Bethany Campbell

Mężczyzna w ciemnych okularach

(Every Kind of Heaven)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy pół roku temu Mollie po raz pierwszy dołączyła do obsady serialu telewizyjnego,

kobieta grająca rolę doktor Katherine Bleekman odprowadziła ją na bok i ostrzegła:

– To zwariowana praca. Nigdy nie wiadomo, co się za chwilę może zdarzyć. Ale jedno

jest pewne: jeżeli reżyser zechce cię widzieć w swoim prywatnym gabinecie, miej się na
baczności. Będziesz miała kłopoty.

– Kłopoty? – spytała zdziwiona Mollie. Była szczęśliwa, że w ogóle znalazła pracę.
– W serialu nigdy nie wiesz, co się stanie z graną przez ciebie postacią – mówiła dalej

kobieta. – Autorzy scenariusza mogą zrobić z tobą coś strasznego bez żadnego ostrzeżenia.
Szczególnie ci nasi z tego słyną. Ciągle ktoś jest wzywany i dowiaduje się, że już po nim.

Od czasu tej rozmowy cztery osoby z obsady aktorskiej wezwane zostały do gabinetu,

aby dowiedzieć się od reżysera, że odtwarzane przez nie postacie mają zostać zabite lub w
inny sposób wyeliminowane, Znalazła się wśród nich także kobieta, która grała rolę Katherine
Bleekman. Nieoczekiwana śmierć doktor Bleekman nastąpiła na skutek ukąszenia jadowitego
węża z Gabonu, ukrytego w jej mieszkaniu przez nikczemnego doktora Foresta, jej
konkurenta. A doktorowi Forestowi z kolei wydarzył się jakiś dziwny wypadek przy
nurkowaniu z aparatem tlenowym i również został wykreślony ze scenariusza.

Tym razem wezwanie, którego wszyscy tak się obawiali, otrzymała Mollie. Siedziała

pełna niepokoju ostatnie sześć miesięcy grała rolę Clarice w nadawanym w porze
przedpołudniowej serialu „Lekarze i ich szpital”. Clarice przez cały ten czas pozostawała w
stanie śpiączki. Nie mówiła; nie poruszała Się, nie , wydawała nawet jęku. Krótko mówiąc,
nie była to porywająca rola, ale zawsze coś, a z gaży można było spokojnie opłacić czynsz.

– Na zdrowie! – powiedziała, gdy Leon przestał kichać.
– Przykro mi, że zdecydowaliśmy się na ten krok tuż przed Bożym Narodzeniem –

przyznał, wycierając nos w chusteczkę – ale autorzy uznali, że to będzie bardziej
dramatyczne. Na gwiazdkę mieliśmy już śluby, rodziły się dzieci, doktorowi Finlayowi
spłonął dom, było kilka śmierci i wypadków, ale nigdy jeszcze na Boże Narodzenie nie
odłączyliśmy nikogo od aparatury medycznej. To będzie pierwszy taki przypadek. Wrażenie
wywrze niesłychane!

Choć to, co mówił Leon, wydało jej się okropne i bezduszne, skinęła głową, pragnąc za

wszelką cenę wyglądać na osobę, która przyjmuje wszystko z chłodnym, zawodowym
spokojem.

Mollie nie odznaczała się olśniewającą urodą, ale była kobietą atrakcyjną: wyglądała

świeżo i zdrowo. Jej długie, spięte klamrą, jasnorude włosy bujnymi falami opadały na
ramiona. Delikatne łuki kasztanowych brwi uwydatniały duże, niebieskie oczy i oryginalny
kształt usianych piegami kości policzkowych. Wiedziała, że nie jest pięknością, ale ma za to
charakterystyczną twarz, niski głos o szerokich możliwościach scenicznych i dużą sprawność
ruchową.

Zawsze była świadoma tego, że o jej karierze będzie musiała zadecydować nie uroda, lecz

talent i upór w dążeniu do sukcesu. Ale nie wiedziała jeszcze, jak wiele w życiu aktorki
zależy od zwykłego, nie dającego się przewidzieć szczęśliwego trafu. Podobnie jak w
przypadku biednej Clarice, jej szczęśliwa gwiazda zdawała się teraz gasnąć. Za chwilę nie
będzie miała pracy.

– A więc – kontynuował Leon, oglądając pudełko drażetek wykrztuśnych – będziemy

potrzebować cię jeszcze przez dwa tygodnie. Potem będziesz wolna. Mam nadzieję, że
znajdziesz interesującą pracę. Naprawdę wierzę w twoje możliwości. Na pewno możesz grać
role znacznie bardziej ambitne niż rola kobiety w stanie śpiączki.

– Bardzo dziękuję – powiedziała Mollie i uśmiechnęła się mimowolnie.
– W każdym razie – dodał, odkładając na bok pudełko drażetek – i tak prosiłaś o kilka dni

urlopu w święta. O ile pamiętam, wychodzisz za mąż.

– Tak. – Mollie skinęła głową z ciągle tym samym chłodnym uśmiechem na twarzy. Ale

nie prosiłam o wieczny urlop, pomyślała ponuro. Michael nie będzie tym zachwycony. Już
przedtem martwił się o pieniądze i o to, jak przeżyjemy. Bardzo ci dziękuję, Leon. Ciekawe,
jak byś się czuł, gdyby tobie ktoś zrobił taki gwiazdkowy prezent?

– No proszę – stwierdził Leon – teraz wasz miodowy miesiąc będzie mógł być tak długi,

jak tylko zechcecie. Wybieracie się w podróż poślubną?

– Tak. Do Nowego Orleanu – odpowiedziała cierpko, myśląc o tym, czy będzie ich nadal

na to stać, teraz, kiedy została bez pracy.

– Ach – westchnął Leon. – Nowy Orlean, słońce, palmy, Dzielnica Francuska, jazz...

Zazdroszczę ci. Wszystkiego ci zazdroszczę. Twojej młodości, twojego zdrowia. Gdy kończy
się zdrowie, kończy się wszystko. – Kichnął ponownie, tym razem tak mocno, że aż łzy
napłynęły mu do oczu. Nos miał czerwony i patrzył na Mollie wilgotnymi oczami. –
Powinnaś dziękować Bogu za to, co masz – powiedział zakatarzonym głosem. – Jesteś
szczęśliwa.

Szczęśliwa, pomyślała gorzko Mollie. No właśnie. Błogosławieni niech będą bezrobotni!

Musiało tak się stać, powtarzała sobie, z trudem brnąc do domu przez padający śnieg.

Zawsze wiedziała, że autorzy – ta banda krwiożerczych wampirów – raczej nie pozwolą na to,
aby Clarice przeżyła. Nigdy nie obchodzili ich aktorzy. Dbali tylko o to, aby akcja była bez
przerwy powikłana i aby wciąż mogły się zdarzać jakieś zaskakujące niespodzianki. Bez
żadnych zahamowań mordowali swych bohaterów lub pozwalali im ginąć w lawinach, na
safari, w wybuchających gdzieś daleko rewolucjach, powodowali u nich zaniki pamięci i
rozwój podwójnej osobowości lub wymyślali tysiące innych fizycznych i psychicznych
cierpień. No tak, pomyślała Mollie, otulając ściślej szyję szalikiem, pomysł uśmiercenia
Clarice nie powinien być dla mnie zaskoczeniem.

A jednak miała nadzieję, że jej bohaterka przeżyje jeszcze przynajmniej trzy lub cztery

miesiące. Mieli pobrać się z Michaelem w czasie świąt Bożego Narodzenia, za dwa tygodnie,
gdy tylko skończy on swą pracę magisterską z teorii dramatu. Ślub miał być skromny, bez
żadnej pompy. Michael przyjechałby do Nowego Jorku prosto z Minneapolis. Na razie nie
mieli zamiaru nikogo o tym zawiadamiać. Mollie nie miała nawet zaręczynowego

pierścionka, – gdyż wspólnie doszli do wniosku, że byłby to niepotrzebny wydatek.

Jedynym luksusem, na jaki sobie pozwolili, miała być czterodniowa podróż poślubna do

Nowego Orleanu. Mollie kupiła bilety lotnicze na tyle wcześnie, aby skorzystać ze zniżki za
wcześniejszą rezerwację.

Bilety leżały już w specjalnej kopercie, bezpiecznie ukryte w kuchennej szufladzie.
O tej porze roku w Nowym Jorku szybko zapadał zmrok i zanim Mollie dotarła do swego

nowego mieszkania, zrobiło się już ciemno. Ciągle jeszcze w myślach nie nazywała tego
miejsca domem – mieszkała tu dopiero kilka tygodni.

Otworzyła drzwi, weszła do mieszkania i powiesiła na wieszaku kurtkę, czapkę i szalik.

Nie schylając się zrzuciła buty z nóg i rozejrzała się wokół. Zewsząd wyzierało
przygnębiające ubóstwo nagich ścian. Mieszkanie było najwyżej dwa razy większe niż jej
poprzedni pokój. I przeszło pięć razy droższe.

Czynsz, czynsz, czynsz... – zdawały się szeptać ściany. Straciłaś pracę... Skąd weźmiesz

pieniądze na czynsz?

Rozprostowała ramiona. Mogła ponownie podjąć dorywczą pracę kelnerki w kawiarni u

Greenów. Gdyby nie znalazła wkrótce innego zatrudnienia jako aktorka, przyjęłaby
jakąkolwiek inną pracę w pełnym wymiarze godzin. Gdziekolwiek. Pracy się nie bała. Nikt
jej nie obiecywał, że życie aktora będzie łatwe. Oboje z Michaelem wiedzieli, jak trudno o
angaż, czy porządne honorarium, chociaż podejrzewała, że Michaela bardziej to przerażało
niż ją. Ale Michael nie powinien bać się o siebie, pomyślała z czułością. Przecież ma talent,
wielki talent.

Spojrzała na zegarek. Dochodziła piąta. Najwyższy czas, aby przestać się nad sobą

rozczulać i zacząć działać. Musi zadzwonić do swojej agencji. Podniosła stojący na podłodze
telefon i wykręciła numer.

– Agencja Prokopoulos i Wspólnicy? – spytała.
– Tak? – usłyszała oschły głos Clytie.
– Clytie? Mówi Mollie Randall, uśmiercają moją postać w „Lekarzach i ich szpitalu”.

Zostaję tam jeszcze tylko przez dwa tygodnie.

Clytie była małą, śniadą, impulsywną osóbką. Zaklęła okropnie.
– Nienawidzę autorów tego serialu. To notoryczni mordercy. W niecałe pół roku

wykończą każdego, komu znajdę tam pracę. Niech będą przeklęci!

– Clytie, jestem zrozpaczona. To przyszło w najgorszym momencie.
– To zawsze, kochaneńka, przychodzi w najgorszym momencie – powiedziała ponuro

Clytie. – Wesołych Świąt.

– Nic się nie szykuje nowego? Jakieś reklamówki, cokolwiek?
– Przecież bym ci powiedziała, kochanie. Chyba po to jestem twoim agentem. Mówię ci

wszyściutko, o czym się dowiem.

– Coś stałego – powiedziała Mollie prawie błagalnie.
– Gdybyś tak mogła znaleźć dla mnie coś stałego, choćby na jakiś czas.
– Uhm, dla ciebie i dla tysiąca innych aktorów bez pracy – odpowiedziała Clytie. –

Poczekaj. Zobaczymy, co tutaj mamy – Mollie usłyszała szelest papierów.

– Nie jest tak łatwo znaleźć dla ciebie rolę. Wiesz, z tymi twoimi piegami. No i dlatego,

że masz niewielką praktykę zawodową.

– Przecież nie mogę nabrać doświadczenia, dopóki ktoś nie umożliwi mi wykonywania

zawodu – przekonywała ją Mollie. – Grałam w końcu przez pół roku w serialu emitowanym
w sieci ogólnokrajowej. Chyba to się jakoś liczy, nawet jeśli odtwarzana przeze mnie postać
była przez cały czas nieprzytomna.

– Dobrze, dobrze, poczekaj chwilę – mruknęła Clytie. – O, tutaj coś mamy. Pewien

drugorzędny teatrzyk przygotowuje musical „Łaźnia”. Potrzebują aktorek. Tylko że do tej roli
będziesz musiała się rozebrać.

– Jestem aktorką – Mollie starała się, aby zabrzmiało to nadzwyczaj godnie – i nie

upadłam tak nisko, aby pokazywać swoje nagie ciało.

– Dobrze, kochaną, dobrze – westchnęła Clytie. – Po prostu się pytam. W porządku. Jutro

możesz się zwrócić do agencji Palmera. Szukają kobiety z litewskim akcentem.

– Litewskim? – spytała skonsternowana Mollie. Nie wiedziała nawet dokładnie, gdzie

leży Litwa, nie mówiąc już o. tym, z jakim akcentem mówią jej mieszkańcy.

– Kotku, proponuję ci to, co mam – powiedziała bez ogródek Clytie. – Aha, jest tu jeszcze

zapotrzebowanie na osobę o zdrowym wyglądzie do reklamy. Możesz spróbować. Nie
zaszkodzi. Mam tu także notkę o tym, że w jakiejś mydlanej operze jest do obsadzenia rola
licealistki... No, ale nie. Tam cię na pewno nie przyjmą. Jesteś za wysoka i masz za niski głos.

– Cokolwiek, Clytie, cokolwiek. Za dwa tygodnie wychodzę za mąż. Ktoś w rodzinie

musi mieć jakąś stałą pracę.

– Za dwa tygodnie! – odburknęła Clytie. – To tobie, moja dziewczyno, nie jest potrzebny

agent. Potrzebny ci jest cudotwórca. Ale popatrzmy dalej. Zaraz po Nowym Roku jakaś
instytucja oświatowa nagrywać będzie serię programów na temat zdrowia. Mają tam kilka ról
głosowych. Ale oni dużo nie płacą.

– To nieważne – stwierdziła Mollie. – Daj mi adres i nazwisko osoby, do której trzeba się

zgłosić.

– Serdeńko, wiem, że nie chcesz o tym słyszeć, ale naprawdę miałabyś znacznie więcej

pracy, gdybyś tylko zechciała się czasami rozebrać – kusiła Clytie.

– Mówiłam ci, że tego nie zrobię. Nie jestem striptizerką. Jestem aktorką.
– Dopóki masz gdzie grać. A jak nie masz, to już nią nie jesteś – oceniła zgryźliwie

Clytie. – Powiem ci, kim tak naprawdę jesteś, głuptasku. Jesteś młoda. Jesteś jak dziecko
zabłąkane w lesie. To nie jest Minnesota. To jest wielkie miasto, siedlisko zła. Czasem trzeba
iść na kompromis.

– Nigdy – zaprzeczyła Mollie, podnosząc dumnie głowę.
– Oj, trzeba, trzeba. Kotku, nie chciałabym cię urazić, ale może chociaż ten twój chłopak

jest większym realistą od ciebie. Wybraliście oboje trudny sposób zarabiania na chleb.

– Wiem, wiem – powiedziała Mollie. – „Każde światło na Brodwayu to złamane ludzkie

serce...” znam to i inne podobne kawałki. Ale, Clytie, Michaelowi i mnie musi się udać. Przez
cztery lata o tym marzyliśmy.

W słuchawce na chwilę zapanowała cisza.

– Kochanie – odezwała się wreszcie Clytie – mam nadzieję, że już to kiedyś słyszałaś.

Marzeniami się nie nakarmicie.

– Nieprawda, nakarmimy się, jeśli będziemy musieli – rzekła Mollie, sadowiąc się

wygodniej na jedynym stojącym w pokoju zniszczonym meblu.

Naprawdę tak myślała. Życie bez marzeń nie byłoby niewarte.
Mollie spędziła następny dzień, brnąc przez pokryte mokrym śniegiem ulice i

przeciskając się przez przedświąteczny tłum, w drodze od jednej instytucji do drugiej.

Zmęczyła się, bolały ją nogi, ale była w zasadzie zadowolona. Nie dostała roli

wymagającej litewskiego akcentu, a producenci reklamówki powiedzieli jej, że ma za niski
głos. Ale w końcu szczęście się do niej uśmiechnęło. Dostała pracę przy udźwiękowieniu
trzech filmów oświatowych o zdrowiu. Jej głos miał być głosem bakterii.

W porządku, pomyślała wchodząc do domu i kierując się w stronę skrzynek na listy. Nie

jest to, co prawda, rola Lady Makbet, ale płaca wystarczy prawie na opłacenie miesięcznego
czynszu. Nie będzie już się czuła tak okropnie, gdy powie Michaelowi, że straciła rolę w
serialu. Miała przyzwoitą pracę i gotowa była zrobić wszystko, by znaleźć następną, choćby
miała zedrzeć zelówki.

Otworzyła skrzynkę na listy. Początkowo z uczuciem zawodu oglądała plik rachunków,

lecz po chwili poczuła nagły przypływ radości na widok grubej koperty z listem od Michaela.
Zapomniała o rachunkach, zbliżającym się zgonie Clarice, o poniżającej nieco roli bakterii w
filmie oświatowym. Chwyciła plik korespondencji i prawie wbiegła po schodach na czwarte
piętro do swego mieszkania.

Nie mogąc złapać tchu, z kołatającym sercem weszła do środka i zrzuciła z siebie płaszcz.

Cisnęła rachunki na brzeg sofy i usiadła na niej w przeciwległym kącie z listem Michaela w
ręku. Ciągle jeszcze miała zawiązany wokół szyi szalik, a na głowie wełnianą, puszystą
czapkę, spod której wystawały jasnorude włosy.

Zrzuciła buty i wtuliła się w kąt. Niecierpliwie poruszając palcami u nóg, otwierała

kopertę. Uśmiechnęła się, wyjmując z niej cztery złożone kartki listu. Rozłożyła je starannie i
zaczęła czytać. Nagle jej uśmiech przygasł. Krew odpłynęła z twarzy, uwydatniając piegi.
Wargi zrobiły się białe.

„Nie ma sensu tego dłużej ciągnąć – pisał Michael swym drobnym, spiczastym pismem. –

Nie mogę się z Tobą ożenić, Mollie. Lubię Cię, lecz w głębi serca zawsze uważałem, że nie
pasujemy do siebie. Znalazłem kogoś innego...”

Przeczytała jeszcze raz pierwszy akapit listu. Każde słowo, które rejestrował jej umysł,

było dla niej niczym kolejne, paraliżujące uderzenie.

Michael nie chce się z nią ożenić... Nie kocha jej... Znalazł sobie kogoś innego...

Wydawało jej się, że spada w czarną otchłań, rozstając się na zawsze’ z normalnym życiem.
To, co było dotąd, nie wróci już nigdy.

Przeczytała resztę listu, choć nie docierała do niej w pełni jego treść.
Michael pisał, że oboje zbyt różnią się od siebie. Chociaż Mollie zawsze twierdziła, że im

się powiedzie, on w głębi duszy nigdy w to nie wierzył. Uważał, że to mrzonki. Życie
młodych, walczących o sukces, aktorów pełne jest biedy i rozczarowań. Michael uświadomił

sobie ostatecznie, że nie chce, aby stały się one jego udziałem.

Starał się uwierzyć w jej marzenia. Naprawdę się starał. Lecz w miarę jak zbliżała się

data ślubu, coraz bardziej był przekonany, że to nie ma sensu. A teraz znalazł kobietę, która
mu bardziej odpowiada. To studentka, która wkrótce kończy tę samą uczelnię co on. Oboje,
pisał dalej, są jakby ulepieni z tej samej gliny: mają zainteresowania artystyczne, ale są
osobami praktycznymi. Ona chce być nauczycielką, a on doszedł do wniosku, że też mu to
najbardziej odpowiada. Chciałby prowadzić życie spokojne, choć twórcze, w społeczności
jakiegoś małego college’u.

Zamiast przyjechać do Nowego Jorku na święta, wybiera się do Corning w stanie Iowa,

aby poznać rodziców swojej dziewczyny. List kończył się następująco:

„Mollie, jesteś wyjątkową osobą i masz wyjątkowy talent. Ale nawet wyjątkowym

osobom nie zawsze się udaje to, o czym marzą. Jest taka piosenka o kimś, kto śni sen
niemożliwy do spełnienia. Ja tego robić nie potrafię. Mogę śnić tylko o tym, co możliwe do
spełnienia.

Wiem, że to Cię zaboli, i przykro mi z tego powodu, lecz lepiej, żeby stało się to teraz niż

później. Naprawdę, nie umielibyśmy ułożyć sobie życia we dwoje. Życzę Ci wszystkiego, co
najlepsze, ale nie mogę iść dalej wybraną przez Ciebie drogą. Wierzę, że życie przyniesie Ci
wiele szczęścia. Będę zawsze Cię czule wspominał.

Przykro mi. Michael
P. S. Szkoda, że wynajęłaś już to mieszkanie, ale może będziesz mogła je podnająć lub

znaleźć kogoś, kto z Tobą zamieszka. Bilety lotnicze do Nowego Orleanu możesz zwrócić w
ciągu tygodnia, otrzymując pełny zwrot pieniędzy. Sprawdziłem to za Ciebie.”

Mollie patrzyła na list, nie wierząc własnym oczom. Powinna odczuwać żal, ale była zbyt

oszołomiona, aby odczuwać cokolwiek. Znali się z Michaelem od czterech lat. Spotkali się na
drugim roku na wydziale aktorskim. Zaczęli chodzić ze sobą od czasu, gdy w szkolnym
przedstawieniu „West Side Story” ona grała rolę Marii a on Toniego, i dopóki nie wyjechała
do Nowego Jorku, byli nierozłączni.

Na trzecim roku grali głównie role w musicalu „Król i ja”. Na czwartym ona była Elizą

Doolittle, a on Henrym Higginsem w „My Fair Lady”. Pomiędzy jednym a drugim musicalem
brali udział w chyba sześciu innych inscenizacjach, od jednoaktówek do Szekspira.
Poświęcali się bez reszty scenie. To wypełniało ich życie.

Myślała, że to najzdolniejszy młody człowiek, jakiego kiedykolwiek spotkała, prawie

geniusz. Oboje byli zauroczeni teatrem, nie rozmawiali ze sobą o niczym innym.

Michael był nie tylko utalentowany, lecz także przystojny. Nieco tylko wyższy od Mollie,

za to dobrze zbudowany, poruszał się z wdziękiem zawodowego tancerza. Miał ciemną cerę,
czarne włosy i oczy, które czasem skrzyły się energią, a czasem robiły wrażenie
zamyślonych.

Myślała, że wszystko ich łączy: uczucie, myśli, nadzieje, plany... Myliła się. Od początku

do końca się myliła.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, że poczucie krzywdy, głębokiej krzywdy, jaka ją

spotkała, nie jest jedyną emocją, jaką odczuwa. Czuła także złość.

Jak mógł przez cały czas kłamać, że marzy o przyjeździe do Nowego Jorku? A może sam

się również okłamywał? Jeżeli miał jakieś wątpliwości, dlaczego zabrakło mu odwagi, by je
otwarcie wypowiedzieć? Jeżeli miał jakieś zastrzeżenia, to czemu nie był na tyle uczciwy, by
je czarno na białym przedstawić?

A poza tym, jak mógł być tak przewrotny, by będąc zaręczony z kobietą z Nowego Jorku,

zalecać się jednocześnie do innej w Minneapolis? Dlaczego człowiek tak utalentowany chce
zostać nauczycielem? Michael obawiał się Nowego Jorku i bał się szczerze do tego przyznać.
Był po prostu tchórzem.

Postanowiła zadzwonić do niego, choć nie bardzo mogła sobie pozwolić na taki wydatek.

Może wkradł się w to wszystko jakiś okropny błąd, jakieś straszne nieporozumienie?
Nakręciła numer Michaela, ale w słuchawce odezwał się sygnał zajętej linii.

Michael, pomyślała z odrazą, wiem, co zrobiłeś! Wyłączyłeś telefon! Zawsze tak

postępowałeś, gdy chciałeś uniknąć konfrontacji. Boisz się ze mną rozmawiać!

Zbyt wzburzona, by zasnąć, spędziła bezsenną noc. W końcu doszła do wniosku, że choć

Michael ją bezsprzecznie okłamał, to ona również, myśląc o nim, okłamywała samą siebie.
Czyż nie wyczuwała w nim zawsze lęku i niechęci przed podejmowaniem ryzyka?

kiego w Tokio, a siostra pracuje w Korpusie Pokoju gdzieś w Ameryce Południowej.

Podczas tych świąt Bożego Narodzenia na całym kontynencie północnoamerykańskim Mollie
nie miała nikogo bliskiego.

Pomyślała ponownie o ojcu i o radach, jakie dawał swym dzieciom. Reguła numer jeden,

mawiał, jest taka: nigdy nie myśl o sobie jako o ofierze, bo naprawdę staniesz się ofiarą.
Użalanie się nad sobą to najbardziej destruktywne zajęcie pod słońcem.

Ojciec także zwykł był mawiać, z nieco przewrotnym błyskiem w oczach, mniej więcej

tak: gdy ktoś zrobi ci coś złego, Moll, nie odpłacaj mu tym samym. Zamiast tego zrób coś
przyjemnego... sobie samej. W ten sposób wyrównasz rachunek. Pokaż, że umiesz nadal
cieszyć się z życia, to najlepszy rodzaj zemsty.

Wzruszyła ramionami. Nie, na pewno nie pragnie zrobić czegoś złego Michaelowi. Ale

czy może zrobić w tym momencie coś, co poprawiłoby jej samopoczucie? Chyba nie.

Przygryzła wargę. Przypomniała sobie bilety lotnicze w kuchennej szufladzie. Straciła

pracę i narzeczonego. Jej rodzina rozjechała się po świecie, każdy jest gdzie indziej, w trzech
dalekich krajach. Święta spędzi samotnie. Wynajmuje mieszkanie, na które jej nie stać i nie
ma prawie mebli. Przyszłość nie oferuje jej nic bardziej wzniosłego niż rola zarazka grypy.

Ale nie została pobita całkowicie i nie zrezygnuje z radości, jakie życie może jej jeszcze

zaoferować. Michael pisał, że może zwrócić bilety i wycofać pieniądze. Zrobi tak – ale tylko
z jego biletem.

Zaplanowała sobie tę jedyną świąteczną ekstrawagancję i będzie ją miała! Niech Michael

odwiedza sobie swych przyszłych teściów w Corning. Ona pojedzie do Nowego Orleanu. Do
miasta, o którym oboje tak marzyli. A co więcej, będzie się tam wspaniale bawić!

Podeszła do Okna. Widać było z niego zawsze to samo: ceglaną ścianę. Tym razem

oświetlało ją delikatne światło zimowego poranka. Padało przez całą noc i śnieg ułożył się
miękkimi fałdami na gzymsach budynków. Zwiewne przez wiatr smugi śnieżnego pyłu
wirowały w powietrzu jak duchy.

Myślała o Nowym Orleanie, gdzie słońce świeciło nawet w grudniu. Na pewno kwitną

tam kwiaty, kołyszą się w słońcu korony palm, niebo jest błękitne, powietrze ciepłe, a ulice
pełne muzyki.

Pojedzie w podróż poślubną, niezamężna, samotna i... wolna.

ROZDZIAŁ DRUGI

Jeśli uważasz, że masz jakieś zmartwienia, mawiał ojciec Mollie, rozejrzyj się wokół

siebie. Zawsze znajdziesz kogoś, kto ma większe problemy niż ty. Zainteresuj się nim. Podaj
mu pomocną dłoń, a okaże się, że jest to najlepsze lekarstwo także dla ciebie.

Pierwszą osobą, jaką zauważyła Mollie, wsiadając do zatłoczonego samolotu, był

mężczyzna siedzący przy przejściu na samym przodzie kabiny. Poczuła nagły przypływ
sympatii. Mężczyzna był wysoki, opalony i przystojny. I z całą pewnością miał większe
powody do zmartwienia niż ona. Był niewidomy.

Miał na oczach ciemne okulary, a u jego stóp leżał pies-przewodnik. Był to stary, potężny

owczarek niemiecki z pyskiem przyprószonym siwizną. Leżał z uniesionym łbem, uważnie
przyglądając się innym pasażerom, a jego bursztynowe oczy miały prawie ludzki wyraz.

Mężczyzna, mimo widomego kalectwa, emanował siłą i zdrowiem. Szare sportowe

spodnie opinały się na jego muskularnych udach, a zrobiony grubym ściegiem ciemnozielony
sweter uwydatniał jego szerokie ramiona. Pod swetrem miał białą koszulę, a śnieżna biel
rozpiętego kołnierzyka podkreślała brąz opalonej twarzy.

Mollie domyśliła się, że nie jest on urodzonym nowojorczykiem, który wychował się w

tym mieście i zdążył przywyknąć do tłumów i ciasnych przestrzeni, do zimowego chłodu,
pochmurnego, wietrznego nieba i dni bez słońca.

Ciemne, gęste włosy zaczesane były prosto do góry. Miał kwadratowy podbródek,

wyraźnie zaznaczone kości policzkowe i orli nos. Najbardziej niezwykłe wydały się Mollie
jego usta: ładnie wykrojone, wyrażały opanowanie i samokontrolę, lecz również zmysłowość.
Siedział wyprostowany, z ciemnymi szkłami okularów skierowanymi ku gładkiej ścianie,
znajdującej się naprzeciw jego fotela. Sprawiał wrażenie pogrążonego we własnych myślach.

Sprawdziła raz jeszcze bilet i odczuła nieoczekiwany dreszcz emocji: niewidomy

mężczyzna był jej sąsiadem. Zajmował miejsce, na którym podczas tej podróży miał siedzieć
Michael.

Schowała płaszcz do skrytki bagażowej, znajdującej się nad przejściem, ostrożnie

przeszła nad leżącym psem i usadowiła się na wąskim fotelu obok niewidomego mężczyzny.

– Piękny pies – odezwała się, by mężczyzna zorientował się, że ktoś siedzi obok niego, i

by przekonać siei czy jest on skłonny do nawiązania rozmowy.

Odwrócił się do niej z poważnym wyrazem twarzy.
– To jawne pochlebstwo. Jest stary i tłusty. A zapachy potrafi wydzielać wprost

zadziwiające. Kliniczny przypadek.

Mollie zdumiona przyglądała się jego poważnej twarzy, nie wiedząc co odpowiedzieć.

Nagle dostrzegła na jego opalonych policzkach przebłysk uśmiechu i sama uśmiechnęła się
radośnie. Zaskoczył ją. Po prostu nie oczekiwała z jego strony żartu.

– Ile ma lat? – spytała.
– Wedle jakiej rachuby? Bo wedle naszej ludzkiej ma trzynaście – odparł. – Ale jak

przeliczyć te lata na psi wiek, to będzie pewnie około dziewięćdziesiątki. Wędruje na

chwiejnych łapach w stronę starczej demencji. Ale robi to z klasą. Ma na imię Fritz. A ja
nazywam się Pearce Goddard. Czy teraz pani uczyni nam obu zaszczyt i przedstawi się?

Uścisnęła wyciągniętą ku niej rękę. Wydała jej się silna, twarda i pulsująca energią.
– Nazywam się Mollie. Mollie Randall.
Pogładził palcami kostki jej ręki.
– Ma pani skórę delikatną jak jedwab. A czy nie ma pani przypadkiem piegów?
Mollie spojrzała na niego zdumiona. W głębi ciemnych szkieł okularów zobaczyła swoje

własne, pomniejszone odbicie.

– Rzeczywiście... mam – odrzekła. Piegi były jej wiecznym utrapieniem. Nigdy

całkowicie nie znikały, nawet w zimie. Ostatnio, gdy nachodziły ją czarne myśli, zastanawiała
się chwilami, czy Michael nie przestał jej kochać przez tę trwałą skazę jej urody.

– I pan jest w stanie to odkryć... dotykając mnie?
– Szczerze mówiąc, po prostu zgadłem. Ale rzeczywiście mam bardzo wyczulony zmysł

dotyku – powiedział, głaszcząc palcami środek jej dłoni.

– Także zmysł słuchu. Chce pani usłyszeć coś więcej o sobie?
Mollie skinęła głową i natychmiast uświadomiła sobie, że przecież on tego nie widzi.

Nieco zafascynowana niezwykłym towarzyszem podróży pozwalała nadal trzymać się za
rękę.

– Oczywiście – zgodziła się. – Ciekawa jestem, co pan o mnie potrafi powiedzieć.
– Pozwoli pani, że się przyjrzę. Proszę wybaczyć niezręczność sformułowania. – Uścisnął

jej rękę.

– Budowa kości wskazuje na to, że jest pani szczupła.
I wysoka. To jest akurat łatwe. Wystarczy wyobrazić sobie, z jakiego poziomu słyszy się

głos. Pochodzi pani ze środkowego zachodu, o czym świadczy sposób wymowy „r” i czysta
wymowa samogłosek. Chyba że uczyła się pani dykcji. Najprawdopodobniej zresztą jedno i
drugie.

– Niesłychane – zdumiała się Mollie. Jego dotyk wywołał u niej uczucie mrowienia w

plecach. Wydało jej się to niestosowne. W końcu obchodziła coś w rodzaju żałoby.

– Ale głos... – zawahał się, niezdecydowanie kręcąc głową. – Pani głos jest nadal dla

mnie zagadką. Jest aksamitny, ale ma w sobie taką dziwną szorstkość. W każdym razie jest to
głos bez wieku. Naprawdę nie mam pojęcia, ile pani może mieć lat.

– Dwadzieścia trzy. – Mollie była tym wszystkim prawie przestraszona.
– Dwadzieścia trzy. – Pokiwał z aprobatą głową.
– Aż trudne do wyobrażenia. Tylko dwadzieścia trzy.
– Jego dotyk stał się jeszcze bardziej intymny.
– Nareszcie mam pretekst, abyśmy zaczęli sobie mówić po imieniu.
Musiała mu się wydać śmiesznie młoda. Sam przekroczył już zapewne trzydziestkę. Czas

zdążył pogłębić nieco pionowe bruzdy okalające jego usta, a ciemne okulary nie w pełni
zasłaniały zmarszczki wybiegające przy uśmiechu z kącików oczu.

Odnalazł palcami jej pierścionek z granatem i zaczął się nim bawić.
– Nie jest to, jak sądzę, zaręczynowy pierścionek. Zaręczynowego nie nosi się na tej ręce.

– Nie, nie zaręczynowy – odpowiedziała ściszonym głosem.
Zaczął znowu gładzić jej dłoń i robił to powoli, jak gdyby delektując się pieszczotą.
– Mogę już... zabrać rękę? – spytała, wiercąc się’ niespokojnie w fotelu.
Sprawiał wrażenie, jakby go to zaskoczyło. Albo jakby zapomniał, że ją w ogóle dotyka.
– Przepraszam – powiedział. Wyraz jego twarzy w niczym jednak nie przypominał miny

skruszonego grzesznika.

Mollie mogła nareszcie zająć się czymś innym. Wyświetlono napis: „Prosimy zapiąć pasy

bezpieczeństwa”. Próbowała to zrobić, ale ponieważ nigdy przedtem nie leciała samolotem,
przychodziło jej to z trudnością. Wreszcie oba końce pasów dopięły się z lekkim trzaskiem.
Jej ojciec, utrzymując rodzinę z pensji nauczyciela, nie mógł pozwolić sobie na to, aby
podróżowali samolotem. Jeździli wszędzie samochodem, albo wcale. Do Nowego Jorku
Mollie przyjechała także najtańszym środkiem lokomocji: dalekobieżnym autobusem linii
Greyhound. Teraz perspektywa lotu napawała ją pewnym niepokojem.

– Wyświetlili już napis o zapięciu pasów? – spytał Pearce.
– Tak – odpowiedziała. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, po czym spytała

niepewnie: – Dasz sobie radę... czy ci pomóc?

– Gdybyś była tak dobra. – Bezradnie wzruszył ramionami, a jego usta zdawały się

niepewnie uśmiechać.

– Na każdej linii mają trochę inne pasy. I prawdę mówiąc, nie podróżowałem tak dużo

samotnie. Mógłbym poprosić stewardessę, ale... jest to dla mnie trochę krępujące. Nie lubię
zwracać na siebie uwagi.

