ROZDZIAŁ PIERWSZY

To nie była jej pierwsza wizyta w Cordinie. Pierwszy raz gościła tu prawie siedem lat temu;

miała wtedy wrażenie, jakby znalazła się w trójwymiarowej bajce. Teraz była starsza, choć

niekoniecznie mądrzejsza. I w bajki już nie wierzyła. To dobre dla młodych i naiwnych. Lub dla

szczęśliwców, dodała w myślach.

Pałac, w którym mieszkała książęca rodzina, wciąż zapierał dech w piersiach. Eve Hamilton

przyglądała mu się z zafascynowaniem i podziwem. Stara, potężna budowla połyskiwała bielą na

szczycie wzgórza; rozpościerał się z niej wspaniały widok zarówno na morze, jak i na miasto.

Białe wieże zdawały się przebijać błękit nieba. Baszty i mury z blankami świadczyły o

obronnym charakterze budowli. Dawną fosę zlikwidowano; miejsce wody zajęły nowoczesne kamery

oraz systemy alarmowe. Promienie słońca odbijały się w oknach.

Podobnie jak gdzie indziej na świecie, tu również zdarzały się triumfy i tragedie, intrygi i

wielkie miłości. Wciąż nie mogła uwierzyć, że w niektórych tych wydarzeniach ona. Eve Hamilton,

brała udział!

Podczas swojej pierwszej wizyty w pałacu wyszła z księciem na taras i całkiem nieoczekiwanie

przyczyniła się do uratowania mu szycia. Dziwny bywa los, pomyślała, nie odrywając oczu od szyby.

Samochód, którym jechała z lotniska, minął wysoką żelazną bramę oraz strażników w czerwonych

uniformach. Raz nam sprzyja, kiedy indziej się od nas odwraca.

Siedem lat temu przyleciała do maleńkiego księstwa razem ze swoją siostrą, Chris, która była

przyjaciółką szkolną księżniczki Gabrielli. Tak się akurat złożyło, że to ją książę Bennett zaprosił na

taras. Równie dobrze mógł wyjść z inną kobietą, lecz wówczas nie poznałaby go i nie stała się częścią

politycznej intrygi, która od dawna prześladowała jego rodzinę.

Gdyby nie incydent na tarasie, może nie miałaby okazji zamieszkać w pięknym, bajkowym

pałacu. Może odleciałaby do Ameryki i zapomniała o Cordinie. A ona wracała tu raz po raz. Tym
raz

em jednak nie przybyła w celach turystycznych czy towarzyskich. Została wezwana, a rodzime

panującej się nie odmawia. Żałowała jedynie, że zaproszenie wyszło od jedynego członka książęcej

rodziny, który ją irytował.

Od księcia Aleksandra, najstarszego syna i spadkobiercy tronu. Jego Książęcej Mości

Aleksandra Roberta Armanda de Cordina. Nawet nie pamiętała, skąd zna jego pełne imię.

Z okien samochodu patrzyła, jak drzewa pełne różowych pąków kołyszą się na wietrze. Szkoda,

że Aleksander tak bardzo różni się od swego brata. Na samą myśl o Bennetcie Eve uśmiechnęła się

szeroko. Miło będzie się z nim znów zobaczyć. Bennett jest czarującym i niezwykle serdecznym

człowiekiem – w przeciwieństwie do Aleksandra, który dwadzieścia cztery godziny na dobę nosi na

głowie koronę, wprawdzie niewidoczną, ale... Tak, Aleksander jest jak jego ojciec; myśli wyłącznie o

obowiązkach, o ojczyźnie i rodzime. Nie zostawia mu to wiele czasu na przyjemności.

W porządku, bądź co bądź ona też nie przyjechała do Cordiny dla przyjemności. Przyjechała w

interesach, na rozmowę z Aleksandrem. Nie była już młodą, łatwo rumieniącą się dziewczyną, którą

peszy obecność monarchy i boli jego dezaprobata. Zresztą Aleksander nigdy nikogo wprost nie

krytykował, był na to zbyt dobrze wychowany, ale jak mało kto potrafił wyrazić dezaprobatę samym

spojrzeniem. Gdyby nie to, że miała ochotę spędzić kilka dni w Cordinie, nalegałaby, aby sam

przyleciał do Houston. Zawsze wolała podpisywać umowę na swoim gruncie i na swoich warunkach.

Z uśmiechem na ustach wysiadła z samochodu. Podpisywać umowy na swoim gruncie nie

będzie, to jasne, ale jeśli chodzi o warunki, nie zamierzała iść na żadne ustępstwa. Zwycięstwo w

pojedynku z Aleksandrem sprawi jej autentyczną satysfakcję.

Wspinała się po szerokich kamiennych schodach, kiedy nagle otworzyły się drzwi pałacu.

Zatrzymała się w pół kroku, po czym z figlarnym błyskiem w oczach dygnęła.

–

Wasza Wysokość.

– Eve!

Wybuchnąwszy radosnym śmiechem, Bennett zbiegł na dół. Oho, pomyślała, kiedy pochwycił

ją w ramiona: przed chwilą wyszedł ze stajni. Pachniał bowiem sianem i końmi. Kiedy poznała go

siedem lat temu, był przystojnym, wrażliwym na kobiece wdzięki młodzieńcem uwielbiającym dobrą

zabawę.

Oswobodziła się, chcąc mu się lepiej przyjrzeć. Troszkę się postarzał, ale poza tym niewiele się

zmienił.

–

Jak cudownie cię znów widzieć. – Ponownie zgarnął ją w ramiona i przywarł wargami do jej

ust, ale był to czysto przyjacielski pocałunek. – Zbyt rzadko nas odwiedzasz, maleńka. Od twojej

ostatniej wizyty minęły już dwa lata.

– J

estem kobietą pracującą – odparła, ściskając go za rękę. – Jak się miewasz, Bennett? Sądząc

po twoim wyglądzie, wiedziesz szczęśliwy żywot. A sądząc po tym, co piszą brukowce, należysz do

bardzo zajętych ludzi.

–

Zgadza się. – Błysnął w uśmiechu zębami. –I jedno, i drugie. Chodźmy do środka, zrobię ci

coś do picia... Wiesz co? Nikt nie potrafił udzielić mi informacji, na jak długo przyjechałaś.

–

Bo sama tego nie wiem. To zależy.

Weszli razem do pałacu. Wewnątrz panował miły chłód. Na prawo od wejścia znajdowały się

szerokie schody prowadzące łukiem na piętro. Lubiła to miejsce; stare mury i antyczne meble

stwarzały poczucie stałości, bezpieczeństwa. Na ścianach wisiały wspaniałe gobeliny, gdzieniegdzie

połyskiwały skrzyżowane ostrza szabli i szpad. Na stoliku z okresu panowania Ludwika XIV stała

posrebrzana misa wypełniona po brzegi pachnącym jaśminem.

–

Jak minęła podróż?

– Dobrze. –

Z holu skręcili do elegancko urządzonego, jasnego salonu. Spłowiałe zasłony i

obicia świadczyły o tym, że promienie słońca często wpadały tu przez okna. W kilku kryształowych

wazonach stały ogromne bukiety róż. Eve usiadła i wciągnęła w nozdrza ich upojny aromat. – Ale

zdecydowanie wolę mieć ziemię pod nogami. Powiedz mi, Ben, co u was słychać.

Jak się czuje twoja siostra?

– Bri

e? Świetnie. Zamierzała wyjechać po ciebie na lotnisko, ale jej najmłodsza pociecha

zaczęła trochę pociągać nosem...

Wyjął z barku dwie szklanki, do każdej wrzucił po dwie kostki lodu, po czym zalał je

wytrawnym wermutem. Między innymi na tym polega jego urok, pomyślała Eve; Ben, jak mało który

mężczyzna, doskonale znał gusty zaprzyjaźnionych z nim pań i zawsze pamiętał ich preferencje.

–

To śmieszne – dodał po chwili – ale wciąż nie mogę uwierzyć, że moja siostra jest matką, w

dodatku czwórki małych rozrabiaków.

–

To prawda. Mam dla niej list od Chris. Obiecałam, że wręczę go osobiście, a po powrocie

zdam Chris szczegółowe sprawozdanie na temat jej chrześniaczki.

–

Która to? Camilla? Straszna diablica! Doprowadza swoich braci do białej gorączki.

–

I słusznie. Od czego są siostry? – Uśmiechając się, przyjęła szklankę z wermutem. – A jak

Reeve?

–

W porządku, choć pewnie byłby szczęśliwszy, gdyby przez okrągły rok mieszkał z rodziną na

farmie w Ameryce. Ponieważ jednak Brie ma sporo obowiązków reprezentacyjnych, nie mogą na stałe

wyjechać z Cordiny. Myślę, że Reeve w skrytości ducha marzy o tym, żeby Aleks wreszcie się ożenił.

Wtedy jego żona przejęłaby na siebie część obowiązków, które teraz spoczywają na Brie.

Eve pociągnęła łyk wermutu.

– No a ty? – spyt

ała. – Twoje małżeństwo też by odciążyło Brie.

–

Kocham swoją siostrę, ale nie do tego stopnia, żeby się dla niej żenić. – Usiadł na sąsiedniej

kanapie.

–

Więc nie ma źdźbła prawdy w plotkach o tobie i lady Alice Winthrop? Chociaż nie. zdaje się,

że ostatnio pokazywałeś się z hrabianką Jessicą Mansfieid?

– Sympatyczne dziewczyny –

oznajmił. – Widzę, że taktownie pominęłaś milczeniem księżną

Milano?

–

Jest dziesięć lat od ciebie starsza – rzekła Eve tonem pełnym dezaprobaty, po czym

wybuchnęła śmiechem. – A taktowna bywam zawsze.

– Powiedz lepiej, co u ciebie? –

Gdy nie chciał mówić na jakiś temat, po mistrzowsku potrafił

robić uniki.

–

Wyjaśnij mi, dlaczego osoba tak urodziwa wciąż jest samotna? Jak opędzasz się przed

adoratorami?

– Mam czarny pas w karate.

Siódmy stopień dań.

–

Faktycznie. Zapomniałem.

–

To dziwne, skoro dwa razy z tobą wygrałam.

– Nie dwa, tylko raz. –

Rozparł się wygodnie na poduszkach. Sprawiał wrażenie odprężonego,

pewnego siebie. I taki był. – W dodatku dałem ci fory.

–

Dwa razy cię powaliłam. – Pociągnęła łyk wermutu.– I nie dałeś mi żadnych forów. Byłeś

wściekły, że przegrałeś.

–

Po prostu sprzyjało ci szczęście. Poza tym jako dżentelmen nie mógłbym skrzywdzić kobiety.

– Pieprzysz.

–

Moja droga, sto lat temu za tak lekceważący stosunek do rodziny panującej mogłabyś stracić

swoją śliczną główkę.

– Pieprzysz –

powtórzyła, posyłając mu kokieteryjny uśmiech. – Z chwilą gdy Wasza Książęca

Mość przy stępuje do walki, natychmiast przestaje być dżentelmenem. Gdyby Wasza Książęca Mość

mógł pierwszy rzucić mnie na matę, na pewno by się nie zawahał.

Przyznał jej w duchu rację.

–

Masz ochotę znów spróbować? – spytał.

Zawsze była gotowa stawić czoło wyzwaniu. Dopiwszy do końca wermut, podniosła się z

kanapy.

–

Oczywiście.

Bennett również wstał, po czym jedną nogą odsunął na bok stół. Odgarnął ręką włosy, zmrużył

oczy.

–

Hm, jak to było? Jeśli dobrze pamiętam, chwyciłem cię od tyłu... o tak! – Zacisnął ramię

wokół jej talii.

– A potem...

Nie dane mu było dokończyć. Jednym sprawnym ruchem podcięła mu nogę. Po chwili leżał na

wznak.

–

No właśnie. – Przyglądając mu się z góry, otrzepała ręce. – Dobrze pamiętasz.

– To niesprawiedliwe –

zaprotestował. – Nie byłem jeszcze gotów. – Podparł się na łokciu.

–

W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone – rzekła ze śmiechem, po czym

kucnęła obok na podłodze. – Nie ucierpiałeś?

– Ja nie, tylko mój honor –

mruknął pod nosem i po ciągnął ją za kosmyk włosów.

Gdy Aleksander wszedł do salonu, zobaczył leżącego na dywanie brata z ręką w ciemnej

czuprynie E

ve. Ich uśmiechnięte twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

–

Wybaczcie, że wam przeszkadzam – rzekł szorstkim tonem następca tronu.

Na dźwięk jego głosu Bennett obejrzał się leniwie, Eve zaś poczuła, jak serce jej łomocze.

Aleksander wyglądał dokładnie tak, jak go pamiętała: wysoki, przystojny, o gęstych ciemnych

włosach zakrywających uszy. Twarz miał srogą, nieprzeniknioną; rzadko się uśmiechał. Emanował

siłą, władzą. Podobny był do swoich przodków, których portrety wisiały w pałacowej galerii: wysokie

kości policzkowe, śniada cera, oczy piwne, niemal tak czarne jak włosy, usta pięknie wykrojone, lecz

gniewnie zaciśnięte. Jak zawsze, był elegancko ubrany. W przeciwieństwie do niego ona sama była

brudna, potargana, zmęczona po podróży.

–

Eve dała mi kolejną lekcję w sztuce walk Wschodu – oznajmił Bennett. Zmieniwszy pozycję

horyzontalną na pionową, ujął Eve za rękę i podciągnął ją na nogi.

–

Pokonała mnie. Po raz któryś z rzędu.

–

Widzę. – Spoglądając na Eve, Aleksander skinął na powitanie głową. – Panno Hamilton...

Dygnęła; w jej oczach nie było ani figlarnego błysku. ani w ogóle żadnego.

–

Wasza Książęca Mość.

–

Przepraszam, że nie mogłem osobiście odebrać pani z lotniska. Mam nadzieję, że miała pani

przyjemny lot?

– Bardzo.

–

Może chce się pani odświeżyć, zanim wyjaśnię, po co panią wezwałem?

Tak jak się spodziewał, uniosła dumnie głowę, poczym sięgnęła po małą czarną torebkę, leżącą

na kanapie.

–

Wolałabym od razu przejść do rzeczy.

–

Jak pani sobie życzy. Zapraszam na górę, do moje go gabinetu. Bennett, czy to nie dziś masz

wygłosić przemówienie w klubie jeździeckim?

– Tak, ale dopiero za dwie godziny. –

Odwróciwszy się, Bennett cmoknął Eve w czubek nosa i

mrugnął do niej porozumiewawczo. – Do zobaczenia na kolacji. Włóż jakąś szałową kreację, dobrze?

– No jasne –

obiecała. Uśmiech znikł jej z twarzy, kiedy popatrzyła na Aleksandra. – Wasza

Wysokość...

Skinieniem głowy wskazał drzwi. Szli po schodach w milczeniu. Eve wyczuwała jego złość,

lecz nie rozumiała jej przyczyny. Chociaż minęły dwa lata, odkąd widzieli się po raz ostatni, miała

wraże nie, że Aleksander wciąż odnosi się do niej krytycznie, z dezaprobatą. Zastanawiała się, jaki

może być tego powód. To, że jest Amerykanką? Chyba nie. Reeve MacGee też urodził się i wychował
w Ameryce, a nikt nie sp

rzeciwił się jego małżeństwu z Brie. Może to, że pracuje w teatrze?

Uśmiechnęła się w duchu. Tak, to by pasowało do Aleksandra: lekceważący stosunek do ludzi

teatru. Wprawdzie Cordina mogła pochwalić się wspaniałym Centrum Sztuk Pięknych, w którym

mieścił się najlepszy ośrodek teatralny na świecie, ale to o niczym nie świadczyło.

Pierwsza przestąpiła próg gabinetu.

– Kawy?

–

Nie, dziękuję.

–

Proszę, niech pani usiądzie.

Gabinet, urządzony ze staromodną elegancją, stano wił odzwierciedlenie osobowości księcia.

Nie było tu żadnych przedmiotów dekoracyjnych, żadnych ozdóbek czy bibelotów, tylko solidne

antyczne meble, a na podłodze gruby dywan, nieco spłowiały ze starości. W powietrzu unosił się

zapach skóry i kawy. Wysokie szklane drzwi prowadziły na balkon, ale były zamknięte, jakby

gospodarz nie chciał wpuścić do środka szumu oceanu ani zapachów z ogrodu.

Widoczne wszędzie oznaki bogactwa bynajmniej jej nie onieśmielały. Sama również pochodziła

z zamożne go domu, a odkąd się usamodzielniła, potrafiła całkiem nieźle zarobić na swoje utrzymanie.

Była spięta nie z powodu różnicy w hierarchii społecznej między sobą a Aleksandrem, lecz z powodu

jego urzędowego stylu bycia.

–

Jak się miewa pani siostra? – spytał. Wyjął papie rosa, po czym spojrzał na Eve wyczekująco.

Skinęła głową; dym jej nie przeszkadzał.

– Dobrze –

odparła, kiedy potarł zapałkę. – Zamierza odwiedzić Gabriellę, kiedy ta z rodziną

wróci do Stanów. Bennett wspomniał, że jedno z dzieci jest chore...

–

Dorian. Biedaczek przeziębił się. – Rysy jego twarzy złagodniały. Spośród wszystkich dzieci

Brie mały Dorian najmocniej przypadł mu do serca. – Niełatwo go zmusić do leżenia w łóżku.

–

Chciałabym zobaczyć dzieciaki, zanim wyjadę. Nie widziałam ich od czasu chrzcin Doriana.

–

To już dwa lata... – Pamiętał. Aż za dobrze. – My ślę, że uda nam się zaaranżować wizytę na

farmie. –

Po chwili miejsce troskliwego wujka ponownie zajął suro wy następca tronu. – Mój ojciec

musiał wyjechać. Prosił, żeby panią serdecznie pozdrowić, jeżeli nie zdąży wrócić przed pani
wyjazdem.

–

Czytałam, że jest w Paryżu.

– Tak. –

Na moment zamilkł. – Cieszę się, że ze chciała pani przylecieć do Cordiny. Tym

bardziej że sam nie miałbym czasu na podróż do Stanów. Czy mój sekretarz przedstawił pani moją

propozycję?

– W ogólnych zarysach –

rzekła. Powitanie zakończone, pora przejść do interesów. – Wasza

Wysokość chce, abym wraz ze swoim teatrem przyjechała na miesiąc do Cordiny i dała cztery

przedstawienia w Centrum i Sztuk Pięknych. Dochód z przedstawień wspomógłby Fundusz Pomocy
Dziec

iom Niepełnosprawnym.

– Tak.

–

Proszę mi wybaczyć, książę, ale... sądziłam, że to księżniczka Gabriella przewodniczy tej

fundacji?

–

Owszem, a ja jestem prezesem Centrum Sztuk Pięknych. Podczas pobytu w Stanach Gabriella

widziała kilka pani przedstawień. Była zachwycona. I uznała, że skoro Cordinę łączą silne więzy z

Ameryką, to występy teatru amerykańskiego w Cordinie pomogą zebrać tak bardzo potrzebne

pieniądze dla fundacji.

–

Czyli był to pomysł Gabrielli?

–

Na który ja, po namyśle, postanowiłem przystać.

– Rozumiem. –

Jednym starannie wypielęgnowanym paznokciem zaczęła stukać w oparcie

krzesła. – To znaczy, że Wasza Wysokość się wahał?

–

Nigdy nie byłem na żadnym pani przedstawieniu.

–

Zaciągnął się papierosem, po czym wypuścił z ust kłęby dymu. – Oczywiście miewaliśmy w

przeszłości artystów z Ameryki, ale po pierwsze, nie gościliśmy ich tyle czasu, a po drugie, ich

występy nie były, że tak powiem, preludium do wielkiego balu, który również ma wspomóc
finansowo Fundusz Pomocy Dzieciom.

–

Może Wasza Wysokość chciałby zobaczyć próbkę naszych możliwości?

Na jego twarzy pojawił się ledwo dostrzegalny uśmiech.

–

Przyznam się, że przemknęło mi to przez myśl.

–

Naprawdę? – Wstała. Z satysfakcją zauważyła, że dobre maniery nie pozwoliły Aleksandrowi

pozostać w pozycji siedzącej. – W ciągu zaledwie pięciu lat aktorzy Teatru Hamilton zdobyli szacunek

krytyki i sympatię publiczności. Cieszą się zasłużonym uznaniem. Nie widzę najmniejszej potrzeby,

żeby musieli dawać jakiekolwiek próbki. Ani w Cordinie, ani gdziekolwiek indziej. Jeżeli zgodzę się

przyjechać tu z zespołem, zrobię to wyłącznie ze względu na Gabriellę i fundację, której
przewodniczy.

Bacznie ją obserwował. W trakcie tych siedmiu lat, odkąd zobaczył ją po raz pierwszy,

przeobraziła się z młodej naiwnej dziewczyny w pewną siebie, atrakcyjną kobietę. W dodatku

znacznie piękniejszą niż dawniej. Miała jasną, idealnie gładką cerę, leciutko zaróżowioną na

policzkach, twarz owalną o regularnych rysach, usta pełne, nabrzmiałe, wielkie błękitne oczy oraz

burzę gęstych czarnych włosów, nieco potarganych, które sięgały jej do połowy pleców.

Była szczupła, drobnej budowy. Wielokrotnie zastanawiał się nad tym, jak by się czuł,

trzymając ją w objęciach. Nawet gdy się złościła, gdy z trudem panowała nad emocjami, mówiła
wol

no, z typowym akcentem teksańskim. Aleksandra przejął dreszcz. Jej głos omywał go niczym letni

wiaterek, przyprawiał o gęsią skórkę. Sta rając się niczego po sobie nie okazać, zgniótł w popielniczce
papierosa.

–

Skończyła pani, panno Hamilton?

– Rany boski

e! Mam na imię Eve. Proszę tak się do mnie zwracać. Znamy się już tyle lat

Zniecierpliwiona, podeszła do drzwi balkonowych i otworzyła je na oścież. Ponieważ stała

tyłem do pokoju, nie zauważyła, jak Aleksander, zaskoczony jej bezceremonialnością, uśmiecha się
pod nosem.

–

Dobrze. A więc Eve... – Na moment zamilkł. – Odnoszę wrażenie, że się nie zrozumieliśmy.

Nie kryty kuję twojego teatru. Nie śmiałbym, skoro, jak już mówiłem, nie widziałem ani jednego z

waszych przedstawień.

– Jak tak dalej pójdzie, pewnie tak zostanie.

–

Och, wtedy naraziłbym się na gniew Brie. A tego wolałbym uniknąć. Usiądź, Eve.

Odwróciła się, lecz nie ruszyła się z miejsca.

–

Proszę cię – dodał, wskazując ręką krzesło.

Posłuchała, balkon jednak pozostawiła otwarty. Do środka wdzierał się szum fal oraz zapach róż

i wanilii.

–

W porządku. Siedzę – oznajmiła po chwili, zakładając nogę na nogę. Nie podobał mu się jej

ostry, wojowniczy ton, ale podziwiał jej odwagę i niezależność. Sam nie był pewien, jak można

jednocześnie odczuwać podziw i dezaprobatę. Eve Hamilton zawsze wzbudzała w nim sprzeczne
emocje.

Usiadł naprzeciwko i popatrzył jej w oczy.

–

Jako członek rodziny książęcej i prezes Centrum Sztuk Pięknych muszę bacznie uważać, kogo

zapraszam na występy do Cordiny. W tym wypadku całkowicie polegam na opinii Gabrielu.

Chciałbym, żebyś przyjechała do nas ze swoim zespołem. Czy sądzisz, że będzie to możliwe?

– Nie wiem. –

Była kobietą interesu. Nigdy nie po zwalała, aby subiektywne oceny wpływały na

jej zawodowe poczynania. Ter

az też nie zamierzała na to pozwolić. – Zanim podejmę decyzję,

chciałabym ponownie obejrzeć teatr. Poza tym musiałabym mieć zapewnioną w kontrakcie pełną

swobodę artystyczną oraz odpowiednie warunki mieszkaniowe dla siebie i zespołu na czas pobytu w
Cordin

ie. Ponieważ dochód ze sprzedaży biletów ma być przeznaczony na cele dobroczynne, jestem

gotowa przyjąć niższe niż zazwyczaj wynagrodzenie. Natomiast w sprawach artystycznych

decydujący głos należy do mnie i moje postanowienia nie podlegają dyskusji.

– Prz

ypilnuję, aby ktoś oprowadził cię po Centrum. Kontraktem niech się zajmą prawnicy, twoi

i nasi. Jeśli chodzi o sprawy artystyczne... – Położył dłonie na biur ku i splótł palce. – To oczywiście

twoja domena. Chętnie wysłucham twoich propozycji, ale nie mogę ci z góry zagwarantować pełnej

swobody. Pomysł jest taki, aby zespół dał cztery przedstawienia. Jedno na tydzień. Sztuki, które

wybierzesz, powinnaś jednak przedstawić nam wcześniej do akceptacji.

–

A konkretnie komu, książę? – spytała Eve. – Tobie?

– Zga

dłaś. – Wzruszył niedbale ramionami.

Nie kryła niezadowolenia.

–

Przepraszam, ale jakie Wasza Wysokość ma kwalifikacje?

–

Słucham?

–

Co wie o teatrze? Przecież książę jest politykiem.

–

Powiedziała to z lekką pogardą w głosie. – Mam ciągnąć aktorów tysiące kilometrów, żeby

zagrali to, co Wasza Wysokość dla nich wybierze? W dodatku za ułamek tego, ile zazwyczaj

zarabiają? A niby dlaczego?

Niełatwo było Aleksandra wyprowadzić z równowagi. Lata pracy, silna wola oraz ogromna

determinacja sprawiły, że nauczył się panować nad sobą. Nie odrywając oczu od twarzy Eve, oznajmił

z niezmąconym spokojem:

–

Dlatego, że występy gościnne w Cordinie mogą być ważnym krokiem w twojej karierze.

Tylko bardzo głupia i niedoświadczona osoba odrzuciłaby takie zaproszenie. – Pochylił się do przodu.
–

A ty, Eve, nie jesteś chyba głupia.

– Chyba nie. –

Podniosła się z krzesła. Po chwili

Aleksander również wstał. – Najpierw chciałabym obejrzeć teatr i wszystko przemyśleć. Kiedy

już sama będę wiedziała, czego chcę, przedyskutuję sprawę przyjazdu z aktorami.

–

To twój zespół. Nie mylę się, prawda?

Odgarnęła z oczu kosmyk włosów.

–

Prawda, Wasza Wysokość. Ale zapominasz, że w Ameryce panuje demokracja. Ja nikomu nie

chcę i nie mogę niczego narzucać ani kazać. Jeżeli po obejrzeniu Centrum uznam, że odpowiada mi

tutejsza scena, i jeżeli zespół wyrazi ochotę na przyjazd, wówczas omówimy warunki kontraktu. A

teraz przepraszam, ale chciałabym się przebrać do kolacji.

–

Zaraz poproszę, aby odprowadzono cię do twojego apartamentu.

–

Znam drogę. – Przystanąwszy w drzwiach, wykonała niedbałą namiastkę dygnięcia. – Wasza

Wysokość.

Wyszła z wysoko uniesioną głową.

– Witaj w Cordinie, Eve –

szepnął Aleksander, spoglądając na jej oddalającą się sylwetkę.

Nie była osobą źle wychowaną. Powtarzała to sobie w myślach, wybierając strój na wieczór.

Prawdę mówiąc, wszyscy mieli o niej jak najlepsze zdanie.

Owszem, w interesach bywała twarda i nieustępliwa, ale co innego odmowa pójścia na

kompromis, a co innego arogancja czy nieuprzejmość w kontaktach z ludźmi.

Sam się o to prosił, uznała, wkładając obcisłą jedwabną suknię bez rękawów. Potraktował ją

chłodno, z rezerwą, w dodatku protekcjonalnie. Nie zamierza tego tolerować. On co prawda jest

księciem, ale ona nie jest żebraczką. Nie musi wstydzić się swojego pochodzenia. Rodzice posyłali ją

do najlepszych szkół. Nie czuła się tam dobrze, nie lubiła większości lekcji, ale nie w tym rzecz. Od

dziecka stykała się z ludźmi bogatymi i wpływowymi, jednakże sukces osiągnęła nie dzięki rodzinie
czy znajomym, le

cz dzięki własnym umiejętnościom i pracowitości.

Dość wcześnie zorientowała się, że nie zostanie wybitną aktorką, o czym marzyła od lat, ale jej

miłość do teatru nie wygasła. Nieco później okazało się, że ma wrodzony talent do interesów i

ogromne zdolności organizacyjne. Postanowiła założyć własny zespół. Teatr Hamilton zdobywał

coraz większą popularność w Stanach. Występował zarówno w Lincoln Center, jak i w Kennedy

Center, i zbierał same pochlebne recenzje.

Dlatego zezłościło ją podejście Aleksandra, który zachowywał się tak, jakby wyświadczał jej

wielką przysługę. Całe życie ciężko pracowała, starała się pozyskać do zespołu najzdolniejszych ludzi,

dbała o nich, hołubiła młode talenty, a on, wielki książę, rozmawia z nią jak z podwładną! Marszcząc
gniewni

e czoło, zapięła wokół szyi złotą obrożę. Teatr Hamilton doskonale sobie radzi. Odnosi

zasłużone sukcesy i nie potrzebuje aprobaty księcia Aleksandra. Ona też jej nie potrzebuje. I nie

zamierza o nią zabiegać. Może unieść się honorem i...

Z drugiej strony

wiedziała, że rzeczywiście byłaby głupia, odmawiając przyjazdu na występy do

Cordiny. Podniosła z toaletki szczotkę i przeciągnęła ją po włosach. Nagle spostrzegła, że tylko w

jednym uchu ma kolczyk. Boże, przez tego aroganta i zarozumialca nawet nie potrafi się do końca

ubrać! Po chwili wyjęła z pudełeczka nieduży szafir w kształcie łezki.

Dlaczego to Ben nie może być prezesem Centrum Sztuk Pięknych? Albo dlaczego Brie, skoro

jest przewodniczącą Fundacji, sama o wszystkim nie decyduje?

Z Benem lub Brie czu

łaby się odprężona, inaczej by z nimi rozmawiała. Też chciałaby najpierw

obejrzeć scenę i porozumieć się ze swoim zespołem, ale przynajmniej oszczędziłaby sobie nerwów.

Wpięła drugi kolczyk i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Dokładnie pamiętała chwilę,

kiedy ujrzała Aleksandra po raz pierwszy. Miała dwadzieścia lat; on, choć niewiele od niej starszy,

wydał jej się taki dorosły i nieprzystępny. Tańczyła na balu z Bennettem, ale kątem oka nieustannie

obserwowała jego brata. W owym czasie lubiła bujać w obłokach; wyobrażała sobie Aleksandra jako

dzielnego rycerza, który wybawia z opresji piękne dziewice i zabija mieczem smoki. Tamtego

wieczoru miał u boku szablę, ale była to część stroju, a nie narzędzie służące do odparcia ataku.

Na szczęście fascynacja przystojnym księciem szybko jej minęła. Może miała zbyt bogatą

wyobraźnię, ale, jak zauważył Aleksander, nie była głupia. Kobiety rzadko marzą o tym, by znaleźć

się w ramionach mężczyzny, który traktuje je wyniośle i z pogardą. Ponownie skierowała uwagę na
Bennetta.

Jaka szkoda, przemknęło jej przez myśl, że się wtedy w sobie nie zakochali. Księżna Eve.

Roześmiawszy się cicho, odłożyła szczotkę na toaletkę. Nie, jakoś tytuł księżnej nie pasuje do niej.

Chyba więc dobrze się stało, że zamiast więzów miłości połączyły ich, ją i Bennetta, więzy przyjaźni.

Poza tym ma swój zespół. Prowadzenie teatru było dla niej czymś więcej niż zaspokojeniem

ambicji; było sensem życia. Obserwowała przyjaciół, którzy stawali na ślubnym kobiercu, potem się

rozwodzili i znów żenili albo zmieniali partnerów jak rękawiczki. Najczęściej powodem tego była

nuda. Co jak co, ale akurat jej nuda nie groziła. Gdyby tylko chciała, mogłaby pracować dwadzieścia

cztery godziny na dobę. I czasem musiała, bez względu na to. czy miała ochotę, czy nie. Kiedy z

rzadka się zapominała i ulegała fascynacji jakimś mężczyzną, praca oraz własna przezorność

sprawiały, że szybko się opamiętywała. Tak więc w sprawach sercowych nie traciła głowy i nie

popełniała błędów. Przynajmniej dotąd...

Wyjąwszy z kosmetyczki flakonik perfum, skierowała pachnący strumyk na szyję i ramiona, i

opuściła pokój. Miała nadzieję, że Bennett skończył przemawiać w klubie jeździeckim i wrócił już do

pałacu. W jego towarzystwie nie irytowała się. nie siedziała spięta. Swoim wesołym usposobieniem

potrafił rozproszyć najczarniejsze chmury, rozjaśnić najbardziej ponure oblicza. Uwielbiała go za jego

pogodę ducha, ciepło i optymizm.

Schodziła na dół, trzymając się gładkiej poręczy schodów. Ciekawe, ile par nóg tędy stąpało, ile

rąk gładziło drewnianą poręcz. Przebywając w pałacu, Eve nigdy nie zapominała o tym, że jest to stara

siedziba panującego rodu. Może nie rozumiała Aleksandra, ale rozumiała jego poczucie dumy.

Pierwszą osobą, jaką ujrzała po wejściu do salonu, był właśnie on. Przystając w progu, rozejrzała się

nerwowo, szukając oczami Bennetta.

Boże, ależ ona jest piękna! Kiedy na dźwięk kroków odwrócił się twarzą do drzwi, uroda Eve

dosłownie go poraziła. Uroda, a nie strój czy klejnoty. Mogłaby mieć na sobie jutowy wór, a niczego

by to nie zmieniło. Ciemnowłosa, niebieskooka, promieniała zmysłowością. Żaden mężczyzna nie

byłby w stanie się jej oprzeć.

Widząc, jak rozgląda się po salonie, zacisnął zęby. Dobrze wiedział, kogo miała nadzieję zastać

na dole. Bennetta.

– Mojego bra

ta zatrzymały na mieście obowiązki – wyjaśnił. – Kolację zjemy dziś we dwoje.

Nie ruszyła się z miejsca, zupełnie jakby wykonanie jednego kroku i minięcie progu było ponad

jej siły.

–

Wasza Wysokość nie musi sobie zawracać mną głowy. Jeśli ma pan inne plany na wieczór,

chętnie zjem sama w swoim pokoju.

–

Jesteś moim gościem, Eve. I nie mam innych planów. – Podszedł do barku. – Śmiało, wejdź.

Przyrzekam, że nie położę cię na łopatki; nie znam żadnych chwytów zapaśniczych.

–

Nie wątpię – rzekła. – A dla ścisłości, to nie były zapasy, lecz karate. I nie ja wylądowałam na

łopatkach, tylko Bennett.

Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów. Była wiotka jak trzcina i ledwie sięgała mu do ramion.

Jak to możliwe, by osoba tak drobna i szczupła mogła pokonać Bennetta, mężczyznę silnego i
sprawnego fizycznie?

–

Czyżby? W takim razie postaram się być grzeczny i nie denerwować cię – rzekł z uśmiechem.

Nastała cisza. Eve pierwsza ją przerwała.

–

Z tego, co pamiętam, książę, dawniej rzadko bywał pan wieczorami w domu. Na pewno nie

wzywają pana żadne obowiązki?

Ponownie powiódł po niej wzrokiem. W panującym w salonie półmroku jej skóra wydawała się

gładka jak jedwab. Przypuszczalnie taka też była w dotyku.

–

Na pewno. Ale jeśli wolisz, dzisiejszą kolację mogę potraktować jak miły obowiązek.

– Doskonale. –

Przyjrzała mu się uważnie. – A więc co Wasza Wysokość proponuje? Uprzejmą,

zdawkową rozmowę o błahostkach czy dyskusję o polityce światowej?

–

Polityka nie sprzyja jedzeniu. Zwłaszcza gdy dyskutanci w wielu sprawach mają odmienne

zdania.

–

To prawda, rzadko się ze sobą zgadzamy. Zatem pozostaje uprzejma, zdawkowa rozmowa. –

Podobnie jak on, uczyła się w szkole sztuki konwersacji. Podszedłszy do wazonu z różami, pogładziła

czerwone płatki. – Czytałam, że Wasza Wysokość spędził zimą kilka tygodni w Szwajcarii. Mam

nadzieję, że warunki narciarskie były dobre?

– Bardzo dobre –

potwierdził. Nie wyjaśnił prawdziwego powodu swojej wizyty w Szwajcarii,

nie wspomniał o godzinach spędzonych na naradach i dyskusjach. Starał się nie patrzeć na długie

palce Eve gładzące jedwabiste płatki róż. – A ty jeździsz na nartach?

–

Tak, chociaż rzadko. I głównie w Kolorado. – Wzruszyła ramionami. Nie miała zamiaru mu

tłumaczyć, że należy do osób zapracowanych, którym nie starcza czasu na przyjemności i rozrywki. –

W Szwajcarii nie byłam od ukończenia szkoły. Jako rodowita mieszkanka Houston wolę letnie sporty.

–

Na przykład?

–

Pływanie.

– W takim razie korzystaj z basenu. Kiedy tylko zechcesz.

–

Dziękuję.

Znów zapadło milczenie. Im dłużej trwało, tym bardziej Eve stawała się spięta.

–

Kończą nam się bezpieczne tematy, a jeszcze nie zasiedliśmy do kolacji – powiedziała

wreszcie.–

Przejdźmy więc do stołu. – Podał jej ramię. Eve zawahała się, po czym skinęła głową. –

Kucharz pamiętał, że ostatnim razem bardzo ci smakowała jego poisson bonnefemme.

–

Pamiętał? – ucieszyła się. – Jak miło. Robił też świetny mus czekoladowy. Po powrocie do

domu tak długo zamęczałam naszą biedną kucharkę, aż w końcu przyrządziła coś w miarę podobnego.

Ale oczywiście daleko temu było do oryginału.

–

Myślę, że dzisiejszy deser cię usatysfakcjonuje.

– Deser pewnie tak, kalorie nie. –

Przystanęła w progu jadalni. – Zawsze podobał mi się ten

pokój –

oznajmiła cicho. – Jego ponadczasowy charakter.

Przez chwilę rozglądała się wkoło, najdłużej zatrzymując wzrok na dwóch fantazyjnych

żyrandolach; rzucały blask na ogromny drewniany stół, który – jak podejrzewała – mógł śmiało

pomieścić ze sto osób.

Zazwyczaj wolała mniejsze, bardziej przytulne wnętrza, ale jadalnia w książęcym pałacu miała

w sobie coś magicznego. Była urzekająca nie tylko ze względu na swój wiek, ale również pewną

tajemniczość. Eve zawsze odnosiła wrażenie, że wystarczy stanąć w niej bez ruchu, cichutko, zamknąć

oczy i mocno się skupić, aby słyszeć rozmowy, jakie toczyły się tu na przestrzeni dziejów.

–

Kiedy pierwszy raz zaproszono mnie do pałacu na kolację, trzęsłam się jak liść osiki.

–

Naprawdę? – zdziwił się Aleksander. – Wydawałaś mi się wyjątkowo opanowana.

–

To tylko pozory. Maska. Bo wewnątrz byłam przerażona. Ale to chyba zrozumiałe? Młoda

dziewczyna, świeżo upieczona maturzystka, przybywa do pałacu książęcego...

–

A teraz? Też się trzęsiesz?

Sama nie wiedziała dlaczego, ale na wszelki wypadek cofnęła rękę. Może aby nie wyczuł jej

drżenia?

–

Od matury minęło już wiele lat – odparła.

Na stole stały dwa nakrycia, obok nich świeczniki oraz wazon z kwiatami. Eve usiadła,

zostawiając Aleksandrowi miejsce u szczytu stołu.

– Jakie to dziwne –

powiedziała, kiedy służący nalał Im wino do kieliszków. – Ilekroć wcześniej

tu

gościłam, paląc tętnił życiem. Słychać było śmiech, głosy...

–

Tak, teraz zrobiło się cicho – przyznał. – Gabriella z Reeve'em i dziećmi rzadko tu nocują,

odkąd zamieszkali na farmie. A raczej na dwóch farmach. Bo połowę czasu spędzają na wsi w
Cordinie, a potowe na ranczu Reeve'a w Stanach.

–

Czy są szczęśliwi?

Aleksander uniósł brwi.

–

Szczęśliwi?

–

Tak, szczęśliwi. Wiem, że Wasza Wysokość na pierwszym miejscu stawia obowiązki i

powinności, ale dla nas, zwykłych śmiertelników, najbardziej liczy się w życiu szczęście, zdrowie,

miłość.

Czekał w milczeniu, aż kelner postawi na stole półmisek z homarami. Eve oczywiście ma rację.

Nawet gdyby chciał, nie mógłby szczęścia przedkładać nad obowiązki.

–

Siostra nigdy mi się nie skarżyła. Kocha swojego męża, dzieci i ojczyznę.

– Wiem. Nie o to pytam.

–

Rodzina stara się ją maksymalnie odciążyć. Przejąć na siebie większość jej zobowiązań.

–

Czy to nie wspaniałe, że po tym koszmarze, który przeżyła, wszystko się tak dobrze ułożyło?

Aleksander ścisnął widelec z taką siłą, że kłykcie mu zbielały. Widząc to, Eve odruchowo

sięgnęła po jego dłoń.

–

Przepraszam. Mimo że minęło już tyle czasu, wspomnienia tamtych dni na pewno wciąż są

bolesne.

Przez chwilę bez słowa wpatrywał się w drobną rękę. Jej dotyk działał na niego kojąco. Tego się

nie spodziewał.

–

Nigdy nie zapomnę, że to ty uratowałaś moją siostrę i brata – oznajmił wreszcie.

–

Ja tylko pobiegłam po pomoc.

–

Zachowałaś zimną krew. Gdybyś wpadła w panikę, zmarliby. Oboje.

–

Tak, ja też często o tym myślę. – Uświadomiwszy sobie, że wciąż dotyka księcia, cofnęła dłoń

i zacisnęła ją na kieliszku. – Do dziś pamiętam twarz tej kobiety.

– Kochanki Deboque'a. –

W głosie Aleksandra zabrzmiała ledwo skrywana furia.

Eve poczuła, jak przechodzi ją dreszcz.

–

Pamiętam wyraz jej oczu, kiedy stała z bronią wycelowaną w Brie. Właśnie wtedy mój

dziecięcy świat legł w gruzach. Przestałam wierzyć w bajki. Na szczęście wszyscy troje, kobieta,

Loubet i Deboque, trafili do więzienia.

–

I długo tam posiedzą. Kłopot w tym, że Deboque bywa niebezpieczny nawet wtedy, gdy tkwi

za kratkami.

–

Znów coś próbował? Rozmawiałam z Bennettem...

– Mój brat to straszna papla.

Wstrzymała się z odpowiedzią, dopóki kelner nie zabrał brudnych talerzy i nie podał następnego

dania.

–

Nie zdradził mi żadnych tajemnic państwowych – oznajmiła z irytacją. – Wspominaliśmy

stare czasy, rozmowa zeszła na temat Deboque'a, który nie ruszając się z więzienia, zorganizował

porwanie Brie. Bennett powiedział wtedy, że nie zazna spokoju, póki ten drań żyje. Stwierdziłam, że

chyba przesadza, ale może się myliłam.

–

Spokój osób znanych, żyjących na świeczniku, często bywa zakłócany – rzeki książę. Starał

się zapomnieć o własnej bezradności, kiedy patrzył na cierpienia siostry. – Bissetowie od wieków

rządzą Cordiną. Póki jesteśmy u władzy, poty mamy wrogów. Ale nie sposób ich wszystkich osadzić

w więzieniu. Czuła, że to nie wszystko, że Deboque musiał znów dać o sobie znać, ale nie chciała

ciągnąć Aleksandra za język. Zresztą niczego by nie wskórała. Wiedziała też, że jeśli zacznie zżerać ją

ciekawość, zawsze może porozmawiać z Bennettem.

–

Wygląda na to, że lepiej być prostym człowiekiem niż członkiem panującego rodu –

powiedziała cicho.

– O wiele lepiej –

odparł ze smutnym uśmiechem i sięgnął po widelec.

Kolacja minęła w przyjaznej atmosferze, znacznie bardziej przyjemnej, niż to się Eve wydawało

możliwe. Jednakże przez cały czas Aleksander był spięty. Zachowywał się nienagannie, ale nie

potrafił się rozluźnić. Eve starała się temu zaradzić, sprawić, by się odprężył, lecz jej próby

zakończyły się niepowodzeniem. No cóż, wiedziała, że Aleksander nie jest człowiekiem, który chętnie
przyjmuje pomoc od obcych.

Pewnego dnia zasiądzie na tronie Cordiny. To jego powinność i przeznaczenie. Cordiną była

małym, uroczym księstwem, niemal bajkową krainą, ale tak jak w bajkach, tu też prowadzono intrygi.

Aleksander poważnie podchodził do życia i obowiązków. Spokój oraz bezpieczeństwo ludności w

znacznej mierze zależało od jego poczynań. Eve, jako osoba z zewnątrz, nie potrafiła zrozumieć

wszystkich zawiłości; często widziała tylko to, co dostrzegalne było gołym okiem: maskę,

powierzchowność, zewnętrzną warstwę.

Przynajmniej się nie pokłócili, pomyślała z satysfakcją, delektując się deserem. Z drugiej strony

z księciem Aleksandrem trudno się było tak naprawdę pokłócić. Przybierał kamienny wyraz twarzy, a

jego rozmówca kipiał z furii i walił głową w mur.

–

To było przepyszne. – Oblizała się ze smakiem.

–

Nie wiem, jak to możliwe, ale z każdym rokiem tutejszy kucharz staje się lepszy.

–

Przekażę mu twoje słowa, na pewno się ucieszy.

Chciał, żeby została dłużej; pragnął kontynuować rozmowę o rzeczach sympatycznych i

błahych, nie dotyczących spraw państwa. W trakcie ostatniej godziny prawie udało mu się zapomnieć

o presji, pod jaką działał, o napięciu, w jakim żył, o kłopotach i licznych obowiązkach. Wzdrygnął się

na myśl o tym, że miałby teraz wstać od stołu, wrócić do gabinetu i zasiąść do pracy.

–

Eve, jeśli nie jesteś za bardzo zmęczona...

I w tym momencie do jadalni wkroczył Bennett.

–

Wszystko zjedliście, łasuchy jedne? Nic mi nie zostawiliście? – Wysunął krzesło i usiadł koło

Eve. –

Nie będziesz tego kończyć? – Popatrzył na talerzyk z deserem, po czym nie czekając na

odpowiedź, zabrał się do konsumpcji. – Boże. żebyście wiedzieli, czym nas tam uraczono!

Kurczakami o smaku gumy! Żując toto, wyobrażałem sobie, jak tu siedzicie i zajadacie się

pysznościami.

–

Nie wyglądasz na zabiedzonego. – Eve roześmiała się wesoło. – A nasza kolacja rzeczywiście

była wyśmienita. Kucharz przeszedł samego siebie.

–

Och, nie dobijaj mnie! Słuchaj, jak zjem, może wyszlibyśmy na dwór, co? Po paru godzinach

nudnego zebrania dobrze mi zrobi spacer w towarzystwie pięknej kobiety.

– W takim razie zostawiam was samych. –

Aleksander wstał od stołu.

–

Nie wygłupiaj się, Aleks – zaoponował brat. – Przejdź się z nami po ogrodzie. Tylko najpierw

daj mi dokończyć swój mus czekoladowy.

–

Mam dziś jeszcze sporo pracy.

– Jak zwykle –

mruknął Bennett, sięgając po talerzyk.

Eve zerknęła przez ramię i odprowadziła księcia wzrokiem. Ku własnemu zaskoczeniu, nagle

poczuła silną pokusę, aby wybiec za nim. Stłumiwszy ją, przeniosła spojrzenie na Bennetta i

uśmiechnęła się promiennie.

ROZDZIAŁ DRUGI

–

Kiedy Aleksander obiecał, że ktoś mnie oprowadzi po Centrum nie sądziłam, że tym kimś

będziesz ty.

Jej Wysokość księżniczka Gabriella de Cordina roześmiała się wesoło, po czym pchnęła drzwi

do teatru.

–

To miejsce jest naszą chlubą – powiedziała. – A co do przewodnika, podejrzewam, że

Aleksander sam chętnie by cię oprowadził, gdyby nie miał wcześniejszych zobowiązań.

Eve puściła to mimo uszu; nie chciała tłumaczyć przyjaciółce, że się myli, że Aleksander na

pewno wolałby spędzić cały dzień na nudnych zebraniach niż godzinę w jej towarzystwie.

–

Nie lubię się powtarzać, Brie, ale naprawdę wyglądasz świetnie.

–

Och, powtarzaj się, powtarzaj. Nawet nie wiesz, jakie to miłe. Po urodzeniu dzieci kobieta

łaknie komplementów.

W eleganckim białym kostiumie, z włosami gładko zaczesanymi i upiętymi w prosty kok,

wyglądała niezwykle dostojnie. Jednak patrząc na jej gładką twarz i młodzieńczą figurę, trudno było

uwierzyć, że wydała na świat czwórkę dzieci. Przez moment Brie w milczeniu obserwowała siostrę

swojej najbliższej przyjaciółki.

–

Pamiętam, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam. Pomyślałam sobie: jaka śliczna dziewczynka.

Teraz ta śliczna dziewczynka dorosła i przeistoczyła się w olśniewającą kobietę. Powiedz, czy Chris

przestała się w końcu o ciebie martwić?

–

Boże, jak ja tego nienawidziłam, tej nadopiekuńczości. – Eve uśmiechnęła się na wspomnienie

zbuntowanej nastolatki, która nieustannie toczyła walkę ze swoją starszą siostrą. – Oczywiście teraz,

kiedy wyrosłam z okresu młodzieńczego buntu, mam nadzieję, że Chris nigdy nie przestanie się o

mnie troszczyć. Świadomość, że komuś na nas zależy, podnosi człowieka na duchu. To dziwne, ale im

się jest starszym, tym bardziej docenia się rodzinę.

–

To prawda. Nie wiem, co bym zrobiła bez mojej. Tych parę miesięcy, kiedy straciłam pamięć,

kiedy niczego i nikogo nie pamiętałam... – Gabriella potrząsnęła głową. – To mnie nauczyło, że trzeba

cieszyć się każdym dniem. No dobrze. – Wziąwszy głęboki oddech, rozejrzała się wkoło. – Od czego
zaczynamy?

–

Od kulis. Bez dobrego zaplecza, czyli odpowiedniego oświetlenia, wygodnej garderoby i paru

innych rzeczy na

wet najlepsze przedstawienie pozostawia wiele do życzenia. Sam talent to nie

wszystko.

–

Znasz się na swojej pracy...

–

Mam nadzieję.

Spędziły w teatrze godzinę. Eve wchodziła po schodach, zaglądała do magazynów, sprawdzała

sprzęt. Tak jak się spodziewała, wszystko było w doskonałym stanie i najwyższej jakości. Centrum

Sztuk Pięknych zbudowano, by uczcić pamięć matki Gabrielli. Nic dziwnego, że było chlubą rodziny.

Dzięki Bissetom, ich pieniądzom i zaangażowaniu, mieszczący się tu kompleks teatralny uważano za

jeden z najlepszych w świecie.

Eve czuła narastające podniecenie. Miała świadomość, że występy w takim miejscu, przed

międzynarodową widownią, przebiłyby wszystkie dotychczasowe osiągnięcia jej zespołu. Wybiegając

myślą naprzód, zaczęta się zastanawiać nad wyborem sztuk. Hm, cztery przedstawienia. Najlepiej

byłoby pokazać sztuki czterech różnych amerykańskich dramaturgów. Tennessee Williamsa, Neila

Simona, Arthura Millera, jeszcze kogoś, Na brak nazwisk nie mogła narzekać. Oczywiście będzie

nalegała na własnych akustyków, elektryków, maszynistów, na własne charakteryzatorki,
garderobiane, rekwizytorów.

