Richard A. Knaak.

MINOTAUR KAZ

Przełożył.

Andrzej Sawicki.

Tytuł oryginalny.

DRAGONLANCE™ HEROES II

Volume One.

KAZ, THE MINOTAUR

Jennifer Ashley King,

naszej kuzynce,

dziecku bożemu,

której nie było jeszcze wśród nas,

gdy poprzednio dedykowałem książkę rodzinie.

Rozdział 1

SIEDZIELI SKULENI wokół niewielkiego obozowego ogniska, cała dwunastka i jeden. Wyróżnienie było ważne, gdyż mimo że dwunastka podążała za jednym, który był ich wodzem, jej członkowie pogardzali nim równie głęboko, jak on gardził nimi. Połączyły ich konieczność oraz sprawa honoru... i jakoś udało im się aż do tej pory znosić wzajemnie swą obecność.

Przywódca był ogrem. Miał niekształtną, nieco zwierzęcą sylwetkę, liczył sobie ponad sześć stóp wzrostu i był niezwykle krępy. W jego płaskiej i dość paskudnej gębie wyróżniały się długie, zakrzywione kły, które świetnie nadawały się do rwania pożeranego mięsa lub szarpania wroga. Skóra stwora była ziemista, piegowata, a do jego gruszkowatej głowy przylegały skudlone i spocone kłaki. Odziany był jedynie w brudny kilt [rodzaj skórzanej krótkiej spódniczki, niekiedy rozciętej z boku.] i pas. W przerzuconej przez grzbiet pochwie nosił znaleziony na jakimś pobojowisku miecz. Człowiek musiałby użyć obu rąk, aby go unieść, on jednak bez trudu władał nim jedną. Za pas zatknął dwa noże, które, w porównaniu z potężnym mieczem, wydawały się niemal kozikami. Ogr, zwany Molokiem, potężnymi, zakrwawionymi szponami wydarł kawał dziczyzny z opiekającej się tuszy i podejrzliwie łypnął okiem na pozostałych członków grupy.

Większość z nich przewyższała wzrostem Moloka o głowę, choć ten nieszczególnie się tym przejmował. Oderwał kolejny, niemal surowy kęs od trzymanej w łapie kości i wetknął go sobie do gęby, obserwując pochłaniających swoje porcje minotaurów. W przeciwieństwie do ogra, minotaury jadły wolniej i bardziej rozważnie, choć nie bez pewnej żarłoczności i dzikości, co mogłoby odebrać odwagę ludziom czy elfom. Grupa składała się z dziewięciu samców i trzech samic, a wszyscy jej członkowie byli dobrze uzbrojeni. Dwaj mieli włócznie, trzej miecze, orężem pozostałych były potężne topory bojowe o podwójnych ostrzach. Długość rogów samców wynosiła więcej niż stopę, samice miały rogi nieco krótsze.

Molok spostrzegł, że minotaury są w zbyt dobrych humorach. Wcale mu się to nie spodobało. Chciał, by były wściekłe i zdecydowane jak najszybciej wykonać zadanie – choćby po to, by nie musieć dłużej znosić jego obecności.

– Tydzień już, Krzywogęby, podążamy tropem, który znalazłeś. – Molok, pozornie obojętnie, zajął się wydłubywaniem kęsa mięsiwa spomiędzy dwu pożółkłych kłów. – Czy nie jest tak, że ów tchórz okazał się od ciebie przebieglejszy? Czyżbyś trafił na lepszego od siebie?

Usłyszawszy zgrzytliwy głos ogra, cała dwunastka spojrzała na niego, a odblask płomieni ogniska przydał ich oczom dzikiego, niesamowitego wyrazu. Jeden z minotaurów, rosły osobnik o pociętym bliznami obliczu, co kazało myśleć o wielu zażartych bojach, w jakich brał udział jego właściciel, cisnął w ogień swój kawał mięsa i zaczął wstawać. Siedząca obok niego, niższa i smukłej sza samica, chwyciła go za ramię.

– Nie, Scurn – odezwała się spokojnie. Miała głos głęboki, niski, o którym minotaury powiedziałyby, że brzmi niezwykle miło.

– Puść mnie, Helati – zagrzmiał nazwany Scurnem. Przypominało to odległy pomruk gromu przed burzą. Obok niego leżał potężny topór, który nawet wśród oręża minotaurów wyróżniał się wielkością. Molok wiele razy widział tę głownię przy robocie, teraz jednak zupełnie nie przejął się gniewem olbrzyma. Wiedział, jak manipulować prostodusznymi w gruncie rzeczy minotaurami. W końcu prowadził ów pościg od czterech lat.

– Uspokój się, Scurn – mruknął minotaur siedzący obok Helati. Tych dwoje miało podobne sylwetki i rysy twarzy. Byli rodzeństwem. Ogr oboje uważał za najsłabsze ogniwa w grupie. Zaciekłość, z jaką przed czterema laty podejmowali pościg, z biegiem czasu przekształciła się niemal w jawny podziw dla uciekiniera. Bez pojmania zaś tego renegata grupka minotaurów nie mogła nawet pomyśleć o powrocie do swoich.

Poznaczony bliznami minotaur usiadł, ale Molok spostrzegł, że udało mu się dopiąć swego. Poruszył kompanię. Jak zwykle, wszyscy jęli roztrząsać przyczyny ostatnich niepowodzeń.

– Nie da się zaprzeczyć, że Kaz jest przebiegły.

– Nawet tchórze potrafią myśleć!

– Nazywasz go tchórzem? Poradził sobie i w Silvanesti!

– Scurn twierdzi, że to tylko pogłoski, czy nie tak, Scurn?

Poznaczony bliznami skinął głową. Nawet w skąpym świetle samotnego Lunitari można było dostrzec, że jego rogi były niemal starte od walk. Scurn był wojownikiem, i gdyby jego umysł był równie krzepki, jak jego mięśnie, to przewodziłby teraz swej rasie. Należał jednak do tych, o których powiada się „zakuty łeb”. Świetnie więc nadawał się do celów Moloka.

– Kaz nigdy nie trafił do Silvanesti – prychnął teraz z pogardą. – Jest pozbawionym honoru tchórzem. To tylko kolejna jego sztuczka, by sprowadzić nas z właściwego tropu.

– Co, jak do tej pory, świetnie mu się udawało – zauważył, niby obojętnym tonem, Molok.

Scurn łypnął nań nabiegłymi krwią ślepiami. Zapragnął nagle złapać ogra za kark i ścisnąć tak, by wydusić zeń tchórzliwe życie. Nie bez żalu pomyślał, że nie może tego zrobić. No, przynajmniej, dopóki nie odnajdą zbiega i nie pojmają go lub zabiją. – Jak do tej pory, Molok, niewiele nam pomogłeś. Dobry jesteś jedynie w nieustannym udowadnianiu nam, jakie to z nas niedołęgi. Przypomnij no mi, czego dokonałeś, by przyspieszyć nasze, niech je Sargas przeklnie, poszukiwania? Gapienie się od czterech lat na ten twój paskudny ryj przyprawia nas o takie same mdłości, jakie ty pewnie czujesz, patrząc na nasze gęby.

Ogr wzruszył obojętnie ramionami i wgryzł się w mięsiwo. – Powiedziano mi, że jesteście świetnymi tropicielami. Jak dotąd wcale się nie popisaliście. Myślę, że tracicie zapał. Czy honor tak niewiele dla was znaczy? A Tremoc? Nie masz już minotaurów takich jak on!

W chwilach takich jak ta Molok lubił przywoływać pamięcią Tremoca. Był on ukochanym przez minotaury bohaterem opowieści. W imię honoru czterokrotnie przemierzył cały Ansalon, by oddać w ręce sprawiedliwości mordercę swego towarzysza. Pościg trwał ponad dwadzieścia lat. Jego historia była Molokowi użyteczna z dwóch powodów. Po pierwsze, przypominała byczogłowym kompanom o konieczności poświęceń dla tego, co naprawdę liczyło się w życiu. Po drugie, nigdy nie zawodziła, gdy trzeba było zmusić ich do dalszych wysiłków i pośpiechu. Żaden z nich nie zamierzał ścigać Kaza przez dwadzieścia lat.

Na razie zranił ich ambicje. Teraz należało skierować myśli łowców ku pościgowi. – Scurn, jeśli nie wśród elfów, to gdzie go znajdziemy?

Tym, który odpowiedział, był Hecar. – Podróżował przez Silvanesti czy nie – a wedle mnie jest do tego zdolny – teraz prawdopodobnie podąża na zachód.

– Na zachód? – Scurn spojrzał na pozostałych. Do Qualinesti? To równie głupie, jak pakowanie się pomiędzy Silvanestyjczyków!

– Myślałem o Thorbardinie – prychnął Hecar. Krasnoludy pewnie zostawią go w spokoju. Stamtąd zaś może dotrzeć do Ergoth.

Ogr spoglądał na nich w milczeniu. Chętnie by usłyszał, co powie poznaczony bliznami.

Scurn wstał, oderwał od piekącej się na ogniu tuszy chrząstkę z kawałem tłuszczu i cisnął ją w płomienie. Te zaskwierczały radośnie, łapczywie pożerając ofiarowany im kąsek. Minotaur roześmiał się zgrzytliwie.

– Albo do reszty zgłupiałeś, albo tak dalece posunąłeś się w podziwie dla Kaza i jego umiejętności wynoszenia tyłka z ognia, że chcesz nas puścić fałszywym tropem!

Hecar poderwał się i przez chwilę mogłoby się wydawać, że sprzeczka zakończy się wymianą ciosów. Pozostali członkowie grupy ożywili się i głośnymi parsknięciami zaczęli dawać wyraz swemu podnieceniu. Helati jednak szybko wstała i, raz jeszcze podejmując próbę uśmierzenia sporu, stanęła przed bratem.

– Hecar, nie! – szepnęła z naciskiem.

– Z drogi, kobieto! – warknął jej brat przez zaciśnięte zęby.

– Scurn cię zabije – syknęła. – Wiesz o tym równie dobrze jak ja.

– Mój honor..

– Twój honor pogodzi się z niewielkim ustępstwem, braciszku. Pamiętaj, że mądry minotaur sam wybiera miejsce i czas walki. Może innym razem.

– Nie zapomnę... A inni..

Mimo różnicy wzrostu, udało jej się spojrzeć mu prosto w oczy. – Inni dobrze wiedzą, że kiedy tylko zechcesz, możesz dać radę każdemu z nich.

Hecar zawahał się. Rzuciwszy szybkie spojrzenie w stronę ogra, który zajął się wyszukiwaniem ostatnich kęsów mięsa na ciągle trzymanej w łapie kości, prychnął nieco łagodniej. Gdy szło o ogra, nie dało się rzec niczego pewnego. W końcu porywczy samiec kiwnął głową i usiadł. Helati opadła na ziemię obok brata. Scurn wykrzywił pysk w najbardziej pogardliwym i tryumfalnym grymasie, na jaki stać było bycze oblicze, co w jego przypadku sprowadzało się do obnażenia możliwie największej liczby ostrych zębów. Hecar nie bez trudu ukrył trawiącą go wściekłość.

– Kaz nie pójdzie ani na zachód, ani na wschód. Pozostanie na południu, licząc na to, że nam umknie. Scurn odwrócił się do Moloka w nadziei, że ogr przyklaśnie jego rozumowaniu.

Ogr spojrzał na minotaury, jakby dopiero teraz dotarło doń, że to on był zarzewiem zaciekłego sporu. Doszedł do wniosku, iż najwyższa pora, by ustalić pewne sprawy. Wytarłszy brudne paluchy o swój kilt, sięgnął do tkwiącej pomiędzy jego stopami sakwy i wyjął z niej niemiłosiernie wymięty kawał pergaminu. Szybkim ruchem cisnął pergamin w stronę Scurna. Zaskoczonemu minotaurowi nie bez trudu – i lekkiego poparzenia dłoni – udało się wyrwać skrawek z płomieni.

– A to co znowu?

Molok zmiażdżył kłami kość i zaczął wysysać szpik. Poirytowany minotaur rozłożył pergamin i podjął próbę odczytania jego treści przy migotliwym i nikłym świetle ogniska. W oczach Scurna zagościło zdumienie. Spojrzał gniewnie na ogra.

– To proklamacja podpisana przez samego Wielkiego Mistrza Rycerzy Solamnijskich!

Pozostali członkowie grupy zaczęli pomrukiwać z zainteresowaniem. Po czterech latach poszukiwań pośród ziem zamieszkanych przez ludzi, wiedzieli o rycerzach solamnijskich więcej niż którykolwiek, jeśli pominąć Kaza, spośród innych członków ich rasy.

– Scurn, co tam napisano? – spytał niecierpliwie jeden z pozostałych minotaurów.

– Wielki Mistrz wyznaczył sporą nagrodę za ujęcie kilku przedstawicieli różnych ras. Jednym z nich jest Kaz! Ostatnie zdanie Scurn wypowiedział z niedowierzaniem. Napisano tu, że poszukuje się go za spiskowanie przeciwko rycerstwu, szczególnie zaś za planowanie zabójstwa samego Wielkiego Mistrza. Wspomina się też o jakimś morderstwie, nie wiadomo jednak kogo i gdzie zabito. – Ton, jakim Scurn przeczytał to wszystko, wyraźnie świadczył o tym, że rosły minotaur nie bardzo wie, co o tym wszystkim sądzić.

– Aaaa... – odezwał się któryś z jego rodaków – rycerze poszukują go więc z równym zapałem jak my.

– Skąd masz tę proklamację? – syknął Hecar do ogra. Molok wzruszył ramionami z udaną obojętnością. Znalazłem ją wczoraj. Odpadła, jak sądzę, od pnia drzewa, do którego ktoś ją przybił.

– Dlaczego rycerze chcą ująć Kaza? Był ich towarzyszem! – odezwała się jedna z samic, nie kierując pytania do nikogo w szczególności.

– Jak pozostali, których tu wymieniono – dodał Scurn. Cisnął pergamin jednemu z towarzyszy, który powoli zaczął odczytywać treść pisma. Minotaury szczyciły się świadomością, że spośród wszystkich zamieszkujących Krynn ras, były – pomijając oczywiście elfy – istotami najbardziej wykształconymi. Siła fizyczna była wprawdzie najwyższym arbitrem w ich społeczności, wiedzę jednak uważano za narzędzie kształtujące siłę.

– Rycerze powariowali! – mruknął Hecar. – Czy podali choć jakiś powód?

– A czy podczas naszych wędrówek i pościgu za Kazem choć raz zdarzyło się, by podali jakikolwiek powód, dla którego cokolwiek czynią? – Scurn przebiegł wzrokiem po obliczach towarzyszy. – Może mają swe powody... a może i nie. Na tej proklamacji wypisano imiona tych, którzy wtedy byli ich najbardziej zagorzałymi zwolennikami.

„Wtedy” oznaczało czas wojny, o której minotaury usilnie starały się zapomnieć. Niemal wszyscy spojrzeli teraz z nienawiścią na Moloka. Minotaury nie z własnej woli walczyły za ogry i ludzi, którzy stanęli po stronie Królowej Ciemności, Takhisis, w jej starciu z panem światła, Paladine’em. Po stronie tego właśnie boga stanęli rycerze solamnijscy, w końcu zaś jeden z nich, Rycerz Korony, zwany Humą, wymusił kapitulację na Królowej. Z tych, co byli świadkami owego drogo okupionego zwycięstwa, przeżył tylko jeden śmiałek Kaz. Niewielu właściwie wiedziało, jaką rolę odegrał w ostatnim starciu. Ludzie nie zamierzali rozgłaszać chwały kogoś, kogo przedtem byli skłonni uważać za tępogłową bestię. Choć pozostałe minotaury od kilku lat skrzętnie składały w całość okruchy zasłyszanych tu i ówdzie opowieści, były wśród nich i takie, jak Scurn, które zaprzeczały wszystkiemu.

– Jeśli rycerze solamnijscy rozesłali za nim listy gończe – mruknął poznaczony bliznami wojownik – to z pewnością zostanie na południu, gdzie trudniej się na nich natknąć.

Kilku innych kiwnęło potwierdzająco łbami. Molok przyjrzał się uważnie każdemu z osobna i potrząsnął głową.

– I pomyśleć, że ścigacie Kaza od czterech lat, nie mając nawet pojęcia, jak się zachowa w takiej sytuacji. Dotyczy to nawet tych, co znali go osobiście Cała dwunastka ugodziła go gniewnymi spojrzeniami, które, jak zwykle, całkowicie zignorował. – Rycerze postępują dość dziwnie. Jego przyjaciele stali się wrogami... nawet Mistrz, który, jeśli to, co wiemy, odpowiada prawdzie, podczas wojny nazywał go swym towarzyszem.

Nastąpiła chwila ciszy. Ogr skupił na sobie spojrzenia wszystkich minotaurów. – Myślę, że Kaz pójdzie na Północ, do Vingaardu.

Dobrze się stało, że ziemie, które aktualnie przemierzali, wolne były od ludzkich osiedli, w przeciwnym bowiem wypadku ryki, którymi skwitowano oświadczenie ogra, wywołałyby alarm w promieniu kilku mil. Wreszcie Scurn i Hecar uciszyli pozostałych.

– Być może rycerze solamnijscy zachowują się jak wariaci – wypalił wreszcie Hecar – czego zresztą bywaliśmy świadkami już wcześniej, nie przypisuj jednak ich szaleństwa Kazowi. Pomijając wszystko inne, jest minotaurem!

Scurn kiwnął łbem, zgadzając się z przedmówcą. Nawet on nie wierzył, że ich przeciwnik mógłby okazać się na tyle głupi, by udać się na Północ.

Molok odebrał minotaurom proklamację i raz jeszcze rzucił na nią okiem. Szczerząc kły w uśmiechu, którego nie powstydziłby się najdzikszy z drapieżników, cisnął pergamin w ogień. Przez kilka sekund obserwował, jak płomienie pożerają pismo, potem raz jeszcze spojrzał na towarzyszy, których nienawidził z całego serca, podobnie jak oni jego.

– On nie jest głupcem. Nigdy tak zresztą o nim nie myślałem. – Molok sięgnął pod siebie i szybko zebrał swój mizerny majątek. Wstał i patrząc na minotaury, dał im do zrozumienia, jak głęboko nimi gardzi. Nawet teraz, choć wyzwoliły się z niewoli, potrzebowały ogra, który pokieruje nimi równie skutecznie, jak gdyby wiódł je za kółka w nosach. – Kaz to Kaz, postępuje po swojemu... i dlatego właśnie pójdzie do Vingaardu. Nie potrzebuje żadnych innych powodów.

Odwrócił się i ruszył przed siebie, kryjąc przed minotaurami zafrasowaną twarz.

Rozdział 2

POWINIENEM IŚĆ NA ZACHÓD, pomyślał ponuro Kaz. Na zachód... albo nie ruszać się z Południa.

Parsknął lekko, oglądając się wstecz na szlak, którym podążał. Wiszące wysoko słońce pozwalało oglądać znaczną część kraju. Dlaczego idę na Północ, skoro każdy dzień zbliża mnie do twierdzy Vingaard i szaleństwa, jakie ogarnęło rycerzy?

Jego wierzchowiec, ogromny rumak bojowy, którego w uznaniu zasług przyznał mu sam lord Oswal, zarżał niecierpliwie. Po pięciu latach spędzonych pod Kazem, zwierzę nabrało buntowniczych skłonności, które zdumiałyby jego poprzednich, kochających dyscyplinę właścicieli. Koń pod wieloma względami upodobnił się do swego pana.

Kaz uspokoił rumaka i raz jeszcze przyjrzał się proklamacji.

Był to jej piąty już egzemplarz, równie zresztą dlań niezrozumiały jak pierwszy, na który się natknął. Lord Oswal był mu przecież przyjacielem i towarzyszem. Starszy już rycerz Zakonu Róży, który po śmierci swego brata został Wielkim Mistrzem, dał nawet Kazowi glejt, dzięki któremu minotaur mógł poruszać się swobodnie wszędzie tam, gdzie respektowano zakony solamnijskie. Teraz zaś oto ten sam człowiek oskarżał Kaza o zbrodnie, które ów miał jakoby popełnić!

Proklamacje te dopiero niedawno dotarły do południowych krain. Kaz prychnął ponownie. Spojrzał na nazwiska tych, których wespół z nim ogłaszano wyjętymi spod prawa. Niektórych znał osobiście... ot, choćby lorda Guya Avondale’a, wodza Ergothajczyków, którzy wspierali ludzi z Solamnii w ostatniej walce z Galan Dracosem i jego władczynią, boginią Takhisis. Huma zawsze poważał tego człowieka, raz nawet wyraził opinię, że Avondale zasłużył sobie na zbroję solamnijską – tak godne podziwu były zasady, wedle których żył Ergothajczyk.

Minotaur warknął gniewnie i zdarł pergamin z drzewa. Spiskowanie i morderstwo? Zgniótł pismo i cisnął je w krzaki.

Ujął cugle rumaka i poprowadził go ku bardziej ustronnemu miejscu na lewo od szlaku, gdzie oparł się o jedno z drzew i zaczął czekać. Cierpliwość nie należała do zalet, o których mógłby powiedzieć, że z powodzeniem udało mu się je zaszczepić w swoim charakterze, i teraz niewielki jej zapas, jakim dysponował, miał się właśnie ku końcowi.

– Delbin, na Ostrze Paladine’a! – mruknął przez zęby. – Jeśli nie wrócisz w ciągu najbliższej godziny, ruszam dalej sam!

Mógł sobie jedynie wyobrażać, w jakie to tarapaty wpakował się jego towarzysz w odległym o kilka mil na zachód Xak Tsaroth. Gród ów graniczył z południowo-zachodnią Solamnią i wschodnim Qualinesti, gdzie żyły elfy – siłą rzeczy więc stał się ośrodkiem handlu Północy z Południem. Kaz liczył na to, że jego towarzyszowi uda się tam nabyć kilka rzeczy, które były im potrzebne. Żywił także nadzieję, że Delbin podsłuchał kilka plotek, które może okażą się pomocne w wyjaśnieniu pogłosek – oby Sargas je przeklął – krążących wśród mieszkańców okolic posiadłości solamnijskich w twierdzy Vingaard. Pogłoski te nie mogły być przecież prawdziwe!

Wysyłanie jednak Delbina Knotwillowa z jakąkolwiek misją było zawsze ryzykowne. Za każdym razem, kiedy podążający za minotaurem Delbin ochoczo zgłaszał się do wszystkich zadań, Kaz czuł, że wnętrzności skręcają mu się w potężny supeł. Obawy minotaura budził właśnie ów zapał.

Delbin Knotwillow był bowiem kenderem, ci zaś od urodzenia są „miłośnikami kłopotów”

Jakby na zamówienie, usłyszał parsknięcie konia. Delbin odszedł przed trzema dniami, obiecując, że wróci w ustalonym terminie. Niewysoki kender świetnie się sprawiał jako wywiadowca – oczywiście trzeba było przekonać go do tego, by podjął się tej roli. Nikt się nie spodziewał, że kender potrafi cokolwiek innego, poza zwinięciem komuś sakiewki – i tylko sakiewek pilnowano w jego obecności. Kender tymczasem potrafił zebrać sporo informacji, którymi wszyscy nad podziw chętnie się z nim dzielili. Delbin uważał to za pyszną zabawę, za coś, czym będzie mógł chełpić się przed rodakami i każdym, kto zechciałby wysłuchać jego opowieści. Ilu w końcu kenderów podróżowało w towarzystwie minotaura?

Kaz miał już zawołać swego małego kompana, kiedy usłyszał parsknięcie drugiego konia. Szybko wyciągnął dłoń i zakrył chrapy swojego wierzchowca. Bojowy rumak, przygotowany tresurą niemal na wszystko, rozpoznał ten gest i natychmiast znieruchomiał.

Drzewa zasłaniały minotaurowi widok, wydało mu się jednak, że coś czarnego mignęło mu przed oczyma. Nie sposób było orzec, czy to, co dostrzegł, należało do jeźdźca, czy jednego z koni. Tak czy owak pojął, że nie zna tych, którzy się zbliżają.

Jeźdźcy zwolnili i zatrzymali swe konie. Minotaur usłyszał szczęk zbroi i stłumione odgłosy rozmowy. Słów nie dało się rozróżnić, ale najwyraźniej jeden z podróżnych był wściekły na drugiego. Kaz prychnął. Ależ wybrali sobie porę i miejsce na sprzeczki! Gdyby teraz akurat pojawił się Delbin..

Usłyszawszy trzeciego konia, Kaz gotów był wznieść oczy do nieba i przekląć wszystkich bogów. Jeszcze jeden jeździec? I nagle pojął, że ostatni nadjeżdża od południa. Jeśli tak miałoby trwać dłużej, Kaz mógłby otworzyć tu zajazd. Obfitość podróżnych obiecywała spore zyski.

Pozostali jeźdźcy nagle ucichli. Kaz tymczasem, zdając sobie sprawę z faktu, iż ostatni z przybyszów zmierza w jego kierunku, sięgnął po topór. Mocne, zakończone wielkimi szponami palce minotaura zacisnęły się na drzewcu styliska. Jeszcze kilka jardów wśród listowia i jeździec natknie się na niego.

Nieznajomy niespodziewanie skierował rumaka ku drodze, Kazowi znów mignęła hebanowoczarna zbroja. Oczy minotaura rozszerzyły się w zdumieniu. Widywał już takie zbroje podczas wojny z Królową Ciemności. Nosili je ludzie i ogry, pod rozkazami których służył. Pod koniec zaś walk stawał u boku Humy przeciwko najzacieklejszym i najbardziej niebezpiecznym spośród nich.

Ten należał do elitarnych i fanatycznie oddanych żołnierzy gwardii odżałowanej pamięci Crynusa, wodza armii Takhisis, który dawno temu został wysłany do czeluści piekielnych – na co zresztą sobie zasłużył – przez Humę Włócznika i srebrną smoczycę. Kaz pamiętał wszystko aż nadto wyraźnie. Crynus uparcie opierał się śmierci i w końcu trzeba było smoczego płomienia, by przepadł na zawsze.

Kaz wolałby nie narażać się, nie mógł jednak pozwolić, by jeden z tych zajadłych wrogów – nie, było ich dwóch! – swobodnie jeździł po kraju. Podczas ostatnich pięciu lat stykał się zresztą już z takimi niedobitkami. Spora część sług Królowej Ciemności nie chciała pogodzić się z klęską swej pani. Nie mając gdzie się skryć, poświęcali się niemal wyłącznie rabunkom i gwałtom, wszystko to zaś czynili jakżeby inaczej! – w imię Takhisis. Gwardziści byli najgorsi – oni naprawdę wierzyli w niedaleki powrót swej władczyni.

Kaz poklepał konia po karku. Sygnału tego nauczył się od rycerzy. Koń pozostanie w miejscu, dopóki go się nie wezwie. Nic prócz smoka nie byłoby w stanie zmusić go do zmiany miejsca postoju, ponieważ zaś smoki zniknęły, nie było powodów do obaw.

Powoli i ostrożnie Kaz uniósł topór. Zdradziłby się, gdyby w tej gęstwinie chciał przeprowadzić konia. Jeśli mu się poszczęści, zdoła zwalić przeciwnika jednym ciosem, bez walki, ale..

Mroczna figura przed nim nagle znieruchomiała i minotaur zrozumiał, że coś go jednak zdradziło. Długie, paskudne ostrze, aż dotąd niewidoczne, mignęło nagle łukiem w powietrzu, gdy jeździec obrócił się w siodle. Kaz zastawił się toporem, przeciwnik jednak źle ocenił dzielącą ich odległość. Jego ostrze zatrzymało się w połowie drogi, utkwiwszy w pniu potężnego dębu.

Jeździec zaklął i podjął próbę uwolnienia swej klingi, jednocześnie usiłując zawrócić wierzchowca. Kaz inaczej ujął topór i wziął potężny zamach. Miecz, osłaniając jeźdźca, frunął w górę, minotaur rąbnął więc w konia. Zwierzę, krwawiąc z szerokiej rany, zaczęło się szarpać i gwardzista stracił nad nim kontrolę. Kaz również musiał się cofnąć, by uniknąć przypadkowych, wymierzanych na oślep, lecz potężnych kopnięć rumaka. Koń zachwiał się na nogach.

Minotaur zaklął bezwiednie. W siodle nie było już nikogo. Czarnego wojownika zmiotło jakby wichrem. Kaz zdążył zapomnieć, jak niebezpiecznymi przeciwnikami mogą być gwardziści Crynusa.

Wróg niespodziewanie wypadł z gęstwiny, która znajdowała się za minotaurem. Kaz sparował cios miecza, potknął się jednak i niemal stracił równowagę. Po raz pierwszy spojrzał też na przeciwnika. Zobaczył męża – gwardzista był zbyt niski na ogra, choć mógł też być elfem – którego twarz krył głęboki morion, ale oczy, które wyzierały spod okapu hełmu, wydawały się wypatrywać czegoś daleko za plecami minotaura. Przeciwnik najwidoczniej wprowadzał się w bojową furię.

Kaz usłyszał jakieś odgłosy walki ze znajdującej się za nim ścieżki, wróg jednak już nań napierał. Topór, szczególnie taki, który wykuto dla człowieka mającego ujmować go oburącz, nie bardzo nadawał się do walki w zwarciu. Za każdym razem, gdy Kaz usiłował się cofnąć, by uzyskać potrzebny do cięcia zamach, przeciwnik nacierał błyskawicznie i skracał dystans.

Uratowały go drzewa. Gwardzista, który niemal zapomniał o wszystkim oprócz wroga, potknął się na wystającym korzeniu drzewa. Nie trwało to dłużej niż mgnienie oka. Odzyskał równowagę niemal natychmiast; Kaz jednak nie potrzebował niczego więcej.

Włożywszy w cios całą swą niemałą przecież siłę, zamachnął się i ciął od ucha. Ciosu tego nie sposób było odeprzeć, niewielu ludzi mogło sprostać minotaurowi, który był w pełni sił. Z właściwym narzędziem w ręku Kaz potrafił jednym uderzeniem zwalić spore drzewo.

Zbroja zaś, prawdę mówiąc, była wobec takiego ciosu prawie żadną osłoną.

Trafił gwardzistę tuż ponad łokciem dzierżącego miecz ramienia, a topór nawet nie zwolnił swojego biegu. Głownia zataczając niemal pełny łuk, przeszła przez cały korpus przeciwnika. Kaz cofnął się, by uniknąć fontanny krwi buchającej z przerąbanego tułowia. Bojowy zapał, błyszczący jeszcze przed sekundą w oczach gwardzisty, zgasł wraz z jego życiem.

Minotaur odetchnął głęboko. Na ścieżce ustały już odgłosy walki, zastąpione tupotem kopyt kilkunastu koni nadciągających z południa. Kaz uznał, że nie ma sposobu, by określić, czy zbliżający się jeźdźcy są wrogami, czy przyjaciółmi powalonego gwardzisty.

Nie usłyszał żadnych komend, wiedział jednak, że pomiędzy drzewa wjechało kilku konnych. Odnalezienie go nie powinno zająć im zbyt wiele czasu. Szybko wytarł ostrze topora i umieścił broń w przytroczonej do pleców obejmie. Minotaur miał na sobie rzemienny rynsztunek, zaprojektowany tak, by mógł w nim nosić topór, albo i dwa. Dzięki ćwiczeniom, dobycie oręża było zwykle dziełem jednej sekundy. Rynsztunek pomyślano tak, by mógł zeń korzystać jedynie ten, czyj grzbiet nie ustępował szerokością plecom minotaura i kto miał odpowiednio długie ramiona.

Dosiadł swego rumaka i w tej samej chwili dostrzegł go jeden ze szperaczy.

– Stać! W imieniu Wielkiego Mistrza, rozkazuję ci stać!

Kaz odwrócił się i dostrzegł, że zatrzymujący go wojownik ma na sobie znajomą mu i niegdyś przezeń szanowaną zbroję rycerzy Solamnii. Jeśli dobrze zapamiętał godło, miał przed sobą rycerza Zakonu Miecza. Rycerz, zmuszony do tego przez gęste poszycie, szedł pieszo, wiodąc konia za sobą. Kaz odwrócił się i dał ostrogę swemu rumakowi, mimo iż rycerz okrzykami wzywał swych towarzyszy.

Kilka lat temu Kaz oczywiście dotrzymałby im pola i podjął walkę, choć pewnie udałoby mu się powalić przynajmniej połowę przeciwników, zanim padłby pod ich ciosami. W towarzystwie Humy pojął jednak, jak głęboka mądrość kryje się w unikaniu konfliktów i śmierci w niektórych przynajmniej sytuacjach. Rozumiał, jak bezsensowne jest niekiedy umieranie w imię źle pojętego honoru. Wielu jego współplemieńców pomyślałoby, że stchórzył, a niektórzy od dawna już tak mniemali.

Koń, kierowany naciskiem kolan Kaza, coraz głębiej wdzierał się w gęstwinę. W niej właśnie kryła się jedyna szansa ucieczki minotaura. Kaz wiedział, że ten szlak przywiedzie go w pobliże Xak Tsaroth, trafi jednak na północ od miasta, zamiast na wschód. Pojmował też, że najpewniej przyjdzie mu się pożegnać z nadzieją na spotkanie z kenderem. Mogło być zresztą i tak, że Delbin zdążył już o nim zapomnieć. Istniała również możliwość, że młody kender wpadł w pułapkę rycerzy – w końcu po to, między innymi, ją zastawiono. Rycerstwo musiało być świadome obecności maruderów w okolicy – zastawiono więc sidła, by wyłapać niedobitków. Solamnijczycy z pewnością spodziewali się większej zdobyczy, tymczasem wpadli im w ręce dwaj tylko gwardziści, z których jeden już nie żył. Jeśli pojmali kendera, nie było się o co martwić. Członkowie wszędobylskiej rasy byli, owszem, natrętni, nikt jednak nie uważał ich za naprawdę niebezpiecznych lub wrogów.

Rycerze prześladowali go zaciekle i nie ośmielił się spojrzeć za siebie, by sprawdzić, jak daleko się oddalił. Ocenił jedynie, że grupa liczyła sobie nie mniej niż pół tuzina jeźdźców.

– Przekonajmy się, jak dobrze znasz ten kraj – mruknął sam do siebie. Wespół z Delbinem krążyli po okolicy od blisko tygodnia, podczas zaś ostatnich dziewięciu miesięcy wielokrotnie przemierzyli wzdłuż i wszerz całą południową połać kraju. Zawsze ktoś deptał im po piętach. Zazwyczaj byli to jego współplemieńcy. – Trzeba mieć moje psie szczęście, by wpakować się na nich akurat teraz.

Do wieczora pozostało jeszcze sporo czasu. Licząc na zgubienie pościgu, Kaz postanowił gnać przed siebie, chyba że zawiedzie go koń albo skończy się gęstwina. Mapy nie wskazywały na szczególnie gęste poszycie leśne w tej okolicy i minotaur wiedział, że gdzieniegdzie gaje i dąbrowy niespodziewanie ustępują miejsca rozległym polanom. Otwarta przestrzeń oznaczała dlań śmierć. Rycerze mogli przekazać go lordowi Oswalowi, równie dobrze jednak mogli skończyć z nim od ręki i władzom Zakonu wydać jego ciało. Proklamacja Wielkiego Mistrza ogłaszała rninotaura wrogiem zakonu, żaden zaś rycerz nie zechciałby chyba tracić sił na pojmanie Kaza żywcem, kiedy wystarczyło jedynie dostarczyć jego zwłoki.

Jakkolwiek stały sprawy, szybko oddalał się od prześladowców, o czym świadczyły ich coraz cichsze okrzyki. Zbyt wcześnie jednak było na radość. Zakon znany był bowiem z tego, że jego członkowie niełatwo zrażali się trudnościami i zwykle kończyli raz zaczęte dzieło. Mogli iść jego tropem całymi dniami... jakby nie dość mu było jednej grupy prześladowców.

Koń potknął się na jakiejś uschłej gałęzi sterczącej z niewielkiego zagłębienia w ziemi. Grunt był tu dość zdradziecki, fałszywy krok mógł skończyć się kalectwem wierzchowca lub jeźdźca. Z siłą, która przemogła wszelki opór rumaka, Kaz szarpnął wodzami w prawo. Zwierzę ustąpiło, parskając gniewnie i ruszyło tam, dokąd skierował je jeździec. Kaz pognał konia w dół stromizny, wiedząc, że każda sekunda zwłoki oznaczała stratę bezcennego dlań czasu. Dotarłszy do dna zapadliska, ponaglił konia kopniakiem w żebra.

Doliczył do trzydziestu, kiedy ku jego radości dotarły doń echa gniewnych i zdradzających zaskoczenie okrzyków. Usłyszał też dzikie rżenie przynajmniej dwu koni i bolesny wrzask jednego z rycerzy. Odgłosy pościgu przycichły... choć nie całkowicie. Kaz odważył się na szybkie spojrzenie wstecz. Jeden z jeźdźców nadal kontynuował pogoń, choć minotaur zdążył się mocno już odeń oddalić. Człowiek miał odsłoniętą twarz i wydał się Kazowi młodzikiem. Być może rycerz miał brodę, choć z tej odległości Kaz nie umiałby orzec, czy na wietrze nie powiewały przypadkiem jego długie włosy. Minotaur nie wiedział zresztą, czemu miałby zwracać szczególną uwagę na ludzkie twarze, choć niemal spodziewał się rozpoznać w prześladowcy Humę.

Obok jego łba świsnęła strzała, która z głuchym stukiem utkwiła w pobliskim pniu. Nadleciała jednak z przodu..

Paladine, czy i ty żywisz do mnie urazę? Na co lub na kogo nadział się tym razem?

Jakby w odpowiedzi na to bezgłośne pytanie zobaczył kilkanaście sylwetek, które zabiegały mu z przodu drogę, jedne odziane w zieleń, inne w czarnych kolczugach. Niewątpliwie byli to ci sami maruderzy, na których zasadzili się rycerze. Kaz mimo woli wypłoszył ich z kryjówki i pomógł swym niedawnym prześladowcom. Teraz należało tylko wynieść stąd całą skórę.

W desperacji zawrócił konia. Jeden z pechowych napastników, potrącony przez zawracającego rumaka, rąbnął korpusem o drzewo. Minotaur przypomniał sobie, że nadal ściga go jeden szczególnie uparty rycerz. Otworzył usta, by ostrzec człowieka okrzykiem, w tej samej jednak chwili ujrzał, że siodło gnającego za nim rumaka jest puste następna strzała położyła kres życiu młodego wojownika. Kaz parsknął wściekle. Oto kolejna niepotrzebna śmierć, za którą winą obarczą oczywiście jego.

Przez cały czas czekał, aż i w jego grzbiecie ugrzęźnie strzała. Maruderzy mieli jednak swoje własne i to wcale niemałe problemy. Zabrali się do nich pozostali rycerze, którzy nie dali się zaskoczyć tak, jak ów młodzik. Gdy Kaz zobaczył, ilu naprawdę ludzi szło jego tropem, wytrzeszczył ze zdumienia oczy. Jeśli w porę nie wydostanie się z zawieruchy, utknie pośrodku nielichej bitwy!

Jakiś obszarpaniec w zielono-brązowych barwach usiłował ściągnąć go z grzbietu rumaka. Koń jednak poczęstował napastnika straszliwym wierzgnięciem, po którym obdartus legł z rozbitym czerepem. Kilkunastu maruderów i rycerzy już rąbało się z zapałem. Jeden z rycerzy Zakonu Róży powalił właśnie jakiegoś męża z mieczem, jego rumak zaś dosłownie wdeptał wroga w ziemię. Dwu odzianych w czerń gwardzistów zdołało ściągnąć jakiegoś Solamnijczyka z siodła. Ku walczącym z obu stron ruszyli ich kompani.

– Paladine! – syknął Kaz. – Jeśli w ciągu ostatnich paru lat dokonałem czegoś, co znalazło uznanie w twoich oczach, nie poczytasz mi chyba za bezczelność, jeśli poproszę, abyś pomógł mi jakoś wynieść się stąd precz!

Minotaur nie oczekiwał odpowiedzi – bogowie w końcu przemawiali jedynie do kapłanów i bohaterów. I nagle jego uwagę przykuł błysk bieli. Wyglądało to na jakieś zwierzę... jelenia, niedźwiedzia lub wilka. Kaz nie potrafiłby określić tego dokładniej. Czyżby Paladine rzeczywiście go usłyszał?

Gdyby Kaz nie oddalił się natychmiast, uległby wrodzonemu minotaurom zapałowi i kilka bezcennych ostatnich chwil życia straciłby na zaciekłą i daremną rąbaninę z wrogami, jak zdarzyło się to jego wielu poważanym, ale niezbyt długo żyjącym przodkom. Kaz darzył ich szacunkiem, nie zamierzał jednak przedwcześnie do nich dołączać.

Zawrócił więc rumaka i jak szalony pognał w stronę, gdzie ukazała mu się biała zjawa.

Gnał przed siebie mniej więcej przez czwartą część godziny, zanim odważył się nieco pofolgować rumakowi. Odgłosy walki dawno już pozostały daleko w tyle. Znajdował się już na północno-wschodnich rubieżach Xak Tsaroth.

– Nie jestem tchórzem – szepnął sam do siebie i do tych mocy, które mogły go w tej chwili słuchać. Mimo wszystko czuł się odrobinę nieswojo. Czy wedle prawa nie powinien zostać i wesprzeć rycerzy solamnijskich? Czy zbiegłszy z pola potyczki, nie zdradził pamięci Humy człowieka, którego podziwiał równie głęboko, jak swych najdzielniejszych przodków?

– Mój honor jest moim życiem. – Zdanie to zabrzmiało nieco dziwnie, gdy teraz je zacytował. Była to część roty przysięgi na kodeks i zasady, do których stosowali się członkowie zakonu Humy. Minotaurowi dość było tego jednego powodu, by szanować rycerzy solamnijskich bardziej niż członków jakiejkolwiek innej ludzkiej organizacji.

Humo, może mógłbyś wyjaśnić mi moje rozterki... Kaz westchnął, co minotaurom zdarzało się nader rzadko, i rozejrzał się po okolicy.

Znajdował się na skraju rozległego pola porośniętego burzanami i pozostało mu tylko mieć nadzieję, że nie wyłoni się spośród nich nowe zagrożenie. Wiedział też, że jeśli dalej wędrowałby w tym samym kierunku, trafiłby na wyciągnięte ramię łańcucha górskiego, który przecinał niemal całe Qualinesti, później zaś znalazłby się w gęstej puszczy porastającej dziedziny elfów. Nie bez goryczy pomyślał, że nad wyborem tego kierunku nie ma się co zastanawiać. Po tym, co przytrafiło mu się w Silvanesti, stracił ochotę na to, by kiedykolwiek w życiu zobaczyć jeszcze choć jednego elfa. Świat niewiele stracił na tym, że nie narzucają one mu swej obecności. Kaz znał pewien skrót. Delbin powiedział mu coś o rzece, która płynęła na północ ku twierdzy Vingaard. Oznaczało to konieczność pokonania gór i częściowego przynajmniej zahaczenia o Qualinesti, w sumie jednak szybciej dotarłby do celu, a tym była twierdza Vingaard i konfrontacja z Wielkim Mistrzem.

Zatęsknił niemal za towarzystwem kendera, który zdałby się choć na przewodnika. Delbin nieźle znał te okolice, Kaz jednak nie mógł pozwolić sobie na czekanie na zwykle pełnego zapału kompana. Całe szczęście, że miał przy sobie mapę kendera.

Choć nie przyznałby się do tego sam przed sobą, polubił Delbina. Głupio postąpiłby jednak ktoś, kto zechciałby Kazowi uświadomić tę słabostkę, ponieważ minotaury zazwyczaj niechętnie zawierają przyjaźnie, a przyznanie się do sympatii dla wszędobylskiego, żywiącego nieodparte zamiłowanie do zaglądania w cudze sakiewki i dziecinnego, wedle kryteriów minotaurowych, stworzenia, byłoby oznaką słabości charakteru.

Kaz stęknął i uderzył piętami boki wierzchowca. Sterczenie w miejscu i samo rozmyślanie do niczego nie prowadzi.

Gdy minotaur ruszył na zachód, coś drgnęło pośród wysokich traw. To „coś” było białe i bezwłose. Ślepia stwora nie posiadały tęczówek i płonęły czerwienią. Bestia ukrywała się wśród traw tak długo, jak to tylko było możliwe. Z tajemniczych powodów nienawidziła bowiem światła, które płonęło na niebie. Nie spuszczała oczu z niknącej sylwetki jeźdźca i rumaka. Gdy obaj oddalili się dostatecznie daleko, stwór wstał i podążył ich śladem. Teraz przypominał coś, co kiedyś mogło być wilkiem... choć śmierć musiała go spotkać dawno temu.

Zwalczając ból, jaki sprawiały mu palące bezlitośnie promienie słoneczne, stwór ruszył za minotaurem.

Rozdział 3

BYWAŁY CHWILE, KIEDY KAZOWI WYDAWAŁO SIĘ, że jego żywot jest jednym nieustającym pasmem nieporozumień i zamętu. Po tym, jak Huma, poświęcając życie, zakończył wojnę, minotaur liczył na to, że koleje losu się odwrócą. Jego współplemieńcy mogli uznać go za mięczaka i osobnika pozbawionego honoru, przestał się jednak tym przejmować. Im dłużej rozmyślał o obyczajach, prawach i nawykach, wedle których żyły minotaury, tym mniej mu się one podobały, co nie oznacza bynajmniej, że za lepsze uważał obyczaje i prawa ludzi, krasnoludów, elfów czy nawet kenderów.

Ku jego zdziwieniu, podróż ku rzece minęła bez szczególnych wydarzeń. Jeśli rzeka miała jakąś nazwę, kreślarz map najwyraźniej o niej zapomniał. Delbin zresztą nie rozwodził się nad szczegółami znalezienia mapy, a Kaz, który zdążył go już nieźle poznać, wolał nie drążyć tematu. Liczyło się dlań to, że mapa była przydatna i dość dobrze oddawała położenie charakterystycznych elementów terenowych.

Słońce wisiało już nisko nad horyzontem. Kaz ocenił, że do zachodu została mu jeszcze mniej więcej godzina. Na niebie pokazał się już dysk Lunitari. Solinari, blady i srebrzysty, objawi się nieco później. Wyglądało na to, że noc będzie dość jasna.

Rzeka o tych rozmiarach świadczyła o obecności osiedli na jej brzegach i łodzi na wodzie. Oznaczało to również możliwość natknięcia się na ludzi, czego Kaz wolał uniknąć – tak czy owak nie widział innej możliwości szybszego dotarcia do Vingaardu. Na razie musiał jakoś ominąć główny łańcuch górski, który leżał na wschód od rzeki i nieco na północ od obecnej pozycji minotaura. Gdy tego dokona, trafi na puszczę, pod osłoną której przebędzie niemal połowę dalszej drogi. Odsunął na razie od siebie myśli o tym, jak sobie poradzi w północnej Solamnii, o której słyszał, że nadal pozostała otwartym, spustoszonym krajem. Jeśli choć połowa plotek odpowiadała prawdzie, to rycerze zachowywali się dziwacznie.

Ruszył dalej. Przed nim piętrzyły się coraz wyższe góry.

Gdy ostatnie promienie słońca ustąpiły mrokowi nocy, Kaz zaczął się zastanawiać, czy dokonał właściwego wyboru.

Miał przed sobą niezbyt wielki łańcuch górski, same zaś góry były niczym w porównaniu z gigantami, wśród których zdarzało mu się błąkać dawniej. Te tutaj należały do przeciętnych. A jednak w jakiś nieokreślony sposób niepokoiły bardziej niż tamte wyniosłe wierchy.

– Czy kryjecie w sobie jakąś magiczną broń? – spytał na poły drwiąco. W tejże chwili minotaur pojął dlaczego niepokoił go widok tych szczytów. Przypomniał mu Humę i jego ostatnie starcie. Kaz nie umiał spojrzeć na góry, nie wspominając jednocześnie początku całej historii – poszukiwania smoczych lanc, jedynego oręża, dzięki któremu można było pokonać hordy smoków Królowej Ciemności, Takhisis. Znaleźli je w końcu, choć zaczęło się tylko od tuzina. Towarzyszący Humie Kaz należał do nielicznej grupki, którą uzbrojono w lance do pierwszej bitwy. Niewielu ich wtedy przeżyło, Kaz zaś był jedynym świadkiem ostatnich chwil życia Humy, kiedy samotny rycerz ostatecznie pokonał złą boginię i wymusił na niej przysięgę, z mocy której miała opuścić Krynn i nigdy tu nie wracać. Podczas ostatnich pięciu lat Kaz niejeden raz nadkładał drogi, byle tylko nie zbliżać się do gór. Choć bywało i tak, że okazywało się to niemożliwe, zawsze jednak starał się wydostać z nich jak najszybciej.

Lęk przed górami! Kaz prychnął z politowaniem i pognał konia nieco szybciej. Dziś zaśnie z głową opartą o stopy jednej z tych olbrzymek. Im dłużej o tym rozmyślał, tym bardziej był zdecydowany. Zmniejszy przynajmniej ryzyko, że natknie się na niego jakiś inny podróżnik. Podniósł wzrok na górujące nad nim szczyty, usiłując oszacować, ile czasu zajmie mu dotarcie do najbliższej góry. No, będzie już dobrze po zmroku, pomyślał ponuro. Wolałby znaleźć się tam za dnia.

Kaz rozbił obóz u podnóża wysokiego, choć nadgryzionego przez ząb czasu szczytu. Kiedyś tam, możliwe, że w zamierzchłej przeszłości lub podczas jakiejś wojny, spora część zbocza góry pękła, nadając jej drapieżny i dziki wygląd. Całość przypominała minotaurowi jednego z jego przodków, który będąc w młodości gwałtownym, zapalczywym bykiem, mimo licznych ran dożył sędziwego wieku. Kaz na cześć przodka i na swój użytek nadał górze miano Kefo. Okazało się, że łatwiej jest zasnąć w cieniu szczytu, który w pewien sposób był mu już znajomy.

Po całych miesiącach wysłuchiwania nieustannego potoku słów lejącego się z ust Delbina minotaur odkrył, że niełatwo mu zasnąć, gdy towarzystwa dotrzymują mu jedynie zwykłe nocne dźwięki. Prychnął gniewnie. Jeśli miałoby mu zabraknąć towarzystwa kendera, to lepiej już od razu poddać się wrogom!

– Paladine, chroń mnie od szaleństwa! – szepnął z drwiną w głosie.

Natknął się na Delbina na południu, wkrótce po swym powrocie z długiej, niebezpiecznej wyprawy do skutych lodem ziem najdalszego Południa. W okolicy zaczęły się właśnie ukazywać proklamacje z Vingaardu, ale dowodzący ekspedycją kapitan, który nieszczególnie przejmował się regulaminami, polubił natomiast Kaza, pozwolił sobie na zwątpienie w sens ciężkich oskarżeń o morderstwo i spiskowanie, zwłaszcza, że proklamacje nie popierały oskarżeń żadnymi dowodami. Pieczęć, którą Wielki Mistrz rycerstwa, lord Oswal, wyróżnił Kaza, również potwierdzała tłumaczenia minotaura. Rycerz uważał, że oskarżenia w najlepszym wypadku dotyczą kogoś innego. W ziemiach skutych lodem minotaur miał bowiem niejedną możliwość do okazania swej zdradliwej natury, czego przecie nie uczynił. Człek ów był doświadczonym badaczem i odkrywcą, kiedy jednak ekspedycja dobiegła końca, a jemu zaś udało się wrócić do ojczystych gór Kharolis, powiedział Kazowi, że zamierza spędzić resztę swego życia – a był młodym człowiekiem – w jakimś spokojnym, miłym miasteczku, gdzie chciał otworzyć kram z warzywami, największe ryzyko ponosząc przy sporach z klientami o ceny jabłek lub warzyw.

Wtedy to Kaz po raz pierwszy usłyszał wysoki, pełen ciekawości głos: – W rzeczy samej wróciłeś z lodowych pustkowi? Czy tam naprawdę oddech zamarza tak, że aby usłyszeć, co powiedziałeś, trzeba go roztopić w ognisku? Ktoś mi to mówił! Jesteś minotaurem? Nigdy wcześniej nie widziałem minotaura. Będziesz gryzł?

Zasypującego go pytaniami osobnika Kaz w pierwszej chwili uznał za niezbyt wyrośnięte dziecko, które ozdobiło głowę fryzurą na kształt końskiego ogona. Dopiero gdy kapitan zaklął szpetnie i sięgnął do swej sakiewki ze złotem, minotaur zrozumiał, z jak strasznym niebezpieczeństwem przyszło mu się zetknąć.

Delbinie Knotwillow – pomyślał Kaz, wspominając tamte chwile – potrafiłbyś chyba doprowadzić do rozpaczy nawet innego kendera. Pewne było, że na innych się nie natknęli, a jeśli nawet, nie potrwałoby to długo. Delbin, który od tamtej pory przylgnął do Kaza, zasypywał go niezmordowanie najniezwyklejszymi pytaniami dotyczącymi minotaurów i wszystkiego innego. Był młodzikiem i to nawet, wedle kanonów jego rasy, młodzikiem urodziwym. Nieco roślejszy od większości swych współplemieńców, liczył sobie cztery stopy wzrostu – bez jednego czy dwu cali – i ważył około dziewięćdziesięciu funtów. Mówił o sobie, że ma naturę uczonego i zbierał się do napisania współczesnej historii Krynnu. Cel sam w sobie wart zachodu, niestety, kiedy Delbin sięgał do sakwy, by wyjąć notatnik, zawsze wyciągał jeden z wielu przedmiotów, które gdzieś wcześniej zostawił jakiś zapominalski jegomość. Niesłychanie podniecony znaleziskiem Delbin oczywiście zapominał o wydarzeniu, które właśnie miał zanotować.

Teraz kender tkwił pewnie gdzieś w Xak Tsaroth lub, oczywiście bez powodzenia, poszukiwał Kaza na zachód od tamtego grodu, chyba że jego uwagę przyciągnęło coś innego. Albo, jak Kaz go znał, siedział gdzieś w gęstwinie lasów Qualinesti i wypatrywał elfiego konia, bo zawsze chciał zobaczyć owo niemal baśniowe stworzenie.

Wpatrując się w oba widoczne już dobrze księżyce, Kaz zaczął się zastanawiać, czy uda mu się choć odrobinę wypocząć, a bardzo tego potrzebował, czy też całą noc spędzi na rozmyślaniu o nieroztropnym kenderze. Miał też nadzieję, że do jutrzejszego wieczora dobrze zaszyje się w puszczy.

Wreszcie wyczerpanie wzięło górę nad wspomnieniami. Koszmarne wizje setek ciekawych i podnieconych kenderów zaczęły zacierać się gdzieś w mroku drzemki. W końcu, osuwając się w kojący sen, minotaur westchnął z zadowoleniem.

Stal przed potężną fortecą, która w jakiś szczególny sposób przywierała do zbocza strzelistego wierchu. Wokół leżeli martwi i konający członkowie wszystkich zamieszkujących Krynn ras... i niełatwo było orzec, kto z kim walczył – Skończone – westchnął Huma. Kaz spojrzał na swego przyjaciela i towarzysza. Mimo stosunkowo młodego wieku, przystojna twarz Humy poorana była zmarszczkami, włosy zaś i wąsy rycerza były srebrnoszare. Do tego wszystkiego Huma był blady jak śmierć.

Obok niego, ujmując go pod ramię, stała piękna i młoda kobieta, której włosy przypominały strumień najczystszego srebra. Kaz zamrugał powiekami. Rysy dziewczyny chwilami zmieniały się tak, że jej oblicze przekształcało się w smocze.

– Zwyciężyliśmy – rzekła dźwięcznym i słodkim głosem.

– I za wasze starania czeka was śmierć! – zagrzmiał jakiś potężny głos.

Ziemia przed cytadelą eksplodowała nagle i wyłonił się z niej wielogłowy stwór. Huma sięgnął po smoczą lancę, potwór jednak skwitował to wybuchem śmiechu. Stojąca u boku rycerza kobieta zaczęła zmieniać kształty i rozrastać się, a z jej delikatnych barków nagle wystrzeliły rozłożyste skrzydła. Smukłe ręce i nogi stały się muskularnymi łapami, które mogły należeć tylko do smoka. Majestatyczna i piękna, wzbiła się w powietrze, rzucając wyzwanie potworowi, którym – co Kaz pojął niemal natychmiast – mogła być jedynie Takhisis, Królowa Ciemności.

Takhisis zaśmiała się drwiąco i jednym ognistym zionięciem spaliła srebrną smoczycę w locie. Z ukochanej Humy została jedynie garść popiołu, która szybko rozwiała się w powiewie wiatru wywołanego machnięciami potężnych, skórzastych skrzydeł bogini.

Takhisis zaśmiała się jeszcze donośniej. Kaz w duchu wezwał na pomoc Paladine’a, choć dopiero niedawno został wyznawcą tego boga. Łby Takhisis nie były głowami smoków. Na końcach mocarnych karków kołysały się głowy ludzi. Pierwsza była głową kobiety tak pięknej, że w porównaniu z nią nawet Gwyneth, srebrna smoczyca, musiałaby ustąpić. Takhisis uwodzicielska. Niewiele pomogło spojrzenie na drugą z głów. To hebanowoczarne oblicze należało niegdyś do Crynusa, szalonego wodza armii Królowej Ciemności. Po jego podbródku spływała plwocina. Kolejnym łbem była głowa czarodzieja Magiusa. Magius niegdyś przyjaźnił się z Humą i skonał jako więzień sług Mrocznej Pani.

Dopiero jednak widok następnej, posępnej twarzy mężczyzny, sprawił, że Kaz i Huma sapnęli ze zgrozą. Obaj poznali Rennarda, rycerza solamnijskiego, który wspierał starania Humy o wstąpienie do zakonu i który w końcu okazał się nie tylko jego stryjem, ale i zdradzieckim wyznawcą Morgiona, boga chorób, gnicia i rozkładu. Po tym, jak jego próby zabicia Humy i lorda Oswala spełzły na niczym, Rennard skonał okropną śmiercią. Morgion nie należał do bogów znanych ze skłonności do wybaczania.

Najgorsze było ostatnie oblicze. Nad pozostałymi, nawet nad głową Uwodzicielki, górowała twarz, której Kaz nigdy przedtem nie widział, ale poznał ją natychmiast. Szczerząc zęby w trupim uśmiechu, wydłużona, wąska gęba rozdęła się niesamowicie, aż niemal dorównała wielkością reszcie cielska potwora. Oblicze przypominało ludzkie, choć podobieństwo było dość nikłe, ponieważ jego skóra miała zielonkawą barwę i pokrywały ją drobne łuski, podobne do wężowych. Rzadkie i cienkie włosy ściśle przylegały do prawie nagiego czerepu. Widoczne w uśmiechu zęby były za to długie, ostre i przypominały kły drapieżnika.

– Dracos – mruknął Huma. – Ponownie w łaskach swej bogini. – Rycerz przełożył jedyny oręż przeciwko Królowej Ciemności, smoczą lancę, do drugiej dłoni i ku zgrozie minotaura podał mu drzewce.

– Cóż... cóż to ma znaczyć?

Huma uśmiechnął się niewesoło. Jego młoda i jednocześnie stara twarz była ściągnięta i równie blada jak oblicze martwego Rennarda. – Ja już nie dam rady. Zginąłem, pamiętasz?

Kaz patrzył ze zgrozą, jak jego towarzysza porwał nagły wicher, który uniósł go w górę i po chwili Huma przepadł jak garść popiołu... Po kilku sekundach zniknął po nim ostatni ślad.

– Minotaurzeee... Moje zbłąkane dziecię... Czas wrócić na łono matki..

Podniósł wzrok na drwiące zeń oblicza bogini i poczuł, że ogarnia go przerażenie. Mimo iż coś w głębi duszy minotaura sprzeciwiało się takiemu tchórzostwu, odwrócił się i rzucił do ucieczki, po to jedynie, by odkryć, że w którąkolwiek stronę by nie uciekał, zawsze w końcu trafiał przed oblicza pięciogłowej bestii.

Wokół zebrali się rycerze solamnijscy, zamiast jednak mu pomóc, drwili zeń niemiłosiernie. Lord Oswal i jego bratanek, których jastrzębie twarze były niesamowicie do siebie podobne, obserwowali szamotaninę Kaza z takim zainteresowaniem, jakby patrzyli na pełznącą po ziemi mrówkę.

– Nigdy przedtem nie widziałem pięciogłowego smoka – rozległ się gdzieś obok znajomy głos. – Czy każda głowa odgryzie ci kawał ciała? Jak myślisz, bestia ma pięć żołądków? Kaz? Wyglądasz nie najlepiej... Kaz? Kaz!

Głowy, rozwierając paszcze coraz szerzej i dziwnie się wzdymając, opadły ku niemu.

Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał, był głos, pytający spokojnie: – Kaz, a może wolisz, bym cię zostawił?

Minotaur usiadł, rycząc przeraźliwie i przecierając rozszerzone przerażeniem ślepia. Coś niewielkiego i żylastego poleciało w tył i wylądowało nieopodal z głośnym łoskotem. – Oooch!

– Czy wy, minotaury, zawsze budzicie się tak gwałtownie? Może dlatego nikt was nie lubi? No... ja osobiście lubię minotaury, ale wiesz, co mówią o kenderach... hm... nieważne. Myślałem, że nigdy cię nie znajdę!

Kaz przetarł oczy, niezbyt pewien, czy głos który słyszy, jest dalszą częścią koszmaru sennego, czy początkiem nowego, który przyjdzie mu przeżyć na jawie. Jego wzrok dopiero przystosowywał się do nikłej poświaty obu księżyców. Minotaur zmrużył oczy i spytał niepewnym głosem: – Delbin?

Mimo mroku dostrzegł pełen wyższości uśmiech kendera. – Kaz, co ty tu porabiasz? Widziałeś te kupy ludzi, którzy tłukli się ze sobą? Czy podobnie jest na wojnie? Jakoś nie udało mi się wziąć udziału w żadnej! Dziadunio twierdzi, że jestem za młody. Powiada, że tak poważne sprawy powinienem zostawić dorosłym!

– Delbin, odetchnij sobie! – odparł Kaz niemal machinalnie. Po kilkutygodniowych wysiłkach udało mu się jakoś przekonać kendera, że bywają chwile, w których powinien trzymać język za zębami, chyba że chce poczuć ciężką pięść rozjuszonego minotaura.

Delbin się zamknął, choć widać było, że kosztowało go to sporo wysiłku.

– Delbin, jak tyś mnie odnalazł?

Kender obrzucił go dumnym spojrzeniem. – Mój dziadek potrafił wytropić mysz, która zbiegła już do Hylo... no, może nie aż tak daleko... i nauczył mnie różnych sztuczek, więc gdy zobaczyłem, jak ci wszyscy ludzie biorą się za łby, pomyślałem, że albo ruszyłeś na nich, albo poszedłeś precz! Kiedy ujrzałem, że nie ma cię wśród walczących, przypomniałem sobie o tej rzece na mapie. Odgadłem też, że nie życzysz sobie, by cię widziano, tak więc pozostały tylko góry, a potem już łatwo było cię odnaleźć... zostawiłeś trop jak smok. No... po prawdzie nie dostrzegłby go nikt prócz kendera... i oto mnie masz!

Kaz parsknął z irytacją. Zapomniał już, jak „zwięzłe” bywają objaśnienia Delbina, choć tym razem kender był dziwnie oszczędny w słowach. – Musiałeś iść bez przerwy.

Dopiero teraz z twarzy Delbina znikł beztroski wyraz.

– Ja... martwiłem się o ciebie.

– Martwiłeś się o mnie? – prychnął Kaz, nieprzywykły do tego, by ktoś okazywał mu uczucia. Z pewnością zaś nie oczekiwał tego po tak powierzchownej istocie, jaką wydawał mu się Delbin. Minotaur zaczerpnął tchu w płuca i nadął się, by zająć jak najwięcej miejsca w przestrzeni.

– Delbin, jestem minotaurem! Nie masz powodów, by się o mnie martwić!

– No... byłeś dla mnie dobry i pozwoliłeś mi towarzyszyć sobie, choć wiedziałeś, że jestem dość młody i niedoświadczony... nie tak jak inni, bywali w świecie kenderowie. To mi przypomina, że powinienem opisać dzisiejszy dzień... Doskonale nada się do mojej księgi... tamci przekonają się jeszcze, jak jestem przebiegły, przewidujący... i... Ooo! To z pewnością nie mój notatnik... ale niewątpliwie rzecz jest interesująca! Ciekaw jestem, jak trafił do mej sakwy? Delbin zaczął oglądać płaski niewielki notes, bezskutecznie – jak podejrzewał Kaz – poszukiwany od dłuższego już czasu przez nieznanego mu poprzedniego właściciela.

Minotaur stęknął i ponownie się położył. Wszystko wracało do normy – tak przynajmniej, jak normy owe pojmowali kenderowie. Mimo iż Delbin niekiedy irytował go do granic cierpliwości, musiał przyznać, że w obecności wszędobylskiego malca nigdy nie odczuwał nudy. Bywał niekiedy zbity z tropu lub wściekły, ale nigdy się nie nudził.

Nagle zdał sobie sprawę z faktu, że kender zachowuje się niezwykle cicho. Podniósł się i łypnął okiem w stronę towarzysza. Tam, gdzie przed chwilą kokosił się bystrooki i kipiący energią młodzik, dostrzegł teraz nieruchomą, wymizerowaną drobną sylwetkę. Całodzienny pościg za długonogim minotaurem wyczerpał kendera do cna.

Jutro, pomyślał, ziewając potężnie, trzeba będzie powiedzieć Delbinowi coś miłego.

Zamknął oczy i po kilku chwilach spał już spokojnie, a okropny sen odszedł w niepamięć.

Obudził go poranny chłód i odkrył, że śpi w cieniu. Wiał rześki wietrzyk. Minotaur przeciągnął się, by wyprostować zesztywniałe członki i wstał. Nieopodal donośnie chrapał Delbin.

Poranek był jeszcze bardzo młody. Cień rzucany przez góry był tak mroczny i głęboki, że gdyby nie błękit nieba, Kaz pomyślałby, że jeszcze jest noc. Sięgnął do swej sakwy i zaczął ją przeszukiwać, starając się znaleźć coś do zjedzenia. Jak zwykle brakowało połowy jej zawartości. Wiedział jednak, że wszystko niemal znajdzie w bagażu kendera, który przed udaniem się na spoczynek „zabezpieczył” sakwę przyjaciela. Choć głód nieźle mu doskwierał, zdecydował, że pozwoli Delbinowi jeszcze pospać. Znalazł kilka porcji pod podszewką swej sakwy, tam gdzie wetknął je na wszelki wypadek. Żarcie było twarde i właściwie pozbawione smaku, Kaz jednak od dawna przywykł do żołnierskich porcji. Zastanawiał się, czy kender zdołał zdobyć na targu te towary, o które Kaz go prosił. Pokusa przejrzenia sakwy kompana stawała się coraz silniejsza.

– Mam trochę owoców i jakieś słodkie ciasta – odezwał się kender zza pleców Kaza. Jego zdolność do ukradkowego przenoszenia się z miejsca na miejsce niekiedy mocno irytowała minotaura.

Delbin wsunął rękę do swego wora.

– Jeśli przypadkiem znajdziesz tam coś, co niedawno zgubiłem, chętnie uwolnię cię od ciężaru – mruknął Kaz niby to obojętnym tonem.

– Wiesz co? Powinieneś bardziej uważać. Gdyby nie ja, już dawno wszystko byłbyś pogubił! – Delbin oczywiście nie raczył zwrócić uwagi na fakt, że głos Kaza niemal ociekał sarkazmem. I jak gdyby nigdy nic, podrzucił minotaurowi kilka przedmiotów. Szybko rosnąca kupka okazała się w końcu całkiem sporą i znalazło się w niej kilka rzeczy, których Kaz nigdy wcześniej nie widział. Były wśród nich dwa duże, dojrzałe owoce i kawałek nieco sponiewieranego placka. Kaz jedząc, obserwował, jak jego towarzysz kończy przegląd swego inwentarza. Zdumiało go odkrycie, jak bardzo tęsknił za wypiekanymi przez ludzi słodkościami. Piekarze minotaurów oczywiście nie zajmowali się takimi bzdurami, zostawiając je rasom, które uważali za zniewieściałe.

– Ooo! Mój notes! – Delbin pokazał Kazowi potargany notatnik. Minotaur niejednokrotnie się zastanawiał, czy kender cokolwiek w nim zapisał. Ani razu bowiem nie widział Delbina piszącego. Kender tymczasem ponownie wetknął swe skarby do sakwy, choć mogłoby się zdawać, że nawet połowa z nich się w niej nie zmieści.

Ponieważ siedmiostopowy minotaur potrzebował znacznie więcej pożywienia niż nie sięgający czterech stóp kender, Kaz pochłonął resztę swego suchego prowiantu. Gdzieś na szlaku i nie później niż przed wieczorem trzeba będzie zapolować. Ostatniej nocy był zbyt zmęczony, by zająć się rozstawieniem wnyków, choć dziś może uda się coś złowić. Wyglądało na to, że okolica roi się od królików i innej drobnej zwierzyny, na Północy zaś, gdzie się udawali, łowy powinny być nieco trudniejsze. Szalejące przez kilka dziesięcioleci kampanie wojenne spustoszyły kraj i przepłoszyły dziczyznę na Południe i daleką Północ, do krain ominiętych przez płomień wojen.

Minotaur potrząsnął głową i odegnał od siebie wspomnienia o wojnie. – Spróbuję zapolować. Chyba nie sądzisz, że tamci jeszcze idą naszym tropem?

Delbin zgryzł wargę i zamyślił się na chwilę. Widać było, że stara się ze wszystkich sił. – Myślę... że dali za wygraną. Niektórzy ludzie w Xak Tsaroth gadali o tym, jak to załogi południowych forteczek martwią się o to, co się dzieje w Solamnii. Rozważają też możliwość posłania swych przedstawicieli, by oni pogadali z Wielkim Mistrzem albo przynajmniej z jego bratankiem, który – jak sądzę – ma spore wpływy i mógłby wkrótce sam zostać Wielkim Mistrzem... niektórzy z rycerzy utrzymują zresztą, że obecny Mistrz jest chory..

Rewelacje kendera sprawiły, że Kaz natychmiast zapomniał o łowach. – Wielki Mistrz Oswal zachorował?

– Tak mówią. To może być plotka, ale słyszałem, jak jeden młody jegomość powiadał, że ten bratanek... zapomniałem jak ma na imię..

– Bennet. – Oblicze Kaza sposępniało i minotaur prychnął gniewnie. Delbin natychmiast ucichł, widywał już bowiem Kaza w takim właśnie humorze.

Gdy minotaur po raz pierwszy zetknął się z Bennetem, synem Wielkiego Mistrza Trake’a, młody arystokrata nie był wiele wart – ot, zwykły, arogancki młody panicz. Podczas ostatnich dni wojny zmienił się jednak, poświęcenie Humy pokazało bowiem Bennetowi, jakim powinien być rycerz. W dniu, w którym Kaz ostatecznie rozstawał się z rycerzami, Bennet znalazł się wśród tych, którzy z całą powagą dziękowali minotaurowi za jego udział w zakończeniu konfliktu.

Wśród minotaurów krążyło stare powiedzenie o tym, że należy mieć się na baczności, kiedy wróg niespodziewanie wyciąga przyjazną dłoń: Sprawdź, czy przedtem obciął sobie pazury. Być może Bennet wrócił do starych przyzwyczajeń.

Zapomniał o łowach. – Delbin, mówiono coś o mnie?

Kender potrząsnął głową. – Kaz, oni mają wystarczająco wiele kłopotów z maruderami. Spora część resztek smoczej armii ruszyła na Południe... myśleli, że się tu obłowią... nie bardzo wiem, skąd im to przyszło do głowy. Zawsze myślałem, że lepsze jest Hylo... choć wolałbym, żeby opryszki na to nie wpadły. Nie mają najlepszych manier, prawda?

– Dziwne, że w ogóle ruszyli w tę stronę. Dlaczego nie poszli na północno-wschodnie rubieże Istar albo w góry Thorbardinu? – Kaz wzruszył ramionami. Maruderzy nie mieli przywódcy ani domu, do którego mogliby wrócić. W końcu ich się wytrzebi.

– Jeśli dali mi spokój, a na to wygląda, to spróbujemy przedostać się do rzeki. Kiedy dotrzemy do jakiegoś osiedla, chcę, byś poszedł i kupił trochę żywności – kupił, Delbin, zakarbuj sobie to słowo. W północnych lasach znów zaczniemy polować. Powinniśmy zgromadzić zapas, dzięki któremu będziemy mogli dotrzeć do Vingaardu.

Delbin wytrzeszczył oczy, nie bez satysfakcji. – Naprawdę zamierzasz udać się do twierdzy Vingaard? Nigdy jej nie widziałem, ale powiadają, że są tam lochy, krypty, ukryte przejścia i..

– Delbin, odetchnij sobie. Głęboko. – Kender zamknął paszczę, Kaz zaś już zaczął rozmyślać o czekającej go podróży. Zaplanował wszystko, a jego niestrudzeni prześladowcy dotąd się nie pokazali. Jeśli nie zdarzy się coś nieprzewidzianego, podróż powinna być spokojna i bezpieczna.

Minotaur skrzywił się nieznacznie. Jeśli rzeczywiście miało być tak spokojnie, nie było potrzeby, by dźwigać na plecach ciężki topór. Z pewnością wygodniej byłoby wetknąć go w juki. Do łowów bardziej nadawała się inna broń, której miał pod dostatkiem.

Kiedy wyruszali w kilka minut później, topór spoczywał w obejmie na grzbiecie minotaura. Kaz mógł w każdej chwili go wydobyć i użyć w mgnieniu oka.

Ot tak, na wszelki wypadek.

Rozdział 4

KTÓREGOŚ DNIA – oznajmił im z dumą instruktor – któregoś dnia minotaury zawładną Krynnem. Nasi wrogowie ugną się przed naszą siłą. W końcu są tylko barbarzyńcami, prawda? Jedynie my możemy ucywilizować ten zacofany świat. Inni już próbowali, brakło im jednak naszej determinacji i dyscypliny. Przyszłość należy do nas, mamy bowiem misję dziejową do spełnienia.

Młode minotaury stłoczyły się przed instruktorem i wpatrywały się weń szeroko otwartymi oczyma. Zebak nie był najlepszym mówcą, w jego głosie brzmiała jednak autentyczna pasja i przekonanie – elementy ważne, kiedy przemawia się do młodych. Uważał, że jego obowiązkiem jest przekazywanie tego przesłania młodym, tak by zaczęli w końcu rozumieć, jak toczy się ten świat.

Przez wejście zajrzał inny minotaur – również dość młody – i dał jakiś znak Zebakowi. Starszy kiwnął głową i odprawił przybysza. Dzieci pojęły sygnał, widziały go w końcu przynajmniej kilkanaście razy. Oznaczał on, że w pobliżu znajduje się jeden z ich panów i ciemięzców.

Zebak zaczął mówić o sztuce wojennej i o tym, jak ogniskuje się wokół niej życie każdego minotaura. Tymczasem do pomieszczenia weszła nowa istota. Przybysz wydał się dzieciom odrażający, ogry jednak niewiele przejmowały się nastrojami dzieciarni. Tyran obserwował młodzików, siedzący zaś w tyle Kaz nie był chyba jedynym, który nie potrafił ukryć odrazy i nienawiści.

– Dobra klasa, nauczycielu – przyznał ogr swym zgrzytliwym głosem. Jego płaska gęba miała przy tym taki wyraz, jakby był smakoszem wybierającym kęs na posiłek.

– Staram się, jak mogę.

Ogr rzucił mu szczególne spojrzenie. Kaz był zbyt młody, by je rozpoznać czy zrozumieć. – Tak mi mówiono.

Gość oddalił się, nie mówiąc już ani słowa i lekcja potoczyła się swoją koleją.

Następnego dnia Zebak zniknął. Do końca roku trenował ich ogr. Na wiosnę byli już gotowi do pierwszych walk.

– Kaz?

– Hm?

– Coś się stało? Gapisz się w niebo, które oczywiście jest piękne, ale masz przy tym dziwną minę i pomyślałem sobie..

– Nie, Delbin, nic mi nie jest. Po prostu wspominałem. – Kaz prychnął z irytacją. Do tego wszystkiego robił się sentymentalny. Czyżby to już starość?..

– To miejsce przed nami... Myślę, że tam jest jakaś wioska. Może znajdziemy rybaków? Kupić trochę ryb? Obiecuję, że nic nie nabroję. Zobaczysz.

Kaz przyjrzał się osadzie. Składało się na nią pięć domków usadowionych wzdłuż brzegu rzeki – słowo „domki” było niezasłużonym komplementem dla tych mizernych chatynek. Za osiedlem i rzeką było widać skraj lasu, do którego zamierzał dziś jeszcze dotrzeć. Uwagę minotaura od skraju puszczy odciągnęły przenikliwe wrzaski. Wokół domków bawiła się w berka grupka dzieci. Kaz usiłował wyobrazić sobie w podobnej sytuacji grupkę małych minotaurów, zawiodła go jednak imaginacja. Jego współplemieńcy ćwiczyli i trenowali od chwili, kiedy zaczynali stawiać pierwsze kroki. Na naukę nigdy nie było za wcześnie.

Kilku dorosłych wyciągało na brzeg małą łódeczkę. Kaz niewiele uwagi poświęcił tej scenie – najnędzniejszy z minotaurów z odrobiną godności osobistej odwróciłby się ze wzgardą od tego wraku. Hańba, że coś takiego w ogóle pływa!

Ktoś ich zauważył. Rozległ się okrzyk i Kaz wstrzymał konia. – Delbin, zaczekaj.

Kender spojrzał na niego ciekawie i – rzecz niezwykła – nie odezwał się słowem.

Kaz poczekał, aż zebrała się spora grupka ludzi. Można było wyróżnić wśród nich członków trzech rodzin i paru samotnych. Wszyscy wyglądali na przestraszonych, mieli obszarpane ubrania i minotaur wywnioskował, że dopiero niedawno przybyli tu z Północy, licząc na możliwość rozpoczęcia nowego życia. Zyskali nieco w jego oczach. Ci, którzy padli ofiarą wojny, w większości zrezygnowali z wszelkich ambicji i po prostu starali się przetrwać.

Kiedy przekonał się, że do grupki nikt już nie dochodzi, podciął lekko konia i ruszył powoli ku nim. Tuż za nim i w odpowiednim tempie – jechał Delbin. Kaz podejrzewał, że przynajmniej jeden lub dwaj mieszkańcy wioski ukryli się gdzieś nieopodal i bacznie ich obserwują.

Przed grupkę wieśniaków odważnie wystąpił jakiś jegomość o siwej brodzie, który zatrzymał przybyszów okrzykiem: – Nie zbliżaj się, bestio, chyba że chcesz spotkać śmierć.

Kaz zatrzymał rumaka. Z łatwością mógłby runąć i rozproszyć wieśniaków – chyba że obserwatorzy byli świetnymi łucznikami. Jeden lub dwa zamachy toporem uwolniłyby ich głupie dusze z okowów ciał. Nie bez trudu stłumił w sobie tę naturalną dla każdego minotaura reakcję. Huma nigdy by nie wybaczył napaści na tych ludzi.

– Jestem Kaz, a ten tu, to Delbin. Wiedzcie, że mamy pokojowe zamiary. Być może kupimy nieco żywności, jeśli macie jej zbyt wiele. – Usiłował przemawiać najłagodniej, jak umiał, ale jego głęboki i głuchy głos sprawił, że niektórzy słabsi duchem ludzie skrzywili się z obawą. Siwobrody potarł dłonią policzek. – Podróżujesz z kenderem..

Było to stwierdzenie faktu, nie pytanie, Kaz jednak odpowiedział: – Jak już mówiłem, nazywa się Delbin i jeśli mu pozwolicie, zagada was na śmierć... wasze pozwolenie, skoro o tym mowa, wcale mu zresztą nie jest potrzebne. Widząc go o mojego boku, powinniście zrozumieć, że nikomu nie zagrażam... i przysięgam, że postaram się trzymać go z dala od tego, co wasze.

Kaz uśmiechnął się lekko, świadom, że gdyby roześmiał się jak zwykle, obnażyłby przy tym zbyt wiele zębów jak na gusty tych ludzi.

– Micah, zabijmy go! – syknął jakiś wieśniak o chudej, lisiej twarzy. Wyglądał na takiego, co zna się na żołnierce i jeśli Kaz miałby sądzić ze spojrzeń, jakimi lisiogębego obrzucili pozostali wieśniacy, był chyba najbardziej niebezpiecznym osobnikiem w grupie. Dłoń minotaura nieznacznie przesunęła się ku drzewcu topora.

– Nie ma potrzeby. – Głos, który właśnie się rozległ, był jasny i niezbyt donośny, znać jednak było, że należał do osoby nawykłej do posłuchu – i to wcale nie wymuszanego siłą. Od rzeki nadchodziła niewysoka, krzepka kobieta o długich, kasztanowych włosach. Miała szerokie, ciemne oczy, przywodzące Kazowi na myśl oczy jego krewniaczek, i pełne wargi, które wydymała lekko, przez co wyglądała jak niezadowolona z czegoś nauczycielka.

Kaz nie znalazł zdrady w jej otwartej twarzy, przyjrzawszy się zaś szatom dziewczyny, zrozumiał powód jej pewności siebie. Suknia nieznajomej została wykonana z szorstkiego samodziału, uwagę minotaura przyciągnęło jednak co innego. Nowo przybyła miała na szyi medalion, który Kaz rozpoznał natychmiast, podczas wojny widywał bowiem już podobne. Miał do czynienia z kapłanką Mishakal, boginią uzdrowień. Ta dziewczyna nikomu nie zagrażała i można było polegać na jej słowach. Kaz odsunął dłoń od drzewca topora.

– Upieram się, że lepiej nie ryzykować – mruknął były żołnierz.

– Jeśli Tesela uważa, że nic nam nie grozi – sprzeciwił się siwobrody – to znaczy, że nic nam nie grozi.

– Umilkł, jakby uderzony nagłą myślą. – No... chyba to właśnie miałaś na myśli, Teselo, prawda?

Dziewczyna uśmiechnęła się tak, że wszystkim zrobiło się raźniej, jakby zza chmur nagle wyjrzało słońce. – Nie inaczej, Drew. W przybyszu nie znajdziesz zła... mimo że to minotaur. Jest zagubiony, pełen rozterek, ale niegroźny..

– Kapłanka przerwała i spojrzała koso na człowieka, który przedtem oponował. – Chyba, że ktoś go sprowokuje.

Były żołnierz potrząsnął głową. – Ja tylko..

– Wiem, Korum.

– A co z kenderem? – spytał Drew, odsuwając w tył kosmyk opadających mu na czoło włosów. – Ręczysz i za niego?

– Delbin zostanie przy koniach – podsunął natychmiast Kaz. Kender otworzył usta, zamierzając gorąco zaprotestować, minotaur jednak dodał spokojnie: – Delbin, odetchnij sobie.

Kender zamknął gębę, obrzucając wszystkich wściekłym spojrzeniem, na jakie przedtem nigdy nie zdobył się chyba żaden z przedstawicieli jego beztroskiej rasy. Niektórzy z ludzi uśmiechnęli się ze zrozumieniem, a Drew kiwnął głową.

– Witajcie więc... choć od razu muszę prosić, żebyście raczyli wyjechać najpóźniej jutro.

– Wójcie, nie musicie się martwić. Zamierzamy ruszyć dalej, gdy tylko będzie to możliwe. – Kaz zeskoczył z siodła i podał wodze ponuremu jak gradowa chmura Delbinowi. Odwrócił się ku ludziom, aby stwierdzić, że wszyscy, nie wyłączając kapłanki, gapią się nań z podziwem. Dopiero teraz zaczęło do nich docierać, z jak rosłym osobnikiem mają do czynienia. Kaz poczuł, że wracają ich obawy i szybko podjął próbę wymyślenia czegoś, co miałoby ich uspokoić. Doszedł do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli odda im swój topór.

