy między przyjaźnią a miłością nikt i

nic nie pilnuje. Z obawą myślała o przyszłości, kiedy stwierdzi, że znalazła

się po tamtej stronie.

Była przekonana, że podczas niedawnego spotkania Filipa na

schodach, jego ostatnie słowa do niej wypłynęły mu spontanicznie prosto z

serca, serca trawionego miłością. Nie miała mu tego za złe. Bardzo dobrze

znała taki stan ducha.

Nie chciała przyjąć dzisiejszego dyżuru, w końcu uległa prośbie

Pruszyńskiej. Będzie zatem musiała pójść do auli lub przebywać w pobliżu

przez całą zabawę...

Wreszcie uderzyła w klawiaturę, rozpoczynając akapit od słów:

„Bawiono się w najlepsze”.

ROZDZIAŁ XX

Bawiono się w najlepsze.

Filip tańczył z Sylwią. Rozmawiali o banalnych sprawach, co

Filipowi odpowiadało. Nie zniósłby, gdyby Sylwia zaczęła się roztkliwiać,

wracając do ich nocnej rozmowy sprzed jakiegoś czasu, zwłaszcza że po

wymówce Moniki był świadom swojego postępku. Jednakże w oczach

Sylwii dostrzegał cień tamtego spotkania.

Dobiegała końca druga godzina zabawy, a Filip nie zatańczył z

Karoliną, mimo że ona przebywała tu od początku, to siedząc i

rozmawiając z kimkolwiek, to zachęcając chłopaków, tych którzy za

darmo wykonywali ciężką pracę, polegającą na podpieraniu ścian w holu,

to wreszcie bawiąc się jak nastolatka.

Pierwszym, który poprosił ją do tańca, był Sławek, czym wśród

młodszych kolegów zyskał uznanie godne bohatera.

„Nie bohaterowie spijają śmietankę, lecz ci, co są w cieniu” -

szepnęła Monika do Teresy, gdy Sławek odprowadzał partnerkę.

Nie uszło uwagi Filipa, że Karolina świetnie tańczy. Ciągle czekał,

choć miał ochotę porwać ją na parkiet, kiedy rozległy się pierwsze takty.

Nie uczynił tego, ponieważ trochę się obawiał kontaktu z nią, w tańcu,

całkowicie naturalnego. W ogóle zauważył, że Karolina unika jego

wzroku, jakby sama się obawiała wspólnego tańca.

Muzyka umilkła.

- Sylwio, świetnie mi się z tobą tańczy. Dziękuję.

- Mnie również.

- Skąd pomysł na te stroje? Biało-granatowo-biało. Wyróżniacie się.

Która z was na to wpadła? Ty?

- Nie zgadniesz.

- Spróbuję.

- Nie dasz rady.

- Więc kto?

Sylwia spojrzała mu głęboko w oczy i powiedziała:

- Karolina. - Widząc, że przez jego twarz przemknął skurcz niczym

złodziej z workiem łupów na plecach, dodała: - Odprowadź mnie.

Odprowadził ją na jej miejsce; usiadł parę krzeseł dalej, między

Dorotą a Teresą.

- Akcja się rozkręca - zauważył Hipolit wskazując na leżący na

fortepianie kartonik, do którego akurat wrzucała karteczkę jakaś

trzecioklasistka, a za nią Słowik i Kurdelski.

Wybór Miss Liceum miał się dokonać na podstawie głosowania.

Ogłoszenie wyników przewidywano o północy.

Błysnął flesz. Adam uwijał się jak w ukropie. Drugi, trzeci, czwarty

błysk...

* * *

Lucyna siedziała po drugiej stronie sali, naprzeciwko otwartych

drzwi. Jadła pączka i popijała herbatę. Chwilowo w jej najbliższym

otoczeniu nie było nikogo, toteż ucieszyła się na widok podchodzącej do

niej Kamili. Po zdawkowej wymianie uwag na temat zabawy Lucyna

powiedziała przyciszonym głosem:

- Ty chyba mnie wtedy okłamałaś.

- Kiedy?

- Po tej aferze z Pudernicą w waszym pokoju. Że niby dziewczyny

mi się odgrażały.

- Było tak.

- No i nic się nie dzieje, a już sporo czasu upłynęło.

- Teraz sobie o tym przypomniałaś?

- Jakoś nie mogę się od tego opędzić. Co one kombinują?

- Może machnęły ręką. Zdradzę ci coś więcej. One kazały mi

powtórzyć tobie ich rozmowę.

- Kazały ci... powtórzyć?!

- Dokładnie.

- A ja byłam pewna, że ty sama z siebie...

- Powiedziałabym ci i tak.

- Kazały ci powtórzyć - zaczęła się zastanawiać Lucyna. - Nic już nie

rozumiem - westchnęła skupiając wzrok na Wrońskim, który właśnie

pojawił się w auli i usiadł obok... tej Szatyńskiej, rozmawiającej z trzema

dziewczynami z młodszych klas. Przeniosła spojrzenie na Sylwię, Monikę

i Teresę. „Coraz bardziej dziwne” - pomyślała o ich groźbach w

kontekście ostatniej rewelacji Kamili.

Ochrypły, miękki tenor saksofonu i pulsujące kolorowe światła

ponownie wezwały na parkiet. Walc.

* * *

- Czy mogę panią prosić?

Zajęta rozmową z Wrońskim, Karolina nawet nie spostrzegła, jak

wyrósł przed nią Filip.

- Nie wypada mi odmówić - zgodziła się uprzejmie, przeprosiła

Wrońskiego i pozwoliła Filipowi ująć się za rękę.

Umilkli poddając się urokowi melodii Jana Straussa. Karolina

wyczuła, że Filip jest spięty. W pewnym momencie spostrzegła Sylwię,

która tańczyła z Hipolitem i obserwowała ją, Karolinę. „Ileż już razy tak

mi się przyglądała? - zapytała się w duchu. - O co jej chodzi?”

- Dobrze się pani bawi? - zagadnął.

- Tak. A ty?

- Również. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, żeby pani dobrze się

bawiła.

- Dlaczego?

- Skoro robi się coś z konieczności...

- Grzeczność nie wyklucza przyjemności - odrzekła.

- Jak to dobrze mieć grzeczność zawsze pod ręką. Wyobraża sobie

pani, co by się działo, gdyby grzeczności nie było?

- Wyobrażam. Arogancją i grubiaństwem nie dałoby się wszystkiego

w życiu załatwić - powiedziała posyłając uśmiech Wrońskiemu, który

bawił się z Lucyną.

- Proszę mi powiedzieć parę słów o nowej powieści. Zaspokoiła jego

ciekawość w kilku zdaniach. Umilkła wraz z ostatnim taktem walca.

- Mam nadzieję, że zechce pani tańczyć ze mną dalej. Z grzeczności.

Pod naporem jego spojrzenia nic nie odrzekła. Rozległy się dźwięki La

Comparsity.

- Co pani na to?

- Nic.

- Ja także nic. Znam tango.

- Zatem nie ma strachu. Zmieniamy krok.

Popłynęli w argentyńskim rytmie. Byli bodaj jedyną parą, która z

tanga kpin nie robiła.

* * *

- Hipek, piłeś wino? - zapytała Sylwia.

- Tak. Mocno czuć? - Hipolit chuchnął.

- Mnie się wydaje, że piłeś tylko gips.

- Gips?!

- Już piąty raz stawiasz swój lewy kołek na mojej nodze.

- Przepraszam - bąknął.

- Możesz mi powiedzieć, co my właściwie tańczymy?

- Tango.

- A ta aula to kaplica. Chętnie bym cię nauczyła tańczyć, ale łatwiej

by mi poszło ze słupem telegraficznym.

- Więc doradź mi...

- Znajdź sobie dziewczynę, która nie umie tańczyć.

- Są takie?

- Jak będziesz miał wiele szczęścia, to znajdziesz. Na wszelki

wypadek zrób sobie duży zapas świec.

- Syla, zdradzę ci... Większość chłopaków na ciebie stawiała. Sylwia

wzruszyła ramionami. Odszukała wzrokiem Filipa i Karolinę.

* * *

Andrzej odjął saksofon od ust, muzyka umilkła, pary na parkiecie

zastygły w oczekiwaniu na trzeci utwór.

- Zrobimy Filowi kawał - powiedział i dodał, zwracając się do

Marka: - Włącz taśmę, wiesz...

Marek odłożył pałeczki i odwrócił się do magnetofonu.

* * *

Wszyscy czekali.

Filip trzymał dłoń Karoliny - drobną, delikatną i przyjemną w dotyku

- starając się ją dyskretnie pieścić palcami. Był ciekawy odzewu. Ten

wkrótce nastąpił, ale nie taki, jakiego pragnął, choć takiego się spodziewał.

Karolina spróbowała wyswobodzić się z jego uścisku, a że nie

pozwolił, poddała się. Po dwóch tańcach z nią uświadamiał sobie, że ona

broni się przed nim, że nie chce go wpuścić do swojego życia, że

zachowuje się tak, jakby pod naporem szalejącego wiatru zamykała drzwi.

Spojrzał na nią. Uśmiechnęła się. Środkowym palcem przesunął

wzdłuż wewnętrznej strony jej dłoni. Opuściła powieki, zagryzła wargi i

powtórnie spróbowała się uwolnić. Bez powodzenia.

Wreszcie rozbrzmiała muzyka. Wszyscy się mocno ożywili słysząc...

Karolina znieruchomiała. Filipowi odpowiadało to, co zaczęło

wypełniać aulę i elektryzować wręcz czarodziejską mocą. Hymn miłości

czy jakkolwiek to nazwać przyprawiał o dreszcze. Swego czasu wyklęta

przez wiele stacji radiowych piosenka Angielki i Francuza - Jet’aime...

Moi Non Plus - opętała wszystkich bez wyjątku. Filip zbliżył się do

Karoliny.

- Właściwie chcę ci już podziękować - powiedziała.

- Proszę?!

- Bardzo dobrze mi się z tobą tańczyło, ale już ci dziękuję.

Odprowadź mnie.

- Pani żartuje - szepnął ostro.

- Nie.

- Pani żartuje!

- Nie, nie żartuję.

- Na Boga, pani żartuje!

- Nie róbmy widowiska, Filipie.

Filip błyskawicznie rzucił spojrzeniem niczym drobnymi

jednocześnie w parę miejsc. Każdy w jakimś błogim odrętwieniu zajęty

był swoim partnerem.

- To pani robi widowisko.

- Proszę cię, odprowadź mnie.

- Bo mnie pani tu zostawi?

- Proszę.

- Nie.

- Filipie...

- Nie. - Objął ją. Z trudem mu się poddała. Tańczyli w milczeniu.

- Dlaczego mnie nie usłuchałeś? - szepnęła.

- Nie mogłem. I nie chciałem. A pani zapragnęła brutalnie zniszczyć

moje kilka minut z panią. Najpiękniejsze kilka minut w moim życiu.

- Wydaje ci się. W twoim wieku odczucia bywają zwodnicze.

- Odezwała się w pani nauczycielka, a nie kobieta. - Naraz

zastanowił się nad jej słowami. „Wydaje ci się” - powtórzył w myślach. To

mu zabrzmiało jak obawa, a nie suche oznajmienie czegoś. Mocniej

przytulił ją do siebie, ale ona się odsunęła.

- Cokolwiek się we mnie odezwało - nie ma znaczenia. Nie

chciałabym także, abyś moje poprzednie słowa, o zwodniczym odczuciu,

brał pod światło. Rozumiemy się?

- W tej chwili światło jest liche, więc nie ma obawy. - Spojrzał w

głąb sali. Zauważył wpatrującą się w niego Sylwię.

- Dobrze, zejdźmy z parkietu - powiedział.

- Słucham? - Tym razem Karolina wpatrzyła się w niego.

- Ma pani rację. Wszystko mi się wydaje. Wydaje mi się, że właśnie

tańczę z panią, gdy tymczasem pani to nikt inny jak woźny Szczygieł.

Wydaje mi się, że słyszę muzykę, a to przecież trak rżnie drzewo. Wydaje

mi się, że jestem przyzwoicie ubrany, a tu nic na sobie nie mam. Wydaje

mi się...

- Proszę, przestań... - szepnęła z powagą.

-...że mam prawie dziewiętnaście lat, a ja siusiam w pieluchy i pijam

papkowate mleczko. Wydaje mi się...

- Filip, proszę...

-... że mi się wydaje, a tu naprawdę mi się wydaje, że mi się wydaje.

No więc mi się nie wydaje, prawda, proszę pani? A poza tym wydaje mi

się, że niezależnie od wieku i płci, każdemu ma prawo coś się wydawać.

Karolina pochyliła głowę. Milczała. Filip rozejrzał się dyskretnie i

mocniej ją przytulił. Nie broniła się. Zbliżył usta do jej ucha.

- Karolino... ja cię ubóstwiam. - Usłyszał, jak ona przełyka ślinę.

- Miałem kilka dziewczyn, ale to, co ostatnio się ze mną dzieje,

przekracza moje pojęcie... Kocham cię do szaleństwa...

- Filipie... tak się składa, że... że ja mogę ci mówić po imieniu, a... a

ty nie możesz tak się do mnie zwracać. Nie życzę sobie. Nie chcę. Nie

chcę! Nie licz na nic...

Potrząsnął głową i otarł się policzkiem o jej włosy. Do końca tej

nastrojowej muzyki już się nie odezwał. Kiedy odprowadził ją na miejsce,

rzekł uprzejmie:

- Dziękuję. Bardzo dobrze mi się tańczyło z panią profesor.

- Mnie z tobą również - odparła grzecznie.

- Co oni nam zagrali?! - zażartował powracający Wroński.

- Tołstoj mi się przypomina. Czytałaś Sonatę Kreutzerowską,

Karolino?

- Oczywiście.

- A ty? - zwrócił się do Filipa.

- Czytałem. W pewnych okolicznościach muzyka działa drażniąco,

lecz to nie oznacza - spojrzał na Karolinę - że człowiek nie potrafi

opanować namiętności. Tak mi się wydaje. Jeżeli coś w człowieku

drzemie, nie zdoła tego stłamsić; samo wyjdzie bez względu na czas,

miejsce i nastrój. Zatem nie muzykę należy winić. Tak mi się wydaje. Czy

pani profesor też się tak wydaje?

- Tak mi się wydaje - odparła pogodnie i sięgnęła po ciastko.

- Proszę, poczęstuj się, są dobre. Tak mi się wydaje.

- Chętnie. - Wziął eklera i odszedł. Wroński zajął miejsce obok

Karoliny.

* * *

„Intrygujące - rozmyślała Lucyna spoglądając na... tę Szatyńską.

Filip się w niej zakochał?” Gdy Lucyna bawiła się z Wrońskim, zwróciła

uwagę na Filipa tańczącego z... tą Szatyńską, podczas ostatniego utworu.

Doszła do wniosku, że nie było w tym nic zdrożnego, chociaż dyrektor

prosił ją o przyjrzenie się tym dwojgu. Powodu się domyślała.

- Napijemy się wina? - głos Marioli wyrwał ją z zadumy.

- Wina?... Tak, łyczek dzisiaj nie zaszkodzi.

- Proszę.

Zauważyła, że... ta Szatyńska wysłuchuje Wrońskiego, a

jednocześnie rzuca spojrzeniem gdzieś przed siebie, jakby w stronę Filipa,

rozmawiającego z Teresą i Ewą.

Śpiewała Monika. Głos miała miękki, ciepły, czysty, dynamiczny.

Bez trudu wyciągała dwie i pół oktawy, nie tracąc oddechu. Mogła w

przyszłości zostać dobrą piosenkarką.

Karolina bawiła się z Wrońskim.

- Mamy wizytację - zauważył w którymś momencie Wroński,

Karolina westchnęła, dostrzegając w drzwiach Burczyńskiego.

Momentalnie przypomniała sobie jego zimne, podejrzliwe

spojrzenie, kiedy odbierała od niego prace.

- Panie Olku, nie uśmiecha mi się z nim bawić…

- Zaraz coś wymyślimy - uspokoił ją. - Zejdziemy z parkietu, że niby

źle się poczułaś. Zajrzysz do domu, a ja już tu sobie z nim zatańczę

jakiegoś rocka.

- Dzięki. Lubię pana.

- Miło słyszeć.

Jak ustalili, tak zrobili.

- Pani wychodzi? - zapytał Burczyński strosząc brwi.

- Źle się poczułam. - Puściła oko do Wrońskiego i wyszła. Gdy

znalazła się na wysokości żeńskiej „ósemki” - dobiegł ją stamtąd odgłos

tłukącego się szkła. Otworzyła drzwi.

W pokoju było ciemno. Zapaliła światło. Na łóżku siedziała Sylwia.

Karolina zamknęła drzwi i podeszła do niej. Obok leżał rozbity wazon.

- Sylwio, co się stało? - Usiadła naprzeciwko niej.

- Nic.

- Płakałaś?

- Nie.

- Chyba tak... Mogę ci w czymś pomóc? Sylwia milczała.

- Chodzi o jakiegoś chłopaka? - podjęła. - Gdy byłam w twoim

wieku, wielokrotnie zakochiwałam się i odkochiwałam. Naturalnie, to

drugie zwykle wiązało się z jakimś dramacikiem. Dramacikiem, patrząc

wstecz, bo wówczas odbierałam rzecz poważniej, bodaj raz, jakby świat

zwalił mi się na głowę. Ale tak naprawdę, osiemnaście lat to nie wiek dla

dokonywania właściwego wyboru przez kobietę, aczkolwiek zdarzają się

wyjątki, niestety i takie, które później okazują się pomyłką, prawdziwym

dramatem. I wtedy łzy mają swoją wartość, a nie słonej wody.

Sylwia pociągnęła nosem.

- Masz przed sobą maturę - kontynuowała Karolina. - To powinno

być dla ciebie najważniejsze. Absolutnie się nie spodziewam, że jej nie

złożysz, może się jednak zdarzyć, że jakaś szaleńcza, nieodwzajemniona

miłość pokrzyżuje ci plany. Jesteś inteligentna, pracowita, masz wielkie

szanse, aby do czegoś w życiu dojść, a nie spalać się ciężką pracą w

fabryce. Bynajmniej nie pogardzam taką pracą, nic podobnego. Po prostu

chcę ci uświadomić, że swoje zdolności możesz wykorzystać dokładnie w

tym, co lubisz, a nie w tym, co byłabyś niejako zmuszona polubić, dla

chleba. W każdym razie warto spróbować, bo na przegranie życia zawsze

jest czas, wystarczy sekunda.

Sylwia wytarła nos chusteczką. Milczała.

- Jeśli u kobiety inteligencja i uroda idą w parze - ciągnęła Karolina -

jest to mieszanka wybuchowa. Nie zmarnuj swojej szansy. Natura była dla

ciebie łaskawa, dała ci jedno i drugie. Sama uroda ma wartość zaledwie

wepchnięcia do łóżka. Nie łóżko zapewnia nam szacunek wśród

mężczyzn. Z samą urodą jesteśmy dla facetów niczym laleczki na

łańcuchu. Przecież nie o to nam chodzi. Chcemy być ich równorzędnymi

partnerkami zawsze.

Sylwia schowała chusteczkę.

- Czy odpowiesz mi na niedyskretne pytanie?

- Spróbuję.

- Nie wiem i nie chcę wiedzieć, kto to jest. Ale czy go kochasz?

- Tak. - Sylwia spojrzała jej w oczy.

- Rozumiem, że on ciebie nie kocha.

- Kocha... inną.

- Kiedyś przeżywałam podobną historię - rozrzewniła się. - W końcu

wzięłam się w garść i jakoś z tego wyszłam. To też było w maturalnej

klasie.

- Czy ja mogę zadać bardzo niedyskretne pytanie?

- Tak.

- Kocha pani kogoś?

- Nie - odparła po chwili.

- Jest pani szczęśliwa?

- Nie. Nie tak do końca.

- Brakuje pani miłości?

- Owszem - szepnęła zwieszając wzrok. - Tak mi się w życiu

ułożyło. Ale tobie nie musi. Spróbuj wziąć się w garść. Licha to rada, lecz

w tego rodzaju sytuacjach nie ma doskonałej recepty. Zawsze jednak

należy mieć nadzieję. A nuż los się uśmiechnie i wynagrodzi czas, który

się uznało za stracony. Życzę ci tego - dodała, pocałowała ją w policzek i

wyszła.

* * *

Upłynęło kilkanaście sekund, nim Sylwia się otrząsnęła. Czuła się

trochę jak pijana po tej nieoczekiwanej rozmowie z osobą, co do której już

nie bardzo wiedziała, jakie uczucia żywi - nie pałała do niej nienawiścią,

nie darzyła jej ślepą przyjaźnią, o obojętności też mowy nie było.

Zbierając kawałki wazonu zastanawiała się, czy Karolina

powiedziała jej prawdę o sobie, czy skłamała.

- Co się stało? - zaskoczyła ją Teresa. - Wazon stłukłaś?

- Jak widzisz, psiakrew, o!

- Nie przejmuj się. - Teresa rzuciła się na łóżko. - Burczymucha się

zjawił. Lucyna sama po niego zaraz poleciała, głupie cielę. Ciekawe, jak

ona znosi ten brak reakcji z naszej strony.

