Katarzyna Pisarzewska Wikta,ratuj! (P2PNet pl)

Katarzyna Pisarzewska

Wikta ratuj

10016796

Świat Książki

Projekt okładki

Małgorzata Szyszkowska

Zdjęcie na okładce

BEW

Redaktor prowadzący

Elżbieta Kobusińska

Redakcja merytoryczna

Jerzy Lewiński

Redakq'a techniczna

Katarzyna Krawczyk

Korekta

Grażyna Henel

Jolanta Rososińska

Świat Książki

Warszawa 2004

Bertelsmann Media Sp. z o. o.

ul. Rqsoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie

Joanna Duchnowska

Druk i oprawa

Białostockie Zakłady Graficzne SA

ISBN 83-7391-341-6

Ńr 4585

Pokusa

beztroskiej przyszłości

Nie opłaciwszy rachunków za czynsz, prąd i gaz, zostawiając odłączony telefon, paru nic
niewiedzących przyjaciół, całkiem sporą gromadę wrogów, wolne, może nawet najpowolniejsze sądy
na świecie, nieskuteczny system penitencjarny oraz przereklamowany gospodarczy, a także zimową
zawieruchę, Nasza Bohaterka bez żalu opuszcza kraj, by udać się na zasłużony -jej zdaniem -

odpoczynek, którego bliżej nieokreślona perspektywa czasowa każe żywić nadzieję na beztroską
przyszłość.

Tak właśnie przedstawiały się sprawy, kiedy w zacinającym deszczu Michalina Michałkowska (zwana
przez przyjaciół

Miską lub Misia) stanęła o zmroku na progu Rancza Felicja.

Wyglądała w zupełności na osobę, za jaką pragnęła uchodzić: bezradną, złamaną życiem, godną
współczucia istotę płci żeńskiej. Ostatnie miesiące rzeczywiście nieco nadwerężyły jej silny i odporny
system nerwowy. Mniej więcej pod koniec sierpnia Miśka przypadkiem zaplątała się w dwanaście afer
kryminalnych (jak skrupulatnie obliczył

urząd prokuratorski). Afery te wynikały jedna z drugiej, jedna w drugą przechodziły, przenikały się i
znikały za sprawą uczestniczących w nich osób, pieniędzy, miejsc oraz Miśki i jej wiedzy operacyjnej.
Do tego czasu Miśka Michałkowska pracowała nieoficjalnie na stanowisku prywatnego szpiega niejakiej
Celiny Krętek. Jej zadanie polegało na słuchaniu, patrzeniu i przekazywaniu - Celina lubiła 7

być osobą dobrze poinformowaną. Kiedy sprawy zaczęły przybierać zły obrót, chlebodawczyni sprytnie i
bez rozgłosu ulotniła się z kraju z pieniędzmi męża oraz trzema przyjaciółkami. Tymczasem Miśka została
i lekkomyślnie, głównie z lęku o własną skórę, zaczęła zdawać urzędowi prokuratorskiemu relację ze
swej wiedzy.

Była naiwna, jeśli sądziła, że zapłaci za to ktokolwiek inny oprócz niej samej. Już wkrótce rzeczona
naiwność (czy też uczciwość, jeśli tak to wolicie nazwać) zaczęła jej przysparzać mniejszych i większych
problemów. Po pierwsze, gnębiono ją wielogodzinnymi przesłuchaniami i groźbami o konsekwencjach
składania fałszywych zeznań. Po drugie, i znacznie bardziej przykre, stała się ofiarą umoralniających
kazań pewnego pedagogicznie nastawionego funkcjonariusza państwowego. Funkcjonariusz do tego
stopnia oddał

się sprawie, że zaproponował Miśce prywatną resocjalizację pod własną domową opieką w każdy
weekend. To wszystko było oczywiście dosyć uciążliwe, ale nie spędzało Miśce snu z powiek - w

przeciwieństwie do cowieczornych rozmów telefonicznych z mężczyzną, który przedstawiał

się jako Przyjaciel. Sugerował on, że z powodu swej przesadnej szczerości Miśka może to i owo stracić -
a to rękę, a to nogę, a to głowę, a to kogoś z bliskich krewnych. Kiedy humor mu dopisywał, twierdził, że
pozwoli Miśce wybierać, ponieważ ją polubił. Trudno powiedzieć, żeby ta perspektywa budziła w niej
entuzjazm. W pełnych żałości listach, wysyłanych do Celiny Krętek, Miśka wyznawała, że umiera z
przerażenia, rozpaczy, poczucia bezradności oraz głodu, gdyż nie tylko jej psychika, ale i pieniądze były
już na wyczerpaniu, a lęk nie pozwalał jej wychodzić z domu w poszukiwaniu kolejnej pracy.

Pod wpływem tych listów i poczucia winy Celina opłaciła Miśce prawnika, a także zaczęła regularnie
wysyłać pieniądze na jej utrzymanie. Prawnik doradził Miśce, żeby odwołała wszystko, co do tej pory
zeznała. Był to według niego jedyny sposób na uniknięcie dalszych problemów i wycofanie się, cało z
zaistniałych. Mimo wyrachowania, wygodnictwa oraz bezczelności Miśka była jednak osobą o
wykształconym instynkcie moralnym oraz poczuciu sprawiedliwości, toteż nie było jej łatwo przystać na
tę propozycję. Przez jakiś czas biła się z myślami, a nawet zwierzyła się z nich Przyjacielowi - jedynej
wtajemniczonej osobie, którą miała pod ręką. Jej oddany powiernik przyznał, iż w ogóle nie rozumie
podobnych dylematów i mimo że ją lubi, uważa, iż jest stuknięta. Wprawdzie przyzwyczaił się już
dzwonić do niej co wieczór i od jakiegoś czasu robi to nawet na własny koszt, ale jeśli jego argumenty
nie przemówiły Misce do rozumu, to - niestety - przyjdzie taki moment, że staną ze sobą twarzą w twarz i
wówczas jej życie ulegnie gwałtownej zmianie, której on osobiście nie zazdrości. Niełatwo żyć bez ręki
czy nogi, a życie bez głowy jest w ogóle niemożliwe. Najłatwiej przyzwyczaić się do życia bez
krewnych, którzy i tak muszą od nas odejść, i to właśnie będzie jej doradzał, jeśli wcześniej nie nabierze
rozumu.

Jego rozumowanie pomogło Misce podjąć decyzję. Niestety, nie była ona właściwa z moralnego punktu
widzenia.

Odwołała wszystkie zeznania i postanowiła, że ostatecznie i bez żalu opuści ojczyznę. Przez kilka
ostatnich tygodni załatwiała wszystkie swoje sprawy, co polegało na wyczerpywaniu wszelkich
zasobów, zaniedbywaniu własności wynajmowanej, używaniu życia (jeżeli jest to w ogóle możliwe w
Warszawie) oraz zrywaniu kontaktów z przyjaciółmi.

Nie bez racji uważała, że dzięki temu łatwiej będzie wyjechać, a trudniej wrócić, gdyby takie głupstwo
przyszło jej do głowy. Przez ten czas zdołała odprężyć się psychicznie, zapomnieć o przeżytych stresach i
lękach oraz przyzwyczaić do myśli, że wszystko, co złe w jej życiu, właśnie się skończyło.

Kiedy więc stała zmarznięta i zziębnięta na progu Rancza Felicja, wszelkie pozory psychicznego
załamania były obliczone na efekt, który nastąpił: na poczucie winy, żal i współczucie tych, które
opuściły ją w potrzebie.

Było ich trzy: Dziunia, mistrzyni malowania paznokci i wielbicielka wenezuelskiej kinematografii,
Celina, złodziejka ze skrupułami, i małomówna Wikta, kobieta o urodzie i subtelności średniowiecznej
katapulty.

- Misiu! - wołały. - Misiu, dziecko, ależ schudłaś! To naprawdę ty?!

Ta ostatnia wątpliwość mogła świadczyć wyłącznie o tym, że wszystkie zabiegi skierowane przeciwko
własnej urodzie odniosły pożądany skutek.

- Naprawdę ja - łkała Miśka szczerze wzruszona i przejęta zarówno ich czułością, jak i swoją niedolą. -
Nie macie pojęcia, co przeżyłam, kiedy uciekłyście!

- Mamy - zauważyła przytomnie Celina. - Pisałaś listy.

- Nie przerywaj - fuknęła Dziunia. - Daj się dziecku wygadać.

Tak więc Miśka rozpoczęła opowieść o tym, jak heroicznie walczyła z całym światem, jak opuszczona
przez przyjaciół, sponiewierana i zastraszona przez policjantów oraz gangsterów próbowała nie ulec
załamaniu nerwowemu, które w jej sytuacji nie byłoby niczym nadzwyczajnym i w końcu niemal
nastąpiło. Celina była tak samo poruszona jak przy ich pierwszym spotkaniu, kiedy Miśka jawiła jej się
jako młoda prowincjuszka przybyła na podbój stolicy, zdolna studentka bez środków do życia, połsierota,
którą nieczuli mężczyźni - ojciec i dziadek - wychowali w zimnej atmosferze starego, zmurszałego
domiszcza na krańcach cywilizacji, bez prądu, wody i dobrego słowa (nie będziemy na razie
ustosunkowywać się do prawdziwości tych słów). Dziunia łkała jak bóbr, a dobrej Wikcie trzęsła się
broda i wąsy. Tymczasem Miśka zza ich ramion zerkała już na mieszkanie i utwierdzała się w
przekonaniu, że jest to miejsce, do którego przyzwyczai się bez bólu. Willa była w rzeczywistości
wiekowym, kamiennym budynkiem, nieomal pałacykiem, przebudowanym z niejakim barbarzyństwem ku
wygodzie nowych mieszkańców. Kilka ścian wyburzono, a na miejscu patio przykrytego szklanym
dachem zbudowano basen. W jasnych, wysokich pokojach stały sta-10

re meble, donice z egzotyczną florą oraz wytwory afrykańskiej sztuki ludowej o wyraźnie seksualnym
charakterze.

Mimo paru śmiałych ukłonów w stronę nowoczesności ca

łość prezentowała się intrygująco. Słowem, nie wyglądało na to, żeby lokatorki same się tu urządziły.
Stwierdziwszy ten fakt, Miśka z zadowoleniem go zaakceptowała.

- A co u was? - spytała w końcu, sama już znudzona swą opowieścią. - Jak tam Lena? - dodała z pozorną
obojętnością.

Lena była czwartą uciekinierką, córką Dziuni. Miśka piąte przez dziesiąte słyszała, że uciekała dalej, tym
razem z pewnym „mężczyzną bez zasad" - jak oszczędnie wyraziła się w którymś z listów Celina.

- Wyjechała do Argentyny! Nie chcę krakać, ale ten kraj od pięćdziesięciu lat nie cieszy się dobrą sławą,
słyszałam w radio. Ty wiesz, kto tam po wojnie uciekał? A teraz ona z tym, tfu, policjantem! Zdradziła

nas dla mężczyzny, który ją oszukał. Czy człowiek musi się wykrwawić, żeby uświadomić sobie, iż nie
jest nieśmiertelny? - spytała Dziunia patetycznie, wprowadzając Miskę w lekkie osłupienie. - Och, gdyby
Lena pamiętała cokolwiek z tego, co starałam się jej przekazać w dzieciństwie, nigdy by tak nie
postąpiła!

- A co takiego starałaś się jej przekazać? - zaciekawiła się Miśka.

- Zawsze idź na łatwiznę! - odparła Dziunia z niezachwianą pewnością.

Nim Miśka wyjawiła, że czuje się duchową córką Dziuni, Wikta dodała oskarżycielsko, wskazując salon
wielki jak boisko:

- Zabrała ze sobą psa i zostawiła nas tutaj.

- Psa mogła ostatecznie zostawić - zgodziła się Miśka, myśląc jednocześnie o tym, czy Lena zostawiła
wystarczającą sumę pieniędzy z legendarnego konta swojego śp. ojca gangstera.

Miśka nie miała nic przeciwko życiu na jego koszt. By

łaby to nawet dobra forma zadośćuczynienia za wszystkie cierpienia, jakich doznała ze strony jego
środowiska. Poza 11

tym Lena w ogóle nie była jej potrzebna. Miśka nigdy za nią nie przepadała. Teraz gotowa była zająć jej
miejsce i przyjąć jak leci wszystko, co tamta odrzuciła: serdeczną troskę, czułą opiekę, zajmującą
rozmowę, przyjazne towarzystwo Dziuni, Celiny, a nawet Wikty (gdyby Wikta była do tego zdolna).
Miśka już niemal czuła, jak opływa w tę miłość, którą wszystkie bezwarunkowo powinny jej okazywać,
traktując jak swoją wspólną córkę, jedynaczkę bez żadnej konkurencji. Miała wreszcie szansę stać się
prawdziwym członkiem rodziny, zamiast grać rolę pomocy domowej. Wprawdzie to zajęcie wykonywała
raczej teoretycznie, niemniej jednak formalnie. A teraz... śniadanie pod nos, taplanie w basenie do
obiadu, leniwe popołudnia z wysokokalorycznymi produktami popkulturowymi w telewizji, spacery
brzegiem morza, wieczorne wyjścia, sobotnie wspólne zakupy, wycieczki w nieznane - i to wszystko w
zacnej Hiszpanii. Nuda jej tu nie groziła, na brak towarzystwa również nie mogła narzekać. W końcu jako
udana blondynka powinna niezgorzej odnaleźć się w tym jak

że interesującym środowisku lokalnym. Tak właśnie dumała, leżąc w wielkim łóżku na piętrze i słuchając
odgłosu rozbijających się o brzeg fal. Witaj świecie prostych wartości! Witaj święty spokoju, dostatku
materialny i dobra pogodo! Niechże was uściskam - już zawsze będziemy razem!

O ile Miśka liczyła na spokój w świecie prostych warto

ści i temu podobne rzeczy, już wkrótce mogła się przekonać, że żyła iluzją. Pierwszy szok przeżyła zaraz
nazajutrz po przyjeździe. Mniej więcej o jedenastej, kiedy wszyscy porządni ludzie, którym obce są troski
materialne i opieka nad małoletnimi członkami rodziny, powinni jeszcze spać w najlepsze, poderwał ją z
łóżka niesamowity huk. Drżąc ze zdenerwowania, potykając o rozrzucone w nieładzie ubranie i zwoje
prześcieradła, dotarła w końcu do okna.

Na szerokim, brukowanym podwórzu za domem stał

czerwony, sfatygowany i niesamowicie brudny samochód.

To on właśnie wydawał odgłosy podobne do grzmotów, huku dział i śpiewu Wikty. W środku, szczerząc
zęby i machając ręką, siedziała Celina.

- Halo, śpiochu, obudziłam cię?! - zawołała. - Robię licencję kierowcy rajdowego!

Misce przyszło do głowy, że mogłaby ją teraz znienawidzić.

- Jak to? Pod moim oknem? W środku nocy? - spytała słabo, opanowując chęć ciśnięcia doniczką i
inwektywą.

- W moim wieku nie traci się życia na sen i temu podobne bzdury. Miłego dnia. Pa!

Kiedy odjeżdżała, Miśka zauważyła z pewnym zdziwieniem, że towarzyszy jej smukła, ciemnowłosa
dziewczyna o urodzie Penelope Cruz.

- To Maria - wyjaśniła Dziunia. - Przygotowuje Celinę do startu w rajdzie Paryż-Dakar. A poza tym
pomaga jej zmienić upodobania seksualne i religijne. Jest... hm, zapomniałam, jak się nazywa ten
Kościół... Jakoś na „t"... - Tu Dziunia ziewnęła, jakby wszystkie te rewelacje trąciły banałem.

- Chcesz powiedzieć, że Celina... Że ona... Że ona i Maria są... parą?

- Oczywiście - odparła Dziunia, łykając dżin z tonikiem i zaciągając się kubańskim cygarem.

Zarówno jakość dżinu, jak cygara w pierwszym momencie uspokoiły Miskę w kwestii sumki, jaką Lena
przed wyjazdem musiała zostawić matce. Dopiero następnego ranka przyszło jej do głowy, że sposób, w
jaki Dziunia wykorzystuje te pieniądze, nie jest chyba najlepszy. Dziunia piła i paliła, całymi dniami nie
ruszając się z tarasu i nie odrywając wzroku od morza. Nie wychodziła nawet na obiad i należało wątpić,
czy noce spędza w łóżku.

Miśka próbowała ją jakoś rozruszać, proponując bądź to pływanie w basenie, bądź spacer, bądź
oglądanie telewizji, ale kiedy Dziunia nie zareagowała pozytywnie nawet na propozycję zajęcia się jej
paznokciami - wpadła w popłoch. Próbowała porozmawiać o tym poważnie z Celiną, ale ta stwier-13

dziła optymistycznie, że pasywność Dziuni to nie choroba psychiczna, tylko menopauza. O ile nazwa
czyni różnicę.

Jedynie Wikta, która każdego ranka wymieniała Dziuni puste butelki na pełne i uzupełniała zawartość
pudła z cygarami, wykazywała pewne oznaki dezaprobaty dla jej stylu życia. Z Wiktą trudno było jednak
zawrzeć jakąkolwiek koalicję. Miśka czuła przed nią pewien respekt graniczący z lękiem - tym bardziej
teraz, kiedy Wikta wstawiła sobie całą paszczę nowych zębów, nadających jej twarzy drapieżny wygląd
piranii ewentualnie piły mechanicznej. Poza tym kontakt z Wiktą był dosyć skomplikowany, bo nie mógł
być... skomplikowany. Wikta funkcjonowała w świecie prostych, jednoznacznych sformułowań, a zdania
podrzędnie złożone odbierała jako wyrafinowaną formę obrazy. Rano sprzątała mieszkanie i
przygotowywała obiad.

W południe słychać było jeszcze, jak śpiewa w kuchni Laurę i Filona (co osobom niewtajemniczonym

mogło kojarzyć się z tokowaniem głuszców). Później ginęła gdzieś w okolicach pustych zabudowań
gospodarczych, pozostawiając po sobie ciężką, złowróżbną ciszę.

Wreszcie Miśka postanowiła wprost spytać Dziunię, co jej dolega i czy zamierza z tym coś zrobić.
Dziunia chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, po czym spokojnie odparła:

- Jestem kompletnie zdruzgotana jako matka i jako człowiek. Jak mam się czuć, kiedy własna córka
uciekła ode mnie po tym wszystkim, co dla niej zrobiłam? Jak mam to przyjąć? Jak głosi poeta,
brazylijski serial już nie cieszy jak kiedyś. Widok zaniedbanych paznokci wywołuje tylko obojętność.
Rozkosze żołądka to już przeszłość. Chciałabym umrzeć lub żyć - w zależności od tego, co przyniesie
jutro.

Wstaję z łóżka tylko dlatego, że barek jest na dole.

- Jest to jakiś cel - ostrożnie zauważyła Miśka.

- Gdzie popełniłam błąd? - spytała Dziunia, po czym szybko dodała: - Jak wiesz, to nie mów.

- Na pewno nie popełniłaś żadnego błędu - odparła Miśka potulriie.

- Ach, nie! Nie oszczędzaj mnie, powiedz, że to wszystko moja wina! - załkała niespodziewanie Dziunia.
- Oczywiście, od samego początku byłam złą matką! Nie dałam jej solidnego oparcia! Najpierw nie było
mnie, kiedy potrzebowała matki, a potem... Potem byłam dla niej jak pasożyt!

Jak tasiemiec! Jak kamień w nerce! Kość w gardle! Odcisk na stopie! Jak... jak...

- Hemoroidy? - podpowiedziała usłużnie Miśka.

Dziunia zaniosła się płaczem.

- Wiesz, Dziuniu - zaczęła niepewnie Miśka. - Lena to prawie normalna, w każdym razie młoda kobieta.
Potrzebuje różnych wrażeń... Nie sądzę, że jakoś wpłynęłaś na to, że ona uciek... to jest, że wyjechała. W
ogóle nie powinnaś zawracać sobie tym głowy. W końcu ten drań znów ją oszuka i ona wróci.

- Tak myślisz? - spytała z nadzieją Dziunia, łykając dżin i łzy.

- Jestem pewna. - Miśka włożyła w to całe swoje wątpliwe przekonanie.

- Będę się o to modlić - oświadczyła mężnie Dziunia, po czym dodała: - Kochanie, czy możesz być tak
miła i napełnić mi szklankę?

Wypadki pierwszych dni, uwieńczone konfrontacją z Dziunią i jej depresją, uświadomiły Misce prosty, a
smutny fakt: nikt nie zamierzał jej tu rozpieszczać. Wszyscy mieli swoje zmartwienia i swoje radości,
którym oddawali się bez pamięci i nie zwracając na nią uwagi. Celina nurzała się w motoryzacyjnym
bziku i ekumenicznej miłości, Dziunia popadała w alkoholizm, a Wikta... Co robiła Wikta? Po co znikała
na całe godziny? Czemu o tym nie mówiła? Co knuła? Czy pewnego dnia lokalna policja nie znajdzie
wszystkich mieszkańców Rancza Felicja pokrojonych w plastry i zapeklowanych w wielkich słojach w

starej szopie?

Lub sprytnie zmumifikowanych w pustych żłobach? Czy kołyszących się u powały w lekkiej bryzie? Tego
można się było obawiać. Jak mawiał dziadek Józef, mając na myśli 15

swoją trzecią żonę, szaleństwa osoby pozbawionej wyobraźni mają paskudną cechę dosłowności.

Rozważywszy wszystko chłodno i bez urazy, Miśka doszła do wniosku, że jeśli sama się sobą nie zajmie,
nikt inny tego nie zrobi. Powinna wykorzystać czas, nim jakaś katastrofa jej stąd nie wyrzuci - żywej lub
martwej. Ostatecznie parę rozrywek było w tym wielkim domu: basen, kino domowe, biblioteka, Internet,
który Lena na odchodnym zainstalowała, siłownia i jeszcze kilka innych atrakcji.

Może gdzieś w pobliżu dałoby się uprawiać jakieś sporty: siatkówkę, koszykówkę lub chociażby piłkę
nożną.

