Richard A Knaak

LODOWY SMOK

Tłumaczył Chrystian Łukasz Srokowski
Tytuł oryginału Ice Dragon
Wersja angielska 1990
Wersja polska 2000
I
Przeraźliwe wichry Północnych Pustkowi szarpały płaszczami dwóch jeźdźców, jakby
próbowały odebrać im jedyną prawdziwą osłonę. Jadący z tyłu nie zwracał uwagi na
wiatr,
którego porywy groziły mu wyrzuceniem z siodła. Pierwszy natomiast, także ukryty
pod
płaszczem, co pewien czas zerkał na towarzysza i wydawało się, że czeka na jakąś
odpowiedź. Po chwili jednak powracał wzrokiem do roztaczających się przed nim
bezkresów
białego krajobrazu, a zwłaszcza do poszarpanych, groźnie wznoszących się na
horyzoncie
szczytów gór.
Popędził swego konia, wiedząc, że kiedy tylko rumak przyspieszy, drugi podąży za
nim. Niewiele jednak osiągnęli, konie bowiem padały z wyczerpania i, prawdę
mówiąc, były
ostatnimi z sześciu, z którymi wyruszyli.
Powolny trucht denerwował prowadzącego, nie mógł on jednak niczego zmienić.
Takie wierzchowce, o jakich marzył, dawno by już padły. Zimno Północnych
Pustkowi
wpłynęłoby na nie w jeszcze większym stopniu niż na konie, których dosiadali.
Miał już dość chłodu, śniegu i lodu, lecz cóż lepszego mogło go spotkać? Inni
walczyli między sobą, ginęli na bezdrożach lub zdradzali - co w jego oczach na
jedno
wychodziło - podczas gdy on wymknął się śmierci. Wydał syk wściekłości, który
spłoszył
konie. Musiał teraz stracić sporo czasu, by je uspokoić. Towarzysz podróży, mimo
gwałtownego skoku własnego wierzchowca, nie poruszył się. Nie musiał. Miał
bowiem
przywiązane nogi.
Było to konieczne.
Podczas gdy coraz bardziej zbliżali się do odległych szczytów, gniew pierwszego
zamieniał się w niepewność. Kto powiedział, że uzyska tu pomoc? Krainą rządził
najbardziej
konserwatywny władca z jego rasy i ten konserwatyzm mocno jeźdźca drażnił.
Kłócił się z
jego pragnieniami, z żądzą władzy nad własną i innymi rasami. Według praw
panujących
rodów, tacy jak on nie byli tutaj mile widziani. Jako wojownik swego ojca i
panujący książę
powinien czuć się dobrze. A nie czuł się, mimo że jego panowanie nad mocą
wielekroć
przewyższało umiejętności niejednego z braci jego ojca.
Gdyby nie brak kilku znamion...
Nagle wydma śnieżna u jego stóp drgnęła i zaczęła się unosić.
Wkrótce górowała już nad jeźdźcami i zasłaniała teren. Nieoczekiwanie wyłoniły
się z
niej blade, zimne jak lód błękitne oczy oraz potężne pazury przeznaczone do
przekopywania
się przez zamarzniętą ziemię i rozdzierania miękkich ciał.
Zjawił się pierwszy ze strażników władcy, do którego zmierzali.
Zdawało się, że jeździec miał teraz dwie możliwości: albo go zabić, albo samemu
zginąć. Jednak ani jedno, ani drugie nie było szczególnie rozsądne.
Konie zrobiły się niespokojne, parskały i rwały się. I tylko własnym

umiejętnościom
zawdzięczał, że jeszcze się utrzymywał w siodle, a sznur wiążący go z drugim
koniem nie
pozwalał na zgubienie towarzysza. Tamten kołysał się do przodu i do tyłu niczym
kukła,
ponieważ jednak również ręce miał przywiązane do siodła, nie zdołał wychylić się
zbyt
mocno.
Pierwszy uniósł rękę, zwijając dłoń w pięść. Nie mógł, rzecz jasna, pozwolić się
zabić,
a to oznaczało, że musiał coś uczynić. Zaczął mruczeć pod nosem, wiedząc, że
będzie
potrzebował mocnego zaklęcia, by powstrzymać, a nie zabić strażnika.
- Stój - usłyszał.
Jeździec powstrzymał konia i zastygł, wciąż jednak gotów do ataku. Patrzył
poprzez
tumany śniegu, które wzbił w powietrze potwór. Podniósł się w siodle i po prawej
stronie
zobaczył jakąś postać. Przetarł powieki.
Postać, poruszając się sztywno, szła w jego kierunku. W ręce trzymała różdżkę,
za
pomocą której z pewnością kontrolowała bestię. Na końcu różdżki pulsował
błękitny klejnot.
Postać nie mogła być człowiekiem.
- Znajdujesz się na terenach Lodowego Smoka - odezwał się strażnik. Jego głos
był
pozbawiony emocji i przypominał dmący wiatr. Było w nim coś dziwnego, coś, czego
nie da
się opisać, dopóki nie zobaczy się mówiącego. - Tylko jedna rzecz chroni cię
przed śmiercią -
oznajmił. - To, że wywodzisz się z tego samego rodu, co mój pan. Czyż nie tak,
smoku?
Jeździec wyprostował się dumnie i odrzucił kaptur. W ten sposób odsłonił swój
smoczy hełm, który powinien być widoczny pomimo kaptura. Kiedy wcześniej mijał
krainy
zamieszkałe przez ludzi, magiczny płaszcz ukrywał go przez całą podróż, ale
teraz nie musiał
już się pod nim skrywać.
- Wiesz kim jestem, sługo? - spytał strażnika. - Wiesz, że twój pan chce się ze
mną
widzieć?
— To już zależy od mego władcy - odparł sługa. Ognisty smok syknął.
— Powiedz mu, że przybył książę Toma.
Informacja nie zrobiła większego wrażenia na dziwnie wyglądającym strażniku.
Toma
patrzył na niego spod zwężonych powiek, które zaczęły się rozszerzać, gdy
zrozumiał, co się
dzieje. A dotarło właśnie do niego, że nie doceniał znaczenia potęgi Lodowego
Smoka.
Dręcząca go trwoga przed Smoczym Królem, którą skrywał w głębi umysłu, zaczęła
się
ujawniać.
Nekromanta.
Sługa odwrócił się. Był stworzeniem z lodu, karykaturą człowieka, i wyglądał
strasznie; jego wnętrze i szkielet były zamarznięte. Ciało - ludzkie, smocze, a
może nawet
elfie, albo jakiegokolwiek innego stworzenia - było niemożliwe do
zidentyfikowania;
poruszało się wraz z bryłami lodu, niczym wymięta szmaciana lalka. Lodowa noga
trupa
poruszała się z nogą z lodu, ręka z ręką, głowa z głową - zupełnie jakby ktoś

założył
jednoczęściową szatę na całe ciało; w tym wypadku to raczej odzienie tworzyło
nową istotę.
Toma zastanawiał się, co się tu mogło stać w ciągu kilku miesięcy od jego
ucieczki z pola
bitwy, gdy walczyli z ludzkimi magami, przeklętymi Bedlamami.
Gdy myślał o Bedlamach, Azranie i Cabie, wzmacniało się w nim wcześniejsze
postanowienie. Wiedział, że Cabe zwyciężył, a Smoczy Królowie byli w rozsypce.
Czarny
zamknął się w swojej kryjówce w Lochivarze, krainie Szarych Mgieł, które były
teraz tak
rozrzedzone, że nareszcie zaczęto się zastanawiać nad konfrontacją z ich panem.
Sługa uniósł różdżkę ku potworowi, który pozostawał cichy i nieruchomy od
chwili,
gdy wyłonił się ze śniegów. Jej czubek wskazywał miejsce, w którym - jak uznał
Toma -
musiała się znajdować głowa olbrzyma.
Stwór powoli zaczął się zanurzać w śniegu i lodzie. Dwa konie smoka, jak dotąd
ledwo powstrzymywane przed popłochem, teraz na dobre spanikowały. Książę musiał
unieść
dłoń, by narysować w powietrzu jakiś znak. Wierzchowce uspokoiły się.
Odwracając się znów ku jeźdźcom, sługa wskazał na towarzysza Tomy.
— A on? - spytał. - Czy on także pragnie ujrzeć mego pana?
— On niczego nie pragnie - odparł Toma, przyciągając do siebie konia towarzysza,
tak aby twarz drugiego smoka i jej kolor dały się łatwiej rozpoznać. - Ma
uśpiony umysł i nie
jest zdolny do prośby nawet o najmniejszą przysługę. A jednak jest władcą twego
Króla, a nie
jego namiestnikiem. Jest Królem Królów i będzie miał zapewnioną opiekę i dobre
traktowanie, dopóki nie powróci do zdrowia. Jest to bowiem obowiązek twego pana.
Niemal identyczny jak Toma, Złoty Smok bezmyślnie patrzył przed siebie. Odrobina
śliny ściekała mu z lewego kącika warg, a rozwidlony język od czasu do czasu
wysuwał się
na zewnątrz. Nie chciał albo nie mógł powrócić do normalnej smoczej formy, więc
Toma
również pozostawał w postaci człowieka-wojownika. Byli dwoma ludźmi w zbrojach,
z
pięknymi zwieńczeniami hełmów, pod którymi znajdowały się pozmieniane smocze
pyski,
ich prawdziwe twarze. Z samych hełmów wyglądały krwistoczerwone oczy. To, co
mieli na
sobie, mimo że twardsze niż najlepsza zbroja, nie było ubraniem lecz skórą
smoków. Dawno
temu ich przodkowie mogli przyjmować każdą postać, jednak ciągły kontakt z
ludźmi i
odkrycie zalet istot humanoidalnych sprawiły, że przyjmowali formę, której
uczyli się od
najmłodszych lat. Stawało się to dla nich tak naturalne jak oddychanie.
Sługa Lodowego lekko skłonił głowę w kierunku cesarza, nie wiadomo, czy w ten
sposób wyrażając szacunek, czy też kpiąc sobie z wyższości bezmózgiego monarchy.
Toma
głośno syknął.
- A więc? - spytał. - Pójdziemy dalej, czy tu rozbijemy obóz i poczekamy na
wiosnę?
Od kiedy zaczęli rządzić Smoczy Królowie, na Północnych Pustkowiach wiosna nie
pojawiła się ani razu. Teraz też ziemia pokryta była grubą warstwą śniegu i
lodu.
Stwór odsunął się na bok i wskazał góry, ku którym zmierzały smoki.
- Mój pan wie o waszym przybyciu - oznajmił. - Wyjdzie warn na spotkanie. Lodowy
nie pokazywał się na powierzchni od ostatniej Rady Smoczych Królów.
Na powierzchni?

Zanim Toma zdążył założyć na głowę ojca kaptur, przenikliwy wiatr znów zadął,
powoli przeistaczając się w wyjącą, szalejącą i chaotyczną trąbę powietrzną.
Temperatura już
wcześniej zdecydowanie nieprzyjemna dla ognistego, nagle jeszcze bardziej się
obniżyła,
zagrażając ciałom jeźdźców; spadała bowiem poniżej bezpiecznego dla nich
minimum.
Widoczność zmalała do zera i widzieli tylko śnieg. Toma wiedział, że koń jego
ojca
pozostawał obok tylko dzięki linie.
Nagle tuż przed nimi wyłoniło się coś ogromnego. Toma ponownie rzucił zaklęcie
na
konie, by je uspokoić.
- Pozdrawiam cię, książę Toma, synu mego brata, mego Króla. Mój dom jest otwarty
dla ciebie i jego wysokości.
Wiatr nieco ucichł. Widoczność poprawiła się, a ognisty smok mógł ujrzeć swego
rozmówcę. I tu spotkała go kolejna niespodzianka.
W śnieżycy zamajaczyła potężna postać Lodowego Smoka z rozpostartymi skrzydłami
i otwartą paszczą. Okazał się większy od Złotego. Jednak to nie był ten sam
Lodowy, który
odwiedził Króla Królów tuż przed bitwą. Był bardziej przerażający niż
którykolwiek z jego
strasznych sług. Chudy, niemal tak wyniszczony, że dałoby mu się bez problemu
policzyć
żebra, wyglądał niczym trup, jakby powstał z grobu. Nawet oczy, których kolor
zawsze się
wahał pomiędzy bielą a błękitem, wydawały się teraz mierzyć życie tylko sobie
znanymi
kategoriami. Głowa była długa, a z paszczy wydobywały się kłęby zimnego
powietrza.
Przez te miesiące, które minęły od ostatniej wizyty, władca Północnych Pustkowi
musiał ulec jakiemuś straszliwemu przeobrażeniu. To nie był Smoczy Król, jakiego
Toma
oczekiwał, ani tym bardziej, jakiego pragnął ujrzeć.
Było już za późno, by wracać, a ognisty smok nie mógł tego uczynić, nawet gdyby
chciał. Potwór stał się jedyną nadzieją na przywrócenie ojcu zdrowia, a więc i
na spełnienie
marzeń o tronie. Pytanie jednak brzmiało: w jakim stopniu jego marzenia i
marzenia
Lodowego się pokrywały?
Zakuty w lód olbrzym rozpostarł oszronione skrzydła i uśmiechnął się do
mniejszych
braci w taki sposób, w jaki tylko smok potrafi się uśmiechać. Zdawał się jednak
poza tym nie
odczuwać żadnych emocji. Niczego.
- Oczekiwałem was - powiedział w końcu.
II
W jego przerażonych oczach ostrze zdawało się być dwukrotnie większe niż dorosły
człowiek. Z rękojeści wyrastały dwa rogi podobne do baranich, nadając mieczowi
złowrogi
wygląd. Broń ta zwana była Rogatym Mieczem i stworzona została przez szalonego
czarnoksiężnika, Azrana Bedlama. Stała się esencją zła. Cabe wiedział o tym
wszystkim aż za
dobrze, gdyż nie tylko sam używał owego ostrza, lecz był też synem szalonego
maga.
- Twoja krew należy do mnie - syknęła postać, machając mieczem Azrana. Zbliżała
się
do młodego wiedźmina, który w panice nie mógł złapać oddechu. Cabe odczołgał się
od
olbrzymiej postaci w zbroi, próbując przywołać zaklęcie, znaleźć jakieś’ wyjście
z nie

kończącego się pasa błota, zwanego Ziemiami Jałowymi. Sam nie wiedział, jak
długo uciekał.
Nie miało to znaczenia. W końcu wróg go dopadł.
Prześladowca szyderczo się zaśmiał, błyskając szkarłatnymi oczami i ukazując
część
twarzy wyłaniającej się z cienia rzucanego przez smoczy hełm. Na dodatek
fałszywy hełm.
Tworzyło go bowiem zmienione w tej chwili prawdziwe oblicze smoka. Jego
błyszczące oczy
umiejscowione w jaszczurzej twarzy patrzyły w oczekiwaniu na to, co miało się
wydarzyć.
Był to smok, jeden ze stworów rządzących Smoczymi Królestwami. Co więcej, był
jednym z władców wśród rządzących i on właśnie zdecydował się teraz skierować
swoją
uwagę na ludzi. Było tylko kilkunastu takich jak on, a spośród wszystkich tylko
jednego z nich
nazwałby swoim panem.
Cabe był sam, na łasce Smoczego Króla.
Coś go chwyciło za stopę; runął na twardą niczym kamień, nie naruszoną od wieków
ziemię. Gdy spojrzał na bezlitośnie świecące słońce, jasna kula oślepiła go.
Kiedy odzyskał
wzrok, zobaczył, co go powaliło.
Łapa. Duża, szponiasta łapa, która wynurzyła się z ziemi. Nadal nie chciała go
puścić.
Cabe zaczął się szamotać. Dopiero po kilku chwilach przypomniał sobie o
ważniejszym zagrożeniu. Gdy jedyny cień w promieniu kilku mil padł na niego,
uświadomił
sobie, co się stało, ale na reakcję było już za późno.
- Twoja krew należy do mnie - powtórzył z szyderczym sykiem smok. Był tak
bladobrązowy, jak ziemia pod nim, ale to nie miało już żadnego znaczenia dla
Cabe ‘a.
Demoniczny miecz opadł, chybiając o kilka cali, gdyż młodemu czarodziejowi udało
się nieco odturlać, mimo zakleszczonej nogi.
Cabe znalazł się twarzą w twarz z długim pyskiem i wąskimi, dziko spoglądającymi
oczami. Potwór przypominał swoim wyglądem pancernika, z tym, że żaden pancernik
nie
mógł być aż tak wielki. Monstrum zawyło, po czym wynurzyło się z ziemi,
pokazując w całej
koszmarnej okazałości - było większe i szersze w barach od najpotężniejszego
człowieka;
miało łapy zakończone ostrymi pazurami, podobnymi do tych, które wciąż trzymały
Cabe’a za
kostkę u nogi.
- Czy mam im pozwolić, by rozerwały cię na strzępy, sztuka po sztuce? - spytał
Smoczy
Król. - Czy raczej wolisz pocałunek tego miecza, Cabie Bedlamie?
Cabe spróbował przypomnieć sobie zaklęcie, ale ponownie mu się to nie udało. Coś
ograniczało jego kontakt z mocą. Był zupełnie bezbronny.
Nagle w jego umyśle pojawił się obraz trwogi i nienawiści. Obraz jego ojca,
Azrana.
Wyglądał tak jak wtedy, kiedy Cabe widział go po raz ostatni: przystojny, z
zapuszczoną
brodą i włosami w połowie srebrnymi, jakby pomalował sobie jedną stronę głowy.
Kolor
srebrny był symbolem wiedźminów; Cabe także miał tą barwę we włosach. Szeroki
pas srebra
wydawał się gotowy pochłonąć ciemny kolor reszty jego fryzury.
- Nie mogłeś być mój, synu, wobec tego będziesz ich. - Azran uśmiechnął się
życzliwie,
tylko dlatego, że był bardzo, ale to bardzo szalony.
Quel, który wynurzył się z ziemi, jak na rozkaz chwycił go za nadgarstki. Cabe

szamotał się, ale potężna siła stwora nie dawała mu szans.
Usłyszał głośny oddech smoka i po raz drugi słońce zostało przesłonięte przez
zakutą
w stal postać. Smoczy Król splunął na niego, a miecz uniósł się do ciosu.
- Twoja śmierć przywróci życie mojemu rodowi.
Cabe z niedowierzaniem potrząsnął głową. Wiedział już, który ze Smoczych Królów
stał przed nim, a to zdawało się niemożliwe.
- Ty nie żyjesz!
Brązowy, władca Ziemi Jałowej, roześmiał się i wbił w pierś Cabe ‘a Rogaty Miecz
-..
- Nieeeee!
Cabe obudził się z koszmaru, by spojrzeć w nieludzkie oczy następnego smoka, co
wywołało kolejny krzyk. Smok skulił się i uciekł tak szybko jak mu na to
pozwalały nogi.
Pokój eksplodował światłem, zalewając go oślepiającą jasnością. Cabe wyłowił
wzrokiem obraz pokrytego zieloną skórą ogona znikającego w otwartych drzwiach.
Czyjaś
ręka opadła na jego ramię. Ledwo zdołał powstrzymać trzeci okrzyk przerażenia.
Gwen pochyliła się. Jej włosy, poza szerokim pasmem srebra, były długie i
ognistoczerwone. Kiedy usiłowała go uspokoić, jego uwagę zwróciły
ciemnoszmaragdowe
oczy. Przez chwilę zastanawiał się, skąd się w niej wzięło tyle doskonałości.
Nie dało się
wszystkiego wytłumaczyć magią - szczerze mówiąc, potężniejszą i zdecydowanie
lepiej
działającą niż jego.
- To jeden z młodych, Cabe - odezwała się. - Wszystko w porządku. Biedne
stworzenie musiało się zgubić. Pewnie prześlizgnęło się przez bramę.
Stanęła tuż przed nim. Ujrzał, że wyczarowała płaszcz w kolorze leśnej zieleni.
Nazywano ją Panią z Bursztynu. Jeszcze bowiem przed narodzeniem ojca Cabe’a,
Azrana,
znaleziono ją uwięzioną w bursztynie. Ale równie dobrze można by ją było nazwać
Zieloną
Panią lub Leśną Panią, tak wielka była jej miłość do natury i barw przyrody.
Szybkim gestem sprawiła, że drzwi się zamknęły. Tym razem trzeba było czegoś
znacznie mocniejszego niż ciekawski młody smok, aby je otworzyć.
- Nie - potrząsnął głową. Pragnął jej wyjaśnić powody krzyku. Powtarzał sobie,
że to
nie były Ziemie Jałowe. To pokój w pałacu Gryfa, który rządził Penacles, Miastem
Wiedzy i
południowo-wschodnią częścią Smoczych Królestw. On i Gwen, przyjaciele i
sojusznicy
panującego tu króla byli jego gośćmi. - Nie dlatego krzyczałem, przynajmniej nie
za
pierwszym razem. Ja... - Jak mógł opisać o czym śnił? Czy śmiałby? Gwen także
wiele
wycierpiała z rąk Azrana i Smoczych Królów, a jednak ten rodzaj snów jaki go
nawiedzał,
snów w których stawał się bezbronny, odarty ze swoich umiejętności, mógł
oznaczać także i
to, że był tak samo szalony jak jego ojciec. Czy zrozumiałaby?
Smoczy Królowie. Pomyślał o tym ze snu i ponownie zadrżał. Jaszczury próbowały
odzyskać od ludzi swoje niegdyś potężne moce. Choć dawniej ich potęga była
niemalże
nieskończona, ciągle brakowało im inteligentnych smoków, dlatego pozwalali, a
nawet
przygotowywali pierwszych ludzi do takich obowiązków jak handel, czy rolnictwo.
Od tej
chwili nie dało się już powstrzymać rozwoju nowej rasy. Dopiero, gdy było za
późno,
zorientowali się, że być może stworzyli swoich następców, ale bynajmniej nie

mieli zamiaru
poddać się bez walki. Gdyby nie to, że byli nieliczni i - prawdę mówiąc -
potrzebowali ludzi,
prawdziwi władcy tych ziem dawno by już rozpoczęli ludobójczą wojnę. Jedyną
rzeczą, która
powstrzymywała ludzi, była niesamowita, dzika moc smoków, która nie dawała
ludzkości
szans na wygraną.
Gwen spojrzała na Cabe’a i zobaczyła wyraz troski i skupienia. Bedlam zdecydował
się ukryć sen. Było to coś, z czym musiał sobie poradzić sam. Nadając swojemu
głosowi
pozory zniecierpliwienia, powiedział:
- - Chciałbym znaleźć sposób, który by pozwolił utrzymać te mniejsze smoki w
zagrodzie wystarczająco długo, abyśmy zdążyli dotrzeć do Dworu. Podczas podróży
mogłyby
uciec, a nie chcielibyśmy przecież stracić ani jednego.
- - Kolejny sen? - W jej głosie zabrzmiała troska, wyraźnie odznaczająca się
także na
twarzy. Nie pozwoliła na odwrócenie uwagi od problemów, które go zajmowały.
Przejrzała
go i nie dała się zmylić kiepskiej grze.
Cabe skrzywił się i przeczesał dłonią włosy dokładnie w tym miejscu, w którym
jaśniało srebrne pasmo będące znakiem rozpoznawczym magicznych zdolności młodych
wiedźminów. To miejsce zdawało się rywalizować z ciemną resztą jego czupryny.
Ostatnio
srebrny kosmyk we włosach Cabe’a zaczął żyć własnym życiem i trudno było
przewidzieć,
według jakiego wzoru ułożą się kolory w ciągu dnia. Czasem stawały się niemal
całkowicie
srebrne, a kiedy indziej dominowała świetlista czerń. Choć widok ten mógł bawić
i budzić
spore zainteresowanie, młodego maga zdecydowanie jednak martwił. Zmiany zaczęły
się
wkrótce po tym, gdy on i Gwen wzięli ślub - dwa miesiące temu. Nie umiał tego
wytłumaczyć. I nie zdołał już przejąć wiedzy z pamięci arcymaga Nathana, swego
dziadka,
po którym niejako odziedziczył czarodziejską moc.
- Kolejny sen. Ten był prawdziwą epopeją. Był w nim Brązowy Smok, mój ojciec
Azran i jeden z tych stworów, które nazywamy Quelami. Brakowało tylko Cienia.
- Cienia? - Gwen zatrzepotała rzęsami. „Robi to z wielką gracją” - pomyślał
Cabe.
- - To mogłoby być to. Ten przeklęty czarownik bez twarzy mógł uciec z miejsca,
dokąd, jak powiedział Gryf, zabrał go Czarny Koń - zastanawiała się głośno Gwen.
- - Nie sadzę. Czarny Koń był potężnym demonem i jeśli ktokolwiek potrafiłby
utrzymać Cienia w Pustce, to tylko on.
- Pokładasz zbyt wielkie zaufanie w tym potworze. Westchnął. Nie chciał znowu
zostać wciągnięty w bezsensowną kłótnię, która zawsze zaczynała się od tej
dwójki. I
mroczny rumak, i Cień to wyjątkowe, tragiczne postacie dla Cabe’a. Czarny Koń
był
wierzchowcem, częścią samej Pustki. Cień zaś czarodziejem, niegdyś bardzo
chciwym.
Próbował wykorzystać dobre i złe strony magii, dwie przeciwstawne siły natury.
Nie udało
się, więc został pionkiem w grze między dwiema nieśmiertelnymi mocami, służąc
dobru w
jednym życiu i wyrządzając straszliwe zło w następnym. Każda reinkarnacja
stawała się
próbą przełamania klątwy. Dlatego Cień usiłował wykorzystać Cabe’a jako część
potężnego
zaklęcia. To mroczny rumak uratował Cabe’a, płacąc cenę własnej wolności. Smutne

w tym
wszystkim było tylko to, że w poprzednich, szczęśliwszych wcieleniach, demon i
Cień
tworzyli parę najlepszych, oddanych sobie przyjaciół.
- To nie Cień - zdecydował ostatecznie Cabe. - Nie sądzę także, jak chcesz mi
zasugerować, by był to Toma... Wydaje mi się raczej, że to ma coś wspólnego z
tym, czym
jestem - wiedźminem, magiem, nieważne. Wszystko stało się dla mnie takie nowe.
Czasem
moje lęki powracają. Wiesz jak to jest. Czujesz się tak pewny siebie jak Nathan,
Smoczy
Mistrz, a potem nagle podczas jakiejś pracy brakuje ci doświadczenia, więc
powracasz do
stanu niepewności.
A jednak, powiedział to. Dręczyły go wątpliwości, a równocześnie znikało gdzieś
zaufanie, jakim obdarzył go Nathan Bedlam. Cabe zatęsknił za dniami, kiedy
pracował jako
pomocnik oberżysty, zanim Brązowy Smok nie wskazał go jako ofiary, by przywrócić
Ziemie
Jałowe do pierwotnego, kwitnącego stanu.
Gwen nachyliła się i lekko pocałowała go w policzek.
- Wiem, jak to jest - rzekła. - Sama miewam wątpliwości. Miałam je, kiedy Nathan
dowiedział się o zabójstwie swego starszego syna przez młodszego, Azrana.
Doświadczałam
ich przez cały okres nauki, a nawet wtedy, ponad sto lat temu, gdy trwała Wojna
Przełomowa,
aż do dnia, kiedy to bydlę, Azran, zamknął mnie pod koniec walk w bursztynowym
więzieniu. Miewam je i dzisiaj. Kiedy przestajesz się zamartwiać swoją profesją,
z reguły
popełniasz fatalny błąd. Zaufaj mi, mężu.
Kobiety oraz mężczyźni krzyczeli i Cabe zdał sobie sprawę, że krzyczą tak już od
dłuższego czasu. Nie brzmiało to jednak, jak krzyki ludzi biorących udział w
bitwie czy
katowanych, lecz jak przekleństwa próbujących zapędzić przestraszonego
pomniejszego
smoka do jego zagrody.
- Czy my naprawdę musimy to robić? - zastanawiał się. Myślenie o tym, co
zamierzali
uczynić następnego dnia, było niemal tak samo przerażające jak nocne koszmary.
Gwen rzuciła na niego nie znoszące sprzeciwu spojrzenie.
- Gryf złożył Zielonemu obietnicę, a my mamy zagwarantować, by ta obietnica
została
spełniona - powiedziała. - Kiedy będziemy pewni, że książę Toma i pozostali
Smoczy
Królowie dadzą się utrzymać na dystans, będziemy mogli przenieść je gdzie
indziej. Na razie
Dwór jest najlepszym miejscem dla młodych Złotego. Poza tym odnoszę wrażenie, że
Gryf
ma inne zmartwienia niż zajmowanie się Smoczymi Królami.
Krzyki ucichły, co oznaczało, że krnąbrny smok znalazł się znów pod kontrolą
opiekunów. Cabe zastanawiał się, jak to wytrzymywały inne smoki. Wśród młodych
było
siedem znaczących i to z nich wyrastali Królowie. Były inteligentne i, jak wielu
uważało,
wrogie i groźne. Wężosmoki zaś, czyli pomniejsze smoki i im podobne, były tylko
zwierzętami, choć śmiertelnie niebezpiecznymi.
Nie podobały mu się te stwory, ale nie mógł też ich zostawić. Zielony, pan Lasu
Dagora, Smoczy Król, pragnął zawrzeć z ludźmi pokój i oczekiwał, że młode będą
wychowane według ludzkich obyczajów; naturalnie, na tyle, na ile się to uda.
Gryf, pan
Penacles, zgodził się, ale pod warunkiem, że smoki będą pobierać nauki zgodne z

regułami
własnego gatunku. Prośba ta zdumiała a zarazem sprawiła gadziemu monarsze
przyjemność.
Gryf z dość wątpliwymi własnymi korzeniami, z tego co wiedział Cabe, był
przekonany o
konieczności poznania przez młode smoki nie tylko ludzkiej spuścizny, ale także
i dorobku
swoich praprzodków. Był to eksperyment na wielką skalę i musiał się powieść,
jeśli ta ziemia
kiedykolwiek miała zaznać pokoju.
Wybór padł na Cabe’a i Gwen. Mieli się zająć wychowaniem smoków. Ich moce były
niezwykle cenione przez Gryfa, samego zajętego opiekowaniem się ludem, który nie
był jego.
Wiedział on równocześnie, jak wielkie znaczenie ma ten długoterminowy projekt i
kto
naprawdę może sprostać potencjalnym niebezpieczeństwom. Jak długo żył Toma,
istniała
możliwość, że młode wpadną w jego ręce i zostaną przekabacone na jego stronę.
Dwoje
magów nie miało się bawić w niańki. Gdyby Złoty nie żył, albo miał wkrótce
umrzeć, jedyną
nadzieją Tomy byłoby postawienie nowej marionetki na tronie władcy...
Były trzy takie potencjalne marionetki.
- - Cabe? - odezwała się Gwen.
- - Hmmm? - mruknął.
- - Jeśli nic innego do ciebie nie przemówi, uznaj to za sprawdzian przed
prawdziwymi obowiązkami.
Zdumiony spojrzał jej w twarz. Czarodziejka miała na ustach diabelski uśmiech.
- - Przed jakimi obowiązkami? - spytał.
- - Głuptas. - Usiadła koło niego. - Kiedy sami będziemy mieć dzieci.
Gwen widząc jego minę, cicho się zaśmiała. Choć fizycznie był od niej starszy -
Gwen
przez lata uwięziona była w bursztynie - przewyższała go w wielu sprawach
doświadczeniem.
Sprawiał wrażenie naiwnego. To była właśnie jedna z tych cech, które w nim
najbardziej
lubiła. Jedna z tych rzeczy, które odróżniały go od jej pierwszej miłości -
Nathana Bedlama.
Czarodziejka położyła mu na ustach palec, aby uciszyć jakiekolwiek dalsze
komentarze.
- Nic więcej nie mów - powiedziała. - Idź spać. Kiedy ruszymy w drogę, będziesz
miał
mnóstwo czasu na rozmyślania.
Uśmiechnął się i nagle ją objął. Trzymając jej głowę w dłoniach, dotknął wargami
jej
ust. Gwen, całując go, zgasiła światło.
Penacles było prawdopodobnie najwspanialszym ludzkim miastem w całych
Smoczych Królestwach, mimo iż jego władcy nigdy nie byli ludźmi. Od
niepamiętnych
czasów rządziły tu smoki wybierające jako swój znak purpurę. Zawsze tu był
Purpurowy i
wierzono, że zawsze jakiś inny Purpurowy tu będzie. Ale Smoczy Mistrzowie i
nieludzki
najemnik, Gryf, zdołali to zmienić. Obecnie na tronie zasiadał właśnie Gryf i
rządził
miejscem znanym jako Miasto Wiedzy. Dzięki jego wysiłkom Penacles jeszcze
bardziej
zyskało na wadze, ale też z powodu tego sukcesu było pilnie obserwowane przez
wściekłych,
mnożących się Smoczych Królów. Nadal nie odzyskali oni swojej dawnej potęgi po
Wojnie

Przełomowej i porażce zadanej rękoma wiedźminów, ale obserwowali i czekali.
Czekali, aż
książę Toma ze znanych sobie powodów doprowadzi do konfliktu między dwiema
rasami.
Nawet nietykalni dotychczas kupcy, którzy handlowali i z ludźmi i ze smokami,
teraz nie
czuli się bezpieczni.
Było to tylko jedno z jego wielu zmartwień. Gryf w towarzystwie zawsze stojącego
przy nim generała Toosa, swojej „prawej ręki”, szedł majestatycznym krokiem w
kierunku
miejsca, gdzie Cabe i Gwen sprawdzali ostatnie pakunki. Gdy patrzył na tych
dwoje, miał
nieodparte wrażenie, że spogląda na czarodziejkę i jej pierwszą miłość, Nathana
Bedlama.
Ten dzieciak (każdy mający mniej niż dwieście lat, a tyle właśnie liczył sobie
Gryf, mógł przy
nim uchodzić za dzieciaka) był niezwykle podobny do swojego dziadka i lwioptaka
często
kusiło, by nazwać go imieniem jego przodka. Tak naprawdę powstrzymywała go przed
tym
tylko trwoga, że Cabe mógłby odpowiedzieć. Coś z Nathana rzeczywiście żyło w
jego wnuku
i choć Gryf nie umiał tego opisać, wiedział, że tak było.
Na dziedzińcu odwracały się za nim głowy. Gryf sam w sobie był zdumiewającą
postacią i wyglądał tak, jak wskazywało na to jego imię. Luźne szaty nie
przeszkadzały mu w
błyskawicznych reakcjach. Od szyi w dół, jeśli ktoś nie zwróciłby uwagi na jego
białe ręce z
paznokciami przypominającymi raczej pazury, wyglądał jak człowiek. Z kolei gdyby
nie
buty, jego nogi i stopy przypominałyby bardziej nogi i stopy lwa, niż człowieka.
Płynność
ruchów ciała nie wynikała wyłącznie z faktu, że przez lata wprawiał się w rolę
sprytnego
najemnika. Posiadał bowiem imię i wygląd dzikiej bestii. I jak ta dzika bestia
naprawdę był
drapieżnikiem. Każdy jego ruch stawał się wyzwaniem skierowanym przeciwko tym,
którzy
próbowaliby mu się przeciwstawić.
Przede wszystkim jednak uwagę przyciągała niesamowita głowa. Zamiast ust miał
potężny, ostry dziób w pełni zdolny do rozrywania ciała, a zamiast normalnych
włosów na
głowie porośnięty był grzywą niczym u lwa. I na dodatek grzywa kończyła się
piórami
podobnymi do piór wielkich orłów. A jego oczy?! Nie były ani oczami drapieżnego
ptaka, ani
oczami istoty ludzkiej, ale czymś pomiędzy. Czymś, co sprawiało, że nawet
najsilniejsi
duchem żołnierze odwracali od niego wzrok, jeśli Gryf tylko tego chciał.
Cabe i Gwen obejrzeli się, zanim do nich dotarł. Nie wiadomo, czy przeczuli jego
nadejście dzięki swej nadzwyczajnej mocy, czy też dzięki temu, że dostrzegli
wokół siebie
zdumione i pełne podziwu twarze. Lwioptak nie krył zadowolenia, iż zachowują się
spokojnie, bez emocji. Miał już zbyt wiele sług, a za mało przyjaciół. Oddalił
gestem ręki
straże i dołączył do dwójki czarodziei.
- Widzę, że jesteście już gotowi do drogi - powiedział, patrząc na długą
karawanę.
Cabe wyglądał na zmęczonego, mimo iż - wedle Gryfa - miał sporo czasu na
porządny
nocny wypoczynek.

- Już dawno powinniśmy być gotowi, lordzie Gryfie.
- Setki razy warn mówiłem - odparł Gryf - że nigdy nie musicie nazywać mnie
lordem. Jesteśmy przyjaciółmi, mam nadzieję. - Przechylił lekko głowę na bok,
przypominając tym nieco swoich ptasich kuzynów.
Gwen, promieniujący kontrast swego męża, uśmiechnęła się. Nawet sroga twarz
Gryfa
złagodniała na ten widok.
- - Oczywiście, że jesteśmy twoimi przyjaciółmi, Gryfie - powiedziała. - Zbyt
wiele
ci zawdzięczamy, zbyt wiele dla nas zrobiłeś.
- - Wy mnie coś zawdzięczacie?! Chyba już zapomnieliście całą swoją pracę, jaką
tutaj wykonaliście, a na dodatek wywozicie jeszcze teraz te młode z mojego
kraju. To ja warn
wiele zawdzięczam. I wątpię, czy kiedykolwiek zdołam się wystarczająco odpłacić.
- - To prawda - rzekł nareszcie Cabe. - Jesteśmy na tyle dobrymi przyjaciółmi,
że
nikt tu nikomu nic nie zawdzięcza.
- - To brzmi już zdecydowanie lepiej - odparł Gryf, kiwając głową, ale raptem
opanowała go niezdrowa myśl: „A jeśli kłamią? Może chcą się po prostu oddalić od
tej
potworności, która rządzi ich braćmi - ludźmi?”
- - Czy coś nie tak? - Cabe położył rękę na ramieniu Gryfa. Monarcha zmusił się,
by
jej nie strącić.
- - Nic. Zwykłe zmęczenie - odrzekł.
„Cóż za głupie myśli przychodzą mi do głowy” - zdziwił się sam sobie. Nie dali
powodów, by ich podejrzewać. Zbyt dobrze znał przecież tych dwoje. Byli uczciwi,
nigdy nie
ukrywali emocji.
- - Powinieneś, Gryfie, więcej odpoczywać - powiedział Cabe. - Nawet ty
potrzebujesz odpoczynku.
- - Praca króla nigdy się nie kończy.
- Nawet kiedy on sam przewraca się już ze zmęczenia? Gryf zachichotał.
- Nie będę was dłużej zatrzymywał. Słońce już wysoko i nadeszła pora, byście
ruszyli.
- Zerknął w kierunku karawany. - Jak sobie poradzicie z ciężarami?
Gwen stwierdziła, że ich wóz znalazł się nieco za daleko od koni. Wewnątrz
znajdowało się kilkanaście zwiniętych i pogrążonych we śnie małych gadów. Gdyby
nie
kolory, trudno byłoby się zorientować, gdzie jedno stworzenie się kończy, a
drugie zaczyna.
Za pierwszym wozem znajdował się drugi, tak samo przepełniony.
- - Wczorajsze eskapady nieco je wyczerpały. Powinny dzisiaj przez większą cześć
drogi spać.
- - Najwyższa pora, by wreszcie wyruszyć.
Gryf wyciągnął rękę i chwycił dłoń Pani z Bursztynu. Jego rysy zmieniły się, by
po
chwili przybrać ludzkie formy. Przez moment nowa twarz Gryfa sprawiała wrażenie
całkiem
harmonijnej. Jego szlachetny, orli nos mógłby się nawet stać obiektem marzeń
młodych
dziewcząt. Ucałował wierzch dłoni Gwen.
- Czy powinienem być zazdrosny? - spytał niewinnie Cabe.
Czarodziejka cicho się zaśmiała, a jej śmiech przypominał delikatne dźwięki
dzwoneczków, przynajmniej dwóm mężczyznom stojącym przy niej.
- - Jeśli nie jesteś jeszcze zazdrosny - odezwała się do Cabe’a - może powinnam
sprawić, byś był.
- - No, to ja już się żegnam - powiedział Gryf. Odsunął się, a jego twarz
powróciła
do poprzedniej formy. Gwen uśmiechnęła się, a Cabe zajął się siodłaniem jej
konia. Następnie

dosiadł swego wierzchowca i wziął lejce z rąk dobrze wyuczonego sługi, który
cały czas
czekał w milczeniu obok.
Ci z karawany, którzy odjeżdżali, żegnali się z krewnymi i przyjaciółmi
stojącymi w
pobliżu. Cabe spojrzał w końcu na Gwen, a ona potakująco skinęła głową. Młody
wiedźmin
uniósł rękę i zasygnalizował reszcie podróżników, że czas ruszać, po czym
pogonił własnego
wierzchowca. Gryf jeszcze raz kiwnął ręką, a potem już tylko milcząco stał i
patrzył.
„To się nie powiedzie - zdał sobie sprawę. - Ten eksperyment nie może się udać.
Młode powinny zostać ze smokami. Z własnym gatunkiem”.
Zaklął. Miotały nim sprzeczne uczucia. Eksperyment jednak musi się udać. Nosi
wszelkie znamiona sukcesu. Czyż nie tak? Poczuł jak narasta w nim niepewność. Co
dziwniejsze, jego emocje nie wiązały się tylko z małymi smokami. Jeśli mylił się
w tej
kwestii, mógł się mylić też w wielu innych.
Zadrżał. Z opóźnieniem stwierdził, że zimne dreszcze spowodowane zostały
niespokojnymi myślami. Poczuł jak się trzęsie. Lodowate zimno przenikało go do
szpiku
kości, do głębi umysłu.
Ale tak samo szybko jak naszedł go intensywny chłód tak samo szybko zniknął.
- - Panie. - Podbiegł do niego chłopiec liczący chyba niewiele więcej niż
dwanaście
lat. - Szuka cię generał Toos. Wydaje się, wasza wysokość... że to bardzo pilne.
- - Za chwilę - odparł. Pragnął tu pozostać, aż karawana zniknie z oczu. Sam był
zdumiony tym, jak trudno mu się było rozstać z gośćmi. Czuł się jednocześnie
władcą i
obcym, a miał tylko kilku tak bliskich przyjaciół jak Cabe i Gwen. A ponieważ
Smocze
Królestwa znajdowały się w straszliwym chaosie, mógł ich już nigdy więcej nie
zobaczyć.
Kiedy karawana zniknęła z zasięgu wzroku, Gryf wciąż jeszcze stał i patrzył na
daleki
horyzont. Dopiero kiedy usłyszał niecierpliwiącego się obok posłańca, zdał sobie
sprawę, że
jeden z jego najdawniejszych towarzyszy, być może ten właśnie, który znał go
najlepiej,
czekał na niego z pilnymi wieściami.
Westchnął i odwrócił się do sługi. Chłopak, rzecz jasna, czuł podziw i
zdumienie, że
znajduje się obok samego króla. Prawdopodobnie pierwszy raz dostarczył wiadomość
komuś
aż tak ważnemu.
- W porządku, chłopcze - powiedział przyjaznym głosem Gryf, zmuszając
wątpliwości, by się ukryły gdzieś na samym dnie duszy. - Pokaż mi, gdzie jest
Toos, bym
mógł go po raz setny skarcić. Mimo wszystko, to on powinien przychodzić do mnie,
a nie ja
do niego.
Chłopiec uśmiechnął się i przez moment zmartwienia Gryfa wydały się
niepotrzebne.
III
Gdyby jechać konno, centrum Lasu Dagora, gdzie znajdował się Dwór, leżało
kilkanaście dni jazdy na północny zachód od Penacles. Gdyby jednak podróżować z
grupą
większą niż trzydzieści osób - a Gryf nalegał, by Cabe i Gwen zabrali ze sobą
jak
najliczniejszą służbę - czas ten uległby potrojeniu. Wozy musiały objeżdżać
teraz przeszkody,

ludzie bez przerwy coś gubili, na dodatek należało się jeszcze zajmować dziećmi.
(Jeśli młode
Króla Królów miały zostać wychowane wedle ludzkich obyczajów, musiały poznać i
zrozumieć swoich rówieśników z rodzaju ludzkiego, a gdyby między młodymi obu
gatunków
dało się znieść wszelkie bariery, zaistniałaby nadzieja na porozumienie.)
Młode smoki spoglądały na świat ze swoich wozów z niezmiennym wyrazem twarzy.
Jedynie od czasu do czasu można było stwierdzić u któregoś z nich jakieś większe
zaciekawienie, a wtedy oczy malucha rozszerzały się niemal dwukrotnie.
Najłatwiejsze do
odczytania było podniecenie. Te małe stworzenia z rasy inteligentnych gadów,
wyglądające
niczym dziwaczne dwunożne jaszczurki, podskakiwały do góry i opadały na dół,
naśladując
przy tym zachowanie dzieci człowieka, podczas, gdy pomniejsze smoki, czyste
zwierzęta,
rzucały się szaleńczo z boku na bok, wściekle przy tym sycząc.
Tak jak teraz.
Nagle las ożył ludźmi. Zamaskowanymi ludźmi.
Wszyscy mieli na sobie luźne, podróżne ubrania i Cabe zaczął podejrzewać, że
kryją
pod nimi zbroje. Stało się dla nich oczywiste, że zaplanowali to wcześniej.
Karawana była
oddalona o mniej więcej dzień od granic Penacles i teraz na horyzoncie nie
widzieli nic
oprócz kolejnych drzew.
- - Głupcy - syknęła Gwen. - Zielony Smok nie będzie tolerował takiego napadu na
swoim terytorium.
- - Może się nigdy nie dowiedzieć - odparł Cabe. - Jesteśmy daleko od miejsca,
gdzie, jak wiesz, mieszka.
Spojrzała mężowi prosto w oczy.
- Pan Lasu Dagora wie o wszystkim, co się dzieje w jego królestwie.
Przywódca bandy zmusił swego konia do cofnięcia. Widząc przed sobą dwójkę
magów, zbliżył się do własnej grupy, jakby zatroskany o jej bezpieczeństwo. Był
wysoki,
prawdopodobnie weteran wielu walk. Nic ponadto nie dało się o nim powiedzieć,
gdyż
zamaskowany ukrywał swą tożsamość.
- Chcemy tylko te cholerne jaszczury. Oddajcie je, a pozwolimy warn bezpiecznie
odjechać.
Cabe z napięciem słuchał, rozpoznając jakieś znajome tony w głosie mężczyzny.
Był
pewien, że pochodzi on z Mito Pica.
- Więc? - Przywódca rabusiów zaczynał się robić niecierpliwy.
Gwen cicho odrzekła:
- Młode są pod naszą opieką i nie masz prawa ich odbierać. Odejdź, dopóki nie
będzie
za późno.
Kilku z bandytów zachichotało. Nie zmniejszyło to niepokoju, jaki odczuwał Cabe.
- - Zaklęcia czarnoksiężników na nas nie zadziałają - hardo powiedział przywódca
bandy. - Nie, kiedy mamy to. - Uniósł do góry medalion wyciągnięty spod ubrania.
Z takiej
odległości Cabe mógł jedynie stwierdzić, że medalion wyglądał na mocno zużyty.
Gwen
głośno westchnęła.
- - To robota Poszukiwaczy - szepnęła. - Widziałam jeden czy dwa takie
medaliony,
połamane i pokruszone, ale jeśli mają ich więcej... - Nie musiała kończyć.
Poszukiwacze,
ptasi poprzednicy smoków, zostawili za sobą więcej niż jeden sekret, który
zapewniał dużo

większą moc, znacznie większą nawet niż smocza.
- - Jak więc widzicie - znów zaczęła zakapturzona postać - nie musimy być mili.
Nic
do was nie mamy, chyba, że chcielibyście sprawić nam kłopoty. A to nie byłoby
mądre,
zważywszy, że jesteście otoczeni, a mu mamy przewagę liczebną.
- - Czy to naprawdę jest takie skuteczne? - wymamrotał Cabe. Gwen z żalem
pokiwała głową.
- - Jeśli spróbujemy rzucić jakiekolwiek zaklęcie, może całkowicie wymknąć się
nam spod kontroli. Nie wiem jak z przygotowanymi czarami, ale wydaje mi się, że
one także
są bezużyteczne.
- Istnieje tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać... - oznajmił Cabe.
Bandyci zaczynali szemrać. Dowódca uniósł się w siodle.
- - Mieliście wystarczająco dużo czasu, by się zastanowić - powiedział. -
Weźmiemy
je siłą, jeśli to będzie konieczne...
- - Dotknijcie ich, a żaden z wasss nie ujrzy jutrzejszego poranka - syknął obcy
głos.
- Wasze kości zostaną wydziobane do czysssta przez ptaki tego lasssu.
Zarówno bandyci jak i członkowie karawany podskoczyli na dźwięk rozkazującego
tonu. Przywódca opryszków spojrzał w kierunku, skąd dochodził głos i ujrzał
siedzącą na
grzbiecie przeraźliwie wyglądającego pomniejszego smoka samotnego stwora. Bestia
zasyczała z głodu, płosząc wszystkie konie w okolicy.
- Nie jesssteście mile widziani w moim lesssie - zasyczał Zielony Smok. Był
podobny
do swoich braci, a jego ludzka postać przypominała wojownika w zbroi w
niesamowitym,
skomplikowanym smoczym hełmie na głowie. Okrywał go błyszczący zielony pancerz
(który
tak naprawdę był jego skórą). Iskrzące się, czerwone oczy spoglądały na
zebranych
przedstawicieli ludzkiego gatunku.
Rzecz jasna, był to ostatni stwór, jakiego mógł się spodziewać dowódca bandytów.
Jednakże, kiedy się odezwał, w jego głosie pobrzmiewała jedynie nutka niepokoju.
- - To nie jest twoje terytorium - powiedział. - Nie panujesz nad tymi ziemiami.
- - Mam wssspólną granicę z panem Penacles i jessstem jego sojusznikiem -
odrzekł
smok, sycząc. - Staję po jego stronie, gdy jest to konieczne i oczekuję tego
samego od niego.
Jeśli zaś chodzi o wasss, ludzi, to powinniście być na wschodzie lub na północy.
Walczcie ze
Sssrebrnym Sssmokiem lub z tymi, którzy pozostali z klanu Czerwonego. Wyzwijcie
Burzowego, ale nie próbujcie polować na moim terenie. Nie pozwolę na to.
Powiedzcie to
swemu dobrodziejowi, królowi Melicardowi.
- - Melicardowi? - szepnął Cabe do Gwen.
- Plotka, nic więcej - odparła Gwen. - Mówi się, że to on właśnie ich uzbraja.
Nienawidzi smoków tak samo jak oni. Pamiętaj, że to rodzony brat Tomy, sadysta
Kyrg
doprowadził ojca Melicarda, Renneka, do szaleństwa.
Cabe skinął wolno głową, przypominając sobie ten incydent.
- Rennek myślał, że skończy jako część obiadu Kyrga. Zakapturzony mówca zaczął
się śmiać. Można sobie było wyobrazić szyderczy grymas pod jego maską.
- Nie możesz nam nic zrobić. Te amulety zablokowały twoje moce. Wiem jak ich
używać. Nie możesz nawet powrócić do swojej smoczej postaci.
Zielony nie wydawał się być zmartwiony tymi wieściami. Sięgnął powoli do sakwy
przy siodle i coś wyciągnął.
- Może chciałbyś porównać działanie swojej ptasiej magii do mojej? - spytał.
Pan Lasu Dagora wyciągnął jakąś drobną rzecz, uniósł ją do góry i wydał odgłos

podobny do jednostajnego krakania kruka.
Przywódca bandytów zaskomlił i sekundę później desperacko usiłował zerwać
medalion z łańcucha na szyi i odrzucić od siebie. Była to jednak strata czasu.
Na oczach
wszystkich medalion zaczął się kruszyć; pozostał jedynie łańcuch. Mężczyzna
natychmiast
usunął go i odrzucił tak daleko jak tylko się dało.
- Nie bez powodu utrzymałem tak długo władzę nad tą krainą - oznajmił smok. -
Myślicie, że braciom podoba się ssswoboda, jaką dałem tu ludziom? Zgoda
zossstała
wywalczona. Musiałem użyć mocnych argumentów. - Zielony włożył przedmiot z
powrotem
do swojej sakwy. - Odejdźcie, a zapomnę, że ten incydent w ogóle się zdarzył.
Jesssteście mi
przydatni, ale tylko do pewnego stopnia. Gdyby było to konieczne, mam inne
sztuczki na
podorędziu.
Bandyci spojrzeli na swojego przywódcę, który z kolei przeniósł wzrok z
Zielonego
Smoka na dwoje czarodziejów i na wóz, z którego młode patrzyły z rosnącym
zainteresowaniem. W końcu spojrzał ponownie na smoka.
- Nawet jeśli opuszczą twoje ziemie, znajdziemy je - rzekł.
- Walczcie z Radą, a nie z młodymi. - Zielony wziął głęboki oddech. Kiedy
odezwał
się ponownie, jego słowa były czytelne, a syk typowy dla jego gatunku, ledwo
wyczuwalny: -
A teraz idźcie, albo wypróbujcie swoje możliwości z dorosłym smokiem. Bądźcie
pewni, że
mam oczy, które obserwują was cały czas. I będą nadal was ścigać, aby się
upewnić, czy
naprawdę odjedziecie i nigdy więcej już tu nie wrócicie, chyba że osobiście was
tutaj
zaproszę, w co, szczerze mówiąc, wątpię.
Przywódca opryszków zawahał się, w końcu jednak zrezygnowany pokiwał głową i
dał swoim sygnał do odwrotu. Bandyci niechętnie się wycofywali. On jednak wciąż
pozostawał nieruchomy. Jeszcze przez dłuższy czas przyglądał się Cabe’owi i
Gwen, jakby
mając im za złe, że zdradzili własną rasę. Kiedy ostatni z jego ludzi zniknął
wśród drzew,
podążył za nim.
Pan Lasu Dagora zasyczał, ale tym razem z zadowoleniem.
- - Ostatnimi czasy pojawia się coraz więcej głupców - powiedział. - Jedynym
powodem, dla którego dotarli tak daleko w głąb moich ziem, jest fakt, że
chciałem skarcić
jednego z moich poddanych za to, że spiskował przeciwko mnie, pragnąc odebrać
warn
młode, zanim dotrzecie do Dworu.
- - Jednego z twoich poddanych? - spytała zaskoczona Gwen.
- - Smoki pozostaną smokami, a ludzie ludźmi - oznajmił. - Poradziłem sobie z
jednymi i drugimi. Namawiałbym was, byście przez pozostałą część drogi podążali
wraz z
całą grupą za mną. Jeśli poprowadzę karawanę tajnymi, leśnymi ścieżkami,
zaoszczędzicie
więcej czasu.
- - Panie...
- - Tak, Cabie Bedlamie? - Zielony Smok mocno zaakcentował nazwisko. Nadal
pamiętał Nathana i Smoczych Mistrzów, grupę wiedźminów, którzy walczyli ze
smokami
podczas Wojny Przełomowej i zmniejszyli liczbę oraz siłę gadów do obecnego
poziomu,
mimo ostatecznej porażki.

- - Ten dysk...
- - To? - szponiasta ręka wyciągnęła wskazany przedmiot. - Miałem wiele okazji,
by
zbierać i studiować artefakty naszych poprzedników. Lady Gwendolyn nie jest
pierwszą
osobą, która pragnie zająć Dwór. Od kiedy to miejsce zostało porzucone w
ostatnich dniach
panowania Poszukiwaczy, gościło już wielu podróżników. Wierzę, że niższe poziomy
tej
budowli mogą pochodzić nawet z wcześniejszych okresów.
- Planowali dobrze, być może za dobrze. Magiczne przedmioty, które mieli
bandyci,
były tworem doskonałym, ale jak cała magia Poszukiwaczy doprowadziły od razu do
stworzenia odpowiednich kontrśrodków. To, jak wierzę, spowodowało ich upadek.
Planowali
zbyt dobrze i ktoś to wykorzystał.
Zielony ponaglił pomniejszego smoka, by pospieszyli ku przodowi grupy. Kiedy
minęli dwójkę wiedźminów, Gwen szepnęła do ucha Cabe’owi:
- Zauważyłeś, że Poszukiwacze są jego ulubionym tematem. To był prawdziwy
powód, dla którego tak łagodnie obszedł się z Nathanem. Obaj chcieli wiedzieć,
jak tak
potężna rasa mogła upaść tak nagle.
- Jak Quelowie? Pokiwała głową.
- Te krainy widziały wiele rządzących ras. Każda miała swój czas i wydaje się,
że
teraz nadchodzi czas ludzi. Nathan nie chciał widzieć także i naszego upadku, a
Zielony
zapragnął pozostawić po sobie tyle, ile się da. Dla dobra obu ras nie zwracali
uwagi na
różnice, jakie zachodzą między gatunkami.
Nie tego oczekiwał Cabe po opowieściach, jakie słyszał, a jednak wyglądało to
prawdopodobnie, kiedy odszukał wspomnienia Nathana spoczywające w jego umyśle.
Zdał
sobie sprawę, że była tam gdzieś wiedza o Poszukiwaczach, ale wyglądało to
wszystko jak
szukanie drogi w gęstej mgle. Nie mógł wyłowić nic szczególnego z przeszłości.
Młode stawały się coraz bardziej podekscytowane. Obecność Zielonego była dla
nich
czymś nowym. Jak dotąd spędziły życie w obecności wielkich matek, które
pilnowały
wylęgarni pod nieufnymi spojrzeniami ludzi. Nie widziały nigdy samca ze swojego
gatunku.
Teraz jednak rozpoznały go bez najmniejszego problemu.
Jeden z królewskich młodych, którego Cabe uznał za najstarszego, pewnie stanął
na
tylnich nogach. Na oczach Cabe’a jego pysk wydawał się spłaszczać, stawał się
coraz bardziej
podobny do ludzkiej twarzy, niż do smoczej paszczy. Ogon gada także zmalał.
„On się uczy” - zdał sobie sprawę młody mag. Zaczyna się przekształcać ze
smoczej
postaci w ludzką. Wystarczył widok Zielonego, by młode nauczyły się go
naśladować.
Za tym pierwszym, który już się przeobraził, pozostałe również zaczęły zmieniać
postać. Najpierw uczyniły to dwa królewskie młode, potem ich przyrodni bracia,
którzy
zostaną książętami lub wojownikami swojego gatunku, a na końcu samica (Gwen
zapewniła
go, że to rzeczywiście jest samica, sam nie chciał tego szczegółowo sprawdzać).
Fakt, że
przeobrażanie zajęło jej więcej czasu, niż młodym samcom, nie było czymś
wyjątkowym. U

samic inaczej przebiegały procesy metaboliczne i choć zajmowały im więcej czasu,
ich
ludzkie postacie stawały się bardziej niż doskonałe. Cabe pamiętał, że niegdyś
niemal padł
ofiarą trzech takich kuszących piękności, które zamieszkiwały miejsce, do
którego teraz się
udawali.
Nie podobała mu się przyszłość, jeśli miały się w niej znajdować smoki.
Wiedział, że
ich Królowie, choć teraz milczeli, jeszcze się nie poddali.
Cabe podprowadził swojego konia tak blisko jak tylko mógł do smoczego władcy.
- Dlaczego nie zniszczyłeś bandytów, gdy miałeś okazję? Mogą teraz zignorować
twoje ostrzeżenia.
Oczy Zielonego zwęziły się do wielkości małych, czerwonych punkcików.
- Z tak liczną grupą - odparł - wolałem nie ryzykować. Mogłoby się coś złego
przydarzyć młodym. Jeden celny strzał łucznika mógłby zabić następcę tronu.
Wybrałem
mniejsze zło. Jeśli spróbują jeszcze raz, stracą życie. Na razie darowałem im
je.
Zadowolony Cabe powstrzymywał konia, aż zrównał się z Gwen. Reszta karawany
powoli wlokła się do przodu. Pomimo słów Smoczego Króla na temat czujnych i
śledzących
ich cały czas oczu, niejeden z obecnych nie mógł się powstrzymać od zerknięcia
od czasu do
czasu na bok. A jednak mimo wzmocnionej czujności, nikt, nawet Zielony Smok,
który tak
przechwalał się swoimi zdolnościami, nie ujrzał samotnej postaci ukrytej wysoko
wśród
drzew. Nie był to wężosmok, lecz ptasi stwór, który obserwował z góry wszystko z
arogancją
i czymś jeszcze.
Zielony miał rację, mówiąc, że Poszukiwacze przygotowali kontrśrodki na
wszystko.
Obserwator był jednym z takich środków i dobrze potrafił się ukryć przed magami
i smokami
na dole.
Czekał, aż karawana zniknie z zasięgu jego wzroku, zanim się poruszył. Potem
cicho,
zwinnie rozpostarł skrzydła i uniósł się w niebiosa, kierując na północny
wschód.
Samotny, zamknięty w swoich komnatach Gryf siedział w milczeniu, z umysłem
zajętym wieloma trudnymi problemami. Tak, jakby układał puzzle, manewrował
kawałkami
informacji, próbując stwierdzić, czy zachodzą pomiędzy nimi jakiekolwiek
powiązania. W ten
właśnie sposób rządził miastem. I w ten właśnie sposób dowiadywał się więcej niż
poprzez
setki spotkań z rożnymi doradcami, których rad, według protokołu, musiał
wysłuchiwać.
Wątpił, czy choćby jeden z nich zdołałby mu pomóc w rozwiązaniu bodajże jednego
z
problemów, z którymi się teraz borykał.
Służący przyniósł puchar czerwonego wina. Twarz Gryfa uformowała się w ludzki
wizerunek. Mógł się teraz napić, nie rozlewając napoju. Wino było doskonałe, jak
zwykle.
Skinął głową w stronę sługi; ukryta w cieniu postać natychmiast wtopiła się w
ścianę. Tacy
słudzy denerwowali wiele osób, które mieszkały w pałacu, ale Gryf ignorował te
uwagi,
ponieważ potrzebował ich do wielu tajemnych zadań. Byli nie tylko służącymi, ale
też jego

oczami i uszami. Samą swoją obecnością sprawiali, że nie czuł się jedynym
dziwacznym
stworzeniem w Penacles.
Jego czuły słuch wychwycił dźwięk kogoś, kto podążał, jak się wydawało, ku niemu
z
określonym celem. Odwrócił się w kierunku drzwi. Dwa duże golemy stały na progu.
W
niewielkim stopniu przypominały ludzi. Gryf czekał.
Nagle jedna z postaci otworzyła oczy, ukazując stalowoszarą pustkę w miejscu,
gdzie
powinny znajdować się źrenice.
- - Generał Toos prosi o posłuchanie - wymruczało indywiduum.
- - Niech wejdzie.
Golemy były niezwykle skutecznymi stróżami, gdyż nic poza potężną magią nie
mogło ich powstrzymać, jeśli uznałyby, że Gryf znajduje się w
niebezpieczeństwie.
Wysoki, chudy, przypominający lisa mężczyzna wkroczył do komnaty. W jego
włosach odznaczało się srebrne pasmo; zaskakujące, gdyż większość ludzi
wierzyła, że
generał nie był zdolny do użycia magii. Znano go jednak z trafnych przeczuć i
cudów
zdarzających się w ostatniej chwili. Choć był człowiekiem, twierdził, że ma w
sobie odrobinę
elfiej krwi; nie wszyscy mu jednak wierzyli. Toos należał do najstarszych
towarzyszy Gryfa.
Co więcej, był jego bliskim przyjacielem.
- - Panie. - Mężczyzna pochylił się w zwinnym, zręcznym ukłonie. Lata nie miały
wpływu na jego szybkie ruchy. Był starszy niż większość ludzi. Prawdę mówiąc,
uświadomił
sobie Gryf, niemal dwa razy starszym niż najstarsi ludzie.
- - Siadaj, proszę, Toos, i zapomnij o formalnościach. - Znowu powtarzała się ta
sama scena, co zawsze. Generał był typem człowieka, który postępował zgodnie z
protokołem, nawet w przypadku tych, których znał od lat.
Toos zajął wskazane miejsce, o dziwo, nie gniotąc munduru. Ciągle zaskakiwał
Gryfa.
Chodził bez broni, a przecież nawet Penacles miało swoich zabójców. A jednak,
choć i na
niego zdarzały się napady, Toos zwycięsko i bez najmniejszego zadrapania
wychodził z
każdej opresji.
Zza pasa wyciągnął pergamin i niechętnie wręczył go swemu panu.
- - Powiedz coś więcej. O co chodzi? - odezwał się Gryf.
- - Najpierw przeczytaj raport.
Gryf rozwinął papirus i zaczął go studiować. Był to raport od jednego z jego
szpiegów, który działał w przebraniu rybaka w nadmorskim mieście Irillian,
głównym
skupisku ludzi tego regionu, w mieście kontrolowanym przez Błękitnego Smoka. Nie
było to
jednak miejsce, z którego by Gryf oczekiwał jakichkolwiek ważnych wieści.
Czytał fragment, który wskazał mu Toos, ignorując całą resztę. Dwie postacie w
charakterystycznych czarnych zbrojach i wilczych hełmach jeźdźców ze wschodniego
kontynentu zostały zauważone na drodze do jaskiń służących jako wejście do
kryjówki
prawdziwego władcy Irillianu. Jedna z nich pasowała do opisu, który Gryf
przekazał swoim
szpiegom - jeźdźca o imieniu D’Shay.
D’Shay.
Imię, które Gryf powinien znać i zapamiętać. Arystokratyczny jeździec zza
Wschodnich Mórz.
D’Shay był wilkiem w ludzkiej postaci, choć nie dosłownie. A jednak pan Penacles
czułby się bardziej bezpiecznie, gdyby został osaczony przez zgraję prawdziwych

wściekłych
wilków, niż teraz, kiedy stał oko w oko z jeźdźcem. Kiedy otaczały go wilki,
przynajmniej
wiedział przeciwko czemu walczy.
Niepewność powróciła. D’Shay w zmowie z Błękitnym Smokiem. Pan Penacles nie
dbał o zagrożenia, jakie tworzył ten sojusz. Pan Irillianu miał własnych
jeźdźców, którzy byli
nieustającym problemem nawet dla innych Smoczych Królów. A jednak w tej sprawie
żaden
z nich nie uczynił nic, mimo iż byli zwinni i utalentowani. Jedni Królowie nie
wypowiadali
prawdziwych wojen innym; był to stwierdzony fakt, choć krążyły plotki, że
zdarzało się co
innego.
Nie zdawał sobie sprawy, że głośno mruczy imię D’Shaya, do momentu, kiedy
odezwał się Toos.
- Proszę, byś rozważył to, panie. Nie stać nas na żadne nowe kampanie w tej
chwili.
Nie możemy stwierdzić, kiedy Czarny Smok całkowicie powróci do sił. Teraz byłaby
doskonała okazja, by raz na zawsze z nim skończyć. Jego fanatycy są słabi, a
Szare Mgły
ledwo przypominają opary. Lochivar widoczny jest z odległości wielu mil.
Gryf, potrząsając głową, odrzucił tę sugestię.
- - Nie stać nas na taką akcję - powiedział. - Mimo słabości Szarych Mgieł i
Czarnego Smoka, lochivaryci i ci, których przyprowadzili jeźdźcy, potrafią
walczyć. Wiedzą
tyle, ile trzeba. Mgły tylko zwiększają wpływy Czarnego. Większość z tych ludzi
wyrosła w
glorii jego panowania. Jeśli powie: „Walczyć”, będą walczyć.
- - Ale D’Shay jest... Gryfie, do jasnej cholery, wiem nad czym się
zastanawiasz.
Nawet o tym nie myśl!
Spojrzeli sobie w oczy i to Toos w końcu odwrócił wzrok. Gryf spojrzał znacząco,
aby
uciszyć wszelkie komentarze, po czym napomniał swego zastępcę:
- D’Shay prezentuje sobą zagrożenie, o którym nic nie wiemy. Wilczy jeźdźcy albo
chcą założyć stały obóz w Smoczych Królestwach - nieustannie bowiem rozszerzają
swoje
terytorium łowieckie - albo ponieważ przegrywają wojnę toczoną po drugiej
stronie mórz.
Możliwe nawet, że D’Shay przyjechał jedynie z mojego powodu. Wie coś o mnie, i
chciałbym się dowiedzieć, co to jest. Otrzymałem jeden z kawałków układanki,
którą od
dawna się bawiłem. - Lwioptak poklepał raport. - Dostarczył mi on dodatkowego
fragmentu,
którego potrzebowałem. Lochivar jest w tej chwili zbyt zmienny, aby mogli go
uznać za
przystań, ale Irillian jest doskonały. Powinienem sobie zdać z tego sprawę
wcześniej.
Toos ponuro spojrzał na Gryfa. Kiedy jego pan mówił w taki sposób, oznaczało to,
że
zamierza zrobić coś takiego, co żadnemu z władców nie przyszłoby do głowy.
- Kto będzie rządził, kiedy ciebie zabraknie? - spytał. - Nie mówimy o jakiejś
krótkiej
podróży. Mówimy o terytorium Błękitnego Smoka. W przeciwieństwie do pana Lasu
Dagora,
on trzyma swoich ludzi silną ręką. Nie znajdziesz tam wielu sojuszników. Może
ciebie nie
być przez kilka miesięcy, albo nawet - tak, powiem to, do jasnej cholery - może
cię zabraknąć
na zawsze. Możesz zginąć!

Gryf wydawał się nieporuszony tym wybuchem. Pomysł podróży do Irillianu, aby
odszukać wilczego jeźdźca, D’Shaya, stawała się coraz ważniejsza. Ostrożnie, aby
narastająca
obsesja się nie ujawniła, sam zadał pytanie:
- Kto rządzi, kiedy mnie nie ma?
Kolejny niewidoczny sługa przyniósł im słodycze, ale generał z irytacją odesłał
i misę,
i stworzenie.
- - Niech cię cholera weźmie, jestem żołnierzem, byłym najemnikiem. Wykłócanie
się z politykami to twoja robota. Co mnie obchodzi cena mąki, dopóki moi
żołnierze i ich
konie mająco jeść?! Rządzisz tutaj tak długo, że nikt nie wyobraża sobie innego
władcy niż
ciebie. Tylko tacy jak ja wciąż pamiętają, że kiedyś istniał Purpurowy Smok!
- - Skończyłeś? - twarz Gryfa ponownie przybrała ptasi wizerunek, ale jego głos
wyrażał rozbawienie.
- - Tak - westchnął Toos.
- - Przejmiesz władzę, jak zwykle?
- - Tak, do cholery. Mogłeś chociaż wspomnieć wiedźminom o naszym drugim
problemie, póki tu byli. Nie musiałbym się teraz martwić.
- - Wypadek zamarznięcia wydaje się być odosobniony. Nikt nie zgłosił żadnych
innych zwierząt zamarzniętych na kość, ani pól owsa pokrytych lodem.
Skontaktowałem się
już z tymi, którzy mają możliwości, aby dokładnie te przypadki sprawdzić. Jeśli
mnie tu nie
będzie, znajdą ciebie.
Przez twarz człowieka przesunęło się chytre spojrzenie.
- - Dlaczego nie wysłać tych... do diabła, w końcu są elfami... do Irillianu?
- - Ponieważ w tamtym regionie, poza morską odmianą, nie ma elfów. A one tak jak
i ludzie są lojalne wobec Błękitnego. - Gryf powstał z gracją kota. - Dlaczego
nigdy nie
możesz się obyć bez tego przedstawienia?
- - Ponieważ stare przyzwyczajenia nie umierają tak łatwo i za każdym razem mam
uczucie, że zostawisz mnie z tym całym królewskim brzemieniem, a sam zwiejesz na
zawsze.
- - Należałoby ci się, stary ogrze!
Generał zachichotał, po czym przypomniał sobie, co poprzedniego dnia pokazał
lwioptakowi.
- Nadal wolałbym, aby byli tu Bedlamowie. Może coś o tym wiedzą. Ten muł,
Gryfie,
był twardy, niczym bryła lodu! Co mogłoby tak zamrozić jakieś stworzenie?
Gryf nagle stwierdził, iż nie obchodzą go już muły, pola i czarodzieje. Teraz,
kiedy
zdecydował się wyruszyć z miasta, chciał to uczynić jak najszybciej. Nie miał
zwyczaju
lekceważyć żadnej zagadki. Ale możliwe, jak nigdy dotąd, że pojawiła się przed
nim szansa,
by upolować wilczego jeźdźca, D’Shaya. Same informacje, jakie by mu przekazał na
ich
temat D’Shay, mogłyby się okazać bezcenne. Lód był prawdopodobnie wynikiem błędu
jakiegoś nieostrożnego czarodzieja, czy wiedźmy. Być może nawet jakimś głupim
żartem
leśnych elfów. Tak, to miało sens, zdecydował. Teraz nie było już powodów, aby
się wahać.
Gryf odwrócił się do zastępcy i wyłuszczył mu swoje przemyślenia. Generał Toos
chyba nie zrozumiał wszystkiego, ale wkrótce miał wszystko pojąć. Lwioptak
wiedział, że
Toos wraz z upływem czasu do tego dojdzie.
- - Teraz, skoro mamy już to za sobą - kontynuował - nie ma powodów do zwłoki.
Toos, pokładam w tobie i twoich ludziach pełne zaufanie, ale jest coś, co muszę
zrobić sam.

D’Shay kiedyś twierdził, iż jest w jakiś sposób połączony ze mną. Chcę się teraz
przekonać,
na czym to polega. A może wtedy po prostu łgał.
- - Nie zdołałem powstrzymać cię, panie, kiedy dowodziłeś tylko naszą drużyną, a
tym bardziej nie mogę nic zrobić, gdy zostałeś królem. Miałem nadzieję na coś
innego. -
Generał wyglądał na mocno poirytowanego sytuacją, ale wiedział, że nie ma
wyboru. - Kiedy
wyjeżdżasz?
- - Jutro o poranku. Zadbaj, by osiodłano mi konia.
- - O poranku?! Ty... - generał przerwał na widok wyrazu twarzy monarchy. - Tak
jest, do ciężkiej cholery! Rozkaz!
Gryf wskazał gestem najwierniejszemu przyjacielowi, by się oddalił. Toos
spojrzał
krzywo, ale nie zareagował. I tak to nie miało znaczenia dla Gryfa. Skargi Toosa
i ministrów
nigdy nie miały dla niego znaczenia. Znaczenie miała jedynie jego podróż do
Irillianu. Tylko
podróż i osoba zwana D’Shay’em.
Poczuł pulsowanie w głowie i zaczął się zastanawiać, skąd się wzięło, jednak
pulsowanie umilkło a wraz z nim i jego ciekawość. Liczyła się, przypomniał
sobie, jedynie
podroż do Irillianu i D’Shay. Nic poza tym.
IV
Toma z drżeniem wkroczył do zamarzniętej komnaty Lodowego Smoka. Zaczął już
nienawidzieć tej zimnej, martwej cytadeli i jej jeszcze gorszych mieszkańców. To
nie był taki
Smoczy Król, jakiego oczekiwał. Lodowy, który tutaj rządził, był niemal tak samo
martwy
jak jego królestwo, ale dużo potężniejszy niż którykolwiek z Królów. Coś się
szykowało i
Toma spodziewał się, że niezbyt mu się to spodoba.
Zadrżał, nie tylko z zimna.
Lodowy leżał na szczątkach jakiejś pradawnej budowli. Był chudy, niemal
wygłodzony, ale i tak większy od każdego z własnego gatunku. „Gigantyczne zwłoki
-
pomyślał ognisty smok. - Mam do czynienia z gigantycznymi zwłokami”.
Zdawało mu się, że nikt go nie zauważył. Samotny smoczy wojownik stał niedaleko.
Gdyby Toma nie widział powolnych ruchów klatki piersiowej przy wdechach i
wydechach,
pomyślałby, że smok jest zamarzniętym trupem, takim samym, jak ten, który go
powitał w tej
krainie. Strażnik ignorował go, patrząc prosto przed siebie na coś, czego Toma
jeszcze nie
mógł zauważyć.
Powoli, jakby powstając z grobu, Lodowy otrząsnął się. Masywne, pokryte szronem
skrzydła rozprostowały się z głośnym skrzypieniem. Toma uzmysłowił sobie, że
smok po
prostu łamie lód, który pokrył jego ciało podczas snu. Oczy otworzyły się i
odsłoniły źrenice
koloru jasnobłękitnej skóry dawno zamarzniętego człowieka. Zbyt przypominało mu
to
któregoś ze sług władcy. Coś tu było nie tak. Kiedy poprzedniego dnia w tym
pomieszczeniu
ostatni raz odwiedził Smoczego Króla, oczy te były niczym wieczny śnieg na
zewnątrz.
Lodowy spojrzał na niego bez cienia zainteresowania.
- Życzysz sobie czegoś, książę Toma? - spytał.
Nie rozmawiali jak równy z równym. Zasady takie smok ustalił wkrótce po ich
pierwszym spotkaniu. Lodowy był jednym z Królów. Toma był jedynie książęcym
smokiem i

jego zadaniem było służyć.
- - Mój ojciec, twój władca... - zaczął nie bez powodu Toma. Jego autorytet
liczył się
jedynie wtedy, kiedy chodziło o Króla Królów. Lodowy zdawał się być dziwnie
odległy od
czasów, kiedy ważne było ciepło życia. Nieliczni z jego klanu, których Toma miał
okazję tu
ujrzeć, także dzielili nastawienie swego pana. Niemal zupełnie zapomnieli, czym
jest życie.
- - Tak? - w głosie Lodowego dało się wyczuć zniecierpliwienie. Tomę ucieszył
ten
fakt, gdyż oznaczał, że jakaś dawna cząstka starego Lodowego Smoka jeszcze w nim
pozostała. Gdzie były emocje, tam było życie.
- - Nie widzę dla niego żadnego lekarstwa. Sssspał... - Toma zaklął w duchu.
Robił
się poirytowany. - Spał jak radziłeś, ale nic się nie zmieniło. Brakuje mi
wiedzy i
umiejętności, by ocenić powód jego niedyspozycji, ale myślę, że odrobinę więcej
ciepła nie
zaszkodziłoby mu. Ty jednakże jesteś Smoczym Królem. Przyszedłem tu z powodu
twojej
potęgi i wiedzy. Musisz wiedzieć o czymś, co pomogłoby go uzdrowić!
Lodowy drgnął i przez chwilę Toma sądził, że przypomniał sobie o czymś, co
mogłoby pomóc. Okazało się jednak, że jego gospodarz miał umysł zaprzątnięty
zupełnie
innymi sprawami, nie związanymi z obecną sytuacją.
- Głupie ssstwory - syknął. Jego oczy rozświetlił gniew. - Nie teraz!
Nagle komnata stała się centrum potężnej burzy śnieżnej. Toma krzyknął
zaskoczony,
po czym w daremnej próbie zasłonił się płaszczem, pragnąc ukryć się przed
zawieją. Śnieg
dziko zacinał. Grzmiało i błyskało. Wiatr targał wszystkim tak, że Toma nic nie
widział.
Słyszał jedynie wycie wichury, a ponad nią unosił się ryk Lodowego, który z
jakiegoś
powodu wył z wściekłości.
Tak samo jak nagle burza się rozpętała, tak samo nagle ucichła. Toma ze
zdumieniem
zdał sobie sprawę, że nie trwała dłużej niż minutę.
Strząsając z twarzy śnieg i lód, spojrzał w górę na pana Północnych Pustkowi.
Wokół
Lodowego zapłonęła na mgnienie oka, przez ułamek sekundy aura. Dostrzegł jak
nagle
gospodarz się ożywił, gdy aura już zniknęła.
Masywna głowa powędrowała w jego kierunku i Toma musiał się kilka kroków
cofnąć. Nadal nie powrócił do swojej smoczej formy i nie miał na to najmniejszej
ochoty. W
naturalnej postaci byłoby zbyt trudno utrzymywać normalną temperaturę ciała, a
gdyby
Lodowy naprawdę chciał go zabić...
- Ktoś nawiedził moje królestwo, na dodatek za pomocą magii - nagle odezwał się
wielki smok. - Moje dzieci się tym zajmą. To da im przedsmak czegoś
szczególnego.
Poczuł lodowy oddech i szron na czole. Gospodarz spojrzał wokół, a następnie na
ognistego smoka. Zapomniał o incydencie, który zdarzył się przed chwilą.
- Możesz być spokojny, książę Toma. Jestem lojalny wobec tronu. Wszystko, co tu
czynię, czynię w jego imieniu. Mój władca otrzyma należytą opiekę. Zobaczysz.
Teraz muszę
odpocząć...
- - Jeśli mógłbym... - zaczął Toma. Oczy Lodowego zwęziły się.
- - Chciałeś coś jeszcze?