–

Słychać, jak w twojej głowie obracają się tryby – powiedziała z rozbawieniem Gabriella.

Eve postała jej uśmiech, po czym wyszła na scenę. Stanęła na środku i, maksymalnie skupiona,

zaczęła się rozglądać po widowni. To było niesamowite. W pustym teatrze wyczuwała wibracje,

zapach farby, potu, widziała twarze, słyszała brawa. Tak, to była wymarzona scena. Scena, na jakiej

pragnie się znaleźć każdy aktor. Wznoszące się rzędy wygodnych siedzeń, pomiędzy nimi trzy

szerokie przejścia, podłoga wyłożona miękką granatowa wykładziną. Ogromne kryształowe żyrandole

zawieszone na pokrytym freskami suficie. Na wprost sceny balkon. Nawet z tej odległości widziała

lśniące, piękne rzeźbione poręcze. Ale nie to ją najbardziej cieszyło, nie dywany, poręcze czy

żyrandole, lecz fakt, że z każdego miejsca na widowni idealnie było widać, co się dzieje na scenie.

–

Dziś... dziś już koniec, tragiczny finał. Cokolwiek uczyniliśmy, cokolwiek osiągnęliśmy,

przestaje się liczyć. Jutro wszystko zacznie się od nowa, tyle że bez nas. Bo nas już nie ma.

Głos niósł się daleko, po ostatnie rzędy. Brzmiał głośno i wyraźnie. Eve uśmiechnęła się

zadowolona.

– Fantastycznie. –

Popatrzyła na Brie. – Nie wiem, kim jest wasz architekt, ale spisał się na

medal.

–

Zasugeruję ojcu. aby mu przyznał jakiś medal, Eve, ten tekst, który przed chwilą

recytowałaś... Nie kojarzę go.

–

Nic dziwnego. To fragment sztuki początkującego dramaturga – odparła ze wzruszeniem

ramion, nie przyznając się, że tym początkującym dramaturgiem jest ona sama. – Brie, kochanie,

takiego teatru każdy mógłby wam pozazdrościć. Kiedyś w przyszłości chętnie przygotuję coś na małą

scenę. Ale do naszych obecnych celów duża jest absolutnie wymarzona.

–

To dobrze. Miałam nadzieję, że ci się spodoba.

–

Stukając obcasami o podłogę, Gabriella podeszła do Eve. – Odkąd wpadliśmy z Aleksem na

pomysł wspomożenia fundacji, z niecierpliwością czekałam na twoją reakcję. A więc? Przyjmujesz
nasze zaproszenie?

–

Jeżeli dogadamy się co do koncepcji i szczegółów, obejrzycie cztery genialne spektakle.

– Cudownie.

Eve jeszcze raz rozejrzała się dookoła. Ona sama nie wystąpi na deskach teatru w Cordinie, ale

może kiedyś w przyszłości któraś z jej sztuk zostanie tu wystawiona? No cóż, nie szkodzi

pofantazjować.

–

W takim razie powinnam jak najszybciej wrócić do domu i brać się do pracy.

–

Wykluczone. Po prostu nie zgadzam się i już. Na jutro zaplanowałam rodzinny obiad. U siebie

na farmie. –

Brie wzięła przyjaciółkę pod rękę. – Słuchaj, jedź do pałacu, poopalaj się, odpocznij.

Potem naprawdę nie będziesz miała na to czasu.

– To rozkaz?

– Absolutnie.

–

W takim razie muszę go wykonać, prawda?

Nie było to wcale takie bolesne. Przeciwnie, leżąc nad basenem i patrząc, jak liście palm

kołyszą się leniwie na wietrze, uznała, że jest to całkiem miła forma spędzania czasu. W młodości

specjalizowała się w nic–nierobieniu. Teraz, jako osobie dorosłej, trudno jej było uwierzyć, że

smażenie się na słońcu czy snucie bez celu mogło ją kiedykolwiek satysfakcjonować. Oczywiście nie

ma nic złego w tym, że człowiek lubi sobie odpocząć, pomyślała, odchylając w tył oparcie leżaka.

Odrobina lenistwa nikomu nie zaszkodziła. Tyle że szkoda poświęcać na nie całe życie.

Niewiele brakow

ało, aby tak się stało w jej wypadku. Pochodziła z bogatego domu. Miała

wszystko. Wystarczyło wyrazić życzenie, a inni je spełniali. Może dalej by tak żyta, zbijając bąki,

gdyby nie odkryła teatru. Zaczęła od najniższego szczebla. Uczyła się, zdobywała doświadczenie.

Okazało się, że ma talent. Odnosiła sukcesy dzięki własnej pracy i talentowi, a nie pomocy ojca. Ale

nie występowała na scenie; jej związek ze sceną miał całkiem inny charakter.

Teatr otworzył przed nią nowy świat, pozwolił poznać samą siebie. Przekonała się, że jest

inteligentna, zaradna i ma umiejętności organizacyjne, o jakie nigdy siebie wcześniej nie

podejrzewała. Założyła własny zespół, doskonale sprawdzała się w roli producentki. Nauczyła się

podejmować ryzyko. Nie oszczędzała się. Wiedziała, że od tego, co postanowi, zależy kariera i

egzystencja wielu ludzi. Poczucie odpowiedzialności za innych sprawiło, że z bogatej, rozpieszczonej

dziewczyny przeobraziła się w myślącą, zapracowaną młodą kobietę.

Teraz stała przed olbrzymią szansą. Międzynarodowa sława – na coś takiego nie liczyła w

najśmielszych snach. Hm, musiałaby tylko podjąć właściwą decyzję, wybrać cztery sztuki,

wyprodukować je, zamówić odpowiednie kostiumy, rekwizyty, scenografię. Musiałaby też naradzić

się z prawnikami, załatwić transport, być na każde zawołanie czterech reżyserów oraz

siedemdziesięciu kilku aktorów oraz pracowników technicznych.

A także księcia Aleksandra.

Poprawiła na nosie okulary przeciwsłoneczne i westchnęła cicho. Życie bez wyzwań byłoby

strasznie nudne.

Nie powinien był tu przychodzić. Spojrzał na zegarek. Tak, równo za dwadzieścia minut ma

spotkanie. Powinien siedzieć w gabinecie i przygotowywać się do rozmowy z sekretarzem stanu. Co

mu strzeliło do głowy, żeby pytać służącego, czy panna Hamilton już wróciła? Gdyby nie wiedział, że

leży teraz nad basenem, udałby się na górę i zajął pracą. A tak...

Sprawiała wrażenie, jakby spała. Miała na sobie skąpe czerwone bikini, które ledwo cokolwiek

zakrywało. Żeby równo i ładnie się opalić, zsunęła ramiączka; stanik utrzymywał się w miejscu tylko

dlatego, że leżała bez ruchu. Ciemne okulary zasłaniały jej oczy; gdyby były otwarte, na pewno

zareagowałaby na jego obecność.

Mógł się napatrzeć do woli. Posmarowana olejkiem skóra lśniła w słońcu. Jej zapach mieszał się

z

zapachem rosnących w ogrodzie kwiatów. Ciemne włosy lepiły się do twarzy; oznaczało to, że Eve

korzystała z basenu.

Kiedy się nad nią pochylił, zatrzepotała rzęsami i otworzyła powieki.

–

Powinnaś uważać. Słońce silnie operuje.

Zasłaniał jej głową słońce; wyglądało to niemal tak, jakby otaczała go świetlista aureola. Eve

zamrugała oczami i przez chwilę milczała, niepewna, czy to jawa, czy sen. Pamiętała, że śnił się jej

smok, którego zabija rycerz w srebrnej zbroi. Jednakże bardziej niż ze średniowiecznym rycerzem

Aleksander kojarzył się jej z greckim bogiem.

–

Sądziłam, że Wasza Wysokość wyszedł.

Zapominając o rozpiętym staniku, oparła się na łokciu. Raptem poczuła, że stanik się osuwa.

Przeklinając głośno, przytrzymała go ręką. Aleksander obserwował ją bez słowa, kiedy usiłując

zachować resztki skromności, wiązała na szyi ramiączka.

–

Bo wyszedłem. Ale wróciłem. Masz bardzo jasną karnację. Spieczesz się na raka.

Przemknęło jej przez myśl, że zgodnie z etykieta dworską powinna wstać i dygnąć. Uznała

jednak,

że dyganie w bikini byłoby po prostu śmieszne.

–

Po pierwsze, wtarłam w siebie pół butelki mleczka z filtrem, po drugie, nie zamierzam tu

długo siedzieć, a po trzecie, kiedy się mieszka w Houston, skóra nabiera odporności.

–

Objawiającej się lekkim zaróżowieniem? – Przysunął sobie krzesło i usiadł. – Byłaś w

Centrum?

–

Tak. Zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Rodzinie Bissetów należą się gratulacje.

–

To przyjedziesz z zespołem?

–

Wszystko zależy od warunków umowy. – Podniosła oparcie leżaka. – Scena jest

p

ierwszorzędna, zaplecze wspaniałe. Jeżeli uda nam się porozumieć co do szczegółów, myślę, że

oboje będziemy zadowoleni.

–

Szczegółami niech się zajmują prawnicy i księgowi – rzekł. – Pytanie brzmi: czy zgadzasz się

na przyjazd?

–

Zgodę uzależniam od informacji, jakie uzyskam od prawników i księgowych.

–

Chyba stałaś się prawdziwą kobietą interesu,

–

Owszem. Wasza Wysokość nie pochwala kobiet prowadzących interesy?

–

Cordina jest nowoczesnym księstwem. Nie oceniamy tu ludzi na podstawie ich płci.

– Królewski

e „my"? Istotnie, świadczy to o nowoczesności i postępowym sposobie myślenia –

zauważyła z ironią. – Nie za ciepło Waszej Wysokości w tej marynarce?

– Jest lekki wiatr,

–

Czy zdarza się Waszej Wysokości zrzucić koronę? Biegać na bosaka?

–

Słucham?

–

Mówiłam w przenośni. – Wzięła ze stolika szklankę soku pomarańczowego. Kostki lodu

dawno się roztopiły, ale napój i tak był orzeźwiający. – Często Wasza Wysokość pływa?

–

Niestety, mało mam czasu na rozrywki.

– Jest takie powiedzenie: praca lata skraca.

–

Obiło mi się o uszy.

Zdobiący jego dłoń złoty pierścień z rubinem błysnął w słońcu.

–

Ale nie dotyczy ono książąt?

–

Dotyczy. Żałuję, że nie mogę poświęcić d więcej czasu.

–

Wcale tego nie oczekuję. – Wstała. Aleksander również. – Na miłość boską, proszę siadać,

książę! – fuknęła. – Przecież nikogo tu poza nami nie ma. Nawet sobie Wasza Wysokość nie

wyobraża, jakie to irytujące, kiedy się wstaje, a siedzący obok mężczyzna natychmiast podrywa się na
nogi.

–

Naprawdę? – spytał z rozbawieniem, posłusznie siadając z powrotem na krześle.

–

Tak, naprawdę. Powinien książę spędzić trochę czasu w Ameryce. Tam można się pozbyć

sztywności, wyluzować.

–

Wyluzować? Nie bardzo mogę sobie pozwolić na luz – oznajmił cicho.

Złość jej minęła.

–

W porządku, ale nie rozumiem, dlaczego książę musi się tak oficjalnie zachowywać w moim

towarzystwie. Jestem blisko zaprzyjaźniona z waszą rodziną, a poza tym nienawidzę zbędnej etykiety.

– Tak? To dlaczego nie mówisz do mnie po imieniu?

Zarumieniła się. Jego słowa wprawiły ją w zakłopotanie.

–

Sama powiedziałaś, że znamy się od lat...

–

Myliłam się – rzekła wolno, wyczuwając jakieś niewidoczne prądy. – W ogóle się nie znamy.

–

Do innych zwracasz się po imieniu...

Zaschło jej w gardle. Pomógłby łyk soku. Ale szklanka stała na stoliku, a stolik obok krzesła, na

którym siedział Aleksander.

– To prawda –

przyznała.

–

Zastanawiałem się, dlaczego tak się dzieje. Ale może powinienem ciebie o to spytać. Powiedz,

Eve, dlaczego nie mówisz do mnie per ty?

–

Nie wiem. Jakoś wydaje mi się to niestosowne.

Zadrżała. Czyżby była zdenerwowana? Zaintrygowany, przysunął się bliżej.

–

Czy kiedykolwiek byłem wobec ciebie niemiły?

– Tak. Nie.

Cofnęła się o krok.

–

Zdecyduj się.

–

Nie, książę. Aleksandrze – poprawiła się, widząc jego karcące spojrzenie. – Jesteś zawsze

niezwykle uprzejmy. Mimo swojej niechęci do mnie...

–

Niechęci? Takie odniosłaś wrażenie? Że jestem do ciebie niechętnie nastawiony?

Nie zauważyła, kiedy podszedł bliżej; teraz dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów. Eve

postanowiła zastosować jedyną skuteczną metodę obrony, jaką znała: atak.

– Zdecydowanie tak.

–

Należą ci się więc przeprosiny.

Ujął jej rękę i podniósł ją do ust. Choć niebo było błękitne, bez chmur, Eve wydawało się, że

powietrze drży od wyładowań elektrycznych.

–

Przestań być taki czarujący.

Usiłowała zabrać rękę, lecz trzymał ją mocno. Uśmiech, który rozjaśnił jego twarz, był równie

nieoczekiwany jak muśnięcie warg o jej dłoń. Nie miał już żadnych wątpliwości: Eve była

zdenerwowana. Nie wiedzieć czemu, bardzo go to wzruszyło.

–

Wolałabyś, żebym był zgryźliwy i cyniczny?

–

Nie, wolałabym, żebyś był sobą. Nie lubię niespodzianek.

–

Ja też nie.

Dojrzała coś w jego oczach. Czyżby wyzwanie? Nie zamierzała żadnego podejmować.

–

Ale czasem są miłe i urozmaicają życie – dodał po chwili.

–

Jednym urozmaicają, innych wprawiają w zakłopotanie.

Jego uśmiech pogłębił się. Po raz pierwszy w życiu zauważyła dołeczek w prawym policzku

Aleksandra.

Nie mogła oderwać od niego wzroku.

–

Czy to znaczy, że ja cię wprawiam w zakłopotanie?

– Tego nie

powiedziałam – rzekła.

Utkwiła spojrzenie w jego oczach. Ale tak też było źle.

–

Czerwienisz się– szepnął, gładząc palcem jej brodę.

–

To od ciepła. – Nogi miała jak z waty.

–

Tak, faktycznie jest gorąco. – On też czuł niepokój i drgania powietrza, jakby gdzieś

nieopodal szalała burza. – Chyba powinniśmy się ochłodzić.

–

Tak. Zresztą muszę się przebrać. Obiecałam Bennettowi, że przed kolacją wybiorę się z nim

do stajni.

Błysk, który widziała w jego oczach, natychmiast zgasł. Usta zacisnęły się, dołeczek w policzku

znikł.

–

Więc nie zatrzymuję cię. Aha, na kolacji będzie ambasador Francji z żoną.

–

Postaram się nie siorbać.

–

Stroisz żarty ze mnie? – spytał gniewnie. – Czy z siebie?

– Z nas obojga.

–

Nie siedź za długo na słońcu, bo się spieczesz.

Po tych słowach odwrócił się na pięcie i sprężystym krokiem ruszył do pałacu. Eve

odprowadziła go wzrokiem, po czym zamknęła oczy i skoczyła na głowę do basenu. Okazało się, że

na kolację z ambasadorem zostali również zaproszeni Brie z Reeve'em. Eve siedziała między mężem

Gabrielli a ambasadorem Francji, zadowolona, że w trakcie posiłku nie musi prowadzić rozmowy z

Aleksandrem, który jako gospodarz i następca tronu siedział u szczytu stołu. Miejsce po jego prawej

ręce zajmowała siostra, po lewej żona ambasadora.

Wbrew

obawom Eve, kolacja upłynęła w całkiem sympatycznej atmosferze. Ambasador znał

mnóstwo ciekawych anegdot, którymi sypał jak z rękawa. Eve słuchała z przyjemnością, co chwila

wybuchając śmiechem. Potem mile zaskoczyła gościa, kiedy zaczęła konwersować z nim po

francusku. Chociaż od lat nie mówiła w tym języku, lata nauki w szkole w Szwajcarii nie poszły na
marne.

–

Jestem pod wrażeniem – powiedział Reeve, kiedy popatrzyła na niego z uśmiechem.

Niewiele się zmienił od czasu ślubu z Gabriellą, pomyślała. Może na skroniach przybyło mu

kilka siwych włosów, ale to wszystko. Chociaż nie, nieprawda. Sprawiał wrażenie bardziej

odprężonego niż dawniej. Wyglądało na to, że szczęście i radość to najlepsze eliksiry młodości.

– A tobie jak idzie nauka francuskiego? –

spytała Eve.

– Kiepsko.

Dźgnął widelcem kawałek kaczki w pysznym, aromatycznym sosie. O ileż bardziej wolałby

zjeść krwisty stek prosto z rusztu! Nagle dźwięczny śmiech Brie wzbił się w powietrze. Spoglądając

na żonę, Reeve pomyślał sobie, że ofiary, jakie musiał ponieść, aby być z tą nadzwyczajną kobietą, są

niczym w porównaniu z tym, co zyskał w zamian.

–

Gabriellą mówi, że uparłem się pozostać ignorantem.

– I co?

–

Chyba ma rację.

Roześmiawszy się wesoło, Eve podniosła kieliszek.

–

Wiesz, nie mogę się doczekać jutra, żeby wreszcie zobaczyć waszą farmę. Chris mówiła, że

macie śliczny dom. Podobno macie też konie?

–

Tak. Wszystkie dzieciaki jeżdżą konno. Nawet Dorian, tyle że on na kucyku. – Reeve odsunął

się, pozwalając służącemu zabrać talerz. – W głowie się nie mieści, jak one się szybko wszystkiego

uczą.

–

Powiedz, jak się tu czujesz? – Nie była pewna dlaczego, ale koniecznie chciała usłyszeć

odpowiedź; pytanie wydało jej się szalenie ważne. – To znaczy, mieszkając w Cordinie, zapuszczając
nowe korzenie

, poznając nowe obyczaje...?

Mógł wzruszyć ramionami albo dać jakąś zabawną, lecz wymijającą odpowiedź. Ale Reeve

nigdy nie uciekał od prawdy.

–

Z początku było dość ciężko, zresztą dla nas obojga. A teraz traktuję Cordinę jak drugą

ojczyznę. Jeden dom mamy tu, drugi w Wirginii. Oczywiście ucieszę się, kiedy Aleks się ożeni i Brie

będzie miała mniej obowiązków, ale co robić? Zakochałem się w kobiecie, która akurat jest

księżniczką.

–

A z tytułem wiąże się masa obowiązków, prawda?

Całkiem nieświadomie skierowała wzrok na Aleksandra.

– O tak –

potwierdził Reeve, po czym widząc, na kogo Eve spogląda, dodał cicho: – Rzecz

jasna, on ma ich najwięcej.

Czym prędzej skupiła uwagę na swoim rozmówcy.

–

Nic dziwnego. Któregoś dnia zasiądzie na tronie.

– Jest stworzony

do rządzenia. Sądzę, że od chwili, gdy przyszedł na świat, przygotowywano go

do tej funkcji.

I nagle pomyślał, że chyba instynkt nie mylił Gabrielli. Chyba istotnie coś się działo między Eve

a Aleksandrem. Jakoś nigdy wcześniej nie zwrócił na to uwagi, wydawało mu się, że Brie przesadza,

ale dziś nie był tego taki pewien. Jeżeli Brie ma rację, Eve nie będzie miała łatwego życia.

Przez chwilę Reeve wpatrywał się w kieliszek wina, po czym, nie podnosząc głosu, dodał:

–

Jednego się nauczyłem, odkąd jestem z Brie. Ze niektórzy nie mają wyboru. Dla nich i dla

tych, którzy ich kochają, obowiązek to rzecz święta.

Jeżeli miała jakiekolwiek wątpliwości, słowa Reeve’a do reszty je rozwiały.

–

No tak, oczywiście – szepnęła, po czym, chcąc rozładować napięcie, odwróciła się w stronę

ambasadora francuskiego i opowiedziała mu jakiś dowcip.

Na kawę i koniak przeszli do salonu. Po paru minutach, gdy inni zajęci byli rozmową, Bennett

ujął Eve za rękę.

– Powietrza! –

szepnął jej do ucha. – Wymknijmy się do ogrodu.

– Nie wypada.

–

Wypada. Oni tu będą jeszcze co najmniej godzinę.

A ja mam prawo, wręcz obowiązek przypilnować, aby wszyscy goście się dobrze bawili. Więc

ty też. Wyjdźmy chociaż na taras, co?

Trudno było oprzeć się pokusie. Obejrzawszy się, Eve zobaczyła, że Aleksander stoi

pochłonięty rozmową z ambasadorem francuskim, a Brie i Reeve konwersują z jego żoną.

– No dobrze –

zgodziła się. – Ale tylko na chwilę.

Nie przerywając wypowiedzi, Aleksander dojrzał kątem oka, jak Eve kieruje się z Bennettem w

stronę drzwi na taras.

– Bosko –

stwierdził Bennett, wciągając głęboko powietrze. – Znacznie milej niż w środku.

–

Nie narzekaj. Było całkiem sympatycznie.

–

Owszem, ale wolałbym wybrać się z przyjaciółmi na pizzę i piwo. – Podszedł do krawędzi

tarasu i oparł się o balustradę. – Im jestem starszy, tym mniej mam czasu na zwykłe przyjemności.

–

Niełatwo ci, prawda?

– Co?

–

Być tym, kim jesteś.

Objął ją ręką w pasie.

–

Są też i plusy.

– Zawsze to robisz –

powiedziała z wyrzutem. – Wykręcasz się od odpowiedzi.

Cofnęła się pół kroku, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Był przystojny i silny. Silny fizycznie i

psychicznie.

–

Naprawdę chcesz wiedzieć? – Wsunął ręce do kieszeni. – To trudne pytanie. Urodziłem się w

tej rodzinie, nie znam innego życia. Ale masz rację; czasem bywa piekielnie ciężko. Człowiek nigdy

nie jest sam. Wszędzie towarzyszy mu ochrona, śledzą go przedstawiciele prasy. Staram się nie

zwracać na to uwagi, inaczej bym zwariował. Ale ja i Brie jeszcze nie mamy najgorzej. Żadne z nas

nie zasiądzie na tronie.

–

Żałujesz?

– No co ty! –

powiedział to z takim oburzeniem, że Eve uśmiechnęła się w ciemności.

–

Obce jest ci uczucie zazdrości, prawda, Ben?

–

Aleksowi nie ma czego zazdrościć. Odkąd pamiętam, biedak musiał lepiej się uczyć, więcej

pracować, być silniejszy, mądrzejszy, rozsądniejszy. Za nic w świecie nie zamieniłbym się z nim na
miejsca. Dlaczego pytasz?

–

Sama nie wiem. Może dlatego, że jak wszystkich Amerykanów, fascynuje mnie arystokracja.

–

Zbyt długo nas znasz, aby być nami zafascynowana.

– Tylko niektórych z was znam. –

Potrząsnęła głową, jakby sobie coś przypomniała. –

Pamiętasz ten wieczór, wtedy na balu, kiedy wyszliśmy na balkon?

–

Trudno, żebym o nim zapomniał.

–

Myślałam, że będziesz chciał mnie pocałować.

Uśmiechnął się i zawinął wokół palca kosmyk jej włosów.

–

Nie zdążyłem.

–

Tak. Zamiast tego zostałeś postrzelony. Byłeś taki dzielny.

– Bardzo dzielny. –

Obiema rękami objął ją w pasie.

–

Wiesz, gdybym cię teraz pocałował, czułbym się tak, jakbym dobierał się do swojej młodszej

siostry.

– Wiem. – Po

łożyła głowę na jego ramieniu. – Cieszę się, że jesteśmy przyjaciółmi.

–

Nie masz przypadkiem siostry stryjecznej, kuzynki czy jakiejś młodej ciotki, która wygląda

tak jak ty?

– Niestety. –

Podniosła głowę i popatrzyła mu w oczy.

– Szkoda.

– Bennett.

Na dźwięk głosu Aleksandra Eve podskoczyła jak dziecko przyłapane na kradzieży cukierka.

Przeklinając w duchu, odwróciła się i zacisnęła dłonie w pięści.

–

Wybaczcie, że wam przeszkadzam. – Stał tuż za drzwiami, gdzie nie docierało światło

księżyca. – Ale pan ambasador szykuje się do wyjścia.

–

Co, już? – Nie przejmując się chłodem w głosie brata, Bennett ścisnął Eve za ramię. – W

porządku, chodźmy się pożegnać.

– Dobrze –

powiedziała, ale nie ruszyła się z miejsca. Miała nadzieję, że Aleksander wejdzie za

Benne

ttem do salonu, a ona zostanie chwilę sama.

–

Zapraszam, Eve, do środka. Z tobą również pan ambasador chciałby się pożegnać.

Oczarowałaś go.

–

Już idę. – Podeszła do drzwi, ale nie mogła przejść; zagradzał jej drogę. – Coś jeszcze chcesz

mi powiedzieć?

– Tak. –

Zacisnął palce na jej brodzie, zaskakując tym gestem zarówno siebie, jak i ją. – Bennett

jest szlachetnym, wspaniałomyślnym człowiekiem, ale bywa niestały w uczuciach. Uważaj na siebie,

żebyś nie cierpiała. Gdyby ktokolwiek inny to powiedział, roześmiałaby się i tyle. Ale kiedy tak stała,

patrząc w oczy Aleksandra, nie było jej do śmiechu.

–

Ostrzegasz mnie dziś po raz drugi. Wcześniej, żebym się nie spaliła na słońcu, teraz, żebym

miała się na baczności przed Bennettem. Oba razy niepotrzebnie, Wasza Książęca Mość – dodała
lodowatym tonem. –

Jestem Amerykanką, Amerykanki zaś potrafią same się o siebie troszczyć.

–

Nie miałem najmniejszego zamiaru troszczyć się o ciebie – oznajmił uszczypliwie.

Zabolałoby ją to, gdyby nie była taka wściekła.

–

Całe szczęście!

–

Jeżeli jesteś zakochana w Bennetcie...

–

Słucham? – spytała oburzona. – Jakim prawem zadajesz mi takie pytanie? – Nie rozumiała, co

ją rozsierdziło, ale z każdym słowem czuła, jak narasta w niej złość. – To, czy jestem zakochana, czy

nie, to wyłącznie moja sprawa. Ciebie to nie powinno obchodzić.

–

Zapominasz, że Bennett jest moim bratem.

–

No właśnie, bratem. Nie poddanym. Nie rządzisz nim, a już na pewno nie rządzisz mną. Moje

uczucia względem Bennetta czy kogokolwiek innego nie powinny cię interesować.

–

Mylisz się. Interesuje mnie wszystko, co się dzieje w moim domu i dotyczy mojej rodziny.

– Aleks –

powiedziała cicho Brie, która nagle pojawiła się na tarasie. Jej szept wyraźnie

kontrastował z ich podniesionymi głosami. – Ambasador czeka.

Nie pa

trząc na Eve, Aleksander skierował się do salonu.

– Twój brat to idiota –

mruknęła pod nosem Eve.

–

Owszem, pod wieloma względami – zgodziła się, Brie, uściskiem próbując dodać przyjaciółce

otuchy. –

A teraz weź głęboki oddech i chodź pożegnać się z naszymi gośćmi. Potem możesz pójść do

siebie i skopać krzesło czy rzucić czymś w ścianę. Ja tak robię, kiedy jestem wściekła.

Eve wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

–

Kochana jesteś. Dzięki za radę.

ROZDZIAŁ TRZECI

ROMANS KSIĘCIA BENNETTA Z AMERYKAŃSKĄ DZIEDZICZKĄ
Popijając poranną kawę, Eve przeczytała nagłówek w gazecie i aż się zakrztusiła. Po chwili,

przełknąwszy kawałek rogalika, który miała w ustach, ponownie spojrzała na tytuł i tym razem

zaczęła chichotać. Biedny Ben, przemknęło jej przez myśl; wystarczy, że spojrzy na kobietę, a już mu

przypisują romans. Odłożyła rogalik na talerz i przystąpiła do lektury.

W trakcie swojego pobytu w Cordinie Eve Hamilton, córka milionera T.G. Hamiltona,

zamieszkała w książęcym pałacu. Bliska przyjaźń łącząca księcia Bennetta Z panną Hamilton została

zawiązana siedem lat temu, kiedy...

Dalej następował opis wydarzeń, które miały miejsce w pałacu podczas nieudanego porwania

księżniczki, oraz dokładne wyszczególnienie ran odniesionych przez Bennetta. Eve uśmiechnęła się
pod nose

m, czytając mocno przesadzoną relację o własnym bohaterstwie. Według gazety, w ciągu

tych siedmiu lat mieli z Bennettem kilka sekretnych schadzek.

Sekretne schadzki? Hm. Owszem, Bennett przyjechał do Houston na przyjęcie z okazji jej

dwudziestych pierwszy

ch urodzin. Właśnie wtedy zakochała się w nim po uszy jej najlepsza

przyjaciółka. Parę lat później poproszono Eve, aby pokazała Bennettowi Waszyngton. Kilka razy

odwiedziła Cordinę wraz ze swoją siostrą. A raz, zupełnym przypadkiem, wpadła na Bennetta w
Pa

ryżu. Trudno nazwać sekretną schadzką obiad, jaki zjedli razem w jednej z paryskich restauracji, ale

widocznie dziennikarze nie mieli o czym pisać, więc...

Artykuł kończył się pytaniem: Czy kolejny członek królewskiej rodziny poślubi Amerykankę?
Nie poślubi, odparła w myślach Eve i odłożyła na bok gazetę. Ciekawe, o czym prasa będzie

pisać, kiedy w końcu Bennett naprawdę się zakocha i ustatkuje? Kręcąc z rozbawieniem głową,

podniosła z talerzyka stygnący rogalik. Oj, długo trzeba będzie na to czekać. Kto wie. Czy do tego

czasu dzieci Brie nie założą już własnych rodzin?

–

Interesująca lektura?

Zerknęła przez ramię w stronę drzwi. Powinna była wiedzieć, że Aleksander nie pozwoli jej

zjeść w spokoju śniadania.

–

Śmieszą mnie te artykuły – odparła.

–

Uważasz, że są zabawne?

–

Tak, chociaż wyobrażam sobie, że Bena mogą denerwować. Bo jest to trochę irytujące: ilekroć

spojrzy na jakąś kobietę, dziennikarze zaraz umieszczają ją na liście jego potencjalnych kandydatek na

żonę.

– Ben nic sobie nie robi z takich plotek. Nawet lubi drobne skandale.

Ponieważ powiedział to bez oburzenia czy pretensji w głosie, Eve uśmiechnęła się. Jeżeli chciał

puścić w niepamięć ich wczorajszą sprzeczkę, nie miała nic przeciwko temu.

– A kto nie lubi? –

zażartowała.

Przyjrzała mu się uważniej. Aleksander sprawiał wrażenie spiętego i zmęczonego. Zrobiło się

jej go żal.

–

Jadłeś śniadanie? Mogę ci zaproponować kawę i ciepłe rogaliki.

–

Za rogaliki dziękuję, ale kawy chętnie się napiję.

Wstawszy od stołu, wyjęła z kredensu czystą filiżankę.

–

Dopiero dziesiąta, a wyglądasz tak, jakbyś miał za sobą długi, męczący dzień.

Przez chwilę nie odzywał się. Przywykł do tego, że niektóre informacje należy zachowywać w

tajemnicy. Ale potem zmienił zdanie. Niedługo cały świat się o wszystkim dowie.

– Z s

amego rana otrzymałem wiadomość z Paryża. W naszej ambasadzie podłożono bombę.

Odruchowo zacisnęła palce na uchwycie dzbanka.

–

O Boże. Twój ojciec...?

–

Na szczęście nic mu się nie stało. Drobne obrażenia odniósł jego sekretarz. – Na moment

książę zamilkł.

–

Zginął Seward, asystent ministra – dokończył cicho, ale głos nawet mu nie zadrżał.

– Tak strasznie mi przykro. –

Odstawiwszy dzbanek, Eve położyła rękę na ramieniu Aleksandra.

–

Czy wiadomo, kto to zrobił?

–

Na razie nikt się nie przyznał. Domyślamy się, czyja to robota, ale nie mamy żadnych

dowodów.

–

Czy książę Armand wróci teraz do domu?

Aleks popatrzył przez okno na błękitne niebo i kwitnące w ogrodzie kwiaty. Chciał, żeby ojciec

czym prędzej wyjechał z Francji, lecz wiedział, że to niemożliwe; życie monarchy wymagało wielu

poświęceń.

–

Ma jeszcze parę spraw do załatwienia w Paryżu.

– Ale...

–

Wróci, kiedy będzie mógł. – Podniósł do ust parującą filiżankę czarnego napoju. – Podobnie

jak większość państw na świecie, Cordina zdecydowanie sprzeciwia się terroryzmowi. Winni zostaną
znalezieni i ukarani.

– Oby. –

Eve odsunęła talerzyk z rogalikiem na gazetę. Artykuł o romansie z Bennettem już jej

nie bawił.

–

Dlaczego niewinni ludzie muszą płacić za poglądy polityczne garstki fanatyków?

Zacisnął palce na uszku filiżanki.

–

Polityka i terroryzm nie mają z sobą nic wspólnego – oświadczył, tłumiąc gniew.

– To prawda. –

Wielu rzeczy nie rozumiała, na wielu się nie znała, lecz wiedziała, że chowanie

głowy w piasek nie przynosi żadnego pożytku. – Oczywiście masz rację.

–

Seward pozostawił żonę z trójką dzieci.

–

To okropne. Czy już ich powiadomiono?

–

Nie. Właśnie się do nich wybieram.

–

Może mogłabym jakoś pomóc? Chcesz, żebym z tobą pojechała?

– To nie twoja sprawa, Eve.

Postanowiła się nie narzucać. Powtarzała sobie, że jest głupia, czując się urażona jego odmową.

Kiedy wstał od stołu, wbiła wzrok w pustą filiżankę po kawie. Zastanawiał się, po jakie licho tu

przyszedł. Ale znał odpowiedź. Chciał poinformować Eve o tragedii, podzielić się z nią swoim
smutkiem, f

rustracją, złością.

Człowiek rządzący państwem nie powinien szukać współczucia, pocieszenia czy wsparcia

emocjonalnego. Całe życie uczono go, żeby polegał wyłącznie na sobie. Mimo to przyszedł do niej.

Potrzebował jej bliskości.

– Eve... –

zaczął. Zwykła prośba z trudem przechodziła mu przez usta; męczył się, jakby toczył

z sobą walkę. – Czułbym się raźniej, gdybyś wybrała się ze mną. Myślę, że żonie Sewarda może się

przydać obecność kobiety.

–

Tylko wezmę torebkę – powiedziała, zrywając się od stołu.

Sewa

rdowie mieszkali w ładnym murowanym domku z małym, starannie utrzymanym

ogródkiem. Wzdłuż ścieżki prowadzącej do drzwi rosły białe kwiaty. Na podjeździe przed garażem

stał czerwony rower. Eve poczuła ostre kłucie w sercu. Wiedziała, co to znaczy stracić rodzica; znała

ból i cierpienie, które towarzyszą takiej stracie – ból, z którego człowiek nigdy tak do końca się nie

otrząsa.

Aleksander pierwszy wysiadł z samochodu, po czym podał Eve rękę. Przyjęła ją z

wdzięcznością.

–

Jeżeli zmieniłaś zdanie i wolałabyś...

– Absolutnie nie.

Ruszyli razem do drzwi. Eve czuła na sobie spojrzenie kierowcy, który pozostał na miejscu, nie

zdawała sobie jednak sprawy z obecności ochroniarzy rozstawionych wzdłuż ulicy.

Drzwi otworzyła Atena Seward, pulchna kobieta w średnim wieku o ciemnych włosach,

pięknych dużych oczach i potarganych włosach. Najwyraźniej była w trakcie sprzątania. Na widok

następcy tronu na jej twarzy odmalowało się zdumienie, szybko jednak wzięła się w garść.

–

Wasza Wysokość...

–

Proszę nam wybaczyć tę niespodziewaną wizytę, madame Seward. Czy możemy wejść?

–

Oczywiście. – Zerknęła przez ramię na meble, których nie zdążyła jeszcze odkurzyć, i

rozrzucone po podłodze zabawki. – Czy Wasza Wysokość napije się kawy?

–

Nie, dziękuję. Pani pozwoli, że przedstawię jej pannę Eve Hamilton.

–

Bardzo mi miło. – Atena Seward wyciągnęła na powitanie dłoń. – Proszę, niech państwo

usiądą.

Wiedząc, że gospodyni będzie stała, dopóki on nie usiądzie, Aleksander spoczął na najbliższym

krześle.

–

Madame Seward, nadeszła dziś przykra wiadomość z Paryża.

Eve, która siedziała na tej samej kanapie co Atena Seward, poczuła, jak kobieta nagle

sztywnieje.

–

Słucham...

–

W naszej ambasadzie podłożono dwie bomby. Zanim je znaleziono, jedna wybuchła. –

Wiedział z doświadczenia, że nawet najgorszą wiadomość powinno się podać szybko, bez długich

wstępów. – Pani mąż zginął.

– Maurice? –

Nieświadoma tego, że chwyciła Eve za rękę, z całej siły zacisnęła palce na jej

dłoni. – Maurice nie żyje?

–

Tak, madame. Poniósł śmierć na miejscu. Mój ojciec przesyła pani najgłębsze wyrazy

współczucia. Ja i reszta rodziny również pragniemy złożyć pani szczere kondolencje.

–

Nie ma mowy o żadnej pomyłce? – Nie płakała; oczy miała suche, ale jej palce wpijały się w

rękę Eve.

Najbardziej w świecie nienawidził uczucia bezradności. Nie mógł pomóc Atenie ani oferować

jej nadziei, a słowa otuchy tak niewiele znaczyły.

–

Niestety, madame. W chwili detonacji pani mąż był sam w gabinecie.

– Koniak –

wtrąciła nagle Eve. – Madame Seward, gdzie trzyma pani koniak?

– Co? –

Gospodyni popatrzyła na nią nieprzytomnym wzrokiem. – Na półce w kuchni.

Eve przeniosła spojrzenie na Aleksandra. To wystarczyło; bez słowa wstał i wyszedł.

–

Jeszcze wczoraj z nim rozmawiałam – szepnęła Atena. – Był zmęczony, ale to zrozumiałe. Te

spotkania zawsze ciągną się godzinami. Kupił dla naszej córki broszkę, W przyszłym miesiącu są jej
urodziny. –

Głos jej zadrżał. – Musiała nastąpić jakaś pomyłka. Prawda, mademoiselle?

I nagle z oczu Ateny trysnął strumień łez.
Eve uczyniła jedyną rzecz, jaka w tym momencie przyszła jej do głowy: objęła zrozpaczoną

kobietę. Kiedy Aleksander wrócił do pokoju, Atena siedziała z twarzą wtuloną w pierś Eve, ta zaś z

oczami lśniącymi od leź gładziła ją po włosach.

Nie bacząc na protokół i nie zastanawiając się nad tym, co jemu jako następcy tronu wypada

robić, a czego nie wypada, Aleksander kucnął obok zapłakanych kobiet i wcisnął wdowie do ręki
kieliszek koniaku.

–

Madame, o ile się orientuję, ma pani siostrę– rzekł łagodnie. – Czy chciałaby pani, żebym do

niej

zadzwonił?

– Moje dzieci...

–

Poślę po nie kierowcę.

Atena Seward pociągnęła łyk koniaku.

–

Gdyby Wasza Wysokość mógł zadzwonić do mojej siostry...

– Gdzie jest telefon?

–

Na końcu korytarza. W gabinecie Maurice'a – rzekła, kładąc głowę na ramieniu Eve. Po chwili

zaniosła się szlochem.

–

Zachowałaś się wspaniałomyślnie – powiedział Aleksander, kiedy wrócili do samochodu.

Eve oparła głowę o tył siedzenia i zacisnęła powieki.

–

Moja szlachetność czy wspaniałomyślność nic jej nie pomoże – szepnęła.

Nie odpowiedział. Sam czuł dokładnie to samo. Mimo władzy, jaką dzierżył, był bezradny

wobec aktów przemocy.

–

Co z nią teraz będzie? – spytała Eve.

–

Wsparcie finansowe na pewno otrzyma. Tyle dla niej i jej dzieci możemy zrobić. – Wyciągnął

z kie

szeni paczkę papierosów. – Niestety rany... rany tylko czas może zagoić.

Słyszała w jego głosie mieszaninę goryczy i frustracji.

–

Chcesz tego drania ukarać, prawda?

Zapalił papierosa. Zauważył, że Eve nie spuszcza z niego oczu.

–

Nie tylko chcę, ale i ukarzę.

Przebiegły ją ciarki. Aleksander nie żartował. Był władny ukarać winowajcę, władny

bynajmniej nie z racji tytułu czy urodzenia; gdyby przyszedł na świat w rodzime skromnego

wieśniaka, też byłby w stanie to zrobić. Miał w sobie jakąś niezwykłą siłę. która ją przerażała, a

zarazem fascynowała.

–

Kiedy udałeś się do telefonu, Atena spytała, kto podłożył bombę. Odparłam, że nie wiem.

Kiedy minie jej pierwszy szok. na pewno przyjdzie z tym pytaniem do ciebie.

– Kiedy mija szok, nastaje pragnienie zemsty.

–

Chcesz się mścić?

–

To mógł być mój ojciec!

Po raz pierwszy w życiu Eve widziała, jak Aleksander traci panowanie nad sobą. Jego oczy

płonęły wściekłością, po chwili jednak wziął się w garść.

–

Jesteśmy odpowiedzialni za to, co spotyka nasze księstwo i naszych obywateli. Śmierci

Sewarda nie puścimy płazem.

–

Myślisz, że ładunek przeznaczony był dla twojego ojca? – Ujęła go za rękę. – Że to on miał

zginąć?

–

Bombę podłożono w jego gabinecie. Tak się akurat złożyło, że chwilę przed wybuchem ojciec

wyszedł do innego pokoju. Gdyby nie wyszedł, zginęliby obydwaj.

–

Więc tym bardziej powinien wrócić do Cordiny.

–

Tym bardziej powinien zostać. Władca nie może okazywać strachu. Strach władcy świadczy o

słabości jego państwa.

–

Do jasnej cholery! Przecież to twój ojciec!

–

Owszem, ale to również książę Armand, władca Cordiny.

–

Ależ nie wygaduj bzdur! Liczy się człowiek, nie funkcja! – Nie potrafiła ukryć

zdenerwowania. –

Jeżeli sądzisz, że twojemu ojcu cokolwiek zagraża, powinieneś przekonać go, aby

natychmiast wrócił do domu.

–

Gdyby ojciec pytał mnie o zdanie, powiedziałbym mu, że jeśli wróci do Cordiny, nie

zakończywszy interesów w Paryżu, popełni duży błąd.

Cofnęła rękę.

–

Bennett mówił, że jesteś surowy i nieugięty. Ze musisz taki być. Ale nie miałam pojęcia, że aż

do tego stopnia. –

Kiedy samochód zatrzymał się przed schodami prowadzącymi do pałacu, Eve

pierwsza wysiadła.

–

Przez chwilę, zanim wyjechaliśmy do Ateny Seward, wydawało mi się, że dostrzegam w tobie

ciepło, jakieś oznaki człowieczeństwa. Ale się pomyliłam. Trudno wymagać uczuć od kogoś, kto ma

kamień zamiast serca.

Chwycił ją za ramię, zanim doszła do drzwi.

–

Nic nie rozumiesz. A ja nie mam obowiązku tłumaczyć ci się z czegokolwiek. – Obowiązku

nie miał, ale czuł potrzebę. Nie chciał, aby Eve go potępiała.

–

Zginął człowiek. Porządny, dobry, uczciwy człowiek, z którym jeździłem na polowania i z

którym od czasu do czasu uprawiałem hazard. Zostawił pogrążoną w rozpaczy żonę, osierocił trójkę

dzieci, a ja nic na to nie mogę poradzić. Nic.

Puścił jej ramię, po czym odwrócił się na pięcie i zbiegł po schodach. Przyglądała mu się,

dopóki nie skręcił do ogrodu i nie zniknął jej z pola widzenia.

Stała bez ruchu, oddychając ciężko. Oczy piekły ją od łez. Wciągnęła głęboko powietrze, raz,

drugi, trzeci, po czym ru

szyła za księciem do ogrodu.

Psiakość! Eve Hamilton sprawiała, że zapominał o tym, kim jest i co do niego należy. Różnił się

od innych ludzi; musiał utrzymywać wyraźny dystans pomiędzy uczuciem a obowiązkiem, pomiędzy
tym, o czym marzy, a tym, co mu wolno.

W końcu był księciem, następcą tronu. W gronie rodzinnym

mógł zachowywać się swobodnie, ale już w obecności przyjaciół wiedział, że musi mieć się na

baczności. Ktoś. kto poważnie traktuje swoje powinności i na kim ciąży odpowiedzialność za losy

państwa, nie może pozwolić sobie nawet na chwilę beztroski i nieuwagi. Zwłaszcza po tym, co się

wydarzyło w Paryżu.

Stracił wiernego przyjaciela. Dlaczego? Bo członek jakiejś bezimiennej grupy terrorystycznej

podłożył ładunek wybuchowy? Nie. Z rosnącego nieopodal krzaka Aleksander zerwał barwny pąk.

Człowiek nie jest źdźbłem trawy czy łodygą, którą łamie się bezmyślnie, od niechcenia. Terrorystom

nie chodziło o Sewarda. Seward zginął przez pomyłkę.

Celem ataku był jego ojciec. On, Aleksander, nie miał co do tego wątpliwości. A siłą sprawczą

był Deboque.

–

Wasza Wysokość...

Odwróciwszy się, ujrzał Eve. Dookoła niej rosła bujna, tropikalna roślinność. Eve... Pasuje do

niej to imię, a ona pasuje do ogrodu. Tyle że w wypadku jej słynnej imienniczki, biblijnej Ewy,
zakazan

ym owocem było jabłko, a nie ona sama.

–

Chciałam cię przeprosić – oznajmiła szybko. Zawsze wolała przemilczać własne błędy, niż się

do nich głośno przyznawać. – Czasem postępuję bezmyślnie; mówię, co mi ślina na język przyniesie.

Wierz mi, czuję się bardzo niezręcznie.

–

Wierzę, Eve. Wierzę też, że powiedziałaś to, co uważałaś za słuszne.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować, potem jednak się rozmyśliła.

– To prawda –

przyznała. – Ale ty też.

Obserwował ją z zaciekawieniem. Wciąż była zła z powodu ich wcześniejszej wymiany zdań, a

także z powodu wyrzutów sumienia. Jak dobrze znał to uczucie! Ileż to razy sam miał ochotę

wygarnąć komuś prawdę i ileż to razy musiał nad tym zapanować!

– Na znak zgody –

rzekł, wręczając jej zerwany z krzaka pąk. – Jesteś moim gościem. Nie

wypada, żebym się na ciebie gniewał.

Przyjęła kwiat i przysunąwszy go do nosa, wciągnęła w nozdrza lekko waniliowy zapach.

–

A gdybym nie była gościem? Wtedy mógłbyś się gniewać?

–

Jesteś bardzo dociekliwa. I nie masz zwyczaju niczego owijać w bawełnę.

–

Lubię wiedzieć, na czym stoję. – Wetknęła kwiat we włosy. – Całe szczęście, że nie jestem

jedną z twoich poddanych.

– To prawda.

Podniósł głowę. Niebo miało odcień błękitu, jaki widuje się jedynie na fotografiach. Eve

ponownie dostrzegła w oczach księcia smutek i napięcie, i ponownie wyciągnęła do niego rękę.

–

Czy dworska etykieta zezwala ci cierpieć wyłącznie w samotności?

Skierował na nią wzrok. Widział w jej twarzy współczucie, serdeczność, przyjaźń. Tak długo się

wzbraniał, nawet przed bezinteresownie okazywaną przyjaźnią. Ale dłużej nie potrafił. Uginał się pod

brzemieniem odpowiedzialności. Zamknął oczy i w odpowiedzi na pytanie Eve pokręcił głową.

–

Chociaż dzieliła nas duża różnica wieku, Maurice Seward był jednym z niewielu ludzi, z

którym

i mogłem swobodnie rozmawiać. Rzadko spotka się kogoś tak szlachetnego, tak uczciwego,

pozbawionego cienia zawiści.

–

Był twoim przyjacielem. – Podeszła krok bliżej i zanim zorientował się, co zamierza, objęła

go mocno w pasie. –

Źle cię zrozumiałam. Przepraszam.

Ofiarowała mu serce, dobroć, czułość, podczas gdy on potrzebował czegoś więcej. Powoli

obrócił ją twarzą do siebie. Zapach jej włosów i skóry atakował jego zmysły; poddawał mu się bez
oporów.

Przyzwyczajony był do czynu, do walki oraz obrony, teraz jednak stał bez ruchu, bezwolny i

bezbronny. Dookoła rosły krzewy, które zasłaniały go niczym kurtyna. Ale nie... to nie wchodzi w

rachubę. Po prostu nie wyobrażał sobie, aby mógł pożądać kogoś lub czegoś, co należy do jego brata.

Nie było to łatwe. Bo mimo książęcego tytułu i władzy, jaką posiadał, był tylko człowiekiem,

mężczyzną z krwi i kości. Rzadko odczuwał tak wielki ból jak teraz, gdy trzymał w objęciach Eve.

Ból mieszał się ze smutkiem i złością.

Powoli tracił nad sobą kontrolę, a tego się najbardziej obawiał. Miał bowiem świadomość, że

uczucia tłumione prędzej można zignorować niż te, którym dało się upust.

Gwałtownym ruchem odsunął od siebie Eve.

–

Wybacz, ale czeka mnie mnóstwo obowiązków – rzekł. Spojrzenie miał harde, pochmurne, a

wewnętrzna walka, jaką toczył, nadała jego głosowi nieprzyjemne, szorstkie brzmienie. – Sprawdzę,

czy Bennett nie mógłby ci dotrzymać towarzystwa podczas lunchu.

Energicznym krokiem skierował się do drzwi pałacu. Eve bez słowa wpatrywała się w jego

oddalającą się sylwetkę, dopóki nie znikł za gęstwiną krzewów.

Pogrążyła się w zadumie. Czy naprawdę nic poza pracą go nie obchodzi? Czy naprawdę jest

pozbawiony normalnych ludzkich odruchów? Czy śmierć przyjaciela w ogóle nim nie wstrząsnęła?

Przez moment wydawało jej się, że tak, że czuł to samo co ona. Nie bądź głupia, skarciła się w

myślach.

Parę metrów dalej spostrzegła kamienną ławkę. Usiadła. Kolana tak bardzo jej drżały, że nie

była w stanie iść dalej. Kiedy objęła Aleksandra w pasie, po prostu chciała go pocieszyć. Jednakże z

chwilą, gdy poczuła bijące od niego ciepło, wszystko się zmieniło. Miała ochotę stać tak w

nieskończoność, z zamkniętymi oczami, z policzkiem przytkniętym do jego piersi. Ale jemu

najwyraźniej przeszkadzał jej dotyk.

Wolał trzymać się od niej na dystans. I dzięki Bogu; powinna się z tego tylko cieszyć. Wiele

kobiet nie miałoby nic przeciwko zostaniu księżną, lecz większość z nich pewnie nie zdawała sobie

sprawy, że oznaczałoby to utratę prywatności, ograniczoną swobodę, konieczność podporządkowania

się sztywnym regułom i etykiecie. Zresztą Aleksander chyba nie był człowiekiem łatwym we

współżyciu. Cechował go upór, niecierpliwość, dążenie do perfekcji. Denerwowały wady i słabości
innych.

