Poezja

zasłuchaniem w

miłosnej ciszy

Agata Dębska

teksty i ilustracje

Tomik I

Wiersze zebrane

Lata 2004-2007

Spis treści

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote? 11

Czyż życie nie jest piękne 12

Dla Ciebie 13

I chociaż dzieli nas... 14

Iskierka nadziei 15

Jesienna zaduma 16

Jesteś 17

Kocham Cię 18

Marzenia 19

Miłość 20

Mojemu przyjacielowi 21

Namaluję Ci... 22

Nieznajomy 23

Noc 24

Smutny letni dzień 25

Smutku mój wielki, niepokorna chwilo 26

Spotkanie 27

Tęsknię za Tobą mój miły ogromnie 28

Uczucie 29

Umierający dzień 30

W starym parku 31

Wyspy migdałowe 32

Władca snów 33

Zima 34

Znów się śmieję przez łzy 35

Przepraszam 36

Przyjdę do Ciebie deszczu kropelkami 37

Słońce 38

Łagodna 39

Złączone dłonie 40

Zima 41

Za chwile dziękuję 42

Słowa 43

Wiosna 44

W Tobie ujrzałam 45

Uczucia pozostały 46

Ucieczka 47

Tylko wtedy 48

Czy wiesz o tym? 49

Trzeba, aby bolało serce 50

Tak mało Cię znam 51

Zamknij oczy 52

Troska 53

Śmierć 54

Myśli moje 55

Róża 56

RoGGaR-owi 57

Przeznaczenie 58

Pragnienie 59

Szepty na dłoni 60

Pocałunek 61

Płomień 62

Ronię łzy 63

Patrzysz w moje oczy 64

Otwórz drzwi 65

Otulona w tęsknotę 66

Nowy rok 67

Nie umiem dać zbyt wiele 69

Jak w niebie 70

Namiętność 71

Czas 72

Wieczór 73

Serce 74

Kolejny dzień 75

Idę drogą 76

Czymże jest smutek? 78

Magia słów 79

Chwila 80

A jeśli kiedyś... 81

* * * 82

Poprowadź do tego, co piękne 85

Podarunek 86

*** 87

Co jeszcze? 88

Czekanie 89

*** 90

Las 91

Słowa 92

Pokochałam 93

Jednak 94

Pożądanie 95

Rozstanie 96

Dlaczego? 97

Odpuszczenie 98

Wołanie o miłość 99

Słuchanie 100

Bez tytułu 101

Anioły miłości 102

Co zrobiłam? 103

Westchnienie 104

Morze 105

Nikt 106

Kochaj mnie dopóki jestem 107

Pod moimi powiekami 108

... 109

Piotrowi 110

Pamiętasz? 111

W moim sercu 112

Wspomnienia 113

Piórko 114

Przeznaczenie 115

Nikt nie chce samotności 116

Oczarowanie 117

Majowa miłość 118

Miłosne pożądanie 119

Jeśli jutro nie nadejdzie nigdy 120

Daleko stąd 121

*** 122

Płacz 123

Promień słońca 124

W sercu 125

Noc 127

Kraina zapomnienia 128

Ona 129

Dar 130

Był kiedyś 131

Siła Magii 132

Poezja w życiu 133

Przebudzenie 134

Życie wieczne 135

Cichość 136

Życie wieczne 137

Zostawię swoje łzy w deszczu 138

Okrutna magia 139

Niebo wie ja nie 140

Subtelność 141

Już nie… 142

W umiłowaniu 143

Weź mnie za rękę 144

W drobinach czasu 145

W poszukiwaniu miłości 146

Utęsknienie co mnie rozpala 147

We śnie 148

Zwykły zmierzch 149

Tobie 150

Gwiazdo moja..... 151

Myśli pieszczotą 152

Tańcząc ze łzami w oczach 153

Libretto 154

Pusta przestrzeń 155

Trwanie 156

Zapomnienie 157

Złamane serce 158

Bezduszna noc 159

W brzasku dnia 160

Babci 161

Kropelkami łez niebo Ci wymaluję 162

Tylko Ty 163

Babie lato 164

Słodkie marzenia 165

Ocalić od zapomnienia 166

W sercu 167

Znaczy miłość 168

Czas zaciera ślady 169

Zaczarowane Święta 170

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote?