- Przejmuje się. Nakręciłam Kamę i posłałam ją do niej. Lucyna

sama ją zagadnęła na ten temat.

- I co?

- Nie może pojąć, dlaczego się nie odwdzięczamy.

- Pięknie! Bardzo pięknie.

Sylwia wrzuciła szkło do kosza, wyszła i po minucie wróciła.

- Chodź się bawić. - Teresa podeszła do przyjaciółki. - Przestań się

nim zamartwiać. On jest stracony dla każdej dziewczyny. Dla niego świat

kobiecy składa się wyłącznie z Karoliny. Musisz się wreszcie z tym

pogodzić.

- Ona była tutaj, zanim przyszłaś.

- Czego chciała?

- Pogadała ze mną jak starsza siostra. Miła.

- Idziemy się bawić. - Teresa cmoknęła ją w skroń i wyszły. Sylwia

zamknęła drzwi na klucz i wzięła go z sobą.

* * *

„Karolino, ja cię ubóstwiam...”

Siedziała w pokoju nauczycielskim i rozmyślała o chłopaku, który

zdobył się na takie wyznanie. Zaczęła sobie uświadamiać bardziej niż

kiedykolwiek, że wszystko, co do tej pory łączyło ją z Filipem, mocno

pachniało nienaturalnością w obliczu bezpośrednio wyrażonej przez niego

namiętności. I dopiero teraz ogarniało ją przerażenie. To już nie zabawa...

jego żarliwy szept słyszała przy swoim uchu, jakby był przy niej.

Kilkanaście minut przed północą postanowiła wrócić do auli. Była

ciekawa finału wyboru najładniejszej licealistki - stawiała na Sylwię.

„Cóż za głupiec odrzuca miłość tej dziewczyny” - pomyślała

przypominając sobie rozmowę z nią.

Kiedy dotarła na piętro i zamierzała pchnąć drzwi, dobiegł ją jakiś

hałas z męskiego internatu - jakby uderzenie metalowego przedmiotu o

posadzkę, szybkie, kilkakrotne, raz, dwa, trzy. Cisza. Chwila ciszy, bo

rozległo się metaliczne zgrzytanie. Coś wyważano... Skrzypienie... Nie

słyszała żadnej rozmowy. Zapewne wszyscy chłopcy byli w auli, gdzie

emocje związane z wyborem Miss musiały sięgać zenitu. Nie wszyscy -

tam ktoś był...

Zaintrygowana ruszyła na górę. Spoglądając w otwarte drzwi

stwierdziła, że w umywalni pali się mdławe światło. Na przedostatnim

stopniu potknęła się, na szczęście nie upadła.

Odgłosy skrzypienia ucichły, jak ręką odjął. Weszła do środka i

zapaliła w korytarzu światło. Spojrzała w prawo. Drzwi ostatniej szafy

były otwarte. „Złodziej?” - krzyknęła w duchu.

- Kto tu jest? - zawołała. Nie słysząc odzewu, podeszła do otwartej

szafy.

Gdy do niej dochodziła, za jej plecami rozległy się kroki. Odwróciła

się. Drzwi się zatrzasnęły. Ktoś zbiegał po schodach.

- Cholera! - Rzut oka na otwartą szafę. Pusta. Bez przydziału.

Pobiegła do drzwi. Nim je otworzyła, zdążyła rzucić okiem na drugą część

korytarza, prostopadłą do tej, w której stała. - Do diabła! - Rejestrowała z

dokładnością kamery. Jedna z szaf otwarta na oścież, klamra rozerwana,

zwisa z zamkniętą kłódką. Wyskoczyła na schody. Ściągnęła z nóg

pantofle na obcasie, wzięła je w rękę i sprintem puściła się do auli, gdzie

rozbrzmiewała muzyka z taśmy, akurat Presley się rozlukrowywał. Po

drodze nikogo nie napotkała.

W holu przed aulą stało kilkanaście osób, wśród nich dostrzegła

Filipa i Wrońskiego.

- Karolino, co się stało? - zdumiał się Wroński. Filip i pozostali także

z niedowierzaniem patrzyli, jak Karolina zakłada pantofle.

- Kto tu przyszedł w ciągu ostatniej minuty? - zapytała po

zaczerpnięciu oddechu.

- Nikt - odparł Filip.

- Nikt - potwierdził Wroński.

- Wobec tego złodziej jest gdzieś na dole.

- Złodziej?! - zawołali obaj.

Karolina poprosiła ich na bok i opowiedziała o zajściu w internacie

męskim.

- Ależ ze mnie idiota! - jęknął Filip pukając się w czoło. -

Powinienem był przewidzieć, że czwarta kradzież nastąpi właśnie dzisiaj,

o tej mniej więcej porze, gdy chyba wszyscy, jak to się dzieje, będą

oczekiwać wyników konkursu. I powinienem był przewidzieć, że kradzież

nastąpi u nas, gdzie zawsze jest otwarte, a nie u dziewczyn.

Pokoje żeńskie na piętrze są zamykane na klucz, a w tych - zatoczył

ręką - ciągle panuje ruch. Osioł ze mnie. Nasz Iks wybrał dobry moment.

Szafka, którą obrobiono, należy do pierwszoklasisty.

- Tak jak przypuszczałeś? - zapytał Wroński.

- Z grubsza.

- Więc mamy złodzieja na patelni, gdzieś tam na dole - stwierdził

Wroński.

- Niezupełnie, panie psorze.

- Dlaczego? - zapytała Karolina. Mimo woli uświadomiła sobie

powagę bijącą z twarzy Filipa, gdy w zastanowieniu pocierał policzek.

- Czy może uciec na zewnątrz?

- To nie wchodzi w grę, nawet gdyby drzwi i okna były pootwierane

- odrzekł Filip i gestem ręki przywołał małego Bodzia. - Skocz do

internatu i zobacz, gdzie zajrzał złodziej.

- Znowu kradzież? - zdumiał się Kurdelski.

- Przy okazji zwróć uwagę na wszystkich, których spotkasz po

drodze. - Gdy chłopak pobiegł, podjął: - Nasz Iks wie, że już dotarła do

nas informacja o jego czwartym skoku.

- Oczywiście - zgodził się Wroński. Filip uśmiechnął się do Karoliny

i rzekł:

- Nie wyrabiała pani zakrętu, prawda? Na takich obcasikach bardzo

łatwo się wywrócić przy prędkości powyżej sto dwadzieścia na godzinę,

więc lepiej było je zdjąć. I słusznie.

„Drań, jeszcze ze mnie kpi” - westchnęła w duchu Karolina i

zacisnęła usta, żeby nie okazać rozbawienia, które rozsadzało ją od środka.

Ale nie wytrzymała - trysnęła wesołością.

- Do rzeczy - ciągnął Filip. - Czy pan psor pamięta naszą rozmowę,

po tym, kiedy okradziono kawiarnię?

- Powiedziałeś, że Iks uderzy czwarty raz, aby odwrócić od siebie

twoje podejrzenia co do niego - rzekł Wroński.

- Liczył, że dam się nabrać. Moja pogłoska o pewnej prawidłowości

rządzącej poprzednimi kradzieżami niewątpliwie dotarła do Iksa. Wtedy

nie mogłem głośno wymienić jego nazwiska ani rozmawiać z nim w tej

sprawie. Cóż miałem w ręku? Liche przypuszczenia, łatwo mógłby mi je

wytrącić. Ponieważ Iksowi zależało na oczyszczeniu się w moich oczach,

stąd pomysł czwartej kradzieży, która by się wymykała odkrytej przeze

mnie prawidłowości. W końcu widujemy się codziennie, rozmawiamy...

Ciekawe, jak Iks się czuje ze świadomością, że go podejrzewam...

Zapadło milczenie. Wkrótce przybiegł Kurdelski.

- Mnie okradziono! - zawołał.

- Ile ci zginęło? - zapytał Wroński.

- Na szczęście zaledwie parę groszy.

- Czy kogoś spotkałeś? - zapytała Karolina.

- Nie.

- Dobra, wracaj się bawić albo idź gdzieś do kąta popłakać - rzekł

Filip.

- Popłakać? - zdziwił się Bodzio.

- Parę groszy też forsa - mruknął Filip. – A z forsą jak z dziewczyną,

którą się kocha.

- Eee... ja tam jeszcze nie tego...

- No to jesteś szczęśliwy. Kurdelski odszedł do kolegów.

- Filip, nie mąć mu w głowie - zażartował Wroński. Karolina

spojrzała w stronę otwartych drzwi auli. Była przekonana, że Filip

świadomie wykorzystał okazję i dotknął tematu pod tytułem MIŁOŚĆ,

jakby chciał ją podrażnić.

- Ad rem! - ponaglił Wroński Filipa. - O ile dobrze pamiętam,

powiedziałeś wówczas również, że jeśli nastąpi czwarta kradzież, a Iks nie

zostanie schwytany na gorącym uczynku, będziesz miał jakąś propozycję.

- Tak, ale do tego wrócę później. Zastanawiam się nad obecną

sytuacją Iksa, swoistą pułapką, w której nieoczekiwanie się znalazł dzięki

pani profesor.

„To już złośliwość” - pomyślała Karolina z zacięciem.

- Iks był pewny - kontynuował Filip - że po dokonaniu kradzieży

wróci tu spokojnie, przestępstwo zostanie odkryte po jakimś czasie, a ja

rozłożę bezradnie ręce i przestanę go podejrzewać. Ponieważ stało się

inaczej, musi zdawać sobie sprawę, że gdy zobaczę go wracającego, to

wyłącznie jemu przypiszę winę za tę kradzież i trzy poprzednie, tym

samym zrozumie, że dzisiejszy fortel się nie udał. Tak więc nasz Iks

przyczaił się gdzieś w tej chwili, sekretnych miejsc nie brakuje w naszym

gmaszysku, i rozważa swoją sytuację. Najprawdopodobniej właśnie w

przeczekaniu gdzieś tam imprezy widzi szansę na wybrnięcie z opresji.

Gdy wszyscy zaczną się rozchodzić, wyłoni się z ukrycia. Jest bowiem

jasne, że Iks zakłada, iż ja go tu wypatruję. Słowem, jego powrót do auli to

dla mnie czarno na białym, to hak, na którym szybko zostanie powieszony;

załamie się od moich argumentów. Muszę go tu widzieć wchodzącego -

zaakcentował - lub znaleźć tam, na dole.

- Właśnie - westchnął Wroński. - A jeśli się nie pojawi, a ty go nie

znajdziesz?

- Powstanie problem - odrzekł Filip. - Jak mu udowodnię, że w

czasie gdy dokonano u nas kradzieży, przebywał poza tym piętrem tego

skrzydła? Tu jest prawie trzysta osób. Gdybym mu powiedział, że go tu

poszukiwałem, łatwo by mnie zgasił, że musiałem go przeoczyć, że

znajdował się tu czy tam, ale gdzieś na tym piętrze tego skrzydła. Moje

upieranie się przy swoim nie byłoby żadnym dowodem.

- Skoro znasz nazwisko Iksa, wywołajmy go pod jakimś pretekstem

przez mikrofon - zaproponował Wroński.

- W żadnym razie, panie psorze. To delikatna sprawa. Szybko by się

połapano, o co chodzi, gdyż rzecz już się rozniosła, zwłaszcza po tak

spektakularnym... entree pani profesor.

- Mógłbyś się ode mnie odczepić? - syknęła Karolina. Wroński

roześmiał się, Karolina powiedziała do Filipa:

- Tak czy inaczej, przy założeniu, że Iks się tutaj nie pojawi, a ty go

odnajdziesz na dole, zdaje sobie sprawę, że go rozszyfrowałeś.

- Tylko że w takim przypadku oficjalne oskarżenie go o popełnienie

tych kradzieży nie wchodziłoby w grę - odrzekł. - Wtedy miałby inny

pomysł, podobnie zresztą jak w sytuacji, gdyby mu się powiodło, nie

najszczęśliwszy, ale na bezrybiu i rak ryba. Otóż należałoby zaapelować

publicznie do Iksa - mówiąc, że wiemy, kto nim jest i znamy motyw jego

działania - żeby się ujawnił. Może to by go ruszyło.

- Wolałbym to... czarno na białym - powiedział Wroński. - Co

proponujesz?

- Mam pewien plan. Trzeba go wywabić z kryjówki. Najpierw

spróbujemy z korowodem. Korowodu w scenariuszu nie było...

- Z korowodem?! - Wroński nastroszył brwi. Filip przeprosił ich i

odszedł.

- Jaki korowód, Karolino? - dziwił się kierownik. - Ten chłopak

nieraz mnie zaskakuje swoimi pomysłami.

- Chyba wiem, o co mu chodzi. Korytarzami budynku zamierza

przeciągnąć korowód taneczny. Liczy, że Iks się do niego podłączy,

widząc w tym swoją szansę na dyskretny powrót do auli. Iksowi mocno

zależy, aby tu wrócić, oczywiście pod warunkiem, że Filip tego nie

zauważy.

- Jak Filip udowodni, że Iks wrócił z korowodem? To niemożliwe.

Iks powie, że także był w korowodzie stąd wypływającym.

- Nic podobnego. Proszę spojrzeć, panie Olku. Adam ma w ręku

kamerę filmową i będzie kręcił wyjście i powrót korowodu. Założę się o

szampana, że takiego obrotu rzeczy nasz Iks nie przewiduje. Porównanie

wyjścia i powrotu korowodu będzie...

- Czarno na białym - przerwał jej Wroński. - Ten Filip to niezły

kombinator. Aż strach pomyśleć, co przez te lata tu zmalował, o czym nie

mam pojęcia - dorzucił i zaraz dodał: - Trochę to jednak potrwa. Adam

musi wysłać film do wywołania.

- Może Filip dostrzeże Iksa.

- Wtedy trzeba będzie go znaleźć, gdziekolwiek się ukrył. Wrócił

Filip. Wyjaśnił, co zamierza zrobić, potwierdzając to, o czym Karolina

mówiła Wrońskiemu. Na koniec rzekł:

- Hipolit ma już wyniki konkursu na Miss Liceum, ale kazałem mu

poczekać z ich ogłoszeniem. Najpierw korowód. Wodzirejem będzie

Sławek. Na wszelki wypadek zrobią trzy pętle na dolnych korytarzach.

Adam, z kamerą w ręku, zaczął zapalać wszystkie światła w holu, po

czym wybrał sobie dogodne miejsce i skinął na Filipa. Filip wszedł do

auli, a po paru sekundach wypłynął z niej barwny sznur uczniów z

piosenką na ustach.

Adam kręcił film. Filip wrócił do Karoliny i Wrońskiego. Gdy osoba

zamykająca korowód zniknęła w galerii, Adam skończył filmowanie i

podszedł do rozmawiającej trójki.

- Mam nadzieję, że film będzie udany - powiedział Wroński.

- Musi, panie psorze - pisnął Adam. - Szkoda, że szkoły nie stać na

kamerę wideo, bo od razu można by taśmę przejrzeć.

- Mam pewien pomysł na szybkie zarobienie pieniędzy na sprzęt

wideo - rzekł uszczypliwie Wroński. - Ty nie masz?

Adam lekko się zaczerwienił.

- Czy nie zauważyłeś Iksa? - zapytała Karolina Filipa.

- Nie.

- Może przegapiłeś?

- Wątpię.

- Powiesz wreszcie, kto to jest? - Wroński chytrze się uśmiechnął. -

Pomożemy ci szukać.

Filip zastanowił się i zerknął na Adama. Mały filmowiec wzruszył

ramionami i odszedł. Karolina, sama ciekawa, zauważyła, że Wroński aż

zaciera ręce. Wpatrywali się w Filipa, który spokojnie wymienił imię i

nazwisko Iksa.

* * *

Rozśpiewany, wesoły korowód wyłonił się za galerii na pierwszym

piętrze i zakręcając w holu opodal stołówki popędził długim korytarzem,

rozpoczynając trzecią pętlę. Prowadzący Sławek wiedział, o co w tej hecy

chodzi, nie znał jednak nazwiska Iksa. Toteż pilnie wypatrywał, czy ktoś z

jakiegoś ciemnego zaułka się dołączy. Na razie nikogo nie spostrzegł.

Szpica korowodu dotarła do klatki schodowej w skrzydle

południowym i zbiegła na parter. Sławek dostrzegł kątem oka zarys

postaci wyłaniającej się z sutereny, lecz w tym kalejdoskopie nie zdążył

zauważyć, kto to był. Korowód pędził niczym pociąg, którego nie można

zatrzymać, pociąg zapełniony wesołymi pasażerami. Zabawa wszystkich

porwała.

W holu na parterze skrzydła północnego panowała niemal całkowita

ciemność. Tu Sławkowi się wydało, że w głębi poruszył się jakiś cień.

Chciał się odłączyć, by to sprawdzić, ale tuż przed galerią korowód się

rozerwał, parę osób zablokowało mu niechcący drogę i pociągnęło swoim

nurtem.

* * *

- Wracają - szepnęła Karolina i spojrzała na Filipa, którego twarz

stała się napięta. Podobnie było z Wrońskim.

Jedynie Adam z kamerą przy oku zachowywał stoicki spokój. Kiedy

pojawiła się szpica, Adam zaczął kręcić. Wiele osób z barwnego węża

machało ręką w stronę kamery, pokazywało język i robiło

najdziwaczniejsze miny.

Mniej więcej w połowie długości korowodu Karolina spostrzegła

Iksa.

Zerknęła na swoich towarzyszy; ci uśmiechnęli się do siebie. W auli

korowód się rozsypał.

- Fil - pisnął Adam - taśma się zacięła, mam tylko początek powrotu!

- Co?! - ryknął Filip. - Ja cię zatłukę, ty sku...

- Nie kończ, nie kończ, żartowałem! Wszystko gra. Filip odetchnął i

pogroził Adamowi pięścią.

- Cóż, może spróbujemy z apelem - zaproponowała Karolina.

- Najlepiej pod koniec balu, bo teraz, gdy wszyscy czekają na wyniki

konkursu, wyglądałoby tak, jakby na uroczystości urodzinowej wołać do

stolarza o trumnę.

- Dobrze - zgodził się Wroński.

* * *

W auli emocje sięgały zenitu. Przy mikrofonie stanął Hipolit z kartką

w ręku. Odchrząknął i zaczął:

- Jury pod moim... hmrr... przewodnictwem dokonało obliczenia

głosów...

- Hipek - syknął siedzący przy organach Wojtek - ty nie budzisz

wiarygodności, skoro Cyrkiel porównuje twoją wiedzę matematyczną do

matoła!

- ...głosów - powtórzył Hipolit - w konkursie na Miss Liceum i

ustaliło: czwartą wicemiss została Mariola Plisiecka!

Rozległy się brawa. Mariola wstała i przeszła na podium.

- Trzecią wicemiss wybrano Joannę Bożyk! Ponownie brawa. Joanna

znalazła się obok Marioli.

- Drugą wicemiss została Monika Kemnitz!

Również gromkimi brawami nagrodzono piosenkarkę. Monika

podeszła na podium.

- Pierwszą wicemiss wybrano Dorotę Poświat! - Hipolit odczekał, aż

Dorota zajmie swoje miejsce, po czym szepnął do perkusisty:

- Marek, łomot.

- Łomot! - warknął Marek. - Jesteś głupi jak trep! - dorzucił i popisał

się donośnym tremolo.

- Miss Liceum wybrano... - podjął Hipolit, starając się wytworzyć

atmosferę napięcia - wybrano...

- Odkurzacza! - syknął Wojtek.

- ...Sylwię List!

Sylwia wstała i w huku braw poszła na podium.

- To nie wszystko! - zawołał Hipolit, gdy brawa ścichły. - Honorową

Miss Liceum została... pani profesor Karolina Szatyńska!

Aula się rozszalała. Karolina nie potrafiła ukryć zaskoczenia. Widząc

zapraszający gest Hipolita, przeszła na podium. Piątkę dziewczyn oraz

Karolinę obdarowano kwiatami.

* * *

Wkrótce muzyka rozbrzmiała. Filip miał wielką ochotę jeszcze raz

zatańczyć z Karoliną, ale się nie zdecydował. Za to często ścigał ją

spojrzeniem, gdziekolwiek się znalazła. Kilkakrotnie napotkał jej wzrok;

natychmiast nim uciekała jakby w popłochu.

Zabawa zbliżała się do końca. Filip i Wroński podeszli do

mikrofonu.

- Bardzo niechętnie staję tutaj - zaczął kierownik, starannie

dobierając słowa - jednak zmuszony jestem zakończyć tę wspaniałą

zabawę przykrym akcentem. Otóż w ostatnim okresie dokonano u nas

czterech kradzieży, ostatnia zdarzyła się dwie godziny temu, w internacie

męskim. Złodziejem jest jedna i ta sama osoba. Filip i ja znamy nazwisko

tej osoby. Powtarzam, znamy jej nazwisko. - Umilkł i rozejrzał się. -

Potrafimy udowodnić, że ona dokonała tych kradzieży. Jest między nami.

Apeluję do niej, żeby przemyślała swoje postępowanie i zgłosiła się do

mnie bądź do Filipa. Zapewniamy dyskrecję. Jeśli mój apel pozostanie bez

echa, ja się pofatyguję do tej osoby, ale to już będzie inna rozmowa.