Ognisty spojrzał w zimne, wąskie oczy i potrząsnął głową. Zbyt dobrze
rozpoznawał
znaki niebezpieczeństwa. Nie nadeszła jeszcze pora na poruszanie ważnych spraw.
Lodowy z
zadowoleniem położył głowę z powrotem na ruinach. Po raz pierwszy Toma przyjrzał
im się
uważnie. Kiedyś musiały być świątynią, uznał. Świątynią, którą nadal coś
zamieszkiwało,
gdyż w środku była dziura, czy też dół i właśnie ponad nią spoczywało trupio
blade ciało
smoka.
Smoczy Król spoglądał na gościa jednym okiem, po czym zamknął je. Toma obrócił
się i wyszedł z komnaty, zdając sobie sprawę, że jego wcześniejsze niepokoje
były jak
najbardziej słuszne. Coś się naprawdę działo. Prawdę mówiąc, sądził, że nie
pojmuje powagi
chwili. Cała wyprawa do tego miejsca była jedynie stratą czasu, a teraz być może
także
groziła mu śmiercią.
Problem polegał na tym, iż wątpił, by Lodowy pozwolił mu żywemu opuścić
Północne Pustkowia.
W znany tylko sobie sposób, znaną tylko sobie drogą pan Lasu Dagora prowadził
ich
ukrytym przejściem, które zaoszczędziło im połowę czasu. Dwór najpierw był
niemal
niezauważalny, potem objawił się w całej krasie. Cabe patrzył na budowlę z
zachwytem i
dziwił się, jak mogła być tak wielka. Jego wspomnienia z tego miejsca sięgały
czasów, gdy
miał zaledwie kilka miesięcy, lecz ostatnia wizyta była gwałtowna i krótka, i na
pewno nie
pozwoliła mu podziwiać krajobrazów.
Dwór był niesamowitym połączeniem natury i cywilizacji. Duża jego część została
zbudowana wewnątrz gigantycznego drzewa. Stworzyli go artyści o ogromnym
talencie i
pracowitości. Budowla wznosiła się kilka metrów ponad poziom gruntu. W wielu
miejscach
trudno było stwierdzić, gdzie tak naprawdę jeden z tych dwóch elementów się
kończy, a drugi
zaczyna. Niektóre sponad tysięcy wznoszących się pnączy ukrywały fragmenty
konstrukcji,
ale większa jej część wyglądała, jakby ktoś dopiero poprzedniego dnia się z niej
wyprowadził.
Okoliczne rejony były niemal tak samo fascynujące jak sam Dwór. Twórcy, zamiast
wyczyścić teren, tak wyrzeźbili otaczający krajobraz, że to, co wybudowali, tak
naprawdę
wyłaniało się ze wzgórz i roślinności. Jeśli było to dzieło Poszukiwaczy, w co
wierzyła Gwen,
wskazywało, że wszystkiego można się było po nich spodziewać.
Z prawej strony, gdzie na wierzchowcu siedziała Gwen, usłyszał ciche, zgaszone
westchnienie. Wspomnienia, jakich doznawał, nie należały do tych, które chciałby
z nią
dzielić. Nie liczyło się, że go kochała i to bardzo kochała. Nathan był jej
pierwszą i do tego
tragiczną miłością. Jej uczucia przeskoczyły od Nathana do Cabe’a niemal w
jednej chwili,
najpierw skuszone podobieństwami, a potem oplatane różnicami.
A jednak Cabe nie mógł się powstrzymać od odrobiny zazdrości.
Zielony powściągnął wierzchowca i zeskoczył na ziemię. Cała grupa stanęła i
czekała.
Było jasne, że Smoczy Król na coś wpadł. Kilkoro ludzi niespokojnie zaczęło

szeptać, ale
Cabe uciszył ich jednym gestem.
Zielony uniósł dłoń, uformował ją w pięść i powiedział coś, czego nie usłyszeli
ani
Cabe, ani Gwen. Chwilę później las wokół nich zaroił się od humanoidalnych
stworów. Cabe
obawiając się, że Zielony ich okłamał, łamiąc przysięgę, przygotował się na
krótką i krwawą
bitwę.
Co dziwne, to Gwen go powstrzymała. Odwrócił głowę i spojrzał na nią zaskoczony,
myśląc przez chwilę, że i ona stanęła przeciwko niemu. Szybko wyprowadziła go z
błędu.
- - Przykro mi, Cabe, uznaliśmy, że najlepiej będzie odczekać, aż pojawimy się
tutaj.
- - Uznaliśmy?
- - Gryf, Zielony i ja.
Nagle poczuł się otoczony przez wrogów, tylko dlatego, że nazywał się Bedlam.
- - To nie tak! - dodała szybko, błyskawicznie odczytując jego myśli. -
Zadecydowano, że powinniśmy mieć równą liczbę smoczych sług. W ten sposób obie
rasy
będą się uczyć.
- - Smoki?
Obie grupy patrzyły na siebie niespokojnie. Ludzie mruczeli między sobą, niezbyt
zachwyceni pomysłem nocowania wśród smoków. Smoki zaś wiedziały, że pan i pani
Dworu
byli potężnymi czarodziejami i że ich właściciel oddawał ich w ręce wnuka
najpotężniejszego
ze Smoczych Mistrzów, co oznaczało najgorszy z możliwych koszmarów.
- Cabe?
Z wahaniem pokiwał głową. Dwie niechętne sobie grupy zaczęły się mieszać, a Gwen
zsiadła z konia. Zarządziła postój i zajęła się jego organizacją. Napięcie było
tak duże, że
niemal wyczuwalne w powietrzu, ale nikt nie chciał rozgniewać magów ani Smoczego
Króla.
Cabe rozsiodłał wierzchowca i ruszył w kierunku lasu. Próbował jakoś to wszystko
zrozumieć. Ostatecznie przyzwyczaił się do młodych, ale cały klan?
Nagle stanął przed nim Zielony Smok. Cabe nawet nie zauważył, kiedy zszedł z
konia,
nie wspominając o tym, jak się tu zakradł.
- Mimo różnic między naszymi rasami, czuję, że rozumiem niektóre z twoich obaw -
odezwał się. - Dlatego biorę całą odpowiedzialność za członków mego klanu.
Spoczywa ona
na moich ramionach, Bedlamie. Cokolwiek by się stało, poniosę karę. Chciałbym,
abyś o tym
wiedział.
Cabe powoli pokiwał głową, w najmniejszym nawet stopniu nie uspokojony. Zielony
Smok podał mu swoją wyprofilowaną, czteropalczastą łapę. Zanim ludzki czarodziej
ją
uścisnął, patrzył na nią przez chwilę z uwagą. Uścisk Smoczego Króla był silny i
Cabe był
wdzięczny bóstwu, które opiekowało się jego palcami.
- Lady Gwendolyn, jak sądzę, nie będzie ciebie potrzebowała w tej chwili. Proszę
zatem, przejdź się ze mną. Chciałbym omówić kilka spraw.
Spróbował odczytać, co się kryje w czerwonych oczach pod smoczym hełmem, ale
były one równie nieprzeniknione jak wszystko inne, co dotyczyło gada. Cabe
odwrócił się,
aby poszukać wzrokiem Gwen, ale nie mógł jej nigdzie dojrzeć.
- Słudzy wiedzą, co mają robić, a obie grupy na razie będą się starały nie
wchodzić
sobie wzajemnie w drogę. Nie masz się czym martwić. Twoja partnerka naprawia
zaklęcia

otaczające Dwór. Pierwotny ochronny czar rozpada się. Kiedy lady Gwendolyn
skończy,
tylko ci, którzy będą mieli zezwolenie władcy i władczyni, zdołają tu wejść. -
Cabe o nic nie
pytał, więc pan Lasu Dagora dodał: - Nawet ja będę musiał mieć takie pozwolenie.
Wasz dom
będzie bezpieczny.
Granice miały być zamknięte przed Smoczym Królem? Cóż, miało to sens. Zaklęcie
najprawdopodobniej nie potrafiło rozróżniać pomiędzy jednym Królem a innym, a
zarówno
Srebrny jak i Lodowy mieli siedziby niedaleko stąd. Tak samo zresztą jak i
Kryształowy, ale
jego intencji nikt nie znał.
- Chodźmy, Bedlamie. Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Pospacerujmy,
podziwiając las.
Ruszył za panem smoków, gdyż ten skierował się w stronę granic Dworu. Cabe nie
wiedział, gdzie owe granice się znajdują, ale jego towarzysz zdawał się w tym
orientować.
Wiedział, co czynić, by nie zrobić kroku za daleko, wiedział też, kiedy
zawrócić.
- Istnieją - zaczął nagle gad - urazy pomiędzy smokami, a tymi, którzy noszą
nazwisko
Bedlam. Właściwie to za mało powiedziane. Są takie, spośród moich rodów, które
odważyły
mi się sprzeciwić, gdy dowiedziały się, że w samym środku naszego kraju ma
zamieszkać
Bedlam.
„Zawsze dobrze wiedzieć, że jest się otoczonym przyjaciółmi” - gorzko pomyślał
Cabe.
- Dyskutowałem więcej niż raz ze Smoczym Mistrzem, Nathanem, sam zresztą dobrze
o tym wiesz. Wierzę, że zostałem skażony ludzkimi cechami o wiele bardziej, niż
którykolwiek z moich braci. Nawet mój sposób mówienia się zmienił.
Smok zatrzymał się i zwrócił głowę w kierunku Cabe’a. Srogi wizerunek jego hełmu
zdawał się informować, że jego właściciel gotów urządzić sobie posiłek z
człowieka, ale
słowa temu przeczyły.
- Nauczyłem się cieszyć z tego, co inni nazywają ludzkim zagrożeniem. Nigdy nie
byliśmy tak liczni, ani tak bogaci w wyobraźnię, jak wy. Nasze panowanie
odznacza się
stagnacją. Podejrzewam, że nic by nas nie powstrzymało w krótkim czasie przed
upadkiem.
Takie szczere wyznanie ze strony kogoś, kto powinien być zaprzysięgłym wrogiem,
sprawiło, że Cabe niemal potknął się, starając się zapamiętać każde słowo swego
przeciwnika; w ogóle nie zwracał uwagi na grunt pod nogami. Smok zdawał się tego
nie
zauważać.
- Walczycie pomiędzy sobą, kłamiecie, niszczycie, uciekacie i kradniecie -
ciągnął. -
Pomimo tego staliście się potężniejsi od nas. Oprócz tego zdolni jesteście
tworzyć, patrzeć w
przyszłość, nie wdajecie się w beznadziejne boje, umiecie się podnieść, kiedy
zostaniecie
pokonani. My natomiast możemy ledwo zamarzyć o takich cechach. Dlatego pragnę,
by
młode zostały wychowane na ludzką modłę, jeśli to będzie tylko możliwe. Aby dać
mojej
rasie szansę. I aby dać obu rasom miejsce do życia na tych terenach.
Cabe nie wiedział, co mu odpowiedzieć. Szli, ciągle oddalając się od granic
Dworu.
Za czasów, gdy w karczmie był chłopcem na posyłki, za nic nie potrafiłby sobie
wyobrazić

siebie idącego ramię w ramię z jednym z najbardziej przerażających Smoczych
Królów.
Zatrzymał się. Smok spojrzał na niego.
- - Czy coś... - urwał.
- - Gwen! - Cabe obrócił się i zaczął biec, nie oglądając się na Zielonego. Była
w
niebezpieczeństwie. Przez chwilę musnęły go jej myśli. Poczuł, że Gwen zagraża
niebezpieczeństwo, nie wiedział jednak jakie. Czuł jedynie jej panikę, nic
więcej.
Przeskoczył przez małe wzgórze, poczuł jak przechodzi go dreszcz. Trwało to
tylko
chwilkę, ale uznał, że dzieje się coś niedobrego. Z tyłu usłyszał wściekły
krzyk. Zielony
Smok wołał go po imieniu. Mimo pośpiechu, Cabe zatrzymał się i szybko odwrócił
głowę.
0 Smoczy władca stał przed wzgórkiem, rękoma opierając się powietrze.
Najwyraźniej
Gwen zdołała zmienić zaklęcie ochronne teraz smok nie miał już żadnej możliwości
bez obcej
pomocy wejść na teren Dworu. Cabe przypomniał sobie, jak niegdyś wpuścił do
wewnątrz
demonicznego Czarnego Konia.
- Wejdź, przyjacielu - słowa nie brzmiały wtedy tak samo, ale ich znaczenie było
wystarczająco jasne. Zobaczył jak smok runął do przodu. Zadowolony odwrócił się
i ruszył
dalej. Albo Smoczy Król go dogoni, albo spotka się z nim tam, gdziekolwiek owo
„tam” się
znajduje.
Cabe biegł, wymijając zdumionych ludzi i smoki. Czuł, że znajduje się na
właściwej
drodze. Gwen opowiadała mu kiedyś, jak pomiędzy bliskimi sobie magami tworzyła
się
szczególna forma kontaktu. Nie zawsze była ona równie stabilna, ale w pewnych
chwilach,
gdy jedno z nich było potrzebne drugiemu, odczuwali tak samo, jak teraz on.
Znalazł się już poza bezpośrednią okolicą Dworu. Granica musiała być już
niedaleko.
Gdzie...
Leżała skręcona na kopcu położonym na pograniczu tego, co Cabe nazwałby
ogrodem, blisko - jak się zorientował - miejsca, gdzie niegdyś znajdowało się
jej bursztynowe
więzienie. Była sama i leżała twarzą w dół koło długiego, przerośniętego rzędu
krzewów.
Dobiegł do niej i łagodnie obrócił ją na plecy. W pamięci sięgnął myślami do
tego, co
postrzegał jako widmo kolorów i zaczął manipulować czerwonawą wiązką. Zaklęcie
otoczyło
Gwen łagodną pos’wiata. Z jego ust wydobyło się westchnienie ulgi, był pewien,
że
przynajmniej fizycznie nie odniosła żadnych obrażeń.
- Niczego tu nie ma... - rozległ się syk.
Cabe drgnął. Był zbyt zatroskany, aby usłyszeć nadejście Zielonego Smoka.
- - Wydaje się zdrowa, ale...
- -...zobaczymy, kiedy się obudzi - dokończył za niego Zielony - co zdaje się
właśnie
czynić.
Gwen rzeczywiście poruszyła się. Zadrżała i powoli tworzyła oczy. Gdy jej
spojrzenie
napotkało na Cabe’a, w oczach pojawiła się ogromna ulga.
- - Bałam się... - odezwała się i nagle urwała, jakby niepewna.
- - Co się stało?

- - Zaklęcie. Skończyłam je, nieprawdaż? - Przeszły ją ciarki.
- - Tak - Cabe nie mógł się powstrzymać, by nie spojrzeć na boki. - Czy coś
zdążyło
się wcześniej wślizgnąć do środka?
- - Z tego, co wiem, nic się tu nie kryje - rzekł Zielony Smok. - A szukam od
chwili,
kiedy Cabe po raz pierwszy poczuł niebezpieczeństwo.
Mrugnęła.
- - Grunt jest nienaruszony. Tego tu nie ma. Tak samo jak Poszukiwacza.
- - Czego nie ma? Jakiego Poszukiwacza?
- - To jest tam - zasugerował smok. Podążyli za jego spojrzeniem ku posągowi
położonemu niemal na szczycie Dworu. Przedstawiał on Poszukiwacza w locie.
Podobne
posągi znajdowały się wszędzie. I tak samo jak ten wyglądały niezwykle
realistycznie.
Gwen spojrzała, marszcząc brwi.
- - Nie, to nie mogło być to. Tak mi się wydaje. Nic na razie nie wyjaśnia tej
obrzydliwości, którą widziałam.
- - Jak to wyglądało? - spytał łagodnie Cabe.
Zadrżała.
- Było duże, całe pokryte białym futrem i miało wielkie pazury, jak stwór, który
ryje
w ziemi. Przysięgam, rozdarło ziemię na całym terenie.
Cabe i Zielony spojrzeli wokół siebie, ale nic nie ujrzeli. Młody czarodziej
zerknął na
smoczego władcę.
- Możliwe - zaczął smok - że przy zmianie starożytnych czarów niechcący
uruchomiłaś jakieś stare zaklęcie, pułapkę Poszukiwaczy, być może przeznaczoną
do
odstraszania obcych.
Czarodziejka nie zdawała się przekonana.
- One ze sobą walczyły! - rzekła. - Przez chwilę czułam myśli ptaka. Nawet jego
śmierć! A mimo wszystko, zdołał... to coś zabić.
Smok wykonał gest, który wyglądał jak ludzkie wzruszenie ramion.
- Nie wydaje mi się, by to było prawdziwe - powiedział.
- Nikt inny tego nie zauważył.
- - A więc zwariowałam? Czy to chcesz powiedzieć?
- - W żadnym wypadku. Wierzę, że moja teoria jest rozsądna. Nie doskonała, być
może, ale rozsądna.
Gwen spojrzała w dal.
- Byłam taka pewna, że to było prawdziwe...
Za nimi zgromadziło się kilkoro ludzi i smoków. Ciekawość, a być może i
niepewność
pogodziła ich jak nic do tej pory. Cabe spojrzał na nich i zachmurzył się. Nie
tak powinien
wyglądać początek.
- Wszystko w porządku - zawołał. - To wyczerpanie, nic więcej. Wracajcie do
pracy.
Słudzy powoli się rozeszli, ale Cabe wiedział, że nie byli całkowicie
przekonani. Co
więcej mógł powiedzieć?
Gwen próbowała wstać, Cabe i smok jej pomogli. Nadal patrzyła gdzieś w dal.
- Przysięgam, że w pewnej chwili Poszukiwacz ocalił mi życie
- powiedziała. - Nie z altruistycznych pobudek, tylko dlatego, że było to
konieczne,
jak mi się wydaje. Pamiętam, że upadłam, chwycili mnie, a potem zemdlałam.
- - Zapomnij teraz o tym - zasugerował Cabe. - Potrzebujesz odpoczynku.
Porozmawiamy później.
- - Chyba tak.
Zielony położył łapę w rękawicy na jej ramieniu.
- - Dla ciebie, Ognista Różo, wyślę swoje sługi, by przeszukały teren. Choć

Poszukiwacze są sprytni, mamy szansę, że odkryjemy kogoś, jeśli tylko znajduje
się w
pobliżu.
- - To nie jest konieczne - potrząsnęła głową.
- - Sądzę, że jessst.
Gwen uśmiechnęła się i osunęła Cabe’owi w ramiona. Wraz z Zielonym odprowadzili
ją do Dworu. Nie protestowała.
Nawet gdyby spędzili kilka chwil dłużej na przeszukiwaniu terenu wokół miejsca
upadku Pani z Bursztynu, prawdopodobnie nic by nie znaleźli. Ale było też
możliwe, że
gdyby uważniej przyjrzeli się krzakom, mogliby ujrzeć dwa pióra, które Gwen,
upadając,
niechcący wcisnęła głębiej. Pióra dużego ptaka, a może czegoś podobnego.
Irillian, jako miasto rybackie, leżał tuż przy morzu. Bez względu na to, czy
była wojna
czy pokój, olbrzymie ilości ryb wędrowały do dalszych i bliskich osad w
okolicach
Wschodnich Mórz, których mieszkańcy sami nie mogli dokonywać połowów.
Podczas, gdy całe flotylle łodzi wypływały na otwarte morze, tylko jedna
poruszała
się w przeciwnym kierunku - ku brzegowi. Drogi, którą przemierzała, unikali
wszyscy
rybacy, ponieważ prowadziła ku wejściu do Wodnej Przepaści i wielkich jaskiń
częściowo
zanurzonych pod poziomem wody. Stanowiły one wejście do podziemnego świata,
którym
zawiadywał prawdziwy władca Irilłianu, któremu podlegał ludzki namiestnik
rządzący
miastem.
Świata Błękitnego Smoka.
W słabym świetle przedświtu ledwo dało się odróżnić trzy postacie siedzące w
łodzi.
Jedną z nich był sternik, okryty zupełnie mokrym płaszczem wykonanym z morskich
alg.
Pasażerowie wiedzieli, że nie jest on człowiekiem i prawdopodobnie nigdy nim nie
był, ale
nie przeszkadzało im to. Sternik wykonywał swoje funkcje bez zarzutu i tak
właśnie powinno
być. Poza tym, bezsensowne było myślenie na ten temat. Pasażerowie widywali już
dziwniejsze rzeczy w życiu.
Obaj wyglądali niemal identycznie. Byli w skórzanych zbrojach, czarnych niczym
bezksiężycowa noc, a na głowach mieli idealnie dopasowane hełmy z szerokimi
osłonami na
nosy, wystylizowane na głowę wilka. Ogon z sierści spływał z czubka hełmu,
sięgając pół
łokcia niżej. Obaj byli weteranami wielu walk, jednak nie otaczała ich ta sama
aura,
charakterystyczna dla tych, którzy urodzili się, by przewodzić. Jeden z nich był
odrobinę
niższy niż drugi i bardziej gładko ogolony. Drugi - zdecydowanie przywódca -
zapuszczał
małą, równo przyciętą bródkę.
Rybak sam zdołał przyciągnąć do brzegu łódkę, wykazując przy tym niespotykaną
siłę
i zręczność, jednak przez cały czas nie odsłonił nawet najmniejszej części
własnego ciała,
włączając w to ręce i stopy. Dwaj wilczy jeźdźcy wysiedli i patrzyli przed
siebie w milczeniu,
podczas gdy rybak powoli odpływał.
D’Shay uniósł hełm i starł z twarzy morską pianę.
- - Zostaliśmy zauważeni, D’Laque.

- - Jak dawno, lordzie D’Shay? - Jego towarzysz podczas mówienia cały czas
przestrzegał protokołu.
- - Co najmniej tydzień temu. Być może dwa.
- - A więc on już tu może być. - D’Laque zaczął lustrować wzrokiem plażę.
- - To możliwe, ale nie sądzę. Bestia jest zbyt dobrym łowcą i zbyt ostrożnie
podchodzi do polowania, aby wykonywać podobne ruchy. Nie, sądzę, że jest już
niedaleko,
ale jeszcze nie tutaj. Być może na razie tylko bada teren.
D’Laque zmierzył wzrokiem swego przełożonego.
- Mówisz to tak, jakby była to jakaś gra pomiędzy wami. On ma drugorzędne
znaczenie. Najbardziej w tej chwili potrzebujemy miejsca na wylądowanie naszych
łodzi.
Przywódcy Watah niecierpliwią się, nawet D’Zayne, który przecież powinien
dzielić twoje
pragnienia.
D’Shay wydawał się tym nieporuszony.
- Wykonamy to zadanie, przyjacielu, ale pomyśl, jak zostaniemy powitani, jeśli
przyniesiemy ze sobą głowę Gryfa. Wieści o tym, iż przeżył, nie zadowoliły
zbytnio
przywódców Watah. Powinno o tym świadczyć najlepiej... odwołanie... D’Morogue’a.
Miał
zapewnić nam powodzenie, jeśli pamiętasz.
Drugi wilk z trudem przełknął ślinę. Nikt nie chciał myśleć o tym, co
pozostawili
biegusy z nieszczęsnego D’Morgue’a. Jeźdźcy, dowodzący w misjach takiej wagi,
którzy
zawiedli przywódców, nigdy nie awansowali, a często kończyli jako posiłek
biegusów. Imię
D’Morgue’a zostało skreślone z listy, jego D’ świadczące o przynależności
kastowej
zamieniono na R’, a on sam został zakneblowany, zaciągnięty i wrzucony do
legowisk
krwiożerczych biegusów.
D’Laque patrzył na swego towarzysza, gdy ten zakładał hełm. Zastanawiał się,
dlaczego nie został on dowódcą Watahy. Jego nieoficjalna władza była przecież
wszystkim
znana. Nikt spośród dowódców nie podjął żadnych kroków, jeśli D’Shay
wypowiedział się
przeciwko. Żaden z przywódców Watah nawet nie próbował wprowadzać nowych
strategii
walki, jeśli widział, że D’Shay ma poważniejsze zastrzeżenia. Tutaj, za morzami,
znajdował
się jeździec, którego bali się nawet zebrani przywódcy wszystkich Watah, a
jednak ciągle nie
był jednym z nich, pomimo swojej wyższości nad nimi.
- - Czy życzysz sobie czegoś, D’Laque? - spytał arystokrata. Przez cały czas
nawet
na sekundę nie spojrzał na towarzysza podróży.
- - Nie - D’Laque szybko potrząsnął głową. - Niczego, wielmożny D’Shay.
- - W porządku. Myślałem, że być może masz jakieś wątpliwości, czy dobrze
zrobiłeś, przyłączając się do mnie. Zdaję sobie sprawę, jak bardzo musisz bać
się starszego
dozorcy, D’Raka. - D’Shay odwrócił się od morza i spojrzał na Irillian. Miasto
nadal skąpane
było w półmroku świtania, ale sądząc po dochodzących z niego dźwiękach,
zaczynało się już
budzić. - Wkrótce będziemy mogli zaoferować przywódcom Watah potężne skarby.
Nowe
tereny, nowe okręty, bogactwa, sojuszników i, ten ostatni, przechylający szalę
na naszą stronę
w wojnie z Krainą Snów element, przekazany bezpośrednio do rąk własnych.

Nareszcie.
D’Laque ukrył krzywe spojrzenie, które pojawiło się na jego twarzy. Ogarnęło go
niewyraźne uczucie, że nie miał zielonego pojęcia o pewnych decyzjach i bał się,
że dowie się
o wszystkim dopiero wtedy, kiedy będzie już zdecydowanie za późno. Przeczuwał,
że D’Shay
musiał pochwycić Gryfa, aby nie utracić wpływów. A to byłoby dokładnie to, czego
pragnął
D’Rak.
Pozostawiłoby to też D’Laque’a bezbronnym w obliczu władcy, którego w tajemnicy
zdradził.
Czarne zbroje i wilcze hełmy. Gryfa nawiedzały złe sny, zatruwały każdą jego
myśl.
Im bardziej się zbliżał do kresu wędrówki, tym gorzej się czuł. Nie było jednak
odwrotu. Nie
chciał stracić szansy, miał zamiar dopaść i przesłuchać D’Shay’a. Nie pierwszy
raz próbował
wykonać takie zadanie; jeszcze za dawnych czasów czynił tak jako najemnik. Teraz
jednak
było inaczej. Wiedział, że ma obsesję na tym punkcie. Wiedział nawet, że uczucie
to nie jest
właściwe. Obsesja z reguły prowadziła do śmierci i najczęściej ginął ten, który
ją miał. Poczuł
pulsowanie w skroniach i przez chwilę zaczął się zastanawiał nad sensem owego
zapamiętania i narastających emocji. Potem wszystko minęło, a determinacja
powróciła.
Zapomniał o wątpliwościach.
Gryf potrząsnął głową, po czym jeszcze raz zaczął studiować mapę krainy
Irillianu,
czy raczej królestwa Błękitnego. Niektóre miejsca znajdowały się po prostu za
daleko,
pomyślał.
Spojrzał przed siebie. Teren wokół niego wyglądał dość tajemniczo. Mimo, że
niektóre drzewa i pola wydawały się od wieków nienaruszone, w pewnych miejscach
zauważył pojedyncze tajemnicze kratery, zupełnie, jakby coś tu się kiedyś stało.
Aby dotrzeć do Irillianu lądem, należało przejść przez stanowiące białą plamę na
mapach tereny Burzowego Smoka. Pióra i sierść Gryfa zjeżyły się. Burzowy był
jednym z
tych Królów, którzy nigdy nie ukazywali swojej pełnej mocy. Lwioptak nigdy go
nie spotkał,
ani podczas Wojny Przełomowej, ani w późniejszych latach, choć byli przecież
sąsiadami.
Wiedział jedynie o mijającej dawnej chwale miasta Wenslis, znajdującego się w
zachodniej
części owej krainy i będącego najbliższym większym ludzkim skupiskiem w
okolicach
Irillianu, co jednak nie mówiło wiele. Wenslis znajdowało się tak samo daleko od
morskiego
portu jak od Penacles, ale choć stanowiłoby świetne miejsce na postój, zmusiłoby
go do
zejścia na kilkanaście dni z najkrótszej i najbliższej drogi.
„Mam nadzieję, że nie czekasz na mnie z kolacją D’Shay - pomyślał gorzko Gryf -
bo
chyba się spóźnię”. Jeśli mapy, które zdołał wydobyć z Bibliotek, mówiły prawdę,
droga nie
okazała się ani odrobiny wygodniejsza. Tereny te miały obfitować w rozległe
bagna, a
najgorsze z nich znajdowało się na jego szlaku i było na tyle duże, że wszelkie
próby obejścia
go dookoła, mijały się z celem.
Lochivar wyglądał nieprzyjemnie, ale wszystko można było zrzucić na karb

nieustających mgieł. Tereny te były tak wilgotne, jak tylko można było to sobie
wyobrazić.
To królestwo Burzowego Smoka.
Ostatnia myśl jakby stała się sygnałem. Niebo z niewyobrażalną prędkością
zaczęło
się chmurzyć. Wicher ryknął jak wściekły. Gryf szybko zwinął mapy, włożył z
powrotem do
odpowiedniego pojemnika i przyczepił do siodła. To nie było dobre miejsce, aby
dać się
złapać burzy. Nie przy tych drzewach. Na prawo znajdowała się osłona skalna,
może o
godzinę drogi. Będzie suchy, jeśli tylko zdąży tam dotrzeć przed deszczem.
Jego wierzchowiec, już dawno nauczony ufać swemu panu, pozwolił wybrać właściwą
drogę i tempo. Gryf zazdrościł takiego zaufania, mając nadzieję, wbrew
wszystkiemu, że
zdoła się odwzajemnić, nie naprowadzając siebie i zwierzę wprost na jakąś ukrytą
dziurę w
ziemi, czy do kryjówki głodnego, pomniejszego smoka.
Było już ciemno jak w nocy, oba księżyce znajdowały się za chmurami. Podkowy
konia plaskały w coraz bardziej wilgotnej trawie i Gryf wiedział, że zbliża się
do granic bagna
szybciej, niż można by to było wynosić z mapy. Modlił się, by nie zrobiło się
zbyt grząsko,
zanim zdoła się ukryć przed wichrami, jeśli, rzecz jasna, dobrze odczytał mapy i
własne
położenie.
Niebo zagrzmiało.
Małe, ledwo widoczne stworzenia fruwały wokół niego i pędziły nie wiadomo dokąd.
Skąd te wszystkie draństwa się brały? Mimo, iż w pobliżu pełno było
drapieżników, Gryf
miał kłopoty z upolowaniem czegokolwiek do jedzenia. Gdy tak patrzył na te
dziwne stworki,
zdawało się, że to burza wyciągnęła je z jam i czeluści.
Albo coś je goniło, jak uświadomił sobie. Za późno. Właśnie w chwili, gdy duża,
obrzydliwa głowa uniosła się ponad bagnistą ziemię.
Koń wściekle próbował wydostać się na suchy ląd, ale jego kopyta natrafiały
jedynie
na błoto i szlam. Kiedy wykonał obrót, Gryf niemal wyleciał w powietrze.
Smok obrócił swój słaby wzrok ku miejscu zamieszania. To jakiś starszy
przedstawiciel swego gatunku, pomyślał Gryf. Młodszy smok gotowałby się już do
skoku z
szeroko rozwartą paszczą i wyciągniętymi szponami. Ten jednakże dopiero zdołał
ocenić, że
to, co widzi przed sobą, nadaje się do jedzenia. Było dużo większe i o wiele
lepiej pachnące,
niż małe stworzonka, którymi z reguły musiał się posilać.
Niebo pękło, gdy pierwszy piorun uderzył w ziemię. Smok natychmiast zapomniał o
swoim łupie i, spojrzawszy do góry, zadrżał. W świetle błyskawicy Gryf zdołał
zobaczyć, że
potwora pokrywały plamy niezdrowego, zielonego koloru. Był bardzo stary i
prawdopodobnie już zdychał, ale najwyraźniej zamierzał żyć jeszcze na tyle
długo, by
przysporzyć mu kłopotów.
Pragnął uniknąć wszelkich sztuczek z czarami, aby nie ściągnąć na siebie uwagi
Burzowego lub któregokolwiek z jego sług, ale teraz nie było czasu na podobne
zmartwienia.
Stary czy też nie, smok był zagrożeniem, którego nie dało się uniknąć. W
najlepszym
wypadku, gdyby usiłował uciec, straciłby wierzchowca. Wystarczyłoby, aby stary
smok tylko
machnął pełną pazurów łapą, a cała okolica zostałaby udekorowana szczątkami

konia i
jeźdźca.
Bestia wykonała krok do przodu w kierunku tej dwójki i omal nie runęła w błoto.
Łapa zapadła się głęboko w bagno. Zniecierpliwiony smok ryknął i zaczął ją
wyciągać.
Towarzyszyło mu głośne pluskanie. Błoto nie chciało jednak wypuścić kończyny.
Oczy Gryfa rozszerzyły się. Uniósł obie ręce do góry. Równowagę utrzymywał
jedynie dzięki temu, że mocno ściskał konia nogami.
Zaklęcie było proste, powinno pozostać niezauważone. Po prostu przyspieszył
nieco
proces wchłaniania wody przez glebę. Przynajmniej, miał nadzieję, że to właśnie
spowodował. Lata doświadczeń nie musiały uczynić ze zwykłego maga elementalisty.
Oznaczały jedynie, że wiedział jak manipulować tymi mocami, by uzyskać rezultat,
którego
pragnął.
Stwór rzucał się i miotał, starając się uwolnić nogę. Ale kiedy wreszcie zdołał
tego
dokonać, zatopił w błocie trzy pozostałe. Teraz już był zupełnie uwięziony.
Syknął i spojrzał
wściekle na Gryfa, jakby zdając sobie sprawę, że to władca Penacles winny jest
wszystkiemu.
Kiedy otworzył paszczę, Gryf uniósł przed siebie pięść, tworząc czarodziejską
osłonę, ale nic
się nie stało. Smok był zbyt stary, zbyt wycieńczony. Gdyby był młodszy, być
może zdołałby
się uwolnić, albo dmuchnąć płomieniem sięgającym dostatecznie daleko, by uczynić
lwioptakowi jakąś krzywdę. Na szczęście tak się nie stało. Gryf powoli i
ostrożnie pokierował
swoim koniem, okrążając rzucającą się wściekle przeszkodę.
Zaczął kropić deszcz. Gryf z obrzydzeniem potrząsnął grzywą. Nienawidził
wilgoci, a
jeszcze bardziej nienawidził deszczu. Nie była to najlepsza pora, by się myć i
kąpać.
Mamrocząc przekleństwa skierowane przeciwko Burzowemu, ocenił odległość od
miejsca,
gdzie mógł się poczuć bezpiecznie. Stary smok przestał się rzucać. Albo z
wyczerpania, albo
zdał sobie sprawę, że łatwiej będzie, jeśli się nie ruszy. Błoto sięgało mu już
brzucha.
Podczas, gdy deszcz padał coraz wścieklej, a ziemia znów zagrażała wciągnięciem
konia i jeźdźca, Gryf ponownie zaczął obsesyjnie myśleć o swoich problemach.
Jednak,
pomyślał ponuro, nie zapewni mu to suchego i ciepłego noclegu.
Bezpieczne miejsce wcale nie zdawało się przybliżać. Wszystko wskazywało na to,
że
Gryfa czeka bardzo długa i bardzo mokra podróż.
Na nieszczęście większość z jego obaw potwierdziła się.
Minęło więcej niż kilka dni, a granica pomiędzy krainą Burzowego a jego wodnego
brata wciąż znajdowała się daleko. Dla Gryfa była to wieczność. Gdy mijał
wielkie obszary
tej krainy, deszcz ustał tylko raz i to na chwilkę, co także wydłużało wędrówkę.
Zarówno
lwioptakjak i jego wierzchowiec mieli absolutnie dość wody i błota. „To cud, że
tu w ogóle
cokolwiek mogło wyrosnąć, zanim utonęło - pomyślał Gryf. - Ciekawe, jak sobie
tutaj radzą
mieszkańcy Wenselis?”
Pogoda nie była zresztą jego jedynym problemem. Dwukrotnie przelatywały ponad
nim smoki patrolujące okolicę, a być może nawet poszukujące właśnie jego.
Wiedział, że
Smoczy Królowie mieli wszędzie na terenie królestw swoje oczy i uszy. Nie

oczekiwał, że
zdoła utrzymać wyprawę w tajemnicy. Miał jednak nadzieję, że zanim wieść się
rozejdzie,
znajdzie się bliżej granic Irillianu.
Przed nim ciągnęły się rozległe pola pełne moczarów i bagien. Do tej pory, mimo
wszystko, nie opuszczało go szczęście. Oba patrole nie zauważyły go, ale teraz
musiał
wymijać także uważne śledzące wszystko oczy sług Błękitnego. Jeśli miałby
niesamowite
szczęście, być może dostrzegłyby go równocześnie patrole obu władców i
pozabijały się w
walce o to, kto otrzyma nagrodę. Wiedział, jak bardzo każdy z Królów pragnął
jego śmierci i
jaka sława otoczyłaby zarówno patrol jak i tego, który by się do niej
przyczynił.
Westchnął, wiedząc, że nic nie zdziała, jeśli nie wyruszy dalej.
Koń stawiał nogi ostrożnie na częściowo zapadniętej ścieżce. Gryf, zdobywszy w
ciągu kilku ostatnich dni nowe doświadczenia, wiedział, że nawet najbezpieczniej
wyglądający kawałek gleby może okazać się zdradziecki. Zdawał sobie sprawę, że w
pewnym
momencie tej wędrówki straci konia, najprawdopodobniej w Irillianie, jeśli w
ogóle dotrze tak
daleko. Był jednak zdeterminowany. Postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy,
by koń
został „przypadkiem” odnaleziony przez kogoś, kto się nim zajmie; naturalnie,
jeśli dojdzie
do najgorszego. Zdawał sobie sprawę, że jest to głupia, romantyczna nadzieja,
ale zawsze
miał zwyczaj nagradzać tych, którzy mu dobrze służyli, bez względu na to, czy
byli ludźmi,
czy też nie. Dobry sokół albo wierzchowiec mógł się okazać nieraz cenniejszy niż
stu
żołnierzy.
Znów się zanosiło na burzę. Chmury zdawały się niemal żywe; z perfekcyjną
dokładnością zgromadziły się nad jego głową. Przez chwilę zastanawiał się, czy
nie został
wystawiony, ale uznał, że to tylko przewrażliwienie. Deszcz ponownie zaczął
padać. Koń
parsknął z obrzydzeniem. Gryf też.
Niebo zagrzmiało. Przez chmury przeleciało kilka błyskawic. Gryf przyzwyczaił
się
już i do jednego, i do drugiego. Nie zdołały go zniechęcić do dalszej podróży.
Piorun strzelił nie dalej, niż dwadzieścia metrów od niego. Wstrząs odrzucił
konia ze
ścieżki, prosto w błotniste pole. Przerażone zwierzę zarżało, ale jeździec miał
własne kłopoty.
Noga zaplątała mu się w strzemię i niemal została zmiażdżona. Tylko nieludzki
refleks
spowodował, że w porę ją wydobył.
Trzasnął kolejny piorun. Tym razem nieco bliżej.
A jednak wystawiono go!
Teraz objawiły się, wlatywały i wylatywały z ukrycia w chmurze. Co najmniej dwa
smoki, może więcej; trudno powiedzieć, ponieważ tylko dwa były widoczne
jednocześnie.
Nie pamiętał wiele na temat poddanych Burzowego Smoka, oprócz tego, że bardzo
chroniły
swoje terytoria i potrafiły wytworzyć coś takiego, co niemal doskonale
przypominało
prawdziwą błyskawicę.
Dlaczego czekali do ostatniej chwili? A może dopiero teraz go odkryli? Wydawało
mu

się jednak, że było inaczej. Z jakiegoś powodu wystawiali go.
Jego koń szamotał się w beznadziejnej próbie, by stanąć na czterech nogach,
jednak
błoto było zbyt śliskie. Gryf popatrzył na zwierzę, po czym zerknął do góry, gdy
usłyszał
dźwięk, który znał aż nazbyt dobrze.
Jeden ze smoków leciał lotem ukośnym prosto na nich. Miał otwartą paszczę,
pokazując przerażające kły.
Prędkość, z którą pokonywał przestrzeń, była niesamowita. Odległość pomiędzy
potworem a ziemią malała w błyskawicznym tempie. Władca Penacles został
zmuszony, by
odskoczyć od konia. Ponownie wpadł w błoto. Nie widział żadnej szansy ratunku.
Nie miał
dość czasu, aby wypowiedzieć w pełni zaklęcie. Nie miał nawet czasu, by sięgnąć
do szyi po
malutki gwizdek, który zachował właśnie na takie krytyczne sytuacje. Mógł mieć
jedynie
nadzieję, że smok chybi. Ale nawet jeśli chybi tylko odrobinę, to i tak nie
wystarczy, by się
uratować. Prawdopodobnie smok zdarłby z niego większą część pleców.
Dały się słyszeć zarówno ryk smoka jak i rżenie konia. Fala wody uderzyła we
wszystko, co było w okolicy, włączając w to Gryfa. Minęło kilka sekund i kiedy
niczego nie
poczuł, ostrożnie się odwrócił. Jego źrenice rozszerzyły się, bowiem zdał sobie
nagle sprawę,
jak w mgnieniu oka zmienił się jego los.
Smok trafił, ale konia, nie jeźdźca. Piękny wierzchowiec zwisał teraz luźno z
pazurów
smoka, podczas gdy potwór unosił się ku górze. Nawet z tej odległości Gryf
widział, że
zwierzę nie żyje.
Nadal padał deszcz, ale nawet nie w połowie tak silnie, jak przed atakiem. Gryf
stał w
wodzie po kolana i rozważał, co właściwie się stało. Smoki zabiły konia, lecz
jego samego
oszczędziły. Bardzo dziwne. Zupełnie, jakby pozwolono mu iść dalej. Ktoś dał mu
do
zrozumienia, że Burzowy na to się zgodził.
Interesujące.
Znalazł ścieżkę i stanął tam, niemal wyzywając smoki, aby wróciły. Nie uczyniły
jednak tego. Pozwolono mu iść dalej. Z jednych tarapatów wpadał w drugie. Zdołał
odnaleźć
część bagaży, ale to wszystko. Nie miał już nic do jedzenia. W torbie zachowało
się tylko
kilka przedmiotów. Wrażenie, że ktoś nim manipuluje, nasiliło się. Wiedzieli, że
jedzie, a to
musiało oznaczać kłopoty.
Wszystko w nim krzyczało, aby wracać do Penacles... a jednak nie mógł. Za każdym
razem, gdy tylko pomyślał o powrocie do domu, wizerunek D’Shay’a sprawiał, że
jego głowa
unosiła się i zapominał o wszystkim innym. Westchnął, przerzucił przez ramię
torbę i spojrzał
w kierunku portowego miasta. Jeśli będzie miał szczęście, może zdąży tam
dotrzeć, zanim
umrze ze starości. Królestwo Burzowego Smoka było bagniste. Ziemie Błękitnego
upstrzone
niezliczonymi jeziorami, rzekami, stawami i wszelkimi innymi rodzajami przeszkód
wodnych, jakie tylko dało się wyobrazić. Nawet konie z trudem by przeszły. Nie
miał zbyt
wielkich szans, aby pieszo osiągnąć cel w rozsądnym czasie. Większa część
wędrówki

odbywałaby się i tak poprzez skomplikowany tor przeszkód, a nie prostą drogą.
Błękitny Smok nie miał raczej powodów, aby obawiać się ataku od strony
zachodnich
swoich granic. Nieważne kim się było, teren sam w sobie stanowił naturalną
obronę. Armie
na tej ziemi zostałyby zdziesiątkowane. Tylko niebo było wolne, ale Gryf
podejrzewał, że i je
zbyt dobrze chroniono. Pan Irillianu wszystko robił dokładnie.
Przez chwilę Gryf myślał o małych, nieużytecznych, skrzydlatych wyrostkach na
swoich plecach i o tym, co mógłby zrobić, gdyby były one pełnych rozmiarów.
Niewielu
wiedziało o ich istnieniu. Bezużyteczne do lotu, zostały uznane przez Gryfa za
kolejną wadę, i
w związku z tym ukrywał je. Ale w chwilach takich jak ta myślał o tym, co by
było, gdyby
posiadł wszystkie atrybuty stworzenia, które tak przypominał. Zdawał sobie
sprawę, że latać
nie potrafi. Myślał o teleportacji, ale ponieważ nie miał możliwości
sprawdzenia, co
znajdowało się przed nim, ryzyko było zbyt duże w porównaniu z ewentualnymi
korzyściami.
Mógł skończyć w środku jeziora albo bagna, czy nawet jeszcze gorzej.
Poprawił bagaż na ramieniu i ruszył w drogę.
VI
Pomimo incydentu z pierwszego dnia, życie we Dworze biegło spokojnie. Smoki i
ludzie żyli z sobą w niepewnym pokoju, ale na nic więcej nie dało się liczyć.
Nie było w tym
nic dziwnego, zważywszy, że obie rasy starały się przebywać jak najdalej od
siebie. Cabe
cieszył się tylko, że jak dotąd nikt nie próbował nikogo zabić.
Nic też nowego nie ustalono w sprawie wizji, którą miała Gwen. Strażnicy
Zielonego
w lesie nie donosili o niczym wyjątkowo niezwykłym. Nie było prawie żadnych
śladów
pojawienia się Poszukiwaczy, ale i Cabe, i Gwen wiedzieli jak niewiele to
znaczy. Ptaki były
bardzo tajemniczą rasą i umiały ukrywać swoje ślady.
Jednakże niektóre fragmenty informacj i dochodzące do gadziego Króla
zainteresowały Cabe’a. Tu i tam znajdowano całe partie umierającego lub już
obumarłego
lasu. Powodem było najwyraźniej niezwykłe zimno. Zima przecież jeszcze nie
nadeszła, a
nawet gdyby przyszła szybciej, nie zdołałaby naruszyć poważniej królestwa
Zielonego
Smoka.
Cabe stał samotnie w ogrodzie ze wzrokiem skierowanymi na las, choć tak naprawdę
wcale go nie dostrzegał. Jego myśli wędrowały innymi ścieżkami. Fakt zostania
wiedźminem
- uznał kiedyś - wpędził go w paranoję. Być może przesadzał z niepokojami, ale
nie mógł
jakoś wyrzucić tych „lodowych incydentów” z głowy. Nękały go wspomnienia,
zarówno
własne, jak i te, które zostały mu przekazane przez dziadka, Nathana. Był
pewien, że istnieje
między nimi jakiś związek. Wydawało mu się, że ostatnie wydarzenia łączą się w
jakiś
tajemniczy sposób z tymi, które miały miejsce dawno temu. Zarówno on jak i Gwen
poczuli
w samym sercu pałacu Gryfa lodowaty wicher. Chłód był nie tylko fizyczny;
zmroził ich aż
do szpiku kości.

Co dziwne, rozmyślania te sprawiły, że zaczął się zastanawiać nad swoimi snami.
Nie
wiedział dlaczego, ale czuł, że one też mają z tym jakiś związek.
Uśmiechnął się ponuro. Myśli stawały się zbyt szalone. Zmusił się do zapomnienia
o
tym wszystkim i zaczął przechadzać się w nadziei, że uwolni swój umysł od takich
irytujących zagadek.
Ujrzał ludzi, którzy, pracując wspólnie z kilkoma smokami, próbowali oczyścić
tereny
wokół Dworu z kilkudziesięcioletniej warstwy starych, wyschniętych roślin i
nieużytków.
Smoki zdawały się w miarę spokojne, pomimo faktu, że ich moce prawie zupełnie
zanikły w
obrębie czaru ochronnego, co było dla nich zupełnie nowym przeżyciem. Nie mogły
nawet
powrócić do swej smoczej postaci, jeśli nie opuściły wpierw tego terenu. Stopień
komplikacji
zaklęcia zdumiewał go, ale niezwykle go też cieszył, zwłaszcza w chwilach, kiedy
dochodziło
do kłótni pomiędzy grupami.
We Dworze dało się już niemal mieszkać. Ogród - miejsce, w którym stało niegdyś
bursztynowe więzienie Gwen - był prawie oczyszczony. Stał się on jedynym
miejscem na
terenie całego Dworu, gdzie ludzie i smoki przebywali wspólnie, bez żadnych
ograniczeń. Z
ogrodu emanował spokój, którego Cabe nie zauważył podczas poprzedniej wizyty,
być może
dlatego, że wtedy został zaatakowany przez smoki, rzucano w niego magicznymi
kryształowymi odłamkami i na dodatek pikowali na niego Poszukiwacze. Aż trudno
było
uwierzyć, że to ten sam ogród.
Tak naprawdę to nie wieści Zielonego Smoka wyciągnęły go tutaj o tak wczesnej
porze, ale kolejny nocny koszmar, tym razem bezowocny lot - ucieczka przed jego
wszechobecnym ojcem, ponad niezliczonymi górami i poprzez setki, tysiące
głębokich
wilgotnych jaskiń. Za każdym razem Azran czekał na niego. Za każdym razem ciął
go
którymś ze swych demonicznych ostrzy. Sam Rogaty Miecz, który Cabe przez pewien
czas
nosił, był wystarczająco straszny, by się go bać. Tajemnicza rzecz, którą jego
ojciec nazywał
Bezimiennym... Cabe nie chciał nawet myśleć o tej broni. W końcu zapanowała ona
nad
starszym magiem. Tak z reguły bywało z demonicznymi mieczami, dlatego tylko tacy
szaleńcy jak Azran Bedlam tworzyli je.
Cabe dotknął swojej głowy. Wiedział, bez spoglądania w lustro, że większa cześć
jego
włosów była srebrna. Działo się tak z reguły po wyjątkowo strasznych koszmarach
sennych.
Ponownie odkrył związek pomiędzy dwoma elementami, ale nie znalazł przyczyny.
Skrzywił
się. Wystarczająco nieprzyjemne było to, że koszmary zaczęły się po chwili
przerwy z
początku podróży. Zupełnie jakby dościgły go, niczym psy gończe.
Młody wiedźmin usiadł na pniaku i spojrzał w niebo. Ponownie pomyślał o tym,
jakie
proste było jego życie, zanim odnaleźli go Smoczy Królowie.
Usłyszał głośny syk. Żaden człowiek nie był zdolny do wydawania takich dźwięków.
Cabe podskoczył, z rękoma gotowymi do rzucenia czaru obronnego, jakiegokolwiek.
Smok stał przed nim skulony, gotowy na cios potężnego czarnoksiężnika za zbytnie
zbliżenie się.

- - Kim... - Cabe wziął głęboki oddech i zaczął jeszcze raz: - Kim jesteś?
Dlaczego
się tu zakradasz?
- - Panie - syknął smok - jesssstem jedynie twoim ssssługą. Nie zakradałem się
tutaj.
Nawet cię nie zauważyłem, aż do chwili, kiedy niemal na ciebie nie wpadłem.
Mag zlustrował go wzrokiem. Od stóp do głowy nie wyglądał inaczej, niż
jakikolwiek
inny humanoidalny smok. Cabe poruszył się. Była jakaś różnica, coś co zauważył u
większości służących mu teraz smoków płci męskiej.
- Twoje zwieńczenie hełmu... - powiedział, wskazując na jego niczym nie
upiększone
nakrycie głowy. - Co się z nim stało?
Choć było ciemno, Cabe przysiągłby, że smok spojrzał na niego z
zainteresowaniem.
- - Nie wolno mi nosić zwieńczenia hełmu. Jestem tylko sługą.
- - Sługą?
- - Wykonuję obowiązki niegodne smoczych władców.
A wiec tak, pomyślał Cabe. Kolejna kasta. Pierwsi i najważniejsi byli Smoczy
Królowie i królewskie damy. Potem tacy jak Toma, czy Kyrg, którzy należeli do
smoczej
arystokracji, ponieważ urodzili się w królewskim gnieździe. Z nich rekrutowali
się żołnierze i
wojownicy.
Nikt nigdy nie wspomniał mu o sługach, a wspomnienia, które odziedziczył po
Nathanie, tylko sugerowały, że jego dziadek o tym wiedział.
Smok czekał, niewątpliwie lekko zirytowany ciekawością człowieka, uznał Cabe.
- - Co ty tutaj właściwie robisz?
- - Odejdę, jeśli moja obecność przeszkadza ci, panie. - Sługa zaczął się
odwracać.
Cabe zaskoczył sam siebie, kładąc rękę na ramieniu smoka, aby go zatrzymać.
Kiedy
stwór zakręcił się, Cabe przez chwilę myślał, ze straci dłoń, więc szybko ją
cofnął.
Smok jedynie spojrzał na niego pytająco.
- Czy chciałeś czegoś jeszcze, panie?
- - Nie rozkazałem ci odejść. Spytałem jedynie, co tu robisz. Stwór wyglądał
nieswojo.
- - Łatwiej tutaj myśleć - odrzekł. Cabe pokiwał głową.
- - O czym?
- O tym, czego się od nas oczekuje. Tylko królewskie smoki miały jakikolwiek
kontakt z waszą rasą, panie. Jesteście - błagam o wybaczenie - dziwnymi, słabymi
stworzeniami, od których jesteśmy lepsi. - Zamarł na chwilę. - Tak przynajmniej
się nam
wmawia, panie.
Cabe zauważył, że końcową część wypowiedzi smok dodał błyskawicznie, kiedy zdał
sobie sprawę, że obraża swego nowego władcę.
- Jak brzmi twoje... Czy w ogóle masz jakieś imię? Teraz to smok poczuł się
urażony.
- Oczywiście! Nie jessstem żadnym pomniejszym sssmokiem. Jessstem Ssarekai
Disssama-il T...
Cabe uniósł rękę, aby go uciszyć.
- Jak długie są pełne imiona smoków?
Zobaczył coś, co mogłoby się stać uśmiechem, choć dla smoka być może miało
zupełnie inne znaczenie.
- Słońce zdążyłoby powstać zanim bym skończył - odparł stwór. - Są w nie
wliczone
imiona wszystkich członków rodu, którzy zasługują na oddanie im czci.
Biorąc pod uwagę jak długo rządzili Smoczy Królowie, Cabe podejrzewał, że sługa
nie żartował, co do upływu czasu, jaki byłby potrzebny, by wypowiedzieć jego
imię.

- - Będę cię nazywał Ssarekai.
- - Dobrze, panie. Tak na mnie mówią członkowie mojej rasy.
- - Jaka jest twoja funkcja?
- - Trenuję i opiekuję się pomniejszymi smokami, przeznaczonymi dojazdy, choć -
smok zawahał się - ostatnio zainteresowałem się końmi.
Cabe skrzywił się, nie zrozumiawszy w pierwszej chwili.
- - Nie wolno ci dotykać koni - powiedział. - Nie są przeznaczone do jedzenia.
- - Sssą ponoć dość niesssmaczne, panie, ale myślałem o nich jako o
wierzchowcach.
Szybki koń ma olbrzymią przewagę nad smokiem, panie.
W głowie Cabe’a zaczął się rodzić pewien pomysł. Dzięki niemu mogłyby się
ocieplić
nieco stosunki pomiędzy obiema grupami i uśmierzyłyby się jego własne obawy.
- Czy rozmawiałeś z człowiekiem odpowiedzialnym za konie? - spytał.
Gad potrząsnął przecząco głową.
Cabe uśmiechnął się bardziej do siebie, niż do smoka, czując przypływ geniuszu.
- Przyjdź do mnie po południu - powiedział. - Pójdziemy do niego razem.
Chciałbym,
abyście się poznali.
Ssarekai się wzdrygnął.
- - Czy muszę, panie?
- - Tak - Cabe miał nadzieję, że zabrzmiało to wystarczająco szczerze.
- - Wedle rozkazu. Jeśli pozwolisz, panie, mam jeszcze do wykonania pewne
obowiązki: Mogę się oddalić?
- - Idź.
Cabe patrzył z wyjątkowym zadowoleniem jak smok odchodzi. Być może nareszcie
zacznie sobie radzić. Być może, kiedy zda sobie sprawę z własnych możliwości,
koszmary
przestaną się pojawiać.
Zapisał sobie w pamięci, by nie zapomnieć o spotkaniu ze smokiem. Postanowił
także
wydać polecenie służbie, by nie nazywano go bez przerwy panem. Brzmiało to jak
hipokryzja.
Coś się poruszyło koło bramy ogrodu. Najpierw Cabe pomyślał, że to Ssarekai
wrócił,
ale potem stwierdził, że postać była za mała i nie całkiem wyglądała na smoka.
Elf? Było ich wiele rodzajów: niektóre wysokie jak ludzie, inne wzrostu
krasnoludów,
a Las Dagora był domem wielu z nich.
- Kto tam? Kto idzie?
Dał się słyszeć głęboki wdech, a potem postać rzuciła się przez krzewy do
przodu.
Cabe zaklął i ruszył za nią. Pamiętał o obawach Gwen, że to, co widziała, mogło
się dostać do
środka przed ukończeniem zaklęcia. Jeśli rzeczywiście się tak stało, wszyscy
byli w
niebezpieczeństwie.
Znów zdołał uchwycić zarys postaci. Dziecko? Promienie światła przenikały teraz
przez korony drzew. To nie mogło być dziecko. Postać wyglądała na zbyt
zdeformowaną,
wąską i dziwnie zgiętą.
Poza tym byli jeszcze dwaj Smoczy Królowie, których granice łączyły się z
królestwem Zielonego. Być może był to jeden z ich poddanych...
Zbliżał się już do granicy zaklęcia, kiedy mały intruz nagle zawrócił w jego
kierunku.
Siła pędu sprawiła, że Cabe poleciał do przodu i przewrócił się o tajemniczą
postać.
Dał się słyszeć wściekły syk, kiedy zaplątali się w kłębowisku kończyn, a cały
świat
Cabe’a zakręcił się dookoła. Wykrzyczał serię przekleństw, których nauczył się
jeszcze przed

dawnymi laty w oberży.
Kiedy świat przestał się kręcić, Cabe patrzył wprost w twarz... smoka?
Stwór rzucał się w jego rękach, ale uchwyt wiedźmina, mimo zdumienia rysującego
się w jego oczach, był wystarczająco silny. To był, a zarazem nie był smok.
Twarz miał
płaską i zdecydowanie bardziej ludzką, niż jakikolwiek samiec. Nie nosił
smoczego hełmu. W
ogóle stworzenie nie miało żadnego hełmu. Głowa wyglądała jak głowa
niedokończonej,
okropnej lalki, która rzucała się, gryzła i kopała ze strachu.
To jeden z młodych, pomyślał. Najstarszy z młodych. Należał do królewskiego
rodu,
ale kształt potrafił zmieniać w dużo większym stopniu, niż jakikolwiek inny
smok.
- - Ty - zdołał w końcu powiedzieć - będziesz dużym problemem.
- - Prrrroblememmm - syknął smok.
Cabe prawie go puścił. Wiedział od Zielonego, że młode rosły szybko i musiały
się
nauczyć nowych zasad, zanim miną owe lata. Zmienianie formy było najważniejszą z
tych
zasad. Kolejną była mowa. Prawie o tym zapomniał.
Czteropazurzasta łapa przejechała mu po twarzy i przez chwilę zapomniał, że
trzyma
w rękach ognistego smoka. Młode przestawało się bać. Cabe wiedział, że jest
uznawany za
przywódcę przez młode, przynajmniej w takim stopniu, w jakim one rozumiały to
wyrażenie.
Dowodził, mimo swojego obcego wyglądu.
Młody smok znów go drapnął. Tym razem Cabe uświadomił sobie, że nie trzyma w
ręku ludzkiego dziecka. Jeden z pazurów młodego rozrył mu szeroką linią
policzek.
- Wystarczy tej zabawy - wymruczał Cabe. Odwrócił się i, przyciskając stworka do
piersi - za cenę płaszcza - zdołał wstać...
...i zauważył nieregularne wzniesienie za linią drzew.
- Nie ruszaj się - powiedział. Podszedł do zbocza i poczuł lekki dreszcz. Minął
barierę.
Jego uścisk stał się silniejszy. Młody smok zaczął się jeszcze bardziej wyrywać.
„To - pomyślał cierpko - nie będzie dobry dzień”.
Wzgórze, o którym z tej odległości nie dało się powiedzieć nic więcej, wznosiło
się
daleko poza granicą zaklęcia. W każdych innych okolicznościach Cabe uznałby je
po prostu
za element normalnego ukształtowania terenu. Jednakże z bliska nietrudno było
stwierdzić, że
coś - coś dużego - zostało tam zakopane. Cabe stał w miejscu, z ciągle
wyrywającym się
maluchem po pachą, który od czasu do czasu wydawał osobliwe dźwięki w rodzaju:
„porrrbllmmm”. Zastanawiał się, czy nie wezwać pomocy.
- Cabe?
Głos Gwen, łagodny, ale zarazem rozkazujący, dobiegał z kierunku ogrodu.
- Cabe, gdzie jesteś?
To zadecydowało. Wcisnął zirytowanego smoka pod ramię i ruszył z powrotem.
Droga była trudniejsza i bardziej skomplikowana niż kiedy biegł w tę stronę, ale
wynikało to
zapewne z faktu, że wtedy był zbyt zajęty gonitwą za „niebezpiecznym potworem”,
którego
właśnie trzymał teraz pod pachą.
Gwen, ubrana w szmaragdowy strój łowiecki, czekała na niego w ogrodzie. Nie była
sama. Towarzyszyła jej inna, ubrana w błyszczącą suknię kobieta. Jej wygląd
sugerował
niespotykane piękno, kiedy tylko osiągnie wiek dorosły. Cabe był pewien, że nie

przypomina
sobie podobnej kobiety w swojej grupie, a po chwili zdał sobie sprawę, z czego
to wynika.
Kobieta była smokiem. Przełknął ślinę.
- Tego szukacie? - spytał niedbale i uniósł do góry ziewające młode. Niech
myślą, że
tylko z tego powodu tak wcześnie wstał.
Smoczyca wydała westchnienie ulgi, a małe natychmiast przytuliło się do niej.
Gwen
uśmiechnęła się zadowolona i dumna, sprawiając, że Cabe poczuł się bardziej jak
uczniak,
który właśnie zdał egzamin przed swoim ulubionym nauczycielem, niż mistrz magii.
Kobieta-smok patrzyła na Cabe’a w zupełnie inny sposób. Jeśli istniało coś, co
damy
lubiły bardziej niż owijanie sobie wokół palca mężczyzn, to była to władza. A
Cabe stwarzał
możliwości zarówno dla jednego jak i dla drugiego. Teraz starał się ignorować ją
tak bardzo
jak tylko było to możliwe.
Na szczęście Gwen właśnie się odezwała:
- - Kobiety pilnujące małego odeszły na krótką chwilę, by sprawdzić, co robią
inne
małe. Smoczątko tymczasem w okamgnieniu zniknęło. - Gwen spojrzała z
zainteresowaniem
na ludzką postać młodego. - Teraz już rozumiem w jaki sposób... Niesamowite.
- - Bardziej niż niesamowite. Spójrz na jego twarz.
Obie kobiety wykonały jego polecenie. Cabe poczuł zadowolenie na widok
znikającego wszechwiedzącego wyrazu, choćby tylko na chwilę, z twarzy damy.
- Czy kiedykolwiek widziałaś coś podobnego? - spytał.
Wykorzystała sytuację, aby rzucić mu spojrzenie niewiele mające wspólnego z
obecną
sytuacją, a sugerujące inne możliwości. Jednak, gdy twarz Cabe’a pozostała
niewzruszona,
odpowiedziała:
- Nigdy, panie. Słyszałam o tym kiedyś. Tylko stare opowieści. Mówiło się, że
książę
Toma ma podobne zdolności, ale nie słyszałam o nikim innym.
- Toma. No tak, on rzeczywiście jest wyjątkowy. Gwen skinęła głową.
- Wszyscy będziemy musieli na niego zwracać szczególną uwagę. To dziecko Króla,
z
niesamowitymi możliwościami. Już teraz potrafi zmieniać kształty lepiej niż
dorośli.
Żaden smok-samiec nie mógł przybierać więcej niż jednej postaci poza swoją
normalną smoczą figurą. I zawsze była to postać wojownika w zbroi,
prawdopodobnie
dlatego, że wybrana została przez pierwszych Królów. Samice mogły przybierać
różne
oblicza, ale zawsze posiadały pewne cechy wspólne, które sprawiały, że wyglądały
niczym
siostry swoich poprzednich postaci. To był szczyt możliwości dla wszystkich
smoków, poza
Tomą. Toma, jak odkryto, mógł nie tylko przybierać postać wojownika.
Wielokrotnie
upodabniał się też do któregoś ze Smoczych Królów i uczestniczył w spotkaniach
Rady.
J?rzyznał się wprawdzie, że nie potrafi przez dłuższy czas pozostawać w obcej
postaci,
stanowiło to jednak i tak o wiele więcej, niż mogli dokonać inni władcy.
Kiedy Cabe przypomniał sobie o wzniesieniu, dwie kobiety zaczęły zawracać w
kierunku Dworu. Smoczycy pozwolił odejść, ale Gwen poprosił, by poczekała. Gdy
już

zostali sami, poprowadził ją w sobie znanym kierunku.
- - Co się stało? - spytała.
- - Myślę, choć to tylko przeczucie, że znalazłem coś, co powinnaś zobaczyć.
Rozejrzała się.
- - Jeśli pójdziemy dalej, znajdziemy się poza zasięgiem zaklęcia - oznajmiła. -
Co
takiego chcesz mi pokazać?
- - Naprawdę nie wiem.
Wiedział jednak, że coś w tym wzgórzu go niepokoiło.
Gwen podążała za nim w milczeniu. Dojście na miejsce trwało trochę dłużej,
ponieważ Cabe nagle nie mógł sobie dokładnie przypomnieć, gdzie znajdowało się
jego
znalezisko. To nie powinno się zdarzyć. Ale potem spojrzał w dół i ujrzał
miejsce, gdzie
rośliny zostały zgniecione przez ciężar dwóch ciał - jego i młodego smoka.
Spojrzał w
kierunku lasu i po dłuższej chwili nareszcie zauważył wzniesienie. Wystarczyło
jedno
spojrzenie, by jeszcze bardziej się zdenerwować.
- Tam - wskazał i nie zważając na barierę, ruszył w kierunku zbocza. Gwen po
chwili
wahania podążyła za nim, obiecując sobie, że niezależnie od faktu, że go kocha,
jeśli
wycieczka okaże się bezowocna, zrobi mu awanturę.
Podeszli nieco bliżej. Przez ciało Cabe’a przeszły dreszcze sięgające głębi
duszy.
Zatrzymał się na chwilę, lecz ciekawość okazała się silniejsza. Gwen także
przystanęła, ale z
innego powodu. Wzniesienie budziło w niej wspomnienia. Straszne, niedawne
wspomnienia.
- - Cabe... - Jej głos przepełniony był narastającym lękiem. Spojrzał na nią
zatroskany.
- - Odsuń się - powiedziała.
Kiedy wypełnił polecenie, uniosła ręce i wykonała kilka gestów. Coś zaczęło
odrzucać
ziemię ze wzniesienia, jakby pracował tam ktoś z niewidzialną łopatą.
Cabe spojrzał z ukosa. Gwen trwała w napięciu, zagryzając wargi, podczas, gdy z
głębi stoku wyłaniał się jakiś stwór. Natychmiast zatrzymała zaklęcie i, ku
zdumieniu Cabe’a,
ruszyła w kierunku monstrum, aby go zbadać. Jednak nie dotknęła go. Nie winił
jej za to. Od
potwora emanowała tak silna aura nierealności, że miał ochotę schować się do
mysiej dziury,
by tylko uciec.
Gwen po chwili wstała. Wyraz jej twarzy przeraził Cabe’a.
- Co się stało? - spytał.
Nie od razu odpowiedziała, tylko stała i kręciła głową, przerażona i
wstrząśnięta
widokiem.
- Gwen?
- Cabe, to moja wizja - wyszeptała. - To... to stworzenie z mojej wizji. Wiem,
że tak
jest.
Nagle zachwiała się. Cabe był tak zaskoczony, że dopiero w ostatniej chwili
powstrzymał ją przed upadkiem. Stał teraz nad bezwładnym ciałem i patrzył na
częściowo
odkryty, biały, kościsty twór.
Ponownie zadrżał.
VII
Oderwał wzrok od wzniesienia i spojrzał na Gwen. Zatrzepotała powiekami i
uchwyciła jego spojrzenie. Nadal widać było w jej twarzy trwogę, ale powoli

zaczynała
dochodzić do siebie.
- Cabe, pomóż mi stanąć na nogach.
Spełnił jej prośbę. Gwałtownie wyrwała się z jego ramion i ruszyła w kierunku
monstrum. Zatrzymała się na odległość wyciągniętej ręki od kopca. Cabe pozostał
na miejscu
i z napięciem śledził ruchy Gwen, obawiając się, że żona znowu straci
przytomność.
Cały czas patrzyła rozszerzonymi, czerwonymi oczami. Jedną ręką zasłaniała sobie
usta. Zaczęła szeptać:
- To prawdziwe. To naprawdę istnieje.
Cabe stanął za nią, próbując ją uspokoić, jednocześnie patrząc na wzgórze.
- Cokolwiek by to nie było, nie żyje. Nie ma się czego bać - powiedział.
Mimo, iż stwór nie dawał znaków życia, nadal napełniał go trwogą. Cabe teraz już
wiedział, czego się boi. Miał uczucie, że ten stwór może go wyssać do cna, może
wyciągnąć z
niego wszystkie soki, wszystko, co ma. Irracjonalne uczucie, ale niezwykle
silne.
- A jednak to nie był sen - czarodziejka mruczała podnosem.
- To wcale nie był sen.
- Sen?
Cabe nagle przypomniał sobie całą wizję, którą opisała mu Gwen
- atak kopiącego pod ziemią stwora i ratunek idący ze strony Poszukiwacza. To
było
stworzenie ze snu? Wzdrygnął się zadowolony przede wszystkim z tego, że potwór
spoczywał
pod ziemią. Jak długo krążył wokół Dworu? Czy rzeczywiście znajdował się
wewnątrz granic
zaklęcia? Dlaczego tak trudno było go odnaleźć?
Usłyszeli z tyłu krzyki. Jeden ze służących najwyraźniej ujrzał jak Pani z
Bursztynu
pada i w tym momencie kilkanaście postaci - zarówno smoków jak i ludzi -
niespokojnie
podążało w kierunku dwojga magów. Cabe kazał im się zatrzymać na tyle daleko, by
nie
mogli zobaczyć potwora. Uważał, że im mniej osób o tym wie, tym lepiej. Zobaczył
go
jednak Ssarekai.
Patrzył teraz na nieruchomy obiekt i cały drżał.
- Panie, co... Cabe przerwał mu.
- - Dajesz sobie radę, jak przypuszczam, z jazdą na smokach. A może szybciej by
było, gdybyś użył własnej smoczej postaci?
- - Smoki dojazdy są szybsze niż my. Nam brakuje kondycji na długie loty i
szybko
się męczymy. Patrole są dobre, ale...
- - A więc weź jednego z nich i jedź do swojego pana. Przekaż mu ode mnie
wiadomość, że mamy tu coś, co wymaga jego uwagi. Opisz to, jeśli władca zażąda.
- - Panie, las... - Ssarekai zaczął, po czym westchnął i zamknął usta, bowiem
zauważył, że Cabe ma mu zamiar znowu przerwać.
- - Czy inne wieści dotrą szybciej niż twoje? I czy równie dokładnie jak twoje
zostaną przekazane? Kto jeszcze w tym czasie może posiąść naszą tajemnicę?
Smok potrząsnął głową. Zrozumiał.
- - Wyruszę natychmiast - powiedział.
- - Dziękuję ci.
Ssarekai oddalił się. Cabe spojrzał na innych i skrzywił się. Być może za dużo
szumu
robił wokół całej sprawy. Na razie miał jedynie martwe stworzenie i aż nazbyt
prawdziwy sen
Gwen.
Pozostali wyczekiwali nieopodal, szepcząc między sobą i próbując się domyśleć
przyczyn zasłabnięcia Gwen. Niektórzy chcieli przepytać Ssarekai i wtedy Cabe

zdał sobie
sprawę, że zapomniał go uprzedzić, by milczał. Smok najwyraźniej jednak domyślał
się, jak
ma postępować, ponieważ zignorował pytania i biegł dalej.
- - Poszukiwacz.
- - Co? - Cabe błyskawicznie odwrócił się, oczekując, że zobaczy skaczącego na
niego prosto z czubka jakiegoś drzewa ptaka. Nic się takiego jednak nie stało.
Jedynie Gwen
pochylała się z zainteresowaniem nad wielkimi zwłokami, oglądając je cały czas z
dystansu.
- - Poszukiwacz - głos Gwen był cichy. Nawet zdenerwowana nie chciała
wywoływać paniki. - W mojej... wizji... występował Poszukiwacz. Ciekawa jestem,
co się z
nim stało? Dlaczego mnie ocalił?
Ta myśl nawet nie przeszła Cabe’owi przez głowę. Jeśli stwór, który przed nimi
leżał,
był prawdziwy, dlaczego nie miałoby być podobnie z Poszukiwaczem? I dlaczego
Poszukiwacz uratował Gwen, i walczył z potworem?
- - To musiało być prawdziwe, Cabe. Musiał tu być Poszukiwacz. - Gwen wstała,
cały czas nie spuszczając wzroku z ciała i nie dotykając go.
- - Dlaczego tak sądzisz?
- - Ta wizja. To musiała być nieświadoma transmisja z umysłu Poszukiwacza.
Przekręcona, ponieważ one nie patrzą, ani nie słyszą tak jak my. Pamiętasz
przecież.
Pamiętał.
Pamiętał Poszukiwacza, który przyszedł do niego, kiedy był uwięziony przez
swojego
ojca. Poszukiwacze służyli Azranowi, ale nienawidzili go bardziej niż
któregokolwiek
człowieka, a ten Poszukiwacz próbował namówić Cabe’a, by zaatakował ojca, jeśli
zostanie
przez niego uwolniony. Cabe, nie zdając sobie wówczas sprawy z własnych mocy,
odmówił.
Poszukiwacz nie powiedział ani słowa. Dotknął tylko głowy Cabe’a i przekazał mu
wiadomość poprzez emocje i obrazy. Obrazy Azrana zamordowanego na tysiąc
skrytych
sposobów. Cabe nigdy nie powiedział o tym Gwen. To właśnie sprawiło, że odmówił,
oprócz
- rzecz jasna - oczywistego faktu, że brakowało mu, jeśli nie możliwości, to
wiary we własne
siły.
- Cabe - rzekła Gwen - nadal jestem pewna, że Poszukiwacz zginął, zabijając to
coś.
Myślę, że właśnie dlatego zemdlałam.
- Dlaczego spadło to na ciebie? Dlaczego tobie chciał coś przekazać?
Nadal nie odwracała wzroku od stwora. Obejmowała się rękoma, jakby było jej
bardzo zimno.
- Nauczono mnie pewnych rzeczy. Umiem... odczuwać teren, nawet lepiej niż
stworzenia, które go zamieszkują. Czuję rzeczy, których ty nie odbierasz.
Podejrzewam, że
Poszukiwacz nadawał przypadkowo, mając nadzieję, że dotrze do kogoś z jego
gatunku. Być
może ratunek nie był prawdziwy. Być może tylko tak odebrałam jego myśli. Wiem
jednak, że
czyn Poszukiwacza mnie uratował. I nieważne, czy uczynił to świadomie, czy też
nie. Ja...
ja... to wszystko tylko zgaduję.
Cabe pokiwał głową. Odgłosy zgromadzenia stawały się coraz głośniejsze i
bliższe.
Odwrócił się do zebranej grupy.
- Wracajcie do swoich prac. Ty i ty - wskazał na człowieka, o którym wiedział,

że był
żołnierzem i jednego ze smoków, który miał ozdobny hełm. - Zanim pojawi się pan
Lasu
Dagora, nikomu nie wolno tu wchodzić. Dopilnujcie tego.
Jakże bardzo musiał się przekształcić jego umysł, zastanowił się, skoro w całym
tym
chaosie nadal robił wszystko, by zbliżyć do siebie ludzi i smoki. Wybranie
jednego człowieka
i jednego smoka w sytuacji, kiedy mógł po prostu rzucić zaklęcie ochronne,
wydawało się
głupotą, ale uparł się, by to wykonać. „Użyj potencjalnego niebezpieczeństwa,
aby bardziej
ich do siebie zbliżyć” - szepnęło mu coś w głębi umysłu.
Porada od Nathana?
Coś jeszcze go dręczyło. Coś, co dotyczyło potwora. Nie dotknął go jeszcze, ale
w
przeciwieństwie do Gwen, zaczynała w nim narastać potrzeba takiego kontaktu.
Czuł, że
powinien coś o nim wiedzieć. Dotknięcie go jednak...
Zanim Zielony Smok dotrze na miejsce, na pewno minie trochę czasu. Nawet, gdy
będzie się poruszać z największą szybkością, zjawi się tu najwcześniej
następnego dnia rano.
Mógłby poprosić Gwen o zasięgnięcie języka na temat potwora u mieszkańców Lasu
Dagora,
ale podejrzewał, że niewiele by wiedzieli, może oprócz drogi, jaką poruszał się
stwór. Fakt
jednak, że nikt nie próbował ich ostrzec, dawał wiele do myślenia. Ale ten
potwór był
kopaczem i prawdopodobnie nikt go nawet nie zauważył.
- - Powinniśmy to zniszczyć - usłyszał głos Gwen.
- - Nie, dopóki nie zobaczy go Zielony Smok. Spojrzała na zwłoki z obrzydzeniem.
- Może i tak, ale nadal mam uczucie, jakby to coś chciało wszystko z nas wyssać.
Wyssać. To samo uczucie towarzyszyło Cabe’owi. To nie było zwykłe stworzenie.
Było powołane do życia przez jakąś perwersyjną moc. Ten stwór był obrazą natury,
samego
życia.
Czy stworzył to Toma?
Cabe potrząsnął głową. Małe prawdopodobieństwo, nic więcej. Istniały zagrożenia
z
innych stron, nie tylko od tego jednego smoka. Zdecydowanie zbyt wiele zagrożeń.
„Gdybym mógł tego dotknąć, wiedziałbym”.
Jego ręka była już niemal przy potworze, gdy zdał sobie sprawę, co się naprawdę
dzieje. Niczym przebudzony, gwałtownie cofnął dłoń. Gwen, która była odwrócona
tyłem,
spojrzała na niego i niemal się zachłysnęła.
- Cabe! Nie dotykaj go! - krzyknęła.
Na krótką chwilę powrócił dawny Cabe, niepewny i nie chcący się wystawiać na
potencjalne niebezpieczeństwo. A potem rysy jego twarzy stężały, przypominając
coraz
bardziej inną twarz, którą Gwen znała dobrze, gdyż kiedyś kochała tego człowieka
tak samo,
jak teraz kochała jego wnuka.
Wymruczał coś pod nosem i czarodziejka poczuła walkę dwóch mocy. Została
odepchnięta. Jakiekolwiek by było to zaklęcie, jego siła przekraczała
najmocniejsze zaklęcia,
jakie sama w życiu rzucała.
Jego dłoń dotknęła śnieżnobiałego futra.
Cabe poczuł, jakby ktoś otworzył przed nim księgę przeszłości, a przed jego
oczami
ukazała się cała historia. Znajdował się na Ziemiach Jałowych, ale były one
bujne, nie

wyglądały tak jak dzisiaj. Wszystko działo się dawno temu.
Trwała Wojna Przełomowa, a on był Nathanem Bedlamem.
Byli z nim inni. Yalak, któremu nie podobało się to, co miało się zdarzyć, ale
podczas
głosowania wstrzymał się od wyrażenia swego zdania. Wysoki Tyr, zakapturzony
niczym
kapłan, z całego serca popierał tę metodę. Była jeszcze posępna Salicia, malutka
kobietka
posiadająca potężną moc. I Basil, prawdziwy wojownik drużyny. To do niego
należało
utrzymywanie wroga na dystans, gdyby zdążył tam dotrzeć przed ukończeniem
zaklęcia.
Byli też inni, ale czaili się pod ziemią. Straszliwe stwory, przemienione z
postaci,
którymi kiedyś były. Służył do tego czar, którego Nathan i jego towarzysze nigdy
nie mieli
zapomnieć; był ich największym wstydem i hańbą.
Wizja zniknęła, ale zaraz została zastąpiona obrazem Ziem Jałowych, takich
jakimi
znał je Cabe. To, co pozostało z życia, szybko zanikało. Cabe/Nathan wiedział
jednak, że
niektóre z rodów Brązowego przeżyły. Smoczy Mistrzowie byli zbyt ludzcy, aby
uczynić
pełen użytek ze starożytnego zaklęcia. A jednak nawet to, co przywołali, okazało
się być zbyt
potężne, gdyż teraz głód zaczynał się uzewnętrzniać, poszukując nowych terenów,
a naj
straszniejsze było to, że Cabe/Nathan, będący ogniskiem zaklęcia, głodniał razem
z nimi.
Byli teraz zmęczoną i poobijaną grupą. Salicia nie żyła, zżarta przez głód,
kiedy
próbowała sama go powstrzymać. Cabe/Nathan czuł zmianę, jakiej został poddany i
zdawał
sobie sprawę, że stał się silniejszy poprzez jej śmierć, poprzez... poprzez...
Objawienie nie
chciało nadejść.
A potem Smoczy Mistrzowie łączyli swoją moc, próbując odpowiedzieć potworom,
które stworzyli. Tylko poprzez zaspokojenie głodu mogli myśleć o ich
zniszczeniu. Yalak
miał łzy w oczach; przewidział wszystko, oprócz śmierci Salicii. To go bolało
najbardziej.
Basil pomagał Tyrowi; jak zawsze wierny przyjaciel.
Cabe/Nathan stał zwrócony do nich plecami, zmizerowany, dręczony poczuciem
winy. Gdyby wiedział jaką potęgę wyzwoli, nigdy by nawet tego nie zasugerował.
Lepiej, by
zaklęcie pozostało w zakamarkach jego podświadomości. Lepiej przegrać wojnę ze
smokami,
niż ponownie wyzwolić ów głód.
Kopce ziemi poruszały się w ich kierunku, niektóre tak wielkie, jakby wszystkie
wzgórza w okolicy zostały pokryte piachem. Smoczy Mistrzowie przygotowali się.
Wielkie pazury przekopały się na powierzchnię i uniosła się góra bieli.
Cabe gwałtownie zadrżał, kiedy to, co jeszcze w nim było z Nathana, wyrwało go z
koszmarów przeszłości i przeniosło do jeszcze gorszej teraźniejszości. Nowe
wspomnienia
pochodziły jednak od niezbyt inteligentnej istoty, choć dużo starszej od tych,
które wypuścili
na świat Smoczy Mistrzowie. Wspomnienia wyglądały jak pocięte fragmenty
rzeczywistości.
Przypominały nieco przekazy mentalne Poszukiwaczy. Nie było to zbytnią
niespodzianką,
zważywszy fakt, że prawdopodobnie pierwsze stwory tego rodzaju zostały powołane

do życia
właśnie przez nich. Wykonali ostatni wysiłek, aby pokonać wroga. Ale
Poszukiwacze
uświadomili sobie, że to, co mają zamiar uczynić, może stać się jeszcze większym
zagrożeniem. Lepiej zakopać potwory głęboko w zimnej, zamarzniętej ziemi i mieć
nadzieję,
że już nigdy nie będą potrzebne. Lepiej oddać te tereny... smokom? Poszukiwacze
mogli
nawet czekać całe wieki, jeśli by zaszła taka konieczność.
Więcej niejasnych obrazów pojawiło się przed Cabe’em. Nękały go długie okresy
snu
i ciemności, gdy pojawiał się słaby, ale dręczący głód. Gdy budził się w zimnie.
Gdy słuchał
głosu nowego władcy. Radosna świadomość, że wkrótce będzie można zaspokoić swój
głód,
jeśli tylko zaspokoją wpierw głód swego pana.
Kilku zostało uwolnionych. Musieli tylko być posłuszni wobec mroźnych, martwych,
podporządkowanych panu.
Nieposłuszeństwo!? Głód stał się zbyt potężny, a na południu znajdowało się
życie.
Ale ten, któremu służyli, okrutnie ukarał nieposłusznych..Jeszcze nie nadszedł
czas!” -
krzyczał do nich. Lepiej uciec w sprawiające cierpienie ciepło, niż stawiać
czoło jego
gniewowi. Tam było życie. Życie, którym można zaspokoić głód...
Cabe przewrócił się, niczym rażony piorunem.
Zanim zdążył się zorientować, co się dzieje, Gwen była już przy nim. Jej ręce
sprawdzały ciało, szukając najmniejszych obrażeń. Wiedział, że nic mu nie jest.
Był jedynie
wyczerpany. Zdawało się, że nawet wspomnienia potwora wyciągały z niego ostatnie
soki. To
nie Cabe zdecydował, aby przerwać kontakt, kiedy został obezwładniony
atakującymi go
obrazami. To Nathan zerwał połączenie. Niemal za późno. Ta część Cabe’a, która
należała
także do jego dziadka, zorientowała się, że bestia była kanałem, kierującym go
ku czemuś’.
Nawet martwa, dalej spełniała swoją funkcję.
Gdyby miała odrobinę więcej czasu, wyssałaby z Cabe’a wszystko, aby przekazać
temu, komu nadal chciała służyć.
Śmierć, zimno i magia na najwyższym, najbardziej niebezpiecznym poziomie.
Wreszcie obrazy wyjaśniły Cabe’owi sprawę. Potwór został wypuszczony przez
Lodowego,
aby służyć jakiemuś innemu zaklęciu, ale jakiemu?
Potem przypomniał sobie o zimnie.
Toma obudził się i ujrzał ponurą, białą jak śnieg postać stojącą na straży
komnaty. Był
to ktoś z klanu Lodowego. Już umiał ich rozpoznawać. Jego jasnobłękitne oczy, w
których
błyszczał ogień fanatyzmu, były niemal wiernym odwzorowaniem oczu Króla. Toma
wiedział, że nie ma co liczyć na wsparcie własnego gatunku. Wszyscy wydawali się
jedynie
przedłużeniem ramienia władcy.
- - Co jest? Czego chcesz? - Obnażył zęby, by pokazać, że się nie boi, a do tej
kiepskiej podróbki smoka czuje jedynie pogardę. Wojownik zignorował zachowanie
Tomy.
Obcy byli pod ochroną, jak długo żądał tego Lodowy. Ani chwili ponadto. Nawet
Toma o
tym wiedział.
- - Mój pan chce cię widzieć. - Głos smoka był płaski i obojętny. Już nawet
lodowi

słudzy mieli w sobie więcej życia.
Nie tego Toma szukał. To nie byli sojusznicy, ale zagrożenie dla niego i dla
jego ojca.
Raz za razem Lodowy Smok składał obietnice dotyczące Złotego, które dopiero
teraz
zrozumiał Toma. Były one zamaskowanymi groźbami. To, co pan Północnych Pustkowi
widział jako „lekarstwo”, stawało się czymś wprost przeciwnym do tego, czego
szukał Toma.
„Szaleństwo! Otaczają mnie szaleńcy - zdał sobie sprawę. - Szaleńcy bardziej
niebezpieczni niż stu Smoczych Mistrzów razem wziętych”.
Spojrzał na swego rodzica, ale nic się nie zmieniło. Złoty Smok leżał
nieruchomo,
jego ludzka postać rozłożona była na futrze, a inne futra okrywały całe jego
ciało.
Toma w milczeniu wstał i podążył za smokiem. Szedł tymi samymi korytarzami,
które
przemierzał już setki razy i znał je jak własną kieszeń. Teraz już nie wolno mu
było poruszać
się w nich samemu i to była kolejna zmiana, która go niepokoiła. Cokolwiek
Lodowy Smok
chciał uczynić, powoli kończyły się przygotowania. Może już było za późno, by
Toma uciekł,
jeśli ucieczka, rzecz jasna, była dobrym wyjściem. Ale może też należało w taki
sposób
pokierować planami gospodarza, by sprzyjały one i uwięzionemu. Toma nie stał się
szarą
eminencją na dworze ojca bez powodu. Wprawdzie brakowało mu kilku śmiesznych
znamion,
jednak ich brak z powodzeniem nadrabiał innymi zaletami.
W końcu dotarli do centralnej komnaty. Choć raz wielki smok nie spoczywał na
ruinach. Tym razem Toma mógł ujrzeć to, co dotąd było ukryte przed jego oczami.
Znajdowały się tam ruiny budowli - świątyni. I zobaczył też wielki otwór. Jamę.
Dużo
większą, niż Toma sobie wyobrażał. Cala świątynia musiała ją zakrywać.
Poczuł dreszcze, tym silniejsze, im dłużej wpatrywał się w głębię. Przechodziły
nie
tylko przez ciało, ale dotykały także duszy. Szybko odwrócił wzrok, by spojrzeć
na
gospodarza.
- Od dawna się nad tym zastanawiałeś, nieprawdaż? - W głosie nie było żadnej
ciekawości, żadnych emocji. Lodowy Smok równie dobrze mógł w ten sposób pytać
Tomę,
jaka jest dzisiaj pogoda.
Toma zauważył kolejną różnicę. Lodowy przekształcił się w ludzką postać i
wyglądał
niczym smoczy wojownik zamarznięty setki lat temu. Smoczy hełm rysował się
niewyraźnie.
Toma nie mógł zauważyć żadnych konkretnych kształtów. Lód przymarzł do postaci
smoka
tak bardzo, że stwór wyglądał teraz jak jeden ze swoich ożywionych z martwych
sług.
Toma nareszcie odzyskał głos.
- Tak, przyznaję, nieco mnie to wszystko ciekawiło, choć nie oczekuję, że zbyt
szybko
uzyskam odpowiedź na moje pytania.
Lodowy sucho zachichotał, ale ten malutki pokaz emocji tylko sprawił, że Toma
zaczął się bardziej pilnować. Gospodarz grał z nim w karty, a stawką było życie
syna Złotego
Smoka. Pan Północnych Pustkowi nie miał więcej poczucia humoru niż śnieg.
- - Mówisz tak jak dawny Toma. A jednak na niektóre pytania mogę ci
odpowiedzieć, jako że nadszedł czas Ostatecznej Zimy.

