Patricia Cabot

Spadek

Prolog

Londyn, maj 1832

Hrabia się spóźniał.

To zupełnie nie było w jego stylu. Hrabia Denham słynął przecież z punktualności. Swój kupiony w

Zurychu, dokładny co do sekundy złoty zegarek kieszonkowy, który - jak sądziła Emma - musiał kosztować

majątek, nastawiał według niezawodnego zegara na opactwie Westminster.

Poza tym James Marbury po podwieczorku zawsze wstępował do biblioteki, aby przejrzeć

korespondencję.

Gidzie więc się podziewał?

Jego spóźnienie mogło oznaczać tylko jedno - ktoś zakłócił mu ustalony porządek dnia. Emma dobrze

wiedziała, kto to mógł być tym razem. Penelope, która narzucała hrabiemu swoje towarzystwo tak często, jak

tylko mogła, zwierzyła się Emmie przy śniadaniu, że przedstawi mu całą sprawę bez ogródek.

- Jeśli on nie myśli jeszcze o małżeństwie, to postaram się, żeby już dziś się nad tym zastanowił -

stwierdziła, nie zwracając uwagi na rodziców zajętych jedzeniem jajek na szynce i cierpiących na migrenę po

wypiciu zbyt dużej ilości szampana na balu u lady Ashforth.

Emma nie miała wątpliwości, że Penelope potrafi skłonić do małżeństwa każdego mężczyznę.

Kuzynka była piękną dziewczyną - miała kruczoczarne, proste jak u Indianki włosy i ciemne oczy. Emma

zaś, uważana tylko za ładną, obdarzona była pospolitymi, niebieskimi oczami i kręconymi, jasnymi puklami.

Poza tym Penelope była wysoka - miała ponad metr sześćdziesiąt wzrostu, a Emma była niższa od niej aż o

dziesięć centymetrów. Filigranowa Emma, ze swoimi loczkami i błękitnymi oczami, wyglądała jak laleczka.

Nic więc dziwnego, że traktowano ją jak dziecko.

Ale teraz wszystko powinno się zmienić. Musi tylko przeprowadzić rozmowę z Jamesem.

Nie potępiała kuzynki Penelope za narzucanie się hrabiemu. Doskonale ją rozumiała. James Marbury

był najlepszą partią w Londynie - bardzo przystojny, niesłychanie bogaty i, na razie przynajmniej, unikający

małżeńskich więzów.

Ale to akurat nie potrwa już długo, pomyślała Emma. Jej kuzynka postanowiła zostać lady Denham, a

żaden mężczyzna, nawet tak zatwardziały kawaler jak James, nie potrafi się oprzeć wdziękom Penelope van

Court.

Emma wolałaby jednak, aby wdzięki panny van Court przyniosły szybszy efekt. Obie zbyt

pospiesznie opuściły bawialnię, a w dodatku tuż po wyjściu z niej hrabiego. Lady Denham i Stuart mogli

uznać to za nietakt, ale Emma była pewna, że Stuart jej wybaczy, gdy się dowie, dlaczego tak postąpiła… i

co osiągnęła. Wierzyła, że wszystko się uda.

Usłyszała, jak otwierają się drzwi biblioteki. Zerwała się z kanapy, wygładzając niebieską spódnicę.

Dziwne, że nie była zdenerwowana czekającą ją rozmową. Zresztą, nie miała się czego obawiać. Tyle tylko

że zdradzając Jamesowi plany, działała wbrew intencjom Stuarta.

Emma uważała, że Stuart nie potrafi być obiektywny, jeśli chodzi o hrabiego. Twierdził on, że James,

którego zresztą kochał, jest cynicznym utracjuszem. Hrabia Denham rzeczywiście wydawał ogromne kwoty

na zakup koni czy na wytworne drobiazgi, na przykład szwajcarskie zegarki kieszonkowe.

Niemniej jednak Emma sądziła, że James ma prawo wydawać swoje pieniądze, jak mu się podoba.

Nie był przecież obojętny na potrzeby innych. Kiedy tylko poprosiła go o wsparcie organizacji

charytatywnych, chętnie to czynił. Co prawda, zawsze trochę ponarzekał, ale robił to żartobliwie. Emma

nigdy nic wychodziła z jego gabinetu z pustymi rękami.

Nie można też powiedzieć, że nie był hojny dla krewnych. Matka Jamesa mieszkała w luksusowych

warunkach w jego domu w Mayfair - ekskluzywnej dzielnicy Londynu. Kiedy zaś Stuart został sierotą,

hrabia zajął się nim jak własnym brałem, mimo że byli tylko kuzynami. Również dzięki Jamesowi Stuart

mógł ukończyć wymarzone seminarium duchowne.

Biorąc to wszystko pod uwagę, Emma była zdania, iż to, co chciał zrobić Stuart, nie było stosowne.

Okropnie zabolałoby Jamesa, nie mówiąc już o jego matce. A jak poczuliby się Penelope i jej rodzice, którzy

byli stryjostwem Emmy? Przecież Emma tak wiele im zawdzięczała… O wiele lepszym rozwiązaniem jest

otwarte postępowanie i nieukrywanie niczego przed rodziną.

Emma wyjawi Jamesowi tajemnicę i udowodni Stuartowi, że szczerość popłaca. Gdy Stuart się

dowie, z jaką radością hrabia przyjął nowinę, a co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości, zrozumie

wreszcie, że było to słuszne postępowanie.

Kiedy jednak usłyszała ton głosu hrabiego, rozmawiającego z kimś w holu, nie była już tak bardzo

pewna, czy wybrała dobry moment.

- To jest bardzo interesujące, panno van Court - mówił James, nie ukrywając zniecierpliwienia. -

Jednak teraz mam ważne sprawy do załatwienia, więc będzie mi pani musiała wybaczyć…

- Ale - Emma usłyszała głos Penelope - muszę koniecznie teraz z panem porozmawiać, milordzie.

Gdybym tylko mogła…

- Może innym razem, panno van Court - powiedział hrabia.

Po chwili wszedł do biblioteki z wyrazem ulgi na przystojnej twarzy.

Kiedy jednak zobaczył w swoim gabinecie Emmę, nie mógł ukryć zdziwienia.

- Och, lord Denham… - zdenerwowana Emma zaciskała dłonie. - Bardzo przepraszam. Chciałam

zamienić z panem kilka słów, ale nie jest to chyba odpowiedni moment…

Bo też istotnie wszystko na to wskazywało. Emma była pewna, że biedna Penelope, której zaloty

zostały tak stanowczo odrzucone, wypłakuje teraz oczy w schowku na bieliznę, gdzie obie, gdy były dziećmi,

często się chowały, gdy bawiły z wizytą u lady Denham. Czy kuzynka zdoła dojść do siebie przed

dzisiejszym balem u lorda i lady Chittenhouse?

Tymczasem mogło się wydawać, że niespodziewana obecność Emmy w gabinecie nie sprawiła

hrabiemu przykrości. Wykonał gest, jakby chciał strząsnąć z siebie jakieś niemiłe wspomnienie, i zwrócił się

do niej z uśmiechem:

- Na twoją wizytę, Emmo, zawsze jest odpowiedni moment. Czemu tym razem zawdzięczam tę

przyjemność? Czy to ma być pomoc dla więźniarek w Newgate, czy znowu chodzi o bractwo misyjne?

James usiadł za swym mahoniowym biurkiem i sięgał już po pióro, żeby polecić sekretarzowi

wystawienie czeku, kiedy Emma zaprotestowała.

- Tym razem nie o to chodzi.

- Nie o to? Chyba nie wstąpiłaś do jakiegoś nowego stowarzyszenia, Emmo? Nie powinnaś pozwalać

ludziom, aby wykorzystywali twoje dobre serce aż do tego stopnia. W końcu doprowadzą cię do ruiny.

- Nie przyszłam prosić o datki na dobroczynność, milordzie - powiedziała Emma.

Nie było to takie łatwe, jak myślała. Coś ją ściskało za gardło. Z trudem przełknęła ślinę. Układając

plany, nie pamiętała o oczach hrabiego, które zmieniały kolor: to były piwne, to złote, to ciemnozielone.

Jednak bez względu na odcień, jego spojrzenie zawsze było bardzo przenikliwe. Emma straciła nagle całą

pewność siebie. Stała przed nim z pochyloną głową i opuszczonymi rękami.

Hrabia odłożył pióro i odchylił się w fotelu.

- No dobrze, Emmo, co tym razem przeskrobałaś?

- Ja? - pisnęła.

To było okropne, że reagowała, jakby była małym dzieckiem. On nawet nie był jej prawnym

opiekunem. To, że Regina van Court, która wychowywała Emmę, i lady Denham, matka Jamesa, były

przyjaciółkami, wcale nie oznaczało, że stanowią rodzinę. Nie byli spokrewnieni, a przynajmniej jeszcze nie

teraz. Emma była przekonana, że marzeniem obu dam było połączenie rodzin przez małżeństwo. Nie

wiedziały nawet, że to wkrótce nastąpi. Tak się jednak złożyło, iż przed ołtarzem miał stanąć nie ten, o

którym myślały.

- Ja niczego nie zrobiłam - powiedziała szybko Emma. - Chciałam… porozmawiać o Stuarcie.

- O Stuarcie? - James uniósł brwi.

Los kuzyna nie był mu, oczywiście, obojętny. Dowiódł tego, opłacając mu studia i nie szczędząc

pieniędzy na jego liczne akcje charytatywne. Nie musiało to jednak oznaczać, że powinien aprobować

wszystkie jego poczynania. W gruncie rzeczy Stuart często doprowadzał go do rozpaczy. James nie był w

stanie zrozumieć jego filozofii życiowej. Dobrze jest pomagać ubogim, tłumaczył mu, ale czy nie byłoby

lepiej nauczyć ich, w jaki sposób sami mogą sobie pomóc?

Stuart upierał się, że właśnie to czyni, wprowadzając ich na boże ścieżki. Hrabia był jednak

przekonany, czego nie omieszkał podkreślać w rozmowach z kuzynem, że nauczenie ubogich higieny i

zyskownego rzemiosła odniosłoby dużo lepszy skutek.

Trudno przemawiać do duszy ludziom, którzy mają pusty żołądek.

- Jeśli ci chodzi o jego szalony pomysł - zaczął surowo James - żeby objąć stanowisko wikarego na

tych dzikich wyspach, to możesz być pewna, Emmo, że nawet pod wpływem twoich próśb nie zmienię

zdania. Nie po to wydałem masę pieniędzy na jego edukację w Oksfordzie, żeby marnował swoje zdolności

na Szetlandach, wśród bezzębnych Szkotów. Zostanie wikarym w Londynie albo nawet pastorem w opactwie

Denham, jeśli tylko wykaże się zdrowym rozsądkiem. A jeśli nie, no cóż, nie jestem w stanie go

powstrzymać. Nie potrafiłbym go również wstrzymać, gdyby nawet chciał opuścić Kościół anglikański dla

Kościoła prezbiteriańskiego. Jednak bardzo łatwo mogę mu to wszystko utrudnić, odmawiając finansowania

jego poczynań. Zobaczymy, jak się poczuje, gdy będzie musiał utrzymać się z pensji wikarego. Zapewniam

cię, że za kilka miesięcy będzie tu z powrotem.

Emma była oburzona jego wypowiedzią, jednak nie pozwoliła sobie na żadną ripostę. To nie był

dobry moment, żeby wdawać się w sprzeczkę z dobroczyńcą jej przyszłego męża.

- Nie o to chodzi - odezwała się. - Chciałam tylko powiedzieć, że…

Urwała, zastanawiając się, czy Stuart nie miał racji, ostrzegając ją przed rozmową z hrabią. James nie

był zachwycony projektem wyjazdu na Szetlandy. Trudno było się spodziewać, żeby mile przyjął

wiadomość, którą miała mu przekazać.

Jednak z drugiej strony, hrabia Denham zawsze był dla niej dobry, począwszy od czasu, kiedy jako

czteroletnia dziewczynka zamieszkała z rodziną van Courtów po śmierci swoich rodziców. Wydawało się jej

także, że jest bardzo mądry i dorosły, kiedy juko czternastolatek tłumaczył jej, że nie należy głaskać pszczół.

Odnosiła nawet wrażenie, że jest wyniosły, ale to akurat dodawało mu romantyzmu.

Właściwie to nie był aż tak wyniosły, jak myślała, a ostatnio był dla niej niesłychanie serdeczny. Na

jej pierwszym balu, podczas którego zabłysła wśród innych debiutantek, James uznał ją za dorosłą osobę,

mimo że cała rodzina nadal traktowała ją jak uczennicę. Potem na każdym balu była zapraszana przez niego

do tańca.

Kiedy Emma zaczęła już otwarcie okazywać uwielbienie dla starszego od niej o sześć lat Stuarta,

hrabia nigdy się z niej nie wyśmiewał, chociaż nie był tą sytuacją zachwycony. Nie zabronił im widywać się

ze sobą, a nawet mogło się wydawać, że bawi go fakt bałwochwalczego stosunku Emmy do jego kuzyna.

Nie sądziła jednak, aby mógł przewidzieć, do czego ta tolerancja może doprowadzić.

Mimo wszystko miała nadzieję, że James będzie zadowolony. Nawet była tego pewna. Stuart źle

oceniał swojego kuzyna. Hrabia miał wielkie serce, tylko nie zawsze było to widoczne, jak na przykład teraz

z biedną Penelope.

- Stuart i ja… - Emma z trudem przełknęła ślinę. Już prawie powiedziała, o co chodzi, ale okazało się

to o wiele trudniejsze, niż przewidywała. Zawsze uważała, że z hrabią łatwo się rozmawia, że nie był takim

potworem, jakiego robił z niego Stuart. Gdyby taki był, czy płaciłby za studia kuzyna w seminarium

duchownym, mimo że całą naukę Kościoła uważał za jedną wielką bzdurę? Mógłby przecież nalegać, żeby

Stuart wybrał prawo. Ale tego nie zrobił.

Nie, Stuart na pewno nie miał racji. James był gwałtowny w słowach, a umiarkowany w czynach.

Ucieszy się z wiadomości, którą ona mu przekaże, ponieważ ich dwie rodziny zostaną wreszcie połączone.

Lady Denham także będzie szczęśliwa, a przecież on zrobiłby wszystko dla matki.

Poza jednym wyjątkiem - jeszcze się nie ożenił. Widocznie uważał, że ma na to czas. Jeśli będzie

dłużej się zastanawiał, to może doczekać do czterdziestki, trzymając w dręczącej niepewności matki córek na

wydaniu.

- Stuart i ty co? - zapytał hrabia. Emma zauważyła, że jego oczy nabrały czujnego wyrazu.

- Stuart i ja - powiedziała pospiesznie, chcąc to jak najszybciej z siebie wyrzucić - mamy zamiar

wziąć ślub. Musi pan z nim porozmawiać, milordzie, bo jemu się wydaje, że pan się na to nie zgodzi i

będziemy musieli po prostu uciec. Mówiłam mu, że na pewno nie będzie miał pan nic przeciwko temu, ale

sam pan wie, jaki on jest uparty. Mam nadzieję, że zechce pan z nim porozmawiać. Tak bardzo zależy mi na

tym, aby mieć prawdziwy ślub, na którym będzie pan i Penny, i stryjenka Regina, i pana matka… Czy

mógłby pan przemówić Stuartowi do rozsądku, milordzie? Byłabym panu niesłychanie wdzięczna.

Nareszcie. Udało się jej to wypowiedzieć i teraz już będzie; dobrze. James zajmie się tym, on zawsze

umiał rozwiązywać problemy. Nie było takiej sprawy, z którą nie potrafiłby sobie poradzić. Kłopoty w

szkole? Obecność Jamesa Marbury'ego likwidowała je natychmiast. Emma chciała wynająć salę na bal

charytatywny, a właściciel piętrzył przeszkody - wystarczył jeden krótki list od hrabiego, sprawa była

załatwiona.

Zawsze można było na nim polegać. Na pewno trochę ponarzeka, ale w końcu sam się tym zajmie.

Emma była tego pewna. Tak przecież było za każdym razem. Poczuła się o wiele lepiej.

Dopóki nie przyjrzała się twarzy hrabiego.

- Ślub?! - krzyknął James. Emma stwierdziła z przykrością, że jego głos nie brzmiał radośnie. - To

nonsens. Chcecie wziąć ślub? Chyba nie mówisz poważnie, Emmo?

- Przykro mi, milordzie - powiedziała lekko oburzona. - ale mówię najzupełniej poważnie.

- Ale… jesteś na to zbyt młoda - oświadczył hrabia. - Jesteś jeszcze dzieckiem!

- Nie jestem dzieckiem, milordzie! Właśnie skończyłam osiemnaście lat. Miesiąc temu był pan

przecież na moim przyjęciu urodzinowym.

- Osiemnaście? - powtórzył. To dziwne, pomyślała. Nigdy nic miał kłopotów z doborem

odpowiednich słów. - Osiemnaście lat to o wiele za mało na małżeństwo. Chcesz wyjść za Stuarta? Teraz?

Czy twoi stryjostwo o tym wiedzą?

Emma uniosła oczy w niebo.

- Oczywiście, że nie. Nikt o tym nie wie. Powiedziałam tylko panu. Stuart chce zachować to w

tajemnicy. Chce, żebyśmy uciekli. Chce też, żebym pojechała z nim do Szko…

Głos zamarł jej w gardle, kiedy James zerwał się na równe nogi.

Był tak wysoki, że Emma musiała zadzierać głowę, kiedy chciała spojrzeć mu w twarz. Teraz omal

się go nie przestraszyła. Już przedtem widywała hrabiego zagniewanego. Zawsze się wściekał na powolną

obsługę w restauracjach i na złe traktowanie koni, które uwielbiał. Tak wzburzonego Jamesa Emma jednak

jeszcze nie widziała.

Wyglądał… mogła to określić tylko w jeden sposób: miał mord w oczach.

- Czy chcesz mi powiedzieć - powiedział sztucznie spokojnym głosem, nie mogąc jednak opanować

drgania mięśnia w policzku - że mój kuzyn chce cię zabrać na Szetlandy?

Emma już wiedziała, jak źle oceniła sytuację. Stuart miał całkowitą rację - sądząc po reakcji Jamesa

na tę wiadomość - kiedy mówił, że ich ślub powinien odbyć się w tajemnicy.

- Nie będzie nam tam źle - zapewniała hrabiego. - Jestem przekonana, że Stuart szybko znajdzie

posadę pastora. Nie będzie długo wikarym…

- Mówiłem mu - krzyknął James tak głośno, że aż się wzdrygnęła - że w ogóle nie powinien tracić

czasu, pracując jako wikary! Tym cholernym wikarym mógł zostać w opactwie Denham. Powtarzałem mu to

tysiąc razy.

- No tak - wyjąkała Emma. - Zaręczam, że jest wdzięczny za tę propozycję. Jednak on bardzo chce

jechać tam, i ja się zupełnie z nim zgadzam, gdzie naprawdę będzie mógł pomagać; ludziom potrzebującym

duchowego wsparcia. Obawiam się, że opactwo Denham nie spełnia tych warunków…

- A więc on chce przyjąć stanowisko setki mil stąd, na wyspie pośrodku Morza Północnego?

Stanowisko, które nie przyniesie mu żadnych dochodów, a najprawdopodobniej go zabije? Na pewno umrze

tam z głodu albo od chorób. I jeszcze zamierza ciebie tam zabrać?

Jego piwne oczy pociemniały. Emma bała się spojrzeć mu w twarz. Co ja narobiłam, pomyślała. Nie

trzeba było o tym' mówić. Niestety, zbyt późno się o tym przekonała.

Strach przed tym, co hrabia może zrobić, dodał jej sił. Już kiedyś widziała bójkę kuzynów - poszło o

konia, którego Stuart, według Jamesa, zanadto zmęczył. To nie był ładny widok. Trzeba uniknąć podobnej

sytuacji za wszelką cenę.

Chciała zademonstrować mu oburzenie, ale w jej głosie zabrzmiała nuta rozpaczy.

- Nie powinien pan na mnie krzyczeć, milordzie. Jesteśmy oboje dorosłymi ludźmi i odpowiadamy za

swoje decyzje. Zwróciłam się do pana, mając nadzieję, że właśnie pan potrafi nas zrozumieć. Niestety, widzę

teraz, że się omyliłam.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się omyliłaś - zaśmiał się nieprzyjemnie James. - Jeśli myślisz, że

pozwolę wam przeprowadzić ten idiotyczny plan…

Emma wiedziała, że nie powinna się teraz odzywać, była jednak zbyt wzburzona.

- Bardzo bym chciała zobaczyć, w jaki sposób nas pan powstrzyma - powiedziała wyniosłym tonem,

potrząsając złotymi lokami. - Stuart i ja, w przeciwieństwie do pana, milordzie, nie potrafimy siedzieć

bezczynnie, kiedy inni cierpią. Oboje chcemy nieść pomoc tym, którzy są w o wiele gorszej sytuacji niż my.

Dlatego też zamierzamy pojechać na Szetlandy, aby wspierać naprawdę potrzebujących…

- Jedyną osobą, która naprawdę czegoś potrzebuje - powiedział złowrogo hrabia - jest mój kuzyn

Stuart. Przydałoby mu wic porządne lanie.

Emma gwałtownie złapała oddech.

- Niech tylko pan się ośmieli go tknąć! - wykrzyknęła. - Jeśli pan to zrobi… jeśli pan to zrobi, to już

nigdy w życiu się do pana nie odezwę!

- To, Emmo - skwitował hrabia - nie będzie szczególnie dotkliwe.

James ominął biurko, podszedł do drzwi i otworzył je gwałtownym ruchem. W holu głośno zawołał

Stuarta. Emma pobiegła za hrabią.

- Nie, milordzie - zawołała. - Proszę, nie…

Ale było już za późno. Usłyszała tylko jakiś łomot i krzyk lady Denham.

- Dobry Boże! - zapłakana Penelope wyszła ze schowka na bieliznę. - Czy to był lord Denham? Co ty

mu powiedziałaś, Emmo?

- Powiedziałam mu o wiele za dużo - poinformowała kuzynkę Emma. Pobiegła, aby ocalić, o ile się

jej to uda, życie swojemu narzeczonemu.

1

Szetlandy, maj 1833

Emma van Court Chesterton miała zły dzień.

Co prawda, nie był on gorszy niż którykolwiek inny, i to już prawie od roku. Zdarzały się, owszem,

lepsze dni, ale niestety niezmiernie rzadko.

Sama nie wiedziała, co takiego kiedyś w życiu zrobiła, by sprowadzić na siebie tak feralne pasmo

wydarzeń. Zbierała przecież wszystkie półpensówki, które leżały na drodze, i nigdy nie przechodziła pod

drabinami.

Oczywiście, nie wierzyła w tak zwane szczęście. Nie była przesądna.

Jednak dla pewności przybiła domowe pantofle Stuarta do Drzewa Życzeń. Niestety, Emma nie

mogła wykorzystać swoich butów - nie miała zapasowych, ale Stuart niczego przecież już nie potrzebował.

Jednak kiedy się obudziła następnego dnia, zorientowała się, że Drzewo… nie przyniosło jej

szczęścia.

Wyjrzała przez okno. Przebłyski światła na ołowianym niebie oznaczały, że minęła już przynajmniej

godzina od świtu.

Nie obudziło jej pianie koguta, który pewnie po raz kolejny uciekł. To była zła wróżba.

Znowu się spóźni.

Nie miała ochoty witać nowego dnia. Leżała jeszcze chwilę zastanawiając się, czy w ogóle warto

wstawać. Dopiero popiskiwanie jej małej kundelki, którą przed tygodniem uratowali od śmierci, zmusiło ją

do opuszczenia łóżka. Trzeba byłe wypuścić ją na dwór.

Szybko włożyła szlafrok i ranne pantofle, a suczka, która niewątpliwie była szczenna i bliska

rozwiązania, skakała dokoła niej, radośnie machając ogonem.

Kiedy Emma otworzyła drzwi chaty, zobaczyła, że wszystko przedstawia się jeszcze gorzej, niż sobie

wyobrażała. Pada gęsty deszcz, wiał wiatr od morza, a podwórko tonęło w błocie.

Po jesiennych i zimowych śnieżycach wiosenny deszcz sprawił jej przyjemność. Szybko sobie jednak

przypomniała, że będzie musiała brnąć w strugach wody i przez kałuże aż do wioski, gdzie czekali na nią jej

mali uczniowie.

Ulewa zaskoczyła również małą współlokatorkę Emmy. Suczka dotknęła łapką błota, patrząc

niepewnie na swoją nową panią, jakby pytając, czy rzeczywiście musi wychodzić na dwór. Emma,

usłyszawszy ostrzegawcze warknięcie, zorientowała się, że to nie była tylko sprawa deszczu. Piesek czujni

wypatrzył jakąś skuloną postać, stojącą bez ruchu pod okapem słomianego dachu.

- Dobry Boże - szepnęła Emma, przyciskając dłoń do piersi. Serce biło jej mocno.

Tego już za wiele, pomyślała. Nie mogła nawet wyjść wczesnym rankiem przed własną chatę w

nocnej koszuli. I nie zdarzyło się to po raz pierwszy. Tak być nie może.

Przymknęła oczy, odmawiając w duchu dziękczynną modlitwę, że przynajmniej zna tego intruza.

- Ależ, panie MacEwan - powiedziała jeszcze z lekka ochrypłym głosem. - Co pan robi w takim

deszczu przed moją chatą? Śmiertelnie mnie pan przestraszył!

Skarcony przez nią olbrzym pochylił nisko głowę, a z ronda jego kapelusza zaczęły spływać strugi

wody. MacEwan mieszkał nu sąsiedniej farmie ze swoją matką, miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu i

rzeczywiście był ogromny.

- Dzień dobry, pani Chesterton - powiedział. Był wyraźnie speszony. - Nie chciałem pani

przestraszyć. Ja… przyniosłem tylko koguta.

Dopiero teraz Emma zauważyła, że Cletus MacEwan trzyma pod pachą chudego, przemokniętego

ptaka.

- Och! Czy on znowu dobrał się do pana kur, panie MacEwan? Tak mi przykro...

- Chyba zapomniał, że już tam nie mieszka. - Cletus postawił koguta na ziemi. - Ale pewnie więcej

nie przyjdzie. Nasz Charlie nieźle go podziobał. Dziwne, że nie słyszała pani odgłosów tej walki.

- Niczego nie słyszałam i dlatego jestem już spóźniona - odrzekła Emma. - Jestem panu ogromnie

wdzięczna, panie MacEwan, że mi go pan odniósł.

- Teraz już na pewno będzie się trzymał domu. Nasz kogut nieźle go pogonił. Byłbym zapomniał. -

Cletus wyciągnął nieśmiało zza pleców rękę z koszykiem, przykrytym ściereczką w biało-niebieską kratkę. -

Moja mama właśnie je upiekła. Świeże bułeczki. Prosto z pieca.

Emma wyjęła koszyk z jego spracowanych i zaczerwienionych z zimna rąk - nie włożył nawet

rękawiczek. Cletus MacEwan zapomniał, że pogoda na Szetlandach ma niewiele wspólnego z normalnymi

porami roku. W środku zimy było czasem tak ciepło jak w lecie, a w środku maja zimno jak w lutym.

Właśnie tak było dzisiaj.

- Och, panie MacEwan! - Emma starała się przekrzyczeć szum deszczu. - Bardzo dziękuję. Ale

naprawdę nie powinien pan…

To nie był zwrot grzecznościowy. Naprawdę wolałaby nie; otrzymywać tych podarunków. Lepsze

jednak były bułeczki pani MacEwan od prezentu, który otrzymała od nich w zeszłymi tygodniu - zarżniętego

świniaka. Ale i tak było już tego za wiele. Cletus MacEwan był najbardziej oddanym i najczęściej

narzucającym swoją obecność wielbicielem Emmy. Miał również najmniej zdrowego rozsądku.

- Zaniedbuje pan swoją pracę, przynosząc mi codziennie śniadanie - skarciła go delikatnie.

Cletus uśmiechnął się do niej ufnym uśmiechem dziecka Był rzeczywiście bardzo młodym chłopcem.

O rok młodszy od Emmy, miał dopiero osiemnaście lat.

- Moja mama mówi, że musimy dopilnować, żeby pani jadła jak trzeba - stwierdził. - Mówi, że

okropnie pani schudła i niedługo całkiem zmarnieje…

- Tak, tak - przerwała mu Emma.

Już dość się nasłuchała ponurych przepowiedni pani MacEwan. Emma nie miała żadnych kłopotów

ze zdrowiem, natomiast matka Cletusa bardzo lubiła opowiadać swoim przyjaciółkom, jak się stara, żeby

odżywić tę "biedną wdowę Chesterton". Nie ulegało jednak wątpliwości, że nie robiła tego wyłącznie z

sąsiedzkiej sympatii. Jeszcze inny powód skłania ją do tego działania. Stał on właśnie przed Emmą, trzęsąc

się z zimna.

Przeważnie Emma nie była zbyt wyrozumiała dla swoich licznych wielbicieli. Jednak tego dnia

postanowiła zachować się inaczej. Może skłonił ją do tego widok spierzchniętych rąk Cletusa MacEwana. A

może wspaniały zapach bułeczek jego matki. Tak czy inaczej, postanowiła zaprosić go do środka.

- Może pan wejdzie, panie MacEwan - zaproponowała uprzejmie, odsuwając się od drzwi.

Nie musiała go dłużej namawiać. Przecisnął się szybko przez niskie wejście do chaty. Jego potężna

postać zdominowała niewielkie pomieszczenie.

- Bardzo dziękuję za zaproszenie - powiedział, wzmacniając ulowa energicznym skinięciem głowy i

tym samym rozpryskując wodę na czystą podłogę z desek. - Jeśli można, to chętnie napiłbym się z panią

herbaty.

Na twarzy Emmy ukazał się uśmiech, kiedy zobaczyła, że już się zabiera do rozpalania ognia w

piecyku. Cletus MacEwan nie był zbyt bystry, za to szalenie użyteczny, szczególnie wtedy, kiedy trzeba było

uczynić coś praktycznego, na przykład zabić kurczaka, czego Emma nie zrobiłaby za nic na świecie.

Jednak nawet taka umiejętność nie skłoniłaby Emmy do wyjścia za niego za mąż. Nie miała zresztą

ochoty nikogo poślubiać.

Właśnie to było przyczyną prawie wszystkich kłopotów, w które ostatnio popadała.

Brązowa suczka, którą Emma poprzedniego wieczoru nazwała Uną, ponieważ takie imię nosiła

bohaterka czytanej przez nią powieści, wróciła już do chaty, otrząsając się z deszczu.

Emma poszła do sypialni, żeby uczesać swoje gęste, jasne loki, co wcale nie było łatwym zadaniem.

Kiedy zwijała włosy w węzeł, przypadkiem wyjrzała przez okno. To, co zobaczyła, było naprawdę

niezwykłe: karawan na grządkach jarzyn. Na ten widok omal nie połknęła trzymanych w ustach szpilek.

W jej ogródku stał sfatygowany karawan - jedyny pojazd w tej wyspiarskiej wiosce, który miał dach -

ciągnięty przez dwa wynędzniałe konie, które zaczęły już wykazywać zainteresowanie młodymi sadzonkami

kapusty.

Emma osłupiała. Co robi wiejski karawan w jej ogródku?

Nie słyszała, żeby ktoś umarł w okolicy. Jej chata stał samotnie nad urwistym brzegiem morza, a

najbliżsi sąsiedzi; Cletus MacEwan i jego matka, mieszkali w odległości półtora kilometra w dół zbocza.

Właściciel karawanu, pan Murphy musiał więc przejeżdżać koło domu MacEwanów i dobrze wie| że nikt

tam nie umarł. Ona z pewnością też nie była martwa.

Od czasu śmierci jej męża, Stuarta, zdążyło upłynąć całe sześć miesięcy. Chociaż pan Murphy lubił

sobie wypić, nie mógłby chyba zapomnieć, że już raz odbył ten kurs.

Chyba że - na tę myśl przeniknął ją zimny dreszcz - Samuel Murphy przybył tu z innego powodu. Nie

po to, żeby zabrać czyjeś ciało, tylko po to, żeby dołączyć do grona starających się o jej rękę mężczyzn -

takich jak Cletus MacEwan, który wytrwale jej asystuje, od kiedy rozniosła się po wyspie sensacyjna

wiadomość o otrzymanym przez nią spadku.

- Och, nie - powiedziała głośno Emma. Una pomachała ogonem, myśląc, że jej nowa pani mówi do

niej. Tylko nie on Nie pan Murphy.

Nie dość, że Cletus MacEwan każdego ranka stał przed je domem, to jeszcze za każdym razem, kiedy

schodziła do wsi oblegał ją tłum zalotników, wszelkiego wieku i autoramentu. Wielu z nich było rybakami,

którzy zabiegali o jej względy demonstrując udany połów.

To wszystko jednak byłoby niczym w porównaniu z sytuacją, gdyby codziennie miał jeździć za nią

czarny karawan.

Nie mogła do tego dopuścić. Narzuciła na siebie gruby, wełniany szal, szybko wyszła z sypialni,

kierując się wproś do wyjścia, nie spojrzawszy nawet na skulonego przy wesoło trzaskającym ogniu

wielkoluda.

Drzwi wejściowe jej chaty były podzielone - w holenderskie stylu - na cztery skrzydła. Można było

otwierać tylko górne żeby móc korzystać z ożywczego powietrza morskiego, a dolne trzymać zamknięte

przed zwierzętami, które czasem odwiedzały ci podwórko, mimo sporej odległości domu Emmy od innych

farm. Otworzyła teraz górne skrzydła drzwi - za ścianą deszczu majaczył czarny karawan i siedzący na koźle

mężczyzna, któremu widocznie nie przeszkadzała ulewa.

Emma wzięła głęboki oddech.

- Samuelu Murphy! - zawołała, usiłując przekrzyczeć szum deszczu. - Co pan wyprawia? Nie daruję

panu, jeśli zniszczy pan moje warzywa!

Usłyszała, że Cletus MacEwan nagle się poruszył.

- Murphy! - wybuchnął. - A co on tu robi?

Chociaż pan Murphy mógł nie dosłyszeć tego pytania, uchylił uprzejmie mokrego kapelusza.

- Przywiozłem pani gościa, pani Chesterton! - zawołał.

Dopiero teraz Emma zauważyła, że ktoś siedział we wnętrzu karawanu. Zrozumiałe, że ten widok ją

zaskoczył. Nikt na Pares nie jeździł tym wehikułem z własnej woli, chyba że złożono go do trumny, ale

wtedy nie miał już nic do powiedzenia na ten temat. Jednak z drugiej strony, gdyby ktoś chciał ją odwiedzić

w taką ulewę i nie przemoknąć przy tym do suchej nitki, musiałby skorzystać z jedynego krytego pojazdu,

jaki był we wsi.

Tym pojazdem był właśnie karawan Samuela Murphy'ego.

- To MacCreigh. - Emma usłyszała, jak MacEwan zrywa się na nogi.

Nisko zawieszone belki sufitu w chacie Emmy zmuszały olbrzyma do stałego pochylania głowy. W

obawie o swoją porcelanę, którą trzymała w narożnym kredensie, a która zawsze niepokojąco brzęczała,

kiedy Cletus poruszał się po kuchni, Emma wyciągnęła do niego obie ręce.

- Panie MacEwan - uspokajała go. - Proszę usiąść. Nie ma powodu, żeby myśleć…

Nie zdziwił jej chmurny wyraz twarzy Cletusa, a nawet to, że przerwał jej w pół zdania. Wiedziała, że

nie żywi on w stosunku do MacCreigha przyjaznych uczuć. Lord MacCreigh odwiedził ją już kiedyś, może

nawet dwa razy, nigdy jednak tak wczesnym rankiem.

- To MacCreigh, mówię pani! - upierał się Cletus. Zastosował się jednak do jej prośby i nie ruszał z

miejsca. - Jestem tego pewny. Za wielki elegant, żeby jak zwykły człowiek wsiąść na konia, kiedy pada

deszcz. Musiał sobie wynająć karawan…

Emma postanowiła uprzedzić bieg wypadków w nadziei, że zdoła uchronić swoją porcelanę. Przy

pechu, jaki ją prześladował, nie mogła liczyć na żaden szczęśliwy przypadek. Wychyliła głowę na zewnątrz,

tym razem kierując swoje okrzyki do siedzącego w karawanie pasażera.

- Lordzie MacCreigh, dziwię się pana wizycie. Chyba wyraźnie dałam panu do zrozumienia, że moja

odpowiedź…

Nie zdążyła dokończyć zdania, bo drzwi pojazdu się otworzyły i wysiadł z niego wysoki mężczyzna,

w obramowanej futrem pelerynie. Poruszał się dość sztywno, co nie dziwiło, zważywszy na to, że wnętrze

pojazdu Samuela Murphy'ego nie było zaprojektowane z myślą o wygodzie żyjących, tylko o bezpiecznym

transporcie zmarłych.

Emma zobaczyła, że jej gościem nie jest lord MacCreigh.

Pomijając już fakt, że wbrew temu, co mówił Cletus, lord MacCreigh wcale nie był takim dandysem,

żeby z powodu deszczu posuwać się do wynajmowania karawanu, gdyż był dobrym jeźdźcem i nigdy nie

zwracał uwagi na kaprysy pogody - to ten mężczyzna zupełnie nie był podobny do jej najbardziej

nieustępliwego wielbiciela. Miał ciemne włosy, a Geoffrey Bain, baron MacCreigh - rude; był gładko

ogolony, a Geoffrey Bain nosił wąsy. Mężczyzna ten miał na sobie beżowe bryczesy i zieloną jedwabną

kamizelkę, a Geoffrey Bain już od kilku miesięcy, czyli od czasu, kiedy opuściła go narzeczona, ubierał się

wyłącznie na czarno. Ci dwaj mężczyźni byli jedynie podobnego wzrostu - powyżej metra osiemdziesięciu, i

w podobnym wieku - około trzydziestki. Poza tym całkowicie się różnili.

To był jakiś obcy mężczyzna, co było tym dziwniejsze, że obcy nigdy się nie pojawiali na Faires.

A już na pewno nie przychodzili do niej z wizytą.

To musi być jakaś pomyłka, pomyślała Emma. Tak, to na pewno pomyłka. Jeśli wiadomość o

otrzymanym przez nią spadku nie przedostała się poza wyspę - modliła się żarliwie, by do tego nie doszło -

nie było najmniejszego powodu, żeby miał ją odwiedzać jakiś obcy mężczyzna.

Przybysz był już blisko chaty i mogła mu się lepiej przyjrzeć. Serce jej zamarło. Już wiedziała, że ten

dzień może być najgorszym dniem jej życia.

To nie był obcy mężczyzna.

2

- Och, Boże - szepnęła Emma, zaciskając kurczowo dłonie na dolnym skrzydle swoich drzwi.

Gdy nieznajomy podszedł bliżej, natychmiast go poznała. Był niezwykle podobny do jej niedawno

zmarłego męża błyszczące piwne oczy, ciemne włosy, trochę dłuższe, niż to było modne, przynajmniej

wtedy, kiedy Emma była po raz ostatni w Londynie, wysokie czoło, dołek w brodzie, zdecydowany zarys

szczęki - to wszystko, co według obiegowej opinii charakteryzowało bardzo przystojnego mężczyznę.

Różnili się tylko tym, że James był o głowę wyższy o Stuarta i miał o wiele szersze ramiona, ale za to

Stuart by obdarzony większą siłą ducha. Przynajmniej Emma zawsze ta uważała.

- Och, mój Boże - powtórzyła, czując, że ma sucho w ustach.

Emma usłyszała brzęk porcelany, co świadczyło o tym, że Cletus ruszył w kierunku drzwi.

- Już po nim - stwierdził. - Czy to baron, czy nie baron.

Emma zorientowała się poniewczasie, że odezwała się zbyt głośno. Co prawda, nie miałaby nic

przeciwko temu, żeby młody sąsiad sprawił Jamesowi Marbury'emu porządne lanie,

Jednak trudno by jej było wytłumaczyć lokalnym władzom sprawę zabójstwa lorda w jej własnej

chacie. Nie chciała przecież, żeby nękała ją później myśl o jeszcze jednym martwym ...

Szybko się odwróciła, wyciągając ręce przed siebie, żeby powstrzymać Cletusa, który już zmierzał do

drzwi, ale miała w tej sytuacji takie same szanse jak przy poskramianiu szalejącego byka. Mimo wszystko

Emma zmobilizowała wszystkie siły.

- Nie, nie, panie MacEwan - powiedziała szybko, nie ruszając się z miejsca. - To nie jest lord

MacCreigh. To wcale nie on.

- Nie on? - Cletus ściągnął brwi. Był przekonany, że ona chce go zmylić. - Jeśli to nie MacCreigh, to

w takim razie kto?

- Nikt - powiedziała. - Dla pana jest on nikim.

Dobry Boże, jaki on był silny! Omal jej nie przewrócił. Cleus MacEwan był dżentelmenem i nie

ośmieliłby się jej dotknąć bez przyzwolenia, jednak teraz, widząc w nadchodzącym mężczyźnie swojego

rywala, chwycił ją za ramiona, usiłując usunąć z drogi. Emma zaparła się jeszcze bardziej, Cletus nie mógł

użyć całej swojej siły, żeby nie zrobić jej krzywdy.

- Ależ, panie MacEwan - protestowała Emma. Ręce jej drżały z wysiłku, musiała jednak zrobić

wszystko, żeby go powstrzymać; mógł przecież zabić hrabiego, kiedy ten tylko przekroczy próg. - Czy nie

powinien pan już iść do domu? Matka na pewno potrzebuje pana pomocy…

Nagle usłyszała głęboki męski głos, niższy, niż zapamiętała. Basowy głos, którego rozkazów nie

można było nie usłuchać. Wprawiał w równie silne drganie deski podłogi jak wielkie stopy Cletusa

MacEwana.

- Co to ma znaczyć? - zagrzmiał James Marbury.

Emma podniosła głowę. Przez spadające jej na oczy loki dojrzała hrabiego Denham, który stał za jej

drzwiami, z wyrazem zdumienia na twarzy. Cicho jęknęła i znowu pochyliła głowę starając się ze wszystkich

sił zatrzymać Cletusa w miejscu. Una zajadle szczekała na obu mężczyzn.

Zanim Emma zdołała się zorientować, co się dzieje, została uwolniona z uchwytu Cletusa MacEwana

i posadzona n drewnianej ławie.

Jeszcze przed chwilą usiłowała powstrzymać olbrzyma przed zabójstwem krewnego jej męża. A

Cletus MacEwan, czterokrotny mistrz Faires w rzucie polanem, najsilniejszy mężczyzn na wyspie, po

otrzymaniu ciosu w twarz chwiał się na nogach i coraz bardziej przechylał…

Na kredens Emmy.

- Nie! - Emma zerwała się na równe nogi i rzuciła do przodu w momencie, kiedy hrabia Denham

szykował się do zadania kolejnego ciosu. Zatrzymał rękę, żeby przesłać jej czarujący uśmiech i obdarzyć ją

ciepłym spojrzeniem swoich piwnych oczu.

- Bądź spokojna, Emmo - powiedział uprzejmie. - Postaram się nauczyć tego nachalnego młodego

człowieka, żeby trzymał ręce przy sobie.

- Ale…

Było już za późno. Oszołomiony pierwszym uderzenie Cletus nie zauważył, że zbliża się kolejny cios.

Emma patrzy ze zgrozą, jak pod ciężarem jego ciała rozpada się jej kredens. Porcelanowe naczynia

przesunęły się na półce, zachwiały i powoli - a przynajmniej tak się wydawało Emmie - zaczęły spadać na

nieszczęsnego farmera.

Najpierw pospadały talerze do zupy, po nich pojemniki i soli i pieprzu, potem płaskie talerze, a

wreszcie posypały i filiżanki i spodeczki.

Emma mogłaby przysiąc, że dewastacja jej kredensu trwała długie godziny, ale to były przecież

sekundy. W innym wypadku hrabiemu udałoby się ocalić coś więcej niż tylko jedną filiżankę, chwytając ją,

zanim sięgnęła podłogi, na której wśród potłuczonych skorup serwisu Emmy leżał nieruchomo Cletus

MacEwan.

Kiedy roztrzaskała się obok niego ostatnia sztuka, oszołomiony Cletus uniósł się na łokciach.

- Co się stało? - spytał, strzepując z koszuli szczątki porcelany.

Emma patrzyła na pobojowisko. Na podłodze leżała w kawałkach zastawa na osiem osób z cienkiej,

białej porcelany, zdobionej na krawędziach girlandami ręcznie malowanych różyczek. Poza trzymaną przez

hrabiego filiżanką nic z niej nie zostało. Una usiadła u stóp Emmy, spoglądając z niechęcią na obu mężczyzn.

Hrabia Denham przerwał milczenie. Obrócił filiżankę i uniósł ze zdziwienia brwi, kiedy zobaczył

nazwę firmy.

- Limoges - przeczytał głośno. - Ładna robota.

To wystarczyło. Jedna zwykła uwaga. I wtedy Emma straciła panowanie nad sobą. To było dokładnie

w jego stylu. Typowe w wstępowanie Jamesa Marbury'ego, dziewiątego hrabiego Denham - zniszczyć

jedyną rzecz, jaka przedstawiała dla niej wartość, jak to już zrobił rok temu.

Podeszła do niego i wyrwała mu filiżankę z ręki.

- Tak! - wrzasnęła. - To była ładna robota, prawda? - Wydzierała się, ile sił w płucach. - Dopóki pan

tu nie wtargnął i nie roztrzaskał wszystkiego na kawałki!

Hrabia gwałtownie zamrugał. Emma miała wrażenie, że był zdumiony jej wybuchem gniewu, ale była

tak wściekła, że nic jej nie obchodziło.

- Wtargnąłem tu? - powtórzył urażony. - Przepraszam cię, Emmo, ale kiedy podszedłem do twoich

drzwi, wydawało mi się, że padłaś ofiarą napaści. Musisz mi wybaczyć, że zachowałem się jak dżentelmen i

usiłowałem cię chronić!

- To ja usiłowałam pana chronić, tępy dżentelmenie! - Emma obrzuciła hrabiego wzburzonym

spojrzeniem. - On chciał napaść na pana, a nie na mnie.

- Na mnie? - James uniósł brwi i rzucił okiem na Cletusa, który metodycznie usuwał odłamki

porcelany z rękawa swoje kurtki, krzywiąc się, kiedy wbijały się w jego popękane dłonie. - Dlaczego

chciałeś mnie zaatakować? - zagrzmiał hrabia. - Ja cię nawet nie znam.

Zdumiony Cletus podniósł wzrok.

- Ccco?- wyjąkał. Nie przyszedł jeszcze do siebie po otrzymanych ciosach, potrząsał głową, jakby

chciał wytrzepać wodę z uszu. - Ja… ja nie wiedziałem, że to pan. Myślałeś że to lord MacCreigh.

- Lord MacCreigh? - James zwrócił się teraz do wdowy p swoim kuzynie. - Co to za MacCreigh?

Emma potrząsnęła tylko głową, wpatrując się ponurym wzrokiem w rozsypane po podłodze skorupy.

- Ten serwis był naszym prezentem ślubnym - wyznała ze smutkiem. - Jedynym prezentem ślubnym,

jaki otrzymaliśmy ze Stuartem, chciałabym dodać. A teraz jest rozbity, przez pana tępotę…

- Tępotę! - przerwał jej hrabia. - Posłuchaj, Emmo…

Chociaż Emma nie należna do osób, które płaczą po utracie porcelany, jednak tym razem zaszkliły się

jej oczy, kiedy spojrzała na trzymaną w ręku filiżankę. Wyraźnie pamiętała dzień, kiedy przywieziono ten

serwis w drewnianej skrzyw z napisem: Limoges, France i swoją radość przy odpakowywaniu każdej

delikatnej, pięknej sztuki.

Oczywiście, Stuart złajał ją za to. Nigdy nie przywiązywał wagi do rzeczy. To również był powód,

dla którego Emma się w nim zakochała, jedna z cech, która stawiała go ponad wszystkimi mężczyznami,

jakich znała. Stuart żył tylko duchem. Emma nie spotkała nikogo, kto tak by się troszczył o biednych i

postępował według nakazów Boga, jak Stuart. Starała się go naśladować, przedkładać sprawy ducha nad

materialne…

Jednak jej usiłowania nie zostały uwieńczone sukcesem, zawiodła również w wielu innych sprawach,

kiedy chodziło o Stuarta.

Serwis z Limoges był tego najlepszym przykładem. Emma uwielbiała podnosić swoje nowe talerze

ku niebu, żeby mogło przeświecać przez nie słońce. To było, według niej, magiczne zjawisko. Kiedy Stuart

zaczynał jej tłumaczyć, w jaki sposób uzyskuje się przezroczystość porcelany, zatykała uszy - naturalnie,

kiedy tego nie widział - i wolała wierzyć w magiczne zjawiska.

Tyle że teraz James Marbury pozbawił ją nawet i tej magii.

- Powiedz mi, Emmo, jaką nazwę nosi ten wzór - odezwał się hrabia Denham - a ja dopilnuję, żebyś

dostała taki sam serwis.

Emma była zła na siebie za to, że tak bardzo przejęła się utratą jakichś głupich talerzy, a jeszcze

bardziej za to, że ujawniła tę słabość przed Jamesem, człowiekiem, do którego, jak sobie dopiero teraz

przypomniała, przysięgła nie odzywać się do końca życia. Otarła kąciki oczu koronką przy rękawie.

- Proszę się tym nie martwić - powiedziała. - To nie ma znaczenia.

- To ma znaczenie - upierał się James. - Gdybyś tylko…

- Nie, nie ma o czym mówić. - Emma podniosła na niego oczy, w których nie było już śladu łez. - Co

pan tu robi? Myślałam…

Przerwał jej jęk Cletusa, który już zdołał oczyścić swoje ubranie ze szczątków porcelany i usiłował

wstać. Emma postawiła ocalałą filiżankę na gzymsie kominka i podeszła, żeby mu pomóc.

- Nic się panu nie stało, panie MacEwan? - spytała. - Nie zrobił panu krzywdy?

- Nie, nie - odrzekł Cletus, którego duma najbardziej w tym wszystkim ucierpiała. Odwrócił się,

patrząc zdziwiony na rumowisko, gdzie stał przedtem kredens Emmy. - Pani Chesterton! - wykrzyknął. - Czy

ja to zrobiłem?

- Wcale nie. On to zrobił. - Emma rzuciła Jamesowi jadowite spojrzenie, które uszło uwagi Cletusa,

wpatrzonego w pobojowisko.

- A niech to - szepnął. - Zrobię pani nowy kredens, pani Chesterton, obiecuję. Lepszy niż ten stary,

przysięgam.

- Dziękuję panu, panie MacEwan. - Emma podniosła jego kapelusz z podłogi, otrzepała go z kurzu i

dała mu do ręki. A teraz powinien już pan pójść.

Cletus wziął kapelusz, ale jej nie podziękował. Wpatrywał się złowrogim wzrokiem w hrabiego.

- A co z nim? - zapytał obcesowo.

- Co z nim, panie MacEwan? - powtórzyła Emma, krzyżują ręce na piersi.

- No dobra. - Cletus MacEwan zaszurał swoimi ogromnymi stopami. - To w takim razie kim on jest?

- On jest kuzynem mojego zmarłego męża - wyjaśnij Emma. - Hrabia Denham.

- A niech to! - Olbrzym był oszołomiony. Grubymi paluchami tłamsił rondo kapelusza. - Chciałem

uderzyć hrabiego

- Tak. - Emma popchnęła go w stronę drzwi. - Niech pan teraz idzie do domu, panie MacEwan, i

opowie o tym wszystkie swojej mamie.

Żeby zaraz pognała do wsi i poinformowała o tym każdego, kogo tylko spotka, dodała w duchu.

Emma wiedziała, że w takiej małej wiosce niczego nie uda się utrzymać w tajemnicy, lepiej było natychmiast

wszystkich zawiadomić, a matka Cletusa, jak się Emma zdołała przekonać, najlepiej się do tego nadawała.

- Hrabia - mruczał jeszcze Cletus, kiedy Emma wypychała go za drzwi.

- Hrabia - mruczał jeszcze Cletus, kiedy Emma wypychała go za drzwi.

W trakcie rozmowy nie odrywał wzroku od Jamesa, a teraz zapomniał nawet włożyć kapelusza.

Otrząsnął się dopiero, kiedy Emma zamknęła za nim drzwi. Zobaczyła przez okno, że Cletus człapie powoli

w kierunku karawanu. Zauważyła też, że pan Murphy wszedł do środka wehikułu, gdzie niewątpliwie raczył

się whisky z podręcznej flaszki, umilając sobie w ten sposób oczekiwanie na bogatego klienta. Obaj

wyspiarze, pan Murphy i pan MacEwan, będą niewątpliwie przez wiele miesięcy wymieniać się

opowieściami o tym niezwykłym gościu.

Natomiast Emma chętnie oddałaby ostatnią ocalałą sztukę porcelany z Limoges, żeby się tego gościa

natychmiast pozbyć z domu. Tymczasem zerknęła na Jamesa - wyglądało na to, że nigdzie się nie wybierał.

Ściągał właśnie rękawiczki z koźlej skórki, jak zauważyła, i ciekawie rozglądał się dokoła. Była pewna, że

przede wszystkim zwrócił uwagę na niewielkie rozmiary chaty. Mając pensję wikarego, Stuart na nic innego

nie mógł sobie pozwolić. Chata była rzeczywiście bardzo mała, ale Emma była dumna z tego, że jest

utrzymana w niezwykłej czystości i ma swoisty urok. Domek rzeczywiście był pełen wdzięku - ze swoim

słomianym dachem, zielonymi drzwiami i takimi samymi okiennicami. W zimie było tu dość chłodno, ale za

to wyglądał niesłychanie malowniczo. Jeśli na jego lordowskiej mości nie robił równie miłego wrażenia, to

nie jej problem.

Widocznie jej stół - zwykły drewniany blat z przymocowanymi do niego nogami - spełnił wysokie

wymagania lorda gdyż położył na nim swój cylinder, do którego wrzucił rękawiczki.

Jeszcze chwila, pomyślała Emma, a zdejmie buty i zacznie ogrzewać sobie nogi przy ogniu. Ale ona

na to nie pozwoli. Nie będzie odgrywać roli uprzejmej gospodyń w stosunku do człowieka, który tak

okropnie potraktował Stuarta.

- Jeśli przyjechał pan po rzeczy Stuarta - zauważyła chłodnym tonem - to niepotrzebnie odbył pan

taką podróż. - Wzięła szczotkę i zaczęła zamiatać resztki serwisu. - Wszystkie jego ubrania i inne rzeczy

oddałam do kościoła.

Nie odzywał się przez chwilę, jakby jej nie rozumiał.

- Do kościoła? - powtórzył wreszcie. - Mówiłaś, że oddałaś rzeczy Stuarta do kościoła?

- Tak - odrzekła Emma, zbierając na śmietniczkę kawałki porcelany. - Tak właśnie zrobiłam.

- Czy chcesz przez to powiedzieć - spytał, jakby ważąc słowa - że jakiś kacyk w Czarnej Afryce

paraduje w spodniach mojego kuzyna?

- Ależ nie. - Zdobyła się na skąpy uśmiech. - Tutaj, na Faires, jest wielu biednych, którzy potrzebują

ubrań.

James zerknął w kierunku okna. Poznał więc kamizelkę w kratkę, którą miał na sobie Samuel

Murphy, pomyślała z zadowoleniem Emma.

- Rozumiem - powiedział James. Wydawało się, że jest z lekka zażenowany. Może, pomyślała z

nadzieją Emma, rozzłości się na mnie i zaraz sobie pójdzie!

Jednak nic na to nie wskazywało. Cokolwiek skłoniło go do przyjazdu - dlaczego on w ogóle musiał

tu przyjechać? - To widać było, że nie odjedzie, dopóki nie osiągnie celu.

- Zostaw sprzątanie, Emmo. - James obrócił jedno z czterech przystawionych do stołu drewnianych

krzeseł. - Mamy wiele spraw do omówienia. Przecież nie widzieliśmy się od roku.

Emma wpatrywała się w niego bez słowa.

Teraz, kiedy przyglądała mu się z bliska, przekonała się, że podobieństwo pomiędzy jej mężem a jego

kuzynem było tylko pozorne. Lord Denham był o wiele przystojniejszy. Miał ciemniejsze włosy, jaśniejsze

oczy, wyraźniej zarysowaną szczękę. Emmie wydawało się teraz, że Stuart, chociaż młodszy od swojego

kuzyna, był jego wstępnym zarysem… jakby jej mąż miał tylko posłużyć Panu Bogu za szkic do stworzenia

hrabiego.

Wydawało się, że James sam uważa się za Boga. Kto inny pojawiłby się bez uprzedzenia, oczekując,

że ona rzuci wszystko, żeby się nim zająć?

- Przykro mi, ale teraz nie mam czasu na rozmowę, lordzie Denham - powiedziała Emma.

Starała się mówić lekkim tonem, mając nadzieję, że on nie słyszy łomotania serca, które aż dudniło

jej w uszach od chwili, kiedy zobaczyła go na swoich grządkach.

- Już i tak jestem spóźniona - dodała. - Jeśli nie przyjechał pan po rzeczy Stuarta, to jaki jest cel pana

wizyty?

Wyglądał na zdziwionego, co zresztą było zrozumiałe. Chyba rzadko się zdarzało, żeby jakaś kobieta

odrzuciła zaproszenie do rozmowy z hrabią.

Jednak większość kobiet, stwierdziła Emma w duchu, nie zna go tak dobrze jak ja.

- Przykro mi, Emmo - powiedział James. Jego głęboki głos miał zwodniczo neutralne brzmienie. -

Nie miałem pojęcia, że szykujesz się do wyjścia. Kiedy tu wszedłem, wydawało mi się, że przyjmujesz

gościa.

Emma zarumieniła się. Wiedziała, co się kryło za tymi słowami. Zdradzał to ton jego głosu i wyraz

twarzy. Wrzuciła zawartość śmietniczki do jednej z nielicznych szuflad, które ocalały po katastrofie.

- To był mój sąsiad, pan MacEwan - powiedziała z naciskiem. - Przyszedł, żeby odnieść mojego

koguta.

- Twojego koguta - powtórzył hrabia obojętnym tonem.

- Tak - stwierdziła Emma. - On mi uciekł.

- Twój kogut uciekł?

- Tak. - On mi nie wierzy, pomyślała. - Często ucieka. Dostałam go w prezencie, chyba tęskni za

swoim starym, kurnikiem, bo stale do niego wraca.

- Prezent od pana MacEwana? - spytał ciekawie hrabia.

- Oczywiście, że nie. Dostałam tego koguta od matki pana MacEwana. - Widząc jego uniesione brwi,

wskazała obronnym gestem stojący na stole koszyk. - Dzisiaj upiekła dla mnie; bułeczki. Może pan

spróbować, jeśli ma pan ochotę. Powinny być jeszcze ciepłe.

Lord Denham zignorował koszyk z bułkami. Nie odrywał od niej wzroku, co wyprowadzało ją z

równowagi. Emma pamiętała, że jego oczy zawsze miały dziwny kolor, nie były ani zielone, ani też brązowe.

Były jakby złote, koloru jej obrączki, którą już dawno zdjęła z palca i dała komuś - nawet zapomniała już

komu, po prostu komuś, kto był w większej potrzebie niż ona. Tylko tyle pamiętała.

- Masz bardzo… troskliwych sąsiadów - powiedział James.

W jego głosie było coś, czego Emma nie potrafiła nawet określić, coś takiego… Pewnie nic

pochlebnego, stwierdziła. Nie mogła się tego spodziewać po hrabim.

- Tak - przyznała. - Pan MacEwan i jego matka serdecznie się mną opiekują od czasu śmierci Stuarta.

Odebrał tę wypowiedź jak skierowaną do siebie krytykę - hrabia i jego matka nic dla niej nie zrobili

po śmierci męża - chociaż Emma nie miała tego na myśli. Biorąc pod uwagę okoliczności, podkreślanie tego

faktu nie było właściwe. Jednak hrabia Denham natychmiast na to zareagował.

- Musisz wziąć pod uwagę, że twój pan MacEwan i jego matka dowiedzieli się o śmierci twojego

męża o wiele wcześniej niż moja matka i ja. Ja posiadam tę wiedzę dopiero od tygodnia. Nie mogłaś nas

wcześniej zawiadomić, Emmo?

- Nie mogłam. Przecież pan wie, że cały nasz okręg był objęty kwarantanną. Zniesiono ją dopiero

miesiąc temu. - To tłumaczenie brzmiało rozsądnie, chociaż ona sama niezbyt pewnie się czuła.

- Mimo to mogłaś przesłać jakąś wiadomość.

- A wtedy pan by tu przyjechał - powiedziała. - I miałabym pana śmierć na sumieniu. - Omal nie

dodała: pana i Stuarta. Odwróciła się od niego i zdjęła z wieszaka swój kapelusz. - Skoro mnie już pan

widział, może pan powiedzieć znajomym, że wszystko u mnie w porządku. A teraz, proszę mi wybaczyć,

milordzie, ale już naprawdę muszę iść.

- Iść? - zdumiał się. To było zresztą do niego podobne. On dopiero co przyjechał. A przyjazd

hrabiego, gdziekolwiek by to było, zwykle wywoływał duże wrażenie. To był taki typ człowieka. - Iść?

Dokąd?

- Do szkoły - powiedziała Emma zaczepnym tonem. Wiedziała już, czego się ma spodziewać, kiedy

on się dowie prawdy. W najlepszym wypadku ją wyśmieje.

- Do szkoły? - powtórzył. - Po co? Chyba nie na spotkanie towarzystwa misyjnego o tak wczesnej

porze?

Mimo zdenerwowania, Emma nie mogła powstrzymać uśmiechu,

- Nie. Mogę pana zapewnić, że miejscowe towarzystwo misyjne jest bardzo oddane swojej sprawie,

jednak nie aż do tego stopnia. Muszę iść do szkoły, ponieważ jestem nauczycielką.

- Nauczycielką? - James wpatrywał się w nią, zdumiony. - Ty uczysz, Emmo? Czego uczysz? Kogo?

Przynajmniej nie zaczął się z niej wyśmiewać.

- Uczę dzieci - powiedziała. - Proszę mi wybaczyć, ale jestem już bardzo spóźniona. Naturalnie, może

pan tu zostać, jeśli pan chce - chociaż nie bardzo sobie wyobrażam, dlaczego miałby pan na to ochotę - ale ja

muszę iść. Pan to rozumie, prawda?

Nie wydawało się jej, że lord Denham cokolwiek z tego rozumiał. Od chwili kiedy przestąpił próg jej

chaty, nie potrafił ochłonąć z oszołomienia. Mimo to szybko znalazł wyjście z sytuacji.

- W takim razie zawiozę cię do miasteczka, Emmo - powiedział, biorąc swój kapelusz.

- Och, to nie jest… - Patrzyła na niego rozszerzonymi oczami. - Chcę tylko powiedzieć, że to wcale

nie jest konieczne.

James uniósł brwi, naciągając jednocześnie rękawiczki.

- Czy mam przez to rozumieć, że wolałabyś pójść piechotą? Przeszło trzy kilometry? W takim

deszczu?

Emma wyjrzała na dwór. Nadal lało jak z cebra. Una, której Emma nie zostawiała samej z powodu

zaawansowanej ciąży, popiskiwała z cicha, nie mając ochoty wychodzić na deszcz, tak samo jak jej pani.

Hrabia proponował jej podwiezienie do miasteczka. A tam, jeśli szczęście jej dopisze, to zdoła go

namówić, żeby wsiadł w południe na prom i wrócił do domu, nie poznawszy całej prawdy o sytuacji Emmy.

Czemu nie spróbować? Przecież pech nie będzie jej stale prześladował. Coś się musi zmienić.

Dlaczego właśnie nie teraz?

3

James myślał początkowo, że to złudzenie - trudno mu było cokolwiek dojrzeć przez ścianę deszczu.

To było prawdziwe oberwanie chmury, nieporównywalne do londyńskiej mżawki i przelotnych

opadów w jego rodzinnym hrabstwie Devon. Zrobił się taki potop, że zamienił to coś, co najwidoczniej

spełniało w tych stronach funkcję drogi, w błotnistą rzekę, głęboką na kilkanaście centymetrów. James był

przekonany, że mogliby pokonać tę odległość w o wiele krótszym czasie, gdyby jechali po bruku. Jednak, jak

się wydawało, na Szetlandach nie słyszano jeszcze o utwardzonych drogach, tak samo jak o kanalizacji czy o

dobrej kawie.

Kiedy dojeżdżali do celu, ulewa trochę zelżała, więc James mógł się wreszcie przyjrzeć stojącej w

drzwiach chaty kobiecie. To nie było przywidzenie. Patrzył na nią w osłupieniu.