Dziękuję za uwagę i dobrej nocy.

Cisza jak makiem zasiał.

Zespół zagrał ostatnie trzy utwory i aula zaczęła pustoszeć.

* * *

Po kwadransie Filip pożegnał Karolinę i Wrońskiego. Wszedł do

internatu, gdzie w umywalni zebrali się wszyscy chłopcy. Atmosfera była

ciężka. Od razu zasypano Filipa pytaniami.

- Kto jest tym skurczybykiem?

- Nie mogę powiedzieć - odrzekł spoglądając na Sławka, który z

kolei świdrował oczami po zebranych.

- Chłopaki - odezwał się Hipolit - otwieram nowe zakłady! Stawiamy

na złodzieja! Na babach człowiek jednak się nie dorobi, a na złodziejstwie

można zbić majątek.

- Zamknij się, trepie! - ryknął na niego Sławek i zwrócił się do

Filipa: - Wśród nas jest złodziej...

- Sławek, odzyskasz swoją forsę, gwarantuję ci - przerwał mu Filip

stanowczo.

- Zastanawiam się, jak wy sobie możecie spokojnie patrzeć w oczy,

zwłaszcza ten sukinsyn tobie. Bo ja nie potrafiłbym się pętać ze

świadomością, że mnie rozszyfrowałeś. - Znowu się rozejrzał.

Robiło się coraz goręcej.

- Ja też nie - przyznał Filip. - Ale chyba rozumiem postawę Iksa,

niby-obojętności. Taką obrał metodę. Kiedy Gapek wygłaszał swój apel,

skupiłem uwagę na Iksie. I co stwierdziłem - Iks patrzył na Gapka z

zaciekawieniem, jakby właśnie wysłuchiwał chwytającego za serce

komunikatu o zbiórce pieniędzy na sierociniec. Nie oczekiwałem, że

publicznie przyzna się do winy. Jest odporny psychicznie, zobaczymy, jak

długo wytrzyma. Założę się, że teraz szybko pęknie. I jeszcze jedno: nie

będzie następnej kradzieży.

- Do cholery, kto nim jest?! - zawołał Andrzej.

- Umówmy się, że nic się nie wydarzyło - uspokajał Filip. - Że nigdy

nie było tu złodzieja. Zapomnijcie o całej sprawie. Atmosfera musi wrócić

do normalności. Jasne?

- Fil - odezwał się Heniek - mówisz „iks”, „u nas”... W auli Gapek

mówił o „osobie”. Czy dziewczyna także wchodzi w grę?

- Sprecyzowanie, że to chłopak bądź dziewczyna, nie byłoby

najrozsądniejsze - odrzekł - gdyż albo u nas, albo u nich rozpętałaby się

istna psychoza poszukiwania winowajcy.

- Właśnie się rozpętuje - powiedział Adam.

- Nie taka, jaka mogłaby być, gdybyśmy dali tej osobie płeć. Po

prostu teraz ta psychoza się rozlewa na większej powierzchni, lecz w

mniejszym natężeniu.

- No więc? - zapytał Hipolit.

- Rozbierać się, myć i spać! Jak w armii, Hipek.

* * *

Karolina i Wroński weszli do klatki schodowej i zatrzymali się przy

swoich mieszkaniach.

- Ten dyżur zaliczysz chyba do urozmaiconych - powiedział.

- O tak.

- Sądzę, że Filip ma rację. Jeżeli jego podejrzenie się potwierdzi,

można będzie powiedzieć, że nasz Strzelec to prawdziwy strzelec. Taki...

o, szatan z czwartej klasy!

- Kornel Makuszyński się uśmiecha?

- Właśnie. Tylko że nasz szatan jest dojrzalszy od tamtego.

- Dobranoc, panie Olku. „Naturalnie, że dojrzalszy’” - pomyślała.

ROZDZIAŁ XXI

Minęły trzy dni. Apel Wrońskiego pozostawał bez odzewu. W całym

internacie huczało od plotek, mnożyły się spekulacje. Gdziekolwiek Filip

się pojawiał, wzbudzał zainteresowanie godne samego Sama Spade’a.

Pytania o nazwisko złodzieja rzucano mu z każdej strony jak kłody pod

nogi, ale on zręcznie je przeskakiwał. W gruncie rzeczy rozumiano jego

milczenie.

Filip, jakkolwiek pewny swego, coraz częściej się zastanawiał, czy

jednak się nie pomylił z podejrzeniem, no bo w głowie mu się nie

mieściło, że można być tak opanowanym - tak że przez minione dni

niejednokrotnie rozmawiał towarzysko z Iksem.

* * *

Było środowe popołudnie, niezbyt przyjemne, ostro zacinał deszcz.

Wroński wrócił z miasta z pełną siatką zakupów; przemoczony,

zziębnięty, zły na jesienną szarugę. Gdy usiadł przy gorącej herbacie z

sokiem malinowym, zrobionej przez żonę, odezwał się dzwonek u drzwi.

Poszedł otworzyć. Odruchowo uniósł brwi na widok licealistki, której

wreszcie się doczekał. Na jej twarzy malowały się niepewność oraz

napięcie i skrucha.

* * *

- Dzień dobry. Chciałabym porozmawiać.

- Proszę, zdejmij kurtkę. Nieprzyjemna pogoda.

- Tak.

Wroński wprowadził gościa do pokoju, szepnął żonie, by im nie

przeszkadzała, i zamknął drzwi.

- Ja... jestem tą złodziejką.

- Wiem. Dlaczego dopiero teraz przyszłaś?

- Bałam się...

- Dobrze, zostawmy to. Dziewczyna położyła na stole pieniądze.

- Są wszystkie - rzekła.

- Ładnie. Wyjaśnij mi, dlaczego kradłaś?

Licealistka rozpłakała się. Wroński nie ponaglał jej, cierpliwie

czekał, aż się uspokoi. W końcu zaczęła mówić, a gdy skończyła, zapadło

długie milczenie.

- Co ze mną będzie? - zapytała z obawą.

- Gdybym cię wyrzucił z internatu, wszyscy by się domyślili, że

byłaś złodziejką. Chcę ci tego oszczędzić. Spodziewam się bowiem, że

skończyłaś z tym procederem.

- Tak. Ile osób wie, że kradłam?

- Filip i ja. - Pominął Karolinę, aby bardziej nie pogrążać

dziewczyny. - Wiesz, że Filip cię rozszyfrował.

- Tak.

- Sprytny chłopak. Jak mogłaś spokojnie patrzeć mu w oczy?

- Nie wiem... Od któregoś momentu nabrałam przekonania, że

właśnie mnie podejrzewa. Mimo to chciałam go przechytrzyć, aby

odsunąć od siebie jego wzrok. Nie udało się, bo on rozumował podobnie

jak ja.

- Zakończmy tę sprawę. Ja te pieniądze wszystkim zwrócę, a ty idź

i... nie grzesz więcej.

Przeszli na korytarz.

- Dziękuję, bardzo dziękuję. - Włożyła kurtkę. - Gdyby było

możliwe, chciałabym, żeby Filip zapomniał o tej historii.

- Dobrze, przekażę mu.

Godzinę później Wroński poszedł do internatu, gdzie trwała nauka

własna. Najpierw wstąpił do „ósemki”.

- Mam dla was dobrą wiadomość - rzekł. - Nasz złodziejaszek

zwrócił pieniądze. Przeliczcie, czy wszystko się zgadza - położył je na

stole.

Cztery pary szeroko otwartych oczu wpatrywały się w niego z

niedowierzaniem.

- Aha, niech któraś skoczy po Dorotę, nie będę w ogóle zaglądał -

dodał.

Ruszyła się Teresa. Pozostałe dziewczyny zaczęły liczyć banknoty.

- Zgadza się - powiedziała Kamila, a za nią Monika.

- Kto to był? - zapytała Monika.

- Ciekawość - uśmiechał się Wroński. - Zdaje się, że prędzej wiatr

się da osiodłać, aniżeli ciekawość ujarzmić. Cieszcie się, że macie

pieniądze z powrotem. I podziękujcie Filipowi.

Weszły Teresa i Dorota.

- Aż nie wierzę - powiedziała Dorota. - Kto jest złodziejem?

- Gdybym powiedział, co byś zrobiła?

- Zabiłabym.

- Toteż nie powiem.

- Dziewczyna czy chłopak? - zapytała Kamila.

- Powiedzmy, że krasnoludek płci obojga - powiedział i wyszedł.

Skierował się do sali, gdzie uczył się Filip. Poprosił go na korytarz.

- Muszę ci pogratulować...

- Zjawiła się?

- Tak. Miałeś rację we wszystkim.

Na twarzy Filipa pojawiła się radość z odniesionego zwycięstwa.

Usiedli na ławce. Wroński wręczył mu pieniądze, podjął temat nawróconej

grzesznicy.

- Ona chciałaby, abyś zapomniał o tej historii - powiedział na koniec.

- W porządku.

- Jeszcze coś: pamiętasz, co ci obiecałem, jeśli znajdziemy złodzieja?

- Pewnie.

- Lubię dotrzymywać słowa. Stypendium masz przyznane. Moja w

tym głowa.

- Dziękuję.

- Dobra robota. - Podał mu rękę i poszedł.

Filip zapatrzył się w obrazy wiszące w galerii i popadł w zadumę.

Postanowił nie wracać do sprawy kradzieży.

* * *

W pokoju numer osiem ciągle trwała ożywiona dyskusja.

- Skończmy wreszcie ten temat - powiedziała Dorota. - Ważne, że

oddał forsę, a co do reszty, to mogą go powiesić.

- Czy zwróciłyście uwagę, że Gapek nie wspomniał o jakiejkolwiek

karze dla złodzieja? - zapytała Kamila.

- Rzeczywiście, ani słówkiem - przyznały. Naraz weszła Lucyna z

zeszytem w ręku.

- Możesz mi wyjaśnić jedną rzecz z matmy? - zwróciła się do Sylwii.

- Zapomniałaś, ile jest dwa tysiące osiemset czterdzieści jeden razy

trzydzieści dwa i pół?

Monika i Teresa wymieniły znaczące spojrzenia, jakby podziwiały

odwagę Lucyny, która od dawna nie zaglądała sama do ich pokoju. Gdy

Sylwia wyjaśniła jej zagadnienie, Monika zapytała:

- Co słychać w salonce?

- Nic ciekawego - odparła Lucyna z uśmiechem jak przy nagłym

bólu zęba. - Au was?

- Złodziej zwrócił nam forsę - rzekła Kamila.

- O!... Fajnie. Kiedy?

- Wczoraj - odrzekła Monika.

- Aha. Kto nim był?

- Nie wiemy.

- Na pewno chłopak - stwierdziła Lucyna.

- Jasne - powiedziała Dorota. - Dziewczyna nie zdobyłaby się na

żadne świństwo wobec drugiej, no nie?

Lucyna potrząsnęła głową i wyszła.

- Dlaczego powiedziałaś jej, że wczoraj? - zapytała Sylwia Monikę?

- Nie wiem.

- Po diabła właściwie Lucyna tu przyszła? - zastanowiła się Sylwia. -

Czyżby nagle resztki rozumu z niej wyciekły? Tłumaczyłam jej oczywiste

rzeczy.

Filip wszedł do klasy i położył przed Sławkiem pieniądze.

- Pięknie! - Sławek zatarł ręce. - Co do grosza.

- Zdradzisz nazwisko tego drania? - odezwał się Hipolit. - Albo

przynajmniej powiedz, jak go rozszyfrowałeś.

- Opiszę w książce - odparł Filip zagadkowo.

- Zamierzasz pisać książkę? - zdumiał się Hipolit. - O nas?... Nie

żartuj. Ładnie mnie przedstawisz?

- Nie martw się, Hipek. Będziesz zafascynowany swoją postacią do

takiego stopnia, że zapragniesz się ożenić wyłącznie z armatą.

Chłopaki ryknęli.

- Chrzańcie się! - warknął Hipolit.

Po kolacji Filip poszedł do Ewy, rozmawiającej z Mariolą przed

stołówką, i dał jej kartkę z recenzją Kochanka diablicy, którą planowano

zamieścić w następnym numerze miesięcznika.

- Świetna i rzetelna - rzekła Ewa po przeczytaniu.

- Pokaż, rzucę okiem - poprosiła Mariola.

- Kiedy robisz wywiad z Karoliną? - zapytał Filip Ewę.

- W przyszłym miesiącu. Ten numer mamy już prawie zamknięty.

Dlaczego pytasz? Ty chciałbyś go przeprowadzić?

- Skądże.

- Nieźle spłodziłeś - powiedziała Mariola zwracając kartkę Ewie,

która zaraz odeszła. - Podobała mi się jej powieść.

- Lucyna czytała?

- Nie - mruknęła Mariola. - Słuchaj, Fil, ta sztuka teatralna, którą

napisała pod pseudonimem, dobra jest?

- Kapitalna. - Pokrótce zarysował jej temat komedii.

- Jesteś nią zachwycony?

- Tak.

- Mam na myśli Karolinę. Filip uniósł brwi.

- Lucyna powiedziała mi parę słów na ten temat. Podpadłeś jej i

wzięła ciebie pod lupę - dodała żartem.

- Byłoby dla niej lepiej, gdyby siebie wzięła pod lupę.

- Ostatnio czymś się gnębi, ale pary z ust nie puszcza. Raz bąknęła

ogólnikowo o Monice, Teresie i Sylwii... Jakby się czegoś obawiała z ich

strony.

- Naprawdę?

- Tak mi się zdaje.

- Nie mam pojęcia, o co chodzi - rzekł po chwili i zwrócił uwagę na

Sylwię i Adama, schodzących galerią.

- Nad czym konspirujecie? - zaskoczyła ich z tyłu Lucyna.

- Właśnie mówiliśmy o tobie - powiedział Filip siląc się na uśmiech.

Kątem oka spostrzegł, że Mariola zastygła w zdumieniu.

- O mnie? Mam nadzieję, że dobrze.

- Tak, bez zająknienia, piękną polszczyzną - odrzekł. Lucyna

zerknęła na przyjaciółkę.

- Nie, nie, plotkowaliśmy o Karolinie - podjął Filip.

- A co takiego? - W tym momencie Lucyna mogłaby posłużyć jako

żuraw budowlany.

- Przed kolacją widziałem Karolinę pijaną. Wysiadała z taksówki,

kierowca pomagał jej dojść do domu.

Oczy Lucyny zdawały się powiększać niczym baloniki. Mariola

odwróciła głowę, by ukryć śmiech, i po sekundzie odeszła.

- Pijana? - wydusiła Lucyna. - I to ma być nauczycielka, no nie?

Ładny przykład daje. Ja od początku wiedziałam, że z niej lepsze ziółko,

ale nikt mi nie chciał wierzyć... - urwała, ponieważ na twarzy Filipa

pojawiła się ironia. - Hm, żarty sobie ze mnie stroisz i cieszysz się, że ci

się udało - syknęła.

- Po prostu sprawdzam, w jakiej jesteś formie. Stwierdzam, że w

bardzo dobrej. Szczytowanie osiągasz wyjątkowo szybko - dodał i

odszedł.

- Ty... wichrzycielu pedagogiczny - rzuciła cicho za nim.

* * *

Adam i Sylwia byli w ciemni. Przeglądali zdjęcia z zabawy. Jeszcze

nie wszystkie zostały zrobione. Adam spostrzegł, że Sylwia z wyjątkowym

zaciekawieniem przygląda się fotografiom, na których widniała Karolina.

- Ty także jesteś fotogeniczna. Mogłabyś zostać modelką. Co

powiesz o tym? - Wyciągnął z szafy trzy fotografie dużego formatu,

portrety Sylwii w różnym ujęciu, i podał jej.

- O rany...

- Zrobiłem je specjalnie dla ciebie. Gratis. - Patrzył na nią

wyczekująco.

Sylwia uśmiechnęła się, podziękowała i wyszła. Adam wziął plik

innych zdjęć, również dużego formatu, wsadził do koperty i poszedł do

mieszkania Karoliny.

- Chętnie obejrzę - powiedziała zaskoczona jego widokiem.

Posadziła gościa w pokoju i zaczęła przeglądać zdjęcia; na kilku widniała

z Filipem podczas tańca. - Czy zrobiłbyś dla mnie parę odbitek?

- Te są dla pani.

- Ach tak... Ile kosztują?

- Nic.

- O nie! Inaczej nie wezmę. Ale bez tych - dodała odsuwając cztery

zdjęcia z sobą i Filipem.

Adam wymienił sumę i wkrótce wyszedł. Filipa zastał w klasie.

Wywołał go na korytarz.

- Tych nie chciała - powiedział. Filip zacisnął zęby.

- Co ci się udało z niego wyciągnąć? - zapytała Lucyna, gdy Mariola

weszła do salonki.

- Nic. Dosłownie nic.

- Może źle go podeszłaś? Może ci nie ufa?

- Dobrze go uśpiłam, dając mu do zrozumienia, że spiskuję

przeciwko tobie.

- Filip to chytra sztuka, najpierw działa, potem mówi. Jestem pewna,

że wszedł z nimi w zmowę przeciwko mnie.

- Bo zachciało się ci wsypać Sylwię! Nawarzyłaś sobie piwa, to je

pij.

- Przestań! Co oni kombinują?

- Nie mam pojęcia. Gdyby chcieli cię załatwić, już by to zrobili.

- No właśnie! Dlaczego czekają? Na co? No nie rozumiem!

* * *

Obrazy. Jeden nakłada się na drugi. Muzyka. Z walca wypływa

tango. Głosy; szept przebija wszystkie inne. Opętanie.

Sama nie wiedziała, dlaczego nieomal demonstracyjnie odrzuciła

zdjęcia, na których widniała z Filipem. Równie dobrze mogła je kupić,

później podrzeć i wyrzucić...

Pijąc drugą filiżankę kawy tego wieczora, Karolina coraz bardziej

sobie uświadamiała, że pragnie... obecności Filipa. Pragnie rozmowy z

nim, wyłącznie rozmowy, o czymkolwiek poza miłością. Choćby kilku

minut. Albo godzin. Żałowała, że nie ma dziś dyżuru, bo znalazłaby

pretekst do pogawędki.

Było parę minut po dziewiątej wieczorem. U drzwi rozległ się

dzwonek, dziwnie krótki. Sekunda - i koniec. Cisza. Wyszła na korytarz i

zajrzała we wziernik. Zastygła. Filip. Nie wiedziała - otworzyć czy nie.

Wreszcie otworzyła.

Stał milczący, płonący niczym pochodnia. Wszedł bez słowa i drzwi

zamknął. Karolina przełknęła ślinę. Patrzyli na siebie. Po chwili Filip

podszedł do niej, objął ją do tańca i zaczął śpiewnie, echem samej Ewy

Demarczyk:

Czy pamiętasz, jak z tobą tańczyłem walca

Panno, madonno, legendo tych lat

Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca

Świat, co w ramiona mi wpadł?

- Filipie... - szepnęła ostro, próbując się wyswobodzić.

Wylękniony bluźnierca

Dotulałem do serca

W utajeniu kwitnące, te dwie

Unoszone gorąco

Unisono dyszące

Jak ty cała w domysłach i mgle.

- Filipie... - Poddała mu się, gdy ścisnął ją mocniej.

Tych dwoje nad dwiema

Co też są, lecz ich nie ma

Bo rzęsami zakryte i w dół

Jakby tam właśnie były

I błękitem pieściły

Jedno tę, drugie tę, pół na pół.

- Filipie...

Kiedy Sławek wychodził z jednej z klas na parterze i przypadkiem

spostrzegł, że Filip idzie na dziedziniec, od razu się domyślił, dokąd go

niesie. Wszedł do stołówki i stanął przy oknie, skąd miał widok na okno

kuchenne w mieszkaniu Karoliny. Było oświetlone, a firanki na tyle

przejrzyste, że widział, jak ona i Filip... tańczą w korytarzu, przesuwając

się do pokoju.

Stał i patrzył wzrokiem przegranego.

* * *

Tańczyli dalej.

- Błagam, Filipie... Przestań...

(...) A tu noga ugrzęzła

Drzazga w dziurze uwięzła

Bo ma dziurę w podeszwie

Twój pretendent na męża.

Ale szarpnę się, wyrwę.

Z jakąś gracją diabelską

Czardaszowo-węgierską

Czarcie kręgi zataczam

Tą przeklętą podeszwą

Trzęsę tyłkiem łatanym

I na pysku mam łatę

Sześć kopiejek w kieszeni

I nic więcej poza tem.

- Filip... błagam cię... proszę...

Palce lewej mej dłoni

Dziarsko w bok odrzuconej

Między palce twe wchodzą

I znajdują pierścionek

Zaciskają się kleszcze

Choć krzyknęłaś, to jeszcze!

Niech cię boli, ty podła

To kółeczko złowieszcze.

Ja ci inny dam pierścień

Ja ci moim nieszczęściem

Śliczną szyjkę owinę

Jeszcze przed tym zamęściem.

Mściwą pętlę zacisnę

Tę łabędzią, tę wonną

Będziesz tańczyć na stryczku...

- Filipku... Wiarołomna...

- Filipku... Madonno...

- Filipku... - Poczuła wilgoć pod powiekami. Zastygli.

- Karolinko... to sen...

- Nie... Jawa...