A więc znowu jesteś, szczęście moje złote

Znów przyszedłeś do mnie w tę jesienną słotę

Spotykam Cię we śnie, bo się nocą rodzisz

O zmroku, do myśli i duszy przychodzisz

Dajesz boski spokój, sercu ukojenie

Czynisz w moich myślach wielkie spustoszenie

Żyjesz w moim wnętrzu i Ty wiesz o tym

Jesteś tak zwyczajnie szczęściem moim złotym

Gdy przychodzi ranek i ze snu się budzę

Czekam znów na wieczór i znowu się łudzę

Bo na jawie ciężko wyobrazić sobie

Twoje oczy, usta, całą Twą osobę.

Więc tak bardzo czekam na nadejście zmroku

Wtedy znowu będę u Twojego boku

Myśli pełne Ciebie niczym wody zdroje

I znikają z serca wszystkie niepokoje

Wtedy jestem pewna, że nie stracę Ciebie

Znalazłam swą miłość, będąc w wielkiej potrzebie

Jesteśmy znów razem, pełni ciepła, mili

Przymykam, więc oczy by nie spłoszyć tej chwili

I znów przyjdziesz nocą, wtulisz mnie w ramiona

Będę czuć tak realnie jak ma dusza kona

By z pierwszą smugą światła znowu mnie porzucić

A gdy przyjdzie wieczór w zmroku ciszy powrócić

Czyż życie nie jest piękne

Czyż życie nie jest piękne?
Ktoś dał nam życie
Więc czemu czasami
Nie potrafimy go brać garściami
Jak wielu jest ludzi
Co za życia jedną dłuższą chwilę
Oddali by wszystko
A może się mylę?

Dla Ciebie

Słyszysz te ptaki na pogodnym niebie

Tak one wszystkie śpiewają dla Ciebie

Naręcza kwiatów, co kwitną na łące

I piękne złote na niebie słońce

Szum strumienia, co w górach gdzieś płynie

Księżyc srebrny, który w chmurach ginie

Pajęczyny pokryte srebrzystą rosą

Trawy, po których biegasz boso

Głębiny morza, gdy nabierają blasku

Muszelką i odciskiem mej stopy na mokrym piasku

Miliony gwiazd na ciemnym niebie

Wszystko to ktoś stworzył dla Ciebie

I chociaż dzieli nas...

I chociaż dzieli nas bliskość daleka
To nie żałuję tego wcale
Serce na każde słowo od Ciebie czeka
Niczym na nitkę cienką korale
Przyszedłeś do mnie w noc cichą, kojącą
Łagodnym zmierzchem, gwiazd milionami
Bawiłeś rozmową tak słodko pachnącą
Ofiarowałeś radość poezjami
Masz w dłoniach bukiet kwiatów
W duszy śpiew słowika złoty
Potrafisz ofiarować wiele różnych światów
Wypędzić z serca wszystkie tęsknoty