Nie przewidywał takiej sytuacji. Nie spodziewał się, że zastanie Emmę na wyspie. Dopiero teraz

zrozumiał, że był głupcem, sądząc, że ona wróciła do Anglii.

Jednak z drugiej strony, czego innego mógł się spodziewać? Stuart nie żył już od prawie sześciu

miesięcy… a przynajmniej taką wiadomość zawierał krótki list, który ktoś przyniósł w zeszłym tygodniu do

jego domu w Londynie. Emma tłumaczyła w nim, dlaczego tak późno zawiadamia ich o śmierci męża; po

epidemii tyfusu Faires zostało objęte kwarantanną, a ona, Emma, nie chciała, żeby rodzina ryzykowała życie,

przyjeżdżając na pogrzeb…

Chociaż lady Denham była bardzo dotknięta opieszałością Emmy w przekazywaniu złych nowin, ta

zwłoka była korzystna dla Jamesa. Gdyby Emma wysłała swój list jesienią, zamiast przed miesiącem, James

pojechałby na Faires bez względu na ryzyko - przede wszystkim dlatego, że żona Stuarta nadal tam

przebywała. Nie wyobrażał sobie, że mógłby nie pomóc samotnej kobiecie, która znalazła się w tak trudnych

warunkach, do tego w czasie epidemii. Nie mógłby się uważać za człowieka honoru, gdyby nic w tej sytuacji

nie uczynił.

A do tego to nie była tylko samotna kobieta. To była Emma. Niemożliwe, żeby pozwolił jej tam

zostać. Pojechałby natychmiast na Faires i starał się ją przekonać, żeby wróciła z nim do Anglii…

Zrobiłby to, na co, jak się dopiero teraz zorientował, nie było stać jej własnej rodziny.

Co prawda, nie powinien się zbytnio temu dziwić. Rodzina van Courtów, podobnie jak jego własna,

nie była zachwycona faktem, że Stuart i Emma postanowili się pobrać. Stryjostwo Emmy podjęli nawet dość

drastyczne kroki, żeby rozdzielić młodych kochanków. Kiedy się dowiedzieli od Jamesa o planowanej

ucieczce, zamknęli Emmę w pokoju. On sam, gdy tylko zdradziła mu tę nowinę, spróbował tylko przekonać

Stuarta o głupocie jego planu i powiadomił jej opiekunów. To był jego obowiązek.

Niestety, van Courtowie nie potrafili dopilnować Emmy, która uciekła po kilku dniach. Ona i jego

kuzyn przekroczyli w nocy granicę i pobrali się jeszcze przed upływem doby.

Wtedy van Courtowie przestali się interesować dziewczyną, którą przedtem tak uwielbiali, a teraz

uznali za niewdzięcznicę. Ucierpiała na tym również przyjaźń pomiędzy Reginą van Court a matką Jamesa.

Domyślał się, że jego matka dopatrywała się w tej ucieczce pewnego romantyzmu, podczas gdy Regina van

Court - całkiem słusznie według Jamesa - czuła się głęboko urażona zachowaniem młodych kochanków.

Z listu Emmy nie wynikało, że ona nadal mieszka na Faires. Ponieważ wiadomość od niej została

doręczona przez posłańca, James miał prawo sądzić, że nadawca przebywa w Londynie. Miał ochotę

odwiedzić Emmę w domu jej stryjostwa, zakładając, że nawet van Courtowie, chociaż głęboko urażeni

postępowaniem bratanicy, nie zamknęliby drzwi przed wdową, która nie ma ani grosza… Stuart nie

dysponował przecież żadnymi własnymi pieniędzmi, poza skromnym zarobkiem, więc niewątpliwie zostawił

ją w stanie ubóstwa. James dobrze wiedział, że pensja wikarego była zwykłą jałmużną w porównaniu z

pieniędzmi, których nie szczędził w Londynie swojemu upartemu kuzynowi.

Odłożył jednak odwiedziny u Emmy na później, ponieważ matka delikatnie mu przypomniała, że

rozstał się ze Stuartem i jego narzeczoną w niezbyt przyjacielski sposób i że jego widok może sprawić

wdowie dodatkowy ból. Postanowiono, że lady Denham złoży jej kondolencyjną wizytę, a James pojedzie do

Szkocji, żeby odnaleźć grób Stuarta i załatwić natychmiastowe przewiezienie zwłok do Anglii. Było nie do

pomyślenia, żeby ktoś, w czyich żyłach płynęła krew rodu Marburych, mógł być złożony na wieczny

odpoczynek gdziekolwiek indziej niż w rodzinnym grobowcu przy opactwie Denham.

James odczuł nawet ulgę, że sprawy przybrały taki obrót.

Wolał swoje, chociaż niezbyt miłe, zadanie od roli, jaka przypadła w udziale jego matce. Nie był

pewny, czy potrafiłby zachować właściwy dystans, gdyby zobaczył Emmę, która niewątpliwie nadal

opłakuje swojego męża. Jej niebieskie oczy, których James nie potrafił zapomnieć, miały nad nim dziwną

władzę, szczególnie wtedy kiedy błyszczały w nich łzy…

Jak się okazało, jego komfort psychiczny nie trwał zbyt długo. Wizyta lady Denham u krewnych

Emmy była bezcelowa - wdowa nie szukała pociechy na łonie niezbyt kochającej rodziny. Została na Faires,

a list wysłała przez jakiegoś jadącego do Londynu Szkota, który wyruszył do wielkiego miasta w

poszukiwaniu pracy.

Teraz James będzie musiał przejść przez tę próbę. Stanąć przed nią i spojrzeć w jej błękitne oczy.

Wytrzymać jej wzrok i znosić niechęć, jaką niewątpliwie jeszcze do niego czuje.

Usiłował sobie jednak tłumaczyć, że ona nie mogłaby tak długo chować do niego urazy. Emma van

Court zawsze była serdeczną, otwartą, pozbawioną obłudy dziewczyną. Na pewno nie była już na niego zła

za to, co się zdarzyło dwanaście miesięcy temu.

A może jednak? Mimo całej swojej serdeczności i prostodusznego charakteru Emma potrafiła być

niesłychanie uparta. James uważał, że to właśnie jej upór był źródłem wszystkich późniejszych kłopotów.

Patrzył teraz na nią, kiedy siedziała naprzeciwko niego w tym okropnym pojeździe, i nie potrafił

odgadnąć, jaka była jej prawdziwa reakcja na jego widok. To oczywiste, że to wszystko, co wydarzyło się w

chacie, nie mogło sprawić jej przyjemności. Trudno ją o to winić. Od chwili kiedy James przekroczył próg tej

śmiesznie małej chatynki, w której jego kuzyn zamieszkał z Emmą, wszystko stanęło na głowie i uległo

rozsypce - nie tylko jej serwis z Limoges. Najpierw wydawało mu się, że jakiś ogromny wieśniak napastuje

piękną kobietę, więc zachował się jak dżentelmen, ponieważ zawsze uczono go, że należy osłaniać słabą

płeć. Okazało się jednak, że Emma nie tylko nie potrzebuje jego pomocy, ale nie jest mu za nią ani odrobinę

wdzięczna.

Nie usłyszał słowa podziękowania, zostały mu tylko na pamiątkę otarte nadgarstki.

Zresztą i ten fakt nie powinien go dziwić. Emma zawsze mówiła, co myśli, a to go irytowało. Musiał

jednak przyznać, że również ta cecha charakteru miała dla niego duży urok - Emma różniła się pod tym

względem od panienek z towarzystwa, podsuwanych mu bezustannie przez ich zdesperowane mamusie.

Zadziwiający był jednak fakt, że po tak wielkiej stracie - James nie miał na myśli serwisu z Limoges -

potrafiła zachować spokój, a nawet robić mu cierpkie uwagi. Prędzej spodziewałby się łez.

Ale czy kiedykolwiek Emma van Court - Chesterton, poprawił się w myślach - zrobiła to, czego się

po niej spodziewano?

Nie nosiła nawet żałoby. Szara sukienka, którą miała pod peleryną, była już bardzo znoszona, koronki

przy rękawach wystrzępione, a bufiaste rękawy były niemodne od roku. Jednak bez względu na to, co Emma

Chesterton by na siebie włożyła, nic nie mogło przyćmić jej urody. Nawet habit zakonnicy.

James westchnął i zaczął oglądać krajobraz przez popękane szybki pojazdu. Nie rozumiał, jak można

było zamieszkać tak blisko morza. Urwisty brzeg, na którym stała chata Stuarta, na pewno tonął we mgle

każdego ranka, a przez resztę dnia był palony słońcem, zalewany deszczem lub zasypywany śniegiem.

Wokół nie było nawet drzew. Nieosłonięte, trudno dostępne miejsce - niczego gorszego nie mógł sobie nawet

wyobrazić.

Nie było tam również żadnego nagrobka. James nie znalazł grobu kuzyna na cmentarzu za

miasteczkiem, więc sądził, że znajduje się on gdzieś na urwisku. Przełożony Stuarta, wielebny Peck, nie miał

pojęcia, gdzie pochowano ziemskie szczątki jego własnego wikarego. Twierdził, że podczas epidemii tyfusu,

czyli w tym samym czasie, kiedy umarł Stuart, była tak wielka śmiertelność, że nikt nie był w stanie

spamiętać miejsc pochówku. Kiedy w wiosce umierało codziennie po kilka osób, zaczęto kopać zbiorowe

mogiły. James był jednak pewny, że Emma nie złożyłaby ciała swojego męża do takiego grobu. Ten fakt był

jednym z niewielu, za które mógł być wdzięczny losowi od czasu, kiedy wyruszył w tę niezwykłą podróż.

Teraz musiał sobie odpowiedzieć na pytanie - co robić? Wszystko potoczyło się zupełnie innym

trybem, niż to sobie zaprojektował, zresztą nie miał czasu na układanie nowych planów: zobaczył Emmę

przez szybkę karawanu i już po chwili przestępował próg jej chaty. Zdołał się jedynie zorientować, że

odnalezienie grobu Stuarta nie będzie łatwym zadaniem i że sam nie zdoła wypełnić swojej misji.

Teraz zauważył, że ma o wiele ważniejsze i pilniejsze zadanie do spełnienia niż to, które przywiodło

go na wyspę. James postanowił, że przynajmniej to wypełni do końca.

Siedząca naprzeciwko hrabiego Emma nie miała takich problemów. Wręcz przeciwnie, wydawało się

jej, że wreszcie szczęście zaczyna się do niej uśmiechać. Dzięki Bogu, hrabia nie zadawał jej żadnych pytań

na temat śmierci Stuarta, nawet odstąpił jej miejsce w kierunku jazdy, a sam usiadł tyłem do koni - co było o

tyle istotne, że Emma nie znosiła jazdy do tyłu.

Wkrótce jednak okazało się, że ta szczęśliwa passa nie trwała zbyt długo. Najpierw koła karawanu

ugrzęzły w głębokiej koleinie, więc hrabia Denham został prawie wyrzucony z siedzenia i omal nie upadł na

Emmę. Ta możliwość całkowicie wyprowadziła ją z równowagi, chociaż nie potrafiłaby powiedzieć

dlaczego. Może się obawiała, że zrobiłby jej krzywdę, gdyby upadł na nią całym ciężarem.

Na szczęście złapał równowagę i przechylił się bardziej do tyłu na swojej twardej ławce, żeby

zapobiec następnej katastrofie.

- Przepraszam cię, Emmo - powiedział.

Obserwowała go spod opuszczonych powiek, żeby nie mógł się zorientować, że na niego patrzy. W

towarzystwie hrabiego usiłowała zachować chłodny dystans, chociaż prawda była taka, że kiedy tylko na

niego spojrzała, krew zaczynała jej żywiej pulsować. Oczywiście tylko dlatego, że doprowadzał ją do

wściekłości. A przynajmniej tak to sobie tłumaczyła.

- Nic nie szkodzi - odparła, siląc się na niedbały ton. - Będzie pan musiał znosić moje towarzystwo

tylko do czasu, kiedy dojedziemy do szkoły, potem pan Murphy zawiezie pana do przystani.

Obdarzyła go przy tym niesłychanie słodkim uśmiechem.

Było oczywiste, że chce się go pozbyć, nie będąc jednocześnie niegrzeczną. James zdawał sobie

sprawę, że miała do tego wystarczający powód. Ich ostatnie spotkanie nie należało do przyjemnych. Kiedy

go wtedy widziała, uderzył jej narzeczonego w twarz.

Mimo to ona się go tak łatwo nie pozbędzie. Lepiej, żeby się od razu o tym dowiedziała.

- Muszę przyznać, Emmo, że ogromnie się zdziwiłem, że zastałem cię jeszcze na Faires - powiedział.

- Kiedy moja matka i ja dostaliśmy twój list, zakładaliśmy, że mieszkasz już w Londynie.

Emma miała na końcu języka pytanie, gdzie według niego miałaby mieszkać, jeśli rodzina zerwała z

nią stosunki, pozostawiając ją bez grosza, o czym doskonale wiedział. Opanowała się jednak i odpowiedziała

mu z niesłychanym, jak uważała, spokojem.

- Tak?

- Spodziewałem się - powiedział - że przyjedziesz do domu stryjostwa.

Oczy się jej zwęziły, ale on, niestety, nie zauważył tego, ponieważ cały czas wyglądał przez okno.

Mógł jednak wyczuć gniew w jej głosie.

- Kto jak kto, ale pan powinien wiedzieć, że nie ma już dla mnie miejsca w domu stryjostwa.

Spojrzał na nią, ściągając brwi.

- Emmo - powiedział surowym tonem - nie możesz wciąż mieć do mnie pretensji o to, że

powiedziałem im o wszystkim. Chyba zdajesz sobie teraz sprawę, że byłaś zbyt młoda…

Emma patrzyła na niego rozszerzonymi oczami.

- Nie byłam zbyt młoda i nie mogę uwierzyć, że pan się nadal upiera…

Podniósł dłoń, przerywając potok jej słów.

- Ja natomiast nie mogę uwierzyć - powiedział łagodnie karcącym tonem - że nadal żywisz urazę do

swojej rodziny za to, że nie aprobowali Stuarta. Przyznasz chyba, że to było szaleństwo z jego strony, że się z

tobą ożenił, nie mając ustabilizowanej przyszłości. Nie miał ani grosza. Nic dziwnego, że twoja rodzina nie

mogła tego zaakceptować. Emmo, jak możesz myśleć, że nie przyjęliby cię z otwartymi ramionami? Jestem

przekonany, że szaleją z niepokoju, nie wiedząc, co się z tobą dzieje.

Emma zamrugała. Szaleją z niepokoju? To było mało prawdopodobne. Wiedziała już, że uczucie jej

krewnych miało swoją cenę, a było nią oczekiwanie, że Emma poślubi bogatego, lub przynajmniej

utytułowanego, człowieka, co doda prestiżu szacownej rodzinie van Courtów. Ponieważ tego nie zrobiła,

natychmiast zapomniano o jej istnieniu.

- Jeżeli - mówił dalej James - nie masz ochoty zamieszkać ze swoją rodziną, może… - Przerwał, żeby

odchrząknąć. - Może mogłabyś… zechciałabyś… przyjąć zaproszenie, aby zamieszkać w Londynie z moją

matką.

Emmie wydawało się, że się przesłyszała. Mówił cicho i tak od razu przeszedł do rzeczy, że na pewno

źle go zrozumiała. Jednak wyraz jego twarzy świadczył o tym, że się nie myliła.

- Słucham? - Nie mogła się powstrzymać od tego niemądrego pytania.

- Mam nadzieję, że wyrazisz zgodę - powiedział James swobodnym tonem, na który zdobył się z

wyraźnym trudem.

Zdumienie widoczne na twarzy Emmy niesłychanie go zabolało. Wyraźnie widział, że nigdy jej

nawet nie przyszło do głowy, że rodzina Stuarta mogłaby zaoferować jej jakąkolwiek pomoc. Czy ona

zawsze uważała go za jakiegoś potwora?

Zdawał sobie sprawę z faktu, że w ocenie zakochanej osiemnastolatki popełnił najgorszą zbrodnię -

usiłował rozdzielić ją z ukochanym.

Również jego późniejsze zachowanie - kiedy odmówił posyłania Stuartowi jakichkolwiek pieniędzy,

mając nadzieję, że utrzymywanie się z nędznej pensji wikarego ostudzi słomiany zapał młodej pary do życia

na odludziu - nie mogło zapewnić mu ich sympatii.

- Moja matka byłaby szczęśliwa, gdybyś z nią zamieszkała - przekonywał ją James.

Nie było to prawdą, ale nie było też kłamstwem. Owdowiała lady Denham szalenie lubiła Emmę i

niewątpliwie entuzjastycznie przyjęłaby wiadomość, że dziewczyna przeprowadzi się do niej. Lady Denham

mieszkała razem z Jamesem w jego londyńskim domu, ponieważ syn, ze względu na jej słabe zdrowie, nie

chciał, żeby była sama.

- Powinnaś była od razu do nas napisać, Emmo - skarcił ją hrabia. - Ta sytuacja jest nie do przyjęcia.

Chyba zdajesz sobie z tego sprawę.

Emma nie miała pojęcia, o czym on mówi. Ogarnęła ją panika, że James dowiedział się już o panu

O'Malleyu i jego okropnym testamencie.

- Jaka sytuacja? - spytała.

- Cała sytuacja. - Hrabia Denham był szczerze zdumiony. - To wszystko. Ta chata, w której

mieszkasz całkiem sama, tak daleko od miasteczka! - Potrząsnął głową. - A do tego ta szkoła. Chyba nie

zamierzasz spędzić tu całego życia?

Emma otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, ale zamiast tego zdążyła tylko krzyknąć:

- Uwaga!

James został wyrzucony z siedzenia i zanim zdołał złapać równowagę, znalazł się w szalenie

żenującej, a jednocześnie godnej pozazdroszczenia sytuacji - z głową między nogami Emmy van Court

Chesterton.

4

Oczywiście, były całe warstwy materiału - wełniana spódnica, bawełniane i koronkowe halki -

pomiędzy jego twarzą a wewnętrzną stroną jej ud, co ratowało sytuację. A gdyby doliczyć do tego poczucie

zażenowania, to Emmę chroniłaby zbroja.

Mimo to hrabia był, po raz pierwszy w życiu, potwornie zmieszany. Na domiar wszystkiego Emma

wcale nie poczuła się skrępowana, ten incydent niesłychanie ją rozbawił.

- Och! - Zaśmiewała się, opierając mu dłonie na ramionach. Młode wdowy chyba nie powinny ulegać

napadom aż takiej wesołości, pomyślał James, który, szukając jakiegoś oparcia, uchwycił się jej talii. Klęczał

teraz na podłodze, między jej nogami, z twarzą na wysokości jej pasa, ponieważ natychmiast po upadku

podniósł głowę z jej spódnicy. - Och, coś takiego!

Karawan gwałtownie się zatrzymał. Słychać było tylko śmiech Emmy i uderzenia deszczu o dach

pojazdu. James był w rozterce. Chociaż była to niesłychanie krępująca sytuacja, fascynował go unoszący się

ze spódnic Emmy zapach lawendy. Nie miał również ochoty odrywać rąk od jej ciepłego ciała.

Było mu zimno, mimo peleryny podbitej futrem bobra. Zdał sobie z tego sprawę, dotykając jej

rozgrzanego ciała, i pragnął trochę dłużej przytrzymać przy nim ręce, mimo że była wdową po jego kuzynie.

Podniósł wzrok - uśmiechnięta twarz Emmy była bardzo blisko. Popatrzył na jej pełne, wilgotne

wargi. Z łatwością mógłby ująć jej roześmianą twarzyczkę w dłonie i przycisnąć usta do jej warg…

Usłyszał jakieś skrzypienie. To pan Murphy odkrywał klapę w dachu karawanu. Służyło mu to do

kontaktu z pasażerami.

- Chciałem przeprosić! - zawołał. - Zapomniałem pana uprzedzić. Jesteśmy, rzecz jasna, przy Drzewie

Życzeń.

Czar prysł. James oderwał wzrok od kuszących warg Emmy Chesterton.

- Emmo - spytał, usiłując wstać i wyzwolić się z tych wszystkich spódnic i halek. - Nic ci nie jest?

Było oczywiste, że nic się jej nie stało, przecież zanosiła się od śmiechu. James uznał jednak, że

powinien zadać to pytanie.

- Och! - zawołała, ocierając łzy. - Przykro mi, że się śmiałam, ale miał pan taką zdziwioną minę…

James usiadł na wyściełanym siedzeniu obok Emmy. Nie chciał ryzykować i wracać na drewnianą

ławeczkę po przeciwnej stronie.

- Hm - mruknął. - Pewnie dlatego, że to się stało nagle, bez żadnego ostrzeżenia.

- Każdy wie o głębokich koleinach koło Drzewa Życzeń - odezwał się sarkastycznie pan Murphy.

- Ale nie ja - odrzekł James. Ta uwaga rozgniewała go, ale nawet był z tego zadowolony, bo gniew

przytłumił w nim inne emocje - silny pociąg, który, jak się okazało, nadal odczuwał do Emmy. - Na przykład

ja nic nie wiedziałem o koleinach przy Drzewie Życzeń. - Z niezadowoleniem zauważył, że Emma nadal

usiłuje powstrzymać śmiech. - Wybacz mi moją ignorancję - zwrócił się do niej - ale chciałbym spytać, co to

jest Drzewo Życzeń?

- Nie widział pan nigdy Drzewa Życzeń? - Samuel Murphy potrząsnął głową. - Niech pan wyjrzy

przez okno. Gdyby to był rekin, to już zdążyłby pana pogryźć.

Ta uwaga wywołała kolejny atak nerwowego śmiechu Emmy, która pochyliła się, kryjąc twarz w

dłoniach. James nie wiedział, co ją tak rozbawiło. Spojrzał przez popękaną szybę karawanu i jego oczom

ukazał się niezwykły widok. Przy drodze, która w tym miejscu miała głębokie wyżłobienie, stał samotny

jawor, na jego powyginanych gałęziach widać było pierwsze listki. James widział już takie drzewa na lej

wyspie, ale żadne na miało na pniu tego, co to - całe tuziny butów.

Nie dowierzał własnym oczom. Ludzie przybijali buty do drzewa! Ciężkie buty wieśniaków,

sznurowane buciki kobiece, drewniane saboty, dziecinne pantofelki, sandałki, nawet malutkie damskie

pantofelki - wszystkie przytwierdzone do drzewa. Wiele butów było już sfatygowanych, poszarzałych -

musiały tam wisieć od dawna - niektóre jednak były zupełnie nowe. Uwagę Jamesa zwróciła para męskich

rannych pantofli. Podobną parę ofiarował kiedyś na gwiazdkę swojemu kuzynowi.

Szkoci to dziwny naród, pomyślał.

- To szalenie interesujące - mruknął.

Emma odjęła dłonie od twarzy, ale wciąż nie potrafiła powstrzymać śmiechu.

- Och! - zawołała. - Przepraszam. Tylko… tylko pana twarz, kiedy pan Murphy powiedział o tym

rekinie…

James również zaczynał dostrzegać śmieszną stronę tej sytuacji, nie był jednak tak rozbawiony jak

Emma. Czuł tylko gwałtowne uderzenia serca, kiedy wdowa po jego kuzynie znalazła się w jego ramionach.

Zdobył się na lekki uśmiech, żeby pokazać, że też się zna na żartach.

- Tak - powiedział. - Rzeczywiście.

- To przynosi szczęście. - Podpity stangret wciąż zaglądał do środka pojazdu. - Szczególnie

nowożeńcom.

- Tak - wtrąciła Emma. Opanowała już swoje wybuchy wesołości. - Ja i Stuart też przybiliśmy tu

swoje buty, zaraz po przyjeździe na wyspę. To bardzo piękny zwyczaj.

Może to piękny zwyczaj, jednak Emmie van Court szczęścia nie przyniósł, zauważył w duchu James.

Jej mąż umarł i została sama, odcięta od całej rodziny. Może powinna zdjąć te buty z Drzewa Życzeń, które,

jak do tej pory, obdarzyło ją czymś zupełnie przeciwnym niż dobry los.

Po chwili pojazd szarpnął, chociaż nie tak gwałtownie jak przedtem, i ruszyli dalej. Zjechali już z tej

fatalnej drogi, która łączyła chatę Emmy z Drzewem Życzeń, i karawan potoczył się po dość równej

nawierzchni. James zauważył, że wjeżdżają do tak zwanego miasta Faires; tak zwanego, ponieważ według

niego status miasta nie zależał od pubu, karczmy, sklepu, kuźni i kościoła, stojących zresztą wzdłuż jednej

jedynej ulicy.

Jednak na Szetlandach zgromadzenie tylu instytucji wystarczało, żeby to miejsce stanowiło tętniącą

życiem metropolię, szczególnie, że było tu molo, na którym rybacy składali swój dzienny połów. Żony i

dzieci rybaków mieszkały w jego sąsiedztwie i, jak przypuszczał James, właśnie te dzieci były uczniami

Emmy Chesterton. Co prawda, nie zauważył w miasteczku żadnej szkoły, ale nie było w tym nic dziwnego.

Kiedy Murphy przeprowadził swój pojazd przez wąską ulicę i zatrzymał się przy wrzynającym się w morze

długim paśmie skał, James zorientował się wreszcie, że szkoła mieściła się na dolnym poziomie jedynej na

tym wybrzeżu latarni morskiej.

James nie potrafiłby w to uwierzyć, gdyby nie zobaczył tego na własne oczy. Kilkanaścioro

obdartych dzieci biegało po wysuniętej w morze skale, na której stała latarnia. Mimo paskudnej pogody

zajęte były grą, do której służyła im szmaciana piłka. O ile mógł się zorientować, chodziło o to, żeby piłka

nie ześlizgnęła się do morza, co wcale nie było łatwym zadaniem - skała miała najwyżej kilka metrów

szerokości. Podczas sztormu na pewno była pod wodą.

- Jesteśmy na miejscu - powiedziała Emma, kiedy Murphy zatrzymał swój pojazd, nie szczędząc im

ostrego szarpnięcia.

James oderwał wreszcie wzrok od tego przedziwnego boiska. Emma też patrzyła przez okienko,

chyba liczyła dzieci. Nie dziwił się jej. Przecież tak łatwo któreś z nich mogło wpaść do morza.

- Rzeczywiście - przyznał James.

Teraz musiał działać rozważnie. Emma, co było widoczne, chciała się go jak najszybciej pozbyć, ale

on nie mógł wyjechać - nie wyjedzie bez niej.

Nie wyjedzie również bez Stuarta, przypomniał sobie nagle. Przyjechał przecież po Stuarta, nie po

Emmę.

Teraz, kiedy już wiedział, że ona tu jest, nie mógł zostawić żadnego z nich na tej odludnej wyspie.

Zdawał sobie jednak sprawę, że szalenie trudno będzie mu namówić Emmę do wyjazdu.

- To bardzo miło z pana strony, że odbył pan tak daleką podróż, żeby mnie zobaczyć - odezwała się

Emma.

Zastanawiała się przez całą drogę, co powinna mu powiedzieć na pożegnanie. Była zadowolona, że

udało się jej znaleźć uprzejmą formułkę.

- Żegnam pana, lordzie Denham. - Wyciągnęła do niego rękę. - Mam nadzieję, że mimo dawnych

nieporozumień rozstajemy się jak przyjaciele.

James ujął jej dłoń, zanim zorientował się, że ona już się żegna. Nie miał zamiaru wyjeżdżać, więc się

wahał, co powiedzieć. A kiedy się odezwał, stwierdził ze zdumieniem, że prosi ją o przebaczenie.

- Emmo - usłyszał swój głos. - Przepraszam cię. Za Stuarta. Za to, co mu zrobiłem, kiedy ty… kiedy

powiedziałaś mi o waszych planach. Nie mówię, że Stuart postąpił właściwie, ponieważ nadal tak nie

uważam. Chcę jednak, żebyś wiedziała, że naprawdę jest mi przykro. Przepraszam cię za wszystko.

Emma patrzyła na niego rozszerzonymi ze zdumienia oczami. Mogła oczekiwać różnych odpowiedzi

na swoją pożegnalną formułkę, ale nigdy przeprosin. Przeprosiny? Ze strony hrabiego? Czy taka rzecz jest w

ogóle możliwa? James Marbury nigdy nikogo nie przepraszał.

Chyba nie mówił poważnie… Ale jego twarz wzbudzała zaufanie.

Tak, ale ona już raz dała się na to nabrać. Tamtego popołudnia w bibliotece miał również wygląd

osoby godnej zaufania, kiedy mówiła mu o sobie i Stuarcie. A co on zrobił? Uderzył Stuarta w twarz. Może

tak nie było?

Nie, ona nie może wierzyć szczerym oczom lorda, chociaż musiała przyznać, że on sam był również

bardzo poważny. To bardzo przystojny mężczyzna. Postara się nie być dla niego zbyt niemiła.

- Przebaczam panu - usłyszała swoje słowa.

Miała ochotę odgryźć sobie język. Przebaczyć mu? Przebaczyć hrabiemu? Nigdy!

Nie chciała jednak cofnąć tych słów, przede wszystkim dlatego, żeby nie przedłużać rozmowy.

- Proszę pozdrowić matkę - powiedziała tylko - i podziękować jej za zaproszenie. Obawiam się

jednak, że nigdy nie będę mogła wyjechać z Faires. Jestem tu potrzebna. - Wyciągnęła rękę, żeby otworzyć

drzwi. - Do widzenia.

James chciał przytrzymać jej dłoń, ale ona już otwierała drzwi pojazdu. Słyszał teraz wyraźnie szum

fal, które rozbijały się o skały, i przekrzykujące ten odgłos dzieci, uradowane widokiem swojej nauczycielki.

Głosy dzieci zlewały się z piskiem krążących wokół latarni mew.

Emma zamknęła drzwi, do wnętrza karawanu dochodził już tylko szum morza. James poczuł się nagle

samotny. Przesunął się na siedzeniu, żeby móc jeszcze na nią popatrzeć przez szybkę. Mniejsze dzieci

natychmiast porzuciły grę i podbiegły do niej. Każde chciało chwycić ją za rękę, a te, którym się nie udało,

trzymały się jej spódnicy. Starsze wodziły tylko za nią wzrokiem, podobnie jak James, kiedy szła do drzwi

latarni, nad którymi zawieszony był miedziany dzwonek. Emma chwyciła za zwisający z niego sznur i silnie

pociągnęła. Starsze dzieci ruszyły z miejsca na ten sygnał, któreś z nich złapało piłkę i kolejno wchodziły do

środka. Emma przytrzymywała dla nich drzwi, pomalowane na taki sam żywy zielony kolor jak te w jej

chacie.

Dopiero kiedy drzwi zamknęły się za Emmą i jej podopiecznymi, James zorientował się, że przez cały

czas wstrzymywał oddech. Zaczął głęboko oddychać, nie rozumiejąc swojej reakcji. To na skutek szoku,

tłumaczył sobie. Była dopiero dziewiąta rano, a on czuł się tak zmęczony, jakby to była już dziewiąta

wieczór, jakby spędził cały dzień przy swoim biurku, załatwiając pilną korespondencję. To musiał być efekt

niespodziewanego spotkania z dawno utraconą powinowatą. Szczególnie jeśli tą powinowatą była Emma van

Court.

Usłyszał, że klapa w dachu znowu się otwiera. Pan Murphy patrzył na niego ciekawie z wysokości

swojego kozła.

- A więc, milordzie - odezwał się przyjaznym tonem - czy mam zawieźć pana do gospody, żeby mógł

pan zabrać swoje rzeczy i chycić w południe prom?

James podniósł wzrok.

- Oczywiście, może mnie pan zawieźć do gospody - odrzekł. - Nie mam jednak zamiaru "chytać"

dzisiaj żadnego promu.

- Co? - Oczy stangreta rozszerzyły się ze zdumienia. - Przecież pani Chesterton mówiła…

- Dobrze wiem, co mówiła pani Chesterton, dobry człowieku. Ja jednak sam podejmuję decyzje, nie

stosując się do wskazówek waszej pani Chesterton. - James rozparł się na niewygodnej ławce.

Kawa. To mu teraz przyszło na myśl. Potrzebował filiżanki mocnej kawy. W porze lunchu zamówi

zimne mięso z musztardą. Zanim Emma skończy lekcje, on już obmyśli, jak się zachować w tej niezręcznej

sytuacji.

- No, nie wiem - mruczał do siebie pan Murphy. - To się nie spodoba pani Chesterton. Na pewno się

nie spodoba.

- Tak - odrzekł z uśmiechem James. - Jestem przekonany, że to się jej nie spodoba.

5

Emma patrzyła przez grubą szybę okna latarni na odjeżdżający karawan. Ledwie w to mogła

uwierzyć. Okazało się jednak, że jej starania zostały uwieńczone powodzeniem. Ten koszmarny pojazd

wreszcie odjechał.

To znaczy, że James opuszcza wyspę.

Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Zły los prześladował ją przez cały rok, teraz karty się

odwróciły. James odjeżdżał i nigdy się już nie dowie o testamencie pana O'Malleya. To było zbyt piękne, aby

mogło być prawdziwe...

Nie, nie powinna tak myśleć, skarciła się w duchu. Już najwyższy czas, żeby szczęście wreszcie się

do niej uśmiechnęło. Jeśli teraz nie zacznie iść ku lepszemu, to już nie ma się czego spodziewać. James

odjeżdżał i tylko to było ważne. Jeśli los będzie nadal dla niej łaskawy, to już hrabiego nigdy więcej nie

zobaczy.

I bardzo dobrze.

Tylko że… tylko że wcale tak nie było. Emma nie potrafiła żywić nienawiści do Jamesa Marbury'ego,

chociaż bardzo się starała wzbudzić w sobie to uczucie tamtego pamiętnego dnia w jego bibliotece. Nie

mogła jednak nienawidzić człowieka, który był dla niej tak dobry, kiedy była dzieckiem. James zawsze

zdejmował jej latawce, kiedy zawisły na drzewie, przynosił jej po kryjomu słodycze, kiedy stryjenka

pozbawiała ją za karę deseru. Emma zawsze biegła do niego ze stłuczonym kolanem czy innymi kłopotami.

Hrabia zawsze miał dla niej czas, a Stuart ciągle był pogrążony w książkach.

I właśnie dlatego Emma była zafascynowana niedostępnym młodzieńcem. Cicha woda brzegi rwie,

jak to się mówi, a Emma, od czasu kiedy skończyła czternaście lat, zastanawiała się usilnie, jak zwrócić na

siebie uwagę Stuarta Chestertona. Okazało się, że wystarczy okazać zainteresowanie tym, co interesowało

jego - pomocą dla biednych. Od tej chwili Stuart zawsze porzucał czytaną przez siebie książkę, kiedy tylko

Emma weszła do pokoju.

Penelope nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Emmę fascynowała osoba Stuarta. Twierdziła, że James

jest od niego dużo przystojniejszy. O wiele lepiej prezentował się na sali balowej i był obiektem westchnień

młodych dam, łącznie z Penelope.

Kuzynkę Emmy nie tylko pociągał jego wygląd, nie wspominając już o majątku. James był również

wykształcony, interesował się tym, co się dzieje w świecie, czytał nawet powieści, co było niezwykłe u

londyńskiego dżentelmena. Potrafił rozmawiać na wszystkie tematy, a także był dowcipny, natomiast jego

kuzyn bardzo rzadko przejawiał poczucie humoru.

Jest zbyt wiele cierpienia na świecie, powiedział kiedyś Stuart Emmie, żeby pozwalać sobie na żarty,

jak to zwykle robił hrabia. To smutne, mówił, że można posiadać bogactwo i władzę i wykorzystywać je

tylko dla zaspokojenia własnych kaprysów.

Emma, która przedtem nie zauważała tej wady, teraz, kiedy Stuart jej to uświadomił, szybko doszła

do wniosku, że James ma niewłaściwy system wartości. Mimo swojego ogromnego majątku - należał

przecież do najbogatszych ludzi w Anglii - gdyby nie prośby Emmy, James Marbury nie ofiarowałby nawet

miedziaka na najbardziej szczytny cel. Twierdził, że wiele zdobył swoją ciężką pracą, więc nie widzi

powodu, żeby cokolwiek komuś rozdawać. Jeśli biednym są tak bardzo potrzebne pieniądze, to czemu nie

znajdą jakiegoś zatrudnienia i ich nie zarobią, tak jak on to zrobił? A przecież on nawet nie musiał pracować.

Miał już wystarczająco dużo. Powiedział jednak Emmie, że mężczyzna, który nie pracuje, nie jest w ogóle

mężczyzną.

Emma upierała się, że w Londynie nie ma tylu miejsc pracy, żeby zatrudnić wszystkich biedaków - o

czym poinformował ją Stuart - a dostępna im praca jest tak źle płatna, że nie są w stanie wyżywić z niej

swoich rodzin. Zawsze wtedy słyszała od hrabiego, że jeśli biedacy nie potrafią wyżywić swoich

najbliższych, to przede wszystkim nie powinni mieć tylu dzieci.

W ten sposób Emma zmieniła swoją opinię o Jamesie - z pozytywnej na krytyczną. Jej punktem

honoru było przekonanie hrabiego, że jego poglądy są niesłuszne. Gdyby tylko zechciał jej wysłuchać,

zamiast się z niej wyśmiewać! Tak bardzo chciała sprowadzić go na dobrą drogę, ale James okazał się

niereformowalny. Stuart twierdził, że Emma marnuje tylko czas, i pewnie miał rację - lepiej niż ona znał

swojego kuzyna. Było jednak dziwne - a przynajmniej wydawało się dziwne Emmie - że uczucie Stuarta do

Jamesa nigdy nie zostało zachwiane. Nawet kiedy James próbował go zamordować - no, może nie

zamordować, ale przecież tak silnie go uderzył tamtego okropnego dnia - Stuart nie zdobył się na

najmniejszą nawet krytykę swojego kuzyna; mówił tylko, że James nie ma natury filantropa.

Stuart, stwierdziła Emma zresztą nie pierwszy raz, trochę zbyt dosłownie traktował swoje religijne

posłannictwo.

Ale to wszystko nie miało już żadnego znaczenia. Ku jej radości, James opuszczał wyspę. Pozbyła się

go bez kłopotu. A potrafił, kiedy zechciał, sprawiać kłopoty… Dobrze o tym wiedziała. Emma była pewna,

kiedy tak pospiesznie się z nim żegnała, że on nie wypuści jej z pojazdu, że zmusi ją, żeby pojechała razem z

nim do Londynu, ponieważ właśnie tego by chciał.

A lord Denham zawsze dostawał to, czego chciał.

Mimo to pozwolił jej odejść. Zaproszenie do zamieszkania w Londynie z lady Denham było

prawdopodobnie tylko grzecznościowym gestem ze strony jego matki. Jamesowi na pewno na tym nie

zależało. Jaki mężczyzna chciałby przyjąć do swojego domu biedną wdowę po świątobliwym kuzynie?

Szczególnie jeśli Penelope skłoniła go wreszcie do małżeństwa. Emma zapomniała go spytać, czy już się

ożenił. To jej zresztą zbytnio nie obchodziło. Pomyślała tylko, że żona - a tym bardziej żona typu Penelope -

mogłaby patrzeć niechętnym okiem na ubogą krewną w swoim domu.

James, żonaty czy też kawaler, odczuł niewątpliwie ogromną j ulgę, kiedy Emma nie przyjęła

zaproszenia jego matki.

To było jedyne rozsądne wytłumaczenie. Gdyby było inaczej, starałby się przeforsować ten projekt.

Był przecież najbardziej stanowczym mężczyzną, jakiego znała. Gdyby koniecznie chciał ją zabrać do

Londynu, to Emma musiałaby stoczyć ciężką walkę, żeby móc stać teraz w swojej klasie i słuchać

skrzypienia rysików na tabliczkach. Mogłaby równie dobrzej być już w drodze do Londynu.

Następnym szczęśliwym zbiegiem okoliczności było to, iż Jamesowi na pewno nie zależało na tym,

żeby zabrać ją ze sobą. Emma była wszak zdecydowana podjąć z nim walkę, bez względu na jego argumenty

i wyniosły sposób bycia, gotowa użyć wszelkich środków, nie zważając na to, czy przystają one damie. Nie

potrafiłaby opuścić swoich dzieci. Wiele z nich, tak naprawdę, nie miało poza nią nikogo… Również ona nie

miała nikogo poza nimi. Opuścić ich? Tak samo nie zostawiłaby Uny samej w domu, zamiast pod opieką

pani MacEwan, jak to zrobiła dzisiejszego ranka, zmuszając pana Murphy'ego, żeby zajechał na farmę jej

sąsiadów.

Nie, Emma zostaje, James odjeżdża. Co za radość - jego wizyta nie pozostawiła żadnych śladów.

Prawie żadnych, dodała w duchu. Nie mogła jeszcze zapomnieć tej chwili, kiedy upadł na nią w

pojeździe i uchwycił się jej talii. To było raczej żenujące wspomnienie, ale doświadczyła wtedy tak

niespodziewanych emocji, że musiała pokryć je śmiechem. James wydawał się zirytowany jej rozbawieniem,

co pobudziło ją do jeszcze większego śmiechu.

Cóż innego mogła zrobić? Już od wielu miesięcy nie zaznała dotyku męskich ramion, nie poczuła

męskiej bliskości. Co prawda, to był tylko James, ale właśnie ten fakt był najbardziej zadziwiający!

Wiedziała, że to on, mężczyzna, którego nie cierpiała, a mimo to odczuła tę nagłą tęsknotę…

Jak to się mogło stać? Uścisk ramion Jamesa był zupełnie inny niż uścisk Stuarta. Kiedy hrabia został

wyrzucony ze swojego siedzenia, złapał się jej tak silnie, że prawie pozbawił ją tchu. Chyba sam się tego

domyślił, bo zaraz rozluźnił chwyt… a jednak nie cofnął rąk z jej talii. Czyżby był tak jak ona zdziwiony

emocjami, które wyzwoliło to zdarzenie?

Pachniał również inaczej niż Stuart. Jej mąż zawsze roztaczał woń cedru; był to zapach szafy, w

której Emma trzymała jego kamizelki. James pachniał zupełnie inaczej - mydłem do golenia i… domem.

Sama nie wiedziała, skąd jej to przyszło do głowy, ale tak właśnie było. James Marbury pachniał

Londynem - dobrym mydłem, pomarańczami i markowym tytoniem. Emma rzadko stykała się z takimi

produktami na Faires, a wspomnienia o nich już się prawie zatarły.

To dobrze, pomyślała, kiedy hrabia wyzwolił ją ze swojego uścisku, że on wraca już do Anglii.

Nawet bardzo dobrze. Żaden mężczyzna - a szczególnie tak zdradliwy typ jak lord Denham - nie powinien

tak ładnie pachnieć. Taki zapach pasowałby do jakiejś dziewczyny. A nawet wdowy.

- Pani Chesterton? - odezwał się jakiś cichy głosik. Ten głos i szarpnięcie za spódnicę przywróciło

Emmę do rzeczywistości. Stała przed nią mała Flora Mackay, ściskając w rączce swoją tabliczkę.

- Dlaczego wstałaś ze swojego miejsca, Floro? - spytała Emma. - Myślałam, że pracujesz nad

arytmetyką.

- Właśnie to robiłam - odrzekła Flora, zniżając głos do szeptu. - Chciałam tylko powiedzieć, że

odpowiedź, którą pani napisała, dziewięćset sześćdziesiąt siedem podzielone przez dwadzieścia cztery, jest

zła.

Emma wzdrygnęła się i popatrzyła na dużą tablicę, którą Samuel Murphy, złota rączka wioski,

powiesił na świeżo pobielonej ścianie. Wpatrywała się w wypisane Przez siebie wyniki działań. Hrabia

Denham wytrącił ją z równowagi i nie była dość uważna przy tak skomplikowanym dzieleniu.

- Och - szepnęła Emma. - Mogłabyś to poprawić, Floro?

Mała dziewczynka skinęła tylko głową, wzięła kredę i podeszła do tablicy. Emmę, nie po raz

pierwszy, ogarnęło poczucie winy. Wiedziała, że nie jest dobrą nauczycielką. Może po prostu nie nadawała

się do tego zawodu?

Ale co mogła zrobić? Często zadawała sobie to pytanie. Dzieci z Faires miały do wyboru szkołę

Emmy albo brak szkoły. Nikt nie chciał tu uczyć, a jedyny nauczyciel na Faires padł ofiarą tyfusu.

Musiała jednak przyznać, że dzieciom, szczególnie tym bardziej zdolnym, przydałby się ktoś lepszy

niż ona. Ich lekcje powinien prowadzić prawdziwy nauczyciel, a nie biedna wdowa po miejscowym

wikarym. Powinny uczyć się francuskiego, nauk ścisłych, historii i geografii oraz siedzieć przy pulpitach, a

nie na długich drewnianych ławach, skulone nad swoimi tabliczkami. Powinny mieć też prawdziwą szkołę, a

nie uczyć się w przeraźliwie zimnej, wilgotnej latarni morskiej, wyposażonej w piecyk na drewno, który stale

gasł. Emma zauważyła, że teraz też się już nie palił.

Niech licho porwie piecyk, pomyślała. I tak nie potrafił ogrzać tego pomieszczenia, tylko stale dymił.

Powinna była poprosić hrabiego o pieniądze na kupno nowego pieca…

Było jednak bardzo wątpliwe, czy James chciałby nadal wspierać jej dobroczynne cele. Po tym, co

zaszło między nimi, nie mogłaby nawet mieć do niego pretensji.

Musiała jednak przyznać, że ładnie się teraz zachował, przyjeżdżając aż z Londynu tylko po to, żeby

zaproponować jej, by zamieszkała u jego matki. Mógł nim kierować również ukryty motyw - Emma była

przekonana, że zrobił to, żeby pozbyć się poczucia winy po tej strasznej awanturze ze Stuartem - ale bez

względu na wszystko, to było bardzo miłe z jego strony.

Nawet gdyby Emma nie miała szkoły, jak mogłaby przyjąć propozycję lady Denham? To było

niemożliwe. Na przeszkodzie stał testament pana O'Malleya. Gdyby pojechała do Londynu, a to wszystko się

wydało? Stałaby się pośmiewiskiem całego Mayfair.

- John - powiedziała Emma, po raz ostatni spojrzawszy w okno, żeby się upewnić, że James naprawdę

odjechał - pomóż mi przy rozpalaniu piecyka, dobrze? Znowu wygasł.

- Tak, pani Chesterton. - Chłopiec odłożył tabliczkę i podszedł do kapryśnego pieca.

To hańba, pomyślała Emma, patrząc na Johna, że nie ma pieniędzy na to, żeby posłać go do

normalnej szkoły. Chłopak był wyjątkowo zdolny, za parę miesięcy ona już nie będzie w stanie niczego go

nauczyć.

Powinnam była, wyrzucała sobie Emma, zapytać hrabiego, czy nie zechciałby utworzyć funduszu

stypendialnego imienia Stuarta, żeby umożliwić najzdolniejszym chłopcom naukę w college'u. Wiedziała, że

nie dałby się łatwo przekonać. "Niech pracują i płacą za swoją naukę", jakby słyszała jego słowa. "Jeśli tak

bardzo pragną się uczyć, to znajdą sposób, żeby na to zarobić".

Istniała jednak szansa, że on się zmienił. Przyjechał przecież z Londynu, żeby się osobiście

przekonać, jak jej się powodzi, a Emma dobrze wiedziała, że nie cierpiał Szkocji. Może teraz byłby bardziej

otwarty na jej sugestie niż niegdyś. Śmierć Stuarta mogła hrabiego złagodzić; Emma też się zmieniła,

zahartowała. A przy okazji odkryła w sobie cechy, o których przedtem nie miała pojęcia. To było bolesne

doświadczenie.

Mogłaby napisać do Jamesa. Tak, to świetny pomysł. Zwykły, miły list…

No tak, ale list, który wysłała do jego matki, też był "zwykłym" listem, a jakiego narobił zamieszania.

- A niech to - szepnęła, ale zaraz jedno z dzieci podniosło rękę, żeby spytać, dlaczego napisała, że

trzydzieści podzielone przez pięć jest siedem, kiedy powinno być sześć, więc Emma od razu zapomniała o

lordzie Jamesie Marburym.

6

Ale lord Denham nie zapomniał o Emmie. Jak mógłby o niej zapomnieć?

O ich porannym spotkaniu przypomina mu boląca ręka, którą mu wreszcie obandażował

pozostawiony w gospodzie lokaj.

Hrabia siedział przy najlepszym stoliku w gospodzie, tak przynajmniej twierdziła usługująca. Mary,

młoda kobieta o wydatnym biuście, przetarła również szmatą krzesło, na którym miał usiąść. Ten "najlepszy"

stolik stał blisko drzwi do kuchni, ale nie miał ochoty się z nią sprzeczać. Przynajmniej znajdował się blisko

kominka.

Nie otrzymał karty dań. Mary poinformowała go, że dzisiejszy lunch farmera jest doskonały, i

spytała, czy podać mu piwo czy jabłecznik. James postanowił zaryzykować i poprosił o whisky. Mary

uśmiechnęła się szeroko, chociaż z powodu braków w uzębieniu wcale nie było jej z tym do twarzy, i zaczęła

wymieniać długą listę trunków. James zdał się na przypadek i bez namysłu wybrał jeden z nich, chcąc się jak

najszybciej pozbyć bezzębnej dziewczyny. Po chwili przyniosła mu małą szklaneczkę trunku…

Było południe, dzień pracy, więc James był jedynym klientem w gospodzie "Pod Krową Morską".

Siedział zamyślony, patrząc w ogień. Był w rozterce. Nie wiedział, co powinien teraz zrobić. Miał równie

małe szanse zarówno na wywiezienie stąd wdowy po swoim kuzynie, jak i na znalezienie miejsca jego

wiecznego spoczynku.

To był kolejny problem. Co mógł jeszcze zrobić w sprawie Stuarta? Gdzie Emma mogła go

pogrzebać, jeśli jego grobu nie było na miejscowym cmentarzu? Dlaczego ludzie, których pytał, gdzie został

pochowany wikary, tak dziwnie na niego patrzyli? Powinien był zapytać o to Emmę wprost, ale, do licha,

takich pytań nie powinno się zadawać zrozpaczonej wdowie. Szczególnie że nie pytał o to, by położyć na

grobie wiązankę kwiatów, ale dlatego że chciał ekshumować ciało kuzyna. Był przekonany, że Emma

miałaby własne zdanie na ten temat.

Słowa pastora, kiedy pytał go o miejsce wiecznego spoczynku Stuarta, również nie podniosły go na

duchu.

- Ciężko mi było - powiedział mu wielebny Peck - odmówić pani Chesterton, żonie mojego własnego

wikarego, miejsca na grób dla męża, ale cóż mogłem zrobić? Na cmentarzu nie było żadnych wolnych

miejsc. Obawiam się też - zwierzał się Jamesowi - że pan Chesterton nie został pochowany w poświęconej

ziemi. Pani Chesterton, jak zauważyłem, ma dziwne poglądy. Twierdzi między innymi, że każda ziemia jest

ziemią Boga. Nie możemy przecież na to pozwolić, prawda? Ludzie zaczęliby wtedy chować bliskich w

swoich ogródkach…

Pozostała mu tylko jedna możliwość - spytać żonę zmarłego, gdzie pochowała swojego męża, ale on

tego nie zrobił. Od samego początku zachowywał się jak głupiec - najpierw z powodu tego ogromnego

wieśniaka, a potem z powodu Emmy. Kto mógłby pomyśleć, że stanie się taka… inna? Przed rokiem, kiedy

ją ostatni raz widział, nigdy by nie przypuszczał, że zmieni się w… sam nie mógł określić, w co się zmieniła.

Co się stało z tą słodką, pełną wzniosłych ideałów dziewczyną, która tak nieustępliwie domagała się od niego

pieniędzy na swoje charytatywne cele i z którą tańczył na tak wielu balach tamtej zimy, w trzydziestym

drugim roku? Dziewczyną, która zauroczyła wszystkich wdziękiem porcelanowej laleczki i roześmianymi

niebieskimi oczami? Jeśli miał być szczery, to widywał w jej oczach częściej ogień świętego oburzenia. Stale

prawiła mu kazania na temat jego egoizmu i niewłaściwego postępowania, a on jej na to pozwalał, chociaż

nie zniósłby takiego zachowania ze strony kogoś innego.

Podobało mu się nawet, że Emma tak usilnie stara się go nawrócić. To było o wiele zabawniejsze niż

obłuda większości znajomych kobiet.

Może, pomyślał James, wpatrując się w ogień, może nic się nie stało z Emmą. Może tylko… dorosła.

Stała się kobietą.

Podniósł szklaneczkę whisky do ust, wypił jej zawartość jednym haustem i postawił ją na stoliku…

Zatrzęsło nim.

Dobry Boże! Czy ktoś chciał go zabić?

Ze łzami w oczach i płonącym gardłem James rozglądał się rozpaczliwie dokoła, przekonany, że

umiera. Ktoś go otruł, ktoś, kto wiedział, że on przyjedzie na Faires, i nie chciał do tego dopuścić. Kiedy

odwrócił głowę w stronę szynkwasu, zobaczył stojącego za ladą wysokiego mężczyznę, który krztusił się ze

śmiechu. Śmiał się z niego.

- Czy mogę spytać - wychrypiał James - co tak pana rozbawiło?

- Pan. - Mężczyzna śmiał się głośno. Odkręcił kurek i napełnił kufel jakimś płynem, wyszedł zza baru

i postawił pokryty pianą napój przed Jamesem. - Niech pan to wypije. To pomoże.

James, którego palił piekielny ogień, posłuchał szynkarza. Drożdżowy napój natychmiast ugasił

płomień. Hrabia odzyskał również głos.

- Co to było? - spytał.

- To, co pan zamówił - odparł szynkarz, podnosząc szklaneczkę z resztką zabójczego płynu do

światła. - Pochodzi z miejscowej destylarni. Trochę ostra, co?

- Ostra? - James potrząsnął głową. Musiał jednak przyznać, że płyn podziałał znieczulająco, nawet

stłuczona ręka już go teraz mniej bolała.

- Jeszcze jedną?

- Nie, dziękuję - odrzekł James i znowu zapatrzył się w ogień. O czym on myślał? Ach tak, o Emmie.

Co zrobić z Emmą?

Ta sprawa nie powinna być aż tak trudna i na pewno by nie była, gdyby w grę wchodziła inna

kobieta. James potrafił być czarujący, kiedy tylko zechciał. Co prawda, wszystkie jego osiągnięcia w

romantycznych podbojach były zupełnie zwyczajne. Jak w biznesie, tyle że o wiele mniej skomplikowane,

po prostu rozsądne załatwienie sprawy. O wiele bardziej rozsądne niż to, co ludzie nazywają miłością.

Naturalnie, przychodziło mu już do głowy, że na dalszą metę ożenek byłby bardziej opłacalny. Gdyby

wybrał sobie odpowiednią narzeczoną, mógłby odnieść zysk z tego kontraktu. Było wiele niezamężnych

młodych dam, które chętnie przybrałyby tytuł lady Denham, wnosząc mu jednocześnie duży posag. W ciągu

ostatnich lat matka próbowała niestrudzenie zainteresować go którąś z tych dam - Penelope van Court była

na początku listy.

Ten plan miał jednak swoje złe strony. Kiedy ma się dość żony, nie można ofiarować jej bransoletki z

brylantami i uprzejmie się z nią rozstać. James nie spotkał jeszcze kobiety - z wyjątkiem jednej - która po

pewnym czasie nie znudziłaby go. Penelope van Court była piękna i miała dziesięć tysięcy funtów rocznego

dochodu, jednak według niego była dziewczyną bez wyrazu. Najstarsza córka hrabiego Derby miała

pięćdziesiąt tysięcy funtów i majątek w Shropshire, ale James szybko zrezygnował z jej towarzystwa,

ponieważ nie potrafiła mówić o niczym innym tylko o psach myśliwskich. Miałby tego wysłuchiwać do

końca życia? Za żadne pieniądze!

- Proszę. To jest "lunch farmera", jedzenie godne samego króla.

James spojrzał na talerz, który postawiła przed nim Mary. Kawał sera, kromka chleba, kwaszony

ogórek, coś trudnego do zidentyfikowania i cebula. To niewątpliwie stanowiło główne pożywienie farmerów.

Widząc niepewny wzrok Jamesa, Mary zrobiła wojowniczą minę.

- To przecież jest haggis - powiedziała, wskazując na parującą brązową potrawę na talerzu hrabiego. -

Szkocki pudding z podrobów baranich.

- Dziękuję - powiedział James, zmuszając się do uśmiechu.

I to był błąd. Mary też się do niego uśmiechnęła, znów odsłaniając bezzębne dziąsła. Na szczęście,

podeszła do następnego gościa, który właśnie wszedł do gospody.

MacTavish, bo takie było nazwisko szynkarza, obserwował z rozbawieniem, jak James ostrożnie

zabiera się do jedzenia.

- Przyjechał pan tutaj w interesach? - spytał przyjacielskim tonem.

- Mniej więcej - odrzekł James, trzymając na widelcu kawałek rozgotowanej kapusty.

- Tak myślałem. Nie wziąłem pana za jednego z przyjaciół MacCreigha, mimo eleganckiego ubrania.

Oni nie przyjeżdżają tutaj, tylko siedzą w zamku. Nie zadają się z takimi jak my.

James podniósł wzrok. Szybko przełknął kawałek sera, który był zresztą całkiem dobry. Miał teraz

okazję czegoś się dowiedzieć.

- A co to za jeden, ten lord MacCreigh? - spytał.

- Nie słyszał pan o zamku MacCreigh? - James potrząsnął głową. - Stoi na końcu drogi. Można go

zobaczyć z King's Crag. Zbudowany w siedemnastym wieku i tak też wygląda. Należy do ósmego barona

MacCreigh, Geoffreya Baina. Baron nie ma ani grosza, ale ma zamek. Często przyjmuje gości, on i jego

siostra, panna Bain. Moja mama dla nich gotuje. Nie za bardzo chcę, żeby sama tam chodziła, więc robi to

tylko od czasu do czasu.

- Dlaczego nie chce pan, żeby pana matka chodziła do zamku MacCreigh?

- To nic takiego. - MacTavish był zażenowany. - Pewnie tylko takie gadanie. O złośliwych duchach i

takich innych, które tam mieszkają. Po tym, jak zniknęła narzeczona lorda…

- Zniknęła? - powtórzył James. Rozmowa stawała się coraz bardziej interesująca.

- Uciekła, jak mówi MacCreigh. W zeszłym roku. Z jego lokajem. Może to prawda, a może i nie. Nikt

tego nie wie, tylko sam MacCreigh. Więc ludzie gadają. Mówią, że wcale A nie uciekła, tylko że złapał ją na

gorącym uczynku z innym mężczyzną i zabił oboje. Sam MacCreigh niewiele robi, żeby uciąć te plotki,

rozumie pan, co mam na myśli. Zaczął jeździć na koniu, który jest czarny jak smoła, w równie czarnej

pelerynie. Ostatnio częściej przyjeżdża do Faires, od czasu kiedy dowiedział się o testamencie O'Malleya.

James położył kawałek sera na chleb i popił piwem. Było to nadspodziewanie smaczne.

- Testament O'Malleya?

- Jeszcze pan o tym nie słyszał? - MacTavish wziął kufel z lady i zaczął go wycierać. - Facet, który

nazywał się O'Malley, zabił człowieka jakieś sześć miesięcy temu. Oczywiście, nie miał takiego zamiaru.

O'Malley był wielkim chłopem, wie pan, to był wielorybnik. Wybuchowy, nie znał własnej siły. No i ten

facet, któremu przywalił, zaraz wyzionął ducha. Za to go powiesili, to znaczy O'Malleya. Bardzo żałował

tego, co się stało. Tak żałował, że prosił sędziego, który tu przyjechał, żeby go osądzić, by pomógł mu

napisać testament, w którym zostawił wszystko, co miał, wdowie po zabitym.

MacTavish odstawił kufel i sięgnął po następny.

- Nikt nie wiedział, że O'Malley miał tyle pieniędzy. Wszystkiego razem było dziesięć tysięcy

funtów. - Szynkarz roześmiał się głośno. - Nic dziwnego, że kiedy lord MacCreigh się o tym dowiedział,

zaczął częściej przyjeżdżać do miasteczka. - Mrugnął porozumiewawczo do Jamesa. - Wdowa po wikarym,

on był wikarym, mówiłem to panu? Ten mężczyzna, który umarł. No więc ta wdowa… jest na co popatrzeć,

a do tego jest bogata, jeśli pan wie, co mam na myśli?

7

James nie miał pojęcia, co MacTavish miał na myśli. Wiedział tylko, że kawałek chleba z serem

utknął mu nagle w przełyku. Sięgnął po kufel. Piwo przepchnęło chleb, nie zniosło jednak uczucia grozy.

Odstawił pusty kufel i spojrzał na szynkarza.

- Czy chce mi pan powiedzieć - spytał zduszonym głosem - że wikary, Stuart Chesterton, został

zamordowany?

- Tak. - MacTavish obrzucił go ciekawym spojrzeniem.

- Przecież… przecież to niemożliwe - powiedział James. - On umarł podczas epidemii tyfusu, sześć

miesięcy temu.

- Tak było - przyznał szynkarz. - Ale nie tyfus go zabił, tylko ten facet, O'Malley.

James gwałtownie zamrugał. Próbował sobie przypomnieć, jak Emma sformułowała zawiadomienie o

śmierci męża. Nie podała dokładnej przyczyny, pisała tylko, że Stuart umarł, a z powodu kwarantanny nie

mogła ich wcześniej zawiadomić. James i jego matka pomyśleli więc, że Stuart umarł na tyfus.

Ale morderstwo? Dlaczego ktoś miałby odczuć absurdalną chęć zabicia Stuarta? Poza Jamesem,

oczywiście, który miał ochotę zamordować swojego kuzyna… ale tylko ten jeden jedyny raz.

- Ten O'Malley - powiedział James - dlaczego on to zrobił? To znaczy zabił pana Chestertona?

- Nikt tego nie wie na pewno. - MacTavish wzruszył ramionami. - Miał całkiem źle w głowie, znaczy

ten O'Malley. Wiem tylko tyle, że wikary poszedł do jego żony z ostatnim namaszczeniem i zaraz potem

były trzy trupy: wikary, żona O'Malleya i on sam, kiedy go za to powiesili…

Oszołomiony tymi nowinami James nie zauważył nawet, że MacTavish ponownie napełnił jego kufel.

Wypił kilka łyków, zanim zadał mu następne pytanie.

- Mówi pan, że żona wikarego, pani Chesterton, odziedziczyła dziesięć tysięcy funtów po mordercy

jej męża?

- To znaczy ona je dostanie - powiedział MacTavish - kiedy ponownie wyjdzie za mąż.

- Kiedy ponownie wyjdzie za mąż? - James wpatrywał się w niego w osłupieniu. - O czym pan mówi?

Czy Emma Chesterton ma dziesięć tysięcy funtów, czy ich nie ma?

- Nie ma ich - rozległ się z lekka zniecierpliwiony głos za ich plecami. James odwrócił się i zobaczył

mężczyznę w średnim wieku, tego samego, który niedawno wszedł do gospody. Siedział teraz przy stoliku

obok okna, odłożył serwetkę, obrzucając rozmawiających niechętnym spojrzeniem.

- Dziękuję ci, Sean, że poruszyłeś ten temat, kiedy miałem ochotę zjeść w spokoju lunch. Dobrze

wiesz, że to mnie zaraz odrzuca od puddingu twojej matki.

- Przepraszam Waszą Ekscelencję. - Szynkarz z trudem powstrzymał uśmiech.

- Lord MacCreigh? - spytał James, przyglądając się nieznajomemu. Według tego, co mówił szynkarz,

MacCreigh nie powinien być tym zażywnym typem, który tak bardzo lubił haggis.

- Nie MacCreigh - burknął obcy dżentelmen; ten mężczyzna niewątpliwie był dżentelmenem,

jedynym, jakiego James spotkał na Szetlandach. - Tylko przewodniczący Ławy Królewskiej Sądu

Najwyższego i prezes Sądu Apelacyjnego, Wydział Kryminalny. Moje nazwisko Reardon. Jestem tym

sędzią, który pół roku temu, podczas ostatniej bytności na wyspie, skazał O'Malleya na śmierć. - Pociągnął

duży łyk ze swojego kufla, odbeknął i westchnął z zadowoleniem.

James przeniósł wzrok z sędziego na szynkarza, zastanowił się chwilę, odsunął krzesło i podszedł do

stolika sędziego. Reardon obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem.

- Przepraszam, Wasza Ekscelencjo - powiedział - czy mógłbym zamienić z panem kilka słów? Ja

również jestem zamieszany w tę sprawę…

- Sprawę? - Reardon spojrzał na niego nieprzychylnie. Był postawnym mężczyzną, ze skłonnościami

do tycia, ale widać było również, że nie jest pozbawiony poczucia humoru. - Jaka sprawa? Nie ma żadnej

sprawy. Ona jest już zamknięta. O'Malley zabił Chestertona, wdowa po Chestertonie dostanie pieniądze

O'Malleya, kiedy tylko wyjdzie powtórnie za mąż. Jeśli myśli pan o tym, żeby ją poślubić, to niech pan

ustawi się w kolejce. Przed panem jest już ze dwudziestu facetów, młody człowieku.