Miśka wychowała się wśród chłopców i żadna gra zespo

łowa nie była jej obca. Poza tym w pobliskim mieście musiało być jakieś miejsce, gdzie ludzie się
spotykali: knajpa, klub czy pub. To w końcu kraj Latynosów, ludzi znanych z otwartości.

Któregoś wieczora Miśka zagadnęła Celinę, czy może orientuje się w lokalnych atrakcjach turystyczno-
sportowych.

- Do najbliższego miasta z ekstrasklepami masz jakieś osiemdziesiąt kilometrów - odparła Celina bez
namysłu.

- Raczej chodziłoby mi o coś innego.

Celina zamyśliła się, po czym rzuciła z ociąganiem:

- No, jeżeli chcesz... Możemy cię z Marią zabrać na małą przejażdżkę, si, Maria?

Maria zmierzyła Miskę tak chłodnym wzrokiem, że ciarki przeszły jej po grzbiecie. Czyżby brała ją za
swą rywalkę? Lepiej było się o tym nie przekonywać.

- Nie, dziękuję bardzo, ale chyba się z wami nie przejadę. Nie ma tu bliżej żadnego miasteczka?

- Ostatecznie mieszkamy na przedmieściach jednej mie

ściny - zauważyła Celina. - Tylko że po wakacjach trzy czwarte ludzi zamyka swoje pensjonaciki,
sklepiki, knajpy, wypożyczalnie Bóg wie czego i wyjeżdża. Mówię ci, ludzie po sezonie robią się tu
strasznie nieprzyjemni. Ostatnio nie chcą nam nawet dostarczać jedzenia. Naprawdę, nie radzę ci się z
nimi zaznajamiać. Wiesz, ta gorąca krew. Blondyn-16

ki znają tylko z głupich dowcipów. Lepiej pospaceruj po plaży.

Mimo życzliwej rady Miśka postanowiła jednak iść do miasta. Następny dzień wydawał się bardzo
ciepły, ubrała się więc lekko i ruszyła w drogę.

Skraj miasta okazał się pagórkowatą pustynią, ostro traktowaną wiatrem i zimną mżawką, która
najwyraźniej podstępnie czyhała na Miskę za bramą. Przez moment Miśka wahała się, czy nie wrócić, ale
przypomniała sobie Dziunię, dżin oraz smród cygar i odważnie ruszyła naprzód. Jeszcze tydzień -
pomyślała, z samozaparciem brnąc pod górę -

a sama będę tam wysiadywać, gapiąc się na morze i czekając Bóg wie na co. Nie ma co zwlekać, gdy
cywilizacja łacińska leży u stóp - czy może raczej za górą.

Cywilizacja łacińska prezentowała się nieco ubogo, niemniej jednak pociągająco. Kilka wąskich uliczek
pięło się ku wieży kościoła, co kazało Misce sądzić, że tam właśnie musi być centrum. Mocno zmęczona i
lekko zmoknięta, dotarła na rynek i nieomylnie skierowała się ku knajpie. Odważnie pchnęła drzwi i
weszła do środka.

Knajpa była po brzegi wypełniona starcami. Zgromadzeni zamilkli i zwrócili oczy ku stojącej na progu
dziewczynie. W pierwszym odruchu Miśka chciała się wycofać, ale powstrzymała ją myśl o
przenikliwym wietrze, mżawce i długiej powrotnej drodze. Uprzejmie skinęła więc głową i mimo że nikt
nie odpowiedział, podeszła do baru i usiad

ła na wysokim stołku.

- Nie przeszkadzajcie sobie, i tak was nie rozumiem -

rzekła z uśmiechem.

Barmanka, w wieku matczynym, której wygląd nie zdradzał jednak uczuć, stanęła przed Miską z rękami
na biodrach, mierząc ją morderczym spojrzeniem.

- Fino - poprosiła Miśka, nadal uprzejma, pełna wdzięku i uśmiechnięta.

Niestety, nie spotkało się to z jakąkolwiek reakcją.

- Oloroso?

Również nic.

- Vino de la casa? Cerveza? Sangria? Może chociaż coca-

-cola? - próbowała dalej, teraz już zupełnie nieśmiało.

Z tyłu podszedł do niej żwawy sześćdziesięciolatek, reprezentujący w tym towarzystwie pokolenie
wnuków. Stanął w bojowej pozie i dźgnąwszy Miskę zakrzywionym paluchem w okolice obojczyka,
powiedział coś złowrogo niskim głosem.

„Czyżby to wszystko przez te głupie dowcipy? - pomyślała z przerażeniem. - Trzeba się było
przefarbowac. Kiedy wejdziesz między wrony... "

- Może nie przeczytałam napisu nad drzwiami - powiedziała przepraszająco. - Wstęp tylko dla
klubowiczów?

Wpuszczacie po trzecim zawale? No, to wpadnę później.

Wstała i próbowała opuścić lokal, nie tracąc nic ze swojej godności. Tymczasem jej adwersarz zagrodził
drzwi, a jego znajomi, podobnie nastawieni, wstali i złowieszczym kręgiem zaczęli się do niej zbliżać.
Chwała Bogu, w ich wieku o gwałcie nie mogło być mowy. Czyżby rekompensowali to sobie w inny
sposób? Może zwabiali turystki, żeby wytykać je palcami i zakrzykiwać na śmierć? A może to jakiś
rodzaj symbolicznej corridy? Co za bestialstwo! Jaka perwersja! Chyba tylko Wikta mogłaby ją teraz
uratować!

- Jestem rzymską katoliczką! - zawołała Miśka. - Znam na pamięć cały Ojcze naszl Słyszeliście coś o
miłości bliźniego?

Niespodziewanie ktoś rozerwał krąg, chwycił ją za rękę i przewracając napastników, z całej siły
pociągnął za sobą w kierunku drzwi. Wypadli z knajpy, po czym pędem pu

ścili się w dół ulicy z całym tłumem dziadków na karku.

Za którymś rogiem wpadli na stary, zdezelowany samochód. Wybawca Miśki gwałtownie szarpnął drzwi
i wepchnął ją do środka. Pomyślała z przerażeniem, że jak w każdym klasycznym filmie akcji nie będzie
mógł uruchomić silnika, zwłaszcza że samochód jak najbardziej na to wskazywał. Tymczasem motor
zaskoczył zdumiewająco łatwo. Chwilę manewrowali w ciasnej uliczce, co było 18

o tyle trudne, że w międzyczasie do zderzaka przyczepiło się dwóch staruszków. Zgubili ich chwilę
później - na szczęście dziadkowie wstali dosyć żwawo, a nawet puścili się w pogoń.

- Teraz tam? - upewnił się po angielsku bohaterski wybawca.

Miśka skinęła głową, odgarnęła z twarzy włosy i dopiero wtedy przyjrzała mu się dokładnie.
Natychmiast tego po

żałowała. Mężczyzna przypominał dobrze wyrośniętego szczura. Jego chuda, nikczemnych rozmiarów
figura, zaopatrzona w zestaw długich kończyn, zwieńczona była długą, porośniętą rzadkim włosiem
czaszką. Ostre rysy twarzy, zbyt wysokie czoło, małe oczka, wystające zęby oraz pyszczek okolony
wianuszkiem wątłego wąsika dopełniały niewiarygodnej całości. Skonstatowawszy to wszystko w jednej
chwili, Miśka gwałtownie skierowała wzrok przed siebie i zamarła w przerażeniu. - Porywa mnie! -
przemknęło jej przez głowę. - Wikta! Wikta! Ra-aaaaatuj!

- Nie było czasu, żeby się przedstawić. Lopez Martinez Caracas, do usług.

- Michalina Michałkowska. - Miśka cudem wydobyła głos z krtani. - Dzię... dziękuję za uratowanie
życia...

- Nie przesadzajmy, takiego zagrożenia nie było - powiedział Szczurowaty, szarmancko bagatelizując
swój wyczyn.

Nie była w stanie uśmiechnąć się ani spojrzeć na niego jeszcze raz. „Głos przemawia na jego korzyść" -
pomyślała, próbując przekonać samą siebie, że to bardzo dużo. Jednak kolejne rozczarowanie wzbudziło
w niej prawie gniew. Do jasnej cholery, to powinien być przynajmniej facet w typie Banderasa! Gdzie są
ci legendarni hiszpańscy kochankowie? Ci przystojni, młodzi bruneci, którzy setkami wyczekują na
opuszczonych plażach słowiańskich piękności?

Wyobraziła sobie samotne plaże przybrane setkami brunetów i westchnęła, mimowolnie wkładając w to
taki żal i smutek, że wzbudziła tym zainteresowanie towarzysza.

- Nie wszystko układa się po twojej myśli? - spytał.

- Niewiele - przyznała oględnie,

- Przepraszam za zachowanie tych ludzi, ale chyba rozumiesz, że mieli trochę racji.

- Że... że co?! - Miśka czuła, że niemal zatyka ją ze zdumienia.

- Naprawdę nie rozumiesz? - zdziwił się Szczurowaty.

- Naruszyłam jakieś tabu? Weszłam, gdzie nie trzeba, tak?

- Przecież chodzi o owce!

- O owce? - powtórzyła, czując, że jej znajomość obcych języków jest jak na tę rozmowę stanowczo
niewystarczająca.

- Owce - wyartykułował wyraźnie i na wszelki wypadek zabeczał. - Owce! Czy możesz mi powiedzieć,
po co je porywacie?

- My porywamy owce - powtórzyła, jakby w ten sposób chciała coś z tego zrozumieć.

- Ale po co? Moglibyście je kupować, chyba was na to stać?

- Tak, z pewnością - przyznała słabo.

- Trzeba -więc to szybko rozwiązać. Nie wiem, jak u was, ale tu ludzie są bardzo czuli na takie sprawy.
Mogliby w odwecie...

- Coś zniszczyć? Podpalić? Kogoś... zabić? - zgadywała Miśka.

- No, właśnie - ucieszył się z tak doskonałego porozumienia.

Samochód właśnie zatrzymał się pod bramą. Lopez uśmiechał się ciepło, jakby chciał zatrzeć
nieprzyjemne wnioski z rozmowy. Miśka zawahała się.

- Wiesz... Mieszkam tu od niedawna i tak naprawdę nie bardzo rozumiem, o co chodzi z tymi owcami...
Może wpadniesz do nas, żeby to wszystko wyjaśnić?

Lopez Caracas zgodził się natychmiast.

„Co za uprzejmy człowiek" - pomyślała Miśka, mając nadzieję, że nikt nie będzie miał do niej pretensji
za spro-20

wadzenie na Ranczo Felicja tej podejrzanej kreatury. Wysiad

ła z samochodu i nacisnęła domofon. Po dłuższej chwili usłyszała niewyraźny głos Dziuni. Na szczęście

czcigodna matrona była jeszcze w stanie umożliwiającym obsługę tego typu urządzeń.

- Lopez Martinez Caracas - przedstawił się Lopez. Chwycił dłoń Dziuni i przyciągnął ją sobie do ust.

- Lopez. Więc pan jest Hiszpanem - szepnęła Dziunia i wskazała miejsce obok siebie. - Co pan tu robi?

- W Hiszpanii? - spytał Lopez, spoglądając jej w oczy.

- W Hiszpanii - odparła, patrząc na niego śmiało. - Lub raczej... co pan robi na świecie?

- Do tej pory nie wiedziałem - odparł Lopez. - Ale chyba zaczynam się już domyślać.

Na tak nieoczekiwane zagajenie Miśka zastygła w osłupieniu.

- A co z owcami? - wykrztusiła po chwili, w ciągu której Lopez i Dziunia wymieniali między sobą wiele
znaczące spojrzenia.

- Owce mogą być na kolację - oświadczyła Dziunia w roztargnieniu. - Tymczasem... chciałabym lepiej
poznać twojego wybawcę.

Tego Miśka się nie spodziewała. Czyżby działały tu jakieś fluidy? Feromony? Porozumienie dusz? Czy
może ten podstępny, mały szczuronietoperz chce uśpić mocno stępioną uwagę Dziuni, po czym
niepostrzeżenie wgryźć się w jej szyję lub popełnić jakiś inny towarzyski nietakt? Miśka usiadła
nieopodal. Postanowiła pilnować cielesnej nienaruszalności swojej zdumiewającej przyjaciółki, skoro
alkohol pomieszał jej zmysły.

Wkrótce rozmowa przeszła na angielski i Miśka z mimowolną uwagą zaczęła śledzić tragiczną,
nieprawdopodobną historię don Lopeza.

Lopez był nieślubnym dzieckiem pewnej bogatej panny z Caracas. Niemowlę odebrano matce od piersi,
sugerując, że zmarło. Malca umieszczono w jakże niehigienicznych 21

warunkach w slumsach Buenos Aires. Wychowywały go brudne, dzikie psy i pewna czysta, choć mocno
już wiekowa dziewica, która - jak się wszakże okazało - miała w swoim życiu pewien macierzyński
epizod. Otóż była matką trojaczków. Żyła jednak w wielkim poczuciu winy, ponieważ kiedyś zdrzemnęła
się w cieniu blachy falistej, a jej raczkujące trojaczki rozpełzły się po slumsach. Nigdy ich już nie
odnalazła i prawdopodobnie dlatego była trochę przewrażliwiona na punkcie Lopeza. Miała dziwny
zwyczaj przywiązywania go za nogę do pompy na podwórzu.

Piętnastoletni Lopez zerwał fizyczne i emocjonalne więzy zarówno z pompą, jak z przybraną matką i
wyruszył szukać szczęścia z dala od przybranej ojczyzny. Z grupą Cyganów zupełnie przypadkowo dotarł
do Caracas. Przez pewien czas zarabiał na życie jako człowiek guma i gadający nietoperz, by ostatecznie
wstąpić na uniwersytet na wydział weterynarii. Po studiach podjął praktykę w slumsach, gdyż zawsze
chciał leczyć biedne, bezpańskie psy. Nikt tak jak on nie rozumiał ich problemów. Pewnego dnia
prawdziwa matka Lopeza, osoba znana z dobroczynności, przybyła do slumsów, by wręczyć biednym
dzieciom kilka zabawek. - Tylko tak mogę wnieść w ich życie promień słońca - mawiała. W gruncie
rzeczy myliła się, ponieważ na tej szerokości geograficznej ludzie zawsze mają pod dostatkiem słońca, a
nawet narzekają na jego nadmiar. Tymczasem piesek tej zacnej pani, uroczy pudelek, zakrztusił się
serdelkiem. Natychmiast wezwano Lopeza. Kobieta niezwłocznie rozpoznała go swym matczynym

sercem, zwłaszcza że przypadkiem miał wytatuowane na piersiach nazwisko rodowe. W tym momencie
życie Lopeza odmieniło się w dziewięćdziesięciu procentach. Brakowało mu tylko jednego - oddanej
kobiety. Lopez kochał wiele razy, ale zdawał sobie sprawę, że nie było to jeszcze uczucie, któremu warto
poświęcić życie i fortunę matki. Zjeździł cały świat w poszukiwaniu tej kobiety - i oto jest! Poszukiwania
skończone, Dziuniu, miłości mego życia, ukochana, jedyna, jesteś! , 22

Miśka ocknęła się z półsnu. Zaczęło się ściemniać. Lopez siedział cały czas w tej samej pozie, wpatrzony
w oczy Dziuni, sącząc drinki, zagryzając je oliwkami i plotąc po hiszpańsku androny. Jednym słowem,
Miśka nie miała prawa czegokolwiek zrozumieć. Zresztą nawet nie dopilnowała, czy w międzyczasie nie
zaszło tu jakieś nadużycie. Jej uwagę przykuł nagle cień Wikty, który wypełzł z kąta i przesunął się na
czworakach ku kuchni. Miśka przetarła dłonią oczy i kilka razy uszczypnęła się w policzek. Miała
właśnie wstać i po cichu podążyć za Wiktą, gdy z podjazdu doszedł warkot piekielnej maszyny do
wygrywania rajdów, a wkrótce z podobnym impetem, choć mniejszym hukiem wpadły do salonu Celina z
Marią.

- No, już jesteśmy - oświadczyła Celina i stanęła jak wmurowana na widok pary przy oknie.

- Przywitaj się - przypomniała Miśka.

- Dzień dobry - mruknęła Celina, zwracając się do Miśki z wyrazem niesmaku na twarzy. - Co jest grane?
Co tu siedzi i czemu wyjada moje ulubione oliwki?

- To długa historia...

- Celina, to jest Lopez Martinez Caracas, poznajcie się! -

zawołała Dziunia. - Lopez jest weterynarzem. Uratował

Misce życie.

- A, więc jednak jest weterynarzem! - wyrwało się Misce. Może cała reszta też jest prawdziwa i Lopez
ma dużą kasę? - pomyślała. Może to są właśnie te fluidy, które nieomylnie wyczuła Dziunia?

- Misiu, dobrze się czujesz? - Celina obrzuciła Miskę ironicznym spojrzeniem. - Nie wiedziałam, że w
Hiszpanii do kobiet wzywa się weterynarzy.

- To naprawdę długa historia. Zaprosiłam pana Lopeza, bo...

- Jeśli mi powiesz, że to Wikta zachorowała, uwierzę od razu - rzuciła Celina, wpatrując się w don
Lopeza z drapieżną ciekawością. - Nawet gdybyś mi powiedziała, że ten pan został weterynarzem, żeby
sam siebie leczyć, wszystko zrozumiem. Jak weszłam, miałam od razu dziwne wra-23

żenię, że jakiś gryzoń przyssał się Dziuńce do kolan. Jeśli przytuli go do piersi, będzie wyglądała jak
Dama z łasiczką.

Jakie to szczęście, że on nie rozumie po polsku - westchnęła Miśka z niecodzienną dla niej empatią.

- To fantastyczny człowiek - zaczęła z werwą. - Chcieli mnie dziś zlinczować wieśniacy, a on po prostu
wyrwał

mnie z ich szponów...

- I wziął w swoje. Ach, to Dziuni pewnie chodzi o manikiur - zauważyła Celina, opadając na fotel. -
Misiu, podaj mi, dziecko, coś do picia, jestem spragniona jak wielbłąd.

A ta co tutaj?...

Wikta przeczołgała się u jej stóp i znikła pod stołem.

- Może jej lepiej nie zaczepiaj - poprosiła Miśka. - Jest dziś jakaś dziwna.

- No, to mamy szczęście. Wikta, tam jest lekarz - odpowiedziała niefrasobliwie Celina. - Może przyjmie
cię za darmo. Tylko nie odgryź mu ręki - przeciągnęła się i westchnęła z rozmarzeniem. - Zrobiłyśmy dziś
fantastyczny kawałek drogi, si, Maria? Jak dobrze być w domu. Dziunia, spytaj pana, gdzie ma dom?

Dziunia wstała i przez godną podziwu chwilę utrzymywała się w niewzruszonym pionie.

- Lopez przyjechał tu na kilka dni. Szczepi owce. Poprosiłam, żeby zatrzymał się u nas - oświadczyła.

- Jak to? - zdumiała się Celina. - A niby z jakiej racji?

Przecież my nie mamy owiec! Ani w ogóle nic z drobiu -

dodała nieco nie na temat.

- O, właśnie, skoro już jesteśmy przy owcach... - nie

śmiało próbowała wtrącić Miśka.

Nie zważając na to, Dziunia zaczęła mówić z wypiekami na twarzy:

- Pan Lopez zostanie, Celina, bo wyraźnie czuję...

- Że jest ci niedobrze? - podsunęła Celina.

- Czuję jakieś wibracje, Celina, i to nie są żarty - oświadczyła Dziunia.

- Dziuniu, czujesz wibracje, bo wypiłaś całą butelkę dżi-24

nu. Ja też na twoim miejscu czułabym wibracje. To jest właśnie znak, że powinnaś się położyć.

- Pozwól panu Lopezowi zostać, żeby Dziunia mogła zobaczyć go jutro na trzeźwo, a teraz czy możemy
porozmawiać o owcach? - Miśka niemal krzyknęła.

- Misia, dziecko, co się z tobą dzieje?! - Dziunia wreszcie zwróciła na nią uwagę.

- To dziecko też miało kontakt z tym typem i jest prawdopodobnie zainfekowane jakąś bydlęcą zarazą -
stwierdziła Celina.

- Czy możemy porozmawiać serio? - Miśka nie dawała za wygraną.

- Gdzie jest Mietek?!!! - ryknęła niespodziewanie Wikta.

- To już przesada - Celina westchnęła ciężko i przesunęła ręką po oczach, jakby sprawdzając, czy nie śni.

- Gdzie jest Mietek?!!! - wyła Wikta. - W tej chwili macie mi powiedzieć!!!

- Może wniesiemy w tę rozmowę trochę przyziemnej logiki - zauważyła zimno Celina. - Po pierwsze, kto
to jest Mietek? Po drugie, czemu Misia chce rozmawiać o owcach?

Po trzecie, czemu Dziunia uparła się, żeby trzymać w domu nietoperza?

- Ja sobie, Celina, w imieniu Lopeza wypraszam - rzuciła Dziunia, ostentacyjnie się obrażając.

Pan Lopez wyglądał na zdezorientowanego, ale chyba rozbawionego. Tymczasem Wikta wpadała w
coraz większą furię.

- Coście zrobiły z Mietkiem? - pytała złowrogo. - Lepiej przyznajcie się dla własnego dobra!

- Wikta, chyba nie chcesz powiedzieć, że trzymałaś tu w zamknięciu faceta i my nic o tym nie
wiedziałyśmy? -

upewniała się Celina.

- Trzymałaś? - spytały Dziunia z Misia.

Wszystkie trzy pełne były podziwu i usychały z ciekawości.

- Przysięgnijcie, że nie wiecie, gdzie jest Mietek. - Wikta wskazała na każdą palcem. - No, już.

- Przysięgamy - powiedziały, patrząc na siebie niepewnie. «

- To się okaże. I nie radzę którejś, żeby kłamała, bo wtedy - tu Wikta przejechała palcem po szyi, po
czym z wolna, odwracając się i rzucając złowrogie spojrzenia, opuściła salon.

