Anthony de Mello

Ś P I E W P T A K A

JEDZ SAM OWOCE

Pewnego razu ucze

ń

skar

ż

ył si

ę

mistrzowi:

- Opowiadasz nam ró

ż

ne historie,

a nigdy nie odkryjesz ich znaczenia.
Mistrz odpowiedział:
- Czy byłby

ś

zadowolony, gdyby ci kto

ś

ofiarował owoc

i pogryzł go przedtem?


Nikt nie mo

ż

e odkry

ć

za ciebie twojego znaczenia. Nawet mistrz.

ISTOTNA RÓśNICA

Zapytano raz Uwaisa, wyznawc

ę

sufi:

- Co takiego dała ci Łaska:
Odpowiedział:
- Kiedy budz

ę

si

ę

rano,

czuje si

ę

jak człowiek,

który nie jest pewien,
czy do

ż

yje wieczora.

Ponownie go zapytano:
- Ale o czy

ż

nie wiedza o tym wszyscy?

Odpowiedział Uwais:
- Tak, oczywi

ś

cie, ze wiedza,

lecz nie wszyscy to czuj

ą

.

Nikt si

ę

jeszcze nie upił intelektualnym rozumieniem

słowa WINO.

ŚPIEW PTAKA

Uczniowie mieli wiele pyta

ń

na temat Boga,

Mistrz im powiedział:
- Bóg jest Nieznany i Niepoznawalny.
Ka

ż

de twierdzenie o Nim,

ka

ż

da odpowiedz na wasze pytanie

b

ę

dzie zniekształceniem Prawdy.

Uczniowie byli zaskoczeni:
- W takim razie, dlaczego mówisz o Nim?
- A dlaczego

ś

piewa ptak? - odpowiedział mistrz.

Ptak nie

ś

piewa dlatego,

ż

e ma do przekazania jakie

ś

twierdzenie.

Ś

piewa, poniewa

ż

ma

ś

piew.

Słowa uczniów musz

ą

by

ć

zrozumiałe. Słowa mistrza nie musz

ą

takimi by

ć

. Musz

ą

by

ć

jedynie słyszane, w taki sposób,

w jaki słucha si

ę

wiatru w drzewach, szumu rzeki czy

ś

piewu ptaka.

One rozbudzaj

ą

w tym, kto słucha, co

ś

co le

ż

y poza wszelkim

rozumieniem.

śĄDŁO

Był raz

ś

wi

ę

ty, który posiadał dar mówienia j

ę

zykiem mrówek.

Zbli

ż

ył si

ę

do takiej, która wygl

ą

dała na bardziej wykształcon

ą

,

i zapytał:
- Jaki jest Wszechmog

ą

cy? Czy jest w czym

ś

podobny do mrówek?

Uczona mrówka odpowiedziała:
- Wszechmog

ą

cy? Absolutnie nie. My, mrówki,

jak widzisz, mamy tylko jedno

żą

dło.

Ale Wszechmog

ą

cy ma dwa.

Scenka pod wpływem tej bajki:

Kiedy zapytał j

ą

, jakie jest niebo, uczona mrówka opowiedziała

uroczy

ś

cie:

- Tam b

ę

dziemy wszystkie jak On, ka

ż

da z dwoma

żą

dłami,

chocia

ż

mniejszymi.

Istnieje ostry spór pomi

ę

dzy ró

ż

nymi szkołami my

ś

li religijnej

na temat miejsca, w którym znajdzie si

ę

drugie

żą

dło

w niebia

ń

skim ciele mrówki.

SŁOŃ I MYSZ

Pewien sło

ń

k

ą

pał si

ę

spokojnie w sadzawce,

w

ś

rodku d

ż

ungli, gdy podeszła do sadzawki mysz i zacz

ę

ła nalega

ć

,

by sło

ń

wyszedł z wody.

- Nie chc

ę

- rzekł sło

ń

- jest mi tu dobrze i wypraszam sobie,

by mi przeszkadzano.
- Powtarzam, masz zaraz wyj

ść

z wody! - powiedziała mysz.

- A dlaczego? - zapytał sło

ń

.

- Powiem ci dopiero, gdy wyjdziesz z sadzawki - odpowiedziała mysz.
- W takim razie ani my

ś

l

ę

wychodzi

ć

- rzekł sło

ń

.

Wreszcie jednak to zrobił. Wyszedł ci

ęż

ko z wody, stan

ą

ł przed mysz

ą

,

i rzekł:

- No dobrze, dlaczego chciała

ś

, abym wyszedł z wody?

-

ś

eby sprawdzi

ć

, czy nie zało

ż

yłe

ś

moich k

ą

pielówek -

odpowiedziała mysz.


Jest niesko

ń

czenie łatwiej słoniowi zało

ż

y

ć

k

ą

pielówki myszy,

ni

ż

Bogu zmieni

ć

si

ę

w naszych szkolnych poj

ę

ciach o Nim.

KRÓLEWSKI GOŁĄB

Nasruddin został pierwszym ministrem króla.
Pewnego razu, kiedy przechadzał si

ę

po pałacu,

zobaczył po raz pierwszy w

ż

yciu królewskiego sokoła.

Do tej pory Nasruddin nigdy nie widział takiego goł

ę

bia.

Wzi

ą

ł wi

ę

c no

ż

yce i poprzycinał pazury, skrzydła

i dziób sokoła.

- Teraz wygl

ą

dasz na ptaka jak nale

ż

y - powiedział.

Twój opiekun wcale si

ę

o ciebie nie troszczył.

Biada ludziom religijnym, którzy nie znaj

ą

innego

ś

wiata ni

ż

ten,

w którym

ż

yj

ą

, i nie maj

ą

nic do nauczenia si

ę

od ludzi,

z którymi rozmawiaj

ą

.

JAK MAŁPA URATOWAŁA RYBĘ

- Co ty, do licha, wyrabiasz? - zapytałem małp

ę

widz

ą

c,

ż

e wyci

ą

ga ryb

ę

wody i układa j

ą

na gał

ę

ziach drzewa.

- Ratuj

ę

j

ą

od utoni

ę

cia - odpowiedziała mi.

To, co dla jednego jest po

ż

ywieniem, jest trucizn

ą

dla drugiego.

Sło

ń

ce, które orłowi pozwala widzie

ć

, o

ś

lepia sow

ę

.

SÓL I BAWEŁNA W RZECE

Nasruddin wiózł ładunek soli na targ. Jego osioł musiał
przej

ść

przez rzek

ę

i sól si

ę

rozpu

ś

ciła.

Na drugim brzegu zwierz

ę

zacz

ę

ło biec wielce zadowolone,

zauwa

ż

ywszy,

ż

e ładunek jest lekki.

Ale Nasruddin był zły.

W nast

ę

pnym dzie

ń

targowy Nasruddin okrył worki bawełn

ą

.

Przechodz

ą

c przez rzek

ę

. osioł prawie ton

ą

ł z powodu

wielkiego ci

ęż

aru.

- Uspokój si

ę

- rzekł zadowolony Nasruddin - to ci

ę

nauczy,

ż

e nie ka

ż

de przej

ś

cie przez wod

ę

b

ę

dzie dla ciebie zyskowne.

Dwóch ludzi przyj

ę

ło religi

ę

. Jeden z nich wyszedł o

ż

ywiony.

Drugi si

ę

udusił.

POSZUKIWANIE OSŁA

Wszyscy si

ę

przel

ę

kli na widok mułły Nasruddina na o

ś

le,

przemierzaj

ą

cego w po

ś

piechu ulice wioski.

- A dok

ą

d to, mułło? - pytali go.

- Szukam mojego osła - opowiedział mułła
nie zatrzymuj

ą

c si

ę

nawet.

Widziano pewnego razu mistrza zen Rinzaia, szukaj

ą

cego

swego własnego ciała. Jego co głupszym uczniom
wydawało si

ę

bardzo zabawne.

Czasem mo

ż

na spotka

ć

ludzi powa

ż

nie szukaj

ą

cych Boga!

PRAWDZIWA DUCHOWOŚĆ

Zapytano raz mistrza:
- Co to jest duchowo

ść

?

- Duchowo

ść

- odpowiedział - to jest to, co pozwala

człowiekowi osi

ą

gn

ąć

wewn

ę

trzn

ą

przemian

ę

.

- Je

ś

li za

ś

ja stosuj

ę

metody tradycyjne, jakie przekazali nam

mistrzowie, czy nie jest to duchowo

ś

ci

ą

?

- Nie b

ę

dzie duchowo

ś

ci

ą

, je

ż

eli dla ciebie nie spełnia tego zadania.

Koc nie jest kocem je

ś

li si

ę

nie grzeje.

- Znaczy to,

ż

e duchowo

ść

si

ę

zmienia?

- Ludzie si

ę

zmieniaj

ą

, a równie

ż

ich potrzeby.

I tak, co kiedy

ś

było duchowo

ś

ci

ą

, ju

ż

ni

ą

nie jest.

To, co cz

ę

sto uchodzi za duchowo

ść

,

jest jedynie powtarzaniem dawnych metod.


Ubranie trzeba kroi

ć

na miar

ę

człowieka, a nie człowieka

na miar

ę

ubrania.

MAŁA RYBKA

- Przepraszam pani

ą

- rzekła jedna morska ryba

do drugiej - jest pani starsza ode mnie i bardziej
do

ś

wiadczona, pewnie b

ę

dzie mi pani mogła dopomóc.

Prosz

ę

mi powiedzie

ć

, gdzie mog

ę

znale

źć

to, co nazywaj

ą

oceanem? Szukałam ju

ż

wsz

ę

dzie - bez rezultatu.

- Oceanem jest miejsce, gdzie teraz pływasz - odpowiedziała
stara ryba.

- To? Przecie

ż

to tylko woda...

A ja szukam oceanu - odparła rozczarowana młoda ryba
odpływaj

ą

c, by szuka

ć

gdzie indziej.

Przyszedł do mistrza w stroju sannyasi i przemówił
j

ę

zykiem sannyasi:

- Szukałem Boga przez całe lata. Zostawiłem dom
i szukałem wsz

ę

dzie, gdziekolwiek On mówił,

ż

e jest:

na szczytach gór, w

ś

rodku pustyni, w milczeniu klasztorów,

i w lepiankach ubogich.
- I spotkałe

ś

Go? - zapytał mistrz.

- Byłbym pyszałkiem i kłamc

ą

, gdybym powiedział,

ż

e tak.

Nie, nie spotkałem Go. A ty?

Có

ż

mistrz mógł odpowiedzie

ć

? Zachodz

ą

ce sło

ń

ce zalewało

pokój promieniami pozłacanego

ś

wiatła. Setki wróbli

ś

wiergotało

na zewn

ą

trz, w gał

ę

ziach pobliskiego bananowca.

Z daleka słycha

ć

było swoisty hałas ulicy. Komar bzyczał

przy uchu ostrzegaj

ą

c,

ż

e zamierza atakowa

ć

... I mimo to

ten biedny człowiek mógł usi

ąść

sobie tutaj i powiedzie

ć

,

ż

e nie spotkał Boga,

ż

e ci

ą

gle szuka!

Po chwili zrezygnowany wyszedł z domu mistrza.
Poszedł szuka

ć

gdzie indziej.

* * *
Przesta

ń

szuka

ć

, mała rybko. Nie ma czego szuka

ć

.

Musisz tylko stan

ąć

spokojnie, otworzy

ć

oczy i patrze

ć

.

Nie mo

ż

esz Go nie zobaczy

ć

.

SŁYSZAŁEŚ ŚPIEW TEGO PTAKA?

Hindui

ś

ci indyjscy utworzyli czaruj

ą

cy obraz relacji

mi

ę

dzy Bogiem a jego stworzeniem. Bóg "ta

ń

czy"

swoje stworzenie. On jest tancerzem, stworzenie
jest ta

ń

cem. Taniec jest czym

ś

innym ni

ż

Tancerz,

lecz mimo to nie mo

ż

e istnie

ć

niezale

ż

nie od Niego.

Nie jest rzecz

ą

, któr

ą

mo

ż

esz zabra

ć

do domu w pudełku,

je

ś

li ci si

ę

spodoba. Gdy Tancerz si

ę

zatrzymuje,

taniec przestaje istnie

ć

W swym poszukiwaniu Boga człowiek my

ś

li za du

ż

o,

za du

ż

o rozwa

ż

a, za du

ż

o mówi. Nawet kiedy kontempluje

ten taniec, który nazywamy stworzeniem, cały czas my

ś

li,

mówi ( do siebie lub do innych ), rozwa

ż

a, analizuje, filozofuje.

Słowa, słowa, słowa... Hałas, hałas, hałas...

Milcz i patrz na taniec. Po prostu, patrz: gwiazda, kwiat,
zbutwiały li

ść

, ptak, kamie

ń

... Nadaje si

ę

do tego ka

ż

da

cz

ęść

ta

ń

ca. Patrz. Słuchaj. W

ą

chaj. Dotykaj. Smakuj.

I bez w

ą

tpienia zobaczysz Jego, Tancerza we własnej osobie.

Ucze

ń

ci

ą

gle si

ę

skar

ż

ył swemu mistrzowi zen:

- Stale ukrywasz przede mn

ą

ostatni

ą

tajemnic

ę

zen.

I nie chciał wierzy

ć

w zaprzeczenia mistrza.

Pewnego dnia mistrz zabrał go na spacer w góry.
Gdy szli, usłyszeli

ś

piew ptaka.

- Słyszałe

ś

ś

piew tego ptaka? - zapytał go mistrz.

- Tak - odpowiedział ucze

ń

.

- No wi

ę

c dobrze, teraz ju

ż

wiesz,

ż

e nic przed tob

ą

nie ukrywałem.

- Tak - przytakn

ą

ł ucze

ń

.

Je

ś

li rzeczywi

ś

cie słyszałe

ś

jak

ś

piewa ptak,

je

ś

li rzeczywi

ś

cie widziałe

ś

drzewo... powiniene

ś

wiedzie

ć

wi

ę

cej, ni

ż

wyra

ż

aj

ą

słowa i poj

ę

cia.

Co mówisz?

ś

e słyszałe

ś

ś

piew dziesi

ą

tków ptaków

i widziałe

ś

setki drzew? Zgoda. Ale to, co widziałe

ś

,

to było drzewo czy jego opis? Je

ś

li patrzysz na drzewo

i widzisz cud - wtedy wreszcie zobaczyłe

ś

drzewo!

Czy twoje serce napełniło si

ę

kiedy

ś

niemym podziwem,

kiedy usłyszałe

ś

ś

piew ptaka?

RĄBIĘ DRZEWO!

Kiedy mistrz zen osi

ą

gn

ą

ł o

ś

wiecenie, by to uczci

ć

,

napisał takie słowa:

Och, co za wspaniały cud:
r

ą

bi

ę

drzewo!

Wyci

ą

gam wod

ę

ze studni!

Dla wi

ę

kszo

ś

ci ludzi nie ma nic cudownego w zaj

ę

ciach

tak banalnych, jak wyci

ą

ganie wody czy r

ą

banie drewna.

Gdy si

ę

osi

ą

gnie o

ś

wiecenie, w rzeczywisto

ś

ci

nic si

ę

nie zmienia. Wszystko jest po staremu.

Tyle

ż

e teraz serce napełnia si

ę

zdumieniem.

Drzewo pozostaje drzewem, ludzie s

ą

tacy jak przedtem

i ty tak

ż

e.

ś

ycie nie zaczyna biec inaczej. Mo

ż

esz by

ć

tak samo zmienny czy stały, tak rozwa

ż

ny czy szalony

jak dawniej. Ale jest jednak powa

ż

na ró

ż

nica: teraz widzisz

wszystkie te rzeczy w inny sposób. Człowiek jest jakby
bardziej oddalony od tego. I twoje serce napełnia si

ę

zdumieniem.

Taka jest istota kontemplacji: zdolno

ść

zdumiewanie si

ę

.

Kontemplacja ró

ż

ni si

ę

od ekstazy tym,

ż

e ta ostatnia

poci

ą

ga człowieka do "odsuni

ę

cia si

ę

". Kontemplatyk

o

ś

wiecony dalej r

ą

bie drzewo i wyci

ą

ga wod

ę

ze studni.

Kontemplacja ró

ż

ni si

ę

od wra

ż

liwo

ś

ci na pi

ę

kno,

gdy

ż

ono ( obraz czy zachód sło

ń

ca ) wywołuje przyjemno

ść

estetyczn

ą

, podczas gdy kontemplacja wywołuje zdumienie

- bez wzgl

ę

du na to, czy kontempluje si

ę

zachód sło

ń

ca,

czy kamie

ń

. Jest cech

ą

dziecka,

ż

e tak cz

ę

sto si

ę

dziwi.

Dlatego jest tak blisko królestwa niebieskiego.

BAMBUSY

Nasz pies Brownie siedział napi

ę

ty, uszy wyostrzone, ogon

drgaj

ą

cy nerwowo, oczy w gór

ę

- wpatrywał si

ę

w koron

ę

drzewa. Tam była małpa. Jedynie małpa zajmowała jego

ś

wiadomo

ść

w tym momencie. Jako,

ż

e nie posiada on

zdolno

ś

ci rozumowania, nie nachodziła go ani jedna my

ś

l,

która przeszkadzałaby jego koncentracji: nie my

ś

lał co

b

ę

dzie jadł wieczorem ani czy b

ę

dzie co

ś

miał naprawd

ę

do jedzenia, ani gdzie pójdzie spa

ć

. Brownie był lepszym

wyobra

ż

eniem kontemplacji ni

ż

wszystko, co dot

ą

d widziałem.

By

ć

mo

ż

e i ty do

ś

wiadczyłe

ś

czego

ś

podobnego, na przykład

kiedy zostałe

ś

całkowicie pochłoni

ę

ty widokiem bawi

ą

cego

si

ę

kotka. Oto zasada kontemplacji równie dobra jak inne

mi znane:

ż

yj w pełni tera

ź

niejszo

ś

ci

ą

.

Zrób tak naprawd

ę

: Zostaw wszelkie my

ś

lenie o przyszło

ś

ci

i przeszło

ś

ci, wszelkie poj

ę

cia, wszelkie wyobra

ż

enia i sta

ń

w pełni obecny. I powstaje kontemplacja.


Po latach

ć

wicze

ń

ucze

ń

poprosił swego mistrza,

by udzielił mu o

ś

wiecenia.

Mistrz zaprowadził go do lasku bambusowego i rzekł:
- Zobacz jak ten bambus jest wysoki,
spójrz na drugi, jaki jest niski.
I w tym wła

ś

nie momencie ucze

ń

został o

ś

wiecony.

Mówi si

ę

,

ż

e Budda, staraj

ą

c si

ę

osi

ą

gn

ąć

o

ś

wiecenie,

próbował praktykowa

ć

ka

ż

d

ą

duchowo

ść

, wszelkie

formy ascetyzmu i wszelkie zasady stosowane
w Indiach jego czasów. Wszystko na pró

ż

no.

W ko

ń

cu usiadł pewnego dnia pod drzewem zwanym

bodhi i tam otrzymał o

ś

wiecenie. Pó

ź

niej przekazał

tajemnic

ę

o

ś

wiecenia swoim uczniom słowami,

które niewtajemniczonym mog

ą

wydawa

ć

si

ę

enigmatyczne, zwłaszcza je

ś

li zajmuj

ą

si

ę

swoimi my

ś

lami:

"Kiedy oddychacie słabo, b

ą

d

ź

cie

ś

wiadomi,

ż

e oddychacie słabo. Kiedy nie oddychacie ani za gł

ę

boko,

ani za słabo, b

ą

d

ź

cie

ś

wiadomi,

ż

e nie oddychacie

ani za gł

ę

boko, ani za słabo".

Ś

wiadomo

ść

. Uwaga. Zaanga

ż

owanie. Nic wi

ę

cej.

T

ę

form

ę

zaanga

ż

owania mo

ż

emy zauwa

ż

y

ć

u dzieci.

Maj

ą

one łatwy dost

ę

p do królestwa niebieskiego.

CIĄGŁA ŚWIADOMOŚĆ

ś

aden z uczniów zen nie o

ś

mieliłby si

ę

uczy

ć

innych,

gdyby wcze

ś

niej nie był prze

ż

ył ze swym mistrzem

conajmniej dziesi

ę

ciu lat.

Po dziesi

ę

ciu latach nauki Tenno został nauczycielem.

Pewnego razu poszedł odwiedzi

ć

swego mistrza Nan-in.

Dzie

ń

był d

ż

d

ż

ysty i dlatego Tenno zało

ż

ył drewniane

chodaki i zabrał parasol.
Gdy Tenno przybył, Nan-in powiedział:
- Zostawiłe

ś

chodaki i parasol przed drzwiami, prawda?

Mo

ż

esz mi powiedzie

ć

, czy poło

ż

yłe

ś

parasol po prawej,

czy po lewej stronie chodaków?

Tenno nie pami

ę

tał i zmieszał si

ę

.

Zdał sobie spraw

ę

,

ż

e nie potrafi stosowa

ć

Ci

ą

głej

Ś

wiadomo

ś

ci.

I tak został uczniem Nan-in i studiował kolejnych
dziesi

ęć

lat, a

ż

do osi

ą

gni

ę

cia Ci

ą

głej

Ś

wiadomo

ś

ci.

Człowiek, który jest ci

ą

gle

ś

wiadomy, człowiek,

który jest w pełni obecny w ka

ż

dej chwili: to jest mistrz.

ŚWIĘTOŚĆ W CHWILI OBECNEJ

Zapytano Budd

ę

przy pewnej okazji:

- Kto to jest

ś

wi

ę

ty?

Budda odpowiedział:
- Ka

ż

da godzina dzieli si

ę

na pewn

ą

liczb

ę

sekund,

a ka

ż

da sekunda na pewn

ą

liczb

ę

ułamków.

Ś

wi

ę

tym naprawd

ę

jest ten, kto zdolny jest by

ć

w pełni

obecny w ka

ż

dym ułamku sekundy.

Wojownik japo

ń

ski zastał uj

ę

ty przez nieprzyjaciół

i zamkni

ę

ty w lochu. W nocy nie mógł zasn

ąć

,

był bowiem przekonany,

ż

e nast

ę

pnego dnia rano

zostanie poddany okrutnym torturom.

Wtem przypomniał sobie słowa swego mistrza zen:
"Jutro nie istnieje naprawd

ę

.

Jedyn

ą

rzeczywisto

ś

ci

ą

jest tera

ź

niejszo

ść

".

Tak powrócił do tera

ź

niejszo

ś

ci - i zasn

ą

ł.

Człowiek o ile uwolni si

ę

od wi

ę

zów przyszło

ś

ci,

podobny jest do ptaków na niebie i polnych lilii.
Bez trosk o jutro. Całkowicie w tera

ź

niejszo

ś

ci.

Ś

wi

ę

ty człowiek!

DZWON ŚWIĄTYNI

Ś

wi

ą

tynia znajdowała si

ę

na wyspie, dwie mile od brzegu.

Posiadała tysi

ą

c dzwonów. Dzwony wielkie i małe,

dzieło najlepszych ludwisarzy

ś

wiata.

Gdy wiał wiatr lub zrywała si

ę

burza,

wszystkie dzwony

ś

wi

ą

tyni były jednym głosem

tworz

ą

c symfonie porywaj

ą

c

ą

serca słuchaczy.

Po kilku jednak wiekach wyspa zapadła si

ę

w morze,

a z ni

ą

ś

wi

ą

tynia i jej dzwony. Staro

ż

ytna tradycja mówiła,

ż

e dzwony dalej bij

ą

bez przerwy i

ż

e ktokolwiek słuchałby

uwa

ż

nie, mógłby je usłysze

ć

.

Poruszony t

ą

legend

ą

młody człowiek przebył

dwa tysi

ą

ce mil z zamiarem usłyszenia dzwonów.

Całymi dniami siedział na brzegu, naprzeciw miejsca,
gdzie dawnymi czasy wznosiła si

ę

ś

wi

ą

tynia, i słuchał -

słuchał z cał

ą

uwag

ą

.

Ale słyszał jedynie szum fal rozbijaj

ą

cych si

ę

o brzeg .

Wysilał si

ę

jak mógł. by oddali

ć

od siebie szum fal

i usłysze

ć

dzwony:

Wszystko na pró

ż

no, szum fal wydawał si

ę

obejmowa

ć

wszech

ś

wiat.

Trwał przy tym tygodniami, a

ż

ogarn

ę

ło go zniech

ę

cenie.

Wtedy przypadkiem usłyszał m

ą

drych ludzi z wioski:

Rozprawiali z namaszczeniem o tajemniczej legendzie
dzwonów, i o tych, którzy je słyszeli.
Potwierdzali prawdziwo

ść

legendy.

Serce w nim płon

ę

ło, gdy słyszał te słowa,

by wróci

ć

do zniech

ę

cenia, gdy nast

ę

pne tygodnie wysiłku

nie przyniosły

ż

adnych rezultatów.

Postanowił wreszcie zrezygnowa

ć

z zamiaru.

Mo

ż

e nie był przeznaczony zasta

ć

jednym ze szcz

ęś

liwców,

którym dane było słysze

ć

dzwony.