James, nie czekając zaproszenia, żeby usiadł - podejrzewał, że może ono nie nastąpić - szybko zajął

krzesło naprzeciwko sędziego.

- Proszę mi wybaczyć, sir. Nazywam się Denham, a mówiąc dokładnie James Marbury, dziewiąty

hrabia Denham. Stuart Chesterton był moim ciotecznym bratem.

Reardon uniósł brwi tak wysoko, że omal nie zniknęły pod jego staroświecką, pokrytą pudrem

peruką.

- Hrabia Denham? - powtórzył. - Rozumiem… Wiedziałem, że Chesteron jest spokrewniony z jakimś

ważniakiem, ale wszyscy mówili, że to książę.

James zachował milczenie. Nie okazał urazy za to, że został nazwany ważniakiem. Nareszcie spotkał

kogoś, kto potrafi mu wyjaśnić okoliczności śmierci i pochówku kuzyna oraz dziwną niechęć Emmy do

wyjazdu. Patrzył na sędziego spokojnie, chociaż z trudem panował nad sobą.

- No tak - zaczął Reardon - zaczynam rozumieć, że ta sprawa może pana interesować. - Odsunął

krzesło, żeby zrobić miejsce dla swojego brzucha, opiętego kamizelką w złoto-zielone paski. - Sean, jeszcze

jedno piwo! - zawołał do szynkarza. - Niech się zastanowię. Cioteczny brat wikarego, hę? Teraz widzę

podobieństwo - coś takiego w oczach. Pan jest wyższy i silniejszy niż on. O'Malley by pana nie zabił.

- Chyba nie - zgodził się James. - Jeśli mogę spytać, sir, skąd się wziął ten warunek?

- Jaki warunek? - Reardon podniósł widelec, wracając do swojego puddingu.

- No… ten dziwny warunek, o którym pan wspominał, że Emma… to znaczy pani Chesterton… musi

ponownie wyjść za mąż, żeby otrzymać dziesięć tysięcy funtów O'Malleya.

- Aha. - Sędzia popił haggis piwem. - O to chodzi. Niech się pan nad tym zastanowi przez chwilę.

Przecież ją pan zna. W końcu wyszła za mąż za pańskiego kuzyna.

- Tak - przytaknął poważnie James. - Znam ją.

- Czy powierzyłby pan tej kobiecie dziesięć tysięcy funtów? - James otworzył usta, żeby

odpowiedzieć, ale sędzia mówił dalej. - Oczywiście, że nie. Wzięłaby te dziesięć tysięcy i podarowała je

zaraz towarzystwu misyjnemu albo wydała na to beznadziejne przedsięwzięcie, które nazywa szkołą. Nikt

nie wie, co by z tymi pieniędzmi zrobiła. Na pewno nic rozsądnego. Tego jestem pewny.

James też napił się piwa. Chyba tego bardzo potrzebował.

- Więc tak - powiedział. - Postawił pan warunek, że ona nie dostanie ani grosza z fortuny O'Malleya,

dopóki nie wyjdzie za mąż, co ma być gwarancją, że te pieniądze zostaną wydane… hm… mądrze.

- Właśnie tak. - Reardon uderzył dłonią w stół tak głośno, aż James podskoczył na krześle. -

Dokładnie tak. Dla jej własnego dobra, rozumie pan. Nie ma nic gorszego jak dama o czułym sercu i do tego

z workiem pieniędzy. Chociaż z punktu widzenia naciągacza to nie ma nic lepszego. Przypuszczam, że

gdybym dał jej te dziesięć tysięcy w grudniu zeszłego roku, dzisiaj nie miałaby już ani szylinga. A tak te

pieniądze są bezpieczne i przynoszą niezłe odsetki z konta, które dla niej założyłem. Kiedy pani Chesterton

zdecyduje się wyjść za mąż, przekażę to konto jej mężowi, który może, według swojego uznania, pozwalać

jej z niego korzystać. Nie wierzę jednak, żeby to miało szybko nastąpić. Wdowa Chesterton nie spieszy się

ani do małżeństwa, ani, jak widać, do pieniędzy.

Podszedł do nich MacTavish z dwoma pełnymi kuflami.

- Sam jej to proponowałem - powiedział ze śmiechem. - W zeszłym miesiącu zaczepiłem ją przed

kościołem. Podziękowała mi, ale powiedziała, że nie wybiera się jeszcze za mąż, ponieważ jest w żałobie po

Stuarcie Chestertonie.

Reardon podniósł swój kufel, jakby chciał wypić toast za młodego szynkarza. James zauważył teraz,

że ten był wysokim, pięknie zbudowanym mężczyzną, człowiekiem, który zaskarbia sobie natychmiastową

sympatię... chociaż to, co powiedział, wzbudziło nagłą antypatię Jamesa.

- Jestem po twojej stronie, młody człowieku - powiedział sędzia do MacTavisha. - Jeśli ktoś jest

godny naszej pani Chesterton, to właśnie ty, Sean.

- Zbyt często widywała mnie z Myrą MacAllister. - Szynkarz potrząsnął głową. - Powiedziała, że

jestem głupi, chcąc się żenić dla pieniędzy, a nie z miłości, i poradziła, żebym trzymał się Myry. -

Zmarszczył gniewnie brwi, kiedy sędzia serdecznie się roześmiał. - Strasznie śmieszne - mruknął. - Myra też

mnie nie zechce, dopóki nie będę miał swojego domu. Nie chce zamieszkać z moją mamą.

- Widzi pan? - Reardon zwrócił się do Jamesa. - Tak to wygląda na Faires. Przyjeżdżam tu tylko dwa

razy do roku, na wyjazdowe sesje sądu, ale dobrze znam tych ludzi. Znam ich od podszewki.

- To niedorzeczne - powiedział z irytacją James. Sam nie wiedział, czy bardziej go rozzłościła

pompatyczna przemowa sędziego, czy też stwierdzenie szynkarza, że oświadczył się Emmie. - Mówimy

przecież o wdowie, biednej wdowie, którą pan…

- Opiekuję się - zakończył spokojnie Reardon.

- Pozwoli pan, że się z nim nie zgodzę, sir. - James potrząsnął głową. - Jestem przekonany, że nigdzie

w Anglii nie istnieje taki precedens w orzecznictwie sądowym. Gdyby pani Chesterton zechciała, mogłaby

wystąpić przeciwko tej śmiesznej, ustanowionej przez pana klauzuli, i w każdym sądzie z łatwością

wygrałaby sprawę.

Reardon obserwował go uważnie, nie był już rozbawiony.

- Mogłaby, ale tego nie zrobi. Zapomina pan, milordzie, że ja sprawuję opiekę nad panią Chesterton.

Ona nie ma ojca, brata ani męża, nie ma nikogo. Jest sama na świecie, więc ja postanowiłem dopilnować,

żeby nikt jej nie oszukał, wykorzystując jej naiwność. To dobra kobieta, której jedyną wadą jest to, że zbyt

szybko otwiera swoje serce… i swoją sakiewkę. - Reardon odstawił kufel i zmierzył Jamesa stalowym

spojrzeniem. - Nie wiem, kim pan dla niej jest, milordzie, wiem tylko, że widzę pana po raz pierwszy. Jeśli

tak panu zależy na tej dziewczynie i tak się pan troszczy o jej dobro, to gdzie pan był przez tyle miesięcy,

które upłynęły od śmierci jej męża? Właśnie tego chciałbym się dowiedzieć.

James popatrzył na niego ze zdumieniem.

- Nie wiem, co pan sugeruje, chcę tylko pana poinformować, że wiadomość o śmierci kuzyna

dostałem dopiero przed tygodniem. Przyjechałem tu tak szybko, jak mogłem. Proponowałem już pani

Chesterton, żeby zamieszkała z moją matką, ale odrzuciła tę ofertę…

- To zrozumiałe - przerwał mu sędzia. - Ona nie opuści tych dzieci, które uczy albo uważa, że uczy.

To jest przedmiot do dyskusji. Te dzieciaki wydają mi się tak samo niedouczone, jak były, tylko trochę

bardziej obeznane z twórczością Waltera Scotta. Trzeba jednak zrozumieć przywiązanie pani Chesterton do

swoich uczniów, biorąc pod uwagę, że ona i jej mąż nie doczekali się własnego potomstwa.

James poruszył się na krześle. Własne potomstwo! To było dziwne, ale nigdy mu nie przyszło do

głowy, że jego kuzyn i Emma mogliby pragnąć dzieci, nie mówiąc już o tym, że mogliby czynić wysiłki w

celu ich posiadania.

Przecież jest to naturalna konsekwencja małżeństwa. James nie miał pojęcia, dlaczego myśl o

dzieciach Emmy i Stuarta wyprowadziła go z równowagi. Tylko że on nigdy - co było jawną głupotą z jego

strony - nie brał pod uwagę faktu, że Stuart, który przede wszystkim skłaniał się ku sprawom ducha, mógłby

rzeczywiście… I to z Emmą, ze wszystkich kobiet świata!

Dobry Boże! Ta myśl go przygnębiła do reszty. Czuł, jak krew odpływa mu z twarzy, Wiedział, że

zachowuje się śmiesznie. Przecież oni byli mężem i żoną. Jak mógł przypuszczać, że się pobrali i nie…

Nie chciał nawet o tym myśleć. Nie mógł o tym myśleć.

Sędzia Reardon przyglądał się Jamesowi i stopniowo odzyskiwał humor. Rozbawiła go reakcja

hrabiego na wzmiankę o łożu małżeńskim jego kuzyna.

- Kim pan mówił, że pan jest, sir? - zapytał wesoło sędzia. - Kuzynem jej męża?

- Tak - powiedział James. - Wie pan, pomiędzy mną a Stuartem wynikło pewne nieporozumienie, na

krótko przed jego ślubem z Emmą. Od tego czasu nie rozmawialiśmy ze sobą. Przyjechałem zaraz po

otrzymaniu wiadomości o jego śmierci…

- Żeby złożyć uszanowanie wdowie? - spytał podstępnie Reardon.

- Hm, tak - odrzekł James. Nie widział potrzeby zdradzania prawdziwego powodu swojej podróży na

Faires. Sędzia Reardon nie wydawał się człowiekiem, który przykłada wagę do rodzinnych grobowców. -

Tak, oczywiście - dodał. - Chciałem ją też prosić, żeby zamieszkała ze mną, to znaczy z moją matką.

Reardon uśmiechnął się. To był dziwny uśmiech. Niezbyt podobał się Jamesowi.

- Rozumiem - powiedział tylko. - A ona odrzuciła pana propozycję.

- Tak.

- Wraca więc pan na stały ląd? - Sędzia rzucił okiem na wiszący nad szynkwasem zegar. - Wie pan,

że dzisiaj uciekł już panu jedyny prom.

- Nie, nie wracam. Sądziłem, że…

Nagle wszystko się stało dla niego jasne. Jeszcze przed chwilą siedział załamany, nie mając pojęcia,

jaki będzie jego następny krok, a teraz już wiedział, co ma zrobić.

- Zostaję tu - powiedział stanowczo. - Zostanę i ponownie jej to zaproponuję, kiedy będzie miała

trochę więcej czasu do namysłu.

- Niesłychanie szarmanckie zachowanie - zauważył sędzia. - I nawet nie wiedział pan o dziesięciu

tysiącach funtów…

- Oczywiście, że nie. - James obrzucił go oburzonym spojrzeniem. - Nie potrzebuję dziesięciu tysięcy

funtów, które kiedyś należały do mordercy mojego kuzyna. - Widząc, że sędzia patrzy na niego z

powątpiewaniem, James poczuł się urażony. - Uważałem, że przyjazd na Faires jest moim obowiązkiem.

Chciałem zaoferować pani Chesterton swoją opiekę …

- Którą ona odrzuciła.

- Tak. Na razie. - James zacisnął wargi. Irytował go zwyczaj sędziego stawiania kropki nad i.

- Interesujące. - Sędzia obserwował teraz Jamesa z ciekawością. - Bardzo interesujące. Mówił pan, że

mieliście małe nieporozumienie z kuzynem. Mam nadzieję, że nie chodziło o panią Chesterton?

James czuł, że nadszedł czas, żeby zakończyć tę rozmowę.

- Myślę, że już zbyt długo się panu naprzykrzam - powiedział, odsuwając krzesło. - Wrócę do

swojego stolika.

Reardon skrzyżował ręce na swoim wydatnym brzuchu; i popatrzył na Jamesa nieodgadnionym

wzrokiem.

- Denham - powiedział zamyślony. - Powinien pan być w herbarzu.

Ten stary nudziarz chce sprawdzić jego nazwisko w herbarzu! Niech mu będzie. Znajdzie tam tylko

informację, że rodzina Marburych należy do najstarszych i najbardziej szacownych angielskich rodzin.

- Niewątpliwie, sir - powiedział James, obciągając kamizelkę.

- Dziękuję. - Reardon pochylił głowę z uśmiechem zadowolenia. - Bardzo mi było miło.

James wrócił do swojego stolika i do swojego szkockiego puddingu. Nigdy się jeszcze nie spotkał z

tak niedorzeczną, wręcz absurdalną sytuacją, jak postanowienie sędziego w sprawie testamentu O'Malleya.

To było postępowanie wręcz barbarzyńskie. Jak mógł zamrozić majątek Emmy tylko dlatego, że ta była z

natury zbyt hojna? To było groteskowe. To było uwłaczające. To było… to było…

W gruncie rzeczy to było uczciwe załatwienie sprawy. Reardon miał świętą rację. Emma nie potrafiła

zarządzać pieniędzmi. Niby skąd miała się na tym znać? Nigdy nie posiadała własnych funduszy. Została

wychowana wśród bogactwa, ale w wieku osiemnastu lat wyszła za mąż za człowieka, który nie miał grosza

przy duszy. Od tamtej pory była biedna jak mysz kościelna.

James musiał przyznać sędziemu, że doskonale rozwiązał ten problem, poza tym że…

Emma nie chwyciła przynęty. Tak samo jak James, nie miała ochoty wstępować w związek

małżeński.

Jedyna różnica między nimi polegała na tym, że nie tak dawno temu był ktoś, kogo James chętnie by

poślubił.

Ale ubiegł go kuzyn.

8

Emma Chesterton podniosła pierwszą tabliczkę i zaczęła czytać: "Kiedy dorosnę, chcę być rybakiem

jak mój tata i pływać po możu. Zobaczę inne światy i będę chytać dużo ryb. Potem wrócę do domu i ożenię

się z panią, pani Chesterton".

Emma poprawiła błędy ortograficzne, napisała na marginesie "Dziękuję ci, Robbie" i odłożyła

tabliczkę. Dobry Boże, pomyślała, już dziewięcioletni chłopcy składają mi propozycje małżeńskie. Musiała

jednak przyznać, że oświadczyny Robbiego były najszczersze ze wszystkich, z którymi się do tej pory

spotkała.

Na następnej tabliczce Bridget Donahue napisała dużymi literami, "Kiedy dorosnę, chcę mieć kręcone

włosy, takie jak pani, pani Chesterton". Emma machinalnie dotknęła włosów. Jej gęste loki wysunęły się już

z podtrzymujących je szpilek i swobodnie opadały na ramiona. Dlaczego została pokarana tymi niesfornymi

kręconymi włosami? Wiele by dała za to, żeby mieć proste włosy, jak Bridget, z którymi łatwo było dać

sobie radę.

Właśnie pisała to na tabliczce, kiedy usłyszała, że ktoś gwałtownie otwiera drzwi latarni. Spojrzała na

przywieszony do paska zegarek, nie podnosząc głowy.

- Znowu się spóźniłeś, Fergus. Jeśli musisz codziennie wracać po lekcjach do domu, żeby nakarmić

kota, to przynajmniej nie powinieneś się przy tym guzdrać. Ja też, po naszej lekcji, muszę szybko wracać do

domu, żeby nakarmić swoje zwierzęta.

- Bardzo panią przepraszam, pani Chesterton. - Usłyszała jakiś głęboki głos. - Ja na pewno nie będę

się guzdrać.

Zaskoczona Emma podskoczyła na krześle, omal nie zrzucając na podłogę uczniowskich tabliczek.

- Och! - wykrzyknęła. - Baron MacCreigh. To pan!

Lord MacCreigh uśmiechał się szeroko, idąc do niej pomiędzy dwoma rzędami ławek. Emma szybko

wstała od stolika, przytrzymując ręką chwiejące się tabliczki.

- Nie chciałem pani przestraszyć, Emmo - powiedział baron, zbliżając się do niej szybkim krokiem,

omiatając po drodze ławki swoją długą, czarną peleryną. - Wstąpiłem tylko, bo byłem ciekaw, czy słyszała

już pani tę nowinę.

Emma zaczęła się cofać i teraz stała tak blisko piecyka, że żar przenikał przez jej wełnianą spódnicę i

liczne halki.

- Nowinę, milordzie? - spytała słabym głosem.

Miała nadzieję, że to nie ma nic wspólnego z poranną wizytą hrabiego. Nie życzyła sobie dalszych

komplikacji; jej stosunki z lordem MacCreighem przysparzały jej i tak dużo kłopotów. Wiedziała, że dąży on

do tego, żeby ją poślubić.

- Tak - powiedział.

Lord MacCreigh ubrany był w czarny kostium jeździecki, równie czarny jak maść jego konia, który

był pewnie przywiązany na zewnątrz. Zbyt sobie wziął do serca fakt, że został porzucony przez narzeczoną,

Clare McLellen, i przyjął wręcz teatralny sposób ubierania się, który pasował do roli opuszczonego

kochanka. Postawił nogę na ławce i oparł na niej łokieć. Emma chwyciła tabliczki swoich uczniów, chroniąc

je przed upadkiem.

- Sędzia Reardon przyjechał na sesję wyjazdową - powiedział od niechcenia. - Kiedy jechałem do

miasteczka, zauważyłem, że zamienił kuźnię na salę sądową. Wie pani, co to oznacza, prawda, Emmo?

Emma zaczęła układać tabliczki, przekonana, że prędzej czy później lord MacCreigh zrzuciłby je ze

stołu.

- Nie - odrzekła, starając się nie patrzeć mu w twarz.

Usiłowania barona, żeby wyglądać na mężczyznę, którego spotkała okropna tragedia - czarny strój i

ponury wyraz twarzy - nie szły w parze z jego płomiennorudymi włosami, skręconymi w drobne loczki,

prawie jak włosy Emmy. Nie dość tego, zamiast szlachetnej, pobrużdżonej troskami twarzy romantycznego

bohatera, fizjonomia barona przypominała raczej obsypaną piegami dziecinną buzię.

Ratowały go jasnoniebieskie oczy, ale i one, ku zgryzocie barona, nie miały niepokojącego wyrazu;

przypominały raczej blady błękit nieba podczas upalnych dni lata.

- Hm. - mruknęła Emma. Dzieliła teraz tabliczki na trzy kupki, na jednym miejscu kładła te, które już

poprawiła, a niepoprawione ułożyła w dwa równe stosiki.

- Nie, nie wiem, co to może oznaczać, milordzie - powiedziała wreszcie.

Lord MacCreigh wykonał niecierpliwy gest ręką.

- Ależ Emmo! Przecież teraz nadarza się doskonała okazja, żeby ogłosić publicznie tę intencję.

Emma spojrzała na drzwi. Niestety, były zamknięte. Wszystkie dzieci poszły już do domu i żadne nie

miało tu wrócić, z wyjątkiem Fergusa, któremu Emma dawała dodatkowe lekcje trzy razy w tygodniu.

Chłopiec miał słaby wzrok i w związku z tym trudności z czytaniem.

- Intencję? - powtórzyła Emma, udając, że nie rozumie.

Może, pomyślała, jeśli uda mi się przeciągnąć tę rozmowę, to doczekam się Fergusa. Lord

MacCreigh nie ośmieli się niczego zrobić, jeśli będzie tu chłopiec.

- Emmo - powiedział z uśmiechem lord. Na szczęście jego łokieć nadal spoczywał na kolanie i nic nie

wskazywało na to, że ma zamiar wyciągnąć rękę, żeby chwycić Emmę, chociaż stała bardzo blisko. -

Doskonale pani wie, co chcę przez to powiedzieć. Uważam, że powinniśmy zawiadomić sędziego, iż mamy

zamiar się pobrać, żeby mógł już poczynić odpowiednie kroki w sprawie pani spadku.

Emma potrząsnęła głową.

- To tylko pana zamiar, lordzie MacCreigh - powiedziała. - Ale nie mój. Dobrze pan wie, że nie mam

zamiaru powtórnie wychodzić za mąż.

- Niech pani nie będzie śmieszna, Emmo - odrzekł baron. - To oczywiste, że znowu wyjdzie pani za

mąż. Nic innego pani nie pozostało. Czy chciałaby pani uczyć w tej nędznej imitacji szkoły do późnej

starości?

- Zrobię to, jeśli będę chciała - odrzekła spokojnie Emma.

Lord MacCreigh nadąsał się jak mały chłopiec. Emma miała dla niego więcej pobłażania niż dla

innych swoich adoratorów, może tylko z wyjątkiem Cletusa. Tajemnicze zniknięcie narzeczonej barona

wywołało wiele plotek. Ludzie nie chcieli wierzyć, że ona uciekła, jak twierdził lord MacCreigh, z jego

lokajem. A może nakrył ich na gorącym uczynku, zabił i wrzucił ciała do zamkowych lochów?

Chociaż Emma niezbyt lubiła barona, była jedyną osobą na wyspie, która wiedziała, że on nie jest

mordercą. Gdyby zachowywał się z większym umiarem, mogłaby mu nawet współczuć; mieszkał w

rozpadającym się zamku, nawiedzanym podobno przez złe duchy, a jego jedynym towarzystwem była

okropna siostra.

To jednak nie oznaczało, że Emma miałaby ochotę wyjść za niego za mąż. Nawet gdyby nie

wiedziała, że baron chce się z nią ożenić tylko po to, żeby móc przeznaczyć dziesięć tysięcy funtów

O'Malleya na remont zamku, nie mogłaby poślubić mężczyzny, który rozsiewał wokół siebie tak silny

zapach stajni.

Baron zdjął nogę z ławki i przeczesał dłonią swoje rude loki.

- Po co ta niemądra sprzeczka? Jesteśmy sobie przeznaczeni, Emmo, a ja nie mam ochoty czekać na

te pieniądze do kolejnej sesji sądu, skoro równie dobrze możesz je otrzymać jutro. - Chwycił ją za ramię. -

Idziemy.

Tym razem głos barona zabrzmiał stanowczo i Emma wiedziała, że jest zdecydowany przeprowadzić

swoją wolę. Starała się jeszcze obrócić wszystko w żart, chociaż nie widziała nic zabawnego w tej sytuacji.

Sędzia Reardon myślał pewnie, że odda jej przysługę, kiedy obwarował testament O'Maleya dziwną

klauzulą, ale te pieniądze stały się przekleństwem Emmy.

- Doprawdy, milordzie - roześmiała się, próbując odsunąć się od niego. - Pana zapał pozbawia mnie

tchu.

Lord MacCreigh nie puścił jej ramienia, chociaż usiłowała mu się wyrwać. Miał zacięty wyraz twarzy

i Emma nawet trochę się przestraszyła. Oczywiście, nie miała się czego bać, wystarczy, że powie "nie", kiedy

staną przed sędzią.

Bała się jednak tego, co nastąpi po jej "nie", chociaż dobrze wiedziała, że Geoffrey Bain nie

zamordował swojej narzeczonej…

Co wcale nie musiało oznaczać, że nie byłby do tego zdolny.

- Doprawdy, lordzie MacCreigh - powiedziała Emma zbyt nerwowo. Próbowała zapanować nad

głosem. - Ja… ja czekam na Fergusa MacPhersona.

- Na tego małego ślepca? - Lord MacCreigh podniósł oczy do góry. - Emmo, pani zbyt poważnie

traktuje swoje obowiązki.

- Powinien już tu być - powiedziała, niespokojnie zerkając w stronę drzwi. - Nie chciałabym sprawić

mu zawodu. I tak ma wystarczająco ciężkie życie…

Lord mruknął coś pod nosem i popchnął ją w stronę ściany, gdzie na wbitym w ścianę haczyku

wisiała jej peleryna i kapelusz.

- Chodźmy - powiedział. - Ten chłopak może odbyć swoją lekcję innego dnia. Reardon będzie tu

tylko do jutra albo do pojutrza. Nie mamy czasu do stracenia.

Emma wytężała wzrok, żeby przez grube szyby okna latarni zobaczyć, czy Fergus nie nadchodzi. Co

prawda, nie miała pojęcia, jak mógłby jedenastoletni, na wpół ślepy chłopak obronić swoją nauczycielkę

przed wysokim, dorosłym mężczyzną.

Jej modlitwy zostały jednak wysłuchane, chociaż odbyło się to inaczej, niż przewidywała. Fergus

MacPherson, którego wzrok nigdy nie był dobry, a jeszcze stale się pogarszał, zauważył jednak, że ogier

lorda jest przywiązany przed latarnią. Dostrzegł też bardzo wysokiego mężczyznę w cylindrze, który

nadchodził od strony miasteczka, wywijając laską. Mimo złego wzroku Fergus spostrzegł również, że ten

mężczyzna zaskoczony był widokiem konia. Przestał wymachiwać laską i szybko podszedł do Fergusa.

- Wiesz, czyj to koń?

Chłopiec przechylił głowę, żeby się przyjrzeć nieznajomemu. Robił tak, żeby móc lepiej widzieć, ale

ludzie często się wtedy peszyli. Wysoki dżentelmen wydawał się niczego nie zauważać. Wpatrywał się w

blask ognia, widoczny za oknem, co, jak wiedział Fergus, dowodziło, że pani Chesterton jeszcze tam była…

tak samo jak koń wskazywał na to, że nie była tam sama.

- Wydaje mi się - powiedział wolno Fergus - że to koń lorda MacCreigh.

- Lorda MacCreigh? - Wysoki dżentelmen nie był zachwycony tą informacją. - Z zamku MacCreigh?

Fergus ściągnął brwi.

- Tak, sir. Tylko jeden lord MacCreigh mieszka na Faires. On jest…

Nieznajomy ruszył zdecydowanym krokiem do latarni. Mignął tylko Fergusowi przed oczami.

- Panie! Niech pan zaczeka! Panie! - krzyczał chłopak.

Morze głośno szumiało, więc obcy mężczyzna pewnie go nie dosłyszał. Fergus pobiegł za nim. Pani

Chesterton zawsze mówiła, że ich obowiązkiem jest opiekowanie się ludźmi, którzy są chorzy albo mają źle

w głowie. Ten dżentelmen musiał mieć źle w głowie, jeśli uważał, że nic się nie stanie, gdy przeszkodzi

baronowi, kiedy ten się ponownie oświadcza pani Chesterton. Wszyscy przecież wiedzieli, że lord

MacCreigh zamordował swoją narzeczoną.

Fergus uznał, że powinien zawiadomić o tym tego obcego mężczyznę, więc biegł co sił w nogach,

przytrzymując czapkę, żeby wiatr jej nie zerwał.

- Panie! - krzyczał. - Panie, na pana miejscu nie wchodziłbym tam.

Obcy dżentelmen, który miał bardzo długie nogi, nie zwolnił kroku.

- Idź do domu, chłopcze - powiedział tylko.

- Naprawdę, proszę pana - dyszał zmęczony Fergus, biegnąc obok niego. - Mówię poważnie. Pan nie

zna lorda MacCreigh. To morderca. Mówią, że zabił własną narzeczoną, kiedy przyłapał ją z innym

mężczyzną. On jest niebezpieczny.

- W takim razie powinieneś stąd odejść, młodzieńcze - powiedział nieznajomy, stojąc już przy

drzwiach latarni. Zaczął zdejmować skórzane rękawiczki, jakby szykując się do walki. - Zostaw lorda mnie.

Fergus nachmurzył się. Jeśli ten wariat szuka śmierci, to już jego sprawa. Trzeba mu jednak coś

poradzić.

- Jeśli chce go pan uderzyć - powiedział swobodnym tonem - to niech pan bije nisko. Poniżej pasa.

Tylko wtedy może go pan zwalić z nóg.

- Na pewno nie uderzę lorda poniżej pasa - powiedział nieznajomy, rozluźniając węzeł krawata. -

Dziwię się, że możesz sugerować taką rzecz. Dżentelmeni nie biją poniżej pasa.

- Nie powinni też zabijać swoich narzeczonych - stwierdził Fergus, trzymając cylinder i ozdobioną

srebrną gałką laskę, które wcisnął mu do rąk nieznajomy. - Ale to wcale nie powstrzymało lorda MacCreigh.

Obcy mężczyzna wrzucił rękawiczki do cylindra i położył dłoń na ryglu.

- Zobaczymy. A ty tu czekaj - polecił. - Jeśli usłyszysz strzały, pobiegnij po sędziego pokoju.

- Sędzia pokoju? Na Faires? - prychnął Fergus.

9

James nie był pewny, kto z nich miał bardziej zdumioną minę, kiedy otworzył drzwi latarni: Emma

czy ten mężczyzna, który ściskał ją za ramię i dosłownie wlókł po podłodze, trzymając w drugiej ręce jej

pelerynę i kapelusz.

- Halo - powiedział James dość spokojnym tonem. Oczywiście, bynajmniej nie był spokojny. Na

widok poniewieranej w ten sposób Emmy ogarnęła go mordercza furia.

To uczucie pewnie odbiło się na jego twarzy, ponieważ baron natychmiast puścił ramię Emmy, która

zachwiała się na nogach. Po chwili, ku zdumieniu Jamesa i, jak musiał przyznać, ku jego wielkiej radości -

Emma podbiegła do niego, uchwyciła się dwiema rękami jego ramienia i trzymała z całej siły.

- James! - wykrzyknęła radosnym głosem. - James, jaka miła niespodzianka!

Teraz dopiero zorientował się, jak bardzo Emma musiała być zaniepokojona: nigdy w życiu nie

zwracała się do niego po imieniu. Mówiła zawsze "lordzie Denham" albo "milordzie", ale nigdy, przenigdy

"James". Nigdy go tak nie nazwała. Przez te wszystkie lata.

Nigdy też jego widok tak jej nie uradował.

- Myślałam, że odpłynąłeś już promem - powiedziała. Czuł, jak mocno bije jej serce, kiedy przytulała

się do jego ramienia. Była trochę zdyszana, mówiła zbyt szybko i zbyt wiele. - Co się stało? Chyba się nie

spóźniłeś? Ale to nic nie szkodzi. Na pewno znajdzie się jakiś pokój w gospodzie. A jeśli pani MacTavish ma

komplet, to jest przecież rozkładana ława w mojej chacie. Może niezbyt wygodna, ale nie miałbyś chyba nic

przeciwko temu, prawda, James? Przecież jesteśmy rodziną!

James poczuł, że Emma drży, objął ją więc ramieniem. Kiedy nie zaprotestowała, tylko przylgnęła do

niego i oparła policzek na jego piersi, już wszystko wiedział.

MacCreigh będzie musiał umrzeć. To postanowione.

Baron zorientował się chyba, że jego życie jest w niebezpieczeństwie, bo ostrożnie odłożył pelerynę i

kapelusz Emmy na ławkę, i stanął tak, jakby nie śmiał się wyprostować.

Zadrgał mu mięsień w policzku, co nie uszło uwagi Jamesa. MacCreigh domyślił się, że tamten

wszystko widział, ale żaden z nich się nie odezwał. W gruncie rzeczy nie było po co.

Za to Emma miała wiele do powiedzenia. Zresztą zawsze tak było.

- Lordzie MacCreigh, nie zna pan jeszcze kuzyna Stuarta, a dokładnie jego ciotecznego brata, Jamesa

Marbury, hrabiego Denham. Lordzie Denham, to jest Geoffrey Bain, baron MacCreigh. Na pewno widziałeś

zamek MacCreigh z promu, James. Nie mogłeś go nie zauważyć. Wznosi się nad King's Crag, zasłania

prawie cały horyzont…

Emma mówiła bardzo szybko, co świadczyło o tym, że jest wyprowadzona z równowagi. James

wiedział, że paplała w ten sposób tylko wtedy, kiedy była bardzo szczęśliwa albo bardzo zdenerwowana.

Fakt, nie była milczkiem, ale nigdy nie mówiła lak jak teraz, bez ładu i składu.

- Wyobraź sobie, James, że zamek MacCreigh został zbudowany w tysiąc sześćset osiemdziesiątym

czwartym roku. Jest niesłychanie starożytny. Ma podziemne lochy, wieże, po prostu ma wszystko, prawda,

lordzie MacCreigh?

Baron uśmiechnął się. Robił wrażenie pewnego siebie, o wiele bardziej pewnego, jak przypuszczał

James, niż się rzeczywiście czuł. A przynajmniej powinien się czuć, gdyby lepiej znał Jamesa.

- Prawie wszystko - przyznał. - Powinna pani przyprowadzić swojego kuzyna, żeby mógł obejrzeć

zamek, pani Chesterton. Obawiam się jednak, że to się nie uda. Chyba pani kuzyn nie zostanie tu dłużej. -

Baron uniósł swoje gęste rude brwi, ale jego niebieskie oczy nie wyrażały pytania, tylko wrogość. -

Nieprawdaż, sir?

- Właśnie postanowiłem przedłużyć swój pobyt na jakiś czas - poinformował go chłodno James. -

Bardzo chciałbym zobaczyć zamek, sir. Szczególnie o świcie. - Uśmiechnął się uprzejmie do barona. - Może

jutro rano?

MacCreigh dobrze wiedział, o co hrabiemu chodzi. James był przekonany, że jego słowa zostały

dobrze zrozumiane.

Jednak MacCreigh, zamiast zachować się jak dżentelmen, któremu rzucono wyzwanie, usiłował

obrócić wszystko w żart.

- O świcie? Chyba pan żartuje. To dla mnie o wiele za wcześnie. Powiedzmy w południe. Może pan

przyjść na lunch, pozna pan moją siostrę, Fionę.

- Niestety, nie - odrzekł James. Nie miał zwyczaju siadania do posiłków z mężczyznami, których

chciał zabić, a tym bardziej z ich siostrami.

- Zatem w południe - powiedział baron, jakby nie słyszał słów Jamesa. - A więc, pani Chesterton -

zwrócił się do Emmy - wydaje mi się, że w związku z przybyciem pani kuzyna będziemy musieli odłożyć

naszą wizytę u sędziego Reardona.

- Och - szepnęła Emma. James zauważył, że gwałtownie się zaczerwieniła. - Och tak, obawiam się, że

tak. Przykro mi, lordzie MacCreigh.

Baron usiłował się prześlizgnąć koło nich, ale zimny głos Jamesa zatrzymał go w miejscu.

- Jutro w południe - powiedział swobodnym tonem, ze względu na Emmę.

Zauważył z zadowoleniem, że szerokie ramiona barona zadrgały.

- Oczywiście - powiedział Bain z szerokim uśmiechem. - Będę pana oczekiwał, sir.

Do fatami wdarł się nagle podmuch wiatru, MacCreigh wyszedł.

James czuł, że Emma osuwa się w jego ramionach, jakby tylko siłą woli utrzymywała się na nogach,

nie chcąc okazać słabości przy Bainie. Teraz, kiedy go już nie było, uginały się pod nią kolana.

- No dobrze, Emmo - powiedział James, przytrzymując ją silniej, żeby nie upadła. Popatrzył na jej

spłonioną twarz i nienaturalnie błyszczące oczy. - Czy powiesz mi, co tu się działo?

Emma, chociaż wyraźnie wstrząśnięta tym, co się wydarzyło, zaczęła wymyślać niestworzone

historie. Gdyby miał wolne ręce, nagrodziłby to przedstawienie oklaskami. Musiał ją jednak podtrzymywać.

- O czym pan mówi? - zdziwiła się niewinnym tonem, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. -

Naprawdę, milordzie, czasem trudno pana zrozumieć. Rozmawialiśmy z baronem, to wszystko. Czasem

wstępuje do latarni, kiedy kończę lekcje, i rozmawiamy o… literaturze i różnych innych rzeczach…

- Rozumiem. - James skinął głową. - I to właśnie podczas jednej z tych literackich dyskusji wpadło

mu nagle do głowy, żeby zaciągnąć cię do miasteczka, na spotkanie z sędzią Reardonem?

W niebieskich oczach pojawił się wyraz niepokoju, policzki jeszcze mocniej poczerwieniały i Emma

opuściła wzrok.

- Ja… ja nie wiem, o czym pan mówi - wyjąkała.

- Nie - odrzekł James. - Jestem pewny, że wiesz. - Westchnął, ale nadal ją podtrzymywał. - Emmo,

uważam, że już najwyższy czas, żebyśmy przeprowadzili rozmowę, ty i ja. I to nie będzie dyskusja o

literaturze.

Zerknęła na niego, jakby chciała sprawdzić, czy mówi poważnie. Zobaczyła, że hrabia ma

zdecydowany wyraz twarzy, więc szybko opuściła wzrok, nie przestając bawić się złotymi guzikami jego

kamizelki, z czego nawet nie zdawała sobie sprawy.

- Czy to jest konieczne, James? - spytała cichym głosem.-Wolałabym nie.

- Zdaję sobie sprawę, że wolałabyś nie - powiedział. Nie chciał przyznać, jak wielką przyjemność

sprawia mu słyszeć swoje imię z jej ust. Przytrzymał ją mocniej, zdecydowany przeprowadzić swój zamiar. -

Emmo, czy ci się wydaje, że mogłabyś długo utrzymać to wszystko przede mną w tajemnicy?

Podniosła na niego pełen urażonej niewinności wzrok.

- Co trzymać przed tobą w tajemnicy, James?

- Nie próbuj tego ze mną - powiedział surowo. - Takim tonem mówiłaś zawsze do ciotki, kiedy

przyłapywała cię na wyjadaniu budyniu, gdy wszyscy myśleli, że już od dawna leżysz w łóżku. Dobrze

wiesz, o czym mówię. Mówię o Stuarcie. Czy myślisz, że udałoby ci się utrzymać to w sekrecie? Jak długo?

Wyraz twarzy Emmy wskazywał na poczucie winy, ale w tonie jej głosu zupełnie się tego nie

słyszało.

- Gdybyś odpłynął promem w południe tak, jak miałaś zamiar, musiałabym to na zawsze utrzymać

przed tobą w tajemnicy, prawda?

- A gdybym odpłynął tym promem - powiedział James - co by wynikło z tej sytuacji z lordem, jeśli w

porę bym tu nie wszedł?

- Nic - odparła bez przekonania.

- Nic? Nie sądzę, Emmo. Myślę…

Nie dane mu było jednak powiedzieć, co myślał - przynajmniej nie wtedy - ponieważ drzwi latarni

znowu się otworzyły. Tym razem nie był to lord MacCreigh, tylko chłopak, któremu James powierzył swój

kapelusz i laskę.

- Pani Chesterton?! - zawołał, rozglądając się po klasie. Zauważył Emmę i przekrzywił głowę. - Aha,

tu pani jest. Chyba wszystko w porządku?

Z ust Emmy wydobyło się głębokie westchnienie i, ku rozczarowaniu Jamesa, wydostała się z jego

objęcia.

- Och, Fergus - powiedziała, siadając na ławce naprzeciwko miejsca, gdzie stał chłopiec. -

Oczywiście, że wszystko jest w porządku. Co ty trzymasz w ręku?

Fergus podniósł do góry laskę i kapelusz Jamesa.

- To są rzeczy tego dżentelmena. - Skinął głową w kierunku hrabiego. - Kazał mi je potrzymać, zanim

tu wszedł, żeby dać lordowi MacCreigh…

- Tak, tak - przerwał mu James. Przeszedł przez salę, wziął swoje rzeczy z rąk chłopaka, które, jak

zauważył z pewną odrazą, były bardzo brudne. - Dziękuję ci, synu. Masz tu suwerena za fatygę.

I trzymaj buzię na kłódkę, dodał w duchu. Nie musiał tego głośno powtarzać, ponieważ chłopak,

oszołomiony, bez słowa wpatrywał się w trzymaną w ręku monetę.

- Niech mnie - wyjąkał wreszcie, podnosząc suwerena do światła. - Czy to jest to, co mi się wydaje,

pani Chesterton?

- Tak, Fergus - powiedziała Emma. - To jest funt. Schowaj go dobrze, żeby ci go nie zabrali duzi

chłopcy. Pamiętasz, cośmy ostatnio czytali? Czy doszliśmy już do tego miejsca, kiedy Rip Van Winkle się

budzi?

James patrzył na nią z rozbawieniem.

- Chociaż rozumiem twój zapał, Emmo, w kwestii douczania tego, hm, obiecującego młodzieńca,

obawiam się, że mamy teraz pilniejsze sprawy do załatwienia. Nie uważasz?

Emma spojrzała na niego. Miała niefrasobliwy wyraz twarzy.

- To na pewno może poczekać, lordzie Denham. Fergus musi mieć lekcję czytania…

Znowu był lordem. Nie będzie się tym przejmował. Zawsze był dla niej lordem, to się zmieniło tylko

na kilka minut. Więc znowu może nim być. Tymczasem.

- Twoja ofiarność mnie wzrusza, Emmo - powiedział sucho James - jednak wydaje mi się, że panicz

Fergus powinien już iść do domu. Pani MacTavish przygotowała mi koszyk z jedzeniem, odwiozę cię teraz

do twojej chaty, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać przy obiedzie. Może uda się nam wyjaśnić te

drobne kłopoty, w które się wpakowałaś. Dobrze? - Włożył cylinder i rękawiczki, zdjął z haczyka pelerynę

Emmy i przytrzymał ją dla niej. - Idziemy, pani Chesterton. Proszę się nie ociągać. Płacę Murphy'emu za

godziny, a nie za kurs. On czeka na nas przed gospodą.

Twarz Emmy straciła swój niefrasobliwy wyraz; teraz była zakłopotana.

- Pani MacTavish przygotowała koszyk z jedzeniem? - spytała cichym głosem.

- Tak, włożyła tam mnóstwo pysznych rzeczy.

James potrząsnął trzymaną w ręku peleryną, Emma wstała z ławki i podeszła do niego wolnym

krokiem. Odwróciła się, żeby mógł zarzucić jej na plecy bardzo już znoszone okrycie.

- W koszyku jest śledź w śmietanie - mówił James, obracając ją, żeby zawiązać tasiemki peleryny. -

Jest tam też placek z mięsem, z jagnięcina, jeśli się nie mylę. Duszone ostrygi. Świeżo upieczony chleb i

butelka wina. - Zdjął kapelusz ze ściany i zgrabnie włożył na jej gęste loki. - Mam nadzieję, że nie weźmiesz

mi tego za złe, pomyślałem jednak, że po całym dniu uczenia możesz nie mieć ochoty, żeby sobie coś

ugotować. - Zawiązał jej kapelusz na kokardkę pod brodą. - A na deser są bezy. Chociaż pani MacTavish

twierdziła, że powietrze jest zbyt wilgotne i bezy się nie udadzą, potrafiłem ją jednak przekonać.

James obrzucił Emmę, która nie odrywała od niego zdumionego wzroku, uważnym spojrzeniem.

- Więc jesteśmy gotowi. Masz rękawiczki? - Sięgnął do kieszeni jej peleryny i wyjął stamtąd grube

skórzane rękawiczki. - No to świetnie - powiedział, podając jej ramię. - Pani Chesterton, proszę mi pozwolić,

żebym odprowadził panią do powozu pana Murphy'ego…

Emma ujęła go pod ramię, poruszając się jak we śnie. Oprzytomniała dopiero, kiedy znaleźli się w

drzwiach.

- Fergus! - zawołała, szybko się odwracając. - Zgaś lampę, dobrze? Wiesz, że pan McGillicutty

bardzo się złości, kiedy zostawiamy ją zapaloną.

- Zrobię to - zapewnił ją Fergus.

- Pamiętaj też o piecyku, sprawdź, czy ogień wygasł.

- Zrobię to. - James zauważył, że Fergus wznosi oczy do góry.

- I ławki! - wołała Emma, przytrzymując targany wiatrem kapelusz. - Kiedy przyjdzie pan

McGillicutty, poproś, żeby ci pomógł odsunąć ławki od pieca. Czasami, przy silnym wietrze, zaczynają łatać

iskry, nawet po wygaszeniu pieca, i ławki mogą się zapalić.

- Dosyć tego, pani Chesterton - przerwał jej James, wyprowadzając ją na zewnątrz. - Zwlekałaś, jak

tylko mogłaś. Nie przypuszczam, żebyś potrafiła cokolwiek jeszcze wymyślić, żeby opóźnić wyjście.

Emma zarumieniła się.

- Nie wiem, o czym pan mówi, lordzie Denham - powiedziała z udawanym oburzeniem.

- Za to ja dobrze wiem. Pożegnaj się z chłopcem.

Emma pomachała mu ręką zza drzwi.

- Do widzenia Fergus. Jutro będziemy mieli lekcję. Obiecuję…

- Do widzenia pani! - zawołał wesoło chłopak.

Jeśli nawet zaniepokoił go fakt, że jego nauczycielka tak niechętnie opuszczała szkołę w

towarzystwie tego wysokiego dżentelmena, to ten niepokój nie trwał długo. Lord Denham, jak stwierdził

Fergus, był porządnym facetem. Najlepszym dowodem był ten funt w dłoni. Jeszcze nigdy w życiu nie był

taki bogaty, był nawet bogatszy niż jego własny ojciec, ponieważ każda moneta, która trafiała do rąk pana

MacPhersona, natychmiast znajdowała się na ladzie gospody "Pod Morską Krową".

Fergus nie wiedział jeszcze, na co wyda swój ogromny majątek, wiedział natomiast jedno: to źródło

dochodów jeszcze dla niego nie wyschło. Będzie miał na oku lorda, przyjaciela pani Chesterton. O tak, nie

będzie go spuszczać z oka.

10

Emma siedziała sztywno wyprostowana na swojej rozkładanej, wyściełanej ławie. Nie mogła i nie

chciała się odprężyć. Kiedy były małe, ciotka pouczała ją i Penelope, że damom nie wypada rozpierać się na

krzesłach. Kręgosłup, tłumaczyła im Regina van Court, nie może dotykać oparcia.

Emma już dawno doszła do wniosku, że większość tego, co mówiła ciotka, była nieprawdziwa lub po

prostu śmieszna. Dama, jak się przekonała Emma, może spoczywać, jak się jej tylko podoba, i nadal

pozostać damą. Sposób siedzenia nie był miernikiem dobrego wychowania. Tu chodziło o coś zupełnie

innego, o umiejętność nieokazywania słabości, o hart ducha. Pod tym względem Emma niewątpliwie była

damą.

Tkwiła sztywno na lawie nie dlatego, żeby udowodnić Jamesowi, że jest prawdziwą damą. Ani to jej

było w głowie. Nie mogła się odprężyć, ponieważ wiedziała, że James w każdej chwili może spytać o

Stuarta, o to, jak umarł, co z kolei sprowadzi rozmowę na pana O'Malleya i jego okropny testament.

Sama nie wiedziała, który temat budził w niej większą odrazę - zamordowanie jej męża czy majątek,

który zostawił jej morderca. Oba były równie odpychające. Czy James tego nie rozumie? Czy chociaż raz nie

może się zdobyć na odrobinę litości i zostawić ją w spokoju? Nie, Emma nie może sobie pozwolić na chwilę

odprężenia. Nie da się zwieść fałszywemu poczuciu bezpieczeństwa, chociaż grzeje się przy ogniu na swojej

wygodnej ławie, a przed sobą ma pyszne jedzenie. Musi być czujna, bo w każdej chwili James może

zaskoczyć ją jakimś pytaniem.

Mimo wszystko odczuwała wobec niego trochę wdzięczności. Uratował ją przed baronem

MacCreigh. Kiedy pytał ją wtedy w latarni, co mogłoby się zdarzyć, gdyby się w samą porę nie zjawił,

Emma powiedziała, że nic. Oczywiście, skłamała. Wcale nie była przekonana, że nic by się nie wydarzyło.

Dobrze wiedziała, że pogłoski, jakoby lord MacCreigh zabił swoją narzeczoną, są nieprawdziwe -

wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek na całej wyspie z wyjątkiem samego lorda MacCreigh.

Wiedziała jednak, że lord miał bardzo wybuchowy temperament. Jego narzeczona, Clara, opowiadała

kiedyś Emmie, jak podczas rodzinnej kolacji rzucił o ścianę talerzem pełnym węgorzy, ponieważ nie były

umarynowane tak, jak on lubił.

Poza tym baron desperacko potrzebował pieniędzy. Zamek pokryty był drewnianym dachem, który

już zaczął przeciekać. MacCreigh musiał albo całkowicie wymienić dach, co wiązało się z położeniem nowej

dachówki, albo stracić cenne pamiątki rodowe, między innymi piękne, choć trochę uszkodzone przez mole,

czternastowieczne gobeliny…

Emma wiedziała, że baron jej nie zabije, nie była jednak pewna, czy nie zechce zastosować wobec

niej przymusu. Nie miał jednak ku temu okazji, bo wszedł James i położył kres całej sprawie.

Emma była mu szczerze wdzięczna i to nie tylko za to, że powstrzymał lorda MacCreigh. Zadał sobie

również dużo trudu, nie mówiąc już o wydatkach, żeby zaaranżować tę kolację, która rzeczywiście była

pyszna. Pani MacTavish była najlepszą kucharką na wyspie, a Emma rzadko miała sposobność, żeby móc to

stwierdzić. Co prawda, przez kilka dni po śmierci Stuarta właścicielka gospody częstowała Emmę gorącymi

posiłkami, ale nie mogła przecież robić tego bez końca.

- Jeszcze trochę wina, Emmo? - spytał James.

Nie czekając na odpowiedź, dolał do jej kieliszka, chociaż Emma niewiele piła. Jeszcze by tego

brakowało, żeby teraz miało zacząć się jej kręcić w głowie.

James nie miał takich obaw. Sam wypił trzecią część butelki. Emma nigdy jeszcze nie widziała go w

tak dobrym humorze, co było o tyle dziwne, że już wczesnym rankiem zdołał sobie uszkodzić nadgarstki na

szczęce farmera. Wydawał się o tym nie pamiętać, pochłaniając z glinianej miski duszone ostrygi. Emma nie

miała innych naczyń, po tym kiedy hrabia stłukł jej serwis z Limoges. Tę miskę trzymał zresztą na kolanach,

porzuciwszy stół dla bliskości ognia.

Bez względu na to, czego już mógł się dowiedzieć o okolicznościach zgonu swojego kuzyna, James

był w świetnym humorze od chwili, kiedy wsiedli do pojazdu pana Murphy'ego. Tym razem posłuchał rady

Emmy i usiadł obok niej, twarzą do kierunku jazdy. Nie narzekał, kiedy karawan chwiał się na koleinach, bo

chociaż deszcz już nie padał, droga była jeszcze bardziej śliska i błotnista niż przedtem.

James nie robił jednak na ten temat żadnych uwag. Wypytywał Emmę z zainteresowaniem o szkołę i

ona, która początkowo zachowywała rezerwę, zaczęła opowiadać mu z zapałem o Johnie McAdamsie, Florze

i Fergusie, i o swoich kłopotach z piecykiem, o braku ławek i książek, papieru i atramentu. James słuchał

uważnie i nie zganił jej, jakby to zrobił przed rokiem, za to, że marnuje czas na doskonalenie umysłów

"niewartych uwagi". Emma pamiętała, że tak zwykle mówił o dzieciach ludzi z niższych klas.

Raz tylko przybrał surowy wyraz twarzy, kiedy na jego uprzejme pytanie Emma wyjawiła mu

niewielką sumę, jaką płaciło jej miasteczko za pracę w szkole. Jednak kiedy zaczęła mu szybko tłumaczyć,

że po epidemii tyfusu zostało niewiele pieniędzy w miejskiej kasie, skinął głową, jakby to rozumiał. Emma

nie wspominała o lordzie MacCreigh, ale ku jej niezadowoleniu, kiedy przejeżdżali koło Drzewa Życzeń,

James spytał ją zdawkowym tonem, czy po raz pierwszy baron złożył jej wizytę, kiedy była sama w latarni.

Wyraźnie był niezadowolony, kiedy mu powiedziała, że baron odwiedzał ją tam dwa lub trzy razy w

miesiącu, nigdy więcej, i że dzisiaj po raz pierwszy "stracił głowę", jak to dyplomatycznie - w swoim

przekonaniu - określiła.

Potem omal wszystkiego nie zepsuła, dodając lekkim tonem:

- Ale to się zdarzyło tylko dlatego, że sędzia Reardon przyjechał do miasteczka.

A przecież poprzysięgła sobie, że nie będzie poruszać tego tematu. Było całkiem możliwe, że James,

chociaż mógł się już dowiedzieć prawdy na temat śmierci swojego kuzyna, nie słyszał jeszcze o testamencie

pana O'Malleya.

Stwierdziła z ulgą, że nic o tym nie wiedział. Przynajmniej robił takie wrażenie. Nie poruszył tego

tematu podczas jazdy. Przez cały czas był dla niej niezwykle uprzejmy.

Zatrzymali się tylko przed farmą gadatliwej pani MacEwan, żeby zabrać od niej Unę. Matka Cletusa

na widok lorda Denhama natychmiast przerwała swój potok mowy. Emma była pewna, że wkrótce całe

Faires będzie wiedziało, że jadła? kolację w towarzystwie mężczyzny - nieważne, że ten mężczyzna był jej

krewnym, co prawda tylko przez małżeństwo, ale jednak…

Kiedy pan Murphy zatrzymał się wreszcie przed jej chatą, James pierwszy wyskoczył z pojazdu i

podał Emmie rękę tak eleganckim gestem, jakby przybyli do St. James Palące, a nie do skromnej chaty.

Wykazał też ogromną cierpliwość, kiedy Emma zajmowała się gospodarstwem, rozniecała ogień, zapalała

lampy i karmiła zwierzęta - psa, kotkę z małymi, kury i kozę. Trudno było uwierzyć, że ten James, który jest

w jej chacie, i ten, którego przedtem znała, to jedna i ta sama osoba.

Teraz częstował ją bezami i opowiadał o wspólnych znajomych, o ludziach poznanych zimą

ubiegłego roku. James potrafił być niesłychanie czarujący, jeśli tylko chciał. Emma czuła się przy nim

zupełnie swobodnie, kiedy siedzieli razem na szerokiej, przysuniętej blisko ognia ławie. Wysokie oparcie

chroniło ich przed wiatrem, który czasem przenikał do chaty przez niezbyt szczelne drzwi, i dawało poczucie

bezpieczeństwa. Emma obawiała się, że w tej przyjemnej atmosferze może stracić czujność. Łatwo mogłaby

zapomnieć, że znajdują się w stojącej na urwistym wybrzeżu chacie, o której szyby bije wiatr od

wzburzonego morza. Równie dobrze mogliby być w Londynie, na późnej kolacji w domu Jamesa, jak to

wielokrotnie robili poprzedniego roku, po powrocie z tańców.

Była tylko jedna zasadnicza różnica: teraz zabrakło Stuarta.

Słuchając opowieści Jamesa o nowej sukni, którą Penelope miała ostatnio na sobie w operze - jak się

okazało, hrabia nie ożenił się z nią, nie byli nawet zaręczeni - Emma zastanawiała się, czy James, podobnie

jak ona, odczuwa brak Stuarta. Czy, zadała sobie w duchu pytanie, brakuje mu kuzyna? Co prawda, od czasu

wyjazdu Stuarta na Szetlandy nie zamienili ze sobą ani słowa, ale mimo dzielących ich różnic byli sobie

bliscy jak bracia.

Dopóki Emma w to nie wkroczyła, tamtego pamiętnego dnia w bibliotece Jamesa.

Tak bardzo chciałaby się trochę odprężyć! Może zachowuje się głupio. Hrabia nic przecież nie wie o

panu O'Malleyu. Skąd miałby o tym wiedzieć? To śmieszne z jej strony, że…

- A więc Emmo - odezwał się James swobodnym tonem, biorąc bezę z koszyczka.

Powiedział to jakby od niechcenia, zachowywał się tak naturalnie, że Emma była przekonana, że

zrobi jakąś uwagę o pogodzie, a w najgorszym wypadku o złym stanie zdrowia króla.

Była zupełnie nieprzygotowana na to, co usłyszała.

- Co się naprawdę stało Stuartowi?

Och, tylko nie to…

11

James wcale nie myślał o Stuarcie, kiedy Emma zastanawiała się, czy hrabia nie przeżywa śmierci

kuzyna.

Może powinien odczuwać tę stratę. To byłaby zupełnie naturalna reakcja. Siedział przecież na ławie

Stuarta w chacie, w której on mieszkał w ostatnich miesiącach swojego krótkiego życia. Na gzymsie

kominka leżała fajka kuzyna, na półkach stały jego książki, w sąsiednim pokoju zaś była jego sypialnia. W

powietrzu, którym oddychał James, unosiły się wspomnienia po Stuarcie Chestertonie…

Ponadto siedziała przy Jamesie, wyglądając niezwykle powabnie ze swoimi jasnymi włosami,

niebieskimi oczami i zaróżowionymi policzkami, wdowa po Stuarcie Chestertonie.

Mimo to, w tym szczególnym momencie, hrabia zupełnie nie pamiętał o kuzynie. Może dlatego, że w

tej właśnie chwili mógł myśleć wyłącznie o Emmie, a ta Emma, która siedziała obok niego, była całkowicie

odmienna od tamtej, zauroczonej Stuartem dziewczyny. Tamta Emma, podobnie jak Stuart, usiłowałaby

uzmysłowić Jamesowi, jak bardzo niewłaściwe jest jego rozrzutne wydawanie pieniędzy. Tamta starałaby się

dać mu do zrozumienia, że potępia jego niemoralny tryb życia, chociaż robiłaby to w czarujący sposób.

Tamtą Emmę pokochał Stuart i z tamtą się ożenił.

Ale to nie była ta dziewczyna, obok której siedział teraz James. Tamta Emma nie otworzyłaby swojej

własnej szkoły, chociaż mogłaby wpaść na taki pomysł, nie potrafiłaby wcielić go w życie, a tym bardziej tak

długo w nim wytrwać. Tamta bałaby się pozostać w tej maleńkiej chatce, na odludnej wyspie, z dala od

rodziny i przyjaciół, a ta Emma zbudowała tu swoje własne, niezależne od nikogo życie, wydawała się z

niego zadowolona i nie zamierzała rezygnować, pomimo tylu piętrzących się przed nią trudności.

Kobieta, która obok niego siedziała, była zupełnie inna od tamtej sprzed roku… a zarazem dziwnie do

niej podobna. Chociaż teraz wydawała się silniejsza i bardziej pewna siebie, nadal była krucha i delikatna -

czy mógłby zapomnieć, jak kurczowo się go trzymała w latarni morskiej? - miała również ten sam urok, była

ciepła i bardzo kobieca.

Ciekaw był, czy Emma zmieniła się jeszcze przed śmiercią Stuarta, czy też później. A jeśli ta

metamorfoza nastąpiła wcześniej, to jak się na to zapatrywał Stuart? Czy ich małżeństwo było szczęśliwe?

James nie był tego pewien. Czy Emma odczuwała brak męża? Na pewno tak. Kobieta, która była gotowa

poświęcić tyle dla mężczyzny, musiała to zrobić z wielkiej miłości.

Ale kiedy już wywalczyła Stuarta dla siebie, czy on potrafił ją uszczęśliwić? James był ciekaw, czy

się tego kiedykolwiek dowie. Nie mógł jej zadawać takich pytań. Nie wprost, tak jak spytał o okoliczności

śmierci jej męża.

Hrabia robił wszystko, żeby Emma poczuła się swobodnie.

Widział przecież, że jest niesłychanie spięta - wiedziała zapewne, że jej tajemnice, które tak gorliwie

przed nim ukrywała, muszą teraz zostać ujawnione. Nie miał pojęcia, dlaczego chciała to wszystko utrzymać

w sekrecie. Przecież to nie jej wina, że Stuart został zamordowany, tak samo jak nie z jej winy sędzia

Reardon postawił ten śmieszny warunek, że musi wyjść za mąż, by otrzymać należny jej spadek.

Jednak teraz, kiedy podjął ten temat, przekonał się, że rozmowa będzie o wiele trudniejsza, niż mógł

się spodziewać. Emma miała już dość czasu, żeby opłakać śmierć męża - zresztą James nie zauważył, żeby

nadal boleśnie odczuwała jego brak. To znaczy, aż do tej chwili. Teraz, kiedy zadał pytanie o okoliczności

śmierci Stuarta, Emmę ogarnął ponury nastrój. Opuściła głowę, a jej włosy, z których już dawno powypadały

szpilki, połyskiwały złociście w blasku ognia.

- Och, James - szepnęła. - Nie chcę o tym mówić. Nie zmuszaj mnie do tego, proszę.

- Emmo, ja muszę wiedzieć - powiedział stanowczo. - I na pewno zdajesz sobie z tego sprawę. Jeśli

nie chcesz, to nikomu w Londynie o tym nie powiem, ale muszę znać prawdę. Chyba to rozumiesz?

Zakryła oczy dłonią, więc nie widział jej reakcji.

- Chyba rozumiem - powiedziała wreszcie.

- Więc - nalegał łagodnie James - jak umarł Stuart?

Emma westchnęła i opuściła głowę jeszcze niżej, wbijając wzrok w ogień.

- Został zabity. Rybak, O'Malley… oni się posprzeczali, on i Stuart. Wtedy O'Malley uderzył go.

Wcale nie chciał go zabić. Tylko Stuart… nie spodziewał się ciosu, upadł, uderzył głową o kamień przy

palenisku i…

- I umarł - dokończył cicho James.

- Tak. - Emma podniosła głowę, na jej długich, ciemnych rzęsach lśniły łzy. - Przykro mi, James.

- To nie była twoja wina - powiedział. - Czy mi powiesz, czy możesz mi powiedzieć, o co się

posprzeczali?

Emma potrząsnęła głową. Jej oczy miały nieobecny wyraz.

- Nie jestem tego pewna. To się stało tak szybko - dodała po chwili. - James, jestem pewna, że on nie

cierpiał. Nie tak… nie tak jak pan O'Malley później.

- Emmo - powiedział tylko.

Zapragnął otoczyć ją ramieniem, pocieszyć, jak to robił, kiedy była dzieckiem. Ale teraz nie ośmielił

się tak postąpić. I to nie dlatego, że była wdową po jego kuzynie… Nie ośmielił się, ponieważ byli tylko we

dwoje, w samotnej chacie, i cóż by go powstrzymało, gdyby nie wystarczył mu fakt, że mógł otoczyć ją

ramieniem... Gdyby zapragnął, a dobrze wiedział, że tak by się stało, przywrzeć wargami do jej gładkiego

czoła albo jeszcze niżej, do jej słodkich ust…

Nie. Nie wolno mu poddawać się takim myślom. Musi wykonać swoje zadanie. Musi się wreszcie

otrząsnąć, chociaż ona zawsze tak bardzo go pociągała…

- A co z pieniędzmi, Emmo? - spytał. - Z testamentem?

Podniosła głowę, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Było jasne, że ze wszystkich pytań,

jakie mógł jej zadać, to i było najmniej pożądane.

- Jak się o tym dowiedziałeś? - Emma była wstrząśnięta.

- Zadziwiasz mnie - powiedział James, obrzucając ją surowym spojrzeniem. - Przecież Faires jest

małą mieściną. Dziwię się tylko, że nikt nie zdążył mnie wcześniej o tym poinformować. - Uśmiechnął się do

niej. - Teraz pozostaje tylko pytanie, co masz zamiar z tym zrobić?

Emma potrząsnęła głową, jej długie loki opadły na ramiona.

- Zrobić? - powtórzyła słabym głosem.

- Tak. Ta klauzula, że musisz wyjść za mąż, żeby otrzymać ten… ten spadek, jest po prostu śmieszna.

Jeśli pozwolisz, przekonsultuję to z moim przyjacielem, który zajmuje się tego typu sprawami w sądzie Izby

Skarbowej. Wierzę, że istnieje duża szansa, żeby wygrać apelację od tej groteskowej decyzji sędziego

Reardona.

- Nie chcę tego - powiedziała stanowczo Emma, kręcąc głową.

- To mi nie sprawi najmniejszego kłopotu - zapewnił ją z uśmiechem. - Prawie żadnego kłopotu. Mój

adwokat złoży apelację, a ty będziesz musiała stawić się przed… - Emma tak gwałtownie poruszyła się na

ławie, nie przestając potrząsać głową, że poczuł zapach lawendy. Był zdumiony jej reakcją. - Emmo,

dlaczego ten pomysł budzi w tobie opór? Nie chcesz tych pieniędzy?