- Co miała na myśli? - spytała Celina z lekką nutką lęku.

- Że poderżnie nam gardła - odparła Miśka.

- Och, to wiem! - machnęła ręką. - Chodzi mi o to, co miała na myśli, mówiąc o Mietku?

- Może pluszowego misia - rzuciła niecierpliwie Miśka. - Czy teraz możemy porozmawiać o owcach?

- O owcach? - Celina trochę się zirytowała. - O owcach porozmawiaj sobie z don Lopezem. Może ma też
jakiś środek na Wiktę. Ja mam was już dosyć na dzisiaj. Dobranoc wszystkim. Uważajcie, żeby
nietoperze nie wplątały się wam we włosy, hi, hi, hi.

- I to ma być przyjaciółka - szepnęła z wyrzutem Dziunia.

W tej sytuacji stało się jasne, że wszelka rozmowa o owcach nie ma sensu.

- Jutro wam nie daruję - oświadczyła bojowo rozeźlona Miśka, wychodząc z salonu.

- Dzisiaj wam nie daruję. - Miśka oświadczyła równie bojowo przy śniadaniu, kiedy tylko wszyscy
domownicy i go

ście zebrali się w jadalni. - Przeżyłam wczoraj traumę i chciałabym się dowiedzieć, co zamierzacie z tym
zrobić.

- Jeśli o mnie chodzi, rób z nią sama, co ci się żywnie podoba. Mnie żadna trauma nie jest w tej chwili
potrzebna i nawet nie chcę słyszeć, co to takiego, bo jak znam życie, zaraz chciałabym ją mieć -
powiedziała Celina. - Podaj mi chleb, Dziuniu, z łaski swojej.

- Proszę cię bardzo - odparła chłodno Dziunia i diametralnie zmieniając tembr głosu, zwróciła się do don
Lopeza. - Lopez, ty?...

- Tak, poproszę - poprosił Lopez.

Najwyraźniej Dziunia nie była dziś na rauszu, ale jej uczucia się nie zmieniły. Lopez również wpatrywał
się w Dziunię z zachwytem. Miśka poczuła, że sprawa owiec może nie wyjaśnić się tak szybko, jak
powinna - dla ich wspólnego dobra.

- Posłuchajcie uważnie - zaczęła surowo - to jest sprawa życia i śmierci.

Zaczerpnęła głębszego oddechu i w tym momencie rozległ się dźwięk dzwonka.

- Przyszli, żeby nas zabić i ograbić - jęknęła z przerażeniem.

- Jasne. W Hiszpanii mordercy i bandyci są tak uprzejmi, że pytają przez domofon, czy mogą wejść -
zauważy

ła sarkastycznie Celina. - Miśka, przestań się wygłupiać i otwórz.

- Ktokolwiek by to był i tak mi dziś nie przeszkodzi -

oświadczyła Miśka, zbliżając się do domofonu.

Pod bramą stał policyjny samochód.

- No, proszę bardzo, doigrałyście się - stwierdziła z satysfakcją, otwierając bramę. - Poliq"a. Wreszcie
wszystko będzie jasne.

- Policja - wzdrygnęła się Celina. - Nie mam nic na sumieniu, ale to taki odruch z przeszłości.

- Trudno, ja ich wprowadzę jako gospodyni - oświadczyła Dziunia. - Przenieście się do salonu, chyba
tutaj nie wypada ich przyjmować, prawda? A, zresztą... Nie mamy nic na sumieniu, nie musimy być dla
nich miłe.

- Zwłaszcza że niektórym przyszłoby to z trudnością -

przyznała Celina.

Lopez wyszedł przed szereg i jako pierwszy przywitał

się z dwoma przedstawicielami władz. Pierwszy z policjantów, bez wątpienia Szef, otyły facet w wieku
lat pięćdziesięciu, przedstawił się z wyrazem powagi i surowości na obliczu przypominającym księżyc w
pełni. Drugi, wątły, młody Chłopaczek, rówieśnik Miśki (niestety, nie z wytęsknionego przez nią
gatunku), naśladował we wszystkim Szefa. Sprawiał przy tym wrażenie, jakby go przedrzeźniał.

- Ci panowie będą mówić, a ja będę tłumaczyć - oświadczyła Dziunia.

- Jesteśmy tu po to, żeby rozwiać wątpliwości w sprawie nurtującej naszą lokalną społeczność -
wyrecytował Szef, jakby czytał w myślach oficjalne oświadczenie. - Wczorajsze wypadki jasno
wskazują, że już wkrótce przestaniecie być tu bezpieczne. W waszym interesie leży, żeby wszystko
wyjaśnić, rozumiemy się? - spytał, stając w rozkroku, z rękami założonymi do tyłu. - Co wiecie w
sprawie owiec?

- To jakaś paranoja - jęknęła Celina. - Czy ktoś mógłby mi wreszcie wytłumaczyć, o co tu chodzi?

- Może ja powiem, kapitanie? - wtrącił Lopez. - Odkąd tu zamieszkałyście, okolicznym farmerom zaczęły
ginąć owce. Skojarzyli więc sobie, że macie w tym jakiś udział.

Tym bardziej że niektóre z was mają reputację, hm... niebezpiecznych kierowców.

- Oraz kilka mandatów na koncie - pisnął z tyłu Chłopaczek.

- Zapłaconych - uniosła się Celina.

- Wczorajsze wypadki - zaczął Szef, patrząc nieprzyjaź-

nie na Miskę - jeszcze bardziej rozsierdziły mieszkańców naszego spokojnego miasteczka. Pani
zdenerwowała kilku obywateli swoim prowokacyjnym zachowaniem.

- Spokojnego?! Prowokacyjnym?! Ci starcy chcieli mnie rozszarpać! To ja powinnam złożyć na nich
skargę!

- Co takiego? - zdumiała się Celina. - Misiu, dlaczego nie chciałaś nic powiedzieć?

- Chcieli ci zrobić krzywdę? - Wikta kilka razy uderzyła pięścią w drugą dłoń. - Chyba się do nich
przejdę...

- Spokojnie, ci ludzie są zdesperowani, trzeba ich zrozumieć - wtrącił pospiesznie Lopez.

- Mają świra na punkcie własności prywatnej. Przyda

łaby się im gospodarka uspołeczniona - stwierdziła mściwie Celina.

- Chyba pomogę im się uspołecznić - mruknęła Wikta.

- Spokojnie, spokojnie! - Lopez studził nastroje. - Sta-28

ruszkowie się zdenerwowali, bo Misia nie przyniosła im pieniędzy za owce, a tego się spodziewali.

- Misiu, co ty masz wspólnego z ich owcami? - nagle ocknęła się Dziunia.

- Nie mam kompletnie nic wspólnego z ich owcami!

- To czemu chciałaś im dać jakieś odszkodowanie?

- Nie chciałam i nie dałam! Jeśli ktoś z nas powinien dać im odszkodowanie, to Celina!

- Niby z jakiej racji? Czy naprawdę myślicie, że my z Marią te owce?... - Celina dramatycznie zawiesiła
głos.

Odpowiedź na to pytanie można było wyczytać w wiele mówiących spojrzeniach wszystkich zebranych
(oprócz, rzecz jasna, Marii).

- No, moi drodzy, moi drodzy, przepraszam, ale czy wy macie mnie za czołg?! Oczywiście, taranujemy z
Marią wszystko jak leci: owce, barany, kozy, woły, a potem szybciutko chowamy ich zwłoki w
przygotowanych uprzednio dołach, wyklepujemy blachę i wracamy na szlak! Przy tym nie dzieje się nam
żadna krzywda, bo baran, wyobraźcie sobie, jest leciutki jak motylek! Po prostu cały składa się z
bawełny!

- Z wełny - sprostowała Miśka.

- Czy możemy obejrzeć pani samochód? - spytał Szef.

Celina jakby zabulgotała, ale odetchnąwszy kilka razy, wstała, poprawiła skórzany kombinezon, w
którym zwykła ruszać w trasę, i wyszła. Tuż za nią podążyli policjanci oraz usłużny Lopez. Miśka nagle
zrobiła minę Pomysłowego Dobromira, któremu wpadł do głowy błyskotliwy pomysł.

- Ten Lopez to jakby szpieg - zauważyła.

- Co ty mówisz, Miśka? - obruszyła się Dziunia.

- Wiesz, tak sobie myślę, że może ci wieśniacy celowo sprowokowali mnie do ucieczki, a on skwapliwie
skorzystał z okazji, żeby się tu zagnieździć...

- Misia, natychmiast przestań gadać bzdury! - zdenerwowała się Dziunia.

Może protestowałaby dłużej i gwałtowniej, ale jej uwagę 29

przykuła Wikta, która niemal do połowy wychyliła się przez okno i obserwowała policjantów.

- Celina, powiedz im, żeby się wynosili! - krzyknęła nagle. - Nie mają nakazu!

- Zobacz, jaka bystra - szepnęła Dziunia.

- Zawsze mnie czymś zaskoczy - przyznała Miśka z mieszaniną lęku i podziwu.

- Tego się właśnie obawiam - powiedziała Dziunia - bo w zasadzie nie mamy nic do ukrycia, prawda?

- Chodzi o pryncypia - odparła Wikta.

Dziunia z Misia wymieniły zdumione spojrzenia.

- Z nią się dzieje coś niedobrego - mruknęła Miśka.

- Ostatnio trochę czytam - wyjawiła Wikta z pewną wyższością w głosie.

- Ona czyta - jęknęła Dziunia. - Z tego będą jakieś kłopoty.

- No, wracają - Wikta zamknęła okno i odwróciła się z miną zwycięzcy.

- Z policją?

- Bez. Policja odjechała. Ja też już idę. Aha, gdyby Mietek się znalazł... - Zastanowiła się chwilę. - To na
pewno usłyszę. Na razie.

W drzwiach minęła Celinę i Lopeza, którego niby niechcący potrąciła ramieniem, aż uderzył się o futrynę.

- Przepraszam - powiedział zdziwiony, co wywołało czuły uśmiech Dziuni.

- Ach, jaki on miły! - szepnęła wzruszona.

- Ci gliniarze prawie wylizali mi maskę - powiedziała Celina. - Oczywiście nic nie znaleźli. Chcieli
jeszcze obejrzeć inne zabudowania, ale na szczęście wtrąciła się Wikta.

- Trzeba im było pozwolić - przerwała Miśka. - Ostatecznie, co tam mogli znaleźć?

- Wiesz, Misia... - Celina zniżyła głos. - Uważam, że same powinnyśmy najpierw tam zajrzeć. Ta obsesja
z Mietkiem... To mi dobrze nie wygląda. A poza tym... Kilka razy widziałam Wiktę przed komputerem.
Nie wiedziałam, że ona umię czytać, a tym bardziej, że obsługuje komputer!

- Lena ją nauczyła - przypomniała sobie Dziunia.

- Kolejny głupi pomysł Leny - wyrwało się Misce nieco zbyt szczerze.

- Uważam, że powinnyście jak najszybciej oczyścić się z zarzutów - wtrącił Lopez. - Tubylcy uważają
was za czarownice...

- To dlatego nasłali na nas hiszpańską inkwizycję -

mruknęła Celina.

- ... pojadę do nich, może rozwieję ich wątpliwości, o ile to możliwe - ciągnął Lopez. W tym miejscu
zawiesił głos, rzucił Dziuni powłóczyste spojrzenie i dodał: - Wrócę na kolację.

- Pa, Lopez - odpowiedziała Dziunia. - Zrobię kaczkę po pekińsku.

- Chyba zwymiotuję - oświadczyła Celina, wymownie przewracając oczami.

- Nie lubisz kaczki? - zdziwiła się Dziunia, ale Celina na szczęście zwróciła się już do Marii.

- Jedziemy. Nikt nie zepsuje nam dnia, si, Maria? Pa, mi-sie-pysie, jedziemy rozwalić parę owiec. A wy
szukajcie Mietka, hi, hi, hi - rzuciła, wychodząc.

- Bardzo zabawne. - Miśka skrzywiła się z dezaprobatą. - To co, Dziuniu, może się napijemy? Ranek był
bardzo męczący.

- Chyba żartujesz! - obruszyła się Dziunia. - Pić przed obiadem?!

- Więc co zamierzasz robić? - spytała Miśka szczerze zainteresowana.

- Idę popływać - oświadczyła Dziunia. - A potem zrobię ci manikiur. Ostatnio trochę zaniedbało się
paznokcie, hę?

Kolacja upłynęła w stosunkowo miłej atmosferze, jeżeli nie liczyć znaczących spojrzeń i pomruków
Celiny.

- Ja się udławię - szeptała. - Czemu posadziłyście naprzeciwko mnie tego zwierzaka? Gdy na niego
patrzę, nawet oliwki nie smakują mi jak należy.

Rzeczony zwierzak, Lopez Caracas, nie zwracał na to najmniejszej uwagi, połykając paszczą kaczkę, a
oczami Dziunię.

- Chwała Bogu, nie znamy zbyt dobrze hiszpańskiego -

mruczała Celina. - Myślę, że to, co do siebie mówią, jest jeszcze bardziej beznadziejne od tego, co
widać.

Kolacja właśnie się skończyła. Miśka, zbierając naczynia, pochyliła się nad Celiną, konspiracyjnie
szepcąc:

- Celina, myślałaś może o... hm... - Miśka rzuciła badawcze spojrzenie na Wiktę, ale ta była zbyt daleko,
by cokolwiek słyszeć. - Myślałaś o tajemnicy Wikty i naszym małym śledztwie?

- Myślałam. Zaraz ci wszystko powiem - odparła cicho, po czym rzuciła normalnym już głosem: - Może
się czegoś napijemy, a Lopez nam opowie o nastrojach wśród hodowców owiec?

- Świetny pomysł - ucieszyła się Dziunia, przetłumaczywszy Lopezowi jej propozycję.

- No, to my z Miską coś przygotujemy. Słucham, jakie są życzenia?

Uprzejmość Celiny nie wzbudziła na szczęście żadnych podejrzeń i wszyscy zaczęli składać zamówienia.

- To jest anyżówka Wikty - powiedziała Celina nad butelkami. - Dosypiemy jej trochę środków
nasennych, żeby mieć ją z głowy, a potem zobaczymy.

Wyjęła zza biustonosza fiolkę z białym proszkiem i wsypała do szklaneczki połowę zawartości.

- Celina, chyba przesadziłaś! Taka dawka zabiłaby słonia, nie możemy jej tego podać!

- Słonia owszem, ale to jest Wikta - mruknęła Celina. Po namyśle dosypała jeszcze trochę. - To powinno
wystarczyć.

Zanieś jej i przypilnuj, czy pije.

- Jesteś pewna, że to bezpieczne?

- Spokojnie. Wszystko pójdzie według planu.

- Więc masz jakiś plan?

- Mniej więcej - odparła wymijająco i popchnęła Miskę w stronę Wikty.

Wikta wzięła szklankę i zmierzyła ją ponurym wzrokiem.

- Nie widziałam Mietka - odparła Miśka odruchowo, na co Wikta tylko skinęła głową.

- Ludzie trochę się uspokoili - zaczął Lopez. - To znaczy nie zamierzają was na razie linczować. -
Zaśmiał się, ale nikt mu nie zawtórował. - W każdym razie po tym wszystkim nie liczyłbym, że staną się
entuzjastami obecno

ści Polski w Unii Europejskiej.

- Wiedziałam, że nie chcą nas przez Wiktę - powiedziała Celina. - W Brukseli na pewno już o niej
wiedzą.

Przecież nie mogło im chodzić o jakieś głupie dopłaty.

Wikta spojrzała markotnie, ale nic nie odrzekła.

- Póki sprawa się nie wyjaśni, trzeba to jakoś przeczekać - stwierdził Lopez. - Postaram się pacyfikować
nastroje. Mam dobry kontakt z tymi ludźmi, znają mnie od lat, więc chyba trochę mi ufają - zauważył,
skromnie spuszczając oczy.

- Kto by ci nie ufał? - spytała retorycznie Dziunia. -

Przecież od razu widać, że jesteś dobrym człowiekiem.

- A co mu innego pozostało? - westchnęła, również retorycznie, Celina.

- Przyszło mi do głowy... Jeśli mogę zaproponować...

Mam tu płytę z tangami. Może chcecie posłuchać?

- Posłuchać? - Dziunia była wniebowzięta. - Ja chcę zatańczyć! Bez dwu zdań!

- Och - westchnął ze wzruszeniem Lopez.

Włączył płytę i wziął Dziunię w ramiona. Pełne namiętności dźwięki eksplodowały w ciszy wieczoru.
Niespodziewanie Maria zerwała się miejsca i porwała do tańca Celinę.

- Ona... jest... z Argentyny... - wyjaśniła Celina.

Miśka przez chwilę obawiała się, że będzie musiała tańczyć z Wiktą. Na szczęście jej potężne ciało
miękko zawisło na oparciu fotela. Miśka sprawdziła puls: Wikta drzemała spokojnie jak niedźwiedź
podczas snu zimowego.

Mniej więcej godzinę później dwie konspiratorki maszerowały raźno w stronę starej stajni.

- Celina, boisz się? - szepnęła Miśka.

- Czego?

- Nie wiem. Boisz się?

- Tak.

- Ja też.

- Najbardziej się boję, że wsypałyśmy Wikcie za mało proszku - stwierdziła po chwili Celina. -
Wolałabym, żeby się nie obudziła. To znaczy, nie w ogóle, tylko jeszcze nie teraz. Trudno powiedzieć, co
może jej strzelić do łba.

- Ten Mietek... Myślisz, że ona naprawdę kogoś tu przetrzymuje?

- Coś ty! Prędzej uwierzę, że chodzi o wypchanego barana.

- To po co my tu w zasadzie?...

- Lepiej wiedzieć, co się święci - oświadczyła Celina i pchnęła drzwi stajni.

Jak należało się domyślać, były zamknięte. Celina wyjęła coś ze stanika i zaczęła manipulować przy
kłódce.

- Masz tam jeszcze dużo rzeczy? - spytała Miśka.

- Dwie piersi - odrzekła, mocując się z zamkiem. -

A poza tym małą latarkę, zapalniczkę i sto euro na wszelki wypadek. Ten kostium jest bardzo fajny, ale
trochę za ciasny, żeby trzymać coś w kieszeniach. No, już.

Drzwi stanęły otworem, ale żadna z nich nie miała odwagi pierwsza przekroczyć progu.

- Jak myślisz, co tam może być? - spytała Miśka, przypominając sobie własne fantazje o ciałach
zapeklowanych w słojach, wisielcach u powały i mumiach w żłobach. Natychmiast podzieliła się tym z
Celiną.

- Jestem ci cholernie wdzięczna, że mi o tym powiedzia

łaś - stwierdziła sarkastycznie przyjaciółka.

- Pomyślmy racjonalnie. Ostatecznie nikt nie zgłaszał, że w okolicy giną ludzie.

- Racjonalnie to ja mogę myśleć, jak jest widno - odparła Celina.

- Może tu jest jakieś światło?

- Z tego, co pamiętam, nie ma. Miałyśmy z Leną zrobić •

salę do sąuasha i wtedy to dokładnie oglądałyśmy. Daj mi rękę, trzymajmy się razem.

Weszły do środka. Słabe światło z latarki Celiny nie chciało zbytnio rozpraszać mroku.

- Miśka, jeśli chcemy jako tako to wszystko obejrzeć, musimy okrążyć pod ścianami całą oborę.

- Mówiłaś, że to stajnia.

- Czep się mnie za rękę, nie za słowa! Kurczę blade, nienawidzę takich klimatów! Idziemy. Ty macaj
ściany, ja będę patrzeć.

- Powiedz mi, czemu nie uśpiłyśmy Wikty w dzień?

- Temu, że mogłaby się wtedy czegoś domyślić. Teraz może najwyżej sądzić, że się zdrzemnęła na fotelu
po ca

łym męczącym dniu szukania Mietka.

- No, to dobrze, bo właśnie sobie pomyślałam, że robimy coś szalenie głupiego i bez sensu.

- Bo robimy - odparła Celina. - Macaj, nie analizuj. To, co tu jest, może być wrażliwe na dźwięki.

- Myślę, że jeśli coś tu jest, to na pewno nie jest już na nic wrażliwe.

- Przestań dzielić się ze mną swoimi myślami! Najlepiej przestań myśleć! Niech mnie szlag, jeśli w
takich warunkach dożyję widoku Paryża, nie mówiąc o Dakarze.

Przez chwilę dreptały w milczeniu. Stajnia wyglądała całkiem normalnie, o ile można było wyciągnąć
jakieś wnioski z małych fragmentów wyłaniających się w świetle latarki.

- Celina - szepnęła Miśka.

- Znowu zaczynasz?...

- Nie, tylko... pomyślałam, że byłoby nam łatwiej, gdybyśmy wiedziały, czego szukamy. Ja rozglądam się
za kośćmi, to znaczy... zwierzęcymi kośćmi, ale wydaje mi się, że to chyba bez sensu...

Celina przez chwilę nie odpowiadała.

- Miśka, szczerze mówiąc, mam pewne podejrzenia, ale nie wiem, czy weźmiesz je na serio...

- Jeśli masz jakieś podejrzenia, trzeba było mi to powie-35

dzieć, nim tu wlazłyśmy! - zezłościła się Miśka, stając w miejscu. - Gadaj teraz!

- Wiesz, przyszło mi do głowy, że Wikta hoduje tu konopie. Sprowadziła sobie przez Internet nasionka i
sadzi w stajni zielsko.

- Może nawet pali, bo ostatnio zrobiła się jakaś bystrzejsza - zauważyła Miśka.

- Przestań się naigrawać. Posłuchaj, to wszystko trzyma się kupy. Ten Mietek to po prostu wytwór jej
skażonej wyobraźni. Halucynacje. Omamy. Przywidzenia. Wymyślony przyjaciel. Jak się zastanowić, to
smutne, że nawet wymyśleni przyjaciele od niej uciekają.