Mo

ż

e tez i legenda nie była prawdziwa.

Wróci do domu i uzna swe niepowodzenie.
Był to ostatni dzie

ń

jego pobytu w tym miejscu.

Udał si

ę

po raz ostatni na ulubiony brzeg,

aby po

ż

egna

ć

morze, niebo, wiatr i palmy.

Wyci

ą

gn

ą

ł si

ę

na piasku patrz

ą

c w niebo

i słuchaj

ą

c odgłosów morza.

Tego dnia nie opierał si

ę

tym odgłosom.

Przeciwnie - oddał si

ę

im i odkrył,

ż

e poszum fal był d

ź

wi

ę

kiem naprawd

ę

słodkim

i przyjemnym. Tak owładn

ą

ł ten odgłos,

ż

e łatwo był

ś

wiadom samego siebie.

Gdy

ż

gł

ę

bokie było milczenie,

które szum wytworzył w jego sercu...

I w tej ciszy usłyszał je!
D

ź

wi

ę

k jednego dzwonka, potem nast

ę

pnego

i jeszcze jednego, i jeszcze...
Oto ju

ż

wszystkie i ka

ż

dy z osobna z tysi

ą

ca dzwonów

ś

wi

ą

tyni dzwoniły w podniosłej harmonii,

a jego serce ogarn

ę

ło zdumienie i rado

ść

.

Je

ś

li chcesz usłysze

ć

dzwony

ś

wi

ą

tyni, słuchaj głosu morza.

Je

ś

li chcesz widzie

ć

Boga, patrz uwa

ż

nie na stworzenie.

Nie odrzucaj go; nie rozmy

ś

laj nad nim. Po prostu, patrz.

SŁOWO STAŁO SIĘ CIAŁEM

W Ewangelii

ś

wi

ę

tego Jana czytamy:

"A Słowo stało si

ę

ciałem i zamieszkało w

ś

ród nas...

Wszystko przez nie si

ę

stało;

a bez niego nic si

ę

nie stało, co si

ę

stało;

W nim było

ż

ycie,

a

ż

ycie było

ś

wiatło

ś

ci

ą

ludzi,

a

ś

wiatło

ść

w ciemno

ś

ci

ś

wieci

i ciemno

ść

jej nie ogarn

ę

ła".

(J 1,14; 3-6)


Popatrz na ciemno

ść

. Wkrótce zobaczysz

ś

wiatło.

Patrz w milczeniu na wszystkie rzeczy.
Wkrótce zobaczysz Słowo.


Słowo stało si

ę

ciałem i zamieszkało w

ś

ród nas...

Budzi lito

ść

widok usilnych stara

ń

tych, którzy chc

ą

przemieni

ć

na nowo ciało w słowo.

Słowa, słowa, słowa...

CZŁOWIEK IDOL

Staro

ż

ytna opowie

ść

hindu:

Był sobie raz pewien kupiec, którego statek
rozbił si

ę

u brzegów Cejlonu,

gdzie Vibhishana był Królem Potworów.
Kupca zaprowadzono przed oblicze Króla.
Na jego widok Vibhishana nie posiadał si

ę

z rado

ś

ci i rzekł:

- Och, wygl

ą

da tak jak mój Rama.

Te same ludzkie kształty!
Po czym okrył kupca bogatymi strojami
i klejnotami i adorował go.


Mówi mistyk hindu, Ramakriszna: "Gdy po raz pierwszy
usłyszałem t

ę

histori

ę

, doznałem nieopisanej rado

ś

ci.

Je

ś

li Boga mo

ż

na czci

ć

w wyobra

ż

eniu z gliny,

dlaczegó

ż

by nie w człowieku?"

SZUKAĆ W ZŁYM MIEJSCU

Jeden z s

ą

siadów zastał Nasruddina na kolanach,

szukaj

ą

cego czego

ś

.

- Czego szukasz, mułło?
- Mojego klucza. Zgubiłem go.
I obaj, na kl

ę

czkach zacz

ę

li szuka

ć

zgubionego klucza.

Po chwili zapytał s

ą

siad:

- Gdzie go zgubiłe

ś

?

- W domu.
-

Ś

wi

ę

ty Bo

ż

e! W takim razie, dlaczego szukamy tutaj?!

- Bo tu jest wi

ę

cej

ś

wiatła.

Có

ż

jest warte szukanie Boga w miejscach

ś

wi

ę

tych,

je

ś

li zgubiłe

ś

Go w swoim sercu?

PYTANIE

Pytał pewien mnich:
- Te góry, rzeki, ziemia i gwiazdy... sk

ą

d si

ę

wzi

ę

ły?

I zapytał mistrz:
- A sk

ą

d si

ę

wzi

ę

ło twoje pytanie?

Szukaj wewn

ą

trz siebie!

PRODUCENT ETYKIETEK

ś

ycie jest tak butelka dobrego wina.

Niektórzy zadowalaj

ą

si

ę

czytaniem etykiety,

inni wol

ą

spróbowa

ć

jej zawarto

ść

.

Pewnego razu Budda pokazał swoim uczniom kwiat
i poprosił, by powiedzieli co

ś

o nim.

Przez chwil

ę

kontemplowali go w milczeniu.

Jeden wygłosił filozoficzny wykład na ten temat.
Inny uło

ż

ył o nim wiersz.

Jeszcze inny wymy

ś

lił przypowie

ść

.

Ka

ż

dy si

ę

starał by

ć

lepszy od pozostałych.

Producenci etykietek!


Mahakaszjap spojrzał na kwiat - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i nic nie powiedział.
On go tylko zobaczył.


Gdybym tak miał spróbowa

ć

ptaka
kwiat
drzewo
ludzk

ą

twarz... !

Ale niestety! Nie ma czasu.
Jestem zaj

ę

ty nauczaniem si

ę

odczytywania etykietek

i wytwarzaniem moich własnych.
Nigdy nie upiłem si

ę

winem.

FORMUŁA

Mistyk powrócił z pustyni.
- Opowiedz nam - pytali go z przej

ę

ciem - jaki jest Bóg?

Ale jak mógłby wyrazi

ć

słowami to, czego do

ś

wiadczył

w gł

ę

bi swego serca?

Czy

ż

mo

ż

na prawd

ę

zamkn

ąć

w słowach?

W ko

ń

cu przekazał im formułk

ę

- niedokładn

ą

oczywi

ś

cie

i niepełn

ą

- w nadziei, ze kto

ś

z nich b

ę

dzie mógł spróbowa

ć

i dzi

ę

ki niej osobi

ś

cie do

ś

wiadczy

ć

tego, czego on do

ś

wiadczył.

Ci za

ś

nauczyli si

ę

formuły i zrobili z niej tekst

ś

wi

ę

ty.

I narzucili j

ą

wszystkim, jakby chodziło o dogmat.

Postarali si

ę

wr

ę

cz o to, by rozpowszechni

ć

j

ą

w obcych krajach.

A niektórzy nawet oddali za ni

ą

swe

ż

ycie.

Mistyk si

ę

zasmucił.

By

ć

mo

ż

e byłoby lepiej, gdyby nic nie powiedział.

PODRÓśNIK

Podró

ż

nik wrócił do swego ludu,

żą

dnego wiedzy o Amazonii.

Ale jak mógł wyrazi

ć

słowami wra

ż

enie swojego serca,

kiedy kontemplował kwiaty przejmuj

ą

co pi

ę

kne

i słuchał nocnych odgłosów lasu?
Jak przekaza

ć

to, co czuł w sercu, gdy u

ś

wiadomił sobie

niebezpiecze

ń

stwo ze strony dzikich zwierz

ą

t

lub gdy prowadził łódk

ę

przez niepewne wody rzeki?

Powiedział:
- Id

ź

cie i odkryjcie to sami. Nic nie zast

ą

pi własnego ryzyka

i osobistego do

ś

wiadczenia.

Wszak

ż

e dla orientacji wykre

ś

lił map

ę

Amazonii;

bo czy

ż

nie znał ka

ż

dego zakr

ę

tu i zakola rzeki

oraz jak była szeroka i jak gł

ę

boka,

gdzie były wodospady i kaskady?
Podró

ż

nik

ż

ałował przez całe

ż

ycie,

ż

e sporz

ą

dził t

ę

map

ę

.

Byłoby lepiej, gdyby jej nie zrobił.


Mówi si

ę

,

ż

e Budda stanowczo odmawiał mówienia

Bogu. Prawdopodobnie zdawał sobie spraw

ę

z niebezpiecze

ń

stwa sporz

ą

dzania map

potencjalnych podró

ż

ników.

TOMASZ Z AKWINU PRZESTAJE PISAĆ

Kroniki mówi

ą

,

ż

e Tomasz z Akwinu, jeden z najwybitniejszych

teologów, jakich zna historia, pod koniec

ż

ycia nagle przestał

pisa

ć

. Gdy jego sekretarz skar

ż

ył si

ę

,

ż

e dzieło pozostaje

niedoko

ń

czone, Tomasz mu odpowiedział:

- Bracie Reginaldzie, przed kilkoma miesi

ą

cami, sprawuj

ą

c

liturgi

ę

, do

ś

wiadczyłem czego

ś

z bóstwa. Tego dnia straciłem

wszelk

ą

ochot

ę

do pisania. Tak naprawd

ę

, wszystko to,

co napisałem o Bogu, wydaje mi si

ę

nie wi

ę

cej warte

ni

ż

słoma.

Czy

ż

mo

ż

e by

ć

inaczej, gdy intelektualista staje si

ę

mistykiem?

Kiedy mistyk schodził z góry,
zbli

ż

ył si

ę

do

ń

ateista i powiedział z przek

ą

sem:

- Co

ś

nam przyniósł z ogrodu wspaniało

ś

ci,

w którym przebywałe

ś

?

Mistyk odpowiedział:
- Rzeczywi

ś

cie, zamierzałem napełni

ć

chust

ę

kwiatami,

aby po powrocie podarowa

ć

niektóre z nich przyjaciołom.

Ale tak odurzył mnie zapach ogrodu,

ż

e zapomniałem nawet o chu

ś

cie.

Mistrzowie zen wyra

ż

aj

ą

to krócej:

"Kto wie, nie mówi. Kto mówi, nie wie."

BÓL DERWISZA

Pewien derwisz siedział sobie spokojnie
nad brzegiem rzeki, gdy pewien w

ę

drowiec

przechodz

ą

c mimo, widz

ą

c jego odkryty kark,

nie mógł si

ę

oprze

ć

pokusie uderzenia go

z gło

ś

nym pla

ś

ni

ę

ciem. Był zachwycony

odgłosem wywołanym przez swoje uderzenie,
derwisza jednak piekł ból, wi

ę

c podniósł si

ę

,

by mu odda

ć

.

- Poczekaj chwil

ę

- powiedział napastnik. -

Mo

ż

esz mi odda

ć

, je

ś

li chcesz, lecz odpowiedz

mi najpierw na pytanie, które mi teraz przyszło
do głowy: Co wywołało pla

ś

ni

ę

cie

- moja r

ę

ka czy twój kark?

Derwisz odrzekł:
- Sam sobie odpowiedz.
Ból nie pozwala mi teoretyzowa

ć

.

Mo

ż

esz to robi

ć

ty, bo nie czujesz tego, co ja.

Gdy si

ę

do

ś

wiadcza bóstwa, wydatnie maleje

ochota na teoretyzowanie.

NUTA MĄDROŚCI

Nikt nie wiedział, co stało si

ę

z Kakua,

gdy odszedł sprzed oblicza cesarza.
Po prostu znikn

ą

ł. A oto jego historia:

Kakua był pierwszym Japo

ń

czykiem,

który studiował zen w Chinach.
Nigdzie nie podró

ż

ował. Jedyne, co robił,

to cz

ę

ste rozmy

ś

lanie. Kiedy ludzie spotykali

go i prosili, by głosił kazania, mówił kilka słów
i odchodził w inn

ą

stron

ę

lasu, gdzie trudniej

było go znale

źć

.

Kiedy Kakua wrócił do Japonii, cesarz o nim
usłyszał i poprosił go, aby mówił o zen przed
nim i przed całym dworem.

Kakua stan

ą

ł w milczeniu przed cesarzem,

wyj

ą

ł flet z fałd swego ubrania i zagrał jedn

ą

krótk

ą

nut

ę

.

Potem ukłonił si

ę

gł

ę

boko przed władc

ą

i znikn

ą

ł.

Mówi Konfucjusz:
"Nie uczy

ć

człowieka dojrzałego jest marnowaniem

człowieka, uczy

ć

człowieka niedojrzałego jest

marnowaniem słów".

CO MÓWISZ ?

Mistrz wpisuje m

ą

dro

ść

w serca swoich uczniów,

a nie na karty ksi

ąż

ek. Ucze

ń

b

ę

dzie musiał nosi

ć

t

ę

m

ą

dro

ść

, ukryt

ą

w sercu, przez trzydzie

ś

ci

czy czterdzie

ś

ci lat, a

ż

znajdzie kogo

ś

zdolnego

do jej przyj

ę

cia. Taka była tradycja zen.

Mistrz zen, Mu-nan wiedział, i

ż

ma tylko jednego

spadkobierc

ę

: swego ucznia Shoju.

Pewnego dnia kazał go wezwa

ć

i rzekł:

- Jestem ju

ż

stary, Shoju, i ty b

ę

dziesz musiał

podj

ąć

nauk

ę

. Masz tu ksi

ąż

k

ę

przekazywan

ą

z mistrza na mistrza przez siedem pokole

ń

.

Sam dodałem do niej kilka uwag, które mog

ą

ci by

ć

u

ż

yteczne. We

ź

j

ą

i zachowaj na znak,

i

ż

jeste

ś

moim nast

ę

pc

ą

.

- Zrobiłby

ś

lepiej zatrzymuj

ą

c t

ę

ksi

ąż

k

ę

- odparł Shoju.

- Przekazywałe

ś

mi zen nie potrzebuj

ą

c słów pisanych

szcz

ęś

liwie b

ę

dzie, je

ś

li tak zostanie.

- Wiem, wiem - powiedział cierpliwie Mu-nan -
ale ksi

ąż

ka słu

ż

yła siedmiu pokoleniom,

mo

ż

e wi

ę

c przyda

ć

si

ę

i tobie.

Zatem we

ź

j

ą

i zachowaj.

Siedzieli obaj i rozmawiali przy ognisku.
Ledwie Shoju dotkn

ą

ł ksi

ąż

ki, rzucił j

ą

w ogie

ń

.

Nie miał serca do słów pisanych.

Mu-nan, którego nikt nigdy nie widział
zdenerwowanego, krzykn

ą

ł:

- Co za głupstwo robisz? -
A Shoju odparł:
- Co za głupstwo mówisz?


Guru mówi z przekonaniem o tym, czego
sam do

ś

wiadczył. Nigdy nie cytuje ksi

ąż

ki.

DIABEŁ I JEGO PRZYJACIEL

Pewnego razu wyszedł diabeł
na spacer z przyjacielem.
Nagle zobaczył przed sob

ą

człowieka,

który pochylony nad ziemi

ą

usiłował co

ś

zbiera

ć

.

- Czego szuka ten człowiek? - zapytał diabła przyjaciel.
- Okruchów Prawdy - odpowiedział diabeł.
- I nie niepokoi ci

ę

to? - znów zapytał przyjaciel.

- Ani troch

ę

- odpowiedział diabeł. -

Pozwol

ę

mu zrobi

ć

z tego wierzenie religijne.

Wierzenie religijne jest jak drogowskaz wskazuj

ą

cy

drog

ę

do Prawdy. Ludzie, którzy upieraj

ą

si

ę

,

aby pozostawa

ć

przy drogowskazie, doznaj

ą

przeszkody

w post

ę

powaniu ku Prawdzie, gdy

ż

maj

ą

fałszywe uczucie,

ż

e ju

ż

j

ą

posiadaj

ą

.

NASRUDDIN UMARŁ

Razu pewnego Nasruddin, w filozoficznym nastroju
rozmy

ś

lał sobie na głos:

-

ś

ycie i

ś

mier

ć

... któ

ż

mo

ż

e powiedzie

ć

, czym s

ą

? -

Jego

ż

ona zaj

ę

ta czym

ś

w kuchni,

słyszała go i rzekła:
- Wszyscy m

ęż

czy

ź

ni s

ą

jednakowi, zupełnie

niepraktyczni. Wszyscy wiedz

ą

,

ż

e gdy ko

ń

czyny

ludzkie s

ą

sztywne i zimne, taki człowiek umarł.

Praktyczna m

ą

dro

ść

ż

ony wywarła

wra

ż

enie na Nasruddinie.

Kiedy innym razem zaskoczył go

ś

nieg,

poczuł,

ż

e jego r

ę

ce i nogi lodowaciej

ą

i dr

ę

twiej

ą

.

"Na pewno umarłem" - pomy

ś

lał.

I zaraz przyszła mu inna my

ś

l:

"Dlaczegó

ż

wi

ę

c chodz

ę

, skoro jestem nie

ż

ywy?

Powinienem le

ż

e

ć

, jak ka

ż

dy

szanuj

ą

cy si

ę

nieboszczyk".

I tak uczynił.

Po godzinie pewni podró

ż

ni przechodzili tamt

ę

dy

i zobaczywszy go le

żą

cego przy drodze, zacz

ę

li

dyskutowa

ć

, czy ten człowiek jest

ż

ywy, czy martwy.

Nasruddin z całej duszy pragn

ą

ł krzykn

ąć

i powiedzie

ć

im: "Głupi jeste

ś

cie. Nie widzicie,

ż

e jestem martwy? Nie widzicie,

ż

e moje ko

ń

czyny

s

ą

zimne i sztywne?"

Lecz zdawał sobie spraw

ę

,

ż

e umarli

nie powinni mówi

ć

. Powstrzymał wi

ę

c j

ę

zyk.

Wreszcie podró

ż

ni ustalili,

ż

e człowiek nie

ż

yje,

i wzi

ę

li go na plecy, aby zanie

ść

na cmentarz i pogrzeba

ć

.

Nie uszli daleko, gdy zbli

ż

yli si

ę

do skrzy

ż

owania.

I nowy spór powstał mi

ę

dzy nimi:

o to, która droga prowadzi na cmentarz.
Nasruddin znosił to, ile potrafił,
w ko

ń

cu jednak nie wytrzymał i rzekł:

- Przepraszam, panowie, ale droga na cmentarz
to ta na lewo.
Wiem,

ż

e zakłada si

ę

, i

ż

umarli nie powinni mówi

ć

,

lecz wyłamałem si

ę

z tej reguły tylko na moment

i zapewniam was,

ż

e ju

ż

wi

ę

cej nie powiem ani słowa.

Gdy rzeczywisto

ść

napotyka na sztywne wierzenie,

tym gorzej dla rzeczywisto

ś

ci.

KOŚCI DLA WYPRÓBOWANIA WIARY

Pewien chrze

ś

cija

ń

ski intelektualista, który uwa

ż

ał,

ż

e Biblia jest literalnie prawdziwa a

ż

do najmniejszych

szczegółów, spotkał raz koleg

ę

, który mu rzekł:

- Według Biblii ziemia została stworzona
około pi

ęć

tysi

ę

cy lat temu.

Znaleziono jednak ko

ś

ci

ś

wiadcz

ą

ce,

ż

e

ż

ycie

na naszej planecie istnieje od setek tysi

ę

cy lat.

Na odpowied

ź

nie trzeba było długo czeka

ć

:

- Kiedy Bóg stworzył ziemi

ę

pi

ęć

tysi

ę

cy lat temu,

celowo umie

ś

cił te ko

ś

ci w ziemi,

aby wypróbowa

ć

, czy bardziej b

ę

dziemy wierzy

ć

twierdzeniom naukowców, czy Jego

Ś

wi

ę

temu Słowu.

Dodatkowy dowód na to,

ż

e sztywne wierzenia

prowadz

ą

do wypaczenia rzeczywisto

ś

ci.

DLACZEGO UMIERAJĄ DOBRZY LUDZIE?

Duszpasterz pewnej wioski odwiedził dom
starej parafianki i popijaj

ą

c kaw

ę

, odpowiadał

na pytania, którymi babcia go zasypywała.
- Dlaczego Pan tak cz

ę

sto zsyła na nas zarazy? -

pytała staruszka.

- No có

ż

- odpowiedział proboszcz -

czasem ludzie s

ą

tak

ź

li,

ż

e trzeba ich zgładzi

ć

,

i dlatego nasz Pan dopuszcza zarazy.

- Ale - zauwa

ż

yła babcia - w takim razie,

dlaczego ginie tylu dobrych ludzi razem ze złymi?

- Dobrych wzywa Bóg na

ś

wiadków - wyja

ś

nił proboszcz. -

Pan pragnie, aby wszystkie dusze miały sprawiedliwy s

ą

d.

Uparty wierz

ą

cy potrafi wytłumaczy

ć

absolutnie wszystko.

MISTRZ NIE WIE

Poszukuj

ą

cy zbli

ż

ył si

ę

z szacunkiem do ucznia i zapytał:

- Jaki jest sens

ż

ycia ludzkiego?

Ucze

ń

przeszukał pisma swojego mistrza

i pełen ufno

ś

ci odpowiedział jego słowami:

-

ś

ycie ludzkie jest jedynie przejawem

Bo

ż

ej obfito

ś

ci.

Kiedy poszukuj

ą

cy spotkał si

ę

z mistrzem osobi

ś

cie,

zadał mu to samo pytanie.
Mistrz odpowiedział:
- Nie wiem.


Poszukuj

ą

cy mówi: "Nie wiem".

Ś

wiadczy to o honorze.

Mistrz mówi: "Nie wiem". Wymaga to posiadania umysłu
mistycznego, zdolnego, by wiedzie

ć

wszystko poprzez

niewiedz

ę

. Ucze

ń

mówi: "Nie wiem".

Ś

wiadczy to

o ignorancji, o wypaczeniu zapo

ż

yczonego poznania.

PATRZEĆ W OCZY

Komendant wojsk okupacyjnych powiedział do wójta
pewnej wsi:
- Jeste

ś

my pewni,

ż

e ukrywacie we wsi zdrajc

ę

.

Tak wi

ę

c je

ś

li go nam nie wydacie, uprzykrzymy wam

ż

ycie,

panu i pa

ń

skim ludziom, na ile to tylko b

ę

dzie w naszej mocy.

Rzeczywi

ś

cie, wioska ukrywała pewnego człowieka,

który wydawał si

ę

dobry i niewinny, wi

ę

c wszyscy go lubili.

Ale có

ż

mógł zrobi

ć

wójt teraz, kiedy został zagro

ż

ony

spokój całej wsi?
Długie dni dyskusji rady gminnej nie przyniosły rozwi

ą

zania.

W ko

ń

cu wójt przedstawił problem proboszczowi.

Proboszcz z wójtem przesiedzieli cała noc szukaj

ą

c

w Pi

ś

mie

Ś

wi

ę

tym i wreszcie ukazało si

ę

im rozwi

ą

zanie.

W Pi

ś

mie był pewien tekst, który mówił:

"Lepiej je

ś

li jeden człowiek umrze za lud,

ni

ż

miałby umrze

ć

cały naród".

W ten sposób wójt wydał niewinnego wojskom
okupacyjnym prosz

ą

c go o przebaczenie.

Człowiek powiedział,

ż

e nie ma nic do wybaczenia

i

ż

e nie chce nara

ż

a

ć

wioski na niebezpiecze

ń

stwo.

Torturowano go tak okrutnie,

ż

e jego krzyki mogli

słysze

ć

wszyscy mieszka

ń

cy wsi.

W ko

ń

cu został stracony.

Po dwudziestu latach do wsi przyszedł prorok,
udał si

ę

wprost do wójta i rzekł:

- Co

ś

cie zrobili? Ten człowiek był przeznaczony

przez Boga by by

ć

zbawicielem tego kraju,

a ty wydałe

ś

go na tortury i

ś

mier

ć

.

- A co mogłem zrobi

ć

? - zawołał wójt. -

Razem z proboszczem szukali

ś

my w Pi

ś

mie

i post

ą

pili

ś

my tak, jak tam było powiedziane.

To był wasz bł

ą

d - rzekł prorok. -

Patrzyli

ś

cie w Pismo, a powinni

ś

cie byli

równie

ż

patrze

ć

w oczy tamtego człowieka.

PSZENICA Z GROBÓW EGIPSKICH

W grobie jednego ze staro

ż

ytnych faraonów egipskich

znaleziona gar

ść

ziaren pszenicy.

Miały pi

ęć

tysi

ę

cy lat. Kto

ś

zasiał ziarna i podlewał.

I ku ogólnemu zdumieniu ziarna o

ż

yły i wykiełkowały.

Po pi

ę

ciu tysi

ą

cach lat.

Kiedy kto

ś

jest o

ś

wiecony, jego słowa s

ą

jak nasiona,

pełne

ż

ycia i energii. I mog

ą

zachowa

ć

form

ę

nasion

przez wieki, a

ż

zostan

ą

zasiane w serce

ż

yzne i otwarte.

Zwykłem był my

ś

le

ć

,

ż

e słowa pisane s

ą

martwe i suche.