- Sen, Karolinko...

- Jawa, Filipku...

- Karolino, ja cię kocham... Wiesz o tym...

Widziała jak przez mgłę, że zbliża swoją twarz do jej ust.

* * *

Cały świat miał u swoich stóp. Doświadczał uniesień, jakich dotąd

nie zaznał, całując się z dziewczynami. Oszołomienie - on i Karolina,

istota, która wydawała mu się boginią, kimś absolutnie nieosiągalnym.

Drżąc obejmował ją delikatnie, jakby się bał zrobić jej krzywdę.

Karolina - namiętna, gorąca i czuła - muskała go palcami prawej dłoni po

szyi, policzku, co sprawiało mu dodatkową przyjemność. Stracił poczucie

czasu.

Zaczął ją obcałowywać.

- Filipku... to... to była jedynie chwila słabości...

- Nie... wiesz, że nie...

- To się nie może powtórzyć...

- To będzie trwać wieczność...

- Chwila słabości - szepnęła płaczliwie. - Uległam chwili opętania...

Nie powinnam była...

- Już się stało. Nie wymażemy tego z pamięci. Uczyniłaś mnie

najszczęśliwszym z ludzi...

- Filipie... ja... ja cię nie kocham...

- Kochasz. - Odnalazł jej usta i ponownie w nich się zatopił, na

długo.

* * *

Sylwia poszła do stołówki po chleb. Czego jak czego, ale chleba nie

brakowało, zawsze stał w koszu obok kuchni i można było brać do woli.

Gdy weszła do środka, chciała zapalić światło, ale spostrzegła postać przy

oknie. Od razu poznała Sławka. Podeszła do niego; on nawet się nie

poruszył. Też podążyła za jego spojrzeniem. Oglądali ten sam widok.

- Przykro ci? - zapytała cicho.

- Chyba tak. A tobie?

- Też. Jesteśmy jak nieszczęśliwi spiskowcy.

* * *

- Musisz już iść - szepnęła Karolina ujmując twarz Filipa w obie

dłonie.

- Nie muszę.

- Musisz.

- Nie chcesz, żebym poszedł.

- Chcę. To tylko chwila słabości.

- Nawet chwila słabości nie bierze się z niczego. Właśnie chwile

słabości zmieniają świat.

- Proszę cię, idź już. - Oderwała się od niego i usiadła. - Przebacz mi

i nie przychodź do mnie więcej, Filipie. Nie powinnam była, nie

powinnam...

Stanął przy niej, przykucnął.

- Czujesz się, jakbyś zgrzeszyła... Ja też. Ale to nie oznacza, że

kuszący urok grzechu był sprawcą, iż moje serce zaczęło się rwać do

ciebie. I będzie się rwało, choćbyś uciekła na koniec świata. Przed czyimś

spojrzeniem można się dobrze ukryć, nie przed sercem jednak. Jakkolwiek

się potoczą nasze losy, Karolino, nigdy cię nie zapomnę. Pamiętasz,

powiedziałem ci, że miałem w życiu kilka dziewczyn. Ale ty jesteś moją

pierwszą prawdziwą miłością. Wiem, co mówię, Karolinko, nie zwykłem

rzucać słów na wiatr - dodał i wyszedł. Był jak pijany, nie mógł ochłonąć.

W holu na parterze zobaczył Lucynę; rozmawiała z dyżurną.

Spojrzała w jego stronę, dostrzegł w jej oczach chłód i zdziwienie. Pobiegł

do internatu, do sypialni, i rzucił się na łóżko. Pijany szczęściem.

* * *

Karolina ciągle siedziała w fotelu. Twarz miała mokrą od łez. Starała

się powstrzymać bezgłośne łkanie.

- Ja też cię kocham - szepnęła. - Dlaczego właśnie ciebie... Od dawna

nie płakała z powodu mężczyzny. Tyle że wtedy były to inne łzy, łzy

goryczy. Boleśnie się zawiodła na przyjacielu, gdy odkryła, że jest

oszukiwana. Zerwała z nim. To stanowiło jedną z przyczyn, że

postanowiła zmienić miejsce zamieszkania. I trafiła do tego miasta.

Ale i te łzy, właśnie spływające po jej policzkach, nie mieniły się

blaskiem czystej radości, pobłyskiwały jakby smutkiem i żalem. Była

realistką. Trzeźwo oceniała wszelkie życiowe sytuacje, w jakie los ją

pakował. Przede wszystkim różnica wieku między nią a Filipem, na jej

niekorzyść. Żadna to przeszkoda dla wspaniałego, płomiennego romansu,

natomiast zasadnicza, gdy idzie o małżeństwo. Musiała brać pod uwagę,

że prędzej czy później Filip by od niej odszedł. I znowu łzy. A poza tym

obawiała się skandalu, jaki mógłby wybuchnąć, gdyby ich romans przestał

być tajemnicą.

Popłakiwała teraz, by nie płakać potem.

* * *

Lucyna nie miała najmniejszych wątpliwości, gdzie Filip spędził

ostatnie trzy kwadranse. U... tej Szatyńskiej. Przypadkiem zauważyła go,

jak chyłkiem zmierzał do skrzydła gmachu. Wyłącznie od... tej Szatyńskiej

mógł wracać z oczyma błyszczącymi niczym gwiazdy na niebie, skoro

Wroński od dawna przesiaduje w pokoju nauczycielskim i gra w szachy z

Hubertem.

* * *

Filip miał kłopoty z zaśnięciem, właściwie nawet nie chciał zasnąć.

Tysiące razy odtwarzał w pamięci chwile spędzone z Karoliną. Przeżywał

je, za każdym razem intensywniej, jakby usilnie starał się nadać wizji

cielesną powłokę. Momentami wydawało mu się, że czuje dotyk jej ust i

zapach skóry.

Dopiero teraz tak naprawdę uświadamiał sobie, co się wydarzyło

między nim a Karoliną.

Świat wirował mu w oczach. Uważał się za księcia z bajki, który na

białym rumaku wjechał na szczyt szklanej góry i zdobył serce ślicznej

księżniczki.

Minęła druga w nocy, a on nie spał, mimo że zewsząd rozlegało się

pochrapywanie.

* * *

Jeszcze ktoś nie mógł zasnąć w tej sypialni, choć próbował. Coraz

przewracał się z boku na bok, dwukrotnie wyszedł na papierosa, a przed

oczyma stale to samo - Filip i Karolina podczas tańca i pocałunku. Tam co

chwila sięgał pamięcią.

„Jak on ją omotał? - zastanawiał się Sławek. - Jakich słów użył?”

Wiele by dał za stosowną receptę. Jego, Sławka, Karolina traktowała niby

hochsztaplera, natomiast do Filipa miała inny stosunek. Ciężko przetrawiał

doznaną porażkę. Gorycz wypitego wiadra piołunu wydawałaby mu się

przy niej słodka jak miód.

Zdawał sobie sprawę, że Filip nie śpi, bo rozmyśla o niej. Z całego

serca zazdrościł przyjacielowi Karoliny. Takie uczucie żywił wobec niego

po raz pierwszy.

ROZDZIAŁ XXII

Kilka dni później na lekcji geografii Filip został wywołany do

odpowiedzi. Trochę się zdziwił, ponieważ miał dwie noty pozytywne,

liche bo liche, ale zawsze. Już po pierwszym pytaniu zorientował się, że

Burczyński żąda od niego wręcz encyklopedycznej wiedzy. Drugie

pytanie, trzecie...

- Siadaj, niedostatecznie! - Głos dyrektora zabrzmiał szybko, sucho,

a ręka kreśląca ocenę w dzienniku zachowywała się niczym primabalerina,

którą właśnie wygwizdano - nerwowa, dobrze wiedząca, że zawaliła scenę.

Filip wrócił na miejsce.

- Rozumiesz coś z tego? - mruknął do Sławka.

- Uwziął się. Nawet po twoim wyskoku do knajpy tak cię nie

maglował.

- Czuję tu czyjąś życzliwą rękę - powiedział i spojrzał na Lucynę.

* * *

Gdy Karolina wracała po lekcjach do domu, podszedł do niej

Burczyński. Wyraz jego twarzy przywiódł jej na myśl myśliwego, który

skrada się do tygrysicy.

- Czy ma pani jakieś problemy ze Strzelcem? - zagadnął.

- Nie. Polski to ostatni przedmiot, z którym ten chłopak mógłby mieć

problemy.

- Zapewne.

- Czyżby z geografią kłopoty? - zapytała, starając się zachować

spokój.

- Wyraźnie obniżył loty. Niedawno widziałem go wracającego od

pani... wieczorem...

- Istotnie wpadł - do mnie w związku z moją sztuką, którą

przygotowują w teatrze.

- Pani sztuką? - zdziwił się Weszli do klatki schodowej, przystanek.

- Tak. W styczniu będzie premiera. Zapraszam.

- Uhm... Sądzę jednak, że pani nie jest wobec mnie szczera do

końca...

Karolina wzmogła czujność. Poprawiła torebkę na ramieniu i

złączyła ręce na piersiach.

- Może pan jaśniej?

- Otóż wydaje mi się - podjął ostrożnie - że pani stosunek do Strzelca

jest, rzekłbym, bardzo osobisty.

- Doprawdy.

- Nie mówiłem pani tego wcześniej, ale jego praca, którą mi pani

dała, została zmieniona... Coś innego czytałem u pani w domu. Gdy

przeglądałem...

- Ach, o to chodzi... - przerwała mu spokojnie. - Niby z jakiej racji

miałam panu mówić, że ten chłopak wygłupił się w swojej pracy i że

powiedziawszy mu parę słów do rozumu, kazałam mu ją napisać na nowo.

Czemu miałam panu to mówić?

Burczyński sprawiał wrażenie zdezorientowanego; odchrząknął i

przestąpił z nogi na nogę.

- Czy jeszcze ma pan jakieś zarzuty wobec mnie?

- Nie, nie, ależ... - zmieszał się.

- Wobec tego do widzenia - rzekła i zniknęła w mieszkaniu. Oparła

się o ścianę i zamknęła oczy.

* * *

Po obiedzie Filip wziął maszynopis sztuki Karoliny i poszedł do lasu,

aby w spokoju doszlifować tekst. Pogoda była wspaniała, ciepło i

bezwietrznie. Lubił spacery, kiedy mógł połączyć przyjemne z

pożytecznym.

Po godzinnej wędrówce zboczył na dróżkę nad jeziorem i skierował

się w drogę powrotną. Gdy minął gęstwinę krzewów głogu, spostrzegł

Karolinę. Ręce trzymała w kieszeniach płaszcza i stała, wpatrując się w

ciemną stronę lasu po drugiej stronie jeziora. Cicho zaczął się do niej

skradać.

- Czekasz na Godota? Zaskoczona odwróciła się.

- I tak by nie przyszedł. - Tyle tylko zdołała wyszeptać, bo Filip

położył palec na jej ustach.

- Nic nie mów. Nieraz milczenie jest piękniejsze od

najwspanialszych słów. Czy kiedyś przestanę cię cytować?

Karolina cofnęła się o krok, rozejrzała i zwiesiła głowę.

- Filip, zostaw mnie w spokoju, proszę cię...

- Żądasz rzeczy niemożliwej.

- Przykro mi, jednak musisz sobie z tym poradzić.

- I to ty mówisz?... Jakbym słyszał Anetę Raskoff. Tyle że jej nie

byłoby przykro, odczuwałaby wściekłą przyjemność. Cóż jednak za

różnica, skoro uprzejmością również można niszczyć.

- Ja ciebie nie niszczę... Przemyślałam parę spraw... Nie chcę się z

tobą wiązać...

- Boisz się...

- Dobrze, boję się.

Zbliżył się do niej, delikatnie ujął jej podbródek.

- Dla mnie jest za późno na odwrót, o całe wieki za późno.

Rozumiesz, co mówię, Karolino?

- Słyszałam od dyrektora, że obniżyłeś loty.

- On się na mnie uwziął.

- Byłeś nieostrożny, przychodząc wtedy do mnie.

- Zatem mamy powód...

- Nie jedyny. To była chwila słabości.

- I teraz także? - zadrwił, a poważnie rzekł: - Karolino, jesteś moją

najwspanialszą miłością. Wątpię, czy kiedyś spotka mnie coś równie

pięknego, los nie bywa tak łaskawy, zazwyczaj raz się uśmiecha - dodał i

ruszył w kierunku szkoły. Po kilkudziesięciu krokach zawrócił i biegiem

dopadł do Karoliny.

Na jej twarzy ujrzał smutek. Nie broniła się, gdy zaczął ją całować.

Potem oddawała mu pocałunki.

- Karolinko, kocham cię do szaleństwa...

- Ja też cię pokochałam, Filipku. Kocham cię...

W tym momencie doznał uczucia, że ziemia się pod nim zapada.

- Tylko boję się tej miłości - podjęła z wahaniem. - Po raz pierwszy

boję się miłości.

Rzuciwszy okiem na wszystkie strony, przytulił ją mocno.

- Pewnie cię rozumiem - powiedział. - Troszeczkę. Ja się nie boję.

Karolinko, przy tobie sam wiatr dostałby skrzydeł i dopiero pokazał, co

rzeczywiście potrafi.

- Miły jesteś.

- Ubóstwiam cię. - Pocałował ją w nos i spojrzał na zegarek.

- Mam jeszcze trochę czasu, chodźmy w tamtym kierunku.

* * *

Dwadzieścia metrów od nich, ukryta wśród drzew na wzniesieniu,

stała Sylwia. Trafiła tu przypadkowo - szukała odprężenia, a to, czego była

świadkiem, wprawiło ją w bezprzykładne przygnębienie. Filip i Karolina

ponownie w namiętnym pocałunku.

- Ona go po prostu kocha - szepnęła.

Kiedy zobaczyła, że idą dalej, zawróciła do szkoły.

* * *

- Możesz mi zdradzić, dlaczego zjawiłaś się w tej miejscowości? -

zapytał Filip.

- Interesuje cię ta sprawa?

- Chciałbym wiedzieć o tobie jak najwięcej. Karolina spoważniała.

- Widzisz, to w jakimś stopniu ucieczka przed przeszłością. Po

pierwsze, pechowo ulokowałam swoje uczucia...

- Ty, pechowo?! Z taką inteligencją i urodą?

- Inteligencją i urodą... - westchnęła. - Dzięki. Gdzie jest napisane, że

inteligencja i uroda to podwójnie gwarantowany bilet do tego, co

pojmujemy jako szczęście w życiu? Nierzadko się okazuje, że

gapowiczom lepiej się powodzi. Druga sprawa, gdy idzie o moją ucieczkę,

związana jest z Kochankiem diablicy. Powieść ta jest oparta na faktach.

Kiedy mama mi opowiedziała o swojej przyjaciółce, doszłam do wniosku,

że bardziej frapującego tematu na debiut nie znajdę. I napisałam. Mama

przeczytała maszynopis i zachwyciła się tekstem, a jednocześnie zaczęła

odczuwać wyrzuty sumienia, obawiając się reakcji przyjaciółki, akurat

namiętnej czytelniczki. Żałowała, że zapoznała mnie z tą historią.

Próbowała mnie nakłonić, bym odstąpiła od publikacji. Nie zgodziłam się.

Zbyt wiele serca włożyłam w tę pracę. No i stało się. Między mamą a mną

nastąpił rozdźwięk, ojciec również mi pokazał swoje drugie oblicze.

Wówczas wpadło mi do głowy, aby zapoznać z tekstem przyjaciółkę

mamy. Dwa dni czekałam na odpowiedź. „Karolino, to znakomite,

wspaniałe - usłyszałam. - Sama to wymyśliłaś!?” Zaskoczyła mnie tymi

słowami. Potwierdziłam. „Obawiam się, że twoja mama nie będzie

zadowolona, gdy to przeczyta” - dodała żartem. Zapytałam, dlaczego.

Odrzekła, że opisałam młodzieńczą historię... mojej mamy. Wyszłam od

niej zdruzgotana. Z publikacji nie zrezygnowałam, ale postanowiłam się

wyprowadzić od rodziców. I dlatego tu jestem - dodała i umilkła.

- Przepraszam, nie miałem pojęcia, że moje pytanie obudzi w tobie

tak przykre wspomnienia. Nie chciałem...

- Wiem. - Spojrzała na zegarek. - Wracaj do internatu, bo się

spóźnisz.

- Chcesz zobaczyć, jak potrafię fruwać?

- Chcę.

ROZDZIAŁ XXIII

W niedzielę, 3 listopada, Sylwia obchodziła imieniny. Skromną

uroczystość urządziła w kawiarni. Dlatego tam, że miała więcej gości

aniżeli Kamila na swoich urodzinach.

Zabawiano się w najlepsze, kiedy pojawiła się Karolina, pełniąca

dyżur. Szybko się zorientowała, co tu się święci, więc podeszła do

solenizantki i złożyła jej życzenia.

Sylwia podziękowała i poprosiła ją, żeby się przysiadła.

- Płacę za siebie - zaznaczyła Karolina i zamówiła kawę i dwa

ciastka. - Mogę sobie pozwolić na słodycze.

- Oczywiście, pani profesor - odezwała się Lucyna. - Pani profesor

mogłaby sobie pozwolić nawet na codzienne jedzenie kilku ciastek, taką

pani profesor ma figurę.

- Nie mów - uśmiechnęła się Karolina i natychmiast zagadnęła

Sylwię i Ewę o najnowszy numer miesięcznika, co wyglądało, jakby

zignorowała Lucynę.

Parę minut później do kawiarni weszli Sławek i Filip. Sylwia

zerknęła na Karolinę, której spojrzenie pobiegło w stronę drzwi.

„Naturalnie, prawie go nie znasz” - pomyślała, gdy Karolina, ujrzawszy

Filipa, spokojnie odwróciła od niego oczy.

Jak się Sylwia spodziewała, Filip usiadł tak, aby mieć Karolinę z

boku. Nie uszło także jej uwagi, że podczas rozmowy nie zamienili z sobą

słowa i nie spoglądali na siebie. Kiedy Karolina wyszła, atmosfera stała się

swobodniejsza.

- Wybieracie się na bibę do Magdy? - Teresa zwróciła się do Filipa i

Sławka. Potaknęli.

* * *

„To nieprawdopodobne, to się nie mieści w głowie, to nieludzkie” -

wściekała się Lucyna, która opuściła trwającą imprezę imieninową,

wymawiając się pilnym zajęciem. Tak naprawdę bowiem, nie mogła już

znieść przyjaznych spojrzeń i uśmiechów Sylwii, Moniki i Teresy. Długi

okres upłynął od tamtej sprawy z Pruszyńską, a one ciągle nic - no się nie

mszczą! Gdzie te wściekłe pogróżki? Nie mogła tego pojąć. „Chcą mnie

nerwowo wykończyć” - złościła się idąc do salonki.

W holu opodal stołówki ujrzała... tę Szatyńską - siedziała na ławce i

czytała książkę. Lucyna uniosła podbródek i ostentacyjnie wzruszyła

ramionami, akcentując swój stosunek do... tej Szatyńskiej. Zaledwie przed

godziną... ta Szatyńska zignorowała ją! I za co! Za komplement. Bo

przecież nie mogła zwietrzyć w nim zawiści.

Wreszcie trapiła się czymś innym, dotyczącym... tej Szatyńskiej i

Filipa. Ciekawiło ją, czy dyrektor już rozmawiał z kochliwą polonistką, bo

że do Filipa się dobrał, oglądała na własne oczy. Wprawdzie zdawała

sobie sprawę, że z... tą Szatyńską Burczyński może mieć trudną

przeprawę, no bo baba jest inteligentna, do tego niestety śliczna i zgrabna,

lecz liczyła, że dyrektor jednak znajdzie na nią sposób i... ta Szatyńska

zostanie zwolniona.

* * *

Karolina zaniknęła książkę i utkwiła wzrok w jednym z obrazów

wiszących w galerii. Przedstawiał sielankowy widok w pastelowych

kolorach. Wpatrywała się w niego, a kiedy w jej wyobraźni pojawiła się

postać Filipa, wstała i poszła na parter.

Na schodach natknęła się na grupkę dziewczyn wracających z

kawiarni. Gdy spotkała się ze wzrokiem Sylwii, ponownie naszło ją

pytanie, o co Sylwii chodzi. Zapomniała o niej, gdy weszła do pokoju

nauczycielskiego i usiadła do pracy nad powieścią. Do dziesiątej

wieczorem wystukała półtora tysiąca słów.

Obchód pomieszczeń żeńskich przebiegł jak zwykle sprawnie.

Kierując się do internatu męskiego, poczuła się nieswojo. Zobaczyła Filipa

w drzwiach; stał niczym posąg. Zatrzymała się na półpiętrze.

- Wszystko w porządku? - zapytała.

- Tak - odparł cicho.

- Zatem dobrej nocy.

Nie odpowiedział. Widząc jego chłonące ją spojrzenie, spróbowała

się uśmiechnąć. Ruszyła na dół.

- Dobrej nocy - usłyszała.

W skrzynce na drzwiach mieszkania dostrzegła coś białego. Zdziwiła

się, bo była pewna, że po południu nic się w niej nie znajdowało.