Iskierka nadziei

Wątłą nadziei iskierkę

Zabrałam Ci bezlitośnie

Skazałam na poniewierkę

Krzywdząc żałośnie

Żar serce spala powoli

Nadziei żadnej nie dając

Dręcząc myśli do woli

Uczuciem targając

Stąpamy po cierniach życia

Raniąc się boleśnie

Tyle mamy do przeżycia

Choć nie znamy się cieleśnie

Morze słonych łez wylane

W ustach cierpki smak goryczy

Życia nasze są przegrane

Serce płonie, dusza krzyczy

Jesienna zaduma

I po raz kolejny nadeszła jesień smutna

Zdaje się być tak bezlitośnie okrutna

Z drzew piękne, złote liście zrzuca

By je po ziemi nierówno porozrzucać

Gnębiąc te, które pozostały, szarpiąc je na wietrze

Wonią liści umierających spowija powietrze

We mgle lekkiej i puszystej brodzi

Kolory wykwintne w lecie, na zimę łagodzi

Pogrąża w melancholii świat dotąd wesoły

Wcześniej taki uroczy dziś smętny i goły

Czasem jednak daje słońcu poswawolić

Pozwala resztki liści wypieścić do woli

Nagie drzew konary dotknąć promykiem złotym

Rozciągnąć miedzy nimi babiego lata słabe sploty

Wygrzewa ziemię zmarzniętą szarą i żałosną

Tak senną dzisiaj, a tak radosną wiosną

Lecz jest w tej porze roku jakaś radość czysta

Z której każdy człowiek powinien skorzystać

Jesteś

Jesteś kropelką wody

Na mej mokrej dłoni

Perłą cud urody

W morzu ciemnej toni

Jesteś górą wysoką

Groźną, niedostępną

Drogą krętą, szeroką

Ludzką stopą nietkniętą

Szumem wiatru w lesie

Co w śród drzew przemyka

Echem, które się niesie

I gdzieś w dali znika

Różą, która zakwita

By sobą móc cieszyć

Niczym toń mgłą spowita

W której można grzeszyć

Lawą wulkanu gorącą

Którą ziemia wypiera

I rozmową kojącą,

Co w smutku wspiera

Kocham Cię

Kocham Cię za dnia, gdy jasno świeci słońce

Kocham Twoje oczy, promiennie błyszczące

Kocham Cię nocą przy gwiazd i księżyca blasku

Kocham Cię, gdy wiatr przesuwa ziarenka piasku

Kocham Cię, gdy siedzisz w fotelu zmęczony

Kocham Cię, gdy cierpisz przygnębiony

Kocham Cię za promienne chwile radości

Kocham Cię w smutku i kocham Cię w złości

Kocham Cię za to, kiedy jesteś przy mnie blisko

Kocham Cię tak mocno i wybaczam wszystko

Marzenia

Poczekaj, nie odchodź, zostań

Tylko, choć jedną, krótką chwilę

Tak strasznie nie lubię rozstań

Chcę Ci powiedzieć jeszcze tyle

Pamiętasz jak Cię wtedy spotkałam

Jak mnie rozmową ciepłą bawiłeś?

Dałeś mi spokój, radość, szczęście

I w gruncie rzeczy było to miłe

Dzielą nas całe mil tysiące

Rzeki, jeziora, morza, łąki

Lecz jedno wschodzi słońce

Nie chcę już więcej tej rozłąki

To noc dała mi Ciebie

Popchnęła w stronę Twą

Rozrzuciła gwiazdy na niebie

I całe życie stało się grą

Ty spełniasz każde moje marzenia

Dajesz mi uśmiech swój promienny

Wsłuchujesz się w me wynurzenia

I jesteś taki niecodzienny

Słuchasz mnie, kiedy śpiewam

Jesteś znów blisko mnie

Wiesz, że się nigdy nie gniewam

Serce Twe do mnie się rwie

Marzę byś był przy mnie blisko

Tulił moje dłonie i pieścił je

Dawał mi tak realnie wszystko

Byśmy już nigdy nie rozstali się

Miłość

Miłość to uczucie jest niezapomniane

Miłość to rozkosz

Miłość to kochanie

Miłość się gwałtem do serca włamuje

Miłość, dużo troski i poświęceń potrzebuje

Miłość jest jak ptak, wolna i swobodna

Miłość jest wyrzeczenia wielkiego godna

Miłość przychodzi nagle i niespodziewanie

Miłość pragnie Ciebie i Ty żyjesz dla niej.

Mojemu przyjacielowi

Myślę, że mogę zwracać się tak do Ciebie

Bo kiedy jesteś ze mną w smutnych chwilach

czuję się jak w niebie

Jesteś osłodą życia, czasem tak gorzkiego

Tak bardzo potrzebuje wsparcia niewielkiego

Dlaczego wcześniej przyjacielu dobry Cię

nie poznałam?

A po tak krótkim czasie mocno zaufałam

Latarnią mi jesteś w noc ciemną na morzu

Ptakiem, co tak lekko unosi się w przestworzu

Ciepłem przemiłym w chłodny dzień zimowy

Zielenią soczystą, co pojawia się w dzień majowy

Czuję, że na Ciebie zawsze można liczyć

Masz w sobie wiele czułości, a w sercu słodyczy

Kiedy z Tobą rozmawiam w sercu kwiaty rozkwitają

Oczy tak pełne łez przed chwilą znów się uśmiechają

I za to słońce każdego ranka, pięknie Ci dziękuję

Ono w duszy mojej radość i miłość potęguje

Namaluję Ci...