- W sumie możesz mieć rację. - Miśka zauważyła bardzo ostrożnie. - Chociaż uważam, że Mietek to
pseudonim odbiorcy.

- Co takiego?

- Przyjmijmy, że Wikta handluje trawą. Znów ma świe

ży towar, ale tym razem dealer się nie zgłasza.

- A jak niby ma się zgłaszać? Przecież tu nikt nie przyjeżdża.

- Rusz głową! Oczywiście, że nie przyjeżdża! On przypływa, i to na pewno nocą! A teraz wsadzili go do
paki.

Wikta oczywiście nie jest w stanie logicznie kojarzyć faktów i dlatego myśli, że to my coś mu zrobiłyśmy.
Tymczasem Mietek sypie w więzieniu. No i stąd ta policja. Zauważ, dopiero teraz, pod pozorem jakichś
kretyńskich owiec.

- Jakby nie mogli wymyślić czegoś lepszego!

- Ależ to bardzo sprytne! I ten weterynarz Lopez - niby tak z miejsca rozkochany w Dziuni.

- Bardzo podejrzane - zgodziła się Celina. - Chociaż, jak się zastanowić, dziwniejsza wydaje się jej
wzajemność.

- Skoro Dziunia pije od miesiąca, to na pewno nie jest jeszcze trzeźwa. Nim przejrzy na oczy, miną
tygodnie.

- Ależ to sprytne! - podnieciła się Celina. - No, pasuje jak w mordę strzelił!

- Wiesz, ten Lopez od początku wydawał mi się podej-36

rżany. Wyczułam w nim glinę i nawet powiedziałam o tym Dziuni - oświadczyła z dumą Miśka.

- Na mnie też z miejsca zrobił jak najgorsze wrażenie!

- Nie, tobie wydawał się po prostu niezbyt przystojny.

- Niezbyt przystojny to on jest - uściśliła Celina. - Nie kłóćmy się o fakty. A poza tym - jak można
nazywać się Karakon?

- Caracas - sprostowała Miśka. - On się nazywa Caracas.

- Caracas! Jeszcze gorzej. To pewnie znaczy: „bardzo mały, brzydki pies, który ugryzie cię w łydkę, jeśli
się odwrócisz".

Miśka postanowiła, że później zrobi Celinie krótki kurs geografii politycznej. Zamiast tego stwierdziła:

- Jakoś mi ulżyło. Wolę znaleźć tu trawę niż baranie zwłoki.

- A mnie coś martwi. Jeśli jest tak, jak myślimy, powinnyśmy raczej uśpić Lopeza niż Wiktę. On nas może
w każdej chwili nakryć.

- Cholera, fakt! Mam nadzieję, że Dziunia trochę go zajmie.

- Musimy jak najszybciej znaleźć towar i go spalić. To znaczy - zniszczyć.

- Tylko jak mamy tu cokolwiek znaleźć? - jęknęła Miśka z rezygnacją. - Chyba musiałybyśmy przeczołgac
się po całej powierzchni!...

- Wiesz, mam lepszy pomysł. - Celina zaszeptała gorączkowo. - Teraz pójdziemy do domu, zaczekamy, aż
się rozwidni, i wrócimy. Gdyby Lopez był jeszcze teraz z Dziunią w salonie, wsypiemy mu trochę
proszku do szklanki, żeby mieć pewność, że nas nie śledzi.

- Czyli wyłazimy?

- Wyłazimy. Tylko ostrożnie, nie chciałabym w ostatniej chwili znaleźć czegoś, co podważy naszą
koncepcję...

- Myślisz o... słojach z zapeklowanymi ciałami?

- Nie myślę już w ogóle o niczym... - zarzekła się Celina. - Pospieszże się, mam wrażenie, że ci się tu
spodobało!

Dzielne wywiadowczynie wydostały się wreszcie na zewnątrz i ruszyły szybkim marszem w stronę domu

- Jesteśmy głupie - stwierdziła samokrytycznie Celina. -

Powinnyśmy to wszystko wcześniej przemyśleć i przygotować. Ja już chyba nie zmądrzeję, ale ty,
dziecko, pamiętaj na przyszłość: najpierw myśl, potem działaj.

- To była sytuacja wyjątkowa. - Miśka lekko udzieliła sobie rozgrzeszenia. - Poza tym od razu
wyeliminowa

łyśmy kilka poszlak.

- Może masz rację. No, w salonie jeszcze się pali. To bardzo dobrze. Ty idź prosto na górę, a ja spróbuję
coś zrobić z drinkiem Lopeza. Przyjdę po ciebie z samego rana.

- Lopez tańczy z Marią - zauważyła Miśka, kiedy podeszły bliżej domu.

- O... - W głosie Celiny można było wyczuć lekką nutkę zazdrości.

- Celina, czy... może to głupio zabrzmi, ale czy z tą dziewczyną... To coś poważnego?...

- Coś ty, tylko ze sobą śpimy. - Celina lekceważąco wzruszyła ramionami i pierwsza weszła do środka.

Miśka tańczyła z don Lopezem ubrana w czarną, o wiele za długą sukienkę. Lopez zahaczał o nią zębami,
za każdym razem gorąco przepraszając. Misce wydawało się, że obejmuje ją zbyt mocno, starała się więc
delikatnie, ale stanowczo go odsuwać. Nagle parkiet skończył się stromym klifem, z którego runęła w
przepaść. Niemal w tej samej chwili rozległo się wycie syren portowych, alarmu przeciwlotniczego, ryk
słonia i jeszcze parę innych odgłosów o podobnej sile. Wszystko to razem wzięte wyrwało Miskę ze snu.
Usiadła i stwierdziła, że spała pod łóżkiem. Świt rzucał niewyraźne światło, w mroku pokoju ledwie
dało się odróżnić kontury przedmiotów. Miśka zaczęła powoli wracać do przytomności i wreszcie
przypomniała sobie wypadki poprzedniego wieczoru. Miały z Celiną kontynuować śledztwo - a raczej
spalić dowody przestępczej dzia

łalności Wikty. Celina powinna teraz przyjść i ją obudzić.

Miśka uniosła się nieco i zobaczyła, że Celina, i owszem, jest - leżała jak długa w otwartych drzwiach.
Za nią zamajaczył wielki cień. Z ciemności korytarza wynurzyła się Wikta.

- Mietek! - odezwała się ciepło. - Jesteś!

Rzuciła się na łóżko Miśki. W chwilę później dźwignęła coś z niego w swoich potężnych objęciach. Był
to ni mniej, ni więcej wąż. Ogromny boa dusiciel. Wikta przerzuciła go sobie przez ramię i przestępując
przez bezwładne ciało Celiny, wyszła z pokoju.

- To na pewno mi się śni - tłumaczyła sobie spokojnie Miśka. - To tylko zwyczajny, normalny, banalny
sen freudowski. Od tak dawna nie widziałam normalnego faceta, że wariuję. No właśnie, czemu w tych
snach pojawia się don Lopez? Może podświadomie coś do niego czuję, ale jego powierzchowność mnie
zasadniczo odstręcza i... To wszystko przez tę głupią, kobiecą wdzięczność - jestem mu po prostu
wdzięczna, że mnie uratował, i chciałabym uregulować nasze wzajemne zobowiązania. Gdyby był
normalnym facetem, mogłabym mu normalnie podziękować...

(Miśka na chwilę się rozmarzyła). Ale... Ale... Czy ja się aby na pewno już obudziłam?

Podniosła się niepewnie i podeszła do okna. Stąd, niestety, zobaczyła Wiktę, która z boa okręconym
wokół szyi szła przez brukowane podwórze w stronę stajni.

Miśka z trudem docuciła Celinę, na przemian bijąc ją w twarz i tarmosząc za ramiona.

- O mój Boże. - Celina ocknęła się i natychmiast objęła Miskę z całych sił. - Miśka, ty żyjesz? Żyjesz?! A
może raczej powinnam spytać, czy ja żyję?... Żyję? O rany, to musiało mi się śnić!... Ale co to był za
sen... Lepiej, że tego nie widziałaś! Pożarł cię wielki wąż! Przychodzę cię obudzić, a ten leży w twoim
łóżku jak długi... O, matko, jak nie wrzasnę... O rany, dlaczego ja tu leżę?

- Celina, to ci się nie śniło. Tu był wąż. Wyobraź sobie, że ten wąż to Mietek.

- Powoli, powoli - szepnęła Celina. - A teraz jeszcze raz.

Chcesz mi powiedzieć, że w twoim łóżku leżał Mietek i że to był wąż?

- Właśnie tak. Widziałam, jak Wikta przyszła tu po niego i zabrała go do stajni.

Celina przez dłuższą chwilę trawiła znaczenie tych informacji.

- Jak to? - spytała z żalem. - Miałyśmy takie fajne podejrzenia i wszystko tak zgrabnie pasowało! Ten
dealer... Ta trawa... Wiesz, ja nawet chciałam spróbować, jak to działa...

- Mogę ci powiedzieć: Czujesz się niedobrze, chcesz wymiotować, miałabyś ochotę komuś przywalić,
ale udajesz, że bawisz się świetnie.

- To zupełnie jak podczas mojej nocy poślubnej. - Celina skrzywiła się z niesmakiem. - Pamiętam nawet
za dobrze, że...

Miśka przerwała jej niecierpliwie.

- Daj z tym teraz spokój! To bydlę trzeba zlikwidować!

- Mówisz o Wikcie? - spytała niepewnie Celina.

- Mówię o Mietku! Przecież on mógł mnie pożreć!

- Na pewno jest dobrze wypasiony na owcach lokalnych farmerów. Może uzależnił się od wełny i dlatego
cię nie ze

żarł? Jesteś za mało owłosiona. Kurczę, skąd ona go wzięła?

- Może znalazła na plaży. Morze jej wyrzuciło. To teraz nieważne. Trzeba obudzić Lopeza i poprosić,
żeby interweniował. Niebo nam go tu zesłało. Od razu czułam, że to dobry człowiek.

Celina nawet się nie skrzywiła na tak oczywistą zmianę zdania. Była zafrasowana czym innym.

- Wiesz, Miśka, boję się, że na razie o nic go nie poprosisz.

- No, tak. Wsypałaś mu proszek?

- Żeby tylko jemu. Tak pomieszali szklanki, że musiałam nasypać wszystkim. To dziw, że sama tego nie
wypiłam.

- W takim razie...

- W takim razie musimy zaczekać, nic mądrzejszego nie zrobimy.

Miśka zastanawiała się przez chwilę, po czym z lękiem stwierdziła:

- Mam nadzieję, że Wikta nie ma więcej Mietków.

- Eee... Chyba nie, mówiła tylko o jednym...

- Tak, ale wiesz, ten Mietek mógł się w międzyczasie rozmnożyć. Mój brat kiedyś przyniósł do piwnicy
zaskroń-

ca i potem ten zaskroniec się rozmnożył. Przez trzy tygodnie zbieraliśmy po domu jego dzieci.

- Dzieci... Jak ja nie lubię dzieci! - wzdrygnęła się Celina.

- Mamy teraz mnóstwo roboty - zauważyła chmurnie Miśka.

- Co masz na myśli?

- Musimy przeszukać cały dom. Od piwnicy aż po strach. To jest - po strych.

Celina tylko jęknęła. Chwilę później bez wielkiego zapału zabrały się do przeglądania sypialni po
sypialni, pokoju po pokoju, pomieszczenia po pomieszczeniu. W tym czasie świt zamienił się w ranek, a
ranek w przedpołudnie.

Więcej Mietków nie było. Spracowane i wyczerpane, usiad

ły w salonie nad uśpionymi Lopezem i Dziunią i w skupieniu czekały na dalszy rozwój wypadków.

- W sumie... W sumie - zaczęła Dziunia i zawiesiła głos w poszukiwaniu odpowiednich słów.

Wszyscy (z wyjątkiem Mietka) siedzieli w salonie i z napięciem patrzyli na sprawczynię całego
zamieszania - niemal uduszenia Miśki, przerażenia Celiny, zaginięć bezbronnych owieczek oraz wstrętu
lokalnych mieszkańców - czyli Wiktę we własnej osobie. Wbrew temu, co można było przypuszczać,
znając winowajczynię, nie zamierzała ona wszczynać żadnej awantury. Siedziała ze spuszczoną głową i
wykazywała oznaki zasmucenia, a może nawet wstydu.

Nie odezwała się jednak słowem i cała trudność poprowadzenia oczyszczającej rozmowy spadła na
Dziunię.

Dziunia chrząknęła i z wyraźną trudnością zaczęła od nowa.

- W sumie Wikta, to dobrze, że znalazłaś odpowiednie 41

dla siebie... hm... towarzystwo... Rozumiem, że jesteś do Mietka... przywiązana... Mietek na pewno też
jest przywiązany do ciebie... Ale to zwierzę - ciągnęła. - Jest niebezpieczne i coś z tym trzeba zrobić.
Tak. Może zastanowimy się co.

To powiedziawszy, odetchnęła z ulgą i usiadła.

- Proponuję jedyne rozsądne rozwiązanie, a mianowicie torebki - odezwała się Celina. - Torebki
ewentualnie buty, które ty, Wikta, mogłabyś mieć ciągle na nogach. Wtedy już nigdy byś się z Mietkiem
nie rozstała, a i my mogłybyśmy patrzeć na niego bez odrazy. Ja też ostatecznie mogę mieć taką torebkę i
niniejszym składam na nią zamówienie.

Wikta zmierzyła ją spojrzeniem rannego łosia i z powrotem opuściła głowę. Zapadło kłopotliwe
milczenie.

- Wikta, powiedzże coś! - zawołała Dziunia. - Przecież wiesz, że nie możemy trzymać w domu boa
dusiciela! Dzisiaj Mietek o mało nie zeżarł Misi!

- Nie wiem, jak on uciekł! - załkała Wikta. - Jak by cię, Misia, pożarł, to nie wiem, co bym zrobiła! O
rany, nie wiem... - zahuczała donośnie. - Ale nie pozwolę wam go zaszlachtować!

- Pewnie, że nie. Oko za oko, ząb za ząb. Dusiciela powinno się udusić - oświadczyła zgryźliwie Celina.

- Już dobrze, dobrze - próbowała załagodzić Dziunia. -

Nikt nie skrzywdzi Mietka, po prostu go oddamy.

Najwyraźniej nie uspokoiło to Wikty. Zaczęła spazmatycznie szlochać.

- Czy mogę spytać z ciekawości - spytał Lopez, który od początku wyglądał na bardzo podekscytowanego
i aż podskakiwał w fotelu. - Wikta, skąd go wzięłaś?

- Kupiłam - załkała.

- Tak? A od kogo?

- Od... Nie wiem... Przez Internet, na aukcji... Najpierw chciałam świnkę morską... Ale potem... Mietek
tak jakoś spodobał mi się na zdjęciu.

- Zamawia świnkę morską, dostaje węża boa - westchnęła Celina. - Cała Wikta.

- I karmiłaś go owcami? - indagował Lopez.

- Owcami - przyznała Wikta.

- A skąd je brałaś? - spytała Miśka.

- Kradłam - wyznała.

- Ale chyba mogłaś załatwiać to jakoś oficjalnie - wtrąciła Dziunia. - Kupować je, tak czy nie?

- Coś ty się nagle zrobiła taka uczciwa? - zaniepokoiła się Celina.

- Fluidy moralne - mruknęła Miśka, wskazując znacząco na don Lopeza.

Tymczasem Wikta głośno się zastanawiała.

- Kupić?... Kupić?... No... Jakoś nie przyszło mi to do głowy - przyznała wreszcie.

- Coś takiego. - Celina zdziwiła się obłudnie.

- A oprócz tego dowiedziałybyście się o wszystkim! -

wybuchła Wikta. - A ja chciałam go mieć tylko dla siebie!

- Nie martw się, nie byłoby tu wielu amatorów głaskania go pod bródką - zauważyła Celina i jakby się
wzdrygnęła.

- No, dobrze, ale co teraz? - spytała zniecierpliwiona Miśka.

- Przede wszystkim musicie przyznać się do owiec i zapłacić odszkodowanie - oświadczył Lopez. - A po
drugie...

Wiesz, Wikta, możemy zbudować tutaj Mietkowi piękne terrarium.

- Że co? - nie zrozumiała Wikta.

- Że w salonie? - jęknęła Dziunia.

- Że nie będzie torebek? - lekko zdenerwowała się Celina.

- Że on będzie mógł się wydostać? - spytała z oburzeniem Miśka.

- Zrobimy mu w stajni wygodne mieszkanko - powiedział Lopez, biorąc Wiktę za wielką łapę i
przemawiając do niej jak do dziecka. - Stworzymy mu komfortowe, niemal naturalne warunki, a potem
może znajdziemy odpowiednią partnerkę?...

- On ma odpowiednią partnerkę - wtrąciła Celina.

- Możemy zacząć od jutra. Radziłbym wam jak najszyb-43

ciej załatwić odszkodowanie. Może, Dziuniu, pojedziesz dziś ze mną do miasta?

- Właściwie czemu nie? Od miesiąca nigdzie nie wychodzę. Poczekaj, Lopez, przebiorę się i zaraz
jedziemy.

- Włóż kask i kamizelkę kuloodporną, jeśli chcesz bratać się z tubylcami! - krzyknęła Miśka.

Celina sceptycznie wydęła usta, by od niechcenia zauważyć:

- Nic się jej nie stanie, jest przecież ze swoją wydrą bojową.

Kilka następnych dni upłynęło pod znakiem budowy terrarium, tańczenia tang oraz nawiązywania bliższej
znajomo

ści z Lopezem, co może nie wszyscy sobie chwalili. Jak się wkrótce okazało, ten niepozorny mężczyzna
zaczął odgrywać główną rolę w mobilizowaniu Dziuni do życia, za co trzeba było mu być wdzięcznym.
Dziunia otrząsnęła się już niemal zupełnie po wrogiej ucieczce córki. Sam termin

„wroga ucieczka" wyjaśniła Misce pokrótce któregoś pracowitego ranka, szykując śniadanie.

- Wroga ucieczka, bo uciekła z wrogiem. Nie mówię, że samiec to twój wróg, ale czemu ten samiec,
czemu ten samiec!? To przecież policjant!

Wbrew tej nieco niezgrabnej definicji Miśka zachwyciła się „wrogą ucieczką" i niemal pożałowała, że
sama nie stała się przyczyną powstania tak zgrabnego pojęcia. Na to trzeba mieć jednak pewną odwagę
czynienia głupstw - oraz talent, by te głupstwa się udawały. Na potwierdzenie tej opinii pewnego dnia
przyszedł pocztą elektroniczną do Wikty lapidarny list, w którym stało, co następuje: Droga Wikto.
Pytasz, czy żyję. Żyję. Żyję, i to nieźle! Wiem, że u Was wszystko dobrze i niech tak zostanie.

Wasza L.

Przeczytawszy to, Dziunia wielkodusznie stwierdziła:

- No, trudno.

- Może on się jakoś moralnie zrehabilitował? - zauwa

żyła niechętnie Miśka, na co Dziunia odparła powściągliwie:

- Oby.

W każdym razie zmiana jej stosunku do Leny była na tyle poważna, że Wikta mogła z czystym sumieniem
odpisać: Matka Ci przebaczyła. Mój wąż ma się dobrze. Teraz trzymam go w terrarium. Ma tam
naturalne warunki jak w lesie. Szkoda, że tego nie widzisz. Celina Cię całuje i Misia.

Twoja oddana W.

Rzeczywiście, terrarium powstało. Trudno powiedzieć, co sądził o tym Mietek. W każdym razie Wikcie
podobało się na tyle, że pewnego dnia po prostu w nim zamieszkała.

Wyjaśniła, że musi obserwować Mietka z bliska i doglądać, żeby niczego mu nie brakowało. Już wkrótce
po ich wspólnym zamieszkaniu w - bądź co bądź - klatce, Ranczo Felicja zaczęły odwiedzać najpierw
małe, a później coraz większe grupki ciekawskich tubylców. Zdaje się, że wszyscy byli bardziej
zafascynowani Wiktą, bo dopytywali się bez żenady: ile je, jak się wabi, czy jest kobietą czy mężczyzną i
czy rozumie ludzką mowę.

- A co, nie widać? - złośliwie rechotała Celina.

Pewnego razu zdobyła się jednak na większe wyrafinowanie.

- W zasadzie możemy im mówić, że to Keto - oświadczyła.

- Keto? - powtórzyła Miśka.

- No, przecież, że nie Kato! Keto, Keto, matka Gorgony Meduzy! - odpowiedziała Celina, jakby chodziło
o coś bardzo oczywistego. - Moja droga - dodała, widząc, że Miśka popada w coraz większe zdumienie -
czyżbyś zapomniała?

Byłam piętnaście lat mężatką, mogłabym pisać doktorat z monstrologii. Mnóstwo na ten temat czytałam.
Człowiek musi wierzyć, że to, co go spotyka, ma jakiś wymiar uniwersalny, nie?

Wraz ze zbudowaniem terrarium na Ranczu Felicja zapa-45

nował względny spokój i porządek. A może raczej -

względny spokój i porządek zapanował wraz z pojawieniem się Lopeza. Mogłoby się wydawać, że to on
osobiście ten porządek zaprowadzał, ale tak nie było. Lopez był

wyłącznie medium, którego potrzebowały Dziunia z Wiktą, by zapanować nad rzeczywistością, zamiast
dawać się jej bezkarnie tyranizować.

Jedynie na Celinie wrażliwość, uczciwość i inteligencja don Lopeza nie robiły wielkiego wrażenia. A
raczej przeciwnie - robiły jak najgorsze. Im bardziej Dziunia go lubiła, tym bardziej Celina nie znosiła.
Im więcej plusów Dziunia znajdowała, tym dosadniej Celina określała jego urodę -

czy raczej jej brak. Ku niezadowoleniu Celiny wyglądało jednak na to, że Lopez zadomawia się coraz
bardziej i nie zamierza w dającej się przewidzieć przyszłości wyjechać z Rancza Felicja. Nawet Miśka
przyzwyczaiła się do niego na tyle, że przestał ją nawiedzać w sennych koszmarach.