Mollie zagryzła wargi.
– Chętnie ci pomogę – rzekła niepewnie. – Tylko nie bardzo wiem, jak mam to zrobić.
Musiała pochylić się nad jego smukłym ciałem i po omacku szukać ręką drugiej części

pasa wzdłuż jego biodra. Znowu okazało Się, że obie połówki trudno zatrzasnąć. Zbyt była
świadoma tego, że jej bezradne palce znajdują się niebezpiecznie blisko podbrzusza obcego
mężczyzny.

Pies podniósł głowę i uważnie ją obserwował, jakby badając; czy nie ma jakichś złych

zamiarów wobec jego pana.

– Dokąd lecisz? – spytał Pearce. Jego oddech wprost parzył jej ucho.
– Do Nowego Orleanu – odrzekła. Wyprostowała się z ulgą, gdy wreszcie udało jej się

zatrzasnąć klamrę. Dziwnie drżały jej palce.

– Co za zbieg okoliczności – przyznał. Sprawdził swoje zabezpieczenie, przesuwając się

do przodu.

– Słuchaj, czy możesz trochę skrócić mój pas? Jest całkiem luźny.
– Z przyjemnością – odparła nieszczerze. Zacisnęła zęby i jeszcze raz, półleżąc na nim,

mocowała się z opornym pasem. Ocierała się ramieniem o ukrytą pod swetrem pierś
mężczyzny i czuła zapach jego płynu po goleniu. Pachniał sosnowymi gałęziami i dymem
palonego drewna.

– Ja też lecę do Nowego Orleanu – powiedział znowu prawie wprost do jej ucha. Czuła,

jak jego oddech porusza luźne kosmyki jej włosów.

– Ach, tak? – spytała, nadal manipulując przy sprzączkach, które nie chciały się

zatrzasnąć. – Masz tam rodzinę?

– Nie. – Jego oddech owiał jej policzek i coraz silniej czuła płynący od niego sosnowy,

ciepły zapach.

– Mam się tam spotkać z... pewną osobą. Sposób, w jaki to powiedział, sugerował, że

chodziło o kobietę. Trudno się temu dziwić, pomyślała.

– Czy przesiadasz się w Dallas na lot 808? – spytał.
– Z pasem już ci się prawie udało. Jesteś bardzo zręczna.
Mollie westchnęła z ulgą, gdy pas zacisnął się wreszcie wokół płaskiego brzucha

mężczyzny. Ponownie rozprostowała się wygodnie w swoim fotelu. Co sprawia, że czuje się
tak niepewnie dotykając go, nawet mimochodem? Może to, że oprócz Michaela od tak dawna
nie dotykała żadnego mężczyzny? Próbowała przypomnieć sobie, o co pytał Pearce.

– Lot numer 808? – spytała z wahaniem. – Tak; Ty też się przesiadasz na ten samolot?

Skinął potakująco głową.

– Jak to miło mieć w podróży jakąś przyjazną osobę. Pewniej się dzięki tobie czuję.

Przemiłe z ciebie dziecko. – Złożył dłonie i ponownie skłonił głowę, jakby spotkała go jakaś
wielka przyjemność. – Naprawdę przemiłe dziecko...

Mollie miała wielką ochotę odpowiedzieć mu, że absolutnie nie czuje się dzieckiem, a

ostatniej rzeczy, jakiej mu brakuje, to pewności siebie. Przypomniała sobie jednak przestrogi
ojca i postanowiła nadal myśleć nie o własnych, lecz o cudzych kłopotach.

– Zrobię, co będę mogła – powiedziała po prostu. Ktoś z załogi samolotu stanął na

przodzie kabiny i rozpoczął ponury instruktaż, jak zachowywać się na wypadek katastrofy.
Recytował przerażającą litanię o tratwach ratunkowych, maskach tlenowych i wyjściach
awaryjnych. Mollie słuchała, raz, po raz przełykając ślinę ze strachu.

Wreszcie silniki zaryczały tak głośno, że poczuła wibrację kadłuba i rezonacyjne drżenie

w okolicach kręgosłupa. Samolot zaczął kołować po płycie lotniska, zrazu powoli, a potem
coraz szybciej.

Uchwyciła się poręczy fotela tak mocno, jak tylko mogła. Poczuła, jakby ktoś wepchnął

jej łokieć w żołądek raz, a potem jeszcze raz, gdy startująca maszyna uderzyła podwoziem o
pas startowy, zanim wreszcie oderwała się od ziemi.

Pearce przypadkiem dotknął jej ręki i zaraz się cofnął.
– Przepraszam – powiedział, ale po chwili z powrotem nakrył jej rękę swą dłonią. – O

Boże, ale jesteś spięta. Nigdy przedtem nie latałaś?

– Nie, nigdy. Ale poczekaj, za chwilę do tego przywyknę.
Poklepał jej rękę prawie braterskim gestem.
– Poproś o jakiś tygodnik. Albo pożycz słuchawki i oglądaj film. Jeśli wzięłaś ze sobą

jakąś książkę, to sobie poczytaj. Całkiem zapomnisz, że jesteś w powietrzu.

– Dobrze – odparła z wdzięcznością. To, co jej radził, wydawało się rozsądne. Ale po

chwili zawahała się, gdy pomyślała o nim. On nie może się zająć tym wszystkim, co jej
proponował. Trochę uciążliwe było to jego ciągłe zainteresowanie nią, ale może jednak
powinna rozmawiać z nim podczas podróży? Inaczej spędzi trzy godziny samotny i

pogrążony w ciemności.

– A ty co będziesz robił? – spytała. – Mogę ci w czymś pomóc? Nie chcę, żebyś... żebyś

tak po prostu... siedział.

Uśmiechnął się do siebie i założył nogę na nogę.
– Nie przejmuj się mną. Oglądaj swój film, a ja będę oglądał swój. Wyświetlam go sobie.

Mam ekran na wewnętrznych powierzchniach powiek. Nigdy czegoś takiego nie robiłaś?

Mollie patrzyła na niego zdumiona. To niesamowity człowiek, pomyślała, pełen

niespodzianek. Nigdy kogoś takiego nie spotkała.

– Wyświetlasz sobie film? – spytała. – O czym? O czym tylko zapragniesz?
Odchylił głowę na oparcie fotela. Ciemne okulary zdawały się patrzeć donikąd.
– Nie. To zawsze ten sam film. O krecie.
– O krecie? – spytała Mollie, prawie nie zauważając, że samolot przechylił się na

skrzydło, kończąc kołowanie nad lotniskiem.

– Chodzi o takiego kreta jak w filmach szpiegowskich? Agenta, który infiltruje obcą

siatkę? Leniwie pokręcił głową.

– Nie. O zwykłego, odżywiającego się owadami małego ssaka. Mój kret jest po prostu

zwierzątkiem.

Mollie uśmiechnęła się. Była rozbawiona i jednocześnie nieco zakłopotana.
– Dlaczego akurat film o krecie? Cóż to za dziwny pomysł?
– Bo po prostu uwielbiam ten film – powiedział z wyrazem zadowolenia na twarzy. – No

właśnie. Już leci czołówka z napisami, wchodzi temat muzyczny...

Pies popatrzył na niego, potrząsnął łbem, westchnął i położył siwiejący pysk na łapach.

Zamknął swe bursztynowe ślepia i prawie natychmiast zaczął pochrapywać. Chrapał głośno, a
od czasu do czasu z głębi jego brzucha wydobywały się dziwne burczące odgłosy.

Samolotem mocno rzuciło, lecz Mollie nakazała sobie zachowanie spokoju. Lot miał być

przygodą; należało się nią cieszyć, a nie denerwować. Była wreszcie w drodze do Nowego
Orleanu, tak jak to sobie zaplanowała.

Jej ojciec wielekroć mawiał: pamiętaj, Mollie, życie rzadko układa się zgodnie z naszymi

oczekiwaniami. Nie wymyślaj go sobie. Przyglądaj mu się raczej i ciesz się z tego, co jest w
nim niezwykłe. Bo na tym polega jego największy urok, że potrafi być bardzo, bardzo
dziwne.

W porządku, pomyślała Mollie z filozoficznym spokojem. Nauczę się cieszyć tą

dziwnością.

Po chwili zamknęła oczy i po prostu usnęła.

Obudził ją niewyraźny komunikat nadawany przez skrzeczący głośnik. Poczuła się

speszona i zażenowana, gdy uświadomiła sobie, że cały czas spała miękko przytulona do
Pearce’a Goddarda, z głową opartą na jego ramieniu.

– Ojej... przepraszam – powiedziała prostując się. – Nie chciałam ci...
– Naprawdę w niczym mi to nie przeszkadzało – przerwał jej z poważnym wyrazem

twarzy. – Słyszałaś, co mówił pilot? Będziemy mieli kłopoty.

– Kłopoty? – spytała, blednąc ze strachu! Natychmiast przypomniały jej się wszystkie

pouczenia o tratwach ratunkowych, maskach tlenowych i wyjściach awaryjnych. Ponownie
wczepiła się palcami w poręcze fotela. – Grozi nam katastrofa?

Poruszył dziwnie ustami, ale znowu nie mogła się zorientować, co chciał przez to

wyrazić.

– Nie. To byłby dramat, ale przynajmniej krótki. Nas czekają przewlekłe kłopoty. I

znacznie bardziej nudne. Lotnisko w Dallas jest zablokowane. Będziemy mieli przynajmniej
godzinę opóźnienia z powodu złej pogody. I jeszcze gorszej prognozy.

Mollie odczuła chwilową ulgę, ale po chwili zdenerwowała się ponownie.
– Ale przecież już odlot był opóźniony. A teraz następna godzina i...
– I tracimy połączenie z Dallas. Chyba że tamten lot także przełożą.
Pearce skrzywił się trochę.
– Pilot mówił, że na całym południu jest fatalna pogoda. Jak już wylądujemy, możemy

trafić w Dallas na niezły diabelski młyn. Nie wiadomo, kiedy uda nam się stamtąd wydostać.

– Wydostać? – spytała przerażona Mollie. – Myślisz, że możemy tam spędzić całą noc?
– Moja droga – stwierdził sucho – to byłoby wyjątkowe szczęście. Jak źle pójdzie, to

możemy tam spędzić parę dni.

– Parę dni? – Mollie nie próbowała już nawet ukryć paniki.
– No pewnie. – Niecierpliwie wzruszył ramionami.
– Bywa tak i nie należy to do przyjemności. Nigdy ci się nic takiego nie przytrafiło?
– Nigdy.
– No już dobrze – powiedział – trzymajmy się razem. Oboje próbujemy dotrzeć do tego

samego miejsca. Będziemy sobie nawzajem pomagać, okay”!

– No pewnie – odrzekła z wdzięcznością. Może i był podrywaczem, ale potrafił być

również na swój nonszalancki sposób rycerski.

– Słuchaj – zaczął – czy możesz dla mnie coś zrobić?
– Z radością – odparła. – Zrobię wszystko, co zechcesz.
Pokręcił głową i smutno się uśmiechnął.
– Panno Randall, dziewczynie, która ma taki głos, nie wolno nigdy, przenigdy mówić

mężczyźnie, że zrobi wszystko, co ten zechce. Serce może mu pęknąć z nagłego przypływu
radości.

– Przecież nie to chciałam powiedzieć – obruszyła się lekko. Był to naprawdę najbardziej

niepokojący mężczyzna, jakiego dotąd spotkała. Chwilami zupełnie nie do zniesienia!

– A to szkoda – powiedział z udawanym westchnieniem – ale nie przejmuj się. Chciałem

cię tylko prosić o to, żebyś za wszelką cenę ściągnęła tu stewardesę i poprosiła o filiżankę
kawy. Zwykle nie jem i nie piję w samolocie. Za dużo z tym zachodu. Ale kiedy
przygotowuję się do walki, muszę zaopatrzyć mój organizm w zapasy kofeiny.

– Bardzo chętnie – odrzekła.
– I jeszcze chciałem cię prosić, żebyś mi pomogła nie oblać kawą psa. Zawsze wprawia

go to w paskudny nastrój.

Mollie zamówiła kawę. Weszli nad Teksasem w strefę turbulencji i samolotem mocno

rzucało. Starała się więc rzeczywiście pomóc Pearce’owi trzymać filiżankę. Nie mogła przy
tej okazji uniknąć dotykania jego silnych, opalonych palców, a raz nawet otarła się kostkami
rąk o jego ciepłe wargi.

Oblali psa kawą tylko raz. Oburzony tym afrontem spojrzał na nich z wyrzutem, jak

gdyby tylko on z całej trójki potrafił zachowywać się poważnie.

Dallas jest jednym z głównych węzłów komunikacji lotniczej w Stanach Zjednoczonych i

jakiekolwiek kłopoty w tym miejscu powodują poważne zakłócenia w ruchu lotniczym na
terenie całego kraju.

Na lotnisku rozpętało się piekło. Z powodu złej pogody większość przylotów i odlotów

była opóźniona i dworce wypełniły niezliczone rzesze podróżujących w świątecznym
szczycie ludzi, którzy pragnęli tylko jednego: jak najszybciej stąd się wydostać i dotrzeć
wreszcie do celu swojej podróży.

Co więcej, katastrofa pogodowa nie dotknęła wyłącznie Dallas. Mollie i Pearce

dowiedzieli się wkrótce, że wichury i burze śnieżne – prawdziwa anomalia klimatyczna –
nawiedziły całe południe Stanów.

Atlanta, następny główny węzeł komunikacyjny, całkowicie zawiesiła ruch lotniczy.

Zamknięte były również lotniska w Memphis, Miami, Tampa, Mobile i Houston. Śnieg padał
w Orlando, w San Antonio temperatura spadła poniżej zera. Nawet w Nowym Orleanie,
mieście położonym w prawie podzwrotnikowej strefie klimatycznej, pokryte lodem i
śniegiem lotnisko było częściowo sparaliżowane.

Podczas gdy Pearce usiłował uzyskać jakieś informacje od obleganego przez ludzi

pracownika portu, Mollie rozglądała się wokół w osłupieniu. Obraz przypominał scenę z
filmu wojennego, gdy tysiące zdesperowanych ludzi próbuje bezskutecznie uciec z
oblężonego miasta.

Muszę to wszystko zapamiętać, myślała Mollie. Nigdy jeszcze nie widziała tłumu, w

którym kipiały tak rozmaite emocje. Jako aktorka powinna to wszystko zarejestrować i
przechować w pamięci.

Wszędzie było pełno ludzi. Zajmowali wszelkie siedzące miejsca, stali oparci o każdy

wolny kawałek ściany, a czasem nawet leżeli na ziemi ze zwiniętymi płaszczami pod głową,
starając się choć na chwilę usnąć mimo panującego wokół przeraźliwego zamętu.

Pearce odwrócił się od okienka kasy biletowej. Mollie zrobiła krok w jego kierunku i

ujęła go pod rękę. Miał na sobie lekką kurtkę z flanelową podpinką, a ona wychodząc z
samolotu, założyła płaszcz.

– No i jaka sytuacja? – spytała.
Przyciągnął ją bliżej do siebie. Drugą ręką naprężył mocniej uprząż Fritza.
– Trzymaj się blisko mnie. Zmienili stanowisko odprawy dla naszego lotu. Teraz jesteśmy

przy bramce numer dwa. Musimy się dostać do bramki numer trzydzieści sześć. To kawał
drogi. Mamy mało czasu i niełatwo będzie przedrzeć się przez tłum.

Ujęła go mocniej pod ramię. Uniosła głowę, aby na niego spojrzeć. Był jeszcze wyższy,

niż przypuszczała: mógł mieć około metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Serce biło jej mocno,
podczas gdy Pearce sprawiał wrażenie spokojnego i pewnego siebie. Fritz nie spuszczał oczu

ze swego pana, z całkowitą obojętnością odnosząc się do otaczającego ich zamieszania.

– Słuchaj, Fritz zna komendy kierunkowe: ‘w prawo, w lewo, naprzód. Powiedz mi, jak

dostać się na stanowisko trzydzieści sześć, i on już nas tam zaprowadzi.

Mollie studiowała dziesiątki zwieszających się z sufitu tabliczek informacyjnych.
– Musimy iść prosto. – Zorientowała się wreszcie.
– Naprzód! – wydał komendę Pearce. – Prowadź. Zaczęli przedzierać się przez tłum z

szybkością i precyzją, która ją zdumiała. Już po chwili jej dotychczasowy respekt dla psa
zmienił się niemal w trwożliwy podziw. Fritz potrafił odnaleźć w ludzkiej ciżbie szczeliny,
których człowiek by nie zauważył. Równie szybko sygnalizował wszystkie możliwe
przeszkody. Z postawionymi uszami, jak tkackie czółenko prowadził ich ze zdumiewającą
prędkością przez gęsto utkany ludzki tłum. Bezbłędnie wynajdywał drogę w gęstwinie
ludzkich nóg, robił uniki, kluczył, omijał, szedł zygzakiem – ale stale posuwał się naprzód,
utrzymując polecony kierunek. – Staraj trzymać się trochę za mną – poradził jej.

– Fritz nie jest przyzwyczajony, aby prowadzić dwie idące obok siebie osoby.
Zaczęło brakować jej tchu. Dostrzegła następną tablicę kierunkową i powiedziała, że

muszą skręcić w lewo. Pearce powtórzył komendę psu. Natychmiast skręcili pod kątem
prostym i gnali dalej.

– O Boże – wysapała – ale jesteście szybcy. Chyba dlatego, że inni nie mają tutaj psów-

przewodników.

Uśmiechnął się do niej. Był to szeroki, jasny uśmiech z odrobiną pobłażliwości.
– Trzeba go było znać, kiedy był młody. Gdybyś zechciała, przeprowadziłby cię na drugą

stronę zatłoczonej Times Square w sylwestrowy wieczór. I masz rację, nie każdy potrafi
nadążyć za psem. Niektórzy uważają, że jest z nim za dużo kłopotu. Chyba po prostu nie lubią
psów albo im nie ufają. Ja jednak myślę, że dla psów-przewodników powinno być
zarezerwowane specjalne miejsce w niebie. I to miejsce z bardzo dobrym widokiem.

Pomysł był dziwaczny, ale bardzo jej się spodobał.
Uśmiechnęła się i spytała:
– A co powinny widzieć psy ze swego nieba?
– Pewnie kocie niebo. – Wzruszył ramionami. – Kto to zresztą wie? Jeżeli się tam

dostaniemy, trzeba się będzie spytać na miejscu.

Fritz zrobił unik, gdy z tłumu wypadło nagle dwoje dzieci i człowiek dźwigający trzy

pudła z napisem: „Uwaga! Żywe kraby!”.

Mollie usunęła się, aby nie zderzyć się z posiadaczem tego dziwnego ładunku. Dostrzegła

kolejne strzałki kierunkowe.

– Znowu w lewo – zawołała.
Gdy wreszcie dotarli do celu, była. bez tchu, miała miękkie ze zmęczenia nogi i sucho w

ustach.

– Jesteśmy na miejscu. Kolejka do kasy jest wprost przed nami. Ale wiesz co, Pearce?

Tutaj jest taki sam tłok jak tam. Wszyscy dookoła są niespokojni, przygnębieni i zrzędliwi.
No i, oczywiście, nie ma gdzie usiąść.

Zamilkła na chwilę, śledząc tablicę, na której wyświetlano zapowiedzi odlotów i

przylotów.

– O Boże! – krzyknęła, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Nasz lot jest zawieszony. I

nawet nie podają żadnego konkretnego terminu. Cały ten pośpiech na nic. Szlag by to trafił!

Pearce sprawiał wrażenie, jakby zupełnie się tym nie przejął.
– Daj mi swój bilet – polecił spokojnie. – Załatwimy oba za jednym zamachem. Poza

tym, nigdy sama tego nie robiłaś, a ja mam pewną wprawę.

– Ale dlaczego? – nie zgadzała się. – Przecież sama mogę to załatwić. Już dosyć się

nastałeś w poprzedniej kolejce.

Wyciągnął przed siebie rękę. Poczuła na ramieniu mocny i pewny uścisk jego dłoni.
– Zawarliśmy umowę, prawda? Pomagamy sobie nawzajem w tej podróży. Podział pracy

jest taki, że ty i Fritz załatwiacie mi moje widzenie, a ja załatwiam resztę. Proszę cię, bądź
zwiadowcą i zorientuj się, gdzie tu jest najbliższy bar. Gdy uda mi się dowiedzieć, kiedy się
stąd wydostaniemy, chciałbym to oblać. Najlepiej piwem.

– W porządku. Umowa stoi, pod warunkiem, że to ja będę płacić – zadecydowała.
– O to będziemy się spierać, jak załatwisz już to piwo, a ja lot – odparł. Uścisnął jeszcze

raz jej ramię, cofnął rękę i odwrócił się w stronę okienka kasowego.

Popatrzyła najpierw na niego, a potem na Fritza. Stary pies, który tak niestrudzenie

prowadził ich przez tłum, wyglądał na skrajnie wyczerpanego. Zwiesił nisko łeb; oddychał
ciężko, sapał, robił bokami. Jego potężne łapy drżały.

– Czy psu się przypadkiem coś nie stało? – spytała przejętym głosem. – Wygląda na

strasznie zmęczonego.

– Nic mu nie będzie. To zuch – odparł Pearce nie odwracając się.
Ponownie spojrzała na psa. Miał półprzymknięte ze zmęczenia oczy. Z siwego pyska

zwisał mu język. Jest już tak bardzo stary, pomyślała. Ciekawe, jak długo obaj trzymają się
razem. Pewnie od lat, od momentu, gdy młody pies przeszedł odpowiednią tresurę. Jakie to
okropne, kiedy takie wierne zwierzę zaczyna się starzeć i niedołężnieć. Jak się będzie czuł
Pearce w momencie, w którym okaże się, że pies nie jest już w stanie wykonywać swych
obowiązków? A co w ogóle dzieje się ze starymi psami niewidomych? I jak trudno będzie
Pearce’owi przyzwyczaić się do nowego psa po tylu latach spędzonych z Fritzem...

– Ciągle tu jeszcze jesteś? – spytał Pearce ze zniecierpliwieniem. – Miałaś być na tej

wyprawie zwiadowcą. Piwa, kobieto! Piwa, w imię wszystkiego, co święte!... Albo i nie
święte – dokończył po pauzie.

– Zrobię, co będę mogła – przyrzekła i wślizgnęła się w tłum, pozostawiając towarzysza

podróży ze zmęczonym psem u boku.

Udało jej się w końcu znaleźć w pobliżu mały bar. Wszystkie miejsca były, oczywiście,

zajęte i wielu gości oczekiwało, aż jakieś się zwolni. Nie miała pewności, czy w ogóle im się
uda dopchać do kontuaru.

Przedostała się z powrotem przez ludzkie kłębowisko i choć w pobliżu kas również nie

było żadnych siedzących miejsc, udało jej się znaleźć kawałek wolnej przestrzeni przy filarze
na środku sali. Był to dobry punkt obserwacyjny. Widziała stamtąd Pearce’a w ciemnych,
zasłaniających mu oczy okularach, górującego nieco nad tłumem. Wyraz twarzy miał

spokojny i zdecydowany.

Odchyliła głowę w tył, opierając ją o filar. Zamknęła oczy i westchnęła. Parę godzin temu

miał się odbyć jej ślub, a teraz miała być jej noc poślubna. Zamiast spędzić ją z mężem w
hotelu w Nowym Orleanie, spędzi ją prawdopodobnie złapana w pułapkę lotniczego korka na
lotnisku w Dallas. A jej jedynymi towarzyszami będzie niewidomy mężczyzna, o którym
prawie nic nie wie, i stary pies, o którego się martwi. Nie ma już obok Michaela. I nigdy go
już nie będzie...

Spojrzała ponownie na Pearce’a Goddarda. I nagle z gorzką ironią uświadomiła sobie, że

w całej tej awanturze bardziej może polegać na tym niewidomym mężczyźnie, niż mogłaby
polegać na Michaelu. Ten przynajmniej wie, jak się w tym wszystkim zachować. A Michael
byłby w takiej sytuacji jak ona. Nigdy nie był tak daleko od domu i nigdy w życiu nie latał
samolotem. Panujący tu chaos byłby dla niego czymś strasznym. Nie znosił jakichkolwiek
zakłóceń, opóźnień, kłopotów, a nie znane miejsca i sytuacje wprowadzały go w stan
skrajnego zdenerwowania.

Koniec, powiedziała sobie stanowczo, nie będę o nim więcej myśleć, ani dobrze, ani źle.

Zamiast tego lepiej zastanowić się, w jaki sposób można pomóc Pearce’owi i jego staremu,
zmęczonemu psu dotrzeć bezpiecznie do Nowego Orleanu. Dosyć zamartwiania się
Michaelem!

Pearce najwyraźniej wykłócał się o coś z jednym z kasjerów. Odniosła wrażenie, że w

końcu dopiął swego. Odszedł od okienka i zatrzymał się. Wiedziała, że czeka na nią.

Pośpiesznie przedostała się do niego i położyła mu dłoń na ramieniu. Nawet przez kurtkę

dało się wyczuć twardość jego mięśni.

– Wiesz, kiedy odlatujemy?
Załatwiłeś miejsca?
– Ja tak – odpowiedział. – Ale ciekawe, czy ty załatwiłaś najważniejszą sprawę – miejsce

gdzie można by napić się piwa?

– Tędy; prosto, pięćdziesiąt metrów stąd, ale jest tam straszny tłok. Kiedy uda nam się

stąd wydostać? – spytała ponownie.

Wydał Fritzowi komendę i znowu, prowadzeni przez psa, szybko i bez kolizji przedzierali

się przez tłum.

– Lotnisko w Nowym Orleanie jest oblodzone i nie bardzo umieją sobie z tym poradzić.

Nie byli na to przygotowani, ale będą próbowali przyjąć dwa samoloty. Jeden ma
wystartować stąd za pół godziny, drugi za półtorej. Udało mi się załatwić bilety dla nas
obojga na ten późniejszy lot. Ale musiałem się strasznie wykłócać; bo upierali się, żeby
wysłać mnie wcześniej. Ze względu na to. – Lekceważącym gestem uderzył palcami w
oprawkę swych ciemnych okularów.

– Ale dlaczego się nie zgodziłeś? Powinieneś tam dotrzeć jak najszybciej – powiedziała,

przywierając do niego bliżej w obawie, żeby tłum ich nie rozłączył. – Przecież ktoś tam na
ciebie czeka.

– Ten ktoś – uśmiechnął się dwuznacznie – miał przylecieć z Tampa. A stamtąd nie

wystartował dzisiaj żaden samolot. I nieprędko wystartuje. Mają tam pogodę dwa razy gorszą

niż tutaj. Nikt więc na, mnie nie będzie czekał. I myślę. , że będę mógł skorzystać z twojej
pomocy.

Wolną ręką poszukał jej dłoni i uścisnął ją lekko. Poczuła, jak przepływa przez nią fala

ciepła. Ucieszyła się, że ma do niej zaufanie.

– Oczywiście – odpowiedziała. – Przecież ty pomagasz mi nie mniej niż ja tobie. Ale jak

ci się udało załatwić, że nas nie rozdzielili?

– Po prostu – uśmiechnął się ironicznie – powiedziałem im, że jesteśmy w podróży

poślubnej.

Dotknęło ją to boleśnie. Całe uczucie ciepła i bliskości nagle zniknęło. Odrętwiała i

napięta zatrzymała się w pół kroku.

– Co? – spytała z wyraźną pretensją, jakby domagając się dalszych wyjaśnień.
Pearce zatrzymał się także. Pies odwrócił łeb i popatrzył na nich ze zdziwieniem.
– A co w tym złego? – odrzekł, marszcząc brwi.
– Czy sam pomysł wydaje ci się odrażający?
– Przecież to kłamstwo – udało jej się wyjąkać. Czuła, że drży ze zdenerwowania. Co

gorsza, pomyśl lała, kłamstwo dotyczyło tego, o czym tak bardzo chciała zapomnieć: jej
własnej podróży poślubnej.

– Małe, niewinne kłamstwo dla naszego wspólnego dobra – stwierdził sucho. – W

miłości, na wojnie i w korkach lotniczych wszystkie chwyty są dozwolone.

Nie, pomyślała Mollie, patrząc w ciemne szkła jego okularów. W miłości nie wszystkie

chwyty są dozwolone. Przypomniała sobie tysiąc drobnych nieszczerości i niedomówień
Michaela, które doprowadziły w końcu do ostatecznej zdrady.

– Nienawidzę kłamstw – powiedziała starając się, aby jej głos zabrzmiał normalnie.

Zadowolona była, że Pearce nie może widzieć jej twarzy. Wyglądała na skrajnie wzburzoną i
wiedziała, że jej reakcja jest nieadekwatna do sytuacji. Przypadkowy incydent wydobył na
powierzchnię długo tłumione emocje.

– Nienawidzę, gdy ktoś kłamie. Wszystko jedno czy bardzo, czy trochę, czy w dobrych,

czy w złych intencjach. Najbardziej szczytne powody nie usprawiedliwiają kłamstwa.

– No, trudno, stało się. Nie przejmuj się. Sądząc z tonu twojego głosu, tobie też dobrze

zrobi, jak się napijesz. Gdzie jest ten bar?

– Na lewo – powiedziała z rezygnacją. Nie powinna była zareagować tak ostro. Skąd

mógł wiedzieć, że słowa „podróż poślubna”, tak bardzo ją zabolą?

Przylgnęła do niego bliżej, jakby przepraszając go tym gestem. Mógł sobie pomyśleć, że

oburzyła ją sama perspektywa poślubienia niewidomego. A to nie była prawda. Pearce
Goddard był nadzwyczaj atrakcyjnym mężczyzną, wysokim, przystojnym, wyjątkowo
dowcipnym. I bardziej zdecydowanym niż wielu mężczyzn nie upośledzonych tak jak on.

– Przepraszam cię – odezwała się łagodnie. – To wszystko, co tu się dzieje, wyprowadziło

mnie z równowagi.

– W porządku – odburknął, ale po chwili odnalazł jej dłoń na swoim ramieniu i uścisnął

ją.

Stanęli wśród ludzi oblegających bar, ale tłok był taki, że nawet Fritz zdawał się

kapitulować. Utknęli całą trójką w gęstej Judzkiej ciżbie.

Mollie poczuła nagle, że ktoś delikatnie ciągnie ją za rękaw, i usłyszała, jak mówi z

obcym akcentem.

– Prosimy panią. Można będzie tu spocząć. Nam trzy godziny siedzenia już naprawdę

wystarczą. – Tuż obok dwóch japońskich biznesmenów opuszczało miejsce przy barze.

– Wesołych Świąt! – powiedział jeden z nich, jeszcze raz ż uśmiechem wskazując wolne

barowe stołki.

– Najserdeczniej panom dziękuję. – Była im naprawdę wdzięczna. – I życzę wszystkiego

najlepszego.

Pilnowali jeszcze miejsc przez chwilę, aż Mollie pomogła

1

usadowić się Pearce’owi.

– Siedzące miejsca, mój Boże... To zakrawa na cud – ucieszyła się.
Fritz wydał dźwięk przypominający pomruk albo westchnienie, położył się u stóp

Pearce’a i zwinął w kłębek najciaśniej, jak potrafił. Rozglądał się wokół z niepokojem w
obawie, że ktoś może na niego nadepnąć. Mollie wysunęła nogę, starając się chociaż trochę
osłonić go przed tłumem.

– Mam nadzieję, że to tobie ustąpiono miejsca, a nie mnie – powiedział Pearce z

niechętnym wyrazem twarzy. – Nie lubię, gdy mnie jakoś specjalnie traktują.

– Nonsens – stwierdziła Mollie. – Wypijemy nasze piwa i też zwolnimy miejsca.

Postaram się znaleźć kogoś, kto będzie na to zasługiwał.

– Co ma być? – spytał barman. Miał okrągłą twarz i wyglądał na zmęczonego i

zniecierpliwionego.

– Lubisz ciemne niemieckie piwo? – zwrócił się do niej Pearce.
– Bardzo lubię – odrzekła.
– Dwa piwa, ciemne niemieckie – zamówił.
– I ja płacę.
Mollie otworzyła torebkę i odnalazła portmonetkę.
– Nie zgadzam się – powiedziała, wyjmując pięciodolarowy banknot.
Pearce też już zdążył otworzyć portfel i wyjął z niego zwitek banknotów. Zauważyła, że

różne nominały ułożone miał osobno, tak, by łatwo je było od siebie odróżnić.

– Nie ma żadnych importowanych. Skończyły się. Amerykańskie piwo i kropka. I nie ma

szklanek, serwetek, orzeszków ani innych zakąsek.

– No to dwa amerykańskie – zgodził się Pearce z niesmakiem. – I pamiętaj, jeśli

przyjmiesz od tej pani pieniądze, możesz się pożegnać z napiwkiem.

Barman bez cienia uśmiechu patrzył, jak oboje wyciągają w jego stronę pieniądze.

Spokojnie wyjął banknot z palców Pearce’ai wyciągnął spod kontuaru dwie butelki, postawił
je przed nimi, otworzył i oddalił się ociężałym krokiem. Mollie schowała portmonetkę i
położyła ciężką torebkę na podłodze, tuż przy nodze.

– Proszę. – Przesunęła butelkę z piwem w pobliże ręki Pearce’a, tak, aby mógł ją z

łatwością odnaleźć.

– Dziękuję. – Pociągnął długi łyk. – Ach! Ambrozja! – ocenił. Nie odwracał głowy w jej

stronę i jego ciemne okulary zdawały się celować w jakiś odległy punkt w głębi baru. Patrzyła

z profilu na jego ruchliwe wargi. Wydawały się wyrażać jakieś zmienne emocje, których nie
potrafiła rozszyfrować. Zadziwiło ją, jak człowiek może jednocześnie komunikować mimiką
ust tak wiele i tak mało zarazem.

– No więc – odezwał się lekko znudzonym głosem – co sprowadza cię do Nowego

Orleanu? Masz tam przyjaciół? Rodzinę?

– Nie – odpowiedziała, patrząc na swoje dłonie oparte o krawędź baru – nie znam w

Nowym Orleanie nikogo.

– I masz zamiar spędzić tam święta? – spytał, unosząc brwi.
Skinęła głową, znowu zapominając, że on przecież nie widzi takich gestów.
– Tak, spędzę tam Święta Bożego Narodzenia – starała się mówić głosem takim samym

jak on, beztrosko i bez emocji.

– Samotna w święta? – Odwrócił się do niej twarzą.
– Tak. – Wzruszyła ramionami.
– Ale dlaczego? – spytał bardziej natarczywie.
– Jakoś mi to do ciebie nie pasuje.
W dalszym ciągu patrzyła na swoje ręce. Nie chciała spojrzeć mu w twarz. W jaki sposób

powiedzieć takiemu przystojnemu mężczyźnie, że ktoś ją po prostu rzucił? Nie wiadomo, co z
tego wszystkiego by zrozumiał. Byłoby to dla niej upokarzające.

– Tak to sobie w swoim czasie wymyśliłam – rzuciła lekko starając się, aby zabrzmiało to

całkowicie beztrosko.

Pociągnął łyk piwa i pochylił głowę. Sprawiał wrażenie zamyślonego.
– Nie masz rodziny? – spytał po chwili milczenia.
– Mam, ale akurat wszyscy są za granicą. Pokiwała głową.
– A chłopaka? – spytał, unosząc do góry brwi.
– Chwilowo nie – powiedziała sztucznie wesołym głosem. – Wiesz co, właściwie nie

mam ochoty na piwo. Może byś wypił moje? – Przesunęła następną butelkę w pobliże jego
ręki. – I pozwól, że ja zostawię napiwek. Tym razem nie ustąpię. A ty może opowiesz mi
swój film o krecie. Naprawdę mnie to interesuje.

Sięgnęła po pieniądze. Spojrzała w dół i zamarła. Z przerażeniem patrzyła na puste

miejsce, na którym jeszcze przed chwilą stała jej torebka. Zdołała wyjąkać przez ściśnięte
gardło:

– O Boże! Ktoś mi ukradł torebkę.
– Co? – spytał gwałtownie.
– Zginęła. Ktoś ją ukradł! – powtórzyła tępo czując, jak robi jej się gorąco.
– Nie trzymałaś jej przy sobie?
– Nie, ale położyłam ją tuż obok siebie. – Zakręciło jej się ze zdenerwowania w głowie.
Ze złością uderzył pięścią w blat baru.
– Przecież teraz jest tu prawdziwy raj dla złodziei. Mam nadzieję, że trzymałaś pieniądze

w czekach podróżnych. Ile tego było?