Wezmę pędzle i paletę z farbami

Namaluje Ci pejzaż uroczy, słoneczny

Kolorowymi, ciepłymi barwami

Stworzę Ci świat bajecznie bezpieczny

Wydobędę nastrój najbardziej czarowny

Pastelowych odcieni kolorytem

Dodam serca odrobinę by stał się wymowny

Byś spojrzał na niego z zachwytem

Później dodam troszeczkę swej duszy

Wrażliwości, kropelkę radości

I uczucie, być może Cię wzruszy

Dołożę parę ziaren tkliwości

Namaluje Ci dom, pełen miłości

Doznasz w nim uczucia spełnienia

Powołam do życia różne radości

Byś w nim znalazł dużo zrozumienia

Nieznajomy

Kim jest ten słodki nieznajomy?

Który mnie urzekł głosem swoim

Dał mi nadziei nić pajęczą

Spać sny nie dają tak bardzo męczą

Myśli się kłębią niezrozumiałe

Już samej siebie nie poznaję.

Noc

Noc ciemna i dobroczynna za oknami

Księżyc srebrny, czarowny wisi na niebie

Ułożył się pomiędzy nikłymi gwiazdami

I patrzy z góry ukradkiem na Ciebie

Ty siedzisz w domu milczący, samotny

Przy blasku świecy, jakże zadumany

Być może to fakt nie zbyt jest istotny

Podchodzisz do okna, rozsuwasz firany

Patrzysz na drzewa posępne, ospałe

Próżne ulice, uśpione domów lica

Barwy o tej porze mroczne, pociemniałe

Posępna wydawać by się mogło okolica

Nagle jakaś moc wzrok na niebo kieruje

Przestrzeń międzyplanetarna Cię woła

Galaktyka szafir nieba w upominku ofiaruje

Migotem urokliwych gwiazd porywać zdoła

Deszcz meteorytów jasność sieje na niebie

Pył kosmiczny garściami wszędzie rozrzucając

Swym nieziemskim urokiem przyciąga do siebie

Świat cały w śnie spokojnym zwolna pogrążając

A kiedy gwiazdę spadającą dojrzysz

I choć na minutę przymkniesz oczy,

Wypowiesz w myślach życzenie, zobaczysz

Ono się spełni jak sen proroczy

Bo przecież noc ma w sobie jakąś magię dziwną

Po trosze srebrną, a po trosze błękitną

Siłę tak kojącą, łagodną, przedziwną

Chodź tak naprawdę jest chwilą nieuchwytną

Smutny letni dzień

Czyż istocie ludzkiej tak wiele potrzeba

Wystarczy kawałek słonecznego nieba

Ptaków, które na niebie fruwają

Lub tych, co na drzewach pięknie śpiewają

Człowiekowi serce zaraz się raduje

I uśmiech szeroki na twarzy maluje

A dziś jest okropnie...

I tylko spływające po szybie deszczu krople

To niebo łzy swoje jak groch wielkie leje

Wiatr szarpie chmury, piekielnie szaleje

Przychodzi jednak chwila, gdy niebo się wypogodzi

Tęcza cud urodzie na niebo wchodzi

Smutku mój wielki, niepokorna chwilo

Smutku mój wielki, niepokorna chwilo,

Stawiasz mnie w bardzo dziwnej sytuacji

Zabierasz radość, dajesz przygnębienie

Ranisz mą duszę, jak ognia płomienie.

Lecz gdy odchodzisz, uśmiech na mą

twarz powraca

Spotkanie

O jakże miło Cię tu spotkać

I chociaż czas tu tak szybko mija

Znów przyjdzie pora by się rozstać

Ale nie będzie to wina niczyja

Bo noc ma jakiś nieuchwytny czar

I kiedy wszystko usypia łaskawie

Rzucając wszędzie magii dar

Odbija gwiazdy i księżyc w stawie

My uciekamy wtedy w inny świat

Choć mniej realny, lecz jakże nasz

Tutaj nie liczy człowiek dat

Tu przemierzamy drogi szmat

Zapominamy o życia znojach

Słowa tu mają moc tajemną

Po całodziennych ciężkich bojach

Tu znowu jesteś tylko ze mną

Tęsknię za Tobą mój miły ogromnie

Tęsknię za Tobą mój miły ogromnie

I czekam na każdą chwilę z Tobą

Uczucie to boli naprawdę potwornie

Ty jesteś tą jedną jedyną osobą.