- - Czas czego?
- - Ostatecznej Zimy, rozwiązania problemu ludzi. Czas zimna, które wymiecie ich
ze Smoczych Królestw raz na zawsze.
Zerkając wokół siebie, Toma zauważył, że do jego strażnika dołączyło pięć nowych
smoków i wszystkie rozlokowały się wokół niego w strategicznych punktach. Nie
był
głupcem i wiedział, jakie ma szansę na przeżycie walki. Uznał, że najlepiej
dalej grać rolę
zafascynowanego słuchacza.
- Przyznaję się do swojej niewiedzy, panie. Opowiedz mi o Ostatecznej Zimie.
To był błąd. Zadał dokładnie to pytanie, które Lodowy chciał usłyszeć. Nie grał
głupca. Był nim.
- Zrobię coś ciekawszego, Toma. Pokażę ci, czym jest Ostateczna Zima.
Złapały go silne, zimne szpony. Spróbował przekształcić się w swą prawdziwą
postać,
podjąć z nimi walkę, ale nagle odkrył, że coś go przed tym powstrzymuje.
Był w pułapce.
- Spokojnie, bratanku. Moi wojownicy trzymają cię tylko na wypadek, gdybyś
stracił
równowagę, patrząc w dół. Chciałbym, byś zobaczył, co odkryłem. I co
przygotowałem na
chwałę Smoczych Królestw.
„To szaleństwo” - odezwał się ostrzegawczy krzyk w umyśle Tomy. Nie chciał
zaglądać do dołu, ale nie miał też siły, aby się przeciwstawić. Wojownicy
Lodowego Smoka
ciągnęli go za sobą niemal tak samo jak Azran ciskał nim po okolicy po pokonaniu
w Górach
Tybru. Tam Toma czuł jedynie wściekłość i wstyd z powodu porażki, ale tutaj
odczuwał to,
co ludzie nazwaliby lękiem o własną duszę.
Schody prowadzące do budowli były niemal tak zrujnowane jak ona sama. Zniszczone
resztki prowadziły w dół, podczas gdy smoki poruszały się ku górze. Toma
stwierdził, że
liczy kroki, niczym skazaniec przed egzekucją, co zresztą było całkiem możliwe.
Jednak
Lodowy nie miał żadnych powodów, by go okłamywać. Być może chciał jedynie, aby
gość
ujrzał, co się znajdowało w jamie. Myśl ta zresztą wcale nie uspokoiła
ognistego. Wcale nie
chciał sprawdzać, co się znajduje w dole. Szczególnie wtedy, gdy każdy krok w
tamtym
kierunku powodował narastanie dreszczy.
Ostatecznie dotarli pod sam szczyt. Jego „towarzysze” nie mieli zamiaru wspinać
się
wyżej. Toma odetchnął z ulgą. Wtedy nieoczekiwanie czterej słudzy pojawili się
z... z nikąd.
Z każdego z nich wyzierało jakieś dziwne stworzenie. Przynajmniej jedno
rozpoznał jako
smoka z nie znanego mu, obcego klanu. Makabryczne kukły pojawiły się, zastąpiły
jego
strażników i ruszyły w kierunku dołu. Toma nawet nie szarpał się, choć
wewnętrzny głos
podpowiadał mu, by stawiał opór. Z opóźnieniem stwierdził, że znajduje się pod
potężnym
zaklęciem gospodarza, dużo potężniejszym, niż spodziewałby się po Lodowym Smoku.
Stali nad dołem i dopiero wtedy Lodowy się odezwał.
- Pochyl się, książę Toma. Dół jest głęboki i tylko pochylając się dokładnie nad
nim,
zobaczysz, co się w nim kryje. Nie martw się, moi słudzy powstrzymają cię przed
upadkiem.
Gdyby miał wybór, odmówiłby. Teraz jednak dwaj słudzy zgięli go w pasie, aż

górna
część jego ciała znalazła się nad jamą. Oczy ognistego były zamknięte.
Kiedy nie został od razu wrzucony do środka, powoli odważył się je otworzyć.
Mała
szczelinka oka rozszerzyła się, po czym gwałtownie zamknęła znowu. Jedno
spojrzenie
wystarczyło. Jedno spojrzenie dało mu więcej, niż chciał.
Toma wiedział, że sprawy wyglądają znacznie gorzej, niż mu się z początku
zdawało.
Lodowy mówił dalej, a jego słowa były niemal tak zimne jak chłód, który bił z
dołu.
- To moja królowa, synu mego brata! - ciągnął. - To przyszłość robactwa, które
odważyło się nam sprzeciwić! Bardzo krótka przyszłość z niedługim końcem!
Poprzez
królową i jej dzieci sprowadzę na Smocze Królestwa zimę jakiej jeszcze nikt
nigdy nie
widział! Ostateczną Zimę, która już na zawsze opanuje s’wiat!
Kiedy Tomę pociągnęli z powrotem od dołu, zauważył, że choć raz w głosie
Lodowego dało się odczuć prawdziwe emocje.
VIII
Dochodziło już niemal południe następnego dnia, kiedy nareszcie dotarł do
miejsca,
które, jak wiedział, stanowiło granicę między ziemiami dwóch Smoczych Królów.
Nie
nastąpiła żadna nagła zmiana. Nie stało się nic takiego, co by oznajmiało, że
tutaj kończy się
panowanie jednego Króla, a zaczyna drugiego. To było tylko coś, co czuł Gryf, co
oznaczało,
że działały tu siły, których istnienie umykało uwadze pięciu podstawowych
zmysłów.
Subtelne siły, ale rozciągnięte ponad całą krainą, niczym wielka sieć.
Jeszcze przed rozpoczęciem podróży wiedzieli już, że się zbliżał, a może nawet
już
wtargnął do krainy Irillianu. Gryf potrafił jedynie podziwiać zaklęcie, które
chroniło tę krainę.
Wyglądało na dużo potężniejsze niż się spodziewał. Miało taką moc, że nie mogło
zostać
wytworzone przez Smoczego Króla. Pochodziło raczej z wcześniejszej epoki. Może
stanowiło
wytwór Poszukiwaczy, a może jednej z ras, która rządziła tutaj przed nimi, na
przykład
Quelow.
Jego misjazdawała się beznadziejna. D’Shay niewątpliwie nawet w tej chwili śmiał
się
z niego. Jednak musiał iść dalej. Nie potrafił stwierdzić, co go tak
determinuje, a kiedy
próbował o tym myśleć, powracał ból głowy. Nie znikał, dopóki nie usunął ze
swego umysłu
tego pytania.
- Ptak stoi zadumany. Czy ptak, być może, zamierza czekać na smoka?
Słowa zostały wypowiedziane tonem przypominającym nieco syczenie gada, ale
towarzyszył im też dźwięk wypluwanej wody, tak jakby mówiący chwilę wcześniej
czegoś
się napił. Gryf rozejrzał się, ale zobaczył jedynie wilgotne łąki porośnięte
wysoką trawą,
wiele jezior różnej wielkości i kilka bagiennych drzew.
- Ptak jest ślepy. Czy ptak, być może, potrzebuje ręki, która by go
poprowadziła?
Coś dotknęło jego prawego ramienia i Gryf odskoczył z wyciągniętymi szponami,
przybierając pozycję gotową do walki. A kiedy zobaczył stworzenie wyślizgujące
się z

najgłębszego z jezior, źrenice mu się zwęziły.
To był, a zarazem nie był smok. Wyglądał bardziej jak stworzenie wodne, może
salamandra. Gryf w duchu przeklął. Przegapił rzecz oczywistą. Błękitny był
stworem
morskim. Nikogo nie powinno zaskoczyć, że do jego sług zaliczały się
najprzeróżniejsze
istoty żyjące pod powierzchnią wody.
A więc nadeszła ta chwila. Czekał, aż do pierwszego dołączą kolejni. Bez
wątpienia
zamierzali go przytłoczyć swoją liczbą, gdyż ten pierwszy sięgał mu jedynie do
ramienia i
wyglądał dość mizernie, niezbyt silnie umięśniony. Tak jak i u innych smoków,
jego ciało
pokrywały łuski o lekko zielonkawym zabarwieniu.
Żadne inne stwory się jednak nie pojawiły. Stworzenie trwało w jakimś napiętym
wyczekiwaniu, długi pysk wyciągało w stronę Gryfa i być może, próbowało wyczuć
jego
zapach.
- Ptak podskakuje jak podniecony kurczak szukający jedzenia. Być może ptak chce
zaatakować?
Jego zdania były niemal nonsensowne i wydawały się płynąć zgodnie z jakimś obcym
rytmem. Siedział w kucki.
Stworzenie westchnęło i mrugnęło swoimi wielkimi oczami.
- - Ptak jest też niemy. Czy zamierza, być może, stać tutaj tak długo, aż
przyjdą po
niego smoki?
- - Smoki?
- - Ptak mówi. Czy, być może, zamierza mówić jeszcze? Gryf opuścił nieco ręce,
ale
nie schował pazurów.
- - Kim jesteś? Czy należysz do sług Błękitnego, czy też nie?
Z paszczy wodnego stworzenia wysunął się długi, rozdwojony język i złapał
przelatującego owada.
- - Ptak się najwyraźniej myli. Czy ptak nie wie, być może, o Pszukaczach?
- - Pszukaczach? - Gryf zastanowił się nad nie znaną sobie nazwą. Może... - Nie
o
Poszukiwaczach?
- - Ptak mówi o Pszukaczach. Czy, być może, nie zna ich prawdziwej nazwy?
Gryf zjeżył się. Dziwna składnia zaczynała mu działać na nerwy.
- - Czy to to samo? Jeśli możesz, pokiwaj głową. Pokiwał.
- - Służysz im?
- Ptak nie wie, że kiedyś wszystkie smokowate służyły Pszukaczom? Czy też myśli,
być może, że wszystkie zdradziły swoich panów?
To się stawało irytujące. Poszukiwacze, czy też Pszukacze stawali się nadzwyczaj
aktywni. Być może długa niewola u Azrana poruszyła ich i zmusiła teraz do
poważniejszych
działań, niż w przeszłości. A może nie zadawalało ich już tylko patrzenie na
świat, który
niegdyś należał do nich.
- - Czy jesteś tu, aby mi pomóc? Stworzenie skinęło głową.
- - Na rozkaz Poszukiwaczy.
- - Ptak...
- - Tak, czy nie?
Wodne stworzenie znowu kiwnęło głową. Poprzez pytania Gryf zdołał ułożyć całą
historię. Smokowate, czy jak to stworzenie się nazywało, zostały stworzone, by
służyć
Poszukiwaczom, czy też Pszukaczom; najwyraźniej nazwa została w jakimś odległym
momencie w przeszłości zniekształcona. Teraz smokowatych było jeszcze mniej niż
Poszukiwaczy, a na dodatek większość pozostawała w ukryciu. Chyba, że ktoś ich
wezwał. I
ptaki wysłały tego, by oczekiwał na przybycie Gryfa. Poszukiwacze wiedzieli o

zaklęciu
pilnującym tej krainy. W rzeczywistości zostało rzucone przez nich.
Większość z tego, co mówił sługa, nie miało żadnego sensu. Ale udało się Gryfowi
zrozumieć, że smokowaty poprowadzi go najbezpieczniejszą drogą aż do Irillianu.
Stworzenie
odmówiło odpowiedzi na pytanie, dlaczego interesowało to Poszukiwaczy do tego
stopnia, że
zdecydowali się nawiązać z obcym kontakt.
- - A co z zaklęciem ostrzegawczym? Cały czas będą wiedzieli, gdzie jesteśmy.
- - Rak myśli, że smokowaty głupi. Czy ptak myśli, być może, że Pszukacze nie są
przygotowani na własne zaklęcie?
Kucające stworzenie wyciągnęło błoniastą łapę i pokazało wyryty na dłoni symbol.
- Lojalni smokowaci nigdy nie zostaną wykryci przez dzieci robactwa, które
zaległo
się w jaskiniach.
Zostało to powiedziane z taką dumą, na jaką tylko było stać wodne stworzenie i
sugerowało wiele rzeczy związanych z przeszłością, o których Gryf chętnie by
porozmawiał.
- Ptak znowu milczy. Czy to, być może, znaczy, że powinniśmy ruszyć w drogę? -
Stworzenie coraz bardziej denerwowało się stratą czasu.
Gryf otworzył dziób, po czym go zamknął. Jeśli Poszukiwacze przychodzili mu z
pomocą, nie zamierzał odtrącać tak potężnego sojusznika. Wiedział jednak, że
przymierze
może się okazać w najlepszym wypadku krótkotrwałe, gdyż Poszukiwacze przede
wszystkim
dbali o własne interesy, a Gryf jakoś nie wierzył, aby pokrywały się one z
ludzkimi.
Smokowaty poruszał się w dość osobliwy sposób, to skacząc, to znowu idąc jak
człowiek. Grunt był miękki i wilgotny, nigdzie nie widać było stabilnego
podłoża. Gryf miał
nadzieję, że jego tajemniczy przewodnik wie, co czyni, i że są teraz niewidoczni
dla
wszechwidzącego zaklęcia Błękitnego Smoka.
Miał nadzieję, że D’ Shay siedzi gdzieś tam i patrzy jak po Gryfie znika ślad;
drobna,
ale jakże przyjemna myśl. Cieszył się nią przez większość drogi.
Przez pierwszą godzinę minęli wiele strumieni, dwa albo trzy jeziorka, bagno i –
nareszcie - bystrą rzekę. Jeśli chodziło o wybór drogi, smokowaty był bardzo
rygorystyczny. I
to tak bardzo, że zbeształ Gryfa za to, że ten podszedł zbyt blisko do jednego z
jezior.
Lwioptak chciał spytać, jakie niebezpieczeństwo może im grozić, ale w tym
momencie z
jeziora zaczął się wydobywać gulgot i smokowaty nakazał Gryfowi zamknąć dziób.
Po kilku
chwilach bulgotanie ustało i ruszyli dalej.
Większy problem stanowiła rzeka. Było oczywiste, że w normalnych okolicznościach
smokowaty po prostu by ją przepłynął, a Gryf, pomimo swojej awersji do
zanurzenia się w
czymkolwiek głębszym niż staw, uczyniłby to samo, ale jego przewodnik z jakiegoś
powodu
nie uważał tego za najlepszy pomysł.
Gdy Gryf dopytywał, dlaczego dokonali takiego, a nie innego wyboru, w końcu
wodne stworzenie odezwało się:
- Za dużo Regga.
Nie trudziło się jednak, by wyjaśnić, kim lub czym są Regga, poza tym, że wtedy,
przy jeziorze, niemal się nie spotkali z jednym z nich.
Przewodnik Gryfa znalazł mały zbiornik i zaczął polewać wodą swoją skórę, aby
uchronić ją przed wyschnięciem. Potem spojrzał na rzekę, a następnie na
lwioptaka.
- - Regga być może obserwują ziemię, ale czy patrzą na Drogę Mgieł? - wymruczał

sam do siebie.
- - Co to jest...
W odpowiedzi usłyszał syknięcie. Smokowaty spojrzał na niego wielkimi, okrągłymi
oczami i ponownie nakazał całkowite milczenie.
- Droga Mgieł - znów wymruczał po kilku chwilach rozmyślania.
W oczach Gryfa stworzenie robiło wrażenie niepewnego, jakby podjęło decyzję, co
do
której nie było całkowicie przekonane. Jakby...
Gryfa zaczęła boleć głowa. Tym razem nie walczył z bólem, mimo że nie był to
przyjemny stan. Coś działo się nie tak. Przez te wszystkie lata jako żołnierz, a
potem władca
nigdy nie podjął tylu nieprzemyślanych decyzji.
Smokowaty akurat ściągnął na siebie jego uwagę. I Gryf przypomniał sobie, że
najważniejsze zadanie, to jak najszybciej dotrzeć do Irillianu. Wszystkie złe
myśli zniknęły, a
ból głowy ustał.
- Ptak, być może, nie będzie mówić. Czy ptak sądzi, że byłoby to możliwe?
Gryf skinął głową. Smokowaty, nie do końca zadowolony, zaczął prowadzić go
dalej,
ale tym razem w przeciwnym kierunku. Gryf zawahał się. Może nie znał tych ziem
tak dobrze
jak to stworzenie, ale wiedział, że aby dotrzeć do Irillianu, muszą przekroczyć
rzekę. Już
prawie otworzył dziób, by coś powiedzieć, lecz w końcu uznał, że najlepiej
zrobi, jeśli zaufa
przewodnikowi i dał się prowadzić dalej. Przynajmniej na razie. Przecież
prowadzący nie
może być tak głupi, by nie wiedzieć, że on zna drogę. Musi więc mieć jakiś inny
plan w
głowie. Może ta Droga Mgieł...?
Rzeka niemal już zniknęła poza zasięgiem ich wzroku, kiedy smokowaty nagle
zatrzymał się przed niewielkim jeziorkiem. Poruszały się w nim maleńkie żaby i
kraby, a po
powierzchni skakały wodne owady. W najgłębszym miejscu nie mogło mieć więcej niż
dwie
stopy. Mimo, że Gryf nie widział najmniejszego powodu, by się przy nim
zatrzymywać,
przewodnik zdawał się bardzo zadowolony z tego, co ujrzał. Zaczął rysować na
powierzchni
wody jakieś linie.
Gryf miał już zamiar coś powiedzieć, lecz nagle zamarł. Dno jeziorka drgnęło i
stało
się przezroczyste. Mrugnął i raptem ujrzał schody, które prowadziły tak głęboko
w dół, że nie
widział ich końca. Były stare, ułożone z jakichś specjalnie nie ociosanych
kamieni, ale z
pewnością były to schody.
- Droga otwarta. Czy ptak, być może, życzy sobie nią pójść? Czy też chce
poczekać na
Regga, albo na inne sługi Błękitnego?
Gryf się zjeżył.
- - Tam? Na dół? Nie najlepiej umiem oddychać pod wodą, przyjacielu.
- - Smokowaty nie głupi. Czy ptak, być może, powie to samo o sobie?
„Innymi słowy - pomyślał Gryf - schody cię ochronią, idioto”. Co się stało z
jego
głową?
Przewodnik spojrzał na rzekę. Gryf podąży} za jego wzrokiem i ujrzał, że
powierzchnia wody się wybrzusza.
- Regga! - syknął smok, zapominając o swojej dziwnej składni. Popchnął Gryfa w
kierunku schodów. Gryf się nie opierał, ale nie mógł się powstrzymać przed
lekkim

wahaniem, To nadal wyglądało jak woda. Pierwszy krok nie zmienił wrażenia. Stopa
uderzyła
o wodę, wywołując plusk. Smokowaty pogonił go. Rzeka wybrzuszała się coraz
bardziej,
jakby chciało się z niej coś wynurzyć.
Gryf wziął głęboki oddech i zbiegł w dół schodów.
Lustro wody zamknęło się nad jego głową i przez chwilę czuł wilgoć. Niemal
spanikował. Ale woda szybko zniknęła i znalazł się kilkanaście stopni od szczytu
schodów.
Gdy spojrzał do góry, nie zobaczył niczego poza sufitem. Nie dostrzegł żadnej
dziury.
Spojrzał w dół, gdzie schody kończyły się jakieś dwadzieścia stopni poniżej w
czymś, co
prawdopodobnie było korytarzem.
- Schody nigdzie się nie ruszają. Czy ptak, być może, sądzi że pójdą za niego?
Niemal poleciał w dół. Smokowaty znajdował się ponad nim, szczerząc zęby w
niechętnym uśmiechu. Prawie siedział na schodach, tak były szerokie.
- - Gdzie jesteśmy? Podaj mi nazwę, jeśli możesz? Wodne stworzenie parsknęło,
ale
odparło:
- - Droga Mgieł.
- - Jakiś rodzaj portalu?
Ponownie usłyszał tylko parsknięcie. Wodne stworzenie machnęło łapą i kazało mu
iść do przodu, po czym podążyło za nim. Gryf zszedł schodami na samo dno i
zatrzymał się.
Przed nim rozpościerał się pusty korytarz. Nie był mroczny, ale jak stwierdził,
całkowicie
ciemny i nie wyglądał zachęcająco. Złowrogo, takiego raczej użyłby słowa.
Teraz zrozumiał skąd się wzięła nazwa drogi. Do wysokości pięciu stóp korytarz
pokrywała tak gęsta mgła, że Gryf zastanawiał się, czy nie będzie musiał sobie
wyrąbywać
przez nią przejścia. Co gorsza, mgła zdawała się go wzywać ku sobie, wciągać.
Usłyszał za sobą parskanie rozdrażnionego smokowatego i poczuł jak wilgotne
dłonie
popychają go do przodu. Mgła otoczyła go ze wszystkich stron.
Ściany, sufit, wszystko zniknęło. Gryf przez chwilę zastanawiał się jak ma
znaleźć
drogę w tej mgle. Potem zobaczył przed sobą niewyraźną postać, która kiwała na
niego ręką,
najpierw lekko, a kiedy się nie ruszał, bardziej nerwowo. Smokowaty zdał sobie
sprawę, że
lwioptak ma kłopoty. Wysunął się do przodu i wskazywał, którędy iść. Gryf
podążył za
stworzeniem, lecz mimo prób, nie potrafił go dogonić. Chciał krzyknąć, ale zląkł
się, że
przyciągnie jakiegoś mieszkańca tego miejsca, a mógłby potem tego żałować.
Cały czas przewodnik odrobinę go wyprzedzał. Gryf nigdy nie zdołał uchwycić
wzrokiem niczego więcej niż ramienia, czy fragmentu pleców. W końcu zwątpił, czy
gdyby
całkowicie stracił smokowatego z oczu, zdołałby odnaleźć drogę powrotną.
Trudno było ocenić, jak długo wędrowali. Może dwie, albo trzy godziny. Gryf miał
nadzieję, że przynajmniej minęli już rzekę. Czymkolwiek, czy kimkolwiek byli
Regga,
zdawali się być niezwykle szanowani przez smokowatego. Na tyle szanowani, by ich
omijać.
Droga stała się nieludzko cicha. Gryf nawet nie słyszał własnych kroków.
Próbował w
pewnej chwili uderzyć stopą o ziemię, ale usłyszał jedynie przytłumiony odgłos,
którego nie
wychwyciłby nikt stojący w pewnym oddaleniu od niego. Cisza i brak jakichkolwiek
widoków sprawiły, że pogrążył się w rozmyślaniach.

Pragnienie, by dotrzeć do Irillianu zmalało niemal do zera. Zaczął rozważać
niebezpieczeństwa związane z wejściem do miasta kontrolowanego przez Smoczego
Króla.
Irillian należał do ludzkich miast najbardziej lojalnych wobec swego władcy. Nie
można było
jego mieszkańców za to winić. Błękitny zawsze traktował swych poddanych uczciwie
i nie
należało go potępiać jak jego braci. Smoczy Królowie zawsze robili to, co im się
podobało;
jedynym stworzeniem, które miało na nich jakikolwiek wpływ, był ich cesarz, a
nikt poza
Tomą, nie wiedział nawet czy on w ogóle jeszcze żyje.
Im więcej nad tym rozmyślał, tym bardziej zastanawiał się nad swoją nagłą
decyzją.
Kiedy ból głowy, który z reguły go dręczył, gdy próbował o tym myśleć, tym razem
nie
odezwał się, nareszcie zdał sobie sprawę z tego, co się działo.
Jak ryba płynął za przynętą i zmierzał prosto w sieć i pazury, które trzymały tę
sieć,
niewątpliwie należącą do pana Irillianu.
Próbował zawrócić, ale nagle zdał sobie sprawę, że wtedy, gdy on zastanawiał się
nad
dalszymi swoimi losami, jego przewodnik zniknął. Gryf uczynił krok do przodu i
przewrócił
się. Wyciągnął przed siebie ręce, aby powstrzymać upadek, lecz napotkał opór.
Kamienie. Nie
była to jednak ściana. Mgła zaczęła się rozpływać.
Jego wzrok uchwycił przed sobą kolejne schody. W pierwszej chwili pomyślał, że
zrobił koło. Rozejrzał się i zobaczył wynurzającego się z Drogi Mgieł
smokowatego.
- - Jakim cudem znalazłeś się za mną?
- - Smokowaty był za tobą cały czas. Czy...
- - Byłeś przede mną - przerwał Gryf. - Doprowadziłeś mnie tutaj.
- - Smokowaty był cały czas za ptakiem. Czy ptak, być może, nic nie wie o
mieszkańcach mgieł?
- - O mieszkańcach mgieł?
Wodne stworzenie parsknęło i minęło go, ruszając w kierunku schodów. Na moment
tylko odwróciło się, by rozkazać:
- Za mną!
Najwyraźniej smokowaty nie zamierzał się rozgadywać na temat mieszkańców mgieł.
Gryf doszedł do wniosku, że może to nawet lepiej. Prawdopodobnie w tunelu
czyhały na nich
niebezpieczeństwa, o których wolałby nie wiedzieć.
Nagle smokowaty zniknął. Gryf natychmiast zatrzymał się i dopiero po chwili
uświadomił sobie, że to taka sama droga jak ta, którą się tu dostali. Spięty,
ruszył w górę,
próbując ignorować sufit, który niebezpiecznie zbliżał się ku jego głowie.
Zarówno sufit jak i
schody zniknęły w chwili, kiedy czubek jego grzywy miał dotknąć kamienia. Gryf
znalazł się
wewnątrz ciemnego, wilgotnego tunelu.
Tunel śmierdział.
Podczas gdy Gryf starał się uspokoić, smokowaty niecierpliwie słał sygnały, by
się
pospieszył.
- - Gdzie jesteśmy?
- - Tam gdzie mieliśmy dotrzeć? - wymruczał stwór. Zapach przeszkadzał mu w
takim samym stopniu jak i Gryfowi. Mówienie zmuszało do głębszego oddychania.
- - A gdzie mieliśmy dotrzeć? - Gdyby Gryf miał nos, który mógłby zmarszczyć,
bez
wątpienia zrobiłby to. - Gdzie...

Tunel stanowił część systemu kanalizacyjnego. Rozległego systemu. Gryf spojrzał
do
góry. Wielka ściana blokowała mu niemal cały widok. Ciągnęła się tak daleko jak
daleko
mógł tylko spojrzeć. Wciągnął powietrze i rozpoznał przynajmniej jeden ze
składników
smrodu: zepsute ryby. Ale i coś więcej. Zapach, który z obrzydzeniem wyciągnął z
przeszłości. Zapach morza.
- Irillian?
Smokowaty powoli pokiwał głową.
- - Jesteśmy tu, gdzie mieliśmy być - wymruczał znowu.
- - Gdzie on jest?
D’Shay był nieprzytomnie wściekły i D’Laque wiedział, że najlepiej będzie nie
odpowiadać, przynajmniej dopóki nie miał żadnej zadawalającej odpowiedzi.
Kryształ, który
monitorował zaklęcie otaczające Irillian i pobliskie tereny, w odpowiedzi na
pytania o Gryfa
pokazywał pustkę. Wskazywał jedynie nieliczne patrole Burzowego. Te zaś były
tolerowane
przez władcę Irillianu, jeśli tylko ich pobyt nad krainą nie trwał dłużej, niż
kilka sekund.
- Nie można go odnaleźć - zagrzmiał głos podobny do dźwięku lawiny.
D’Laque wzdrygnął się i modlił, by jego zwierzchnik nie powiedział nic, co
mogłoby
obrazić gospodarza. UstaD’Shaya były jednak mocno zaciśnięte, podczas gdy on sam
próbował opanować emocje. Nie był jeszcze aż tak wściekły, by odrzucić potężny
sojusz.
- Czy to możliwe, by coś się stało z zaklęciem? Może przestało pokrywać cały
teren? -
Oba pytania zostały zadane niezwykle grzecznym tonem i tylko D’Laque odczytał w
nich
sarkazm.
„Niech nas Niszczyciel chroni, jeśli straci opanowanie” - pomyślał wilczy
jeździec.
Smoczy Król uniósł głowę, woda nadal ściekała mu z paszczy. Znajdował się w
swoim domu na Wschodnich Morzach, skąd rządził zarówno wodami jak i ziemiami
Irillianu.
Był smuklejszy niż większość z jego braci i bardziej przypominał węża, niż
smoka. Miał
błoniaste łapy, umożliwiające mu pływanie i był dłuższy od innych Królów, co
jednak nie
oznaczało, że przytłaczał masą. Jego oczy zdawały się nie mieć innego koloru,
niż ten, który
odbijał się w wodzie. D’Laque’a lekko to denerwowało, choć zdawał sobie sprawę,
że istnieją
inni Smoczy Królowie, przy których Błękitny mógł uchodzić za zupełnie zwykłego i
przeciętnego, choć z pewnością taki nie był.
- - Zaklęcie jest doskonałe. Sam je rzucałem.
- - A więc, gdzie on się podział? Smok spojrzał na niego chłodno.
- - Istnieją inne moce, niż tylko te, które należą do Królów. Mogą się też na
krótko
zdarzać zakłócenia. Zostanie odnaleziony.
- - Musi zostać odnaleziony.
D’Laque skulił się. Błękitny pochylił się do przodu w taki sposób, że jego głowa
znajdowała się na wyciągnięcie ręki. Mniejszy z jeźdźców, przerażony jego
wielkością, zrobił
krok do tyłu. Pomieszczenie nagle wypełnił zapach morza.
- Złapanie Gryfa jest dla mnie tak samo ważne jak dla ciebie, człowieku. Jest
winny
śmierci co najmniej jednego z moich braci.
D’Shay nareszcie pojął, jak wygląda rzeczywistość. Szybko skinął głową, po czym

skłonił się.
- Wybacz mi, panie. Istnieją pewne... emocje... które normalnie trzymam na
wodzy,
ale ostatnio staje się to coraz trudniejsze. Wybacz, jeśli moja wypowiedź była
niegrzeczna.
Nikt nie uwierzył w szczerość przeprosin, a w najmniejszym stopniu sam smok, ale
zaakceptował je kiwnięciem głowy, ponownie zbliżając przy tym paszczę do swoich
„gości”.
Po chwili Błękitny cofnął się i przymknął oczy, rozmyślając. Obaj jeźdźcy byli
przyzwyczajeni do takiego zachowania, ponieważ obserwowali je nieskończoną
liczbę razy.
W ten sposób smok zbierał myśli, decydował, które sprawy są najważniejsze. Z
zewnątrz
wyglądało to trywialnie, a jednak Błękitny rządził najskuteczniej ze wszystkich
braci, z
jednym wyjątkiem.
Właśnie ten wyjątek pochłaniał w tej chwili jego myśli.
- Nie ma żadnych informacji z Pustkowi. Twój agent i moi przewodnicy przestali
istnieć.
D’Shay spojrzał na D’Laque’a, który oczyścił gardło i stwierdził:
- - Gdyby D’Karin zginął, wiedzielibyśmy o rym.
- - Hmm? - Smok uznał to chyba za lekko humorystyczne. - Aaaa, tak, wasze małe
amulety. Nędzne podróbki magii w porównaniu do wspaniałości mego gatunku.
Tym razem to D’Laque prawie stracił panowanie nad sobą. Był wyćwiczonym
dozorcą i nosił Ząb Niszczyciela, który kontrolował każdego jeźdźca
podlegającego jego
przywódcy. Ktokolwiek został naznaczony, a wystarczyło drobne zadrapanie z
kroplą krwi,
już na zawsze należał do niego. Przywódcy Watah używali ich, by utrzymywać
kontakty ze
swoimi szpiegami. Wystarczyło, że pomyśleli o danej osobie. Dozorca, których
specjalnie
wyczulano przez ciągłe naznaczanie, byli strażnikami. Jeśli coś złego stało się
komuś z
Watahy, reagował tak, jakby utracił część swojej duszy. Nie trzeba chyba
wspominać, że
D’Laque i jemu podobni byli niezwykle czuli na punkcie swoich obowiązków.
D’Shay położył rękę na ramieniu towarzysza.
- Wyjaśnij, dlaczego nie możemy potwierdzić tego, co mówi. Drugi jeździec
niechętnie pokiwał głową.
- Śmierć D’Karina pozostawiłaby cień po jego duszy, uwięzionej w Zębie. Tę część
każdy z nas jest winien Niszczycielowi i, umierając, chętnie mu ją odda. Kiedy
myślę o
D’Karinie, napotykam jedynie pustkę. Jest dla nas niewidzialny. Tak, z tym się
zgodzę, ale
nie poczułem, by się coś stało z tą częścią jego duszy.
Błękitny spojrzał teraz z lekkim zainteresowaniem.
- - Kiedyś chciałbym móc ujrzeć ten... ząb. Być może działa on na podobnej
zasadzie jak Naczynie Demona, zaklęcie oplątujące dusze wrogów.
- - To nie jest nic w tym rodzaju - krzyknął D’Laque. Nagły widok zdenerwowania
na potężnej paszczy sprawił, że jeździec zadrżał i natychmiast zapomniał o
gniewie. -
Pochodzi od Niszczyciela.
Nie interesując się już więcej tym, co uważał za oddawanie czci kawałkowi
kamienia,
smok powrócił do swego pierwotnego toku myślenia.
- - Nieważne, czy wasz człowiek żyje, czy też jak Gryf został ukryty przed
naszymi
oczami, ale nie podoba mi się to. Zamykam północne wybrzeże mojego królestwa
przed
wszystkimi. Wysyłam emisariusza do brata. Minął czas zabawy. W chaosie wywołanym

pojawieniem się tego nowego Bedlama jest zbyt wiele niepokoju, zbyt wiele
zdrady. Jeśli
Północne Pustkowia stanowią teraz zagrożenie dla bezpieczeństwa mojego
królestwa, muszę
zająć się najpierw tym zagrożeniem i nie stać mnie, by was w tym samym czasie
wspierać.
- - Co?! - krzyknęli naraz mężczyźni.
D’Laque odwrócił się do swego przełożonego. D’Shay potarł przystrzyżoną brodę.
- Mieliśmy umowę. Smok zaśmiał się szyderczo.
- - Jak narazie jedyne, co widziałem i słyszałem, to wasze żądania. Nie było w
nich
nic korzystnego dla mnie. Brat Czarny pomagał warn. Zobaczcie jak teraz wygląda
jego
kraina. Nie stać mnie na stratę czasu, jeśli mój chłodny brat stał się
niebezpieczny.
- - Gryf... - zaczął D’Shay.
Gospodarz spojrzał na nich palącym wzrokiem. Jeźdźcy zamilkli. Zanim Błękitny
się
odezwał, przez dłuższy czas ich obserwował, zwłaszcza D’Shaya. Po chwili na jego
pysku
pojawił się wszechwiedzący uśmieszek.
- Pozwólcie, że coś warn zaoferuję. Przyprowadź mi, człowieku, Gryfa, a rozważę
waszą prośbę. Tak... Emisariusz, którego wysyłam do Północnych Pustkowi musi
zanieść
mojemu bratu jakiś prezent. Cóż może być lepszego, by otworzyć bramy, niż taki
podarek jak
lwioptak.
D’Shay niemal odrzucił drugą szansę, ale się rozmyślił. Musiałby odpowiadać
przed
pewną osobą, gdyby jego misja się nie powiodła. A śmierć Gryfa, nieważne przez
kogo
spowodowana, niezwykle by tę osobę ucieszyła.
- A więc dobrze, panie, dostarczymy ci Gryfa. Wiemy, że zmierza ku nam. Jedyne
pytanie brzmi, kiedy i w jakim punkcie miasta się pojawi. Wkrótce będziesz miał
jego głowę.
Błękitny zachichotał, gdyż znał prawdziwe intencje D’Shaya. Smok wbił kolejną
szpilę.
- Nie, jeźdźcze. Chcę nie tylko jego głowy. Chcę go całego, żywego i
oddychającego,
w stanie mniej więcej nienaruszonym.
Arystokratyczna twarz jeźdźca gwałtownie pociemniała.
- To moja oferta - mówił dalej Smoczy Król. - Przyjmujecie ją, czy nie?
Po chwili D’Shay kiwnął głową. Bez słowa obrócił się i wyszedł z jaskini.
D’Laque
szybko się skłonił i podążył za nim.
Błękitny patrzył jak odchodzą. Na jego pysku pojawił się dziki, gadzi uśmiech,
co do
natury którego D’Shay nie miałby zbyt wiele wątpliwości.
IX
Patrzył na całkiem mocne mury miasta, które zdawały się być wyższe niż dorosłe
smoki i niesamowicie gładkie. I rozumiał, że wspinaczki nie należy brać pod
uwagę. Gryf
poważnie zaczął myśleć o odwrocie i zamierzał poprosić smokowatego, aby
zaprowadził go z
powrotem do Penacles.
Irillian zawsze miał mury i Gryf od dawna o tym wiedział. Nigdy nie zdawał sobie
jednak sprawy, że są one aż tak wysokie, a ich gładkość można porównać do
gładkości perły.
Porównanie zresztą było dużo bardziej akuratne, niż by przypuszczał. Błękitny
miał bowiem
do dyspozycji wszystkie bogactwa Wschodnich Mórz.

- Rak spogląda na miejskie mury. Czy ptak, być może, naprawdę zamierza podjąć
się
szaleńczej wspinaczki?
Nawet w ciemności Gryf widział, że kucający smokowaty śmieje się tak szeroko,
jak
tylko pozwalają mu na to szczęki. Zirytowało go to, ale zdołał się pohamować.
Mimo
wszystko stwór wypełnił swoją obietnicę. Gryf znajdował się u wrót miasta. Co
więcej, dzięki
drodze, której natury stworzenie nie chciało wyjaśnić, zaledwie w ciągu kilku
godzin pokonał
odcinek, który w normalnych okolicznościach zająłby mu wiele dni.
- - Znasz inną drogę?
- - Ptak musi stać się rybą. Czy, być może, jest na tyle odważny?
- - Rybą?
Smokowaty wskazał na kratę za nimi. Swoimi błoniastymi łapami usunął większość
znajdujących się na niej śmieci.
- Ptak jest wytrzymały. Czy, być może, ma taki sam żołądek? Nie trzeba było
pytać, o
co chodzi, gdyż usunięcie całych pokoleń gnijących roślin wyzwoliło jeszcze
gorszy smród.
- To część systemu ścieków, jak rozumiem. Smokowaty pokiwał głową, śmiejąc się.
- Smokowaty dalej nie idzie. Czy ptak, być może, sądzi że sam zdoła znaleźć
drogę?
„Tchórz” - pomyślał ponuro Gryf. Smród był tak wielki, że niemal skłonił go do
powrotu. Przez całe lata rozkładały się tutaj śmiecie. Wiele z nich to ryby.
Powodowały
potężny, niemożliwy do zniesienia odór. Nie miał jednak wyboru. Musiał iść
dalej.
- Smokowaty? - Stworzenie spojrzało na niego. - Dlaczego Poszukiwacze pomagają
mi? Dlaczego Burzowy pozwolił mi przejść przez swoje terytorium? Przecież
wiedział, że
tam jestem.
Potrząsając głowąjak ojciec, któremu małe dziecko zadaje głupie pytania,
smokowaty
spokojnie odpowiedział:
- Burzowy zawsze robi to, co chce. Czy ptak, być może, myśli, że tak aroganckie
stworzenia są posłuszne Pszukaczom?
Choć niezwykle go to ciekawiło, Gryf nie miał czasu wypytywać o dokładny związek
pomiędzy smokami a smokowatymi.
Jego przewodnik uniósł rękę, jakby wskazywał coś ważnego.
- Ludzie mają różne poglądy w wielu ważnych sprawach. Czy ptak sądzi, że
Pszukacze są inni?
Oznaczało to, że nie wszyscy Poszukiwacze chcieli mu pomóc w dalszej wędrówce.
Gryf pokiwał głową na znak zrozumienia i uczyniwszy ostatni głęboki oddech,
wszedł do
tunelu. Tunel był wyższy od niego o dłoń i szeroki na około połowę jego wzrostu.
Słona woda
sięgała jego kostek.
Gdy wszedł, brama się zamknęła. Odwrócił się, by zobaczyć jak smokowaty z
ogromną skrupulatnością nakłada odgarnięte wcześniej śmieci, przywracając kracie
wcześniejszy wygląd. Gryf pokiwał głową i zachichotał. Jakże byłby wściekły
Błękitny,
gdyby wiedział, że w każdej chwili jego zabezpieczenia mogą zostać pokonane
przez takie
stworzenie jak smokowaty, co wcale nie było określeniem pogardliwym. Tego na
pewno nie
mógł powiedzieć.
Oczekiwał, że smokowaty pożegna się z nim. Oczekiwania takie wynikały jedynie z
lat spędzonych w ludzkim towarzystwie. Jego przewodnik jednak po prostu zniknął.
Być

może powrócił do domu. Gryf postanowił, że jeśli przeżyje, co wcale nie było
takie pewne,
musi sprawdzić dane na temat smokowatych i ich powiązań ze Smoczymi Królami w
Bibliotekach Penacles. Może znajdzie coś więcej, niż wiedział dotychczas.
Zastanowił się, czy niegdyś Smoczy Królowie także służyli Poszukiwaczom. Jeśli
tak,
to nic dziwnego, że rządzące smoki czerpały pełnymi garściami z ich osiągnięć.
Odór ścieków przypomniał mu o chwili teraźniejszej i nagle zdał sobie sprawę, że
mogą minąć cale godziny, nim się stąd wydostanie. Myśl ta sprawiła, że cały się
zjeżył, po
chwili jednak ruszył dalej, bez zbędnego już wahania. Był teraz mniej zatroskany
o D’Shaya.
Bardziej się martwił, jak odnajdzie bezpieczne wyjście z tego podziemnego
świata. Im
szybciej, tym lepiej.
Zarówno przed nim, jak i za nim słychać było szmer wody. Jakby smrodu było za
mało, to jeszcze na karku miał wodę. Już sam nie wiedział, kiedy ostatni raz był
suchy, czy
choćby tylko lekko wilgotny.
Minęło kilkanaście minut, od kiedy zaczął się zagłębiać w system ścieków, kiedy
nagle zdał sobie sprawę, że nie chroni go już zaklęcie smokowatego. Teraz
zastanawiał się,
czy go nie zdradzono. A może sam zachował się nierozsądnie. Nagle jego myśli
ogarnął
popłoch. Jeśli to pułapka, była z pewnością niezwykle skomplikowana. Takie
szarady nie
miałyby najmniejszego sensu. Mogli go przecież już dawno zabić.
Gryf szedł dalej, ale przez cały czas nachodziły go wątpliwości, tym silniejsze,
że
nigdy nie potrafił zrozumieć zawiłości myślenia Poszukiwaczy. Z tego, co
wiedział, taka
skomplikowana, wielopiętrowa pułapka byłaby dla nich typowa. Z pewnością
cechowała ich
nieprzewidy walność.
Dziwny szmer w wodzie zasygnalizował, że nagle przestał być w ściekach sam.
Coś prześlizgnęło się bocznym tunelem, ale w bardzo słabym świetle
przedostającym
się przez rzadko występujące studzienki zdołał jedynie uchwycić zarys tylniej
części ciała i
ogona. Ogon wyglądał na niesamowicie długi i był prawdopodobnie grubszy niż ręka
Gryfa.
Jeśli stworzenie to nie składało się wyłącznie z ogona - a rzut oka na jego nogi
zadawał kłam
podobnemu twierdzeniu - to chwilowy towarzysz był co najmniej dwa razy większy
od niego.
Gryf miał tylko nadzieję, że stworzenie jest roślinożerne, a jeśli nie, to że
zadowala się
szczurami i innymi małymi mieszkańcami tych kanałów. Jakby nie było, nie
zanosiło się na
szybki powrót. Gryf odetchnął z ulgą, ale już uważniej rozglądał się dookoła na
wypadek,
gdyby stworzenie miało towarzysza albo rodzinę.
Straszliwy odór zdawał się słabnąć wraz z upływem czasu, choć być może oznaczało
to tylko, że zaczynał się do niego przyzwyczajać. Światło było bardzo słabe.
Nieraz potknął
się, na szczęście jednak ani razu nie upadł twarzą w bagno. W pewnym momencie
obiekt,
przy którym się zachwiał, okazał się być ciałem. Ciałem czegoś, co mogło być
człowiekiem,
smokiem, czy też czymkolwiek innym, czego Gryf nie zamierzał sprawdzać. Istniała
możliwość, że to, co zabiło leżące stworzenie i uciekło z dolną częścią jego

ciała, nadal
znajdowało się w pobliżu.
Smokowaty nie udzielił mu żadnych wskazówek dotyczących kierunku marszu i Gryf
uznał, że ma za zadanie odnaleźć bezpieczne wyjście tak szybko, jak to tylko
będzie możliwe.
Minął już dwa wyjścia, lecz oba były zmoknięte i zardzewiałe, a otwarcie ich
uczyniłoby
dużo więcej hałasu, niż mógł sobie na to pozwolić. Trzecie wyjście okazało się
być w
lepszym stanie, ale musiał je ominąć, ponieważ usłyszał nad nimi częste kroki
czyichś nóg.
Po ponad dwu godzinach odnalazł wreszcie wyjście. Zaglądnął przez dziurę i
upewnił
się, w jaki sposób może się wydostać na powierzchnię. Po przejściu tak długiej
drogi nie miał
najmniejszej ochoty zawracać i dalej błąkać się po ściekach. Wspomnienia, które
zdążyły mu
już zapaść w pamięci, były absolutnie wystarczające.
Na zewnątrz powiewała lekka morska bryza, która go irytowała. Morze zawsze
przypominało mu o jednym z dawnych dni, o którym chciał zapomnieć. Stał wtedy
samotnie
na plaży. Jego umysł nigdy nie wrócił po tym doświadczeniu do normalności. Całe
szczęście,
że nie wylądował wówczas na brzegu Irillianu, gdyż jego historia skończyłaby się
jeszcze
zanim zdążyłaby się zacząć.
Znajdował się na niezbyt odległej od brzegu ulicy. W pewnej odległości od niego
poruszało się kilka postaci. Przypadł do ściany, kiedy zrozumiał kim są. Straże.
Być może
patrol.
To było szalone i Gryf zdawał sobie z tego sprawę. Szalone, ale dodawało odwagi.
Zawsze lubił podążać do celu niezależnie od przeszkód. To właśnie był jeden z
powodów
ewentualnego pozostawienia Penacles Toosowi.
Najpierw korciło go, by wrócić do ścieków i sprawdzić, czy tamtędy nie zdoła się
dostać do miejsca wskazanego na mapie jako rezydencji namiestnika. Jeśli
ktokolwiek
wiedział, gdzie może znajdować się D’Shay, był nim ludzki odpowiednik Błękitnego
Smoka.
Gryf wątpił, czy przedostanie się do środka budynku mogło stanowić dla niego
trudność.
Ochrona była tu jeszcze bardziej dziurawa niż w jego mieście.
Aby móc się bezpiecznie poruszać po powierzchni, musiał zmienić wygląd. Było to
ryzykowne. Nawet gdyby przeobraził się w inną postać dzięki odziedziczonym
umiejętnościom i dokonał tego w taki sam sposób, jak to czyniły smoki - a i on
sam
wielokrotnie - doszłoby do naruszenia linii magii lub jej widma, jeśli, rzecz
jasna, ktoś
wierzył w tę teorię. Istniało więc ryzyko, że Błękitny Smok będzie wystarczająco
czujny, by
je wychwycić. Było to jednak łatwiejsze niż próba przedostania się przez miasto,
albo powrót
do kanałów, by po raz kolejny spotkać się z uderzającym aromatem miejskiego
życia.
Gryf skręcił za róg i przeobraził się.
Zrobił to w czasie krótszym niż minuta. Wyjrzał za mur, ale straży nie było już
widać.
Naciągając na siebie szczelniej płaszcz, wyszedł na otwartą przestrzeń. Ile miał
czasu do
świtu, pozostawało sprawą niejasną, ale z pewnością więcej niż trzeba było, by
dotrzeć do

bezpiecznego miejsca. Mimo „obsesji”, pamiętał, by sprawdzić mapy w poszukiwaniu
ewentualnych kryjówek i miejsc, które straże uważały za mało ważne i nie
kontrolowały ich.
Przez pierwszych parę minut minął jedynie kilku ludzi, póżnonocnych hulaków i
tych,
którzy w ciemnościach zarabiali pieniądze - nieważne w jaki sposób. Kilku było
tak samo
ukrytych pod płaszczami jak on. To nie była jedna z najlepszych dzielnic
Irillianu, co zresztą
prawdopodobnie działało na jego korzyść.
Minął patrol, ale na szczęście z takiej odległości, że nikt nie zwrócił na niego
uwagi.
Najgorsza jednak chwila nadeszła, kiedy natknął się na raczej nie najciekawiej
wyglądające
stworzenie, które, jak sądził, było kobietą i zaoferowało mu sztuczki wymagające
niesamowitej giętkości ciała i zwinności ruchów ich obojga. Odmówił, ale
stworzenie nawet
tego nie zauważyło. Dopiero, gdy dostało monetę, odeszło. Ku jego zaskoczeniu
incydent ten
nie zwrócił niczyjej uwagi, co oznaczało, że dzielnica była jeszcze bardziej
podejrzana, niż
sądził na początku.
Jego decyzja, by uzyskać niezbędne informacje i odnaleźć dom namiestnika, nagle
okazała się zupełnie niepotrzebna. Skręcił na następnym rogu ulicy. Tylko dzięki
doświadczeniom jako król i praktykom najemnika, nie zatrzymał się i nie zaczął
gapić z
szeroko otwartymi ustami. Sześciu wilczych jeźdźców, którzy wychodzili z
tawerny,
zataczając się, zauważyłoby go bez najmniejszych problemów.
Zataczając się, to może niezbyt odpowiednie słowo. Rzeczywiście byli nie całkiem
trzeźwi, z pewnością jednak nie byli pijani i w każdej chwili mogli stanąć do
walki. Ich
mundury świeciły czystością, a oni sami lustrowali okolicę zupełnie trzeźwym
wzrokiem.
Jeden z nich wymruczał coś o pośpiechu.
- Okręt przecież nie odpłynie przed świtem. Drugi, najwyraźniej dowódca,
upomniał
pierwszego.
- - Gad jest zdenerwowany - poinformował towarzyszy. - Powiedział, że okręt
wyruszy właśnie przed świtem.
- - A co z Lisem? - Z formy pytania, jakie zadał jeździec, Gryf wywnioskował, że
ostatnie słowo musiało oznaczać imię, a nie zwierzę.
- - Spryciarz pozostanie tutaj razem z dozorcą. Coś się szykuje i myślę, że od
tego
zależy, czy nadal zostaniemy na straży, czy też z pustymi rękoma będziemy
musieli
zameldować się przed Mistrzem Watahy.
Cała szóstka jak na rozkaz zadrżała. Żadnemu z nich nie spieszyło się specjalnie
do
spotkania z przełożonymi. Zamilkli. Postać zwana Lisem i stawienie czoła
przełożonym
zburzyły wilczym jeźdźcom pogodę ducha. Nagle wszyscy zapragnęli dostać się jak
najszybciej na okręt. Należało się do tego przygotować. Gdyby wywarli dobre
wrażenie na
panu Irillianu, mogłoby to im dopomóc w założeniu tu stałego portu. Gryf
zastanawiał się,
czy ma zawrócić, czy też śledzić jeźdźców. W końcu zdecydował się na drugie
rozwiązanie.
Wilczy jeźdźcy bazowali na stałe w Irillianie. Myśl ta nie przypadła mu
szczególnie
do gustu. Wiedział już kim jest Lis, bez najmniejszej konieczności zgadywania.

Musiał tu
dowodzić D’Shay, tak samo jak dowodził w Lochivarze podczas kontaktów z Czarnym
Smokiem.
W nastroju jeźdźców było coś, co zmuszało do czujności. Teraz, a także
wcześniej,
rozmawiali o powrocie do domu, jakby nie wszystko szło zgodnie z planem. Wróg,
którego
nie określali inaczej, niż wieloma interesującymi metaforami, nadal trzymał się
nieźle.
Wspominali też, że port w tym miejscu był ostatnią deską ratunku, gdyby Aramici
- tak na
siebie mówili - naprawdę mieli poważne kłopoty.
Aramici? Imię to wyzwoliło u Gryfa wspomnienia. Znal ich; wiedział o nich wiele,
ale
to, co wiedział, w niewytłumaczalny sposób zniknęlo z jego pamięci. Zaklął w
milczeniu i
ruszył za szes’cioma postaciami.
Kierowali się z powrotem do doków. Zwolnił i zaczął ich śledzić z większej
odległos’ci, zarazem zmniejszając szansę na to, że go wy kryją.
Usłyszał za sobą but uderzający o kamień.
Nie obrócił się, nie dał żadnego znaku, że cokolwiek usłyszał. Dalej szedł za
Aramitami, ale jeszcze bardziej zwolnił. Kiedy skręcili za róg, policzył do
dwudziestu i
posuwał się za nimi.
Wilczy jeźdźcy znacznie już się oddalili. Gryf rozejrzał się wokół i uśmiechnął.
Chwilę później ciemna postać także skręciła za rogiem i zatrzymała się. Aramici
dawno już zniknęli w czerni nocy, ale władca Penacles nadal był widoczny.
Tajemniczy
nieznajomy szybko spojrzał do góry, ale jeśli oczekiwał, że ujrzy wiszącego na
ścianie Gryfa,
którego jeszcze przed chwilą miał na oku, to mocno się rozczarował.
Otworzył dłoń i nagle pojawił się w niej nóż. Mężczyzna przylgnął do ściany, po
czym zrobił krok do przodu.
I wtedy błysnęła mu przed oczami dłuższa i znacznie ostrzejsza klinga niż ta,
którą
trzymał w dłoni.
Gryf sięgnął zza pleców śledzącego i odebrał mu nóż.
- - Jak przypuszczam - wyszeptał - szukałeś mnie. Widzę, że nie jesteś typowym
rzezimieszkiem, więc być może pracujesz dla naszych sześciu przyjaciół. Masz coś
do
powiedzenia?
- - Urk...
- - Nie mów za głośno. Mam ostrzejsze zabawki, niż ta na twoim gardle. - Lekko
zmniejszył nacisk noża.
- - Wiedz...wiedza jest rzeczą niebez... niebezpieczną.
- Co? - Gryf zakręcił swoim więźniem. - Gdzieś to usłyszał? Człowiek, który
wyglądał
i śmierdział jak rybak, nie otworzył ust. Gryf zrozumiał. Pokiwał głową.
- Ale tylko wtedy, gdy zostanie błędnie wykorzystana. Na to czekasz, prawda? Na
pewno na to, tak? Toos to wymyślił.
- - Bez imion, durniu - syknął mężczyzna. - Czy nie nauczyli cię tego?
- - Masz rację. - Gryf dokładnie obejrzał zatrzymanego. Najwyraźniej był to
jeden z
jego agentów. Nos Gryfa zmarszczył się na zapach ryb. Fakt, że tamten był
szpiegiem,
oznaczał, że nie musiał się za często kąpać, jeśli w ogóle to robił. - Dlaczego
za mną szedłeś?
- spytał.
- - Nie szedłem za tobą, idioto. Szedłem za nimi. Miałem rozkaz. Zobaczyłem
ciebie,
a wiedziałem, że żaden zbój przy zdrowych zmysłach nie szedłby za takimi

sześcioma jak
oni. Musiałeś więc być kimś takim jak ja. Jak ci się udało mnie podejść? Kto cię
na nich
nasłał? - Opinia mężczyzny na temat Gryfa stawała się z każdą ¦chwilą coraz
gorsza. Gryf
zastanawiał się, czy nie wyznać kim jest naprawdę, ale się rozmyślił.
- - Mam swoje tajemnice - odezwał się z bladym uśmiechem. Z jego zwinnością kota
wdrapanie się na ścianę budynku i zejście z niego po drugiej stronie, by
zaskoczyć
przeciwnika, nie sprawiało najmniejszego kłopotu.
- - Co to za tajemnice? Dlaczego wykonujesz to samo zadanie, co ja?
- - Mam własne zadanie. Muszę odnaleźć tego, którego zwą D’Shay. Oni mieli mnie
tylko do niego doprowadzić.
Oczy rybaka rozszerzyły się.
- - Nie życzyłbym tego komukolwiek - powiedział i po chwili dodał: - Mylisz się,
mój szybki przyjacielu, sądząc, że go tu spotkasz. Nikt go nie widział od dawna,
naturalnie
oprócz pana i władcy tego miasta.
- - Ja... - Gryf przerwał. Zdał sobie sprawę, że może znaleźć interesujące go
informacje na dole, na plaży.
„Na dole, na plaży? - Potrząsnął głową. - Skąd się wzięła ta myśl?”
Znajomy ból wypełnił mu głowę. Brudny rybak szpieg chwycił go za ramię.
- Wszystko w porządku? - spytał.
„Nie teraz - pomyślał z wściekłością Gryf. - Nie znowu!” Odkryli go dużo
szybciej,
niż się spodziewał. Być może, że jego wcześniejsza zmiana postaci została jednak
zauważona.
- Niech to diabli! - wyszeptał zaszokowany agent. - Ty... ty się w coś
zmieniasz!?
Gryf spojrzał na swoje ręce i spróbował otrząsnąć się z odurzenia. Tracił
ludzkie
kształty i to na oczach rodaka, co oznaczało, że siły rządzące Irillianem już go
odkryły.
„Teraz idź na plażę z własnej woli - coś odezwało się w jego głowie. - Nic ci
się nie
stanie. Doszedłeś tak daleko. Czy warto się cofać?”
- Wynoś się - powiedział chrapliwym głosem. Jego bezimienny wspólnik uznał, że
słowa te skierowane były do niego i wykonał polecenie. W innych okolicznościach
Gryf
poczułby się zawiedziony człowiekiem, który zniknął, ale tym razem nie miał do
niego
pretensji.
„Idź na plażę. Na plażę przy jaskiniach”.
Umysł znowu zaczął mu służyć. Spojrzał na swoje ręce, następnie dotknął twarzy.
Transformacja była zakończona. Ponownie był tym samym stworzeniem, na widok
którego
uciekła w panice cała wioska, gdy po raz pierwszy spotkał się z ludźmi w
Smoczych
Królestwach.
„Idę - skierował myśl do kontrolującej go istoty. - I lepiej by mój umysł
pozostał w
moim władaniu, bo...” - zagroził.
Nie otrzymał żadnego potwierdzenia.
Nie miał najmniejszego problemu z odnalezieniem brzegu morza, ani konkretnej
plaży, ale zbyt szybko zbliżał się świt, co martwiło Gryfa.
„Bez lodzi nie dam rady” - pomyślał i wzdrygnął się. Przez te wszystkie lata w
mniejszym lub większym stopniu przyzwyczaił się do rzek i jezior, ale morze
nadal go
denerwowało. Zbyt dobrze przypominał sobie smak soli, przerażenie towarzyszące
walce o
każdy oddech, gdy cała woda świata zdawała się chcieć dostać do jego płuc.

Wspomnienia te nie należały do ulubionych. Nie przywoływał ich od lat. Teraz
wraz
ze wspomnieniami powróciło przerażenie. Jego pióra i sierść nastroszyły się.
Bał się. Bał się, że tym razem Wschodnie Morza zabiją go. Obawiał się, że ku
temu
przez cały czas zmierzał D’Shay, choć mogło też być inaczej. Gdyby jego mentalny
przeciwnik postanowił zaatakować w tej chwili, Gryf nie miałby szans, by go
pokonać.
Kończyła się noc. Gdy nadejdzie świt, zostanie uwięziony. Nie miał się gdzie
schować, poza kanałami. A wątpił, czy zdąży do nich dotrzeć na czas. Na długo,
zanim
pierwsze promienie światła rozbłysną nad wodą, rybacy rozpoczną swój dzień. To
była
najlepsza pora na połów w tym regionie. Istniało na ten temat jakieś
powiedzenie, ale Gryf
zmusił się do usunięcia takich błahych myśli z głowy i zaczął się zastanawiać,
czy naprawdę
wszedł smokowi do paszczy z własnej woli, czy też nie.
Spojrzał na zakotwiczone przy brzegu łodzie. Duże czarne kształty równie dobrze
mogły być inwazją olbrzymich żółwi morskich, jak i małymi łódeczkami. Następnie
przeniósł
wzrok z powrotem na skąpaną w księżycowej poświacie wodę.
- A więc? - cicho zadał pytanie.
Niczym w odpowiedzi pojawiła się na morzu czarna kropka. Widniała daleko między
poszarpanymi jaskiniami, a plażą na której w tej chwili siedział w kucki. Jak
rozpoznał, była
to łódź. Ale nie potrafił powiedzieć, kto się w niej znajdował. Samotna postać,
tyle tylko
zdołał zauważyć.
Łódź urosła tylko odrobinę, stając się wystarczająco duża, by pomieścić sześciu,
może
siedmiu ludzi. Miała jeden żagiel, otwarty i podniesiony, mimo wiatru wiejącego
w
przeciwnym kierunku. Sternik nadal stanowił tajemnicę.
Kiedy stało się oczywiste, że łódź nie podpłynie już bliżej, postać wysiadła i
zaczęła ją
ciągnąć, co dużo mówiło ojej sile. Przez cały czas patrzyła - przynajmniej
Gryfowi tak się
wydawało - na niego. Nareszcie dostrzegł, że stworzenie było owinięte od stóp po
głowę
czymś, co przypominało jednolitą szatę. Ukrywało nawet ręce i nogi. To nie był
rybak. Być
może nie był to nawet człowiek.
Gryf wstał.
- Czy to ty cały czas próbowałeś kierować mną, niczym marionetką? - spytał.
Bezkształtna postać potrząsnęła głową i wskazała łódź; Gryf wykonał polecenie
bez
wahania. Wiedział, że każda inna reakcja w tej sytuacji będzie bez sensu. A poza
tym, czyż
nie tego właśnie oczekiwał przez cały czas?
Kiedy znalazł się już na pokładzie, sternik, najwyraźniej nie odczuwając
dodatkowego
ciężaru, pociągnął łódź na głębszą wodę. Gryf usiadł i spojrzał przed siebie,
nie myśląc o
niczym konkretnym. Tajemnicza postać bez najmniejszego problemu kierowała
łodzią. Raz
jeszcze żagiel wypełnił się wiatrem, choć pojedynczy pasażer nie odczuł żadnego
podmuchu.
- Jak długo to potrwa? - spytał.
Stworzenie nie odpowiedziało, lecz skierowało całą uwagę na łódź. Gryf przeniósł
wzrok na morskie jaskinie, dokąd kierował się przewoźnik. Błękitny Smok zadał

sobie wiele
trudu, by go tu sprowadzić, a sądząc po ostatniej próbie, potrzebował Gryfa.
Rozpaczliwie
potrzebował.
Dlaczego?
Zastanawianie się nad tym, co mogłoby zaniepokoić kogoś takiego jak Błękitny
Smok,
było niemal tak samo denerwujące jak myślenie o wejściu do samej paszczy
Smoczego Króla.
Zielony pojawił się bez ostrzeżenia. Nikt, nawet jego własny klan nie
zorientował się
w niczym, aż do momentu, kiedy przeniknął przez granicę zaklęcia ochronnego.
Koło niego
znajdował się Ssarekai, starający się wyglądać tak dumnie, jak to tylko było
możliwe w tak
zaszczytnym towarzystwie. Nie byli sami. Sądząc po zwieńczeniach hełmu,
znajdowało się
tam co najmniej sześć królewskich smoków z klanu Zielonego. Cabe zdołał zauważyć
tylko
jednego księcia, ale zorientował się, że przecież ktoś musiał dowodzić, kiedy
nie było
Zielonego. Pozostali mieli rangę zwykłych dowódców.
Rozejrzał się, obserwując szybko zbierający się tłum.
- Chciałeś mnie widzieć z jakiegoś niezwykle ważnego powodu - odezwał się
władca.
- Przypadkiem ja też chciałem z tobą omówić pewne kwestie, równie istotne.
„Niezbyt zachęcający początek” - pomyślał Cabe.
Kiedy pomniejsze smoki zbliżyły się, mieszkańcy Dworu dojrzeli przytwierdzony do
grzbietu jednego z nich pakunek. Miał wielkość człowieka i nie było wątpliwości,
co
zawierał. Cabe i Gwen spojrzeli po sobie, a potem ostrożnie przenieśli wzrok na
pakunek.
„Zdecydowanie niezbyt zachęcające” - powtórzył w myśli Cabe.
Zielony Smok zsiadł z konia i podał wodze Ssarekai, który skłonił się tak nisko
jak to
było tylko możliwe, zważywszy, że nadal siedział na gadzim rumaku. Smoczy władca
ruszył
dokładnie w kierunku dwojga magów, a jego krok wskazywał, że rzeczywiście był
poruszony.
Bardzo poruszony.
- - A więc? - odezwał się, zanim jeszcze podszedł do nich. - Ja mam zacząć, czy
wy?
- - Kto... co to jest? - wreszcie wyrzuciła z siebie Gwen, patrząc na pakunek.
- - Nie wiem. - Z tonu Zielonego dało się wnieść, że sama obecność ciała
denerwowała go w większym stopniu niż zagadka dotycząca jego natury. - Czy
pozwolicie, że
do naszej grupy dołączy ktoś jeszcze?
Cabe skinął głową.
Strzelając palcami, Zielony Smok przywołał postać, której - jak dotąd - nikt nie
zauważył. Wysoki, szczupły mężczyzna przypominał Cabe’owi człowieka, który przez
wiele
lat zastępował mu ojca. Był przyjacielem Nathana i posiadał domieszkę elfiej
krwi. Naprawdę
nazywał się Hadeen. Tak przynajmniej mówiła Gwert. I ten wyglądał podobnie, z
tym, że był
czystej krwi elfem.
- To Haiden, jeden z moich... strażników na północy.
Podobieństwo imion zaniepokoiło Cabe’a, ale nie widział większego związku
pomiędzy elfem a Hadeenem, naturalnie poza krwią starszej rasy.
Haiden skłonił się. Zarówno on jak i Hadeen stanowili kontrast dla mniejszych,
bardziej irytujących leśnych elfów, z którymi Cabe spotkał się już kiedyś. Cabe

rozumiał, że
elfy były bardzo wyczulone na punkcie rozróżniania obydwu ras. Tak jak i wielu
ludzi, także
uważały swoich pomniejszych kuzynów za irytujących.
- - Pani z Bursztynu i Cabe Bedlam. - Elf pokiwał głową, z zachwytem rzucając
spojrzenia na Gwen i z lekkim lękiem na Cabe’a, nie tylko dlatego, że był
wnukiem Nathana
Bedlama, ale i dlatego, że jego włosy dzisiaj były niemal zupełnie srebrne.
Pozostawały takie
od chwili spotkania z tym dziwnym białym stworzeniem. Czarodzieje uznali, że
musi istnieć
jakiś związek między niedawnymi wydarzeniami.
- - To ludzi Haidena wysłałem, by przebadali pogranicze terenów mojego brata.
- Północne Pustkowia - wyrzucił z siebie Cabe. Północne Pustkowia były rodzajem
miejsca, którym straszono niegrzeczne dzieci. Nikt, może poza Smoczymi Królami,
nie miał
żadnych kontaktów z mieszkańcami tego przerażającego miejsca.
- Tak, Północne Pustkowia. - Smok spojrzał na nich z niepokojem. - Tam właśnie
to
znaleźli - wskazał tajemniczą niespodziankę.
Dwa smoki przywlokły pakunek do małej grupki. Jeden z nich zaczął go odwiązy
wać,
kiedy Gwen uniosła rękę. Zebrała się spora liczba sług, tak jak wtedy, kiedy ona
i jej mąż
odkryli dziwnego stwora. Spojrzała poza plecami Cabe’a na Smoczego Króla.
Zielony z kolei skierował wzrok na pakunek, a potem prześlizgnął wzrokiem po
gościach.
- To wasza decyzja - oznajmił. - Według mnie wszyscy powinni mieć świadomość, co
się stało. Ten nieszczęśnik wewnątrz pakunku, to tylko jeden z wielu.
Cabe pokiwał głową na znak zgody, a Gwen pozwoliła smokowi kontynuować.
Niemal pożałowali tej decyzji. Ciało zostało doskonale zachowane, a wyraz twarzy
mężczyzny, czy też tego, co z niego zostało, wskazywał, że nie była to łatwa
śmierć. Haiden,
który niewątpliwie musiał widzieć już to ciało wiele razy, odwrócił się od niego
po chwili.
Wielu ze zgromadzonych cofnęło się. Narastały niespokojne szepty. Zielony i Gwen
jednak
przyglądali się ciału intensywnie. Gwen stwierdziła, że jej wzrok sam się
odwraca i zmusiła
się do spojrzenia raz jeszcze, by po sekundzie znów uciec spojrzeniem. Wreszcie
odważyła
się położyć rękę obok trupa.
- To jest zimne. Zimniejsze, niż... niż śmierć - wyrzuciła z siebie.
Cabe natychmiast zrozumiał, co miała na myśli, choć nie z powodu tonu jej głosu.
Zrozumiał, ponieważ niemal tak samo, jak wtedy z tym stworzeniem, widział inny
czas, inne
miejsce i rzeczy podobne do martwego potwora.
W pamięci jego dziadka zachowały się takie same ciała. Nie rozumiał wtedy, co
się z
nimi stało, ale teraz wiedział, że dotknęło je to samo nieszczęście, co całe
rody z Ziem
Jałowych.
- - Nie dotykaj tego - wymamrotał wreszcie Cabe. Choć Gwen nie miała zamiaru
tego czynić, spytała:
- - Dlaczego?
- Nie spodobało by ci się to. To jest jak całkowity brak życia. Jakby wszystko,
co
składa się na duszę, zostało wyrwane i zastąpione pustką. Absolutną pustką.
Gwen cofnęła dłoń, lękając się, że przypadkowo może dotknąć ciała.
- - Co się z nim stało, kim on jest? - spytała.
- - To wilczy jeździec. Spójrz na jego hełm. - Cabe przypomniał sobie rozmowę z

Gryfem po ostatnim starciu z Azranem. Przypomniał sobie historię walki lwioptaka
Gryfa z
Czarnym Smokiem i mrocznymi wilczymi jeźdźcami, oraz to, jak Gryf czuł, że coś
go z nimi
łączy, pomimo morza oddzielającego ich wielkimi przestrzeniami. Opowiedział
historię
innym.
Najbardziej zainteresował się nią Zielony.
- - Słyszałem jedną czy dwie opowieści na ten temat - przyznał.
- - Czym on był, nie jest teraz ważne... - przypomniał Cabe, klękając koło
ciała.
Coraz mniej przypominał siebie, a coraz bardziej upodabniał się do Nathana. -
Ważne jest to,
co się z nim stało.
- - Jak mówiłem, został znaleziony na Północnych Pustkowiach. Haiden?
- - Panie - elf skłonił się - był jednym z co najmniej trzech jeźdźców. Przed
atakiem
nie znaleźliśmy żadnych pozostawionych śladów, poza kilkoma odciskami na śniegu
i
kilkoma rozproszonymi obiektami. Cokolwiek go zabiło, zatarło po sobie dokładnie
wszystkie ślady. Prawie dokładnie. Z jakiegoś powodu przeoczyło tylko to - elf
wskazał
zwłoki. - Być może dlatego, że zostały odrzucone na sporą odległość.
- - Co? - Gwen zmusiła się, aby ponownie spojrzeć na ciało. Wilczy jeździec nie
był
mały. - Jak daleko? – spytała Haiden skrzywił się, przypominając sobie elfie
rachunki.
- Wystarczająco daleko. Sądzimy, że co najmniej jeden z... napastników musiał
być...
wyższy od drzew.
Cabe nawet nie podniósł wzroku sponad ciała.
- - Jak to?
- - Kiedy jeden z nas wspiął się na czubek drzewa, aby zobaczyć czy nie ma
więcej
śladów, znalazł ślady futra. Kiedy wracał na dój, stwierdził, że ślady znajdują
się na całym
drzewie i po prostu wcześniej ich nie zauważył.
- - Jakiego koloru było to futro?
- - Białego. Śnieżnobiałego, jakby należało do jakiegoś ożywionego stworzenia.
Gwen zbladła. Zerknęła do tyłu, gdzie znajdował się kopiec, pod którym
pogrzebane
zostało dziwne stworzenie.
- A więc to samo.
Jej mąż chciał odpowiedzieć: „Nie wiesz tego na pewno”, ale zdawał sobie sprawę
z
faktu, że miała rację. Był co do tego bardziej przekonany niż ona.
- Ci trzej nie byli jedynymi ofiarami - niechętnie dodał elf. Magowie spojrzeli
na
niego z rozszerzonymi oczami. Haiden zwrócił wzrok na swego pana, który pokiwał
głową.
Wziął głęboki oddech, zmusił się do ponownego spojrzenia na żałosne szczątki
wilczego jeźdźca i zaczął mówić:
- W krainach leżących na północy jest teraz środek zimy...
- - U nas nadal trwa lato - przerwała Gwen.
- - Być może, pani, ale na terenach, na których klany Żelaznego próbują się
pozbierać, krasnoludy mieszkające na wzgórzach zakopały się głębiej. Same smoki
przeniosły
się na południowy wschód, aby dołączyć do swoich braci w Esedi, gdzie nadal
rządzą klany
Spiżowego. Jest tam wielu, którzy nie przeżyli podróży, a niektórzy po prostu...
zginęli, tak

jak ten.
- - Zamieszanie powiększa fakt, że zabrakło władcy - dodał Zielony Smok. Smoczy
Królowie w obu tych rejonach dopuścili się rzeczy nie do pomyślenia - otwartego
buntu
przeciwko swojemu cesarzowi. Niemal całe armie, włączając w to zdradzieckich
królów,
zginęły z rąk Złotego.
- - A co z ludźmi? - spytał szybko Cabe. W takich wypadkach ludzie z reguły byli
pomijani przez inne rasy, być może z powodu zazdrości.
Haiden wzruszył ramionami.
- - Na terenach Żelaznego i na wybrzeżu Mórz Andromacusa znajdują się ludzie -
powiedział. Morzami Andromacusa nazywano Zachodnie Morza. Andromacus był
demonem,
który prawdopodobnie namówił bogów do stworzenia świata, ale dla jakich powodów,
nikt
tego nie rozumiał. Morza zostały tak nazwane, ponieważ były dużo bardziej
burzliwe niż
Wschodnie. - Trudno mi powiedzieć – ciągnął - co się stało z nimi i innymi na
północnym
wschodzie. Moi bracia i siostry twierdzą, że zimno już minęło Talak i stara się
dotrzeć do
Piekielnych Równin i terenów Irillianu. Mówią też, że coś podąża za zimnem, coś,
do czego
nie mogli się zbliżyć na tyle, by to rozpoznać.
- - Talaku nie żałuję - powiedział pan Lasu Dagora. - Niech ludzki król Melicard
z
całą resztą zamarznie, ale Piekielne Równiny? Haiden, o tym mi wcześniej nie
wspomniałeś.
Elf wyglądał na zasmuconego.
- - Wybacz mi, panie. Obawiam się, że brak snu zaczyna mieć na mnie zły wpływ.
- - Kiedy ostatni raz spałeś?
- - Od kiedy odkryliśmy tego tu - wskazał na zamarznięte ciało - nie spałem ani
razu.
Dwa wierne wierzchowce zajechałem na śmierć, by przynieść ci ciało, tak szybko
jak się
tylko dało. Wstyd mi.
Smok potrząsnął głową.
- Jesteś lojalny, Haiden. Kiedy tu skończymy, musisz odpocząć. Obawiam się, że
wkrótce będę cię ponownie potrzebował.
Widać było, że Haidenowi sprawiło to ogromną ulgę. Oczy Zielonego świeciły
szkarłatem.
- - Stworzenie. Futro. Tak, chcę zobaczyć wasze znalezisko. - Smokowi, który
rozwiązywał okropny bagaż, polecił: - Zawiń to w coś. Niech nikt się do ciała
nie zbliża,
chyba że za moją zgodą. Być może dzięki niemu dowiemy się czegoś więcej. To nie
znaczy,
że musi leżeć na widoku, dodatkowo nas denerwując. Haiden, będziesz nam
towarzyszył.
- - Panie - odrzekł elf. Trudno było stwierdzić, czy dziwny kolor jego twarzy
był
naturalny, spowodowany wyczerpaniem, czy też może tym, co ostatnio musiał
oglądać.
Gwen już odchodziła. Nie miała najmniejszej ochoty wracać do zwłok potwora, ale
chciała, by zobaczył je Smoczy Król i być może rozpoznał, kim jest i powiedział,
co należy
teraz robić. Cabe i Zielony szli z tyłu, pierwszy wspominając dawne wcielenia,
drugi milcząc
i rozmyślając. Haiden z powagą wlókł się za nimi.
- Czy wiecie - syknął gad - że zimno, od którego ucierpiało moje królestwo, to
dopiero
początek. Wierzę, że ten mały wssstęp jessst tylko pierwszym znakiem, iż magia

dotrze
jeszcze dalej na południe. - Po chwili, sycząc, dodał: - Próbowałem
ssskontaktować się z
moim bratem z północy. Nie odpowiedział. W jego oczach jessstem zdrajcą.
Cabe wiedział, że najlepiej milczeć.
Człowiek i smok pilnujący w tej chwili znaleziska stali na straży nieopodal.
Różnice
między nimi zanikały, ponieważ obu w takim samym stopniu pochłaniała ciekawość,
czego
właściwie pilnują. Smok usłyszał ich pierwszy i natychmiast stanął na baczność.
Człowiek,
który akurat coś mówił, poszedł za jego przykładem.
Cabe pozwolił im spocząć. Zielony minął Gwen i udał się w kierunku dziury.
Dostrzegł zarys stworzenia i zatrzymał się tuż przed ciałem. Przyklęknął i
wyciągnął
pazurzastą dłoń.
- Nie! - krzyknął Cabe, przypuszczając, że Smoczy Król chce dotknąć stworzenia.
Władca spojrzał na niego i uniósł rękę, dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru
niczego
dotykać.
Magowie dołączyli do niego.
- To, jak sądzę, zapewne było niegdyś nieszkodliwym podziemnym ssstworzeniem -
zasyczał. - Ten gatunek występował przed laty częściej, ale teraz stał się
rzadki.
Gwen nie mogła uwierzyć własnym uszom.
- - To było kiedyś nieszkodliwym stworzeniem?! - zdziwiła się.
- - Kiedyś. Ten stan z pewnością uległ zmianie jeszcze przed jego śmiercią.
Wygląda, jak sami zresztą powiedzieliście, dość osobliwie. To mutant. Ktoś w
okrutny
sposób zmienił jego naturę. Przez samo przebywanie w jego pobliżu czuję, jakby
próbował
wyciągać ze mnie moją istotę... To prastara, naprawdę licząca wieki magia. Magia
Poszukiwaczy, powiedziałbym, w najsilniejszym jej przejawie. Zdumiewające jak
bardzo
ostatnio się ujawnia. Można by pomyśleć, że ptaki znowu próbują podnieść się z
upadku. -
Ton głosu smoka wskazywał, że nie traktuje tego jedynie jako ewentualność.
- - To było straszne - wymruczał Cabe.
- - Hmmm? - Zielony spojrzał na niego. Młody wiedźmin, mrużąc oczy,
wymamrotał:
- - Nie, nic.
Smok wstał i przyjrzał mu się dokładnie.
- - Ziemie Jałowe. Przypominasz sobie Ziemie Jałowe?
- - Ja...
- - Powiedziałeś mi, Cabe, co się stało z tobą i Nathanem Bedlamem. Wiem, że
przypominasz sobie rzeczy, które jemu się wydarzyły. Rzeczy takie jak Wojna
Przełomowa i
Ziemie Jałowe.
- - Oni nie zdawali sobie sprawy, co wyzwolili.
Smoczy Król górował nad Cabe’em. Postać w zbroi walczyła z sobą. W końcu smok
wydał bardzo ludzkie westchnienie.
- Niemało się wydarzyło podczas Wojny Przełomowej, której zarówno ludzie jak i
smoki powinni się wstydzić. Przykro mi, zwłaszcza ze względu na to, co się
dzieje na
Północnych Pustkowiach. Cabe skinął głową.
- Lodowy Smok zna to zaklęcie. To samo zaklęcie, którego użył mój dziadek. Tak
sądzę.
Gwen, która żyła w tamtych czasach, w przerażeniu podniosła do ust dłoń.
- - Rheena!
- - Leśna bogini niewiele nam teraz pomoże - skomentował sucho smok. - I obawiam
się, Cabe, że mój brat na północy wie więcej, niż wiedzieli Smoczy Mistrzowie.