Teraz wiem,

ż

e s

ą

pełne energii i

ż

ycia. To moje serce

było zimne i martwe, jak

ż

e wi

ę

c mogło

w nim co

ś

wyrosn

ąć

?

POPRAW PISMA

Pewien uczony człowiek poszedł do Buddy i rzekł:
- Sprawy, o których nauczałe

ś

, panie,

nie znajduj

ą

si

ę

w

Ś

wi

ę

tych Pismach.

- W takim razie, ty je tam umie

ść

- odparł Budda.

Po chwili zakłopotania człowiek mówił dalej:
- Czy pozwolisz zauwa

ż

y

ć

panie,

ż

e pewne sprawy,

których obecnie nauczasz s

ą

wr

ę

cz sprzeczne

ze

Ś

wi

ę

tymi Pismami?

- W takim razie popraw Pisma - odpowiedział Budda.


W ONZ przedło

ż

ono propozycj

ę

poprawienia wszystkich

pism religii

ś

wiata. Wszystko, co mogłoby w nich prowadzi

ć

do nietolerancji, okrucie

ń

stwa czy fanatyzmu, miałoby by

ć

wykre

ś

lone. Cokolwiek byłoby przeciwne godno

ś

ci

lub dobrobytowi człowieka, miałoby zosta

ć

opuszczone.

Kiedy odkryto,

ż

e autorem propozycji był sam Jezus

Chrystus, dziennikarze oblegali jego rezydencj

ę

szukaj

ą

c

pełniejszego wyja

ś

nienia. Okazało si

ę

ono bardzo proste

i krótkie: "Pisma, podobnie jak szabat, s

ą

dla człowieka

- stwierdził Jezus - a nie człowiek dla Pism".

śONA NIEWIDOMEGO

Uczenie człowieka niedojrzałego mo

ż

e okaza

ć

si

ę

ogromnie szkodliwe:

Był raz człowiek, który miał bardzo brzydk

ą

córk

ę

,

wi

ę

c wydał j

ą

za m

ąż

za

ś

lepca,

bo nikt inny by jej nie chciał/

Kiedy pewien lekarz zaofiarował si

ę

przywróci

ć

wzrok

ś

lepemu mał

ż

onkowi,

ojciec dziewczyny sprzeciwił si

ę

z całej mocy,

gdy

ż

obawiał si

ę

,

ż

e człowiek ten

porzuciłby jego córk

ę

.

Na temat tej opowie

ś

ci Sa'di stwierdza:

"M

ęż

owi brzydkiej kobiety lepiej jest zosta

ć

ś

lepym".

A zal

ę

knionym ludziom nie wiedzie

ć

.

PROFESJONALIŚCI

Moje

ż

ycie religijne pozostaje całkowicie w r

ę

kach

profesjonalistów. Je

ś

li chc

ę

nauczy

ć

si

ę

modli

ć

,

id

ę

do kierownika duchowego; je

ś

li pragn

ę

odkry

ć

wol

ę

Bo

żą

w odniesieniu do mnie, udaj

ę

si

ę

na rekolekcje prowadzone

przez specjalist

ę

; by zrozumie

ć

Bibli

ę

, udaj

ę

si

ę

do moralisty;

a

ż

eby zostały mi przebaczone grzechy, id

ę

do kapłana.

Król jednej z wysp południowego Pacyfiku wydał
bankiet na cze

ść

znanego go

ś

cia z Zachodu.

Kiedy nadeszła pora wygłoszenia pochwalnej mowy
na cze

ść

go

ś

cia, jego Królewska Mo

ść

dalej siedział

na ziemi, podczas gdy zawodowy mówca,
specjalnie w tym celu wybrany, rozpływał si

ę

w pochwałach.

Po kunsztownym panegiryku go

ść

podniósł si

ę

,

aby powiedzie

ć

kilka słów podzi

ę

kowania królowi.

Jego Królewska Mo

ść

powstrzymał go delikatnie:

- Prosz

ę

nie wstawa

ć

powiedział - wyznaczyłem pewnego

mówc

ę

, aby mówił za pana.

Na naszej wyspie uwa

ż

amy,

ż

e publiczne przemawianie

nie powinno pozostawa

ć

w r

ę

kach amatorów.

Pytam si

ę

: Czy Bóg nie wolałby, abym był bardziej "amatorem"

w moich kontaktach z Nim?

SPECJALIŚCI

Sufi powiedział:


Uznawszy pewnego człowieka za zmarłego,
przyjaciele ponie

ś

li go, aby go pogrzeba

ć

.

Kiedy trumna miała ju

ż

zosta

ć

zło

ż

ona do grobu,

człowiek o

ż

ył nie wiadomo jak,

i zacz

ą

ł wali

ć

w pokryw

ę

trumny.

Otwarto trumn

ę

i człowiek si

ę

podniósł.

- Co robicie? - zapytał zebranych. -
Jestem

ż

ywy. Nie umarłem.

Jego słowa przyj

ę

to z milcz

ą

cym niedowierzaniem.

Wreszcie jeden z

ż

ałobników powiedział:

- Przyjacielu, tak lekarze, jak i kapłani, po

ś

wiadczyli,

ż

e umarłe

ś

. A wi

ę

c umarłe

ś

.

Po czym na nowo zamkni

ę

to wieko trumny

i pogrzebano go nale

ż

ycie.

ZUPA Z ZUPY Z KACZORA

Raz pewien krewny odwiedził Nasruddina
przynosz

ą

c mu w prezencie kaczora.

Nasruddin przyrz

ą

dził ptaka i pocz

ę

stował nim go

ś

cia.

Wkrótce zacz

ę

li przybywa

ć

go

ść

za go

ś

ciem;

wszyscy podkre

ś

lali,

ż

e s

ą

przyjaciółmi przyjaciela,

"człowieka, który Ci przyniósł kaczora".
Oczywi

ś

cie wszyscy si

ę

spodziewali

otrzyma

ć

go

ś

cin

ę

i jedzenie z kaczora.

Wreszcie mułła nie mógł tego znie

ść

i gdy pewnego dnia przybył do jego domu
kolejny nieznajomy, mówi

ą

c:

- Jestem przyjacielem przyjaciela twego krewnego,
który podarował Ci kaczora -
i jak wszyscy inny usiadł za stołem,
czekaj

ą

c by mu dano je

ść

,

Nasruddin postawił przed nim misk

ę

cieplej wody.

- Co to jest? - zapytał go

ść

.

- To - powiedział mułł

ą

- jest zupa z zupy kaczora,

którego podarował mi mój przyjaciel.


Czasem mo

ż

na usłysze

ć

o ludziach, którzy zostali

uczniami uczniów człowieka, który miał do

ś

wiadczenie Boga.

Jak mo

ż

na przesła

ć

pocałunek przez go

ń

ca?

POTWÓR Z RZEKI

Kapłan pewnej wsi nie mógł spokojnie si

ę

modli

ć

z powodu dzieci, które bawiły si

ę

pod jego oknem.

By si

ę

do nich uwolni

ć

krzykn

ą

ł:

- Jest taki straszny potwór na dole przy rzece.
Pobiegnijcie tam, a b

ę

dziecie mogły zobaczy

ć

,

jak mu bucha ogie

ń

z nozdrzy!

Wkrótce ju

ż

wszyscy mieszka

ń

cy wsi usłyszeli

o straszliwej zjawie i biegli ku rzece.
Kiedy kapłan to zobaczył doł

ą

czył do tłumu.

Kieruj

ą

c si

ę

, zdyszany ku rzece, mówił do siebie:

"Co prawda, to ja wymy

ś

liłem t

ę

histori

ę

.

Ale nigdy nic nie wiadomo..."


Znacznie łatwiej jest wierzy

ć

w bogów, których sami stworzyli

ś

my,

je

ś

li jeste

ś

my zdolni przekona

ć

innych o ich istnieniu.

ZATRUTA STRZAŁA

Przy jakiej

ś

okazji zbli

ż

ył si

ę

mnich do Buddy i zapytał,

czy dusze sprawiedliwych

ż

yj

ą

po

ś

mierci?

Budda nie odpowiedział, jak to miał w zwyczaju.

Mnich nalegał.
Codziennie wracał z tym samym pytaniem
i dzie

ń

w dzie

ń

otrzymywał milczenie za cał

ą

odpowied

ź

.

Nie mógł znie

ść

dłu

ż

ej tego i zagroził,

ż

e opu

ś

ci klasztor,

je

ś

li nie otrzyma odpowiedzi na pytanie

o zasadniczej dla

ń

wadze;

bo po co miałby po

ś

wi

ę

ca

ć

wszystko i

ż

y

ć

w klasztorze,

je

ś

li dusze sprawiedliwych nie miały istnie

ć

po

ś

mierci?

Wtedy Budda, powodowany współczuciem,
złamał milczenie i powiedział:
- Jeste

ś

jak człowiek zraniony zatrut

ą

strzał

ą

i bardzo bliski agonii.
Krewni po

ś

piesznie sprowadzili lekarza,

ale ranny nie chciał, by mu wyj

ę

to strzał

ę

lub by mu dano jakiekolwiek lekarstwo,
póki mu nie odpowiedz

ą

na trzy wa

ż

ne pytania:

Po pierwsze, ten, który go postrzelił był biały,
czy czarny?
Po drugie, był człowiekiem wysokim, czy niskim?
Po trzecie, był braminem, czy pariasem?

Je

ś

li mi nie odpowiedz

ą

na te trzy pytania,

nie chce

ż

adnego leczenia!

Mnich został w klasztorze.


O wiele przyjemniej jest rozmawia

ć

o drodze, ni

ż

j

ą

przeby

ć

;

dyskutowa

ć

o wła

ś

ciwo

ś

ciach jakiego

ś

lekarstwa, ni

ż

je za

ż

ywa

ć

.

DZIECKO PRZESTAJE PŁAKAĆ

Pewien człowiek twierdził,

ż

e praktycznie jest ateist

ą

.

Tak naprawd

ę

, je

ś

li ma by

ć

szczery, to musi powiedzie

ć

,

ż

e istnienie Boga rodzi tyle problemów, ile rozwi

ą

zuje;

ż

ycie po

ś

miertne jest pobo

ż

nym

ż

yczeniem. Pismo i tradycja

spowodowały tyle samo zła ile dobra. Wszystko to zostało
wymy

ś

lone przez człowieka dla złagodzenia samotno

ś

ci

i beznadziei, które obserwował w ludzkim

ż

yciu.

Najlepiej było zostawi

ć

go w spokoju. Nie mówi

ć

mu nic.

By

ć

mo

ż

e przechodzi kryzys wzrostu i jak

ąś

przemian

ę

.

Pewnego razu ucze

ń

zapytał mistrza:

- Co to jest Budda? -
Mistrz mu odpowiedział:
- Umysł jest Budd

ą

.

Wrócił kiedy indziej z tym samym pytaniem
i odpowied

ź

brzmiała:

- Nie ma umysłu, nie ma Buddy.

Ucze

ń

zaprotestował:

- Przecie

ż

powiedziałe

ś

mi kiedy

ś

:

"Umysł jest Budd

ą

..." -

Mistrz odparł:
- Powiedziałem to,

ż

eby dziecko przestało płaka

ć

.

Kiedy za

ś

dziecko przestało płaka

ć

, mówi

ę

:

Nie ma umysłu. Nie ma Buddy.


By

ć

mo

ż

e dziecko przestało płaka

ć

i było gotowe

na przyj

ę

cie prawdy. Tak wi

ę

c lepiej było zostawi

ć

je samo.

Kiedy zacz

ą

ł głosi

ć

swój nowo odkryty ateizm innym,

nie przygotowanym na to, trzeba było go powstrzyma

ć

:

"Była epoka, epoka przed-naukowa, kiedy ludzie czcili sło

ń

ce.

Potem nast

ą

piła epoka naukowa i ludzie u

ś

wiadomili sobie,

ż

e sło

ń

ce nie było bogiem, nawet nie było osob

ą

.

Wreszcie przyszła epoka mistyczna i Franciszek z Asy

ż

u

nazwał sło

ń

ce >>bratem<< i rozmawiał z nim.

Miałe

ś

wiar

ę

przestraszonego chłopczyka. Teraz,

gdy przemieniłe

ś

si

ę

w

ś

miałego człowieka, straciłe

ś

j

ą

.

Oby

ś

pewnego dnia stał si

ę

mistykiem i odnalazł sw

ą

wiar

ę

".

*

Wiary nie traci si

ę

z powodu odwa

ż

nego szukania prawdy.

Jedynie wierzenia wyra

ż

aj

ą

ce wiar

ę

zaciemniaj

ą

si

ę

na jaki

ś

czas, ale we wła

ś

ciwym momencie oczyszczaj

ą

si

ę

.

JAJKO

Nasruddin zarabiał na

ż

ycie sprzedaj

ą

c jajka.

Do jego sklepu weszła pewna osoba i rzekła mu:
- Zgadnij, co trzymam w r

ę

ce?

- Naprowad

ź

mnie jako

ś

- powiedział Nasruddin.

- Dam ci kilka wskazówek:
ma kształt jajka i rozmiar jajka.
Wygl

ą

da jak jajko, smakuje jak jajko i pachnie jak jajko.

W

ś

rodku jest białe i

ż

ółte. Przed ugotowaniem jest płynne,

po ugotowaniu twarde. Co wi

ę

cej, zniosła je kura...

- Ju

ż

wiem - powiedział Nasruddin - to jaki

ś

rodzaj ciastek.

Specjalista ma dar niedostrzegania oczywisto

ś

ci!

Najwy

ż

szy kapłan ma dar nie rozpoznania Mesjasza!

WOŁAĆ, BY OCALEĆ I TO BEZ USZCZERBKU

Kiedy

ś

przybył prorok do pewnego miasta z zamiarem

nawrócenia jego mieszka

ń

ców.

Pocz

ą

tkowo ludzie słuchali jego kaza

ń

,

ale po trosze zacz

ę

li si

ę

oddala

ć

,

tak,

ż

e w ko

ń

cu nie było nikogo,

kto słuchałby słów proroka.

Pewnego dnia jaki

ś

przybysz powiedział do proroka:

- Dlaczego ci

ą

gle przemawiasz? Nie widzisz,

twe posłannictwo jest niemo

ż

liwe?

Prorok odpowiedział:
- Na pocz

ą

tku miałem nadziej

ę

,

ż

e mo

ż

na ich zmieni

ć

. Ale teraz,

je

ś

li nawołuj

ę

nadal, to tylko po to,

by oni mnie nie zmienili.

SPRZEDAś WODY Z RZEKI

Tego dnia mowa mistrza ograniczyła si

ę

do jednego enigmatycznego zdania.

U

ś

miechaj

ą

c si

ę

tylko ironicznie i rzekł:

- Całe moje działanie tutaj, to siedzenie
na brzegu i sprzedawanie wody z rzeki.

I zako

ń

czył swoj

ą

mow

ę

.

Sprzedawca ulokował si

ę

na brzegu rzeki i tysi

ą

ce ludzi

przychodziło do niego, by kupi

ć

wod

ę

. Powodzenie jego

polegało na tym,

ż

e ci ludzie nie widzieli rzeki.

Kiedy wreszcie j

ą

zobaczyli wycofał si

ę

.

Kaznodzieja cieszył si

ę

ogromnym powodzeniem.

Przychodziły do niego tłumy uczy

ć

si

ę

m

ą

dro

ś

ci.

Kiedy uzyskali m

ą

dro

ść

, przestali przychodzi

ć

na jego kazania.

A kaznodzieja u

ś

miechał si

ę

zadowolony. Osi

ą

gn

ą

ł swój cel,

którym było usuni

ę

cie si

ę

tak pr

ę

dko, jak tylko mo

ż

na,

gdy

ż

w gł

ę

bi duszy wiedział,

ż

e dawał ludziom jedynie to,

co ju

ż

posiadali - aby tylko zechcieli otworzy

ć

oczy i przejrze

ć

.

"Je

ś

li ja nie odejd

ę

- powiedział Jezus swoim uczniom -

nie przyjdzie do was Duch

Ś

wi

ę

ty".

* * *

Gdyby

ś

przestał sprzedawa

ć

wod

ę

z takim zaanga

ż

owaniem,

ludzie mieliby wi

ę

cej mo

ż

liwo

ś

ci zobaczenia rzeki.

MEDALIK

Człowiek jest sam, zagubiony w tym ogromnym wszech

ś

wiecie.

I jest pełen l

ę

ków.

Dobra religia czyni go odwa

ż

nym. Kiepska religia pot

ę

guje jego l

ę

ki.

Pewna matka nie mogła sobie poradzi

ć

z synkiem,

który zawsze wracał do domu po zmroku.

Dlatego przestraszyła go: powiedziała mu,

ż

e na

ś

cie

ż

ce do domu pojawiły si

ę

jakie

ś

duchy

wychodz

ą

ce zaraz po zachodzie sło

ń

ca.

Odt

ą

d nie musiała mu przypomina

ć

,

by wracał do domu w por

ę

.

Kiedy jednak chłopiec urósł,
tak bał si

ę

ciemno

ś

ci i duchów,

ż

e nie było sposobu, by wyszedł z domu wieczorem.

Wtedy matka dała mu medalik i przekonała go,

ż

e gdy b

ę

dzie go nosił, duchy nie b

ę

d

ą

mu mogły

zrobi

ć

nic złego.

Teraz ju

ż

chłopiec wchodzi odwa

ż

nie w ciemno

ś

ci,

mocno

ś

ciskaj

ą

c swój medalik.

Kiepska religia daj

ę

wiar

ę

w medalik. Dobra religia

pozwala wiedzie

ć

,

ż

e takich duchów nie ma.

NASRUDDIN W CHINACH

Nie jest zbyt chwalebne dla przewodnika duchowego,
je

ś

li jego uczniowie wiecznie siedz

ą

u jego stóp.

Mułła Nasruddin udał si

ę

do Chin,

gdzie zebrał grup

ę

uczniów, których przygotował

na przyj

ę

cie o

ś

wiecenia.

Ale gdy tylko uczniowie zostali o

ś

wieceni,

przestali przychodzi

ć

na jego wykłady.

KTO PEWNEGO GURU

Co wieczór, gry guru zasiadał do odprawiania
nabo

ż

e

ń

stwa, łaził tamt

ę

dy kot nale

żą

cy do a

ś

ramu,

rozpraszaj

ą

c wiernych.

Dlatego guru polecił, by kota zwi

ą

zywa

ć

podczas nabo

ż

e

ń

stwa.

Długo po

ś

mierci guru nadal zwi

ą

zywano kota

w czasie wieczornego nabo

ż

e

ń

stwa, a gdy kot

w ko

ń

cu umarł, sprowadzono do a

ś

ramu innego kota,

aby móc go zwi

ą

zywa

ć

w czasie wieczornego nabo

ż

e

ń

stwa.

Wieki pó

ź

niej uczniowie guru pisali wielce uczone

traktaty o istotnej roli kota w nale

ż

ytym

odprawianiu nabo

ż

e

ń

stwa.

SZATY LITURGICZNE

Pa

ź

dziernik 1917: wybucha rewolucja rosyjska.

Historia ludzko

ś

ci nabrała nowego wymiaru.

Historia mówi,

ż

e w tym samym miesi

ą

cu

odbyło si

ę

zabranie rosyjskiego Ko

ś

cioła

prawosławnego i

ż

e miała miejsce burzliwa dyskusja

nad kolorem kap u

ż

ywanych w czasie liturgii.

Niektórzy usilnie nalegali, by były białe,
podczas gdy inni z t

ą

sam

ą

usilno

ś

ci

ą

chcieli

by były purpurowe.

Neron grał na lirze, gdy płon

ą

ł Rzym.

Zmaganie si

ę

z rewolucj

ą

sprawia niesko

ń

czenie wi

ę

cej

kłopotu, ni

ż

organizowanie liturgii. Wol

ę

odmawia

ć

modlitwy,

ni

ż

miesza

ć

si

ę

w wa

ś

nie s

ą

siadów.

MLECZE

Pewien człowiek, niezmiernie dumny
z trawnika w swoim ogrodzie, zauwa

ż

ył nagle,

ż

e na tym trawniku wyrosło mnóstwo mleczy.

I cho

ć

próbował wszelkich sposobów,

ż

eby si

ę

ich pozby

ć

, nie potrafił zapobiec temu,

by stały si

ę

prawdziw

ą

plag

ą

.

Wreszcie napisał do ministra rolnictwa
donosz

ą

c o wszelkich usiłowaniach,

jakie był podejmował, i zako

ń

czył list pytaj

ą

c:

"Co mog

ę

zrobi

ć

?"

Wkrótce nadeszła odpowied

ź

:

"Radzimy Panu nauczy

ć

si

ę

ja kocha

ć

".

Ja równie

ż

miałem trawnik, z którego byłem bardzo dumny,

i równie

ż

mnie dotkn

ę

ła plaga mleczy, które próbowałem

zwalczy

ć

wszystkimi mo

ż

liwymi sposobami. Tak wi

ę

c nauczy

ć

si

ę

je kocha

ć

nie było wcale łatwo.

Zacz

ą

łem mówi

ć

do nich codziennie. Serdecznie i przyja

ź

nie.

One jednak odpowiadały mi gorzkim milczeniem.
Jeszcze ubolewały nad walk

ą

jak

ą

im wytoczyłem.

Prawdopodobnie miały te

ż

jakie

ś

w

ą

tpliwo

ś

ci co do moich motywów.

Nie musiałem jednak czeka

ć

długo, by zacz

ę

ły si

ę

u

ś

miecha

ć

i uzyskały spokój. Wr

ę

cz zacz

ę

ły odpowiada

ć

na to co im mówiłem.

Szybko zostali

ś

my przyjaciółmi.

Oczywi

ś

cie,

ż

e mój trawnik uległ zniszczeniu,

ale za to jak uroczy stał si

ę

mój ogród!...

*

Stopniowo tracił wzrok, mimo

ż

e starał si

ę

tego unikn

ąć

wszelkimi sposobami. Kiedy lekarstwa ju

ż

przestały działa

ć

,

dalej bronił si

ę

gwałtownie. Musiałem nabra

ć

odwagi,

aby mu powiedzie

ć

:

- Radz

ę

ci, by

ś

nauczył si

ę

kocha

ć

swoj

ą

ś

lepot

ę

.

To była prawdziwa walka. Pocz

ą

tkowo nie chciał nawi

ą

za

ć

ze swoj

ą

ś

lepot

ą

kontaktu, powiedzie

ć

do niej jednego słowa.

Kiedy wreszcie osi

ą

gn

ą

ł tyle,

ż

e mógł z ni

ą

rozmawia

ć

,

jego słowa były pełny zło

ś

ci i goryczy. Ale nie przestawał

mówi

ć

i z czasem słowa przybierały ton rezygnacji,

potem tolerancji i wreszcie akceptacji - a

ż

pewnego dnia,

ku jego zdumieniu, stały si

ę

słowami sympatii i ... miło

ś

ci.

Nadszedł dzie

ń

, w którym był zdolny obj

ąć

ramieniem swoj

ą

ś

lepot

ę

i powiedzie

ć

jej: "Kocham ci

ę

". I tego dnia zobaczyłem,

ż

e znowu si

ę

u

ś

miechn

ą

ł. A jaki słodki był ten u

ś

miech!

Naturalnie, stracił wzrok na zawsze. Ale jak pi

ę

kna stała si

ę

jego

twarz! Du

ż

o pi

ę

kniejsza ni

ż

była, nim przyszła

ż

y

ć

z nim

Ś

lepota.

NIE ZMIENIAJ SIĘ

Przez całe lata byłem neurotykiem.
Typem zgorzkniałym, przygn

ę

bionym i egoist

ą

.

Wszyscy ci

ą

gle mi mówili,

ż

ebym si

ę

zmienił.

I nie przestawali przypomina

ć

mi,

jak bardzo byłem neurotykiem.

A ja si

ę

obra

ż

ałem, cho

ć

zgadzałem si

ę

z nimi.

I chciałem si

ę

zmieni

ć

, ale nie potrafiłem,

mimo wielu wysiłków.

Najgorsze było to,

ż

e mój przyjaciel

nie przestawał wypomina

ć

mi neurotycznego stanu,

w którym trwałem.
I równie

ż

podkre

ś

lał konieczno

ść

zmiany.

Tak

ż

e z nim si

ę

zgadzałem i nie mogłem si

ę

na niego obra

ż

a

ć

. Ale skutek był taki,

ż

e czułem si

ę

jakby bezsilny i jakby skr

ę

powany.

A

ż

pewnego dnia przyjaciel powiedział mi:

- Nie zmieniaj si

ę

.

B

ą

d

ź

jaki jeste

ś

. Tak naprawd

ę

to nie wa

ż

ne,

czy si

ę

zmienisz, czy nie.

Kocham ci

ę

jakim jeste

ś

i nie mog

ę

przesta

ć

ci

ę

kocha

ć

.

Te słowa zabrzmiały w moich uszach jak muzyka:
"Nie zmieniaj si

ę

. Nie zmieniaj si

ę

. Nie zmieniaj si

ę

...

Kocham ci

ę

... "

Wtedy si

ę

uspokoiłem. I poczułem,

ż

e

ż

yj

ę

.