Mimo to pragnęła go. Na krótką szaloną chwilę przeniosła się w inny świat. Zapomniała, że

Aleks jest następcą tronu; marzyła o tym, aby ją obejmował, tulił, kochał. Chciała sprawić, by z jego

twarzy znikło zmęczenie i napięcie, a na wargach zagościł uśmiech.

To minie, pocieszała się. Była osobą zbyt praktyczną, zbyt trzeźwo patrzącą na życie, aby

fantazjować o rzeczach niemożliwych. Poza wszystkim innym, nie miała czasu bujać w obłokach.

Czekało ją sporo pracy; musiała przecież wyprodukować cztery przedstawienia, a potem
zorgani

zować wyjazd licznego zespołu.

Jutro z samego rana wylatywała z Cordiny. Zanim ponownie tu zawita, będzie skupiona na

czymś innym. Aleksander nie będzie zaprzątał jej myśli.

Nie do końca przekonana, czy zdoła wybić go sobie z głowy, podniosła się z ławki. Postanowiła

odnaleźć Bennetta. On na pewno poprawi jej nastrój.

–

Ale tu się zmieniło, Brie. Wprost nie do wiary!

Odpoczywając na dużej, ocienionej werandzie, Eve patrzyła na idealnie utrzymane trawniki, na

padoki, na ciągnące się za nimi wzgórza i pagórki. Najmłodsze dziecko Gabrieli! i Reeve'a siedziało

na schodach, głaszcząc małego kotka.

–

Tak, czasem ja też nie wierzę własnym oczom – oznajmiła Brie, spoglądając na swoje starsze

pociechy bawiące się piłką. – Całe życie o marzyłam o takim domu, ale nigdy nie sądziłam, że moje

marzenia się spełnią. Byłam w ciąży z Krisrian, kiedy kupiliśmy tę ziemię. Prosto ze szpitala

przyjechaliśmy już tu. Od tej pory minęło pięć lat.

–

Zaledwie pięć? Boże, ten dom wygląda tak, jakby stał tu od zawsze.

– Dzieci faktyczn

ie nie znają innego. One...

Nagle rozległ się przeraźliwy pisk.

– Dorian, kochanie! –

zawołała Brie. – Trochę delikatniej! Nie można tak tarmosić kotka.

Chłopiec, miniatura ojca, wyszczerzył zęby w radosnym uśmiechu.

– Mruczy –

oznajmił, nie przerywając głaskania.

–

Tak, ale jak będziesz ciągał go za uszy, to cię podrapie.

–

Ależ tu cudownie. – Eve westchnęła błogo. – Czy to miejsce choć trochę przypomina waszą

farmę w Wirginii?

– Dom w Wirginii jest znacznie starszy. – Oderwawszy oczy od syna, Brie przenio

sła spojrzenie

na męża i braci krążących wokół stodoły. Wiedziała, o czym rozmawiają. Wybuch bomby w

ambasadzie w Paryżu nikomu nie dawał spokoju. – ciągle coś w nim reperujemy. A to dach, a to okna.

Reeve chciałby spędzać tam więcej czasu, ale na razie to niemożliwe.

–

Brie, złotko, naprawdę nie musisz zabawiać mnie rozmową. Wiem, że boisz się o ojca i

martwisz ostatnimi wydarzeniami w Paryżu.

–

Żyjemy w niespokojnych czasach. – Brie ponownie skierowała wzrok na dzieci. Były całym

jej światem. – Ale tak już jest. Musimy zaciskać zęby i robić, co do nas należy. Mój ojciec bezustannie

myśli o Cordinie.

–

Powinien myśleć również o sobie.

– On i Cordina to jedno. –

Na moment blask w oczach Gabrielli przygasł, starała się jednak

robić dobrą minę do złej gry. – Tak samo jak Aleks. Obcym najtrudniej właśnie to zrozumieć. Aleks

nie jest ci obojętny, prawda. Eve?

–

Oczywiście, że nie.

–

Oczywiście, że nie – powtórzyła za nią Brie, po czym pochwyciła z ziemi syna. zanim w

pogoni za kotem zdążył wczołgać się pod werandę. Kiedy niezadowolony zaczął się wiercić,

pocałowała go w policzek i usadowiła sobie na biodrze. – Tyle że ja mam co inne go na myśli. W

każdym razie, jeżeli kiedykolwiek dojrzejesz do tego uczucia, czeka cię wiele pułapek. A jeże li

będziesz chciała pogadać, pamiętaj, że zawsze możesz przyjść do mnie. Hej, brudasku! – zawołała ze

śmiechem, kiedy Dorian pociągnął ją za włosy. – Trzeba cię wypucować przed kolacją.

–

Zajmij się małym – powiedziała Eve. – A ja przyprowadzę resztę.

Nie ruszyła się jednak z miejsca. Jeżeli kiedykolwiek dojrzeje do tego uczucia? Do jakiego

uczucia? Lubiła Aleksandra, tak jak lubiła jego brata, siostrę i ojca. Byli dla niej niczym druga

rodzina. Nie ukrywała, że Aleksander ją pociąga. Ale nic dziwnego, inne kobiety też, łypały na niego

pożądliwym okiem. No dobrze, może czasem fascynacja nim stawała się zbyt intensywna. Ale kto by

się tym przejmował.

Żadnych pułapek sobie nie życzyła. Do tej pory udawało jej się zgrabnieje omijać. Zwłaszcza w

sprawach sercowych wystrzegała się kłopotów i komplikacji. Dla tego tak długo z nikim nie była

związana. Rzecz jasna, spotykała interesujących mężczyzn, ale...

Zawsze było jakieś „ale”. Zamiast jednak przemyśleć, sytuację, zastanowić się, co jej nie

odpowiada, wycofywała się, tłumacząc sobie, że i tak nie ma czasu na romanse.

Krzyki dzieci wyrwały ją z zadumy. Poderwawszy się na nogi, zbiegła ze schodów i skierowała

w stronę rozbrykanej grupki. Dzieciaki zaczęły protestować, wcale nie miały ochoty iść do domu i

myć się przed kolacją. Zgodziły się, kiedy Eve obiecała, że po jedzeniu pomoże im zorganizować

wielki mecz piłkarski.

Nastała cudowna cisza. Eve zrobiło się żal, że nie, może się nią rozkoszować – ale musiała iść

do pomieszczeń gospodarczych po resztę domowników. Szkoda, chętnie posiedziałaby sobie na

werandzie, zamknęła oczy, opróżniła umysł z wszelkich myśli, skupiła się na rozbrzmiewającej wkoło

ciszy. Oczywiście takie słodkie lenistwo byłoby nie do zniesienia na co dzień, byłoby nie do

wytrzymania nawet przez jeden dzień w tygodniu, ale raz w miesiącu...

Lubiła pośpiech, zabieganie. Potrafiła rzucić się w wir pracy, nie dosypiać, nie dojadać i nie

czuć zmęczenia. Ale raz czy dwa razy w roku miło byłoby posiedzieć na wsi, nic nie robić,

wsłuchiwać się jedynie w śpiew ptaków.

Roześmiawszy się w duchu, skierowała się do stajni. Po chwili weszła do środka. Zmrużywszy

oczy, czekała, aż wzrok przywyknie do panującego wewnątrz półmroku.

– Bennett, czy...

Ale to nie był Bennett. Postać, która stała przed boksem, była trochę wyższa i szersza w

ramionach.

– Och, przepraszam. –

Natychmiast się spięła. – Myślałam, że to Bennett.

– Nie. –

Aleksander ponownie odwrócił się twarzą do stojącego w boksie konia. – Bennett

poszedł z Reeve'em obejrzeć nowego byka.

–

Kolacja jest prawie gotowa. Obiecałam twojej siostrze, że... O Boże, jaka śliczna. – Eve

podeszła bliżej, żeby pogłaskać klacz po czole. – Kiedy Brie skończyła oprowadzać mnie po domu,

zapomniałam, że została mi jeszcze do zwiedzenia stajnia. Tak, ślicznotko, masz piękne ślepia. –

Przeciągnęła dłonią po końskiej grzywie. – Jak się nazywa? – Popatrzyła pytająco na Aleksa.

– Kleks.

Wybuchnęła śmiechem.

–

Dziwne imię dla konia.

–

Podarowałem go Adrienne na urodziny. Małej spodobał się Kleks. – Podrapał konia po

uszach. –

Uznaliśmy, że ma prawo ochrzcić zwierzę jak chce.

–

Tak czy inaczej klacz jest wspaniała. Ja swojego pierwszego konia nazwałam Sir Lancelot.

Widocznie miałam trochę bujniejszą wyobraźnię.

Chociaż oboje głaskali konia po pysku, ich palce ani razu się nie zetknęły.

–

Nie sądziłem, że przepadasz za rycerzami w lśniących zbrojach.

–

Sześcioletnie dziewczynki lubią takie... – Urwała, bo nagle koń trącił ją łbem w ramię i pchnął

na Aleksandra. –

Ojej, Wasza Wysokość! Przepraszam.

–

Przestań z tą Waszą Wysokością. – Odruchowo zacisnął wokół niej ramiona. – Czasem

niespodziewanie ci się wyrywa.

Świat zawirował jej przed oczami, nogi się pod nią ugięły. Wiedziała, że powinna zrobić krok

do tyłu, czym prędzej uwolnić się z objęć Aleksa. A ona stała bez ruchu, czuła bicie jego serca,

wsłuchiwała się w otaczającą ich ciszę i marzyła...

Wsunął palce w jej włosy.

–

Czy naprawdę tak trudno ci widzieć we mnie mężczyznę z krwi i kości?

– Nie. Tak, Nie. –

Nie mogła złapać tchu. Powietrze w stajni było duszne, nagrzane. – Muszę

poszukać Bennetta.

– Nic puszcz

ę cię – przytulił ją mocniej – dopóki nic wypowiesz mojego imienia.

W jego źrenicach dostrzegła złote punkciki. Nigdy ich wcześniej nie widziała. Teraz zaś nie

mogła oderwać od nich wzroku.

– Aleksander –

szepnęła.

– Powtórz –

poprosił zmienionym głosem.

– Aleksander –

powiedziała, po czym przywarła ustami do jego ust.

Było tak, jak sobie wymarzyła. Zarzuciła mu ręce na szyję, a ziemia zadrżała jej pod nogami.

Odwzajemniał pocałunki z taką pasją, jakby czekał na nią całe życie. Zapomniał o tym, kim jest, jaką

sprawuje funkcję. Myślał tylko o kobiecie, którą trzymał w ramionach. Oboje płonęli; trawił ich ogień

pożądania.

Ona była jak afrodyzjak, a on rozkoszował się jej smakiem, zapachem, dotykiem.

– Eve?

Nagle drzwi stajni zaskrzypiały; do środka wpadł cienki strumień światła.

–

Eve, jesteś tam? Nie zgubiłaś się w ciemnościach?

Przez chwilę dyszała ciężko.

–

Nie, Bennett, nie zgubiłam się. Już idziemy.

Zacisnęła rękę na szyi.

–

Pośpiesz się. Umieram z głodu.

Drzwi się zamknęły. Stajnia znów utonęła w mroku. Aleksander otrząsnął się. Tak niewiele

brakowało pomyślał. Jakim prawem ona się tak zachowuje? Jakim prawem wzbudza w nim żądzę?

Teraz stoi oparta o ścianę boksu, piękna i milcząca. Wygląda niewinnie, jakby grzech nie odcisnął na

niej najmniejszego piętna.

–

Łatwo zmieniasz upodobania, Eve.

Zdziwiona, otworzyła usta. W pierwszej chwili nie rozumiała, co Aleks ma na myśli. Potem

przemknął ją ból. Ale zanim odebrał jej siły, wysunęła rękę i z furią wymierzyła mu policzek. Głośne

plaśnięcie rozeszło się echem po stajni.

–

Przypuszczam, że możesz mnie za to deportować z Cordiny – oznajmiła lodowatym tonem. –

Jeżeli zdecydujesz się na takie posunięcie, pamiętaj, że sam jesteś sobie winien. W pełni na to

zasłużyłeś.

Miała ochotę odwrócić się na pięcie i puścić biegiem, lecz oparła się pokusie i ruszyła do drzwi

wolnym, dostojnym krokiem.

Pozwolił jej odejść. Nie pobiegł za nią, chociaż bardzo go korciło. Tak, pragnął ją ukarać. Nie,

nie za to, że go uderzyła, ale za to, co powiedziała i jak na niego patrzyła. Dlaczego uważała, że

zasłużył na jej gniew? Że powinien mieć wyrzuty sumienia? Przecież to ona, bez najmniejszych

skrupułów, gotowa jest zamienić jednego brata na drugiego.

A jednak jej pożądał. Pragnął kobiety, z którą związany był jego brat Pragnął od lat, odkąd

ujrzał ją po raz pierwszy. Huknął pięścią w ścianę. Konie zarżały nerwowo.

Dotychczas tłumił swoje uczucia do Eve. Jakoś mu się udawało. Obiecał sobie, że nadal będzie

to robił. Nie ma wyboru. Nie może skrzywdzić Bennetta. Psiakrew!

Wyszedł ze stajni. Niech szlag trafi miłość!

ROZDZIAŁ CZWARTY

–

Ciągle gdzieś latasz. Nie sposób zastać cię w domu.

Eve schowała do walizki swój ukochany dres, po czym spojrzała na siostrę.

–

Pracowałam bez wytchnienia. Istne szaleństwo. I na razie nie zanosi się na to, żebym mogła

odpocząć.

–

Wróciłaś z Cordiny dwa miesiące temu, a częściej rozmawiałam z twoją sekretarką

automatyczną niż z tobą.

Przysiadłszy na brzegu łóżka, Chris popatrzyła na przygniecioną dresem jedwabną bluzkę. Już

chciała zaproponować, by ją przełożyć na wierzch lub przynajmniej owinąć w cienki papier, ale

ugryzła się w język.

Jej malutka Eve jest teraz dorosłą kobietą. Obie siostry miały gęste, ciemne włosy, o ile jednak

Eve lubiła swoje splatać w warkocz, Chris wolała swobodniejszą fryzurę; najchętniej zostawiała włosy

rozpuszczone, opadające na ramiona. Podobieństwo rodzinne widoczne było w wystających kościach

policzkowych, w gładkiej, mlecznej cerze. Siostry nie tyle dzieliła różnica wieku, co styl.

Chris, która od lat zajmowała się rynkiem sztuki i kontaktowała z ludźmi o dość wypchanych

portfelach, cechowała chłodna elegancja. Eve zaś, bez względu na to, w co była ubrana, promieniała

zmysłowością. Kiedyś taki stan rzeczy napawał jej starszą siostrę nieustanną troską. Dziś Chris

wiedziała, że Eve potrafi dać sobie radę w życiu.

–

A teraz znów wyjeżdżasz. Zęby się z tobą zobaczyć. pewnie będę musiała odwiedzić cię w

Cordinie.

–

Miło by było. – Eve wsunęła do torby podręcznej małą skórzaną kosmetyczkę, – Przydałoby

mi się wsparcie moralne.

– Denerwuj

esz się? – Chris podciągnęła kolana do brody i objęła je rękami. – Ty?

–

Tak, ja. Jeszcze nigdy w życiu nie robiłam czegoś na tak dużą skalę. – Po raz trzeci sprawdziła

zawartość torby podręcznej. – Ciągnę do Europy aktorów, techników, asystentów, krawcowe i kupę

innych ludzi. Przed międzynarodową publicznością będziemy wystawiać cztery sztuki, udawać, że

reprezentujemy teatr amerykański. – Zerknęła do notesu, który wyjęła z torby. Po chwili skinęła głową

i schowała go na miejsce. – Trzeba mieć niezły tupet.

– Nie przesadzaj. –

Chris odgarnęła włosy z czoła.

–

Zresztą Teatr Hamilton jest amerykańskim teatrem, prawda?

– No tak, ale...

–

I gra sztuki amerykańskich dramaturgów?

– Owszem, ale...

–

Żadnych ale. – Chris machnęła ręką, oddalając zastrzeżenia siostry. – Po prostu

reprezentujecie teatr amerykański i już. I dacie cztery wspaniałe przedstawienia.

– Widzisz? –

Eve pochylała się nad walizką i cmoknęła siostrę w policzek. – Dlatego cię

potrzebuję.

–

Postaram się przylecieć na pierwsze przedstawienie. Chociaż będziesz pewnie tak zajęta, że

nawet nie zamienisz ze mną słowa.

–

Zamienię. Obiecuję. – Umieściła w walizce spodnie, które wcześniej starannie złożyła. –

Najgorsze są przygotowania, cała ta robota papierkowa.

–

Poradzisz sobie. Jesteś doskonale zorganizowana – powiedziała Chris, mimo to miała ochotę

spytać Eve, czy przypadkiem nie zostawiła w szufladzie paszportu.

–

Zobaczysz, wszystko pójdzie jak z płatka.

Czy spakowała czerwony kostium? Eve wsunęła rękę do walizki, po chwili jednak

wyprostowała się. Na pewno. Ile razy można sprawdzać?

–

Szkoda, że nie lecimy razem. Mogłabyś mi codziennie powtarzać, że wszystko będzie dobrze.

–

Bissetowie ci ufają. Inaczej by cię nie zaprosili. Pamiętaj, że zawsze możesz Uczyć na Brie,

Aleksa i Bennetta.

Eve zaciągnęła suwak.

–

Na Brie i Bena tak. Z Aleksem... wolałabym go jak najrzadziej widywać.

–

Nadepnął ci na odcisk?

–

Niby nie. Ale... sama nie wiem. Na widok Brie czy Bena jakoś nigdy mnie nie korci, żeby

dygnąć i pokazać im język. A kiedy pojawia się Aleks...

–

Oj, nie radziłabym! – Chris parsknęła śmiechem.

–

On bardzo poważnie traktuje swoją funkcję. Zresztą słusznie.

–

Może.

–

Eve, nie rozumiesz, co to znaczy być pierworodnym synem następcy tronu. Ja do pewnego

stopnia potrafię wczuć się w jego położenie. Wprawdzie Hamiltonowie nie rządzą żadnym księstwem,

ale mają własne miniimperium. – Westchnęła cicho, wiedząc, że wybory, jakich dokonywała w życiu,

nigdy nie zadowalały jej ojca. – Ponieważ rodzice nie doczekali się potomka płci męskiej, ojciec uparł

się, żebym to ja, jako najstarsza, przejęła rodzinne interesy. Kiedy uświadomił sobie, że nic z tego nie

będzie, zaczął na gwałt szukać mi męża z żyłką do interesów. Pewnie dlatego nigdy nie wyszłam za

mąż.

–

Nie wiedziałam...

–

Z tobą było inaczej.

–

Istotnie. Żadnej presji, żadnych nacisków. – Oparłszy się o komodę. Eve rozejrzała się po

pokoju, który opuszczała na wiele miesięcy. – Oczywiście posyłano mnie do najlepszych szkół,

liczono, że będę się dobrze uczyła i zachowywała tak, żeby nie przynieść rodzinie wstydu, ale to

wszystko. Gdybym później, po maturze, chciała wylegiwać się nad basenem, nikt nie miałby nic
przeciwko temu.

–

Dość długo skrywałaś fakt, że posiadasz inteligencję.

–

Prawda? Przed sobą również. – Eve błysnęła zębami w uśmiechu. – Kiedy to odkryto, miałam

już własny teatr. Ojciec wiedział, że nie rzucę wszystkiego, aby pomagać mu w interesach. Masz

rację, Chris. Nie wiem, jak to jest być pierworodnym dzieckiem, które tylko w niewielkim stopniu

może decydować o swoim losie. Mimo to jakoś nie umiem współczuć Aleksandrowi.

–

Nie musisz. Myślę, że on akurat chętnie poddał się woli swojego ojca. Sprawowanie władzy

leży w jego naturze. – Z wazonika na komodzie wyjęła białą stokrotkę i wsunęła ją siostrze w dziurkę
od guzika. –

Szkoda, że stosunki między wami są takie napięte. Skoro jednak będziecie

współpracować, lepiej, żebyście na siebie nie warczeli z byle powodu.

Eve wyjęła z wazonu pozostałe kwiaty; owinęła chustką ociekające wodą łodygi i podała

siostrze bukiet

–

Nie sądzę, abyśmy mieli współpracować.

– To Aleks nie jest prezesem Centrum?

–

Jest. Ale przecież nie zajmuje się wszystkim osobiście. – Zajrzała do torebki, żeby upewnić

się, czy nie zapomniała biletów lotniczych. – Wierz mi, ani jemu nie zależy na bliskiej współpracy ze

mną, ani mnie z nim. – Zamknęła z trzaskiem torebkę. – Podejrzewam, że jego niechęć do mnie jest

nawet większa niż moja do niego.

–

Czy coś się stało, kiedy byłaś tam ostatnim razem? – Wstawszy z łóżka, Chris położyła dłoń

na ramieniu siostry. – Po powrocie z Cordiny zac

howywałaś się niespokojnie, jakby coś cię dręczyło.

Uznałam, że to skutek przepracowania, ale teraz myślę, że...

–

Lepiej nie myśl – przerwała jej lekkim tonem Eve. – Nic się nie stało, jedynie potwierdziły się

moje przypuszczenia, że Aleksander Bisset to zarozumiały, arogancki gbur. Gdyby całe to

przedsięwzięcie nie było tak ważne, chętnie machnęłabym na nie ręką. Boże, na samo wspomnienie

Aleksa ogarnia mnie złość.

–

Widzę. – Chris postanowiła jak najszybciej napisać do Gabrielli i o wszystko ją dokładnie

wypytać. – Miejmy nadzieję, że wasze kontakty będą sporadyczne.

–

Bardzo na to liczę – oznajmiła Eve.

Słysząc zawziętość w jej głosie, Chris uznała, że list za długo będzie szedł. Mądrzej będzie

porozumieć się z Brie telefonicznie.

–

No dobra, jestem już spakowana. To co, nic rozmyśliłaś się? Odwieziesz mnie na lotnisko?

–

Jasne. Teraz potrzeba nam z pięciu rosłych tragarzy. żeby znieśli twój bagaż do samochodu.

Aleksander przyzwyczajony był nie tylko do stałej obecności ochroniarzy, ale również

fotorepor

terów. Towarzyszyli mu niemal na każdym kroku. Dlatego starał się stać spokojnie, nie

krążyć od ściany do ściany niczym lew w klatce. Na widok lądującego bezpiecznie samolotu

odetchnął z ulgą. Spóźnienie wynosiło dwadzieścia minut.

Od tygodni nie rozmawiał z Eve. Wszelkie plany ustalenia dokonywane były pisemnie, w

dodatku poprzez sekretarki oraz asystentów. Chociaż od jej wyjazdu z Cordiny minęły ponad dwa

miesiące, ich ostatnie spotkanie w stajni na farmie Brie utknęło mu w pamięci tak wyraźnie, jakby
mia

ło miejsce zaledwie dzień czy dwa temu. W nocy budził go zapach skóry Eve; w ciągu dnia, gdy

popadał w zadumę, widział przed oczami jej twarz.

Nie powinien o niej myśleć, ale nie umiał się powstrzymać. Bo jak miał zapomnieć o gorącej

fali namiętności, która go zalała, kiedy trzymał Eve w ramionach? Jak miał zapomnieć o żądzy i

tęsknocie, która zżerała go niemal codziennie od tamtej pory?

Próbował znaleźć ukojenie w pracy. Nie pomogło. Obowiązki nie zdołały przysłonić mu obrazu

Eve. Ojciec wrócił do Cordiny. Odbył się pogrzeb Sewarda. Sprawcy wybuchu pozostawali nieznani,

a przynajmniej nikomu nie udowodniono winy. Księstwu zagrażała destabilizacja, a on wciąż

rozmyślał o kobiecie, której nie miał prawa pożądać.

Gdy wysiadła z samolotu, zapragnął jej z podwójną siłą. Musiała być zmęczona podróżą, mimo

to tryskała energią. Włosy, zaplecione w warkocz, miała upięte na czubku głowy, okulary

przeciwsłoneczne zasłaniały pół twarzy. Idąc, mówiła coś do towarzyszących jej osób, a jednocześnie

usiłowała włożyć jaskrawoczerwony żakiet. W prawej ręce trzymała aktówkę, przez lewe ramię

przewiesiła sobie torbę podręczną. W ciągu tych dziesięciu czy piętnastu sekund, jakie upłynęły,

odkąd pojawiła się w hali przylotów miejscowego lotniska, Aleksander zauważył każdy szczegół jej

wyglądu.

Szminkę miała startą, policzki lekko zaróżowione. Czerwony żakiet zdobiły złote guziki.

Kosmyk włosów wysunął się z warkocza i opadał luźno nad lewym uchem. Przy lewej piersi, w

dziurce od guzika, tkwiła biała stokrotka – mocno zwiędła. Ciekaw był, kto ją tam umieścił; kto

odprowadził Eve na lotnisko i patrzył, jak jej samolot odrywa się od ziemi.

Nagle go spostrzegła. Kolor odpłynął jej z twarzy, i w ruchach pojawiło się napięcie. Nie

spodziewała się, że przyjedzie po nią na lotnisko. Wiedziała, że będzie jakieś oficjalne powitanie, ale

nie przyszło jej do głowy, że Aleksander osobiście się pofatyguje. Zupełnie inaczej wyobrażała sobie

ich pierwsze spotkanie. Miała być wypoczęta, wykąpana, ubrana w długą wieczorową suknię, którą
ku

piła specjalnie w tym celu. A do niego, następcy tronu, zamierzała odnosić się uprzejmie, lecz z

chłodną rezerwą.

Teraz myślała tylko o jednym: jak wspaniale się prezentuje. Był wysoki, przystojny, dobrze

zbudowany Oczy miał czarne, spojrzenie nieprzeniknione; natychmiast zapragnęła poznać wszystkie

jego tajemnice. Chciała uśmiechnąć się szeroko, rzucić mu się na szyję, wyrazić radość ze spotkania.

Powstrzymała jednak ten odruch.

–

Wasza Wysokość... – Dygnęła.

Nie widział błysków fleszy ani tłumu dziennikarzy. Skupiony był na niej – na jej lekko

wydętych ustach i oczach, w których czaiło się wyzwanie.

– Panno Hamilton. –

Wyciągnął rękę. Po chwili wahania podała mu swoją. Gdyby nie to

wahanie, po prostu by ją uścisnął, a tak złożył na niej pocałunek. Usłyszał, jak Eve wciąga powietrze.
– Serdecznie witam w Cordinie.

–

Dziękuję, Wasza Wysokość.

Usiłowała uwolnić rękę, lecz trzymał ją zbyt mocno.

–

O bagaż proszę się nie martwić, właśnie trwa rozładunek. – Uśmiechnął się; od czasu jej

wyjazdu nie czuł się tak szczęśliwy. – Dwaj moi pracownicy odwiozą pani zespół do hotelu i

przypilnują, żeby nikomu niczego nie brakowało.

Wbiła mu w dłoń paznokcie.

–

Książę jest bardzo miły.

Słyszał drwinę i złość w jej głosie.

–

Wszyscy pragniemy, aby jak najlepiej wspominała pani swój pobyt w Cordinie. Żadnych

pytań! – oznajmił, zwracając się do napierających dziennikarzy. – Panna Hamilton musi odpocząć po

męczącym locie. Na jutrzejszej konferencji prasowej udzieli wam wyczerpujących odpowiedzi.

Widząc, że kilku przedstawicieli prasy nie zamierza ustąpić, wziął Eve za łokieć i skierował się

do wyjścia.

Zaprotestowała:

–

Rozsądniej będzie, jeśli zostanę z aktorami.

–

Masz asystentkę?

–

Oczywiście.

Musiała przyśpieszyć kroku, żeby dotrzymać mu tempa.

–

Ona cię we wszystkim wyręczy. – Z dala od mikrofonów i błysków fleszy mówił do Eve po

imieniu. –

A ciebie, moja miła, zabieram do pałacu, inaczej wpadniesz w dziennikarskie sidła.

–

Dam sobie radę – rzekła. – Zresztą do kolacji, w pałacu zostało kilka ładnych godzin.

– Ale nie masz p

owodu jechać do hotelu. – Pod czujnym okiem ochrony wyszli z lotniska

bocznym wyjściem i ruszyli do czekającej przy krawężniku limuzyny. – Twoja asystentka i moi

pracownicy wszystkiego dopilnują.

– Tak, ale... –

wsiadła do samochodu – chciałabym się odświeżyć, rozpakować. Chyba z

rozmową o sprawach urzędowych możemy się wstrzymać parę godzin?

–

Oczywiście, że tak.

Aleksander usiadł naprzeciwko Eve i skinął do kierowcy.

–

W takim razie po co masz odwozić mnie do hotelu, skoro mogę zabrać się z resztą zespołu?

–

Nie mieszkasz w hotelu, tylko w pałacu.

–

Nie zgadzam się. Chcę być tam, gdzie moi ludzie.

–

To zły pomysł. – Pochylił się i wcisnął jakiś przycisk. Oczom Eve ukazał się nieduży barek. –

Co ci można zaproponować?

– Nic –

warknęła. – Stanowczo żądam wyjaśnienia, dlaczego mnie porywasz.

Nie pamiętał, że potrafi być taka zabawna. Nalawszy sobie szklankę wody, uśmiechnął się.

–

Ostre słowa, Eve. Mój ojciec zdziwiłby się, gdyby wiedział, że zaproszenie do pałacu

nazywasz kidnapingiem.

– To nie ma nic wspólnego z twoim ojcem.

–

Zaproszenie wyszło od niego. Oczywiście w hotelu też wzmocniono ochronę.

– Dlaczego?

–

Żyjemy w niespokojnych czasach.

–

To samo przed paroma miesiącami mówiła mi twoja siostra. Posłuchaj, Aleks, jeżeli istnieje

jakiekolwiek niebezpie

czeństwo, wolałabym być z moim zespołem.

– Rozumiem. –

Postawił szklankę na blacie. – Hotel jest bezpieczny, Eve. Nikomu z zespołu nic

nie grozi. Natomiast z uwagi na twoje powiązania z naszą rodziną... Po prostu lepiej, abyś zamieszkała

w pałacu. Unikniesz dziennikarzy, którzy przez kilka najbliższych tygodni będą koczować w holu, no i

sprawisz radość mojemu ojcu, który darzy cię autentyczną sympatią.

–

Tak to ująłeś, że byłabym niewdzięcznicą, gdybym postawiła na swoim.

Uśmiechnął się i ponownie sięgnął po szklankę.

–

No dobrze, przyjmuję zaproszenie. I poproszę o coś do picia, najchętniej z dużą zawartością

kofeiny.

–

Zmęczyła cię podróż?

– Owszem –

przyznała, patrząc, jak Aleks wrzuca do szklanki dwie kostki lodu. – I podróż, i

trwające kilka tygodni przygotowania. Zebrania, dyskusje, castingi, próby. Spałam najwyżej po pięć

godzin na dobę. – Potarła palcami białe płatki stokrotki wystającej z kieszonki w żakiecie. – No i ta

koszmarna biurokracja. Nie sądziłam, że będziemy tak dokładnie sprawdzani, zanim dostaniemy

pozwolenie na wjazd do Cordiny. W ostatniej chwili przyjęłam do zespołu dwie nowe osoby. Bałam

się, że nie zdążymy załatwić formalności. No cóż, mam nadzieję, że trud się opłaci.

Wypiła łyk coli, marząc o tym, aby kofeina wreszcie zadziałała.

–

Wątpisz w to?

–

Tylko z dziesięć razy na dzień. – Całkiem nieświadomie wysunęła stopy z butów. Powoli

zaczęła się odprężać. – Z dwójki nowych aktorów jestem bardzo zadowolona. Ona jest świeżo po

studiach, ale ma ogromny potencjał. Zamierzam ją wykorzystać do ewentualnego zastępstwa w sztuce

Neila Simona. Z kolei Russ Talbot to prawdziwy zawodowiec. Występował w wielu teatrach. U mnie

będzie grał Bricka w „Kotce na gorącym dachu". Sztuka Williamsa idzie na pierwszy ogień.

Pociągnęła kolejny łyk. Nie była pewna, czy nie popełnia błędu. „Kotka" to sztuka pełna żaru i

namiętności. Przez kilka tygodni Eve biła się z myślami, czy jednak jako pierwszej nie wystawić

komedii. Ale instynkt podpowiadał jej, aby pozostała przy Tennessee Williamsie.

–

Wysłałam na adres Centrum kopie wszystkich sztuk wraz ze swoim komentarzem.

Przypuszczam, że ktoś je przeczytał.

–

Tak, zostały przeczytane – oznajmił Aleksander. Nie dodał, że przez niego. –I wstępnie

zaaprobowane.

–

Wstępnie... – Był to jeden z warunków umowy, na który przystała wbrew sobie. – Nie

rozumiem, dlaczego nalegałeś na możliwość podmiany. Zarówno z artystycznego, jak i z czysto

praktycznego punktu widzenia jest to duże utrudnienie. Bądź co bądź zaczynamy za trzy tygodnie.

–

To dość czasu, aby dokonać zmiany, jeśli któraś z przygotowanych przez ciebie produkcji

okaże się nie do przyjęcia.

–

Nie do przyjęcia? Przez kogo? Niby kto o tym będzie decydował? Ty?

Przez chwilę wpatrywał się bez słowa w szklankę wody. Poza członkami najbliższej rodziny

nikt nie śmiałby mówić do niego takim tonem. Eve wystawiała jego cierpliwość na ciężką próbę.

Zastanawiał się, czy zuchwałość i bezceremonialność są cechami wszystkich Amerykanów, czy też

Eve należy do wyjątków.

–

Jako prezes w każdej sprawie mam decydujący głos.

–

Świetnie. – Znów podniosła szklankę do ust. – Widzę, że sporo się jeszcze tu namęczę.

Posłuchaj, wybrałam akurat te cztery...

–

Jutro mi wszystko wyjaśnisz. Mamy wyznaczone spotkanie o dziewiątej rano. Poznasz

Comeliusa Mandersona, kierownika Centrum. Przyjdzie równi

eż Gabriella.

–

Całe szczęście. Ona nie wytnie mi jakiegoś głupiego numeru.

–

Eve, dlaczego jesteś tak bojowo nastawiona?

– Uczono mnie tego w harcerstwie.

– Czego?

–

Tego, że zawsze trzeba być przygotowanym. Atakować, zanim wróg zaatakuje. – Uśmiechnęła

s

ię speszona. – W porządku, dziś zaniecham walki. Ale jutro... Jutro będę twardo broniła swoich racji.

Przekonasz się, że niełatwo mnie pokonać.

–

Już teraz to wiem. – Ciekaw był jutrzejszego dnia.

–

Eve, postarajmy się, żeby nasze kontakty służbowe nie rzucały cienia na nasze relacje

osobiste.

Wyjrzała przez okno. Ilekroć wcześniej przekraczała bramy pałacu, ogarniało ją uczucie

spokoju. Tym razem tak nie było.

–

Relacje osobiste? Żadne nas nie łączą.

–

Jesteś pewna?

Zdziwiła się. widząc jego rozbawione spojrzenie. Trocheja to zbiło z tropu. Chyba wolała marsy

i grymasy od uśmiechów; przynajmniej wiedziała, jak na nie reagować.

–

Absolutnie. To, co się wydarzyło ostatnim razem, nie... nie... – Zamilkła, nie potrafiąc znaleźć

właściwych słów.

– Nie powinno si

ę było w ogóle wydarzyć – dokończył za nią Aleks, po czym wyjął jej z ręki

pustą szklankę i odstawił na bok. – A przynajmniej nie w taki sposób. Chcesz, żebym cię przeprosił?

–

Wolałabym nie.

– Dlaczego?

–

Bo wtedy musiałabym przyjąć twoje przeprosiny.

– P

opatrzyła mu prosto w twarz. – Póki ich nie przyjmę, mogę dalej się na ciebie złościć. Tak

długo jak mnie irytujesz, tamta sytuacja się nie powtórzy.

– W twoim rozumowaniu jest pewien brak logiki.

Samochód zatrzymał się przed schodami wiodącymi do pałacu. Nawet gdy kierowca otworzył

mu drzwi, Aleksander nie ruszył się z miejsca. Nie spuszczał oczu z Eve.

–

Większość czasu cię irytuję, a jednak zdarzyło nam się na parę minut zapomnieć o

otaczającym nas świecie.

Wysiadł z samochodu i podał jej rękę. Nie miała wyboru – musiała ją przyjąć.

–

Punkt dla ciebie, książę. Nie sądziłam, że lubisz gry.

–

Ależ lubię.

–

Tak; szachy, szermierkę, polo. – Wzruszyła ramionami. – Ja mówię o czymś innym. O graniu

na ludzkich uczuciach.

Wciągnął nozdrzami jej zapach. Pachniała tak samo jak wtedy, gdy trzymał ją w objęciach.

Właśnie ta delikatna woń budziła go w nocy, gdy Eve była po drugiej stronie Atlantyku, tysiące
kilometrów od Cordiny.

–

Nazwałaś mnie politykiem. A czyż politycy nie grają na uczuciach wyborców?

Wielkie solidne drzwi pałacu otworzyły się bezgłośnie. Eve weszła do środka.

–

Mój ojciec pragnie się z tobą zobaczyć – oznajmił po chwili Aleksander. – Zaprowadzę cię do

niego. Twój bagaż powinien niedługo dotrzeć.

Ruszyła po schodach na górę.

–

Jak się czuje książę Armand? – spytała. – Czy...

– Dobrze.

Nie pozwolił jej zadać kolejnego pytania. Sprawa wybuchu w ambasadzie w Paryżu nie została

jeszcze wyjaśniona; nie chciał rozmawiać na ten temat.

–

Innymi słowy, lepiej, żebym w jego obecności nie wspominała o tym, co się stało we Francji,

tak?

– Nie ma najmniejszego powodu.

–

Oczywiście. – Poczuła się urażona. – W końcu co mnie to obchodzi?

Przyśpieszyła kroku, zostawiając Aleksa w tyle. Potem jednak musiała na niego poczekać,

albowiem drzwi do gabinetu ks

ięcia Armanda były zamknięte.

–

Łatwo wpadasz w złość – zauważył Aleks. Ponieważ sam od lat tłumił emocje, zazdrościł Eve

swobody w okazywaniu uczuć. – Nie chciałem cię obrazić.

– Robisz to nawet wtedy, kiedy nie chcesz.

– Przykro mi.

–

Mnie też, ale z innego powodu. Nie rozumiesz, że ja naprawdę lubię księcia? Że przejmuję się

tym, co go spotyka? –

Skrzyżowała ręce na piersiach. – Nie zapukasz?

Nie zapukał. Następca tronu nie powinien się mylić. A jeżeli się myli, powinien przyznać się do

błędu.

– Ojciec s

chudł. Wygląda nie najlepiej. Incydent w Paryżu odcisnął na nim piętno. – Popatrzył

na zamknięte drzwi gabinetu; były niczym barykada, za którą kiedyś i on będzie się chował. –
Ostatnimi czasy kiepsko sypia.

–

Co mam zrobić?

– Nic. –

Miał ochotę położyć głowę na jej ramieniu, poczuć jej ciepło i siłę. – Być sobą. To

wystarczy.

Zastukał do drzwi.

– Entrez.

– Ojcze. –

Aleksander odsunął się na bok. – Przyprowadziłem ci gościa.

Książę Armand wstał z fotela. Wysoki, przystojny, prosty jak trzcina. Kiedy po raz pierwszy go

spotkała, włosy miał poprzetykane siwymi nitkami. Teraz były stalowoszare, w tym samym odcieniu

co jego oczy. Na widok Eve rozciągnął usta w uśmiechu; rysy z miejsca mu złagodniały.

– W dodatku niezwykle urodziwego –

ucieszył się.

Poczytała sobie za wyraz sympatii, kiedy okrążył biurko i w przyjaznym geście wyciągnął do

niej ręce. Dygnęła. Ale po chwili, nie zważając na etykietę dworską, wspięła się na palce i pocałowała
staruszka w oba policzki.

–

Miło znów być w Cordinie.

– To nam, kochanie, m

iło znów cię tu gościć. Aleksandrze, dlaczego mi nie powiedziałeś, że

Eve jest jeszcze piękniejsza niż dawniej?

–

Pewnie nie zauważył. – Eve obejrzała się przez ramię.

–

Przeciwnie. Po prostu uznałem, że nie ma sensu mówić ojcu o czymś, co sam zobaczy na

w

łasne oczy.

– Urodzony z niego dyplomata! –

Stary książę wybuchnął śmiechem. – Aleks, zadzwoń do

kuchni i poproś, żeby przyniesiono nam tu herbatę. Nacieszmy się Eve, zanim rzuci się w wir pracy. –

Wysunął dla niej krzesło. – Czyli co, kochanie? Założyłaś własny zespół teatralny, który zadziwi nas
swoim kunsztem?

–

Mam nadzieję.

–

Mój syn twierdzi, że wszystkie cztery spektakle będziemy oglądać z zapartym tchem. Że Teatr

Hamilton zdobywa w Stanach coraz większe uznanie i możemy być dumni, że wasz pierwszy

zagraniczny występ odbędzie się właśnie w Cordinie.

Eve uśmiechnęła się nieśmiało.

– Bennett to pochlebca.

–

Zgadza się. – Armand wyjął papierosa. – Ale opinię tę wygłosił Aleks, nie Bennett.

– Aleks? –

Zaskoczona popatrzyła na następcę tronu, który usiadł na sąsiednim krześle.

– Eve nie oczekuje ode mnie komplementów, ojcze.

–

Aleksander podał ojcu ogień. – Spodziewa się raczej krytyki.

– Nic dziwnego, skoro od siedmiu lat nieustannie mnie... –

Urwała w pół zdania,

zreflektowawszy się, że to nie miejsce na spory. – Przepraszam, Wasza Książęca Mość – zwróciła się

do władcy Cordiny.

–

Ależ nie masz za co, kochanie. Moje dzieci ciągle się spierają; przywykłem do tego. – Zerknął

na drzwi, w których pojawiła się służąca. – A oto i herbata. Nalejesz nam, Eve?

– O

czywiście.

Służąca postawiła tacę na stoliku obok gościa. Książę Armand odchylił się w fotelu, wyraźnie

rozluźniony.

–

Aleksander mówił mi, że wybrałaś cztery bardzo interesujące sztuki. Podobno pierwsza jest

pełna... jakich to słów użyłeś, Aleks?

–

Żaru i namiętności.

–

No właśnie. Pełna żaru i namiętności opowieść o rodzinie mieszkającej na południu Stanów...

–

Tak, Wasza Wysokość. – Eve podała mu filiżankę. – Autor w niezwykle ciekawy sposób

pokazuje walkę o władzę, pieniądze, miłość. Walkę toczącą się pomiędzy ojcem, człowiekiem

bogatym i despotycznym, dwoma braćmi, z których jeden jest czarną owcą, a drugi potulnym

słabeuszem, i ich przebiegłymi żonami. To opowieść nie tylko o namiętnościach, jakie targają ludźmi,

ale również o ich potrzebach, dążeniach i rozczarowaniu.

–

Innymi słowy, historia uniwersalna, zrozumiała na całym świecie, bez względu na kulturę,

wiarę, pochodzenie.

–

Na to liczę. – Unikając wzroku Aleksandra, wręczyła mu filiżankę aromatycznego złocistego

napoju. – Wybrane przeze mnie sztuk

i koncentrują się na opisie ludzkich emocji, chociaż dwie

komedie pokazują je od nieco lżejszej strony. W każdym razie cały zespół jest bardzo przejęty szansą

zaprezentowania się w Cordinie. Chciałam, książę, serdecznie podziękować za stworzenie nam takiej

możliwości.

–

To Aleks o wszystkim zadecydował i to on przekonał radę Centrum. Z tego, co mi wiadomo,

niektórzy członkowie rady nadzorczej to zatwardziali konserwatyści.

Jego syn wzruszył ramionami.

–

Wystarczyło im przemówić do rozsądku.

Eve zdumiała się. Po chwili jednak uzmysłowiła sobie. że przecież nie zrobił tego z mysią o

niej; chodziło mu o fundację, którą miał wspomóc dochód ze sprzedanych biletów.

–

Tak czy inaczej, jestem ogromnie wdzięczna. Postaram się nie zawieść publiczności.

– Jestem pewien

, że nie zawiedziesz – rzekł książę Armand. – Jak rozumiem, resztę zespołu

poznam wieczorem podczas kolacji?

–

Tak, Wasza Książęca Mość. – Eve wstała, domyśliwszy się. że spotkanie dobiegło końca. – A

teraz, jeśli można, chciałabym się rozpakować... – Kierując się impulsem, schyliła się i znów

pocałowała księcia w policzek. – Bardzo się cieszę, że mogłam tu wrócić.

Wprawdzie bagaże jeszcze nie dotarły z lotniska, ale pokój czekał na nią od rana. Zsunęła buty,

zdjęła żakiet i rozejrzała się wkoło. Stojący na stole bukiet świeżych kwiatów wydzielał intensywną

woń, a wpadający przez otwarte okno wiaterek wydymał zasłony. Odciągnęła je na bok.

Widok zapierał dech w piersiach. Tak było za każdym razem: najpierw patrzyła ze zdumieniem,

nie wierząc. że istnieje na świecie coś tak pięknego, potem ogarniała ją radość, że to jednak jawa, a nie

sen. W dole rozciągał się bajeczny ogród pełen barwnych kwiatów, które ku jej uciesze rosły gdzie

popadnie, pojedynczo, w kępach, trochę tu, trochę tam, nie zaś w równych rzędach. Na końcu ogrodu

znajdował się omywany wodą kamienisty falochron, na którym mewy i inne ptaki budowały gniazda.

A dalej było morze, czyste, bezkresne, szmaragdowe.

Zobaczyła ścigającą się z wiatrem łódź o czerwonych żaglach oraz ogromny, luksusowy jacht

leniwie przecinający fale. Ktoś pruł na nartach wodnych. Zmrużyła oczy, usiłując dostrzec, czy to

mężczyzna, czy kobieta, ale z tej odległości nie była w stanie poznać. Zachwycona, usiadła na ławie

pod oknem, podparta brodę na dłoni i obserwowała toczące się w oddali życie.

Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi. Pewnie bagaże, pomyślała.

– Entrez, s'il vous pidit –

rzuciła przez ramię, nie wstając z miejsca.

–

Przyszedłem ci powiedzieć, że będziesz miała własną pokojówkę.

Słysząc głos Aleksandra, podskoczyła tak gwałtownie, że o mało nie straciła równowagi.

–

Dziękuję, ale to nie jest konieczne.

Aleksander polecił służącej zostawić bagaż przy drzwiach.

–

Kiedy po nią zadzwonisz, wróci, żeby rozpakować twoje rzeczy. Ma na imię Collette. Nie

będzie ci przeszkadzała.

–

Dobrze. Dziękuję.

–

Sprawiasz wrażenie zmęczonej. – Bez żakietu wydawała mu się bardziej krucha i przystępna.

Miał ochotę pogładzić ją po włosach. – Może powinnaś się położyć, zdrzemnąć...

–

Nie jestem zmęczona. Po prostu podziwiam widok.

Czekała, aby opuścił pokój, on jednak podszedł bliżej i jeszcze bardziej odciągnął zasłony.

– U siebie w pokoju mam identyczny.

–

Więc jesteś przyzwyczajony. Ja mogłabym go oglądać godzinami.

–

Tuż po świcie wypływają z portu kutry rybackie. – Oparł dłoń na parapecie. Na palcu

połyskiwał mu sygnet rodowy. – Wyglądają jak małe łupinki. Codziennie wieczorem wracają, żeby

nazajutrz znów wypłynąć.

Fascynowały ją jego dłonie. Pamiętała, jak jej dotykały, pieściły. Była w nich siła dająca

poczucie bezpieczeństwa, a zarazem wzbudzająca strach. W tym momencie nie czuła strachu.

–

Kiepski ze mnie żeglarz – powiedziała cicho – ale lubię patrzeć na wodę. Kiedy byłam mała,

ojciec miał żaglówkę. Bez przerwy plątały mi się liny albo bom walił mnie w głowę. Po pewnym
c

zasie ojciec uznał, że to nie ma sensu, i kupił motorówkę. Wtedy postanowiłam nauczyć się jeździć

na nartach wodnych.

–

Lepiej ci szło?

– Nie bardzo. –

Zmrużyła oczy, szukając śmigającego po wodzie narciarza. Akurat gdy go

wypatrzyła, wywinął kozła. Śmiejąc się, wskazała palcem na pechowca. – Mniej więcej tak.

–

Czyli co? Wolisz pływać?

–

Zdecydowanie tak. Lubię mieć kontrolę. Dlatego zaczęłam ćwiczyć karate. W karate wszystko

zależy ode mnie; nie muszę walczyć z wiatrem, nartą czy liną.

–

Żeglując, człowiek nie walczy z wiatrem; korzysta z jego siły, czasem stara się go

przechytrzyć.

–

Może ty, nie ja.

–

Mógłbym ci pokazać, jak to się robi.

Zdziwiona, nie, raczej zaskoczona, podniosła wzrok. Wyobraziła sobie, jak pływają razem: na

niebie świeci słońce, wiatr lekko dmie w żagle, wysmarowane oliwką ciało Aleksa lśni zapraszająco...

–

Szkoda twojego czasu. Mój ojciec stwierdził, że zupełnie się do tego nie nadaję.

–

Wtedy byłaś dzieckiem. Teraz nim nie jesteś.

– To prawda. –

Zbita z tropu, ponownie wyjrzała przez okno. – Nie sądzę jednak, aby podczas

mojego pobytu w Cordinie którekolwiek z nas miało czas na lekcje żeglarstwa. Od jutra ruszam z

pracą.

–

A dziś?

Serce podskoczyło jej do gardła. Była osobą twardo stąpającą po ziemi, rzadko miewała

huśtawkę nastrojów. Postanowiła czym prędzej wziąć się w garść.

– Nie wiem, czego ode mnie chcesz –

rzekła. – Nie... – Urwała, gdy przysunął rękę i delikatnie

odgarnął jej z policzka kosmyk włosów.

–

Myślę, że wiesz.

– Nie. –

Najwyższym wysiłkiem woli potrząsnęła głową. – To niemożliwe.

–

Też to sobie mówiłem – powiedział, a ona nagle dostrzegła w jego oczach to, co sama czuła:

pożądanie i tęsknotę. – A jednak...

Ujął ją za brodę.

–

Aleks. nie powinniśmy, nie wypada...

–

Do diabła z wypada!

Porwał ją w ramiona i zaczął całować. Od pierwszej chwili gdy ją ujrzał, wiedział, co go czeka.

Ze będzie toczył walkę z góry skazaną na porażkę.

Ona też wiedziała, że nie ma sensu się oszukiwać. Pragnęła Aleksa z całego serca. Marzyła o

tym, by zjednoczyć się z nim psychicznie i fizycznie.

Jej ciało drżało z podniecenia. On również ledwo nad sobą panował. I nagle... Nagle pojął, że

musi natychmiast zdusić ogień pożądania, inaczej oboje ulegną namiętności, zedrą z siebie ubranie i...

Nie, nie może na to pozwolić. Nie tu i nie teraz. Przeklinając cicho, odsunął Eve od siebie.

–

Musisz dokonać wyboru – powiedział ochryple. – I to niezwłocznie.

Drżącą ręką potarła policzek.

– Nie rozumiem –

szepnęła.

–

Nie zamierzam przegrywać. – Na moment zamilkł. – Nie przeprosiłem cię za pocałunek w

st

ajni i za ten też nie przeproszę.

Odwróciwszy się na pięcie, wyszedł z pokoju.
Eve osunęła się na ławę pod oknem; kręciło się jej w głowie, jakby wypiła za dużo wina albo

siedziała zbyt długo na słońcu. Musiała się skupić, dokładnie wszystko przemyśleć. Kłopot w tym, że

nie wiedziała, od czego zacząć.

Wzdychając głęboko, przytknęła palce do oczu.

ROZDZIAŁ PIĄTY

W teatrze czuła się jak ryba w wodzie; cieszyła się z przygotowanego dla niej gabinetu i z tego,

że całe dnie będzie spędzała poza pałacem. Z dala od Aleksandra.