– Nie miałam czeków. – Wydała się sobie naiwna i głupia. – Trzysta dolarów w gotówce.

Co ja teraz zrobię?

Rzucił banknot na bar, wyciągnął rękę i bezbłędnie odnalazł jej ramię.
– Chodź – powiedział. – Musimy to zgłosić służbie ochrony lotniska. Ruszamy, Fritz. Jak

się stąd wychodzi?

– W prawo.
Powtórzył komendę psu. Uderzyła zdrętwiałą ręką kilkakrotnie w jego przedramię. Było

jej trochę słabo. Znacznie gorsza od samego poczucia straty była świadomość, że nadużyto jej
zaufania.

– Może ktoś ją zabrał przez pomyłkę? – spytała, sama w to nie bardzo wierząc.
– Przez żadną pomyłkę – burknął, ale po chwili przyciągnął ją bliżej do siebie. – Samą

torebkę może uda się odnaleźć, ale na pewno nie pieniądze. Jeżeli złodziej, albo złodziejka,
nie jest idiotą, to pozbywa się najprędzej kart kredytowych i czeków. Bierze tylko pieniądze.
Gotówka cię nie obciąża, a za cudze karty kredytowe albo czeki wędruje się prosto do
federalnego kryminału.

– Jak można kraść przed gwiazdką? – spytała Mollie, czując nadal ucisk w gardle. – Kogo

stać na coś podobnego?

– Uczciwość jest deficytowym towarem przez cały boży rok – powiedział cynicznie.
Kto wie, pomyślała ponuro Mollie, może naprawdę uczciwość wychodzi z mody...

Pearce gestem dodającym otuchy uścisnął jej ramię i przyciągnął ją jeszcze bliżej ku

sobie. Jego usta pozostały nieruchome i nic nie można było z nich wyczytać.

Od początku, gdy tylko zajęła obok niego miejsce w samolocie, wiedział, że musi ona

mieć jakieś kłopoty. Był człowiekiem bardzo spostrzegawczym i sądził, że odgadł, co było
przyczyną jej zmartwienia. Musiał to być jakiś mężczyzna i niezależnie od tego, kim on był, z
pewnością ją okłamał. I ona, próbując się wyplątać ze swoich miłosnych kłopotów – wszystko
jedno, na czym one polegały – wyruszyła jak Don Kichot w tę podróż do Nowego Orleanu. Z
powodów, których Pearce nie potrafił na razie wydedukować, a być może i dla niej samej nie
do końca były one jasne.

Trzeba przyznać, że świetnie się maskowała. Próbowała grać rolę dzielnej harcerki:

odważnej, pomocnej, prawdomównej, delikatnej i wesołej. Tylko, pomyślał ponuro, marny z
niej podróżnik. Oczywiście, to kwestia braku wprawy. W samolocie była niespokojna, a gdy
odłożono lot – zupełnie wytrącona z równowagi, teraz zaś był pewien, że jest ogromnie
zmartwiona i przestraszona. No i trudno się dziwić... Szanse na odzyskanie pieniędzy ma
minimalne. Jest to dla niej kolejny, zupełnie niepotrzebny kłopot.

I naprawdę nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc i ną kim sama mogłaby polegać. Poza

nim i starym, zmęczonym psem, któremu brakuje oddechu i łamie go w kościach.

Popatrzył na nią spod przymkniętych powiek. Przysięgał sobie, że nie otworzy oczu

podczas tej podróży, ale gdy tylko pierwszy raz usłyszał jej głos, musiał na nią spojrzeć. I
potem starał się jak mógł trzymać oczy zamknięte, ale jej głos sprawiał, że je czasem
otwierał.

Miała oryginalną twarz, piegi, piękne oczy i włosy. Szczególnie złotorude włosy, musiał

przyznać, zrobiły na nim niezwykłe wrażenie.

Przed chwilą jednak dała mu jasno do zrozumienia, że nie znosi kłamców. I dlatego na

pewno nie jest to najlepszy moment, żeby powiedzieć jej, że widzi. Co więcej, że wzrok ma
doskonały, wprost fenomenalny. Zapewne lepszy niż Mollie.

Jednak gdy tym razem spojrzał na nią, zobaczył pobladłą, z trudem oddychającą, biedną

kukiełkę uginającą się pod brzemieniem wszystkich swych kłopotów.

Pearce Goddard od kłopotów i trudności nie stronił nigdy. Cenił je sobie nawet tak

wysoko, jak swoją wolność. Któryś z jego przyjaciół znalazł kiedyś w jakiejś książce cytat
stwierdzając, że pasuje do niego jak ulał: „Od urodzenia posiadł dar śmiechu i poczucie, że
świat jest szalony”.

Była to prawda.
I jedyną rzeczą, której nie potrafił się na tym świecie oprzeć, była każda kolejna okazja,

aby wpaść w tarapaty. Patrząc na te złotorude włosy, uświadomił sobie, że właśnie znowu to
się stało...

ROZDZIAŁ TRZECI

Pearce miał rację. Torebkę udało się odzyskać. Ktoś znalazł ją porzuconą w kącie

damskiej toalety i odniósł do jednej z kas biletowych. Złodziej pozostawił w niej dokumenty,
kartę kredytową i czeki, Zginęły tylko pieniądze – całe trzysta dolarów. W
przedstawicielstwie linii lotniczej, którą podróżowała, wymieniono jej na gotówkę czek na
zaledwie pięćdziesiąt dolarów. I były to jedyne pieniądze, jakimi w tej chwili dysponowała.

Mollie, ciągle jeszcze zszokowana, stała obok Pearce’a w tłumie pasażerów oczekujących

na odr prawe, mocno przyciskając do siebie torebkę. Pomyślała, że w tym momencie ma to
już niewielki sens, ale pilnowała jej dalej na zasadzie odruchu warunkowego.

Przy bramce robiło się coraz tłoczniej. Przyciśnięci przez napierających wokół ludzi stali

tak blisko siebie, że zastanawiała się, czy Pearce czuje przyspieszone bicie jej serca. Była
zadowolona, że nie może widzieć jej twarzy. Ciągle jeszcze była blada i mimo ponawianych
wysiłków nie udało jej się ukryć wyrazu paniki w oczach.

Fritz stał przyciśnięty do nóg Pearce’a i ciężko dyszał. Jakby ignorując potrącających go

bez przerwy ludzi, spokojnie osłaniał swego właściciela i nie pozwalał się od niego oderwać.

– Sprawdziłaś jeszcze raz? – spytał Pearce. – Wszystkie pieniądze zginęły? Zostawili

tylko karty kredytowe?

– Tak – . odpowiedziała. Włosy wysunęły jej się spod spinki i musiała odgarnąć złotorude

pasma zasłaniające jej twarz. – Pieniądze przepadły, kartę kredytową mam tylko jedną. Mój
ojciec nie był ich zwolennikiem. Mówił, że człowiek nie powinien wydawać tego, czego
jeszcze nie zarobił.

Pearce pokiwał głową i uśmiechnął się zdawkowo, jakby usłyszał słaby dowcip.
– Jest w tym wielka mądrość, dopóki, oczywiście, nie ukradną ci portfela. Ale wszystko

jedno, z kartą kredytową dasz sobie radę. Na pewno będziesz mogła dzięki niej uregulować
rachunek w hotelu, a większość dobrych restauracji także je akceptuje.

– Ale przecież on miał rację. – Starała się za wszelką cenę opanować zdenerwowanie i

myśleć logicznie. – On, to znaczy mój ojciec. Przecież nie powinnam wydawać pieniędzy,
których jeszcze nie mam. Jak myślisz, czy zechcą mi zwrócić za bilet, jeśli zrezygnuję z lotu
do Nowego Orleanu? To znaczy, czy pozwolą mi lecieć z powrotem prosto do Nowego
Jorku?

– Nie – stwierdził stanowczo Pearce – to bardzo zły pomysł. Nawet jeśli uprzesz się

wracać do Nowego Jorku, dostaniesz bilet bez rezerwacji na konkretny lot. To znaczy,
będziesz musiała czekać na pierwszy samolot, który będzie miał jakiekolwiek wolne miejsca.
A to może trwać cholernie długo. Jeżeli nie chcesz spędzić tutaj Bożego Narodzenia, Nowego
Roku, Wielkiej Nocy i Zaduszek, to leć lepiej do Nowego Orleanu.

– Ale... – zaczęła Mollie i nie potrafiła dokończyć zdania. Gdyby złodziej, zamiast

dyskretnie zabrać jej torebkę, ogłuszył ją ciosem w głowę, prawdopodobnie czułaby się tak
samo.

Pearce uśmiechnął się drwiąco.

– Rozumiem, o co ci chodzi. Nie chcesz zaciągnąć długu. Może powiesz mi przy okazji,

kim jest twój ojciec? Kaznodzieją, profesorem? Czy może domorosłym filozofem?

Mollie spojrzała na niego zdumiona.
– Jak to odgadłeś? Rzeczywiście jest profesorem.
Wzruszył ramionami. Uniósł brwi i uśmiechnął się.
– Daje się w tobie wyczuć to samo, Wiele rzeczy, które od niego przejęłaś: niezależność,

prostolinijność, niezgodę na wszystka, co wydaje się niepoważne. I strach przed tym, żeby
zapomnieć o wszystkim i po prostu dobrze się bawić.

Ze zdumienia otworzyła szeroko oczy. Skąd mógł wpaść na coś takiego?
– Naprawdę myślisz, że nie potrafię się bawić? To nonsens!
– Kiedy ostatnio dobrze się bawiłaś? – spytał.
Przyciśnięta do niego przez stłoczonych ludzi, uwięziona w uścisku ramienia, zdała sobie

sprawę, że jego bliskość wywołuje w niej jakąś dziwną, omdlewającą słabość. Spojrzała
bezradnie w ciemne szkła jego okularów, starając się skoncentrować na pytaniu, które jej
zadał, a nie na tym, co się dzieje z jej ciałem.

Kiedy się ostatnio dobrze bawiła? Chyba rok temu, podczas Świąt Bożego Narodzenia.

Pojechała do Minnesoty i spędziła święta z najbliższymi. Michael odwiedzał własną rodzinę,
pisał jakieś prace seminaryjne i udało im się tylko raz pójść na narty, raz do kina i trzy razy
do teatru. Mieli mało czasu dla siebie, a w czasie wykradzionych, wspólnie spędzonych
godzin nie potrafili się odprężyć i uniknąć napięcia. Kiedy więc się dobrze bawiła?

Przypomniała sobie, jak ubierali choinkę w ogrodzie i jak zaczęli obrzucać się śniegiem

ze swym bratem Hamiltonem. Do zabawy przyłączyła się siostra Ruth i zrobiła się z tego
największa bitwa na piguły w dziejach rodziny. Obie z siostrą zmusiły bezlitośnie Hamiltona
do ostatecznej kapitulacji, gdy wreszcie udało im się przewrócić go. w zaspę, usiąść mu na
grzbiecie i wepchnąć głowę w śnieg. To była wspaniała zabawa!

– No i co? – spytał Pearce z lekkim szyderstwem w głosie. – Tyle czasu potrzebujesz, aby

przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz dobrze się bawiłaś?

– Znowu jego oddech poruszał luźne kosmyki jej włosów.
– Nie – powiedziała cicho. – Myślałam po prostu o zeszłorocznych Świętach Bożego

Narodzenia. – Jego dotyk wywoływał w niej emocje, których w tym momencie wolałaby
uniknąć. Próbowała się trochę od niego odsunąć, ale nie bardzo jej się to udało – tłok był zbyt
duży.

Musiał odczuć jej zakłopotanie, bo cofnął ramię, którym ją obejmował. Ciemne szkła

jego okularów nadal zdawały się w nią wpatrywać, nieodgadnione i obojętne. Wykrzywił
lekko kąciki ust i wzruszył ramionami.

– Zeszłoroczne święta, To znaczy, że ostatni raz bawiłaś się dobrze rok temu.
Starając się zignorować to, co powiedział, otworzyła dyskretnie torebkę i sprawdziła, czy

karta kredytowa i reszta pieniędzy nadal się w niej znajdują. Obecność Pearce’a dodatkowo
zwiększała jej niepokój.

– Mollie, słyszysz mnie? – odezwał się Pearce. Nachylił się nad nią i zmarszczył brwi. –

Uczciwie mówisz, że nie bawiłaś się dobrze od roku?

Zamknęła torebkę i przycisnęła ją mocno do siebie. Wzruszyła bezradnie ramionami.

Miał rację. Nie było jej dobrze przez ten rok.

Pearce pochylił ku niej twarz. Jego uśmiech stał się prawie uwodzicielski.
– Cały rok odmawiania sobie przyjemności. Musisz jechać do Nowego Orleanu. To po

prostu dług, jaki masz do spłacenia sobie samej. Tam jest jedna wielka zabawa, karnawał i
festyn. Nie rezygnuj tak łatwo. Okaż trochę odwagi.

– Sądzę, że odwagi mi nie brakuje. – Poczuła się urażona. – I nie mam problemów

psychologicznych, tylko finansowe. Wszystko na co mogę obecnie liczyć, to dwie dorywcze
prace, jakie udało mi się znaleźć. Nie stać mnie w tym momencie na podróż do Nowego
Orleanu.

– Nie stać cię raczej na to, aby z niej zrezygnować.
– Jego głos był miękki, niemal czarujący. – Przedtem był to zwykły urlop, a teraz zrobiła

się z tego przygoda.

Spojrzała na niego zdumiona.
– Nazywasz to przygodą? Przecież to katastrofa!
– Przesada – powiedział z szelmowskim uśmiechem.
– Każda przygoda jest sytuacją, w której ocieramy się o katastrofę. Inaczej by nią nie

była. A pieniądze? Zawsze można zarobić więcej pieniędzy. Będziesz to mogła robić, jeżeli
zechcesz, przez całą resztę życia. A szansę spędzenia tych świąt w Nowym Orleanie masz
tylko teraz. Nie trać więc tej szansy. Zaryzykuj. Jaką przyjemność może przynieść życie
komuś, kto nie potrafi ryzykować?

Patrzyła na niego z uniesioną do góry głową i serce biło jej coraz mocniej. Znowu miał

rację. Ryzykowała, przeprowadzając się do Nowego Jorku, ryzykowała, decydując się na
karierę aktorki. To Michael zawsze bał się ryzyka i przygody, a nie ona. Odczuła nagły
przypływ podniecenia. Co w tym strasznego, jeśli przeżyje kilka dni na kredyt?

– No i co? – spytał Pearce, przeciągając słowa. Odetchnęła głęboko.
– Jadę – zadecydowała.
Czas odlotu przełożono jeszcze dwukrotnie i do Nowego Orleanu dotarli dopiero po

pierwszej w nocy. Mieli masę czasu na luźną, spokojną pogawędkę.

Mollie opowiedziała Pearce’owi o dzieciństwie i studiach w Minnesocie, i o tym, jak

próbuje obecnie przebić się na nowojorską scenę, Z tego, co mówił Pearce, wynikało, że
wychował się w małym miasteczku na zachód od Austin w Teksasie i że obecnie mieszka W
Kalifornii. O swojej pracy zarobkowej mówił ogólnikami. Napomknął, że pracuje w
przemyśle rozrywkowym. Tłumaczył niejasno, że jest to rodzaj działalności trochę
artystycznej, mającej związek z rozrywką dla dzieci.

Zdumiało ją to. Co by to mogło być, myślała. Opowiadania? To zupełnie do niego nie

pasowało.

Teraz, wreszcie już na ziemi, Mollie prowadziła Pearce’a pod rękę w kierunku stanowiska

odbioru bagażu. Fritz maszerował przed nimi tak samo szybko, jak zwykle, ale uszy trzymał
opuszczone i sapał.

– Czy nic mu nie jest? – spytała z obawą Mollie.

Wygląda na bardzo zmęczonego, – Potrzebuje po prostu dobrze się wyspać – próbował

uspokoić ją Pearce. – To silna bestia.

Mollie nie była tego taka pewna. Uważała, że chyba jednak stary pies się przemęczył, ale

powstrzymała się od wyrażenia swoich obaw. Rozejrzała się dookoła i powiedziała:

– Co za dziwny port lotniczy. Całe ściany obwieszone afiszami. Nigdy nie widziałam

takiej masy plakatów. Wszędzie, gdzie spojrzysz, ogłoszenia i zapowiedzi zabaw. Najczęściej
piszą o imprezach świątecznych, ale także o innych karnawałowych festynach.

– Luizjana się w tym specjalizuje – objaśniał pogodnie Pearce. – Mają niesamowitą

inwencję w wymyślaniu świąt. Każda okazja jest dobra, żeby się zabawić. Wymyślili nawet
obchody Święta Oposa. Wiesz, jaka jest dewiza tego stanu

$

oczywiście nieoficjalna?

– Nie. Powiedz jaka? – spytała.
– Laissez les bons temps rouler. Jak to przetłumaczyć z francuskiego? – zastanowił się. –

Może tak: Używajmy póki czas, bo za sto lat nie będzie nas. Oczywiście, to bardzo swobodny
przekład, ale w Nowym Orleanie zdają się naprawdę o tym pamiętać.

Pearce Goddard ogromnie lubił przezwyciężać trudności i radzić sobie z kłopotami. Ale

to, co zdarzyło się w tej podróży, również jemu wydało się lekką przesadą.

O drugiej w nocy dowiedzieli się, że ich bagaż zaginął. To znaczy, niezupełnie zaginął,

wyjaśniał tłumowi oczekujących ludzi urzędnik o kaprawym spojrzeniu. Raczej przymarzł.
Temperatura w leżącym w pobliżu zwrotnika Nowym Orleanie spadła do dwudziestu stopni
poniżej zera. W systemie ogrzewczym samolotu nastąpiła awaria i z mokrego bagażu zrobiła
się bryła lodu. Nie sposób go było wydobyć, nie uszkadzając samolotu.

Urzędnik, otoczony przez tłum ludzi najwyraźniej wściekłych i nie usatysfakcjonowanych

jego wyjaśnieniami, sprawiał wrażenie zdenerwowanego.

– Proszę o odrobinę cierpliwości – zaczął tłumaczyć – dostaniecie państwo za chwilę

numer telefonu, który umożliwi wam połączenie się na nasz koszt z przedstawicielem linii
lotniczej. Od niego dowiecie się więcej.

– Niezły dowcip – syknął Pearce.
Uchylił powieki i spojrzał ukradkiem na Mollie. Po tym, co usłyszeli, znowu trochę

pobladła, ale głowę miała uniesioną do góry i trzymała się prosto. Znalazła się w Nowym
Orleanie bez pieniędzy i bez bagażu. A on w tym momencie był prawie pewien, że dużo
czasu upłynie, zanim ujrzą ponownie swoje walizki.

– Nic z tego nie rozumiem – zwróciła Się do Pearce’a. – Nasz bagaż jest gdzieś tutaj, a

oni nie mogą się do niego dostać? I co będzie dalej?

– Mnie się też tu coś nie podoba – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nawet bardzo.

Jeszcze raz spojrzał na nią spoza ciemnych okularów. Do diabła, pomyślał, to dzielna
dziewczyna. Zdecydował się powiedzieć jej całą prawdę.

– Słuchaj – powiedział z udaną beztroską – ten cholerny bagaż naprawdę przymarzł im do

ładowni, a samolot musiał i tak wystartować w dalszą trasę. Przecież w Nowym Orleanie miał
tylko międzylądowanie. Wiesz, jaki był jego port docelowy?

– Nie, nie wiem – przyznała, jeszcze bardziej zatrwożona. – Dokąd miał lecieć?

– Gdzieś na półwysep ‘Jukatan – wykrzywił usta w uśmiechu. – Nasz bagaż leci sobie

teraz na Jukatan. Miejmy nadzieję, że ma przyjemną podróż.

– Na Jukatan! – krzyknęła przerażona. – Przecież to jest w Ameryce Środkowej.
– Si, señorita – przyznał jej rację. – Dokładnie tam. – Ponownie wziął ją za rękę. –

Słuchaj – zaczął – po co mamy stać w tej kolejce po numer telefonu, z którego teraz w nocy i
tak nie skorzystamy? Jest późno. Jesteśmy oboje zmęczeni, pies też. Zadzwonimy jutro na
lotnisko i dowiemy się czego trzeba. A teraz wynośmy się stąd. Czy twój hotel jest w
Dzielnicy Francuskiej? Jeśli tak, to weźmy razem taksówkę.

Mollie zbladła tak mocno, że na wystających kościach policzkowych piegi zabłysły jak

małe, czerwone świecidełka. Nie mówiła nic i sprawiała wrażenie zupełnie zszokowanej.

– Nie mogę... dokładnie przypomnieć sobie adresu hotelu. I nawet... jego nazwy nie

bardzo pamiętam. Chyba Jefferson... albo Jackson, albo może Johnson, czy coś w tym
rodzaju. O Boże, ale głupio wyszło.

Pearce zmarszczył brwi. Rzeczywiście, mądre to nie było, chociaż sama dziewczyna nie

wydała mu się taka głupia. Jak mogła nie wiedzieć, gdzie ma się zatrzymać?

– Nie zapisałaś sobie? – spytał z niedowierzaniem. Zaprzeczyła ruchem głowy. Jej włosy

zupełnie się teraz rozsypały i w rudozłotym nieładzie powiewały wokół głowy.

– Oczywiście, że zapisałam. W notatniku, w którym przechowuję wszystkie ważne

informacje.

Pearce wykonał szerokimi ramionami gest zniecierpliwienia.
– O rany boskie! I zapomniałaś go zabrać ze sobą?
– Zabrałam go ze sobą – prawie krzyknęła – ale zapakowałam do walizki. – Stuknęła się

palcem w czoło. – Kompletnie bez sensu. Bo to miało być... zupełnie inaczej. Wszystko się
pozmieniało i potem... Jak mogłam zrobić coś podobnego? Jak mogłam?

Jęknęła, czyniąc sobie w myślach wyrzuty za tak nierozumny postępek. To w końcu

Michael doprowadził ją do stanu, w którym mogła zrobić coś tak idiotycznego. Co za pomysł,
by zostawić notes w walizce? Przecież zawsze należy liczyć się z tym, że bagaż może
zaginąć.

Wyglądała na tak zmartwioną, zdenerwowaną i nieszczęśliwą, że Pearce’owi zrobiło się

jej serdecznie żal. W jego sprawnym umyśle natychmiast pojawił się pewien plan, może
trochę przewrotny, ale zabawny.

– Idę poszukać książki telefonicznej – stwierdziła z rozpaczliwą stanowczością. – Może

jakoś znajdę nazwę tego hotelu. Pewna jestem, że zaczynała się na Jackson, Jefferson, czy coś
takiego.

Pearce odetchnął głęboko.
– Słuchaj, Mollie mówił takim tonem, jakby go to wcale tak bardzo nie obchodziło –

połowa hoteli i knajp w Nowym Orleanie zaczyna się na jot. Jot jak Jackson. A czy wysyłałaś
im jakąś zaliczkę?

– Nie – spojrzała na niego pytająco. – Przyjęli rezerwację bez zaliczki. A jakie to ma

znaczenie?

– Tylko takie, że w tej sytuacji przestaje być ważne, że nie znasz nazwy tego hotelu. Nie

zjawiłaś się na czas. Jest druga w nocy i wynajęli pewnie pokój komuś innemu. Zwykle tak
robią. A po tym, co tu się stało z pogodą, w hotelach mogą mieć też niezły dom wariatów.

– No to świetnie – stwierdziła gorzko. – Niech i tak będzie. Pomogę ci złapać taksówkę, a

samą prześpię się na lotnisku. Zasłużyłam na to. Jak sądzę, zdobyłam mistrzostwo świata w
bezmyślnym podróżowaniu. Powinno się odnotować ten wyczyn w Księdze Guinnessa.
Poszukam jutro miejsca w jakimś hotelu, a do rana już niedaleko.

Stał przez chwilę, zastanawiając się nad czymś. Ciemne szkła jego okularów zwrócone

były w przestrzeń.

– Mollie – odezwał się wreszcie trochę nieswoim, poważnym głosem – rzeczywiście

wygląda to tak, jakby wszystko sprzysięgło się przeciw tobie. Ale to może opatrzność
postanowiła w ten sposób się mną zaopiekować. Chcę ci coś wyznać.

Zamilkł na chwilę, jakby tłumiąc jakieś emocje.
– Trudno mi o tym mówić, ale boję się być sam. Nikt tu po mnie nie przyjechał, jestem w

obcym mieście. Nie mogłabyś ze mną zostać? Czy bardzo by cię krępowało przenocowanie
ze mną w hotelu? – Przełknął ślinę. – Proszę cię, pomóż mi.

Nie potrafiłby opisać, co się stało z wyrazem jej twarzy.
– Czy bardzo by mnie krępowało? – powtórzyła zdławionym głosem pytanie.
Stara – się mówić z wyrazem powagi na twarzy, szybciej niż zwykle, wkładając w to cały

swój dar przekonywania. Stał prosto, z głową lekko odchyloną do tyłu jak dumny mężczyzna,
nienawykły do tego, by prosić o cokolwiek. Pearce Goddard był świetnym aktorem, choć
aktorstwo stanowiło jedynie drobną część jego profesjonalnych umiejętności.

– Jak dotąd pomagaliśmy sobie nawzajem, prawda? – spytał tonem pełnym powagi. – Ty

nie masz gdzie , spać, a ja nie mam przewodnika. Przysięgam, nie proponuję ci niczego...
nieprzyzwoitego. Zostań ze mną. Choćby na tę noc i kawałek jutra. Pomożesz mi się
zorientować w otoczeniu, zanim nauczę się tutaj poruszać. Inaczej będę... jak ten ze znanej ci
sztuki: „zdany jedynie na obcych łaskawość”.

Mollie wahała się. Przyglądała się uważnie Pearee’owi, po chwili skierowała wzrok w

dół, na Fritza. Siedział z oklapniętymi uszami i wysuniętym językiem. Teraz dopiero widać
było, jaki jest stary i zmęczony.

– Mam psa, to prawda. – W sposobie, w jaki przeciągał wyrazy, poczuła tłumione

napięcie. – Tylko że on już nie bardzo sobie radzi. Naprawdę jest za stary. Wiem, Ż6
powinienem go dawno wymienić, ale jakoś nie potrafię. Chciałem go zabrać jeszcze raz ze
sobą w podróż, spędzić razem z nim ostatnie święta. A teraz się martwię. Chyba za dużo
wymagam od tego staruszka. Dziś w nocy poczułem, jaki! jest zmęczony. Mollie, nie
mogłabyś nam pomóc? Jemu i mnie? – Przełknął ślinę, tłumiąc wzruszenie.

Przez chwilę jeszcze przyglądała się psu. Wreszcie podniosła głowę i utkwiła wzrok w

twarzy Pearce’a. Widział, jak intensywnie się zastanawia, starając się wyczytać, co kryje się
za wyrazem jego twarzy. Zdwoił wysiłki, by swą mimiką wyrażać wyłącznie powagę,
szczerość intencji i sprawić wrażenie, że autentycznie potrzebuje pomocy. Jednocześnie
spostrzegł, że Mollie, zatroskana i przejęta, wygląda wyjątkowo ślicznie. Ponownie przełknął
ślinę.

Powolnym ruchem skłoniła głowę.
– Zgoda – powiedziała wreszcie – to będzie taka wzajemna pomoc. Nie ma w tym, jak

rozumiem, nic... romantycznego. Zaprzeczył zdecydowanym gestem.

– Ależ oczywiście, że nie – zapewnił. Nie miał zamiaru angażować się uczuciowo. Jego

obecna sytuacja pozwalała na to, aby jej pomóc, i to samo w sobie wydawało mu się zabawne.
Co innego, gdyby okazała się chętna do pójścia z nim do łóżka, jakieże by miał wtedy prawo
odmówić jej należnej przyjemności?

– Dziękuję ci, Mollie. – W jego głosie zabrzmiało radosne wzruszenie. – Masz takie

dobre serce...

– To ty masz dobre serce – odrzekła i wzięła go za rękę. – Chodź! Musisz być bardzo

zmęczony. Poszukamy taksówki. Wyjście jest na lewo.

W jej głosie było tyle serdecznej troski, że Pearce poczuł wyrzuty sumienia. Rzadkiemu

gościowi, jakim był nagły przypływ poczucia winy, powiedział jednak: wynoś się. Ale na
głos odezwał się tylko do psa:

– W lewo. Prowadź.
No i co, westchnął w duchu, wzruszając ramionami, w końcu spełniasz obietnicę daną

temu kochanemu, staremu dziwakowi. Wydało mu się, że słyszy w tym momencie jego
śmiech. Wuj Faron, niewidomy i stary, do końca zachował pogodę: ducha i nie przestał być
sobą. Jego ostatni pomysł był także niekonwencjonalny i nieco diaboliczny. Przed śmiercią
powiedział Pearce’owi:

– Gdy umrę, chcę, abyś zrobił trzy rzeczy. Po pierwsze, pieniądze, które ci zostawiam,

przeznacz na ten swój głupi film. Po drugie, wracając z mojego pogrzebu, poderwij
najładniejszą dziewczynę, jaką po drodze spotkasz. I po trzecie, zaopiekuj się Fritzem. To
cały mój testament.

Pearce przeżył głęboko śmierć wuja. Lecz cóż, Faron nie życzył sobie jakiejkolwiek

żałoby, a ostatnie zdarzenia w życiu Pearce’a nakazały mu działać pospiesznie i gorączkowo.
Palił za sobą mosty i przygotowywał się do realizacji swojego – związanego z piekielnym
ryzykiem – przedsięwzięcia.

Postanowił nie wracać bezpośrednio do Kalifornii i pojechać najpierw do Nowego

Orleanu. Pomysł, aby udawać niewidomego, choć trochę szalony, miał służyć w zasadzie
czemuś innemu, lecz okazał się przynajmniej w jednym pożyteczny: rozwiązywał transport
psa. Żadna linia lotnicza nie zgodziłaby się na to, aby Fritz podróżował w kabinie dla
pasażerów inaczej, niż jako przewodnik niewidomego. Jako „zwykły” pies zostałby
zamknięty w klatce i wsadzony do ładowni bagażowej. A na skutek nieprzewidzianych
okoliczności tej podróży stałoby się tak, że stary pies, uwięziony, zmarznięty i głodny,
leciałby teraz samotnie na Jukatan.

Pearce – spojrzał ukradkiem na rudozłotą burzę rozsypanych włosów Mollie.
Bez przesady, pomyślał, przecież nie udaję ślepego w złych zamiarach, a dzięki temu

mogę wyświadczyć tej dziewczynie przysługę. Przecież nie poszłaby ze mną, gdyby
wiedziała, że nie jestem niewidomy. Nie ma innego wyjścia, przekonywał siebie, trzeba
ciągnąć dalej to niewinne oszustwo. Wycofać – się w tym momencie byłoby czymś

nieeleganckim.

Zamknął oczy, ponownie pogrążając się w stanie narzuconej sobie sztucznej ślepoty.

Było to dla niego ważne doświadczenie: jedna z rzeczy, którą postanowił zrobić i którą musi
zrobić. To nie ulegało wątpliwości, podczas tej podróży ma za zadanie zbadać, jak wygląda
świat, w którym porusza się niewidomy. Przestań gapić się na tę dziewczynę i rób dalej to, co
masz do zrobienia, powiedział sobie.

O drugiej nad ranem na skutych lodem ulicach Nowego Orleanu złapać taksówkę było

niewiele łatwiej niż polarnego niedźwiedzia.

Chociaż Mollie pamiętała z dzieciństwa głębokie śniegi w Minnesocie i poznała brutalną

dokuczliwość długiej, nowojorskiej zimy, wydawało jej się, że tej nocy w Nowym Orleanie
zmarzła najbardziej w życiu.

Miała na sobie spódnicę ze szkockiej wełny w niebieską kratkę, różową bluzkę włożoną

na granatowy golfik, botki do kolan i płaszcz, pod który przezornie włożyła ocieplającą
podpinkę. Ale w cienkich rękawiczkach i zrobionej luźnym ściegiem, nie przykrywającej
uszu czapeczce było jej tak zimno, że nie przestała się trząść nawet wtedy, gdy znalazła się
wreszcie z Pearce’em w ciepłym wnętrzu taksówki.

Pomyślała, że Pearce – ubrany w niezbyt grubą kurtkę, bez czapki i rękawiczek – musiał

zmarznąć jeszcze dotkliwiej, choć sprawiał wrażenie bardziej odpornego , na zimno. Frtiz
położył się między siedzeniami na pokrytej breją topniejącego śniegu podłodze. Wyglądał
strasznie: zamykał co chwilę oczy i trząsł się z zimna.

Jak stwierdził kierowca, nadpobudliwy osobnik, który zdążył już im opowiedzieć, że

przybył do Nowego Orleanu z New Jersey, większość urodzonych na Południu taksówkarzy
zrezygnowała tej nocy z jazdy. Za dużo było wypadków, a jeden z oblodzonych mostów, na
którym najwięcej było kolizji i stłuczek, został już nawet zamknięty dla ruchu.

– Nie ma lekko – powiedział tonem, jakby obwieszczał coś genialnie odkrywczego. –

Trudno coś tej nocy złapać. Na ulicach tylko Jankesi i wariaci. A wy co za jedni jesteście?

Mollie nie mogła opanować drżenia i Pearce uspokajająco objął ją ramieniem. Była zbyt

zmęczona i zmarznięta, by protestować.

– Ta pani to jankeska, a ja jestem wariat – wyjaśnił uprzejmie Pearce.
– No nie mówiłem! – zarechotał kierowca. – Ja tam jestem i Jankes, i wariat w jednej

osobie – cieszył się dalej i wziął zakręt z taką prędkością, że taksówka zatoczyła się w
poślizgu o$ jednego do drugiego krawężnika. – Lubię mieć całą ulicę dla siebie. Patrzcie, co
się dzieje! Tylko trącę mocniej hamulec i już mamy jazdę figurową!

Mollie zadrżała jeszcze mocniej i zamknęła oczy.
– Nie bój się. – Uspokojający szept Pearce’a łaskotał jej ucho. – Jeśli zabije nas na

miejscu, przynajmniej będzie nam ciepło.

Taksówkarz, zanosząc się śmiechem, wszedł w poślizg na następnym zakręcie.
– Hej, jupi, jupi, ej! Naprzód, pieski! – ryczał radośnie, najwyraźniej bawiąc się w

poganiacza psiego zaprzęgu na Dalekiej Północy.

A jeśli nie zginiemy na miejscu, pytała w duchu Mollie. Co będzie jeśli będziemy tylko

ranni i zamarzniemy na śmierć, leżąc na ulicy? Zamknęła oczy, starając się nie patrzeć, jak w

drodze do nie znanego jej miejsca przeznaczenia taksówkarz kolejno bawi się w jazdę
figurową na lodzie, taniec na wrotkach i saneczkarstwo torowe.

Zajechali wreszcie przed hotel. Gdy wychodziła z taksówki, nadal lekko drżały jej kolana.

Znowu poczuła przeszywające zimno. Ciągle jeszcze zdrętwiała i oszołomiona czekała, aż
Pearce załatwi formalności w recepcji. Miała poczucie, jakby wszystko było nie do końca
realne. To, co się jej zdarzyło, odbierała trochę jak sen.

Hotel był najwyraźniej drogi i wytworny. Lśniący wystrój recepcyjnego holu zrobił na

niej oszałamiające wrażenie. Z sufitu zwieszały się wytworne żyrandole, nadzwyczaj ozdobne
– takie, jakich Mollie nigdy przedtem nie widziała. Lśniące, antyczne meble błyszczały
politurą w złotym świetle kandelabrów, a szafir i purpura ich pluszowych obić zapierały dech
w piersiach.

W sali ustawionych było kilka dużych, pięknie przystrojonych choinek. Tak bogato

ubrane drzewka Mollie widywała przedtem jedynie na świątecznych wystawach najbardziej
eleganckich sklepów na Piątej Alei.