I, co za cud, zmieniłem si

ę

!

Teraz wiem,

ż

e w rzeczywisto

ś

ci nie mogłem si

ę

zmieni

ć

a

ż

do spotkania kogo

ś

, kto by mnie kochał, bez wzgl

ę

du

na to, czy si

ę

zmieni

ę

, czy nie.

Czy ty tak mnie kochasz, Bo

ż

e?

MÓJ PRZYJACIEL

Malik, syn Dinara, wielce si

ę

zmartwił z powodu swobodnych

obyczajów swawolnego młodzie

ń

ca, który mieszkał

w s

ą

siednim domu. Jednak przez długi czas nie odzywał si

ę

w nadziei,

ż

e kto

ś

wreszcie b

ę

dzie interweniował.

Ale kiedy zachowanie młodzie

ń

ca stało si

ę

absolutnie

niezno

ś

ne, Malik udał si

ę

do niego i poprosił,

by zmienił swój sposób bycia.

Z całym spokojem młodzieniec poinformował Malika,

ż

e jest protegowanym sułtana i dlatego nikt nie mo

ż

e

mu zabroni

ć

ż

y

ć

jak mu si

ę

podoba.

Malik rzekł:
- Osobi

ś

cie poskar

żę

si

ę

. -

Młody człowiek odpowiedział:
- Na nic si

ę

to nie zda, gdy

ż

sułtan nigdy nie zmieni

zdanie o mnie.
- W takim razie powiem o Tobie stwórcy -
odparł Malik.
- Najwy

ż

szy stwórca - rzekł młodzieniec - jest zbyt

miłosierny, aby mi co

ś

wyrzuca

ć

.

Malik poczuł si

ę

bezradny i zostawił młodzie

ń

ca

samemu sobie. Ale niedługo reputacja młodzie

ń

ca

stała si

ę

tak zła,

ż

e spotkała si

ę

z ogólnym oburzeniem.

Malik postanowił wtedy spróbowa

ć

go upomnie

ć

.

Jednak kiedy kierował si

ę

ku domowi młodzie

ń

ca,

usłyszał głos, który mówił:

"Zostaw w spokoju mojego przyjaciela.
Jest pod moj

ą

opiek

ą

".

Malik zmieszał si

ę

ogromnie i gdy stan

ą

ł przed młodzie

ń

cem,

nie wiedział co powiedzie

ć

.

Młody człowiek zapytał:
- Po co

ś

przyszedł? -

Malik odpowiedział:
- Szedłem ci

ę

upomnie

ć

, ale gdy skierowałem si

ę

tutaj,

jaki

ś

głos powiedział mi, bym ci

ę

zostawił w spokoju,

bo jeste

ś

pod jego opiek

ą

.

Twarz młodzie

ń

ca zmieniła si

ę

.

- Naprawd

ę

, nazwał mnie swoim przyjacielem? - zapytał.

Ale Malik ju

ż

odszedł.

Po latach Malik spotkał si

ę

z nim w Mekce.

Słowa Głosu wywarły na nim takie wra

ż

enie,

ż

e zostawił co miał i stał si

ę

w

ę

drownym

ż

ebrakiem.

- Przyszedłem tutaj szuka

ć

mojego Przyjaciela -

powiedział do Malika i umarł.


Bóg przyjacielem grzeszników? Podobne twierdzenie
jest tyle ryzykowne, ile prawdziwe. Zastosowałem je do siebie,
kiedy przy pewnej okazji powiedziałem:
"Bóg jest zbyt miłosierny, aby mi co

ś

wyrzuca

ć

".

W tym momencie usłyszałem Dobr

ą

Nowin

ę

- po raz

pierwszy w

ż

yciu.

ARABSKI KATECHUMEN

Arabski mistrz Jalall ud-Din Rumbi lubił opowiada

ć

nast

ę

puj

ą

ca histori

ę

:

Pewnego dnia prorok Mahomet przewodniczył
modlitwie porannej w meczecie. W

ś

ród wielu ludzi

modl

ą

cych si

ę

z prorokiem znajdował si

ę

te

ż

pewien Arab, katechumen.

Mahomet rozpocz

ą

ł czyta

ć

Koran recytuj

ą

c werset,

w którym faraon twierdzi:
"Ja jestem twoim prawdziwym Bogiem".
Słysz

ą

c to młody katechumen poczuł taki gniew,

ż

e przerwał milczenie i krzykn

ą

ł:

- A to pyszałek, skurwysyn!

Prorok nic nie powiedział, ale gdy sko

ń

czył si

ę

modli

ć

,

inni zacz

ę

li upomina

ć

Araba:

- Nie wstyd ci? Twoja modlitwa na pewno ubli

ż

a Bogu,

bo nie dosy

ć

,

ż

e przerwałe

ś

ś

wi

ę

te milczenie modlitwy,

to jeszcze u

ż

yłe

ś

wulgarnych słów w obecno

ś

ci

proroka Boga.

Biedny Arab zarumienił si

ę

ze wstydu i zacz

ą

ł dr

ż

e

ć

ze strachu, a

ż

tu Gabriel ukazał si

ę

prorokowi i rzekł:

- Bóg posyła ci pozdrowienia i pragnie, by

ś

kazał tym

ludziom przesta

ć

napastowa

ć

tego prostego Araba;

w rzeczywisto

ś

ci jego szczere zakl

ę

cie poruszyło

serce Boga bardziej ni

ż

ś

wi

ę

te modlitwy wielu innych.

Gdy si

ę

modlimy, Bóg patrzy na nasze serca,

a nie na form

ę

naszych słów.

MY JESTEŚMY TRZEJ, TY JESTEŚ TRZEJ

Kiedy statek biskupa zatrzymał si

ę

na jeden dzie

ń

na odległej wyspie, biskup postanowił
sp

ę

dzi

ć

ten dzie

ń

jak najpo

ż

yteczniej.

Spaceruj

ą

c po pla

ż

y, spotkał trzech rybaków

naprawiaj

ą

cych sieci.

Łaman

ą

angielszczyzn

ą

wyja

ś

nili mu, jak zostali

nawróceni przed wiekami przez misjonarzy.
- My by

ć

chrze

ś

cijanie - powiedzieli mu

wskazuj

ą

c na siebie z dum

ą

.

Biskup był poruszony. Gdy zapytał czy umiej

ą

Modlitw

ę

Pa

ń

sk

ą

, odpowiedzieli,

ż

e nigdy jej

nie słyszeli. Biskup był gł

ę

boko przej

ę

ty:

jak mogli nazywa

ć

si

ę

chrze

ś

cijanami,

je

ś

li nie umieli czego

ś

tak podstawowego

jak "Ojcze nasz"?

- W takim razie, co mówicie, gdy si

ę

modlicie?

-My podnie

ść

czy do nieba. My mówi

ć

:

"My jeste

ś

my trzej, Ty jeste

ś

trzej, zmiłuj si

ę

nad nami".

Biskup a

ż

si

ę

przel

ą

kł tak prymitywnego,

wr

ę

cz heretyckiego charakteru ich modlitwy.

Cał

ą

reszt

ę

dnia po

ś

wi

ę

cił wi

ę

c, by nauczy

ć

ich "Ojcze nasz".

Rybakom trudno było zapami

ę

ta

ć

modlitw

ę

,

ale zebrali wszystkie siły i nast

ę

pnego dnia przed odjazdem

Biskup miał satysfakcj

ę

usłysze

ć

z ich ust "Ojcze nasz"

bez jednego bł

ę

du.

Po wielu miesi

ą

cach statek biskupa znalazł si

ę

znowu

przy tamtych wyspach i kiedy biskup chodził po pokładzie
odmawiaj

ą

c swoje wieczorne modlitwy, przypomniał sobie

z zadowoleniem,

ż

e na jednej z tych dalekich wysp

jest trzech ludzi, którzy dzi

ę

ki jego cierpliwym wysiłkom,

mog

ą

teraz modli

ć

si

ę

jak nale

ż

y.

Kiedy o tym my

ś

lał nagle podniósł oczy i zauwa

ż

ył jaki

ś

ś

wietlny punkt na wschodzie.

Ś

wiatło zbli

ż

ało si

ę

do statku i ku swemu zdumieniu zobaczył

trzy sylwetki id

ą

ce po wodzie w jego kierunku.

Kapitan zatrzymał statek i wszyscy marynarze zebrali si

ę

przy burcie, by obserwowa

ć

to zdumiewaj

ą

ce zjawisko.

Kiedy trzy sylwetki znajdowały si

ę

ju

ż

na odległo

ść

głosu,

biskup rozpoznał w nich swoich trzech przyjaciół - rybaków.
- Biskupie - powiedzieli - my smutni.
My zapomnie

ć

pi

ę

kna modlitwa. My mówi

ć

:

"Ojcze nasz, który

ś

jest w niebie,

ś

wi

ęć

si

ę

imi

ę

Twoje,

przyjd

ź

Królestwo Twoje..."

Potem zapomnie

ć

.

Prosimy powiedzie

ć

jeszcze raz cała modlitwa.

Biskup poczuł si

ę

zawstydzony.

- Wró

ć

cie do waszych domów, moi drodzy ludzie -

powiedział - a kiedy si

ę

modlicie, mówcie:

"My jeste

ś

my trzej, Ty jeste

ś

trzej, zmiłuj si

ę

nad nami".

Cz

ę

sto widziałem staruszki odmawiaj

ą

ce nie ko

ń

cz

ą

ce si

ę

ró

ż

a

ń

ce w ko

ś

ciele. Jak mo

ż

e uczci

ć

Boga ta nieskładna

gadanina? Ale zawsze, gdy popatrzyłem w ich oczy
i w ich oblicza zwrócone ku niebu, widziałem w gł

ę

bi duszy,

ż

e s

ą

bli

ż

ej Boga ni

ż

wielu uczonych m

ęż

ów.

MODLITWA MOśE BYĆ NIEBEZPIECZNA

Oto jedna z ulubionych opowie

ś

ci sufi, Sa'di di Shiraza:

Pewien mój przyjaciel bardzo si

ę

cieszył,

ż

e jego

ż

ona jest w ci

ąż

y. Bardzo pragn

ą

ł mie

ć

syna

i prosił Boga o to bezustannie, czyni

ą

c mu szereg obietnic.

I jego

ż

ona urodziła chłopczyka, z czego mój przyjaciel

niezmiernie si

ę

ucieszył i zaprosił na uczt

ę

cał

ą

wie

ś

.

Po wielu latach wracaj

ą

c z Mekki wst

ą

piłem do wsi

mojego przyjaciela i dowiedziałem si

ę

,

ż

e jest w wi

ę

zieniu.

- Dlaczego? Co takiego zrobił? - pytałem.

S

ą

siedzi powiedzieli:

- Jego syn upił si

ę

, zabił pewnego człowieka i uciekł.

Dlatego aresztowano ojca i zamkni

ę

to w wi

ę

zieniu.

To prawda,

ż

e prosi

ć

Boga gor

ą

co o to, czego pragniemy,

jest rzecz

ą

chwalebn

ą

.

Ale jest to te

ż

bardzo niebezpieczne.

MĘDRZEC NARADA

Hinduski m

ę

drzec Narada ruszył z pielgrzymk

ą

do

ś

wi

ą

tyni boga Wisznu. Pewnej nocy zatrzymał si

ę

we wsi, gdzie dano mu schronienie w lepiance ubogiej pary.
Nast

ę

pnego ranka nim odszedł, m

ąż

rzekł do Narada:

- Jako,

ż

e idziesz do Pana Wisznu, popro

ś

go,

aby dał dziecko mojej

ż

onie i mnie,

bo ju

ż

wiele lat nie mamy potomstwa.

Kiedy Narada przybył do

ś

wi

ą

tyni, rzekł do Pana:

- Ten człowiek i jego

ż

ona byli dla mnie bardzo mili.

Miej lito

ść

nad nimi i daj im dziecko. -

Pan odparł stanowczo:
- Przeznaczeniem tego człowieka jest nie mie

ć

dzieci. -

Tak wi

ę

c Narada po odprawieniu swoich pobo

ż

no

ś

ci,

wrócił do domu.

Po pi

ę

ciu latach podj

ą

ł t

ę

sam

ą

pielgrzymk

ę

i zatrzymał si

ę

w tej samej wsi,

znowu podejmowany przez t

ę

sam

ą

par

ę

.

Tyle,

ż

e tym razem dwoje dzieci

bawiło si

ę

u wej

ś

cia do lepianki.

- Czyje to s

ą

dzieci? - zapytał Narada.

- Moje odpowiedział m

ąż

.

Narada zdziwił si

ę

. Wie

ś

niak mówił dalej:

- Przed pi

ę

ciu laty zaraz potem jak ty st

ą

d odszedłe

ś

,

przybył do naszej wsi

ś

wi

ę

ty

ż

ebrak. Przyj

ę

li

ś

my go

na noc. Nast

ę

pnego ranka, przed wyj

ś

ciem,

błogosławił nas, moj

ą

ż

on

ę

i mnie...

I Pan dał nam tych dwoje dzieci.

Kiedy Narada to usłyszał, nie czekał dłu

ż

ej,

lecz natychmiast poszedł do

ś

wi

ą

tyni Pana Wisznu.

Wchodz

ą

c zawołał od samych drzwi

ś

wi

ą

tyni:

- Czy nie mówiłe

ś

,

ż

e temu człowiekowi nie było

przeznaczone mie

ć

dzieci?

On ma ich dwoje!

Kiedy Pan go usłyszał, roze

ś

miał si

ę

gło

ś

no i rzekł:

- Pewnie stało si

ę

to przez jakiego

ś

ś

wi

ę

tego.

Ś

wi

ę

ci maj

ą

moc zmieniania przeznaczenia.

Mimowolnie przypomina mi si

ę

pewne wesele,

na którym Matka Jezusa, przez swoje pro

ś

by sprawiła,

ż

e jej Syn uczynił cud wcze

ś

niej, ni

ż

było to powiedziane

w jego przeznaczeniu.

PRZEZNACZENIE W RZUCIE MONETĄ

Wielki japo

ń

ski generał Nobunaga postanowił

zaatakowa

ć

mimo,

ż

e miał tylko jednego

ż

ołnierza

na dziesi

ę

ciu nieprzyjaciół. Był pewny zwyci

ę

stwa,

ale jego

ż

ołnierzy dr

ę

czyło wiele w

ą

tpliwo

ś

ci.

Kiedy szli do walki zatrzymał si

ę

w sanktuarium

sintoickim.
Po modlitwie Nobunaga wyszedł i powiedział:
- Teraz rzuc

ę

monet

ę

w powietrze.

Je

ś

li wyjdzie awers, wygramy; je

ś

li rewers, zniszcz

ą

nas.

Przeznaczenie uka

ż

e nam swoje oblicze. -

Rzucił monet

ę

i wypadł awers.

ś

ołnierze wpadli w tak

ą

ochot

ę

do walki,

ż

e nie mieli

ż

adnych trudno

ś

ci z jej wygraniem.

Nast

ę

pnego dnia adiutant powiedział do Nobunagi:

- Nic nie mo

ż

e zmieni

ć

oblicza przeznaczenia.

- Tak jest - odparł Nobunaga, pokazuj

ą

c mu

fałszyw

ą

monet

ę

a awarsem po obu stronach.

Siła modlitwy?
Siła przeznaczenia?
Albo moc wiary,

ż

e nast

ą

pi to, czego si

ę

nie spodziewamy.

PROSIĆ O DESZCZ

Kiedy przychodzi do Ciebie neurotyk szukaj

ą

cy pomocy,

rzadko pragnie by

ć

leczony, gdy

ż

wszelkie leczenie jest bolesne.

To, czego naprawd

ę

chce, to czu

ć

si

ę

dobrze ze swoj

ą

neuroz

ą

.

Albo te

ż

, jeszcze lepiej, wygl

ą

da cudu, który leczy bez bólu.

Pewien starzec lubił pali

ć

fajk

ę

po kolacji.

Którego

ś

wieczora, jego

ż

ona poczuła,

ż

e co

ś

si

ę

pali, i krzykn

ę

ła:

- Na Boga

Ś

wi

ę

tego, tatu

ś

! Pal

ą

ci si

ę

w

ą

sy!

- Wiem - odpowiedział starzec. -
Nie widzisz,

ż

e prosz

ę

o deszcz?

OKALECZONY LIS

Bajka arabskiego mistyka Sa'di:


Pewien człowiek przechadzaj

ą

c si

ę

po lesie

zobaczył lisa, który stracił nogi i dziwił si

ę

,

jak on mo

ż

e

ż

y

ć

. Wtem spostrzegł nadbiegaj

ą

cego

tygrysa ze zdobycz

ą

w z

ę

bach.

Tygrys ju

ż

si

ę

był nasycił i zostawił reszt

ę

mi

ę

sa lisowi.

Nast

ę

pnego dnia Bóg na nowo nakarmił lisa

za po

ś

rednictwem tego samego tygrysa.

Człowiek pocz

ą

ł si

ę

dziwi

ć

ogromnej dobroci Boga

i rzekł do siebie:
- Ja te

ż

uło

żę

si

ę

w jakim

ś

k

ą

cie ufaj

ą

c w pełni Panu,

a on da mi co potrzeba. -

I tak si

ę

zachowywał przez wiele dni,

ale nie zdarzyło si

ę

nic i biedaczysko prawie

stał na progu

ś

mierci, kiedy usłyszał głos mówi

ą

cy:

- O ty, który jeste

ś

na bł

ę

dnej drodze,

otwórz twe oczy na prawd

ę

!

Id

ź

za przykładem tygrysa, a przesta

ń

wreszcie

na

ś

ladowa

ć

biednego okaleczonego lisa.

Na ulicy zobaczyłem dziewczynk

ę

przekl

ę

t

ą

i dr

żą

c

ą

z zimna

w cienkiej sukience i bez widoków na porz

ą

dny posiłek.

Zdenerwowałem si

ę

i rzekłem do Boga:

- Dlaczego pozwalasz na co

ś

takiego? Dlaczego nie robisz nic,

by to zmieni

ć

?

Bóg na razie milczał. Tej samej jednak nocy, niespodziewanie,
odpowiedział mi:
- Ale

ż

oczywi

ś

cie,

ż

e co

ś

zrobiłem. Zrobiłem dla ciebie.

BÓG POKARM

Pewnego razu postanowił Bóg odwiedzi

ć

ziemi

ę

i wysłał anioła by zbadał sytuacj

ę

przed Jego wizyt

ą

.

Anioł wrócił z raportem:
- Wielu ludzi nie ma co je

ść

,

dla wielu a nich brakuje te

ż

pracy.

I rzekł Bóg:
- W takim razie wciel

ę

si

ę

w jedzenie dla głodnych
i w prac

ę

dla bezrobotnych.

PIĘCIU MNICHÓW

Lama Południa zwrócił si

ę

z gor

ą

c

ą

pro

ś

b

ą

do Wielkiego Lamy Północy,
aby wysłał jednego mnicha m

ą

drego i

ś

wi

ę

tego,

który wprowadziłby nowicjuszy w

ż

ycie duchowe.

Ku ogólnemu zaskoczeniu Wielki Lama
wysłał pi

ę

ciu mnichów zamiast jednego.

A tym, którzy pytali go o powody,
odpowiadał tajemniczo:
- B

ę

dziecie mieli szcz

ęś

cie

je

ś

li cho

ć

jeden z pi

ę

ciu dotrze do Lamy.

Grupa szła ju

ż

kilka dni, kiedy przybiegł

do nich posłaniec i rzekł im:
- Kapłan z naszej wioski umarł.
Potrzebujemy kogo

ś

, kto zajmie jego miejsce. -

Wie

ś

wygl

ą

dała na wygodn

ą

, a pensja kapłana

była do

ść

atrakcyjna. W jednym z mnichów

natychmiast zapłon

ę

ła troska duszpasterska

o tych ludzi i powiedział:
- Nie byłbym prawdziwym buddyst

ą

,

gdybym nie pozostał by tym ludziom słu

ż

y

ć

. -

I został.

Kilka dni pó

ź

niej zdarzyło im si

ę

znale

źć

w pałacu króla, któremu bardzo spodobał si

ę

jeden z mnichów.
- Zosta

ń

z nami - powiedział król. -

O

ż

enisz si

ę

z moj

ą

córk

ą

. A jak umr

ę

,

zast

ą

pisz mnie na tronie. -

Mnicha poci

ą

gała i ksi

ęż

niczka, i blask korony,

wi

ę

c powiedział:

- Czy mo

ż

e by

ć

lepszy sposób by wpłyn

ąć

na poddanych tego królestwa i skłania

ć

ich do dobra,

ni

ż

zosta

ć

ich królem?

Nie byłbym prawdziwym buddyst

ą

,

gdybym nie skorzystał z okazji słu

ż

enia

sprawie naszej

ś

wi

ę

tej religii. -

Tak wi

ę

c pozostał i ten.

Reszta grupy szła dalej, a

ż

pewnego wieczora,

w górzystych stronach, dotarli do samotnej chatki,
zamieszkałej przez pi

ę

kn

ą

dziewczyn

ę

,

która udzieliła im go

ś

ciny dzi

ę

kuj

ą

c Bogu,

ż

e przysłał jej tych mnichów. Jej rodzice

zostali zabici przez bandytów
i dziewczyna była sama, przel

ę

kniona.

Nast

ę

pnego ranka, gdy przyszła chwila odej

ś

cia,

jeden z mnichów rzekł:
- Ja zostan

ę

z t

ą

dziewczyn

ą

.

Nie byłbym prawdziwym buddyst

ą

,

gdybym okazał współczucia. -
Tak odszedł trzeci.

Dwaj pozostali doszli wreszcie do pewnej wioski
buddyjskiej, gdzie zauwa

ż

yli z przera

ż

eniem,

ż

e wszyscy mieszka

ń

cy wsi opu

ś

cili swoj

ą

religi

ę

i dali si

ę

przekona

ć

pewnemu hinduskiemu guru.

Jeden z mnichów powiedział:
- Jest moim obowi

ą

zkiem wzgl

ę

dem

tych biednych ludzi i wzgl

ę

dem Pana, Buddy,

zosta

ć

tutaj i przyprowadzi

ć

ich do prawdziwej religii. -

Ten był ostatni, który odszedł.

Wreszcie pi

ą

ty mnich przybył do Lamy południa.

Wielki Lama Północy miał racj

ę

.

Przed laty zacz

ą

łem szuka

ć

Boga. Raz i drugi oddalałem si

ę

od drogi. I to z najlepszych powodów: by referowa

ć

liturgi

ę

,

by zmienia

ć

struktury Ko

ś

cioła, by odnowi

ć

moje studia biblijne

i nauczy

ć

si

ę

teologii odpowiedniej.

Niestety, łatwiej mi przychodzi zaanga

ż

owa

ć

si

ę

w jak

ą

b

ą

d

ź

działalno

ść

religijn

ą

, ni

ż

kontynuowa

ć

wiernie poszukiwanie Boga.

ZATRUDNIENIE

Wchodzi pierwszy kandydat.

Rozumie pan,

ż

e to jest tylko zwykły test,

który chcemy zrobi

ć

, nim damy panu prac

ę

,

o jak

ą

pan prosił?

- Tak.
- Doskonale, Ile jest plus razy dwa?
- Cztery.

Wchodzi drugi kandydat.

- Jest pan gotów na test?
- Tak.
- Doskonale. Ile jest dwa plus dwa?
- Jak powie szef, tak b

ę

dzie.

Drugi kandydat otrzymał prac

ę

.

Zachowanie si

ę

drugiego kandydata jest warte polecenia,

je

ś

li chcesz wybi

ć

si

ę

w jakiejkolwiek instytucji,

ś

wieckiej czy religijnej.

Cz

ę

sto przyda ci si

ę

dla uzyskania dobrych ocen na egzaminach. Dlatego te

ż

magistrzy

teologii nieraz bywaj

ą

bardziej znani

ze swej miło

ś

ci do doktryny ni

ż

miło

ś

ci prawdy.

DIOGENES

Filozof Diogenes jadł soczewic

ę

na kolacj

ę

.

Zobaczył to filozof Arystyp, który

ż

ył wygodnie

za cen

ę

pochlebiania królowi.

Arystyp zwrócił si

ę

do niego:

- Gdyby

ś

si

ę

nauczył by

ć

poddanym królowi,

nie musiałby

ś

je

ść

tej dziadowskiej soczewicy.

Na to odpowiedział Diogenes:
- Gdyby

ś

ty si

ę

był nauczył je

ść

soczewic

ę

,

nie musiałby

ś

przypochlebia

ć

si

ę

królowi.

WSTAĆ I BYĆ WIDZIANYM

Powiedzie

ć

prawd

ę

, tak jak si

ę

j

ą

widzi, wymaga du

ż

o odwagi,

je

ś

li si

ę

nale

ż

y do jakiej

ś

instytucji.

Sprzeciwi

ć

si

ę

własnej instytucji wymaga jeszcze wi

ę

cej odwagi.

To wła

ś

nie zrobił Jezus.