– Naprawdę, nie macie powodów do obaw. Jeśli chcecie, jako wyraz dobrej woli zostawię tu swój topór.

Wójt zamierzał chyba skorzystać z propozycji minotaura, Tesela jednak, na której twarzy odmalował się nagle głęboki wstyd, odparła: – Nie... nie ma potrzeby.

– Kapłanko... – wybuchnął nagle stary. – Wdzięczni ci jesteśmy za twoją pomoc, kiedy to w zeszłym miesiącu Gia i moja żona zachorowały i wszyscy myśleliśmy, że już z nimi koniec... ale nie zapominaj, że i ty jesteś tu gościem. Wolałbym, żebyś nie podejmowała decyzji za mnie!

Kapłanka zrobiła niewyraźną minę. – Przepraszam, Drew.

– Nie przepraszaj! – Siwobrody roześmiał się nieoczekiwanie. – Czuję się tak, jakbym zbeształ samą Mishakal! – Westchnął i odwracając się do Kaza, powiedział: – Jeśli ona uważa, że możesz zatrzymać swój topór, to, oczywiście, możesz go zatrzymać... ale choćbyś mnie zabił, nie mam pojęcia, po co ci tutaj to katowskie narzędzie.

Kaz podziękował skinieniem głowy. Zdumiało go, że kapłanka Mishakal sprzeciwiła się temu, by oddał broń. Uzdrowicielka, jaką była Tesela, powinna nie cierpieć samego widoku oręża.

– Kaz? – Delbin wiercił się w siodle, jakby usadowiono go na mrowisku. – Mogę się oddalić? Obiecuję, że nie zbliżę się do niczego. Może wezmę konie ku rzece, tak żeby mogły skorzystać z wody... nie wiem jak konie, ale ja chętnie bym sobie popływał. Jechaliśmy bez popasu, dzień był słoneczny i naprawdę chciałbym..

Minotaur spojrzał na Teselę i wójta, który mruknął: Jak długo będzie siedział w wodzie, zostawi w spokoju nas i nasz dobytek. Mamy dość kłopotów i bez kenderów z ich lepkimi palcami. – Delbin podejrzliwie spojrzał na swoje dłonie. – Nie mam lepkich palców! Niekiedy nawet myję ręce... powiedziałem zresztą, że nie tknę niczego, bo Kaz tego nie lubi, choć ja osobiście nie..

– Delbin... nie przeciągaj struny. Bądź tak dobry i weź konie do wody.

– Zaprowadzę go do brodu – zgłosiła się Tesela. Widać było, iż wójt wolałby, żeby zajęła się minotaurem, ale tylko kiwnął głową. Następnie nie bez wahania wyciągnął dłoń ku Kazowi. – W...witaj.

Dłoń człowieka niemal całkowicie zniknęła w łapie minotaura. Obaj wymienili uściski i Kaz puścił rękę Drewa. Ten przede wszystkim upewnił się, że dłoń jest na swoim miejscu i dopiero potem spytał: – Czego wam potrzeba?

Kaz szybko wyrecytował listę produktów żywnościowych i niezbędnych do przetrwania w dziczy przedmiotów, o których sądził, że można je znaleźć w małym osiedlu. Zapłacę złotem.

Drew kiwnął głową i poprowadził go ku brzegowi rzeki. – Będziemy radzi. Pozwoli nam to kupić kilka potrzebnych rzeczy od pływających po rzece kupców... albo posłać po nie kogoś do Xak Tsaroth. Podczas podróży do tego miejsca straciliśmy sporo dóbr.

– Przybyliście z północnej Solamnii.

– Z miejsca zwanego Teal... to na zachód od Kyre.

– Kyre? – Kaz spojrzał na rozmówcę szeroko otwartymi oczyma. – Walczyłem w pobliżu... oczywiście po stronie Paladine’a.

Wójt ściszył głos. – Mądrzej zrobisz, jeśli nie będziesz wspominał o swoim udziale w wojnie... i to niezależnie od tego, po czyjej stawałeś stronie. Po wojnie były tu pewne... zamieszki.

Kaz skwitował tę wieść chrząknięciem. – Słyszałem, że w Solamnii źle się dzieje... szczególnie w twierdzy Vingaard. Sądziłem, że teraz wszyscy zajmują się odbudową zniszczeń.

– Owszem... gdyby sprawy potoczyły się tak, jak powinny – odparł Drew z goryczą w głosie. – Z początku rycerze rzeczywiście polecili ludziom zająć się odbudową domostw i siewami. Wydawali nawet własne pieniądze na zakup pożywienia w regionach, których służalcy Królowej Ciemności nie spustoszyli do cna w czasie walk... Ścigali też i tępili niedobitków, którzy nie zrezygnowali z łupiestw i gwałtów... Wszystko szło ku lepszemu..

– Ale?

Oczy siwobrodego przybrały taki wyraz, jakby wójt patrzył w przeszłość. – Zawinili nie tylko rycerze... ale i ci, którzy żyli w pobliżu twierdzy. Trzeba zrozumieć gorycz ludzi, którzy nie mogą wrócić do życia, jakiego młodsi nawet nie pamiętają. Mówiłem ci, że kiedyś byłem zamożnym kupcem? Ha! Dość o tym, bo mnie... Chcesz usłyszeć coś o zamieszkach? Poczekaj..

Wójt odwrócił się ku jednej z chałup i machnął ręką. Zza chaty wyszedł krępy mężczyzna z łukiem w dłoniach. – Ten tam, Gil, miał nam zapewnić ochronę... gdybyś zaczął sprawiać kłopoty. Ćwiczył w Kyre łuczników. Ale wiesz, jaki los spotkał ten gród... Teraz dostarcza nam mięsiwa. Nie znajdziesz lepszego myśliwego.

Mimo dość groźnego wyglądu, łucznik okazał się człekiem przyjaznym, który szybko dołączył do minotaura. Wójt przecenia moje umiejętności. Na północy lasy opustoszały i zwierzyna przeniosła się w nasze okolice. Właściwie co krok potykam się o sarnę lub jelenia.

Drew potrząsnął przecząco głową. – To nasz łowca nie docenia swoich umiejętności. Myślę, że Chilsev czy Habakuk, władający przyrodą i zwierzętami, wielce mu sprzyjają.

Wiedzą, że nie poluje dla sportu czy przyjemności i bierze tylko to, czego nam trzeba.

– Tak właśnie się godzi – skomentował Kaz. Widział zresztą, że łucznik jest człowiekiem uczciwym i można na nim polegać.

Wójt przekazał łucznikowi prośbę Kaza i myśliwy powiedział, że zajmie się dostarczeniem wszystkiego. Kiwnął głową i odszedł. Drew patrzył za nim przez chwilę. Przyjacielu, pod twierdzą Vingaard niewielu znajdziesz takich jak on. Jak mówiłem, pomoc urwała się nagle i tak niespodziewanie, że wielu ludzi zostało bez zapasów. Plony były liche, a lasy nie na wiele się zdały... chyba że jako nieprzebrane zapasy suszu na opał. I wtedy z Ymgaardu zaczęto przysyłać oddziały w zupełnie innych celach. Niezwykle skutecznie zaczęli gromadzić – odbierając je oczywiście wieśniakom – wszelkie zapasy, na jakie tylko mogli się natknąć. Zaczęli też domagać się robocizny lub gotowego grosza... Tych, którzy nie mogli zapłacić, a takich była większość, obrócono w chłopstwo pańszczyźniane.

– Co takiego? – Kaz nie mógł uwierzyć, że czegoś takiego dopuścili się lord Oswal lub jego bratanek Bennet. Obaj w końcu trzymali się kodeksu i zasad, te zaś – na ile Kaz zdążył się zorientować podczas pobytu wśród rycerstwa – surowo potępiały zniewalanie ludzi. Prawo to wprowadził Yinas Solamnus, założyciel zakonów.

– Minotaurze, widzę, że nie wierzysz w to, com rzekł. Niestety, wszystko to prawda. – Ton, jakim Drew powiedział te słowa, świadczył, że nieprawości rycerzy doznał na własnej skórze.

– Nie w tym rzecz, człowiecze. Po prostu miałem honor walczyć u boku Benneta i samego Wielkiego Mistrza. Choć obaj mają swe wady, nie mogę uwierzyć, że zbłądzili aż tak dalece. Z tego, co mówisz, wynika, iż nie oceniasz ich wiele wyżej niż tych rabusiów maruderów!

– Ja bym powiedział, że nie są lepsi od nienasyconych lordów z Ergoth, ale to tylko dlatego, że przez jakiś czas zajmowałem się kupiectwem właśnie w tamtych stronach. Obawiam się jednak, że Solamnijczycy na tym nie poprzestaną... jak sam zresztą powinieneś to wiedzieć. Widziałem proklamacje Wielkiego Mistrza i pewien jestem, że widzieli je i inni.

Kaz poczuł, że coś gniecie mu gardło. – I?..

Drew uśmiechnął się lekko, co nie rozwiało obaw minotaura. – Kupiec dość szybko uczy się oceniać inwestycje i wie, kiedy interes jest nieopłacalny. Ja, na przykład, nie mam zamiaru tracić czasu na transportowanie ciebie w pętach do twierdzy... wątpię zresztą, by naprawdę wypłacono mi nagrodę.

– Ogromnie mnie pocieszyłeś – mruknął Kaz z przekąsem. Był wdzięczny dawnemu kupcowi za szczerość... w całej sytuacji wyczuwało się jednak coś niejasnego i nieokreślonego, co mocno go niepokoiło. Na pierwszy rzut oka można było orzec, że wójt nie należy do tych, co parają się sztuką magii. Kaz zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie odzywa się w nim właściwa minotaurom, nadmierna i przeradzająca się niekiedy w łagodną manię, podejrzliwość.

– Czasem zastanawiam się, czy Paladine nie jest tym, którego pokonano i czy historie o Humie od lancy nie są po prostu... wymyślonymi bajeczkami..

Minotaur potrząsnął głową. – Nie... w większej części, jak sądzę, są prawdziwe.

Odkrył niespodziewanie, że niełatwo mu mówić. Wójt patrzył przez chwilę na jego zwierzęce oblicze, po czym odezwał się spokojnie: – Tak... byłeś przy tym, nieprawdaż? Słyszałem jedną, czy dwie opowieści o Humie od lancy, w których jest o tobie mowa. Odnoszę jednak wrażenie, iż większości twórców opowieści nie podoba się pomysł, iżby minotaur dzielił się chwałą z człowiekiem.

– Gdy Huma żył, wcale się nim nie interesowali. – Pod wpływem wspomnień Kaz sposępniał. Wójt milcząco kroczył u jego boku i tylko coraz niespokojniej łypał na bok.

Dotarli do rzeki. Drew zawahał się, jakby targany sprzecznymi pragnieniami, nie wiedział, czy iść dalej, czy wrócić do wioski.

– Chciałbym... coś ci pokazać i poprosić o opinię. Gil utrzymuje, że to jakieś zwierzę... ja jednak sporo ich widziałem podczas wojny.

Zaintrygowany Kaz pozwolił człowiekowi zaprowadzić się do miejsca odległego może o tysiąc kroków na północ od wioski. Na obu brzegach rzeki rosły tutaj drzewa. Jaka jest nazwa tej rzeki? Na mapie tego nie zapisano.

Wójt wzruszył ramionami. – Doprawdy, nie wiem. Nazywamy ją Darem Chislev... ale to tylko nasza lokalna nazwa. Ogromnie się ucieszyliśmy, kiedy znaleźliśmy to miejsce. Podejrzewam, że kiedyś – jeśli się tu utrzymamy można będzie czegoś się dorobić. Oczywiście, oznacza to trudy i wyrzeczenia na początku, ale nikt się od nich nie uchyla.

– Mowa godna prawdziwego kupca.

– Mamy to we krwi. Ale dotarliśmy już na miejsce. Znalazł to Gil, pomyślał jednak, że dobrze by było mi to pokazać... ot tak, na wszelki wypadek.

„To” wyglądało jak częściowo zatarty odcisk stopy w nadrzecznym piasku. Badając ślad, Kaz przyklęknął na jedno kolano. Jeśli miałby coś rzec na podstawie wielkości odcisku, to musiałby założyć, iż zwierzę, które go zostawiło – o ile było to zwierzę – nie było wcale lżejsze od niego. Wyglądało też na to, że ślad zostawiła czyjaś stopa, nie łapa – choć wrażenie mogło być błędne, bo odcisk znajdował się na brzegu rzeki, zostawiono go przed kilkoma dniami i nie oszczędzały go ni wiatr, ni deszcze. Kaz natychmiast zrozumiał przyczynę trosk Drewa. W okolicy nie brakło band goblinów i trolli, choć stwory oczywiście były mniej liczne i nie tak zuchwałe, jak podczas wojny. Przednia część śladu wskazywała na to, że istota, która go zostawiła, miała szponowate paznokcie... niemal takie same jak Kaz. Wyglądało też na to, że ślad wiódł od rzeki.

– W tym miejscu przedostało się przez rzekę.

– Przedostało się? A więc to zwierzę?

– Nie bardzo wiem, co o tym myśleć. – Kaz podniósł wzrok na Drewa. – Podejrzewasz, że to goblin lub coś w tym rodzaju, prawda?

Drew kiwnął głową w sposób, który zdradzał jego zdenerwowanie i zmieszanie. – Ale Gil..

– Nie sądzę, by twój myśliwy widział kiedyś ślady goblina lub trolla... choć na trolla to mi nie wygląda. Ten odcisk jest zbyt zatarty, by rzec coś pewnego. – Minotaur spojrzał na las po drugiej stronie rzeki. – Czy macie jakieś inne sposoby na przedostawanie się na drugi brzeg?

– Mamy kilka łódek i niewielką tratwę.

Przypomniawszy sobie wygląd widzianej wcześniej łódki, Kaz zdecydował się na tratwę. Większe były szansę, że utrzyma się na wodzie pod jego ciężarem. Rzeka nie wyglądała na szczególnie groźną, głupio jednak postępuje ten, kto lekceważy siły natury.

– Gdy twoi ludzie będą gromadzili to, o co poprosiłem, ja pójdę się trochę rozejrzeć. Może to nic groźnego, lepiej się jednak upewnić.

– Gil nie znalazł niczego.

Kaz prychnął nie bez wyższości. – Człowieku, bez urazy... jestem minotaurem i wojownikiem z urodzenia. Może znajdę coś, co, powiedzmy, umknęło jego uwagi.

Wypowiedź Kaza skwitowało westchnienie, w którym wyczuwało się rezygnację. – Niech i tak będzie. W najgorszym razie będę mógł spać nieco spokojniej.

Minotaur spojrzał i wyszczerzył w uśmiechu zębiska. – Może tak... a może i nie.

Nurt rzeki – Kaz nie umiał się zmusić do nazywania jej Darem Chislev – okazał się znacznie silniejszy niż minotaur sądził z początku. Znając proporcje między swoją krzepą a siłą przeciętnego człowieka, Kaz nie umiał oprzeć się uczuciu podziwu dla Gila, który musiał pokonywać rzekę wiele razy. Nie oznaczało to bynajmniej, że minotaur zmienił swój pogląd na temat śladu. Nie zostawiło go tu żadne zwierzę – choć gobliny i trolle często zaliczano do tej kategorii, zapominając, że krzywdzi się w ten sposób zwierzęta. Klasyfikację taką opierano wyłącznie na ocenach charakterów i osobowości.

Kaz wdrapał się na pokład tratwy i ostrożnie zepchnął ją na wodę. Drąg flisacki był solidny i mocny – za co minotaur czuł wdzięczność do konstruktora – tratwa poruszała się więc powoli, ale pewnie. Kaz wrócił myślami do możliwej obecności goblinów w okolicy. Darzył te stwory głęboką i jawną nienawiścią. Gdy zabił ogra – swego kapitana sadystę – i ścigali go służalcy Królowej Ciemności, uciekł na pustkowie, gdzie został pojmany przez bandę goblinów właśnie. Obezwładnili go, napadłszy z tyłu, a potem oszołomili środkami odurzającymi.

Rozmyślając o przeszłości, zapomniał z uwagą śledzić chwile obecne – i niewiele brakło, żeby stracił drąg, którym odpychał się od dna rzeki. Tratwa zaczęła żwawo posuwać się z prądem. Klnąc na czym świat stoi, zdołał jakoś nad nią zapanować. Gdy w końcu dotarł do przeciwległego brzegu rzeki, wyciągnął tratwę na brzeg i poświęcił kilka chwil na krótki odpoczynek. Prąd zniósł go nieco dalej, niż Kaz planował, trzeba więc było wrócić kawałek pieszo. Przez chwilę zastanawiał się, jak też radzi sobie z kenderem kapłanka, potem pomyślał, że martwić się tym będzie później. Tutaj zaś... może nie znajdzie niczego, ale może coś się jednak trafi.

Przeszukał brzeg naprzeciwko miejsca, gdzie Gil odnalazł ślad. Gdy okazało się to bezowocne, przeniósł poszukiwania na północ. O pół mili dalej znalazł drugi odcisk. Był dość wyraźny w porównaniu z pierwszym. Od tego miejsca zaczął badać trop. Początkowo było to dość łatwe. Goblin – Kaz nie miał powodów, by przypuszczać, że ślady zostawił ktoś inny – nie starał się ukryć swej obecności. Minotaur podążał więc tropem obłamanych gałązek i zdeptanego poszycia, potem jednak ślady się rozdzieliły i prowadziły w kilku różnych kierunkach.

Kaz prychnął cicho. Intruzów było więc kilku. Albo banda opuściła już okolicę – ze względu na kiepskie szczęście łowieckie – albo jej członkowie nadal gdzieś tu się kręcili. Pewien był, że naliczył przynajmniej pół tuzina różnych śladów. Jeśli nie odeszli, Drewowi i mieszkańcom osady groziło śmiertelne niebezpieczeństwo.

Dopiero teraz zdał sobie też sprawę z faktu, że i on mógł stać się ofiarą napaści. Usłyszał po prawej nieznaczny ruch, jakiś zmysł jednak, który zawdzięczał wielu latom przeżytym wśród licznych niebezpieczeństw, podszepnął mu, że hałasu nie wywołał wiatr ani żadne drobne zwierzę. Ostrożnie, tak by nie obudzić czujności niewidocznego obserwatora, przesunął dłoń ku drzewcu swego topora. Przeklął się za to, że wcześniej nie poluzował rzemieni. Uspokajanie mieszkańców osady uśpiło w nim zwykłą ostrożność i gotowość do walki.

Niewidoczny obserwator postąpił krok w jego stronę.

Kaz uwolnił topór i nie czyniąc żadnego hałasu, uniósł go do zamachu z prawej. Teraz był gotów.

– Delbin? – Spojrzenie, którym poczęstował kendera, powinno było zamienić malca w garść popiołu.

– Ooops! Przepraszam, ale wolałem nie krzyczeć. Wyglądałeś na bardzo zajętego. Czego szukasz? Tesela musiała odejść... na stronę, pomyślałem więc, że skoro zachowałem się tak wzorowo, to mogę sobie trochę pomyszkować, a kiedy ujrzałem, iż ktoś zostawił łódź, a ty popłynąłeś tratwą, to..

Minotaur prychnął wściekle. – Delbin, odetch..

Nagle od tyłu skoczyło nań trzech potężnych napastników, którzy przygnietli go do ziemi, zanim zdążył się odwrócić.

Ktoś grobowym głosem ryknął: – Kender! Łapcie kendera!

Padła nawet jakaś odpowiedź, ale utonęła we wrzawie szamotaniny. Kaz, mimo iż wciśnięto mu pysk w ziemię, zdołał zrzucić z siebie jednego z napastników. Drugi opasał mu ramieniem głowę i zasłonił oczy. Z kimkolwiek Kaz walczył, napastnik był równie rosły i dysponował niemal taką samą krzepą, co on. Liczyło się i to, że miał pomoc, bo trzeci drab unieruchomił Kazowi nogi, objąwszy go za uda chwytem, którego silny przecież minotaur mimo rozpaczliwych wysiłków nie zdołał rozerwać. Postanowił jednak, że drogo sprzeda swoje życie. Uwolniwszy prawe ramię, ucapił draba pazurami za twarz i... zdumiony bezgranicznie znieruchomiał na ułamek sekundy. Odkrycie tożsamości napastnika drogo go kosztowało, bo ten chwycił Kaza za ramię i wyłamał mu je na plecy.

– Dajemy ci możliwość honorowej kapitulacji. Poddasz się z własnej woli, czy..

Kaz nie mógł odpowiedzieć od razu, bo pysk miał wciśnięty w piasek. Szybko odkryto przyczynę jego milczenia i ktoś podniósł mu głowę.

Nie bez oporów wypowiedział tradycyjną formułę. Poddaję się wobec przewagi i liczę na honorowe traktowanie. Przyjmujecie?

– Przyjmujemy. – Mocne, zakończone paznokciami podobnymi do szponów dłonie podniosły go z ziemi.

Dał się zwieść jak dziecko. Założył, że owe tajemnicze ślady zostawiły gobliny, zapomniał jednak o tym, jak wiele ras ma podobne stopy. I na cóż mu się zdała jego zdolność czytania śladów, którą tak się chełpił? Nie sprawił się lepiej od łucznika, bo został schwytany.

Przez minotaury.

Rozdział 5

KAZ OCZYWIŚCIE WIEDZIAŁ, kim byli ci, co go pojmali. Otaczali go członkowie grupy, która uparcie ścigała go od wielu miesięcy.

Nie znał żadnego z nich, choć jeden patrzył nań spode łba tak, jakby już się gdzieś spotkali. Kaz przyjrzał mu się uważniej, nie umiał go sobie jednak przypomnieć. Ten, który zażądał kapitulacji, rozrośnięty w barach, ale nieco niższy od pozostałych, roześmiał się chrapliwie.

– Miał rację. Przewidział, że uciekinier uda się na Północ i że najpewniej tu go schwytamy!

– Tydzień czekania – sarknął osobnik krępujący dłonie Kaza – i wreszcie mamy tego tchórza.

– Wcale nie walczył jak tchórz – sprzeciwił się ten, o którym Kaz sądził, że powinni się znać.

– Hecar, teraz to nie ma znaczenia – odparł krępy samiec. – Znamy jego zbrodnie, on zaś będzie miał szansę przemówić w swojej obronie.

– Taką jak teraz – dokończył ktoś za plecami Kaza. Hecar prychnął wzgardliwie. – Greel, jeśli ogr mówi prawdę, Kazowi nie pozwolą na obronę.

Ogr? Kaz prychnął. – Czy ja dobrze słyszę? Ufacie słowu ogra?

– Nie tylko. – Greel sięgnął do niewielkiej sakwy u boku, potem jednak jakby się rozmyślił. – Ale teraz nie mamy na to czasu. Tydzień chyba zajmie nam dotarcie do reszty, musimy się też oddalić, zanim ludzie odkryją, że wójt i łucznik działają na dwa fronty.

– Wiedzieli? – Kaz niemal wypluł te słowa – Oczywiście, musieli wiedzieć. Ależ ze mnie idiota!

– Dałeś się podejść jak dziecko, ty tchórzu. Wojna nauczyła elastycznego myślenia wielu ludzi. Zresztą, złoto wszędzie ma swoją wartość. – Greel wyciągnął łapę i zbadał zawartość sakiewki Kaza. Przez chwilę przyglądał się pieczęci solamnijskiej, potem cisnął woreczek na ziemię.

– Mamy też swój egzemplarz proklamacji Wielkiego Mistrza. Oskarżono cię o tchórzostwo i zdradę. Ale cóż właściwie ludzi obchodzi sprawiedliwość minotaurów? Cenią jedynie złoto.

– Ten ślad... sapnął Kaz. To była pułapka!

– W innych osiedlach dogadano się z ludźmi w podobny sposób. Zbyt długo już uciekałeś przed sprawiedliwością.

Kaz napiął krępujące go więzy.

– Nie żałuj sobie – mruknął idący z tyłu. Potężne łapska, wielkie nawet jak na minotaura, zarzuciły od tyłu pętlę na łeb Kaza. Rzemień zatrzymał się na krtani więźnia i zacisnął. – Jak będziesz się szarpał, to się udusisz.

– Posłuchajcie sami siebie! – wycharczał Kaz, którego oczy nabiegły już krwią. – Płacicie ludziom i polegacie na słowu ogra! I wy mienicie się sługami prawa? Jesteście zwykłymi łowcami nagród!

Zobaczył lecącą w jego stronę pięść, ale nawet nie drgnął. Cios trafił go tuż pod szczękę, aż zadzwoniło mu w uszach. Poczuł też smak krwi w pysku. Greel spojrzał nań chłodno i beznamiętnie.

– Jeśli inne rasy tak nisko cenią honor, że ich członkowie gotowi są wymienić go na garść złota, dowodzą tym jedynie naszej wyższości.

– I to mówisz ty, który ofiarowałeś tym ludziom dość złota, by zechcieli się sprzedać?

Zamiast odpowiedzieć, Greel odwrócił się do Hecara. – Gdzie jest Helati? Gdzie twoja siostra? Czy jeden kender to dla niej za wiele?

– Jeden kender nie – odparł gniewnie nowy głos, niski i miło brzmiący. – Ale kapłanka Mishakal... i owszem.

– Kapłanka? Ta... ta..

– Czyżby wymówienie słowa „samica” przychodziło ci z trudnością? Ejże, Kaz? – Przybyła, która ukazała się oczom Kaza, była nieco niższa od Greela i miała rogi o połowę krótsze niż te, którymi pyszniły się samce. Jej zbyt muskularna, wedle kryteriów większości ras rozumnych, sylwetka, w oczach minotaura była kształtna i pociągająca. W szeregach armii, w której Kaz walczył przedtem, nie było samic. Ogry uważały, że gdzie tylko się da, trzeba rozdzielać obie płcie.

– Helati, nie jestem człowiekiem, ten bowiem przejąłby się faktem, że należysz do samic. Walczyłem u boku wielu walecznych wojowników i... wojowniczek.

Helati spojrzała na Kaza i uśmiechnęła się dość kwaśno. – Więc nie popełniaj błędu i nie lekceważ kogoś tylko dlatego, że jest innej płci. Ona jest może i mała... ale to kapłanka obdarzona łaskami swej bogini. Tropiłam kendera aż do rzeki i tam gdzieś mi przepadł. I niewiele brakowało, a kapłanka byłaby mnie przyłapała. Wyczuła jakiś ruch mgieł..

– Kapłani! – parsknął z pogardą przywódca. – Słabe, bezużyteczne, głupawe stworzenia..

– Może będziesz miał okazję, by się przekonać, jacy bywają słabi i bezużyteczni... szczególnie, jeśli szybko stąd nie znikniemy. Im dalej zwiejemy, tym lepiej.

Greel kiwnął na Hecara. – Pomóż Tinosowi pilnować więźnia. Helati, zajmij się tyłami. Ja pójdę przodem.

W takim też szyku ruszyli na północ, podążając z biegiem rzeki. Za każdym razem, gdy Kaz usiłował obejrzeć się przez ramię, Tinos ze swej strony walił go po łbie. Hecar ograniczał się jedynie do dość szczególnych spojrzeń z ukosa.

Kaz zastanawiał się, gdzie obozowały pozostałe minotaury. Jego zwycięzcy wspomnieli o przynajmniej jeszcze jednej małej grupie. Grupka ta prawdopodobnie przeczesywała teren po drugiej stronie gór. Kaz nie umiał się oprzeć szczególnemu uczuciu podziwu, jaki wzbudzili w nim ziomkowie. Powodem była ich determinacja i dokładność w poszukiwaniach. Zadziwiła go też przebiegłość ludzi – a szczególnie Drewa – z jaką ci udawali niechęć i niemal wrogość, gdy wjeżdżał do ich osady. Wójt, jak podejrzewał Kaz, musiał swego czasu być bystrym i obrotnym kupcem, który potrafił łgać niezwykle przekonywająco. Nie jest łatwo gardzić kimś i podziwiać jednocześnie, niemniej tak właśnie odczuwał to Kaz.

Tinos ponownie łupnął go w łeb. – Tchórzu, ociąganie się w marszu nic ci nie pomoże. Jeśli trzeba będzie, pognamy cię kopniakami lub zawleczemy za łeb.

– Myślałem tylko o swym towarzyszu. Czy minotaury zdziczały tak doszczętnie, że zaczęły zabijać bez potrzeby? W końcu to tylko kender.

– Kender! Że też minotaur, nawet pozbawiony honoru i odwagi, uciekający przed sądem, upadł tak nisko, by nazywać jednego z tych swoim towarzyszem! Kaz, jesteś zakałą rodu i słabeuszem!

– Dobrze to brzmi w twoich ustach... szczególnie jeśli zważyć, że trzeba było was trzech do pojmania mnie jednego – odciął się Kaz.

Dorobił się tylko kolejnego ciosu w łeb. – Władze chcą cię żywego. Trzeba dowodu na to, że honor i sprawiedliwość nadal są najwyższymi wartościami dla minotaurów... choćby kosztem wytrzebienia kilku wyrzutków.

Kaz prychnął ze wzgardą.

Teraz odezwał się Hecar, używając tonu znacznie spokojniejszego i rozsądniejszego niż fanatyk Tinos. Oskarżenie o morderstwo jest samo w sobie ciężkim zarzutem, ale żeby uciekać przed sądem, zamiast..

Więzień nie zdążył odpowiedzieć, bo z lasu przed nimi wyłonił się Greel. – Wygląda na to, że przed nami wszystko w porządku i droga jest wolna... przynajmniej na najbliższym odcinku. Dajcie mu w kark, jeśli trzeba, ale niech idzie szybciej! – Krępy minotaur uśmiechnął się, obnażając niemal wszystkie zęby. – Chciałbym już zobaczyć ojczyznę. Dawno tam nie byłem..

Wszyscy poczuli przypływ tęsknoty za krajem. Kaz nie był w domu od czasu, kiedy uzyskał status wojownika i wcielono go do armii, posyłając w pole, by walczył dla chwały Królowej Ciemności. Choć jej małżonka, tajemniczego Sargasa, minotaury uznały za swego boga, nie okazywały szacunku samej Takhisis.

Chwilę tęsknoty przerwało gniewne warknięcie Greela: – I co tak stoicie? Im szybciej dołączymy do reszty, tym prędzej wrócimy do domów.

Odwrócił się i ruszył w las. Tinos i Hecar ujęli Kaza pod ramiona i unosząc niemal w górę, pociągnęli go za sobą.

Po zapadnięciu zmroku, postawiono Kaza pod drzewem i mocno doń przywiązano. I on sam, i jego strażnicy byli wyczerpani, Kaz nie baz satysfakcji zauważył jednak, że tamci byli w znacznie gorszej formie. Nadzieja na to, że Delbin odnajdzie kapłankę i zdoła namówić ją, aby pomogła Kazowi, topniała w miarę upływu kolejnych godzin. Zresztą, co mogłaby zdziałać kapłanka Mishakal, łagodnej bogini uzdrowicielki, przeciwko czterem świetnie uzbrojonym minotaurom? Zakładając oczywiście, że w istocie obchodził ją los Kaza.

Greel schwytał w sidła jakiegoś zwierzaka, którego opiekano teraz nad niewielkim ogniskiem. Podczas podziału jadła przy ogniu wybuchła niewielka sprzeczka. Natężywszy ucha, Kaz odkrył jej przyczynę. Sprzeczano się o to, czy należy go karmić. W końcu Greel podał coś niewielkiego Helati, której najwyraźniej powierzono obowiązek pilnowania więźnia.

Podchodząca do Kaza Helati, która w mroku wydała mu się jedynie bryłą cienia, niezbyt pochlebnie wyrażała się o swych kompanach. – Niech Sargas porwie to bydlę, Greela... i Scurna dla przykładu!

– Scurna? – spytał Kaz spokojnie.

– To ten, który wespół z innym prowadzi tę parodię misji w obronie honoru i sprawiedliwości.

Włożyła do sakwy to, co podał jej Greel i nakarmiła Kaza kilkoma skrawkami mięsa. – Przykro mi, że nie mogę cię rozwiązać. Hecar i ja przemawialiśmy za tobą, Greel jednak woli nie ryzykować. Jesteś jego zdobyczą. Gotowa jestem się założyć, że zanim dotrzemy do Scurna, ten kurdupel przekona nas, iż ujął cię sam jeden, bez naszej pomocy. Tyle wart jest nasz honor. Te kilka lat pościgu za tobą zmieniły niektórych z nas... i to nie na lepsze.

– Ty i Hecar jesteście rodzeństwem? – Twarz Helati kryły głębokie cienie. Kaz wolałby, żeby przesunęła się w bok – mógłby wtedy obserwować jej reakcje. Dobrze jest wiedzieć, co myśli wróg.

– A więc nie pamiętasz nas... Hecar był tego niemal pewien. Byłeś wychowawcą młodszych grup szkoleniowych..

Przypomnienie tego faktu wywołało na pysku Kaza grymas niechęci. – Rok przedtem, zanim uznano mnie za godnego, bym mógł zginąć za sprawę ludzi i ogrów. Ty i twój brat byliście w jednej z tych grup? To były wyrostki zaledwie wkraczające w życie. Nie możesz być aż tak młoda..

Samica roześmiała się cicho. – Biedaczek. Zapomniałeś, że od tamtych czasów minęło osiem lat. Zmieniliśmy się trochę. Zawsze uważaliśmy, że się na nas uwziąłeś. Wygląda na to, że się myliliśmy.

– Helati, musiałem zbiec po tym, jak zabiłem tego ogra. Gdybym został, przywiązaliby mnie do pala i żywcem obdarli ze skóry. Stałbym się kolejną ofiarą Braaga.

Kaz nie widział wyrazu jej twarzy, ale usłyszał, że wstrzymała oddech, jej ręka zaś, którą podawała mu mięso, na chwilę zamarła w powietrzu. Natychmiast pożałował swego wyznania – nie jadł przecież cały dzień.

W końcu Helati prychnęła miękko i podjęła karmienie więźnia, od czasu do czasu również pochłaniając kawałek mięsa. Równocześnie zaczęła mówić: – Skłonna jestem ci uwierzyć... to, co o tobie słyszałam, przemawia za tobą. Żadną miarą nie jesteś tchórzem i traktujesz innych honorowo. Ale Molok ma dowód. Starszyzna uznała go za przekonujący.

Tym razem parsknięcie Kaza zdradziło wzbierający w nim gniew. – Jeśli to te same typy, co rządziły nami, gdy byliśmy niewolnikami innych ras, to nie dziwota! Lokaje ogrów, sługusy pomiotu Takhisis i maga-renegata Galan Dracosa!

Od ogniska podniósł się Greel. – Helati, jeśli ten tchórz nie umie trzymać pyska na kłódkę, nie dostanie żarcia! A jeśli i to go nie uspokoi, zajmę się nim osobiście!

– Greel, dam sobie z nim radę! – Do Kaza zaś szepnęła uspokajająco: – On naprawdę to zrobi i sprawi mu to dużą uciechę. Uważa twoją ucieczkę za dowód winy, sądzi też, że w ten sposób pozbawiłeś się prawa do obrony. Jedynie strach przed Scurnem powstrzymuje go od dania upustu swemu okrucieństwu.

Kaz zaklął pod nosem. – Ty i twój brat wyglądacie na osoby o otwartych umysłach. Jak to się stało, że wzięliście udział w... czymś takim?

– Dano nam rozkaz, a to dostateczny powód dla minotaura.

Wszystkie wysiłki Kaza rozbijały się o mur posłuszeństwa i obowiązku. Tego się właśnie obawiał i przed tym uciekał.

– Greel polecił, bym ci to pokazała. – Helati sięgnęła do sakwy i wyjęła z niej niewielki, okrągły przedmiot, który wcześniej podał jej Greel. Więzień zobaczył szklaną sferę wielkości jabłka.

– Cóż to takiego?

– Czekaj. Po prostu patrz w głąb.

Po chwili Kaz ujrzał, że sfera zaczyna, lśnić własnym blaskiem. Minotaur wzdrygnął się mimo woli. – Magia? To minotaury zniewieściały już tak dalece, iż muszą uciekać się do magii?

– Takie coś ogry kupują niekiedy od magów – pospieszyła z tłumaczeniem Helati. – Scurn ma podobną sferę, posiada też proklamację imperatora, która potwierdza szlachetne cele naszej misji – schwytanie oskarżonego o morderstwo. Teraz patrz!

Kaz uczynił, o co go poproszono, i jego oczy rozwarły się szerzej, gdy zobaczył, że mroczna sfera staje się nagle przejrzysta. Wewnątrz jakby znikąd pojawił się nagle znajomy mu skądś krajobraz. W tle wyłoniły się góry, z ziemi zaś wyrosły szkielety martwych drzew. W środku obrazu coś zamigotało i pojawiły się dwie, najpierw mgliste, potem coraz wyraźniejsze, figury.

Kaz znał to miejsce, choć nie umiał sobie przypomnieć jego nazwy. Służył tam, gdy kierował się jedynie wpojonym mu podczas szkolenia ślepym posłuszeństwem wobec odzianych w ciemne szaty magów i wodzów w czarnych zbrojach. Nie zdziwił się więc, poznając w figurze z prawej siebie samego, obok zaś ogra, który dowodził jego oddziałem. W całej scenie było jednak coś fałszywego, choć nie od razu domyślił się, w czym rzecz.

Ludzie. Pomordowane bestialsko ofiary. Zabawki okrutnego kapitana, lojalnego sługi Królowej Zła. Gdzie był ten starzec i dziecko, porąbani okrutnie toporem Braaga? Zamiast pastwić się nad nimi, ogr wpatrywał się w odległy horyzont i wydawało się, że nawet nie zauważył obecności minotaura. Kaz odgadywał już, co zobaczy za chwilę..

Sylwetka wyobrażająca Kaza podniosła pałkę przeciwko niczego nie podejrzewającemu ogrowi. Obserwujący całą scenę prawdziwy Kaz potrząsnął głową porażony fałszem bijącym z całej sytuacji. Pałka tymczasem bezgłośnie opadła w dół. Ogr runął na pysk, jego zabójca zaś obejrzał się tylko dookoła i rzucił do ucieczki. Wokół pojawili się inni – ogry, minotaury i gobliny, którzy natychmiast ruszyli za zabójcą... i wizja powoli rozpłynęła się i znikła.

Wszystko to zawierało jeszcze jeden zgrzyt. Kaz pamiętał, że morderczy cios zadał z przodu, stojąc twarzą w twarz... i to gołą pięścią, której jednego uderzenia było dość, by pokarać sadystę. Nie było mowy o podstępnej zasadzce!

– Kłamstwo! – Kaz nie dbał już o spokojne zachowanie. – To kłamstwo! Nie jestem mordercą! To bydlę zabijało bezbronnych i słabych! Nie miał pojęcia o honorze! Był rzeźnikiem, nie wojownikiem... i czynił to wiele razy... zbyt często, by pozwolić mu żyć! Ale dałem mu możliwość honorowej śmierci!

Krzepkie liny, które wedle minotaurów mogłyby zatrzymać smoka w szarży, zaczęły trzeszczeć pod naporem mięśni rozjuszonego więźnia. Helati odskoczyła, upuszczając sferę. Greel i jego towarzysze porwali się na nogi. Jedna z lin trzasnęła i Kaz ryknął tryumfalnie, czując, iż więzy puszczają. Przez chwilę łudził się nadzieją wolności, co dodało mu sił. Ale Greel i Tinos już go dopadali.

Posypały się bezlitosne razy. Greel ryczał radośnie, waląc Kaza po łbie. Kurdupel cieszył się całą sytuacją. Kazowi zaczęło mącić się w głowie i zadał sobie pytanie, czy w żyłach Greela nie płynie przypadkiem parę kwart ogrzej krwi.

Mały minotaur w końcu się zmęczył i jego wściekłość przygasła, choć Kaz wcześniej zdążył zapaść się w mroczną otchłań, tracąc przytomność.

Stal przed sądem, ale nie minotaury miały rozstrzygać o jego sprawie. Jednym z trójki sędziów był czarny, szalony Crynus, którego obcięta głowa chwiała się na karku pod niebezpiecznym kątem. Crynus wcale się tym nie przejmował.

Drugim sędzią był Bennet, dumny, arogancki Bennet, którego jastrzębia twarz płonęła blaskiem pychy i samouwielbienia. Wydawało się, że rozprawa interesuje go mniej od wydawania rozkazów rycerzom, którzy nieustannie podbiegali doń i pędem gnali wykonywać polecenia. Klękali, wysłuchiwali jakiejś rzucanej szeptem komendy i pospiesznie oddalali się, ustępując miejsca następnym.

Pośrodku siedział ktoś, kto najwyraźniej miał kłopoty z własną tożsamością. W jednej chwili był Greelem, w następnej spoglądał na Kaza oczyma Rennarda. Potem stał się jednym z goblinów, które schwytały zbiega po tym, jak zabił ogra kapitana. W końcu środkowy z sędziów zdecydował się przyjąć oblicze właśnie tego ogra. Brakowało mu wprawdzie części łba, ale rana nie krwawiła... w tym miejscu ziała tylko pustka.

– Sadzacie tacy sami jak ty – odezwał się jakiś drwiący głos.

Kaz obejrzał się jedynie po to, by spojrzeć w puste ślepia straszywilka. Białoskóra bestia, która przypominała zdechłe przynajmniej przed miesiącem i oskórowane zwierzę, mrugnęła doń porozumiewawczo. Bydlę siedziało nie dalej niż dwa kroki od podsądnego, na krawędzi ławy.

– Martwi nie mają prawa sądzić żyjących! – zawołał Kaz.

– Martwi mają wszelkie prawa, jakie zechcą sobie nadać – odparował straszy wilk. – Masz jednak możliwość wykręcenia się sianem.

– W jaki sposób? – Wyglądało na to, że szykuje się burza. Po raz pierwszy Kaz zdał też sobie sprawę z faktu, że oprócz usadowionych na ławie figur, niego samego i straszywilka nie było tu niczego... nawet krajobrazu.

– Powiedz mi, co wiesz! – zawył martwilk.

– Wiem? – W głowie minotaura rozlegał się coraz głośniejszy łomot.

– Nie wiesz nic?

– O czym?

– O cytadeli! Tej, w której przyłączyłeś się do rycerzy w bitwie z Galan Dracosem!

Kaz czuł niemal mdłości – miał już dość tego, że wszyscy go popychali, tłukli i sądzili. Ryknął ogłuszająco, podniósł topór – którego jeszcze przed sekundą nie miał w łapie – i ruszył na martwilka. Ku jego nieopisanej radości bestia zawyła ludzkim głosem i uciekła.

Pozostałe sylwetki rozpłynęły się w nicość. Burza nadal szalała, Kaz czuł jednak, że żywioły nie jemu niosą niebezpieczeństwo.

I nagle w huku gromu rozpoznał swoje imię. Usiłował odpowiedzieć, ale zdołał tylko jęknąć. Potem, ku swemu nieopisanemu zdumieniu, poczuł że znika i rozpływa się w pustkę... jak tamci. Uczuciu temu towarzyszyła ogromna ulga..

– Wielcy bogowie, co oni ci zrobili? – Po usłyszeniu tych słów Kaz nie potrafiłby orzec, czy wypowiadający je kobiecy głos należy do jawy, czy jest jeszcze częścią koszmaru. Był to głos wyższy niż ten, którym mówiła Helati – jedyny, z jakim minotaur mógłby go porównać, należał go Gwyneth, ukochanej Humy. Zginęła, jak w jego snach, broniąc rycerza przed szponami Królowej Ciemności. Czyżby Paladine zezwolił na jej powrót? A może miała go zabrać do Humy, tak by obaj – jak przedtem – mogli walczyć ramię w ramię?

– Minotaurze! – szepnął tajemniczy głos. – Musisz się ocknąć. Mamy mało czasu. Nie wiem, jaka jest ich odporność.

Kaz spróbował otworzyć oczy. Przypomniał sobie pobicie i zapłonął gniewem. Zaczął oddychać szybciej i poczuł, że burzy się w nim krew.

– Nie! – syknął niewidzialny wybawca. Delikatne dłonie ujęły go za głowę i odwróciły ją tak, by mógł zobaczyć przybysza. Z powodu mroku dopiero po chwili zdołał rozróżnić rysy delikatnej, ludzkiej twarzy. Imię nieznajomej przypomniał sobie, gdy ujrzał wiszący na jej piersi medalion.

– Tesela? – zdołał wychrypieć. Kapłanka szybko przyłożyła mu dłoń do pyska.

– Żałuję, że nie zdołałam przybyć szybciej. Ludzie ze wsi nie chcieli mi pomóc. Stanęli po stronie Drewa, gdy z Delbinem wydusiłam zeń wreszcie prawdę. – Ujęła medalion w dłonie i pochyliła się nad krępującymi Kaza powrozami. Minotaur poczuł, że opadają na ziemię. Stęknął bezradnie i upadł na bok – natychmiast też poczuł ból w skaleczonym ramieniu.

– Przepraszam! – szepnęła Tesela. Opadła z niej wszelka poza i Kaz ujrzał przed sobą przestraszoną, młodą dziewczynę.

– Daruj sobie grzeczności! – zdołał wystękać. – Możesz mnie uleczyć?

– Tutaj zajmie to zbyt wiele czasu. Rzuciłam na nich zaklęcie snu, nie miałam jednak do czynienia z minotaurami i nie wiem, jak są odporni.

– Bardzo. Zrób coś z tymi... więzami wokół moich nadgarstków.

Dziewczyna dotknęła lin medalionem. Kaz poczuł, że spadają i szeptem podziękował Paladine’owi, gdy w jego ramionach wróciło krążenie. Tesela pomogła mu wstać. Niedaleko czekają nasze konie.

– Konie?

Kapłanka kiwnęła dłonią w stronę rzeki.

– Chodźmy. – Mimo dumy Kaz musiał przyjąć pomocną dłoń kobiety. Podczas marszu potknął się kilkakrotnie, ale nie ustawał. Każdy jęk bólu wydawał mu się głośniejszy od grzmotu z jego snu i oczekiwał, że lada moment ich śladem ruszą pozostałe minotaury.

Przed nimi zamajaczyły w mroku sylwetki koni. Tesela, która nadal podpierała Kaza, patrzyła pilnie pod nogi, bacząc, by się nie potknąć. Gdyby zechciała skorzystać z danych jej mocy, mogłaby blaskiem medalionu oświetlić drogę, wolała jednak nie zdradzać miejsca ich pobytu. Ciemności były jednocześnie i utrudnieniem, i sprzymierzeńcem.

Przed nimi były konie... i coś jeszcze. Przez chwilę Kaz myślał, że ujrzał jeden ze swoich koszmarów – martwilka. W mroku mignął blady, niesamowity kształt i Kaz nie miał zbyt wiele czasu, by go rozpoznać. W następnej chwili widziadło znikło.

– Co jest? – spytała Tesela nerwowo.

– Coś mi się przywidziało... tam, obok koni.

– To pewnie Delbin. Opowiedział mi o wszystkim, choć nie rozumie, jak to się stało, że zdołał umknąć. Minotaur, który go ścigał, właściwie już go dopadał, potem jednak zawrócił, a raczej zawróciła – bo to była... kobieta – i po prostu pognała w drugą stronę. Macie obaj szczęście, że kender zdołał zbiec.

Kaz nie odpowiedział. Zamiast tego zapytał: – Jak mnie znalazłaś?

– Odnajdywał ślady i prowadził Delbin. Jego ziomkowie są w tym podobno nieźli. Jest niesamowity.

– Zdążyłem się już o tym przekonać.

Gdy mroczne plamy przed nimi przekształciły się w sylwetki koni, Kaz dostrzegł, że na kucyku, niemal zupełnie zasłoniętym przez dwa rosłe rumaki, siedział Delbin we własnej osobie. Kenderowi udało się jakoś ograniczyć do pojedynczego: „Kaz!” i pomachania dłonią. Ze sposobu, w jaki malec wiercił się na siodle, minotaur poznał, że Delbin miałby znacznie więcej do powiedzenia. Jak na kendera okazywał zdumiewającą powściągliwość.

– Na razie powinniśmy być bezpieczni. Na koniach łatwo im ujdziemy – stwierdziła Tesela. – Kiedy przedostaniemy się przez rzekę, znajdę chwilę czasu, by należycie cię wyleczyć.

Kaz poczuł, że kręci mu się we łbie. – Myślę, że... byłoby lepiej, gdybyś..

Opadł na kolana.

– Delbin, pomóż mi! – wezwała kendera Tesela.

Delbin szurnął z siodła i wylądował na stopach o krok od nich. Szybko pomógł Teseli dźwignąć minotaura na nogi.

Kaz dyszał chrapliwie. – Wsa... wsadźcie mnie na konia... Potem... jakoś dam sobie radę.

Trochę to potrwało. W końcu, gdy tkwił już pewniej w siodle, minotaur łypnął mętnym okiem na Teselę. Mówisz... jakbyś nie była pewna swych mocy. Myślałem, że już przedtem dokonywałaś podobnych rzeczy.

Dziewczyna poczerwieniała tak, że minotaur dostrzegł to pomimo mroku. – Jestem kapłanką od bardzo niedawna. Od dwu, może trzech miesięcy. Ostatnio przechodził przez osadę inny kapłan. Widziałam, jak leczył złamanie kości u mężczyzny, który spadł z drzewa. Kiedy mój ojciec usłyszał o tym kapłanie – a zawsze chciał, bym poślubiła syna jakiegoś miejskiego urzędasa – zrobił wszystko, bym się z nim nie spotkała. – Dosiadła konia. – Bardzo płakałam. Uzdrawianie zawsze wydawało mi się najpiękniejszym zajęciem. Zasnęłam wtedy z płaczem... a gdy się obudziłam, poczułam jakiś ciężar na piersi.

– Medalion? – spytał Delbin.

– Tejże samej nocy odkryłam, że jest bardzo przydatny. Dzięki niemu mogę, na przykład, rozplątywać węzły. Uzdrawiane zajmuje więcej czasu, bo to czynność delikatna i trzeba się przyłożyć.

– No to lepiej się stąd wynośmy. – Kaz przerwał na chwilę, po czym dodał: – Lepiej będzie, jeśli przez rzekę przedostaniemy się teraz, póki tamci jeszcze śpią.

– Po ciemku może być niebezpiecznie.

Nawet na nią nie spojrzał. – Pozostanie tutaj również nie wróży niczego dobrego.

Podciął konia i ruszył przed siebie. W porównaniu z mrokiem puszczy, na brzegu było dość jasno. Kaz spojrzał w górę ku dwu księżycom. Dziś byłby rad, gdyby nie świecił żaden. Miał już opuścić wzrok, kiedy zorientował się, że Solinari wygląda dość dziwnie. Mniejszy z księżyców był prawie w nowiu, co oznaczało osłabianie białej magii. Brakowało niewielkiej części w dole łuku – jakby ktoś odgryzł kęs.

– Co się stało? – spytała Tesela.

Kaz mrugnął powiekami i księżyc odzyskał normalny kształt. Minotaur zwrócił wzrok na rozlewającą się przed nimi rzekę. – Nic. Zastanawiałem się, w którym miejscu najłatwiej będzie przebyć ją w bród.

Kipiel wyglądała niezbyt zachęcająco – Kaz nigdy przedtem nie widział tak gniewnej rzeki. Minotaur pomyślał, że natychmiastowa przeprawa nie jest może tym, przy czym powinien się upierać. Odwrócił się do towarzyszy. – Jak to wyglądało w miejscu, gdzie się przeprawialiście?

Tesela spojrzała na kendera. Ten wzruszył tylko ramionami. – Mniej więcej tak samo. Tu nie jest głęboko, bo zdołałem przedostać się na drugą stronę, mimo iż było ciemno. Lekkostopy nie powinien mieć kłopotów. To dobry kucyk i jeśli jemu się uda, te wasze wielkie koniska powinny przejść bez trudności – są znacznie roślejsze i silniejsze niż Lekkostopy.

– No, to wszystko jasne. Delbin, tobie grozi największe niebezpieczeństwo. Chcę, żebyś przeprawiał się drugi, tak byś miał kogoś po obu stronach. Tesela, lepiej ruszaj przodem. – Kiedy dziewczyna zaczęła się spierać, obrzucił ją spojrzeniem, do jakiego zdolny był jedynie siedmiostopowy minotaur. – Kobieto, gonią nas moi ziomkowie. Choć jestem osłabiony i poobijany, mam lepsze szansę w walce z nimi niż ty. Wątpię, by pozwolili ci się zaskoczyć po raz drugi. Zresztą... – sięgnął dłonią i poklepał po karku wiernego bojowego rumaka – ...nie zostanę sam.

– Dlaczego nie możemy przeprawiać się razem?

– Wolałbym, żeby w każdej chwili ktoś mógł dawać baczenie na pozostałych. Ot, przyzwyczajenie do ostrożności.

Tesela zrozumiała, że nie ma się o co spierać. Nie tracąc już czasu, skierowała konia do wody. Początkowo zwierzę stawiało opór, ona jednak przemówiła doń spokojnie i jedną dłonią dotknęła medalionu. Mimo wartkiego prądu łatwo przebyła rzekę. Kiedy była pośrodku nurtu, Kaz posłał za nią Delbina. Uważnie obserwował przeprawę kendera, obawiał się bowiem, że bystry nurt zwali kucyka z nóg. Liczył na to, że do tego nie dojdzie, był bowiem mocno wyczerpany fizycznie i psychicznie. Jedynie właściwa minotaurom duma nie pozwoliła mu na okazanie towarzyszom, jak bardzo jest zmęczony.

Kapłanka tymczasem przedostała się już na drugą stronę, wyglądało też na to, że Delbinowi również sztuka się uda, mimo iż kucyk musiał w pewnej chwili puścić się wpław. Kaz podciął więc konia i poprowadził go ku wodzie.

Nurt natychmiast zaczął smagać go po udach, a rozbryzgi wody zmoczyły go od stóp po rogi. Cieszył go chłód fal, bo pozwalał mu zachować czujność i przytomność umysłu. Gdy koń pogrążył się w wodzie, minotaur przekonał się, iż fale sięgają mu jedynie do pyska. Bojowy rumak powoli, lecz uparcie posuwał się do przodu, cały czas walcząc z prądem rzeki. Kucyk Delbina wydostawał się właśnie na przeciwległy brzeg.

Kaz zostawił więc towarzyszy ich własnemu losowi i skupił uwagę na rzece. Istniała możliwość, że jego wierzchowiec wdepnie w jakąś jamę, którą ominęli tamci, mogło też stać się i tak, że z jakiegoś niewiadomego powodu zmieniłby się nagle napór prądu. W taki właśnie sposób zginęło wielu przesadnie pewnych siebie jeźdźców.

I nagle usłyszał okrzyki Teseli i Delbina, które wzbiły się ponad ryk fal. Zaczął się rozglądać w tej samej chwili, w której jego koń szarpnął się pod nim gwałtownie. Minotaur podjął próbę opanowania dziko miotającego się zwierzęcia. Koń potknął się raz i drugi, Kaz zaś zrozumiał, że lada moment straci równowagę i zleci z siodła. Kiedy indziej z łatwością pewnie zapanowałby nad wierzchowcem. Nieustanne, kilkugodzinne napięcie mocno go jednak osłabiło.

Jego osuwająca się w tył noga natrafiła nagle na coś twardego. Kaz zaryzykował obrót w siodle. Ku swemu przerażeniu ujrzał tkwiący w boku zwierzęcia oszczep. Żaden elf czy człowiek nie potrafiłby cisnąć ciężkiej broni na taką odległość i z taką celnością. I nagle Kaz pojął, że pocisk musiał wylecieć z dłoni Greela.

Ból i utrata krwi wyczerpały wreszcie siły zwierzęcia walczącego z silnym prądem rzeki. Koń zaczął krążyć w koło. Kaz na ułamek sekundy ujrzał na drugim brzegu rzeki przynajmniej trzy sylwetki minotaurów. Przez moment wydało mu się, że widzi też, jak jeden z nich uderza drugiego, powalając go na kamienie. Nie zdołał jednak zobaczyć niczego więcej, ponieważ w tej samej chwili bojowy rumak wydał ostatnie rżenie i zwalił się w obojętne objęcia nurtu rzeki.

Kaz runął w tył, a jego łeb zniknął pod wodą, zanim minotaur zdążył pomyśleć o wstrzymaniu oddechu. Jęknął boleśnie, gdy płuca zalewała mu woda. Próbował wydostać się na powierzchnię, nurt jednak wciągnął go w głąb.

Niezdolny do dalszego oporu pozwolił się nieść rzece tam, dokąd chciała. Zdążył jeszcze tylko spytać samego siebie – nie po raz pierwszy zresztą – czym aż tak bardzo naraził się bogom.

Jeśli nawet istniała jakaś odpowiedź, nie zachował przytomności dostatecznie długo, by ją usłyszeć.

Rozdział 6

NA JEGO PYSK SPADŁA POJEDYNCZA KROPLA WODY. Kaz, który już miał się ocknąć, zadrżał mimo woli, wspominając upadek z konia i utonięcie. Gdzieś tam w jego pamięci tkwił i inny sen... niedobry, jak wiele innych przedtem – wszystko jednak, co zdołał sobie z niego przypomnieć, również miało jakiś związek z wodą.

Kiedy już był pewien, że nie śpi i nie jest topielcem, ostrożnie rozchylił powieki – tyle tylko, by dyskretnie rozejrzeć się wokół. Gdy obraz świata ustalił się ostatecznie w jego otumanionym wodą łbie, wytrzeszczył oczy ze zdumienia.

– Co u licha? – zdołał mruknąć, choć ktoś, kto chciałby go usłyszeć, musiałby przytknąć ucho do jego pyska.

Znajdował się w komnacie sam i gapił się prosto na wierzchołek drzewa widocznego tuż za oknem. Natychmiast też pojął, że jeśli może patrzeć prosto, a nawet nieco z góry, na wierzchołek drzewa, to powodem może być jedynie to, iż sam znajduje się wewnątrz pnia. Musiało też być to nie byle jakie drzewo, skoro nawet z maty, na której leżał, mógł dostrzec przez okno niezliczoną ilość innych drzew, a prawie wszystkie były niższe niż to, z którego na nie patrzył.

Jego otoczenie wyglądało równie zwyczajnie, co zdumiewająco. Dom i komnata, w której leżał, nie zostały po prostu wycięte wewnątrz pnia. Wyglądało to tak, jakby drzewo poddało się woli kogoś, kto postanowił w nim zamieszkać – słoje więc rozstąpiły się, tworząc pustą przestrzeń, by połączyć się wyżej. Tam, gdzie tajemniczy mieszkaniec drzewa zapragnął złożyć kilka przedmiotów których przeznaczenia i funkcji Kaz nie umiałby określić – w pniu były naturalne zagłębienia. Podłogę zasłano matami, przemyślnie wyplecionymi z roślinnych włókien mebli zaś nie było.

Minotaur dźwignął się wolno. Z każdym ruchem oczekiwał nawrotu bólu. Kiedy się go nie doczekał, zaczął obmacywać ramiona i nogi. Wszystkie rany – a było ich niemało – zostały zabliźnione!

Prychnął gniewnie. Jak inne minotaury, nie miał zaufania do magii. Gdyby mógł, zrezygnowałby nawet z łask bogini uzdrowicielki Teseli. Minotaury wierzyły, że im częściej ktoś ulega prostocie i łatwiźnie magicznych rozwiązań, tym większym staje się mięczakiem. Kaz często zastanawiał się, czy to prawda – teraz za późno jednak było na sprzeciwianie się temu, czemu nie mógł zapobiec. Ktoś go uzdrowił i minotaur był winien temu komuś wdzięczność.

Ostrożnie zrobił krok ku wyjściu. Rozejrzał się, szukając jakiejś broni i dostrzegł niewielki gliniany garnek, wsunięty w naturalną półkę obok wejścia. Zawahał się. Naczynie wykonano z niezwykłym artyzmem i wyglądało na bardzo wiekowe. Całą jego powierzchnię pokrywały skomplikowane rysunki i symbole. Wszystkie dotyczyły przyrody, choć jeden ukazywał tańczącą w kręgu grupę jakichś istot. Kaz przyjrzał się uważniej rysunkowi i odkrył, że tancerzami były elfy.

Któż inny jeśli nie elf – zapytał sarn siebie – zamieszkałby w drzewie?

– Garnek nie ugryzie, przyjacielu. Nigdy przedtem tego nie robił.

Okręcił się na pięcie i sięgnął odruchowo po broń, choć już wcześniej odkrył, że był jej pozbawiony. Za nim, w miejscu, którego minotaur nie mógł wcześniej ominąć wzrokiem, siedział wysoki urodziwy elf o długich, srebrnych włosach. Ktoś, kto chciałby jego wiek oceniać wedle miar ludzkich, orzekłby, iż nieznajomy jest młody – dopóki nie spojrzałby w jego szmaragdowe oczy. Kaz wiedział, że mieszkaniec drzewa przeżył kilka pokoleń minotaurów.

Nieznajomy odziany był w zielono-brązowy strój, w którym wyglądał jak książę lasu. Miał nawet na sobie długi płaszcz. Spostrzegłszy, że elf kwituje jego inspekcję rozbawionym wzrokiem, Kaz parsknął gniewnie.

– Kim jesteś?

– Przyjacielu, możesz mnie zwać Sardalem Crystalhornem. [we Wspólnej Mowie znaczy Kryształowy Róg] Mówię ci to już chyba po raz dwunasty. – Wyglądało na to, że Sardal świetnie się bawi.

– Jak długo tu jestem? – Gniew minotaura zaczął ustępować zdumieniu.

– Ponad dwa tygodnie. Gdy tu trafiłeś, byłeś prawie martwy. Jestem pod wrażeniem. Zaczynam sądzić, że to, co mówią o wytrzymałości minotaurów – a wszystkiego pewnie nie słyszałem – odpowiada prawdzie.

– Dwa tygodnie? – Kaz doznał nagłego i gwałtownego pragnienia, by uciec stąd dokądkolwiek. Odwrócił się i skoczył ku wyjściu. Zatrzymała go dłoń elfa, niezwykle silna jak na tak szczupłego osobnika. Patrząc w dół na wierzchołki drzew, minotaur przełknął ślinę. Myślał, że przy wejściu natknie się na drabinę albo coś w tym rodzaju, tymczasem przed jego stopami otwierała się przepaść. Elfy najpewniej nie potrzebowały drabin ani stopni.

– Wróć do środka, zanim popełnisz jakieś głupstwo.

– Dwa tygodnie! – mruknął do siebie oszołomiony minotaur.

– Na duszy ucierpiałeś bardziej niż na ciele – stwierdził elf łagodnym głosem. Ujął Kaza pod ramię i odwiódł od wyjścia.

– Jak mnie znalazłeś?

– Nie ja cię znalazłem. – Twarz Sardala nie wyrażała żadnych uczuć. – To inni, którzy nie chcieli mieć z tobą do czynienia, ale wiedzieli, że uwielbiam wtrącać się w nie swoje sprawy. Dlatego przyniesiono cię do mnie. W ten zresztą sposób mogą coś zrobić, udając, że w istocie nie robią niczego.

Kaz zaczął przemierzać komnatę wielkimi krokami. Nie umiałby rzec, co bardziej wytrącało go z równowagi fakt, iż dwa tygodnie leżał bez ducha, czy to, że znajdował się oto bardzo wysoko nad ziemią, za całe towarzystwo mając elfa. – To znaczy, że jestem w Qualinesti? Rzeka zawlokła mnie aż tak daleko na południe?

Elf uśmiechnął się nieznacznie. – Niezupełnie. Zawsze zdumiewa mnie, że inne rasy tak bardzo przywiązują się do granic. Czy sądzisz, że my, elfy, zawracamy, ilekroć docieramy do „ustalonej granicy”? Taki pomysł mógł się zrodzić jedynie w głowach ludzi albo minotaurów! Nie uznajemy takich drobiazgów... choć mamy swoje tereny i miejsca, gdzie nie śmie stanąć stopa członka innej niż nasza rasy. Granic jednak, tak jak wy je rozumiecie, nie mamy.

Kiedy przychodzi do wyjaśnień, pomyślał Kaz, przewrotność Sardala nie ustępuje chyba rozwlekłości tłumaczeń Delbina. – Więc gdzie właściwie jestem?

– Prosto na południe stąd znajdziesz miasto ludzi Xak Tsaroth. Gdybyś zaś spojrzał w tę, lub tamtą stronę, zobaczyłbyś góry, które z każdej strony otaczają ten skrawek puszczy.

Kaz kiwnął głową. Przywoławszy w pamięci wizerunek mapy, zorientował się z grubsza, gdzie go zaniosło. Jeśli się nie mylił, osiedle, w którym wójtem był Drew, znajdowało się niemal dokładnie na wschodzie.

– Jeśli wolno spytać... – rzekł elf, sięgając po dzban z jakimś płynem – jak to się stało, że podjąłeś wysiłek wypicia prawie całej rzeki?

Uwzględniwszy pomoc, jakiej udzielił mu Sardal, Kaz chętnie opowiedział mu całą historię. Zaczął od morderstwa, które rzekomo popełnił, a które w rzeczywistości było zakończeniem uczciwej walki stoczonej ze swym kapitanem, ogrem, lubującym się w zamęczaniu na śmierć starców i dzieci. Reszcie minotaurów to jednak nie przeszkadzało. Zdradzając ogry i uciekając przed tak zwaną „sprawiedliwością” panów i władców, Kaz złamał kilka przysiąg krwi naraz. Kłopotliwe przemówienie zakończył słowami: – Podejrzewam, że to właśnie najbardziej uwiera moich współplemieńców. Zabijanie lub skazywanie na śmierć w imię zachowania honoru nie jest wśród nich niczym niezwykłym.

Powiedziawszy to, zajął się opowieścią o innych sprawach, jakby podświadomie pragnął uniknąć rozmyślań o swojej sytuacji. Wieści z północy żywo interesowały elfa, im więcej Kaz więc mówił, tym częściej padały pytania Sardala. Zanim minotaur zakończył relację, elf zdołał wyciągnąć zeń niemal wszystkie informacje.

– Unikając tamtych minotaurów przez tak długi czas, popisałeś się rzadkimi zdolnościami – stwierdził Sardal.

– Dwakroć dłużej unikałem śmierci podczas wojny. Choć myślę, że nie w tym rzecz. Miałem już do czynienia z ludźmi i lepiej od moich prześladowców wiem, czego się po nich spodziewać – choć przyznam, żem się pomylił w ostatnim przypadku. Oprócz tego, gdzie jeden minotaur przemknie niepostrzeżenie, tam tuzin wywoła tyleż podejrzeń, co nadciągająca armia. Ktoś zawsze coś zwęszy i ja dowiaduję się o tym zawczasu.

– Tym razem jednak prawie cię schwytali.

– Stają się coraz lepsi – przyznał Kaz z niechętnym parsknięciem – a może to ja tracę wprawę. Myślę jednak, że mam nad nimi pewną przewagę. Posprzeczali się o coś. Zawsze to podejrzewałem, teraz zaś już rozumiem, w czym rzecz. Niektórzy z nich chcą już wracać do domu. Powstrzymuje ich jedynie przysięga, przywódcy zaś uważają ich za pozbawionych honoru – choć sami są jedynie lokajczykami z czasów, kiedy minotaurami rządzili ludzie i ogry. Myślę też, że kilku z tych może – choć niewykluczone, że ulegam złudnym nadziejom – opóźniać marsz grupy, ponieważ zaczęli wątpić w moją winę.

Minotaur ukrył pysk w dłoniach i westchnął.

– Wokół ciebie skupiły się mroczne cienie, przyjacielu minotaurze. Sądzę, że bogowie wyznaczyli ci szczególną rolę. – Elf uśmiechnął się niespodziewanie. – A może po prostu przyciągasz kłopoty – jak kwiat wabi pszczoły.

Kaz chciał już zaprotestować, ale wspomniał wizje i sny. Może w istocie były tylko wizjami i snami... albo rzeczywiście były zwiastunami przyszłości. Czy może je zignorować?

Sardal tymczasem ciągnął dalej, nie spuszczając wzroku z Kaza: – Nie mam wieści o twoich przyjaciołach ani współplemieńcach. Elfy raczej unikają mieszania się do spraw innych ras. Podczas wojny z Królową Smoków działy się rzeczy, które powinny okryć wstydem każdego elfa... moi ziomkowie jednak nadal wolą unikać kontaktów ze światem zewnętrznym.

– Delbin wie, że chciałem dotrzeć do twierdzy Vingaard i spotkać się z Wielkim Mistrzem Oswalem. Może kender pociągnie w tamtą stronę, nie da się też wykluczyć możliwości, że pojedzie z nim ta kapłanka, Tesela. Jeśli nawet stanie się inaczej, ja nie mam wyboru i ruszę tam samotnie. Muszę odkryć, dlaczego moi dawni towarzysze zwrócili się przeciwko mnie.

– Nie tylko przeciwko tobie. Z tego co słyszałem, można by sądzić, że rycerstwo solamnijskie odwróciło się i od E’li, którego ty znasz jako Paladine’a. Jeśli do tego doszło, to może będziemy wkrótce świadkami powrotu Królowej Smoków.

– Ona nie może wrócić. Huma kazał jej złożyć przysięgę na kogoś, kogo – o ile sobie przypominam – nazywała Najwyższym Bogiem.

Brwi elfa uniosły się w górę. – Ach tak? Szkoda, mój przyjacielu, że nie potrafisz przypomnieć sobie tej przysięgi. Podejrzewam, że można by znaleźć w niej dziury dostatecznie wielkie, by przeleciał przez nie smok – o ile na świecie są jeszcze jakieś smoki.

Kaz przypomniał sobie niektóre ze swoich sennych koszmarów. – Potrzebowałaby do tego pomocy innych... takich jak Galan Dracos.

– Różne są sposoby. Nie mamy na przykład pojęcia, jakie zastrzeżenia uczyniła w duchu. Co poczniesz ze ścigającymi cię ziomkami? – Sardal zmienił temat.

– Podobnie jak Delbin, myślą chyba że zginąłem.

– Ale możesz się na nich natknąć.

– Jeśli będę zmuszony, to jakoś się z nimi rozprawię, choćbym musiał... Nie, naprawdę gryzie mnie tylko to, co mogło wydarzyć się w twierdzy Vingaard. Muszę się jakoś ugodzić z rycerstwem... ze względu na honor i pamięć Humy od lancy. – Kaz wstał. – Ale dość o tym. Pokaż mi, jak zejść na ziemię i ruszam w drogę.

Sardal również wstał szybko, ale płynnym i znacznie wdzięczniejszym ruchem. – Wydaje mi się, minotaurze, iż mogę przyjść ci z pomocą... jeśli zechcesz ją przyjąć, oczywiście.

– O czym ty mówisz? – Ton, jakim Kaz wypowiedział te słowa, zdradzał jego wahania i rozterkę. Niełatwo byłoby mu pogodzić się z myślą daleko idącej pomocy.

– O niczym, czego nie dałoby się wyjaśnić prosto i naturalnie. – Sardal zaczął gromadzić przedmioty, o których sądził, że mogą się przydać gościowi w drodze. Elf zastanawiał się, co też powiedzieliby jego ziomkowie, gdyby się dowiedzieli, że nie tylko uzdrowił zwierzoluda, ale wspomógł go zapasami na drogę i rozmawiał z nim jak z równym. Uśmiechnął się, zapomniał o tym i wrócił do poprzedniej rozmowy.

– Kiedy dotrzesz do Vingaardu, a nie wątpię, że ci się to uda, pytaj o elfa zwanego Argaen Ravenshadow. [Kruczy Cień] Ma zamiłowania podobne do moich i od kilku pokoleń pracuje wśród ludzi. Starszyzna nazywa go samotnikiem... ale podobnie jak w moim przypadku, zawsze gdy trzeba znosić się z cudzoziemcami, korzystają z jego usług. Powiadom tam wszystkich, że.

Sardal Crystalhorn życzy sobie, by Argaen rozciągnął na ciebie swoją opiekę. – Ujrzawszy, że Kaz krzywi się gniewnie, elf dodał: – Minotaurze, nie zachowuj się jak głupiec. Rycerstwo wielce liczy się z jego opiniami, w przeciwnym wypadku... ale to teraz nie ma znaczenia. Zresztą, poproszę cię w zamian o przysługę. – Sardal wyjął niewielki zwój pergaminu. – Dostarcz mu to pismo. Będzie mu potrzebne. Musiałbym odwiedzić go w ciągu najbliższego miesiąca, a tak... mogę zająć się innymi sprawami.

Kaz spojrzał na pismo, potem obrzucił krytycznym wzrokiem zebrane dlań rzeczy. Brakło jednej... bardzo ważnej. – Gdzie mój topór?

– Leży gdzieś na dnie rzeki, jak sądzę. Ale nie trap się, mości minotaurze. Znajdę ci coś godniejszego. Chodź. Sardal ruszył ku wyjściu, po chwili jednak zdał sobie sprawę z tego, że Kaz nie rusza się z miejsca. Elf odwrócił się i spojrzał na minotaura. – Myślałem, że chcesz stąd odejść.

Minotaur postąpił krok ku wyjściu i znów zamarł w bezruchu. – Ale... jak to... Nie masz lin... ani drabiny..

Sardal uśmiechnął się lekko. – Są... choć nie takie, do jakich przywykłeś i jakie mógłbyś zobaczyć. To kwestia zmiany percepcji.

Kaz potrząsnął głową. – Nie rozumiem.

Elf tylko westchnął. Potem wyciągnął do minotaura lewą dłoń. – Trzymaj. Poprowadzę cię. Widzę, że miewałeś już do czynienia z elfami, ale nigdy wcześniej nie byłeś w Qualinesti. Wiem, że niektórzy aroganccy Silvanestyjczycy potraktowaliby cię jak ogrzy pomiot. Moi ziomkowie nie są od nich wiele lepsi... choć w istocie są lepsi.

Kaz nie był pewien, co robić. Dać się poprowadzić na oślep elfowi nie było tym, co mogłoby mu się spodobać – z drugiej strony wstydziłby się okazać nieufność komuś, kto uratował mu życie. Sardal Crystalhorn różnił się znacznie od obojętnych, butnych i aroganckich elfów z Silvanesti, na które – ku swemu utrapieniu – Kaz natknął się kiedyś podczas swych wędrówek.

Ujął Sardala za dłoń i zamknął oczy.

– Po prostu idź przed siebie. Zatrzymaj się, kiedy ci powiem.

Doznał wrażenia podobnego temu, jakie towarzyszy schodzeniu w dół po krętych schodach. Nie bez wysiłku oparł się chęci otworzenia oczu i przekonania się, po czym właściwie stąpa. Nie był tchórzem, ale wobec magii zawsze czuł się bezbronny. Co będzie, jeśli otworzy oczy i zobaczy, że kroczy w próżni?

– Powiedziałeś, że używasz topora bojowego, nieprawdaż? – wdarł się w jego myśli głos Sardala. Kazowi wydało się, że od chwili, kiedy zamknął oczy, przeszli już wiele mil.

Odkrył, że jest spocony i stoi na czymś twardym. Dlaczego stanęliśmy?

– Bo jesteśmy na dole, oczywiście.

Minotaur otworzył oczy. Stali u podnóża drzewa. Kaz spojrzał na gigantyczny pień, wiodąc wzrok ku górze. Dopiero teraz pojął naprawdę, jak wysokie było drzewo. Niemal go zemdliło. – Nie! Nie chcę niczego wiedzieć! Zachowaj swoje sekrety. – Potem przypomniał sobie pytanie, jakie zadał mu Sardal. – Owszem, używam topora.

– Tak właśnie pomyślałem, kiedy cię zobaczyłem. Nagle w dłoni Sardala pojawił się lśniący, potężny topór o podwójnym ostrzu. Boczne powierzchnie głowni wypolerowano niczym zwierciadła, Sardal zaś trzymał oręż bez najmniejszego wysiłku.

Kaz z podziwem przyglądał się wspaniałej broni. Topór był wcieleniem doskonałości od głowni po drzewce. Te ostrza wyglądały tak, jakby bez trudu można było ciąć nimi kamienie. Minotaur dostrzegł jakieś runy na drzewcu. Co to za napis?

– Krasnoludzki. Tę broń podarował mi stary przyjaciel, który zginął na wojnie. To jego najlepsze dzieło... i wolał dać go mnie, niż swoim głupim czeladnikom. Runy głoszą imię tej broni, każdy oręż powinien mieć swoje. W przekładzie na Wspólną Mowę, oznaczają... Oblicze Honoru.

– Oblicze Honoru? Cóż to za imię dla bojowego topora?

– Nigdy nie próbuj pojąć krasnoluda. – Sardal podał topór swemu gościowi. – Myślę jednak, że okażesz się godny tak nazwanej broni.

– Magiczny? – Kaz bardzo chciałby zatrzymać oręż, ale..

– Myślę, że magia była raczej w dłoniach płatnerza, który wykuł oręż, niż wojownika, który ma nim władać... choć nie będę cię zapewniał, że broń ta nie ma magicznych właściwości. Ja sam nie zauważyłem żadnej. Bądź jednak pewien, iż ten topór cię nie zawiedzie.

Kaz wypróbował topór, wywijając nim w jedną i drugą stronę, potem przećwiczył sekretne cięcia, po których przeciwnik pozostałby bez nogi albo kilku palców. Skończywszy serię ciosów, jednym płynnym gestem wetknął broń w obejmę na grzbiecie. Oczy minotaura płonęły radością, choć usiłował ukryć zachwyt i entuzjazm. – Idealnie wyważony.

Sardal, który na widok zręczności i szybkości minotaura nie umiał oprzeć się uczuciu podziwu, kiwnął tylko głową.

– Obyś potrzebował go tak rzadko, jak to tylko możliwe. Przykro mi, że nie mogę pożyczyć ci konia. Poprowadzę cię za to ścieżką, dzięki której nadrobisz nieco stracony czas.

– Poprowadzisz? Idziesz więc ze mną?

– Tylko do skraju puszczy. – Sardal wskazał na północ. – Trafisz na spustoszone równiny północnej Solamnii. Ponieważ uprzejmie ofiarowałeś się dostarczyć pismo Argaenowi, nie widzę powodu, dla którego sam miałbym przemierzać te splugawione ziemie.

– Jest tam aż tak źle?

Elf obrzucił go osobliwym spojrzeniem. – Kiedy byłeś tam po raz ostatni?

– Po pogrzebowej ceremonii mojego druha, Humy. Ruszyłem na południe i od tamtej pory nie odwiedzałem ziem północnych. Przemierzałem krainy leżące na wschód, południe i zachód od Solamnii... ale nie zbliżyłem się do jej granic nawet na sto mil.

– Darzyłeś Humę wielkim podziwem.

– Znasz to solamnijskie powiedzenie: Est Sularus oth Mithasl – „Mój honor to moje życie”. Owszem, słyszałem je już wcześniej. To zdanie jest wstępem do kodeksu i zasad, wedle których żyje rycerstwo.

Na obliczu Kaza pojawił się dziwnie tkliwy i smutny wyraz. – Huma od lancy był wcieleniem tej zasady. Więcej, on cały był tą zasadą. Od jego śmierci usiłuję być godny wspomnień o nim. Nie wiem, czy mi się to udaje..

– Gdyby nie to, nie wróciłbyś do Solamnii... zresztą i tak nie czynisz tego rad. – W głosie Sardala nie było żadnej drwiny.

Kaz wetknął swój dobytek do sakwy. – Owszem. Zrozumiałbyś mnie, gdybyś kiedykolwiek zetknął się z Humą. Spotkaliśmy się, gdy wyrwał mnie z łap bandy goblinów, które ujęły mnie podstępem. Nie będę daleki od prawdy, jeśli powiem, że był wstrząśnięty, kiedy odkrył, kogo właściwie uratował, to go jednak nie powstrzymało. Minotaur, człowiek... nawet goblin... Huma zawsze szukał w nich tego, co najlepsze. – Kaz umilkł na chwilę. – Myślę, że w głębi duszy bolał nad każdym wrogiem, którego musiał zabić. Byłem jego towarzyszem dość długo, by to zrozumieć. Od pierwszego spotkania z Gveneth Srebrną do ostatniej walki z Takhisis pozostał człowiekiem, który uosabiał wszystko, co na tym świecie dobre i szlachetne. Ważył się na rzeczy, o których nikt przed nim nie myślał... czy znaczyło to obronę minotaura przed rycerstwem, czy poszukiwanie smoczych lanc, które były naszą jedyną nadzieją.

Gdy Kaz ponownie umilkł, by pozbierać myśli, Sardal nie odezwał się słowem i tylko jego błyszczący wzrok świadczył o tym, że uważnie słucha minotaura.

– Niekiedy koleje losu nas rozdzielały, za każdym jednak razem go odnajdywałem... tego samego Humę, który wbrew przeciwnościom losu, nie tracił nadziei i nie myślał o rezygnacji ze swej misji. Był pierwszym, któremu dano walczyć smoczą lancą... i poprowadził nas do ataku... kilka tuzinów ludzi, każdy na swoim smoku... przeciwko niezliczonym hordom mrocznej bogini. Rzekłem nas, bo pozwolił mi być jednym z wybrańców... a był to honor, jakiego nie doznałem wcześniej... i nikt nigdy już nie uczyni mi większego. Niemal wszyscy jeźdźcy zginęli ze swymi smokami i nigdy przedtem nie spotkałem większych śmiałków, ale pierwszym z nas był Huma. Stawił czoło Takhisis razem ze swoją towarzyszką... którą głęboko ukochał, jako ludzką istotę. Pokonał Królową Ciemności, choć utracił przy tym życie. – Kaz zadrżał. – Przybyłem na miejsce, gdy zawarł już pakt z Królową... pakt, który odbierał jej Krynn. Huma już konał. Poprosił mnie, bym wydobył smoczą lancę z miotanego drgawkami cielska bogini – bo na tę okazję przybrała formę pięciogłowej bestii. Pomimo że przejmowała mnie groza – a do dziś pamiętam to uczucie – dokonałem dzieła, bo poprosił mnie o to Huma. Nie sądzę, bym zrobił to dla kogokolwiek innego.

Sardal czekał, a gdy Kaz nie odzywał się przez chwilę, ponaglił go krótkim: – I?..

Minotaur spojrzał na elfa nabiegłymi krwią ślepiami. – I umarł, elfie! Skonał, zanim zdążyłem doń powrócić i mu pomóc. Przysiągłem dać za niego życie... i zawiodłem go!

Wrócił do układania ekwipunku w sakwie. Sardal wahał się przez chwilę, wreszcie rzekł spokojnie: – Myślę, że wolałbyś stanąć przed sądem swego ludu niż przed duchem dawnego towarzysza.

Minotaur zebrał swe rzeczy i szedł już w kierunku wskazanym przez elfa. Jego odpowiedź była cicha, niemal przytłumiona, bystre uszy Sardala zdołały jednak podchwycić odpowiedź.

– Nie inaczej.

Zbliżali się do wiatrołomu. Niektóre z drzew były martwe i to przypomniało Kazowi okropności wojny.

– Kiedy podróżowałem z Humą – mówił Kaz myśleliśmy niekiedy, że cały Ansalon tak właśnie wygląda – lasy martwych lub usychających drzew i niemal żadnej zwierzyny – jeśli nie liczyć kruków i innych padlinożerców. Teraz zaś często się dziwię, odkrywając liczne rejony, które w ogóle niemal nie ucierpiały... choć myśleliśmy, że nic się nie uchowa przed płomieniem wojny.

– Północne rejony kontynentu ucierpiały najbardziej, choć prawie w każdym zakątku Ansalonu znajdziesz okolice, które długo jeszcze nie wrócą do dawnej świetności... nawet w Qualinoście lub Silvanesti – mruknął ponuro Sardal. – Nasze odosobnienie okazało się złudą. Ludzie wygrali za nas tę wojnę... ale i tak niektórzy z nas będą pamiętać jedynie o tym, że ludzie walczyli również po stronie mroku.