Z zachwytu wstrzymała oddech. Był to naprawdę wspaniały hotel, na pewno jeden z

najlepszych i najdroższych w Nowym Orleanie. Ten, w którym miała się sama zatrzymać,
jako jeden z najtańszych z pewnością byłby jego przeciwieństwem. W niczym nie
przypominałby tego, co ją tu otaczało.

Poczuła się nagle winna, że zgodziła się, by Pearce ugościł ją w tak komfortowych

warunkach. Co prawda, obiecał, że nie będzie oczekiwał w zamian niczego poza pomocą, lecz
co będzie, jeśli zapomni o danym przyrzeczeniu?

Nocny recepcjonista położył na dłoni niewidomego klucz do pokoju.
– Możemy iść? – spytał Pearce, podając jej ramię.
Przyjrzała się jeszcze raz ze zdumieniem wiktoriańskiemu holowi, pełnemu zakrętów,

zakamarków, i porozstawianych w różnych miejscach mebli. Z przeciwległych krańców holu
prowadziły na górę szerokie kręcone schody. Niewidomy, nawet posiadając psa, nie mógłby
chyba bez pomocy drugiej osoby odszukać drogi do pokoju. Rozumiała niechęć Pearce’a do
korzystania z pomocy recepcjonistów czy boyów hotelowych. Na pewno łatwiej mu było
poprosić o pomoc kogoś, kogo już znał, niż każdorazowo zwracać się z tym do
przypadkowych osób.

Z determinacją podniosła głowę do góry i wzięła go pod ręką.
– Pokój 242. – Wręczając jej klucz Pearce uśmiechnął się kwaśno. – Przynajmniej nie

musimy się martwić o bagaż. Jest już pewnie w połowie drogi na Jukatan.

Pokój wydawał się Mollie prawie tak luksusowy, jak hol. Niebiesko-srebrne tapety z

jedwabiu z ciemniejszymi, prawie granatowymi pasami wspaniale współgrały z kolorem
grubego dywanu i ciężkich, pluszowych kotar. Nad meblami w stylu królowej Anny wisiały
olejne obrazy w złoconych ramach. Na stoliczkach rozstawionych po obu stronach pokrytej
pluszem kanapki, w kryształowych wazonach ułożone były świeże, białe róże.

– Piękny pokój. – Mollie odetchnęła z ulgą, gdy drzwi zamknęły się za nimi.
– Naprawdę? – Ton głosu Pearce’a brzmiał dziwnie. – Czy mogłabyś pokazać mi, jak się

w nim poruszać?

Drgnęła, uświadomiwszy sobie, że jej zachwyt nad pięknem wnętrza, którego Pearce nie

może oglądać, mógł mu się wydać czymś niedelikatnym. Zaczęła oprowadzać go po pokoju i
przyległej do niego łazience, tłumacząc, gdzie się co znajduje. Ostatnią rzeczą, którą mu
pokazywała, było łóżko. Przypominało raczej królewskie łoże, na czterech bogato
rzeźbionych nogach, przykryte srebrno-niebieską, atłasową narzutą.

– Usiądź tutaj – powiedziała. – To jest twoje łóżko. Wygląda wspaniale. – Próbowała

oddalić się, ale trzymał ją mocno za rękę. Splótł palce z jej palcami.

– Nie ma mowy. Ty się tu połóż, a ja prześpię się na kanapce – odrzekł, marszcząc brwi.
Jego dotyk wywołał w niej uczucie mrowienia. Dziwny dreszcz wędrował przez jej rękę

do ramienia, a potem poczuła, jak schodzi w dół, wzdłuż kręgosłupa i wraca do góry. Nie
powinna zabierać mu tego łóżka. Nie powinna też pozwolić, aby tak ją dotykał, ale z jakiegoś
powodu nie opierała się temu.

– Nie zgadzam się – sprzeciwiła się. – Kanapa jest dla ciebie za krótka, a ja się na niej

zmieszczę.

– Tylko cham pozwoliłby kobiecie spać na kozetce. Łóżko jest twoje. Tym razem będę

stanowczy. Siadaj tutaj.

Pociągnął ją za rękę, aż znalazła się obok niego. Siedzieli oboje na skraju łóżka, nadal

trzymając się za ręce. Próbowała wstać.

– Naprawdę nie czułabym się w porządku... Delikatnie, lecz pewnie przytrzymał ją przy

sobie, nie pozwalając jej się oddalić.

– Pozwolę ci spać tam, gdzie będziesz chciała, pod warunkiem, że zrobisz dla mnie jedną

rzecz, zgoda?

– Jego głos był niski i zachrypnięty.
– Jaką? – spytała drżącym głosem Mollie. Wiedziała już, jak bardzo uwodzicielski potrafi

być Pearce, nie była pewna, czy sobie z tym teraz poradzi.

– Pozwól mi dotknąć twojej twarzy. – Jego dłoń przesunęła się w górę, wzdłuż ramienia, i

spoczęła miękko na jej policzku. Palce zaczęły powolną wędrówkę, błądząc po twarzy, ale
prawie jej nie dotykając. Ich bliskość i ciepło oszołomiły ją.

– Mogę? – spytał.
Nerwowo przesunęła językiem po wargach. Czyż nie jest to jedyny sposób, w jaki

niewidomy może dowiedzieć się, jak wygląda ktoś inny? Właśnie przez dotyk? Może więc
jest to tylko niewinna, przyjacielska prośba? Lecz z drugiej strony poczuła się bardzo
zagrożona. Zdała sobie sprawę z tego, że Michael był chłopcem, a Pearce Goddard jest
mężczyzną, i to takim mężczyzną, który bardzo silnie działa na jej zmysły.

– Proszę cię. – Nachylił się nad nią tak blisko, że poczuła, jak ciepły oddech owiewa jej

wargi.

– Chyba... nie powinnam. – Chciała ponownie wstać, ale ujął ją drugą ręką za nadgarstek

i przytrzymał przy sobie. Nie próbowała się uwolnić, jakby nie pozwalała jej na to jakaś
magiczna siła, której nie potrafiła się przeciwstawić. Wstrzymała oddech, czując jak
koniuszki jego palców przesunęły się z policzka i błądziły wokół oczu.

– Jakie masz długie rzęsy – powiedział miękko, muskając je palcami.

Zamknęła oczy i pozwoliła, by delikatnie badał jej powieki. Było to jak dotknięcie

skrzydeł motyla. Czuła jednak, że w delikatności pieszczoty drzemie jakaś ukryta siła. Był to
przedziwny, nie znany jej dotąd dotyk.

– Brwi... jakie gładkie – mówił, nie przestając błądzić palcami po jej twarzy. – I lekko

zadarty nos. Musi być z gatunku tych ślicznych skandynawskich nosów z Minnesoty. I lekko
kwadratowy podbródek. Znamionujący upór, ale nie upór nierozumny...

Mollie poczuła, że coś dzieje się z jej zmęczonym ciałem. Tak jakby puszczały hamulce,

za pomocą których tak długo utrzymywała na wodzy swe emocje. Pragnienie, które dało znać
o sobie, gdy tylko wsiadła do samolotu, a potem przez cały czas tłumiła, wymknęło się teraz
spod jej kontroli.

Jak dobry jest jego dotyk, myślała sennie. Jakie to cudowne uczucie... Nikt dotąd tak

mnie nie dotykał...

– A usta... – Przesunął wolno kciukiem wzdłuż jej warg. – Usta masz pełne, miękkie i

dojrzałe.

Ujął ją palcami pod brodę i uniósł jej twarz ku swojej.
– Są tak tajemnicze jak twój głos – wyszeptał, nachylając się nad nią. – Trzeba je zbadać

dokładnie. Można?

I wtedy zrobił to, za czym Mollie podświadomie tęskniła, odkąd po raz pierwszy ujrzała

go w samolocie.

Przycisnął wargi do jej warg i pocałował ją tak, jak nikt inny przedtem jej nie całował.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Czuła, jak jego usta – zmysłowe i ciepłe – pieszczą jej wargi i jak mocno i pewnie trzyma

ją w ramionach. Krew tętniła w jej żyłach i po raz pierwszy od tak dawna radosne ożywienie
wypełniło bez reszty jej ciało.

Westchnęła, nie odrywając od niego ust, napawając się ożywczym tchnieniem, jakie

zdawał się jej przekazywać. Odniosła dziwne, słodkie wrażenie, jakby wracała do domu
gdzieś z daleka, i zapragnęła objąć go rękami za szyję. Jak cudownie by było zatracić się do
końca, poznać to wszystko, co w nim takie dziwne, niepokojące i tajemnicze, zapomnieć o
samotności i poczuć się bezpiecznie w jego silnych ramionach.

Samotność... Tak! Była samotna! Lodowata precyzja tej nagłej myśli sprawiła, że

zniknęło gdzieś całe wypełniające ją poczucie ciepła. Znowu znalazła się tam, gdzie była
naprawdę: daleko od domu, w obcym mieście, w obcym pokoju hotelowym, w ramionach
obcego mężczyzny.

Oderwałaby się od niego natychmiast, gdyby nie obejmował jej tak mocno. Gwałtownym

ruchem szarpnęła się do tyłu.

– Przestań – syknęła, odpychając go rękami. W szkłach ciemnych okularów dostrzegła

swoje dwa pomniejszone odbicia, bladość twarzy, rozsypane w nieładzie włosy, – Dlaczego?
Przecież było nam tak dobrze – powiedział z grymasem w kącikach ust.

Zacisnęła zęby i czując, jak łomocze jej serce, odepchnęła go jeszcze mocniej. Nie

rozumiała, co się z nią dzieje. Dlaczego tak silnie ją pociągał? To szaleństwo. Przecież nic o
nim nie wiedziała.

Wzburzona, pomyślała nagle, że może całowała go po prostu z powodu Michaela.

Dokładnie dziś miała spędzić z nim noc poślubną. Czy jakiś ukryty, ciemny impuls nie
podpowiadał jej, że z braku świeżo poślubionego małżonka powinna spędzić noc poślubną z
nieznajomym, przystojnym mężczyzną? Czy nie całowała Pearce’a po to, aby zapomnieć o
Michaelu i jakby zrobić mu na złość?

– Uspokój się – cedził słowa Pearce. – Nie udawaj, że nagle wpadłaś w furię. Sprawiało

ci to przyjemność. To właśnie cię naprawdę denerwuje.

– Odsuń się ode mnie! – rozkazała.
– Owszem, pod warunkiem, że stąd nie uciekniesz. Po pierwsze, nie bardzo masz gdzie

uciec. A po drugie, wystarczyło powiedzieć: nie, gdy tylko zacząłem cię całować;

– Teraz mówię: nie – powiedziała Mollie przez zaciśnięte zęby. Próbowała się wyślizgnąć

z jego ramion, ale zdała sobie sprawę, że robi to jakoś za mało energicznie i bez przekonania.
Jego uścisk nadal sprawiał jej przyjemność, choć wiedziała, że nie powinna tego tak
odczuwać. Jeszcze jeden więcej powód, pomyślała, żeby uciec.

– W porządku. – Uśmiechnął się sztucznie i wzruszył ramionami. Najpierw miałaś

ochotę, teraz nie masz. Mężczyzna nie może takich rzeczy przewidzieć, zanim się nie
przekona. – Westchnął z rezygnacją i uwolnił ją. – Idę spać na kanapkę. Schylił się, odnalazł
ręką uprząż psa i ujął ją krótko, Fritz popatrzył ha nich oboje z czymś w rodzaju dezaprobaty.

Mollie podniosłą się i oddaliła o krok od łóżka.
– Nie! Ja śpię na kanapce – powiedziała z naciskiem, wskazując na siebie. –

Powiedziałeś, że będę mogła wybierać i właśnie wybieram: chcę tam spać i koniec!

Pearce wstał także. Wyraz twarzy miał tak spokojny, jakby rozmawiali o pogodzie.

Mollie – tak na wszelki wypadek – cofnęła się jeszcze o krok.

– I zapamiętaj sobie, jeśli jeszcze raz spróbujesz się do mnie zbliżyć – ‘Ostrzegła głosem

drżącym z napięcia – to pożałujesz. Będę krzyczeć, wzywać pomocy i porozwalam tu
wszystko. A gdy przyjdzie policja, powiem, że zwabiłeś mnie tutaj pod fałszywym
pretekstem. Obiecałeś, że nie będziesz próbował różnych takich sztuczek, twierdziłeś, że
potrzebujesz mojej pomocy. Zachowuj się więc przyzwoicie, bo natychmiast zostaniesz tutaj
sam, ale po takiej awanturze, że będzie ją słychać na drugim brzegu Missisipi.

Na twarzy Pearce’a pojawił się wyraz dezaprobaty i ubawienia zarazem.
– Naprawdę byś sobie poszła? – spytał.
– Natychmiast. – Strzeliła palcami pokazując, jak szybko by to się stało. – Naucz się więc

dotrzymywać słowa, bo inaczej...

Westchnął ponownie, wypuścił z ręki uprząż psa i opadł na łóżko. Podłożył ramiona pod

głowę i zwrócił twarz w stronę sufitu.

– Możesz sobie spać nawet w wannie, jeśli ci to sprawi przyjemność. A co do złamania

obietnicy, to błagam, abyś mi wybaczyła.

Ostatnie słowa powiedział z takim sarkazmem, że Mollie, poczuwszy się powtórnie

dotknięta, wsparła dłonie na biodrach.

– Jakoś nie uciekałaś z krzykiem – zauważył ironicznie. – Siedziałaś ze mną na łóżku,

zupełnie nie protestując...

– Nieprawda, nie mogłam pro... – zaczęła Mollie, ale nie pozwolił jej dokończyć.
– Zupełnie nie protestując. Całowałem cię, a ty całowałaś mnie również. I pozwolę sobie

dodać, że robiłaś to z entuzjazmem. A potem coś ci się nagle odmieniło. Na tym właśnie
polega problem z kobietami. Mówią, że czegoś chcą, a naprawdę chcą czegoś innego. Mówią:
nie, które ma znaczyć: tak, albo: tak, które ma znaczyć: nie. Skąd mężczyzna ma wiedzieć, o
co im chodzi, zanim tego nie sprawdzi?

– Nie próbuj niczego na mnie zwalać – ostrzegła Mollie, choć naprawdę poczuła się

winna. Czy wszystko stało się bez jej udziału? Czy nieświadomie, lub nawet świadomie, nie
sprowokowała go? Mogła zdecydowanie oddalić się od łóżka, zamiast usiąść tuż obok niego.
Mogła nie zgodzić się, aby dotykał jej twarzy. Gdy nachylił się, aby ją pocałować, mogła po
prostu się odwrócić. A przecież nie tylko tego nie zrobiła, lecz przeciwnie – uniosła do góry
twarz, aby łatwiej mu było odnaleźć jej usta.

– Nic na nikogo nie zwalam – odezwał się szyderczym tonem. – I żeby sprawa była do

końca jasna, możesz się już nie obawiać. Nie zamierzam zakradać się do ciebie w nocy ani
zmuszać cię, abyś uległa moim niecnym zachciankom. To nie w moim stylu. Zapewniam cię,
że na świecie jest pod dostatkiem kobiet, które ani o to nie trzeba błagać, ani do tego
zmuszać. Wierz mi na słowo.

Ziewnął ostentacyjnie, zakrywając dłonią usta parodiującym grzeczność gestem. Mollie

przyglądała mu się, targana sprzecznymi emocjami. Leżał, rozciągnąwszy swe długie,
szczupłe ciało na srebrno-niebieskiej narzucie. Wydał z siebie nieco zmysłowe westchnienie,
jakby demonstrując, że jest mu dobrze i wygodnie. Na tle niebieskawej tkaniny wydawał się
jeszcze bardziej opalony, a jego ciemne włosy sprawiały wrażenie prawie czarnych.

Usiadła na kanapce, ciągle nie spuszczając z niego wzroku. W jakiś niejasny sposób

poczuła się prawie rozczarowana, jak gdyby ożywiające podniecenie, którego doświadczyła,
oddaliło się teraz gdzieś daleko.

O Boże, pomyślała z niechęcią, może to wszystko przez to, że jest taki przystojny?

Wyglądem zewnętrznym niczym nie przypominał Michaela, który miał bardziej
wyrafinowaną urodę – był prawie piękny. Pearce Goddard nie miał w sobie nic pięknego.
Jego twarz była rzeźbiona jakby innym, grubszym dłutem, naszkicowana twardymi, męskimi
liniami – tak samo, jak całe jego silne, muskularne ciało. Ale najbardziej fascynująca była w
nim niebywała zdolność do przechodzenia z jednego nastroju w inny.

Ziewnął znowu, usiadł, odnalazł po omacku Fritza, odpiął mu uprząż i powiesił ją na

oparciu łóżka. Potem, tak jak poprzednio, położył się na wznak z rękami pod głową.

Mollie westchnęła. Wstała i zaczęła szukać dodatkowej poduszki i koców. Znalazła je w

jednej z dwóch szaf i zrobiła sobie coś w rodzaju gniazda na kanapce.

Pearce oddychał równo i głęboko, a więc zapewne usnął. Pies leżał zwinięty w kłębek

przy łóżku, siwiejący pysk przykrył sobie ogonem i chrapał.

Mollie przeszła przez pokój, aby zgasić światło.
W momencie gdy sięgała do wyłącznika, usłyszała głos Pearce’a.
– Wiesz, on chyba nie jest tego wart. Stanęła jak wryta z ręką na kontakcie.
– O kim ty mówisz? – Przyglądała mu się przez chwilę, ale jego zwykle pełna ekspresji

twarz była całkowicie nieruchoma. Ciemne okulary nadal zasłaniały mu oczy.

– O facecie, przez którego się martwisz – wyjaśnił leniwie Pearce. – Kimkolwiek by był,

nie zasługuje na to. Zapomnij o nim. Im prędzej, tym lepiej.

Mollie wstrzymała oddech. Jak na to wpadł? Czy kłopotliwa sytuacja, w jakiej się

znalazła, jest dla wszystkich czytelną, nawet dla niewidomego?, Przełknęła ślinę i
zdecydowała się zignorować to, co powiedział.

– Nie zdejmiesz na noc okularów? – spytała.
– Zdejmę – odrzekł, ale nie wykonał żadnego ruchu. – Zdejmę potem.
Przyglądała mu się jeszcze przez chwilę. Być może bez okularów nie jest tak przystojny,

pomyślała. Ą może jest w jakiś sposób oszpecony i nie chcę, aby ktoś widział jego blizny.
Odczuła nagły przypływ sympatii, wbrew wszystkiemu, co się stało. Zgasiła światło.

Wróciła z łazienki w staniku i halce, zadowolona, że uprała sobie majtki i rajstopy i że

będzie mogła nazajutrz ubrać się w czyste rzeczy. Nie miała, oczywiście, szlafroka ani nocnej
koszuli, ale było to bez znaczenia, skoro Pearce i tak nie mógł jej widzieć. Skuliła się na za
krótkim posłaniu i zakryła kocami, podciągnąwszy je sobie pod brodę.

„Nie można na tobie polegać, zawiodłeś moje zaufanie i prędzej czy później zawiedziesz

każdego:..” Tak wykrzyczała kiedyś do Pearce’a rozzłoszczona Irina. Po czym, zanim rzuciła

słuchawkę, obrzuciła go stekiem wyzwisk, używając słów, których dama w ogóle nie
powinna znać, nie mówiąc o ich wymawianiu.

Przypuszczał, że gdyby dziewczyna, która śpi teraz na kanapce, znała całą prawdę o nim,

to pewnie przyznałaby Irinie rację. No dobrze, ale w końcu Mollie Randall potrzebowała
pomocy, a on był jedyną osobą, która mogła jej taką pomoc okazać. Właśnie – prosty i czysty
pragmatyzm.

Leżał z zamkniętymi w ciemności oczami. Zmusiło go, aby unieść się na łokciu

korzystając z tego, że do pokoju wpada światło księżyca, zerknąć na nią. Ale nie zrobił tego.
Miał być w tej podróży niewidomym i jeśli o tym zapominał, to tylko z powodu tej
dziewczyny. Wiedział, że zrobił źle, próbując, ją pocałować. Nie powinien był gapić się na
nią. Ani razu. Ale gdy tylko usiadła obok niego w samolocie i usłyszał jej niski, aksamitny
głos – musiał na nią popatrzeć. I zrobił to wbrew temu, co sobie poprzednio obiecał. Ujrzał
najpiękniejszą, jaką dotąd widział, burzę rudozłotych włosów i ładną twarz, promieniującą –
mimo piegów – zdrowiem i naturalnym wdziękiem. Spostrzegł także, choć starała się sprawić
wrażenie pewnej siebie, że w jej wyrazistych, niebieskich oczach malował się smutek.

Jeszcze w samolocie zaczął układać wiersz:
Dlaczego jesteś smutna, dziewczyno o włosach barwy słońca, co wschodzi?
Udając ślepca, spróbuję odnaleźć zgubiony twój uśmiech...
W końcu zmusił się jakoś do tego, by na powrót zamknąć oczy, ale nadal otwierał je od

czasu do czasu, aby na nią popatrzeć. I tak było w ciągu całej podróży. Niesłychane. No
dobrze, pomyślał, ale czyż nie obiecał wujowi Faronowi, że spełni jego wolę i poderwie
najładniejszą dziewczynę, jaką spotka? A jak mógł się przekonać, czy jest ładna, nie patrząc
na nią?

Udało mu się trzymać oczy zamknięte przez całą drogę z Teksasu do Nowego Orleanu,

lecz kiedy zaginął ich bagaż, a ona nie mogła przypomnieć sobie nazwy hotelu, w którym
miała się, zatrzymać, usłyszał, jak jej cudowny głos – dotąd tak dobrze kontrolowany –
zaczyna drżeć z emocji. I wtedy nic na to nie mógł poradzić: ponownie uległ pokusie.

Wyglądała na tak zmartwioną, udręczoną i przepełnioną wyrzutami sumienia z powodu

popełnionego błędu, że nie zastanawiając się specjalnie nad tym, co robi, a raczej – jak to
często czynił – mówiąc sobie w duchu sakramentalne: niech się dzieje, co chce, namówił ją,
aby zamieszkała w jego hotelu.

Wszystko dla śmiechu – taka była jego dewiza do czasu tego ostatniego nieszczęścia z

Iriną. I nie ma powodu, pomyślał teraz, aby zasada ta przestała obowiązywać.

Potem w taksówce i w recepcji hotelu udało mu się dalej udawać niewidomego, ale gdy

Mollie pokazywała mu pokój i zaprowadziła go do łóżka, znowu musiał otworzyć oczy, by na
nią popatrzeć.

No właśnie, jak ma się zachować normalny, z krwi i kości mężczyzna o krok od łóżka, z

trzymającą go za rękę dziewczyną, która wydaje się mieć ogień we włosach i ogień w ciele?
Tym bardziej, gdy widzi, głęboko skryte w jej oczach, smutek i pożądanie?

Zdziwił się, gdy zdał sobie sprawę, że ona naprawdę oczekuje na pocałunek. I z równym

zdziwieniem poczuł nagle, jak bardzo sam pragnie dotknąć jej cudownie piegowatych

policzków, pieścić jej pełne wargi, wplatać palce we wzburzone, rudozłote włosy. No i stało
się. Pocałował ją.

Nie był niedoświadczony. Wiedział, kiedy pocałunek sprawia kobiecie przyjemność, a

kiedy nie. I jej się to początkowo naprawdę podobało, nawet bardzo. Problem polegał na tym,
że w pewnym momencie wymyśliła sobie, że nie chce, aby to sprawiało jej przyjemność.
Wtedy właśnie, gdy tak gwałtownie się od niego oderwała, uświadomił sobie, że znowu na
nią patrzy.

Miała zacięty wyraz twarzy i gniew, w oczach. Złościła się na siebie samą i na niego za

to, że robią coś, co wydało jej się nierozsądne.

Mimo to wolałby nie tracić kontaktu z tą dziewczyną, choćby z uwagi na jej głos, który

okazał się dla niego źródłem ważnej inspiracji. Jego plany dotyczyły realizacji
długometrażowego filmu animowanego, tak perfekcyjnego i ambitnego jak pierwsze,
największe realizacje Disneya, którym nikt dotąd nie dorównał. Miał już w zasadzie
opracowane wszystkie postacie, ale nie miał jeszcze pomysłu na obsadzenie niektórych ról
głosowych.

Gdy tylko ją usłyszał, wiedział, że jest to jeden z głosów, których mu brakuje. Tytułową

postacią filmu miał być trochę nadnaturalnych rozmiarów kret imieniem Moncrief. Z zawodu
i powołania był detektywem i – jak to kret – był całkowicie ślepy. I właśnie niewidomy kret-
detektyw w ciemnych okularach, ze specjalnie tresowaną dżdżownicą – przewodniczką
zamiast psa, przybyć miał do Nowego Orleanu, aby zbadać sprawę tajemniczego
uprowadzenia pięknej młodej norki imieniem Lulu.

Koncepcja filmu była właściwie gotowa. Pearce prawie widział go już i słyszał, ale z

pewnym zastrzeżeniem: jedna z głównych postaci – norka Lulu – ciągle pozostawała dla
niego niejasna. Nie umiał sobie, na przykład, wyobrazić jej głosu. I było tak aż do
poprzedniego wieczoru.

Głos norki Lulu powinien być zmysłowy i niewinny zarazem, zmęczony życiem i

spontanicznie świeży, pewny siebie, ale chwilami zagubiony. Słowem – postać ta powinna
mieć głos prawie idealnie taki, jak Mollie Randall. I im dłużej przebywał w towarzystwie tej
dziewczyny, tym bardziej konkretyzowała się postać jego filmowej bohaterki.

A poza tym, myślał, wiercąc się niespokojnie na wielkim łóżku, naprawdę warto

skorzystać z jej pomocy. Udawanie niewidomego w obcym mieście nie jest łatwe, nawet gdy
ma się psa. Liczył, że będzie tu z nim Melissa, która dzięki swemu beztroskiemu
usposobieniu nie miałaby nic przeciwko temu, żeby się tym świetnie bawić tak długo, jak
długo Pearce regulowałby rachunki.

Pragnął możliwie jak najpełniej poznać, jaki jest świat niewidomego, wczuć się w postać

kreta, wyobrazić sobie, wszystkie jego możliwe ruchy i reakcje. Pearce był animatorem –
jednym z najlepszych w Kalifornii – a wszyscy wielcy animatorzy, będąc artystami w swojej
dziedzinie, podobnie jak sam wielki Disney, byli także urodzonymi aktorami i potrafili
utożsamiać się z kreowanymi przez siebie postaciami.

A więc od tej chwili ma się pogrążyć w całkowitej ciemności i absolutnie przestać

interesować się tą dziewczyną!

Mollie obudziła się pierwsza. Półprzytomna uniosła się na łokciu i rozejrzała wokoło. W

pokoju było chłodno. Pies nadal warował wiernie przy łóżku Pearce’a, Zwrócił ku Mollie swe
żółtobrązowe ślepia i śledził ją badawczo, jakby podejrzewając o jakieś złe zamiary.

Pearce leżał rozciągnięty na łóżku, częściowo zakryty narzutą, spod której wystawało

jego nagie ramię. Znowu nie mogła się powstrzymać, by nie przyjrzeć mu się uważnie.

Oczy miał zamknięte i skóra wokół nich była nieco mniej opalona niż reszta twarzy z

powodu, jak sądziła, okularów, które leżały teraz na nocnym stoliku. Wreszcie mogła
przyjrzeć się jego brwiom, których śmiałe łuki nadawały mu demoniczny wygląd nawet w
czasie snu. Z kącików oczu wybiegały drobne zmarszczki, ale nie było widać żadnych blizn.
Jak na mężczyznę, rzęsy miał długie, ciemne i podwinięte.

Westchnął, przeciągnął się i przewrócił na. bok. Na widok jego pięknego ciała Mollie

przyszły do głowy różne dziwne skojarzenia. Odwróciła zakłopotana głowę.

Po cichu wstała i prześlizgnęła się do łazienki. Gorący prysznic na nagie ciało był czymś

cudownym: rozgrzał ją i ożywił. Wytarła się jednym ze wspaniałych – następny grzeszny
luksus – hotelowych ręczników i szybko ubrała się w to, co miała na sobie wczoraj.

Wyszczotkowała włosy, aż zaczęły elektryzować i skonsternowana spostrzegła, że

zgubiła gdzieś spinkę. Musiała pozostawić je rozpuszczone, a ich bujność sprawiała, że nie
spięte zawsze sprawiały pewien kłopot.

Michael naprzykrzał się wielokrotnie, prosząc ją, by ścięła włosy, natomiast nauczyciel,

który prowadził ją w szkole teatralnej, twierdził, że to bardzo głupi pomysł. I w końcu włosy
się do czegoś przydały: to chyba dzięki nim dostała w serialu rolę nieprzytomnej Clarice. Jej
włosy, zdaniem reżysera, rozrzucone na szpitalnych poduszkach miały wyglądać wyjątkowo
dramatycznie.

Nagle, malując usta, uświadomiła sobie z niepokojem, że pierwszy raz, myśląc o

Michaelu, nie odczuła bólu. Była po prostu zła na niego, przypomniawszy sobie, że tylko on
krytykował jej włosy, podczas gdy wszyscy inni uważali, że podkreślają jej oryginalną urodę.

Zaczęła pudrować nos i nagle znieruchomiała, przyglądając się sobie w lustrze. Dzisiaj

mogłaby już być żoną pana Michaela Inglestadta, ale teraz wydało jej się to prawie nierealne.
Nie jest panią Inglestadtową, jest nadal po prostu Mollie Jo Randall i spędziła noc z
nieznajomym, który śpi teraz półnagi w pokoju obok.

Co by było, gdyby Michael się o tym dowiedział, pomyślała. Co by powiedzieli na to jej

koledzy i nauczyciele z Minnesoty?

Mollie pobladła trochę, ale po chwili stwierdziła, że nadal może śmiało spojrzeć sobie w

oczy w lustrze. Nie zrobiła przecież nic złego. Ojciec zawsze uczył ją, że nie należy
przejmować się tym, co mówią inni tak długo, jak długo jest się w zgodzie z własnym
sumieniem.

Przełknęła z trudem ślinę. Takie rady łatwiej dawać niż się do nich stosować. Dziś

powinna znajdować się tu w budzącej szacunek roli mężatki, a nie korzystać z dobroczynnej
gościny nieznanego mężczyzny, który dodatkowo próbował ją uwieść. Przecież to prawie tak,
jakby była czyjąś utrzymanką, pomyślała, przypominając sobie surowe reguły moralności
obowiązujące w jej rodzinnych stronach.

Znowu zaczęła przeklinać w myślach Michaela za to, co zrobił. Czuła się porzucona,

samotna i w wyjątkowo kompromitującej ją sytuacji. Chciała znaleźć się daleko stąd, w
rodzinnym domu w Minnesocie. Ale w tym roku nie było ani tego domu, ani rodziny, a
Michael już jej nie kochał. Kochał kogoś innego.

Pierwszy raz od tak dawna nie zdołała zapanować nad sobą i zaczęła płakać. Tłumiła

szloch, łkając bezradnie w przyciśnięty do twarzy miękki, hotelowy ręcznik.

Był to wybuch gwałtowny, ale krótki. Po chwili uspokoiła się i poczuła, że ulżyło jej to

jakoś i pomogło. Nieokreślone przeczucie mówiło jej, że płakała z powodu Michaela po raz
ostatni.

Umyła twarz, zrobiła powtórnie makijaż i podniosła głowę do góry. Musi sobie jakoś dać

radę! Po drodze do Nowego Orleanu straciła narzeczonego, pieniądze i bagaż. W zamian za to
zyskała niewiele: towarzystwo skłonnego do amorów niewidomego i cierpiącego na
reumatyzm owczarka. Ale niech i tak będzie. Z tym sobie także jakoś poradzi.

Zdecydowanym ruchem pchnęła drzwi łazienki i za chwilę znowu stanęła zaskoczona.

Pearce wstał już z łóżka. Zdążył założyć ciemne okulary i zapiąć na Fritzu uprząż, ale nie
przywdział jeszcze koszuli i swetra. Nagi do pasa stał obok łóżka i przeciągał się jak wielki,
czarny kot.

– Och! Przepraszam – wyjąkała Mollie, nieprzywykła do takich pokazów i niepewna, czy

Pearce usłyszał, że weszła do pokoju. Odkaszlnęła i powiedziała normalnym już tonem:

– Dzień dobry!
Przeciągnął się ponownie i odburknął skrzywiony:
– Dzień może będzie dobry, ale poranki są zawsze okropne.
Wzruszyła ramionami, starając się nie zwracać uwagi na grę jego, mięśni w porannym

świetle. Podeszła do kanapy, aby uprzątnąć swoje posłanie.

– Wstało się lewą nogą? Poranne zrzędzenie? – spytała.
– Dziękczynne zrzędzenie – sprostował ziewając.
– Cieszę się, żeś stąd nie czmychnęła.
– O ile sobie przypominasz, nie miałam dokąd czmychnąć – powiedziała, składając

niebieski koc.

– Dzisiaj znajdę stosowne miejsce. Znieruchomiał na chwilę, po czym oparł dłonie o

biodra i zmarszczył brwi.

– Jak to? Myślałem, że jednak... no wiesz... że mi pomożesz.
– Owszem – starała się mówić tonem, jakim załatwia się konkretne interesy – ale to nie

znaczy, że mam z tobą mieszkać. Znajdę sobie pokój gdzieś niedaleko. Rano wpadnę i
zabiorę cię stąd, a wieczorem od? prowadzę.

Stał jeszcze przez dłuższą chwilę bez ruchu. Gdzieś zniknął jego charakterystyczny lekko

drwiący uśmiech, kosmyk włosów opadł mu na brwi. Odgarnął go zdecydowanym gestem
człowieka, który nienawidzi poranków.

– O tym porozmawiamy nie wcześniej niż po napiciu się kawy – rzekł wreszcie. Sięgnął

po koszulę, przez chwilę szukając jej po omacku, po czym dał sygnał Fritzowi, aby
zaprowadził go do łazienki.

– Czy życzysz sobie, abym zamówiła kawę do pokoju? – spytała Mollie tonem

zawodowej opiekunki niewidomych.

Zatrzymał się w ostatniej chwili przed uchylonymi drzwiami łazienki. Mollie zdziwiona

pomyślała, że dzisiaj porusza się ze znacznie mniejszą pewnością niż wczoraj. – W Nowym
Orleanie – mruknął – picie hotelowej kawy to profanacja. Pójdziemy zaraz tam, gdzie
naprawdę potrafią ją przyrządzać i podawać. Gdzie tu jest ta cholerna klamka?

Zniknął za drzwiami łazienki i Mollie usłyszała, jak znowu uderzył się o coś i zaklął.

Dziwne, pomyślała ponownie, dzisiaj jest naprawdę znacznie bardziej bezradny.

– Czy chcesz, żebym wzięła cię pod rękę? – spytała, gdy wyszli już z pokoju. – Na

chodnikach jest lód i Fritz nie zawsze będzie mógł przestrzec cię przed niebezpieczeństwem.

Pearce, najwyraźniej nadal w złym porannym nastroju, zastanawiał się nad odpowiedzią.

Twarz miał ponurą i sprawiał wrażenie, że zamierza rozważać tę kwestię w nieskończoność.
W końcu zrobił jakiś nieokreślony ruch ramionami, a Mollie wzięła go po prostu spokojnie
pod ramię.

– Schody, około pięć kroków przed nami – ostrzegła – Gdy wyszli na zewnątrz, wiatr

uderzył ich z taką siłą, że Mollie wstrzymała oddech, a Pearce zaklął pod nosem. Lodowate
zimno przenikało do szpiku kości. Nawet Fritz wzdrygnął się, skulił i jakby głębiej schował w
swym futrze.