Próbowała także przekonać Celinę, że Dziunia ma prawo zakochać się, w kim i czym chce. Skoro nie
mamy nic przeciwko miłości między kobietą a kobietą, kobietą a boa dusicielem, kobietą a policjantem,
to czemu nie miałybyśmy zaakceptować weterynarza - dowodziła logicznie. - Nawet jeśli wygląda jak
swój własny pacjent.

- Daj jej wolną rękę, są różne rodzaje miłości - mówiła. -

Na pewno Dziunia z Lopezem mają podobne wyczucie tych spraw. Te same filmy, ta sama wrażliwość, ta
sama wyobraźnia...

Celina odpowiadała z zacietrzewieniem:

- No, wiesz, bądźmy szczere! Dziuńka nie spadła z księ

życa! Zna życie nie tylko z telewizji. Jak tak gadasz, to po prostu widzę, że umywasz ręce! Dla mnie ona
cierpi na zaburzenia hormonalne i w efekcie padło jej na wzrok.

- Daj spokój, Lopez może nie jest przystojny, ale to porządny facet.

- A tobie rzuciło się na kobiecą intuicję. Lopez to podstępny gad i zamierzam to udowodnić. Dla naszego
wspólnego dobra.

- Co masz na myśli? - zaniepokoiła się Miśka.

- Wynajęłam agencję detektywistyczną z Madrytu, która prześwietli naszego małego nietoperza -
oświadczyła Celina. - Powinni mi w tym tygodniu przesłać wyniki dochodzenia. Wszystko czarno na
białym - zatarła ręce.

- Celina, jeśli to nie będzie nic poważnego, nie powiemy jej o niczym? - poprosiła przytomnie Miśka.

- Ależ oczywiście, że powiemy! Powiemy, powiemy! Ja też znam te filmy, kobiety bardzo lubią tam
cierpieć. Jak już Dziuńka sobie trochę pocierpi, znajdziemy jej kogoś bardziej odpowiedniego. Od czego
ma się przyjaciół, nie?

- Zawsze myślałam, że od dobrej zabawy - odparła Miśka bez namysłu.

- Przyjaciele są od wyciągania z kłopotów - pouczyła ją Celina. - Czasem z boku lepiej widać, że coś źle
wygląda.

Chociaż jeśli chodzi o Lopeza, jego en face jest jeszcze bardziej wątpliwe niż profil.

Pewna przesada, a nawet fanatyzm w jej słowach sprawiły, że Miśka miała niejakie wątpliwości
dotyczące tego, co Celina nazywała przyjaźnią. W każdym razie nie można jej było zarzucić, że jest
nieszczera. Chciała dobrze. Na pewno chciała dobrze dla siebie.

Kilka dni później Celina z szalenie tajemniczą miną wywołała Miskę do swojego pokoju.

- Fajnie być w konspiracji, co? - spytała radośnie, cicho zamykając drzwi.

Miśka nie potwierdziła jej entuzjazmu.

W pokoju paliła się tylko nocna lampka. Pierwszą rzeczą, która rzucała się w oczy, była Maria, leżąca na
wielkim łóżku z nogami opartymi o ścianę. Miała na sobie jedynie słuchawki od walkmana i szminkę
koloru deep purple. Ten widok trochę Miskę zmieszał.

- Czy ona musi mnie epatować? - spytała Celinę, na co ta odparła z oburzeniem:

- Ona epatuje mnie. Patrz się tu, nie na Marię!

Potrząsnęła trzymaną w ręku kopertą.

- Jeszcze nie otwierałam, czekałam na ciebie. A teraz -

tu demonstracyjnie rozdarła kopertę - teraz będziemy wreszcie mogły krzyknąć mu w twarz: „Sępie
miłości, nie kochasz"!

Miśka była pod wrażeniem, jak odważnie Celina nada

ła sens słowom, nad którymi dumało wielu. Przyjaciółka wyciągnęła z koperty plik papierów i pogrążyła
się w czytaniu. Po chwili zaczęło dziać się z nią coś dziwnego. Jej twarz na przemian siniała i zieleniała,
a usta zmieniły się w cienką kreskę.

-. Nie radzisz sobie z tłumaczeniem? - spytała Miśka.

- To jest po polsku - odparła niewyraźnie Celina. - Kazałam od razu przetłumaczyć. Kazałam
przetłumaczyć! -

wrzasnęła niespodziewanie. - Zleciłam to cholerne śledztwo i tłumaczenie tylko po to, żeby się
przekonać, że ta mała wydra nie ma nic na sumieniu?!

- To świetnie! - Miśka ucieszyła się szczerze, co Celinę jeszcze bardziej przygnębiło.

- To musiała być jakaś kiepska firma. Detektywi od siedmiu boleści! - powiedziała, z trudem łapiąc
oddech.

- Spokojnie, Celina. Jesteś w fazie negacji. Oddychaj głęboko i zapomnij o pozorach. Ten facet jest
przyzwoity!

- Skończ ze swoją naciąganą psychologią! Żaden facet nie jest przyzwoity! - zapewniła Celina bez
wahania.

Siadła na łóżku z zafrasowaną miną i ze złością uderzała papierzyskami o kolano.

- Spójrz na to z innej strony. Dziunia będzie szczęśliwa.

- Szczęśliwa! - zdenerwowała się Celina. - Wiesz, ile pieniędzy wpakowałam w to śledztwo? No i co?
Przysyłają mi jakąś cholerna laurkę! Po prostu niewiarygodne! Ten gość nie ma nawet mandatów za złe
parkowanie. Nie jest nieślubnym synem generała Franco. Nie udusił konkubiny.

Nie ma obowiązków alimentacyjnych. Nie zaczepiał dzieci w parku, nie ubliżał staruszkom, nie wyrzucał
niedopałków na ulicę, nie poćwiartował swojej matki, nie jest podejrzany o udział w zamachach
terrorystycznych i w ogóle nic z tych rzeczy, których byłam pewna! On jest po prostu cho-48

robliwie, patologicznie, obrzydliwie uczciwy! To jest moralny imperialista!

- Może to dobrze?

- Dobrze?! Dobrze?! Jak dobrze, skoro niedobrze?! To wariat! I tak to trzeba jej przedstawić! Misia, idź
już, dziecko, ja sobie muszę poukładać wszystko, co mi się w głowie nie mieści. On jest uczciwy!
Widzieli go: uczciwy człowiek!

Psychopata! - prychała, zamykając za Miską drzwi.

W zasadzie Miśka spodziewała się takiej reakcji. W środowisku, z którego pochodziła Celina,
nieposzlakowana uczciwość świadczyła o braku zaradności; człowiek, który nie ma na koncie żadnego
przestępstwa, znajduje się na samym dole drabiny społecznej, zaraz pod poliq'antami, którym
przynajmniej za to płacą.

Mimo wszelkich oznak uspokojenia atmosfery przez kilka następnych dni dało się wyczuć pewną
nerwowość Celiny.

Rzucała w przelocie zasępione spojrzenia. Zagryzała wargi.

Wzdychała znacząco. Przygotowywała się do akceptacji don Lopeza lub też coś knuła. Skoro unikała go i
nie robiła złośliwych uwag, należało przyjąć, że nie wytoczy już przeciw niemu żadnych argumentów.
Tak więc Miśka z ulgą zajęła się sobą i swoim czasomarnotrawieniem, jak to sprytnie ujęła pewnego
pięknego popołudnia Dziunia, stając nad nią w pozie oficera gestapo. Czasomarnotrawienie polegało
głównie na wylegiwaniu się z książką na brzegu basenu. Gwoli ścisłości należy dodać, że aktualnie
czytana przez Miskę książka należała do gatunku tych z gruntu niepoprawnych opowieści, w których
bohaterka zakochuje się i ma nadzieję, że coś się zmieni w jej życiu. No i coś się zmienia - oczywiście,
na gorsze. Toteż kiedy Dziunia stanęła nad nią w rozkroku i z rękami na biodrach, Miśka pomyślała, że i
w życiu jej doświadczonej przyjaciółki przyszedł ten etap - przebudzenie z fatalnego zauroczenia,
ucieczka wiarołomnego kochanka, ogólna grabież majątku, utrata zdrowia i znaczne posunięcie w latach,
o czym mogła świadczyć liczba zmarszczek wokół ust i oczu. Na-49

tychmiast pożałowała, że nie posłuchała Celiny i jej kobiecej intuicji - bo czy facet o urodzie szczura
może być idealnym partnerem życiowym? Jaka szkoda, że kobiece magazyny nie poruszają tego
aktualnego tematu.

- Mam ważną wiadomość - oświadczyła Dziunia. - Misiu, przestań czasomarnotrawić i chodź ze mną.

Zabrzmiało to zbyt dwuznacznie, żeby Miśka mogła się domyślić, co za chwilę nastąpi. Posłusznie
podniosła się więc z leżaka i podążyła za Dziunią wprost do salonu. W fotelu siedziała już Celina,
spoglądając spode łba z ostentacyjnym niezadowoleniem.

- Coś wiesz? - spytała cicho Miśka, przysiadając obok niej na poręczy.

- Domyślam się - odparła gniewnie Celina. - Powie nam, że wychodzi za mąż, i poprosi, żebyśmy były jej
druhnami.

Już sobie wyobrażam, w co będzie chciała nas przebrać. To właśnie będzie mój argument przeciwko
temu małżeństwu.

Miśka od razu wyobraziła sobie przejmującą ceremonię ślubną: Szczurowatego w smokingu, wzruszoną
Dziunię u jego boku i je dwie, płonące ze wstydu w różowych falba-niastych sukienkach, przemierzające

kościół przy dźwiękach Bei mir bist du schon. Marsz Mendelssohna brzmiałby w tej sytuacji
zdecydowanie nietaktownie. Czym prędzej odegnała tę wizję i spytała nachmurzoną Celinę:

- Więc już zrezygnowałaś z zarzutów wobec Lopeza?

- Chwilowo. W każdym razie jeśli Dziuńka zrezygnuje z idiotycznych sukienek, mam już dla niej prezent
ślubny.

- Ach, tak? - zaciekawiła się Miśka.

- Jasne. Przekażę jej wyniki mojego śledztwa w sprawie pana młodego. Może to potraktować jako
certyfikat uczciwości.

- To dosyć oryginalne. - Miśka była szalenie powściągliwa.

- No pewnie! Do tej pory żadnej swojej przyjaciółce nie mogłam czegoś takiego ofiarować.

- Nie o to mi chodzi. Nie uważasz, że to trochę mało reprezentacyjny prezent ślubny?

- Chyba nie myślisz, że wyrzuciłabym pieniądze w błoto! Skoro już zapłaciłam za te cholerne dokumenty,
zrobię z nich użytek.

- O czym tam szepczecie? - zainteresowała się Dziunia, podając drinki.

- Boisz się, że nie przyjmiemy tego na trzeźwo? - spytała Celina.

- Czego mianowicie? Czegoś się domyślacie?

- Ależ skąd - odparła obłudnie Celina. - Wal śmiało, nie możemy się doczekać, co też nam przekażesz.

Dziunia zrobiła znaczącą pauzę i tajemniczą minę. Odczekała, póki Celina nie zacznie się niecierpliwić,
po czym wyciągnęła z kieszeni zgiętą we czworo kartkę. Rozprostowała ją, odchrząknęła i uroczyście
przeczytała: Los poczęstował tobą mnie

I podprowadził

Co dzisiaj robić mam

Samotna, zagubiona

Gdyś ty bez słowa

Jak złym wiatrem odrzucony

By w kobiet innych teraz

Taplać się ramionach

Co robić mam?

Serce, podpowiedz!

Czy wołać cię

I szukać śladów twych ulotnych

Przyjaciół twoich

Nagabywać i zaczepiać

Czy może dumą swoją

Koić ten żal słony

Udawać spokój

I okrutny czas przeczekać

Co robić mam ?

Serce, podpowiedz!

- Co wy na to? - spytała po nabrzmiałej oczekiwaniem ciszy.

- Co to ma być? - odparła pytaniem Celina.

- Tekst tanga, które się wam ostatnio tak podobało.

Przetłumaczyłam - wyjaśniła Dziunia, skromnie spuszczając oczy.

- Sama?!

- Oczywiście.

- Naprawdę?

- Tak jest.

Przez chwilę obie wpatrywały się w Dziunię, jakby widziały ją po raz pierwszy. Dziunia pokornie
czekała na osąd, zerkając nieśmiało spod mocno wytuszowanych rzęs.

Wreszcie Celina wykrzyknęła:

- Super! To jest świetne! Doskonałe! Genialne! Fantastycznie oddaje uczucia! Nastrój! Klimat! Jak
sądzisz, Misia?

- Nie znam oryginału, ale podoba mi się. Jest takie lekkie, dowcipne i ironiczne.

Dziunia z Celiną spojrzały na siebie znacząco.

- To nie miało być lekkie i dowcipne - stwierdziła Dziunia. - Miało być smutne i przejmujące.

Celina lekceważąco machnęła ręką.

- Jest jeszcze młoda. Wiesz, dla nich rozstanie to jak nowość w modzie. Myśli, że to śmieszne tęsknić za
starymi łachami. Kiedyś to zrozumie. Grunt, że jej się podoba.

- Więc myślicie, że powinnam dalej próbować? - spytała Dziunia.

- Jasne! Bez dwu zdań! - zapewniły ją zgodnie.

- No to świetnie. Świetnie...

Wzruszona Dziunia pieczołowicie złożyła kartkę i z powrotem schowała ją do kieszeni.

- To wszystko, po co nas tu zaprosiłaś? - spytała Celina. - Nie chcesz nam przy okazji powiedzieć, że
wychodzisz za mąż?

- Za mąż?! - zdumiała się Dziunia. - A po co?

Wobec tak postawionego pytania Celina znalazła się nieoczekiwanie w roli obrońcy świętej instytucji

małżeństwa.

Nie mając nie tylko żadnej rozsądnej odpowiedzi, ale nic zgoła do powiedzenia w tej sprawie, po raz
pierwszy w ży-52

ciu zamilkła na całe pięć minut. W jej przypadku stan ten można było nazwać katatonią i Miśka pewnie
zabrałaby się do cucenia i reanimacji, gdyby kolejne zdanie Dziuni nie wyprowadziło jej z równowagi.

- Skoro już tu jesteśmy i skoro tak dobrze się składa, że akurat nikt nie ma nic mądrego do powiedzenia,
co jest sytuacją może nie tak wyjątkową jak to, że nikt nic nie mówi... Więc korzystając z tego, chciałam
cię, Misiu, zapytać (nawet jeśli to zabrzmi trochę obcesowo, ale jestem prostą kobietą i lubię stawiać
sprawy wprost): czy twoje życie, Misiu, nie zmierza aby donikąd, nie grzęźnie na mieliźnie, nie czeka na
bocznicy świata na zielone światło, stojąc w bezruchu w miejscu, które jest zdecydowanie bezdro

żem? Czyli manowcami?

- Słucham? - spytała Miśka.

Ponieważ Celina nadal milczała, a niemoc zdawała się rozszerzać także na inne jej zmysły, nikt oprócz
Dziuni nie mógł objaśnić, o co właściwie chodziło. Dziunia westchnęła.

- Nie chciej, żebym powtarzała to, co powiedziałam.

Sama już nawet nie pamiętam. W końcu, ile lat można bezkarnie wdychać lakier do paznokci... (taktownie
nikt nie ustosunkował się do prawdziwości tej uwagi). Wszystko ma swoje konsekwencje. A, właśnie,
konsekwencje, o to mi chodziło. Czy zdajesz sobie sprawę, jakie będą konsekwencje przedłużania
twojego pobytu na Ranczu Felicja?

- Żadne? - cichutko spytała Miśka.

- Właśnie! - krzyknęła Dziunia triumfalnie. - Żadne!

Twoje życie tutaj nie ma żadnych konsekwencji. Tak, jakby się właśnie skończyło. Przecież ty nikogo nie
spotykasz!

Nie widujesz! Nie poznajesz! W ogóle nic nie robisz!

Miśka chciała powiedzieć, że to jest właśnie to, co lubi robić najbardziej (oprócz spania), ale na wszelki
wypadek się z tym nie zdradziła.

- Musisz stąd wyjechać i -. że tak powiem - zaktywizować się - oświadczyła Dziunia z niezłomną
pewnością.

- A co z twoim mottem: „Zawsze idź na łatwiznę"?

- Tym razem stawiałabym większy nacisk na słowo

„idź".

- Wyrzucasz mnie? - jęknęła Miśka, truchlejąc z lęku.

- Tylko do pewnego stopnia - odparła Dziunia.

- Do cholery! Przestań mówić jak polityk! Wyrzucasz mnie czy nie, powiedz jasno!

- Powiedzmy, że jest to przyjacielskie wygnanie. Chcę ci uratować życie, moja Misiu, co nie znaczy, że
chcę je zniszczyć... Co ja chciałam przez to powiedzieć? Aha, że będziemy łożyć na twe utrzymanie,
gdybyś sama nie była w stanie, ale jednocześnie chcemy sty... stymulować cię w kierunku działania,
przeżywania, zdobywania doświadczeń, i tak dalej. Stare ptaki też wypychają młode z gniazd, żeby
nauczyły się latać, prawda?

Widocznie ta wątpliwa ornitologiczna parabola nie przekonała Miśki, bo zawołała z gniewem i rozpaczą:

- Celina, powiedz coś!

Celina odkaszlnęła.

- Wydaje mi się, że Dziunia ma trochę racji - powiedziała ostrożnie.

- Nie do wiary!... Po tym wszystkim, co dla was zrobiłam!...

Miśka wolała nie kończyć, bo właściwie trudno było sprecyzować, co takiego dla nich zrobiła. Zamiast
tego rzuciła spojrzenie pełne pogardy i z godnością wyszła z salonu.

Miała nadzieję, że wkrótce Dziunia z Celiną zjawią się pod jej drzwiami, przepraszając za swoje
niefortunne żarty.

Czy mogły myśleć poważnie, że człowiek potrzebuje od życia czegoś więcej niż świętego spokoju? Snu,
ciepła i bezpieczeństwa? Książki i dobrego obiadu? Łagodnego klimatu i bezpretensjonalnego
towarzystwa? Czy naprawdę chcą zabrać jej to wszystko sprzed nosa w imię zdobywania do

świadczeń? W dodatku przykrych doświadczeń - co do tego nie ma wątpliwości. Fakt, Misce trochę
brakowało pewnego typu towarzystwa i pewnego rodzaju wrażeń, ale ostatecznie mogły popchnąć ją ku
nim w inny sposób, na 54

przykład powierzając nieograniczone fundusze na podróże po świecie. Oczywiście, to co najprostsze, nie
przyszło im do głowy, skądże!

Miśka nie była osobą przesadnie honorową i nie dałaby się długo prosić, gdyby ktoś zechciał ją
przepraszać lub chociażby zasugerować, że opacznie wszystko zrozumiała.

Nic takiego jednak nie nastąpiło, chociaż dała Dziuni i Celinie cały tydzień na przemyślenie decyzji.
Zamiast tego obydwie ostentacyjnie jej unikały, pozostawiając dom pusty i tak piekielnie nudny, iż Miśka
powoli zaczęła wierzyć, że mają rację. Toteż pewnego dnia, w niedzielę czy też wtorek nad ranem,
wyniosła się bez słowa pożegnania.

Co może ją czekać w tym obrzydłym, szarym, zimnym miejscu, do którego w popłochu uciekła?

Po co o tym myśleć. Lepiej iść na żywioł.

Przekleństwo

nieskończonych możliwości

Nasza Bohaterka po pełnym wrażeń przedwiośniu w Hiszpanii, udziale w symbolicznej corridzie,
emocjonującym śledztwie w sprawie owiec oraz po obserwacji narodzin gwiazdy sztuki translatorskiej
na skutek przyjacielskiego wygnania wraca na łono ojczyzny. Jak się słusznie spodziewa, będzie to
wyzwanie trudne i bolesne w związku z perspektywą poszukiwania mieszkania, odnajdywania
przyjaciół, zdobywania pracy oraz uparcie powracającej zimy, której długości nikt zawczasu nie
przewidział.

Powrotna podróż Miśki skończyła się dwa dni później na Okęciu. Pewien chłopak, któremu - jak sądziła -
wpadła w oko, próbował ją okraść w hali przylotów. Taksówkarz jechał do Śródmieścia przez Pragę.
Pogoda była ciągle zimowa, miasto szaromokre, na placu Konstytucji leżały fantazyjne barykady z kup
śniegu, korek wylewał się aż na przedmieścia, a w radiu ktoś mało przekonującym głosem śpiewał:
„Najlepsze wciąż musi przyjść". Kiedy Miśka wysiadła z samochodu, następny kierowca z fasonem
ochlapał

ją po samą czapkę. W tym momencie mogła z całą świadomością stwierdzić: Jestem w domu!

W domu, w domu - lecz bez domu! Miśka nawet nie wspominała mieszkania, które zostawiła w długach i
nieopisanym bałaganie, posuniętym niemal do dewastacji. Był

to akt zemsty na pazernym właścicielu, który co miesiąc pozbawiał ją pięćdziesięciu proaent wcale
nieniskiej pensji 56

i groził wyrzuceniem na bruk, jeśli nadal będzie straszyć sąsiadów dziwnymi przyjaciółmi i głośną
muzyką. Prawda, przyjaciele to również przeszłość. Może to i lepiej: tym razem zacznie wszystko od
nowa, z czystym kontem i sumieniem, jakby się przed chwilą narodziła. Była to jedyna pozytywna myśl,
jaką w tej chwili potrafiła z siebie wykrzesać.