- - Jak to?
- - To, co odkrył Nathan Bedlam, było tylko fragmentem większego zaklęcia. Być
może dlatego udało im się to powstrzymać, choć i tak niemal za późno. Moja
wiedza na temat
naszych przodków, zwłaszcza Poszukiwaczy, jest większa niż wielu innych badaczy.
Mogę to
stwierdzić bez przechwałek. Nathan znał historię i wiedział, że nie jest to całe
zaklęcie, ale to,
co odkrył, wystarczyło dla jego potrzeb.
Oczy Cabe’a rozszerzyły się.
- Tak mówisz, jakbyś wiedział o tym wcześniej. Smok opuścił wzrok.
- - Wiedziałem. Miałem nadzieję, że go nie użyje, ale zdaję sobie sprawę, że nie
miał
wtedy wielkiego wyboru. Przegrywali. Klany Brązowego były potężne, każdy smok
walczył
aż do śmierci. Nawet magia nie zdołała poradzić sobie z takim fanatyzmem. Kiedy
odkryłem,
że Nathan Bedlam użył zaklęcia, byłem dogłębnie poruszony, w równym stopniu
własną
bezczynnością, jak i użyciem zaklęcia, a także faktem, że Królowie zmusili go do
tego.
Można było zachować pokój, lecz Rada nie zgodziła się na to. Nie negocjowaliśmy
z ludźmi,
chcieliśmy nimi rządzić.
- - A co z Lodowym? Jakie on zajmuje w tym miejsce?
- - Wiesz o Północnych Pustkowiach. - Smoczy Król spojrzał na magów, upewniając
się, czy rzeczywiście wiedzieli, zanim zaczął mówić. - Nie zdajecie sobie sprawy
z faktu, że
ze wszystkich ruin pozostawionych przez Poszukiwaczy - a pozostawili ich wiele,
gdyż byli
niegdyś niezwykle ekspansywną rasą - te, które znajdują się w górach położonych
na
Pustkowiach, są najstarsze. Region Północnych Pustkowi bowiem jest ich
prawdziwym
domem.
Wzrok Gwen prześlizgnął się po drzewach, jakby sądziła, że jakiś Poszukiwacz
może
ich podsłuchiwać. Raki zawsze ją niepokoiły.
- Mieszkali na tak zimnych terenach? - spytała. Zielony zachichotał, ale w jego
głosie
nie było nic wesołego.
- Widzieliście, czym stały się Ziemie Jałowe. A to był jedynie fragment
zaklęcia.
Kiedyś, jak sądzę, Północne Pustkowia były tak samo bujne, być może nawet
bardziej niż ten
las. Aż do chwili, kiedy Poszukiwacze stworzyli to zaklęcie. Wtedy właśnie
pojawiły się
Pustkowia.
Żaden z magów nie odezwał się. Obrazy w ich umysłach były zbyt przytłaczające,
zbyt okropne, aby dały ująć się w słowa.
- Najgorsze jednak jest to - powiedział Zielony Smok, a w jego głosie można było
usłyszeć nutkę lęku - że Północne Pustkowia są także rezultatem niedokończonego
zaklęcia.
Nic mi nie wiadomo na temat przyczyn, ale wygląda na to, że Poszukiwacze woleli
wybrać
to, co zniszczyło ich samych, niż końcowy rezultat ich eksperymentu.
Powstrzymali go, ale i
tak dla wielu było już za późno.
- A teraz, być może, Lodowy ma całe zaklęcie w ręku. Cabe zwrócił oczy ku
północy,
choć nie sądził, że ujrzy brzeg Lasu Dagora, czy też szczyty Gór Tybru, albo

rozciągające się
dużo dalej Północne Pustkowia. Talak też gdzieś się tam znajdował.
- Lodowy nie wiedział nic na temat tego zaklęcia, aż do chwili, kiedy odkrył je
Nathan
- powiedział wreszcie głosem pozbawionym emocji.
Gwen i smok spojrzeli na niego, i smok pokiwał głową.
- - Na to wygląda.
- - A więc ja... my... on... był za to odpowiedzialny.
- - W końcu i tak zostałoby to odkryte.
- - Może tak, może nie. W tej sytuacji odpowiedzialność spoczywa na mojej
rodzinie.
Gwen pierwsza zrozumiała, co oznacza jego spojrzenie, gdyż było ono takie samo
jak
pierwszego mężczyzny, którego niegdyś kochała. Spojrzenie pełne determinacji, by
wejść
wreszcie w paszczę Lodowego Smoka, jeśli to konieczne i wszystko naprawić.
Wiedziała, co
zamierza zrobić.
- - Cabe, to byłoby głupotą! Musimy wiedzieć więcej.
- - Nie mamy czasu. Wiem to. Ta odrobina wspomnień, jaką posiadam, krzyczy mi
prosto w twarz: „Lodowy jest gotów”.
Teraz i Smoczy Król zrozumiał, co planuje Cabe. Jednak dla niego, w
przeciwieństwie
do Gwen, wydawało się to konieczne.
- Haiden będzie twoim przewodnikiem. Mogę ci to zapewnić
- powiedział.
- Wystarczy, że zaprowadzi mnie na sam skraj. Dalej już pójdę sam.
Elf skrzywił się, ale nic nie powiedział.
- Ruszam z tobą - dodała nagle Gwen. A kiedy Cabe zaczął protestować, uniosła
dłoń.
- Są inni, którzy mogą się opiekować młodymi. I mam nadzieję, że Smoczy Król
zapewni
tutaj bezpieczeństwo moim ludziom. Wspomnienia, które odziedziczyłeś po
Nathanie, nie są
kompletne. Być może zdołam ci pomóc. Poza tym
- dodała z bladym uśmiechem - nikt nas nie rozdzieli, jeśli tylko będę miała w
tej
sprawie coś do powiedzenia.
Zielony pokiwał głową.
- - Nie kłóć się, Bedlamie. Kiedy ciebie nie będzie, roześlę wieści do innych
władców - ludzkich i smoczych. Nawet do Talaku, jeśli zajdzie potrzeba. To jest
coś, co
przekracza wszelkie różnice, jakie nas dzielą. Wydaje mi się, że brat Lodowy
próbuje
utworzyć własne państwo na terenie całych Smoczych Królestw, gdzie on i jego
klany byłyby
jedynymi władcami. Królowie nie zgodzą się na to.
- - A więc ustalone - dodał Cabe, udając, że jest bardziej pewny siebie, niż
rzeczywiście był. Mimo tego, co przeszedł, nadal było w nim trochę z chłopca z
karczmy,
który wolałby się odwrócić od niebezpieczeństwa i pozwolić, by inni to
załatwili. Cabe
wiedział, że to już przeszłość. Teraz to on musiał wszystko uczynić.
Nie było bowiem nikogo innego.
- Jutro wyruszamy ku Północnym Pustkowiom - powiedział. - I ku Lodowemu - dodał.
Toma zakończył zaklęcie i czekał.
Lodowa ściana przed nim lekko się nadkruszyła, jakby ktoś wylał na nią gorącą
wodę,
ale nic więcej.
„Nadal mam swoją moc - pomyślał zimno. - Ale tu została ograniczona do minimum.
Jestem więźniem tego szaleńca”.

Został oddzielony od swego ojca. Lodowy nie chciał powiedzieć, dlaczego tak się
stało, ale Toma przypuszczał, że albo on, albo jego ojciec staną się wkrótce
częścią tego
wariactwa. Być może obaj.
- Książę Toma.
Ognisty odwrócił się i ujrzał jednego ze swych północnych kuzynów, stojącego z
pochodnią w ręku, oczekującego na niego u wejścia do nowej „komnaty”. Gdy ujrzał
to, co
znajdowało się wewnątrz dołu, Toma próbował przekonać ich, że ich pan jest
szaleńcem, i
ostatecznie sprowadzi na nich zagładę. W ogóle nie zareagowali. Byli tak samo
pozbawieni
emocji jak ich władca.
Nadal to widział. Rozległa... masa... białego futra, która ani na chwilę nie
przestawała
się ruszać. Nie miała żadnych pazurów, oczu, żadnych ostrych kłów, ani nawet
nóg, a jednak
przerażała jak nic, co do tej pory spotkał w swoim życiu. Toma zdał sobie
sprawę, że sama
bliskość potwora mu zagrażała. To coś wyczuwało jego obecność, jego istnienie, i
tego
właśnie chciało. Jego życia. Chciało wyssać duszę z jego ciała, niczym jajko, a
pustą
skorupkę odrzucić.
Nawet tutaj czuł wysiłki potwora.
Drugi smok nadal tam stał. Książę Toma w końcu spojrzał na niego i spytał:
- O co chodzi?
- - Oczekują na ciebie w komnacie tronowej - odparł smok. Zjawiły się trzy inne,
jeden z nich z pochodnią. Toma nie miał wyboru.
- - W porządku.
Gdyby tylko magia działała! To było szaleństwo! Wieczna zima oznaczałaby także
śmierć tych smoków. Czy one tego nie wiedziały?
Z dwoma strażnikami z przodu i dwoma z tylu niewiele mógł zrobić. Pokryte
szronem
korytarze błyszczały, pochodnie oświetlały najgłębsze wnęki. Każdy krok odbijał
się nie
milknącym echem. Toma zdał sobie sprawę, że przez cały czas pobytu nie zauważył
ani
jednej samicy smoka, albo młodych. Tak naprawdę było tu tylko kilka pomniejszych
smoków, których liczba zamykała się w liczbie palcy u jednej ręki. Dziwne, gdyż
stworzenia
te z reguły rozmnażały się niczym szalone, chyba że ich narodziny były dokładnie
kontrolowane.
Zaczął się zastanawiać na czym mogła polegać ta „kontrola”.
Lodowy ponownie rozłożył swoje ciało nad dołem i zamknął oczy. W przeciwieństwie
do Tomy, zdawał się czerpać siły z potwora w dole, z tego czegoś, co Smoczy Król
uparcie
nazywał swoją „królową”.
Kiedy cała piątka podeszła do niego, smok uniósł głowę. Z każdej strony, niczym
marmurowy posąg, stał smoczy strażnik.
- - Aaaach, Toma. Dobrze, że się zjawiłeś tak szybko.
- - Po prostu nie mogłem nie przyjść - odpowiedział rozzłoszczony smok.
Jeden z pomniejszych lodowych smoków wyciągnął łapę, ale Król potrząsnął głową.
- Zostaw go - mruknął. - Mimo, że warczy, z pewnością jest gotów poświecić się
dla
naszej rasy, jak każdy z nas. Nieprawdaż, bratanku?
Toma chciał wykrzyknąć: „Moje szaleństwo w najmniejszym stopniu nie da się
porównać do twojego”, ale rozmyślił się. Zamiast tego, lekko się skłonił i
odparł:
- - Panowanie Smoczych Królów, panie... zawsze było najważniejszym moim
celem...

- - Też tak sądzę. Dlatego wierzę, że wybaczysz mi z upływem czasu. Wiem, że
ostatecznie uznasz to, co robię, za dobre i jedyne wyjście, jeśli chodzi o naszą
rasę. Ten
błędny system powtarzających się cykli - jedna rasa zastępuje drugą - musi się
kiedyś
skończyć. Ludzie nigdy nie będą rządzili Smoczymi Królestwami. Nie przeżyją
kolejnego
roku.
Oczy Lodowego zabłysły. Była to najwyraźniejsza oznaka życia, jaką - jak dotąd -
ujrzał Toma w oczach olbrzyma. Władca odwrócił się do jednego z ożywionych z
martwych
sług i kiwnął głową. Sługa wraz z towarzyszem podeszli do małej grupki smoków i
Toma
nabrał pewności, że teraz nadejdzie jego kolej, by nakarmić... czymkolwiek by to
nie było. W
milczeniu przeklął wszystkich odpowiedzialnych za to, że teraz się tu znalazł:
Cabe’a
Bedlama, Panią z Bursztynu, Azrana Bedlama, Gryfa, tchórzliwych Smoczych Królów
-
wszystkich, tylko nie siebie. Stwierdził nawet, że obwinia swego ojca.
Przeżył więc szok, kiedy słudzy przytrzymali go, zamiast zawlec do dołu. Nie
musieli
się aż tak bardzo nim kłopotać. Toma wiedział, że bez swej magii jest tutaj
bezbronny. Nie
mógł nawet zmienić postaci.
Jeszcze bardziej go zaskoczyło, kiedy cztery smoki z klanu Lodowego ruszyły do
przodu i zaczęły wchodzić na ruiny zniszczonej świątyni Poszukiwaczy. Kiedy
podeszły
bliżej szczytu, Lodowy odczołgał się od jamy. Smoki nie spojrzały na niego,
kontynuowały
marsz w kierunku dziury.
Toma potrząsnął głową. To nie mogło się dziać naprawdę! One chyba nie
zamierzają...
- Na chwałę rasy - szepnął Lodowy, choć jego słowa dały się słyszeć w całej
komnacie.
Jeden po drugim, cztery smoki przekroczyły krawędź i zniknęły w głębi. Nie dało
się
nawet słyszeć żadnych krzyków, jak zauważył z niepokojem Toma. Zupełnie jakby
uczyniły
to, co pragnęły.
Lodowy odezwał się:
- - Istnieje lojalność, Toma. Istnieje zaufanie, dzięki któremu nadejdzie koniec
naszych niedoszłych spadkobierców. Ostatnia czwórka oddała życie, aby moja moc
mogła
wzrosnąć.
- - Ostatnia czwórka... - Oczy ognistego rozszerzyły się niczym dwa szkarłatne
słońca. Otworzył usta, ukazując długie ostre zęby, przeznaczone do szarpania
mięsa i
rozwidlony język, który nerwowo wysuwał się do przodu. - Wszystkie twoje klany?
Damy,
wojownicy i młode? Wszyscy?
- Ostatnie z pomniejszych smoków poszły nie więcej niż godzinę temu. To byli moi
najbardziej zaufani wojownicy, ci czterej. Mieli być ostatni, by ujrzeć punkt
kulminacyjny
moich badań. Badań, które rozpocząłem jeszcze podczas Wojny Przełomowej.
Przeraźliwie chłodne ręce mocniej chwyciły Tomę, choć nie wykonał żadnego ruchu.
- Zdecydowałem, że nareszcie nadszedł czas, by wypuścić moje dzieci, cząstki
mnie,
aby dać im posmakować innych krain, bratanku. Będą karmić się nowym życiem i
zwiększać
moją moc. Już teraz moje zaklęcie rozpościera się ponad północnymi krainami, a

nawet
dotyka lasu przeklętego Zielonego Smoka. Kiedy wszystkie moje dzieci zostaną
uwolnione,
sprowadzę zimę, jakiej nikt jeszcze dotąd nie widział... i nikt już nigdy nie
ujrzy. Nikt!
Toma nerwowo syknął. Nikt. Nawet klany Lodowego. To nie był szalony plan
podboju. To była śmierć wszystkiego. Wszystkiego. Jeśli Smoczy Królowie nie
mogli
rządzić, to nikt inny także nie będzie mógł, jak stwierdził Lodowy Smok.
Musiał uciec, musiał znaleźć pomoc. Wszystkie jego marzenia legły w gruzach i
wiedział, że wkrótce sam do nich dołączy, jeśli nie znajdzie potężnych
sojuszników, jak na
przykład Cabe’a Bedlama.
Musiał tylko uciec z mroźnych głębi jaskiń Smoczego Króla.
Lodowy wybrał akurat tę chwilę, by wstać. Słudzy zmusili Tomę do skręcenia głowy
w taki sposób, by musiał patrzeć wprost na pysk władcy, który wydawał się teraz
istnym
obrazem śmierci, jakby całkowicie pobawiony życia.
Lodowy coś syknął, czego nawet przy jego potężnym głosie Toma nie zrozumiał.
Stwór w dole zaczął się gwałtownie ruszać. Toma przez chwilę poczuł dotknięcie
wysysającej życie siły, ale coś - jego wuj, zorientował się Toma - skierowało
uwagę
stworzenia w inne miejsce.
Toma krzyknął, kiedy tysiące głodnych umysłów zaczęło wyć w szoku po uwolnieniu.
Dwaj słudzy wzmocnili swój uchwyt. Na całe szczęście, gdyż omal nie zemdlał.
„Już za późno - pomyślał. - Na wszystko za późno”.
XI
Gryfowi obiecywano wiele rzeczy, ale jak na razie otrzymywał jedynie jedzenie,
wino
i nie kończące się spojrzenia smoków służących Błękitnemu. Nie był nawet w głębi
jaskiń.
Sternik wysadził go w miejscu, które dało się jedynie określić jako poczekalnia.
Poczekalnia. Z braku zajęcia zaczął się zastanawiać, na co ma czekać.
Zostawiony na pastwę własnych myśli, zwrócił uwagę na inne sprawy. Możliwe, że
smokowaty kłamał, a może sam został okłamany. Być może wodne stworzenie naprawdę
wierzyło, że służy swoim panom, a być może jego panem był Błękitny. Podobne
spekulacje
wydawały się bezsensowne, ale pytania bez przerwy drażniły Gryfa. Niemal
uwierzył w to, co
mówiły.
Ale z drugiej strony częścią tego wszystkiego naprawdę był Burzowy. Tyle Gryf
wiedział. Poprzedni smok bawił się nim, pokazał mu, że w każdej chwili może go
zabić, a
jednak pozwolił przejść przez swoje królestwo. Gryf wątpił jednak, czy oba smoki
mogły
współpracować aż tak ściśle. Żaden z Królów nie ufał tak naprawdę pozostałym, w
przeciwnym bowiem wypadku przynajmniej niektóre odpowiedziałyby na zew
Srebrnego,
aby się zjednoczyć. Poza tym Burzowy zawsze był jednym z najbardziej
niezależnych.
Jego otoczenie prezentowało się nieco dziwnie, nawet ekstrawagancko. Jaskinia
udekorowana została przedmiotami, które - jak uznał - zostały odebrane morzu.
Skarby na
zawsze miały zostać zagrabione światu; starożytne pomniki, wspaniałe korale,
nawet gobeliny
i kilimy tak cudownego piękna, iż zdawało się, że zaraz wyskoczą z nich żywe
postacie. Dla
jego wygody dostarczono nawet krzesła i poduszki.
Już niemal świtało, kiedy łódź dotarła do skalistego wybrzeża, stanowiącego
część
jaskini ponad poziomem morza. Gryf oczekiwał, że sternik wysadzi go na jednej z

poszarpanych raf, ale kiedy okrążyli jaskinię, przekonał się, że znajduje się
tam mała plaża z
osobną pieczarą, która na pewno nie powstała w sposób naturalny. Znajdowała się
jakieś
dziesięć metrów od linii morza. Sternik wysadził łódź na brzeg, raz jeszcze
pokazując
olbrzymią siłę, ale nawet na chwilę nie odsłonił rąbka swojej postaci.
Wtedy dwa smoki przyprowadziły Gryfa do tego miejsca, gdzie się obecnie
znajdował. Były smuklejsze niż ich kuzyni i prawdopodobnie wyższe, z odcieniem
błękitu na
skórze.
- Wszystkie twoje potrzeby zostaną zaspokojone - powiedział jeden z nich lekko
lekceważącym tonem. Tymczasem miał oczekiwać na wezwanie ich pana. Czekał już
niemal
cały dzień.
W pewnej chwili usłyszał czyjeś kroki, lecz postanowił, że nie wstanie, jeśli
nie
będzie musiał. Już i tak wiele razy się rozczarował.
To byli smoczy wojownicy. Ten, który znalazł się bliżej niego, trzymał
haczykowatą
włócznię skierowaną prosto w jego serce.
- - Pójdziesz z nami - burknął.
- - Jak rozumiem, wasz pan nareszcie chce mnie zobaczyć - ni to stwierdził, ni
spytał.
- - Tak, znalazł dla ciebie czasss - syknął wojownik. - Proszę, wssstań, byśmy
byli
pewni twoich dobrych zamiarów.
Przeszukali go. Poddał się procedurze, byle dłużej nie tracić czasu. Odebrali mu
broń i
resztki wyposażenia, jakie mu pozostały. Przeszukali ubranie, ale nie zdjęli
łańcuchów z szyi.
Myśleli, być może, że są to religijne ozdoby, albo insygnia władzy. Gryf nie
pokazał po sobie,
jak wielką przyjemność mu to sprawiło. Pozostawili mu przecież najpotężniejszą
broń. Nawet
magia Błękitnego nie wystarczyła, by w pełni powstrzymać potęgę zamkniętą w tych
ozdobach. Jeden taki amulet wystarczył, by powstrzymać pierwszy potężny atak
smoków
podczas krótkiego oblężenia Penacles.
Kiedy strażnicy upewnili się, że nie zdołał ukryć żadnej broni podczas
pierwszego
przeszukania, poprowadzili go po schodach w głąb jaskini, które nagle skręcały,
prowadząc w
ciemność. Nie był to przyjemny widok, gdyż przypominał Drogę Mgieł, którą
prowadził go
smokowaty. Gryf z wyczekiwaniem spojrzał na smoki. Jeden wyciągnął pochodnię i
podał
mu ją. Spróbował wykrzesać ogień za pomocą magii, ale nie potrafił. Tak jak się
spodziewał,
jego moc została przytumiona. Smoczy Król nie chciał ryzykować. Kiedy lekcja
została
zakończona, pierwszy ze strażników wziął od niego pochodnię i dziwnym
urządzeniem
zapalił ją. Czegokolwiek Błękitny używał do przytłumienia mocy, najwyraźniej
dotyczyło to
nie tylko lwioptaka, ale i całego obszaru.
Wodny gad niemal cisnął mu pochodnią w twarz. Błękitny odcień skóry smoków stał
się teraz wyrazistszy. Ich zbroje okazały się gładsze, z mniejszą ilością łuskek
niż u ich
lądowych kuzynów. Poza tym jednak smoki nie różniły się specjalnie od
pozostałych.

- - W dół. Cały czas w dół - usłyszał. To go zaskoczyło.
- - Mam iść sam? - spytał.
Jeden ze smoków wykrzywił szczękę w paskudnym uśmiechu. Na Gryfie, który stawał
twarzą w twarz ze Smoczymi Królami, nie wywarło to większego wrażenia. Tak jak u
wielu
innych i u tego zęby były ostre, ale bardziej ludzkie niż te, należące do
drapieżników. Jego
lekko rozwidlony język wysunął się do przodu.
Górę zaczynał chyba brać w nim uczony, ponieważ strażnik z włócznią szturchnął
go
tępym końcem i powiedział:
- Boisz się czy nie i tak tam wejdziesz, nawet jeśli będziemy cię musieli
wrzucić.
Gryf spojrzał na nich i zaczął schodzić, ale umysł uczonego nadal analizował
sposób
wypowiedzi smoka. W Irillianie dochodziło do kontaktu między smokami a ludźmi na
większą skalę niż gdziekolwiek w całych Smoczych Królestwach. W związku z tym,
kiedy
smoki mówiły, prawie nie było słychać ich syczenia, naturalnie poza momentami,
gdy były
wyjątkowo czymś rozemocjonowane.
Schodził wciąż niżej i niżej, a schody okręcające w dół zdawały się nie mieć
końca.
Niechętnie zaczął się zastanawiać, czy to jakiś test, który miał sprawdzić, czy
on, albo
jakikolwiek inny gość idący tutaj, zmęczy się. Poza tym, zdecydowanie łatwiej
poradzić sobie
z kimś zmęczonym, niż wypoczętym i gotowym na każdą sztuczkę.
Ku jego zaskoczeniu schody skończyły się kilka minut później. Gryf nie dał
jednak
Błękitnemu tej przyjemności i nie westchnął z ulgą, choć wiedział, że smok na to
czekał.
Dzięki badaniu jego emocjonalnego nastawienia, łatwiej mógł go kontrolować.
- Stać! - usłyszał.
Dwa smoki, identyczne pod każdym względem jak poprzednie, zablokowały mu
przejście takimi samymi włóczniami jak ta, którą trzymał smok na górze. Gryf z
pochodnią w
ręku zatrzymał się.
- Pozwólcie mu wejść. - Głos był niski i brzmiał, jakby mówiący nie zdążył
przełknąć
długiego łyku wody.
Strażnicy odsunęli włócznie. Jeden z nich wyciągnął rękę po pochodnię. Gryfowi
nie
była już potrzebna, ponieważ przed nim płonęło inne światło. Oddał więc
pochodnię i ruszył
na spotkanie z Błękitnym.
Mówiono, że istniało pokrewieństwo pomiędzy panem Irillianu a Smokiem z Głębin,
który stanowił dla swego rodu coś w rodzaju boga. Było to naiwne i głupie, rzecz
jasna. Inni
Królowie z pewnością nie czciliby jednego z własnych braci, a legenda o Smoku z
Głębin
była dużo starsza, niż którykolwiek spośród Smoczych Królów. Jakkolwiek bardzo
by temu
zaprzeczali, w końcu byli śmiertelni.
- Witaj lordzie Gryfie. Dziękuję ci, żeś z taką chęcią mnie odwiedził - radosnym
głosem zagrzmiał smok.
Szczere powitanie zmartwiło Gryfa. Tym bardziej, że nie istniały żadne powody,
dla
których Smoczy Król miałby być dla niego szczególnie grzeczny.
- Witam cię, Panie Nadmorskiego Irillianu i otaczających go posiadłości. Chętnie
omówię z tobą przyczyny mego niesamowitego pragnienia, by dotrzeć do ciebie, ale

najpierw
z przyjemnością poznam twoje zamiary.
Błękitny uśmiechnął się, ukazując ostre zęby. Nie było w nim tyle grozy, ile w
uśmiechu Czarnego, jednak niewiele różniło te dwa smoki. Gryf był tylko nieco
zaskoczony
wężową formą Króla, ale nie do końca. Miało to sens, jeśli brało się pod uwagę
jego
królestwo.
- - Aramita D’Shay będzie żałował, że przegapił twoją wizytę - dodał smoczy
władca.
- - A gdzie on jest? - Gryf oczekiwał, że arystokratyczny jeździec lada chwila
wyjdzie z cienia, ale jedyną rzeczą, jaką nadal widział, był smok i świecące
ściany. Ściany,
które zostały przez kogoś wyrzeźbione.
- Gdzieś poza Irillianem - odparł Błękitny. - Ale niedaleko, jak sądzę. Próbuje
pewnie
teraz rozpaczliwie wymyślić jakąś wymówkę, dzięki której mógłby cię zamordować,
mimo,
że nadal wypełnia moje polecenia, by cię dostarczyć żywego.
Gryf poczuł się zmieszany, ale spokojnie odpowiedział:
- - Przypuszczam, że powinienem być ci za to wdzięczny.
- - Tak jessst - Błękitny Smok przerzucił się na bardziej gadzi sposób mówienia.
-
Prossstak D’Shay ma o sssobie zbyt wysssokie mniemanie.
- - Tak samo jak i wielu innych.
Smok zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem, zastanawiając się, czy powinien
poczuć
się urażony. Zignorował jednak tę uwagę.
- - Wasze drogi, jak sądzę, już wielokrotnie się krzyżowały - kontynuował. -
Mógłbym powiedzieć więcej, ale wtedy straciłbym jeden z moich argumentów
przetargowych. - Smoczy Król zamknął oczy i zdawał się nad czymś zastanawiać.
- - Argumentów przetargowych? - spytał wreszcie Gryf, aby przerwać milczenie. -
Do jakiego przetargu?
Oczy smoka otworzyły się. Zdawały się nie mieć żadnego konkretnego koloru, a
jednak dokładnie pasowały do błękitno-zielonego blasku ścian.
- Po pierwsze, udowodnię uczciwość moich zamiarów wobec ciebie. Proszę, usiądź.
-
Wskazał krzesło, którego jeszcze przed chwilą nie było.
Gryf potrząsnął głową.
- - Wolę postać.
- - Łowca przygotowany do ataku. Doskonale. Musisz być ostrożny.
- Wyjaśniałeś... Smok przytaknął.
- Planowałem od tygodni. Mój plan został ulepszony przez nagłe pojawienie się
Aramitów, którzy przestali się już czuć bezpieczni przy bracie Czarnym w
Lochivarze. Jak
dobrze wiesz, nie jest on w tej chwili zbyt spokojny.
Gryf natychmiast pochylił głowę. Problemy Czarnego wynikały w dużym stopniu z
rany na gardle, którą on sam mu zadał za pomocą jednego z demonicznych mieczy
Azrana.
- Ale kontynuując... - Błękitny rozprostował skrzydła, które zdawały się
bardziej
nadawać do pływania pod wodą, niż do latania -...wykryłem, że coś się dzieje na
Północnych
Pustkowiach. Brat Lodowy odmawiał kontaktu, a każdy szpieg, nie wyłączając
aroganckiego
wilczego jeźdźca wysłanego przez D’Shaya, aby negocjować z nim, znikał. Wiem
nieco
więcej niż przypuszczają Aramici, i obawiam się, że plany Lodowego, czegokolwiek
by nie
dotyczyły, oznaczają śmierć dla nas wszystkich...
Smok przerwał, jakby oczekując na reakcję Gryfa. Gość wzruszył tylko ramionami.

- - Mówisz, że grozi nam niebezpieczeństwo ze strony władcy Północnych Pustkowi
- rzekł. - Nic więcej. Przypuszczam, że możesz mieć rację, ale przydałoby mi się
nieco więcej
informacji, jeśli mam ci służyć pomocą, a jak przypuszczam, tego właśnie
oczekujesz.
- - Rozumujesz poprawnie - odparł smok. - Wiem niewiele, a ta drobna część mnie
przeraża. Moja moc jest duża i wspieram się wieloma artefaktami pozostawionymi
przez
Poszukiwaczy, a przed nimi przez Quelow. Moje zaklęcie dokładnie chroni całą
krainę i
kryształ, który pozwala mi ujrzeć wszystko, co narusza obszar zaklęcia, a także
daje
możliwość kontaktowania się z innymi umysłami. W tym drugim wypadku mogę albo
zdobywać informacje, albo zwiększać siłę emocji danej osoby. Jeśli chodzi o
ciebie, to
odkryłem, że pragniesz złapać D’Shaya i dowiedzieć się, co on wie o twojej
przeszłości. Było
to męczące zajęcie i nie potrafię zbyt długo tego czynić, zwłaszcza z tak silnym
umysłem jak
twój. Jednakże kiedy już wyruszyłeś, działałeś w przeświadczeniu, że czynisz tak
z wolnej
woli, co bardzo ułatwiło mi zadanie.
- - A co ze smokowatym?
Błękitny skrzywił się; wydał z siebie westchnienie niezadowolenia, jakby właśnie
przed chwilą zjadł coś niesmacznego, albo ktoś się nie zgodził z jego opinią.
- Smokowaty sądzi, że służy swoim panom i, być może, nawet tak jest, gdyż raz
poczułem dotyk umysłu Poszukiwacza, który po chwili wycofał się z uczuciem
zadowolenia.
Kto wie? Być może mną też ktoś manipuluje. Stwierdziłem, że stworzenie to może
mi się
przydać, bowiem odkryłem, że potrafi tutaj ciebie w taki sposób przyprowadzić,
by wilczy
jeździec nic o tym nie wiedział. Powiedz mi, jak wygląda Droga Mgieł?
Ignorując pytanie, Gryf zadał własne:
- - A co z D’Shayem? Jaką on ma rolę do spełnienia?
- - To chyba oczywiste. D’Shay stanowił przynętę. Z pewnością nie zjawiłbyś się
tutaj, gdyby on był w Lochivarze. Z pewnością nie pojawiłbyś się tutaj, gdybym
cię o to
poprosił. Poza tym jego obecność dawała mi argument przetargowy przeciwko moim
braciom, Czarnemu i Burzowemu. Burzowy chciał twojej głowy, ale zrezygnowałby,
gdyby
miało to oznaczać, że jeźdźcy założą tu bazę na stałe. Nigdy bym zresztą na to
nie pozwolił, o
czym jednak on niekoniecznie musiał wiedzieć. Czarny z kolei potrzebuje więźniów
Aramitów do swoich armii. I jeśli ja im tutaj dam port, nie będą już chcieli
układać się z nim.
W zamian za obietnicę odtrącenia, Czarny obiecał, że nie będzie cię nękał, ani
próbował
jakiegokolwiek głupiego ataku na Penacles, który mógłby się powieść, zagrażając
tym samym
naszym interesom.
Gryf ze zrozumieniem pokiwał głową.
- - To brzmi, jakby tak naprawdę chodziło ci o Biblioteki - powiedział.
- - Mam nadzieję, że nie czujesz się urażony. - Smoczy Król szeroko się
uśmiechnął
do swego gościa, ukazując zęby. - Ostatecznie chodzi mi o Biblioteki. Biblioteki
są bowiem
najstarszym artefaktem w królestwach. Tak naprawdę są starsze od Poszukiwaczy,
Quelow i
dwóch innych ras, o których wiem. Często podejrzewałem, że kiedyś nadejdzie
koniec

wszystkiego i pozostaną jedynie Biblioteki.
- - A więc chcesz zawrzeć pakt?
- - Tak jessst. Jak na razie tymczasowy.
Gryf, przechylając głowę, zmierzył smoka czujnym wzrokiem.
- - Gdybyś poprosił o cokolwiek więcej, odmówiłbym bez wahania.
- - Nadal mogę ci dać D’Shaya, jeśli tylko zechcesz. Nie jest mi potrzebny i nie
mam
specjalnej ochoty ujrzeć maszerujące koło Irillianu wilcze hełmy.
- - Nareszcie mówisz konkretami. - Wymiana zdań dwóch śmiertelnych wrogów
zmieniła się z rozmowę dwóch głów państwa. Gryf czuł wielki szacunek dla
możliwości
Błękitnego, nawet dlajego umiejętności przywódczych, gdyż mieszkańcy Irillianu
byli niemal
tak samo zadowoleni, jak ci pod rządami Zielonego, czyjego własnymi. Z pewnością
trudno
byłoby ich przekonać do buntu przeciwko smokowi, zwłaszcza, że to ich miasto
stałoby się
areną walk.
- - Pozwól mi więc coś zaproponować - odparł pan Irillianu. - Wypędzę jeźdźców z
mojego terytorium. Czy zdecydujesz się ich gonić, to już twój wybór.
„Posunąłby się aż tak daleko?” - zastanawiał się Gryf. Nikogo poza Czarnym nie
obchodzili obcy, a i on chciał jedynie powiększać swoje armie, podobnych do
zombie
fanatyków, niewolników Szarych Mgieł.
- Zdaję się pod twoje dowództwo, Lordzie Gryfie. Nie znam planów Lodowego, ale
jestem lojalny przede wszystkim wobec mego kraju, mimo twoich wątpliwości.
Gryf zaczął się wahać. Biblioteki rzeczywiście mogły im pomóc, ale jeśli
Błękitny
miał rację, to najważniejszy stawał się teraz czas. Wraz z tą myślą naszły go
podejrzenia.
Zwęził oczy i spojrzał na olbrzyma.
- A skąd mam wiedzieć, czy teraz nie próbujesz na mnie wpływać?
Smok roześmiał się z całego serca.
- Jesteś tak nieufny jak mówią... i pewnie dzięki temu nadal rządzisz. Poczekaj.
Błękitny jeszcze bardziej urósł i ruszył w stronę środka komnaty, zmuszając
gościa,
by cofnął się na rozsądną odległość, po czym zamknął oczy.
Komnata nagle nabrała ciepła. Źrenice Gryfa rozszerzyły się. Smoczy Król zaczął
się
topić na jego oczach... a ciało, które z niego spływało, znikało zanim dotknęło
podłogi.
Masywne skrzydła zwinęły się, a potem zmniejszyły i też znikły. Ciało wciągnęło
w głąb
siebie ogon, a nogi i wyprostowane łapy zesztywniały i zmalały, pazury zaś
zostały
zamienione na spiczasto zakończone ręce. Klatka piersiowa zapadła się, a potem
zaczęła
zmieniać, przybierając formę ludzkiej zbroi.
Najbardziej niepokojące było oblicze. Szyi niemal zabrakło, a rysy twarzy
przesunęły
się ku górze, zostawiając puste wgłębienie, które zaczęło się przemieniać w
zakrywający
policzki hełm. Wyjrzało dwoje czujnych oczu i pojawiły się usta wypełnione
ostrymi zębami.
Rysy smoka, zmniejszone do dziesiątej swojej pierwotnej wielkości nadal
wędrowały ku
górze, tworząc zwieńczenie niby-hełmu. W ciągu krótkiej chwili skóra dostosowała
się do
potrzeb ciała i wyglądała teraz jak najprzedniejsza zbroja.
Humanoidalny Król przyjrzał się swemu tymczasowemu sojusznikowi z odrobiną
ciekawości.

- - Nigdy dotąd nie widziałeś jak zmieniamy postać?
- - Nie z tak bliska - odparł Gryf. - Nie tak szczegółowo. W czasie bitwy nie ma
zbyt
wiele czasu na przyglądanie się.
- - Jakże to prawdziwe. I jakże smutne. - W głosie smoka nie było szyderstwa. -
Jeśli
się teraz udasz ze mną, dam ci dowód, że masz wolną wolę i możesz wybierać.
Błękitny poprowadził go poza miejsce, gdzie wcześniej sam leżał w smoczej
postaci.
Znajdowało się tam przejście, którego Gryf wcześniej nie dostrzegł. Tak samo
tutaj, jak i w
komnacie, z której właśnie wyszli, ściany świeciły, przez co nabierały jakby
chorobliwego
wyglądu.
- Dlaczego ściany biją takim światłem? - spytał.
Smok zatrzymał się, wyciągnął rękę i palcem przesunął po ścianie. Palec zaczął
lekko
świecić. Pokazał to swemu gościowi.
- Morski mech z największych głębin. Światło stanowi część jego procesu
życiowego,
ale nie wiem, czemu ma dokładnie służyć. Wiem tylko, że jeżeli światło zanika,
mech
obumiera. Użyłem swojej mocy, by wykorzystać go dla własnych potrzeb. Jak długo
spełnia
tutaj swój cel, jestem zadowolony. To - uniósł palec pokryty mchem - jest
naprawdę tylko
najlichszym ze skarbów mórz. Piękno ziemi nie da się w żadnym stopniu porównać z
pięknem świata podwodnego.
Powiedziawszy to, delikatnie wytarł palec i ruszył dalej. Cały czas był
odwrócony
plecami do Gryfa, jakby ukazując w ten sposób swoje dobre intencje. Gryf
uświadomił sobie,
że nawet gdyby zdołał smoka zgładzić i tak musiałby wywalczyć sobie stąd odwrót,
po czym
dopłynąć do brzegu. Nie była to zbyt zachęcająca myśl. Jak na razie ufał
smokowi.
Weszli do drugiej komnaty, jeszcze większej od pierwszej i Gryf usłyszał dźwięk
uderzających o skały fal. Rzecz szybko się wyjaśniła. Gryf zauważył, że koniec
groty
przylegał do morza, a komnata tak naprawdę stanowiła podwodną jaskinię.
Ściany były zastawione półkami, artefaktami i najróżniejszego rodzaju
wyposażeniem.
Stąd właśnie Błękitny utrzymywał kontrolę nad swoją krainą. Tutaj pracował nad
swoimi
zaklęciami i obserwował Irillian.
Wzrok Gryfa uchwycił duży kryształ leżący na środku drewnianego trójnogu, do
którego właśnie prowadził go smoczy władca. Kiedy podeszli bliżej, kryształ
zaświecił
mocniej.
- - To, co nazywam domem, to wszystko, co pozostało ze starego Irillianu.
- - Starego Irillianu? - zdziwił się lwioptak. Z tego, co wiedział, Irillian był
jednym z
najstarszych miast w królestwach. Nigdy nie słyszał o jego poprzedniku.
- - Dawno temu, jeszcze przed Poszukiwaczami i Quelami miasto należało do
najwspanialszych w tych krainach. Ale padło ofiarą tak potężnego trzęsienia
ziemi, że całe
dzielnice zapadły się nietknięte. Mieszkańcy przypominali smokowate stworzenia,
więc kiedy
część z nich przeżyła, przystosowali się do nowych warunków. Nadal jednak
zasadniczo byli
stworzeniami lądowymi, więc zaczęli odbudowę Irillianu. Ale po tym jak zniknęli,

pojawili
się Quelowie, którzy zignorowali miasto. Używali jaskiń, wykopali wiele tuneli.
Po nich
nadeszli Poszukiwacze. Większość artefaktów znajdujących się tutaj, należała do
nich, część
zaś do Quelow. Po kolejnej zmianie ras, pierwsze smoki odkryły te jaskinie.
Przedkładały je
nad miasto, które pozostawiły dla pierwszych ludzi.
Błękitny położył dłoń na krysztale.
- Tego użyłem, mój... wielmożny Gryfie. To jest moc, która nakłoniła cię do
wykonania mojej woli, choćby tylko na chwilę - odsunął się. - Weź to. Wypróbuj.
Pozwalam
ci.
Jeśli Błękitny uważał, że taka oferta spowoduje, iż Gryf zaufa mu całkowicie,
gorzko
się mylił. Władca Penacles wiedział jak niebezpieczne potrafi być nadmierne
zaufanie. Z
determinacją ruszył do przodu, cały czas spoglądając na swego gospodarza i
ostrożnie dotknął
kryształu.
Był zimny. Poczuł jak otwierają się przed nim drzwi. Wyszukał Penacles i
spojrzał w
nie za pomocą swojego umysłu. Toos. Chciał zobaczyć Toosa. Generał kłócił się z
dwoma
doradcami, próbującymi wprowadzić niepotrzebny podatek, który - jak wiedział
Gryfzawędrowałby raczej do ich własnych kieszeni, niż do kasy państwa. Toos
wstał i
wskazał na drzwi, mówiąc głosem spokojnym, ale władczym. Pokonani doradcy
wyszli.
„Dobry stary Toos - pomyślał Gryf. - Sam nigdy nie potrafiłem sprawić, by tak
się
ugięli. To ty powinieneś zostać królem”.
Zwrócił uwagę na ważniejszą sprawę. Błękitny czekał. Nie mógł bawić się tym
przez
cały dzień. Jeden test powinien wystarczyć.
Skupił umysł na smoku i skoncentrował się.
Smoczy Król zaczął chodzić. Chwilę później chodzenie zmieniło się w nerwowe
bicie
pięścią w ścianę. W końcu smoczy władca dostał tak silnych drgawek, że niemal
nie mógł
ustać.
Gryf pozwolił mu przez chwilę zatrzymać się w takim stanie, po czym przerwał
kontrolę.
Gadzi sojusznik ciężko oddychał, a on sam miał przyspieszony oddech. Błękitny na
krótko gniewnie spojrzał na niego, po czym ochłonął.
Do środka wbiegło kilkunastu strażników, najwyraźniej pragnąc poszatkować ciało
Gryfa na części, a szczątki rozrzucić po całej okolicy. Król kazał im jednak
natychmiast
wyjść. Tak wielką miał władzę nad poddanymi, że spełnili rozkaz bez
najmniejszego szmeru.
Wtedy skupił uwagę na gościu.
- Nie... nie musiałeś tego robić! My... myślałem... W głosie Gryfa nie było
współczucia.
- - Myślałeś, że będę na tyle szlachetny, by nie zrobić użytku z twojej zabawki?
Prowadziłeś mnie jak na smyczy przez całe dnie, sprawiłeś, że zapomniałem o
swoich
obowiązkach, stworzyłeś obsesję, która mogła się stać przyczyną mojej śmierci! -
Czy
Smoczy Król uznał to tylko za prosty sprawdzian? - Teraz już wiesz, jak to jest!
Teraz już
wiesz, jak się czułem, kiedy ty rozgrywałeś tę swoją partyjkę.

- - Teraz już obaj wiemy na czym stoimy - odrzekł i pokiwał głową. Jego oddech
wrócił do normy. - A więc jesteś przygotowany na zawarcie paktu - powiedział.
- - Oczywiście.
- - Tylko jako środka tymczasowego, rozumiesz?
- - A co myślałeś? - odpowiedział niechętnie Gryf.
XII
Sen nie przyszedł szybko tej nocy do Dworu. Cabe bez przerwy wpatrywał się w
sufit,
a ze szmerów obok wnosił, że także Gwen nie mogła zasnąć. Nie odezwał się jednak
i
udawał, że śpi. Jeśli jego udawanie pozwoli jej choćby na chwilę odpoczynku,
jest tego warte.
Nie miał zamiaru wciągać jej w swoje niepokoje.
Przedzieranie się przez książki, które zdołał zgromadzić w ciągu ostatnich kilku
miesięcy, nie dało mu nic. Niektóre zostały napisane ponoć przez jednego czy
dwóch ze
Smoczych Mistrzów. Zwłaszcza Yalak uznał, że warto utrwalać na piśmie wszystko,
co
wiedział. Po wielogodzinnych próbach odczytania jego bazgrołów, Cabe doszedł do
wniosku,
że starożytny wiedźmin naprawdę desperacko potrzebował skryby i poddał się.
Ponadto
większość z tego, co napisał, zdawała się krążyć wokół jakichś niewyraźnych
wskazówek i
sugestii jak należy je interpretować. Najgorsze jednak było to, że sama pisanina
Yalaka
również wymagała interpretatora.
Zastanawiał się, dlaczego magia musi być tak skomplikowana i pogmatwana.
Dlaczego nie może być prosta i zrozumiała?
Wszystko więc było w jego rękach. Większość z tych, którzy mogliby mu cokolwiek
powiedzieć, zginęli w czasie Wojny Przełomowej albo wkrótce po niej.
Poddał się bezsenności i wstał przed świtem tylko po to, by odkryć, że Gwen już
na
niego czeka. Także patrzyła w sufit. Kiedy usłyszała, że nadchodzi, odwróciła
się, by na niego
spojrzeć.
- Witaj - powiedział smutno. Byłoby dziwne, gdyby przywitał ją słowami „dzień
dobry”. Nie byli specjalnie zachwyceni czekającą ich wyprawą.
Zanim się ubrali i usiedli do śniadania - na które nie mieli apetytu, co zresztą
nie było
niespodzianką - ich wierzchowce zostały osiodłane, a ekwipunek spakowany.
Ssarekai i jego
ludzki odpowiednik, Derek Żelazna Podkowa, oczekiwali już na nich. Ta dwójka
zdawała się
być miła dla Cabe’a. Tak miła jak to tylko o tej porze było możliwe. Cabe
rozluźnił się, a
Gwen, widząc jak się uśmiecha, także odpowiedziała uśmiechem. Nie było aż tak
źle.
Nikt inny poza nimi jeszcze nie wstał. Cabe i Gwen woleli zniknąć wcześniej, niż
stać
się częścią widowiska. Gwen zostawiła instrukcje jak wchodzić i wychodzić z
Dworu, a
Zielony obiecał dopilnować, by wszystko toczyło się zgodnie z planem. Magowie
wzięli lejce
z rąk sług i wsiedli na konie. Gwen skinęła głową w stronę Ssarekai, a smok się
uśmiechnął,
co Cabe’owi nie wydało się najmilszym widokiem, po czym spięła swojego
wierzchowca.
Kiedy ruszyli, zagrożenie wydawało się nierzeczywiste. Ptaki śpiewały, a las
tętnił
życiem. Cabe przypomniał sobie jak nudne było jego własne życie przed spotkaniem

z
Brązowym Smokiem. Pozory mogły jednak mylić.
Mimo, że lasy należały do Zielonego, jeźdźcy nie mogli się jednak beztrosko
poruszać. Takie stworzenia jak bazyliszki nie rozróżniały przyjaciół Smoczego
Króla od
innych ludzi. Z reguły bywały zbyt głodne, by zastanawiać się, kto kim jest.
Zajmowały się
jedynie czyhaniem na obcych i cały wysiłek wkładały tylko w to, by w
odpowiedniej chwili
ofiarę zaatakować. Potem zamieniały swoją zdobycz w kamienny posąg i przez około
pół
godziny wysysały z niej pokarm. Po spożyciu posiłku ze skamieniałych ciał,
ustawiały je w
ogrodzie jako pomniki. Cabe’owi nie udało się nigdy zrozumieć bazyliszków.
Po dziesięciu minutach podróży konie nagle się zatrzymały i za nic na świecie
nie
chciały ruszyć dalej. Cabe pomyślał, że natknęli się na kolejnego potwora z
północy, tylko
tym razem żywego.
Tak jednak nie było. Spoza ścieżki pojawiła się wysoka, milcząca i odziana w
zieleń -
ulubiony kolor elfów - postać.
- - Haiden! - magowie uspokoili się, szybko unieważniając zaklęcia. Haiden
zadowolony, że zaskoczył wędrowców swoimi umiejętnościami, uśmiechał się, ale
nagle zdał
sobie sprawę, że właśnie cudem tylko uniknął zamiany w coś bardzo
nieprzyjemnego. Wyraz
jego twarzy rozbawił magów.
- - Nie powinieneś tego robić - zbeształ go Cabe. - W każdym razie nie przy
wiedźminach.
- - Zapamiętam - obiecał Haiden. - Nie chciałbym się obudzić któregoś dnia,
pełzając na brzuchu i szukając myszy.
- - Nie zamieniłabym cię w węża... W coś innego, ale nie w węża. - skomentowała
Gwen.
- - Jakże pocieszające.
- - Jesteś sam, czy mamy się liczyć z kolejnymi niespodziankami? - Cabe
rozejrzał
się.
- - Nikogo nie ma ze mną poza jednym towarzyszem...
Elf niósł na ramieniu długi łuk. Odłożył go na chwilę, po czym zniknął za
drzewami.
Wyprowadził stamtąd smukłego, bladego konia. Zwierzę nie było jednak podobne do
zwykłego rumaka. Zostało wychowane przez elfy, aby im służyć. Różniło się od
wierzchowców ludzi niemal tak samo jak ludzie od elfa.
- - Nie musisz z nami jechać - powiedział Cabe. Haiden pogłaskał swego konia.
- - Zdarzają się wypadki, kiedy może się przydać obecność elfa. Zresztą i tak
muszę
jechać na północ. Znajdują się tam moi towarzysze. Zdecydowali się, panie,
pozostać na
miejscu na wypadek, gdyby musieli o czymś jeszcze zameldować. Spotkają się z
nami na
granicy Pustkowi.
Cabe chciał uniknąć kłótni, więc się zgodził.
- Którą poleciłbyś drogę? - spytał. Haiden uśmiechnął się, nie kryjąc ironii.
- Mamy cudowny wybór przejście przez całą szerokość Piekielnych Równin, albo
drogą przez królestwa Spiżowego i Srebrnego, przy czym ten ostatni wydaje się
nadal
niezwykle aktywny.
Piekielne Równiny stanowiły położony na południowy wschód od Gór Tybru rejon
wulkanów, zamieszkiwany niegdyś zarówno przez Czerwonego Smoka, jak i przez
Azrana.

Obaj już dawno nie żyli, choć niektóre klany Czerwonego nadal istniały. Nie była
to
bezpieczna droga, gdyż oznaczała podróżowanie niedaleko Wenslis, terenów
Burzowego.
Mogli się także natknąć na najemników, którzy zaatakowali ich w drodze do Dworu,
albo
nawet na szukających zemsty zdziesiątkowanych poddanych Czerwonego Smoka.
Należało
być także przygotowanym na niespodziewany wybuch jakiegoś wulkanu.
Druga droga oznaczała walki z oddziałami Srebrnego, nie wspominając o resztkach
trzech pozostałych klanów, między innymi należących do Złotego.
Cabe westchnął. Tak czy inaczej szykowała się długa, ciężka podróż.
- Pojedziemy przez Piekielne Równiny - zdecydował. Haiden pokiwał głową.
- Sądziłem, że tak postąpisz. Nie mogę powiedzieć, by przypadła mi do gustu
którakolwiek z dróg, ale lepszych nie ma. Chyba, że chcielibyście się wspinać na
Tybr... -
zaśmiał się na widok strapionych min. - Tak też sądziłem.
To, co Cabe’a dręczyło od dawna, wreszcie mu się przypomniało.
- Haiden, czy twój pan kiedykolwiek wspomniał o innych Smoczych Królach? -
spytał. -> Przecież oni też nie mogą na to pozwolić. To, co robi Lodowy, musi
przecież
oddziaływać i na nich.
Elf zarzucił luk na ramię i odpowiedział:
- Pan Zielony nic mi o nich nie wspominał. Wiem, że poruszyła go ich
bezczynność, a
przynajmniej to, co uznajemy za bezczynność. Nikt z pozostałych Królów nie ufa
już reszcie,
przynajmniej od czasu, kiedy Żelazny i Spiżowy próbowali zapoczątkować bunt
przeciwko
swemu cesarzowi, a już z pewnością nie ufająnam, którzy się od nich odwróciliśmy
i
zawarliśmy pokój z Gryfem.
Cabe nie miał pytań. Byli zdani na własne siły, chyba, że mieli sojuszników, o
których
nic nie wiedzieli.
- Cóż... - Haiden uśmiechnął się, a wyraz jego twarzy znów przypomniał Cabe’owi
półkrwi elfa Hadeena, którego przez tyle lat uważał za swego ojca, i który stał
się jego
prawdziwym ojcem. Azran był jego ojcem jedynie biologicznie. - Możemy ruszać -
oznajmił.
- Nie należy pozwalać, by smoki się niecierpliwiły.
Przez większą część dnia droga nie obfitowała w żadne wydarzenia, a jedyne
niepokojące chwile nadchodziły wtedy, kiedy przenikały ich nagłe zimne dreszcze.
Nikt nie
musiał mówić, skąd nadchodził wielki chłód; teraz już wiedzieli. Kiedy coraz
bardziej mroził
ich ciała, przytulali się mocno do siebie, choć niewiele to pomagało. Zimno
tkwiło także w
nich.
- Idzie coraz większy mróz - powiedziała Gwen. - Ciągnie na południe.
- Zaczęło się. - Cabe pokiwał głową. Haiden, najmniej zorientowany z całej
trójki,
zerknął niespokojnie na Cabe’a.
- Czy jest już za późno?
- Nie, jeszcze nie. Ale nie pozostało nam wiele czasu. Ruszyli szybciej.
Wieczór zastał ich w pobliżu północno-wschodniego brzegu lasu. W powietrzu dawał
się wyczuć lekko siarczany odór, a drzewa i krzewy były tu rzadsze, jakby gleba
została
skażona. Haiden z pogardą wciągnął nosem powietrze i stwierdził:
- Do Piekielnych Równin powinniśmy dotrzeć jutro o świcie. Smocze Królestwa
stanowiły mozaikę rożnych światów i niektórzy sądzili, że zostały w ten sposób

zaplanowane.
Z pewnością każdy Król starał się jak mógł, aby swoje królestwo przekształcić
według
własnego gustu, ale nawet i oni nie mieli wystarczającej mocy do tak rozległych
zmian.
Niektórzy winili za ten stan rzeczy poprzednie rasy, inni twierdzili, że była to
robota jakiegoś
boga. Nikt nie znał odpowiedzi i wątpliwe było, by ktokolwiek kiedykolwiek ją
poznał.
Królestwa były tym, czym były, a pytanie o ich pochodzenie nie zmieniało w
niczym faktu
oznaczającego, że trójka śmiałków musiała przejść przez rejon pełen wulkanów.
Sen tej nocy nadszedł szybciej, choćby tylko dlatego, że byli wyczerpani. Haiden
chciał stanąć na warcie, ale Gwen stworzyła zaklęcie ochronne, które - jak go
zapewniła -
miało być skuteczniejsze. Poza tym potrzebowali snu.
Niestety, okazało się to niemożliwe. Nie mogli spać dłużej niż dwie godziny,
gdyż
następujące bez przerwy potężne wybuchy groziły uszkodzeniem bębenków w uszach i
trzęsły nimi niczym bezbronnymi niemowlakami. Wkrótce też stało się jasne, iż
będzie się tak
działo dalej.
W pewnej chwili Cabe użył słów, które musiały pochodzić jeszcze z czasów jego
dziadka, choć być może on sam nauczył się ich w karczmie i spytał gorzko:
- Czy naprawdę musimy przebywać na tym terenie przez kolejnych kilka dni?
Zaklęcia okazały się nieprzydatne. Chyba, że całkowicie odcięliby się od
otoczenia.
Cabe to właśnie zasugerował, ale Gwen wskazała, iż podobne zaklęcia poważnie by
ich
wyczerpały, zmuszając do znacznie wolniejszej podróży, a w rezultacie do
dłuższego
pozostawania na Piekielnych Równinach.
W pewnym momencie Haiden poweselał.
- - Czy którekolwiek z was umie się teleportować? - spytał.
- - Oboje - odparła Gwen.
- - Więc dlaczego tego nie robimy? Zaoszczędzilibyśmy całe dnie.
Cabe żałował, że musi ostudzić jego entuzjazm. Gwen tłumaczyła to już wiele
razy.
- Żadne z nas nie zna tych terenów wystarczająco dobrze - odparł. - Jeśli
będziemy się
teleportować w stronę Piekielnych Równin, możemy wylądować na jakimś kraterze.
Jeśli
spróbujemy sięgnąć zbyt daleko, na przykład do Północnych Pustkowi, możemy
natknąć się
na potwory Lodowego. A gdyby jakimś cudem nam się udało, przez dłuższy czas
bylibyśmy
zbyt wyczerpani, by odeprzeć jakiekolwiek wrogie ataki. Nie możemy ryzykować.
Musimy
być w doskonałej kondycji i powinniśmy ją zachować aż do Północnych Pustkowi.
Gwen zgodziła się z Cabe’em i, odgarniając z twarzy gęste włosy, skinęła głową.
- Nie stać nas nawet na krótkie skoki. Szybko byśmy się zmęczyli. Zresztą może
się
zdarzyć, że teleportujemy się na przykład do wnętrza góry, albo w drzewo. Bywało
i tak -
rzekła Gwen.
Haiden szybko porzucił temat.
Zapadło milczenie. Mieli nadzieję, że przed kolejnym wybuchem, albo trzęsieniem
ziemi trochę pośpią.
Następnego ranka o świcie spostrzegli Piekielne Równiny. Nazwa okazała się dość
myląca, jako że nie było w nich niczego tak naprawdę płaskiego. Ściśle mówiąc
niektóre

tereny były równe, zwłaszcza w pobliżu jaskiń smoków, jednakże w dominującej
części
Piekielne Równiny okazały się terenem poprzecinanym przez wzgórza i grzbiety
górskie, z
czego większość stanowiły aktywne lub niedawno wygasłe wulkany. Jak to ujął
Haiden, był
to świat, w którym Smocze Królestwa ukazywały swój prawdziwy żal. Tutaj ziemia
pokazywała swój ból.
Konie protestowały, ale w końcu trójka śmiałków weszła na Piekielne Równiny.
Ostatnie drzewa zniknęły dużo wcześniej, a trawa stała się niezwykle rzadka. Już
bardziej
gościnnie wyglądały Ziemie Jałowe, pomyślał Cabe. Potem zdał sobie sprawę, że
gleba tutaj
była najżyźniejsza, gdyż częste erupcje wulkanów wyrzucały wystarczająco dużo
związków
mineralnych, by zastąpić wcześniej utracone. Na terenach równinnych kwitło bujne
życie
roślinne, wspomagane przez smoki, które żywiły się dzikimi zwierzętami. Co
dziwne, właśnie
na Piekielnych Równinach smoki najbardziej pragnęły zdobyć pozycje rolników,
mimo
charakterystycznej dla nich dzikości. Trójka śmiałków miała szczęście. Te
resztki klanów
Czerwonego, które pozostały, mieszkały daleko na północy i istniała szansa, że
wędrowcy
przedostaną się przez te tereny, nie napotkawszy żadnego smoka.
Było niezwykle gorąco, dzień mijał powoli. Cabe chciał zdjąć bluzę, lecz Haiden
potrząsnął głową i rzekł:
- - Nie spodobałoby ci się opadanie popiołu na plecy, a gdybyś próbował się
chronić
czarami przez całą drogę, twoje magiczne możliwości zostałby wyczerpane do zera.
- - Poza tym - dodała z uśmiechem Gwen - to nie byłoby sprawiedliwe, ponieważ ja
nie mogłabym uczynić tego samego.
- - W lesie nimfy biegają bez żadnego okrycia - zasugerował Haiden.
- - Jeśli moja żona spróbuje je naśladować, pierwsze co zrobię, to usunę
wszystkie
spoglądające na nią w najbliższej okolicy oczy.
Haiden, słysząc tę przyjazną odpowiedź, uśmiechnął się, a potem skrzywił.
Zauważył
bowiem na północnym wschodzie jakieś tajemnicze, powiększające się punkty.
- Najwyraźniej – powiedział - mimo czujności, zwróciliśmy na siebie uwagę
smoków.
Gwen i Cabe podążyli za jego wzrokiem i ujrzeli dużą grupę jeźdźców. Byli to
jednak,
jak się okazało, ludzie a nie smoki. Tamci jeszcze ich nie dostrzegli, gdyż
dalej posuwali się
obraną drogą, niemal równoległą do tej wybranej przez magów, ale na południe.
- - Kto może tędy jechać? - zastanawiał się głośno Cabe.
- - Może przybywają z Wenslis? A może z Talaku? - zasugerowała Gwen.
Haiden potrząsnął głową.
- - Gdyby byli z Talaku - rzekł - oznaczałoby, że jadą bardzo dziwną trasą. Dużo
łatwiej byłoby im zmierzać dokładnie na południe. Nikt o zdrowych zmysłach nie
jedzie
przez Piekielne Równiny, jeśli nie musi. Być może z Wenslis, ale oni nie mają
większych
kontaktów ani z Zuu, ani z Penacles. Z nimi handlują Mito Pica i Irillian.
- - Mito Pica... - wymruczał pod nosem Cabe.
- - Co z nim?
- - Nic. Wygląda na to, że wracają do domu. Być może to najemnicy.
- - Samowolni smokobójcy? - Haiden chwycił lewą dłonią łuk.
- - Ci sami. To miałoby sens. Mito Pica było ich domem, a także wystarczającym

powodem, by walczyć. To dziwne, że nikt na to nie wpadł wcześniej.
- - Być może nikt nie chce o tym myśleć - zasugerowała Gwen, a po jej twarzy
przemknął cień. - Toma zniszczył ich dom tylko dlatego, że ty się tam
znajdowałeś. Myślę, że
nawet niektórzy Królowie byli tym zdenerwowani. Mimo wszystko Mito Pica nie leży
na
terytorium Złotego. Choć był cesarzem, najazdu na teren innego smoka nie można
uznać za
najlepszy pomysł.
Cabe pokiwał głową.
- Ale to nie powstrzymałoby ich teraz przed zaatakowaniem ruin. Każdy Król
wiedziałby, że w ruinach miasta mieszkają jedynie padlinożercy i renegaci. Smoki
wolałyby
się obejść bez jednych i drugich. Rzecz jasna nadal tylko zgaduję i może się
mylę.
Haiden popędził swego konia.
- Lepiej, panie, jeźdźmy dalej - odezwał się. - Nie ma sensu zbytnio liczyć na
szczęście. Mogą nas zobaczyć. Sami mówiliście, by się ukrywać tak długo, jak
tylko się da.
Wiedźminowie ruszyli za nim. Cabe z reguły trzymał się z tyłu. Jeźdźcy nadal go
ciekawili, choć nie wiedział, co ma uczynić, by ich bliżej poznać. Myślał, że
być może
wracają do Dworu, ale po ostatnim spotkaniu wydawało się to bezsensowne.
Przywódca
najemników nie był głupcem. Wiedział, kiedy został pokonany. Być może chcieli
szerokim
łukiem ominąć Las Dagora. Jeśli Zielony przygotował się na ich ewentualny
powrót, próba
czynienia czegokolwiek innego byłoby czystym szaleństwem.
Do późnego popołudnia jeźdźcy stali się odległym wspomnieniem. Cabe i Gwen nadal
mieli spory kawałek drogi do przejechania i za mało czasu, by przejmować się
niebezpieczeństwami, które mogły czyhać jedynie w ich umysłach. Cabe zapomniał o
jeźdźcach, zwłaszcza, że natknęli się na pierwsze szkielety.
Słyszał o czymś podobnym, ale to zdarzało się dużo dalej na południowy zachód,
na
terenach należących niegdyś do Brązowego. To tam Cabe został niemal poświęcony w
ofierze, lecz ostatecznie to jego ukryta moc położyła kres Smoczemu Królowi.
Gryf wyjaśnił
później rezultaty tego czynu, gdyż prawie spełniła się żądza śmierci Brązowego.
Ziemie
Jałowe znów zakwitły, ale z zabójczym akcentem. Rośliny, które tam wyrosły,
stały się
wrogie wobec klanów Brązowego. Był to efekt wypaczonego czaru. Rośliny szukały
smoków, nie czyniąc różnicy między smoczym władcą, a najniższym wężosmokiem z
krwi
Brązowego. Przeżyły tylko te, które zdołały uciec i ukryć się na terytorium
Spiżowego albo
Kryształowego, a dało się je policzyć na palcach jednej ręki. Tak przynajmniej
głosiły
późniejsze plotki.
Zdali sobie sprawę, że tutaj także doszło do masakry. Pierwsze szkielety
oczyszczone
przez różnych padlinożerców zamieszkujących ten region prowadziły do kolejnych,
a te do
następnych, i tak aż po horyzont.
Dotarli do wzniesienia i spojrzeli na jedno z niewielu płaskich miejsc na tych
terenach.
- Rheena - westchnęła Gwen. - To morze śmierci.
Cabe pokiwał smutno głową. Wiedział do czego się zbliżali, choć było to ukryte
przez
dwa niedawno powstałe aktywne wulkany. Bez ochronnych zaklęć cała okolica w

krótkim
czasie stałaby się niestabilna. Któregoś dnia cytadela, o którą tak desperacko
walczyły smoki i
inne stworzenia, zostanie rozdarta przez potężne siły ziemi.
Musieli znaleźć inną drogę, gdyż ziemię dookoła pokrywały rozrzucone szczątki
kolejnych olbrzymów. Czaszki spoglądały pustymi oczodołami w niebo. Niektóre
stworzenia
padły najwyraźniej razem ze swoimi wrogami, chyba że niespokojne ruchy pól
zebrały w
jakiś sposób ich kości w jeden stos. Szkielety smoków mieszały się z martwymi
obrońcami i
trudno było uwierzyć, że któreś ze stworów przeżyło tę masakrę.
A jednak jednemu z nich się udało, choć na krótko. I to właśnie nieopodal stała
jego
opuszczona cytadela. Cabe nie chciał jej oglądać, ale czuł, że warto się tam
zatrzymać,
choćby po to, by konie odpoczęły, zanim ruszą dalej. Być może uda im się znaleźć
jakąś
księgę albo wskazówkę, która pomoże wyjść z opresji, ponieważ niegdyś władcą
tego terenu
był jeden z najpotężniejszych wiedźminów, jakich nosiła ziemia. Azran.
Toma spróbował złamać lód, który przykuł go do ściany. Był wściekły, że dał się
zapędzić z jednego pomieszczenia do drugiego, niczym jakiś pomniejszy smok. Był
wściekły
na Lodowego, który pozbawił go tronu, choć według prawa należał do niego... Zbyt
wiele
rzeczy podsycało jego gniew, by mógł je wyliczyć. Wiedział jednak, co
denerwowało go
najbardziej.
Czuł się bezsilny. Nie mógł zmienić postaci. Nie mógł nawet rzucić zaklęcia, by
zapalić świeczkę. A tego właśnie teraz potrzebował. Potrzebował ciepłego,
oczyszczającego
ognia, aby się uwolnić i zniszczyć ten przerośnięty sopel. Aby zemścić się na
panu
Północnych Pustkowi.
Smok potrząsnął głową. Gniew nie prowadził do niczego dobrego, a tak łatwo było
mu się poddać. Musiał uciec, by odzyskać część mocy. Konieczni byli też
sojusznicy. Srebrny
dołączyłby do niego, gdyby wiedział, że Król Królów został uwięziony. Błękitny
być może
także. Postawa innych budziła wątpliwości. Burzowy robił, co chciał, bez względu
na to, czy
dotyczyło to jego braci, czy też nie. Czarny był wyrzutkiem nie pasującym do
nikogo.
Kryształowy zaś... Na jego temat Toma nie wiedział nic. Kryształowy z początku
pojawiał się
na zebraniach Rady, mówił mało i szybko, bez pożegnania znikał. Stanowił dla
Tomy
zagadkę i czuł, że nie mógł mu ufać. Nie przeszkadzało to jednak Tomie w
wykorzystaniu
postaci Smoczego Króla do szpiegowania w trakcie posiedzeń Rady i zmuszenia
wszystkich,
którzy go normalnie ignorowali, do wysłuchiwania słów ognistego.
Pozostawali Srebrny i Błękitny. Oni mogli stać się sojusznikami. Miał już zarysy
planu, ale teraz musiał uciekać. Sfrustrowany syknął. Od tego zaczął. Jego myśli
zataczały
koła, być może dlatego, że jego mózg był już chyba w połowie zamarznięty.
Rozległ się podobny do trzepotania odgłos, lecz Toma go zignorował. Lodowy, tak
samo jak i inni władcy, miał sługi, które kryły się w cieniu. Były nie do
zauważenia, latały i
szwargotały, pełzały i syczały, a co najważniejsze, nic go nie obchodziły.

Książę spojrzał na samotną pochodnię wiszącą przed nim na ścianie. Jego
„gospodarz” twierdził, że została tam powieszona, by ognisty nie musiał czekać w
ciemnościach. Toma podejrzewał, że to ostatni błysk, ostatnia iskierka emocji
żyjąca
wewnątrz smoczego władcy i że pochodnia stanowiła swoistego rodzaju torturę.
Gdyby tylko
przez chwilę wziął ją do ręki, mógłby się uwolnić. Jednak ogień wisiał poza
zasięgiem jego
rąk.
„Poświęcą mnie temu koszmarowi - pomyślał ze zgrozą - by ten smok mógł spełnić
swoje marzenie o zagładzie...” Jeszcze nie zaczął mówić do siebie, ale już czuł,
że niedługo
oszaleje, jeśli - rzecz jasna - pierwsi nie przyjdą po niego słudzy Lodowego.
Znowu coś zatrzepotało i tym razem w pobliżu prześlizgnął się jakiś cień. Toma
zamrugał i rozejrzał się. Przed nim, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą
nikogo nie było,
stał Poszukiwacz. Patrzył na Tomę aroganckim wzrokiem, jakby zastanawiał się,
czy smok
wart jest tego wysiłku. W końcu sięgnął po pochodnię i podsunął pod głowę Tomy.
Toma przez chwilę sądził, że zostanie spalony żywcem, gdyż nawet ogniste smoki
miały ograniczoną wytrzymałość na otwarty ogień. Jednakże Poszukiwacz odsunął
pochodnię
i wyciągnął w stronę smoka pazur, po czym przyłożył go do jego głowy.
Nagle pojawiły się obrazy Tomy uciekającego z cytadeli, szukającego pomocy na
południu. Zanim zorientował się, co Poszukiwacz chce mu powiedzieć, zaczął
krzyczeć, że
się zgadza.
Stworzenie wydawało się zadowolone; przysunęło pochodnię w pobliże prawego
nadgarstka smoka. Lód zasyczał, a Toma szarpnął się, by uwolnić rękę. Czas
płynął
przeraźliwie wolno. Każda chwila powiększała niebezpieczeństwo odkrycia. W końcu
Toma
wyzwolił prawe ramię. Podczas gdy on walczył z bryłą lodu, Poszukiwacz uwolnił
mu nogi.
Kiedy uporał się już z lodem, ptak podał mu pochodnię i wskazał jedną ze ścian.
Toma nic nie zobaczył. Zniecierpliwiony Poszukiwacz wskazał wzrokiem górę.
Ognisty smok
nareszcie zobaczył w suficie dziurę. To właśnie tędy ptak zakradł się do
twierdzy Smoczego
Króla. I tą drogą miał uciec Toma.
Kiedy odwrócił się do Poszukiwacza, stworzenia już nie było, a pochodnia tkwiła
na
swoim miejscu. Toma cicho zaklął, przekonany, że śni, a kiedy się obudzi, nadal
będzie
przykuty do ściany. Wreszcie wzruszył ramionami. Jeśli to był sen, to
przynajmniej w ten
sposób uciekał przed Lodowym. Może potem znajdą go obłąkanego, tak samo jak jego
ojca.
Myśl o ojcu i przymierzu sprawiła, że Toma się zawahał. Zdał sobie jednak
sprawę, że
jeśli spróbuje uwolnić Złotego, żaden z nich nie ucieknie. Lepiej już powrócić z
pomocą.
Lodowy nie był jeszcze gotów poświęcić własnego cesarza; chwila najwyraźniej nie
była
odpowiednia. Król mimo wszystko nadal był tradycjonalistą.
Kiedy Toma to zrozumiał, wdrapał się na ścianę. Opatrzone pazurami łapy niemal
zamieniały się w lód. Żałował, że jego wybawiciel nie pomyślał o zabraniu go z
sobą. Wtedy
sprawy stałyby się znacznie łatwiejsze. Proces myślowy Poszukiwaczy był równie
pokrętny
jak cała ich rasa.