Mollie, choć zmarznięta, rozglądała się ze zdumieniem wokół. Po obu stronach

zabytkowych brukowanych uliczek wznosiła się oryginalna, niezwykła zabudowa słynnej
Dzielnicy Francuskiej. Balkony i ganki zdobione żelaznymi odkuwkami – prawdziwymi
arcydziełami kowalstwa artystycznego – wyglądały jak oblamowane czarną koronką.
Niektóre balustrady przeplecione były świątecznymi lampkami i Mollie wyobraziła sobie, jak
pięknie musi wyglądać ta iluminacja w nocy. Inne balkony były przystrojone girlandami
sosnowych gałęzi, ogromnymi czerwonymi kokardami, wieńcami uplecionymi z gałązek
ostrokrzewu i bogato ubranymi świątecznymi choinkami. Jeszcze piękniejsze dekoracje,
rozwieszone na sznurach rozciągniętych nad uliczkami, kołysały się na wietrze. Nadjechał z
turkotem zaprzęgnięty w muła powóz z woźnicą opatulonym w szkarłatną opończę. Muł miał
słomkowy kapelusz z szerokim rondem przystrojonym gałązkami poinsecji i ostrokrzewu, a
do jego uprzęży przytwierdzone były dwa wazoniki pełne sztucznych, świątecznych kwiatów.
Z nozdrzy muła i z ust woźnicy wydobywały się obłoczki pary.

– A więc to prawda – odezwała się Mollie i podświadomie szukając ciepła, przytuliła się

do Pearce’a. – Jesteśmy w Nowym Orleanie.

– Uhm... – odburknął – i jest tu trzy razy zimniej niż w Nowym Jorku. Chodź, musimy

znaleźć Cafe du Monde przy Jackson Square. Powinniśmy iść w kierunku zachodnim. Nie
stójmy tu dłużej, dobrze?

– Przepraszam – odpowiedziała zakłopotana. – Na prawo, a potem prosto. Wiesz,

wszystko jest tu... takie cudowne.

Było jej niemal wstyd, że widzi to wszystko, czego on nie może oglądać. Prowadziła go

ostrożnie, omijając bardziej śliskie miejsca na chodnikach. Na chwilę pozwoliła sobie zwrócić

uwagę na widok fantastycznej kolekcji masek na jednej z wystaw. Były to maski
przywdziewane w czasie ostatków – święta końca karnawału.

– Czy chcesz, żebym opowiadała ci o tym, co widzę? – spytała.
Pearce z twarzą stężałą z zimna wzruszył ramionami i próbował szczelniej otulić się swą

lekką kurtką.

– Jeśli ci to sprawi przyjemność – zgodził się bez entuzjazmu.
Szli więc dalej po oblodzonych chodnikach. Mollie pełniła swe obowiązki przewodnika,

ale mogła gapić się do woli i dzielić się swymi wrażeniami z Pearce’em.

– O! Dziedziniec z fontanną – opowiadała – trzypoziomowa fontanna z czarnego

kamienia. Wszystko zamarzło i zamieniło się w kaskadową rzeźbę z lodu.

– Ja też się zamienię w rzeźbę z lodu, jeżeli to dłużej potrwa – mamrotał Pearce. – Nie ma

tu jakiejś taksówki? Sań zaprzężonych ~w psy lub czterech pingwinów z lektyką?

Mollie śmiała się i dalej opisywała wszytko tak barwnie, jak potrafiła. Pearce zrzędził i

narzekał, ale za każdym razem potrafił ją rozweselić. Zrobili z tego rodzaj gry, która
pomagała im nie zwracać uwagi na zimno.

– A tu jest podwórko, a na nim pokryte lodem drzewa palmowe. Zupełnie brunatne,

zwarzone mrozem. I banany na gałęziach czarne i zmarznięte.

– W tę pogodę wszystkim pomarzły banany – dwuznacznie parsknął Pearce – i mango.
Mollie spostrzegła na niskim gzymsie nieruchomy, szary kształt.
– Ojej, Pearce, mała jaszczurka, chyba kameleon. Nie żyje, zamarzła na śmierć. Jakie to

przykre!

– Nie smuć się. Poszła do nieba dla jaszczurek – powiedział, uścisnąwszy jej rękę i

znowu sprawił, że musiała się uśmiechnąć.

– A jakie jest niebo dla jaszczurek? – przekomarzała się.
– Tak to zostało dziwnie pomyślane, że niebo jaszczurek jest jednocześnie piekłem much.

Od świtu do nocy jaszczurki siedzą sobie w słońcu, robiąc języczkami ciach, ciach, ciach i
zjadają muchy.

– A co z dobrymi muchami? – spytała śmiejąc się. – Przecież też muszą mieć jakieś

niebo.

– Otóż twierdzę, że nie ma dobrych much. Tak jak nić ma dobrych poranków. To są

sprzeczności same w sobie, ale jak pójdziemy do nieba, to sami sprawdzimy.

Wreszcie dotarli na miejsce. Cafe du Monde mieściła się w niskim, przysadzistym

budynku o beżowych ścianach. Nad łukowato sklepionymi drzwiami wejściowymi i oknami
zawieszone były pasiaste, biało-zielone markizy. Wewnątrz, mimo mroźnej pogody, było
tłoczno. W powietrzu unosił się aromat świeżo prażonych orzeszków ziemnych i mocnej
kawy. Usiedli przy małym stoliku, a Fritz, zmęczony długim spacerem, zadowolony położył
się obok krzesła swego pana.

Kelner podał zamówioną przez Pearce’a kawę ze śmietanką i chrupiące, świeżutkie

francuskie pączki. Pijąc kawę, cudownie aromatyczną, mocną i słodką, Mollie zauważyła, że
Pearce skaleczył się rano przy goleniu. Przypomniała sobie także, że wchodząc do kawiarni
uderzył się o framugę, a raz po drodze źle wyczuł wysokość krawężnika, potknął się i przez

moment całkiem zawisł na jej ramieniu, szukając równowagi.

Teraz siedział i grzał ręce, obejmując dłońmi kubeczek z gorącą kawą. Przez dłuższy czas

hic nie mówił i żałowała, że przestał żartować.

– No, to opowiedz mi – odezwał się wreszcie, jakby od niechcenia – o tym twoim

chłopaku. : Co on ci takiego zrobił?

Pytanie, zadane tonem, jakim prowadzi się niezobowiązującą, leniwą pogawędkę,

całkowicie ją zaskoczyło. Zdała sobie sprawę, że jest on zbyt bystry i przenikliwy, zbyt
dobrze potrafi wychwycić każde drgnienie jej głosu, aby można go było omamić aktorskimi
sztuczkami. Dlatego też wzruszyła ramionami i odpowiedziała najspokojniej, jak umiała.

– Nic mi takiego nie zrobił. Po prostu mnie okłamywał.
Pearce siedział nieruchomo, z dłońmi splecionymi nadal wokół kubeczka z kawą i tylko

przez chwilę zadrgał mięsień na jego policzku.

– To widać gołym okiem – powiedział i natychmiast, jakby zirytowany, sprostował: –

Chciałem powiedzieć, to widać nawet przez ciemne okulary. Ale powiedz, w czym on cię
okłamał?

– We wszystkim – odpowiedziała, z trudem panując nad głosem.
Przez chwilę nic nie mówił. Poważniejszy niż zwykle, zdawał się nad czymś głęboko

zastanawiać. Wreszcie odezwał się:

– No dobrze, ale jeżeli był kłamcą, to dlaczego ci go teraz brak?
Zaskoczyła ją trafność tego spostrzeżenia. Miał przecież rację! jaki sens ma opłakiwanie

człowieka, który nigdy nie był wobec niej szczery?

– . Nie brak mi jego, brak mi tego, kim myślałam, że był. Myślałam, że jest...

prawdomówny, odważny, ambitny... – Zawahała się, ale zdecydowała, aby to wreszcie
powiedzieć do końca. – I myślałam, że mnie kocha. A to była jedna wielka pomyłka.

Podniósł do ust kubeczek, wypił łyk kawy i odstawił go z powrotem, nie odezwawszy się

ani słowem.

Mollie odgarnęła włosy i powiedziała z filozoficznym spokojem:
– No, cóż... Skończyło się. Życie toczy się dalej i ja wraz z nim.
Skinął potakująco głową, ale nadal milczał.
– No więc, jakie plany na dzisiaj? – spytała rzeczowo. – Muszę znaleźć sobie pokój w

jakimś hotelu, a potem mogę cię zaprowadzić, gdziekolwiek zechcesz.

Ugryzła kawałek pączka. Był posypany taką masą cukru pudru, że gryząc go nie

odważyła się odetchnąć, aby nie oprószyć się białym, słodkim pyłem. Ale smak miał
przepyszny i to, że pobieliła sobie wargi i policzki, nie przeszkadzało jej zupełnie.

– Naprawdę? – Usłyszała pytanie Pearca iw jego głosie rozpoznała znajomy ton

prowokacji.

Spojrzała na niego ponownie. Uśmiechał się tajemniczo, brwi miał lekko uniesione, minę

trochę poważną, a trochę sceptyczną.

– O co ci chodzi? – spytała, nie rozumiejąc mimiki jego twarzy.
– Czy naprawdę skłonna będziesz zaprowadzić mnie, gdzie tylko zapragnę?
Wpatrywała się w kubek z kawą i po chwili dopiero podniosła na niego wzrok.

– W granicach rozsądku – odpowiedziała. – Istnieje taki próg, którego nie przekraczam.
– Podaj mi rękę – zaproponował raczej, niż poprosił, sięgając przez stolik.
Przyglądała się jego szczupłej, silnej i opalonej dłoni, zdającej się kusić do czegoś i coś

obiecywać. Bezwiednie, nie zastanawiając się czy chce tego, czy nie, wyciągnęła rękę i
poczuła, jak zaciskają się na niej jego palce.

– Jesteś świetnym kompanem, Mollie. – Jego głos był miękki, niski i brzmiał

przekonywająco. – Chciałbym zatrzymać cię blisko siebie. Wynajmę apartament. Ty zajmiesz
jedną jego część, a ja drugą. Drzwi między naszymi pokojami będą zamknięte, obiecuję. Tak
długo będą zamknięte, jak długo będziesz sobie tego życzyła.

– Nie – zaprotestowała – nie mogę się na to zgodzić.
Pozostawiła jednak rękę w jego uścisku, który odwzajemniała zresztą bezwiednie.
– Mollie – powiedział z nagłym napięciem w głosie – po prostu zostań ze mną. To

wszystko, o co proszę.

Co się ze mną dzieje, pomyślała Mollie, nie odrywając wzroku od ich złączonych rąk.

Oboje mieli drobiny cukru na palcach i cała sytuacja mogła wydawać się trochę śmieszna i
absurdalna.

A jednak tak nie było. Wydało jej się za to, że cała Cafe du Monde, ze swoją bogatą

sztukaterią, zielonobiałymi markizami, tłumem gości, aromatem potraw, rozpłynęła się gdzieś
we mgle. Na miejscu pozostawali tylko oni dwoje, zastygli w dziwnym złączeniu.

I mimo to, że jakaś część jej świadomości ostrzegała ją przed tym człowiekiem,

zdecydowała się to zignorować. Zostanie z nim, Wiedziała, że zostanie, lub raczej... że nic nie
może na to poradzić.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mollie ze zdziwieniem uświadomiła sobie, jak szybko wszyscy troje – ona, Pearce i

poważny, stary pies – zaczęli zachowywać się jak zgrana, znająca się od lat paczka. Mimo
zimna Pearce chciał wszędzie chodzić na piechotę i to, co robili, było właściwie nie
kończącym się, długim spacerem.

Zbliżało się południe i ulice powoli zapełniały się turystami, którzy odważyli się wreszcie

wyjść na dwór mimo zimna. Wraz z nimi pojawili się uliczni artyści i ci wszyscy, którzy żyli
w tym mieście z turystyki i musieli robić to, co zwykle, nie zważając na okropną pogodę.

Przemierzyli w tę i z powrotem deptak na Bourbon Street, przechodząc obok setek

restauracji, barów, sklepów i galerii. Młody człowiek stojący przed Muzeum Osobliwości
połykał ogień z taką zawodową obojętnością, jakby degustował cukierki miętowe. Po chwili
przeszli obok Muzeum Czarnej Magii i Mollie poczuła dreszcz: było coś takiego w Nowym
Orleanie, co mogło sugerować, że magia – zarówno dobra, jak i zła – może istnieć naprawdę.

Pearce stwierdził, że jeśli chcą zachować się jak przystało na prawdziwych turystów,

powinni koniecznie zjeść coś w barku sklepu kolonialnego przy Central Street. Ten przytulny,
mały lokalik zdobywał stale nagrody za najsmaczniejsze w mieście sandwicze.

Usiedli w kącie na wysokich stołkach barowych, a Fritz odpoczywał u ich stóp. Pili piwo

z miejscowego browaru i oddawali się degustacji specjalności zakładu: sandwiczy mufalatta.

Mollie sądziła dotąd, że nic na świecie nie może smakować lepiej, niż śniadanie w Cafe

Du Monde, ale teraz przestała być tego taka pewna. Sandwicze były misterną kombinacją
przyprawionego na ostro mięsa i zapiekanego sera na włoskim pieczywie, a wszystko to
garnirowane było sałatką z oliwek. Każdy kęs sprawiał prawdziwą rozkosz.

– Nie wracam do Nowego Jorku – powiedziała, wpadając w błogie rozleniwienie. – Mam

zamiar spędzić resztę życia przy tym kontuarze i jeść bez końca.

Nagle poczuła przypływ smutku: żal jej się zrobiło Pearce’a, który nigdy nie przekona się

do końca, jak wspaniały jest Nowy Orlean.

– Nie jesteś niewidomy od urodzenia, prawda? – spytała. Ze sposobu, w jaki mówił, oraz

z tego, z jaką łatwością rozumiał jej opisy, wywnioskowała, że kiedyś musiał widzieć.

Pearce przestał się uśmiechać.
– Nie – odpowiedział niechętnym tonem i potarł palcami miejsce na brodzie, w które się

skaleczył.

– A kiedy to się stało? – próbowała pytać dalej. Niechętnie wzruszył ramionami.
– Nie tak dawno temu.
Zmarszczyła brwi. Jego odpowiedzi były tak ogólnikowe, że nic z nich nie wynikało.

Patrzyła na jego profil. Gdy przestawał się uśmiechać, jego twarz wyglądała zupełnie inaczej;
był poważny, prawie ponury, znikało poczucie bliskości. Sprawiał teraz wrażenie, jakby
myślami był gdzieś daleko. Mimo to zaryzykowała i spytała go raz jeszcze:

– Nie chcesz mi powiedzieć, jak to się stało?
Bawił się przez chwilę butelką piwa.

– Nie chciałbym o tym mówić – stwierdził wreszcie.
– Przepraszam – powiedziała zażenowana, robiąc sobie wyrzuty, że poruszyła bolesny dla

niego temat.

– Opowiedz mi, proszę, czym się naprawdę zajmujesz?
– Próbowała zatrzeć złe wrażenie... – Mówiłeś coś o rozrywce...
Zdecydowanym ruchem odstawił butelkę z piwem.
– Teraz robię coś... na własny rachunek. Poprzednio pracowałem w wytwórni filmowej.
– W wytwórni filmowej? – zdumiała się. Co mógł robić niewidomy w filmie? Po chwili

zastanowienia doszła do wniosku, że chyba domyśla się, o co chodzi. Utrata jakiegoś zmysłu
często wyostrza inne, dlatego tylu jest, na przykład, wspaniałych niewidomych muzyków. –
Powiedz, pracujesz przy opracowywaniu dźwiękowym filmów, w studio? – spytała.

– Między innymi. – Jego odpowiedź znowu była denerwująco ogólnikowa. Niecierpliwie

potrząsnął głową. – Słuchaj – rzucił – pracuję teraz nad pewnym własnym pomysłem. Ale nie
chciałbym jeszcze o nim opowiadać. Żeby nie zapeszyć, rozumiesz?

Patrzyła na niego, przygryzając wargę. Skąd te wykrętne odpowiedzi? Spotkała się, co

prawda, z tym, że pewni ludzie związani ze sztuką nie lubią mówić o swoich projektach
artystycznych, zanim nie są one ukończone, uważając, że marnowaliby w ten sposób energię
twórczą. Ale nawet ich odpowiedzi nie były tak enigmatyczne. Może ukrywał coś? Ale to do
niego nie pasowało. Sprawiał wrażenie zbyt śmiałego i otwartego, by bawić się w sekrety.

– Nie mówmy więcej o mnie – poprosił jakby trochę zdenerwowany. – Porozmawiajmy o

tobie. Masz świetne warunki głosowe. Robiłaś kiedyś jakieś postsynchrony? Podkładałaś
głos? Miałaś coś wspólnego z animacją?

Mollie zgniotła w ręku serwetkę. Posmutniała nagle. Znowu udało mu się trafić w jej

czuły punkt.

– Będę próbowała robić coś takiego po powrocie!
do Nowego Jorku. W serii filmów oświatowych, częściowo animowanych, mam

podkładać głos bakterii.

Odchylił głowę do tyłu i zaśmiał się. Mollie wyprostowała się na krześle i powiedziała z

godnością:

– Zrobię wszystko, żeby był to głos bakterii najlepszy z możliwych. Słyszałeś takie

powiedzenie: nie ma małych ról, są tylko mali aktorzy.

– Słyszałem, tyle że zawsze od tych, którzy takie właśnie role grają – przyznał. – Znam

pewnych ludzi, którzy pracują przy animacji. Na pewno byś się im spodobała. Jesteś tym
zainteresowana?

– Interesuje mnie każda oferta pracy – odpowiedziała – o ile, oczywiście, jest uczciwa.
Uśmiech, który znowu igrał w kącikach jego ust, znikł nagle.
– Uczciwa – mruknął – bez przerwy mówisz o uczciwości. Czy to dla ciebie takie ważne?
– To najważniejsza rzecz na świecie – potwierdziła z przekonaniem.
– Z powodu twojego chłopaka? – Ton jego głosu stał się prawie napastliwy.
– Częściowo... – urwała w pół zdania.
Pearce oparł się na łokciu i potarł palcami podbródek. Widziała swe odbicie w ciemnych

szkłach jego okularów.

– A co byś zrobiła – zaczął mówić jakby od niechcenia – gdyby okazało się, że ktoś inny

postąpił tak samo, jak ten twój chłopak, to znaczy, okłamał cię. Ale w dobrych intencjach.

– Nie ma żadnych dobrych intencji – odpowiedziała z goryczą w głosie. – Odwróciłabym

się od niego natychmiast i więcej nie zamieniłabym z nim ani słowa.

Zastanawiał się przez chwilę, po czym skomentował drwiąco to, co powiedziała:
– Kobieta z zasadami. Trochę to niepraktyczne. Życie nie jest znowu takie proste. Na

przykład, potrzebujesz pracy, co byś więc zrobiła, gdyby taka osoba złożyła ci jakąś
interesującą ofertę? Mollie ze zdziwienia zamrugała oczami.

– Taka osoba musiałaby się porozumieć z moją agencją... Obecnie nie bardzo mogę

wybierać. Muszę brać taką pracę, jaką dostanę. Ale nie znaczy to, abym miała szanować czy
lubić takiego człowieka, nawet gdybym dla niego pracowała. A o co ci chodzi?

– Tak się spytałem – odparł, ujmując w rękę uprząż psa. – Chodź, połaźmy trochę.

Chciałbym, póki tu jestem, wchłonąć w siebie jak najwięcej z atmosfery tego miasta.

Tuż na wprost wyjścia na ulicę jakiś magik noszący nauszniki i wytarty, czarny płaszcz

wykonywał skomplikowane sztuki z kolorowymi szarfami, które jak postrzępiona tęcza
wirowały w powietrzu. Nagle szarfy zniknęły.

– Proszę – zawołał z triumfalnym uśmiechem sztukmistrz – teraz widzicie, za chwilę nie

widzicie! – I powtórzył sztuczkę.

– Święta prawda – mruknął jakby do siebie Pearce. Mollie nic z tego nie zrozumiała.

Pearce już przed południem uświadomił sobie, jak wielu wrażeń pozbawia go decyzja,

aby udawać ślepca. Zwłaszcza tutaj – w Nowym Orleanie.

Tego dnia otworzył oczy tylko dwukrotnie: za każdym razem po to, by przyjrzeć się

dziewczynie.

Po raz pierwszy popatrzył na nią rankiem. Obiecywał sobie, że przestanie się nią

interesować, ale gdy usłyszał jej stłumiony płacz w łazience, poczuł nagły ucisk w dołku.
Kiedy wróciła do pokoju, zdecydował się spojrzeć na nią, by sprawdzić, co się z nią dzieje, i
w tym momencie uświadomił sobie, jak bardzo podoba mu się jej twarz. Nie była klasycznie
piękna, ale promieniowała niesłychaną żywotnością i wywarła na nim takie wrażenie, że
ponowne zamknięcie oczu wydało mu się torturą.

A potem był ten długi spacer do Cafe du Monde, podczas którego – mimo zimna – Mollie

paplała i żartowała, zapomniawszy najwyraźniej o swoich kłopotach, dzięki temu chyba, że
absorbował ją problem drugiego człowieka – jego ślepota. Zaczął opatrywać jej opisy miasta
zabawnymi komentarzami, a ona podjęła tę grę, prowadziła ją naturalnie i zręcznie, a jej
zdrowe poczucie humoru wspaniale współgrało z jego cierpkim nieco i drapieżnym zmysłem
satyrycznym.

Zimno było przeraźliwie i pogrążony z własnej woli w świecie ciemności wiedział, że

skazany byłby na wieczne potykanie się i być może – mimo pomocy Fritza – na błądzenie.

Przy niej ani zimno, ani mrok nie wydawały się takie przerażające. Jej obecność była

czymś w rodzaju światła, które potrafiło się przebić przez ciemność, jaką sam sobie narzucił.

A przecież nie był ślepy. Dziękował niebiosom za dar wzroku, pewny już teraz, że ze
wszystkich sił będzie starał się chronić go i zachować. Uświadomił sobie również, że gdyby
był rzeczywiście skazany na to, by brnąć przez wieczną ciemność, chciałby mieć obok siebie
kogoś podobnego do Mollie Randall. Czy nawet więcej – mieć po prostu kogoś dokładnie
takiego jak ona.

No i właśnie, powtórnie złamał swoje postanowienie w Cafe du Monde, kiedy poprosił,

by podała mu rękę. Znowu na nią spojrzał. Miała na głowie tę swoją bezsensowną, wełnianą
czapeczkę, która na pewno nie chroniła jej przed zimnem, i nie mógł oderwać wzroku od
wspaniałej kaskady włosów, które w porannym świetle zdawały się wprost płonąć.

Podała mu rękę i to samo uczucie jakiejś więzi, pokrewieństwa dusz pojawiło się

ponownie. Chciał się go pozbyć, mówił mu, żeby odeszło. Ale oho pozostało – także wtedy,
gdy wyszli już stamtąd, rozmawiali ze sobą, śmiali się.

Nie podobało mu się to, nawet bardzo. Czuł się wolnym mężczyzną i chciał pozostać

wolny.

Wieczorem siedzieli naprzeciwko siebie w małej, zacisznej restauracyjce, której

specjalnością była kuchnia Cajuriów z Luizjany, a także ich dziwna, skoczna muzyka. Pearce
opowiadał Mollie tak zabawną historię, że śmiała się, aż łzy wypełniły jej oczy. Czuła, że boli
ją wszystko ze śmiechu.

– Przestań, już nie mogę – prosiła, ale on bezlitośnie opowiadał jej dalej, jak razem ze

swym bratem Harrym, towarzyszem dziecinnych awantur, piekli kiełbaski w kabinie
myśliwca, który zdobił park ich rodzimego miasteczka jako pomnik bohaterów wojny
koreańskiej.

Na stoliku płonęły świece i ich podwójne odbicie tańczyło w ciemnych szkłach Pearce’a.

Zjedli wspaniałą potrawę: czerwoną fasolę z ryżem w piekielnie ostrym sosie i złote,
chrupiące bułeczki z mąki kukurydzianej nasączone masłem.

Uwielbiała słuchać opowieści z jego dzieciństwa. Był wspaniałym gawędziarzem. Pearce

i jego brat wydali jej się chłopcami z jakiejś cudownej, zwariowanej bajki. Każda z ich
przygód i eskapad była bardziej fascynująca od poprzedniej.

– Musieliście być postrachem okolicy – mówiła ze śmiechem.
– Na pewno. Właściwie to byli z nas prawie nieletni przestępcy.
– Prawie? – pytała zaczepnie Mollie.
– Wychowaliśmy się w rozbitej rodzinie. Ojciec odszedł, gdy byliśmy całkiem mali.

Matka nie potrafiła... nie bardzo radziła sobie w życiu. Nie wiem zresztą. Może robiliśmy to
po to, aby zwrócić na siebie uwagę, a może był to rodzaj buntu? Albo jedno i drugie?
Wszystko dla śmiechu – to była nasza dewiza. Uśmiechnęła się, chcąc okazać mu
zrozumienie i sympatię. Potrafiła go sobie wyobrazić takiego, jakim był wtedy: wysokiego
chłopca, który pod zewnętrznymi pozorami ostentacyjnej wesołości i przekory ukrywa naturę
samotnika.

– Wszystko dla śmiechu – powtórzyła. – Czy to nadal jest twoja dewiza?
– Mniej więcej – odpowiedział i jego twarz znów się rozpogodziła.

– A co się dzieje z twoim bratem Harrym? – spytała.
– Gzy dorósł i żałuje grzechów dzieciństwa? Twarz Pearce’a stężała. Znikł z niej nawet

ślad wesołości.

– Harry nie żyje – powiedział bezbarwnym głosem.
– Wypadek przy grze w piłkę. Miał wtedy siedemnaście lat. Głupia, bezsensowna śmierć.

Moja matka potem już nigdy nie doszła do siebie.

Siedział z nieruchomą twarzą. Pomyślała, że mimo pozorów beztroskiego stosunku do

całego świata, sam również nie potrafił pogodzić się z tą śmiercią. Rozmowa o tym jeszcze
teraz sprawiała mu ból.

– Och, Pearce – odezwała się miękko – tak mi przykro. – Uścisnęła go za rękę, a on objął

dłonią jej palce i trzymał delikatnie. – A ty jak dałeś sobie z tym radę?

Pieścił jej dłoń, lecz nadal się nie uśmiechał.
– Na początek... sam przestałem grać w futbol. Nawet nie chodziłem na mecze. Nie

słuchałem transmisji. – Potrząsnął głową, jakby odpędzając złe wspomnienia. – A potem?
Potem radziłem sobie tak, jak radziliśmy sobie z Harrym^ Broniłem się za pomocą żartów i
wygłupów. To samo robiłby Harry, gdyby żył. I myślę, że tego po mnie oczekiwał.

Mollie zamyśliła się. Żarty... Pearce zawsze skrywał pod masą śmiechu tajony ból – I

potrafi świetnie robić to nadal.

– A twoja matka? – spytała.
Wzruszył ramionami i pokręcił głową ze smutkiem.
– Zawsze była słaba i niezaradna. Po śmierci brata zupełnie straciła kontakt z

rzeczywistością. Miałem wtedy piętnaście lat. Wuj Faron zabrał nas do siebie do Los
Angeles. – Uśmiech znowu pojawił się w kącikach jego ust. – Z matką niewiele mu się udało
zwojować, ale mnie dał niezłą szkołę, naprawdę niezłą. Zrobił wszystko, żeby przygotować
mnie do życia.

Mollie, zawsze skłonna do współczucia innym, poczuła ucisk w gardle. Cofnęła rękę.
– Ten twój wuj Faron musi być nadzwyczajnym człowiekiem – odezwała się, chowając

pod stolik rękę, na której ciągle jeszcze czuła jego dotyk.

– Był wspaniały – uściślił z odcieniem czułości w głosie. – Teraz też już nie żyje. Właśnie

wracam z jego pogrzebu. Przeprowadził się do Nowego Jorku kilka lat temu, po śmierci mojej
matki.

– Pearce, mój drogi, przykro mi, naprawdę – powiedziała jeszcze bardziej serdecznie niż

poprzednio. – Nie masz już żadnej rodziny?

Na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech.
– Ojciec gdzieś tam sobie żyje, ale po co miałbym’ się z nim spotykać? Wiem ze

słyszenia, że mam kilka przyrodnich sióstr, których nigdy nie widziałem na oczy. Poza nimi
rzeczywiście nie mam nikogo. Jestem samotnym wilkiem i pragnę takim pozostać.

– A... czy... nigdy nie miałeś zamiaru się ożenić, czy coś w tym rodzaju? – spytała

obojętnym głosem i natychmiast pożałowała, że to zrobiła. Pytanie wydało jej się zbyt
osobiste..

– Raz wplątałem się w coś takiego i cudem uratowałem skórę. Ale nie mogę o tym

mówić, bo mam potem koszmarne sny. Zamiast tego zatańcz ze mną, dobrze?

Mollie spojrzała na niego z otwartymi ze zdumienia ustami. Zawsze zaskakiwały ją

niesamowite zmiany jego nastroju.

– Słucham? – spytała.
– Zatańcz ze mną – powtórzył. – To, że nie zamierzam się ożenić, nie oznacza, abym nie

lubił obejmować kobiety w tańcu. A że ciebie lubię obejmować, to już sprawdziłem.

Zastanawiała się, bo nie była pewna, czy odważy się znaleźć ponownie w jego objęciach.

Było w nim naprawdę coś uwodzicielskiego i nie wiedziała, czy będzie potrafiła się temu
oprzeć. Poza tym nigdy jeszcze nie słyszała tej dziwnej muzyki, a to, co robili ludzie na
parkiecie, nie przypominało żadnego ze znanych jej tańców. Obserwowała ich dziwne i
skomplikowane kroki, piruety i ruchy rąk.

– Nie potrafię tańczyć tak, jak ci ludzie. – Próbowała znaleźć jakąś wymówkę. – Nie

wiem, czy już kiedyś miałeś okazję widzieć, jak oni to robią, ale...

– Nie musimy tego robić tak, jak oni – przerwał jej – możemy tańczyć po swojemu;

wolno albo szybko, wesoło albo smutno. Co to innych obchodzi? – Wyciągnął w jej stronę
ręce.

Już raz to dziś zrobił, pomyślałaś Przyglądała mu się przez chwilę. Migotały świece i

ciemne szkła jego okularów wyglądały jak tajemnicze górskie stawy, w które można patrzeć
bez końca. Po raz drugi w tym dniu ich dłonie połączyły się w uścisku.

– Zostań tu, Fritz – polecił psu i podniósł się z krzesła. – Zaprowadź nas – poprosił Mollie

– i nie obiecuj sobie po mnie za dużo. Nie jestem mistrzem tańca towarzyskiego.

Przeprowadziła go przez zatłoczony parkiet i znalazła kąt, w którym nikt nie tańczył.

Było tam prawie ciemno.

– Tutaj – powiedziała, stając naprzeciwko niego.
Ciało Mollie pulsowało egzotycznym rytmem nieznanej muzyki. Pearce objął ją w talii i

palcami pieścił jej smukłe plecy. Wolno przyciągnął ją do siebie.

– Obejmij mnie za szyję – poprosił, schylając głowę tak nisko, aż ich policzki zetknęły

się.

Podniosła ręce i oplotła ramionami jego kark. Przymknęła oczy. Tańczyli, stojąc prawie

w miejscu, jedynie ich ciała poruszały się w rytmie muzyki. Orkiestra zaczęła grać jakiś
wyjątkowo szybki kawałek i wokół nich rozległy się radosne okrzyki i tupot tańczących.

– Nikt tak nie tańczy, jak my – szepnęła z twarzą wtuloną w jego ramię.
– A co nas obchodzą inni. Tańczymy, jak nam się podoba – odparł.
– Ale ludzie mogą pomyśleć, że zwariowaliśmy.
– I mogą mieć rację. – Odebrał jej ostatni argument. Zacisnęła powieki najmocniej jak

umiała. Czy taki jest właśnie jego świat? Ciemność nie wydawała jej się czymś
przerażającym i groźnym, dopóki była w jego ramionach. Świat skurczył się, jakby
obejmował jedynie ich dwoje, przytulonych do siebie i kołyszących się w rytm tej nie znanej i
magicznej muzyki.

O północy orkiestra zagrała na pożegnanie „Luizjana Blues”. Pearce przygarnął ją do

siebie jeszcze mocniej i zanurzył twarz w jedwabistą, pachnącą chmurę jej włosów. Z

westchnieniem odchyliła głowę do tyłu. Oboje przestali tańczyć i znieruchomieli na chwilę.

I wtedy Pearce poczuł się tak, jak w szybkobieżnej windzie, kiedy ta zaczyna gwałtownie

zjeżdżać w dół. Prawie bezwolnie, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, ujął jej twarz w
dłonie i pocałował ją. Trwali złączeni w długim, czułym pocałunku, niewidziani przez
nikogo, schronieni w intymnym mroku na skraju parkietu.

Pomyślał, że musi wyznać jej prawdę. Koniecznie, jak najszybciej, jeszcze tej nocy. Nie

miał siły już dłużej tego ciągnąć.

Wracali do hotelu w milczeniu. Fritz wlókł się przed nimi i wyglądał na skrajnie

zmęczonego. Mollie przypuszczała, że być może Pearce martwi się o psa i dlatego się nie
odzywa.

Sama też miała swoje zmartwienia. Tańczyli przed chwilą ze sobą jak para zakochanych,

a przecież wiedziała, że z wielu powodów nie może po prostu się w nim zakochać. ‘

Bardzo przeżyła to, co wydarzyło się między nią a Michaelem, i nie doszła jeszcze po

tym do siebie. Wiedziała, że nie powinna teraz zakochiwać się w innym mężczyźnie.
Mogłoby to okazać się samooszukiwaniem się, szukaniem pociechy i rewanżu za nieudany
związek.

Gdy dotarli do hotelu, okazało się, że wynajęcie apartamentu jest niemożliwe. Fala

mrozów zdewastowała system ogrzewczy miasta. W całej Dzielnicy Francuskiej pękały rury,
woda ciekła z sufitów, piece centralnego ogrzewania się psuły, szereg pokoi nie nadawało się
do wynajęcia. Nawet w tak luksusowym hotelu, jak ten, sytuacja była dramatyczna: całe
Wschodnie skrzydło pozbawione było ogrzewania.

W tej sytuacji Pearce zdecydował się wynająć dla siebie osobny pokój na tym samym

piętrze. Poszli tam prosto z recepcji, nie rozebrawszy się nawet. Mollie miała pokazać
Pearce’owi, jak ma się w nim poruszać. Pokój okazał się znacznie mniejszy i mniej
luksusowy niż zajmowany przez nich poprzednio.

– Naprawdę, nie mogę się na to zgodzić – zaprotestowała Mollie. – Dlaczego mam

mieszkać jak królowa, podczas gdy ty tutaj...

– W tym skrzydle też zaczynają się kłopoty z ogrzewaniem – przerwał jej Pearce. –

Dosyć się dzisiaj namarzłaś. Jutro znowu, mam nadzieję, będziesz moim przewodnikiem i
musisz się przynajmniej wyspać w cieple.

O Boże, pomyślała zmieszana Mollie, najbardziej to wszystko robi się kłopotliwe, gdy on

jest taki miły.

– Nie mogę... – zaczęła znowu.
– Musisz się zgodzić – przerwał jej powtórnie.
– Tak postanowiłem i tak ma być.
Westchnęła i spojrzała na Fritza, który zdążył już zwinąć się w kłębek na małym

dywaniku i spał, ciężko oddychając.

– Słuchaj. – Głos Pearce’a był znowu łagodny i ciepły. – Pójdź teraz do siebie, zostaw

płaszcz i odśwież się trochę, a ja zamówię do pokoju jakąś brandy. I wróć tu zaraz, musimy
ze sobą porozmawiać.

– Porozmawiać? – zdziwiła się Mollie. Zaczęła nagle podejrzewać, że cała jego

serdeczność, ciepło i urok mogły być zaplanowaną z góry grą, mającą służyć tylko jednemu:
aby zechciała się z nim kochać. Czy choćby ze sposobu, w jaki ze sobą tańczyli, nie mogło
dla niego być oczywiste, że skłonna jest się z nim przespać? Zaśmiała się nerwowo i dodała:

– Przecież możemy porozmawiać jutro.
– Wolałbym teraz. To jest odpowiednia chwila. I naprawdę mam ci coś ważnego do

powiedzenia.

– Ton jego głosu był rzeczywiście absolutnie poważny.
Dostrzegła, że twarz miał również poważniejszą niż zwykle. Ale o co mogło mu chodzić?