Na noc rozbili obóz w lesie. Była taka chwila, kiedy Kaz podejrzewał Sardala o prowadzenie go jakąś magiczną ścieżką – później jednak zrozumiał, iż cała magia polegała na tym, że jedynie elf mógł odnaleźć jakikolwiek szlak w tej puszczy.

Noc minęła bez żadnych wypadków – w co Kaz nie mógł uwierzyć – i ruszyli dalej. Minęli już miejsce, w którym minotaur zwalił się w rzeczne nurty, jednak na widok fal Kaz przystanął i wpatrzył się w wodę.

– Straciłem tu dobrego towarzysza.

– Nie widzę powodu, dla którego nie miałbyś jeszcze spotkać tego kendera.

Kaz wybuchnął śmiechem. – Nie miałem na myśli Delbina. Choć to prawda – co wyznaję z zażenowaniem i niepokojem – że nawet go polubiłem. Nie, elfie... tym razem myślałem o dzielnym i wiernym koniu, który od pięciu lat dzielił ze mną trudy wędrówek, ja zaś nawet nie dałem mu imienia. – Dotknął dłonią drzewca topora. Jeśli niektórzy nadają imiona broni, z pewnością zasłużył na to dobry wierzchowiec.

– To daj mu imię teraz. – Sardal uśmiechnął się lekko. Nigdy przedtem nie spotkał minotaura takiego jak ten!

Kaz kiwnął głową. – Owszem, kiedy wymyślę jakieś godne i odpowiednie.

Poruszając się ciągle w tym samym kierunku, następnego dnia dotarli na skraj puszczy. Dalej leżał upiorny las martwych drzew.

– Na Harfę Astry! – zaklął Sardal. Widać było, że widok nim wstrząsnął.

Kaz tymczasem znów pogrążył się we wspomnieniach i przeszłości. Przed nim rozciągała się ziemia niemal martwa, choć nie tknięta płomieniem wojny. Wędrowiec wspomniał gobliny i smoki, stosy poległych oraz przekleństwa dowodzących nimi ludzi i ogrów, którzy ponaglali minotaury do nieustannych ataków. Dumny był przez chwilę z tych bitewnych wspomnień, dopóki nie przypomniał sobie, że w tym czasie walczył przeciwko towarzyszom Humy. Zaczął więc przywoływać na pamięć inne boje, które staczał jako sojusznik rycerstwa solamnijskiego – i poczuł się lepiej.

Pięć lat. Po tym czasie powinno tu wyrosnąć przynajmniej kilka nowych pędów, niektóre polany powinny pokryć się kępami trawy – tymczasem przed nimi rozciągała się jałowa, martwa ziemia.

Usłyszawszy coś, co przypominało grzmot, spojrzał na niebo, po to tylko, by poniewczasie zrozumieć, że powinien patrzeć gdzie indziej.

– Jeźdźcy! – Kaz pociągnął Sardala w tył.

W pewnej odległości można było zobaczyć grupkę rycerzy, gnających tak, jakby ścigała ich Królowa Ciemności we własnej smoczej osobie. Obaj wędrowcy patrzyli, jak konni bez wahań pędzili przez martwy las. Kaz wiedział, że tamci mogli podążać tylko w jednym kierunku – ku twierdzy Vingaard.

– Ci rycerze byli z różnych forteczek i posterunków – stwierdził elf.

Kaz niezbyt długo zastanawiał się nad źródłem wiedzy elfa – przypomniał sobie krążące wszędy opowieści o bystrości wzroku leśnego ludu. – Z różnych oddziałów?

Sardal kiwnął głową. – Dostrzegłem niektóre godła. Każdy rycerz nosi znaki, po których można poznać, z jakiej jest warowni lub forteczki. W tej grupie byli reprezentanci niemal wszystkich posterunków z Południa. To bardzo ciekawe... Gdybym nie miał innych, ważniejszych spraw na głowie, nie oparłbym się pokusie, by pójść z tobą i sprawdzić, co się tam dzieje..

Elf umilkł, jakby w obawie, że powiedział za wiele. Kaz udał, że jego uwagę nadal wyłącznie skupiają znikający już w oddali jeźdźcy. – Powinni być tam trzy dni przede mną. Być może solamnijskie rycerstwo szykuje się do nowej wojny.

– Przeciwko komu?

– Nie umiem rzec – mruknął Kaz. – To jednak wyjaśniałoby, przynajmniej po części, dlaczego pozornie odwrócili się od swego narodu. Możliwe, że gdzieś tam zbierają się resztki armii Takhisis. Może nie doceniłem tamtych..

– Tak uważasz?

– Nie dowiem się, dopóki tam nie dotrę. – Kaz pomyślał, że tymi słowami nie przekonałby nawet samego siebie.

Sardal wyprostował się godnie. – A więc tu się pożegnamy. – Wyciągnął ku minotaurowi rękę, kierując dłoń ku górze. – Niech prowadzą cię E’li i Astra... i Kiri-Jolith, który – jeśli miałbym sądzić z tego, co ci się dotychczas przydarzyło – darzy cię szczególnymi względami.

Kiri-Jolith był bogiem szlachetnych, godnych walk i bitew, którego wyobrażano sobie jako człowieka z głową bawołu. Charakterystyczne dla pełnych przeciwieństw minotaurów było to, że darzyły go równą estymą, jak książęcego małżonka Takhisis, Sargasa, i wcale nie przeszkadzała im świadomość, że spotkanie tych dwu bogów natychmiast przekształciłoby się w najzaciętszy z bojów. Kiri-Jolith był synem E’li, jak elfy nazywały Paladine’a.

Minotaur odpowiedział elfowi podobnym pozdrowieniem i spojrzał na upiorną puszczę, którą miał przemierzyć. – Myślę, że najprościej będzie podążyć tropem rycerzy. Zostawili dość wyraźny ślad. Co ty na to, Sardalu?

Nie usłyszawszy odpowiedzi, odwrócił się ku elfowi. Po jego dobroczyńcy nie było już śladu, żaden też odcisk stopy nie zdradzał kierunku, w którym odszedł. Kaz przykucnął i przez chwilę badał grunt. Mógł śledzić wstecz własne tropy, nie dostrzegł jednak nigdzie odcisków stóp Sardala. Wyglądało na to, że przyszedł tu sam!

Wstał i parsknął niechętnie. – Elfy!

Odwracając się ku spustoszonym ziemiom północnej Solamnii, przełożył sakwę przez plecy tak, by nie przeszkadzała, gdyby trzeba było sięgnąć po Oblicze Honoru i ruszył przed siebie. Nie zagłębił się nawet na sto kroków w martwy las, kiedy uderzyła go niezwykła cisza i brak zwykłych odgłosów puszczy – z wyjątkiem jednego, znajomego mu z czasu wojen.

Gdzieś tam kruk zwoływał na żer swych braci. Kaz wiedział z doświadczenia, że ptaki wydawały takie odgłosy tylko wtedy, gdy spodziewały się obfitej uczty. Zawsze tak było, że tam, gdzie mieli ginąć wojownicy, zbierały się ścierwojady, obsiadały gałęzie i czekały..

Minotaur miał nadzieję, że może tym razem kruki czekają na coś innego.

Rozdział 7

CHOĆ NA NIEBIE WISIAŁO KILKA TYLKO CHMUR, W tej jałowej okolicy słońce świeciło niezbyt jasno. Kaz nie umiał sobie tego wyjaśnić. Jeśli cały ten kraj nie uległ nieodwracalnemu splugawieniu, to może po kilkunastu latach przekleństwo Królowej Smoków straci swą moc? Minotaur wiedział jedynie, że będzie bardzo rad, gdy opuści już tę okolicę.

Niekiedy dostrzegał znaki świadczące o tym, że życie jednak się tu odradza. Pierwszy ślad zieleni, jaki dostrzegł, dostarczył mu znacznie większej radości, niż się spodziewał. Północna Solamnia nie była martwym krajem. Trwała tu nadal walka o życie.

Nadejście zmroku przyniosło mu pewną ulgę. W ciemnościach niemal wszystkie kraje wyglądają podobnie. Po ciemku uschnięte drzewa można było wziąć za pnie czekające na ożywcze tchnienie wiosny – choć Kaz wiedział, że jest inaczej. W nocy brakło mu jedynie odgłosów zwierząt. Raz jeden usłyszał odległe wycie jakiegoś padlinożercy. Te stworzenia zawsze potrafiły znaleźć sobie jakiś żer, nawet w tak spustoszonych okolicach. Słychać też było brzęczenie kilku owadów, ale w porównaniu ze zwykłymi nocnymi odgłosami puszczy, las wydawał się pusty.

Prawie pusty. Gdy mościł sobie posłanie, przeleciało nad nim coś wielkiego i niewiarygodnie szybkiego... coś, co zniknęło, zanim zdążył podnieść głowę. Kaz odniósł wrażenie, że było to ogromne stworzenie o długich skrzydłach. Natychmiast pomyślał o smoku, potem jednak nie bez irytacji przypomniał sobie, że smoki – wszystkie smoki znikły z końcem wojny. Smoki mroku zostały przegnane przez Humę, smoki światłości zaś wycofały się same, by – jak utrzymywali niektórzy filozofowie – zachować równowagę świata. Nikt nie znał prawdy. Kimkolwiek był nocny „ptaszek”, nie wrócił i nie dał Kazowi drugiej szansy na rozpoznanie. Nieco wytrącony z równowagi minotaur zjadł skromny posiłek i ułożył się do snu.

Spał niezbyt dobrze. Trapił go jakiś nieokreślony niepokój. Wiercił się na posłaniu i przewracał z boku na bok. W nocy budził się przynajmniej siedmiokrotnie, za każdym razem z wrażeniem, że jakiś goblin już szykuje się do poderżnięcia mu gardła lub że lada moment z ziemi wyłoni się upiór i wyciągnie ku niemu szponiaste palce. Raz śniło mu się, że stoi nad nim martwilk, którego płonące czerwienią ślepia wpatrywały się weń z bezgłośną drwiną. Bestia natychmiast też zaczęła zadawać pytania, których Kaz później nie umiał sobie przypomnieć.

Rankiem ruszył dalej tropem grupki rycerzy. Nie miał wątpliwości, że tamci podążają do Vingaardu. Jeśli miałby wyrokować ze śladów, to rycerze niemiłosiernie poganiali konie. Jadąc w tym tempie, dotrą do twierdzy kilka dni przed Kazem, co zresztą świetnie pasowało do jego planów. Nie życzył sobie żadnych spotkań z przedstawicielami zakonów, zanim nie dotrze do twierdzy.

Po drugim dniu wędrówki nastąpił trzeci i czwarty. Kaz szedł już nieco wolniej. Trop grupy rycerzy omijał leżące na szlaku wioski – co wskazywało na fakt, że Solamnijczycy zbaczali z drogi, by ukryć się przed ziomkami, ale minotaur nie wyciągał z tego faktu żadnych wniosków.

Miało się ku południowi, kiedy znów zobaczył ptaki kruki żywiące się padliną.

Ocenił, że jest ich tam kilka tuzinów. Początkowo widział tylko te, które unosiły się w powietrzu, kiedy jednak podszedł bliżej, zobaczył, że ptaszyska obsiadły także gałęzie drzew. Te kruki były ścierwojadami i mogły pożywiać się resztkami, które pozostały po obozowisku rycerzy.

Kaz podejrzewał jednak, że jest inaczej. Przyspieszył kroku. Jego nozdrza musnął dawno zapomniany zapach. Minotaur parsknął z odrazą.

Wkrótce przekonał się, że ptaków jest tak wiele, iż zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie szykują napaści na jakieś żywe stworzenie... na przykład na niego samego. Kiedy jednak zobaczył rozmiary pobojowiska, zrozumiał, że ptactwo nie zwróci nań nawet uwagi.

Jak daleko mógł sięgnąć okiem, widział same trupy. Ciała leżały porozrzucane w dziwacznych pozach, jakby to, co je pomordowało, unosiło je przedtem w powietrze. Niektórzy z jeźdźców byli okropnie poszarpani, innych najwyraźniej zmiażdżono. Wszędzie było pełno krwi i Kaz, który widział niejedno pobojowisko, poczuł mdłości. Oto miał przed oczyma urzeczywistnienie swych najbardziej obrzydliwych koszmarów. Rzeź ta nie dała się porównać z żadną, którą oglądał, lub o której słyszał. W starciu z tym, co ich zaatakowało, rycerze nie mieli najmniejszych szans. Wydawało się, że zostali zaatakowani nagle i niespodzianie, po tym, jak udali się na spoczynek. O nagłości napaści świadczyło choćby to, że jedna z ofiar była jeszcze zawinięta w opończe!

Leżeli przed nim ci sami jeźdźcy, którzy minęli Kaza i elfa przed paroma dniami. Mniej więcej dwudziestu kilku ludzi, wszyscy martwi. Padli nie w bitwie – Kaz odniósł wrażenie, że porozdzierała ich jakaś potężna bestia. Jak to możliwe? Czy w tej okolicy lub gdziekolwiek indziej na świecie istniało coś, co nagle mogło zniszczyć oddział liczący ponad dwudziestu wyćwiczonych i doświadczonych wojowników?

Sięgnął za plecy i dobył topór. Ostrożnie zbliżył się do najbliższego z poległych. Widać było, że zginął przygnieciony ciałem konia, gdy obaj runęli na ziemię. Był to młody rycerz, który – jak Huma – należał do Zakonu Korony. Tuż obok wykręconej ręki młodzieńca leżał jego miecz. Minotaur obrzucił oręż przelotnym spojrzeniem, potem jednak, zauważywszy szczególny wygląd klingi, spojrzał ponownie. Następnie wolną ręką sięgnął i podniósł miecz poległego.

Klinga była poszczerbiona i porysowana tak, że Kaz w pierwszej chwili nie mógł uwierzyć własnym oczom. Nigdy nie spotkał rycerza, dla którego oręż nie byłby przedmiotem szczególnej troski. Wojownicy dość szybko uczyli się traktowania nielicznych przedmiotów osobistych niemal z pietyzmem – w szczególnej mierze odnosiło się to do broni. Ten miecz wyglądał jednak tak, jakby rycerz walczył nim z kamienną ścianą. I kamienna ściana – oczywiście – zwyciężyła.

Kaz włożył oręż w martwe dłonie właściciela i ruszył dalej. Następnemu z rycerzy powiodło się nie lepiej – połowa jego ciała, odrzucona, leżała trochę dalej. Kaz sapnął wściekle i szybko minął okropne miejsce. Doliczył się szesnastu ciał rycerzy, obok których leżało osiemnaście martwych koni. Z pewnych oznak wnioskował, że przynajmniej parę koni zdołało zbiec – nie potrafiłby jednak powiedzieć, czy byli na nich jeźdźcy. Dwa ludzkie ciała znalazł nieco dalej – jeden z trupów miał zmiażdżone ramię i głowę, drugi leżał bez życia pod pniem drzewa, o które ciśnięto go z wielką siłą. Wszyscy byli martwi co najmniej od dnia wczorajszego.

W innych okolicznościach minotaur pogrzebałby poległych. Teraz jednak zajęłoby to zbyt wiele czasu, a przy jego pechu mogło się też zdarzyć, że podczas pochówku dałby się przyłapać innej grupie rycerzy. Kaz przysiągł sobie, że przynajmniej opowie lordowi Oswalowi o tym, gdzie leżą jego podwładni. Rycerstwo powinno pomścić swych braci..

Pół mili dalej znalazł jeszcze jednego konia i dwa kolejne ciała oraz nowe ślady odciśnięte w suchym pylistym gruncie. Niewiele potrafił z ich wywnioskować, nie przypominały bowiem ani odcisków stóp ludzkich, ani śladów podków.

Tropów było kilkanaście, co pozwoliło Kazowi domyślić się, że intruzi ciągnęli dwa ciężkie przedmioty. Nagle zaczęło mu coś świtać we łbie i przyspieszył kroku, obawiając się, że niestety nie zdąży w porę się ukryć.

W tej okolicy jedyną ochronę i kryjówkę mogły mu zapewnić drzewa. Minotaur – rosły przecież i barczysty miał niemałe kłopoty ze znalezieniem takiego miejsca. Podejrzewał też, że gdzieś niedaleko ciągnęła się linia wart. Z toporem w dłoni ostrożnie zaczął przedzierać się przez resztki przegniłego poszycia. Ślady wskazywały, że grupa, za którą podążał, liczyła sobie przynajmniej siedmiu, może ośmiu osobników.

Wiatr przyniósł mu zapach pieczonego mięsa. Minotaur skrzywił się z odrazą. Rozpoznał smród przypalonej koniny – mięsiwo to śmierdziało gorzej jeszcze, niż smakowało. Kilka razy podczas wojny zdarzyło mu się jeść koninę – czynił to wyłącznie wtedy, gdy naprawdę nie było niczego innego do żarcia, nigdy jednak nie przyzwyczaił się do jej smaku.

Wraz ze smrodem dotarły doń pierwsze odgłosy rozmów. Tak jak przypuszczał, grupka składała się z goblinów – rozbawionych, ale zachowujących czujność.

– Walnij go jeszcze, Krynge!

– Nic nie gadasz, muszlogłowy?

– Krynge, wrzućmy go w ogień i posłuchajmy, jak ryczy!

– Nieee! Musimy sprawdzić, czy nie nadciągają inni! – odpowiedział wrzaskiem ten, którego wołano Krynge.

Kaz znieruchomiał, czując się tak, jakby naraz znalazł się w dwu miejscach rozdzielonych czasem i przestrzenią. Wszystko to przecież już kiedyś przeżył... różnica zaś leżała w tym jedynie, że wtedy on sam był jeńcem goblinów. Huma zaryzykował dlań wówczas własne życie i Kaz nie mógł teraz nie odpłacić nieznajomemu jeńcowi tym samym.

O przeszłości zapomniał w tej samej chwili, w której usłyszał odgłos kroków wartownika.

Niekształtny, przysadzisty stwór ciągnął za sobą długą i lekko wygiętą włócznię. Był – jak na goblina – dość tłusty i prawdopodobnie obarczono go służbą wartowniczą jako ostatniego z ciurów. Wyglądał tak, jakby miał wielką ochotę na drzemkę. Kaz postanowił, że miłosiernie spełni pragnienie biedaka.

Stwór przysiadł ciężko na niewielkim głazie i rzucając ponure, złe spojrzenia w stronę obozowiska, zaczął żuć resztki zasuszonej koniny. Goblin tak dalece zapomniał o czujności, że Kaz bez najmniejszego trudu podkradł się doń z tyłu i trzasnął go po łbie płazem topora. Rozległo się głuche łupnięcie i głowa goblina opadła, wgniatając wszystkie jego sześć podbródków w pierś. Minotaur pochylił się i sprawdził efekt uderzenia, nie bez zdziwienia stwierdzając, że cios złamał goblinowi kark i zabił go na miejscu. Kaz nie czuł wyrzutów sumienia. W tych samych okolicznościach goblin zabiłby go, nie mrugnąwszy nawet okiem.

Pozostali członkowie bandy nadal zabawiali się z więźniem w pytania i odpowiedzi. Jak do tej zresztą pory, Kaz żadnej odpowiedzi nie usłyszał i nie było wykluczone, że udręczona ofiara straciła przytomność albo wyzionęła ducha. Gdy Kaz to sobie uświadomił, zbielały kciuki zaciśniętej na drzewcu topora łapy minotaura.

Ostrożnie okrążył obozowisko wrogów, żywiąc nadzieję, że nawet jeśli natknie się na kolejnego wartownika, ten nie będzie przesadnym służbistą. Kaz miewał już do czynienia z goblinami i wiedział, że rzadko kiedy wystawiają więcej niż dwa posterunki.

Nie musiał się trapić, drugi miał obowiązki wartownika zacznie głębiej w... eee... niż pierwszy i po prostu uciął sobie drzemkę. Kaz zrezygnował z użycia topora i nie bez wewnętrznej uciechy rąbnął wartownika sękatą pięścią w szczękę. Goblin stęknął ze zdziwieniem, skłonił się nisko przed Kazem, po czym wetknął pysk w przegniłą ściółkę i znieruchomiał. Kaz poczuł dziwną satysfakcję. Zawsze był zwolennikiem spłacania dawnych długów.

Teraz miał przed sobą trudniejszą część roboty. Dokonał szybkiego, opartego na słuchu obliczenia. Pozostało pięciu przeciwników. Być może dałoby się ich jakoś rozdzielić, ale pomysł ten pachniał zbyt wielkim ryzykiem.

– Łamignacie, mówiłem ci, byś tego nie robił! Chcesz się wykazać? Doskonale! Idź i zastąp Muła na warcie!

– Ale, Krynge..

– Maaarsz!

Kaz przeklął w duchu kilkunastu bogów. Zobaczył, że w kierunku pierwszego posterunku przedziera się przez krzaki krępa, niekształtna sylwetka Łamignata. Stwór poruszał się nie szybciej niż ciężarna żółwica, Kaz miał więc jeszcze minutę lub dwie. Właśnie teraz gobliny były odprężone i zapomniały o czujności..

Może dałoby się wymyślić coś lepszego i w innych okolicznościach Kaz wybrałby pewnie inną metodę postępowania. Zawsze jednak był zwolennikiem planów prostych jak stylisko topora.

Ruszył dalej w tym samym kierunku co poprzednio. Okrążając obóz, zatrzymał się niemal dokładnie naprzeciwko miejsca, gdzie zabił pierwszego z wartowników. W jednej sprawie miał rację – gobliny, które w tej okolicy nie spodziewały się żadnych niespodzianek, wystawiły jedynie dwa posterunki. Gdyby wartowników było trzech, mógłby znaleźć się w tarapatach.

Poruszając się jak poprzednio, podkradł się tuż do obozowiska. Udało mu się też dostrzec wreszcie więźnia.

Był to oczywiście rycerz solamnijski. Ręce i nogi więźnia przywiązano do wbitych w ziemię palików, zerwano zeń napierśnik i nagolenniki, które leżały obok – Kaz nie miał jednak wątpliwości, że patrzy na rycerza. Nie dało się natomiast określić, czy jeniec jest martwy, czy tylko nieprzytomny. Minotaur zacisnął dłoń na drzewcu topora i lekko się pochylił.

– Krynge! – wrzasnął Łamignat z drugiej strony obozowiska.

Pięciu goblinów! – Kaz sklął się w duchu za to przeoczenie. Cała grupa poderwała się z ziemi. Przywódca, Krynge – przysadziste bydlę uzbrojone we włócznię z przerażającymi zadziorami na grocie – zrobił nawet kilka kroków w stronę wrzeszczącego wartownika. Pozostali ruszyli za nim.

Kaz wyskoczył z kryjówki. Nie wydał żadnego okrzyku bojowego, ryknął jedynie: – Gobliny! – i w tej samej chwili dopadł pierwszego.

Ten miał akurat tyle czasu, by wytrzeszczyć ze zdumieniem ślepia – i ostrze topora gładko przecięło jego zbrojne w miecz ramię. Stwór kwiknął rozpaczliwie i runął na kolana w daremnym wysiłku podniesienia utraconej kończyny. Kaz zwrócił się ku następnemu. Ten był nieco żwawszy i zdołał nawet podnieść maczugę. Nadmierna porywczość przyniosła mu jednak pecha, topór minotaura otworzył mu bowiem pierś, jak nóż rybaka otwiera ostrygę. Goblin zwalił się na grzbiet martwy, zanim dotknął ziemi karkiem.

Teraz jednak minotaur miał stawić czoło trzem goblinom, z których jeden uzbrojony był we włócznię.

Krynge pchnął przeciwnika włócznią. Pozostali dwaj mieli inną broń, ale po stronie Kaza była przewaga zasięgu.

Przywódca bandy natychmiast to zrozumiał i gestami nakazał swym dwu kompanom okrążyć minotaura, by wyrównać tę przewagę.

W pewnej odległości krążył Łamignat. Kaz wiedział, że czterem nie zdoła dotrzymać pola, zwłaszcza że Łamignat miał w łapach topór niewiele mniejszy od Oblicza Honoru. Błyskawicznie ocenił więc przeciwników. Najsłabszym ogniwem otaczającego go łańcucha wrogów był drab wymachujący maczugą. Wydawało się też, że jest najbardziej podszyty tchórzem.

Kaz zrobił wypad w stronę Krynge’a, który odskoczył o kilka kroków. Pozostali dwaj natarli jednocześnie, Kaz zrobił unik i uchylił się przed cięciem miecza z prawej, śmigając toporem w lewo. Zaskoczony całkowicie goblin zdołał tylko bezradnie machnąć maczugą i runął na ziemię rozpłatany od barku po pępek.

Kaz jednak nie docenił Krynge’a. Goblin, owszem, cofnął się, natychmiast jednak przeszedł do natarcia. Zanim minotaur zdążył cokolwiek zrobić, grot włóczni rozdarł mu bark. Zadziory uwięzły w mięśniu i Kaz przez sekundę myślał, że straci ramię. Niewiele brakowało, a wypuściłby z dłoni topór, wiedział jednak, że byłoby to równoznaczne ze śmiercią. Ignorując ból, przechylił się w lewo.

Wódz cofnął swą włócznię, wyrywając Kazowi spory kęs mięśnia. Łamignat był już dość blisko, by włączyć się do walki i Kaz zaczął podejrzewać, że wyczerpał już swój zapas życiowego szczęścia. Całe jego ciało raz po raz przeszywały iskry bólu. Zacisnął zęby i odparł atak goblinów nieco chaotycznym zamachem, którym jednak niemal wytrącił oręż z łap Łamignata.

Najbardziej niebezpieczna okazała się włócznia. Kaz miał przewagę zasięgu nad dwoma pozostałymi przeciwnikami, oręż Krynge’a nie ustępował jednak długością wzrostowi minotaura – a goblin wiedział, jak się nim posługiwać. Nawet jeśli drab nie zdoła zadać włócznią decydującego pchnięcia, paskudne zadziory znów wyrwą Kazowi kawał mięśnia..

Gobliny powoli zyskiwały przewagę, Kaz odczuwał też coraz bardziej dojmujący ból w zranionym ramieniu. Drab z mieczem prawie zdołał przemknąć pod zasłoną minotaura, cofnął się jednak, odparty szybkim pchnięciem. Niestety, minotaura nieubłaganie zmuszano do odwrotu. Kaz zrozumiał, że w końcu przyprą go do drzewa i poczekają, aż zmoże go utrata krwi. On sam na ich miejscu nie postąpiłby inaczej.

Czując, że czas ucieka, Kaz nagle uniósł nad głową lśniący topór i wydawszy solamnijski okrzyk bojowy, runął wprost na wrogów.

Goblin z toporem i jego uzbrojony w miecz towarzysz natychmiast cofnęli się, wiedząc, że ustępują minotaurowi siłą i zasięgiem ramion. Krynge jednak postanowił stawić czoło przeciwnikowi, dufny w długość swej włóczni i pewny, że zdoła nią odeprzeć atak. I miałby rację, gdyby celem ataku Kaza – jak Krynge się spodziewał – był on sam.

Topór śmignął szerokim łukiem. Jedna z dwu krawędzi głowni zaczepiła o zadziory włóczni. Krynge natychmiast połapał się w sytuacji, było już jednak za późno na reakcję. Wezwawszy na pomoc całą swą krzepę – a jeszcze nie urodził się goblin, który sprostałby minotaurowi – Kaz szarpnął potężnie i wyrwał drzewce włóczni z pazurów bezradnego goblina. Włócznia z brzękiem spadła na ziemię gdzieś za Kazem.

Rozbrojony Krynge zdobył się na jedyne możliwe rozwiązanie i cofnął się, desperacko szukając innej broni. Goblin z mieczem, któremu doświadczenie podpowiedziało, że jedynym wynikiem starcia miecza z toporem trzymanym przez doświadczone i wprawne ramię jest klęska miecza, odwrócił się i bezwstydnie rzucił do ucieczki. Tylko Łamignat – kierowany głupim uporem, a może zbyt przerażony, by wymyślić coś mądrego – zamachnął się na Kaza swym toporem. Miał oczywiście krótsze łapy niż minotaur i choć wywijał orężem jak oszalały, jeden cios Oblicza Honoru rozstrzygnął sprawę definitywnie.

Pociągnięty siłą własnego zamachu goblin obrócił się na pięcie i runął na ziemię, brocząc krwią z głębokiej rany na piersi.

Kaz wytarł z krwi głownię topora i upewniwszy się, że żaden z dwu uciekinierów nie zamierza wracać na pole utarczki, podszedł do więźnia i spojrzał w twarz Humy.

Zamrugał powiekami i odkrył, że patrzy na znużone oblicze człowieka, który wcale nie przypominał jego legendarnego druha. Ten był starszy, jeśli nie wiekiem, to doświadczeniem. Miał lekko zadarty nos i wielkie wąsiska, dość pospolite wśród rycerstwa. Włosy nieznajomego były jasne, choć nie całkiem... co mogło się zmienić, gdyby zmyć z nich brud i krew.

Nieznajomy miał też spękane wargi i Kaz pojął, że od dłuższego czasu nie wypił ani kropli wody. Wyjął więc czop z bukłaka i przechylił naczynie do ust nieszczęśnika. W oczach nieznajomego mignęła odraza, pił jednak łapczywie i długo.

Minotaur wyjął zza pasa nóż i przeciął mu więzy na dłoniach i nogach.

– Niczego... niczego ci nie powiem... potworze! – wychrypiał rycerz.

Kaz parsknął nie bez irytacji. – Rycerzu, nie mam złych zamiarów. Nie jestem sojusznikiem goblinów – o czym zresztą mogłeś sam się przekonać. Jestem wyznawcą Paladine’a i Kiri-Jolitha... wyrzekłem się zaś Sargasa i jego mrocznej małżonki.

Spojrzenie rycerza zdradzało, że nie do końca ufa zapewnieniom Kaza, doszedł jednak do wniosku, że minotaur potraktuje go nieco lepiej.

Jego opór zresztą nie zdałby się na wiele, ledwo bowiem mógł się poruszać. Kaz zrobił co się dało, by jakoś wygodniej go ułożyć. Poddawszy rycerza pobieżnym oględzinom, minotaur przekonał się, że na skórze nieznajomego jest wiele głębokich zadrapań, prawy zaś nagolennik, skręcony i pogięty, zdradzał złamanie nogi. Kaz zatęsknił nagle za towarzystwem uzdrowicielki Teseli.

Oczyszczając i przewiązując rany, minotaur jednocześnie starał się przekonać rycerza, że nic mu z jego strony nie grozi.

– Nazywają mnie Kaz. Ty, jak widzę, jesteś Rycerzem Korony. – Kiwnął dłonią ku pogiętym resztkom hełmu i napierśnika. Na płycie pancerza były dziwaczne wygięcia, jakby napierśnik dostał się w łapy zakończone potężnymi szponami. – Wnioskuję też, że przybywasz z posterunku leżącego w południowym Ergoth. Znałem kiedyś kogoś, kto również stamtąd się wywodził. Nazywał się... czekajże... Buoron?

Rycerz potrząsnął ostrożnie głową. Kaz wzruszył ramionami. Buoron był dzielnym rycerzem i pod wieloma względami podobnym do Humy. Zginął w potyczce, podczas której rycerstwo po raz pierwszy posłużyło się Smoczymi Lancami. Minotaur znał Buorona krótko, dość tego jednak było, by nabrał do niego zaufania.

Kaz odwrócił się ku rycerzowi, który zaczął coś mówić. – Darius... jestem Darius – rozległ się chrapliwy szept. – Czy powiedziałeś... Kaz?

– Nie inaczej.

Oskarżycielskim gestem rycerz wyciągnął drżący palec ku minotaurowi. – To jesteś tym... za którym... Wielki Mistrz... rozesłał listy gończe!

Minotaur zaśmiał się gorzko. – I co? Zamierzasz mnie pojmać i wydać w jego ręce?

Rycerz potrząsnął głową. – Nie... nie po tym, cośmy słyszeli... Żadna załoga nie jest wolna od podejrzeń.

– Jakich podejrzeń?

– Mieliśmy... mieliśmy przedstawić Mistrzowi nasze... zażalenia. Pierwszy posłaniec... nie wrócił. Jego imię... pojawiło się na tych proklamacjach... podobnie jak twoje.

– Aaa... pojmuje. Teraz zaś, skoro twoi towarzysze zostali, ku czyjejś wygodzie, wymordowani przez gobliny..

– Kaz potrząsnął głową. – Nauczyłem się nie wierzyć w zbiegi okoliczności.

Darius zbladł jeszcze bardziej, co – zważywszy na jego stan – było sztuką wcale niemałą. – Zginęli wszyscy?

Minotaur kiwnął łbem. – Chyba tak. Przykro mi, człowieku. Kiedyś miałem wśród rycerzy kilku oddanych przyjaciół.

– Zginęli wszyscy... – powtórzył ranny rycerz. Wyglądał jak ogłuszony. Spróbował się podnieść.

Kaz przytrzymał go na posłaniu. – Sam też się wykończysz, jeśli trochę nie odpoczniesz. Nie jestem uzdrowicielem, mości rycerzu, i te rany przez jakiś czas jeszcze się nie zagoją, więc lepiej będzie, jeśli przestaniesz się szarpać.

Darius, nawet w najlepszej formie, nie zdołałby oprzeć się sile minotaura. Opadł więc na posłanie, Kaz szybko sprawdził zaś opatrunki. Trudno było orzec coś pewnego... Rycerz mógł doznać obrażeń wewnętrznych.

– Zabił wszystkich... – szepnął ranny, któremu wysiłek, potrzebny do wymówienia tych kilku słów, odebrał niemal przytomność.

– Co takiego? – Kaz zamarł w bezruchu. Spojrzał uważnie na Dariusa, rycerz jednak zapadał już w sen. To nie sprawka goblinów?

Darius rozchylił powieki, nie patrzył jednak na Kaza, tylko utkwił wzrok gdzieś ponad barkami minotaura. Nie... to nie gobliny. One... znalazły mnie po tym, jak ten... stwór mnie zostawił. Miałem szczęście... chyba mu się spieszyło. Paladine! Jego skóra była twarda jak kamień. I skrzydła! One..

– Skrzydła? – Kaz wzdrygnął się na wspomnienie stwora, który przeleciał nad nim w nocy. Niewiele wtedy brakowało! – Cóż to była za bestia?

Darius skupił wzrok na swym dobroczyńcy. – Nie bestia... nie... niezupełnie. Władcy ziemi. Dzieci światła i mroku.

Kaz znał te wersety... nie umiałby rzec, ile razy je słyszał. Tak właśnie starożytny bard opisywał... Nie, to niemożliwe!

– Nie chcesz chyba powiedzieć, że to był... – słowo to minotaur wydusił z siebie nie bez trudu – smok?

Darius skrzywił się pod wpływem przeszywającej go właśnie fali bólu. – Smok, mości minotaurze... albo coś bardzo do smoka podobnego! Z potężnymi szponami, skrzydłami ogarniającymi połowę nieba i paszczą dość wielką, by pochłonąć rosłego męża! – Twarz rycerza okryła się chmurą. – A jednak... stwór porzucił ciała... te, których nie rozszarpał. Tego nie pojmuję. To był... i nie był... smok.

Rozdział 8

ZWALCZAJĄC PRZESZYWAJĄCY BÓL w RAMIENIU, Kaz podniósł ponure brzemię. Z oznakami największej czci złożył ciało ostatniego z towarzyszy Dariusa na prowizorycznym stosie pogrzebowym. Ranny rycerz, oparty o drzewo, obserwował wszystko z pewnej odległości. Brakło mu sił do pracy, przy wykonaniu której się upierał. Sam Kaz zresztą wiedział, że nie można zostawić tak wiele ciał dzielnych ludzi na pastwę padlinożerców lub – co gorsza – goblinów. Minotaur poświęcił na to cały dzień, wiedział jednak, że Darius, nawet gdyby mógł jechać dalej, nie ruszyłby się stąd, nie zapewniwszy towarzyszom rycerskiego pochówku.

Gobliny gdzieś przepadły. Kaz wątpił zresztą, czy zechcą wrócić, uważnie jednak obserwował okolicę.

Rycerz, który był w znacznie lepszej kondycji niż wczoraj, nadal uparcie twierdził, że jego oddział został zaatakowany przez smoka... lub coś bardzo do smoka podobnego. Kaz nie potrafił przekonać go, że musiało być inaczej. Wszyscy wiedzieli, że smoki zniknęły.

– Kaz, trzeba znowu przewiązać twoje rany – mruknął rycerz. – Nie chcesz chyba, by się zabrudziły.

Minotaur stęknął niechętnie, ale pochylił się i pozwolił Dariusowi zająć się opatrunkami. Była to jedyna czynność, jaką osłabiony rycerz mógł wykonywać, minotaur wiedział zaś, jak bardzo Darius chce być użytecznym.

– Dziękuję.

– Wątpię, czy zostawiłbyś ciała swoich towarzyszy westchnął Kaz. – Nigdy bym zresztą sobie tego nie wybaczył, gdyby..

Kolor nieba wskazywał na to, że dopiero minęło południe, powietrze jednak było niezwykle chłodne jak na tę porę roku. Ognisko się przyda – pomyślał Kaz. Rycerzowi potrzeba ciepła. Rozejrzał się za czymś, czym mógłby podpalić stos.

Wstał i sięgnął po wcześniej przygotowaną suchą gałąź.

– Chcesz może coś powiedzieć, mości rycerzu? spytał, krzesząc ogień.

Darius potrząsnął głową. – Wszystko, co powinienem powiedzieć, zostało już powiedziane, gdy znosiłeś ciała.

Kaz kiwnął głową i posępny jak gradowa chmura ruszył ku stosowi.

Rozpadało się akurat wtedy, gdy stało się jasne, że ogień spełnia swoje zadanie. Kaz spodziewał się, że płomienie zgasną, deszcz jednak nie był ulewny i minotaur dopilnował, by stos dopalił się do końca. Gdy zgasł ostatni płomień, deszcz przestał padać.

– Dzięki niech będą Paladine’owi – stwierdził z powagą nieco przemoczony Darius. Wyciągnął dłoń ku Kazowi, dając mu znak, że pragnie wstać. Minotaur pomógł mu podnieść się na nogi. – Powinniśmy ruszać – rzekł rycerz.

– Nie sądzisz, że lepiej będzie poczekać do jutra? Odpoczynek pomoże ci odzyskać siły.

Na bladej twarzy rycerza pojawił się nieznaczny grymas bólu. – Obawiam się, że niektóre z moich ran mogą zostać wyleczone tylko przez kapłanów Paladine’a lub Mishakal. Nie wiem, jak było ostatnio, ale poprzedni komendanci Vingaardu dbali o to, by w twierdzy zawsze był jakiś kapłan.

Minotaurowi nie spodobała się myśl, że będą musieli zaufać komuś z twierdzy, nie potrafił jednak wymyślić niczego lepszego. Może natkną się na jakiegoś kapłana uzdrowiciela podczas wędrówki? W tej spustoszonej okolicy z pewnością jest zapotrzebowanie na ich usługi. Ktoś musiał pomagać wieśniakom, jeśli nie czynili tego mieszkańcy twierdzy.

– Nie wiemy, co dzieje się w twierdzy.

– Dowiemy się – powiedział Darius władczym tonem, który Kaz świetnie pamiętał ze swoich poprzednich kontaktów z rycerstwem. Nawet Huma niekiedy tak przemawiał. Był to głos kogoś, kto wie, że staje w obronie słusznej sprawy i dlatego nic i nikt mu się nie oprze.

Rycerz oparł się o minotaura, ujmując jednocześnie drewnianą laskę, którą Kaz wyciął z uschniętej gałęzi. Kaz objął towarzysza ramieniem i ruszyli ku celowi wędrówki. Szli niezbyt skoro, ale posuwali się naprzód.

Pierwszą wioskę, jaka pojawiła się na horyzoncie, Kaz dostrzegł tuż przed zmierzchem. Ani minotaur, ani rycerz nie znali okolicy, obaj jednak wiedzieli, że od Vingaardu dzielą ich jeszcze dwa lub trzy dni marszu. Nie wiedzieli natomiast, czy mogą poszukać schronienia w wiosce.

Darius wolał raczej tego uniknąć. Przypomniał Kazowi, że znajdowali się w zasięgu operacyjnym patroli z twierdzy i że za głowę minotaura wyznaczono cenę. – Jeden cios miecza i nie dożyjesz chwili, kiedy będziesz mógł bronić swej sprawy.

– Mości rycerzu, nie sądzę, bym musiał ci przypominać, że jesteś ciężko poraniony. Nie kuśmy losu. Nawet jeśli do tej pory nie straciłeś przytomności, to może się to zdarzyć lada moment.

– Nic podobnego!

Kaz parsknął nie bez drwiny. – Nawet legendarna wytrzymałość rycerzy solamnijskich ma przecie swoje granice. W wiosce może znajdziemy uzdrowiciela... co się zaś tyczy patroli z twierdzy, to na razie nie widziałem żadnego.

Mocno to Kaza niepokoiło. Kiedy był ostatnim razem w sercu Solamnii, rycerstwo nieustannie patrolowało okolice. Docierali też znacznie dalej niż do miejsca, w którym Darius i jego towarzysze zostali napadnięci przez domniemanego smoka. Teraz zaś nie dość, że napaść została nie zauważona – okazało się, że po kraju hulają swobodnie znaczne bandy goblinów.

Co takiego stało się w twierdzy? Jaki los spotkał Wielkiego Mistrza Oswala i jego ambitnego bratanka, Benneta?

– Decyzja należy do siebie, mości minotaurze – odezwał się Darius. – Nie będę się upierał... nie mogę jasno myśleć.

Przyjrzawszy się wymizerowanemu obliczu rycerza, Kaz pojął, że Darius zdaje sobie jednak sprawę ze swojego stanu. To zdecydowało o dalszej marszrucie.

– Odpoczniemy kilka minut i ruszamy dalej. Jeśli w wiosce jest uzdrowiciel albo ktokolwiek, kto lepiej ode mnie umie opatrywać rany, zmuszę ich, aby natychmiast się tobą zajęli – w przeciwnym razie dowiedzą się, jak wredny może być rozjuszony minotaur. – Ujrzawszy niepokój na twarzy rycerza, Kaz uśmiechnął się, demonstrując wszystkie niemal swoje zębiska. – Bez obawy, trochę ich tylko postraszę.

Nie do końca przekonany rycerz pozwolił zaprowadzić się do wioski, która – jak się okazało – leżała bliżej, niż myśleli. Dotarli do niej tuż przed zmierzchem. Większość zabudowań wymagała poważnych remontów, na uliczkach zaś leżały gnijące resztki i odpady. Wszędzie unosił się smród nie mytych ciał, choć mieszkańcy w jakiś tajemniczy sposób pozostawali niewidoczni. Kaz przychyliłby się nawet do opinii, że wioskę opuszczono, dostrzegł jednak nikłe światełko na końcu uliczki. Wiodąca przez środek osiedla droga prowadziła prosto w kierunku światła.

– Widzę jakąś oberżę – szepnął Kaz, co Darius skwitował zdradzającym wyczerpanie kiwnięciem głowy.

Gdy podążali uliczką, minotaur nagle zdał sobie sprawę z faktu, że choć mieszkańcy się nie pokazali, z każdego niemal budynku obserwują ich oczy ukrytych wieśniaków. Wolną dłonią znacząco poklepał drzewce topora. Wyczuł też, że oparty o jego bark Darius tężeje nieznacznie. Rycerz, choć wyczerpany i poraniony, również wyczuł obecność niewidzialnych obserwatorów.

Jakiekolwiek miano nosiła niegdyś oberża, zatarło się tak, że było nie do odczytania – zwłaszcza w świetle kaganka. Kaz przystanął na chwilę, mocniej ujął Dariusa pod ramię i pchnął drzwi. Nie czekając na reakcję tych, co mogli być wewnątrz, przekroczył próg, ciągnąc niemal Dariusa za sobą.

– Przybywam z pokojem – zagrzmiał stentorowym głosem. Natychmiast potem zamrugał z niedowierzaniem powiekami. W izbie znajdowały się jedynie trzy osoby, z których jedna leżała na najbliższym stole i już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że jest martwa. Pozostałe dwie minotaur rozpoznał natychmiast – i to właśnie było przyczyną zdumienia malującego się na jego pysku.

– Kaz, ty żyjesz! – Z tym okrzykiem malec skoczył ku minotaurowi i zaczął go ściskać.

– Żyję, Delbin, nawet bardzo żyję, ale nie potrwa to długo, jeśli nie przestaniesz gnieść mi żeber!

Kender odskoczył do tyłu, uśmiechając się szeroko do przyjaciela, którego do tej pory miał za zaginionego i martwego. – Kaz, jak dobrze jest znów cię zobaczyć! Jak ci się udało ujść z życiem? Minotaury dały nam spokój, kiedy zobaczyły, że wpadasz do rzeki... myślę, że chciały odszukać twoje ciało, Tesela uważała jednak, że ich wysiłki spełzną na niczym, bo nieco dalej na południe rzeka naprawdę robi się głęboka, a potem zaczynają się bystrzyny. Jeśli kiedykolwiek tam trafimy, nie omieszkam..

– Delbin, odetchnij sobie – odezwał się rozbawiony minotaur. Tesela, uśmiechając się przyjaźnie, zostawiła rozciągniętą na stole, nieruchomą postać i przywitała się z minotaurem. – Szukaliśmy cię przez kilka dni, potem jednak kender uparł się, by ruszyć do twierdzy Vingaard. Chciał przemówić za tobą i oczyścić twoje imię, bo uważał, że musi tego dokonać za ciebie.

Kaz zmarszczył brwi i spojrzał zdumiony na Delbina. Ten nagle jakby stracił swą zwykłą zuchwałość i dar wymowy. Malec milczał przez chwilę, potem rzekł po prostu: – Jesteś moim przyjacielem, Kaz.

Minotaur wbrew samemu sobie uśmiechnął się do kendera. Delbin rozpromienił się i wyszczerzył wszystkie zęby.

– I tak miałam ruszyć w tę stronę, postanowiłam więc, że będę mu towarzyszyć. – Tesela łypnęła okiem na Delbina. – Dziękować Mishakal, wędrowaliśmy niemal bez przeszkód... jeśli pominąć kilka przypadków, kiedy przedmioty należące do innych nieoczekiwanie znajdowały się w jego sakwie. – Dopiero teraz dziewczyna spojrzała na Dariusa, który daremnie próbował ukłonić się. Na twarzy Teseli natychmiast pojawił się wyraz troski i skupienia.

– Połóżcie go tam – rzekła, wskazując dłonią następny stół. – Zechciejcie mi wybaczyć, panie rycerzu... zaaferowana, zapomniałam o waszym stanie.

– Kapłanko, bez urazy, ale co z... tamtym? – Gdy kładli go na stole, Darius nie zdołał wstrzymać jęku. Pani... ja zaczekam... zajmij się tamtym biedakiem.

Tesela ze smutkiem spojrzała na leżącego obok, wynędzniałego człowieka w żebraczej opończy. – Panie rycerzu, nie zdołam mu pomóc. Przyszedł za późno... biedny, przerażony człowiek.

– Przerażony? – spytał Kaz, nie zdejmując wzroku z nieboszczyka.

– Nie inaczej. – Tesela zajęła się zdejmowaniem pogiętych części rycerskiego ekwipunku Dariusa. – Wędrowałeś, nie zdejmując z siebie tej kupy złomu?

Rycerz zrobił minę zakłopotaną i oburzoną zarazem. Ta zbroja to wszystko, co mi zostało na świecie... resztki majątku rodziny. Nasze ziemie spustoszyła wojna i są teraz jałowe jak te tutaj... a z całego rodu pozostałem ja jeden.

– Przełknął ślinę. – Zanim napadnięto mnie i moich towarzyszy, służyła mi całkiem dobrze.

Kapłanka zajęła się badaniem Dariusa. Dotknęła dolnej partii żeber po lewej stronie i rycerz natychmiast skwitował to okrzykiem: – Kobieto, na bogów! Chcesz mnie wyprawić śladem tego nieszczęśnika?

– Zanim zacznę modlić się do Mishakal, muszę dowiedzieć się czegoś o twoich ranach – mruknęła Tesela.

– Mishakal ufa, że jej kapłani wiedzą, o co prosić, lepiej więc mi nie przeszkadzaj! Sądząc po twych ranach, może będę musiała cały dzień spędzić na modłach, choć mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Mishakal nie daje również swych łask darmo. Nie wolno jej też lekceważyć, panie rycerzu.

– Pani, racz przyjąć moje przeprosiny.

Kaz pochylił się i spojrzał na Teselę. – Mogę ci w czymś pomóc?

Dziewczyna obrzuciła go cierpkim spojrzeniem. Znajdź sobie jakiś napitek, a potem odpocznij. Z pewnością dźwigałeś go cały dzień.

Minotaur rozejrzał się po izbie. – Gdzie szynkarz?

– Gdzieś przepadł. Zniknął przynajmniej tydzień temu. I wątpię, by wrócił. Jak mi powiedziano, w tej okolicy nie jest to niczym niezwykłym. Ludzie odchodzą precz i ot tak, porzucają swój dobytek. Myślę, że mają wszystkiego dość.

– Co to znaczy?

Tesela ujęła w dłonie medalion. – Powiem ci później. A teraz... Łatwiej mi będzie, jeśli razem z Delbinem przejdziecie do sąsiedniej izby.

Kaz chrząknął i podszedł do szynkwasu. Delbin następował mu na pięty. Kender zbyt długo już trzymał język za zębami. Teraz zaczął zasypywać minotaura gradem pytań.

– Kaz, co wam się przytrafiło w nocy? Spotkaliście innych ludzi? Wygląda na to, że wszyscy tu boją się obcych... a już osobliwie rycerzy. Powiadają, że już od kilku tygodni nikt nie zbliżył się do twierdzy. Jak myślisz, co tam się stało?

Kender umilkł na chwilę, bo Kaz podał mu kufel napełniony jakimś napojem z beczki stojącej pod szynkwasem. Obaj pociągnęli solidnie i skrzywili się jak potępieńcy, płyn bowiem był kwaśny jak ocet siedmiu złodziei.

– Tfu! – Kaz odstawił kufel. Wyjął z sakwy bukłak z wodą i przepłukał gębę. Woda pochodziła ze strumienia, który z Dariusem przekraczali rano i zdążyła już nieco stęchnąć, była jednak o niebo smaczniejsza niż nieokreślony płyn z beczki.

– Delbin, ci ludzie... czułem na sobie ich wzrok. Obserwowali nas, gdyśmy szli przez wioskę. Oni się czegoś boją.

– Tesela powiada, że i owszem... a ona powinna wiedzieć, bo jej boją się z pewnością. Ten staruszek był trzecim, który przyszedł do niej w ciągu pięciu dni. Tesela powiada, że śmierć położyła już na nim swą łapę. Ale on bał się, że kapłanka każe mu zapłacić albo zażąda jakiejś usługi, zanim weźmie się do leczenia. Bał się też, że odeśle go precz albo go pobije, tak... – Delbin zawahał się i spojrzał na leżącego po przeciwnej stronie izby Dariusa – jak pobił go jeden z rycerzy.

C o takie go? – Kaz zaklął w duchu. – Chodź ze mną! – dodał, kierując się ku drzwiom, które najprawdopodobniej były drzwiami do spiżarni.

Tak też było w istocie. Kaz rozsiadł się na jakiejś dębowej skrzyni, która zatrzeszczała pod jego ciężarem. Delbin znalazł jakiś taboret.

– Mów dalej! – polecił ponuro Kaz.

Opowieść Delbina potwierdziła pogłoski, które minotaur słyszał wcześniej. W tej okolicy, przynajmniej ostatnio, rycerstwo traktowało ludność z takim samym okrucieństwem, jak to, które stało się powodem, że założyciel zakonów, Yinas Solamnus, wystąpił przeciwko imperatorowi Ergoth. Solamnia padła ofiarą zniszczeń i paniki. Rycerze z twierdzy Vingaard, stolicy zakonów, przestali już nawet udawać, że patrolują okolice, teraz zaś gobliny i sępy zaczynają poczynać sobie coraz zuchwałej w krainie, której mieszkańcy są zbyt słabi lub przerażeni, by sami zająć się obroną.

– To jakieś szaleństwo! Tak być nie może! – szeptał sobie Kaz.

Delbin przechylił głowę na bok. – Nadal jesteś pewien, że zamierzasz stawić się w twierdzy? To niebezpieczna sprawa... ale jeśli tam pójdziesz, ruszam z tobą... bo martwiłem się o ciebie... a kiedy doszedłem do wniosku, że nie żyjesz... to było straszne! Obiecaj mi, że przynajmniej przez jakiś czas nie zginiesz! Słuchaj... czy nie uważasz, że powinienem spisać twoje przygody?

Kender sięgnął do sakwy i wyciągnął z niej coś, co żadną miarą nie przypominało jego ukochanego notatnika, choć było z papieru, a dokładniej – z pergaminu.

– Hej! Co my tu mamy? Jakieś zabawne litery... Kaz, to o tobie!

– Pokaż! – Kaz wyrwał pergamin z dłoni kendera i niemal pochłonął jego treść wzrokiem. – Prawda... to moje imię... „jest winnym niecnej i podłej zbrodni zabójstwa, przeto z rozkazu cesarskiej rady ogłasza się, że ów zdrajca i morderca jest wyjętym spod prawa we wszystkich ziemiach. Okaziciele tego dokumentu są sługami imperatora oraz Rady Minotaurów i jako takim należy im się wszelka pomoc, jakiej będą potrzebowali do schwytania, a jeśli będzie trzeba to i do egzekucji rzeczonego zbrodniarza. Rozkazuje się współpracę z okazicielami tego dokumentu”. Hm... uprzejmie i rzeczowo... – Rozjuszony nagle minotaur zgniótł pergamin i cisnął nim w towarzysza. – Imperator! Ha! Lokajczyk ogrów, który nadal czepia się resztek władzy! Delbin... czekajże! A skąd to u ciebie?

Kender wytrzeszczył oczy. – Właśnie chciałem ci to wyjaśnić! Niższy z minotaurów, ten przywódca, pamiętasz?... rzucił oszczepem..

– Jakże mógłbym zapomnieć? – westchnął Kaz. Ale pamiętam coś jeszcze... Oni chyba walczyli między sobą..

Delbin, kiwając głową z entuzjazmem, przerwał minotaurowi. – Pewnie! Za tym miotaczem pojawił się drugi i kiedy zobaczył, co tamten zrobił, przyłożył mu w łeb. Zaczęli bitkę, a ten... ta... chyba to była samica... stała nieopodal i patrzyła. Ten mniejszy miał nóż i usiłował podciąć większemu gardło, ale większy w końcu złapał go za łeb i skręcił mu kark. Myślę, że chyba na dobre. Samica podeszła bliżej i pomogła mu wrzucić ciało do rzeki, a potem oboje dali nura w las. Nieco później znalazłem na brzegu sakwę, pomyślałem, że to twoja... ale nie było w niej nic, oprócz odrobiny żarcia i tego pergaminu. Dopiero teraz sobie o nim przypomniałem.

Głośny trzask przed oberżą spowodował, że Kaz porwał się na równe nogi. Wpadłszy do głównej izby, ujrzał kierującą się ku drzwiom Teselę. Jedno z okien, poprzednio zamknięte okiennicą, zostało roztrzaskane sporym i ciężkim kamieniem leżącym na podłodze.

– Co tu się stało? – spytał minotaur.

– Myślę, że wieśniacy chcą pogadać z twoim towarzyszem – odparła Tesela, wskazując dłonią na leżącego bez ducha Dariusa. – Nie lubią tu rycerstwa.

– Uzdrowicielko, musimy zatrzymać się tu na noc.

– Wiem. – Wyjrzała na zewnątrz, nie zobaczyła jednak nikogo. Zamknęła więc drzwi i podszedłszy do okna, jakoś zatrzasnęła okiennice. – Muszę poświęcić mu nieco więcej czasu. Dlaczego nie położycie się spać? Jesteśmy tu bezpieczni. Nie sądzę, by wieśniacy sprawili nam większy kłopot. Potrafią jedynie rzucać kamieniami w okna i zaraz potem brać nogi za pas. – Spojrzała na Kaza. – Myślę jednak, że przed świtem powinniśmy się stąd wynieść.

– Zgoda. – Kaz patrzył przez chwilę, jak kapłanka wraca do swych medytacji. Następnie złapał wścibskiego kendera za kołnierz i powlókł go za sobą do drugiej izby. Usadowił malca na ławie, wyjął topór z obejmy i położył się na drugiej ławie. Zamknął oczy dokładnie w tej samej chwili, w której kender zdecydował się na otwarcie paszczy.

– Skąd wytrzasnąłeś ten pyszny topór? – spytał scenicznym szeptem Delbin. – Krasnoludzki, prawda? Dlaczego tak lśni? Założę się, że jest magiczny! Kto ci go dał? A może zdobyłeś go w boju?

Delbin terkotał niezmordowanie, dopóki nie spojrzał na kompana i nie odkrył, iż ten dawno już zasnął. Świerzbiło go, by zobaczyć, co też porabia Tesela, chętnie też rzuciłby okiem na wioskę, obiecał jednak ludziom, że będzie zachowywał się przyzwoicie... był tu zresztą Kaz, który pewnie oczekiwał, iż jego mały towarzysz nie zawiedzie pokładanego w nim zaufania. W kilka sekund później kender już spał, lekko pochrapując.

Kaz uchylił powieki. Zachowanie Delbina dawało się niekiedy przewidzieć... minotaur wiedział zresztą, jak bardzo zmęczony jest kender. Ostrożnie pogładził palcami drzewce topora. Tesela nie spodziewała się zaczepnego zachowania ze strony kmiotków, Kaz wiedział jednak, że najnędzniejsza i najbardziej niepozorna grupka ludzi w ułamku sekundy może przekształcić się w rozjuszoną tłuszczę, jeśli tylko da się im powód do okazania niezadowolenia i wyładowania wściekłości.

Zamknąwszy oczy. Kaz zapadł w niespokojną drzemkę. Cały czas wyczuwał, że coś się dzieje, nie potrafił jednak określić, co mianowicie. Był to więc sen nie dający pełnego wypoczynku. Na prawdziwy przyjdzie czas, kiedy rozstrzygną się sprawy Solamnii i jego własne.

Obudził się natychmiast, kiedy usłyszał odgłosy lekkich kroków. Ujął w dłoń rękojeść topora i nieznacznie rozchylił powieki. U wejścia do gospody stała Tesela. Wydawało się, że szuka lub wygląda kogoś na zewnątrz. Minotaur podniósł się z ławy, nie budząc Delbina, i podszedł do uzdrowicielki. W potężnej, szponiastej łapie trzymał drzewce topora.

– Słyszałaś coś? – spytał łagodnie.

– Nie... nie wiem. To mógł być tylko wiatr, ale... Porzuciwszy maskę dumnej kapłanki, Tesela ukazała minotaurowi twarz zwykłej, przestraszonej młodej dziewczyny. Dźwięk, który ją zaalarmował, był pewnie jedynie oznaką, że któryś z miejscowych kmiotków znów usiłował ich podejść. Ale..

W dach oberży rąbnęło coś ciężkiego, wstrząsając gospodą do fundamentów. Delbin, mrugając powiekami, poderwał się z legowiska. Na zewnątrz gwałtowny poryw wiatru załopotał luźnymi okiennicami. Zaraz też rozległ się inny dźwięk, zagłuszony nieco przez wycie wichury.

– Co się tam dzieje? – warknął Kaz.

– Do licha, Kaz! czy to jakiś huragan? Myślisz, że rozwali oberżę? A jeśli tak, czy nie powinniśmy wyjść na..

– Delbin, odetchnij sobie! – mruknął Kaz odruchowo. Wepchnął Teselę do środka i wyjrzał w mrok. Do świtu brakło jeszcze parę chwil, choć nie było widać także księżyców.

Gdzieś nieopodal usłyszał trzask i okrzyk trwogi. To krzyczał człowiek. Zaciskając w dłoni topór, wypadł z oberży i pognał w stronę cichnącego wrzasku. Towarzyszyło temu trzaskanie okiennic zamykanych w sąsiednich zabudowaniach.

– Tchórze! Durnie! Jeden z was właśnie kona! Okrzyk minotaura nie przyniósł żadnego efektu. Tym ludziom brakło ducha do walki.

Dość nieoczekiwanie minotaur zatrzymał się. Znalazł się przed chatką, którą zniszczyło tajemnicze uderzenie. W mroku przed Kazem kryło się coś jeszcze... jakiś stwór wielki, potężny i złowrogi.

Przerażające stworzenie rozłupujące lepiankę na szczapy podniosło się i... Kaz ujrzał, że wróg jest odeń przynajmniej dwukrotnie wyższy. Minotaur cofnął się szybko. Zdążył jeszcze usłyszeć ów dziwaczny łopot, który słyszał nad sobą kilka dni wcześniej. Wszystko wskazywało na to, że los zetknął go z tą samą bestią, która wymordowała grupę rycerzy w martwym lesie.

Uszy wypełnił mu łopot skrzydeł i minotaur pomyślał, że jest już po nim. Jeśli miał zginąć jako ofiara smoka o ile rzeczywiście był to smok – nie odda życia bez jednego przynajmniej ciosu!

Odwrócił się błyskawicznie, a jego krasnoludzki topór ze świstem zatoczył hak w powietrzu. W tej samej chwili tuż nad głową minotaura śmignęły potężne szpony. Odkuta przez mistrza głownia krasnoludzkiego topora rąbnęła w bok stwora... i odbiła się odeń z głośnym brzękiem. Kaz odwrócił się na pięcie i przygotował do odparcia następnego ataku, ten jednak nie nastąpił. Stwór odlatywał precz, jakby Kaz był jedynie drobną uciążliwością, którą nie warto sobie zawracać łba.

Minotaur zmacał palcem ostrze. W jednym miejscu było lekko wyszczerbione.

– Wracaj ty... smoku lub czym tam, u licha, jesteś! No, wracaj i walcz! – Nie dbał o to, co myślą o tym wyzwaniu mieszkańcy wioski. Wiedział jedynie, że chce dopaść stwora.

Przeciwnik nie zawrócił, Kaz zaś zdał sobie sprawę z faktu, że potwór, smok czy co tam jeszcze nadciągnął z Północy i teraz tam właśnie odlatuje. Jeżeli nie zmieni kierunku, to trafi prosto do twierdzy Vingaard..

Zakląwszy straszliwie, wetknął topór w obejmę na grzbiecie. Ignorując szepty i łkania, które rozległy się w otaczających go chatkach, ruszył ku oberży. Wiedział już, że sam lub w towarzystwie będzie musiał jak najszybciej dotrzeć do Vingaardu. Tam znajdzie odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania..

...i być może spotka się z tym smokiem.

Rozdział 9

KAZ WPADŁ PRZEZ DRZWI DO OBERŻY jak demon z otchłani. Delbin kwiknął ze strachu, Tesela zaś chwyciła za medalion. Darius drgnął przez sen, gdy minotaur ruszył ku kapłance.

– Kobieto, masz podobno konia. Czy on mnie uniesie?

– Ciebie? Dokąd?

Kaz sam byłby się zawahał, gdyby mógł siebie zobaczyć. Przed kapłanką i kenderem stał szaleniec. Wzrok minotaura mówił, że niezależnie od wszystkiego, nie zniesie żadnego sprzeciwu.

– Czy... on... mnie uniesie? – spytał przez zaciśnięte zęby.

Tesela pobladła i kiwnęła głową. – My... myślę, że tak... jest dość silny... ale..

– Gdzie go znajdę?

– Na tyłach oberży! Kaz..

Przebiegnięcie przez izbę i wyskoczenie na podwórze oberży zajęło mu zaledwie kilka sekund. Klacz Teseli uwiązano obok kucyka Delbina. Zwierzęta były podenerwowane i minotaur stracił kilka chwil, uspokajając wierzchowca kapłanki. W końcu wspiął się na siodło i nieoczekiwanie zleciał na ziemię, gdy koń po prostu przysiadł na zadzie.

– Sargas, by cię... przeklęta bestio! Wstawaj!

Klacz jednak nie była skłonna do współdziałania. Kaz spróbował dźwignąć ją siłą, zwierzę jednak zaparło się kopytami o ziemię i sprawa skończyła się na tym, że Kaz stracił uchwyt i poślizgnąwszy się w błocie, upadł na jedno kolano.

– Kaz! – Z izby wypadła Tesela. – Przestań!

– To bydlę ma chyba w żyłach oślą krew! – warknął minotaur. Był pewien, że zwierzę z niego drwi.

Tesela poruszyła się nerwowo. – Chciałam ci powiedzieć, ale nie słuchałeś. Ona toleruje tylko mnie.

Kaz zmełł przekleństwa pod nosem i wstał. – Jest tu jakaś stajnia? Gdzie znajdę innego konia?

– Niestety, nie znajdziesz żadnego. Tutejsi nie mają koni.

– Kobieto, na rogi Kiri-Jolitha! Muszę – i to szybko! – dotrzeć do Vingaardu!

– No to trzeba ci poczekać na nas! – Tesela, która złożyła ramiona na piersiach, powiedziała te słowa stanowczym tonem, który nie pozostawiał cienia wątpliwości, że inaczej być nie może. – Kaz, nie możesz tam udać się sam... nigdy zresztą byśmy na to nie pozwolili. Poczekaj chwilę, sprawdzę, jak ma się rycerz, i razem przygotujemy się do odjazdu. Obawiam się, że podróż zajmie nam nieco więcej czasu, możesz go jednak wykorzystać na rozmyślania o tym, jakie kroki powinieneś przedsięwziąć, gdy dotrzemy na miejsce. I dobrze ci radzę, rozważ to naprawdę głęboko.

Kaz westchnął głośno. – Kapłanko, ciągle zbijasz mnie z tropu. Niekiedy bywasz okropnie uparta.

Dziewczyna uśmiechnęła się i wyjęła mu z dłoni wodze. – I kto to mówi? Sam spróbuj kiedyś przekonać o czymkolwiek minotaura Kaz kiwnął głową. Nie da się zaprzeczyć, że kiedyś do tego dojdzie.

Darius obudził się, czując, że wracają mu siły. Spojrzał na dłonie, rozłożył ramiona i wyprostował nogi. Wreszcie wstał. – Dzięki niech będą Paladine’owi!

– I Mishakal – przypomniała mu Tesela.

– I Mishakal, oczywiście. Dziękuję i tobie, pani. Rycerz skłonił się niezdarnie, dziewczyna zaś lekko poczerwieniała.

– To znaczy, możemy ruszać? – spytał Kaz tonem wskazującym, jak bardzo tego pragnie. Rad był, że rycerz odzyskał siły – żaden wojownik godny tego miana nie lubi oglądać towarzyszy broni na łożu niemocy – irytowała go jednak każda sekunda zwłoki. Wiedział zresztą, że mają tylko dwa wierzchowce na czworo wędrowców, co znacznie spowolni tempo podróży.

Rycerz nie bez trudu oderwał wzrok od Teseli. – Ruszać? Dokąd?

– Do twierdzy Vingaard, a gdzieżby indziej! Twój smok był tu w nocy i myślę, że odleciał prosto do warowni.

– Smok? – zawołał Darius. – Atakuje Vingaard? W istocie, musimy ruszać!

– Czy jesteś pewien, że potrafisz zdziałać coś więcej niż pozostali w twierdzy rycerze? – spytała Tesela.

– Nie w tym rzecz, pani! Jestem rycerzem..

– ...który powinien mieć nieco więcej oleju w głowie i wiedzieć, że w obecnym stanie nie może pakować się w nowe tarapaty, jak – niemal spopieliła Kaza spojrzeniem – byle minotaur! Może lepiej zrobisz panie, jeśli spróbujesz złożyć jakoś w całość to, co zostało z twej zbroi. Miecz przecie może ci jeszcze posłużyć.

Przygotowanie do odjazdu nie zajęło im wiele czasu. Jedynie Darius miał pewne kłopoty z pogiętymi częściami zbroi. Przydała się teraz siła Kaza, który odginał je i o ile to było możliwe – prostował. Rycerz mimo woli westchnął z wdzięcznością do Paladine’a. Dziękował bogu za to, że nigdy przedtem nie dał mu walczyć z jakimkolwiek minotaurem. Tesela potrząsała tylko głową ze zdumieniem. Delbin, który w przeszłości bywał świadkiem popisów krzepy Kaza, usiłował opowiadać o nich wszystkich jednocześnie, po czym, za ogólną zgodą, poradzono mu, by sobie odetchnął i zajął się końmi.

Opuścili bezimienną wioskę tuż po wschodzie słońca. Kaz liczył w duchu na to, że będą mieli pogodny dzień. Wiedział, że po jakimś czasie słońce zniknie za gęstą masą chmur. Wiedział też, że pogoda nie była taka, jaka być powinna. Wszystko za bardzo przypominało mu czas wojny i ziemie, które wpadły w łapy służalców Takhisis. Mówiono, że promienie słoneczne rzadko zaglądają tam, gdzie rządzi zło... ale zło przecie nie mogło zwyciężyć w Solamnii. Nie w ojczyźnie ziemskich sług Paladine’a!

Czy naprawdę?

Na czas podróży, pogrzebał tę myśl głęboko w duszy. Przed końcem dnia ujrzą twierdzę Vingaard. Wkrótce otrzyma odpowiedzi na swoje pytania.

Okazało się, że wędrówka najmocniej daje się we znaki Dariusowi – choć nie chodziło o jego rany. Te, dzięki łasce Mishakal, zostały uleczone całkowicie. Przygnębienie rycerza budził wygląd kraju, przez który wędrowali. Jak wielu innych, spodziewał się, że obecnie Solamnia powinna być na najlepszej drodze do odzyskania dawnej świetności. Tymczasem oglądał ziemie niemal do cna spustoszone.

– Ilu ludzi tu przeżyło? – pytał Kaza ze zgrozą w oczach. – I jak udaje im się przetrwać?

– Człowiecze, ta ziemia nie jest całkiem jałowa, choć przyznaję, że życie musi tu być niezwykle uciążliwe.

Nie stawały im na drodze żadne gobliny, żaden też smok czy inna bestia nie zwaliła się na nich z góry, by ciskać nimi jak zabawkami. Dzień byłby właściwie całkiem przyjemny... gdyby nie wygląd kraju, przez który wędrowali. Kaz spostrzegł, że Tesela nieustannie muska palcami swój medalion. Pomyślał o Delbinie i łypnął okiem ku niewysokiej figurce skulonej na grzbiecie człapiącego obok kucyka. Delbin zachowywał się niezwykle spokojnie. Podróżował zamyślony, co, jak na kendera, było zjawiskiem zdumiewającym. Ziomkowie Delbina to brać dość beztroska. Kaz miał już zapytać kompana, co go trapi. Kiedy jednak wyobraził sobie, jak kender usiłuje odpowiedzieć na tak postawione pytanie, dał sobie spokój.

Wcześnie rano w oddali ujrzeli coś tajemniczego i spowitego w mgły.

Darius pierwszy zorientował się, że nie jest to tylko plamka na horyzoncie. Jedynie on połączył w jedno informacje o miejscu, w którym się znajdowali, i o względnej wielkości dostrzeżonej „plamki”

A jednak słowo, które wypowiedział, nie było głośniejsze od szeptu. – Vingaard!

Kaz zmrużył oczy i wpatrzył się w dal. – Jesteś pewien?

– A cóżby innego?

– To prawda. – Choć podróżowali szybciej, niż minotaur się spodziewał, wyglądało jednak na to, że do cytadeli rycerstwa solamnijskiego mogą dotrzeć najwcześniej dopiero jutro. Kaz niechętnie myślał o zatrzymywaniu się na noc tak blisko celu, pamiętał jednak, że po okolicy grasują bandy goblinów, nie mówiąc już o wielkiej i tajemniczej bestii. Nie można pozwolić, by o miejscu ataku decydowali wrogowie. Lepiej poczekać, niż wpakować się w zasadzkę. Prócz tego zaś, choć nie widzieli do tej pory żadnego patrolu solamnijskiego, nie oznaczało to, iż nie ma żadnych w pobliżu.

Podczas rozbijania obozu wszyscy członkowie grupy zdradzali ogarniający ich niepokój. Darius i Kaz nieustannie przepatrywali niebo, Delbin zaś, cichy jak przedtem, zapadł w sen natychmiast po kolacji. Tesela, która poprzedniej nocy czuwała przy rycerzu, zasnęła niemal równocześnie z kenderem.

Darius zaproponował, że sam obejmie pierwszą wartę. Kaz spierał się, i w końcu ustąpił. Sprawa zresztą nie była warta sprzeczki. Tej nocy nikt nie spał dobrze i obaj spędzili okresy czuwania, czekając na świt.

Noc upłynęła tak spokojnie, że minotaur zaczął rozmyślać, czy nie powinien – wzorem Delbina – zapisywać takich wydarzeń w jakimś notesie. Mimo to jednak wstał o świcie pełen niepokoju, a jego dłonie podświadomie zaciskały się w pięści w oczekiwaniu na... czegóż właściwie miał się spodziewać? Nie wiedział. Uczucie owo towarzyszyło mu od kilku już dni. Nie mógł się doczekać spotkania z lordem Oswalem, choć jednocześnie obawiał się, że nic dobrego z tego nie wyniknie.

Minęli kilka nędznych wsi, gdzie obdarci ludzie wiedli egzystencję podobną do duchów. Niektórzy wieśniacy obrzucali ich nawet przekleństwami, nikt jednak nie posunął się do otwartej napaści. Kaz nie umiałby powiedzieć, który z nich dwu budził większą wrogość: on, minotaur, czy Darius, rycerz solamnijski. Darius musiał zadawać sobie podobne pytania. Spoglądał też na Kaza pełnym zdumienia, udręczonym wzrokiem. Dla kogoś, kto poświęcił swój żywot chwale Paladine’a, zachowanie wieśniaków było jak plunięcie w twarz. Rycerze solamnijscy mieli być przecie dobroczyńcami tego ludu, a nie jego znienawidzonymi wrogami.

Na horyzoncie tymczasem rosła twierdza Vingaard. Wędrowcom wydało się, że warownia – w miarę zbliżania się do niej – nieco zmienia kształty. W jej wyglądzie było coś złowrogiego... Brak patroli również nie wróżył niczego dobrego. Czegoś takiego Kaz nie mógł sobie wprost wyobrazić! Zaczął gładzić drzewce topora, w końcu otwarcie wyjął go z obejmy. Minotaur zauważył, że Darius nie odejmował dłoni od rękojeści miecza, Delbin zaś co chwila muskał palcami rękojeści swych sztyletów. Bezbronna Tesela nieustannie zanosiła ciche modły do swej bogini.

– Brak sztandarów i proporców na wieżach – odezwał się nagle Darius.

Kaz wzruszył ramionami. – Może zwisają luźno. Nie ma przecie wiatru.

Prawda. Ni wiatru, ni żadnego dźwięku. Wędrowcy woleliby już krakanie ptactwa – przytłaczająca cisza wywierała na nich niesamowite wrażenie.

Minęli kilka budynków – niektóre wymagały remontu. Wszystkie były puste. Kaz pomyślał, że mieszkańcy po prostu zostawili domostwa i poszli sobie precz.

– Wygląda na to, że nikt nie chce mieszkać w pobliżu twierdzy – mruknął minotaur.

W kilku miejscach dostrzegli mizerne spłachetki upraw. Gdzieniegdzie pojawiły się zagony lichej kukurydzy o łodygach niższych od Delbina i niezbyt obszerne pola dzikiego owsa. Okolica najbliższa stolicy rycerstwa najdalej widać posunęła się w dziele odbudowy dawnego dobrobytu kraju. Gdyby ten proces nie został zatrzymany, pola byłyby wzorem upraw.

– Czy należy się spodziewać jakichś kłopotów przy wjeździe do twierdzy? – spytała Tesela Dariusa.

Kaz, który myślał o tym samym, przyjrzał się uważniej wrotom warowni. I zamrugał oczami, pewien, że go zawodzą. Nie... widział całkiem dobrze. Prychnął zdumiony. Nie sądzę, by ktokolwiek w tej bramie usiłował nas zatrzymywać.

– A czemuż to?

Byli już tak niedaleko, że wszyscy mogli zobaczyć to, co pierwszy spostrzegł bystrooki minotaur. – O ile się nie mylę, wrota nie są zamknięte.

Darius zamarł w miejscu i osłonił oczy dłonią. Minotaur miał rację – z miejsca, gdzie stali, można już było dostrzec, że wrota są lekko uchylone.

– To być nie może! – mruknął rycerz. – Poważne zaniedbanie obowiązków służbowych!

– Może coś więcej, mości rycerzu – sapnął Kaz. Może coś więcej!

Wędrowali tak szybko, jak to było możliwe w grupie, której dwaj członkowie muszą iść pieszo. Teraz jednak zwolnili, zbici z tropu zdumiewającymi oznakami. Tesela zauważyła jeszcze coś, co zresztą spostrzegli wszyscy, nikt jednak nie śmiał głośno wyrzec wątpliwości.

– Darius, gdzie są wartownicy? Gdzie podziali się wszyscy rycerze? Czy to miejsce nie powinno tętnić życiem?

Rycerz kiwnął głową. – Owszem... ale może wyprawili się na jakieś ćwiczenia... albo się modlą.

Nikt nie przyjął tych wyjaśnień za dobrą monetę. Tymczasem twierdza rosła w oczach. Jej mury wydały się Kazowi niezwykle wysokie i rozległe. Dostrzegał już wyloty szczelin dla łuczników, poza nimi jednak nic nie łamało gładkich płaszczyzn ścian. Jedynymi ozdobnymi elementami umocnień twierdzy były same wrota, dwukrotnie wyższe od minotaura. Na obu połowach widniał kuty w żelazie symbol rycerstwa – majestatyczny orzeł rybołów, który rozłożywszy szeroko skrzydła, zaciskał w szponach miecz skrzyżowany z różą. Nad głową orła unosiła się korona.

– Kogoś tam widzę! – wrzasnął nagle Delbin, podskakując w siodle i, ku irytacji jego zmęczonego kucyka, wskazując dłonią mury twierdzy.

Pozostali wędrowcy jak jeden mąż unieśli wzrok ku blankom, nie ujrzeli jednak nikogo. Kaz odwrócił się i łypnął gniewnie okiem na kendera. – Kaz, naprawdę kogoś widziałem – zaprotestował Delbin. – Myślę, że to był rycerz. Miał na sobie zbroję... zresztą któż inny oprócz rycerzy może przechadzać się po blankach twierdzy?

Kaz uciszył go kiwnięciem dłoni. – Nie tłumacz się. Jeśli kogoś widziałeś, to widziałeś i basta.

– A więc twierdza nie została opuszczona – rzekł Darius nie bez ulgi w głosie.

– Co niekoniecznie oznacza, że aktualnie włada nią rycerstwo – mrocznym tonem zgasił go Kaz.

– To prawda..

Zbliżali się do twierdzy, która ogromniała w oczach i czekała w ciszy... jak czyhający na łup drapieżnik. Mimo iż wszyscy wpatrywali się w blanki, nie dostrzegli na murach już nikogo. Delbin jednak upierał się, że wzrok go nie zawiódł.

Darius tymczasem uważnie obserwował ślady zwierząt wiodące do i od twierdzy. Czegoś mu w nich brakowało i w końcu zwrócił się do minotaura. Ten natychmiast zorientował się, co tak zaniepokoiło rycerza.

Oczyścił stopą niektóre ze śladów. Następnie wskazał palcem na kierunek ułożenia odcisków kopyt. – Te konie – wszystkie inne zresztą też – wyjeżdżały z twierdzy. Gdyby jeźdźcy wrócili, odciski nie przetrwałyby tak długo. Powinniśmy też dostrzec ślady podków koni, które wracały do warowni. A tych jest bardzo niewiele.

– Niemal wszyscy więc wyjechali... – Darius nie powiedział niczego więcej, spojrzał tylko na dzielącą ich jeszcze od twierdzy równinę. Całą prawie jej powierzchnię pokrywały ślady kopyt i wszystkie prawie wiodły od twierdzy. Kaz widział, że rycerz usiłuje przekonać sam siebie, iż jego towarzysze broni mogli przecież wracać do warowni z drugiej strony i że te odciski o niczym nie świadczą.

Kiedy wreszcie wszyscy znaleźli się przy bramie, zatrzymali się, niepewni, co robić dalej. Nikt nie okrzyknął ich z murów, wrota zaś były uchylone. Dość było miejsca dla jednego jeźdźca.

– Musimy się opowiedzieć – oznajmił Darius z powagą. Wystąpił przed pozostałych i spojrzał w górę.

– Darius z Trebbel, Rycerz Korony, ostatni przydział służbowy – twierdza w dolnej Wystii, prosi o pozwolenie na wejście do twierdzy Vingaard, siedziby ramienia Paladine’a, walecznych zakonów solamnijskich i rezydencji Wielkiego Mistrza.

Kaz prychnął ze złością, oparł topór o ramię i pomaszerował ku uchylonym wrotom. Po chwili wahania dołączył doń Delbin. Darius zaś przerwał perorę, gdy ujrzał, że jego towarzysze nie czekają na jej koniec.

Wkraczający do twierdzy pod sklepieniem bramy Kaz pomyślał nagle, że czuje się mniej więcej tak, jak ofiara wiedziona przed ołtarz zimnego, obojętnego bóstwa..

Grupa jeźdźców, która w tej samej chwili znajdowała się na południe od twierdzy, nieopodal miejsca, gdzie Kaz znalazł Dariusa, przerwała galop, gdy jeden z nich zsunął się z siodła dla zbadania czegoś na ziemi. Po kilku chwilach podniósł wzrok na pozostałych.

– Tutaj, milordzie... dwa rzędy odcisków.

Do tropiciela podjechał rycerz w zbroi członka Zakonu Róży. Tropiciel, który znacznie lepiej czułby się w krajach leżących na południu i wschodzie, wzdrygnął się nieznacznie. Jak wielu innych, przestał ufać członkom zakonów... szczególnie tutaj, na rozdartej niedawną wojną Północy. Co gorsza, klęczący teraz u jego boku rycerz należał do Zakonu Róży, dalej zaś tkwiło w siodłach dwustu innych, gotowych na jedno skinienie – dwustu rycerzy i jeden zdenerwowany tropiciel.

– To ten, który przeżył masakrę... i jego wybawca. Opuszczona przyłbica nadawała głosowi klęczącego rycerza osobliwy, głuchy ton. – Na to przynajmniej wygląda, bo jeśli ktoś zadał sobie trud zatłuczenia tego obrzydlistwa..

– Kiwnięciem dłoni wskazał resztki łapy goblina, który padł ofiarą głowni Oblicza Honoru. Sam goblin odczołgał się precz, by gdzieś zdechnąć.

Rycerz wstał, tropiciel szybko porwał się na nogi. Odziane w rycerskie rękawice dłonie uniosły przyłbicę i zdjęły szyszak, odsłaniając urodziwą, choć nieco arogancką twarz o pięknie rzeźbionych, jastrzębich rysach. Zgodnie z rycerskim obyczajem, właściciel owej twarzy przyozdobił ją potężnymi wąsami. Ciemne, bujne włosy nieznajomego rozwiały się na wietrze. Choć rycerz wyglądał na doświadczonego i mądrego człeka, był dość młody – jak na przywódcę dwustuosobowego oddziału.

– Młody, ale starszy z każdą upływającą sekundą odparłby taki zarzut (o ile znalazłby się ktoś dostatecznie odważny, by go postawić) Bennet, Marszałek Zakonu Róży. Wcześniej już zauważył parę śladów wiodących ku północy – w tym samym kierunku, w którym i on udawał się wespół ze znajdującym się pod jego komendą oddziałem. W kierunku – by nie zostawiać niedomówień – twierdzy Vingaard. Vingaard, ojczyzny zakonów i rycerstwa, miejsca, w którym się wychowywał i dorastał, jako syn Wielkiego Mistrza i bratanek jego następcy.

Teraz, gdy zapomniał o klątwie, wzdrygnął się na myśl o powrocie do tamtego miejsca.