Otworzyła ją i wyjęła kopertę bez znaczka i datownika. Zaintrygowana

wpatrzyła się w swoje imię i nazwisko napisane trochę koślawymi

wersalikami, po czym zajrzała do koperty.

- Jezu... - szepnęła blednąc.

* * *

Sławek stał przed lustrem i mściwie szorował zęby. Słyszał krótką

rozmowę Filipa z Karoliną. „Są ostrożni” - pomyślał przygnębiony. Gdy

wrócił na korytarz i podszedł do szafy, zastał przyjaciela przy oknie.

- Fil, ulżyj sobie i podziel się ze mną.

- Ulżyj? - Filip się nie odwrócił.

- Co cię gryzie?

- Nic specjalnego.

Sławek chciał zagadnąć go o Karolinę, chociaż nie miał pojęcia, co

miałoby mu to dać. Zapytał z innej beczki:

- Kto nas obrobił?

- Tu cię boli.

- Też...

- Też?... Nie rozumiem.

- To znaczy... tak - zmieszał się Sławek. - Gdyby ciebie samego

obrobiono, a ty byś milczał - w porządku! Ale mnie również obrobiono. W

końcu chciałbym wiedzieć, kto to taki. Nie masz do mnie zaufania?

- To nie tak.

- Nie chrzań, dobra?

- Sławek, znam cię dobrze. Gdybym ci zdradził nazwisko Iksa,

mógłbyś przy jakiejś okazji nie wytrzymać i wygarnąć mu to. Jesteś

impulsywny...

- Psycholog się znalazł! Jestem impulsywny!.. A ty jaki jesteś, hę,

ty... Powiem ci: cicha woda!

Filip odwrócił się. Przez chwilę patrzyli na siebie wrogo.

- O co ci chodzi?

Sławek zaczął wkładać piżamę. Milczał.

- Wyduś - ponaglił go Filip.

- Uogólnienie.

- Widzisz, jesteś tak samo szczery jak ja.

- Wróćmy do tematu... Mam prawo znać nazwisko złodzieja.

Zachowam je dla siebie, masz moje słowo.

Filip usiadł na posadzce.

- Dobrze, więc słuchaj - powiedział po minucie. - Najpierw

okradziono nas, następnie „ósemkę”, z kolei kawiarnię, wreszcie małego

Bodzia.

- Zgadza się.

- Po pierwszej kradzieży można było podejrzewać dosłownie

wszystkich.

- Nawet mnie - przyciął Sławek z sarkazmem.

- I mnie...

- Ja ciebie nie podejrzewałem.

- Nie jestem tak do końca przekonany, czy całkowita ufność nawet

wobec przyjaciela jest czymś chwalebnym.

- Dobra, przestańmy z tą szczerością. Używana w nadmiarze bardziej

szkodzi, niż pomaga.

- Tak więc kiedy nastąpiła druga kradzież, zacząłem się poważniej

zastanawiać. Dlaczego akurat my i dziewczyny z „ósemki”. Przypadek?

- To nie był przypadek?

- Nie. Wówczas jeszcze tego nie wiedziałem. Próbowałem znaleźć

jakiś punkt zaczepienia, coś na kształt wspólnego mianownika łączącego

poszkodowanych. Jedna rzecz narzucała się od razu, że wszyscy okradzeni

są czwartoklasistami.

- Ale nie z jednej klasy.

- Nie z jednej. Na urodzinach Kamili rzuciłem mimo woli uwagę, że

złodziej uwziął się na czwartoklasistów, co Monika skwitowała słowami:

„O, Fil na tropie”. Wtedy zaświtała mi w głowie pewna myśl, mgliście,

myśl dotycząca wspólnego mianownika. Im dłużej potem medytowałem,

zaczęła mi się ona coraz bardziej krystalizować...

- Czyli już się domyślałeś, kto jest złodziejem?

- Tak. Złodziejką.

- Dziewczyna?! - wydukał Sławek.

- Dziewczyna.

- Chryste!

- Chryste?... Uważasz, że kobiety są wyłącznie aniołami?

- Masz rację. Bywają też diablicami. Nieraz przekonujemy się o tym

zbyt późno.

Filip opuścił wzrok. A Sławek czujnie go obserwował.

- Zatem domyślałem się, kto jest złodziejką - podjął Filip. - Było to

jedynie przypuszczenie. Później wpadłem na pomysł, aby ją sprowokować

do dalszego działania.

- Czemu?

- Żeby potwierdzić lub odrzucić hipotezę. Porozmawiałem z

Gapkiem, nie wyjawiając mu jej nazwiska. Chodziło mi o to, żeby

rozpuścił pogłoskę, że ja się domyślam, kto jest złodziejem. Czekałem

więc reakcji bodaj... dziewięć dni.

- Kawiarnia.

- Tak. Zaraz, ja tu gadu-gadu, a ty już wiesz, o kim mowa.

- Wiem.

- No?

- Dorota. Filip uniósł brwi.

* * *

Zapewne nie od Galla Anonima, znakomitego naszego kronikarza,

biorą początek listy, w których autor zamiast podpisu zostawia puste

miejsca bądź nabazgrze słówko „życzliwy” czy podobne, co na jedno

wychodzi. Tego rodzaju uprzejme donosicielstwo jest znane od początku

piśmiennictwa.

Karolina po raz piąty albo szósty przebiegała wzrokiem treść

anonimu, napisanego niezgrabnymi wersalikami.

FILIP TO DRAŃ. NIE WARTO MU UFAĆ. CHWALI SIĘ, ŻE

JEST PANI JEGO KOCHANKĄ! ON OSZUKUJE I ZWODZI. TAKI

JUŻ JEST. NAJLEPIEJ KOPNĄĆ GO, ZAPOMNIEĆ O NIM. NIE

WARTO MU UFAĆ. SZKODA ZDROWIA.

I zalewała ją fala strachu, a także wściekłość ją ogarniała na samą

siebie. Nie próbowała dociekać, kto jest autorem anonimu, gdyż jakie to

miało znaczenie. Wiedziała jedno - jej intymny światek rozsypał się

niczym domek z kart, a na jego gruzy padł złowieszczy cień, którego się

bała.

* * *

- Mówiąc krótko - wyjaśnił Sławek - Dorota kradła, aby pokryć

manko. Przecież ona wiecznie opycha się słodyczami.

- Pewnie. A do kawiarni chodzi po to, żeby się pomodlić. Pudło,

stary. - Filip z dezaprobatą pokręcił głową.

- No to nie wiem.

- Pogłówkuj.

- Dlaczego złodziejka obrobiła Dorotę?

- Dlatego, że koniecznie musiał to być ktoś z młodszej klasy.

Liczyła, że tym sposobem wprowadzi mnie w błąd, rozwali moją

koncepcję. Domyślała się bowiem, że muszę znać motywy, które nią

kierują. Ponieważ po drugiej kradzieży wszyscy zaczęli się bardziej

pilnować, całą swoją nadzieję skupiła na kawiarni, prowadzonej przez

trzecioklasistkę. Lecz o jednej rzeczy zapomniała lub nie wzięła jej pod

uwagę, mianowicie, że również Dorota należy do nas, osób pod kreską,

czyli wspólnym mianownikiem. Ale nie ta zbieżność mnie utwierdziła w

trafności moich przypuszczeń. Po prostu wystarczył mi fakt, że trzecie

uderzenie wycelowała w kogoś młodszego. W rozmowie z Dorotą

powiedziałem, że jestem na właściwym tropie i że wszystkie kradzieże

łączy określona prawidłowość. Byłem przekonany, że moje słowa dotrą do

złodziejki.

- Ten wspólny mianownik... Cóż to za stwór?

- Jeszcze nie wiesz? Sławek wykrzywił twarz.

- Ja, ty - wyliczał - Kama, Syla, Monika, Teresa, Dorota. Hm, co nas

łączy?

- Coś na kształt hybrydy - odrzekł Filip zagadkowo i ciągnął: - Z

kolei nazajutrz w rozmowie z Gapkiem powiedziałem, że nastąpi jeszcze

jedna kradzież...

- Przewidziałeś, że Bodziu zostanie obrobiony?!

- Nie że akurat on. Po prostu tym razem chodziło o kogoś z

najmłodszych klas, aby ponowić próbę wyprowadzenia mnie w pole. Co

się nie udało. I ona, i ja rozumowaliśmy na jedną nutę, a więc jej atuty

były zarazem słabością.

- Hybryda... Czyli takie skrzyżowanie świni i osła?

- Cośkolwiek właściwsza byłaby krzyżówka myszy z kotem.

- Myszy z kotem...

- Rusz mózgownicą, a ja pójdę się umyć. Teraz powinieneś trafić,

tarczę masz wielką jak stodoła.

* * *

Karolina siedziała przy biurku i tępo wpatrywała się w anonim.

Zaczęła się zastanawiać nad jego autorem. Analizując treść tych kilku

linijek, doszła do wniosku, że ma do czynienia z osobą zawistno-życzliwą,

która - co uznała za szalenie istotne - nie posunęła się do gróźb czy

szantażu. To wskazywałoby, że jakkolwiek autor jest - dziewczyną czy

chłopakiem, niewątpliwie kimś bliskim Filipowi - nie ma zamiaru

nadawać tej sprawie rozgłosu, przynajmniej na razie. Tym spostrzeżeniem

trochę się uspokoiła.

Z drugiej jednak strony nie bardzo chciało się jej wierzyć, żeby Filip

posunął się do takiej podłości, jak chwalenie się związkiem z nią. Była

przekonana, że poznała jego charakter, Wrażliwość, spojrzenie na życie.

Spotkanie nad jeziorem! Karygodna nieostrożność. Może ktoś ich

zauważył i napisał ów anonim? Zaczęła rozważać ewentualność i w końcu

stwierdziła, że to niemożliwe, bo w takim przypadku anonim inaczej by

został zredagowany, operowałby faktem, a nie w gruncie rzeczy

domysłem. Zatem nie tamto zdarzenie było źródłem informacji autora.

Wpatrując się w list, próbowała się doszukać jakiejś

charakterystycznej cechy pisma - nic z tego. Autor był na tyle sprytny, aby

te same litery wykoślawiać inaczej. Wreszcie zmęczona odsunęła kartkę i

sięgnęła po plik zdjęć z niedawnej szkolnej zabawy. Dotąd nie znalazła

czasu, żeby włożyć je do albumu. Przeglądając zdjęcia, popadła w

melancholię. Naraz zastygła.

- O Boże! - szepnęła przerażona. - Jak mogłam być taka ślepa, jak?! -

Ze złością odrzuciła fotografie.

* * *

- I co? - zapytał Filip wracając z umywalni. Sławek rozłożył ręce.

- Tarczę masz naprawdę wielką jak stodoła - rzekł Filip.

- Możliwe, ale stoję ze dwa kilometry od niej i jestem krótkowidzem.

No dobra, strzelam - Mariola.

- Uzasadnij. - Głos Filipa zabrzmiał rzeczowo.

- Czyżbym trafił?

- Tak.

- A to łotrzyca! Co tu uzasadniać? Kradła, bo kradła! Ostatnio

zaczęła się lepiej ubierać, zauważyłeś?

- Zgadza się.

- Trafiłem?

- Oczywiście...

* * *

Upłynęło kilkanaście chwil, a zdążyła prześwietlić kilka tygodni,

ostatnich kilka tygodni swojego życia, z których wyłuskiwała istotniejsze

momenty. „Jak mogłam być taka naiwna?” - powtarzała w duszy,

spozierając na leżące zdjęcia.

Niczym wytrwali badacze nieodgadnionego uśmiechu Mony Lisy,

tak i Karolina tylekroć usiłowała rozwikłać tajemnicę zagadkowych

spojrzeń Sylwii na nią, co nastąpiło dopiero teraz.

Sylwia kochała Filipa!

To odkrycie uderzyło Karolinę jak grom z jasnego nieba. Była

pewna, że się nie myli. Sylwia kocha Filipa, a ona, Karolina, stanęła jej na

drodze. W okamgnieniu ujrzała siebie jako intruza, który przypadkowo się

znalazł na czyimś podwórku i wprowadził zamęt. Rozumiała to aż za

dobrze.

- Sylwia napisała ten anonim - szepnęła biorąc go do ręki. Nagle

przed oczyma ujrzała kolejne obrazy. Szkolna zabawa. Rozbity wazon.

Pochlipująca w pokoju Sylwia. Rozmowa.

„Rany boskie - miotała się na duszy. - Próbowałam ją pocieszać, a

ona ciskała we mnie piorunami, abym się odczepiła od Filipa. Jak

okropnie musiała się czuć, wysłuchując moich rad”. Momentalnie

wezbrała w niej fala winy, żalu i Bóg wie czego.

* * *

- Oczywiście - powtórzył Filip. - Trafiłeś, ale w stodołę w sąsiednim

gospodarstwie.

Sławek wydął policzki.

- Widać mam jeszcze porządnego zeza - mruknął. - Skoro nie

Mariola, to kto, do diabła? Przestań się ze mną bawić w kotka i myszkę.

Gadaj wreszcie po ludzku. Jedno głupie imię, a ty robisz z tego epopeję

narodową.

- Mimo wszystko ona zasługuje na swego rodzaju podziw.

- Podziwiasz złodziejkę?!

- W pewnym sensie.

- Ona nas okradła, a on ją podziwia! - Sławek stłumił okrzyk. - Do

ciebie nie aktorstwo, tylko kapłaństwo się uśmiecha. Jeszcze możesz

zamienić garnitur na sukienkę.

- Aktor i ksiądz marzą podobnie: żeby ludzie wierzyli w to, co im

wmawiają.

- Dobra, wyduś wreszcie. Wnerwiasz mnie! Powiedział mu.

- Kpisz?! - warknął Sławek. - Najpierw ględzeniem okradasz mnie ze

snu, a na koniec fundujesz mi brednię.

- Obiecałeś zachować tę informację dla siebie.

- Zamknij się! - zdenerwował się Sławek i poszedł spać.

* * *

Leżała w łóżku, oczy miała otwarte, bezwiednie wodziła nimi po

szarym suficie i ciemnych konturach umeblowania. Nie mogła zasnąć,

choć bardzo chciała.

„Muszę o nim zapomnieć, wydrapać go z pamięci raz na zawsze,

podobnie jak się usuwa malowidło ze ściany” - rozmyślała o Filipie, jakby

cały problem sprowadzał się do tak śmiesznie prostego zabiegu, a jedyna

trudność polegała na powzięciu decyzji.

„Nie gonić za nim wzrokiem - pouczała się. - Wszelkie rozmowy

ograniczyć do minimum. Tłumić emocje w spojrzeniu i barwie głosu.

Widzieć w nim jednego z wielu, a nie jedynego”.

Jakkolwiek zdawała sobie sprawę, iż owe pouczenia to ambitna

deklaracja intencji, coś, co mocą dorównuje litanii pobożnych życzeń, to

jedynie w czymś takim Sylwia widziała swoją szansę na wyplątanie się z

sideł namiętności.

„A potem choćby potop” - powiedziała sobie w duchu i mocno

zacisnęła dłonie na kołdrze.

* * *

- A po nas choćby potop! - szepnęła Karolina. Siedziała w fotelu i

obojętnie błądziła oczyma po półkach z książkami, próbując się

oszukiwać, że nie swoje życie roztrząsa, a którejś z powieściowych

postaci. Siebie nie można oszukać - kogoś tak.

Okłamała Filipa. Raz go okłamała, podczas spotkania nad jeziorem,

kiedy opowiadając o swojej powieści, dała mu jasno do zrozumienia, że

Aneta Raskoff to jej własna matka.

Jak irracjonalne mogą być ludzkie zachowania. Najpierw wyznała

mu swoją miłość, później poczęstowała go bajeczką o bohaterce swojej

powieści. W tym oszukańczym pomyśle, na który wpadła niespodziewanie

i prawie w ostatniej chwili (żałowała, że po swoim miłosnym wyznaniu),

dostrzegła cień szansy na ostudzenie gorących uczuć Filipa. Ponieważ

znała jego negatywny stosunek do Anety Raskoff, kalkulowała szybko i

prosto, że być może zostaną poruszone struny inteligencji i wrażliwości

tego chłopaka, wskutek czego zacznie on na nią patrzeć poprzez pryzmat

popularnego przysłowia - „Niedaleko pada jabłko od jabłoni”. A dalej, że

ona, Karolina, nie jest kobietą, jaką sobie wymarzył, co koniec końców

sprowadzi go na ziemię, zmusi do poskromienia miłości do niej. Gdyby

mu bowiem wcisnęła inne kłamstwo, że sama jest pierwowzorem

powieściowej Anny, niewątpliwie wziąłby to za żart.

Od tamtej rozmowy nad jeziorem czekała jego reakcji. Jednak teraz,

w obliczu otrzymanego anonimu, rzecz się przedstawiała inaczej, była

wręcz bez znaczenia, nawet jeśli napisała go Sylwia, a może właśnie

dlatego. Tak czy owak, wiedziała już, jak postąpić w tej skomplikowanej

sytuacji.

Podeszła do biurka, aby jeszcze raz rzucić okiem najpierw na list a

potem na zdjęcia, wśród których ponownie to samo, co poprzednio

przykuło jej uwagę. Na pierwszym planie tańczyła ze Sławkiem, w tyle

Sylwia z jakimś trzecioklasistą, obok nich Filip z Ewą. Tym razem nie

Sylwia - patrząca melancholijnie na Filipa - wzbudziła jej zainteresowanie,

tylko Sławek.

„Zawiść - wpadło jej do głowy. - Jeżeli on spłodził ten anonim? Tym

bardziej muszę postąpić tak jak zdecydowałam”.

ROZDZIAŁ XXIV

Trzy dni później Karolina, będąc w mieście, zobaczyła Filipa.

Wchodził do księgarni. Nie zastanawiając się, też tam poszła. W środku

nie było wielu klientów. Stanęła obok niego, wzięła do ręki jakąś książkę i

obojętnie ją przewertowała.

- Skoro już się widzimy, chcę ci coś powiedzieć...

- Tak? - Filip spojrzał na nią.

- Zapomnij o mnie, raz na zawsze - wyrzuciła z siebie cicho i

stanowczo.

- Co się stało? - wykrztusił. - Należy mi się wyjaśnienie, a nie

zwyczajne kopnięcie.

- Masz rację. Otóż... otrzymałam anonim...

- Anonim?!

- W niedzielę. Domyślasz się, że jest w nim mowa o nas.

- A dokładnie?

- Mniejsza o szczegóły.

- Wpadłaś w panikę...

- Nie zaliczam się do odważnych kobiet.

- Co nie świadczy źle o kobiecie.

- Tak czy inaczej - postanowiłam. - Zapomnij o mnie.

- Jesteś brutalna.

- Przykro mi. Zresztą, to nie miałoby sensu. - Odłożyła książkę i

wyszła. Czuła się kompletnie rozstrojona; jakby zamknęła pewien etap w

swoim życiu.

* * *

Sprawa złodziejki nie dawała Sławkowi spokoju. W poniedziałek

wieczorem zaczął wierzyć, że Filip wymienił właściwą osobę, ale nie

zwrócił się do niego z prośbą o dalsze wyjaśnienia. Sam chciał dojść do

przyczyn, które pchnęły tę dziewczynę na przestępczą ścieżkę. „Każda

inna, ale nie ona” - powtarzał sobie, wreszcie w środę po kolacji

skapitulował.

- Dlaczego właśnie ona? - zapytał. - To się nie trzyma kupy.

- Trzyma się, trzyma.

- Po kiego kradła, skoro forsy miała i ma w bród.

- Widzisz, stary, Kama nie kradła dla forsy czy samej przyjemności,

nie jest też kleptomanką.

- Więc dla sportu, tak?

- Nic podobnego.

- Po prostu w ten swoisty sposób próbowała kupić naszą przyjaźń, a

przynajmniej przyzwoitą tolerancję. Naszą, czyli tych, którzy nie darzyli

jej sympatią za to, że była jaka była. Oczywiście najbardziej chodziło

Kamie o Sylwię, Monikę i Teresę, chciała się wśród nich czuć jak między

równymi. Kto pospieszył nam z forsą po kradzieży, gdy grunt nam się palił

pod nogami?

- Kama.

- I co wtedy sobie o niej pomyślałeś? O niej, którą chętnie byś utopił

w łyżce wody.

- Że... mimo wszystko w porządku z niej kumpela.

- Widzisz. Ze mną było podobnie. Jakbyśmy podświadomie zmienili

swój stosunek do niej. Nasza wola nie miała tu nic do gadania. To

normalna ludzka reakcja. Ktoś ci w czymś pomaga, a ty z konieczności

jesteś mu wdzięczny i inaczej na niego patrzysz. Tak samo było z Sylwią,

Moniką i Teresą oraz Dorotą. Dorota również się z nią nie cackała.

Nieszczęścia potrafią jednoczyć wrogów, a że Kamila także została...

okradziona...

- Nieźle wykombinowała. No tak, wzajemnie się nie lubiliśmy: ona

nas, a my jej. To nas łączyło. Wspólny mianownik.

- W każdym razie atmosfera w „ósemce” się poprawiła. Nawiasem

mówiąc, Kama starannie wybrała moment na obrobienie pokoju - swoje

urodziny. Poczęstowała dziewczyny winem, żeby spały jak susły, co

pozwoliło jej spokojnie działać.