Złożyłeś w darze radość swą wielką

Dajesz swe ciepło, uczucia, przywiązanie

Stałeś się mą szczęśliwością wszelką

Wierzę, że zawsze przy mnie pozostaniesz.

Uczucie

Więc czym jest miłość, uniesieniem wielkim?

Krótką chwilą pożądania?

Zapomnieniem wszelkim?

Uczuciem, które nas czasem pochłania?

Jeśli kiedyś pokochasz tak naprawdę szczerze

Miłością tak czystą, ogromną, bez granic

Ofiarujesz uczucie, jak owoc na paterze

Tak po prostu od serca, zwyczajnie za nic

Umierający dzień

Umieram, znikam, usuwam się w cień,
A tak słonecznie zaczynał się dzień.
Był taki ciepły, wzniecił w sercu żar,
Pozostawiając po sobie smutek i żal.

W starym parku

Kocham przebywać w starym parku pod drzewami

Zbierać myśli, rozliczać każdy miniony dzień.

Napełniać dusze czarującymi przyrody odgłosami

Łapać w dłonie wolno uciekający cień

Tu zewsząd czuje zapach kwiatów wonnych

Wiatr ciepły, dziki włosy moje lekko pieści

Tak delikatnie szumią liście drzew ogromnych

Tyle spokoju się w tym miejscu mieści

Niebo się leniwie na tafli stawu wyleguje

Promienie słońca się w wodzie przeglądają

To miejsce czarowne tak życiem emanuje

I ludzie o wiele szczęśliwszymi się tu stają

Zadziwiającą moc ma ten park uroczy

Bo kiedy przymknę oczy na chwilkę małą

Widzę jak błogość alejkami wolno kroczy

Ofiarowując światu dobroć swoją całą

Serce upaja dźwięków spokojnych nutka

Przeróżnych ptaków miłosne wyznania

Chwila spędzona tutaj wydaje się być krotka

To jednak zawsze coś mnie tu przygania

I kiedy jest mi źle, a serce cierpi z rozpaczy

Przychodzę tutaj uronić po cichutku łzę

Przemyślę wszystko i staram się wybaczyć

Wierząc, że przyjdzie błogość i utuli mnie

Wyspy migdałowe

Zabiorę Cię na wyspy migdałowe

Gdzie lilie kwitną purpurowe

Gdzie myśli smutne kończą się

Tam właśnie zabiorę Cię

Pokażę tysiąc pięknych chwil

Przejdziemy setki długich mil

Tam życie idzie swoją drogą

Sędziwy starzec siedzi z brodą

On piękno życia Ci pokaże

Swe dobre serce odda w darze

A gdy w Twe serce spokój spłynie

Zabiorę Cię nad cudną dolinę

Dolina myśli ukarze ruczaje

I myśli Twoje wypełni majem

A kiedy przyjdzie podróży kres

Dam Ci do ręki kwiatu wonny bez

Weźmiesz go w dłonie silne swe

I smutki znikną gdzieś we mgle.

I jak Ci będzie kiedyś źle

Powrócisz myślą na wyspy te

Wtulisz w swe dłonie ciężką głowę

I znów odnajdziesz wyspy migdałowe

Władca snów

Książe ciemności, snów władco wielki

Ty, który rzucasz mnie w ramiona Morfeusza

Nadajesz snom moim spokój wszelki

Tysiącem marzeń sennych spętana ma dusza

Przychodzisz cichą nocą w księżyca blasku

Wiatr łagodnie chmurami na niebie porusza

Żeby cicho i spokojnie odejść o brzasku

A świadomość pomalutku sen mój wygłusza

Kładziesz swą przyjemną dłoń na mojej skroni

Wysyłasz mnóstwo pozytywnej energii, ciepła

Ciało jeszcze przez moment przed snem się broni

Po to by przytomność za chwilę uciekła

Bierzesz mnie delikatnie za rękę

Otwierasz snu ciężkie, żelazne wrota

Bym w końcu przekroczyła granice

I znalazła, to miejsce gdzie jest snów grota

Pozwalasz mi iść przez sen ku Tobie

Więc idę na oślep, nieprzytomnie

Nie pozostawiając śladu po sobie

Czując zmęczenie ogromne

Kim Ty właściwie jesteś zgubą czy zbawieniem?