Tańczyła z nim i całowała się, to prawda, ale nie znaczyło to bynajmniej, że chce w tym
momencie iść z nim do łóżka. Uświadomiła sobie raz jeszcze, jak mało go zna, jak niewiele
potrafi zrozumieć z jego zachowania.

– Słuchaj – powiedziała – jest już późno. Nie jestem pewna, czy to dobrze, że jesteśmy

tak... blisko siebie. Jest to dla mnie niezręczna sytuacja.

Zbliżył się do niej o krok, a ona przesunęła się w kierunku drzwi, zachowując bezpieczny

dystans.

– Idę do mojego pokoju – oświadczyła. Ciemne krążki jego okularów, tajemnicze i bez

wyrazu, skrywały coś, czego nie potrafiła rozszyfrować. Mogła to być czułość, pożądanie,
wstyd, potrzeba wyznania czegoś. Po wspólnie spędzonym dniu, pełnym radości i beztroski,
tak łatwo byłoby oddać mu się bez reszty, zapomnieć w jego ramionach o całym świecie,
zapomnieć o jutrze.

Jednak Mollie wiedziała, że ta reszta świata nie znika, lecz pozostaje realna, choć w

chwilach pożądania może się wydawać inaczej. I jutro także pozostaje realne, gotowe na to,
by przyjść i wystawić rachunek, zażądać zapłaty i wyegzekwować każdy zaciągnięty dług.

Popatrzyła na Pearce’a. Jeśli pozostanie tu jeszcze chwilę, nie będzie miała siły wyjść.
– Idę do mojego pokoju – powtórzyła zdecydowanie, odwróciła się i skierowała do drzwi.

Zmusiła się, by nie odwrócić się na dźwięk jego głosu.

– Wrócisz tu zaraz? – Stał w otwartych drzwiach, podczas gdy ona oddalała się

korytarzem w kierunku swego pokoju.

– Nie wiem – rzuciła.
– Zamówię brandy i zadzwonię do ciebie za chwilę. Mollie, musimy ze sobą

porozmawiać. Zaufaj mi. – Usłyszała jeszcze.

Uchyliła drzwi pokoju i wślizgnęła się do środka, zamykając je za sobą. Zaufaj mi,

powiedział. Jak mogła zaufać jemu, kiedy tak naprawdę nie ufała już nawet sobie?

Powiesiła na wieszaku płaszcz. Bez obawy i lęku potrafiła być tak blisko niego w lokalu,

gdy spowici w magiczny kokon muzyki tańczyli ze sobą tak długo. Przypomniało jej się, że
we śnie, poprzedniej nocy, również ufała mu bez reszty.

Za chwilę zadzwoni i poprosi, aby do niego przyszła. Co mu odpowie?
Odezwał się telefon. Zdecyduj się, zdawał się wołać jego ostry sygnał, zdecyduj!

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Podniosła słuchawkę i w ciszy, jaka nastąpiła, usłyszała przyspieszone uderzenia

własnego serca.

– Halo? – Udało jej się zachować doskonałą kontrolę nad głosem.
Przez kilka denerwujących sekund telefon milczał. W końcu padło pytanie, zadane

kobiecym głosem z nutą podejrzliwości:

– Kto jest przy telefonie?
– Mollie Randall – odpowiedziała całkowicie zaskoczona.
– Czy to jest pokój 242? Może połączono mnie z innym numerem?
– Tak, to pokój 242. – Mollie była lekko poirytowana i nadal nie miała pojęcia, o co

chodzi.

– I kto tam jest przy telefonie? – Głos nieznajomej stał się zdecydowanie nieuprzejmy.

Syczała wprost ze złości.

– Mollie Randall – przedstawiła się ponownie.
– Ach, Mollie Randall! – nieznajoma zaczęła mówić z przesadnie sztuczną słodyczą. –

Gdzie też on cię poderwał? Myślałam, że jest tam z nim ta mała dziwka z Tampa, Melissa.

Mollie z przerażeniem uświadomiła sobie, że kobieta ta dzwoni do Pearce’a i jest nie

tylko wściekła, ale i skrajnie zaborcza. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, tym bardziej, że nie
poczuwała się do żadnej winy. Nie zrobiła przecież nic złego. Przynajmniej dotąd.

– No i co? – Tym razem głos w słuchawce był pewny siebie i drwiący zarazem. – Wiele

się nie pomyliłam. Oczywiście on tam jest. Chcę z nim rozmawiać. Natychmiast!

– Nie ma go tutaj – odpowiedziała mechanicznie i po chwili dopiero, doszedłszy do

siebie, poczuła się dotknięta krzywdzącymi ją, obraźliwymi uwagami.

– Kto mówi? O co pani chodzi? – spytała ostro.
– Tak się składa, że mówi kobieta, z którą on miał się ożenić w zeszłym tygodniu. Mam

więc powód, by z nim o paru rzeczach porozmawiać. Ale to nie twój interes. I radzę ci, moja
droga, zacznij lepiej pakować swoje manatki. Ten mężczyzna jest już zajęty. Należy do mnie.

Mollie poczuła zawrót głowy. Jak to? Miał się ożenić? Pearce miał się ożenić w czasie

tych świat? I tak jak Michael – tchórzliwy, kłamliwy Michael – znalazł sobie kogoś innego:
Melissę – tę, która miała przylecieć samolotem z Tampa?

– Nie ma go tutaj – powtórzyła przez zaciśnięte zęby.
– Wiem, że tam jest. Harry wszytko mi opowiedział. Daj go w tej chwili do telefonu! –

Głos w słuchawce był natarczywy i impertynencki.

Harry? Mollie omal nie zemdlała. A więc to tak! Czy Pearee kłamał do tego stopnia, żeby

aż wymyślić historię o zmarłym bracie? Czy cała ta opowieść miała ją po prostu wzruszyć i
wzbudzić jej współczucie? Jeśli tak, to było to świetnie pomyślane.

– Nie ma go tutaj – powiedziała po raz trzeci, tym razem zdecydowanym, ostrym głosem.

– Proszę spróbować się połączyć z pokojem 247. I nie życzę sobie, aby mnie obrażano. Nie
zniosę tego dłużej!

– Rzuciła słuchawkę.
Zrobiło jej się niedobrze. Po chwili dopiero mdłości zastąpiło uczucie gniewu. Tak zła nie

była jeszcze nigdy! Pospiesznie przemierzała wzdłuż i wszerz cały pokój. Zrzuciła na dywan
poduszkę i kopnęła ją z całej siły.

Jak można być taką idiotką, myślała zrezygnowana i wściekła, aby dwa razy pod rząd

popełnić to samo głupstwo? Przecież niewiele brakowało, aby zakochała się w kimś jota w
jotę podobnym do Michaela, w człowieku pozbawionym elementarnej uczciwości.

Przecież prawie wzruszył ją do łez opowieścią o swym zmarłym bracie. Jak bardzo mu

współczuła, że utracił swych bliskich! A najpewniej cała trójka – Harry, matka i wuj Faron –
nie tylko żyje, ale i cieszy się zdrowiem nie gorszym niż rodzinka cyrkowych akrobatów. Co
nie przeszkadza Pearce’owi wyprawiać im regularne pogrzeby przy okazji uwodzenia każdej
kolejnej naiwnej dziewczyny o miękkim sercu.

Zadzwonił powtórnie telefon. Poniosła słuchawkę.
Tym razem odezwał się Pearce.
Głos miał napięty i niski.
– Mollie – zaczął – zdaje się, że nastąpiło pewne nieporozumienie.
– Owszem – odpowiedziała lodowatym tonem. – Z całą pewnością.
– Przyjdź do mojego pokoju. Podali już nasze brandy i wszystko ci spokojnie

wytłumaczę. Ta kobieta nie jest już moją narzeczoną. Byłem głupcem, zgadzając się na to, by
choćby przez chwilę nią była. Przerwałem to...

– I przerwij także tę rozmowę. Absolutnie nie mam zamiaru do ciebie przychodzić. Ty...

ty, erotomanie!

– Nie jestem erotomanem, tylko normalnym mężczyzną, który zerwał z kobietą dlatego,

że była cholernie zazdrosna.

– I miała po temu powody – przerwała mu ponownie. – Miałeś tu być z kimś innym. I

twoja narzeczona nie musiała być zachwycona tym, że znalazła cię tutaj w moim
towarzystwie.

– Mollie, miałem się tu spotkać z pewną osobą z Tampa. Przecież ci o tym mówiłem. –

Ton jego głosu stał się denerwująco jednostajny. – Co to za dziwne pretensje? Jestem
pełnoletni, nie mam żadnych zobowiązań wobec nikogo poza sobą samym i jeżeli chciałem
spotkać się z jakąś kobietą i spędzić z nią święta, to chyba miałem do tego prawo. Okazało
się, że nie mogła przyjechać i wtedy spotkałem ciebie.

– Słuchaj – wybuchła Mollie – nie lubię występować w niczyim zastępstwie. I wiem

sama, jakie to bolesne, gdy okazuje się, że jakaś inna kobieta... A jeśli już musisz poużalać się
nad sobą i wypłakać w czyjąś marynarkę, to proponuję, abyś zadzwonił do swego braciszka
Harry’ego. Nie do nieba, zresztą, tylko do Kalifornii.

– Co? – Pearce prawie krzyknął z najszczerszym oburzeniem, – Słyszałeś chyba, co

powiedziałam – ciągnęła bezlitośnie Mollie. – Zadzwoń do brata. Twoja... twoja dziewczyna
powiedziała mi, że Harry dał jej numer tego pokoju. Tak się przejął swym
zmartwychwstaniem, że zapomniał o dyskrecji. Wypaplał się po prostu, biedaczek.

Nastąpiła chwila ciszy. W końcu Pearce zaczął mówić głosem jeszcze bardziej

lodowatym niż poprzednio Mollie.

– Mój brat Harry nie żyje od dwudziestu jeden lat. Na świecie jest jeszcze paru ludzi,

którzy mają to samo imię. Na przykład mój sąsiad, Harry Billford Mollie ściskała słuchawkę
tak mocno, że aż zbielały jej palce. Usiadła ciężko na brzegu łóżka.

W jego głosie było tyle szczerego oburzenia, sprawiał wrażenie tak do głębi urażonego,

że całkowicie ją to zaskoczyło. Jeżeli w złości wyciągnęła fałszywy wniosek z tego, co
usłyszała, to naprawdę postąpiła okropnie. A przecież rzeczywiście ta kobieta użyła tylko
imienia, nie mówiła, że chodzi o brata Pearce’a.

– Słuchaj. – Głos Pearce’a prawie syczał w słuchawce. – Wiem, że mogła powiedzieć ci

coś obraźliwego.

Wiem aż nadto dobrze, do czego jest zdolna. Potrafiła to świetnie ukrywać do czasu, gdy

jej powiedziałem, że z nią kończę. Dostatecznie długo udawała słodką idiotkę i musiało ją to
wiele kosztować. I naprawdę nie mogłem spędzić z tą kobietą reszty życia. Była zazdrosna o
wszystko. O moją pracę, moje ambicje, nawet o mojego wuja.

Mollie, słuchając go, poczuła, że rumieni się ze wstydu. To, co mówił, brzmiało

sensownie i prawdopodobnie. Rzeczywiście, nawet z tak krótkiej rozmowy telefonicznej
wynikało, że jest to kobieta zazdrosna, zaborcza i złośliwa.

– Nie muszę przecież ci tego opowiadać – mówił już teraz opanowanym, prawie takim

jak zawsze głosem.

– A robię to tylko dlatego, że cię tak bardzo lubię. Tą kobieta... nazywa się Irina Thomas i

pochodzi z bardzo wpływowej rodziny w Hollywood: Najpierw pracowaliśmy razem, a potem
przerodziło się to w pewien... związek.

– Nie musisz się tłumaczyć – przerwała mu znowu.
– Nie prosiłam cię o żadne wyjaśnienia.
– Wiem, że nie muszę, ale po prostu chcę ci to opowiedzieć. No więc, ona pragnęła,

żebyśmy się pobrali. A ja pomyślałem: do diabła, mam trzydzieści sześć lat, robimy jakieś
rzeczy razem, może nie będzie tak źle. I to był mój błąd, bo bardzo szybko zaczęło być źle, i
to tak, że gorzej być nie mogło. W niczym się nie zgadzaliśmy. W listopadzie zachorował mój
wuj, a ona nie chciała, żebym do niego pojechał, bo to komplikowało te jej precyzyjne plany
przyjęcia weselnego. Kochałem tego człowieka. Czy miałem pozwolić, żeby umierał
samotnie z powodu snobistycznych zobowiązań towarzyskich tej idiotki? No i powiedziałem
jej: rozstajemy się, muszę trzymać się swojej własnej drogi. To wszystko. Koniec historyjki.

Mollie nic nie odpowiedziała. Siedziała nadal na brzegu łóżka, przygryzając zębami dolną

wargę. Jeszcze raz uświadomiła sobie, jak bardzo, niemal rozpaczliwie, chce mu wierzyć.

– Mollie. – Zadrżała, słysząc go ponownie. – Jesteś tam jeszcze?
– Tak – odezwała się.
– Jeśli uważasz, że tak będzie dla ciebie lepiej, to nie przychodź do mnie teraz.
– Dobrze – odparła. Była mu wdzięczna, ale jednocześnie doznała, ledwo uświadomionej,

bolesnej tęsknoty niespełnienia.

– Mollie. – Ton, jakim wypowiedział jej imię, sprawił, że drżała tak, jakby okna w pokoju

były otwarte na oścież. – Musimy ze sobą jak najszybciej porozmawiać. Są pewne rzeczy...

muszę znaleźć sposób, aby ci je wytłumaczyć. Tylko do tego potrzebny jest odpowiedni
moment. Zgoda?

– Zgoda – potwierdziła, ale nie zrozumiała z tego nic. Znowu miała przeczucie, że dzieje

się między nimi coś nieprawdopodobnego. To jego obecność, albo sam głos, sprawia, że
niemożliwe staje się możliwe.

– Mollie – rzekł stłumionym głosem – dobranoc, Mollie. Dobrych snów, kochanie.
Rozłączył się i ona także odłożyła słuchawkę. Czuła się znużona i wyczerpana nerwowo.

Położyła się na łóżku i skuliła tak, jak to robią dzieci.

Kochana... Powiedział: kochana... Kiedyś, gdy była z Michaelem, myślała, że wie, co to

znaczy. Teraz nie była już tego pewna.

Pearce leżał na wznak, z rękami pod głową i patrzył w sufit. Fritz, zwinięty w kłębek na

dywaniku, ciężko oddychał przez sen i trząsł się z zimna.

Pearce zaklął pod nosem, wstał, ściągnął z łóżka koc i okrył nim psa. Pogłaskał jego

siwiejący łeb i położył się z powrotem.

Jego ciemne okulary leżały na nocnym stoliku. Ód czasu rozmowy telefonicznej z Iriną

był zbyt zdenerwowany, by chciało mu się nadal udawać niewidomego. Pęknięcie tynku na
suficie układało się w kształt znaku zapytania, ale to ironiczne skojarzenie bynajmniej, go nie
bawiło.

Próbował odpędzić natrętne myśli, ale bezskutecznie. Znowu ta Irina... Była śliczną,

filigranową blondynką o zwodniczej urodzie elfa. Jej ojciec posiadał kontrolny pakiet akcji
wytwórni filmów animowanych TAS – Thomas Animation Studios, w której Pearce pełnił
obowiązki zastępcy dyrektora. Irina była jego jedyną córką i Russ Thomas zawsze spełniał
wszelkie jej zachcianki. Ostatnio zapragnęła mieć Pearce’a.

I prawie jej się to udało. Jej bezwzględny egoizm szybko dał znać o sobie. Pearce miał

własne plany artystyczne, głównie pomysł filmu o krecie detektywie; Irina była temu
wszystkiemu przeciwna. Jego rola, jej zdaniem, powinna sprowadzać się do tego, by po
odejściu na emeryturę jej ojca prowadził dalej wytwórnię tak, jak dotąd – bez żadnych zmian
i innowacji.

Uświadomił sobie wreszcie, że jest po prostu zazdrosna o jego plany twórcze. Wolałaby

najwyraźniej, by zamiast filmowi, całą uwagę poświęcał jej samej. Dorosła kobieta, myślał z
niechęcią, zazdrosna o kreta z nie istniejącego jeszcze filmu. Niewiarygodne!

Decyzję o rozstaniu podjął wtedy, gdy okazało się, że wuj Faron, który już od dłuższego

czasu chorował, niedługo umrze. Ojciec Iriny, za jej namową oczywiście, nie chciał dać
Pęarce’owi urlopu. Irina twierdziła, że skoro wuj Faron tak czy inaczej umrze, wyjazd
Pearce’a do Nowego Jorku niczego nie zmieni. Poza tym – jak on może myśleć w tym
momencie o jakimś wyjeździe, wiedząc, jak bardzo skomplikuje to szczegółowo ułożone;
przez nią plany.

I wtedy miarka się przebrała, Pearce zakomunikował staremu Thomasowi, że jedzie do

wuja, nawet jeśli miałoby to oznaczać utratę pracy. Irinie powiedział, że ich małżeństwo nie
ma sensu, skoro najwyraźniej nie potrafią się porozumieć.

Pojechał do Nowego Jorku i dzięki niemu wuj nie umierał samotnie. Pearce nie wiedział

nic o pieniądzach, jakie wujowi udało się odłożyć w ciągu ostatnich lat. Kupował pojedyncze
akcje i w sumie uzbierało się około półtora miliona dolarów.

– Zostawiam ci tę forsę – powiedział wuj – możesz zacząć robić ten swój film. Ostatnio o

niczym innym nie gadałeś, tylko o tym. – Leżał wychudzony na szpitalnym łóżku, już bardzo
słaby i zapadnięty w sobie, nie tracił jednak pogody ducha.

– Ten kret... chyba ma coś wspólnego ze mną?
– spytał i zakrztusił się kaszlem.
Pearce przyznał, że tak. Oczywiście, to wuj Faron, który, choć niewidomy, nigdy nie

pozwalał, aby ograniczało to jego niezależność, zainspirował go do wymyślenia postaci kreta-
detektywa. Wuja to najwyraźniej ucieszyło.

I wtedy właśnie powiedział o tych swoich trzech życzeniach: pieniądzach na film,

dziewczynie w samolocie i psie.

– I pamiętaj, żadnej żałoby po mnie – zakończył.
– Życie miałem dobre, ale zmęczyło mnie już i jestem gotowy, aby stąd odejść. Zrób

więc, co mówiłem. I jeszcze raz cię proszę, zaopiekuj się Fritzem. To był wierny przyjaciel.
Gdybyś jechał do Nowego Orleanu, weź go ze sobą. Boże, jak on lubił tamte zapachy!

Pearce skinął głową. Czuł bolesny ucisk w gardle.
– Wuju, masz to załatwione – wyjąkał.
Po śmierci wuja Farona został jeszcze przez tydzień w Nowym Jorku, porządkując

sprawy majątkowe. Zadzwonił, do ojca Iriny i oświadczył, że nie wraca i rozpoczyna pracę
nad własnym filmem. Dowiedział się

;

, że jest głupcem, a po tym, co się stało, Irina nie widzi

dla niego miejsca w wytwórni TAS. Potem zadzwoniła ona sama, na wymyślała mu okropnie
i stwierdziła, że nie chce go więcej widzieć na oczy.

Świetnie, skwitował to Pearce, i rzeczywiście myślami był już daleko. Nie potrafił

właściwie dokładnie odtworzyć, jak narodził się pomysł, aby udawać w tej podróży
niewidomego. Było to dla jego filmu nieodzowne doświadczenie i chciał zacząć jak
najprędzej. Miejscem akcji miał być Nowy Orlean. Transport psa nastręczał pewne problemy,
a wuj Faron prosił, aby zabrał go ze sobą do tego miasta.

Zapalił się do tego pomysłu. Wydał mu się oryginalny i oprócz praktycznych korzyści

dostarczał okazji do świetnej zabawy.

No właśnie. Mogło być bez problemów, wesoło i pożytecznie. Dopóki nie spotkał

Mollie...

Najpierw mówił – sobie, że potrzebuje jej jako przewodnika. Potem, że chodzi mu o jej

głos. W ogóle wmawiał sobie różne rzeczy. A naprawdę powody były znacznie ważniejsze i
nie chciał po prostu przed sobą samym się do nich przyznać. Szczególnie teraz, gdy był w
zasadzie bez stałej pracy i zdecydował się podjąć najbardziej ryzykowny krok w swoim życiu.
To, co planował, wymagało trzech lat wysiłków tak intensywnych, że nikt przy zdrowych
zmysłach dobrowolnie by ich nie podjął. Był gotów rzucić na szalę wszystko: pieniądze, które
ma i które jeszcze będzie musiał pożyczyć – a w grę wchodziły wielomilionowe sumy, swoją
karierę i reputację. Po całej tej historii z Iriną nie wyobrażał sobie, aby ktoś zechciał dzielić z

nim takie ryzyko. Co więcej, uważał, że nie ma prawa kogokolwiek ó to prosić.

Mimo wszystko nie chciał jednak stracić Mollie Randall. A gdy powie jej prawdę, to

najprawdopodobniej ich znajomość się skończy. Jej głos, cudowne rudozłote włosy i piegi, i
śmiech – wszystko zniknie dla niego na zawsze.

No i trudno, próbował sobie tłumaczyć. Powinien robić swoje: nauczyć się na pamięć

każdego kroku ślepego kreta. Po to ostatecznie przyjechał do Nowego Orleanu...

Leżał tak przez pół nocy, myślał o Mollie i wpatrywał się w widniejący na suficie znak

zapytania.

Mollie stała przed drzwiami pokoju Pearce’a. Przybrała postawę pełną zdecydowania i

zapukała. Była już pewna, co ma robić dalej. Absolutnie nie wolno jej angażować się,
wmawiać w siebie, ‘ że mogłaby się w nim zakochać.

Musi być ostrożna. Ostatnio dosyć już miała w życiu kłopotów. Zapukała raz jeszcze.
Pearce otworzył drzwi. Spojrzała w ciemne szkła jego okularów. Twarz miał znużoną i

nie ogoloną i wyglądał, jakby w ogóle nie spał. Ubranie, które nosił już trzeci dzień, pogniotło
się i wyglądało nieświeżo.

– Co ci się stało? – spytała z niepokojem.
– Mnie nic – odparł krótko – ale z psem jest niedobrze.
– O Boże! – Wszelkie postanowienia, aby zachować chłodny dystans, na nic się nie zdały.

Mollie przebiegła obok Pearce’a i uklękła na podłodze obok dywanika. Fritz popatrzył na nią
i w jego bursztynowych ślepiach malowało się coś w rodzaju bezradnego zdumienia.
Próbował wstać, ale tylne łapy nie mogły utrzymać ciężaru jego ciała. Zrobił kilka nie
skoordynowanych ruchów zadem, zakołysał się i z jękiem zwalił na podłogę.

– Och, Fritz, biedny, dobry Fritz. – Mollie głaskała i obejmowała dłońmi jego pysk.
Co będzie, jeśli umrze, myślała przerażona. Czy pies cierpi, czy tylko jest sparaliżowany?

Co Pearce pocznie bez niego? Trzeba natychmiast coś zrobić i ona musi się tym zająć.

– Potrzebny jest weterynarz – powiedziała, w dalszym ciągu głaszcząc psa, który położył

pysk na jej kolanach. – Poszukam w książce telefonicznej.

– Mollie – odezwał się Pearce, ciągle jeszcze stojąc przy drzwiach – mówiłem, że mam ci

coś ważnego do powiedzenia, i właśnie...

– Nie teraz – przerwała mu zniecierpliwiona. Pies nie spuszczał z niej wzroku, jakby o

coś prosił, i znowu cicho zaskomlał.

– Ale to jest bardzo ważne!
– Nic innego mnie teraz nie obchodzi – odparła Mollie. W tym momencie interesował ją

tylko pies.

– Najpierw musimy się nim zająć. Przecież on cierpi – rzekła.
Zgarnęła z podłogi pognieciony koc i otuliła nim szczelnie staruszka.
– Mollie. – Głos Pearce’a był zmieniony i napięty. Jeśli miała ochotę na poważną

rozmowę, to na pewno nie w takim momencie. Pies znowu zaskomlał.

– Spokojnie, po kolei – powiedziała stanowczo i podniosła się. – Nie interesuje mnie w

tej chwili twoje życie osobiste. Myślę, po prostu, jak pomóc psu.

Odwróciła się do Pearce’a i zaczęła przerzucać książkę telefoniczną. Po chwili doszła do

wniosku, że to strata czasu, i nakręciła numer recepcji.

– Mówi Mollie Randall z pokoju 242. Dzwonię w sprawie dotyczącej pana Goddarda z

pokoju 247. Zdarzył nam się wypadek. Pies-przewodnik pana Goddarda nagle zachorował. –
Nabrała głęboko powietrza, próbując zebrać myśli. – Chodzi o zrobienie trzech rzeczy. Po
pierwsze, proszę zadzwonić do najbliższej kliniki weterynaryjnej i powiedzieć im, że pies
zachowuje się, jakby miał sparaliżowane tylne łapy. Niech będą gotowi przyjąć nas
natychmiast. To nagły wypadek. Następnie, proszę zamówić dla nas taksówkę i przysłać
gońca do pokoju 247, aby pomógł znieść psa. Oczekujemy go natychmiast. Dziękuję.

Odłożyła słuchawkę i odwróciła się w stronę Fritza. Próbował wstać ponownie, zaskomlał

i osunął się na podłogę.

– O Boże! – Zrozpaczona Mollie wplotła palce we włosy. – To okropne. – W jej oczach

pojawiły się łzy.

Podeszła do szafy i podała Pearce’owi kurtkę.
– Świetny z ciebie organizator – powiedział to tak, że nie wiedziała, czy mówi z

podziwem, czy z ironią.

– Tylko niepotrzebnie prosiłaś tu gońca.
– Ja Fritza nie uniosę, a ty także nie powinieneś tego robić – odparła Mollie. Usiadła na

podłodze. Uniosła łeb psa i położyła go ponownie na swoich kolanach. – Dobry pies, dobry
pies – powtarzała – nie bój się, zaraz ci pomożemy.

– Ale przecież z powodzeniem moglibyśmy go znieść sami... – zaczął Pearce. – Słuchaj,

Mollie, chciałem ci właśnie powiedzieć, że…

– A ja ci właśnie mówię, że nie wolno ci tego robić!
– prawie krzyknęła. – Co będzie, jak spadniesz ze schodów? O siebie możesz nie dbać, to

twoja sprawa, ale psu mogłoby to zaszkodzić jeszcze bardziej.

– O Boże! Co ty robisz, Mollie? Płaczesz?
– No i co z tego – obruszyła się, ocierając dłonią łzę na policzku. – Czy to jakieś

przestępstwo?

Fritz znowu próbował wstać.
– Leż, piesku, leż – prosiła go Mollie, delikatnie przyciskając dłońmi jego zad. – Zostań

tutaj. Dobry pies. – Jej głos załamał się i przeszedł w szloch.

– Mollie, do jasnej cholery, przestań płakać, bo...
– Pearce rozpaczliwie szukał argumentu. – Bo denerwujesz psa – dokończył.
– Dobrze – obiecała, rozmazując na twarzy łzy.
– Zaraz przestanę.
Pearce odwrócił się, oparł czoło o framugę i walił pięścią w drzwi.
– Piekło sobie zrobiłem z życia, piekło – powtarzał. Strasznie się musi martwić o psa,

myślała Mollie.

Weterynarz, doktor Broussard, był młodym, wysokim człowiekiem ze starannie

przystrzyżoną, czarną brodą.

– Te owczarki – mówił, badając psa – mają często problemy ze stawami biodrowymi. To

wina hodowców, którzy krzyżują je w bliskim pokrewieństwie. Ale u tego staruszka... to
wygląda raczej na reumatyzm. Mówił pan, że pies zmarzł?

– Tak – potwierdził Pearce – chodził wczoraj cały dzień po dworze, a w hotelu mamy

kłopoty z ogrzewaniem. Poza tym tutaj, na Południu, jest trochę inny rodzaj zimna – dużo
wilgoci.

– No właśnie – rzekł doktor Broussard, obmacując biodro psa. – Powinno się go zostawić

u nas na krótką obserwację. Jeżeli jest to reumatyzm, wówczas będziemy mogli mu pomóc.
Dysponujemy już obecnie lekami, które błyskawicznie postawią go na nogi. Tylko że tu
chodzi o serię zastrzyków, i to naprawdę jest dość kosztowne.

Zdenerwowana Mollie przełknęła ślinę. Pearce w dalszym ciągu był nie ogolony, oboje

mieli pogniecione ubrania i wyglądali na mocno zaniedbanych. Weterynarz zapewne wątpił,
czy stać ich na leczenie psa.

– Pieniądze nie grają roli – oświadczył Pearce. – Zapłacę panu z góry. – Wyjął portfel i

otworzył go.

Doktor przyjrzał się uważnie grubemu zwitkowi banknotów i powtórnie skierował wzrok

na Pearce’a.

– Ależ nie jest to konieczne! Naturalnie, ufam panu”. Problem raczej w tym, czy poradzi

pan sobie bez psa. Rozumiem, że jest pan z żoną? – Spojrzał pytająco na Mollie.

– Nie, nie jesteśmy małżeństwem – wyjaśniła i opiekuńczym gestem ujęła Pearce’a pod

ramię – ale z pewnością damy sobie razem radę. Zaręczam, że nie złego się nie stanie.

– Cieszę się, że pozostanie pan pod dobrą opieką. – Doktor uśmiechnął się do Mollie.

Proszę więc zadzwonić jutro. Są święta, ale będę tutaj około dziesiątej, aby nakarmić i
wyprowadzić moich pensjonariuszy. Jeżeli zastrzyki podziałają, psa będzie już można stąd
odebrać. Na razie absolutnie nie powinien chodzić, musi odpocząć.

– Doskonale – powiedziała Mollie, patrząc na zasępioną twarz Pearce’a. Ścisnęła go za

rękę. Zrobię wszystko, co będzie trzeba.

Doktor Broussard spostrzegłszy, z jakim wyrazem twarzy Mollie wpatruje się w Pearce’a,

powiedział z westchnieniem:

– Jest pan bardzo szczęśliwym człowiekiem, panie Goddard.
Pearce skrzywił się.
– No tak – odpowiedział bez przekonania. Wyszli z kliniki i wsiedli do oczekującej na

nich taksówki.

– Po drodze do hotelu zatrzymamy się jeszcze przy jakimś sklepie z ubraniami – polecił

Pearce kierowcy.

– Z ubraniami? – spytała Mollie. Ciągle jeszcze martwiła się o Fritza. Prześladował ją

widok psa, który nie potrafił o własnych siłach stanąć na łapach.

– Już dłużej nie wytrzymam w tych nieświeżych ciuchach. – Skrzywił się Pearce. –

Obawiam się, że jak zdejmę koszulę, będę mógł postawie ją w kącie na baczność. I chciałem
także kupić coś dla ciebie.

– Nie, nie zgadzam się. – Mollie energicznie potrząsnęła głową. – Uprałam sobie

wszystko, co można było uprać.

Pearce przełożył ramię przez oparcie tylnego siedzenia. Znowu uświadomiła sobie, jak

mocno działa na nią jego bliskość. Czuła płynące od niego ciepło i zapach hotelowego mydła
i szamponu.

To niezwykły człowiek, myślała. Właściwie zapomniała zupełnie, że jest niewidomy. Ale

przecież nie wolno jej o tym zapominać, bo co się stanie, jeśli pies nie wydobrzeje? Martwiło
ją to nadal.

Wyglądała przez szybę, starając się nie zwracać uwagi na bliskość Pearce’a.
– Jak myślisz, czy on wyzdrowieje? – spytała.
– Z tego, co mówił doktor, wynika, że chyba wszystko będzie dobrze. – Starał się ją

pocieszyć.

– Przestań się już tym zamartwiać.
– Wiesz, wszystko tak się dziwnie ułożyło – mówiła niepewnie, starając się nie patrzeć na

niego – wstałam rano... i uświadomiłam sobie, jaki dziś mamy dzień. Jakoś mi się zrobiło żal
samej siebie, Wiem, że to głupie. Nie zamierzałam się rozczulać, lecz gdy zobaczyłam Fritza i
on... to już naprawdę nie wytrzymałam. Teraz już na pewno będę nad sobą panować. Źle się
zaczęło, ale skończy się dobrze, prawda?

– Uświadomiłaś sobie jaki mamy dziś dzień? – powtórzył zdumiony Pearce. Czuła na szyi

jego oddech.

Ujął między palce luźny kosmyk jej włosów.
– Jutro Boże Narodzenie – wyjaśniła – a dziś mamy Wigilię. U nas w domu święta

zaczynały się w wigilijny wieczór. Wiesz, dawaliśmy sobie prezenty... Pierwszy raz nie
spędzam świąt razem z nimi. W twojej rodzinie też obchodziliście Wigilię?

– Tak. – odpowiedział. Nawinął kosmyk jej włosów na palec i bawił się nim. – Harry i ja

byliśmy zbyt niecierpliwi, żeby czekać do następnego dnia, szczególnie Harry. Gdy był
dzieckiem, zawsze awanturował się, żeby pozwolili mu ukryć się w kominku. Liczył na to, że
Święty Mikołaj wyląduje mu wtedy prosto na głowie i że wyłudzi od staruszka kilka zabawek
więcej.

Mollie odwróciła się w jego stronę. Był jeszcze bliżej, niż przypuszczała. Jego przystojna,

tajemnicza twarz przesłaniała jej całe pole widzenia. Nagle zapragnęła odgarnąć mu z czoła
jego ciemne włosy, tego ranka jeszcze bardziej potargane niż zwykle. Opanowała się jednak i
zamiast to zrobić, przycisnęła do siebie odzianą w rękawiczkę dłoń.

– Wiesz, jeszcze jedna rzecz mnie bardzo martwiła – przyznała zawstydzona. – To, co

powiedziałam wczoraj wieczorem na temat twojego brata, było naprawdę okropne. Czułam
się... czuję się nadal bardzo nie w porządku.

– Daj spokój – powiedział miękko, nadal bawiąc się jej włosami – to było

nieporozumienie. Nie przejmuj się.

W tak tkliwy, rozmarzony sposób pieścił jej włosy, że znowu poczuła ten sam, dobrze już

znany, dreszcz schodzący wzdłuż pleców. Odwróciła się od niego ponownie, pragnąc
opanować reakcje, które w niej wywoływał.

– Przepraszam, że płakałam, ale byłeś tak smutny, a kiedy zobaczyłam Fritza... – Jej głos,

zwykle tak dobrze kontrolowany, znowu się załamał.

– Nie martw się. – Pearce objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. – Wszystko będzie

dobrze.

Oparła głowę o jego pierś. Jego ramię zdawało się osłaniać ją od wszelkich

niebezpieczeństw tego świata. Myślała, że zdoła zachować wobec niego rezerwę, ale okazało
się to niemożliwe. Czuła się zbyt błogo i bezpiecznie w jego objęciach.

– Naprawdę wszystko będzie dobrze? – spytała.
– Nic złego nie może się już chyba zdarzyć. Przecież mamy Wigilię i Boże Narodzenie.
Zdawało jej się, że poczuła, jak jego mięśnie stężały.
Przez chwilę milczała. Pogłaskał delikatnie jej włosy.
– Nie – zapewnił wreszcie – w Wigilię i Boże Narodzenie nic złego się już nie zdarzy.

Obiecuję ci to.

Nachylił się i ucałował jej ucho.
Wiedział, że nie wyzna tego, na czym mu tak zależało. Jeszcze nie teraz...
Przytulił ją ramieniem do siebie jeszcze mocniej, tak jakby pragnął obronić ją przed

wszelkim złem. Alę w głębi duszy czuł, że najbardziej potrzebna jej jest obrona przed nim
samym.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Trudno, myślał Pearce. Nie wyzna jej prawdy ani w Wigilię, ani w Boże Narodzenie.

Będzie musiał poczekać.