Pewne wątłe przesłanki wiodły Miskę na tyły placu Konstytucji, gdzie w wysokim, kiszkowatym i
zagraconym mieszkanku (niepozbawionym wszakże ciepła i przytulno-

ści) mieszkała niejaka Magda Kowalska. Magda była miłą, kulturalną osobą, a poza tym nie znała Miśki
zbyt dobrze i w tym właśnie nasza bohaterka upatrywała szansę na powodzenie swojej misji. Weszła
szeroką klatką w wąski, odrapany korytarz i zapukała do solidnych, drewnianych drzwi z judaszem
umieszczonym na wysokości dwu metrów nad ziemią. Montował go pewien koszykarz, Darek, jeden z
byłych chłopaków Magdy. Był to człowiek obdarzony dobrymi chęciami i całkiem niedopasowanym do

nich zasobem intelektualnym. Należało go ciągle kontrolować, bo w przypływie natchnienia potrafił
powodować nieodwracalne szkody. Twierdził, że umie wszystko. Nie znał żadnych barier. Przez jakiś
czas Miśka wierzyła nawet, że to boskie szaleństwo, ale nie - po prostu był nierozgarnięty.

Czasem tak trudno to odróżnić.

Miśka stała pod solidnymi drzwiami broniącymi dostępu do przytulnego mieszkanka na placu Konstytucji,
czekając na ich otwarcie oraz przygarnięcie i przenocowanie -

czekając na cud. Drzwi się wreszcie otwarły - wyjrzała zza nich ciemna, pełna loków głowa z zadartym
nosem. Przez chwilę głowa mrugała okrągłymi ze zdumienia oczami, aż w końcu pojawił się w nich
wyraz rozpoznania.

- Miśka? - spytała Magda, natychmiast cofając głowę i przyciągając drzwi do siebie.

Na szczęście Miśka przytomnie zablokowała je stopą.

- Już mi stąd! - warknęła Magda, próbując wykopać jej nogę i zatrzasnąć drzwi.

- Magda, nie mam gdzie mieszkać! - jęknęła rozpaczliwie Miśka, wciskając jednocześnie kolano w
wąską szparę.

- Wynocha! Poszła! Won!

Ostre słowa na niewiele się zdały. Miśka nacierała coraz mocniej, przepychając biodro przez próg.

- Negocjujmy! - prosiła, czując, że jest już prawie w środku.

- Nie! Ma! Mo! Wy! - wrzasnęła Magda ile sił w płucach.

Był to jednak ostatni akt obrony własnego terytorium.

W sekundę później Miśka z impetem wtargnęła do przedpokoju, wyhamowując na biuście Magdy.

- Magda, ratujesz mi życie! Nie mam się gdzie podziać.

Nie masz nic przeciwko temu, że zostanę jakiś tydzień?

Dziękuję.

- Spadaj, ale już.

- Magda, Magda, daj spokój. - Miśka próbowała zbagatelizować tę zapiekłą, irracjonalną oczywiście
niechęć, a tymczasem małymi kroczkami wsuwała się do pokoju.

- Wyjdź, bo będzie niedobrze - ostrzegała Magda.

- Niedobrze już było. Teraz będzie dobrze. Mieszkasz sama? To się świetnie składa. Ze mną nie będziesz
się nudzić.

- Nie wódź mnie na pokuszenie, nie doprowadzaj do szału - wycedziła Magda. - Mam w kuchni stary
pogrzebacz i mogę go użyć.

- To groźba karalna - zauważyła Miśka lekko i optymistycznie.

Jej rozmówczyni nie należała do ludzi realizujących groźby i samą ich artykulację należało potraktować
jako żart.

Ale Magda się nie uśmiechnęła.

- Skąd się tu wzięłaś? - spytała zimno.

- Przyjechałam dziś z Hiszpanii. Nie uwierzysz, jaka jestem zmęczona...

- Nikt nie wie, że jesteś w Warszawie?

- Nie, przyjechałam prosto do ciebie - odpowiedziała Miśka, dając Magdzie do zrozumienia, że w jej
ręce składa swój los.

- To świetnie - odrzekła Magda ze złowrogim błyskiem czarnych oczu i wyszła z pokoju, do którego
tymczasem przydryfowały.

W dużym, wygodnym fotelu spało olbrzymie stworzenie, trochę przypominające kota. Miśka zepchnęła go
niezbyt delikatnie, usiadła na zwolnionym miejscu i właśnie zdejmowała zabłocone buty, kiedy wróciła
Magda.

- A teraz z tobą skończę - stwierdziła, dotykając Miskę pogrzebaczem na wysokości lewej łopatki.

- Przepraszam za ten dywan - dotknięta szepnęła potulnie, omiatając wzrokiem naniesione błocko -
wszystko ładnie sprzątnę.

- Nie, to ja ciebie sprzątnę - odparła Magda, wykonując pogrzebaczem jednoznaczny ruch.

- Magda, zrobisz mi krzywdę! - wrzasnęła Miśka, wskakując za fotel. - To nie są żarty, co ci odbiło?!

- Ubiję cię, poćwiartuję, a potem wrzucę twoje zwłoki do Wisły - wyjaśniła spokojnie Magda. - Skoro
sama wpadłaś mi w ręce, byłabym głupia, gdybym z tego nie skorzystała.

- Magda! Przecież nie będziemy się kłócić o faceta!

Zwłaszcza że nie był specjalnie udany. Kto montuje judasza na wysokości wzroku Małgorzaty Dydek?

Jeśli Miśka myślała, że zaapeluje tym samym zarówno do solidarności płci, jak i do wyczucia proporcji,
to, niestety, był to zły trop.

- Żeby było jasne: nie chodzi o Darka - odparła Magda. - Chodzi o sprawy fundamentalne: podważyłaś
moje poczucie własności i bezpieczeństwa. Darek może miał kilka wad, ale był mój. Dla niego
nauczyłam się robić rosół

i polubiłam jego matkę, a to nie było łatwe. Myślę o matce, nie o rosole - sprecyzowała. - Spłacaliśmy
wspólnie kredyt na samochód i mieliśmy kupić psa. Ale dla ciebie to oczywiście nic nie znaczy.

- Nie wiedziałam, że z ciebie taka drobnomieszczanka.

Au, boli! Przestań, już wszystko rozumiem!... Wszystko, naprawdę! Pies, matka, rosół, teraz to widzę jak
na dłoni!...

dam ci szansę - odparła Magda, przypierając Miskę do ściany. -Przeproś.

Przestań, Magda, zapomnijmy o wszystkim.

Przeproś!

Musisz mnie tak upokarzać?

- O, to świetny pomysł! - zawołała Magda, wkładając Bobie pogrzebacz pod pachę i cofając się do
starego kredensu. - A ty tam stój.

Po chwili szperania wyciągnęła kamerę.

- Nie zrobisz mi tego! - krzyknęła Miśka.

Nie zapominaj, że mam pogrzebacz. Teraz mów - powiedziała Magda, przykładając kamerę do oka.

Co mam mówić?

- Bardzo cię przepraszam, Magdo Kowalska, że dwa lata temu w grudniu zachowałam się wobec ciebie
jak skończona świnia. Więcej tego nie zrobię, ręczę honorem.

- Co za dziecinada!... Nie powiem, nie ma mowy.

- Gadaj. No już, bo się zirytuję...

A przenocujesz mnie przez tydzień? Dobra, dobra...

Przepraszam cię, Magdo Kowalska, za to, że dwa lata temu odebrałam ci....

- Bez szczegółów. Jeszcze raz.

- Przepraszam cię Magdo... Magdo Kowalska za to, że dwa lata temu, w grudniu, zrobiłam ci świństwo.
To był

ostatni raz.

- Ręczę honorem.

- Daj spokój, to takie staroświeckie...

Słucham - potrząsnęła pogrzebaczem.

- Ręczę... hm... honorem.

- Pięknie, moja droga. Pięknie wypadłaś, jesteś bardzo iotogeniczna, nawet w dziurawej skarpetce i z
błotem na twarzy.

Miśka dotknęła czoła i jednocześnie spojrzała na skarpetkę, z której wystawał duży, niezbyt czysty
paluch.

- Jak mogłaś!... - wykrztusiła. -Ty... ty żmijo!...

- Z twoich ust to komplement - odparła Magda, sadowiąc się na kanapie. Puchaty kot natychmiast

wykorzystał

sytuację i wskoczył jej na kolana. - Skoro miałaś czelność tu przyłazić, nie powinnaś się niczemu dziwić.
Prawda, Fidelis? - spytała kota, który potakująco zmrużył żółte ślepia.

- Nie myślałam, że jesteś pamiętliwa! Zawsze byłaś taka ciepła, dobra, cierpliwa i łagodna... Darek
mówił, że nie można cię rozzłościć.

- No, to gratuluję, tobie się udało - prychnęła. - W zasadzie pierwszy raz w życiu odpłaciłam komuś za
swoją krzywdę i czuję się naprawdę świetnie. Tak! - westchnęła z rozmarzeniem. - To świetne uczucie.
Chyba zaraz puszczę sobie to nagranie.

- Nikomu go nie pokażesz, prawda?

Magda spojrzała filuternie, odgarniając grzywkę.

- Jeśli będziesz się dobrze sprawować.

Kiedy Miśka wróciła z łazienki, zastała Magdę siedzącą przy stole. Paliła papierosa i piła mocną
herbatę. Była to kolejna oznaka zasadniczej zmiany w jej uporządkowanym, spokojnym i zdrowym dotąd
życiu, ale Miskę bardziej zainteresował ogromny talerz z kanapkami, za które natychmiast się zabrała.
Magda obserwowała ją z lekkim zainteresowaniem.

- Powiesz mi, co robiłaś w Hiszpanii? - spytała w końcu.

- Odpoczywałam - odparła Miśka lakonicznie.

- Z jakimś fajnym facetem?

- Z przyjaciółkami.

- One też wróciły?

- Zostały.

- Wyrzuciły cię? - poniekąd zgadła Magda nie bez satysfakcji.

- Nie, po prostu zaczęłam się strasznie nudzić i postanowiłam wrócić.

- Jasne - Magda uśmiechnęła się sceptycznie. - I co zamierzasz robić?

Ta rozmowa od początku nie była przyjemna, ale w tym momencie przybrała dramatyczny obrót.

- Jakieś studia, praca, mieszkanie? - indagowała Magda.

Miśka milczała, unikając jej wzroku.

- Aha.

Magda westchnęła i wstała.

- Możesz spać tutaj, rozłóż sobie wersalkę. Pościel jest w środku. Gdyby Fidelis ci przeszkadzał, to...

- Mam wyrzucić go za drzwi?

- To będzie znaczyło, że cię nie zaakceptował i, niestety, jutro będziesz musiała się wynieść. Dobranoc.

- Dobranoc. I... dzięki. - Słowa podziękowania z trudem przeszły jej przez gardło.

Noc z kotem terrorystą z pewnością będzie niezapomniana. Wprawdzie jeśli można mówić o
obiektywnym pięknie, Fidelis był obiektywnie piękny, ale jak na kota zbyt przypominał sowę. Miśka nie
była szczególną entuzjastką kotów, a już ssak pozujący na transgenicznego puchacza zupełnie nie trafiał
jej do serca. Wydawał się bezmyślnym, napuszonym tłuściochem, leniwą, szpiegującą kreaturą, odrobinę
przypominającą ją samą sprzed pół roku.

Magda uśmiechnęła się niewinnie i dodała na odchodnym:

- Może jeszcze będziesz miała okazję mi podziękować.

Dawniej Magda była delikatnym, spokojnym, uprzejmym i nadzwyczaj zrównoważonym stworzeniem.
Nie stosowała używek i przekleństw. Nie było winy, której by nie wybaczyła. Można jej było odebrać
aktualnego mężczyznę życia, a następnie poprosić o słoną pożyczkę i dużą przysługę - z pewnością by nie
odmówiła. Prawdziwa chrześcijanka, zawsze gotowa nadstawić drugi policzek. Miśka traktowała to z
pełną ironii pobłażliwością, z jaką ludzie dobrze wychowani odnoszą się do zjawisk, których nie
rozumieją. Uważała, iż Magda ma samobójczą taktykę życiową i że przydałby się jej trening asertywności
- być może kiedyś jej to nawet powiedziała. Teraz zastanawiała się, czy Magda przypadkiem nie
skorzystała z jej rady. Jeśli tak, to z pewnością przeholowała o kilka lekcji. Być może na zmianę jej
usposobienia nie wpłynął jednak trening aser-62

tywnosci, lecz podstępny zabór mienia w postaci dużego Darka. Tak czy inaczej Miśka czuła się
odpowiedzialna za dramatyczną zmianę osobowości Magdy Kowalskiej i jej brutalne czyny z drzwiami,
pogrzebaczem i kamerą. Nie znaczy to jednak, że nie czuła się niesłusznie skrzywdzona.

Niestety - w gruncie rzeczy, niestety - charakterologiczna wolta Magdy nie stanowiła dla Miśki istotnego
problemu. Teraz okropne było co innego: przyszłość. A raczej: brak jakiegokolwiek pomysłu na to, co z
nią zrobić.

Następnego dnia Miśka obudziła się zbolała na twardej, niewygodnej wersalce. Jak przez mgłę
przypomniała sobie, że w nocy ktoś dusił ją włochatym szalem, ale zaraz wło

żyła to między koszmary w rodzaju snów z Lopezem.

Przez dłuższą chwilę nie wiedziała, gdzie jest. Zaraz obudzi się w swoim wielkim łóżku na Ranczu
Felicja, z okna zobaczy morze, a na śniadanie będzie wybrzydzać między kanapką z tuńczykiem, sałatką z
sezamem albo dipem krewetkowym.

Mimo najusilniejszych starań nie potrafiła się jednak przebić w upragnioną rzeczywistość. Stopniowo
wydarzenia ostatnich dni ułożyły się w całość: przyjacielskie wygnanie, długa podróż, zimna Warszawa,
zimna Magda, pogrzebacz, kamera, wersalka. Wreszcie ten straszny poranek w mieszkaniu nie-
przyjaciółki. Zycie Miśki kończy się na tym poranku i po prostu nie ma żadnej możliwości, żeby
popłynęło dalej.

Magdy oczywiście nie było. Miśka uświadomiła sobie niejasno, że chyba pracuje w szkole. Szkoła nigdy
nie była szczytem aspiracji zawodowych Miśki, bo Miśka w ogóle nie miała żadnych aspiracji
zawodowych. Ale nie to było ważne. Gdziekolwiek by Magda pracowała, miała PRACĘ.

Zajęcie. A nawet coś w rodzaju zarobku. Co za paskudna szczęściara! Cholerny, niesprawiedliwy świat.
Nie ma sensu do niego wstawać. Na pewno nie czeka jej nic przyjemnego. Szczerze mówiąc - nic zgoła
nie czeka. Nie ma sensu gdziekolwiek się spieszyć. Nie ma sensu myć się, ubierać, 63

jeść śniadanie. Wszystko, na co ją teraz stać, to przewrócić się na wznak i popatrzeć w sufit.

Sufit miał jednak również tę dziwną właściwość, że spychał myśli na ponure tematy. Wypadałoby coś
zrobić z sobą i swoim życiem. Bynajmniej nie z potrzeby ducha. Rzecz w tym, że sprawy nie toczyły się
tak, jak Miśka podświadomie zakładała: Magda nie była przyjacielska ani bezinteresowna i wyglądało na
to, że nie da na sobie pasożytować.

Tymczasem wszystkie pomysły dotyczące przyszłości rozwijały się w głowie Miśki bardzo intensywnie
aż do momentu, kiedy zwrot „popełniać błędy" ziszczał się w plastycznych, przygnębiających wizjach:
brak pracy, noszenie seryjnych ubrań z supermarketów, stołowanie się na śmietnikach, spanie w bramach,
nielitościwa pogoda i takaż opieka społeczna, ogólna degradacja moralna i zdrowotna należały do
najjaśniejszych spośród nich.

Było to wystarczająco upiorne, żeby wyleźć z łóżka i zafundować sobie spacer po mieszkaniu: od
łazienki do kuchni, od kuchni do pokoju Magdy, przez przedpokój do sto

łowego i z powrotem. Po drodze Miśka poczuła, że o jej łydkę ociera się wielka, włochata licha i aż
podskoczyła z przerażenia. Był to tylko Fidelis. Najwyraźniej zresztą nie liczył na pieszczotę; przeszedł
obok i przypadkiem musnął

ją ogonem. Włochata licha - włochaty szal! A więc w ten sposób manifestuje się zboczenie tej kocio-
sowiej kreatury -

uwala się na śpiącego i udaje szalik! „Rzeczywiście, Misiu -

pomyślała. - Możesz sobie pogratulować przykrych wra

żeń i perwersyjnych kontaktów. Uduszona przez kota -

sensacja z pierwszych stron gazet. Dziadek Józef zawsze twierdził, że ukochana wnuczka przejdzie do
historii".

Właśnie, dziadek Józef i rodzina. Nie kontaktowała się z nimi od tak dawna, iż pewnie zapomnieli, że
kiedyś ją wychowywali. Ale co, do jasnej cholery, miała im teraz powiedzieć? Z wahaniem wzięła
słuchawkę i wystukała numer do domu, myląc się przy tym cztery razy.

- Halo, dziadku! To ja, Miśka, pamiętasz mnie jeszcze? -

zawołała ze ściśniętym gardłem.

- A, jakże, dziecinko! Miałbym zapomnieć swoją jedyną udaną latorośl?

- Cha, cha! - Miśka wydała z siebie odgłos śmiechopo-dobny. Zabrzmiało to raczej jak kaszel astmatyka,
ale dziadek Józef był zbyt zaabsorbowany swoimi przekonaniami, intuicjami i niezachwianą wiarą, by
zwracać uwagę na rzeczywistość.

- Wiedziałem, że u ciebie wszystko w porządku - powiedział. - Co teraz robisz?

- Właśnie dostałam świetną pracę. Wynajmuję piękne mieszkanie w samym centrum. Ogólnie
fantastycznie, naprawdę fantastycznie mi się wiedzie.

- A, widzisz, jak ktoś jest zdolny i pewny swego, to nie zginie - zawsze tak mówię! Tylko nieudacznicy
idą na dno, i dobrze im tak. Zawsze wierzyłem w teorię ewolucji, chociaż twój ojciec jest jej jaskrawym
zaprzeczeniem... Pomyśleć, że przechował i przekazał ci moje doskonałe geny, sam zupełnie z nich nie
korzystając...

- A właśnie, co u taty? Dasz mi go do telefonu?

- Ale! Siedzi w swojej norze i coś flancuje czy zapyla -

nawet nie chcę wiedzieć.

- Pozdrów go ode mnie, dobrze?

- Dobrze - skłamał dziadek Józef. - Trzymaj się i nie przejmuj mną, jakoś wytrzymam z tym starym
wariatem, moim synem...

Miśka odłożyła słuchawkę. Z zamyślenia wyrwał ją odgłos przypominający chichot. To Fidelis stał w
odległości kilku kroków i łasił się do futryny, wydając przy tym podejrzanie ludzkie dźwięki.

- Co, durny, podły, wredny? - zapytała Miśka, ledwo powstrzymując się przed potraktowaniem go
kapciem.

Spojrzał ironicznie spod przymrużonych oczu i wolno poszedł do kuchni. Miał tam pełną miseczkę
kociego super-

żarcia, które czyniło go grubym i zadowolonym.

Ten to się ustawił! - pomyślała Miśka z prawdziwą zawiścią.

Magda wróciła późnym popołudniem. Bezwolnie padła na wersalkę i utkwiła martwy wzrok w

telewizorze. Nie przeszkadzało jej, że telewizor był wyłączony, przeciwnie - im dłużej siedziała, tym
bardziej jej twarz stawała się skupiona i poważna, jakby śledziła co najmniej główne wydanie
wiadomości.

Miśka była rozczarowana. Około południa przyszło jej bowiem do głowy, że pogrążanie się w czarnych
myślach i zazdroszczenie kotu prowadzi prosto do paranoi. Świetnym lekiem na potencjalną paranoję -
przypomniała sobie radę dziadka Józefa - było wyniszczenie jej pracą. Wprawdzie dziadek Józef
niespecjalnie wprowadzał tę maksymę w czyn, ale zawsze też twierdził, że paranoja grozi wszystkim
członkom rodziny oprócz niego. Jego wyższość nad nimi i większością rodzaju ludzkiego polegać miała
na tym, że nawet w stanie pozornie nieczynnym zachowywał spokój i optymizm cechujący największych
filozofów. Jaka szkoda, że biedny dziadek Józef mylił się co do niej: ukochanej wnuczce przeznaczona
była ciężka, fizyczna harówa. A mieszkanie Magdy Kowalskiej dostarczało po temu aż za wiele okazji.

Przed powrotem Magdy z pracy Miśka zdążyła umyć okna, pościerać kurze, odkurzyć, wyczyścić
sanitariaty oraz zmyć podłogę. Przez dwa lata pracy na stanowisku niby-

-pomocy domowej nie dokonała tych wszystkich zdumiewających czynów. Toteż kiedy Magda wróciła do
domu, wyglądał on zupełnie inaczej, niż kiedy go opuszczała.

Zdaniem Miśki - dużo lepiej. Prawdopodobnie w historii tego mieszkania nie było tak jasnych dni, odkąd
Magda odziedziczyła je po ciotce Henryce. Nawet ciotka Henryka dostrzegła zmianę, o czym świadczyło
jej przyjazne spojrzenie ze zdjęcia nad tapczanem w pokoju stołowym.

A więc gdzie pochwały, fanfary i uznanie?

- Magda, zauważyłaś wokół siebie jakąś zmianę? - zapytała podstępnie Miśka.

Odpowiedź Magdy była jednak inna, niż tego Miśka w swej prostolinijności oczekiwała.

- Jest mi niedobrze - powiedziała, a jej mina wskazywała, że chodzi raczej o stan psychiczny niż o
fizyczne niedomaganie.

- Chcesz o tym porozmawiać? - zapytała Miśka tekstem zaczerpniętym z arfierykańskich seriali.

Właściwą reakcją na tak banalne zagajenie powinien być przynajmniej lekki uśmiech. Magda jednak się
nie uśmiechnęła.

- Nie chce mi się żyć - dodała.

Sprawa była poważna i dojrzała do tego, by tak ją potraktować.