Posiadasz w sobie dziwną nieprzeniknioną moc

Ogarniasz mą postać swym silnym ramieniem

Jakbyś chciał porwać me myśli w ciemną noc

Osobliwą jesteś istotą i ciekawą wielce

Pragnę spotkania z Tobą, a zarazem się boję...

Zima

Urokliwą aurę nam zima przynosi

Baśniowe wręcz dając nam odczucia

W okres mrozów część świata przenosi

Krainę puszystym śniegiem obrzuca

Okrywa drzewa białymi czapami

Na dachy ciska gwiazdkami śnieżnymi

Rynny przystraja długimi soplami

Szyby maluje wzorami srebrnymi

Rozlewiska wodne taflą lodu ścina

Dzieciom dając przeogromną radość

Przepięknym okresem jest zima

Zdaje się, że czyni nam zadość

Znów się śmieję przez łzy

Dzwoni o szyby deszcz jesienny

Dzień tak ponury, nie kończy się

Świat wtedy staje się taki senny

I wszyscy w około czują się źle

Niebo pokryły chmury smutne, szare

Drzewo samotne na wietrze dygocze

Serce moje napełnia się żalem

Niby flaga na wietrze łopocze

Narasta wtedy niemoc wewnętrzna

Chandra daje o sobie znać

Całe napięcie się w duszy spiętrza

Dusza zaczyna głośno łkać

Choć serce jeszcze w piersi drży

Oczy ciągle płaczą jeszcze

Zaczynam śmiać się przez łzy

Wnętrze swe w ten sposób pieszczę

Przepraszam

Przepraszam!!! Wybacz, czy o tak wiele proszę?

Wyrządziłam Ci krzywdę, winę za to ponoszę.

Zraniłam Cię okrutnie, tłumaczenia nie pomogą

Choć cała ta sytuacja napawa mnie trwogą.

I prawda i kłamstwo czasem bardzo boli

Ale bywa, że pomaga w najgorszej niedoli.

Ja wiem, że w Twej głowie tysiąc myśli kołacze

Lecz powiedz dwa słowa: rozumiem-wybaczę.

To zbrodnia okrutna robić komuś nadzieję

Jeśli mi nie wybaczysz to chyba oszaleję

Spytasz się mnie pewnie, kto dał Ci takie prawo?

Dlaczego to zrobiłaś i za czyja sprawą?

Ja chciałam oddać Ci swą wrażliwą duszę

A teraz za to ja ponosić karę muszę

I cierpieć nawet nie wiesz jak ogromne katusze.