– Dwa dni – mruknął sam do siebie. Tropiciel spojrzał nań podejrzliwie. – Za dwa dni – wyjaśnił Bennet – chcę się znaleźć w pobliżu twierdzy. Nie w samej twierdzy, ale wystarczająco blisko, by móc ją obserwować. Jaki jest zasięg tego... jak to nazwać... – zastanowił się. – Czy natychmiast padniemy ofiarą tej... tego... Czy będzie uderzało stopniowo, jednego po drugim, aż znowu zaczniemy ulegać szaleństwu?

Wspomnienie rycerza dobrego i prawego, który oszalał bez żadnych oznak obłędu i rzucił się na swój własny miecz, sprawiło, że Bennet zapragnął zawrócić. Teraz jednak nie mogli już się cofnąć. Nie wtedy, gdy sama twierdza Vingaard zaczęła – jakże przewrotnie! – urągać własnej tradycji.

Nie wtedy, kiedy jego stryj, Wielki Mistrz Oswal ofiara tej samej klątwy szaleństwa, która zawisła nad Vingaardem – zamknął się w swoich komnatach i prowadził wojnę z wrogami, którzy istnieli tylko w jego umyśle.

– Wielki Paladine, czyżby to była próba naszej wiary? Mojej wiary?

Dostrzegł nagle w dali błysk bieli. Otarł pył, który podczas drogi osiadł mu na powiekach, i spojrzał ponownie. Czy znów wracały tamte koszmary?

– Milordzie, czyżbyś coś zobaczył?

– Nie. – Bennet nie cierpiał kłamstw, prawda jednak byłaby jeszcze gorsza. Wilk albinos? Czy oglądam wspomnienia?

Szybko włożył hełm, by skryć niepewność za przyłbicą. Dopiero teraz mógł zwrócić się ku tym, co powierzyli mu swe życie. Nie każdy należał do Zakonu Róży, w tej kryzysowej sytuacji wszyscy jednak oddali się pod jego komendę. Sześć lat temu przyjąłby po prostu ten fakt do wiadomości... i niczym by się nie przejmował. I pewnie poprowadziłby tych ludzi na śmierć – jeśli mieliby szczęście. Czasy się zmieniły. Zmieniły się też jego poglądy.

Obym miał twoją wiarę i silę, Humo od lancy.

Za znak dany przez Benneta wszyscy dosiedli koni. Niemal połowa jego towarzyszy padła ofiarą tych samych, co on omamów. Był wśród nich i elf. Bennet zastanawiał się, jak z tym radzi sobie członek leśnego ludu.

Siedząc już w siodle, zwrócił się do tropiciela, który rozglądał się niepewnie dookoła. – Co cię gryzie, przyjacielu?

– Milordzie, to nie gobliny wymordowały grupę, która nadciągnęła z południa. Cokolwiek to było, było ogromne!

– Człowieku, dni smoków należą już do przeszłości, a w tej części kraju nie masz innych stworów równie wielkich i równie okrutnych. Pozbądź się obaw... niebezpieczeństwo czeka w twierdzy Vingaard, nie w niebie, lub w spustoszonym kraju, który nas otacza. – Bennet całą duszą wierzył w to, co mówił. Gobliny i niedobitki smoczych armii były niczym w porównaniu z tym, co kryło się u celu ich podróży. Albo pod nim.

Gdy kolumna ruszyła, wrócił myślami do tych, którzy poświęcili cenny czas na godny pochówek poległych rycerzy. Jeden przynajmniej z nich – tego był pewien – należał do rycerstwa. A drugi? Odciski jego stóp nie przypominały ludzkich. Można by je wziąć za ogrze lub goblinie, żaden z przedstawicieli tych ras nie traciłby jednak czasu na okazanie szacunku martwym – i to ludziom. Nieznajomy nie mógł być i elfem. Czyżby to był... Nieprawdopodobne. Tylko głupiec podróżowałby do stolicy rycerstwa, gdzie ogłoszono go złoczyńcą. Nawet minotaur nie popełniłby takiego głupstwa, nie byłby też tak naiwny, by wierzyć, że z tej wyprawy wyjdzie cało.

Kimkolwiek byli ci dwaj, Bennet łudził się, że będą mieli dość rozsądku, by trzymać się z dala od Vingaardu.

Rozdział 10

WEJŚCIE DO TWIERDZY VINGAARD przypominało Kazowi ponowne wkroczenie w krainę jego osobistych koszmarów. W miejscu tym panował jakiś niesamowity nastrój, podkreślany przez coraz bardziej wydłużające się cienie gasnącego powoli dnia. Kaz spodziewał się, że lada moment z jakiegoś zakamarka wyskoczy na nich przerażająca bestia.

– Gdzie podziali się mieszkańcy twierdzy? – spytała szeptem Tesela. Właściwie nie musiała szeptać. Okrzyki Dariusa, który opowiadał się przed bramą, z pewnością powiadomiły wszystkich członków załogi, że do twierdzy przybył ktoś z zewnątrz. Z drugiej jednak strony szept wydawał się najwłaściwszym tutaj sposobem wymiany informacji.

– Chroń nas, Paladine – mruknął rycerz. Patrzył na śmiecie zalegające dziedziniec. Na całej otwartej przestrzeni wewnątrz twierdzy ustawiono kilkanaście wielkich, wyższych znacznie od Kaza, stosów rupieci. Wyglądało na to, że rozmieszczono je wedle pewnego planu, nie dało się jednak określić, po co je tu zgromadzono. Złożono na nich najróżniejsze przedmioty – krzesła, części zbroi, narzędzia pracy i najrozmaitszy sprzęt domowy.

Kaz tymczasem uważnie rozglądał się po dziedzińcu. Budynki były zaniedbane, ściany jednych porastał mech, inne były oplecione bujnymi pnączami winorośli. Wszędzie leżała gruba pokrywa kurzu i brudu.

Darius wziął cugle klaczy Teseli – a po krótkim namyśle i Delbinowego kucyka – i poprowadził oba konie ku stajniom. Zajrzał do środka, stęknął głucho i przywiązał cugle do bariery na zewnątrz. Wróciwszy do pozostałych członków grupy, wyjaśnił: – O ile mogłem się zorientować, od kilku miesięcy tych stajen nikt nie czyścił. Nie ma tam zresztą koni. Nigdy bym zaś sobie nie darował, gdyby przeze mnie nasze wierzchowce musiały spędzić choć dobę w tym smrodzie. W tych stajniach czai się zaraza.

– Najpewniej ostatnio ich nie używano – stwierdził Kaz.

– Przynajmniej miesiąc, może dwa. Ale sprzątać przestano znacznie wcześniej.

Minotaur wsparł się na drzewcu topora. – Kiedy podjeżdżaliśmy do bramy, Delbin widział kogoś lub coś. Może był to jakiś rycerz. Proponuję, byśmy się nieco rozejrzeli.

– Jeśli, mówiąc to, myślisz o tym, że powinniśmy się rozdzielić, to wolałabym tego nie robić – odezwała się Tesela. W prawej dłoni nadal trzymała medalion. Kaz nie miał pojęcia, jakimi mocami obdarzyła swą kapłankę Mishakal, zdawał jednak sobie sprawę z faktu, że dziewczyna nie była wojowniczką. Osobista zaś dzielność nie na wiele mogła się zdać w starciu z tym, z czym mogli się zetknąć, myszkując po twierdzy.

– Zostaniemy razem.

– W takim razie poszukiwania zajmą nam sporo czasu – wytknął mu Darius.

– Jeśli któreś z nas, wędrując osobno, popadnie w tarapaty, możemy go już nigdy nie odnaleźć. Lepiej trzymajmy się razem. Vingaard nie jest już dla mnie wcieleniem bezpieczeństwa i spokoju. Gdzieś tutaj mogą mieć swój obóz nawet gobliny.

– Może wolałbyś stąd odjechać?

Kaz potrząsnął głową. – Z daleka tu przybyłem, by spotkać się z Wielkim Mistrzem i nie zamierzam odejść, nie przekonawszy się pierwej, czy go tu zastanę. Jeśli tak, to mam do niego sprawę. – Przeniósł wzrok na Delbina i Teselę. – Ale wy dwoje możecie poczekać na zewnątrz..

Odpowiedź kendera znał z góry, a i odmowa Teseli specjalnie go nie zdziwiła. – Sam powiedziałeś, że powinniśmy trzymać się razem.

Konieczność tworzy niekiedy dziwne kompanie, pomyślał Kaz nie bez kpiny.

Należało się spodziewać, że lorda Oswala – o ile nadal jeszcze tu władał – powinni znaleźć w jego komnatach, w samym sercu warowni. Tym, którzy nie byli tu nigdy wcześniej, kompleks zabudowań twierdzy Vingaard jawił się jako wielki labirynt. Darius, który ostatni raz odwiedzał twierdzę przed dwoma laty, niespodziewanie dla samego siebie stwierdził, że pamięć płata mu większe figle niż Kazowi – ten zaś nie widział Vingaardu od pięciu lat. W końcu to właśnie minotaur musiał podjąć się roli przewodnika, gdy grupka skierowała się w głąb warowni. On jednak niekiedy odkrywał dziwaczne luki w pamięci. Niepokoiło go to coraz bardziej, pewien był bowiem, że nie jest to jego winą i nie dzieje się tak bez przyczyny. Całe to miejsce zresztą tchnęło atmosferą, która negatywnie oddziaływała na jego nerwy.

Cienie zmierzchu tymczasem gęstniały i wydłużały się coraz bardziej, pochłaniając w końcu całą potężną fortecę.

Jedynym członkiem kompanii, któremu wszystko to sprawiało nielichą uciechę, był kender. Zamyślenie i powaga Delbina ustąpiły miejsca wrodzonej nieposkromionej ciekawości. Niełatwo przychodziło Kazowi powstrzymywanie malca od zapuszczania się w coraz to nowe i za każdym razem niezmiernie interesujące zakątki zamczyska. Ostatnią rzeczą, jakiej minotaur mógłby dziś sobie tyczyć – a nie omieszkał powiadomić o tym kendera w kilku dosadnych słowach było szukanie niezłomnego odkrywcy w miejscu tak rozległym jak Vingaard. Tak czy owak, kender od czasu do czasu pozwalał sobie na coraz to dłuższe wycieczki.

Gdy słońce znikło za wysokimi murami, Kaz spostrzegł błysk pochodni. – Patrzcie, tam!

Światełko wkrótce znikło – jakby oświetlający sobie drogę nie usiłował wcale kryć swej obecności, ale jakby po prostu szedł w swoją stronę. Kaz nagle doznał wrażenia, że grupka poszukiwaczy jest w twierdzy nie tyle osamotniona, co ignorowana.

– Światełko oddala się od trasy, którą planowałeś wytknął mu Darius.

– Nieważne. Jeśli ktoś tam jest, chcę wiedzieć, kto to.

Przemykali w milczeniu alejami i przejściami, starając się odnaleźć tajemniczego jegomościa z pochodnią albo innego z mieszkańców warowni, choć wiedzieli, że mogą w ten sposób wpaść w jakąś pułapkę.

Minęło kolejne ćwierć godziny i Kaz zatrzymał grupę. Tesela i Darius, którzy nie mogli się poszczycić niewiarygodną wytrzymałością minotaurów, przystanęli z ulgą. Minotaur zaczerpnął tchu i zagryzł wargi. Jegomość z pochodnią gdzieś przepadł i tylko Paladine wiedział, dokąd się udał.

Klnąc pod nosem Kaz już otwierał pysk, by poinformować pozostałych, że jednak powinni zawrócić, kiedy zorientował się, że mają nowy problem. Przepadł kender. Minotaur nie umiał sobie nawet przypomnieć, kiedy ostatni raz widział malca. Dwaj pozostali członkowie grupy również tego nie wiedzieli.

– A niech Sargas porwie tego smarkacza! – zaklął Kaz. Widział już siebie i pozostałych członków grupy, jak się rozdzielają i przez resztę wieczności błąkają się po labiryncie wąskich przejść wewnątrz warowni. – Ostrzegałem go!

Nad ich głowami przemknął jakiś potężny kształt. Zniknął, zanim ktokolwiek zdążył podnieść głowę.

– Może kender nie opuścił nas z własnej woli – podsunął ponuro Darius. Rycerz odwrócił się i rozejrzał dookoła, jakby spodziewał się napaści z każdej strony.

– Myślę, że zauważylibyśmy, gdyby ten smok – lub cokolwiek to jest – nadleciał i porwał Delbina. Wróćmy po naszych śladach.

– Sądzisz, że to dobry pomysł? – spytała Tesela. Kaz wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. Po prostu nie podoba mi się myśl, że będziemy tu stali i gapili się bezradnie na otoczenie.

Nie zdążyli ruszyć się z miejsca, kiedy nagle gdzieś wysoko zahuczał dzwon. Tesela i Kaz spojrzeli pytająco na Dariusa, który wsłuchiwał się uważnie w rytm uderzeń.

Dzwon umilkł równie nagle, jak się odezwał.

– Dziwne. Jeśli się nie mylę, to dzwon na wieczorne modły. Godzina też wydaje mi się odpowiednia.

– Jakiś czas temu minęliśmy dzwonnicę – przypomniał sobie Kaz. – Być może, to sprawka Delbina..

– Delbin nie jest aż tak głupi – sprzeciwiła się stanowczo Tesela. Minotaur uznał, że nie ma powodu do sporu. Kenderzy kochali przygody, nie należeli jednak do durniów.

Dalszy marsz nastręczał trudności. W twierdzy zapanował głęboki mrok. Cała trójka, potykając się w ciemnościach, usiłowała cofnąć się przynajmniej do dzwonnicy.

W pewnej chwili prowadzący chwilowo Darius wpadł niemal na coś wysokiego, stojącego pośrodku ścieżki, którą podążali. Po kilku sekundach wędrowcy zorientowali się, że drogę zastępuje im rycerz solamnijski w pełnej zbroi i z potężnym mieczem w dłoni. Nieznajomy miał na głowie szyszak z przyłbicą, całkowicie zakrywającą mu twarz. Choć niewiele brakło, by nań wpadli, rycerz nie cofnął się nawet o pół kroku.

– Nie słyszeliście dzwonu? – zahuczał spod przyłbicy. – Wszyscy, wyjąwszy straż na murach, mają – wedle poleceń Wielkiego Mistrza – udać się na modły!

Darius wsunął miecz do pochwy. – Przyjacielu, dopiero co przybyliśmy do twierdzy i..

Nieznajomy rycerz przechylił głowę na bok, jakby ujrzał przybyszów po raz pierwszy. – Ty pomiocie demonów!

Darius niespodziewanie dla samego siebie musiał uskoczyć w tył, ratując głowę przed ciosem miecza, który z pewnością byłby go jej pozbawił. Kaz, ujrzawszy, że jego towarzysz nie zdoła w porę wydobyć broni, skoczył do przodu, unosząc w górę swój topór. Ostrze miecza z głośnym dźwiękiem odbiło się od krasnoludzkiej głowni i napastnik wypuścił rękojeść oręża. Miecz upadł na ziemię, Kaz zaś nacierał dalej, korzystając z chwilowej przewagi. Po chwili zderzyli się z łoskotem i niewiele brakło, by minotaur zatchnął się smrodem, którym zionęła zbroja jego przeciwnika. Obaj runęli na ziemię – Kaz jednak znalazł się na wierzchu.

Minotaur zawsze uważał, że niewielu ludzi może sprostać mu siłą. Nawet wśród własnych współplemieńców jego krzepa zdobyła mu zasłużone uznanie na arenach. Teraz jednak, ku swemu niepomiernemu zdumieniu, odkrył, że utrzymanie chwilowej przewagi przychodzi mu z największym trudem. Rycerz nie tylko dorównywał mu siłą, ale nawet zaczął przełamywać jego opór.

– Dar...ius! – wystękał minotaur. Towarzysz zawahał się, targany lojalnością wobec brata w zakonie i uczuciem przyjaźni do minotaura. W końcu ruszył na pomoc Kazowi.

– Zdejm mu ten... szyszak!

Nieznajomy szarpał się na próżno – Darius zdarł mu hełm z głowy. I niemal go upuścił, kiedy ujrzał twarz przeciwnika.

– W łeb go!

Darius zacisnął zęby, westchnął w duchu do Paladine’a, błagając go o wybaczenie... i trzasnął konfratra w pysk, kiedy zaś ten nie zareagował, przyłożył mu ponownie. Tym razem nieco oszołomił przeciwnika. Rycerz szamotał się jeszcze przez chwilę, ale już bez poprzedniego zapału i Kaz zakończył walkę potężnym ciosem w szczękę.

– Pierwszy napotkany w Vingaardzie i okazuje się, że to berserker! – stęknął Kaz, rozcierając grdykę. Stracił trochę krwi i niewątpliwie pozostaną mu siniaki – przynajmniej na kilka dni.

Przypomniawszy sobie o kapłance, odwrócił się, sądząc, że i ona gdzieś przepadła. Zamiast tego ujrzał, że dziewczyna stoi za nimi i z ulgą spogląda na nich.

– Przepraszam was. Robiłam, co mogłam, ale on nie reagował.

– Nie reagował?

– Chciałam go uśpić. Jego odporność jest zdumiewająca.

– Nie dziwota – odparł łagodnie Darius. Klęczał obok konfratra, badając jego zbroję i przyglądając się twarzy nieznajomego. – To Rycerz Róży. W sprawach ducha posiadają oni pewne własne moce.

Kaz wstał i prychnął z odrazą. – Ten tu być może dbał o czystość ducha, zupełnie jednak zapomniał o ciele!

Swego czasu minotaur poznał wielu rycerzy i wiedział, że w odróżnieniu od innych zakonów, solamnijczycy cenili sobie wstrzemięźliwość i czystość ciała. Leżący bez ducha rycerz najwidoczniej miał w tym względzie własne zdanie. Jego zbroja była brudna, matowa, pogięta i pokiereszowana. Wąsów – ozdoby stanu rycerskiego – nie przycinał od dłuższego czasu, całości zaś obrazu dopełniała skudlona grzywa włosów, które od dawna nie widziały grzebienia ni mydła. Rycerz śmierdział też tak, jak ktoś, kto wody używa wyłącznie do picia.

– Co z nim zrobimy? – spytała Tesela.

– To rycerz solamnijski – przypomniał im Darius, choć nie było to potrzebne. – Jako taki powinien być traktowany godnie i z szacunkiem. Jeśli jest chory, może ty, kapłanko, zdołasz mu jakoś pomóc.

– Zrobię, co się da.

Dzwon zahuczał ponownie. Darius wstał i wszyscy troje spojrzeli w stronę wieży.

– Wielka Mishakal!

Darius i Kaz odwrócili się ku kapłance, która wskazywała miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą leżał pokonany rycerz. Nieznajomy przepadł, jak kamień w wodzie zniknął nawet hełm, który zerwał mu ze łba Darius. Kaz pociągnął nosem. Owszem, woń była intensywna, ale to należało złożyć na karb kolorytu lokalnego – otaczający ich zapach wcale nie przypominał smrodu, bijącego od pokonanego.

– Wcale mi się to nie podoba.

Dźwięk dzwonu rozległ się tylko raz jeszcze – i zaraz zastąpił go łopot potężnych, uderzających leniwie skrzydeł.

– Gdybym miał choć łuczywo! – sarknął Darius.

– Mogę nieco rozjaśnić mrok, jeśli myślisz, że to coś pomoże – podsunęła Tesela.

– Nie! – sprzeciwił się minotaur. – W tej chwili światło by nas tylko zdradziło..

Hałas był coraz silniejszy. Na ich głowy posypały się zerwane gonty, dachówki i chmura piasku.

– Jest prosto nad nami! – szepnął Darius. Spokojnie, jak na paradzie, rycerz obnażył miecz.

– Dużo ci to pomoże! W tamtej wiosce wyszczerbiłem sobie na nim topór!

– No, to co robimy? Odpowiedzi udzieliła Tesela. – Tam!

Obaj towarzysze odwrócili się, nie zobaczyli jednak niczego. Potem Kaz spostrzegł wyglądającą zza rogu znaną mu, podobną do dziecięcej twarzyczkę. To, że mimo mroku mógł rozpoznać Delbina, jakoś go nie dziwiło. Kender przyłożył palec do warg i uśmiechnął się szeroko. Skinieniem dłoni dał znak, że mają pójść za nim.

– Chyba coś znalazł – podsunęła wyjaśnienie Tesela.

– Mam nadzieję, że tam będzie bezpiecznie. Puszczając Dariusa przed sobą, Kaz zajął się ubezpieczaniem tyłów – wiedział, że tajemniczy stwór podatny był na ciosy jego topora. Wszyscy ruszyli ku zaułkowi, w którym spostrzeżono Delbina. Niespodziewanie też usłyszeli wokół różne odgłosy. Nie był to hałas wywołany skrzydłami krążącej nad nimi bestii, ale dźwięki, jakich należało spodziewać się w warowni: odgłosy zbliżających się w szyku oddziałów rycerskich, rżenie koni bojowych trzymanych za wodze, szczęk stali.

Irytujące było to, że w opuszczonej twierdzy nadal poza kenderem – nie spotkali żywej duszy.

– Na twierdzę spadło przekleństwo! – mruknął głucho Darius. – Opanowały ją upiory!

– Jeśli potrafią jedynie hałasować, to nie ma się o co martwić. Gorzej będzie, gdy obleką się w ciało, tak jak nasz niedoszły jeniec. – Kaz wiele dałby za to, żeby w jego głosie było więcej pewności siebie.

– Gdzie jest Delbin? – spytała nagle Tesela.

– Sargas by go... Nie! Jeśli idziemy za kolejnym widmem... – Minotaur przerwał, bo Delbin znów wyłonił się zza rogu.

– On mówi, że macie się pospieszyć! – syknął kender niezbyt głośno, tak jakby podniesienie głosu uważał za niebezpieczne. Wyglądało też na to, że przestało go interesować myszkowanie po cytadeli.

– Jaki on? – spytał Kaz, gdy zrównali się z kenderem.

– Wyjaśnienia zostawmy na później... pełno tu rycerzy, że nie wspomnę o innych... mówił też, by nie puszczać się biegiem, bo to miejsce opanowane przez szaleńców... ale jeśli dotrzemy do biblioteki..

No, przynajmniej kender się nie zmienił... nie bez ulgi pomyślał minotaur. – Delbin, odetchnij sobie.

Znów usłyszeli pojedyncze uderzenie dzwonu.

Darius pochylił się nad malcem. – Delbin, czy na dzwonnicy są jacyś rycerze? Wiesz, gdzie znajdę Wielkiego Mistrza? Czy on..

– On czeka! – Delbin przyspieszył kroku. – Mówił, że jeśli zostaniemy tu przyłapani, to nikt nie da grosza za naszą skórę. Rycerze zabijają wszystko, co się rusza. On mówi, że nie są panami swej woli.

– Jeśli ktoś może udzielić nam jakichś odpowiedzi sapnął Kaz – to chętnie spotkałbym się z nim.

– To może być pułapka – sprzeciwił się Darius.

– Tedy trzeba będzie się z niej wyrwać. – Minotaur pogładził głownię swego topora.

Później, gdy wspominał całe to wydarzenie, Kaz uzmysłowił sobie, że twierdza Vingaard niczym nie przypominała labiryntu. Nie znalazłbyś w niej nawet zbyt wielu budynków. Tej nocy jednak wszystko wydawało się inne... jakby warownia istniała w jakimś innym świecie, stworzonym przez kogoś przewrotnego. Minotaur zaczął podejrzewać, że Delbin prowadzi ich drogą okrężną i błądzi – dopóki nie zrozumiał, że kender wybierał szlak, by unikać tych innych, o których wspomniał wcześniej.

Spoglądając ku środkowym zabudowaniom cytadeli, gdzie umieszczono kwaterę Wielkiego Mistrza, dostrzegali gdzieniegdzie podobne do widm, odziane w zbroje figury. Każda trzymała w dłoni pochodnię i poruszała się równym, miarowym krokiem. Nieznajomi, którzy przypominali z wyglądu rycerzy solamnijskich, chyba również ich widzieli. Kender jednak prowadził ich tak, by nie zbliżali się do mrocznych sylwetek.

W końcu się zatrzymał. – To tutaj – szepnął konspiracyjnie. – Znajdziemy go w bibliotece. Za mną!

Biblioteka była jedynym budynkiem w twierdzy, oświetlonym pochodniami. Ku jej wysokim, drewnianym drzwiom wejściowym wiodły szerokie stopnie. Po obu stronach każdego stopnia umieszczono piedestały, na których tkwiły rzeźby wielkich ptaków. Kaz rozpoznał orła rybołowa co zdało mu się logiczne. Był też pewien, że gdyby przyjrzał się rzeźbom uważniej, odkryłby w każdej koronę i miecz z różą.

Nie zwlekaj, minotaurze. Chodź i rozmów się ze mną. To już tak długo..

Kazowi włosy zjeżyły się na karku. Krew mu niemal zakrzepła w żyłach, a kłykcie zbielały, gdy mocniej ujął w dłonie drzewce topora. Co to było?

Cóż ty takiego wiesz, minotaurze? Jakie sekrety kryjesz w tym swoim łbie?

Tesela była pierwszą, która zauważyła dziwne roztargnienie minotaura. Dotknęła lekko jego ramienia. – Kaz, na co patrzysz? Czy stało się coś złego?

Kaz czuł, że jest pod wpływem jakiegoś zewnętrznego przymusu i jedynym sposobem, aby się odeń uwolnić, było poddanie mu się do końca. Powoli odwrócił głowę, jakby szukał czegoś w mroku.

Przedłużymy jeszcze odrobinę ten pościg?

Mglista smuga bieli zgęstniała i przekształciła się w rozmyty lekko kształt o długim, wąskim pysku i czterech łapach. Kaz wiedział, że gdyby zdołał przyjrzeć mu się bliżej, ujrzałby czerwone ślepia i gołe, pozbawione włosów, zimne cielsko.

– Martwilk! – Kaz prawie splunął. – Co?

– Tam... – Minotaur zamrugał i stwierdził, że w miejscu, gdzie kieruje spojrzenie, nie ma nic! Mglisty kształt zniknął. Jakby go tam w ogóle nie było.

Znów rozległ się pojedynczy jęk dzwonu.

– Chroń nas, Paladine! Niechby przestali! – Dzwon bił jak na żałobę, a ponieważ nie znali powodu owych alarmów, niepokoiło ich to jeszcze bardziej.

Delbin w końcu stracił chyba cierpliwość – co nie było jeszcze niczym niezwykłym. Ale nawet jak na kendera zaczął zachowywać się dość dziwacznie. Złapał mianowicie Teselę za rękę i pociągnął za sobą. Darius sięgnął, by złapać kapłankę, ta jednak potrząsnęła głową i razem z kenderem puściła się biegiem. Rycerz, który nie chciał pozbawiać dziewczyny ochrony, pobiegł za nimi.

Tylko Kaz pozostał na miejscu, nie z obawy, ale dlatego, że nadal słyszał głos martwilka.

Pójdę za tobą wszędzie, minotaurze, słyszysz? Wszędzie!

– Jesteś trupem! – stęknął Kaz niezbyt przekonującym głosem. – Jesteś trupem!

Był teraz sam. Upiór, duch czy projekcja jego własnych koszmarów gdzieś przepadła. Minotaur zwrócił się ku bibliotece. Towarzysze stali przy wejściu i czekali na niego. Zacisnąwszy zęby i ująwszy mocniej drzewce topora, minotaur przebiegł przez dziedziniec.

Nie powitała go ulewa strzał, nie wybiegła mu na spotkanie wataha oszalałych rycerzy. Mimo iż dziedziniec oświetlały pochodnie, a we względnej ciszy odgłos jego kroków zagrzmiał niczym uderzenia gromu, nikt go nie zatrzymał. Spieszył się tak, że w pewnej chwili poślizgnął się i niemal upadł. Na ostatnich kilku metrach podbiegł doń Darius, który osłaniał mu plecy.

Wbiegłszy na schody, minotaur zatrzymał się i parsknął gniewnie. – I cóż? Gdzież ten wszechwiedzący dobroczyńca, do którego miałeś nas przyprowadzić? Może każe nam tu sterczeć przez całą noc?

– Minotaurze, stoję w drzwiach... i ośmielę się zaproponować, byście nie zwlekali i weszli jak najprędzej. Noc jest jeszcze młoda, wy zaś byliście świadkami zaledwie pierwszych oznak budzącego się koszmaru!

Głos był spokojny i rzeczowy. Nikt z czwórki przybyszów nie umiałby powiedzieć, w jaki sposób nieznajomy pojawił się w otwartych drzwiach. W świetle pochodni zdołali tylko zobaczyć, że ich tajemniczy dobroczyńca ma długie włosy i odziany jest w obszerną, ciemną opończę. Przemawiał głosem, który Kaz skądś znał, choć nie umiałby rzec, gdzie słyszał go wcześniej.

Delbin prawie natychmiast usłuchał złożonej w tak niekonwencjonalny sposób propozycji. Darius, który nie chciał, by kender znów go wyprzedził, ruszył za nim, ramieniem osłaniając Teselę. Kaz wstrzymał się na chwilę, bo znów mu się zdało, że słyszy śmiech rozlegający się w mroku za budynkiem. Ponieważ głos się nie powtórzył, minotaur zaczął przekonywać sam siebie, iż słyszał jedynie jęk wiatru.

Zatrzaśnięto wreszcie drzwi i wszyscy spojrzeli na Delbinowego przyjaciela i ich wybawcę. Był to osobnik, który wzrostem nie ustępował Kazowi, przybrany w długie srebrnoszare szaty. Jego włosy, opadające w długich pasmach poniżej ramion, były srebrne z szarawym odcieniem mogłoby się wydawać, że szaty nieznajomego skrojono i dobrano tak, by podkreślały niezwykłą barwę jego gęstej czupryny. Twarz nieznajomego była niezwykle urodziwa, pięknie rzeźbiona w delikatne rysy. Mogłaby być twarzą młodzieńca – i tak uważał każdy, dopóki nie spojrzał w zielone oczy przybysza. Oczy te miały chyba tysiące lat. Ktokolwiek w nie spojrzał, pojmował natychmiast, że stoi przed elfem.

Przybysz złożył dłonie na piersiach – tak jak czynią to kapłani. Na jego twarzy widać było jedynie drobny ślad uczuć – lekkie wygięcie kącików ust w górę wskazywało na rozbawienie.

– Przyjaciele, wita was jedyna spokojna przystań pośrodku tego szaleństwa. Jestem..

– Agraen Ravenshadow! – wypalił nagle minotaur. Elf, nadal lekko rozbawiony, kiwnął głową. – Sądzę, że powinienem pamiętać spotkanie z minotaurem. Nie znamy się jednak.

– Nie, ale miałem honor poznać twego współplemieńca, który zna cię dość dobrze. Nazywa siebie Sardalem Crystalhornem.

Przez twarz elfa przemknęło jakieś nieokreślone uczucie. Sardal... Dziwne jest usłyszeć po tych trzech latach jakiekolwiek elfie imię, a zwłaszcza jego imię.

– Co tu się dzieje? – zagrzmiał minotaur. – Co stało się z twierdzą Vingaard i rycerstwem?

Argaen znów przybrał maskę obojętności, ale ton, jakim odpowiedział na pytania Kaza, wskazywał, że nie podoba mu się to, o czym musi mówić. – Minotaurze, nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, w jak mroczne sprawy wdepnąłeś ty i twoi towarzysze. Macie do czynienia z czymś, co w najlepszym wypadku może porazić was szaleństwem.

Rozdział 11

KOMNATA, W KTÓREJ SIĘ ZNALEŹLI, kiedyś służyła rycerzom pragnącym zbadać przeszłość zakonów. Wzdłuż ścian wciąż jeszcze ciągnęły się rzędy półek wypełnionych ciasno zwiniętymi zwojami pergaminu. Pozostałą część pomieszczenia elf przystosował do własnych potrzeb.

– Tam. Widzisz?

Kaz podążył wzrokiem za spojrzeniem Argaena. Stali przy oknie w komnacie położonej na piętrze i patrzyli ku centralnej części warowni.

– Aaa... widzę. Tam właśnie żyje Wielki Mistrz i stamtąd wydaje rozkazy, prawda? – Minęło pięć lat, Kaz jednak wątpił, by pamięć aż tak mogła go zawodzić.

– Właśnie tam, siedzi zatopiony w świecie zniekształconych, przewrotnych wizji, stamtąd rozkazuje coraz mniej licznej grupie ludzi, z których każdy jest równie szalony jak on sam. Podświadomie chroni to, co – jak podejrzewam – jest odpowiedzialne za otaczające nas szaleństwo i czarnoksięstwo, którego byłeś świadkiem.

Elf niespodziewanie odstąpił od okna. Kaz pozostał przy nim jeszcze przez chwilę, patrząc na krąg pochodni otaczających siedzibę Wielkiego Mistrza. Darius, który razem z Teselą obserwował ten sam widok z sąsiedniego okna, podszedł do elfa. – Cóż to takiego? Jakaż moc mogła skłonić Wielkiego Mistrza do porzucenia drogi, którą wyznaczył mu Paladine?

Argaen podszedł do jedynego w komnacie stołu, na którym rozłożono pewną ilość niezwykłych i na pierwszy rzut oka tchnących złem przedmiotów. Wziął do ręki na pozór zwykłą spiralnie skręconą na końcu laskę i przez chwilę przyglądał się jej z rozwagą. Wydawało się, że zapomniał o pytaniu, jakie zadał mu rycerz. – Mości minotaurze, czy Sardal wspomniał ci o powodzie, dla którego tu przebywam?

– Doprawdy, nie umiem po tym wszystkim uczciwie ci odpowiedzieć. Ale myślę, że nie. – Kaz spojrzał na rozłożone na stole przedmioty. – Nie jestem też pewien, czy chciałbym to wiedzieć.

– Może i nie chcesz, teraz jednak, skoro już tu jesteś, wiedzieć musisz. – Elf podniósł laskę, nadal uważnie się jej przyglądając. – Niegroźnie wygląda, nieprawdaż?

– Skoro pytasz, powiem, że za nic bym jej nie zaufał.

– I miałbyś rację. Nie będę się wdawał w szczegóły, wystarczy, jeżeli powiem, że za pomocą tej właśnie laseczki zakłócano pogodę podczas wojny.

– Dokonała tego ta laska? – Kaz przypomniał sobie niespodziewane zmiany pogody i straszliwe sztormy, które były dziełem magów-renegatów podczas ostatnich miesięcy zmagań. Przypomniał sobie wielki huragan, który zwiastował ciemności, wtedy kiedy smoki Takhisis i potwory Galan Dracosa rozniosły resztki obozu solamnijskiego. Rycerstwo uznało później, że była to największa klęska w historii zakonów.

– Zaklęcie, które stworzyło tę laskę, wykradł gdzieś albo utkał osobiście Galan Dracos. Było znacznie potężniejsze niż te, o których kiedykolwiek słyszałem. Na nasze szczęście – a może nieszczęście – jedyna istniejąca taka laska była zapieczętowana wewnątrz jednej z trzech podziemnych krypt.

Elf, jak dobrze wiedział o tym Kaz, mówił zagadkami. Była to nieodłączna cecha elfiej natury.

– Opowiedz nam o tych kryptach, mości elfie, i o tym, co mają wspólnego z Galan Dracosem.

Dzwon jęknął znowu, ale elf zignorował jego lament. – Cytadela Galan Dracosa, mistrza magii i renegata, który nawet czarnoksiężników podążających drogą mroku zamierzał uczynić niewolnikami swoich ambicji, pierwotnie znajdowała się na zboczu jednej z gór pomiędzy Hylo a Solamnią.

– Naprawdę? – Delbin, który do tej pory zachowywał się nienaturalnie spokojnie i powściągliwie, poderwał się. – Więc w Hylo są ruiny zamku czarnoksiężnika? Może kiedyś tam się udamy? Zastanawiam się, czy był tam ktoś z mojej rodziny? Powinienem to zapisać! – Sięgnął do swej sakwy, ale zamiast notesu wydobył z niej małą figurkę. – Skąd to się tu wzięło? Ładna, prawda?

– Odłóż to natychmiast! – Argaen ruszył na kendera i wyrwał mu figurkę z dłoni tak gwałtownie, że Delbin znieruchomiał ze zdziwienia. Świadkowie tej sceny wytrzeszczyli oczy zdumieni autentyczną wściekłością w głosie spokojnego dotąd elfa. Kaz, Darius i Tesela patrzyli na elfa, nie pojmując przyczyn jego oburzenia, on tymczasem wetknął figurkę w kieszeń swej opończy i niemal spopielił Delbina spojrzeniem. – Nie dotykaj żadnego przedmiotu w tej komnacie! Nie wyobrażasz sobie nawet, jakie moce mógłbyś w ten sposób obudzić! Zapewniam cię, że nawet kender żałowałby tego!

Delbin skurczył się pod ognistym wzrokiem Argaena. Elf odetchnął głęboko i dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę z wrażenia, jakie jego tyrada wywarła na obecnych. Przetarł dłonią czoło i zmarszczył brwi.

– Cóż... przepraszam was wszystkich. Pracuję tu od trzech lat, i choć w kategoriach życia elfów trzy lata to zaledwie chwilka, pod innymi względami to wieczność! Od trzech lat usiłuję zachować rozum, podczas gdy otaczający mnie ludzie coraz bardziej pogrążają się w szaleństwie. Od trzech lat żyję ze świadomością, że możliwe rozwiązanie jest niezwykle bliskie... i wiem, że nie mogę nic wskórać. Każdego dnia uświadamiam sobie, że i ja mogę paść ofiarą szaleństwa... i szukam na próżno drogi do krypt i sekretu zamków. Każdego dnia... – Ravenshadow zamknął oczy.

– Opowiadałem wam o fortecy Galan Dracosa. Nieoczekiwanie wrócił do przerwanej nagłym wybuchem opowieści. Otworzył oczy, z których zniknął ból i zmęczenie. Jego twarz znów okrywała nieprzenikniona maska.

Podeszła doń Tesela i położyła mu dłoń na ramieniu. – Nie musisz robić tego teraz. Może później... teraz zaś pozwól, że sprawdzę, czy mogę ci jakoś pomóc.

– Nie. To skutek zaklęcia, nie rany. Uwierz mi. Wiem, co mówię.

– Jesteś pewien, że..

Przerwał jej niedbałym kiwnięciem dłoni. – Jestem. Teraz zaś, za twoim pozwoleniem... – Odsunął się od niej w stronę Kaza. – Jak już mówiłem..

– Znałem tę cytadelę – wtrącił się Kaz, którego niespodzianie ogarnęła fala wspomnień. – Byłem tam. Dosiadałem smoka, równie jak ja zapalczywego i wojowniczego. Nazywał się Piorun. Uzbrojony w smoczą lancę, w towarzystwie kilku innych, pod wodzą Humy dotarliśmy aż do murów. Początkowo nawet obawialiśmy się, że nigdy nie odnajdziemy tego miejsca – chroniło je jakieś zaklęcie niewidzialności czy coś w tym rodzaju – ale Dracosa zdradzili jego Czarni Magowie, którzy zrozumieli, że tryumf renegata oznacza dla nich wieczną niewolę.

Oczy Argaena rozjaśniły się lekko, nie odezwał się jednak słowem, tylko gestem poprosił Kaza, by ten nie przerywał relacji.

Kaz skrzywił się lekko, bo wspomnienia nie były najprzyjemniejsze. – Jedynie Humie udało się przedostać do legowiska Dracosa i on był tym, który stawił czoło podłemu magowi. W jakiś sposób udało mu się zwyciężyć renegata i pokrzyżować jego plany. – Minotaur uśmiechnął się ponuro. – Istnieją podstawy do przypuszczeń, że Dracos zamierzał zdradzić nawet swą władczynię, Takhisis. Kiedy zrozumiał swą porażkę, unicestwił sam siebie, obawiał się bowiem zemsty swojej bogini.

– A cytadela? – spytał Argaen.

– Swe istnienie zawdzięczała Dracosowi – stwierdził Kaz. Spostrzegł też, że elf słucha go z niezwykłą uwagą.

– Gdy przestał je podtrzymywać swą potęgą, twierdza nie mogła już trzymać się zbocza góry. Runęła w dół i to był jej koniec.

– Kolej na mnie... choć godzi się rzec, że twoja opowieść, minotaurze, uzupełnia pewne luki w mojej wiedzy.

– Argaen podniósł ze stołu inny przedmiot, przypominający kawałek czarnej polerowanej skały. Elf zaczął przerzucać kamień z ręki do ręki. – Widzicie, to nie był koniec cytadeli. Choć runęła w dół z ogromnej wysokości, spora jej część pozostała nietknięta, za co znów należy się uznanie Dracosowi.

– Dracos nie zasługiwał na uznanie, tylko na przekleństwa!

Argaen rzucił Kazowi osobliwe spojrzenie. – Jeśli tak twierdzisz, minotaurze... Jakkolwiek było, jego cytadela nie tylko ocalała prawie nietknięta, ale przetrwały niezliczone urządzenia i artefakty, które dotąd pozostawały pod jego kontrolą albo były jego własnym dziełem. Zlekceważono je w pierwszej chwili, ponieważ rycerstwo miało przed sobą długi proces systematycznego rozbijania i unicestwiania pozostawionych samym sobie sił Królowej Smoków. Dopiero gdy do Vingaardu dotarły wieści o tym, że w ruinach cytadeli renegata dzieją się dziwne rzeczy, Wielki Mistrz zrozumiał powagę zagrożenia.

– Wezwanie! – wtrącił się nagle Darius. – Przed pięciu laty Wielki Mistrz zażądał posiłków ze wszystkich warowni Południa. Chciał, by ci ludzie pomogli utrzymywać pokój, bo Vingaardczycy i niektóre z załóg twierdz północnych pracowały nad jakimś ważnym przedsięwzięciem! To była cytadela Galan Dracosa!

– Owszem – zgodził się Ravenshadow. Nadal przerzucał z dłoni do dłoni gładki, czarny kamień. – Lord Oswal i jego ludzie przeszukiwali teren. W tym dziele pomagali im kapłani Paladine’a, w liczbie ponad czterech dwudziestek... Korzystali oni z pomocy swego boga przy wyszukiwaniu małych, ale śmiertelnie niebezpiecznych przedmiotów, które leżały zagrzebane w ziemi. Zebrali i kawałki większych urządzeń, które zostały zniszczone podczas upadku. Szukali dokładnie, jednak nie wątpię, że przeoczyli niektóre artefakty.

Kaz spojrzał na Delbina, który w tym momencie nagle się rozpromienił. Minotaur wzdrygnął się nagle, wyobrażając sobie kendera, który wraca do swoich ziomków i opowiada im, jakie też skarby mogą leżeć w ruinach cytadeli renegata. Czarnoksięstwo w łapach kenderów?

– Kiedy kapłani doszli do przekonania, iż zrobili wszystko, co się dało, zebrane przedmioty przewieziono do twierdzy Vingaard, pod tak liczną strażą, iż można by pomyśleć, że rycerstwo zamierza podbić własną warownię. Konwój przybył nocą w obawie przed szpiegami, artefakty zniesiono do podziemnych skrytek, gdzie zamknięto je na potężne rygle i zamki. Następnie Wielki Mistrz i rada wyrzucili je z pamięci.

Z dalszej opowieści elfa wynikało, iż przełożeni zakonów zapomnieli o Radzie Magów, która ma swoje osobliwe sposoby zdobywania informacji. Magowie bledli na samą myśl o tym, że tak wiele niebezpiecznych obiektów wpadło w ręce członków organizacji nie mającej zbyt wielkiego pojęcia o magii i zasadach zachowania jej równowagi. Co do tego zgodne były wszystkie trzy zakony Zakon Bieli, Czerwieni i Czerni. Z drugiej strony radzi byli temu, że solamnijczycy postanowili zadbać, iżby żaden pospolity zaklinacz nawet nie dotknął przeklętych zabawek renegata. Spierano się dość długo, w końcu członkowie rady należący do ras elfów postanowili wysłać do Vingaardu swego neutralnego przedstawiciela, dotąd poświęcającego się wyłącznie badaniom teoretycznym. Miał on zbadać artefakty.

Argaen Ravenshadow skwapliwie skorzystał z tej możliwości.

– I okazałem się większym głupcem, niż sądziłem mruknął elf jakby do siebie. – Choć wolałem dokonać tego sam, niż zaufać sądowi moich upartych i nie lubiących nowinek braci. Oni zresztą już dawno padliby ofiarami szaleństwa.

Argaen mówił dalej o tym, jak powitał go sam Wielki Mistrz. Lord Oswal okazał się człekiem wielkiego formatu, którego nawet elf nie mógł nie podziwiać. Pierwsze pięć tygodni przemknęło tak szybko, że Argaen nawet tego nie spostrzegł. Choć rycerze nie dali elfowi wstępu do krypt, chętnie przynosili mu obiekt po obiekcie do jego pracowni. Po pewnym czasie niektóre sprawy zaczęły go jednak niepokoić. Przedmioty, które mu przynoszono, okazywały się artefaktami o mniejszej mocy, niż się spodziewał i wkrótce stało się dlań oczywiste, że ktoś starannie wybiera te, które można poddać jego badaniom. Pokazały się też pierwsze oznaki braku zaufania ze strony rycerstwa. Nie tyczyły one zresztą elfa w szczególności – swą nieufność rycerze rozciągnęli na wszystkich bez wyjątku. Porzucono projekty odbudowy dawnej świetności ziem północnej Solamnii, ponieważ wszędzie zdawali się dostrzegać wrogów i najeźdźców. Okolicznych mieszkańców zaczęto oskarżać o najróżniejsze zbrodnie i występki – za które bezwzględnie karano. Odbierano im też wszystkie niemal zapasy żywności, ponieważ Vingaardczycy zaczęli się szykować do nowej wojny z nie istniejącym w rzeczywistości wrogiem.

Elf tymczasem zaciekle pracował, cały czas jednak czuł, że coś umyka jego uwadze.

– Uparcie odmawiano mi dostępu do skrytek, a moje pojedyncze wypady i wysiłki, by prześlizgnąć się jakoś obok wart i straży spełzały na niczym. Dowiedziałem się wtedy, jak pilnie rycerze solamnijscy potrafią strzec swoich sekretów. – Argaen przestał przekładać kamień z ręki do ręki i zaczął ściskać go teraz w lewej dłoni. Kaz, który bacznie obserwował elfa, zdumiał się ujrzawszy, że skała zaczęła trzeszczeć w uścisku szczupłych palców. – Podczas tych wypadów dowiedziałem się jednak, że w tych kryptach coś żyje. Nie w tym sensie, w jakim żyjecie wy i ja... coś jednak tam się obudziło i zaczęło działać... jak... jakieś zaklęcie.

Gdy elf opowiadał, Darius stał przy oknie, utkwiwszy spojrzenie w środkowej części warowni. Szczególnie pilnie wpatrywał się w okna komnat Wielkiego Mistrza. Teraz jednak odwrócił się w stronę elfa. – Dlaczego ich nie ostrzegłeś, elfie? Wielki Mistrz z pewnością wysłuchałby z uwagą ostrzeżenia, dotyczącego zagrożeń czających się pod jego stopami!

– Twój Wielki Mistrz stracił już wtedy rozum, panie rycerzu. Niewiele brakło, a byłby mnie oskarżył o szpiegowanie na rzecz wrogów. – Elf obrzucił rycerza zimnym spojrzeniem i ten odwrócił w końcu wzrok. Twarz Argaena złagodniała. – Człowieku, wiem, że niełatwo ci się z tym pogodzić, ale tak właśnie było.

Kaz ziewnął bezceremonialnie. – Mości elfie, mam tylko jedno pytanie, potem zaś – za twym pozwoleniem – zjem coś i odpocznę.

– Ach, jakże mi przykro, żem zapomniał o gościnności! – zagrzmiał Ravenshadow. Spojrzał na pozostałych członków grupy. – Wszystkim wam to potrzebne. Zaraz wrócę. – Niespodziewanie wetknął resztki czarnej skały w kieszeń szaty i wyszedł z komnaty.

Przez kilkanaście sekund zaskoczeni członkowie grupy spoglądali w milczeniu na drzwi, przez które wyszedł elf. Potem Kaz spytał spokojnym tonem: – Teselo, co sądzisz o naszym gospodarzu? Czy przypadkiem nie jest szalony jak pozostali mieszkańcy twierdzy?

Dziewczyna rozważała przez chwilę odpowiedź, po czym rzekła: – Myślę, że na razie jakoś się jeszcze trzyma, im dłużej jednak będzie tu przebywał, tym gorzej dla niego.

– Wydaje się, że nie życzy sobie twej pomocy.

– Jestem kapłanką Mishakal i zdarzało mi się już leczyć ludzkie umysły. Niekiedy chorzy odrzucają propozycję pomocy, ponieważ nie chcą przyznać się do własnych błędów. Niekiedy musiałam działać wbrew ich woli i wiedzy.

– Spojrzała na trzymany w dłoni medalion.

– Kaz, nam samym grozi niebezpieczeństwo. – Darius przeszedł do sedna sprawy. – Jeśli przyjmiemy za dobrą monetę to, co mówił elf, to każdy dzień naszego pobytu w twierdzy będzie przybliżał zagrożenie obłędem.

– Wiem! – parsknął minotaur.

– Kaz? – Darius znów wyglądał przez okno.

– Co znowu?

– Muszę zrobić, co się da, by uratować moich braci. Minotaur skrzywił się gniewnie. Znał dobrze ten ton, ponieważ niekiedy przemawiał tak Huma. Zwiastował kłopoty. Teraz zapowiadał próbę przejęcia kontroli nad siedzibą rycerstwa i niebezpieczeństwo śmierci od ciosu solamnijskiego miecza. – O tym, co się tu dzieje, wiesz na razie jedynie z relacji Argaena.

Darius potrząsnął głową. – Mam również oczy i inne zmysły nie ustępujące w niczym zmysłom elfa. Wystarczy zresztą wyjrzeć przez okno – wszędzie tu wyczuwa się zagrożenie.

Kaz nie ruszył się z miejsca.

– Na razie czuję jedynie głód i wyczerpanie..

– Kaz! W imię Wielkiego Mistrza... którego mienisz się być towarzyszem... – Rycerz zwrócił na minotaura oczy, które płonęły teraz gniewem nie mniejszym niż żar buchający niekiedy ze ślepiów Kaza.

Minotaur z pewnością nie byłby odmówił innemu rycerzowi... i kiedy zdał sobie z tego sprawę, poczuł wstyd. Zobaczmy, co przyniesie nam świt.

Dzwon znów jęknął... jeden raz.

Minotaury siedziały wokół dogasającego ogniska. Wracały do domu po latach pościgu za kimś, kogo uważały już za ducha. Poszukiwania na brzegach rzeki nie dały rezultatu – nie znaleziono ciał Greela ani Kaza. Hecar i Helati dokładnie opisali walkę pomiędzy nimi, która, wedle ich relacji, zakończyła się utonięciem obu przeciwników i porwaniem ich ciał przez rozszalały nurt rzeki.

Scurn nie miał powodów do zadowolenia, podobnie jak ogr. Żywot każdego z nich upływał na dążeniu do jednego tylko celu – pojmaniu i śmierci Kaza. Obaj parli do tego z różnych powodów, ich obsesja była jednak taka sama, a teraz zaś zawiódł ich i zdradził... wróg!

Molok potarł bliznę na głowie, w której wściekle kłębiły się myśli. Kaz miał wpaść w jego łapy bez względu na to, co mówił ten głupi papierek, który dała członkom grupy pościgowej starszyzna plemion minotaurów. Gdyby to odeń zależało, Kaz nigdy nie stanąłby przez sądem.

Scurna zaś niewiele obchodziło to, czy Kaz jest żywy, czy martwy, dopóki on był tym, który ścigał tchórza. Oskarżony czy nie, Kaz nadal cieszył się sławą na arenach i okaleczony minotaur wściekał się na samą myśl, że ktoś taki, jak uciekinier, nadal cieszy się sporym uznaniem. Scurn całą duszą zazdrościł Kazowi tego uznania, pozycji, zwycięstw... i jednocześnie nienawidził wojownika, który mógłby zajść wysoko, gdyby nie uległ fałszywemu przekonaniu, że ich władcy są zwykłymi kukłami w dłoniach wodzów Takhisis.

Obozowali na rubieżach pustkowi solamnijskich. Ostatnio ciągnął tędy dość liczny oddział wojska. Ślady wskazywały na obecność około dwu setek jeźdźców i przecinały rozległe pustkowia. Helati poddała myśl, że mogli to być rycerze solamnijscy, którzy wracali albo podróżowali ku twierdzy Vingaard. Sytuacja była intrygująca i jeszcze niedawno minotaury usiłowałyby ją jakoś wykorzystać. Teraz jednak pragnęły jednego – powrotu do domu.

Nagle całą grupę zaalarmował jakiś zduszony kwik. Minotaury porwały się na nogi, sięgając po topory, miecze i inny oręż. Kwik nie wydarł się z gardła żadnego z minotaurów, nikt bowiem z nich nie potrafiłby pisnąć tak żałośnie. Tam skąd się rozlegał, stał jeden z wartowników.

Zanim ktokolwiek zdążył się ruszyć, w krąg światła ogniska wstąpił ów wartownik. W jednej dłoni trzymał topór ociekający świeżą krwią, w drugiej dzierżył wijącego się rozpaczliwie goblina.

– Dwaj tacy próbowali mnie zaskoczyć.

Minotaury wydały z gardeł rozmaite parsknięcia, prychnięcia i pochrząkiwania – wszystkie zaś dźwięki świadczyły o bezgranicznej pogardzie dla głupoty napastników. Goblin bez powodzenia próbował skurczyć się do rozmiarów przynajmniej myszy. Nawet Molok popatrzył nań ze wzgardą.

– Zabijcie toto – powiedział.

– Tylko w walce – splunął wartownik. – Zarżnięcie go ot, tak, oznaczałoby utratę honoru.

Pozostałe minotaury pokiwały głowami. Mordowanie bezbronnych ściągało niesławę. Molok, przegłosowany, wiedział, że podważanie zasad kodeksu minotaurów nie ma sensu.

– Poza tym – ciągnął dalej wartownik – ten rozdygotany worek kości i sadła wykrztusił z siebie zdanie, które powinno nas zainteresować.

– Cóż takiego, mianowicie? – spytał poirytowany Scurn. Wolałby zabić goblina od ręki. Gobliny nie zasługiwały na honorową śmierć. W jego opinii niewiele różniły się od szczurów.

– No, gadaj! Powiedz im, goblinie, to samo, co mówiłeś mnie!

– Ja... ja jestem Krynge, szlachetni, cudowni panowie... Scurn poczęstował goblina kopniakiem. – Przestań mamrotać, wstawaj i mów do rzeczy! Może uda ci się wynieść stąd skórę.

Goblin najwidoczniej wziął słowa Scurna za dobrą monetę i zaczął trajkotać. – Mój oddział... znacznie liczniejszy niż teraz... znalazł rycerzy. Wszyscy, prócz jednego, byli martwi. Zaczęliśmy się z nim zabawiać i wtedy... zaatakował nas minotaur. Zabił wszystkich moich ludzi... prócz dwu. I mnie, znaczy. – Krynge uśmiechnął się, obnażając żółte, nierówne zębiska. – Trzy gobliny przeciwko minotaurowi... kiepskie to szansę... szczególnie że jeden goblin leżał bez ducha. Wycofaliśmy się na z góry..

– Znalazłem tę trójkę. Czaili się jak psy – przerwał mu wartownik. – Wpadli w taką panikę, że rzucili się na mnie i zabiłem dwu. Jednym zamachem topora. – Wartownik uśmiechnął się z dumą i pogładził zakrwawione ostrze. Pozostałe minotaury kiwnięciami łbów wyraziły swój podziw. – Ten tchórz zaczął coś mamrotać o jeszcze jednym przeklętym minotaurze”, przywiodłem go więc tutaj, by wszyscy wysłuchali, co ma do powiedzenia.

– Jeszcze jeden minotaur? Tu, niedaleko? – Molok wystąpił naprzód i ujął łeb goblina w swe masywne łapska.

– Skąd tamten nadciągnął?

– Z Południa, panie! Z Południa!

– Kaz! – Ogr zwrócił się w stronę Helati i Hecara. To musiał być Kaz!

Scurn ruszył na Helati. Jego pokiereszowany pysk z bliska wydał jej się jeszcze bardziej odrażający. – Mówiłaś, że Kaz nie żyje! Tak samo gadał twój brat! Tylko wy dwoje widzieliście walkę i to, jak wpadli do wody. Zaczynam mieć wątpliwości. Wyjaśnij to!

Pomiędzy siostrę i Scurna wcisnął się Hecar. – Kwestionujesz moją prawość? Zarzucasz mi łgarstwo?

Pozostałe minotaury ustawiły się jak do walki o honor. Wielu z nich spoglądało na Hecara ze zrozumieniem, wiedzieli bowiem przeciw komu stawał i o co zamierzał walczyć. Wielu z nich, podczas tej wyprawy, zastanawiało się nad własnym honorem. Hecar nie przemawiał tylko w swoim i siostry imieniu.

Przyjrzawszy się całej grupie Molok również zdał sobie z tego sprawę. Podobnie jak Scurn nie wierzył już Hecarowi, w odróżnieniu jednak od pokiereszowanego, wiedział, że jeśli Kaz żyje, potrzeba im będzie każdego ramienia. Ogr nie był durniem i nie miał najmniejszego zamiaru narażać się na niechybną śmierć – do czego niewątpliwie by doszło, gdyby ruszył za Kazem samotnie.

– Hecar... on nie miał na myśli niczego takiego... Molok położył dłoń na ramieniu Scurna. Minotaur spojrzał nań wściekle spode łba, jednak nie otworzył pyska. – Ciała Kaza przecież nie odnaleziono. Dlaczego? Bo przeżył i skrył się jak tchórz.

Pozostałe minotaury gniewnie pomrukiwały. Zareagowali dokładnie tak, jak chciał ogr. Gadaj im o honorze i tchórzostwie, a uwierzą we wszystko, co powiesz.

Dwaj przeciwnicy nadal stali jeden naprzeciw drugiego. Scurn wciąż pragnął krwi Hecara, ten zaś nade wszystko chciał chronić siostrę. Helati miotała się pomiędzy dwiema, wykluczającymi się alternatywami – mogła pozbawić honoru brata, mówiąc prawdę, lub zniesławić siebie, zachowując milczenie. Wybrała to drugie.

– Co się stało z Greelem? – spytał Scurn. Zaczęło doń docierać, że zabijając teraz Hecara, nie osiągnie niczego. Pozostałe minotaury wzięły bowiem stronę rodzeństwa, Scurn zaś, podobnie jak Molok, wiedział, że sam nie zdoła dopaść Kaza. Nie podobała mu się jednak myśl, że musi ustąpić. Wiedział też, że jeśli teraz się wycofa, straci twarz.

– Greel nie umiał pływać – wtrącił się któryś z pozostałych. – Jego klan żyje w górach, tam zaś są tylko strumienie. Nigdy się nie nauczył.

Westchnienia ulgi, jakie wydobyły się z czterech piersi, zagłuszył ogólny pomruk potwierdzenia. Molok szybko to zresztą wykorzystał, by opanować sytuację. – Widzisz? Greel utonął. Nie umiał pływać. Okazał prawdziwą odwagę. Popisał się honorem.

Hecar i Helati wymienili szybkie spojrzenia. Greel skończył żywot w rzece dlatego, że go do niej wrzucili, po tym jak Hecar go zabił. Co się tyczy honoru, Greel nie posiadał o nim najmniejszego pojęcia. Od samego początku zawziął się, że wetknie grot oszczepu w grzbiet Kaza. Banitę uratował jedynie okrzyk Helati. Spłoszony Greel zdołał jedynie zabić pod Kazem konia. Wedle rozeznania Hecara i Helati, obaj przeciwnicy naprawdę zginęli w burzliwych odmętach wody. Nie znaleźli żadnego śladu Kaza – w tym względzie oboje mówili prawdę. Oboje też postarali się ukryć fakt, że wieść o jego ocaleniu jednocześnie uradowała ich i zaskoczyła.

– Kaz żyje. Jeśli zmierza na północ, tedy podąża do twierdzy Vingaard – domyślił się Scurn.

– Rycerze wtrącą go do lochu – sprzeciwił się Hecar. – Z pewnością tam nie pójdzie.

– Pójdzie. – Scurn powiódł wzrokiem po pozostałych, na chwilę zatrzymując spojrzenie na Moloku. – Ruszamy do Vingaardu. Jeśli go tam zastaniemy, zażądamy, by go nam wydano. – Niektóre z pozostałych minotaurów wyglądały w tej chwili tak, jakby niezbyt spodobała im się myśl o tym, że mają, ot, tak sobie, wkroczyć do stolicy zakonów solamnijskich i zażądać wydania więźnia. Scurn obrzucił ich pogardliwym spojrzeniem. – Co widzę? Czyżby wśród nas byli tchórze? Jest tu może ktoś taki, kto chciałby wrócić do domu, nie wypełniwszy misji?

Odpowiedziało mu milczenie. Zawrócenie oznaczałoby utratę honoru i byłoby aktem tchórzostwa. Lepsza już śmierć.

– A więc postanowione.

– A co z tym tutaj? – spytał wartownik. Podniósł Krynge’a, trzymając go za skórę na karku.

Scurn wyszczerzył zęby. – Dajcie mu miecz. Będzie miał honor zginąć w walce. Rzadka rzecz jak na goblina.

Rozdział 12

STAŁ POŚRODKU ARENY BEZ BRONI. Tłum zebranych minotaurów rykiem wyrażał swe uznanie i szacunek. Kaz odpowiedział na pozdrowienie, unosząc w górę zaciśnięte pięści i wolno obracając się dookoła.

Jego dotychczasowe sukcesy sprawiły, że nikt nie uważał go za głupca, który z gołymi pięściami rzuca się na uzbrojonego przeciwnika. Widzowie widzieli w tym szlachetność mistrza, który pragnie jakoś wyrównać szansę w starciu. Jeśli przeciwnik go pokona, Kaz nie straci honoru. To, że przeciwnik od razu wyzwał mistrza, zamiast mozolnie wspinać się po tabeli zwycięstw, dowodziło, że jest albo bardzo dzielny, albo bardzo głupi. Wkrótce miało się okazać, jak jest w istocie.

Nadzorcy – publiczność nazywała ich „intruzami” lekko rozbawieni obserwowali wszystko ze swoich lóż ustawionych przy północnej ścianie. Były wśród nich ogry i byli ludzie – jeden z tych ostatnich szczycił się, że jest adiutantem Crynusa, wodza armii Takhisis. Na arenę zajrzeli, by się trochę rozerwać: przybyli tu, by dokonać inspekcji nowych kompanii „ochotników” – którzy w istocie byli żołnierzami niewolnikami. W tych oddziałach ludzie i ogry nie byli oficerami, ale raczej nadzorcami. Żołnierze związani przysięgą musieli podążać za nimi w bój – niezależnie od konsekwencji. Minotaur, który złożył taką przysięgę, raczej zginie za swojego kapitana, niż wypowie mu posłuszeństwo – jeśli, oczywiście, okaże się typowym przedstawicielem swojej rasy.

W miarę upływu czasu Kaz i tłum niepokoili się coraz bardziej. Mistrz był gotów na odniesienie kolejnego zwycięstwa, które umocni jego pozycję. Jak długo trzeba będzie czekać, aż wpływ „intruzów” uczyni go jednym z władców rasy minotaurów. Niezbyt długo, to pewne!

Brama naprzeciwko Kaza zaczęła otwierać się ze zgrzytem. Minotaur zebrał się w sobie. Zastanawiał się, czy zna przeciwnika, który rzucił mu wyzwanie. Być może to jakiś młodzik, mający jeszcze w pamięci lekcje treningowe, których niekiedy udzielał sam Kaz. Nie, żaden z nich nie byłby aż tak głupi. Każdy z nich został sprawdzony i u każdego odkryto spore braki. Musieli jeszcze wiele się nauczyć, zanim zrodzi się im we łbach myśl, że mogą pokonać instruktora.

Przeciwnik powoli wszedł na arenę. Tłum nagle ucichł. Zaciekawieni nadzorcy pochylili się do przodu.

Na arenie stał rycerz solamnijski. Człowiek przeciwko minotaurowi. Owszem, miał miecz, ale zdjął zbroję – nie był więc chroniony przed ciosami Kaza. Długie wąsy, typowe dla rycerstwa, i sposób, w jaki się poruszał, wskazywały na to, że przeszedł trening równie pełny i wyczerpujący jak ten, któremu poddawano minotaury. Był to rycerz doświadczony i zaprawiony w bojach – prawdziwy Solamnijczyk.

Człowiek ruszył na minotaura. Jego twarz powoli wyłaniała się z cienia. Wydawało się, że napiera nią na przeciwnika. Kaz poczuł, iż ogarnia go fala paniki. Nie... nie mógł walczyć z tym człowiekiem! Nie z tym rycerzem!

Nie z Humą!

– Kaz, nie masz innego wyjścia – wyjaśnił niewzruszenie Huma. Podniósł miecz, ale zamiast zadać nim cios, rzucił go na piasek przed Kazem. – Nie masz broni... i ja się jej wyrzekam. – Powiew wiatru uniósł jego włosy, poznaczone niezwykłymi u tak młodego człowieka pasmami siwizny.

I nagle twarz przeciwnika przekształciła się w gadzie rysy Galon Dracosa. Wydłużona, wężowa gęba rozciągnęła się w drwiącym uśmiechu.

– Minotaurze, zdradź mi swoje sekrety. Co wiesz o mojej potędze? Co wiesz o źródłach moich czarów?

– Nie! – Niemal nie myśląc, Kaz zadał cios lewą, trafiając maga w twarz. Rozległ się suchy trzask i szyja Dracosa nagle wygięła się pod nieprawdopodobnie ostrym kątem. Przeciwnik minotaura zwalił się na ziemię. – Niech Sargas cię porwie! – Kaz wezwał mrocznego boga swej młodości. – Nie wiem nic! Odczep się i dręcz kogoś innego!

I oto głowa trupa – bo nikt nie mógł żyć z tak skręconym karkiem – powoli odwróciła się ku minotaurowi. Kaz obserwował to wszystko oniemiały z przerażenia. Gęba Galan Dracosa wykrzywiła się w złośliwym uśmieszku. To prawda. Nie wiesz nic!

Twarz maga znów przekształciła się w oblicze Humy. Na twarzy rycerza malował się wyraz bolesnego rozczarowania – jakby Kaz go zawiódł lub zdradził.

To właśnie przeraziło Kaza bardziej niż wszystko, co stało się przedtem. Świat zaczął wirować wokół nieszczęsnego minotaura... aż Kaz pojął, że padł ofiarą kolejnego złego snu. Koszmarnego snu. Wszystko się skończyło, wokół zaś Kaza zaczęły gęstnieć ciemności. Minotaur usiłował im umknąć, jednak nie zdołał. Mrok dopadł go i spowił w gruby kokon. Śpiący nieszczęśnik zaczął się modlić o nadejście dnia, obawiając się jednocześnie, że to nigdy nie nastąpi..

Nadejście dnia wcale nie przyniosło mu ulgi. Opustoszała twierdza robiła jeszcze bardziej przygnębiające wrażenie niż nocne koszmary. Mrok przynajmniej pozwalał się ukryć. Tymczasem możliwe było, że tym, co na nich czyhają, nie przeszkodzi przyćmione światło kolejnego mglistego dnia – w rzeczy zaś samej oni widzieli nie lepiej niż w nocy. Mgła była jak wszechobecny i bezcielesny stwór.

W dzień dzwon rozległ się na razie dwukrotnie. Nie odzywał się o ustalonych porach, dzwonnik najwyraźniej dzwonił wtedy, kiedy mu się podobało, albo wtedy, kiedy podobało się Wielkiemu Mistrzowi – jeśli opowieść elfa Argaena była rzeczywiście prawdziwa.

Gdy Kaz niezbyt chętnie stawał z posłania, elf się nie pojawił. Z powodu bólu mięśni minotaur poruszał się powoli. Posadzka komnaty okazała się kiepskim miejscem na rozłożenie koców, Argaen stwierdził jednak, że nie może im zaoferować niczego lepszego. Biblioteka nie mogła być kwaterą mieszkalną. Kaz zaczął się zastanawiać, gdzie podział się elf i co teraz porabiał.

Nagle minotaur żwawo porwał się na nogi. Darius, który zdążył już wstać wcześniej i wykonywał teraz jakieś ćwiczenia gimnastyczne, spojrzał na towarzysza ze zdziwieniem. – Gdzie jest Delbin?

– Chyba... – Rycerz spojrzał na opuszczone posłanie kendera. – Był tu, kiedy ostatnio patrzyłem.

– O... on potrafi zmyć się zupełnie bezgłośnie! – sarknął Kaz. – Nie umiem policzyć, ile razy płatał mi tego samego figla. Powinienem już się do tego przyzwyczaić..

choć sądziłem, że po tym, co Ravenshadow powiedział nam w nocy, ten pokurcz potrafi zachować się rozsądnie.

– Może jest z Argaenem – wtrąciła się, siadając na posłaniu, rozbudzona rozmową Tesela.

– Może... ale mocno w to wątpię.

Darius wyjrzał przez okno, jakby spodziewał się, że zobaczy kendera skulonego na parapecie. Przez chwilę spoglądał w kierunku centrum warowni. – Czy uważasz, że jest dość zuchwały, by pokusić się o spenetrowanie komnat Wielkiego Mistrza? Coś takiego mógłby potraktować jako wyzwanie.

– Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że polazł do krypt! – ryknął wściekle Kaz. Ludzie spojrzeli nań z obawą. Minotaur opanował się z niemałym trudem. – Aby się upewnić, przeszukajmy szybko bibliotekę.

– W jakimże celu? – odezwał się z hallu głos Argaena. Zaraz potem do sali wszedł elf, niosąc koszyk napełniony chlebem, owocami i napojami. Postawił koszyk na stole i zwrócił się do Kaza: – W czym problem, przyjacielu?

– Delbin. Kender. Widziałeś go? Czy jest w bibliotece?

– Nic o tym nie wiem. Niełatwo jest upilnować kende..

– głos mu się załamał. – Astro, wybacz mi moją głupotę! Powinienem okazać więcej rozsądku i nie opowiadać o wszystkim w obecności kendera, ale myślałem, że nad nim panujecie.

– Nikt nie potrafi zapanować nad kenderem na dłużej – odparł Kaz cierpkim tonem. – I nie sądzę, by komuś na tym zależało. Sęk w tym, co dalej? Mógł się wymknąć, by przeszukać krypty Wielkiego Mistrza!

– W Vingaardzie są i inne miejsca, które mogłyby zainteresować kendera – podsunął Darius.

– Niestety, od kilku miesięcy – niechże wybaczy mi Paladine! – wędrowałem z tym kenderem. On polazł do krypt, nie może być inaczej!

– To fatalnie – mruknął Ravenshadow. Wydawało się, że rozważa różne możliwości. – Czy uważasz, że potrafi dostać się do tych skrytek?

– Elfie, przecież nie w tym rzecz! Sęk w tym, że jeśli to, co nam mówiłeś, jest prawdą, to Delbin może skończyć nadziany na jakiś miecz jak na rożen! Szaleni czy nie, wątpię, by Solamnijczycy zapomnieli o swych szermierczych umiejętnościach.

– Istotnie, to prawda. Co najwyżej, przybyło im zawziętości. Wszystko, oczywiście, przygotowali dla swego wyimaginowanego wroga.

– Mości elfie – wtrąciła się Tesela. – Jakże to się stało, że ty przetrwałeś? Dlaczego rycerze ciebie nie niepokoją?

– Byłem kiedyś ich gościem honorowym – odparł ostro nieco zaskoczony tym pytaniem Ravenshadow. Wydaje się, że cały czas o tym pamiętają, choć prawdą jest, że starałem się ich unikać tak często, jak tylko mogłem. W tej chwili zresztą mamy pilniejsze rzeczy na głowie. Zbierajcie się i chodźcie za mną! Musimy ratować waszego kompana!

Elf ruszył tak pospiesznie, że towarzysze Kaza ledwie mieli czas zareagować. Darius musiał zostawić swą zbroję – wziął tylko miecz i tarczę. Kaz zdążył wyjąć topór z obejmy na grzbiecie. Jak jeden mąż członkowie małej kompanii podążyli za szybkonogim Argaenem.

Ku ich zaskoczeniu elf nie od razu opuścił bibliotekę. Zamiast tego, przystanął na chwilę i spomiędzy fałdów swej szaty wyjął jakiś błękitny kryształ i wpatrzył się weń z uwagą.

Pośrodku małej sfery utworzyło się coś mętnego, nikt jednak nie umiałby powiedzieć, co takiego. Ravenshadow podsunął kryształ pod nos Kazowi.

– Ty znałeś go najlepiej, minotaurze. Pomyśl o nim i spróbuj skupić się na miejscu, w którym on może przebywać.

– Mości elfie... nie lubię czarnoksięstwa – prychnął Kaz z urazą w głosie. – Wydaje się, że ci, co podążają tą ścieżką, nie zawsze trafiają tam, dokąd pragną.

– To nam raczej nie grozi. Chcesz odnaleźć przyjaciela, czy wolisz przeszukiwać całą twierdzę bez planu?

Rzuciwszy elfowi nieufne spojrzenie, Kaz ujął kryształ w dłonie i najlepiej jak potrafił, usiłował skupić swe myśli na małym przyjacielu. Przypomniał sobie wieczny uśmiech przylepiony jakby do małej twarzyczki, który dziwnie kontrastował z owym skupieniem, jakie widywał na gębie kendera ostatnio. Wspomniał o księdze Delbina i wyobraził go sobie zapisującego w niej ostatnią przygodę... odnoszącą się do sytuacji, w jakiej kender znalazł się obecnie..

– Nareszcie! Widzicie! – rozległ się okrzyk Argaena. I rzeczywiście, mętna mgiełka pośrodku sfery przekształciła się w wyraźny wizerunek Delbina. Kender znajdował się w mrocznym, oświetlonym jedynie blaskiem pochodni pomieszczeniu. Nie wyglądało ono na część krypt, nie przypominało też w niczym komnat Wielkiego Mistrza. Najbardziej ze wszystkiego było podobne do długiej, wąskiej, pokrytej kurzem i od lat nie używanej alkowy.

– Gdzie to jest? – Wizerunek Delbina nie dostarczył Kazowi materiału do żadnych wniosków.

Argaen roześmiał się głośno – zupełnie nie jak elf. W jego śmiechu było zaskoczenie, ulga... i coś, czego minotaur nie umiałby określić.

– Wiesz, mości elfie, gdzie on jest? – spytał wreszcie Darius.

– Mi...mimo wszystko, nie opuścił biblioteki. – Twarz Ravenshadowa ożywiła się do stopnia, o jaki towarzysze nigdy by go nie podejrzewali. Odkrycie miejsca pobytu kendera prawdziwie nim wstrząsnęło. – Za mną proszę!

Jak przedtem, odwrócił się na pięcie i ruszył tak szybko, że pozostali nie zdążyli się zorientować, o co mu chodzi.

– Czy wszystkie elfy są tak pochopne? – spytała Tesela nie bez irytacji w głosie. Jej cierpliwość zaczynała się powoli wyczerpywać, choć jako kapłanka Mishakal miała jej niemało.

Kaz wolał nie odpowiadać... zamiast tego postarał się nie stracić z oczu szybko znikającej sylwetki ich dobroczyńcy.

Znaleźli elfa w jednej z bibliotecznych pracowni. Argaen przeglądał długi, pożółkły zwój pergaminu, który wedle pobieżnej oceny Kaza liczył sobie dobrze ponad sto lat. Argaen kiwał głową i chichotał dziwacznie... co zaniepokoiło minotaura. Zastanawiał się w duchu, jak dalece mogą zaufać rozsądkowi elfa.

– Zobaczcie! – zawołał Argaen, gdy weszli do pracowni. Nawet nie patrząc, tknął palcem środek pergaminu.

– To kopia oryginalnych planów biblioteki. Wasz założyciel – elf spojrzał na Dariusa – zaplanował to tak, że dostęp do ponad połowy pomieszczeń jest ukryty.

– Co takiego? – Rycerz nie bardzo rozumiał, co elf miał na myśli.

– Nie wiem, jak projektowano wasze południowe warownie, Yinas Solamnus jednak chciał, by tutaj każdy budynek miał jeszcze dodatkową funkcję... oprócz tej oczywistej. Wiedział, że któregoś dnia twierdza Vingaard może być oblegana i napastnicy wedrą się w obręb murów. Stąd korytarze wewnątrz ścian, dość szerokie, by dwu mężów mogło się w nich bez przeszkód mijać. Wasz przyjaciel kender odkrył takie właśnie przejście w tym budynku.

– Nigdy nie słyszałem o korytarzach, o których mówisz – spierał się Darius.

– O większości z nich bowiem zapomniano. Te pergaminy odkryto dopiero podczas ostatniej wojny, po tym pewnie, jak jeden z waszych braci okazał się zdrajcą.

Darius zbielał na twarzy na tę obraźliwą uwagę i byłby sięgnął po miecz, Kaz jednak chwycił go za ramię. – Dariusie... on mówi prawdę. O wszystkim opowiem ci później.

Rycerz opuścił ramię. W oczach młodzieńca Kaz ujrzał rozterkę i prawdziwe przygnębienie. Nie mógł go za to winić. Przypomniał sobie wyraz oczu Humy, gdy ten opowiadał mu o zdradzie Rennarda. Rycerz ów, białolicy i zawsze ponury, traktował Humę dobrze i w rzeczy samej był jednym z jego nauczycieli i wychowawców. Okazało się jednak, że rycerska kariera chudzielca była drwiną z zasad zakonów, ponieważ na długo przed wstąpieniem w szeregi Solamnijczyków, Rennard został wyznawcą Morgiona, boga chorób i moralnej zgnilizny. Żylasty, jakby wycieńczony rycerz spowodował śmierć Wielkiego Mistrza Trake’a i wtrącił w poważną chorobę Oswala. Co gorsza, Huma odkrył, że odstępca i zdrajca był jego stryjem.

– Tutaj... tutaj i chyba jeszcze tu... – stwierdził spokojnie Argaen, który zupełnie nie przejął się rozterkami Dariusa. – To najbliższe sekretne wejścia, przy których możemy znaleźć waszego przyjaciela. Musimy go odszukać... najlepiej zaś to zrobimy, przecinając mu drogę.

– Niech lepiej zacznie się modlić, bym nie dopadł go pierwszy! – zgrzytnął minotaur. – Jak go złapię, powieszę za warkocz na szczycie najwyższej budowli w okolicy!

Delbin bawił się tak, jak nigdy przedtem w swym krótkim życiu. Sekretne przejścia i ukryte zamki – oto, co czyni życie kendera barwnym i szczęśliwym! Pomyślał o tym, jak będą mu zazdrościć niektórzy przyjaciele w Kenderówku. I dobrze im tak!

Delbin był, w pewnym sensie, rzadkim wśród kenderów dziwakiem. Większość jego ziomków nie troszczyła się o nic więcej niż o zabawę, choć niekiedy trafiali się wśród nich „stuknięci” – jak nazywała ich młódź. Delbin, owszem, lubił przygody i choć nigdy nie mówił o tym nikomu, a zwłaszcza Kazowi, tęsknił za czymś wielkim, co nadałoby jego życiu jakiś sens. Pragnął dokonać jakiegoś wspaniałego czynu. Słuchał historii o bohaterach – kenderach i innych i budziły się w nim wielkie ambicje. Na swoje nieszczęście – a może szczęście – był zbyt młody, by wziąć udział w wielkiej wojnie, zanim zaś podrósł na tyle, by wymknąć się na nią na własną rękę, do Hylo dotarły wieści, że Tę o Wielu Twarzach, jak kenderzy nazywali Takhisis, przegnano precz z tego świata.

Nie miał czasu na wspominki. Trzeba było brać się do dzieła. Drogę na górę blokowała mu wielka i solidna pajęczyna. Jak do tej pory przygoda nie przyniosła mu większej satysfakcji – znalazł kilka starych monet, zardzewiały nóż i jedne, dość zmyślnie ukryte sekretne drzwi. Pajęczyna to coś nowego, pomyślał Delbin i natychmiast wyobraził sobie jej rezydenta... wielkiego jak on sam, który tkają, błyskając czerwonymi ślepiami.

Nagle dostrzegł w mroku lśnienie tychże ślepiów, w sekundę potem okazało się, że wyimaginowany pająk istnieje naprawdę. Stwór był niewiarygodnie paskudny i niemal całkowicie tarasował sobą przejście. No... sytuacja się zmieniała. Owszem, można sobie wyobrazić dowolnie wielkiego pająka... ale któż mógłby przypuszczać, że wyimaginowane bydlę istnieje i naprawdę zaatakuje. Kender zdecydował, że znacznie więksi od niego dostaliby w tej sytuacji czkawki. Smolny kwacz, którym oświetlał sobie drogę, dawał zbyt mało światła, by spłoszyć potwora, a nóż, świetnie nadający się do otwierania zamków w sekretnych drzwiach, był zbyt tępy, by cokolwiek nim przeciąć. Nawet gdyby zdołał udźwignąć miecz, nie przydałby mu się na wiele. Stwór był niewyobrażalnie wielki.

Osiem łap, a każda gruba jak ramię kendera, przedzierało się przez pajęczynę, drapiąc ściany przejścia. Potężny stwór powoli posuwał się ku Delbinowi. Kender odkrył, że nie może się ruszyć – nie ze strachu, nie... choć znał to uczucie, którego doświadczał... niekiedy – był po prostu zafascynowany tym, co miało się wydarzyć. Wielorakie ślepia potwora lśniły łagodnie, zapraszając go do jakiegoś ciepłego, bezpiecznego miejsca, gdzie sobie zaśnie, spowity w mocny i miły w dotyku koc.

Kender wypuścił świecę z dłoni.

Pająk cofnął się pospiesznie i Delbinowi rozjaśniło się we łbie. Od potwora dzieliła go odległość paru zaledwie stóp. Kender usiłował odwrócić się w miejscu, ku swemu jednak zdumieniu przekonał się, że nie może ruszyć związanymi stopami. Pajęczynka, psiakość! – pomyślał Delbin, przewracając się na ziemię. Ośmionogi potwór opanował odruch strachu i ponownie zaczął pełznąć w stronę malca.

Niespodziewanie dla ofiary i kata, w zakurzonym korytarzu ogłuszająco zagrzmiał okrzyk bojowy i nagle za gigantycznym pajęczakiem pojawiła się skąpana w świetle potężna sylwetka. Muskając niemal pułap przejścia, przybysz w jednej ręce trzymał wzniesiony do ciosu topór bojowy, którym żaden człowiek nie mógłby łatwo władać.

Pająk przystanął niepewny, co czynić dalej. Wahał się między głodem a strachem. Delbin zaś, otworzywszy gębę z zachwytu, obserwował, jak topór gładkim łukiem wcina się w korpus paskudy. Z przeciętego niemal na połowy cielska trysnęła ohydna ciecz, obryzgując obficie ściany i kendera. Stwór, którego maleńki móżdżek nie umiał pogodzić się z rzeczywistością, nie skonał na miejscu. Chwiejnym krokiem ruszył na Delbina – choć światło w jego ślepiach gorzało coraz nikłejszym blaskiem. Topór śmignął w górę i opadł ponownie.

Pająk zwalił się na ziemię tuż u związanych stóp kendera.

– Delbin! – Kaz odstawił pod ścianę swój ociekający zielonkawą cieczą topór, przestąpił przez resztki potwora i klęknął obok skrępowanego kendera. Za nim nadbiegała Tesela, niosąc pochodnię. W głębi korytarza słychać było inne głosy, świadczące o tym, że ciągną stamtąd Argaen i Darius.

– Delbin, ty ośle! – mruknął Kaz. Spojrzał na stopy kendera. – A to co?

– Pajęczyna – stwierdziła Tesela. – Czegóż innego użyłby pająk? – Dziewczyna podała Kazowi pochodnię i dotknęła więzów medalionem. Lepkie pasma zaskwierczały, stopiły się i natychmiast odpadły.

– Ten medalion jest bardzo poręczny..