Była kobietą interesu, która kochała swoją pracę i odnosiła w niej sukcesy. Teraz czekało ją

największe wyzwanie w jej dotychczasowej karierze. Miała dyrygować zespołem złożonym niemal ze

stu osób, podejmować za nich decyzje, wydawać im polecenia. Nie mogła nocami ciskać się z boku na

bok, usiłując rozgryźć Aleksa. Po prostu obowiązki jej na to nie pozwalały.

Ale kiedy się całowali w otwartym oknie sypialni, czując, jak do środka wkrada się słonawy

zapach morza... Trudno jej było wyrzucić to z pamięci, podobnie zresztą jak i pierwszy pocałunek.

Stojąc w objęciach Aleksandra, zrozumiała, że pragnie go całą sobą, fizycznie i psychicznie. Nie

pragnęła jakiegoś mężczyzny, jakiegoś kochanka czy przyjaciela – pragnęła konkretnie tego jednego:
Alek

sandra Bisseta. To z nim chciała kochać się przed otwartym oknem, od czasu do czasu zerkając

na urokliwy błękit morza i nieba.

Kochać? Przyciskając palce do oczu, pokręciła głową. Nie, to byłby seks, czysty seks. A tego

nie chciała. Zależało jej na czymś więcej.

Dochodziła druga po południu. Poranne zebranie przebiegło bez niespodzianek. Aleksander był

taki, jak zwykle: chłodny, rzeczowy, stanowczy. Z takim Aleksem dotychczas się stykała i wiedziała,

jak się z nim obchodzić. Natomiast zupełnie nie umiała sobie radzić z człowiekiem, jakim był wczoraj,

pełnym żaru, którego sam dotyk sprawiał, że świat wirował jej przed oczami.

Wieczorem podczas kolacji zachowywał się jak idealny gospodarz. Może był odrobinę za

sztywny, ale na członkach jej zespołu wywarł duże wrażenie. Zwłaszcza na kilku aktorkach. No cóż,

będzie musiała pilnować dyscypliny. W ciągu najbliższych paru tygodni nie zamierzała tolerować

żadnych romansów. Cudzych ani swoich. Przedsięwzięcie, którego się podjęła, wymaga najwyższego
skupienia.

Zac

zęła sprawdzać listę rzeczy, którymi należy się zająć. Uroki teatru, pomyślała, pocierając

szyję. Psiakość, ile zapakowali na drogę tubek podkładu? I gdzie one są, do cholery? A skrzynia z

kablami? Wysłana z Houston, dotarła do Nowego Jorku, lecz nie do Cordiny. Jeżeli do czwartej nie

zadzwonią z lotniska, że się znalazła...

Zmęczona, podniosła głowę.

–

Wejdź, Russ. Tylko błagam, nie mów mi, że już są jakieś problemy. Swoją drogą, co tu

robisz? Zespół do jutra ma przecież wolne.

–

Wiem, ale chciałem obejrzeć teatr. A problem niestety mamy.

Russ miał trzydzieści kilka lat, choć wyglądał na dziesięć mniej. Był mężczyzną dobrze

zbudowanym, o mocno zarysowanej, lekko wystającej szczęce. Podobał się Eve od samego początku,

mimo to trzykrotnie wzywała go na przesłuchanie. Falujące jasne włosy i niebieskie oczy stanowiły

niewątpliwy atut, ona jednak szukała głębi. Gdyby jej nie znalazła, na pewno nie powierzyłaby mu roli
Bricka.

– No dobrze. –

Westchnęła głośno. – Jaki?

–

Mistrzowi oświetlenia coś nie pasuje. Postanowił poeksperymentować, ale gdzieś się

zapodziała skrzynia z reflektorami.

–

W porządku, zaraz do niego zejdę. A teraz wyjaśnij mi, dlaczego nie korzystasz z plaży i

słońca, póki masz okazję? – Uśmiechając się, wsunęła za ucho ołówek. – Nikt ci nie mówił, jakim

jestem strasznym tyranem? Każdego, kto pojawia się w teatrze, natychmiast zaganiam do pracy.

–

Właśnie na to liczyłem – odparł.

Akcent miał niemal idealny, ale chciała, żeby jeszcze poćwiczył. Brick mówił wolno, w sposób

typowy dla mieszkańców Południa, leniwie przeciągając słowa.

– To miejsce –

zatoczył ręką łuk, jakby próbował objąć cały budynek – zwala z nóg. Rozglądam

się wkoło i nie mogę uwierzyć, że tu jestem. Plażę i słońce mam wszędzie, a taki teatr... Nie wiem,

może mi odbiło, ale rwę się do roboty. Może bym chociaż pomógł rozpakowywać pudła?

–

Rzeczywiście ci odbiło – przyznała ze śmiechem, po czym wstała od biurka. – Chętnie jednak

skorzystam z oferty pomocy. Pudeł i skrzyń jest od groma, więc...

Tym razem nie było pukania. Drzwi otworzyły się na oścież.

–

Powiedziano mi, że tu cię znajdę – rzekł Bennett szczerząc zęby od ucha do ucha. –

Zapracowaną i warcząca

–

Nie warczę. Jeszcze nie. – Uścisnęła przyjaciela.

–

Poznajcie się. Russ Talbot, książę Bennett.

Russ zawahał się, niepewny, co ma robić: wyciągnąć rękę, skłonić się wpół, skinąć głową.

–

Nigdy nie wiem, jak się człowiek powinien witać z członkami rodu książęcego – przyznał.

–

Wystarczy zwykłe dzień dobry – wyjaśnił Bennett, po czym zwrócił się do Eve. – Przykro mi,

że nie mogłem być wczoraj na kolacji.

–

Oj, żałuj. – Podniosła z biurka notes. – Nawet nie wiesz, ile przyjechało pięknych aktorek, z

którymi mógłbyś sobie poflirtować.

– A ile? –

Puścił oko do Russa.

–

Dużo – odparła Eve.

–

Cudownie! Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. Co ty na to, żebym porwał cię na spacer?

– Dobrze. –

Zerknęła do notatek. – Ale nie teraz. Za kilka godzin.

– Dwie?

– Lepiej trzy.

–

Zapracujesz się na śmierć.

–

Tak myślisz? – Ze śmiechem wypchnęła go z gabinetu. – Ja nawet jeszcze nie zaczęłam pracy.

Ale spacer dobrze mi zrobi. To co? –

Spojrzała na zegarek. – O wpół do szóstej?

–

W porządku. Chyba że...

–

Chyba że wolisz zostać z nami. Właśnie idziemy rozpakowywać skrzynie.

–

Wrócę o wpół do szóstej. – Cmoknął ją w policzek. – Miło mi było pana poznać, panie Talbot

Po chwili znikł bez śladu.

– Pewnie ma ciekawsze rzeczy do roboty. –

Russ zaśmiał się pod nosem.

– Uwielbiam Bennetta –

powiedziała Eve. – Ale tylko by nam przeszkadzał.

–

Różni się od swojego brata, prawda?

– Kto? Ben? Zdecydowanie.

–

Często trafia do gazet.

Eve nie umiała powstrzymać się od śmiechu.

–

W dodatku lubi się chwalić, że to, co o nim wypisują dziennikarze, to wszystko prawda.

– A tak nie jest?

Spojrzała ukosem na Russa.

– Nie wiem –

odparła chłodniejszym tonem.

– Przepraszam. –

Aktor wsunął ręce do kieszeni spodni. – Nie chciałem być wścibski. Po

prostu... każdy czyta plotki o osobach znanych i sławnych. Ja też. Tam, gdzie się wychowałem, nie

było żadnych książąt czy arystokracji.

– To tacy samy ludzie jak my. – Zatrzyma

ła się przy drzwiach prowadzących do jednego z

magazynów. –

Może nie całkiem tacy jak my, ale naprawdę są bardzo mili. Przekonasz się.

Otworzywszy drzwi, cofnęła się z cichym jękiem. Russ zajrzał do środka.

–

Oj, przydałoby nam się z dziesięć par rąk – powiedział na widok stosów pudeł.

–

Dobra, ty idź wezwać wojsko – Eve podciągnęła rękawy – a ja biorę się do roboty.

Po trzech godzinach wreszcie zapanował jako taki porządek. Z pomocą Russa, magazyniera i

maszynisty część skrzyń została rozpakowana, a część ustawiona pod ścianą, gdzie miała czekać, aż

ich zawartość będzie potrzebna. Eve nie oszczędzała się; przesuwała, podnosiła, dyszała i stękała z

wysiłku tak samo jak mężczyźni. Mniej więcej po dwudziestu minutach Russ przestał ją zanudzać,

żeby tego nie ruszała, a tamtego nie dźwigała. Przekonał się, że ani jemu, ani pozostałym mężczyznom

nie ustępuje wytrwałością i siłą.

O piątej była brudna, spocona, potargana, ale zadowolona.

– Russ, wracaj do hotelu.

Marzyła o czymś zimnym do picia.

– A ty?

–

Mną się nie przejmuj. No, zmykaj. Nie chcę, żebyś jutro podczas prób był zmęczony. –

Wierzchem dłoni przetarta czoło. – Dzięki za pomoc.

Przytknął rękaw do twarzy, żeby osuszyć pot, po czym z rozbawieniem i podziwem w oczach

popatrzył na Eve.

–

Nie znałem dotąd producentów o brudnych nosach.

Eve zerknęła na swoje ręce i skrzywiła się, widząc, jakie są czarne.

–

Jednego poznałeś. No dobra, zaczynamy jutro o dziesiątej. Przyjdź świeży, wypoczęty i

wyspany.

–

Tak jest, psze pani. Przekazać coś reszcie grupy?

–

Żeby miło spędzili wieczór, ale jak jutro ktoś będzie miał kaca, niech nie liczy na taryfę

ulgową.

–

Powtórzę. I sam zapamiętam. Nie pracuj za ciężko.

Odprowadziła go wzrokiem do drzwi, po czym wsparłszy ręce na biodrach, rozejrzała się po

magazynie.

–

Łatwo powiedzieć – szepnęła.

Chyba istotnie dość się już dziś napracowała. Najwyższa pora przestać. Jeszcze tylko jedno

pudło. Opierając się o nie plecami, zaczęła pchać je pod ścianę. Słysząc na korytarzu jakiś szmer,

wyciągnęła z kieszeni pęk kluczy.

– Daj to

Gary'emu, dobrze? Inaczej biedak się tu jutro nie dostanie. – Zajęta pchaniem pudła,

nawet nie obejrzała się za siebie.

–

Chętnie spełniłbym twoją prośbę, gdybym tylko wiedział, kim jest Gary i gdzie go szukać.

Skierowała oczy tam, skąd dochodził głos. Aleks miał na sobie beżowy sweter, spodnie bez

najmniejszej plamki brudu, buty lśniące czystością, włosy starannie uczesane. Poczuła się jak

kocmołuch.

–

Myślałam, że to jeden z maszynistów.

– Nie, to ja. –

Kiedy wyprostowała się, oddał jej klucze. – Eve, co ty najlepszego wyrabiasz?

–

Rozpakowuję skrzynie... – Schowała za siebie brudne ręce. – Przygotowuję rzeczy, które będą

nam jutro potrzebne.

–

Przesuwasz wielkie pudła, zbyt ciężkie dla kobiety.

–

Zbyt ciężkie dla kobiety?

–

W porządku, zbyt ciężkie dla osoby twojego wzrostu i budowy.

Nie zaprotestowała tylko dlatego, że bolały ją plecy.

–

Miałam paru pomocników – wyjaśniła.

–

Jeśli będziesz potrzebowała więcej, wystarczy powiedzieć.

–

Dzięki, ale poradzimy sobie. Zresztą najgorsze mamy za sobą. – Usiłowała przetrzeć ręce. –

Myślałam, że już dawno wróciłeś do pałacu. Czy... czyżbyśmy o czymś zapomnieli podczas
dzisiejszego zebrania?

Wszedł głębiej do pomieszczenia służącego za magazyn. Eve wciąż stała oparta plecami o

pudło.

–

Nie przywiodły mnie interesy.

– Aha. –

Odruchowo zwilżyła wargi. – Muszę zanieść Gary'emu klucze i przebrać się, zanim

przyjdzie po mnie Bennett.

Wykonała krok do przodu. Aleks zagrodził jej drogę.

–

Benetta zatrzymały na mieście obowiązki. Ja cię odwiozę do pałacu.

–

Niepotrzebnie się fatygowałeś. – Odsunęła się w bok. – Przyjechałabym taksówką. –

Ponieważ również postąpił krok w lewo, cofnęła się. – Zresztą na czas pobytu w Cordinie zamierzam

wynająć auto.

Pachniała jak świeżo wypieczona bułeczka czekająca na schrupanie.

–

Masz coś przeciwko mnie i mojemu samochodowi?

–

Oczywiście, że nie. – Doszła do kufra; dalej nie mogła się cofnąć. – Zagradzasz mi przejście.

– Owszem, zagradzam. –

Czubkiem palca delikatnie obrysował jej policzek. Z satysfakcją

poczuł, że Eve drży. – Jesteś brudna.

–

Wiem. I chciałabym się umyć, więc jeśli ci się spieszy, pojadę taksówką.

–

Poczekam. To niesamowite, że twoja uroda przebija spod warstwy brudu. Jesteś piękna. –

Potarł palcem jej wargi. – Pociągająca.

–

Aleks, dlaczego... dlaczego się tak zachowujesz?

P

rzesunął rękę niżej, wzdłuż jej szyi.

– Nie rób tego –

powiedziała.

– Czego?

–

Nie próbuj mnie uwieść.

–

Nie zamierzam wcale próbować. Zamierzam osiągnąć cel.

–

To śmieszne. – Usiłowała wykonać krok do przodu, ale znów zagrodził jej drogę. – Przecież

nawet mnie nie lubisz, a ja... –

Oczy miał ciemne, hipnotyzujące, ale migotały w nich wesołe iskierki.

–

Ja... Zawsze wydawało mi się, że...

–

Nigdy dotąd się nie jąkałaś.

Przeczesała ręką włosy.

–

Denerwuję się przez ciebie.

–

Wiem. I bardzo mi się to podoba.

– A mnie nie. Oj, nie! –

jęknęła cicho, kiedy zbliżył wargi do jej ust.

Tym razem pocałunek był delikatny i czuły. Nie imała siły protestować. Stała bez ruchu, nie

dotykając Aleksa, rozkoszując się smakiem jego warg.

Powinien był triumfować. Udało się. Mógł z nią robić, co chciał. Była uległa, całkowicie

bezwolna, gotowa spełnić wszystkie jego życzenia. Ale zamiast radości poczuł dojmujący smutek.

–

Idź i umyj twarz – rzekł ochryple, odsuwając się na bok.

Wybiegła z magazynu ile sił w nogach.

Przez chwilę stała bez ruchu, przyglądając się sobie w lustrze. Tak być nie może; nie będzie

dłużej robić z siebie idiotki. Z jakiegoś powodu Aleksander postanowił się zabawić; prowadził grę.

której reguły znał tylko on. Nie musi iść mu na rękę ani tolerować jego zachowania. Wiele rzeczy

potrafiła znieść, ale nie to, gdy ktoś z niej kpił czy ją poniżał. Była dumna z tego, kim jest i do czego

doszła w życiu. Nie zamierzała skakać z radości tylko dlatego, że Aleksander nagle dojrzał w niej

świetny materiał na kochankę.

Pr

zełknęła ślinę. Dawno temu marzyła, by Aleks zwrócił na nią uwagę. Cierpiała z powodu jego

cichej dezaprobaty.

Umyła ręce – po raz trzeci. Problem chyba polegał na tym, że zaczęła myśleć o nim jako o

mężczyźnie. Gdyby widziała w nim księcia, pełnego rezerwy, dumnego następcę tronu, oszczędziłaby

sobie cierpień.

Dlaczego to robił? Schowała szczotkę do torebki. To całkiem nie w jego stylu. Gdyby napisała

sztukę, której bohaterem byłby mężczyzna pokroju Aleksa, i gdyby umieściła go w takiej sytuacji,
jaka prze

d chwilą miała miejsce, krytycy nie zostawiliby na niej suchej nitki.

Może... Tak, spyta Aleksa wprost. Zażąda odpowiedzi, a potem będzie patrzeć, jak on się

rumieni, jąka, szuka właściwych słów.

Wyszła z łazienki.

– Zdecydowanie lepiej –

oznajmił, biorąc ją pod ramię.

–

Musimy porozmawiać.

–

W porządku. – Wyprowadził ją z budynku. – Możemy udać się na przejażdżkę.

–

Po co? Rozmowa aż tyle nam nie zajmie.

–

Ale świeże powietrze dobrze ci zrobi. Zwłaszcza po całym dniu spędzonym w dusznym

magazynie.

Otworz

ył drzwi stalowoszarego mercedesa.

– Co to? –

spytała Eve.

– Mój samochód.

– A gdzie kierowca?

–

Chcesz obejrzeć moje prawo jazdy? – Widząc wahanie w jej oczach, uśmiechnął się. – Chyba

nie boisz się być ze mną sam na sam?

–

Oczywiście, że nie – oburzyła się, ale zerknęła niepewnie za siebie. Parę metrów dalej stało

dwóch potężnie zbudowanych ochroniarzy. – Zresztą i tak nigdy nie jesteśmy całkiem sami.

Skierował spojrzenie tam, gdzie ona patrzyła.

– Niestety –

powiedział cicho.

–

Nienawidzisz tej stałej ochrony, prawda?

Zaskoczyło go, że wyczytała w jego oczach coś, co tak starannie ukrywał.

– Jest konieczna –

odparł, zapraszającym gestem wskazując siedzenie. Kiedy Eve zajęła

miejsce, zatrzasnął drzwi i okrążył samochód. Na ochroniarzy nawet nie spojrzał. – Zapnij się –

mruknął, przekręcając kluczyk w stacyjce.

– Co? A, chodzi ci o pas? –

Posłusznie wykonała polecenie. – Uwielbiam jazdę po Cordinie.

Bądź miła i przyjazna, powtarzała sobie w myślach. Do ataku przystąp, kiedy on się tego

najmniej będzie spodziewał.

–

To takie cudne miasto. Niska zabudowa, żadnych drapaczy chmur czy wymyślnych

konstrukcji...

–

Tak, nie przepadamy za nowoczesnością. – Zatrzymał się na czerwonym świetle. – Od czasu

do czasu jakaś sieć hotelowa stara się o pozwolenie na budowę wielkiego ośrodka wypoczynkowego.

Oczywiście, miałoby to niewątpliwe korzyści: wzrost zatrudnienia, napływ tury stów...

– Nie. –

Pokręciła głową. – Rozwój turystyki nie jest tego wart.

–

I to mówi córka przedsiębiorcy budowlanego?

– Tata buduje inne obiekty i

w całkiem innych miejscach. Obiekty, które nie szkodzą

architekturze miasta. Houston...

Houston różni się od Cordiny. Jako miasto dopiero się rodzi.

–

U nas w radzie miejskiej są osoby, które uważają, że trzeba iść z duchem czasu. Że nie wolno

opierać się zmianom.

–

Nie mają racji. Twój ojciec słusznie postępuje, nie zgadzając się na zmiany. A ty co zrobisz,

gdy przejmiesz władzę? Pozwolisz, żeby w Cordinie wyrosły wieżowce?

– Nie. –

Skręcił w drogę biegnącą wzdłuż morza.

–

Najwyższą budowlą w księstwie jest książęcy pałac. I tak pozostanie, póki mieszka w nim

choć jeden Bisset.

– Przemawia przez ciebie duma?

– Dziedzictwo.

–

Jesteśmy tacy inni – powiedziała cicho. – Tobie dziedzictwo kojarzy się z odpowiedzialnością

i setkami lat tradycji. Mnie z p

rzedsiębiorstwem mojego ojca albo z kryształową misą mojej mamy.

Dla większości Amerykanów dziedzictwo to rzecz konkretna, namacalna. Z kolei dla ciebie to coś

tajemniczego i nieokreślonego, coś, przed czym nie ma ucieczki.

Przez chwilę milczał, a ona nawet nie zdawała sobie sprawy, jak głęboko poruszyły go jej

słowa.

–

Rozumiesz to znacznie lepiej, niż sądziłem.

Odwróciła wzrok. Nie chciała ulegać emocjom.

– Dlaczego to robisz?

– Co?

–

Dlaczego wieziesz mnie malowniczą drogą wzdłuż morza? Dlaczego przyszedłeś do teatru?

Dlaczego mnie pocałowałeś?

Wypatrywał jakiegoś ustronnego miejsca przy falochronie.

– To chyba oczywiste –

rzekł. – Bo naszła mnie ochota.

–

Nigdy wcześniej cię nie nachodziła.

–

Kobiety wcale nie są tak spostrzegawcze, za jakie się uważają. – Zatrzymawszy samochód,

zgasił silnik, po czym wsunął kluczyki do kieszeni spodni. – Chciałem cię pocałować, odkąd cię tylko

zobaczyłem. Przejdziemy się?

Oszołomiona, nie ruszyła się z miejsca. Aleksander obszedł samochód i otworzył drzwi od

strony pasażera.

–

Musisz odpiąć pas.

– Nieprawda.

–

Inaczej trudno ci będzie wysiąść.

Odpięła pas i wyskoczyła z auta.

–

Mówiąc „nieprawda”, miałam na myśli to, co powiedziałeś. Podczas naszego pierwszego

spotkania w ogóle na mnie nie patrzyłeś. A jeśli już, to z niechęcią.

–

Nie mogłem oderwać od ciebie oczu. – Ujął ją za rękę i ruszył w stronę piaszczystego brzegu.

–

Wolę plażę wieczorem, kiedy turyści wracają do hoteli na kolację.

–

To śmieszne.

–

Ze wolę pustą plażę? – spytał z czarującym uśmiechem.

–

Przestań wszystko przekręcać. – Wyrwała rękę i zwolniła kroku. – Nie wiem, w co się ze mną

bawisz.

–

A w co chciałabyś się bawić? – Z przyjemnością obserwował jej zmieszanie.

–

Aleks, wtedy przed laty wcale mi się nie przyglądałeś. Wiem, bo... – Urwała. Owszem,

wodziła za nim rozmiłowanym wzrokiem, ale przecież nie musiała mu tego mówić.

– Bo?

–

Po prostu wiem i już. – Skierowała się w stronę wody. – Nie rozumiem, dlaczego nagle

uznałeś, że jestem wolna i atrakcyjna.

–

Ze jesteś atrakcyjna, wiem od dawna.

Położył rękę na jej ramieniu. Eve odwróciła się. Słonce chyliło się ku zachodowi, powlekając

krajobraz ciepłym, złocistym blaskiem.

–

A to, czy jesteś wolna, nie ma znaczenia – kontynuował. – Pragnę cię. I tylko to się liczy.

Skrzyżowała ręce na piersiach. Jej oczy, niebieskie jak morze, ciskały pioruny.

–

A ponieważ jesteś księciem, uważasz, że możesz mieć wszystko, czego zapragniesz?

Zapomniał o plaży, o zachodzie słońca, o ochroniarzach stojących na chodniku.

–

Ponieważ jestem księciem, znacznie trudniej mi zaspokoić moje pragnienia. Zwłaszcza gdy

dotyczą one kobiety.

– W dodatku Amerykanki. –

Oddech miała szybki, urywany. O ileż prościej byłoby o nic nie

pytać, pomyślała. Nie pytać, nie kwestionować, nie roztrząsać, lecz przysunąć się bliżej, przytulić,

pocałować. – Amerykanki zafascynowanej teatrem, która nie pochodzi z żadnej utytułowanej rodziny.

Innymi słowy, lepiej byłoby, żeby członek książęcej rodziny miał romans z jakąś europejską

arystokratką, prawda?

– Prawda –

przyznał; nie chciał jej oszukiwać. – Wielu przedstawicieli rady oraz wielu wysoko

postawionych urzędników państwowych wolałoby, żebym związał się z kobietą należącą do
arystokracji.

–

Oczywiście... Czyli byłoby wskazane, żebym zgodziła się na pokątny romans?

Uśmiech znikł z jego warg, rysy twarzy stały się napięte, spojrzenie nieprzeniknione.

–

O nic takiego cię nie prosiłem.

–

Ale poprosiłbyś. To tylko kwestia czasu. – Czuła się upokorzona. Tylko dzięki złości, jaka w

niej narastała, nie wybuchnęła płaczem. – Wasza Wysokość pozwoli, że nie skorzystam z jego

wspaniałomyślnej oferty? Kiedy kocham się z mężczyzną, robię to bez wstydu. Będąc z kimś, nie

widzę powodu, żeby ukrywać się przed światem.

–

Mam tego świadomość.

Zamierzała odejść, ale coś w jego tonie sprawiło, że zawahała się.

– Co chcesz przez

to powiedzieć?

–

Znajomości z moim bratem przed nikim nie ukrywasz – rzekł chłodno. – Bez wstydu

okazujesz mu uczucie.

Zamiast skulić się z bólu, z furią przystąpiła do ataku.

–

Więc o to chodzi, tak? O jakąś kretyńską rywalizację? Jakim prawem brat coś może, a ja nie?

Uznałeś, że nie jesteś gorszy? Że też chcesz spróbować?

–

Licz się ze słowami, Eve.

–

Szlag by cię trafił, Aleks! – Nie była w stanie pohamować złości. – Może jesteś arystokratą,

księciem, władcą, ale to tylko powłoka. W środku jesteś takim samym durniem jak większość

mężczyzn. A ja się przed durniami nie tłumaczę. Jeśli chodzi o Bennetta, sporo mógłbyś się od niego

nauczyć. Ma wielkie serce i autentycznie kocha kobiety. Nie traktuje ich jak przedmiot...

–

Skończyłaś?

–

Skończyłam.

– Moje ucz

ucia do ciebie nie mają z Bennettem nic wspólnego. A zarazem są z nim ściśle

powiązane. Odwiozę cię do pałacu.

Odwrócił się na pięcie i ruszył do mercedesa. Dwaj ochroniarze, którzy dyskretnie obserwowali

scenę na plaży, wsiedli do drugiego samochodu.

RO

ZDZIAŁ SZÓSTY

–

Ethel, potrzebna będzie biała halka do „Kotki".

Z notatnikiem w ręku przeglądała stroje do czterech przedstawień.

–

W porządku. Biała halka. Rozmiar trzydzieści cztery.

–

Z niezbyt dużym dekoltem. Zależy mi na subtelności.

–

W porządku. Subtelna biała halka. Rozmiar trzydzieści cztery.

Eve roześmiała się pod nosem.

–

Pamiętaj, że musimy trzymać się ustalonego budżetu. Halka może więc być nylonowa, byleby

wyglądała jak z jedwabiu.

–

Szefowa chce, żebym dokonywała cudów! – Krawcowa wzniosła oczy do nieba.

– To prawda –

przyznała Eve. – Aha, marynarki ojca trzeba poszerzyć. I wszyć poduchy w

ramiona.

Przeżuwając miętową gumę, Ethel zapisywała polecenia. Od dwudziestu dwóch lat pracowała w

teatrze jako krawcowa i garderobiana. Gdyby zaszła taka potrzeba, w ciągu godziny byłaby w stanie

uszyć prawie wszystko.

–

Jeśli aktorzy codziennie będą jadać takie porcje jak podczas wczorajszej kolacji, nikomu nie

trzeba będzie wszywać żadnych poduch.

–

Wiem. I zamierzam mieć ich na oku.

Ethel przesunęła okulary na czubek nosa i popatrzyła na Eve znad oprawek.

–

Ciebie, złotko, też powinno się mieć na oku. Chyba w ogóle nie sypiasz?

– Sypiam, ale krótko. –

Krytycznym wzrokiem przyjrzała się kostiumom dzieci. –

Niewykluczone, że trzeba będzie dokonać tu jakichś drobnych poprawek. Jutro odbywają się

przesłuchania do ról dwóch małych potworów. Mam nadzieję, że uda nam się znaleźć odpowiednich
kandydatów.

–

Mogę ci pożyczyć moją dwójkę – oznajmiła ze śmiechem Gabriella, wchodząc do garderoby.

– Brie! Jak to

miło, że przyszłaś! – Eve uścisnęła przyjaciółkę.

–

Chciałam przyjść wczoraj, ale miałam cztery wizyty u dentysty, dwie wizyty u fryzjera i

spotkanie z członkami komisji budżetowej, którzy bardzo nie lubią wydawać pieniędzy.

–

Innymi słowy, leniłaś się cały dzień. Przedstawiam ci pannę Ethel Cohen, która za pomocą

igły i nici potrafi wyczarować prawdziwe cuda. Ethel, poznaj księżniczkę Gabriellę.

Krawcowa, wyraźnie przejęta, dygnęła niezdarnie.
Gabriella wyciągnęła na powitanie dłoń.

–

Boże, ile tu kostiumów. – Rozejrzała się po zastawionym wieszakami pomieszczeniu. Obok,

na podłodze i stolikach walały się pudła pełne butów, rękawiczek, apaszek. – I pani potrafi się w tym

wszystkim połapać?

– Tak. Mam specjalny system, który mi pomaga. To znaczy pomaga, dop

óki inni nie zaczną

czegoś dotykać i przekładać. – Zmrużywszy oczy, popatrzyła znacząco na Eve.

– Ja tylko sprawdzam. Niczego nie dotykam –

zaprotestowała Eve.

– I bardzo dobrze.

–

Czy mnie się wydawało, czy ktoś tu mówił, że trzeba mieć naszą Eve na oku? – spytała Brie.

–

O tak. Wasza Wysokość, zdecydowanie trzeba. Wygląda jak truposz. Chodzi spięta i

niewyspana. I tylko mi przeszkadza.

–

Widzisz, Brie, jakim szacunkiem mnie tu darzą?

–

Widzę, że panna Cohen troszczy się o ciebie. Eve, kochanie, zrób sobie przerwę. Mam

dwadzieścia minut czasu. Napijemy się kawy, pogadamy...

–

Oj, Brie, nie mogę.

–

Księżniczkom się nie odmawia. A dwadzieścia minut cię nie zbawi.

Eve westchnęła.

– No dobrze. Ale tylko kwadrans. I u mnie w gabinecie.

–

Świetnie. – Brie objęła przyjaciółkę w pasie i skierowała się do wyjścia. W drzwiach obejrzała

się przez ramię i mrugnęła do Ethel. Dwadzieścia minut, szepnęła bezgłośnie.

–

Jak to możliwe, że masz wolną chwilę w ciągu dnia? – spytała Eve.

–

Dopisało mi szczęście. Dzieci zostały z nianią na farmie, Reeve pojechał na spotkanie z ojcem

i Aleksem, a osobę, z którą byłam umówiona dziś po południu, powaliła grypa.

–

Nie wydajesz się tym faktem zasmucona.

–

Jestem wniebowzięta! Nie cierpię siedzieć przy stole, zmuszając się do jedzenia jakichś

ohydnych kanapek, i z kobietą, która ma więcej zadęcia niż wyobraźni czy rozumu, planować wielką

imprezę charytatywną. Mam nadzieję, że grypa potrwa jeszcze z pięć dni i że wszystko zdołam

zaplanować sama.

Eve otworzyła drzwi do gabinetu i zapraszającym gestem wskazała przyjaciółce fotel.

–

Całkiem tu miło – oceniła Brie. – Ale przydałyby się świeże kwiaty i coś na ścianę zamiast

tego paskudnego malowidła.

–

Nawet go nie zauważam. – Eve włączyła ekspres.

–

Kawa zaraz będzie gotowa.

Położywszy torebkę na biurku, Brie podeszła do okna.

–

Szkoda, że nie masz ładniejszego widoku.

–

Nie żartuj. W Cordinie nie ma brzydkich widoków.

–

Wiesz, Eve, zajrzałam na moment do pałacu. Aleksander chodzi z taką samą zasępioną miną

jak ty.

–

Pewnie też ma mnóstwo spraw na głowie – odparła Eve, wyjmując filiżanki.

–

Nie wątpię. Podejrzewam jednak, że trapią go nie tylko ważne kwestie natury politycznej.

Powiedz: pokłóciliście się?

–

Mieliśmy drobną sprzeczkę. Czarną czy z mlekiem?

–

Czarną. – Wyciągnęła rękę po filiżankę. – Chcesz o tym pogadać?

–

Nie będziesz obiektywna. To twój brat.

–

A ty jesteś moją przyjaciółką. – Brie odstawiła kawę na biurko. – Myślę, że stać mnie na

bezstronność. Więc co? Bardzo ci się naraził?

– Bardzo.

– To w jego stylu. –

Brie uśmiechnęła się w duchu.

–

Czasem Aleks bywa koszmarnie irytujący. Co takiego zrobił?

Eve wypiła kawę do dna, po czym wstała, żeby nalać sobie drugą filiżankę.

–

Pocałował mnie.

Brie na moment zadumała się.

– To takie straszne? –

spytała wreszcie.

–

Och, przestań, Brie! – fuknęła Eve. – Mówimy o księciu Aleksandrze, następcy tronu. A poza

tym –

dodała, chcąc usprawiedliwić swój wybuch – nie tylko pocałował mnie, ale też próbował

uwieść!

–

Muszę przyznać, że zajęło mu to dużo czasu. – Widząc zdumienie na twarzy przyjaciółki, Brie

kontynuowała pośpiesznie: – Może Aleks jest sztywniakiem, ale nie jest ślepcem czy idiotą. Nie
rozumiem twojego zdziwienia.

–

Zdziwienia? Byłam zszokowana! – Eve westchnęła głęboko. – No dobrze, może to za dużo

powiedziane. Ale na pewno się czegoś takiego nie spodziewałam.

–

Odwzajemniłaś pocałunek?

Gdyby nie chodziło o Aleksandra, Eve parsknęłaby śmiechem.

–

To nieważne, Brie.

–

Ważne, mała, ważne. Ale oczywiście powinnam pilnować własnego nosa.

–

Niczego takiego nie powiedziałam.

– Wiem. –

Gabriella przysunęła filiżankę do ust. – Jeżeli zwykły pocałunek wzbudza w tobie

takie emocje, to znaczy, że coś więcej musi się za tym kryć.

Eve zaczęła krążyć po pokoju.

–

Pocałował mnie wyłącznie z powodu Bennetta.

– Wybacz, kochanie, ale nie bardzo rozumiem, co ma Bennett do ciebie i Aleksa?

– To takie typowe –

mruknęła pod nosem Eve. Obiecała sobie, że nie będzie myślała o tym, co

zaszło podczas wczorajszego spaceru po plaży. A przynajmniej że nie będzie się irytować. Obiecanki,
cacanki. –

Zupełnie jak dziecko, które chce mieć wielką czerwoną piłkę tylko dlatego, że kolega ma

taką. A ja, cholera, nie jestem żadną piłką. – Odstawiła filiżankę na spodek.

–

Nie jestem niczyją własnością.

Gabriella wolno pokiwała głową.

–

Chyba zaczynam kapować. Przerwij mi, jeśli się mylę. Uważasz, że Aleks próbował cię

uwieść, bo wydaje mu się, że Bennett już tego dokonał.

–

No właśnie.

– To absurd.

–

Też tak sądzę. I to samo mu powiedziałam, ale bardziej dosadnie.

–

Nie, nie rozumiesz. Absurdem jest myśleć, że Aleks i Ben z sobą rywalizują. Nigdy tego nie

robili.

Nie na taką reakcję Eve liczyła. Wprawdzie bracia i siostry często stają po tej samej stronie, ale

Gabriella była kobietą. Powinna przyjąć kobiecy punkt widzenia.

–

Tak? To dlatego powiedział, że spałam z Benem?

– Kto? Aleks?

–

Tak. A może myślisz, że kłamię?

–

Nie, kochanie. Ale może ci się coś przywidziało? Może coś niewłaściwie odczytałaś? Może...

–

Niczego źle nie odczytałam – przerwała jej Eve. – Aleks uważa, że Ben i ja... – Na moment

zamilkła. – Zresztą może wszyscy tak myślą?

–

Każdy, kto ma oczy, wie, że ciebie i Bena łączy jedynie przyjaźń – powiedziała Brie. Kąciki

jej ust zadrgały. – Przynajmniej każdy, kto ma dobry wzrok.

– Wybacz, ale to mnie wcale nie bawi.

–

A ja się cieszę, że Aleks związał się osobą, która kocham i szanuję.

–

Nie związał się.

– Hm.

–

Przestań z tym „hm". Przypominasz mi Chris.

–

To dobrze. Jeśli będziesz traktować mnie jak starszą siostrę, może zastosujesz się do moich

rad.

Tym razem Eve nie zdołała powstrzymać uśmiechu.

– Chris pi

erwsza by ci powiedziała, że rzadko słucham czyichkolwiek rad.

–

Zrób dla mnie wyjątek. Bo ja naprawdę wiem, jak to jest pałać uczuciem do człowieka, który

wydaje się całkiem nieodpowiedni dla ciebie.

–

Nie pałam żadnym uczuciem do Aleksa – oznajmiła wolno Eve. – Ale nawet gdyby, to... on

nie nadaje się dla mnie, a ja dla niego. Mam pracę, którą uwielbiam, pochodzę z innego kraju, lubię

zachowywać się naturalnie, nie zastanawiając się, jak to inni odbiorą. Nienawidzę zakazów i nakazów,
czemu niejednokrotnie

dawałam wyraz w szkole. Aleksander zaś nie może żyć spontanicznie, musi

przestrzegać ustalonych reguł, nie łamać wpajanych mu od dzieciństwa zasad...

– To prawda. –

Gabriella skinęła głową. – Twoim argumentom nic nie można zarzucić.

– Nic? –

W głosie Eve zabrzmiała nuta żalu. – No widzisz?

–

Widzę, kochanie. Ze mną było dokładnie tak samo.

Eve nalała sobie trzecią filiżankę kawy.

–

I co zrobiłaś?

–

Poślubiłam Reeve'a.

– No tak. –

Eve przysiadła na brzegu biurka. – Innymi słowy, świat należy do odważnych?

G

abriella odstawiła pustą filiżankę. Zauważyła, że Eve pije już trzecią kawę. Kofeina zaś

nerwów nie koiła.

– Kochasz Aleksa? –

spytała cicho.

Tak łatwo byłoby zaprzeczyć. Uczciwość wymagała znacznie więcej wysiłku niż kłamstwo. Eve

jednak uznała, że Brie zasługuje na prawdę.

–

Staram się o tym nie myśleć.

–

Albo kochasz, albo nie. Myślenie nie ma tu nic do rzeczy. Ale nie będę cię zadręczać.

Eve ujęła przyjaciółkę za rękę.

–

Nie zadręczasz.

–

Bo się powstrzymuję. – Na moment zamilkła. – Eve, pamiętaj o jednym. Każdy kraj

potrzebuje silnego, bezstronnego władcy. Aleksa od dziecka uczono, żeby nie okazywał emocji. Nie

zawsze było mu łatwo.

– Wiem. –

Eve westchnęła ciężko. Bała się zajrzeć w głąb swojej duszy, przekonać się, co w

niej tkwi. Bała się, że gdy raz otworzy drzwi, zaleje ją silna fala uczuć, którym nie będzie umiała

sprostać. – Posłuchaj, Brie. Ty i twoja rodzina jesteście mi bardzo bliscy. Ale nie mogłabym się

związać z kimś, kto na pierwszym miejscu stawia obowiązki, honor, ojczyznę. Może brzmi to
strasznie samolubnie...

–

Wcale nie. To całkiem zrozumiałe.

–

Kochana jesteś. Wiesz, gdyby...

Nagle zadzwonił telefon. Gabriella wstała.

–

Poczekaj, nie odchodź – poprosiła ją Eve, podnosząc słuchawkę. – Halo?

– Eve Hamilton?

– Tak.

–

Jesteś bliską znajomą książęcej rodziny. Jeżeli leży ci na sercu ich dobro, przekaż im

ostrzeżenie.

Ten głos, zimny, mechaniczny, bezpłciowy, przejął ją nie mniejszym przerażeniem niż słowa,

które wypowiedział.

– Kto dzwoni?

–

Ktoś, kto pragnie sprawiedliwości. A teraz słuchaj. Albo Francois Deboque zostanie w ciągu

czterdziestu ośmiu godzin wypuszczony z więzienia, albo zginie jeden z mieszkańców książęcego

pałacu.

Przez moment Eve siedziała bez ruchu. Jeden z mieszkańców pałacu... To byli jej przyjaciele,

jej rodzina

! Ten drań kieruje groźbę przeciw konkretnym ludziom, w dodatku takim, których ona

kocha. Zaciskając rękę na słuchawce, wzięła głęboki oddech.

–

Tylko tchórz ucieka się do szantażu.

–

To jest ostrzeżenie – poprawił ją głos – którego nie radzę lekceważyć. Więcej ostrzeżeń nie

będzie. Powtarzam: czterdzieści osiem godzin.

Połączenie zostało przerwane.
Wyczuwając strach przyjaciółki, Gabriella objęta ją ramieniem.

–

Co się stało?

Niepokój wyzierający z oczu Brie sprawił, że Eve wzięła się w garść.

–

Gdzie są twoi ochroniarze? – spytała.

– Na korytarzu.

– A samochód?

– Przed budynkiem.

–

Przyjechałaś z kierowcą?

– Nie, sama.

–

Musimy natychmiast udać się do pałacu. Niech jeden ochroniarz jedzie z nami. Wyjaśnię ci

wszystko po drodze.

W gabinecie księcia Armanda trzej mężczyźni siedzieli pogrążeni w rozmowie. W powietrzu

wisiał dym papierosowy; mieszał się z zapachem obitych skórą mebli i stojących w wazonach

kwiatów. Niekiedy uważa się, że gabinet człowieka odzwierciedla jego osobowość. W gabinecie

starego księcia wyczuwało się nastrój powagi i dostojeństwa. Decyzje, które tu zapadały, musiały być

dokładnie przemyślane, podjęte na chłodno, a nie pod wpływem złości czy wzburzenia.

Książę Armand z uwagą wpatrywał się w swojego zięcia, człowieka, któremu ufał i którego

szanował. Reeve MacGee był przyjacielem, członkiem rodziny oraz – jako że kiedyś służył w siłach
specjalnych –

doradcą w sprawach bezpieczeństwa.

–

Nic więcej nie można zrobić, inaczej pałac zamieni się w twierdzę.

–

Nie, na to się nie zgadzam. – Armand Bisset przekładał z ręki do ręki gładki biały kamień. – A

co z ambasadą?

–

Oczywiście wzmocniono środki bezpieczeństwa. Ale moim zdaniem, póki ty jesteś w Cordinie

o ambasadę w Paryżu możemy być spokojni.

Armand pokiwał głową. Wiedział, że to on był celem terrorystów w Paryżu i teraz musi żyć ze

świadomością, że inny człowiek zginął zamiast niego.

– Mów dalej.

–

Więzienie jest silnie strzeżone, ale żadna ilość krat nie przeszkodzi Deboque'owi w

wydawaniu rozkazów. Rzecz jasna, czytamy jego pocztę, facet jest jednak zbyt inteligentny, żeby

cokolwiek umieszczać na piśmie. A prawa do widzeń nie można mu zabrać.

–

Czyli zgadzamy się, że wybuch w Paryżu i parę wcześniejszych incydentów, na szczęście

mniej tragicznych w skutkach, to jego robota?

– Zdecydow

anie tak. I podłożenie bomby w ambasadzie, i zuchwała kradzież brylantów z

muzeum przed dwoma laty. Zza więziennych krat Deboque wciąż kieruje przemytem narkotyków. Za

trzy lata wyjdzie na wolność. A nawet dwa, jeśli zostanie przedterminowo zwolniony.

– A

jeśli udowodnimy, że Seward zginął z jego rozkazu?

–

Wtedy posiedzi dłużej. Ale trudno będzie zdobyć dowody.

–

Rozmawiamy o wzmożonych środkach bezpieczeństwa. O skuteczniejszej ochronie. –

Aleksander zgniótł w popielniczce papierosa. – Może zamiast się bronić, powinniśmy sami przystąpić

do działania?

Armand odłożył biały kamień na biurko. Lepiej niż ktokolwiek inny rozumiał swojego

najstarszego potomka; często widział, jak hamuje furię czy tłumi gniew.

Dumny był z syna, a jednocześnie bardzo mu współczuł; rola następcy tronu nie należała do

łatwych.

–

Masz jakąś sugestię, Aleks?

–

Im dłużej nic nie robimy, tym więcej on ma czasu na planowanie kolejnych posunięć. Zgodnie

z prawem, mogą go odwiedzać różni ludzie. Każdy, kto przychodzi do niego do więzienia, jest z nim

jakoś powiązany. Przypuszczam, że Reeve ma informacje o wszystkich, którzy pojawili się u

Deboque'a w ciągu ostatnich siedmiu lat. – Popatrzył pytająco na szwagra; ten skinął głową.

–

Wiemy, co to za ludzie i czym się zajmują. Może czas najwyższy, żebyśmy coś z tym zrobili?

–

Robimy. Przyjaciele Deboque'a są pod stałym nadzorem.

–

Nadzór na niewiele się zdaje. Infiltracja, ojcze. To jedyne wyjście.

–

Aleksander ma rację – poparł go Reeve, wydmuchując w powietrze kłęby dymu. – Też się nad

tym zasta

nawiałem. Trzeba znaleźć odpowiedniego człowieka, który zdobędzie zaufanie Deboque'a.

Tyle że ta infiltracja może zająć ładnych kilka miesięcy. Ale nieważne. Teraz chodzi o to, aby ktoś

zeznał pod przysięgą, że Deboque nie tylko o wszystkim wie, ale że sam ustala szczegóły i wydaje
rozkazy.

Aleksander nie mógł usiedzieć w miejscu; poderwał się na nogi i zaczął przemierzać gabinet.

Rozum mówił mu, że Reeve zna się na swojej robocie. Ze pokonanie Deboque'a będzie wymagało

czasu i cierpliwości.

Ale... Nie chci

ał czekać. Pragnął tego drania jak najszybciej zniszczyć. Niestety, nie miał

wyjścia. Jak zawsze, racja stanu była ważniejsza od jego marzeń i preferencji.

–

Znasz odpowiedniego człowieka?

Reeve strząsnął popiół do popielniczki.

–

Muszę się rozejrzeć. Potrzebuję mniej więcej tygodnia.

– A tymczasem?

–

Tymczasem musimy mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Bo Deboque na pewno nie próżnuje. –

Mówiąc to, Reeve popatrzył na Armanda.

Stary książę pokiwał głową.

–

Skontaktuj się z Jermaine w ambasadzie w Paryżu. I porozum z Unnotem w kwestii środków

bezpieczeństwa w pałacu.

– Dobrze.

–

A teraz skończmy wreszcie ten ponury temat. Powiedz mi lepiej, jak się mają moje wnuki.

–

Świetnie. Strasznie rozrabiają. Damien powyrywał kwiaty w ogrodzie.

Książę Armand roześmiał się cicho.

–

Obyśmy nie mieli większych zmartwień.

Zdziwił się, słysząc głośne pukanie. Na ogół nikt im nie przerywał, kiedy odbywali naradę

rodzinną. Skinął na Aleksa, by otworzył drzwi.

Aleksander natychmiast zauważył bladość powlekającą twarz Eve i przerażenie wyzierające z

jej oczu.

– Aleks! –

Padła mu w objęcia. Dzięki Bogu, jest cały i zdrowy. Ale strach wciąż ściskał ją za

gardło.

Gabriella położyła rękę na jej ramieniu.

–

Musimy porozmawiać z ojcem – wyjaśniła bratu.

– Gdzie jest Bennett?

– W Hawrze. Wraca jutro.

O nic nie musiał pytać. Wystarczyło spojrzeć na kobiety. Bez słowa odsunął się na bok, aby

mogły wejść do środka.

Eve zapomniała o obowiązującej etykiecie; me witając się, podbiegła do biurka księcia

Armanda.

–

Wasza Wysokość, parę minut temu odebrałam w Centrum telefon. W ciągu czterdziestu ośmiu

godzin musicie zwolnić Deboque'a z więzienia.

Książę dźwignął się z fotela.

–

To prośba czy żądanie?

Zanim Eve zdołała odpowiedzieć, Gabriella ponownie położyła rękę na jej ramieniu.

–

Ostrzeżenie. Przekazane Eve przez telefon. Człowiek, który do niej zadzwonił, powiedział, że

jeżeli nie wypuścimy Deboque'a, zginie ktoś z książęcej rodziny.

Eve nie odrywała oczu od księcia. Nie mogła się nadziwić, że władca Cordiny stoi z kamienną

miną. Dlaczego się nie boi o siebie, o swoją rodzinę? Po chwili wskazał jej krzesło.

–

Aleksandrze, myślę, że Eve dobrze by zrobił kieliszek koniaku.

–

Oj, Wasza Wysokość, mną się proszę nie przejmować. Mnie nic nie grozi.

–

Usiądź, moje dziecko. Jesteś bardzo blada.

– Ale ja nie... –

Urwała. Starając się opanować zdenerwowanie, kilkakrotnie głęboko

odetchnęła. – Wasza Wysokość, nie sądzę, żeby to były czcze pogróżki. Myślę, że jeżeli Deboque nie

zostanie wypuszczony, dojdzie do próby zamachu na kogoś z rodziny Bissetów.

Aleks w

sunął jej do dłoni kieliszek. Podniosła wzrok i na moment zapomniała o innych osobach

w pokoju. To możesz być ty! – pomyślała z przerażeniem. Gdyby zginął, umarłaby z rozpaczy.

Uzmysłowiwszy to sobie, poczuła straszliwy ból. Mimo że była blada jak trup, zbladła jeszcze

bardziej. Utkwiła oczy w blacie biurka. Kochała Aleksa, kochała go od samego początku. Przedtem

jednak skutecznie wypierała ten fakt ze swej świadomości. Teraz, gdy groziło mu śmiertelne

niebezpieczeństwo, nie miała siły ani ochoty czegokolwiek dłużej ukrywać.

– Eve?

Przytknęła palce do skroni; czekała, aż przestanie się jej kręcić w głowie.

–

Przepraszam, zamyśliłam się – rzekła po chwili.

–

Postaraj się przypomnieć sobie jego dokładne słowa. – Głos Reeve'a brzmiał ciepło i

spokojnie. –

Jeśli możesz, opowiedz nam przebieg całej rozmowy.

– Dobrze. –

Upiła niewielki tyk. – Najpierw upewnił się, czy mówi z Eve Hamilton.

–

Jesteś przekonana, że to był mężczyzna?

Skinęła energicznie głową, po czym zawahała się.

–

Nie, właściwie to nie. Głos wydał mi się dziwny, jakby mechaniczny. W każdym razie

rozmówca stwierdził, że wie, że jestem bliską znajomą książęcej rodziny, i chce, żebym przekazała

ostrzeżenie. Albo Francois Deboque zostanie w ciągu czterdziestu ośmiu godzin wypuszczony, albo
zginie jeden

z mieszkańców książęcego pałacu. Kiedy spytałam, kto mówi, odparł: „Ktoś, kto pragnie

sprawiedliwości". I dodał, że więcej ostrzeżeń nie będzie. – Zacisnęła gniewnie wargi, po czym upiła

kolejny łyk koniaku. – Powiedziałam mu, że tylko tchórz ucieka się do szantażu.

Nie zauważyła pochwały w spojrzeniu Aleksandra. Trzymał rękę na oparciu jej krzesła, leciutko

gładząc ją po włosach; chociaż nie czuła jego dotyku, ogarnął ją spokój.

–

Jaki miał akcent? – spytał Reeve. – Nie wiesz, czy był Amerykaninem? Czy może pochodził z

Europy?

Zacisnąwszy powieki, usiłowała się skupić.

–

Mówił bez obcego akcentu. Wolno. Dość płaskim, metalicznym głosem.

–

Czy dzwonił przez centralę?

–

Nie mam pojęcia – odparła.

–

Sprawdzimy. Skoro raz się Eve posłużył, może to zrobić ponownie. Trzeba założyć podsłuch

w jej gabinecie i przydzielić jej ochronę.

– Po co? –

oburzyła się. – Mnie mc nie grozi. To o Waszą Wysokość się boję. O całą rodzinę.

Chciałaby m pomóc...

Książę Armand obszedł biurko i położywszy ręce na ramionach Eve, pocałował ją w oba

policzki.