Zrobili zakupy. Przy pomocy Mollie, która wszystko dla niego wybierała, Pearce kupił

sobie ciemnozielony sweter, białą koszulę i czarne, sportowe spodnie, także slipy i białe,
bokserskie szorty. Przy tych ostatnich zakupach rola doradcy była dla Mollie zdecydowanie
krępująca. Potem wymógł na niej prawie, aby zechciała przyjąć kupioną dla niej w
eleganckim butiku bluzkę i komplet bielizny.

Wracali do hotelu. Mollie spojrzała na taksometr i suma, jaką na nim zobaczyła,

przeraziła ją trochę. Pearce zdawał się tym zupełnie nie przejmować.

– Czym się znowu martwisz? – powiedział. – Mówiłem ci, że rozkręcam pewien duży

interes. To moje ostatnie szaleństwo. Dotąd nie robiłaś z tego problemu i teraz też nie psuj
zabawy.

– Czuję się nie w porządku – marudziła Mollie.
– Zbyt dużo pieniędzy na mnie wydajesz. Jemy jak para królewska, śpię w najlepszym

pokoju, a teraz ta taksówka... i jeszcze jakieś prezenty...

Na jego twarzy pojawił się szeroki, leniwy uśmiech.
– Ej, zrzęda się z ciebie robi, Mollie. Przecież to nie w twoim stylu. O co ci chodzi?

Chcesz mi zepsuć święta?

– Ależ skąd! – zaprotestowała.
– No to ciesz się – powiedział i spoważniał nagle – po prostu ciesz się. Przysięgam, że

tylko na tym mi zależy. Przecież nikt tu cię nie chce kompromitować.

Po powrocie do hotelu Mollie poszła do swego pokoju, by się przebrać. Była ogromnie

wdzięczna Pearce’owi, że wreszcie czuje się czysta i odświeżona w nowej bluzce i bieliźnie.
Po chwili jednak pomyślała, że był to prezent zbyt intymny. Nie powinna była go
przyjmować, ;a skoro już tak się stało, najlepiej będzie powiedzieć stanowczo, że zwróci mu
pieniądze. Naprawdę nie może pozwolić sobie na to, by występować w roli utrzymanki.

Miała wpaść po niego, aby znów wyruszyć wspólnie do miasta. Szła, obiecując sobie, że

tym razem musi lepiej panować nad sytuacją. Zaraz po wejściu zauważyła, że powtórnie
skaleczył się w brodę przy goleniu. Dwa razy pod rząd? Wczoraj i dziś? To dziwne,
pomyślała.

– Och, Pearce – zawołała z troską w głosie – znowu się skaleczyłeś? Jak tak dalej pójdzie,

nie wrócisz już nigdy do Kalifornii. Umrzesz tutaj z upływu krwi.

Prawie bezwolnie, nie zastanawiając się nad tym, co robi, dotknęła palcami jego brody.

Nowe skaleczenie było płytsze niż poprzednie, a obie blizny krzyżowały się ze sobą, tworząc
przechyloną literę „x” poniżej jego pełnej dolnej wargi.

To nieoczekiwane dotknięcie zelektryzowało go także. Chwycił jej dłoń i przytulił do

gładko wygolonego policzka. Nachylił się nad nią i wyszeptał:

– Mollie... – Jego twarz przybrała wyraz głębokiej powagi. Kilkakrotnie już go takim

widziała.

– Co? – westchnęła. Zauroczona, wpatrywała się w niego bez ruchu.
– Mollie... – Jego głos był niski i stłumiony. – Mollie...
Nie powiedział nie więcej. Ujął jej twarz w dłonie, nachylił się i pocałował ją. Pocałunek

był długi, zrazu delikatny, potem coraz bardziej namiętny. Myślała sennie, że mogłoby to
trwać bez końca. Dotyk jego ust był czymś cudownym. To on pierwszy oderwał od niej
wargi.

– Mollie – znowu wymówił jej imię, tym razem tak, jakby sprawiało mu to ból. Przytulił

ją do siebie mocno, prawie rozpaczliwie. – Pragnę, byś miała szczęśliwe święta – powiedział
z drżeniem w głosie. – Naprawdę tylko tego pragnę. I dlatego wynośmy się stąd, zanim
zrobimy coś, czego będziesz potem żałować.

Nie będę żałowała niczego, co może mi się przy tobie zdarzyć, pomyślała, przywierając

do niego jeszcze mocniej. Ta myśl wstrząsnęła nią do głębi. Wiedziała, że wreszcie wyznała”
sobie oczywistą prawdę. Kochała go, choć mogło wydawać się to szaleństwem. I pragnęła go,
mimo wszelkich związanych z tym zagrożeń.

Przeraziła ją jej własna namiętność i gdy odsunął się od niej, zrobiła to samo, prawie

wstydząc się tego, co działo się z nią przed chwilą. Przeszedł ją dreszcz. Wielu rzeczy nie
wiedziała o tym człowieku. Zbyt wielu.

Na spóźnione śniadanie udali się do francuskiej piekarni, mieszczącej się w pobliżu

Jackson Square. Siedzieli przy małym stoliku o misternie wykutych żelaznych nóżkach, pili
nowoorleańską kawę ze śmietanką i jedli francuskie pasztety. Przed wejściem, nie zważając
na zimno, samotny muzyk grał kolędy na wielkiej, mosiężnej tubie. Stłumione
„umpapaumpa” pobrzmiewało w dusznym od aromatycznych zapachów wnętrzu piekarni.

– Nie miałam jeszcze takich dziwnych świąt – powiedziała Mollie. W kącie lokalu, na

pokrytym czerwoną serwetą stole stał wypchany, ponad metrowej długości aligator. Na łbie
miał wianek z poinsecji, w rozwartej paszczy gałązki ostrokrzewu, a ogon owinięty
łańcuchem dzwoneczków od sań.

– Dziwne – zgodził się Pearce, sącząc kawę – ale nie są chyba takie złe, prawda? Ciągle

jeszcze tęsknisz za swoimi bliskimi? – zapytał.

Wzruszyła ramionami, przyglądając się ciepło opatulonemu muzykowi grającemu za

oknem.

– Brak mi ich, to oczywiste – powiedziała – ale nie czuję się samotna. Tu jest naprawdę

jak w jakimś czarodziejskim kraju. Cieszę się, że namówiłeś mnie, bym tu przyjechała.
Chciałam przecież od razu wracać.

– Nie należysz do tych, którzy się cofają w pół drogi. Nie jesteś stworzona do tego, by

przed czymś uciekać, ale aby iść naprzód, poznawać nowe rzeczy, ryzykować.

Uśmiechnęła się, trochę zażenowana.
– Wiesz, to, co mówisz, ucieszyłoby mojego ojca. Być może sam nie zawsze się do tego

stosował, ale twierdził, że żyje się po to, aby ryzykować.

– Miał rację. – Skinął głową Pearce. Przypomniała sobie Michaela i uśmiech zniknął z jej

twarzy. Tego ranka pomyślała zresztą o nim zaledwie kilka razy.

– Niektórzy ludzie – zaczęła, ostrożnie dobierając słowa – inaczej patrzą na to, że pragnę

zostać aktorką. Uważają, że to po prostu... głupie i lekkomyślne. Ryzyko z tym związane
wydaje im się zbyt duże. A tacy jak ja... nie są, ich zdaniem, realistami: dążą do czegoś
niemożliwego. Spotkać ich może tylko rozczarowanie.

Sięgnął ręką nad stolikiem i dotknął jej dłoni. Ten prosty gest sprawił, że poczuła, jak

przepełnia ją rozkoszne uczucie ciepła.

– Martwisz się tym, że spędzasz samotnie święta? – zaryzykowała pytanie. – Tym, że nie

masz rodziny?

– Zdążyłem się do tego przyzwyczaić – odrzekł z uśmiechem.
Rozprostowała ramiona i odrzuciła do tyłu włosy.
– A twoja narzeczona? – spytała ostrożnie. – Czy nie byłeś z nią... blisko? Przecież

byliście zaręczeni.

Wzruszył ramionami i skrzywił się z niechęcią.
– Nie. To wszystko było bez sensu. Ani ja nie byłem szczęśliwy, ani ona. Jedyna korzyść,

jaką wyniosłem z tego okropnego doświadczenia, to chyba to, że dowiedziałem się czegoś o
sobie. Nie jestem typem mężczyzny, który może się... w takie sprawy angażować. Wszystko
w moim życiu jest zbyt niepewne, ryzykowne. I dobrze mi z tym. Chcę, żeby tak było nadal.

– Uhm – przytaknęła Mollie – widzę. To znaczy, rozumiem, o co ci chodzi.
Pomyślała, że chyba rzeczywiście wie, o co mu chodzi. Czy to właśnie miała być ta

„rozmowa”, na której mu tak zależało? I czy tego rodzaju mężczyźni nie posługują się
standardową formułką, która brzmi właśnie tak?

Jestem typem zbuntowanego samotnika. Robię własne rzeczy, jadę przed siebie sam i nie

zabieram żadnych pasażerów. Nie obiecuję niczego. Nie należę do nikogo i do ciebie też nie
będę należał...

Patrzyła na swój pusty kubek po kawie.
– Moje życie też jest niepewne i ryzykowne – powiedziała.
– I również chcę, aby takie było. Mój... mój chłopak nie mógł się z tym pogodzie, twoja

narzeczona chyba również.

– To prawda.
Zamilkli oboje. Za oknem uliczny muzyk wciąż wygrywał swoje „umpapaumpa” na

tubie.

– Nie powiedziałeś mi dotąd, co naprawdę robisz – przerwała wreszcie milczenie.

Podniosła wzrok i spostrzegła, że przestał się uśmiechać.

– Nie mogę ci powiedzieć, co robię – odparł.
– Musiałbym cię okłamać.
Wstrzymała oddech ze zdumienia. Zacisnęła palce na pustym kubeczku. Starała się

roześmiać, ale nie bardzo jej się to udało.

– Mówisz, jakbyś był szpiegiem albo przestępcą – próbowała zażartować. Bynajmniej go

to nie rozśmieszyło.

– Nie, nie jestem ani szpiegiem, ani przestępcą – odrzekł. – Po prostu, w tym momencie

nie mogę ci powiedzieć prawdy. I w ogóle wolałbym o tym nie mówić.

Zdezorientowana milczała, zupełnie nie wiedząc, co o tym myśleć.
– Dobrze – powiedziała wreszcie. – Wolę nie wiedzieć, niż skłaniać cię do kłamstwa.

Gdybyś mnie okłamał, byłoby to dla mnie czymś strasznym. To jedyna rzecz, której nie
mogłabym znieść. Już raz miałam z tym do czynienia.

Pochylił się ku niej nad stolikiem z, tak rzadkim u niego, wyrazem powagi na twarzy.
– Słuchaj – odezwał się – cieszmy się po prostu tymi świętami, dobrze? Niech to będzie

dla nas najważniejsze.

Odchyliła do tyłu głowę i spytała:
– Jak to oni mówią? Laissez les bons temps router?

Spacerowali, przejechali się dorożką, a także sławnym tramwajem zwanym Pożądaniem,

choć obecnie był to naprawdę autobus. Mollie opowiadała Pearce’owi, jak bardzo lubi sztukę
Tennessee Williamsa, w której tytule znalazła się nazwa tego tramwaju.

Pearce zaprowadził ją do znajdującego się na tyłach Dzielnicy Francuskiej hotelu La

Maison de Ville. Przeszli przez mały, lecz elegancki hol na przylegające do budynku
podwórko. Na środku znajdowała się fontanna, obecnie zupełnie zamarznięta, a wokół niej
krzaki róż osłonięte przed zimnem przezroczystą folią. Widać było ich liście, zielone i
zdrowe. Gorzej było z palmą: jej gałązki były poczerniałe i zwiędłe, a dwie większe w ogóle
odpadły.

Palma, fontanna z lodu i żywe róże – jakie to dziwne i jakie piękne, myślała Mollie.
– Rozejrzyj się – powiedział Pearce, obejmując ją ramieniem. – Powinny tu gdzieś być

drzwi z numerem dziewięć. To drzwi do sławnego pokoju.

Mollie spojrzała na niego podejrzliwie, nie mając pojęcia, po co ją tu przyprowadził. Po

chwili odwróciła się i dostrzegła podwójne czarne drzwi z metalową cyfrą 9. Obok wisiał pęk
sosnowych gałęzi przewiązanych czerwoną kokardą.

– W tym pokoju mieszkał ten twój ulubiony dramaturg, Tennessee Williams. Właśnie

tutaj pisał „Tramwaj zwany Pożądaniem”. I pracując nad tą sztuką, dzień po dniu patrzył na to
właśnie podwórko.

Mollie zawisła na jego ramieniu, zbyt przejęta, by cokolwiek powiedzieć. Nie znała

dokładnie biografii Tennessee Williamsa i pamiętała tylko tyle, że rzeczywiście mieszkał w
Nowym Orleanie. Znała natomiast wszystkie jego sztuki i wywarły one na niej wielkie
wrażenie.

– Myślałem, że może będziesz chciała obejrzeć to miejsce – powiedział Pearce.
– Och, Pearce – wyjąkała wreszcie – ale mi zrobiłeś niespodziankę! Wiedziałam, że

Williams mieszkał gdzieś na terenie tej dzielnicy, ale nie miałam pojęcia, że to miejsce się
zachowało. Dla mnie to jak relikwia! Gdy pomyślę, że on chodził po tych samych
kamieniach, patrzył z tych okien i widział tę fontannę, balkony...

– No, ale takiej zimy to tutaj na pewno nie widział – wtrącił Pearce i uśmiechnął się do

niej.

Zachwycona tę niezwykłą niespodzianką, Mollie objęła go i pocałowała w policzek.

– Chodź, napijemy się czegoś, żeby to oblać. – Jej radość wyraźnie go ucieszyła. – Na

pewno znasz na pamięć całe kilometry dialogu z tej sztuki. Będziesz mogła mi coś
wyrecytować?

– No pewnie, że znam – odparła ze śmiechem.
– I uważaj, bo zaraz zacznę...
– Zrób to, Mollie – zachęcał. Objął ją ramionami i przyciągnął bliżej do siebie.
– Zaraz, niech się zastanowię – powiedziała, odchylając głowę do tyłu. Wiatr rozwiewał

jej włosy. – Już wiem. Jest takie dramatyczne spięcie pomiędzy Blanche a Mitchem, który
zakochał się w niej, ale ona nie jest taka, jak myślał. Bez przerwy stwarza jakieś iluzje, musi
to zresztą robić, aby przetrwać. I on mówi: „Okłamałaś mnie, Blanche”. A ona błaga go: „Nie
wyrzucaj mi, że cię okłamałam”. I wtedy on: „Kłamstwa, kłamstwa. Na ustach i w sercu. To
wszystko kłamstwa”. I znowu ona: „Nieprawda. Moje serce nigdy nie kłamało”.

Pearce przestał się uśmiechać. Poczuła, jak ramiona, którymi ją obejmował, usztywniły

się jakby w napięciu.

– Czy stało się coś złego? – spytała, zdziwiona tą nagłą zmianą, jaka w nim zaszła.
– Chodź, napijmy się czegoś, żeby się rozgrzać – powiedział tylko i zdjął ręce z jej

ramion. Nie wiedziała, czemu przeszedł ją dreszcz.

Po południu zrobiło się cieplej. Ulice i chodniki znów pełne były artystów i muzyków.

Jakiś zespół ludowy grał i śpiewał na środku Bourbon Street. Bryza od rzeki była teraz
cieplejsza, choć słabe, zimowe słońce zachodziło już i w całej Dzielnicy Francuskiej zapalały
się tysiące świateł. Mollie zatrzymała się przed wystawą sklepową pełną karnawałowych
masek.

– Cóż znowu przykuło twoją uwagę? – spytał Pearce.
– Niesamowite maski. Nigdy takich nie widziałam. – Zamilkła i myślała nad czymś przez

chwilę.

– Wiesz – powiedziała – to jest miasto masek, miasto pozorów. Czasem mam wrażenie,

jakby coś przede mną chciało ukryć, zataić. Jest w tym coś złowróżbnego...

– Może i tak – odparł z nagłą niechęcią w głosie – ale chodźmy, to także miasto tysiąca

knajp. Znajdźmy jakąś przyzwoitą. Dziś jest Wigilia i chyba coś nam się od życia należy.

– Dziwnie się czuję bez Fritza – powiedziała Mollie i wzięła go znowu pod ramię. –

Brakuje mi go.

– Uhm – mruknął i pogłaskał jej rękawiczkę – mnie też.
Spojrzała na niego z niepokojem i zapytała:
– Słuchaj, a co będzie, jeśli pies nie wydobrzeje ha tyle, aby można go było zabrać z

kliniki? Jak dojedziesz do domu?

– Dam sobie radę – odburknął.
– O której jutro odlatujesz? – pytała dalej. – Oboje jutro wracamy, ale gdyby było

trzeba... Przecież mogę spróbować przełożyć swój lot. Najpierw upewniłabym się, że już
jesteś w samolocie... Wiesz, chodzi o to, żebyś nie musiał korzystać z pomocy obcych.

– Me przejmuj się mną – prychnął gniewnie – nie rób zamieszania. Dam sobie radę. Nie

jest tak, że nie potrafię sobie sam poradzić.

– Przepraszam – powiedziała strapiona – nie chciałam być natrętna, ale wolałabym mieć

pewność, że...

Przerwał jej, zatrzymawszy się nagle. Obrócił się, nachylił nad nią i ujął dłońmi jej twarz.

Ponownie był zdenerwowany.

– Wiem, o co ci chodzi. Chcesz wiedzieć, czy ze mną będzie wszystko w porządku. Otóż

gwarantuję ci: będzie! A teraz chcę, żebyśmy miło spędzili ten wieczór. Wiele czasu nam nie
pozostało, wykorzystajmy go jak najlepiej. Chcę, żeby pozostały ci dobre, radosne
wspomnienia. I żebyś się nie martwiła, tylko śmiała.

– Pearce – zdziwiła się, nie rozumiejąc wyrazu jego twarzy. – Dlaczego jesteś taki

poważny?

– Bo zawsze jestem poważny, gdy chodzi o zabawę. Przez całe życie od tego nie

odstępuję. Wybierz więc przyzwoitą restaurację, dobrze? , Skinęła głową. Znaleźli w końcu
lokal, którego specjalnością były ostrygi i inne morskie przysmaki. Nazywał się „Pożądanie”.

– Słuchaj – zagadnął Pearce, gdy kończyli deserowy pudding w lekko alkoholizowanym

sosie, wiem, że serio interesujesz się aktorstwem, uwielbiasz Tennessee Williamsa i tak dalej.
Ale aktorka musi także coś jeść. Mówiłem ci, że mam znajomości wśród ludzi robiących
filmy animowane. Po świętach mógłbym się z nimi skontaktować, jeśli cię to interesuje.

Mollie poczuła nagle ogromną radość. Znaczyłoby to, że być może pozostaną ze sobą w

kontakcie. Nie rozstaną się jutro na zawsze.

– Myślę o projekcie pewnego filmu, do którego potrzebna będzie dziewczyna o głosie

takim jak twój – powiedział Pearce. – To taka dziwna rola, ale duża, jedna z głównych.
Chodzi o głos norki. Chyba że taka rola wydaje ci się czymś niestosownym.

– Norki? – roześmiała się Mollie. – Żartujesz chyba. Przecież wiesz, że wracam do

Nowego Jorku po to, by grać rolę bakterii. W końcu, w porównaniu z wirusem norka zajmuje
bardziej poczesne miejsce w łańcuchu ewolucyjnym. Bardzo chciałabym grać norkę.

– No to zostaw mi adres i numer telefonu, swój własny i twojej agencji – rzekł z

uśmiechem.

Wyjęła z torebki długopis i zapisała wszystko na odwrocie leżącego na kryształowej

popielniczce pudełka z zapałkami. Gdy skończyła, wziął od niej pudełko i schował do
wewnętrznej kieszeni. Mollie ze zdenerwowania przełknęła ślinę. A co będzie, jeśli gdzieś mu
się ono zawieruszy? Przecież wtedy nigdy jej nie odnajdzie. Nowy Jork to ogromne miasto i
żyją w nim setki kobiet o nazwisku Randall.

– Gzy to znaczy, że moglibyśmy... pracować kiedyś razem? Ty i ja? – spytała starając się,

aby jej głos zabrzmiał normalnie.

– Czemu nie? – odpowiedział. – Gdybyś tylko zechciała... Ale o tym będziemy musieli

porozmawiać przy innej okazji, nie w czasie świąt.

– Już wiem! Piszesz scenariusze! – Mollie wydawało się, że doznała nagłego olśnienia. –

I właśnie nad tym pracujesz. Dlatego wiesz tyle na temat Tennessee Williamsa i masz ten
rodzaj wyobraźni. Jesteś pisarzem!

– Kimś w tym rodzaju – odpowiedział niejasno. Z oporem zamknął ponownie oczy.

Westchnął, rzucił swoją serwetkę na stół i powiedział:

– Chodź, idziemy stąd.
Szukał po omacku guzików, aby zapiąć kurtkę. Pomagała mu w tym, metodycznie i

niespiesznie. O rany boskie, pomyślał. Nie marzył o niczym innym, jak tylko o tym, aby
zabrać ją z powrotem do hotelu i kochać się z nią przez całą noc.

Na ulicy wzięła go za rękę i patrzyła na gwiazdkowe iluminacje nad ich głowami.

Milczała, dlatego że on milczał. Wyglądało na to, że coś go trapi. Co by to mogło być? Nie
miała pojęcia.

Zastanawiała się, czy będzie chciał się z nią kochać tej nocy. Jeśli tak, to wiedziała, że

tym razem mu nie odmówi. Może to głupie i niebezpieczne – była tego świadoma – ale nie
miała juz wątpliwości: po prostu się w nim zakochała. I było to uczucie, którego nigdy
przedtem nie doświadczyła. Nieporównywalne z tym, co odczuwała w swym związku z
Michaelem, nieporównywalne z niczym.

Zatrzymała się znowu przed tą samą wystawą sklepową.
– Co oglądasz? – spytał Pearce.
– Znowu te maski – odpowiedziała, przyglądając się jednej z nich. Była połyskliwie

czerwona, zdobiły ją cekiny i czarne pióra, które wyglądały jak długie, zakrzywione rogi.

– Co cię tak w nich fascynuje? – Uścisnął lekko jej rękę i nawet ta przelotna pieszczota

wywołała w niej drżenie.

– Nie wiem – odparła zamyślona.
– A może kupić ci taką maskę? – spytał. – Byłby to prezent gwiazdkowy.
Patrzyła, jak ich sylwetki odbijają się w szybie wystawy. Niewyraźne i zniekształcone,

zdawały się unosić nad maskami jak duchy.

– Och, nie – zaprotestowała – zbyt dużo już... Przerwał jej krzyk.
– Złodziej! Łapcie złodzieja!
Usłyszała tupot nóg, odwróciła się gwałtownie i zobaczyła, jak roztrącając przechodniów,

nadbiega chodnikiem jakiś człowiek. Ubranie miał obdarte i przyciskał do boku damską
torebkę. W pewnej odległości za nim biegł potężny mężczyzna w średnim wieku, który nie
przestawał krzyczeć:

– Zatrzymajcie go! Wyrwał mojej żonie torebkę! Uciekający złodziej potrącił jakąś

kobietę, tak że upadła na chodnik, a sam, tracąc równowagę, zatoczył się i zderzył z Mollie.
Pearce błyskawicznie chwycił ją za ramiona i podtrzymał, po czym widząc, że nic jej już nie
grozi, runął na złodzieja i podciąwszy mu nogi, przewrócił go na chodnik.

Mężczyzna próbował zerwać się z ziemi, uderzył nachylonego nad nim Pearce’a w twarz

i zbił mu okulary. Wtedy Pearce trzasnął go pięścią w podbródek i złodziej osunął się
ogłuszony na chodnik.

Biegnący za nim mężczyzna zatrzymał się przy nich. Ciężko dyszał, siwiejące włosy miał

w nieładzie. Schylił się, wyrwał złodziejowi torebkę i podniósł go z ziemi. Stojąc za nim,
przyciskał go do siebie, nie pozwalając uciec.

– Policja. Gdzie tu jest policja? – wysapał. Pearce zobaczył, że w tym momencie

wychodzi zza rogu barczysty, czarnoskóry policjant w granatowym mundurze. Dostrzegł

także, że złodziej doszedł już do siebie po uderzeniu i zapewne jeszcze całkowicie nie
skapitulował.

– Niech pan tu ściągnie tego policjanta, a ja tymczasem zaopiekuję się nim – zwrócił się

do siwowłosego mężczyzny.

Założył rabusiowi chwyt na przedramię i ostrzegł go:
– Nie próbuj uciekać, bo złamię ci rękę. Odwrócił głowę w kierunku Mollie i spytał:
– Nic ci się nie stało?
Wpatrywała się w niego z pobladłą, kredowo białą twarzą. Oddech miała płytki i

przyspieszony. W jej szeroko rozwartych oczach malowało się przerażenie.

Zrozumiał nagle. Stało się najgorsze... Ciemne okulary leżały w rynsztoku, jedno ze

szkieł było rozbite. Teraz Mollie wiedziała już wszystko.

Nie próbowała nawet opanować drżenia. Drgały jej pełne wargi, podbródek, cała dolna

połowa twarzy. Wpatrywała się w jego oczy: jasne, w odcieniu intensywnej zieleni, głęboko
osadzone. W wykrój powiek, w długie ciemne rzęsy...

– Nie jesteś niewidomy – powiedziała głosem bez wyrazu. – Cały czas mnie

okłamywałeś.

Przełknął ślinę i patrząc ponad ramieniem trzymanego przez siebie mężczyzny, powtórnie

odnalazł jej wzrok. Nigdy w życiu nie widział, aby twarz kobiety mogła wyrażać tak wiele.
Wyczytać można z niej było tysiące rzeczy. Teraz widział w niej żal, gorycz i poczucie
zdrady tak głębokie, że poczuł fizyczny ból jak po ciosie w żołądek. Skinął głową.

– Nie, nie jestem. – Tylko tyle zdołał powiedzieć. Powtórnie przełknął z trudem ślinę,

przerażony tym, co malowało się na jej twarzy, i wściekły na siebie, że ją do tego
doprowadził. Choć zawsze tak sprawnie operował słowami, teraz wyjąkał jedynie coś
najbardziej banalnego:

– Pozwól mi wszystko wytłumaczyć.
Nie pozwoliła mu jednak. Odwróciła się nagle i zaczęła uciekać ulicą. Biegła najszybciej

jak mogła, z rozwianymi włosami, w których odbijały się iskierkami refleksy świątecznych
świateł.

Nie mógł pobiec za nią, gdyż ciągle trzymał złodzieja, który znowu próbował się wyrwać.

Nadszedł policjant i zaczął zadawać mu jakieś pytania.

Pearce nie odpowiadał. Stał zapatrzony w stronę, w którą oddaliła się Mollie. Wreszcie,

po długiej chwili, odwrócił się, włożył ręce w kieszenie płaszcza i odszedł.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Nie widząc, co się wokół niej dzieje, półprzytomna Mollie dotarła jakoś do hotelu.

Zwinęła swoje rzeczy w niewielki tobołek, schwyciła go pod pachę i zatrzasnęła za sobą
drzwi.

Zatrzymała się na chwilę, aby przeliczyć pieniądze. Miała nadal, wymienione w Dallas,

pięćdziesiąt dolarów. Pomyślała, że musi to jej starczyć na przeżycie nocy i połowy
jutrzejszego dnia. Wynajmie najtańszy hotel, na lotnisko pojedzie autobusem a nie taksówką,
jeśli trzeba, będzie nawet głodna.

Biegła w dół po schodach, pragnąc jak najprędzej pozostawić za sobą miejsce, w którym

zdarzyło jej się to szaleństwo.

Tam właśnie spotkała Pearce’a. Oddychał ciężko, jak po biegu. Schwycił ją za rękę.

Próbowała w ogóle na niego nie patrzeć, lecz uderzyło ją, jak bardzo intensywna jest zieleń
jego oczu. Pasują wspaniale do jego twarzy, pomyślała bez sensu. Płonęły w tej chwili,
wyrażając intensywność uczucia, w które nie chciała jednak wierzyć. Nie wierzyła już
bowiem niczemu, co z nim się wiązało.

– Wszystko ci wytłumaczę – mówił pospiesznie. Trzymał ją za nadgarstki i nie pozwalał

uciec. – To był eksperyment, może trochę żart. Potem wymknęło mi się to spod kontroli.

– Wspaniały eksperyment! Wspaniały żart! – krzyczała, próbując mu się wyrwać. –

Kłamałeś. Kłamałeś bez przerwy. Jedno wielkie, okropne kłamstwo!

– Przestań – syknął, ściskając jej ręce jeszcze mocniej i przyciągając ją ku sobie. –

Próbowałem ci wszystko wytłumaczyć, ale ciągle coś się zdarzało. Zeszłej nocy Irina, dziś
rano pies. Mówiłaś, że chcesz, by nic złego nie stało się w święta, postanowiłem więc czekać,
żeby potem ci...

– Irina! – przerwała mu. Włosy opadły jej na twarz, próbowała bezskutecznie odrzucić je,

wstrząsając głową. – Irina mą szczęście, że się ciebie pozbyła.

Łzy napłynęły jej do oczu. Bała się, że rozpłacze się nie ze smutku, lecz ze złości.
– A Fritz? – wycedziła przez zęby. – Prawie płakałam nad tobą z powodu biednego

Fritza. Skąd go wziąłeś? Ukradłeś go jakiemuś prawdziwemu niewidomemu? To do ciebie
podobne. Nienawidzę cię! Boże, jak ja cię nienawidzę!

– Mollie. – Głos Pearce’a był stłumiony i schrypnięty. W jego oczach zapaliły się zielone

ogniki. – Pies jest mój. Przedtem, przez całe lata był przewodnikiem wuja, który był
niewidomy. Wuj umarł i musiałem zabrać psa. Jestem animatorem. Chciałem sprawdzić, jak
to jest, kiedy ktoś jest ślepy, bo chcę zrobić film o krecie. O ślepym krecie, który jest
detektywem w Nowym Orleanie. To... jeden powód. Chodziło też o twój głos, dlatego
chciałem cię mięć przy sobie. Udawałem, żeby wczuć się w postać kreta. A dzięki tobie
dopracowałem też postać norki.

Spojrzała na niego z nieukrywaną odrazą. Wydęła pogardliwie wargi.
– Kret? Jakaś norka? – spytała drwiąco. – Postacie z kreskówki? I wszystko to dla ciebie

było tym właśnie! Zabawą w postacie z kreskówki!

– Nie! – krzyknął prawie. Wyglądał tak, jakby ostatnim wysiłkiem woli powstrzymywał

się, aby nią nie potrząsnąć. – Może na początku tak było. Potem... nie chciałem zrobić ci
przykrości. Próbowałem znaleźć sposób, żeby ci w końcu powiedzieć...

– Nigdy mi niczego nie powiedziałeś – wybuchła Mollie. – Zbyt dobrze się tym bawiłeś.

Kłamałeś bez końca! – Jej usta wykrzywiły się, jakby miała za chwilę się rozpłakać. –
Pomagałam ci pić kawkę. Kroiłam jedzenie w restauracjach. Prowadziłam cię wszędzie,
jakbym była twoim psem. Wybierałam dla ciebie ubrania, nawet bieliznę. Ależ musiałeś mieć
ze mnie ubaw. Biedna, głupia Mollie. A w wolnych chwilach próbowałeś mnie naciągnąć na
łóżko. Z nudów, jak przypuszczam, bo nie było innej kobiety pod ręką.

Tym razem rzeczywiście nią potrząsnął.
– Uspokój się! – Usta wykrzywione miał złością.
– Nie bawiłem się tobą. Owszem, chciałem pójść z tobą do łóżka. Jakiż normalny

mężczyzna by nie chciał? Ale tylko raz i potem już nie próbowałem. Nie próbowałem
żadnych takich sztuczek. Zanadto cię szanuję. Wysłuchaj mnie! Wysłuchaj mnie, do cholery!

W jego głosie, twarzy, w zaciśniętych na. jej rękach dłoniach tyle było pasji i

namiętności, że Mollie nie mogła już tego dłużej znieść.

– Niczego nie szanujesz! – krzyknęła. Zaczęła się szarpać, próbując się od niego uwolnić.

– I powodem tego wszystkiego, co robiłeś, był jakiś wstrętny, parszywy kret! Paskudztwo,
które mieszka pod ziemią!

Szamotała się z nim coraz gwałtowniej, aż w końcu zwolnił chwyt, nie chcąc sprawiać jej

bólu.

– To nie będzie żaden wstrętny, parszywy kret – bronił się rozpaczliwie – tylko

najsłynniejszy kret pod słońcem. Pokażą go telewizje całego świata. I tylko ja mogę go
ożywić. A czy ty nie wiesz, co to jest studium roli?

– Ciekawe jakiej roli? – Mollie zaśmiała się histerycznie. – Skąd mam wiedzieć, czy dalej

nie kłamiesz? Może wcale nie jesteś animatorem? Możesz być...

wszystkim... nawet Marsjaninem. Nie wiem i nie interesuje mnie to. Jedno tylko wiem na

pewno: to, że jesteś kłamcą! Ominęła go i zaczęła zbiegać po schodach.

– Jestem animatorem! – krzyczał za nią. – Pracowałem przez dziesięć lat w wytwórni

Disneya i cztery lata w TAŚM teraz wreszcie mogę robić na własny rachunek film, o którym
zawsze marzyłem!

– Nic mnie nie obchodzi, gdzie pracowałeś! – odkrzyknęła, zatrzymując się na dolnym

podeście schodów. Zdjęła z palca pierścionek z granatem. – Weź to. Dostałam go od matki,
ale wolę się z nim rozstać, niż być ci winna choćby grosz. Sprzedaj go sobie. Wystarczy na to,
co na mnie wydałeś.

Widząc, że nadal stoi nieruchomo, cisnęła z całej siły pierścionkiem w jego kierunku.

Odbił się od pokrytej jedwabną tapetą ściany i upadł na dywan tuż obok jego stóp.

Zaczęła biec przez hol i usłyszała, jak woła za nią zmienionym z gniewu głosem:
– Mollie! Posłuchaj, Mollie!
– Gad! – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Kłamliwy, dwulicowy gad!
Wypadła na ulicę i zatrzymała przejeżdżającą właśnie taksówkę. Wślizgnęła się do niej,

nie czekając, aż kierowca wyjdzie i otworzy jej drzwi, a potem zatrzasnęła je tak mocno,
jakby chciała zostawić za nimi wszelkie wspomnienia o tym człowieku.

– Dokąd? – spytał taksówkarz.
– Do najtańszego hotelu gdzieś tu w okolicy – zadysponowała.
Taksówkarz pokręcił głową, wahał się przez chwilę.
– Proszę pani, nie jestem pewien, czy będzie pani chciała zatrzymać się w najtańszym

hotelu, jaki znam. Są tu takie miejsca, których można się przestraszyć.

– Ja się nie przestraszę – ucięła ostro. I rzeczywiście, czego miałaby się bać? Najgorsze

już ją spotkało.

Hotel chyba w ogóle nie miał nazwy. Nad obskurnym wejściem rachityczny neon

wyświetlał swoje „OTEL”. Litera „H” była czarna i martwa, gasnące co chwila „O” też
dożywało swych dni.

Pokój był niewiarygodnie tani, lecz także mały, zimny, brudny i pozbawiony ciepłej

wody. Za ścianą przez całą noc kasłał jakiś mężczyzna.

Myślała, że takie hotele istnieją tylko w ponurych filmach. Udręczony życiem bohater

spędza ostatnią noc w takim właśnie pokoju, rozmyślając o tym, że niżej nie mógł już upaść.
Następny jego krok może już być tylko krokiem rozpaczy.

Leżała na wąskim łóżku, bezskutecznie próbując się rozgrzać. Jej następny krok, myślała,

to powrót do Nowego Jorku. Będzie bakterią, będzie usługiwać w kawiarni, będzie robić
wszystko, aby przeżyć. Ale zadzwoni natychmiast do agencji i poprosi, aby nigdy, bez
względu na okoliczności, nie przyjmowali dla niej oferty pracy od człowieka
przedstawiającego się jako Pearce Goddard. Jeśli w ogóle ta cała historia z filmem
animowanym jest prawdą. Mógł równie dobrze i to sobie wymyślić, licząc, że łatwiej
przyjdzie namówić ją, aby się z nim przespała.