– Owszem, nie przeczę. – Uzdrowicielka pochyliła się do przodu i zwróciła do kendera: – Czujesz zawroty głowy? Może masz jakieś zadrapania? Musiałeś się przewrócić?

– Jak to zrobiłaś? – Delbin musnął palcem resztki pajęczyny. – Czy ja też mogę? To działa tylko na pająki? Nie... nie sądzę, bym był ranny. Kaz, nie chciałbyś zobaczyć tego stwora... eee... ja wiem, że go widziałeś... wylazł gdzieś z prawej, a ja tylko rozmyślałem, że ta pajęczyna wygląda mi na robotę ogromnego pająka..

Kaz położył dłoń na ustach kendera i spojrzał na Teselę.

– Nic mu nie jest.

– Na Miecz Paladine’a! Co tu się dzieje? – Ze znajdujących się za Delbinem schodów zbiegł Darius z mieczem w jednej i łuczywem w drugiej dłoni. – To... to..

– Pająk, i owszem – dokończył schodzący z góry Argaen. Choć obaj z Dariusem biegli, jedynie rycerz był zdyszany. – Nie mogę rzec, że wcześniej natknąłem się na tak wielkie bydlę. I z pewnością nie spodziewałbym się znaleźć czegoś takiego w Vingaardzie.

Kaz wytarł ostrze topora. Smród bijący z rozpłatanego pajęczego odwłoka zaczął już dawać się obecnym we znaki.

– Byłeś kiedy w tych korytarzach? – spytał minotaur elfa.

– Kiedy po raz pierwszy znalazłem te pergaminy a było to dziełem czystego przypadku... upewniam was, że świetnie je ukryto – postanowiłem zbadać cały system korytarzy bibliotecznych. Natknąłem się na wiele pająków. Ale żeby znaleźć coś takiego..

– Delbin powiada, że pojawiło się znikąd... w tej samej chwili, w której pomyślał, że ta pajęczyna musi być dziełem ogromnego pająka.

Elf zmarszczył brwi. – Wcale mi się to nie podoba... choć nie jest niemożliwe. Sprawy toczą się coraz szybciej... i nie zawsze ku lepszemu. Obawiam się, że kender sam jakoś wyczarował tego pająka... magią.

Delbin milczał, ale w jego oczach pojawił się błysk, od którego ciarki przebiegły Kazowi po grzbiecie.

– Co miałeś na myśli – minotaur łypnął okiem na Argaena – mówiąc, że kender sam go wyczarował?

– Może niezbyt dobrze dobrałem słowa. Mam na myśli wszystko, co nas dotyczy... włącznie z tym, co was spotkało, kiedy wkroczyliście do Vingaardu. Przypomnijcie sobie rycerza, o którym mi opowiedzieliście... te dźwięki wydawane przez ludzi i zwierzęta... gdy w rzeczywistości nie było ani jednych, ani drugich.

– Rycerz był prawdziwy – stwierdził rzeczowo Darius.

– Może. A jednak, prawdziwy czy nie, zniknął. Ten pająk zaś, którego wyobraził sobie kender, zniknąć nie raczył. – Argaen przyjrzał się Delbinowi, korzystając z nikłego światła pochodni. Kaz zauważył, że kender zadrżał.

– Delbin, niech to będzie dla ciebie lekcją. – Minotaur łagodnie szturchnął kendera w żebra. – Nie pakuj się już w żadne przygody beze mnie.

– Kenderze, jak właściwie znalazłeś wejście, z którego skorzystałeś? – spytał elf z ciekawością. – Nawet ja miałem problemy z ich odnajdywaniem, ale żeby wiedzieć, jak je otwierać..

Twarz Delbina rozjaśniła się w uśmiechu. – To proste. Trzeba ci tylko wiedzieć, gdzie patrzeć... te zamki zresztą nie są naprawdę dobrze poukrywane. Owszem, dostarczają trochę zabawy, ale mój wuj, Kebble, nauczył mnie paru sztuczek. Wszyscy kenderzy uważają – i całkiem słusznie – że jest w tym najlepszy, ale..

– Delbin jest kenderem – Kaz przerwał rozpoczynający się tak obiecująco wykład. – To powinno starczyć za odpowiedź. On tak może całymi godzinami. Ja jednak, jeśli nie macie niczego przeciwko temu, wolałbym opuścić to miejsce. Ten przerośnięty pajęczak śmierdzi tak, że jego zapachem można by garbować skóry, pyłu też tu więcej niż na pustyni.

Elf kiwnął głową, myśląc najwyraźniej o czymś innym. – Ależ oczywiście. Najbliższe wyjście to to, przez które tu weszliśmy.

Kaz przekroczył pajęcze resztki. Tesela pomogła kenderowi dźwignąć się na nogi. Delbin lekko się zataczał. Kapłanka już miała ująć go pod ramię, kiedy u boku malca stanął i podtrzymał go Argaen.

– Pozwól mnie, kobieto... – elf obdarzył dziewczynę miłym uśmiechem. Tesela oczywiście cofnęła się o krok. Elf pomógł kenderowi przeleźć przez zewłok pająka. Dziewczyna pospieszyła za nimi, nie chcąc pozostać sama z okropnym truchłem. Od dziecka bała się pająków.

Dzień, podobny do wszystkich, które pamiętał, miał się ku końcowi. Nic się nie zmieniało... nigdy. I nie widać było temu końca.

Lord Oswal rozsiadł się w największej z komnat, w której sprawowali rządy on i jego liczni poprzednicy, z bratem włącznie. Salę Tronową zbudowano tak, żeby nikt, kto do niej wchodzi, nie miał wątpliwości, że skupia się tu władza, a Wielki Mistrz jest najwyższym wodzem i głosem Paladine’a. Fotel, na którym zasiadał Wielki Mistrz, wyniesiono o poziom wyżej od pozostałych. Każdy, kto prosił o posłuchanie, musiał spoglądać w górę. Za wysokim oparciem tronu, jakby dla podkreślenia potęgi tego, kto na nim zasiadał, ustawiono wielką rzeźbę symbolizującą jedność zakonów solamnijskich. Figura orła przewyższała rosłego męża.

Kiedyś po obu stronach tronu stali gwardziści. Pozostali ustawiali się szeregami wzdłuż ścian, jeszcze większa zaś ich grupa strzegła drzwi. Teraz, gdy Oswal podnosił znużony wzrok, mógł naliczyć tylko kilkunastu... a i tego nie był pewien, czy może na nich polegać. Ludzie ci byli brudni, zionęli smrodem i niezbyt przypominali rycerzy, jakimi niegdyś chlubiła się Solamnia. Oczywiście byli szaleni, to szaleństwo jednak było jego dziełem. Oswal uważał, że sam ma szczęście, nie padł bowiem ofiarą potęgi tamtego, choć z każdym dniem trudniej mu było się opierać. Z każdą też mijającą godziną coraz bardziej kusząca wydawała mu się perspektywa, by pozwolić umysłowi popłynąć... ku..

Z rozmarzenia wyrwał go jęk dzwonu. Oczy Oswala rozszerzyły się lekko, a na jego spękanych ustach pojawił się skąpy uśmieszek. Może jego podwładni uznali za szaleństwo rozkaz, by cały czas w dzwonnicy znajdował się jakiś człowiek. Polecenie, by ów rycerz dzwonił w dowolnie wybranych przez siebie chwilach, zostało skwitowane pełnymi politowania spojrzeniami szanujących go niegdyś podwładnych. Lord Oswal wiedział jednak, co robi. Głos dzwonu wyrywał go z zamyślenia, które groziło osunięciem się w szaleństwo. Fakt, iż jeszcze nie oszalał, zawdzięczał dzwonowi – i swym własnym mocom, które posiadł jako kapłan Paladine’a – o czym nie wiedzieli nawet jego towarzysze broni.

Zastanawiał się, co też się dzieje na zewnątrz. Co porabiał Bennet? Gdzie podział się Arak Sokole Oko, głowa Zakonu Korony? Gdzie są Huma i Rennard? Gdzie..

Przeklął czyhającego w mroku, kiedy zdał sobie sprawę że niektórzy z tych, o których myślał, dawno już nie żyją. Ale inni..

– Myślisz o własnej śmiertelności, Wielki Mistrzu? spytał go nagle głos brzmiący jak syk węża.

Oswala dawno już nic nie dziwiło. – Pokaż się, tchórzu!

Przed tronem Wielkiego Mistrza pojawił się zgęstek czarnej mgły, żaden ze strażników jednak nie zwrócił na nią uwagi. – Ślepi jesteście? – miał ochotę krzyknąć Oswal. – Przed wami wróg!

Rycerze gapili się przed siebie, na nic nie reagując. Dawno już zagłębili się w iluzji ślepego fanatyzmu i oddania służbie, poza którą nic dla nich nie istniało. Byli wartownikami najlepszymi z najlepszych, najczujniejszymi z czujnych, nie dostrzegali jednak figury spowitej w cienie.

Oswal odmawiał pogodzenia się z możliwością, że sam ulega złudzeniom i że mroczna figura istnieje tylko w jego własnym umyśle.

– Mam ci rzec, co przyniesie nowy dzień? – zadrwił cień. – Czy chciałbyś wiedzieć, jakie nowe okrucieństwa będą popełnione w imię Paladine’a i rycerstwa solamnijskiego?

Była to gra, którą każdego dnia posuwał nieco dalej. Lord Oswal drżał z coraz większej furii i... niepewności. Solamnia leżała w ruinie. Rycerze grabili lud, który mieli ochraniać. Poprzedni sprzymierzeńcy stali się zajadle ściganymi wrogami.

A wszystko to działo się z rozkazów Wielkiego Mistrza.

– Nie powiesz mi niczego nowego, magu, ja zresztą też nie mam dla ciebie nowych wieści. – Ostatnie słowa wypowiedział nie bez satysfakcji. Nie miał już bowiem sił, by w pełni wykorzystywać dary Paladine’a, które dano mu jako kapłanowi i rycerzowi. Jak to wyszło?

– Mogę uratować wasz lud od waszszszego szszszaleńssstwa. – Oswal widocznie trafił w jakiś czuły punkt przeciwnika. – Wystarczy, że odpowiesz mi na kilka prossstych pytań. Im dłużej zwlekaszszsz, tym gorsza staje się twoja pozycja przetargowa. Czy wiesz, że wasza twierdza stoi otworem, bezbronna, że poza kilkoma ludźmi, których maszszsz tutaj, w całym Vingaardzie nie pozostało wasss więcej niż dwa lub trzy tuziny? – Cień zachichotał. Wkrótce ostatni z rycerzy odejdzie w niebyt i wszystko... na próżno.

– Niech cię otchłań pochłonie! – zawołał Wielki Mistrz, wstając z tronu. Rycerze pełniący wartę u tronu spojrzeli na niego przelotnie, widząc jednak, że nic się nie dzieje, wrócili do pełnienia swych „obowiązków”. Gdybyś mógł wziąć, to czego chcesz, dawno już byłbyś tego dokonał! Miałem wizję! Od początku moimi krokami kierował Paladine! Kwestia, kto wytrzyma dłużej, upiorze! Twój czas się kończy! Zwyciężę.

– Nie dokonasz niczego, głupcze! Jesteś bezsilny, Wielki Missstrzu. Zdradzić ci sssekret? Wkrótce, już naprawdę niedługo, wezmę to, czego mi trzeba!

– A twoją skórę porwie Takhisis! – Oswal opadł na tron.

– Ależżż ona jużżż ją ma, jak widziszszsz... – Cień zaczął rozpływać się w nicość, zanim jednak zniknął zupełnie, lord Oswal zdążył na ułamek sekundy ujrzeć oblicze wroga. Była to twarz podobna do ludzkiej, choć podobieństwo było nikłe – rzadkie włosy przylegały gładko do czaszki, samo zaś oblicze wydłużonymi rysami przypominało gada. Efekt podkreślała skóra pokryta łuskami lub strupami. Niełatwo było orzec, czym właściwie.

Dopiero w dobrą chwilę po zniknięciu cienia, jeśli w ogóle w sali tronowej był jakiś cień, Oswal zdołał wyszeptać imię, jakie nosił niegdyś właściciel wężowego, nieludzkiego oblicza.

– Dracos!

Rozdział 13

KORZYSTAJĄC Z RESZTEK ŚWIATŁA GASNĄCEGO DNIA, Kaz i jego towarzysze obserwowali, jak zebrani wokół siedziby Wielkiego Mistrza ostatni Solamnijczycy wykonują coś, co wyglądało na codzienny wieczorny rytuał. Trzech lub czterech z nich powoli i metodycznie krążyło pomiędzy pozostałymi, rozdzielając wśród reszty zapalone pochodnie. Wszystko to robili w niezmiennym, jednakowym tempie. Kaz przypomniał sobie ludowe opowieści o wychodzących z grobów ożywieńcach. Obok niego obserwował to wszystko Darius, który zacisnął pięści, tak że zbielały mu kłykcie. Rycerze z pochodniami uformowali ochronny krąg wokół budynku, każdy zwrócony twarzą ku otaczającym ich ciemnościom. Ani minotaur, ani Darius nie dostrzegli żadnego widocznego zagrożenia. Wydawało się, że rycerze pragną odeprzeć atak nadciągających mroków. Dzwon zadzwonił przynajmniej po raz trzynasty tego dnia, choć prawdę rzekłszy, minotaur stracił już rachubę.

– Od jak dawna tak to już trwa? – zadał sobie pytanie. W opinii Kaza Vingaard przypominał jakieś postawione poza czasem, nierzeczywiste miejsce, gdzie wszystkie rzeczy i sprawy zwalniały biegu i nic nigdy nie ulegało zmianom. Nie było tu niczego stałego – we wszystkich kierunkach rozciągała się pustka. Rycerze zmieniali się na posterunkach po kilka razy dziennie, nie robili jednak nic poza tym. Niektórzy przechadzali się powoli po murach zamczyska, jakby pełnili służbę wartowniczą, Kaz wiedział jednak, że nie dostrzegliby wrogów, nawet gdyby ci wdzierali się na blanki.

– Na co czekamy? – Kaz wrzał z niecierpliwości. Darius kiwnięciem głowy dał mu do zrozumienia, że podziela jego uczucia. Minotaur skrzywił się nieznacznie. Darius był dzielnym, prawym rycerzem, ale jak wielu jego braci, uważał, że jedynym godnym sposobem osiągania celu jest otwarty atak prosto w paszczę największego choćby niebezpieczeństwa. Kaz natomiast, mimo że niekiedy samego ponosił go zapał, potrafił wyciągać wnioski z bolesnych nieraz lekcji przeszłości.

Tesela zachowała spokój. Skrzyżowawszy nogi i zamknąwszy oczy, usiadła na posadzce. Minotaur nie wiedział, czy dziewczyna się modliła, czy po prostu była znudzona jak on sam. Podejrzewał, że pewnie nie wiedziała, co z sobą począć.

Uzdrowicielka w jakiś sposób wyczuła, że na nią patrzy, otworzyła więc oczy i spojrzała w jego stronę. Minotaur natychmiast pojął, że coś ją niepokoi. – Coś nie tak?

Kapłanka potrząsnęła główką. – Doprawdy... nie umiem powiedzieć. Usiłowałam oczyścić umysł i cały dzień prosiłam Mishakal, by mnie oświeciła, ale nadal nie mogę określić, co mnie niepokoi. Wiem jedynie tyle, że chodzi o Argaena..

– Elfa? – spytał Darius.

– Prosiłam Mishakal o łaskę zrozumienia... ale gdy tylko pomyślę o elfie, czuję pustkę w głowie. Jakby była jakaś... blokada.

– A twoja bogini nie jest dość potężna, by usunąć tę przeszkodę?

Płonące gniewem spojrzenie dziewczęcych oczu sprawiło, że rycerz zaczerwienił się jak burak. – Mości rycerzu, nie jest tak, że pstrykam palcami i bogini natychmiast spełnia me prośby! Mishakal, jak inne bóstwa, ma na głowie sprawy przewyższające zdolności pojmowania śmiertelników! Nie jestem obiektem jej jedynej troski, choć wiem, że darzy mnie miłością. Może istnieje sto powodów, dla których nie mogę dostać tego, o co proszę. A jeśli już o tym mowa, gdzież podział się twój Paladine? Dlaczego nie pomaga swoim wyznawcom?

Kaz, który jako jedyny z całego towarzystwa kiedykolwiek zetknął się z bóstwem – choć pech sprawił, że bóstwem tym była akurat Takhisis – uśmiechnął się nieznacznie. Wedle jego rozeznania, moc bogów była bardziej ograniczona, niż się to powszechnie przypuszcza.

Wstawszy z fotela, na którym siedział, polerując głownię topora i zastanawiając się, jak usunąć szczerbę na ostrzu, minotaur podszedł do okna. Gdyby nie wiatr i rozlegające się niekiedy dźwięki dzwonu, można by mniemać, że w warowni panuje całkowity spokój. Nocą objawiały swe istnienie owe niesamowitości, których byli świadkami. W dzień – gdyby nie pustka w twierdzy i wisząca nisko nad ich głowami pokrywa chmur – rzekłbyś, że w warowni nic się nie dzieje..

Wcale się to minotaurowi nie podobało. Z doświadczenia wiedział, że właśnie wtedy, gdy wszystko biegnie swym ustalonym torem, należy spodziewać się rzeczy i wydarzeń niezwyczajnych.

– Jest niemal tak, jakbyśmy czekali na jakiś sygnał szepnął do siebie minotaur.

– A to co? – spytała Tesela.

– Nic. Cała kupa niczego... jak się zdaje.

– Aaa... Tu jesteście! – Argaen wszedł energicznym krokiem, jakby w ich poszukiwaniu przeszukał całą bibliotekę. Wyglądało na to, że jest nawet lekko zaskoczony, znajdując ich jeszcze tutaj – co wzmogło niepokój minotaura. Kazowi wydało się, że elf traktuje ich obecność jako chwilową przeszkodę w realizacji jakiegoś planu i podczas dnia po prostu o nich zapomniał. Kiedy zaś odejdą, prawdopodobnie w ogóle wyrzuci ich z pamięci.

– Przyniosłem wam posiłek! – Elf niósł przed sobą tacę z chlebem i wazą jakiejś gęstej jarzynowej zupy.

– Wielce to uprzejme z waszej strony, mości Ravenshadow – podziękował grzecznie Darius.

– Skąd wzięto zapasy? – spytała Tesela, wąchając zupę. Delbin wydzierał jej niemal wazę z dłoni. Argaen sięgnął ponad malcem i kiwnięciem głowy kazał mu odejść na bok. Kender uśmiechnął się i opuścił dłonie, nadal jednak łapczywie patrzył na potrawę.

– W warowni są studnie... a jedna służy tu niedaleko rycerzom jako źródło wody. Ponieważ częściowo kryje się pod ziemią, wykorzystuje się ją również jako spiżarnię chłód pomaga przechowywać zapasy. Obawiam się, że mięso zepsuło się już dawno temu, ale warzywa mogą przetrwać dłużej. Co się tyczy przygotowania posiłku... możecie podziękować moim niewielkim zdolnościom magicznym. Polubiłem zresztą ludzką kuchnię. Potrawy elfów są jak na moje obecne gusta zbyt... uduchowione. – Argaen raz jeszcze uśmiechnął się szeroko.

– Zapasy zgromadzone w Vingaardzie mogłyby przydać się tym wieśniakom z Południa – stwierdziła Tesela surowym tonem.

– Spróbuj, kapłanko, jeśli wola. Jestem jedyną osobą – jeśli wybaczysz mi to powiedzenie – która może potrzebować twej pomocy.

Wyraz twarzy Teseli wykazywał jasno, że nie podziela punktu widzenia elfa. Podczas ostatnich kilku lat elf wykonywał tu całkowicie bezużyteczną pracę, podczas gdy wokół twierdzy ludzie z najwyższym trudem walczyli o przetrwanie. Ale któż potrafi zrozumieć elfa?

– Mości Argaenie, jakże twoje badania? – spytał minotaur. – Odkryłeś coś?

Elf uśmiechnął się przebiegle. – Może w istocie znalazłem coś, co zmieni całą sytuację. Jeśli tak, dowiecie się o tym pierwsi, obiecuję. Teraz jedzcie.

Zapach zupy sprawił, iż Kaz poczuł napływającą mu do pyska ślinkę. Podczas ostatnich kilkunastu miesięcy minotaur musiał obywać się suchym prowiantem albo tym, co zdołał upolować. Teraz więc zapomniał o ostrożności, wziął wazę z rąk Teseli i postawił ją na stole. Dziewczyna wyglądała tak, jakby spodziewała się, że jedzenie utknie jej w gardle. Darius pokroił nożem chleb na równe kromki. Delbin zniecierpliwiony podskakiwał w miejscu, czekając na swoją porcję.

Argaen obrzucił kendera szczególnym spojrzeniem. Mój dobry Delbinie, zanim zajmiesz się posiłkiem, czy mogę prosić cię o drobną uprzejmość?

Delbin spojrzał na stół, potem na elfa, potem znów na stół. – Chodzi o pewien... dość oryginalny zamek..

Można by pomyśleć, że kender nagle się zaiskrzył. Gdzie go znajdę?

– Tędy... pokażę drogę. – Elf i kender wymknęli się z komnaty. Kaz prychnął z rozbawieniem. Trzeba trafu, że Argaen poprosił o jedyną rzecz, która mogła oderwać kendera od zastawionego stołu.

Podzielili się zupą i chlebem. Bochenek był jeszcze ciepły i miał ten rozkoszny zapach i smak, jaki charakteryzuje chleb prosto z pieca. Kaz pomyślał, że magia miewa niekiedy swoje dobre strony. Może dałoby się jakoś namówić Argaena, by nauczył go kilku pomniejszych zaklęć... ot, choćby takiego, za pomocą którego da się ugotować gulasz.

– W rzeczy samej, wyśmienite! – stęknął Darius pomiędzy jednym i drugim łykiem zupy zagryzanej kęsami chleba.

Tesela nie podzielała jego entuzjazmu. – Owszem, pachnie przyzwoicie, ale ma jakiś dziwny smak.

– Mnie odpowiada. – Kaz właśnie skończył swoją porcję i zastanawiał się, ile powinni zostawić Delbinowi.

– Nie mówię, że jest niesmaczna... ale smakuje nie tak, jak powinna.

– Może zamienisz się ze mną... dam ci chleb za twoją porcję zupy. – Kaz miał nadzieję, że dziewczyna nie odmówi.

Uśmiechnęła się i... odmówiła. – Chleb jest pożywny, ale zupa zdrowsza. Może zresztą ten smak... nie jest wcale taki zły.

Rozczarowany minotaur patrzył, jak dziewczyna pochłania kilka łyków. Gdy ponownie zanurzyła łyżkę w zawartości talerza, coś zwróciło jego uwagę.

– Dziewczyno... dlaczego twój medalion rozjarzył się blaskiem?

– Co takiego? – Tesela z trzaskiem odstawiła talerz i spojrzała na zwisający pomiędzy jej piersiami medalion.

– Nigdy wcześniej nie widziałam, by się tak zachowywał!

– Panienko... czy on musi tak pulsować? – spytał Darius. Rycerz był oblany potem. – Głowa mi od tego pęka!

– Nie wiem, czy musi, bo nie mam pojęcia, co się dzieje!

– To... to... – Kaz nie umiał sobie przypomnieć, co chce powiedzieć. Pocił się już równie obficie jak Darius.

– Ja..

Jęk Dariusa spowodował, że podjął próbę obejrzenia się na rycerza, choć odwrócenie głowy trwało całą wieczność. Minotaur obserwował bezradnie, jak rycerz wali się na ziemię. Tesela skoczyła ku Dariusowi, widać jednak było, że sama z trudem utrzymuje się na nogach. Kaz poczuł, że jego umysł jakby odpływa od ciała. Korzystając z resztek przytomności, jakie mu jeszcze zostały, uszczypnął się mocno w udo. Ból pomógł, minotaur na chwilę odzyskał zmysły.

Zobaczył, że Tesela zrezygnowała z próby dotarcia do Dariusa. Zamiast tego klęczała i trzymała medalion nad głową. Na twarzyczce kapłanki malował się widoczny wysiłek.

Na poły przytomny minotaur wstał z trudem i ruszył ku wyjściu. Delbin! – powtarzał sobie. Delbin jest w niebezpieczeństwie! Musi doń dotrzeć, zanim nogi odmówią mu posłuszeństwa. Delbin w niebezpieczeństwie... A Argaen?

Kaz nie mógł już się ruszyć. Każdy oddech przychodził mu z coraz większym trudem. Argaen. W umyśle minotaura powoli powstało ostatnie skojarzenie. To musiał być on. On i nikt inny.

– Mishakal! Błagam cię, o Pani! Ci dwaj są tu potrzebni! Wiem, że nie jestem najgodniejszą z twych kapłanek... wiem że moje umiejętności są nikłe... ale daj mi siłę i moc, bym mogła przywrócić ich życiu.

Łamiący się głos przeniknął słodki, ciepły i gęsty mrok, który spowijał Kaza niczym futro. Chciał rzec temu głosowi, by zostawił go w spokoju... że jedyną rzeczą, jakiej mu naprawdę trzeba, jest sen... Jakież prawa miał ów głos, że ośmielił się mu przeszkadzać? Był przecie ogromnie zmęczony... i tak bardzo potrzebował wypoczynku, długiego wypoczynku.

– Kaz! Usłysz mnie!

Miał rzec kobiecie, by poszła precz. Kobiecie, która miała na imię Tesela. Kobiecie, która miała na imię Tesela i była kapłanką Mishakal. Kobiecie, która miała na imię Tesela, była kapłanką Mishakal i próbowała obudzić go ze snu.

– Nie śpij! – szepnęło mu coś w głębi duszy.

Jego rozleniwiony umysł zaczął powoli trzeźwieć. Tesela była kapłanką Mishakal. Nie przeszkadzałaby mu przecież bez powodu. Próbowała mu pomóc, nie mogło być inaczej. Myśl o tym, że słaba, niedoświadczona i młodziutka kobieta próbuje pomóc krzepkiemu, dorosłemu i bywałemu w świecie minotaurowi, wydała mu się zabawna, zaczął więc się śmiać. I zacharczał boleśnie.

Tesela musiała to usłyszeć, bo zaniosła się radosnym łkaniem: – Dzięki ci, Mishakal! Dzięki!

– Przestań... – Kaz przez chwilę obracał językiem, jakby na nowo uczył się mówić. – Przestań mi wrzeszczeć do ucha..

– Kaz! – Minotaur poczuł ciepło cudzego, przytulonego doń ciała. Poczuł i inne rzeczy... wzbierające mu potężną falą w żołądku.

– Na bok! – ryknął tak, że zadzwoniło mu w uszach. Tesela odskoczyła jak oparzona, Kaz zaś chybnął się na bok w samą porę, by nie utonąć we własnych wymiocinach. Przez chwilę miał wrażenie, że wyrzuci z siebie wszystko, co zdążył zjeść podczas ostatniego roku. W końcu jednak przestał. Odsunął się na bok, mając takie uczucie, jakby ktoś wywrócił go na nice.

Minęła dobra chwila, zanim odzyskał siły na tyle, by spojrzeć na innych. Tesela podała mu wodę i czystą szmatkę. Minotaur wypłukał gębę, wytarł pysk i popatrzył na pozostałych uczestników uczty. Oboje byli bladzi, wygląd zaś Dariusa wskazywał na to, że czuje się tak samo podle jak Kaz.

– Co... co to było?

– Rozchorowaliśmy się – odparła Tesela z powagą. – Myślę, że nas otruto.

– Poczułem coś dziwnego, zanim... – Minotaur wytrzeszczył oczy. – Teselo, jak bliski byłem śmierci?

– Tak samo jak Darius. Jesteś większy i masywniejszy, ale też zdążyłeś zjeść cały talerz. On zjadł tylko połowę. – Kapłanka promieniała wprost radością. – Obaj dziękujcie Mishakal. Medalion chronił mnie, ale nie was. Musiałam stać się kanałem jej mocy. Dlatego medalion się rozjarzył. Próbował nas ostrzec.

Kaz nie bez wysiłku dźwignął się na nogi. Waza z zupą nadal jeszcze stała na stole. Minotaur wziął ją w dłonie i kopnął tak, jakby chciał ją tym kopniakiem wysłać na któryś z księżyców. – Niech Sargas porwie tego elfa! Gdzie on jest? – Spojrzał ku oknu. – Zapadł już mrok. Jak długo leżałem bez ducha?

– Zbliża się północ – poinformował go Darius. Wielkie dzięki jesteśmy winni tej pannie i jej pani.

Tesela potrząsnęła głową. – Nie sądziłam, że można kogoś uzdrowić tak szybko. Szczególnie kogoś tak bliskiego śmierci jak wy dwaj. Myślę, że gdybym miała czas i nieco doświadczenia – bez urazy, waćpanowie, nie miałam na myśli was – mogłabym spisywać się równie dobrze za każdym razem. Gdybym tylko wiedziała! Ileż ludzkich żywotów mogłabym ocalić?

Kaz poczuł, że stoi na nogach coraz pewniej. Ale wciąż nie potrafił podnieść swego topora i zamachnąć się nim jak należy. – Gdzie Argaen Ravenshadow? I jeśli już o to chodzi – nagle coś sobie przypomniał – gdzie jest Delbin?

– Wielka Mishakal! – Tesela żwawo porwała się na nogi. – Może teraz kona gdzieś otruty?

Cała trójka błyskawicznie przeszukała bibliotekę. Szybko też stało się jasne, że ani Delbina, ani Argaena nie ma w pobliżu. Gdy Kaz uświadomił sobie, gdzie powinni ich szukać, poczuł się tak, jakby zapadał się pod posadzkę.

– Wielki Paladine! Krypty! – mruknął sam do siebie. To, że Delbin potrafi przemknąć obok słynących z czujności wartowników solamnijskich i pokonać równie znane solamnijskie zamki, było dla Kaza pewnikiem takim samym, jak ten, że jutro wstanie słońce. Inną wszakże kwestią było, dlaczego Ravenshadow próbował ich otruć?

– I co zrobimy? – spytał Darius blady jak ofiara moru. Kaz potrząsnął głową, usiłując zebrać rozbiegane myśli.

Podnosząc topór, zrozumiał, że nadal jeszcze brak mu siły, by używać go we właściwy sposób. Zresztą walka z nieświadomymi tego, co robią, i szalonymi rycerzami nie była tym, na czym mu szczególnie zależało. Kaz nie miał też złudzeń co do umiejętności Argaena Ravenshadowa. Elf w jakiś sposób skłonił Delbina do otworzenia skrytek, być może szantażując kendera groźbą zabicia dwojga ludzi i Kaza.

– Nie mamy wyboru – odezwał się z rezygnacją w głosie. – Nie mogę zostawić Delbina jego losowi, nie dam też rady walczyć. Myślę, że powinniśmy zażądać audiencji u Wielkiego Mistrza. Zdrowy czy szalony, uważam, że zrozumie wagę ostrzeżenia i zainteresuje się tą sprawą. Wy dwoje zostańcie lepiej tutaj, na wypadek, gdyby sprawy przybrały zły obrót.

– Minotaurze, albo uważasz mnie za tchórza, albo udajesz durnia – rzekł gniewnie Darius. – Będziesz miał znacznie większe szansę powodzenia, jeśli pójdzie z tobą członek jednego z zakonów!

– Może być tak, że wpadną we wściekłość na sam wasz widok – sprzeciwiła się Tesela. – Argaen mówił..

Kaz prychnął tylko gniewnie. – Argaen mówił mnóstwo rzeczy... w które teraz zaczynam wątpić.

Kolumna zwolniła. Bennet nie zamierzał zatrzymywać się właśnie teraz, ale przypomniał sobie radę stryja.

– Próby pokonania zbyt wielkiej odległości za dnia bywały niekiedy powodem pakowania się w tarapaty nocą, mój chłopcze – powiedział mu kiedyś starszy rycerz. Wiele razy widywałem, jak patrole wjeżdżały prosto w czyhające na nich zasadzki. Wiedź kolumny wolno, chłopcze... miarowo, lecz wolno.

– Miarowo, lecz wolno – powtórzył pod nosem.

– Coś mówiłeś, milordzie? – spytał jadący obok tropiciel i przewodnik.

– Życzę sobie, żebyś przepatrzył teren przed nami. Bądź ostrożny i nie daj się zwieść pozorom. My pojedziemy za tobą, miarowo, lecz powoli..

Przewodnik krytycznie łypnął okiem spode łba. – Panie rycerzu, zamierzacie podróżować nocą?

– Musimy. Człowiecze, czy tego nie czujesz?

– Czego?

– Ten... – Jak mu to wyjaśnić? – zastanowił się Bennet. – Ten... napór... zelżał i zniknął! Powinniśmy już go czuć, powinien podkopywać nasz rozum i zagrażać zdrowiu naszych dusz... – Rycerz umilkł, kiedy przypomniał sobie, czego sam doświadczał pod naporem tej potęgi lub czaru. Zaklął w duchu.

Tropiciel poczuł zadowolenie płynące z faktu, że jego twarz okrywał głęboki kaptur. Gdy Bennet przemawiał, tak jak w tej chwili, przewodnik zawsze czuł ciarki przebiegające mu po grzbiecie. Istniała możliwość, że chwilowe szaleństwo zostawia jednak jakieś trwalsze ślady. Tropiciel westchnął lekko.

Bennet nie zamierzał zrezygnować ze swego pomysłu. – Ruszamy! Człowieku, wydałem ci rozkaz!

– Tak jest, milordzie. – Przewodnik podciął konia i ruszył przodem.

Bennet spojrzał w mrok, usiłując przebić wzrokiem ciemności i dojrzeć choćby zarysy Vingaardu. Wiedział, że gdyby podróżowali za dnia, byłby już widział rysujące się na horyzoncie kontury warowni. Ostatnio jednak rzadko zdarzały się tu słoneczne dni. Wszystko było tak, jakby wojna lada moment miała rozgorzeć na nowo.

Poczuł, że budzi się w nim jakieś złe przeczucie. Coś wkrótce miało się wydarzyć... coś ważnego, on zaś nie może zrobić nic, by zdążyć na czas. Uczucie to mocno go przygnębiało.

Aby rozproszyć owo przygnębienie, kiwnięciem dłoni przywołał do siebie jednego z adiutantów. Rycerz podjechał i zasalutował. – Sir?

– Jakie nastroje wśród ludzi?

– Milordzie! Jesteśmy rycerzami solamnijskimi! Swego czasu odpowiedź tę uznałby za wystarczającą, by na łeb, na szyję pognać ludzi galopem ku twierdzy. Swego czasu... ale nie teraz. Inny rycerz, nie żyjący już od pięciu lat, nauczył go rozumieć ludzi nieco lepiej.

– Grissom, ja pytam, jakie są ich prawdziwe nastroje. Rycerz wzruszył szerokimi ramionami. – Przydałby się im odpoczynek, żaden jednak się do tego nie przyzna. Możemy jeszcze jechać trzy dni... potem zaczną spadać z koni. Choć myślę, że niektóre rumaki padną pierwej.

Na ustach Benneta pojawił się nikły uśmieszek. – Jeśli nie zatrzymamy się na noc, rano będziemy w Vingaardzie. Niczego nie czułeś, Grissom?

– Niczego, milordzie. – W głosie adiutanta zabrzmiał zapał. – Czy może to oznaczać, że zagrożenie zostało usunięte? Że zaklęcie złamali nasi bracia, których zostawiliśmy na posterunkach za nami?

– Rzecz raczej mało prawdopodobna... jeśli zechcesz sobie przypomnieć, w jakim stanie ducha wyruszaliśmy, by zetrzeć – co to było, nie pamiętasz? – nieważne... naszych nie istniejących wrogów na Południu lub gdzieś tam..

– No tak... zapomniałem..

Bennet kiwnął głową. – Sam przypominam sobie z trudem. Zaklęcie czy nie... trzeba będzie sobie sporo wyjaśnić.

– Milordzie, jak uważasz, co takiego stało się w twierdzy Vingaard?

Odziana w rycerską rękawicę dłoń mocniej ujęła wodze rumaka. – Grissom, nie umiem rzec niczego pewnego... myślę tylko, że u celu staniemy wobec prawdziwej próby naszych sił i naszego ducha. – Bennet zmówił krótką modlitwę do Paladine’a i dodał: – Czas ruszać. Prześlij rozkaz wzdłuż kolumny. Miarowo, lecz wolno, Grissom.

– Wedle rozkazu! – Adiutant zawrócił konia i zniknął w mroku.

Bennet nadal patrzył w stronę niewidocznej teraz warowni. Usiłował nie zastanawiać się, co zrobią, kiedy kolumna dotrze na miejsce. I czy zdążą na czas – jak się tego obawiał – by zrobić cokolwiek.

Rozdział 14

ZDAJESZ SOBIE CHYBA SPRAWĘ Z TEGO – szepnął Darius – że twój plan może wypływać z tego samego szaleństwa, które poraziło Vingaard i okolice?

Kaz niemal niedostrzegalnie kiwnął głową. – I owszem... ale chyba wszyscy wokół w jakimś stopniu padliśmy jego ofiarami... tak więc to, co robimy, tu wydaje się normalne, nieprawdaż?

Milczenie i cisza panujące w opustoszałej twierdzy były równie niesamowite jak podczas pierwszej nocy, kiedy z góry spadł na nich skrzydlaty stwór i zaatakował ich ów oszalały rycerz. Wydawało się, że cały świat wstrzymał oddech i czeka na jakieś okropne wydarzenie. Kaz poczuł, że jeżą mu się włosy na karku.

– Spójrzcie! – szepnęła Tesela.

Minotaur mrugnął ślepiami i przyłączył się do Dariusa i Teseli, którzy w milczeniu obserwowali rozgrywającą się przed nimi scenę.

Zgromadzone przed nimi figury nie przypominały zanadto widmowych rycerzy, choć niełatwo było coś orzec z pewnością, a to dla oświetlającego całą scenerię migotliwego światła pochodni i sporej odległości. Kaz ocenił, że jest ich tam ze cztery tuziny. Początkowo myślał, że tamci są widmami, natychmiast jednak porzucił tę myśl. Miał przed sobą rycerzy solamnijskich z krwi i kości – i wyglądało na to, że są zdecydowani bronić siedziby Wielkiego Mistrza, nie bacząc na nic.

– Nadal jeszcze nas nie dostrzegli – szepnął pospiesznie Darius. – Wy dwoje możecie skryć się w cieniu. Mnie wezmą za swojego.

Zamiast odpowiedzi, Kaz wystąpił naprzód, wyprostował się i stanął tak, by tamci mogli go zobaczyć.

Żaden z rycerzy nawet nie odwrócił głowy. Pozostali na miejscu, zdecydowani bronić Wielkiego Mistrza przeciwko... czemu właściwie?

Za minotaurem stanęli Darius i Tesela. Jeden z rycerzy powoli odwrócił głowę w ich kierunku. Potem następny. I jeszcze jeden. Jak na jakimś zwariowanym pokazie marionetek dziesięciu czy dwunastu rycerzy spojrzało kolejno w ich stronę. Patrzyli – i żaden z nich nie ruszył się z miejsca.

– Wcale mi się to nie podoba – mruknął Darius.

– No proszę... nie tobie jednemu..

Na wypowiedzianą szeptem propozycję Kaza cała trójka podeszła do jednego z wartowników, który – jeśli sądzić po zbroi – był dość wysokim w hierarchii członkiem Zakonu Korony. Darius, udający, że eskortuje minotaura, okrzykiem rozkazał Kazowi stanąć. Czując się wielce niepewnie i jakby trochę głupio, zebrał się w sobie i ruszył, by porozmawiać z bratem rycerzem.

– Rycerz Darius, ostatni przydział służbowy – twierdza w Westii.

Ponieważ ten, do którego tak służbiście zwrócił się Darius, miał twarz zasłoniętą opuszczoną przyłbicą, niełatwo było orzec, czy w ogóle zauważył stojącego przed nim młodzieńca.

– Na polecenie samego Wielkiego Mistrza mam przywieść przed jego oblicze tego tu minotaura, zwanego Kazem.

W powietrzu rozległo się żałobne wycie. Natychmiast odpowiedziały mu podobne głosy, dobiegające z różnych zakątków cytadeli.

– Nadchodzą! – krzyknął niespodziewanie rycerz, z którym usiłował załatwić sprawę Darius. Wokół nich wszyscy rycerze ruszyli z determinacją, która zdumiała całą trójkę. Przygotowano włócznie. Kilku rycerzy umocowało pochodnie w rozpadlinach muru i sięgnęło po łuki. Zaraz też nałożyli na cięciwy strzały, do grotów których przymocowano nasączone czymś skrawki płótna. Kaz zrozumiał, że mają to być pociski zapalające.

W otaczających ich mrokach słychać było tupot stóp, charczące oddechy kilku większych stworów i niekiedy owo żałobne wycie.

Kaz spojrzał na rycerzy. – Oni nie zwracają na nas żadnej uwagi!

Wycie przeszło w złowrogie warczenie.

– Ciekawe, że to wszystko zaczyna się właśnie teraz – stwierdził cierpko minotaur.

– Co masz na myśli?

– Cały dzień przebiegł spokojnie... potem zdrada Argaena i ten atak... podejrzanie w porę.

– Dywersja! – wypalił Darius.

– Nadchodzą! – zawołał któryś z rycerzy.

Z mroków wyłoniły się blade kształty, na długich, muskularnych, pozbawionych niemal skóry łapach. Kaz nie musiał im się przyglądać, by wiedzieć, co ich zaatakowało. Złowrogie, płonące czerwienią ślepe oczy doskonale było widać w martwych ciałach bezwłosych bestii.

– Martwilki!

Pozostali spojrzeli nań ze zdumieniem. Opowiadał im o tych potworach, które Huma nazywał straszywilkami, zobaczyć je jednak na własne oczy to sprawa zupełnie inna. Odrażające stwory ławą ruszyły ku linii czekających na starcie rycerzy.

Darius nie umiał się powstrzymać. – Kaz, nie możemy opuścić moich braci w potrzebie! Szaleni czy nie, walczą o życie!

– Nasza misja jest równie ważna! Cokolwiek planuje Argaen, chcę się upewnić, że nie zwali nam na głowy całej twierdzy!

Ognista strzała ugodziła martwilka w połowie skoku. Stwór przewrócił się na bok, ale wstał. Zrozumiawszy, że gorzeje, bestia zaczęła turlać się po ziemi. Druga strzała trafiła ją w łeb i ugodziła głębiej. Martwilk nie zwracał na to uwagi. Stwór nie żył, trwał w jakiejś przewrotnej, przeciwnej naturze parodii życia.

Poirytowany minotaur ujął Dariusa za kołnierz. – Słuchaj, człowieku – prychnął wściekle. – W przeszłości martwilki podlegały czarnoksiężnikowi, Dracosowi! Dracos powinien być już martwy, ale ktoś lub coś wciąż kontroluje te stwory! Myślę, że klucz do wszystkiego leży w tych kryptach! Ktoś powinien tam pójść i zbadać sprawę!

Kolejny martwilk został nadziany na grot włóczni. Obrońcy jakoś dawali sobie radę i bitwa utknęła w martwym punkcie.

Kaz puścił Dariusa, gdy zaświtała mu we łbie prawda.

– Rycerzu, nie masz powodu do niepokoju – rzekł szybko. – Oni są tacy, jak ów widmowy rycerz, z którym walczyliśmy niedawno – to złudzenia!

Patrzyli, jak kolejny martwilk, przyszpilony do ziemi, rozpływa się w nicość. Rycerz, który pokonał bestię, wcale się temu nie dziwił, tylko przygotował na spotkanie następnego stwora.

– Dalejże! – zawołał Kaz. – Nie sądzę, byśmy mieli czasu pod dostatkiem!

Choć po części tego właśnie się spodziewali, szokiem było odkrycie, że budynek jest opustoszały. Odgłosy ich kroków głośnym echem odbijały się od ścian komnat i korytarzy. Prowadził Kaz, jedyny z całej trójki, który kiedykolwiek był w siedzibie Wielkiego Mistrza.

Minotaur liczył na to, że Oswal nie zapragnie z miejsca powiesić go na blankach. Z pewnością zakłóciłoby to przebieg spotkania, nie mówiąc o tym, że straciliby szansę schwytania Argaena, zanim nie będzie za późno. Zastanawiał się, na co liczył i co planował przewrotny elf. Co zamierzał zrobić ze spoczywającymi w kryptach potężnymi artefaktami?

Po przebyciu korytarza stanęli przed podwójnymi, bogato zdobionymi drzwiami, zamykającymi im dalszą drogę. Kaz spróbował je pchnąć, kiedy zaś przekonał się, że są zamknięte, złożył obie dłonie w pięści, uniósł je nad głową i z całej siły uderzył w sam środek.

Oba skrzydła otwarły się z łoskotem, rozsiewając na wszystkie strony deszcz drzazg i odłamków.

Naprzeciwko wejścia, na tronie stojącym na podwyższeniu i strzeżonym przez dwunastu posępnych gwardzistów, siedział majestatycznie Wielki Mistrz zakonów solamnijskich. Kaz od drzwi mógł dostrzec napięcie malujące się na twarzy Oswala. A jednak bił od Mistrza majestat władzy.

Minotaur spojrzał w jastrzębie rysy, tak bardzo przypominające jego bratanka, choć nieco złagodzone działaniem wieku. Wielki Mistrz podniósł głowę, by zobaczyć, kto też ośmielił się pogwałcić intymność jego sanktuarium. Wydawało się, że jego spojrzenie przeszywa na wylot każdego z członków wyprawy.

– Ach, więc to tak! – nieoczekiwanie zagrzmiał Oswal. Mistrz wstał z tronu i oskarżycielsko wyciągnął palec w kierunku przybyszów. – Myślisz, że zwiedziesz mnie kolejnymi sztuczkami, kolejnymi iluzjami? Wyczuwam, że słabniesz! Rycerstwo zwycięży!

Rycerze stojący na stopniach podwyższenia, poruszając się jak we śnie, zwrócili się ku przybyszom. Wielki Mistrz niemal zapiał z radości. – Oni cię widzą! Przemogłem twoje zaklęcia i szaleństwo!

– Dlaczego ciągle spotyka nas coś gorszego? warknął Kaz. Minotaur wysunął się przed Dariusa i Teselę, potem zaś podniósł w górę obie dłonie, trzymając je tak, by zbliżający się rycerze zobaczyli, że nie ma w nich oręża. – Lordzie Oswal!

Stojąc przed tronem, wyprostował się i lekko zesztywniał. – Nieźle udane... ale nie dość dobrze!

– Co tu się dzieje? – spytał szeptem Darius.

– Milcz! – syknął Kaz. I głośno zawołał, zwracając się do Wielkiego Mistrza: – Znasz mnie, milordzie! Jestem Kaz, minotaur, przyjaciel Humy i całego rycerstwa!

– Kaz? – Twarz starszego rycerza przybrała osobliwy wyraz. – Kaz nie żyje! Rozkazałem go schwytać i ściąć, zanim zdałem sobie sprawę z faktu, że nad twierdzą zawisło zaklęcia szaleństwa i że wespół z resztą rycerstwa padłem jego ofiarą. Rozkazałem ściąć ich wszystkich... Araka Sokole Oko, lorda Guya Avondale’a, Taggina... tak wielu zginęło na moich oczach.

Gdy strażnicy byli niemal tuż przy nich, przed Kazem stanął Darius i wydobył miecz, okazując, że będzie bronił minotaura. – Milordzie, jestem Darius, rycerz Zakonu Korony oddelegowany do twierdzy na Południu. Nie mam pojęcia, gdzie przebywa lord Sokole Oko i człek, którego zwiesz lordem Avondale’em, wiem jednak, że nie tak dawno temu mieliśmy wieści od Taggina. Dowodzi on twierdzami w południowo-wschodnim Ergoth. Żyje i ma się dobrze.

– Co słyszę? Taggin żyje? – Wielki Mistrz opadł na tron, napierający zaś na trójkę przybyszów rycerze natychmiast się zatrzymali. Wyglądało to tak, jakby byli po prostu marionetkowymi wykonawcami jego woli.

Niespodziewanie dla samego siebie, Kaz łypnął okiem i zaczął im się przyglądać uważniej. Wykonawcy jego woli... a może jej przedłużenie?

– Milordzie – zaczął Kaz, wpatrując się nadal w gwardzistów – kiedy... kiedy grzebaliśmy Humę, powiedziałeś, że świat potrzebuje bohaterów... i dlatego wybudowaliście mu tak wspaniały grobowiec.

Napięcie, malujące się w twarzy Wielkiego Mistrza, zelżało odrobinę. – Owszem... pamiętam.

– Ja zaś uważałem, że właściwiej byłoby uszanować jego wolę i pochować go tak, jak sobie życzył... w zwykłym grobie, pod płytą, na której wyryto by tylko jego imię.

– Rycerstwo potrzebowało wzorca. Potrzebowało także bohatera. – Gdy Wielki Mistrz wspominał odległe czasy, strażnicy zamarli w bezruchu. – W końcu, jak wiesz, osiągnął godność kapłana Paladine’a. Słusznie mu się to należało. Zasłużył na to bardziej niż ja kiedykolwiek.

– Wielki Mistrzu, on prawdziwie żył wedle kodeksu i przysięgi.

– Kaz. – Oswal postąpił ku minotaurowi.

Nagle wierni gwardziści po prostu zniknęli. Jak minotaur podejrzewał to od pewnego już czasu, byli fantomami. Zastanawiał się przez chwilę, czy przypadkiem fantomami nie byli i rycerze walczący z martwilkami. Iluzje odpierające iluzoryczne natarcie..

Kaz pochylił głowę. Podobnie uczynili Darius i Tesela. – Wielki Mistrzu..

Wódz rycerstwa solamnijskiego podszedł do minotaura i chwycił go za ramiona. – W rzeczy samej, to ty! Jestem pewien! Jeszcze jedno łgarstwo! Wszystko co mówił, okazuje się kłamstwem.

Kaz zmarszczył brwi. – Mówisz milordzie o elfie, Argaenie Ravenshadow?

Na twarzy Oswala pojawił się wyraz zaskoczenia. Ten elf nadal tu siedzi? Kazałem mu wynosić się precz z biblioteki wkrótce po tym, jak się tu zjawił. Nie, mój przyjacielu minotaurze, mówię o tym, który jest śmiertelnym małżonkiem samej Takhisis... tym łuskomordym renegacie, odstępcy i przeniewiercy... Galan Dracosie!

– Dracos! – Kaz potrząsnął głową, wspomniawszy atak martwilków na rycerzy.

– Onże sam! Minotaurze, kim są twoi towarzysze?

– Tesela – przedstawiła się uzdrowicielka.

– Dzielna i wierna przyjaciółka – dodał Kaz.

– Panie... – Darius zgiął kolano. – Darius, z twierdzy w Westii.

– Tej prowincji, do której roszczą sobie prawo mieszkańcy Kharolis, zostawiając jej obronę rycerstwu? Gdzież są twoi bracia? Powiedziano mi, że mam oczekiwać przedstawicieli większości warowni z Południa.

– Oni... milordzie, przykro mi to rzec, ale obawiam się, że nie żyją. Myślę, że padliśmy ofiarą napaści smoka..

– Smok? – Oswal zmierzył całą trójkę spojrzeniem pełnym niedowierzania. – To z pewnością jeszcze jedna z iluzji renegata! Nie posiadał on władzy dostatecznie wielkiej, by podporządkować sobie smoka... tym bardziej nie mógł sprowadzić go z... Paladine jeden wie, skąd! Wszystkie smoki opuściły Krynn!

– Wielki Mistrzu, nikt z nas nie przyjrzał mu się dobrze... i nie widzieliśmy go za dnia – odparł szybko Kaz.

– Może to coś innego... na przykład gryfon. Jakkolwiek sprawy stoją, sądzę, że zrobiono z ciebie durnia i w inny sposób. – Przerwał, ujrzawszy zaskoczenie na twarzy Oswala. Zmusił się do staranniejszego doboru słów. – Argaen Ravenshadow nie wyniósł się wcale z Vingaardu. W istocie jest jedyną osobą, która pozostała w warowni – oczywiście oprócz ciebie samego i paru twoich najwytrwalszych ludzi.

– Cały ten czas mniemałem, że wiem, co dzieje się wokół mnie – mruknął Oswal. – Tymczasem, jak się okazuje, żyłem w świecie złudzeń. Cóż dalej?

– Dlaczego, milordzie, poleciłeś przegnać precz Ravenshadowa?

– Za bardzo interesował się dziełami Galan Dracosa. Ujrzałem w nim kogoś, kto kroczy ścieżką pomiędzy czerwienią i czernią, – Oczy Wielkiego Mistrza rozjaśniło częściowe zrozumienie. – Ale jeśli Ravenshadow był tu cały czas... Paladine! Nic dziwnego, że spieszno mu było do skrytek! Elf nie posiada umiejętności, pozwalających mu na przeniknięcie do podziemi... ale o to właśnie Galan Dracos nie musi się martwić!

Kaz westchnął z ulgą. – Pojmujesz więc, panie, całą sytuację. I dobrze, bo obawiamy się, że ten atak będący iluzją, jak pozostałe, jest dywersją Ravenshadowa, mającą na celu odwrócenie naszej uwagi. W tej chwili właśnie, być może, elf jest w podziemiach i przedziera się przez wasze ostatnie zabezpieczenia.

– To być nie może! Niewykluczone, że potrafi przedrzeć się przez zabezpieczenia magiczne, choć mocno w to wątpię, ale nigdy nie przejdzie przez sieć pułapek i fałszywych zamków. – Rycerz poklepał się po głowie. – Jedynie ja znam te sekrety... głowa zaś mnie nie zawiodła.

Minotaur skrzywił się żałośnie jak lis zeznający w sprawie zabójstwa gęsi. – Milordzie... obawiam się, że przywiodłem tu ze sobą kendera. To... mój towarzysz... jeśli raczysz mi uwierzyć.

– Kendera? – spytał Oswal ze zdumieniem w twarzy. – Kendera? – Potrząsnął głową. – Kendera!

– Ma na imię Delbin... a jeśli właściwie oceniam zdolności i przebiegłość Argaena... to ten kender pomaga mu w tej chwili włamać się do krypt.

– Na Wielką Trójkę!

– Milordzie, jak dostać się do lochów? – spytał Darius pospiesznie, bo Oswal po prostu zamarł z otwartymi ustami, porażony niewątpliwie wizją elfa, który bez przeszkód wynosi ze skrytek wszystkie magiczne i przesycone złem skarby.

– Co... a tak, oczywiście. Tędy! – Wielki Mistrz poprowadził ich ku tronowi. Dotknął dłonią poręczy jednego z podłokietników i cały tron wraz z płytą, na której stał, przesunął się w bok, odsłaniając wiodące w dół schody.

– Danusie, zechciej wziąć pochodnię.

– Wedle rozkazu, Wielki Mistrzu.

– Mogłabym oświetlić drogę tym. – Tesela podniosła w górę medalion.

– Oswal potrząsnął głową. – Na razie wolę nie ryzykować. Jeśli użyjemy darów, które raczyli zesłać nam bogowie, Argaen może wyczuć naszą obecność. Wolę go zaskoczyć, zanim domyśli się, że nadchodzimy.

Gdy Darius wrócił z pochodnią, Kaz rozejrzał się wokół, szukając jakiejś broni. Zostawienie topora wydało mu się teraz kiepskim pomysłem. Wiele dałby za to, by poczuć teraz w dłoni szorstkie drzewce..

– Myślałam, że zostawiłeś go w bibliotece? – zdziwiła się zaskoczona Tesela.

Kaz spojrzał na ręce. I zobaczył odbicie własnego pyska w zwierciadlanej powierzchni głowni Oblicza Honoru. Tak go to zaskoczyło, że niewiele brakło, a byłby wypuścił topór z dłoni. Topór był jednak jak najbardziej realny. W jakiś tajemniczy sposób zmaterializował się w ręku minotaura dokładnie w tej chwili, kiedy okazał się potrzebny. Czy ten cud był dziełem Paladine’a... czy może Sardal Crystalhorn dał mu magiczny oręż?

– No, minotaurze... idziesz czy nie? – spytał stojący już na schodach Oswal.

Kaz zważył topór w dłoni i czując solidny ciężar, wzruszył ramionami. W tej chwili uznał za ważne jedynie to, że nie jest bezbronny. – Idę!

Zanurzyli się w chłód lochów.

– Milordzie... – spytał Darius szeptem. – Czy są jeszcze inne wejścia do krypt?

– Owszem, są. Jedno, na przykład, znajduje się w komnacie, w której głowa Zakonu Róży – teraz tę godność piastuje Bennet, mój bratanek – spotyka się z członkami zakonu.

– Gdzie Bennet przebywa teraz? – spytał Kaz cierpkim tonem. Nadal nie był pewien, co myśleć o byłym rywalu Humy.

Wielki Mistrz przerwał na chwilę, jakby usiłował zebrać myśli. – Wydaje mi się... że przypominam sobie... jak posłałem go, by walczył przeciwko Paladine’owi! Co jeszcze zrobiłem podczas tych pięciu lat, czego teraz nie pamiętam? Jakie krzywdy wyrządziłem mojej ukochanej Solamnii?

Minotaur położył dłoń na ramieniu starszego rycerza.

– Nie ty, panie... To sprawka elfa... i tego, co zostawił po sobie Galan Dracos! Wiele jest krzywd do naprawienia, Wielki Mistrzu, ale żadna z nich nie spada na twoje barki.

– Mówisz tak, choć niewiele brakło, a byłbym sprawcą twojej śmierci!

– A to za czyją sprawą się stało?

Lord Oswal potrząsnął głową, jak ktoś, kto budzi się z koszmaru. – Wydaje mi się, że pamiętam... Pytałem... albo mnie ktoś pytał... o kogoś, kto mógłby wiedzieć coś o Galan Dracosie. O! To Ravenshadow pytał mnie o wszystkich, którzy byli wtedy w cytadeli zdrajcy!

– Może chciał wytracić tych, którzy wiedzieli coś o magii renegata? Cóż, możemy go spytać... przy okazji.

Dalszą część wędrówki przebyli w milczeniu, nie dlatego, iż obawiali się, że ktoś ich tu usłyszy – każdy z członków wyprawy zastanawiał się, z czym też przyjdzie mu się wkrótce zmierzyć. Podczas wędrówki po wijących się w dół schodach każdy walczył z własną wyobraźnią.

Wreszcie usłyszeli jakiś dobiegający z dołu dźwięk. Lord Oswal podniósł dłoń nakazując, aby wszyscy się zatrzymali. Dotarło do nich echo głosu, w którym z trudem rozpoznali głos elfa. Nie mogli zrozumieć, co tamten mówi – pojęli jednak, że jest podniecony i nieco zdenerwowany.

Wielki Mistrz odwrócił się do Dariusa i gestem polecił mu przekazać pochodnię Teseli, ją zaś odesłał do tyłu. Kapłanka chciała zaprotestować przeciwko odsyłaniu jej na „bezpieczniejszą” pozycję, ale się rozmyśliła. Tak czy owak, Oswal był u siebie i mógł wydawać takie polecenia, jakie uważał za konieczne.

Kontynuowali zejście w dół, choć nieco wolniej i ostrożniej. Po raz drugi zatrzymali się wtedy, gdy usłyszeli nowy głos, wyższy i bardziej przenikliwy. Kaz nie umiał powstrzymać się od uśmiechu, głos bowiem należał do jego kompana, Delbina. Kender nie tylko żył, ale był w swoim zwykłym nastroju – ku niewątpliwej irytacji Argaena.

– Jak tu trafiłeś po raz pierwszy? Długo musiałeś ćwiczyć? Ci rycerze naprawdę nie życzą sobie, by ktoś tu zaglądał! Nigdy przedtem nie widziałem tak wymyślnych zamków. Mój stryj byłby nimi zachwycony! Wiesz, on jest najlepszy... sporo mnie nauczył i założę się, że byłby już w środku, choć może ten tu... łaciata świnia by go... zameczek... sprawiłby nawet jemu... pewien kłopot..

– Milcz, kenderze! – syknął Argaen. – Muszę się skupić albo coś przeoczę! Jeśli tak się stanie, już po nas obu! I co wtedy zrobi bez ciebie ten twój byczogłowy przyjaciel?

– Chciałbym, żeby Kaz był tutaj. Jest z nim zawsze masa uciechy. Wiesz, trochę zgłodniałem. Masz jeszcze trochę tego chleba? Lubię chleb, szczególnie posmarowany miodem..

– Jak możesz tak terkotać i jednocześnie pracować nad zamkiem? – Najwyraźniej cierpliwość elfa była na wyczerpaniu, nie mógł się jednak obejść bez usług kendera. Gdyby wszystko działo się w nieco innych okolicznościach, Kaz byłby się setnie ubawił, podsłuchując rozmowę elfa z kenderem.

– Myślę, że go rozgryzłem!

– Nareszcie! Nie mogę już wytrzymać!

Lord Oswal zesztywniał lekko. Sięgnął za płytę napierśnika i wyciągnął stamtąd łańcuszek, zakończony wyglądającym znajomo medalionem. Następnie odwrócił się do Teseli i gestem polecił jej uczynić to samo. Dziewczyna kiwnęła główką i mocno ujęła medalion dłonią wolnej ręki.

Cała grupka ostrożnie pokonała ostatnie stopnie schodów. Na czele skradali się Kaz i Oswal. Z dołu przyświecała im migotliwa poświata emanująca z otworu, który nie mógł być czym innym, jak wejściem do krypty. Kaz pochylił się i nie wypuszczając topora z dłoni, ostrożnie zerknął do środka.

W pierwszej chwili komnata wydała mu się zaskakująco rozległa. Pułap znajdował się na wysokości trzykrotnie przenoszącej wzrost minotaura, na posadzce zaś dość było miejsca, by pomieścić drużynę rycerzy na koniach. Po drugiej stronie komnaty widać było kolejne wiodące w górę schody. Znaki na ścianach i różne dziwne przedmioty leżące na posadzce lub wystające ze ścian dały Kazowi niejakie pojęcie o niektórych paskudniej szych pułapkach, jakimi rycerze zabezpieczyli wejścia do krypt. Były to pułapki jedynie fizyczne. Argaenowi najwyraźniej jakoś udało się – przynajmniej do tego momentu – pokonać wszelkie pułapki czarodziejskie.

Pośrodku komnaty, obok lśniącego kryształu, który był źródłem zalewającej pomieszczenie poświaty, stał elf, Argaen Ravenshadow. Miał teraz na sobie czarną jak noc szatę, która potwierdzała, komu ślubował lojalność i posłuszeństwo. Mroczny elf trzymał coś w dłoniach uniesionych tak, jakby zamierzał chwycić w nie lśniący kryształ. Patrzył też prosto przed siebie, wytrzeszczając oczy, jakby się spodziewał, że z którejś krypty w ścianie lada moment wyłoni się Królowa Smoków. A w każdym razie nie coś, nad czym da się zapanować, pomyślał Kaz ponuro. Dla dopełnienia wizerunku elfa godzi się dodać, że włosy stanęły mu dęba.

Drzwi do samych krypt sięgały niemal stropu sali. Były trzy wejścia, każde potężne, solidne, ozdobione symbolem jednego z trzech zakonów. Uwaga Argaena skupiła się na drzwiach, na których wyrzeźbiono różę. Delbin grzebał przy ryglu. Choć stał na palcach, zaledwie mógł sięgnąć do zamka.

Dłoń Wielkiego Mistrza musnęła łapę minotaura. Obaj spojrzeli jeden na drugiego. Oswal uśmiechnął się drapieżnie i szepnął: – W samą porę! Bądź gotów i uderzaj wespół ze mną!

Zacisnąwszy w dłoni medalion będący symbolem jego wiary, stary rycerz zamknął oczy i wyszeptał coś niedosłyszalnie.

Argaen Ravenshadow żachnął się, jakby ktoś wymierzył mu fizyczny cios. Jego oczy rozjarzyły się nagle i zwrócił je ku kryjącej się jeszcze w mroku czwórce przybyszów. – Nie... nie... to być nie może! – zaskrzeczał.

Kaz tymczasem zdążył już przebiec połowę odległości pomiędzy wejściem a stanowiskiem mrocznego elfa. Tuż za nim długimi susami sadził Darius. Minotaur, rycząc jak rozjuszony byk, wzniósł potężny topór nad głowę. Jeden cios i łeb przeciwnika potoczy się po posadzce..

Rozpędzony minotaur uderzył całym sobą w coś, co choć niewidoczne, było równie nieustępliwe jak kamienny mur. Odbiwszy się od zapory, potrącił Dariusa, który z całym impetem rąbnął w ścianę po przeciwnej stronie sali. Kaz tymczasem zwalił się na posadzkę ciężko jak wór – nie stracił wprawdzie przytomności, zbyt był jednak oszołomiony, by zdobyć się na jakiś wysiłek.

Delbin, który – dziw nad dziwami! – w ogóle nie zwrócił uwagi na rumor i wrzaski, w tejże chwili radośnie oznajmił całemu światu: – Mam! Powinienem wszystko spisać, bo to największa przygoda, w jakiej wziąłem..

– Zamknij dziób, durniu!

– Argaenie Ravenshadow! – Na otwartą przestrzeń wystąpił Wielki Mistrz, na którego napierśniku jasno lśnił symbol Paladine’a. – Twe sztuczki na nic się już zdadzą! Spójrz mi w twarz i przekonajmy się, czy twoja moc uchroni cię przed sądem i karą! – Za Mistrzem stała Tesela, która również zaciskała w dłoni swój medalion.

Na obliczu elfa pojawił się wyraz desperacji. Jedną dłonią wetknął trzymany niedawno oburącz przedmiot w kieszeń opończy, drugą zaś wydobył coś z innej kieszeni. Z zaskakującą szybkością cisnął w starego rycerza garstką małych kuleczek.

Wielki Mistrz zrobił mu to samo, co elf Kazowi. Drobne pociski odbiły się od niewidocznej ochronnej sfery i zakończyły lot w różnych częściach rozległej komnaty.

– Na nic lepszego już cię nie stać? Nie jesteś magiem, elfie! Podejrzewałem to od pierwszej chwili, kiedy się tu zjawiłeś – jesteś tylko złodziejaszkiem, który, owszem, potrafi ukraść jakiś magiczny artefakt, sam jednak nie ma prawie żadnej mocy!

Drobne kulki zaczęły wybuchać, napełniając komnatę krypt grzmotami i oślepiającymi błyskami. Zaskoczony tym lord Oswal cofnął się o krok. Podstęp przeciwnika oślepił go niemal i ogłuszył – choć należało sądzić, że rycerz nie uległby tak łatwo, gdyby nie długi okres cierpień i wyrzeczeń, jaki miał za sobą.

Kaz oglądał wszystko załzawionymi oczyma. Zobaczył więc, jak Argaen ruszył co tchu ku wejściu do krypty, przy którym stał kender. Elf odepchnął Delbina na bok. Kaz dźwignął się na nogi i nieco chwiejnym krokiem ruszył na elfa.

Argaen tymczasem szarpnął masywne drzwi krypty. Pomimo smukłej budowy elf dysponował imponującą siłą. Drzwi uchyliły się nieco i oświetlenie komnaty nagle przekształciło się w niesamowitą, zielonkawą poświatę, od której minotaurowi ciarki przebiegły po grzbiecie. Poświata była zimna i wyczuwał w niej czyjąś złowrogą – i jakby znajomą – obecność.

– Aaargh! – wrzasnął niespodziewanie Argaen, nie był to jednak okrzyk tryumfu.

Napór zielonkawej poświaty był niemal fizycznej natury... i przybysze wyraźnie odczuli jego siłę. Wielki Mistrz cofnął się raptownie, zbyt słaby i oszołomiony, by stawić opór. Nikt zresztą nie potrafiłby zdziałać więcej.

Kaz potknął się i opadł na jedno kolano. Poczuł, że ujmują go dwie dłonie, które pomagają mu wstać. Podnosząc wzrok, spojrzał w oczy Teseli. Uśmiechnięta dzielnie twarz dziewczyny płonęła mocą Mishakal. Uzdrowicielka również nie poddawała się złowrogiemu naporowi.

– Kaz, nie umiem walczyć orężem! Pozwól, by Mishakal objęła cię opieką i dodała ci sił! To jedyna pomoc, jakiej mogę ci udzielić! – Choć panującej w komnacie ciszy nie zakłócał żaden inny dźwięk, Kaz miał trudności ze zrozumieniem jej słów... jakby wołała doń z bardzo daleka.

Minotaur kiwnął głową. Pomyślał o tym, by odwrócić się i podnieść topór... i w tejże samej chwili odkrył, że ma go w dłoni. Na zwierzęcym obliczu Kaza pojawił się ponury uśmieszek. Taka magia mu się podobała... i chętnie dowie się o niej czegoś więcej!

– Zobacz, co z Dariusem i innymi! – krzyknął i zuchwale ruszył ku drzwiom krypty.

Zanim dotarł do wejścia, domyślił się, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Miał do czynienia z tą samą straszliwą mocą, którą czuł z daleka, gdy ocaleli z bitwy smoczy jeźdźcy runęli z góry ku cytadeli szalonego maga, odstępcy..

Gdy stanął w otwartych drzwiach krypty, ujrzał to, czego się obawiał. Huma pokonał Galan Dracosa posłużywszy się magiczną laską swego przyjaciela z dzieciństwa, Magiusa. Potęga i moc Dracosa zostały rozproszone i unicestwione, tak więc przedmiot, który emanował zielonkawą poświatę, powinien leżeć w tysiącu szklanych kawałków gdzieś na zboczach gór i pod gruzami cytadeli odstępcy. A jednak ów złowrogi artefakt w jakiś sposób zdołał się odtworzyć, choć niecałkowicie – jeśli sądzić po pęknięciach i szczelinach – i teraz spoczywał na stosie połamanych i porozbijanych innych magicznych przedmiotów, zebranych wśród ruin cytadeli.

Szmaragdowa sfera Galan Dracosa, tkwiąca na stosie artefaktów jak smok na kupie zagrabionych skarbów, powitała minotaura złowrogim lśnieniem.

Rozdział 15

FRAGMENTY. Zgodnie z tym, co mówił Huma, tylko to miało pozostać ze szmaragdowej sfery. Sfera była kanałem, którym Galan Dracos zbierał moc z rejonów rozciągających się nawet poza samą otchłań. Dzięki tej mocy jego mroczna małżonka mogłaby w pełni swej chwały zstąpić na Krynn. Bez niej byłaby osłabiona, jak wszystkie bóstwa, które zniżają się do tego, by nawiedzić przestrzenie i wymiary zamieszkiwane przez istoty śmiertelne. Dracos jednak, dzięki swym przeciwnym naturze, śmiało zaplanowanym eksperymentom, znalazł sposób, by obejść to prawo. Miał zresztą zamiar okpienia i samej Takhisis, zamierzał bowiem dodać jej potęgę do swojej własnej. W najbardziej krytycznym i rozpaczliwym momencie starcia Huma cisnął w szmaragdową sferę laską Magiusa – jakby miotał włócznią. Choć najhartowniejsza stal nie potrafiła nawet zadrasnąć kryształowej powierzchni, magiczna laska przeszła przez sferę z nieprawdopodobną łatwością, niszcząc i samą sferę, i marzenia o potędze jej twórcy.

W tajemniczy sposób wraz z upływem czasu sfera sama zebrała się w całość. Była jednak niedoskonała i nawet Kaz, na poły oślepiony jej złowrogim blaskiem, widział szczeliny i pęknięcia. Nie wszystko dało się zebrać ponownie – niektóre fragmenty zostały zmiażdżone, inne beznadziejnie zagrzebane pod ruinami warowni renegata. Zaskakujące było raczej to, że rycerzom udało się odszukać tak wiele.

Za migotliwym artefaktem, na poły przezeń zasłonięty, stał Argaen Ravenshadow. Z jego prawego boku spływała krew. Teraz już nie ulegało wątpliwości, że elf w istocie był tylko szalonym złodziejaszkiem prawdziwej magii. Ciemny elf uśmiechnął się na widok Kaza, jakby zobaczył go po raz pierwszy.

– Nigdy nie myślałem, że to może być tak... cudowne – wyszeptał. Lśnienie sfery nadawało mu wygląd prawdziwie upiorny. – Oto, jaka nagroda spotyka tych, co nie przejmują się skostniałymi zasadami rady! Oto prawdziwa magia!

– I śmierć, elfie. Najpewniej twoja. – Kaz podniósł topór.

Argaen wstał znad sfery. W każdym jego ruchu widać było ból i wysiłek. Z rozległej rany pod jego prawym barkiem wciąż sączyła się krew. Gdyby cios trafił nieco bardziej w lewo, elf byłby już trupem. – Rycerze... byli bardzo dokładni. Nie spodziewałem się, że... w samej krypcie założą ostatnią pułapkę. Niemal im się udało..

– Nie traćmy nadziei. Już prawie po tobie, złodzieju.

Elf uśmiechnął się tryumfalnie. – Teraz to bez znaczenia. Mam dostęp do mocy większej, niż jakikolwiek z żyjących magów. Nie tylko mogę się sam uzdrowić... we właściwym czasie mogę stać się niemal bogiem!

– Galan Dracos uległ dokładnie temu samemu złudzeniu – zaśmiał się drwiąco Kaz.

– Miał na karku wojnę.

– Ty zaś masz na karku jedynie mnie. Myślę jednak, że na takiego jak ty, będę w sam raz. – Kaz ruszył ku magowi i jego trofeum.

– Tak uważasz?

Tym razem nie przypominało to uderzenia o kamienny mur. Kaz poczuł się tak, jakby usiłował przeleźć przez bryłę miękkiego sera. Parł do przodu, opór jednak rósł z każdym jego krokiem.

Tak czy owak, odległość dzieląca przeciwników zmalała znacznie, gdy Kaz ujrzał, że elf sięga do kieszeni opończy i wyjmuje z niej niewielką figurkę. Spostrzegł natychmiast, że była to ta sama figurka, którą przedtem przypadkowo „znalazł” Delbin. W tejże samej chwili minotaur poczuł, że spadają zeń więzy zaklęcia, które utrudniało mu ruchy. Korzyść jednak była krótkotrwała i właściwie znikoma, ponieważ już w biegu zobaczył, że maleńka figurka w wyciągniętej dłoni elfa rozdyma się jakby i ulatuje. Wylądowała pomiędzy nim i elfem, skutecznie odgradzając go od Ravenshadowa. I nie przestawała rosnąć.

To ten nocny stwór! Darius niewiele się pomylił, upierając się, że nie zostali zaatakowani przez smoka, bo choć stwór, przed którym Kaz cofnął się ze zgrozą, miał smocze skrzydła, ciało i paszczę – w rzeczy samej nie był to legendarny potwór. Nie była to nawet istota żywa, przynajmniej wedle powszechnych i ogólnie przyjętych miar.

Był to smok z kamienia, doskonały w każdym szczególe posąg, rzeźba ożywiona sztuką czarnoksięską. Nie przestawał rosnąć. Łbem sięgał już pułapu komnaty. Zdumiony i przerażony minotaur patrzył, jak nieruchome – zda się – skrzydła, lekko zatrzepotały. Zastanawiał się też, jak ów stwór, znacznie przecież cięższy od prawdziwego smoka, może latać.

Kamienny potwór rozwarł szeroko swą paszczę i ryknął wyzywająco – czemu towarzyszyła kompletna cisza. Choć miał paszczę z wielkimi, ostrymi jak dłuta kłami i rozdwojony język dłuższy niż ramię minotaura, jego twórca nie wyposażył go w krtań. Rozwarta paszcza kończyła się kamieniem. Stwór nie mógł wydać żadnego dźwięku.

Bydlę nadal rosło i Kaz pomyślał, że jeśli dalej tak pójdzie, to zapełni sobą całą kryptę.

Smok rąbnął długim, łuskowatym ogonem w najbliższą ścianę. Ta nie pękła wprawdzie, ale na jej całej powierzchni pojawiły się szczeliny.

– Przestań! – Elf spojrzał groźnie na kamienną bestię. – Zwalisz nam wszystko na łby!

W odpowiedzi na reprymendę, potwór spojrzał z góry na swego pana i syknął bezgłośnie. Zaczął się też obracać w miejscu, jakby pragnął znaleźć wyjście z krypty. Uderzył przy tym skrzydłem o już osłabioną ścianę, na której pajęczyna szczelin rozbiegła się dalej i objęła siecią część pułapu. Smok ruszył przed siebie.

– Natychmiast przestań! – Argaen odsunął się nieco od sfery, która jarzyła się teraz jaśniej niż przedtem. Rozkazuję ci!

– Twoja zabawka wyrwała się spod kontroli! – zawołał Kaz. Natychmiast też tego pożałował, bo smok nagle odwrócił głowę i spojrzał nań bacznie pustymi oczami. Bydlę znów zaczęło się odwracać. Ponownie rąbnęło ogonem o ścianę, co wywołało złowrogi rumor w pułapie.

Elf klęczał na jednym kolanie i widać było, że jego siły słabną z każdą chwilą. – Minotaurze!

Kaz początkowo nie zwrócił uwagi na ten okrzyk, miał bowiem do ratowania własną skórę. Zamachnął się toporem od lewej, pewien, że nie zrobi to żadnego wrażenia na potworze, który już pokazał, że nie można go zranić żadnym orężem. Ku jego niepomiernemu zdziwieniu, bestia cofnęła się o dwa kroki. Następnie pochyliła ku niemu łeb, otworzyła pysk i pozostała w bezruchu przez kilka sekund. Minotaurowi wydało się to dość dziwne – dopóki nie przypomniał sobie, że taką właśnie pozycję przybierają prawdziwe smoki zionące ogniem. Ożywiony potwór wyobrażał sobie najwyraźniej, że jest dokładnie takim samym smokiem, jak te, które usiłował naśladować.

– Minotaurze! Posłuchaj... posłuchaj że mnie!

– A to co znowu? – Zdezorientowany Kaz patrzył ze zdumieniem, jak potwór próbuje wzbić się w powietrze. Udało mu się to tylko na sekundę, po której łeb stwora niczym taran wyrżnął w pułap krypty. Na elfa i minotaura runął deszcz kamiennych odłamków.

– Na kodeks i przysięgę! – Cokolwiek miał powiedzieć Argaen, stłumiły to okrzyki wpadających do krypty Wielkiego Mistrza i Dariusa. Spodziewali się walki... ale przecie nie z czymś takim! Kamienna bestia odwróciła się i spojrzała na nowych przeciwników.

– Niech cię otchłań pochłonie, potworze! Porachujemy się za moich towarzyszy! – Ruszył na kamienną bestię w typowo solamnijski sposób: pochyliwszy głowę i wyciągnąwszy miecz, natarł na przeciwnika dwudziestokrotnie odeń większego. Kaz nigdy nie umiał orzec, czy taki atak jest świadectwem niezmiernej dzielności, czy głupoty.

Jakkolwiek było, Darius dopadł smoka, zanim ktokolwiek zdołał go powstrzymać. Wydawszy głośny okrzyk bojowy, ciął najbliższą łapę – z takim jedynie rezultatem, że miecz, odbiwszy się od litej skały, wyfrunął mu z dłoni. Smok zaś podniósł łapę do ciosu.

– Nie! – Lord Oswal zareagował odruchowo, rzucając się, by wyciągnąć rozjuszonego i oszołomionego młodzika z niebezpieczeństwa, oczywistego dla wszystkich, prócz niego samego.

Potężna łapa opadła, wybijając w posadzce wielką dziurę i wstrząsając całą kryptą. Pułap zatrzeszczał i osiadł lekko, podejrzany gruchot potrwał zaś nieco dłużej. Krypta nie została zaprojektowana tak, by powstrzymać wyrywające się z niej na wolność wielkie bydlę.

Wielki Mistrz ocalił Dariusa, teraz jednak sam znalazł się w poważnych opałach. Runęło nań kilka sporych kamieni, w wyniku czego stracił równowagę i zwalił się na posadzkę. Kaz usiłował podbiec do niego, na drodze stanął mu jednak kamienny smok, nad którym elf najwidoczniej zupełnie już stracił kontrolę. Potwór uparcie usiłował zniszczyć obu rycerzy. Minotaur spojrzał na swój topór i przygotował się psychicznie do samobójczej szarży.

– Minotaurze... posłuchaj! Istnieje pewien sposób... Argaen Ravenshadow przyciskał palce do dziury w piersi. Rana przestała już krwawić, elf jednak był blady jak niedożywiony wampir. Drugą ręką opierał się o posadzkę, by nie upaść. Kaz pomyślał, że niewiele trzeba, by podciąć mu tę rękę i zwalić twarzą na ziemię, tak by nie mógł już się podnieść. Pokusa była spora, minotaur jednak zdławił w sobie tę myśl. Obejrzawszy się przez ramię, zobaczył Dariusa, który próbował przeciągnąć Oswala w bezpieczne miejsce. Niezbyt sprawnie mu to szło, bo jego prawa noga najwyraźniej szwankowała, jakby skręcił sobie kostkę. Do krypty wpadła jeszcze jedna osoba – Tesela. Na twarzyczce kapłanki malował się wyraz zawziętej desperacji. Usiłując nie patrzeć na potwora, podbiegła do Dariusa i pomogła mu wlec Oswala ku wyjściu z krypty. Kamienny smok ruszył za nimi. Delbin gdzieś przepadł i Kaz mógł tylko liczyć na to, że kender zachowa dość zdrowego rozsądku, by się tu nie pokazywać.

Usłyszał jęk Argaena i zwrócił się w stronę elfa. – Minotaurze... pomóż mi... pomóż mi podporządkować sferę mojej woli..

– Ha! Jesteś bardziej szalony, niż myślałem. Ja mam pomagać tobie?

Elf wypluł krew z ust. – Nie mogę... już... kontrolować... ożywieńca. Minotaurze... widzisz, że umieram! Jeśli tak się stanie, ten... stwór będzie pustoszył wszystko... aż zniszczy całą warownię... a potem... zabierze się za resztę Solamnii!

– Powstrzyma go inny czarodziej!

– Owszem... – Argaen spróbował się uśmiechnąć. Ale my wszyscy... zginiemy wcześniej... a kto wie... ilu ludzi jeszcze zostanie zabitych?

Kaz obejrzał się za siebie i zobaczył, że Darius, Tesela i Oswal dotarli już prawie do wyjścia. Smok, który znowu opierał się woli Argaena, tłukł się teraz o ściany. Sieć pęknięć pokrywała już cały pułap krypty i Kaz zaczął się zastanawiać, czy nie zawali się i komnata wejściowa.

– Minotaurze... niewiele już zostało ci czasu! Mnie... zresztą też!

– Co mam zrobić?

– W... woreczku... przy moim pasie..

– Bogowie! Elfie, czy to nie jeszcze jedna z twoich nowych sztuczek..

– Ba... bardzo stara sztuczka. Tutaj... – Elf kiwnięciem głowy pokazał, gdzie.

Kaz spojrzał na szmaragdową sferę. Nie umiał oprzeć się wrażeniu, że i ona nań patrzy... z łagodnym rozbawieniem. Odkrył, że jej pulsowanie jest nieco denerwujące, jakby sfera się z nim bawiła. Ciekaw był, czy Ravenshadow w pełni pojmuje, co takiego właściwie usiłuje sobie podporządkować. Minotaur nie przejąłby się specjalnie śmiercią elfa... ale wtedy również trzeba by się uporać i z samą sferą.

Niechętnie pochylił się nad elfem i zaczął szukać wspomnianego woreczka. – Co mam znaleźć? Płaskie, skórzane?

– Nie! I odłóż to natychmiast! – Argaen znów się rozkaszlał. Na ustach elfa pojawiła się krwawa piana. Mały sześcian... pudełeczko..

Kaz znalazł coś, co mogło uchodzić za sześcian. Wyjął to z woreczka i pokazał elfowi. – Tego potrzebujesz?

– Owszem... Teraz mi pomóż... Muszę oddalić się od sfery o kilka kroków.

Za nimi rozległ się ogłuszający huk i nagle część sklepienia runęła w dół. Kaz niemal puścił Argaena, chciał bowiem ocenić rozmiary zniszczeń. – Nie zwracaj na to uwagi! – wrzasnął Argaen. – Ta krypta... i cała komnata zewnętrzna... wkrótce legnie w gruzach! Pomóż mi!