- Do diabła, chyba ją rozumiem - westchnął Sławek. - Pragnęła

naszego szczerego uśmiechu.

- Jeśli się przed nią zdradzisz, zatłukę cię.

- Nie obawiaj się.

- W porządku. Kurtyna opadła, braw nie będzie. Niech żyje przyjaźń.

To jedna z niewielu rzeczy, które są coś warte.

ROZDZIAŁ XXV

Nadeszła sobota. Była dziesiąta wieczorem. Burczyński siedział w

gabinecie i wpatrywał się w kartkę z dziewięcioma nazwiskami. Zachciało

im się imprezy! Dobrze, pozwoli im się wymknąć, zapewne mają

dorobiony klucz do którychś drzwi. Wiedział też, że rozrywkowa

dziewiątka zamierza wyjść o jedenastej, a wrócić o piątej rano. Trochę

żałował, że Wroński akurat wyjechał do rodziny, bo pokazałby mu, jak

sprawują się jego wychowankowie.

Pół godziny później włożył płaszcz, kapelusz i wyszedł z

mieszkania. Na dworze padało. Postawił kołnierz i poszedł ukryć się w

parku; spodziewał się, że tędy będą przechodzić.

Rzeczywiście, wkrótce zobaczył grupę dziewczyn i chłopaków,

wśród których nie mógł dostrzec Strzelca, a wiedział, że i on miał w niej

być. Gdy go minęli, wrócił do domu. Żona siedziała przed telewizorem i

robiła na drutach. Przebrał się w miękkie obuwie, wziął latarkę i przez

gabinet skierował się do szkoły. W sekretariacie przekręcił gałkę w zamku,

nacisnął klamkę i... I nic. Drzwi się nie otworzyły. Zdziwiony natarł na nie

ciałem, bez skutku.

Coś podobnego jeszcze mu się nie przydarzyło. Rozeźlony wrócił do

mieszkania, zmienił obuwie i włożył płaszcz.

- Znowu wychodzisz? - zdumiała się jego żona.

- Zrobili mi kawał - mruknął i wyjaśnił. - Ja im pokażę.

- Dałbyś temu spokój, są młodzi, chcą się rozerwać.

- Nie w mojej szkole.

Poszedł do okna mieszkania woźnego, bo nie miał klucza do drzwi

budynku. Zapukał w szybę. Po chwili rozbłysło światło.

- Kto tam? - rozległ się chrapliwy głos.

- Panie Szczygieł, pan pozwoli...

- Pan derektor? - Woźny z uporem maniaka prześladował drugą

głoskę w słowie „dyrektor”. Stanął przy oknie i przetarł oczy.

- Pan otworzy drzwi główne, bo w sekretariacie są zablokowane.

- Zablokowane, panie derektorze?!

Burczyński wyjaśnił mu i podszedł do drzwi. Szczygieł zniknął w

głębi mieszkania.

- Panie deeeerektoooorzeeee! Nie mogę wyjść!

Dyrektor momentalnie zsiniał i paroma susami dopadł z powrotem

do okna.

- Też zablokowane?!... Pan mi poda klucz.

- W tej chwili, panie derektorze.

Burczyński pospieszył do drzwi głównych i wsadził klucz do

zamka... Próbował wsadzić. Wrócił do okna.

- Panie Szczygieł, psiakrew, tam coś siedzi w zamku!

- Co się dzieje, panie derektorze, co się dzieje...

- Pan mi da klucze od kotłowni i kuchni!

- Natychmiast, panie derektorze.

Pięć minut później Burczyński znalazł się na placu opałowym.

Niestety, drzwi kotłowni i kuchni także były zablokowane od wewnątrz.

Wściekły oświetlił okna sal lekcyjnych na parterze. Były zamknięte, co

gorsza, sięgały od ziemi na tyle wysoko, że bez drabiny ani rusz. Rzucił

snopem światła na punkt przeciwpożarowy, gdzie pod dumnym

zadaszeniem był prosty sprzęt gaśniczy, dobry do gaszenia papierosa, a nie

porządnego ognia. Drabiny w nim nie było.

Wrócił do okna mieszkania woźnego.

- Panie Szczygieł, proszę wyważyć drzwi swojego mieszkania.

- Słucham, panie derektorze?

- Na koszt szkoły.

- Ja tu nie mam żadnego łomu czy młotka.

- No to z... rozpędu.

- Czy pan derektor wie, jak wygląda moje EKG?... No dobrze.

Woźny zniknął w głębi mieszkania, a zdenerwowany Burczyński zaczął

krążyć po trawniku. Dochodziła północ. Usłyszał kilka głuchych łomotów.

Szczygieł wrócił do okna.

- Nie da rady, panie derektorze. Ciężka sprawa. Próbuję właśnie

myśleć, jak by tu zrobić, żeby pan wszedł do środka.

- W gruncie rzeczy nieważne. O piątej wpadną w moje ręce.

- Głowę daję, że to sprawka Filipa.

- Dobranoc, panie Szczygieł.

- Dziękuję...

- Słucham? Za co pan dziękuje?

- No... w takiej sytuacji trudno mówić o dobrej nocy. Burczyński

cierpko się uśmiechnął i wrócił do domu. Nastawił alarm w budziku na

kwadrans po czwartej.

- Wybierasz się na ryby? - zapytała żona. - Potrafisz odróżnić wędkę

od długopisu?

Cierpliwie wyjaśnił żonie swoje zamierzenia.

- Zdrzemnę się w fotelu, nie warto mi się rozbierać - dodał.

- Na twoim miejscu założyłabym płaszcz, zawsze to szybciej znaleźć

się na dworze - dorzuciła żartem. - I tak cię wystawią do wiatru, ani się

obejrzysz.

- Nie daruję im.

- Zrobić ci ziółek?

- Bardzo chętnie.

Po kwadransie Burczyński popijał herbatę i zerkał na budzik.

Wreszcie zasnął.

* * *

Impreza trwała w najlepsze. Sylwia bawiła się doskonale. Muzyka,

niezłe jedzenie i trochę wina sprawiły, że odrzuciła wszelkie swoje

utrapienia, zwłaszcza związane z Filipem. Tym bardziej, że było kilku

chłopaków z liceum poligraficznego.

Właściwie nie miała ochoty tu przyjść, ale kiedy w czwartek

wieczorem dowiedziała się od Moniki, że Filip nie idzie, zmieniła zdanie.

Ciekawiły ją jednak przyczyny jego rezygnacji. Ani Monika, ani Sławek

nie umieli na to odpowiedzieć. „Po prostu nie idę” - tak miało brzmieć całe

wyjaśnienie Filipa.

Zdziwiła się przed samym wyjściem, gdy Filip pomagał jej ulokować

się na drabinie i powiedział: „Przyjemności, Sylwio. Nie żałuj sobie

niczego. Chrzanić wszystkie ideały. Wiesz, czego bym się napił?...

Mandragory. Powodzenia”.

I te słowa momentami ją nachodziły, ale wesoły nastrój łatwo je

rozpraszał, tak że nie dociekała ich głębszej treści, zresztą nie widziałaby

w tym sensu.

* * *

Od paru dni Filip znajdował się w stanie frustracji. Gdziekolwiek

spojrzał, wyłaniała się Karolina. O czymkolwiek myślał, biegł ku

Karolinie. Obłęd.

Nie mógł spać. Pętał się po umywalni i palił papierosy. W jego życiu

wewnętrznym zagościł chaos. Nawet nie było mu żal, że nie poszedł na

prywatkę, która mogłaby być dla niego swoistym antidotum.

Wtem usłyszał miękkie kroki. Dobiegały z klatki schodowej. Po

chwili ujrzał wchodzącą dziewczynę, która na jego widok się

przestraszyła. Była to Kamila.

- Nie jestem duchem - rzekł spokojnie.

- Idę właśnie do ciebie. Fil, wpadka z prywatką. Zastygł.

- Usłyszałam Burczymuchę rozmawiającego z Odkurzaczem.

- Gdzie?!

- Burczymucha stał przy oknie jego mieszkania i wściekał się, że

wszystkie drzwi są zablokowane. O piątej chce się na nich przyczaić.

- Cholera! Ktoś nas zakablował. Kama, powinnaś się zdecydować,

czy jesteś z nami, czy z Lucyną.

- Sądzisz, że ona zakablowała?

- Oczywiście. Mariola chciała iść na imprezę, ale nagle złapała ją

silna biegunka, więc nie mogła. Jestem pewien, że to robota Lucyny,

chciała ją w ten sposób ochronić.

- Lucyna od dłuższego czasu chodzi rozstrojona. Jakby się nie mogła

doczekać zemsty... Tak, jestem z wami.

- Dobra. Dzięki za ostrzeżenie. Wracaj do łóżka. Kamila odwróciła

się, ale nie odeszła.

- Fil... jakoś nie rozmawialiśmy o moich kradzieżach - powiedziała

stojąc plecami do niego. - Ciągle czuję się nieswojo, gdy cię widzę czy

pomyślę o tobie.

Filip podszedł do niej i ujął ją za ramię.

- Było, minęło. Nikt nie jest bez wad.

- Wiem, że głupio postępowałam tym demonstracyjnym szastaniem

forsą, ciuchami... ale jakbym sobie tego nie uświadamiała. Musiało to was

drażnić. Kradzieże były ostatecznością, bo nie wiedziałam, jak zdobyć

waszą przyjaźń, o której tyle w naszej gazecie. One nie mają pojęcia o

tym, co piszą, a piszą, że to jedyna rzecz, która się liczy w życiu, bo jest

bezinteresowna.

Filip zawstydził się, ale wskutek ciemności nie było widać rumieńca

na jego twarzy.

- Zapomnijmy o całej sprawie.

- Dziękuję, że w taki sposób ją załatwiłeś. Bardzo cię lubię. -

Pocałowała go w policzek, na krótko przytuliła się do niego i znikła.

Filip spojrzał na zegarek. Na razie ważniejsze było wyciągnięcie

przyjaciół z kłopotu, niż rozwodzenie się nad słowami Kamili.

Punktualnie o trzeciej wszedł do jednej z sal w skrzydle północnym.

Na ławkach leżała drabina. Zanim ją wystawił przez okno, rozejrzał się po

placu opałowym. Padało.

* * *

W Sylwii coś pękło. Tańczyła ze Sławkiem, przyklejona policzkiem

do jego piersi, gdy naraz oderwała się od niego i jakby ze zdziwieniem

spojrzała mu w oczy.

- Co się stało? - zapytał Sławek.

- Nic. Muszę wyjść, przepraszam.

- Teraz?

- Tak, tak! - Wyszła na dwór. Przysiadła na kamiennych schodach

werandy i zamknęła oczy.

Po minucie pojawiła się przy niej Monika.

- Co z tobą?

- Nic.

- Do licha, Syla, przestań się zadręczać.

- To nie to.

- Właśnie to! Nie oszukasz mnie. Chcesz papierosa?

- Ach, daj. Zapaliły.

- Pogodziłaś się ze Sławkiem? - zapytała Sylwia.

- Jestem twarda. Jak coś postanowię, to na mur.

- W takim razie nie kochałaś go.

- Możliwe. Tego kwiatu jest pół świata. Głowa do góry, oczy na obie

strony, a nuż ktoś w jedno ci wpadnie, że przy nim Filip straci blask.

Sylwia ciężko westchnęła.

- Nigdy nie miałaś ochoty na Filipa?

- Miałam - odparła Monika. - Ale on nie miał. Fil zawsze poszukiwał

doskonałości, a że bez tarzania się w błotku nie ma mowy o znalezieniu

czegokolwiek, to inna sprawa.

- Tarzania w błotku?

- Jesteś przekonana o jego niewinności?

Sylwia zaciągnęła się papierosem i zakrztusiła się, aż łzy jej w

oczach stanęły. Monika poklepała ją po plecach.

- Pierwszy raz wciągnęłam dym tak głęboko - powiedziała Sylwia.

- We wszystkim następuje ten pierwszy raz. Potem już leci. Takie

jest życie, czy to się nam podoba, czy nie. A raczej podoba. Jeszcze

półtorej godziny i trzeba będzie wracać. Mam nadzieję, że nie spotka nas

żadna...

- Nie kracz!

* * *

Filip postawił kołnierz kurtki, gdyż deszcz zacinał coraz mocniej. W

połowie długości ulicy Mickiewicza pośliznął się na mokrych liściach, tak

nieszczęśliwie, że utknął prawą nogą w dziurze i wyłożył się jak długi.

Poczuł dotkliwy ból. Zaklął soczyście, a gdy się podniósł i stwierdził

zwichnięcie, ponownie sobie ulżył. Pokuśtykał parę kroków i musiał się

zatrzymać; ból stawał się dokuczliwszy.

- No to koniec - szepnął zawiedziony i zły. Z trudem dotarł do bramy

pobliskiej kamienicy, aby schować się przed deszczem. Znowu obmacał

stopę. Staw skokowy był już nabrzmiały. O dojściu do celu nie było

mowy, podobnie z powrotem do szkoły. Nie pozostało mu nic innego, jak

czekać na przyjaciół. Miał nadzieję, że tędy będą wracać a nie nad

jeziorem.

Podobno z pierwszego w dziejach budzika korzystał już Platon. Tak

przynajmniej notują historycy. Niestety, jak dotąd nie natrafiono na

wiarygodny opis owego urządzenia, rzekomo miała to być klepsydra

alarmująca gwizdkiem. Wziąwszy jednak pod uwagę wrodzoną

cierpliwość starożytnych Greków, lepiej przymrużyć oczy na tego rodzaju

rewelacje, bo jeszcze któregoś dnia się okaże, że także im należało by

przypisać odkrycie fal radiowych czy stworzenie fundacji Alfreda Pohl.

Jedno natomiast jest oczywiste - ktokolwiek skonstruował pożyteczne

urządzenie, sprawił, że koguty poszły w odstawkę. Niepozorny budzik

niejednemu uratował życie, ale i niejedno życie ma na sumieniu - jeśli się

nie odezwał o wyznaczonej porze.

Budzik w mieszkaniu Burczyńskiego zadzwonił w sam raz,

kwadrans po czwartej.

Dochodziła piąta, gdy Filip ujrzał zbliżającą się grupę przyjaciół

Kuśtykając wyłonił się z bramy.

- Co tu robisz?! - zdumieli się.

Wyjaśnił. Wesołość na ich twarzach rozmyła się niczym brud pod

wpływem wody.

- Łajdaczka z tej Lucyny! - syknęła Monika. - Zaczynam rozumieć,

czemu Mariolę biegunka chwyciła. Lucyna się o to postarała żeby ją

oszczędzić. - Zwróciła się do Teresy: - Pamiętasz, mówiłam ci, gdy

zakablowała Sylę, żeby rozprawić się z nią po ludzku. Przekonałaś mnie,

że po świńsku będzie lepiej. I ty również przystałeś na takie załatwienie

sprawy - wyrzuciła Filipowi.

- Któż mógł przewidzieć, że to niczego jej nie nauczy - odparł

ponuro.

- Teraz się z nią rozprawimy - rzekła Teresa.

- Jeśli będzie okazja - mruknęła Monika.

- Właśnie - odezwała się Dorota. - Co Burczymucha z nami zrobi?

Może daruje?

- A ja może wygram w totolotka - powiedziała przekornie Ewa.

- Jeszcze się nie zdarzyło w tej budzie, aby tyle osób za jednym

zamachem pozbawić dachu nad głową - zauważył Andrzej.

- Powinieneś zostać kaznodzieją - rzekł Wojtek.

- Nie będzie tak źle, skończy się na odebraniu nam stypendium -

powiedział Marek.

- I przyznaniu nagrody - uzupełniła kwaśno Sylwia.

- Trzeba brać byka za rogi - rzekł Sławek. - Naprzód!

- Fil, weźmiemy cię między siebie - zaofiarował się Wojtek i

wskazał na Sławka.

Ruszyli. Mieli w sobie coś z przegranych, wracających z pola bitwy.

* * *

Woźny Szczygieł pilnie wypatrywał przez okno. Nie zapalił światła

w pokoju. Kiedy wreszcie dojrzał idącą grupę, zaczęło nim dosłownie

trząść. Z tej bezsilności, że nic nie jest w stanie zrobić. Burczyński

Burczyńskim, ale on, woźny, niewątpliwie podniósłby swój prestiż, gdyby

stał ramię w ramię z dyrektorem.

Jeżeli dobrze rozróżniał w skąpym świetle ulicznej latarni, pod którą

licealiści się znaleźli, wydało mu się, że Filipa wloką między sobą Sławek

i Wojtek.

- Ależ się schlał - mruknął. - Jak bąk.

Przystawił krzesło, stanął na nim i rękami chwycił solidną kratę na

zewnątrz okna. Spróbował ją ruszyć. Ani drgnęła.

- Znali się kiedyś, psiakrew, na robocie. Licealiści zniknęli mu z

oczu.

* * *

Burczyński stał w ukryciu za hałdą węgla. Zauważył ich. Odczuwał

wzrastające rozemocjonowanie. Z upodobaniem obserwował, jak kolejno

przechodzą przez dziurę w płocie; najpierw dziewczyny, potem chłopaki.

Dżentelmeni!

Podeszli do jednego z okien, przy którym stała drabina. Burczyński

wyszedł z ukrycia i zapalił latarkę.

* * *

Kiedy parę godzin temu Lucyna kładła się spać, nakazała sobie

czujny sen, żeby obudzić się przed piątą. Zależało jej bowiem, aby

zobaczyć powrót całego towarzystwa z imprezy. Nie cierpiała ich

wszystkich. Co oni sobie myślą! Nie będą się z niej podśmiechiwać na

każdym kroku i obmawiać przy byle okazji.

Obudziła się pięć po piątej. Szybko otworzyła okno i wyjrzała. W

dole, na placu opałowym, istotnie panowało jakieś poruszenie. Po drabinie

wchodzono przez okno do jednej z klas.

- Co ty wyprawiasz?! - odezwała się obudzona Mariola. - Odbiło ci?!

Lucyna odskoczyła od okna.

- Nie... nie mogę spać - bąknęła.

- To idź się wysikać i weź coś na mózg! A okno zamknij! Lucyna

posłusznie zamknęła okno i wyszła z salonki. „Nawet nie wiesz, ile mi

zawdzięczasz” - pomyślała. Zatrzymała się przy galerii. Dobiegające z

dołu odgłosy kroków wypełniały martwą ciszę. Żadnych rozmów. Korciło

ją, żeby zejść na piętro, ale się nie zdecydowała. Jeszcze by ją zauważono i

zaczęto by podejrzewać, że im się przysłużyła. Zatarła ręce i wróciła do

salonki.

* * *

Szczygieł golił się w łazience, gdy nagle usłyszał jakieś chrobotanie.

Zastygł z brzytwą przy policzku i wytężył słuch. Nie mylił się. Za

drzwiami jego mieszkania coś się działo.

- Głupiec ze mnie! - szepnął i nerwowo odłożył ostre narzędzie na

umywalkę. Wyszedł na korytarz i przekręcił klucz. Od razu drzwi

otworzył.

Na schodach rozlegał się tupot nóg, lecz nikogo nie zobaczył, nawet

czyjejś pięty. Ogarnęła go złość na samego siebie, że wcześniej nie wpadł

na to, iż pierwszą rzeczą, jaką zrobią po powrocie, będzie odblokowanie

wszystkich drzwi. Zawiedziony powlókł się do łazienki.

Chwycił brzytwę i pociągnął po policzku; zaciął się.

* * *

- Pobudka, wstawać, śpiochy! - Kazimierz Rzepko zaglądał do

męskich sypialń i nawoływał do porzucenia ciepłych łóżek.

Jedni wstawali natychmiast, inni się ociągali, jeszcze inni wcale go

nie słyszeli.

- Co ci się stało w nogę? - Rzepko zwrócił się do Filipa.

- Zwichnąłem.

- Jak można podczas snu zwichnąć sobie nogę? - Matematyk starał

się być dowcipny.

- Wczoraj wieczorem to się stało.

- Na pogotowiu byłeś?

- Nie. Przejdzie.

- Jedynie w matematyce można mieć pewność, jeśli się dobrze

wyliczy. W medycynie różnie bywa, nawet tak, że żywego człowieka

zapakują do trumienki i dopiero kadzidło mu pomoże. Znam pewien

przypadek... - Pięć minut później skończył i dodał: - Po śniadaniu

pójdziesz na pogotowie.

* * *

- Stefku, obudź się! - Pani Burczyńska w szlafroku weszła do pokoju,

gdzie w fotelu spał jej mąż. Gdy otworzył oczy, zapytała: - Jak ci się

powiodła nocna wyprawa? Przyłapałeś ich?

- Jezu! - jęknął patrząc na budzik. - Ósma?!

- Ósma.

- Boże drogi! - Gwałtownie zerwał się na równe nogi i rozbieganymi

oczyma omiatał cały pokój.

- Co się stało?

- Zaspałem, zaspałem!

- Zaspałeś?

- No nie słyszałem tego przeklętego budzika!

- Więc nie byłeś?

- Skoro spałem, to nie byłem! Nawet mi się śniło, że ich schwytałem.

- Dobrze, że chociaż śniło ci się coś takiego, bo innym nawet tyle się

nie śni - skwitowała pogodnie i poszła do kuchni zająć się śniadaniem.