–

Twoja troska wzrusza mnie, moje dziecko. Pozwól mi jednak odwzajemnić się tym samym.

–

Jeżeli przydzielenie mi ochrony sprawi, że książę będzie spokojniejszy, to oczywiście

zgadzam się.

Stary książę uśmiechnął się pod nosem. Eve Hamilton nie była głupia ani tchórzliwa; była tak

samo silna, uparta i nieustraszona jak jego własne dzieci.

–

Dziękuję.

Jeśli wyczuła lekką ironię w jego głosie, nic dała tego po sobie poznać.

–

Co Wasza Wysokość zrobi? – spytała.

–

To, co należy.

– Deboque pozostanie za kratkami?

– Absolutnie.

Tego się spodziewała. Uleganie szantażowi nie powstrzymuje szantażysty przed kolejnymi

żądaniami.

– Ale... –

Powiodła wzrokiem po twarzach osób zebranych w gabinecie księcia. – Będziecie na

siebie uważać? Podejmiecie jakieś dodatkowe środki ostrożności?

Przez moment nie spuszczała oczu z Aleksandra. A on miał wrażenie, że widzi w jej spojrzeniu

coś więcej niż zwykłą troskę. Pragnął zapomnieć o bożym świecie, o groźbach i szantażu, porwać ją w

ramiona, przytulić, rozkoszować jej ciepłem. Ale nie ruszył się z miejsca.

–

Nie po raz pierwszy, i zapewne nie po raz ostatni grożono naszej rodzinie.

Eve odwróciła się do Brie, jakby szukała u niej wsparcia.

– Gabriello...

–

To prawda, Eve. Nie możemy ulegać groźbom. Ciąży na nas odpowiedzialność za kraj, za

jego obywateli.

– Zrozum, petite. –

Stary książę ujął ją za ręce. – Mury pałacu są po to, żeby ich bronić, a nie po

to, żeby się za nimi chować.

–

Ależ Wasza Wysokość nie może żyć tak, jakby nic się nie stało. Jakby nie było tego telefonu z

ostrzeżeniem.

–

Uczynimy co w naszej mocy, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo – rzekł stanowczym tonem

książę Armand. – Nie zamierzam niepotrzebnie narażać siebie ani moich bliskich.

Stanowili jedność. Armand, Aleksander, Gabriella. Nawet Reeve popierał we wszystkim

księcia. Eve pomyślała o Benie, wesołym i beztroskim. Wiedziała, że on też sprzeciwiłby się
uwolnieniu Deboque'a.

–

A więc życie toczy się dalej?

– Tak, kochanie. –

Armand pocałował jej dłoń. – Traktuję cię jak córkę. Jako ojciec i przyjaciel

proszę cię, abyś mi zaufała.

–

Dobrze. Pod warunkiem, że wolno mi będzie martwić się o was.

– Masz moje pozwolenie.

Nic więcej nie mogła zrobić, do niczego nie mogła Bissetów zmusić. Owszem, darzyli j ą przy

jaźni ą, traktowali jak członka rodziny, ale nie była z nimi spokrewniona.

–

Muszę wrócić do teatru. – Podniósłszy torebkę, popatrzyła na Reeve'a. – Opiekuj się nimi.

Dygnęła, po czym pośpiesznie opuściła gabinet. Była prawie na parterze, kiedy nagle

uświadomiła sobie, że nie ma samochodu. Zacisnęła dłoń w pięść. Miała ochotę się rozpłakać.

Zwolniwszy kroku, wzięła trzy głębokie oddechy. Niewiele pomogły. Po chwili uznała, że nadmiar

energii spożytkuje na spacer. Przejdzie do teatru na piechotę.

–

Eve. Przecież nie masz czym jechać.

O

bejrzała się za siebie. Stała na najniższym stopniu, Aleksander na półpiętrze. Emanowała z

niego siła, pewność siebie. Wyglądał jak wojownik, który chętniej przystępuje do ataku niż obrony;

jak król, który prędzej karze niż wybacza; jak mężczyzna, który raczej żąda niż prosi.

Obserwując go, jak schodzi na dół, jak z każdym krokiem się do niej przybliża, zrozumiała, że

tego mu zazdrości. Tej siły, opanowania, może nawet arogancji.

–

Nie chcę, żeby cokolwiek złego cię spotkało. – Słowa same wymknęły się jej z ust.

Nawet nie zdawała sobie sprawy, jakie wywarły na nim wrażenie. Jej obawy, strach, troska były

jak ciepła pierzyna chroniąca ciało przed zmarznięciem.

–

To ojciec pozwolił ci się o nas martwić. Nie ja.

Ogień w jej oczach zamienił się w lód.

– W takim

razie rób, co chcesz. Daj się zabić, jeśli ci na tym zależy.

–

Potrafisz w ciągu sekundy z cukiereczka przeobrazić się w zołzę. Ale na tym polega twój

urok.

–

Idź do diabła.

–

Zrozum, nie chcę twojej troski ani współczucia – szepnął, jeszcze bardziej zmniejszając

dzielący ich dystans. – Chcę czegoś więcej.

– Ode mnie? Nie dostaniesz. –

Stała wciśnięta pomiędzy Aleksa a poręcz schodów.

–

Dostanę. – Ujął w dłonie jej twarz. Właśnie to mu było potrzebne: od czasu do czasu dotknąć

Eve, podrażnić się z nią, rzucić jej wyzwanie, nie myśleć o świecie, który istnieje poza murami pałacu.
–

Twoje oczy i usta nie zawsze mówią to samo.

Czyżby tak łatwo było ją rozszyfrować? Sama do końca nie rozumiała tego, co się z nią dzieje.

Postanowiła się bronić.

–

Zapomniałeś o Bennetcie?

Opuścił ręce, a po chwili zacisnął palce na jej ramieniu.

–

A ty? Pamiętałaś o nim, kiedy trzymałem cię w objęciach? Nie. I nie będziesz pamiętała,

kiedy pójdziesz ze mną do łóżka.

Jakoś podświadomie czuła, że w łóżku Aleksa mogłaby znaleźć wszystko, czego kiedykolwiek

pragnęła. Ale nie zamierzała mu ulegać.

–

Nie pójdę, Aleks. – Oswobodziła ramię z jego uścisku. – Tobie nie zależy na mnie, tobie

zależy na uwiedzeniu kochanki brata. – Głos jej drżał, ale mówiła dalej: – W historii, w legendach i w

literaturze znane są takie przypadki, ale na ogół wszystkie się źle kończą.

Zabolały go jej słowa. Z coraz większym trudem przychodziło mu tłumienie złości. Eve

Hamilton jest silnym i krnąbrnym przeciwnikiem.

– Ale ty mnie pragniesz –

oznajmił cicho. – Widzę to. Czuję to.

– Owszem –

potwierdziła. Wpatrywała się w niego z wyzwaniem w oczach. – Ale podobnie jak

ty, na pierwszym miejscu stawiam obowiązek, honor i odpowiedzialność, a na drugim własne chęci i

marzenia. Może któregoś dnia przyjdziesz do mnie jako zwykły mężczyzna, a nie władca. Może

usłyszę, czego pragniesz z głębi serca, a nie czego żądasz. – Odwróciwszy się, ruszyła w stronę drzwi.
–

Za propozycję podwiezienia mnie do teatru dziękuję, ale nie skorzystam.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Szlag by ją trafił! – pomyślał Aleksander nie po raz pierwszy w ciągu ostatnich dwóch dni.

Przez nią czuł się jak kretyn. Ba, zachowywał się jak kretyn.

Zawsze pogardzał mężczyznami, którzy wykorzystywali swoją siłę fizyczną, aby zastraszyć

kobietę lub zmusić ją do uległości. Jego zdaniem świadczyło to o braku inteligencji i podłym

charakterze. A teraz sam tak postępuje. Nie do wiary! Ta kobieta sprawia, że on robi to, przeciwko

czemu wewnętrznie się buntuje.

Czy kiedykolwiek wcześniej tak się zachowywał? Nie. Czy kiedykolwiek wcześniej korciło go,

aby zaciągnąć kobietę do łóżka, nie bacząc na jej zgodę lub sprzeciw? Nie. Czy kiedykolwiek tak

bardzo którejś pragnął, że nie był w stanie na niczym innym się skupić? Nie.

Wszystko zaczęło się od Eve. A zatem ona za wszystko ponosi winę.
Ponieważ jednak był człowiekiem logicznie myślącym, widział błąd w swoim rozumowaniu.

Eve nie wykręca mu ręki, do niczego go nie zmusza. Czyli jednak wina spoczywa na nim.

Szlag by ją trafił!
Widząc ironiczny uśmiech na twarzy swego pana, Gilchrist, wieloletni lokaj Aleksandra,

odetchnął z ulgą. W trakcie dziesięciu lat służby w pałacu nauczył się, kiedy może mówić, a kiedy

powinien milczeć. Teraz postanowił przemówić.

–

Jeśli wolno mi coś powiedzieć... Od pewnego czasu źle się Wasza Wysokość odżywia. Jak tak

dalej pójdzie, trzeba będzie prosić krawca o zwężenie ubrań.

Aleksander chciał zbyć tę uwagę wzruszeniem ramion, ale zawahał się. Po chwili wsunął kciuk

za pasek od spodni. Faktycznie, miał tam sporo luzu.

Psiakrew! Wszystko przez tę babę!

W por

ządku, koniec, obiecał sobie. Nie da się zwariować.

–

Postaram się coś z tym zrobić, Gilchrist. Nie możemy przysparzać krawcowi dodatkowej

roboty, prawda?

–

Mnie chodzi o zdrowie Waszej Wysokości, a nie o rozmiar jego ubrań.

– Wiem, wiem –

rzekł książę, po czym słysząc pukanie, skinął na lokaja, aby otworzył drzwi.

W progu stanął Henri Blachami, który od dwudziestu lat wiernie służył książęcej rodzinie; od

ośmiu lat pełnił funkcję osobistego sekretarza następcy tronu, wcześniej zaś był sekretarzem księcia
Armanda.

–

Bonjour, Henri. Powiedz mi, proszę, co mnie jutro czeka.

–

Niestety, Wasza Wysokość, dzień dość pracowity.

Aleksander wiedział, że staruszek będzie stał, dopóki on pierwszy nie spocznie. Przysiadł więc

na oparciu fotela.

–

Usiądź, Henri. Ten terminarz, który trzymasz w ręku pewnie waży z tonę – Henri posłusznie

zajął miejsce, przez chwilę wiercił się, jakby mościł sobie gniazdo, po czym z kieszeni kamizelki

wydobył nieduże okulary i przystąpił do rytuału nasadzania ich na nos. To podsuwał je wyżej, to

zsuwał niżej, a wszystko razem trwało bez końca. Gdyby robił to ktokolwiek inny, Aleksander dawno

straciłby cierpliwość, ale staruszka darzył autentyczną sympatią. Ich znajomość zaczęła się

dwadzieścia lat temu, kiedy Henri, wiedząc o długim wykładzie, jakiego młody książę musiał

wysłuchać na temat zasad dobrego wychowania, dał mu na pocieszenie kawałek czekolady.

–

Wasza Wysokość pamięta, oczywiście, o dzisiejszej kolacji u państwa Cabotów? Atrakcją

wieczoru będzie występ mademoiselle Cabot, która zagra na fortepianie.

–

Dość wątpliwa to atrakcja, Henri.

–

Jak Wasza Wysokość uważa. – Oczy staruszka zalśniły wesoło, ale jego głos pozostał

neutralny. –

Wśród zaproszonych gości będzie członek rady, monsieur Trouchet. Przypuszczalnie

zechc

e omówić z Waszą Wysokością projekt nowej ustawy zdrowotnej.

–

Dzięki za ostrzeżenie, Henn.

Aleks zastanawiał się, czy zdoła wytrzymać na przyjęciu i nie umrzeć z nudów. Podejrzewał, że

czcigodna madame Cabot posadzi go pomiędzy sobą a swoją szkaradną, mówiącą piskliwym głosem

niezamężną córką.

Wiele by dał, aby móc zostać w domu, a wieczorem, w blasku księżyca, przejść się po ogrodzie.

Z Eve, która pachniałaby piękniej niż porastające ogród kwiaty. Której skóra byłaby bardziej

jedwabista od płatków jaśminu. Która patrzyłaby na niego swoimi wielkimi, niebieskimi oczami,

kusiła go spojrzeniem, uśmiechem, szeptem. Która powoli wyciągnęłaby ręce i zarzuciła mu je na

szyję. Która...

Szlag by ją trafił!

– A jutro? Co mnie czeka? –

Aleksander wstał z fotela i podszedłszy do okna, utkwił wzrok w

rozciągającej się za ogrodem gładkiej tafli morza.

Henri natychmiast poderwał się na nogi.

–

O ósmej Wasza Wysokość zje śniadanie z prezesem firmy spedycyjnej Dynab Shipping –

powiedział, zerkając do terminarza. – O dziesiątej piętnaście pojawi się na otwarciu Muzeum

Morskiego w Hawrze. O wpół do drugiej wygłosi krótkie przemówienie podczas uroczystego lunchu,

z którego dochód będzie przeznaczony na szpital St. Alban. O trzeciej czterdzieści pięć...

Aleksander westchnął; resztę jutrzejszych planów puścił mimo uszu. Przynajmniej jest u siebie,

w Cordinie, pocieszał się. Zimą wyruszy z oficjalną wizytą do kilku państw europejskich; już teraz

czynione są przygotowania.

Kiedyś odwiedzi wrzosowiska w Kornwalii i winnice we Francji niejako przedstawiciel

Cordiny, lecz jako zwykły turysta. Kiedyś obejrzy zabytki oraz porozmawia z ludźmi o ich życiu i
marzeniach –

on, Aleks, a nie Aleksander Bisset, następca tronu. Kiedyś to zrobi. Ale nie dziś i nie

jutro.

–

Dziękuję, Henri – rzekł i, niezadowolony, zaklął cicho. Henri w niczym nie zawinił. Wina leży

wyłącznie po jego, Aleksa, stronie. Gdyby nagle nie ogarnęło go to dziwne pragnienie wolności...

Odwrócił się od okna i z uśmiechem popatrzył, jak starzec zdejmuje okulary, a zdejmował je z

równym namaszczeniem, jak wkładał.

–

Powiedz, Henri, jak się miewa twoja najmłodsza wnuczka?

–

Dobrze, Wasza Wysokość. Urocze z niej stworzenie! – W głosie staruszka pobrzmiewała

duma.

–

Niech no sobie przypomnę... Pewnie ma ze trzy miesiące, prawda?

– T

ak. Jutro będzie równe trzy. – Radość rozjaśniła twarz Henriego.

Aleksander wiedział, że takie drobne rzeczy – pytanie o zdrowie, prośba o przekazania

pozdrowień – często sprawiały ludziom największą przyjemność.

–

Podejrzewam, że nosisz przy sobie zdjęcie... Annabella, tak? Zdjęcie małej Annabelli?

–

Oczywiście, Wasza Wysokość.

Starzec, rumieniąc się jak panna, z kieszeni na piersi wyciągnął portfel. Po chwili podał

Aleksowi zdjęcie łysej, pyzatej dziewczynki. Nie była pięknością, ale na widok jej wytrzeszczonych

oczu i bezzębnego uśmiechu Aleksandrowi zrobiło się wesoło.

–

Jesteś prawdziwym szczęściarzem, Henn. Nie każdy może pochwalić się tak wspaniałą

wnuczką.

–

Dziękuję, Wasza Wysokość. A ta koronkowa sukienka, którą Annabella ma na sobie, to

prezent od

księżniczki Gabrielu; przedtem należała do młodej księżniczki Louisy.

–

Aż dziw, że przetrwała. Louisa wszystko potrafi zniszczyć – powiedział Aleks, wzruszony

gestem siostry. –

Przekaż swojej rodzinie najlepsze życzenia ode mnie, dobrze, Henri?

–

Nie omieszkam, Wasza Wysokość. A na razie wszyscy z niecierpliwością oczekujemy, kiedy

Wasza Wysokość podaruje Cordinie potomka. To będzie wielki dzień.

Aleksander oddał starcowi zdjęcie wnuczki i zadumał się. Tak, naród czeka na potomka. Jego

syn, od dni

a narodzin, będzie następcą tronu, przyszłym władcą Cordiny. Tego nic nie zmieni. Matka

dziecka – lub dzieci –

musiałaby zaakceptować reguły, które zostały ustalone przed wiekami. Od

swojej żony on, Aleksander, wymagałby nie mniej niż od siebie. Gdyby się pomylił, dokonał

niewłaściwego wyboru, cierpiałby do końca życia. Albowiem jako władca Cordiny nie mógłby wziąć
rozwodu.

W wieku trzydziestu lat Aleksander był najstarszym nieżonatym następcą tronu w historii

Cordiny, o którym to fakcie dziennikarze bez pr

zerwy mu przypominali. Jednakże małżeństwo nigdy

go dotąd nie kusiło.

Henri chrząknął, chcąc przywołać swego pana do rzeczywistości.

–

O wpół do szóstej przychodzi trener szermierki.

A kolacja u Cabotów zaczyna się o wpół do dziewiątej.

–

Nie zapomnę.

Dzi

esięć minut później zszedł z góry ubrany w białe spodnie i białą bluzę. Napięcie, które

towarzyszyło mu od kilku dni, nie chciało zelżeć. Nie pomagały żadne argumenty ani wywody,

którymi usiłował przekonać samego siebie. Toczyła się w nim zacięta walka – obowiązek kontra

przyjemność, odpowiedzialność kontra pokusa.

Był na parterze, kiedy drzwi wejściowe otworzyły się. Stanął w pół kroku, pewien, że za

moment ujrzy Eve. Zamiast niej ujrzał młodą zgrabną dziewczynę o burzy rudych włosów, trzymającą

pod rękę Bennetta.

– Nawet nie wiesz, jaka to dla mnie frajda! –

szczebiotała podniecona. – Książęcy pałac!

Aleks z miejsca rozpoznał jedną z aktorek.

–

Jesteś pewien, że nam wolno?

–

Ależ, kotku, ja tu mieszkam – stwierdził z rozbawieniem Bennett, głaszcząc swoją nową

przyjaciółkę po ramieniu.

– No tak, faktycznie. –

Roześmiała się nerwowo. – Ciągle zapominam, że jesteś księciem.

–

To dobrze. Nawet wolę, żebyś myślała o mnie jak o normalnym... Cześć, Aleks. – Bennett

odsunął się od kobiety i wyszczerzył zęby w łobuzerskim uśmiech. – Znasz Doreen? Eve przyjęła ją

do zespołu tuż przed samym wyjazdem ze Stanów.

–

Tak. Poznaliśmy się na przyjęciu w zeszłym tygodniu. Miło mi panią znów widzieć.

–

Mnie pana też, Wasza Wysokość.

Zgodnie z panującym zwyczajem, dygnęła. A Bennettowi przemknęło przez myśl, że w Aleksie

jego czarująca przyjaciółka natychmiast wyczuła księcia.

–

Pański brat, to znaczy książę Bennett, obiecał pokazać mi pałac. – Posłała Bennettowi

płomienne spojrzenie.

– To wspaniale –

rzekł Aleks. Oczywiście nikt poza Benem nie umiałby wychwycić ironii w

jego głosie.

–

Może zechciałaby pani najpierw zwiedzić salon? – Nie zważając na zdumioną minę brata,

wziął aktorkę pod rękę. – Jest ciekawie urządzony, wiele mebli pochodzi z siedemnastego wieku... Nie

będzie się pani nudziła, prawda? Ben zaraz do pani dołączy, tylko zamienię z nim słowo.

–

Ależ proszę się nie spieszyć. Wasza Wysokość.

Przystanąwszy w progu, Doreen rozejrzała się po salonie, po czym ruszyła w stronę kominka,

nad którym stały piękne ceramiczne naczynia ze słynnej angielskiej manufaktury Wedgwooda.

– Bardzo sprytnie –

powiedział Bennett, patrząc na brata. – A teraz wyjaśnij, cóż takiego

chciałeś mi zakomunikować? – I nagle przestraszył go grymas, który pojawił się na twarzy
Aleksandra. –

Mów! Co się stało? Ojciec...?

– Nie. –

Kiedy indziej Aleks starałby się zapewnić brata, że ojcu nic nie dolega, tym razem

jednak co innego zaprzątało jego uwagę. – Jak mogłeś ją tu przyprowadzić?

– Co? –

Bennett odetchnął z ulgą; przez chwilę stał skonfundowany, po czym ryknął głośnym,

zaraźliwym śmiechem. – Chodzi ci o Doreen? Aleks, przyrzekam ci, że nie uwiodę jej w galerii
portretów.

–

To uwiedziesz gdzie indziej. Przy pierwszej okazji, jaka się nadarzy.

Bennett spoważniał. Tolerował bzdury wypisywane przez dziennikarzy. Gotów był przyznać, że

swoim zachowaniem może faktycznie zasłużył na tytuł, jakim go ochrzcili: Książę Playboy. Ale nie

zamierzał tolerować uwag Aleksa na temat tego, z kim się spotyka.

–

Kiedy, gdzie i kogo uwodzę to wyłącznie moja sprawa, Aleks. W przyszłości będziesz rządził

krajem, ale mną nie będziesz ani w przyszłości, ani teraz.

–

Nie interesuje mnie, z kim się zadajesz – rzekł z ledwo tłumioną wściekłością starszy z braci.

–

Jeśli chcesz, możesz nawet zalecać się do pokojówki, bylebyś to robił dyskretnie.

Bennett nie odpowiedział.

–

Nic cię nie obchodzą jej uczucia? – kontynuował Aleks. – Naprawdę musisz zabawiać się z

inną tuż pod jej nosem? W dodatku z jedną z jej aktorek? Nie sądziłem, że potrafisz być okrutny,

Bennett. Bezczelny? Owszem. Nierozważny? Tak. Ale okrutny?

– Poczekaj. –

Bennett potarł ręką twarz, po czym przeczesał włosy. – Czegoś tu nie rozumiem.

Mówisz o Eve? Uważasz, że będzie niepocieszona, bo... bo flirtuję z jej pracownicą?

Mając najpiękniejszy brylant, człowiek nie powinien rozglądać się za pospolitym agatem,

pomyślał Aleks.

–

Nie mógłbyś przynajmniej dochować jej wierności, póki mieszka pod naszym dachem?

–

Wierności? – Bennett potrząsnął głową. – Pogubiłem się. Komu mam być wiemy? Bo chyba...

–

Nagle urwał. Zrozumiał, dlaczego brat się go czepia. Po chwili nie wytrzymał i ryknął tubalnym

śmiechem. – Myślisz, że ja i Eve... – Rechocząc wesoło, oparł się o trzystupięćdziesięcioletnią

rzeźbioną balustradę zakończoną gałką w kształcie kociego łba. – Nie do wiary! Oj, braciszku, kto jak

kto, ale ty powinieneś być mądrzejszy i nie wierzyć w te wszystkie bzdury, jakie wypisują brukowce.

Aleksander stał bez ruchu, z trudem panując nad wściekłością.

– Mam oczy –

oznajmił chłodno. – Wierzę w to, co sam widzę.

–

Masz kiepski wzrok, ot co. Naprawdę myślisz, że... jak by to ująć? – Bennett ponownie potarł

twarz, ale uśmiechu nie zdołał wymazać. – Że między mną a Eve doszło do zbliżenia?

–

Więc twierdzisz, że nie jesteście kochankami?

– Kochankami? Dobry B

oże! Nigdy w życiu jej nie dotknąłem. Jakżebym mógł? – W jego

głosie pobrzmiewało autentyczne zdumienie. – Ona niemal należy do rodziny. Traktuję ją jak siostrę.

Aleks poczuł, jak wstępuje w niego nadzieja.

–

Ale widziałem, jak spacerowaliście razem po ogrodzie i szeptaliście sobie coś do ucha.

Wtem Bennett doznał olśnienia i uśmiech znikł z jego twarzy. Zrozumiał bowiem, co się stało.

Aleksander zakochał się w Eve i cierpiał, ponieważ chciał być lojalny wobec brata.

– Eve jest jednym z moich najlepszych pr

zyjaciół.

To wszystko, Aleks. –

Podszedł krok bliżej. Zastanawiał się, od jak dawna jego dumny, uparty

brat przeżywa katusze. – Gdybyś wcześniej mnie spytał, powiedziałbym ci.

Aleks westchnął. Napięcie powoli go opuszczało.

–

Może ty traktujesz ją jak siostrę– rzekł. – Ale skąd wiesz, że ona ciebie nie kocha?

Uśmiech ponownie zawitał na twarzy Bennetta.

–

Bo wiem. Akurat na kobietach to ja się znam. Ale jeśli mi nie wierzysz, porozmawiaj z Eve.

–

Rozmawiałem. I nie zaprzeczyła.

–

Chciała zrobić ci na złość. Pewnie nie spodobał się jej twój ton albo sposób, w jaki zadałeś

pytanie.

Aleks przypomniał sobie tamtą scenę, swoje wymówki, pretensje, gniew. Nie, Eve nie

zaprzeczyła. Ale i nie potwierdziła; pozwoliła mu wyciągnąć błędne wnioski. Czy mógł ją o to winić?

Spoglądając na brata, domyślił się, że Ben odgadł jego tajemnicę. W młodości mnóstwo ich

łączyło: poczucie humoru, gust, upodobania. Na szczęście nie musieli konkurować o kobiety;

każdemu podobały się inne.

–

Jak możesz jej nie pragnąć?

Bennett słuchał z niedowierzaniem. Nareszcie komuś udało się przebić twardy pancerz, za

którym Aleks się chował.

–

Pragnąłem. Na samym początku. Kiedy ją pierwszy raz ujrzałem, pomyślałem sobie, że w

życiu nie widziałem tak urodziwego stworzenia. Tylko nie wyzywaj mnie na pojedynek – dodał ze

Śmiechem, widząc, jak Aleks mruży oczy. – Zresztą, gdybyś wyzwał, wybór broni należałby do mnie.
A jestem lepszym strzelcem od ciebie.

–

Dlaczego cię to tak bawi?

–

Bo cię kocham, braciszku. I rzadko się zdarza, żebym widział cię zachowującego się

zwyczajnie, jak normalny facet. Myślę, że ta odrobina zazdrości dobrze ci zrobi.

– Nie jestem zazdrosny –

oznajmił z irytacją następca tronu. – Po prostu od paru miesięcy źle

sypiam.

– Bardzo dobrze ci zrobi –

kontynuował Bennett, jakby nie słyszał wtrętu Aleksa. – Ale żeby

dokończyć temat Eve, przyznam ci się, że owszem, wpadła mi w oko, ja jej chyba też, ale zanim do

czegokolwiek między nami doszło, wylądowałem w szpitalu. Odwiedzała mnie codziennie.

–

Pamiętam.

–

Krzątała się wokół mnie, poprawiała mi poduszki, gderała mi nad głową, pilnowała, żebym

jadł te ohydne papki, którymi mnie karmiono. Wzajemna fascynacja minęła. Kiedy wyzdrowiałem,

byliśmy już kumplami. I tak zostało do dziś. – Ze stojącego nieopodal wazonu Bennett wyjął różę,
zami

erzając podarować ją Doreen.

–

Jeśli nie masz więcej pytań, pozwolisz, że cię opuszczę? W salonie czeka na mnie dziewczę o

nogach do szyi. –

Ruszył przed siebie żwawym krokiem, ale przystanął, zanim doszedł do drzwi. –

Chociaż wiem, że ich nie cierpisz, to jednak dam ci dobrą radę. Jeżeli zależy ci na Eve, bądź szczery i

bezpośredni. Ona nie lubi żadnych gierek, podchodów, flirtów.

Jeśli ktokolwiek znał się na kobietach, rozumiał ich psychikę, wiedział, jak działa ich umysł, był

to Bennett. Po raz pierwszy

od początku rozmowy Aleksander uśmiechnął się.

–

Postaram się to zapamiętać.

Po chwili Bennett znikł za drzwiami salonu; sekundę później rozległ się tam perlisty śmiech.

Aleks zadumał się, próbując uporządkować sobie wszystko w głowie. A zatem Eve nie jest kochanką

Bena. I nigdy nią nie była. Łączy ich przyjaźń. Doskonale. Mógł więc z czystym sumieniem

przystąpić do działania.

Miała za sobą koszmarny dzień. Zmęczona, wściekła na cały świat, weszła do pałacu

wschodnim wejściem. Tylko rodzina i przyjaciele używali bocznego wejścia od strony ogrodu.

Zazwyczaj wchodziła głównymi drzwiami, ale dziś chciała być sama; nie miała ochoty z nikim

rozmawiać, nikogo widzieć.

Reżyser od rana był podminowany, na wszystkich warczał. Aktorom stopniowo udzielał się jego

zły humor. Atmosfera stawała się nie do wytrzymania. Doszło do tego, że kiedy ktoś zapominał

kwestię albo się mylił, reszta natychmiast na niego naskakiwała.

Jako producent Eve nie musiała uczestniczyć w próbach. Ale to był jej teatr; ona go wymyśliła,

założyła i jak troskliwa matka dbała, aby jej „dziecku" nie działa się krzywda.

Dlatego ostatnie dwie godziny spędziła na zwołanym przez siebie zebraniu, na którym zarówno

personel techniczny, jak i aktorzy mogli wykrzyczeć swoje pretensje, wypowiedzieć żale, wyładować

złość.

Pomogło. Po zebraniu wszyscy prócz niej rozeszli się do swoich zajęć w lepszych humorach,

spokojniejsi.

W drodze do pałacu uświadomiła sobie, że napięcie, które towarzyszy jej od paru tygodni, nie

ma nic wspólnego z pracą. To Aleks doprowadzał ją do stanu skrajnego wyczerpania. Podczas gdy ona

wierciła się w nocy z boku na bok, a w ciągu dnia nie mogła na niczym skupić, on zachowywał się

tak, jakby nic się nie stało. Jakby nie było telefonu z pogróżką.

Czterdzieści osiem godzin zbliżało się do końca. Deboque nadal tkwił w więzieniu. A

Bissetowie nie zamierzali ulegać szantażowi. Zastanawiała się, kiedy spełni się przekazane za jej

pośrednictwem ostrzeżenie.

Wciąż miała przed oczami widok Bennetta leżącego w kałuży krwi na kamiennym tarasie. Nie

musiała zbytnio wysilać wyobraźni, aby na miejscu Bennetta ujrzeć Aleksa.

Bała się, że na zawsze go straci. W porządku, może jej nie kochać, może jej nie szanować, może

nie mieć do niej zaufania, ale chciała, by żył, by nie spotkała go najmniejsza krzywda.

Może to była czcza pogróżka? Nie mając siły dalej iść, Eve oparła się o chłodne drewniane

drzwi i zacisnęła powieki. Bissetowie nie potraktowali szantażysty poważnie. Gdyby mu uwierzyli,

chyba widziałaby przy bramie więcej strażników, a na terenie pałacu jakieś wzmożone środki

bezpieczeństwa? Niczego takiego nie zauważyła, wiedziała natomiast, że żaden z członków książęcej

rodziny niczego nie zmienił w swoim harmonogramie zajęć. Wszyscy sumiennie wykonywali swoje

obowiązki. Zarówno zawodowe, jak i prywatne.

A termin podany przez szantażystę mija dziś po południu.
Może faktycznie nic się nie zdarzy? Z drugiej strony... Dlaczego tylko ona jedna ma nerwy

napięte do granicy wytrzymałości?

Książęta! Czy wydaje im się, że skoro w ich żyłach płynie błękitna krew, są niezniszczalni? Czy

myślą, że książęcy tytuł działa niczym niewidzialna tarcza, która ochrom ich przed kulą? Nawet

Bennett nie chciał jej słuchać. Ba, nawet nie chciał z nią rozmawiać o jakimkolwiek zagrożeniu. Jakby

się zmówili!

Wiedziała, że musi wziąć– się w garść, przestać się zadręczać. Ma inne sprawy na głowie, teatr,

aktorów, przygotowania do premiery.

Nagle usłyszała kroki, szepty. Zamarła.
W pierwszym odruchu niemal rzuciła się do ucieczki. W drugim przyjęła pozycję obronną.
Oddychając głęboko, stanęła w rozkroku, na lekko ugiętych kolanach. Wolno uniosła ręce.

Wojownicy od wieków przyjmowali tę pozycję, kiedy w walce z wrogiem musieli polegać wyłącznie

na swojej inteligencji i sile mięśni.

Kiedy szepty zaczęły się przybliżać, odciągnęła do tyłu prawą rękę. Ramiona miała idealnie

proste. Wydając z siebie gniewny okrzyk, wyskoczyła zza rogu, gotowa zadać śmiertelny cios.

Zatrzymała rękę dosłownie centymetr przed zgrabnym, arystokratycznym nosem Bennetta.

–

Boże, Eve! Nie sądziłem, że aż tak cię zezłości i moja randka zjedna z twoich aktorek.

– Ben! –

Osunęła się bezsilnie na ścianę. Krew odpłynęła jej z twarzy. – Mogłam wyrządzić ci

straszną krzywdę.

Męska duma nie pozwoliła Benowi potulnie zaakceptować tego faktu.

–

Wątpię – rzekł. – Swoją drogą, co tu robisz? Dlaczego się tak skradasz?

–

Nie skradam się. Przed chwilą weszłam. – Przeniosła wzrok na rudowłosą towarzyszkę

Bennetta. No tak. Powinna była się domyślić, że w tłumie aktorek Ben wypatrzy akurat tę. – Cześć.
Doreen.

–

Dzień dobry, panno Hamilton.

Chcąc pokryć zmieszanie, Eve strzepnęła z dżinsów niewidoczny pyłek.

–

Ben, gdybym przeprowadziła cios do końca, złamałabym ci szczękę. Na miłość boską, czego

tu szukasz?

– Niczego. Ja... –

Urwał. Tego brakowało, żeby zaczął się tłumaczyć, czego szuka we własnym

domu.

Pokręcił z niedowierzaniem głową: jak to możliwe, że widząc go razem z Eve, Aleksander

uznał, iż coś ich łączy? – Przed kolacją postanowiłem oprowadzić Doreen po pałacu. A szczęki na

szczęście mi nie zgruchotałaś.

–

Na szczęście. – Zacisnęła ręce. – Wszyscy są już w domu?

– Tak. –

Wzruszony jej troską, pociągnął Eve za kosmyk włosów. – Wszyscy są na miejscu.

Aleksander z nosem na kwintę, ale...

–

Co się stało? – Chwyciła go za koszulę. – Czy... ?

–

Uspokój się. Nic mu nie jest. I uważaj, bo mi oderwiesz guziki. – Jeżeli wcześniej miał

jakiekolwiek wątpliwości, co Eve czuje wobec Aleksa, teraz nie miał już żadnych. – Widziałem go

niecałą godzinę temu – dodał, próbując ratować swoją nową jedwabną koszulę. – Skarcił mnie za to,

że... hm, paraduję z lilią, kiedy mogę wąchać różę, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Wiedziała.

– Idiota –

burknęła.

–

Zgadza się. W każdym razie wyprowadziłem go z błędu. Problem został więc rozwiązany, ku

zadowoleniu wszystkich zainteresowanych. –

Uśmiechnął się czarująco, zadowolony, że mógł się

przysłużyć bratu i przyjaciółce.

–

Wyprowadziłeś z błędu, tak? – Eve zmrużyła gniewnie oczy. – Uważasz, że masz prawo

wypowiadać się w moim imieniu?

–

Wypowiadałem się w swoim – sprostował. – Najzwyczajniej w świecie wyjaśniłem mu, że... –

nagle przypomniał sobie o stojącej obok, zasłuchanej Doreen – że nigdy nic... że do niczego nie

doszło. Wydawał się tym usatysfakcjonowany.

–

Tak? Ogromnie się cieszę. – Eve wsunęła ręce do kieszeni spodni. – Ale pozwolisz, że w

przyszłości sama będę za siebie mówiła. – W jej głosie pobrzmiewała słodycz doprawiona nutką
goryczy. –

Nie wiesz, dokąd się udał?

Rad, że Eve zamierza na kimś innym wyładować swą furię, Bennett błysnął zębami w

uśmiechu. Żałował jedynie, że nie dane mu będzie obejrzeć tej fascynującej rozgrywki.

–

Ponieważ był ubrany w strój do szermierki, sądzę, że jest w sali gimnastycznej.

– Dobra. –

Energicznym krokiem skierowała się w stronę schodów. Po chwili, nie doszedłszy do

nich, rzuciła przez ramię: – Próbę zaczynamy punktualnie o dziewiątej, Doreen. Masz być wypoczęta.

Może dlatego, że sama była osobą wysportowaną, doceniała to, że całe wschodnie skrzydło

pałacu Bissetowie przerobili na pomieszczenia sportowe. Podobał się jej kontrast pomiędzy starymi

ścianami i wysokim sufitem pokrytym stiukami a nowoczesną aparaturą do ćwiczeń: bieżnią,

rowerem, maszyną do wiosłowania, atlasem, hantlami. Nie docierał tu zapach morza, nie stały wazony

ze świeżo ściętymi kwiatami, za to można było podziwiać przepiękne stare witraże w oknach.

Minęła solarium, saunę i basen. Kiedy indziej z przyjemnością wskoczyłaby do wody i pozbyła

się napięcia, ale nie dziś. Zza kolejnych drzwi dolatywał metaliczny brzęk.

Wsunęła głowę do środka. Zobaczyła salę bez okien, o drewnianej posadzce, na której leżała

plansza szermiercza. Jedna ze ścian składała się z lustra, wzdłuż którego biegł kilkumetrowej długości

drążek. W lustrze odbijały się dwie ubrane na biało postaci wykonujące dziwny taniec.

Obaj szermierze byli wysocy, szczupli i ciemnowłosi. Obaj mieli twarze zasłonięte maskami

ochronnymi. Eve jednak bez problemu rozpoznała Aleksandra. Rozpoznała po ruchach.

W milczeniu przyglądała się walce. Mężczyźni nie odstawali od siebie umiejętnościami.

Wiedziała, że Aleksander nigdy nie wybrałby na przeciwnika kogoś, kogo z łatwością mógłby

pokonać. Uwielbiał wyzwania.

Gdyby żył w innych czasach, wywijałby w walce szablą lub mieczem, dzielnie broniąc przed

wrogiem swojego kraju i dziedzictwa.

Teraz też wywijał. Częściej był w ataku niż w obronie. Kilka razy zauważyła, jak odsłania się i

wykonuje działania zaczepne. Zastanawiała się, czy walczyłby tak brawurowo, gdyby broń

zakończona była ostrym szpikulcem.

Znała odpowiedź na to pytanie.
Tak, w sporcie pozwalał sobie na ryzyko i brawurę, której wystrzegał się w życiu codziennym,

kiedy zajmował się sprawami dotyczącymi państwa. Nagromadzonego napięcia pozbywał się na

planszy, bieżni lub w basenie.

–

Świetnie! Gratuluję zwycięstwa, Wasza Wysokość – oznajmił jego przeciwnik, zdejmując z

twarzy maskę.

Był to przystojny mężczyzna z zawadiackim uśmiechem i ciemnym wąsem. Ponad ramieniem

Aleksa napotkał wzrok Eve. – Mamy publiczność, Wasza Wysokość.

Aleksander obrócił się i poprzez drucianą siatkę w masce zobaczył stojącą na końcu sali Eve.

Zaintrygowany, odsłonił twarz. W oczach Eve dojrzał wściekłość, ale również podniecenie. I

pożądanie.

–

Dzięki za pojedynek, Jermaine – powiedział, nie odrywając wzroku od Eve.

–

Cała przyjemność po mojej strome. – Jermaine był Francuzem; na odległość wyczuwał, gdy

między dwojgiem ludzi coś iskrzyło. Bez najmniejszych oporów zrezygnował więc ze zwyczajowego

kieliszka wina, jaki wypijał po meczu ze swym uczniem, a zarazem przyjacielem. – Do zobaczenia za

tydzień.

– Dobrze. –

Aleksander nawet na niego nie spojrzał.

Starając się zachować powagę, Jermaine odłożył szablę i maskę na miejsce, po czym ruszył do

drzwi.

– Bon soir, mademoiselle.

– Bon soir. – Eve

zwilżyła wargi. Kiedy drzwi się zamknęły, skinęła lekko głową. – Wasza

Wysokość jest w doskonałej formie.

Nie dał się zwieść komplementowi. Była zła jak osa. W geście pozdrowienia uniósł szablę.

–

Mademoiselle również.

–

Dziękuję, ale nie przyszłam tu, żeby słuchać pochlebstw.

–

Tak sądziłem.

–

Spotkałam przed chwilą Bennetta. – Obiecała sobie, że nie straci panowania, że pokona

Aleks

a spokojem, rozsądkiem, sensownymi argumentami. – Podobno odbyliście rozmowę. – Postąpiła

parę kroków naprzód. – Na mój temat

–

Rozmowę, do której nie musiałoby dojść, gdybyś była ze mną szczera.

– Szczera? –

Niemal zakrztusiła się z oburzenia. – Nigdy cię nie okłamałam.

–

Pozwoliłaś mi wierzyć, i z tego powodu cierpieć, że ty i mój brat jesteście kochankami.

–

Sam sobie to ubzdurałeś. – Cierpiał z tego powodu? Chyba się nie przesłyszała. Bała się

jednak spytać o wyjaśnienie. – A ja postanowiłam niczemu nie zaprzeczać, bo uznałam, i nadal

uważam, że to nie twój interes.

–

Nie mój interes? Przecież wiem, co czułaś, kiedy trzymałem cię w ramionach. – Wbił wzrok w

czubek szabli. –

Śnię o tobie każdej nocy, a każdego ranka nienawidzę się za to, że pożądam czegoś,

co należy do mojego brata.

–

Czegoś? – Złość, która zaczęła jej przechodzić po jego pierwszych słowach, wróciła ze

zdwojoną siłą. – Nawet nie kogoś, tylko czegoś? Sądziłeś, że jestem własnością Bena, a kiedy

odkryłeś prawdę, uznałeś, że będę twoją?

–

Będziesz moja, Eve.

Po plecach przebiegły jej dreszcze.

–

Mylisz się. Do nikogo nie należałam i nie będę należeć. – Ze stojaka na sprzęt wyciągnęła

szablę. – Uważasz się za lepszego, bo jesteś mężczyzną, w dodatku z książęcego rodu?

Przypomniała sobie te dwa lub trzy razy, kiedy trzymał ją w objęciach, a potem wycofywał się,

zanim do czegokolwiek więcej pomiędzy nimi doszło. Wycofywał się, bo był pewien, że coś j ą łączy

z jego bratem. Ani razu nie pomyślał o niej, nie spytał, co ona czuje, o czym marzy, czego pragnie.

– W Ameryce traktujemy ludzi jak ludzi, nie jak przedmioty. –

Przecięła szablą powietrze,

testując jej ciężar. – Gdybym chciała się z tobą przespać, dawno bym to zrobiła. – Rozległ się kolejny

świst: szabla znów przecięła powietrze. – Wasza Wysokość... – Wykonała gest, jaki szermierze

wykonują na powitanie,

Ogarnęła go fala pożądania. Eve, ubrana na czarno, z włosami ściągniętymi do tyłu, z lśniącą

szablą w prawej ręce, rzucała mu wyzwanie.

–

Nie zapraszałem cię do mojego łóżka.

Po raz pierwszy

od wejścia uśmiech rozjaśnił jej twarz.

–

Nie potrzebuję zaproszenia. Gdybym chciała, mogłabym sprawić, że na kolanach błagałbyś

mnie o chwilę czułości.

Zmrużył oczy. W tym, co mówiła, tkwiło jakieś ziarno prawdy.

–

Gdybym uznał, że nadeszła odpowiednia pora, na pewno bym nie klęczał. – Zbliżył się do niej

na odległość szabli. – A ty drżałabyś na całym ciele.

Wiedziała, że faktycznie tak by było.

–

Kłopot w tym – rzekła – że za często zadajesz się z uległymi kobietami. – Niewiele się

zastanawiając, sięgnęła po maskę oraz kamizelkę ochronną. – A nie dość często – kontynuowała – z

kobietami równymi sobie. Może nie wygram, ale nie pozwolę się łatwo pokonać. – Włożywszy maskę

i kamizelkę, podeszła do planszy i zajęła pozycję. – To co, nie boisz się przegrać z kobietą?

Zafascynowany, podszedł bliżej.

–

Eve, uprawiam szermierkę od lat.

–

Podczas ostatniej Olimpiady zdobyłeś nawet srebrny medal. – Poczuła niesamowity przypływ

adrenaliny. –

To powinien być bardzo interesujący mecz. En garde!

Widział, że Eve nie żartuje. Nasunął maskę na twarz. Był sporo od niej wyższy, miał o połowę

dłuższy zasięg ramion.

–

Co chcesz udowodnić, Eve?

–

Że jesteśmy sobie równi. Tu, na planszy, i poza nią.

Wyciągnęła ramię; czubki ich szabli się zetknęły. Przez chwilę stali bez ruchu, po czym

przystąpili do walki. Aleks był wyższy i silniejszy, ona jednak miała drobną przewagę – a był nią

element zaskoczenia. Widziała przed laty, jak Aleks walczy. Z szablą w ręku wyglądał wspaniale.

Oczywiście prędzej dałaby sobie język uciąć, niż przyznała się do tego, że to pod jego wpływem

nauczyła się szermierki. Podczas każdej lekcji, a potem każdego meczu, zastanawiała się, czy

kiedykolwiek będzie miała okazję spotkać się z Aleksem na planszy. Okazja wreszcie się nadarzyła.

Chociaż serce waliło jej mocno, była skupiona i opanowana. Wiedziała, że Aleks woli natarcia.

W porządku; postanowiła zadowolić się obroną.

Obserwował ją z przyjemnością i podziwem. Doskonale się poruszała, robiła świetne wypady.

Była naprawdę groźnym i godnym szacunku przeciwnikiem.

Zwarli się. Przez moment przyglądali się sobie przez druciane siatki w maskach.
Aleks dostrzegł w oczach Eve ten sam żar, który w nim płonął. Pragnął jej. Chciał się z nią

kochać tu i teraz.

Ona dostrzegła w jego spojrzeniu nieokiełznaną żądzę, która poruszyła w niej głęboko skrywane

marzenia i tęsknoty. Miała ochotę ściągnąć z twarzy maskę, odrzucić na bok szablę i ulec

namiętnościom, które targały nimi obojgiem. Czy to by oznaczało jego zwycięstwo, jej porażkę?

Chyba nie. Ale niepewność kazała jej dalej walczyć.

Rezygnując z taktyki obronnej, przystąpiła do natarcia. Aleks, zaskoczony, cofnął się o krok. I

poczuł trafienie.

–

Miałaś dobrego nauczyciela.

–

Byłam dobrą uczennicą.

Roześmiał się wesoło. Ze smutkiem zdała sobie sprawę, że jest to dźwięk, który stanowczo zbyt

rzadko daje się słyszeć.

– En garde, cherie.

Zademonstrował jej, co naprawdę potrafi. Ucieszyła się. Nie chciała żadnych forów ani

łagodnego traktowania.

Raz po raz rozlegał się metaliczny brzęk. W ogromnym lustrze widać było dwie pojedynkujące

się postaci, jedną w czerni, drugą w bieli. Mężczyznę i kobietę. Oddechy mieli szybkie, urywane.

Nacierali na siebie, cofali się, niczym w jakimś dziwnym rytualnym tańcu.

Nagle Aleks wykonał ruch, który ją zdumiał. Zdjął maskę – i upuścił z brzękiem na podłogę. Pot

spływał mu z twarzy, włosy lepiły się do czoła. Następnie skierował szablę końcem do dołu. To samo

zrobił z jej szablą. Po chwili jej maska też wylądowała na podłodze.

Kiedy objął ją w pasie, zesztywniała, ale nie cofnęła się. Wciąż patrzyli na siebie z wyzwaniem

w oczach. Wreszcie ich wargi się zetknęły. Jej namiętność dorównywała jego namiętności. Tak bardzo

go pragnęła.

Lecz nie potrafiła zdecydować się na ten krok. Najwyższym wysiłkiem woli oswobodziła się z

jego objęć.

– Eve...

– Nie. –

Potarta ręką twarz. – Tu nie ma zwycięzców i pokonanych, Aleks. Ale... po prostu tak

nie umiem.

–

Wystarczy zamknąć oczy...

–

I co? Marzyć? Ja wiem, czego pragnę. I wiem, jak to osiągnąć. Lecz krótka chwila szczęścia

mnie nie interesuje.

– Powiedz, czego oczekujesz? Na co liczysz?

Zacisnęła powieki i wzięła głęboki oddech.

–

Skoro pytasz, to znaczy, że nie jesteś gotów mi tego dać. Nie! Proszę cię – zaprotestowała,

kiedy usiłował ją objąć. – Chcę być sama. Muszę wszystko na spokojnie przemyśleć.

Skierowa

ła się pośpiesznie do wyjścia, bojąc się, że jeszcze chwila, a ulegnie.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Nie była w stanie zasnąć. Długo wpatrywała się w wielki srebrzysty księżyc, który zaglądał do

okna, w odciągnięte na bok firanki, które tańczyły na wietrze.

Praca nie

pomogła. Papierowe teczki walały się na stole, kanapie, podłodze. Nie potrafiła się

skupić na kostiumach, biletach czy przepalonych żarówkach; cały czas rozmyślała o Aleksie.

Bała się o niego. Niepotrzebnie przebywał w miejscach publicznych, narażając się na

niebezpieczeństwo. Dziś, na przykład, udał się na proszoną kolację. Co za głupota! Krążąc po pokoju

w krótkim niebieskim szlafroku, przeczesała ręką włosy.

Po kolacji, popijając kawę czy koniak, pewnie prowadził z kimś uprzejmą, choć zdawkową

rozmowę, podczas gdy ona, Eve, ze zdenerwowania ani nie mogła nic przełknąć, ani zasnąć.

Wyszedł z pałacu, nie bacząc na konsekwencje. Nie bacząc na nic. Ona po tym pocałunku wciąż

nie mogła dojść do równowagi. A on, jak gdyby nigdy nic, siedział pomiędzy ludźmi, jedząc i

gawędząc.

Boże, co się z nią dzieje? Przetarła oczy. Najpierw była wściekła na Aleksa, że chce

rywalizować z bratem. Potem że odtrąca ją wbrew własnym pragnieniom, bo uważa, że spała z

Bennettem. Jeszcze później, że nadal jej pragnie, mimo iż zna już prawdę. A teraz że może wcale nie

pała do niej żadnym gorącym uczuciem.

A ona? Czego pragnęła? W jednej chwili gotowa była oddać wszystko, by znaleźć się w jego

ramionach, w następnej wręcz odwrotnie, chciała trzymać się od niego na dystans, wiedziała bowiem,

że nie ma co marzyć o wspólnej przyszłości. Aleksander powinien spłodzić potomka, kolejnego

następcę tronu. Za żonę powinien pojąć kobietę należącą do europejskiej arystokracji.

Potrząsnęła głową. Znała mężczyzn, ich psychikę. Wiedziała, jak z nimi postępować. Dlaczego

więc Aleks pozostaje dla niej zagadką? Tyle godzin spędziła na szukaniu odpowiedzi, na próbach

znalezienia jakiegoś klucza. Klucza do Aleksa nie znalazła. Zajrzała jednak w głąb samej siebie.

Kochała go. I bała się tej miłości.
Żyła pod kloszem, chroniona przez wyrozumiałego ojca i troskliwą siostrę. Kilka lat temu

postanowiła się usamodzielnić. Założyła teatr. Przestała liczyć na rodzinę. Powodzenie lub porażka

zależały wyłącznie od niej. Dzięki ciężkiej pracy, uporowi i zdolnościom odniosła sukces. Wiedziała

jednak, że jeśli noga się jej powinie, rodzina na pewno ją wspomoże.

Z Aleksandrem sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana. W razie potknięcia może się

porządnie poturbować. Ryzyko było ogromne, ale pokusa też.

Rozum mówił jej jedno, serce co innego. Niepewna, co robić, podeszła do okna i usiadła na

ławie, pozwalając, by chłodne morskie powietrze ostudziło jej rozognioną twarz.