Odciągając elfa od sfery, minotaur klął siarczyście wszystkich bogów, których zdołał sobie przypomnieć. Gdy oddalili się dobry tuzin kroków, Argaen polecił Kazowi, by ten posadził go pod ścianą.

– Teraz... – oddech elfa był krótki i urywany – połóż sześcian na szczycie sfery.

– Elfie..

– Nie sprzeciwiaj mi się! – Ravenshadow gonił już resztkami sił. Wszystkie ściany gięły się i trzeszczały. Kaz słyszał, że kamienny smok tłucze o coś łbem i zrozumiał, że bydlę usiłuje nadal wyrwać się z krypty, nie bacząc na to, że nie ma żadnych szans, by zmieścić się w wyjściu.

Trzymając topór w jednej i kostkę w drugiej dłoni Kaz zaczerpnął tchu i ruszył ku złowrogiej sferze. Ku swemu zaskoczeniu, nie odczuwał jej sprzeciwu... nie oślepiał go też jej blask. Zamiast tego wszystkiego wyczuł pewne... zniecierpliwienie.

To tylko przedmiot – powiedział sobie. – Przeklęty, zrodzony w otchłani... ale tylko przedmiot.

Nie całkiem potrafił przekonać o tym samego siebie, niemniej osiągnął cel. Zebrawszy się w sobie, umieścił małą czarną kostkę na samym szczycie sfery będącej dumą Galan Dracosa, potem zaś rzucił się do ucieczki.

Gdy Kaz dotarł do elfa, Argaen śmiał się albo udawał, że się śmieje. – No i co? Czegoś się spodziewał?

Minotaur spojrzał na sześcian. – To rośnie! Elfie, jeśli uwolniłeś jeszcze jednego potwora..

– Patrz!

Czarny sześcian zwiększał swe rozmiary, ale i zmieniał swoją postać. Im większy się stawał, tym mniej był realny.

Gdy osiągnął wielkość połowy sfery, zaczął na nią opadać, jakby stopiło się jego dno.

Tkwiący u porozbijanego wejścia do krypty kamienny smok przerwał swe niszczycielskie dzieło, jakby niepewny, co czynić dalej. Towarzysze Kaza zniknęli i w sercu minotaura obudziła się nadzieja, że udało im się opuścić także zewnętrzną komnatę.

– Minotaurze, sześcian pochłania szmaragdową sferę. Gdy cała znajdzie się w jego wnętrzu, jej moc zostanie stłumiona... i da się ją przenieść gdzie indziej... a nawet nad nią zapanować. – Argaen dźwignął się na nogi, niepewnie, ale widać było, że nie cierpi już tak, jak przed kilkoma chwilami. – Wiedziałem, że to się uda!

– Wiedziałeś, że to się uda? – Oczy minotaura zwęziły się niebezpiecznie.

– Minotaurze, jesteś jedynym świadkiem mojego tryumfu! Ja sam wymyśliłem pojemnik cienia, jak go nazwałem... właśnie do takiego celu... i poskutkowało! Szmaragdowa sfera, narzędzie władzy, jest moja!

Jednym szarpnięciem potężnej łapy Kaz poderwał elfa z ziemi i podniósł do swoich ślepiów. – Wydaje się, że nagle poczułeś się znacznie lepiej, złodzieju magii!

– Pamiętaj o swoich przyjaciołach! – Błyskając dziko oczyma, Argaen szarpnął się, wyrwał z uścisku minotaura i upadł na posadzkę. – Nie zapomnij też o tym gadatliwym kurduplu, włamywaczu!

Spora część pułapu zawaliła się nagle, uwalniając tony ziemi, w dziwny jednak sposób pojemnik cienia pozostał nietknięty i wolny. Kazem miotały dwa uczucia – nienawiść do elfa i pragnienie wyrwania się z krypty, zanim runie reszta sklepienia i wszystko pochłonie ziemia.

– Powinienem pozwolić na to, by ożywieniec zabił was wszystkich... choć obawiam się, że moja gra nie była aż tak doskonała, jak myślałeś. Elfy są mocniejsze, niżby się to mogło wydawać... ale istnieją pewne granice. – Argaen popatrzył ponad Kazem na kamiennego smoka, który nadal tkwił u wejścia do krypty. Stwór nagle rozłożył skrzydła na tyle oczywiście, na ile pozwalała mu ciasnota krypty i odwrócił się ku obu przeciwnikom, wydając bezgłośny ryk. Rozwarłszy szeroko potężne szczęki, bestia wolno ruszyła w ich stronę. Jej ruchy były płynne i wdzięczne, Kaz niemal mógł sobie wyobrazić pracę kamiennych mięśni pod kamienną skórą. Smok znów smagnął ogonem ściany, wzbijając obłoki kurzu.

Kaz cofnął się gdy potwór, ignorując zupełnie spowodowane przez siebie zniszczenia, zatrzymał się przed swoim panem. Mroczny elf zaśmiał się posępnie. – Minotaurze, nie radziłbym ci zostawać tu dłużej. Jeśli ruszysz niezwłocznie, może uda ci się wyjść, zanim wszystko się tu zawali! – Nie mówisz poważnie!

Martwa jak kamień bestia Argaena skupiła na minotaurze spojrzenie ślepych źrenic i opuściła grzbiet niżej, tak by elf mógł się nań wspiąć. – Nigdy w życiu nie byłem dalszy od żartów!

Rycerz solamnijski zostałby i podjąłby walkę. Niemal każdy z minotaurów zostałby i podjąłby walkę. Kaz był rozsądniejszy. Rzucił się do ucieczki.

W tejże właśnie chwili przez rumowisko przy wejściu do krypty zaczęła przedzierać się niewysoka figurka. Delbin. Za kenderem Kaz ujrzał lorda Oswala. Zaklął szpetnie, wiedział bowiem, że tuż za nimi są Darius i Tesela. Na nic jego – nikłe zresztą – nadzieje, że tamci zachowają się rozsądnie i opuszczą podziemia przy pierwszej nadarzającej się sposobności. Wielki Mistrz, mocno sponiewierany, pierwszy dostrzegł minotaura i otworzył usta, by coś powiedzieć.

Kaz machnął ręką. – W nogi!

Stary rycerz jednym rzutem oka ocenił sytuację i choć niechętnie – usłuchał wezwania, ale Delbin, ulegając typowej dla kenderów ciekawości, został na miejscu, usiłując dojrzeć coś ponad ramionami minotaura. Kaz warknął wściekle, wetknął sobie topór pod jedno ramię, drugą zaś dłonią porwał za kark Delbina. Wypadając z krypty, usłyszał z tyłu jakiś niezrozumiały okrzyk Argaena.

Oswal i Tesela pomagali już Dariusowi pokonywać schody wyjściowe. Żadne z nich nawet się nie obejrzało. Gdy cała grupa wspinała się do góry, ściany i stopnie drżały i trzęsły się w posadach. Biegnący z tyłu Kaz poczuł, że płyty pod jego stopami zaczynają ustępować. Nie odezwał się słowem, wiedział bowiem, że biegnący przed nim i tak dają z siebie wszystko. Tesela nie miała nawet chwili wytchnienia, by zająć się zwichniętą kostką Dariusa.

Gdy dobiegli wreszcie na górę, ulga, jaką poczuła cała grupa na widok wyjścia, nie trwała długo. Okazało się, że niełatwo będzie się przedostać przez mocno uszkodzone drzwi.

– Musimy stąd wyjść – zdecydował za nich lord Oswal. – Może trzeba będzie całkowicie opuścić Vingaard, dopóki się nie przekonamy, że zagrożenie minęło.

Poprowadził ich przez rozwaliska sal. Darius cierpiał okropnie, nie odezwał się jednak słowem. Kaz, podniecony i rozgrzany, zapomniał puścić kendera, co – jak się później okazało – miało swoje dobre strony. Nie sposób było powiedzieć, w co jeszcze mógłby Delbin wdepnąć i na jakie niebezpieczeństwa mógłby ich wszystkich narazić.

Znów powitały ich nocne mroki. Kaz nie bez zdziwienia odnotował w pamięci, że od chwili, w której wespół z dwojgiem ludzi ruszył na poszukiwanie kendera, minęło niewiele czasu. A przecież wydało mu się, że jego starcie z Argaenem trwało całe wieki.

Z mroku wyłoniło się kilka sylwetek. Byli to zaskoczeni rycerze, którzy stali na straży kwater Wielkiego Mistrza. Niespodzianką dla poszukiwaczy okazało się to, że ludzie ci byli jak najbardziej realni. Kaz nie zdziwiłby się wcale, gdyby się okazało, że Oswal przez cały czas tkwił w Vingaardzie sam jak palec.

Wielki Mistrz natychmiast zaczął wydawać rozkazy swoim nielicznym podwładnym. Kaz podziwiał go z całej duszy, wiedział jednak, jak bardzo osłabiony i wyczerpany jest stary rycerz. W każdej chwili mógł zwalić się na ziemię bez ducha – i tym razem mogłoby to trwać znacznie dłużej. Na razie jednak był jedynym, który mógł tu wydawać rozkazy, ci zaś, co służyli pod jego komendą i dopiero przed kilkoma chwilami ocknęli się z szaleństwa, w jakim żyli podczas ostatnich kilku lat, widzieli w nim ostoję zaufania.

– Wszyscy z twierdzy! Opuszczamy ją!

Budynek mieszczący kwatery Wielkiego Mistrza zaczął walić się w gruzy. Wspierające portyk wejściowy kolumny załamały się i runęły na schody. Dach z okropnym trzaskiem i łoskotem zapadł się w głąb. Ale w ruinach coś jeszcze się poruszało – ci, którzy byli w kryptach, wiedzieli, jak wielkie cielsko usiłuje wydostać się na wolność spod gruzów.

Lord Oswal obrzucił swoich ludzi ostrym spojrzeniem. – W tej chwili niczego nie da się zrobić! Nie potrafimy się temu przeciwstawić, nie można tego teraz pokonać. Pójdziemy jego tropem, gdy zbierzemy siły... ale nie wcześniej. Dość pytań! Do bramy! Marsz!

Potrzaskany dach zniszczonej cytadeli Wielkiego Mistrza przesunął się lekko i wparł w ścianę sąsiedniej budowli.

– Kaz! – pisnął jakiś zduszony głos. – Jeśli mnie puścisz, obiecuję, że zostanę przy tobie... zabawnie jest, kiedy mnie tak niesiesz, ale ciężko się oddycha, i wiem, że sam jesteś zmęczony.

– Dobrze, ale jeśli gdzieś mi znikniesz, to obiecuję, iż pożałujesz, żeś nie został w kryptach!

– Tam też mogłoby być ciekawie... oczywiście, jeśli całkiem się nie zawaliły..

– Za mną!

Z ruin zniszczonej budowli podniósł się potężny kształt. Niektórzy z rycerzy, którzy obejrzeli się za siebie, zamarli ze zgrozy. Zmęczeni ponad miarę i sponiewierani, dotarli już do granic tego, co może znieść człowiek. Niektórzy nawet padli na kolana. Ujrzawszy to, Wielki Mistrz zatrzymał się w biegu, potem zawrócił do desperatów.

– A cóż to? – ryknął swym władczym głosem. Musiał zwalczyć zmęczenie i napięcie, ale nie rezygnował. Machnął groźnie pięścią. – Natychmiast mi wstawać! Jakiekolwiek zniszczenia może spowodować ta bestia, rycerstwo się nie podda... dopóki choć jeden zachowa wiarę! Rozumiecie?

Posępni rycerze wstawali i ruszali biegiem. Nagle jakiś przeciwny naturze, złowrogi blask przyćmił światło księżyca. Kaz przystanął i obejrzał się ku ruinom cytadeli, gdzie ten niesamowity blask ukazywał potężną bestię. Nie sposób było nie zauważyć zarysów rozpostartych skrzydeł. Smok trzymał w przednich łapach pojemnik cieni, który zawierał w sobie złowrogą szmaragdową sferę.

Siedzący na grzbiecie kamiennego potwora Argaen Rayenshadow roześmiał się niesamowicie jak szaleniec. Ożywiona bestia rozpostarła skrzydła jeszcze szerzej. Kaz ruszył przed siebie, ale czynił to machinalnie... całą uwagę skupił na potworze, który właśnie wzbijał się do lotu. Minotaur zastanawiał się, jak to możliwe, by tak wielkie stworzenie – choćby magiczne – mogło wznieść pod chmury swój kamienny ciężar.

Kamienny smok zachwiał się, uderzając skrzydłami, stracił wysokość i z łoskotem osiadł na dachu sąsiedniej budowli. Ciężar był zbyt znaczny. Zawalił się dach i strop najwyższego piętra. Bestia nie szamotała się wcale, wyglądała tylko na lekko zmieszaną. Kaz pomyśli, że Argaen znów stracił nad nią kontrolę.

– Biblioteka – sapnął lord Oswal. Kaz niemal się potknął – nie wiedział, że Wielki Mistrz zatrzymał się obok.

– Bydlę zniszczyło nasze księgozbiory. W przyszłości trzeba się będzie zająć murarką. Chodźmy, Kaz. Choć to dziwnie brzmi, musimy opuścić twierdzę dla bezpieczeństwa naszej Solamnii.

Wielki Mistrz nie miał jeszcze okazji zobaczyć, jak stoją sprawy z resztą kraju. Minotaur mógł mieć tylko nadzieję, że staremu rycerzowi starczy hartu ducha i nie załamie się całkowicie. Oswal był doświadczonym wojownikiem i wodzem, który śmiało spoglądał w twarz śmiertelnym niebezpieczeństwom, jakie szykowali mu najbieglejsi wodzowie armii Królowej Smoków, teraz jednak się postarzał... a ostatnie pięć lat przeżył w wyjątkowo trudnych, by nie rzec okropnych warunkach.

Z tyłu usłyszeli znów łopot kamiennych skrzydeł. To bestia ponownie wzbijała się w powietrze.

W chwilę później powiew wiatru i krótki błysk zielonkawej poświaty powiadomiły ich o tym, że Argaen Ravenshadow i jego bestia opuścili twierdzę. Przed nimi stały otworem wrota wielkiej bramy.

Kaz i Wielki Mistrz znaleźli pod bramą nieliczną grupkę mieszkańców twierdzy, do których dołączyli towarzysze minotaura. Nikt nie wiedział, co robić dalej. Kamienny smok był już tylko małą czarną plamką na tle srebrnej poświaty Solinari. Tuż pod nią płonęło zielonkawe światełko szmaragdowej sfery. Kaz przecisnął się przez stłoczoną w bramie grupę i zaczął śledzić wzrokiem ową plamkę, dopóki zupełnie nie rozmyła się w nocnych mrokach.

Bojowy topór nadal spoczywał w dłoniach minotaura. Kaz uniósł go i pogroził odlatującemu złodziejowi magii.

– To jeszcze nie koniec, Argaenie Ravenshadow! – mruknął i posłał przekleństwo w ślad za elfem. – Wierzaj mi, to nie koniec. Znajdę twój trop. Mamy ze sobą na pieńku.

Dzielnie powiedziane, pomyślał ponuro wkładając topór w obejmy. Ale gdzie zaczniesz poszukiwania? Bo że go znajdziesz, to pewne... jedyne, co musisz zrobić, to przeszukać cały Ansalon!

– Nieważne! – mruknął raźniejszym tonem. – Na całym Ansalonie nie znajdziesz kryjówki, zdrajco! – Minotaur uśmiechnął się mściwie. – Teraz to sprawa osobista.

Rozdział 16

KAZ PRZYSIADŁ NA ZIEMI NIEOPODAL BRAMY, zamknął oczy i zaczął się zastanawiać, co zrobi, kiedy ponownie spotka Argaena Ravenshadowa. Bo że spotka, to było pewne. Możliwości, że elf mu umknie, nie brał w ogóle pod uwagę.

Błysk światła pochodni ostrzegł go, że zbliża się doń jakiś rycerz.

– Tyś jest minotaur zwany Kazem? – spytał przybysz. Był to dość przeciętnie wyglądający mąż w średnim wieku. Za jedyną wyróżniającą go cechę można by uznać niezwykle wysokie czoło zdradzające tendencję do łysienia.

– Człowiecze, ilu innych minotaurów bawi obecnie w Vingaardzie?

Przybysz zignorował dźwięczącą w głosie Kaza łagodną drwinę. – Znaleźliśmy dwa wierzchowce, które najpewniej należą do członków waszej grupy.

– Naprawdę?

– W razie potrzeby znajdziesz je we wschodnim skrzydle warowni. Potrzymamy tam konie, dopóki nie oczyści się stajni.

Kaz, nie wstając, spojrzał z dołu na twarz człowieka. Mości rycerzu, Wielki Mistrz nie przysłał cię tu wyłącznie po to, byś powiedział mi o losie koni, prawda?

Nastąpiła, jak by to określił nieboszczyk Rennard, wielce wymowna chwila milczenia. Jak wielu innym ludziom kontakty z minotaurem sprawiały rycerzowi trudności. Oto był wróg, potwór – i jego dokonania podczas ostatniej nocy nie miały wielkiego znaczenia. O roli zaś, jaką odegrał Kaz w ostatnich dniach niedawnej wojny, teraz pamiętali jedynie nieliczni.

– Wielki Mistrz życzy sobie, byś stawił się przed jego obliczem. – W głosie rycerza zabrzmiały nagle groźniejsze nutki. – On jest bardzo wyczerpany. Bacz, byś nie pogorszył jego stanu.

Minotaur wstał i nie odpowiedział człowiekowi, dopóki nie spojrzał nań z góry. – Człowiecze, uznaję w lordzie Oswalu towarzysza i przyjaciela. Zrobię co w mej mocy, by pomóc uporać mu się z problemami. Ty zaś, mości rycerzu, mógłbyś zwrócić swą energię w inną stronę i z większym szacunkiem zwracać się do kogoś, kogo całe rycerstwo, w szczególności zaś wasz Wielki Mistrz nazywał sojusznikiem i towarzyszem broni.

Kaz ruszył, kierując się tam, gdzie – jak wiedział znajdzie Wielkiego Mistrza. Rycerz z pochodnią pospieszył za nim, okazując teraz więcej szacunku. Nie przeszli jednak nawet kilkunastu kroków, kiedy ciszę panującą w twierdzy zakłócił okrzyk strażnika przy bramie.

– Nadciągają jacyś jeźdźcy!

– Paladine! I co teraz? – Kaz odwrócił się do towarzyszącego mu rycerza. – Powiedz swemu Mistrzowi, że zjawię się u niego wkrótce... taką przynajmniej mam nadzieję.

– Pójdę z tobą, minotaurze. Jeśli Vingaardowi grozi jakieś niebezpieczeństwo, najlepiej przysłużę się wodzowi na..

– Doskonale. – Kaz nie czekał na koniec deklaracji, tylko, wykorzystując w pełni długość swych nóg, pomknął ku wrotom, gdzie pojawił się tak niespodziewanie, że zaskoczył jednego z gwardzistów. Rycerz poderwał się, wyciągnął miecz i ciął minotaura, zanim Kaz zdążył poinformować go, że jest jego sprzymierzeńcem. Na chwilę zapomniał, że ma sprawę z ludźmi, którzy dopiero niedawno ocknęli się z szaleństwa – i nie całkiem jeszcze doszli do siebie.

– Kto podniósł alarm? – spytał Kaz wartownika.

– Ferril. To tamten rycerz.

– Hola, tam wyżej! – zawołał Kaz. – Ilu tych jeźdźców?

Być może ciemności były powodem, dla którego nazwany Ferrilem nie zorientował się, że mówi z minotaurem. Odezwał się ze sporą dozą szacunku: – Niełatwo rzec coś pewnego, sir. Niewielka armia. Z pewnością będzie ich więcej niż setka.

Więcej niż setka! Mogą całkiem poważnie wziąć się do oblegania warowni! – Potrafisz określić, co to za jedni?

– Nie z tej odległości!

U boku minotaura zjawił się posłaniec od Wielkiego Mistrza. – Jakie wieści?

– Zbliża się ponad setka jeźdźców. Będzie najlepiej, mości rycerzu, jeśli powiadomisz o tym Wielkiego Mistrza.

– Nie w tym stanie! Nie może przejąć dowodzenia! Oczy minotaura zwęziły się niebezpiecznie i błysnęły czerwienią, widoczną nawet w świetle pochodni. – Czy chcesz mi rzec, panie, że nie ostrzeżesz swego suwerena o możliwej napaści?

Człowiek otworzył usta... i zamknął je szczelnie. Następnie odpowiedział nieco formalnym tonem: – Natychmiast go o tym powiadomię!

– I bardzo dobrze... szczególnie dla ciebie – mruknął Kaz pod nosem, patrząc, jak rycerz znika mu z oczu niczym kometa. Gdzieś zza murów rozległ się zew rogu. Kaz spojrzał w górę ku Ferrilowi. – Co tam?

– Sygnał rogu... – Rycerza coś zdumiało. – Myślę... niech dzięki będą Wielkiej Trójce! – myślę, że to nasi bracia!

– Solamnijczycy?

– Nie inaczej! – Drugi z wartowników, a zaraz potem jeszcze jeden, zaczęli wiwatować. Kaz ryknął, by zamilkli.

– Spokój! Mogą nie być tymi, za których ich bierzecie! Może to sługusy Mrocznej Pani... a jeśli nawet to wasi towarzysze, któż wam zaręczy, że nie padli ofiarą szaleństwa?

Rycerz, który stał obok Kaza, spojrzał nań niepewnie. – Uważasz... że powinniśmy zawrzeć bramy?

– Tak, dopóki się nie upewnimy, co to za jedni. Nie kłóci się to ze zdrowym rozsądkiem, prawda? – Spojrzał w górę. – Jeśli pojawi się tu Wielki Mistrz, racz mu powiedzieć, że polazłem na blanki.

Zdumiało go to, iż rycerz skwitował polecenie salutem.

Gdy dotarł na szczyt muru, czekał nań tam już Ferril. Zaskoczenie malujące się na twarzy rycerza powiedziało Kazowi, że wartownik dopiero w tej chwili pojął, iż ma sprawę z minotaurem.

– Coś nie tak? – Kaz spojrzał na rycerza dość obojętnie.

– Nie... sir. – Ferril, Rycerz Miecza, nie bardzo wiedział, jak zwracać się do przybysza.

– Doskonale. – Kaz wychylił się zza blanków i spojrzał na rozciągającą się w dali równinę solamnijską. Niełatwo mu było dostrzec zbliżającą się grupę. Wyglądali jak mroczna fala przypływu na szarej plaży. Sądząc z tempa, w jakim się poruszali, powinni zatrzymać się pod murami za godzinę. Kaz ocenił, że jest ich tam więcej niż setka wedle jego rozeznania, nadciągało niemal dwustu konnych.

Choć nie dało się jeszcze rozróżnić poszczególnych jeźdźców, na liczebność grupy wskazywały rozmiary mrocznej plamy.

– Jeśli okaże się, że to nie wasi ludzie... potrafimy ich zatrzymać”? – spytał Kaz rycerza.

– Na pewien czas... dopóki nie przedostaną się przez mur.

– Kaz, co tu się dzieje? – pisnął obok dzielny głosik.

Obaj – człowiek i minotaur – podskoczyli jak kolnięci szydłem. Kaz odwrócił się i obrzucił wściekłym spojrzeniem malca, który jakoś zdołał podkraść się do nich zupełnie niepostrzeżenie. – Delbin! Co ty u licha tu robisz?

Kender uśmiechnął się jak uosobienie niewinności. Usłyszałem, że wszyscy wokół biegają jak szaleni... potem ktoś krzyknął, że nadciągają jacyś ludzie na koniach... więc kiedy usłyszałem dźwięk rogu, powiedziałem sobie, że..

– Delbin, odetchnij, psia... – W tejże właśnie chwili ponownie rozległ się głos rogu. – Dlaczego oni to robią?

– Chcą, byśmy im odpowiedzieli! – stwierdził podniecony Ferril. – To muszą być nasi towarzysze!

– Może w istocie... spróbujcie odpowiedzieć. Rycerz potrząsnął głową i odparł: – Nie mogę, sir. Róg, który zazwyczaj trzymamy przy wrotach, gdzieś zniknął. Nikt nie umie go odnaleźć.

Tymczasem Delbin starał się wyjrzeć zza blanków, co – zważywszy jego nikczemny wzrost – było przedsięwzięciem niełatwym.

– Myślicie, że zaatakują? – pytał bez wytchnienia. Nigdy właściwie nie widziałem prawdziwego oblężenia... choć pewnie nie potrwa to długo, bo jest tak niewielu..

– Hola, wy tam w górze! Kaz, to ty?

– Wielki Mistrz! – szepnął Ferril z oznakami najwyższego szacunku.

– Tak, milordzie. – Kaz zamknął gębę Delbinowi, który właśnie przymierzał się do kolejnego potoku pytań.

– Widzicie tych jeźdźców?

– Wkrótce tu będą!

– Ilu ich?

Kaz spojrzał na Ferrila. – Gdzieś tak pomiędzy setką a dwiema. Na razie nie da się rzec nic pewnego.

Nastąpiła chwila milczenia. Wielki Mistrz musiał przetrawić tę informację. Widać postanowił sam objąć dowodzenie.

– Obawiam się, że będziecie musieli utrzymać tę bramę tylko we czwórkę – rzekł w końcu.

– Wielki Mistrzu... ja też się przydam! – zapewnił rycerza Delbin.

Zamiast zdumienia i konsternacji, których Kaz się spodziewał, zobaczył rozlewający się na obliczu starego wodza szeroki uśmiech. Potem Wielki Mistrz zachichotał. Gdy się nieco uspokoił, rzekł: – Przepraszam... nie powinienem się śmiać. Trzej rycerze, minotaur i kender strzegą głównej bramy Vingaardu. Kender broni Vingaardu przed inwazją! Bez urazy, mości Delbinie, ale nie spodziewałem się, że dożyję takiego dnia!

– Będę dobrym obrońcą, sir... słowo uczciwego kendera!

– Ha! Jestem tego pewien. – Wielki Mistrz zwrócił się do całej załogi bramy. – Dajcie znać, gdy już upewnicie się, wrogowie to, czy przyjaciele. Niech staną przy was Paladine i jego synowie. – Lord Oswal odwrócił się i odszedł niewątpliwie po to, by wezwać pod broń swoich weteranów.

– Jak on to robi, że jeszcze trzyma się na nogach? zdumiał się Kaz.

– Jest Wielkim Mistrzem – odparł po prostu Ferril, jakby to wyjaśniało wszystko.

Przybysze wkrótce zbliżyli się na tyle, że dało się ich policzyć. Byli niewątpliwie dobrze uzbrojeni, choć nadal nie dało się rzec niczego pewnego o ich wyglądzie. Kaz podniósł wzrok na Solinari. Trzecia część tarczy księżyca zniknęła, jakby ją coś pożarło. Nie od razu Kaz pojął, że to inne ciało niebieskie nasuwa się na tarczę srebrnego miesiąca. Był to księżyc reprezentujący mrok, tkwiący w duszach ludzi i przedstawicieli innych ras – Nuitari, czarny miesiąc, którego obecność, przesłaniająca jego jasnego rywala, nie mogła dobrze wróżyć.

– Sporo ich, Kaz.

– Sam widzę, kenderze.

– Mają proporce, włócznie... i wszystko, co trzeba.

– Lepiej więc pomódlmy się, aby okazali się przyjaciółmi.

Jeźdźcy zwolnili o kilkaset kroków przed murami Vingaardu. Od głównego oddziału oderwała się niewielka, licząca może pięciu, sześciu ludzi grupka.

– Kaz, to Solamnijczycy.

– Niech się najpierw opowiedzą.

– Hola! Kto tam strzeże bramy? Widzę kogoś na murach! – zawołał przywódca nielicznej grupki.

Kaz sprężył się wewnętrznie. Fakt, że ci tam należą w istocie do rycerstwa i nie są przebranymi maruderami, uspokoił minotaura, ale uczuciu ulgi towarzyszyło jego osobiste uprzedzenie do jeźdźca, którego głos rozpoznał.

Na wezwanie odpowiedział więc Ferril: – Ja dowodzę załogą bramy.

– Dlaczego nie odpowiedzieliście na sygnał naszego rogu?

– Milordzie, nasz własny... gdzieś przepadł... a sytuacja w warowni nie pozwalała nam na przeprowadzenie dokładnych poszukiwań.

Głos dowódcy nieco złagodniał. – Wielki Mistrz... jak on się czuje?

– Zważywszy wszystko razem, niezgorzej, sir – odparł Ferril. – Milordzie, zechciej nam wybaczyć... ale zanim ośmielimy się rozewrzeć wrota, muszę cię prosić, abyś zechciał się opowiedzieć.

– To oczywiste. Wiedz zatem, że jestem Bennet, lord Zakonu Róży, bratanek Wielkiego Mistrza Oswala. Przywiodłem ze sobą dwustu rycerzy. Człowieku – jak wam się wiedzie w Vingaardzie? Czy wciąż jeszcze są tu wrogowie, których trzeba wytępić?

Zanim wartownik zdążył coś odpowiedzieć, odezwał się Kaz: – Twierdza budzi się ze złego snu, rycerzu Bennecie. Co nie oznacza bynajmniej, że wrogowie byli iluzjami.

Bennet uniósł się w siodle i spojrzał w górę. Kaz stał zbyt daleko od pochodni, by można się było mu przyjrzeć.

– Ktoś jest? Twój głos wydaje mi się znajomy! Do jakiego należysz zakonu?

– Tych, co utrzymują się przy życiu, człowieku. Nie jestem jednym z was... ale wy mnie znacie! – Kaz przesunął się w bok, tak że teraz był dobrze widoczny.

– Minotaur! – zawołał rycerz tkwiący na koniu obok Benneta. Kilku ludzi sięgnęło po miecze. – Vingaard wpadł w łapy nieprzyjaciela!

– Spokój! – uciął Bennet. Do Kaza zaś powiedział: – Nie sądzę, byś należał do wrogów. Ejże, Kaz, skłonny jestem wziąć cię za minotaura o skłonnościach silnie samobójczych. Jakże bowiem wytłumaczysz, dlaczego przygnało cię tutaj, gdzie jesteś poszukiwany żywy lub martwy?

– Powiedzmy, że pokładam ufność w waszym rozumie – uśmiechnął się Kaz niezbyt wesoło.

Tym razem zaśmiał się Bennet. – Kaz, nic ci nie grozi... ani z mojej strony, ani ze strony żadnego z moich ludzi.

– Milordzie! – Ferril w rycerskim salucie podniósł dłoń do przyłbicy. Potem pochylił się ku bramie. – Wolna droga dla lorda Zakonu Róży!

Podczas gdy zdejmowano rygle i otwierano wrota, bratanek Oswala wezwał swoich ludzi. Kolumna powoli ruszyła ku twierdzy. Wracający do rycerskiego gniazda południowcy okrzyknęli wartowników skąpymi wiwatami, zdradzającymi znużenie.

Kaz spojrzał na Delbina obserwującego paradę z niemałą uciechą. Podczas gdy kender przyjmował defiladę, minotaur zsunął się z murów, aby powitać Benneta.

Niektórzy z przybyszów obracali końmi w koło i z niejakim zdumieniem rozglądali się po dawno nie widzianej warowni.

– Człowieku, proszę na słowo – odezwał się Kaz. Na twarzy Benneta pojawił się na krótko wyraz zaskoczenia. – Kaz, na rozmowy czas przyjdzie później. Teraz jednak muszę zobaczyć się ze stryjem. Musimy sporo omówić.

– Więc pójdę z tobą. Mogę ci wyjaśnić niektóre kwestie.

– Jak sobie życzysz.

Bennet zeskoczył z siodła i podał wodze jednemu z towarzyszy. Kaz natychmiast zaczął opowiadać o wszystkim, co było mu wiadome – opowiedział więc o panującym w twierdzy szaleństwie, powstających wszędy iluzjach, o spotkaniu z Argaenem Ravenshadowem i jego zdradzie. Następnie opisał bohaterski opór, jaki stawiał Oswal, i dość szczegółowo przekazał relację z wyprawy do krypt, zakończoną ucieczką mrocznego elfa i zniszczeniem części podziemi i zabudowań twierdzy. Zanim skończył, zdumiony tym wszystkim Bennet zaczął potrząsać głową.

– Chroń nas, Paladine! Minotaurze, muszę mieć czas, by to wszystko pojąć, wiem zresztą, że od stryja usłyszę o innych zdumiewających sprawach.

– Mam nadzieję, Bennecie, że widziałeś elfa i jego potwora, bo odlatywali właśnie ku Południu.

– Minotaurze, zostaw to rycerstwu. Mamy z Argaenem na pieńku, za te ostatnie lata oszustw i matactw.

– Ja też jestem mu coś winien... Okpił mnie i niewiele brakło, a byłby mnie otruł. I dzięki mnie dostał się do krypt. Chcę tego drania i dopadnę go!

Bennet odwrócił twarz w jego stronę. – On należy do rycerstwa! Przez niego zginęło wielu naszych braci! Przez niego nasze imię..

– Nie widzę powodów, dla których nie mielibyście połączyć swoich wysiłków – usłyszeli władczy głos. Myślę, że to najlepsze dla wszystkich rozwiązanie.

– Stryju... milordzie! – Bennet natychmiast przyklęknął na jedno kolano. – Rad jestem, że widzę cię w dobrym zdrowiu!

– Wszystko to pozory, Bennecie. W rzeczy samej, niewiele braknie, bym się wykopyrtnął... ale nie mam na to czasu. Dzięki niech będą Paladine’owi, że postanowił uczynić mnie w równej mierze kapłanem, co rycerzem, bo gdyby nie jego moc, nie potrafiłbym nawet utrzymać się na nogach.

– Stryju... jesteś opoką zakonu!

– Taka to prawda, jak to, że ty jesteś początkującym giermkiem. – Lord Oswal gestem dłoni nakazał bratankowi, by się podniósł. – Nie życzę sobie sporów między wami! Kaz, będziesz potrzebował poparcia Solamnii i zakonów! Nie wątpię, że tam, gdzie znajdziesz mrocznego elfa, przydadzą ci się rycerze i ich kopie! Co się tyczy ciebie, Bennecie, uszanuj wiedzę i honor tego minotaura. Niegdyś Huma nazywał go przyjacielem. Teraz ja obdarzam go tym mianem. Korzystaj z jego doświadczeń. W niektórych sprawach Kaz wie znacznie więcej ode mnie.

– Milordzie, mówisz niesłychane rzeczy, szczególnie te ostatnie... ale uczynię, co każesz!

– Cieszy mnie to. A ty, Kaz?

– Masz moje słowo. Chcę dostać Argaena Ravenshadowa. Przysiągłem sobie, że pójdę za nim, choćby mi przyszło przedzierać się przez południowe lodowce.

Na twarzy Wielkiego Mistrza pojawił się kwaśny uśmieszek. – Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie.

– Wszystko to jest... trochę bez sensu – zauważył zdesperowany Bennet. Powiódł wzrokiem od stryja do minotaura. – Powiedziano mi, że złodziej magii uciekł na Południe. Ale dokąd? Z pewnością nie do Qualinostu lub Silvanesti. Może Ergoth? Kharolis? Gdzie?

Kaz zgrzytnął zębami. Zaczerpnął tchu i gotów już był zacząć tyradę, kiedy przemówił Wielki Mistrz. – Nic nie osiągniemy, jeśli będziemy sobie wzajemnie docinać i wytykać błędy – powiedział znużonym głosem. – Proponuję, byśmy wszyscy nieco odpoczęli. Bennecie, przejdź się ze mną, proszę. Chciałbym, byś mi zdał relację z twoich poczynań po wyjeździe. Trzeba mi wiedzieć, za co jeszcze rycerstwo musi bić się w piersi.

Bennet skrzywił się nieznacznie. – Jak sobie życzysz, milordzie.

– Kaz, idź się gdzieś przespać.

– Niezły pomysł, Wielki Mistrzu. Odprowadzając wzrokiem obu krewniaków, Kaz poczuł, że ogarnia go nagłe znużenie. Krótka sprzeczka z bratankiem Wielkiego Mistrza wyczerpała niemal do cna jego rezerwy. Rozejrzał się dookoła. Prześpi się pod gołym niebem, jak nieraz już mu się to zdarzało. Trzeba tylko poszukać jakiegoś odosobnienia.

Miejsce, które w końcu wybrał, miało tylko jedną wadę, która objawiła się w chwili, kiedy przed nosem Kaza, zanim znużony wojownik zdążył się położyć, wyrósł niespodziewanie niezmordowany kender.

– Gdzie byłeś, Kaz? Wszędzie cię szukałem... przepadłeś gdzieś, kiedy zagapiłem się na tych rycerzy. Jak możesz spać tutaj, kiedy jest tyle innych miejsc? Choć myślę, że w bibliotece nie da rady... budynek nie jest w najlepszym stanie, co?

– Delbin, dlaczego ty sam nie walniesz się na jakieś posłanie, jeśli nie masz nic lepszego do roboty? – Kaz zdjął rzemienny rynsztunek i położył się na ziemi. Podłożył dłonie pod głowę i wpatrzył się w niebo. Aż do dzisiejszej nocy jedynymi widocznymi na nim obiektami były księżyce. Teraz jednak można było zobaczyć i gwiazdy. Kaz zaczął wyławiać wśród nich znane mu konstelacje.

– Zostaniemy tu dłużej?

– W Vingaardzie? Nie, jeśli będę miał coś do powiedzenia w tej sprawie! – sarknął minotaur. – Z rycerstwem można się jakoś dogadać... ale wszystko ma swoje granice. Jutro ruszam w pościg za Argaenem. Im dłużej będziemy zwlekać, tym trudniej będzie go znaleźć.

– Nie będziemy musieli podróżować zbyt daleko.

– Co masz na myśli?

Delbin wzruszył ramionami jak wcielona niewinność i nieświadomość. – No... chyba to, że udał się w góry na wschód od Qualinostu... albo na północne rubieże Thorbardinu. Czy nie tam właśnie mieszkają krasnoludy? Kiedy ostatni raz cię prosiłem, nie chciałeś ruszyć w tamtą stronę. Czy miałeś jakieś kłopoty..

Minotaur usiadł nagle. – Delbin, ty wiesz, dokąd udał się ten... elfia go mać..

– I owszem, wiem – nadął się Delbin. – To było tak. Zamierzałem właśnie zapisać wszystko, co się zdarzyło... i o tym, jak przybyli prześwietni rycerze... ale kiedy sięgnąłem do sakwy, zamiast księgi wyjąłem tę małą kryształową sferę, która... eee... kiedyś należała do Argaena. Kiedy zacząłem o nim myśleć i mocno się skupiłem, zobaczyłem, jak ląduje w jakimś miejscu w górach na północ od Qualinesti. Myślę, że to gdzieś pomiędzy Ergoth i Solamnią, ale mogę się mylić.

– Pokaż mi, co znalazłeś.

Delbin wyjął coś ze swej sakwy. – Już wcześniej myślałem o tym, aby ci to pokazać, ale byłeś mocno zajęty. Założę się, że... eee... sam Argaen wetknął to mi do sakwy, kiedy nabierał mnie, podsuwając myśl, iż pomogę ci, otwierając krypty.

Na byczym obliczu Kaza oglądającego zdobycz Delbina pojawiło się zdumienie i podziw. Był to ten sam przedmiocik, którego użył elf, by odnaleźć kendera, gdy ten zniknął im w bibliotece. Kaz wyrwał niemal kulę z drobnych rączek towarzysza.

– Zobaczyłeś, dokąd udaje się elf? Ot tak, po prostu? Wystarczyło, że o nim pomyślałeś? – Kaz miał już przed oczyma wizerunek Ravenshadowa... wisiał przed nim jak pochodnia w mroku.

Artefakt w jego dłoni rozjarzył się nieznacznie, a w jego wnętrzu pojawiło się coś mrocznego i niewyraźnego.

– Tak! Tak samo było ostatnim razem! – dodał mu ducha Delbin.

– Spokój! – Kaz nadal wpatrywał się w kryształ. Smok, choćby kamienny, może w krótkim czasie przebyć zaskakująco wielkie odległości. Góry, jakie opisywał Delbin, znajdowały się jednak zupełnie niedaleko – w najgorszym razie od górskich komyszy dzieliło ich parę dni jazdy. Zdumiało też Kaza, że mroczny elf wybrał na siedzibę miejsce tak bliskie jego krajom rodzinnym.

W umyśle Kaza wszystko zaczęło się układać w logiczną całość. Argaen Ravenshadow. Jego dom. Szmaragdowa sfera.

W mgnieniu oka znalazł się nagle wysoko nad szczytami gór. Gdyby nie to, że w przeszłości zdarzyło mu się latać na smokach, dostałby zawrotu głowy. Teraz jednak mógł przyjrzeć się łańcuchowi.

Znał te góry i widywał je już – oczywiście z daleka. Dzień wędrówki w kierunku południowym i trafi do najbardziej na północ wysuniętego zakątka Qualinostu. Czy Argaen w istocie żywił nadzieję, że zdoła ujść bystremu wzrokowi swoich ziomków?

Powoli cały wizerunek nabrał ostrości, w jego zaś środku zaczął rozrastać się pewien konkretny szczyt. Był coraz większy, choć Kaz odniósł wrażanie, że to on sam i kryształ nurkuje w jego kierunku. Po kilku sekundach ze wszystkich stron wyrosły wokół niego inne szczyty, on sam zaś ciągle opadał.

Potem znikąd pojawiły się ruiny jakiejś budowli.

W jednej chwili krążył wśród gór, w następnej zaś nurkował ku dachowi jakiejś dawno opuszczonej budowli. Kaz uśmiechnął się do siebie. Nie dość, że dowiedział się, w jakich górach skryła się jego ofiara, ale poznał też dokładnie miejsce jej pobytu.

– Kto?

Głos z taką siłą odezwał się pod sklepieniem czaszki minotaura, że ten niemal padł na grzbiet. Niewiele też brakło, aby wypuścił kryształ z dłoni.

– Kaz, dobrze się czujesz?

– Kto? – domagał się odpowiedzi ów nieziemski głos. Kryształ zaczął się rozgrzewać. Kaz zapragnął wypuścić go z dłoni, teraz jednak okazało się, że kryształ trzyma jego! Wizerunek budowli pośrodku rozpłynął się w nicość, głos jednak pozostał w głowie minotaura i stawał się coraz bardziej potężny i coraz bardziej natarczywy.

– Kto? Gdzie?

Kaz zacisnął zęby i jakoś zdołał wydusić z siebie wezwanie o pomoc. – Delbin! Wybij... wybij mi to z ręki! Szybko!

Kender sięgnął do sakwy i wydobył z niej swą zawsze daremnie poszukiwaną księgę. Ujął ją oburącz i z całej siły walnął nią w łapę Kaza. W miejscu, gdzie księga zetknęła się z niewielkim artefaktem, pojawiła się smużka dymu. Kula jednak wyfrunęła z dłoni minotaura.

Kaz chwycił się za poparzoną dłoń i patrzył z nienawiścią w oczach, jak kryształ uderza o kamień i pęka na kilkanaście kawałków. W tej samej chwili zgasło jego lśnienie. Umilkł natychmiast i głos, który huczał pod sklepieniem jego czaszki.

Przez kilka chwil patrzyli z kenderem na resztki kryształu, w końcu Delbin odważył się zapytać: – Kaz, co to było?

– Gdy usiłowałem odnaleźć elfa, ktoś podjął próbę odszukania mnie!

– Ktoś?

Kaz kiwnął głową, oglądając swą poparzoną dłoń. Miał nadzieję, że Teseli uda się to jakoś zaleczyć. Czuł, że przyszłość będzie odeń wymagała, aby stawił jej czoło w jak najlepszej formie. Tajemniczy głos nie należał do Argaena – tego minotaur był pewien.

A więc, do kogo?

Rozdział 17

GRUPA WYBRANA DO POŚCIGU ZA ARGAENEM z konieczności nie mogła być liczna. Z dwustu mniej więcej rycerzy, których miał obecnie pod komendą Wielki Mistrz, przynajmniej czwarta część wymagała kilkudniowej kuracji. Kilkudziesięciu musiało pozostać w twierdzy, by strzec murów i zająć się uprzątaniem ruin, które powstały podczas ucieczki kamiennego smoka. Zebrawszy jedno z drugim, Wielki Mistrz zdołał jakoś wydzielić pięćdziesięciu jeźdźców, którzy mieli towarzyszyć jego bratankowi.

Darius, Tesela i oczywiście Delbin, nalegali, aby pozwolono im również wziąć udział w wyprawie. Dla rycerza było to kwestią obowiązku i honoru. Kapłanka utrzymywała chyba nie bez racji – że przydadzą im się jej umiejętności. Kaz podejrzewał, że tak naprawdę chodziło jej o Dariusa. Jak wiedział, przeciwieństwa mocno się przyciągały.

Delbin nie potrzebował żadnego powodu, lord Oswal zaś udzielił mu zgody z wielkim zadowoleniem. Rycerze obawiali się – i słusznie – że jeśli zostałby w twierdzy bez nadzoru minotaura, w krótkim czasie do jego sakwy trafiłyby wszystkie drobniejsze przedmioty pozostawione na widoku, nie licząc oczywiście wielu starannie ukrytych.

Wielki Mistrz osobiście wybrał tych, którzy mieli wziąć udział w ekspedycji. Wyprawę zaopatrzono również we wszystko, co dało się odszukać i ocalało z żywności i oręża.

Wyruszyli główną bramą w samo południe. Nie pożegnano ich wiwatami, ponieważ każdy z członków wyprawy mógł spodziewać się śmierci – ci zaś, co zostawali, również nie byli pewni przyszłości. Kaz obejrzał się tylko raz, kiedy jeszcze można było rozróżnić ludzi na murach. Stali w milczeniu i wzrokiem odprowadzali odjeżdżającą grupę.

Dzień minął bez szczególniejszych wydarzeń. Trafiały się ślady przeciągających band goblinów maruderów, samych jednak stworów nigdzie nie dostrzeżono. Kolumna jeźdźców nie zbliżała się zresztą do ludzkich osiedli i wiosek. Dopóki wieśniacy nie zrozumieją, co naprawdę się działo w twierdzy, lepiej będzie ich unikać szerokim łukiem.

Najbardziej obiecującą prognozą na przyszłość było jasne słońce. Jego promienie dodawały odwagi i podnosiły ludzi na duchu.

Tuż przed zachodem słońca zwiadowcy donieśli, że rankiem przejeżdżała tędy spora grupa ludzi, pieszych i konnych. Podążali też na Południe. Nic nie wskazywało na to, że zmierzali do tego samego celu, co oddział rycerzy, Kazowi jednak nie dawało to spokoju. Kto ich wyprzedzał?

Gdy zapadła noc, wywiązała się krótka dyskusja – jechać dalej czy rozbić obóz. Zwyciężył zdrowy rozsądek. Wszyscy potrzebowali odpoczynku.

Ustalono granice obozu i rozstawiono straże. Kaz poczuł się tak, jakby czas cofnął się o kilka lat, on zaś znów brał udział w wojnie. Zastanawiał się też, co zrobią, jeśli pod osłoną mroku zaatakuje ich martwy, kamienny smok Argaena.

Pogładził podwójne krawędzie głowni topora, podziwiając mistrzowską robotę kowala. W bocznej powierzchni głowni ujrzał odbicie swojej gęby, wyraziste i wierne mimo braku światła. Przez chwilę przyglądał się sobie nie bez podziwu, potem jednak coś zakłóciło jego zadowolenie. Spojrzał uważnie na głownię, toporzysko, potem na podwójne ostrza.

Oczywiście! Miejsce, które wyszczerbiło się w starciu z kamiennym potworem zdradzieckiego elfa, znów było całe i nietknięte! Ostre jak nigdy przedtem! Minotaur przypomniał sobie chwilę w krypcie, kiedy to bestia cofnęła się nagle przed jego pozornie daremnym atakiem. Czyżby kamienny smok bał się tej głowni? Zgoda, oręż był w pewnym sensie magiczny, ale czy tak wielkie bydlę, samo w sobie kipiące magią, obawiałoby się daru Sardala?

Jak wielka była moc głowni? Czy potrafiła coś więcej, niż naprawiać się sama? Kaz chrząknął, przypomniawszy sobie chwilę, jak to zostawiony w bibliotece topór sam trafił w potrzebie do jego dłoni. Jednorazowa sztuczka czy może tak będzie się działo już zawsze?

– Kaz?

Minotaur podniósł wzrok na rycerza, który wyglądał na lekko zaniepokojonego. – O co chodzi, panie Bennecie?

– Możemy mieć kłopoty... takie, z jakimi kiedyś już się zetknąłeś. Zechcesz pójść ze mną?

Minotaur wstał i ruszył za Bennetem.

Poszli ku wschodniej granicy obozowiska. Na straży stał jeden czy dwu rycerzy – reszta, wespół z towarzyszami Kaza, ułożyła się na posłania. Jedyni, którzy czuwali, znajdowali się teraz na warcie po przeciwnej stronie obozu.

Okolicę pokrywały niewysokie, trawiaste wzgórza zwieńczone kępami paskudnie powykręcanych drzew. Nie był to kraj, który Kaz chętnie zwiedziłby z własnej woli, los jednak chyba się nań zawziął i z uciechą przeganiał go tędy po raz kolejny.

– Co chciałbyś mi pokazać, Bennecie?

– Być może nic szczególnego... rycerz, ku któremu idziemy, zameldował mi niedawno o czymś... i uznałem za właściwe pokazanie, o co chodzi.

Rycerz stojący na posterunku pozdrowił Benneta salutem, na minotaura zaś spojrzał nie bez niepokoju. Bennet odchrząknął i polecił wartownikowi: – Opisz nam, co widziałeś.

– Wedle rozkazu. – Wartownik był Rycerzem Korony, takim jak niegdyś sam Huma, lecz znacznie odeń starszym, być może mieli do czynienia z weteranem, który wolał zostać z towarzyszami broni, niż awansować do Zakonu Miecza. – Nie wspominałbym o tym, milordzie, ale powiedziano mi, że należy meldować o wszystkich dziwnych rzeczach, choćby wydawały się jeno złudzeniem.

– Cóż więc widziałeś, mości rycerzu? – ponaglił go Kaz.

– Zechciejcie zauważyć, że to był tylko moment... myślę jednak, iż widziałem jakieś zwierzę. Tylko jedno... i mignęło mi przelotnie gdzieś tam... ale chyba nie było złudzeniem. Dziwna rzecz – wyglądało na całkiem białe... ale nie tak, jak niektóre z naszych koni. Raczej jak... trup.

– Jak trup? – Kaz skrzywił się, czując tchnienie niebezpieczeństwa. – A... jakie to było zwierzę, mości rycerzu?

– Nie umiem rzec na pewno... widziałem je tylko przez chwile. Duży kot... albo..

– Wilk? – podsunął mu minotaur.

Rycerz skinął głową. – Tak, to mógł być wilk. Bennet spojrzał na Kaza. – To niemożliwe. Ty wiesz, że to niemożliwe, prawda?

– Przyszedłeś jednak z tym do mnie, panie Bennecie... co oznacza, że dręczą cię wątpliwości. Może Argaen zna więcej sztuczek, niż sądziliśmy. Nie przestaje mnie zdumiewać tą swoją... elfia go mać... pomysłowością.

– Martwilki! – Bennet potrząsnął głową. – Myślałem, że już o nich nie usłyszę. Sądziłem, że wszystkie dzieła Galan Dracosa przepadły razem ze swym twórcą.

– Jak na martwego jest dość natrętny, prawda? – zakpił Kaz. – Za twoim pozwoleniem, panie Bennecie, sądzę, że powinniśmy rozmówić się z pozostałymi wartownikami.

– Zgoda.

Pierwszy z wypytywanych wartowników niczego nie zauważył. Drugi okazał się dokładnie tak samo rozmowny, stracili więc nań nawet mniej czasu niż na pierwszego.

Bennet nie sądził, że indagacje mają jakiś sens. – Może kręci się gdzieś tutaj jakiś wilk albinos. Widywałem już takie okazy, one zaś wolą wychodzić na żer nocą.

– Może. – Kaz postanowił jednak sprawdzić wszystkie posterunki.

Następnego z wartowników odnaleźli z niejakim trudem, bo usadowił się na przeciwległym zboczu niewielkiego wzgórza. Było to dobre miejsce na posterunek, ponieważ stojący tam rycerz nie był widoczny w świetle księżyca, każdy zaś, kto chciałby go podejść, musiałby przedtem pokazać się mu na grzbiecie pagórka.

– Hej tam! – zawołał cicho Bennet. Podczas gdy rycerz wzywał wartownika, Kaz, który oparł topór na ramieniu, rozejrzał się po okolicy. Coś go zaniepokoiło.

– Milordzie? – Wartownik odwrócił się, ale nie zszedł z posterunku, czego zresztą należało się spodziewać.

– Widziałeś w nocy gdzieś tutaj coś, co wzbudziło twoje zdziwienie... cokolwiek, powiadani?

Rycerz przyglądał im się przez chwilę, usiłując zorientować się, kto stoi obok dowódcy. Z jego posterunku każdy z nich musiał wyglądać jak wycięta z mroku sylwetka. Nie, milordzie, chyba że za dziwaczną uznasz obecność kruków ścierwojadów. Kręcą się tu i tam.

– Miejmy nadzieję, że na tym poprzestaną – mruknął Kaz, odwracając się do wartownika plecami. W świetle Solinari zalśniła zwierciadlana powierzchnia topora i na ułamek sekundy przyciągnęła spojrzenie minotaura.

Stojący za Kazem Bennet odwrócił się też i westchnął: – Myślę, że możemy dać sobie spokój. Niczego w ten sposób nie osiągniemy. Jeśli cokolwiek ma się stać, wartownicy zdążą nas ostrzec.

– Myślę, że tak... – Kaz uniósł topór z ramienia. W zwierciadlanej gładzi bocznej powierzchni głowni mignęły mu odbicia jego samego i Benneta.

– To wszystko, milordzie? – odezwał się z tyłu wartownik.

Kaz znieruchomiał nagle, i dopiero po chwili powoli obejrzał się przez ramię na stojącego na posterunku człowieka. Był wprost za nimi.

– Wszystko. Wracaj do obserwacji – odparł Bennet. Kaz znów odwrócił głowę i lekko uniósł topór, tak by na bocznej powierzchni głowni ujrzeć wizerunek wszystkiego, co znajdowało się za jego plecami. Widział owe dziwne, wyraźne odbicie swojego pyska i kawałek ramienia Benneta. Stojącego za nimi w odległości kilku kroków wartownika nie zobaczył nawet w postaci sylwetki.

Gdy jednak odwrócił głowę, zobaczył, że człek ów ciągle tam tkwi.

Stojący na warcie rycerz nie dawał odbicia na zwierciadlanie gładkiej bocznej powierzchni krasnoludzkiego topora!

Minotaur zawahał się chwilę, niepewny, co to wszystko znaczy. Wartownik, skupiwszy całą swą baczność na obserwacji okolicy, nie zwracał już na nich uwagi.

Bennet również przystanął, zastanowiło go bowiem dziwaczne zachowanie minotaura. – Czy coś..

– Cisza! Czekajże chwilę! – szepnął Kaz. Ująwszy w dłoń drzewce topora, minotaur podszedł cicho do wartownika. – Hej!

Człowiek odwrócił się powoli. – Czego chcesz, minotaurze?

– Twoje imię, panie!

– Alec, Rycerz Zakonu Miecza.

– Panie rycerzu... – Kaz mocniej zacisnął dłoń na drzewcu Oblicza Honoru. – Czy możesz mi powiedzieć, co znaczą słowa: Est Sularis oth Mithasl Nastąpiła chwila ciszy. – W tej chwili nie... nie mogę sobie przypomnieć.

Minotaur sprężył się jak wąż przed atakiem. – Tak właśnie myślałem!

Bojowy topór świsnął złowrogo w gładkim łuku, którego koniec był wymierzony pomiędzy żebra niczego nie spodziewającego się rycerza. Okazało się jednak, że Alec nie jest rycerzem i trudno byłoby go posądzić o brak czujności. Topór Kaza świsnął dobrą stopę ponad głową samozwańca, gdy ten uchylił się zręcznie i błyskawicznie dobył miecza.

– Kaz! Co robisz? – zagrzmiał Bennet. Minotaur sparował potężne pchnięcie nieznajomego i warknął: – Wodzu, lada moment zostaniemy napadnięci! – Drugie cięcie toporem okazało się równie nieskuteczne, jak pierwsze. – Jeśli... jeśli jeszcze się nie połapałeś... to nie jest rycerz!

– Paladine! – Bennet sięgnął po miecz i ruszył ku walczącym, Kaz jednak syknął: – Zapomnij o mnie! Ostrzeż ludzi! Jazda!

Bennet zatrzymał się na sekundę, kiwnął głową i pobiegł ku obozowi. Powstrzymał cisnący mu się na usta okrzyk, wiedział bowiem, że może to sprowokować natychmiastową napaść przeciwnika. Liczyły się teraz spokój i rozwaga.

Gdy tylko Bennet zniknął, Kaz zaczął żałować, że go odesłał. Okazało się bowiem, że samozwaniec jest śmiertelnie groźnym przeciwnikiem. Był wysoki i miał długie ramiona, którymi daleko sięgał.

Przez chwilę obaj wymieniali i parowali ciosy, Kazowi jednak wydało się, że determinacja przeciwnika słabnie z każdą sekundą. Teraz już wyraźnie się wahał.

Oczywiście! – Wydaje się, że twoi przyjaciele cię opuścili i wystawili na sztych!

Okazało się, że trafił w czuły punkt. – W odróżnieniu od ciebie... odstępco, jesteśmy wierni naszej pani. Na pewno... na pewno mnie nie zawiodą.

Obaj jednocześnie usłyszeli wybuch wrzawy w obozie. Przeciwnik Kaza przystąpił do dzieła z nowym wigorem. Wyglądało na to, że człek ów ma rację; zaatakowano obóz.

– Wyrżniemy w pień twoich solamnijskich przyjaciół... ale nie przejmuj się... zbytnio. Ty tego nie dożyjesz!

– Założę się... że pięć lub sześć... lat temu... miałeś na sobie czarną zbroję! – warknął Kaz. – Ale mylisz się, draniu... i to w dwu punktach! Po pierwsze... rycerze w obozie dadzą sobie radę... po drugie zaś... zamierzam jeszcze trochę pożyć! – Uśmiechnął się do przeciwnika złym, ukazującym wszystkie jego kły, uśmieszkiem. – Owszem bratku... wyglądasz mi na jednego z Czarnych Gwardzistów! Przy okazji... byłem przy śmierci tego waszego wodza... Crynusa. Zanim zginął, całkiem mu... odbiło!

Miecz gwardzisty na ułamek sekundy zadrżał w jego dłoni.

Topór Kaza trafił wroga w krtań i pierś. Przedarł się przez napierśnik gładko jak nóż przez jabłko. Gwardzista zwalił się na ziemię i legł nieruchomo z dziwacznie wykręconą, trzymającą się reszty ciała zaledwie skrawkiem skóry, głową.

Kaz zaklął nie bez ulgi, oparł topór o ziemię i rozejrzał się za nowymi przeciwnikami.

W kilkanaście sekund później dobiegło do niego kilku rycerzy, pomiędzy którymi był adiutant Benneta, Grissom. Kaz odwrócił się ku nim z ulgą... i stwierdził że patrzy prosto w sztychy wymierzonych weń mieczów.

– Co jest? – warknął wściekle.

– Co zrobiłeś z wartownikiem, minotaurze? Oczywistym było, że ani Grissom, ani jego towarzysze, nie mieli pojęcia o tym, co tu zaszło. Kaz wiedział, że niektórzy z rycerzy spoglądali nań koso, nie sądził jednak, że ich niechęć jest aż tak głęboka.

– Człowieku, pogadaj ze swym wodzem! To ja odkryłem, że jesteśmy w niebezpieczeństwie!

Grissom lekko się zawahał. – Dlaczego więc ich zdradziłeś? Kiedyś walczyłeś po ich stronie.

Kaz westchnął. Ileż razy, u licha, przyjdzie mu jeszcze się tłumaczyć!

– Grissom, co tu się dzieje? Opuścić broń! Minotaur jest naszym sprzymierzeńcem... i więcej nam takich!

Rycerze rozstąpili się, usłyszawszy głos Benneta. Grissom zasalutował. – Wasza lordowska mość zechce wybaczyć! Wiemy jedynie, że nagle rozesłałeś po obozie ostrzeżenie o rychłej napaści!

– Grissom, nie ja jestem tym, którego powinieneś przepraszać! Przeproś Kaza; jego to honor zakwestionowałeś!

– Co słyszę, milordzie!

Bennet spojrzał na adiutanta wielce krytycznie. – Czy to naprawdę tak trudno zrozumieć? Czy mam przepraszać za was? Zrobię to z pewnością, bo jesteśmy mu to winni! Może się okazać, że wszyscy zawdzięczamy mu życie.

Grissom odetchnął głęboko i odwrócił się do Kaza. Mości minotaurze, zechciej mi wybaczyć... pospieszyłem się z sądem. Przypuszczałem, że byłeś jedyną osobą, którą można winić za to, co się stało.

– Podstępem zabili wartownika, który stał na tym posterunku – wyjaśnił Kaz wszystkim. – Jeden z nich zajął jego miejsce, tak że nikt niczego nie podejrzewał. Mieliśmy szczęście, że odkryliśmy ich plany, zanim zorganizowali napaść.

– Podjęli próbę ataku zaledwie w kilka sekund po tym, jak poderwałem ludzi – wtrącił Bennet. – Nie spodziewali się, że będziemy na nogach i gotowi do walki. Jedna grupa wdarła się do obozu. Zabiliśmy sześciu czy siedmiu i kilkunastu raniliśmy. My, oprócz tego wartownika, straciliśmy tylko jednego człowieka. Uciekli zaraz potem, jak stwierdzili, że napaść się nie udała. Tchórze!

– Nie sądzę, by na tym się skończyło. Ten człowiek, rycerzu Bennecie, należał kiedyś do Czarnej Gwardii.

– Wygląda na to, że sporo ich jeszcze grasuje w środkowej i południowej Solamnii. I w Kharolis, jeśli już o tym mowa. Zwiększyła się liczba napaści. – Zwracając się zaś do Grissoma Bennet polecił: – Sprawdźcie, czy nie da się odnaleźć ciała naszego brata, który dał tu głowę. Zanim jutro ruszymy, trzeba będzie pochować jego i tego drugiego. Podwoić straże na resztę nocy.

– Wedle rozkazu, milordzie. A co z tym tutaj? – Grissom klepnął trupa płazem miecza.

– Niech ktoś pościąga ich trupy na jedno miejsce. Spalimy ich oddzielnie – i niech ich demony zaniosą na kopytach do ich pani! Jeśli zostawimy ich tak jak leżą, może wylęgnąć się z nich jakaś zaraza... a to ostatnia rzecz, jakiej należy sobie życzyć.

Wszyscy zebrani, oprócz Grissoma, Benneta, Kaza i dwu nowych wartowników, ruszyli szukać martwego towarzysza. Adiutant zasalutował i odszedł do obozu zająć się wykonaniem innych rozkazów Benneta. Bratanek Wielkiego Mistrza został obok Kaza.

– Skąd wiedziałeś, że nie jest jednym z naszych ludzi? Nie znam z twarzy i połowy moich podkomendnych. Wielu z nich nie należy do Zakonu Róży.

– Est Sularis oth Mithas.

– „Mój honor to moje życie”. To zasada, wedle której żyjemy. Dlaczego zwróciłeś mi na nią uwagę?

– Nie potrafił mi powiedzieć, co te słowa znaczą, choćby miał za to zapłacić głową. Tak też się stało.

Kaz zaczął rozmyślać o imieniu krasnoludzkiego topora. Oblicze Honoru. Kimże był krasnolud, który wykuł tak wspaniałą broń? Czy w robocie wspomagał go jakiś mag..

a może sam Reorx? Kaz uwierzył – miał przecie na to dowód – że w zwierciadlanych bocznych powierzchniach topora odbijają się jedynie twarze i sylwetki tych, którzy wiedzą, co to honor i którym można ufać. Wrogowie, jako istoty honoru pozbawione, nie dawali odbić – minotaur żałował tylko, że nie domyślił się tego wcześniej. Ciekaw był, czy o tym wszystkim wiedział Sardal Crystalhorn.

A właśnie. Niemal zapomniał o drugim elfie. Czy Sardal był w zmowie z Argaenem? Należało w to wątpić, dlaczegóż bowiem tamten miałby darować mu tak wspaniały topór. Ofiarowanie cennego daru i uratowanie Kazowi życia nie były czynami, jakich można by się spodziewać po czarnym elfie.

– Minotaurze?

Kaz ocknął się z zamyślenia. – Słucham, panie Bennecie.

– Myślę, że byłoby dobrze, gdybyś trochę odpoczął. Zasypiasz na stojąco.

Było to prawdą. Zagłębiając się we własne myśli, Kaz nieświadomie oddalał się od rzeczywistości. Elfy i magiczne topory bojowe mogą poczekać do rana. Sen był zbytkiem, na który ostatnimi czasy rzadko mógł sobie pozwolić. Zanim dopadną Argaena Ravenshadowa, trzeba mu odzyskać formę.

Tej nocy nikt już ich nie niepokoił, choć zachowali czujność. Nadciągnął świt i Kaz – wespół z innymi – poczuł, że choć częściowo odzyskał siły. Aby osiągnąć ich pełnię, trzeba było jeszcze jednego dnia odpoczynku, nikt jednak nie zamierzał na to tracić czasu. Wiedzieli, jak ważna i pilna jest ich misja.

Im bliżej znajdował się cel ich wyprawy, tym bardziej Kaz martwił się o Dariusa. Młody rycerz jechał nieopodal Teseli i często zerkał w jej stronę, Kaz jednak oglądając się za siebie, nie omieszkał zauważyć, że Darius coraz częściej patrzy w niebo i ma przy tym dziwny wyraz twarzy. Wiedział, czego tamten wypatruje: kamiennego smoka, który zostawił go, by skonał na stepie.

Kaz widywał już takie spojrzenia w czasie wojny. Darius czekał, aż bestia pojawi się znowu i dokończy dzieło. Czuł się tak, jakby było rzeczą niemal niewłaściwą to, że przeżył, podczas gdy jego towarzysze zginęli. Takie przesądy prowadziły nieraz do podejmowania decyzji, równających się samobójstwu. Kaz uważał, że solamnijscy rycerze zbyt chętnie szli na śmierć. Co więcej – irytowało go, że członkowie jego własnej rasy ulegali bardzo podobnym skłonnościom.

Nawet on sam zaczynał być przesadnym pesymistą. Aby uwolnić się od ponurych rozmyślań, sięgnął do sakwy i wyjął jeden z sucharów, w jakie zaopatrzono ich w Vingaardzie. Były niezbyt smaczne, ale twarde i pożywne. Kaz, który od dawna przywykł do tych racji, zaczynał nawet znajdować w nich upodobanie – co uznał za kolejną oznakę tego, iż dziwaczeje.

Kiedy jednak ponownie zanurzył dłoń w sakwie, znalazł w niej zwój pergaminu. Chwycił go za jeden koniec i wyciągnął. Był to zwinięty pergamin, zapieczętowany przez kogoś bursztynem. Odzieją go... zastanawiał się minotaur... Oczywiście! Przez to wszystko, co zdarzyło się ostatnio, zupełnie o nim zapomniał. Był to pergamin, który dał mu Sardal Crystalhorn dla Argaena Ravenshadowa. Cały ten czas... Zaczął się zastanawiać, jaka też jest treść posłania mrocznego elfa. I znów przyszła mu do głowy myśl: Czy to możliwe, by Sardal był w zmowie ze złodziejem magii?

Postanowił złamać pieczęć i przekonać się, co też Sardal napisał.

Jantarowa pieczęć okazała się trudniejszą przeszkodą, niż można by się spodziewać. Powinna pęknąć pod naciskiem kciuka, palec Kaza jednak się obsunął. Poirytowany minotaur dobył noża i wziął się do roboty. Ostrze jednak również się ześlizgnęło.

Postanowił więc wyciąć ową pieczęć, co okazało się dość trudnym przedsięwzięciem – musiał bowiem puścić wodze i powodować konia kolanami. Udało mu się jednak tego dokonać i pieczęć spadła na ziemię. Kaz zatknął nóż za pas i zaczął rozwijać pergamin.

I nagle otworzyła się przed nim złocista pustka.

– Kaz! – usłyszał jeszcze okrzyk... chyba Delbina.

– Pala... – Nie miał możliwości dokończenia inwokacji, bo jego koń na oślep wszedł w tę pustkę. Grupa towarzyszy, step, przez który jechali... i wszystko inne zniknęło.

Pustka była piękna i inspirująca, Kaz jednak nie miał czasu na takie stwierdzenia. Jedyne co mógł zrobić, to trzymać się konia, który spadał... spadał i spadał... i wydawało się, że będzie tak leciał do sądnego dnia. Wierzchowiec ani razu nie zdradził się z paniką. Przeciwnie, galopował zupełnie tak, jakby nie wiedział, dokąd zmierzają.

W końcu zaczęli zwalniać. Minotaur odkrył też, że sam porusza się coraz wolniej. Po kilku sekundach mógł jedynie oddychać, a i z tym było coraz trudniej.

Jak mucha uwięziona w kropli miodu, pomyślał, dławiąc się z bezsilnej furii. Narastała w nim wściekłość, przed którą – w czasie bitwy – cofali się ze zgrozą wrogowie. Teraz jednak nie mógł dać jej ujścia. Mimo całej krzepy nie potrafił się obronić... nie był nawet zdolny do mrugnięcia powieką.

Gdy on i jego rumak wreszcie zatrzymali się, stracił nawet możliwość oddychania. Pewien był, że zaraz umrze. Czekał na śmierć przez uduszenie, ta jednak zwlekała. Kaz wolałby umrzeć, bo w jego łbie zrodziła się myśl, że oto już pozostanie w tej pustce uwięziony na wieki... i wiecznie będzie wytrzeszczał oczy w tę złotą nicość.

– Aaach, minotaurze! – zagrzmiał wokół niego potężny głos. – I w coś ty się wpakował?

Znał ten głos. Wpadł w sidła Sardala Crystalhorna.

– Kaz! – wrzasnął Delbin.

Kilkunastu rycerzy szarpnęło wodze swoich koni. Bennet uniósł się w siodle i rozejrzał dookoła. Darius zaklął ordynarnie, Tesela zaś zaczęła błagać swą boginię o wskazówkę dotyczącą losów minotaura.

Bennet opadł na siodło i splótł dłonie na łęku. – Niech otchłań pochłonie tego elfa! To musi być jego sprawka! Czyhał cały czas... czekał na właściwy moment!

– Sądzisz, panie... że Kaz... nie żyje? – spytał wreszcie Darius.

– Nie... ale uważam, że czarny elf jakoś dostał go w swe łapy. – Bennet zwrócił się ku pozostałym jeźdźcom. Musimy jechać dalej. Jedyną szansą Kaza – i naszą, jest odnalezienie elfa, zanim jego siły wzrosną. Jeśli nam się poszczęści, uratujemy i minotaura. Dokądkolwiek go zaniosło, jeśli żyje, Argaen Ravenshadow będzie wiedział, gdzie go znaleźć.

Tesela zdjęła dłonie ze swego medalionu. – Nie potrafię wyczuć niczego z tego, co dzieje się z Kazem... ale to nic nie znaczy. Tutaj w pobliżu go nie ma. To jedno wiem na pewno.

Bennet kiwnął głową, jakby na tę właśnie informację czekał. Doszedł do wniosku, że nie mają czasu do stracenia. – Zgoda. Ruszajmy.

Gdy rycerz odwrócił się, by podać sygnał pozostałym, Darius i Tesela wymienili niepewne spojrzenia. Jeśli Kaz był więźniem porwanym przez wrogów, jakie szansę miała mizerna ich grupka przeciwko tak potężnym nieprzyjaciołom?

Nikt jednak nawet nie pomyślał o tym, by zawrócić.

Rozdział 18

MINĘŁY DWA DNI OD WYJAZDU GRUPY, która wyruszyła przeciwko Argaenowi Ravenshadowowi. Wielki Mistrz podjął próby ustalenia, co też w jego imieniu uczyniono Solamnii, korzystając z jego czasowego szaleństwa. To, co odkrył, napełniło go uczuciem wstydu. Przez cały ten czas uważał, że opiera się szaleństwu i walczy ze złem. Wpatrując się teraz w proklamacje podpisane jego imieniem – zaledwie pamiętał chwile, kiedy je podpisywał, czuł też, iż robił to jakby ktoś inny – zrozumiał, dlaczego ludność odwróciła się od rycerzy solamnijskich. Gdy wreszcie wieśniacy ujrzeli nadzieję na lepsze jutro, zostali – tak to przynajmniej wyglądało w ich oczach – zdradzeni przez tych, którzy mieli ich bronić. Wszystko potoczyło się tak, jakby powróciła w te strony wojna, kiedy to rycerstwo staje wielce walecznie, ale zwykli obywatele płacą wysoką cenę za dziesięciolecia bohaterskich – i daremnych – zmagań. Od pracy oderwało go wejście jednego z gwardzistów.

– Milordzie?

– Co się stało?

– Do naszych wrót dobija się grupa wędrowców, którzy domagają się sprawiedliwości.

– Sprawiedliwości? Czyżby doszło już do buntu?

– No... być może lepiej by było, gdyby wasza lordowska mość zechciał zobaczyć to sam..

Oswal odepchnął fotel i wstał, myśląc w duchu, że gdyby jego brat, Trake, nie padł ofiarą truciciela, żyłby teraz i to on miałby na głowie wszystkie problemy.

– Daj mi chwilę wytchnienia. Przekaż do bramy, że zaraz przyjdę.

– Wedle rozkazu, milordzie.

Wielki Mistrz rozejrzał się za butami. Odkrywszy je pod łożem – jak tam trafiały, nigdy tego nie potrafił pojąć ubrał się i wyszedł ku bramie. Gwardziści pozdrowili go salutem i uformowali za nim szereg. Po tym wszystkim, co ostatnio wydarzyło się w twierdzy, prawdopodobnie bardzo długo jeszcze będą przejawiali przesadną troskę o bezpieczeństwo Mistrza. Czy tego chciał, czy nie, przyboczni postanowili, że będą przy nim w każdym wypadku, gdy pojawi się choć cień zagrożenia.

Gdy dotarli do wrót, oddał mu honory dowódca warty.

– I cóż, gdzie oni są?

– Za bramą, milordzie.

– Za bramą? Czyżbyście już zapomnieli o dobrych obyczajach? Nie ma powodu, by trzymać kogokolwiek przed wrotami tylko dlatego, że przychodzi na skargę!

Dowódca warty pobladł. – Z całym należnym waszej lordowskiej mości szacunkiem... myślę, że powinieneś, panie, zobaczyć to sam!

Lord Oswal stwierdził, że ostatnio coraz częściej zaczyna mu brakować cierpliwości. – Nonsens! Ani słowa więcej! Dali słowo, że przybywają w pokoju?

– Owszem, ale..

– Ilu ich tam jest?

– Mniej więcej tuzin, mi..

– Tuzin? Zobaczmy tę przerażającą armię. Otwierajcie!

– Wedle rozkazu. – Widać było, że rycerz nadal ma wątpliwości, dyscyplina jednak zrobiła swoje.

Wydano rozkaz otwarcia wrót, który też został natychmiast wykonany. Wielki Mistrz i jego gotowi na wszystko gwardziści spojrzeli zdumieni na przybyszów. Trudno się dziwić, że jego ludzie nie chcieli otworzyć bram. Przybyszami okazały się minotaury.

Do tej pory lord Oswal nie miał okazji przyglądać się wielu minotaurom – jedynym właściwie, którego poznał bliżej, był Kaz. Kilku innych oglądał w charakterze jeńców, paru miało honor zginąć z jego ręki na polach bitew. Zważywszy wszystko, grupa minotaurów była ostatnią z rzeczy, jakich spodziewał się pod murami Vingaardu.

– Kto tu dowodzi? – warknął paskudnie wyglądający gigant z blizną na pysku.

Wielki Mistrz złożył ramiona na piersiach i odpowiedział głosem, którym potrafił uciszyć oponentów w połowie zdania: – Wiedz, minotaurze, że dowodzę tu ja, Oswal, lord i Wielki Mistrz rycerstwa solamnijskiego. Wymień mi powód, dla jakiego opuściliście waszą ojczyznę, znajdującą się daleko stąd na wschodzie!

– Przybyliśmy tu w imię honoru i sprawiedliwości. Słyszałem, że i rycerze solamnijscy cenią te wartości. Moje imię brzmi Scurn. – Minotaur skłonił się niedbale. Oswal poczuł doń natychmiastową antypatię.

Przyjrzawszy się innym, Wielki Mistrz dopiero teraz zauważył trzymającego się z tyłu ogra. – A cóż toto ma do roboty w waszym towarzystwie? Jest waszym więźniem?

– Molok jest jednym z nas. To on właśnie przyniósł nam wieści, że jeden z naszych współplemieńców ściągnął na nas niesławę.

– Jeden z waszych współplemieńców?

– Jego imię, szlachetny panie, brzmi Kaziganthi DeOrilg, co zapisano w akcie oskarżenia. Jest członkiem klanu Orilg, z którym łączy nas luźne pokrewieństwo. Orilg był jednym z naszych najsławniejszych wojowników i mistrzów areny, ponieważ zaś Kaz przyniósł klanowi niesławę, posłano nas, byśmy go ujęli i oddali w ręce sprawiedliwości.

W każdym innym przypadku stary rycerz nie pominąłby sposobności poznania rodzinnych więzów i koligacji wśród minotaurów. Wiadomo było o nich, że rodzina jest dla nich niemal najwyższym dobrem, ale żeby ścigać członka klanu, który splamił jej honor... być może, okaże się, że różnice pomiędzy minotaurami i ludźmi nie są w końcu tak wielkie. Lord Oswal wiele dałby za to, by dowiedzieć się czegoś więcej, sprawa oskarżenia była jednak pilniejsza.

– Nie wspomnieliście jeszcze, czego dopuścił się wasz krewniak. – Spojrzawszy w oczy Scurna, Wielki Mistrz zrozumiał, że ten byk nie potrzebował żadnych powodów, by ścigać Kaza. Oswal nie omieszkał też zauważyć, że w ślepiach ogra płonęła dokładnie taka sama nienawiść.

Dobrali się jak w korcu maku, pomyślał stary rycerz. Scurn tymczasem wyjaśniał, nie tając zniecierpliwienia: – Podczas wojny Kaz złożył przysięgę wierności i skierowano go do jednej z armii w Hylo.

– Mówiąc bez upiększeń, był żołnierzem-niewolnikiem – stwierdził Oswal, zauważywszy z satysfakcją, że przynajmniej niektórzy z minotaurów – była wśród nich samica! – skrzywili się na to określenie.

– To nieważne! – warknął przywódca grupy. – Złożył przysięgę i miał robić to, co każe mu armia... w szczególności zaś kapitan, który był ogrem. Kaz służył... dzielnie.

– Oswalowi wydało się, że Scurn wymówił te słowa z najwyższą niechęcią – aż do utarczki, zakończonej zdobyciem pewnej... ludzkiej osady. Sprzeciwił się tam decyzji przełożonego i jawnie okazał nieposłuszeństwo.

Co nikogo nie powinno dziwić, pomyślał stary rycerz. Ogry były szeroko znane ze swego zamiłowania do okrucieństw i znęcania się nad bezbronnymi. Zaczynał sobie coś przypominać. Swego czasu Kaz i Huma mu to wyjaśniali. O ile pamiętał, kapitan ogr zaczął zabawiać się po swojemu, mordując dzieci i bezbronnych starców, uczynił więc – wedle pojęć minotaurów – rzecz w najwyższym stopniu podłą i niegodną. Czy ścigające Kaza ogry o tym wiedziały? Wątpił, by zechciały mu uwierzyć.

Przeniósł wzrok na trzymającego się z tyłu ogra. Jaka była jego rola w tej całej sprawie? Czy był krewniakiem zabitego? Towarzyszem broni? Doświadczenia, jakie rycerstwo miało z ogrami, dowodnie wykazywały, że nie dbały one niemal o nic – prócz własnego życia, które ceniły sobie nadzwyczaj wysoko. To, że ten gagatek szukał u minotaurów sprawiedliwości, choćby zbrodnią było nawet morderstwo, budziło podejrzenia. Nie, ogr musiał się powodować własnymi, osobistymi pobudkami, z którymi poczucie sprawiedliwości nie miało nic wspólnego. Większość jego współplemieńców zrezygnowałaby nawet z zemsty, o ile w ogóle pamiętaliby wydarzenie sprzed kilku lat.

– Na dowód winy Kaza – mówił tymczasem Scurn – mamy to..

Okazało się, że minotaur trzyma w łapach niewielki kulisty przedmiot. Wielki Mistrz natychmiast rozpoznał w nim kryształ prawdy, pomniejszy magiczny artefakt, który mógł wielokrotnie odtwarzać jakąś scenę z przeszłości. Lord Oswal obserwował więc magiczny wizerunek Kaza uderzającego ogra z tyłu i mordującego go. Stary rycerz wcale się tym nie przejął. Wiedział doskonale, że nazwa kryształów prawdy jest wielce myląca. Każdy bystry mag potrafił stworzyć fałszywe wizerunki. Minotaury jednak, jako że unikały magii jak ognia, traktując ją zupełnie serio, nie wątpiły, iż oglądają relację z wydarzeń, które działy się naprawdę. W końcu pokazano Oswalowi i proklamację starszyzny minotaurów. Ogłaszano w niej, że wedle praw plemion minotaurów, okazicielom niniejszego pisma powierzono honorową misję odszukania i dostarczenia przed sąd mordercy, tchórza i zdrajcy. Jako szczególnie ohydny czyn została w niej opisana ucieczka Kaza z miejsca zbrodni, co wedle kodeksu minotaurów było przestępstwem znacznie cięższym niż samo zabójstwo. Wystarczyło, by skazać go na śmierć. Jeśli miałby szczęście i trafiłby na wyrozumiałych sędziów, mógłby liczyć co najwyżej na możliwość honorowej śmierci w walce, jaką musiałby stoczyć z kilkoma na raz przeciwnikami.

Lord Oswal kilkakrotnie przeczytał ową proklamację. Ufał Kazowi, był jednak w tym miejscu – przynajmniej wedle pojęć minotaurów – ostoją porządku, prawa i sprawiedliwości. Minotaury władające swoją rasą zostały uznane przez innych jej członków – i dopóki podwładni nie usuną ich ze stanowisk, ich słowo było prawem.

– Po co tu przybyliście? Dlaczego mi to okazujecie?

– Uważaliśmy, że poszukiwany się tu pojawi. Czy mieliśmy rację? – Malująca się w oczach Scurna zuchwałość i wrogość skłaniały Wielkiego Mistrza do kłamstwa.

Stary rycerz odpowiedział jednak zgodnie z prawdą: Był tu dwa dni temu. Ruszył na południe z nieliczną grupką moich ludzi.

Oswal zdumiał się, usłyszawszy, że przynajmniej paru minotaurów odetchnęło z widoczną ulgą. Najbardziej zadowoleni wydawali się samiec i samica, niezwykle do siebie podobni. Przywódca grupy nie krył jednak niezadowolenia.

– Na południe! Dwa dni wcześniej, i bylibyśmy go mieli! Gdzie dokładniej udał się ten tchórz?

– Ten – jak go nazywasz – „tchórz” ruszył w góry leżące na północ od Qualinostu. Wespół z moim bratankiem zamierza stawić czoło złodziejowi magii, którego poczynania zagrażają nie tylko Solamnii, ale całemu Ansalonowi!

– To niebezpieczna misja? – spytała samica.

Scurn prychnął z pogardą. – Mając za sobą grupę rycerstwa, może sobie pozwolić na odgrywanie bohatera! Zwracając się zaś do lorda Oswala, zapytał: – Twierdzisz, że to prawda?