- Oczywiście, że chcę! - Patrzyła teraz na niego takim wzrokiem, jakby był z lekka niedorozwinięty. -

Ale ja nie mogę opuścić Faires, żeby się stawić przed jakimś sądem.

- Nie możesz opuścić… - James nie wierzył własnym uszom. - Ależ Emmo…

Poczuła nagle, że już dłużej tego nie zniesie. Siedziała na tej ławie przez dwie godziny, czekając na

to, co właśnie nastąpiło. Teraz nie potrafiła usiedzieć ani minuty dłużej. Wstała, odeszła od ognia i zaczęła

przemierzać swoją izbę, która służyła jej za salon i jadalnię, szybkimi krokami.

Dobry Boże, co ona teraz zrobi? Jej modlitwy nie zostały wysłuchane - to, co się nie miało zdarzyć,

właśnie się zdarzyło. James dowiedział się o pieniądzach, poznał prawdę o śmierci Stuarta - przynajmniej

większą część prawdy - czy zła passa już nigdy nie minie?

- Emmo. - James również wstał z ławy i patrzył na nią, jak się miota po izbie. - Emmo, powinnaś

zachować się rozsądnie. Rozumiem, że ta rozmowa nie jest dla ciebie przyjemna, ale tu chodzi o dziesięć

tysięcy funtów. Ta suma wystarczyłaby ci na całe życie, które mogłabyś spędzać wygodnie i beztrosko.

- Wiem o tym - powiedziała, idąc w stronę umywalki, ale zaraz się odwróciła, żeby ruszyć w

przeciwnym kierunku. - Myślisz, że o tym nie wiem?

- Więc dlaczego nie chcesz złożyć apelacji od decyzji Reardona? - James potrząsnął głową. - Chyba

nie uważasz, że to jest w porządku, że musisz najpierw wyjść za mąż, żeby dostać te pieniądze?

- Nie - odrzekła Emma. - Wcale tak nie uważam.

Nie przestawała krążyć po kuchni, ze skrzyżowanymi na piersi rękami, jakby zrobiło się jej nagle

chłodno.

- Bądź rozsądna, Emmo - nalegał. - To jest o wiele więcej pieniędzy, niż uda ci się zgromadzić przez

całe życie. Nie wyobrażam sobie, żeby Stuart mógł ci cokolwiek zostawić…

- Zostawił. - Zatrzymała się na środku izby, patrząc na niego płonącym z oburzenia wzrokiem. -

Stoisz w tym, co mi zostawił.

- Więc dobrze. Ale ta chata to wszystko, co ci zostawił, Emmo. Stuart umarł bez grosza przy duszy, a

więc w takiej samej sytuacji, w jakiej był, kiedy się z tobą żenił. A przecież twoja rodzina nie pomoże…

- Oczywiście, że nie. - Emma zaczęła znowu krążyć po kuchni, kiedy zawracała, jej długa spódnica

omiatała podłogę. - Pan najlepiej powinien o tym wiedzieć, milordzie.

James postanowił zignorować tę uwagę.

- Nie masz pieniędzy, Emmo - powiedział, siląc się na spokojny i serdeczny ton głosu. - Nie przyjęłaś

mojego zaproszenia, żeby zamieszkać w Londynie z moją matką. Pensja, którą dostajesz za uczenie w

szkole, nie wystarcza, żeby…

- Dam sobie radę - stwierdziła, nie patrząc na niego.

- Dasz sobie radę? Jak to sobie wyobrażasz?

Irytowało go, że Emma tak się miota, więc zastąpił jej drogę, gdy obok niego przechodziła, kierując

się znów w stronę umywalki.

- Czy coś jeszcze ukrywasz przede mną, Emmo? - Spojrzał jej w twarz - była zmieszana. - Może jest

ktoś…

Jej niebieskie oczy były szeroko otwarte i miały równie szczery wyraz jak przed rokiem, kiedy

informowała go, że jego kuzyn i ona chcą się pobrać.

- Ktoś? - powtórzyła.

- Tak. - James odchrząknął. - Ktoś, za kogo może chcesz wyjść za mąż, żeby móc dostać pieniądze?

Może to ten farmer, Cletus?

Emma wzniosła tylko oczy do nieba, żeby wyrazić swoją niechęć do tego projektu. Chciała wyminąć

hrabiego, ale chwycił ją za ramię.

- No więc? - spytał. - Jeśli nie on, to może jest ktoś inny, Emmo? Czy jest ktoś taki?

- Oczywiście, że nie! - Emma wyrwała się z jego uścisku. Stanęła z dala od niego, wygładzając

zgnieciony jego palcami bufiasty rękaw sukni i usiłując, bez widocznych rezultatów, upiąć w węzeł swoje

niesforne loki. - Ależ lordzie Denham, nie minęło jeszcze sześć miesięcy od śmierci mojego męża. Za kogo

mnie pan uważa?

James odetchnął głęboko. Miał uczucie, jakby jakiś ogromny ciężar spadł mu z piersi. Nie zdawał

sobie nawet sprawy, z jaką niecierpliwością oczekiwał jej odpowiedzi. Udało mu się na szczęście nie okazać

tych emocji.

- Przebacz mi, Emmo - powiedział. - Musisz jednak przyznać, że moja ciekawość była

usprawiedliwiona. Z jakiego innego powodu mogłabyś nie chcieć składać apelacji od decyzji sędziego

Reardona?

- Już ci mówiłam. Takie apelacje mogą trwać całymi latami. Ja nie mogę opuścić Faires na tak długi

czas.

- Na litość boską, Emmo, dlaczego nie? - James ściągnął brwi.

Popatrzyła na niego, jakby był niespełna rozumu.

- Dzieci - powiedziała tylko.

- Dzieci? - powtórzył. Po chwili przypomniał sobie rozmowę, jaką przeprowadził z sędzią

Reardonem. - Aha, chodzi o twoich uczniów.

- Tak, o moich uczniów. - Emma przeszła obok niego, aby wziąć szal wiszący na kołku obok

kominka. Zarzuciła go sobie na ramiona i popatrzyła na Jamesa wyzywającym wzrokiem. - Nie mogę ich

opuścić.

- Dlaczego nie? - dopytywał się James. - Prowadzisz szkołę czy sierociniec? Czy one nie mają

rodziców?

- Nie wszystkie. Wiele z nich straciło rodziny podczas epidemii tyfusu. Szkoła - moja szkoła - jest dla

nich jedynym miejscem na wyspie, gdzie czują, że są coś warte, gdzie mogą poczuć się bezpieczne. Nie

mogę jeździć do Londynu i tracić czasu na sądy, żądając pieniędzy, które mi się nie należą, kiedy jestem

potrzebna - i to bardzo - gdzie indziej.

- To prawda, ale, Emmo… - James nie rozumiał, dlaczego mówiła teraz zupełnie innym tonem. -

Przecież to nie jest twój obowiązek. Dlaczego właśnie ty miałabyś się starać, żeby dzieci z Faires nauczyły

się czytać?

- Och, to nie mój obowiązek? - Szczelniej okryła się szalem. - A więc czyj?

- Nie wiem - przyznał James. - Chyba pastora. Niech on je uczy. - James zdążył już poznać pastora i

niezbyt wierzył, żeby ten duchowny zechciał wykazać jakiekolwiek zainteresowanie swoimi ubogimi braćmi.

To należałoby raczej do obowiązków wikarego… gdyby on nadal miał wikarego. Wielebny Peck napotkał

zapewne trudności ze sprowadzeniem nowego pomocnika, wieści o losie jego ostatniego wikarego dotarły

już niewątpliwie do wszystkich seminariów duchownych w Szkocji.

- To nie twoja sprawa, Emmo - stwierdził James. - Nie powinnaś się w to mieszać.

- To typowe dla pana, lordzie Denham - powiedziała z goryczą. - Żadna sprawa nigdy nie była pana

sprawą. Nigdy nie pomyślał pan o ludziach, którzy mieli tak niefortunny pomysł, żeby się urodzić w biedzie?

Chociaż mając tyle pieniędzy, że nawet ich drobnej części pan nie potrzebuje, właśnie pan mógłby zrobić dla

nich tak wiele.

James westchnął z rezygnacją. Nie tak to sobie wyobrażał. Przewidywał co prawda, że Emma nie

będzie miała ochoty rozmawiać o sytuacji, w jakiej się znalazła, nie przypuszczał jednak, że ożyje dawno

zapomniany temat ich stałych dyskusji.

Patrzył teraz na nią i trudno mu było uwierzyć, że istota o tak anielskim wyglądzie może być zdolna

do równie irytującego zachowania. Pomimo ciężkich przejść i znojnej pracy Emma van Court nadal była

piękną kobietą. Każda dama w Londynie mogłaby jej pozazdrościć wspaniałych włosów i pięknych oczu, ale

przede wszystkim Emma wzbudzała podziw czymś trudno uchwytnym w swoim wyglądzie. Czyżby to była

kwestia, zastanawiał się w duchu James, zdumiony własnym sentymentalizmem, wewnętrznego ognia,

nieugiętego ducha?

Dobry Boże, pomyślał, muszę jak najszybciej wyjechać ze Szkocji. Staję się obrzydliwie romantyczny.

- Zgoda, Emmo - powiedział, krzyżując ramiona na piersi i ostrożnie dobierając słowa. Wiedział, że

czujnie go obserwuje. - Rozumiem, że w tej kwestii nie zmienisz zdania.

Nie był tego pewien, ale wydawało mu się, że na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi.

- Nie zmienię, milordzie - odrzekła poważnie.

A zatem utknęli na martwym punkcie. Przynajmniej w tej kwestii. Ale była jeszcze inna sprawa.

James wzdragał się przed tym, ale musiał to zrobić. Nie miał wyboru.

- Emmo - powiedział. - Chodzi o Stuarta.

- Tak? - Zerknęła na niego z ciekawością. - Co ze Stuartem? - Po chwili przybrała chłodny wyraz

twarzy. - Powiedziałam panu, milordzie, tyle, ile…

- Nie. - James podniósł rękę, żeby ją powstrzymać. - Nie chodzi mi o okoliczności jego śmierci. Chcę

cię spytać… o jego pochówek.

- Jego pochówek? - Emma szeroko otworzyła oczy.

- Tak. Jego grób. Rozmawiałem z pastorem i on nie potrafił mi powiedzieć, gdzie Stuart został

pochowany. Byłem ciekaw…

- Wielebny Peck tego nie wie - powiedziała szybko Emma. Zbyt szybko. - W tym czasie, kiedy umarł

Stuart, umarło mnóstwo innych ludzi. Pastor nie mógł nawet odprawić modłów na jego pogrzebie. Nie

mogłam nawet…

- Pochować go na cmentarzu przy kościele - dokończył James. - Wiem o tym, Emmo. I jestem ci za to

wdzięczny, że nie zgodziłaś się na wspólną mogiłę. Wcale nie jestem na ciebie zły za to, że pochowałaś go,

jak przypuszczam, w nie poświęconej ziemi. To nie ma najmniejszego znaczenia, bo uważam - i jestem

pewny, że podzielasz moje zdanie - że on będzie szczęśliwszy, kiedy powróci do opactwa Denham.

- Powróci do opactwa Denham? - nachmurzyła się Emma. - Nie wiem, o czym pan mówi.

- Mówię o tym - powiedział powoli - że chciałbym zabrać stąd Stuarta.

Emma ściągnęła brwi.

- Zabrać Stuarta? Co pan przez to rozumie?

- Chcę go ekshumować - wytłumaczył jej James. - Żeby pochować jego zwłoki w rodzinnym

grobowcu w opactwie Denham. Musisz zrozumieć, Emmo, że to jedyne właściwe dla niego miejsce. Miejsce

jego wiecznego spoczynku powinno się znajdować tam, gdzie są pochowani jego rodzice. Oni na pewno by

chcieli…

- Nie!

Ten dźwięk był raczej westchnieniem niż słowem, ale James łatwo go zrozumiał. Zauważył również,

że jej twarz pokryła się śmiertelną bladością.

- Emmo - spytał, zaszokowany jej wyglądem. - Czy źle się czujesz? Może ci coś podać? Napij się

wina…

Emma, która tak silnie uchwyciła oparcie krzesła, że zbielały jej nadgarstki, chyba nie słyszała tego,

co mówił.

- Nie możesz - powiedziała, potrząsając gwałtownie głową. - Nie możesz tego zrobić. Nie. Nie.

- Emmo…

- Ja na to nie pozwolę - dodała z pewnością siebie, nieco sztuczną, jak zauważył James. Trudno być

pewnym siebie, pomyślał, kiedy jest się bliskim zemdlenia. Obawiał się, że właśnie tak było z Emmą. -

Słyszysz, ja na to nie pozwolę!

- Emmo - powiedział. - Jesteś bardzo zdenerwowana. Proszę cię, usiądź. Naleję ci wina…

- Nie chcę siadać. - James stwierdził z ulgą, że rumieńce powoli wracają na jej policzki. - Nie chcę

wina. Nie będziesz go wykopywał, James. Rozumiesz? On zostanie tam, gdzie jest.

- Emmo…

- On jest moim mężem - powiedziała drżącym głosem.

- Wcale tego nie kwestionuję. Chcę tylko powiedzieć, że w rodzinnym grobowcu czeka na niego

miejsce, tam gdzie spoczywa reszta jego rodziny, gdzie grób będzie otoczony opieką…

- On zostanie tutaj - stwierdziła Emma. - Razem ze mną, tutaj, na Faires. Rozumiesz? Nie wolno ci go

tykać!

12

Emma wstrząsnęła powygniataną poduszkę i przewróciła się na drugi bok. Nie mogła spać. Nic

zresztą dziwnego.

Powinna się była tego spodziewać. Była naiwna, że wcześniej o tym nie pomyślała. Przecież to

zrozumiałe, że hrabia chciał pochować swojego kuzyna w rodzinnym grobowcu. Chociaż Stuart zawiódł

oczekiwania rodziny, nie oznaczało to jednak, że przestał do niej należeć. Pragną, żeby spoczął obok swoich

rodziców - i prawdopodobnie, pomyślała ponuro Emma, kiedy na nią przyjdzie czas, będą chcieli położyć ją

obok Stuarta.

Jednak nie dojdzie do tego. Nie dojdzie, jeśli ona temu zapobiegnie.

A to akurat może zrobić; po prostu nie powie hrabiemu, gdzie jest pochowany jego kuzyn.

Była przekonana, że James uznał ją za okropnie sentymentalną osobę, a może nawet przesądną,

ponieważ nie chciała zdradzić miejsca wiecznego spoczynku Stuarta. Ale to nie interesowało jej. To, co mógł

pomyśleć hrabia, zupełnie jej nie obchodziło. On na pewno nie przejmował się tym, o czym ona myślała.

Gdyby miał jakiś wzgląd na jej uczucia, czy spałby teraz na rozkładanej ławie w jej własnej chacie, zamiast

w gospodzie "Pod Krową Morską", gdzie sobie wynajął pokój? To prawda, że zaoferowała mu nocleg, kiedy

byli w latarni, nie przypuszczała jednak, że on potraktuje poważnie jej propozycję. Powiedziała to zresztą,

mając na uwadze przede wszystkim lorda MacCreigh.

Jeszcze nie zdołała dojść do siebie po szoku, jakiego doznała, gdy nagle zobaczyła go stojącego na

grządkach warzyw, kiedy się dowiedziała, że on jest dokładnie poinformowany o testamencie O'Malleya.

Chwilę potem oddał do niej następny strzał z biodra w sprawie Stuarta… i zaraz wynikła kwestia nocowania

w jej chacie. Jak kobieta mogła dać sobie z tym wszystkim radę? Tego było za wiele. Tego już naprawdę

było za wiele.

- Uważam, że powinniśmy udać się na spoczynek - stwierdził. - Z pewnością jesteś bardzo zmęczona,

ja zresztą też. Jeśli mi pokażesz, gdzie trzymasz zapasową pościel, nie będę ci sprawiał więcej kłopotu.

Emma oniemiała. On chciał tu spać?! W jej chacie? Chyba oszalał!

- Może nie zauważyłaś - powiedział - ale pan Murphy już dawno odjechał. Nie mam żadnej

możliwości powrotu do miasteczka.

- Och! - Westchnęła głęboko. - Och, przecież możesz śmiało iść pieszo. Pójdę z tobą, żeby ci pokazać

drogę. Tam jest stromo…

James uniósł czarną brew.

- Emmo, zachowujesz się jak stara panna. Ja już na dzisiaj mam dosyć, to pewnie wpływ morskiego

powietrza. Spędzę noc na ławie.

- Ale co na to powie pani MacTavish?! - wykrzyknęła Emma. - Zauważy, że nie spałeś w gospodzie.

Będzie ciekawa, gdzie spędziłeś tę noc…

- Pani MacTavish w ogóle nie zwróci na to uwagi, Emmo. - James wykonał lekceważący gest.

Emma usiłowała go przekonać, jak bardzo się mylił. Kiedy mówiła, że jutro dowie się o tym cała

wyspa, James spojrzał na nią karcącym wzrokiem.

- Ależ Emmo, przecież nie jesteśmy sobie obcy. Jesteśmy rodziną.

Rodziną! Też pomysł! Przewracała się niespokojnie na łóżku, a Una patrzyła na nią, jakby się

zastanawiała, kiedy jej pani wreszcie się uspokoi i da jej spać.

Są rodziną! Co za bezczelność! Po tym, co zrobił…

Prawda, że to wszystko miało miejsce przed rokiem, tego okropnego dnia w jego bibliotece. No i co z

tego?! Rodzina! Co to za rodzina, kiedy jeden rzuca się z pięściami na drugiego, tylko dlatego że ten drugi

chce się ożenić?

Cóż jednak mogła zrobić? Nie wypadało przecież wyrzucić go z domu. A może powinna powiedzieć

mu, żeby poszedł spać do stodoły, razem z Tressidą, jej kozą?

Tego jednak Emma nie zrobiła. Podeszła bez słowa do kufra i wyjęła z niego pościel. Zdziwiła się,

kiedy James chwycił za róg kołdry, żeby pomóc jej ją rozprostować, i sam ułożył ją na wyściełanej ławie.

Zgłosił również chęć pomocy w sprzątaniu po kolacji i, ku zdumieniu Emmy, przyjął na siebie niezbyt miłe

zmywanie, jej zostawiając wycieranie naczyń. Widok Jamesa zanurzającego dłonie w lodowatej wodzie

wyzwolił w niej nawet wiele przychylnych uczuć. Nie wyobrażała sobie, żeby hrabia Denham chciał

komukolwiek myć naczynia.

Szybko jednak przywołała się do porządku. Przy tym mężczyźnie należało stale zachowywać

czujność. Nie powinna zapominać o tym, co się wydarzyło, kiedy mu po raz ostatni zaufała… Omal nie zabił

Stuarta!

A teraz chciał zrobić coś, co nie tylko będzie przykre, ale doprowadzi do skandalu…

Nie. Nie pozwoli sobie na żadne ciepłe uczucia w stosunku do hrabiego. Gdyby tak się stało, o wiele

trudniej przyszłaby jej odmowa, kiedy znowu ją poprosi - a była przekonana, że tak się stanie - o pozwolenie

ekshumacji Stuarta. A na to nie mogła pozwolić.

Problem polegał na tym, że Emma nie była zdolna do nienawiści. Poza tym nie miała w tym żadnej

wprawy. Hrabia Denham był jedyną osobą, której nie cierpiała, ale to uczucie nie trwało nigdy dłużej niż

kilka minut i wybuchało raz na kilka tygodni, a nawet miesięcy. Trudno jej było naprawdę kogoś

nienawidzić. Będzie musiała się bardzo starać, żeby w tym wytrwać, dopóki on nie opuści wyspy…

kiedykolwiek to nastąpi.

A co się stanie, pomyślała, jeśli on nadal będzie dla niej dobry, tak jak był do tej pory, broniąc jej

przed lordem MacCreigh, przynosząc jedzenie z gospody, zmywając naczynia? Jak będzie mogła go

nienawidzić?

Jednak bez względu na wszystko, nie wolno jej wyzbyć się wrogich uczuć.

Emma leżała w łóżku, nadsłuchując, czy James już zasnął. A może, tak samo jak ona, leży, patrząc w

sufit? Z pierwszej izby nie dochodził żaden dźwięk. Słyszała oddech Uny, która leżała obok niej na łóżku, i

za oknami szum wiatru, który przedostawał się do środka i wyziębiał sypialnię.

Chata Emmy miała zasadniczą wadę - był tam tylko jeden kominek, i to w pierwszej izbie, zamiast w

sypialni, gdzie by się bardzo przydał w nocy. Kiedy żył Stuart, nie odczuwała tego zbyt dotkliwie. Teraz,

kiedy go zabrakło, a do tego drzwi I były zamknięte - musiała je zamknąć, żeby James nie zobaczył jej w

nocnej koszuli - w sypialni Emmy było zimno jak w grobowcu.

Myślała jeszcze przez chwilę o swojej wychłodzonej izbie, potem o tym, co ma powiedzieć pani

MacEwan następnego ranka, kiedy ją spyta - a na pewno to zrobi, na Faires niczego nie dało się utrzymać w

tajemnicy - o Jamesa, który spędził noc w jej chacie, kiedy usłyszała jakiś dziwny dźwięk. To nie był wiatr

ani też Una. Ktoś szarpał frontowymi drzwiami.

Emma nie wiedziała, która mogła być godzina. Wydawało się jej, że leżała w łóżku już od wielu

godzin, rozmyślając o Jamesie i jego nieoczekiwanej wizycie. Równie dobrze mogła lo być północ, jak i świt

- niebo i tak było pokryte ciemnymi chmurami. Nie mogła też liczyć na swojego koguta, czasem zapominał

budzić ją pianiem o świcie.

Uznała jednak, że jest bliżej północy niż świtu. Kto mógłby plątać się koło jej domku tak późno? Za

życia Stuarta często była wyrywana ze snu w środku nocy. Podczas epidemii tyfusu musiała czasem wstawać

dwa, a nawet trzy razy, budzona przez parafian, którzy chcieli, żeby wikary odczytał modlitwy przy łożu

umierających bliskich.

Ale Stuarta już nie było. Ktokolwiek to był, musiał mieć ważny powód, żeby niepokoić ją o takiej

godzinie.

Ważny albo bandycki powód…

Niewiele myśląc, Emma wyskoczyła z łóżka, otworzyła drzwi sypialni i podbiegła do kominka. Słabo

już żarzące się polana promieniowały na pokój dziwną poświatą. Nie miała czasu tego podziwiać. Podwinęła

rąbek koszuli, wspięła się na kamień kominka i zdjęła strzelbę myśliwską ze ściany. Emma niezbyt dobrze

umiała obchodzić się z bronią i nie miałaby serca zastrzelić jakiegoś zwierzęcia. Gdyby nie hojność pani

MacEwan, żywiłaby się wyłącznie jarzynami i chlebem.

Jednak, chociaż Stuart byłby przerażony, gdyby o tym wiedział, Emma nie miała specjalnych oporów

w strzelaniu do ludzi, gdyby wynikła taka konieczność.

Wzięła strzelbę pod pachę i podeszła do drzwi. Wieczorem dobrze je zamknęła nie tyle z obawy

przed złodziejami, ale dlatego, że silny wiatr od morza często je otwierał. Kiedy drzwi były zaryglowane, do

chaty można było wejść jedynie sposobem. Należało odsunąć zasuwkę, wkładając rękę przez jedno z wielu

okienek, w których łatwo wypchnąć szybę. Wszystkie okienka otwierały się na zewnątrz, przytrzymywane

metalowymi haczykami.

Emma nie zauważyła żadnej ręki na szybie, drzwi nadal były zamknięte. Ktokolwiek to był, nie udało

mu się sforsować wejścia. Usłyszała jakiś hałas za plecami, odwróciła się szybko, przykładając strzelbę do

ramienia. Serce podeszło jej do gardła…

Nagle ktoś wytrącił jej broń z ręki.

- Na litość boską, Emmo! - krzyknął zduszonym szeptem lord Denham.

Z gardła Emmy wydobył się tylko niewyraźny dźwięk.

Przerażona, że ktoś się stara dostać do jej domu, zupełnie zapomniała o obecności Jamesa. Na widok

ogromnego mężczyzny, w samej tylko koszuli, całkowicie straciła panowanie nad sobą i zaczęła przeraźliwie

piszczeć. James szybko położył dłoń na jej ustach. Zorientowała się dopiero po chwili, że on ją trzyma przy

sobie, że wyczuwa jego muskuły przez cienki materiał swej koszuli - pod którą niczego nie miała - i nie

wiedząc, co robić, ugryzła go w palec.

- Och! - James odsunął dłoń od jej ust. - Co ty wyprawiasz?'

- Puść mnie - zażądała Emma, ale hrabia syknął tylko, żeby była cicho. On też usłyszał ten łomot. Stał

nieruchomo, nadsłuchując.

Emma była pewna, że właśnie na tej czynności skupia on całą swoją uwagę. Przecież nie przyciskał

jej tak mocno do siebie dlatego, że sprawiał mu przyjemność dotyk jej prawie nagiego ciała. W żadnym

wypadku! Nie zauważył pewnie nawet, że jego udo znalazło się w jakiś dziwny sposób pomiędzy jej nogami.

Oczywiście, że nie! Przecież nie tylko obejmował ją w pasie, ale trzymał też strzelbę w ręku. Mężczyzna,

który trzyma strzelbę, nie mógłby myśleć o niczym innym, jak tylko tym, co będzie jego celem.

Ale Emma nie trzymała strzelby. Emma nie miała na czym skupić uwagi, czuła tylko dotyk jego ciała,

muskularne udo pomiędzy nogami i jego palce, które wpijały się w jej biodro. Co więcej, czuła również jego

zapach. Ten sam męski zapach, który tego ranka wypełniał pojazd pana Murphy'ego, mydło i woń Londynu.

A do tego był równie gorący jak Una, która z nią spała w łóżku, tylko o wiele przyjemniej pachniał.

- Ja już niczego nie słyszę - szepnął. - A ty?

Emma nie odpowiedziała, myślała tylko o tym, żeby zapomnieć o jego zapachu, zapomnieć o udzie

między jej nogami.

Dopiero po chwili zaczęła nadsłuchiwać, ale wszędzie panowała cisza. I znowu ktoś zaczął szarpać

drzwiami…

James też to usłyszał. Wypuścił Emmę z objęć, położył dłoń na jej ramieniu i popchnął ją na ławę.

- Zostań tu - polecił, nie patrząc na nią, i szybko okrył ją kołdrą. - Zobaczę, kto tam jest.

Emma, która znalazła się w pościeli nagrzanej ciepłem jego ciała, zaprotestowała.

- Ja powinnam pójść. To może być któreś z dzieci.

- Dzieci? - James obrzucił ją zdumionym spojrzeniem.

- Albo ktoś z rodziców - powiedziała Emma. - Czasem przychodzą do mnie, żeby im coś

przeczytać…

- O pierwszej w nocy?!

- Obiecaj mi tylko, że ich nie zastrzelisz.

- Dlaczego miałbym to zrobić? - James usiadł obok niej na ławie, żeby wciągnąć buty. - To ty miałaś

ten zamiar.

- Ale najpierw chciałam zapytać, kto tam jest, i strzelać tylko gdyby to był…

- Gdyby to był kto?

- Nikt. - Emma spuściła wzrok.

- Hm. Tak podejrzewałem.

James podniósł się z ławy, złamał strzelbę i zajrzał do lufy.

- Emmo - rzucił gniewnym głosem. - Ta strzelba nawet nie jest nabita.

Emma podciągnęła kołdrę pod brodę. Powłoczka pachniała Jamesem.

- To byłoby głupie, żeby zawiesić nabitą strzelbę nad kominkiem, prawda? - odpowiedziała szeptem.

James westchnął teatralnie.

- Gdzie Stuart trzymał naboje?

- W kredensie przy umywalce. To znaczy, w tym, co jeszcze zostało z kredensu. - Odrzuciła kołdrę. -

Pokażę ci…

- Nie ruszaj się z ławy, sam je znajdę.

- Ale…

- Na litość boską, Emmo. Zostań tam albo… - Nie mogąc widocznie znaleźć odpowiedniej groźby,

dodał tylko: - Albo się rozgniewam.

Emma, otulona w ciepłą pościel, zastanawiała się, kto mógłby składać jej wizytę o północy.

Niewykluczone, że był to ktoś zupełnie niegroźny. Emma miewała już takie wizyty… chociaż dość dawno.

Możliwe jednak, że za drzwiami stał ktoś, kto miał rzeczywisty powód, żeby się tu zjawić.

A gdyby to był lord MacCreigh i James by go zastrzelił! Och, Boże, westchnęła.

Ta sama myśl przyszła hrabiemu do głowy w chwili, kiedy usłyszał ruch przy drzwiach. Przecież

tylko dlatego postanowił spędzić tę noc w domku Emmy, z czego ona, naturalnie, me zdawała sobie sprawy.

Bóg jeden wie, o co go mogła podejrzewać, kiedy się upierał, że zostanie u niej na noc.

Chociaż James przypuszczał, że po baronie można się spodziewać prawie wszystkiego, nie wierzył

jednak, że MacCreigh mógłby być aż tak głupi albo tak podły. Hrabia nie wyobrażał sobie, żeby jakikolwiek

mężczyzna mógł w ten sposób terroryzować kobietę. Jaki łajdak ośmieliłby się nachodzić niewinną wdowę w

środku nocy?

Był jednak świadomy, że czasem trudno zrozumieć pokrętne zamysły niektórych osób. Wiedział też,

z czego Emma zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że na świecie było więcej zła niż dobra. Teraz miał tego

najlepszy przykład. Mimo wszystko nie uważał barona MacCreigh za wariata.

A to, co się działo, niewątpliwie było aktem szaleństwa.

Nie zapalał świecy, szukał naboi po omacku. Jeśli MacCreigh nie usłyszał pisku Emmy - a mógł go

nie usłyszeć z powodu wycia wiatru - to na pewno zobaczyłby światło i domyślił się,, że jego obecność

została zauważona. Należało go zaskoczyć. MacCreigh nie powinien podejrzewać, że Emma nie jest sama.

Miał myśleć, że nikt go nie usłyszał. Jamesowi zależało tylko na jednym: żeby oddać celny strzał.

Wzrok hrabiego już się przyzwyczaił do ciemności panującej w chacie. Ciemność i chłód. Przedtem

jakoś tego nie zauważył, ale w tym domku było przeraźliwie zimno.

Znalazł naboje, nabił strzelbę, nie spuszczając z oczu okienek, rozmieszczonych po bokach drzwi.

Najpierw widział tylko smugi deszczu. Znowu się rozpadało, i to na dobre. Po chwili jakiś cień

przesunął się obok jednego okienka. Za chwilę MacCreigh znowu zacznie szarpać drzwiami.

Teraz albo nigdy, pomyślał James.

Szybko podszedł do drzwi. Odsunął drewniany skobel, podnosząc jednocześnie strzelbę do ramienia.

Podmuch wiatru otworzył drzwi na oścież.

Za drzwiami stała, patrząc smutnym wzrokiem w lufę wymierzonej w nią strzelby, bardzo mokra i

bardzo nieszczęśliwa krowa.

13

- Och - usłyszał za plecami okrzyk Emmy. - To Louise!

James wolno opuścił strzelbę. Nie dowierzał własnym oczom. To nie był Geoffrey Bain, to była

krowa. Biało-czarna krowa. Wpatrywał się w nią, a ona podniosła łeb i zaryczała żałośnie.

Emma odepchnęła go i podeszła do bydlęcia.

- Biedna Louise - zaszczebiotała. Przytuliła policzek do krowiego pyska, przykrywając go swoimi

złotymi lokami. - Znowu uciekłaś? Pani MacEwan na pewno się martwi o ciebie. Dobrze zrobiłaś, że do

mnie przyszłaś.

Po chwili, ku zdumieniu Jamesa, Emma podniosła głowę, chwyciła krowę za sznur na szyi i zaczęła

ciągnąć ją do środka.

Wciągała ją do chaty.

- Emmo - odezwał się James. Nie był pewny, czy jego głos przebije się przez szum deszczu, ale się

nie poddawał. - Emmo, co ty robisz?

- Hm - mruknęła Emma.

Zwierzę początkowo się opierało, ale teraz już wchodziło do chaty, racice dudniły po drewnianej

podłodze.

- Nie możemy zostawić Louise na dworze. Leje jak z cebra. Przetrzymamy ją przez noc, a pan

MacEwan rano ją zabierze.

James patrzył z niedowierzaniem na przechodzącą obok niego krowę.

- Emmo - powiedział, kiedy zwierzę uderzyło go ogonem w nogę. - Czyś ty zwariowała?

Ale Emma nie zwracała na niego uwagi. Odsunęła ławę i zaczęła rozniecać ogień na kominku,

wydając jednocześnie jakieś uspokajające, skierowane do krowy, pomruki.

- Emmo! - James nie mógł już tego znieść. Ruszył do przodu, żeby złapać ją za ramiona i mocno

potrząsnąć. Niestety, na jego drodze stała krowa, zza której Emma patrzyła na niego zdumionym wzrokiem.

- O co chodzi, milordzie? - spytała niewinnym tonem.

- Emmo. - James odłożył strzelbę. Był tak wściekły, że mógł jej użyć przeciwko Emmie… albo

krowie. - Emmo - powtórzył z wyduszonym spokojem. - Nie możesz trzymać krowy w izbie.

Emma szturchała właśnie pogrzebaczem polano, które położyła na palenisku.

- Nie rozumiem dlaczego nie - powiedziała w głąb kominka.

- Dlatego, że ona może… ona może… - James nie potrafił dokończyć tego zdania.

- To ja wtedy posprzątam. - Potrząsnęła głową. - Doprawdy, lordzie Denham, ma pan o wiele więcej

wspólnych cech ze Stuartem, niż przypuszczałam. On też był niedobry dla biednej Louise, kiedy się zgubiła,

tak jak dzisiaj.

Słysząc to, James zmienił stosunek do nocnego gościa. Nie można było przecież zostawić tego

biednego zwierzęcia na dworze, w takim deszczu.

- Hm jeśli topiko na jedną noc… - powiedział z wahaniem, nie chcąc, by wyglądało na to, że zbyt

szybko się poddaje.

Dopiero teraz spostrzegł, że ciało stojącej przy kominku Emmy prześwituje w blasku ognia przez jej

cienką nocną koszulę. Widział wyraźnie każdą wypukłość, każde wgłębienie, widział… wszystko. Zauważył,

jak naprężone z zimna brodawki jej piersi unoszą materiał koszuli.

James wiedział, że nie powinien na to wszystko patrzeć. Wiedział, że obowiązkiem dżentelmena było

odwrócić natychmiast wzrok. To żona jego kuzyna, która teraz jest pozbawioną opieki wdową.

Nie potrafił jednak oderwać od niej oczu. Kiedy odwróciła się tyłem, prezentując mu równie uroczy,

mniej jednak urozmaicony widok, z trudem złapał oddech.

Tego już było za wiele. Został wyrwany z głębokiego snu, myśląc, że ktoś usiłuje się dostać do domu.

Okazało się, że ma spędzić resztę nocy w jednym pomieszczeniu z krową.

Jakby jeszcze tego było mało, musiał zobaczyć piersi swojej gospodyni. Nie prosił się o to. Nie miał

takiego zamiaru, kiedy się upierał, że spędzi noc w jej chacie.

Zresztą widział sutki Emmy nie po raz pierwszy. Widywał je już przedtem, i to o wiele wyraźniej niż

teraz. Poprzedniego roku Emma nosiła niesłychanie głęboko wycięte suknie balowe i dzięki swojemu

wzrostowi, przy wykonywaniu figur kadryla, James mógł oglądać jej piersi do woli.

- Daj mi to - powiedział ze złością i wyrwał jej pogrzebacz z ręki. Emma spojrzała na niego ze

zdumieniem, a James uczynił wysiłek, żeby na nią nie patrzeć, gdyż z bliska jej nocna koszula była jeszcze

bardziej przezroczysta, i zabrał się do rozniecania ognia. - Wracaj do łóżka, jeśli nie chcesz się przeziębić.

- Och! - wykrzyknęła wesoło. - Wcale nie muszę. Jeszcze nigdy nie byłam chora. Jestem naprawdę

bardzo wytrzymała.

- Emmo - powiedział, patrząc na nią surowym wzrokiem. - Zrób, jak ci mówiłem.

Mówił tak stanowczym tonem, że Emma pisnęła tylko:

- Tak, milordzie. - Odeszła od kominka i zniknęła w sypialni.

James, kiedy wreszcie został sam, popatrzył na stojące przy nim zwierzę. Nie miał żadnego

doświadczenia w tym względzie, uznał jednak, że Louise była dość przyjemną krową. Musiała chyba się

trochę rozgrzać, bo przestała się już trząść. Patrzyła na niego swoimi wielkimi brązowymi oczami,

poruszając jednocześnie pyskiem.

- Nie wejdzie ci to w zwyczaj, prawda, Louise? - odezwał się łagodnie James.

- Słucham? - Z sypialni wyszła Emma, usiłując wyciągnąć koronkowy mankiecik swojej koszuli ze

zbyt szerokiego rękawa bordowego szlafroka. - Mówił pan do mnie, milordzie?

- Nie - odrzekł James, przypatrując się uważnie jej szlafrokowi. - Słuchaj Emmo, czy to nie szlafrok

Stuarta?

- Oczywiście - przyznała, wiążąc bordowy pasek na kokardkę.|

- Wydawało mi się, że oddałaś wszystkie jego rzeczy. - James zmrużył oczy.

- No, niezupełnie wszystkie. - Słaby rumieniec wystąpił jej na twarz.

- Jak widać. - Widok Emmy w szlafroku kuzyna zrobił mu przykrość. I to nie taką przykrość, jaką

miałby prawo odczuwać. - Sama rozumiesz, że tak dalej być nie może - dodał niespodziewanie.

- Co być nie może? - Emma zamrugała oczami.

- To, żebyś dalej mieszkała tu sama. Przypuśćmy, że pod drzwiami nie stałaby Louise. Przypuśćmy,

że byłby to MacCreigh.

- Och, on nigdy by… - Emma zaśmiała się sztucznie.

- Czyżby? - James potrząsnął głową. - Słyszałem, co mówią we wsi. Mówią, że on zabił swoją

narzeczoną…

- Przecież on tego nie zrobił - zaprotestowała Emma… i natychmiast zamilkła. James spojrzał na nią z

ciekawością.

- Jesteś tego bardzo pewna - zauważył James. - Słyszałem, że ta kobieta zniknęła bez śladu. Skąd

wiesz, że MacCreigh nie miał w tym żadnego udziału?

- Och! - wykrzyknęła Emma. Była znów zdenerwowana. - Ponieważ ja… po prostu znam lorda

MacCreigh. On by nigdy…

- Nigdy co? - spytał James. - Nie próbował wziąć kobiety siłą? Czy nie to właśnie robił, kiedy

zastałem was we dwoje w latarni morskiej?

- Ach, o to chodzi - powiedziała Emma. - On tylko chciał, żebym z nim poszła do sędziego Reardona.

To wcale nie znaczy, że chciał mnie zabić.

- Tak czy owak, zniknęła kobieta - stwierdził James. - Mówi się, że zabił ją MacCreigh…

- Doprawdy, lordzie Denham - oburzyła się Emma. - Baron nie miał nic wspólnego ze zniknięciem

Clary. Ona uciekła z lokajem lorda.

- Skąd o tym wiesz? - zdziwił się James. - Wszyscy mówią, że on ją zabił.

- Wiem, że tak mówią. - Emma nie patrzyła na niego, tylko na swoje stopy. - Nic na to nie poradzę.

Wiem jednak, że Clara uciekła, żeby wyjść za mąż za człowieka, którego kochała. Jej ojciec nigdy by się nie

zgodził na to małżeństwo, więc nie miała innego wyjścia…

- Podobnie jak ktoś, kogo znam - powiedział sucho James, kładąc pogrzebacz przy palenisku.

- Tak. - Emma zarumieniła się. - Tylko że ja nie byłam zaręczona z innym mężczyzną jak Clara.

- Nie. Nie byłaś. Zrobiłem tylko to, co uznałem za najlepsze dla was dwojga - wyznał James. -

Dobrze wiesz, że Stuart nie był przygotowany do założenia rodziny. Nie zaczął jeszcze pracować. Nie miał

pieniędzy.

Emma patrzyła na niego równie tępym wzrokiem jak krowa. Tyle że krowa się nie rumieniła.

- Mówił, że nie potrzebujemy pieniędzy - powiedziała zdławionym głosem. - Że nie potrzebujemy

niczego poza miłością.

- To bardzo do niego podobne - zauważył James. - To musiało się wydawać bardzo romantyczne…

jego pierwszą praca i tak dalej. Co z tego, że musieliście zamieszkać w dzikiej północnej Szkocji i znosić

warunki, do jakich nie byłaś przyzwyczajona? Mieliście przecież siebie nawzajem.

- Przyjechaliśmy tutaj - powiedziała Emma, oburzona jego sarkastycznym tonem - żeby pomagać

tym, którym było o wiele gorzej niż nam. Ale pan nie może mieć o tym pojęcia.

- To możliwe - przyznał James. - Jednak, jak widać, jeden z tych pokrzywdzonych biedaków nie

okazał zbyt wiele wdzięczności za tę pomoc. Biorąc pod uwagę fakt, jak potraktował Stuarta…

- To nie była wina pana O'Malleya - przerwała Emma. Tak samo jak nie było winą lorda MacCreigh,

że Clara… Emma zamilkła nagle, jakby jakaś niewidzialna ręka zakryła jej usta. Zapanowała długa cisza,

słychać było tylko wycie wiatru.

- Nie było winą lorda MacCreigh, że Clara co? - spytał łagodnie James.

Wydawało mu się, że to, co Emma miała powiedzieć, było czymś niezwykle ważnym. Świadczył o

tym wyraz jej twarzy.

- Emmo, co się stało z narzeczoną lorda MacCreigh? - nalegał. Powiedziałaś, że uciekła z jego

lokajem. Czy to wszystko? Czy jest coś jeszcze?

Niewątpliwie było coś jeszcze. Widział, jak krew odpływa z jej twarzy. Emma doskonale wiedziała,

że to nie była tylko sprawa zwykłej ucieczki. Nie chciała jednak podzielić się z nim tą wiedzą. Przynajmniej

nie teraz. Emma już się nie rumieniła, była śmiertelnie blada. Spojrzała na niego wyzywającym wzrokiem.

- Nie mam zamiaru teraz o tym mówić. Jestem zmęczona, pan pewnie też. Powinniśmy wrócić do

łóżek.

Zobaczyła, że uniósł brwi, jakby zdziwiony jej ripostą. Hrabia Denham nie był, oczywiście,

przyzwyczajony do tego, że ktoś go zbywa. Tym razem przyjął to ze zrozumieniem.

- Chyba masz rację, Emmo. Noc nie jest dobrą porą na zwierzenia. Może doprowadzić do… - Emma

zauważyła, że wbija wzrok w wycięcie jej koszuli, gdyż poły szlafroka Stuarta rozsunęły się - różnych

komplikacji.

- Tutaj nie musi się pan obawiać żadnych komplikacji, lordzie Denham - odparła sucho, zbierając

szlafrok na piersi. - Dobranoc panu.

- Emmo? - James patrzył zdumiony na zamknięte drzwi sypialni. Co on takiego zrobił? Czym ją

rozgniewał? Dobry Hoże, ta kobieta miała równie wybuchowy temperament jak on sam. - Emmo?

Nie było odpowiedzi. Emma słyszała jego nawoływania, ale postanowiła je zignorować. Komplikacje,

prychnęła, wchodząc do swojego zimnego łóżka, nie zdejmując nawet szlafroka Stuarta. Komplikacje, też

coś! Jakby był przekonany, że ona… przecież nie mógł myśleć, żeby ona…

Nie przypuszczała, żeby Jamesa Marbury'ego kiedykolwiek spotkały jakieś komplikacje w związku z

kobietą. Czy jest taka, która mogłaby być jego warta? Tak doskonała istota chyba nie istnieje.

Emma mogła mieć tylko nadzieję, że James Marbury szybko opuści Faires. Zły los prześladował ją

przez cały rok. Chyba może liczyć, że jej nadzieje się spełnią. To przecież tylko jedna drobna rzecz.

Emma nie tylko dlatego chciała się pozbyć Jamesa Marbury'ego, że irytowało ją jego apodyktyczne

zachowanie. Przede wszystkim chciała zapomnieć o tym, jak się czuła, kiedy trzymał ją tak blisko siebie,

kiedy nie mogła złapać tchu, jakby przebiegła całą milę i drżała jak w gorączce. To okropne, że mężczyzna

może być tak irytujący i jednocześnie tak bardzo atrakcyjny!

Modlitwy Emmy nie miały zostać jednak wysłuchane. James nie miał najmniejszego zamiaru

wyjeżdżać z Faires. Przynajmniej do czasu, aż się upewni, że wdowa po jego kuzynie znalazła się w

odpowiednich warunkach.

To ciężka sprawa, pomyślał, kiedy człowiek chce się zaopiekować kimś, kto stanowczo twierdzi, że

tego nie potrzebuje. James westchnął i sprawdził, czy nie powinien dołożyć do kominka. Nie chciał, żeby

Louise zmarzła. Już i tak nie będzie mógł przez to zwierzę dobrze się wyspać. A czeka go długi dzień.

Musi przecież jutro zabić barona.

14

Przy ładnej pogodzie zamek MacCreigh wyraźnie było widać z miasteczka. Nastał piękny, ciepły

poranek, tak bardzo różny od ponurego wczorajszego dnia. Zamek górował nad okolicą, a jego wieże

rysowały się ostro na tle błękitnego nieba. W słoneczny dzień Faires było zupełnie inną wyspą. James,

wyglądając przez okno chaty Emmy, patrzył ze zdumieniem na pozieleniałą po deszczu bujną trawę, na

której pasły się siada białych owiec.

Mogło się wydawać, że znalazł się nagle w jakiejś krainie baśni. Jedynie strome podejście do zamku

MacCreigh wcale nie wyglądało malowniczo.

Dzień dobrze się rozpoczął. Jamesa obudziły jasne promienie słońca i głos Emmy, która nuciła cicho

w swoim pokoju. Pomyślał, że to jest jeden z najmilszych poranków w jego życiu.

Hrabia czuł się wspaniale, dopóki coś nie zaczęło łaskotać mu stóp. Uniósł się na ławie i zobaczył, że

krowa obwąchuje mu nogi.

Chyba jednak nie w ten sposób powinien zaczynać dzień. Kiedy otworzył drzwi, żeby wyprowadzić

Louise na podwórze, i zobaczył Cletusa MacEwana, który z jakiegoś powodu trzymał pod pachą koguta,

wiedział już, że ten dzień nie będzie należał do najlepszych. Jednak z nich dwóch farmer doznał o wiele

większego szoku. Na widok Jamesa na jego twarzy pojawił się trudny do opisania wyraz.

MacEwan nawet nie spojrzał na swoją krowę. Widocznie fakt, że jego zwierzę spędziło noc w izbie

Emmy, nic dla niego nie znaczył. Ważne natomiast było to, że również James spędził tam noc. Cletus

wpatrywał się tylko w hrabiego. Nawet kiedy wybiegła Emma i zaczęła mu pospiesznie tłumaczyć, że hrabia

musiał spędzić noc na ławie, bo zrobiło się zbyt późno, żeby mógł wrócić do miasteczka, MacEwan nie

spuścił z niego wzroku. Nadal ściskał koguta pod pachą, a drugą rękę trzymał na grzbiecie Louise. Jamesowi

zrobiło się go nawet żal… chociaż nie za bardzo. Zbyt dobrze pamiętał strwożoną twarz Emmy, gdy nagle

wybiegła z sypialni, chwytając ciężką strzelbę i z przerażenia zapominając nawet o jego obecności w chacie.

Dobrze wiedział, chociaż usiłowała temu zaprzeczyć, że była równie przekonana jak on sam, że to baron

usiłuje się wedrzeć do jej domku. Złościło go, że MacEwan, który najwyraźniej rościł sobie pewne prawa do

pani Chesterton, nie podjął żadnych kroków, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo.

Kiedy Emma poszła po kapelusz i pelerynę, James zapomniał o irytacji i spytał MacEwana cichym

głosem, czy nie zgodziłby się zostać jego sekundantem.

- Pana czym? - usłyszał w odpowiedzi.

James westchnął ciężko. Dokładnie przemyślał całą sprawę i postanowił, że przy pojedynku z

baronem MacCreigh jego lokaj będzie musiał wystąpić w roli chirurga, ponieważ w okolicy nie było lekarza.

Roberts był już świadkiem wielu pojedynków swojego pana i dobrze umiał tamować krew i bandażować

rany.

Oznaczało to jednak, że Jamesowi potrzebny będzie jeszcze ktoś, kto będzie pełnił rolę sekundanta.

Ten farmer, podobnie jak James, miał niechętny stosunek do barona, a James zawsze uważał, że

nieprzyjaciele jego nieprzyjaciół są jego przyjaciółmi.

- Nic ważnego - odpowiedział tylko na pytanie MacEwana. - Przyjdź do gospody o wpół do

dwunastej, potem pójdziesz ze mną do zamku MacCreigh i dostaniesz za to gwineę.

Tym razem MacEwan dobrze go zrozumiał, bo na jego i warzy pojawił się szeroki uśmiech - pierwsza

oznaka zadowolenia od chwili, kiedy zobaczył swoją drogocenną panią Chesterton w towarzystwie

mężczyzny, który go poprzedniego dnia uderzył.

- Dobrze, milordzie - powiedział stanowczym tonem.

Natomiast Emma, od kiedy James się obudził, była speszona i zażenowana. Wiedział, że ona czuje do

niego urazę, która się jeszcze zwiększyła, kiedy wyjawił jej prawdziwy powód swojej podróży na Faires.

Potrafił to zrozumieć. Dla młodej wdowy miejsce wiecznego spoczynku męża mogło być bardzo

ważną sprawą. Emma kochała Stuarta i chciała być blisko jego grobu.

A jednak…

James nie do końca wierzył, że tylko z tego powodu nie chciała mu pozwolić na przewiezienie zwłok

Stuarta do opactwa Denham. Emma była przywiązana do Faires, to było oczywiste. Wydawało mu się

jednak, że to przywiązanie odnosiło się do żyjących mieszkańców wyspy, do jej małych uczniów, a nie

dotyczyło pamięci zmarłego męża. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego tak myślał. To była tylko hipoteza, a

jednak…

Ta myśl nie opuszczała go w drodze do miasteczka. James umówił się z panem Murphym, że ten

przyjedzie po niego o ósmej rano, i karawan stawił się punktualnie. Emma przyjęła zaproszenie hrabiego i

pozwoliła się odwieźć do szkoły, ale przez całą drogę była milcząca i zamyślona. James nie był pewien, czy

drażniła ją jego bezustanna obecność, czy też rozgniewało ją to, że przyjechał na Faires po ciało Stuarta.

Wreszcie pan Murphy podjechał pod latarnię morską, gdzie już po raz drugi w ciągu dwóch dni przywoził

Emmę, co nie uszło uwagi jej uczniów, którzy znacząco trącali się łokciami, kiedy James pomagał jej

wysiąść z pojazdu.

- Czy dzisiaj wraca pan do Anglii, lordzie Denham? - usłyszał i miał już gotową odpowiedź na swoje

pytania.

James patrzył na jej zaróżowione od morskiego wiatru policzki - wczorajsza wichura ustąpiła

łagodnym powiewom od morza - i dał jej grzeczną, wymijającą odpowiedź.

- Jeszcze nie wiem. Zobaczę, co przyniesie dzień - powiedział i natychmiast ujrzał wyraz

niezadowolenia na jej twarzy.

- Och - westchnęła tylko Emma, ale zaraz przywołała na usta z lekka drżący uśmiech. - Wie pan,

gdzie można mnie znaleźć. Do widzenia - dodała.

Skierowała się do latarni morskiej, a jej złote loki wymknęły się spod kapelusza i powiewały na

wietrze.

James postanowił zjeść śniadanie w gospodzie. To była rozsądna decyzja, ponieważ nawet jego

kucharz w Londynie nie potrafiłby zrobić takich kiełbas, jakie robiła pani MacTavish. Jak słusznie

przewidziała Emma, pani MacTavish nie omieszkała powiedzieć, że wieczorem, kiedy wstąpiła do jego

pokoju z butelką gorącej wody, żeby ogrzać mu łóżko, nikogo tam nie zastała.

Właścicielka gospody była jednak świadoma jego pozycji i nie ośmieliła się zadać pytania, gdzie był.

James odparł tylko, że to był miły gest i przyjemnie jest mieć ogrzane łóżko podczas deszczowej nocy.

Poszedł zaraz do swojego pokoju, gdzie Roberts przygotował gorącą kąpiel, spodziewając się nadejścia jego

lordowskiej mości. Lokaj Jamesa wiadomość o mającym nastąpić pojedynku przyjął ze stoickim spokojem.

- Szable czy pistolety, milordzie? - spytał tylko.

James rozwiązał zbyt silnie ściągnięty krawat - w chacie Emmy nie miał do pomocy lokaja. Mruknął,

że baron nie wybrał jeszcze rodzaju broni i najlepiej będzie na wszelki wypadek zabrać wszystko. Roberts

zapakował więc pistolety do skórzanych futerałów i włożył do pochwy świeżo naoliwioną, błyszczącą

szablę.

O wpół do dwunastej James opuścił gospodę, przed którą czekał już Cletus MacEwan. Kiedy hrabia

poinformował go, że nie pójdą pieszo do zamku, tylko pojadą karawanem pana Murphy'ego, MacEwan był

tym pomysłem bardzo ubawiony. James zrozumiał go dopiero, kiedy karawan z trudem się wspinał na strome

wzniesienie. Droga do zamku MacCreigh była chyba w gorszym stanie niż ta, która prowadziła do chaty

Emmy. W kilku miejscach musieli wysiadać z pojazdu, żeby odciążyć konie. MacEwan pokonywał

stromiznę bez najmniejszego wysiłku i zręcznie jak kozica, a James i jego lokaj wlekli się z tyłu,

nieprzyzwyczajeni do takiej wspinaczki.

Dotarli wreszcie do rozwalającej się bramy wejściowej. Zamek MacCreigh okazał się prawdziwą

twierdzą, z wieżami, murami obronnymi i, jak domyślał się James, musiał również mieć lochy. Zbudowany z

kamienia przez przodka obecnego barona miał wygląd ponurej, brzydkiej warowni. Hrabia wyobrażał sobie,

że jego mieszkańcy muszą znosić wiele niewygód. Nic dziwnego, że baron robił wszystko, żeby się ożenić z

Emmą, za jej pieniądze bowiem mógłby odnowić zamek.

Wprowadziwszy pojazd w głęboki cień, Murphy otworzył klapę w dachu i zerknął z góry na Jamesa.

- Chyba ktoś powinien zastukać - powiedział.

- Ja pójdę, milordzie - odezwał się Roberts, wstając i usiłując przecisnąć się koło olbrzymich stóp

MacEwana, co nie było zadaniem łatwym.

- Zostań. Sam to zrobię - odrzekł James.

Wysiadł z pojazdu i zbliżył się do wrót zamku, zrobionych'} z grubego ciemnego drewna i nabijanych

metalowymi ćwiekami. Zaczął się rozglądać za sznurem od dzwonka, ale niczego takiego nie było. Podnosił

już rękę, żeby uderzyć w odrzwia, gdy te właśnie się otworzyły.

- Lord Denham? - usłyszał melodyjny kobiecy głos.

James zmrużył oczy. Trudno mu było cokolwiek zobaczyć w ciemnym przedsionku, oświetlonym

jedynie świecą, którą nieznajoma trzymała w ręku. Nie potrafił powiedzieć, czy kobieta była młoda czy stara,

gruba czy chuda, służąca czy też dama. Było na to zbyt ciemno.

- Nie wejdzie pan? - odezwał się znowu ten sam głos. Rozległ się cichy śmiech i James wiedział już,

że głos należał do młodej, atrakcyjnej kobiety.

- Hm - mruknął. Nie spodziewał się, że pierwszą osobą, jaką spotka w zamku, będzie młoda kobieta. -

Nie jestem sam…

- Och - usłyszał. - Czyżby towarzyszyła panu pani Chesterton? - Głos nagle przestał być melodyjny.

- Nie - odrzekł zdumiony James. - Tylko mój lokaj, Roberts, który ma pewne doświadczenie w

opatrywaniu ran, i mój sekundant, Cletus MacEwan. Roberts! MacEwan! - zawołał James i obaj mężczyźni

wysiedli z pojazdu, który przechylił się znacznie, kiedy opuszczał go olbrzym.

Kobieta roześmiała się znowu, tym razem z wyraźną ulgą.

- Och, pan MacEwan, jak mi miło! - wykrzyknęła. - Proszę, wchodźcie panowie. Pan też, panie

Murphy. Niech pan wejdzie, żeby się rozgrzać. Maura właśnie szykuje herbatę w kuchni.

Oszołomiony James szedł za migotliwym płomykiem świecy przez labirynt ciemnych korytarzy i

nagle znalazł się w ogromnej, jasnej sali. Promienie słońca wpadały przez wysokie, łukowato zwieńczone

okna, które na każdej ze ścian sięgały aż do sklepionego sufitu. Z belek zwieszały się podniszczone proporce

z herbem rodziny MacCreigh, złotą kozą na zielonym tle. Nieliczne meble były zupełnie przypadkowo

poustawiane. Długi stół nakryty do lunchu znajdował się tak blisko ogromnego kominka, jak tylko było

możliwe bez obawy, że się zapali.

Dopiero teraz James mógł się przyjrzeć kobiecie, która go tu przyprowadziła. Stwierdził z

zadowoleniem, że jego przypuszczenie było słuszne. Rzeczywiście była młoda i atrakcyjna. Miała rude

włosy, nie tak delikatną budowę ciała jak Emma, ale jej obfitsze kobiece kształty były równie miłe dla oka.

Była mniej więcej w wieku Emmy, mogła mieć osiemnaście albo dziewiętnaście lat.

Zdmuchnęła płomień świecy, stawiając lichtarz na antycznym kredensie.

- Tak jest o wiele lepiej. Teraz wreszcie pana widzę.

Przesunęła po nim wzrokiem, a w jej niebieskich oczach, których kolor przypominał barwę nieba za

oknami, ukazał się wyraz aprobaty. Potrząsnęła długimi miedzianymi włosami.

- Jest pan podobny do pana Chestertona, milordzie. Ale nie za bardzo. Jest pan od niego wyższy,

lepiej zbudowany i, oczywiście, o wiele przystojniejszy.

- Dziękuję - odparł sucho James. To pochlebstwo nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. - Jestem

wdzięczny zarówno za komplement, jak i za gościnność. Czy mogę wiedzieć, komu je zawdzięczam?

Dziewczyna, ubrana w białą muślinową sukienkę, która była zbyt dziecinnym strojem, jak na jej

wiek, i zbyt cienka, jak na tę porę roku, złożyła mu piękny ukłon.

- Szlachetnie urodzona panna Fiona Bain, milordzie. Jestem zaszczycona, że zechciał pan złożyć

wizytę w naszym odludnym zamku.

James zacisnął zęby. Niech to diabli! To siostra barona MacCreigh. Powinien był się tego domyślić.

Nie wolno mu bratać się z nieprzyjacielem i jego rodziną. Czyżby brat nie powiedział jej, że James

przychodzi tu tylko po to, żeby go zabić? A może zrobił to i dlatego ta dziewczyna obsypywała go

pochlebstwami? Tak czy inaczej, ta sytuacja mu się nie podobała.

Jego towarzysze mieli na ten temat zupełnie odmienne zdanie. Murphy i MacEwan stali z szeroko

otwartymi ustami, trzymając kapelusze w rękach. Tam, gdzie James widział jedynie minioną świetność i

niedostatek, oni zobaczyli przepych, z jakim się jeszcze nigdy w swoim życiu nie zetknęli.

- Niech mnie - westchnął MacEwan, patrząc na wystrzępione proporce, które się wolno kołysały w

pełnej przeciągów sali. - To jest nawet większe niż kościół.

- A to jest tylko jeden pokój - szepnął nabożnie Murphy. Obaj mężczyźni nie mogli wyjść z podziwu.

Widząc, że jego sekundant zaczyna przechodzić na stronę nieprzyjaciela, James postanowił przerwać

tę scenę.

- Gdzie mogę znaleźć pani brata, madame? - zwrócił się do Fiony Bain. - Jesteśmy umówieni i nie

chciałbym sprawić mu zawodu…

- Ach, Denham, jak miło…

Ten głos, który rozlegał się wyraźnie w ogromnej sali, dochodził gdzieś z okolic kominka. James

zobaczył tam Geoffreya Baina, który właśnie podnosił się z krzesła z wysokim oparciem. Był, jak zwykle,

ubrany na czarno, trzymał w ręku szklankę z jakimś płynem koloru bursztynu, którą wzniósł w kierunku

Jamesa.

- Proszę tutaj, proszę tutaj, milordzie - wołał, wykonując zapraszające gesty. - Niech pan nie stoi w

przeciągu. Po wczorajszym deszczu jest tu okropnie wilgotno i zimno, właśnie dlatego kazałem przysunąć

stół do ognia. Nie bawmy się w ceremonie, proszę, proszę.

James był wściekły. Zerknął na siostrę barona, która obdarzyła go słodkim uśmiechem. Albo nie

wiedziała, po co tu przyszedł, albo dobrze udawała. James skłaniał się raczej ku tej drugiej możliwości. Była

pewnie równie przebiegła jak jej brat. Utwierdził się jeszcze w tym przekonaniu, kiedy podeszła do niego,

wzięła go pod ramię i zaczęła prowadzić w stronę kominka, przytulając bez żenady swoją jędrną pierś do

jego muskularnej ręki.

- Chodźmy, lordzie Denham - zaszczebiotała. - Ostatnio tak rzadko miewamy gości. Często bywał u

nas pana kuzyn ze swoją żoną, kiedy… kiedy narzeczona mojego brata była jeszcze z nami, no i oczywiście

przed tragiczną śmiercią pana Chestertona. Teraz prawie nikogo nie widujemy. Bardzo jestem ciekawa, jak

będzie panu smakować zupa grzybowa, którą Maura zaczęła gotować już wczoraj wieczorem, kiedy

Geoffrey powiedział nam, że zaprosił pana na lunch. Ta zupa to specjalność jej rodziny. Maura tak bardzo się

cieszy, że gość będzie mógł ocenić jej smak. Przykro mi, że nie mogła również przyjść pani Chesterton. - Ta

uwaga w uszach hrabiego zabrzmiała fałszywie. - Ale ona zajmuje się przecież tą swoją szkółką, prawda?

Zanim dotarli do kominka, wściekłość Jamesa zamieniła się w prawdziwą furię. Dorosły mężczyzna

chował się za spódnicą młodej dziewczyny! W gruncie rzeczy nie ma się czemu dziwić. Ktoś, kto posuwa się

do zastraszania kobiety, nie będzie się wahał szukać opieki u innej przedstawicielki słabszej płci.

MacCreigh, jak zauważył James, pił whisky. Hrabia był przekonany, że pędzono ją w zamku.

- Ach, Denham. Tak się cieszę, że udało się panu do nas dotrzeć. - Na twarzy barona pojawił się

szeroki uśmiech. Chyba droga nie była zbyt straszna? Czasami, po takim deszczu jak wczoraj, jest tak

błotnista, że przez całe tygodnie nikt się tu nie pokazuje, prawda, Fiono? Poznał pan już moją siostrę Fionę,

Denham? Co panu podać? Whisky? A może porto?

James mógł zignorować poufałość barona. Mógł sobie nawet darować to, że MacCreigh zwracał się

do niego jak do przyjaciela, chociaż James na pewno nim nie był. Nie mógł jednak zaakceptować faktu, że

Geoffrey Bain zupełnie nie był przygotowany do walki. Nie było przy nim pudła z pistoletami, szabli ani

sekundanta, chyba że tę funkcję miałaby pełnić jego siostra!

- Byliśmy umówieni na dwunastą, sir - warknął z wściekłością.

- Tak, tak. - MacCreigh machnął ręką. - Lunch zostanie podany w południe. Ja zawsze przed

posiłkiem lubię się napić whisky. Proszę się do mnie przyłączyć.

- Nie byliśmy umówieni na lunch - powiedział James cichym głosem, żeby nie mogła go dosłyszeć

siostra barona. - Dobrze pan o tym wie, MacCreigh. Niech pan będzie mężczyzną i wyjmie szablę. Mam

zamiar pana zabić i zaraz stąd wyjść. Lunch czeka na mnie w gospodzie.

- Aha, lunch pani MacTavish. - MacCreigh skinął głową z uznaniem. - Doskonale pana rozumiem.

Ona świetnie gotuje. Ale nasza Maura też się stara jak może. A co pan mówił o zabijaniu mnie? - Baron nie

zniżał głosu. Mówił bardzo głośno, z wyraźną brawurą. - Nie mam pojęcia, o co panu chodzi.