- Przyniosę ci herbatkę - powiedziała Miśka i pospieszyła do kuchni.

Miśka przeszło kwadrans niecierpliwie czekała na jakiekolwiek wyjaśnienia. Przez ten czas poiła Magdę
gorącą herbatą i dodawała otuchy słowami:

- Zobaczysz, jak się wygadasz, od razu zredukuje ci się poziom napięcia.

Magda zaczęła wreszcie mówić. Jeśli Miśka liczyła na historię kryminalną lub romansową, to srodze się
zawiodła.

Za to zakończenie, puenta i wnioski nieoczekiwanie podniosły jej ciśnienie. Ale po kolei.

Jako się rzekło, Magda pracowała w szkole. Wyzwanie to podjęła całkowicie świadomie, dobrowolnie i
w pełni władz umysłowych, a jednocześnie - oceniając skutki tej decyzji -

nieświadomie, bezwolnie i idiotycznie. Nie miała pojęcia, w co się pakuje, chociaż była przygotowana
na wszystko.

Tak jej się przynajmniej wydawało.

- Nie byłam przygotowana na to, że będę kaowcem w domu wariatów - wyznała, pochlipując do herbaty.

Gimnazjum, numer nieważny, szkoła w samym centrum blokowej dżungli, było w pojęciu dyrektora
Dobiesława Boga placówką misjonarską, ofiarowującą prymitywnym tubylcom duchowe i intelektualne
zdobycze cywilizacji. Takie pojęcia, jak „misjonarze", „ofiarować" oraz „prymityw-67

ni tubylcy", doskonale oddawały ciągłą walkę o zbawienie tych prostych, ale jakże wyrafinowanych w
grzechu dusz młodocianych psychopatów, przestępców, zboczeńców, sadystów, fantastow, frajerów oraz
hiphopowców. Byle kto z pewnością nie mógł podołać tak heroicznemu zadaniu jak ich nawracanie, toteż
dyrektor Bóg cierpiał na chroniczny brak kadry, z której byłby zadowolony. Nie nękanie ze strony gminy,
nie braki finansowe, nie opłakany stan większo

ści młodych umysłów, nie pretensje rodziców, nie własne kierownictwo, ale właśnie nieodpowiednia
kadra była, według niego, jedyną przeszkodą broniącą jego szkole znalezienia się na czele rankingu
najlepszych gimnazjów wszechświata (dyrektor Bóg uwielbiał ankiety, podsumowania i rankingi).

Sam dyrektor Bóg był przedziwną hybrydą pedagoga z powołania i zimnego służbisty - fanatycznym w
treści i biurokratycznym w formie szaleńcem. Nim został dyrektorem, był doskonałym germanistą,
metodycznym, konsekwentnym i sprawiedliwym dyktatorem, jednym z takich nauczycieli, których
uczniowie nie lubią, ale szanują i doceniają. Wszystkie te zalety odeszły jak ręką odjął w momencie
dyrektorskiej nominacji. Bóg przestał być sprawiedliwy, konsekwentny i metodyczny. Być może
wynikało to z przepracowania: dyrektor czuł się powołany do wielkich czynów i nie przestawał dumać
nad tym, jak to osiągnąć. Przez jego głowę przelatywały jak meteory tysiące pomysłów, ob-radzając
nowymi decyzjami, zarządzeniami, ogłoszeniami.

Nikt nie znał dnia ani godziny, nikt nie był pewny swego.

Jednego dnia dyrektor zapraszał do siebie tego lub owego nauczyciela i oświadczał, że w przyszłym roku
nie będzie już go potrzebował. Za tydzień, wiedziony nową ideą, zmieniał zdanie i cofał wyrok. Być
może zresztą robił to celowo, by terroryzować nieposłuszną, błądzącą kadrę. Lubił

skłaniać nauczycieli do składania samokrytyki - tej metody przedwcześnie wsadzonej do lamusa historii.
Nigdy nie formułował zarzutów wprost. Naprowadzał delikwentów na właściwy trop, czyli do wyznania
win i złożenia obietni-68

cy poprawy. Nic go tak nie irytowało, jak uporczywe trwanie w błędzie. Nikt nie jest przecież doskonały.

Bóg wykorzystywał każdą okazję, żeby o tym przypomnieć. Nawet w trakcie uroczyście obchodzonych
(własnych) imienin odpowiadał na życzenia, patrząc w nauczycielskie oczy z ojcowską surowością:

- Poprawcie się. Chyba nie sądzicie, że już jesteście doskonali.

Zresztą znał ich niedoskonałości całkiem dobrze. Dysponował swego rodzaju siatką szpiegowską,
dziesiątkami świadomych i nieświadomych współpracowników swojego boskiego wywiadu. Woźne
miały informować, co podsłuchały pod drzwiami, dzieci pisały sążniste ankiety, rodzice dzwonili i
przychodzili, żeby zdać sprawę ze swoich frustracji, wicedyrektorzy zwierzali się z obserwacji. Jedynie
nauczyciele nic nie mówili, a jeśli to robili, najpierw rozglądali się i ściszali głos jak spiskowcy.

Sprawą budzącą wśród nich najwięcej kontrowersji i emocji, a zarazem idee fixe dyrektora była
segregacja młodzieży. Aby nieco naświetlić tę sprawę, należy najpierw powiedzieć kilka słów o leżącym
u jej podstaw światopoglądzie Dobiesława Boga. Dyrektor uważał (a nie jest to pogląd szczególnie
oryginalny), że świat, w tym świat dziecięcy, dzieli się na ogromną liczbę głupców i niewielką grupę
ludzi inteligentnych. Tych pierwszych należało spacyfi-kować, nałożyć im kaganiec oświaty i wędzidła
kultury, by we właściwym momencie mogli jako mniej więcej uczciwi obywatele pełnić niemą rolę tak
zwanych mas. Druga grupa stanowiła elitę - choćby potencjalną. Należało ją solidnie przygotować do
odnoszenia sukcesów w wyścigu szczurów. Kiedy szkoła dysponowała ograniczonymi zasobami, nie
wolno było przeznaczać ich dla tych, którzy i tak nie potrafiliby z nich skorzystać: „Nie staraj się uczyć
świń tańczyć, to strata czasu i złości świnie".

W mniemaniu dyrektora Boga gamonie i geniusze byli identyfikowalni bardzo łatwo dzięki świadectwom
ze szkół

podstawowych. Nie było więc nic prostszego, niż ich 69

podzielić, a potem przygotować do życia według z góry założonego schematu. Nawiasem mówiąc,
naciskali na to sami rodzice, chociaż oczywiście nie wszyscy - ale też i nie wszyscy mieli takie same
prawa i wpływy.

Kiedy Magda przyszła do szkoły zaraz po studiach jako osoba niedoświadczona, ale pełna zapału,
dyrektor Bóg (który widział w każdym początkującym nauczycielu swego potencjalnego wyznawcę i
dlatego ufnie puszczał go na głęboką wodę) przeznaczył ją do klas F, G i H. Jeśli jeszcze się nie
domyślacie, te litery alfabetu nie oznaczały bynajmniej uczniów geniuszy. Dyrektor nie powiedział tego
wprost.

Oficjalnie dzieci gorsze i lepsze nie istniały. Oficjalnie nie było klas słabszych i mocniejszych.
Nieoficjalnie, w zaciszu gabinetu, dyrektor dał jednak Magdzie dobrą radę:

- Niech się pani nie wysila, oni i tak niczego się nie nauczą. Dyscyplina i dobrze wypełniony dziennik to
wszystko, czego od pani oczekuję.

- No, i jak ci idzie? - spytała ostrożnie Miśka, domyślając się odpowiedzi.

- Mam fatalne wskaźniki w utrzymywaniu dyscypliny -

odparła Magda bez ogródek. - Zresztą nie jest to sytuacja wyjątkowa. Te dzieci nie mają wokół siebie

żadnych pozytywnych wzorów. Z góry naznaczone są piętnem „gorszych", więc szczycą się tym i cały
czas udowadniają, że nie ma dla nich żadnych granic. Niektóre mają problemy z koncentracją, inne
obniżone wymagania, inne dysleksję z dysgrafią i Bóg wie, co jeszcze. Przy jednym czy dwojgu takich
uczniów mogłabym jeszcze robić coś pożytecznego, ale przy całej bandzie nie potrafię. Och, wiem, że nie
powinnam narzekać, w amerykańskich szkołach jest jeszcze gorzej. Jeśli u mnie ktoś przyniesie do szkoły
pistolet, to tylko na wodę, żeby w czasie lekcji polewać ukradkiem jakiegoś „frajera". Może to wszystko
dałoby się opanować, ale uczeń nie ponosi żadnej odpowiedzialności za to, co robi. Jeśli wyrwie ci
kartkę z dziennika, kiedy odwrócisz się, żeby napisać coś na tablicy, wylecisz ze szkoły. Jeśli zgłosisz na
policję, że fię okradł, dostaniesz reprymendę.

I tak dalej. Myślę, że dyrektor Bóg ma wobec gorszych uczniów niejasne poczucie winy. Żal mu, że los
postąpił

z nimi okrutnie, czyniąc z nich to, czym są. Dlatego chociaż z jednej strony nimi gardzi, z drugiej ich
usprawiedliwia.

A te wszystkie małe kreatury tylko z tego korzystają. Są bardzo długo biednymi, godnymi współczucia
malcami, aż pewnego dnia, ni stąd, ni zowąd, kończą osiemnaście lat i przeistaczają się w okrutnych,
prymitywnych dorosłych.

Opowiem ci o kilku moich uczniach. Pierwszy z brzegu Michał Malina. Wybiera sobie ofiarę, a potem
całymi miesiącami zatruwa jej życie, ku uciesze innych małych gnomów.

Filip Wierutko bezkarnie kradnie. Wergiliusz Babałucha terroryzuje całą szkołę. W zeszłym roku jedna z
jego ofiar trafiła nawet do szpitala. Wergiliusz ma kuratora, ale jest z tego bardzo dumny. To tak, jakby
ktoś wystawił mu certyfikat niebezpieczeństwa.

Magda zamilkła, a Miśka nieśmiało zaproponowała:

- To może się zwolnisz? Poszukasz innej pracy?

- I co to zmieni? - spytała Magda.

- Może lepiej się poczujesz?

- A oni? Przecież jednak czegoś muszą się uczyć. Nie tak łatwo znaleźć nauczyciela lingwistę w środku
roku. Ktoś chodzi na zastępstwa, czas leci, dzieciaki się obijają. Przecież im tego nie zrobię. No i poza
tym... ja lubię większość z tych dzieci. Bywają dowcipne, nieschematyczne, szczere...

Niektóre mają taki rodzaj inteligencji albo zainteresowań, których szkoła nie jest w stanie docenić. To
nie ich wina, że znaleźli się...

- W getcie? - dokończyła Miśka.

- Właśnie - przytaknęła Magda i spojrzała na Miskę z jakimś dziwnym wyrazem twarzy. - Wiesz -
powiedziała z ociąganiem. - Wczoraj miałam sen. Wpadłam do gabinetu dyrektora i narysowałam mu
szpadą na czole wielkie „H" -

jak Zorro.

- Chyba H jak „horror"! - zawołała Miśka, nie kryjąc przerażenia. - Magda, z tobą jest naprawdę źle!
Chciałabyś być jakimś cholernym, bajkowym mścicielem?

- Może i chciałabym, ale nie mam do tego predyspozycji... Myślę, że to ty będziesz moim mścicielem -

odparła Magda spokojnie, a nawet z lekkim uśmieszkiem.

- Dziwny dowcip - stwierdziła Miśka. - Wcale nie-

śmieszny.

- Ja mówię poważnie, Misiu - powiedziała Magda, pochylając się ku Misce i zaglądając jej prosto w
oczy. - Chodziły słuchy, że masz przyjaciół gangsterów. Zdaje się, że pracowałaś u jednego. Nawet
pamiętam, jak mi się chwaliłaś. Nie musisz chyba robić nic osobiście, prawda? Po prostu poproś ich o
przysługę. Za to ja zrewanżuję ci się go

ściną. Nie, nic nie mów! - zawołała, widząc, że Miśka chce jej przerwać. - Nie chcę znać szczegółów.
Cztery osoby: Dobiesław Bóg, Filip Wierutko, Michał Malina, Wergiliusz Ba-bałucha. Dajcie im do
zrozumienia, że nie są bezkarni.

Następnego dnia Miśka już nie odganiała złych myśli dobrym sprzątaniem, tym bardziej że na tym polu
niewiele zostało do zrobienia. Przeciwnie, myślała intensywnie i rozpaczliwie, przechadzając się po
mieszkaniu w towarzystwie zaintrygowanego Fidelisa i pod czujnym wzrokiem ciotki Henryki.
Rozważała wiele scenariuszy i natychmiast dzieliła się nimi z obojgiem niemych domowników. Nie
musieli odpowiadać. Sama dobrze wiedziała - wszystkie były nieprawdopodobne.

Przede wszystkim podstawowe założenie Magdy, jakoby Miśka znała kogoś, kto wykorzeni zło z dusz
Wielkiej Trójki i nauczy Boga rozumu, było z gruntu fałszywe. Miśka wprawdzie znała (z widzenia) paru
gangsterów, ale raczej nie figurowali na liście jej dłużników. Jedynie Przyjaciel wydawał się
człowiekiem gotowym dać komuś po twarzy zupełnie bezinteresownie, ale i ten jednostronny kontakt się
urwał. Misce nie przyszłoby do głowy, że mogłaby tego żałować. Przeczucie, że przyjdzie jej osobiście
wymierzać sprawiedliwość (albo wynieść się z mieszkania Magdy w mrok, na pluchę i poniewierkę)
wywoływało w niej istną panikę. Niczym postać patrona w wyobraźni Miśki poja-72

wiła się nieoczekiwanie wielka Wikta. Och, gdyby Miśka wyglądała chociaż w połowie tak jak ona, nie
byłoby żadnego problemu ze straszeniem młodocianych bandytów!

Czy to jasna postać Wikty, czy to wspomniana wcześniej panika, fakt faktem, że szare komórki Miśki,
mimo iż nie-przyzwyczajone do wielkich czynów, w końcu drgnęły i wydały obiecującą myśl. Jaką
konkretnie, do tego dojdziemy. Tymczasem Miśka około południa wyszła z mieszkania Magdy i poszła na
Wydział Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego, który na szczęście znajdował się tuż obok.

Po dwu godzinach szperania w bibliotece oraz rozmów z przygodnymi studentami i wykładowcami
znalazła kilka ciekawych dysertacji na interesujący ją temat. Była tak zadowolona z efektów, że
zainwestowała własną gotówkę w kserówki i wróciła do mieszkania Magdy.

Na wycieraczce pod drzwiami siedział wysoki, ciemnowłosy chłopak i czytał gazetę. Miał na sobie kilka
warstw nieco sfatygowanych ubrań, wystających jedne spod drugich, jakby każda część tej anarchizującej
garderoby chciała wyjrzeć na światło dzienne i dać znać o swoim istnieniu.

Kiedy Miśka stanęła nad jego potarganą głową, chłopak podniósł wzrok i spojrzał z aprioryczną
aprobatą. Ponieważ nikt od dawna nie patrzył na nią w tak miły sposób, odpowiedziała mu również
uśmiechem pełnym aprobaty i dopiero po dłuższej chwili pozytywnej i wzajemnie satysfakcjonującej

wymiany spojrzeń i uśmiechów przyszło jej do głowy, że ma klucze i że powinna z nich skorzystać.

Chłopak wstał i spytał z niepokojem:

- Kim ty jesteś? Coś stało się z Magdą?

- Z Magdą wszystko... prawie wszystko w porządku. Ja jestem Miśka. Będę jakiś czas z nią mieszkać.

- A ja jestem Kosma - przedstawił się, ściskając dłoń Miśki w wielkiej, ciepłej ręce.

Miśka otworzyła drzwi i ruszyła przodem. Chłopak podążył za nią.

- A co tu tak czysto? - spytał z podziwem. - To twoja 73

sprawka? No, no, nie wiedziałem, że jest tu tak dużo przestrzeni. A to kto? Czyżby nasza stara, dobra
ciotka Henryka? Patrzcie państwo, zawsze myślałem, że nosiła woalkę.

- Tylko pajęczynę.

- No, proszę. Nie była nawet taka stara - przyjrzał się zdjęciu. - Ładne oczy, zupełnie jak... Zrobiłaś może
zakupy? - niespodziewanie zmienił temat.

Miśka w odpowiedzi przecząco pokręciła głową.

- No, ja też jakoś zapomniałem. W takim razie będzie spaghetti. Spaghetti może być zawsze.

- Czujesz się jak u siebie - stwierdziła w chwilę później Miśka, siadając na szafce i obserwując, jak
Kosma sprawnie porusza się po kuchni.

- Wpadam często. Niedawno miałem nawet klucze, ale zgubiłem.

- To znaczy, że ty i Magda... że jesteście parą? - spytała nie bez żalu.

- Nie - odparł krótko Kosma i z uwagą zajął się sosem. -

Długo u niej będziesz? - zagadnął.

- Nie wiem - odparła Miśka z ociąganiem. - Szczerze mówiąc, nie mam się gdzie podziać.

- Przyjechałaś pewnie niedawno - zgadł. - Co robisz w Warszawie?

- Aktualnie... Aktualnie... - Nie wiedząc, co odpowiedzieć, rzuciła lekko: - Aktualnie dostałam od Magdy
zlecenie.

- Zlecenie? Od Magdy? - zdumiał się Kosma i spojrzał

zaintrygowany. - Co ona mogła ci zlecić? Chyba tylko, żebyś wykończyła jej dyrektora i paru innych
gnojków.

Miśka zatrzymała się w pół ruchu, patrząc na niego w osłupieniu.

- Skąd wiesz?

Kosma również wyglądał na zdziwionego.

- Nie rozumiem...

- Właśnie to mi zleciła.

- Nie rozumem - powtórzył.

- Zleciła mi, żebym zajęła się panem Bogiem i trzema jego podopiecznymi.

- Wierutkiem, Maliną i Babałuchą?

- Tak jest.

- Zajęła się... W jakim sensie?

- Magda chciała, żeby ich... jak by to powiedzieć... nastraszyć.

- I ty... ty miałabyś to zrobić? - Kosma był zbyt zdumiony, żeby się śmiać.

- Konkretnie moi przyjaciele...

- Ach tak. A kim oni są? - spytał, starając się zachować powagę.

- Problem w tym, że ich nie ma. Znałam kiedyś takich, którzy mogliby się tym zająć, ale już mnie nie
lubią.

- Sama więc będziesz musiała złoić całą czwórkę -

stwierdził Kosma. - Z Maliną jeszcze sobie poradzisz, ale Babałuchą jest wyrośnięty. Wiesz,
drugoroczniak.

Miśka spojrzała na niego i zobaczyła, że mimo śmiertelnie poważnego tonu najzwyczajniej sobie żartuje.
Patrzył

na nią z rozbawieniem i chyba oceniał, jakie ma szanse w starciu z drugoroczniakiem Babałuchą, bo
rzekł:

- Tak mi się wydaje, że ma on bicepsy wielkości twojej głowy.

- Więc pokonam go głową - odparła rezolutnie.

- No, chyba że tak - przyznał. - Inaczej tego nie widzę.

- Szczerze mówiąc, ja też na razie tego nie widzę - przyznała Miśka. - Ale nie mam pola manewru.
Inaczej Magda wywali mnie na bruk. Tak przynajmniej zasugerowała.

- Tak, to dziwne, że cię w ogóle przyjęła - przyznał Kosma. - Nie chciała z nikim dzielić mieszkania od
tej dziwnej afery z koszykarzem, który zdradził ją dla jakiejś głupiej małolaty z dużym biustem.... Co ci
jest? Walnąć cię w plecy?

- Ekh, zakrztusiłam się, już w porządku... A wiesz, z tym biustem to względna sprawa, po prostu rzecz
wyeksponowania.

- No, więc to była małolata z wyeksponowanym bius-75

tem - zgodził się Kosma. - Ale poza tym wasza rozmowa nie była przecież serio.

- Niestety, była. Wiem, że brzmi to nieprawdopodobnie, ale... jak by ci to wyjaśnić... Pracowałam kiedyś
u żony pewnego gangstera... Dlatego Magda myśli, że mam znajomości. Wydaje się jej, że po prostu
poproszę kogoś o przysługę i po sprawie. Tylko że ja nie poproszę. Jakiś czas temu ci ludzie chcieli
pozbawić mnie głowy. Nie zgłoszę się do nich z własnej woli. Ale przecież nie powiem o tym Magdzie!

Kosma słuchał z niedowierzaniem.

- Więc co zamierzasz zrobić?

- Na razie mam plan na Dobiesława Boga. Znalazłam ciekawe badania. Według nich segregacja źle
odbija się na słabszych dzieciach, a niewiele pomaga zdolnym. Wyślę to Bogowi z anonimowym
ostrzeżeniem, że jeśli nie wycofa się z segregacji, to rozprowadzę materiały wśród uczniów, nauczycieli i
rodziców. To dobry grunt pod protest do kuratorium. Jak sądzisz?

- Naiwne - ocenił Kosma. - Myślę, że lepiej spuścić mu lanie.

- Chcesz powiedzieć, że ty spuścisz mu lanie? - ucieszyła się Miśka.

- Nigdy w życiu! - zawołał Kosma z oburzeniem. - Jestem pacyfistą. Poza tym znam dyrektora Boga.
Uczył mnie mowy naszych zachodnich sojuszników. Więc jeśli o to chodzi... mogę co najwyżej wziąć na
siebie Babałuchę.

- O, Kosma - mruknęła Magda bez entuzjazmu, wchodząc do mieszkania jakieś dwa kwadranse później. -
O, spaghetti - dodała ze znacznie większym uczuciem.

- Dzięki za uznanie - odparł Kosma, nakładając makaron na talerze.

Misce przyszło do głowy, że Magda sprytnie szantażuje całe otoczenie i w ten sposób rozwiązuje swoje
problemy.