Rycerz wyprostował się, stojący zaś za nim gwardziści jak jeden zgrzytnęli zębami.

– Minotaurze, mój honor to moje życie! Słyszałeś!

Minotaur o okaleczonym pysku uśmiechnął się złośliwie i schowawszy do sakwy magiczną kulę i proklamacje, wydobył szkic przypominający odręcznie kreśloną mapę. W takim razie, mój panie, zechciej pokazać mi dokładnie cel ich podróży... oczywiście w interesie prawdy i sprawiedliwości, które obaj tak cenimy.

Długo jeszcze? Czyżbym miał tu tkwić, bezsilny i nieruchomy do sądnego dnia?

Kaz nie usłyszał już Sardala Crystalhorna. Być może elf, zadowolony z działania pułapki, nie uważał za konieczne rozmówić się z więźniem. Kaz zostanie tu więc po kres i przez całą wieczność będzie się gapił w złocistą pustkę.

W tej samej chwili, w której ta myśl przyszła mu do głowy, przekonał się, że w rzeczywistości jest inaczej zaczął odzyskiwać zdolność ruchu. Mógł odetchnąć, poruszyć głową, napiąć ramiona i mrugać powiekami! Zdumiewające, ile radości można mieć ze zwykłego mrugnięcia! Koń pod Kazem również zaczął się poruszać i spadać potrząsnął głową i zarżał, kiedy się przekonał, iż może biec.

Wraz z powrotem możliwości ruchu powróciło także wrażenie spadania! Kaz zacisnął nogi wokół końskiego tułowia, samolubnie licząc na to, że rumak jakoś złagodzi jego własny upadek.

I oto nagle, równie niespodzianie jak poprzednio, złota pustka ustąpiła miejsca trawie i drzewom, a właściwie puszczy. W tej samej chwili, w której kopyta jego rumaka dotknęły murawy, Kaz gotów był podciąć konia i puścić się szalonym galopem, jakby goniły go wszystkie hordy demonów z otchłani. Powstrzymała go od tego jedna rzecz. Tuż przed nim pojawiła się sylwetka Sardala Crystalhorna z uniesionym w górę czarodziejskim posochem. [W języku polskim nie ma właściwie słowa, które by dobrze oddało znaczenie angielskiego magie staff. „Czarodziejska różdżka” to w naszej baśniowej literaturze dla maluchów coś, czym posiłkowały się dobre wróżki. „Laska” to przedmiot raczej dla staruszków. „Kijem” czy „pałką” posługiwali się w sposób zupełnie nie magiczny banici Robin Hooda. Istnieje jednak stary i niemal już zapomniany wyraz, który dobrze oddaje określone znaczenie słowa staff. Słowem tym jest „posoch” – oznaczający wyciętą z solidnej gałęzi laskę długości prawie dwu metrów, będącą kiedyś niemal podstawowym wyposażeniem każdego pątnika, czy – właśnie! – pogańskiego wróżą. Posochy bywały nieraz zdobione na końcach, opatrzone w zaczep na podróżne biesagi lub rzeźbione w jakieś symbole – dokładnie tak jak laski czarodziejów na Krynnie]

Elf uśmiechał się przyjaźnie, a jego szaty miały barwę najczystszej bieli. Kaz poczuł doń natychmiast nieufność.

– Przez chwilę sądziłem, że nigdy nie zdołam wydobyć cię z tej pułapki! Myślałem, że minotaury mają dość oleju we łbie, żeby można im powierzyć jakieś proste zadanie, w rodzaju wręczenia pergaminu niczego nie podejrzewającemu, podstępnemu mrocznemu elfowi!

Kaz rozejrzał się dookoła. Wygląd drzew nie zdradził mu, gdzie się znajduje. Mogła to być każda z puszczy na świecie, choć podejrzewał, że wie, która konkretnie. Gdzie jestem? Jak długo... jak długo byłem uwięziony w... no, cokolwiek to było?

– Jesteś niemal u celu swej podróży. W Qualinesti i odrobinę na południe, jeśli chcesz wiedzieć dokładnie to trzy dni temu opuściłeś twierdzę Vingaard.

– Byłem więc uwięziony mniej więcej przez jeden dzień? Nie trwało to wieczność?

– O, doskonale umiem sobie wyobrazić, że mogło wydawać się, iż trwa to znacznie dłużej... zważywszy, że nie potrzebowałeś tam jeść, pić i spać. Pomyślałem to jako karę.

– Karę? – Oczy minotaura zapłonęły czerwienią. Jego dłoń zamknęła się na drzewcu topora – tego samego, który dał mu stojący teraz przed nim Sardal Crystalhorn.

– Nie zamierzałem karać ciebie, lecz Argaena.

– Ha!

– Wiem, że przekroczył wszelkie granice. Nie należał do najzdolniejszych czy szczególnie utalentowanych i zawsze uciekał się do szukania inspiracji u przedstawicieli młodszych ras. Przez kilkanaście lat studiował charaktery różnych ras... szczególnie upodobał sobie ludzi. Posunął się do tego, że wśród nich zamieszkał. Ludzie mają wiele cech wartościowych i godnych naśladowania, Argaen jednak zajął się najgorszymi... i świetnie je sobie przyswoił. Posiadał wszystko, prócz zdolności w magii – i jej właśnie pożądał, czując się okradziony z tego, co należało mu się od urodzenia. Zaczął więc potajemnie kraść i podpatrywać magię, gdzie tylko mógł ją znaleźć. Rozumiem, że kradł magiczne artefakty tym, którzy je posiadali.

– Dlaczego nie powstrzymałeś go wcześniej?

– Przykro mi to rzec, ale sam odkryłem prawdę dopiero niedawno, kiedy przysłał mi jego zdaniem niewinnie brzmiące pytanie dotyczące szalonego maga, Galan Dracosa! Wtedy dopiero pojąłem, że pożąda skarbów Dracosa, które zebrali rycerze. Przedtem pytał mnie o wejścia do krypt, co – jak sądzę – dość długo mu się nie udawało. Kaz, co zaszło w Vingaardzie? Jak udało mu się wślizgnąć do podziemi? Jeśli chodzi o fizyczne zabezpieczenia, wiedział o nich tyle, ile kura o życiu pozagrobowym.

Kaz opowiedział Sardalowi o ostatnich wydarzeniach, zaczynając od momentu, kiedy grupa spotkała się z Argaenem w Vingaardzie, skończył zaś na zdjęciu pieczęci z pergaminu. Sardal potrząsał tylko głową.

– Wszystkie starania na nic! Wiesz, minotaurze, ile mocy zawarłem w magicznym więzieniu, z którego musiałem cię uwalniać? Nieprędko będę mógł dokonać podobnego wyczynu. I cóż takiego ukradł Argaen z krypt Vingaardu?

Kaz opisał mu szmaragdową sferę i jej zrodzoną z chaosu moc – podpierał się przy tym wiadomościami uzyskanymi od Humy i swoimi własnymi obserwacjami. Gdy skończył, spytał Sardala: – A teraz rzeknij mi, mości elfie, co z moimi przyjaciółmi?

– Nie zatrzymali się. Bennet uważa, że jesteś martwy albo wpadłeś w sidła Argaena. Rozważywszy wszystko, doszedł do wniosku, że postąpi najlepiej, jeśli będą kontynuować misję, mimo że ty z niej wypadłeś.

– Bennet jest rycerzem solamnijskim. Ja na jego miejscu postąpiłbym tak samo.

– Obawiam się jednak, że natkną się na pewne... przeszkody. Widzisz, niedaleko stąd zbierają się resztki armii Królowej Smoków. Myślą, że nikt o tym nie wie. Tacy jak oni nie zdołają się jednak ukryć przed wzrokiem elfów. Twoi przyjaciele jadą więc prosto w pułapkę.

– Tracę więc czas! – warknął Kaz. Zaczął zawracać rumaka. – Którędy do nich?

– Nigdy nie traci czasu ten, kto poświęca go na ułożenie dobrego planu – stwierdził elf filozoficznie.

Kaz szarpnął wodze i przechylił głowę tak, by spojrzeć wstecz na Sardala. – Co to znaczy?

– Znaczy to, że mam szybszy sposób przeniesienia nas na miejsce... Przekonasz się, jaki. Powinien już tu być..

Wierzchowiec minotaura spłoszył się nagle, jakby zwęszył coś w lesie. Kaz ujął w dłoń drzewce topora. Cokolwiek koń wyczuł, kroczył powoli i rozważnie.

Z lasu za Sardalem wyłoniło się wspaniałe zwierzę. Wzrostem dorównywało rumakowi Kaza. Potężne łapy dotykały ziemi lekko i bezszelestnie. Z paszczy dość wielkiej, by utonęło w niej ramię minotaura, zwisał czerwony jęzor. Przybysz pokryty był miękkim, srebrzystym futrem.

Kaz patrzył na największego wilka, jakiego kiedykolwiek zdarzyło mu się oglądać. Jego minione doświadczenia z martwilkami, potworami przypominającymi nieco wyglądem to wspaniałe zwierzę, nauczyły minotaura pewnej ostrożności w stosunku do wszystkiego, co było do nich choć trochę podobne.

– Rozumiem powody twej nieufności, wojowniku, i proszę, byś zrozumiał, że ja z kolei boleję nad faktem, że tak wiele szczeniąt wpadło w łapy takich potworów jak Galan Dracos i Argaen Ravenshadow. One to zostały przekształcone w martwilki. Mi możesz zaufać, bo twoja wyprawa miła jest zarówno Habakukowi, jak Paladine’owi, to zaś, co się podoba Habakukowi, popieram ja.

– Sardal, kto to jest?

Sardal nie poniżył przybysza odpowiedzią – obiekt pytań Kaza mógł mówić sam za siebie.

– Jestem Greymir, sługa Habakuka, władcy zwierząt – wykonuję jego wolę w świecie śmiertelników. Mój pan i władca poproszony przez elfa polecił mi, bym dostarczył was bezpiecznie do miejsca, w którym nędznik i głupiec zwany Ravenshadowem z każdą chwilą przybliża się do popełnienia największej ze swych zbrodni i chce z powrotem sprowadzić na Krynn największe z zagrożeń.

Kaz zbladł, tak jak nigdy przedtem, nadal jednak przyglądał się wspaniałemu zwierzęciu. Po przegnaniu Takhisis sądził, że będzie mógł wreszcie skupić się na sprawach bardziej... hm... mniejszego kalibru. Jak potrafił, unikał czarodziejów i wielkich wypraw, ale jak się okazało, bezskutecznie. Poczuł się tak, jakby czas popłynął w drugą stronę. Ponownie został wmieszany do rozgrywki bogów. Obecność Greymira okazała się wystarczającym dowodem na to, że sprawy wyszły daleko poza zasięg skromnych ambicji jakiegoś drobnego złodziejaszka magii, elfia go mać!

– Co... – zaczął minotaur.

– Jak sam powiedziałeś – przerwał mu Sardal czas ucieka. Zsiadaj z konia i zabierz tylko to, co niezbędne.

– Będziemy... będziemy jechali wierzchem na nim?

– Kto dosiadał smoków, na mój grzbiet wdrapie się bez lęku – odezwał się Greymir pojednawczo.

Koń minotaura, pozbywszy się niedawnych obaw, trącał teraz potężne wilczysko nosem. Do tej pory Kaz ufał instynktom zwierząt i nigdy się nie zawiódł. Na wszelki wypadek podniósł w górę Oblicze Honoru, tak by zobaczyć, czy pojawi się w nim odbicie Greymira.

– Oto mi broń nie lada! – zauważył wysłannik Habakuka. – I słuszne są twoje podejrzenia dotyczące odbić... albo ich braku. – Na bocznej powierzchni można było policzyć komplet kłów srebrnego wilka. No tak. Topór krasnoludzki i tym razem nie zawiódł minotaura. Trzeba będzie mu więc zaufać.

– I jak, pozbyłeś się podejrzeń? – spytał lekko zniecierpliwiony elf.

– Owszem. – Kaz zeskoczył z konia. Włożywszy topór w obejmy na grzbiecie, zrobił niezbyt skory krok w stronę wielkiego wilka. Greymir legł na trawie i pozwolił minotaurowi wspiąć się na swój grzbiet. Zwierzę było tak wielkie, że za plecami Kaza zostało jeszcze sporo miejsca dla elfa, który nie omieszkał natychmiast dołączyć do wciąż nieufnego minotaura. Ciężar obu jeźdźców nie przeszkadzał wilkowi, wstał bowiem z łatwością. Spojrzał na wierzchowca, na którym niedawno jeszcze galopował w pustkę Kaz i rumak ruszył truchtem gdzieś w bok, jakby otrzymał jakieś polecenie. Greymir przysiadł na zadzie.

– Trzymać się!

Greymir śmignął przed siebie z szybkością, której jedynie smok mógłby sprostać. Drzewa równie szybko pognały w tył. Ptaki zaś zamarły w miejscu. Kaz wiedział, że łapy srebrnego wilka nie dotykają ziemi. To przecież należało do legendy, było częścią cudu. Gnający na oklep na wilczym grzbiecie z szybkością, która wypierała mu dech z piersi, minotaur wolałby, żeby akurat to doświadczenie go minęło.

Nadciągał już wieczór. Kaz wiedział, że jego towarzysze musieli już dotrzeć do gór. Pięćdziesięciu przeciwko... jak wielu?

.– Otrzymają wsparcie i pomoc – usłyszał głos, który mógł wydobyć się jedynie z wilczej gardzieli. Wspaniały zwierz najwyraźniej umiał czy tac myśli! – Jesteś największym pesymistą i smęcicielem ze wszystkich minotaurów, jakie w życiu spotkałem. – Ostatnim słowom towarzyszył chichot.

Od tej chwili Kaz myślał już jedynie o tym, by trzymać się wilczego karku.

Otaczały ich już góry. Wdarcie się w labirynt wąwozów i jarów było jak wkroczenie do obcego, przerażającego świata. Uczucie to mocno przypominało Kazowi zło, jakie jeszcze do niedawna zagrażało Solamnii. Gdzieś tu można będzie znaleźć odnowioną szmaragdową sferę Galan Dracosa.

– Już niedaleko – mruknął Greymir.

Pośród gór rozległo się nagle drwiące, dalekie na razie wycie. Kaz parsknął wrogo, rozpoznał bowiem ów dźwięk. Żadne żywe zwierzę nie mogło tak zawyć.

– Martwilki – stwierdził Greymir ponuro. W głosie wilka dał się słyszeć i smutek. – Moje zbłąkane szczeniaki... – Widać było, że ogarnia go też gniew. – Teraz jednak nic już nie mogę dla nich zrobić. Wszystkie są tylko skorupami, wypełnionymi pełnymi nienawiści, zniekształconymi wspomnieniami poprzedniego życia.

Teraz wycie rozlegało się ze wszystkich stron. Argaen wiedział, że przybywają i próbował opóźnić ich jazdę iluzjami. Tym razem nie dadzą się nabrać.

– Elf niczego o nas nie wie... one zaś wcale nie są złudzeniem! – warknął Greymir, zatrzymując się nagle na widok niezbyt miłego oku zbiorowiska przed nimi.

– Habakuku i Branchalo! – szepnął elf. Martwilki otaczały ich ze wszystkich stron. Kaz naliczył ponad pięćdziesiąt bestii i zrezygnował z dalszych rachunków. Widok był obrzydliwy – jakby zły Chemosh, pan żywych trupów, zawładnął wielkim wilczym cmentarzyskiem. Na jeźdźców łypały zewsząd niezliczone czerwone ślepia. Z paszczęk pełnych pożółkłych kłów zwisały na poły przegniłe jęzory. Przez rozpadającą się skórę tu i ówdzie przezierały kości.

– Trzymajcie się! I gotujcie do obrony!

Trzymający się nieco dalej martwilk, który wdrapał się na skalną półkę, zaśmiał się okropnie. Był to ludzki śmiech tchnący szaleństwem. Kaz nie miał czasu poświęcić mu choćby jednej myśli, bo Greymir znów skoczył do przodu.

Martwilki zaatakowały, jakby kierowała nimi jedna myśl.

Kaz, którego ruchy krępowała obecność trzymającego go z tyłu za pas elfa, mógł jedynie wykonać kilka nieudolnych cięć toporem, gdy kilkanaście upiorów otoczyło szybkonogiego srebrnego wilka. Tych kilka ciosów wystarczyło jednak, by rozpłatać parę stworów – co prawda wstawały one, gdy tylko zdążyły doczołgać się do utraconych członków. Niełatwo zabić stwora, który jest już martwy i potrafi sam składać się w całość, nawet jeśli zostanie pocięty na sztuki. Zyskuje się jednak trochę czasu.

Greymir nie ustawał w biegu i nawet nie zwalniał, choć jakimś sposobem lada moment znajdował sposobność, by zgnieść jakiegoś potwora w paszczy lub stratować łapami. Bestia za bestią odlatywały na boki. Kaz i Sardal niestety ucierpieli z powodu kilkunastu ukąszeń – głównie w łydki i stopy. Greymir również miał kilka drobnych ran. Wydawało się, że wystarczy martwilkom dać trochę czasu, a srebrny wilk oraz jego dwaj sojusznicy padną pod naporem gnijących kłów.

Kilkoma wielkimi skokami gigantyczne wilczysko wyrwało się wreszcie z kręgu swoich ożywionych pośmiertnie przeciwników, obalając bezlitośnie w przelocie ostatniego wroga. Martwilki rzuciły się w pościg, szybko jednak zostały daleko w tyle.

– Dziękujmy bogom, że z tym już koniec! – mruknął Sardal.

Kaz, który spojrzał przypadkowo w górę, ujrzał nagle coś, czego miał nadzieję nigdy już nie oglądać. – Sardal... wcale nie jesteśmy bezpieczni! Popatrz na niebo!

Nad górą, leżącą nieco na północ, zataczał złowrogie kręgi kamienny smok.

Greymir zwolnił kroku. – Zaniosłem was tak daleko, jak mogłem. Resztę drogi przyjdzie wam pokonać pieszo... ale to niedaleko. Może nawet... bliżej, niżbyście sobie tego życzyli.

– A ty co zrobisz?

– Gdy mój pan, Habakuk, wysyłał mnie na tę misję, poprosiłem o jedną łaskę... i została mi przyznana. Greymir zatrzymał się. – Zsiadajcie, proszę.

Zrobili, co im kazano. Ogromny wilk zwrócił się w stronę, z której nadjechali, ku nadciągającym ich tropem martwilkom.

– Dzięki za pomoc, wysłanniku Habakuka.

– Gdyby nie twoja prośba, elfie, nie miałbym okazji do załatwienia swojej sprawy. Nie przybyłem tu bez powodu. Jeśli komukolwiek należą się podziękowania, to tobie i minotaurowi... daliście mi bowiem sposobność dokończenia dzieła, którym dawno trzeba było się zająć. Teraz mogę zdjąć klątwę z moich krewniaków.

Z daleka dobiegło ich wycie jednego czy dwu martwilków.

Płonące ślepia Greymira zwęziły się. – Przedtem, gdy miałem was dwu na grzbiecie, nie mogłem niczego zdziałać. Teraz przywitam ich jak należy. Wam też niech się wiedzie!

– Istnienie martwilków było dlań podczas ostatnich lat źródłem nieustannego cierpienia – wyjaśnił Sardal. Zamierza zniszczyć te zniewolone martwe ciała, tak by duchy członków jego stada mogły wreszcie znaleźć ukojenie.

– Myślałem, że wszystkie zginęły z chwilą śmierci ich pana, Galan Dracosa. Gdzie Argaen Ravenshadow nauczył się tak przewrotnej magii? Nie podejrzewałem go o to.

Sardal spojrzał nań koso. – Argaen nigdy tego nie umiał... choć może dał się zwieść i uwierzył, że to wszystko dzieje się za jego sprawą. Widzisz, przyjacielu. Argaen jest jedynie narzędziem. Nie... minotaurze, martwilki nadal są posłuszne swemu pierwszemu i jedynemu panu.

– Szmaragdowa sfera! Wiedziałem!

– Nie inaczej, przyjacielu. Galan Dracos żyje!

Rozdział 19

MYŚLĘ, ŻE CHODZI O TE GÓRY, pośrodku łańcucha – stwierdził Bennet, zwracając się do sir Grissoma. Drugi rycerz kiwnął głową. Za nimi tkwili na koniach Darius, Tesela i Delbin, słuchając i stopniowo ulegając zniecierpliwieniu, niepokojowi i wściekłości. Kaz zniknął, pochłonięty przez jakąś tajemniczą pułapkę. Przyjaciół nie irytowało powolne tempo marszu rycerskiej kolumny, ale fakt, że Bennet tak łatwo pogodził się z uprowadzeniem minotaura.

– Na wojnie, jak na wojnie – odparł Teseli, gdy ta nie ustawała w zadawaniu gniewnych pytań. – Tak samo, albo bardzo podobnie, bywało pięć lat temu. Kaz zdaje sobie z tego sprawę... jeśli jeszcze żyje.

Przejeżdżali przez miejsca, gdzie ostatnio kręcili się jacyś jeźdźcy i piesi. Ślady wiodły ku górom, niektóre skręcały i biegły wzdłuż zboczy, jeszcze inne prowadziły z gór – słowem, nie można było się w tym połapać. Niektórzy rycerze utrzymywali, że widzieli kamiennego smoka.

– Gotuj broń! – rozkazał wreszcie Bennet.

Rycerze na czele mieli kopie – na wypadek, gdyby wróg znienacka zastąpił im górskie ścieżki. Pozostali podzielili między siebie łuki przygotowane dla napastników czających się na zboczach i miecze do rozprawy z pieszymi. Darius wziął na siebie odpowiedzialność za bezpieczeństwo kapłanki i kendera. Palił się do wypróbowania głowni swego miecza na wrażych karkach. Tesela również szykowała się do walki, co w jej wypadku oznaczało mobilizację sił ducha.

Przygotował się i Delbin. Udało mu się znaleźć procę i amunicję. Sięgnął do sakwy, by wyjąć z niej notes do opisu nieuniknionej bitwy i... wyciągnął dwa połączone kawałkiem skóry rzemienie. Wyglądało na to, że proca się przyda, kamieni zaś do niej pełno było przy ścieżce.

Kolumna zagłębiała się w góry.

Wszystko to obserwował tkwiący na szczycie jednej z gór i nie zauważony przez nikogo kamienny smok. Nie kazano mu atakować. Jeszcze nie.

Okazało się to dla Solamnijczyków okolicznością nader szczęśliwą, pokonawszy bowiem kolejny zakręt wąwozu, przekonali się, że czekają ich inne kłopoty odziane w zbroje i wywijające przerażającym orężem.

Pierwszą pomyłką napastników było mniemanie, że rycerze na ich widok pomyślą o ucieczce. Drugą okazało się założenie, że pięćdziesięciu ludzi to tylko pięćdziesięciu ludzi, gdy w istocie byli to najprzedniejsi wojownicy Ansalonu. Pierwsza fala atakujących – i tych ze zboczy, i tych co nacierali pieszo – legła do jednego męża, gdyż każdy rycerz z Vingaardu zrobił to, co do niego należało. Zginął tylko jeden Solamnijczyk, któremu strzała przeszyła krtań, dwu zaś innych odniosło lekkie rany. Straty nieprzyjaciela wyniosły ze trzy dziesiątki wojowników. Zajadłe starcie trwało nie dłużej niż dwie, trzy minuty.

Gdy nieprzyjaciel wycofywał się w rozsypce ku wąwozom, Bennet powstrzymał zapaleńców, którzy zamierzali puścić się w pogoń za niedobitkami. Kolumna ruszyła naprzód zwarta jak pięść w rycerskiej rękawicy.

Do następnego starcia doszło po upływie mniej więcej pięciu minut.

– Minotaurze, jak długo jeszcze będziemy tu tkwili? Kaz spojrzał w dół, gdzie kolejny patrol przeszukiwał teren. Jasne było czego, a raczej kogo szukają tamci.

– Dopóki nasi przyjaciele tam w dole nie dadzą za wygraną.

Powoli, niemal cal po calu, zbliżali się do twierdzy, w której osiedlił się Argaen Ravenshadow. Odnalezienie jej okazało się sprawą zupełnie prostą; wystarczyło, że podkradli się do góry, na zboczu której przysiadł kamienny smok. Jak przypuszczali, cytadela Argaena leżała nieco poniżej szczytu.

Znaleźć to jedno, ale dostać się tam – o, to sprawa całkiem inna.

Okolica zrobiła się bardzo niespokojna i ruchliwa jak podczas jarmarku w Kenderówku. Wszędzie poruszały się kilkuosobowe patrole. Kaz zdumiał się mocno na widok tylu doświadczonych wojowników stanowiących kiedyś trzon sił Królowej Smoków. Mroczny elf istotnie gromadził tu armię! Od jak dawna planował coś takiego? Kiedy zaczął się dogadywać z wodzami poszczególnych band maruderów? I – najważniejsze ze wszystkiego – co takiego im obiecał, że ze swymi ludźmi oddali się pod jego rozkazy?

Twierdza, w której osiedlił się złodziej magii, została zbudowana dawno temu, prawdopodobnie przez kogoś, kto marzył o tym, że zacznie tu nowe życie. Była stara, ale solidna. Otaczał ją potężny, wysoki mur z blankami, tyły zaś warowni przylegały do zbocza góry. Za murem widać było kilka wyższych budowli i przysadzisty donżon, który służył kiedyś pewnie za kwaterę władyki. W tej właśnie wieży Kaz spodziewał się znaleźć Argaena. Mimo że żywioły nie oszczędzały budowli, mroczny elf nie zatroszczył się o naprawę uszkodzeń. Ani Kaz, ani Sardal nie mieli pojęcia, jaki los spotkał pierwszych mieszkańców warowni, choć minotaur nie omieszkał zauważyć, że kiedyś jej załoga mogła liczyć i cztery setki dusz. Wywnioskował to z jej rozmiarów. Te same rozmiary wskazywały, jak wielką była już armia Argaena – twierdza pełna była stłoczonych dość bezładnie ludzi i koni. Widać było również grupy ogrów oraz innych ras, które przeszły na służbę Takhisis.

Wyglądało na to, że elf i minotaur mają coraz mniej czasu. Kotłowanina w twierdzy mogła oznaczać tylko jedno – zaatakowano grupę Benneta. Każda chwila zwłoki narażała tamtych na większe straty – o ile już ich nie wybito do jednego.

Wędrówka trwała zbyt długo. Musieli unikać patroli pieszych i konnych. Niekiedy byli zmuszeni się ukrywać, a raz nawet zabili trzech służbistów, którzy zanadto zbliżyli się do ich kryjówki. Twierdza zaś wciąż była daleko.

– Ruszają – szepnął Sardal.

Dowódca patrolu postanowił przebadać dalszy odcinek ścieżki. Nikt nie odnajdzie trzech ludzi, z którymi rozprawił się Kaz, jeśli jednak ci w dole pojadą za daleko, znajdą ślady ogromnego wilka.

Przypomniawszy sobie o Greymirze, minotaur zaczął się zastanawiać, jak też poradził sobie wysłannik Habakuka. Martwilki zachowywały się niezwykle natarczywie i było ogromnie trudno je uśmiercić. Kaz nie umiał odeprzeć myśli, że może poradziły sobie z Greymirem i teraz kilka z nich podąża tropem jego i Sardala.

– Tracimy czas – przypomniał mu elf.

Kaz odparł tonem nie pozostawiającym żadnych wątpliwości co do tego, co myśli o uwadze Sardala. Sardal ukrył uśmiech, minotaur zaś szybko zbadał wzrokiem okolicę i oceniwszy, iż nie ma bezpośredniego zagrożenia, wysunął się z ukrycia.

– Mamy szczęście – dodał towarzysz Kaza – że Argaen nie zaufał żadnemu innemu magowi.

– A dlaczegóż to?

– Proste... jakiż braciszek z Zakonu Czerni nie dałby się skusić władzą nad mocami, których kontrolę umożliwia szmaragdowa sfera? Argaen nie jest dość biegły w sztuce, by sprostać prawdziwemu magowi.

– Co sprawia, że idealnie nadaje się dla celów Galan Dracosa.

– Nie inaczej. – Sardal nagle posmutniał. – Biedny Argaen. Zastanawiam się, czy ma pojęcie, na co się porywa?

Kaz tylko parsknął.

Odwrócili się, słysząc ostrzegawczy okrzyk z tyłu. Z jakiegoś nie znanego im powodu, dwaj ostatni ludzie z patrolu, który niedawno tędy przeszedł, wrócili po śladach dokładnie w tej chwili, kiedy Kaz wyszedł z ukrycia. Elf i minotaur mogli zrobić tylko jedno, co też Kaz natychmiast wprowadził w czyn.

– Biegiem!

Rozległy się sygnały rogów i kolejne wrzaski potwierdzające bliskość reszty patrolu. Wkrótce alarm ogłoszą i inne grupki.

– Nie możemy... nie możemy uciekać na oślep!

– Nie trać tchu!

Kaz zachwiał się w biegu... raz i drugi. Natychmiast też odkrył, że nie jemu jednemu się to przydarzyło. Sardal padał właśnie na twarz, przerażone zaś ryki z tyłu powiadomiły go, iż podobne problemy mają ich prześladowcy.

Trzęsienie ziemi? zdumiał się minotaur.

– M...minotaurzeee! – wrzasnął elf. Sardal bezsilnie toczył się po pochyłości. Choć Kaz wiele dałby za to, by móc przyjść mu z pomocą, sam robił, co mógł, by nie pójść w ślady towarzysza. Wstrząsy nie ustawały i powietrze pełne było kurzu i kamieni.

Utrzymując się na nogach z najwyższym trudem, Kaz patrzył zdumiony, jak zbocze jednego ze szczytów jakby zaczęło się topić. Zamrugał oczami, widok jednak się nie zmienił. Musiało to być dzieło szmaragdowej sfery. Argaen Ravenshadow znów przedsięwziął jakiś szalony eksperyment. I niezbyt mu to wychodziło.

Chaos. Huma powiedział, że Galan Dracos nazwał sferę swoim narzędziem do kontrolowania potęg chaosu... lub czegoś podobnego..

Coś wpadło nań z tyłu. Odwinął się i uderzył na odlew, jego ramię natychmiast jednak uwięzło w potężnym uścisku człowieka, który nie ustępował minotaurowi wzrostem i wagą. Człek ten musiał mieć w żyłach przynajmniej kwartę ogrzej krwi. Kaz zrozumiał, że będzie miał z nim ciężką przeprawę.

Człowiek usiłował wykręcić mu ramię, tak by przeciwnik puścił topór. Na szczęście lekko się poślizgnął. Obaj zamarli w bezruchu, napiąwszy mięśnie, minotaur odkrył jednak, iż jego rywal ma sporą przewagę. Stał mianowicie wyżej. Kaz tracił chwyt, co gorsza, człowiek sięgnął po sztylet. Wyglądało na to, że niedługo już Kaz będzie mógł stawiać opór.

Niespodziewanie dla przeciwnika, minotaur usiadł na ziemi, pociągając wroga ku sobie. Ten poleciał na twarz i ciężko rąbnął głową o ziemię. Puścił Kaza i obaj potoczyli się w dół. Minotaur, który tego właśnie się spodziewał, kontrolował upadek. Człowiek przekoziołkował kilkakrotnie i legł bez ruchu ze skręconym karkiem.

Ziemia przestała się trząść, co wcale nie oznaczało końca kłopotów. To, co niedawno jeszcze było solidnym gruntem, choć nie wznosiło się już i nie opadało, miało konsystencję rzadkiego błota. Kaz spróbował się podnieść i natychmiast ugrzązł po kolana. Sardal ostrożnie i starannie wybierając drogę, zbliżał się doń z tyłu. Elf pogrążył się po kostki, a każdy krok powodował, że zanurzał się głębiej.

Nieopodal rozległ się okropny bulgot i Kaz odwrócił się w samą porę, by ujrzeć, jak pod ziemią znikają buty jedyna widoczna teraz część jego niedawnego przeciwnika. Minotaur spojrzał na otaczające go błoto i zamarł w bezruchu.

Dzięki czemu, oczywiście, zaczął zapadać się jeszcze szybciej.

– Nie stój jak słup! – wrzasnął Sardal. – Rozłóż swój ciężar na większej powierzchni! Nie będziesz się tak szybko zapadał!

Logikę elfa może dałoby się zakwestionować, rezultaty jego rady okazały się jednak zbawienne. Minotaurowi udało się nawet odrobinę wynurzyć. Pozostał tylko jeden problem.

– Jak się stąd wydostaniemy?

W tejże chwili mignął nad nimi jakiś cień. Kaz nie musiał nawet podnosić głowy, by wiedzieć, co to było.

Kamienny smok Ravenshadowa.

Stwór krążył nad nimi, jakby zastanawiał się, co robić. Kaz ujął w dłonie swój topór, zdając sobie sprawę z faktu, że jeśli nawet bydlę czuło respekt przed krasnoludzką głownią, niewiele mu z tego przyjdzie, gdy smok po prostu zwali się na niego z góry. Ale przynajmniej zdąży zadać mu choć jeden cios.

Kilkanaście ton solidnej skały runęło w dół, zasłaniając słońce. Kaz zamknął oczy, czekając na ostatnie uderzenie, to jednak nie nastąpiło. Rozległ się odgłos ciężkiego uderzenia, jakby coś masywnego – na przykład kamienne stworzenie – uderzyło o solidną ścianę i się od niej odbiło.

– Dzięki niech będą Branchali! – szepnął stojący nieopodal Sardal.

Kaz otworzył oczy. Najwidoczniej kamienny smok ku swemu ogromnemu zaskoczeniu – odbił się od czegoś i teraz szamotał się w powietrzu, usiłując odzyskać równowagę. Sardal uśmiechał się niewyraźnie. Minotaur przez chwilę patrzył na elfa i na smoka.

– To twoja sprawka?

– Wypracowałem sobie pewne zaklęcie i liczyłem na to, że jakoś powstrzyma pieszczocha Argaena. Miło mi rzec, że się sprawdziło. – W głosie elfa zabrzmiała ogromna ulga.

– Liczyłeś na to? Znaczy, nie byłeś pewien?

Smok jednak nie chciał uznać się za pokonanego. Podjął jeszcze kilka prób ataku, z tym samym oczywiście rezultatem. Zyskał choć tyle, że nie mogli ruszyć się z miejsca. Co gorsza, członkowie patrolu, który ścigał naszą dwójkę, pozbierali się jakoś i teraz właśnie postanowili dokończyć dzieła. Kaz naliczył siedmiu przeciwników – pięciu z mieczami, jednego z toporem i jednego z włócznią.

Wrogowie z tyłu, potwór nad głową, on sam zaś nie mógł się ruszyć. Może i bywał kiedyś w gorszych opałach, nie potrafił sobie jednak teraz tego przypomnieć.

Paladine świadkiem, próbowałem żyć tak, by okazać się godnym twej przyjaźni, Humo – pomyślał Kaz posępnie – ale bogowie nie lubią minotaurów, teraz zaś moje szczęście zupełnie mnie zawiodło.

Owe ponure rozmyślania przerwał mu tętent galopujących koni i szczęk oręża. W pierwszej chwili przyszło mu do głowy, że oto ziściły się jego oczekiwania – członkowie patrolu otrzymali posiłki. Kaz i elf obejrzeli się w tył.

I zobaczyli klin jazdy idącej w skok i przerąbującej się przez nie stawiających niemal oporu przeciwników. Kazowi wydało się nawet, że na tyłach oddziału dostrzega sylwetki dwu lub trzech magów, samych elfów.

Sardal pozwolił sobie na uśmieszek. – Straciłem już nadzieję, że zdążą na czas!

Kaz otworzył szeroko oczy. – Wiedziałeś, że nadciągają?

– Kiedy ty tkwiłeś w mojej pułapce, porozumiałem się z moimi współplemieńcami i wysłałem wiadomość do najbliższej forteczki solamnijskiej. Południowe chorągwie od końca wojny ścigają tu resztki armii Mrocznej Pani.

Minotaur kiwnął głową.

– Moi zaś ziomkowie... – W tej chwili Sardal przerwał. Kaz spojrzał w górę, zdążył zobaczyć jednak tylko potężne kamienne szpony, kiedy zaś został wyrwany z błota czemu towarzyszyło potężne cmoknięcie – zrozumiał, że zaklęcie Sardala przestało działać. Kamienny smok wzbił się w powietrze, mocno trzymając ofiarę w szponach. Kaz zdumiał się odkrywszy, że może jeszcze oddychać. W rzeczy samej żył jeszcze – kamienna bestia nie miała zamiaru go zabijać. Ożywiony potwór wzbił się w niebo, ulatując poza zasięg elfich magów – wprost ku twierdzy swego pana.

Kamienne szpony przygniotły ramię Kaza do tułowia, a nacisk spowodował, że mimo woli rozluźnił uścisk na drzewcu Oblicza Honoru. Zanim zdążył zareagować, topór wypadł mu z dłoni i runął w dół, gdzie natychmiast zatonął w płynnym błocku. Kaz usiłował wezwać oręż, wyobrażając sobie, że trzyma w dłoni jego drzewce, nic jednak nie wskórał. Nie potrafił nawet sobie przypomnieć, jak to było poprzednio. Był rozbrojony i samotny.

Szpony zacisnęły się jeszcze mocniej. Minotaur stracił oddech. Gdy wszystko wokół oblekało się czernią, pomyślał jeszcze, że może potwór zamierza go po prostu zmiażdżyć.

W chwilę później było mu już wszystko jedno. Zanim stracił przytomność, zdążył jeszcze pomyśleć z żalem, że oto ginie, nie zadawszy wrogowi ani jednego ciosu.

Gdzieś tam, w głębi jego umysłu, tkwiła świadomość, że jest to kolejny sen splątany ze wspomnieniami, ale świadomość ta skryta się bardzo głęboko. Wiedział jedynie, że oto nadszedł dzień składania przysięgi, dzień dumy i poniżenia, honoru i hańby.

Wraz z pozostałymi stał przed tymi, których ogry i ludzie uczynili starszyzną plemienia i rasy. Znajdował się wśród nich jeden, który nosił nawet tytuł imperatora i nigdy nie został pokonany na arenie – choć niektórzy szeptali, że wszystko to było dziełem oszustwa i podstępu. Stali przed starszyzną, która wedle powszechnego mniemania składała się z najbystrzejszych i najsilniejszych minotaurów. Niektórzy z nich byli nawet – jak Kaz – prawdziwymi mistrzami. Pozostałych jednak podejrzewano o tę samą zdradliwość, jaką przypisywano imperatorowi. Co zresztą nie miało znaczenia, byli bowiem takimi samymi niewolnikami jak pozostali członkowie rasy.

Dawno temu, gdy podbito ich po raz pierwszy, minotaury złożyły przysięgę lojalności, by ocalić rasę. Skrępowane własnym kodeksem honorowym, nieustannie ją odnawiały, popadając w nieustającą niewolę. Kilku niepokornych, którzy zawsze znajdowali się w każdym pokoleniu, szybko doczekało się śmierci z rąk panów. Bardzo rzadko trafiali się tacy, co łamali przysięgę.

Teraz, podczas nieustających zmagań pomiędzy Paladine’em i Takhisis, minotaury zasilały armię Crynusa. Każdy wart był co najmniej dwu wojowników z innych ras. Walczyły i zwyciężały tam, gdzie kto inny dałby za wygraną. Rozdzielano je tak, żeby nigdy nie przyszła im pokusa zrzucenia więzów, do czego mogłoby dojść, gdyby kiedyś zebrała się ich liczniejsza grupa. Crynus wolał nie ryzykować buntu oddziałów, które potrafiłyby wzmocnić każdą armię. Wszystko, czego zresztą było potrzeba do zapewnienia sobie ich wierności, to zmuszenie młodych do złożenia przysięgi.

W ceremonii uczestniczył sam Crynus, który spoglądał niekiedy uważnie prosto na Kaza. Młodzik czuł jednocześnie dumę i niepokój. Ktoś dał znak do rozpoczęcia ceremonii. Rozległ się dźwięk rogu – tyle że był to solamnijski róg bojowy, na miejscu zaś Crynusa siedział teraz Wielki Mistrz Oswal. Pozostali siedzący obok niego okazali się rycerzami. Po prawej mianowicie zajął miejsce Bennet, z lewej natomiast pojawił się uśmiechnięty wesoło Rennard – co oczywiście było niemożliwe, ponieważ Kaz w krótkim okresie, kiedy się znali, nigdy nie widział go uśmiechniętego.

To sen! – ostrzegało coś minotaura z głębin jego umysłu. To po prostu być nie może!

– Przysięga jest warta jedynie tyle, ile wart jest dający ją człowiek – mruknął ktoś obok Kaza. – Minotaur zaś człowiekiem nie jest.

Kaz odwrócił się błyskawicznie i odkrył, że stoi wśród młodych rycerzy, którzy gotują się do złożenia własnych rycerskich ślubów. Tym, który się odezwał, był Huma, spoglądający nań z odrazą i wzgardą.

– Jak długo potrwa, zanim twa przysięga przekształci się w puste słowa? – spytał Huma z drwiącym uśmieszkiem. – Tą, którą złożyłeś swoim panom, szybko się znudziłeś. Rozczarowałeś mnie, Kaz. Okryłeś się hańbą. Nie masz honoru. Usiłowałeś upodobnić się do mnie, by przekonać samego siebie, że nie jesteś okrytym hańbą tchórzem i mordercą.

Ślepia minotaura nabiegły krwią i zapragnął mieć w garści krasnoludzki topór, by orężem udowodnić człowiekowi, jak bardzo się myli. W tejże samej chwili poczuł, że ma drzewce w dłoni. Podniósł głownię – i spojrzał w jej zwierciadlanie gładką boczną powierzchnię. Przez ułamek sekundy widział odbicie swego pyska, potem zaś obraz zaczął się rozpływać, aż zniknął zupełnie.

– W jaki sposób?... – spytał Huma... ale nie był to już jego głos. Pytanie zadawał Argaen Ravenshadow, a może Galan Dracos. Nie można było tego określić.

Gdy nagle objawił się ten głos – a może te głosy Kaz odzyskał pewną kontrolę nad swoim snem. Podniósł topór i wyobraził obie, że naprzeciw niego kroczy nie Huma, ale Ravenshadow. Tego zaś z najwyższą radością wyśle do otchłani.

– Obudźcie go, do kata! I żadnych więcej gierek! – rozkazał głos, który zdawał się rozlegać zewsząd dookoła.

Kaz został ciśnięty w rzeczywistość. Inaczej nie da się tego opisać. Nie było żadnego przejścia ze snu do jawy. Wystarczyło tego, żeby zakręciło mu się w głowie. Zaczął ponownie zapadać w majaki, po to jedynie, by odkryć, że coś trzyma go za nadgarstki.

– Otwórz oczy, stary druhu!

I minotaur otworzył oczy.

Przed złowrogą szmaragdową sferą w pospiesznie urządzonej czarnoksięskiej pracowni, gdzieś w sercu wrogiej twierdzy, na poły leżał, na poły siedział Argaen Ravenshadow. Wyglądało na to, że cieszy się dobrym zdrowiem, po jego ranach nie było śladu, choć dziwacznie przechylał się na bok. Wydawało się też, że jest zaskoczony, i to nie obecnością Kaza czy kamiennego smoka. Istotą, której pojawienie się zaskoczyło czarnego elfa, okazał się ktoś – chyba – nieproszony w twierdzy traktowanej przez Argaena jak własna. To on oczywiście powitał minotaura. On unosił się teraz nad szmaragdową sferą, która wydawała się jego nierozłączną częścią.

Galan Dracos we własnej przeklętej osobie.

Rozdział 20

NAPASTNICY ZAATAKOWALI PONOWNIE. Za drugim razem zachowali się mądrzej i nie podjęli skazanej na niepowodzenie próby szarży. Zamiast tego, trzymając się zboczy i krawędzi jaru, zasypali rycerzy śmiercionośnym deszczem strzał. Dwu rycerzy legło po pierwszej salwie, mimo że usiłowali osłonić się tarczami. Łuczników było jednak zbyt wielu. Kilku Solamnijczyków odpowiedziało z własnych łuków – i nie zawahali się ni sekundy, choć sami musieli się przy tym odsłonić. Jakiś człowiek zwalił się pod kopyta konia Teseli i dziewczyna żachnęła się ze zgrozą. Darius pomógł jej usunąć z drogi nieszczęśnika, nie mogli się bowiem zatrzymywać. Pozostanie w miejscu oznaczało śmierć.

Z lewej strony kolumny posypały się w dół kamienie, zapowiadając lawinę. Jakiś łucznik solamnijski zwalił jednego z tych, co spychali głazy, pozostali jednak nadal pocili się przy drągach, kryjąc się za zwalanymi w dół kamieniami. Koń jednego z rycerzy runął na ziemię, gdy kilka kamieni złamało mu tylną nogę. Jeździec zeskoczył z siodła i z zaskakującą szybkością jednym cięciem miecza ulżył rumakowi, uciszając go na zawsze. Osłaniany przez towarzyszy, wskoczył na siodło jednego z poległych.

Rycerze nie mieli zamiaru się cofać i Darius zaczął obawiać się o swoich towarzyszy, szczególnie o Teselę. Obejrzał się ku tyłom kolumny, licząc na to, że bracia rycerze wyrąbią ścieżkę, którą Delbin i dziewczyna będą mogli ujść z zasadzki, napastnicy jednak obsiedli już i tamte skały. Odesłanie Teseli i Delbina na tyły oznaczało ich śmierć choć nie wiadomo było, czy oboje czeka lepsza przyszłość, jeśli zostaną na miejscu.

Wtedy to Darius spostrzegł, że kender gdzieś przepadł.

Odwrócił się w miejscu i niewiele brakowało, by brak ostrożności przypłacił życiem. Delbina nigdzie nie było widać, rycerz był jednak przekonany, że gdyby kendera zabito, zapamiętałby to. Wierzył, że Delbin zdołał jakoś niepostrzeżenie wymknąć się z zamętu bitwy.

– Obyś skisł, kenderze! – mruknął rycerz pod nosem, ruszając z resztą kolumny.

Gdyby wiedział, gdzie w danej chwili przebywa Delbin, pewnie powstrzymałby się od przekleństw. Kender bowiem wcale nie szukał bezpiecznej kryjówki, jak mniemał rycerz, ale myszkował wśród splątanych górskich ścieżek, zagłębiając się w serce gór. Zajęci rycerstwem nieprzyjaciele nie zwrócili uwagi na niewielką postać, która uporczywie przemykała się obok podążających ku utarczce oddziałów. Kender właściwie poruszał się szybciej niż kolumna ciężkozbrojnego rycerstwa. Czuł się – co jak na kendera było rzeczą dość niezwykłą – trochę winny: opuszczenie przyjaciół w potrzebie nie było uczynkiem, którym należałoby się szczycić. Wszystko jednak podporządkował pragnieniu dotarcia przed innymi do cytadeli Argaena Ravenshadowa. Cechą kenderów, w którą zresztą niełatwo przyszłoby uwierzyć komuś, kto nie poznał ich na wylot, była niezachwiana lojalność i wierność przyjaciołom. Tymczasem najlepszy przyjaciel Delbina, ktoś kto był mu bliższy niż członkowie rodziny, wpadł prawdopodobnie w łapy czarnego elfa. Żadna siła w tej sytuacji nie mogłaby Delbina zatrzymać.

Kender wielokrotnie wyobrażał sobie, że Kaz jest już martwy. Wśród skał przed nim pojawiła się jakaś niewyraźna sylwetka. Delbin wyjął procę i pomknął tak cicho, jak potrafią to tylko urodzeni w Kenderówku. Po chwili okazało się, że ma przed sobą grzbiet łucznika. Człek ów miał w kołczanie mnóstwo strzał i wyglądało na to, że z chęcią wypuści je co do jednej. Rozejrzawszy się wokół, kender spostrzegł i innych tkwiących w zasadzce rabusiów, drogę zastawiał mu jednak tylko ten jeden. Wybrał pocisk do procy, włożył go w łatę i nie zawahawszy się ani chwili, zakręcił rzemieniami nad głową. Uderzanie z tyłu na kogoś, kto nie spodziewa się napaści, wydało mu się odrobinę nieuczciwe, potem jednak przypomniał sobie, że łucznik nie miał takich skrupułów wobec jadącego w dole rycerstwa.

Zatoczywszy nad głową kilka kręgów rzemieniami, Delbin wypuścił pocisk, który śmignął ku celowi i z głuchym mlaśnięciem utkwił w nasadzie czaszki łucznika. Na grzbiet trafionego trysnęła struga krwi i opryszek runął twarzą w dół, przelatując przez krawędź, za którą się czaił. Delbin miał nadzieję, że nikomu w dole nie spadnie na łeb.

Przemknąwszy cicho obok posterunku łucznika, zobaczył cytadelę. Wydało mu się, że to już dość blisko.

Nagle poczuł wstrząs, jakby ziemia dziko pod nim zatańczyła. Wokół rozległy się przekleństwa i wrzaski, bo niektórzy z czyhających w zasadzce polecieli w dół, gdzie czekała ich niechybna śmierć. Delbin ucieszył się ogromnie, bo tańczący pod nim grunt był jednym z najbardziej radujących duszę doświadczeń, jakie kiedykolwiek dane mu było przeżyć. Okazało się jednak, że półpłynne błocko, w jakie zamieniła się skalista ścieżka, sprawia mu sporo kłopotów. Kender był stworzony do ruchu, lepkie błoto zaś ukochały żlebowe krasnoludy. Niełatwo było znaleźć solidne oparcie dla stóp – gdziekolwiek Delbin uskakiwał, było podobnie. Jedynym sposobem poruszania okazał się trucht w miejscu – z nadzieją, że nie zapadnie się głębiej.

Wszystko to przestało Delbina bawić, gdy ujrzał wznoszącego się zza któregoś pomniejszego szczytu kamiennego smoka. Bystre oczy kendera natychmiast zauważyły ściskaną przez potwora w szponach sylwetkę. Delbin widział to bydlę z bliska i wiedział, jak wielkie są jego pazury. Jedna tylko osoba mogła być tak rosła, jak widziana przezeń z oddali sylwetka – i tą osobą był Kaz. Kaz, przyjaciel a jedyny dla niego ratunek mógł przyjść tylko z małych rączek samego Delbina.

Przyoblekłszy twarz w wyraz surowej determinacji albo najbliższego jej podobieństwa (kender nie wiedział, jak w istocie wygląda surowa determinacja) – malec przyspieszył kroku. Kaz czekał na ratunek, Delbin zaś nie zamierzał go zawieść.

Początkowy szok cisnął Kaza w mroczne królestwo nieświadomości, w którym minotaur pozostawał dość długo. Gdy się ocknął, okazało się, że siedzi na kamiennej posadzce przykuty łańcuchami do jakiejś ściany. Nie tak zamierzał wedrzeć się do cytadeli zdrajcy. Szybko zbadał wzrokiem otoczenie. Niewiele dało się zobaczyć. Widział przed sobą jedne drzwi, kusząco otwarte – albo w wyniku nieostrożności, albo nadmiernego zadufania w moc łańcuchów. Kamienna ściana, do której przykuto minotaura, była nieco spękana, ale nadal dość solidna. Pułap celi malowniczo dekorowały pajęczyny. Kaz przyjrzał się krępującym go łańcuchom – wyglądały solidnie i widać było, że kowal, który je wykuł, znał swoje rzemiosło i nie żałował trudu.

Zaczął się zastanawiać nad swoją sytuacją. Podejrzewał, że na zewnątrz wrzała zacięta bitwa – której się nie spodziewał, wyruszając na wyprawę. Gdzieś tam był Delbin i reszta jego towarzyszy, w najlepszym wypadku poranieni i pokaleczeni. Sprawy przybrały niewłaściwy obrót. Nic nie potoczyło się tak, jak planował. Kaz parsknął z niesmakiem i pomyślał o swoim losie. Czy bogowie nie mieli niczego lepszego do roboty, niż brać na cel minotaura, który pragnął przecie tylko jednego – spokoju na resztę życia... no, może z wyjątkiem kilku krwawych walk na arenie, by nie stało się ono za nudne?

Siedział tak i użalał się nad sobą – bo czuł się, jakby zwalono mu na łeb wszystkie utrapienia świata – kiedy nagle do celi wszedł dozorca. Nie był jednak sam. Towarzyszył mu ktoś, kogo minotaur natychmiast rozpoznał.

Do celi wkroczył Argaen Ravenshadow i Kaz zrozumiał natychmiast, że jego wizja, w której zobaczył czarnego elfa, nie była złudzeniem. Zdrajca rzeczywiście przechylał się na jedną stronę i wyglądało na to, że nie czuje się na tyle dobrze, by stanąć prosto. Irytowało to nieco elfa, Kazowi zaś dostarczyło głębokiej satysfakcji.

Dary szmaragdowej sfery są skażone złem.

Elf przystanął przed minotaurem i przez długą chwilę przyglądał mu się w milczeniu. Otworzył wreszcie usta, by coś rzec, rozmyślił się jednak i zwrócił się do strażnika: – Możesz odejść. Wezwę cię, gdy okażesz się potrzebny. Dziwne było to, że strażnik jakby się zawahał. Kaz zdumiał się tym nieposłuszeństwem, Argaen jednak tego chyba właśnie oczekiwał. Przez chwilę przeszywał strażnika wzrokiem, w końcu żołdak ustąpił i odszedł niechętnie. Elf odczekał jeszcze chwilę, gdy zaś upewnił się, że są zupełnie sami, zwrócił się do minotaura z pytaniem: – Widziałeś go, czy nie tak, minotaurze?

Kaz wzdrygnął się, ale odpowiedział na pozór spokojnie: – Owszem. I choć tego właśnie się spodziewałem, przyznam, żem się zdumiał.

Ravenshadow uśmiechnął się zagadkowo. Wyglądało to niemal tak, jakby drwił z samego siebie. – Wspaniała zdobycz, nieprawdaż? Mam w swej mocy najpotężniejszy artefakt Galan Dracosa... nie dość tego, nawiązałem kontakt z samym mistrzem!

– Elfie, powiedz mi, jak udało mu się przeżyć? Sardal myślał, że..

– Sardal? To z nim się sprzymierzyłeś? Powinienem wcześniej wykryć, że to on za tym stoi. Jestem pewien, że byłbym na to wpadł, ale tyle jest do zrobienia... a – jak to mówią – czas nie czeka... Uważam jednak, że powinienem znaleźć go trochę na pogawędkę z tobą, choćby z powodu roli, jaką przyjdzie ci odegrać.

Kaz lekko zesztywniał.

Ravenshadow machnięciem dłoni odmówił przyjmowania wszelkich komentarzy. – Pytałeś, jakim sposobem Dracosowi udało się przeżyć? Wcale mu się nie udało. Twój towarzysz, Huma od lancy, mówił prawdę. Widział to, co w istocie się zdarzyło. Dracos wiedział, że zawiódł swoją boginię, wiedział także, że nagrodą za jego szaleństwa mogą być jedynie najwymyślniejsze tortury, jakie przyjdą do głowy jego pani... a jest ona niezwykle pomysłowa. Lepiej mu było i nie mogę się z nim nie zgodzić – zniszczyć swe ciało i rozproszyć ducha, przestając po prostu istnieć.

– Wiem.

– Czy wiesz także, że nie wszystko poszło tak, jak się spodziewał? Najwidoczniej i on popełniał błędy. Okazało się, że zamiast umrzeć, obdarzył się czymś w rodzaju nieżycia i stał się widmem przykutym bezradnie do szczątków swego własnego dzieła. – Uśmiech na twarzy Argaena zmienił nieco odcień. Myśl o uwięzionym na wieki w pustych odłamkach kryształowej sfery Galan Dracosie najwyraźniej sprawiała mu niemałą uciechę.

Kaz był ciekaw, co Argaen rzekłby na to, iż podobny los szykował mu Sardal Crystalhorn. Jeszcze jeden z moich błędów, przypomniał sobie minotaur z goryczą. Czy i Humie przytrafiały się podobnie częste i poważne pomyłki? Chyba nie.

– Jedyne, na co było go stać, to powolne składanie w całość kryształowej sfery. Sądził, że jeśli tego dokona, potrafi się uwolnić... w czym się mylił. Czekał jednak cierpliwie, skupiając całą swą determinację i przebiegłość.

– Wiem już dobrze, że wiele spraw, o których myślałem, że są moim dziełem, w rzeczy samej działy się za jego przyczyną. Dla jakiegoś nie znanego mi powodu nie mógł zaczerpnąć dostatecznej mocy od samej sfery, mógł jednak sięgać do innych artefaktów, na których rycerze – jakże głupio! – złożyli szczątki samej sfery. Odkryjecie niebawem, że większość z nich jest teraz zupełnie nieszkodliwa... Dracos żył jednak niejako na kredyt. Miał szczęście... gdyby nie moja interwencja i rozdzielenie – we właściwym czasie – ciebie i twego małego przyjaciela, Delbina-Jak-Mu-Tam, Dracos poniósłby ostatnią już klęskę. Vingaard otrząsnąłby się z szaleństwa. Minotaurze, za to, że nam się udało, tobie należą się dzięki..

Kaz nie zwrócił uwagi na kąśliwą uwagę elfa. Zamiast tego, usłyszawszy wzmiankę o Delbinie, jego myśli pomknęły ku przyjaciołom. Czy jeszcze żyją?

– Jesteś dziwnie beztroski jak na kogoś, czyją warownię szturmują właśnie Solamnijczycy. A... pewnie nic o tym nie wiesz? Czy ktoś z podwładnych zadał sobie choć tyle trudu, by cię o tym poinformować, czy też powiadomili tylko swego prawdziwego pana, Galan Dracosa?

Argaen drgnął tak wyraźnie, iż minotaur natychmiast pojął, że jego złośliwa uwaga trafiła w sedno.

– Atak... trwa... jeśli to cię interesuje, minotaurze odparł Ravenshadow. Usiłował raz jeszcze przybrać maskę niewzruszonej obojętności. Kaz pomylił ją z miną typową dla elfów, którzy mieli do czynienia z obcymi. Niestety, raz zerwana maska nie dawała się wciągnąć powtórnie. Ravenshadow miał powody, by obawiać się rezultatów zdobycia warowni. Usiłując zachować twarz, dodał obojętnym tonem: – Wydałem polecenie, by nam nie przeszkadzano.

– Kiedy je wydawałeś, nie byłeś taki pewien posłuchu. – Kaz, mówiąc obrazowo, przekręcił wbitą uprzednio strzałę złośliwości.

Z szybkością, na jaką nie umiałby się zdobyć ni człowiek, ni minotaur, Argaen trzasnął Kaza pięścią w gębę. Szczęka minotaura twardsza jest jednak niż elfia czy ludzka i Kaz poczuł nieznaczną satysfakcję – bo we łbie huczało mu jak w pustej beczce – widząc, że zdrajca krzywi się z bólu i rozciera kłykcie.

– Gdybyś nie był mi potrzebny, minotaurze..

Kaz odpowiedział spojrzeniem, po którym elf powinien był zacharczeć krótko i paść. – Do czegóż to, łaskawco? Do czego mnie potrzebujesz?

Argaen jakby się stropił. W końcu, po długiej chwili ciszy, odpowiedział: – Aby nasycić jego zemstę.

Zostało to powiedziane tak niepewnym głosem, że Kaz potrzebował dłuższej chwili, by w pełni zrozumieć, co kryje się za tymi słowami. Kiedy to pojął, poczuł, że po grzbiecie przebiega mu dreszcz.

– On chce... chce, bym opracował sposób uwolnienia go od tej widmowej egzystencji, jaką musi wieść teraz. Ma jedynie dwa równie silne pragnienia... zemścić się na rycerstwie i odzyskać cielesną postać. To on kazał mi posłać po ciebie kamiennego smoka. Ja wolałbym cię zabić.

– Serdeczne dzięki.

– Nie drwij ze mnie, bestio. Twoja sytuacja nie jest godna pozazdroszczenia. Kiedy uda mu się nauczyć mnie, jak przywrócić mu... ludzką postać, kiedy wreszcie wróci na Krynn, dokona na rycerstwie straszliwej zemsty. Ty będziesz przekąską. Solamnijczycy daniem głównym.

Na to Kaz nie znalazł dobrej odpowiedzi. Mógł sobie jedynie wyobrazić los, jaki zgotuje mu Galan Dracos. Mag ów okpił przecie śmierć, potrafił oszukać nawet samą Takhisis! Biada światu, jeśli Dracos powróci, jeśli uda mu się odzyskać cielesną postać. Nie ma już Humy, który mógłby go powstrzymać, Kaz zaś dobrze wiedział, że on sam nie sprosta temu przeciwnikowi.

Spojrzał na elfa, który przyglądał mu się z ciekawością uczonego badającego mrówkę.

– A teraz, kiedy udało mi się wzbudzić w tobie zainteresowanie twoją przyszłością – lub jej brakiem – proszę, byś rozważył rzecz następującą. Kiedy Dracos ponownie stanie się żywą istotą, oddychającą tym samym co my powietrzem, może się zdarzyć – choć mało to prawdopodobne – że... umrze. I to bardzo niespodzianie. – Argaen spojrzał na Kaza porozumiewawczo.

O to więc chodziło! Ravenshadow potrzebował zabójcy, który dokonałby tego, na co jemu samemu nie stało nerwów i sił! Elf ofiarowywał Kazowi szansę zaatakowania Galan Dracosa, zanim tamten odzyska pełnię sił i władzy nad szmaragdową sferą. Czy elf uważał go aż za takiego durnia?

Nie. Uważał go za desperata.

– Minotaurze, chcę, byśmy się dobrze zrozumieli. Nad szmaragdową sferą zapanuję ja... albo Dracos. Wybór należy do ciebie. Zostawię ci czas do namysłu. Jeśli jednak będziesz marudził, może się okazać, że sam sobie poradzę... radziłbym ci więc, byś się pospieszył.

Uśmiechnął się nieszczerze i odwrócił ku wyjściu. Kaz poczekał, aż znajdzie się u drzwi i wtedy cisnął ostatni pocisk. – Drogi Argaenie, kiedy się nauczyłeś tworzyć i kontrolować martwilki? Myślałem, że potrafi to jedynie Galan Dracos..

Elf zamarł na chwilę w bezruchu, nie odwracając się do minotaura. Następnie z pośpiechem, który starczył Kazowi za odpowiedź, otworzył drzwi i wypadł na zewnątrz. Jego odwrotowi towarzyszyły odgłosy szybkiego biegu. Zaraz potem do celi zajrzał strażnik. Łypnął na Kaza i zamknął drzwi, zostawiając minotaura jego rozmyślaniom.

Więc to tak. Martwilki podlegały jedynie Dracosowi. Choć uwięziony i pozbawiony realnej postaci, nadal potrafił splatać sieci swych obrzydliwych, przeklętych czarów.

Minęło kilka chwil. Kaz nie mógł usłyszeć żadnych odgłosów z zewnątrz. Spróbował łańcuchów. Mocne i dobrze odkute. Nawet z jego siłą, ucieczka nie wydawała się możliwa. Kaz jednak nie miał w zwyczaju bezradnie czekać na egzekucję.

Choć wydawało się to jałowym wysiłkiem, raz jeszcze szarpnął łańcuchy. Pomyślał o przyjaciołach, Delbinie, Teseli, Danusie i Sardalu, którzy mogli zginąć przez jego upór i głupotę. Pomyślał o innych, których czekał ten sam los. Lord Oswal, Bennet, lord Guy Avondale... Pomyślał o Humie i o tym, jak on sam, zwykły minotaur Kaz, usiłował żyć zgodnie z ideałami, jakie przedstawiał sobą jego solamnijski przyjaciel. Był jednak tylko minotaurem... i banitą wśród swoich.

Łańcuchy zgrzytnęły, lecz nie puściły.

Kaz oparł grzbiet o ścianę i nabrał tchu w szerokie piersi. Choć bolały go mięśnie po pierwszym wysiłku, nie czekał ani chwili. Czy zresztą miał jakiś inny wybór?

Znów oparł się o ścianę i przygotował do trzeciej próby. Kostki i nadgarstki już ociekały mu krwią. Jedyna jego nadzieja leżała w tym, że ten, kto zrobił łańcuch, rozumował w kategoriach ludzkich. Kaz zaś był minotaurem – i to niezwykle silnym.

Szarpnął potężnie i poczuł, że niektóre ogniwa ustępują. Łańcuch z prawej jakby się wydłużył. Kaz z nowo obudzoną nadzieją wziął się za okowy z prawej i poczuł, że istotnie się poddają. Zacisnąwszy zęby, całym ciałem rzucił się w lewo.

Łańcuch puścił z głośnym jękiem.

W całej komnacie rozległ się brzęk i łoskot. Na nadgarstku minotaura wisiały ze dwie stopy luźnego łańcucha.

Kaz natychmiast cofnął ramię i oparł je o ścianę. Ledwie zdążył to uczynić, do celi wpadł strażnik i spojrzał na minotaura wzrokiem, w którym było tyleż wściekłości, co podejrzliwości.

– Słyszałem jakiś hałas! Co ty kombinujesz, byku krasy?

Stojący w drzwiach strażnik nie mógł zobaczyć, że minotaur uwolnił już jedno ramię. Gdy Kaz nie odpowiedział i nawet odwrócił się pogardliwie od dozorcy, ten podszedł bliżej. Dobywszy miecza, przystawił sztych do krtani minotaura. – Zadałem ci pytanie, byczku! To twoja sprawka?

Zamiast odpowiedzi Kaz machnął ramieniem i dwustopowym łańcuchem zaczepił dozorcę za nogę. Człowiek miał jedynie ułamek sekundy na zrozumienie, że zasięgiem ramion minotaur przenosi człowieka... szczególnie jeśli przedłuży je ponad półjardowym łańcuchem. Strażnik runął do tyłu i gubiąc miecz, z łoskotem zwalił się na posadzkę. Kaz błyskawicznie przyciągnął go ku sobie, łypiąc okiem ku drzwiom. Pojawienie się choćby jeszcze jednego dozorcy więziennego zniweczyłoby jego nadzieje na ucieczkę.

Nadzieje te i tak legły niemal w gruzach, kiedy się przekonał, że strażnik nie ma klucza od okowów. Zabrał go pewnie Ravenshadow, który nie ufał nikomu, prócz siebie. Kaz przez chwilę klął tak barwnie, jak to potrafi robić jedynie bywały w świecie minotaur. Okazało się, że nie tylko nie ma klucza, ale że miecz dozorcy również leżał poza jego zasięgiem, co oznaczało, że będzie zdany na łaskę następnego draba – chyba że wcześniej uda mu się jakoś uwolnić nogi i drugie ramię.

Gdybyż tylko miał swój topór. Obosieczny, świetnie wyważony topór krasnoludzki przyfruwał doń przedtem na skrzydłach magii – dlaczego więc nie teraz? Co powodowało kaprysy oręża? W jak desperackiej musiał się znaleźć sytuacji, by broń uznała, że sprawa warta jest zachodu? Czy na zawsze już zostanie pogrzebana w tamtym błocku na górskiej ścieżce?

Zaledwie zdążył zadać sobie to pytanie, kiedy nagle poczuł w dłoni drzewce topora.

Teraz miał broń, i to broń, co się zowie. Choć pozostawało niewiadomą, czy potrafi ona sprostać takiemu mistrzowi magii jak Galan Dracos czy choćby złodziejskiemu Argaenowi, mistrz, który ją wykuł, nadał jej z pewnością dość hartu, by poradziła sobie z czymś tak prostackim jak zwykłe łańcuchy.

Oblicze Honoru przecięło żelazo, jakby to było masło. Co prawda bez kluczy nie dało się zdjąć okowów z nadgarstków i kostek, ale Kaz, który bywał niekiedy filozofem, stwierdził, że nie można żądać od losu zbyt wiele. Okowy nie krępowały mu ruchów i to mu wystarczyło.

Jak do tej pory, hałasy w celi nie ściągnęły mu na kark żadnego służbisty, co mocno Kaza zdumiewało. Niepokoiła go również cisza panująca na korytarzu. Wyjrzawszy ostrożnie zza uchylonych drzwi, spostrzegł, że korytarz pozbawiony jest okien. Oświetlało go jedynie kilka nikło kopcących pochodni. Kaz pomyślał, że powodem ciszy i braku światła może być to, iż znajduje się w podziemiach – najpewniej gdzieś pod samą wieżą. Wyjaśniało to przynajmniej nieobecność okien.

Ujrzawszy cień kogoś, kto – jak on sam – skradał się ostrożnie korytarzem, przylgnął do ściany. Nie miał gdzie się skryć – chyba że w celi, którą niedawno opuścił i do której nie miał zamiaru wracać.

Podniósł topór nad głowę. Obojętnie, ilu będzie przeciwników, najlepsze co może zrobić, to runąć na nich niespodzianie, gdy tylko wyłonią się zza zakrętu. Mógł liczyć na przewagę, jaką dawało zaskoczenie.

Nadal widział cień tylko jednego osobnika. Samotny strażnik, który usłyszał hałas? Dlaczegóż więc nie wezwał wsparcia?

Zza zakrętu wysunęła się dłoń i stopa. Kaz napiął mięśnie. Potem – powoli – pojawiła się głowa przybysza.

– Sardal!

Ogarniająca go nagle ulga była tak wielka, że niewiele brakło, a byłby wypuścił broń z dłoni. Elf spojrzał zdumiony na minotaura, zerknął na potężny, obosieczny topór i zrobił się blady jak całun.

Kaz pierwszy odzyskał mowę. – Jak mnie tu znalazłeś? I skąd się tu wziąłeś?

– Przyjacielu, mów ciszej albo w ogóle nic nie gadaj! Dzięki niech będą Branchali, żeśmy się znaleźli! Modlę się, byśmy razem znaleźli jakiś sposób zapobieżenia tym potwornościom, zanim będzie za późno!

– Za późno? – Kaz zmierzył elfa wściekłym spojrzeniem. – Sardal, co się stało? Jeszcze niedawno byłem przykuty łańcuchami do ściany. Co takiego się stało?

– Nie wiesz? – zdumiał się elf. Po kilku sekundach przezwyciężył chwilę słabości. – Nie, w istocie... nie możesz wiedzieć, jeśli tkwiłeś tu pod ziemią.

– Coś grozi innym? Delbinowi? Ludziom?

Sardal zrobił tak ponurą minę, na jaką stać tylko elfa – a to znaczy rzeczywiście ponurą. – Tę twierdzę otoczono magiczną barierą, niewiarygodnie potężną... Argaen nie byłby zdolny do takiego wyczynu! Dostałem się za nią kilka sekund wcześniej, zanim rzucono zaklęcie. Sekunda lub dwie później i zostałbym na zewnątrz.

– A inni?

– Solamnijczycy i ci z moich współplemieńców, którzy ich wspierają, są lepszymi wojownikami, ale niedawne sługusy Królowej Smoków mają przewagę pozycji. Nawet bez tej bariery nasi mieliby kłopoty z dotarciem do murów twierdzy przed zmrokiem, w nocy zaś ich sytuacja będzie jeszcze gorsza.

– Dlaczego?

– Mój przyjacielu, dziś niebem włada Nuitari. Czarny księżyc bez reszty zasłoni jasnego Solinari. Obawiam się, że magowie nie zdołają złamać zaklętej bariery – co oznacza, że wszystko zależy od ciebie i ode mnie, minotaurze. Ponieważ zaś podlegam tym samym ograniczeniom, jakie wiążą dziś moich braci... to, jak się obawiam, moja pomoc będzie dość nikła.

– To znaczy, że wszystko znów na moim karku mruknął do siebie Kaz.

Zdarzały się w jego życiu momenty, w których żałował, że nie urodził się zwykłym żlebowcem. Po nich nikt nie spodziewa się, że będą ratowali świat lub przynajmniej bohatersko ginęli podczas próby.

Rozdział 21

ARGAEN RAYENSHADOW szalał z wściekłości przed obiektem swego pożądania – lśniącą, szmaragdową sferą będącą dziełem Galan Dracosa.

– Dość wykrętów! Znam twoją potęgę! Wiem, na co cię stać! Minotaur nie kłamał, prawda? Dlaczego nigdy do końca nie udaje mi się poddać sfery swojej woli? Może dlatego, że nadal wykonuje ona rozkazy innego pana, co?

Nad kryształowym artefaktem chwiała się mglista figura. W tej chwili nie bardzo przypominała człowieka. Niewyraźnie zarysowana, była jakby utkana z mgły. Zdarzały się jednak momenty, w których przybierała bardziej określoną formę i wtedy Ravenshadow spoglądał w niepokojąco obojętne oczy zdradzieckiego maga, Galan Dracosa. Elf uważał, że o wiele lepiej pertraktuje mu się z partnerem, kiedy ten przybiera mniej wyrazisty kształt.

Tym razem nie otrzymał odpowiedzi. Niekiedy ją dostawał, niekiedy nie. Złodziej magii nigdy właściwie nie był pewien, czy ją uzyska, czasami też zastanawiał się, czy w ogóle ją otrzymuje, bo gdy Galan Dracos przemawiał, jego głos nie był głośniejszy od szeptu konającego.

Kiedy zyskał pewność, że milczące widmo i tym razem nie zniży się do rozmowy z nim, odwrócił się z irytacją i zajął pilniejszymi sprawami. Wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z jego planem. Przywódcy większych band na Południu odpowiedzieli na jego wezwanie z zaskakującą jego samego skwapliwością – jakby tego właśnie oczekiwali. Na Północy ogry, które od pięciu lat nie wytykały nosów ze swoich komyszy, już zbierały się w zbrojne grupy. Elf obiecał im wielkie łupy i magiczną pomoc w ich beznadziejnej walce – bez pomocy smoków ciemności służalcy Takhisis nie mieli ducha do walki. Teraz poderwało ich wezwanie Argaena Ravenshadowa.

Dzięki niezwykle szczęśliwemu zbiegowi okoliczności wszedł w posiadanie artefaktu, który czynił go pierwszym i niekwestionowanym sługą Królowej Ciemności – i odkrył poniewczasie, że szmaragdowa kula była obiektem bardziej tajemniczym, niż przypuszczał.

Podszedł do okna i przyjrzał się niesamowitemu blaskowi otulającemu cytadelę, barierze, która zatrzymała jego wrogów i sprzymierzeńców.

Dręczyło go pewne pytanie, które nie raz już sobie zadawał – nawet przedtem, nim jego pewność siebie zaczęły podkopywać uwagi minotaura. Martwilki były dalszym świadectwem tego, że Galan Dracos go potrzebował – ale do czego? Przeklęte widmo miało więcej mocy, niż raczyło się przyznać, nadal jednak go potrzebowało. Po co? I jak może obrócić to na swoją korzyść?

Gdy z daleka obserwował maleńkie figurki, które chyboczą się jak kolumny dymu na wietrze, na jego wargach pojawił się krzywy uśmieszek. Obecnie potrafił wykorzystać jedynie drobną część możliwości szmaragdowej kuli, muskając zaledwie jej powierzchnię, ale i to dało mu poczucie niezwykłej potęgi. Gdyby mógł podporządkować sobie jej jądro, gdyby potrafił kontrolować przepływ mocy magicznych, których kanałem była sfera, stałby się podobny bogom..

Albo byłby już trupem. Pionkiem w dłoniach stwórcy tej zdumiewającej rzeczy.

Musiał dowiedzieć się czegoś więcej. Musiał odkryć, jakie miejsce w swoich planach przeznaczyło mu to widmo unoszące się nad sferą, która wedle prawa powinna być jego. Wtedy to, nie wcześniej, Argaen Ravenshadow rozprawi się z tym głupcem. Trup jest trupem, a Galan Dracos miał już swoją szansę. Przyszłość należy do Argaena Ravenshadowa!

Odwróciwszy się od okna, elf spojrzał na klepsydrę stojącą na stole, którego używał do swoich badań. Zapomniane leżały tu księgi i manuskrypty, które kradł przez całe lata – zsunął je wszystkie na bok, by zrobić miejsce dla czasomierza. Klepsydra zawierała piasek, który przesypywał się przez trzy godziny, teraz zaś mniej więcej połowa opadła już na dno. Trzy godziny bezpieczeństwa. Tyle będzie działała bariera. Potem zniknie. Piasek sypie się zbyt szybko – pomyślał elf. Ze zmierzchem zniknie jego ochrona. Do tego czasu musi zapanować nad sferą. Nie miał już skrytek cienia – jedyna, którą wykorzystał w drodze do tego miejsca, niemal się zużyła.

Odruchowo spróbował się wyprostować. Zaklął ostro, kiedy ból w boku dał o sobie znać. Wszystkie jego sukcesy były połowiczne. Zgodnie z teorią, szmaragdowa sfera powinna była zapewnić mu moc dostatecznie wielką, by mógł się uzdrowić, a tymczasem nie potrafił stanąć prosto bez tego, żeby boku natychmiast nie przeszył mu grot bólu..

Wsunąwszy dłonie w kieszenie szaty, odwrócił się ku szmaragdowej kuli i cieniowi, który się nad nią unosił. Palcami prawej dłoni dotknął tego, czego szukał. Nie uśmiechnął się, choć miał na to wielką ochotę. Zamiast tego, przemówił do „partnera”, z którym złączyły go okoliczności. – Zacznijmy jeszcze raz..

Ruszył ku lśniącemu artefaktowi, nie spuszczając widma z oczu.

Tak był zajęty realizacją swych planów, że nie spostrzegł niewielkiej figurki, wychylającej się z bocznej alkowy.

Podobnie jak Sardal, również i Delbin dostał się za magiczną tarczę w ostatniej niemal chwili. Zdał sobie z tego sprawę, kiedy w pewnym momencie się odwrócił i ujrzał za sobą jakiegoś pechowca, który złapany przez sarną barierę znieruchomiał niczym posąg. Pomysł takiego zaklęcia natychmiast pobudził wyobraźnię kendera, Delbin miał jednak dość oleju we łbie, by zrozumieć, że oznacza to jedynie spore kłopoty dla Kaza i innych. Natychmiast więc przyspieszył kroku.

Dostanie się do samej cytadeli okazało się niezwykle proste. Delbin puszył się niczym paw. Podczas przeszukiwania wyższych pięter głównej budowli nie dopuścił się żadnej z tych rzeczy, które – nie wiedzieć czemu – zawsze tak ogromnie irytowały minotaura. Jedynym problemem okazało się to, że nie wiedział, gdzie szukać dalej. Kaz tkwił gdzieś tutaj, Delbin zaś miał dziwne przeczucie, że wkrótce zdarzy się coś okropnego i że jedyną osobą, która może temu czemuś zapobiec, jest pewien skromny, urodziwy kender o niezłych widokach na przyszłość... innymi słowy, on sam.

Patrząc na mrocznego elfa i tę dziwną zjawę, którą Argaen uporczywie nazywał Galan Dracosem – imię to Delbin już znał z opowieści Kaza – kender poczuł, że budzi się w nim i dojrzewa dziwne, nie znane mu uczucie. Człowiek, minotaur, krasnolud, ogr czy elf poznaliby je natychmiast – kender niestety nie. Wśród członków jego rasy było niezwykle rzadkie, Delbin jednak – jako się rzekło – otrzaskał się już nieco w świecie i w końcu przypomniał sobie jego nazwę. Strach.

Sardal zamierzał powiedzieć coś więcej, Kaz zaś z pewnością chętnie byłby tego wysłuchał, nic takiego jednak się nie wydarzyło, ponieważ tę właśnie chwilę wybrało coś, by pomyszkować po korytarzu.

Nie był to martwilk. Nie mieli zresztą pojęcia, co to może być – wiedzieli jedynie, że to jakiś strażnik... swego rodzaju pies łańcuchowy. Na dwu nogach... to wiedzieli od samego początku. Kaz wyraźnie słyszał człapanie dwu stóp.

Cokolwiek to było, oddychało głośno i chrapliwie. Na nieme zapytanie Kaza, czy stwór wyczuł ich obecność, Sardal odpowiedział przeczącym potrząśnięciem głowy. Dobrze wróżyło to na przyszłość. Martwilk byłby już na ich tropie. Tak czy owak, stwór podążał w ich kierunku.

Ponieważ nieznane zagrożenie było coraz bliżej, Kaz i elf, nie mając innego wyboru, cofnęli się wzdłuż korytarza. Trzeba było biec szybko i cicho.

Poruszanie się chyłkiem dla elfa nie stanowiło żadnego problemu. Z Kazem rzecz miała się inaczej; przy jego wzroście i masywnej budowie – minotaury znane były z krzepy, nie zaś ze zręczności w podchodach – zachowanie ciszy podczas biegu było prawie niemożliwe. Wydawało się, że jego stopy umyślnie wyszukują każdą nierówność posadzki, skutkiem czego było kilka potknięć. Podczas tego wszystkiego oczywiście kilkakrotnie zawadził toporem o ściany. Za każdym razem spodziewał się niemal, że z kamiennych ścian wyłonią się jakieś wściekłe stwory.

Niewidoczny prześladowca był coraz bliżej, nie wyglądało jednak na to, by w jakikolwiek sposób spostrzegł ich obecność. Kaz zaczął się zastanawiać, czy tamten przypadkiem nie jest głuchy. Nawet jednak wtedy powinien był już się zorientować, że do twierdzy wdarli się jacyś obcy.

W pewnej chwili Sardal się zatrzymał i obejrzał w stronę, z której przyszli. Odgłosy kroków podążającego za nimi stworzenia już ucichły. Spojrzawszy na elfa, minotaur przekonał się, że ten mocno zbladł.

– Co się stało? – spytał Sardala.

– Nie wiem, jak do tego doszło, ale podejrzewam, że... krążymy po własnych śladach.

Dziki skrzek, który rozległ się zaraz potem, zaskoczył ich obu. Na Sardala skoczyło coś sporego, dwunożnego i kudłatego. Obaj, napastnik i ofiara, runęli na ziemię ze zduszonym jękiem. Kaz zamierzył się do ciosu toporem, nie mógł jednak ciąć tak, by przypadkiem nie trafić elfa. Cisnął więc topór na posadzkę i złapał napastnika za kark, próbując oderwać go od Sardala.

Przez kilka sekund wyglądało na to, że żadna ze stron nie uzyskuje przewagi. Potem w żelaznych łapach minotaura łeb stwora zaczął odchylać się w tył. Kaz owinął szyję napastnika drugim ramieniem i poprawił uścisk. Przeciwnik przekręcił głowę, jakby chciał mu się przyjrzeć i Kaz ujrzał – na szczęście tylko kątem oka i na krótko – jedyny pysk, przy którym gęba ogra czy goblina mogłaby się wydać wzorem urody. Morda przeciwnika miała też niezwykle wrogi wyraz, jakiego próżno by szukać u normalnego, uczciwego rzezimieszka.

Szczurolud puścił Sardala i odwrócił się, usiłując dosięgnąć Kaza pazurami i siekaczami. Kaz jednak na to nie pozwolił. Stwór dysponował znaczną siłą, odwrócony tyłem nie mógł jej jednak w pełni wykorzystać, Kaz tymczasem coraz mocniej zgniatał mu krtań. W odległości paru cali od oblicza minotaura bezsilnie kłapały siekacze szczuroluda, który pazurami drapał boki i pierś przeciwnika. Bydlę nie zamierzało rezygnować.

Nagle napastnik zacharczał okropnie, uderzył piętami i znieruchomiał. Kaz zobaczył, że grzbiet stwora broczy krwią. Sardal – bez żadnego zrozumienia dla ducha sportu – pchnął szczuroluda sztyletem w plecy.

– Minotaurze... hm... nie chciałbym, byś mnie źle zrozumiał... ale pospieszmy się, do kata! Nie sądzę, by ten wypierdek łaził tu sam.

Kaz odkrył, że sam łypie niespokojnie okiem i bada wzrokiem każdy mroczniejszy zakątek, jakby spodziewał się, że lada moment wyłoni się zeń następny szczurolud. Nie przeczę. Wezmę tylko mój..

Sardal przez chwilę czekał na koniec zdania, wreszcie zaniepokojony przedłużającą się ciszą, zapytał: – Twój co?

Minotaur nie odpowiedział. Zamiast tego przez chwilę jeszcze rozglądał się po korytarzu. Potem kopnął ze złością martwego szczuroluda.