Mężczyzna za ścianą zaniósł się ochrypłym kaszlem. Mollie ukryła twarz w twardą,

pozbijaną poduszkę. Jakże była głupia! Tak niedawno jeszcze poszłaby z nim przecież do
łóżka, gdyby tylko poprosił ją o to. I zrobiłaby to chętnie i radośnie, w przypływie uniesienia,
którego żałowałaby potem do końca życia.

Gorące łzy płynęły spod jej mocno zaciśniętych powiek. Wyrzucała sobie, że jest idiotką.

Najgorszego gatunku idiotką – taką, która potrafi zrobić to samo głupstwo dwa razy pod rząd,
Jak można notorycznie zakochiwać się w mężczyznach, którzy w rzeczywistości nie istnieją,
lecz są jedynie tworem jej wyobraźni!

Z wściekłością uderzyła pięścią w poduszkę. Może coś złego tkwi w niej samej? Jakaś

perwersyjna potrzeba, nieomylny instynkt, który sprawia, że pociągają ją mężczyźni niezdolni
do mówienia prawdy?

Przycisnęła pięść do gorącego policzka, a potem ugryzła się w wierzch dłoni aż do bólu,

tak jakby mogło to złagodzić jej wewnętrzne cierpienie. Spędziła z Pearce’em niespełna trzy
dni. Były niespokojne, pełne wrażeń, jednak były także najszczęśliwszymi dniami w jej życiu.
Cóż, kiedy całe to szczęście budowane było na fałszu.

Najbardziej absurdalne w tej całej historii, wręcz okropne, wydawało jej się to, że Pearce

zrobił to wszystko z powodu kreta. Jakiegoś głupiego kreta z nieistniejącej kreskówki!

Opuściła hotel zaraz po świcie, najwcześniej, jak się dało. Spędziła w nim najgorszą noc

wigilijną w swoim życiu. Jej samolot odlatywał dopiero o drugiej i mając wiele czasu,
wędrowała bez celu wzdłuż Bourbon Street. Zatrzymała się znowu przy tym samym sklepie z
maskami. Oglądała je jeszcze raz, dziwiąc się, że tak dobrzeje zapamiętała. W głębi nad nimi,
w odbiciu na szybie widziała swoją – tym razem samotną sylwetkę.

Pokiwała głową. Maski... Pozory... Ułuda... Kłamstwa...
Usłyszała tuż za sobą męski głos, niski i burkliwy.
– Zgubiłaś czapkę. Nie jest ci zimno?
Zastygła w bezruchu. Patrzyła dalej w okno wystawy. W szybie zamajaczyła sylwetka

stojącego za nią mężczyzny. Pearce! Czuła, jak coś w niej zastyga i stopniowo coraz
większym ciężarem przygniata jej piersi. Wyprostowała się i próbując przybrać obojętny
wyraz twarzy, odwróciła lekko głowę.

– Odejdź stąd. Daj mi spokój – powiedziała stłumionym głosem.
– Nie odejdę i nie zostawię cię w spokoju – odpowiedział z nieoczekiwaną

gwałtownością. – Szukałem cię przez całą noc. Gdzie, do cholery, byłaś?

– Nie twój interes. – Potrząsnęła gwałtownie głową. Lodowaty wiatr rozwiewał jej włosy.
Wziął ją za ramiona i odwrócił ku sobie. Gwałtownym ruchem uwolniła się od niego.
– Nie dotykaj mnie! – krzyknęła.
– Nie chodź z gołą głową, włóż to. – Wyjął z kieszeni czapkę zgubioną przez nią na

schodach.

Wzięła ją od niego i założyła. Przyglądała mu się przez chwilę. Był nie ogolony, wiatr

potargał mu starannie zazwyczaj uczesane włosy. Znowu zaskoczył ją widok jego oczu, ich
prawie mistyczna zieleń, wyrazistość spojrzenia. Odwróciła wzrok. Trwało to tylko chwilę,
ale wiedziała, że oczu tych nie zapomni nigdy, że ich wspomnienie będzie prześladować ją do
końca życia. Schyliła głowę i pozwoliła, by włosy zasłoniły jej twarz. Zdecydowanym
krokiem zaczęła się oddalać.

– Chcę ci oddać także pierścionek twojej matki. – Słyszała, że idzie za nią chodnikiem. –

Proszę cię, weź go z powrotem.

– Nie – odpowiedziała, nie zatrzymując się i nie odwracając głowy. – Mówiłam, że nie

chcę być ci cokolwiek winna.

– Mollie! – zawołał za nią – nie bądź taka cholernie uparta. To pierścionek twojej matki,

nie mogę go wziąć.

Nie odpowiedziała mu. Na rogu otwarta była jakaś mała restauracja. Wślizgnęła się do

środka, ale Pearce nie dał za wygraną i wszedł za nią.

W środku panował półmrok. Mollie, nie bardzo wiedząc, po co to robi, przeszła przez

całą salę i znalazła najbardziej mroczne miejsce w głębi lokalu.

Pearce dołączył do niej. Poczuła jego rękę na swoim łokciu. Odwrócił ją ku sobie i schylił

się tak, że ich oczy musiały znowu się spotkać. Jak przez mgłę zauważyła, że skaleczenia na
jego brodzie częściowo już się zagoiły. Przypomniała sobie, jak jeszcze niedawno współczuła
mu z ich powodu.

– Czemu mi się przyglądasz? – spytał. – Dlaczego patrzysz na mnie takim wzrokiem?

– Myślę, że trzeba być wyjątkowym idiotą, aby golić się z zamkniętymi oczami –

powiedziała ze złością. – Właśnie dlatego skaleczyłeś się, prawda? Udając kreta.

– Słuchaj, Mollie. Nie ma takiego prawa, które zabraniałoby komuś udawać kreta –

odpowiedział.

– Nie bawi mnie już twoja elokwencja. Jeszcze raz cię proszę, zostaw mnie w spokoju.
– A ja proszę, żebyś mnie zrozumiała. Byłaś w trudnej sytuacji, potrzebowałaś pomocy.

Nie przyjęłabyś jej ode mnie, gdybyś wiedziała, że widzę. Nie chciałem zrobić nic złego.

– Zawsze tak mówią ci, którzy kogoś skrzywdzili – zaprzeczyła, z uporem kręcąc głową.

– Opowiadają, że nie chcieli zrobić nic złego.

– Próbowałem ci wszystko wyjaśnić. Dwa razy już prawie to zrobiłem. Ale potem... sama

przecież nie chciałaś... i zdecydowałem się poczekać, aż skończą się święta.

– Nie oczekuję od ciebie żadnych wyjaśnień. – Nie próbowała opanować drżenia głosu,

chcąc pokazać mu, jak bardzo jest wściekła. – Ani żadnych usprawiedliwień. Nie chcę mieć z
tobą nic wspólnego. Masz kobietę, która czeka na ciebie w Kalifornii, i drugą w Tampa. Nie
rozumiem, czego ode mnie chcesz. Zabawa się skończyła. Zostaw mnie w spokoju.

Gwałtownie uwolniła rękę z jego uścisku.
– Zostaw mnie – krzyknęła prawie – bo zawołam ludzi na pomoc. Wezwę policję i

wyrzucą cię stąd.

– Masz rację – powiedział z ostrym błyskiem w oczach. – Sam nie wiem, czego od ciebie

chcę. Nie mam czasu na takie sprawy. Mam konkretną rzecz do zrobienia i trzy najbliższe lata
na to zarezerwowane. Tracę czas, próbując wyjaśnić coś kobiecie, dla której nic nie znaczą
logiczne argumenty. Nie wiem, czy masz klapki na oczach, czy klapki w mózgu, ale pewne
rzeczy do ciebie nie docierają. Mógłbym równie dobrze mówić do ściany.

– Wspaniale! – żachnęła się Mollie. – Najpierw kłamiesz bez zmrużenia oka, a potem

okazuje się, że to ja mam klapki w mózgu.

– Słuchaj – ciągnął dalej, tym razem już spokojnie – chciałem zachować się przyzwoicie:

wytłumaczyć się, przeprosić. Wróćmy jednak do tego, o czym już wspominałem. Chodzi o
twój głos. Zastanów się nad tym, niekoniecznie w tej chwili, tak... na spokojnie. Będę w
kontakcie z twoją agencją. Może okaże się, że ten czas nie był dla nas ostatecznie stracony. Ja
będę miał twój głos, a ty pracę; Nikt nie straci, oboje skorzystamy.

Tego już było za wiele. Mollie zerwała się z miejsca i obciągnęła na sobie płaszcz. Jego

ostatnie słowa rozwścieczyły ją bardziej niż wszystko, co powiedział przedtem. Brzmiało to
tak, jakby zależało mu jedynie na jej głosie, jakby to, co wydarzyło się między nimi, w ogóle
nie dotyczyło sfery emocjonalnej.

– Wolę umrzeć z głodu, niż z tobą pracować – wyrzuciła z siebie. – Wolę wrócić do

Minnesoty i zmywać talerze do końca życia, na zawsze zrezygnować z aktorstwa.

Odwróciła się i zaczęła iść w kierunku wyjścia.
– Na pewno nie! – zawołał za nią drwiąco. – Teraz ty kłamiesz. Tak samo nie potrafisz

zrezygnować z tego, co robisz, jak ja!

Nie obejrzała się nawet, pchnęła drzwi i wyszła na ulicę.
Tym razem Pearce nie poszedł za nią. Zatrzymał się przy małym, mahoniowym barze.

Spojrzał na wiszący nad nim antyczny zegar. Dochodziła dziewiąta. Było mu wszystko jedno.

– Whisky, proszę – zwrócił się do barmana. – Obojętne jaką, byle czystą.
– Kłopoty z kobietą? – spytał przyjaźnie barman. Był to przystojny, czarnoskóry

mężczyzna, który uprzednio przyglądał się ich kłótni z zawodowo obojętnym wyrazem
twarzy.

– No właśnie – przytaknął ponuro Pearce, patrząc w kierunku drzwi.
– Niedobrze tak... w święta – powiedział barman i uzupełnił to filozoficznym

komentarzem. – Niech pan posłucha mojej rady. Nie warto się martwić, kobiety są bardzo do
siebie podobne. Straci się jedną, znajdzie się drugą. Tak bardzo się znowu od siebie nie
różnią.

– Też prawda – zgodził się Pearce, nie przestając patrzeć w kierunku drzwi. Dwoma

łykami opróżnił szklankę do dna.

Mollie siedziała już przez dłuższy czas przed Cafe du Monde. Obejmowała dłońmi kubek

kawy i przyglądała się żonglerom. , Tym razem uliczni artyści występujący na zimnie przed
tak nieliczną publicznością nie budzili jej sympatii. W ich próbach zdobycia poklasku
widziała coś fałszywie patetycznego, absurdalnego niemal.

A czy jej własne życie nie jest w końcu tak samo absurdalne? – zastanawiała się. Spędza

teraz samotne święta w Nowym Orleanie. Jest bez grosza przy duszy. Wszystko, czego się
dotknie, nie udaje się jej. Całe jej życie jest jednym wielkim nieporozumieniem.

Wróci do Nowego Jorku i co dalej? Jedyna rzecz, na którą może liczyć, to rola bakterii.

Może Michael nie był wcale takim tchórzem, jak myślała. Może był po prostu realistą?
Powinna porzucić swoje głupie marzenia, wrócić do Minnesoty i zająć się czymś sensownym.
Próbowała sięgać zbyt wysoko. Upadła i potłukła się boleśnie. Czas się z tego wycofać.

Westchnęła i skuliła się, drżąc z zimna. Nigdy w życiu nie czuła się tak przygnębiona i

niepewna. Zdradził ją Michael, zawiódł Pearce... Zdarzenia te nastąpiły jedno po drugim,
niszcząc kompletnie jej wiarę w ludzi i poczucie pewności siebie.

Słońce wyszło zza chmur i złote światło wypełniło ulice. Mroczne cienie poranka

rozpełzły się gdzieś i zniknęły. Dzielnica Francuska nagle znowu odzyskała swój
czarodziejski urok, stała się miejscem, gdzie wszystko może się zdarzyć.

I równie nagle Mollie poczuła, jak opuszczają ów mroczny nastrój. Zrozumiała, że choć

może się to innym wydać czymś głupim i bez sensu, , musi wrócić do Nowego Jorku i
pozostać tam, wbrew temu, że to miasto miało jej w tej chwili tak mało do zaoferowania.

Zapragnęła nagle znowu zobaczyć Pearce’a, zajrzeć mu w oczy, sprawdzić, co się

naprawdę w nich kryje. Nie chciała wierzyć, że zależało mu jedynie na jej głosie. Gdyby tak
było, nie szukałby jej przecież przez całą noc na ulicach. Czy w miarę upływu czasu również i
do niego z coraz większą oczywistością nie docierała prawda o tym, że zdarzyło się między
nimi coś ważnego? I to właśnie jej złość i upór sprawiły, że rozstali się ze sobą w tak
idiotyczny sposób.

Odstawiła kubek i zerwała się z miejsca. Zaczęła iść w stronę hotelu licząc, że spotka go

może po drodze. W restauracji, w której się rozstali, nie było go już.

Wysoki barman wzruszył ramionami, gdy spytała, gdzie poszedł mężczyzna o zielonych

oczach.

Dotarła bez tchu do hotelu i w recepcji dowiedziała się, że Pearce zwolnił pokój przed

godziną. Wziął taksówkę i odjechał.

. Spojrzała na zegarek. Dawno minęła już dziesiąta. Zadzwoniła do kliniki

weterynaryjnej, ale odpowiedziała jej automatyczna sekretarka. Wyszukała w książce
telefonicznej domowy numer doktora Broussarda. Dowiedziała się od niego, że Pearce zabrał
psa i pojechał na lotnisko. Odwiesiła słuchawkę zadowolona z tego, że, wedle zapewnień
weterynarza, Fritz pożyje jeszcze parę lat, jeśli będzie dostawał odpowiednie lekarstwa. Ale
jak znaleźć Pearce’a? – myślała rozpaczliwie. Może jest już w samolocie? Zadzwoniła po
taksówkę. Wydawało jej się, że czeka na nią nieskończenie długo.

Na lotnisku sprawdziła wszystkie stanowiska odlotów do Los Angeles. Nie było go

nigdzie. Pytała ludzi, ale nikt nie widział wysokiego mężczyzny z psem.

Przygnębiona poszła na miejsce odprawy dla pasażerów odlatujących do Nowego Jorku.

Miała jeszcze odrobinę nadziei, że może tam go spotka. Mógł szukać jej tak samo, jak ona
jego szukała.

Ale i tam również go nie było.

Powróciła samotnie do Nowego Jorku. Wynajęła mieszkanie tak małe, że po upchaniu w

nim mebli ledwo dało się między nimi przechodzić. Pracowała dorywczo jako kelnerka w tej
samej co poprzednio kawiarni u Greenów i podkładała głos bakterii w filmach oświatowych.
Po jakimś czasie dostała świetną rolę w sztuce Tennesse Williamsa „Nagle, zeszłego lata”,
którą zdecydował się ponownie wystawić pewien teatr poza Brodwayem. Nakręciła
reklamówkę, w której jako gospodyni domowa entuzjastycznie wychwalała zalety jakiegoś
odświeżacza powietrza.

Dowiedziała się od przyjaciół, że Michael ożenił się w połowie lutego, ale rzadko już o

nim myślała. W dalszym ciągu jej myśli zaprzątał Pearce. Dała mu przecież numer telefonu i
adres, nie tylko swój, już nieaktualny, lecz także agencji. Wiedział więc, jak można się z nią
skontaktować.

Nie robił tego jednak. Może potraktował poważnie wszystko to, co nawygadywała mu w

złości, zanim się ze sobą rozstali? To, że nie chce go widzieć więcej na oczy i że nigdy nie
będzie z nim pracować. Zebrała się na odwagę i próbowała zadzwonić do Los Angeles, ale
jego numer nie figurował w spisie abonentów.

Wysłała mu ostrożnie zredagowany list. Napisała w nim, że jest jej przykro i że go

przeprasza. Doszła do wniosku, że jej reakcja była przesadna i nieadekwatna do sytuacji.
Chciałoby także wiedzieć, jak czuje się Fritz. Czy wyzdrowiał? I co z filmem o krecie? Po
prostu jest ciekawa i to wszystko, pisała.

Wysłała list na adres wytwórni TAS z prośbą o przekazanie go Pearce’owi.
Nie dostała odpowiedzi, ani też poczta nie zwróciła jej listu. Nie było sposobu, aby

dowiedzieć się, czy on w ogóle go otrzymał.

Ostrożnie, nieśmiało do miasta próbowała na powrót zawitać wiosna. Mollie wystąpiła w

jeszcze jednej reklamówce. Towarem, który tym razem reklamowała, był papier toaletowy.
Sztuka Williamsa zeszła z afiszów, ale udało jej się dostać stały angaż na niewielkie role w
satyrycznych audycjach radiowych.

Kupiła sobie mały, czarnobiały odbiornik telewizyjny, aby nie tracić kontaktu z tym, co

dzieje się na świecie. Ale naprawdę, jej uwagę pochłaniały głównie kreskówki dla dzieci
nadawane w niedzielne poranki. Tam przynajmniej zawsze mogła oglądać wznowienia
„Gołębia Parvisa”. Na końcu najlepszych odcinków często podawane było nazwisko
Pearce’a, czasem – jako reżysera, czasem – jako autora scenariusza.

Był niedzielny poranek. Pierwszy prawdziwie piękny, ciepły dzień wiosny. Mollie

siedziała skulona na kanapie, czytając jakiś scenariusz i oglądając epizody z kreskówki pod
tytułem „Wojownicze żółwie Ninja”. Miała wpaść do niej Clytie, która wyjeżdżała na dwa
tygodnie do Connecticut, i w tym czasie Mollie podjęła się opieki nad jej papugą. Jakoś tak
się składało, że Clytie zostawiała papugę zawsze u niej, a było to naprawdę okropne
ptaszysko.

Clytie pojawiła się właśnie w chwili, gdy wojownicze żółwie wydały swój okrzyk

wojenny, obwieszczając zakończenie kolejnego odcinka niedzielnych przygód. Papuga
wściekała się, ponieważ Clytie zakryła klatkę, chcąc ochronić ją, przed chłodnym, wiosennym
wiatrem. Był to bardzo neurotyczny ptak: wyskubał sobie większość piór z piersi i był
częściowo łysy.

– Pa, kochanie! Muszę już lecieć, . Zaparkowałam samochód w niedozwolonym miejscu.

Boję się, że lada chwila mnie stamtąd wywiozą. Nie pozwól Scooterowi siedzieć w przeciągu.
Nasionka słonecznika są w torbie. Aha, jakiś człowiek wpadł wczoraj po południu do agencji,
zostawił to i prosił, żeby ci przekazać. Powiedziałam mu, że w niedzielę rano u ciebie będę.

Rzuciła Mollie białe, tekturowe pudełko.
– Kto to był? – próbowała dowiedzieć się Mollie, ale Scooter zaczął kląć tak potwornie,

że zupełnie ją zagłuszył.

– Czyż nie jest cudny? – wykrzyknęła Clytie, zakrywszy ź powrotem klatkę, żeby ptak się

uspokoił. – Wie, że wyjeżdżam, i że będzie tęsknił za swoją mamuśką. Pa, kochanie –
zwróciła się do Mollie.

– Nie zapomnij o próbie głosu dla tych ludzi od syropu do naleśników.
Pocałowała ją w policzek i wybiegła. Mollie zamknęła za nią drzwi. Scooter złorzeczył

ponuro w swojej klatce. Należał do tego nieco kłopotliwego gatunku papug, które z łatwością
uczą się powtarzać przekleństwa i był w tej dziedzinie niedoścignionym mistrzem.

Mollie uśmiechnęła się do siebie. W nadawanej ubiegłej nocy audycji radiowej grała rolę

roztargnionego wampira. W tym tygodniu miała się zgłosić na próby głosowe w reklamówce,
w której wystąpi w roli butelki jakiegoś syropu. Nie była specjalnie zachwycona perspektywą
przywdziania na siebie kostiumu będącego atrapą szklanego opakowania nienaturalnych
rozmiarów, ale płaca była dobra, a zleceniodawcy szukali pewnej siebie, energicznej aktorki.

– Wczoraj wampirem, za tydzień syropkiem na zwiększenie energii – wygłosiła

filozoficzną sentencję – a w międzyczasie uziemiona, z łysą papugą na głowie.

Otworzyła przyniesione przez Clytie duże, płaskie pudełko.

Serce zatrzymało jej się na chwilę. Dosłownie czuła, jak się zatrzymało. Wewnątrz

pudełka leżała czerwona, zdobna w cekiny i czarne pióra maska – jedna z tych z Nowego
Orleanu.

W rogu kartonu znalazła także małe, jubilerskie pudełko z szarego aksamitu. Otworzyła

je. W promieniu słońca zalśnił pierścionek z granatem. Wstrzymała na chwilę oddech. Na
dnie leżała biała koperta z ozdobną inskrypcją jej nazwiska. Odstawiła pudełko i drżącymi
palcami otworzyła kopertę.

Prawie całą kartkę zajmował niesamowity rysunek kreta. Ubiór miał dystyngowany:

wytwornego kroju płaszcz i założony pod odpowiednio dostojnym kątem kapelusz derby.
Oczy zakrywały mu ciemne okulary, a ręce miał złożone, jakby przeżywał coś w rodzaju
rozterki. Każda linia rysunku sugerowała, że jeżeli zwierzątko jest spragnione czegokolwiek,
to tylko miłości.

Obok umieszczona była krótka notka:
„Norko, brak mi ciebie! Jeśli czujesz coś podobnego, to spotkaj się ze mną w restauracji

Mardi Grass w niedzielę o dwunastej w południe. Kret”.

– O Boże! – westchnęła Mollie, serce biło jej jak oszalałe. Spojrzała na zegarek. Była

jedenasta trzydzieści. Znała restaurację Mardi Grass. To dość daleko, lecz jeśli wyjdzie
natychmiast z domu i uda jej się złapać taksówkę, ma szansę niewiele się spóźnić.

Dotarła na miejsce dwadzieścia minut po dwunastej. Restauracja mieściła się w starym,

murowanym budynku, który zdobiły metalowe kraty i balustrady, co przypominało styl
Dzielnicy Francuskiej. Wewnątrz znajdowało się małe podwóreczko otoczone ceglanymi
ścianami, po których pięło się dzikie wino. Stało tam kilkanaście stolików z marmurowymi
blatami. Z tyłu znajdowała się fontanna, w kącie kwitło różowo jakieś drzewko.

I właśnie tam, opodal fontanny, zobaczyła Pearce’a. Ponownie poczuła, że coś dziwnego

dzieje się z jej sercem: zatrzymało się na moment, pojawiło się uczucie bólu i lekki
przestrach, a potem jakimś cudem zaczęło bić na nowo.

Patrzył na nią, siedząc oparty łokciem o blat stołu z wyciągniętymi przed siebie długimi

nogami. Postawa jego była niewymuszona, prawie niedbała – podobnie jak ubiór. Miał na
sobie czarne, luźne spodnie i grubą, jasnozieloną bawełnianą bluzę; Jego ciemne włosy
połyskiwały w słońcu. Obok niego, na normalnej smyczy – nie w uprzęży – siedział Fritz.
Posiwiał chyba jeszcze bardziej, ale ujrzawszy Mollie, zdobył się na przyjazny gest i z
godnością kiwnął ogonem.

Pearce podniósł się z krzesła. Był bardzo opalony i wyglądał świetnie, ale twarz miał

poważną. Gdy zbliżyła się do niego, zmierzył ją wzrokiem i powiedział:

– Myślałem już, że nie przyjdziesz.
– Nie mogłam złapać taksówki – odrzekła, starając się w pełni panować nad głosem. –

Dostałam twoją karteczkę tuż przed południem, bo Clytie spóźniła się trochę.

Skinął głową, zachowując ten sam poważny wyraz twarzy.
– No właśnie. Próbowałem złapać cię wczoraj po południu, ale Clytie powiedziała mi, że

jesteś zajęta. Jako wampir. A wieczorem musiałem odbyć przymusową biesiadę w
towarzystwie potencjalnych inwestorów.

– No właśnie – powtórzyła za nim. Przecież tak bardzo pragnęłam go zobaczyć,

pomyślała a teraz oboje nie wiemy, jak ze sobą rozmawiać.

– Spotykałeś się z ludźmi, którzy mają zainwestować w ten film o krecie? – zdobyła się w

końcu na pytanie.

– Tak. – Skinął głową. – Czemu nie siadasz? Chcesz się czegoś napić albo zjeść coś?
– Ależ z przyjemnością – odpowiedziała mechanicznie. – Będzie mi bardzo miło.
Pomógł odsunąć jej krzesło i jego palce musnęły przelotnie wierzch jej dłoni. Drgnęli

oboje.

– No więc, jakie plany na przyszłość? – spytał. – Znowu wampiry?
Zaprzeczyła ruchem głowy.
– Nie, teraz będę syropkiem. W telewizji, jeśli wszystko pójdzie dobrze...
– Syropkiem – powtórzył i w zamyśleniu pokiwał głową. – Widuję cię czasem w

telewizji. Zawsze mówisz o nieprzyjemnych kuchennych zapachach.

Trzymasz w ręku pojemnik z jakimś paskudztwem i opowiadasz coś o czosnku i rybach...

Wzruszyła ramionami i próbowała się uśmiechnąć.

– Wszystko dla chleba – stwierdziła pogodnie.
– Sztuka aktorska przydaje się nawet do reklamy papieru toaletowego.
– Owszem – odparł, uśmiechając się krzywo. Nareszcie miał ten sam, drwiący, dobrze

przez nią zapamiętany wyraz twarzy. – Ten kawałek także widziałem. Dobrze to było
zrobione.

Bębnił w – roztargnieniu palcami po marmurowym blacie stolika.
– No więc, jak w końcu zdecydowałaś? – spytał.
– Chcesz podkładać głos tej mojej norki? Czy może syropowe zobowiązania staną ci na

przeszkodzie?

A więc to tak, pomyślała Mollie. Po prostu, nadal zainteresowany jest jej głosem i to

wszystko... Dzień spochmurniał dla niej nagle, choć słońce świeciło tak samo mocno, jak
przed chwilą.

– Owszem – powiedziała, starając się nie patrzeć na niego. – Myślę, że mogę być twoją

norką.

– No, to dobrze – mruknął. Milczenie, jak trzecia nieproszona osoba, znowu towarzyszyło

ich spotkaniu.

Na szczęście zjawił się kelner. Pearce zamówił dwie szklaneczki wina. Splotła dłonie i

przycisnęła je do siebie.

– No i jak ci idzie z filmem? – spytała. Na moment podniosła na niego wzrok. Wpatrywał

się w nią tak intensywnie, że wprawiło ją to w zakłopotanie. Odniosła wrażenie, jakby jego
zielone oczy przewiercały ją na wylot, dostrzegając to wszystko, co starała się ukryć.

– Scenariusz, a nawet scenopis mam już gotowy, studio załatwione. Wszystko będzie

robione w Hollywood. – Po raz pierwszy naprawdę się uśmiechnął. Wzniósł oczy ku niebu,
jakby miał tam niewidzialnego wspólnika, którego ucieszy to, co za chwilę powie.

– Żebrałem, umizgiwałem się, pożyczałem, gdzie mogłem. Mam już pieniądze na cały

film. I mam także dwanaście milionów dolarów długu. – Zaśmiał się w tym momencie, ale

nie zabrzmiało to specjalnie wesoło.

– O Boże, Pearce. – Mollie z przejęcia wstrzymała oddech. – Stawiasz na to dwanaście

milionów?

W dalszym ciągu uśmiechał się krzywo.
– Prawie czternaście. Wuj mi trochę zostawił i dołożyłem całe swoje oszczędności.

Wszystko poszło na kreta. Głupie ci się to wydaje, prawda?

Zaprzeczyła ruchem głowy. Ujrzał, jak słońce skrzy się w jej rozsypanych włosach i

uśmiech zamarł na jego ustach. Wpatrywał się w nią z tą samą co przedtem intensywnością.

– Ależ skąd! – odrzekła z prawdziwym entuzjazmem. – Wcale nie wydaje mi się to

głupie, tylko odważne i wspaniałe. Widziałam twoje kreskówki w telewizji. Jestem pewna, że
uda ci się zrobić wspaniały film.

– A czy ci już kiedyś mówiłem, że uwielbiam twoje włosy? – spytał nagle niskim, czułym

głosem. – Odkąd pierwszy raz otworzyłem oczy, żeby ci się przyjrzeć, nieustannie mnie
prześladują.

Ta uwaga była tak nieoczekiwana, że zupełnie nie wiedziała, co ma powiedzieć.

Wpatrywała się po prostu w jego twarz, starając się coś z niej wyczytać.

– I może już zawsze będą mnie prześladować – powiedział, ujmując w palce kosmyk jej

włosów.

– Czy możesz mi wybaczyć to, co stało się w Nowym Orleanie?
Ich oczy spotkały się.
– Już dawno ci wybaczyłam. W pierwszy dzień Bożego Narodzenia.
– Jak to?
Już wtedy zrozumiałam, jak to się stało. – Tak bardzo chciała mu wszystko opowiedzieć,

że głos wymknął jej się zupełnie spod kontroli i zadrżał nieoczekiwanie. – To był taki ciąg
przypadków. Wszystko, co nam się przydarzyło. Nie chciałeś zrobić nic złego, to nie była
twoja wina... Próbowałam cię znaleźć, szukałam wszędzie, ale gdzieś mi zniknąłeś.

– O Boże, Mollie – wyszeptał. Przysunął się bliżej wraz z krzesłem i objął ją ramieniem.

– Gdybym o tym wiedział... Gdybym tylko o tym wiedział, to...

– Wolną ręką bawił się nadal jej włosami. Zamiast skończyć poprzednie zdanie, spytał

nagle, jakby z irytacją:

– Nie mogłaś powiedzieć mi tego przez telefon albo napisać?
– A skąd miałam wziąć twój numer telefonu?
– tłumaczyła siei – Wysłałam list do wytwórni TAS z prośbą, aby ci go przekazali. Nie

wiem nawet, czy go dostałeś.

– Nie widziałem go na oczy. – Ujął w dłonie jej twarz. – Wygląda na to, że TAS nie

przesyła mi żadnych listów. Pewnie Irina je wyrzuca. Myślałem, że jesteś taka sama jak ona...
że nie zechcesz już się ze mną spotkać. Miałaś powody, żeby mnie znienawidzić.

– Nie miałam żadnych powodów, żeby cię znienawidzić – wyznała. – Żadnych. Wręcz

przeciwnie.

Nachylił się nad nią ze skupionym wyrazem twarzy.
– Mollie, czy ty wiesz, co przed chwilą powiedziałaś? Czy cię dobrze zrozumiałem?

Wargi drżały jej coraz bardziej. Powiedziała prawdę, bo nie potrafiła kłamać, a to, co

czuła, było zbyt silne, aby udało się stłumić i ukryć.

– Tak – powiedziała głosem drżącym ze wzruszenia. – Dobrze mnie zrozumiałeś. To

właśnie chciałam powiedzieć. Nigdy nie przeżyłam takich trzech dni...

z nikim. Z nikim nie było mi tak dobrze, nawet przez godzinę...
– Mnie też – szepnął – tylko z tobą tak było.
– Nachylił się i złożył na jej ustach długi, gorący pocałunek. Oderwał się od niej i

uśmiechnął porozumiewawczo. – Wstań. Zróbmy to przyzwoicie. Na stojąco jakoś nam to
lepiej wychodziło.

– Jak to? – spytała strapiona. – Gdzie mamy to zrobić?
Zaprowadził ją pod kwitnące drzewo w rogu podwórka. Było to jedno z tych biednych, z

trudem walczących o przetrwanie wśród murów Nowego Jorku drzew, na tyle jednak duże, by
zasłonić ich przed oczami gości siedzących przy innych stolikach. Objął ją ramionami i
powiedział z uśmiechem:

– Mówiłem sobie: po co to wszystko? Chciałem dać sobie z tym spokój. Powtarzałem po

sto razy: to po prostu kolejna kobieta, taka sama jak inne. Ale ty nie jesteś taka sama jak inne.
Wiesz, pamiętam każdą minutę z tych trzech dni. Każde słowo, jakie wypowiedziałaś, sposób,
w jaki je mówiłaś...

– Wiem – wyszeptała. Łzy napłynęły jej do oczu.
– Ze mną było to samo. Też zapamiętałam wszystko. Przyciągnął ją bliżej i wtulił

policzek w jej włosy.

– Chyba cię kocham, norko.
– I ja chyba cię kocham, krecie – szepnęła, pocierając twarzą o jego ciepłą, twardą pierś.
– Wiesz, trochę krucho jest teraz u mnie z pieniędzmi – powiedział poważnie. –

Naprawdę, Mollie, wsadziłem wszystko w ten film. Jeśli chodzi o to, niewiele mam ci do
zaoferowania, przynajmniej w tej chwili.

– Nie musisz mi niczego oferować – odrzekła i objęła go za szyję.
– Przyjdzie taki dzień, że będziesz miała wszystko. Jeśli tylko się uda. Obsypię wtedy

diamentami każdy centymetr twojego ślicznego ciała, ozdobię cię nimi jak choinkę. Niech
tylko uda się ta gra. Ale na razie jest to ogromne ryzyko.

– Nie takie znów ogromne. Po prostu duże ryzyko, a ja przecież lubię ryzyko. – Dotknęła

palcami jego brody w miejscu, gdzie skaleczył się przy goleniu. Pozostał maleńki ślad.
Wiedziała, że będzie tę bliznę kochać do końca życia.

– Cholernie niestosowny moment – powiedział ze śmiechem – prosić kobietę, aby

zechciała dzielić ze mną życie, w momencie gdy postawiłem w tej grze czternaście milionów
dolarów na kreta!

– Ale to przecież będzie najwspanialszy kret w historii świata! – Pocałowała go w brodę.

– Sam tak o nim mówiłeś.

– Miła jesteś, noreczko. Wierzysz marzeniom.
– Och, Pearce! – powiedziała rozpromieniona.
– Jakie to dziwne. Dlaczego wszystko tak się ułożyło? To, że spotkaliśmy się w takim

nieodpowiednim momencie. Tyle błędów, nieporozumień, a na końcu coś tak wspaniałego.

Pokręcił głową z twarzą rozjaśnioną uśmiechem. . – Nie wiem, Mollie. Może tam, w

górze, wiedzą – odrzekł. – Jak pójdziemy do nieba, dowiemy się, jak to było naprawdę. Może
to przeznaczenie?

– Może przeznaczenie... – powtórzyła.
– I wiesz, my we dwoje chyba zasłużymy sobie na niebo. Dowiemy się, jak tam jest, już

tutaj. Już teraz.

Pocałował ją jeszcze raz i Mollie poczuła się znowu tak, jakby cały świat przestał istnieć.

W całym kosmosie byli tylko oni – Pearce i ona w jego objęciach.

– Zapomnieliśmy sobie jeszcze coś powiedzieć ostatnim razem – wyszeptał z ustami przy

jej ustach.

– Wesołych Świąt, Mollie! Wesołych Świąt, norko! Wesołych Świat, kochana!
– Wesołych Świąt, krecie – odpowiedziała, tuląc się do niego.
Płatki różowych kwiatów zawirowały na wietrze. Pearce objął ją jeszcze mocniej i znów

pocałował.

– I Szczęśliwego Nowego Roku! – śmiał się.
Na ciepłym bruku podwórka, obok opuszczonego stolika, ignorując ich zupełnie, spał

Fritz. Grzało go słońce, chrapał i troszkę burczało mu w brzuchu. Śniło mu się chyba coś
miłego, bo poruszył ogonem, zmarszczył swój czarny nos i pociągał nim tak, jakby
rozkoszował się ucztą zapachów na zaczarowanych uliczkach Nowego Orleanu.