Przyjdę do Ciebie deszczu kropelkami

Przyjdę do Ciebie deszczu kropelkami

Pogodą mglistą, tęczy kolorami

Promykiem słońca, co włosy Twe pieści

Radością, co w Twych oczach się mieści

Przyjdę do Ciebie nocą, gwiazdą lśniącą

Aurą letnią, która tak niezmiernie jest gorącą

Pachnącym wiatrem popieszczę zmysły Twoje

Moim ciepłem, sercem, miłością Cię upoję

Przyjdę do Ciebie jesienią ciepłą, złotą

Wonią żywiczną lasów, miłości ochotą

Pąkami kwiatów, co wiosny czekają

Ptakami, co ranek swym śpiewem witają

Przyjdę do Ciebie zimowym dniem

Płatkami śniegu, słodkim, miłym snem

Skrzypiec muzyką, dźwiękiem pianina

Smakiem owocu, kieliszkiem wina

Przyjdę do Ciebie zabrać żale, smutki

Usunę z życia nieszczęścia wszelkie skutki

Będę Twe życie smętne rozweselać

I wiem, że zacznie sensu nabierać

Słońce

Słonce porannym uśmiechem świat wita

I łąka jeszcze mgłą lekką, miękką spowita

Kroplami rosy porannej na trawie się osadza

Promieniami jasnymi każdy skrawek ziemi odmładza

Pieści oczy, radością dusze ludzkie upaja

Smugą światła jasnego płatki kwiatów przystraja

Leży jak talar złoty na lazurowo czystym niebie

Dostałam ten prezent błyszczący w darze od Ciebie

Wystarczy przymknąć oczy i smutek wszelki mija

Nie liczy się dzień wczorajszy, lecz dzisiejsza chwila

Ono płoszy myśli czarnych, złych, ponurych cienie

Ofiarując nam gładkie szczęśliwe promienie

I chociaż wczoraj smutek ogromny gościł w sercu moim

Teraz jestem dłużnikiem wielkim i dozgonnym Twoim

Bo przecież Cię nie znam wcale, zaledwie chwile widziałam

To jednak dar serca w postaci słońca od Ciebie dostałam

Łagodna

Łagodna jak wiatr w czerwcowy dzień,

Jak drzewo, które w spiekocie daje cień.

Wrażliwa jak liście mimozy

Tak jak kwiat rozkwitły, gdy przyjdą mrozy.

Złączone dłonie

Złączone dłonie, serca rozedrgane,

Potok słów ciepłych, miłych,

Kiedy budzimy się nad ranem

Zima

Urokliwą aurę nam zima przynosi

Baśniowe wręcz dając nam odczucia

W okres mrozów część świata przenosi

Krainę puszystym śniegiem obrzuca

Okrywa drzewa białymi czapami

Na dachy ciska gwiazdkami śnieżnymi

Rynny przystraja długimi soplami

Szyby maluje wzorami srebrnymi

Rozlewiska wodne taflą lodu ścina

Dzieciom dając przeogromną radość

Przepięknym okresem jest zima

Zdaje się, że czyni nam zadość

Za chwile dziękuję

Za ta krotka chwile, którą mi dałeś, dziękuję

Za ten dzień, w którym Cię spotkałam, dziękuję

Za ten uśmiech, który widziałam, dziękuje

I za słowa, które słyszałam, dziękuję

I za to, że jesteś i czujesz, dziękuję

Słowa

Słowa ostatnie do Ciebie pisze

Gdyż była taka prośba Twoja

Tak ciężko znieść tą głuchą ciszę

Ty byłeś jak moich słów ostoją

Bo jest gdzieś życie od wierszy piękniejsze

Co wtulić pozwala się w Twoje ramiona

Usłyszeć bicie Twojego serca pierwsze

I rzec by można, że dusza chce skonać

Rozchylasz usta w spokojnym oddechu

I czekasz w zamyśleniu chwili oddania

Wargi wilgotne, gotowe do grzechu

Myśli łaknące zwykłego kochania

Chcesz poczuć miłość w traw zapachu wonnym

W promieniach słońca, w drzew łagodnym szumie

Czuje jak stajesz się bardzo bezbronnym

Ja nie mam odwagi i pomoc nie umie

Dotykasz ma dłonią do serca, więc słyszę

Serca miarowe uderzanie

Wiosna

Pierwsze kwiaty spod śniegu wyglądają

Na gołych jeszcze gałązkach pąki pękają

Wietrzyk ciepły chmury z nieba przegania

Słonko swe liczko radośnie odsłania

Wiosna na powrót zawitała

Pogodnym dniem nas powitała

Smutny zimowy krajobraz żegnając

Ostatnie zimne dni przeganiając

Forsycja złotym kwieciem się pokryje

A serce złaknione miłości znów mocniej zabije

Fiołki wonnym zapachem będą uwodziły

Drzewa świeżą zielenią korony swe kryły

Lecz jak każda kobieta i wiosna kaprysy miewa

Chłodnym wiatrem czasem twarz owiewa

Śniegiem umie poprószyć

Srogim zimnem dokuczyć

I deszczem delikatnie srebrnym porosi

A promień słońca tęcze na niebo zaprosi

Lecz ile będzie szczęścia w tej jednej chwili

A skowronek piosnką czas wiosny umili

W Tobie ujrzałam

W Tobie ujrzałam blask słońca złocisty,

Nawet wtedy, kiedy padał deszcz.

To w Tobie odnalazłam, niespełnione marzenia,

Beztroski świat z dzieciństwa.

To Ty zachwycasz mnie magią słów,

Dając tak wiele do myślenia.

To Ty nauczyłeś słuchać ptaków języka,

Gdy śpiew zmieniają w swoisty koncert.