- Dobrze pan wie, o co mi chodzi - wycedził James lodowatym tonem. - Wczoraj wieczorem

wyzwałem pana na pojedynek, kiedy zobaczyłem, że chce pan skompromitować wdowę po moim kuzynie.

- Skompromitować ją? - roześmiał się MacCreigh. - Niech pan da spokój. Chciałem jej tylko coś

wyperswadować, nie miałem zamiaru jej kompromitować.

- Odniosłem zupełnie inne wrażenie. Wyglądało, jakby pan używał wobec niej siły. Niech pan

weźmie szablę i zacznie się zachowywać jak mężczyzna albo ja…

- Pan co? - spytał MacCreigh. - Przecież to czysta głupota, Denham. Możemy załatwić tę sprawę, nie

narażając się na rany lub utratę życia.

- Jest tylko jeden sposób - zapewnił go James. - Musi mi pan dać słowo honoru, że już nigdy nie

zbliży się pan do pani Chesterton. - Hrabia nie wierzył zresztą, że MacCreigh potrafiłby dotrzymać takiej

obietnicy.

- Dobrze pan wie, Denham - skrzywił się Geoffrey Bain - że nie mogę tego zrobić. Mówimy przecież

o dziesięciu tysiącach funtów.

- Mówimy - krzyknął James, nie panując już nad sobą - o żonie mojego kuzyna!

- O wdowie po pana kuzynie - poprawił baron, dopijając whisky i odstawiając szklankę. - Dopóki jest

osobą samotną, każdy mężczyzna ma prawo na nią polować, Denham. Musi się pan z tym pogodzić. Może

pan temu zapobiec tylko w jeden sposób: żeniąc się z nią samemu. - MacCreigh wzruszył ramionami. -

Gdyby ona w ogóle pana zechciała!

James nie mógł oczywiście wiedzieć, co Stuart mówił baronowi na temat relacji pomiędzy nim a

Emmą. Jeśli było prawdą, że kuzyn i jego żona często bywali w zamku, jak twierdziła Fiona Bain, to

oznaczałoby to, że ci dwaj mężczyźni byli w przyjaźni.

Może baron chciał tylko powiedzieć, że znana ze swoich idealistycznych poglądów Emma mogłaby

mieć opory przed związaniem się z mężczyzną, który hołdował bardziej praktycznym celom.

To, co MacCreigh chciał wyrazić, wcale nie było istotne. Ważny był ton, w jakim to zostało

wypowiedziane, i drwiący wyraz jego twarzy. To tylko sprowokowało Jamesa do wymierzenia silnego ciosu

pięścią prosto w twarz barona.

MacCreigh, który się tego nie spodziewał, upadł plecami na stół, przewracając krzesła i zrzucając

talerze. James, widząc, że nie stracił on jeszcze przytomności, podszedł bliżej, żeby wymierzyć następny

cios.

- James, przestań, James! - usłyszał znajomy głos.

Dopiero wtedy zauważył, że siostra barona nie była jedyną kobietą w tym pomieszczeniu.

15

Emma nie wierzyła własnym oczom.

Bardzo sceptycznie potraktowała przyniesioną przez panią MacTavish nowinę - właścicielka gospody

przerwała Emmie lekcję historii - że hrabia Denham udał się do zamku MacCreigh, żeby zabić Geoffreya

Baina. Z jakiego powodu, spytała, miałby lord Denham coś takiego robić? Przecież to absurd. Wiedziała, że

on nie lubi barona, ale żeby go zaraz zabijać? Po co? To po prostu śmieszne.

Kiedy jednak pani MacTavish odciągnęła ją na bok i zaznajomiła ze szczegółami tej sprawy - że

lokaj, którego hrabia zabrał ze sobą, miał szablę i pudło z pistoletami, że hrabia zamówił lunch na pierwszą, a

więc nie został zaproszony do zamku na posiłek, oraz że był również z nimi Cletus MacEwan -Emma

musiała przyznać, że to wyglądało podejrzanie.

Nie była jednak w pełni przekonana. Nie wierzyła, że istnieje prawdziwy powód do zmartwienia,

dopóki nie poszła z panią MacTavish, chociaż zrobiła to niezbyt chętnie, żeby zasięgnąć porady sędziego

Reardona. Sędzia, który korzystał właśnie z przerwy w osądzaniu sporu o prawo własności, wysłuchał

wszystkiego z poważną miną, odsunął z westchnieniem talerz haggis i sięgnął po kapelusz. Dopiero wtedy

Emma rzeczywiści się przestraszyła. Sędzia Reardon nigdy by nie odszedł od stół podczas posiłku…

Gdyby czyjeś życie nie było w niebezpieczeństwie.

Teraz, stojąc w drzwiach wielkiej sali zamku, Emma wie działa już, że obawy pani MacTavish wcale

nie były bezpodstawne. Życie barona było w niebezpieczeństwie. James uderzy go jeszcze mocniej niż

Cletusa MacEwana poprzedniego ranka mocniej niż Stuarta tamtego dnia w salonie lady Denham!

A hrabia stał, jakby nic się nie wydarzyło, z uniesiony rękami, próbując rozruszać swoje nadwerężone

nadgarstki.

- O, Emma - powiedział, kiedy zobaczył ją w progu razem z sędzią Reardonem, panią MacTavish i jej

synem Seanemi który ich tu wszystkich przywiózł. - Jak się masz, Emmo?

Podniosła dłoń do ust. Osłupiała. Jeszcze nigdy James Marbury tak dziwacznie się nie zachowywał.

Przestał być sobą od chwili, kiedy wylądował na Faires - zapraszał wdowy do swego londyńskiego domu,

mył naczynia, rzucał monety mały chłopcom…

A teraz broni jej honoru, już po raz drugi w ciągu dwóch dni! Ten sam lord Denham, który zawsze

traktował Emmę ja małą dziewczynkę, zachowuje się teraz tak, jakby dostrzegł, że ona jest już kobietą.

Trudno było w to wszystko uwierzyć.

- Najwyraźniej pani obawy były uzasadnione, pani MacTavish - powiedział sędzia Reardon

beznamiętnym tonem. - Tu się szykuje pojedynek, chociaż pojedynkowanie się jest prawnie zabronione. -

Prychnął z dezaprobatą. -I to pomiędzy prawdziwymi dżentelmenami! Jestem zdumiony. Naprawdę jestem

zdumiony. Co ma pan do powiedzenia na ten temat, lordzie Denham?

- Tylko to, że gdyby nie pana przedziwna decyzja, że pani Chesterton nie może podjąć należnych jej

pieniędzy, dopóki nie wyjdzie za mąż, do tego wszystkiego by nie doszło. - Baines obrzucił sędziego

chłodnym spojrzeniem.

- Ho, ho - powiedział tylko Reardon, na którym to oskarżenie nie zrobiło żadnego wrażenia. - Więc o

to idzie. - Podszedł do stołu, podniósł jedno z przewróconych krzeseł i usiadł na nim. - Nie przeszkadzajcie

sobie. Niech zwycięży najlepszy i tak dalej.

- Co?! - wykrzyknęła Emma.

- Przepraszam, pani Chesterton. - Sędzia Reardon odwrócił się, żeby spojrzeć na Emmę, i szybko

wstał z krzesła. - Powinienem to krzesło zaproponować pani. Proszę usiąść. Powinna pani usiąść.

Emmie wydawało się, że znalazła się w domu wariatów.

- Nie - potrząsnęła gwałtownie głową. - Wasza Ekscelencjo, pan nie może na to pozwolić. Oni się

pozabijają!

- To się może zdarzyć - przyznał sędzia Reardon, siadając z powrotem na krześle. - To rzeczywiście

może się zdarzyć.

- Ale nie może pan im na to pozwolić! - Emma wysunęła się do przodu i stanęła pomiędzy dwoma

przeciwnikami, którzy patrzyli na nią z zainteresowaniem. James z miejsca, w którym siał, i Geoffrey Bain z

miejsca, na którym leżał, czyli ze stołu. - To absurdalne! Nie może pan na to pozwolić. Ktoś musi ich

powstrzymać!

Przewodniczący Ławy Królewskiej wyjął z kieszeni kapciuch z tytoniem i zaczął powoli nabijać

fajkę.

- Można by to zrobić, moja droga - powiedział - ale ja nie będę nawet próbować. Wiem z

doświadczenia, że nie ma sensu powstrzymywać mężczyzny, który chce kogoś zabić. Jeśli ktoś naprawdę

chce to zrobić, to nic i nikt nie jest w stanie mu w tym przeszkodzić.

Emma patrzyła na sędziego niepewna, czy go dobrze zrozumiała. Dopiero kiedy zobaczyła, jak

spokojnie zapala fajkę przeraziła się nie na żarty.

- To dlaczego zgodził się pan, żeby tu ze mną przyjść, jeśli nie po to, żeby ich powstrzymać?

- Po to, żeby popatrzeć na walkę. - Sędzia Reardon spojrzał na nią ze zdumieniem. - Ja stawiam na

hrabiego. A ty, MacTavish?

Sean MacTavish, który nadal stał w drzwiach wielkiej sali, zamyślony, pocierał brodę.

- Stawiam na barona - powiedział wreszcie. - Jest mniejszy, ale żeby to nadrobić, nie będzie walczył

czysto.

Emma potrząsnęła głową. Tego było już stanowczo za wiele.

- Doprawdy, James, dosyć tego! Co chcesz przez to osiągnąć?

- Co ja chcę przez to osiągnąć? - powtórzył ze zdziwieniem hrabia. - Emmo, ten człowiek obrażał cię

i zastraszał. Mam zamiar dać mu za to porządną nauczkę. Bądź grzeczna i wracaj do miasteczka. - Rzucił

niechętne spojrzenie sędziemu i mruknął: - Nie rozumiem, dlaczego komuś przyszło do głowy, żeby cię tu

przyprowadzić. Gdyby mnie ktoś spytał, to na tej wyspie mieszkają sami wariaci. - Widząc, że Emma nie

rusza się z miejsca, James podniósł głos. - Odejdź, Emmo! Nie mam czasu na takie głupstwa. Odwlekasz

tylko to, co jest nieuniknione.

- Nieuniknione? Zobaczymy. - Baron uniósł się na łokciu wśród potłuczonych talerzy, patrząc ze

złością na Jamesa. - Dość już mam tych przewidywań, że zostanę pokonany w tej walce. A tak przy okazji,

nigdy pana kuzynki nie obraziłem. Mogłem ją zastraszać, to prawda, ale nigdy jej nie obraziłem.

- Wystarczy, że taki typ jak pan z nią rozmawia. Dla mnie to jest obraza. - James popatrzył obojętnym

wzrokiem na leżącego na stole mężczyznę.

- Taki typ jak ja? - powtórzył baron. - Co pan przez to rozumie?

- Sam pan powinien wiedzieć. Wszyscy w okolicy mówią o pana narzeczonej.

- Clara? O nią chodzi? - Geoffrey Bain szeroko otworzył oczy.

- Ma pan inną narzeczoną? - spytał uprzejmie James.

- Do diabła! - Baron szybko podniósł się ze stołu. - Ile razy mam to powtarzać? Ja nie zabiłem Clary!

James chwycił Emmę za ramiona i odsunął ją na bok, szykując się do starcia z baronem.

Jednak tym razem lord MacCreigh był przygotowany na atak hrabiego. Gdy tylko pięść Jamesa

wylądowała na żebrach barona, ten chwycił go w pasie i przewrócił na podłogę.

Fiona Bain zapiszczała przeraźliwie i dopiero teraz podbiegła do stołu, żeby się przekonać o

rozmiarach wyrządzonych szkód.

- Moja zastawa! - wykrzyknęła. - Podgrzewacz do potraw mojej matki! Jeśli któryś z was go stłukł, to

was zabiję!

Emma wydała zduszony okrzyk, kiedy obaj mężczyźni, którzy na nowo podjęli walkę, uderzyli o

antyczny kredens.

- Jest pan chyba szalony, że nie chce ich pan powstrzymać! - krzyknęła, patrząc błagalnym wzrokiem

na sędziego.

- Szalony? - Sędzia spokojnie pykał fajkę. - Nie przypuszczam. - Kiedy zobaczył, że hrabia traci

przewagę, a baron trzyma go za gardło, wyjął fajkę z ust i wychylił się do przodu. - Denham! - huknął. -

Mówię do pana, Denham. Niech pan teraz użyje pięści. Dobrze! - Oparł się znowu wygodnie i popatrzył na

Emmę. - Przepraszam cię, moja droga. Co mówiłaś?

- Jeśli pan nie przerwie tej walki, sama będę musiała to zrobić. - Emma popatrzyła na sędziego z

rozpaczą.

I po chwili, jak to często robiła w swojej szkole, weszła pomiędzy walczących, by ich rozdzielić.

Zapomniała tylko, że tym razem nie ma do czynienia z małymi chłopcami. Kiedy zauważyła

skierowaną na siebie pięść, nie było już czasu na to, żeby się odsunąć czy też uchylić. A baron, do którego

należała ta pięść, włożył w swój cios zbyt wiele siły, żeby móc zatrzymać rękę w powietrzu.

Na szczęście hrabia Denham miał niezwykle szybki refleks. Kiedy Emma zamknęła oczy, oczekując

uderzenia, ręka Jamesa wystrzeliła nagle w powietrze. Chwycił barona tak, że jego pięść zatrzymała się tuż

przy twarzy dziewczyny. Emma czuł teraz zapach obu mężczyzn - woń drogiego mydła James i duszący

zapach stajni, którym przesiąknięty był baron.

Kiedy ośmieliła się otworzyć oczy, zobaczyła hrabiego i barona, którzy stali jak wryci. Z

nieruchomymi, wzniesionym nad nią rękami, wyglądali jak zastygli w jakiejś figurze kadryla. Tylko ich

piersi wznosiły się ciężkim oddechem. Emma od mówiła w duchu modlitwę - po raz pierwszy była

wdzięczna losowi za to, że był na świecie James Marbury.

- Dość już tego - powiedziała. - Nie wstyd wam? To wszystko jest zabawne, dopóki komuś nie stanie

się krzywda. Wtedy śmiech zamienia się w łzy.

Taką przemowę wygłaszała zawsze do małych łobuziaków w swojej szkole. Tak samo przemawiała

jej stryjenka do niej i do Penelope, kiedy ich zabawy stawały się zbyt gwałtowne. Wydawało się, że na

dorosłych mężczyznach te słowa wywierają podobne wrażenie jak na małych chłopcach i dziewczynkach. W

każdym razie obaj opuścili ręce.

- Teraz - powiedziała surowo Emma - podajcie sobie ręce i powiedzcie "przepraszam".

Widząc upór na twarzy obu mężczyzn, ujęła ich prawe dłonie.

- Nie słyszeliście, co mówiłam? Podajcie sobie ręce i powiedzcie "przepraszam".

James wiedział, że Emma nie ustąpi, nie zważając więc na niebezpieczeństwo, chwycił dłoń

Geoffreya Baina i ścisnął ją.

- Przykro mi - powiedział bez cienia skruchy. - Nie chciałem stłuc naczynia pana matki do

podgrzewania potraw.

- A ja - stwierdził równie nieszczerze MacCreigh - nie chciałem pana udusić.

- No właśnie - podsumowała z zadowoleniem Emma.

Spojrzała na sędziego, który, wygodnie rozparty na krześle, sprawiał wrażenie niezwykle z siebie

zadowolonego.

- Widzi pan? - spytała z lekka ironicznym tonem. - Takie sprawy można rozwiązać bez…

W tej samej chwili MacCreigh chwycił hrabiego za szyję obiema rękami, unieruchamiając go w tym

uścisku.

- Ja się z nią ożenię! - krzyknął baron do ucha Jamesa. - I nikt mnie przed tym nie powstrzyma.

Emma odwróciła się szybko w stronę sędziego.

- Musi pan położyć temu kres! - zażądała. - Na Faires i tak jest za dużo przemocy i rozlewu krwi.

Jeśli pan temu nie przeszkodzi, to oni się pozabijają, tak samo jak O'Malley zabił mojego męża!

- Jeśli ja temu nie przeszkodzę? - Sędzia wyjął fajkę z ust i popatrzył na Emmę ze zdziwieniem. -

Wydaje mi się, że jedyną osobą, która może temu przeszkodzić, jesteś ty, moja droga.

- Ja? - Emma była oszołomiona. - Jak ja mogę temu przeszkodzić?

- Poślubiając jednego z nich - powiedział spokojnie sędzia.

16

Mężczyźni natychmiast przerwali walkę. Dwie głowy - jedna ciemna, a druga koloru świeżo

wypolerowanej miedzi - obróciły się w kierunku Emmy.

Wpatrywali się w nią tak uporczywie, że zażenowana Emma cofnęła się o parę kroków.

- Och, nie - powiedziała stanowczym tonem. - Nie.

- Bardzo słusznie. - Cletus wysunął się do przodu, z dumnie wypiętą piersią. - Pani Chesterton

wyjdzie za mnie, a nie za żadnego z tych dwóch.

Sędzia Reardon obserwował tę scenę z zainteresowaniem.

- Widzisz - zwrócił się do Emmy, wyciągając fajkę w stronę Cłetusa - to się nigdy nie skończy,

dopóki nie dokonasz wyboru.

- Wyboru! - wykrzyknęła Emma, nie wierząc już nie tylko własnym uszom, ale i własnym oczom.

Hrabia i baron stali teraz sztywno wyprostowani, doprowadzając ubrania do porządku. - Jaki ja mam wybór?

Muszę wyjść za mąż, żeby nie dopuścić do morderstwa? To jest całkowicie…

- Wyjdź za Geoffa. - Fiona Bain podeszła do Emmy. - On się dobrze tobą zaopiekuje - dodała chytrze.

- Już ja tego dopilnuję.

- Za lorda MacCreigh! - prychnęła pogardliwie pani MacTavish, która nie należała do wielbicielek

barona. - Człowieka, który zamordował własną narzeczoną?

- Po raz ostatni powtarzam - odezwał się baron ze znużeniem - że nie zamordowałem Clary. Uciekła z

moim lokajem i ślad po niej zaginął.

- To pan tak mówi, milordzie. - Pani MacTavish nie wyglądała na przekonaną. - I niech się pan tego

trzyma. A pani, Emmo, jeśli ma pani poślubić kogokolwiek poza moim Seanem, to powinien to być lord

Denham. - Właścicielka gospody zmrużyła znacząco oczy. - Czy on nie spędził wczorajszej nocy w pani

chacie?

Słysząc to, baron aż podskoczył.

- Emmo! To nie może być prawda! - wykrzyknął.

- Oczywiście, że to prawda - stwierdziła z zadowoleniem pani MacTavish. - A kiedy pastor się o tym

dowie, też będzie miał coś do powiedzenia. Zapamiętajcie moje słowa.

- Chyba pani oszalała - mruknęła Emma.

Potem zerknęła na Jamesa i na lorda MacCreigh. Zobaczyła, że wpatrują się w nią dwie pary oczu,

jedne koloru bursztynu, a drugie letniego nieba.

- Wszyscy oszaleli! - zawołała. - A jeśli myślicie, że pozwolę się wmanewrować w małżeństwo z

którymś z was, to jesteście w błędzie.

Szybko się odwróciła, żeby uciec z tej okropnej sali. Serce jej waliło jak oszalałe. Nie wiedziała,

gdzie iść, chciała tylko ukryć się przed tymi spojrzeniami… Szczególnie jedno z nich wyprowadzało ją z

równowagi, chociaż nie potrafiłaby powiedzieć dlaczego. Było to spojrzenie lorda Jamesa, którego kiedyś lak

bardzo nienawidziła. Teraz to uczucie już w niej osłabło.

Jak mogłaby go nienawidzić, pamiętając jednocześnie o tym jak trzymał ją w objęciach, a jej

zdradliwe ciało tak chętnie przyjmowało jego dotyk. Mimo to był on człowiekiem, który zrobił wszystko,

żeby rozdzielić ją z kimś, kogo kochała… albo też wydawało się jej, że kocha.

Miała właśnie wyślizgnąć się z sali, kiedy poczuła czyjąś rękę na ramieniu.

- Emmo, zaczekaj!

Zanim zdołała zaprotestować, hrabia ciągnął ją już za sobą, ale nie z powrotem do sali, z której

uciekła, tylko do drzwi, w stronę których się kierowała.

- Milordzie - powiedziała, próbując się wyzwolić z jego rąk.

Ale on objął ją w pasie i dosłownie przeniósł przez drzwi, zamykając je za sobą kopnięciem. Postawił

ją pod ścianą, o którą oparł ręce, uniemożliwiając jej w ten sposób ucieczkę.

- Nie mam zamiaru rozmawiać… - Emma usiłowała zachować pozory godności.

- Zamilknij, Emmo - rzucił krótko James. - Słuchaj, co ci powiem.

Zamilkła, ale nie dlatego, że on tego żądał. Zamilkła, ponieważ osłupiała, słysząc te słowa. Co się

stało, pomyślała, z uprzejmym, sarkastycznym hrabią? Jeszcze nigdy tak do niej nie mówił. Zawsze był

spokojny i opanowany, gotów służyć jej pomocą i ocierać łzy. Teraz był nawet bardziej wzburzony niż ona.

To było szokujące!

- Reardon ma rację - usłyszała jego głęboki, ciepły głos.

Widziała teraz wyraźnie, co baron zrobił z jego twarzą: jedna z jego ciemnych brwi była lekko

skaleczona, na szczęce wystąpiła czerwona plama. Czy to możliwe, zastanawiała się Emma, że ten sam

mężczyzna uchodził w Londynie za wzór dżentelmena?

- To jest nieznośna sytuacja, Emmo - powiedział. - Można ją jednak łatwo zmienić, co powinno mi

było od razu przyjść do głowy, jeśli się zgodzisz, to takie rozwiązanie wszystkich zadowoli.

Emma otworzyła usta, żeby mu powiedzieć, że jej na pewno nie zadowoli. Oczywiście, nie miała

zamiaru mu mówić, że miał rację, kiedy usiłował przeszkodzić jej małżeństwu ze Stuartem, że ten związek

okazał się katastrofą właściwie od samego początku. Chciała mu tylko dać do zrozumienia, że już raz

spróbowała małżeństwa i ten raz zupełnie jej wystarczy.

Nie mogła jednak tego zakomunikować, ponieważ James szybko mówił dalej.

- Pomyśl tylko, Emmo - przekonywał ją. - Dostaniesz swoje pieniądze i będziesz mogła zrobić z nimi,

co tylko zechcesz. Oddać je sierotom i bractwom misyjnym, jeśli będziesz miała na to ochotę. Jedyna rzecz,

o którą cię poproszę, to żebyś zachowała pewną sumę dla siebie. Jeśli będziesz chciała, to zainwestuję ją,

żebyś mogła żyć z procentów. W ten sposób twoje pieniądze nie zostaną wydane na nowy dach w czyimś

rodzinnym zamku…

Jakby na zawołanie, usłyszeli szczęk zasuwy i głos lorda MacCreigh.

- Emmo? Czy pani jest…

James błyskawicznie zasunął rygiel.

- Co u… - dotarło do nich przez grube, drewniane drzwi. - Kto to zamknął?! - krzyczał lord

MacCreigh. - Denham? Czy to pan? Niech pan natychmiast otwiera!

- Widzisz, Emmo? - W złocistych oczach Jamesa Emma dojrzała niemą prośbę. - Te pieniądze

zapewnią ci dostatnie życie na wiele, wiele lat, nawet jeśli rozdasz połowę, a jestem pewny, że tak zrobisz. A

jeśli poślubisz jednego z nich… - James zerknął na drzwi, do których dobijał się baron, niewątpliwie z

pomocą Cletusa… - to oni użyją twoich pieniędzy do własnych celów. Nie będziesz miała tego problemu ze

mną, ponieważ ja nie potrzebuję twoich dziesięciu tysięcy.

Teraz dopiero Emma w pełni zrozumiała jego słowa. Nie mogła jednak w nie uwierzyć. Hrabia

Denham - kuzyn Stuarta - prosi, żeby wyszła za niego za mąż?!

Jej zdumienie musiało być widoczne, ponieważ hrabia szybko dodał:

- Oczywiście możemy rozwiązać nasze małżeństwo, kiedy już dostaniesz pieniądze, jeśli będziesz

tego chciała. Nie powinno być z tym żadnego problemu.

Teraz Emma od razu zrozumiała, co mówił.

- Rozwód?! - wybuchnęła.

Nie wiedziała już, co ją bardziej zaszokowało, czy fakt, że hrabia Denham chce ją poślubić, czy też,

że jednocześnie proponuje jej rozwód.

- Nie rozwód, Emmo - tłumaczył James - tylko unieważnienie małżeństwa. To znaczy stwierdzenie,

że małżeństwo w ogóle nie zaistniało. Oczywiście, nie będziemy o to występować, dopóki nie dostaniesz

swoich pieniędzy.

To z kolei jeszcze bardziej zdumiało Emmę. I to nie tylko dlatego, że hrabia był gotów naznaczyć

swoje nazwisko, z którego miał prawo być dumny, i swoją dobrą reputację piętnem nieudanego małżeństwa.

Zdumiała ją nonszalancja, z jaką to wszystko traktował, zupełnie jakby mówił o jakiejś nieważnej transakcji

w interesach!

Nie miał zresztą powodu, żeby inaczej o tym myśleć, tłumaczyła sobie w duchu Emma. Nie

przyszłoby jej nawet do głowy, że hrabia Denham mógłby być w niej zakochany. James nigdy by nie zapałał

miłością do takiej dziewczynie jak ona - sieroty bez grosza przy duszy, której ocierał łzy, kiedy była małą

dziewczynką; kimś, kto nawet nie miał tytułu i przez całe życie był zależny od bogatych krewnych. Hrabia

Denham przebywał tylko w towarzystwie najpiękniejszych i najbogatszych dziewcząt w Londynie - i one

wszystkie, jak zauważyła Emma podczas sezonu towarzyskiego w minionym roku - miały proste, błyszczące

włosy, a nie ciasno skręcone loczki jak Emma.

James nigdy by się też nie wdawał w jakieś romantyczne historie z ubogą wdową po swoim kuzynie.

To wykluczone!

Ale jeśli nie był w niej zakochany, to…

- Dlaczego? - spytała. Była jeszcze zbyt oszołomiona, żeby sensownie sformułować pytanie.

- Dlaczego co? - zainteresował się James.

- Dlaczego… - Zdała sobie nagle sprawę z jego bliskości. Był o wiele wyższy od Stuarta i bardziej

muskularny. Czuła się przy nim bardzo mała.

- Dlaczego chcesz to zrobić? - spytała wreszcie.

"Dla mnie" chciała dodać, ale na te słowa już zabrakło jej odwagi. Jego bliskość, podobnie jak

poprzedniej nocy w chacie, działała na nią dziwnie oszałamiająco. Zaczęło się jej kręcić w głowie. To tylko

dlatego, tłumaczyła sobie w duchu, że już dawno nie stała tak blisko mężczyzny - to znaczy mężczyzny,

który się regularnie kąpał. Hrabia Denham, chociaż był bardzo przystojny, nie mógł pociągać Emmy. Zbyt

wiele rzeczy musiała przed nim zataić, żeby sobie pozwolić na jakieś żywsze uczucia.

- Jak to, Emmo? - James spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Dlaczego miałbym tego nie zrobić?

Należysz przecież do rodziny. Opieka nad tobą jest moim obowiązkiem.

- Obowiązkiem? - wykrztusiła.

Łzy nabiegły jej do oczu, sama nie wiedziała dlaczego. Może to przez te słowa, te same słowa, które

wypowiedział poprzedniego wieczoru, że ona należy do rodziny. Do rodziny! Nie słyszała zbyt często tego

słowa. Do rodziny? Ona teraz już nie miała rodziny.

- Wydaje mi się, że poślubienie mnie daleko wykracza poza pana powinność, milordzie.

Nadszarpywanie swojej doskonałej reputacji przez unieważnienie małżeństwa na pewno może źle wpłynąć

na pana późniejsze plany matrymonialne.

- Specjalnie mnie to nie martwi - odparł z uśmiechem James. - Ty też nie powinnaś się tym

przejmować.

Emma potrząsnęła tylko głową. Wciąż nie mogła go zrozumieć. Chciał ją poślubić, nie oczekując

żadnego udziału w jej spadku, potem narażać się na kłopoty i koszty związane z unieważnieniem

małżeństwa, nie mając z tego żadnego pożytku - to wszystko było bezsensowne, zwłaszcza że James miał

świetną głowę do interesów. Dlaczego on chce to zrobić?

- Emmo - powiedział, jakby czytając w jej myślach. - Bardzo cię kiedyś skrzywdziłem. Pozwól mi

teraz to naprawić.

Mówiąc to, ujął jej dłoń. Tylko tyle. Ujął jej dłoń i przytrzymał w swojej. Poczuł niewątpliwie, że nie

jest to już ta sama ręka, której rok wcześniej dotykał w kadrylu. Teraz pokryta była odciskami, stwardniała

od prania w lodowato zimnej wodzie z ługiem. Poza tym Emma już od wielu miesięcy nie tańczyła kadryla.

Jeśli jednak James zauważył tę różnicę, nie dał tego po sobie poznać, stał, trzymając jej dłoń i patrząc

na Emmę nieprzeniknionymi, niepokojąco złotymi oczami, nie zwracając uwagi na głośne okrzyki i walenie

w drzwi.

Nagle Emmie przestało się kręcić w głowie. Minął sta oszołomienia, w jakim się znajdowała.

Doskonale teraz rozumiała, co robi hrabia. Było to zadziwiające - tak zadziwiające, że trudno jej było w to

uwierzyć. A jednak było prawdą.

Hrabia Denham prosił o wybaczenie.

Nie były to zdawkowe przeprosiny, jakimi ją zbył poprzedniego dnia przed szkołą. Tym razem

naprawdę prosił, żeby wybaczyła mu to, co przez rokiem uczynił jej… i Stuartowi.

To nie do wiary!

Był to również dowód - wbrew temu, co zawsze twierdził James, kiedy Emma przekonywała go, że

złodziei i pijaków można sprowadzić na prostą drogę - że ludzie naprawdę potrafią się zmienić.

Zaskoczona tak niezwykłym odkryciem, nie słyszała już, jak baron i Cletus walą do drzwi, nie czuła

wilgoci, którą przesiąknięte były ściany zamku MacCreigh. Była tylko świadoma bliskości Jamesa, zapachu

jego czystej koszuli, dotyku jego palców i emanującego z jego ciała ciepła, tak jak poprzedniej nocy.

Nagle, na ułamek sekundy, ogarnęła ją trwoga, choć nie mogła zrozumieć, czego się bała. To prawda,

że hrabia był silnym mężczyzną. Ale dlaczego to miałoby ją napawać lękiem?

Tego nie wiedziała. Ten niespodziewany napad strachu był śmieszny. James wreszcie próbował

naprawić to, co kiedyś zepsuł. Czyż Stuart jej nie pouczał, że należy wybaczać tym, którzy uczynili nam

krzywdę? Że błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczać rzeczą boską? Że należy nadstawić drugi policzek?

Stuart na pewno chciałby, żeby tak postąpiła. Była to winna jego pamięci.

Emma nie potrafiła powiedzieć, w jakim stopniu na jej decyzję wpłynęła myśl o Stuarcie, a w jakim

wspomnienie muskularnego uda, które poprzedniej nocy znalazło się pomiędzy jej nogami. Ale to na pewno

był ten pierwszy powód, wmawiała sobie. Oczywiście, że tak. Z trudem uświadomiła sobie, że w ogóle

pomyślała o innej przyczynie.

Zdusiła wspomnienie tego dotyku i zacisnęła palce na dłoni Jamesa.

- Dobrze, James. Wyjdę za ciebie za mąż - powiedziała.

17

James, który stał teraz przed sędzią Reardonem, nie mógł jeszcze uwierzyć, że to wszystko dzieje się

naprawdę… również to, co się wydarzyło w ciągu ostatniej pół godziny, wydawało mu się mało rzeczywiste.

Przecież zaproponował Emmie, żeby wyszła za niego za mąż - tak właśnie było.

A co jeszcze bardziej zdumiewające, ona wyraziła zgodę.

Najlepszym potwierdzeniem tego stanu rzeczy był fakt, że Emma stała teraz obok niego w swojej

szarej sukience z koronkowymi mankiecikami, wpatrując się w sędziego Reardona, który odczytywał

formułę przysięgi małżeńskiej.

W przeciwieństwie do Jamesa, wydawała się nie zauważać lorda MacCreigh i jego siostry, którzy

stali przy ogromnym, buchającym żarem kominku, wyraźnie zdegustowani. Nie widziała też chyba pani

MacTavish, znajdującej się po przeciwnej stronie kominka, która zalewała się rzewnymi łzami, słuchając

suchego tekstu cywilnej ceremonii. Sean, który został wyznaczony na świadka, był wyraźnie znudzony. Pan

Murphy również nie wykazywał zbytniego zainteresowania tym wydarzeniem.

Natomiast Cletus MacEwan robił wrażenie, jakby za chwilę miał się rozpłakać. James jeszcze nigdy

nie widział tak żałosnej miny.

Rozumiał go. James nie wątpił, że Cletus szczerze uwielbiał Emmę i byłby dla niej może niezbyt

odpowiednim, ale za to bardzo oddanym mężem.

Obok Cletusa stał lokaj Jamesa, Roberts, z niewzruszonym wyrazem twarzy. Służył Jamesowi

wiernie, nigdy niczemu się nie dziwić. Równie spokojnie mógł odgrywać rolę chirurga podczas pojedynku,

jak i świadka na ślubie swojego pana. James zazdrościł mu tego spokoju, którego sam zupełnie nie odczuwał.

Jak mógł być teraz opanowany? Brał ślub z Emmą van Court, najbardziej atrakcyjną debiutantką

zeszłorocznego sezonu towarzyskiego, z kobietą, którą wbrew wszelkim przewidywaniom poślubił jego

kuzyn Stuart.

Teraz Emma należała do niego.

Przynajmniej na jakiś czas. Był zły na siebie, że wspomniał o unieważnieniu małżeństwa. Jednak

widząc wtedy wyraz jej twarzy był przekonany, że w innym wypadku nie zaakceptowałaby jego planu. Jego

propozycja musiała się wydawać Emmie niesłychanie osobliwa. Hrabia sam się sobie dziwił.

Kiedy sędzia Reardon zrobił tę niekonwencjonalną uwagę, James wiedział już, że wreszcie

okoliczności zaczęły mu sprzyjać. Zrozumiał, jak ma postąpić, gdy tylko usłyszał słowa sędziego -

"Poślubiając jednego z nich". Może wiedział o tym już przedtem. Może dlatego chciał spędzić ostatnią noc w

chacie Emmy.

Wreszcie miał okazję, żeby udowodnić Emmie, że nie jest już takim zatwardziałym egoistą jak

niegdyś. Jego życie zmieniło się tego dnia, kiedy ona uciekła ze Stuartem. Emma nauczyła Jamesa, że za

żadne pieniądze nie kupi tego, czego naprawdę pragnie, i nie powstrzyma tego, przed czym się wzdraga.

Nastąpił sprzyjający moment, żeby naprawić to, co jej uczynił - chociaż nadal uważał, że poślubienie jego

kuzyna nie było dobrym pomysłem.

Żałował tylko, że wtedy dał jej to zbyt wyraźnie do zrozumienia, bo u takiej dziewczyny jak Emma

jego słowa musiały jedynie wzbudzić współczucie dla Stuarta. Biedny Stuart. Nawet własna rodzina nie

chce, żeby był szczęśliwy! - tak sobie mogła pomyśleć. Ale to przyszło mu do głowy zbyt późno.

Teraz jednak był szczęśliwy, że Emma nie posłuchała jego rady. Gdyby rok temu zaproponował jej

małżeństwo, w żadnym wypadku nie zgodziłaby się zostać jego żoną. Dopiero teraz widział, że nie potrafił

zrozumieć nie tylko cudzych uczuć, ale nawet własnych. Dla tak idealistycznie nastawionej dziewczyny, jaką

była Emma, on był ucieleśnieniem wszystkiego, czym ona w głębi duszy pogardzała: bogatym człowiekiem

interesów, który dbał jedynie o powiększanie swojego majątku i hołdował wyłącznie własnym

przyjemnościom.

Stał się innym człowiekiem. Dwanaście miesięcy to wystarczająco długi okres, żeby się pozbyć

dawnych fałszywych poglądów i przeobrazić w kogoś, kim był teraz - mężczyzną, który chciał naprawić

swoje błędy i udowodnić stojącej obok niego kobiecie, że całkowicie się zmienił.

Nie znaczyło to, że zapomniał o złożonej jej obietnicy unieważnienia małżeństwa. Jeśli tylko Emma

będzie chciała, on na pewno tę sprawę przeprowadzi.

Na szczęście, to nie było takie proste. Proces unieważnienia małżeństwa był niezwykle żmudny, a

dodatkowo mogły się pojawić różne niespodziewane komplikacje.

Na przykład żona mogła się zakochać w swoim mężu.

Jednak widząc błękitne, świetliste oczy Emmy, ocienionej długimi rzęsami, czuł, że warto podjąć to

ryzyko. Nawet bardzo. Nagle usłyszał głos sędziego Reardona.

- Proszę się zdecydować, milordzie. Rozumiem, że to się stało zbyt pospiesznie i mężczyzna mógłby

chcieć mieć więcej czasu do namysłu, ale ja zostawiłem w gospodzie pyszny lunch i chciałbym do niego

powrócić jeszcze w tym tygodniu. Proszę powiedzieć "tak" albo "nie".

Dopiero teraz James zdał sobie sprawę, że zostało mu zadane to najważniejsze pytanie.

- Tak - powiedział szybko i zerknął na Emmę, która patrzyła na niego lekko zdziwiona.

Po ledwo dosłyszalnej odpowiedzi Emmy sędzia ogłosił ich z mocy swojego urzędu, mężem i żoną.

James był zdumiony faktem, jak szybko może nastąpić odmiana ludzkiego losu jeszcze wczoraj nie

pozwoliłby sobie na tak fantastyczną myśl, że mógłby ożenić się z Emmą, a dzisiaj był już jej prawowitym

mężem.

- Denham - usłyszał znowu głos sędziego. - Długo jeszcze będzie pan tak stał? Nie pocałuje pan

panny młodej?

Zaskoczony James odwrócił się do Emmy, która się zaraz cofnęła.

- To nie jest konieczne - powiedziała.

Jednak pani MacTavish, pozbawiona nadziei na ślub swojego syna z wdową po wikarym, chciała być

chociaż świadkiem pierwszego pocałunku państwa młodych - nie zdając sobie pewnie sprawy, że to będzie

ich pierwszy i prawdopodobnie ostatni pocałunek. Chwyciła Emmę za ramiona i pchnęła ją w kierunku

hrabiego.

- Musicie przypieczętować ten układ - powiedziała.

Zaskoczona Emma upadłaby na podłogę, gdyby James nie chwycił jej w ramiona.

Nowo poślubiona żona patrzyła teraz na niego szeroko otwartymi oczami. Hrabia widział, że jest

zażenowana. Z jakiegoś powodu Emma czuła się onieśmielona.

Z jego powodu.

- Milordzie, niechże pan pocałuje pannę młodą - nalegała pani MacTavish.

James nie wahał się ani chwili. Cóż miał robić? Nie mógł jej nie pocałować… kiedy Geoffrey Bain

patrzył na nich z taką nienawiścią w oczach. Baron mógłby pomyśleć, że dla niego jeszcze nie wszystko

stracone.

Pochylił głowę z zamiarem jedynie dotknięcia wargami jej ust. Sądząc po wyrazie jej oczu i czując,

jak sztywnieje w jego ramionach, uznał, że to będzie wystarczający wyraz małżeńskich uczuć.

Kiedy jednak jego wargi dotknęły jej ust, stało się coś zupełnie nieoczekiwanego… coś, co

niewątpliwie jeszcze bardziej wstrząsnęło Emmą niż nim. On, ze swojej strony, zawsze podejrzewał, że

pocałunek złożony na ustach Emmy mógłby okazać się zupełnie niezwykłym doświadczeniem.

Był pewien, że Emma nigdy nawet nie pomyślała, by się z nim całować. Dlaczego miałaby o tym

myśleć? Przecież to on sprawił, że rodzina się od niej odwróciła, i on uderzył jej narzeczonego. Mało

prawdopodobne, żeby Emma kiedykolwiek zastanawiała się nad tym, jak mogą smakować pocałunki Jamesa.

Lord Denham był jednak przekonany, że kiedy ich usta się zetknęły, nie tylko on doznał trudnych do

wytłumaczenia uczuć. James mógł się zresztą tego spodziewać - tak często myślał o ustach Emmy, że musiał

coś odczuć, kiedy te marzenia stały się rzeczywistością. To przeżycie było jednak o wiele silniejsze, niż mógł

przewidzieć.

Natomiast dla Emmy, nie wyobrażającej sobie nigdy przedtem, że hrabia Denham mógłby ją całować,

iskra, która przebiegła pomiędzy nimi, była jak grom z jasnego nieba. Odczucie okazało się aż tak

nieoczekiwane, że kiedy hrabia uniósł głowę, kończąc ten delikatny, stosowny do sytuacji pocałunek, Emma,

której wargi jeszcze drżały, zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła go do siebie… zupełnie nieświadoma

wpatrujących się w nich zdumionych zebranych.

Czy można się jej dziwić? Jeszcze nigdy w życiu Emma nie doznała takich emocji jak teraz. Chociaż

sześć miesięcy wdowieństwa mogło przytępić jej zmysły, była jednak przekonana, że gdyby Stuart

kiedykolwiek pocałował ją tak, jak przed chwilą zrobił to jego kuzyn, długo by o tym pamiętała.

Uzyskała całkowitą pewność, kiedy wargi Jamesa znalazły się ponownie na jej ustach. Żaden

mężczyzna jeszcze jej tak nie całował. Nie znaczyło to, oczywiście, że Emma miała duże doświadczenie w

tej dziedzinie. Mogła jedynie porównywać z pocałunkami swego męża. Jednak do całowania - jak również

do wielu innych tego typu spraw - Stuart nigdy nie przykładał wagi. Często mówił, że żonie wikarego nie

wypada w ten sposób uzewnętrzniać uczuć, do czego Emma miała skłonności. Starała się więc zwracać

swoje myśli ku wyższym rzeczom.

Teraz, w ramionach hrabiego, Emma odkryła, że niełatwo jest myśleć o wyższych sprawach, kiedy

jest się tak cudownie całowanym przez Jamesa Marbury'ego, prawdziwego mistrza w tej dziedzinie. Co do

tego nie można było mieć żadnych wątpliwości. Jego wargi przesuwały się po jej ustach z nadspodziewaną

zachłannością - były zadziwiająco zaborcze, jeśli wziąć pod uwagę, że byli małżeństwem od jakichś

trzydziestu sekund.

Pocałunki Stuarta nie były ani zaborcze, ani zachłanne. Ile razy Stuart całował Emmę, miała

wrażenie, że on jednocześnie myśli o czymś innym - o kazaniu, które ma wygłosić, o błędnym wywodzie

Williama Paleysa na temat bożej łaski, o tym, jak skłonić O'Malleyów, którzy starym szkockim zwyczajem

sami przed sobą składali małżeńską przysięgę, żeby wzięli ślub w kościele.

Zupełnie inaczej było z kuzynem Stuarta. James całował Emmę, jakby myślał tylko… o Emmie.

To było wspaniałe. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że przez ostatnie kilka miesięcy nieliczne

osoby myślały wyłącznie o niej. Poświęcano natomiast niesłychanie wiele uwagi dziesięciu tysiącom funtów,

które miała odziedziczyć w dniu swojego ślubu. Natomiast James skupiał swoje zainteresowanie tylko na

niej samej. Do tego stopnia, że prawie mogłaby przysiąc, że coś do niej czuł…

Było to coś więcej niż zwykła chęć naprawienia krzywdy, jaką jej wyrządził. Czyż nie objął jej

mocno i nie przyciągnął do siebie, kiedy tylko zarzuciła mu ręce na szyję? Czyż nie czuła, jak szybko bije

mu serce? A ten zaborczy pocałunek, jak gdyby uważał, że ona jest jego własnością. To było szalenie

ekscytujące, jakby James był zwycięskim wodzem, a ona jego branką…

Nie znaczyło to, że Emma dawała się ponosić wyobraźni i że miała skłonności do fantazjowania.

Tylko… tylko że wszystko mogłoby być inaczej, gdyby Stuart chociaż raz tak ją pocałował!

Czar prysł, kiedy usłyszała głośne chrząknięcie i została nagle przywrócona do rzeczywistości. Dobry

Boże, była w zamku lorda MacCreigha i tyle osób na nią patrzyło! Jak łatwo się zatracić w ramionach

Jamesa! Jakie to cudowne uczucie, kiedy się jest w silnych ramionach mężczyzny, czuje się bijące od niego

ciepło i wdycha zapach świeżo wypranej koszuli!

Emma oderwała wargi od ust Jamesa i zerknęła, zażenowana, na sędziego Reardona. Na szczęście on

nie patrzył na nią z wściekłością jak stojący obok lord MacCreigh. Wydawało się, że sędzia Reardon świetnie

się bawił.

- Załatwione - powiedział z zadowoleniem, zamykając zbiór tekstów używanych przy cywilnych

ceremoniach zaślubin. - Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Doskonale dobrana para. On jej zapewni

stabilizację, której ona potrzebuje, a jemu przydałoby się trochę ciepła, którego ona, jak wierzę, mu nie

poskąpi. A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko temu, wrócę, żeby dokończyć swój pudding.

James, ku wielkiemu niezadowoleniu Emmy, wyprostował się i wypuścił ją z objęć. Ale ten

nieoczekiwanie namiętny pocałunek dosłownie zwalił ją z nóg. Jeszcze nigdy w życiu nie najadła się takiego

wstydu. Kiedy się zachwiała, hrabia czule objął ją w pasie.

- Tak - powiedział całkowicie spokojnym, jak zauważyła Emma, głosem - nadużywamy gościnności

lorda MacCreigha.

- Nonsens! - zawołała Fiona Bain.

W jej słodkim głosiku zabrzmiała ledwie wyczuwalna ostra nuta, natomiast pogrążony w smutku

baron usiadł znowu przy kominku.

- Musicie zostać na lunch. Ślubny lunch.

Pani MacTavish i jej syn znacznie się ożywili. Nawet Cletus trochę się rozchmurzył. Ślubny lunch?

Taka okazja nie trafiała się często, a do tego na stole pojawią się jeszcze wina z piwnic lorda.

Emma nie miała najmniejszej ochoty zostawać na takim poczęstunku, nawet jeśli miało być podane

wino. Przecież to nie był prawdziwy ślub… ale o tym wiedziała tylko ona i lord Denham. Odczuła ulgę,

kiedy usłyszała głos Jamesa.

- Bardzo dziękujemy, panno Bain, ale musimy to przełożyć na jakąś inną okazję. Roberts, podaj mi

pelerynę.

Zanim Emma zdążyła się zorientować, już siedziała w karawanie pana Murphy'ego, pomiędzy swoim

mężem - jej mężem! - a jego lokajem, odjeżdżając z zamku MacCreigh.

Teraz jednak było zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy przed niecałą godziną jechała przerażona,

spodziewając się, że zastanie tam scenę mordu. Opuszczała teraz siedzibę Geoffreya Baina z zupełnie innym

rodzajem niepokoju. Tym razem nie obawiała się morderstwa, ale czegoś mniej przewidywalnego.

Jej niepokój stał się większy, kiedy dojechali do wioski.

- Do chaty lady Denham, proszę! - zawołał James do pana Murphy'ego.

Lady Denham? Czyżby ona tutaj się zjawiła? Emma nie wyobrażała sobie, co matka Jamesa mogłaby

robić na Faires. Elegancka lady Denham zaszczycała swoją obecnością jedynie wytworne, modne

miejscowości i była ostatnią osobą, którą Emma spodziewałaby się tutaj ujrzeć.

Dopiero kiedy pan Murphy skręcił na drogę prowadzącą do jej własnej chaty, Emma zdała sobie

nagle sprawę, że James mówił nie o swojej matce, tylko o niej. Ona była lady Denham… nową lady Denham.

Nie ślubna ceremonia, nie zwalający z nóg pocałunek, tylko te słowa dopiero jej uświadomiły, co

zrobiła.

Wyszła za mąż za hrabiego Denhama! Ona wyszła za mąż za hrabiego Denhama! To nieważne, że ich

ślub był tylko formalnością. To nieważne, że on się z nią ożenił tylko dlatego, że chciał odkupić swoje winy

wobec niej i Stuarta. Wyszła za mąż za hrabiego Denhama, mężczyznę, całkowicie pozbawionego, jak była

niegdyś przekonana, miłosierdzia i sumienia.

Dobry Boże! Co ona zrobiła? Serce podeszło jej do gardła, wychyliła się do przodu.

- Panie Murphy! - zawołała. - Panie Murphy! Proszę się tu zatrzymać.

James popatrzył na nią jak na szaloną. Faktycznie, nie mogła być przy zdrowych zmysłach, kiedy

pomyślała, że małżeństwo z Jamesem jest niezłym pomysłem.

- Emmo - powiedział, gdy starała się przecisnąć koło Robertsa, żeby wyjść, bo James zajmował zbyt

dużo miejsca w karawanie. - Nic ci nie jest?

- Dobrze się czuję, milordzie - odparła sucho. - Ale już zbyt długo dzieci są same. Muszę do nich

wrócić.

Przecisnęła się wreszcie koło zdumionego lokaja, otworzyła drzwi pojazdu, zeskoczyła ze stopnia i

wreszcie znalazła się na powietrzu i w słońcu.

Z daleka od złotych oczu Jamesa Marbury'ego.

Emma spojrzała na siedzących w karawanie mężczyzn.

- Bardzo panu dziękuję za to, że mnie pan poślubił, milordzie - powiedziała, uznając, że powinna to

powiedzieć.

Po chwili, może dlatego, że James patrzył na nią oniemiały, szybko się odwróciła i pobiegła w

kierunku latarni morskiej.

Patrząc, jak biegnie, a słońce ozłaca jej jasne włosy, James zastanawiał się, za jakie grzechy, które

popełnił w swoim poprzednim wcieleniu, ma teraz ponosić karę. To nie było w porządku, żeby natychmiast

po ślubie małżonka dziewiątego hrabiego Denhama udała się do szkoły. Mogła przynajmniej wypić z nim

kieliszek szampana.

Jak się okazało, James nie był jedyną osobą, oczywiście poza Robertsem i panem Murphym, która

była świadkiem dziwacznego zachowania Emmy. W pobliżu pojazdu stał młody Fergus, przechylając pod

dziwnym kątem głowę, kiedy patrzył na Emmę biegnącą do szkoły, z której on, co było oczywiste,

zwagarował.

Chłopak skierował spojrzenie na Jamesa.

- Czy dobrze usłyszałem, że pani Chesterton dziękowała za to, że się pan z nią ożenił? - spytał z

niedowierzaniem w głosie.

James był zanadto zmęczony, a właściwie zbyt upokorzony, żeby zaprzeczać.

- Dobrze słyszałeś.

Chłopak przeciągle zagwizdał.

- To jest dobra metoda na lorda MacCreigh, żeby się jej nie narzucał - powiedział swobodnym tonem.

- To znaczy, jeśli uda się panu to zlepić.

James usiłował przybrać pogodniejszy wyraz twarzy, ale nie bardzo pojmował, o czym chłopak

mówi.

- Zlepić?

- Tak - odrzekł Fergus. - To znaczy tę całą sprawę małżeńską.

- Oczywiście, że mi się uda - odparł z oburzeniem James.

- W takim razie życzę panu powodzenia - powiedział Fergus ze zbyt znaczącym, jak na takiego

dzieciaka, uśmiechem.

Włożył ręce do kieszeni spodni i skierował się do latarni.

- Zaczekaj! - zawołał za nim James. - Co przez to rozumiesz?

Młody MacPherson spojrzał na niego ze zdumieniem. W każdym razie Jamesowi wydawało się, że

chłopak na niego patrzy, gdyż trudno było zgadnąć, w którym kierunku biegnie wzrok Fergusa.

- To, co zawsze mówi moja mama. - Wzruszył ramionami. - Jeśli naprawdę chce ją pan zdobyć, a

myślę, że tak, to musi się pan starać o jej względy.

Odszedł nadspodziewanie szybkim krokiem jak na kogoś, kto niewiele widzi, zostawiając

zdumionego Jamesa, który nadał siedział w karawanie. Jakie to dziwne, pomyślał, że trzeba było odbyć

podróż na te dzikie wyspy, żeby usłyszeć jedyną dobrą radę, jaką kiedykolwiek otrzymał w życiu.

18

Wystarczyło kilka minut, by wiadomość o ślubie Emmy obiegła całe miasteczko. Pani MacTavish już

się o to postarała, kiedy tylko zdążyła wrócić z zamku. Natychmiast zaczęła się dzielić tym, co widziała, nie

pomijając niesłychanie czułego pocałunku, z ludźmi spotkanymi po drodze. Po krótkim czasie wszyscy

wiedzieli, że wdowa Chesterton wyszła wreszcie za mąż i że dziesięć tysięcy funtów, które miała z tej okazji

otrzymać, nie znajdzie się w kieszeni żadnego miejscowego mężczyzny, jak przewidywano, tylko weźmie je

ktoś obcy.

Czy rzeczywiście obcy? Niewątpliwie lord Denham był kimś; obcym na Faires, ale czy był obcy dla

Emmy? Mówiono, że jest krewnym zmarłego wikarego, męża pani Chesterton. Chociaż widać było pewne

rodzinne podobieństwo, byli całkowicie różnymi ludźmi. Stuart Chesterton znany był ze swojej pobożności i

ubóstwa. Lord Denham zdążył już zaszokować całe miasteczko, wynajmując karawan pana Murphy'ego za

oszałamiającą cenę dwóch suwerenów dziennie i wyzywając barona MacCreigha na pojedynek.

Jakby tego było jeszcze mało, pani MacTavish przekazywała przyciszonym głosem, zerkając na boki,

czy ktoś jej nie podsłuchuje, jeszcze jedną niesłychaną wiadomość… Do wieczora wszyscy na Faires już

wiedzieli, że lord Denham nie spał ostatniej nocy w wynajętym pokoju w gospodzie. Tamtego wieczoru

Murphy zawiózł hrabiego do chaty wdowy Chesterton I przyjechał po niego następnego ranka, jak mu

polecono.

Innymi słowy, hrabia Denham i wdowa Chesterton spędzili razem noc. Jeszcze przed ślubem.

Mieszkanki Faires znalazły na to wytłumaczenie - hrabia Denham i Emma byli przez długi czas

kochankami, nim ona poślubiła jego kuzyna i przyjechała na wyspę.

Wszystko się zgadzało. Czyż Emma, jako żona wikarego, nie sprawiła im zawodu? Naturalnie,

wypełniała wszystkie związane z tą rolą obowiązki - odwiedzała starców i chorych, piekła placki na

kościelne kiermasze, pomagała żonie pastora dekorować kościół na różne uroczystości.

Ale jak często słuchała kazań swojego męża? Tylko raz w ciągu dnia. Jej mąż przywiązywał wielką

wagę do rytuału, u ona wręcz przeciwnie, choć nazywała siebie osobą praktykującą.

Jednak największe zdumienie wywołał pomysł Emmy, żeby uczyć dzieci w szkole po śmierci ich

nauczyciela. Kobieta będzie uczyć? To byłoby zrozumiałe po śmierci męża - bezdzietna wdowa rzuca się w

wir pracy, żeby zapomnieć o swojej stracie. Ale Emma zaczęła snuć plany założenia szkoły na długo przed

jego śmiercią… a jak mówili niektórzy, te projekty spotykały się ze zdecydowanym sprzeciwem wikarego.

Poza tym w szkole Emmy chłopcy i dziewczynki siedzieli razem, nawet nie po przeciwnych stronach klasy,

tylko w grupach łączonych według wieku i umiejętności - pan Chesterton nigdy by się na to nie zgodził.

Kiedy się o tym dowiedziano, większość mieszkańców Faires, a wśród nich, jak mówiono, nawet

pastorowa Peck, zaczęła odnosić się chłodno do Emmy. Pani Peck opiekowała się teraz własnym

maleństwem i nie miała czasu na spory z młodą żoną wikarego. Mimo to nikt nie zabrał swojego dziecka ze

szkoły pani Chesterton, a niektórzy głośno się nawet chwalili szkolnymi postępami swoich pociech.

Wdowa Chesterton była ośrodkiem zainteresowania przed przyjazdem przystojnego i niesłychanie

bogatego hrabiego Denhama, który znał Emmę jeszcze z Londynu i miał czelność sprzątnąć ją - i jej dziesięć

tysięcy funtów - sprzed nosa uczciwych, poważnych szkockich mężczyzn, którzy się o nie starali.

Ten fakt można było tłumaczyć tylko jednym - Emma i lord Denham byli kiedyś kochankami,

których rozdzielił zły los, a zrozpaczona Emma musiała poślubić biednego i bardzo pobożnego kuzyna

hrabiego. Natomiast sam hrabia -jak twierdziła Mary, pomocnica kuchenna w gospodzie, gorąca wielbicielka

romantycznych opowieści - szukał ukojenia w ramionach paryskiej modelki. Teraz, kiedy hrabia się

dowiedział, że Emma jest wolna - informowała podekscytowana Mary - przyjechał na Faires, żeby zabrać ją

do domu. Losy paryskiej tancerki pozostały nieznane.

Zanim upłynął wieczór, wszyscy mieszkańcy Faires uznali rewelacje Mary za doskonałe

wytłumaczenie dziwnych wydarzeń dnia. Wszyscy, z wyjątkiem dwóch osób. Pierwszą z nich był baron,

który ani przez chwilę nie wierzył, że Emma mogłaby pokochać kogoś innego niż on. A drugą - jego siostra,

która nie wierzyła, że James mógłby pokochać kogoś innego niż ona.

Fakt, że znajomość panny Bain z hrabią była bardzo krótka, nie stanowił żadnej przeszkody.

Wystarczyło, że Fiona uważała się za królową piękności na Faires. Jej jedynymi rywalkami do tego tytułu

były: narzeczona brata, która na szczęście zniknęła z horyzontu (i bardzo dobrze, że już nie ma tej

ladacznicy), oraz Emma, która, jak każdy widzi, jest zasuszoną starą wdową. Zatem teraz Fiona była

najpiękniejsza na Faires.

Byłoby więc naturalne, żeby tak bogaty i przystojny mężczyzna, jakim był lord Denham, zakochał się

właśnie w niej.

Fiona słuchała z niesmakiem opowieści Mary o rozdzielonych kochankach. Nie uwierzyła ani

jednemu słowu. Przecież była na tym ślubie i widziała na własne oczy, że wdowa Chesterton niechętnie

przystała na ten związek. Zresztą Fiona zawsze uważała Emmę za idiotkę. Fiona przez całe życie czekała na

takiego mężczyznę, jakim był James Marbury, wyobrażając sobie, że któregoś dnia on przekroczy jej próg. A

kiedy to się siało, właśnie tego ranka, serce podskoczyło jej z radości. Minęło tylko kilka chwil od momentu,

kiedy lord Denham wszedł do jej domu, a ona już zdążyła ułożyć plany ich wspólnego szczęścia, z dala od

tej nędznej wyspy, na której się urodziła i której nie cierpiała.

Po wysłuchaniu od Mary krążących po miasteczku plotek Fionę ogarnęła wściekłość. Emma

Chesterton - teraz lady Denham - zawsze wydawała się jej dziwną osobą. Czyż pani Chesterton, po swoim

przyjeździe na Faires, nie wybrała Clary McLellen, zamiast Fiony, na swoją najbliższą przyjaciółkę? Co

prawda, to raczej Clara wybrała Emmę, ale ona wcale nie próbowała unikać z nią kontaktu, jak to zawsze

robiła panna Bain. Co z tego, że Clara była narzeczoną jej brata, kiedy w jej żyłach nie płynęła ani kropla

szlachetnej krwi, a Fiona mogłaby przecież poszczycić się przodkami, począwszy od piętnastego wieku.

Ale czy to skłoniło Emmę Chesterton, żeby się choć trochę nią zainteresowała? Jak często widywała

w różnych miejscach zamku Clarę i Emmę, które konspiracyjnym szeptem wymieniały zwierzenia? Ile razy,

kiedy spacerowała samotnie, spotykała je, jak szły obok siebie, prowadząc ożywioną rozmowę? Bóg jeden

wie, co Clara mogła naopowiadać żonie wikarego. Prawdopodobnie mówiła, że nie jest dobrze traktowana w

zamku MacCreigh i że nie cierpi Fiony.

No cóż, panna Bain była świadoma swojej pozycji w świecie, chociaż jej brat wydawał się o tym

zapominać. Przecież ojciec Clary zajmował się tylko handlem.

Fiona mogłaby się założyć, że Emma doskonale wiedziała, co się działo tej nocy, kiedy zniknęła

Clara. Było również bardzo prawdopodobne, że żona wikarego wiedziała, gdzie ona uciekła. Można było

także przypuszczać, że sama zachęcała tę ladacznicę do ucieczki ze Stevensem, lokajem Geoffreya. A

Stevens mógł się podobać, nawet Fiona była pod jego urokiem. To prawda, że pochodził z gminu, ale te

uwodzicielskie błyski w jego czarnych oczach! Fiona nie dziwiła się, że Clara straciła dla niego głowę,

chociaż jej zdrada tak bardzo dotknęła Geoffreya.

Oczywiście, Fiona nie byłaby aż tak głupia, żeby poświęcić wszystko dla zwykłego lokaja. O tym nie

było nawet mowy. Ona czekała na kogoś takiego jak lord Denham.

A teraz jej jedyna szansa na dobre małżeństwo legła w gruzach… Tak samo Emma zniszczyła jej

jedyną szansę na prawdziwą przyjaźń, kiedy wybrała towarzystwo Clary, nie Fiony. Od czasu swojego

przyjazdu na Faires Emma nie robiła niczego innego poza przysparzaniem kłopotów Fionie.

Oczywiście, było trochę głupich kobiet, jak pani MacTavish, a nawet pani Peck, które usiłowały

powiedzieć o niej coś dobrego: że pani Chesterton podczas epidemii tyfusu z niesłychanym poświęceniem

opiekowała się chorymi, nawet m stracie własnego męża; że była bardzo dobra dla dzieci, zawsze chętnie

wysłuchiwała cudzych kłopotów. I tak dalej, i tak dalej.

Fiona nigdy nie miała okazji, żeby móc się zwierzyć ze swoich zmartwień pani Chesterton. Co

prawda, nigdy o to nie prosiła, ale jako jedyna arystokratka na wyspie mogła się spodziewać, że Emma

uczyni przynajmniej jakiś wysiłek, żeby mogły się lepiej poznać. Clara uważała, że to ona ma wyniosły

sposób bycia, ale to nieprawda. Ona była tylko nieśmiała. Mężczyźni lubią, kiedy damy są nieśmiałe.

Ale tym razem, sprzątając Fionie hrabiego sprzed nosa, Emma posunęła się już za daleko. Ta kropla

przepełniła czarę i siostra barona postanowiła dłużej tego nie ukrywać. Jeśli chodzi o Jamesa Marbury'ego, to

Fiona nie miała już żadnego pola manewru. Na zawsze go utraciła, ale za to potrafi strącić Emmę z

piedestału. Na pewno to zrobi.

Panna Bain nie przejęła się faktem, że był już wieczór, kiedy ruszyła w stronę latarni morskiej. Jej

brat będzie musiał zaczekać z kolacją albo zjeść ją samotnie. Na pewno nie będzie tym zachwycony, ale od

chwili zniknięcia Clary i tak stale chodził zły. A teraz jej brat był w tak strasznym humorze, w jakim go

jeszcze nigdy nie widziała. Ogarnęła go wściekłość, bo stracił coś, co od kilku miesięcy stanowiło jego

ostatnią nadzieję, czyli wdowę Chesterton i jej dziesięć tysięcy funtów.

Fiona dobrze rozumiała brata. Bądźmy sprawiedliwi, te pieniądze - i wdowa Chesterton - należały się

jemu. Tak samo jak przystojny, elegancki lord Denham należał się jej.

Zamierzała to wszystko powiedzieć Emmie, nie przebierając w słowach.

Jeśli jednak, przekraczając próg latarni morskiej, panna Bain spodziewała się zastać niedawną pannę

młodą w doskonałym nastroju, który by z przyjemnością zepsuła, spotkał ją srogi zawód. Emma siedziała

nad stosem uczniowskim tabliczek z twarzą zwróconą do okna, chociaż zdawała się nie zauważać

zaglądających tam złotych promieni zachodzącego słońca. Na jej ślicznej twarzy - chociaż Fiona zawsze

odmawiała Emmie prawa do wyjątkowej urody - malowała się rozpacz. Zobaczywszy to, panna Bain odczuła

nagłą satysfakcję.