Kiedy Chruszczow wygłosił swe słynne oskar

ż

enie

epoki stalinizmu, podobno jeden z obecnych
w Sali Kongresowej powiedział:
- A gdzie wy byli

ś

cie towarzyszu Chruszczow,

kiedy mordowano wszystkich tych niewinnych ludzi?

Chruszczow przerwał, popatrzył wokół po sali i rzekł:

- Ten, kto to powiedział niech b

ę

dzie uprzejmy wsta

ć

.

Napi

ę

cie na sali rosło.

Nikt nie wstał.

Wtedy Chruszczow powiedział:
- Bardzo dobrze, masz ju

ż

odpowied

ź

,

kimkolwiek jeste

ś

.

Znajdowałem si

ę

dokładnie w tym samym poło

ż

eniu,

co ty teraz


Jezus byłby wstał.

SKLEP Z PRAWDA

Nie wierzyłem własnym oczom, kiedy zobaczyłem napis na sklepie:
SKLEP Z PRAWDA
Tu wi

ę

c sprzedawano prawd

ę

.

Grzeczna ekspedientka zapytała mnie,
jaki rodzaj prawdy chciałbym kupi

ć

: prawd

ę

cz

ęś

ciow

ą

,

czy prawd

ę

pełn

ą

. Oczywi

ś

cie pełn

ą

prawd

ę

.

Nie chciałem oszustw, pochwał ani racjonalizacji.
Chciałem,

ż

eby moja prawda była naga, jasna i absolutna.

Ekspedientka zaprowadziła mnie do innej cz

ęś

ci sklepu,

gdzie sprzedawano pełn

ą

prawd

ę

.

Tam sprzedawca spojrzał na mnie współczuj

ą

co

i wskazał etykietk

ę

z cen

ą

.

- Cena jest bardzo wysoka, prosz

ę

pana - powiedział.

- Jaka jest? - zapytałem, zdecydowany naby

ć

prawd

ę

za ka

ż

d

ą

cen

ę

.

- Cena polega na tym - mówił,

ż

e je

ś

li pan t

ę

prawd

ę

zabierze,

nie b

ę

dzie pan miał ju

ż

wytchnienia do ko

ń

ca

ż

ycia.

Wyszedłem ze sklepu smutny. My

ś

lałem,

ż

e mógłbym kupi

ć

pełn

ą

prawd

ę

za nisk

ą

cen

ę

. Nie jestem jeszcze gotów na Prawd

ę

.

Od czasu do czasu pragn

ę

spokoju i wytchnienia.

Musze jeszcze sam siebie oszukiwa

ć

, usprawiedliwieniami

i racjonalizacjami.
Ci

ą

gle jeszcze szukam ucieczki w moich niezłomnych wierzeniach.

WĄSKA ŚCIEśKA

Pewnego razu Bóg ostrzegł lud przed trz

ę

sieniem ziemi,

które miało pochłon

ąć

wody na całej jej powierzchni,

Za

ś

wody, które by zaj

ę

ły ich miejsce, miały doprowadzi

ć

do szale

ń

stwa wszystkich ludzi.

Tylko jeden prorok potraktował Boga powa

ż

nie.

Przetransportował do jaski

ń

w górach ogromne zbiorniki wody,

tak, aby nie brakowało mu jej przez wszystkie dnie jego

ż

ycia.

I rzeczywi

ś

cie nadeszło trz

ę

sienie ziemi, znikn

ę

ła woda

i nowa woda wypełniła strumienie, jeziora, rzeki i stawy.
Kilka miesi

ę

cy pó

ź

niej zszedł prorok ze swej góry, by zobaczy

ć

co si

ę

stało. Wszyscy naprawd

ę

zwariowali, atakowali go

i odp

ę

dzali od rzeki. Byli przekonani,

ż

e to on jest szalony.

Tak wi

ę

c prorok wrócił do swojej jaskini w górach, zadowolony,

ż

e zachował sobie wod

ę

. Ale w miar

ę

upływu czasu coraz trudniej

znosił samotno

ść

. T

ę

sknił za ludzkim towarzystwem.

Dlatego znowu zszedł na równin

ę

. Ale i teraz został odrzucony

przez ludzi, tak ró

ż

nych od niego. Wtedy prorok podj

ą

ł decyzj

ę

:

Wylał wod

ę

, któr

ą

sobie zachował, pił now

ą

wod

ę

i przył

ą

czył si

ę

do podobnych mu w szale

ń

stwie.

Kiedy szukasz prawdy, idziesz sam.

Ś

cie

ż

ka jest zbyt w

ą

ska,

by bra

ć

z sob

ą

towarzystwo.

Ale kto mo

ż

e znie

ść

a

ż

tak

ą

samotno

ść

?

OBŁUDNIK

Sala była zatłoczona w wi

ę

kszo

ś

ci przez starsze damy.

Chodziło o jak

ąś

now

ą

religi

ę

czy sekt

ę

.

Jeden z mówców, ubrany jedynie w turban i przepask

ę

na biodrach,

podniósł si

ę

, by zabra

ć

głos. Mówił w przej

ę

ciem o władzy Umysłu

nad Materi

ą

i Psyche nas ciałem.

Wszyscy słuchali go w zachwyceniu. Gdy sko

ń

czył, wrócił na swoje

miejsce, dokładnie naprzeciw mnie. Siedz

ą

cy na s

ą

siednim krze

ś

le

zwrócił si

ę

do niego i zapytał dono

ś

nym głosem:

- Pan naprawd

ę

wierzy w to, co mówi,

ż

e ciało nic nie czuje,

tylko wszystko mie

ś

ci si

ę

w umy

ś

le i

ż

e na umysł mo

ż

na

ś

wiadomie wpływa

ć

swoj

ą

wol

ą

?

- Oczywi

ś

cie,

ż

e w to wierz

ę

- odpowiedział hochsztapler

z nabo

ż

nym przekonaniem.

- W takim razie - odparł jego s

ą

siad - czy mogliby

ś

my si

ę

zamieni

ć

na miejsca? Bo widzi pan, siedz

ę

w przeci

ą

gu...

Ile razy próbowałem praktykowa

ć

to, czego ucz

ę

?

Gdybym si

ę

ograniczy

ć

do uczenia tego, co praktykuj

ę

,

byłbym znacznie mniej hochsztaplerem.

WYŚNIONY KONTRAKT

Była ju

ż

dziewi

ą

ta rano, a Nasruddin ci

ą

gle spał.

Sło

ń

ce stało ju

ż

wysoko, ptaki

ś

wiergotały w gał

ę

ziach,

a i

ś

niadanie Nasruddina stygło.

Tak wi

ę

c

ż

ona obudziła go. Nasruddin wstał w

ś

ciekły.

- Dlaczego mnie obudziła

ś

akurat teraz! - krzykn

ą

ł. -

Nie mogła

ś

czeka

ć

dłu

ż

ej?

- Sło

ń

ce stoi ju

ż

wysoko - odpowiedziała

ż

ona -

ptaki

ś

wiergocz

ą

w gał

ę

ziach i twoje

ś

niadanie stygnie.

- Co za głupia baba! - powiedział Nasruddin. -

Ś

niadanie to głupstwo w porównaniu z kontraktem na sto tysi

ę

cy

sztuk złota, który wła

ś

nie miałem podpisa

ć

.

Odwrócił si

ę

na bok i zagrzebał w po

ś

cieli, próbuj

ą

c wróci

ć

do snu

i do unicestwionego kontraktu.


Załó

ż

my,

ż

e Nasruddin chciał dokona

ć

oszustwa w tym kontrakcie,

a partnerem w umowie był niesprawiedliwy tyran.

Je

ś

li zasypiaj

ą

c na nowo, Nasruddin zrezygnuje z oszustwa,

b

ę

dzie

ś

wi

ę

ty.

Je

ś

li b

ę

dzie dzielnie dokładał stara

ń

, by uwolni

ć

ludzi spod

ucisku tyrana, b

ę

dzie ich wyzwolicielem.

Je

ś

li we

ś

nie nagle zda sobie spraw

ę

,

ż

e

ś

ni, stanie si

ę

człowiekiem Przytomnym i O

ś

wieconym.

Na co si

ę

zda by

ć

ś

wi

ę

tym czy wyzwolicielem, je

ś

li si

ę

ś

pi?

BARDZO DOBRZE, BARDZO DOBRZE...

W pewnej wiosce rybackiej panna miała dziecko.
Zmuszona biciem wyjawiła wreszcie, kto jest ojcem dziecka:
mistrz zen, który całymi dniami medytował w

ś

wi

ą

tyni

w pobli

ż

u wioski.

Rodzice dziewczyny i liczne grono wie

ś

niaków poszli do

ś

wi

ą

tyni,

przerwali brutalnie rozmy

ś

lanie mistrza, wyzwali go obłudników

i powiedzieli,

ż

e poniewa

ż

jest ojcem dziecka, powinien wzi

ąć

na siebie odpowiedzialno

ść

za jego utrzymanie i wychowanie.

Mistrz rzekł tylko:
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze...

Kiedy sobie poszli podniósł z ziemi dziecko i wszedł w finansowe
porozumienie z pewn

ą

kobiet

ą

we wsi, aby si

ę

dzieckiem

zaopiekowała, ubierała je i karmiła.

Reputacja mistrza spadła do zera. Ju

ż

nikt nie przychodził do niego

po jak

ą

kolwiek nauk

ę

.

W rok po zaistnieniu tej sytuacji dziewczyna, która urodziła dziecko,
nie mogła znie

ść

jej dłu

ż

ej i wreszcie wyznała,

ż

e powiedziała

nieprawd

ę

. Ojcem dziecka był chłopak z s

ą

siedniego domu.

Rodzice dziewczyny i wszyscy mieszka

ń

cy wsi zawstydzili si

ę

.

Upadli do nóg mistrza i prosili go o przebaczenie
oraz aby oddał dziecko. Tak te

ż

mistrz uczynił.

A wszystko co powiedział, to było:
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze...


Człowiek przytomny!

Straci

ć

reputacj

ę

?... Niewiele si

ę

ró

ż

ni od zaprzepaszczenia

kontraktu, który pewien człowiek miał podpisa

ć

we

ś

nie.

SYNOWIE ZMARLI WE ŚNIE

Pewien skromny rybak i jego

ż

ona mieli syna po wielu latach

mał

ż

e

ń

stwa. Chłopiec był dum

ą

i rado

ś

ci

ą

rodziców.

Zdarzyło si

ę

jednak,

ż

e powa

ż

nie zachorował. Rodzice

stracili wszystko na lekarzy i lekarstwa. Ale dziecko umarło.

Matka była zrozpaczona z bólu. Ojciec nie uronił ani jednej łzy.

Kiedy po pogrzebie

ż

ona wyrzucała m

ęż

owi brak wszelkich uczu

ć

,

rybak powiedział:
- Pozwól,

ż

e powiem Ci dlaczego nie płakałem.

Wczoraj w nocy

ś

niło mi si

ę

,

ż

e jestem królem,

dumnym ojcem o

ś

miu synów. Jak

ż

e byłem szcz

ęś

liwy!

Ale wtedy si

ę

przebudziłem. I teraz jestem zdezorientowany:

czy mam płaka

ć

na tamtymi o

ś

mioma synami, czy za tym jednym?

ORZEŁ KRÓLEWSKI

Pewien człowiek znalazł jajko orła. Zabrał je i wło

ż

ył do gniazda

kurzego w zagrodzie. Orzełek wyl

ą

gł si

ę

ze stadem kurcz

ą

t

i wyrósł wraz z nimi.

Orzeł przez całe

ż

ycie zachowywał si

ę

jak kury z podwórka,

my

ś

l

ą

c,

ż

e jest podwórkowym kogutem. Drapał w ziemi

szukaj

ą

c glist i robaków. Piał i gdakał. Potrafił nawet trzepota

ć

skrzydłami i fruwa

ć

kilka metrów w powietrzu.

No bo przecie

ż

, czy nie tak wła

ś

nie fruwaj

ą

koguty?

Min

ę

ły lata i orzeł si

ę

zestarzał. Pewnego dnia zauwa

ż

ył

wysoko nad sob

ą

, na czystym niebie wspaniałego ptaka.

Płyn

ą

ł elegancko i majestatycznie w

ś

ród pr

ą

dów powietrza,

ledwo poruszaj

ą

c pot

ęż

nymi, złocistymi skrzydłami.

Stary orzeł patrzył w gór

ę

oszołomiony.

- Co to jest? - zapytał kur

ę

stoj

ą

c

ą

obok.

- To jest orzeł, król ptaków. - odrzekła kura. -
Ale nie my

ś

l o tym, ty i ja jeste

ś

my inni ni

ż

on.

Tak wi

ę

c orzeł wi

ę

cej o tym nie my

ś

lał.

I umarł wierz

ą

c,

ż

e jest kogutem w zagrodzie.

KACZĄTKO

Asceta sufi, Shams-e Tabrazi, opowiada o samym sobie
tak

ą

histori

ę

:

Od dziecka uwa

ż

ano mnie za nieprzystosowanego.

Chyba nikt mnie nie rozumiał. Mój własny ojciec powiedział
mi kiedy

ś

:

- Nie jeste

ś

dostatecznie szalony, by ci

ę

zamkn

ąć

w domu wariatów,

ani te

ż

dostatecznie skupiony, by da

ć

ci

ę

do klasztoru.

Nie wiem co z tob

ą

zrobi

ć

. -

A ja odpowiedziałem:
- Raz wło

ż

ył kto

ś

kacze jajo do gniazda kury. Gdy kacz

ą

tko

przebiło skorup

ę

chodziło razem z matk

ą

kwok

ą

,

a

ż

kiedy

ś

doszli do stawu.

Kacz

ą

tko poszło sobie prosto do wody, a kura została na brzegu,

gdakaj

ą

c przestraszona.

Tak wi

ę

c, kochany ojcze, ja wszedłem w ocean i w nim znalazłem

swoje miejsce. I nie mo

ż

esz wini

ć

mnie za to,

ż

e ty zostałe

ś

na brzegu.

LALKA SOLI

Lalka z soli przeszła tysi

ą

ce kilometrów po ziemi,

a

ż

pewnego razu dotarła do morza.

Zafascynowała j

ą

ta ruchoma i dziwna masa,

całkowicie ró

ż

na od wszystkiego co dot

ą

d widziała.

- Kim jeste

ś

? - zapytała lalka z soli morze.

Morze odpowiedziało z u

ś

miechem:

- Wejd

ź

i zobacz.

I lalka weszła w morze. Ale im bardziej w nie wchodziła,
tym bardziej si

ę

rozpuszczała, a

ż

nie zostało z niej prawie nic.

Nim rozpu

ś

cił si

ę

ostani kawałek, lalka zawołała zdumiona:

- Teraz ju

ż

wiem, kim jestem!

KIM JESTEM?

Jest to opowiadanie Attara de Neishaur.


Kochanek zapukał do drzwi swojej ukochanej.
- Kto tam? - zapytała ukochana z wn

ę

trza.

- To ja. - powiedział kochanek.
- W takim razie id

ź

sobie. W tym domu nie zmie

ś

cimy si

ę

ty i ja.

Odrzucony kochanek odszedł na pustyni

ę

, gdzie sp

ę

dził

na medytacjach wiele miesi

ę

cy, rozwa

ż

aj

ą

c słowa ukochanej.

Wreszcie wrócił i znowu zapukał do drzwi.

- Kto tam?
- To ty.

I drzwi otwarły si

ę

natychmiast.

KOCHANEK GADUŁA

Pewien kochanek przez wiele miesi

ę

cy starał si

ę

o wzgl

ę

dy ukochanej bez

ż

adnego rezultatu,

cierpi

ą

c okrutne m

ę

ki odrzucenia.

Wreszcie ukochana ust

ą

piła i powiedziała:

- Przyjd

ź

tam a tam, o tej a o tej godzinie.

I tam o umówionej porze, wreszcie spotkał si

ę

kochanek

ze swoj

ą

ukochan

ą

. Wło

ż

ył r

ę

k

ę

do torby i wyj

ą

ł plik miłosnych listów,

jakie napisał w ostatnich miesi

ą

cach. Były to listy pełne nami

ę

tno

ś

ci,

w których wyra

ż

ał swój ból i gor

ą

ce pragnienia wyra

ż

ania miłosnych

rozkoszy i poł

ą

czenia si

ę

z ni

ą

. I zacz

ą

ł je czyta

ć

swojej ukochanej.

Mijały godziny, a on czytał i czytał.

Wreszcie dziewczyna powiedziała:
- Co z ciebie za głupiec! Wszystkie te listy mówi

ą

o mnie i o tym,

ż

e mnie pragniesz. No wi

ę

c teraz siedz

ę

przy tobie.

A ty czytasz swoje głupie listy.


- Teraz siedz

ę

przy tobie - powiedział Bóg do swego czciciela -

a ty rozmy

ś

lasz na mój temat, mówisz o Mnie swoim j

ę

zykiem

i czytasz, co o Mnie jest napisane w twoich ksi

ąż

kach.

Kiedy wreszcie zamilkniesz i zakosztujesz Mnie ?

ODRZUCIĆ "JA"

Ucze

ń

: - Przychodz

ę

zaofiarowa

ć

ci moj

ą

słu

ż

b

ę

.

Mistrz: - Je

ś

li odrzucisz swoje "ja", b

ę

dziesz słu

ż

ył naprawd

ę

.

Mo

ż

esz odda

ć

wszystkie swoje dobra na pomoc dla biednych

i wyda

ć

swoje ciało na spalanie, a nie mie

ć

absolutnie miło

ś

ci.

Zachowaj swoje dobra, a odrzu

ć

swoje "ja". Nie pal ciała;

spal swoje "ego". A miło

ść

wypłynie sama.

ZOSTAW SWOJE NIC

My

ś

lał,

ż

e najwa

ż

niejsze to by

ć

ubogim i surowym.

Nigdy nie zdawał sobie sprawy,

ż

e to, co naprawd

ę

wa

ż

ne,

to odrzuci

ć

swoje "ego",

ż

e "ego" jednakowo dobrze tuczy

si

ę

na tym, co

ś

wi

ę

te, jak na tym, co

ś

wiatowe, na ubóstwie

i na bogactwie, na surowo

ś

ci

ż

ycia i na luksusach.

Nie ma nic takiego, czym "ego" nie posłu

ż

yłoby si

ę

,

aby si

ę

nadyma

ć

.

Ucze

ń

: - Przychodz

ę

do ciebie z niczym w r

ę

kach.

Mistrz: - Wi

ę

c wypu

ść

to natychmiast!

Ucze

ń

: - Ale jak ma wypu

ś

ci

ć

, je

ś

li to jest nic?

Mistrz: - W takim razie zabierz je sobie!


Z twojego nic mo

ż

esz zrobi

ć

prawdziw

ą

własno

ść

.

I nie

ść

z sob

ą

własn

ą

rezygnacj

ę

jak trofeum.

Nie zostawiaj swojej własno

ś

ci. Zostaw swoje "ego".

MISTRZ ZEN I CHRZEŚCIJANIN

Pewien chrze

ś

cijanin odwiedził mistrza zen i powiedział:

- Pozwól,

ż

e przeczytam ci par

ę

zda

ń

z Kazania na Górze.

- Posłucham z najwi

ę

ksz

ą

przyjemno

ś

ci

ą

- odparł mistrz.

Chrze

ś

cijanin przeczytał kilka zda

ń

i popatrzył na niego:

Mistrz u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i rzekł:

- Kimkolwiek był ten, kto powiedział te słowa, na pewno
był Człowiekiem O

ś

wieconym.

Ucieszyło to chrze

ś

cijanina, czytał wi

ę

c dalej.

Mistrz przerwał mu i powiedział:
- Człowieka, który wygłaszał te słowa, naprawd

ę

mo

ż

na

by nazwa

ć

Zbawicielem ludzko

ś

ci.

Chrze

ś

cijanin wzruszył si

ę

. Doczytał do ko

ń

ca, mistrz

powiedział wtedy:
- To kazanie zostało wygłoszone przez Człowieka,
który promieniał bosko

ś

ci

ą

Rado

ść

chrze

ś

cijanina nie miała granic.

Odszedł zdecydowany wróci

ć

raz jeszcze i przekona

ć

mistrza zen,

ż

e powinien zosta

ć

chrze

ś

cijaninem.

Wracaj

ą

c do domu spotkał siedz

ą

cego przy

ś

cie

ż

ce Chrystusa.

- Panie! - powiedział rozentuzjazmowany. -
Doprowadziłem tego człowieka do wyznania,

ż

e jeste

ś

boski!

Jezus u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i powiedział:

- I có

ż

innego osi

ą

gn

ą

łe

ś

poza tym,

ż

e nad

ę

ło si

ę

twoje

chrze

ś

cija

ń

skie "ego"?

POCIECHA DLA DIABŁA

Staro

ż

ytna legenda chrze

ś

cija

ń

ska:

Kiedy Syn Bo

ż

y został przybity do krzy

ż

a i oddał ducha,

zst

ą

pił prosto z krzy

ż

a do piekła i uwolnił wszystkich grzeszników,

którzy cierpieli tam m

ę

ki.

I diabeł zasmucił si

ę

i płakał, gdy

ż

my

ś

lał,

ż

e nie b

ę

dzie ju

ż

miał

wi

ę

cej grzeszników w piekle.

Wtedy powiedział Bóg:
- Nie płacz, b

ę

d

ę

musiał ci wysła

ć

wszystkich tych

ś

wi

ę

tych ludzi,

którzy maj

ą

upodobanie w samo

ś

wiadomo

ś

ci swej dobroci

i we własnym przekonaniu o pot

ę

pieniu grzeszników.

I piekło znowu si

ę

napełni na całe pokolenia,

a

ż

przyjd

ę

powtórnie.

LEPIEJ SPAĆ NIś OBMAWIAĆ

Sa'di di Shiraz opowiada tak

ą

histori

ę

o sobie samym:

Jako dziecko byłem chłopcem zapalonym do modlitwy i nabo

ż

e

ń

stw.

Pewnej nocy brałem udział w czuwaniu, razem z ojcem, trzymaj

ą

c

ś

wi

ę

ty Koran na kolanach.

Wszyscy, którzy byli z nami, zacz

ę

li naraz zasypia

ć

i po chwili

ju

ż

gł

ę

boko spali. Rzekłem wi

ę

c do niego ojca:

- Nikt z tych

ś

piochów nie jest w stanie otworzy

ć

oczu

i podnie

ść

głow

ę

, aby zmówi

ć

sw

ą

modlitw

ę

.

Pomy

ś

lałby kto

ś

,

ż

e pomarli.

Mój ojciec odpowiedział:
- Mój kochany synu, wolałbym,

ż

eby

ś

i ty spał zamiast obmawia

ć

.

Ś

wiadomo

ść

własnej cnoty jest niebezpiecze

ń

stwem, na jakie

nara

ż

eni s

ą

ci, którzy wchodz

ą

na drog

ę

modlitwy i pobo

ż

no

ś

ci.

MNICH I KOBIETA

W drodze do swojego klasztoru mnisi buddyjscy napotkali
nad brzegiem rzeki przepi

ę

kn

ą

kobiet

ę

. Podobnie jak oni,

chciała przej

ść

przez rzek

ę

, ale woda wezbrała za bardzo.

Tak wi

ę

c jeden z mnichów wzi

ą

ł j

ą

na plecy i przeniósł

na drugi brzeg.

Drugi mnich był wielce zgorszony. Przez dwie pełne godziny
krytykował takie zaniedbanie w zachowaniu

ś

wi

ę

tej reguły:

Czy

ż

by zapomniał,

ż

e jest mnichem? Jak mógł si

ę

odwa

ż

y

ć

dotkn

ąć

kobiety i przenosi

ć

j

ą

na drugi brzeg rzeki?

Czy

ż

nie poddaje to w w

ą

tpliwo

ść

ś

wi

ę

tej religii?

I tak dalej...

Oskar

ż

ony słychał cierpliwie tego nie ko

ń

cz

ą

cego si

ę

kazania.

Wreszcie zawołał:
- Bracie, ja zostawiłem t

ę

kobiet

ę

na rzek

ą

,

czy teraz niesiesz j

ą

ty?

Mówi arabski mistyk Abu Hassan Bushanja:
"Grzeszny czyn jest znacznie mniej szkodliwy ni

ż

pragnienie

i idea dokonania go. Jedna rzecz to ulec ciału w chwilowej
przyjemno

ś

ci, a inna rzecz, bardzo ró

ż

na,

to ci

ą

gle to rozwa

ż

a

ć

w umy

ś

le i w sercu".

Kiedy osoby religijne w kółko rozpami

ę

tuj

ą

grzech innych,

mo

ż

na podejrzewa

ć

,

ż

e to wgł

ę

bianie si

ę

daje im wi

ę

cej

przyjemno

ś

ci ni

ż

grzesznikowi.

ATAK SERCA DUCHOWNEGO

Serce wuja Toma było bardzo słabe i lekarz poradził mu,
by na siebie uwa

ż

ał. Tak wi

ę

c, kiedy krewni dowiedzieli si

ę

,

ż

e wujek odziedziczył miliard dolarów po pewnym zmarły,

bali si

ę

powiedzie

ć

mu o tym, aby nie spowodowało to ataku serca.