Bał się, że nie wytrzyma kolejnej nocy. Boso, z gołym torsem, chodził tam i z powrotem po

sypialn

i, próbując uporządkować myśli i zapanować nad emocjami. Wiszące na ścianach pejzaże

morskie zazwyczaj potrafiły natchnąć go spokojem, dziś... Dziś nic nie pomagało.

Wsunął ręce do kieszeni spodni. Kolacja dłużyła się niemiłosiernie, ale przecież nie mógł wyjść

w trakcie drugiego dania. Na szczęście był już z powrotem w pałacu, ale... Tak, bał się, że nie
wytrzyma kolejnej nocy.

Eve mieszka tuż obok, zaledwie kilka pokoi dalej. Dziesiątki razy pokonywał w myślach ten

dystans. Pewnie śpi. Wkrótce zegar wybije północ. O północy ludzie już śpią.

Ona śpi, a on cierpi. Żadna szkoła, żaden trening, żadne rady ojca czy matki nie przygotowały

go na tak wielki ból.

Ból, który narastał stopniowo przez lata.
Czasem wydawało mu się, że już jej nie pragnie. Oszukiwał się, może nawet w to wierzył? W

każdym razie ból ustępował. Zdarzało się, że całymi miesiącami nie widywał Eve. To znaczy nie

widywał w rzeczywistości, bo w marzeniach i snach stale mu się jawiła. Ale wtedy panował nad

sytuacją. Tłumaczył sobie, że wyobraźnia płata mu figla, a on przecież ma ważniejsze sprawy na

głowie.

Kiedy jednak Eve była na wyciągnięcie ręki, nie potrafił się okłamywać. Nie potrafił stłumić

pożądania, tęsknoty, udawać, że nic nie czuje, że jest mu obojętna.

Co miał jej do zaoferowania? Albo potajemne schadzki, ułudę, fałsz, albo życie pełne

zobowiązań i poświęceń. Gdyby została jego kochanką... Nie, gdyby została jego żoną...

Potarł skronie. Jakżeby mógł poprosić ją o rękę? Żona musiałaby bezwarunkowo zaakceptować

jego styl życia. Czy osoba tak silna i niezależna jak Eve potrafiłaby pogodzić się z ograniczeniami,

jakie pociągałby za sobą tytuł księżnej? Czy potrafiłaby zrezygnować z kariery, z prywatności, z

ojczyzny? Czy umiałaby żyć w złotej klatce? Tej, w której on przyszedł na świat? Czy zdołałaby

pokochać jego kraj, być dumną z jego tradycji, kultury, osiągnięć naukowych?

Czy on, Aleks, ma prawo ją o to prosić?
Nie. Ale może ją poprosić o jedną noc. Gdyby się zgodziła, może to by wystarczyło.
Wyjrzał przez okno, to, z którego widać było ten sam skrawek nieba, ten sam fragment ogrodu i

morza, co z okna Eve. Jedna noc, pomyślał; wtedy kolejne zdoła przetrwać.

Nie zapukał. Drzwi otworzyły się bezgłośnie. Chociaż siedziała zwrócona tyłem, natychmiast

wyczuła jego obecność.

Nie wstała; wolno odwróciła głowę. Kiedy tak siedziała w oknie, obserwując roziskrzone

gwiazdami niebo, domyśliła się, że tej nocy Aleks do niej przyjdzie. Że dziś spełni się to, czego oboje

pragnęli, z czym walczyli i czego się bali.

–

Pozwolisz, że się nie ukłonię – rzekła.

Uniósł brwi; nie była pewna, czy ze zdziwieniem, czy z rozbawieniem.

–

A ty, że nie padnę na kolana.

Dreszcz podniecenia przebiegł jej po plecach. Spojrzała na swoje dłonie, po czym skierowała

wzrok na Aleksa. Tak wiele o nim wie i tak wiele wciąż pozostaje dla niej tajemnicą. Z każdym

uderzeniem serce biło jej mocniej. Tak bardzo chciała wstać, podejść bliżej, zarzucić Aleksowi ręce na

szyję. Ale nie ruszyła się z miejsca.

–

Może byś mi wyjaśnił, po co przyszedłeś...

–

Po co? Bo cię pragnę. I potrzebuję.

Zapadła cisza. Oboje w milczeniu trawili te słowa. Widział w jej oczach zdumienie, potem

radość i przyzwolenie.

Wyciągnęła do niego rękę. Ujął ją.
Dotyk zastąpił słowa. Aleks przysunął złączone dłonie do ust. W pokoju nadal panowała cisza.

Gdzieś w oddali zegar wybił północ. Emocje, tak długo tłumione i skrywane, wreszcie znalazły ujście.

Tama pękła. Swobodnie, bez skrępowania wyrażali swoje pragnienia – ustami, językiem, dłońmi.

Nie odrywając od niej warg, gładził ją po ramionach, po plecach. Próbował sobie wyobrazić, co

się kryje pod jedwabnym szlafrokiem. Tyle razy widział ją nagą, tyle razy tulił i obejmował we śnie.

Rzeczywistość okazała się o wiele wspanialsza.

Gdyby był poetą, opiewałby Eve w wierszach. Gdyby był muzykiem, komponowałby dla niej

pieśni. On jednak był zwykłym księciem zauroczonym piękną kobietą skąpaną w srebrzystym blasku

księżyca.

Nie potrzebowała wierszy ani pieśni. Wystarczył jej zachwyt w jego oczach.

Po chwili oboje byli nadzy.

Wziął ją na ręce. Materac ugiął się, pościel cichutko zaszeleściła. Powoli, niespiesznie,

rozkoszując się swoją bliskością, poznawali się nawzajem. Badali się dotykiem, węchem, odkrywali

tajemnice swych ciał. On instynktownie wyczuwał, czego ona pragnie; był czuły, delikatny, cierpliwy.

Odwzajemniała się tym samym. Na tę chwilę czekali siedem lat. Oboje wiedzieli, że czas na dziką

namiętność nadejdzie później.

Skończyli razem. Cicho, cudownie, jednocześnie. Księżyc wciąż wisiał na niebie, firanki

powiewały na wietrze. Jakby nic się nie zmieniło, a przecież zmieniło się tak wiele.

Leżała z głową na ramieniu Aleksa i czuła się tak, jakby tu było jej miejsce. Istniała między

nimi idealna harmonia.

– Siedem lat –

powiedziała, przerywając ciszę. – Pragnęłam tego od siedmiu lat.

W milczeniu gładził palcami jej twarz.

–

Od początku? – spytał cicho.

Uśmiechnęła się, słysząc niepewność w jego głosie.

–

Miałeś na sobie szykowny mundur. W sali było pełno pięknych kobiet i przystojnych

mężczyzn. Ale ja widziałam tylko ciebie. – Zalała ją fala wspomnień. – Czułam się jak we śnie.

Pamiętam kwiaty, mnóstwo kwiatów. Świeży wiosenny zapach wypełniał powietrze. Pamiętam też

wspaniałe żyrandole, srebrne tace, kryształowe kieliszki, skrzypce. No i szablę u twojego boku.

Marzyłam o tym, żebyś poprosił mnie do tańca. Żebyś chociaż mnie zauważył.

–

Zauważyłem – szepnął, całując ją w czoło.

–

Faktycznie. Zmierzyłeś mnie gniewnym wzrokiem. – Zmieniła pozycję i oparła się na łokciu.

–

Cały czas tańczyłeś ze śliczną blondynką o brzoskwiniowej cerze. Natychmiast ją znienawidziłam.

Czubkiem palca przesunął po jej wardze. Po raz pierwszy od dawna czuł się w pełni odprężony.

–

Nawet jej nie pamiętam,

–

To była...

–

Pamiętam za to, że ty miałaś na sobie czerwoną suknię bez rękawów, z dekoltem na plecach. –

Zbliżył usta do jej nadgarstka. – A tu, na ręku, miałaś bransoletę. Szeroką, ze złota, wysadzaną

rubinami. Uznałem, że to prezent od kochanka.

– Od ojca –

rzekła, zaskoczona jego wyznaniem. – Podarował mi ją, kiedy zdałam maturę. –

Potrząsnęła z niedowierzaniem głową. – Więc naprawdę mnie zauważyłeś.

– Tak –

Cieszył się, że nie musi dłużej siebie oszukiwać. – I od tamtej pory nie przestałem o

tobie myśleć.

Chciała mu wierzyć. Ale jeśli nawet przesadził, nie miało to większego znaczenia.

–

Nie poprosiłeś mnie do tańca...

–

Całkiem świadomie. – Pociągnął ją za kosmyk włosów. – Bałem się, że zwariuję, jeśli wezmę

cię w ramiona. A potem zobaczyłam, jak razem z Bennettem opuszczasz salę balową.

–

Byłeś zazdrosny? – Przygryzła wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

–

Zazdrość to takie brzydkie, a zarazem pospolite uczucie. – Na moment zamilkł. – Pożerała

mnie.

Dźwięczny, radosny śmiech wypełnił sypialnię.

–

Och, Aleks, nawet nie wiesz, jak się cieszę!

–

Chciałem za wami wyjść. Ale uznałem, że tylko bym się wygłupił. Gdybym jednak nie

posłuchał głosu rozsądku...

– Nie. –

Przyłożyła palce do jego ust. – Nie wiadomo, czym by się to skończyło.

Delikatnie odsunął jej rękę.

–

Zobaczyłem, jak wracasz. Sama, przeraźliwie blada. I drżąca na całym ciele. Pomyślałem, że

Bennett musiał cię czymś urazić. Kiedy do ciebie podszedłem, akurat opowiadałaś Reeve1 owi i

mojemu ojcu o tym, co się wydarzyło na tarasie. Chociaż byłaś bliska omdlenia, zaprowadziłaś nas do
nich.

–

Boże, ile tam było krwi! – Na samo wspomnienie przeniknął ją dreszcz. – Ben leżał na

podłodze... Byłam pewna, że nie żyje. – Zamknęła oczy. Pamiętała wszystko tak wyraźnie, jakby to

się zdarzyło zaledwie wczoraj. Po chwili otworzyła je i wpatrując się w srebrzystą tarczę księżyca,

ciągnęła: – Kiedy aresztowano Janet Smithers i Loubeta, sądziłam, że to koniec. Że odtąd wszyscy

będą bezpieczni. A teraz znów...

–

Wszyscy są bezpieczni.

– Nieprawda. –

Potrząsnęła gniewnie głową. – Nie traktuj mnie jak kogoś obcego, Aleks.

Szantażysta zadzwonił do mnie. Mnie kazał przekazać wam ostrzeżenie. Wiem, co Deboque potrafi

zdziałać zza więziennych krat Byłam tu siedem lat temu. I jestem dziś.

–

Nie myśl o Deboque'u.

–

Przestań! Uważasz, że kobietę powinno się traktować jak dziecko?

Nie umiał powstrzymać uśmiechu.

–

Nawet jeśli kiedyś uważałem, Gabriella dawno wybiła mi to z głowy – powiedział. – Chodzi

mi wyłącznie o to, że zamartwianie się nic nie da. A Deboque'owi nie pomogą żadne szantaże. –

Czubkiem palca obrysował jej twarz. – Jeśli to cię uspokoi, zdradzę ci, że Reeve próbuje znaleźć

rozwiązanie.

–

Za każdym razem, kiedy mijasz bramę, boję się, że coś złego ci się przydarzy.

– Ma belle

, przecież nie mogę tkwić w pałacu, czekając, aż Deboque umrze. – Widząc jej

przerażoną minę, wiedział, że musi wyjaśnić Eve sytuację. – Sądzisz, że to się kiedyś skończy? Nie,

kochanie. Deboque został osadzony w więzieniu w Cordinie. Dopóki nie wyda z siebie ostatniego

tchu, będzie szukał zemsty.

–

Więc przenieście go do więzienia gdzie indziej.

–

To niczego nie zmieni. On dobrze wie, że to mój ojciec wsadził go za kratki.

– Re

eve mówił, że Interpol.

–

Tak, ale bez pomocy ojca, bez informacji zebranych przez naszą policję, może wciąż byłby na

wolności. Zrozum, Eve, nie możemy ulegać szantażom, pozwalać, aby strach kierował naszym

życiem.

Wtuliła się w jego ramiona.

–

Nie zniosłabym, gdyby coś ci się stało.

–

Nie stanie się. Wierz mi. A teraz powiedz mi, cherie, gdzie nauczyłaś się szermierki?

Próbował zmienić temat, odwrócić jej myśli od ponurych spraw. Słusznie. Kochali się, byli

szczęśliwi. Dlaczego Deboque miał im to zepsuć?

– W Houston.

–

Nie sądziłem, że w Stanach sztuka władania białą bronią stoi na wysokim poziomie.

Rozbawiły ją jego słowa.

–

A co, Ameryka bardziej kojarzy się z kowbojami niż z szermierzami? Zaręczam ci, że

szermierzy też mamy niezłych. Nie musisz się wstydzić, że ze mną przegrałeś.

–

Nie przegrałem. – Przewrócił ją na wznak. – Przerwaliśmy mecz.

–

Było jedno trafienie. Moje. Ale jeśli wolisz, możemy zachować to w tajemnicy.

–

Zdaje się, że powinniśmy zakończyć, co rozpoczęliśmy.

– Koniecznie –

szepnęła. Oczy lśniły jej gorączkowo, a po wargach błąkał się szelmowski

uśmiech.

Ciszę rozdań przeraźliwy terkot budzika. Eve półprzytomna wyciągnęła rękę. Przez chwilę

szukała na oślep przycisku; wreszcie znalazła – w sypialni znów nastała cisza. Raz mogę się spóźnić,

pomyślała sennie. Niech zaczną beze mnie. Przewróciła się na bok, zamierzając przytulić się do
Aleksandra.

Jego jednak nie było.
Odgarniając włosy z oczu, usiadła. Firanki wciąż poruszały się na wietrze, przez uchylone okno

wciąż wpadał słonawy zapach morza, ale na zewnątrz świeciło już słońce.

Szlafrok, który wcześniej leżał na podłodze, teraz leżał w nogach łóżka. Rozejrzała się dookoła.

Po Aleksie nie było najmniejszego śladu.

Znikł. Bez słowa. Nawet nie wiedziała, kiedy ją opuścił. Nie żeby to miało jakiekolwiek

znaczenie. Wciągnąwszy szlafrok, podeszła do okna.

Kutry wypłynęły już w morze. Duży biały jacht stał zacumowany w porcie; nikt się nie kręcił po

pokładzie. Plaża była pusta, jeśli nie Uczyć mew i krabów, których z tej odległości i tak nie widziała.

Tuż pod jej oknem ogrodnik, pogwizdując cicho, podlewał rośliny. Trzy motyle o jasnożółtych

skrzydłach wzbiły się w powietrze, uciekając przed strumieniem wody. Wilgotne liście lśniły w

promieniach słońca, a zapach kwiatów niemal przyprawiał o zawrót głowy.

Nie żałowała tego, co się stało. Spełniły się jej marzenia: spędziła z Aleksem cudowną,

zaczarowaną noc. Ujrzała jego inną twarz, przekonała się, jakim jest wspaniałym człowiekiem. Przez

kilka godzin liczyli się tylko ni. Teraz, gdy noc minęła, oboje musieli zająć się czym innym, wrócić do

obowiązków.

Dla Aleksa była to rzecz święta. Obowiązków nie zamierzał zaniedbywać dla nikogo, ani dla

niej, ani dla Deboque'a. Skoro go kochała, czy mogła tego nie akceptować?

Nie. Mimo to szkoda jej było, że nie mogą razem podziwiać budzącego się do życia dnia.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Z pomostu nad sceną Eve śledziła przebieg próby. Co pewien czas zapisywała coś w notesie.

Mijała szósta godzina pracy, a doszło tylko do dwóch krótkich scysji. Czyli wczorajsze zebranie

wszystkim wyszło na dobre.

Miała rację co do obsady, pomyślała z satysfakcją, patrząc na Russa i Linde grających role

Bricka i Maggie. Bez przerwy wyczuwało się między nimi napięcie seksualne. Kiedy pojawiali się na

scenie, temperatura rosła o kilka stopni. Maggie jako tytułowa Kotka była pełna temperamentu, Brick

zaś z pozoru wydawał się chłodny, lecz w rzeczywistości targały nim namiętności. Aktorzy grający

drugorzędne role, postaci stale z sobą walczące, też byli znakomici.

W dodatku wyglądało na to, że budżet nie zostanie przekroczony.
Reżyser poprosił, by cofnęli się o dwa akty. Linda po raz piąty w ciągu godziny powtórzyła swą

kwestię; po raz piąty ona i Russ odegrali tę samą scenę. Eve podziwiała aktorów za ich anielską

cierpliwość. I pomyśleć, że kiedyś chciała być aktorką! Znacznie lepiej sprawdzała się w roli
producentki.

Spoglądała na dekoracje, kiedy nagle coś ją tknęło. Hm, wszystko jest lśniące, nowe. Zmrużyła

oczy, próbując sobie wyobrazić, jak ma wyglądać pokój, w którym toczy się akcja. Powinien być

brzydszy, brudniejszy. Jeden element powinien przykuwać wzrok. Czuła narastające podniecenie. Coś

dużego i kiczowatego. Wielki wazon w jaskrawym kolorze. Umieszczą w nim kwiaty, których Matka

będzie dotykać i wąchać, żeby tylko nie patrzeć na dezintegrację swej rodziny.

Ledwo Eve zapisała to w notesie, kiedy reżyser ogłosił przerwę. Ostrożnie, żeby nie przewrócić

się o liny, krętymi schodami ruszyła w dół.

– Pete –

zwróciła się do rekwizytora, zanim ten zdążył zapalić papierosa. – Chcę wprowadzić

kilka zmian.

– Koniecznie, panno Hamilton?

– Drobnych –

pocieszyła go. Wyszli razem na środek sceny. – Trzeba wszystko postarzyć.

Pete podrapał się z namysłem po brodzie.

– O ile?

–

O jakieś dziesięć lat W końcu rodzina mieszka tu nie od dziś, a meble wyglądają tak, jakby

kupiono je przed chwilą. Gdyby kanapa była trochę bardziej wyblakła...

–

Wyblakła?

–

Tak, Pete. Tkaniny mają to do siebie, że z czasem płowieją. Gdybyś zdjął obicia i dał je do

kilkakrotnego prania... powinno wystarczyć. Warto by też przyciemnić te złocone ramy, żeby tak nie

lśniły. I jeszcze... – Nagle doznała olśnienia. – Serwetki. Koronkowe serwetki.

–

I ja mam je zdobyć?

–

Kiedyś chwaliłeś się, że nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych.

–

W porządku, szefowo – mruknął pod nosem. – Spłowiałe obicia, zaśniedziałe ramy,

koronkowe serwetki. Coś jeszcze?

– Tak, wazon. –

Przebiegła wzrokiem po scenie. Najlepiej, żeby stał... – O, tu. Tu go

postawimy. –

Wskazała stolik obok fotela. – Ma być duży i wzorzysty. Nie za ładny. Chętnie

czerwony, żeby rzucał się w oczy.

Pete ponownie podrapał się po brodzie.

–

Pani tu rządzi.

–

Wierz mi, będzie dobrze. Aha, postaraj się nie przekroczyć trzydziestu dolarów.

–

Zrobi się, szefowo.

–

Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Teraz, jeśli chodzi o sypialnię Bricka i Maggie...

Wydaje mi się, że na toaletce powinna leżeć jakaś krzykliwa biżuteria.

–

Już tam stoją buteleczki, flakoniki, pojemnik z pudrem.

–

Lepsza będzie biżuteria. Może garderobiana znajdzie coś w naszych kufrach, a jak nie, to

k

upimy jakieś świecidełka. Pogadaj z Ethel i daj mi znać. Przez najbliższych dwadzieścia minut będę

u siebie w gabinecie.

– Panno Hamilton...?

–

Słucham, Pete.

–

Prawdę mówiąc, nigdy nie lubiłem za dużo pracować. – Włożył do ust papierosa. – Ale praca

dla p

ani to... to co innego. Pani się zna na swojej robocie.

–

Dziękuję, Pete.

–

Więc zdobędę te serwetki. – Potarł zapałkę. – Rozejrzę się po sklepach, ale potem poproszę

którąś z kobiet, żeby je kupiła.

–

Przedsiębiorczy z ciebie mężczyzna, Pete. Zawsze takich podziwiałam – rzekła z poważną

miną.

Roześmiała się dopiero wtedy, gdy była poza zasięgiem jego słuchu. Zawsze ją fascynowało,

skąd taki człowiek jak Pete wziął się w teatrze. Bardziej wyglądał na kowboja przeganiającego bydło
przez prerie czy ranczera.

A jednak pracował w teatrze, dbał o rekwizyty jak o największe skarby,

pamiętał, w której sztuce dana rzecz występuje.

Otworzywszy drzwi do swego gabinetu, wyciągnęła z włosów klamerki. Potrząsnęła głową,

pozwalając włosom opaść na ramiona, a klamerki schowała do kieszeni. Następnie włączyła ekspres

do kawy. Wiedząc, że musi odbyć kilka rozmów telefonicznych, z lewego ucha usunęła klips i

wrzuciła do tej samej kieszeni, w której przed chwilą umieściła klamerki. Zanim jednak zdążyła

podnieść słuchawkę, telefon sam zabrzęczał.

– Halo?

–

Książęca rodzina popełniła duży błąd.

Natychmiast rozpoznała ten głos. Odruchowo zacisnęła rękę w pięść.

–

Książęca rodzina nie ulega szantażowi – oznajmiła.

Rozmowa była nagrywana. Mimo że strach dławił ją za krtań, Eve wiedziała, że musi zrobić

wszystko, aby dzwoniący jak najdłużej nie przerywał połączenia.

–

Powiedz swojemu szefowi, żeby nie liczył na zwolnienie; odsiedzi karę do końca.

–

Sprawiedliwości stanie się zadość. Książęca rodzina i ludzie im bliscy zapłacą za nasze

krzywdy.

–

Już ci mówiłam: tylko tchórz występuje anonimowo, a trudno bać się tchórza. – A jednak się

bała.

–

Raz poplątałaś nam szyki. Drugi raz ci się nie uda.

–

Ja też nie ulegam szantażowi. – Dłonie miała wilgotne ze zdenerwowania.

–

Nikt nie znajdzie bomby. Może ciebie też nie znajdą.

Usłyszała ciągły sygnał. Rozmówca rozłączył się. Bomba? W Paryżu podłożono bombę. Drżącą

ręką Eve odłożyła słuchawkę. Nie, draniowi nie chodziło o tamtą bombę. Miał na myśli nowy

wybuch. Dziś. W Cordinie. Aleksander!

Zamierzała wybiec, by go ostrzec, kiedy nagle coś sobie uprzytomniła. „Drugi raz ci się nie

uda.... Może ciebie też nie znajdą".

Teatr! To tu, w teatrze, podłożono ładunek wybuchowy! Serce podskoczyło jej do gardła.

Otworzyła drzwi gabinetu i jak strzała wypadła na zewnątrz. Pierwszą osobą, jaką ujrzała, była

Doreen, która chwaliła się przed kolegami nową bransoletą.

–

Wychodźcie stąd! Wszyscy wracajcie do hotelu! Pędem!

–

Ale za parę minut przerwa się kończy i...

–

Nie będzie żadnej próby. Macie natychmiast opuścić budynek i wrócić do hotelu. – Wiedziała,

że na wieść o bombie wpadną w panikę. Chciała tego uniknąć, dlatego ograniczyła się do wydawania

suchych poleceń. – Gary – zwróciła się do kierownika sceny. – Przypilnuj, żeby nikt tu nie został.

Wszyscy mają wrócić do hotelu. Aktorzy, pracownicy techniczni, garderobiane, oświetleniowcy.

Wszyscy bez wyjątku.

– Ale, Eve...

–

Żadnych ale! – Minąwszy go, wbiegła na scenę. – Uwaga, uwaga! – krzyknęła najgłośniej jak

potrafiła.

–

Proszę natychmiast opuścić teatr, udać się do hotelu i zaczekać tam na mnie. Nie zdejmujcie,

kostiumów.

–

Spojrzała na zegarek. Kiedy nastąpi eksplozja? Czy ją usłyszy? – Macie równo dwie minuty!

Umiała wzbudzić posłuch. Słyszała pomruki niezadowolenia, widziała zdziwienie w oczach,

jednakże wszyscy posłusznie skierowali się do wyjścia. Na wszelki wypadek postanowiła sprawdzić

magazyny, garderoby i inne pomieszczenia; może ktoś tam był i nie słyszał co mówiła?

Zobaczyła Pete'a; zamykał na klucz pokój, w którym trzymał swe cenne rekwizyty.

–

Powiedziałam: dwie minuty. – Chwyciwszy go za koszulę, pociągnęła w stronę wyjścia. –

Zostaw to.

–

Ale za wszystkie te rzeczy jestem odpowiedzialny. Nie chcę, żeby coś zginęło.

–

Masz dziesięć sekund. Jeśli natychmiast nie wyjdziesz, wywalę cię z pracy.

Wiedział, że Eve Hamilton nie rzuca słów na wiatr. W pierwszej chwili chciał zaprotestować,

ale potem uznał – i słusznie – że nie ma sensu się kłócić.

–

Jak coś ukradną, sama będzie pani sobie winna – burknął, oddalając się korytarzem.

W je

dnej z garderób znalazła aktora, który drzemał. Potrząsnęła nim gwałtownie. Kiedy

otworzył oczy, wypchnęła go za drzwi. Zaspany i zdezorientowany, poczłapał boso przed budynek.

W środku chyba już nikogo nie było. Ale czy na pewno? Słyszała w głowie tykanie zegara. Ile

jeszcze ma czasu? Może pięć minut, a może pięć sekund. Trudno, musi sprawdzić. Zamierzała pobiec

schodami na górę, kiedy nagle ktoś położył rękę na jej ramieniu.

Krzyknęła wystraszona. Chociaż kolana miała jak z waty, obróciła się z uniesionymi rękami,

gotowa do obrony.

– Spokojnie. –

Russ cofnął się o krok. – Chciałem się tylko dowiedzieć, co się dzieje.

–

Dlaczego nie jesteś na zewnątrz? Kazałam wszystkim opuścić budynek.

–

Wiem. Waśnie wróciłem z przerwy i widzę, że drzwiami wylewa się strumień ludzi. W

dodatku nikt nic nie wie. Co się stało, Eve? Gdzieś wybuchł pożar czy co?

–

Idź do hotelu, Russ, i tam czekaj.

–

Ale o co chodzi? Nie spodobała ci się dzisiejsza próba i postanowiłaś...

–

Nie wygłupiaj się! – Nie dała rady dłużej panować nad emocjami. Kropelki potu wystąpiły jej

na czole, ściekały po plecach. – Miałam telefon z pogróżką. Chyba podłożono tu bombę. Rozumiesz?

Przez moment tkwił jak skamieniały. Ocknął się dopiero wtedy, gdy Eve ruszyła po schodach na

górę.

– Bomba? Tu, w te

atrze? Do diabła, Eve, dokąd...

Musimy uciekać!

–

Nie, muszę sprawdzić, czy wszyscy wyszli.

– Cholera jasna! –

Pognał za nią na piętro. – Już dawno wyszli! Eve, wracajmy na dół! Trzeba

zadzwonić na policję, do straży pożarnej, gdzieś.

–

Zadzwonię, ale najpierw chcę się upewnić...

Sprawdziła wszystkie pokoje. Kiedy ochrypła od krzyku nabrała pewności, że na górze nikogo

nie ma, zaczął ją ogarniać śmiertelny lęk. Chwyciła Russa za rękę i ile sił w nogach rzucili się

schodami na dół. Byli przy samych drzwiach, kiedy budynkiem wstrząsnął wybuch.

–

Monsieur Trouchet... dziękuję, że zechciał pan tu przyjść.

–

Zawsze jestem do usług Waszej Wysokości. – Trouchet usiadł naprzeciwko Aleksandra, w

fotelu przeznaczonym dla gości. – Miło było spotkać pana wczoraj u Cabotów, książę, ale jak sam pan

powiedział, takie towarzyskie okazje nie sprzyjają rozmowom o interesach.

–

No właśnie, a ponieważ do ustawy zdrowotnej przywiązuję duże znaczenie, chciałem omówić

ją w skupieniu i bez pośpiechu.

Aleksander zapalił papierosa. Wiedział, że Trouchet jest przeciwny wielu punktom ustawy i

jeżeli zechce, może przekonać członków rady, aby ją odrzucili.

–

Cenię pański czas, monsieur, więc od razu przejdę do sedna. Mamy tylko dwa nowoczesne

szpitale. Wielu ludzi mieszkających na wsi lub w portach rybackich korzysta z małych prywatnych

klinik. Kliniki jednak nic przynoszą zysku, w ciągu ostatnich pięciu lat wiele z nich zbankrutowało...

–

Wiem. Dlatego uważam, że powinno je przejąć państwo.

–

A ja uważam, że ratunkiem dla klinik, a mówiąc o klinikach, mam na myśli zarówno lekarzy,

jak pacjentów, byłaby pomoc państwa. Subwencje.

Trouchet skrzyżował ręce na piersi.

–

Takie rozwiązanie jest dość niebezpieczne.

–

Zdaję sobie z tego sprawę – oznajmił Aleksander.

–

Ale myślę, że wspólnymi siłami zdołamy ominąć wszelkie...

Urwał i popatrzył zirytowany na Bennetta, który bez pukania wtargnął do jego gabinetu.

– Aleks. –

Bennett nawet nie zauważył siedzącego po drugiej stronie biurka Troucheta. – Przed

chwilą dzwonił Reeve. Doszło do wybuchu...

Alek

sander poderwał się z fotela.

– Ojciec...?

– Nie. W teatrze.

Widząc, jak bratu krew odpływa z twarzy, Bennett podszedł bliżej, żeby w razie czego go

podtrzymać.

Aleks podniósł dłoń i zadał jedno jedyne pytanie:

– Eve?

–

Reeve nic nie wie. Proszę nam wybaczyć, monsieur – Bennett zwrócił się do Troucheta. –

Książę Aleksander i ja musimy natychmiast udać się do Centrum.

Zanim Trouchet się podniósł, obaj byli już za drzwiami

–

Jak to się stało? – spytał Aleks, pędząc do samochodu.

W pierwszej chwili

chciał się sprzeciwić, kiedy Bennett usiadł za kierownicą, ale potem uznał,

że brat słusznie zrobił. On sam pewnie by ich pozabijał.

–

Rozmawiałem z Reeve'em dosłownie przez minutę. – Bennett ruszył z piskiem opon, za nim

ochroniarze.

–

Podobno szantażysta znów zadzwonił. Wspomniał coś o bombie, że nikt jej nie znajdzie i... –

Zamilkł. Nie był w stanie mówić dalej, widząc trupią bladość powlekającą twarz Aleksa.

– I co?

–

Domyślili się, że bombę podłożono w teatrze. Policja dotarta na miejsce w ciągu paru minut.

Pięciu, góra siedmiu. Byli w drodze, kiedy rozległ się wybuch.

–

Gdzie była bomba? Gdzie dokładnie?

–

W gabinecie Eve. Ale jej tam nie było. Jest zbyt inteligentna, żeby...

–

Martwiła się o mnie, o nas – przerwał mu Aleks. – Ale nie o siebie. Boże, dlaczego nie

pomyślałem o tym, że jej też może grozić niebezpieczeństwo?

–

Nikomu z nas to nie przyszło do głowy – stwierdził ponuro Bennett. – Po co ktoś miałby

wciągać Eve w nasze sprawy? To bez sensu, Aleks. Totalnie bez sensu.

–

Sam powiedziałeś, że traktujesz ją jak członka rodziny.

Od Centrum Sztuk Pięknych dzieliła ich jedna przecznica. Aleksander czuł, jak wszystkie

mięśnie mu drżą. Zimny strach przenikał go do szpiku kości. Wyskoczył z samochodu, zanim jeszcze

Bennett zdążył zaciągnąć hamulec. Reeve, który stał przy głównym wejściu, rozmawiając z ludźmi z

ochrony, zagrodził mu drogę.

–

Jej tu nie ma, Aleks. Jest w ogrodzie na tyłach teatru. Cała i zdrowa. – Widząc, że do Aleksa

nic nie dociera, powtórzył: – Aleks, Eve żyje. W chwili wybuchu nie było jej w gabinecie; była już
prawie na dworze...

Słowa szwagra nie uspokoiły go. Musiał zobaczyć na własne oczy. Ruszył pędem wokół

budynku. Nagle ujrzał potężną dziurę w ścianie, a w dole na trawie setki odłamków szkła. Coś, co

kiedyś było lampą, a teraz poskręcaną kupą metalu, leżało na środku ścieżki prowadzącej do ogrodu.

Gdyby zajrzał do środka przez wybitą w ścianie dziurę Jego oczom ukazałby się ogrom

zniszczeń. Nie zrobił tego jednak. Nerwowo rozglądał się, szukając Eve.

Siedziała na ławce, pochylona, z głową wspartą na dłoniach. Tuż za nią stali strażnicy, obok

siedział jakiś mężczyzna. Aleksander odetchnął z ulgą. Żyła! Była cała i zdrowa.

Usłyszała go, choć wymówił jej imię tylko w myślach. Podniosła wzrok, po czym rzuciła mu się

w ramiona.

– Och, A

leks, z początku myślałam, że chodziło mu o ciebie, a potem...

–

Nic ci nie jest? Nie jesteś ranna? Nic cię nie boli?

–

Nie. Tylko nogi mam jak z waty, a serce wali mi jak oszalałe.

–

Bałem się, że...

Nie był w stanie dokończyć. Przywarł ustami do jej warg i całował ją, jakby od tego zależało

jego życie.

Strażnicy i ochrona starali się nie dopuszczać bliżej dziennikarzy, ale nazajutrz zdjęcie

przytulonej pary i tak trafiło na pierwsze strony gazet.

– Nic mi nie jest –

powtarzała szeptem raz po raz, aż wreszcie sama w to uwierzyła. – Drżysz

tak samo jak ja...

–

Powiedziano mi, że był wybuch. W teatrze. W twoim gabinecie...

– Och, Aleks. –

Przytuliła się jeszcze mocniej. Wyobraziła sobie koszmar, jaki przeżywałaby,

gdyby była na jego miejscu. – W chwili wybuchu wychodziliśmy tylnymi drzwiami. Policjanci weszli

głównym wejściem. Dopiero po paru minutach znaleźli nas na dworze.

Tak mocno ściskał ją za ramiona, że aż czuła ból. Ale nie próbowała się uwolnić.

–

A reszta zespołu? Nikt nie zginął?

–

Nie. Natychmiast po telefonie zarządziłam ewakuację. Budynek opuścili wszyscy poza

Russem... –

Zerknęła za siebie na bladego, wystraszonego aktora. – Szłam na górę, żeby upewnić się,

czy nikt nie został, kiedy Russ...

– Co?! –

przerwał jej. – Szłaś na górę?!

Skrzywiła się z bólu. Zrozumiał i rozluźnił uścisk.

–

Czyś ty zwariowała? Przecież bomba mogła być gdziekolwiek. Mogło ich być kilka.

Przeczesywanie budynku należy do policji...

–

Tak, ale tam pracowali moi ludzie. Musiałam być pewna, że wszyscy są bezpieczni. Pete'a, na

przykład, wyciągnęłam siłą, a....

–

Mogłaś zginąć.

Przeraziła ją wściekłość i gorycz w jego głosie.

–

Mogłam, Aleks. Ale równie dobrze mógł zginąć ktoś z moich współpracowników. Czuję się

za nich odpowiedzialna. Ty chyba najlepiej wiesz, co to znaczy, prawda?

–

Nie powinnaś była...

–

Powinnam. A ty powinieneś mnie zrozumieć.

–

Cholera, to przez moją rodzinę zostałaś narażona... – Urwał. – Znów cała drżysz.

– Jest w szoku –

wyjaśnił Reeve, który nadszedł od strony budynku. Zdjąwszy marynarkę,

narzucił ją Eve na ramiona. – I ją, i Talbota, należałoby zawieźć do szpitala.

Aleksander, zły na siebie, że sam o tym nie pomyślał, otworzył usta, aby poprzeć Reeve'a, lecz

zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, Eve zaprotestowała:

–

Nie chcę. Wystarczy, jak przez kilka minut posiedzę sobie na ławce. – Zęby głośno jej

dzwoniły.

– Akurat w tej kwestii nie masz nic do gadania.

Skinął na jednego z ochroniarzy, aby pomógł Russowi dojść do samochodu.

–

Aleks, gdybyś dał mi kieliszek koniaku....

– Dam ci litr,

ale najpierw zawiozę cię do doktora Franca. – Wziął ją na ręce, żeby nie zaczęła

się wyrywać.

–

Co robisz? Jestem silna jak koń. – Po chwili z wdzięcznością oparta głowę na jego ramieniu.

–

Uwierzę, jak to potwierdzi doktor Franco. Albo jakiś weterynarz. – Zerknął na Reeve'a. –

Zobaczymy się później?

–

Tak. Za godzinę lub dwie przyjadę do pałacu.

Leżała niezadowolona na białym szpitalnym łóżku, poddając się oględzinom lekarskim.

– Po co to wszystko? –

mruknęła, kiedy doktor Franco poświecił jej w lewe oko małą latareczką.

–

To ty nie wiesz, kochanie, że my, lekarze, uwielbiamy dręczyć pacjentów? – odparł lekarz,

kierując strumień światła w prawe oko.

Po chwili zgasił latarkę i zmierzył Eve puls. Dotyk miał delikatny, spojrzenie łagodne.

–

Nie szkoda panu czasu na badanie kogoś, komu nic nie dolega?

–

Nie, to miła odmiana. – Przysłonięte siwym wąsem wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – A

kiedy już upewnię się, że faktycznie nic ci nie dolega, będę mógł uspokoić księcia. Chyba nie chcesz,

żeby się zamartwiał?

–

Oczywiście, że nie – Westchnęła, patrząc, jak lekarz nakłada jej rękaw do mierzenia ciśnienia.

–

Po prostu nie lubię szpitali. Kiedy moja mama umierała, przez wiele godzin nie ruszaliśmy się z

poczekalni szpitalnej. To był powolny i bolesny proces. Dla nas wszystkich.

–

Tak to już jest. Zarówno w wypadku śmierci, jak i choroby, najtrudniej jest nie tym, co

chorują lub umierają, lecz ich bliskim. – Doskonale rozumiał jej niechęć do szpitali, ale pamiętał też,

że kiedy książę Bennett trafił tu po zamachu, Eve odwiedzała go codziennie.

–

Doznałaś szoku, ale na szczęście masz młody i silny organizm. Dlatego z czystym sumieniem

mogę cię puścić do domu.

–

Świetnie. – Z radości usiadła na łóżku.

–

Ale chcę coś w zamian.

–

To szantaż. – Uśmiechnęła się słabo. – No dobrze, niech panu będzie. Hm, może darmowe

bilety w pierwszym rzędzie na każdą z czterech premier?

–

Nie odmówiłbym. – Ciśnienie miała w normie, ale nie podobała mu się jej przeraźliwa

bladość. – Wolałbym jednak co innego. Przyrzeczenie, że przez następne dwadzieścia cztery godziny

będziesz odpoczywała.

–

Odpoczywała? Przez dwadzieścia cztery godziny? Ależ muszę jutro...

–

Dwadzieścia cztery godziny – powtórzył łagodnie lekarz. – Albo mi to obiecasz, albo powiem

księciu, że muszę cię zatrzymać na obserwacji do rana.

–

Więc co? Mam leżeć w łóżku? Cały boży dzień?

–

Niekoniecznie. Możesz się przejść po ogrodzie, wybrać na przejażdżkę nad morzem. Ale

żadnej pracy, żadnych stresów.

Zadumała się. Chyba warto przyjąć tę propozycję. W sypialni ma telefon, natomiast gabinet w

teatrze jest zdewastowany; minie kilka dni, zanim będzie mogła do niego wejść.

–

W porządku. Dwadzieścia cztery godziny. – Usiadła na łóżku i wyciągnęła rękę na znak

zgody.

–

Doskonale. Ubierz się i zaraz wyjdziemy. Tam na korytarzu czeka pewien bardzo niecierpliwy

człowiek.

Faktycznie, Aleks chodził tam i z powrotem niczym lew w klatce. Bennett stał oparty o ścianę,

wpatrując się w drzwi pokoju lekarskiego. Kiedy się otworzyły, obaj mężczyźni natychmiast podeszli

bliżej. Aleksander wziął Eve za rękę, wzrok jednak utkwił w twarzy lekarza.

– Doktorze...?

–

Pacjentka oczywiście przeżyła szok, ale jej ogólny stan zdrowia jest zadowalający.

–

Widzisz, Aleks? A nie mówiłam?

–

Jednakże zaleciłem jej dwadzieścia cztery godziny odpoczynku.

–

Niekoniecznie w łóżku – dodała szybko Eve.

– Nie, niekoniecznie –

przyznał z uśmiechem doktor Franco. – Ma unikać jakichkolwiek

silniejszych wzruszeń, wysiłku, stresu. Powinna teraz coś zjeść, no i odpocząć.

– A leki? –

spytał Aleksander.

–

Żadnych nie potrzebuje. Wystarczy spokój i odpoczynek. Aha, radziłbym usunąć z jej pokoju

telefon. Choćby na jeden dzień. – Kiedy Eve zaskoczona otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, poklepał

ją łagodnie po ramieniu. – Ależ, dziecko moje, nie możemy pozwolić, aby jakiś drań znów cię nękał.

Po chwili oddalił się korytarzem.

– Cwana bestia –

mruknęła pod nosem Eve. Była zbyt zmęczona, aby protestować. Nagle

rozejrzała się dookoła. – Gdzie Russ?

–

Jeden z ochroniarzy odwiózł go do hotelu – odparł Bennett. – Jest roztrzęsiony, ale poza tym

nic mu nie dolega. Dostał środki uspokajające.

–

No dobrze, zabieramy cię do domu – powiedział Aleksander, przytrzymując ją za łokieć. –

Cała rodzina chce się przekonać na własne oczy, że jesteś cała i zdrowa.

Nadszedł czas na odpoczynek. Stara niania, która najpierw zajmowała się matką Aleksandra,

potem nim, jego bratem i siostrą, a teraz trzecim pokoleniem Bissetów, pomogła Eve się rozebrać.

Rękami poskręcanymi od reumatyzmu, o skórze cienkiej jak pergamin i pokrytej starczymi plamami,

odpięła kilka guzików, ściągnęła z Eve ubranie, podała jej piżamę, poprawiła poduszki.

–

Kiedy gosposia przyniesie posiłek, zjesz wszystko.

– Tak, nianiu –

zgodziła się potulnie Eve, podciągając kołdrę po brodę.

Staruszka usiadła na krawędzi łóżka i podała Eve filiżankę złocistego płynu.

–

Wypij. Do dna. To moja własna mikstura. Zobaczysz, zaraz odzyskasz rumieńce. Daję to

moim dzieciom, kiedy są chore.

– Dobrze, nianiu.

Nawet książę Armand nie wzbudzał w Eve takiego strachu jak ta siwowłosa, ubrana na czarno

staruszka mówiąca z silnym słowiańskim akcentem. Podniosła filiżankę do ust, spodziewając się

jakiegoś paskudztwa. Orzechowo–herbaciany smak mile ją zaskoczył.

– No widzisz? –

Niania pokiwała głową, bardzo z siebie zadowolona. – Dzieciom leki zawsze

kojarzą się z czymś gorzkim i niesmacznym, więc wymyślają różne sztuczki, żeby tylko ich nie brać.

A ja wymyślam własne sztuczki, żeby poprawić smak leków. Dorian, kiedy tylko mu coś dolega,

zaraz prosi o moją herbatkę. Pamiętam, kiedy dziesięcioletni Aleksander wrócił od doktora Franco po

wycięciu migdałków. Chciałam dać mu lody, ale wolał mój magiczny napój.

Eve usiłowała sobie wyobrazić małego Aleksandra, ale nie potrafiła; widziała dorosłego

mężczyznę, wysokiego, o dumnym spojrzeniu.

– N

ianiu, jaki on był w dzieciństwie?

–

Odważny, pełen temperamentu. – Staruszka uśmiechnęła się; zmarszczki na jej twarzy jeszcze

bardziej się pogłębiły. – Ale i odpowiedzialny. Poczucie odpowiedzialności wyssał z mlekiem matki.

Chyba już jako brzdąc wiedział, że zawsze będzie miał więcej od innych, a zarazem mniej. – Wstała z

łóżka i nie przerywając monologu, zaczęła składać ubrania Eve. – Był posłusznym dzieckiem. Chociaż

w jego oczach czasem pojawiał się sprzeciw, to jednak nigdy się nie buntował. W szkole uczył się

dobrze. Różnił się od Bennetta; mieli całkiem inne usposobienia i oczywiście, jak to bracia,

bezustannie toczyli z sobą wojnę. Ale lubili się, a z wiekiem ich wzajemna sympatia się umacnia.

Zerknąwszy na Eve, z satysfakcją zauważyła, że filiżanka jest niemal pusta.

–

Cechuje go ogromna powaga. Większa niż Armanda. No, ale stary książę miał żonę, piękną

Elizabeth, która potrafiła sprowadzić uśmiech na jego twarz. Aleksandrowi też by się przydał ktoś
taki.

Staruszka popatrzyła znacząco na swoją pacjentkę.

–

To zależy od niego – rzekła cicho Eve.

–

Kobieta, którą wybierze – kontynuowała niania, zabierając pustą filiżankę – powinna być silna

i gotowa dzielić z nim nie tylko radości, ale i obowiązki. Najbardziej jednak bym chciała, żeby był z

nią szczęśliwy. Żeby częściej się śmiał.

–

Uwielbiam, jak się śmieje – szepnęła Eve, zamykając oczy. – Czy to widać, nianiu? Ze tak

bardzo go kocham?

– Mam stare oczy. –

Staruszka wygładziła kołdrę, po czym przyciemniła lampę. – A stare oczy

widzą znacznie więcej niż młode. Śpij, maleńka. On przyjedzie do ciebie, nim noc dobiegnie końca.
Znam swoje dzieci.

I faktycznie, dobrze je znała. Kiedy Eve uniosła powieki, Aleksander siedział na brzegu łóżka,

trzymając ją za rękę.

–

Niania dała mi magiczny napój...

Przysunął jej dłoń do ust.

–

Który przywrócił twoim policzkom kolor. – Uśmiechnął się. – Wyspałaś się? Niania

powiedziała, że wkrótce się obudzisz i będziesz głodna.

– Jestem. –

Oparła się o wezgłowie. – Jak wilk.

W nogach łóżka stała taca.

–

Sama przygotowała ci posiłek. Cóż tu mamy? – Zaczął kolejno unosić pokrywki. – Rosół z

kury, chudy stek wołowy, sałatka, ziemniaki posypane tartym serem...

–

Och, przestań mnie torturować. – Eve pogładziła się po brzuchu. – Od śniadania nie miałam

nic w ustach.

– Dobrze, zaczni

emy od rosołku.

– Pachnie wspaniale. –

Chwyciła łyżkę.

Obserwował ją w milczeniu. Ze wstępnego raportu, jaki przekazał mu Reeve. wynikało, że

ładunek podłożony w teatrze był tego samego rodzaju co bomba, która wybuchła w ambasadzie w

Paryżu. Gdyby ktoś akurat był w gabinecie czy nawet przechodził za drzwiami, skończyłoby się to dla
niego tragicznie.

Policja uważała, że szantażyście nie zależało na śmierci Eve. Stąd wcześniejsze ostrzeżenie.

Wybuch był aktem terroru, który miał wprowadzić zamęt i wzbudzić strach. Ale gdyby Eve tak

sprawnie nie zarządziła ewakuacji...

Aleksander wolał o tym nie myśleć.
Na szczęście mc się jej me stało. Była cała i zdrowa, a on zamierzał uczynić wszystko, aby taka

pozostała. Kiedy skończyła zupę. podał jej drugie danie. Przekroiła mięso. Było idealnie wysmażone,

w środku lekko zaróżowione.

–

Miło, że cała rodzina przyszła mnie odwiedzić. zobaczyć, jak się czuję. Nawet twój ojciec.

–

Ojciec darzy cię wielką sympatią – oznajmił Aleks. – Podobnie jak my wszyscy.

Po tym, jak moc

no trzymał ją w ramionach, kiedy odnalazł ją w ogrodzie, wiedziała, że mu na

niej zależy. Ale o nic nie chciała pytać. Lepiej skupić się na czym innym, pomyślała.

–

Wiesz, Aleks, naprawdę czuję się świetnie. Może więc nie ma sensu wyłączać telefonu...

– Za

późno. – Wyjął z kubełka butelkę wina i napełnił dwa kieliszki. – Zresztą nie musisz jutro

nigdzie dzwonić. Brie z rodziną wprowadza się na jakiś czas do pałacu. Dzieciaki nie pozwolą ci się

nudzić.

–

Aleks, bądź rozsądny. Muszę porozumieć się z zespołem. Biedacy na pewno odchodzą od

zmysłów. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo aktorzy wszystko przeżywają. Poza tym

doprowadzenie gabinetu do stanu używalności zajmie trochę czasu...

–

Masz wrócić do Houston.

Wolno odłożyła na tacę nóż i widelec.

– Co takiego?

–

Chcę, żebyście wszyscy wrócili do Stanów. Odwołuję wasze przedstawienia.

Ogarnęła ją wściekłość.

–

Tylko spróbuj, a podam cię do sądu za złamanie kontraktu.

–

Eve, proszę cię. To, co się dziś wydarzyło...

–

Nie ma nic wspólnego z moim zespołem i bardzo niewiele ze mną. Oboje doskonale to wiemy.

Gdyby komuś zależało na mojej śmierci, w Houston też nie byłabym bezpieczna.

–

Zrozum, Eve. Nie chcę cię tu.

Zabolały ją jego słowa.

–

Nic z tego, Aleks. Wyjadę dopiero wtedy, gdy mój zespół zagra cztery spektakle. Tak jak jest

w kontrakcie.

Wstał z łóżka i przeklinając po francusku, zaczął przemierzać pokój. Eve uśmiechnęła się pod

nosem. W szkole w Szwajcarii, nie tyle na lekcjach, co w internacie, dostatecznie dobrze poznała

francuski, by wiedzieć, co Aleks mówi.

–

Niania wspomniała, że zawsze miałeś dość wybuchowy temperament – rzekła, zbliżając

widelec do ust.

Całkiem jej się podobało, że on, taki zrównoważony i opanowany, wreszcie nie wytrzymał.

Postanowiła, że sama zachowa stoicki spokój. – Jakie wspaniałe wino. Usiądź, Aleks, i skosztuj.

– Merde! –

Odwrócił się do niej twarzą. Miał ochotę chwycić tacę i cisnąć nią o podłogę. – Czy

wiesz, co czułem, myśląc, że możesz nie żyć? Ze w chwili wybuchu mogłaś być w gabinecie?

Ponownie odłożyła sztućce i popatrzyła mu głęboko w oczy.

–

Tak, Aleks, chyba wiem. Ja to samo czuję, ilekroć wychodzisz z pałacu. Dziś rano długo

stałam w oknie i myślałam o tobie. Wyszedłeś bez słowa...

–

Nie chciałem cię budzić.

–

Nie czynię ci wyrzutów. – Odsunęła na bok tacę. – Po prostu tłumaczę, co czułam.

Spoglądałam w morze i wiedziałam, że jesteś gdzieś daleko, gdzie nie mogę ci pomóc. Mimo że cały

czas towarzyszył mi strach o twoje bezpieczeństwo, bo właśnie upłynął termin ultimatum, musiałam

się ubrać i zająć własnymi sprawami.

–

Eve, nigdzie nie ruszam się sam. A od czasu wybuchu w Paryżu każdemu z nas podwojono

ochronę.

–

To ma mnie uspokoić? – Nie doczekawszy się odpowiedzi, kontynuowała: – Chcesz, żebym

uciekła z Cordiny. Uciekniesz ze mną?

–

Wiesz, że nie mogę. To moja ojczyzna.

–

A ja przyjechałam tu z moim teatrem na gościnne występy. Proszę cię. nie każ mi wracać do

Stanów.