- Pani Chesterton - odezwała się donośnym głosem, nic przytrzymując za sobą drzwi, które zamknęły

się z hukiem - a może powinnam powiedzieć lady Denham, całe miasteczko mówi o pani. Nie przypuszczam,

żeby się pani chciała dowiedzieć tego, co mówią?

Emma odwróciła głowę. Jej niebieskie, zwykle radosne oczy były pełne niepokoju.

- Nie - odrzekła. - Sądzę jednak, że i tak dowiem się tego od pani.

- Racja - roześmiała się Fiona. - Ma pani rację. Na pani miejscu pożegnałabym się już z tą szkółką.

Nie wydaje mi się, żeby dłużej pozwolono pani tu zostać po tym skandalu, jaki pani wywołała.

Emma, ku wielkiemu niezadowoleniu Fiony, nawet nie drgnęła. Rozejrzała się tylko dokoła,

popatrzyła na ławki i stos leżących przed nią tabliczek.

- Myślę, że tak się stanie - przyznała.

Fiona, która nigdy nie lubiła Emmy i uważała, że kobieta, która z własnej woli wychodzi za mąż za

kogoś, kto chce zamieszkać w takim miejscu jak Faires i na dodatek jest wikarym, nie może mieć dobrze w

głowie, już zupełnie nic mogła niczego zrozumieć. Emma powinna teraz triumfować i zachowywać się

wyniośle. To przecież ona zwyciężył wyjedzie z tego okropnego miejsca, a Fionie nie wiadomo kiedy się to

uda.

A ona była taka… smutna. Niespokojna i smutna.

Fiona przeraziła się nagle, że mogłoby ją ogarnąć współczucie - i to dla kogo? - dla zaprzysięgłego

wroga.

- O co chodzi? Proszę mi tylko nie wmawiać, że obchodzą panią plotki, jakie rozsiewa pani

MacTavish i reszta tych starych wiedźm z miasteczka.

Emma opuściła nisko głowę. Dopiero po chwili panna Bain usłyszała jej cichy, pełen rozpaczy głos.

- Co ja takiego zrobiłam?

To spotkanie nie przebiegało tak, jak sobie Fiona wyobrażała. Jakim sposobem mogłaby zepsuć

Emmie dobre samopoczucie, kiedy ta już była w rozpaczy? O co mogło jej chodzić? Poślubiła przecież

najprzystojniejszego - nie mówiąc już o tym, te również najbogatszego - mężczyznę, jakiego Fiona

kiedykolwiek spotkała.

Emma nie miała zamiaru nikogo informować o tym, że rzeczywiście poślubiła niezwykle

przystojnego i bogatego mężczyznę, ale to było tylko formalne małżeństwo. Wdowa Chesterton dzięki temu

będzie mogła otrzymać swoje dziesięć tysięcy funtów, a James Marbury pozbyć się poczucia winy w

stosunku do swojego nieżyjącego kuzyna.

Nie mogła tego powiedzieć Fionie, która natychmiast podzieliłaby się wiadomością o planowanym

unieważnieniu małżeństwa z sędzią Reardonem… co wcale by mu się nie spodobało i nie wiadomo jak w

świetle tych faktów potraktowałby sprawę udostępnienia Emmie należnych jej pieniędzy.

A Emma bardzo ich potrzebowała. Teraz, kiedy były już w zasięgu jej ręki, wiedziała, jak wspaniale

mogłaby je wykorzystać. Posłać Johna MacAddamsa do college'u. Zbudować prawdziwą szkołę - i wynająć

prawdziwego nauczyciela - dla dzieci z Faires. Był jeszcze Fergus, którego oczu, o ile Emma się orientowała,

nigdy żaden lekarz nie badał. Może udałoby się je wyleczyć?

Dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że była teraz na językach całego miasteczka - wątpliwe więc,

czy zezwolą jej na dalsze nauczanie. Poza tym palił ją jeszcze wstyd n wspomnienie swojego zachowania,

kiedy lord Denham j pocałował. Czy jakaś kobieta zareagowałaby na pocałunek w bardziej wyuzdany

sposób? Emma nie mogła sobie tego wyobrazić. Zachowała się jak ladacznica, prawdziwa Maria Magdalena.

Co sobie o niej pomyślał James? Była przecie wdową po jego kuzynie… na dodatek wikarym… który umarł

przed niespełna sześcioma miesiącami!

Panna Fiona Bain nie miała, oczywiście, pojęcia o ty co dręczyło Emmę. Wiedziała tylko, że dziesięć

tysięcy funtów Emmy Chesterton, zamiast dostać się jej bratu, który mógłby użyczyć jej cząstkę tej sumy

na nowy kapelusz, a może nawet na dwa, dostaje się człowiekowi, który tych pieniędzy nie potrzebuje i który

będzie stale kupował Emmie nowe kapelusze, nie mówiąc już o wachlarzach. A Fiona od lat nie miała nawet

nowej wstążki do włosów.

Siostra barona już otwierała usta, żeby powiedzieć Emmie coś szczególnie zjadliwego, na przykład:

"Mogła pani chociaż poczekać, aż ciało ostygnie", czy coś w tym rodzaju, kiedy otworzyły się drzwi i do

latarni wdarło się słone morskie powietrze.

Te okrutne słowa zamarły Fionie na ustach, kiedy się odwróciła. W drzwiach stał hrabia we własnej

osobie, równie przystojny jak wtedy, kiedy go widziała na zamku. Jego wysoka sylwetka i szerokie ramiona

rysowały się wyraźnie na tle promieni zachodzącego słońca.

- Panno Bain - powiedział dość suchym tonem i skinął jej głową.

Jego wzrok prześlizgnął się po niej obojętnie, zupełnie jakby nie była najładniejszą dziewczyną w

tym pomieszczeniu, i zatrzymał na Emmie.

- Emmo, przyjechałem, żeby cię zabrać do domu. Chyba już skończyłaś?

Jak wspaniale zabrzmiały te słowa w uszach Fiony! Tak bardzo pragnęła, żeby jakiś wysoki,

przystojny hrabia wszedł do jej pokoju i powiedział, że przyjechał, by zabrać ją do domu. Fiona na pewno

nie odpowiedziałaby mu tak jak Emma.

- Jeszcze nie skończyłam poprawiać wypracowań - powiedziała uprzejmym tonem świeżo poślubiona

żona hrabiego.

W jej głosie nie było już ani śladu niedawnej rozpaczy.

Lord Denham, zamiast rozbić kopniakiem kilka ławek, jakby to uczynił w tej sytuacji każdy

miejscowy mężczyzna, zamknął tylko drzwi i oparł się o nie, krzyżując ręce na piersi.

- W takim razie zaczekam - odparł lekko rozbawiony - dopóki nie skończysz.

Emma, zamiast zostawić te przeklęte wypracowania i rzucić mu się w ramiona, jakby to zrobiła

Fiona, podniosła kolejną tabliczkę i zaczęła ją poprawiać.

Panna Fiona Bain nie potrafiła już dłużej tego znieść. Przecież i tak uznała Emmę za głupią przede

wszystkim dlatego, że wyszła za mąż za Stuarta Chestertona. Stuart, choć niewątpliwie był przystojnym

mężczyzną, zbyt wiele, według Fiony, mówił o religii, poza tym był tylko wikarym. Jaka kobieta przy

zdrowych zmysłach wyszłaby za mąż za wikarego? Nawet wielebny Peck poślubił panią Peck dopiero wtedy,

kiedy miał własną parafię.

Teraz jednak szczęście uśmiechnęło się do Emmy. Wyszła za mąż za człowieka, który był nie tylko

arystokratą i pięknym mężczyzną, ale do tego nie wykazywał zainteresowania religią. Ta kobieta już nigdy

nie będzie musiała niczego haftować na kościelne kiermasze, jeśli nie będzie miała na to ochoty.

A jak się ona zachowuje? Jakby jej mąż był jakimś potworem! To wyglądało prawie tak, jakby…

jakby coś z tej całej gadaniny Mary mogło być bliskie prawdy. Jakby ci dwoje znali się jeszcze w swoich

poprzednich wcieleniach. Ale nie byli wtedy kochankami, byli…

Nieprzyjaciółmi.

Fiona wiedziała jednak, że takie myśli były po prostu śmieszne. Przecież żadna kobieta nie mogłaby

czuć do hrabiego niczego innego poza uwielbieniem. Ten mężczyzna nosił piękne kremowe bryczesy,

wysokie kołnierzyki i nie akcentował tak silnie "r", jak to robili Szkoci, tylko mówił z pięknym angielskie

akcentem. Niestety, Fiona miała akcent szkocki, którego nie cierpiała i którego starała się bezskutecznie

pozbyć.

Panna Bain nie była już w stanie dłużej patrzeć na taką niesprawiedliwość losu. Serce pękało jej z

bólu. Emmie nie, powinno to wszystko ujść na sucho. Fiona nie potrafiła zapomnieć, że pani Chesterton

wolała spacerować z tą wredną Clarą McLellen niż z nią. Jeśli na świecie istnieje sprawiedliwość to Emma

na pewno za to wszystko musi odpokutować.

- Powiem już dobranoc, lordzie i lady Denham - pożegnał się Fiona, zawiązując pelerynę. Trzeba

przyznać, że ostatni dwa słowa wypowiedziała z pewną złośliwością.

Lord Denham otworzył i przytrzymał dla niej drzwi. Fion przeszła obok niego i doznała nowej

przykrości. Poczuła bowiem słaby, ale wyraźny zapach mydła.

On nawet się kąpie, pomyślała.

Emma van Court Chesterton Marbury wzbudzała w niej teraz jeszcze większą zawiść.

19

Szczęśliwie się złożyło, że panna Fiona Bain nie była świadkiem sceny w chacie Emmy, zaledwie pół

godziny po jej wyjściu z latarni. Gdyby zobaczyła to, co ujrzała Emma, kiedy James otworzył drzwi, by

przepuścić ją przed sobą, niechybnie zzieleniałaby z zazdrości.

Chata Emmy uległa przeobrażeniu, brakowało jedynie serwisu z Limoges. Ale nawet James Marbury,

którego rozkazy zawsze były wykonywane, nie mógł nakazać porcelanie, żeby się sama posklejała.

Ale stół nakryty był tak śnieżnobiałym obrusem, że Emma natychmiast się domyśliła, że nigdy

przedtem nie był on używany, i zastawiony lśniącą porcelaną z insygniami hrabiego. Talerze, filiżanki i

spodki, półmiski i dzbanki do herbaty, cała zastawa z kremowej porcelany oznaczona była czerwono-złotym

herbem lorda Denhama. Kryształowe kieliszki migotały w blasku ognia, przy dwóch nakryciach lśniły

srebrne sztućce. W ozdobnej karafce czekało ciemnoczerwone wino, na małym półmisku stały wiórki

świeżego masła, a przyrumienione na złoty kolor bułeczki były jeszcze gorące.

Ale to nie wszystko. Zawieszone na belce u sufitu miedziane garnki były tak błyszczące i

wypolerowane, że Emma nic wiedziała nawet, że mogą tak wyglądać, kiedy kupowała je od pani Peck. Były

wtedy okropnie brudne. Ogień wesoło trzaskał na palenisku i nie było nawet śladu dymu. Emma domyśliły

się, że ktoś - na pewno nie sam lord Denham - poradził sobie z jej nieszczęsnym przewodem kominowym.

Nad ogniem wisiał kociołek, w którym coś się gotowało, i cała chata Emmy przesycona była wspaniałym

zapachem.

Lokaj lorda Denhama, który uważnie mieszał zawartość kociołka, na widok Emmy odłożył drewnianą

łyżkę.

- Dobry wieczór, lady Denham - powiedział. - Czy mogę wziąć pani pelerynę?

Emma stała w drzwiach, nie wierząc własnym oczom. Właściwie nie powinna się temu dziwić. Lord

Denham był amatorem dobrego jedzenia i dobrego wina. W końcu to przecież ich kolacja ślubna. Tego

wieczoru nie mogli jeść osobno, jeśli chcieli, żeby sędzia Reardon i mieszkańcy wyspy uwierzyli, że ich

małżeństwo będzie trwało dużo dłużej niż czas, jaki będzie potrzebny Emmie na odebranie swoich dziesięciu

tysięcy funtów.

Ale błyszczące garnki? Odetkany przewód kominowy? Ta piękna porcelana, która niewątpliwie

stanowiła część składową podróżnego bagażu lorda, ale żeby zadał sobie trud przewiezienia jej tutaj po

wyboistej drodze?

Tego nie mogła się spodziewać.

- Ccco? - wyjąkała, nie wiedząc, jak powinna zareagować. Był tu Roberts, który gotował coś na jej

własnym palenisku, i był James, zamykający teraz za nią drzwi. Hrabia, który był na dobre albo na złe - na

dobre i na złe, jak powiedział sędzia Reardon - jej mężem.

- Głowa do góry, Emmo - odezwał się James. Rozwiązał wstążki jej kapelusza, zdjął go jej z głowy i

podał Robertsowi razem z peleryną. - Musisz być bardzo zmęczona. Usiądź i napij się trochę wina.

Zaprowadził ją do stołu i podał kryształowy kieliszek z winem. Emma podniosła go do ust i piła, nie

czując nawet smaku. Znała hrabiego na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że jest to niewątpliwe jakieś rzadkie i

nieprzyzwoicie drogie wino. Jej myśli zaprzątnięte były innymi sprawami. Miedziane garnki! Przewód

kominowy! Ile czasu to im musiało zabrać! James niewątpliwie też przyłożył do tego rękę, Roberts nie

mógłby wszystkiego zrobić sam.

- Teraz, Emmo - powiedział James, kiedy lokaj nakładał Emmie na talerz zapiekane z serem kartofle,

które były specjalnością pani MacTavish - musimy znowu odbyć poważną rozmowę.

Emma patrzyła na górę kartofli na swoim talerzu. Wspaniale pachniały.

- Nie będzie ci się podobało to, co zaraz usłyszysz - mówił dalej James -jednak muszę ci to

powiedzieć. Wiem, że jesteś bardzo przywiązana do swoich… dzieci. Wydaje mi się jednak, że przydałby ci

się mały urlop od nauczycielskich obowiązków. Proszę, żebyś mnie wysłuchała, zanim zaczniesz mówić.

Emma miała zamiar powiedzieć tylko "dziękuję", bo Roberts kładł właśnie na jej talerzu pięknie

upieczonego gołąbka, Emmie nigdy jeszcze się nie udało przygotować tak smakowitego posiłku.

- Jeśli chcemy otrzymać unieważnienie - ciągnął James - będziemy musieli zrobić to w Londynie.

Mój prawnik będzie wiedział, jak tę sprawę załatwić. Będziesz musiała podpisywać rożne dokumenty i

zajmie to o wiele mniej czasu, jeśli będziesz tam osobiście, niż gdyby musiał wysyłać je do ciebie pocztą,

jeszcze mogłyby zaginąć po drodze. Nie mam zbyt wielkiego zaufania do działania poczty pomiędzy

wyspami a Anglia, Rozumiem, że przy złej pogodzie prom nie kursuje przez długie tygodnie.

Emma skinęła głową, ale ledwo go słuchała. Działo się z nią coś dziwnego. Zamiast skupić się na

słowach Jamesa, myślała o tym, że kiedy razem ze Stuartem przyjechali na Faires, pani Peck zaproponowała

im usługi swojej sprzątaczki "do ciężkich robót", jak to określiła. Jednak Emma nie mogła skorzystać z tej

oferty - po prostu nie miała pieniędzy na opłacenie pomocy domowej. Poza tym, jak mówił Stuart, dobrze

było wyciągać samemu wodę ze studni i rąbać drewno. Praca dawała bliższy kontakt z Bogiem.

Emma nie miała na ten temat własnego zdania. Wiedziała tylko, że przez tę pracę na jej dłoniach

pojawiły się odciski i pęcherze.

Dzisiaj po raz pierwszy od czasu, kiedy się tu wprowadziła jej chata została dokładnie wysprzątana

przez inne ręce niż jej.

- Proponuję - kontynuował James - żebyśmy natychmiast wyjechali do Londynu. To znaczy jutro.

Zaplanowałbym przynajmniej trzymiesięczny pobyt. Tyle czasu zajmie sprawa odzyskania twoich funduszy i

rozpoczęcie procedury unieważnienia małżeństwa. Nie musisz martwić się o dzieci. Łatwo znajdziemy

nauczyciela, który… Emmo?

Emma oderwała wzrok od talerza i spojrzała na Jamesa.

- Milordzie?

- Dobrze się czujesz?

Otrząsnęła się z zamyślenia, ale nadal wpatrywała się w Jamesa… swojego męża. On teraz był jej

mężem.

Ale nie tak naprawdę.

Jednak trudno było o tym pamiętać, kiedy patrzyła na jego twarz i widziała te same wargi, które tak

zaborczo ją całowały.

Kto by pomyślał, że James Marbury potrafi tak wspaniale całować? Oczywiście, nigdy nie narzekał

na brak kobiecego towarzystwa, ale Emma zawsze przypisywała ten fakt jego wspaniałej prezencji i jeszcze

wspanialszemu kontu w banku. Skąd mogła wiedzieć, że pod tą pozornie chłodną powłoką kryje się

namiętny kochanek?

Może dlatego to odczuła, że sama, jak to jej często wytykał Stuart, była skłonna do uzewnętrzniania

swoich emocji.

Wreszcie słowa, wypowiadane przez usta, których dotyk wywołał w Emmie tak szokujący odzew,

zaczęły powoli do niej docierać. Wyjechać do Londynu. On chce, żeby wyjechała do Londynu.

Z nim.

Jutro.

- Nie ma mowy - wybuchnęła, zanim zdążyła się powstrzymać. Pochylony nad kociołkiem Roberts,

który właśnie chciał coś tam zamieszać, zatrzymał rękę z łyżką w połowie gestu, James uniósł tylko brew.

- Posłuchaj, Emmo - powiedział spokojnym tonem. - Jeśli się nad tym chwilę zastanowisz, zobaczysz,

że jest to jedyne rozsądne wyjście…

- A kto będzie w tym czasie uczył dzieci? - spytała.

Sama nie wiedziała, czy wino rozjaśniło jej umysł, czy też otrząsnęła się już z wrażenia, jakie wywarł

na niej widok wysprzątanej chaty, w każdym razie odzyskała rozsądek. Nie wiedziała tylko, jakie są

prawdziwe zamiary Jamesa.

- Wiem, jak bardzo się troszczysz o… swoje dzieci, jak je nazywasz - tłumaczył cierpliwie. -

Proponuję, żeby wynająć nauczyciela, wykwalifikowanego nauczyciela, który się nimi zajmie podczas twojej

nieobecności.

- To może trwać miesiącami - odrzekła Emma. - Nie jesteśmy w takiej sytuacji, żeby nauczyciele

zasypywali nas podaniami o pracę. Faires nie przyciąga ludzi z kwalifikacjami. A ja nie mogę wyjechać,

dopóki nie znajdzie się odpowiednie zastępstwo.

Ogarnęło ją dziwne uczucie. Czy to był strach? Czego miałaby się bać? Na pewno nie obawiała się

hrabiego i nie obawiała się Londynu.

Nie, to nie był strach. To była tylko troska o dzieci, one jej potrzebowały. Oprócz niej nikogo nie

miały.

- Nie rozumiesz tego - powiedziała z rozpacza w głosie. - Dzieci potrzebują tej szkoły. Dla wielu z

nich jest to jedyne miejsce, gdzie czują, że ktoś się nimi naprawdę interesuje…

- Zdaję sobie z tego sprawę. Właśnie dlatego Roberts zaoferował swoje usługi, do czasu znalezienia

zastępstwa.

Lokaj upuścił łyżkę. Jeśli słowa jego pana zaskoczyły go, to poza tym incydentem nie dał tego po

sobie poznać

- Zrobię to z przyjemnością, milady - powiedział i poszedł po drugą łyżkę

Emma była oszołomiona. Teraz już nie musiała niczego udawać. Faktem było, że się bała i wcale nie

chodziło jej w tym wypadku o dzieci. Czy James zdawał sobie sprawę, czego od niej żąda? Ona ma wrócić

do Londynu? Nie wiedział nawet, co się z tym dla niej wiąże.

A może jednak wiedział? Może wskutek zmiany, jaka w nim nastąpiła, ten nowy James chciał oddać

jej przysługę. Na pewno tak było.

Ale jeśli tą przysługą miało być pogodzenie jej z rodziną, to mógł o tym od razu zapomnieć. Emma

nie mogłaby do tego dopuścić. Kiedy przed rokiem wyjeżdżali ze Stuartem z Londynu, wiedzieli, że raczej

tam nie powrócą. Przecież wyrzekły się ich obie rodziny. Emma przysięgła sobie, że wróci tylko wtedy,

kiedy potrafi udowodnić rodzinie, że ich ponure przepowiednie na temat losów jej małżeństwa były

całkowicie bezpodstawne. Obiecała sobie, że może wrócić tylko jako szczęśliwa żona pastora… z całą

gromadką dzieci, na dowód jej udanego pożycia ze Stuartem.

Teraz wracałaby jako wdowa po wikarym - co gorsza, bezdzietna wdowa. A nawet jeszcze gorzej -

bezdzietna wdowa, która poślubiła kuzyna swojego męża… jego bardzo bogatego i cieszącego się wysoką

pozycją towarzyską kuzyna, człowieka, jakiego jej rodzina zawsze pragnęła dla niej na męża. Emma nawet

sobie nie wyobrażała, że mogłaby poślubić mężczyznę tego typu, ponieważ upierała się, że wyjdzie za mąż

jedynie z miłości i tylko za kogoś podzielającego jej żarliwą chęć niesienia pomocy tym, dla których los nie

był zbyt łaskawy. Nie potrafiłaby więc wytłumaczyć bliskim, dlaczego wyszła za mąż za Jamesa. Gdyby

powiedziała, że zrobiła to w celu odzyskania należnych jej pieniędzy - które miała zamiar przeznaczyć na

cele dobroczynne - chcieliby się dowiedzieć o pochodzenie tych funduszy. Później zapytaliby ją, dlaczego

zabójca jej męża czuł się zobowiązany pozostawić jej spadek, i zaraz padłoby pytanie o przyczynę śmierci

Stuarta.

A Emma nie miała zamiaru z nikim na ten temat rozmawiać.

- Och! - zawołała. - Och, James. Nie mogę wrócić do Londynu. To byłoby straszne.

Hrabia Denham nie okazał zdziwienia, niewątpliwie spodziewając się oporu.

- Emmo, ja w żadnym wypadku nie mogę tu zostać. Mam w Londynie pilne interesy do załatwienia.

Emma zmrużyła oczy. Ma pilne interesy, więc musi wrócić do Londynu, pomyślała. Przecież

przyjechał na Faires tylko po to, żeby ekshumować zwłoki swojego kuzyna. Ona uniemożliwiła mu ten

zamiar, więc nie miał powodu, żeby przedłużać pobyt.

- Naturalnie - odrzekła, opanowując niezrozumiałą przykrość. - To oczywiste, że musisz jechać.

To było absurdalne, ale odczuła ogromne rozczarowanie. To dobrze, że jedzie! Nie będzie już musiała

dłużej się martwiej że on odkryje całą prawdę, dowie się o wydarzeniach tej okropnej nocy, kiedy umarł

Stuart…

Poza tym, kiedy odjedzie, ona nie będzie już widzieć jego ust i przypominać sobie, jak ją całował w

zamku MacCreigh. Przestanie się zastanawiać, czy wyzwoliłby w niej tę samą reakcję, gdyby ją znowu

pocałował…

Tak było o wiele lepiej. On powinien wrócić do Londynu, a ona do swego samotnego trybu życia.

Ale to było lepsze, niż gdyby on miał dowiedzieć się wszystkiego, co niewątpliwie nastąpiłoby,

gdyby został tu dłużej.

- Nie musisz się o mnie troszczyć - powiedziała z udawaną brawurą, ponieważ James zwlekał z

odpowiedzią - Dam sobie radę.

- Nie bądź śmieszna - odezwał się wreszcie, zdumiony, że Emma tak bardzo chce się go pozbyć. -

Moja żona, bez względu na charakter tego związku, nie będzie mieszkać sama. Jedziesz ze mną do Londynu i

koniec dyskusji.

Emmę znowu ogarnął strach. Jechać z nim do Londynu?! Będą przez długie godziny sami w powozie,

a co gorsza, będą spędzać noce w przytulnych gospodach po drodze. Jak długo potrafi poskromić swoją

ciekawość, żeby nie powtórzyć eksperymentu z pocałunkiem?

- Ale…

- Poza tym - mówił dalej James, nie pozwalając sobie przerwać - gdybyś tu została, to sędzia Reardon

dowie się, że my… nie żyjemy jak prawdziwe małżeństwo. To mu się nie będzie podobało. On może

nawet…

- Nie wydać mi pieniędzy - dokończyła Emma. James miał rację. Sędzia Reardon na pewno by tak

zrobił. - Ale, James, gdzie miałabym się zatrzymać w Londynie? Moja rodzina… obawiam się, że moja

rodzina… Rozstaliśmy się…

- Rozumiem, że twoje stosunki ze stryjostwem są obecnie napięte - przyznał James, nie wspominając

taktownie, jak zauważyła Emma, swojego w tym udziału. - Przemyślałem tę sprawę i doszedłem do wniosku,

że powinniśmy zamieszkać w moim domu na Park Lane…

- Z lady Denham? - wybuchnęła Emma. - Och, nie! Ja bym tego nie zniosła!

Hrabia okazał zdziwienie. Emma stwierdziła, że było mu z tym do twarzy.

- Czy moja matka była niedobra dla ciebie? - spytał zdumiony. - Wydawało mi się, że się raczej

lubiłyście.

- No właśnie - przyznała Emma. - Lady Denham zawsze była dla mnie taka dobra. - Nawet zbyt

dobra, pomyślała. Przecież Emma właściwie nie zrobiła nic, żeby powstrzymać bratanka hrabiny przed

pomysłem zamieszkania na dzikich Szetlandach. - Nie potrafiłabym jej oszukiwać co do… hm… rodzaju

naszego…

- Związku - dokończył James. - Rozumiem cię. Jej radość na wieść, że się wreszcie ożeniłem, może

być nieco kłopotliwa. Poza tym ona zawsze bardzo cię lubiła…

Łzy napłynęły jej do oczu. Zbierało się jej na płacz, chociaż nie wiedziała dlaczego. Była zawsze

bardzo przywiązana do matki Jamesa, a ciotki Stuarta. Lady Denham, którą Emma znała prawie od

urodzenia, miała wielkie serce i była taka wielkoduszna…

Czy byłaby jednak na tyle wielkoduszna, żeby wybaczyć synowej zbrodnię, którą ta popełniła przed

sześcioma miesiącami?

- Może - zaczęła, szybko ocierając łzy i mając nadzieję, że James nie zauważył tej oznaki słabości. -

Może gdybyśmy nie powiedzieli jej o… małżeństwie. Nie chciałabym jej oszukiwać, ale nie chciałabym też,

żeby twoja matka źle mnie oceniła. - Już i tak ma prawo źle o mnie myśleć, dodała w duchu.

- Oczywiście - powiedział James. Emma nie wysuwała już dalszych przeszkód, więc tylko skinął

energicznie głową. - A więc wszystko ustalone. Wyruszamy jutro rano.

Sięgnął po karafkę, żeby dolać jej wina. Zachowywał się tak, jakby właśnie ustalili, że zjedzą na

śniadanie jajka n bekonie zamiast jajek na szynce.

Oszołomiona Emma zerknęła na Robertsa. Lokaj stał przy kredensie, usuwając resztki jedzenia z

talerzy. Robił wrażenie, jakby nic nadzwyczajnego się tego dnia nie wydarzyło… jakby poślubianie ubogich

wdów było stałym zwyczajem jego pana.

Jakżeż Emma zazdrościła mu zimnej krwi! Gdyby ona potrafiła zdobyć się na taki chłodny dystans!

To było jednak niemożliwe. Jeszcze wczoraj jej największą troską było to, jak oduczyć koguta od stałych

ucieczek. Teraz jej zła passa przybrała takie rozmiary i namnożyło się tyle problemów, że sama nie

wiedziała, od czego zacząć. Fakt, że następnego ranka miała wyjechać do Londynu, był jeszcze

najmniejszym kłopotem.

Teraz ważna była inna sprawa - jak przebrnąć przez noc poślubną.

Zrobiło się już bardzo późno, a James nie wybierał się do gospody pani MacTavish. Emma nie

pamiętała też, czy zatrzymał pana Murphy'ego. Gdyby czekał na dworze, to powinni byli poczęstować go

filiżanką herbaty. Jak można było o tym zapomnieć?

A jeśli nie czekał na dworze, to co to miałoby oznaczać?

- Czy nie powinniśmy - spytała Emma sztucznie swobodnym tonem - zaprosić pana Murphy'ego,

żeby napił się herbaty, zanim odwiezie obu panów do gospody?

Pogratulowała sobie w duchu tego zdania. Było uprzejme, a zarazem znaczące.

Jednak odpowiedź, którą otrzymała, spowodowała gwałtowne przyspieszenie rytmu jej serca.

- Posłałem pana Murphy'ego na kolację do pani MacEwan - powiedział lord Denham, wyjmując fajkę

z kieszonki kamizelki i napełniając ją tytoniem z małego kapciucha. - Kiedy Roberts upora się z pracą, obaj

wrócą do miasteczka.

- Ale… - Emma spojrzała na niego przerażonym wzrokiem. - Chyba nie zamierzasz zostać tu na noc,

prawda, James?

Odchylił się na krześle i spokojnie zapalił fajkę. Było oczywiste, że właśnie ma taki zamiar.

- Chyba nie myślisz, że mógłbym wrócić do gospody, Emmo - powiedział rozbawiony. - Sędzia

Reardon ma tam pokój. Nie sądzisz, że mógłby się zdziwić, że państwo młodzi oddzielnie spędzają noc

poślubną? Nie przeszkadza ci, że palę?

W odpowiedzi na ostatnie pytanie Emma potrząsnęła szybko hłową, skupiona na czymś innym. James

zamierza znów nocować w jej chacie? Chyba nie myśli… nie sądzi, że…

Zerknęła na jego muskularną postać, rozciągniętą niezbyt wygodnie - był o wiele masywniejszy od

swojego kuzyna - w fotelu Stuarta, i stwierdziła, że jej obawy są śmieszne. Na pewno James postanowił spać

na rozkładanej ławie. Nic innego nie przyszłoby mu nawet do głowy. Ich związek jest tylko zwykłą

formalnością. Przecież sam zaproponował unieważnienie małżeństwa, prawie jednocześnie ze złożeniem jej

propozycji zaślubin.

Na pewno ma zamiar spać na ławie. Oczywiście, że tak.

Kiedy Emma już się całkowicie co do tego upewniła, przyszedł jej znowu na myśl ten nieszczęsny

pocałunek. Przypuśćmy, że on pocałuje ją na dobranoc? Przypuśćmy, że z jakiegoś powodu pocałuje ją

znowu w usta, nie w policzek? To jest możliwe. Przypuśćmy, że to, co się zdarzyło w zamku, powtórzy się w

jej chacie? Że ona się całkowicie zatraci w jego ramionach? Że jego pocałunek wyzwoli w niej nagłe,

nieodparte pragnienie, żeby… żeby…

Emma nie była pewna, jakie pragnienia wyzwolił w niej pocałunek Jamesa, a jeśli nawet wiedziała, to

wstydziła się do tego przyznać. Stuart miał rację, mówiąc, że jest rozwiązła. Powinna zacząć myśleć o

wyższych sprawach zamiast o przyjemnościach fizycznych.

To było przerażające, że na pocałunek mężczyzny - a tym bardziej takiego mężczyzny jak James

Marbury - tak gorąco odpowiedziała.

Przyszło jej do głowy, że najlepiej będzie, jeśli od razu uda się na spoczynek, dopóki jest jeszcze

Roberts. Przy lokaju nie mogło być mowy o niczym innym, jak tylko o zdawkowym pocałunku na dobranoc.

Emma nie pozwoli już sobie na to, żeby się zachować jak w zamku MacCreigh… tego byłoby za wiele!

Wstała tak szybko, że omal nie przewróciła swojego kieliszku z winem, ale na szczęście Roberts był

obok i nie dopuścił do rozlania trunku.

- Ponieważ jutrzejszy dzień na pewno będzie męczący, chciałabym się już położyć. Dobranoc,

milordzie.

Wyciągnęła dłoń do hrabiego, który szybko zerwał się na nogi.

- Jest jeszcze dość wcześnie - powiedział.

- Tak, ale na wsi wstajemy razem z kurami - odrzekła. O ile kogut nie ucieknie, dodała w duchu. -

Dobranoc, milordzie. Dziękuję za wspaniałą kolację i za to… że się pan ze mną ożenił.

Te słowa dziwnie brzmiały w jej uszach, chociaż wypowiedziała je z pełnym przekonaniem. To był

naprawdę piękny gest ze strony lorda Denhama, że zdecydował się z nią ożenić.

Narażał się przecież na utratę dobrego imienia przy unieważnianiu tego małżeństwa, więc powinien

wiedzieć, że ona to docenia… a jednocześnie pragnie utrzymać pewien dystans. Musi go utrzymać, bo

później trudno się jej będzie wyzwolić spod uroku, który już zaczyna na nią działać. Dlaczego nie potrafi

zwrócić myśli ku wyższym sprawom, co z taką łatwością przychodziło Stuartowi?

James popatrzył ze zdziwieniem na wyciągniętą dłoń. Przytrzymał ją, ale zamiast potrząsnąć,

podniósł jej palce do ust. To dziwnie romantyczny gest, pomyślała Emma, u człowieka, który zawsze

kierował się rozumem, nigdy sercem. Tylko jej serce biło przyspieszonym rytmem, kiedy poczuła dotyk jego

ciepłych warg na swojej skórze.

- Dobranoc, Emmo - powiedział.

W świetle płomieni tańczących w palenisku kominka twarz Jamesa była jeszcze bardziej urodziwa niż

kiedykolwiek. Wydawało się, że coś złagodziło jego rysy, nadało miękkie kontury jego zaciętym, twardym

ustom i wyraz czułości surowemu przedtem spojrzeniu.

Teraz twarz hrabiego wyrażała tylko jedno - szczerą troskę, Emma nie potrafiła inaczej tego określić -

o nią.

- Śpij dobrze - powiedział, owiewając jej palce swoim ciepłym oddechem.

W tym świetle jego oczy miały kolor bursztynu jak oczy kota. A raczej… tygrysa. Emma widziała

kiedyś tygrysa w prywatnym zoo, do którego zabrał ją James. Była wtedy zafascynowana, dziwnie

zafascynowana jak teraz, kiedy dotykał jej dłoni.

- Przepraszam - wyjąkała, wyrywając mu rękę. Szybko wybiegła z izby, w której zrobiło się nagle

zbyt gorąco.

Jeśli jednak spodziewała się, że w swojej sypialni zazna rozkoszy samotności i spokoju, to bardzo się

myliła. Był tam spokój, ale nie można było mówić o samotności.

Na środku łóżka leżała Una, machając radośnie ogonem. Chciała pokazać Emmie ośmioro świeżo

narodzonych szczeniąt poruszających się niezdarnie po przemoczonej doszczętnie pościeli Emmy.

Jednak Emma nie podzielała radości Uny. Z dłonią przyłożoną do ust patrzyła na swoje zrujnowane

łóżko, zastanawiając się gdzie będzie teraz spała.

20

James nie przypuszczał nawet, że sprawy przybiorą tak korzystny obrót.

Nie mógł oczywiście przewidzieć, że suczka oszczeni się akurat tej nocy, i do tego na łóżku Emmy.

To było zrządzenie losu.

Natomiast cała reszta była wyłącznie jego zasługą.

Kiedy Emma niespodziewanie pobiegła do szkoły, James usiadł w swoim pokoju w gospodzie "Pod

Krową Morską", rozmyślając nad słowami Fergusa: "Jeśli chce pan ją zdobyć, to musi się pan starać o jej

względy". To niebywałe - trzydziestoletni hrabia słucha rad chłopca, który jest od niego więcej niż o połowę

młodszy. Niewątpliwie jednak w tych słowach roś się kryło.

A rok temu, kiedy kierował się tylko własnym sądem, czy dobrze postąpił? Nie, skończyło się to

katastrofą. Wszystkie jego wysiłki, żeby wykazać Emmie, jak niemądre są jej pomysły na zbawianie świata,

utwierdziły ją tylko w tym zamiarze. Można było nawet powiedzieć, że on sam w jakiś sposób popchnął

Emmę do małżeństwa ze swoim kuzynem. Jego gwałtowny sprzeciw odniósł tylko taki skutek, że szybciej

padli sobie w ramiona.

Teraz nie popełni żadnego błędu. Tym razem będzie postępował właściwie.

Patrzył na jej delikatny profil w migotliwym blasku świecy, kiedy stała w jego pokoju w gospodzie,

przysięgając sobie, że już nie będzie powtarzał starych błędów. Emma van Court Chesterton była zupełnie

niepodobna do innych znanych mu kobiet.

Jak, na przykład, zareagowała na fakt, że jej łóżko nie nadaje się do użytku, i to nie tylko na tę noc,

ale na wszystkie, ponieważ materac jest całkowicie zniszczony?

- Nic wielkiego się nie stało - powiedziała. - Ty i pan Roberts możecie wrócić do gospody, a ja się

prześpię na ławie,

Upierała się, ale James stanowczo się na to nie zgodził, Kiedy jej przypomniał, że sędzia Reardon

będzie zdumiony, że spędzają oddzielnie swoją noc poślubną, między brwiami Emmy ukazała się

zmarszczka, która teraz też się tam pojawiła. Miała nowy powód do zmartwienia. Patrzyła na białe łóżko, ze

świeżą pościelą, według pani MacTavish lepszego posłania nie było w całej gospodzie, i jak się wydawało,

tylko jedno z nich miało z niego skorzystać.

- Ja się prześpię na ławie - postanowiła Emma, trzymając się kurczowo oparcia małej ławy w rogu

pokoju. - Zupełnie mi to nie przeszkadza.

- Nie, Emmo - zaprotestował James już chyba setny raz, jak mu się wydawało. - Oboje jesteśmy

dorosłymi ludźmi, Uważam, że możemy spać na jednym łóżku bez żadnych dodatkowych konsekwencji.

Emma, która zaraz po przybyciu do gospody (James wysłał Robertsa, żeby sprowadził pana

Murphy'ego od pani MacEwan) zniknęła w przebieralni hrabiego, skąd wyszła w nocnej koszuli i tak grubym

szlafroku, że mógłby stanowić zbroję, prychnęła tylko w odpowiedzi.

- Doskonale o tym wiem - oznajmiła po chwili. - Czy nie myślisz jednak, że byłoby lepiej…

- Nie, nie myślę - przerwał jej James, udając, że jest niecierpliwiony i bardzo zmęczony.

Co prawda, zniecierpliwienie nie było udawane, za to wcale nie był zmęczony.

- Twoja dziewicza skromność robi się męcząca - dodał - Szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę fakt,

że jesteś wdową i powinnaś być przyzwyczajona do sypiania z mężczyzną w jednym łóżku. A może się

mylę?

- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała.

- Domniemywam tylko, że spaliście ze Stuartem razem.

- Tak - przyznała Emma, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. - Ale on był moim mężem.

- Tak samo jak ja - zauważył James.

- Tak, ale… - Emma była speszona. - Wiesz, o co mi chodzi. Nie jesteś przecież…

- Ale nie chcemy też, żeby się o tym dowiedział sędzia Reardon, prawda?

Emma nie odzywała się, nie odrywając wzroku od wysoko ułożonych puchowych poduszek.

- Myślałem, że zawarliśmy partnerską umowę - dodał James.

- Tak. - Emma była niemile zaskoczona. - Nie przyszło mi jednak do głowy, że to będzie oznaczać

spanie w jednym łóżku.

- Jak widać, teraz oznacza. Mamy jeszcze inne wyjście. Możemy zejść na dół, zastukać do drzwi

sędziego Reardona i powiedzieć mu, że nasze małżeństwo było pomyłką. Wtedy ja sam pojadę rano do

Londynu, a ty możesz wrócić do swojej szkoły - pod warunkiem, że te kobiety z miasteczka pozwolą ci nadal

tam uczyć. One już wiedzą, że nocowałem w twojej chacie, kiedy nie byliśmy jeszcze mężem i żoną.

Będziesz mogła odrzucać zaloty lorda MacCreigha i innych gorących wielbicieli. To wszystko zależy tylko

od ciebie.

Emma zadrżała, mimo że w pokoju nie było bardzo zimno… Chociaż nie ulegało wątpliwości, że

byłoby jej o wiele cieplej w łóżku. Wydawało się jednak, że drżała nie z zimna, tylko z powodu jego słów.

- Nie - powiedziała słabym głosem. - Wolałabym nie.

- Tak też myślałem - skwitował James.

Uznając, że był już najwyższy czas, żeby wykonać jakiś ruch, podszedł do łóżka, odsunął kołdrę i

położył się, zawiązując mocno pasek szlafroka. Miał złe przeczucie, iż pozostanie on związany.

Emma nadal stała, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Wyglądała jak jakaś istota ze świata

baśni, filigranowa z rozpuszczonymi złotymi lokami. Na ten widok James poczuł dziwny ucisk w piersiach…

Dobrze znał to uczucie. Bez względu na to, czy tak jak teraz, stała obok łóżka w zniszczonym

szlafroku, czy kiedy schodziła ze schodów w swojej pierwszej sukni balowej (stryjenka ubierała ją w

muślinowe sukienki i zabawne pantalety - ozdobione falbankami nogawki, które wystawały spod krótkiej

spódniczki - aż do szesnastego roku życia), odczucie było podobne. Nigdy nie zapomni szoku, jakiego doznał

na widok schodzącej ze schodów Emmy, w sukni z dekoltem, wysoko upiętymi włosami i z zadowolonym z

wywołanego przez nią wrażenia uśmiechem.

Ale to nie jego reakcja sprawiła jej przyjemność. Zależało jej, by wywrzeć wrażenie na Stuarcie,

który na jej widok omal nie wypuścił z ręki szklanki ponczu.

Stuart rzeczywiście ją podziwiał, chociaż James później słyszał, jak jego kuzyn przestrzegał Emmę

przed niebezpieczeństwem przywiązywania się do rzeczy materialnych, takich jak głęboko wycięte suknie i

koronkowe wachlarze. James zastanawiał się, dlaczego Emma znosiła tak cierpliwie bezustanne kazania

Stuarta. Tłumaczył to sobie tym, że wpatrzona w niego od dzieciństwa, pewnie nic złego w tym nie widziała.

A jeśli nawet zauważała, to fakt, że on w ogóle zwraca na nią uwagę, musiał sprawiać jej ogromną

przyjemność. Była przecież w nim bardzo zakochana.

Patrząc teraz na nią w świetle świecy, James stwierdził, że nie ma żadnej różnicy pomiędzy Emmą w

sukni balowej a Emmą w szlafroku. W barchanach czy w jedwabiach była najpiękniejszą kobietą, jaką

kiedykolwiek spotkał.

Nadal stała przy łóżku, zmarszczka między jej brwiami była dobrze widoczna nawet w słabym

świetle.

- To tylko kwestia jednej nocy, Emmo. W domu mojej matki będziemy mieli oddzielne pokoje. Kładź

się już do łóżka. Czeka nas długa, kilkudniowa podróż.

Przesunął się na bok i zdusił palcami jedyną palącą się w pokoju świecę.

Emma poruszyła się dopiero wtedy, kiedy było już całkowicie ciemno. Zbliżając się do łóżka pod

osłoną ciemności, nie zdjęła szlafroka, tylko wślizgnęła się pod kołdrę. Materac nawet się pod nią nie ugiął, a

kiedy złożyła głowę na poduszce, James poczuł słaby zapach lawendy.

I to wszystko, nawet jej oddech był ledwie dosłyszalny, James czuł tylko ciepło bijące od jej ciała,

które było tak blisko niego.

Emma leżała sztywno, nie bardzo jeszcze rozumiejąc, jak to się wszystko stało. Dlaczego dzieli teraz

łóżko z Jamesem Marburym? Nie mogła tego pojąć.

Jednak tak się stało i nie było na to żadnej rady. Emma nie miała zamiaru urządzać histerycznych

scen. Musi traktować tę sytuację, ich partnerski układ tak samo, jak to robił James, Nie chciała też, żeby

pomyślał, że jest jakąś pruderyjną bigotką. Należy się więc zachowywać jak odpowiedzialna dorosła osoba.

Był tylko pewien kłopot. On niesłychanie atrakcyjnie wyglądał w jedwabnym szlafroku! Emma

poczuła ulgę, kiedy wreszcie zgasił świecę i nie musiała już dłużej patrzeć na jego urodziwą twarz. Dlaczego

hrabia nie mógł być przeciętnej urody albo nawet tak przystojny jak Stuart? Dlaczego James musiał być

najbardziej pociągającym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała? Dlaczego nie mogła oderwać wzroku

od wycięcia jego szlafroka, który odsłaniał kawałek pokrytej ciemnymi włosami piersi? Dlaczego była

ciekawa, czy on ma pod szlafrokiem nocną koszulę?

Jednak najważniejsze było inne pytanie. Skąd ta nagła fascynacja Jamesem Marburym? Czyżby z

powodu pamiętnego pocałunku? Emma nigdy nie myślała o Jamesie w ten sposób do czasu oszałamiającego

pocałunku po ich ceremonii ślubnej. Przedtem był dla niej po prostu… Jamesem, starszym kuzynem Stuarta,

który co prawda prowadził naganny tryb życia, ale dla niej zawsze miał czas i mogła mi niego liczyć.

Teraz jednak James stał się dla niej kimś o wiele ważniejszym, Przyjechał na Faires, żeby odnaleźć

grób kuzyna, a znalazł jedynie ubogą wdowę po nim.

Czy odwrócił się wtedy na pięcie i pojechał z powrotem do Londynu? Nie, wręcz przeciwnie. Nie

tylko wyratował ją z opresji, kiedy zaczął ją napastować lord MacCreigh, ale również robił dla niej rzeczy, o

których nigdy by nie pomyślał nie mający praktycznego zmysłu Stuart. Emma nie potrzebowała pomocy

Jamesa ani w ogóle pomocy mężczyzny… Może tylko wtedy, kiedy chodziło o lorda MacCreigha, a jednak

James postanowił się nią zaopiekować, nie zważając na to, że przydarza sobie kłopotów. I była mu za to

niesłychanie wdzięczna. Dlaczego jednak nie potrafiła zastanawiać się nad tym wszystkim, co zrobił dla niej

James, a myślała tylko o dotyku jego warg na swoich ustach? Dlaczego nie wspominała niezwykłej kolacji,

jaką dla niej urządził, tylko to, jak wspaniale wyglądał w szlafroku? Może Stuart miał rację? Może

rzeczywiście była rozwiązła?

Gdyby tak nie było, to nie musiałaby zaciskać rąk pod kołdrą, żeby się powstrzymywać od wsunięcia

dłoni pod szlafrok Jamesa. Nie byłaby tak boleśnie świadoma ciepła promieniującego z jego ciała. Dobry

Boże! Co się z nią dzieje?

Ale czy to nie jest lepsze, perswadowała sobie w duchu, niż te samotne noce, kiedy leżała w łóżku,

słuchając wycia wiatru i ryku fal, kiedy czuła się tak bardzo opuszczona i przez wszystkich zapomniana?

Tak, to jest tysiąc razy lepsze.

Ogarnęło ją nagle przemożne uczucie wdzięczności dla leżącego obok niej mężczyzny.

- James? - szepnęła. Nie odezwał się, pewnie już spał. Jak to dobrze, pomyślała, móc tak zasnąć, a nie

leżeć w ciemnościach, jak to się jej zwykle zdarzało, rozmyślając o swoim braku szczęścia i uciekającym

stale kogucie. Była zaskoczona, słysząc jego głęboki głos. Jednak nie spał.

- Tak, Emmo?

Natychmiast pożałowała tego, że w ogóle otworzyła usta. Chciała mu powiedzieć, jak bardzo jest

wdzięczna za to wszystko, co dla niej zrobił, ale noc nie była odpowiednią porą na zwierzenia. Pod osłoną

ciemności wszystko się może zdarzyć Co jej przyszło do głowy?

Ale już było za późno. Musiała jakoś z tego wybrnąć. Powinna mu coś powiedzieć.

- Dobranoc - szepnęła i lekko pocałowała go w policzek.

A on szybko obrócił głowę i przylgnął wargami do jej ust.

21

Emma zesztywniała nagle, kiedy poczuła usta Jamesa na swoich wargach. Odsunęłaby się od niego,

gdyby nie to, że…

Po pierwsze, otoczył ją ramieniem i jego uścisk był tak silny, że pewnie by jej nie wypuścił. A po

drugie…

Nie chciała tego zrobić.

To było szokujące, lecz prawdziwe. Doskonale zdawała sobie sprawę z konsekwencji swojego

postępowania. Znajdowała się w łóżku ze zdrowym, silnym mężczyzną, który w przeciwieństwie do Stuarta,

me miał żadnych zastrzeżeń moralnych co do fizycznego aspektu wyrażania uczuć. Dobrze wiedziała do

czego to wszystko może doprowadzić.

I zupełnie o to nie dbała…

Nie mogła go odepchnąć, bo jego pocałunki dostarczały jej niebiańskiej rozkoszy. Nie potrafiłaby

inaczej tego określić. Dotyk jego warg był równie cudowny jak w zamku MacCreigh.

Kto by przypuszczał, że James Marbury potrafi tak całować? Gdyby Emma o tym wiedziała, to

sprawy mogłyby się potoczyć inaczej podczas tamtego sezonu towarzyskiego. Bez względu na to, co mówił

Stuart, fizyczne przejawy uczuć odgrywały bardzo ważną rolę. Nie wyobrażała sobie, że James mógłby być

w niej zakochany, wiedziała jednak, że ją lubi. Lubi ją na tyle, że nawet ją poślubił, aby mogła dostać swoje

pieniądze Na tyle, żeby całować tak namiętnie, że dreszcz przenika jej ciało…

Może jednak Stuart miał trochę racji, kiedy mówił o fizycznych przejawach uczuć, ponieważ Emma

czuła coś grzesznego w tym, że James tak silnie przytula ją do siebie, iż węzeł paska jego szlafroka uciska jej

brzuch.

I jak zwykle to, co najbardziej grzeszne, było również najbardziej pożądane. Kiedy więc po chwili

James otoczył ją drugim ramieniem, odwrócił na plecy i przygniótł swoim torsem, Emma wcale nie

protestowała. Jego pocałunki pozbawiły ją zdolności myślenia.

Całował jej szyję, jego usta przesuwały się po jej skórze, jakby nie mógł się nią nasycić, a co

najdziwniejsze, jakby całował ją nie pierwszy, a tysięczny raz. Emma nie wiedziała, skąd taka myśl przyszła

jej do głowy, ale tak właśnie było. Czyżby całował ją tak kiedyś we śnie? Czy to był jego sen? A może jej?

A jeszcze dziwniejsze było to, że reagowała na jego pocałunki tak, jakby dobrze je znała, a przecież

James Marbury i jeśli chodzi o ścisłość, żaden inny mężczyzna - nigdy nie przesuwał wargami po jej

obojczyku ani nie całował jej za uchem. Przecież pocałowali się po raz pierwszy dopiero tego popołudnia!

Ale jej ciało, wyginając się bezwstydnie ku niemu, nic nie chciało o tym wiedzieć. Nawet dłonie

Emmy, bez udziału jej woli, jakby kierowała nimi jakaś obca siła, wykonywały różne szokujące gesty…

Rozwiązując pasek jego szlafroka i gładząc nagie ciało.

Nieprzyzwoite zachowanie! Mimo to wszystko wydawało się właściwe, słuszne i stosowne… Jak

dotyk jego warg na szyi. A jeśli nawet niezbyt stosowne, to na pewno właściwe. Jego ręce, które przesuwały

się wzdłuż jej ciała, również były na właściwym miejscu… Nawet wtedy, kiedy zniknął gdzieś jej szlafrok i

nocna koszula i poczuła jego nagie ciało na swoim.

To na pewno było słuszne, bo sprowokowało ich do tak głębokich pocałunków, że nie byli w stanie

się od siebie oderwać. Kiedy jego dłoń dotknęła jej obnażonej piersi, wiedziała, że to również był właściwy

gest. Więcej niż właściwy, to było boskie uczucie…

Nieporównywalne jednak z tym, kiedy usta Jamesa dotknęły jej wrażliwego sutka. Emma zanurzyła

dłonie w jego gęstych, czarnych włosach i wydawało się jej przez chwilę, że znalazła się w niebie…

Dopóki silna dłoń Jamesa nie dotknęła jeszcze bardziej wrażliwego miejsca na jej ciele. Emma

otworzyła nagle oczy i patrząc w ciemność pomyślała, że to jest grzeszne zachowanie.

Cudownie grzeszne.

Jedna dłoń Emmy przesuwała się po jego karku, a druga drżała na jego ramieniu, jakby chciała

przyciągać go do siebie i zarazem odpychać. Nie mogła go widzieć, ale czuła dotyk jego twardego,

muskularnego ciała, piersi pokrytej czarnymi włosami. Był potężny, o wiele większy niż Stuart… Pod

każdym względem.

Ale to nie była jedyna różnica. James był o wiele odważniejszym kochankiem od swego kuzyna.

Może miał więcej doświadczenia z kobietami albo myślał również o tym, żeby dawać rozkosz, a nie tylko ją

otrzymywać. Zanim się zorientowała, do czego on zmierza, poczuła jego palec w sobie i ogarnęła ją fala

upojenia, jakiego istnienia nawet nie przeczuwała. Z trudem łapała oddech, a kiedy James wsunął drugi palec

w wąską szczelinę pomiędzy jej udami, myślała, że serce wyskoczy jej z piersi… Szczególnie wtedy, kiedy

zamiast palców poczuła dotyk tego, czego najbardziej pragnęła i trochę się obawiała. Jego męskość była

gładka jak aksamit i twarda jak głaz. Emma wczepiła dłonie w jego silne ramiona i nie mając najmniejszych

wątpliwości, że jest wyuzdaną istotą, zaczęła ocierać się o jego napierającą męskość i powoli przyjmować go

w siebie.

Kiedy zaczął w nią wchodzić, bardzo ostrożnie i powoli pierwszą reakcją Emmy było odsunąć się od

niego, ponieważ coś wydawało się jej nie w porządku… Wiedziała jednak, że wszystko jest w porządku. Ze

Stuartem wyglądało to zupełnie inaczej. Stuart nigdy nie wypełniał jej tak szczelnie, nie poruszał się tak

pewnie i z taką finezją jak James. Wydawać się mogło, że hrabia już tysiąc razy wyobrażał sobie tę scenę.

Emma była o tym przekonana.

A przecież to niemożliwe. James nie mógł sobie wyobrażać, że oni kiedyś… Nigdy nie dał jej do

zrozumienia, że…

James poruszył się w niej, a ją znowu ogarnęła panika. Usiłowała się spod niego wydostać, był

przerażająco duży ciężki, pachniał inaczej…

Wystarczyła jednak chwila, żeby już nie chciała się od niego uwolnić. James wchodził w nią i z

wolna się wycofywał, a jej ciało wibrowało z trudną do opisania rozkoszą. Poddawała mu się teraz tak

skwapliwie, że pogrążał się w niej coraz głębiej.

Emma wygięła biodra i zadrżała konwulsyjnie. Oboje dążyli do spełnienia. James szeptał coś do niej,

ale ona niczego już nie rozumiała i chociaż nie stawiała żadnego oporu, chwycił jej ręce i przytrzymał nad jej

głową, jakby się bał, że mu się wymknie.

Emma wcale nie myślała o ucieczce. Skoncentrowana była wyłącznie na Jamesie, na dotyku jego

szorstkiej szczęki na swoim policzku, a przede wszystkim na jego twardym członku.

Jego ruchy były tak namiętne, że zaczęła się bać o całość łóżka. Przy jej pechu mogłoby się nagle

rozlecieć i cała gospoda dowiedziałaby się o ich nocnych wyczynach.

Kiedy osiągnęła orgazm, było to uczucie, jakiego jeszcze nigdy nie zaznała. Wydawało się jej, że

została wyzwolona z własnego ciała, otoczona morzem ognistych barw, które napawały ją niesłychaną

radością. Nie wiedząc nawet o tym, wydała głośny jęk, a wtedy James już całkowicie się zatracił.

Nawet w najśmielszych snach, kiedy po tysiąc razy wyobrażał sobie, jak się kochają, nie

przypuszczał, że to mogłoby być aż tak doskonałe, tak naturalne…

Wbił się w nią tak głęboko, jak tylko zdołał, nie myśląc już o tym, że mógłby ją przestraszyć, pragnąc

tylko osiągnąć w niej spełnienie.

Wstrząsnął nim spazm rozkoszy tak silny, że nie mógł powstrzymać głośnego okrzyku, który, jak się

obawiała Emma, mógł postawić na nogi całą gospodę.

Kiedy opadł na nią, Emma czuła tylko przyspieszony rytm jego serca, jego ciężar na swoim ciele i

powiew z nieszczelnego okna, który chłodził jej rozgorączkowaną skórę. Dopiero po kilku minutach dotarło

do niej znaczenie tego, co się stało.

Zrozumiała wtedy, że buty, które przybiła do Drzewa Życzeń, nie przyniosły jej ani trochę szczęścia.

Nie przełamały złej passy.

Jak będą mogli teraz wystąpić o unieważnienie małżeństwa?

22

- Emmo! - Lady Denham rozłożyła ramiona. - Moja kochana!

Emma znalazła się w silnym uścisku starszej damy. Matka Jamesa lubiła wylewne powitania.

Ta korpulentna, nie wyróżniająca się urodą kobieta była zupełnie niepodobna do swojego syna.

Potrafiła jednak świetnie się ubierać, miała zmysł piękna, a jej przyjęcia należały do najpopularniejszych w

Londynie, nie tylko ze względu na doskonałe jedzenie, lecz również na jej wspaniałe poczucie humoru.

Wypuściła wreszcie Emmę z uścisku i zlustrowała ją uważnym spojrzeniem.

- Jest za chuda - stwierdziła, obrzucając krytycznym wzrokiem drobną postać Emmy w prostej

sukience w kratkę i takim samym kapelusiku; taki strój już w zeszłym sezonie wyszedł z mody. - James, nie

uważasz, że ona jest za szczupła? Czym cię tam karmiono, Emmo? Chyba samym powietrzem. Jesteś chuda

jak patyk. Ale to nic. Mój kucharz postara się, żeby przytyła. Pysznie gotuje. Na litość, a kto to jest? - Lad

Denham dopiero teraz zauważyła stojącego za Emmą chłopca.

Fergus zerkał nieśmiało na matkę Jamesa, trzymając czapkę w ręku.

- Fergus MacPherson, proszę pani.

Lady Denham nie wydawała się zdziwiona, że jej syn przywiózł ze Szkocji nie tylko wdowę po

swoim kuzynie, ale i na wpół ślepego małego obdartusa. Wyciągnęła do chłopca pulchną dłoń.

- Miło mi pana poznać, panie MacPherson.

Zadowolony z tak sympatycznego powitania chłopiec znowu stanął za Emmą. Nie wynikało to z

nieśmiałości. Emma Wiedziała, że o Fergusie można wszystko powiedzieć, tylko nie to, że jest nieśmiały.

Był oszołomiony wspaniałością rezydencji na Park Lane - wysokimi sufitami, lokajami w liberii,

błyszczącymi podłogami z marmuru i obrazami w kunsztownych ramach. W porównaniu z krytą słomą

chatynką, w której Fergus mieszkał na Faires, dom Jamesa i jego matki był królewskim pałacem. Nawet

Emma, która przecież dobrze tę rezydencję znała, była pod wrażeniem. Od dawna już nie mieszkała w takim

domu, gdzie nie ma przeciągów, a są czyste szyby, przez które wszystko było wyraźnie widać.

Emma nie dziwiła się Fergusowi. Sama chętnie by się za kogoś schowała… Chociaż niekoniecznie z

tego samego powodu. Od chwili, kiedy się przebudziła w gospodzie pani MacTavish i przypomniała sobie,

co się działo w nocy, miała ochotę naciągnąć kołdrę na głowę i tak już pozostać.

Spała ze swoim mężem. Gdyby jakiś kronikarz obyczajów zajął się wyspą Faires, to pewnie nie

uznałby tego faktu za szczególny występek, jednak Emma uważała to za niesłychanie gorszący czyn.

Przecież James tak naprawdę nie był jej mężem. Mógł być jej mężem w świetle prawa, ale oni, w myśl

umowy pomiędzy sobą, zawarli tylko formalny związek. Co się więc wydarzyło tamtej nocy w gospodzie?

Nie potrafiła sobie te wytłumaczyć.

Nie miała również okazji, żeby porozmawiać o tym z Jamesem. Ani przez chwilę nie byli później

sami. Następnego ranka, po tej namiętnej nocy, Jamesa nie było już w pokoku, gdy się obudziła. Kiedy

zeszła do jadalni, znalazła tam swojego męża - męża! - siedzącego przy stole w towarzystwie Fergusa

MacPhersona, który, jak poinformował ją z uśmiechem James nie czyniąc żadnych aluzji do ich nocnych

szaleństw, jedzie z nimi do Londynu, żeby wybitny okulista, znajomy Jamesa obejrzał jego oczy.

Emmę to oczywiście zdumiało, ale już nie tak bardzo, jak mogło zaskoczyć ją niegdyś. To już nie był

ten sam James Marbury, który w salonie swojej matki wymierzył kuzynowi zwalający z nóg cios. To był

zupełnie inny James Marbury pragnął nieść pomoc innym, nie robiąc dokoła tego faktu niepotrzebnej

wrzawy. Ta zmiana nastąpiła w nim podczas ostatniego roku i była coraz bardziej widoczna.

Emma nie mogła tego zrozumieć. Tacy mężczyźni jak hrabia Denham niełatwo się zmieniali. Z

Jamesem stało się dziwnego, co spowodowało, że chciał poślubiać ubogie wdowy i pomagać małym

chłopcom, którzy mieli kłopoty z oczami.

Emma nie miała pojęcia, co to mogło być.

Podróż do Londynu odbyli we trójkę - Emma, James i Fergus, Emma nie miała okazji, żeby zadać

Jamesowi choć jedno pytanie, to najważniejsze: Co my teraz zrobimy?

Chyba nie wyobrażał sobie, że mogliby udawać, że nic się nie stało? Coś się wydarzyło, i to, według

Emmy, coś wielkiej wagi.

Może jednak dla światowca, jakim był James, ten fakt miał żadnego znaczenia. Zachowywał się tak,

jakby to była błahostka.

Nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że to, co dla niego mogło być zwykłą, nic nie znaczącą

przygodą, dla Emmy było niesłychanie ważnym wydarzeniem. Typowo męskie zachowanie.

Zaczynała podejrzewać, że coś musi być nie w porządku z Jamesem Marburym. To prawda, że przez

cały rok go nie widziała, ale przez ten czas stał się zupełnie inną osobą…

Ta osoba podnosiła właśnie Fergusa, żeby mógł obejrzeć szable, wiszące nad kominkiem we

wschodnim salonie, szable, które należały do dziadka Jamesa.

Co się z nim stało? - pomyślała znowu Emma. To nie był ten James, który uderzył jej narzeczonego i

poszedł do stryjostwa Emmy, żeby ich ostrzec przed planowaną ucieczką młodej pary.

Będzie musiała spytać o to lady Denham. Kiedy będą same, natychmiast ją spyta, co się przydarzyło

jej synowi w ostatnim roku. Może doznał jakiegoś urazu głowy? A może spotkał go poważny wypadek? Coś

się musiało wydarzyć. Coś, co tłumaczyłoby jego niezwykłe zachowanie.

Kiedy już się dowie, wtedy - jak miała nadzieję - zrozumie, co się wydarzyło pomiędzy nimi tamtej

nocy. Czasem się jej wydawało, że to wszystko było snem, dziwnym, cudownym snem. Od tamtego czasu

James nie dotknął jej ani razu - podawał jej tylko ramię, kiedy wysiadała z powozu, albo wyciągał pomocną

dłoń. Może tego miłosnego szaleństwa w ogóle nie było. Może oni się nie kochali tak długo w noc, tak

namiętnie, jakby byli stęsknieni za sobą po zbyt długim rozstaniu…

Oczywiście! A jutro świnie będą miały skrzydła!

Ale Emma nawet temu by się nie dziwiła. Już nic nie było stanie jej zadziwić. Była teraz w Londynie,

a przysięgła sobie przecież, że jej noga nigdy tam nie postanie. Zatrzymała się w rezydencji hrabiego

Denhama, tuż obok domu, w którym się wychowywała - obok rodziny, która wyrzekła się jej za to, że

poślubiła człowieka uznanego za nieodpowiedniego męża dla panny van Court. A do tego wyszła za mąż po

rum drugi… Za człowieka, którego niegdyś najbardziej nie cierpiała.