Zadowolona uśmiechała się pod nosem, że proszki nasenne, które

podała mężowi w herbacie ziołowej, zadziałały. „Nigdy się nie dowiedzą,

komu zawdzięczają szczęśliwy powrót” - pomyślała ciepło o licealistach.

* * *

Woźny skończył jeść śniadanie. Mimo że była niedziela, włożył swój

szary fartuch i poszedł do kuchni, aby naprawić patelnię elektryczną,

której awarię zgłosiła mu jedna z kucharek.

W trakcie naprawy zauważył przez okno Burczyńskiego, idącego z

wiaderkiem do śmietnika. Wyszedł mu na spotkanie.

- Dzień dobry, panie derektorze!

- Dobry... - mruknął Burczyński i opróżnił wiaderko.

- Ależ ten Filip był pijany! We dwóch musieli go nieść. Żeby tak się

upić. Jak bąk, panie derektorze, jak bąk.

Burczyński z kwaśną miną spojrzał na woźnego, wydał z siebie

chrząknięcie i wrócił do domu.

* * *

W IV B trwała narada. Uczestnicy nocnej eskapady zachodzili w

głowę, dlaczego dyrektor nie wyszedł im na spotkanie. Snuto różne

domysły, w końcu Sylwia powiedziała:

- Po prostu zaspał.

- Cokolwiek było tego przyczyną, może nam nagwizdać - stwierdził

Sławek. - Trzymamy się twardo - nigdzie nie byliśmy.

Wszyscy się zgodzili.

- Pora zająć się Lucyną - rzekła wojowniczo Monika. - My już się z

nią policzymy, po ludzku!

Wtem otworzyły się drzwi i wpadł Hipolit.

- Fil, Burczymucha cię szuka! Wściekły jak sto diabłów. Filip wstał i

pokuśtykał do wyjścia.

- Nie daj mu się złamać - rzucili za nim.

Zobaczył Burczyńskiego w holu w skrzydle południowym. W miarę

jak się do niego zbliżał, dostrzegał w wyrazie jego twarzy jakby

niedowierzanie.

- Dzień dobry, panie dyrektorze. Burczyński nie raczył

odpowiedzieć.

- Co ci się stało w nogę? - zapytał sucho.

- Zwichnąłem wczoraj wieczorem, tu na schodach. Dyrektor uniósł

brwi.

- Strzelec, Strzelec... Woźny mi się skarżył, że nie mógł wyjść z

mieszkania wczoraj wieczorem o jedenastej, gdyż ktoś mu zablokował

drzwi.

- Może zamek się zaciął...

- Nic się nie zacięło! - syknął dyrektor i po wahaniu dodał: - Pan

Szczygieł widział was, jak w nocy szliście do miasta.

- Nic o tym nie wiem, panie dyrektorze.

- Nie kłam! Dowiesz się, kto zablokował drzwi mieszkania woźnego

i kto poza tobą był w tej grupie, i mi zgłosisz. Nie mam zamiaru zbyt

długo czekać! Jasne?

Filip skinął głową, odwrócił się na pięcie i pokuśtykał do klasy,

gdzie oczekiwano w napięciu jego relacji.

- Musiał jednak zaspać - skonkludował Andrzej - więc zwala na

Odkurzacza, a nie na Lucynę, co zresztą zrozumiałe. Nie może zdradzić

kablarki.

- Co zrobisz, Fil? - zapytała Dorota.

- Mam siebie wydać? - zapytał retorycznie.

* * *

Tej nocy w salonce doszło do bardzo gorących pięciu minut. Starym

internackim zwyczajem kilka licealistek w milczeniu rozprawiło się z

Lucyną. Mariola, zbudzona hałasem, oczywiście udawała, że nic nie widzi,

nic nie słyszy.

Gdy po fali bólu i wściekłości Lucyna doszła do siebie, poczuła ulgę.

Nareszcie mogła odetchnąć po historii z Pruszyńską. Dziewczyny

zemściły się. Nie łączyła tego ze swoim ostatnim donosem, ponieważ

dotarło do jej uszu, że Burczyński - z absolutnie niezrozumiałych dla niej

powodów - nie urządził powitania rozrywkowej grupie, czyli ich eskapada

się udała.

ROZDZIAŁ XXVI

W poniedziałek przed obiadem Wroński wezwał Filipa.

- Zdaje się, że wpadłeś w poważne kłopoty - zaczął surowo. -

Dowiedziałem się o waszej nocnej historii od woźnego. O ile mógłbym

zrozumieć wyskok na prywatkę, o tyle nie rozumiem, czemu

zablokowaliście wszystkie wejścia do szkoły. Tym razem

przeholowaliście. To jest karygodne. Zawiodłem się na tobie. Czy żadne z

was nie pomyślało, iż może się w nocy zdarzyć jakieś nieszczęście,

choćby takie, że pan Szczygieł by zasłabł i potrzebne by było pogotowie?

Nieraz sekundy ratują człowiekowi życie. Filipie, przykro mi rozmawiać

na ten temat. Są rzeczy, na które mógłbym przymknąć oczy, ale w tej

sytuacji muszę zareagować zdecydowanie. Żyjemy jak gdyby w dwóch

światach - wy żyjecie według własnych reguł gry, my według własnych.

Daję ci czas do końca tygodnia na podanie mi nazwisk uczestników

waszej eskapady. Czy wyraziłem się jasno?

- Tak, panie psorze.

Wroński stanął przy nim i poklepał go po ramieniu.

- Masz ładny orzech do zgryzienia - rzekł. - Albo nie. A może już

chcesz mi powiedzieć?

- Nie.

- Czekam do końca tygodnia.

Filip wyszedł. Wroński domyślał się, dlaczego Burczyński nic dotąd

mu nie powiedział o swojej nocnej rozmowie ze Szczygłem. Domyślał się

również, od kogo się on dowiedział o wyskoku licealistów na imprezę.

* * *

Filip przyznawał rację Wrońskiemu. Był wściekły na siebie, że on,

Filip, aspirujący do miana intelektualisty, postąpił jak ostatni osioł, kiedy

wpadł na pomysł zablokowania wszystkich drzwi. Dopiero reprymenda

Wrońskiego mu to uprzytomniła. Poczuł się jak Adam, który kiedyś prosił

o radę w podrywaniu dziewczyn. Inna sprawa, że spodziewał się, iż gdyby

Burczyńskiemu czy Szczygłowi wpadła do głowy nocna kontrola, to po

niepowodzeniu w sforsowaniu drzwi by zrezygnowali, kładąc to na karb

mechaniki zamka, a nie czegokolwiek innego. Niestety, nie przewidział, że

będzie to dyrektor, który otrzymał informację od Lucyny.

* * *

O czwartej po południu Sylwia poszła do redakcji, gdzie zastała

Ewę.

- Idziesz na wywiad z Karoliną?

- Tak - odrzekła Ewa.

- Ja pójdę.

- Ty chcesz iść?

- Tak.

- Dobra.

- Jakie przygotowałaś pytania?

Ewa wzięła notatnik i zapoznała z nim przyjaciółkę. Wywiad

dotyczył pracy pisarskiej Karoliny i miał się ukazać w najbliższym

wydaniu „Świata Licealistów”.

* * *

Piętnaście po czwartej rozległ się dzwonek. Karolina otworzyła

drzwi.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry, Sylwio.

- Jestem zamiast Ewy, nie mogła przyjść.

- Nie ma sprawy - uśmiechnęła się Karolina. - Proszę, wejdź do

pokoju. Napijesz się czegoś?

- Herbaty.

Karolina weszła do kuchni i wstawiła wodę. Pogodny wyraz jej

twarzy ustąpił miejsca przygnębieniu. Nie spodziewała się Sylwii i czuła

się okropnie przed czekającą pogawędką. To jednak zupełnie coś innego

aniżeli kontakt na lekcjach, mimo że zamierzały rozmawiać wyłącznie o

literaturze. Nie odczuwałaby tych skrupułów, gdyby się nie domyślała, że

Sylwia kocha Filipa. To, że zerwała z nim (od rozmowy w księgarni nie

zamieniła z Filipem słowa nawet na lekcji), było w tej sytuacji bez

znaczenia.

Minutę później usiadła naprzeciwko licealistki, stawiając herbatniki

w czekoladzie.

- Herbata zaraz będzie - powiedziała z pozoru pogodna, odprężona i

chętna do rozmowy. - Przystąpmy do rzeczy.

Sylwia otworzyła swój notatnik, wyciągnęła długopis i spojrzawszy

na chwilę w okno, zadała pierwsze pytanie.

Karolina zastygła.

Burczyński nie mógł się pogodzić ze sromotną porażką. Jak dotąd

Strzelec nie zjawił się u niego. Pierwotnie zamierzał mu dać kilka dni, ale

wiadomość, jaką dziś otrzymał, sprawiła, że wezwał go natychmiast.

Mianowicie dowiedział się, iż minionej nocy Strzelec był w mieszkaniu

Karoliny Szatyńskiej. Tego mu było za wiele. W głębi duszy podjął już

decyzję co do Strzelca. Potrzebował tylko pretekstu, a potem zastanowi się

nad panną Szatyńską.

- Co masz mi do powiedzenia? - zapytał nie unosząc głowy.

- Nic nowego, panie dyrektorze.

Burczyński nagle wstał zza biurka i założywszy ręce do tyłu, stanął

przed Filipem. Patrzył na niego wyniośle.

- Zatem nie chcesz powiedzieć, kto oprócz ciebie był tamtej nocy w

mieście?

- Nie.

- W tej sytuacji zostaniesz wydalony z internatu. Możesz odejść.

Filip odwrócił się i ruszył do drzwi, a Burczyński uśmiechnął się pod

nosem.

* * *

„Czy pani kocha Filipa?” - to zaskakujące pytanie Sylwii wprawiło

Karolinę w wielkie zakłopotanie. Patrząc jej w oczy, zastanawiała się, czy

powiedzieć prawdę czy skłamać. Trzeciej możliwości, wymijającej, nie

brała pod uwagę z prostego powodu - teraz widziała w Sylwii kobietę, a

nie uczennicę, kobietę oczekującą jednoznacznej odpowiedzi. Już sam

fakt, że Sylwia postawiła takie pytanie, wymagał partnerskiego

potraktowania.

- Tak - odrzekła wreszcie - kocham go nadal.

- Nadal?

- Widzisz, Sylwio, zerwałam z nim niedawno.

- Dlaczego?

- Nim odpowiem, chcę ci powiedzieć coś innego, skoro już doszło do

tej rozmowy. Otóż nie miałam najmniejszego pojęcia, że ty Filipa kochasz.

Odkryłam to bodaj w twoje imieniny. Gdy pomyślę o naszej rozmowie,

którą przypadkowo sprowokowałam podczas zabawy, jest mi strasznie

głupio. Sylwio, wierz mi, nie chciałam ci stanąć na drodze.

- Wiem.

- Nienawidzisz mnie?

- To nie to.

- Rozumiem. Gdyby nie ja, mogłabyś mieć Filipa.

- Z chwilą kiedy zakochał się w pani, znalazłam się na straconej

pozycji. I żadna to pociecha, że pani z nim zerwała.

- Cóż mogę dodać... Przykro mi.

- Takie jest życie - szepnęła Sylwia.

- Właśnie. I ty wiesz, i ja wiem, że miłość nie pyta, kiedy ma przyjść.

Pewnego dnia stwierdzamy, że ona już jest, często też zjawia się jak

nieproszony gość. Wracając do twojego pytania, dlaczego zerwałam z

nim... Chcę być szczera wobec ciebie, bo na to zasługujesz... Podeszłam

do tego z typowo babskim wyrachowaniem, odrzucając romantyzm, a

więc coś, o czym każda z nas marzy. Różnica wieku między nim a mną.

- Różnica nie w tę stronę.

- Tak. Po prostu boję się ryzyka. Trzeba wielkiej miłości ze strony

mężczyzny, aby w miarę upływu lat wciąż cię kochał tak jak na początku.

Żeby nie zaczął ci liczyć zmarszczek. Wprawdzie zdarzają się takie

związki, szczęśliwe, lecz należą do rzadkości. Ja nie mam natury

hazardzistki.

- Wyczerpujący romans? Karolina uśmiechnęła się smutnie.

- Nie zdecydowałam się na to z równie prozaicznego powodu.

Obawiałam się skandalu, który prędzej czy później by wybuchnął. Nie

wszystko da się zakamuflować.

- Cierpi pani?

- Do przeżycia, Sylwio.

- Słowem, nie ma pani w sobie nic z Anety Raskoff.

- Chyba nie mam. Detonatorem, który gwałtownie wyzwolił we mnie

decyzję o zerwaniu z Filipem, był pewien anonim.

- Anonim?

- Przypuszczałam nawet, że ty go napisałaś.

- Nie.

- Wierzę ci. - Podeszła do biurka i wyciągnęła z szuflady kartkę.

- Proszę, przeczytaj. - Z uwagą obserwowała, jak ona chciwie

przebiega pismo oczyma.

- Nie mam pojęcia, kto to napisał - powiedziała Sylwia i odłożyła

kartkę. - Ktokolwiek jest autorem, nie ma znaczenia. Sama widzisz, że

romans wisiałby na włosku. Jestem tchórzliwa i wyrachowana.

- Jak kobieta, która nad miłość przedkłada opinię. Czy jednak to jest

właściwe podejście do swojego życia? Co zatem w życiu przynosi

szczęście? Bogactwo czy cnota?

- Sylwio, to pytanie będzie mnie prześladować do końca moich dni -

rzekła nieco patetycznie Karolina.

- Mnie także. Nie, nie napisałam tego anonimu. Jestem pani winna

wyjaśnienie, dlaczego tak bezczelnie wkroczyłam w pani życie pytaniem o

miłość do Filipa. Otóż łudziłam się i łudzę, że potwierdzenie, co nastąpiło

z pani strony, pozwoli mi w miarę bezboleśnie wreszcie pogodzić się z

oczywistością. Jak gdyby na zasadzie, że skoro trafił swój na swego, każda

inna kombinacja nie miałaby szans powodzenia. Jak pani widzi, to też

swego rodzaju wyrachowanie.

- Tak, samoobrona.

- Natomiast gdyby pani go nie kochała, może zaczęłabym odczuwać

coś na kształt żalu do Bóg wie kogo czy czego, że Filip spala się w

beznadziejnej sprawie.

- Ty mogłabyś spełnić jego oczekiwania...

- Tak. A że pani z nim zerwała, nie ma już dla mnie znaczenia. Wie

pani... potrzebowałam tej rozmowy, jest mi lżej.

- Nie czujesz do mnie zawiści?

- Nie.

- Cieszę się, choć nie jest to ta właściwa radość, bezinteresowna,

chociaż również szczera. Bardzo cię lubię, Sylwio.

- Ja panią także.

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu, prywatnie mów mi po imieniu.

- Dobrze, Karolino. Najwyższa pora przystąpić do wywiadu.

- Naturalnie.

* * *

Tego południa Aleksander Wroński zasłabł w mieście. Karetka

zabrała go do szpitala. Wiadomość o tym przykrym zdarzeniu wywołała w

internacie prawdziwy żal zarówno wśród dziewczyn, jak i chłopaków.

- Nie życzę Gapkowi źle - powiedział Wojtek przy kolacji - w

gruncie rzeczy to poczciwota, ale niech leży w szpitalu jak najdłużej, przy

okazji trochę odpocznie. A nuż mu przejdzie co do ciebie, Fil, i jednak

wybroni cię przed Burczymuchą, bo on musi zaczekać z ostateczną

decyzją na powrót Gapka.

- Wątpię - rzekł Andrzej. - Burczymucha to groźne bydlę. Jeśli się

uprze, Gapek nie będzie miał nic do gadania.

Filip smętnie pokiwał głową i zerknął na Sławka, który szybko

odwrócił od niego wzrok i wpatrzył się w Lucynę, wesoło gadającą z

Mariolą.

- To wszystko jej robota - powiedział sucho Sławek. - Zastanawia

mnie Mariola. Jak ona może się przyjaźnić z tą suką.

- Może nic nie wie - rzekł Wojtek.

- Nie wierzę - stwierdził Andrzej. - Wielu z nas o tym wie, ale każdy

trzyma to dla siebie.

Po kolacji Sławek poszedł do ciemni, gdzie zastał Adama dłubiącego

przy powiększalniku.

- Znalazłbyś kawałek plasteliny? - zapytał.

- Do czego ci plastelina? - pisnęło.

- Do plastusia.

- Ty nie traktujesz mnie poważnie.

- Idź się wysikać, to ci przejdzie.

Adam zajrzał do szafy, skąd wyjął karton pełen różnych rupieci. W

końcu znalazł wałek plasteliny. Sławek wziął ją i zrobiwszy z niej miękką

masę, wyszedł. W holu podszedł do matematyka, który rozmawiał z

dyżurną.

- Panie psorze, czy mógłbym zadzwonić?

- Do kogo chcesz dzwonić?

- Do Romana. Mam pilną sprawę związaną z matematyką.

- Aha. - Rzepko ze zrozumieniem potrząsnął głową i dał mu klucz od

pokoju nauczycielskiego.

Gdy Sławek tam wszedł, zrobił odcisk klucza w plastelinie, po czym

podszedł do telefonu i nakręcił numer.

- Zakład energetyczny, słucham - rozległo się w słuchawce.

- Cześć, Romek! Mógłbyś mi wyjaśnić coś z matmy?

- Jaki Romek? Pomyłka. - Trzask słuchawki.

Sławek plótł trzy po trzy, gdyż usłyszał zbliżającego się nauczyciela.

- Tak, tak, teraz kapuję, to trzeba najpierw pomnożyć, a potem

podzielić. Dobra, cześć! - Odłożył słuchawkę.

- Od kiedy to matematyką się przejmujesz? - zapytał Rzepko.

- Matura na horyzoncie, panie psorze.

- Wcześnie to stwierdziłeś.

Sławek podziękował i wyszedł. Nazajutrz po lekcjach poszedł na

plac opałowy. Szczygieł dowoził właśnie taczką węgiel do zsypu do

kotłowni.

- Mam trochę czasu, chętnie panu pomogę - zaofiarował się Sławek.

- Ile nawieźć? Dwadzieścia?

Woźny przerwał pracę i spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Niech pan idzie na obiad, a ja dokończę. - Wziął mu taczkę sprzed

nosa, podjechał parę metrów, wrzucił węgiel do kotłowni i szybko znalazł

się przy hałdzie, chwycił łopatę, wielką jak pół szkolnej ławki, i napełnił

taczkę.

Szczygieł wciąż nie dowierzał.

- No dobrze - bąknął.

- Nie musi się pan spieszyć z jedzeniem, dziś jest ryba, jeszcze się

pan udławi ością.

Woźny się rozbawił.

- Powiem ci, chłopcze, że nie wiem, co ci się stało.

- Ja też nie wiem, panie woźny. Pewnie coś mnie nawiedziło. Gdy

woźny zniknął w kuchni, Sławek szybko nawiózł jeszcze trzy taczki i

zaszył się w warsztacie. Przystąpił do innej pracy, wymagającej większej

precyzji aniżeli wożenie węgla. Zabrał się do zrobienia duplikatu klucza

od pokoju nauczycielskiego. Nim minęło pół godziny, uporał się z

robótką. Na wszelki wypadek pożyczył sobie mały pilnik z bogatej

kolekcji woźnego. Wyszedł z warsztatu, w chwili gdy Szczygieł wracał.

ROZDZIAŁ XXVII

Leżał w łóżku i z przymrużonymi oczyma patrzył na stojak z

plastikowym pojemnikiem z glukozą, która po kropelce trafiała do jego

organizmu. Wroński czuł się już lepiej, ale nie tak, jak parę dni temu, gdy

nawet nie pomyślał o szpitalu.

Naraz otworzył oczy szerzej. W drzwiach zobaczył grupę swoich

wychowanków, wśród nich Filipa i Lucynę, z kwiatami, różami.

Momentalnie poczuł zwiększoną wilgotność pod powiekami, wzruszył się

i uśmiechnął. „Jakże się myliłem - pomyślał - kiedy wydawało mi się, że

nie jestem przez nich doceniany”.

Lucyna i Filip wystąpili przed grupę i palnęli pełną życzliwości

mówkę, po czym położyli kwiaty na stoliku. Kamila wyszła na korytarz i

wróciła z wazonikiem, do którego wsadziła róże.

- Bardzo wam dziękuję za pamięć, moi drodzy - powiedział Wroński

łamiącym głosem.

- Mamy nadzieję, że szybko pan psor wróci do pracy - rzekł Sławek.

Atmosfera stała się swobodniejsza. W którymś momencie Sylwia nie

wytrzymała i powiedziała, co postanowił Burczyński względem Filipa.

Kierownik nie podjął tego tematu.

- Nie miejsce i czas na rozmowę o tym - rzekł zerkając na Lucynę.

- Właśnie, panie profesorze - odezwała się Lucyna. - Pan profesor

chory, a ty z takimi rzeczami - zganiła Sylwię.

* * *

W środę Sławek zaprosił Mariolę na spacer nad jezioro.

- Czy mogę ci ufać? - zagadnął.

- Zależy w czym.

- Z kim właściwie trzymasz? Z Lucyną czy z nami?