Dotarł do dziury i podciągnął się. Nie wątpił, że wkrótce przyjdą po niego
słudzy, ale
nagle zdał sobie sprawę z kolejnego niebezpieczeństwa; zbyt łatwo podąża wzdłuż
tunelu.
Kiedy znalazł się już w środku, odwrócił się, by sprawdzić, czy istnieje
jakakolwiek
możliwość zablokowania wejścia, ale zobaczył, że żadnego otworu już nie ma. Lita
bryła lodu
maskowała wszelkie ślady świadczące o istnieniu korytarza.
Teraz Toma nie miał już odwrotu. Zaczął posuwać się do przodu, myśląc o wielu
rzeczach naraz. O tym, jak tak potężna rasa Poszukiwaczy mogła kiedykolwiek
upaść; w jaki
sposób mógłby odzyskać własną moc i jakie istniały szansę, by ominąć rzesze
niedawno
wypuszczonych, pożerających dusze potworów.
Najbardziej jednak chciał wiedzieć, ile jeszcze będzie musiał się dźwigać w
górę,
podciągając na ramionach, których mięśnie - wiedział to dobrze - długo tego
trudu nie
wytrzymają.
XIII
Błękitny Smok zdecydował się zadziałać błyskawicznie w sprawie Aramitów.
Wkrótce większość wilczych jeźdźców została załadowana na łodzie. Operacja
przebiegła
szybko, ponieważ jeźdźcy byli przygotowani do natychmiastowej drogi. Nie mieli
więc wiele
czasu, by się naradzić i na nowo zorganizować. Znalezienie D’Shaya i jego
towarzysza było
nieco trudniejsze, ale ostatecznie grupa ośmiu smoczych strażników sprawnie
doprowadziła
ich do łodzi. D’Shay kłócił się całą drogę, zaklinając, że słowa Błękitnego mają
mniejszą
wartość niż piasek na plaży.Kiedy Królowi o tym doniesiono, bardzo się
zdenerwował, ale
jeźdźcy byli już daleko na morzu.
- Powinienem go oddać tobie - skomentował krótko, zwracając się do Gryfa.
Myśl ta pojawiała się w umyśle lwioptaka bez przerwy, ale zmuszał się tylko do
pamiętania, że Aramici nie mieli w tej chwili żadnego znaczenia wobec
niebezpieczeństwa
grożącego ze strony Lodowego.
- - Choć mogłoby to być niezwykle pożyteczne, nie mam dla niego czasu - uznał. -
Kończy się też nam czas na rozwiązanie naszego głównego problemu. Myślałem o
tym, by
cię zachęcić do użycia kryształu przy badaniu Północnych Pustkowi.
- - Beznadziejne zadanie, ptaku. Mój brat chroni swoje królestwo, a moja moc
wydaje się być niewystarczająca, by przebić zasłony...
Gryf zauważył wahanie.
- Co się stało? - spytał.
Smoczy władca zamknął oczy, a kiedy ponownie je otworzył, uśmiechnął się.
- Gdybyś zechciał połączyć się ze mną - oznajmił - wspólna moc mogłaby
wystarczyć... Podejrzewam, że razem posiadamy całkiem sporą potęgę.
Nadal trudno było zaakceptować Gryfowi współpracę ze smokiem, a jeszcze mniej
podobał mu się pomysł takiego eksperymentu, ale zdawał sobie sprawę z wagi tego,
co
proponował jego tymczasowy sojusznik. Jeśli mieli skorzystać z Bibliotek,
niezwykle
użyteczna byłaby jakakolwiek wiedza o tym, przeciwko czemu walczyli. Błękitny
wyjaśnił
wcześniej, że sądził, iż plany Lodowego mająjakiś związek ze zniszczeniem przez
Nathana
Bedlama Ziem Jałowych. Nie wiedział nic więcej. Lodowy zawszy był skryty, a na

zebraniach Rady pojawiał się tylko wtedy, kiedy widział w nich własny zysk.
- Co mam robić? - Pióra i włosy Gryfa lekko się zjeżyły. Niespecjalnie się
cieszył.
Smoczy Król stał już po drugiej stronie kryształu. Połączone światło ścian i
kryształu
sprawiało, że wyglądał niczym powstały z umarłych stwór-cień.
- - Zdaję sobie sprawę, że jest to dla ciebie nieprzyjemne - usłyszał. - Mnie
się
jeszcze mniej podoba. Być może, jeśli ci powiem, że właśnie na północy mego
kraju
wybuchła burza śnieżna, okażesz więcej chęci. A jeśli ci powiem, że coś idzie za
śniegiem i
zimnem, coś, co liczyć można w tysiącach, tym łatwiej pojmiesz, że musimy się
spieszyć.
Zginęło już wiele smoków, tak samo jak członków innych ras, włączając ludzi, na
których tak
ci zależy.
- - Nie zamierzałem się wycofać - chłodno odparł Gryf. - Czy mi się to podoba,
czy
też nie, nie ma to związku z moimi obowiązkami. Dość tych bzdur. Co mam robić?
- - Stań naprzeciwko mnie po drugiej stronie kryształu.
Gryf wykonał polecenie. Błękitny uniósł ręce i odwrócił od siebie dłonie.
- Weź moje ręce i stań tak jak ja.
Kiedy obaj już stali na swoich miejscach, smok zamknął oczy. W komnacie zapadła
śmiertelna cisza. Słychać było tylko lekko uderzające o skałę krople wody. Gryf
nic nie czuł i
zaczął się zastanawiać, czy Błękitnemu się powiodło.
A potem doznał szoku. Wszystko się nagle zmieniło. Zacisnął oczy i spróbował
opanować ból. Niegdyś słyszał historie o ludziach porażonych piorunem, którzy
przeżyli.
Nikt nie potrafił opisać, jakie to uczucie, gdy tak potężna, dzika energia
przechodzi przez
ludzkie ciało. Teraz Gryf rozumiał dlaczego.
Kiedy obce ręce wyciągały z niego energię, poczuł w sobie jej ruchy. Nie
przeszła
jednak na Smoczego Króla, jak się spodziewał, lecz zdawała się gromadzić gdzieś
pośrodku,
między nimi. Zdał też sobie sprawę, mimo zamkniętych oczu, że to samo działo się
ze
smokiem. Błękitny tworzył pole mocy wokół kryształu, wzmacniając je do stopnia,
który - jak
wierzył - był niezbędny, by przedrzeć się przez barierę Lodowego.
Kiedy pole zwiększało swą moc, Gryf czuł potężne ciepło. Odważył się otworzyć
oczy i nagle stwierdził, że patrzy w zdumieniu na potężną poświatę wokół
kryształu. Ból
zniknął i pozostało już tylko uczucie wyczerpania. Wiedział, że nie potrwa to
długo; ani on,
ani smok nie zdołają przez dłuższy czas wytrzymać takiej straty energii i któryś
z ich
prawdopodobnie zemdleje.
- Teraz - krzyknął smok. Gryf nie wiedział, czy jego towarzysz mówi do niego,
ale
pozwolił mu kontrolować sytuację; nie chciał niczego zepsuć.
Pole zaczęło się zmniejszać. Nie, pomyślał Gryf, ono się nie zmniejsza. Raczej
wchodzi do wnętrza kryształu, jakby przekazując swoją energię. Uniósł wzrok i
zobaczył, że
Błękitny patrzy teraz w centrum kryształu z wielkim napięciem. Podążył za jego
spojrzeniem,
ale nic nie zobaczył, poza mleczną bielą wewnątrz klejnotu. Ramiona lwioptaka
lekko opadły.
Nie udało się.

- Nie poddawaj się!
W tej samej chwili, kiedy Smoczy Król wykrzyczał te słowa, Gryf zobaczył, jak
wewnątrz bieli coś się formuje. Zdawało się mieć kształty, jakich dotąd żaden z
nich nie
widział, lecz trudno było rzec cokolwiek więcej, zważywszy na słabą jakość
obrazu. Błękitny
w odpowiedzi na postawione zadanie zwiększył koncentrację i zaczął coraz
głośniej syczeć.
To było najlepsze, co mógł zrobić - nie poddać się. Musiał wiedzieć, nawet jeśli
ta wiedza
była tylko jemu przydatna.
Gryf czuł jak smok lekko się chwieje. Nacisk na Błękitnego powiększał się coraz
bardziej, bowiem był on zarówno twórcą jak i ogniskiem zaklęcia. Gryf zacisnął
dziób i do
poprzedniego strumienia energii dodał więcej mocy.
Kiedy władca zdał sobie sprawę, co czyni sojusznik, oczy mu się nagle
rozszerzyły.
Pokierował energią, używając nowej siły, by przeciąć zaklęcia brata, niczym
gorący nóż
przecinający masło.
Mgły już nie było. W ciągu sekundy nagle znikła, odsłaniając... coś, co miało
gigantyczne rozmiary i pazury tak wielkie jak oni sami. Błękitny na chwilę
stracił kontrolę i
obraz się zamazał. Z sykiem odepchnął znowu napierającą mgłę i wzmocnił
połączenie.
Przeszedł go dreszcz. Odczuli przeraźliwe, potężne zimno. Zdawało się być
częścią
stworzenia i poruszać razem z nim. Kiedy wędrowało przez okolicę, którą
widzieli, kilka
drzew pokryło się szronem, a gdy chłód się zwiększył, łamały się. To coś jednym
uderzeniem
wyrwało z korzeniami pięć potężnych buków, a kiedy obaj świadkowie tej sceny
zobaczyli,
że drzewa najpierw uschły, a potem stwardniały jak kamienie, ze strachu
zadrżeli. Stwór
odrzucił skamieniałe pnie na bok; wyglądały jak lodowe zwłoki. Nagle zdali sobie
sprawę, że
potwór pozostawiał za sobą tylko ślady śmierci. To, co niegdyś się w tej krainie
znajdowało,
spotkał ten sam los, co drzewa.
Zanim pierwszy potwór zdołał zniknąć z pola widzenia, tuż obok, nieco na prawo,
pojawił się drugi. Jeszcze większy i tak samo pełen żądzy niszczenia. Gryf mimo
prób nie
zdołał zauważyć, gdzie stwór ma pysk. Dostrzegł jedynie, że oczy stanowiły dwie
malutkie
czarne kropeczki. To nie były normalne zwierzęta. Musiały zostać stworzone przez
Lodowego. Przeobrażały się w żyjącą śmierć i wysysały życie ze wszystkiego, co
się im
nawinęło pod nogi. Gryf nagle zobaczył oczyma wyobraźni zupełne spustoszenie
Ziem
Jałowych. Patrząc na zniszczony krajobraz, odczuwał coś znajomego, nie mógł
jednak sobie
przypomnieć, co to było.
- Pokrywają cały kraj - szepnął smok, drżąc z przerażenia.
Miał rację. Gryf zjeżył się. Były wszędzie i jeśli dobrze rozpoznawał okolicę,
znajdowały się już niedaleko północnych granic królestwa Błękitnego, kierując
się w głąb na
południe.
Ku pozostałym obszarom Smoczych Królestw.
Z trudem zdołał się skoncentrować, ale poczuł, że smoczy władca też zaczyna się
chwiać. Jeśli sam czuł wysiłek, to co musiało się dziać z Błękitnym? Patrzył jak

obraz znika i
ponownie zastępuje go biel. Stracili obraz na dobre.
Błękitny westchnął i pus’cił jego ręce. Obaj padli na podłogę komnaty.
- Wy... wybacz, wielmożny Gryfie. Obawiam się, że moja koncentracja zbyt
osłabła. -
Smok ciężko walczył o oddech.
- Całkowicie... to zrozumiałe... wielmożny Błękitny. Potem usiedli po dwóch
przeciwnych stronach kryształu, który powrócił do pierwotnego, lekko
świetlistego stanu.
Żaden z nich nie chciał mówić o przerażających scenach, których właśnie byli
świadkami,
jakby przez milczenie można było te straszne obrazy odesłać w niebyt.
- Wydaje się, że na wszystko jest już za późno - odezwał się w końcu Błękitny
Smok.
- Te stwory przeniknęły przez granice Pustkowi. Wkrótce dotrą do Gór Tybru na
północy.
Jeśli choć część z nich zawróci na wschód, znajdą się w centrum mego kraju i
połączą z
innymi grupami. Muszę przygotować obronę.
Błękitny podniósł się z podłogi. Gryf poszedł w jego ślady.
- Co możesz jeszcze zrobić? Jak przygotujesz obronę? - spytał.
- Mam oddziały... Gryf potrząsnął głową.
- - Odczułeś ich głód. Przecież wiesz, orientujesz się, co robią te stwory.
Twoje
legiony najwyżej zaostrzą ich apetyty.
- - Będę rzucał zaklęcia.
- - Jak długo potrwa, zanim się zmęczysz? Płyną niczym rzeka, wielmożny
Błękitny.
Muszą ich być tysiące. Lodowy miał czas, aby się przygotować. Nie sądzisz, że
potrafi
przewidzieć wiele ruchów do przodu?
Błękitny zawahał się, po czym powoli pokiwał głową.
- - Jest jak mówisz. Lodowy to przebiegła bestia. Z pewnością przygotował się na
takie środki, jakich bym użył. Biblioteki stanowią naszą jedyną nadzieję.
Przygotuję między
wymiarowe przejście.
- - To może być niebezpieczne.
Między wymiarowym przejściem nazywali niektórzy tunel przez Pustkę; był
przejściem poza ramami tego świata. Można go było użyć do błyskawicznego
transportowania różnych obiektów, obojętnie jakie by miały wymiary w świecie
realnym.
Gryf przypomniał sobie Drogę Mgieł i zaczął się zastanawiać, czy istnieje między
nimi jakiś
związek.
- - Azran wiedział - oznajmił Król - jak kontrolować portal. A część jego
sekretów
przeszła w moje ręce. - Widząc wyraz twarzy Gryfa, smok wyjaśnił: - Chyba nie
sądziłeś, że
zostawiłbym takie skarby w jego cytadeli? Była opuszczona, Gryfie, przez tych,
do których
według prawa należała. - Król wiedział, że to właśnie Gryf był odpowiedzialny za
cios, który
rozpłatał Azrana na pół, choć to Cabe walczył przez większą część bitwy.
- - Czy naprawdę potrafisz stworzyć stabilne międzywymiarowe przejście? - spytał
lwioptak.
- - To łatwiejsze niż ci się wydaje. Dzięki nim będziemy mogli podróżować bez
zwłoki z twojego królestwa do mojego - odrzekł Błękitny.
- - Czy możemy być pewni, że nikt się nie dostanie przez nie bez naszej wiedzy?
-
spytał lwioptak, lecz nie powiedział na głos, że portal do pałacu byłby
doskonałym sposobem,

by armia Błękitnego zaatakowała Penacles. Gryf potrząsnął głową. Stare nawyki
długo nie
umierają...
- - Zadbam o moje wejście. Ale ty musisz sobie poradzić z wyjściem. - Smoczy
Król
uśmiechnął się, ukazując ostre zęby. - Czyżbyś mi nie ufał?
- - To trudne.
- - Daj mi czas, bym mógł wypocząć. I zdecyduj, gdzie ma się znajdować wyjście.
Staraj się być tak precyzyjny jak to możliwe, ponieważ obraz tego miejsca
wyciągnę z twego
umysłu.
Gryf pokiwał głową. Błękitny zgiął się w ukłonie i wyszedł, pozostawiając gościa
samego.
Drażniło go czekanie. Miał instynkt drapieżnika i bezproduktywne oczekiwanie
tylko
zwiększało jego frustrację. Biblioteki Penacles, jeśli nawet już coś ujawniały,
to robiły to w
straszliwie pogmatwany sposób. I nie miał pewności, czy będą mogły w jakikolwiek
sposób
mu pomóc. Nie miał także pewności, czy zdoła sobie zapewnić bezpieczeństwo wobec
tak
potężnego wroga.
Ale nie było innego wyjścia. Dopóki nie wrócili do Penacles, sprawy leżały w
gestii
Błękitnego. Usiadł, aby wypocząć, wyobrażając sobie, że ma przed sobą długie,
nudne
oczekiwanie. A kilka chwil później zasnął. Widać zaklęcie wyczerpało go dużo
bardziej, niż
się spodziewał.
Obudził go dźwięk maszerujących stóp. Nie potrafił stwierdzić dokładnie jak
długo
spał, ale poziom wody w głębi komnaty nieco się obniżył. Przypływy i odpływy w
podwodnej
grocie? Nie wiedział za wiele o morzu, i specjalnie nie chciał tego stanu swojej
wiedzy
zmieniać. Porzucił więc rozmyślania o wodzie. Mimo wszystko miał na głowie
ważniejsze
sprawy.
Podniósł się na nogi akurat w chwili, gdy do komnaty wszedł Błękitny, a za nim
dwa
inne smoki. Prawdopodobnie byli to ci sami strażnicy, którzy wcześniej powitali
Gryfa.
Wszyscy wyglądali tak samo.
- - Bardzo byłeś zajęty, Gryfie? - Z tonu smoka można było wnieść, że dokładnie
wiedział, co Gryf robił.
- - Która godzina? - spytał lwioptak. - W tych podziemnych komnatach straciłem
orientację. Chętnie znowu zobaczę okolice Penacles.
- - Te ziemie spalone na węgiel? - rzekł smok z wymuszonym uśmiechem. Choć
wiele terenów Gryfa pozostawało w dobrym stanie, większość ziem na wschodzie
nadal
nosiła ślady oblężenia Czarnego. Nie był to, rzecz jasna, jedyny taki teren, ale
najbardziej
zniszczony. Bez wątpienia minie jeszcze wiele lat, zanim rany ziemi się
zabliźnią.
Pazury Gryfa same odruchowo się wysunęły.
- - Nie wystawiaj na próbę trwałości naszej ugody, gadzie! - powiedział. -
Możesz
się bowiem przekonać, że moje pazury są równie ostre jak twoje.
- - Spokojnie, wielmożny, spokojnie! To tylko odrobina czarnego humoru w tych
trudnych chwilach. - Błękitny spoważniał. - Rzeczywiście w trudnych. Bowiem
podczas, gdy

my... gdy ja spałem, stwory mojego brata postanowiły rozdzielić się na dwie
grupy. Każda z
nich obchodzi Góry Tybru z innej strony, dając przez to Talakowi, o ironio,
chwilę zwłoki.
- - Umieją kopać. Dlaczego więc omijają góry?
- - Pomyśl, wielmożny Gryfie. To nie Tybr je interesuje. W tym czasie, kiedy
zajęłyby się szukaniem zadawalającego pożywienia - jeśli taki głód w ogóle da
się
czymkolwiek zaspokoić - mogłyby na wschodzie zawładnąć Piekielnymi Równinami, a
na
zachodzie krainami krasnoludów! Irillian dawno byłby już ich.
Gryf schował pazury.
- - Zachowują się niezwykle inteligentnie jak na tak osobliwe stwory. Z
pewnością
same nie potrafiły wpaść na taki pomysł.
- - Nie mogły. Jestem tego pewien. A to oznacza, że brat Lodowy kontroluje je
całkowicie. One poruszają się niczym jego ręce. Można mieć wątpliwości, czy
rzeczywiście
posiadają jakąkolwiek wolę.
- - Zaspokajanie głodu...
Smoczy Król bystro spojrzał na sojusznika.
- - Masz jakiś pomysł?
- - Myślę o czymś, co już dawno powinno być dla nas oczywiste. Odczuliśmy ten
głód, tę siłę, która popycha stwory do przodu. Choć są tak duże, ich głód
powinien zostać już
dawno zaspokojony. Żadne stworzenie nie może tyle zjeść - to nie byłoby
opłacalne. Po co
Lodowy zajmowałby się czymś takim. Z pewnością mógł wymyślić bardziej korzystne
wyjście. To ten stały głód jest kluczem do rozwiązania zagadki.
- - Sugerujesz, że pan Północnych Pustkowi czerpie energię z tych stworzeń? -
wyrzucił smok, stojący po prawej stronie Błękitnego. Pierwszy raz zdarzyło się,
by któryś z
nich się odezwał. Gryf zdał sobie sprawę, że nie byli to strażnicy, a raczej
książęta
Błękitnego, być może nawet jego młode.
- - To właśnie wielmożny Gryf sugeruje, Zzzerasie. W każdym razie lepiej byś
wziął
sobie to do serca - stwierdził sucho Król.
Książę szybko pokiwał głową i ucichł, choć jego postawa zdawała się przypominać
postawę dąsającego się dziecka.
- - Z jakiego powodu, Gryfie?
- - Choćby dla podtrzymania zaklęcia, ale mogę się mylić. Błękitny syknął.
- - Jakby nie było, powinniśmy się pospieszyć.
Strzelił palcami i dwa smoki się odsunęły. Zzzeras przez chwilę zdawał się
wahać, ale
po namyśle i on się cofnął. Król uniósł ręce i zaczął nimi rysować wzór. Gryf
patrzył jak
zahipnotyzowany; raz jeszcze wziął w nim górę uczony.
Kiedy Smoczy Król zakończył rysowanie wzoru, pojawiło się coś, co dało się tylko
określić jako dziura w osnowie rzeczywistości. Błękitny pokiwał głową i zaczął
rysować
drugi wzór. Kiedy go formował, dziura stawała się większa i przybierała kształt
owalu, aż do
chwili, kiedy stała się dłuższa i szersza od człowieka, a w tym wypadku od
smoczego
wojownika.
Smok odwrócił się do swojego sojusznika.
- Sądzę, że nie masz nic przeciwko temu - uniósł głowę - ale podczas gdy spałeś,
Zzzeras wyciągnął z twojego umysłu obraz twojej osobistej komnaty. Nie martw się
jednak,
nie szukał niczego więcej. Jest na tyle mądry, że nie próbuje się sprzeciwiać, a

ja potrzebuję
twojego zaufania. Można zresztą udowodnić to, co powiedziałem.
Gryf nie odpowiedział, nie będąc pewny, czy zdoła się powstrzymać od
niecenzuralnych sformułowań. Miał już dość ingerencji w swoje życie, dość
wtrącania się w
swój umysł. Gdyby nie to szaleństwo wywołane przez Lodowego...
- - Zaczynajmy już.
- - Kylin. - Na wezwanie Króla, drugi ze smoków wystąpił do przodu. - Te wrota
mają pozostać otwarte tak długo, jak długo będzie to konieczne. Kiedy mnie nie
będzie, mam
nadzieję, że zdołasz wszystkim się zająć.
- - Panie.
- - Zzzerasie, ty będziesz nam tutaj pomagał. Będziemy potrzebowali kryształu i
tamtych przedmiotów. - Błękitny wskazał na różne rzeczy, które zgromadził tutaj
jakiś czas
przed pojawieniem się Gryfa. To mówiło wiele o zaufaniu, jakim darzył Smoczy
Król własną
metodę postępowania.
- - Każę to przenieść jednemu ze sług - odparł jego syn.
- - Nie. Chcę, żebyś ty to zrobił. Im mniej osób o tym wie, tym lepiej. Być może
jednak to wezmę sam. - Zdjął kryształ z podstawy.
- Lordzie Gryfie, muszę cię poprosić, byś wyruszył pierwszy. Gdyby ktoś
znajdował
się w twoich komnatach lub w ich pobliżu... albo gdyby się okazało, że w moich
obliczeniach
tkwi błąd i pojawimy się w innym punkcie twojego miasta, ludziom nie spodoba się
widok
smoka.
- - Jak sobie życzysz - zgodził się Gryf.
- - Kylin, możesz odejść. - Błękitny spojrzał na drugiego syna.
- A ty, Zzzerasie, pójdziesz z nami.
Błękitny sięgnął na półkę i zdjął z niej małe pudełko. Podał je Gryfowi z
ostrzeżeniem, aby na nie uważał. Nie wytłumaczył dlaczego, ale lwioptakowi
wystarczyło
jego słowo.
Zzzeras, uderzając palcami w miejsce, gdzie przed chwilą znajdował się kryształ,
stał
gotów do działania. Wydawał się bardzo niecierpliwy. Gryf wątpił, by podobała mu
się rola
służącego. Tak jak wiele innych smoków i on był arogancki, skoncentrowany
wyłącznie na
sobie. Zastanowił się, czy Zzzeras urodził się z odpowiednim znamieniem na
skorupce jaja.
Lepiej jednak by tak nie było. To byłby niezwykle niecierpliwy, niebezpieczny
Król.
- Lordzie Gryfie. - Pan Irillianu z kryształem pod pachą oczekiwał przy portalu.
Jego myśli znów wróciły do Drogi Mgieł wykorzystanej przez smokowatego i Gryf
zrobił krok do przodu. Kiedy przechodził przez drzwi, poczuł słabe
szturchnięcie.
Świat zastąpiony przez nieskończenie puste pole nagle wyparował. Wielka biała
nicość. Dokładnie pod swoimi stopami zobaczył coś, co przypominało ścieżkę;
tylko, że pod
nią też nic nie było. Jego włosy zjeżyły się. Za sobą usłyszał Błękitnego i
wtedy...
...ścieżka pod stopami zniknęła i poczuł jak unosi się nagle w pustce bez
wyjścia.
XIV
Cytadela Azrana przedstawiała sobą majestatyczny widok. Wznosiła się niezwykle
wysoko. Gdzieniegdzie strzelały w niebo umieszczone w dziwnych miejscach
wieżyczki;
wydawałoby się, iż bez najmniejszego powodu, chyba, że zamek niegdyś należał do

Poszukiwaczy. Cabe zadrżał na myśl, że w dawnych czasach ptaki panowały na tak
rozległych terenach. Zaczął się zastanawiać, czy niektóre z nich pozostały
jeszcze w ruinach.
Nie chciał popełnić błędu, zatrzymując się w tym miejscu.
- Świeże ślady podków - nagle stwierdził Haiden.
Cabe spojrzał pod nogi. Jedyną rzeczą, jaką zobaczył, było więcej kości.
Wydawało
się niemożliwe, by je ominąć. Rzeczywiście znajdowały się tam ślady być może
pozostawione przez podkowy, jednakże z drugiej strony trudno było je odróżnić od
tropów
pozostawionych przez niezliczonych padlinożerców, którzy oczyścili kości z mięsa
wkrótce
po bitwie.
- Skąd ta pewność? - spytał Cabe. Elf spojrzał na niego poważnie.
- To jedna z tych rzeczy, które potrafi mój lud - uśmiechnął się. - Tak naprawdę
niektóre konie pozostawiły za sobą pewne pamiątki i nasze wierzchowce
zdecydowały się w
nie wdepnąć.
Cabe wciągnął nosem powietrze i stwierdził, że Haiden ma rację. Założył, że
smród
pochodzi po prostu od padliny.
- - Ale jak... - urwał.
- - Pracowałem z końmi dość długo - stwierdził elf - aby umieć zauważać
różnice...
A żadne dzikie stada by się tu nie zapuściły. Jeśli pragniesz dalszych dowodów,
to powiem ci,
że minęliśmy trochę śmieci, które pozostawili za sobą jeźdźcy.
- - Jeśli nie będziesz ostrożniejszy, Haidenie - przerwała Gwen - wydasz wkrótce
wszystkie sekrety swojego ludu.
- - Mała strata. Zbyt wielu pośród mojego ludu ma o sobie zbyt wysokie
mniemanie.
Im dłużej elf z nimi jechał, tym bardziej zaczynał przypominać człowieka.
Wyjaśnił,
że do jego obowiązków należała między innymi funkcja łącznika z miastem Zuu,
które
znajdowało się niedaleko południowo-wschodniej części Lasu Dagora. Cabe’owi
przypomniał
się wojownik Blane, którego kiedyś poznał, dowódca konnicy z Zuu; zginął
dokładnie tak jak
chciał, zabierając z sobą sadystę Kyrga. Teraz ku jego czci stał w Penacles
pomnik.
- Czy wejdziemy do środka? - spytała Gwen, nie wiadomo do kogo kierując te
słowa,
ale zarówno ona jak i Haiden spojrzeli na Cabe’a.
To była świątynia jego ojca, zamek, w którym przez pewien czas go więziono.
Jedyne
wspomnienia z tego miejsca Cabe’a należały do wyjątkowo nieprzyjemnych... a
jednak mogło
się tu znajdować coś, co okazałoby się przydatne. Azran należał do grupy
najpotężniejszych
nekromantów; dowodem na to były ożywione z martwych stworzenia, które porwały
Cabe’a z
Penacles. Trójka śmiałków, mogąc czerpać informacje z całego świata umarłych,
być może
zdoła rozwiązać problem.
Cytadela zamieniła się w koszmar, któremu Cabe musiał stawić czoło, jeśli
kiedykolwiek miał wyzwolić się spod cienia Azrana, padającego na jego duszę.
- Wejdziemy - powiedział.
Gwen nie była zachwycona odpowiedzią, ale zgodziła się. Uśmiech elfa zgasł.
- Nie musisz iść ze mną - zasugerował Cabe. Pokiwała głową, potrząsając rudymi
włosami.

- - Nie, wydaje mi się, że to jednak może być dobry pomysł - odparła.
- - A czy którekolwiek z was zastanowiło się nad tym, że wewnątrz może się ktoś
jeszcze znajdować? - spytał Haiden.
Cabe spojrzał mu w twarz.
- Ty tu jesteś elfem. Ty nam to powiedz.
Haiden skrzywił się i humory nieco się im poprawiły. Jedną z pierwszych rzeczy,
jakie
zrobił Cabe w drodze do cytadeli, było sprawdzenie czy wewnątrz nie ma jakichś
mieszkańców. Nie wchodziło się do siedziby szalonego czarnoksiężnika bez pewnych
środków ostrożności. Myśl, że wpadł na to przed innymi, sprawiła, że Cabe odczuł
dumę.
Pomimo całej wiedzy, jaką mógł czerpać z pamięci dziadka, nadal był w znacznym
stopniu
nowicjuszem jeśli chodziło o spryt.
Elf wysunął się do przodu, aby wykonać polecenie, ale Cabe kiwnął głową, dając
mu
znak, że budynek jest pusty. Jednak dokładnie w tej samej sekundzie, kiedy to
mówił,
ogarnęły go drobne wątpliwości. Miał nadzieję, że się nie pomylił.
Minęli bramę i pojawiły się pierwsze prawdziwe dowody na to, że ktoś używał tego
miejsca jako bazy wypadowej; stajnie były czyste, a w nich świeże siano i woda
dla koni.
- - Teraz przynajmniej wiemy, skąd się wzięli ci jeźdźcy - wymamrotała Gwen.
Wejście na teren cytadeli przygnębiło ją.
- - Zostaniemy tu tylko na jedną noc, Gwen - powiedział Cabe. - Jeśli do rana
nie
znajdziemy nic pożytecznego, to znaczy, że albo tego tu nie ma, albo zostało tak
głęboko
ukryte, że za nic go nie znajdziemy. Poza tym, przez ostatnich kilka dni niemal
na śmierć
zajeździliśmy konie. Jeśli nie damy im odpocząć, padną zanim dotrzemy do
Północnych
Pustkowi.
Zsiedli. Haiden zajął się wierzchowcami. Elf nie mógł się nacieszyć z - faktu,
że
znalazł się w stajniach - było to najnormalniejsze miejsce w całej cytadeli.
Gwen i Cabe
zabrali swoje rzeczy i przemaszerowali przez podwórze do masywnych żelaznych
drzwi
stanowiących wejście do właściwego budynku.
- - Szkoda, że nie mogliśmy wybrać innej drogi - wymamrotała czarodziejka. -
Takiej, która omijałaby to miejsce.
- - To najszybsze i najbezpieczniejsze wyjście, a ja zapomniałem, że ta rzecz
się tu
znajduje. Mnie też specjalnie nie cieszy wchodzenie do budynku, który był domem
Azrana i
został, jeśli mi dobrze wiadomo, wybudowany przez Poszukiwaczy. - Cabe znowu
spojrzał na
żelazne wrota.
Jeśli to naprawdę pozostałość po Poszukiwaczach, to po co im drzwi? Dlaczego
cytadela nie była bardziej napowietrzna? Czy Poszukiwacze także przejęli to
miejsce od
jakiejś wcześniejszej rasy? Gdzie zaczynała się lista dominujących ras? Kiedy
tereny zwane
teraz Smoczymi Królestwami zostały po raz pierwszy zamieszkane i przez kogo? A
może
raczej przez co?
Tak wiele pytań. Nathan wiedział o tym. Odpowiedziałby Cabe’owi, że zadaniem
maga jest właśnie stawianie pytań, nawet jeśli życie okazywało się za krótkie,
by na
wszystkie odpowiedzieć. Z tego, co powszechnie było wiadomo, dom Azrana został

ogołocony z wszystkich przydatnych rzeczy. Podobno Błękitny pierwszy objął ten
teren w
posiadanie, choć inni wskazywali na Burzowego, a nawet na Kryształowego, mimo,
że nie
wydawało się to zbyt prawdopodobne, zwłaszcza biorąc pod uwagę skrytą naturę
tego
ostatniego i olbrzymią odległość pomiędzy Piekielnymi Równinami a Legar
Peninsula, która
rozciągała się na południowo-zachodniej części kontynentu.
Kiedy wędrowali przez opustoszały budynek, obawy powoli znikały. Nie było tu
teraz
nic oprócz kurzu i pajęczyn. Najemnicy zostawili trochę rzeczy, ale stało się
wkrótce
oczywiste, że nie była to ich główna baza. Gdyby sprawy miały się inaczej, z
pewnością nie
zostawiliby jej bez nadzoru.
Czuć był stęchliznę. Po tylu wiekach w cytadeli nie ostały się już żadne
zaklęcia
zachowujące czystość. Azran wyczerpał ich energię podczas pobytu w zamku,
potrzebując jej
najprawdopodobniej podczas rzezi oddziałów Czerwonego.
Cabe zerknął na schody prowadzące w dół. Odwrócił się do Gwen, która akurat w
tej
samej chwili przeglądała kilka podniszczonych tomisk, pozostawionych przez
łupieżców.
Sądząc po jej wyrazie twarzy, który zresztą równie dobrze mógł zostać wywołany
dużą
ilością kurzu, nie stało się tak bez powodu.
- Zajrzę tam - powiedział Cabe. - To nie powinno potrwać długo. Wygląda na
magazyn.
- Chcesz, żebym poszła z tobą? Pokiwał przecząco głową.
- Poczekaj na Haidena. Kiedy wrócę na górę, zjemy coś. Jestem pewien, że co by
to
nie było, zostało z pewnością doszczętnie splądrowane.
Kiedy schodził w dół, próbował porównać to, co wiedział o cytadeli, z tym, co
widział
w tej chwili. Przez większość czasu pozostawał wtedy w jednej sali i tylko przez
chwilę
znajdował się na zewnątrz. Z tego, co pamiętał, nigdy tędy nie schodził.
Tak jak podejrzewał pomieszczenie okazało się swego rodzaju magazynem i zostało
dokładnie splądrowane. Brakowało nawet półek, choć pozostały zawiasy. A jednak
nadal coś
mogło się tu znajdować... Cabe dotknął rękami ściany, myśląc, że jeśli miałoby
tu naprawdę
znajdować się jakieś tajne przejście, już dawno zostałoby przez kogoś odkryte.
Dotknął przeciwległej ściany, ale nic nie poczuł. Jednakże następne dotknięcie
sprawiło, że odczuł lekkie łaskotanie, zupełnie jakby ktoś próbował go
zidentyfikować, ale
nie wiedział dokładnie, jak się do tego zabrać.
Cabe skoncentrował się, poszukując miejsca, z którego płynęły sygnały. Nie było
to
trudne; wiedział, że inni mieliby z tym większe problemy. Spróbował wpłynąć na
to coś
umysłem.
Nagle ściana zniknęła. Upadł na twarz w pokoju, z którego uniósł się straszliwy
smród. Zupełnie jakby wszystkie trupy z zewnątrz nadal gniły. Szybko chwycił się
za nos i
rozejrzał.
Znajdowało się tam jeziorko, ale z pewnością nie wypełniała go woda, tylko jakiś
płyn
z pokrywającą go zieloną mazią. Wydostawały się z niego bąble i gazy. Cabe

wstał, cały czas
zatykając nos, i zaczął zawracać. Przed nim ponownie wyrosła ściana.
Z niechęcią zwrócił uwagę na mokradło. Azran nie kryłby go, gdyby nie było tu
czegoś ważnego. Przypomniał sobie własne rozmyślania na temat powiązań swego
ojca z
martwymi. Ten pokój z pewnością byłby idealny do celów szalonego nekromanty.
Powierzchnia mokradła zaczęła się gwałtownie burzyć, zupełnie jakby coś się z
niej
wynurzało. Cabe nie miał najmniejszej ochoty zobaczyć, co to może być. Spróbował
odszukać miejsce, dzięki któremu wszedł do środka tego przeklętego pokoju, ale
teraz nie
mógł go nigdzie odnaleźć. Najwyraźniej nie było stąd wyjścia.
Powierzchnia dziwnego jeziorka mocno się już burzyła, a Cabe poczuł, że odór
staje
się jeszcze mocniejszy. Ogarnęły go nudności.
To - wygląd nieznanego umknął na chwilę uwadze Cabe’a - wynurzyło się ze szlamu
i
mazi.
- Czego szukasz? - wycharczało. Jego głos bez przerwy się zmieniał, jakby
usiłował
przemówić więcej niż jeden mówca.
Cabe próbował odwrócić wzrok od dziwnej mieszaniny kończyn, oczu, ust i innych
nie do opisania wyrostków, aż wreszcie wykrztusił:
- - Ni... czego. To po... pomyłka.
- - Wezwanie było jasne - ciągnął stwór - choć nie wiem, czy to ty mnie
wzywałeś,
czy ktoś inny. - W głosie, czy raczej w głosach dało się wyczuć odrobinę
zdumienia.
Przez głowę Cabe’a przemknęła lawina myśli, nie wyłączając, rzecz jasna, Azrana,
który...
- Przyprowadzę go - rzekł stwór.
Przyprowadzi go? Cabe zapomniał o odorze. Zapomniał o straszliwym wyglądzie
strażnika i krzyknął:
- Nie, tylko nie jego! Nie chcę go!
Azran! O mały włos, a ujrzałby widmo ojca. Należało zachować ostrożność, bo
jeszcze wezwie jajko następnego Brązowego, albo... Nie, szybko wymazał ostatnią
myśl. Nie
chciał rozmawiać z Brązowym Smokiem.
Wpadł na kolejny pomysł.
- Przyprowadź mi Nathana Bedlama - poprosił. Strażnik - to było najsensowniejsze
określenie, jakie Cabe mógł mu nadać - zawahał się.
- - To chwilowo... niemożliwe - odparł, po czym przez kilka sekund milczał, a
następnie dodał: - Jest ktoś inny, kto cię widzi i chce z tobą porozmawiać.
- - Nie Azran!
- - Nie. Nazywa się... Tyr.
Tyr! Jeden ze Smoczych Mistrzów. Jeden z dwóch ożywionych wiedźminów
zmuszonych, aby porwać Cabe’a dla Azrana.
- Tak. Daj go! - odparł.
Strażnik powoli zanurzył się w jeziorze. Zniknął, a wraz z nim część smrodu, co
nie
oznaczało jednak, że Cabe mógł normalnie oddychać.
Jeziorko znów się wzburzyło. Z mazi powoli wynurzała się głowa. Cabe patrzył jak
wysoka postać zawisa nad powierzchnią. Okrywały ją resztki ciemnoniebieskiego
płaszcza.
W przeciwieństwie do strażnika nie ociekała szlamem.
Miała suchą i pomarszczoną skórę, a całość sprawiała wrażenie człowieka, który
zginął śmiercią gwałtowną. Tyr nie przeżył Wojny Przełomowej. Kiedyś mógł być
uznawany
nawet za przystojnego, lecz teraz po urodzie pozostały jedynie wspomnienia.
Powieki nieżyjącego maga uniosły się, ukazując puste, białe źrenice. A jednak
Tyr

obrócił głowę i spojrzał dokładnie na Cabe’a. Zmarli zdawali się widzieć w
zupełnie inny
sposób.
- Cabe... Nathanie, przybyłeś tak jak sobie wyobraziłem. Kiedy odczułem twoją
niedaleką obecność, próbowałem cię dosięgnąć, przyciągając tutaj. - Makabryczna
postać
złożyła ręce. - Cieszę się na twój widok. Cieszę się ze świadomością, że Azran
przybył do
nas, by zapłacić za swoje uczynki.
Cabe poruszył się, czując się niezręcznie. Nie chciał nawet myśleć o Azranie.
Tyr
najwyraźniej zauważył grymas jego twarzy i uśmiechnął się. Nie poprawiło to
nastroju
Cabe’a. Część szczęki Tyra nie trzymała się reszty.
- - Kiedy strażnik poczuł twoje dotknięcie na ścianie, zmieszał się. Byłeś
bardzo
podobny do Azrana, a jednak czegoś ci brakowało. Gdybyś był inny niż jesteś,
gdybyś nie
został sobą, zachowując równocześnie wewnętrzną dwoistość, zostałbyś rozpoznany
jedynie
jako krewny, a jednak obcy, a zatem nie zostałbyś wpuszczony do środka. Ale to,
co zostało
w tobie z Nathana, pomogło ci uzyskać klucz.
- - To miejsce... - zdołał wreszcie wyrzucić Cabe. - To z tego miejsca was
wezwał.
- - I zmusił do złych rzeczy. Istnieją kary za naruszenie spokoju zmarłych, ale
Azran
myślał, że będzie żył wiecznie. Teraz, zanim zostanie mu wybaczone, trochę
pocierpi. Ale to
cię denerwuje. Pomówmy więc, dlaczego się tu zjawiłeś. Lodowy wypuścił Pustkę.
- - Pustkę?
- - Nie tę prawdziwą, lecz tę, o której można jedynie w ten sposób pomyśleć.
Pustka
jest brakiem wszelkiej materii. Kiedy otworzysz portal, kończy się materia.
Widziałeś to
miejsce. Widziałeś gruzy, które ją wypełniają?
Cabe pokiwał głową, myśląc o stworzeniu podobnym do sowy - prawdopodobnie
magu z jakiegoś innego świata, martwym z powodu własnej nieostrożności.
Znajdowały się
tam także fragmenty innych rzeczy.
- Pamiętam - powiedział.
- - Pustki nie da się zapełnić - rzekł duch. - Całe Smocze Królestwa nie
zmniejszą jej
głodu nawet o odrobinę. Tak samo jak tego głodu, który w tej chwili niesie w
sobie Lodowy.
- - W sobie? - spytał młody mag.
Tyr pokiwał głową. Od twarzy oderwał mu się kawałek policzka i uderzył o ziemię,
koło stóp. Cabe zbladł.
- Musi istnieć jakiś punkt ogniskujący siłę zaklęcia. - Smoczy Mistrz spojrzał
na
niego. - Wiesz o tym. Nathan o tym wiedział.
Nathan był ogniskiem tamtego zaklęcia. A jednak... Jakby odczytując myśl Cabe’a,
Tyr dodał:
- Wkrótce Lodowy zdoła uwolnić się od zaklęcia. Wtedy zacznie już je kontrolować
całkowicie i nikt go nie powstrzyma. Tylko do chwili, dopóki opiera się na
zaklęciu, da się go
zranić, tak sądzę. Mój umysł niejestjuż taki jak kiedyś. Być może nie da się go
w ogóle teraz
powstrzymać, ale nie, to niemożliwe...
Tyr znikał, blednąc i rozpadając się. Cabe wyciągnął rękę, ale po namyśle cofnął
ją.

Zląkł się, że wpadnie do jeziorka. Mógł już się z niego nie wydostać. Jeszcze
nie nadszedł
czas, by przekroczyć granicę śmierci, przynajmniej taką miał nadzieję. Poza tym
Tyr zdawał
się nie przejmować utratą swego fizycznego ciała. Ponieważ nie żył, nic nie
mogło mu już
zaszkodzić. Być może nawet przybrał tę postać jedynie po to, by porozmawiać z
Cabe’em.
Martwy czarodziej otrząsnął się z bezładu.
- To wszystko nie ma znaczenia - rzekł Tyr. - Powód, dla którego chciałem z tobą
porozmawiać, dotyczy wyłącznie ciebie, Cabie Bedlamie. - Tyr stawał się
przezroczysty,
większość jego ciała już odpadła. Cabe starał się nie patrzeć na szkielet, ale
zdawał sobie
sprawę, że wiedźmin nie szukałby go, gdyby nie miał czegoś ważnego do
przekazania. - Nie
powinienem cię ostrzegać - powiedział - ale kiedy się dowiedziałem, że tu
jesteś, być może
dlatego, że tak bardzo chciałem byś przybył, zrozumiałem, że muszę złamać
zasady...
- - Zasady? - Cabe patrzył jak twarz Tyra zanika, a potem znowu pojawia się, już
tylko jako mglisty zarys. - Jakie zasady, Tyr? O czym ty mówisz?
- - To zrobili strażnicy. Chcieli, bym mówił o innych rzeczach, mniej ważnych,
aż
mój czas się skończy... Szkoda, że nie posiadasz wiedzy o zmarłych, jaką miał
przeklęty
Azran. Znowu mógłbym chodzić po ziemi i opowiedzieć ci...
Tyr nagle zniknął.
- - Tyr? - Cabe spojrzał w dół na jeziorko. Ponownie zaczęło bulgotać.
- - Czekajcie!
Siła głosu cisnęła młodym czarodziejem niemal pod ścianę. Z wysiłkiem
straszliwym
dla kogoś martwego Tyr zdołał przywrócić sobie pełne ciało. Cabe wiedział
jednak, że nie
potrwa to długo. Wysiłek prawdopodobnie był tak duży, że nie zdołałby go
dźwignąć żaden
żyjący, jeśli nie gorszy.
- Przeklęte niech będą ich gry.’ I ich melodramatyczne zabawy! Przeklęci niech
będą
wszyscy żałosni bogowie i ci, którzy się za bogów uważają! Bedlamie! - Oczy Tyra
wypalały
dziurę w umyśle Cabe’a. - Twoje przeznaczenie to Północne Pustkowia, ale...
jeśli się tam
udasz, prawie na pewno umrzesz! Ja...
Tyr zniknął. I Cabe wiedział, że tym razem na dobre. Jeziorko zabulgotało, ale
nic
więcej. Nie pojawił się nawet obrzydliwy strażnik.
Miał umrzeć.
Miał umrzeć, a martwy Smoczy Mistrz próbował go ostrzec, powstrzymać przed
dalszą drogą. Ale nie! Powiedział, że przeznaczenie Cabe’a to Północne
Pustkowia! Czy to
oznaczało, że im się nie powiedzie? Nie! Tyr nic takiego nie powiedział!
„Umrę” - pomyślał Cabe.
„Cabe”.
Usłyszał w umyśle własne imię. Pomyślał, że Tyr ponownie próbuje się z nim
skontaktować i pragnie mu pomóc.
„Cabe”. Tym razem po swoim imieniu usłyszał niski śmiech. Zdał sobie sprawę, że
to
nie Tyr.
W jakiś sposób jego trzęsące się ręce odnalazły miejsce, w którym przekroczył
próg

komnaty. Poleciał do przodu akurat w chwili, kiedy ponownie usłyszał śmiech.
Dopiero kiedy
minął ścianę, zasunęła się, przerywając drażniący dźwięk.
Rozpoznał ten głos i dziękował niebiosom, że ani przez chwilę nie pomyślał o
jego
właścicielu. Gdyby pozostał moment dłużej w komnacie, mógłby zginąć; chyba że
zdarzyłoby
się jeszcze coś gorszego.
Cabe wdrapał się na schody i padł w ramiona zaskoczonej Gwen. Mocno go
uścisnęła,
próbując uśmierzyć przerażenie, nie rozumiejąc jednak, co się stało. Haiden stał
niedaleko,
ale się nie zbliżał.
Cabe miał umrzeć w Północnych Pustkowiach. Dlatego pojawił się ten głos i
śmiech.
Znał go, wiedział, kto był jego właścicielem.
Azran. Drażnił go.
Azran, wymawiając jego imię, poinformował go tym śmiechem, że czeka na swego
syna.
„Nareszcie! - pomyślał Toma. - Nareszcie znalazłem wyjście z tego cholernego
labiryntu tuneli!”
Mimo wdzięczności, jaką żywił do Poszukiwacza za pomoc, równocześnie przeklinał
ptaka, że zmusił go do czołgania się przez nieskończone lodowe przejścia, trudno
powiedzieć
od jak dawna. Nie czuł rąk, ani całej przedniej części ciała. Czołgał się bez
wypoczynku - nie
miał odwagi odpocząć. Nie potrafił powiedzieć, kiedy Lodowy zdecyduje się
sprawdzić, co
się dzieje z więźniem. Nawet w tej chwili całe rzesze jego sług mogły
przeszukiwać teren aż
do obrzeża gór. Być może nawet czołgali się tunelami, niczym gigantyczne stado
szczurów.
Jak to się stało, że Lodowy nie odkrył tak skomplikowanego systemu tuneli
wewnątrz
własnego zamku? A może to była tylko pułapka? Gra dla zabawy Króla?
Toma marzył o chwili, kiedy odzyska czarodziejską moc. Wtedy byłby gotów do
walki. Wtedy mógłby Lodowego zniszczyć raz na zawsze.
Zamknął oczy i cicho syknął. Najpierw musiał uciec. Wszystkie przysięgi na nic
się
zdadzą, jeśli zginie. Było zimno, dużo zimniej niż w chwili, gdy tutaj przybył.
Miało to coś
wspólnego z szalonym planem gospodarza. Najwyraźniej wszędzie musiała zapanować
zima.
Żadna kraina nie mogła być od niej wolna.
Zadrżał, szczątki płaszcza nie chroniły go przed smagnięciami mrozu. Całkiem
odruchowo próbował się nimi owinąć. Część umysłu powiedziała mu, że traci
kontakt z
rzeczywistością, ale inna dalej pracowała normalnie. W końcu miał podbić
Pustkowia.
Musiał się mocno wysilić, by ominąć dziurę i nie polecieć głową w dół ku śniegom
i
lodowi. Zastanowił się, jak to robili Poszukiwacze. Pewnie nie bez znaczenia był
fakt, że
umieli latać; nie ryzykowali upadku i skręcenia karku. Spadanie głową w dół było
dla nich
czymś normalnym. Musieli tak robić, aby chwytać prądy powietrzne i latać.
Jak długo potrwa, zanim Lodowy ruszy jego śladem? Nie postrzegał teraz już tego
jako gry. Lodowy nie lubił takich gier.
Z największą trudnością zdołał zejść jakieś trzy czwarte wysokości urwiska. Był
prawdziwie zdumiony, że w jego rękach w ogóle jeszcze pozostało czucie.
Odwracając się,

spojrzał na bezmiar Północnych Pustkowi. Zmieniły się od czasu, kiedy widział je
po raz
ostatni. Nie był to już płaski, równinny teren. Lód, śnieg i ziemia zostały
wyrzucone do góry,
jakby po deszczu gigantyczne robaki wychodziły na powierzchnię. Wymamrotał
przysięgę,
która zdumiałaby nawet Lodowego Smoka. Teraz miało być jeszcze gorzej. Będzie
zmuszony
do wspinania się, wspinania i jeszcze raz wspinania.
Nagle zdał sobie sprawę, że wizja wielkich robaków przekopujących drogę wcale
nie
odbiegała zbytnio od prawdy. Widział już przecież jednego z potworów Lodowego
wynurzającego się z ziemi. Po chwili zorientował się, że teraz było ich po
prostu znacznie
więcej.
O wiele więcej.
Toma omiótł wzrokiem horyzont. Nawet kawałeczek ziemi na rozległych Północnych
Pustkowiach nie ocalał od korytarzy kopiących w śniegu stworów. A smok widział
na
odległość wielu mil. Musiało ich być tysiące.
I on miał się przedostać tą drogą bez magii?
Zadrżał. Nie po raz pierwszy od przybycia do tej krainy i z pewnością nie z
powodu
zimna.
XV
- Portal! Ktoś zakłócił moje zaklęcie!
Zarówno smok jak i Gryf unosili się bezsilni w Pustce. Smoczy Król przez kilka
minut
przeklinał wszystkich, którzy sprawili, że znalazł się w takich tarapatach, bez
względu na to
kim byli. Tak daleko nie posunął się jeszcze w przekleństwach, ale wyglądało na
to, że wie,
kto za tym stoi.
Gryf próbował postępować bardziej praktycznie. Była to jego pierwsza prawdziwa
wizyta w Pustce; miał okazję rzucać na nią okiem częściej niż raz, ale nigdy nie
musiał przez
nią podróżować dłużej niż ułamek sekundy. Byłby też znacznie szczęśliwszy, gdyby
nigdy
nie zaistniał powód, dla którego musiałby to uczynić. Jednakże nie zamierzał
pozwolić, by
Pustka spowodowała utratę kontroli nad emocjami.
Powoli oddalali się od siebie, a ponieważ Gryf nie posiadał żadnej wiedzy na
temat
tego przejścia, zdecydował, że najkorzystniej dla niego będzie, jeśli pozostanie
w pobliżu
smoka.
Magia, zdawało się, nie została przytłumiona. Wykorzystując odrobinę
czarodziejskiej
energii, lwioptak zdołał wyruszyć w kierunku swego towarzysza, którego
przekleństwa
powoli cichły. Na początku Gryf sądził, że po prostu zwolni i się zatrzyma, tak
jakby
obowiązywały go tutaj normalne prawa fizyczne, ale nie stracił ani odrobiny pędu
i bardzo
szybko zmierzał prostą drogą do kolizji. Zanim zdążył zareagować, Błękitny
odskoczył na
bok i wyciągnął łapę, aby złapać Gryfa. Bardziej doświadczony smok zdołał tego
dokonać i
obaj zakręcili się wokół własnych osi.
- - Niebezpieczny manewr, wielmożny Gryfie - skomentował. - Powinieneś
zaczekać. Nie zamierzałem cię zostawiać.

- - W tamtej chwili trudno mi było ocenić twoje zamiary.
- - Przepraszam za ten nagły wybuch gniewu. Zawsze szczyciłem się precyzyjną
analizą rzeczywistości. Nigdy jednak nie wpadło mi do głowy, że pośród moich
klanów
znajdą się tacy, którzy zechcą mnie zdradzić. Muszą się czuć niezwykle pewni
siebie, skoro
poważyli się na taki krok.
Rewolta smoków przeciwko swemu władcy? Gryf słyszał o wypadkach, kiedy
Królowie buntowali się przeciwko swemu cesarzowi, ale teraz dotyczyło to
zupełnie innej
skali wydarzeń. Klany nigdy nie zrzucały z tronów własnych przywódców, prawda?
Błękitny ponuro się zaśmiał.
- - Wiesz o nas mniej, niż ci się wydaje - powiedział. - W pewien sposób
jesteśmy
tak samo gwałtownym, niestabilnym gatunkiem jak ludzie. Jesteśmy jednak
pragmatyczni.
Dłuższe rewolucje skierowane przeciwko własnemu gatunkowi nie zdarzały się zbyt
często.
Kiedy przywódca zostaje zdetronizowany, klany nie walczą między sobą o władzę.
Akceptują
nowego księcia, albo nawet Króla bez szemrania. Rzecz jasna, z małymi wyjątkami.
Z reguły
wszyscy antagoniści mają królewskie pochodzenie. Nikt nie zaakceptuje rządów
smoka
urodzonego bez odpowiednich znamion, nawet jeśli byłby to ktoś taki jak Toma,
albo
Zzzeras.
- - A więc to był Zzzeras?
Smoczy Król nie odpowiedział, zastanawiając się, jak się wydostać z pułapki.
- - Międzywymiarowe przejścia zawsze pozostawiają po sobie ślady. Nigdy jeszcze
nie próbowałem znaleźć wyjścia ze środka, ale kiedyś musiał nadejść ten pierwszy
raz.
- - A co z kryształem? - spytał Gryf. - Bardzo nam pomógł w komnatach.
Błękitny pokazał pustą dłoń.
- Obawiam się - powiedział - że kryształ stał się tylko kolejnym artefaktem
unoszącym
się w Pustce. Wypadł mi z ręki, kiedy ścieżka zniknęła i nie mam pojęcia, w
którym kierunku
poleciał. Próby odnalezienia go zabrałyby nam zbyt wiele cennego czasu. Nie
wiem, jak
długo ślady pozostaną widoczne.
Ponieważ zajęcie wymagało użycia obydwu rąk, Błękitny poprosił, by towarzysz
chwycił go za pas. Przekazał też Gryfowi drobne ostrzeżenie.
- Możliwe, że napotkamy jakieś niebezpieczeństwo.
Nie wszystko w Pustce było martwe, a nawet nieożywione przedmioty mogły
stanowić zagrożenie, jako że większe z nich potrafiły się poruszać z
prędkościami setki razy
większymi niż Gryf przed chwilą. Uderzenie gigantycznego kawałka ziemi
pogruchotałoby
im kości i pozostawiłoby jedynie dwie mokre plamy.
Gryf w mgnieniu oka to pojął.
Na początku było ciężko. Najdrobniejsze gesty miotały dwiema figurkami to w
jedną,
to w drugą stronę, niemal całkowicie uniemożliwiając koncentrację. W końcu
Błękitny został
zmuszony do wykonywania niezwykle wolnych ruchów, co upodobniło go do tancerza.
Gryf
powstrzymał się przez złośliwą uwagą, znając doskonale porywczy i nieobliczalny
charakter
smoków.
- Cholera - zaklął w pewnej chwili Smoczy Król. - Ledwo je wyczuwam. Kończy się

nam czas.
Sfrustrowany Gryf odezwał się:
- - Może ja spróbuję.
- - Nie znasz zaklęcia.
- - Zdradzisz mi je. - Gryf wyczuł niechęć smoka, więc dodał: - Dobrze więc.
Zachowaj swoje sekrety. Będziesz miał o czym myśleć przez wieczność, którą tu
spędzimy,
wirując niczym liście na wodzie.
Smok syknął, po czym się zgodził.
- Masz rację, przyjacielu - powiedział. - Spróbuj, może tobie się uda. To
wygląda
trochę jak próba podłączenia do jakiegoś źródła energii.
Gryf pokiwał głową, po czym zamknął oczy i skoncentrował się. Przez dłuższą
chwilę
nie czuł nic i jego pewność siebie zaczęła słabnąć. Odczuwał jedynie czarną
nicość wymiaru.
To było prawie tak, jakby inna próżnia wypełniała jego wnętrze. Straszne
przeżycie.
Kiedy już był gotów się poddać, nagle poczuł jakieś słabe prądy. Błękitny
powiedział,
że będzie to niczym podłączanie do źródła energii. Tak właśnie teraz to
wyglądało. Jego
umysł podążył za nikłym śladem. To rzeczywiście był portal; wyczuwał ślady
samego ich
przejścia.
- Mam je!
Smoczy Król ponownie syknął, ale tym razem w jego głosie pobrzmiewała nutka
triumfu.
- Możesz otworzyć oczy - rzekł. - Wolę już sam to zrobić, niż ryzykować, że
zgubisz
trop.
Puścił Gryfa tak lekko jak tylko to było możliwe, aby w pełni zminimalizować
dryfowanie, a następnie zaczął powtarzać zaklęcie. Gryf patrzył, odwzorowując
ruchy tak
wiernie jak tylko potrafił. Zaczynali się od siebie oddalać, ale próbował
ignorować ten fakt...
liczyło się jedynie dokończenie zaklęcia.
Nagle pojawił się opór z innej strony, jakby komuś bardzo zależało, by ich
powstrzymać przed powrotem. Omal mu się to udało. Zajęty nowym problemem,
lwioptak
pomylił ruchy. W ostatniej chwili zdołał się jednak poprawić.
- - Ktoś... ktoś ze mną... ktoś ze mną walczy - wystękał.
- - Zignoruj go! Teraz już nie może cię powstrzymać. Może jedynie opóźnić
powrót,
albo sprawić, że się pomylisz.
Błękitny wykonał ostatni gest.
Gryf powtórzył.
Ponownie stali na ścieżce. Smok nie tracił czasu.
- Szybko! Wracajmy!
W następnej chwili przeskoczyli przez wejście do normalnego świata. Smoczy Król
zwalił się na podłogę, a Gryf, próbując go przeskoczyć, uderzył ramieniem o
jedną ze ścian.
Jęcząc, upadł na ziemię. Cały bok ciała palił go ognistym bólem.
Przez załzawione oczy zobaczył dwa inne smoki. Jeden akurat padał na podłogę,
otrzymawszy od drugiego potężne uderzenie, które przeorało mu gardło. Zwycięzca
spojrzał
na rannego, a w jego oczach paliła się żądza krwi. Dostrzegł jednak Błękitnego,
który właśnie
wstawał i przykląkł na jedno kolano.
- - Panie! Dzięki niech będą Smokowi z Głębin za twój powrót.
- - Kylinie... - Błękitny spojrzał na księcia, a potem na ciało. - Zzzerasie -

szepnął.
- - Panie - Kylin wstał. Żądza krwi zniknęła w chwili, kiedy się zorientował, że
patrzy na niego monarcha. - Powróciłem tutaj w ostatniej chwili, aby zamienić z
nim słowo. I
zobaczyłem jak się śmieje, wypełniony chełpliwością, przekonany, że zostanie
władcą. Kiedy
się zorientował, że ciebie nie ma, uwierzył w swój sukces i uznał, że się przed
nim ugnę.
Pomylił się jednak.
- - Zzzeras marzył o władzy mimo braku znamion? - Błękitny spytał niskim i
smutnym głosem.
- - Znaliśmy jego ambicje, panie. Przed chaosem, który podzielił Radę, często
spotykał się z Tomą.
- - Pamiętam. Gdziekolwiek się Toma pojawi, zaraża ludzi szaleństwem. Gdyby nie
chronił go cesarz, wyzwałbym go do walki bez względu na skutki. - Ponownie
spojrzał na
zwłoki. - Szkoda. Miałem nadzieję, że nie dojdzie do tego.
Kylin wyciągał rękę by pomóc władcy wstać, lecz Błękitny wysunął pazury i
chwycił
go za gardło, rozcinając szyję dużo dokładniej niż Kylin zrobił to przed chwilą
Zzzerasowi.
Rażony ciosem nawet nie miał czasu, by spojrzeć zdziwionym wzrokiem; padł
bowiem na podłogę, dołączając do brata.
Błękitny popatrzył na powoli wstawającego Gryfa.
- - Jak już mówiłem, wielmożny, wiesz mniej o mojej rasie, niż ci się wydaje.
- - Ty... ty go zabiłeś. Rozciąłeś mu gardło, niczym szaleniec... za wierną
służbę -
wystękał. To było niesamowite. Niesłychane.
Smok potrząsnął głową.
- Zabiłem go za to, że mnie zdradził... i za zamordowanie Zzzerasa, którego
jedyną
winą było odegranie roli kozła ofiarnego. To Kylin chciał nas zgubić w Pustce.
- - Kylin?!
- - Czy to cię dziwi? - Błękitny drgnął. Jego głos był przepełniony
obrzydzeniem. -
Zzzeras nie posiadał niezbędnych umiejętności, by nas tak urządzić. Kylin nie
wiedział, że
Zzzeras spotykał się z Tomą tylko na mój rozkaz. Tomę zawsze należało
obserwować. Biedny
Kylin. Nigdy nie zdawał sobie sprawy, że używałem kryształu, by go szpiegować.
By
szpiegować ich wszystkich. Jakże inaczej mógłbym pozostać przy władzy w takich
czasach?
Niedużo czasu minęło od pierwszego spotkania z Błękitnym, a Gryf dowiedział się
już
wiele nowego o tej rasie. Znacznie więcej niż chciałby wiedzieć. Nie był
przekonany, by
zasadniczo się różniła od rasy ludzkiej, za członka której sam się zresztą
uważał. Nie dała mu
jednak żadnej satysfakcji wiedza, że smoki nie są o wiele lepsze.
- Musiał uznać to za szansę swego życia - odezwał się smok. - Dałem się
doskonale
podejść, wyobrażając sobie, że jego marzenia o władzy pozostaną tylko marzeniami
i nigdy
nie uczyni czegoś podobnego. - Błękitny wzruszył ramionami. - Dość tego! Jestem
pewien, że
strażnicy, których Kylin odesłał, za chwilę tu wrócą. A my mamy nowe sprawy do
rozważenia, między innymi utratę kryształu. Byłem przekonany, że gdybyśmy coś
odkryli,
kryształ pomógłby nam zogniskować całą energię.
W tej chwili Gryf z całej mocy pragnął opuścić ten kraj i nigdy do niego nie

wracać.
Ale wiedział, że to nie rozwiąże niczego, a Lodowy ciągle stanowi zbyt duże
zagrożenie, by
można je ignorować.
- Naszą największą troską, wielmożny smoku, są same Biblioteki - oznajmił
lwioptak
- nie twój kryształ. Potem możemy się nim zająć, ale najpierw musimy się
zastanowić, jakie
mamy przedsięwziąć działania, by do nich dotrzeć. Być może w Bibliotekach nie
będzie nic
takiego, co stanie się dla nas ważne, a być może znajdują się tam tak
szczegółowe informacje,
że nie odnajdziemy ich na czas. Istnieje także możliwość, że będziemy musieli
stanąć z
Lodowym twarzą w twarz, choć nie za bardzo potrafię sobie wyobrazić, co
moglibyśmy
wtedy zrobić. Jedyną rzeczą, która mi w tej chwili przychodzi do głowy, jest
skontaktowanie
się z Cabe’em Bedlamem i twoim odpowiednikiem, który rządzi Lasem Dagora.
Błękitny spojrzał na niego groźnie, a syk, który wydobył się zza jego
skrzywionych
warg, zdradzał, że nie żywi zbytniego entuzjazmu dla tego pomysłu. Nie przepadał
za bratem
- zdrajcą, a tym bardziej za kimkolwiek, kto nosiłby nazwisko Bedlam. Z jego
punktu
widzenia mogłoby to być słuszne, ale Gryf widział to w tej chwili zupełnie
inaczej.
Wskazał szponiastym palcem smoczego władcę.
- - Posłuchaj - rzekł. - Nadszedł czas, by wrogowie sobie wybaczali, tak jak ty
i ja
uczyniliśmy to na twoje życzenie. Kwestia, czy wróg nosi nazwisko Bedlam jest
niczym w
porównaniu z tym, co nas zajmuje w tej chwili. Rozmawiałbym nawet z Azranem,
gdyby
miało to uratować Smocze Królestwa przed zimnym panem Pustkowi. Czy mówię jasno?
- - Całkowicie - przyznał smok. - Jeśli pozwolisz, wyruszymy, kiedy tylko się z
tym
uporam - wskazał ręką dwa trupy na posadzce.
- - Ależ oczywiście.
- - To nie potrwa długo. Kiedy wszystko zostanie załatwione, otworzę nowy
portal...
chyba, że ty chciałbyś spróbować.
Gryf potrząsnął głową.
- - Nie mam najmniejszej ochoty ponownie na dłużej odwiedzać Pustki, a tak
prawdopodobnie stałoby się, gdybym próbował wypowiedzieć zaklęcie. Byłem
bardziej
skoncentrowany na znalezieniu drogi powrotnej niż na zapamiętaniu zaklęcia.
- - A więc ja otworzę wejście. Tym razem nie powinniśmy napotkać żadnych
przeszkód.
W chwili, gdy Błękitny skończył mówić, wpadło kilkunastu strażników i sług.
Jeden z
nich przepraszał z całych sił, że dał się oszukać Kylinowi i ofiarował władcy
swoje życie.
Król nie zaakceptował propozycji.
Patrząc, co się dzieje, Gryf ponownie zaczął rozmyślać o Bibliotekach. Był
pewien, że
rzecz dotycząca sprawy, która ich zajmowała, musi znajdować się w Bibliotekach.
Z tego, co
wiedział, wszystko się w nich znajdowało. Pytanie brzmiało, czy odnajdą
odpowiedź i zdołają
ją zrozumieć, zanim będzie za późno.

Najważniejsze jednak było: czy w ogóle istnieje rozwiązanie? Czy to nie był ten
jedyny wypadek, kiedy Poszukiwacze wymyślili zaklęcie, lecz nie zdołali stworzyć
przeciwzaklęcia?
Gryf wyobraził sobie jak sam wertuje tom po tomie w poszukiwaniu zjawy, która -
być może - stała tuż przed nim. Zastanawiał się, czy twórcy Bibliotek wzięli to
pod uwagę,
kiedy je tworzyli. Czy zbudowali je, ot tak sobie? A może umyślnie wszystko
zostało tak
pogmatwane? Albo też istniał jakiś porządek, którego nie zdołał odkryć ani Gryf,
ani jego
poprzednik, Purpurowy?
Sfrustrowany zaczął cicho przeklinać szaleńca, który zbudował Biblioteki.
Zaprzestał,
kiedy pomyślał, że te niesamowite budynki być może nawet w tej chwili go
obserwują, a
przeklinanie mogło tylko pogorszyć sytuację, kiedy już rozpoczną poszukiwania.
- Zaraz otworzę nowe przejście - poinformował Król. W jakiś sposób zdołał
podejść
nie zauważony do Gryfa. - Tym razem wszystko będzie pod kontrolą - dodał.
Grzywa lwioptaka niespokojnie się zjeżyła. Jeszcze nigdy nie słyszał bardziej
idiotycznego stwierdzenia.
Gwen spojrzała na Haidena i skinęła głową.
- Nadal nie chce mi powiedzieć, na co się tam natknął. Znajdowali się w głównym
holu cytadeli Azrana. W palenisku płonął mały ogień, a na odkurzonym przez elfa
stole
spoczywał posiłek. Od chwili, gdy Cabe, krzycząc, wypadł za ścianę, zrezygnowali
z
przeszukiwania budynku. Gwen szukała jakiegoś przejścia, ale nawet jej
umiejętności nie
pozwoliły wykryć niczego poza skalnymi blokami. A jednak Cabe gdzieś musiał być.
Musiał
pozostać jakiś ślad drzwi prowadzących do portalu. Niczego takiego jednak nie
było;
przynajmniej nic nie znalazła. Nie zaskoczyło to jej szczególnie. Cytadela była
domem
Azrana, którego aż za dobrze znała ze zwodniczych sztuczek. Przez moment nawet
zdawało
się jej, że słyszała drażniący, znajomy śmiech.
Cabe był wyciszony, nawet za bardzo. Chwilami wydawał się całkowicie obojętny,
choć mogło się to zmienić w każdej chwili. Sprawiał wrażenie, jakby składał się
z dwóch
osobowości; tak zresztą było, ale nie o to chodziło Gwen. Z jednej strony zdawał
się
akceptować wszystko, co zaplanowali jako nieuniknione, z drugiej zaś nie czynił
nic, aby im
pomóc. Haiden podszedł do schodów.
- - Może mnie uda się coś odkryć - powiedział.
- - Nie trudź się - wreszcie wymamrotał Cabe. - Tylko ja i Azran to umiemy... a
ja
nie powinienem. Jeśli nawet uda ci się przebić przez barierę, nie wątpię, że mój
ojciec
pozostawił po sobie jeszcze kilka innych niespodzianek, zanim odszedł.
Sfrustrowany elf odwrócił się.
- A więc, dlaczego nie powiesz nam, co tam jest? I gdzie jest to „tam”, na
miłość
Rheeny?
Cabe wstał i otrząsnął się.
- To nie ma znaczenia. Możemy zapomnieć o dalszych poszukiwaniach. Nic
pożytecznego tutaj nie znajdziemy. Jutro wyruszymy z samego rana. Chcę, abyśmy
następnego dnia znaleźli się na skraju Północnych Pustkowi, co, jak sądzę,
będzie musiało

oznaczać teleportowanie.
Elf gwizdnął, a Gwen spojrzała Cabe’owi głęboko w oczy. Nie spodobało się jej
to, co
w nich ujrzała, a może raczej to, czego nie zobaczyła. Wyglądało, jakby
świadomie odcinał
od niej część siebie; nigdy dotychczas tego nie robił.
- - To będzie straszny wysiłek dla koni. Nie sądzę, abyśmy dojechali do Pustkowi
-
skomentował Haiden.
- - Więc dostaniemy od twoich towarzyszy nowe. W najgorszym wypadku będziemy
potrzebowali tylko jednego wierzchowca. - Nie rozwlekał się nad tym, co
oznaczało to
stwierdzenie. Być może Cabe ruszy dalej sam.
- - Dwa - poprawiła Gwen. Cabe nie próbował się nawet z nią kłócić, co
bynajmniej
nie oznaczało zgody. Zdawała sobie sprawę, że im bliżej będą się znajdować celu,
tym
bardziej będzie musiała na niego uważać. Nie było wcale takie nieprawdopodobne,
że
spróbuje się wymknąć i popędzić sam. Naprawdę zaczynał ją przerażać. - Jeśli
planujesz
teleportowanie - odezwała się - będziesz potrzebował kogoś do pomocy. Takie
zaklęcie zbyt
cię zmęczy i pozostawi bezbronnego.
Haiden westchnął.
- Wielmożny panie, pani, jeśli mamy wstać jutro o świcie, lepiej zajmę się
posiłkiem.
Moglibyśmy to nazwać wczesną kolacją. - Omiótł wzrokiem hol, patrząc na
cieniste, pokryte
kurzem ściany i groteskowe płaskorzeźby. - Nie można nawet marzyć o bardziej
przytulnym i
przyjemnym miejscu do snu - dodał sucho.
Przy posiłku niewiele się odzywali, apo nim jeszcze mniej. Gwen rzuciła czar
ochronny, tak jak wiele razy wcześniej to robiła, ale tym razem Haiden nie był
zadowolony.
Dawna siedziba Azrana niepokoiła go. Zgłosił się na wartę, upewniając ich, że
pozostanie na
straży przez całą noc, jeśli okaże się to konieczne.
Obudzili się wcześnie rano... ale tylko Cabe i Gwen. Haiden leżał na podłodze
zwinięty w kłębek, nieświadom niczego. Z trudem dało się go obudzić, co wiele
mówiło o
legendarnej wytrzymałości elfów na zmęczenie. Haiden przysięgał, że czuwał przez
większą
część nocy i zasnął dopiero tuż przed świtem. Rumieńce wstydu nie zniknęły
jednak z jego
twarzy przez następne pół godziny.
Było coraz zimniej - niezwykła zmiana klimatu jak na krainę trafnie zwaną
Piekielnymi Równinami. Nawet tutaj czuli i słyszeli erupcje mniejszych wulkanów.
Gwen
pierwsza ujęła to słowami:
- - Moc Lodowego rośnie. Jeśli potrafi na stałe utrzymać daleko na południe
takie
zimno, to jak muszą wyglądać Irillian i Talak?!
- - To zwyczajne zimno - bez emocji skomentował Cabe. - To zimno, które drąży
duszę, nie dotarło jeszcze tak daleko, a przynajmniej nie dotarło z należytą
mocą.
- - A kiedy dotrze?
Cabe obdarzył Gwen spojrzeniem, któ(e przypomniało jej Nathana.
- Dużo szybciej, niż moglibyśmy się spodziewać - odparł. Kilka minut później
wyruszyli w drogę. Żadne z nich nie było niezadowolone, że opuszczają
rozpadającą się

cytadelę Azrana. Sądzili, że im szybciej Piekielne Równiny pochłoną to miejsce,
tym lepiej.
Nie było w nim nic dobrego, a ktokolwiek, czy cokolwiek go zbudowało, już się
nie liczyło.
Azran skaził je swoją obecnością.
Z wyjątkiem naprawdę rzadkich wypadków, kiedy byli zmuszeni do okrążenia
niepewnego kawałka ziemi, przez większą część dnia nie napotkali trudności.
Pogoda cały
czas pozostawała chłodna, poza krótkimi okresami, gdy przejeżdżali wyjątkowo
blisko
aktywnych kraterów. Wtedy kraina pokazywała skąd pochodzi jej nazwa. Mimo, że
znajdowały się tu niezwykle żyzne gleby, nikt nie widział powodu, by ktokolwiek,
nawet
smok chciałby tu zamieszkać.
Jakby w odpowiedzi na tę myśl na horyzoncie pojawili się jeźdźcy.
Tym razem nie byli to ludzie. Żaden człowiek nie dosiadłby pomniejszego smoka,
chyba że od tego zależało jego życie... ale nawet i wtedy wielu by się zawahało.
- - Haiden - szepnął Cabe - nie wspomniałeś nic o aktywności smoków.
- - Ponieważ nie było żadnej aktywności, wiedźminie. Z tej odległos’ci nie
potrafię
ocenić, jaki to klan. Może Złoty, a może resztki Czerwonego.
- - Za chwilę się dowiemy - dodała Gwen. - Wydają się jechać w naszym kierunku.
Troje podróżników przygotowało się na najgorsze. Nie mogli uciec, gdyż na pewno
zostali dostrzeżeni. Zresztą teren za nimi był zbyt niestabilny, by w panice
uciekać. Jeźdźcy
dogoniliby ich z dziecinną wręcz łatwością.
Kiedy się zbliżyli, stało się oczywiste, że to resztki klanu Czerwonego. Prawdę
mówiąc, był to niemal cały klan, gdyż znajdowały się w nim zarówno damy, młode,
jak i
służący, choćby tacy jak Ssarekai.
- - Uciekinierzy - wymamrotał Cabe.
- - Co nie znaczy, że gdy nas spostrzegą, nie napadną na nas i nie zabiją -
dodał
Haiden.
Ku ich zdumieniu jeźdźcy zwolnili, a w momencie, gdy znaleźli się na odległość
rzutu
kamieniem, powoli zaczęli się zatrzymywać. - Musiało to ich wiele kosztować;
pomniejsze
smoki miały z reguły spore apetyty, a te na dodatek wyglądały, jakby od kilku
ostatnich dni
niewiele jadły. Spoglądały na konie z rosnącym apetytem.
- Cabe - głos Gwen był pełen był napięcia. - Czy Czerwony nie zginął, walcząc z
Azranem?
Cabe pokiwał głową, domyślając się, dlaczego Gwen o to pyta.
Szkarłatny smoczy wojownik uniósł rękę, zatrzymując oddział. Jego hełm był
najbardziej skomplikowanym hełmem, jaki kiedykolwiek Cabe widział, wyjąwszy te,
które
należały do Smoczych Królów. I ten fakt bardziej niż nawet kolor skóry dowodził,
kim w
istocie był przywódca grupy.
- - Najwyraźniej poprzedni Czerwony planował przyszłe zdarzenia. Miał
spadkobiercę.
- - Nowy Smoczy Król... - tylko tyle zdołał powiedzieć Haiden. Mieszanina
obrzydzenia, nienawiści i trwogi w jego głosie była wystarczająca, by wstrząsnąć
Cabe’em.
Czerwony - nie było powodu odmawiać mu tytułu poprzednika - lekko ponaglił swego
wierzchowca i wkrótce znalazł się wystarczająco blisko, by Cabe zobaczył jego
błyszczące
oczy.
- - Elf. Elf i dwoje ludzi... - Nowy władca Piekielnych Równin spojrzał na nich
uważnie. - Na dodatek dwoje ludzkich magów.