Poprosił wi

ę

c o pomoc proboszcza, zapewnił ich,

ż

e znajdzie sposób na przekazanie mu tej wiadomo

ś

ci.

- Powiedz mi, Tom - rzekł ojciec Murphy do starego sercowca. -
Gdyby Bóg w swoim miłosierdziu zasłał ci miliard dolarów,
co by

ś

z nimi zrobił?

Tom pomy

ś

lał chwil

ę

i powiedział bez cienia w

ą

tpliwo

ś

ci:

- Dałbym ksi

ę

dzu połow

ę

na ko

ś

ciół.

Ojciec Murphy, gdy to usłyszał, dostał nagłego ataku serca.


Kiedy przemysłowiec dostał ataku serca na skutek wysiłków
maj

ą

cych na celu rozwój jego przemysłowego imperium,

łatwo wykaza

ć

mu jego zachłanno

ść

i egoizm. Kiedy na skutek

rozwijania królestwa Bo

ż

ego, proboszcz dostał ataku serca,

było rzecz

ą

niemo

ż

liw

ą

wykazaniu mu,

ż

e wchodzi w rachub

ę

zachłanno

ść

i egoizm,

cho

ć

w formie łagodniejszej.

Czy rzeczywi

ś

cie popierał on królestwo Bo

ż

e,

czy te

ż

siebie samego? Królestwo Bo

ż

e nie potrzebuje

poparcia, lecz przychodzi samo, bez konieczno

ś

ci naszej

m

ę

cz

ą

cej pomocy. Przypatrzmy si

ę

troskom.

Czy

ż

nie ukazuj

ą

naszego egoizmu?

ZNAĆ CHRYSTUSA

Dialog mi

ę

dzy nowo nawróconym ku Chrystusowi

a jego niewierz

ą

cym przyjacielem:

- Tak wi

ę

c nawróciłe

ś

si

ę

ku Chrystusowi?

- Tak.
- W takim razie na pewno du

ż

o o Nim wiesz.

Powiedz mi w jakim kraju si

ę

urodził?

- Nie wiem.
- Ile miał lat, gdy umarł?
- Nie wiem.
- Wiesz przynajmniej ile kaza

ń

wygłosił?

- Nie wiem.
- Prawd

ę

mówi

ą

c wiesz bardzo niewiele, jak na człowieka,

który twierdzi,

ż

e nawrócił si

ę

ku Chrystusowi.

- Masz racj

ę

. Wstydz

ę

si

ę

,

ż

e tak mało o nim wiem:

Przed trzema laty byłem pijakiem. Miałem długi. Moja rodzina
rozpadała si

ę

. Moja

ż

ona i dzieci bały si

ę

moich

nocnych powrotów do domu. A teraz przestałem pi

ć

,

nie mamy długów, nasz dom jest szcz

ęś

liwym domem,

dzieci z t

ę

sknot

ą

wygl

ą

daj

ą

co wieczór mojego powrotu.

Wszystko to zrobił Chrystus dla mnie.
I to jest to co wiem o Chrystusie.


Zna

ć

naprawd

ę

, znaczy zosta

ć

przemienionym przez to, co si

ę

zna.

SPOJRZENIE JEZUSA

W Ewangelii

ś

wi

ę

tego Łukasza czytamy, co nast

ę

puje:

"Piotr za

ś

rzekł: >> Człowieku, nie wiem co mówisz <<.

W tej chwili, gdy on jeszcze mówił, kogut zapiał.
A Pan obrócił si

ę

spojrzał na Piotra".

(...) I Piotr "Wyszedł na zewn

ą

trz i gorzko zapłakał"

(Łk 22, 60-62).

Utrzymywałem do

ść

dobre stosunki z Panem. Prosiłem go o ró

ż

ne rzeczy,

mówiłem z nim,

ś

piewałem mu chwał

ę

, dzi

ę

kowałem...

Zawsze jednak miałem kłopotliwe wra

ż

enie,

ż

e On chciał, bym mu spojrzał w oczy...

czego nie robiłem. Mówiłem do Niego, ale odwracałem wzrok, kiedy czułem,

ż

e On na mnie patrzy.

Patrzyłem zawsze gdzie indziej. I wiedziałem dlaczego: bałem si

ę

.

My

ś

lałem,

ż

e w Jego oczach napotkam spojrzenie wyrzucaj

ą

ce mi jakich grzech,

za który nie

ż

ałowałem. My

ś

lałem,

ż

e w jego oczach odkryje jakie

ś

wymaganie:

ż

e było co

ś

, czego On

żą

dał ode mnie.

Wreszcie którego

ś

dnia zdobyłem si

ę

na odwag

ę

i spojrzałem.

W jego oczach nie było ani wyrzutu, ani wymaga

ń

.

Jego oczy mówiły jedynie: "Kocham ci

ę

".

Patrzyłem uwa

ż

nie przez dłu

ż

sz

ą

chwil

ę

.

Oczy miały ten sam wyraz: "Kocham ci

ę

".

I tak jak Piotr wyszedłem za zewn

ą

trz i rozpłakałem si

ę

.

ZŁOTE JAJKO

Fragment Tekstu

Ś

wi

ę

tego:

Tak mówi Pan: "Była raz g

ęś

, która znosiła codziennie złote jajko.

ś

ona wła

ś

ciciela g

ę

si rozkoszowała si

ę

bogactwem,

jakie te jajka jej przynosiły. Była to jednak kobieta zachłanna
i nie mogła znie

ść

cierpliwie wyczekiwania z dnia na dzie

ń

na jajko.

Postanowiła wi

ę

c zabi

ć

g

ęś

i wzi

ąć

wszystkie jajka na raz. I tak zrobiła:

zabiła g

ęś

i jedyne co uzyskała to jedno jajko w połowie ukształtowane

i martw

ą

g

ęś

, która nie mogła ju

ż

znosi

ć

jajek".

Tyle słowa Bo

ż

ego!

Pewien ateista słyszał o tej opowie

ś

ci ze

Ś

wi

ę

tych Pism i kpił.

- I to wy nazywacie słowem Bo

ż

ym! G

ęś

, która znosi złote jajka!

To pokazuje tylko ile mo

ż

na wierzy

ć

temu, kogo nazywacie "Bogiem"...

Kiedy czytał ten tekst człowiek obeznany ze sprawami religijnymi,
zareagował w nast

ę

puj

ą

cy sposób:

- Pan nasz mówi wyra

ź

nie,

ż

e była taka g

ęś

, która znosiła złote jajka.

A je

ś

li Pan mówi, musi to by

ć

prawd

ą

, mimo

ż

e naszym biednym

ludzkim umysłom wydaje si

ę

to nieprawdopodobne.

Zreszt

ą

, studia archeologiczne daj

ą

nam kilka niejasnych wskazówek,

ż

e w jakim

ś

tam momencie staro

ż

ytnych dziejów istniała rzeczywi

ś

cie

jaka

ś

tajemnicza g

ęś

, która znosiła złote jajka.

No wiec dobrze, zapytacie nie bez racji, jak mo

ż

e jajko nie przestaj

ą

c

by

ć

jajkiem, by

ć

równocze

ś

nie ze złota?

Naturalnie nie ma na to odpowiedzi. Ró

ż

ne szkoły my

ś

li religijnej

próbuj

ą

to wyja

ś

ni

ć

na ró

ż

ne sposoby.

To jednak czego si

ę

tutaj wymaga w ostatniej instancji, to jest akt

wiary w tajemnic

ę

zaskakuj

ą

c

ą

ludzki umysł.

Był nawet pewien kaznodzieja, który po przeczytaniu tego tekstu je

ź

dził

po wsiach i miastach nawołuj

ą

c gorliwie ludzi, by zaakceptowali fakt,

ż

e Bóg w okre

ś

lonym momencie historycznym stworzył złote jajka.

Czy

ż

nie u

ż

yłby lepiej swojego czasu, gdyby si

ę

był po

ś

wi

ę

cił nauczaniu

o zgubnych skutkach chciwo

ś

ci, zamiast podbudowywa

ć

wierzenie

w złote jajka? Bo czy

ż

nie jest niesko

ń

czenie mniej wa

ż

ne mówi

ć

:

"Panie, Panie", ni

ż

pełni

ć

wol

ę

naszego Ojca w niebie?

DOBRA NOWINA

Oto dobra nowina ogłoszona przez naszego Pana Jezusa Chrystusa:

Jezus nauczał swych uczniów w przypowie

ś

ciach. Mówił im:

Królestwo niebieskie podobne jest do dwóch braci,
którzy

ż

yli szcz

ęś

liwi i zadowoleni, a

ż

otrzymali powołanie od Boga,

by zosta

ć

uczniami.

Starszy z nich odpowiedział wielkodusznie na wezwanie,
cho

ć

krajało mu si

ę

serce, gdy

ż

egnał si

ę

z rodzin

ą

i dziewczyn

ą

,

któr

ą

kochał, i z któr

ą

pragn

ą

ł si

ę

o

ż

eni

ć

.

W rezultacie udał si

ę

do odległego kraju, gdzie sp

ę

dził

ż

ycie

w słu

ż

bie najubo

ż

szych w

ś

ród ubogich.

Wybuchło w tym kraju prze

ś

ladowanie, został aresztowany,

fałszywie oskar

ż

ony, torturowany i skazany na

ś

mier

ć

.

I Pan mu powiedział: "Bardzo dobrze, sługo wierny i sumienny.
Słu

ż

yłe

ś

mi za cen

ę

tysi

ą

ca talentów. Chce ci

ę

wynagrodzi

ć

]

miliardem talentów. Wejd

ź

do rado

ś

ci twego Pana".

Odpowied

ź

młodszego była o wiele mniej wielkoduszna.

Postanowił zignorowa

ć

wołanie, i

ść

swoj

ą

drog

ą

i o

ż

eni

ć

si

ę

z dziewczyn

ą

, któr

ą

kochał. Cieszył si

ę

szcz

ęś

liwym mał

ż

e

ń

stwem,

powodziło mu si

ę

w interesach i udało mu si

ę

by

ć

sławnym i bogatym.

Od czasu do czasu dawał jałmu

ż

n

ę

jakiemu

ś

ż

ebrakowi

lub okazywał hojno

ść

ż

onie i dzieciom. Równie

ż

od czasu do czasu

wysyłał jak

ąś

drobn

ą

sumk

ę

swojemu starszemu bratu,

który znajdował si

ę

w odległym kraju. Pisał mu:

"By

ć

mo

ż

e, dzi

ę

ki temu b

ę

dziesz mógł wi

ę

cej pomóc tym biedaczyskom".

Kiedy przyszła jego godzina, Pan mu powiedział:
"Bardzo dobrze sługo wierny i sumienny.
Słu

ż

yłe

ś

mi za cen

ę

dziesi

ę

ciu talentów.

Chc

ę

ci

ę

wynagrodzi

ć

miliardem talentów.

Wejd

ź

do rado

ś

ci twego Pana".

Starszy brat zdziwił si

ę

słysz

ą

c,

ż

e jego brat miał otrzyma

ć

t

ę

sam

ą

nagrod

ę

co on. Ale ucieszył si

ę

tym niezmiernie. I rzekł:

"Panie nawet wiedz

ą

c o tym, gdybym miał si

ę

na nowo

urodzi

ć

i

ż

y

ć

na powrót, zrobiłbym dla Ciebie dokładnie to co zrobiłem".

To jest prawdziwa Dobra Nowina: Wielkoduszny Pan i ucze

ń

,

który mu słu

ż

y z czystej rado

ś

ci słu

ż

enia, z miło

ś

ci

ą

.

JONEYED I FRYZJER

Joneyed,

ś

wi

ę

ty człowiek przybył do Mekki w przebraniu

ż

ebraka.

Zobaczył fryzjera gol

ą

cego jakiego

ś

bogatego człowieka.

Gdy poprosił, by i jego ogolił, fryzjer natychmiast zostawił bogatego
i zacz

ą

ł goli

ć

Joneyeda. Gdy sko

ń

czył nie chciał wzi

ąć

pieni

ę

dzy,

lecz dał jeszcze Joneyedowi jałmu

ż

n

ę

.

Na Joneyedzie zrobiło to takie wra

ż

enie,

ż

e postanowił da

ć

wszystko co by tego dnia zebrał.

I zdarzyło si

ę

,

ż

e jaki

ś

zamo

ż

ny pielgrzym zbli

ż

ym si

ę

do Joneyedowi

i dał mu sakiewk

ę

złota. Joneyed poszedł tego wieczora i ofiarował

złoto fryzjerowi.

Fryzjer krzykn

ą

ł do niego:

- Co z ciebie za

ś

wi

ę

ty?

Nie wstyd ci,

ż

e chcesz płaci

ć

za usług

ę

wy

ś

wiadczon

ą

z miło

ś

ci

ą

?

Czasem mo

ż

na usłysze

ć

, jak ludzie mówi

ą

c:

"Panie, zrobili

ś

my tak du

ż

o dla Ciebie. Jak nam si

ę

odwdzi

ę

czysz?"

Ilekro

ć

si

ę

daje te

ż

szuka odpłaty, miło

ść

robi si

ę

kupiecka.

Fantazja:

Ucze

ń

zawołał do Pana:

Co z Ciebie za Bóg?!
Nie wstyd Ci,

ż

e chcesz płaci

ć

za usług

ę

wy

ś

wiadczon

ą

Ci z miło

ś

ci?

Pan u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i rzekł:

- Ja nie płac

ę

nikomu;

jedynie ciesz

ę

si

ę

twoj

ą

miło

ś

ci

ą

.

STARSZY BRAT

Tematem kazania był syn marnotrawny. Kaznodzieja mówił
z gł

ę

bokim przej

ę

ciem o niewiarygodnej miło

ś

ci Ojca.

Ale có

ż

dziwnego w miło

ś

ci Ojca? S

ą

tysi

ą

ce ludzkich

ojców ( a prawdopodobnie matek jeszcze wi

ę

cej ) zdolnych

do kochania w podobny sposób.

Przypowie

ść

w rzeczywisto

ś

ci skierowana była

bezpo

ś

rednio do faryzeuszy:

"Zbli

ż

ali si

ę

do niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby go słucha

ć

.

Na to szemrali faryzeusze i uczeni w pi

ś

mie:

<< Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi >>.
Opowiedział im wtedy nast

ę

puj

ą

c

ą

przypowie

ść

..."

( Łk 15, 1-2 )


Malkontent! Faryzeusz! Starszy brat! Tu jest cel przypowie

ś

ci.

Razu pewnego Bóg przechadzał si

ę

po niebie i ze zdumieniem

zauwa

ż

ył,

ż

e byli tam wszyscy ludzie.

Ani jedna dusza nie została wysłana do piekła.
Zaniepokoiło go to, no bo czy

ż

nie miał zobowi

ą

za

ń

wobec samego siebie, by by

ć

sprawiedliwym?

A ponadto, po có

ż

zostało stworzone piekło,

je

ś

li miałoby by

ć

nie u

ż

ywane?

Powiedział wi

ę

c do anioła Gabriela:

- Zbierz wszystkich przed mym tronem i przeczytaj
im Dziesi

ęć

Przykaza

ń

.

Przeczytano pierwsze przykazanie. Bóg rzekł:
- Ka

ż

dy kto zgrzeszył przeciwko temu przykazaniu,

ma natychmiast przenie

ść

si

ę

do piekła. -

Niektóre osoby oddzieliły si

ę

od tłumu i poszły smutne

do piekła.

Tak samo zrobiono z drugim przykazaniem, z trzecim, z czwartym,
z pi

ą

tym...

Ju

ż

wtedy zaludnienie nieba obni

ż

yło si

ę

znacznie.

Kiedy przeczytano szóste przykazanie, wszyscy poszli do piekła
z wyj

ą

tkiem pustelnika, grubego, starego i łysego.

Popatrzył Bóg na niego i powiedział do Gabriela:
- Czy to jest jedyny człowiek, który został w niebie?
- Tak - odpowiedział Gabriel.
- Masz ci los - powiedział Bóg. -
Został co

ś

za bardzo sam, nie s

ą

dzisz?

Id

ź

i powiedz wszystkim, by wrócili.

Kiedy gruby, stary i łysy pustelnik usłyszał,

ż

e wszyscy otrzymali

przebaczenie, skrzywił si

ę

i krzykn

ą

ł do Boga:

- To niesprawiedliwe! Dlaczego nie powiedziałe

ś

mi tego wcze

ś

niej?

Aha! Nast

ę

pny faryzeusz! Nast

ę

pny starszy brat! Człowiek,

który wierzy w nagrody i kary i który jest fanatykiem
najbardziej

ś

cisłej sprawiedliwo

ś

ci!

RELIGIA STAREJ DAMY

Pewna stara dama, bardzo religijna, nie była zadowolona z

ż

adnej

z istniej

ą

cych religii i zało

ż

yła swoj

ą

własn

ą

.

Pewien dziennikarz, który szczerze pragn

ą

ł zrozumie

ć

punkt widzenia

tej pani, zapytał j

ą

pewnego razu:

- Naprawd

ę

wierzy pani, jak ludzie powiadaj

ą

,

ż

e nikt nie pójdzie

do nieba z wyj

ą

tkiem pani i pani słu

żą

cej?

Stara dama pomy

ś

lała przez chwil

ę

i odrzekła:

- No có

ż

... co do Marysi, nie jestem pewna.

MIŁOŚĆ NIE PAMIĘTA

- Dlaczego nie przestaniesz mówi

ć

o moich dawnych bł

ę

dach? -

zapytał m

ąż

. - My

ś

lałem,

ż

e ju

ż

mi przebaczyła

ś

i zapomniała

ś

.

- Oczywi

ś

cie. Przebaczyłam i zapomniałam - odpowiedziała

ż

ona. -

Ale chc

ę

by

ć

pewna,

ż

e ty nie zapomnisz,

ż

e przebaczyłam i zapomniałam.

Dialog:


Grzesznik: - Nie pami

ę

taj, Panie, o moich grzechach!

Pan: - Grzechy? Jakie grzechy? Je

ś

li ty mi ich nie przypominasz...

Ja zapomniałem o nich przed wiekami.


"Miło

ść

nie pami

ę

ta złego" ( 1 Kor 13 ).

LOTOS

Mój przyjaciel ogromnie mnie zdumiewał. Postanowił pokaza

ć

wszystkim w s

ą

siedztwie, jak jest

ś

wi

ę

ty. Nawet przywdział strój

odpowiedni do tych zamierze

ń

. Zawsze my

ś

lałem,

ż

e je

ś

li człowiek

jest naprawd

ę

ś

wi

ę

ty, to jest to oczywiste dla innych, bez

ż

adnej

pomocy z jego strony. Mój przyjaciel jednak był zdecydowany
zapewni

ć

tego rodzaju pomoc swoim bliskim. Zorganizował nawet

mał

ą

grup

ę

uczniów, którzy demonstrowaliby wobec wszystkich

jego domnieman

ą

ś

wi

ę

to

ść

. Nazywali to "dawa

ć

ś

wiadectwo".

Przechodz

ą

c obok stawu zobaczyłem kwitn

ą

cy lotos

i instynktownie powiedziałem:
- Jak pi

ę

kny jeste

ś

, kochany lotosie!

Jak pi

ę

kny musi by

ć

Bóg, który Ci

ę

stworzył.

Lotos zawstydził si

ę

, gdy

ż

nigdy nie u

ś

wiadamiał sobie

swego pi

ę

kna. Ale ucieszył si

ę

z chwalenia Boga.

By jeszcze pi

ę

kniejszy przez samo to,

ż

e tak nie

ś

wiadomy

swego pi

ę

kna. I poci

ą

gał mnie nieodparcie, gdy

ż

w najmniejszy

sposób nie chciał zrobi

ć

na mnie wra

ż

enia.

* * *

W innym stawie, le

żą

cym troch

ę

dalej, mogłem zobaczy

ć

,

jak inny lotos rozpo

ś

cierał przede mn

ą

swoje płatki

i mówił bezwstydnie:
- Spójrz, jaki jestem pi

ę

kny, i chwal mojego Stwórc

ę

. -

Odszedłem z niesmakiem.


Kiedy próbuj

ę

innych zbudowa

ć

, staram si

ę

o wywołanie

dobrego wra

ż

enia.

Uwaga na faryzeuszy z dobrymi intencjami!

śÓŁW

Był liderem pewnej grupy religijnej. Czym

ś

w rodzaju guru.

Czczony, szanowany, wr

ę

cz kochany. Ale skar

ż

ył si

ę

,

ż

e stracił ciepło ludzkiego towarzystwa. Ludzie szukali go,

aby pomoc czy rad

ę

, ale nie przychodzili do niego jak do człowieka.

Nie odpoczywali w jego towarzystwie.

A jak mieli to zrobi

ć

? Przyjrzałem mu si

ę

: był człowiekiem

zrównowa

ż

onym, panuj

ą

cym nad sob

ą

, uroczystym, doskonałym.

I powiedziałem mu:
- Masz trudny wybór: by

ć

człowiekiem

ż

ywym i atrakcyjnym

albo zrównowa

ż

onym i szanowanym. Nie mo

ż

esz by

ć

jednym i drugim. -

Odszedł ode mnie smutny. Powiedział,

ż

e jego sytuacja nie pozwala

mu by

ć

pełnym

ż

ycia, by

ć

sob

ą

. Musiał odgrywa

ć

okre

ś

lon

ą

rol

ę

i by

ć

szanowanym.

Zdaje si

ę

,

ż

e Jezus był człowiekiem

ż

ywym i wolnym;

nie trzymał ludzi na dystans i nie

żą

dał respektu. Jego słowa

i zachowanie szokowały wiele osób godnych szacunku.


Cesarz Chin usłyszał o m

ą

dro

ś

ci pewnego pustelnika

ż

yj

ą

cego w górach Północy i wysłał do niego posłów,

aby zaofiarowali mu stanowisko premiera w cesarstwie.

Po wielu dniach podró

ż

y posłowie dotarli tam i napotkali

półnagiego pustelnika, siedz

ą

cego na skale i zaj

ę

tego

łowieniem ryb. Pocz

ą

tkowo mieli w

ą

tpliwo

ś

ci,

czy to rzeczywi

ś

cie mógł by

ć

człowiek, o którym cesarz

miał a

ż

tak wysokie mniemanie, ale gdy popytali w s

ą

siedniej wiosce,

przekonali si

ę

,

ż

e rzeczywi

ś

cie chodziło o niego.

Poszli wi

ę

c na brzeg rzeki i zawołali go z najwy

ż

szym szacunkiem.

Pustelnik zbli

ż

ył si

ę

do brzegu brodz

ą

c w wodzie,

przyj

ą

ł bogate prezenty i wysłuchał ich dziwnej petycji.

Kiedy wreszcie zrozumiał,

ż

e to cesarz chce, aby on pustelnik

został premierem królestwa, odrzucił głow

ę

do tylu

i wybuchn

ą

ł gło

ś

nym

ś

miechem. Kiedy w ko

ń

cu zdołał

opanowa

ć

ś

miech powiedział do zaskoczonych posłów:

- Widzicie tego

ż

ółwia jak porusza ogonem w błocie?

- Tak, szanowny panie - odparli posłowie.
- No wi

ę

c dobrze, powiedzcie mi: czy to prawda,

ż

e codziennie cały dwór królewski zbiera si

ę

w kaplicy

królewskiej, aby odda

ć

cze

ść

zasuszonemu

ż

ółwiowi,

umieszczonemu nad głównym ołtarzem, boskiemu

ż

ółwiowi,

którego skorupa wysadzana jest diamentami, rubinami
i innymi drogimi kamieniami?
- Tak, to prawda, czcimy go panie - rzekli posłowie.
- No dobrze, a czy uwa

ż

acie,

ż

e to biedne stworzenie,

ruszaj

ą

ce sobie ogonem w błocie, mogłoby zast

ą

pi

ć

tego boskiego

ż

ółwia?

- Nie, szanowny panie - odpowiedzieli posłowie.
- W takim razie id

ź

cie i powiedzcie cesarzowi,

ż

e i ja nie mog

ę

. Wol

ę

by

ć

ż

ywy w tych górach,

ni

ż

martwy w jego pałacu.

Bo nikt nie mo

ż

e mieszka

ć

w pałacu i by

ć

ż

ywy.

BAYAZID ŁAMIE ZASADĘ

Bayazid, muzułma

ń

ski

ś

wi

ę

ty, post

ę

pował czasem wbrew

zewn

ę

trznym formom i rytom islamu.

Pewnego razu, wracaj

ą

c z Mekki, zatrzymał si

ę

w ira

ń

skim

mie

ś

cie królewskim. Mieszka

ń

cy, którzy otaczali go czci

ą

, zbiegli

si

ę

tłumnie, aby go powita

ć

i narobili szumu w całym mie

ś

cie.