Pocieszał ją jedynie fakt, że to małżeństwo zostało zawarte w tajemnicy.

Jak się jednak wkrótce okazało, ta nadzieja także była złudna

- Emmo. - Matka Jamesa serdecznie uścisnęła jej dłoń.

Stały przed ogromnym lustrem w złoconych ramach, w pokoju, który Emma miała zajmować podczas

swojego pobytu w Londynie. - Tak się cieszę.

Emma, poprawiając swoje niesforne loki, które się rozsypały, kiedy zdejmowała kapelusz,

uśmiechnęła się do lady Denha,. Była przekonana, że matka Jamesa chce powiedzieć, że cieszy się ze

spotkania po tak długiej nieobecności Emmy w Londynie.

- Ja też się cieszę, że panią widzę, milady - powiedziała. Mówiła to zupełnie szczerze. Zawsze bardzo

lubiła ciotkę Stuarta. - Nie widziałyśmy się bardzo długo.

Lady Denham usiadła w jednym z głębokich, wybitych adamaszkiem foteli, które stały przy

ogromnym, marmurowym kominku w elegancko urządzonej sypialni. James poszedł do biblioteki, żeby

przejrzeć nagromadzoną w czasie jego nieobecności pocztę, a Fergus został zaprowadzony do dziecinnego

pokoju. Chłopca oszołomiły znajdujące się tam zabawki, które dawniej należały do Jamesa.

- To dla moich wnuków - wyjaśniła lady Denham, rzucając

Emmie znaczące spojrzenie.

Teraz, kiedy znalazły się same, Emma miała doskonałą okazję, żeby dowiedzieć się od matki Jamesa,

czy on ostatnimi czasy zachowywał się jak zwykle, czy przypadkiem nie spadł z konia…

Odwróciła się do lady Denham i stwierdziła ze zdziwieniem, że starsza dama trzyma koronkową

chusteczkę przy oczach. Matka Jamesa płakała.

- Lady Denham! - zawołała Emma, klękając przy fotelu. - Co się stało? Źle się pani czuje? Czy mam

zawołać pokojówkę?

- Och, nie - uśmiechnęła się starsza pani, chociaż łzy nadal pływały jej po policzkach. - Nie jestem

chora, moje dziecko, tylko… Tylko taka jestem szczęśliwa, że znowu cię widzę. Wiem, że w zeszłym roku

nie rozstałyśmy w zbyt serdecznej atmosferze, Musisz zrozumieć, moja droga, że tak się stało tylko dlatego,

że… Przecież ty byłaś taka młoda! Nie mogłam nieść myśli, że będziecie mieszkać gdzieś daleko, na tych

dalekich wyspach.

- Rozumiem to - pocieszała ją Emma. - Lady Denham, proszę, niech się pani nie denerwuje.

- Honoria. - Lady Denham pogładziła dłoń Emmy. - Musisz teraz mówić do mnie Honoria, moja

droga. Nie wolno ci też myśleć, że mogłabym cię winić za to, co spotkało Stuarta. Kiedy on coś sobie

postanowił, nikt nie był w stanie go od tego odwieść. I umarł… Ale umarł szczęśliwy, prawda, Emmo?

Byliście ze sobą szczęśliwi na Faires, jak myślę?

Emma przygryzła wargę, ale zaraz pospieszyła z odpowiedzią.

- Tak, oczywiście, byliśmy szczęśliwi.

- Byłam o tym przekonana. - Jasnoniebieskie oczy lady Denham, tak niepodobne do zmieniających

kolor oczu jej syna, wyrażały czułość. - Jak mogłoby być inaczej? Muszę jednak przyznać, że bardzo się

cieszę, iż jesteś już w domu.

- Ja też się cieszę. - Emma była wzruszona. - Nie przypuszczałam, że tak będzie, ale ja również jestem

szczęśliwa, że wróciłam. Proszę mi powiedzieć, lady Denham… - Widząc karcące spojrzenie matki Jamesa,

szybko się poprawiła: - Powiedz mi, Honorio, czy masz jakieś wiadomości o mojej rodzinie? Czy Penelope

wyszła już za mąż? A moi stryjostwo? Czy są zdrowi?

- Świetnie się czują. - Lady Denham ocierała jeszcze łzy. - Chociaż mam wrażenie, że spodziewali

się, że nasza długoletnia zażyłość doprowadzi do skojarzenia zupełnie innej pary, to teraz są niesłychanie

szczęśliwi. Przychodzą dziś wieczór nu kolację. Kiedy usłyszeli tę nowinę, nic ich nie mogło po wstrzymać.

- To znaczy… Powiedziałaś im, że tu jestem? - Emma nie bardzo rozumiała, o czym mówiła starsza

pani.

- Ja? O nie, moja droga. Nie ja…

Ktoś zastukał do drzwi. Emma wstała z klęczek.

- Proszę wejść! - zawołała. Pojawiło się dwóch służących oraz Burroughs, kamerdyner lady Denham.

Lokaje taszczyli ogromny kufer. Emma natychmiast rozpoznała monogram, którym był oznaczony.

- To jest - powiedziała ze zdziwieniem - kufer lorda Denhama.

- Naturalnie, milady - odrzekł Burroughs.

Emma, zbita z tropu, słysząc "milady", szybko sobie wytłumaczyła, że Burroughs, który służył

jeszcze u dziadku Jamesa, robi się trochę nieprzytomny z wiekiem, więc po stanowiła zaprotestować.

- Czy w takim razie nie powinien znaleźć się w pokoju lorda? - spytała.

- Och, naprawdę. - Matka Jamesa wstała z fotela i zerknęła na kamerdynera z widocznym

zażenowaniem. - Widzę, że oni to naprawdę chcieli utrzymać w tajemnicy, Burroughs.

- Na to wygląda, madame - odparł kamerdyner z ledwie powstrzymywanym uśmiechem.

Emma patrzyła na nich zdezorientowana i czuła, że narasta w niej podejrzenie.

- Co utrzymać w tajemnicy? - spytała, zanim usłyszała odpowiedź, w holu rozległy się szybkie kroki i

w drzwiach pojawił się James.

- Tu jesteś - zwrócił się do matki. Potrząsnął dużą, białą kopertą. - Przed chwilą otrzymałem tę

przedziwną przesyłkę. Mam nadzieję, że potrafisz mi to wytłumaczyć.

- Może to zaproszenie od lorda i lady Cartwright na bal, który wydają specjalnie dla ciebie?- spytała

lady Denham, promieniejąc z radości.

- Tak. - James zerknął na kartonik. - Ale nie tylko dla mnie.

- Nie - przyznała lady Denham. Nie mogąc się opanować, wykrzyknęła: - Nie, to jest bal na twoją

cześć… I twojej żony! - Obrzuciła Emmę i swojego syna promiennym spojrzeniem. - Moi drodzy! My już

wszystko wiemy! Znamy waszą tajemnicę! Sędzia Reardon powiadomił nas o wszystkim. Najlepsze

życzenia, moje dzieci. Wszyscy jesteśmy tacy szczęśliwi!

23

Emma czuła, że ziemia usuwa się jej spod stóp. Była o tym przekonana. Musiało tak być, przecież

kolana nie odmówiłby jej tak nagle posłuszeństwa.

Opadła na fotel, zwolniony przez lady Denham. Nie potrafiła utrzymać się na nogach.

- Sędzia Reardon napisał do ciebie? - James był rów zaszokowany jak Emma. - Kiedy?

- Otrzymaliśmy jego list przed kilkoma dniami. - Uśmiech lady Denham już nieco przygasł. - Nie

powinieneś się złościć, James. Sędzia pisał, że chcecie, żeby to była niespodzianka. Rozumiem, że w tych

okolicznościach należy zachować pewną dyskrecję. Przecież nie będziemy tego rozgłaszać. Może damy tylko

kilka wierszy do kroniki towarzyskiej. Na przykład: W ostatnich dniach dziewiąty hrabia Denham i pani

Stuartowa Chesterton… Coś w tym rodzaju. Prawie nikt nie będzie się orientował, mój drogi. Stuart nie

był… - Lady Denham zerknęła na Emmę. - Chciałam powiedzieć, że znało go niewiele osób z naszego

towarzystwa. Cały czas siedział w książkach.

Wydawało się, że James nie słyszał tego, co mówiła matka, wpatrywał się niezbyt przytomnym

wzrokiem w trzymane ręku zaproszenie.

- To stary wścibski… - powiedział tylko. Było oczywiste, przynajmniej dla Emmy, że te słowa

odnoszą się do sędziego Reardona, ale lady Denham inaczej je zrozumiała.

- Nie wolno ci oskarżać Cartwrighta, mój kochany. To jest mój stary przyjaciel. Wszyscy tak bardzo

się cieszą. Trzeba było słyszeć van Courtów, kiedy tu byli któregoś wieczoru. Przybiegli natychmiast po

otrzymaniu listu…

- Moi stryjostwo? On też do nich napisał?! - wykrzyknęła Huna, zaciskając dłonie na poręczach

fotela.

- Oczywiście - odpowiedziała speszona lady Denham, zerkając na Emmę, żeby po chwili przenieść

wzrok na syna. - Nie jesteście chyba o to źli? Ja uważam, że to było niezwykle miłe z jego strony. To znaczy

sędziego Reardona. Wydaje mi się, że jest on bardzo sumiennym i serdecznym człowiekiem.

W odpowiedzi na to stwierdzenie James roześmiał się tylko. Emma również pragnęłaby dojrzeć coś

śmiesznego w tej sytuacji. Teraz jednak jej piękne marzenie senne - co z tego, że było tylko snem, jeśli w

tym śnie, chociaż przez jedną noc Emma czuła, po raz pierwszy w życiu, że jest kochana i pożądana -

zamieniło się w przerażający koszmar.

A poranek po nocy poślubnej, czy również nie był koszmarem? Mężczyzna, który w nocy tak

namiętnie ją kochał, ledwie zauważał jej istnienie w świetle dnia.

- To nieładnie z waszej strony - mówiła dalej lady Denham - nawet bardzo nieładnie utrzymywać taką

rzecz w tajemnicy. Potajemne małżeństwo! Rozumiem, że nie chcecie, żeby wszyscy się dowiedzieli, że

pobraliście się tak szybko po śmierci biednego Stuarta, ale żeby nawet mnie nie powiedzieć słowa!

Wiedzieliście przecież, że ja bym was zrozumiała.

- Mamo… - zaczął James, ale lady Denham mówiła dalej, z wielkim ożywieniem.

- Przecież każdy, kto widział, jak skakaliście sobie do oczu podczas zeszłorocznego sezonu

towarzyskiego, mógł przewidzieć, że pewnego dnia staniecie przed ołtarzem…

- Mamo! - Emma zauważyła, że twarz Jamesa pokrywa ciemny rumieniec. Zresztą to się jej mogło

tylko wydawać, to był pewnie tylko odblask wiosennego słońca. Dlaczego miałby się czerwienić?

- No i co? - Niezadowolenie syna nie zrobiło na lady Denham najmniejszego wrażenia. - Widziałam,

jak rzucaliście sobie wymowne spojrzenia na sali balowej…

Emma zapragnęła nagle zapaść się pod ziemię. To prawdo, że często jej sprzeczki z Jamesem

odbywały się publicznie, nie zdawała sobie jednak sprawy, żeby ktokolwiek, poza Stuartem - nie mówiąc już

o jej nowej teściowej - zwracał mi to uwagę. A już na pewno nie oznaczały niczego innego, jak to sobie

wyobrażała lady Denham, poza ostrą wymianą poglądów pomiędzy dwiema tak bardzo odmiennymi osobami

Nie było również żadnej wymiany tęsknych spojrzeń na salach balowych… Przynajmniej z jej strony.

Również James nie wykazywał żadnych oznak, że żywi dla niej jakieś inne uczucia poza braterskim

pobłażaniem…

… To znaczy do niedawna.

Emma była przekonana, że to, co się pomiędzy nimi wydarzyło, wynikło wyłącznie z jej winy. To

ona dała wszystkiemu początek tym swoim pocałunkiem na dobranoc. Zwykłym pocałunkiem. Widocznie

była zbyt zmysłową istotą, żeby oprzeć się swoim prymitywnym popędom, a tamtej nocy tak bardzo chciała

zobaczyć, co się kryje pod jedwabnym szlafrokiem Jamesa Marbury'ego.

No i zobaczyła - nic dziwnego, że teraz on na nią prawie nie patrzy. Co też musi o niej myśleć!

- Mamy zostawić tu kufer, milordzie? - To było pytanie, ale w tonie głosu kamerdynera brzmiała

pewność, że otrzyma twierdzącą odpowiedź. I rzeczywiście tak się stało - ku zdziwieniu Emmy.

- Oczywiście - powiedział James i dodał, nie patrząc nawet na Emmę: - Muszę teraz napisać list, by

załatwić chłopcu wizytę u doktora Stonelettera… - Odwrócił się i wyszedł i pokoju, nie mówiąc już ani

słowa.

Emma nie mogła tak tego zostawić. Bez względu na to, czy James był zaszokowany jej rozwiązłością,

czy też nie, musi nią porozmawiać. Zerwała się z fotela.

- Przepraszam na chwilę, milady - powiedziała i pobiegła za Jamesem. A służących, którzy patrzyli na

nią ze zdumieniem, niech diabli porwą!

Słysząc stukot jej obcasów na parkiecie, James zatrzymał się na szczycie schodów i przybrał surową

minę.

- Posłuchaj, Emmo - zaczął, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Ale Emma nie miała zamiaru

słuchać. Chwyciła go za ramię wepchnęła do najbliższego pokoju - który okazał się salonikiem lady

Denham, ale to nie miało żadnego znaczenia. Można było tu zamknąć za sobą drzwi, co Emma natychmiast

zrobiła.

- Nie, to ty posłuchaj, James - powiedziała, z trudem panując nad głosem. - Nie możemy przejść nad

tym do porządku. Musimy porozmawiać. Wiem, że masz mi wiele do zarzucenia. Jeden Bóg wie, że ja też

dużo sobie wyrzucam, ale nie wyjdziesz z tego pokoju, dopóki nie postanowimy, co mamy teraz robić.

James skrzyżował ręce na piersi, na twarzy miał wyraz lekkiego rozbawienia. Emma starała się nie

patrzeć na naprężone muskuły jego ramion, które uwydatnił ten gest, chociaż był to bardzo pociągający

widok. Jednak wdowa po wikarym nie powinna na takie rzeczy zwracać uwagi, nawet jeśli to muskuły

należały do mężczyzny, który przypadkiem był jej mężem.

- A cóż takiego zrobiłaś, Emmo - spytał James swoim niemiłym, ironicznym tonem - żeby myśleć, że

mam ci coś do zarzucenia?

- Chcesz mnie zmusić, żebym to powiedziała? - zarumieniła się ze wstydu. - Sam dobrze o tym wiesz.

Przyznaję, że to była moja wina. Nie powinnam była cię pocałować. Ale ty nie możesz winić tylko mnie.

- Emmo, ja cię o nic nie obwiniam - powiedział James tym samym suchym tonem. - Wręcz

przeciwnie.

Była tak zażenowana, że nie rozumiała, co chciał przez tu powiedzieć. Potrząsnęła tylko głową.

- Co my teraz zrobimy? - spytała.

- Nie mam pojęcia. - James uniósł brew. - A co ty proponujesz, Emmo?

- Co ja proponuję? To był wyłącznie twój pomysł. A więc jaka jest twoja propozycja?

- Ja myślę - James zerknął na zegarek, który wyjął z kieszonki kamizelki - że możemy teraz zjeść

podwieczorek Jestem bardzo głodny. Po podwieczorku powinniśmy trochę odpocząć. Rozumiem, że cała

twoja rodzina przychodzi dzisiaj na kolację z okazji naszych zaślubin.

Emma tupnęła nogą tak energicznie, że zabrzęczały stojące na półkach szklane bibeloty.

- Jak możesz z tego żartować?! - wykrzyknęła. - Nie rozumiesz, że sędzia Reardon wszystko zepsuł?

To małżeństwo miało być utrzymane przed nimi w tajemnicy, a oni wszystko już wiedzą!

- Tak - przyznał James, chowając zegarek i pocierając w zamyśleniu brodę. - Rzeczywiście, wiedzą.

Nie wykazywał jednak wściekłości, jaką według Emmy powinny wywołać zdradzieckie działania

sędziego.

- Jak my teraz dostaniemy unieważnienie małżeństwa? Twoja matka wszystkim rozpowiada, że się

pobraliśmy! Jest niezwykle podekscytowana. Prosiła, żebym nazywała ją Honorią! Wspominała nawet o

wnukach!

James odjął dłoń od twarzy. Wydawał się zdziwiony, ale, jak się okazało, nie z powodu nadziei jego

matki na posiadanie wnuków.

- Och - powiedział. - Ty nadal chcesz występować o unieważnienie małżeństwa?

Miał opuszczone oczy, więc Emma nic nie mogła z nich wyczytać. Oniemiała.

- James, czyś ty oszalał? Oczywiście, że chcę! - Zerknęła na niego spod oka. - A ty nie? Taki był nasz

plan, prawda?

- Musisz mi wybaczyć, ale wydawało mi się, że ten plan uległ zmianie. - James mówił takim tonem,

jakby się zastanawiał, jakim powozem pojechać na spacer. - Wydawało mi się tamtej nocy, że… podobało ci

się, że jestem twoim mężem.

Emma czuła, że znów oblewa się rumieńcem. Jak on może mówić o tym, co się między nimi

wydarzyło, tak nonszalanckim tonem… Nic dziwnego, że ma już trzydzieści lat i jeszcze się nie ożenił!

Tyle że, oczywiście, był już żonaty. I na tym polegał cały problem.

- To, co się wydarzyło tamtej nocy - wykrztusiła Emma, która była tak zażenowana, że zaczynało

brakować jej tchu - było pomyłką. Już ci to tłumaczyłam. Nie miałam zamiaru… Nie myślałam, że…

James nie robił wrażenia, że jest zakłopotany. Jak zwykle, zachowywał chłodny dystans, który

opuszczał go tylko wtedy, o czym Emma miała okazję się przekonać, kiedy ogarniało go pożądanie.

- Przykro mi, że tak uważasz. Wydawało mi się… Widzę jednak, że musiałem się mylić.

Emma poczuła, że jej serce zabiło szybszym rytmem (zupełnie nie wiedziała, dlaczego się tak dzieje).

- Co ci się wydawało? - spytała.

Ale James nie odpowiedział na to pytanie - w każdym razie nie na temat swoich osobistych odczuć.

- List sędziego Reardona - powiedział - rzeczywiście wprowadził pewne zamieszanie, ale to jeszcze

nie powód, żeby wpadać w panikę, Emmo. Nie wiem, dlaczego nie mielibyśmy przeprowadzić naszego

planu, jeśli tak sobie życzysz. Moja matka będzie, oczywiście, bardzo rozczarowana, ale w końcu się z tym

pogodzi, tak samo jak twoja rodzina. Jeśli jesteś przekonana, że nasz związek nie przyniesie… hm…

żadnych nieoczekiwanych owoców…

Emma gwałtownie nabrała powietrza. Chociaż nie przypuszczała, żeby to było możliwe, ale poczuła

się jeszcze bardziej zażenowana.

- Rozumiem. - James obserwował ją z uniesionymi brwiami, ale nie okazując żadnych szczególnych

emocji. - Może poczekamy z decyzją do czasu, kiedy ta kwestia zostanie rozwiązana.

- Ja… - Emma nie wiedziała, co powiedzieć, chociaż uważała, że powinna to zrobić. - Nie chcę, żebyś

czuł, że powinieneś…

Dopiero teraz James stracił zimną krew. Popatrzył na nią z dezaprobatą.

- Emmo - powiedział surowym tonem. - Czy ty naprawdę myślisz, że gdybyś nosiła moje dziecko w

łonie, to ja bym nie…

- Nie chciałabym, żebyś czuł się zobowiązany - przerwała mu. - Ja…

- Nie musisz się o to troszczyć - przerwał jej. - Zawsze pociągała mnie myśl, żeby zostać ojcem. Jeśli

okaże się jednak, że tak się nie stanie, będziesz miała unieważnienie małżeństwa, o ile nie przeraża cię myśl,

że obarczysz krzywoprzysięstwem swoją nieśmiertelną duszę.

To było typowe dla Jamesa - lekkim tonem podkreślał, że to, co miało miejsce w gospodzie pani

MacTavish, czyni przysięgę o nieskonsumowanym małżeństwie wierutnym kłamstwem.

- Ja, osobiście - ciągnął James - nigdy się specjalnie nie martwiłem, dokąd trafi moja nieśmiertelna

dusza. Czy to już wszystko, Emmo? Muszę jeszcze dokończyć list w sprawie młodego Fergusa, trzeba się też

porozumieć z twoim bankiem, by sędzia Reardon mógł przekazać ci pieniądze…

Emma stała na dywanie w kwiaty w saloniku lady Denham, czując rozczarowanie. Dlaczego tak było,

otrzymała przecież wszystko, czego tylko chciała? Nie mogła tego zrozumieć.

Przecież nie oburzał jej fakt, że James nie sprzeciwiał się unieważnieniu małżeństwa.

Jednak… Jednak on był teraz zupełnie innym człowiekiem. Tak bardzo się zmienił od tego fatalnego

dnia, kiedy mu powiedziała, że ona i Stuart planują ucieczkę…

Emma otrząsnęła się z tych myśli. Co ona sobie wyobraża? Całkowicie zmienia swoją opinię o

mężczyźnie tylko dlatego, że załatwił wizytę u lekarza dla jednego z jej uczniów? A może jej stosunek do

niego uległ tak gwałtownej zmianie, ponieważ wykazał się sprawnością w innej dziedzinie?

Tak dalej być nie może. Tego była pewna. Powiedział jej żeby się zachowywała jak dorosła osoba.

Będzie więc dorosła, będzie równie chłodna i wyrachowana jak on.

- To wszystko, lordzie Denham. Dziękuję - powiedziała prostując ramiona.

Kiedy James skinął jej uprzejmie głową i wyszedł z pokoju, mimo wszystko Emma musiała usiąść,

żeby się opanować. Powtarzała sobie, że to wszystko nie będzie trwało dług zakładając, czego dowiodło jej

poprzednie małżeństwo, że na nie zachodzi w ciążę. Wkrótce będzie mogła powrócić do swojego spokojnego

życia na Faires i nigdy, jeśli nie będzie miała na to ochoty, nie zobaczy już Jamesa Marbury'ego.

Przynajmniej tak sobie powtarzała.

I przez chwilę udało się jej nawet w to uwierzyć.

24

James doszedł do wniosku, że wszystko jest na dobrej drodze.

Sędzia Reardon, prawdopodobnie nic o tym nie wiedząc, okazał się szalenie pomocny. Im więcej

osób będzie wiedziało o ich małżeństwie, tym trudniej będzie je rozwiązać.

A ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzył James, było… rozwiązanie jego małżeństwa z Emmą van

Court.

Nawet teraz, siedząc w salonie matki i obserwując swoją świeżo poślubioną małżonkę, która witała

się z rodziną, jakby nic się nie wydarzyło, jakby nie wyszła za mąż wbrew ich woli - nie mógł do końca

uwierzyć swojemu szczęściu. Pojechał do Szkocji w poszukiwaniu zwłok, a przywiózł do domu młodą żonę.

Tą żoną była kobieta, która przez długie miesiące nawiedzała go w snach i do której wyrywało się

jego serce. Sam nie wiedział, czym sobie zasłużył na tak wspaniałą nagrodę. Wiedział tylko, że ją zdobył i

musi utrzymać.

Nawet wbrew Emmie, która, jak podejrzewał, nie znała tak dobrze własnego serca, jak się jej

wydawało.

Emma rozmawiała właśnie z Penelope. Jakaś jej uwagi i wywołała wybuch śmiechu kuzynki. James

widział wyraźnie, że Penelope robi wszystko, żeby nikt nie zauważył, jak przygnębia ją fakt, że jej młodsza

kuzynka już dwukrotnie wyszła za mąż, a ona nie znalazła jeszcze męża. Zastanawiał się też, zresztą nie

pierwszy raz, jak to było możliwe, że van Courtowie, którzy należeli do kulturalnej elity Londynu i byli

bardzo bogatymi ludźmi, chociaż nie mieli skłonności do filantropii, mogli wychować taką dziewczynę, jaką

była Emma. Emma i Penelope były tak różne, jak dzień różni się od nocy.

Nie tylko dlatego, że zwykłą, szarą sukienkę Emmy - jutro James sprowadzi krawcową matki i

zamówi wyprawę dla żony, chociaż i w tej starej sukience była najpiękniejszą kobiet w salonie -

przyćmiewał blask złocistych jedwabi i biżuterii Penelope.

Nie o to chodziło. Emma zawsze była inna niż reszta jej rodziny. Może dlatego, że wcześnie straciła

rodziców, a może po prostu taka była - okazywała wyjątkową wrażliwość na cudze troski i kłopoty -

począwszy od piskląt, które wypadły z gniazda (zawsze błagała Jamesa, żeby je tam włożył), a skończywszy

na głodujących tubylcach w Papui - Nowej Gwinei, dla których również wypraszała u Jamesa pieniądze. Nic

więc dziwnego, że uwielbiała Stuarta. Emmie nie tylko podobała się jego blada, melancholijna twarz - James

wiedział, że taki wygląd przyciąga młodziutkie dziewczyny. Stuart, podobnie jak Emma, pragnął pomagać

wszystkim, dla których los nie był zbyt łaskawy.

Jednak James, podobnie jak jej stryjostwo, nie traktował poważnie zadurzenia Emmy w swoim

kuzynie. Sądził, że ta fascynacja umrze śmiercią naturalną, kiedy dziewczyna odkryje, że Stuarta bardziej

interesują duchowe niż cielesne związki

Niestety, jak się wydaje, to odkrycie nigdy nie nastąpiło.

Dokładnie w tym samym czasie, kiedy James spodziewał się, że będzie zajęty ocieraniem łez Emmy,

którą Stuart porzuci dla kościoła i zostawi ze złamanym sercem, został poinformowany o planach ucieczki

kochanków.

Jak on mógł sobie wyobrażać, że Emma w pewnym momencie dojdzie do wniosku, że jest on

bardziej odpowiednim kandydatem na męża niż Stuart? Kiedy przekonywał ją, że ubodzy powinni sami o

siebie zadbać, jego kuzyn zdobywał jej serce niewzruszoną wiarą w Boga i działalnością charytatywną. Nic

więc dziwnego, że wybrała Stuarta. Dla takiej dziewczyny jak Emma o wiele bardziej pociągające było życie

w niedostatku na Szetlandach niż wygodna egzystencja hrabiowskiej żony!

Jednak hrabiowie, co postanowił udowodnić jej James, mają o wiele większe możliwości, żeby nieść

pomoc ubogim, niż niewiele zarabiający wikarzy.

Osiągnął już pierwszy sukces - a przynajmniej taką miał nadzieję - udowadniając jej, że hrabiowie są

lepszymi kochankami. Chociaż nie wiedział, co o tej sprawie myślała Emma, nie sądził, żeby w tej dziedzinie

miała powody do narzekań - pomimo jej stałych nalegań na unieważnienie małżeństwa. James żałował teraz,

że podsunął jej taką możliwość.

Ale jak inaczej miał ją przekonać, żeby za niego wyszła? Obawiał się, że Emma jeszcze mu nie

przebaczyła tego, co zrobił jej narzeczonemu. Nie miała również pojęcia, że darzył ją potajemną miłością.

Ona wzdychała do jego kuzyna, a James skrycie wzdychał do niej…

Ale Stuarta już nie było, a Emma potrzebowała miłości, do której miała prawo. Jak się przekonał,

całując ją w zamku MacCreigh - zresztą zawsze to przeczuwał - była niezwykle namiętną dziewczyną, która

uwielbiała pocałunki i… inne zabawy. Lubiła je tak bardzo, że bez trudu można ją było nakłonić do tego,

żeby zapomniała o wszystkim innym, tak bardzo pragnęła być… zabawiana. Ta cecha, jak wynikało z

doświadczenia Jamesa, była niezwykle rzadka u eleganckich dam, chociaż tak bardzo pożądana. Fakt, że

Emma była obdarzona tą zaletą, wcale go nie zdziwił, spowodował tylko, że miał do siebie jeszcze większą

pretensję o to, jak się kiedyś w stosunku do niej zachowywał. Niewybaczalne, że pozwolił takiej kobiecie

zniknąć ze swojego życia. Ale to się już nie powtórzy.

James wiedział, że droga do szczęścia małżeńskiego z Emmą van Court Chesterton nie będzie łatwa.

Przekonał się o tym ponownie po uroczystej kolacji z rodziną van Courtów, chociaż dla nich nie było to zbyt

radosne spotkanie. Stryjostwo Emmy chętnie przyjęli zaproszenie matki Jamesa, jednak nadal wydawali się

zaskoczeni faktem, że to Emma została lady Denham, a nie Penelope, którą podsuwali Jamesowi od chwili,

kiedy ta opuściła mury szkoły. Kiedy młodzi małżonkowie wreszcie znaleźli się sami, Emma wyszła z

garderoby w swoim grubym szlafroku i wskazała hrabiemu stojące przy kominku fotele.

- Ty je zajmiesz czy ja?

James rzucił tęskne spojrzenie w kierunku łóżka, co Emma zauważyła.

- James, co ci przychodzi do głowy?! - zawołała. - Nie możemy razem spać w tym łóżku. Wiesz, co

się zdarzyło ostatnim razem. Jeśli mamy dostać unieważnienie małżeństwa, to nie możemy… nie możemy

tego dalej ciągnąć.

James, który również miał na sobie szlafrok - teraz sam musiał zajmować się swoją garderobą,

ponieważ Roberts był na Faires, sprawując opiekę nad szkołą Emmy i potomstwem jej suczki - usiadł na

brzegu łóżka, zdejmując ranne pantofle.

- Nie widzę powodu, dla którego miałbym się nabawić bólu karku, śpiąc na fotelach - powiedział -

kiedy obok stoi wygodne łóżko.

Wiedział, że prowadząc taką grę, podejmuje ryzyko, ale mężczyzna powinien walczyć o to, co chce

zdobyć.

- Poza tym co to za różnica? Już raz popełniliśmy ten grzech. Kilka następnych razy nie wtrąci nas do

bardziej gorącego piekła.

Emma nie roześmiała się. Wyglądała na zmęczoną. Na pewno wyczerpało ją przybieranie radosnej

miny szczęśliwej mężatki i beztroska rozmowa o wspólnych znajomych, która zaczęła się już przy zupie i

trwała aż do podania serów.

James nie wątpił, że Emma czuła się zobowiązana do zademonstrowania stryjostwu radosnej miny.

Po raz ostatni widziała Arthura i Reginę van Court w ich bibliotece, gdzie wuj ostrzegał ją przed

nieodpowiednim małżeństwem, a stryjenka zamartwiała się tym, co hrabia Denham o niej pomyślał, kiedy

powiedziała mu o swoich szalonych zamiarach. Jeśli któreś z nich dostrzegło ironię faktu, że po upływie roku

ich marnotrawna bratanica została żoną tego samego hrabiego, to nie wspomnieli o tym ani słowa. Byli

niesłychanie serdeczni. i chociaż James nie dał się na to nabrać i wiedział, że Emma również nie. Gdyby

zjawiła się w Londynie jako wdowa po Stuarcie, a nie żona hrabiego Denhama, rodzina nie okazałaby

radości z jej powrotu.

Wylewne powitanie, jakie jej zgotowali, trochę nadszarpnęło siły Emmy, nadwątlone długą podróżą

ze Szkocji. James zauważył cienie pod jej błękitnymi oczami. Miała bardzo ciężki dzień.

Mimo to nie wycofywała się z pola walki.

- To nie jest w porządku. Sam o tym wiesz. Ale jeśli tak się na to zapatrujesz, to ja będę spać na

fotelach.

Podeszła do łóżka i chwyciła jedwabną kołdrę. James patrzył, jak usiłowała z dwóch foteli zrobić

posłanie.

- Twoje zachowanie jest śmieszne, Emmo - powiedział. - Jesteśmy dorosłymi ludźmi i chyba

potrafimy spać w jednym łóżku… bez żadnych nieprzewidzianych zdarzeń.

- Gdzie ja to już słyszałam? - mruknęła.

- Wtedy ty sama zaczęłaś - przypomniał jej James.

Zauważył z satysfakcją, że oblała się nagłym rumieńcem.

- Teraz nie musisz się martwić, że to się znowu zdarzy - powiedziała sucho, kładąc się na swoim

małym, wyraźnie niewygodnym łóżku. - Dzisiaj będę się od ciebie trzymać z daleka.

- Doceniam twoją troskę o los mojej nieśmiertelnej duszy - zauważył James. - Myślę jednak, że jest

już na to za późno, Emmo. Ryzyko zostało podjęte. Wszystko więc jedno, jeśli i tak mamy się smażyć w

piekle, czy zgrzeszymy raz, czy też tysiąc razy.

Od strony foteli nie dobiegał żaden dźwięk. Emma naciągnęła kołdrę na głowę niewątpliwie w celu

zakończenia tej rozmowy. James wzruszył ramionami i położył się na łóżku.

- Może masz rację - przyznał.

Znowu brak odpowiedzi. Hrabia podłożył ręce pod głowę i patrzył na kobaltowy błękit baldachimu.

- Rzeczywiście - powiedział - istnieją szanse, że im dłużej będziemy… jak to określiłaś? Aha, dalej to

ciągnąć… tym większe jest prawdopodobieństwo, że wreszcie zostaniemy złapani. Potomstwo byłoby

niepodważalnym dowodem naszego grzechu.

Tym razem spod kołdry wydobył się nikły pomruk. James patrzył na to prowizoryczne łóżko, nie

mając pewności, gdzie jest jej głowa.

- Co mówiłaś, kochanie?

Emma odrzuciła kołdrę. W świetle padającym z kominku jej blond włosy tworzyły prawdziwą

aureolę.

- To nie ma nic do rzeczy - oświadczyła surowym tonem.

- Jesteś tego pewna? - spytał, unosząc brwi.

- Absolutnie pewna - odrzekła.

James bawił się tą sytuacją, chociaż wiedział, że nie powinien. Ale jej oburzenie - a Emma bardzo

często się im niego gniewała - ogromnie go bawiło. Było tak różne od pochlebstw, jakimi obsypywały go

różne Fiony i Penelopy.

- Rozumiem twoje święte oburzenie - powiedział - istnieje jednak możliwość, że szkoda już została

wyrządzona. Jestem zmuszony ci uświadomić, że spanie na fotelach wcale nie jest dobre dla niego.

- Dobre dla kogo? - Emma ściągnęła brwi.

- Mojego syna i następcy - stwierdził James. - Wiesz o tym, Emmo, że możesz już nosić w łonie

dziecko.

Zarumieniła się, ale wyraz jej twarzy - świadczący o tym, że zbyt wysoko Jamesa nie ceni - pozostał

bez zmian.

- Twoja troska zasługuje na uwagę - odrzekła. - Ale gdybym była zdolna do posiadania dzieci, to nie

uważasz, że dałabym już tego dowody? Nie zapominaj, że jestem wdową.

- Ale byłaś ze Stuartem tylko przez krótki czas - zauważył.

Jakaś nuta w tonie jej głosu ostrzegła go, że na tym terytorium należy poruszać się bardzo ostrożnie.

James dostrzegł też reakcję Emmy na uwagę Penelope van Court, kiedy ta zobaczyła w jadalni Fergusa.

- On nie może być twój, prawda, Emmo? - roześmiała się. - Jest na to o wiele za duży.

Emma, która podczas kolacji często się śmiała - chociaż niezbyt szczerze - tym razem miała poważną

minę. Hrabia wyczuł, że jest to temat, na który żona nie potrafi żartować.

- Ty i Stuart mieliście dla siebie niecałe pół roku - dodał. - Oczywiście, będąc od niedawna żonaty,

nie jestem biegły w takich sprawach, wiem jednak, że czasem to zajmuje niektórym kobietom cały rok, a

nawet jeszcze dłużej. To nie są rzadkie przypadki.

- Tym bardziej - odparła Emma - powinnam zostać na fotelach i trzymać się od ciebie z daleka.

James zorientował się poniewczasie, że zamiast zabliźniać jej ranę, której istnienia dopiero zaczął się

domyślać, sprawił jej jeszcze większy ból. Leżał w półmroku, słuchając trzaskania ognia na kominku, a jego

myśli skierowały się na niebezpieczna, ścieżkę, której unikał przez ostatnie dwanaście miesięcy. Zaczął się

zastanawiać nad tym, co się działo w sypialni pomiędzy Stuartem a Emmą.

Emma nie była, o czym już dobrze wiedział, bierną kochanka. Miała, jak mu się wydawało, naturalny,

zrozumiały pociąg do grzechu.

A Stuart? James nie posądzał o to swojego kuzyna. Nie potrafił nawet wyobrazić ich sobie w łóżku - i

to nie tylko dlatego, że nie miał na to chęci, co było oczywiste, ale Stuart i Emma… Wiedząc, że Emma

wykazuje ogromne zainteresowanie tą dziedziną i znając również Stuarta, James nie przypuszczał, żeby ich

związek mógł być szczęśliwy i udany.

Nie dziwił się jednak Emmie, że była zafascynowana jego kuzynem. Nie mogła przecież wiedzieć, co

ją czekało pod tym względem. Ledwie wtedy wyszła ze szkoły, w stanie błogosławionej nieświadomości na

temat małżeńskiego łoża, jak większość dziewcząt w jej wieku. Obowiązkiem stryjostwa było uchronić ją

przed niefortunnym związkiem. A oni, mimo wysiłków Jamesa, nie stanęli na wysokości zadania.

Położenie, w jakim się teraz znalazła ich bratanica, było wyłącznie ich winą.

Jednak ta sytuacja, w odczuciu Jamesa, nie była tak ponura, jak się mogło wydawać Emmie. Ona

pewnie uważała, że jej położenie jest żałosne - musiała pozostawać w formalnym związku z mężczyzną,

który niegdyś zawiódł jej zaufanie, żeby otrzymać spadek po mordercy swojego męża - jednak James miał

inną opinię na ten temat. Emma nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo jest kochana. Niedługo

James uświadomi jej to, ponieważ, jak się wydaje, jego czyny jej u tym nie przekonały.

Ale jeszcze nie teraz. Wiedział już, że ona nosi w sercu otwartą ranę, którą do tej pory skrzętnie

skrywała. Musi jeszcze upłynąć trochę czasu, zanim będzie mogła spojrzeć na świat radosnym wzrokiem.

Ostatni rok nie przyniósł jej niczego oprócz bólu. James był pewien, że Emma nie chciałaby słyszeć żadnych

miłosnych deklaracji ani od niego, ani od nikogo innego, dopóki nie nabierze wiary w siebie. Do tej pory

nosiła tylko maskę na użytek swojej rodziny i tych wszystkich, od których mogłaby usłyszeć te okropne

słowa: A nie mówiłem!

James zaczeka… tym razem. Co prawda, rok wcześniej też postanowił zaczekać, i oto do czego to

doprowadziło: wielka miłość jego życia poślubiła innego mężczyznę.

Sytuacja nie była jednak tak ponura. Po dwunastu miesiącach Emma wyszła za mąż za niego.

James może sobie pozwolić na przeczekanie. Jego cierpliwość na pewno zostanie wynagrodzona. Nie

minie wiele czasu, a ona zrozumie, że się diametralnie zmienił.

Wtedy, miał nadzieję, połączy ich coś więcej niż przyjaźń, już teraz łączyła ich przyjaźń i wzajemny

pociąg. James wiedział, chociaż Emma usiłowała temu zaprzeczać, że ona go pragnie. Jej wargi mogły

kłamać, ale ciało mówiło prawdę. Nie minie wiele czasu, a ona wszystko zrozumie.

Tymczasem znajdowała się kilka metrów od niego, a nie na drugim końcu kraju.

Jednak ten fakt, wraz z upływem czasu, coraz bardziej gnębił Jamesa. To było zupełnie bez sensu, że

ona spała na tych fotelach. On nie położyłby się tam za żadne skarby, ale co mógł zrobić poza przeniesieniem

się do innego pokoju, co w ogóle nie wchodziło w grę? Co by na to powiedziała jego matka?

Dochodziła już północ, kiedy wstał z łóżka i podszedł do stojących przed kominkiem foteli.

Emma spała, hrabia nie miał pojęcia, jak się jej udało zasnąć na tym niewygodnym posłaniu. Pewnie

była bardzo wyczerpana. Jej głowa była przekrzywiona pod tak dziwnym kątem, że gdyby pozostała dłużej w

tej pozycji, bolałby ją rano kark.

James pochylił się i wziął ją na ręce, razem z jedwabną kołdrą.

Emma natychmiast się obudziła.

- Połóż mnie - zażądała z lekka ochrypłym głosem.

- Położę cię - powiedział - ale do łóżka, gdzie jest twoje miejsce.

- James… - zaczęła, ale on ją uciszył.

- Bądź cicho - przerwał jej - bo obudzisz moją matkę, która zaraz tu wpadnie z całą czeredą służby.

Odkryją całą prawdę, poinformują o tym sędziego Reardona i już nigdy nie zobaczysz ani swoich dziesięciu

tysięcy funtów, ani tej pięknej szkoły, którą masz zamiar zbudować.

To ją otrzeźwiło.

- Skąd wiesz o szkole? - spytała.

- Mówisz przez sen.

- To nieprawda!

- Prawda - powiedział. - Ale mimo to nadal chcę dzielić z tobą moje łóżko.

Emma obdarzyła go nieufnym spojrzeniem.

- Dobrze - powiedziała wreszcie. - Ale bez całowania…

To była myśl nie do pogardzenia i już po chwili James całował ją tak zapamiętale, jak tylko potrafił -

a zważywszy na jego długie i różnorodne doświadczenie w tej dziedzinie - jego pocałunki nie mogły być

bardziej żarliwe. Emma zareagowała tak, jak mógł się tego spodziewać. Początkowo zesztywniała w jego

ramionach, ale po chwili zarzuciła mu ręce na szyję i rozchyliła wargi. Wtedy łatwo już było położyć ją na

łóżku, odrzucić kołdrę i przykryć ją własnym ciałem.

Trochę oprzytomniała, kiedy poczuła na sobie jego ciężar i zaczęła coś szeptać. Ale wtedy jego dłoń

znalazła się pod jej koszulą, palce odnalazły jej gładką, pełną pierś i cokolwiek Emma miała do powiedzenia

rozpłynęło się w cichym westchnieniu rozkoszy. A kiedy kolanem rozchylił jej nogi i jego twarde udo

dotknęło wilgotnego zagłębienia jej łona, Emmą zawładnęła fala pożądania i nie zdołała powstrzymać jęku.

Już się nie broniła. Wydawało się jej, że James ma jakiś magiczny dotyk, który czyni ją powolną

wszystkim jego zachciankom. Było jej wszystko jedno, czy pozostaną małżeństwem, czy też nie, dopóki jej

dotykał, a jej ciało przenikały rozkoszne dreszcze.

James czuł, że mu się całkowicie poddała, i w pełni to wykorzystał. Może to nie było w porządku,

robić użytek z władzy, jaką nad nią posiadał, ale nie miał żadnego poczucia winy… kiedy była tam, gdzie

pragnął ją mieć. Uniósł jej koszulę, pieszcząc teraz ręką to miejsce, którego przedtem dotykał udem. Emma

jęczała z rozkoszy, chociaż przeszło jej przez myśl, że nie powinna się kochać z innym mężczyzną w domu,

który niegdyś był domem jej męża. Przypomniała sobie jednak, że teraz jej mężem jest James. Poza tym było

jej wszystko jedno, gdzie byli, dopóki James jej pragnął. A hrabia zawsze potrafił sprawić, żeby również ona

go pragnęła.

James zdążył już zrzucić szlafrok i poczuła nagle, że jej uda dotyka już inna część jego ciała - ta,

która początkowo przerażała ją swoim rozmiarem, a później zdobyła jej ogromne uznanie. Ze śmiałością, o

którą się nawet nie podejrzewała, ujęła w dłoń jego męskość i wprowadziła ją w siebie, gwałtownie łapiąc

oddech.

Ich intymny kontakt odznaczał się niezwykłą harmonia z czego Emma, nie mając takiego

doświadczenia jak James, nie zdawała sobie w pełni sprawy. On wiedział, że to jest niezwykle rzadkie

zjawisko.

Emma z kolei w pełni doceniała rozkosz, jaką sobie wzajemnie dawali. Oddawała mu się z pełnym

zapamiętaniem, dopóki nie doprowadził jej tam, gdzie mogła się znaleźć tylko z nim.

James również doznał zaspokojenia i opadł na nią, ciężko oddychając. Ogień już wygasł na kominku,

prawie się nie widzieli, słyszeli tylko swoje urywane oddechy. Ześlizgnął się z niej wreszcie i udało mu się

dostrzec jej rozpaloną twarz.

- Czy teraz będziesz już grzeczna i zostaniesz w łóżku? - spytał.

W odpowiedzi Emma ukryła twarz na jego ramieniu.

To go całkowicie zadowoliło.

25

- W niebieskim jest ci do twarzy - stwierdziła Regina van Court. - To był zawsze odpowiedni kolor

dla Emmy, prawda, Penny?

Penelope van Court zerknęła na stos sukienek, które leżały mi sofie, i zacisnęła usta. Emma, która

stała na niskim stołeczku pośrodku pokoju, wiedziała, że jej nowe suknie nie mogą sprawiać kuzynce żadnej

przyjemności. Penelope zawsze interesowała się modą i chociaż rodzice niczego jej nie odmawiali, nie mogli

dać jej tego, czego najbardziej pragnęła.

To znaczy męża. Penelope marzyła tylko o jednym - żeby już nie musiała występować na balach w

białych i jasnoróżowych muślinowych sukienkach, obowiązkowym stroju młodych, niezamężnych kobiet.

Widok o dwa lata młodszej Emmy, która mierzyła szafirową suknię wieczorową, nie poprawiał nastroju

panny van Court.

- Chyba tak - mruknęła Penelope, wstając z krzesła.

Podeszła do okna, odwracając się plecami od rozrzuconych po całym pokoju czerwonych,

szafirowych i złocistych strojów.

Emma rzuciła kuzynce zatroskane spojrzenie. Nie mogła przecież powiedzieć Penelope, która tak

wiele uwagi poświęcała ubraniu i podobnym błahostkom, że to jest tylko gra pozorów. Że jej małżeństwo jest

fikcją, że jest nierzeczywiste pozorowane.

Chociaż czy rzeczywiście tak? Wszystko zaczęło się przecież dobrze układać i jej stosunki z Jamesem

nabierały cech normalnego małżeństwa - przynajmniej wydawało się jej, że na tym polega normalne

małżeństwo, gdyż jej pierwszy związek był całkowicie odmienny.

Emma nie przypuszczała jednak, że udałoby się jej po prawić humor Penelope. Zbyt trudno byłoby

zmienić jej ponury nastrój, zresztą nie monża się temu dziwić. Emma nigdy nie widziała tylu sukien,

kapeluszy, gorsetów, halek i pantofelków, które krawcowa lady Denham nagromadziła w tym pokoju.

Wyglądało to tak, jakby hrabia wykupił cały sklep.

Pewnie zresztą tak było. Kiedy Emma weszła rano do pokoju, spodziewając się zastać tam jedynie

swoją stryjenkę i kuzynkę, które obiecały ją odwiedzić, oraz matkę Jamesa, stanęła w progu, osłupiała.

- No, nie - powiedział James, kładąc jej dłoń na ramieniu i popychając delikatnie do środka. - Jesteś

moją żoną, Emmo, i nie mogę na to pozwolić, żebyś nosiła sukienki z zeszłego sezonu, mimo że wyglądasz

w nich czarująco. Wszyscy uznaliby mnie za skąpca.

Emma, doskonale wiedząc, ile kosztuje rozłożona w pokoju garderoba, nie potrafiła powstrzymać się

od uwagi.

- Gdybyś pieniądze, które wydałeś na te stroje, przekazał biednym, nikt nie mógłby nazwać cię

skąpcem.

- Gdybyś tylko przez jeden poranek zachowywała się jak żona hrabiego, mógłbym ci to wynagrodzić,

wystawiając czek na rzecz Stowarzyszenia dla Polepszenia Jakości Życia Tubylców na Hawajach czy też na

inne organizacje, które popierasz.

Emma spojrzała na niego zdumiona.

- Nie mam nic przeciwko temu, żeby pomagać biednym - dodał. - Zresztą sama o tym wiesz.

Wolałbym tylko dopomóc im, żeby potem sami sobie radzili. Daj ludziom palec… na pewno znasz to

powiedzenie.

Pocałował ją w czoło, zostawiając w towarzystwie madame Delanges i swojej matki, ponieważ sam

miał zaprowadzić młodego Fergusa na pierwszą wizytę do słynnego doktora Stonelettera.

Biorąc pod uwagę tę wymianę informacji - oraz tamtą, o wiele gorętszą (i bardziej cielesną) z

ostatniej nocy - Emma stwierdziła, że James zachowuje się w zdumiewający sposób… jakby był zakochany.

Trudno to było inaczej określić.

Ale taka myśl była absurdalna. James Marbury nie był w niej zakochany. Okazywał jej, przez cały

czas, kiedy się znali, jedynie dezaprobatę. Co prawda, nie potrafiła sobie wytłumaczyć tego, co się działo,

kiedy się całowali. Ale to na pewno nie była miłość. To musiała być namiętność, ale namiętność nie ma nic

wspólnego z miłością.

Nie potrafiła jednak zrozumieć, dlaczego był taki dobry dla niej, jak również dla Fergusa. Nie mogła

już dłużej zaprzeczać faktom. James Marbury, którego niegdyś uważała za człowieka o wyjątkowo

nieczułym sercu, bardzo się zmienił w ciągu ostatniego roku.

Jak to się stało i dlaczego, pozostawało dla niej tajemnicą. Ona na pewno się do tego nie przyczyniła.

Od momentu, kiedy wyjrzała przez okno i zobaczyła go na swojej warzywnej grządce, ciągle mu się

przeciwstawiała. Nie robiła tego tylko wtedy, kiedy byli razem w łóżku. Ale, jak się szybko przekonała,

trudno jej było oponować, kiedy James był tylko w szlafroku… albo i bez szlafroka.

- Och! - wykrzyknęła lady Denham, klaszcząc w dłonie i odrywając Emmę od jej myśli. - Właśnie ta!

Musisz ją dziś włożyć na bal u Cartwrightów!

- Tak, ta suknia pięknie podkreśla kolor jej oczu - przyznała stryjenka Emmy. - Czy zdąży pani ją

wykończyć do ósmej? zwróciła się do madame Delanges.

- Naturalnie - powiedziała pulchna Francuzka. - Agnes, Mary. Allez, allez.

Do Emmy podbiegły dwie szwaczki, żeby wyswobodzić ją z sukni, która była ledwie sfastrygowana.

- Znowu coś przywieźli, lady Denham - wykrzyknęła nagle stojąca przy oknie Penelope.

- Coś takiego - roześmiała się matka Jamesa. - Nie wiedziałam, że mój syn jest aż tak popularny. Nie

daliśmy jeszcze żadnego oficjalnego zawiadomienia, a już napływają prezenty ślubne. Wręcz nie wiem,

gdzie je ustawiać.

Emma, która dostała tylko jeden prezent na swój pierwszy ślub - serwis z Limoges, doszczętnie

rozbity przez Jamesa nie mogła powstrzymać odruchu radości. Jednak czy będzie musiała zwrócić wszystkie

prezenty ofiarodawcom, kiedy uzyska unieważnienie małżeństwa? Pewnie tak.

Przypomniała sobie nagle zdziwienie Jamesa, kiedy podjęła ten temat poprzedniego dnia. "Nadal

chcesz się starać o unieważnienie małżeństwa?" - spytał. Emma zastanawiała się, dlaczego w ogóle o tym

wspominała. Nie chciała unieważniać ich małżeństwa. Teraz była już tego pewna.

Co nie oznaczało, że nie musiała tego zrobić. Gdyby wyszła na jaw cała prawda o Stuarcie… Gdyby

James się tego dowiedział, na pewno nie chciałby nadal być jej mężem. To było zbyt okropne.

Poza tym hrabiowie potrzebowali potomstwa. A w tej dziedzinie Emma zawiodła na całej linii - to

znaczy w sprowadzaniu na świat potomków. James starał się ją pocieszać, ale ona wiedziała swoje. Trzeba

będzie przeprowadzić unieważnienie małżeństwa. Nie byłoby w porządku wobec Jamesa, gdyby go nie

zrobiła.

- Chwileczkę - zawołała Penelope. - To nie posłaniec. To… sama nie wiem, co to jest.

- Odejdź od okna, kochanie - powiedziała stryjenka Emmy. - Stoisz w przeciągu. Chyba nie chcesz

się znowu nabawić bólu gardła i nie móc pójść na bal.

- Emmo - zawołała Penelope, nie zważając na słowa maki. - To chyba do ciebie. Ty zawsze miałaś

przedziwnych znajomych. Idzie tu jakiś wysoki rudzielec w szkockiej spódniczce i czarnej pelerynie.

Emma, która wkładała swoją starą szarą sukienkę, zatrzymała się w pół gestu, nie włożywszy jeszcze

ręki do rękawa.

- Co?

- Znasz kogoś takiego? Właśnie wysiedli z powozu, on i ruda kobieta. Jest też z nimi jakiś niechlujnie

wyglądający chłopak. Zaraz będą dzwonić.

Rzeczywiście, po chwili rozległ się przytłumiony dźwięk dzwonka.

- Na litość! Emmo, czy to twoi przyjaciele? - wykrzyknęła lady Denham. - Czy mamy ich przyjąć?

- Nie możecie ich trzymać na progu - zawołała Penelope, która odzyskała już trochę dawnego

humoru. Była tak ożywiona po raz pierwszy od czasu, kiedy Emma popełniła ten niewybaczalny grzech,

wychodząc za mąż, zanim ona zdążyła to zrobić. - Nigdy nie widziałam mężczyzny, który potrafi nosić

szkocką spódniczkę, a ten na takiego wygląda. - Można było łatwo się domyślić, że spódniczka Geoffreya

Baina nie była głównym punktem jej zainteresowania. Chodziło raczej o to, że był wysoki i muskularny.

Penelope wiedziała, że w poważnym wieku dwudziestu jeden lat nie może być wybredna, kiedy w grę

wchodzą potencjalni mężowie. - Niech pani pozwoli go wpuścić, lady Denham. To będzie niesłychanie

zabawne.

Emma wcale tak nie uważała. Wręcz przeciwnie. Skąd lord MacCreigh wziął się nagle w Londynie?

Jego przyjazd mógł oznaczać jedynie dalsze kłopoty. A tego Emma wcale nie potrzebowała.

Lady Denham, zauważywszy, że na twarzy Emmy pojawił się wyraz przykrości i zakłopotania,

przyłożyła dłoń do policzka,

- Naprawdę, nie wydaje mi się…

Jednak kiedy Burroughs otworzył drzwi i zaanonsował przybycie barona MacCreigha i jego siostry,

panny Fiony Bain, Penelope natychmiast powiedziała, że z przyjemnością spotkają się z baronem i jego

siostrą i poleciła kamerdynerowi, żeby wprowadził gości do salonu, gdzie wszystkie przyjdą, jak tylko Emma

się przebierze.

I już nic nie można było zrobić. Emma nie mogła odmówić spotkania, kiedy rodzeństwo Bain

wiedziało, że ona jest w domu.

Miała dziwne uczucie, widząc tu swoich starych znajomy z Faires - czy odważyłaby się nazwać ich

przyjaciółmi? - a zdumiała się jeszcze bardziej, kiedy zauważyła stojącego w kącie salonu Johna

McAddamsa. Chłopiec, który należał do jej najlepszych uczniów i którego pragnęła posłać do college'u, miął

nerwowo trzymaną w ręku czapkę.

Kiedy wymieniono wymuszone słowa powitania, Emma dowiedziała się wreszcie, dlaczego John

znalazł się niespodzianie w salonie hrabiego.

- Przyjechałem na polecenie lorda Denham, proszę pani odezwał się nieśmiało chłopiec. - To znaczy,

chciałem powiedzieć, milady. Przysłał wiadomość, że załatwił dla mnie egzamin w Oksfordzie i zapłacił za

przejazd.

Emma nie zdążyła jeszcze ochłonąć z wrażenia, kiedy usłyszała aksamitny głos Fiony.

- A my nie mogliśmy przecież pozwolić na to, żeby samotnie wyruszył w podróż, więc

postanowiliśmy mu towarzyszyć. Już od bardzo dawna nie byliśmy w Londynie.

Niebieskie oczy Fiony przesuwały się po pokrytych jedwabiem ścianach i aksamitnych zasłonach.

Emma nie miała najmniejszych wątpliwości, że ten salon był najwspanialszym pokojem, jaki kiedykolwiek

widziała Fiona Bain - chociaż nigdy by się do tego nie przyznała, tak samo jak do prawdziwego celu ich

wizyty. Emma dobrze wiedziała, że Fiona przyjechała do Londynu wyłącznie dla Jamesa, tak jak baron

MacCreigh przyjechał tu dla niej.

Jacy oni byli męczący! Emma była ciekawa, co baron zaniósł do lombardu, żeby zapłacić za przejazd.

Niewątpliwie jedną z rodzinnych pamiątek. Zrobił to wszystko w nadziei, że jej małżeństwo okaże się

nieudane i że będą mogli coś na tym skorzystać.

- Przyjechaliśmy zrobić zakupy - powiedziała Fiona zdawkowym tonem.

Emma nie uwierzyła, nie czuła jednak dawnej niechęci do siostry barona. Myślała tylko o Johnie

McAddamsie, który tak nieoczekiwanie pojawił się na Park Lane. To zasługa Jamesa. On to wszystko

zaaranżował. A przecież Emma nigdy nie wspominała mu o tym chłopcu. Skąd on wiedział?

A co ważniejsze, dlaczego to zrobił? Emma czuła, że ogarnia ją dziwnie ciepłe uczucie do męża -

człowieka, którego kiedyś podejrzewała, że tam, gdzie powinien mieć serce, znajdują się tylko liczydła.

Zastanawiała się też w głębi duszy, czy to było możliwe - czy istniało jakieś małe

prawdopodobieństwo - że on zrobił to dla niej. Fiona szybko wytrąciła ją z zamyślenia.

- Przyjechaliśmy również, żeby zobaczyć - powiedziała - jak życie małżeńskie służy nowej lady

Denham.

- Trudno mi powiedzieć, wyszłam za mąż dopiero niedawno - odrzekła wymijająco Emma.

- Ja wam powiem - odezwała się lady Denham ze swoim zwykłym entuzjazmem. - Młodzi

małżonkowie są w sobie nieprzytomnie zakochani. Jeszcze nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Lordzie

MacCreigh, czy mogę zaproponować panu kieliszek sherry?

Geoffrey Bain, który prawdopodobnie nigdy jeszcze nie pił sherry, był oszołomiony, chociaż z

zupełnie innego powodu niż Emma. Oni są nieprzytomnie w sobie zakochani?! Lady Denham widziała tylko

to, co pragnęła zobaczyć… albo też chciała, żeby goście Emmy poczuli się swobodnie. To byłoby

zrozumiałe, ponieważ zarówno lord MacCreigh, jak i jego siostra - nie mówiąc już o biednym Johnie

McAddamsie - wydawali się okropnie skrępowani.

James jest w niej zakochany? Oczywiście, że nie. Na pewno nie.

Ale w takim razie, jak wytłumaczyć sprawę Fergusa? A teraz Johna? Nie mówiąc już o ich

małżeństwie, które niczego, oprócz problemów, Jamesowi nie przysporzyło.

"Nadal chcesz się starać o unieważnienie małżeństwa?" Emma była tak pogrążona w swoich myślach,

że z trudem podtrzymywała rozmowę, w czym Penelope chętnie ją wyręczała. Jej zainteresowanie

Geoffreyem Bainem wyraźnie wzrosło, kiedy mu się bliżej przyjrzała. Uznała go za o wiele bardziej

interesującego mężczyznę, jak przypuszczała Emma, od cherlawych, anemicznych wielbicieli, którzy ją

otaczali. Penelope zainteresowała się ciężkim nożem w bogato zdobionej pochwie, który wisiał u pasa

barona, i zaczęła zadawać mu tyle pytań, że się trochę rozchmurzył. Lord MacCreigh popadł w widoczne

przygnębienie, kiedy dowiedział się od lady Denham, że małżeństwo Emmy nie okazało się totalną

katastrofą, z której mógłby ją wyratować, na co zresztą liczył.

Emma, ze swojej strony, podziwiała nawet to rodzeństwo. Niełatwo rezygnowali z raz powziętego

zamiaru. Chociaż była żoną innego, istniała jeszcze szansa, żeby się przekonała do barona. Dlaczego nie

mieliby próbować? Dziesięć tysięcy funtów, z czego Emma doskonale zdawała sobie sprawę, pozostawało

sumą nie do pogardzenia.

Jej mężowi, czemu się wcale nie dziwiła, nagłe przybycie barona i jego siostry do Londynu nie

sprawiło żadnej przyjemności. Kiedy wrócił do domu i zobaczył tych szacownych gości w swoim salonie,

jego twarz przybrała ponury wyraz. Miło powitał młodego McAddamsa, ale nie odnosił się przyjacielsko do

panny Fiony Bain, która tak mu się narzucała, aż Emma poczuła się zakłopotana.

Brat panny Bain nie usłyszał od Jamesa ani jednego względnie uprzejmego słowa. Kiedy nadarzyła

się okazja, że zostali przez chwilę sami, James natychmiast zwrócił się do Emmy ściszonym głosem:

- Co oni tu robią? Chyba ty ich nie zaprosiłaś?

Emma, zaszokowana sugestią, że mogłaby podsycać nadzieje lorda MacCreigha, natychmiast

zapewniła Jamesa, że nie tylko ich nie zapraszała, ale również się nie spodziewała, że on weźmie Johna

McAddamsa pod swoją opiekę. Ale to nie ułagodziło męża. Nie odniosły także skutku podziękowania Emmy

za to, że zechciał zająć się chłopcem. Jej serce przepełniała głęboka wdzięczność i pragnęła ją wyrazić. Jego

gniew wzrósł jeszcze, kiedy Penelope, pod wrażeniem męskiej powierzchowności barona, który nie

recytował Byrona, jak to robili jej znajomi, a także nie wyglądał na mężczyznę cytującego poetów, zwróciła

się do niego z propozycją.

- A jakie plany na wieczór ma pan i panna Bain, mi lordzie? - spytała niewinnym głosem. - Proszę

tylko nie mówić, że jest pan gdzieś już umówiony. Ponieważ idziemy dziś wszyscy na bal, wydawany na

cześć młodej pary, myślę, że byłoby wspaniale, gdyby państwo mogli nam towarzyszyć.

Zarówno Regina van Court, jak i lady Denham były przerażone, ale kiedy padły te słowa, już nic nie

mogły zrobić, poza wysłaniem bileciku do Cartwrightów z przeprosinami za zwiększoną liczbę gości.

Natomiast James wpadł w taką furię, że musiał wyjść z salonu. Emma, nie mogąc patrzeć na chełpliwy

uśmieszek barona, chętnie poszłaby w ślady męża, choćby tylko po to, żeby go powstrzymać, gdyby chciał

wyładować złość na przedmiotach, ale wtedy do salonu wpadł Fergus MacPherson w swoich nowych

okularach, z których był niesłychanie dumny. Doktor Stoneletter, poinformował chłopi zebranych, nie miał

wielkiej nadziei, że Fergusowi uda się w pełni odzyskać dobry wzrok, ale obecny stan da się utrzymać jeśli

będzie

wykonywał

"ćwiczenia" i nosił stale okulary.

To była dobra wiadomość, którą należało uczcić. Pojawiły się grubo lukrowane ciasteczka - jak widać

Fergus zaprzyjaźnił się na dobre z kucharzem lady Denham. James wrócił do salonu i był pozornie spokojny,

chociaż Emma nie mogła się powstrzymać, żeby nie zerkać na niego z niepokojem, zastanawiając się

jednocześnie, czy nie ma przy sobie pistoletów. Przecież już raz wyzwał lorda MacCreigha na pojedynek. Co

mogłoby go powstrzymać przed powtórzeniem tej propozycji?

Szczęśliwie wizyta przybyszy z Faires dobiegła końca bez rozlewu krwi. Lord MacCreigh i jego

siostra zorientowali się wreszcie, że powinni wrócić do hotelu i przebrać się na bal. John McAddams nie miał

zamiaru skorzystać z zaproszenia Cartwrightów, uznając bibliotekę hrabiego za bardziej interesujące miejsce

niż sala balowa.

Jeśli lord MacCreigh miał nadzieję, że uda mu się przy pożegnaniu przytrzymać dłoń Emmy o

ułamek sekundy dłużej czy też podać jej liścik miłosny - chociaż to było mało prawdopodobne, ponieważ

baron miał wstręt do pisania, to James, który stał przy Emmie, obejmując ją ramieniem i zachowując się jak

typowo zaborczy mąż, rozwiał te nadzieje. Gdyby nie to, że ostatnie wypadki całkowicie wytrąciły ją z

równowagi, Emma zażartowałaby, że stał się nagle szalenie zazdrosny.