–

Wyciągnęła do niego rękę. Po chwili wahania podszedł bliżej. – Jeśli koniecznie chcesz być

na mnie zły, poczekaj do jutra. A dziś zostań ze mną. Przytul mnie.

– Potrzebujesz odpoczynku –

powiedział, przygarniając ją do siebie.

–

Później odpocznę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Pokój, który służył jej za gabinet, wyglądał jak pobojowisko. Mimo że wiedziała, co się stało,

bo przecież sama omal nie zginęła, mimo że słyszała opowieści innych i czytała relację w prasie, była

zaskoczona widokiem, jaki ujrzała.

Dotrzymała przyrzeczenia i przez dwadzieścia cztery godziny nie ruszała się z pałacu – głównie

dlatego, że jej pilnowano. Teraz stała w progu gabinetu i rozglądała się wkoło. Gruzu i śmieci jeszcze

nie usunięto. Przez cały poprzedni dzień i całą noc policjanci dokładnie przeszukiwali teren. Na dziś

rano zamówiono ekipę remontową.

Eve specjalnie przyjechała wcześniej, żeby zobaczyć skalę zniszczeń.

Wbrew tem

u, czego się spodziewała, nie czuła strachu. Jego miejsce zajęła wściekłość, dzika,

niepohamowana, o dziwnie uzdrawiającej mocy.

Wszystkie notatki uległy zniszczeniu. Weszła do pokoju i kopnęła leżący na podłodze kawałek

sufitu. Tygodnie, miesiące, nawet lata pracy obrócone w popiół.

Niektóre rzeczy były do odtworzenia, inne przepadły na zawsze.
Między innymi wybuch zniszczył jej ulubione zdjęcie, na którym była z Chris. A także dramat,

który kiedyś napisała, oraz sztukę, nad którą pracowała obecnie.

Do ocz

u podeszły jej łzy – gniewu, nie smutku. Może nie miała talentu, może obie sztuki

cechowała naiwność i chropowatość, ale co z tego? Jakim prawem ktoś je zniszczył? Jakim prawem

zniszczył jej marzenia i o mało nie zabił jej samej?

Stojąc pośród gruzu, podjęła decyzję: nie ujdzie to tym draniom bezkarnie. Już ona się o to

postara.

– Eve...

Wierzchem dłoni otarła łzy.

– Chris?!

W jednej sekundzie przeistoczyła się z dorosłej kobiety, producentki teatralnej, w młodszą

siostrę. Potykając się o śmieci, rzuciła się Chris w ramiona.

–

Przyjechałaś? Jak dobrze, że jesteś!

–

Oczywiście, że przyjechałam. Wsiadłam w samolot, kiedy tylko usłyszałam tę wiadomość. –

Napięcie, jakie towarzyszyło jej przez całą podróż, powoli znikało. – Najpierw udałam się do pałacu.
Nigdy n

ie widziałam tam takiej ochrony. Gdyby nie Bennett, pewnie wciąż przekonywałabym

strażników, żeby wpuścili mnie do środka. Na miłość boską, Eve, co się tu dzieje?

–

Wszystko zniszczyli, wiesz? To nasze wspólne zdjęcie zrobione przed moją pierwszą

premierą. Stało na biurku. Małego porcelanowego kotka, którego mama mi dała, kiedy miałam

dziesięć lat. Wszędzie go z sobą zabierałam. Nic nie zostało, Chris. Nic.

–

Ciii, maleńka. – Powiodła wzrokiem po pokoju. Na myśl o tym, jak niewiele brakowało, by

straciła siostrę, poczuła dreszcz przerażenia. – Najważniejsze, że żyjesz. – Odsunęła Eve od siebie i

uważnie się jej przyjrzała. – Na pewno nic ci nie jest?

–

Na pewno. W chwili wybuchu byłam już prawie na dworze. Reeve mówił, że to była nieduża

bomba o niedużej sile rażenia.

–

Nieduża bomba – powtórzyła cicho Chris, jeszcze mocniej tuląc siostrę do siebie. – Taka

malutka. –

Potrząsnęła gniewnie Eve za ramiona. – Boże, wiesz, jak się czułam, kiedy usłyszałam

wiadomość w radiu?

–

Przepraszam, Chris. Wszystko stało się tak nagle... Powinnam była zadzwonić do ciebie.

–

A powinnaś była, powinnaś! – Urwała. Wiedziała, że bez sensu w takiej chwili czynić siostrze

wyrzuty. –

Brie do mnie zatelefonowała. A książę Armand zadzwonił osobiście do taty. Ojciec

oczywiście natychmiast chciał wsiąść w pierwszy samolot i przywieźć cię do domu.

– Jezu!

–

Przekonałam go, że prędzej posłuchasz mnie niż Jego.

–

Zadzwonię do taty. Słowo honoru, nie sądziłam, że wiadomość tak szybko dotrze do Stanów.

–

Masz mi opowiedzieć wszystko od początku do końca. Dokładnie, ze szczegółami. – Odkąd

Eve skończyła piętnaście lat, głos Chris dość często przybierał stanowcze, matczyne brzmienie. – A

teraz jedziemy do pałacu, żebyś się spakowała i...

– Nie wracam, Chris.

–

Posłuchaj... – Cofnęła się o krok i odgarnęła włosy z czoła.

–

Kocham cię – przerwała jej Eve. – Rozumiem, jak musisz się czuć, kiedy widzisz to wszystko.

–

Ponownie rozejrzała się po rumowisku. I ponownie wstąpiła w nią wściekłość. – Ale nie zamierzam

uciekać. Przyjechałam tu, żeby wystawić cztery sztuki, i nie wyjadę, dopóki tego nie zrobię.

Chris z trudem powstrzymała się, by nie podnieść głosu. Wiedziała, że krzykiem nic nie

osiągnie.

–

Żabko, szanuję twoją pracę, ale sama doskonale wiesz, że nie jest tu bezpiecznie. Nie warto

dla paru

spektakli narażać życia.

–

Ta bomba nie była przeznaczona dla mnie. Chciano nastraszyć Bissetów. – Zacisnęła rękę na

ramieniu starszej siostry. –

Nie mogę wyjechać, Chris. Zrozumiesz, jak ci wszystko wytłumaczę.

–

Wątpię. Ale słucham...

– Nie tu. – Eve cmo

knęła Chris w policzek. – W pokoju kierownika.

Wychodząc na korytarz, zerknęła ukradkiem na zegarek. Najdalej w ciągu godziny zamierzała

wrócić do pracy.

Dwadzieścia minut później siedziały na kanapie. Obie piły już drugą filiżankę kawy.

– Deboque... – pow

iedziała Chris, drżącą ręką odstawiając filiżankę na talerzyk. – Tyle lat

minęło, a on wciąż usiłuje ich skrzywdzić.

–

Aleks twierdzi, że nie przestanie, póki żyją – dodała Eve. Nigdy nie sądziła, że mogłaby

komuś życzyć śmierci, a Deboque'owi życzyła jej z całego serca. – Pojęcia nie mam. co to za

człowiek. Na pewno zły, na pewno ogarnięty jakąś obsesją. Facet, który do mnie zadzwonił, mówił o

sprawiedliwości. Oni uważają, że sprawiedliwości stanie się zadość, kiedy książę Armand zginie.
Zdaniem Reeve'a wy

buch w teatrze stanowił taki mały pokaz siły. Ale... nie wiem, skąd to wiem, ale

wiem... następnym celem ataku będzie ktoś z Bissetów.

–

Zacisnęła mocno usta. – Dorosły, dziecko, Deboque'owi nie robi to różnicy. Dlatego Reeve z

Brie i dzieciakami mieszkają na razie w pałacu.

Przez chwilę Chris toczyła w myślach walkę z samą sobą, wreszcie westchnęła głośno.

–

Eve, wiesz, co czuję do Bissetów. Są moją drugą rodziną. Ale ciebie kocham bardziej. Chcę.

żeby ś wróciła ze mną do Stanów. Nie możesz tu zostać.

– Mu

szę, Chris. Z dwóch powodów. Jeden z nich to mój teatr. Nie, nic nie mów. Wysłuchaj

mnie. –

Nie pozwoliła sobie przerwać. Kiedy Chris skinęła głową, że gotowa jest słuchać, Eve wstała i

zaczęła krążyć po pokoju. – Wreszcie mam szansę wykazać się. Udowodnić wszystkim, sobie, tobie,

ojcu, ludziom z branży, że coś potrafię.

–

Ależ, złotko, mnie nie musisz nic udowadniać.

–

Muszę. Bo wiele ci zawdzięczam. – Na moment wzruszenie ścisnęło ją za serce. – Jesteś tylko

pięć lat starsza ode mnie, ale kiedy mama umarła, robiłaś wszystko, abym jak najmniej cierpiała.

Starałaś mi się ją zastąpić. Może nie zawsze to doceniałam, ale teraz... Chcę ci pokazać, że twoje

poświęcenie nie poszło na mamę.

Łzy nabiegły Chris do oczu.

–

Eve, po prostu byłam dla ciebie starszą siostrą.

–

Byłaś kimś znacznie więcej. Byłaś przyjaciółką. – Kucnąwszy przed Chris, wzięła ją za ręce. –

Nawet jeśli moje poczynania nie spotykały się z twoim uznaniem, zawsze mogłam na ciebie liczyć. To

mi dawało siłę. Dlatego zależy mi na tym, żeby odnieść sukces w Cordinie. To byłby mój sukces, ale i
twój.

–

Złotko, nie wiem, co powiedzieć...

–

Nic. Po prostu słuchaj. Kiedy założyłam teatr, prawie nikt nie traktował mnie serio. Ludzie

uważali, że rozpieszczona dziedziczka nudzi się, więc znalazła sobie nową zabawkę. Rzeczywiście

nudziłam się. Wszystko, co wcześniej robiłam, było... miałkie i bez sensu.

– Przesadzasz.

–

Ani trochę. – Nie bała się spojrzeć prawdzie w oczy. – W szkole nie przykładałam się do

nauki. Podczas letnich wakacji wylegiwałam się nad basenem. Czytałam pisma ilustrowane, a w

przerwach patrzyłam, jak ojciec haruje, a ty z zapałem rozbudowujesz swoją galerię. Dopiero w

teatrze uzmysłowiłam sobie, że dotąd brakowało mi celu w życiu. Kiedy po raz pierwszy stanęłam na

scenie, doznałam olśnienia. Zrozumiałam, że tu jest moje miejsce – może nie na scenie, może w

kulisach, ale na pewno w teatrze. Założyłam zespół. Po paru latach ludzie przestali się ze mnie śmiać.

Teraz stanęłam przed szansą, której po prostu nie mogę zmarnować.

–

Wierz mi, żabko, jestem z ciebie dumna. – Chris pogładziła siostrę po policzku. – Na pewno

odniesiesz wielki sukces. Warto do niego dążyć, lecz nie za wszelką cenę. Wstrzymaj się pół roku,

może rok, a kiedy sytuacja się unormuje, wrócisz tu i...

–

Nie wyjadę, Chris. Nawet gdyby rozebrano teatr, nawet gdyby aktorzy odlecieli do Stanów, ja

zostanę. – Wzięła głęboki oddech. – Mówiłam, że chcę zostać z dwóch powodów. Drugi to
Aleksander. Kocham go.

Chris zaniemówiła.

–

Muszę być z nim, zwłaszcza teraz. Kiedyś wydawało mi się, że teatr jest najważniejszy.

Owszem, jest ważny, ale Aleksa kocham bardziej. – Na moment zamilkła. – Wiem, że na dłuższą metę

nic z tego nie będzie, ale na razie nie mogę wyjechać.

–

Kiedyś wydawało mi się, że może ty i Bennett... Wyobrażałam sobie was razem. Ale ty i

Aleksander?

– Wiem. –

Eve ponownie zaczęła krążyć po pokoju. – Dziedzic. Następca tronu.

Najśmieszniejsze jest to, że kocham go od lat, tylko sama przed sobą to ukrywałam.

–

Wiesz, kiedy po wstępnej rozmowie w Cordinie wróciłaś do Stanów, nawet się zastanawiałam,

czy się przypadkiem nie zadurzyłaś.

–

Zakochałam się, nie zadurzyłam. To zasadnicza różnica.

–

Masz rację. – Chris westchnęła. – Czy on wie?

–

Jest inteligentnym człowiekiem, więc chyba tak.

– A on, Eve? Co czuje do ciebie?

– Nie j

estem pewna. Trudno go rozszyfrować. Od dziecka stara się nie uzewnętrzniać emocji. –

Wzruszyła ramionami. – Zresztą to nie ma znaczenia.

– Jak to?

– Bo nie ma. –

Zawsze uważała się za realistkę. – Jak ci mówiłam, wiem, że na dłuższą metę nic

z tego nie będzie. Jestem kobietą pracującą. Praca zajmuje mi mnóstwo czasu i energii. Nawet gdyby

Aleks był zwykłym facetem, a nie następcą tronu, wątpię, czy stworzylibyśmy udany związek.

Małżeństwo i rodzina wymagają poświęcenia. Mnie na to nie stać.

–

Nie przekonałaś mnie, złotko. Ani siebie.

–

Nie wszystkim kobietom małżeństwo jest potrzebne do szczęścia. – Boże, ileż to razy w ciągu

ostatniego tygodnia odbywała z sobą tę rozmowę! – Choćby tobie.

–

Tak, choćby mnie. – Chris roześmiała się smutno.

–

Posłuchaj, Eve. Tylko dlatego nie mam męża i pół tuzina dzieci, bo nie spotkałam mężczyzny,

który byłby dla mnie ważniejszy od pracy. Ty spotkałaś.

–

Tak, ale to nieważne. Zrozum, Chris, nie żyjemy w próżni. Muszę brać pod uwagę

rzeczywistość. Jeśli tego nie zrobię, przegram. A nie chcę stracić Aleksa. Chcę z nim być najdłużej,

jak mogę. – Przeczesała ręką włosy. – Któregoś dnia Aleks ożeni się, założy rodzinę. Spełni swój

obowiązek wobec kraju. Ale do tego czasu chcę dzielić z nim życie.

– Tak bardzo go kochasz? –

spytała Chris. – Sama nie wiem, czy cieszyć się, czy płakać.

–

Cieszyć. Jest zbyt wiele innych powodów do płaczu.

– Dobrze. –

Chris wstała z kanapy i objęła siostrę. – A zatem cieszę się wraz z tobą. Słuchaj...

może byś zrobiła sobie dziś wolne i polatała ze mną po sklepach?

–

Nie mogę. Mam dziesiątki spraw do załatwienia. Powinnam być na próbie, żeby uspokoić

zespół. No i muszę zorganizować sobie jakiś prowizoryczny gabinet. – Nagle urwała. – A co chcesz

kupić?

–

Różne rzeczy. Niczego z sobą nie zabrałam. – Podniosła z podłogi niedużą skórzaną torbę,

która stanowiła cały jej bagaż. – Byłam pewna, że jeszcze dziś wrócimy razem do Stanów. A teraz...

muszę znaleźć jakąś szałową kreację, w której wystąpię na twojej premierze.

– Zostajesz...

–

No pewnie. Myślisz, że znajdzie się dla mnie pokój w pałacu?

Eve uścisnęła siostrę.

–

Wstawię się za tobą.

Wiele godzin później siedziała w swoim pokoju, pochylona nad maszyną do pisania. Dzień

zleciał jej błyskawicznie, ale wieczór potwornie się dłużył.

Aleks nie wrócił na kolację. Reeve i książę Armand też byli nieobecni. Bennett, choć starał się

rozweselić resztę towarzystwa, nie potrafił ukryć zdenerwowania. Natychmiast po deserze przeprosił

panie i gdzieś znikł.

Eve udała się do siebie na górę, gdzie czekało ją sporo pracy, a Chris postanowiła pomóc

Gabrielu ułożyć dzieciaki do snu.

Teksty czterech sztuk, pełne uwag na marginesach, uległy zniszczeniu, ale już przed południem

dostarczono Eve nowe egzemplarze. Nie musiała ich przeglądać.

Znała na pamięć wszystkie kwestie, didaskalia, wskazówki reżysera. Gdyby zaszła konieczność,

mogłaby zastąpić każdego z aktorów.

Do premiery pierwszej sztuki zostało kilka dni. Chociaż wszyscy byli zdenerwowani

niedawnym wybuchem, popołudniowa próba przebiegła całkiem sprawnie. Praca nad drugą sztuką też

szła pełną parą. Próby do trzeciej miały się rozpocząć za tydzień. Bilety na pierwsze trzy spektakle

zostały już wyprzedane, na czwarty były jeszcze wolne miejsca, ale z każdym dniem ich ubywało.

Kiedy po kolacji Eve wróciła do swojego pokoju, pomyślała sobie, że warto jeszcze raz

sprawdzić budżet, ale zupełnie nie miała na to ochoty. Napuściła wody do wanny i wzięła kąpiel.

Dochodziła dziesiąta, kiedy wyciągnęła maszynę do pisania. Aleksowi nic nie jest, przekonywała się

w duchu; po długim, męczącym dniu pewnie zwalił się do łóżka i śpi.

Zamiast się zadręczać, postanowiła chwilę popracować. Jej własną twórczość zniszczył wybuch.

Powinna była zrobić kopie. Ale może dobrze się stało, że nie zrobiła. Pierwsza sztuka, napisana
przesadnie kwiecistym st

ylem, była zbyt sentymentalna. Druga... cóż, drugą pisała pół roku i wciąż nie

mogła przebrnąć przez pierwszy akt

Zacznie wszystko od nowa. Nowy pomysł, nowe miejsce, i w pewnym sensie nowy autor.

Wsunęła kartkę do maszyny. Akt pierwszy, scena pierwsza.

Cz

as płynął. Kosz na śmieci zapełniał się, ale powoli rósł też stos świeżo zapisanych stron.

Obiecała sobie, że tym razem się uda. Napisze świetny dramat, a potem go wystawi. Może nawet sama

wyreżyseruje? Westchnęła ciężko. Czy nie to samo obiecywała sobie za pierwszym i drugim razem?

Aleksander zastał ją nad maszyną. Siedziała skupiona, ubrana w niebieski szlafrok. Włosy miała

niedbale upięte na czubku głowy, rękawy podwinięte. Lampka stojąca na biurku oświetlała palce,

które tańczyły po klawiaturze.

Za każdym razem, gdy ją widział, zdumiewało go, jaka jest piękna. Nigdy nie podkreślała

swojej urody, zdawała się jej nie zauważać. Ceniła w życiu fachowość i inteligencję. Obserwując Eve,

wiedział, że jest kobietą, która potrafi osiągnąć wyznaczony cel.

Sprawiała wrażenie kruchej, słabej, delikatnej, lecz miała w sobie ogromny hart ducha oraz

niebywałą siłę woli. Dzięki tym cechom nie bała się stawić czoła rzeczywistości. Czy dlatego ją

kochał? Za jej wrażliwość, dobroć, odwagę? Potarł ręką twarz. Zrozumiał, że uroda jest rzeczą

powierzchowną, przemijającą. Ze w życiu liczy się co innego.

Powiedział kiedyś Eve, że jej potrzebuje, i była to prawda. Ale sam nie zdawał sobie sprawy, do

jakiego stopnia.

Kiedy myślał, że zginęła w wybuchu, że stracił ją na zawsze, ogarnął go dziwny paraliż. Serce

mu stanęło, przestał oddychać, widzieć, słyszeć, czuć. Czy tak objawia się miłość? Nie był pewien.

Poza rodziną i ojczyzną nigdy nikogo nie kochał. Zawsze wzbraniał się przed jakimkolwiek głębszym

uczuciem. Teraz też się wzbraniał, ale ono okazało się silniejsze.

Rozum mówił mu, że powinien się wycofać, że miłość to ryzyko, na jakie on, następca tronu,

nie może sobie pozwolić. Na pewno nie dziś, a może i nigdy.

Było jednak za późno.
Gdyby spotkał złotą rybkę, prosiłby ją o jedno: aby przez chwilę mógł wieść z Eve normalne

życie w normalnym świecie. Może dzisiejszej nocy uda im się przenieść, choć na parę godzin, do

krainy marzeń?

Nieświadoma jego obecności, przeciągnęła się, po czym splotła ręce na karku.

–

Miałaś się nie przepracowywać.

Obejrzała się. Dostrzegł w jej oczach najpierw ulgę, potem radość.

–

Przygarnął kocioł garnkowi. – Jej płomienny wzrok sprawił, że opuściło do zmęczenie. –

Wyglądasz na skonanego.

– Zebrania, narady. –

Wszedł do pokoju. – Przykro mi, że nie mogliśmy spędzić razem

wieczoru.

–

Tęskniłam za tobą. – Wyciągnęła do niego rękę. – I niepokoiłam się o ciebie.

–

Niepotrzebnie. Od piątej byłem w pałacu.

–

Nawet chciałam kogoś spytać, gdzie się podziewasz, ale... – Potrząsnęła głową. – Uznałam, że

nie powinnam.

–

Przecież Bennett czy Gabriella by ci powiedzieli.

–

Ważne, że teraz cię widzę. Jadłeś kolację?

– Tak, w gabinecie ojca. –

Ale gdyby spytała, co jadł, nie umiałby odpowiedzieć. – Podobno

przyleciała twoja siostra?

–

Tak, dziś przed południem. – Eve wstała od biurka i z niedużej szafki wyjęła butelkę koniaku.

–

Była jednym wielkim kłębkiem nerwów. Mam nadzieję, że rozmowa z Brie zdołała ją trochę

uspokoić.

–

Może siostrze uda się namówić cię do powrotu do Stanów.

Podała mu kieliszek.

– Na pewno nie.

– Mog

libyśmy zmienić termin przedstawień. Przesunąć je o kilka miesięcy, nawet o rok.

Uniosła ze zdziwieniem brwi.

–

Rozmawiałeś z Chris?

– Nie, bo co?

– Nic. –

Uśmiechnąwszy się, podeszła do aparatury stereo. Pomyślała sobie, że jeśli się chce

uwieść księcia, warto uciec się do starych wypróbowanych sposobów. Po chwili z głośników

popłynęła cicha, nastrojowa muzyka. – Nie wyjadę, Aleks, więc nie trać czasu. – Czubkiem języka

oblizała brzeg kieliszka.

–

Ale z ciebie uparciuch. Gdybym tak bardzo nie chciał mieć cię przy sobie, może zdołałbym

cię przekonać. ..

–

Nie zdołałbyś. Aleks. Nawet nie wiesz, jak się cieszę z tego. co powiedziałeś. Ze chcesz, abym

była przy tobie.

–

Nie mówiłem ci tego wcześniej?

– Nie. –

Ujęła go za rękę. – Niewiele mi mówisz.

– Przepraszam. –

Uniósł jej dłoń do ust.

– Nie masz za co. –

Odstawiła na bok kieliszek.

–

Jesteś jaki jesteś, i nie chcę, żebyś się zmieniał.

–

Naprawdę?

–

Naprawdę. – Instynktownie wyczuwała, że potrzebuje jej siły i wsparcia. – Chciałabym

jednak... – delikatnie pog

ładziła go po policzku – żebyś choć na kilka godzin zapomniał o kłopotach.

– Eve... –

Nie wiedział, jak zareagować: czy mówić o swoich uczuciach, czy lepiej milczeć.

Również odstawił kieliszek na biurko. – Ojej, o mało nie zachlapałem ci kartki... Za ciężko pracujesz.

–

Przygarnął kocioł...

Aleks roześmiał się. Potrafiła wprowadzić go w dobry nastrój.

– Co to? Kolejna sztuka?

– Tak. –

Zaczęła zgarniać maszynopis. – Nic ważnego.

– Poczekaj. –

Przytrzymał jej rękę. – „Na zwolnionych obrotach"? Nie znam tego. To nie jest

jedna z zapasowych...

– Nie, nie –

przerwała mu. Starała się odwrócić jego uwagę od stosu kartek. – Ten tekst nie ma

nic wspólnego z naszymi występami w Cordmie.

–

Rozumiem. To coś, co chcesz wyprodukować kiedyś w przyszłości, tak? – Na myśl o tym, że

prędzej czy później Eve wyjedzie, bo gdzieś tam w Stanach ma swoje życie i pracę, zrobiło mu się

smutno. Najwyższym wysiłkiem woli usiłował okazać zainteresowanie.

–

O czym są te „Zwolnione obroty"?

–

Hm, sama nie wiem... Słuchaj, może byśmy...

–

Jakaś krótka ta sztuka.

Uniósł brzeg stosu. Na oko było tego ze dwanaście stron. Powiódł wzrokiem po biurku.

Spostrzegł dziesiątki zmiętych kartek. Po chwili przypomniał sobie pochyloną sylwetkę Eve, jej

skupienie... I nagle doznał olśnienia.

–

Ty to napisałaś...

Zarumieniła się.

– To takie hobby.

–

Czerwienisz się.

–

Wcale nie. Nie bądź śmieszny. – Wzruszywszy ramionami, podniosła kieliszek. – Czasem w

wolnych chwilach stukam sobie w maszynę, to wszystko.

– Cherie

, w ciągu ostatnich paru tygodni nie miałaś pół wolnej chwili. – Odgarnął jej włosy za

uszy. –

Nie mówiłaś mi, że piszesz sztuki.

–

Jak się ma mierny talent, to się o nim nie opowiada.

–

Mierny? Może sam to osądzę.

– Nie! –

Chwyciła kartki, zanim zdążył je podnieść. – To pierwsza wersja. Niedopracowana.

–

No dobrze, poczekam, aż ją dopracujesz – powiedział, lecz nie był pewien, czy wytrzyma. –

Czy to twój debiut?

–

Nie. Jedną sztukę skończyłam, zaczęłam pisać drugą... Ta jest trzeci a.

–

Więc przeczytam tę skończoną.

– Nie przeczytasz. –

Łzy podeszły jej do gardła. – Leżała w biurku. W gabinecie.

–

Straciłaś oba maszynopisy? – Ujął jej twarz w obie dłonie. – To straszne, Eve. Wydaje mi się,

że kiedy człowiek coś tworzy, a potem to traci, czuje się tak, jakby stracił kawałek samego siebie.

Nie spodziewała się takiej reakcji. Z trudem skryła wzruszenie.

–

Nie była to zbyt dobra sztuka – szepnęła. – Raczej wprawka pisarska. Ale mam nadzieję, że

czegoś się nauczyłam i że to, nad czym pracuję teraz, będzie lepsze.

–

Od dawna chciałem cię o coś spytać...

– No?

–

Kiedyś marzyłaś o tym, żeby zostać aktorką. Dlaczego zrezygnowałaś ze sceny?

–

Bo jako aktorka musiałam słuchać reżysera. A jako producentka nie muszę słuchać nikogo.

Aleks uśmiechnął się.

– Poza tym –

dodała po chwili – lepiej wypadam w roli producentki niż aktorki.

– A pisanie?

–

To taki mały sprawdzian. Któregoś dnia pomyślałam sobie: skoro znasz się na teatrze, wiesz,

co się publiczności podoba, i umiesz przygotować spektakle, to spróbuj sama coś napisać. Coś, co

można by wystawić. – Dopiła koniak. – Pierwsza próba wypadła żałośnie. Uznałam, że kolejne mogą

być już tylko lepsze.

– Lubisz wyzwania. Teatr, szermierka, karate.

–

Lubię – przyznała. – Kiedy człowiek przezwycięża lęk, kiedy pokonuje kolejne progi, kiedy

zdo

bywa nowe doświadczenia, wtedy czuje, że żyje. I że to życie ma sens. – Odstawiła pusty

kieliszek. –

A ty wszystko zepsułeś.

–

Zepsułem?

–

Tak. Zająłeś mnie rozmową, a ja chciałam cię uwieść.

–

Już milknę. – Kąciki warg mu zadrżały. – I czekam.

–

Często bywasz uwodzony? – Przeszła do drzwi i przekręciła klucz w zamku.

– Czasem.

Oparła się o drzwi.

– Przez kogo?

Rozciągnął usta w uśmiechu.

–

Mademoiselle, jestem dżentelmenem.

–

No dobrze. Zresztą to nie ma znaczenia. – Machnęła ręką. – Byleby uwodzicielką nie była ta

blondyna z Anglii, z którą tańczyłeś przed siedmioma laty.

Nie odpowiedział. Jak przystało na dżentelmena.

–

Hm. Poczęstowałam cię kieliszkiem alkoholu. Włączyłam muzykę. Więc teraz... – W jej

oczach pojawiły się figlarne iskierki. – Już wiem. Pozwolisz, że na moment zostawię cię samego?

–

Oczywiście.

Znikła w przyległej do saloniku sypialni. Nie wahając się nawet przez chwilę, Aleks wysunął

szufladę, w której Eve schowała tekst swojej nowej sztuki, i zaczął czytać.

Dialog pomiędzy kobietą w średnim wieku a jej odbiciem w lustrze wciągnął go od pierwszej

strony.

–

Wasza Wysokość...

Pośpiesznie zamknął szufladę. Zamierzał powiedzieć Eve, że sztuka jest wspaniała, że ona sama

ma ogromny talent, ale kiedy się odwrócił, nie był w stanie wydobyć głosu.

Miała na sobie powabną koszulę nocną oraz rozpięty jedwabny szlafrok, jedno i drugie w

kolorze przydymionego błękitu. Rozpuszczone włosy opadały jej na ramiona. Patrzyła na niego

kusząco, spod półprzymkniętych powiek.

Dał się skusić. Podszedł bliżej. Bez słowa wciągnęła go do sypialni.

–

Cały dzień czekałam na ciebie – szepnęła, wolno rozpinając mu koszulę. – Chciałam cię

dotykać... – przesunęła reką po jego klatce piersiowej – i czuć twój dotyk.

–

Kiedy jestem daleko od ciebie, na niczym nie potrafię się skupić. – Zsunął szlafrok z jej

ramion. –

A przy tobie odchodzę od zmysłów.

–

To dobrze, odchodź.

W pokoju paliły się dziesiątki świec. Z salonu docierała nastrojowa muzyka. Eve leciutko

pchnęła go na łóżko i zaczęła spełniać jego najskrytsze marzenia.

My

ślał, że serce wyskoczy mu z piersi. Nigdy w życiu nie był tak podniecony. Jeszcze żadna

kobieta go tak nie całowała, tak nie pieściła. Drżał na całym ciele.

Cieszyła się i upajała swoją władzą. Nawet nie przypuszczała, że sprawianie rozkoszy może być

tak

cudownym przeżyciem. Tu, w jej łóżku, Aleks należał do niej. Był mężczyzną, nie księciem.

Ojczyzna, obowiązki, etykieta, tradycja – takie rzeczy poszły w zapomnienie.

Gdy popatrzył jej w oczy, dojrzał w nich wyzwanie.

–

Och, Eve, jesteś szalona – mruknął ochryple i przywarł ustami do jej ust.

Ich pocałunki były namiętne, uściski miażdżące. Oboje doświadczali czegoś zupełnie nowego,

utracili kontrolę, ogarnęła ich dzika, zwierzęca żądza.

– Aleksander... –

Wydawało jej się, że krzyknęła jego imię. ale to był tylko szept. – Chcę cię,

pragnę cię. – Błądziła rękami po jego ciele, aż odnalazła to, czego szukała. – Chodź, błagam. Chodź!

Posłuchał jej. Porwała ich obezwładniająca fala. Unosząc się na niej, oddalali się od brzegu.

Coraz szybciej. Gdy wreszcie dotarli

do celu, Aleks zawołał coś. Po francusku. Językiem miłości,

językiem swego serca.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Po raz pierwszy w życiu obudziła się w jego ramionach. Świece dawno się wypaliły, ale w

powietrzu wciąż unosił się ich kwiatowy zapach.

– Aleksander... –

szepnęła i przytuliła się mocniej.

–

Śpij. Jest jeszcze wcześnie. – Delikatnie próbował się oswobodzić.

– A ty wstajesz?

–

Muszę.

Nie chciała go puścić.

–

Dlaczego? Mówiłeś, że jest wcześnie.

Roześmiawszy się cicho, uniósł ramię, którym usiłowała go opleść, i pocałował ją w rękę.

– Z samego rana mam spotkanie.

–

Ale chyba nie aż tak wcześnie? – Popatrzyła na niego zaspanym wzrokiem. Włosy miał

potargane, ale spojrzenie bystre i przenikliwe. –

Mógłbyś zostać godzinę dłużej.

Chciał. Marzył o tym, aby spędzić z nią w łóżku kilka kolejnych dni.

–

To nie byłoby rozsądne.

Zrozumiała, o co mu chodzi, i troszkę posmutniała.

–

Nie chcesz, żeby służba widziała, jak opuszczasz mój pokój?

–

Wierz mi, tak będzie lepiej.

– Dla kogo? –

spytała.

Uniósł zdziwiony brwi. Rzadko się zdarzało, aby ktoś kwestionował jego decyzje.

–

Posłuchaj. Niech to, co jest między nami, pozostanie naszą tajemnicą. Nie chcę narażać cię na

plotki. Po co mają pisać o tobie w brukowcach?

Oparłszy się o wezgłowie, skrzyżowała ręce na piersi.

–

Pozwól, że sama będę się martwić o moją opinię.

–

Ależ proszę bardzo. – Pogładził jej gołe ramię. – Ale mnie chyba też wolno?

– Dlaczego?

Natura nie obdarzyła go cierpliwością. Całymi latami ją w sobie wyrabiał.

–

Eve, odkąd pojawiło się w prasie nasze zdjęcie zrobione po wybuchu, ludzie snują różne

domysły.

– Co z tego? –

Zraniły ją jego słowa. A człowiek zraniony, jak sama wiedziała, często

zachowuje się irracjonalnie. – Nie wstydzę się tego, że jestem twoją kochanką.

–

Uważasz, że ja się wstydzę? Tak?

–

Na to wygląda. Przychodzisz późno, kiedy wszyscy śpią. Wychodzisz przed świtem, żeby nikt

nie wiedział, gdzie ani z kim spędziłeś noc.

Zacisnął rękę na jej szyi.

–

Nigdy więcej tak nie mów. Nie pojmuję, jak możesz tak myśleć.

– A jak mam m

yśleć?

Zacisnął rękę jeszcze mocniej. Przerażona, otworzyła szeroko oczy. Po chwili z całą siłą, niemal

brutalnie, przytknął wargi do jej ust. Walczyła; pragnęła słów, zapewnień, a nie pocałunków. Nie

zważał na to. Wreszcie uległa. Przestała się złościć, zaczęła czuć. Wkrótce znów pochłonęła ich

szalona namiętność.

Leżał na wznak, wpatrując się w sufit. Eve leżała obok, zwinięta w kłębek. Nie dotykali się. Na

zewnątrz słońce wypalało poranną mgłę.

–

Nie chcę cię skrzywdzić.

Wolno wypuściła z płuc powietrze.

– Nie skrzywdzisz mnie.

–

Jesteś tego pewna? – Chciał wziąć ją w objęcia, ale wolał nie ryzykować. – Musimy

porozmawiać, Eve. Ale nie teraz.

–

Tak, później.

Wstał; ona nie ruszyła się z miejsca. Słyszała, jak się ubiera, potem czekała na odgłos

przekręcanego w zamku klucza.

Niespodziewanie położył rękę na jej ramieniu.

–

Wzbudzasz we mnie wiele różnych odczuć, ale na pewno się ciebie nie wstydzę. Poczekasz na

mnie w teatrze? Postaram się przyjechać najdalej o szóstej.

Nie odwróciła się. Bała się, że jeśli na niego spojrzy, rzuci mu się na szyję i zacznie go błagać,

aby został.

– Dobrze, zaczekam.

–

Prześpij się jeszcze z godzinkę.

Nie odpowiedziała. Drzwi otworzyły się i zamknęły. Zacisnęła powieki. Aleks ofiarował jej

namiętność. Przedtem sądziła, że to wystarczy. Teraz wiedziała, że nie. Chciała posiąść nie tylko jego

ciało, ale również serce. Innymi słowy, chciała wszystko albo nic. Połowiczne rozwiązania jej nie

zadowalały.

Zwlokła się z łóżka. Pora wrócić do rzeczywistości. Nie zamierzała roztkliwiać się nad sobą ani

snuć marzeń, które nie mają szansy się spełnić.

Wszedł do gabinetu ojca i skinął na powitanie zebranym tam mężczyznom. Ojciec, który

właśnie gasił w popielniczce papierosa, siedział przy biurku. Reeve – na kanapie obok Bennetta.
Malori,

szef służb specjalnych, na krześle. Stojący centralnie stół zawalony był papierami.

W tym samym składzie spotkali się wczoraj i zamierzali spotykać codziennie, dopóki nie

rozwiążą sprawy Deboque'a. Pierwszy zabrał głos Reeve, który opowiedział o wzmożonych środkach

bezpieczeństwa, jakie wprowadził w pałacu, w Centrum, gdzie mieściły się teatry oraz siedziba

fundacji zbierającej pieniądze dla dzieci niepełnosprawnych, oraz u siebie na farmie. A także na
lotnisku i w porcie.

–

Każdemu z nas też przydzieliłeś dodatkową ochronę – zauważył ponuro Bennett. – Sądzisz, że

znów zadzwonią do Eve? Chyba wiedzą, że założyliśmy u niej podsłuch telefoniczny i że wyszkoleni

agenci nie spuszczaj ą jej z oka.

Odpowiedzi udzielił mu Malori.

–

Największą słabością Deboque'a jest zbytnia pewność siebie – rzekł, pykając z fajki. – Myślę,

że znów posłuży się panną Hamilton. I że zrobi to już wkrótce.

–

Uważam, że powinniśmy odesłać Eve do Stanów – oznajmił Aleksander, sięgając po paczkę

papierosów.

– To nie powstrzyma Deboque'a, W

asza Wysokość.

–

Ale przynajmniej ona będzie bezpieczna.

– Aleks... –

zaczął Reeve; kontynuował po chwili, gdy jego szwagier schował zapalniczkę do

kieszeni. –

Jeśli nasze analizy są trafne, potrzebujemy Eve. Daj mi skończyć – powiedział szybko,

spodziewając się protestu. – Gdyby zgodziła się wyjechać, sam bym ją wsadził do samolotu, ale skoro

upiera się, żeby zostać, nie pozostaje nam nic innego, jak przydzielić jej ochronę i czekać.

–

Czekać?! – Aleksander wypuścił z ust strumień dymu. – Czekać, aż znów znajdzie się w

niebezpieczeństwie? Jeśli, tak jak przypuszczasz, wiadomość od Deboque'a przekazał jeden z
pracowników teatru, to...

– Deboque'a nie interesuje panna Hamilton –

oznajmił cicho Malori. – Ona jest tylko pionkiem.

–

A pionki, jak wiadomo, są na straty.

– Aleksandrze... –

Głos księcia był niewiele donośniejszy od szeptu, ale pobrzmiewała w nim

siła i stanowczość. – Musimy zachować spokój i zimną krew. Wiesz, że dobro Eve leży mi na sercu

nie mniej niż dobro własnych dzieci. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby zapewnić jej

bezpieczeństwo.

–

Przyjechała tu na moje zaproszenie. Jest naszym gościem. Jesteśmy za nią odpowiedzialni.

–

Wiem, synu. Jeżeli któryś ze współpracowników Eve działa w imieniu Deboque'a, ręczę ci, że

wkrótce poznamy jego tożsamość. Deboque zaś na pewno nie będzie próbował pozbyć się Eve;

straciłby wtedy swojego agenta, bo cały zespół wróciłby do Stanów. To logiczne.

–

A może on wcale nie myśli logicznie?

–

Tacy jak on zawsze wszystko na trzeźwo kalkulują. Nie ulegają emocjom, nie podejmują

pochopnie decyzji

–

Każdemu zdarza się popełnić błąd.

– To prawda. –

Armandowi stanął przed oczami Seward. Smutek, który przepełnił jego serce,

pozostał jednak głęboko ukryty. – Ale my na żadne błędy nie możemy sobie pozwolić. – Skierował
wzrok na Reeve'a. –

A zatem sprawę bezpieczeństwa zostawiam w twoich rękach.

Reeve skinął głową.

–

Wydałem już odpowiednie dyspozycje. Wzmocniłem straż, każdemu przydzieliłem

dodatkową ochronę. Kolejnym krokiem będzie infiltracja organizacji Deboque1 a. Ustaliłem z

Malorim, któremu agentowi powierzyć to zadanie.

–

Nie wiem, czy to dobry pomysł – mruknął Malori.

– Dobry, dobry –

powiedział Reeve, po czym wręczył Armandowi papierową teczkę. – Malori i

ja uważamy, że nazwisko tego agenta powinno być znane wyłącznie nam trzem.

– Sprawa dotyczy nas wszystkich –

wtrącił Bennett.

–

Zgadza się, ale tu chodzi o bezpieczeństwo naszego agenta. Im mniej osób będzie wiedziało,

kim on jest, tym większa szansa, że plan się powiedzie. Tyle że to może trwać bardzo długo. Kilka

miesięcy, może nawet lat

–

Nieważne. Po prostu chciałbym, aby za mojego życia udało się zlikwidować siatkę Deboque'a.

–

Stary książę nie zajrzał do teczki z poufnymi informacjami. Zamierzał zrobić to później, po czym

schować ją do sejfu. – Proszę mnie regularnie informować o postępach.

–

Oczywiście. – Reeve zgarnął ze stołu resztę papierów. – Jeżeli schwytamy człowieka, którego

Deboque opłaca w teatrze, i przesłuchamy go, może obejdzie się bez infiltracji.

Kiedy mężczyźni zaczęli szykować się do wyjścia, Aleks zwrócił się do ojca:

–

Jeśli masz chwilę czasu, chciałbym z tobą porozmawiać.

–

Jadę do teatru – oznajmił Bennett, spoglądając na brata. – Postaram się nie spuszczać Eve z

oka.

–

Dzięki. Tylko pamiętaj, rób to dyskretnie, bo inaczej wyrzuci cię na zbity pysk.

–

Spokojna głowa. Znam ją nie od dziś. – Poklepał brata po ramieniu, następnie podszedł do

ojca i pocałował go w policzek. – Poradzimy sobie, tato. W jedności nasza siła.

Stary książę odprowadził go wzrokiem do drzwi. Żadne wcześniejsze plany, rozmowy ani

zapewnienia o wzmożonych środkach bezpieczeństwa nie rozproszyły jego obaw. Dopiero syn dodał
mu otuchy –

pocałunkiem i paroma prostymi słowami.

–

Spośród wszystkich moich dzieci jeden Bennett nie przestaje mnie zaskakiwać.

–

Ucieszyłby się, gdyby to usłyszał – powiedział Aleks.

–

Jako mały chłopiec znosił do pałacu ranne zwierzęta, chore koty, ptaki z połamanymi

skrzydłami. Wierzył, że potrafi je uzdrowić. Czasem mu się udawało. Swoją wrażliwością przypomina

mi waszą matkę. – Armand podniósł się z fotela. – Napijesz się kawy, Aleks?

–

Nie, dziękuję. Muszę jechać do Hawru. Powitać statek.

– Co za entuzjazm.

–

Zmobilizuję się.

–

Nie wątpię. Chciałeś porozmawiać o Eve?

–Tak.

Armand otworzył szeroko okno. Świeże słone powietrze powinno im obojgu dobrze zrobić.

–

Aleks, mam oczy. Widzę, co się dzieje, i wiem, co czujesz.

–

Może wiesz. Ja dopiero teraz zaczynam to sobie uświadamiać.

–

Kiedy byłem młodym człowiekiem, młodszym niż

ty teraz, musiałem nagle zasiąść na tronie i rządzić krajem. Oczywiście od dziecka mnie do tego

przygotowywano. Ale nie sądziłem, że ten moment nadejdzie tak szybko. Twój dziadek zachorował i

trzy dni później już nie żył. Nie było mi łatwo. Miałem dwadzieścia cztery lata. Z uwagi na mój młody
wiek i wybuchowy temperament wielu cz

łonków rady bało się, że sobie nie poradzę. – Uśmiechnął się

pod nosem. –

Muszę się przyznać, że nie zawsze potrafiłem być tak dyskretny i rozsądny jak ty.

–

Widzę, że nie wszystkie cechy Bennett odziedziczył po mamie.

Po raz pierwszy od wielu dni stary ks

iążę parsknął śmiechem.

–

Aż tak beztrosko nigdy się nie zachowywałem. W każdym razie – kontynuował po chwili –

mniej więcej po roku złożyłem oficjalną wizytę w Anglii. Tam poznałem Elizabeth i nagle moje życie

nabrało sensu. Prawdziwa miłość jest piękna, lecz bywa bardzo bolesna.

– Wiem.

Starzec przyjrzał się uważnie swojemu pierworodnemu synowi i westchnął ciężko.

–

Tak myślałem. Czy zastanawiałeś się, co by to oznaczało?

–

Tak, ojcze. Ciągle nad tym dumam i ciągle sobie powtarzam, że nie mogę tego od niej żądać.

Zbyt wiele musiałaby dla mnie poświęcić. Jej życie zmieniłoby się w sposób trudny do wyobrażenia.

–

Czy ona cię kocha?

– Tak. –

Przycisnął palce do oczu. – Przynajmniej taką mam nadzieję. Tyle czasu próbowałem

tłumić swoje uczucia, że...

Annand pokiwał głową. Doskonale syna rozumiał

–

Chcesz mojej rady czy błogosławieństwa?

Aleks opuścił ręce wzdłuż ciała.

– I tego, i tego.

–

Dobrze. A więc uważam, że dokonałeś trafnego wyboru. – Armand uśmiechnął się i podszedł

do syna. –

Cordina będzie dumna, mając taką księżną.

–

Dziękuję, ojcze. – Uścisnęli sobie dłonie. – Myślę jednak, że bycie księżną niekoniecznie

ucieszy Eve.

– Amerykanie. –

Armand westchnął. – Pewnie tak jak twój beau–frere, wolałaby się obyć bez

tytułu.

–

Tak, ale w przeciwieństwie do Reeve'a, nie miałaby wyboru.

–

Jeśli cię kocha, to korona, którą kiedyś włoży na głowę, nie będzie jej ciążyła. Twoja

tobie też nie.

Aleks puścił to mimo uszu. Wolał, by ojciec żył i sprawował władzę jak najdłużej.

–

Jestem ci wdzięczny za wsparcie – rzekł. – A teraz czekam na radę.

–

Niewiele osób zasługuje na to, żeby otworzyć przed nimi serce. Kiedy spotkasz kobietę, z

którą chcesz dzielić życie, niczego przed nią nie ukrywaj. Pamiętaj, kobiety mają silne ramiona. Nie

bój się na nich wesprzeć.

–

Wesprzeć? Ale to ja chcę chronić żonę...

–

Oczywiście. Jedno drugiego nie wyklucza. Poczekaj, mam coś dla ciebie.

Na moment Armand zniknął w sąsiadującej z gabinetem bibliotece. Kiedy wyłonił się, trzymał

w ręce czarne aksamitne pudełeczko.

–

Często się zastanawiałem, co będę czuł w takiej chwili. – Wbił oczy w pudełeczko. – Czuję

smutek, że to do mnie wróciło. Czuję radość i dumę, że mam syna, któremu mogę to ofiarować. – Nie

potrafił powściągnąć emocji, które zawsze tak skrzętnie skrywał. – Syna, którego nie tylko kocham,

ale którego również darzę szacunkiem. – Wsunął pudełko do dłoni Aleksa. – Jest to pierścionek, który

podarowałem twojej mamie, kiedy się jej oświadczyłem. Byłbym szczęśliwy, gdybyś zechciał

podarować go Eve, kiedy poprosisz ją o rękę.

–

Uczynię to z największą przyjemnością. – Aleks nie był w stanie rozprostować palców i

otworzyć kasetki. – Dziękuję, tato.

Patrząc na syna, który teraz dorównywał mu wzrostem, Armand przypomniał sobie jego

narodziny, dzieciństwo, lata młodzieńcze.

– Kiedy w

łożysz jej ten pierścionek na palec – powiedział wzruszony – przyprowadź ją do mnie.

Eve obserwowała dwóch młodych maszynistów, którzy uzbrojeni w pędzle, wałki i puszki ze

sprayem poprawiali scenografię. Przełykając ziewnięcie, zapisała w notesie kolejny punkt: żeby po

powrocie do Stanów koniecznie przeznaczyć trochę pieniędzy na kupno nowego sprzętu. Wracali za

niecałe pięć tygodni. Za dwa dni miała się odbyć premiera pierwszej sztuki; za cztery tygodnie zespół

wystąpi po raz ostatni. Kilka dni będą potrzebowali na spakowanie rekwizytów, zdjęcie dekoracji, a
potem... potem wylot.

Na jesieni ruszą w objazd po Stanach. Wszystko od dawna było zaplanowane. A w styczniu –

właśnie ustalała warunki kontraktu – przez trzy tygodnie będą występować w Los Angeles.
Po

dejrzewała, i chyba się nie myliła, że po powrocie z Cordiny zaproszenia na występy posypią się

lawinowo.

Przeszła na skraj sceny, gdzie przy niedużym stoliku siedział reżyser, i usiłowała skoncentrować

się na próbie. Aktorzy byli w kostiumach, ucharakteryzowani. Wielki czerwony wazon, o który prosiła

Pete'a, przyciągał wzrok. Nieco wyblakłe obicie kanapy już nie raziło świeżością. Na kredensie leżały
wykrochmalone koronkowe serwetki.

Wszystko było idealnie, tak jak sobie wymarzyła. Więc dlaczego nie czuła satysfakcji, radości?

–

Wygląda wspaniale – szepnął ktoś tuż nad jej uchem.

Podskoczyła.

– Ben! –

Przycisnęła notes do piersi. – Co tu robisz? To próba zamknięta. Nie dla widzów.

–

Nie jestem widzem. Wyjaśniłem to waszemu portierowi.

Obejrzawszy się przez ramię, zobaczyła stojących nieopodal Bena ochroniarzy.

–

Nie masz nic ważniejszego do roboty?

–

Od paru tygodni haruję jak dziki wół. Należy mi się kilka godzin relaksu. – Kiedy indziej

wykorzystałby ten czas na jazdę konną. – Pomyślałem sobie, że wpadnę do ciebie i sprawdzę, jak wam
idzie próba.

–

Jeśli szukasz Doreen, musisz iść na górę do sali B. Ale... no wiesz, przygotowujemy cztery

sztuki...

–

W porządku, pojąłem aluzję. Nie będę jej przeszkadzał – powiedział, choć prawdę mówiąc, w

ogóle nie m

yślał o Doreen. Przez chwilę spoglądał w milczeniu na scenę. – Większość tych ludzi

zatrudniasz pewnie od lat?

– Niektórych tak, niektórych nie –

odparła. – Zejdźmy na widownię. Chcę zobaczyć, jak to

wygląda stamtąd.

Usiedli w środkowym rzędzie na wprost sceny. Ochroniarze zajęli miejsca trzy rzędy dalej.

–

Nieźle – powiedziała. – Wcześniej siedziałam w ostatnim rzędzie na balkonie. Wszystko

idealnie widać i słychać. Macie tu fantastyczną akustykę.

–

Twoi współpracownicy... – Ben powrócił do tematu, który zaczął chwilę wcześniej. – Chyba

dobrze ich znasz, prawda? W końcu spotykacie sienie tylko na stopie zawodowej, ale również
prywatnej...

–

Na wyjazdach jest to nieuniknione. Ale ludzie teatru nie różnią się od innych śmiertelników.

Jedni bardziej udzielają się towarzysko, inni trzymają się na uboczu. – Uśmiechnęła się. – A co?

Chcesz zmienić zawód?

–

Myślisz, że nadaję się na aktora?

–

Lepsza byłaby dla ciebie praca na zapleczu. Miałbyś więcej okazji do flirtów.

–

Zapamiętam to sobie. Powiedz, ile osób liczy w sumie zespół?

–

To zależy od tego, co wystawiamy.

–

A na przykład teraz?

Zmarszczywszy brwi, przyjrzała mu się badawczo.

– Dlaczego pytasz?

–

Z ciekawości.

–

Tak? Nigdy przedtem takie rzeczy cię nie interesowały.

–

Boże, Eve, nie można z tobą normalnie porozmawiać?