Ty jesteś tęczą namalowaną na niebie,

Gdy deszcz pada, a zza chmury wyłania się słońce.

Jesteś wiatrem pachnącym

Który pieści delikatnie me włosy

To Ty jesteś wszystkim tym, co kocham,

Do czego tak bardzo tęsknię...

Ty kiedyś podarowałeś mi siebie

Cóż były by warte wieczory i ranki bez Ciebie?

Namalowałeś mi słowami obraz Twój,

A przecież Twa twarz tak mało znajoma...

Uczucia pozostały

Uczucia pozostały, uczucia jak pierwszy dotyk

Poruszam się jak w zamknięciu, jak ćma wokół ognia

W pamięci pozostanie zapach Twojej skóry

Pierwszy dotyk, chwile uniesień i Ty

Teraz wiem, nie potrafiłam odwzajemnić uczucia

W pamięci głęboko pozostały noce nieprzespane

Ty byłeś jedynym szczęściem, jakiego pragnęłam

Tylko Ty potrafiłeś wszystko dla mnie zrobić

Patrzyłam w Twoje oczy i wiedziałam, co do mnie czujesz

Słuchałam bicia Twego serca i słyszałam miłosne brzmienie

Dotykałeś moich włosów, a ja czułam jak spływa na mnie miłość

Kiedy powiedziałeś mi, że wszystko skończone,

Jakże gorzkie i smutne to było wyznanie

Bo przecież starałam się robić dla Ciebie naprawdę wszystko

I wszystko, co robiłam, robiłam tylko dla Ciebie

Więc, co mogłam zrobić, jeśli Cię kochałam za mało

Proszę wybacz mi, nie wiedziałam, co czynię

Proszę wybacz mi, nigdy nie przestałam Cię kochać

Nie zaprzeczę, cierpienie jest wielkie i prawdziwe

Proszę wybacz mi, ale potrzebuje Twojej miłości

Proszę uwierz mi cały świat Ci to może powiedzieć

Proszę wybacz mi, ale nigdy nie przestałam Cię kochać

Ty jesteś całym moim światem, całym powietrzem

Bez którego nie można żyć i oddychać

Modlę się do Boga i proszę Cię o wybaczenie

Ucieczka

Często uciekam w senne marzenia

W nierzeczywisty inny, ciepły świat

Tak bardzo spokój sobie cenie

Przechodząc we śnie drogi szmat

Wtulam się znów w ramiona Morfeusza

Czuję tę bliskość, czułość, porozumienie

Co noc pragnie tego moja znękana dusza

Takiego leku potrzebuje me sumienie

Tylko wtedy

Tylko wtedy, gdy jesteś blisko

Nie czuję chłodu

Potrzeba mi Twoich dwóch ramion

Żeby oplotły mnie ciepłem

Czułości, co jest dla mnie

Niczym dla pszczół nektar kwiatu słodki

Kiedy znikasz i milczysz życie traci sens

A dni stają się szare, smutne i bez wyrazu

Czy wiesz o tym?

Ty nawet nie wiesz o tym,

Że umieram za Tobą z tęsknoty

Bije się z myślami wszystkimi

Nie śpię przez Ciebie po nocach

Tęsknie za chwilami z Tobą spędzonymi

Świat tyle piękna traci bez Ciebie

Teraz już wiem, że straciłam Ciebie

Zgubiłam sens tamtych chwil

A Ty nigdy się nie dowiesz,

Co teraz dzieje się w sercu mym?

Trzeba, aby bolało serce

Trzeba, aby bolało serce?

Żeby docenić uczucia dar

Czy można zapomnieć, chwile tak piękne?

Czy można odejść bez słów w siną dal?

Bo przecież, tam gdzie nie ma Ciebie

Tam nie ma życia, a są smutne dni

Czy można zignorować miłość?

Lub lekceważyć rozstania łzy?

Kiedy po latach Cię zobaczę

Po wielu ckliwych latach

Już może serce nie zapłacze

Świat będzie tonął cały w kwiatach

A wtedy Twoje serce pojmie

Głębokość uczuć miłości mojej

Czy ktoś potrafi zrozumieć wnętrze?

Wciąż tłumie słowa w duszy swojej

To jednak było uczucie głębsze

Tak bardzo nadal kocham Cię