Sardal patrzył nań wzrokiem, który domagał się odpowiedzi. – Coś ci zginęło?

– Oblicze Honoru! Nie mogę znaleźć topora, który mi dałeś!

– Może cisnąłeś go gdzieś podczas walki?

– Odłożyłem go tutaj! – Kaz wskazał miejsce odległe o kilka kroków. – Bałem się, że zamiast niego odrąbię łeb tobie!

– Przepadł więc, minotaurze, i lepiej będzie, jeśli oddalimy się stąd, zanim wrócą tu ci, co go zabrali. Mogą to być jacyś braciszkowie tego tutaj. – Argaen wzdrygnął się lekko, wskazując martwego szczuroluda. W tym stworzeniu było coś prawdziwie odrażającego. Elf wątpił, by ten stwór przyszedł na świat w takiej postaci, w jakiej go opuścił. Najpewniej było to coś, co Argaen skradł jakiemuś magowi Czerni. Sardal mógł tylko mieć nadzieję, że nieszczęsne stworzenie nigdy nie było człowiekiem.

– Najpierw chcę coś sprawdzić. – Kaz uśmiechnął się i zamknął oczy. Złodziejów topora czekała niespodzianka. Skąd tamci mieli wiedzieć, że minotaur może wezwać oręż do ręki? Wyobraził sobie broń, jej zwierciadlanie gładką głownię i wezwał ją – jak robił to już przedtem.

– Co ty wyprawiasz? – spytał Sardal nieco poirytowanym tonem.

Kaz otworzył oczy i spojrzał na swoje – puste jak mieszek po wizycie w domu rozpusty – dłonie. – Nie ma go!

Elf spojrzał nań wzrokiem, w którym kryła się troska o rozsądek minotaura.

– Topór! Przedtem, gdy go wezwałem, sam pojawiał się w moich dłoniach.

– Niebywałe!

Kaz pochylił się ku elfowi i spojrzał nań podejrzliwie. – Nie wiedziałeś o tym?

– Nie... ale coś mi świta... Zawsze uważałem, że z tym toporem wiąże się jakiś sekret. Krasnolud nigdy mi go nie wyjawił. Powiedział tylko, bym trzymał broń w pogotowiu. Chciał przechować oręż z dala od tych, co mogą użyć go w złej sprawie, pewien był jednak, że kiedyś ktoś będzie go potrzebował. Myślę, że sam wiedział niewiele więcej. Całkiem możliwe, że był po prostu wykonawcą woli Reorxa. Często o tym rozmyślałem. Ten topór wyglądał mi na wytwór jego przewrotnej wyobraźni. Kto wykuł coś takiego, jak Szary Klejnot Gargatha..

Kaz nie zwracał uwagi na słowa elfa. Gapił się zawzięcie na swoje puste dłonie. Z toporem miałby jakąś szansę przeciwko Argaenowi i Dracosowi. Zaczął nawet przekonywać sam siebie, że jego podwójną głownią można by zniszczyć szmaragdową sferę. Czyż nie udało się to za pomocą Laski Magiusa?

– Musimy ruszać. – Sardal pociągnął minotaura za ramię. – Z toporem czy bez..

Kaz kiwnął głową. – Trzeba nam uważać na pułapki.

– Powiedziane w samą porę, minotaurze! Zadbam o to, by te słowa wyryto na twoim nagrobku!

Przed nimi stał Argaen Ravenshadow z odchylonym w tył lewym ramieniem – jakby zamierzał cisnąć czymś w zaskoczonych kompletnie intruzów.

Kilka sekund wcześniej oszołomiony Delbin obserwował ukradkiem, jak mag, z miną świadczącą o tym, że opętała go jakaś idea, osiągnął chyba to, co nie powiodło mu się wcześniej. Ravenshadow uniósł jedno ramię, drugie zaś wymierzył w szmaragdową kulę. Niemal dotykał dłonią lśniącej powierzchni. Całe jego ciało drżało jak w gorączce.

Wiszący nad sferą mglisty kształt Galan Dracosa wyraźnie gęstniał. Delbin odniósł wrażenie, że widmo czekało na coś, co jeszcze się nie wydarzyło, ale stanie się lada moment. Upiór drżał i dygotał. Kender domyślił się, że trawi go gorączka niecierpliwości.

Nagle widmo wyprostowało się i zgęstniało tak, że jego rysy niemal całkowicie się uwidoczniły. Jego prawie gadzie oblicze wykrzywiało dzikie szaleństwo. W tejże samej chwili Argaen Ravenshadow odskoczył od sfery z okrzykiem bólu i zaskoczenia.

– Wolny! Minotaur się uwolnił! I jest tu Sardal! – syknął mroczny elf. Podsłuchujący kender nie wszystko pojął do końca. Ravenshadow wbił spojrzenie w Galan Dracosa. – Pokaż mi, gdzie oni są!

Widmo niemal rozpłynęło się w powietrzu. Mag i elf porozumieli się bez słów. Ravenshadow kiwnął głową i nagle zniknął. W jednej sekundzie był tutaj i grzebał dłonią w kieszeni swej szaty, w następnej już go nie było. Nie towarzyszył temu kłąb dymu czy głośny huk, jakie Delbin oglądał na pokazach iluzjonistów. Elf zniknął i tyle.

Kender zachwycał się tym wszystkim przez chwilę, aż wreszcie dotarło do niego, że może teraz coś zrobić – ale co? Galan Dracos nie unosił się już nad szmaragdową kulą – widmo postanowiło podążyć za elfem lub wrócić do swego nieziemskiego królestwa. Tak czy owak, Delbin został zupełnie sam. Jedynym powodem, dla którego powstrzymywał się od jakiegokolwiek działania, było to, że zupełnie nie mógł połapać się w sytuacji. Może mógłby coś wymyślić, jeśli zlazłby na dół i przyjrzał się wszystkiemu z miejsca, z którego miałby lepszy widok?

Zanim zdecydował, że może bezpiecznie wyleźć z kryjówki, odczekał dwa lub trzy tuziny uderzeń serca. W niszy, w której ukrywał się do tej pory, nie zmieściłby się żaden człowiek. Kender tymczasem wyślizgnął się z niej bez najmniejszego trudu i polazł w dół po ścianie jak pająk, zeskakując w końcu na posadzkę z wysokości trzech stóp. Człowiek narobiłby przy tym hałasu – Delbin opadł na ziemię ciszej niż spadający z drzewa jesienny liść. I bezszelestnie rozejrzał się dookoła. Zobaczył wiele przedmiotów i przedmiocików, którymi w innej sytuacji zająłby się z najwyższą uciechą, teraz jednak nad jego wrodzonymi skłonnościami górowała troska o przyjaciela.

Skupił wzrok na poznaczonej siatką pęknięć powierzchni kuli. Gdzież podziały się te ślepia, które miały spojrzeć nań z jej głębi? Delbin odczekał chwilę, ale żadne widmo Dracosa nie powstało, by go zmiażdżyć. To tylko jego rozigrana wyobraźnia. Podczas spędzonych razem miesięcy Kaz niejednokrotnie wytykał kenderowi, że zbyt często ulega własnej, nadmiernie rozwiniętej fantazji. Delbin nigdy nie zdołał go przekonać, że nadmiernie rozwinięta wyobraźnia była nieodłączną cechą kenderzej natury.

Jego wzrok powędrował znów ku szmaragdowej kuli. Ona była przyczyną wszystkiego, pomyślał nagle. Argaen użył jej do wpędzenia rycerstwa w szaleństwo – a może kula użyła elfa? Delbin potrząsnął głową. To nie miało teraz znaczenia. Liczyło się tylko, że Argaen zamierzał użyć jej ponownie, a Kaz uważał, że jeśli do tego dojdzie, ludzie znów będą cierpieć.

Z tym właśnie musi uporać się Delbin. Jeśli tylko zdoła ją jakoś rozbić – była zbyt wielka, by wetknąć ją do sakwy i wynieść – wszystko znowu wróci do normy. Ludzie będą szczęśliwi, tak jak być powinno.

Jak ją roztrzaskać – oto jest pytanie! Delbin rozejrzał się dookoła. Zobaczył mnóstwo półek, na których leżało wiele interesujących przedmiotów. Popatrzył na opasłe tomy ksiąg z zaklęciami, które leżały na stołach, tam gdzie zostawił je Ravenshadow. Liczyły sobie setki chyba lat i wyglądały na solidne i ciężkie. Może jedna z nich załatwi sprawę. Kender zobaczył też klepsydrę.

Gdy Delbin zastanawiał się nad tym, jak najlepiej uporać się z zadaniem, nad szmaragdową sferą ponownie pojawiła się mgiełka.

– Dlaczego nie... spróbujesz... topora? – rozległ się drwiący szept tuż przy uchu kendera.

W rzeczy samej, bojowy topór – topór Kaza – pojawił się nagle na stole obok Delbina. Delbin zauważył to kątem oka, bo usłyszawszy tajemniczy głos, odwrócił się na pięcie jak kolnięty szydłem.

I spojrzał prosto w oczy widmowego Galan Dracosa. Szalony mag patrzył na kendera wzrokiem, który zdolny był zwarzyć mleko.

– Nie masz... dokąd uciec... a ja cię... potrzebuję! Niewidzialna dłoń ucapiła Delbina za kark i pociągnęła ku szmaragdowej sferze. Kender szarpał się i wierzgał, ale niczego nie wskórał.

– Nie! – syknął Dracos. – Myślę, że... trzeba mi cię... trochę poskromić!

Każdy cal niewielkiego ciała Delbina przeszyły igły bólu. Malec zwisł bezwładnie, ale wbrew jego woli coś nadal ciągnęło go ku kryształowej kuli i jej twórcy.

– Wkrótce... już wkrótce ożyję ponownie! – syknął upiór, nachylając się nad bezwładnym ciałkiem. – A moja Pani... moja łaskawa Pani... zapanuje nad całym Krynnem!

Rozdział 22

KU SARDALOWI I KAZOWI poleciało kilka małych obiektów.

W tej samej chwili, gdy Kaz pojął, że na nim skupi się główny impet ataku złodzieja magii, pociski opadły nieszkodliwie na ziemię w odległości może dwu stóp od jego zdumionej gęby.

– Argaenie, gubi cię to, co zawsze zarzucałeś naszej rasie! Zbyt łatwo przewidzieć twoje poczynania. To jedyne zaklęcie, na jakie cię stać? Takie czary przystoją jedynie jarmarcznemu kuglarzowi!

Gdy Sardal to mówił, Kaz zauważył, że na twarzy Ravenshadowa pojawia się zagadkowy uśmieszek.

I nagle na głowy elfa i minotaura runęło sklepienie.

Sardal podniósł dłonie, zrobił to jednak zbyt późno, by ochronić ich obu. Ku przerażeniu minotaura, pospiesznie utkane zaklęcie ustabilizowało pułap nad nim, ale nie nad Sardalem. Na elfa runęły wielkie bryły gładzonego kamienia. Kaz spostrzegł, że niektóre z nich odbijały się od Sardala nieszkodliwie, tych, co rąbnęły jednak weń z całą mocą, było dość, by oszołomić elfa, który już po raz drugi uratował mu życie.

Przez cały ten czas Argaen Ravenshadow śmiał się jak szaleniec. Sardal nie docenił ciemnego elfa, który zawsze był złodziejem magii z niewielką mocą własną. Teraz sprawy miały się inaczej i wyglądało na to, że dawny przyjaciel stanie się pierwszą jego ofiarą.

Kaz parsknął wściekle, wbił wzrok w Ravenshadowa i ruszył nań jak burza. Niestety, nawet nie dotarł do celu. Argaen przestał chichotać i spojrzał na posadzkę pod stopami minotaura. Posadzka pękła z hukiem. Kaz, zdecydowany dopaść zdradzieckiego elfa za wszelką cenę, przeskoczył rozwierającą się coraz szerzej szczelinę.

Ze ścian korytarza wysunęły się kamienne szpony, które ułapiły nogi i jedno ramię Kaza. Nagłe unieruchomienie spowodowało, że jedna z nóg minotaura omal nie została wyrwana ze stawu biodrowego. Kaz z trudem stłumił ryk bólu.

Argaen Ravenshadow uczynił sobie z niego zabawkę.

Mroczny elf igrał ze swymi nowo odkrytymi mocami, jak dziecko bawi się nowymi zabawkami. Jedną dłonią nakreślił w powietrzu krąg przed Kazem, dbając o to wszakże, by nie dostać się w zasięg jego wolnej łapy. Ze środka kręgu wyfrunęły maleńkie uskrzydlone węże, które zaczęły latać wokół gęby minotaura. Wolną dłonią Kaz usiłował je odpędzić. Zarobił kilka ukąszeń i zdołał zgnieść w łapie tylko jednego. Były zaskakująco zwinne i szybkie – niczym kolibry.

Zabawa znużyła Argaena po minucie czy dwu i machnął niedbale dłonią. Węże rozpłynęły się w nicość.

– Kiedyś nie śmiałbym nawet marzyć o tym, by dokonać czegoś podobnego. Moi mistrzowie powiadali, że brak mi zdolności i cierpliwości. Wiązali to z moim rodowodem, utrzymywali, że jest na nim jakaś plama... mówili, że być może któryś z moich przodków był człowiekiem.

Kaz, który znał nieco obyczaje elfów i ich uprzejmą kąśliwość, domyślał się, czym było życie Argaena Ravenshadowa. Do czystości krwi elfy przywiązywały większą nawet wagę niż rycerstwo solamnijskie.

– Fakt, że jest się po części człowiekiem, niekoniecznie osłabia krew. Spotkałem wielu ludzi, którzy byli wielkimi czarodziejami.

Ta uwaga wywołała uśmiech na twarzy Argaena zimny jak tchnienie zamieci, ale jednak uśmiech. – W to właśnie uwierzyłem. Plotki o moim pochodzeniu nie zostały potwierdzone, ja jednak postanowiłem zacząć badanie ludzi i ich charakterów. Odkryłem w nich żywiołowość, brak której zawsze uważałem za główny niedostatek elfów.

– Argaenie... wybrałeś sobie do podziwiania... wcale nie najpiękniejszą ludzką cechę – rozległ się z tyłu głos, który Kaz natychmiast rozpoznał.

– Żyjesz jeszcze, Sardalu? – spytał obojętnie złodziej magii. Zrobił krok w stronę Kaza, nie spuszczał jednak wzroku z leżącego za minotaurem elfa. Kaz zmrużył powieki i ukradkowo ocenił odległość dzielącą go od karku Ravenshadowa. Dwa kroki... jeszcze tylko dwa kroki.

– Żyjesz jeszcze, Sardalu – ciągnął czarny elf tym samym tonem – ale nie potrwa to długo.

– Jesteś bliższy prawdy, niż myślisz... przyjacielu. Argaen już podniósł stopę do następnego kroku. I nagle zatrzymał się i spojrzał Kazowi w oczy. Jakaś siła poderwała minotaura, uwolniła na chwilę jedną z jego nóg i cisnęła go ku ścianie. Kaz całym ciałem rąbnął o kamienie i na chwilę stracił niemal przytomność. Gdy walczył o to, by utrzymać się na nogach, Argaen przeszedł obok niego tak obojętnie, jakby przechodził obok kamiennej kolumny.

– Nie zdychasz jeszcze, prawda? – powiedział w końcu dziwnym tonem, zawracając się do Sardala. Przez chwilę Kaz łudził się, że w głosie przeniewiercy słyszy nikłe echo poczucia winy.

Ravenshadow zatrzymał się nad Sardalem, przygwożdżonym do posadzki kilkoma płytami zawalonego pułapu. W sklepieniu korytarza ziała spora dziura, której rozmiary wskazywały na ciężar gniotących Sardala kamieni. Dość było tego, by zgnieść go na placek. Zapobiegł temu refleks Sardala, jednak spory głaz strzaskał mu żebra. Cudem było to, że elf jeszcze żył i mógł oddychać..

– Argaenie... jeszcze nie jest za późno... Nikt nie jest bezpieczny... wobec sił, które próbował spętać... Galan Dracos! Nawet Smocza Królowa... na to się nie odważyła!

– Myślisz oczywiście, że ja tym bardziej nie zdołam opanować takiej potęgi? – z głosu renegata zniknęło już wszelkie poczucie winy. Splunął pod nogi konającego u jego stóp dawnego przyjaciela. – Nawet ty! Stare pierdziele! Więcej wiem o magii niż oni – i ty na dokładkę! – razem wzięci. Podczas gdy oni zadowalali się tymi swoimi żałośnie mizernymi sztuczkami, ja studiowałem, badałem i uczyłem się – teraz zaś mam dostęp do mocy większej, niż możecie to sobie wyobrazić!

– Ten, kto włada mocą... musi posiąść odpowiednie umiejętności... – Widać było, że Sardal walczy ze zbliżającą się szybko śmiercią. – Ty zaś... ty... – Nie zdołał dokończyć zdania.

– Bzdury! Przestudiowałem wszystko, co wpadło mi w ręce. Wiem, co robię. To tylko kwestia odpowiednich proporcji.

– Argaenie! – Sardal wygiął się w łuk i utkwił w pułapie nieruchome spojrzenie.

Dopiero po dłuższej chwili obaj – Kaz i czarny elf zrozumieli, że Sardal Crystalhorn nie żyje. Leżał z otwartymi, wpatrzonymi w pustkę oczami. Ravenshadow mruknął coś do siebie i pochylił się nad ciałem dawnego mistrza, zasłaniając je przed wzrokiem minotaura. Kiedy się wyprostował i cofnął o krok, Kaz przekonał się, że ciało Sardala zniknęło!

Na ten widok minotaur szarpnął się i niemal udało mu się uwolnić z magicznych więzów. – Co zrobiłeś z jego ciałem? Chcesz je zachować do jakiegoś przeciwnego naturze eksperymentu?

Czarny elf odwrócił się i spojrzał nań kamiennym wzrokiem. – Zapewnię mu pochówek taki, jaki godzi się elfowi. Skończyliśmy jako wrogowie, ale darzę go szacunkiem.

Kaza kusiło, by rzec coś o pokrętnym sposobie pojmowania przez jego prześladowcę takich pojęć jak honor i szacunek, powstrzymał się jednak na widok twarzy Ravenshadowa. Zabójstwo Sardala kosztowało Argaena więcej, niż gotów był przyznać.

– Swego czasu zamierzałem podzielić się z nim tym, co udało mi się osiągnąć – odezwał się elf spokojnie. Wydawało się, że nie zwraca niemal uwagi na minotaura. Sardal był jedynym, który naprawdę usiłował mi pomóc. Łudziłem się, że będzie pierwszym, który zrozumie. Ravenshadow spojrzał na więźnia i na jego twarzy pojawił się znów ów złowrogo obojętny wyraz. – Ale ani to chwila, ani miejsce na takie rozważania. Czas ucieka i nie mogę zająć się tobą jak należy. Nie doceniłem twej siły, minotaurze – nie miałem zbyt wielu okazji do spotkań z przedstawicielami twej rasy. Jakkolwiek sprawy stoją, muszę cię prosić, byś zechciał mi towarzyszyć. Mój stary przyjaciel wprost kona z chęci ponownego z tobą spotkania. – Szyderczy ów żart nawet Argaenowi wydał się płaski i niesmaczny. Odwrócił się, spojrzał na stos kamieni, który stał się przyczyną śmierci Sardala, potem zerknął na ziejący w sklepieniu otwór.

Powiedziawszy jedno słowo, kiwnął dłonią w kierunku minotaura.

Kaz stwierdził nagle, że jakaś siła z przerażającą szybkością niesie go ku otworowi. Zanim jednak rąbnął o pułap koniuszkami rogów, sklepienie otworzyło się przed zdumionym minotaurem. Otwór nie wyglądał jak klapa w pułapie, tylko jak rozwarta paszcza. Gdy przelatywał przez następne piętro, nie potrafił powstrzymać się od myśli, że został niemal połknięty. Uczucie to wzmagały kompletne ciemności, które w locie przebywał. Coś chwyciło go za biodra i nogi – mignęła mu koszmarna myśl, że są to zęby. Paszcza zamknęła się, ale niemal w tej samej chwili inna otworzyła się ponad jego głową. Kaz zobaczył, że tym, co go trzymało, były kolejne pary kamiennych dłoni.

Przepychano go z piętra na piętro wieży, jak jakiś przedmiot. Przebył w ten sposób jeszcze cztery poziomy – za każdym razem w ten sam niezmiernie irytujący sposób.

W końcu jego podróż dobiegła kresu. Poczuł ulgę, że nie musi już przelatywać przez sklepienia, ta jednak szybko go opuściła, kiedy zobaczył, dokąd trafił. Uwięziono go w tej samej komnacie, w której znajdowała się szmaragdowa sfera.

– Oto go masz, upiorze! – wrzasnął Argaen. Kaz nie zobaczył momentu ukazania się czarnego elfa. Po prostu nagle pojawił się u boku minotaura, wzywając twórcę sfery. Czy mam pozwolić mu na szybką śmierć? Wiem, jak bardzo cię to rozwścieczy!

Szmaragdowa sfera rozbłysła oślepiającym blaskiem. Ravenshadow wybuchnął drwiącym śmiechem. – Nie możesz mi niczego zrobić, choć wiem, że chciałbyś! Można by rzec, że mam kawałek twej duszy..

Kaz patrzył zaintrygowany, jak zdrajca sięga do kieszeni i wyjmuje z niej jakiś wypukły przedmiot. W dziwacznym, zalewającym komnatę świetle przedmiot ów rozbłysnął zielenią. Kaz natychmiast pojął, na co patrzy.

Argaen trzymał w dłoni niewielki odłamek szmaragdowej sfery.

Minotaur wątpił, by Galan Dracos dał sobie odebrać ów kawałek, tak więc Argaen musiał przeszukać ruiny warowni renegata w górach pomiędzy Hylo i Solamnią. Kaz wiedział, że rycerze nie odnaleźli wszystkich części sfery, chód pomagali im w tym magowie i kapłani. Rzecz była niemożliwa do wykonania. Argaen miał po prostu szczęście – lub pecha – że znalazł ten kawałek.

– I pomyśleć – Ravenshadow zwrócił się do więźnia i uśmiechnął krzywo – że początkowo uważałem to za jakiś niewinny, przynoszący szczęście amulet! Jakże prawdziwym okazał się mój domysł! Gdy mam to przy sobie, minotaurze, widmo nie może mi niczego zrobić!

Wetknąwszy odłamek na powrót do kieszeni, podszedł do szmaragdowej kuli. Gdy się do niej zbliżał, nad kulą pojawiła się mgiełka, która wreszcie skupiła się w niezbyt wyraźny kształt renegata. Upiór wodził wzrokiem od Argaena do Kaza i milczał uparcie.

Tym, który przerwał ciszę, był Ravenshadow. – Jest twój, oto go masz! Towarzysz i przyjaciel twego wroga! Następnie możesz zabrać się do Solamnijczyków! Możesz z nim zrobić, co zechcesz, ale przedtem musisz wywiązać się z umowy. Pokaż mi, jak podporządkować sobie sferę!

– Chodź więc..

Usłyszawszy ten głos, Kaz poczuł, że jeżą mu się włosy na karku. Ten głos śnił mu się po nocach. Nie był to głos ludzki. Gdy Galan Dracos przemawiał, jego głos przypominał powiew wiatru, który zewsząd dmie ku słuchaczom.

Elf postąpił krok ku swej nagrodzie.

– Nie! Na to nie pozwolę! – Z pobliskiego kąta wyprysnęła drobna figurka, która natychmiast zajadle rzuciła się na Argaena. Kaz szarpnął się raz i drugi, poczuł bowiem, że uścisk kamiennych dłoni słabnie – zaatakowany znienacka czarny elf zapomniał o koncentracji. Wolność odzyskały ramiona, potem nogi minotaura. Przybyszem okazał się – jakżeby inaczej! – Delbin, który, z czego minotaur świetnie zdawał sobie sprawę, nie miał żadnych szans w starciu ze zdradzieckim elfem.

W tej samej chwili, w której o tym pomyślał, Argaen oderwał od siebie Delbina i cisnął go precz jak szmacianą lalkę. Delbinowi udało się jakoś wylądować na stopach, ale na tym wyczerpało się szczęście obu przyjaciół, bo Ravenshadow natychmiast zwrócił się przeciw im obu.

Mięśnie minotaura straciły całkowicie swą zwykłą siłę i Kaz zwalił się na posadzkę niezdolny do utrzymania się na nogach. Usiłował się podnieść, okazało się to jednak ponad jego siły. Dziwne było to, że czuł się absolutnie świadomy tego, co się z nim stało. Stracił tylko władzę nad ciałem, nic więcej. Delbin był w podobnym stanie.

Argaen zmierzył ich zimnym spojrzeniem i zwrócił się ku szmaragdowej sferze. – Skąd wziął się tu kender?

– Ja... nie spodziewałem się... kendera. Ty zresztą... także nie! – Wyglądało na to, że Dracos dzieli swą irytację równo pomiędzy siebie samego i Argaena.

Oglądając się na stojącą na stole klepsydrę, czarny elf uciął gniewnie: – Czas ucieka! Powiedz mi, co mam zrobić, tylko tym razem się nie pomyl!

– Z pewnością... nie doznasz... rozczarowania!

Kaz łypnął oczyma – co było jedynym działaniem, do jakiego był teraz zdolny. Dracos był... niepokojąco konsekwentny.

Ravenshadow uniósł obie dłonie ponad głowę i wparł spojrzenie w szmaragdową kulę. Sfera zaczęła pulsować... najpierw wolno, potem coraz szybciej. Elf całą swą uwagę poświęcił kuli. Widmo Galan Dracosa zaczęło rozpływać się w powietrzu.

Minotaur zrozumiał, że zawiódł swoich przyjaciół. Mógł jedynie patrzeć bezsilnie, jak szmaragdowa sfera jaśnieje coraz intensywniejszym blaskiem – tak jaskrawym, że musiał zmrużyć oczy. Dlatego właśnie nie ujrzał wyraźnie tego, co nastąpiło.

W ostatnich sekundach Argaen Ravenshadow zachwiał się lekko. Jaskrawy blask artefaktu nie raził jego wzroku, nie wiadomo jednak dlaczego, elf zaczął mrugać powiekami.

Wysoko na niebie czarny miesiąc, Nuitari, przesłonił srebrną tarczę Solinari.

W komnacie rozległ się wybuch upiornego śmiechu. Znad sfery zniknęła mglista sylwetka Galan Dracosa.

Wydawszy wrzask agonii, czarny elf runął na szmaragdowy kryształ. Zielony blask przygasł raptownie i Kaz poczuł, że jego członkom wraca zdolność ruchu. Gdzieś niedaleko boleśnie stęknął Delbin.

Ravenshadow dźwignął się znad szmaragdowej kuli i uniósł ku niebu twarz, na której malowały się sprzeczne uczucia. Zaśmiał się też, ale w jego śmiechu radość mieszała się ze smutkiem i rozpaczą i była w nim nutka szaleństwa.

Jego oczy zapłonęły krwistą czerwienią.

– Mówiłem ci, elfie, że tylko poprzez ciebie powrócę między żywych!

Głos, który rozległ się teraz, był głosem Argaena, Kaz jednak wiedział, że oczy i umysł, który składał słowa, należały do Galan Dracosa.

Na to właśnie czekał upiór. Do tego był mu potrzebny Argaen Ravenshadow. Mag-renegat nie potrafił stworzyć dla siebie jakiegoś ciała i był związany ze szmaragdową sferą.

Agraen ze swej strony chełpił się, że odłamek, który nosił przy sobie, chronił go przed wpływem kryształowej kuli. Kaz mu zresztą wierzył, ponieważ wątpił, by Dracos tolerował czarnego elfa tak długo, gdyby potrafił wcześniej opanować jego ciało. Cóż więc zmieniło ten stan rzeczy? Ravenshadow wetknął odłamek sfery do swej kieszeni czyżby kryształ wypadł mu z niej podczas szamotaniny z kenderem?

Nie mogło być inaczej! Galan Dracos wymanewrował Argaena i zostawił wszystko kenderowi – który posłusznie zrobił to, co mu kazano!

Kaz odkrył, że może dźwignąć się do pozycji siedzącej. Dracos tymczasem, sycąc się swoim tryumfem, śmiał się coraz bardziej szaleńczo. Mocno objął swe nowe ciało ramionami.

– O, moja władczyni i pani! Dziękuję ci za twe laski i za to, żeś mi dała drugą szansę!

Minotaur wzdrygnął się okropnie. Nie miał wątpliwości, do kogo zwraca się renegat. Udało mu się niemal wstać, kiedy Dracos zwrócił się w jego stronę.

– Kaz! Oooo... mój minotaurze... mam nadzieję, że nie masz mi za złe, żem na chwilę o tobie zapomniał!

– Przyznam, że coś takiego przyszło mi do głowy. Ale nie krępuj się, człowiecze.

Dracos zaśmiał się ponownie. Ten śmiech zaczynał działać Kazowi na nerwy. – Mam nadzieję, że w pełni docenisz urok ostatnich chwil twego życia; mogę cię o tym zapewnić z własnego doświadczenia – śmierć nie zawsze przynosi ulgę i wybawienie!

Minotaur wyprostował się i spojrzał Dracosowi w twarz ze sporą dozą zuchwałości. Jeśli ma umrzeć, to umrze godnie i bez żalu. – Tego się domyśliłem. Nie udało ci się uciec przed Królową Smoków, co?

– Niezupełnie... Wpadłem w sidła własnego dzieła, ale szpony mojej władczyni są długie... bardzo długie. Nie była zdolna dosięgnąć mnie w więzieniu, które sobie zgotowałem, mogła jednak do mnie przemawiać. Nadal mogę jej pomóc podbić Krynn, nawet po jej chwilowym wygnaniu, na jakie skazał ją twój odżałowanej pamięci kompan.

– Chwilowym wygnaniu?

– Nie inaczej. – Przez oblicze Ravenshadowa znów przebił się uśmieszek Galan Dracosa. Twarz i ciało elfa wydłużało się coraz bardziej, a na jego skórze – choć może były to tylko igraszki wyobraźni minotaura – pojawiły się drobne łuski. – Dziś, mój naiwny minotaurze, zobaczysz, jak świat będzie świętował powrót Królowej na Krynn! Kaz znów usłyszał wybuch tego drwiącego śmiechu.

Śmiech urwał się nagle, bo oto zdarzyły się dwie rzeczy na raz. Po pierwsze, niespodziewanie eksplodowała klepsydra, zasypując komnatę odłamkami szkła i deszczem piasku. Po drugie, Dracos szarpnął się nagle i opadł na jedno kolano, jakby targnęły nim niespodziewane skurcze mięśni lub atak jakiejś choroby.

– Przestań... przestań się opierać! To teraz moje ciało! Kaz pospiesznie rozejrzał się po komnacie, szukając czegoś, czego mógłby użyć przeciwko Dracosowi, Ravenshadowowi lub komu tam jeszcze, kto kontrolował ciało przeciwnika.

– Kaz! – Delbin skoczył ku przyjacielowi.

– Wynoś się stąd! Leć poszukaj pozostałych! Ja muszę go powstrzymać... jeśli mi się uda!

– Kaz, on ma twój topór! Widziałem! Ma go ten, co nazywał siebie Dracosem, tyle że topór jest niewidzialny, więc..

– Gdzie? Tylko mi pokaż!

– Nie wiem! Schował go!

Łypiąc okiem na szarpanego skurczami agonii elfa, Kaz skupił się na myśli o toporze. Może... może kryjące go zaklęcie osłabnie, teraz kiedy Argaen i Dracos walczą o władzę nad ciałem. Jeśli tak..

Delbin gwizdnął z podziwem. – Jak to zrobiłeś? Możesz to powtórzyć? To mi dopiero sztuczka!

Spoglądając na krasnoludzki topór w swojej dłoni, Kaz zdał sobie sprawę z czegoś jeszcze. Usłyszał odgłosy bitwy. Bariera, którą stworzył Argaen pod kierunkiem Dracosa, przestała istnieć.

Przeszywszy mieczem wściekle rąbiącego przeciwnika, Darius podniósł wzrok wyżej i ujrzał, że twierdzę otacza dziwna, pulsująca mgiełka. W pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś dodatkowy element zaklęcia, które najwidoczniej było dziełem Argaena, potem jednak zobaczył kilka stojących w oddali figurek. Co najmniej trzy z nich wznosiły w górę ramiona i wpatrywały się uporczywie w twierdzę.

W tej samej chwili runął nań przeciwnik zajadle wywijający toporem i rycerz uniósł miecz, by choć częściowo sparować uderzenie. Nagle coś błysnęło i napastnik cofnął się przecierając oczy.

– Zróbże coś! – Darius usłyszał okrzyk Teseli.

Zrozumiał, że dziewczyna uratowała mu życie. Oślepiony chwilowo przeciwnik cofnął się, by uniknąć ciosu mieczem, rycerz jednak dał koniowi ostrogę, wychylił się do przodu, unikając chaotycznych zamachów topora i dźgnął wroga w krtań.

– Dariusie! Spójrz na twierdzę!

Zrobił to i natychmiast zmrużył oczy. Zaklęcie sprzymierzonych magów starło się z czarem Argaena i całą okolicę rozjaśnił ostry błysk światła.

Kiedy rycerz ośmielił się otworzyć oczy, bariera zniknęła. Droga do twierdzy zdradzieckiego maga stała otworem.

– Trzymaj się mnie! – zawołał Darius do Teseli. Mamy szansę uratować Kaza!

Rycerstwo zaś z nowym zapałem natarło na wroga.

– Masz znów swój... przeklęty topór! To nic! Teraz ci... nie pomoże!

Dracos zdołał się jakoś opanować i wymierzył palec w przeciwnika. Kaz frunął w tył, zdołał jednak utrzymać topór w garści. Wylądował na stole i łamiąc go na dwie części, zrzucił z niego kilka tomów. Minotaur był tylko lekko oszołomiony; gorzej bywało, gdy brał udział w karczemnych utarczkach z pijanymi ludźmi, którzy pobudzili swą odwagę krasnoludzką gorzałą.

Dracos zaklął siarczyście i kulejąc lekko, ruszył ku szmaragdowej sferze.

Kaz przelotnie spojrzał na swą broń, usiłując jednocześnie rozstrzygnąć problem – cisnąć nim czy nie? Może udałoby mu się trafić w sferę, skąd mógł jednak wiedzieć, czy zdoła ją rozbić?

Galan Dracos ruszył ku artefaktowi, tam jednak się zatrzymał, dziwnie niezdecydowany. Wydawało się, że chciałby naraz wykonać dwie różne rzeczy i Kaz pomyślał cierpko, że tak właśnie musi być w istocie – o władzę nad ciałem Argaena walczyły teraz zaciekle dwie istoty. Niedostatki wiedzy o magii elf z nadmiarem nadrabiał wolą życia i widać było, że nie zamierza bynajmniej zrezygnować z istnienia na korzyść Dracosa. Jako elf miał zaś za sobą stulecia ćwiczeń – czego renegat najwyraźniej nie wziął pod uwagę.

Kaz spojrzał na sferę i na szarpiącego się z samym sobą czarnoksiężnika. Lekko podrzucił topór w dłoni. Może uda mu się trafić w oba cele na raz.

Nagle drzwi wyleciały niemal z zawiasów, wysadzone przez wpadających do komnaty żołdaków.

Kaz zwrócił się ku nim, klnąc tak, że niemal pękała posadzka. Powinien był się domyślić, że strażnicy ruszą w końcu sprawdzić, co to za hałasy rozlegają się na górze.

Z najwyższym trudem uniknął wymierzonego w ramię pchnięcia włóczni pierwszego z napastników. Ten jednak również nie docenił zasięgu łap minotaura i Ostrze Honoru zaświstało ponuro, przecinając napastnika niemal na pół. Wróg runął na posadzkę, ustępując miejsca dwu innym. Obaj wywijali dwuręcznymi mieczami. Trzeci, stojący nieco z tyłu i opięty w czarną kolczugę Gwardii Crynusa, spojrzał na rozszalałego maga i głośnym okrzykiem wymienił imię Galan Dracosa.

Minotaur zdążył już zwalić na zbryzganą posoką posadzkę następnego wroga, natychmiast jednak do walki wmieszali się dwaj nowi przeciwnicy. Walcząc z czterema wrogami na raz, Kaz musiał zwijać się jak w ukropie. Ci tutaj nie byli goblinami – napierało nań czterech doświadczonych wojowników.

Minotaur nie bardzo mógł zobaczyć, co się stało, dostrzegł jedynie, że gwardzista, który krzyknął imię Dracosa, dobył miecza i z wściekłym wrzaskiem skoczył ku swemu panu.

Ujęło to Kazowi jednego przeciwnika, pozostało ich jednak trzech dających minotaurowi do zrozumienia, iż zadbają już o to, by nie poczuł się osamotniony.

– Dawaj to, ty szczurze! – zagrzmiał ktoś w innej części komnaty. Kaz nie miał czasu, by się obejrzeć, domyślił się jedynie, że ów imponujący ryk wydał Czarny Gwardzista. Opadnięty przez wrogów minotaur zupełnie zapomniał o Delbinie. Kender był szybki, zbrojny w sztylet i procę, Kaz jednak ocenił jego szansę na jeszcze marniejsze niż swoje własne.

– Trzymaj go! – wrzasnął Ravenshadow... nie! Dracos! – poprawił się Kaz.

Minotaur nie miał czasu na zastanawianie się, co też zmalował jego mały przyjaciel, bo w następnej chwili przez dach wleciał jakiś ogromny kształt, zasypując wszystkich bez wyjątku kamienistym gradem. Gwardzista wbiegający do komnaty korytarza kwiknął tylko i zniknął pod lawiną gruzu. Kaz i jego przeciwnicy odskoczyli od siebie, runął bowiem pomiędzy nich spory fragment kamiennego sklepienia – tak ciężki, że rozwalił posadzkę i zniknął w powstałej szczelinie.

W komnacie pojawił się kamienny smok, rozwierający paszczę w bezgłośnym ryku wyzwania bojowego.

Jeden z gwardzistów postanowił wykorzystać chwilową przerwę w zmaganiach i przeskoczył szczelinę w posadzce. Kaz dopadł go tam, gdzie wylądował. Zanim przyboczny zdołał odzyskać równowagę, minotaur pchnął go w pierś samym końcem topora. Przeciwnik zawył jak grzesznik niknący w otchłani i poleciał w dół.

Uwolniony na chwilę od naporu wrogów, Kaz rozejrzał się za Delbinem. Odziany w czarną kolczugę gwardzista zagonił kendera do rogu. W dłoni Delbina widać było jakiś niewielki przedmiocik. Odłamek sfery należący do Ravenshadowa. Nieopodal, obok szmaragdowego artefaktu, dwa umysły nadal toczyły walkę o władzę nad ciałem mrocznego elfa. Niekiedy słychać było dobiegające stamtąd stłumione przekleństwa w obu – ludzkim i elfim – językach.

Kamienny smok wdarł się wreszcie do komnaty, zostawiwszy po sobie ogromną dziurę w sklepieniu. Bestia zaczęła szaleć. Jedyny pozostały przeciwnik Kaza kwiknął rozpaczliwie, gdy potężna łapa wgniotła go w posadzkę. Powietrze świszczało pod razami walącego w ściany ogona. Nie dało się określić, który ze zwalczających się magów był teraz panem kamiennego potwora – możliwe zresztą, że bydlę nie słuchało już nikogo.

Walkę z nim musiał stoczyć więc Kaz. – I Delbin.

Kender wrzasnął o pomoc. Kaz obejrzał się i zobaczył, że odziany w czerń gwardzista powalił Delbina ciosem miecza, w tej samej jednak chwili kamienny smok machnął w kierunku minotaura potężną łapą. Oszołomiony Kaz odleciał w tył i opadł na jedno kolano. Podczas tego wszystkiego topór niemal wyślizgnął mu się z dłoni.

Kaz poddał się ogarniającej go fali wściekłości. Zauważył bowiem, jak czarna sylwetka pochyla się nad nieruchomym kenderem, wyjmuje mu z dłoni odłamek zielonego kryształu i podaje go szybko Dracosowi-Argaenowi. Minotaur zobaczył, że ciało elfa wyprostowało się tryumfalnie, i zrozumiał, że jeden z antagonistów wziął górę.

Kamienny smok ponownie zamachnął się na minotaura, który tym razem, nie wstając nawet na obie nogi, odpowiedział ciosem topora.

Oblicze Honoru oddzielił szpon od łapy z równą łatwością, jakby ciął kawał ogórka.

Kaz zdumiał się tak, że na ułamek sekundy zapomniał o wszystkim – co mogło go kosztować życie. Bestia z ożywionego kamienia cofnęła się raptownie i wydała bezgłośny ryk wściekłości. Bydlęcia nie można było zabić, ale tak jak każde inne czujące stworzenie, posiadało ono coś na kształt instynktu samozachowawczego.

Nic dziwnego zatem, że poczuło respekt przed toporem. Używając go właściwie, Kaz mógłby nawet pokonać potwora. Powinien zresztą pojąć to wcześniej – kiedy z tak dziecinną łatwością wyrąbał ze skały osady swoich okowów.

Bydlę tymczasem cofało się, czyniąc jeszcze większe spustoszenie. Resztki sklepienia trzymały się tylko na słowo honoru. Smok trzepotał skrzydłami, usiłując wydostać się z komnaty. W pewnej chwili zahaczył skrzydłem czarnego gwardzistę, który powalił Delbina. Nieszczęsny wojownik rąbnął o ścianę, niemal przez nią przelatując, i legł bez ruchu. Kaz raz tylko spojrzał i zrozumiał, że człek ten nie żyje – Zabij go! Rozkazuję ci! – ryknął do kamiennego lewiatana Dracos Ravenshadow skulony nad sferą jak matka chroniąca przed zgubą swe dziecię. Kaz spostrzegł, że szalony mag powoli wchłania w siebie moc zgromadzoną w kuli.

Skalisty potwór nie bardzo miał ochotę wykonać rozkaz, nie mogąc jednak oprzeć się poleceniu, otworzył paszczę i ruszył na stojącego przed nim śmiałka. Kaz nie cofnął się o krok i zamachnął się z góry. Bestia usiłowała cofnąć łeb, nie zdołała jednak uporać się z jego masą. Kaz trafił więc prosto w pysk i topór gładko rozciął górną i dolną szczękę potwora na dwie części. Szczelina, którą otworzyło cięcie, natychmiast wydłużyła się ku reszcie łba. Kamienny potwór chwiał się jak pijany goblin. Jego ruchy uległy też znacznemu spowolnieniu i minotaur zrozumiał, że słabnie magia ożywająca bestię.

Z nowo obudzoną nadzieją w sercu Kaz ruszył na odzianą w długie szaty maga figurę swego prawdziwego wroga. Minotaur nie dbał już o to, czy jego cielesną pokrywę zamieszkuje zdradziecki elf, czy fałszywy i podły człowiek.

Gdy minotaur szedł na wroga, runęła spora połać posadzki. W powstałą w ten sposób przepaść zwalił się jeden z martwych gwardzistów, kilka ton kamieni, rozwalony stół i leżące na nim artefakty – i Oblicze Honoru. Kaz ledwie zdołał złapać się resztek posadzki. Z najwyższym trudem podciągnął się ku otworowi.

– Chciałbym mieć czas, by rozprawić się z tobą powolutku – rozległ się tchnący szaleństwem jeden z głosów Dracosa Ravenshadowa. – Obawiam się jednak, że nie mogę poświęcić ci tyle uwagi, ile bym pragnął.

Znów rozległ się złowrogi rumor posadzki i Kaz wzmocnił chwyt. Nad minotaurem pochylił się kamienny potwór.

Dyndając na jednej ręce, Kaz spojrzał w dół i zrozumiał, że w razie upadku zginie na miejscu. Zerknął więc w górę i zobaczył nad sobą olbrzymią bestię i odzianą w długie szaty sylwetkę obok szmaragdowej sfery. Oczy wroga zapłonęły zielenią.

– Teraz mam moc, która wystarczy, aby utworzyć nową barierę wokół twierdzy. Zanim tamci zdążą się z nią uporać, ja zbiorę siły i załatwię ich na dobre. Zdechniesz ze świadomością, że na nic twe wysiłki. Żałuję tylko, że nie będę mógł być przy twojej śmierci.

I zwracając się do kamiennego potwora, Dracos Ravenshadow wrzasnął: – Po raz ostatni rozkazuję... zabij go wreszcie i przepadnij!

Rozdarte, ale nadal śmiertelnie groźne szczęki kamiennej bestii rozwarły się szeroko i lewiatan pochylił się ku minotaurowi. Kaz skupił całą swą wolę na wezwaniu Oblicza Honoru.

Natychmiast też poczuł w dłoni drzewce topora. Spojrzawszy na opadającą ku niemu śmierć, westchnął tylko: – Paladine... prowadź moją dłoń, albo już po nas!

I może stało się tak, że bóg w rzeczy samej pokierował jego dłonią, a może o wyniku ciosu zdecydowała siła zrozpaczonego minotaura – albo jedno i drugie. Niewykluczone, że Kaz po prostu miał niewiarygodne szczęście.

Trafił w najodpowiedniejszym z możliwych momencie i ciął lewiatana prosto w kark tuż za szczeliną. Topór ugrzązł głęboko, Kaz zaś frunął w górę, kiedy bestia rozpaczliwie szarpnęła łbem, próbując pozbyć się żelazu. Minotaur z łoskotem wylądował na kupie gruzu i jęknął głośno, wskutek upadku bowiem wykręcił sobie nogę i ramię.

Topór tkwił głęboko w rozszczepionym na dwie części łbie potwora. Lewiatan uczynił jeszcze jeden rozpaczliwy wysiłek uwolnienia żelaza, ale jego ruchy były już chaotyczne. Zaklęcie, które ożywiało bestię, zostało rozdarte ciosem Oblicza Honoru. Kaz zamglonymi oczyma widział, jak smok szarpnął się rozpaczliwie, zadygotał i runął na brzuch.

Rozmyślając o tym wszystkim później, minotaur doszedł do wniosku, że gdyby na świecie istniała jakaś poetycka sprawiedliwość, to w tejże właśnie chwili Dracos Ravenshadow powinien się odwrócić i spojrzeć w twarz nieuniknionej zgubie. Powinien też wybałuszyć oczy i kwiknąć okropnie, a potem wydać długi i przeraźliwy wrzask.

Zamiast tego, smok przygniótł maga i jego sferę górą kamiennych głazów. Szarlatan i odstępca w jednym nie miał świadomości nawet, że ginie.

Kaz zaś nie wiedział, kogo pokonał – Galan Dracosa, Argaena Ravenshadowa czy jakąś przeciwną naturze kombinację obu łajdaków. Liczyło się dlań jedynie to, że wróg był martwy. Mrugnął oczyma, by odzyskać ostrość widzenia i spojrzał raz jeszcze na skalne rumowisko. Jedyną widoczną częścią wroga była nieruchoma dłoń. Minotaur uśmiechnął się szeroko.

Pogrążył się w oceanie ulgi. Ogarnęła go cisza i mrok.

Rozdział 23

NIEKIEDY WYDAWAŁO MU SIĘ, że jego życie, tak jak teraz, było jedynie nieprzerwanym ciągiem omdleń i przebudzeń. Nawiedzały go wizje eleganckich, poważnych elfów stojących nad jego nieruchomym ciałem. Śnił o tym, że przez wysokie góry niesie go kudłate stworzenie, które mogło być Greymirem. Stawali nad nim Bennet i Darius, podczas gdy Tesela modliła się o jego wyzdrowienie. On z kolei upierał się, by poszukano Delbina, którego zresztą sam uważał też za nieboszczyka. Każda z tych wizji kończyła się okresem nie wiedzieć jak długo trwającego mroku, w którym minotaur słyszał tylko głosy – jedne rzeczywiste, inne nie. Raz mu się przyśniło – co prawda nie trwało to długo – że staje przed obliczem Królowej Ciemności.

Królowa przepadła w niebycie, gdy pojawiło, się inne jestestwo. Choć głos, którym bóstwo doń przemówiło, należał do Humy, Kaz – lekko onieśmielony – domyślił się, że może to być jedynie Paladine. Po tym śnie odkrył, że może już zasypiać bez koszmarów.

W końcu usłyszał prawdziwe głosy, które przywróciły go życiu. Otworzywszy oczy, przekonał się, że leży na posłaniu w obszernym namiocie, wokół niego zaś stoi kilka sprzeczających się osób.

– Milordzie, oni nie mają do niego żadnego prawa! – wrzał Darius.

– Jeśli nie pozwolimy im przedstawić swojej sprawy, zostawimy plamę na naszym honorze – odparł Bennet.

– Decyzja zresztą i tak należy do Kaza.

W namiocie była również Tesela, która zachowała milczenie. Nieopodal stał też jakiś elf, który obserwował wszystko nie bez pewnego rozbawienia. Kaz spojrzał nań ze smutkiem, ponieważ widok elfa przypomniał mu o Sardalu Crystalhornie. Nieznajomy spostrzegł, że minotaur już się ocknął, powitał go więc lekkim skinieniem głowy. Był jednym z elfów, których Kaz widział w majakach.

Kapłanka również spojrzała na elfa i zobaczywszy, że jej podopieczny się obudził, otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Podbiegła do posłania i serdecznie Kaza uściskała.

– Kaz! Dzięki niech będą Mishakal! Doszedłeś do siebie!

– Uhhh! Jeśli mnie natychmiast nie puścisz, znów będzie mi potrzebna łaska twojej bogini!

Dwaj rycerze przerwali sprzeczkę i powitali Kaza z wielką radością. Do tej pory zachowywali się tak, jakby stali już nad jego zwłokami. Miał ich nawet o to zagadnąć, kiedy w namiocie pojawił się kolejny gość.

Twarzyczka Delbina rozświetliła się radością i kender skoczył, by uściskać druha. – Kaz! Ty żyjesz! Mówili, że straciłeś mnóstwo krwi i możesz umrzeć, ale ja wiedziałem, że jesteś silny i... widziałeś, co oni zrobili z tym zielonym przedmiotem? Jak to się stało, że ocalał? Wiesz, gdy smok zwalił się na Argaena, został z niego nieduży placek, ale sfera zniosła to bez szwanku..

– To świństwo nie rozleciało się na kawałki?

Tym, który mu odpowiedział, był elf. Stał ze skrzyżowanymi ramionami, mocno odchylony w tył, choć na niczym się nie opierał. Miał na sobie białe szaty. – To przeciwne naturze, ohydne dzieło Galan Dracosa zostało już zabrane z tej warowni. Nie możemy pozwolić na to, by wróciło do Vingaardu... nie po tym, co stało się poprzednio.

– W imieniu mojego stryja, Wielkiego Mistrza zakonu – dodał Bennet – powierzyłem je pieczy elfów. Zamierzają ukryć je pod ziemią w jakimś im tylko wiadomym miejscu, głęboko pod powierzchnią Krynnu. Nawet krasnoludy nie ośmielą się ponownie wykopać tej sfery.

– Dlaczego ją zakopywać! Zniszczmy ją i tyle!

– Już próbowaliśmy. – Po raz pierwszy od początku rozmowy elf zdradzał zakłopotanie. – Niestety, nic nie wskóraliśmy... choć nie umiem rzec, co trzyma sferę w całości po śmierci Galan Dracosa. Jeśli w przyszłości uda nam się znaleźć sposób na jej zniszczenie, nie omieszkamy tego uczynić. Szmaragdowa sfera nie jest zresztą niebezpieczna z samej swej natury. Jak wiesz, jest tylko narzędziem do sięgania po moc do jej źródeł – szczególnie chaosu.

– Nikt już nie powinien jej użyć – stwierdził Bennet.

Kaz kiwnął głową, nie był jednak w pełni zadowolony. Żywił tylko głęboką nadzieję, że szmaragdowa sfera przynajmniej za jego życia zostanie tam, gdzie zakopią ją elfy.

– Gdy wrogowie przekonali się, że nikt już nie chroni twierdzy, ich morale całkowicie się załamało. – Darius podjął inny wątek. – Wielu dało gardła lub poszło w łyka, reszta rozpierzchła się po górach. Nigdy już nie zbiorą się w jakąś znaczącą siłę. Ogry na Północy zostaną bez sprzymierzeńców.

– Kiedy rycerstwo uporządkuje sprawy w Solamnii, i na nich przyjdzie kolej – stwierdził Bennet.

Kaz ukontentowany tym, co usłyszał, odwrócił się ku Delbinowi. – A co z tobą? Miałem cię za nieboszczyka! Widziałem, jak przyłożył ci ten gwardzista!

Rzecz wyjaśniła Tesela, która stanęła obok Dariusa. Wykpił się guzem na łbie. Tamtemu miecz musiał przekręcić się w dłoni i uderzył płazem. Sądząc z tego, co mi Delbin opowiadał, powiedziałabym, że napastnik nie chciał tracić czasu na dobijanie kendera.

– I dobrze się stało. – Kaz poklepał towarzysza po ramieniu. – Chciałbym ci podziękować za to, że poszedłeś mi na pomoc, choć nie powinieneś był tego robić. To był bardzo dzielny i prawdziwie bohaterski czyn.

– Kender opowiedział nam i to, co stało się z Galan Dracosem i Argaenem Ravenshadowem – wtrącił się nieznajomy elf. – Zdumiewające i przerażające rozwiązanie konfliktu. Dzięki niech będą Branchali za to, że mogłeś zadać mu – im – śmierć, zanim nie było za późno. Wiele jest spraw, które muszę omówić z ziomkami, kiedy do nich wrócę. – Na spokojnej do tej chwili twarzy elfa pojawił się osobliwy wyraz. – Powiedz mi, mości minotaurze... Sardal Crystalhorn... czy umarł godnie?

– Tak.

– Znaleźliśmy jego ciało. Pożegnam cię teraz. Wiem, że masz pilną sprawę do załatwienia. – Elf skinieniem głowy pozdrowił pozostałych i wyszedł bez słowa.

Kaz nie bez trudu dźwignął się z posłania. – O czym on mówił?

Ludzie jakby się zawahali. Na pytanie Kaza odpowiedział Delbin, nie wiedzieć czemu nagle zatroskany. Czekają na zewnątrz, Kaz. Wszyscy, co do jednego. Jest tam jeden prawdziwie paskudny – chyba ich przywódca – i nawet ogr! Musisz uciec, zanim..

Spoza namiotu zagrzmiał potężny ryk: – Wychodź, tchórzu! Wyjdź i stań przed twymi sędziami! Stań w obliczu sprawiedliwości i honoru!

Kaz lekko zesztywniał. – A ci kiedy tu przy leźli?

– Mniej więcej godzinę temu – odparł ponuro Bennet. – Byli już w Vingaardzie. Stryj uznał za słuszne, by im rzec, gdzie mogą cię znaleźć.

– Nigdy nie powinien był... – zaczęła Tesela, Kaz jednak uciszył ją skinieniem dłoni.

– Wielki Mistrz zrobił to, co należało, kobieto. Zbyt długo już uciekałem. Nie mogę ukrywać się do końca moich dni. Chciałbym na starość mieć trochę spokoju i świadomość, że nikt nie idzie moim tropem.

– Kaz, jeśli trzeba ci kogoś, kto stanąłby przy tobie..

– Darius musnął dłonią rękojeść miecza. – Jestem ci winien życie... i uważam się za twego przyjaciela.

– Nie... to jest sprawa, z którą muszę uporać się sam. Kwestia honoru. – Kaz rozejrzał się za swoim krasnoludzkim toporem. I spojrzał ponuro na prawą dłoń, w której tkwiło już drzewce oręża. Pozostali członkowie narady spojrzeli nań ze zdumieniem – nikt nie zauważył, że minotaur jest uzbrojony.

Bennet przyjrzał się broni z zawodowym niejako podziwem. – Skądżeś go wytrzasnął?

– Dostałem go od przyjaciela. – Kaz uniósł oręż i odetchnął głęboko.

– Myślę, że zanim wyjdziesz – odezwał się Bennet – powinienem rzec ci o pewnej sprawie. Miło ci pewnie będzie wiedzieć, że dość długo spierali się na twój temat. Wydaje się, że nie ma wśród nich jednomyślności..

– Wezmę to pod uwagę.

I minotaur wyszedł przed namiot.

Gdy Kaz wystąpił na otwartą przestrzeń, zapadła cisza. Kilkunastu rycerzy przerwało ćwiczenia, by popatrzeć na to, co będzie się działo.

Przed namiotem stał ustawiony w półokrąg niemal tuzin minotaurów. Dwoje z nich Kaz rozpoznał – było to rodzeństwo, Hecar i Helati. Przez chwilę przyglądał się samicy ze szczerym podziwem – była najbardziej urodziwą przedstawicielką płci pięknej w całej grupie. Potem spojrzał na złowrogo nań patrzącego przywódcę o poznaczonej potężną szramą gębie.

– Jestem Scurn. Dowodzę tą grupą.

Hecar drgnął lekko, jakby zamierzał zakwestionować to stwierdzenie, Scurn udał jednak, że niczego nie widział. Kaz skupił się na stojącym przed nim okaleczonym samcu, zrozumiawszy, że jeśli był przywódcą, zawdzięczał to wyłącznie sile fizycznej.

Scurn jakby czekał na odpowiedź.

– Ja chyba nie muszę ci się przedstawiać, co?

Oczy Scurna zapłonęły gniewem. Kaz pomyślał nie bez żalu, że z tym tutaj nie da się pogadać do rzeczy. Scurn wyglądał tak, jakby wszystko w nim kipiało z nienawiści.

Ktoś jeszcze krył się za minotaurami. Ogr. Kaz usiłował przyjrzeć się uważniej jego paskudnej gębie, tamten jednak krył się za grzbietami innych.

Scurn zmierzył Kaza wściekłym spojrzeniem. – Zostałeś oskarżony o zamordowanie kapitana, pod którym służyłeś. Zaatakowany z tyłu w zamieszaniu bitewnym, nie miał szans na obronę. Nie jest sekretem, że nie kochamy ogrów, taka napaść jednak ściągnęła hańbę na nasz klan, rasę i uznawana jest za zbrodnię w całym cywilizowanym świecie. – Scurn uśmiechnął się paskudnie. – Morderstwo to wiąże się również ze złamaniem przysięgi wierności, którą złożyłeś przed starszyzną i imperatorem. Do tej niesłychanej zbrodni dodałeś tchórzostwo, kiedy uciekłeś przed sprawiedliwą rozprawą. Gdy twoje zbrodnie stały się wiadome starszyźnie i imperatorowi, wydano za tobą list gończy, nas zaś wysłano, byśmy przywiedli cię przed sąd. Przyznajesz się do winy? Zechcesz uratować te resztki honoru, jakie ci zostały?

– Kapitan zasłużył na śmierć – odparł Kaz śmiało. Przypomniał sobie, jak pamiętliwi i zapalczywi bywali jego ziomkowie, gdy przychodziło do rozmów o honorze.

– Złamałeś przysięgę i ściągnąłeś niesławę na nasz i twój – klan! Hańba jest tym większą, że byłeś mistrzem areny, który mógłby uwieńczyć sławę klanu koroną imperatora! Uciekłeś, okrywając wstydem przodków, którzy legli na polach licznych bitew! Nie zdobyłeś się nawet na to, by zaatakować ofiarę z przodu!

– Łgarstwo! – odparł Kaz spokojnie.

– Nie masz honoru! – zawył Scurn.

– Życie bez honoru nie jest warte funta kłaków! – niemal odruchowo odezwały się chórem pozostałe minotaury. Kaz spostrzegł jednak, że niektórzy ze sług prawa wypowiadali te słowa bez szczególnego zapału.

– Udowodniono ci tchórzostwo!

– Tchórze są źródłem słabości rasy! – Tym razem znów kilku zawahało się przed wygłoszeniem tego banału.

W tejże chwili Hecar odrzucił precz swój topór. – To wszystko jest parodią sprawiedliwości! Nie będę brał udziału w czymś, co ściągnie na nas niesławę!

Scurn obrzucił go morderczym spojrzeniem. – Hecar, nie przeciągaj struny!

– Scurn, wiem, że pokonasz mnie bez trudu! Gdybym jednak nie rzekł ci prawdy w ślepia, uważałbym się za tchórza! Wiesz, czego niedawno dokonał Kaz!

– To niczego nie zmienia!

Z szeregu wystąpiła Helati i stanęła obok brata. Owszem, to zmienia wszystko! Nie potrafię się zdobyć na zarzucenie tchórzostwa komuś, kto ponad wszelką wątpliwość udowodnił swą odwagę, tak jak to uczynił Kaz! Bratanek samego Wielkiego Mistrza nazwał go jednym z najbardziej szlachetnych towarzyszy broni, u boku których miał honor walczyć. I odrzucam tysięczne więzy naszego kodeksu honorowego, które czynią nas niewolnikami takich jak on!

Ogr zesztywniał, wiedząc, że Helati jego właśnie ma na myśli, ale udał, że niczego nie usłyszał. Kaz jednak pomyślał, że w rzeczy samej dziwną jest sprawą, iż oskarżyciel dotarł aż tutaj.

– Helati, obecne czyny nie naprawią dawniejszych zbrodni! Ty również powinnaś znać mores! – Scurn machnął szponiastą łapą, jakby wykluczał wszelki sprzeciw. Tracimy czas! Kaz, albo pogodzisz się z losem i wrócisz z nami, by stanąć przed sądem, albo załatwimy rzecz od ręki!

– Rozstrzygnijmy to więc teraz. – Kaz cisnął swój topór na ziemię. – Nie mam czasu na to, by zgodnie ze zwyczajem samemu sporządzić sobie jakąś broń, ale myślę, że wystarczą mi gołe dłonie.

Kaz usłyszał za sobą kroki i zrozumiał, że jego towarzysze wyszli przed namiot. Ludzie nie pojmą, w czym rzecz. Kaz postanowił stawić czoło losowi – co oznaczało próbę walki z bardzo niewielkimi szansami na zwycięstwo. W innych okolicznościach pozwolono by mu na kilka dni wytchnienia, podczas których miałby możliwość wykonania jakiegoś oręża. Oskarżonemu przysługiwało prawo posługiwania się bronią, którą sam wykonał. Kaz nie został właściwie skazany na śmierć – warunki walki ustalano jednak w taki sposób, że tylko bardzo niewielu oskarżonym udało się ujść z życiem. Tak zresztą miało być. Śmierć w boju przeciwko przeważającym siłom była jedną z uznawanych przez minotaury dróg odzyskania honoru.

Po pięcioletnich wędrówkach wśród innych ras Kaz rozumiał rozmiary szaleństwa jego rasy i jej hipokryzji. Co oczywiście niewiele mogło mu pomóc w tej sytuacji.

– Będzie walczył z wszystkimi naraz? – spytała Tesela z niedowierzaniem stojącego obok niej Benneta. Toż to zwykłe morderstwo!

– Takie są obyczaje minotaurów, kapłanko – odparł Bennet tonem wskazującym na to, że o całej sprawie myśli dokładnie to samo, co dziewczyna. – Nie mogę się wtrącać. Idzie o jego honor!

– Idzie o jego życie! – mruknęła Tesela, potem jednak się uciszyła.

Kaz odetchnął z ulgą. Przez chwilę obawiał się, że ktoś spróbuje się wmieszać. Minotaury były w znacznej mniejszości, gdyby jednak przyszło im się bronić, urządziłyby tu straszną jatkę. Kaz nie chciał, by ktokolwiek odniósł jakieś rany lub został zabity. To miała być jego – i tylko jego – walka.

Zgodnie ze zwyczajem minotaury powinny były się teraz rozstawić po okręgu. Potem będą go atakować, pojedynczo lub grupkami, dopóki nie zginie lub zwycięży.

Scurn spojrzał na pozostałych członków grupy z jawną pogardą. – Zajmujcie miejsca!

I wtedy Hecar, który jeszcze nie podniósł broni, wystąpił przed szereg. – Wycofuję się. Twierdzę, że oskarżenie o morderstwo nie opiera się na dostatecznych dowodach. Przyłączyłem się do pościgu, bo chodziło o honor klanu, teraz jednak nie widzę powodów do oskarżenia, że Kaz zhańbił klan, plemię czy rasę. Nie jest tchórzem, wykazał się odwagą w bojach, które – czy nam się to podoba, czy nie – będą miały silny wpływ na przyszłość naszej rasy i innych. Wierzę też, że udowodnił w tych próbach – jeśli rzecz w ogóle potrzebowała dowodu – że jest godnym najwyższych zaszczytów.

Obok brata stanęła Helati. – Ja też nie wezmę udziału w tej parodii sprawiedliwości. Kaz złamał przysięgę wierności, to prawda, powstaje jednak pytanie, czy ci, na ręce których ją składał, byli jej godni? Honor ma wiele twarzy, żadna z nich jednak nie przypomina mi ogrzego pyska!

Ogarniany coraz większą wściekłością Scurn rozejrzał się dookoła i zobaczył, że towarzysze opuszczają go jeden po drugim. W końcu obok niego zostało tylko dwu. Niedawny wódz spojrzał na nich i ryknął z furią. – Precz! Dołączcie do tamtych! Sam go załatwię!

Ostatni poplecznicy cofnęli się niepewnie. Scurn tymczasem uśmiechnął się złowrogo i podszedł do Kaza. Był wyższy od niego o cal czy dwa i trzymał w dłoniach potężny, większy od Oblicza Honoru, topór bojowy, ulubioną broń minotaurów. Patrząc Kazowi prosto w oczy, odrzucił swój oręż.

– Nie potrzebuję broni, by cię pokonać!

Kaz prychnął z drwiną. – O to właśnie chodziło ci od samego początku, prawda?

– Pomódl się do przodków, póki możesz!

– Podziękuję im raczej za to, że nasze rodziny od tak wielu pokoleń nie miały ze sobą nic wspólnego, iż nie muszę myśleć o tobie jak o krewniaku!

Scurn wyszczerzył zęby: – Powiedz tylko, kiedy będziesz gotów..

Nikt nie dał sygnału do rozpoczęcia walki. Przeciwnicy znieruchomieli na sekundę i jakby na umówiony sygnał runęli na siebie jednocześnie. Scurn podbił prawe ramię Kaza swoją lewą i spróbował rąbnąć przeciwnika łokciem w żebra. Kaz w porę odparował cios i wolną dłonią odepchnął Scurna od siebie.

Obaj odskoczyli precz. I zwarli się ponownie. Kaz usiłował piętą podciąć Scurnowi jedną nogę, ten jednak nie dał się nabrać na tę starą sztuczkę. Zamiast zwalić Scurna na grzbiet, Kaz z trudem utrzymał równowagę, bo przeciwnik złapał go za uniesioną nogę i szarpnął w bok. Przed upadkiem uratował go błyskawiczny półobrót. Zawzięty Scurn wykorzystał zachwianie Kaza i zaatakował z pochyloną głową.

Kaz stęknął boleśnie, gdy koniec jednego z rogów Scurna trafił go w korpus. Z najwyższym trudem zdołał jakoś powstrzymać przeciwnika, oparłszy mu dłoń na łbie. Widzowie zauważyli, że po jednej z nóg minotaura spływa strużka krwi.

Scurn zamierzał przebić Kaza i parł zaciekle do przodu. Kaz zdołał unieść drugie ramię i z całej siły walnął wroga pięścią w łeb. Trafił pomiędzy rogi, w najtwardszą część głowy, drugi jego cios wylądował jednak na karku przeciwnika u podstawy czaszki.

Scurn zaklął i ze zdumiewającą siłą szarpnął się w tył. Kaz jednak nie zamierzał wypuścić przeciwnika i zaatakował, wyciągając dłoń przed siebie. Złapawszy jeden z rogów cofającego się Scurna, Kaz wykręcił mu łeb w bok. Ten chwyt zwalił przeciwnika pyskiem na ziemię.

Minotaur natychmiast runął w dół, usiłując sprowadzić walkę do parteru, Scurn jednak odturlał się w bok i jedynym efektem wysiłku Kaza okazała się garść piachu i przeszywający ból we wszystkich kościach, gdy nagle gruchnął o ziemię. Obaj wojownicy natychmiast odtoczyli się na boki i porwali na nogi. Scurn dyszał zajadle, ale nie było to wynikiem zmęczenia. Poddał się całkowicie zapałowi utarczki. Należał do tych, co żyją od bitwy do bitwy. Kaz, którego zaciekłość temperowało doświadczenie, przyglądał mu się z niesmakiem i pewnym zawstydzeniem – on także kiedyś zachowywał się na arenach podobnie jak jego okaleczony przeciwnik.

Znów rzucili się na siebie i znów nie zdołali rozstrzygnąć starcia. Zwarcie trwało dziesięć minut... obaj wyszli z niego zakrwawieni, zdyszani, ale gotowi do następnego. Pozostałe minotaury i kilkunastu rycerzy nagrodzili walczących okrzykami entuzjazmu i uznania.

Stojący nieco na uboczu Molok nie podzielał zapału ogarniającego pozostałych widzów. Od samego początku przyglądał się rozwojowi wydarzeń, oczekując upokorzenia i śmierci oskarżonego. Teraz sprawy – z jego punktu widzenia – mocno się pogmatwały. Pojawiła się możliwość porażki Scurna – potem zaś Kaz przyjrzy się uważniej Molokowi i zrozumie, z kim ma do czynienia.

Ogr potarł skroń, myśląc o miejscu, w które kilka lat temu Kaz ugodził jego brata. Większość przedstawicieli innych ras uważała ogry za niezdolne do okazywania uczuć wobec członków własnej grupy – tak samo jak nie cierpieli obcych. Nie było to prawdą. Podobnie jak minotaury, ogry silnie przywiązywały się do swych klanów, Molok zaś i jego brat byli jedynymi, którzy pozostali z licznej niegdyś rodziny. Gdy smoki zniknęły z Krynnu, a Takhisis wycofała się do otchłani, więzy rodzinne okazały się dla ogrów jedynym sposobem na przeciwstawienie się nieprzyjaciołom i wyzwolonym niewolnikom. Nie mieli ani czasu, ani środków na indywidualne akty zemsty. Mściwość leżała jednak u podstaw ogrzego charakteru i Molok – którego nawet inne ogry uważały za wyjątkowo podstępnego i zajadłego – wymyślił wreszcie plan, który powinien był zaowocować nie tylko śmiercią Kaza, ale i okryciem go hańbą w oczach pozostałych członków jego rasy. Molok nie dbał o honor bardziej niż o wczorajszy posiłek, wiedział jednak, że minotaury żyją i umierają dla honoru. Śmierć i niesława Kaza były najlepszą zemstą, jaką mógłby sobie wymarzyć. Mag, któremu zapłacił za stworzenie fałszywego kryształu prawdy, spisał się na medal. Minotaury gardziły magią nie mając o niej żadnego pojęcia, dały się więc zwieść jak dzieci.

Wszystko to jednak zda się psu na budę, jeśli Kaz zwycięży i przeżyje.

Minotaury oczywiście odebrały broń ogrowi. Ten jednak nie był całkowicie pozbawiony możliwości działania, ponieważ zbuntowani przeciwko Scurnowi odłożyli swoje uzbrojenie. Jedyne, co trzeba było zrobić, to nieznacznie się przesunąć i wziąć coś poręcznego..

Scurn był zręczny i krzepki, nie miał jednak za sobą tylu walk, co Kaz. Doświadczenie wzięło w końcu górę i na pysku Scurna coraz częściej zaczęły lądować ogłuszające ciosy. Okaleczony minotaur cofał się, potrząsał łbem, a Kaz trafiał coraz częściej i boleśniej. W pewnej chwili udało mu się chwycić ramię Scurna, które ten niemrawo uniósł w górę, aby zasłonić się przed kolejnym uderzeniem. Kaz błyskawicznie wykręcił je, zmuszając przeciwnika do obrotu pod groźbą złamania stawu barkowego. Scurn odwrócił się więc, pochylił... i zderzył z uniesionym w górę całą siłą krzepkich ud kolanem Kaza.

Kaz nie uderzył Scurna w pysk, jak zrobiłoby to wielu innych zapaśników, ale w krtań. Rzepka kolana Kaza wcięła się głęboko w grdykę Scurna, który zacharczał okropnie. Młodszy z walczących runął na kolana i rozpaczliwie łapał oddech, weteran zaś uniósł w górę oba ramiona, złączył nad głową dłonie i jak młotem trzasnął Scurna w szczękę. Cios ten, dodany do poprzednich obrażeń, ogłuszył Scurna niemal całkowicie. Oskarżyciel siadł na ziemi i przez chwilę dysząc ciężko, usiłował skupić wzrok na czymkolwiek.

Wszyscy czekali na ostatnie mordercze uderzenie. Śmierć ogra była wszystkim, czego Kaz potrzebował, aby oczyścić się w oczach współplemieńców. Zwycięzca uniósł w górę złączone pięści... i rozluźniwszy palce opuścił spokojnie dłonie w dół.

Powiódł wzrokiem po pozostałych minotaurach. – Dość! Przeciąganie tego dłużej jest niehonorowe! Nie zabiję przeciwnika, który nie jest w stanie się bronić!

– Nie! – wycharczał Scurn, było to jednak niemal wszystko, na co mógł się zdobyć. Z najwyższym trudem uniósł dłoń i potrząsnął nią, jakby wyrzekał się łaski, jaką okazał mu przeciwnik. Uderzenie w krtań rozstrzygnęło walkę, entuzjasta sprawiedliwości nie mógł niemal oddychać. – Zabij mnie! Okryłeś mnie hańbą!

– Jakoś to przeżyjesz! – prychnął Kaz z niesmakiem. Odwrócił się ku reszcie ziomków. – Czy jest jeszcze wśród was ktoś, przed kim muszę się tłumaczyć? Przekonałem was czy nie? Może..

Po jego prawej nagle coś się zakotłowało i Kaz odwrócił się błyskawicznie, by spojrzeć prosto w oczy uśmiechniętej z ponurą satysfakcją Helati. W uniesionej dłoni trzymała kordelas. Widać było jedynie kawałek jego rękojeści, bo cała klinga – a minotaury kochają się w naprawdę długich kordelasach – tkwiła niemal po jelec w piersi ogra. Molok stał z otwartą paszczą, wbijając w Kaza nienawistne spojrzenie. Po ułamku sekundy opuścił muskularne lewe ramię i wszyscy ujrzeli krótki kord, który ogr ukrywał pod pachą.

Sapnąwszy jeszcze ze dwa razy, ogr runął na murawę.

Minotaury i ludzie stali przez chwilę oszołomieni i niepewni tego, co czynić. Bennet sypnął przekleństwami, o znajomość których Kaz nigdy by go nie posądzał – co wielu Solamnijczykom ukazało wodza w zupełnie nowym, wielce interesującym świetle. Ogarnięci zapałem widzowie zupełnie zapomnieli o ogrze. Co prawda nikt nie spodziewał się, że podejmie jakąkolwiek akcję otoczony przez licznych i dobrze uzbrojonych rycerzy i tuzin bez mała minotaurów.

Helati z wielkim trudem wyciągnęła kordelas z piersi ogra. – Początkowo myślałam, że przesuwa się w bok, by mieć lepszy widok. Nie sądziłam, że spróbuje czegoś, co w jego sytuacji równało się samobójstwu. On cię chyba nie lubił, Kaz..

– Powinienem był wiedzieć, że nie wolno ogrów traktować honorowo – wtrącił się Bennet. – One nie potrafią niczego, prócz zabijania..

– Mniej niż sześć lat temu, panie Bennecie, to samo rzekłbyś o mnie. – Kaz przez chwilę przyglądał się ogrowi, którego pysk nadal wykręcał grymas nienawiści. W pewnej chwili oczy minotaura rozjaśnił błysk zrozumienia. – Myślę jednak, że w przypadku tego tutaj, jesteś usprawiedliwiony. Paskudne ryje tych stworów są do siebie podobne, tego chyba jednak poznaję. Zabity przeze mnie zbrodniarz był, zdaje się, jego krewniakiem. Miał na pysku podobne tatuaże klanowe. – Westchnął nie bez współczucia. – Nie wiedziałem, że ogry potrafią odczuwać lojalność i przyjaźń, choćby do członków swego klanu.

– Ale ten kryształ prawdy... – zaprotestował jeden z minotaurów.

Kaz westchnął bezradnie, myśląc o naiwności członków rasy, która uważała się za lepszą od innych. – Gdybyście – jak ja – stykali się częściej ze sztuką czarnoksięską, wiedzielibyście, że nie trzeba nawet szczególnie utalentowanego i biegłego maga, by stworzyć kryształ z fałszywym obrazem.

Nikt nie odpowiedział, Hecar zaś skinął głową. Kaz rad był, że choć jeden z jego ziomków wykazuje zaczątki zdrowego rozsądku. Spojrzał z góry na klęczącego w pyle Scurna. Po przegranej walce okaleczony zapaśnik stracił chyba cel życia.

– Rozumiem, że jestem wolny... – odezwał się Kaz. Nikt się nie sprzeciwił. Kaz po raz ostatni spojrzał na Scurna. – Niech mu ktoś pomoże. Dobrze walczył. Szkoda byłoby, gdyby zginął.

Nie mówiąc już nic więcej, odwrócił się i poszedł ku namiotowi. Zatrzymał się tylko na chwilę, by podnieść z ziemi swój topór.

Jego przyjaciele, widząc znużenie malujące się na jego twarzy, powstrzymali cisnące się im na usta pochwały. Nawet Delbin zachował milczenie.

Kaz odprężył się dopiero w namiocie. Odetchnął głęboko, cisnął topór na posłanie, uśmiechnął się ze znużeniem i szepnął: – Nareszcie!

Rozdział 24

BENNET ZOSTAŁ NA POŁUDNIU, by usprawnić współdziałanie pomiędzy forteczkami, wygnieść do cna resztki nieprzyjaciół i posłać do Vingaardu posiłki w ludziach i materiałach. Na łącznika wybrał Dariusa. Tesela również pozostała z rycerstwem. Kazowi wyjaśniła, że ma zajęcie przy rannych, minotaur nie urodził się jednak wczoraj i widział, co się święci między dziewczyną i młodym rycerzem.

Bennet nalegał, by Kaz udał się do Vingaardu. Chciał mu zapewnić honorową eskortę i zaklinał się, że stryj udekoruje Kaza najwyższymi odznaczeniami, jakie może z rąk Wielkiego Mistrza otrzymać ktoś, kto nie jest członkiem zakonu. Kaz uprzejmie odmawiał i odrzucał kolejne oferty Benneta – zgodził się jedynie na przyjęcie kilkunastu dobrych koni, po jednym na każdego minotaura.

Swoich ziomków Kaz ujrzał następnego ranka. Scurn nie był w stanie przewodzić grupie – należał do tych osobników, którzy idą przez świat, wierząc, że są niepokonani. Gdy owo przekonanie legło w gruzach, Scurnowi nie pozostało nic, na czym mógłby się oprzeć. Pozostali członkowie grupy byli zdziwieni tym, że Kaz nie zamierza wrócić z nimi do domu. Przywykli do myśli, iż jedynym powodem, dla którego przemierzał cały Ansalon, jest chęć ucieczki przed hańbą. Jedynie dwoje z nich rozumiało i zaczynało podzielać jego zamiłowanie do podróży i chęć poznawania „niższych” ras.

Hecar i Helati postanowili więc towarzyszyć Kazowi. Kaz zaś ucieszył się bardzo – szczególnie że widok Helati nieustannie przyciągał jego wzrok. Uśmiechy, jakimi go obdarzała, nieźle wróżyły mu na przyszłość.

W tej chwili szedł z Bennetem ku miejscu, gdzie pozostałe dwa minotaury siodłały wierzchowce. Kaz i Bennet spędzili rankiem sporo czasu na rozmowie, która znacznie pogłębiła wzajemny szacunek i przyjaźń, jakie czuli do siebie człowiek i minotaur.

– Dokąd się udajecie? – spytał Bennet.

– Doprawdy, nie wiem. Myślę, że pozwolę im wybrać – odparł Kaz, wskazując brata i siostrę. – Wszystko mi jedno, dopóki ufam, że nie wciągną mnie w jakąś awanturę. Bennet uśmiechnął się nieznacznie. – Znudzisz się po paru dniach. Ty, mój przyjacielu, kochasz się w awanturach i nie cofasz przed żadnym wyzwaniem.

– Możliwe, że masz rację – chrząknął Kaz. Ostatnio jednak nie narzekałem na brak rozrywek. Myślę, że przez jakiś czas zdołam się bez nich obejść.

Helati spojrzała w ich stronę i uśmiechnęła się, napotkawszy wzrok Kaza. Kaz nie mógł się powstrzymać i odpowiedział jej tym samym.

– Czy ona jest... urodziwa? – spytał rycerz, jakby wbrew swej woli przechodząc do spraw osobistych.

– Jest jedną z najpiękniejszych dam, jakie kiedykolwiek widziałem.

– Prawdę więc mówią, że piękno kryje się w oku patrzącego.

– Jesteśmy gotowi! – zawołała ku nim Helati.

– Zatem na koń! Zaraz do was dołączę! – Kaz wyciągnął łapę i wymienił uścisk dłoni z Bennetem. Uśmiechnął się do rycerza, ukazując niemal wszystkie zęby. Niech Paladine strzeże twego grzbietu, Bennecie.

– I twojego, Kaz!

– Kaz! Czekajże! Zabrałem wszystko, ale ludziska bez przerwy się czepiają, pytają o jakieś drobiazgi, które do mnie nie należą i nie mam nawet pojęcia, jak znalazły się w mojej sakwie, a..

– Delbin, odetchnij sobie. – Kender pomknął ku dwojgu minotaurom, ciągnąc opierającego się kucyka.

– Bierzesz go ze sobą? – Na twarzy Benneta pojawiła się osobliwa mieszanka uczuć: ulga wywołana tym, że kender wynosił się z obozu, i zdumienie, iż ktoś zamierza podróżować w takim towarzystwie.

– Ktoś musi mieć go na oku. – W oczach minotaura pojawiło się prawdziwe ciepło.

– Czy nie sądzisz, że to zadanie przerastające siły trójki minotaurów?

Kaz potrząsnął głową z udanym powątpiewaniem. Szczerze mówiąc... nie wiem.

Minotaur dosiadł konia, Bennet zaś skorzystał z okazji, by przyjrzeć się toporowi, który Kaz wsunął wcześniej w skórzane obejmy na grzbiecie. Głownia topora zajaśniała w słońcu.

Upewniwszy się, że wszystko i wszyscy – zwłaszcza Delbin! – są gotowi do podróży, Kaz raz jeszcze spojrzał na człowieka. Gdy się odezwał, słowa jego tchnęły powagą: – Panie Bennecie, nie zapominajcie o czujności. Takhisis wycofała się poza Krynn, nie spuszcza jednak naszej ojczyzny z oczu. Któregoś dnia może znajdzie sposób, by tu wrócić, nawet bez pomocy takich odstępców jak Galan Dracos czy durniów jak Argaen Ravenshadow. To Jej powinniśmy się wystrzegać, bo to Ona jest naszym prawdziwym wrogiem... Ona, nie szalony czarnoksiężnik czy magiczny złodziejaszek i szarlatan.

– Wiemy o tym, Kaz. Sporo się nauczyliśmy.

– Taką mam nadzieję! – I zmieniając nagle nastrój, zwrócił się do Helati: – I cóż... jakie miejsce chciałabyś zobaczyć przede wszystkim?

Samica spojrzała na brata, potem na Kaza. – Hm... wspominałeś coś o lodowych pustkowiach na Południu..

– A więc, na Południe! – Kaz oddał Bennetowi honory na modłę rycerską... i niespodziewanie zmrużył oko.

– O tej porze roku powinno tam być dość spokojnie i bezpiecznie!

Rycerz zachichotał i przez długą chwilę patrzył w ślad za odjeżdżającą grupką. Kaz obejrzał się i pomachał dłonią na pożegnanie. Bennet w duchu wzniósł akt strzelisty do Paladine’a, prosząc o to, by opiekował się wojowniczym minotaurem. Z kenderem u boku i jego własną umiejętnością pakowania się w kłopoty, opieka boska z pewnością mu się przyda.

Bennet wiele dałby za to, by móc jechać teraz u jego boku.