Ale to nie był czas na żarty. Miała zbyt wiele rzeczy do przemyślenia. Chętnie poszłaby na spacer,

szybki spacer morskim brzegiem, jak to robiła na Faires.

Ale nie była na tej małej wyspie. W Londynie nie było morskiego brzegu. A żony hrabiów nie

spacerowały samotnie.

Została więc w domu i stanęła przy oknie na pustej klatce schodowej z tyłu domu, żeby się spokojnie

nad wszystkim zastanowić.

Wiele czasu minęło, od kiedy ostatnio stała przy oknie i wyglądała na Park Lane, ulicę, na której się

wychowała. Prawie nic się tu nie zmieniło. Tak samo jak wtedy, z eleganckich powozów wysiadali równie

eleganccy ludzie. Konie, które je ciągnęły, były lepiej odżywione - i pewnie lepiej traktowane - niż

większość jej uczniów na Faires. Niegdyś taka myśl przepełniłaby ją rozpaczą. Teraz zastanawiała się tylko,

dlaczego mieszkańcy Faires nie starają się poprawić swojego losu. Ignorancja była prawdopodobnie główną

przyczyną ich ciężkiego losu. Na przykład tak wiele osób sprzeciwiało się jej szkole tylko dlatego, że była

koedukacyjna. Upierali się też, że Biblia jest jedyną książką wartą czytania, więc jeśli idą w niedzielę do

kościoła, gdzie mogą wysłuchać ewangelii, to po co sami mają uczyć się czytać? Nie mówiąc już o ich

przekonaniu, że whisky to lekarstwo na wszystko. Dobry Boże, Emma bywała przy porodach, gdzie matka

piła więcej niż ojciec dziecka!

Czy udało się jej, zastanawiała się Emma, choć trochę zmienić życie tych ludzi, o co tak usilnie

walczyli ze Stuartem? Niewątpliwie John McAddams miał zapewniony lepszy start - ale to było zasługa

Jamesa. A Fergus? Podobnie.

Nie, jedynym wynikiem ich decyzji wyjazdu na Faires była śmierć Stuarta. To smutne, ale taka jest

prawda. Jako misjonarka Emma zawiodła całkowicie.

Nawet gdyby podjęła dziesięć tysięcy funtów i utopiła je w budowie szkoły, a może nawet i szpitala

na Faires, czy to przyniosłoby jakiś efekt? Czy wieśniacy mogliby się wtedy zmienić? Nie wierzyła już w to.

Na pewno nie ci starsi. Ale młodzi… dla młodych mogła jeszcze być nadzieja.

Jakby czytając jej myśli, pojawił się obok niej jeden z tych młodych.

- Pani Chesterton? Co pani robi?

Emma zobaczyła Fergusa, który spoglądał na nią pytającym wzrokiem przez swoje nowe okulary.

- Rozmyślam - powiedziała.

- O lordzie Denham? - spytał chłopak.

Emma roześmiała się nerwowo. Ostatnio James ciągle zaprzątał jej myśli. To dziwne, że Fergus o

nim wspomniał.

- Nie, nie o lordzie Denham. - Emma starała się mówić wesołym tonem. - Czy powinnam myśleć o

lordzie Denham?

- Jestem pewny, że on ma taką nadzieję - poinformował ją chłopak obojętnym tonem. - Po tym, jak

starał się o pani względy.

- Starał się o moje względy? - Emma popatrzyła na niego ze zdumieniem. - O czym ty mówisz?

- Powiedziałem mu, że jeśli chce panią zdobyć, to musi się starać o pani względy. - Fergus nie

odrywał wzroku od stopni schodów. Tak długo nie potrafił niczego wyraźnie zobaczyć, że teraz nawet klatka

schodowa miała dla niego urok. Zeskoczył na niższy stopień na jednej nodze. - Jeśli chce tę całą sprawę

małżeńską zlepić.

- Ty i lord Denham rozmawialiście na mój temat?

- Naturalnie. - Fergus wzruszył ramionami. - Powiedziałem mu: jeśli naprawdę chce ją pan zdobyć, to

musi się pan starać o jej względy.

Emma czuła, że ciarki przechodzą jej po skórze.

- A czy on chce? Czy chce to zlepić? - spytała ochrypłym głosem.

Fergus tylko westchnął wymownie.

- Pani Chesterton, chyba pani potrzebuje okularów. Pożyczyłbym pani swoich, ale doktor Stoneletter

nie pozwolił mi ich zdejmować. Mogę je zdjąć dopiero wtedy, kiedy kładę się spać.

Emma patrzyła na niego, nie mogąc wymówić słowa.

- Myślę, że starał się jak mógł. - Fergus stwierdził, że ta sprawa wymaga wyjaśnienia. - To znaczy

sprowadził tu Johna, załatwił mi okulary i tak dalej. - Znowu zeskoczył o jeden stopień. - Wiem, że pani

kochała pana Chestertona. -Kolejny skok. - Ale on zawsze na nas wrzeszczał, że gramy w piłkę za blisko

kościoła. - Skok. - Nie myślę, żeby on panią naprawdę kochał, tak jak trzeba. A na pewno nie tak, jak jego

lordowska mość. - Ostatni skok i Fergus, który wydawał się teraz bardzo mały, a jednocześnie dziwnie

dojrzały, odwrócił się jeszcze do Emmy.

- Nigdy jeszcze nie widziałam tak zakochanego mężczyzny, powiedziała moja mama - dodał. - A ona

się na tym zna. Miała trzech mężów. Idę do kucharza po ciastka. Do widzenia.

I już go nie było.

A co miała zrobić Emma po tej niezwykłej rozmowie?

Usiadła i wypłakiwała sobie oczy przez całe pół godziny.

26

To nieprawda. To nie mogła być prawda. James Marbury jest w niej zakochany?

Nie. To niemożliwe. Fergus źle go zrozumiał.

A jednak…

A jednak tyle zrobił dla Fergusa. Dla Johna. Zmusił własnego lokaja, żeby zajął się jej szkołą oraz

Uną. A nawet… Emma zarumieniła się na to wspomnienie. James zniósł nawet towarzystwo tej nieszczęsnej

krowy!

Robił to wszystko, a ona nawet przez chwilę nie pomyślała dlaczego. Przyjmowała to, jakby się jej

wszystko należało. Przecież ją skrzywdził. Powinien jej to wynagrodzić.

Ale co właściwie miał jej wynagrodzić? Jaką krzywdę jej wyrządził? Zawiadomił jej rodzinę, kiedy

miała podjąć decyzję, która okazała się w efekcie pochopna i nieprzemyślana. Stuart umarł na Faires.

James, co teraz już wiedziała, miał prawo iść do jej stryja. Miał prawo ją powstrzymać. Gdyby została

w Londynie - gdyby zaczekała - może Stuart by jeszcze żył.

A już na pewno nie znalazłaby się w takiej sytuacji jak teraz - nie byłaby jedyną spadkobierczynią

mordercy jej męża.

Ale czy James robił to wszystko dlatego, że ją kochał? Nie. James nigdy nie zdradzał innych uczuć

dla niej poza żartobliwą tolerancją. Nigdy nie usłyszała od niego żadnego czułego słowa. Wręcz przeciwnie.

Zawsze się z nią sprzeczał, a nawet często ją krytykował.

Z wyjątkiem łóżka. Ta myśl zadźwięczała jak dzwonek alarmowy. Z wyjątkiem łóżka.

Dlaczego, kiedy ją całował, potrafił natychmiast pozbawić ją oddechu i zdolności myślenia?

Dlaczego, kiedy się do niej zbliżał, jej serce zamierało w piersi? Czy chciał wyrazić jej miłość, posługując się

swym ciałem, bo nie mógł z jakiegoś powodu zdobyć się na to, żeby wyrazić ją słowami?

A może był tak zręcznym i doświadczonym kochankiem, że potrafił to wszystko w niej wzbudzić,

sam niczego nie odczuwając? Emma nie uważała się za kobietę światową - dawne kochanki Jamesa na

pewno były o wiele bardziej biegłe w sztuce miłosnej niż ona - ale nawet niewinna kobieta zobaczy różnicę

pomiędzy kochaniem… a udawaniem.

A w tym, co się między nimi działo w sypialni, nie było nic udawanego.

Czy ona rzeczywiście była tak głupia - takim zakutym łbem, jak jej to często powtarzała stryjenka

Regina - że dopiero dziecko musiało jej wytłumaczyć, dlaczego się tak działo?

Niestety, odpowiedź na to pytanie brzmiała: tak, była aż tak głupia.

Co ma teraz zrobić? Nie była zdolna do żadnych odczuć poza ogromnym zdziwieniem wywołanym

nie tylko rewelacjami Fergusa, ale jej własną reakcją. James Marbury, dziewiąty hrabia Denham kocha ją…

kochał ją zapewne już od dłuższego czasu. Niczym innym nie można wytłumaczyć, co dopiero teraz

spostrzegła, jego zachowania.

Ale dlaczego nic nie mówił?

Pewnie dlatego, że myślał, że ona go nie cierpi.

To wszystko było niesłychane. Mogło doprowadzić do szaleństwa. Nie będzie już o tym myśleć.

Fergus sam nie wiedział, co mówi.

Tyle tylko że Emma już dawno się przekonała, że Fergus zawsze doskonale wiedział, co mówi - był

jedną z niewielu znanych jej osób, o których można to było powiedzieć, drugi był…

James.

"Nadal chcesz się starać o unieważnienie małżeństwa?" Te słowa znowu zadźwięczały jej w uszach.

Może to pytanie nie odnosiło się do tego, co zrobili, ale do jego uczuć?

Emma siedziała zamyślona przy toaletce. Pokojówka lady Denham układała jej włosy, kiedy

otworzyły się drzwi i wszedł James.

Miał na sobie czarny frak, jego włosy były wilgotne po kąpieli. Był zabójczo przystojny.

Nie mogła już dłużej się okłamywać.

Kochała go.

On z niej żartował, często ją irytował, a nawet czasami doprowadzał do wściekłości. Ale zawsze

mogła na niego liczyć. Nigdy się jeszcze nie zdarzyło - poza tym jednym wypadkiem, kiedy oświadczyła mu,

że chce poślubić innego - żeby James nie zrobił wszystkiego, co było w jego mocy, żeby ją uszczęśliwić.

- Już kończę, milordzie. - Pamela, pokojówka lady Denham, wsuwała ostatnie szpilki w bujne włosy

Emmy. Popatrzyła w ogromne lustro w złotych ramach i uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Pięknie pani

wygląda, milady. - Po chwili na jej twarzy pojawił się wyraz troski. - Ale jest pani bardzo blada. Może się

pani zaziębiła?

To pytanie nie było pozbawione podstaw. Madame Delanges dołożyła starań, żeby odsłonić ramiona i

biust Emmy na tyle, na ile pozwalał dobry smak. Dekolt był tak śmiały, że trudno było uwierzyć, że

niebieska suknia Emmy może się utrzymać na ramionach.

Jednak głęboko wycięta suknia nie miała nic wspólnego z faktem, że Emma nagle zbladła.

Spowodował to widok jej męża, mężczyzny, w którym, jak sobie wreszcie uświadomiła, była beznadziejnie

zakochana.

- Przyniosę pani szal - powiedziała pokojówka. Po chwili dodała konspiracyjnym szeptem: - Jej

lordowska mość ma słoik różu, on przywróci kolor pani policzkom.

Ale James miał tak dobry słuch, że potrafił usłyszeć nawet najcichszy szept.

- To nie będzie potrzebne - powiedział sucho. - Moja żona nie będzie się malować.

- Oczywiście, milordzie. - Pamela dygnęła, zerknęła na Emmę i wyszła z pokoju. Widać była, że

miała wielką ochotę się roześmiać.

Natomiast Emmie daleko było do śmiechu. Jeszcze nigdy w życiu nie była tak śmiertelnie poważna.

- Miejmy nadzieję, że to przywróci rumieniec na twoje policzki - powiedział James równie

neutralnym tonem, jakim zwracał się do służby. Podszedł do toaletki i położył na kolanach Emmy długie,

czarne puzderko.

Była tak zaabsorbowana swoimi myślami, że nie zauważyła nawet, że na jej kolanach leży kasetka z

biżuterią. Patrzyła na Jamesa uważnym wzrokiem, szukając na jego twarzy dowodu na to, że słowa Fergusa

były prawdziwe.

- Nie jesteś zaziębiona, Emmo? - James uniósł brew, zdumiony jej badawczym wzrokiem. -

Wyglądasz nieswojo.

Co mogła zrobić? Co powiedzieć? Przecież nie mogła zapytać go wprost: "James, czy to prawda, że

mnie kochasz?"

Byłaby zdruzgotana, gdyby roześmiał się w odpowiedzi lub kategorycznie zaprzeczył.

Otrząsnęła się i spojrzała na puzderko.

- Nie. Czuję się dobrze - powiedziała, nie podnosząc wzroku.

Dopiero teraz otworzyła kasetkę.

Zobaczyła lśniące szafiry, które były równie intensywnie niebieskie, jak jej suknia i, chociaż o tym

nie wiedziała, odzwierciedlały kolor jej oczu. Ta kolia i należące do kompletu kolczyki były najpiękniejszą

rzeczą, jaką kiedykolwiek widziała.

- Zanim zaczniesz mnie pouczać - powiedział James, wyjmując naszyjnik z puzderka i wkładając go

jej na szyję - że te pieniądze można byłoby o wiele lepiej wykorzystać, posyłając je jakiemuś biednemu

misjonarzowi z afrykańskiej wioski, pozwól zauważyć, że te klejnoty należały do mojej rodziny już wtedy,

kiedy ani mnie, ani ciebie nie było na świecie. Nie miałem więc nic wspólnego z ich zakupem. Muszę jednak

przyznać - dodał, patrząc na odbicie Emmy w lustrze - że ja, ze swojej strony, popieram ten wydatek.

Emma nie rozumiała, jak on mógł się tak beztrosko zachowywać, jeśli czuł to samo co ona. Jeśli to,

co mówił Fergus było prawdą, to James już od dawna, świadomy swoich uczuć, nauczył się je ukrywać.

Zarumieniona ponownie Emma opuściła wzrok, dotykając końcami palców gładkich, chłodnym

kamieni kolii.

- Dziękuję ci, James. - To było wszystko, co zdołała z siebie wydobyć.

- Ślicznie wyglądasz - zapewnił ją mąż, sięgając po jej nowe wieczorowe okrycie, białą pelerynkę,

lamowaną gronostajami. - Podobnie jak ty, nie mam ochoty uczestniczyć w tym upiornym balu, ale poza

udawaniem choroby, nie widzę innego wyjścia, by się z tego wyplątać. Tylko się tam pokażemy i jak

najszybciej wrócimy do domu.

Emma wstała od toaletki, a on narzucił jej pelerynkę na ramiona, muskając końcami palców jej nagą

skórę. Czy to jest miłość? - pomyślała. To, czego teraz doświadczała, było dla niej zupełnie nowe,

niepodobne do tego, co czuła do Stuarta. Były nawet takie okresy, że unikała pocałunków Stuarta, którymi i

tak bardzo rzadko ją obdarowywał. A teraz była pewna, że przeszłaby boso przez ogień, żeby poczuć usta

Jamesa na swoich wargach.

- Cudownie wyglądasz! - Okrzyk lady Denham wytrącił Emmę z zamyślenia. James sprowadził ją już

ze schodów, a w holu czekała na nich jego matka. - Moja droga, jesteś niezwykle urodziwą kobietą. James, w

całym Londynie nie mógłbyś znaleźć piękniejszej żony.

- To prawda - odrzekł James suchym tonem. - Musiałem pojechać aż na Szetlandy, żeby ją znaleźć.

Lady Denham serdecznie się roześmiała. Była we wspaniałym humorze. Bawiło ją nawet to, że lokaj,

który pomagał jej wsiąść do powozu, omal nie wepchnął jej w kałużę. Śmiała się z pokojówki Cartwrightów,

która nastąpiła na brzeg jej sukni, kiedy pomagała jej zdjąć pelerynkę. Śmiała się też z Emmy, której policzki

były tak czerwone, że nie musiała stać w damskiej garderobie i szczypaniem przywracać im rumieńce, jak to

właśnie robiły Penelope van Court i Fiona Bain. Lady Denham żartowała nawet z własnego syna, który nie

mógł służyć ramieniem czterem damom naraz, kiedy wszystkie wyszły z garderoby.

Na szczęście panna Bain, ubrana w prostą białą suknię, która, chociaż już od dawna niemodna,

podkreślała jej zgrabną figurę i płomiennorude włosy, została natychmiast porwana do tańca, i to przez syna i

dziedzica księcia Rutherforda. Fiona, co jej zapewne wyszło na dobre, nie miała pojęcia, że jej partner

pochodzi z tak wielkiego rodu. Chociaż rozczarowana, że tak szybko pozbawiono ją towarzystwa Jamesa,

zachwycała się salą balową, z której sufitu nie kapała woda jak w jej rodzinnym zamku.

Z kolei Penelope van Court, kiedy się tylko pojawiła na sali balowej, dostała się zaraz pod opiekę

Geoffreya Baina, który nie spuszczał co prawda wzroku z Emmy, nie był jednak na tyle głupi, żeby tracić

czas dla kobiety, której ręka - nie mówiąc już o pieniądzach - należała do innego.

Emma patrzyła na tańczące pary nieobecnym wzrokiem. Nie potrafiła jeszcze ogarnąć umysłem tych

wszystkich przemian, które dokonały się w niej w ciągu ostatnich godzin. Podawała dłoń i uśmiechała się

automatycznie, słysząc, jak życzono jej szczęścia. Ale jej uwaga skupiona była wyłącznie na stojącym obok

mężczyźnie, który również stale ściskał dłonie. Co on teraz myśli? - zastanawiała się w duchu. Jeśli to, co

mówił Fergus, było prawdą, to musiał wysłuchiwać tych gratulacji z goryczą w sercu, wiedząc, że

unieważnienie małżeństwa szybko położy kres rzekomemu szczęściu.

A co gorsza, jeśli jej nie kochał, to te życzenia mogły w nim budzić tylko śmiech!

Chociaż Emma nie potrafiła wzbudzić w sobie wesołości i nie przypuszczała, żeby James czuł się tak

swobodnie, jak udawał, nie ulegało wątpliwości, że lady Denham była w swoim żywiole. Jeszcze nigdy

Emma nie widziała matki Jamesa w tak radosnym nastroju. Podając dłoń gościom Cartwrightów, którzy

kolejno do nich podchodzili, matka Jamesa udzielała im coraz bardziej wylewnych odpowiedzi. "Nie mógłby

być bardziej szczęśliwy", tym zwrotem lady Denham opisywała stan ducha swojego syna. Nie mógłby być

bardziej szczęśliwy, bo wreszcie poślubił kobietę, którą kochał? - zastanawia się Emma. Czy też nie mógłby

być bardziej szczęśliwy, bo chciał, żeby tak myślała jego matka? James świetnie odgrywał rolę dumnego

męża, otaczał ramieniem kibić Emmy i uśmiechał się tak radośnie jak nigdy.

Tylko raz, jak zauważyła Emma, ten uśmiech z lekka przygasł. Było to wtedy, gdy usłyszał

odpowiedź matki na czyjeś pytanie, w jaki sposób ta szczęśliwa para została parą.

- To niesłychana historia! - wykrzyknęła lady Denham. - James pojechał do Szkocji, żeby przywieźć

zwłoki Stuarta, ale zamiast tego wrócił z żoną. To była niewesoła podróż, ale miała szczęśliwe zakończenie. -

Nieoczekiwanie matka Jamesa odwróciła się do młodej pary. - Moi drodzy, kiedy mamy się spodziewać

sprowadzenia Stuarta? Czy Roberts się tym zajmuje?

Emma poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Była znowu bardzo blada. Nie mogąc wykrztusić ani

słowa, patrzyła tylko na matkę Jamesa przerażonym wzrokiem.

- Mamo - usłyszała szept Jamesa. - Nie teraz!

Ale lady Denham była tak ożywiona, że nie zdawała sobie sprawy, że ten temat może być niemiły dla

jej syna i nowej synowej.

- Kazałam Billingsowi zrobić napis - ciągnęła. - Niewielki, ale bardzo znaczący.

Wydawało się Emmie, że cała sala balowa dziwnie się przechyliła - jak pokład statku. Zastanawiało ją

tylko, że wszyscy utrzymują równowagę, którą ona coraz bardziej traciła.

- Mamo - powiedział James, tym razem nie był to szept. - Dosyć tego!

Lady Denham, która była niesłychanie poczciwą istotą i nie zamierzała nikomu sprawiać bólu,

przeniosła wzrok z syna na synową i uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Och, tak mi przykro. To rzeczywiście nie jest odpowiedni temat do rozmowy na sali balowej. Ja się

tylko martwię, że Stuart jest tak daleko. Wiem, że byłby bardzo usatysfakcjonowany, że wy dwoje - którzy

byliście mu tak drodzy, jesteście ze sobą szczęśliwi. Czy nie sądzicie, że chciałby być blisko was?

Jeśli lady Denham zamierzała pocieszyć Emmę, to jej wysiłki odniosły odwrotny skutek. Sala balowa

nadal się kołysała, a teraz jeszcze Emma nie mogła złapać oddechu. Łzy błyszczały w jej oczach, chociaż

starała się je powstrzymać.

James zauważył to. Już prawie wszyscy zdążyli złożyć im gratulacje, tańczyli albo gromadzili się

przy stołach z przekąskami. Widział jej bladą twarz i, jak przypuszczała Emma, nieładnie zaczerwienione

oczy.

- Emmo - powiedział tylko, mocniej podtrzymując ją ramieniem.

On nie mógł tego zrozumieć. Emma wiedziała, co myślał… że ona płacze z powodu Stuarta, że nadal

go kocha i dlatego każda wzmianka o nim albo o jego grobie doprowadzają do łez.

Gdyby znał prawdę! Prawdę, której nigdy nie ośmieliła się mu wyjawić…

- Muszę - odezwała się Emma, siląc się na beztroski ton i mając nadzieję, że za chwilę nie rozpłacze

się w głos - iść na chwilę do garderoby. Rozwiązały mi się tasiemki przy pantofelku.

Szczęśliwie udało się jej wymknąć. Było to możliwe, ponieważ właśnie jakiś spóźniony gość, który

okazał się partnerem Jamesa w interesach, podszedł do niego z gratulacjami. Emma wyślizgnęła się z objęć

hrabiego i wybiegła z sali balowej do holu, w którym nie było nikogo.

Usiadła na najbliżej stojącej kanapce i ukryła twarz w dłoniach, modląc się, żeby podłoga przestała

się kołysać i, kiedy odejmie ręce od twarzy, mogła zobaczyć, że jest z powrotem na Faires… gdzie co

prawda była najbardziej nieszczęśliwą istotą na ziemi, ale przynajmniej tam nie musiałaby wyznać

człowiekowi, którego kocha, tego, co teraz będzie musiała wyznać Jamesowi.

27

Kiedy Emma powtarzała to sobie w duchu, usłyszała jakiś okrzyk i uniósłszy głowę zobaczyła

ciemnowłosą dziewczynę w pięknej aksamitnej sukni, która przebiegła obok niej i zniknęła w głębi

korytarza. Po chwili rozległy się szybkie kroki i oczom zaszokowanej Emmy ukazał się baron MacCreigh,

który biegł za dziewczyną.

Na widok Emmy zatrzymał się gwałtownie. Na jego twarzy malował się niepokój; ustąpił z niej

wyraz wyższości, którą Geoffrey Bain bezustannie demonstrował.

- To była Clara - powiedział nieswoim głosem.

Zdumiona Emma zapomniała tymczasem o własnych kłopotach i spojrzała w kierunku, w którym

uciekła dziewczyna. Ale tamta zdążyła już się ukryć w damskiej garderobie.

- Milordzie - powiedziało cicho Emma, żeby go uspokoić.

Szczęśliwie podłoga się już wyprostowała i nie wydawało się jej, że stoi na pokładzie miotanego

wichrem statku. Teraz, z kolei, odczuła nagły ucisk w żołądku.

- Proszę mi tylko nie mówić, że to nie ona - powiedział gwałtownie lord MacCreigh. - Wiem, że to

ona! Wszędzie rozpoznałbym jej włosy.

- Widział pan jej włosy, ale czy widział pan twarz, milordzie? - spytała Emma.

- Nie muszę oglądać jej twarzy. To figura Clary, jej chód, jej włosy… Niech pan tam idzie, Emmo.

Wyprowadzi ją z garderoby. Ona panią lubiła. Posłucha pani. Niech jej pani powie, że nie powinna się mnie

obawiać. Proszę jej powiedzieć, że chcę się tylko upewnić, że żyje i dobrze się czuje…

- Milordzie - powiedziała Emma cichym głosem, nie ruszając się z miejsca. - To nie była Clara.

- Oczywiście, że tak - upierał się lord MacCreigh. - Gdyby to nie była ona, to dlaczego by przede mną

uciekała?

Emma już mu chciała powiedzieć, że nie powinien się dziwić, że dziewczyna przed nim uciekła. Na

pewno przeraziła się rudego mężczyzny, który biegł do niej, wykrzykując nieznane jej imię. Emma lepiej niż

ktokolwiek inny wiedziała że Clary już nikt nie zobaczy.

- Traci pani czas, Emmo - powiedział baron, podchodząc do kanapki, na której siedziała. - To była

ona, mówię pani. Zawsze wiedziałem, że ona i ten łajdak Stevens pojechali do Londynu. W tak dużym

mieście łatwo jest zniknąć bez śladu. Niech pani idzie i spyta, dlaczego ona nie chce ze mną rozmawiać. Ona

pani powie. Zawsze pani wszystko mówiła…

- Lordzie MacCreigh - powiedziała Emma, nadal nie ruszając się z miejsca. - Nie wydaje mi się…

- To ona! - Baron zaczął krążyć nerwowo po holu,, nie odrywając wzroku od drzwi damskiej

garderoby. - Emmo dlaczego pani mi nie wierzy? To była Clara, przysięgam.

- Nie - stwierdziła Emma ze smutkiem w głosie. - Przykro mi, milordzie, ale to nie ona.

Lord MacCreigh westchnął tylko i odwrócił się, żeby udać się do sali balowej.

- Dobrze - powiedział. - Jeśli pani nie chce jej stamtąd wyprowadzić, zrobi to Fiona. Proszę tylko

zostać na miejscu i patrzeć, czy nie wyjdzie stamtąd, zanim wrócę…

- Lordzie MacCreigh - zawołała Emma. - Geoffreyu - dodała po chwili.

To go powstrzymało. Odwrócił się do niej nie tyle zaciekawiony, co zdumiony, że po raz pierwszy

usłyszał swoje imię z jej ust.

- Proszę koło mnie usiąść - powiedziała. - Muszę panu coś powiedzieć. Powinnam była już to zrobić

dawno temu, ale… musiałam przyrzec, że tego nie wyjawię. Lepiej jednak będzie… uważam, że powinien

pan poznać prawdę.

Baron, którego piegowata twarz była i tak dość blada, teraz zbladł jeszcze bardziej.

- Zaskoczyła mnie pani, Emmo - powiedział niespokojnym głosem, siadając obok niej. - Wygląda

pani… niezbyt dobrze pani wygląda.

Pan też nie, przemknęło jej przez głowę. A kiedy już mu wszystko powie, baron MacCreigh będzie

wyglądał jeszcze gorzej. Ale nic na to nie mogła poradzić.

- Lordzie MacCreigh - powiedziała poważnym tonem. - Nie mógł pan widzieć Clary, ponieważ ona

nie żyje.

Baron wydawał się zaszokowany, ale natychmiast spochmurniał.

- Emmo! - wykrzyknął. - Nie wyobrażałem sobie, że pani da posłuch wiejskim plotkom! Proszę mi

nie mówić, że pani wierzy w to, że ich oboje zabiłem i wrzuciłem ciała…

- Nie - zapewniła go Emma. - Nie wierzę w to, milordzie, i nigdy nie wierzyłam, ponieważ znam

prawdę. A prawdą jest, że biedna Clara naprawdę umarła…

- Emmo! - Lord MacCreigh potrząsnął tylko głową. - To zupełnie do pani niepodobne! Wiem, że chce

mnie pani powstrzymać przed wywołaniem skandalu na przyjęciu, które zostało wydane na pani cześć, ale

żeby posuwać się do opowiadania takich historyjek…

- To nie jest historyjka - przerwała mu Emma. Mówiła do niego tak samo łagodnym głosem, jakim

przemawiała do swoich uczniów, kiedy miała im przekazać złe nowiny. - Clara, milordzie, zmarła sześć

miesięcy temu, podczas epidemii tyfusu. Przykro mi, ale prosiła, żeby pana o tym nie zawiadamiać. Nie

chciała, żeby pan…

Lord MacCreigh zerwał się na nogi, omal nie przewracając sofy, na której siedzieli. Stanął przed

Emmą, szary na twarzy.

- Pani kłamie - powiedział.

Miał taki wyraz twarzy, że nadchodząca para natychmiast zawróciła na jego widok. Baron nawet ich

nie zauważył.

- Nie mogła jej pani widzieć przed sześcioma miesiącami - powiedział. - Ona uciekła o wiele

wcześniej…

- Wiem - przyznała Emma. - Ale potem wróciła.

- To niemożliwe! - krzyknął baron. - Gdyby wróciła, ja bym o tym wiedział!

- Miała powód, żeby swój powrót utrzymać w tajemnicy. - W oczach Emmy zaszkliły się łzy. - Och,

Geoffreyu, tak mi przykro. Ale ona nie chciała, żeby pan się dowiedział…

Kiedy zamilkła, lord MacCreigh obrzucił ją smutnym spojrzeniem.

- Czego?

- Nie mogę panu powiedzieć. - Emma potrząsnęła głową. - Przysięgłam jej, że nie powiem… ona tak

bardzo chciała utrzymać to przed panem w tajemnicy.

Lord MacCreigh przeczesał drżącymi palcami swoje rude włosy.

- Czy chce mi pani powiedzieć… - Nie zdawał sobie chyba nawet sprawy, że jak szaleniec krąży

wokół Emmy. - Emmo, czy chce mi pani powiedzieć, że przez cały czas - przez tyle miesięcy - wiedziała

pani, że Clara nie żyje, że nie zginęła z mojej ręki, jak wszyscy mówili… i zachowała pani tę wiadomość dla

siebie?

Mogła tylko skinąć potakująco głową. To, co mówił, było prawdą.

- Mogła pani - powiedział baron, zatrzymując się przed nią - jednym słowem oczyścić mnie z

zarzutów i wybrała pani milczenie?

- Nie wybrałam - powiedziała szybko. - Mówiłam panu, że kazała mi przysiąc…

- Wiedziała pani i niczego nie powiedziała? - krzyknął głośno baron.

Nieszczęśliwym trafem lord Denham, który wyruszył na poszukiwanie żony, wyszedł w tym

momencie zza rogu. Akurat wtedy, kiedy baron pochylał się w groźnej pozie nad jego żoną, a przed chwilą

krzyczał wręcz na nią w sposób niegodny dżentelmena.

Na widok hrabiego Geoffrey Bain szybko odsunął się od Emmy.

- To nie to, co pan sobie wyobraża - wymamrotał.

Emma zerwała się z sofy.

- Och, James, nie! - krzyknęła. Ale już było za późno.

28

- Nie powinieneś był tak mocno go uderzyć - powiedziała Emma, siadając przy toaletce.

- On ci groził - upierał się James. - Wyglądało na to, że chciał cię zaatakować.

- Lord MacCreigh? - Emma potrząsnęła głową. - Na balu u Cartwrightów?

- Nadal uważam, że to było możliwe. Mówiono już o nim o wiele gorsze rzeczy.

- On był tylko wytrącony z równowagi. - Emma zaczęła wyjmować szpilki z włosów. - Właśnie

dowiedział się o czymś strasznym.

- Skąd miałem o tym wiedzieć? Widziałem tylko, że Geoffrey Bain, mężczyzna, który kiedyś chciał

cię poślubić, wyraźnie ci groził. - James oparł się łokciem o gzyms kominka, starając się nie zwracać uwagi

na ból prawej ręki i nie odrywając wzroku od żony. - A co to były za złe nowiny?

Emma zerknęła na jego odbicie w lustrze i szybko odwróciła wzrok.

- Wydawało mu się, że widział Clarę - powiedziała. Wzięła szczotkę do włosów, mocno zaciskając na

niej palce.

- Clarę? - James ściągnął brwi. - Swoją narzeczoną?

- Tak - przyznała Emma, nie odrywając wzroku od trzymanej w ręku szczotki.

- Jak to możliwe? Przecież ona uciekła z jego lokajem, a on ją potem zamordował. Czy tak nie było? -

James zaczął okazywać zniecierpliwienie.

- Nie - odrzekła Emma. - Nie zamordował jej. To fałszywa, od początku do końca zmyślona plotka.

To znaczy, ta część, która dotyczy morderstwa.

- Rzeczywiście? - James uniósł brwi.

Niezbyt interesowała go rozmowa o miłosnych perypetiach Geoffreya Baina. Wolałby mówić o

własnych. Nie sądził jednak, żeby Emma zechciała teraz na ten temat dyskutować.

Nie dziwił się temu. Widział wyraz jej twarzy, kiedy jego matka wspomniała o sprowadzeniu ciała

Stuarta. Żałował, że nie uprzedził matki, żeby nie poruszała tego tematu. Ale od ich przyjazdu do Londynu

tyle rzeczy się wydarzyło, że wszyscy chwilowo zapomnieli o jego prawdziwej przyczynie wyjazdu na

Faires.

Fatalna pomyłka! Było oczywiste, że temat śmierci Stuarta nadal sprawiał Emmie ból…

Siedziała teraz z opuszczoną głową, trzymając w ręce oprawną w srebro szczotkę. Zegar wybił

godzinę. Było jeszcze wcześnie. Wyszli od Cartwrightów natychmiast po awanturze Jamesa z baronem, nie

żegnając się z nikim. Nawet matka Jamesa, nieświadoma tego, co wydarzyło się w holu, była jeszcze na balu.

Baron znalazł pociechę w ramionach Penelope, która była przypadkowym świadkiem tej sceny. Kuzynka

była przerażona i pełna współczucia dla, jak uważał James, niewłaściwej osoby.

Dla lorda Denham tego już było trochę za wiele. Musiał walczyć o uczucie Emmy nie tylko z duchem

jej pierwszego męża, ale jak się okazało, również z jakimiś rudym baronem.

- Czy to w końcu była Clara - spytał - ta osoba, którą zobaczył MacCreigh?

- Nie - powiedziała cicho Emma, nadal nie patrząc mu w oczy. - Clara nie żyje.

- Wydawało mi się, że mówiłaś… - James był zdumiony.

- Nie zabił jej lord MacCreigh - powiedziała Emma. - Zabił ją tyfus.

- Tak? To dlaczego wszyscy…

- Bo ja nikomu tego nie powiedziałam. - Emma nie odrywała wzroku od szczotki. - Tego, co się stało

z Clarą. Prosiła mnie o to. Zmusiła mnie, żebym przysięgła, że tego nie zrobię. Ale teraz… Teraz muszę to

powiedzieć, ponieważ… Och, James. - Spojrzała na niego błyszczącymi od łez oczami. - Muszę ci

powiedzieć o Stuarcie i Clarze.

James osłupiał. Ostatnią rzeczą, jakiej mógł się spodziewać, była wiadomość o powiązaniach jego

kuzyna z narzeczoną lorda. Był tak zaskoczony, że zaczął podejrzewać, że się przesłyszał.

- Co mówiłaś?

- Musimy porozmawiać o Stuarcie - stwierdziła Emma, odkładając szczotkę. - To ładnie z twojej

strony, że mnie o to nie pytałeś, ale uważam że… że teraz należy o tym mówić.

- Wydawało mi się - powiedział James, który nagle zapragnął wziąć ją w ramiona i scałować wyraz

troski z jej twarzy - że nie chciałaś rozmawiać o Stuarcie.

- To prawda. Ale teraz chcę.

James zdjął łokieć z gzymsu. Chętnie zadzwoniłby teraz po kamerdynera. Przydałaby mu się

szklaneczka whisky. Nie miał odwagi wysłuchać na trzeźwo tego, co zaraz usłyszy. Narzeczona MacCreigha

i jego kuzyn Stuart? To niemożliwe. Absolutnie niemożliwe. Ale z drugiej strony, to mogłoby… wyjaśnić

kilka spraw.

- Słucham cię, Emmo.

Siedziała na stołeczku przed toaletką z nisko opuszczoną głową. Jej ciemnoniebieskie oczy, koloru

kolii, którą miała na szyi, były wpatrzone w niewidzialne dla Jamesa obrazy.

- Został zabity - powiedziała.

Jej matowy głos, tak różny od piskliwych głosików innych kobiet, z lekka drżał. James wiedział, że

cokolwiek Emma miała do powiedzenia, będzie ją to wiele kosztować. O wiele więcej niż dziesięć tysięcy

funtów.

- Wiem o tym - powiedział łagodnie. - Przez tego faceta, O'Malleya.

- Wiesz jak zginął, ale nie wiesz dlaczego. To się zdarzyło podczas szczytu epidemii tyfusu. - Emma

nie odrywała wzroku od swoich rąk. - Pani O'Malley - bo tak o niej mówiliśmy, oni nie mieli prawdziwego

ślubu - była umierająca. Tom O'Malley przyszedł do nas, ponieważ wielebny Peck był wtedy w innym domu

- nie pamiętam już gdzie - bo czuł, że już nadszedł czas na ostatnie namaszczenie. Pan O'Malley był wprost

nieprzytomny z rozpaczy. Chociaż on i Ginnie, tak miała na imię, nie wzięli nigdy ślubu, jednak przez wiele

lat byli ze sobą i on ją szczerze kochał, na swój sposób. Ale Ginnie… ona zawsze była dziwna. Rzadko

chodziła do kościoła. Stuart prosił ją, żeby robiła to częściej - albo przynajmniej zgodziła się, żeby wielebny

Peck udzielił jej i Tomowi ślubu. Ale ona tylko się śmiała. Po prostu była dziwna. Bardzo kochała przyrodę.

Zawsze pytała Stuarta, dlaczego Bóg nie mógłby usłyszeć jej modlitwy, kiedy ona jest z owcami na łące,

równie wyraźnie, jakby była w kościele. Przecież sam stworzył ziemię i to wszystko, co na niej jest.

Emma zamilkła i odwróciła głowę w kierunku Jamesa.

- Kiedy dotarliśmy do domu O'Malleyów - ja też poszłam, żeby w czymś pomóc, jeśli będzie potrzeba

- Ginnie była całkowicie przytomna. Ledwie ją poznałam, taka była szara i wychudzona, ale jej umysł był

równie bystry jak zawsze. Stuart zaczął mówić o żalu za grzechy, ale ona powiedziała, że nie odczuwa

żadnego żalu, ponieważ nie przypomina sobie, żeby kiedykolwiek grzeszyła. Kiedy powiedział, że jej życie z

panem O'Malleyem było grzechem, roześmiała się tylko…

Łzy spływały Emmie po policzkach, ale wydawało się, że nawet o tym nie wie.

- Stuart powiedział wtedy, że jeśli ona nie będzie prosić Boga o wybaczenie, to on nie może dać jej

rozgrzeszenia. Zaczął… zaczął pakować swoje rzeczy. Był bardzo zmęczony. Wszyscy mieli umierających w

rodzinie. To było… to było okropne. Ale mimo to… Mimo to powinien był starać się zrozumieć panią

O'Malley. Powinien był… ale tego nie zrobił. Kiedy pan 0'Malley zobaczył, że Stuart naprawdę zamierza

wyjść, on… on…

Emma urwała. James zrobił krok do przodu, chcąc powstrzymać, jeśli mu się uda, płynące jej z oczu

łzy.

- Emmo - powiedział, wyciągając do niej ręce.

- Nie - powstrzymała go gestem. - Nie. Muszę to powiedzieć. - Jej głos był nabrzmiały łzami. - Pan

O'Malley uderzył go. Tylko raz. Ale Stuart walnął głową o palenisko i… stracił życie. A najgorsze jest to,

James, że kiedy pan O'Malley to zrobił, ja byłam zadowolona. - Emma roześmiała się przez łzy. - Byłam

naprawdę zadowolona. Lubiłam Ginnie i chętnie bym Stuarta sama uderzyła za to, że był taki

świętoszkowaty.

Emma już nie płakała. Łzy błyszczały jej jeszcze na policzkach, ale jej oczy były już jasne, a głos

czysty.

- Nigdy nie chciałam, żeby umarł. To było… straszne. Pan O'Malley od razu oddał się w ręce

sprawiedliwości. To on sprowadził pomoc. Kiedy już zabrakło Ginnie - umarła kilka minut po Stuarcie - on

sam też już nie chciał dłużej żyć, Mieszkańcy Faires, pani MacTavish z synem i MacEwanowie, zaraz się

zjawili i zabrali mnie oraz Stuarta do naszej chaty. Następnego dnia… następnego dnia dowiedziałam się, że

były kłopoty ze znalezieniem miejsca na grób Stuarta. Pan Pect powiedział, że na parafialnym cmentarzu

zostało tylko miejsc i na groby zbiorowe, tak wiele osób umarło na tyfus. Ja… ja nie wiedziałam, co robić.

Byłam zresztą na wpół przytomna, Wiedziałam, że Stuart chciałby być pochowany w poświęconej ziemi,

ale…

- Emmo - powiedział James, ale znowu powstrzymała go gestem.

- Ona wróciła tej samej nocy, kiedy zginął Stuart. - Wzrok Emmy skierowany był w przestrzeń, James

wiedział, że ona ma przed oczami obrazy z przeszłości. - To znaczy Clara. Zniknęła kilka miesięcy

wcześniej, wiedziałam, gdzie pojechała, ponieważ mi się zwierzyła. Byłyśmy przyjaciółkami. Ona… ona

była moją jedyną przyjaciółką na wyspie. Sprawy ze Stuartem… nie były łatwe, jak możesz sobie wyobrazić.

Nie mieliśmy niczego poza tym, co dostaliśmy od państwa Peck. Ja… nie byłam dobrze przygotowana do

życia małżeńskiego. Nie, nic nie mów. - James zamknął usta. - To było… to nie było to, czego oczekiwałam.

To znaczy, małżeństwo ze Stuartem. - Przerwała na chwilę. - Ale miałam chociaż Clarę. Zawsze mogłam na

nią liczyć. To od niej dostaliśmy serwis z Limoges. Clara nie miała kłopotów z pieniędzmi, ale jej ojciec na

nic jej nie pozwalał. Kiedy lord MacCreigh zaczął się o nią starać, to było wielkie wydarzenie jej życia.

Oczywiście, że zgodziła się zostać jego żoną. Zrobiłaby wszystko, żeby się wydostać spod kurateli ojca. Ale

w zamku MacCreigh spotkała Seana Stevensa, lokaja barona. Był bardzo przystojny i czarujący.

Przypuszczam, że podobnie jak lord MacCreigh, zapragnął bogatej żony. Chciałabym wierzyć, że Stevenś

choć trochę lubił Clarę… Ona na pewno go kochała. Kiedy poprosił ją, żeby z nim uciekła, zgodziła się.

Powiedziała mi, gdzie jadą, ale musiałam jej przysiąc, że nikomu tego nie zdradzę, nawet Stuartowi. Nie

mogli dłużej czekać, bo ona spodziewała się dziecka. Kiedy się pobiorą, mówiła Clara, wrócą do domu jej

ojca jak przykładna para małżeńska…

James wiedział już, co dalej nastąpi. Była to banalna historia…

- Później nie miałam już od niej żadnych wiadomości. - ciągnęła Emma. - Tej nocy, kiedy zginął

Stuart, siedziałam w mojej chacie… przy jego trumnie. Był sztorm… padał ulewny deszcz. Następnego dnia

miałam go pochować w oddzielnym grobie, za zgodą pastora Pecka lub bez jego zgody. Omówiłam już

wszystko z panem MacEwanem i panem Murphym, którzy obiecali mi pomoc.

Emma głęboko zaczerpnęła powietrza.

- Usłyszałam stukanie do drzwi i pomyślałam, że to pewnie przyszedł pan MacEwan albo jego matka,

żeby dotrzymać mi towarzystwa. Byłam zaszokowana, kiedy zobaczyłam kompletnie przemoczoną Clarę,

bladą jak śmierć i z wielkim brzuchem. Była chora. Nie dlatego, że dziecko się miało urodzić, ale dlatego, że

miała tyfus. Wiedziałam to od razu.

- Emmo - powiedział przerażony James - ty nie…

- Co mogłam zrobić? - spytała, patrząc na niego załzawionymi oczami. - Ona była moją przyjaciółką.

Moją jedyną przyjaciółką. Oczywiście, że wzięłam ją do chaty. Stevens, ten niegodziwiec, porzucił ją. Clara

się wstydziła wrócić do domu. Jak żyła, tego mi nie powiedziała, ale mogłam łatwo zgadnąć, że wiodło się

jej bardzo źle. Położyłam ją do swojego łóżka, do naszego małżeńskiego łóżka. Urodziła tam dziecko…

dziewczynkę, z takimi samymi czarnymi włosami, jakie miała Clara. Dziecko było zdrowe, ale ona… - Oczy

jej pociemniały. - Ona wiedziała, że umrze. Walczyła z chorobą, żeby doczekać chwili, kiedy będzie mogła

urodzić dziecko. Nic miała już siły na dalszą walkę. Była zbyt wyczerpana. Prosiła mnie tylko o to, żebym

znalazła dobry dom dla jej dziecka i utrzymała w tajemnicy to, co się stało. Sądziła, że gdyby jej ojciec

poznał prawdę, sprawiłoby mu to - jak również lordowi MacCreigh - zbyt wielki ból. Nie mogła przewidzieć,

że ludzie będą myśleli, że baron ją zamordował.

James usiadł na skraju łóżka. Nie był w stanie utrzymać się na nogach po tej przerażającej opowieści

Emmy. Huczało mu w głowie.

- A co z dzieckiem? - spytał.

- Och - powiedziała Emma z ożywieniem. - Zawinęłam je w koc i zaniosłam do państwa Peck.

Położyłam maleństwo na progu, mocno zastukałam do drzwi i uciekłam. Schowałam się w stodole, żeby

zobaczyć, co się stanie. Wielebny Peck otworzył drzwi i znalazł zawiniątko. Pani Peck wzięła niemowlę pod

opiekę. Marzyła o własnym dziecku. Wszyscy uwierzyli, że Olivia - oni nazwali ją Olivią - jest ich

dzieckiem. - Emma uśmiechnęła się smutno. - Tylko ja znam prawdę. - Oczywiście, państwo Peck nic o tym

nie wiedzą - nie zdają sobie równico sprawy, kim była matka Olivii.

James z trudem przełknął ślinę. Nie miał ochoty zadawać tego pytania, ale musiał to zrobić.

Powiązanie jego kuzyna z Clarą McLellen zaczęło się powoli wyjaśniać.

- A co z jej ciałem, Emmo? - spytał łagodnym tonem. - Co zrobiłaś z jej ciałem?

Emma spojrzała na niego z niepokojem.

- Co mogłam zrobić? Była zima. Ziemia była całkowicie zamarznięta. Sama nie mogłabym jej

pochować. - Emma była tak przygnębiona, że jej widok wzbudzał litość. - Ona nie żądała zbyt wiele. Chciała

mieć tylko moje słowo honoru, że nie zdradzę jej tajemnicy, dom dla swojej córeczki… i przyzwoity grób.

James starał się powstrzymać uśmiech, jednak kąciki jego ust zadrgały. Zrozpaczona Emma obrzuciła

go szybkim spojrzeniem.

- Och, James, jak możesz - powiedziała. - Przecież ja zrobiłam okropną rzecz. Ale co innego mogłam

zrobić? Pomyślałam, że dla Stuarta to już nie ma żadnego znaczenia…

- Że musi zrobić miejsce w swojej trumnie dla niezamężnej matki? - James już nie krył uśmiechu. -

Też powiedziałbym, że nie. Czy Murphy albo MacEwan coś podejrzewali?

W przeciwieństwie do Jamesa, Emma nie widziała w tym nic zabawnego.

- Nie. Nie wyglądało na to, żeby poczuli dodatkowy ciężar.

- Emmo - powiedział tylko James.

Po wysłuchaniu takiej historii jego serca nie powinno przepełniać uczucie radości. Jednak tak było.

Odczuł ogromną ulgę, kiedy poznał prawdziwy powód oporu Emmy przed ekshumacją zwłok jej męża.

Wyobrażał sobie przecież, że Emma tak bardzo kochała Stuarta, że nie mogła znieść myśli o zakłóceniu jego

wiecznego odpoczynku.

Miał ochotę śpiewać na całe gardło, co w tej sytuacji byłoby wysoce niestosownym zachowaniem.

- To prawda - powiedział - że przedsiębiorca pogrzebowy mógłby doznać szoku na widok dwóch ciał

w jednej trumnie. Ale, na litość boską, Emmo, dlaczego mi po prostu nie powiedziałaś?

- Obiecałam, że tego nie zrobię. To znaczy obiecałam Clarze. Poza tym… nie potraktowałam Stuarta

z należnym szacunkiem. Myślałam… naprawdę myślałam, że będziesz bardzo zły. Tak, jak tamtego dnia,

kiedy ci powiedział…

- Aha - mruknął James, kiedy Emma nie dokończyła zdania.- Tamtego dnia. To chyba nie był mój

najlepszy dzień.

- To nie tak było. - Emma popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Nie, to ty miałeś rację. Tylko nie

powinien uderzyć Stuarta. To nie było potrzebne. Ale słusznie chciałeś powstrzymać nas przed ucieczką.

Potem cię za to nienawidziłam. Teraz widzę, że miałeś całkowitą rację. Gdybyśmy cię posłuchali, Stuart

mógłby nadał żyć.

- Myślisz, że ja to zrobiłem dla Stuarta? - James popatrzył na nią z niedowierzaniem.

Te słowa znalazły natychmiastowy oddźwięk. Emma spojrzała na niego, mrugając powiekami jak

zbudzona ze snu.

- Nnnie dla niego? - wyjąkała. - To znaczy…

- Kochałem Stuarta - przyznał James. - Kochałem jak brata, ale widziałem jego wady. Miał szczęście,

że udało mu się przeżyć ten wieczór, kiedy powiedziałaś mi, że planujecie ucieczkę. Ale to nie jego bałem

się utracić. Nie jego.

Niebieskie jak niezapominajki, rozszerzone ze zdumienia oczy Emmy uporczywie się w niego

wpatrywały.

- To dlaczego… Nie rozumiem. W takim razie dlaczego…

James podszedł do niej i ukląkł przy jej taboreciku. Ujął jej lewą dłoń, na której nosiła jego sygnet,

nie mając jeszcze obrączki.

- Czy tak trudno jest ci w to uwierzyć? - spytał, usiłując mówić lekkim tonem, chociaż serce waliło

mu jak oszalałe. Teraz nie mógł się cofnąć. Musi zachować się jak mężczyzna.

- Bałem się stracić ciebie, Emmo - powiedział, zaciskając rękę na jej dłoni, jakby jeszcze teraz mogła

mu się wyślizgnąć. - Dlatego to zrobiłem.

- To niemożliwe! - Emma wyszarpnęła rękę, zerwała się z taborecika i popatrzyła na niego z

oburzeniem. - Teraz ty jesteś… sama nie wiem co. Ale ty mnie nie kochałeś, James, ja to wiem.

- Nic nie wiesz - powiedział. Nie był zły ani rozgoryczony, tylko bardzo zmęczony. Myślał, że

odczuje ulgę, wyjawiając jej najgłębszą tajemnicę swojego serca. Ale teraz odczuwał tylko znużenie.

- Kochałem cię od chwili, kiedy skończyłaś szkołę. Ale Stuart był pierwszy.

- To jest… to jest… Sama nie wiem, co to jest - stwierdziła Emma. - Ale ty nie mogłeś mnie kochać,

James. Gdyby tak było, to przyjechałbyś po mnie, a nie po Stuarta, kiedy dostałeś już wiadomość o jego

śmierci.

James wstał z klęczek i podszedł do niej.

- Jak mógłbym po tym wszystkim spojrzeć ci w oczy? Myślałem, że jesteś w Londynie. Nigdy nie

przyszło mi do głowy, że mogłabyś jeszcze być na Faires. Chciałem spokojnie zastanowić się nad tym, w jaki

sposób mam się do ciebie zbliżyć.

- Więc było ci tak bardzo trudno przyznać, że masz dla mnie trochę uczucia? - spytała Emma

łamiącym się głosem.

- Przyznać, że jestem zakochany w żonie mężczyzny, którego traktowałem jak własnego brata? Poza

tym, Emmo - James mówił łagodnym tonem, chociaż coś go ściskało za gardło - nigdy nie dałaś mi choćby

cienia nadziei. Nie ukrywałaś, jakie budzę w tobie uczucia.

- Ty też - odparowała Emma.

- Naprawdę? - Na twarzy Jamesa pojawił się smutny uśmiech. - Kiedy mężczyzna, który przez całe

życie miał wszystko, co tylko zechciał, dowiaduje się, że nie może mieć tego, czego najbardziej pragnie,

powie wszystko, żeby tylko przekonać siebie samego, iż wcale mu na tym nie zależy, Uwierz mi jednak, że

zawsze pragnąłem, abyś była moją żoną.

Emma uniosła rękę, żeby zetrzeć łzy, które znowu zabłysły na jej długich rzęsach.

- To niemożliwe - powiedziała, wcale nie łzawym, a raczej wzgardliwym tonem. - Gdyby to była

prawda, to dlaczego mówiłeś o unieważnieniu małżeństwa na zamku MacCreigh?

- Czy wyszłabyś za mnie, Emmo, gdybym tego nie zrobił?

Zmrużyła oczy. Robiła wrażenie zamyślonej.

Po chwili spojrzała na niego, jednak z jej oczu nie można było niczego wyczytać. Ale jej twarz miała

zdecydowany wyraz.

- A co teraz? - spytała. - Czy chcesz dostać to unieważnienie?

- Nigdy tego nie chciałem - powiedział James, zbliżaj, się do niej, ale powstrzymała go gestem. Nadal

miała zdecydowany wyraz twarzy, ale jej oczy wyrażały ból.

- Chcesz nadal być moim mężem - spytała łamiącym się głosem - po tym wszystkim, co ci

powiedziałam? Sprofanowałam trumnę twojego kuzyna. Nie powstrzymałam człowieku, który go zabił.

Stuart zginął z mojej winy.

- Stuart zginął - oświadczył zdecydowanie James - bo nie miał za grosz rozumu. Przestań płakać i

chodź tu do mnie.

- Ja będę okropną żoną - zapewniła go Emma, cofając się na widok jego wyciągniętej dłoni. - Nie

umiem być prawdziwą żoną. Nawet nie jestem w stanie wydać na świat dzieci. Nie będziesz miał dziedzica.

- Zawsze można ustanowić innego sukcesora. A teraz chodź.

Chwycił ją za rękę i z wolna przyciągał ją do siebie.

- James - powiedziała ostrzegawczo Emma.

Przed czym go ostrzegam? - pomyślała. Wiedział już o niej wszystko, co najgorsze, i nadal jej

pragnął. A ona też go pożądała. Fergus miał rację - James, jak się okazało, zawsze ją kochał i kocha ją nadal

- ta świadomość sprawiła, że serce trzepotało jej w piersiach i nie mogła złapać tchu. I to na pewno nie była

wina zbyt ciasno zasznurowanego gorsetu.

Kiedy James, nie odrywając od niej wzroku, poniósł jej dłoń do ust, jej kłopoty z oddychaniem

jeszcze bardziej się nasiliły.

- James - wyszeptała.

Jego wargi przesunęły się teraz w wygięcie jej łokcia. Emma patrzyła na jego pochyloną głowę, na

rozwichrzone czarne włosy, czując, jak jego rozpalona twarz przesuwa się coraz wyżej, a kiedy była już

przekonana, że za chwilę serce wyskoczy jej z piersi, ich usta połączyły się w pocałunku.

Całowali się w blasku padającym z kominka. Język Jamesa błądził we wnętrzu jej ust. Ich wargi nie

odrywały się od siebie. Wreszcie Emma odsunęła się trochę i ujęła jego twarz w dłonie.

- Czy to nie sen? - spytała, znając doskonale odpowiedź. Czuła przecież pod palcami zarys jego

policzków i ślad zarostu.

- Właśnie o to samo chciałem cię spytać - powiedział James. - Musimy to dokładnie zbadać, żeby się

upewnić, że to nie jest sen.

Już po chwili niebieska balowa suknia i elegancki frak Jamesa leżały na podłodze. Emma napawała

się widokiem jego muskularnego torsu, szerokich ramion i płaskiego brzucha. On ma ciało anioła,

stwierdziła w duchu.

Po chwili poczuła to ciało przy swoim ciele, czuła, jak jego palce szarpały sznurówki jej gorsetu.

Ciało anioła, a umysł diabła, dodała w duchu.

- Jak to się zdejmuje? - spytał James, walcząc ze stawiającą opór sznurówką. Zanim Emma zdążyła

odpowiedzieć, zerwał ją i odsłonił jej piersi. Pochylił głowę, drażniąc jej sutki językiem, dopóki nie stały się

napięte i stwardniałe, popychając ją jednocześnie w stronę łóżka.

Emma z westchnieniem opadła na miękką kołdrę. To na tym polega małżeństwo, pomyślała. James

był zbyt delikatny, żeby ją o to pytać, ale na pewno się domyślał, że jej związek ze Stuartem wyglądał

zupełnie inaczej. Stuart nigdy, jak to teraz robił James - jego zarost drażnił jej delikatną skórę - nie przesuwał

wargami po jej brzuchu. Emma nie wiedziała, do czego on zmierza, dopóki nie poczuła, że jego język dotyka

intymnego wgłębienia między jej nogami. Jej ciało wygięło się tak gwałtownie, że omal nie spadła z łóżka.

- Co ty robisz? - wyjąkała.

Odpowiedziało jej milczenie. To, co robił, było oczywiste. Sposób, w jaki ją pieścił, na pewno nie

uzyskałby aprobaty kościoła. Emma była o tym przekonana.

Kiedy wydawało się jej, że już dłużej nie zniesie tej rozkosznej męki, James uniósł głowę.

Po chwili był już w niej, szczelnie ją wypełniając. Chociaż nie zdawała sobie z tego sprawy, tak

żarliwie się do niego tuliła, że James zapragnął natychmiast się w niej zatracić. Opanował się jednak i

dopiero kiedy Emma ze zduszonym okrzykiem uniosła biodra i poczuł, jak pulsuje wokół jego męskości, on

też osiągnął zaspokojenie.

Ostatnią myślą Emmy, zanim porwała ją ta wszechogarniająca fala, było, że powinna zakryć

Jamesowi dłonią usta, żeby zdusić jego głośny okrzyk rozkoszy. Nie wiedziała nawet, czy to się jej udało, tak

się zatraciła we własnej ekstazie.

Upłynęło kilka minut i usłyszeli stukanie do drzwi.

- James? Emmo? - rozległ się głos lady Denham. - Jesteście tam? Słyszałam jakiś głos. Czy to nie był

cudowny bal? - Emma wiedziała już, że próba uciszenia Jamesa się nie powiodła.

James, który jeszcze na tyle nie doszedł do siebie, żeby móc odpowiedzieć matce normalnym głosem,

rzucił Emmie błagalne spojrzenie.

- Tak, lady Denham - zawołała Emma, z trudem powstrzymując się od śmiechu. - To było naprawdę

cudowne.

29

- Witam was wszystkich - zaczął przewodniczący Ławy Królewskiej Sądu Najwyższego, Reardon,

który przy tej okazji wystąpił w okazałej peruce - w szkole imienia Stuarta Chestertona. Z wielką radością

ogłaszam, że szkoła jest już oficjalnie otwarta.

Sędzia uderzył butelką szampana o ceglaną ścianę. Grube, zielone szkło rozprysło się natychmiast na

kawałki i biała piana zaczęła spływać po budynku. James nie był jedyną osobą wśród zgromadzonych, która

uznała ten gest za marnotrawienie dobrego trunku. Jednak klaskał razem ze wszystkimi - to znaczy zaczął

klaskać, kiedy trąciła go żona.

Natychmiast otoczyli ich mieszkańcy wioski, którzy chcieli im podziękować za tak hojny dar (ta

szkoła będzie dostępna dla każdego dziecka na wyspie), życzyć im szczęścia albo tylko na nich popatrzeć.

Mieszkańcy Faires nieczęsto mieli okazję zobaczyć prawdziwego hrabiego i jego żonę. Za to bardzo często

widywali baronów z żonami. Lord i lady MacCreigh spędzali teraz sporo czasu w wiosce - trwały właśnie

prace na zamkowym dachu, a lady MacCreigh - dawna Penelope van Court - nie mogła znieść tego hałasu.

Widywano również często pannę Fionę Bain - obecnie lady Harold, żonę dziedzica księcia

Rutheforda - ponieważ największą przyjemność sprawiało jej paradowanie po uliczkach miasteczka w

nowych strojach z Londynu.

Jednak lord i lady Denham rzadko tu bywali, chociaż stale przysyłali pieniądze. Szkoła była dopiero

pierwszą placówką imienia Stuarta Chestertona. Miał powstać jeszcze szpital, w którym znajdzie pracę

jedyny absolwent Oxfordu z wyspy Faires, John McAddams, jak również izba położnicza, której otwarcie

dziwnym zbiegiem okoliczności miało nastąpić w tym samym okresie, kiedy lady Denham sama spodziewała

się rozwiązania.

Jednak nie wszyscy byli zadowoleni z ulepszeń, które lord i lady Denham zaprowadzali na tej ubogiej

wyspie rybackiej. Pan Murphy był poważnie zaniepokojony, ponieważ w związku z prowadzonymi pracami

pojawiło się wiele nowych pojazdów i jego karawan stał się bezużyteczny - służył teraz tylko swojemu

pierwotnemu przeznaczeniu. Ponieważ w okolicy nie wybuchła żadna nowa epidemia, jego interesy stały źle.

Nic się nie działo od czasu, kiedy lord i lady Denham poprosili go o wydobycie trumny młodego pana

Chestertona, którą on i Cletus MacEwan zakopali przed wieloma miesiącami pod Drzewem Życzeń, gdy

zabrakło miejsca na cmentarzu.

Lord i lady Denham hojnie go wtedy wynagrodzili - za wydobycie trumny i za przewiezienie jej do

przedsiębiorcy pogrzebowego. Jednak do dzisiaj nie mógł zrozumieć, dlaczego, kiedy zgłosił się po pewnym

czasie do tego przedsiębiorcy, żeby się zorientować, czy nie ma jakiegoś ciała do przewiezienia, zobaczył aż

dwie nowe trumny - bardziej odpowiednie dla księcia niż dla wikarego - a powinna być tylko jedna.

Obie trumny zostały załadowane na prom i, jak przypuszczał Murphy, dotarły szczęśliwie do opactwa

Denham. Wydawało mu się to niesłychanym trwonieniem pieniędzy, zamawianie dwóch trumien, kiedy

wystarczyłaby jedna, ale w końcu to nie było jego sprawa. Bogacze byli zupełnie innym gatunkiem ludzi i

nie próbował nawet ich zrozumieć.

Pan Murphy nie był tego dnia jedynym mieszkańcem Faires, którego dziwiły ekstrawagancje

hrabiego Denham. Młody Fergus MacPherson uważał, że budowanie nowej szkoły było skandaliczną

rozrzutnością. Teraz, kiedy miał okulary i widział wszystko, czego przedtem nie dostrzegał, nikt by go nie

zwabił do żadnej szkolnej klasy, choćby nowej i pięknej. Miał zbyt wiele rzeczy do zbadania na okolicznych

pagórkach, po których stale wędrował z brązowym kundelkiem, szczeniakiem Uny, którego nazwał Roberts

Drugi, na cześć lokaja, który przejął po Emmie nauczycielskie obowiązki. Roberts z ogromną ulgą przyjął

wiadomość, że lord Denham zatrudnił stałego nauczyciela, i z radością wrócił do Londynu.

Podczas jednej z takich wędrówek z Robertsem Drugim, Fergus zobaczył lorda i lady Denham, którzy

stali pod Drzewem Życzeń i wieszali na nim swoje buty. Zachowywali się tak, jakby nie byli członkami

angielskiej arystokracji, ale zwykłą młodą parą, która ma zacząć nowe życie i chciałaby zaznać trochę

szczęścia. To wszystko, jak uznał Fergus, było tylko marnowaniem dobrego obuwia, ponieważ sądząc po

tym, jak hrabia całował swoją żonę, myśląc, że nikt tego nie widzi, los już wystarczająco hojnie obdarzył tę

parę.