- - Wielmożny... - próbował dyplomatycznie Haiden, ale powstrzymało go ostre
skinięcie dłoni smoka.
- - Nie pozwoliłem ci mówić, roślinożerco. Poza tym to z ludźmi chcę rozmawiać.
Cabe podjechał nieco bliżej, co nie było specjalnie łatwym zadaniem, jako że koń
instynktownie starał się trzymać z daleka od smoków. Skłonił głowę i czekał, aż
Król
ponownie łaskawie się odezwie.
- Nie sprawiasz wrażenia wędrującego zabójcy, ale wy, ludzie, jesteście
zdradziecką
rasą. Mógłbym zaatakować. Prawdopodobnie bym was zniszczył, ale nie chcę płacić
wysokiej
ceny za to zwycięstwo: utraty własnego życia, a może i części klanu.
Te aroganckie słowa niemal wywołały uśmiech na twarzy Cabe’a, zanim sobie
uświadomił, że mogła być w nich odrobina prawdy. To był Król z urodzenia, gdyż
inaczej
reszta by za nim nie poszła. A to oznaczało, że musiał kontrolować moce swego
poprzednika,
co rzeczywiście czyniło z niego godnego przeciwnika. Ostatni Czerwony byt
zawzięty i
bardzo skuteczny, przewyższał pod tym względem nawet swego brata, Brązowego.
- Wiem człowieku, z kim rozmawiam. Masz wygląd kogoś ważnego, mimo że
podróżujesz jedynie z kobietą o włosach czerwonych niczym ogień i nędznym
mieszkańcem
drzew.
Haiden zakrztusił się, ale smoczy władca go zignorował.
Cabe wziął głęboki oddech. Wszystkie troski spoczywały najego ramionach, a teraz
na
dodatek jeszcze dodano mu to ciężkie brzemię. Mógł kłamać, ale przeczuwał, że
nowy
władca szybko wykryłby kłamstwo.
- Podróżuję z moją żoną, Gwendolyn, znaną jako Pani z Bursztynu i Haidenem,
zaufanym sługą i przewodnikiem - odezwał się po chwili. - Moje nazwisko jest ci
zapewne
znane, być może tak jak i moje imię. Jestem Cabe Bedlam - przedstawił się.
Smoczy Król głos’no syknął, przyprawiając swych poddanych o lęk. Przez ułamek
sekundy Cabe’owi wydawało się, że ujrzał w jego oczach trwogę. Zrozumiał, co się
stało;
nowy władca nagle znalazł się przed osobą, której nazwisko było dla jego rasy
synonimem
najgorszego zła.
Trzeba jednak przyznać smokowi, że szybko odzyskał panowanie nad sobą.
Wyprostował się i spojrzał Cabe’owi prosto w oczy.
- Czy przybyliście, by dokończyć dzieło zapoczątkowane przez twego przodka? By
pomóc wykradającemu duszę zimnu z północy?
Sługi Lodowego szybko się poruszały. Potworność, jakiej musiały stawić czoła
klany
Czerwonego, zdawała się sygnalizować, że ich zguba jest nieunikniona. I że czają
się za nią
jakieś wyższe moce. W momencie, kiedy wydawało się im, że zdołali się ukryć w
bezpiecznym miejscu, napotkali stare zagrożenie, czarodzieja o nazwisku Bedlam.
- Pragnę jedynie zapewnić Smoczym Królestwom pokój i współpracę łudzi ze
smokami. Śmierć twego poprzednika została spowodowana szaleństwem jednego z
moich
rodaków - zdecydował, że bez sensu będzie wskazywanie, iż była to także wina
Króla. -
Zajmuje mnie tylko śmierć nadchodząca z północy, o której wspomniałeś.
- - A dlaczegóż to?
- - Mam nadzieję ją powstrzymać.
Smok najpierw przez chwilę milczał, a potem parsknął niskim, chrapliwym
śmiechem.
Czuło się w nim pogardę dla kogoś, kogo w tej chwili z pewnością uważał za

szaleńca.
- Czy widziałeś, co nadchodzi z Pustkowi? Czy widziałeś dar mego brata, pana
Północnych Pustkowi?
Cabe po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że wszyscy Smoczy Królowie od chwili,
kiedy obejmowali tron, uważali się za braci.
- - Widziałem - odparł. - Jeden dużo wcześniej od pozostałych powędrował na
południe.
- - Jeden?
Cabe widział jak twarz smoka krzywi się w uśmiechu, odsłaniając niemalże ludzkie
zęby. Dopiero teraz dotarło do niego, że smok miał znacznie bardziej ludzki
wygląd niż inni.
- Jeden? - powtórzył smok. - To nie widziałeś jeszcze nic. Prawdziwe przerażenie
ogarnie cię dopiero wtedy, gdy ujrzysz ich setki, tysiące przekopujących się
przez ziemię,
próbujących zniszczyć nie tylko nasze ciała, ale esencję naszego życia, naszą
duszę! Jeszcze
nic nie widziałeś!
Gwen odważyła się podjechać do Cabe’a.
- Wiemy więcej niż ci się wydaje - powiedziała. - Wiemy, co tam się dzieje. Nie
życzymy ci źle, wielmożny smoku. Jeśli masz jakieś informacje, które mogłyby być
dla nas
pomocne, będziemy ci za nie wdzięczni. Jeśli nie, nie chcemy z wami zwady i nie
pragniemy
niczego innego, niż tego, by obie grupy rozstały się w pokoju i zgodzie.
Smoczy Król słuchał uważnie, choć ani na chwilę nie spuścił wzroku z Cabe’a.
- Mam więcej informacji, niż mógłbyś sądzić, Bedlamie - oznajmił. - Większość
moich klanów udała się do krainy Srebrnego. Jesteśmy ostatnim, najbardziej
wysuniętym na
północ z klanów i tylnią strażą powstrzymującą wroga, by innym dać szansę
ucieczki.
Wyruszyłem z grupą niemal trzy razy większą, ale te straszliwe pijawki zabijały
wojowników
jednego po drugim, nieraz po kilku naraz. Moi zwiadowcy donoszą, że przedostali
się nawet
dalej na południe królestwa Błękitnego, co zresztą nie jest niczym dziwnym,
biorąc pod
uwagę ogromną ilość pożywienia, jaka się znajduje w Irillianie. Jak zamierzacie
powstrzymać
białą falę, która pożera całe życie, jakie napotka? Czy zamierzacie wzywać
demony z innego
wymiaru? Czy możecie wypalić Pustkowia ogniem?
- - Istnieje pewna szansa - odparł Cabe - ale muszę się przedostać w głąb
Pustkowi.
Będę musiał zmierzyć się tam z twoim odpowiednikiem.
- - To szaleństwo! - Czerwony gwałtownie potrząsnął głową.
- Ale nie widzę powodu, by dalej was zatrzymywać. Zbliża to nas tylko do tych
bestii,
a ciebie powstrzymuje przed szybszym wypełnieniem samobójczego zamiaru.
Przy tym ostatnim stwierdzeniu Cabe zbladł, myśląc, że być może smok wie coś
więcej. Ten jednak tylko kpił sobie z tego, co w jego oczach było skończoną
głupotą.
Raptem gadzi władca spoważniał. Zaczął zawracać swego wierzchowca, by dołączyć
do pozostałych, a potem skręcił i raz jeszcze stanął przed Cabe’em.
- Jeśli rzeczy wiście jest coś, co możecie uczynić - powiedział
- życzę warn powodzenia. Nie kocham waszego gatunku, a już szczególnie twego
rodu, ale nie chcę ujrzeć królestw pod lodowym pazurem tego, który rządzi
północą. Lepiej,
abyśmy wszyscy zginęli, niż znaleźli się pod jego rządami.
Cabe lekko skłonił głowę, a Gwen i Haiden poszli w jego ślady. Czerwony odwrócił
się i ruszył w kierunku grupy. Na jego sygnał smoki odsunęły się, pozwalając
ludziom i

elfowi bezpiecznie przejechać. Cabe, żegnając się, z wdzięcznością skinął głową,
ale smok
jeszcze zawołał:
- Dom najbardziej przeklętego z moich braci znajduje się na zachodzie, w
okolicach
gór. Jego słudzy upodabniają się do swego otoczenia. Unikajcie ścieżek elfów.
Haiden zesztywniał i mimo nienawiści, która go paliła, chciał o coś zapytać
smoka,
jednak władca wraz całą grupą już się oddalał na południe. Elf odwrócił się
szybko do dwojga
ludzi, szukając pocieszenia. Cabe mógł tylko skinąć głową; nie miał pojęcia jak
mogło się
powodzić tamtejszym elfom. Gwen zwróciła uwagę na to, jak znakomicie potrafiły
się kryć.
Ta uwaga nie dodała elfowi otuchy.
- Jesteśmy dobrzy, kiedy mamy gdzie się ukryć... Ale gdzie one się schowają,
skoro
ziemia i drzewa zostały rozdarte na strzępy?
Żadne z magów nie mogło z przekonaniem odpowiedzieć na pytanie. Cabe opatulił
się
szczelniej płaszczem, zauważając, że robi się chłodniej.
Coś białego, niczym śnieg i bardzo dużego uniosło się na horyzoncie w górę, ale
zanim zdążyli mu się dokładniej przyjrzeć, zniknęło.
- - Mamy kłopoty - rzekł elf.
- - Jakie? - spytała Gwen. Wskazał horyzont.
- Czerwony Smok mylił się, myśląc, że pomiędzy nim a potworami pozostała wciąż
duża odległość.
Haiden i Gwen spojrzeli w kierunku, który wskazywał elf. Najpierw nic nie
ujrzeli,
jednak po chwili kolejny biały punkt zmaterializował się na moment i zniknął.
- Idą w naszą stronę - powiedziała Gwen.
XVI
- Są wszędzie.
Cabe pokiwał głową. Jego nastrój pogarszał się z każdą minutą. Tyr
przepowiedział,
że zginie w Pustkowiach, jednak z tego, co sam sądził, każde miejsce, gdzie
szalały stwory
Lodowego, można było uznać za część jego kraju.
- Cabe.
Na dźwięk głosu Gwen na chwilę zniknął ponury humor wiedźmina.
- - Tak?
- - Musimy się teleportować!
- - Dokąd? - spytał z wahaniem Haiden. - Te stwory są wszędzie, aż po horyzont.
Nie dodał, że bez wątpienia zabiły już jego towarzyszy. Nikt nie chciał o tym
wspominać.
- Najlepiej udać się do centrum Pustkowi - odparł Cabe. - Istnieje duża szansa,
że już
wszystkie wydostały się poza obręb pierwotnych granic tej krainy! Wyminęlibyśmy
ich linię.
Mimo wszystko Cabe poczuł przypływ nadziei. To mogło oznaczać chwilę
wytchnienia. Nathan pochwaliłby takie posunięcie i, sądząc z uczuć, jakie go
przepełniały,
dziadkowi rzeczywiście się to podobało. W takich właśnie chwilach młodszy Bedlam
cieszył
się z połączenia z nim. Byłoby mu dużo trudniej, gdyby nie miał do kogo się
zwrócić.
- Czy możecie teleportować inne obiekty? - Haiden wyglądał na zmartwionego.
Oboje
zorientowali się, że jedno z nich będzie musiało zająć się elfem. Poza tym
pozostał jeszcze
problem koni. Niezbędna moc, by przemieścić konia razem z jeźdźcem na takie

odległości
musiałaby być ogromna. W najlepszym nawet wypadku przez dłuższy czas byliby
niezdolni
do obrony.
Gwen wzięła głębszy oddech.
- Pozwól mnie to zrobić, Cabe - poprosiła. - To będzie musiało być
międzywymiarowe
przejście. Nigdy nie miałam z nimi dużego doświadczenia, ale myślę, że próby
wyjdą mi
nieco lepiej niż tobie. Będę potrzebowała trochę czasu. Wy dwaj trzymajcie straż
i módlcie
się, by się udało.
Zsiadła z konia, lejce oddając Cabe’owi. Wybrała odpowiednie miejsce za nimi.
Zamknęła oczy i zaczęła rysować w powietrzu jakiś wzór. Haiden i Cabe zmierzyli
odległość
pomiędzy sobą a potworami i ocenili, że mają trochę czasu. Nagle przed Gwen
zmaterializowało się coś małego. Cabe szybko zdał sobie sprawę, że i on posiadał
konieczną
wiedzę, by stworzyć taki portal, ale uznał, że przy obecnym stanie jego ducha,
lepiej zrobi to
żona. Jego przejście prawdopodobnie okazałoby się niestabilne.
- Jak długo to potrwa? - spytał szeptem Haiden.
Nagle przed nimi wybuchła ziemia. Wyłoniły się szpony, z których każdy był
wielkości człowieka. Pojawił się jeden z potworów Lodowego. Sądząc po tym, jak
daleko
wyrwał się do przodu, był bardziej niecierpliwy od pozostałych. Gwen zadrżała,
lecz
kontynuowała zaklęcie. Potrzebowała jeszcze kilku sekund, by otworzyć drogę do
ucieczki,
jeśli, rzecz jasna, potwór da im tyle czasu.
Oszalały ze strachu wierzchowiec Haidena zakręcił się w kółko, mimo, że jeździec
usiłował go opanować. Cabe położył rękę na głowie swego konia, a potem na głowie
wierzchowca Gwen i za pomocą czarów uspokoił zwierzęta. Dla nich teraz wszędzie
panował
spokój. Mogłyby tak stać aż do chwili, kiedy potwór wyssałby z nich życie. Cabe
nie
zamierzał jednak tak łatwo sprzedać własnej skóry.
To był niemal odruch. W mgnieniu oka pojawił się przed nim błyszczący łuk i
świecąca niczym słońce strzała. Musiał jedynie wybrać cel; łuk sam zajął się
resztą. Z
precyzją niemożliwą dla tak niedoświadczonego łucznika, jakim był Cabe, strzała
znalazła
najwrażliwszy punkt i wbiła się głęboko w białe futro. Cabe przez chwilę się
bał, że potwór
nie ma żadnego czułego punktu.
Stwór unosił właśnie łapę. I wtedy drgnął. Poruszył się jeszcze odrobinkę do
przodu,
jakby próbując zaprzeczyć temu, co się stało. Nieco się przechylił na bok,
niepewny dokąd
ma iść. Coraz bardziej się przechylał, a po chwili padł martwy.
Haiden nareszcie zdołał uspokoić konia. Odwrócił się, by spojrzeć na monstrualne
zwłoki i potrząsnął głową.
- Słyszałem historie o słonecznych łukach używanych przez czarodziejów - odezwał
się - ale nigdy nie sądziłem, że zobaczę na własne oczy, jak użyje go Smoczy
Mistrz. Jedna
strzała!
Cabe patrzył jak łuk znika. Miał nadzieję, że nie będzie go już więcej
potrzebował.
- To był tylko jeden potwór - powiedział. - Gdyby zaatakowało nas więcej, nawet
łuk
by nic nie zdziałał. Poza tym nie wiem, czy dałbym radę zrobić to raz jeszcze.

On pojawia się
kiedy chce.
- Gotowe!
Obaj odwrócili się. Gwen spojrzała z dumą na otwarty portal, a potem z widocznym
zmęczeniem powróciła do swojego konia. Kiedy z pomocą Cabe’a i Haidena dosiadła
go,
trójka bohaterów nie tracąc czasu, przejechała przez wrota. Cabe przez chwilę
zastanawiał się,
czy Lodowy zauważy stratę jednego ze swoich wampirycznych potworów i czy zda
sobie
sprawę, kto się do tego przyczynił. Jeśli się zorientuje, to na Pustkowiach może
na nich
czekać cała armia koszmarnych stworów. Albo i znacznie coś gorszego.
Kiedy się wynurzyli z czeluści Pustki, poczuli straszliwe zimno. Haiden nazwał
je
obrzydliwym, a magowie nie zamierzali się z nim kłócić. Mróz nie tylko uderzył w
ich ciała,
ale także poraził umysły i dusze. Do tego właśnie zmierzał Lodowy. Jeśli pan
Północnych
Pustkowi nie zostanie powstrzymany, tak będą wyglądały wszystkie krainy. Nic nie
pozostanie oprócz martwego, lodowego krajobrazu, w którym nawet góry zostaną
starte przez
straszliwy wiatr.
Byli przygotowani na tę chwilę. I teraz cała trójka wyciągnęła futra, szczelnie
się nimi
owinęła, chroniąc przed fizycznym zimnem. Niestety, nie zdołali ukryć się przed
mrozem
oziębiającym duszę. Konie drżały. Fizyczne zimno potrafiły pojąć. To drugie
jednak było
czymś nowym i przerażającym. Tylko długotrwała praca z koniem i zaufanie do
jeźdźców
powstrzymywały je przed ucieczką.
Przez chwilę Cabe rzucał na nie zaklęcia. Osłabiły one nieco zimno i lekko
ogrzały
bezpośrednie otoczenie. Wolałby jednak uniknąć rzucania zaklęć w pobliżu
cytadeli
Lodowego. Gwen jednakże potrzebowała pomocy. Jej początkowy entuzjazm po
otworzeniu
przejścia ustąpił wyczerpaniu. Jeśli zostaną zmuszeni do walki w ciągu
najbliższej godziny,
mały będzie pożytek z jej zdolności. Portal wydawał się ryzykowną sprawą. Gwen
nigdy nie
była na Północnych Pustkowiach, dlatego tak ją wyczerpał dodatkowy wysiłek
włożony w
zapewnienie jeźdźcom bezpieczeństwa.
Było tak jak sądziła. Pustkowia roiły się od śladów potworów, ale ich samych nie
zauważyli. Nikt głośno nie powiedział, że za pierwszą falą mrozu może podążać
druga, ale
każde z nich wiedziało, że pozostali myślą o tym samym. Takie myśli mogły
sprowadzić
nieszczęście. Należało być ostrożnym.
Daleko z przodu Haiden widział zarysy gór. Wszystko wskazywało na to, że weszli
już niemal na schody pałacu Lodowego Smoka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby
władca miał także innych strażników niż tylko bezmózgie olbrzymy posuwające się
na
południe, dlatego każdy ich krok do przodu powiększał niebezpieczeństwo, że
zostaną
rozpoznani. Teraz już na pewno nie mogli sobie pozwolić na nieuwagę.
Haiden wyszeptał coś, co poruszyło jakąś strunę w pamięci Cabe’a.
- - Co to było? - spytał.
- - Wyzwanie do walki na śmierć i życie przeciwko Lodowemu

- odparł Haiden. - Jeśli zajdzie konieczność, będę gotów poświęcić życie.
Cabe zadrżał, wyobrażając sobie własną przyszłość. Nie chciał teraz o tym
myśleć,
obawiając się, że pociągnie za sobą Gwen i elfa.
- - Mam nadzieję, że nie zajdzie taka potrzeba - powiedział.
- - Są gorsze rodzaje śmierci - odrzekł i wzruszył ramionami.
- Mógłbym zostać uwięziony w klatce z grupką leśnych elfów i umrzeć z
szaleństwa.
Haiden uśmiechnął się. Cabe był zdumiony, że elf potrafi nawet w takiej chwili
żartować. Podniosło go to jednak na duchu. Gwen też się uśmiechnęła, ale nic nie
powiedziała; teraz nawet rozmowa byłaby dla niej zbyt dużym wysiłkiem.
Przez pierwszą godzinę pusty krajobraz przytłaczał ich, a potem stał się tylko
kolejną
dokuczliwą przeszkodą, jeszcze jedną na nie kończącej się liście niespodzianek.
Zimno nadal
mroziło ciała i dusze. Konie zaczęły się potykać i nawet zwiększone moce
zaklęcia wokół
nich niewiele dały. Wiedzieli, że działo się tak dlatego, ponieważ zbliżali się
coraz bardziej
do jaskiń Lodowego. Wiedzieli też, że z każdą godziną smoczy władca staje się
coraz
silniejszy. Wkrótce nic już nie zdoła go powstrzymać.
Pojawiła się mgła, jeszcze bardziej opóźniając jazdę. Góry wyglądały niczym
widma,
a nie potężne łańcuchy skał z ostrymi szczytami. Ziemia rozdarta przez
posuwające się do
przodu bestie okazywała się zdradliwa. Mgła leżała nisko, więc musieli jechać
niezwykle
ostrożnie. Często zdarzało się, że nieoczekiwanie znajdowali się na jakimś’
niestabilnym
wzgórzu utworzonym przez potwory, co oznaczało, że musieli zawracać lub szukać
nowej
drogi. Raz ziemia nieomal zapadła się pod koniem Cabe’a, lecz zanim grunt runął
w
stumetrową przepaść, wiedźmin w ostatniej chwili zdołał się cofnąć. Nikt nawet
nie chciał się
zastanawiać nad rozmiarami zwierzęcia, które zdołało wyryć taki rów.
Coś zaczęło drażnić umysł Cabe’a. Zupełnie jakby Nathan się uaktywniał,
wyglądając
czegoś, czego Cabe nawet nie rozumiał. Przez chwilę dawało mu to poczucie
bezpieczeństwa.
Potem jednak zdał sobie sprawę, że to, co zmusiło do obudzenia w nim dziadka,
stanowiło
najwyższego rodzaju zagrożenie. Jeśli miał umrzeć gdzieś’ na Pustkowiach, liczył
przynajmniej na szybką i bezbolesną śmierć. Obawiał się jednak, że jego dziadek
nie tego
wygląda.
Poczuł drgnienie umysłu. Najpierw sądził, że zostali zaatakowani. Zorientował
się
jednak, że to jego wewnętrzne moce - jeśli potrafił je odróżnić od mocy dziadka,
a nie był to
czas ani miejsce do rozważań - odczuwają dotknięcie innego umysłu. Bardzo
blisko. I na
pewno nie dotyczyło to jego towarzyszy.
,3ardzo blisko - uznał. - Tuż koło mnie?”
Napastnik bezszelestnie ściągnął Cabe’a z siodła. Cabe uchwycił wzrokiem smocze
rysy twarzy, a potem już walczył na śmierć i życie. Umysł zmęczony ciągłym
wystawianiem
się na zaklęcie Lodowego, nie zdołał przygotować prawidłowej obrony. Cabe musiał
stanąć
do walki z gołymi rękoma.

- Bedlam - syknął smok. Głos był zastraszająco znajomy i młody czarodziej uznał,
że
właśnie nadchodzi śmierć.
To był Toma.
Jego ręka odruchowo uniosła się w geście ochronnego zaklęcia. Smok powinien je
wychwycić, jakoś zareagować, lecz zamiast tego jedynie zaśmiał się i zaczął go
dusić.
Zaklęcie było jedynie w połowie skończone, kiedy nagle do walki włączyła się
kolejna
postać, oplątując smoka silnymi ramionami.
Toma puścił Cabe’a i zaczął dziko kląć. Cabe zaskoczył sam siebie. Zamiast
kontynuować zaklęcie, zwinął dłoń w pięść i z całej siły uderzył smoka.
Wszystkie kosteczki
dłoni zawyły z bólu mocniejszego pewnie od tego, który odczuł Toma. Udało się
jednak
zdławić smokowi oddech. Pomógł mu Haiden i jego niedźwiedzi uścisk. Smok padł na
kolana, a zwykłe zaklęcie tak go osłabiło, że będąc nawet w pełni sił,
potrzebował sporo
czasu, by się uwolnić. Jednakże tego czasu nikt nie zamierzał mu dawać.
Kiedy uznali, że mogą się bezpiecznie do niego zbliżyć, odwrócili go na plecy.
Oczy
potwora błyskały, a ostre, służące do rozdzierania mięsa kły wzbudzały strach.
Musiał mocno
odczuć skutki zaklęcia, ponieważ poruszał się jak pijany. Atak pochłonął resztki
jego energii.
Gołym okiem było widać, że wędruje przez Pustkowia od dłuższego czasu.
- Toma - Cabe spróbował zwrócić jego uwagę na siebie. Oczy jeńca wędrowały
ciągle
ku koniom i było oczywiste, że nie myśli o nich, jako o wierzchowcach.
Smok spojrzał spokojnie na mówiącego. Kiedy zorientował się, kim jest Cabe, oczy
mu się zwęziły i splunął, co było dość trudne, jeśli się miało tak długi i
rozdwojony język.
- - Bedlam.
- - Sporą drogę przeszedłeś. Współpracuj z nami, a potraktujemy cię uczciwie.
- - Co ty mówisz!? - wtrąciła się Gwen; czuła się lepiej i w każdej chwili
gotowa
była zabić smoka. Nie zapomniała o czasach, kiedy ją więził i torturował tylko
za to, że niebyt
miło mu odpowiedziała albo próbowała uciec.
Cabe rozumiał ją. Część jego umysłu pragnęła, by Toma powoli i boleśnie konał za
wszystko, co kiedykolwiek złego uczynił. Jednak druga część mówiła mu, by
najpierw zajął
się ważniejszymi sprawami. Wojownik odpowiedzialny za masakrę w Mito Pica musiał
wędrować przez Pustkowia nie bez powodu. Miało to z pewnością jakiś związek z
Lodowym.
- - A więc?
- - Cabe... - nawet Haiden protestował. Cabe uciszył go spojrzeniem. Przed nim
leżał
smok odpowiedzialny za śmierć jego ojca, jedynego prawdziwego ojca, półkrwi elfa
Hadeena. Obecność innego elfa w tej sytuacji nie ułatwiała mu decyzji. A jednak
Lodowy był
dużo większym zagrożeniem, ponieważ jego sukces oznaczał zniszczenie wszystkiego
i
wszystkich w całej krainie, w której rządziłyby tylko smocze klany, jeśli, rzecz
jasna,
przetrwałyby.
Toma odzyskał na chwilę zdrowe zmysły.
- Powstrzymałeś mnie czarami! - powiedział. - Twoja magia nie mogła zadziałać.
Cóż
za głupiec ze mnie! Powinienem was wszystkich pozabijać z odległości!
Naturalnie w obecnym stanie smok niczego nie mógł dokonać, ale Cabe milczeniem

zbył jego uwagę, a następnie spytał:
- Czy idziesz z cytadeli Lodowego?
Toma nachwilę zmrużył oczy, jakby pragnąc ukryć wspomnienia, których nie chciał
wyciągać na światło dzienne. Ludzie i elf wymienili między sobą zdumione
spojrzenia. Jeśli
to kontakt z władcą Północnych Pustkowi uczynił coś takiego z wroga tak
niebezpiecznego i
potężnego jak Toma, to czego oni sami mogli się spodziewać?
- - On oszalał - rzekł cicho Toma. - Sądzicie pewnie, że to część planu podboju,
który ma mu zapewnić panowanie nad Smoczymi Królestwami?
- - A czy tak nie jest? - Gwen musiała wydusić z siebie te słowa. Wiedziała już,
że
nie spodoba się jej odpowiedź.
- - Nie, ludzie, wszyscy byliśmy głupcami. Przybyłem do niego z prośbą o pomoc
dla mojego ojca, Króla Królów.
Cabe pamiętał. Toma został uwięziony przez Azrana, a jego ojciec zamieniony
przez
Cabe’a w bezmyślną, wegetującą roślinę. A kiedy on i Gryf pokonali już Azrana,
obu
smoków nie udało się odnaleźć. Teraz już wiedział, gdzie się wtedy udali.
Toma wciąż mówił, a słowa płynęły jak strumyczki z jego ust. Choć trudno było
cokolwiek odczytać z twarzy, zdawała się na niej rysować ulga. Od dawna chyba
chciał to z
siebie wyrzucić, opowiedzieć komukolwiek, co się wydarzyło.
- Oddał mi komnatę, w której mogłem czekać na przygotowywane przez niego
lekarstwo. Lodowy zawsze był największym tradycjonalistą ze wszystkich Królów,
nawet
jeśli bardziej obchodził go los naszej władczej rasy jako całości, niż samego
tylko cesarza.
Gdyby memu ojcu coś się stało, z pewnością pierwszy zaoferowałby pomoc, tak mi
się
przynajmniej zdawało.
Czerwone oczy znowu zaczęły spoglądać na konie. Cabe dał znak Haidenowi, by
przyniósł coś do jedzenia. Podczas gdy elf krzątał się przy bagażach, Cabe
ponaglił więźnia.
Ze wzrokiem zwróconym na Haidena, Toma ciągnął:
- Czekałem... i czekałem. Zawsze działo się coś takiego, co mu nie pozwalało
udzielić
mi pomocy. Potem zaczął opowiadać o swoich wielkich planach, zawsze po
kawałeczku. Tak
jak i wy widziałem w nich zamiar podboju i martwiłem się, że popełni straszliwy
błąd.
Dostarczyłem mu ostatnią rzecz jakiej potrzebował: mojego ojca. Wyznaczył kilku
wojowników, którzy by mi pomagali. Tak przynajmniej powiedział. W rzeczywistości
stali na
straży, bym nie uciekł. Zastanawiałem się, dlaczego są to jedyni członkowie jego
klanu, z
jakimi kiedykolwiek miałem kontakt.
Haiden powrócił z odrobiną niemal zamarzniętego mięsa. Chciał je ogrzać, kiedy
Toma, pozbywając się resztek godności, rzucił się desperacko do przodu, próbując
sięgnąć po
mięso zębami. Zdegustowany elf oderwał kawałek i ostrożnie przytrzymywał przed
więźniem, lękając się, by smok nie poprzestał na mięsie i nie odgryzł mu też
ręki. Kiedy
Toma wyszarpnął kęs, Gwen odwróciła się, a Cabe powstrzymał Haidena przed
dalszym
karmieniem.
- Mów dalej. Potem cię nakarmimy - rzekł.
Cabe’owi nie podobała się rola, jaką musiał odgrywać, lecz całą winę zrzucił na
smoka. Toma skinął głową.
- Zgoda. Przejdźmy więc do sedna sprawy, abym mógł zaspokoić waszą żądzę

wiedzy, a jednocześnie swój głód. A więc było to tak: ta czwórka i kilku innych,
to wszyscy,
którzy pozostali z klanów Lodowego. Reszta została poświęcona, czy raczej sama
się
poświęciła dla wielkiego eksperymentu władcy.
Cabe zadrżał.
- - Jego klany zostały wykorzystane - spytał - by nakarmić źródło, z którego
czerpie
energię potrzebną do zaklęcia mającego zmienić całe królestwa w jedno wielkie
pustkowie?
- - Mniej więcej tak. Istnieje coś... bardzo podobnego do tych stworzeń, ale
jeszcze
gorsze. Ono czerpie energię z nich, a one z kolei z niego. Nazywa to swoją
królową. O Smoku
z Głębin! On rzeczywiście zamierza zmienić wszystko w wielkie pustkowie, ale nie
po to, by
nim rządzić! Nie pozostanie nikt, nawet Lodowy! W końcu uwolni znajdującą się w
nim całą
moc. To uderzenie zabije owego potwora, który tak naprawdę stał się jego częścią
i zniszczy
ryjące pod ziemią monstra, tworzące z nim jeden wspólny organizm. Ale do tego
czasu wy,
jak i cała reszta elfów, krasnoludów, Poszukiwaczy i wszelkich innych stworzeń z
tych krain
już dawno wyginie.
Smok chciał powiedzieć coś więcej, ale wyczerpanie zmusiło go do odpoczynku.
Cabe
wstał i spojrzał na pozostałych.
- To dużo gorsze, niż się spodziewałem - oznajmił. - Cokolwiek odkrył Nathan,
było
to tylko drobną częścią tego, co posiada Lodowy. Myślałem, że rozumiem o co
chodzi, ale
myliłem się. - Przez chwilę znowu stał się tym samym Cabe’em, który nie znał
innego życia
niż syna łowcy. - Nie... nie wiem, co teraz mamy robić.
Usłyszał śmiech. Śmiech, który go drażnił; śmiech kogoś, kto nie do końca był
przy
zdrowych zmysłach. Spojrzał w dół i napotkał wzrok leżącego Tomy.
- W końcu okazujesz się, Bedlamie, tak samo słaby jak cały wasz gatunek - rzekł
pogardliwie potwór. - Zastanawiam się, na jakiej podstawie Lodowy twierdził, że
opanujecie
nasze królestwa. Gdybyśmy nie byli tak blisko śmierci, cieszyłbym się, że
najgorszy nasz
wróg spośród ludzi jest po prostu tchórzem i głupcem.
Toma boleśnie zawył. To Gwen doprowadzona do granic cierpliwości, postanowiła
oddać mu nieco bólu, którym kiedyś ją dręczył. Cabe podziałał na jej umysł i
unieważnił
zaklęcie. Gwałtownie się odwróciła.
- Powiedział wszystko, co miał do powiedzenia! - odezwała się. - Wiesz, że jest
zbyt
niebezpieczny, by go pozostawić przy życiu. Gryf kazał go zabić, nawet ciosem w
plecy, jeśli
będzie to konieczne. Smoczym Królom nie będzie go brakowało! Żaden z nich nic
nie chce
mieć do czynienia z tym... oszustem! - Ostatnie słowo niemal wypluła, a Toma,
doszedłszy do
siebie, odsłonił zęby i syknął. Gdyby nie zimno i brak jedzenia, mógłby stanowić
dla nich
zagrożenie. W obecnej jednak sytuacji po chwili wściekłości nastąpiło załamanie.
Prawie
zemdlał. Jego oczy zamknęły się, po czym powoli otworzyły ponownie.

- Zawrzyjmy pakt, Bedlamie - powiedział. - Teraz to rozumiem. To jedyny sposób
na
powstrzymanie pana Północnych Pustkowi. Musimy... musimy działać razem. Znam te
jaskinie. Wiem, gdzie znajduje się jego „oblubienica” i te maszkary, które udają
jego sługi.
Przysięgnę na Smoka z Głębin, jeśli tego zechcesz!
Cabe nie spojrzał na Gwen, gdyż wiedział, jak by zareagowała. Czekał natomiast
na
opinię Haidena. Elf postawiony w niezręcznej sytuacji drgnął. Cokolwiek by nie
powiedział,
zdawał sobie sprawę, że ktoś z obecnych i tak by mu nie wybaczył; dobrze też
odczytywał
ludzkie twarze, więc wiedział, jaka będzie decyzja Cabe’a. A czarodziej chciał
się tylko
zorientować, jak elf zareaguje.
Haiden skinął głową, unikając wzroku Pani z Bursztynu.
- On ma rację, wielmożny panie, pani - odezwał się. - A jeśli przysięgnie na
Smoka z
Głębin, dotrzyma słowa.
Gwen nic nie powiedziała, ale jej twarz zbladła. Zgodziła się, choć bardzo
niechętnie.
- Tylko niech najpierw przysięgnie - szepnęła. Czekali. Toma oczyścił gardło i
powoli
powiedział:
- Przysięgam, jako jeden z linii Smoka z Głębin, który jest panem nas
wszystkich, że
dotrzymam naszego paktu, aż zagrożeniu nie zostanie położony kres. - Spojrzał na
ich butnie.
- To wszystko, co mogę obiecać.
Nie było to wiele, ale Haiden z zadowoleniem pokiwał głową. Z lekką niechęcią
usunął więzy krępujące smoka. Toma wstał i otrząsnął się. Jego nogi drżały i
cała trójka
widziała, że brakowało mu nawet sił, by iść, nie mówiąc już o walce, czy
zmienianiu postaci.
Był także pokryty plamami - być może były to odmrożenia, choć nikt z nich nie
wiedział, czy
smoki reagują takimi samymi objawami jak ludzie. Toma zmierzył wzrokiem mięso w
rękach
Haidena i zerknął na Cabe’a. Młody wiedźmin pokiwał głową i Toma sięgnął po wpół
zamarznięte pożywienie. Haiden, starając się nie trzymać mięsa ani chwili
dłużej, niż było to
konieczne, podał je smokowi. Było to mądre posunięcie, jako że Toma wyszarpnął
mu
jedzenie z dłoni i zachłannie wbił zęby w mięso. Cabe kwaśno mu przypomniał, że
po zbyt
długiej głodówce nie powinien tak łapczywie jeść. Następnie odwrócił się,
podszedł do koni i
zaczął je głaskać. Kilka sekund później dołączyła do niego Gwen.
- Coś cię dręczy. Co się stało? - spytała.
Westchnął, patrząc nieobecnym wzrokiem na obłoczek pary, który wypłynął z jego
ust.
- - Wiele rzeczy mnie dręczy, Gwen - odparł. - Większości z nich nie potrafię
nazwać. O niektórych nie chcę nawet wspominać. Dopiero wtedy zacząłbym
rozmyślać. -
Odwrócił się i wziął ją w ramiona. - Chcę, byś wiedziała... - urwał, ale po
chwili ciągnął dalej:
- Zawsze rozumiałem, że nadal istnieje taka cząstka w tobie, która nie przestała
kochać
Nathana. Próbuję być wszystkim, czym on był. Próbuję być taką samą podporą, jaką
on był
dla innych...

- - To nie tak...
- - Chwileczkę, pozwól mi dokończyć. Nie zawsze jestem taki, ale obiecuję ci
jedno,
cokolwiek będzie konieczne, do czegokolwiek zostanę zmuszony, by powstrzymać
Lodowego, uczynię to... choćby tylko po to, by uratować ciebie.
- - Cabe...
Nie pozwolił jej nic powiedzieć, a jedynie mocniej przytulił i pocałował.
Odsunęli się
od siebie w chwili, kiedy usłyszeli irytujący syk.
- Jakże... jakże ciepłokrwiste... Będziecie mogli się pożegnać, gdy spotkamy
mego
najdroższego „wuja”. Zapewniam, że niewiele nam zostało czasu.
Książę Toma odzyskał siły, by ruszyć, ale nie zdołał uczynić nic więcej.
- Żałuję też, Bedlamie, że będę zmuszony polegać na twojej mocy, gdyż moja, jak
widzisz, nadal zawodzi, mimo iż bardzo jej potrzebuję. Przydałoby mi się coś, co
by mnie
ogrzało.
Cabe potrząsnął głową.
- Żadnych zaklęć. Musimy zachować siły.
Ściągnął z konia koc, jednocześnie czując do siebie niechęć, że zabiera
zwierzęciu
osłonę przed zimnem, by skorzystał z niej ktoś taki jak Toma. Nagle przyszła mu
do głowy
pewna myśl.
- Choć bardzo mi się to nie podoba - powiedział Cabe - pozwolę ci wsiąść na
swego
konia. A ja z Haidenem na zmianę pojedziemy na jego wierzchowcu. Musisz
zregenerować
siły, byś mógł nam pomóc.
Toma uśmiechnął się i sięgnął po lejce.
- Jestem ci wdzięczny, Bedlamie.
Kiedy wspinał się na wierzchowca, gniew opadł z ludzi. Wojownik, mimo
przechwałek, z trudem wdrapywał się na siodło. Myśli Cabe’a ponownie powędrowały
ku
pieczarom Lodowego. Zastanawiał się, ile pozostało czasu zarówno Smoczym
Królestwom
jak i jemu samemu.
XIV
„Jak długo to jeszcze potrwa?”
Generał Toos, siadając na krześle przyniesionym do sali audiencyjnej w pałacu
Gryfa,
przeczesał dłonią rzadziejące włosy. Kazał swoim ludziom ustawić siedzisko na
prawo i nieco
poniżej tronu, by goście, którzy wejdą do sali, zrozumieli, że działa w imieniu
Gryfa, i nawet
nie myśli o przejęciu władzy.
Choć wciąż się kłócili, widział, że z nielicznymi wyjątkami ministrowie i wyżsi
urzędnicy odczuli ulgę na wieść, że to on teraz będzie dowodził zamiast
prawowitego władcy
miasta. Generał był znany z prawego charakteru, a przede wszystkim ze szczerości
i
bezpośredniości; nigdy nikogo nie faworyzował, mimo że proponowano mu wysokie
łapówki.
Toos wyczuwał niuanse polityki, ale wykształcił w sobie tak kryształową
uczciwość -
twierdził, iż przejął ją od Gryfa - że nawet ci ministrowie, którzy z reguły
stosowali chwyty
poniżej pasa, grali z nim uczciwie. Odkryli po prostu, że im samym wychodziło to
na korzyść.
Sługa oznajmił nadejście kapitana straży, człowieka, który służył pod rozkazami
generała prawie od siedmiu lat. Alyn Freynard pochodził z ludu zamieszkującego

wzgórza na
zachodnim wybrzeżu. Lud ten trzymał się z daleka od większości dużych skupisk.
Był
niemalże samowystarczalny, dlatego też nie miał żadnych kłopotów z Żelaznym,
który rządził
regionem aż do fatalnej próby odebrania władzy Złotemu.
Freynard okazał się nieco inny od swoich pobratymców. Jego ojciec był handlarzem
z
Zuu, wysokim, krzepkim mężczyzną podobnym do zmarłego księcia Blane, który
postanowił
spędzić resztę życia z jedną z miejscowych kobiet. Lud Freynarda miał bardzo
otwarty
stosunek do tego typu spraw, co spowodowało duże zamieszanie, kiedy ten sam
uwiódł żonę
jednego z najpoważniejszych kupców Talaku. Przez te lata, od kiedy zaciągnął się
do straży,
Freynard stał się niemalże młodszą kopią generała, a incydenty takie jak ten z
Talaku odeszły
w niepamięć. W przeciwieństwie do Toosa, znalazł sobie żonę, na co jego
ziomkowie
spojrzeliby chyba z taką samą zgrozą, jak ów kupiec na młodego blondyna ze swoją
ponoć
chorą oblubienicą.
Kapitan gwałtownie zasalutował. Piaskowy kolor jego włosów zaczynał powoli
ustępować siwiźnie, choć oficer był przecież wiele lat młodszy od Toosa. Jego
twarz
pozostała niemal niezmieniona od tamtych dni i nadal robiła wrażenie twarzy
rekruta, mimo
iż można było na niej znaleźć kilka blizn. Krążyły o nim plotki. Podobno żona
była z niego
bardzo zadowolona, natomiast żony innych mężczyzn zawiedzione tym, co się stało
w
Talaku.
Toos powierzyłby mu swoje życie. Wiele razy miał okazję to uczynić.
- Co się stało, kapitanie? - spytał generał.
Freynard podszedł do przełożonego z szacunkiem.
- Panie generale - odrzekł - otrzymałem raporty na temat dwóch mężczyzn z Listy.
Być może jest ich więcej. Widziano ich wewnątrz miejskich murów.
Generał się wyprostował. Lista, jak o niej mówiono, stanowiła spis ludzi i
nieludzi,
których Gryf oraz Toos uznali za szczególnie niebezpiecznych i na których
należałoby
zwracać szczególną uwagę. Większość z nich stanowili renegaci z jakiejś grupy
najemników.
Kilku innych było zdrajcami, którzy wprawdzie uciekli z Penacles, ale mogli
powrócić. Było
też kilku takich jak Toma i Azran. To właśnie z powodu Listy Gryf mianował
kapitana swojej
straży dowódcą tajnej policji.
- - Kogo widziano? - spytał generał.
- - Opis pasuje do jednego z obcych - odparł kapitan - którym zajmował się nasz
władca. Przebywa w towarzystwie drugiego, który wygląda niemal tak samo jak ten,
którego
widziano w Irillianie.
Toos chwycił za poręcz krzesła tak mocno, że drewno trzasnęło. Pochylił się do
przodu i spytał:
- - Czy dobrze zrozumiałem, Freynardzie? D’Shay jest w Penacles, a nie w
Irillianie?
- - Jeśli obserwatorzy mieli rację, a nie mam powodów by sądzić, że jest
inaczej, to
tak właśnie jest.

- - Rozumiem. - Umysł generała zaczął szaleńczo pracować. Z jakiegoś powodu
wilczy jeździec, który tak zajął uwagę Gryfa, znajdował się teraz w mieście, co
oznaczało, że
przedostał się przez obręcz bardzo dobrze wyćwiczonego oddziału strażników.
- - Gdzie ich widziano?
- - W Srebrnym Jednorożcu.
Srebrny Jednorożec był najdroższą gospodą w mieście; rozległy budynek
przeznaczono głównie dla kupców i dyplomatów. Dziwne, że D’Shay wybrał tak
wystawione
na widok publiczny miejsce jako kryjówkę.
- - Czy zostali aresztowani? - spytał Toos.
- - Nie, generale. Rozkazałem moim ludziom, by ich obserwowali, a sam udałem się
do pana po instrukcje. Wydaje mi się, że to szczególny przypadek.
Toos pokiwał głową. Freynard miał rację. D’Shay był tak szczególnym przypadkiem
jak tylko to było możliwe. Z informacji, jaką podał mu Gryf wynikało, że
stanowił wyjątkowe
niebezpieczeństwo. Toos odniósł wrażenie, iż wiele z tego, co opowiadał mu
władca,
pochodziło z jakiejś ukrytej części jego pamięci. Zupełnie, jakby Gryf wiedział
więcej, ale nie
potrafił dostać się do owych głęboko ukrytych pokładów pamięci.
- - Obserwujcie ich dalej - powiedział. - Dowiedz się, czy jest ich tylko dwóch,
czy
też mamy całe gniazdo węży. Dowiedz się też, jak zdołali przejść przez miejskie
bramy.
- - Tak jest. - Kapitan zasalutował i odwrócił się, by odejść.
- - Alyn...
- - Tak, generale?
Toos odwrócił głowę, pokazując Freynardowi swój lisi profil.
- - Jeśli by wyglądało, że D’Shay próbuje nam się wymknąć, macie go schwytać lub
zabić. Sam zdecydujesz. Sąd nie będzie konieczny.
- - Tak jest. - Kapitan odszedł. Toos wiedział, że Freynard zrozumiał. Jeśli
D’Shay
zginie, sprawa zniknie. Obsesja Gryfa minie. Osiądzie i będzie rządził miastem,
które uwolnił
od tyranii Smoczych Królów.
Tak właśnie miało być, zadecydował Toos. Zarówno on jak i Gryf dawno
przekroczyli
punkt, kiedy prowadzili jeszcze jakieś życie osobiste i miotały nimi obsesje.
Teraz mieli jeden
obowiązek: Penacles.
Nic innego się nie liczyło.
Portal otworzył się w jego osobistych komnatach.
Gryf wysunął się do przodu szczęśliwy, że nareszcie wyszedł z Pustki. Rozejrzał
się.
Była noc. Od chwili, kiedy wyruszył z domu, nic nie uległo zmianie, poza
oczywiście
pozostawionymi drobiazgami, które służba posprzątała. Książki nadal znajdowały
się na
swoich miejscach, dwa żelazne golemy pilnowały drzwi, więc uznał, że również dwa
pozostałe stoją na korytarzu.
Odszedł na bok i czekał na Błękitnego. Jednakże trafienie do osobistych komnat
władcy Penacles okazało się dla jego towarzysza trudniejsze niż się spodziewał.
Przybyli
dopiero po kilku nieudanych próbach, z których każda poprzedzona musiała być
godzinami
odpoczynku. W samą porę, uznał Gryf. Marnowali tylko cenny czas.
A jednak te dni nie zostały zupełnie stracone. Zdobyli każdą rzecz, każdy
artefakt,
który mógł się im przydać.
Smoczy Król, trzymając pod ręką sporą liczbę zwojów i innych rzeczy, przeszedł

przez próg.
- No cóż, ja...
Cokolwiek miał zamiar powiedzieć, raptem urwał, gdyż dwie ciężkie figury
gwałtownie runęły na niego. Kiedy rzucił się do ucieczki, zwoje upadły na
podłogę. Jeden z
napastników chybił, drugi jednak zdołał chwycić smoczego władcę za nogę.
Żelazne golemy spełniły powierzone im zadanie, broniły swego pana przed każdym
wrogiem, który się pojawił, wliczając w to smoki. Gryf doznawszy ulgi, że
znalazł się
ponownie we własnych komnatach, zapomniał, że wróg wcale nie musiał go atakować;
wystarczyła sama jego obecność. Uznał, że Błękitny jest teraz jego sojusznikiem,
więc nic mu
nie grozi.
Zląkł się jednak, że sytuacja ulegnie pogorszeniu. Wiedział, że lada chwila
Smoczy
Król zacznie się bronić, a wtedy trudno będzie przewidzieć, co się stanie z
pałacem, dlatego
krzyknął:
- Stójcie!
Żelazne golemy zawahały się, ale nie zatrzymały.
- - Gryfie! - krzyknął Błękitny. Jego ręka już wędrowała w górę. Gryf zdał sobie
sprawę, że jeśli się nie pospieszy, sojusznik rzuci jakieś naprawdę nieprzyjemne
zaklęcie.
- - Rozkazuję! Zatrzymajcie się! - zawołał.
Tym razem golemy wypełniły polecenie. Puściły nogę smoka. W końcu udało się
Gryfowi rozkazać, by powróciły do swoich normalnych pozycji.
- Wybacz, smoczy lordzie. Nie miałem pojęcia, że coś takiego się wydarzy.
Błękitny oglądał nogę, sprawdzając, czy ma całe kości.
- - Muszę pamiętać - skomentował - by nigdy cię nie atakować w twoich prywatnych
komnatach.
- - Albo na korytarzu. Gdyby to zamieszanie trwało odrobinę dłużej, pojawiłoby
się
jeszcze dwa golemy.
- - Jestem pod wrażeniem. Trudno stworzyć żelazne golemy. Prawdę mówiąc, żaden
golem nie jest łatwy do ukształtowania, a żelazo stanowi jeden z
najodporniejszych do
modelowania materiałów.
- - Wysiłek, który się wkłada, całkowicie się opłaca, wziąwszy pod uwagę ich
skuteczność.
- - Zdążyłem zauważyć.
Smok powolnymi ruchami ostrożnie podniósł zwoje. Następnie wyprostował się i
wyczekująco spojrzał na Gryfa.
- Najlepiej by było - powiedział - gdybyśmy wyruszyli do Bibliotek natychmiast.
Czy
daleko się stąd znajdują?
Gryf nie mógł powstrzymać uśmiechu. Gobelin, stanowiący jedyne wejście do
Bibliotek, wisiał na ścianie dokładnie za Błękitnym Smokiem.
- Zupełnie blisko - odparł. - Chodź za mną. Zdumiony smok patrzył jak Gryf go
wymija i zbliża się do gobelinu.
Gobelin był najdoskonalszą kombinacją pracy ręcznej i magii, jaką kiedykolwiek
Gryf
widział. Znajdował się na niej każdy szczegół miasta. Wszystkie detale były
aktualne. W
dzielnicy kupców brakowało tylko małego sklepiku. Gryf przypuszczał, że jutro
czy za dwa
dni otrzyma raport o pożarze.
Symbol Bibliotek - ostatnio otwarta czerwona książka - nie znajdowała się w
żadnym
ze zwykłych miejsc. Zawsze czekało go kilka niespodzianek. W końcu ją znalazł
pod jedną ze
szkół, które założył podczas pierwszych lat panowania w Penacles. Jak na tak

legendarne
miasto słynne z kwitnącej nauki większa część ludności była zdumiewająco
zacofana. Król,
który tu wcześniej rządził, nie należał do głupców i wiedział, że wyedukowana
społeczność
oznaczała niebezpieczną społeczność. Była to jedna z pierwszych rzeczy, jakie po
przejęciu
nad miastem władzy Gryf zmienił. Penacles stało się nie tylko oazą wiedzy, ale i
źródłem
nowych idei. W mieście Gryfa wynaleziono więcej rzeczy niż we wszystkich
pozostałych
razem, może z wyjątkiem Mito Pica przed jego zniszczeniem.
Odwrócił się ku Błękitnemu, który wciąż podziwiał gobelin, lecz także zaczynał
się
już niecierpliwić. Gryf położył palec na znaczku Bibliotek.
- Zobacz jak się do tego ma twoje przejście w Pustkę - powiedział.
Jego uwaga została przerwana przez głosy ludzi krzyczących na zewnątrz. Jeden z
krzyków był szczególnie wyraźny. Stojący przy drzwiach golem nagle obwieścił:
- - Generał Toos żąda posłuchania.
- - Żąda... - Gryf spojrzał na swego towarzysza. Nie sądził, iż Toos przyjmie
spokojnie widok smoka znajdującego się w królewskich komnatach, a zwłaszcza
Smoczego
Króla mającego właśnie wejść do cennych Bibliotek. - Jeśli mogę, smoczy lordzie,
sugerowałbym, byś na chwilę przeszedł do pokoju obok. Chciałbym powiadomić
zastępcę o
twoim pobycie, by oszczędzić mu szoku.
- - Jak sobie życzysz. - W głosie smoka pobrzmiewała nutka nagany. We własnym
królestwie natychmiast zrobiłby porządek; po prostu uciszyłby wszelkie protesty,
albo
zwyczajnie zabiłby protestujących.
Kiedy Błękitny zniknął, Gryf powiedział:
- Toos może wejść. Sam.
Golemy musiały powtórzyć jego słowa jota w jotę, gdyż na zewnątrz dało się
słyszeć
dyskusję. Chwilę później wszedł generał, bardzo zmartwiony i chyba nieco
zdenerwowany.
Za drzwiami stało kilkanaście innych postaci, próbujących zajrzeć do środka, by
zaspokoić
ciekawość. Drzwi jednak zamknęły się im przed nosami.
Toos skłonił się.
- - Wasza wysokość... Gryfie. Cieszę się, że znów cię widzę.
- - Cieszysz się? Wyglądasz, Toos, jakbyś chciał mnie pożreć. Muszę przyznać, że
przed wyjazdem nie zachowałem się normalnie, ale nie wynikło to z mojej woli.
Przejdźmy
jednak do porządku.
- Nie z twojej woli? - Były najemnik uważniej mu się przyjrzał. - Kto był zatem
odpowiedzialny? D’Shay? Ja go...
Gryf niecierpliwie potrząsnął głową. Nie chciał, by zastępca niepotrzebnie się
denerwował. Nie pomogłoby to w przedstawieniu nowego sojusznika.
- Tamte sprawy za nami. A skoro mowa o D’Shay’u, to opuścił Irillian. Możesz
spać
spokojnie, przyjacielu. Na razie ani myślę się za nim uganiać.
Oczekiwał, że te wieści poprawią humor Toosowi, ale generał jeszcze bardziej się
zasępił. Najwyraźniej ostatnie dni mocno go wyczerpały. Najlepiej było teraz
poruszyć
kwestię smoka, zanim pojawią się jakieś nowe problemy.
- Czy zdajesz sobie sprawę z kłopotów na północy? - spytał. A kiedy Toos pokiwał
głową, Gryf ciągnął: - Lodowy zaczął działać. Jest szalony i nawet jego bracia
nie chcą już
mieć z nim nic wspólnego. Okazało się, że prawdziwy powód mojej wyprawy do
Irillianu

pozostawał w związku z tymi wydarzeniami.
Gryf zawsze polegał na wielkiej intuicji generała, który potrafił wychwytywać z
rozmowy najważniejsze akcenty. Była to jedna z tych cech, którą z reguły
posiadali
czarodzieje. W końcu, mimo że brakowało mu innych zdolności, w jego włosach
srebrzyło się
szerokie pasmo. Toos i tym razem nie zwiódł jego zaufania.
- - Błękitny chciał z tobą zawrzeć pakt - odezwał się.
- - Zgadza się.
Lisia twarz generała znów się zachmurzyła.
- - Nie mówiłbyś o tym, gdybyś nie zastanawiał się nad jego przyjęciem... albo
już to
zrobiłeś.
- - Zrobiłem.
Generał obrócił się i rozejrzał po pokoju.
- Ktoś opowiedział mi o jakichś hałasach. Moi ludzie sądzili, że usłyszeli twój
głos.
Mówili też, że usłyszeli jakąś obcą mowę. - Obrócił się wokół własnej osi i
rzekł: - Jeśli mogę
cię zapytać, Gryfie, to powiedz mi, w jaki sposób tu wróciłeś? Wiem, kiedy
wyruszyłeś, to
moja praca. Problem polega na tym, że nie wiem, kiedy powróciłeś. Wymagam
niektórych
rzeczy od Freynarda, ale czasami sam też coś robię i powinienem o tym słyszeć.
Wiem, że
umiesz się teleportować, ale nawet ty zastanowiłbyś się poważnie, czy warto to
robić aż z
Irillianu
- - Przybyłem przez portal, tunel w Pustce.
- - Rozumiem. - Toos potrząsnął głową. - Nie mogę powiedzieć nic, co zmieniłoby
sytuację, Gryfie. Podjąłeś decyzję, a ja jako twój pomocnik i poddany muszę być
jej
posłuszny. Z tego, co mówisz, zakładam, że nie przybyłeś sam. Smoczy Król nie
musi się
chować. Nie jest to odpowiednie zachowanie dla kogoś takiego jak on. Nieważne
czy jest
naszym wrogiem, czy też sojusznikiem.
Ciężkie kroki poinformowały Gryfa, że Błękitny Smok wyszedł z pokoju.
- Dobrze powiedziane, człowieku - odezwał się Błękitny. - Cenię lojalność,
zwłaszcza
połączoną z rozsądkiem. Należy ci się szacunek. Moi szpiedzy nie pomylili się w
ocenie
twojej osoby.
Ostatnie zdanie wypowiedział wesoło, lecz wszyscy trzej wiedzieli, że jest ono
prawdziwe. Tak jak pan Irillianu miał pełne dane o swych wrogach na południu,
tak samo
Gryf wiedział niejedno o swoich przeciwnikach. Tylko kilku z nich, choćby takich
jak
Burzowy, a zwłaszcza Kryształowy stanowiło zupełną niewiadomą. Gryf odgadywał
jak dużo
wiedział o nim nowy sojusznik. W końcu byli „braćmi”, a nawet istniał jakiś
kontakt
pomiędzy Błękitnym a Burzowym, ale na dłuższą metę niewiele to oznaczało.
Przykład
Lodowego wymownie wskazywał na to, jak mało jedni Smoczy Królowie wiedzieli o
innych.
- Panie - Toos się skłonił.
Gryf przeszedł przez salę i położył rękę na ramieniu generała.
- - Toos, ufasz mi? - spytał.
- - Tak...
- - Zamierzam zabrać go do Bibliotek.

Generał zesztywniał. Uścisk na jego ramieniu wzmógł się, zanim Toos stracił
panowanie nad sobą.
- Powiedziałeś, przyjacielu, że będziesz posłuszny moim decyzjom - mówił Gryf. -
Wysłuchaj mnie więc do końca. Smoczy Król jest mistrzem magii i wybitnym
historykiem.
To dwie niezwykle ważne cechy, kiedy mamy do czynienia z Bibliotekami.
- Wybacz mi, panie - odezwał się generał. - To twój rozkaz i, jak powiedziałem,
będę
posłuszny.
Gryf byłby bardziej zadowolony, gdyby generał nie miał tak ponurego wyrazu
twarzy.
Starał się jednak załagodzić napięcie.
- - Dobrze wiec, Toos. Będziemy się pojawiać i znikać. Trudno powiedzieć, co się
stanie. Chcę jednak, abyś cały czas miał oko na to, co się dzieje na północy.
Informuj mnie na
bieżąco.
- - Tak, panie.
Kilka piór Gryfa zjeżyło się, ale nie powiedział nic więcej. Puścił Toosa i
powrócił do
gobelinu z podążającym za nim smokiem. Władca Penacles położył palec na symbolu
Bibliotek, po czym odwrócił się do Toosa i powiedział:
- Skontaktuj się z Cabe’em i panią Gwen. Powiedz im, że muszę się z nimi spotkać
tak
szybko jak to będzie możliwe.
Gryf i jego sojusznik rozmyli się w oczach generała. Toos odruchowo mrugnął,
próbując przywrócić obrazowi ostrość. Wiedział, co się dzieje, ale i tak znowu
dał się nabrać
magii. W końcu obaj władcy zniknęli, pozostawiając człowieka samego w komnacie.
Toos
skinął zdegustowany głową i wyszedł.
Już na niego czekali; wieść o powrocie monarchy postawiła wszystkich na nogi.
Toos
cierpliwie uniósł do góry ręce i poczekał, aż hałas ucichnie.
- Jego wysokość, Gryf, nie będzie osiągalny w najbliższym czasie - oznajmił. -
Zajmuje się wraz z sojusznikami sprawami niezwykłej wagi nie tylko dla nas, ale
i dla innych
królestw. Jeśli pojawią się jakieś problemy, których sam nie zdołam rozwiązać,
skontaktuję
się z nim. To wszystko.
Zgromadzeni chcieli zadawać jeszcze jakieś pytania, ale generał miał już tego
dość.
Minął ministrów i zaaferowanych biurokratów, chcąc jak najszybciej znaleźć się z
dala od
królewskich komnat.
Rzecz jasna wiedział, że musi Gryfowi dostarczyć informacje, na które ten
czekał.
Zaufał mu niczym bratu, a Toos teraz poczuł, że zdradza to zaufanie. Nie
powiedział Gryfowi
o nieoczekiwanym pojawieniu się w mieście D’Shaya, tym bardziej podejrzanym, że
zbiegającym się z czasem powrotu władcy. Dopiero w tej chwili uświadomił sobie
ten fakt.
Zorientował się też, że nie powiadomił Gryfa o fali potworów nadchodzących z
północy, a
znajdujących się już na Piekielnych Równinach i co ważniejsze, w Irillianie.
Toos wiedział, że zachowuje się nielojalnie, ale pragnął, by nowy
sprzymierzeniec,
Smoczy Król, stracił siłę, zanim się o czymś dowie. Jeśli Błękitny stanie się
zdesperowany,
będzie bardziej otwarty na sugestie Gryfa, co zwiększy wpływy Penacles.
Zbliżał się już do komnat, kiedy pojawił się przed nim jeden z adiutantów
Freynarda.

Brakowało mu tchu; musiał przeszukać niemal cały pałac, by go odnaleźć. Toos dał
mu
chwilę, by odpoczął.
- Panie... kapitan Freynard wysłał mnie, bym przekazał, że wilczy jeździec i
jego
towarzysz ruszyli się.
Wszystkie myśli dotyczące Gryfa zniknęły.
- - Wyjaśnij! - rozkazał.
- - Kilkanaście minut temu obaj akurat spożywali posiłek. Nagle wstali i szybko
poszli na górę, prawdopodobnie do swoich pokojów. Jeden z naszych skradał się za
nimi,
chcąc zbadać”, co się dzieje, ale nie wrócił. Zaniepokojony kapitan Freynard sam
udał się na
górę, lecz wrócił po chwili i krzyknął, że uciekli. Odkryli naszego szpiega i
ogłuszyli go.
Kapitan wysłał kilka osób w pościg, a mnie posłał do ciebie, generale, bym
przekazał, co się
zdarzyło.
- - Cholera! - Strażnik aż podskoczył na dźwięk wściekłego głosu generała. Były
najemnik wiedział, że wyładowywanie się na posłańcu niczego nie zmieni, ale nie
mógł się
powstrzymać. - Wrócisz do kapitana Freynarda - syczał z gniewu - i przypomnisz
mu o tym,
co poleciłem wcześniej. Będzie wiedział, o co chodzi. Powiedz mu, aby upewnił
się, że ci
dwaj, albo ich wspólnicy, nie opuszczą miasta w jednym kawałku. Czy wyrażam się
jasno?
- - Tak, panie generale. - Żołnierz wyprężył się jak struna i stanął na
baczność.
Toos nabrał głęboko do płuc powietrza i policzył do dziesięciu, po czym
spokojniejszym już nieco głosem dodał:
- To wszystko. Idź.
Adiutant biegł tak szybko, że niemal się za nim kurzyło. Toos mimo kłopotów
uśmiechnął się. Teraz potrzebował snu. Ten dzień zdecydowanie mu nie sprzyjał,
zwłaszcza
ostatnich kilka godzin. Jeśli chciał być następnego dnia w pełni sprawny,
potrzebował kilku
godzin odpoczynku. Od kiedy zniknął Gryf, spał zaledwie dwie, trzy godziny na
dobę.
Większość z tych godzin to krótkie drzemki.
Miał nadzieję, że następny dzień przyniesie jakieś uspokojenie, ale sądząc po
ostatnich
wydarzeniach, wiedział, że to tylko pobożne życzenia.
- Panie generale!
Najwyraźniej nie miał doczekać się upragnionego snu. Zastanowił się, czy czasem
jakiś bóg nie uwziął się na niego.
- Co znowu!? - warknął z niechęcią.
Żołnierz, który cały czas stał na straży i nic nie wiedział o kłopotach
generała, przez
chwilę zbierał nagle rozproszone myśli.
- - Na zewnątrz, panie generale... czeka... czeka elf... Posłaniec pana Lasu
Dagora,
tak przynajmniej twierdzi.
- - Doprawdy? I czegóż chce ode mnie?
- - Twierdzi, że to, co ma do powiedzenia, dotyczy tylko lorda Gryfa i nikomu
innemu nie przekaże bez jego rozkazu.
- - Sprawa się nieco komplikuje. Mimo że Gryf powrócił do Penacles... w tej
chwili
prowadzi ważne negocjacje z innym monarchą.
- Panie? - Żołnierz nie zrozumiał. Toos machnął ręką.
- - Nieważne - powiedział. - Przyprowadź go do mnie. Jeśli nie przekonam go, by

przekazał mi to, co ma do powiedzenia, będzie musiał po prostu poczekać do
powrotu Gryfa.
Idź po niego, chłopcze.
- - Tak jest.
Kiedy młody strażnik znikał w oddali, Toos próbował obliczyć, jak długo zajmie
mu
powrót z elfim posłańcem. Marzył choćby o chwilce odpoczynku, by zregenerować
siły.
- Manaya - wymruczał, myśląc o szczególnie mocnym winie, które lubił. - Manaya
mnie rozbudzi, choć będę tego żałował następnego dnia.
Miał nadzieję, że posłaniec Zielonego będzie umiał się zachować. Jeśli nie, to
Smoczy
Król prawdopodobnie straci dziś jednego ze swoich poddanych.
Poszukiwacz odzyskał równowagę i zamknął oczy; jego ptasi mózg przeszukiwał
umysły mieszkańców pałacu. Było to trudne zadanie; kontakt działał lepiej przy
transmisji
obcych myśli. Jednakże wzory myślowe prymitywnych umysłów były łatwe do
namierzenia,
gdy się je już raz przechwyciło. Dopiero dłuższe utrzymywanie kontaktu okazywało
się
ryzykowne. Wrażliwsze prymitywne umysły mogły wyczuć obcą obecność.
Razem z hybrydą, która tu rządziła, znajdował się też jakiś arogancki typ.
Poszukiwacz nie wyrobił sobie jeszcze zdania na temat hybrydy; jego ptasie cechy
wyróżniały go, ale zupełnie niepotrzebnie plątał się w sprawy ludzi. Poszukiwacz
nie potrafił
go zrozumieć. Należało wykorzystywać niższe rasy. Jeśli dobrze spisywały się,
były
nagradzane, tak jak nagradza się inteligentne zwierzęta, ale gdy zawodziły, były
surowo
karane lub zapominano o nich.
Zarówno arogancki osobnik jak i hybryda zniknęli. Mogli się ukryć tylko w
Bibliotekach. Poszukiwacz nigdy nie widział Bibliotek. Tego zaszczytu dostąpili
jedynie
Najstarsi, a wiedział, że nawet oni odnosili się do Bibliotek z szacunkiem.
Oznaczało to, że
wszystko szło zgodnie z planem. Poszukiwacze potrzebowali teraz tylko czasu.
Ptak rozprostował na chwilę skrzydła, pewien że jego kryjówka na dachu
pozostanie
nie wykryta przez rasę, która nie umie latać.
Po wykonaniu wyznaczonego zadania, poczuł się zadowolony, a następnie
przygotował się do nocnego czuwania. Wiedział, że jutro z samego rana miały
rozpocząć się
bardzo ważne wydarzenia.
XVIII
Niewiele mogło zaskoczyć i zadziwić Błękitnego Smoka. Jedną z takich rzeczy bez
wątpienia były Biblioteki Penacles. Patrząc na nie kończące się korytarze pełne
książek,
Błękitny potrząsnął głową i wymruczał:
- - Niesamowite!
- - Nigdy ich dotąd nie widziałeś? - spytał Gryf.
- - Nigdy. Brat Purpurowy chronił je przed nami. Nie ufał nam. Gryf krzywo się
uśmiechnął i spytał:
- - Ciekawe dlaczego?
Teraz wszystko zależało od szczęścia. Zabrali się do szukania wskazówek.
Bibliotekarz gnom - Gryf nigdy nie zdołał się zorientować, czy jest ich wielu,
czy też zawsze
jeden i ten sam - czekał gotowy do pomocy. Obecność smoka zdawała się nie robić
na nim
żadnego wrażenia, przyjmował jego rozkazy tak samo jak polecenia prawowitego
władcy
Bibliotek.

W przeciwieństwie do wcześniejszych wizyt Gryfa, bibliotekarz nie zaprowadził
ich
do konkretnych książek; przyniósł tylko stolik i dwa krzesła, co nigdy jeszcze
nie przydarzyło
się władcy Penacles. Obecność tych trzech mebli denerwowała go, gdyż wskazywała,
że
czekają ich długie i żmudne poszukiwania. Zanim jednak zdążyli cokolwiek
konkretnego
zamówić, mały człowieczek przyniósł stos grubych, wyglądających na niezwykle
ważne
książek.
Po przejrzeniu pierwszej setki i odkryciu niektórych sztuczek stosowanych przez
Biblioteki, takich choćby jak nonsensowne wiersze, czy zagadki bez odpowiedzi,
Błękitny
rzucił jednym z ciężkich tomów w półki. Gryf spojrzał na niego zirytowany.
- To nie ma sensu. Co za szaleniec wpadł na taki pomysł? - burknął smok,
wskazując
wzrokiem sterty dzieł.
Gryf westchnął i zamknął księgę, którą akurat przeglądał.
- Z tego, co wiem - odparł - nawet Purpurowy, który długo w tych murach
przebywał,
nie zdołał tego odkryć.
Smok wstał i zaczął się nerwowo przechadzać; był uczonym, ale był też
wojownikiem. Bezczynność, a co gorsza niepotrzebna bezczynność bardzo go
denerwowała.
Zmierzył Gryfa surowym wzrokiem i spytał:
- - Od dłuższego czasu ciekawi mnie pewna tajemnica. Czy mógłbyś mija zdradzić?
Słyszałem różne sprzeczne relacje na temat śmierci Purpurowego. Niektórzy
przypisują ją
tobie, inni Nathanowi Bedlamowi. Jak było naprawdę?
- - I jedno, i drugie jest prawdą - odparł lwioptak. - Nathan był osłabiony czym
innym i znalazł się w sytuacji patowej. By stanąć na nogach, potrzebował dobrej
okazji.
Zupełnie przypadkowo stworzyłem mu ją. Udało mi się odnaleźć wejs’cie do
Bibliotek, a
Purpurowy, będąc tak przewrażliwionym na ich punkcie, skierował swoją uwagę na
mnie.
Najwyraźniej nie docenił mnie, ponieważ zbyt długo pozostał odsłonięty.
Nathanowi udało
się wezwać słoneczny łuk, zabrało mu to jednak resztkę sił i twój brat zdołał
się obrócić na
tyle szybko, by uniemożliwić celny strzał. Wtedy zaatakowałem go, zadając
kolejny cios.
Zrozumiał, że umiera, więc postanowił pociągnąć za sobą całe Penacles, między
innymi
bezcenne Biblioteki. Tylko szybka reakcja Nathana zdołała go powstrzymać. Moc,
którą
przechwycił, zabiła ich obu...
- Zostawiając na gruzach ciebie... Gryf zerknął na nowego sojusznika.
- - Ktoś musiał pomóc tym ludziom - powiedział. - Najwyraźniej ludzie wolą
żywych bohaterów niż martwych, stąd tylu z nich uznało, że to ja uczyniłem.
Niektórzy są
zresztą przeciwnego zdania. Według mnie cała chwała powinna przypaść Nathanowi.
- - Wielu z moich braci bardzo zainteresowałaby ta historia, choć nie sądzę, bym
zamierzał ich pod tym względem oświecać. Nie chcę cię urazić, ale stało się tak
jak sądziłem.
Purpurowy okazał się zbyt arogancki i egoistyczny. Brakowało nam jego cennych
rad, jednak
z pewnością nie jego osoby.
Gnom przynosił kolejne tomy. Nagle stanął zdumiony i przerażony, widząc rzucone
przez smoka dzieło. Szybko je podniósł i obrzucił Błękitnego takim spojrzeniem,

jakiego nie
powstydziłby się niejeden gad.
- Dlaczego wciąż przynosisz nam te bezużyteczne księgi? - syknął Błękitny.
Gnom, trzymając rzucone dzieło w objęciach, już zupełnie bez gniewu spojrzał na
Smoczego Króla, nie rozumiejąc, o co pyta:
- To moje zadanie - odparł.
- Te księgi, to bełkot - warknął Błękitny. Bibliotekarz wzruszył ramionami.
- - Dla tych, którzy nie posiadają wiedzy, to istotnie bełkot - powiedział
bibliotekarz.
- Muszę przyznać, że rzeczy, których szukacie, rzeczywiście nie ma w
Bibliotekach, lecz
niektóre tomy zawierają cenne wska...
- - Dość - Gryf wstał i odwrócił się do gnoma plecami. Ale i to nie zrobiło na
bibliotekarzu wrażenia. - Twierdzisz, że tracimy czas? - spytał Gryf.
- - Nie, obecny władco Penacles. To, czego szukacie, da się wywnioskować ze
źródeł, które warn przyniosłem. Konkretne informacje już nie istnieją.
- Co się z nimi stało? Zdziwiony gnom odpowiedział:
- Nie przypominasz sobie? Kilka miesięcy temu ponad dwa tuziny tomów uległo
zniszczeniu, gdy potrzebowałeś informacji na temat wiatrów.
Wiatry...
Gryf przyjrzał się ścianie w całości wypełnionej książkami. Biblioteki w jakiś
niepojęty sposób zostały zaatakowane i tak jak powiedział gnom, kilkanaście
tomów ktoś’
zniszczył, a inne poważnie uszkodził. Wtedy Gryf uznał, że to robota Czarnego,
albo Azrana,
a każdy z nich miałby wystarczający powód, by zniszczyć książki. Jakże był
naiwny!
Błękitny wreszcie zrozumiał, co starał się wytłumaczyć im gnom.
- - A więc w tych księgach zawarte są jakieś informacje - skonstatował - a my po
prostu nie zdołaliśmy ich odnaleźć. Powinniśmy wziąć księgi do pałacu i rozkazać
twoim
mędrcom...
- - Nie możemy - przerwał Gryf. - Gdybyśmy je wynieśli, zamieniłyby się w puste
stronice. Czasami pozostaje jakiś skrawek informacji, ale tylko wtedy, gdy
wcześniej
naprawdę już je zrozumieliśmy. Wydaje się, że istnieje wyłącznie jeden sposób,
by cokolwiek
stąd wynieść. Poza tym, im więcej zdradzą nam informacje, tym mniejsza będzie
szansa, że
zdołamy je zapamiętać po wykorzystaniu.
- - Taki pokręcony sposób myślenia cechował jedynie Poszukiwaczy.
- - Ani Poszukiwacze, ani Quelowie, którym udało się jakoś podtrzymać swoją
cywilizację przez cały czas trwania rządów ptaków, a nawet przez wcześniejsze
lata istnienia
waszego gatunku, nie uzyskali żadnej wiedzy na temat prawdziwego przeznaczenia
tych
Bibliotek. Znam kilku władców, którzy co nieco tu dobudowali, zasadniczo jednak
nowe
księgi biorą się znikąd. Zupełnie jakby Biblioteki były nieskończone i ciągle
się odradzały.
Błękitny niespokojnie się rozejrzał.
- To nieprzyjemna myśl, nawet jeśli - mam nadzieję - nieprawdopodobna. - Wskazał
na gnoma. - Czy wiesz, skąd się wzięły Biblioteki?
Bibliotekarz cierpliwym głosem sugerującym, że słyszał już to pytanie
wielokrotnie,
odpowiedział:
- - Od zawsze pracowałem tylko w Bibliotekach. Pamiętam tylko Biblioteki. Nie
interesuje mnie nic innego poza obowiązkami.
- - Niewątpliwie. Sądzę - Gryf skinął głową i zwrócił się do smoka - że
powinniśmy
wrócić do pałacu. Są rzeczy, które chciałbym z tobą omówić. Czas tu spędzony

tylko
powiększa moje pragnienie.
- - Rozsądne spostrzeżenie, lordzie Gryfie - odrzekł smok. - Z trudem zdołałem
się
skoncentrować na kilku ostatnich tomach. - Zwrócił się do gnoma: - Zostaw tu te
książki.
Kiedy je przewertuję, wrócę do wcześniejszych.
Bibliotekarz przyjął polecenie skinieniem głowy, szybko zabierając się do
roboty.
Gryf i jego gadzi sojusznik wyszli.
Znaleźli się w prywatnych komnatach Gryfa. Golemy nie zaatakowały ich tym razem,
ale jeden z nich odezwał się:
- General Toos pozostawił wiadomość. Chce rozmawiać z waszą wysokością.
Zaskoczony Gryf nie odpowiedział od razu. Wyjrzał przez okno i zobaczył światło
dnia.
- - Cóż za zbieg okoliczności - odezwał się po chwili. - Czy powiedział, gdzie
mamy
go szukać?
- - Koniec wiadomości.
Golem spoglądał znów prosto przed siebie. Powoli zbliżył się do nich Smoczy
Król.
- Nie mogę się im nadziwić - wskazał golemy. - Sposób na ich stworzenie pochodzi
z
Bibliotek...
- Tak. I jest tam dobrze ukryty. Zaufaj mi. Smok odwrócił się i w us’miechu
wyszczerzył zęby.
- - Ty mnie też powinieneś zaufać - powiedział. - Zastanawiałem się Jakie inne
skarby moglibyśmy odkryć, gdybyśmy tylko zrozumieli wszystkie informacje.
- - Czasami zdarza się, że uzyskuję jasną odpowiedź, choć nie wiem dlaczego. To
są,
jak sądzę, tajemnice Bibliotek.
To ostatnie stwierdzenie sprawiło, że Błękitny zjeżył się.
- Wolałbym przestać mówić o nich w taki sposób - burknął
- jakby miały umysł i własną wolę. Czuję się, jakbym się znalazł w żołądku
jakiegoś
potwora i nawet o tym nie wiedział.
- Jak sobie życzysz. - Drzwi się otworzyły i Gryf ruszył w stronę wyjścia.
Zatrzymał
się jednak w połowie drogi. - Jeśli nie robi ci to różnicy - zwrócił się do
sprzymierzeńca - to
wolałbym, abyś poszedł ze mną, choć możesz spowodować zamieszanie wśród
niektórych
ludzi. W każdym razie chciałbym cię mieć przy sobie na wypadek, gdyby golemy
zapomniały, że jesteś moim sojusznikiem.
Obaj dobrze wiedzieli, że Gryf nie chciał pozostawić smoka samego przy wejściu
do
Bibliotek. Kiedy się to wszystko skończy
- lwioptak założył, że przeżyją - upewni się, czy dobrze zabezpieczył gobelin.
Na razie
jednak brakowało mu na to czasu.
- Całkowicie cię rozumiem - rzekł Błękitny, naśladując ton głosu Gryfa. Ponownie
przeistoczyli się w dwu mężów stanu próbujących podejść się na zdradliwym
gruncie
dyplomacji.
Golemy na zewnątrz lekko drgnęły, ale Gryf machnął ręką i zatrzymały się. W
pobliżu
nie było żadnych innych strażników. Nie oznaczało to jednak, że pozbawieni
zostali ochrony.
Nawet w tej chwili ich kroki dokładnie były śledzone przez kilkanaście par oczu.
Gryf
wiedział, że wszystkie wieści dotrą do Toosa przed nimi. Nie sądził też, by

musieli iść całą
drogę do kwatery generała.
Za rogiem nie napotkali Toosa, ale czuwał tam za to Freynard i jeden z jego
ludzi.
Kiedy zdali sobie sprawę, że mają przed sobą władcę, stanęli na baczność.
Zarówno Freynard
jak i żołnierz, który musiał być jego adiutantem, objęli smoka długim
spojrzeniem.
- - Smoczy Król - oznajmił Gryf - jest naszym sojusznikiem. Ufam Freynardzie, że
zachowasz dyskrecję i nie będziesz tego rozgłaszał.
- - Tak jest!
Okazało się to łatwiejsze, niż Gryfowi się wydawało. Pokiwał z uznaniem głową.
- - Czy widzieliście generała Toosa? - spytał.
- - Ostatnio widziałem go, wasza wysokość, kiedy udawał się do swoich komnat -
odrzekł Freynard. - Nareszcie próbował nieco odpocząć. Pozwolę sobie zauważyć,
że miło
znowu widzieć waszą wysokość - szeroko się uśmiechnął.
- - Doceniam to.
Obaj mężczyźni zasalutowali; towarzysz Freynarda uczynił to z wyraźną ulgą. Z
trudem znosił napięcie spowodowane towarzystwem jednego z legendarnych Smoczych
Królów. Matki w Penacles straszyły nim niegrzeczne dzieci. Lwioptak zastanowił
się, jak
zareagowałby na to smok, gdyby się o tym dowiedział. Z drugiej strony władca
Irillianu
pewnie dawno się już tego domyślał.
Gryf z sojusznikiem musieli przejść jeszcze tylko kawałek drogi, zanim odnaleźli
Toosa. Generał czekał. Był w mundurze i miał zdumiewająco równy oddech jak na
kogoś, kto
musiał biec. Chyba, że naprawdę tu na nich czekał.
- - Wasza Wysokość.
- - Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, przyjacielu. Rozumiem, że chciałeś
się ze
mną widzieć.
Były najemnik spojrzał przelotnie na Błękitnego.
- - Wolałbym bardziej prywatną audiencję, panie.
- - Jeśli nie jest to wielka tajemnica, której nasz przyjaciel naprawdę nie
powinien
słyszeć, możesz powiedzieć to nam obu.
- - Jak sobie życzysz, panie. Prawdę mówiąc, może nawet lepiej będzie, jeśli
także
tego posłucha. Przybył posłaniec od Zielonego.
- - Posłaniec? - Błękitny syknął.
- - Elf. Ja... są kłopoty... duże kłopoty... we Dworze - Toos zawahał się, lecz
dokończył: - Trzy królewskie młode... i pozostała czwórka... te inteligentne...
są... zniknęły... -
zaplątał się.
- - Co?! - Smok schwycił generała za kołnierz i podniósł do góry. - Młode
cesarza
zniknęły?! Kiedy? Jak?
- - Zostaw go! - Gryf stał spokojnie, a jego ręce nie wykonały żadnego ruchu,
ale
smok podświadomie spełnił polecenie.
- - Wybacz... generale - uspokoił się. - Proszę, mów dalej - zwrócił się do
niego. - Co
się stało?
Toos poprawił ubranie i wyjaśnił:
- - Najemnicy. Grupa z Mito Pica. Zajęło mi to trochę czasu, ale wydobyłem z
posłańca wiadomość, którą miał przekazać wyłącznie tobie, panie. - Spojrzał na
władcę.
- - Czy Zielony znajdował się na terenie Dworu? - spytał Gryf.
- - Tak. Wprawiło go to w wielkie zakłopotanie. Chroniły ich potężne medaliony,

osłaniające przed wzrokiem strażników w lesie i pozwalające przeniknąć przez
ochronne
zaklęcia otaczające Dwór.
- - Nie podoba mi się to - syknął Błękitny. - Jak na taką grupę są niezwykle
dobrze
wyposażeni i uzbrojeni.
- - Prawdopodobnie zbroi ich Melicard.
- - Zbroi w magię Poszukiwaczy? A więc stanowczo go nie docenialiśmy. Rozerwę
go...
Generał odważył się przerwać.
- To nie wszystko... - powiedział. - To wasz gatunek jest częściowo
odpowiedzialny za
Melicarda. To przecież właśnie Kyrg doprowadził ojca Melicarda, Renneka IV, do
szaleństwa.
Błękitny syknął, jednak Toos go zignorował.
- - Jak mówiłem, Gryfie - patrzył na władcę - udało im się niezauważenie
przejść, ale
potem nagle wszystko zaczęło się walić. Jeden z pomocniczych smoków, zdaje się
Ssarekai,
jak powiedział elf, zauważył któregoś. Natychmiast podniesiono alarm i doszło do
prawdziwej bitwy.
- - Z pewnością Zielony i jego klany potrafiły ich błyskawicznie pokonać! Magią,
albo zwykłą przewagą liczebną...
- - Zaklęcie ochronne, panie, najwyraźniej nie pozwala zmieniać postaci, a
najemnicy także i tu byli chronieni.
- - I co się stało, Toos?
Lwioptak miał nadzieję, że jego gadzi towarzysz zdoła dotrwać w spokoju ducha do
końca opowieści.
- - Tu się zaczyna dość niejasna dla mnie część tej historii - kontynuował
generał.-
Kilku najemników przedostało się do Dworu, Jeden z nich, ten, którego pan Lasu
Dagora
uznał za przywódcę, włamał się do specjalnie przygotowanych dla młodych komnat i
w tej
samej chwili cały teren został pokryty... czymś, co Zielony potrafił tylko
określić... przyznaję,
że brzmi to głupio... jako eksplozję najczarniejszej ciemności.
- - Ciemności? - tym razem to Gryf przerwał generałowi.
- - Ciemności, w której najemnicy wydostali się z młodymi Złotego! - zakończył
zdenerwowany Smoczy Król.
- - Na tym właśnie polega cała zagadka. - Toos spojrzał krzywo na Błękitnego. -
Eksplozja była przypadkowa - ciągnął. - Tak przynajmniej twierdził niefortunny
podżegacz.
Stracił ramię i cześć twarzy. Nigdy się już nie zagoi. Talak będzie miał
wyjątkowo
oszpeconego króla, jeśli - rzecz jasna - Melicard przeżyje.
Gryf nie mógł uwierzyć.
- - Melicard? Był z nimi Melicard?
- - To miało być jego wielkie zwycięstwo. Chciał zjednoczyć swój lud z innymi
ludami, które cierpiały pod... władzą smoków. - Kiedy Błękitny nie skomentował,
stary
żołnierz mówił dalej: - Melicard twierdził, że medalion miał oślepić tylko
wrogów, a nie
wszystkich.
- - A młode?
- - Najemników znaleziono martwych, a smoczyce pilnujące młodych w szoku.
Jednego z tych, którzy zdołali się włamać, coś wyrzuciło przez okno. Już nic
nikomu nie
powie. Znajdowali się na wysokości trzeciego piętra. Co zaś się stało w
zamieszaniu z
młodymi smokami, nikt nie wie.