Bayazid, który nie znosił takiej czołobitno

ś

ci, wytrzymał a

ż

do

momentu, kiedy doszli do pałacu targowego. Tam kupił kawał
chleba i zabrał si

ę

do jedzenia na oczach swoich zapalonych

zwolenników. Był to dzie

ń

postu w miesi

ą

cu Ramadan,

Bayazid jednak uwa

ż

ał,

ż

e podró

ż

w pełni usprawiedliwia

przekroczenie przepisów religijnych. Inaczej jednak my

ś

leli

jego czciciele, którzy tak zgorszyli si

ę

post

ę

powaniem Bayazida,

ż

e opu

ś

cili go i udali si

ę

do domów. Bayazid powiedział z satysfakcj

ą

do jednego z uczniów:
- Patrz. Gdy tylko zrobiłem co

ś

wbrew ich oczekiwaniom,

znikła cała cze

ść

, jak

ą

mi okazywali.

W podobny sposób Jezus całkowicie zgorszył tych,
którzy za Nim chodzili.

Tłumy potrzebuj

ą

ś

wi

ę

tego, którego by mogły czci

ć

,

guru, którego by mogły si

ę

radzi

ć

.

Istnieje milcz

ą

ca umowa: Ty masz odpowiada

ć

na nasze

oczekiwania, a w zamian za to my b

ę

dziemy ci

ę

czci

ć

.

Zabawa w

ś

wi

ę

to

ść

!

LUDZIE W PASKI

Ogólnie rzecz bior

ą

c dzielimy ludzi na dwie kategorie:

ś

wi

ę

tych i grzeszników.

Jest to jednak podział absolutnie urojony. Z jednej strony, nikt nie wie na pewno,
kto jest

ś

wi

ę

tym, a kto grzesznikiem, pozory myl

ą

. Z drugiej strony, my wszyscy,

ś

wi

ę

ci i grzesznicy, jeste

ś

my grzesznikami.

Przy jakiej

ś

tam okazji pewien kaznodzieja zwrócił si

ę

do grupy dzieci:

- Gdyby tak wszyscy dobrzy ludzie byli biali, a

ź

li ludzie czarni,

jakiego koloru byliby

ś

cie wy?

Mała Mary Jane odpowiedziała:
- Ja, prosz

ę

ksi

ę

dza, byłabym w paski.

Taki sam byłby ksi

ą

dz, mahatmowie i papie

ż

e, i wszyscy kanonizowani

ś

wi

ę

ci.

Pewien człowiek szukał odpowiedniego ko

ś

cioła, do którego mógłby

ucz

ę

szcza

ć

. Raz wszedł do ko

ś

cioła, w którym wierni i sam kapłan

czytali ksi

ąż

k

ę

z modlitwami. Mówili:

- Zaniedbali

ś

my rzeczy, które powinni

ś

my zrobi

ć

,

a zrobili

ś

my to, czego nie powinni

ś

my.

Człowiek usiadł z prawdziw

ą

ulg

ą

w jednej z ławek i wzdychaj

ą

c gł

ę

boko,

rzekł po cichu:
- Dzi

ę

kuj

ę

Ci Bo

ż

e, nareszcie znalazłem swoich!

Wysiłki naszych "

ś

wi

ę

tych" ludzi, maj

ą

ce na celu ukrycie własnej skóry

"w paski", bardzo cz

ę

sto zawodz

ą

, a zawsze s

ą

oszukiwaniem.

MUZYKA DLA GŁUCHYCH

Dawniej byłem zupełnie głuchy. Patrzyłem na ludzi, którzy stoj

ą

c

wyczyniali najdziwniejsze obroty. Nazywali to ta

ń

cem.

Wydawało mi si

ę

to absurdem do czasu, gdy pewnego dnia

usłyszałem muzyk

ę

. Wtenczas zrozumiałem, jak pi

ę

kn

ą

rzecz

ą

jest taniec.

Wiedz

ę

szalone zachowanie si

ę

ś

wi

ę

tych. Wiem jednak,

ż

e mój duch

jest martwy. Zawieszam wi

ę

c mój s

ą

d, a

ż

b

ę

d

ę

ż

ył.

Mo

ż

e wtedy zrozumiem.

Widz

ę

szalone zachowanie si

ę

zakochanych. Wiem jednak,

ż

e moje serce jest martwe. Tak wi

ę

c, zamiast s

ą

dzi

ć

, zacz

ą

łem si

ę

modli

ć

, aby kiedy

ś

o

ż

yło moje serce.

BOGACI

M

ąż

:

- Wiesz co, kochanie? B

ę

d

ę

ci

ęż

ko pracował,

i którego

ś

dnia b

ę

dziemy bogaci.

ś

ona:

- Ju

ż

jeste

ś

my bogaci, najdro

ż

szy. Mamy siebie nawzajem.

By

ć

mo

ż

e, kiedy

ś

b

ę

dziemy mie

ć

równie

ż

pieni

ą

dze.

ZADOWOLONY RYBAK

Bogaty przemysłowiec z Północy poczuł niesmak widz

ą

c

pewnego rybaka z Południa, spokojnie opartego o swoj

ą

łód

ź

i pal

ą

cego fajk

ę

.

- Dlaczego nie wypłyn

ą

łe

ś

łowi

ć

? - zapytał przemysłowiec.

- Bo ju

ż

złowiłem do

ść

na dzisiaj - odpowiedział rybak.

- Dlaczego nie łowisz wi

ę

cej, ni

ż

to konieczne? - nalegał przemysłowiec.

- A có

ż

bym z tym zrobił? - zapytał rybak.

- Zarobiliby

ś

my wi

ę

cej pieni

ę

dzy - padło w odpowiedzi. -

Mógłby

ś

wtedy zało

ż

y

ć

motor do twojej łodzi,

wypływa

ć

na gł

ę

bsze wody i łowi

ć

wi

ę

cej ryb.

Wtedy te

ż

zarobiłby

ś

do

ść

pieni

ę

dzy by kupi

ć

sobie nylonow

ą

sie

ć

,

dzi

ę

ki czemu miałby

ś

jeszcze wi

ę

cej ryb i wi

ę

cej pieni

ę

dzy.

Szybko zarobiłby

ś

i na drug

ą

łód

ź

... , i by

ć

mo

ż

e na cał

ą

flot

ę

.

Byłby

ś

wtedy bogaty tak jak ja.

- I co bym wtedy robił? - zapytał znowu rybak.
- Mógłby

ś

wtedy usi

ąść

i cieszy

ć

si

ę

z

ż

ycia -

odpowiedział przemysłowiec.
- A jak my

ś

lisz, co ja wła

ś

ciwie w tej chwili robi

ę

? -

Zapytał zadowolony rybak...


Wła

ś

ciwsze jest zachowanie stanie zdolno

ś

ci cieszenia si

ę

,

ni

ż

zarobienie mnóstwa pieni

ę

dzy.

SIEDEM GARNKÓW ZŁOTA

Pewien fryzjer przechodz

ą

c pod zaczarowanym drzewem,

usłyszał pytaj

ą

cy głos:

- Chciałby

ś

mie

ć

siedem garnków złota?

Fryzjer rozejrzał si

ę

dokoła, ale nie zobaczył nikogo.

Obudziła si

ę

w nim jednak jaka

ś

chciwo

ść

i odpowiedział

ż

arliwie:

- Tak, oczywi

ś

cie,

ż

e chciałbym mie

ć

.

- W takim razie, id

ź

szybko do domu - powiedział głos -

a tam je znajdziesz.

Fryzjer pobiegł do domu. I rzeczywi

ś

cie:

stało tam siedem garnków, wszystkie pełne złota,
z wyj

ą

tkiem jednego, zapełnionego tylko do połowy.

Fryzjer nie mógł znie

ść

tego,

ż

e siódmy garnek nie jest całkiem

pełny. Poczuł gor

ą

ce pragnienie zapełnienia go,

bo w przeciwnym razie b

ę

dzie nieszcz

ęś

liwy.

Przetopił wszystkie rodzinne klejnoty w złote monety
i wrzucił je do garnka. Ten jednak ci

ą

gle tak samo był napełniony

tylko do połowy. Doprowadziło go to do rozpaczy!
Oszcz

ę

dzał i sk

ą

pił, a

ż

do głodzenia siebie i rodziny.

Wszystko na pró

ż

no. Ile by złota wło

ż

ył do garnka,

ten był ci

ą

gle wypełniony do połowy.

Wreszcie poprosił króla, aby mu podniósł zarobki.
Podwojono mu je i na nowo powzi

ą

ł walk

ę

o wypełnienie garnka.

Posun

ą

ł si

ę

a

ż

do

ż

ebrania. A garnek wchłaniał ka

ż

d

ą

monet

ę

,

któr

ą

do niego wkładano, ale uparcie trwał wypełniony do połowy.

Król zwrócił uwag

ę

na zabiedzonego i wygłodzonego fryzjera.

Zapytał go:
- Co si

ę

z tob

ą

dzieje? Gdy zarabiałe

ś

mniej, byłe

ś

szcz

ęś

liwy

i zadowolony. A teraz kiedy Ci podwojono zarobki,
jeste

ś

zniszczony i przybity. Nie masz przypadkiem u siebie

siedmiu garnków złota?

Fryzjer był zaskoczony.
- Kto wam to powiedział, Wasza Wysoko

ść

?

Król si

ę

za

ś

miał.

- Ale

ż

to oczywiste,

ż

e wygl

ą

dasz na takiego, któremu duch

ofiarował siedem garnków. Kiedy

ś

ofiarował je mnie.

Zapytałem, czy to złoto mo

ż

na b

ę

dzie wyda

ć

, czy tylko

słu

ż

y do tego, by je mie

ć

. I zjawa znikła bez słowa.

Tego złota nie mo

ż

na wyda

ć

. Jedyne co pozostaje

to nieodparty poci

ą

g do pomno

ż

enia go.

Id

ź

i oddaj je ju

ż

teraz, a znów b

ę

dziesz szcz

ęś

liwy.

PRZYPOWIEŚĆ O śYCIU WSPÓŁCZESNYM

Zwierz

ę

ta zgromadziły si

ę

i zacz

ę

ły narzeka

ć

na ludzi,

ż

e ograbiaj

ą

je z wielu rzeczy.

- Zabieraj

ą

moje mleko - powiedziała krowa.

- Zabieraj

ą

moje jajka - powiedziała kura.

- Zabieraj

ą

moje mi

ę

so na boczek - powiedziała

ś

winia.

- Poluj

ą

na mnie, by mi zabra

ć

mój tłuszcz - powiedział wieloryb.

I tak dalej.

Na ko

ń

cu przemówił

ś

limak.

- A ja mam co

ś

, co chcieliby mie

ć

bardziej ni

ż

cokolwiek innego.

Co

ś

, z czego na pewno by mnie nie ograbili, gdyby mogli.

Mam CZAS.


Masz cały czas

ś

wiata. Potrzeba jedynie, by

ś

chciał go wzi

ąć

.

Co ci

ę

powstrzymuje?

HOFETZ CHAIM

W ubiegłym stuleciu pewien turysta ze Stanów Zjednoczonych
odwiedził słynnego polskiego rabina Hofetza Chaima.

Zdziwił si

ę

, gdy zobaczył,

ż

e domem rabina, po prostu,

był jeden pokój obło

ż

ony ksi

ąż

kami. Za całe umeblowanie

słu

ż

yły stół i ławeczka.

- Rabinie, gdzie s

ą

twoje meble? - zapytał turysta.

- A gdzie s

ą

twoje? - odpowiedział pytaniem Hofetz..

- Moje? J a przecie

ż

jestem tylko turyst

ą

.

Jestem tu przejazdem. - powiedział Amerykanin.
- Tak samo i ja - powiedział rabin.


Gdy kto

ś

zaczyna

ż

y

ć

coraz gł

ę

biej wewn

ą

trz siebie samego,

ż

yje te

ż

pro

ś

ciej na zewn

ą

trz.

Niestety, proste

ż

ycie nie zawsze niesie za sob

ą

gł

ę

bi

ę

.

NIEBO I KRUK

Bajka Bhaghawata Purany:


Pewnego razu fruwał kruk po niebie trzymaj

ą

c w dziobie kawałek mi

ę

sa.

Dwadzie

ś

cia innych kruków zacz

ę

ło go goni

ć

i zaatakowało bez lito

ś

ci.

Kruk musiał wreszcie pu

ś

ci

ć

zdobycz. Wtedy te, które go

ś

cigały,

zostawiły go w spokoju i pofrun

ę

ły kracz

ą

c w

ś

lad za kawałkiem mi

ę

sa.

I powiedział sobie kruk:
- Co za spokój! Teraz całe niebo nale

ż

y do mnie.

Mówił pewien mnich zen:

Kiedy spłon

ą

ł mi dom, miałem dobry widok na ksi

ęż

yc w nocy.

KTÓś MOśE UKRAŚĆ KSIĘśYC?

Mistrz zen, Ryokan, prowadził bardzo skromne

ż

ycie w małej chatce

u podnó

ż

a góry. Pewnej nocy, gdy mistrza nie było w domu

wpadł złodziej do chaty i zawiódł si

ę

odkrywaj

ą

c,

ż

e nie było tam

nic do ukradzenia.

Kiedy wrócił Ryokan zaskoczył złodzieja:
- Musiałe

ś

si

ę

nam

ę

czy

ć

,

ż

eby do mnie przyj

ść

- powiedział do rabusia. -

Nie powiniene

ś

odchodzi

ć

z pustymi r

ę

kami. Prosz

ę

ci

ę

,

zabierz jako upominek moje ubranie i mój koc.

Złodziej całkowicie zbity z tropu zabrał rzeczy i poszedł.

Ryokan usiadł nagi i patrzył na ksi

ęż

yc.

"Biedny człowiek - pomy

ś

lał. - Cieszyłbym si

ę

, gdybym mógł

mu podarowa

ć

to wspaniałe

ś

wiatło ksi

ęż

yca".

DIAMENT

Pewien sannyasi przybył w okolice jakiej

ś

wsi i rozło

ż

ył si

ę

pod drzewem,

ż

eby sp

ę

dzi

ć

noc. Nagle przybiegł do niego jeden z mieszka

ń

ców osady i rzekł:

- Kamie

ń

! Kamie

ń

! Daj mi drogocenny kamie

ń

!

-Jaki kamie

ń

? - zapytał sannyasi.

- Wczoraj w nocy ukazał mi si

ę

we

ś

nie Pan Siwa - powiedział wie

ś

niak -

i zapewnił mnie,

ż

e je

ś

li wyjd

ę

o zmroku za wie

ś

, spotkam tam pewnego

sannyasi, który da mi drogocenny kamie

ń

, dzi

ę

ki czemu stane si

ę

na zawsze bogaty.

Sannyasi poszukał w torbie i wyj

ą

ł kamie

ń

.

- Prawdopodobnie chodzi o to - rzekł daj

ą

c kamie

ń

wie

ś

niakowi. -

Znalazłem to w lesie na

ś

cie

ż

ce, kilka dni temu.

Oczywi

ś

cie mo

ż

esz go sobie zatrzyma

ć

.

Człowiek patrzył na kamie

ń

ze zdumieniem. To był diament!

By

ć

mo

ż

e najwi

ę

kszy diament

ś

wiata, gdy

ż

był wielki

jak dło

ń

m

ęż

czyzny.

Wzi

ą

ł diament i odszedł. Przez cał

ą

noc przewracał si

ę

na łó

ż

ku

nie mog

ą

c zasn

ąć

. Nast

ę

pnego dnia o

ś

wicie pobiegł obudzi

ć

sannyasi i rzekł:
- Daj mi bogactwo, które pozwala ci z tak

ą

łatwo

ś

ci

ą

pozby

ć

si

ę

tego diamentu.

PROSIĆ O ZADOWOLENIE

Pan Wisznu tak znudził si

ę

ci

ą

głymi pro

ś

bami jednego ze swoich

wyznawców,

ż

e pewnego dnia ukazał mu si

ę

i rzekł:

- Postanowiłem spełni

ć

twoje trzy pro

ś

by.

Potem jednak nic ju

ż

ci nie dam.

Pełen rado

ś

ci wyznawca niewiele my

ś

l

ą

c wypowiedział

swoj

ą

pierwsz

ą

pro

ś

b

ę

:

ż

eby umarła jego

ż

ona, aby mógł si

ę

o

ż

eni

ć

z lepsz

ą

.

Pro

ś

ba natychmiast została wysłuchana.

Ale kiedy jego przyjaciele i krewni zebrali si

ę

na pogrzeb

i zacz

ę

li wspomina

ć

dobre cechy jego zmarłej

ż

ony,

wyznawca zrozumiał,

ż

e bardzo si

ę

po

ś

pieszył.

Uzmysłowił sobie,

ż

e był całkowicie

ś

lepy na cnoty swojej

ż

ony.

Czy było łatwo znale

źć

inn

ą

kobiet

ę

tak dobr

ą

jak ta?

Poprosił wi

ę

c Pana, by j

ą

przywrócił do

ż

ycia.

Po tym jednak została mu ju

ż

tylko jedna pro

ś

ba.

Postanowił wi

ę

c nie popełni

ć

nowego bł

ę

du, gdy

ż

tym razem

nie miałby ju

ż

mo

ż

liwo

ś

ci naprawienia go. Zacz

ą

ł pyta

ć

o rad

ę

innych. Niektórzy z jego przyjaciół radzili mu

poprosi

ć

o nie

ś

miertelno

ść

- mówili inni -

je

ś

li nie miałby zdrowia?

A na co mu zdrowie, je

ś

li nie miałby pieni

ę

dzy?

A na co mu pieni

ą

dze, je

ś

li nie miałby przyjaciół?

Mijały lata i nie mógł si

ę

zdecydowa

ć

, o co by poprosi

ć

:

o

ż

ycie, zdrowie, bogactwo, władz

ę

, miło

ść

...?

Wreszcie zwrócił si

ę

do Pana:

- Porad

ź

mi, prosz

ę

o co mam prosi

ć

.

Pan za

ś

miał si

ę

widz

ą

c zmartwienie biedaka i powiedział:

- Popro

ś

, aby

ś

był zdolny do zadowolenia z tego wszystkiego,

co

ż

ycie ci niesie, cokolwiek by to było.

ŚWIATOWA WYSTAWA RELIGII

Mój przyjaciel i ja poszli

ś

my na wystaw

ę

.

Ś

WIATOW

Ą

WYSTAW

Ę

RELIGII.

Nie była to wystawa handlowa. To była wystawa religii.
Ale konkurencja była tak samo ostra, a reklama równie hała

ś

liwa.

W stoisku

ż

ydowskim dano nam kilka ulotek, na których była

mowa o tym,

ż

e Bóg lituje si

ę

nad wszystkimi i

ż

e

ś

ydzi s

ą

Jego Ludem Wybranym.

ś

ydzi.

ś

aden inny lud nie był tak wybrany jak lud

ż

ydowski.

W stoisku muzułma

ń

skim dowiedzieli

ś

my si

ę

,

ż

e Bóg jest miłosierny dla wszystkich i

ż

e Mahomet jest jego

jedynym prorokiem. Zbawienie otrzymuje si

ę

słuchaj

ą

c jedynie

proroka Boga.

W stoisku chrze

ś

cija

ń

skim odkryli

ś

my,

ż

e Bóg jest miło

ś

ci

ą

i

ż

e nie ma zbawienia poza Ko

ś

ciołem. Albo si

ę

wst

ę

puje

do Ko

ś

cioła, albo si

ę

zasługuje na wieczne pot

ę

pienie.

U wyj

ś

cia zapytałem mojego przyjaciela:

- Co my

ś

lisz o Bogu?

-

ś

e jest nietolerancyjny, fanatyczny i okrutny - odpowiedział mi.

Gdy wróciłem do domu, powiedziałem do Boga:
- Jak mo

ż

esz to znie

ść

, Panie? Nie widzisz,

ż

e przez wieki

ź

le u

ż

ywano

Twojego imienia?

Bóg odpowiedział:
- Ja nie organizowałem wystawy. A wr

ę

cz wstydziłem si

ę

j

ą

zwiedzi

ć

.

DYSKRYMINACJA

Wróciłem natychmiast na Wystaw

ę

Religii. ty m razem wysłuchałem

przemówienia Najwy

ż

szego Kapłana religii Balakri.

Powiedział nam,

ż

e prorok Balakri urodzony w Ziemi

Ś

wi

ę

tej Mesambii

w pi

ą

tym wieku, był Mesjaszem.

Tej nocy znowu spotkałem si

ę

z Bogiem.

- Och, Bo

ż

e! Jeste

ś

wielkim Dyskryminatorem, czy

ż

nie?

Dlaczego pi

ą

ty wiek ma by

ć

wiekiem o

ś

wiecenia

i dlaczego Mesambia ma by

ć

Ziemi

ą

Ś

wi

ę

t

ą

?

Dlaczego dyskryminujesz inne wieki i inne ziemie?
Co ma złego w sobie mój wiek, na przykład?
Albo co ma złego w sobie moja ziemia? -
A na to Bóg odpowiedział:
-

Ś

wi

ę

to jest

ś

wi

ę

te, poniewa

ż

ukazuje,

ż

e wszystkie dni w roku

s

ą

ś

wi

ę

te.

Sanktuarium jest

ś

wi

ę

te, poniewa

ż

ukazuje,

ż

e wszystkie

miejsca s

ą

u

ś

wi

ę

cone.

Tak te

ż

Chrystus urodził si

ę

, aby pokaza

ć

,

ż

e wszyscy ludzie

s

ą

dzie

ć

mi Bo

ż

ymi.

JEZUS NA MECZU PIŁKARSKIM

Jezus Chrystus nam powiedział,

ż

e nigdy nie był na meczu piłkarskim.

Tak wi

ę

c razem z przyjaciółmi zabrali

ś

my go, aby zobaczył cho

ć

jeden.

Walka była zaci

ę

ta mi

ę

dzy dru

ż

yn

ą

protestanckich "Uderzeniowców"

i katolickich "Krzy

ż

owców".

Jako pierwsi strzelili "Krzy

ż

owcy". Jezus oklaskiwał entuzjastycznie

i wyrzucił w gór

ę

kapelusz. Potem strzelili "Uderzeniowcy" i Jezus znowu

klaskał z entuzjazmem i znowu rzucił w gór

ę

kapelusz.

To zdaje si

ę

zmieszało pewnego człowieka za nami.

Tr

ą

cił Jezusa w rami

ę

i zapytał:

- Za któr

ą

dru

ż

yn

ą

pan kibicuje, dobry człowieku?

-Ja? odpowiedział Jezus wyra

ź

nie podniecony meczem -

Nie kibicuj

ę

za nikim. Po prostu cieszy mnie gra.

M

ęż

czyzna zwrócił si

ę

do swojego s

ą

siada i mrukn

ą

ł:

- Hm, ateista.


W drodze do domu krótko poinformowali

ś

my Jezusa o aktualnej

sytuacji religijnej na

ś

wiecie.

- Ciekawe co si

ę

dzieje z osobami religijnymi na

ś

wiecie, Panie -

mówili

ś

my mu. - Ci

ą

gle im si

ę

wydaje,

ż

e Bóg jest po ich stronie

i

ż

e jest przeciwko innym.

Jezus przytakn

ą

ł:

- Wła

ś

nie dlatego nie popieram

ż

adnej religii, tylko ludzi - powiedział. -

Ludzie s

ą

wa

ż

niejsi do religii. Człowiek jest wa

ż

niejszy ni

ż

szabat.

- Powiniene

ś

uwa

ż

a

ć

na to co mówisz - ostrzegł go jeden z nas.

- Ju

ż

raz Ci

ę

ukrzy

ż

owali za mówienie podobnych rzeczy, nie pami

ę

tasz?

- Tak - i to wła

ś

nie religijni ludzie - odpowiedział Jezus

z ironicznym u

ś

miechem.

NIENAWIŚĆ RELIGIJNA

Turysta rzekł do przewodnika:
- Ma pan racj

ę

,

ż

e czuje si

ę

pan dumny ze swego miasta.

To co wywarło na mnie szczególne wra

ż

enie, to liczba ko

ś

ciołów tutaj.

Z pewno

ś

ci

ą

tutejsi ludzie musz

ą

bardzo kocha

ć

Boga.

- No có

ż

odparł cynicznie przewodnik - by

ć

mo

ż

e kochaj

ą

Boga,

ale nie ma najmniejszych w

ą

tpliwo

ś

ci,

ż

e si

ę

wzajemnie

ś

miertelnie nienawidz

ą

.

To mi przypomina pewn

ą

dziewczynk

ę

, któr

ą

zapytano, kto to s

ą

poganie.

Odpowiedziała:
"Poganie to ludzie, którzy nie kłóc

ą

si

ę

z przyczyn religijnych".

MODLITWA OFENSYWNA I DEFENSYWNA

Katolicka dru

ż

yna piłkarska udawała si

ę

na wa

ż

ny mecz.

Jeden z dziennikarzy wsiadł do tego samego poci

ą

gu

i przeprowadził wywiad z trenerem.

- Rozumiem - powiedział dziennikarz -

ż

e macie, panowie,

z sob

ą

tak

ż

e kapelana, by modlił si

ę

o zwyci

ę

stwo dru

ż

yny.

Czy nie miałby pan nic przeciwko temu,

ż

eby mi go przedstawi

ć

?

- Ale

ż

bardzo ch

ę

tnie - odpowiedział trener. -

A którego chciałby pan pozna

ć

: kapelana ofensywnego

czy defensywnego?