–

Można, Ben. Ale ponieważ wczoraj Reeve zadawał mi podobne pytania, stałam się

podejrzliwa. Wyjaśnij mi, proszę, co moi pracownicy mają wspólnego z tym draniem za kratkami?

Ben wyciągnął nogi i oparł je o fotel przed sobą.

–

Nie mogę. Nie ja prowadzę dochodzenie. Skarbie, kim jest ta aktorka w halce? Chyba mi jej

nie przedstawiono.

–

Przestań, Bennett – skarciła go Eve. – Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.

–

Jesteśmy.

–

Więc bądź ze mną szczery.

Wahał się tylko przez ułamek sekundy. Ponieważ był jej przyjacielem i darzył ją szacunkiem,

decyzję podjął błyskawicznie.

–

Nie sądzisz, że należy rozważyć wszystkie możliwości? – spytał.

– To znaczy?

–

Kiedy szantażysta odezwał się do ciebie po raz drugi, dzwonił z tego budynku. – Widząc, jak

Eve wyt

rzeszcza oczy, pokiwał smutno głową. – Nie powiedzieli ci o tym, prawda?

–

Z tego budynku? Skąd dokładnie?

–

Nie potrafią tego ustalić. Ale wiedzą, że na pewno nie telefonowano z miasta. Poza tym

każdego wejścia pilnował strażnik. Nigdzie nie było śladów włamania. Ładunek musiał być podłożony

przez kogoś, kto tu pracuje. Przez osobę, która może swobodnie wchodzić do budynku, nie

wzbudzając niczyich podejrzeń.

–

Jeśli nawet, to dlaczego zawężasz krąg podejrzanych do moich ludzi? – spytała. – To jest

ogromny

kompleks. Mieszczą się w nim jeszcze trzy inne teatry. W każdym pracują aktorzy,

maszyniści, oświetleniowcy...

– Wiem. –

Zacisnął rękę na jej dłoni. – Ale... Posłuchaj, Eve. To musiał być ktoś, kto ma prawo

przebywać w tej części budynku. Na scenie, za kulisami, w garderobie, w magazynie, nawet w twoim

gabinecie. Ktoś, czyja obecność nikogo nie dziwi.

–

Ale dlaczego ktoś z moich pracowników miałby grozić twojej rodzinie?

–

Podobno Deboque hojnie płaci.

–

Nie wierzę, Ben. – Skierowała spojrzenie na scenę. – Gdybym sądziła, że masz rację,

natychmiast bym przerwała próby i odesłała wszystkich do domu. Psiakość, Ben! Ci ludzie to aktorzy,

krawcowe, fryzjerki, akustycy, a nie terroryści czy zamachowcy.

–

Spokojnie, Eve. Nie twierdzę, że któryś z nich podłożył ładunek, ale teoretycznie mógł.

Przemyśl to. – Poklepał ją po ręce. – I uważaj na siebie.

Nagle coś sobie uświadomiła i cała złość z niej wyparowała.

–

Boże, jeżeli przywiozłam tu kogoś, kto...

–

Nawet nie kończ – przerwał jej Ben. – Bez względu na to, co wykaże dochodzenie, nie jesteś

za nic odpowiedzialna. Winę ponosi wyłącznie Deboque.

Eve westchnęła głośno.

–

Nigdy go na oczy nie widziałam. Nawet nie wiem, jak wygląda, a ciągle mam przez niego

kłopoty. Trzeba go powstrzymać, zanim...

– Powstrzymamy. – Powi

edział to cicho i łagodnie, ale w jego głosie pobrzmiewała furia. –

Reeve przystąpił już do działania. Niestety na wynik trzeba będzie trochę poczekać, ale na pewno się
uda.

–

Tylko ty się do niczego nie mieszaj. Niech się wszystkim zajmą fachowcy.

Rozciągnął usta w uśmiechu.

–

Nie denerwuj się, złotko. Bardziej interesują mnie kobiety i konie niż sława i chwała.

– To dobrze. –

Wstawszy z fotela, potarła skronie.

–

No, czas na mnie. Muszę iść na górę i obejrzeć kawałek drugiej próby.

–

Za ciężko pracujesz. Odbija się to na twojej twarzy.

–

Jak zwykle, jesteś bardzo szarmancki.

–

I przestań się martwić o Aleksa.

–

Możesz mi powiedzieć, jak mam to zrobić?

– Niestety. –

Pociągnął ją za kosmyk. – Zaufaj losowi. Aleks będzie rządził Cordiną. Nic mu w

tym nie przeszkodzi.

–

Oby. Wiesz, kiedy go widzę, jestem spokojna. Ale z dala od niego... po prostu się boję. –

Uścisnęła Bena na pożegnanie. – Do zobaczenia wieczorem.

– Zagramy w remika?

–

Dalej jesteś mi winien pięćdziesiąt trzy dolary.

– Kt

o by to liczył?

– Ja –

odparła z uśmiechem.

Ruszyła między rzędami do przejścia, po czym skręciła w lewo. Parę kroków za nią podążało

dwóch ochroniarzy.

Wczesnym popołudniem zajrzała Gabriella z Chris; usiłowały namówić Eve, żeby wybrała się z

nimi do nad

morskiej kawiarni. Odmówiła im. Nie chciała też kawy i ciastek, które przygotowała dla

niej asystentka. Podziękowała uprzejmie jednemu z aktorów, który zaproponował, aby zdrzemnęła się

w jego garderobie, oraz charakteryzatorce, która nieśmiało podsunęła jej krem likwidujący worki pod
oczami.

Kiedy próby dobiegły końca, była u kresu wytrzymałości.

–

Jeżeli jeszcze jedna osoba powie mi, że powinnam odpocząć, nie ręczę za siebie – mruknęła

gniewnie, wędrując pustym korytarzem.

–

Ja tam nic nie mówię.

Stanęła jak wryta, po czym wolno spojrzała w bok. Pete chował rekwizyty do skrzyń.

–

Myślałam, że wszyscy już wyszli.

– Pewnie wyszli. –

Wyprostował się. Zabrzęczały wiszące przy pasku klucze do magazynu. – Ja

też już prawie skończyłem. Muszę tylko znaleźć pudło na ten wielki wazon.

–

Zostaw go na wierzchu. Takiego szkaradzieństwa nikt nie ukradnie.

–

Sama pani mówiła, żeby kupić brzydki.

–

I taki kupiłeś. – Potarła obolały kark. – Jest świetny. Serwetki również. A złodziei naprawdę

nie musimy się obawiać. Teatr będzie zamknięty i strzeżony przez całą noc. Więc idź do hotelu, zjedz

kolację...

–

Może ma pani rację – rzekł, ale nie ruszył się z miejsca.

– O co chodzi, Pete? –

spytała.

–

Chciałbym coś powiedzieć...

– To mów.

–

Trochę się tamtego dnia zezłościłem, kiedy kazała mi pani opuścić magazyn. I jeszcze

pociągnęła mnie za koszulę, a potem zagroziła wywaleniem z pracy.

–

Domyślam się, że nie byłeś zadowolony.

–

Na pewno bym się tak nie grzebał, gdybym wiedział, co się dzieje. – Podrapał się po brodzie,

po czym wbił wzrok w buty. – Talbot opowiedział nam, jak to pani biegała po piętrach, sprawdzając,

czy wszyscy wyszli. Zachowała się pani odważnie. – Podniósł oczy. – Głupio, ale odważnie.

–

Ani głupio, ani odważnie. Po prostu zrobiłam to, co musiałam. Ale dzięki za dobre słowo,

Pete.

–

Chętnie bym panią zaprosił na kieliszek wina, szefowo.

Zatkało ją. Znała Pete'a od wielu lat, lecz zawsze dotąd trzymał się na dystans.

–

Z przyjemnością, Pete. Dziś wieczorem jestem zajęta, może więc jutro po próbie?

–

Dobrze, może być jutro. – Ponownie podrapał się po brodzie, po czym wolnym krokiem

skierował się do wyjścia.

Eve ruszyła w przeciwną stronę, do swojego nowego gabinetu. Spojrzała na zegarek: szósta

piętnaście. Aleks się spóźnia. Cały dzień niecierpliwie czekała na szóstą.

Cóż, poczeka chwilę dłużej.
O czym chciał z nią porozmawiać? O tym, co ich łączy? Że niestety nie mogą być razem?

Pragnął jej. Nie miała co do tego wątpliwości. Ale jako człowiek prawy, sumienny i odpowiedzialny

zdawał sobie sprawę, że lepiej zakończyć potajemne schadzki. Sam mówił, że nie chce narażać jej na
plotki.

Niczego nie żałowała. Od początku wiedziała, na co może liczyć. Tak, poczeka na Aleksa, ale

nie będzie siedzieć bezczynnie, wzdychając i użalając się nad sobą.

Wziąwszy z półki plik notatek, usiadła przy biurku. Wokół było cicho jak makiem zasiał. I nagle

powietrzem wstrząsnął huk.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Nawet nie zdążyła wstać od biurka, kiedy usłyszała odgłos kroków. Ktoś biegł korytarzem.

Otwierając drzwi, zamierzała jedynie spytać, co się dzieje; przecież próba już dawno się skończyła i

wszyscy mieli wrócić do hotelu na kolację.

Wtem zobaczyła ciało.
Znieruchomiała; po chwili rzuciła się pędem do leżącego na podłodze mężczyzny. Koszulę miał

zakrwawioną. Wokół było pełno szkła – potłuczone szklanki i dzban, z którego wylała się woda.

Niewiele się zastanawiając, ściągnęła sweter i okryła nim rannego.

Telefon! Starając się zachować spokój, wróciła biegiem do gabinetu i drżącą, wilgotną ręką

wykręciła numer.

– Tu Eve Hamilton.

Dzwonię z Teatru Wielkiego w Centrum Sztuk Pięknych. Postrzelono

człowieka. Proszę przysłać karetkę. I policję. – Na moment wstrzymała oddech; ktoś nadchodził
korytarzem. –

Tylko błagam, szybko! – dodała szeptem.

Odłożywszy słuchawkę, rozejrzała się po pokoju. Nie było żadnej drogi ucieczki; jedyne

wyjście prowadziło na korytarz. Kroki ucichły – ale jak daleko od drzwi stał zabójca? Dygocząc na

całym ciele, obeszła cicho biurko. Wiedziała, że ktokolwiek tam jest, zabije ją, a potem...

Spojrzała na zegarek. Szósta dwadzieścia. No tak, czekają na Aleksandra. Pot spływał jej z

czoła, gdy wolno skradała się do drzwi. Musi ostrzec Aleksa! Musi znaleźć na to sposób. Wyciągnęła

rękę, żeby szerzej uchylić drzwi, kiedy nagle ktoś pchnął je lekko od zewnątrz.

Najpierw zobaczyła pistolet. Potem trzymającą go rękę. Dławiąc krzyk, podniosła wzrok i

spojrzała na przybysza.

W drzwiach stał mężczyzna, z którym Aleks trenował szermierkę. Już wtedy, gdy uśmiechnął

się do niej jego twarz wydała się jej znajoma. Nic dziwnego. Przypomniała sobie, że dzień czy dwa

wcześniej widziała faceta tu, w teatrze.

Teraz nie uśmiechał się. Patrząc mu w oczy, nie miała cienia wątpliwości, że ten człowiek

potrafi zabijać.

– Mademoiselle... –

zaczął.

Nie czekała na dalszy ciąg. Prawą ręką wykonała gwałtowny zamach, celując w szyję bandyty.

Kiedy pistolet upadł z brzękiem na podłogę, zamachnęła się po raz drugi, tym razem uderzając kantem

dłoni w kark. Dysząc ciężko, popatrzyła z góry na leżącą u swych stóp postać.

Chwytając nieprzytomnego mężczyznę pod pachy, wciągnęła go do gabinetu. W górnej

szufladzie biurka znalazła klucz. Przeskoczywszy nad ciałem, wyszła na korytarz i zamknęła za sobą
drzwi.

W głowie jej szumiało. Oparła się o ścianę, usiłując złapać oddech i oczyścić umysł. Słysząc,

jak parę metrów dalej postrzelony mężczyzna jęczy, podbiegła do niego.

–

Ciii. Wezwałam karetkę. Zaraz lekarz opatrzy panu ranę.

– Jermaine...

–

Tak, wiem. Zajęłam się nim. Proszę nic nie mówić. – Pomyślała, że powinna zastosować jakiś

ucisk, żeby zatamować krwawienie. Ale jak? Czym? Może ręcznik. .. – Niech pan się nie rusza. Zaraz

wrócę.

–

Czekał... ukryty...

–

Wiem. Nikomu już nic nie zrobi. Zamknęłam go w moim gabinecie. A pan niech nic nie

mówi. Za chwilę wrócę.

Wstała. Zamierzała iść do najbliższej łazienki po ręcznik, kiedy usłyszała za sobą hałas.

Obejrzała się. Korytarz był pusty. Zwilżywszy wargi, popatrzyła na drzwi gabinetu. Czyżby bandyta

odzyskał przytomność? Nagle z przerażeniem coś sobie uświadomiła. Nie wzięła pistoletu. Broń była
w gabinecie.

Ni stąd, ni zowąd dobiegło ją wołanie. Skierowała się tam, skąd dochodziło. Po chwili wcisnęła

kontakt. Światło zalało scenę. Aleksander. Szlochając głośno, rzuciła mu się w ramiona, zanim zdążył

ją przeprosić za spóźnienie.

–

Eve, co się stało?

– Ten facet, agen

t Deboque'a, jest w moim gabinecie. Zamknięty na klucz. Postrzelił jednego ze

strażników. Wezwałam już karetkę i policję.

–

Nic ci nie zrobił? – Przyjrzał się jej uważnie. – Skąd ta krew...?

–

To nie moja, to tego strażnika. Aleks, on potrzebuje pomocy. A w moim gabinecie...

–

Już dobrze. – Obejmując ją mocno, zwrócił się do swoich ochroniarzy. – Idźcie tam. Ja z nią

zostanę.

–

Ale on ma broń... – zaczęła.

–

Oni też – przerwał jej Aleks. Podprowadził ją do kanapy o spranym, spłowiałym obiciu. –

Usiądź. I opowiedz mi, co się stało.

–

Wydawało mi się, że wszyscy poszli do domu. Nagle usłyszałam strzał, a potem kroki. Kiedy

wyjrzałam z gabinetu, na korytarzu leżał człowiek. Wróciłam do telefonu. I wtedy znów usłyszałam

kroki. Aleks, to był ten twój partner od szermierki, Jermaine...

–

Jermaine został postrzelony?

– Nie! –

Potrząsnęła głową. – To on pomaga Deboque'owi. Miał broń. Znokautowałam go...

–

Znokautowałaś Jermaine'a?

–

No tak. Strzelił do strażnika i wracał po...

– Eve. –

Potrząsnął ją delikatnie za ramię. – Jermame jest szefem ochrony. Przydzieliłem go,

żeby chronił ciebie.

– Ale... ale on... –

Urwała. Miała kompletny mętlik w głowie. – W takim razie kto...

–

Przepraszam, że wam przeszkadzam. – Z lewej kulisy wyłonił się Russ. Trzymał w dłoni

rewolwer z

tłumikiem.

–

O Boże. – Aleksander poderwał się, zasłaniając sobą Eve.

–

Jak to miło, że Wasza Wysokość odesłał ochroniarzy. Obiecuję, że to będzie szybka,

bezbolesna śmierć. Bądź co bądź jestem zawodowcem.

– Nie! –

Eve wysunęła się zza Aleksa. – Nie możesz, Russ.

–

Przykro mi, Eve. Ciebie mi naprawdę szkoda. – W jego głosie pobrzmiewała nuta szczerości.

–

Jesteś najlepszą producentką teatralną, z jaką zdarzyło mi się współpracować.

–

Nie ujdzie ci to płazem – oznajmił cicho Aleks, wiedząc, że lada moment wrócą ochroniarze.

–

Ujdzie. Znam ten teatr jak własną kieszeń. W ciągu dziesięciu sekund zapadnę się pod ziemię.

Więcej czasu mi nie trzeba. A jeśli się nie uda... – Wzruszył ramionami. W oddali słychać było wycie
policyjnych syren. – To trudno.

Wycelował broń prosto w serce Aleksandra.

–

Osobiście nie mam nic przeciwko Waszej Wysokości...

Stali na środku sceny. Obok na stoliku połyskiwał wielki czerwony wazon pełen papierowych

kwiatów. Światła były włączone. Wyglądało to tak, jakby odbywała się próba. Tylko rewolwer był
prawdziwy.

Eve krzyknęła. Instynktownie, bez chwili namysłu, wysunęła się przed Aleksandra i przyjęła

kulę, która była przeznaczona dla niego.

Nie umrze. Nie może umrzeć. Siedział z głową wspartą na dłoniach i powtarzał te słowa.

Wi

edział, że w poczekalni są inni, ale nie zwracał na nich uwagi Gabriella siedziała obok niego,

myślami i spojrzeniem starając się dodać mu otuchy. Ojciec stał przy oknie. Bennett siedział na

niedużej kanapie, ściskając Chris za rękę. Reeve krążył: to wychodził, by porozmawiać z

funkcjonariuszami policji, to wracał.

Gdyby miał sekundę więcej, mógłby pchnąć Eve na podłogę, pociągnąć za siebie, coś zrobić,

żeby nie dosięgła jej kula. Nie zdążył. Jej okrzyk wciąż dźwięczał mu w uszach. Nigdy nie zapomni
tego, j

ak zawyła z bólu, a potem wolno osunęła się na ziemię.

Miał na rękach jej krew. Dosłownie i w przenośni.

–

Napij się, Aleks.

Gabriella podsunęła mu kubek herbaty, ale potrząsnął głową. Po chwili zapalił kolejnego

papierosa.

–

Przestań się obwiniać. Eve będzie potrzebowała twojej pomocy i wsparcia. Musisz być silny.

–

Powinienem był ją ochronić. Nie narażać na niebezpieczeństwo. – Zacisnął powieki. Nie

pomogło. Wciąż miał przed oczami obraz Eve, która obejmuje go w pasie, własnym ciałem osłaniając

przed kulą. – On chciał mnie zabić, nie ją.

– Ciebie lub kogokolwiek z nas. –

Gabriella położyła rękę na kolanie brata. – Wszyscy w

równym stopniu możemy czuć się winni... Aleks, w najgorszych chwilach mojego życia byłeś przy

mnie. Wiem, że odrzucałam twoją pomoc. Błagam, nie zachowuj się tak samo, nie zamykaj się.

Poklepał ją po ręce. Na nic więcej nie było go stać. Reeve wrócił do poczekalni. Ścisnął żonę za

ramię, potem podszedł do Armanda. Stary książę w milczeniu skinął głową. Nie mogąc usiedzieć w
miejscu, Chri

s zaczęła chodzić od drzwi do okna i z powrotem. Wtem poczuła, jak Gabriella otaczają

ramieniem,

–

Nie możemy jej stracić...

– Nie stracimy –

szepnęła Brie. Delikatnie podprowadziła przyjaciółkę do krzesła. – Pamiętasz,

jak w szkole opowiadałaś mi o Eve? Zastanawiałam się, jak to jest mieć siostrę.

–

Pamiętam. – Chris wzięła głęboki oddech. – Trochę mi nawet zazdrościłaś.

–

Tak, bo sama dorastałam wśród mężczyzn. – Uśmiechając się, popatrzyła na braci, ojca, męża.

–

Pamiętam też, kiedy pierwszy raz pokazałaś mi jej zdjęcie. Miała dwanaście albo trzynaście lat. Była

śliczna. Pomyślałam sobie, że to miło mieć kogoś, z kim można się wszystkim dzielić.

–

Opowiedziałam ci wtedy, jak ją przyłapałam w moim pokoju. Siedziała przy toaletce

zawalonej kosmetykami i moi

m najlepszym niebieskim cieniem malowała sobie powieki. Wyglądała

koszmarnie. –

Wierzchem dłoni Chris osuszyła łzy. – Jej się jednak wydawało, że wygląda

rewelacyjnie.

Pociągnęła nosem i skinieniem głowy podziękowała Gabrieli! za chustkę. Po chwili mówiła

dalej.

–

Była niepocieszona, kiedy ojciec wysłał ją do szkoły z internatem. Tata uważał, że tak będzie

najlepiej, i nie pomylił się, ale Eve... ona nienawidziła tej szkoły. A my... kochaliśmy smarkulę, ale nie

wierzyliśmy, że cokolwiek w życiu osiągnie. Zamiast się uczyć, wertowała kolorowe pisma i

godzinami słuchała muzyki. Okazało się jednak, że nie zbywało jej na inteligencji, po prostu nie

chciała marnować czasu na coś, co jej w ogóle nie interesowało.

–

Pisała do ciebie takie śmieszne listy. Czasem mi je czytałaś.

–

Tak, opisywała dziewczyny w internacie, nauczycieli. Miała niesamowity zmysł obserwacji.

Boże, Brie, jak długo to jeszcze potrwa?

–

Najwyżej parę minut Pamiętasz, myślałyśmy, że ona i Bennett... Wydawało nam się, że

idealnie do siebie pasują. – Popatrzyła na siedzącego samotnie Aleksandra. – Czy to nie dziwne, że

dwoje ludzi, których uwielbiamy nad życie, odnalazło siebie?

– Ona tak bardzo go kocha. –

Chris również skierowała wzrok na Aleksandra. – Chciałam, żeby

wróciła ze mną do Houston. Odmówiła. Jakby przeczuwała, że uratuje mu życie. – Głos uwiązł jej w

gardle. Dopiero po chwili była w stanie mówić dalej. – Powiedziała mi, że nie ma znaczenia, co Aleks

do niej czuje; po prostu chce z nim być jak najdłużej.

Brie westchnęła głośno.

– Zawsze

jest taki zamknięty – szepnęła. – Rzadko uzewnętrznia emocje. Ale teraz chyba już

nikt nie może mieć żadnych wątpliwości. Aleks wini siebie za to, co się stało. Nie okoliczności, nie

los, nie Deboque'a. Wyłącznie siebie.

–

Eve by go nie winiła.

– Wiem.

Ch

ris ponownie otarta łzy i zmusiła się, by wstać. Niełatwo jej było przezwyciężyć wrogość i

podejść do Aleksa. Zrobiła to ze względu na Eve. Czuła do Aleksa żal, gniew, niechęć. Kiedy usiadła

obok niego na kanapie, popatrzył na nią oczami równie smutnymi i czerwonymi jak jej własne.

– Nienawidzisz mnie, prawda? –

spytał przytłumionym głosem. – Sam zionę do siebie jeszcze

większą nienawiścią. Ale to pewnie słabe pocieszenie.

Chciała uścisnąć jego rękę, lecz nie była w stanie.

–

To jej nie pomoże, Aleks. Musimy być silni.

–

Powinienem był ją zmusić do wyjazdu.

–

Myślisz, że dałbyś radę? – Uśmiechnęła się nieznacznie. – Wątpię. Odkąd Eve skończyła

szkołę, nikomu nie pozwala za siebie decydować.

–

Nie obroniłem jej. – Zakrył twarz. – Oddałbym za nią życic, a jednak nie zdołałem jej obronić.

Chris nie wytrzymała; wyciągnęła do niego dłoń.

–

Posłuchaj. Eve zasłoniła cię własnym ciałem. Świadomie stanęła tak, by kula dosięgła ją

zamiast ciebie. Jeżeli więc koniecznie chcesz się za coś winić, wiń się za to, że ona cię kocha, – Na

moment zamilkła. – Musimy wierzyć, że Eve z tego wyjdzie. Że wyzdrowieje.

Czekali. Czas mijał. Kawa stygła. Popielniczki były coraz bardziej pełne. Szpitalne zapachy

przestały im przeszkadzać. O strażnikach pilnujących korytarzy zapomnieli.

Wreszcie w drzwiach ukazał się doktor Franco. Czepek miał mokry od potu, przód fartucha

również. Wszyscy natychmiast poderwali się na nogi. Lekarz skierował kroki w stronę Chris.

–

Pani siostrą zajmuje się chirurg, ale lada moment przewieziemy ją do sali pooperacyjnej.

Organizm pani siostry jest silny i nie ma zamiaru się poddawać.

–

Więc nic jej nie będzie? – spytała Chris, niemal miażdżąc w uścisku rękę lekarza.

–

Operację zniosła znacznie lepiej, niż się można było spodziewać. Jak już mówiłem, doktor

Thorette to jeden z najlepszych specjalistów na świecie. Sama operacja była bardzo trudna; kula tkwiła

tuż przy kręgosłupie.

–

Ale Eve nie będzie... – Aleksander z trudem dokończył zdanie – sparaliżowana?

–

Jeszcze za wcześnie, żeby o tym mówić. Doktor Thorette uważa jednak, że nie doszło do

trwałego uszkodzenia. Podzielam jego zdanie.

–

A ponieważ pan, doktorze, nigdy się nie myli, myślę, że wszystko będzie dobrze – oznajmił

stary książę głosem ochrypłym od papierosów.

–

Też tak myślę, Wasza Wysokość. Aleksandrze...

–

Doktor Franco był przyjacielem Bissetów od ponad trzydziestu lat, rzadko jednak zwracał się

do członków książęcej rodziny po imieniu. – Eve ma młody, silny organizm. Nie widzę powodu,

dlaczego miałaby nie odzyskać zdrowia. Ale musimy poczekać. Myśmy zrobili wszystko, co w naszej

mocy. Reszta zależy teraz od niej.

–

Kiedy mogę ją zobaczyć?

–

Sprawdzę, kiedy trafi na salę pooperacyjną, i dam ci znać. Chociaż szansa, żeby obudziła się

przed świtem, jest niewielka... Nie. nie protestuj. Nie zamierzam ci niczego zabraniać. Przeciwnie,

myślę, że twoja obecność przyśpieszy jej powrót do zdrowia. A teraz państwo wybaczą...

Czuwał przy łóżku Eve. W rogu sali paliło się niewielkie światełko. Na stoliku stała taca z

jedzeniem. Aleks odsunął ją na bok; nie był w stanie nic przełknąć.

Leżała bez ruchu podłączona do kroplówki.
Nie spuszczał z niej oczu. Czasem brał ją za rękę i opowiadał jej o tym, jak pójdą na spacer

brzegiem morza, jak pojadą do Zurychu, gdzie jego rodzina ma letnią rezydencję, albo będą

wypoczywać w ogrodzie. Czasem nic nie mówił, tylko siedział, uważnie wpatrując się w jej twarz.

– Nie zostawiaj mnie, Eve –

szepnął. – Zostań. Proszę cię. Tak bardzo jesteś mi potrzebna. Nie

odchodź.

Ani na moment się nie zdrzemnął. Kiedy w szparach między żaluzjami pojawił się pierwszy

słaby promyk światła, Eve drgnęła.

– Eve. –

Aleks zacisnął rękę na jej dłoni. – Kochanie, wszystko będzie dobrze. Błagam, otwórz

oczy. Słyszysz mnie?

Owszem, słyszała, ale jego głos docierał z bardzo daleka. Coś było nie tak. Miała wrażenie,

jakby unosiła się na wodzie. I te sny... Otworzyła oczy. Przez moment nic nie widziała, potem wolno

zaczęły wyłaniać się kształty.

– Jestem tu –

powtórzył. – Wszystko będzie dobrze. Powiedz, czy mnie słyszysz...?

– Aleks? –

Jego twarz była blisko, ale ona nie mogła jej dotknąć. Dziwne, pomyślała, wcześniej

chyba nie miał zarostu? Uśmiech przebiegł po jej wargach. – Nie ogoliłeś się.

Po chwili znów zapadła w sen.
Ocknęła się parę minut później, choć jemu wydawało się, że upłynęło co najmniej kilka godzin.

Tym razem pamiętała, co się stało.

–

Nie jesteś ranny? – spytała.

– Nie.

– Russ...

Odruchowo zwinął dłoń w pięść.

–

Policja się nim zajęła. Nie martw się.

Eve rozejrzała się po sali. Za swoim łóżkiem zobaczyła aparaturę medyczną.

–

Szpital! Nie chcę...

–

To nie potrwa długo, ma belle – powiedział, zaskoczony strachem w jej oczach. – Kiedy

poczujesz się lepiej...

–

Nie chcę leżeć w szpitalu.

–

Będę tu z tobą.

–

Cały czas?

– Tak –

obiecał.

–

Aleks, powiesz mi prawdę?

–

Oczywiście. – Przywarł ustami do jej nadgarstka.

–

Czy ja umrę?

– Nie. –

Przysunął się bliżej. – Nie umrzesz. Doktor Franco mówi, że jesteś... – przypomniał

sobie określenie, jakiego sama kiedyś użyła – zdrowa jak koń.

–

Na pewno tak nie powiedział.

– No dobrze,

powiedział: jak ryba.

Uśmiechnęła się. Nagle syknęła cicho.

–

Coś cię zabolało?

–

Tak. Plecy, w okolicach łopatki.

Tam, gdzie tkwiła kula, pomyślał Aleks. Pocałował Eve w policzek i wstał.

–

Zawołam pielęgniarkę.

–

Nie odchodź.

–

Zaraz wrócę. Przysięgam. – Kiedy otworzył drzwi, zobaczył idącego korytarzem lekarza. –

Obudziła się. Czuje ból w plecach.

–

To nieuniknione, Wasza Wysokość. Zaraz zobaczymy, jak jej można pomóc. – Doktor Franco

gestem wezwał pielęgniarkę.

–

Ona boi się tego miejsca, doktorze.

– Ta

k, ma jakąś fobię na punkcie szpitali. Ale niestety, musi tu jeszcze trochę zostać.

–

W takim razie zostanę z nią.

– Absolutnie wykluczone.

–

Słucham? – spytał Aleks. Następcy tronu na ogół nikt się nie sprzeciwiał.

–

Nie mogę pozwolić, aby Wasza Wysokość tkwił tu dzień i noc. Natomiast na zmianę z siostrą

panny Hamilton, proszę bardzo. A teraz przepraszam, ale chciałbym zbadać pacjentkę.

Aleksander usiadł na krześle za drzwiami. Marzył o tym, żeby przez parę minut być sam,

zamknąć się w jakimś ciemnym pokoju i dać upust wściekłości, bólowi, przerażeniu.

Po raz pierwszy od dwudziestu czterech godzin zamknął oczy. Otworzył je, gdy tylko na

korytarzu ukazał się doktor Franco.

–

Wasza Wysokość może do niej na chwilę zajrzeć – powiedział lekarz. – Ale kiedy zjawi się tu

panna Chris, proszę udać się do domu, zjeść solidny posiłek i przespać się kilka godzin. Inaczej

zabronię Waszej Wysokości wstępu do szpitala.

Aleksander potarł kark.

–

Gdyby nie to, że przemawia przez pana troska o pacjentkę, zignorowałbym pana polecenia,

doktorze. Proszę mi powiedzieć: jak ona się czuje?

–

Jest osłabiona, ale nie ma żadnych wewnętrznych obrażeń. Najważniejsze, że ma czucie w

nogach.

– Czyli nie...

–

Nie grozi jej paraliż. Potrzebuje ciszy, spokoju, wsparcia psychicznego. Myślę, że jutro

przeniesiemy ją do zwykłej sali.

–

Doktorze, nawet pan nie wie, jaki jestem panu wdzięczny.

–

To dla mnie honor leczyć członków książęcej rodziny – rzekł doktor Franco.

Aleksander poszukał w kieszeni etui z pierścionkiem.

–

Podziwiam pańską spostrzegawczość, doktorze.

–

Dziękuję, Wasza Wysokość. To co, umawiamy się, że teraz panna Hamilton posiedzi u

siostry?

–

W porządku. Za parę minut wyjdę.

Kiedy wszedł z powrotem do pokoju, Eve nie spała, wpatrywała się w sufit

–

Myślałam, że poszedłeś sobie.

–

Przecież obiecałem, że wrócę. – Usiadł na łóżku i wziął ją za rękę. – Na kilka godzin zostawię

cię z Chris, dobrze? Ani przez chwilę nie będziesz sama.

–

Czuję się jak idiotka z tym swoim strachem. Aleks... ten strażnik, którego Russ postrzelił...

Czy on...?

–

Żyje. Jest pod stałą opieką lekarską. Właśnie zamierzam do niego zajrzeć.

–

Być może ocalił mi życie – szepnęła. – I tobie. A ja nawet nie wiem, jak ma na imię.

– Craden.

Powtórzyła je kilka razy w myślach, żeby nie zapomnieć.

–

A Jennaine? Jak się czuje?

Aleks uśmiechnął się.

–

Doszedł już do siebie. Tylko jego duma nadal trochę cierpi.

–

Niepotrzebnie. Przecież nie dostałam czarnego pasa za piękne oczy.

– To prawda, cherie

. Najlepiej będzie, jak sama mu

to kiedyś wyjaśnisz. – Odgarnął jej z

twarzy

włosy.

–

Jakie przynieść ci kwiaty? Mógłbym nazrywać ich w ogrodzie, ale... Nawet nie wiem, czy

masz ulubione.

Łzy pociekły jej po policzkach.

–

Och, nie. Nie płacz, moja droga.

–

To ja go tu sprowadziłam. – Zamknęła oczy, chcąc powstrzymać strumień łez. –

Sprowadziłam Russa do Cordiny. Do ciebie.

– Nie, kochanie. –

Delikatnie otarł palcem jej twarz. – Deboque go sprowadził. Jeszcze nie

mamy na to dowodów, ale znajdziemy je.

–

Jak mogłam być taka ślepa? Sama go przesłuchiwałam, rozmawiałam z ludźmi, którzy z nim

pracowali, widziałam go w paru sztukach... Po prostu nie rozumiem.

–

Był fachowcem, Eve. Doskonałym aktorem. Ale zajmował się również czym innym. Zabijał

dla pieniędzy. Nie dla żadnej sprawy, tylko właśnie dla pieniędzy. Reeve jest w kontakcie z
Int

erpolem. Może zdołamy dowiedzieć się czegoś więcej.

–

To się stało tak szybko...

–

Ale już po wszystkim. Russ nikomu już nie wyrządzi krzywdy.

– Gdzie on teraz jest?

Aleks zawahał się, uznał jednak, że Eve ma prawo znać prawdę.

–

Nie żyje. Jennaine zastrzelił go chwilę po tym, gdy... – Przed oczami stanął mu obraz Eve

osuwającej się na podłogę. – Kiedy na moment odzyskał przytomność, Reeve wyciągnął z niego

trochę informacji. Porozmawiamy o tym kiedy indziej, jak już będziesz zdrowa.

–

Bałam się, że cię zabije...

Powieki zaczęły jej opadać. Lekarstwo zaaplikowane przez doktora Franca najwyraźniej

poskutkowało.

–

I zabiłby, gdyby nie ty. Nie wiem, jak mam ci się odwdzięczyć.

Uśmiechnęła się sennie.

–

Spośród kwiatów w ogrodzie najbardziej lubię dzwonki.

Przy

nosił je codziennie, najpierw do szpitala, a potem, gdy pozwolono Eve odbyć dalszą kurację

w pałacu pod okiem doświadczonej pielęgniarki, przynosił kwiaty na górę do jej sypialni.

Kiedy po tygodniu zaczęła się martwić o swoją trupę, poczuł ulgę. Oznaczało to, że zdrowieje.
Dziennikarze obwołali ją bohaterką. W prasie pojawiło się mnóstwo artykułów o tym, co

wydarzyło się w teatrze. Bennett czytał je Eve na głos, po czym żartował, że teraz pewnie będzie

zadzierać nosa.

Eve nalegała, żeby pierwsza premiera odbyła się zgodnie z planem. Potem wystraszyła się –

przecież powinna być na miejscu, mieć wszystko na oku.

Studiowała dokładnie każdą recenzję. Cieszyła się, że sztuka została dobrze przyjęta i że aktor,

który zastąpił Russa, znakomicie wywiązał się ze swojego zadania. Żałowała jedynie, że sama nie

mogła obejrzeć tego przedstawienia.

Z coraz mniejszą chęcią poddawała się badaniom lekarskim.

–

Doktorze, kiedy pan wreszcie przestanie mnie dźgać i ugniatać? Czuję się już dobrze.

Leżała na brzuchu, podczas gdy doktor Franco zmieniał jej opatrunek.

–

Mówiono mi, moje dziecko, że źle sypiasz.

–

Bo nudzę się jak mops. Spacer po ogrodzie jest wielkim wydarzeniem. Chcę iść do teatru,

panie doktorze. Przegapiłam pierwsze przedstawienie. Nie chcę przegapić drugiej premiery.

– Rozumiem. Podobno odmawiasz przyjmowania leków?

–

Bo ich nie potrzebuję. – Podparta głowę na dłoniach. – Naprawdę czuję się dobrze.

–

Potwierdza się moja teoria – oznajmił z uśmiechem lekarz, pomagając Eve przewrócić się na

wznak.

–

Jak pacjent marudzi, to znaczy, że zdrowieje.

–

Przepraszam, jeśli zachowuję się jak rozkapryszone dziecko.

–

Ależ wcale się tak nie zachowujesz.

–

Po prostu nie jestem przyzwyczajona, żeby tak się o mnie troszczono. Nawet ojciec... Gdyby

Chris ni

e przekonała go, żeby wrócił do Houston, chybabym zwariowała. Tata oczywiście był

wspaniały, godzinami tu przesiadywał. Zresztą wszyscy są cudowni. Dzieciaki Gabrielli przynoszą mi

laurki. Dorian przemycił nawet kotka. Rzecz jasna, to tajemnica.

– Nikomu nie powiem.

–

Książę Armand przychodzi codziennie. Dostałam od niego tę pozytywkę. – Pogładziła srebrną

szkatułkę. – Podarował ją swojej żonie, kiedy urodziła Aleksa... Powiedział, że na pewno by się

cieszyła, wiedząc, że pozytywka jest w tak dobrych rękach.

–

Obie dałyście mu syna.

–

Panie doktorze, wcale nie czuję się jak bohaterka.

–

Łzy znów podeszły jej do gardła. Nienawidziła być beksą, ale nie umiała ich powstrzymać. –

Ja... muszę normalnie żyć. Leżąc tu, mam zbyt dużo czasu na rozmyślanie.

– Niepokoj

ą cię własne myśli?

– Niektóre –

przyznała. – Muszę się czymś zająć.

–

Proponuję mały eksperyment...

– Jaki? –

spytała podejrzliwie.

–

Dziś po południu spróbujesz zasnąć...

– Ale doktorze...

–

Proszę mnie do końca wysłuchać. A więc dziś po południu spróbujesz zasnąć – powtórzył. –

Wieczorem włożysz elegancką suknię... bez dekoltu na plecach, żeby nie było widać opatrunku, i

pojedziesz do teatru. Wyłącznie w charakterze widza. Po przedstawieniu wrócisz do pałacu. Możesz

zjeść lekką kolację. A potem, jak Kopciuszek, o dwunastej masz być w łóżku. Co ty na to?

Uradowana, wyciągnęła rękę na znak zgody. Zamierzała dotrzymać słowa i o północy znaleźć

się w łóżku. A za kilka dni wrócić do pracy.

Chris z Gabriellą pomogły się jej ubrać. Kiedy w prostej białej sukni i ozdobionym koralikami

żakiecie przyjrzała się sobie w lustrze, uznała, że wygląda znacznie lepiej niż przed aferą z Russem.

Była wypoczęta, policzki miała delikatnie zarumienione, oczy błyszczące.

Wyperfumowała się za uszami. Znów czuła się jak kobieta.

–

Jesteś piękna – powiedział z zachwytem Aleksander, kiedy przyszedł po nią na górę. W dłoni

trzymał bukiecik dzwonków.

–

Dziękuję. – Podniosła kwiaty do nosa i wciągnęła ich słodkawy zapach. – Po raz pierwszy od

wielu dni patrzysz na mnie normaln

ie, a nie jak na chorą, niemal umierającą istotę.

Wziął ją pod rękę i poprowadził schodami na dół. Przed drzwiami czekała długa, lśniąca

limuzyna; silnik cichutko warczał. Wnętrze wozu wypełniała muzyka Beethovena. Na wąskiej półce w

kubełku z lodem chłodziła się butelka szampana.

– Cudownie –

szepnęła Eve, przysuwając swój kieliszek do kieliszka Aleksa, a potem całując go

w usta.

–

Jestem taka szczęśliwa.

–

Cieszę się. – Sięgnął w bok do niedużej przegródki, z której wyciągnął długie, wąskie etui. –

Czekałem z tym, aż wyzdrowiejesz.

–

Aleks, nie musisz mi dawać prezentów.

–

Ale chcę. – Włożył etui do jej dłoni. – Proszę cię, nie odmawiaj mi.

Jakżeby mogła? Kiedy uniosła wieczko, jej oczom ukazał się niezwykłej urody naszyjnik

wysadzany brylantami i szafiram

i. Kamienie zdawały się wisieć na cienkich srebrnych niteczkach.

Spoglądając na ten wspaniały okaz sztuki jubilerskiej, Eve nie była w stanie ukryć zachwytu.

–

Och, Aleks, jakie to wspaniałe. Po prostu brakuje mi słów.

–

Tak jak mnie, kiedy patrzę na ciebie. Włożysz to dzisiaj?

–

Boże... – Nieskazitelne piękno naszyjnika niemal ją przerażało. Ale nie chciała sprawić

ukochanemu przykrości. – Oczywiście. Z przyjemnością. Pomożesz mi?

Delikatną złotą obrożę, którą włożyła do eleganckiej białej sukni, zastąpił naszyjnikiem. Eve

odruchowo przytknęła rękę do szyi.

–

Pewnie częściej będę myślała o tym niż o sztuce – powiedziała. Pochyliwszy się, pocałowała

Aleksa w usta. –

Dziękuję.

Wchodząc do teatru, była zdenerwowana. A potem przeżyła jedną z największych

niespo

dzianek w swoim życiu. Kiedy pojawiła się w książęcej loży, widzowie zgotowali jej owację na

stojąco.

Aleksander podniósł jej rękę do ust. Biorąc z niego przykład, Eve uśmiechnęła się i skinieniem

głowy podziękowała publiczności za tak serdeczne powitanie.

–

Mam nadzieję, że sztuka im się spodoba – szepnęła, czekając na odsłonięcie kurtyny. – Boże,

jak strasznie chciałabym zajrzeć za kulisy i...

–

Nie tak się umawiałaś z lekarzem, cherie.

–

Wiem, ale... O, zaczyna się.

Przez cały pierwszy akt trzymała go za rękę, a serce co rusz podchodziło jej do gardła.

Wychwytywała każde najmniejsze potknięcie: a to ciut za długą pauzę, a to zbyt szybkie kroki.

Zapamiętywała miejsca, gdzie wprowadziłaby drobne poprawki.

Dopiero gdy usłyszała śmiech publiczności, uspokoiła się. Sztuka była bardzo amerykańska, o

cierpkim humorze i ostrych, dowcipnych dialogach, ale problem, który poruszała – niemożność

porozumienia się pary kochanków – przemawiał do wszystkich.

Liczyła, ile razy publiczność wywoła aktorów.

–

Dwanaście! – zwróciła się do Aleksa. – Dwanaście razy się kłaniali. To dobrze. Rzeczywiście

zagrali świetnie. W drugim akcie zmieniłabym...

–

Niczego dziś nie będziesz zmieniać – powiedział, wyprowadzając ją z loży.

Trzej ochroniarze poderwali się na baczność. Starała się o nich nie myśleć.

–

Szkoda, że całą noc trzeba czekać na recenzje.

–

Westchnęła. – Nie wiem, jak to wytrzymam... Słuchaj, nie moglibyśmy na chwilkę wstąpić do

garderoby, żebym...

– Nie tym razem.

Na dole w holu kłębiło się od dziennikarzy i fotoreporterów, ochroniarze jednak sprawnie sobie

z nimi poradzili. Po chwili Eve z Aleksem siedzieli w limuzynie.

–

Trwało to stanowczo za krótko. – Położyła głowę na oparciu siedzenia i na moment

przymknęła oczy. – A ja byłam taka zdenerwowana. W dodatku miałam wrażenie, jakby wszyscy na
nas patrzyli.

–

I to cię peszyło?

–

Trochę – przyznała. – Spróbuję namówić doktora Franco, żeby następnym razem pozwolił mi

usiąść w kulisach.

–

Nie jesteś zmęczona?

– Nic a nic. –

Wciągnęła głęboko powietrze. – Czuję się niesamowicie przejęta. Tak jak

Kopciuszek ostatnie pięć minut przed północą.

–

Została ci jeszcze godzina. Chciałbym, żebyśmy ją spędzili razem.

–

Ja też.

W pałacu panowała niczym nie zmącona cisza. Skierowali się na górę. Tam zamiast skręcić w

lewo do jej pokoju, s

kręcili w prawo, do jego apartamentu.

Zobaczyła stół nakryty dla dwóch osób. W kryształowych świecznikach płonęły świece. Z

niewidocznych głośników sączyła się nastrojowa muzyka – tym razem był to koncert skrzypcowy.

–

Teraz naprawdę czuję się jak Kopciuszek – rzekła Eve.

Podeszła do stołu, na którym stał niski wazon pełen kwiatów. Delikatnie pogładziła jedwabiste

płatki.

–

Planowałem ten wieczór od dawna. Prawdę mówiąc, wszystko miałem przygotowane tamtego

dnia, gdy... no wiesz.

– Serio? –

Odwróciła się zaskoczona. Czy jakikolwiek mężczyzna zadawałby sobie tyle trudu,

aby oznajmić kobiecie, że z nią zrywa? Chyba nie.

–

Tak. A twoje zdziwienie najlepiej świadczy o tym, że nie byłem dotąd zbyt romantyczny. Ale

obiecuję, że się zmienię. – Przytulił ją do siebie. – Tak strasznie się bałem, że cię stracę. Popełniłem

mnóstwo błędów, ale tego jednego nigdy sobie nie wybaczę...

–

Przestań, Aleks. Jak możesz winić się za coś, czego dopuścił się inny człowiek? W dodatku

człowiek, którego ja tu ściągnęłam.

–

Uratowałaś mi życie. – Ujął w dłonie jej twarz. – Osłoniłaś mnie własnym ciałem. Ten obraz

ciągle staje mi przed oczami, ale w wyobraźni odpycham cię w porę. Kula trafia mnie, nie ciebie.

Rozpacz i gorycz w jego głosie poruszyły ją do głębi.

–

Boże, Aleks! Gdybyś zginął, myślisz, że ja bym chciała żyć? Tylko ty się dla mnie liczysz.

Kocham cię. Kocham od lat, tyle że wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy.

Wypuścił z płuc powietrze. Więcej błędów nie popełni, obiecał sobie. Eve nie tylko go

uratowała – dzięki niej nabrał chęci do życia.

–

Usiądź, proszę.

–

Ale nie dziękuj mi po raz kolejny, bo...

–

Eve, proszę cię.

– No dobrze –

zgodziła się łaskawie. – Ale wolałabym jeść przy stole.

Był tak zdenerwowany, że musiał wziąć kilka głębokich oddechów. Pomogło. Kiedy po chwili

ukląkł u jej stóp, Eve otworzyła szeroko oczy. A kiedy wyciągnął z kieszeni pudełeczko, serce zabiło
jej mocniej.

–

Aleks, już jeden prezent mi dzisiaj dałeś... – Głos jej drżał.

–

To nie jest prezent, Eve. To prośba. – Zacisnął rękę na jej dłoni. – Jeżeli zgodzisz sieją

spełnić, przysięgam, że uczynię wszystko, żebyś była szczęśliwa.

Wsunął jej do ręki pudełeczko. Otworzyła je. W środku zobaczyła pierścionek z brylantów i

szafirów stanowiący dopełnienie naszyjnika, który dostała wcześniej.

–

Należał do mojej matki. Kiedy powiedziałem ojcu, że chcę ci się oświadczyć, prosił, żebym ci

go dał. To coś więcej niż pierścionek, Eve. To również symbol tego, co cię czeka: obowiązków, które

spadną na twoje ramiona, i powinności nie tylko wobec męża, ale i kraju, który automatycznie stanie

się twoją ojczyzną. Poczekaj, jeszcze nic nie mów.

Słysząc w głosie Aleksa ogromne napięcie, miała ochotę wyciągnąć rękę, pogładzić go po

policzku, ale wiedziała, że nie powinna mu przeszkadzać.

–

Z wielu rzeczy musiałabyś zrezygnować – kontynuował. – Choćby z domu w Houston; tam co

najwyżej mogłabyś jeździć z wizytą. I ze swojego teatru; musiałabyś założyć nowy w Cordinie.

Miałabyś drastycznie ograniczoną swobodę; nie mogłabyś żyć tak jak dotąd. ciesząc się niczym nie

skrępowaną wolnością. Czekałoby cię mnóstwo obowiązków, zarówno ważnych, jak i nudnych.

Każdy twój krok, każde słowo byłoby uważnie śledzone. I dopóki żyje Deboque, nie mogłabyś się

czuć w pełni bezpieczna. Opracowaliśmy pewien plan, żeby zlikwidować zagrożenie, ale zanim nam

się uda, mogą minąć lata. Chciałbym, żebyś to wszystko dokładnie przemyślała, nim udzielisz mi
odpowiedzi.

Popatrzyła mu w oczy, po czym przeniosła spojrzenie na pierścionek w atłasowym pudełeczku.

–

Mówisz tak, jakbyś próbował mnie zniechęcić.

–

Nie. Chcę tylko, żebyś wiedziała, co cię czeka.

–

Jesteś rozsądnym, logicznie myślącym człowiekiem, Aleksandrze. – Obok na półce zauważyła

malutką wagę oraz pojemnik ze szklanymi kulkami. – A zatem rozważmy twoją propozycję w sposób

logiczny i rozsądny. – Przysunęła wagę nieco bliżej. – Obowiązki i powinności... – Wyjęła z

pojemnika dwie kulki i położyła na jednej szali. – Zero swobody i prywatności... – Dołożyła trzecią

kulkę.

– Eve, to nie jest gra

–

Nie przeszkadzaj. Aleks. Próbuję rozważyć wszystkie za i przeciw. Czyli zero prywatności.

Do tego dochodzi konieczność zamieszkania w obcym kraju. – Dorzuciła trzy kulki. – Oraz przymus

chodzenia na różne imprezy, na których Brie potwornie się nudzi. Oprócz tego stale byłabym pod

ostrzałem prasy. – Kolejne kulki trafiły na szalę. – Oczywiście musiałabym poznać waszą kulturę,
tradycje... No i jest jeszcze Deboque. –

Przez moment uważnie wpatrywała się w twarz klęczącego

przed sobą mężczyzny. – Za niego nie dokładam kulek. Moja decyzja niczego w tej kwestii me

zmieni. A teraz, Aleks, odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego chcesz, abym przyjęła ten

pierścionek?

–

Bo cię kocham.

Uśmiech rozświetlił jej oczy. Reszta kulek trafiła na pustą szalę, która pod ich ciężarem opadła

w dół.

–

No to sprawa jest przesądzona.

Popatrzył na nią ze zdumieniem.

–

Wystarczyło, żebym wypowiedział te dwa słowa?

–

Tak, głuptasie. – Zarzuciwszy mu ręce na szyję. nadstawiła usta do pocałunku. W tym

momencie zamknął się jeden rozdział jej życia i rozpoczął nowy. – A już przestałam wierzyć w bajki –

szepnęła sama do siebie.

–

Ja przestałem dawno temu. Dziś znów zacząłem.

Zegar w holu zaczął wybijać północ.

–

Szybko, Aleks! Włóż mi pierścionek, zanim wybije dwunasta.

Uczynił to z największą przyjemnością, po czym przysunął jej rękę do ust i złożył na niej

pocałunek.

–

Jutro ogłosimy światu nasze zaręczyny, ale dziś cieszmy się we dwoje. – Wstał z kolan i

podciągnął Eve na nogi. – Minęła północ, a ja jeszcze nie dałem ci kolacji.

–

Możemy ją zjeść w łóżku. – Oparta policzek na jego piersi. – Doktor Franco nie mówił, że

nikogo nie wolno mi zaprosić pod kołdrę.

Śmiejąc się wesoło, Aleks zgarnął jaw ramiona.

–

Cordinę czeka wiele niespodzianek.

–

Ciebie też, kochany. Ciebie też.