- - Co czyni mój brat, by je odnaleźć? - spytał Błękitny.
- - Posłaniec nie wie. Rozmawiałem z nim o tym. Gryf z uznaniem pokiwał głową.
- - Gdzie on się teraz znajduje? - zagadnął.
- - Oczekuje na ciebie w komnatach straży.
- Poślij kogoś po niego. Przepytam go sam i zobaczę, czy czegoś nie zataił, choć
osobiście w to wątpię, znając twoje szczęście - zaczął się odwracać, ale Toos
nadal stał w
miejscu. - Czy coś jeszcze? - spytał.
Gryf zdał sobie sprawę, że zawstydził Toosa, choć nie dało się odczytać tego z
twarzy
generała.
- - Panie, obawiam się, że gdzieś w mieście znajduje się wilczy jeździec,
D’Shay.
- - Co?
- Niemożliwe! - dodał smok. Toos kiwnął ze smutkiem głową.
- - Widziano go tu kilka razy. W końcu kazałem Freynardowi wysłać za nim paru
ludzi, ale on i jego towarzysz uciekli. Nikt ich od tego czasu nie zauważył.
- - Freynard nie wspominał mi o tym, kiedy go przed chwilą spotkaliśmy, ale może
to nie był odpowiedni moment na dłuższą rozmowę. Dlaczego nie powiedziałeś mi
tego
wcześniej, Toos?
- To chyba oczywiste, Gryfie - stwierdził smok. Lwioptak spojrzał najpierw na
jednego, potem na drugiego. Choć zdarzało się to rzadko, smok i człowiek
zgadzali się ze
sobą.
- Bałeś się, że wyruszę za nim i zapomnę o wszystkim innym. Najstarszy i
najwierniejszy towarzysz, jedyny człowiek jaki pozostał z dawnej grupy
najemników, skłonił
głowę.
- Jestem gotów ponieść wszelkie konsekwencje, panie, włącznie z odwołaniem ze
stanowiska - odrzekł.
Był też szczery, zdał sobie sprawę Gryf.
- - Nie mów głupot, przyjacielu - powiedział. - Nie mam nikogo, kto by mógł cię
zastąpić. Jeśli chcesz odkupić swą winę, zachowaj stanowisko i odnajdź D’Shaya,
choć
pewnie będzie to teraz niemal niemożliwe.
- - Musiał wiedzieć - zdał sobie sprawę Smoczy Król. - Musiał odkryć nasze
przymierze.
- - To wyjaśnia względny brak oporu i tempo, z jakim opuścili twoje miasto.
- - Racja. Wygląda na to, że obaj popełniliśmy błędy, Gryfie. Oto kolejny powód,
by
się spieszyć. Szkoda, że nie mamy już kryształu. Byłby bardzo przydatny w
naszych
poszukiwaniach, nie mówiąc już o szpiegowaniu.
- - Jest jeszcze... Jajo Yalaka!
- - Proszę?
Gryf potrząsnął głową.
- - Zaraz ci wyjaśnię. Najlepiej jednak będzie, gdy wrócimy do moich komnat.
Toos,
bynajmniej nie próbuję cię odsunąć na boczny tor, ani nic takiego, ale kiedy
będziesz wysyłał
kogoś po posłańca, upewnij się też, czy dostarczono nam jedzenie... jedzenie dla
nas obu.
Pamiętaj, by przygotował je ktoś, komu bezgranicznie ufasz. Aha, i załatw
jeszcze, by
dostarczono nam coś mocnego do picia.
- - Zrobione. A czy ty, panie... masz jakieś szczególne wymagania? - Toos
grzecznie
zwrócił się do smoka, lecz w jego oczach dało się odczytać odrobinę drwiny,
jakby
oczekiwał, że smok poprosi o surowe mięso.

- - Poproszę o ryby, jeśli nie masz nic przeciwko temu - odparł władca. - Dobrze
posolone. I nie musisz usuwać ości. - Błękitny szeroko się uśmiechnął.
Generał nie wyglądał na przejętego. Zasalutował Gryfowi, skłonił przed smokiem i
wyszedł. Lwioptak odwrócił się i ruszył w kierunku komnat z depczącym mu po
piętach
zaciekawionym i poirytowanym smokiem.
- Przed chwilą już byliśmy w twoich komnatach! Skąd więc ten pośpiech, by znowu
tam wrócić?
- - Jajo Yalaka. - Błękitny Smok spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc. Gryf
spytał: -
Mam nadzieję, że słyszałeś o Yalaku?
- - Smoczy Mistrz. Jeden z najgorszych...
- - Zgadza się. Przypuszczam, że tak ich widzicie - mnie zresztą pewnie także.
Jeśli
chodzi o wizje, to Yalak miał talent. Przestudiował dokładnie proces ich
wyłaniania się, a
kiedy uznał, że zrozumiał najważniejsze ogniwa, stworzył Jajo. Znalazł sposób,
by ogarniać
obecne wydarzenia, widzieć przebłyski przyszłości, a także wspomnienia z
przeszłości.
- - I ty masz to Jajo?
- - Poprosił mnie, bym się nim zaopiekował. Nie wiedział, że jego umiejętności
zawiodą i będzie jednym z wielu, którzy zginą z rąk Azrana.
Dotarli do drzwi, ale Gryf nie wszedł do środka. Sam w tej chwili wpatrywał się
w
przeszłość.
- - Powinniście go uczynić, przyjacielu, honorowym smokiem. Azran zrobił
znacznie
więcej, niż ktokolwiek z waszego gatunku, by pokonać Smoczych Mistrzów.
- - Wolałbym już, by zwyciężyli ludzie. Nie chciałbym mieć nic wspólnego z tym
potworem.
- - Hmmm... - Drzwi się otworzyły i Gryf wszedł do środka. Poczuł drgnienie
umysłu. I zjeżyła mu się grzywa. Smok szedł za nim, najwyraźniej nic nie
odczuwając.
„Dziwne” - pomyślał Gryf. Obrzucił wzrokiem pokój, ale wszystko wydawało się w
porządku. Drzwi się za nimi zamknęły. Zerknął na Jajo.
- Tam... och!
Niezwykle silne palce chwyciły go za szyję. Bezskutecznie próbował rzucić
zaklęcie.
Błękitny zdradził, pomyślał, lecz chwilę później usłyszał szamotaninę. I nagle
zobaczył jak
smoczy władca leci przez komnatę i z niesamowitą siłą uderza o ścianę, po czym
bezwładnie
opada na podłogę. Niemal w tym samym czasie drugi z golemów chwycił lewą rękę
Gryfa, a
pierwszy wciąż wzmacniał uścisk i odciągał jego głowę do tyłu.
Z innego pokoju wszedł do komnaty ktoś nowy. Dały się słyszeć powolne, starannie
odmierzane kroki. Jak się za moment okazało, nie jednej, lecz większej liczby
osób. Nawet
bez oglądania Gryf wiedział, kim będzie przynajmniej jeden z napastników.
- Nie mogłoby się stać lepiej - zwrócił się D’Shay do swego towarzysza,
najprawdopodobniej drugiego wilczego jeźdźcy, którego widziano razem z nim w
mieście. -
Mamy w swoich rękach Gryfa - ciągnął - Biblioteki Penacles, a także kogoś, kto
wkrótce
chętnie zostanie naszym sojusznikiem i da nam ową stałą bazę, której tak
potrzebują nasi
przywódcy. Całkiem nieźle, prawda, D’Laque?
- Zgadza się, lordzie D’Shay - odparł. Ludzka ręka chwyciła Gryfa pod dziobem.
- A teraz przystąpimy do skubania i wypychania naszego ptaszka, prawda?
Sfrustrowany Zielony syknął. Nie zdołał stwierdzić, jaki związek z wyczerpaniem

organizmu miał opór, a w jakim z niechęcią tego, z którym próbował się
skontaktować. Z
pewnością nie po raz pierwszy nie chcieli ze sobą rozmawiać. Właściwie teraz
było jeszcze
gorzej. Wszyscy Smoczy Królowie byli gotowi skoczyć sobie nawzajem do gardła.
Błękitnego nie dało się nigdzie odnaleźć. Z jakiegoś powodu opuścił własne
królestwo. Nie był tchórzem, który łatwo się poddawał, tego Zielony był pewien.
Musiał
istnieć inny powód.
Ku jego zaskoczeniu ktoś inny odpowiedział na wezwanie. Był to nowy Czerwony,
następca tego, który naiwnie sądził, że zdoła pokonać Azrana. Jednak i nowy nie
mógł mu
pomóc. Te skrawki Piekielnych Równin, którymi władał, zostały już zniszczone
przez
potwory Lodowego, a pozostałości jego klanów uciekały na południowy zachód do
Srebrnego. Jedyne wieści, jakie przekazał mu nowy Król, dotyczyły spotkania z
Cabe’em,
Panią z Bursztynu i elfem jadącymi na północ. Z tego, co jeszcze Zielony zdołał
zrozumieć
zanim Czerwony zerwał połączenie, trójka śmiałków jechała prosto na spotkanie
dużej grupy
potworów z Pustkowi.
Srebrny z uczuciem czystej nienawiści odmówił odpowiedzi na wezwanie. Widział
siebie w roli następcy Złotego, a swojego brata z południa uznawał za
najgorszego ze
zdrajców za zawarcie pokoju z ludzkimi czarodziejami. Zielonemu nie chciało się
nawet
wskazywać, że tamten pozwolił na przykład, by Talak pozostał wolnym miastem.
Podejrzewał, że Srebrny nadal ma kłopoty z podporządkowaniem sobie terenów
Żelaznego i
Spiżowego, a teraz miał do czynienia jeszcze z potworami z Północnych Pustkowi.
Ostatecznie tamten gwałtownie zerwał połączenie, pozostawiając Zielonego z bólem
głowy.
Burzowy chciał z nim rozmawiać, lecz krótko, oznajmiając tylko, że swojego
królestwa będzie bronił jak twierdzy, a Zielony własne problemy musi rozwiązywać
sam.
Końcówka wypowiedzi została zaakcentowana w typowym dla tego Króla stylu - każde
zdanie podkreślał błyskiem, lub grzmotem. On także przyprawił pana Lasu Dagora o
ból
głowy, tym razem bardziej jednak z powodu hałasu.
Pozostawał jedynie Kryształowy.
Ale z nim pragnął uniknąć kontaktu. To, czym był on niegdyś, nie dało się nawet
porównać z aktualnym jego stanem. Teraz Kryształowy stał się tajemniczą,
enigmatyczną
postacią, której sama obecność na posiedzeniach Rady wzbudzała niepokój. Jednym
z
powodów był fakt, że książę Toma najwyraźniej używał postaci Kryształowego do
szpiegowania swoich władców. Mimo to, zdarzały się wypadki, że w Radzie zasiadał
prawdziwy władca Legar Peninsuli, krainy, która lśniła nawet wtedy, gdy patrzyło
się na nią z
odległości Lasu Dagora.
Opór trwał dalej, ale Zielony nie zamierzał się łatwo poddawać. Podejrzewał, że
Kryształowy na swój sposób był tak samo silny jak Lodowy. Legar był ostatnim
bastionem
rasy Quelow. Krążyły plotki, że wciąż żyło ich tam tylko kilku, a opowieści
Cabe’a o
tysiącach śpiących stworzeń smok uznawał za czystą fantazję, omam przerażonego
umysłu
młodego człowieka. Nigdy nie było ich zbyt wielu, lecz walczyli dziko i
podstępnie,
niewidzialni dla większości zwykłych zmysłów. Myśl o tysiącach śpiących stworzeń

była
najgorszym koszmarem, jaki mógł mieć smok. - Tak?! Miał wrażenie jakby tamten
stał tuż za
nim. Zielony podskoczył, nie ze strachu jednak, tylko dlatego, że myślami był
gdzie indziej.
Stwierdził, że trudno mu sformułować jakąś odpowiedź.
W przeciwieństwie do kontaktu z pozostałymi, nie potrafił ujrzeć wyraźnej
postaci
króla. Działo się tak z woli Kryształowego, co bynajmniej nie poprawiało stanu
ducha
Zielonego. Widział przed sobą jedynie gadzią sylwetkę otoczoną oślepiającym
polem światła.
Była to jedna z kryształowych jaskiń. Nawet groty Północnych Pustkowi Lodowego
nie
mogły równać się z eleganckim pięknem siedziby Kryształowego. Miały jednak coś
wspólnego, obie były tak obce, że pan Lasu Dagora nigdy nie odważył się ich
odwiedzać.
- - A więc? - głos był głębszy niż większości smoków i wydawał się dźwięczeć
zupełnie tak, jakby stanowił część kryształowej struktury, od której odbijał się
echem.
- - Wiesz o poczynaniach naszego brata na północy.
- - Tak.
- - Widziałeś, co wypuścił przeciwko nam? Co nawet w tej chwili idzie na
południe
poprzez Piekielne Równiny, przez tereny otaczające Irillian, a także przez
ziemie Srebrnego?
- - Widziałem. Wszystko widziałem.
- - Obawiam się, że wkrótce będzie też miał trójkę młodych Złotego.
Po raz pierwszy błyszcząca postać wydała się być poruszona.
- - Jak to? - spytała.
- - To bez wątpienia plan Poszukiwaczy, albo współpracujących z Lodowym, albo
próbujących użyć młodych do wytargowania czegoś dla siebie.
- - Niebezpieczne targi.
- - Nie udało mi się uzyskać żadnej pomocy, żadnego połączenia sił. Zwracam się
więc do ciebie, ponieważ ty i Lodowy jesteście najstarsi, prawdziwi bracia z
jednego lęgu,
podczas gdy większość z nas pochodzi z późniejszych, a niektórzy nawet dalszych
o kilka
ludzkich pokoleń i możemy nazywać was braćmi tylko tytularnie.
Była to prawda. Ludzie wierzyli, że wszyscy Smoczy Królowie pochodzą z tego
samego lęgu, od tych samych przodków. Jednak słowo „brat” tak naprawdę było
raczej
tytułem honorowym, wskazywało jedynie swoistą równość wszystkich Królów. Smoki
nie
chciały rozpraszać tych ludzkich złudzeń.
Kryształowy milczał, a Zielony ujrzał jak niewyraźna postać patrzy nieco w bok.
W
końcu smok odezwał się:
- - Rozważę tę ofertę. Być może podejmę jakieś działania, a być może nie uznam
ich
za konieczne. Na razie będę obserwował.
- - Ale...
Kontakt został przerwany. Tym razem smoczy władca odczuł pustkę, jakby cały jego
świat przestał istnieć, co wcale nie było takie niemożliwe. Kryształowy odebrał
mu ostatnią
szansę współpracy i pozostawił bez nadziei. Mógł coś zrobić, albo w ogóle mógł
nie
zareagować. Wydawało się, że jeśli podejmie jakieś działania, z pewnością uczyni
to dopiero
wtedy, gdy jego królestwo zostanie zaatakowane.
Oczy Zielonego błysnęły. Lodowy wydawał się być bez życia, jakby mu już na

niczym nie zależało. Pan Lasu Dagora nie zamierzał się jednak poddać bez walki.
Mieszkańcy
jego królestwa zostali uprzedzeni i przygotowani na wypadek, gdyby potwory
zdołały dotrzeć
tak daleko. Pozostawała jeszcze jedna nadzieja. Gryf.
Lwioptak nie wyprze się go. Bedlam i Pani z Bursztynu nie uciekną. To byli jego
prawdziwi sojusznicy, nawet bardziej niż niegdyś inni Królowie. Prawdę mówiąc,
ta trójka
nie była podobna do niczego, z czym kiedykolwiek by się spotkał wśród
przedstawicieli
swojego gatunku.
Byli jego przyjaciółmi.
A bracia zastanawiali się, dlaczego ich królestwa rozpadały się jak domki z
kart.
Uśmiechnął się blado, myśląc o ich nieświadomości.
Najpierw wylądował pierwszy. Później drugi. A potem jeszcze cztery. Przylatywały
grupami albo osobno. Bez względu na to, w jakim porządku się pojawiały, wkrótce
zajęły
całą cytadelę Azrana.
Nie byli to, rzecz jasna, jedyni Poszukiwacze w Smoczych Królestwach.
Reprezentowali jednak opinię większości. To właśnie wybór większości zadecydował
o tym,
że aktywnie zaangażowali się w sprawy smoków. To z powodu tej większości
Poszukiwacze,
ogólnie rzecz mówiąc, ryzykowali wszystko, co pozostało z ich cywilizacji.
Pojawiła się kolejna, licząca ponad tuzin stworzeń grupa. Wylądowała w centrum
dziedzińca, niosąc ze sobą siedem pakunków, a w każdym z nich coś się rzucało i
piszczało.
Przywódca grupy dotknął zwisającego z szyi medalionu i skoncentrował się. To, co
było w
pakunkach, ucichło.
Między Poszukiwaczami trwała debata, co powinni dalej uczynić z zawartością
pakunków. Kilku chciało je zniszczyć jako dowód potęgi ptaków. Zostali jednak
uciszeni
lodowatym spojrzeniem przez przywódcę ostatniej grupy. To był zbyt cenny
ładunek, by go
tak zmarnować, mówiło owo spojrzenie. Nic się w pierwotnych planach nie
zmieniło.
Obecnie Poszukiwacze nie mieli prawdziwego przywódcy. Ostatni zginął podczas
bitwy o tę właśnie cytadelę. Tymczasowy komendant, a także inni szykowali się do
objęcia
tego stanowiska, a jeśli by plan się nie powiódł, wybór stanie się oczywisty.
Był to jednak
obosieczny nóż; niepowodzenie oznaczałoby śmierć ze szponów zgromadzonych.
W geście próżności, nietypowym dla tego gatunku przejawie emocji, dowodzący
Poszukiwacz rozkazał kilku ze swojej grupy otworzyć jeden z worków. Wskazał
największy.
Kiedy go rozwiązano, zebranym ukazał się młody smok, ale nie taki, jakiego
zgromadzeni oczekiwali. Stworzenie, które wyjrzało z pakunku, uspokojone
talizmanem
Poszukiwacza, bardziej przypominało człowieka niż smoka. Nie nauczyło się
jeszcze
formować hełmu, którego starsi używali do maskowania dysproporcji w swoich
ludzkich
twarzach. Brakowało mu też przerażającego, agresywnego pierwiastka samców i
nadludzkiej,
zmysłowej piękności samic. Widać było jednak, że jeśli da mu się tylko dość
czasu, w
znacznie wyższym stopniu opanuje wszystkie metody przeobrażania, niż czynili to
jego starsi
bracia.

Młody smok wyciągnął ramię, ale Poszukiwacz uderzył go po łapie. Więzień poczuł
ból i skulił się, jakby dzięki temu potwory wokół niego mogły zniknąć.
Dowodzący Poszukiwaczami rozkazał ponownie zawiązać worek. Kiedy polecenie
zostało wykonane, wybrał spośród zgromadzonych kilkanaście ptaków i rozkazał im
dołączyć
do grupy, która go otaczała. Żaden się nie zawahał.
Zadowolony rozpostarł skrzydła i uniósł się w powietrze. Za nim dwójkami
wzbijały
się do lotu ptaki z pakunkami. Kiedy już były w przestworzach, startowały
kolejne z grupy.
A te, które zostały na ziemi, spoglądały w niebo do momentu, aż lecące znikały z
widoku. Nie było żadnej dyskusji, żadnych komentarzy. Wciąż jeden po drugim
ptaki
startowały i powracały do swoich gniazd. Nadchodził czas zmian. Na razie
nadszedł czas
czekania. Czekania na sukces albo na początek końca.
XIX
Podczas gdy Gryf ślęczał nad linijkami starożytnych tekstów, Cabe i jego
towarzysze
powoli torowali sobie drogę przez pokryte śniegiem pustkowia, które normalnie
omijaliby
nawet najwytrwalsi weterani wędrówek przez niedostępne tereny. Teraz,
zatrzymując się na
chwilę, spojrzeli na odległy cel.
Pokryta lodem góra wznosiła się na wprost przed nimi, mimo iż nadal oddzielała
ich
od niej spora odległość. Była zdecydowanie największa w tym łańcuchu; poszarpany
gigant
dorównywał niemal Kivan Grath, najwyższemu szczytowi Gór Tybru.
Toma szyderczo się zaśmiał.
- Nie dajcie się nabrać - powiedział. - Lodowy Smok sądzi, że jego cytadelę
można
porównać z tą należącą do mojego ojca, ale tak samo jak jego marzenia, zbudowana
jest
wyłącznie ze szkła, czy też raczej z lodu.
Na Cabie robiła jednak wystarczająco duże wrażenie.
- - Co to znaczy? - spytał.
- - Znaczy tyle, że większa część siedziby tego szaleńca składa się tylko z
lodu. Góra
jest niezwykle mała i tak samo zamarznięta jak ziemia. Jestem tego pewien.
Pozbawiona
swego błyszczącego okrycia cytadela Lodowego w porównaniu z Górami Tybru byłaby
tylko
niczym nie znaczącym pagórkiem.
- Co bynajmniej nie umniejsza jego potęgi - skomentował Haiden. - Wątpię, by
złośliwe komentarze na temat domu władcy mogły go pokonać. Nie wygląda na
wyjątkowo
wrażliwego.
Gwen kiwnęła głową i dodała:
- - Czy nikogo nie uderza, że nie natrafiliśmy jak dotąd na żaden rodzaj straży,
na
żadną obronę, nie poczuliśmy nawet najmniejszej próby jego możliwości,
naturalnie poza tym
przeklętym chłodem?
- - Zauważyłem też nieco śniegu i wiatru - złośliwie dodał elf.
- - Nie bądź sarkastyczny, Haiden. Wiesz o co mi chodzi - odparła Gwen.
Cabe rozejrzał się wokół. Wszędzie biel. Zimno i biel. Zaczynało budzić się w
nim
obrzydzenie.
- - Zaryzykowałbym twierdzenie - odezwał się - że pogoda na południu musi być
dużo gorsza. Pamiętajcie, że Lodowy wcale nie musi całkowicie pokrywać swojego

terenu,
wystarczy tylko, że unieszkodliwił przeciwników.
- - Jeśli to, co mówisz, jessst prawdą, być może znajdujemy się w jednym z
najatrakcyjniejszych miejsc w całych Smoczych Królestwach, Bedlamie - rzekł
smok. - A
jednak czułbym się dużo lepiej bez tego zimna, które mrozi mnie zarówno od
zewnątrz jak i
od wewnątrz.
Mróz docierał do wszystkich, ale najgorszy był chłód wewnętrzny. Przez długi
czas
nikomu nie chciało się odzywać ani słuchać innych. Czasami też działo się tak
bez powodu,
choć nie było to takie pewne w wypadku Tomy.
Smok zaryzykował utworzenie małego płomyka na dłoni.
- Nadal mam swoją moc - powiedział. - Czuję jak to jest, gdy on kogoś
kontroluje.
Wiedziałbym, gdyby nasss obserwował.
Dopiero elf odkrył prawdopodobny powód. Cały czas przeczesywał Pustkowia,
zarówno ziemię jak i niebo. Robił to nawet z pewną ciekawością, aż upór
nareszcie się
opłacił.
- Spójrzcie! - krzyknął.
Najpierw zobaczyli tylko niewyraźną figurkę lecącą z południa. Toma spojrzał na
pozostałych.
- Powinniśmy się gdzieś ukryć! - zaproponował.
Cabe poczuł drgnienie w umyśle, które było raczej dziełem Nathana, niż jego
samego.
Potrząsnął głową.
- - Nie ma powodu bać się. My ich nie obchodzimy. Prawdę mówiąc, odnoszę
wrażenie, że pochwalają nasze działania.
- - Oni - Gwen skoncentrowała się, a potem, gdy kształt zmienił się w kilka
mniejszych punktów, westchnęła: - Poszukiwacze!
Toma, pamiętając jak pomogły mu w ucieczce, skinął głową. Ptaki rzeczywiście coś
planowały. Być może ucieczka Tomy miała być tylko manewrem opóźniającym Lodowego
i
właśnie dlatego niezbyt ich obchodziło, czy zdoła się przedostać przez
Pustkowia. Z
pewnością pasowało to do ich sposobu myślenia.
Teraz mogli stwierdzić, że widzą już co najmniej dwa tuziny stworzeń, więcej niż
którekolwiek kiedykolwiek z nich naraz tyle widziało, rzecz jasna, poza Cabe’em,
wspominającym dzień, gdy poprzedni Czerwony zaatakował Azrana i gdy Poszuki
wacze
wznieśli się w powietrze z wściekłością, której tylko częściowym powodem była
ich
wymuszona służba u Azrana. Na terenach niedaleko zamku znajdowała się
wylęgarnia, jedno
z ich gniazd.
Lodowy narobił sobie niebezpiecznych wrogów.
Ptaki zdawały się nieść kilka pakunków, jednak co mogły one zawierać,
pozostawało
dla nich zagadką. Stworzenia leciały powoli, czasami opadając na dłużej w dół,
by odpocząć.
Cokolwiek niosły, musiało to być niezwykle cenne.
Nic nie przerywało ich lotu. Ludzie, elf i smok patrzyli, jak ich mijają, nie
pokazując
po sobie, że cokolwiek zauważają. Cabe jednak wiedział, że zostali odkryci.
Kilka razy
poczuł dotknięcie czułego umysłu obcej istoty. Ptaki doskonale wiedziały, z
jakich powodów
wędrowcy tu się znaleźli i, jak podejrzewał, pochwalały to. Czuł też jednak - a
ich arogancja

całkowicie zaskoczyła młodego czarodzieja - że mała grupka tak naprawdę do
niczego nie
była im potrzebna. Cabe’a i jego towarzyszy uznano jedynie za kolejny plus i tak
korzystnej
sytuacji. To mogłoby przekonać Lodowego, łatwiej zrozumiałby ich racje.
- - Co się stało? - spytała Gwen. Ona także poczuła dotknięcie umysłów
Poszukiwaczy, ale nie potrafiła odczytać, co komunikują.
- - Nie wiem. Być może nic. Chciałbym tylko wiedzieć, co zamierzają.
- - Wkrótce wszystkiego się dowiemy - powiedział Haiden.
- - Jak to? - spytała.
- - Coś idzie przez Pustkowia w naszym kierunku - rzekł Haiden.
W ich umysłach pojawiły się obrazy olbrzymich białych potworów, pragnących im
wykraść soki życia. Elf widząc zmienione twarze towarzyszy, potrząsnął głową.
- - To nie te stworzenia. Te są mniejsze, podobne do ludzi. Nic więcej nie
potrafię
powiedzieć.
- - Smoki - zasugerował Cabe.
- - Nie ma tu już poza władcą tej krainy więcej smoków - przerwał mu Toma. -
Nie,
Bedlamie, sądzę, że to jego ożywione sługi. W pewien sposób równie okropne jak
te, które
idą na południe.
- - Nie możemy na nie czekać.
- - To oznacza, że będziemy musieli z nimi walczyć. Tak! - W głosie smoka dało
się
wyczuć podniecenie. Nareszcie pojawiła się przed nim szansa, by choć częściowo
odpłacić
swemu prześladowcy.
- - Jeśli uda się nam tego uniknąć, uczynimy to. - Cabe tak długo patrzył na
smoka,
aż ten kiwnął głową, że się zgadza. - Trwanie w otwartym terenie byłoby równie
bez sensu
jak ukrywanie się. Tracimy tylko czas. - Cabe w głębi świadomości pragnął się
ukryć.
Wszystko byłoby dobre, co pozwoliłoby uniknąć tego, co przepowiedział Tyr.
Wolałby już
chyba nigdy nie usłyszeć słów nieżyjącego już Smoczego Mistrza.
Jechali ostrożnie, unikając miejsc, gdzie Haiden widział oddziały Lodowego.
Próbowali wyczuć umysłami obecność jakichś wrogich hord, ale otaczał ich jedynie
przerażający chłód zaklęcia. Coraz trudniej było też namówić konie, by szły
dalej. Marzły tak
samo jak wędrowcy - od zewnątrz oraz od wewnątrz - i przerażało je straszne
otoczenie.
Minęła kolejna godzina. Lodowy dom monarchy Pustkowi wydawał się wznosić
ponad chmury. Rzeczywiście składał się w większości z lodu, ale budził nawet
większe
przerażenie niż Kivan Grath. Wiał od niego chłód śmierci, tak tylko dało się to
ująć. Góra
Kivan Grath, siedziba Króla Królów emanowała przytłaczającym dostojeństwem, mimo
trwożliwego lęku, jaki niektórzy obserwatorzy na jej widok odczuwali. Tutaj była
tylko
śmierć. Północne Pustkowia w równym stopniu odpowiadały za taki stan rzeczy jak
ich
ciemna moc.
Cabe otrząsnął się nieco z melancholijnego nastroju i zaczął się zastanawiać, co
pierwsze ich dopadnie - zmęczenie życiem, czy otaczające cienie.
Czas mijał, góry znajdowały się już niemal na wyciągnięcie ręki, a nadal nikt
ich nie
atakował. Toma idący na własnych nogach przetestował swoją moc, wytapiając w
śniegu
dziurę.

- - To musi być jakaś gra. Lodowy nie przepuściłby nas tak łatwo, gdyby było
inaczej - powiedział.
- - Może jest zajęty innymi sprawami - zasugerował Haiden.
- - To do niego niepodobne. Poza tym, jego słudzy obserwują każdy nasz ruch.
Cabe rozejrzał się.
- - Zaczynam się nad tym zastanawiać - powiedział. Gwen zrozumiała.
- - Poszukiwacze? - wyszeptała.
- - Biła od nich wielka pewność siebie - wyjaśnił Cabe. - Bardzo wielka. Nie
sądzę,
by takie stworzenia rzucały wszystko na jedną szalę.
- - Sugerujesz, że obserwujące nas stwory należą do ptaków? - Toma potrząsnął
głową. - Tak blisko siedziby Lodowego?
- - A więc dlaczego Lodowy pozostawił nas w spokoju? Miałby ryzykować, że
podejdziemy tak blisko i wszystko zniszczymy?
- - Mówiłem warn, to zaklęcie, które tłumi...
- - Zachowałeś jak na razie swoją moc, smoku. Ja zaś zostałem... przygotowany. -
Cabe wiedział, że Nathan go ochrania. - Nic nie czuję.
- - Ptaki muszą być już w środku - skomentował Haiden. - Być może to jednak one
są za to odpowiedzialne?
- - Chyba, że mamy sojusznika, o którym nic nie wiemy - cicho dodała Gwen.
Nagle na zboczu góry pojawiły się dwa pokryte lodem stworzenia. Toma odskoczył
do
tyłu, a Cabe i Gwen zaczęli rzucać zaklęcia. Haiden trzymał w ręku napięty łuk.
To były sługi Lodowego. Wędrowcy przyglądali się z obrzydzeniem, gdyż ich
pochodzenie było dość oczywiste. W każdym z nich znajdowały się szczątki
jakiegoś
nieszczęsnego stworzenia. W jednym wypadku człowieka, w drugim elfa, lub też
półkrwi elfa
- nie dało się tego rozróżnić. Było to zresztą niepotrzebne. Obaj już dawno nie
żyli, a teraz ich
ciała nadawały tym potwornościom życie. Lodowe palce poruszały się. Puste gałki
oczne
widziały.
Słudzy nie zaatakowali. Nie spojrzeli nawet w stronę grupy. Każdy z nich
podszedł do
ukrytego przejścia i stanął niemalże na baczność, zupełnie nie zwracając uwagi
na
znajdujących się blisko wrogów.
Cabe odwrócił się do Tomy i szepnął:
- - Rozumiesz, co się teraz dzieje?
- - Albo wprowadzają nas w pułapkę - odrzekł Toma - niczym zwykłych
szkodników, albo, jak wspomnieliście, mamy sojusznika o potężnej mocy. Czyżby to
był...
nie, niemożliwe...
- - O czym mówisz? - spytał Cabe.
- - On by się do tego nie mieszał... - odrzekł Toma.
- - Kto?
Podeszła do nich Gwen.
- - Czy nie lepiej byłoby omówić to, kiedy będziemy już bezpieczni? - spytała. -
Trudno powiedzieć, jak długo będą tak stali!
- - Ona ma rację - niechętnie przyznał książę Toma.
- - A co z końmi? - spytał Haiden.
- - Zostawimy je. Co innego można zrobić? - wzruszyła ramionami Gwen.
,Zwierzęta zostaną usunięte”. Cabe zamrugał.
- Co to było? - spytał.
„Oni mnie nie słyszą. Jeżeli chcecie pokonać władcę Północnych Pustkowi, podążaj
za
moimi radami”.
Gwen, zmartwiona, położyła rękę na jego ramieniu.
- Co się stało, Cabe? - spytała.
„Nie trać mojego czasu i nic im nie mów. Im mniej wiedzą, tym lepiej dla nich”.

Potrząsnął głową.
- Nie, nic takiego - odparł, parząc na Gwen.
Minęli niczego nieświadome lodowe stwory tak szybko i ostrożnie jak się tylko
dało.
Kiedy przechodzili w pobliżu, Gwen przymknęła oczy, a Cabe przyspieszył kroku.
Gdy już
wyminęli koszmarne monstra, Cabe odwrócił się, by sprawdzić, czy dostrzegły ich.
Stwierdził
tylko, że konie zniknęły, a przecież gdyby nawet pędziły, ile sił w nogach, nie
mogłyby
rozpłynąć się w powietrzu. Prawdopodobnie któryś z jego towarzyszy rzucił
maskujące
zaklęcie. Ale kiedy?
„Lodowy bawi się teraz ptakami. Wierzą, że ich podarek powstrzyma go od
szaleństwa. Ja mam wszakże wątpliwości. Dzięki temu jednak traci z oczu pewne
rzeczy”.
„Kim jesteś?” - pomyślał Cabe.
Odpowiedzi nie było. To nie Nathan, tego od początku Cabe był pewien, choćby z
powodu uczucia obcości, jakie go owładnęło, w żaden sposób nie powiązanego z
zaklęciem
Lodowego. Nathan już kilkakrotnie odzywał się w jego umyśle, lecz dziadek zawsze
promieniował... ludzkimi pierwiastkami, a ten... intruz był ich zupełnie
pozbawiony.
Toma, jedyny znający te tereny, wskazywał drogę. Ze spojrzeń, jakie rzucał na
ściany,
nietrudno było się zorientować, że najchętniej zmieniłby sporą cześć lodowej
cytadeli w
parującą kałużę.
- - To niemożliwe - syknął cicho Toma. - Niemożliwe, by nie wiedział o naszej
obecności!
- - Być może... - odważył się odezwać Cabe, gdy dostrzegł przelotne spojrzenie
Gwen, dające do zrozumienia, że wie dużo więcej niż smok.
- To miejsce jest takie... martwe - szepnął Haiden. Dla elfa miejsce, gdzie
istniały
jedynie ciemne strony natury było po prostu straszne, tak samo obrzydliwe jak
potwory
wypuszczone przez Lodowego przeciwko reszcie Smoczych Królestw.
Ten komentarz sprawił, że Cabe zatrzymał się. Słowa Tyra przez ostatnie kilka
minut
nie docierały do jego umysłu, lecz elf znów mu je przypomniał. Poczuł chęć
powrotu.
„I co by to dało?”
Nie odpowiedział na pytanie i wiedział, że tamten nie oczekiwał odpowiedzi. Obaj
zdawali sobie sprawę, że tak naprawdę Cabe nie myślał poważnie o powrocie.
Wydawało się im, że przeszli niemal milę krętymi korytarzami. Toma zapewnił, że
idą
dobrą drogą. Głos w umyśle Cabe’a niczego nie dodał.
Z bocznego korytarza wyłoniły się trzy postaci. Toma zastygł, inni także
znieruchomieli. Dwaj ożywieni z martwych słudzy, wlokąc stopami po ziemi,
ciągnęli kogoś
za ramiona niczym szmacianą kukłę.
Złoty. Król Królów.
Jego umysł nadal odczuwał skutki pustki wywołanej wiele miesięcy temu desperacką
walką z Cabe’em. Młody czarodziej spojrzał na wszechmocnego niegdyś smoczego
władcę.
Już lepiej byłoby umrzeć od razu...
- Nie!
Zanim ktokolwiek zdołał zareagować, Toma biegł już za róg z wyciągniętymi przed
siebie rękoma, przygotowując jakieś zaklęcie. Tym razem nawet z potężną
osłaniającą magią
nie mogli pozostać nie zauważeni. Dwa straszydła odwróciły się ze zdumiewającą

prędkością
i gracją, jak na tak niezgrabne i ciężkie stworzenia. Jedno uniosło nie
dostrzeżoną wcześniej
przez nikogo różdżkę, mającą co najmniej dwie stopy długości.
Toma nie dał jednak żadnej szansy, by jej użyło. Smok wyciągnął przed siebie
lewą
rękę, a precyzyjnie wypuszczony strumień ognia otoczył potwora. Różdżka
eksplodowała,
rzucając Złotym i jego strażnikami jak liśćmi. Nieszczęsny przeciwnik Tomy po
prostu zaczął
się topić i szybko pozostało po nim jedynie sczerniałe ciało.
„Głupiec! I on miałby nami rządzić!”
To było wszystko, co głos miał do powiedzenia. Cabe poczuł, że połączenie
zostało
przerwane, a rozmówca znika, jakby dając do zrozumienia, że mała grupka do
niczego już mu
nie będzie przydatna. Cabe nie mógł go za to winić.
Ale to nie był koniec. Ledwie Złoty zaskomlił, ajuż drugi strażnik skoczył do
walki.
Toma wskazał na niego palcem, lecz zanim zdołał cokolwiek uczynić, stwór zaczął
pękać i
błyskawicznie rozpadł się na kilkanaście kawałków. Smok odwrócił się i spojrzał
Gwen
prosto w oczy.
- - Prawdopodobnie, książę Toma, spowodowałeś właśnie naszą śmierć.
- - Ba! - gadzi wojownik podszedł do leżącego na ziemi rodzica. Jego zachowanie
nagle zupełnie się zmieniło. Cabe i inni patrzyli ze zdumieniem jak Toma
ostrożnie pomaga
wstać ojcu z ziemi, uspokajając łagodnym głosem te szczątki smoka, które niegdyś
rządziły
całymi królestwami.
Kiedy Toma spojrzał na Cabe’a, ten zrozumiał, że smok nie zapomniał, kto
doprowadził Złotego do takiego stanu. Był to nieczysty manewr i Cabe użył go
dopiero w
chwili, kiedy już nic innego nie mogło go ocalić. Nie wiedział też, czy
potrafiłby to
powtórzyć.
- Nie opieraj się - syknął Toma do drugiego smoka.
Pod nimi zdała się topnieć podłoga. Zapadli się o kilka cali. Gwen wskazała
wzrokiem
korytarz.
- Lód się przemieszcza! - jęknęła.
Miedzy nogami smoczego księcia nagle pojawiła się szczelina. Toma wyciągnął
rękę,
chcąc roztopić zmarzlinę, zanim szczelina się powiększy. Nie udało się.
- Znowu straciłem moc! - rzekł.
Lód docierał już do kolan wojownika. Spróbował uwolnić nogi, ale nie udało się.
Cabe rzucił się, by mu pomóc, ale stwierdził, że jego stopy przymarzły do
podłoża... i... i...
nagle... wydało mu się, czy poczuł lodowate palce chwytające go za nogi.
Gwen i Haiden zaczęli krzyczeć. Cabe przywołał z pamięci proste zaklęcie, które
powinno stopić lód. Nie podziałało.
- Wiedziałem - krzyknął Toma. - To była pułapka!
Gdyby okoliczności im sprzyjały, Cabe poprawiłby go. Zostali opuszczeni z
konkretnego powodu. Ich sojusznik - a Cabe wiedział, że on, ona czy też ono, był
z nimi
jeszcze zanim dotarli do Pustkowi - po prostu ich zostawił, a wszystko z powodu
Tomy.
Złoty Smok został uwięziony, a Toma miał tylko jedną wolną rękę. Cabe nie mógł
się
już obrócić do Gwen, gdyż lód sięgał mu powyżej pasa. Zarówno jego żona jak i

elf milczeli.
Martwi albo umierający, pomyślał.
Tyr nie powiedział całej prawdy. Cabe nie miał umrzeć sam. Ponieważ nie
zastanowił
się nad tym, Gwen także miała utracić życie, ponownie zakuta w przezroczystym
więzieniu,
tym razem na zawsze.
„Głupcy!”
To była ostatnia rzecz, jaką usłyszał Cabe. Lód podniósł się i w błyskawicznym
tempie pokrył jego głowę. Odcięty od powietrza, stracił przytomność.
Powietrze. Cenne, wspaniałe powietrze.
Światło. Światło palące w źrenice, wypalające przyjemną ciemność.
Odważył się otworzyć oczy.
Do życia wróciły koszmary z dzieciństwa.
Cabe wisiał na ścianie w rozległej, pokrytej lodem komnacie. Jego ręce i stopy
były
zamrożone, jeśli oczywiście jeszcze istniały. Nic nie czuł. Z jęku dochodzącego
z boku
zorientował się, że jest tam też Gwen. Zaczął zastanawiać się, czy w takiej
samej sytuacji
znaleźli się Toma i Haiden. Nie mógł odwrócić głowy, gdyż jego szyję także
ściskał lodowy
pierścień. Mógł jedynie patrzeć na to, czego tak długo poszukiwał, by w
ostatniej chwili ulec,
na triumfującego władcę Północnych Pustkowi.
Lodowy leżał nad dziurą w ziemi, znajdującą się pomiędzy czymś, co Toma określił
jako resztki świątyni. Był to jeszcze bardziej przytłaczający widok, niż
wynikało z opowieści
Tomy. Rozmiary stwora były gigantyczne, ale ciało miał tak wychudzone, jak
kościotrup.
Mogło to zresztą być całkiem realne określenie. Gdy smok zauważył, że Cabe się
ocknął się,
zimne błękitne oczy spojrzały prosto na niego. Cabe przypomniał sobie wtedy
kolor źrenic
demona Czarnego Konia. Oczy tamtego miały taki sam kolor, ale tliła się w nich
jeszcze
przynajmniej jakaś iskierka życia, podczas gdy w tych nie było niczego poza
straszniejszą od
śmierci pustką.
- Bedlam. Ostatni z rodu. Ostatni z przeklętych. Ostatni ze Smoczych Mistrzów.
Lodowy powstał z ziemi i rozpostarł skrzydła. W powietrzu zaroiło się od szronu,
który okrył więźniów. Gdzieś niedaleko zaklął Toma, ale niezbyt głośno.
Po lewej stronie Lodowego Cabe usłyszał pisk. Wielki gad zwrócił uwagę w tamtą
stronę. Poszukiwacze, pomyślał Cabe. Nadal z nim negocjowali.
Wielki władca gwałtownie wciągnął powietrze. Temperatura w komnacie jeszcze
bardziej opadła. Czy zamierzał spowodować tym ich śmierć?
- Nareszcie mam was wszystkich razem - usłyszeli. - Idealnie. Znajduje się tu
ostatni z
Bedlamów razem z Panią z Bursztynu i nieudacznikiem, który chciał rządzić
smokami jako
Król Królów. Poszukiwacze i elf, jako reprezentanci ras, które już dawno
przeminęły. I młode
cesarza, które być może mogłyby zostać Królami, gdyby nie ludzka plaga.
Nie wiadomo, co było gorsze - absolutna determinacja pobrzmiewająca w słowach
smoka, czy też całkowity brak emocji, a jedynie fanatyzm.
Raz jeszcze dało się słyszeć piśniecie. Tym razem domagające się uwagi; nawet
Cabe
potrafił to wyczuć.
Lodowy odwrócił głowę właśnie w stronę Cabe’a i z fałszywą grzecznością
oznajmił:
- Wybacz, ale muszę coś załatwić.

Nikt inny, chyba że wisiał daleko na prawo od Cabe’a, nie mógł dostrzec, co się
dzieje. Widzieli tylko jak olbrzymie cielsko smoka obraca się, by stanąć twarzą
w twarz z
Poszukiwaczami. Lodowy obdarzył ptasich gości najszerszym z możliwych uśmiechów;
nie
był to zbyt przyjemny widok, biorąc pod uwagę toporne rysy pyska giganta.
- Znosiłem was tak długo, ponieważ byłem ciekaw na czym polega wasz plan. Teraz
już to wiem. Wykorzystaliście artefakty, by otępić moje zmysły i osłabić moc.
Wykorzystaliście młode cesarza, by mnie przekupić. Zainstalowaliście szajkę
szpiegowską
wewnątrz mojej siedziby i niewidzialnych magów w cytadeli. Interesujący zestaw
sztuczek. I
każda w innych okolicznościach okazałby się, być może, nawet skuteczna. Ale -
Lodowy stał,
przytłaczając wszystkich samym tylko swoim wzrostem - przeliczyliście się. Młode
nie mają
przyszłości. W każdym razie nie przy nawale tych szkodników, które pokrywają
teraz
Smocze Królestwa. Nasz czas minął. Czas Poszukiwaczy minął już dawno.. I łatwo
to
zauważyć po zepsuciu waszych umysłów. Wasze sztuczki wprawdzie nadal są
użyteczne w
potyczkach z moimi braćmi, tak samo jak z zarazą znaną jako rodzaj ludzki, ale
cała wasza
moc w końcu was zawiodła.
Lodowy ponownie wciągnął powietrze, a Cabe’a poraziła wizja stwora czerpiącego
czystą energię. Smoczy Król rósł w oczach, choć jednocześnie stawał się coraz
bardziej
posępny.
- Nie zamierzam marnować więcej czasu - mruknął.
W Lodowego Smoka uderzył piorun. Nic mu jednak nie zrobił; smok pogardliwie
roześmiał się, szydząc z nieskutecznego ataku. Czarny, gęsty dym uniósł się
ponad jego
masywnymi łapami, owijając się wokół niego jak lód wokół Cabe’a i jego
towarzyszy.
Lodowy zdawał się patrzeć na zabójczy dym z lekką ciekawością. Kiedy uniósł się
już na
wysokość połowy ciała, lekko drgnął.
Skrystalizowany dym rozprysnął się jak bańka mydlana. Kawałki opadły wokół
olbrzyma.
Cabe odczuł strach. Nie własny, lecz emanujący od stworzeń, których rzekoma
przewaga właśnie została zdruzgotana.
Lodowy szeroko się uśmiechnął, w fałszywym geście ukazując pokryte lodem kły
długości ręki Cabe’a.
- To była wasza ostatnia szansa. A teraz was zniszczę.
Ściany poruszyły się, trzęsąc więźniami. Z sufitu zaczęły odpadać olbrzymie
bryły
lodu. Dały się słyszeć piski i skrzeczenie Poszukiwaczy. Z ogłuszającym szumem
wznosiły
się one coraz wyżej, po czym jeden po drugim gasły, aż do chwili, gdy zapadła
cisza.
Wszystko trwało mniej niż minutę.
Masywna głowa Lodowego zwróciła się ku jednemu z ożywionych z martwych sług.
- - Wiecie, co z nimi zrobić. Zaprowadźcie młode do mego cesarza - powiedział -
by
mogły się nacieszyć ostatnią chwilą razem.
- - Zdziecinniałe ptaki - zwrócił się z kolei do Cabe’a. - Irillian został już
połowicznie pokonany. Piekielne Równiny jutro będą już historią. Ziemie tego
głupca,
Srebrnego, zostały pokryte lodem, a moje dzieci atakują zarówno jego, jak i
ludzkie miasto

Talak. W ciągu dwóch dni zdobędą Las Dagora i Penacles. Wkrótce Ostateczna Zima
zawładnie całymi Smoczymi Królestwami. Szybko też zostaną oczyszczone z ludzkiej
zarazy.
Nie będzie już innego gatunku po smokach. Pozostaniemy ostatnią i najwspanialszą
cywilizacją ze wszystkich, jakie kiedykolwiek się tu narodziły. Kiedy moje
dzieci dotrą do
południowych wybrzeży, moja wola zostanie wypełniona.
Obdarzył Cabe’a uważnym spojrzeniem.
- Ale zanim spocznę w spokoju - ciągnął - zanim dołączę do swoich klanów i
pogrążę
się w wiecznym śnie, sprawię jeszcze, że ostatni żyjący Bedlam stanie się
ostatnim
gwoździem do trumny własnej rasy. Przejmę twoją moc i wyciągnę z twojego gatunku
całą
energię życiową... ciepło... wszystko. Z całych Smoczych Królestw. Nie
pozostanie nic prócz
pustki. Na zewnątrz jak i wewnątrz - zakończył.
XIX
Podczas, gdy Lodowy triumfował na Pustkowiach, takie samo uniesienie ogarniało
wilczego jeźdźca, D’Shaya.
- Pokaż go! - rozkazał.
Rozkaz nie został wydany żelaznemu golemowi Gryfa, lecz właśnie on go wykonał.
Kiedy stalowy uścisk zelżał, były najemnik spojrzał na prześladowców.
D’Shaya rozpoznał. Przystojne, brodate oblicze, trochę podobne do lisiego wyrazu
twarzy Toosa. Kiedy patrzył na swoich więźniów, na jego twarzy rysowało się
okrucieństwo,
którego nie powstydziłby się żaden Smoczy Król. D’Shay miał na sobie znajomą
hebanową
zbroję, wilczy hełm na głowie i długi, spływający aż do ziemi płaszcz, który jak
od razu
domyślił się Gryf, był czymś więcej niż tylko częścią ubioru. Na chwilę
przypomniał sobie
obosieczny miecz, który nie wiadomo skąd wyciągnął wilczy jeździec.
Drugi Aramita był nieco niższy od D’Shaya, ale wcale nie wyglądał przez to mniej
groźnie. W tej chwili koncentrował się na błyszczącym elemencie, który zdawał
się
kontrolować golemy.
„Potężna magia - zdał sobie sprawę władca Penacles - i to z gatunku, jakiego
dotąd
jeszcze nie spotkałem”.
D’Shay uśmiechnął się, coraz bardziej upodabniając się do drapieżnika, którego
wizerunek zdobił jego hełm. Po pierwszym spotkaniu z jeźdźcami, Gryf żywił
obawy, że
mogą oni posiadać takie same umiejętności jak Królowie: potrafią zmieniać
kształty. Teraz
jednak wiedział, że jego przypuszczenia okazały się błędne. Aramici byli ludźmi,
co jednak
wcale nie upodabniało ich zbytnio do zamieszkującego Smocze Królestwa rodzaju
ludzkiego.
Bynajmniej.
Zdał sobie sprawę, że wie o nich więcej, niż by się spodziewał, ale z kolei oni
wiedzieli o nim dużo więcej, niżby wolał.
- Ostatni ze starego rodu, ostatni z plugawych. Wraz z twoją śmiercią głupcy w
Sirvak
Dragoth z pewnością poddadzą się i zaakceptują nieuniknioną przegraną. Królestwa
staną się
tylko wspomnieniem. Niszczyciel ponownie obejmie panowanie!
Gryf nie potrafił już dłużej milczeć.
- O czym mówicie? - spytał.
Stojący obok niego drugi Aramita niemal nie wypuścił z ręki trzymanego
talizmanu,

sprawiając, że żelazne golemy lekko poluzowały swój uścisk. Szybko odzyskał
kontrolę, ale
lwioptak od razu poczuł, że może oddychać odrobinę lżej. Udało mu się przelotnie
zerknąć na
Błękitnego. Smok wciąż nie odzyskał przytomności, całkowicie zaskoczony magią,
której
zarówno on, jak i Gryf zdecydowanie nie doceniali.
- Nie wiesz? - na twarzy D’Shaya pojawił się niemal podziw, ale po chwili
jeździec
zmrużył oczy i zimno się uśmiechnął. - Nie pamiętasz?! D’Laque, on nie pamięta
Smoczych
Królestw, Sirvak Dragoth, i pewnie nawet nie wie, czym była straż.
Gryf z’ trudem się opanował, nie okazując zbytnich emocji. Z każdym słowem
jeźdźca przypominała mu się odrobinka własnej przeszłości, zupełnie jakby
otwierały się
przed nim kolejne drzwi. Nie rozumiał jeszcze całego obrazu, ale jeśli tylko
będzie miał dość
czasu, wszystko powróci. Choć prawdopodobnie właśnie czasu mu zabraknie.
- To będzie niezła opowieść, co? - powiedział D’Shay. - Tyle lat wędrówek, tyle
poszukiwań. Niewielu z nas pamięta tamte czasy, ale ci którzy pozostali,
pamiętają dobrze,
lwioptaku, zapewniam cię. Ja nic nie zapomniałem. I wszystko na nic! Budowałeś
tu
królestwo i nawet przez chwilę nie pomyślałeś o krainie, w której się urodziłeś!
Cóż za ironia!
Otworzyły się następne drzwi i nagle władcę Penacles ogarnęła taka nienawiść do
arystokratycznego jeźdźca, że sam poczuł się tym wstrząśnięty. Słowa D’Shaya
wyzwoliły
wspomnienia z przeszłości, przypomniały sadystyczną brutalność, morderstwa i
zdrady tego,
komu ufał.
Zanim zdał sobie sprawę, co czyni, powiedział:
- Zapłacisz za wszystkich przyjaciół, których zdradziłeś, przeklęty D’Shay!
Z twarzy Aramity zniknął dobry humor.
- A jednak! - warknął. - Co nieco pamiętasz, odmieńcze! Być może wróciłyby
wszystkie wspomnienia, nawet gdybyśmy się nigdy nie spotkali! To jeszcze jeden
powód, byś
zginął, ale nie za szybko. Tylko jedno w tej chwili powstrzymuje mnie przed
zakończeniem
tej historii - sekrety Bibliotek. Jestem pewien, że wejście znajduje się gdzieś
tutaj, ale na razie
nie udało nam się go odnaleźć. Gryf patrzył przed siebie bez emocji.
- Nie chcesz mówić? Przypuszczam, że moglibyśmy wypytać Smoczego Króla, w
końcu nie ma on nic do stracenia poza własnym życiem. Mimo pewnego drobnego
incydentu
i tak z pewnością zdołamy dalej prowadzić z nim interesy. Jednak bilans sił
nieco się zmienił.
Teraz to my pociągamy za sznurki.
Nagle cały pokój wypełniło zimno. D’Laque omal nie wypuścił talizmanu z ręki, a
D’Shay zbladł. Kiedy zimno dotknęło duszy Gryfa, ten skulił się. Czegoś takiego
jeszcze nie
doświadczył.
Fala zimna po chwili zelżała. Nie zniknęła jednak całkowicie i Aramici musieli
mocniej otulić się swoimi płaszczami. Szron pokrył okna i niższe partie komnaty.
- Z radością powrócę do domu, odmieńcze. Nie tylko po to, by pokazać twoją
głowę,
ale także po to, by uciec od mrozu. Nie chciałbym tu mieszkać w zimie.
Okazało się, że żaden z Aramitów nie znał prawdziwych powodów narastającego
chłodu, a Gryf nie wątpił, że nawet gdyby im powiedział, nie uwierzyliby mu.
Czuł, że czas
się kończy nie tylko dla niego. Jeśli zimno docierało tak daleko na południe,

stwory
Lodowego musiały już być blisko. Irillian prawdopodobnie został otoczony. Nie
chciał nawet
myśleć, co się musiało dziać na uprawnych terenach na północy. Toos mówił mu już
zresztą o
tysiącach uciekinierów, a ich liczba mogła się jeszcze zwielokrotnić,
zakładając, że przeżyją
tak długo.
- Masz tylko jedną szansę, lwioptaku - powiedział D’Shay. - Obiecuję, że twoja
śmierć będzie lekka i względnie bezbolesna, jeśli powiesz, gdzie znajduje się
wejście do
Bibliotek. Więc?
Jeden z trzymających go golemów nagle stanął na baczność i odezwał się. D’Shay
cofnął się, podejrzewając jakąś sztuczkę. Strażnik poinformował:
- - Jedzenie zamówione przez wielmożnego Gryfa jest tutaj. Sługa prosi o
pozwolenie na wejście.
- - Co? - Minęło kilka chwil zanim Aramici zorientowali się w sytuacji. W końcu
obaj roześmiali się z ulgą. D’Shay rzekł: - Powiedz mu, żeby zostawił jedzenie i
odszedł.
Wielmożny Gryf później je weźmie.
Golem milczał, ale dało się wyczuć, że przekazuje wiadomość.
- - Cóż, to by było na tyle.
- - Sługa dalej domaga się wpuszczenia - przekazał żelazny strażnik.
Jeźdźcy wymienili spojrzenia.
- - Pułapka? - zasugerował D’Laque. D’Shay pokiwał głową i odwrócił się do
golema.
- - Opisz dokładnie, kto się tam znajduje.
- - Człowiek w starszym wieku, szczupły, przeciętnego wzrostu. Twarz...
- - Dość - D’Shay przyjrzał się uważnie Gryfowi. - Niezwykłe dzieła sztuki
alchemicznej, ale nadal trzeba jeszcze nad nimi popracować. Twoi słudzy wykazują
niepokojące skłonności do natręctwa. Uważaj na niego, D’Laque. Ja się zajmę
naszym
nadgorliwym przyjacielem.
Drugi Aramita wyglądał na zmartwionego. ¦- Czy nie byłoby lepiej, gdyby go po
prostu tak długo odsyłać, aż w końcu odejdzie?
- - Być może, ale mógłby opowiedzieć innym o tej sytuacji i ostrzec ich. Lepiej
więc
zająć się nim i uciszyć do czasu, zanim nie opuścimy tego miejsca.
- - Jak rozkażesz.
D’Shay stanął przy drzwiach. Wyciągnął długi zakrzywiony sztylet, tak czarny jak
jego zbroja. Gryf szarpnął się, na próżno. Nie odzywając się, D’Laque
najwyraźniej rozkazał
golemom uciszyć Gryfa, jako, że jeden z nich chwycił go mocniej za dziób. Teraz
jedna z
jego nóg była wolna, ale lwioptak czekał na sugestie, co powinien z nią zrobić.
Aramita z
artefaktem stał za daleko, a kopanie metalowych postaci mogłoby się skończyć
złamaniem
kości stopy.
Patrząc na uwięzionego Gryfa, D’Shay szepnął:
- Wpuście go.
D’Laque spojrzał zdumiony, ale najwyraźniej nie musiał wydawać żadnego rozkazu,
ponieważ drzwi same zaczęły się otwierać.
D’Shay runął do przodu i uderzył o szaro-błękitne ramię. Próbował coś krzyknąć.
Nie
miał czasu. Arami ta został rzucony w tył z nieludzką wręcz siłą, tak samo jak
wcześniej
Błękitny. Również uderzył o ścianę. W przeciwieństwie jednak do gada, głośno
jęknął.
Dwa golemy z zewnątrz powoli weszły do środka. A za nimi przecisnęła się postać,
prawdopodobnie służący. W sieni dały się słyszeć głosy kilkunastu uzbrojonych

wartowników biegnących w stronę otwartych drzwi.
D’Laque otwierając usta, uniósł do góry świecący w rękach artefakt i spojrzał na
golemy trzymające Gryfa. Jeden z nich puścił ramię i ruszył w kierunku intruzów.
Drugi za to
wzmocnił swój uchwyt i przygotował się do skręcenia karku władcy Penacles. Z
podobnym
przeciwnikiem Gryf miał takie same szansę jak kurczak z dorosłym smokiem.
Znajomy głos wypowiedział słowo, które zrozumieli jedynie trzej spośród
znajdujących się w komnacie. Golem zatrzymał się, ale nie zwolnił uścisku. Drugi
z
metalowych strażników, którego D’Laque wysłał na nowo przybyłych, także zamarł.
Wilczy
jeździec z otwartymi ustami przyglądał się przez chwilę, po czym sięgnął pod
płaszcz. Było
już jednak za późno. Jeden z pozostałych golemów biegł przez pokój prosto na
niego.
Aramita zdołał wyślizgnąć się z uchwytu masywnych ramion, ale uderzył o ścianę i
wypuścił
trzymany w ręku przedmiot. Artefakt upadł na ziemię i odtoczył się na bok.
Sięgnął po niego D’Laque, jednak żelazna stopa naciskająca z siłą kilku setek
funtów
zgniotła i artefakt, i rękę jeźdźca. Opatulona w czerń postać głośno zawyła,
patrząc na
czerwone szczątki tego, co kiedyś było jej ręką i padła na podłogę, zwijając się
z bólu.
- Wybacz panie, że podjąłem takie ryzyko - powiedział sługa i, szeroko się
uśmiechając, stanął przed Gryfem. Rozkazał golemom powrócić do normalnych zadań.
Jakby
przerażony tym, co niemal uczynił, żelazny strażnik wypuścił więźnia z rąk i
odsunął się o
kilkanaście kroków. Gryf zaczął pocierać obolałe w wielu miejscach ciało, po
czym poklepał
po ramionach człowieka, który go ocalił.
- Niech mnie diabli! - zakrzyknął. - To byłeś ty, Toos! A ja zaczynałem się już
zastanawiać, jak wiele osób tak naprawdę ma dostęp do moich komnat i władzę nad
moimi
sługami!
Generał ponownie się uśmiechnął; wyglądał teraz jakby młodszy o dwadzieścia lat.
Takie właśnie akcje sprawiły, że od samego początku stał się niezwykle
wartościowym
towarzyszem Gryfa.
- - To twoje środki bezpieczeństwa pozwoliły nam odnieść zwycięstwo - odezwał
się
generał.
- - To prawda - powiedział Gryf - ale nie ma zbyt wielu ludzi, którym zaufałbym
na
tyle, by zdradzić im to jedno jedyne słowo zdolne odwołać wszystkie wcześniej
wydane
rozkazy naszych metalowych przyjaciół. Tak naprawdę jest tylko jedna taka osoba.
Dawno temu, kiedy został stworzony pierwszy z żelaznych golemów, Gryf zaczął się
zastanawiać nad niebezpieczeństwem wystąpienia przeciwko niemu własnych tworów.
Wymyślił więc swoisty zawór bezpieczeństwa. Wyłowił słowo - imię, jak sądził -¦
z jakiegoś
języka, który znajdował się ukryty gdzieś głęboko w jego umyśle, z języka, który
- wiedział o
tym - był w równym stopniu częścią jego przeszłości, jak D’Shay. Jak długo nikt
nie zagłębił
się w strukturę tworzącą golemy, system bezpieczeństwa pozostawał tajemnicą, a
rozszyfrowanie struktury wymagało wielkich umiejętności i czasu, a tego
jeźdźcowi
zdecydowanie brakowało. Zaklęcia w zaklęciach, pułapki w pułapkach, piętrowe

niespodzianki. Tego nauczyły Gryfa lata bycia najemnikiem.
Strażnicy nadal pomagali oszołomionemu smokowi podnieść się na nogi. Lekarz
badał
D’Laque’a, który przestał się ruszać. Inni zaś zakuwali ręce D’Shaya.
Prześladowca Gryfa
wciąż jeszcze nie otrząsnął się po ciosie golema i uderzeniu o ścianę. Lwioptak
ponownie
spojrzał na Toosa. Miał wielką ochotę uśmiechnąć się do niego, lecz dziób mu to
uniemożliwiał. Zmienił wygląd, stając się na chwilę przystojnym mężczyzną o
jastrzębich
rysach twarzy. Teraz us’miechał się już szeroko.
- A więc, cudotwórco, wyjaśnij mi teraz skąd się tak nagle tu wziąłeś i zdołałeś
nas
uratować w ostatniej chwili?! - poprosił. - Nie potrafiłbym sobie wyobrazić
sprawniej
przeprowadzonej akcji.
Toos skromnie wzruszył ramionami.
- - Zasługa, panie - powiedział - leży tylko po twojej stronie. Akurat nie
pełniłem
służby. Moje obowiązki powinien przejąć kapitan Freynard. Kiedy powiedziałeś, że
spotkałeś
jego i adiutanta w holu, błyskawicznie się zorientowałem, że nie powinien się
tam znajdować,
zwłaszcza podczas poszukiwań D’Shaya. Mogłem się spodziewać najgorszego i
uznałem, że
możesz mieć kłopoty.
- - Twój niezawodny talent przy analizowaniu trudnych sytuacji ponownie nam się
objawił - oznajmił Gryf. - Czy jesteś pewien, że nie masz czarodziejskich
umiejętności? -
Lwioptak zachichotał, a jego twarz powoli zaczęła przybierać pierwotny kształt.
Były najemnik dawno już przyzwyczajony do tych zmian, obdarzył go tylko
niewinnym spojrzeniem.
- - Jeśli mam taką moc, panie - odrzekł - jest to dla mnie takim samym
zaskoczeniem
jak dla innych. Przyznam jednak, że się przydaje.
- - Aby się upewnić, odwołałeś wszystkie rozkazy golemów i...
- - Gryf przerwał na widok nadwornego lekarza, opatrującego wcześniej D’Laque’a,
który podszedł w tej chwili do nich i czekał.
- - Tak? - spytał władca.
- - Wasza wysokość, proszę o wybaczenie, ale nie mogłem nic zrobić dla rannego.
Nie żyje.
- - Nie żyje?
Lekarz brał udział w niejednej bitwie i jego opinia była niepodważalna. Pokiwał
ponuro głową.
- - Rękę opatrzyłem niemal od razu i nie była ona, przynajmniej bezpośrednio,
przyczynąśmierci.WyglądałJakby doznał potężnego szoku. Jakby mu ktoś wyssał
życiowe
siły. I nie miało to nic wspólnego z odniesioną raną.
- - To przez ten przedmiot w jego ręku.
- - Panie?
- - Nic, nic. Mógł nam wiele powiedzieć. Teraz będzie musiał wystarczyć D’Shay.
-
D’Laque zmarł, pomyślał Gryf, ponieważ jego artefakt - dlaczego przyszła mu do
głowy
nazwa Ząb Niszczyciela - został zniszczony. Podobne przedmioty tworzyły silną
więź z
dozorcami wilczych jeźdźców.
W jego umyśle otworzyły się kolejne drzwi.
Ktoś go powiadomił, że Błękitny powoli dochodzi do siebie. Gryf przeprosił Toosa
i
lekarza, po czym dołączył do swojego sojusznika, który pozbierał się już na

tyle, by zabić
każdego w zasięgu wzroku. Spojrzał na władcę Penacles.
- Czy te dranie mają jakieś flaki, bym mógł je z nich wyrwać? - wyburczał
Błękitny. -
Jeśli nie, chcę dostać w swoje ręce D’Shaya i obedrzeć go ze skóry!
Tak, Smoczy Król zdecydowanie czuł się już dobrze. Gryf potrząsnął głową.
- Tamten nie żyje - powiedział. - Ale D’Shay jest moim więźniem. To mój pałac
zaatakował i na moje życie nastawał.
Smok próbował podnieść się na nogi.
- - Jak ci się udało - spytał - przechylić szalę zwycięstwa na naszą stronę? Ja
zostałem powalony na ziemię przez jednego z twoich ponoć lojalnych metalowych
ludzi.
- - Generał Toos zdołał po raz kolejny udowodnić swój zawodowy kunszt. - Gryf
nie
zamierzał zdradzać przed smokiem sekretu związanego ze słowem, które mogło
odwołać
wszystkie poprzednie rozkazy golemów. Powiedział jednak, że jego zastępca zdołał
przejąć
kontrolę nad dwoma golemami na zewnątrz, zanim zareagowały na rozkazy. A
ponieważ
golemy sprzężone ze sobą mogły kontaktować się tylko wtedy, kiedy przekazywały
informacje, powiadomił je, co mają czynić. Te niezbyt inteligentne znajdujące
się wewnątrz
sali niczego nie podejrzewały. Toos wiedział, że Aramici mogą się zacząć czegoś
domyślać,
ale nie mogą się zorientować, że ktoś już przejął kontrolę nad strażnikami.
Wilczych
jeźdźców zgubiła własna arogancja i zadufanie.
- - W tym planie było za wiele ryzyka...
Twarz Gryfa przyjęła ptasi wyraz, lecz nadal zdawała się być uśmiechnięta.
- - Nie tam, gdzie w grę wchodzą umiejętności generała Toosa. Stwierdziłem, że
jest
on jedyną osobą, której mogę całkowicie zaufać.
- - Czy próbujesz mi w ten sposób coś powiedzieć? - spytał smok.
- - Nasz sojusz, jeśli o to ci chodzi, nadal istnieje - odparł lwioptak.
Błękitny potrząsnął zdobną w hełm głową. Jego wzrok padł na D’Shaya, który w tym
czasie zdołał już całkiem oprzytomnieć. Próbował właśnie bez większego
powodzenia
rozerwać więzy. W pobliżu stało czterech strażników, z których dwóch trzymało
więźnia.
Toos zaczynał go już wypytywać. Obserwując jednak wyraz jego twarzy, nie dawało
to
większych rezultatów.
Gryf podszedł do więźnia z drepczącym mu po piętach Błękitnym. Wzrok D’Shaya
przeniósł z Toosa na lwioptaka. Dało się w nim odczytać gniew, frustrację i inne
niepokojące
emocje, których Gryf nie potrafił nazwać. Nadal nie był pewien, czy jeździec
jest całkowicie
nieszkodliwy.
- Mam nadzieję, że dokładnie go przeszukałeś, Toos - powiedział. - Ostatnim
razem
znikąd wyciągnął obosieczny miecz.
Trudno ocenić, czy D’Shay posiada czarodziejskie umiejętności. To była jedyna
sytuacja, w której wilczy jeździec uczynił coś, co wyglądało na namiastkę magii,
ale Gryf
sądził, że jego wiedza na temat Aramitów w najlepszym przypadku mogła okazać się
skromna. Dwa spotkania twarzą w twarz. Ogromnie teraz żałował, że nie pamięta,
jaką rolę
odegrał w jego przeszłości D’Shay, ale pamiętał go jako człowieka, który
zdradził swoich
przyjaciół.