IDEOLOGIA

Przytłaczaj

ą

ce jest to co mo

ż

na przeczyta

ć

o okrucie

ń

stwie ludzi.

Oto dziennikarski zapis tortur stosowanych we współczesnych
obozach koncentracyjnych:


Ofiar

ę

przywi

ą

zuje si

ę

do metalowego krzesła.

Pora

ż

a si

ę

j

ą

ładunkiem elektrycznym, coraz silniejszym,

a

ż

zacznie zeznawa

ć

.

Otwart

ą

dłoni

ą

kat uderza w ucho ofiary tak długo, a

ż

p

ę

ka b

ę

benek.

Ofiar

ę

przywi

ą

zuj

ą

pasami do fotela dentystycznego.

Wtedy dentysta zaczyna borowa

ć

w z

ę

bie, a

ż

dosi

ę

gnie nerwu.

I boruje dalej, a

ż

ofiara zgodzi si

ę

na współprac

ę

.

Człowiek nie jest okrutny z natury. Staje si

ę

okrutny, kiedy jest

nieszcz

ęś

liwy lub kiedy zaprzedaje si

ę

jakiej

ś

ideologii.

Jedna ideologia przeciwko drugiej, a jeden system przeciw drugiemu,
jedna religia przeciw drugiej. A w

ś

rodku przygnieciony człowiek.

Ludzie, którzy ukrzy

ż

owali Jezusa, prawdopodobnie nie byli okrutni.

Mo

ż

liwe,

ż

e wielu było czułymi mał

ż

onkami i tkliwymi ojcami,

którzy aby zachowa

ć

system, ideologi

ę

czy religi

ę

,

stali si

ę

zdolni do wielkiego okrucie

ń

stwa.

Gdyby ludzie religijni zawsze szli za poruszeniem serca, zamiast
i

ść

za logik

ą

swojej religii, zostałyby nam zaoszcz

ę

dzone

przedstawienia takie, jak palenie heretyków, wdowy id

ą

ce na stosy,

by spłon

ąć

z ciałem m

ęż

a, czy te

ż

obraz milionów niewinnych ludzi

zabitych w wojnach wywołanych w imi

ę

religii i samego Boga.

Morał:
Je

ś

li masz wybra

ć

pomi

ę

dzy głosem współczuj

ą

cego serca

a wymaganiami ideologii, odrzu

ć

ideologi

ę

bez chwili wahania.

Współczucie nie ma ideologii.

ZMIENIĆ ŚWIAT PRZEZ ZMIANĘ SIEBIE

Sufi Bayazid opowiada o sobie samym:
Za młodu byłem rewolucjonist

ą

i moja modlitwa wygl

ą

dała tak:

"Panie, daj mi siły,

ż

eby zmieni

ć

ś

wiat".

W miar

ę

jak stawałem si

ę

dorosły i u

ś

wiadomiłem sobie,

ż

e min

ę

ło mi pół

ż

ycia, a nie zdołałem zmieni

ć

ani jednego

człowieka, zmieniłem moj

ą

modlitw

ę

i zacz

ą

łem mówi

ć

:

"Panie, udziel mi łaski, by przemieni

ć

tych, którzy si

ę

ze mn

ą

kontaktuj

ą

.

Cho

ć

by tylko moj

ą

rodzin

ę

i moich przyjaciół. Tym si

ę

zadowol

ę

".

Teraz, kiedy jestem stary i moje dni s

ą

policzone,

zacz

ą

łem rozumie

ć

jaki byłem głupi. I moja jedyna modlitwa jest taka:

"Panie, udziel mi łaski, bym sam si

ę

zmienił".

Gdybym tak si

ę

modlił od pocz

ą

tku, nie zmarnowałbym

ż

ycia.

Wszyscy my

ś

l

ą

o zmianie ludzko

ś

ci.

Prawie nikt nie my

ś

li o zmianie samego siebie.

OSWOJENI BUNTOWNICY

To był trudny charakter. My

ś

lał i post

ę

pował w odmienny sposób

ni

ż

my wszyscy. Wszystko podwa

ż

ał. Był buntownikiem, prorokiem,

psychopat

ą

czy bohaterem?

- Kto jest w stanie okre

ś

li

ć

ró

ż

nic

ę

? - mówili

ś

my. -

A w ko

ń

cu, komu na tym zale

ż

y?

Tak wi

ę

c uspołecznili

ś

my go. Nauczyli

ś

my go wyczucia

opinii publicznej i cudzych sentymentów. Zdołali

ś

my go ułagodzi

ć

.

Zrobili

ś

my z niego człowieka, z którym przyjemnie si

ę

ż

yło,

doskonale zaadoptowanego. W rzeczywisto

ś

ci to, co zrobili

ś

my,

polegało na nauczeniu go

ż

ycia zgodnego z naszymi oczekiwaniami.

Uczynili

ś

my go układnym i słodkim.

Mówili

ś

my mu,

ż

e nauczył si

ę

kontrolowa

ć

siebie samego

i gratulowali

ś

my mu tego osi

ą

gni

ę

cia. A i on sam zacz

ą

ł sobie

tego gratulowa

ć

. Nie mógł zobaczy

ć

,

ż

e to my zdobyli

ś

my go.

Jaki

ś

pot

ęż

ny typ wszedł do zatłoczonego pomieszczenia

i krzykn

ą

ł:

- Jest tu facet, którego nazywaj

ą

Murphy?! -

Podniósł si

ę

pewien mały człowieczek i rzekł:

- Ja jestem Murphy.

Pot

ęż

ny typ nieomal go nie zabił. Połamał mu pi

ęć

ż

eber,

rozbił nos, podbił oczy i zostawił go jak szmat

ę

na podłodze.

Po czym wyszedł ci

ęż

ko stawiaj

ą

c kroki.

Kiedy sobie ju

ż

poszedł, spostrzegli

ś

my ze zdumieniem,

ż

e człowieczek

ś

miał si

ę

pod nosem

- Ale nabrałem tego faceta - powiedział cicho. -
Ja nie jestem Murphy! Cha, cha, cha!


Społecze

ń

stwo, które oswaja swoich buntowników,

zyskuje spokój, ale traci przyszło

ść

.

ZAGUBIONA OWCA

Przypowie

ść

dla religijnych wychowawców.

Jedna owca znalazła dziur

ę

w płocie i przecisn

ę

ła si

ę

przez ni

ą

.

Ucieczka napełniła j

ą

szcz

ęś

ciem. Bł

ą

dziła długo

i wreszcie zagubiła si

ę

.

Wtem spostrzegła,

ż

e idzie za ni

ą

wilk.

Zacz

ę

ła ucieka

ć

, ale wilk ci

ą

gle był za ni

ą

.

A

ż

przyszedł pasterz, ocalił j

ą

i przyprowadził na powrót,

z wielk

ą

czuło

ś

ci

ą

, do stada.

Pasterz, cho

ć

wszyscy nakłaniali go do czego

ś

przeciwnego,

nie chciał naprawi

ć

dziury w płocie.

JABŁKO DOSKONAŁE

Zaledwie Nasruddin sko

ń

czył swoje wyst

ą

pienie,

jaki

ś

ż

artowni

ś

spo

ś

ród słuchaczy rzekł:

- Zamiast rozwija

ć

teorie duchowe, dlaczego nie poka

ż

esz nam

czego

ś

praktycznego?

Biedny Nasruddin zmieszał si

ę

.

- Ale jakiego rodzaju ma by

ć

ta praktyczna rzecz,

któr

ą

chcesz,

ż

ebym ci pokazał?

ś

artowni

ś

, zadowolony z zakłopotania, w jakie mułł

ę

, i z wra

ż

enia,

jakie wywarł na obecnych, powiedział:
- Poka

ż

nam, na przykład, jabłko z rajskiego ogrodu.

Nasruddin natychmiast chwyciłe

ś

jabłko i pokazał mu.

- Ale to jabłko - powiedział tamten - jest z jednej strony zgniłe.
Niew

ą

tpliwie jabłko rajskie musiało by

ć

doskonałe.

- To prawda. Rajskie jabłko musiało by

ć

doskonałe -

powiedział mułła. - Ale bior

ą

c pod uwag

ę

twoje

realne mo

ż

liwo

ś

ci, to jest najbardziej podobne

do rajskiego jabłka, z tego, co kiedykolwiek b

ę

dziesz

mógł zobaczy

ć

.

Czy mo

ż

e człowiek spodziewa

ć

si

ę

,

ż

e zobaczymy doskonałe jabłko

maj

ą

c niedoskonałe spojrzenie?

Lub wyuczy

ć

dobro w innych, gdy jego serce jest samolubne?

NIEWOLNICA

Król muzułma

ń

ski zakochał si

ę

do szale

ń

stwa w młodej

niewolnicy i rozkazał, by przeniesiona j

ą

do pałacu.

Zamierzał j

ą

po

ś

lubi

ć

i uczyni

ć

pierwsz

ą

ze swoich

ż

on.

Tylko

ż

e, z tajemniczych przyczyn, dziewczyna powa

ż

nie si

ę

rozchorowała tego samego dnia,
kiedy przeprowadziła si

ę

do pałacu.

Stan jej zdrowia stopniowo si

ę

pogarszał.

Zastosowano ju

ż

wszystkie znane

ś

rodki,

lecz bez

ż

adnego skutku. Biedna dziewczyna była

zawieszona mi

ę

dzy

ż

yciem a

ś

mierci

ą

.

Zrozpaczony król obiecał połow

ę

swego królestwa temu,

kto byłby w stanie j

ą

uleczy

ć

. Nikt jednak nie próbował

leczy

ć

choroby, na któr

ą

nie znale

ź

li lekarstwa

najlepsi lekarze królestwa.

Wreszcie stawił si

ę

pewien hakim, który prosił,

by pozostawiono go sam na sam z dziewczyn

ą

.

Po godzinnej rozmowie z ni

ą

, stan

ą

ł przed królem,

który z niepokojem wyczekiwał jego diagnozy.

- Wasza Wysoko

ść

- rzekł hakim - prawd

ę

mówi

ą

c,

mam niezawodne lekarstwo dla dziewczyny.
I tak jestem pewien jego skuteczno

ś

ci,

ż

e je

ś

liby si

ę

nie poprawiło, jestem gotów na

ś

ci

ę

cie.

Tylko,

ż

e lekarstwo, które proponuj

ę

, oka

ż

e si

ę

niezwykle bolesne - ale nie dla dziewczyny,
lecz dla Waszej Wysoko

ś

ci.

- Mów, jakie to lekarstwo - krzykn

ą

ł król -

a b

ę

dzie je mie

ć

, niech kosztuje ile chce!

Hakim popatrzył ze współczuciem na króla i rzekł: -
- Dziewczyna jest zakochana w jednym z waszych sług.
Dajcie jej wasze pozwolenie na mał

ż

e

ń

stwo z nim,

a wyzdrowieje natychmiast.

Biedny król! Za bardzo pragn

ą

ł dziewczyny,

by pozwoli

ć

jej odej

ść

. Za bardzo j

ą

kochał,

by da

ć

jej umrze

ć

.

Uwaga na miło

ść

! Je

ś

li si

ę

w ni

ą

zapl

ą

czesz,

b

ę

dzie dla ciebie

ś

mierci

ą

.

MĘDRZEC KONFUCJUSZ

Pewnego razu mówił Pu Shang do Konfucjusza:
- Co z ciebie za m

ę

drzec je

ś

li o

ś

mielasz si

ę

mówi

ć

,

ż

e Yen Hui jest lepszy od ciebie,

ż

e Tuan Mu Tsu

jest lepszy, gdy trzeba co

ś

wyja

ś

ni

ć

,

ż

e Chung Yu jest odwa

ż

niejszy od ciebie

i

ż

e Chuan Sun jest dostojniejszy ni

ż

ty?

Pu Shang niemal

ż

e spadł z ławki, na której siedział,

tak był niecierpliwy odpowiedzi.
- Je

ś

li wszystko to jest prawd

ą

- dodał -

to dlaczego wszyscy czterej s

ą

twoimi uczniami?

Konfucjusz odpowiedział:
- Sied

ź

spokojnie na miejscu, a powiem ci.

Otó

ż

Yen Hui, wie jak by

ć

prawym, ale nie umie si

ę

dostosowywa

ć

.

Tuan Mu Tsu wie, jak wyja

ś

ni

ć

ró

ż

ne sprawy,

ale nie umie da

ć

w odpowiedzi prostego "tak" lub "nie".

Chung Yu wie, jak by

ć

odwa

ż

nym, ale nie umie by

ć

ostro

ż

ny.

Chuan Sun Shih wie, jak by

ć

dostojnym,

ale nie umie by

ć

skromny.

Dlatego wszyscy czterej chc

ą

uczy

ć

si

ę

u mnie.

Muzułmanin Jalal ud-Din Rumi mówi:
- Dło

ń

, która jest zawsze otwarta lub zawsze zamkni

ę

ta,

to dło

ń

sparali

ż

owana.

Ptak, który nie mo

ż

e otworzy

ć

i zawrze

ć

skrzydeł,

nigdy nie b

ę

dzie fruwał.

śYDOWSKI MISTYK

ś

ydowski mistyk Bael Shem miał do

ść

dziwn

ą

form

ę

modlitwy do Boga.

- Pami

ę

taj, Panie - zwykł mówi

ć

-

ż

e Ty tak samo potrzebujesz mnie,

jak ja Ciebie. Gdyby Ciebie nie było, do kogo bym si

ę

modlił?

A gdyby mnie nie było, kto modliłby si

ę

do Ciebie?

Du

ż

o rado

ś

ci dała mi my

ś

l,

ż

e gdybym nie zgrzeszył,

Bóg nie miałby okazji przebaczenia. On potrzebuje
równie

ż

mojego grzechu. Rzeczywi

ś

cie, wi

ę

ksza jest rado

ść

w niebie z powodu jednego grzesznika, który si

ę

nawróci,

ni

ż

z powodu dziewi

ęć

dziesi

ę

ciu dziewi

ę

ciu sprawiedliwych,

którzy nie potrzebuj

ą

nawrócenia.

O szcz

ęś

liwa wino! Konieczny grzechu!

Gdzie rozlewa si

ę

grzech, tam przelewa si

ę

łaska.

KOKOS

Małpa zarwała kokos z wysokiej palmy
i rzuciła go na głow

ę

pewnego sufi.

Człowiek podniósł go, wypił mleczko, zjadł mi

ąż

sz,

a ze skorupy zrobił sobie misk

ę

.

Dzi

ę

kuj

ę

za krytyk

ę

.

GŁOS ŚPIEWAKA WYPEŁNIA SALĘ

Zasłyszane przy wyj

ś

ciu z koncertu:

"Co za

ś

piewak! Jego głos wypełnia sal

ę

".

"Prawda. Wielu z nas musiało wyj

ść

ż

eby zostawi

ć

mu miejsce".

Ciekawe! Panie i panowie, mo

ż

ecie zosta

ć

na swoich miejscach,

głos

ś

piewaka wypełni sal

ę

, ale nie zajmie miejsca.

*

Zasłyszane w czasie pewnej sesji duchowno

ś

ci:

"Jak mog

ę

kocha

ć

Boga tak, jak mówi Pismo?

Jak mog

ę

da

ć

Mu całe serce

"Najpierw musisz opró

ż

ni

ć

swoje serce

z wszystkich rzeczy stworzonych".


Kłamstwo! Nie bój si

ę

wypełni

ć

twojego serca lud

ź

mi i rzeczami,

które kochasz, gdy

ż

miło

ść

Boga nie zajmie miejsca w twoim serce,

tak samo jak głos

ś

piewaka nie zajmie miejsca w sali koncertowej.

Miło

ść

nie jest jak bochen chleba. Je

ś

li dam tobie kawałek chleba,

zostanie mi mniej dla innych. Miło

ść

podobna jest raczej do chleba

eucharystycznego. Kiedy go otrzymuj

ę

, otrzymuj

ę

całego Chrystusa.

Ale przez to ty nie otrzymujesz mniejszej cz

ęś

ci Chrystusa;

ty równie

ż

otrzymujesz całego Chrystusa;

tak samo kto

ś

inny i jeszcze inny.

Mo

ż

esz kocha

ć

twoj

ą

matk

ę

z całego serca, i twoj

ą

ż

on

ę

,

i twoje dzieci. Zdumiewaj

ą

ce jest to,

ż

e daj

ą

c całe twe serce

jednej osobie, nie musisz przez to dawa

ć

mniej innej.

Wr

ę

cz przeciwnie, ka

ż

da z nich otrzymuje wi

ę

cej.

Bo je

ś

li kochasz tylko twojego przyjaciela i nikogo wi

ę

cej,

sił

ą

rzeczy ofiarujesz mu serce do

ść

ubogie.

Zyskałby, gdyby

ś

ofiarował serce tak

ż

e innym.

Tak

ż

e Bóg straciłby, gdyby nalegał, by

ś

ofiarował swe serce

jedynie Jemu. Daruj twoje serce innym: twojej rodzinie,
przyjaciołom, w wtedy Bóg zyska, je

ś

li ofiarujesz Mu całe

swe serce.

"DZIĘKUJĘ" I "TAK"

Co znaczy kocha

ć

Boga? Boga nie kocha si

ę

w taki sam sposób,

jak si

ę

kocha osoby, które mo

ż

na widzie

ć

, słysze

ć

czy dotkn

ąć

.

Bo Bóg nie jest osob

ą

w takim znaczeniu, w jakim my u

ż

ywamy tego

słowa. Bóg jest Nieznany. Całkowicie Inny. Bóg jest ponad
takimi wyra

ż

eniami, jak on czy ona, osoba czy rzecz.

Kiedy mówimy,

ż

e słuchacze otworzyli sal

ę

oraz

ż

e głos

ś

piewaka

wypełnił sal

ę

, u

ż

ywamy tych samych słów w odniesieniu do dwóch

rzeczywisto

ś

ci całkowicie ró

ż

nych. Kiedy mówimy,

ż

e kochamy

z całego naszego serca oraz

ż

e kochamy tak przyjaciela z całego

naszego serca, równie

ż

u

ż

ywamy tych samych słów dla wyra

ż

enia

dwóch rzeczywisto

ś

ci całkowicie ró

ż

nych. Poniewa

ż

głos

ś

piewaka naprawd

ę

nie wypełnia sali. I nie mo

ż

emy naprawd

ę

kocha

ć

Boga w potocznym słowa znaczeniu.

Kocha

ć

Boga z całego serca znaczy mówi

ć

TAK, bezwarunkowo,

ż

yciu i wszystkiemu co

ż

ycie z sob

ą

niesie. Przyj

ąć

bez zastrze

ż

e

ń

wszystko, co Bóg rozpocz

ą

ł w odniesieniu do czyjego

ś

ż

ycia.

Mie

ć

takie samo nastawienie jak Jezus, kiedy mówił:

Niech si

ę

dzieje Twoja wola, nie Moja.

Kocha

ć

Boga z całego serca znaczy uczyni

ć

swoimi słynne słowa

Daga Hammarkjolda:


Za wszystko, co było - dzi

ę

kuj

ę

.

Za wszystko, co b

ę

dzie - tak.

To mo

ż

na da

ć

tylko Bogu. Na tym etapie Bóg nie ma rywali.

Zrozumie

ć

,

ż

e na tym polega miło

ść

Boga, znaczy równocze

ś

nie

rozumie

ć

,

ż

e kochanie Boga nie jest przeszkod

ą

w miło

ś

ci

bezwarunkowej, czułej i gor

ą

cej swoich przyjaciół.

Głos

ś

piewaka zalewa sal

ę

i bierze j

ą

w posiadanie,

bez wzgl

ę

du na to, jak jest zatłoczona przez ludzi. Obecno

ść

ludzi nie jest dla niego przeszkod

ą

. Jedynym zagro

ż

eniem mógłby

by

ć

głos konkurencyjny, który chciałby go zagłuszy

ć

.

Bóg zachowuje bezdyskusyjn

ą

władz

ę

w twym sercu,

bez wzgl

ę

du na liczb

ę

ludzi, którzy w nim si

ę

znajduj

ą

.

Nie jest przeszkod

ą

dla Boga ich obecno

ść

. Jedyne zagro

ż

enie

mogłoby płyn

ąć

z zamiaru tych osób zneutralizowania

bezwarunkowego "Tak", które wymawiasz w odniesieniu
do wszelkim planów, jakie Bóg mógłby mie

ć

co do twojego

ż

ycia.

SZYMON PIOTR

Dialog wzi

ę

ty z Ewangelii:

">>A wy - zapytał Jezus - za kogo mnie uwa

ż

acie?<<

Odpowiedział Szymon Piotr:
>>Ty jeste

ś

Mesjasz, Syn Boga

ż

ywego<<.

Na to Jezus rzekł:
>>Błogosławiony jeste

ś

, Szymonie, synu Jony.

Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew,
lecz Ojciec, który jest w niebie<<".
( Mt 16, 15 - 17 )


Dialog naszych czasów:

Jezus: - A ty, mówisz,

ż

e kim jestem?

Chrze

ś

cijanin: - Ty jeste

ś

Mesjasz. Syn Boga

ż

ywego.

Jezus: - Bardzo dobra odpowied

ź

. Jaka szkoda,

ż

e nauczyłe

ś

si

ę

tego od ludzi, a nie objawił

ci tego mój Ojciec, który jest w niebie.
Chrze

ś

cijanin: - To prawda, Panie. Zostałem oszukany.

Kto

ś

dał mi wszystkie odpowiedzi,

nim Twój Ojciec z nieba miał czas mówi

ć

.

I zadziwia mnie m

ą

dro

ść

jak

ą

okazałe

ś

nic nie mówi

ą

c Szymonowi i pozwalaj

ą

c,

by Twój Ojciec mówił pierwszy.

SAMARYTANKA

"Kobieta za

ś

zostawiła swój dzban i odeszła do miasta.

I mówiła tam ludziom:
>>Pójd

ź

cie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział

wszystko, co uczyniłam: Czy

ż

On nie jest Mesjaszem?<<"

( J 4, 28 - 30 )


Chrze

ś

cijanin:

Jak

ą

lekcj

ę

otrzymali

ś

my od tej kobiety! Nie dała odpowiedzi.

Ograniczyła si

ę

do pytania i pozwoliła, aby inni znale

ź

li

odpowied

ź

sami. A przecie

ż

musiała czu

ć

pokus

ę

dania odpowiedzi,

po tym co usłyszała z jego ust:
"Ja jestem Mesjaszem, który mówi

ę

z tob

ą

".

I wielu poszło i stało si

ę

uczniami usłuchawszy jej słowa.

I mówili do kobiety:

"Wierzymy ju

ż

nie dzi

ę

ki twemu opowiadaniu, na własne bowiem

uszy usłyszeli

ś

my i jeste

ś

my przekonani,

ż

e On prawdziwie jest

Zbawicielem

ś

wiata"

( J 4, 42 )


Chrze

ś

cijanin:

Zadowoliłem si

ę

wiedz

ą

na Twój temat z drugiej r

ę

ki, Panie.

Z Pisma i od

ś

wi

ę

tych, od Papie

ż

a i do kaznodziejów.

Chciałbym móc im wszystkim powiedzie

ć

:

"Nie wierz

ę

z powodu tego, co wy

ś

cie powiedzieli,

ale poniewa

ż

ja sam go słuchałem".

IGNACY LOYOLA

Mistyk z XVI wieku, Ignacy Loyola, mówił o sobie samym,

ż

e w chwili jego nawrócenia nie było nikogo,

kto by go prowadził, ale Pan osobi

ś

cie uczył go,

jak nauczyciel uczy dziecko.
A na koniec powiedział wr

ę

cz,

ż

e nawet gdyby uległo

zniszczeniu całe Pismo

Ś

wi

ę

te, on dalej wierzyłby

w to, co Pismo objawia, gdy

ż

Pan objawił mu to osobi

ś

cie.

Chrze

ś

cijanin:

Nie miałem takiego szcz

ęś

cia jak Ignacy, Panie.

Niestety było za du

ż

o ludzi, do których mogłem pój

ść

po rad

ę

.

A ci osaczyli mnie swoim bezustannym nauczaniem,
tak

ż

e z powodu ich hała

ś

liwego natłoku nie mogłem

usłysze

ć

Ciebie, cho

ć

bym si

ę

nie wiem jak starał.

Nigdy nie miałem szcz

ęś

cia pozna

ć

Ci

ę

z pierwszej r

ę

ki,

gdy

ż

oni zwykli byli mówi

ć

:

"My jeste

ś

my jedynymi nauczycielami, jakich Ci potrzeba;

Kto nas słucha, słucha Jego".

Ale nie mam powodów, by na nich zwala

ć

win

ę

albo by narzeka

ć

,

ż

e byli ze mn

ą

w pierwszych latach

mojego

ż

ycia. Wini

ć

musze tylko siebie. Poniewa

ż

nie miałem

do

ść

sił, ani odwagi, by szuka

ć

samemu, ani zdecydowania,

by czeka

ć

, a

ż

Ty b

ę

dziesz mówił, ani wiary,

ż

e którego

ś

dnia,

w jakim

ś

miejscu przerwiesz swe milczenie

i przemówisz do mnie.