- O co ci chodzi?

- Tylko mi nie mów, że niczego o niej nie wiesz. Mariola zasępiła

się.

- A może razem to robicie?

- Nie. Nie jestem taka.

- Od kiedy o tym wiesz?

- Od dawna. Przypadkiem to odkryłam. Lucyna najpierw się

zmieszała, a potem powiedziała, że to jej sprawa. Jak jest głupia, to niech

dalej taka będzie.

- Czy ona wyjeżdża teraz do domu?

- Nie.

- A ty?

- Też nie.

- Wobec tego pojedziesz. Dobra? Mariola w milczeniu potaknęła.

Nadeszła noc z piątku na sobotę. Sławek robił wszystko, by nie

zasnąć, podczas gdy Filip spał w najlepsze. Około drugiej otworzyły się

drzwi sypialni i błysnęło światło latarki.

Gdy Burczyński zniknął, Sławek cicho poszedł za nim. Kiedy

dyrektor wszedł do salonki, Sławek pobiegł do pokoju nauczycielskiego,

który otworzył dorobionym kluczem, i bez skrupułów zadzwonił do

mieszkania Burczyńskiego. Dopiero po dwóch minutach usłyszał zaspany

głos jego żony.

- Jeżeli chce pani wiedzieć, co porabia mężulek, proszę zajrzeć do

pokoju seniorki, trzecie drzwi na lewo od auli - powiedział i odłożył

słuchawkę.

Nie trwało długo, jak usłyszał otwierające się drzwi sekretariatu, a

następnie miękkie kroki. Zobaczył panią Burczyńską, raźno idącą do

skrzydła północnego. Dyskretnie poszedł za nią, zatrzymując się na

półpiętrze galerii. Pani Burczyńska wkroczyła do salonki.

- Ty łajdaku! - usłyszał stłumiony kobiecy okrzyk. - Deprawujesz

uczennicę?!

Potrzeba było pięciu sekund, aby dyrektor stamtąd wypadł

popychany przez żonę. Sławek schował się niżej.

- Ty stróżu moralności! - syczała pani Burczyńska. - Ty bigocie!

My sobie teraz porozmawiamy!

- To... to tylko dziś...

- Ja ci pokażę, ty ramolu!

Wkrótce oboje zniknęli w sekretariacie. Sławek wszedł do „ósemki”.

Zachowując się dość głośno, usiadł przy stole.

- Kto tu jest? - odezwała się Monika. - Sławek?

- Tak.

Obudziły się pozostałe dziewczyny.

- Co się stało? - zapytały.

- Załatwiłem Burczymuchę i Lucynę - rzekł i wyjaśnił szczegóły. -

Mają przechlapane.

Zapadło dłuższe milczenie, jakby sprawa tego wymagała.

- Szczerze mówiąc współczuję jej - powiedziała Teresa.

- A ja nie - rzekła Sylwia. - Ma to, na co zasłużyła - Zdaje się, że

uratowałeś Filipa przed wywaleniem-powiedziała Kamila.

- Nawet na pewno - odrzekł.

* * *

„Doigrałam się” - rozmyślała Lucyna. Leżała w łóżku, czując się

niby ptak z podciętymi skrzydłami. To już nie żarty, świat przestał dla niej

istnieć. Przed sobą widziała jedynie wstyd i hańbę. Nie zasnęła do rana.

Na śniadanie nie zeszła, w ogóle bała się komukolwiek spojrzeć w oczy,

przypuszczała bowiem, że sprawa się rozniosła.

Zastanawiała się teraz, skąd Burczyńska się dowiedziała. „Filip? -

pytała się. - Skąd on by wiedział o potajemnych odwiedzinach dyrektora?

Od Marioli?” Gdy sobie wyobraziła, jak ci, co o tym wiedzieli, musieli na

nią patrzeć, za co ją mieli, to aż czulą ciarki na ciele. Nieco inaczej rzecz

by wyglądała, gdyby łączyła ją z Burczyńskim miłość, przecież i takie

historie się zdarzają. Tu nawet o namiastce miłości nie było mowy. Po

prostu chciała sobie ułatwić życie, nie przejmować się czekającą maturą,

więc zgodziła się na niedwuznaczną propozycję dyrektora.

Około południa pogodziła się z faktami, w każdym razie powiedziała

sobie stanowczo, że musi stawić czoła wszystkiemu, z czym się spotka,

aczkolwiek nie spodziewała się, że pani Burczyńska będzie robić szum

wokół tej sprawy.

Na obiad poszła bardziej uspokojona. Przy stoliku rzucała okiem tu i

tam. I wypatrzyła... Sylwię, Monikę, Kamilę i Sławka, który był wręcz

bezczelny w swoim spojrzeniu.

Nie dokończywszy obiadu, wyszła.

* * *

W poniedziałek dyrektor Burczyński dostarczył do sekretariatu swoje

zwolnienie lekarskie. W najbliższych dniach zamierzał złożyć rezygnację

ze stanowiska. Obawiał się najgorszego ze strony tajemniczego licealisty,

który pamiętnej nocy zadzwonił do jego żony. Przypuszczał, że to

Strzelec. Zresztą nie miało to już znaczenia. Wiedział jedno - nie mógłby

mu spojrzeć w oczy. W tej sytuacji nie miał zamiaru zostawiać polecenia

Wrońskiemu, który nadal przebywał w szpitalu, żeby wyrzucił Strzelca z

internatu.

ROZDZIAŁ XXVIII

Jest w internacie zwyczaj, że w przeddzień wyjazdu do domu na

święta Bożego Narodzenia odbywa się uroczysta kolacja połączona z

częścią artystyczną przy choince. Wszyscy się elegancko ubierają, pachnie

świątecznym nastrojem. Wieczór ten należy do najpiękniejszych w

internackim życiu. Jego niepowtarzalny klimat pamięta się przez wiele,

wiele lat.

A nazajutrz po „zielonej nocy”, kiedy niejeden i niejedna budzą się

umalowani na czarno, biało czy zielono, uściskom i życzeniom nie ma

końca.

* * *

Taksówka zatrzymała się przed dworcem kolejowym. Wysiadła z

niej Karolina, wzięła swój bagaż i weszła do gmachu.

- Wszystkiego najlepszego, Karolino - usłyszała nagle Filipa, który

pojawił się tuż za nią w kolejce do kasy. - Życzę ci też wielu prezentów

pod choinką.

- Dziękuję. Również życzę ci wszystkiego najlepszego.

- Zdaje się, że kilka stacji pojedziemy razem.

Nie odpowiedziała. Kupili bilety i poszli na peron. Wkrótce

nadjechał pociąg. Wsiedli do jednego przedziału, akurat pustego. Zajęli

miejsca przy oknie, naprzeciwko siebie. Milczeli, jakby nie było o czym

rozmawiać.

Nadszedł moment rozstania. Filip wziął swoją torbę, spojrzał w

okno, po czym pochylił się ku Karolinie.

- Mimo wszystko nie potrafię nie myśleć o tobie - powiedział. -

Kocham cię.

Nim pojęła, co się dzieje, pocałował ją w usta i wyszedł z przedziału.

„Mimo wszystko?” - zapytała się w duchu.

ROZDZIAŁ XXIX

Wroński wrócił do pracy drugiego stycznia. Kiedy internat na nowo

zatętnił życiem, wezwał do siebie Filipa.

- Musimy wrócić do naszej rozmowy - rzekł. - Ja o niej nie

zapomniałem. Co masz mi do powiedzenia?

- Nic nowego, panie psorze.

- Rozumiem. Przykro mi, że w tej sytuacji będziemy musieli się

rozstać.

- Trudno. Zasłużyłem. Głupota musi być ukarana.

- Koniecznie. Cieszę się, że tak to odbierasz. Zawsze cię bardzo

lubiłem i lubię.

- Ja pana też.

- Podaj mi prawicę.

Uścisnęli sobie ręce, parę sekund milczeli.

- Lucyna odeszła ze szkoły - podjął Wroński.

- Przed godziną się dowiedziałem.

- Znasz powody?

- Tak.

Wroński popadł w przygnębienie.

- Ta sprawa jest czarną kartą w dziejach tego liceum. Pan Burczyński

już nie jest dyrektorem, został pozbawiony wykonywania zawodu.

Wieczorem Wroński spotkał Karolinę, wracała z miasta.

- Wyrzuciłem Filipa z internatu - powiedział cicho. - To chłopak z

charakterem. Da sobie radę te parę miesięcy, a także w przyszłości. Co

sądzisz o jego postawie?

- To, co pan, panie Olku. A z tymi drzwiami istotnie przeholował.

- Głupota młodości.

* * *

Premiera sztuki Karoliny odbyła się w połowie stycznia. Na

wypełnionej do ostatniego miejsca widowni nie zabrakło autorki, która z

niepokojem oczekiwała finału i reakcji widzów. Sukces czy klapa?

Zanosiło się na sukces.

Nieco później za kulisami polał się szampan. Karolina udawała, że

nie widzi, jak młodzi aktorzy się nim raczą.

Filip nie do końca był zadowolony ze swojego występu. Gdy

podzielił się uwagami z Karoliną, usłyszał:

- Ale podobałeś mi się, w tobie drzemie rasowy aktor.

- Dzięki.

- Nie zaszkodzi jednak wodę sodową zachować na stare lata.

- Rozumiem, pani Karolino - odrzekł grzecznie, zerkając na

koleżanki i kolegów.

* * *

Wybory do samorządu internackiego zostały wyznaczone na ostatni

piątek stycznia. Dwie najważniejsze funkcje - seniora i seniorki - objęli

Marek i Dorota.

* * *

Studniówka jest bez wątpienia najważniejszym balem w życiu

uczniów szkół średnich. Polonez, rozpoczynający zabawę, nadaje jej

wyjątkowo uroczystego charakteru.

Poza tym studniówka to zamknięcie długiego okresu w szkolnej

edukacji i przekroczenie progu, za którym rzeczy widzi się cośkolwiek

inaczej. To również przedsmak dojrzałości, choćby z tego względu, że

oficjalnie, nie kryjąc się przed nauczycielami, można wypić ten kieliszek

szampana.

Hipolit tak zasmakował, że się upił. Filip parokrotnie zatańczył z

Karoliną, ale nawet słówkiem nie zahaczyli o wspólną intymność.

I tak minęła studniówka. Bez wielkiego huku...

* * *

Abiturienci nabrali szacunku dla podręczników, jakby ich wartość

nieoczekiwanie wzrosła. Sławek rzucił odkrywczą myśl, że wiedza jest

zbyt cenna, aby się nią przechwalać. Znaleźli się i tacy, którzy nagle

zaczęli się dowiadywać nieprawdopodobnych rzeczy z podręczników, a

Hipolit ze trzy razy był bliski odkrycia Ameryki. W każdym razie w kąt

poszły wszelkie swary, sympatie straciły na blasku. Rozpoczął się wyścig

z czasem.

Filip ani razu nie spotkał się z Karoliną, a nieraz widywał ją z okna

swojej stancji w śródmieściu, gdzie zamieszkał. Wiedział, że przynajmniej

raz ona go spostrzegła patrzącego na nią, gdy wychodziła z perfumerii

naprzeciwko. Poświęcili wtedy sobie najwyżej minutę. Minutę

wzajemnego spojrzenia. Dla Filipa była to jedna z najpiękniejszych minut

w życiu.

ROZDZIAŁ XXX

Matura.

Najpierw trema, potem obojętność, a kiedy już się chwyciło byka za

rogi, to się okazało, że diabeł nie taki straszny. Parę dni - i euforia. Rany,

co teraz? I żal, i smutek, i łzy...

* * *

Karolina wróciła do domu. W skrzynce zobaczyła coś białego.

Koperta, adresowana do niej, wersalikami. Jak tamten anonim. Nie było

znaczka ani datownika.

Weszła do mieszkania i nerwowo ją rozerwała. Wyjęła z niej kartkę.

To samo pismo co wówczas.

- O Boże... - szepnęła.

* * *

Absolwenci żegnali się ze sobą i z pozostałymi kolegami. Zjawił się

Filip.

- Ja tak wam zazdroszczę - mówił Adam, przyglądając się pakującym

bagaże kolegom. - Jutro mam sprawdzian z matmy.

- Powtórz - rzucił Filip.

- Hę?

- Gadaj byle co.

- Odbiło ci czy jak? - rozzłościł się Adam.

- Chłopaki - zawołał Filip - słyszeliście, jak on mówi? Ryczy jak

wół! Mutacja wreszcie go dopadła.

- Mutacja? - zdumiał się Adam. - O rany, masz rację!

- Nagraj się na magnetofon, a później się odsłuchuj - poradził mu

Hipolit.

- Szkoda, że nie jesteś w trzeciej klasie, bo ciebie zacząłbym

odsłuchiwać - warknął grubo Adam i zatarł ręce. - No, panienki, miejcie

się na baczności!

* * *

Lokatorki pokoju numer osiem popłakiwały.

- Fajnie było - mówiła Monika. - Nigdy nie zapomnę tych lat.

- Ja też - przyznała Sylwia.

- Gdyby to można powtórzyć - westchnęła Teresa.

- Muszę wam coś wyznać - rzekła Kamila ostrożnie.

- Wiemy, co ci leży na wątrobie - powiedziała Sylwia. - Ty byłaś tą

złodziejką.

Kamila znieruchomiała.

- Skąd wiecie? Od Filipa?

- Nie. W końcu same się domyśliłyśmy. I wiemy także, dlaczego to

robiłaś.

Kamila opuściła wzrok.

- Nie mamy do ciebie żalu - odezwała się Monika. - Po prostu

wzajemnie się nie rozumiałyśmy, bo jakbyśmy należały - my i ty - do

dwóch światów.

- Chciałaś naszej przyjaźni - podjęła Sylwia - a my nie potrafiłyśmy

tobie jej dać. Nie znaczy to, że stawiam nas w pozycji aniołków względem

ciebie. Głupio mi, gdy pomyślę o naszym miesięczniku, w którym tyle

pisałyśmy o przyjaźni...

- Tak jak nie ma dymu bez ognia, tak nie ma człowieka bez wad -

stwierdziła Teresa i dorzuciła żartem: - W klasztorze by nas nie przyjęli.

- Rozstańmy się bez złości - powiedziała Sylwia. - Kto wie, czy

kiedykolwiek jeszcze się zobaczymy.

- Cieszę się, że tak postawiłyście tę sprawę - powiedziała Kamila.

Otworzyły się drzwi i weszli Sławek, Filip, Andrzej i paru innych

chłopaków. Rozpoczęło się długie pożegnanie.

* * *

Karolina po raz kolejny czytała list.

KAROLINO, JA JESTEM AUTOREM ANONIMU, KTÓRY

SWEGO CZASU OTRZYMAŁAŚ. A TERAZ POSŁUCHAJ, CO W

KOŃCU ODKRYŁEM. ANETA RASKOFF NIE JEST ODBICIEM

TWOJEJ MAMY, A WIĘC TYM BARDZIEJ TWOIM. OKŁAMAŁAŚ

MNIE WTEDY NAD JEZIOREM, CELOWO. WIEM, DLACZEGO.

CÓŻ MOGĘ DODAĆ? PRZEPRASZAM ZA ANONIM, MUSIAŁEM

GO WÓWCZAS NAPISAĆ. KOCHAM CIĘ.

FILIP

Rozumowanie Karoliny po spotkaniu z Filipem nad jeziorem, kiedy

go okłamała, wyglądało następująco: Jeżeli Filip umilknie, odwróci się czy

w jakikolwiek inny sposób da jej do zrozumienia, że się pomylił z lokatą

uczuć, będzie to dla niej potwierdzenie, iż się nie myliła co do jego

szczerej miłości do niej; nie przypuszczała, że on wpadnie na pomysł

anonimu.

„Tak, musiałeś go napisać - pomyślała zamykając oczy. - Jesteś

bardziej dojrzały, niż sądziłam. Bałeś się mnie. Przewidziałeś moją reakcję

na swój anonim i wyszedłeś z twarzą. Ale ciągle mnie kochasz. A ja

ciebie”.

Usiadła przy biurku i wpatrzyła się w arkusz papieru w maszynie do

pisania. Wreszcie kończyła swoją powieść. Po chwili napisała: „W

milczeniu patrzyli sobie w oczy”.

* * *

W milczeniu patrzyli sobie w oczy. Byli sami w głębi pustego holu.

- Jesteśmy hipokrytami - rzekł Filip.

- Co masz na myśli? - zapytała Sylwia.

- Nas, nasze pasje. Mój teatr, twoje pismo... Posługiwaliśmy się

wielkimi słowami, a zabijaliśmy je emocjami, które w nas drzemały,

nawet nie zdając sobie sprawy, że to robimy.

- Chodzi o Kamilę.

- Choćby. Co my tak naprawdę wiemy o życiu? Uważamy się za

wielce dojrzałych, chętnie przywdziewamy szaty gniewnych

buntowników, wygrażamy pięścią, próbujemy niezdarnie moralizować, a

to tylko zwykła donkiszoteria. Te nasze świadectwa dojrzałości... Czego

one właściwie dowodzą...

Sylwia odgarnęła z czoła kosmyk włosów.

- Masz rację...

- Jedna mała namiętność jest silniejsza od wszystkich słów razem

wziętych. Jaki więc sens ma gloryfikowanie czegoś, czemu i tak nie

potrafimy sprostać? Walka z samym sobą należy do najtrudniejszych, jest

czymś gorszym, niż walką z całym światem.

Umilkli.

- Mimo to nigdy cię nie zapomnę - powiedziała Sylwia.

- Ani ja ciebie - rzekł Filip.

- Z pewnością będę kiedyś zakochana w kimś innym, ale zawsze

znajdę czas, aby pomyśleć o tobie.

- Ze mną będzie podobnie.

- Nawet gdy zostaniesz sławnym aktorem?

- Nawet. Zawdzięczam tobie wiele wspaniałych dni przeżytych w tej

budzie.

- Mimo że mnie nie kochałeś?

- Mimo że ciebie nie kochałem. Przyjaźń jest ważniejsza od miło... -

urwał i zakłopotał się.

- Przyjaźń - powtórzyła cicho. - Zagalopowałeś się...

- Tak. Kamila będzie mi się śnić jeszcze przez dłuższy czas.

- Mnie także.

- Dopiero na koniec czegoś się nauczyliśmy.

- Fil, napiszemy do siebie, gdy będziemy mieli po sześćdziesiąt

cztery lata?

- Ja napiszę.

- Ja też. Żegnaj, Filipie. Wszystkiego najlepszego.

- Żegnaj, Sylwio. Wszystkiego najlepszego. Podali sobie dłonie. Nie

pocałowali się.

* * *

U drzwi rozległ się dzwonek. Karolina wyszła na korytarz i zerknęła

we wziernik. Uśmiechnęła się i wpuściła gościa.

- Karolino, przyszłam się pożegnać - powiedziała Sylwia.

- Miło, że o tym pomyślałaś. Akurat zaczyna się gotować woda,

zaparzę kawę.

Gdy już wygodnie siedziały przy kawie i ciastkach, Karolina

zapytała:

- Na pewno nie masz do mnie żalu?

- Nie. Jestem ciekawa, czy kiedyś się spotkamy.

- Nie miałabym nic przeciwko temu. Mam nadzieję, że twoje życie

będzie się od jutra układać po twojej myśli. Życzę ci tego z całego serca.

- Dziękuję, Karolino. A ja tobie życzę napisania wielu wspaniałych

powieści.

- Dzięki.

Po kwadransie uścisnęły się serdecznie, ucałowały i trochę

popłakały.

Sylwia weszła do kotłowni, w ręku miała plik numerów „Świata

Licealistów”. Podeszła do pieca i wrzuciła je do paleniska.

Dzwonek rozbrzmiał ponownie. Karolina podeszła do drzwi i

spojrzała we wziernik. Zobaczyła Filipa. Mocno zacisnęła usta i

przymknęła oczy, po czym oparła się o ścianę i lekko zaczęła w nią

uderzać tyłem głowy. Dzwonek odezwał się znowu.

- Karolino - usłyszała jego cichy głos - wiem, że jesteś. Milczała. Nie

mogła opanować wzruszenia, spod powiek płynęły łzy.

- Karolino...

Zacisnęła dłonie i jak gdyby w bezsilności zaczęła potrząsać głową.

Nie otworzyła drzwi, choć na moment uniosła rękę do klamki.

- Wobec tego... żegnaj, Karolino. Nigdy cię nie zapomnę. Byłaś moją

najpiękniejszą chwilą w życiu.

Po pewnym czasie usłyszała jego kroki, które wkrótce umilkły. Teraz

rozpłakała się na dobre.

* * *

Gdyby nie dokuczliwy wiatr, to można by powiedzieć, że pogoda

była wspaniała w tym szczególnym dniu. Słońce grzało mocno. Radośni

absolwenci opuszczali szkołę, w której spędzili kawałek swojego życia.

Niektórzy z jakimś zadowoleniem oglądali świadectwo maturalne.

Na końcu pojawił się Filip. Wyciągnął z kieszeni swoje świadectwo,

rzucił na nie okiem i... puścił je z wiatrem. Chwilę patrzył, jak wiatr niesie

je w dal, po czym ruszył przed siebie pewnym krokiem.

W stronę słońca.@