- Odmieńcze - arystokratyczny najemnik zimno się uśmiechnął - zawsze udawało ci
się jakimś cudem przetrwać.
Toos się zjeżył.
- - Zamierzałem się dowiedzieć, co się stało z kapitanem Freynardem i tym drugim
-
powiedział.
- - Nie opuścili gospody, prawda D’Shay? - spytał lwioptak. - Przynajmniej nie w
normalny sposób.
D’Shay nie odezwał się, ale jego wzrok skakał od Gryfa do Toosa. Generał
poczerwieniał. Freynard - zdawał sobie z tego sprawę władca Penacles - był dla
niego niemal
synem. Obydwaj zdawali sobie z tego sprawę. Jeśli ktokolwiek miałby zastąpić
kiedykolwiek
generała, byłby to właśnie kapitan. Teraz stało się to już niemożliwe.
Oczy żołnierza ściemniały, a wzrok, jakim obdarzył więźnia, doprowadziłyby
niejednego do takiego przerażenia, że wyznania płynęłyby z niego niczym
strumień. D’Shay
przyjął to jak ktoś, kogo właśnie poinformowano, że chyba będzie padać. Toos
powoli
wyciągał nóż zza pasa.
- Teraz, wasza wysokość, ja biorę za niego odpowiedzialność - powiedział. - Moi
ludzie zaprowadzą go do celi, gdzie można go będzie dokładnie wypytać. Aha, każę
też
usunąć to drugie ścierwo, skoro już o tym mowa. - Wskazał na nieruchomą postać w
hebanowej zbroi.
To zwróciło uwagę D’Shaya.
- D’Laque nie żyje? - spytał.
Równie dobrze mógł pytać o godzinę, ale Gryf przechwycił odrobinę emocji,
których
Aramita nie zdołał zamaskować. Nie była to trwoga - D’Shay nigdy niczego się nie
bał,
przypomniał sobie nagle Gryf - ale gorzka wściekłość. Zupełnie jakby D’Laque
stanowił
ważny element gry, jaką rozgrywał wilczy jeździec.
Toos zrozumiał to jednak inaczej.
- Twój przyjaciel jest martwy - powiedział - a jego zabaweczka roztrzaskana na
tysiąc
odłamków. Niech to będzie dla ciebie ostrzeżeniem.
Arystokratyczny jeździec potrząsnął głową.
- Biedny D’Laque! - odezwał się. - Ostrzegał mnie przed tą akcją, ale zdołałem
go
przekonać, że wszystko się uda. Dozorcy nie powinni znajdować się tak blisko
akcji, mimo że
to lubią. Starszy dozorca D’Rak sam łamie własne zasady. Ach, D’Laque. Zaufał
mi, a mam,
jak wiecie, dobrą reputację. - D’Shay zimno się uśmiechnął, a chłód tego
uśmiechu wydawał
się tak porażający jak efekt zaklęcia Lodowego. - To kolejna rzecz, za którą
zapłacisz,
odmieńcze. Możesz na to liczyć.
Toos upewnił się, że każdy ze strażników mocno trzyma wilczego jeźdźca.
- Na pewno nie za twoją przyczyną, przyjacielu - oznajmił generał. - Zamkniemy
cię
tam, gdzie nie będą chciały odwiedzać cię nawet szczury. Wtedy może wyciągniemy
coś od
ciebie.
D’Shay nie przestał się uśmiechać. Gryf miał ochotę usunąć ten uśmiech z jego
twarzy
pięścią, ale wiedział, że Aramita tylko odczułby z tego powodu satysfakcję.
- - Mamy wiele do omówienia, D’Shay - oznajmił. - Pamiętam coraz więcej, a
dzięki

twojej pomocy zdołam sobie przypomnieć wszystko. Wtedy może pójdę na spotkanie z
twoimi przełożonymi.
- - Rozumiem - odrzekł jeździec.
Więzień omiótł komnatę długim spojrzeniem, przyglądając się dokładnie
wszystkiemu, zwłaszcza obiciu ścian. Gryf poczuł w sobie napięcie, spodziewając
się próby
ucieczki, ale poirytowany D’Shay jedynie się uśmiechnął.
- Była to lekcja, którą powinienem zapamiętać - odezwał się. - Nie doceniłem
cię,
odmieńcze, ale czegoś się także nauczyłem. Być może...
Nadal uśmiechnięty D’Shay nagle zaczął się rzucać w konwulsjach. Zakaszlał, a
trochę krwi skapnęło mu z ust.
- Nie! - ktoś’ krzyknął, a władca Penacles zdał sobie sprawę, że krzyk wyszedł
właśnie z jego ust. Dziwne, bowiem więzień nie został przez nikogo zraniony!
Gryf zrozumiał
nagle, co próbował uczynić D’Shay. Pojął, że jego prześladowca zamierza uciec
tam, gdzie
nie można go będzie już nigdy złapać.
Gryf chwycił trzęsącą się postać, zanim Toos zdołał zawołać lekarza. Wilczy
jeździec
mocno zaciskał zęby, jakby się śmiał z próżnych wysiłków swego przeciwnika, a
jego
wykrzywione w złości wargi nadawały mu naprawdę dziki wygląd. Jego oczy patrzyły
gdzieś
w dal.
Z przerażeniem graniczącym z fascynacją Gryf zdawał sobie sprawę, że traci
jedyne
źródło informacji dotyczące własnej przeszłości. D’Shay ostatecznie triumfował.
- A niech cię, kundlu! - wściekle zakrzyknął lwioptak. - Nie możesz mi tego
zrobić!
Nie teraz!
Kiedy dołączył do nich lekarz na wszystko już było za późno. Wilczy jeździec po
raz
ostatni szarpnął się i z westchnieniem ulgi niczym kukła upadł na podłogę. A
kiedy badał go
lekarz, wciąż nieufny Gryf kazał strażnikom trzymać go za ramiona i nogi.
Po szczegółowych oględzinach lekarz wstał.
- Nie mam wątpliwości, że ten człowiek nie żyje - oznajmił. - Sądzę, że w
tajemniczy
sposób przebił coś w swoim organizmie. Dowiem się, kiedy będę miał trochę czasu,
by go
pociąć.
Patrząc na ciało, z którego nadal emanowała arogancja, Toos potrząsnął głową.
- Za pozwoleniem, wasza wysokość - powiedział - wolałbym spalić to ścierwo.
Myślę,
że moglibyśmy wtedy spać spokojniej.
Władca Penacles zgodził się. Nie był nekromantą. Nie potrafił wskrzeszać
umarłych,
ale podejrzewał, że nawet wtedy D’Shay znalazłby sposób, by go oszukać. Poza
tym, jak
powiedział Toos, dopiero gdyby był pewny, że D’Shay naprawdę zginął, odzyskałby
spokój
ducha.
- Zrób to, Toos - rzekł - i tak rozsyp popioły, by nie zaszkodziły zwierzętom.
Strażnicy wynosili właśnie drugie ciało. Gryf złapał zadowolone spojrzenie
Smoczego
Króla.
- Nie jest to dokładnie to, na co liczyłem - odezwał się - ale wystarczy, by
uznać
zakończenie sceny za sukces. Aramita miał też swoje małe zwycięstwo, ale ja w
jego sytuacji

wolałbym pozostać żywym i walczyć.
Błękitny mógł być zadowolony, ale on sam wiedział, że te wydarzenia na zawsze
pozostawią w nim uczucie niesmaku.
- - Możemy świętować zwycięstwo - powiedział - ale chyba nie zapomniałeś, że
nadal czeka nas wojna?
- - Bynajmniej - odrzekł smok - ale zawsze przyjemniej popatrzeć na pokonanych,
leżących bez tchnienia wrogów, niż na żywych.
- - Ciesz się więc. - Gryf podniósł Jajo Yalaka, które przez cały ten czas
wygodnie
spoczywało na półce. Rzucił okiem na kryształ, zmuszając się do zapomnienia o
D’Shayu i
dodał: - Miejmy nadzieję, że będzie nas to podtrzymywać na duchu, jeśli nam się
nie uda.
Wtedy nie będziemy mieli niczego innego, z czego moglibyśmy się cieszyć, poza
rozmyślaniami, ile minie czasu, zanim dotrą do nas potwory Lodowego.
XXI
Poszukiwacze zgromadzeni w wysoko położonych jaskiniach Piekielnych Równin
dowiedzieli się o porażce swoich emisariuszy. Reprezentanci zarówno tych jak i
wszelkich
innych gniazd rozproszonych po całym kontynencie zaczęli się kłócić w cytadeli
Azrana. Z
ich dziobów nie wydobywał się żaden dźwięk poza przypadkowymi skrzeknięciami.
Rozmawiali telepatycznie, czyli jedynym sposobem, z pomocą którego potrafili
wyrażać
prawdziwe uczucia.
Kiedy tak siedzieli, nie zdołali wyczuć potężniejszego niebezpieczeństwa. A gdy
dał
się odczuć pierwszy wstrząs i cała budowa drgnęła, wielu z nich zesztywniało,
nie mając
pojęcia, co się dzieje. Dopiero kiedy pierwsze ciężkie elementy konstrukcji
budynku zaczęły
na nich spadać, zareagowali. W popłochu poczęli się wznosić w powietrze tak
szybko jak
tylko potrafili, lecz dla niektórych było już za późno. Pierwszy z potężnych
potworów
wynurzył się na podwórzu, łapiąc wiele przerażonych ptaków, zanim zdołały
wydostać się z
zasięgu jego wielkich łap.
Poszukiwacze rozegrali swoje karty, ale okazało się to niewystarczające. Teraz
Lodowy pokazywał, co tak naprawdę sądzi o ich niegdyś potężnej mocy. Wszyscy
inni jego
wrogowie byli niczym. Oznaczało to opóźnienie procesu Ostatecznej Zimy, gdyż
musiał
skierować swoje potwory do ataku na ptaki, ale władcy Północnych Pustkowi nie
przeszkadzało to zbytnio. To nie mogło potrwać długo. Nic nie mogło powstrzymać
koszmarnej fali.
Niektóre z jego dzieci, stworzenia będące przedłużeniem jego własnego organizmu
musiały umrzeć. Poszukiwacze, będąc tym, czym byli, nie poddawali się bez walki.
Jednakże
bestie były wielokrotnie silniejsze i każda z nich mogła stawić czoło kilku
ptakom.
Nawet aroganccy Poszukiwacze nie mieli wątpliwości, co do wyniku walki.
W jaskiniach ku zaskoczeniu więźniów Lodowy się roześmiał. Z każdą mijającą
minutą stawał się coraz większy i bardziej wychudzony. Przemieniał się w
szkielet okryty
jedynie cienką warstwą skóry. Zaklęcie Ostatecznej Zimy zmierzało ku punktowi,
po
przekroczeniu którego nie da się już jej zatrzymać.
Dostrzegając nieobecnym wzrokiem zdumiony wyraz twarzy Cabe’a, olbrzym ukazał
w uśmiechu zęby, tak jak potrafią to czynić tylko smoki. Młody wiedźmin spojrzał
mu

odważnie w oczy. Nie wiedział jak długo już tu wisieli. Lodowy zdawał się
oczekiwać na
właściwą chwilę, by pozbyć się swoich „gości”. Najwyraźniej wolał, by jego moc
była jak
najpotężniejsza, kiedy - być może - będzie musiał ją wykorzystać.
- Ptaki opanował chaos - odezwał się. - Ostatnia przeszkoda została pokonana.
Przeznaczenie się spełnia.
Ukazując w taki sposób emocje, smok ujawnił nową stronę swojej natury. Wszyscy
byli wstrząśnięci. Fakt, że w tak ostentacyjny sposób wyrażał zadowolenie
dowodził tylko,
jak blisko znajdował się całkowitego zwycięstwa.
- Bracie Lodowy.
Głos odbił się w jaskiniach echem. Pobrzmiewały w nim dziwne nuty, jakby jego
źródłem był otaczający ich lód.
- Bracie Lodowy.
Głowa Smoczego Króla uniosła się do góry, a błękitne oczy zimno zaświeciły.
- - Dlaczego zjawiasz się nieproszony w moich komnatach, bracie? - rzekł.
- - Czy część twego królestwa nie należy do mnie? Czy twoje komnaty nie lśnią
słabszym odbiciem mojej potęgi? - pytał głos.
- - Czego chcesz? - w głosie Lodowego dało się odczuć groźbę, wskazując, że
pozostały w nim jakieś resztki emocji.
- - Musisz to zatrzymać.
- Zaoferowałem ci niegdyś współpracę, ale odmówiłeś. Toma chciał coś powiedzieć,
jednak Gwen go powstrzymała.
- - Rytualne samobójstwo do niczego nie prowadzi - powiedział przybyły.
- - To prowadzi. - Lodowy coraz bardziej zapalał się do obrony swojej sprawy. -
Nie
będzie żadnego następcy naszego gatunku! Jesteśmy szczytem ewolucji, pomnikiem
potęgi!
Pozwolić ludzkim szkodnikom rządzić, oznaczałoby pozostawienie skazy na czystym
wizerunku! Lepiej by było, gdyby po nas nie zostało już nic!
- - Nie mogę się z tym zgodzić.
- - I cóż uczynisz? - Okryty szronem smok rozejrzał się, jakby próbując odnaleźć
intruza.
- Ja nic nie będę musiał robić. Zgubią cię twoje czyny. Wszyscy czekali na
dalszy
ciąg, ale ściany milczały. W końcu Toma szepnął:
- - Zginęliśmy. Nawet Kryształowy nie chce stanąć przeciwko niemu.
- - To nie brzmiało jak kapitulacja - skomentowała Gwen, ale ton jej głosu
wskazywał, że i ona już się poddała.
Cabe chciał coś powiedzieć, ale poczuł w umyśle obecność kogoś obcego. Czuł
także
słabo pulsującą obecność tej jego części, która niegdyś należała do Nathana,
jakby nadal
próbowała go chronić przed strasznym losem, który najwyraźniej pomimo ochrony i
tak miał
mu przypaść w udziale.
„Bedlam. Wierzę, że ty nie będziesz takim głupcem”.
Nie wiedział, co sądzić o tym stwierdzeniu, nie miał też pojęcia dlaczego tamten
powrócił.
,$rat Lodowy czerpie moc skądinąd: pochodzi ona z dwóch źródeł. Jedno zostało
już
zniszczone. Drugim jesteś ty”.
„Wiem” - odpowiedział w myślach Cabe. Zaczął się zastanawiać, czy to nie
przypadkiem Kryształowy. I czy wcześniejsza rozmowa nie była tylko grą. Nagle
gość w jego
umyśle zirytował się, jakby nie była to odpowiednia chwila dla roztrząsania tak
nieistotnych
spraw. Nie mógł odmówić rozsądku takiemu tokowi myślenia.
,.Nie jestem już dość silny, aby pomóc ci bezpośrednio, ale jeśli się zgodzisz,
pożyczę

od ciebie sekrety, które wykradł Lodowy. Brakuje mi możliwości, by wziąć je
siłą, tak jak on.
Potrzebuję twojej zgody. Istnieją jeszcze tacy, którzy chcą ci pomóc, ale kończy
im się czas”.
W głosie czuło się niecierpliwość, której wcześniej Cabe nie zauważył, więc
zaczął
podejrzewać, że jego tajemniczy sojusznik miał już nóż na gardle i przytłaczała
go siła tak
gigantyczna jak głód.
- Zrób to - wymruczał Cabe.
Gryf i Błękitny zanurzeni w stosie ksiąg w Penacles nagle zesztywnieli, widząc
jak
Jajo Yalaka zaczęło zachodzić mgłą i drżeć.
- - Czy to... normalne? - Błękitny, który tego dnia ucierpiał na skutek wielu
ataków,
patrzył teraz na wszystko, co okazywało się niezwykłe, jako na potencjalne
zagrożenie. Gryf
nie mógł go za to winić, sam bowiem odczuwał to samo.
- - Nie, na pewno nie. - Władca Penacles ostrożnie uniósł kryształ. Kiedy nie
wydarzyło się jednak nic nowego, zaczął go dokładnie oglądać.
Chmura wewnątrz artefaktu przybrała postać chaotycznego kłębowiska. Do jej
wnętrza zdawały się przypływać różne rzeczy. Więcej i więcej, ale jakby i to nie
wystarczało,
kłębowisko zaczęło się uginać i zwijać. Gryf zdał sobie sprawę, że obłok pożerał
sam siebie.
Patrzył tak długo, aż w krysztale pozostała pustka.
„Głód staje się coraz silniejszy, aż w końcu pożre sam siebie. Życie go karmi,
ale i
życie go zabija. Źródło jest początkiem, ale jest także i końcem”.
- - Co to było? - mruknął Gryf.
- - Nic nie widziałem - odparł zdziwiony Smoczy Król - i nic nie słyszałem.
Jedyne,
co zauważyłem, to kłębiącą się w krysztale mgłę.
- - Czy to ci coś przypomina? - Lwioptak szybko powtórzył usłyszane zdania i
opisał
zaprezentowaną mu przez kryształ scenę.
- - Brzmi jak tekst jednej z tych przeklętych ksiąg - skomentował Błękitny.
- - Brzmi jakby... To prawdopodobnie jest to! - Gryf zakręcił się wokół własnej
osi.
- - Tak, panie? - Gnom z potężną księgą w rękach stał już przed nim.
Gryf zmierzył tomisko krytycznym wzrokiem i spytał:
- - Czy to jest księga, o którą właśnie zamierzałem poprosić?
- - Przypadkiem usłyszałem jak rozmawialiście, więc... - skierował twarz w
stronę
Błękitnego.
- - I chciałeś oszczędzić mi czasu.
- - Tak, panie.
- - Wiedziałeś dokładnie, czego szukać.
- - Te zdania znajdują się w księdze. Podobne można odnaleźć w innych dziełach.
Gryf uważniej przyjrzał się bibliotekarzowi.
- - Będziemy musieli porozmawiać - rzekł. - Jeśli, rzecz jasna, uda się nam to
wszystko przeżyć.
- - Skoro uważasz, że da to lepszy rezultat niż ostatnich dziewięć rozmów,
obecny
władco Penacies, powiem wszystko, co będę mógł.
Lwioptak skrzywił się. Rozmawiał już wcześniej z gnomem i nie udało mu się nic
dowiedzieć. Pozostawała jednak jeszcze jakaś nadzieja.
- - Do czego służą te Biblioteki? - wymamrotał smok, słysząc wymianę słów z
bibliotekarzem. Gryf nie miał czasu, by odpowiedzieć. Wziął z rąk gnoma księgę i
przekopywał się przez nieskończoną liczbę pustych kartek.
- - Tu nic nie ma, poza... - wstrzymał oddech. Zdania, które usłyszał,

znajdowały się
na samej górze prawej strony. Pod nimi zaś...
Ignorując protesty starego bibliotekarza, wydarł jedną z pustych kartek i użył
jej jako
zakładki. Zatrzaskując księgę, błyskawicznie wstał. Jego wzrok skierował się na
Jajo Yalaka.
Błękitny stał już na nogach.
- Co się stało? Co tam jest napisane? - zawołał.
Gryf, trzymając kryształ w rękach, wymruczał:
- Napisane jest, że być może jest już za późno. Mogę mieć tylko nadzieję...
- Na co on czeka? - szepnęła Gwen. - Dlaczego nic nie robi? Cabe przechylił
głowę,
aby ją zobaczyć. Wyglądała pięknie jak zawsze, mimo ciężkiej podróży przez
Pustkowia i
uwięzieniu przez Lodowego. Nie pasowało to do sytuacji, ale się uśmiechnął.
Potem
przypomniał sobie jej pytanie, ale odpowiedź nadeszła sama. Był zaskoczony, że
wcześniej
tego nie zauważył.
- Czeka, aż Bliźnięta się zespolą.
Zrozumiała. Kiedy dwa księżyce, Hestia i Styx, znajdowały się blisko siebie,
wytwarzały potężne pole magiczne, dzięki któremu można było dużo łatwiej czerpać
moc
potrzebną do rzucania zaklęć.
- - Wspominałeś, że Brązowy Smok robił to samo. Wzmacnia czułość na magię.
- - To daje energię, jakiej potrzebuje. Lodowy nadal jest zagrożony przez własne
zaklęcie. Byłby głupcem, gdyby nie zdawał sobie z tego sprawy.
Gwen zamknęła oczy. Cabe, wiedząc, że żona nie może używać magicznej mocy,
patrzył na nią zdumiony. Widział, że się koncentrowała, ale nie miał pojęcia, co
zamierzała
uczynić bez magii.
Minęło trochę czasu. Lodowy ich ignorował, najwyraźniej przygotowując się do
nadejścia wielkiej chwili. Jego przerażające, ożywione z martwych sługi zdawały
się być
nieświadome zabiegów czarodziejki. A jeśli nawet coś rozumiały, to wiedziały, że
nie może
ona korzystać z magii.
Wreszcie wyczerpana westchnęła i otworzyła oczy. Na jej twarzy rysował się wyraz
obrzydzenia. Obrzydzenia do siebie samej z powodu własnej porażki.
- - Przykro mi, Cabe - odezwała się. - Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie
to
będzie trudne.
- - Trudne?
- - Próbowałam odnaleźć jakieś życie, jakieś stworzenie, które mogłoby nam
pomóc.
- Bez magii?
Przerwała mu skinieniem głowy. Upewniając się, że Lodowy nadal jest zajęty
własnymi sprawami, rzekła:
- - Mam szczególny kontakt z naturą, który wykracza poza zwykłą magię. Dlatego,
gdy byłam młodsza, Zielony pozwolił mi wejść do Lasu Dagora. Myślałam, że tu to
też
będzie działać, ale... ale tu nic nie ma, Cabe! Nic! Wszystko zostało zabite,
albo uciekło!
- - Zbliża się czas... - zagrzmiał nagle głos Lodowego odbity od ścian komnaty.
Olbrzym kierował się w ich stronę. - Czas chwały. Czas Ostatecznej Zimy.
- - Czy on nie mógłby przestać? - wymamrotał Haiden.
- - Nikt nie zdoła mnie powstrzymać - mówił Lodowy. - Bliźnięta znajdują się już
niemal na właściwej pozycji. Kiedy się maksymalnie zbliżą, nadejdzie wasz
koniec. - Lodowy
błękit jego oczu zmienił się w ową biel, którą widzieli wcześniej. Cabe zdał
sobie sprawę, że

wkrótce pozostaną już takie na zawsze. Kolejny rezultat zaklęcia.
Gdy Smoczy Król spoglądał na swoich więźniów, wokół niego tańczyły malutkie
burze śnieżne. Jego wzrok prześlizgiwał się z jednego więźnia na drugiego, aż
dotarł do
Gwen.
- - Myślę... tak, myślę, że ty będziesz pierwsza - ogłosił. Cabe bezsilnie
szarpnął
krępujące go więzy.
- - Nie! - krzyknął.
- Wydaje mi się, że rozumiem waszą rasssę. Niech ossstatni z Bedłamów patrzy jak
jego żona pierwsza oddaje ssswoje życie. To będzie... tak, to będzie
dosssskonałe - wysyczał.
Jeden ze strażników wyprostował się.
- - Hestia znajduje się już w odpowiedniej pozycji - rzekł.
- - Doskonale. Weźcie kobietę Bedlama.
Dwa stworzenia rzuciły się do przodu. Cabe w myślach zaczął krzyczeć, szukając
swego sojusznika.
„Słyszę cię. Nie mogę wiele obiecać. Potwory Lodowego znalazły się już w mojej
krainie. Przygotuj się. Jeśli jego kontrola osłabnie, twoja moc może powrócić.
Osłaniaj się,
jeżeli chcesz ją zachować. Nie mogę ci zagwarantować nic więcej”.
Głos zniknął. Cabe wstrzymał oddech i patrzył na żonę z niecierpliwością.
Stworzenia
były powolne, ale Gwen w najlepszym wypadku zostało najwyżej kilka minut życia.
Jeden ze sług sięgnął do lodowych kajdan trzymających lewą rękę Gwen. Martwe
stworzenie znajdujące się wewnątrz sługi zdawało się na nią patrzeć.
Czarodziejka ze swojej
strony starała się jak mogła, by nie wyglądać na przerażoną.
Dał się słyszeć dźwięk przypominający grzmot, a sługa został zamieniony w drobne
kawałeczki lodu, które rozprysły się, cudem omijając więźniów, za to w
większości trafiając
wprost w pysk Lodowego, który warknął, bardziej z irytacji, niż z bólu.
„Nie wtrącaj się!” - usłyszał Cabe.
Odezwał się kolejny huk i tym razem Cabe wiedział, że to naprawdę grzmot. Grzmot
z
błyskawicą. Piorun trafił w podłogę, wypalając dziurę i tworząc szczelinę mającą
dobre
dziesięć jardów. Jeden z ożywionych sług potknął się i wpadł do niej. Nikt nie
usłyszał
odgłosu uderzenia o dno.
Młody wiedźmin zdał sobie sprawę, że się mylił. Jego sojusznikiem nie był
Kryształowy, lecz zupełnie inny z Królów, Burzowy, władca bagiennych terenów
wokół
Wenslis. Burzowy był w równym stopniu władcą żywiołów, co ośnieżony olbrzym
stojący
przed nimi.
Pioruny uderzały wszędzie, trafiając w oddziały Lodowego z zabójczą precyzją.
Wydawały się jednak omijać samego smoka. Błyskawica za błyskawicą waliły wokół
jego
wielkiego cielska, niekiedy chybiając zaledwie o metr, ale nie trafiały.
Fragmenty skał unosiły
się w niewielkich trąbach powietrznych, które wyglądały jakby chciały porwać
smoka. Co
jednak dziwiło, władca Północnych Pustkowi zdawał się być jedynie... zirytowany.
Jednak jego kontrola lekko zelżała. Cabe poczuł drgnienie mocy, która po chwili
zniknęła.
„Ja... kupuję... warn czas... Inni są już prawie gotowi”.
Inni? Cabe nie miał pojęcia kim byli „inni”, ale czuł, że Burzowy męczy się.
Pioruny
uderzały coraz rzadziej, a ich celność stawała się coraz słabsza, nawet
więźniowie kilka razy

cudem uniknęli śmierci.
Co gorsze, Lodowy zaczął kontratakować. Czwórka więźniów jednak nie widziała
skutków jego poczynań, poza tym, że pioruny stały się jeszcze rzadsze i tylko
kilka z nich
dotarło do celu. Miniaturowa burza śnieżna przygniotła błyskawice, zdawała się
je pożerać.
- Zdrajca! - powiedział Lodowy Smok do pustej przestrzeni. - Chciałeś pozwolić,
by
rządzili ludzie, więc teraz cierp razem z nimi.
Cabe raczej poczuł, niż usłyszał krzyk Burzowego w swoim umyśle. Moment później
pan Wenslis odezwał się słowami przepełnionymi bólem:
.Jeszcze... chwi... chwila. Przygotuj się! Nie mogę...”
Zostali oślepieni ostatnim potężnym atakiem na siedzibę Lodowego. Piorun za
piorunem trafiały teren wokół bestii. Wszędzie w ziemi pojawiały się pęknięcia,
a z
częściowo roztopionych ścian ściekała woda. Cała góra drżała, pioruny niszczyły
lód, który
musiał tu leżeć jeszcze od epoki sprzed panowania smoków. Lodowy raz i drugi
poślizgnął
się. Potężny blok śniegu i lodu upadł kilka metrów od Cabe’a. W pewnej chwili
szczęśliwie
wycelowane uderzenie musnęło władcę Pustkowi.
„Teraz... teraz wszystko w twoich... i ich... rękach”.
Jaskinia wypełniła się dymem i parą. Lodowy oddychał ciężko i stało cię
oczywiste,
że ostatni atak wyczerpał go bardziej, niż chciałby się do tego przyznać. Cabe
wiedział, że
wiele z głodnych potworów Lodowego zginęło, zostały spalone przez olbrzymią
ilość energii,
którą zabrał im smok. To jednak nie wystarczało. Lodowy nadal miał dość siły, by
dzieło
dokończyć.
Istniało małe prawdopodobieństwo, że Burzowy zginął. Cabe wiedział, że nie może
już liczyć na jego pomoc. Wenslis wciąż atakowano, a sam władca piorunów
niewątpliwie
znacznie ucierpiał od kontruderzenia brata.
Kto pozostał? Kim byli „inni”? I co najważniejsze, gdzie byli? Jeśli mieli
walczyć ze
smokiem, pozostało im jedynie kilka minut, zanim wszelkie dalsze ataki okażą się
bezcelowe.
Władca Północnych Pustkowi ponownie skierował uwagę na więźniów.
- W najgorszym wypadku uznamy to za drobną niedogodność - odezwał się. - Podejdź
tu, Pani z Bursztynu.
Nie mając już służących, którzy by mogli wykonywać jego rozkazy, Lodowy został
zmuszony do użycia własnej mocy. Ściana, przy której wisiała Gwen, skręciła się
i zmieniła
kształt, jakby ożywając na chwilę. Lód, który trzymał żonę Cabe’a, zamienił się
w ruchome
kajdany. Tajemnicza ręka, kontrolowana tak samo jak ściany i podłoga korytarza,
gdzie
zostali schwytani, pociągnęła ją ku oczekującemu Królowi. Gwen szarpała się,
jednak bez
najmniejszego rezultatu.
- Pani z Bursztynu - powiedział smok - ty, która stałaś obok najgorszego ze
Smoczych
Mistrzów, teraz znajdujesz się koło jego wnuka, kolejnego wcielenia.
Reprezentujesz rodzaj
ludzki w takim samym stopniu jak Bedlamowie. Twoja ofiara stanie się symbolem i
okaże się
też niezwykle użyteczna. Jesteś silna, a twoja moc przysłuży się zaklęciu.
Cabe nie mógł jej ocalić! Bez namysłu krzyknął:

- Jesteś głupcem, wielmożny Lodowy! Nie zdajesz sobie sprawy z własnych błędów!
Gigantyczna głowa zwróciła się ku niemu, teraz już bez żadnego wyrazu
rozbawienia,
czy irytacji na pysku. Był zbyt blisko zwycięstwa.
- - O czym mówisz, ostatni z Bedlamów? - spytał. - Nie popełniłem żadnego
ważnego błędu.
- - Czyżby? - z ust Cabe’a słowa wyrwały się same. Słuchał ich w zdumieniu.
- - A więc zbaw mnie, ludzkie nasienie. Powiedz mi.
Cabe uśmiechnął się, choć nie było mu do śmiechu. Czuł się zdenerwowany,
ponieważ nie miał pojęcia, do czego zmierza Nathan. Bo to musiał być Nathan. Do
czego on
dąży?
- - Coś podobnego zostało użyte do stworzenia Ziem Jałowych.
- - Wiem o tym. - Lodowy patrzył na niego z uwagą, jakby zastanawiając się, z
kim
tak naprawdę rozmawia.
- - Miało nastąpić całkowite i ostateczne zniszczenie dokonane przez Smoczych
Mistrzów.
Gwen zdawała sobie sprawę, kto mówi jego ustami.
- - A jednak Brązowy zdołał przywrócić Ziemie Jałowe do dawnego stanu, choć
kosztowało go to życie własne i niemal wszystkich jego klanów, poza kilkoma
niedobitkami.
- - Do czego zmierzasz? - syknął smok. Całkowita obojętność powoli przeobrażała
się w gniew i zmieszanie.
- - Czy sądzisz, że twoje zaklęcie będzie ostateczne? - nacierał Cabe. - Czy
naprawdę sądzisz, że zima utrzyma się wiecznie?
- - Tak. Posiadam wiedzę Bibliotek Penacles, a także czerpię informacje z
twojego
umysłu. Wiem o wszystkim, Bedlamie!
- - I sądzisz, że z tego ostatniego źródła korzystasz niepostrzeżenie. Myślisz,
że
wszystko, czego się dowiedziałeś z mego umysłu, było prawdziwe i nie zostało w
żaden
sposób zafałszowane?
Istnieje rodzaj zimna tak intensywnego, że aż pali. Oczy Lodowego płonęły
właśnie
takim zimnem. Cabe mimowolnie zadrżał, czując na sobie zaledwie jego przelotny
dotyk. A
myślał, że to zaklęcie było straszne!
- - Nareszcie cię rozpoznałem! - ryknął smok z nagłą wściekłością. - Wielki
oszust!
Smoczy Mistrz we własnej osobie. Słyszałem opowieści, ale nie mogłem w nie
uwierzyć.
- - A więc wiesz, że to, co mówię, jest prawdą.
Cabe zaczął się martwić, że Lodowy przejrzy blef, bo przecież to musiał być
blef,
czyż nie? To, co niegdyś było Nathanem, a po jego śmierci weszło w Cabe’a, teraz
całkowicie
przejęło nad nim kontrolę. Czy Nathan naprawdę był na to przygotowany?
- Myślę, że kłamiesz - wymruczał Smoczy Król, ale jego pewność siebie zmalała.
Zerknął na uwięzioną Gwen, a potem na dół koło niej.
Potężny Król zawahał się. Jego kontrola na mgnienie oka gdzieś się rozpłynęła.
Cabe chciał krzyczeć, lecz poczuł, że rzeczywistość wymyka mu się spod kontroli.
Pełna jaskiń cytadela Lodowego zdawała się od niego uciekać, jakby zmniejszając
się i
zmniejszając, aż do chwili kiedy... zniknęła. Unosił się w... niczym. To nie
przypominało
nawet Pustki. Po prostu znajdował się... gdzie indziej.
„Decyzja należy do ciebie” - zdawała się mówić część jego, umysłu. Nie dało się
jednak stwierdzić, czy słowa te należały do niego, czy też do jego dziadka.
Nie wahał się. Tam była Gwen. Jeśli nie liczyło sięjuż nic innego, to jej jednak

coś
obiecał. Nawet gdyby to miało oznaczać jego śmierć, jak przepowiedział mu zmarły
Tyr, to
też nie zrezygnuje.
- Tak.
W następnej chwili znowu został przywrócony rzeczywistości. Tym razem krzyczał.
XXII
Zielony przygotowywał się do działań w Lesie Dagora. Mimo, że jego kraina
znajdowała się daleko na południe od Piekielnych Równin, czy nawet Wenslis,
pierwsze i
najbardziej niecierpliwe potwory z potężnych stad Lodowego dotarły już do granic
jego
terytorium. Tryskały entuzjazmem, pomyślał gorzko. Zostały zniszczone, ale
koszty tej
operacji były dużo większe, niżby chciał. Z trudem wyobrażał sobie cierpienia
tych, którzy
znajdowali się na północy. Od szpiegów znajdujących się poza własnym terytorium
i od
różnych wędrowców dowiedział się, że wiele pól i lasów obumarło, a setki
zwierząt i istot
myślących - ludzi, smoków, wszystkich - zniknęło w paszczy głodu, przeraźliwego
głodu, nie
tylko fizycznego, ale i tego, który zaspakajany był energią życiową.
Kolejne próby skontaktowania się z braćmi i prośby o współpracę niewiele dały.
Burzowy nie odpowiedział, choć Zielony podejrzewał, że akurat ten brat sam
planuje jakieś
działanie, jeśli jeszcze żyje. Kraina Srebrnego została już zaatakowana, a jej
pan nie miał
czasu rozmawiać, choć zasugerował, że nie odrzuciłby pomocy. Władca Lochivaru
milczał,
tak samo jak tajemniczy pan Legar Peninsuli. Zielony nie mógł zrozumieć,
dlaczego
Kryształowy nadal pozostawał obojętny, choć z drugiej strony zawsze stanowił dla
niego
zagadkę. Co do Czarnego, najwyraźniej sądził, że jeśli ukryje się we własnym
zamku i nic nie
będzie robił, to Lodowy pozostawi go w spokoju, co było rzeczą mocno wątpliwą.
Penacles okazało się jednak jeszcze bardziej tajemnicze niż Smoczy Królowie.
Wykrył tam obecność Błękitnego z tymczasowym sojusznikiem Gryfem. Już sam ten
fakt był
zdumiewający, ale teraz zajmowali się czymś innym, czymś, co lwioptak określał
jako
olbrzymie niebezpieczeństwo i jedyną nadzieję. Nawet wieść, że grupa
Poszukiwaczy została
zauważona, gdy niosła na północ kilka dużych pakunków, nie zajęła więcej niż
kilka sekund
uwagi Gryfa. Młode Króla Królów nie miały teraz większego znaczenia; całe bowiem
królestwa mogły ulec zagładzie. Mamrocząc pod nosem, pan Lasu Dagora poczuł jak
Gryf nie
dopuszcza do takiej możliwości. Toteż byłoby bezsensowne prosić go o dalsze
wyjaśnienia.
A gdzieś w Północnych Pustkowiach, w legowisku jego szalonego brata znajdowały
się młode cesarza. Mogłyby dać smoczej rasie szansę koegzystencji z ludźmi,
teraz jednak
prawdopodobnie oddzielały je tylko sekundy od śmierci w łapach przedstawiciela
ich
własnego gatunku.
Chodził w kółko po centralnej komnacie cytadeli, niezdolny uczynić nic poza
walką z
potworami i modlitwą, by grupie Bedlama i Gryfowi powiodło się. Składanie
własnej

przyszłości i swego życia w ich ręce było czymś niezwykle denerwującym, choć
przecież sam
zrobił swego czasu coś bardzo podobnego, gdy zawarł pierwszy pakt z Gryfem.
Tak jak liczne siedziby mówiły wiele o charakterze Smoczych Królów, tak cytadela
Zielonego stanowiła syntezę natury z cywilizacją na jeszcze większą skalę niż
Dwór. Wielki
dąb, król dębów, większy i starszy od jakiegokolwiek drzewa w tym lesie, został
wyrzeźbiony
przez Poszukiwaczy. Przynajmniej Zielony sądził, że byli to Poszukiwacze.
Znajdowały się w
nim komnaty i korytarze, niektóre bardzo rozległe, a jednak całe drzewo było
zdrowe i silne.
Jeśli Zielony wierzył w jakieś przesądy, to tylko w ten, że jego królestwo
padnie w dniu, w
którym dąb się złamie. Nie było więc w tym nic dziwnego, że jeden z jego
przodków uznał
opiekę nad drzewem jako główny priorytet władcy. Nic się w tej kwestii nie
zmieniło do dnia
dzisiejszego.
- Wielmożny Zielony - usłyszał glos. Smoczy Król zesztywnial.
Mały punkt przed nim zaczął się rozrastać, szybko formując się w kształt bardzo
ludzkiej postaci Cabe’a Bedlama. Smocze straże słysząc obcy głos, wbiegły do
środka. Jeden
ze strażników prowadził kilka pomniejszych smoków. Król odesłał ich szybkim
ruchem ręki.
Twarz Cabe’a była blada, a sam wojownik ciężko dyszał. Stanął w miejscu, jakby
sam
był zdumiony tym, co właśnie uczynił, po czym przypomniał sobie, w jakim
właściwie celu tu
przybył. Ignorując protokół, chwycił Zielonego za ramiona i szybko spytał:
- - Mój panie! Prawda, że masz zgromadzone skarby Poszukiwaczy, Quelow i
innych, wcześniejszych ras?
- - Tak. - Dało się niemal fizycznie odczuć pulsującą w człowieku energię i była
ona
tak potężna, że smoczy władca nie mógł się powstrzymać przed okazaniem mu
szacunku.
- - Muszę je zobaczyć - powiedział Cabe. - Czy zezwolisz mi na to?
- - Tak. Ja...
- - Teleportuj nas tam! Ja... ja nie dam rady dłużej utrzymać tej równowagi!
Porażony zarówno tonem wypowiedzi jak i samą sytuacją, w której człowiek wydawał
rozkazy, Smoczy Król zawahał się tylko na moment. To był mimo wszystko Bedlam,
który
powinien znajdować się teraz na Północnych Pustkowiach. Jeśli więc Cabe był
tutaj...
Nie tracił więcej czasu na próżne słowa. Zniknęli zanim którykolwiek z nich
zdołał
wziąć głębszy oddech.
- - To nie działa - wymamrotał Gryf. - Spóźniliśmy się!
- - Hestia dopiero dotarła na właściwą pozycję. Oba księżyce muszą się tam
znaleźć.
Jeszcze nie jest za późno. - Głos Błękitnego był zmęczony tak samo jak Gryfa.
Dali z siebie
wszystko, a jedynym rezultatem było ich wyczerpanie. Z tego, co sądzili, Lodowy
nawet nie
poczuł ich ataku.
- - Czegoś brakuje...
- To chyba oczywiste! Ale czego? - syknął smok. Siedzieli na podłodze w komnacie
Gryfa. Jajo Yalaka leżało między nimi. Błyszczało od nagromadzonej energii. Była
to jedyna
rzecz, jaką udało im się osiągnąć. Gryf nie mógł się opędzić od myśli, że czeka
na jakieś ich

posunięcie. Nie miał jednak pojęcia na jakie.
W książce można było znaleźć wiele wersów, które sugerowały inne możliwości. Czy
którąś z nich przegapił? Gryf akurat sięgał po dzieło, kiedy usłyszał odgłos
wciąganego przez
smoka oddechu. Odwrócił się gwałtownie.
Z kryształu spoglądała na nich twarz młodego Cabe’a. Nie była to wizja
przyszłych
wydarzeń. To była prawdziwa twarz młodego Bedlama. Jego oczy patrzyły na
Błękitnego
pytająco, po czym nabrały surowego wyrazu.
- Gryfie, czy wykonałeś którąś z instrukcji z księgi? - spytał. Dwaj władcy
znajdujący
się w komnacie spojrzeli po sobie, po czym pan Penacles odpowiedział:
- Tak. Skąd ty...
Cabe uśmiechnął się, ale nie był to wesoły uśmiech, lecz zmęczony, wskazujący na
olbrzymie wyczerpanie.
- - Zgadłem, szczerze mówiąc. Udało mi się skontaktować także z kilkoma...
odpowiednikami... twego... sojusznika.
- - Czyżby? - w głosie smoka dało się słyszeć powściągliwą ciekawość, a nawet
odrobinę instynktownej nieufności. Cabe zignorował pytanie.
- - Nie udało się wam - ciągnął. - Nie pytajcie, skąd o tym wiem. Po prostu
wiem.
Nie zrozumieliście jak sadzę jednego wersetu. Nie martwcie się jednak. Wiem, co
należy
zrobić. Potrzebuję tylko was obu. Kontynuujcie to, co zaczęliście. Jak długo
tylko będziecie
mieli siłę woli i własną moc. Nie przerywajcie, aż zemdlejecie z wyczerpania. To
jedyny
sposób.
Gdy to mówił, równocześnie zaczął znikać. Gryf zawołał:
- Cabe! Co zamierzasz czynić?
W jego niemalże smutnym głosie dało się słyszeć nutkę wahania:
- To samo, co niegdyś próbował mi zrobić Brązowy. Mniej więcej to samo.
Jajo Yalaka ponownie stało się tylko pełnym mgły, świecącym naczyniem.
- O co chodziło Bedlamowi, gdy mówił o Brązowym? - spytał smok. - Przecież on
zginął z rąk tego człowieka na Ziemiach Jałowych!
Gryf wahał się. Miał przeczucie, że wie, o czym mówił Cabe. Nieobecnym głosem
odparł:
- - Brązowy sprowadził Cabe’a na Ziemie Jałowe. To on właśnie uwolnił jego moc.
On... Musiał mieć rację. Przetrzymujący Cabe’a wróg chciał wówczas tylko
jednego... A była
to noc, kiedy bliźnięta się zespoliły. Dokładnie tak samo, jak ma to się stać
teraz, za kilka
minut.
- - Chciał poświęcić życie chłopca, by odwrócić działanie zaklęcia. - Błękitny
wreszcie zrozumiał. - Aż do dziś wątpiłem, by istota ludzka była zdolna do
takiego czynu -
powiedział.
- - A więc musi się nam udać. Zrobimy to dla niego. - Gryf powrócił do
poprzedniej
pozycji. - My tylko użyjemy naszej mocy, a Cabe Bedlam zamierza oddać własne
życie.
Wściekłość Lodowego z powodu ucieczki Cabe’a - wywołanej zbytnią pewnością
siebie - była w takim samym stopniu krótka, jak i potężna. Ściany komnaty
poważnie już
osłabione atakiem Burzowego, zaczęły się kruszyć. Sufit trzeszczał i groził
zawaleniem.
Wokół smoka pojawiały się śnieżne burze. Gwen, która znajdowała się najbliżej
Lodowego,
odwróciła się tak bardzo jak tylko mogła, podczas gdy jej ciało zostało niemal
do połowy

zakopane w magicznie wytworzonym śniegu.
Toma poczuł jak chwyt na jego prawej ręce rozluźnia się, a lód spada na podłogę.
Nie
dał jednak nic po sobie poznać. Lodowy odzyskał pełną kontrolę i jego więźniowie
nie mogli
użyć swoich umiejętności. Toma nie mógł nawet przybrać normalnej postaci.
- Bedlam! - wykrzyknięte nazwisko wyplute wraz z mroźnym dymem kończyło
straszliwy atak szału. Na oblicze smoka powróciła zimna, nie wyrażająca żadnych
uczuć
maska. - Nieważne - burknął. - Jeśli nawet ostatni z Bedlamów jest tylko
tchórzem, to i tak
mam jego żonę.
Odwrócił wzrok ku Gwen, ciągle uwięzionej w lodzie. Czarodziejka odważnie
odwzajemniła jego spojrzenie.
- Ty, w przeciwieństwie do swego męża, pokazujesz przynajmniej zęby -
powiedział. -
Twoja moc i silny duch znacznie zwiększą moją siłę. Jeśli więc nikt więcej nie
zamierza nam
przerywać, możemy zacząć.
Wychudzony olbrzym wstał na cztery łapy i odsunął się od dołu. To, co było w
głębi,
poruszyło się. Gwen zdołała wychwycić zarys postaci, co najmniej tak potężnej
jak Smoczy
Król. Jej buta i odwaga zmieniły się w niepewność, a także - choć próbowała to w
sobie
hamować - w strach.
Na lewo od smoka dały się słyszeć piski i syki. Młode uwolniły się od strażników
i
poczęły ganiać wokół znieruchomiałego Złotego, próbując go nakłonić do
uczynienia
jakiegoś gestu. Ich syki wypełnione były gniewem i lękiem nie o siebie, ale o
Panią z
Bursztynu. Gwen zrozumiała, choć było już za późno, że usłyszały jej wezwanie i
ruszyły na
pomoc. Nie mogły jednak już niczego uczynić.
Zniecierpliwiony władca zamarzniętej krainy westchnął.
- - Być może - odezwał się - tak już zostały skażone obcowaniem z ludźmi, że
powinienem je teraz oddać królowej. To by dużo szybciej zmyło z nich hańbę.
- - Nie! - krzyknęła Gwen. - Przynajmniej im pozwól żyć! Należą do twojego
gatunku! Są dziećmi twojego cesarza!
- - I przyszłymi marionetkami ludzi. Nie wydaje mi się. Sądzę, że wkrótce do
ciebie
dołączą. Lepiej, by teraz oddały swoje życie dla chwały naszej rasy, niż potem
musiały
kłaniać się ciepłokrwistym szkodnikom.
Nagle lodowa pustka pociągnęła Gwen w stronę otchłani. Z każdą stopą bliżej dołu
jej
rozpacz pogłębiała się, aż do chwili, kiedy już nie mogła z nią walczyć.
I wtedy...
I wtedy nagle cała rozpacz zniknęła. Strach zniknął. Zimno zaczęło się cofać.
Bryły
lodu wokół komnaty zmniejszyły się, a komnata została oświetlona jak nigdy
dotąd.
Cabe Bedlam stał z wyciągniętymi dłońmi, trzymając w lewej ręce jakiś mały
przedmiot i wyglądał zupełnie tak samo jak jego dziadek. Potworna królowa
Lodowego
Smoka niespokojnie się poruszyła. Odcięto ją bowiem nagle od posiłku, przerwano
połączenie ze źródłem, które ją wzmacniało. Źródłem, które teraz rozpostarło
olbrzymie,
pokryte szronem skrzydła i z płonącymi żądzą śmierci oczami spojrzało na
maleńkiego

człowieczka.
- Co zrobiłeś?
Lodowy Smok zdawał się wypełniać komnatę. Wspaniały i potężny wznosił się ponad
wszystkim. Dużo dłuższy niż jego bracia. Jego kości okrywała blada skóra. Płonął
w nim tak
potężny gniew, że nieruchomość jego oblicza była chyba bardziej przerażająca niż
jego
wcześniejsza całkowita obojętność. Światło i ciepło zaczęły zanikać. Pojawiły
się kolejne
burze śnieżne.
- - Bedlam.
- - Ostrzegałem cię, Smoczy Królu, że nie wiesz o wszystkim. Nie kłamałem.
- - Niczego nie przegapiłem. Niczego.
Cabe wzruszył ramionami. Częs’ć jego umysłu była całkowicie obojętna, druga zaś
śmiertelnie przerażona, ale nie miał wyboru. Musiało się to tak rozegrać, nawet
jeśli miało
oznaczać jego koniec.
- Jeśli tak sądzisz. Prawda jest dość oczywista - powiedział. Oszukany już
wcześniej
smok wzmocnił siły blokujące magię zaklęcia. Pozostali więźniowie nadal byli
bezbronni i
zakuci w lodowe kajdany, ale Cabejuż jaśniał potężną energią. W oczach smoka
pojawiło się
niedowierzanie. Potrzebował więcej mocy.
Stwór w dole zaprotestował. Lodowy zignorował jednak jego irytację i ciągnął tę
moc,
skazując niezliczone potwory z jego gatunku na śmierć, zabierając im energię
życia. Zaczął
świecić, ale był to gorzki, martwy blask, poprzez który smok zdawał się wyglądać
niczym
jakiś potężny zwiastun śmierci, czym zresztą może i był.
A jednak Bedlam nadal czekał.
Z pyska Lodowego wydostał się drażniący śmiech, chropowaty dźwięk, który
zatrząsł
osłabioną strukturą sufitu. Lód ponad Cabe’em nagle ożył, przybrał żywą formę i
wyciągnął
się niczym gigantyczny pazur. Cabe zobaczył to i wzniósł się w powietrze. Z
trudem uniknął
drugiej lodowej ręki, która raptem wyrosła nad nim. Uniknąwszy ponownie obu
ramion, na
własny użytek przejął ich moce i tak silnie zderzył je z sobą, że roztrzaskały
się w jednym
głośnym huku. Ich odłamki uderzyły prosto w Smoczego Króla.
- Bezsensowny wysiłek - stwierdził spokojnie Cabe, mając nadzieję, że smoczy
władca nie zdawał sobie sprawy, jak niewiele brakowało mu do zwycięstwa.
Cabe znajdował się teraz bliżej Lodowego, bliżej jamy w ziemi. Czuł niewidzialny
atak smoka, bezustanne uderzenia w tarczę, która ochraniała słabiutkie
połączenie młodego
wiedźmina z jego mocą. A zużycie energii, jak wiedział Cabe, musiało być
ogromne. Władca
Północnych Pustkowi próbował podtrzymywać zaklęcie Ostatecznej Zimy,
uniemożliwiał
pozostałym więźniom odzyskanie mocy, kontrolował działania pozostałych potworów
i na
dodatek musiał sobie poradzić ze stojącym przed nim człowiekiem, zarówno za
pomocą
widzialnych, jak i niewidzialnych ataków. W sumie musiał do tego włączyć jeszcze
potężne
ilości energii, jakich użył, by pokonać Burzowego. Gdyby ten ostatni nie toczył
walki na
więcej niż jednym froncie naraz...

Teraz „gdybanie” jednak nie miało sensu. Liczył się tylko wynik. Wynik, który
musiał
się objawić w chwili, kiedy księżyce znajdą się w odpowiedniej pozycji. Hestia
już tam była,
Styx miał do niej dołączyć za kilka minut. Cabe’owi mogło zabraknąć czasu.
Czego mógł się obawiać władca tej śnieżnej krainy? Ciepła, rzecz jasna. Ale samo
ciepło nie wystarczało.
„Nathanie - pomyślał Cabe - jeśli wiesz, co robić...”
- Co... - zaczął Lodowy. Góra ponownie zadrżała. Z największych szczelin zaczęła
się
unosić para. Temperatura komnaty wyraźnie wzrosła. Z pęknięć w ziemi zaczęła się
wylewać
gęsta, rozpalona do czerwoności substancja.
Smok syknął. Lawa wyciągana z głębin ziemi przez Cabe’a/Nathana wznosiła się
coraz wyżej. Od potwora w dole emanował strach. Ogień był dla niego zabójczy.
Powodował
ból jego dzieci.
Lodowy machnął potężnymi skrzydłami, nabrał gwałtownie powietrza i dmuchnął na
zbliżającą się lawę. Cabe i jego towarzysze z przerażeniem patrzyli na żywioł,
który
zamarzając, zastygł w kilka sekund. Wzmocnione mocami smoka zimno ogarnęło chyba
nawet głębiny ziemi. Jaskinia stała się jeszcze zimniejsza niż poprzednio. Cabe
zadrżał i
wiedział, że pozostali, nie chronieni żadną magią, musieli potwornie cierpieć.
Fala zimna otoczyła Cabe’a, kiedy ten nadal unosił się w powietrzu. Może jakiś
czas
temu wystarczyłaby, aby powstrzymać człowieka, ale po wielu dniach działania
zaklęcia
Lodowego, uodporniła ona Cabe’a na tyle, by zareagował na nie kontratakując
własnym
ciepłem. Gdy Lodowy zbierał siły po uderzeniu gorącego powietrza, Cabe modlił
się, by jego
przeciwnik nie zauważył jak on sam był już wyczerpany. W przeciwieństwie do
smoka, nie
mógł się oprzeć na niczym poza własną mocą i tą odrobiną energii, którą odważył
się skraść
potworom. W niej właśnie pokładał nadzieję na zwycięstwo.
Kiedy smok uderzył o jedną ze ścian, potężne bryły lodu posypały się na podłogę.
Na
nim też pozostawiło to ślad. Ile minie czasu, zanim jego kontrola nad sytuacją
osłabnie?
Chwila ta musiała nadejść szybko. W przeciwnym bowiem razie Cabe zdecydowanie
przecenił swoje szansę.
Podczas gdy dwaj przeciwnicy toczyli walkę na siłę woli, Gwen nagle została
otoczona zmartwionymi, przerażonymi młodymi, które chciały ją stamtąd wyciągnąć.
Tylko
najstarsze z nich zrozumiało, że wymagało to czegoś więcej, niż szarpnięcia za
ubranie i
włosy, za co Gwen szybko zganiła jego rodzeństwo. Wtedy młody zaczął drapać
pazurami
podstawy lodu, który trzymał Gwen. Jego pazury były jednak tylko żałosnymi
namiastkami.
Mały nie nauczył się jeszcze całkowicie zmieniać postaci i nadal był w trzech
czwartych
człowiekiem, a tylko w jednej czwartej smokiem. Jego pazury były odrobinę
dłuższe niż
ludzkie i niewiele ostrzejsze. Syknął i wymamrotał coś, czego mógł się nauczyć
jedynie od
jakiegoś posługacza.
Gwen spojrzała w górę. I nagle zakrył ją cień. Wydała westchnienie, które
musiało

zwrócić uwagę Lodowego. Przed nią stał sam cesarz, lecz jego okrągłe oczy były
puste.
Znalazł się tu, ponieważ przyprowadziły go młode. Czuła jednak krążącą w nim
moc.
Lodowy nie zajął się, albo nie chciał się zająć zablokowaniem władcy. Tak jak
wcześniej
przypadkiem zrobiła to z młodymi, tak teraz próbowała sprawdzić, co pozostało z
umysłu
Króla Królów i uspokoić go.
We wszystkich krainach nagła i niewyjaśniona śmierć tak wielu potworów dała
nadzieję oblężonym. Burzowy zaczął nawet kontratakować, a w królestwach
Srebrnego i
Błękitnego obrońcom udawało się odpierać ataki nienasyconych hord. Wszyscy
wiedzieli, że
to nie ich dzieło, lecz wynik jakiegoś cudu. Zdawali też sobie sprawę, że nadal
pozostało
dosyć potworów, by ich zniszczyć, kiedy wreszcie się zmęczą, a musiało do tego
dojść już
wkrótce.
Stwór w ziejącej dziurze był teraz bardzo aktywny, a jego głód stawał się
silniejszy
niż kiedykolwiek dotąd. Lodowy wciąż czerpał z niego energię i został teraz
zmuszony
skierować część tej mocy przeciwko jej źródłu, by nie stracić nad nim kontroli.
Hestia, także głodna, czekała już na niebie. Jej brat Styx dopiero płynął, by
się ustawić
w odpowiedniej pozycji. Oba księżyce wzeszły na niebo tak wcześnie jak to zwykle
o tej
porze roku bywało, ale tym, którzy na nie oczekiwali, zdawało się, że drugi
nigdy nie dotrze
do celu. Cabe nie widział księżyców, lecz odczuwał ich zew tak samo, jak czuł
rosnący głód
królowej smoczego władcy.
I wtedy znak, na który czekał, objawił się. Znak dowodzący, że Lodowy zaczyna
się
męczyć.
Toma uwolnił się z kajdan i błyskawicznie powróciła też do niego moc. Ze
znajdującej się za nim ściany wytrysnęły długie zielone wici zmierzające w
kierunku jego
„wuja”. Oczy ognistego płonęły chęcią zemsty. Pędy strzeliły w kierunku
olbrzymiego
białego cielska. Lodowy wreszcie osiągnął granicę swoich możliwości. Nie zdołał
utrzymać
wszystkiego naraz.
Nie był też jednak jeszcze pod żadnym pozorem pokonany.
Zanim bratanek zdołał się znaleźć dalej niż kilka kroków od ściany, fala
intensywnego
zimna spowiła jego ciało. Nieszczęsny smok z hukiem został ciśnięty o lód. Nie
stracił
wprawdzie przytomności, ale przewaga jaką miał jeszcze przed chwilą, całkowicie
zniknęła.
Pędy zwiędły i zniknęły w ciągu kilku sekund, nie pozostawiając po sobie nawet
najmniejszego śladu.
- Nie możesz mnie powstrzymać - krzyczał władca Pustkowi. - Znam swoje obowiązki
i wiem, że postępuję właściwie! Rządy smoków zakończą wszelkie panowanie w tych
krainach, nawet jeśli będę zmuszony poświęcić swoje życie! - Odwrócił się do
młodego
Bedlama.
Nadeszła pora. Bliźnięta znalazły się na swoich pozycjach.
Cabe zerknął przelotnie na przedmiot, który przez cały ten czas trzymał w
rękach.

Szkarłatna zakrzywiona broń niezbyt pasowała do ludzkiej dłoni, jako że
skonstruowana
została przez Poszukiwaczy. Jednakże było to doskonałe narzędzie, którego Nathan
zdecydował się jednak nie użyć na Ziemiach Jałowych, skazując je na niebyt, aż
do szalonej
próby Brązowego, próby poświęcenia Cabe’a. Nathan odmówił złożenia ofiary. I
udało mu
się wówczas powstrzymać zaklęcie. Teraz jednak nie zdołałby już tego uczynić.
Teraz mógł
tylko poświęcić własne życie, by odwrócić efekty działań Lodowego. Była to
dokładnie taka
sama ofiara, jaką zamierzał złożyć Brązowy Smok.
Szepcząc ostatnie słowa do Gwen, których ona już nie usłyszała, niezręcznie wbił
sztylet we własne serce.
W Penacles Jajo Yalaka zadrżało, a zgromadzona wewnątrz energia została wyssana
przez tak potężną siłę, iż doprowadziła Gryfa i Błękitnego niemal do stanu
całkowitego
wyczerpania. Obaj polecieli do tyłu, w ostatnich sekundach przytomności
zastanawiając się,
czy będą mieli szansę się obudzić.
Raptownie nad Penacles przeleciała niespotykanych rozmiarów burza, rzucając
przedmiotami, a nawet mieszkańcami, jakby byli liśćmi na wietrze. Wkrótce ciemne
chmury
przykryły niemal całe Smocze Królestwa, poza Legar Peninsula. Była to straszliwa
burza,
rozszalała i wściekła, lecz trwała nie więcej niż pół minuty.
Kiedy nagle zniknęła i wszystko powróciło do normy, ci którzy ją przeżyli,
szeroko
otwierali oczy, sprawdzając, czy cokolwiek jeszcze pozostało z ich świata.
Wichry ucichły.
Lodowy Smok zrozumiał, co się stało. Jednak jedyną rzeczą, na jaką go było teraz
stać, to straszliwe zdumienie. Ostateczna Zima została powstrzymana. Wiedział,
że takiego
niesamowitego czynu mógł dokonać tylko mistrz magii, który sam musiał złożyć
ofiarę życia.
A przecież i Lodowy pragnął tego dokonać, jednak ktoś go uprzedził i tak
przemienił
zaklęcie, że nic nie mogło go już teraz zmienić. Lodowy Smok zużył wszystkie
siły na
przygotowanie, tworzenie i rzucanie zaklęcia. Nie mógł już teraz zacząć
wszystkiego od
początku.
Stworzenia zostały od niego odcięte, nie oderwały się jednak od swego
prawdziwego
źródła. Bez jego kontroli - bez Smoczego Króla, który działałby jako ogniskująca
wszystko
soczewka - królowa oszalała, wyciągając soki życiowe ze swoich dzieci i jego
dzieci,
sprawiając, iż ginęły setkami i tysiącami, aż w końcu nie pozostało żadne. Nie
zdawała sobie
nawet z tego sprawy, cały czas sądząc, że działa, by je ocalić.
Co gorsza, szkody, jakie spowodowały, zostaną wkrótce naprawione. Dokładnie tak
samo, jak uratowane zostały Ziemie Jałowe, po tym, gdy Brązowy stał się ofiarą
własnego
szaleństwa. Nawet Północne Pustkowia nie będą wyjątkiem. Nadal pozostaną zimne,
lecz
chłód osłabnie, a życie przesunie się dalej na północ, czego nie zdołano dokonać
przez
tysiąclecia.
Zawiódł. Smok obracał masywną głową niczym obłąkany, aż wreszcie jego oczy
odnalazły leżącą na drugim końcu komnaty na ziemi zwiniętą w kłębek postać.

- Bedlam - zawołał.
Postać ani drgnęła. Smok wiedział, że jeśli człowiek wykonał dobrze swoje
zadanie, to
to, co po nim zostało, stanowiło jedynie pustą skorupę pozbawioną życia. Nie
oznaczało
wszakże, że nie mógł jej rozerwać na strzępy.
- Cabe!
Więźniowie, nie czując zaklęcia, zaczęli się uwalniać. Król zapomniał o
nieruchomej
postaci, zdając sobie sprawę, że nadal ma szansę zemścić się na delikatnych,
żywych
stworzeniach, a zwłaszcza na żonie wiedźmina Bedlama.
- Niech cię, smoku, piekło pochłonie! - Czarodziejka uniosła się w powietrze.
Pod nią
młode zgromadziły się wokół Złotego, który patrzył pustymi oczami w kierunku
swego
mroźnego poddanego. Toma nareszcie wstawał i widząc, że Cabe leży na ziemi, a
Gwen
przygotowuje się do walki z Lodowym, zwrócił uwagę na swego ojca. Był czas walki
i czas
ucieczki z niezdolnym do obrony rodzicem. Toma uznał, że najlepszym wyjściem
będzie
szybka ucieczka. Kiedy cesarz znajdzie się w bezpiecznym miejscu, będzie mógł
powrócić,
by wyrównać rachunki z tymi, którzy przeżyją.
Elf wymierzył cios i rąbnął go w kark. Toma potknął się i poleciał do przodu,
padając
na kolana. Z tyłu usłyszał głos Haidena:
- Smoku, skoro uznajesz swój sojusz z Bedlamami za zakończony, nie widzę powodu,
by nie potraktować cię jako kolejnego wroga, gorszego nawet od Lodowego.
Toma odwrócił się, a jego twarz znalazła się naprzeciw oblicza elfa. Ten zbladł,
ale
stał w miejscu.
- Powinieneś zostać na swoim drzewie, roślinożerco - syknął ognisty. Machnął
ręką i
Haiden został nagle osaczony bąblem jakiejś miękkiej substancji. Uderzył w nią,
ale nic się
nie stało. Ta odrobina magii, jaką w sobie posiadał, nie zrobiła niczego
szczególnego poza
małą dziurą w dziwnej materii.
Ognisty patrzył jak elf stępił swój nóż na wewnętrznej powierzchni sfery.
Zaśmiał się
i odwrócił, by poszukać ojca.
Nóż.
Nathan wiedział, że znajduje się w kolekcji artefaktów Zielonego. To właśnie po
stworzeniu Ziem Jałowych ukrył go tam, by smok nie mógł go odnaleźć. Bez
właściwej
wiedzy, do czego służy, stanowił tylko kolejny ciekawy przedmiot, nic więcej.
Ci, którzy
zajmowali się Poszukiwaczami zdawali sobie sprawę, że ptaki nie tworzyły żadnego
zaklęcia,
nie mając już przygotowanego kontrzaklęcia. Nóż pełnił funkcję soczewki
ogniskującej takie
kontrzaklęcie. I użycie czegokolwiek innego, co różniło się od niego, mogło
wywołać
katastrofalne efekty, choćby takie jak stworzenie mięsożernych roślin lubiących
jedynie smak
mięsa klanów Brązowego.
Nathan nie potrafił się zmusić do zniszczenia tej broni. Nie dlatego, że sam
przewidział zaistnienie kogoś takiego jak Lodowy, próbującego ponownie
wykorzystać

zaklęcie, ale również dlatego, ponieważ był miłośnikiem historii. Szczęśliwy
zbieg
okoliczności. Cabe o tym wiedział. Dzięki Nathanowi rozumiał wszystko, włącznie
z tym, że
będzie musiał oddać własne życie, by ocalić Smocze Królestwa.
Więc dlaczego nadal żył?
Ktokolwiek by spojrzał na niego, nie uznałby go chyba za żywego. Był zmizerowany
i
wyglądał, jakby nagle postarzał się o trzydzieści lat. I czuł się słabo jak
niemowlę. A jednak
żył. Udało mu się. Ale jak? Jak?
Nóż Poszukiwaczy leżał na podłodze, a na klindze nie dało się zauważyć nawet
kropli
krwi. Powoli przyłożył rękę do piersi, tak naprawdę nie chcąc poczuć ziejącej
rany, lecz coś
go ku niej ciągnęło, tak jak ludzi zawsze fascynowała śmierć. Ta rana musiała
tam być.
Nic. Żadnej rany, żadnej krwi. Nawet rozdarcia na koszuli. Mimo to czuł, że coś
zostało z niego wyrwane.
Dopiero wtedy się zorientował, że to wcale nie koniec. Ziemia zadrżała i znów
upadł.
Odwrócił się i zobaczył jak Gwen desperacko walczy z Lodowym, który - choć
wyczerpany -
nadal był Smoczym Królem.
Otaczało go kilkanaście jasnych pierścieni. Wyglądały jakby próbowały się wokół
niego zacisnąć, ale coś im nie pozwalało. Smok zaś likwidował jeden po drugim za
pomocą
oddechu. Dmuchał na taki pierścień, a ten bladł i znikał. Gwen kończyły się
pierścienie, a jej
twarz przypominała już kolorem śnieg.
Cabe wstał, podniósł nóż i powlókł się w kierunku dołu. Smok, szukając zemsty,
zostawił dół. To nie może być daleko, pomyślał znużony Cabe. Ale kiedy już
dotarł na
miejsce, znalazły się za nim fragmenty trasy, których za nic nie mógł sobie
przypomnieć.
Do komnaty wszedł jeden z nielicznych ocalałych sług Lodowego i Cabe, ciągle
niezwykle osłabiony, postanowił bronić się nożem, tak skutecznie jak tylko mógł.
Stworzenie
jednak zdołało wykonać tylko kilka kroków, po czym błyskawicznie zaczęło się
kruszyć.
Cabe wyczuł obecność obcej istoty i szybko zdał sobie sprawę, że potwór w dole
nadal
próbuje zaspokoić swój głód, którego nie kontrolował już Lodowy, nawet teraz
domagając się
pożywienia.
Cabe znalazł w sobie dość siły, by uniknąć szukającego go umysłu. Potwór był już
tak
zdesperowany, że czerpał energię nawet z ożywionych sług Lodowego, bez względu
na
ryzyko, jakie się za tym kryło. Cabe liczył na tę desperację, ponieważ w
komnacie istniało już
tylko jedno źródło energii.
Zbierając siły, odwrócił się w stronę Lodowego i zawołał:
- - Smoczy Królu! Władco Północnych Pustkowi! Czy zapomniałeś już o mnie? Czy
tak bardzo obawiasz się Bedlama?
- - Bedlam. - Smok wypowiedział imię cicho, spokojnie, ale z pewnością musiał w
sobie stłumić gwałtowną reakcję. Kiedy ostatni z pierścieni zniknął, Lodowy
odwrócił się,
zapominając o przerażonej Gwen. - Bedlam? Czy nigdy nie przestaniesz mnie
drażnić?
Gigantyczny, wychudzony smok rzucił się ku niemu, z nozdrzy buchały mu kłęby

dymu. Cabe musiał w tym momencie wyglądać w jego oczach niczym zmartwychwstały.
Z
pewnością nie stanowił żadnego zagrożenia, ale stwarzał szansę zemsty za
wszystkie
cierpienia, jakich mu przysporzył.
Dopiero gdy smok zbliżył się do dołu, zorientował się, że w pobliżu egzystuje
jeszcze
inne pragnienie, znacznie silniejsze niż żądza zemsty. Cabe cofnął się. Smok
potrząsnął w
zdumieniu głową i spokojnie spróbował odzyskać kontrolę. Spokój zmienił się
nagle w
niepewność, a potem w frustrację. Śnieżnobiały olbrzym zaczął się skręcać.
Cierpiąc katusze,
próbował obezwładnić obcy umysł, którego żądze aż za dobrze rozumiał.
- Nieee! - syknął z wściekłością. - Jeszcze nie! Nie, zanim nie zniszczę tego
Bedlama!
Nie, zanim nie oczyszczę królestw z tej ludzkiej plagi!
Lodowy zaczął się rzucać. Jego ogon był niemal tak samo długi jak wysoka była
komnata, co oznaczało, że kiedy nim zamachnął w jedną i drugą stronę, nie było
gdzie się
ukryć. Gwen udało się uniknąć masywnego ciosu, ale Cabe nie zdołał stwierdzić,
czy inni
mieli tyle samo szczęścia. Otoczona ogniem czarodziejka wylądowała niedaleko
męża i
próbowała wytrzymać trzęsienie jaskini. Rzuciła się w ramiona Cabe’a zarówno
zszokowana
jego wyglądem jak i faktem, że przeżył. Kiedy smok zaatakował na oślep, potężne
lodowe
sople trafiały w ściany. Oboje musieli się pochylić.
- Cabe...
Tracił czucie w rękach i nogach.
- - Pomóż mi dotrzeć tam, gdzie będzie bezpieczniej - zwrócił się do Gwen.
- - Lodowy Smok...
- - Sam to dokończy, mam nadzieję. - Wskazał wroga.
Król zmalał do połowy dawnych rozmiarów i poruszał się coraz bardziej sztywno,
przypominając Cabe’owi jednego ze sług. Kiedy zupełnie osłabł, jego wzrok
zatrzymał się
najakby ślepo idącej wśród zgliszczy postaci. Złoty Smok. Wokół niego tłoczyły
się młode.
Źrenice olbrzyma zwęziły się.
- - Nie! - Poobijany Toma zdołał się podnieść spośród zwalonych na ziemię gruzów
sufitu. Haiden chroniony przez bąbel mógł tylko patrzeć...
- - Mój władco - głos Lodowego brzmiał słabo, cieniutko. - Mój panie, zawiodłem
cię. Zawiodłem naszą rasę.
Jakby czerpiąc energię z obecności drugiego smoka, pan Pustkowi uniósł się na
całą
wysokość i dodał:
- Ale twoje młode nigdy nie będą musiały kłaniać się ludziom. Nigdy!
Cabe poczuł strumień energii szalonego Smoczego Króla, który otoczony ponownie
sinawą poświatą ryknął:
- Oto twój ostatni posiłek, moja królowo!
Otoczyła ich potężna burza śnieżna. Ostateczna Zima skupiona w jednej komnacie.
Gwen rzuciła zaklęcie, osłaniając siebie i Cabe’a. Spadały na nich i uderzały
poszarpane
lodowe ostrza. Szczeliny w ziemi poszerzały się. Gdy lód zaczął się pod nimi
zapadać, Gwen
desperacko chwyciła się Cabe’a i oboje usłyszeli rozpaczliwy krzyk Tomy. Ale nie
mieli
pojęcia, co się dzieje z Haidenem, Złotym Smokiem ani jego młodymi. A nawet nie
wiedzieli,
jaki los spotkał Lodowego. Burza zdawała się trwać godzinami, choć nie minęło

więcej niż
kilka minut. Jednak te minuty zdawały się być gorsze niż całe dni jazdy na
północ, gdy
nieustannie znajdowali się pod działaniem zaklęcia.
A potem nastąpiła... pustka.
XXIII
Cabe był pierwszym, który zrozumiał, co oznacza cisza. Nie mógł w to jednak
uwierzyć. Tak samo jak nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyje, mimo ostrzeżenia Tyra
i
własnego czynu. Ale teraz zrodziły się w nim przerażające podejrzenia, co tak
naprawdę
znaczyły słowa martwego Smoczego Mistrza.
- - Gwen. - Położył rękę na jej ramieniu. Otworzyła oczy. Nie była nieprzytomna,
ale
wysiłek włożony w ich ochronę okazał się na tyle wielki, że straciła kontakt z
rzeczywistością. Przez jakiś czas patrzyła szklanym wzrokiem w nieokreślony
punkt, po czym
jej spojrzenie zogniskowało się na mężu.
- - Żyjemy? - spytała.
- - Tak.
Coś... wiele rzeczy... się zmieniło. Nawet bez sprawdzania Cabe wiedział, że
stwór w
dole przestał istnieć. W końcu pożarł sam siebie. Nie był jednak do końca tego
pewien. Ale
przynajmniej oszczędziło im to dodatkowej walki. Co zaś do jego pana...
Cabe poczuł jak wracają mu siły. Odważył się stworzyć kulę światła, sądząc, że
Lodowy przesta} być zagrożeniem, a jednocześnie cały czas zastanawiał się, czy
przypadkiem się nie myli. Rozkazał światłu unieść się w kierunku tego, co
pozostało z sufitu i
spojrzał na ruiny, przyglądając się szczególnie uważnie jamie.
- Rheena nas ocaliła - wyszeptała z boku Gwen.
Cabe zafascynowany i poruszony rozgrywającym się spektaklem pokiwał głową.
Lodowy stał w pełnym blasku z rozpostartymi skrzydłami. Nie zdążył nawet upaść,
a
już każda drobina jego życia, energii, ciepła, czy czegokolwiek innego, co
wyciągnął z
żyjących istot, została mu odebrana. Tak jak ofiary jego „dzieci”, stał niczym
pusta skorupa
albo statua pozbawiona ducha.
„Teraz - pomyślał Cabe. - Teraz naprawdę stał się Lodowym Smokiem”.
Tak też było. Ostatni objaw furii okrył go drugą skórą-lodem. W świetle zaklęcia
Cabe’a lśnił. Zamienił się w pomnik tego, czym był niegdyś. W pomnik obsesji.
„Pomnik szaleństwa i zagłady” - gorzko uśmiechnął się Cabe.
- Gdzie są inni... - Gwen wstała. - Gdzie młode i Haiden? Gdzie się podział
Toma?
Toma? Cabe szybko zlustrował spojrzeniem komnatę. Burza oderwała z sufitu i ze
ścian niezliczone bryły lodu. Szczeliny stworzone podczas ataku Burzowego teraz
jeszcze
bardziej się poszerzyły i zapełniły spadającymi z góry odłamkami.
Ani śladu żywej duszy.
Z centrum komnaty dał się słyszeć słaby, przerażony syk smoka. Gwen ruszyła
biegiem. Cabe za nią, czując brzemię czasu i lękając się, że jeśli się potknie,
połamie sobie
wszystkie kości.
„Tyr miał rację, a zarazem jej nie miał - pomyślał. - Umarłem... a jednak...
żyję”.
Nathan - to co niegdyś było Nathanem - zdało sobie z tego sprawę już dawno temu.
Nic dziwnego, że osobowość dziadka zaczęła się w nim uaktywniać, na nowo ożywać.
Moc Cabe’a pozostała, lecz jego wspominania - wspomnienia Nathana - stały się
tylko
wyblakłymi cieniami. Kiedy Tyr powiedział, że wyprawa oznacza śmierć, miał na

myśli
Nathana. Cabe był teraz sam we własnym umyśle i miało już tak pozostać na
zawsze. Nathan
zrozumiał słowa swego dawnego towarzysza, rozumiał jaką pułapkę szykowali władcy
Innego Wymiaru i dlatego właśnie tak bardzo naciskał na złożenie tej ofiary.
Wiedział, że to nie jego wnuk zostanie złożony w ofierze, lecz to, co można było
nazwać esencją starego Smoczego Mistrza. Cabe nie potrzebo wał już tej...
esencji... by dać
sobie radę.
Wszystko wyglądało zupełnie inaczej, kiedy po śmierci Azrana dziadek się z nim
połączył. Niby nie było go, a jednak dawał odczuć swą uspokajającą obecność. Nic
więcej.
Nathan Bedlam zrezygnował z własnej mocy i życia dla dobra Cabe’a i całych
Smoczych
Królestw. Zdawał sobie sprawę, że wnuk przestał już być chorowitym dzieckiem,
czy
niedoświadczonym młodym chłopcem.
Nie istniał już żaden powód, dla którego nadal miałby w nim pozostawać.
Rozmyślania, mogące okazać się jedynie przypuszczeniami, zostały przerwane
wołaniem Gwen.
Młode były bezpieczne, choć ocalił je cud tak niezwykły jak ten, któremu swoje
życie
zawdzięczał Cabe. Niemal w ostatniej chwili, dzięki jakiemuś odruchowi albo
uśpionym
resztkom instynktu, Złoty Smok, Król Królów, osłonił swe młode przed szalejącą
burzą.
Śmierć zabrała go, gdy przeobraził się w bardziej ludzką niż smoczą postać, ale
jego ciało
utworzyło osłonę, pod którą schroniły się młode. Czy próbował w ten sposób
ocalić siebie,
czy też swoje dzieci, pozostawało w sferze domysłów. Małe smoczątka były całe i
zdrowe,
choć oszołomione i tak jak Cabe zdumione nową sytuacją.
Pozostały dwie osoby.
- - Haiden? - Cabe odwrócił się ku miejscu, gdzie ostatnio widział elfa i Tomę.
-
Haiden? - zawołał.
- - Nie wyjdę, dopóki mnie nie przekonacie, że wszystko się skończyło.
- - Nie ma się czym martwić - powiedział Cabe.
Cabe i Gwen spojrzeli w kierunku korytarza prowadzącego do głównej komnaty.
Haiden z rozwichrzonymi włosami, w strzępach ubrania, trzęsąc się, ostrożnie
wszedł do
jaskini. Jego twarz przybrała dziwnie błękitny jak na elfa kolor.
- Więc? - spytał.
Cabe wskazał Lodowego. Oczy Haidena rozszerzyły się, gwizdnął z podziwu.
- - A jego... królowa? - spytał.
- - Nie żyje.
- - Chciałbym móc powiedzieć to samo o księciu Tomie. Przez twarz Gwen
przebiegł cień gniewu.
- Znowu? Kolejny raz udało mu się uciec? Czy nigdy nie uda się nam go pozbyć?
Haiden skrzywił się.
- - Prawdę mówiąc, muszę mu podziękować. Uratował mi życie. Uwięził w dziwnej
kuli, która miała mnie zniewolić, a ocaliła przed ostatnim wybuchem...
szaleństwa smoka.
Tuż przed końcem wydarzeń pękła, dlatego tak właśnie wyglądam. - Elf wskazał na
strzępy
swego ubrania. - Nie jest aż tak źle jak to wygląda, choć przyznam, że odczuwam
lekki chłód.
- Spoważniał. - Widziałem jak wymknął się z komnaty, kiedy rozpętało się to
piekło. W
pierwszym odruchu po uwolnieniu chciałem go gonić, ale muszę z przykrością

przyznać, że
znał te korytarze znacznie lepiej ode mnie.
- - Miał też swoją moc - przypomniał mu Cabe. - Zabiłby cię bez najmniejszego
problemu. Masz wielkie szczęście, że wcześniej cię oszczędził.
- - Tak, to prawda.
- - Co teraz? - spytała Gwen. Udało jej się spędzić młode smoki w małą grupkę.
- - A teraz to zakończymy! - nagle odezwał się głos, odbijający się echem od
ścian.
Zdewastowana komnata zapłonęła nagle światłem, które przyćmiło drobny czar
Cabe’a.
Bedlamowie i elf utworzyli trójkąt wokół młodych. Ani magowie, ani Haiden nie
potrafili się zorientować, kto mówi. W końcu Cabe rozpoznał głos.
- - Ty... ty jesteś Kryształowym Smokiem?
- - Jestem nim.
Tam, gdzie widoczna była lustrzana powierzchnia, pojawił się niewyraźny obraz
jaśniejącej smoczej postaci. Był piękny, przerażający, a zarazem tajemniczy.
Sprawiał
wrażenie, jakby przez postać patrzyły siatkowe oczy owada. W pierwszej chwili
trzepotali
tylko rzęsami. Wyczuwał moc zupełnie odmienną od wszystkich, jakie do tej pory
napotkał
na swojej drodze Cabe. Może nawet potężniejszą niż magia Lodowego.
Czy i z tym przeciwnikiem mieli walczyć?
Chichot rozbawienia przetoczył się przez komnatę, powodując oderwanie kilku
kolejnych brył lodu.
- Nie jestem waszym przeciwnikiem - poinformował. - Po prostu przybyłem tu, by
zakończyć raz na zawsze szaleństwa mego brata.
Odbicia w ścianach zdawały się kontemplować wznosząca się niemal do sufitu
postać
Lodowego. W końcu głos stwierdził:
- Ostrzegałem go przed tym szaleństwem. Mówiłem, że nie uda mu się osiągnąć nic
więcej poza zbliżeniem do siebie ludzi i smoków, nawet jeśli tylko na krótko.
Nie pozwolił mi
zrujnować swoich złudzeń. Teraz zrobię więc coś więcej. Z pewnością będzie to na
miejscu.
W pełni sobie na to zasłużył.
Światło stało się oślepiające. Młode zaczęły syczeć, a dwoje ludzi i elf musiało
osłonić
oczy. Błyszcząca postać władcy Północnych Pustkowi zadrżała, jakby powracała do
życia.
Komnatę zalała powódź kolorów. Cabe zerknął na swoje dłonie i ujrzał jak
zmieniają kolor z
zieleni przez błękit do czerwieni. Włosy Gwen stały się czarne, pomarańczowe a
potem
fioletowe... To nie była jedynie zmiana koloru; czuł moc skoncentrowaną w każdym
z
odcieni, kiedy oświetlały małą grupkę. Tym właśnie chciał być Lodowy. Stał się
jednak tylko
niedoskonałą repliką Smoczego Króla.
Nad wielką zamrożoną statuą zaczęła się rozwijać żywa tęcza. Lodowy zatrząsł się
gwałtownie, od jego ciała zaczęły odpadać fragmenty śniegu i lodu. Kiedy
wydawało się już,
że wstrząsy spowodują zawalenie tego, co pozostało z jaskini, smok przestał
drżeć.
Cabe i Gwen zdali sobie sprawę, co się dzieje i padli na ziemię. Czarodziejka
pociągnęła za sobą młode. Haiden leżał już na brzuchu, wiedząc że nie ma sensu
ryzykować,
kiedy działa magia Smoczego Króla.
Lodowy rozpadł się.
Odłamki poleciały we wszystkich kierunkach, a te, które znalazły się zbyt blisko
przestraszonej grupki, topniały i zamieniały się w parę.

Kiedy ostatnie fragmenty opadły na ziemię, głos Kryształowego nieco mniej spięty
niż
poprzednio wyszeptał:
- Wszystko dobiegło końca. Nie musieliście się obawiać, opiekowałem się wami.
Ludzie, ich elfi towarzysz, a nawet młode rozglądali się dookoła siebie z pełnym
szacunku wzrokiem.
- Wkrótce nadlecą Poszukiwacze, by odebrać swoją starożytną siedzibę. Za wiele
było
tu zamieszania, a ja mam ważniejsze sprawy na głowie. Ponieważ jednak doskonale
rozumiem wasz obecny stan, pozwolę byście w miarę możliwości odzyskali dawne
siły.
Kiedy odeślę was do domu, będziecie mieli na to dużo czasu.
Skinął głową, dając do zrozumienia, że są wolni.
Następne dni mijały szybko. Wciąż pozostawało jednak jeszcze wiele do zrobienia.
Ich stan wprawdzie nie był już taki zły, jak zaraz po oblężeniu Penacles, ale
Cabe czułby się
dużo lepiej, gdyby tych dni nie było w ogóle.
Jeden z poważniejszych problemów rozwiązał się na szczęście sam. Kiedy zaklęcie
Lodowego zostało odwrócone, olbrzymie ciała potworów zaczęły się rozkładać w
niesamowitym tempie. Nie dały nawet wystarczająco dużo czasu padlinożercom, by
pochłonęły trupy, ale mówiono, że tylko najgorsi z nich ledwie powąchali
resztki. Nikt nie
chciał mieć nic wspólnego z dziełem Lodowego.
Decyzja w sprawie Melicarda zajęła trzy dni. W końcu okaleczony monarcha został
odstawiony do swego miasta w nadziei, że jego poddani coś zrozumieją i zawrą
pokój. Jego
najemnicy byli rozproszeni po całym kontynencie. Należało wątpić, czy nadal
bezsensownie
będą atakować smoki. Ich szeregi zostały przerzedzone, aPoszukiwacze ani
Melicard nie
zamierzali im więcej dawać magicznej ochrony. Poza tym większość ludzi w tej
chwili wolała
zająć się powrotem do normalnego życia, niż służyć jakiejś chorej sprawie.
Gryf naradzał się z innymi władcami w sprawie podróży na kontynent po drugiej
stronie wschodnich mórz, ale nie uzgodniono nic konkretnego. Wspomniał o tym
wcześniej
po pierwszym spotkaniu z D’Shayem w królestwie Czarnego. Toos, który właśnie
przeżył
koszmar władania i noszenia tytułu „tymczasowego króla”, z przerażeniem spojrzał
na
perspektywę kolejnych lat rządów i stanowczo zaprotestował.
- - Cholera jasna, ptaku, jestem już za stary na taką zabawę - powiedział, a
oczy mu
rozbłysły, jednak w jego głosie dało się odczuć iskierki humoru.
- - Za stary? Toos, ty oszuście, masz w sobie więcej magicznych umiejętności niż
ktokolwiek, łącznie z tobą, mógłby się spodziewać - wykrzyknął Gryf. - Żyjesz
znacznie
dłużej niż większość ludzi, a nadal jesteś równie bystry i zwinny jak w
młodości. Twierdzisz,
że z powodu domieszki elfiej krwi cała twoja rodzina była długowieczna, ale to
już przesada.
Jeśli istnieje jeszcze ktoś, kto zna twoją przeszłość i nadal w to wierzy,
tojestes nim chyba ty
sam. Wyłącznie potężna magia może pozwolić człowiekowi żyć tak długo i tak
aktywnie.
Masz wyjątkowe zdolności i to tak subtelne, że trudno je zauważyć, chyba żeby
dokładnie się
im przyjrzeć. Myślę że twoja moc pozwoliłaby ci rządzić tym miastem przez
następne parę
dziesięcioleci i to rządzić dobrze, gdyby stało się to konieczne. Mógłbyś nawet
znaleźć sobie

żonę i wychować kilkoro dzieci.
Kiedy były najemnik się zaczerwienił, lwioptak uniósł rękę.
- Nie protestuj - powiedział. - Widziałem jak niektóre dworki na ciebie patrzą,
staruszku. - Gryf zaśmiał się, co wyglądało dziwnie, zważywszy na jego ptasi
wygląd. - Nie
przejmuj się tak! Nie powiedziałem przecież, że naprawdę mam zamiar jechać!
Generał wymruczał coś, czego nikt nie dosłyszał. Władca Penacles niezauważalnie
pokiwał głową. Udało mu się nieco osłabić ponury nastrój, który zapanował wśród
jego
towarzyszy. Po tym wszystkim, co przeszli i co udało im się osiągnąć,
zasługiwali na
odrobinę szczęścia. Przekształcił swój dziób w ludzką twarz i wypił łyk wina
przyniesionego
przez służącego. Teraz martwił go tylko Cabe. Patrzył jak Gwen bierze męża za
ręce. Ta
dwójka prawie w ogóle nie miała szansy przyzwyczaić się do normalnego życia
wzłożonej
grupie. Gryf liczył jednak, że teraz wszystko się nareszcie uspokoi.
Miał nadzieję, ale nie spodziewał się, by szybko się tak stało. Marzenia w
Smoczych
Królestwach przejawiały dziwną tendencję do niespełnienia się.
Wypił kolejny łyk wina.
Cabe i Gwen w końcu odsunęli się od reszty. Gryf rozmawiał z Zielonym o
rozszerzeniu sojuszu na jego brata w Irillianie. Haiden poproszony przez Bedlama
rozmawiał
z Toosem o miejscach, które obaj w swych długim życiu odwiedzili. Okazało się,
że znają ten
kraj na wylot i mają dużo więcej wspólnego, niż Cabe kiedykolwiek by
przypuszczał.
Kiedy znaleźli się już dostatecznie daleko, Gwen przyciągnęła męża do siebie i
spytała:
- Co się dzieje, Cabe?
Jego twarz była blada, wyczerpana.
- Nie ma go, Gwen - odparł. - Tym razem nic nie zostało z Nathana. Jestem
zupełnie
sam. Moc dalej znajduje się we mnie, ale teraz należy wyłącznie do mnie.
Czymkolwiek był -
duszą, esencją, nawet moją wyobraźnią - oddał to, bym ja mógł żyć. Trudno być
samym,
zwłaszcza kiedy przyzwyczaiłem się już do jego ciągłej obecności.
Pani z Bursztynu nie odpowiedziała, ofiarowała mu za to długi pocałunek. Cabe
wiedział, co chciała przez to powiedzieć i jego humor odrobinę się poprawił.
- Nigdy nie będziesz sam, Cabe - odezwała się po chwili. - Jak długo mam coś do
powiedzenia w tej sprawie.
Poczuł ucisk żalu, że tak szybko oddala wspomnienia o dziadku, ale znając
Nathana,
wątpił czy w ogóle by go to obchodziło. Prawdopodobnie upomniałby go jeszcze za
niepotrzebne jęki duszy, kiedy czekała na niego piękna kobieta, która na dodatek
go kochała.
Powinien wziąć ją w ramiona i odwzajemnić miłość.
Cabe lekko się uśmiechnął i objął Gwen. Być może, pomyślał zanim pozwolił się
unies’c chwili, Nathan Bedlam nie zniknął.
Wokół nich tańczył lekki wiaterek, ale było ciepło i nawet go nie poczuli,
zajęci dużo
ważniejszymi sprawami.