Nie widziała innego powodu, dla którego normalny, dorosły facet miałby bezinteresowne robić
komukolwiek obiad.

- Nie mam kuchni - powiedział Kosma, jakby czytał

w jej myślach.

- Słucham?

- Wynajmuję pokój bez kuchni - wyjaśnił. - Smacznego.

- Wzajemnie - odwzajemniła Miśka, podczas gdy Magda spróbowała i skwapliwie zauważyła:

- Przesoliłeś.

- Wyczuwam w twoim głosie zazdrość - odparł pogodnie Kosma. - W ten pośredni sposób chciałaś
zapewne zauważyć, że byłem tak zajęty twoją współlokatorką, że posoliłem sos dwa razy. Co, niestety,
jest faktem - przyznał po chwili, krzywiąc się niemiłosiernie.

- Nie pochlebiaj sobie, co jak co, ale moja zazdrość ci nie grozi - odparła Magda.

- Kiedyś byłaś taką sympatyczną dziewczyną! - zauwa

żył Kosma. - To tylko potwierdza moje spostrzeżenia, że praca zawodowa wywołuje w ludziach
frustrację, gniew, patologiczną złośliwość i niechęć do bliźnich.

- A ty nie pracujesz? - zaciekawiła się Miśka.

- Otóż, niestety, czasami pracuję - wyznał z bólem Kosma. - Aczkolwiek staram się w miarę możliwości
tego unikać.

To był właśnie trop, który mógł ją zainteresować.

- A z czego żyjesz?

- Haruje na roli u Holendra - powiedziała zgryźliwie Magda.

- Trzy miesiące w roku - spokojnie sprecyzował Kosma. - Uważam, że to znacznie zdrowszy układ, niż
dawać się okradać dzień po dniu przez większość życia.

- Okradać? - zdziwiła się Miśka.

- Okradać z czasu, godności i zdolności...

- Wyobraź sobie - przerwała mu Magda - że dla niektórych praca może być źródłem zadowolenia i
satysfakcji.

- Ale ty nam o tym nie opowiesz? - spytał z przekąsem.

Magda zaczerwieniła się.

- Może nie do końca, ale znam mnóstwo... Znam kilkoro ludzi, którzy bardzo lubią swoją pracę.

- To jest komfort i wyjątek - odparł Kosma. - U całej reszty zainteresowanie po prostu znika po kilku
pierwszych latach, jeżeli w ogóle kiedyś się pojawiło. To tak jak z miłością i małżeństwem, jak mi się
zdaje. Trwały związek zabija wolność i naturalność. A ponieważ wolność i naturalność jest tym, co cenię
sobie wysoko, więc postanowiłem dbać o nie przez większość swojego życia.

- Hough - mruknęła Magda.

- Zabrakło ci argumentów - zauważył, bardzo z siebie zadowolony.

- Zawsze to samo - zdenerwowała się. - Jesteś po prostu stuknięty. Kiedyś będziesz starym, bezdomnym
prykiem bez prawa do emerytury, bez rodziny i przyjaciół. Wtedy sobie pogadamy, pasikoniku.

- I tak będę zdrowszy i przystojniejszy - odparł z satysfakcją. - Uniknę wrzodów, stresów, nerwic,
zmarszczek, bezsenności, wylewów, zawałów i podobnych atrakcji, które zrobią z ciebie paskudną,
zgryźliwą jędzę. No, tośmy sobie pogadali, a teraz muszę już lecieć. Idzie burza. Na razie, kobiety czynu!

- Wariat! - pożegnała się z nim Magda.

- Czemu się tak spieszył?

- Fotografuje burze. To jego najnowsze hobby.

- Całkiem fajny, jak na faceta - stwierdziła Miśka, uważnie obserwując reakcję Magdy.

- Fajny! Może i fajny, ale gdzie tam zaraz facet! To dzieciak, i to zupełnie nienormalny. Mam takich paru
w swoich klasach, większość z nich z tego wyrośnie!

- Konkretnie z czego? - zapytała Miśka.

- Z niedojrzałości. Z przekonania, że można żyć w ten sposób na dłuższą metę, nigdy nie zhańbić się
noszeniem garnituru, mieszkać latami w jednym pokoju, jeździć na rowerze, robić zdjęcia jakimś murom
czy chmurom, nie brać za nic odpowiedzialności, nie wypełniać PIT-ów... Och, wiesz, o co mi chodzi!

- Nie bardzo - Miśka pokręciła głową. - Ja też chcia

łabym żyć bez PIT-ów, jeśli chcesz znać moje zdanie.

- To ci się chyba nie uda. - Magda uśmiechnęła się chytrze. - Zastanawiam się nad twoją pracą.

- Nad jaką pracą?

Miśka miała nadzieję, że Magda pod wpływem wynurzeń o dojrzałości i zdrowym rozsądku postanowiła
odwo

łać swoje szalone zlecenie. Myliła się.

- Pracą zarobkową, oczywiście - odparła Magda. - Rozpuściłam wieści wśród znajomych. Jeśli będą
mieć coś na oku, to nam o tym powiedzą. Spotykamy się jutro LI Architektów.

- To świetnie. Dzięki.

Miśka starała się udawać, jak bardzo ją to uszczęśliwia.

Liczenie na znajomości i dobre rady było z pewnością najlepszym z możliwych rozwiązań. Co z tego,

skoro dziś właśnie przyznała rację pewnemu niefrasobliwemu nierobowi. W tej chwili jedyne, co mogła
zrobić, to wspomnieć swój raj utracony, z całym krótkotrwałym dobrodziejstwem jego gospodyń. W
zaistniałej sytuacji nie będzie łatwo znaleźć równie atrakcyjne źródło życiowej stabilizacji i świętego
spokoju.

Następnego dnia Miśka, używając dwóch palców, wystukała na komputerze list do dyrektora Dobiesława
Boga, zapakowała go w dużą kopertę razem z całym plikiem kseró-

wek poświęconych badaniom nad efektami segregacji młodzieży, po czym zaniosła to wszystko na pocztę.
W drodze powrotnej mijała przystanek autobusowy, z którego Magda jeździła do szkoły. Przyszło jej do
głowy, że dobrze byłoby tam wpaść. Od dwóch dni próbowała wymyślić jakiś straszak - tak
wyrafinowany, by nie wymagał użycia siły, a zarazem tak prosty, by trafił do nieskomplikowanych
umysłów Wierutki, Maliny i Babałuchy. Być może kluczem do rozwiązania zagadki jest sam obiekt albo
sama młodzież, albo coś zgoła innego, co przyjdzie jej do głowy, kiedy dokona wizji lokalnej.

Tak dumając, dojechała na miejsce. Szkoła była typową tysiąclatką - wielkim molochem, podzielonym
jedynie for-79

malnie na podstawówkę (parter) i gimnazjum (pierwsze piętro). Miśka z pewną obawą weszła do środka
i zaraz na progu natknęła się na barczystą kobietę w fartuszku w kwiatki, nielicującym wcale z powagą
jej zawodu - była to bowiem główna woźna, zapewne również szefowa Boskiego Wywiadu.

- Pani do kogo? - spytała ostro.

- Ja... do dyrektora Dobiesława Boga - wypaliła Miśka, zaskakując tym samą siebie.

- Tam, na prawo - wskazała mimochodem woźna, bo w tej samej chwili musiała skarcić
pierwszoklasistów, rzucających piłeczką w portret patrona.

Gdy Miśka odchodziła, słyszała jeszcze jej donośny głos, nakazujący szacunek dla mienia szkoły. Miśka
zatrzymała się pod gabinetem, nie bardzo wiedząc, czego właściwie mogłaby chcieć od dyrektora Boga,
kiedy z sekretariatu wyszedł on sam we własnej osobie. Miśka nie miała co do tego żadnych
wątpliwości. Dyrektor Bóg wyglądał jak znerwicowany marabut: oworkowane oczy patrzyły z błyskiem
szaleństwa, głowa podskakiwała na długiej szyi jak na sprężynie, twarz z nieproporcjonalnie długim
nosem skierowała się czujnie ku Misce, wykonując przy okazji około trzynastu różnych min. Nim Miśka
odwróciła się do ucieczki, dyrektor Bóg przybrał minę numer czternaście (uprzejmość zaprawiona
szczyptą podejrzliwości) i spytał:

- Pani do mnie?

- Zasadniczo - odparła Miśka.

- Zasadniczo, co?

Miśka poczuła się znowu jak w szkole: mała, zastraszona i pozbawiona wszelkich możliwości obrony.

- Nazywam się Michalina Michałkowska. Jestem studentką psychologii - skłamała, starając się wyrazić
głosem pewność siebie, której z pewnością nie miała. - To jest moja legitymacja studencka (miała
nadzieję, że dyrektor Bóg nie zwróci uwagi na brak ważnego stempla). Przygotowujemy warsztaty dla

piętnastolatków dotyczące... dotyczące ra-80

dzenia sobie z przemocą. Chciałabym zaproponować panu dyrektorowi...

Cała wyssana z palca reszta poszła już zupełnie bez problemu. Skuteczność oraz konieczność tego typu
szkoleń była bowiem niepodważalna. Tym samym dyrektor Bóg, dopytawszy się jedynie, czy Miśka nie
przybyła do jego placówki wiedziona złą opinią, warunkowo się zgodził.

Warunkiem był dalszy namysł, konieczny w takich przypadkach, ponieważ w placówce oświatowej nic
nie może być dokonane bez racjonalnej oceny sytuacji.

„Co ty powiesz" - pomyślała Miśka, pytając na odchodnym, czy mogłaby wkrótce zadzwonić i
dowiedzieć się o ostateczną decyzję.

Kiedy dyrektor Bóg obiecywał, że zastanowi się do jutra, Miśka zobaczyła Magdę. Magda również
zobaczyła Miskę i gwałtownie zawróciła, niemal pędem umykając w boczny korytarz.

Wieczorem U Architektów zebrała się mała grupa przyjaciół

Magdy: Energiczna Agata, Jakub Stalowe Nerwy, Uczynna Tatiana i Karol Optymista. Miśka znała ich już
wcześniej, ale nigdy nie miała okazji zamienić z nimi nawet kilku słów.

Teraz była do tego poniekąd zmuszona, ponieważ, po pierwsze, obraziła się na Magdę, po drugie, Magda
była tym wyraźnie zawstydzona, oraz, po trzecie, natychmiast zabrała się za Miskę Energiczna Agata,
specjalistka od HR. Wyciągnęła kartkę i kazała Misce zapisywać wszystkie dane istotne z punktu
widzenia użyteczności zawodowej.

- Studia?

- Trzy lata psychologii. W tym roku wzięłam urlop dziekański - powiedziała Miśka.

- Języki?

- Angielski przeciętnie. Rosyjski podstawowy.

- Komputer?

- Excel, Word.

- Zdolności?

- Komunikatywność, kreatywność, emmm... co jeszcze...

- Dobra, coś wymyślę. Jakieś sukcesy?

- Czy ja wiem...

- Doświadczenia zawodowe?

- Byłam... A... lepiej o tym nie pisać...

- No, mów, mów.

- Dwa lata pracowałam jako pomoc domowa.

- Nic więcej?

- Nic.

Miśka przypomniała sobie wysokość swoich zarobków i westchnęła nostalgicznie. Energiczna Agata
westchnęła również, ale z rezygnacją. Optymista Karol wychylił się ze swojego miejsca i zauważył
wesoło:

- No, dziesięć lat temu mogłabyś startować na stanowisko asystentki albo sekretarki...

- A dziś możesz zostać hostessą i rozdawać chipsy w supermarkecie - oświadczyła Agata. - Ale nie
załamujmy się, postaram się coś wymyślić.

Spojrzała jednak na Miskę w taki sposób, że ta nie miała najmniejszych wątpliwości co do swoich szans
na rynku pracy.

- Recesja, wyż demograficzny, wysokie podatki - na wszelki wypadek oświecił ją Karol.

- Nic się nie martw - pospieszyła z pociechą Tatiana. -

Agata napisze ci piękne CV, a ja jutro poszukam czegoś ciekawego w Internecie.

- Dzięki. A w ogóle to czym się zajmujesz?

- Pracuję w Urzędzie Powiatowym. Ogólnie mówiąc, zajmuję się sprawami integracji europejskiej.
Wiesz, zarobki może nie są rewelacyjne, ale praca jest pewna. To znaczy - płacą uczciwie wszystkie
składki i nie wywalają przed wypłatą.

„No to rewelacja" - pomyślała Miśka. Jak twierdził dziadek Józef, są na świecie miejsca, gdzie
normalność bywa luksusem, ale to i tak lepsze, niż gdyby miała być towarem zakazanym.

•

- Chcecie zobaczyć moją kanapę? - wtrącił Karol z wyraźnym ożywieniem.

Miśka pomyślała, że w tym momencie wtaszczy ją do knajpy stado tragarzy, ale nie - Karol miał ze sobą
zdjęcia mebla ze wszystkich możliwych rzutów.

- Bardzo wygodna - oznajmiła Tatiana, jakby tłumacząc jego niezdrowe podniecenie.

- A ty skąd wiesz? - zainteresowała się Agata.

- Bo pomagałam mu wybierać!

- Nie kosztowała wcale tak drogo - oznajmił Karol i wymienił sumę, która kazała Misce mocniej oprzeć
się na krze

śle.

- Wspaniała - rzuciła mimochodem Magda.

- Ładna - oceniła Agata z doskonałą obojętnością. - Co planujecie na wakacje?

- Jadę gdzieś w okolice Mongolii - oznajmił Karol. -

Czytałem, że te byłe republiki radzieckie są teraz szalenie trendy.

- W tym roku robię remont mieszkania i na nic innego nie mogę sobie pozwolić - westchnęła z żalem
Tatiana.

- Więc przyjedź do mnie na Mazury - zaproponowała Agata. - Będę na wsi przez cały urlop. Zresztą,
możecie wpadać, kiedy chcecie. Jeśli mnie nie będzie, klucze są u sąsiadów.

- Świetny pomysł - ożywiła się Magda. - Może zorganizujemy wspólny wyjazd jak kiedyś, po maturze?

- Ja w tym roku nie biorę urlopu - burknął Jakub Stalowe Nerwy. - Muszę trzymać rękę na pulsie.

- Masz własną firmę? - zainteresowała się Miśka.

Jakub spojrzał na nią tak, jakby w tej chwili dopiero ją zauważył.

- Nie, ale pracuję dopiero ósmy miesiąc.

- Wiesz, u nich jest jak w tym dowcipie - zaczęła Tatiana. - Facet codziennie wychodzi z roboty o
siedemnastej.

Wszyscy patrzą na niego z mieszaniną lęku i podziwu.

W końcu ktoś odważa się spytać: czemu wychodzisz tak 83

wcześnie? Nie boisz się, że cię zwolnią? E, nie - odpowiada facet. - Jestem na urlopie.

- To wcale nie jest śmieszne - oświadczył Jakub.

- Więc o której wychodzisz?

- O dwudziestej pierwszej.

- Pewnie nawet nie masz czasu wydawać pieniędzy -

zażartowała Miśka.

W sukurs przyszedł jej niezawodny Karol.

- Chcecie zobaczyć mój nowy telewizor? - wtrącił i nie czekając na odpowiedź, wyciągnął kolejny plik
zdjęć.

Zachowywał się przy tym jak ojciec, z czułością i dumą prezentujący fotografie swojego nowo
narodzonego dziecka. Tym razem jego zachwyt przerwał jednak poważny, pe

łen godności głos Jakuba:

- Zarabianie i wydawanie nie jest ważne - rzekł. - Od początku studiów po prostu marzyłem, żeby dostać
pracę w tej firmie.

- Ale dlaczego? - zapytała Miśka.

To proste pytanie wywołało prawdziwą konsternację. Karol zamarł z plikiem zdjęć, Agata spojrzała
uważnie znad okularów, Jakub aż podskoczył na krześle.

- Jak to dlaczego? - zdumiał się. - To jedna z najbardziej prestiżowych firm tego typu na świecie!

- I co z tego? - Miśka wzruszyła ramionami.

- No... Bo... Przecież...

Nerwowo zamrugał powiekami, jakby jej idiotyczne pytania podważyły jego zdrowy, uniwersalny
światopogląd.

- Miśka od kilkunastu godzin jest pod wpływem Ko

śmy. Zaraził ją swoim antykapitalistycznym bakcylem -

wyjaśniła Magda, na co wszyscy pokiwali głowami ze zrozumieniem. - Jakub, powiedz jej, że masz
ciekawą pracę, że się rozwijasz, że robisz to, co lubisz, i wtedy da ci spokój.

- Myślałem, że poszedłeś do tej firmy, bo ci dobrze płacą! -

zawołał Karol. - No, przyznaj się, że chodzi o pieniądze!

- Och, Karol! Nie wszyscy kierują się tak niskimi pobudkami! - zawołała Tatiana.

- Dla mnie niskie pobudki to niska pensja - odparł Ka-84

roi. - Zarobki świadczą o twojej wartości, Taniu. Przepraszam, że to mówię, ale świat jest, niestety, tak
urządzony.

To rzekłszy, zerknął z zadowoleniem na zdjęcie swojego telewizora oraz kanapy.

- No, wiesz?... - Tatiana miała wzrok zranionej sarny.

- Szczerze mówiąc... ja sam już nie wiem! - wybuchnął

nieoczekiwanie Jakub Stalowe Nerwy. - Inaczej to sobie wyobrażałem. Siedzę na najniższym stanowisku
i każdy zwala na mnie swoją robotę. I to jaką! Najnudniejszą, naj-mozolniejszą, najbardziej monotonną i
głupią, jaką można sobie wyobrazić! Codziennie wychodzę o dziesięć minut później niż poprzedniego
dnia, na weekend biorę pracę do domu. Mamy nie widziałem od miesiąca. Dziś wyrwałem się na
spotkanie z wami, ale cały czas myślę o tym, do której będę musiał potem siedzieć nad robotą.

- No, ale przecież ci za to płacą. - Karol próbował sprowadzić rozmowę do zrozumiałego dla siebie
poziomu.

- A, tam, płacą! Musiałbym wyszarpywać każdy grosz.

Każdą dodatkową godzinę każą mi raportować, a potem tak na mnie patrzą, jakby mnie chcieli wyrzucić...

Jakub wstrząsnął się na samą myśl.

- No, wiesz! Co z tego! Raportuj! - zawołała Agata. -

W końcu się okaże, za kogo odwalasz robotę, i przestaną cię tak traktować! Chłopie, dwa zagraniczne
stypendia, druga lokata na roku, a dajesz z siebie robić wygodne popychad-

ło. Niedługo sprzątaczki każą ci czyścić toalety. Weź się w garść albo niech pocałują cię na do widzenia.
Z takimi kwalifikacjami możesz pójść wszędzie - ja ci to mówię.

- Tak mówisz? - upewniał się Jakub, jakby nie dosłyszał.

- Tak mówi! - zawołały gorąco dziewczyny.

- Raportuj, stary, raportuj! I niech ci słono płacą! - zawołał Karol ze świętym oburzeniem.

- Może macie rację? - zastanawiał się Jakub przy wtórze okrzyków poparcia. - Ech! To wezmę drugie
piwo!

Ten wieczór skończył się o wiele przyjemniej, niż można było oczekiwać. Następnego dnia Miśka
dostała od dyrek-85

torą Boga pozytywną opinię na temat prowadzenia warsztatów dla młodzieży i z wolna zabrała się do
wdrażania swojego planu. Musiała do pewnego stopnia wtajemniczyć Magdę, mimo iż ta broniła się
przed tym rękami i nogami.

- Po prostu nie chcę o niczym słyszeć! - wrzeszczała, zatykając uszy, aż Fidelis w popłochu krył się pod
szafę, a ciotka Henryka drżała nerwowo w ramkach na ścianie.

- To ja będę słuchać, a ty będziesz mówić - powiedziała Miśka, obezwładniwszy ją po ostrej walce. -
Potrzebuję informacji! Na początek masz dwa zadania. Zadanie numer jeden: opis plecaka Wierutki.
Zadanie numer dwa: jego plan lekcji z numerami sal. Na razie tyle. Zrozumiano?

Kiedy Magda postanowiła wreszcie słuchać, rozumieć i współpracować, Miśka skontaktowała się ze
swoimi dwoma byłymi chłopakami i przyjaciółką ze studiów, żeby wydobyć od nich trochę zapomnianej
wiedzy. Wszystkie rozmowy zaczynały się tak samo:

- Miśka, to ty? Wróciłaś? A po co?

Szczera odpowiedź na to pytanie była zbyt kłopotliwa, toteż Miśka z góry przygotowała sobie
wiarygodne kłamstwo.

- Wróciłam na studia. Nie udało mi się zacząć od tego semestru, ale siedzę w domu i powtarzam co
nieco, żeby nie tracić kontaktu. Czy masz może notatki z...

I tak dalej. Ostatecznie cała potrzebna wiedza została skompletowana i mniej więcej tydzień później
Miśka była prawie gotowa do podjęcia działania. „Prawie", ponieważ doskonale wiedziała, że to, co
zamierza zrobić, jest nie tylko trudne, ale i wredne, a jak już wspominaliśmy, była osobą o jako tako
wykształconym instynkcie moralnym. Na szczęście przynajmniej Babałuchę miała z głowy, a sprawa z
dyrektorem Bogiem rozgrywała się już poza zasięgiem jej możliwości. Umówiła się wreszcie na
satysfakcjonujący ją termin i przystąpiła do działań bojowych.

Pierwszy z zapowiedzianych warsztatów odbywał się w II H - tej samej, do której chodzili Wierutko,
Malina oraz 86

Wojtek Koncik, najnowsza ofiara jego prześladowań. Tym samym Miśka miała nadzieję upiec dwie
pieczenie na jednym ogniu.

Sala, w której odbywały się zajęcia, była o wiele za mała dla trzydzieściorga dzieci. Ponieważ miały tu
przed chwilą lekcję, w powietrzu unosił się nieprzyjemny zaduch, ławki były wesoło poprzestawiane,
plecaki wybebeszone, a tablica zamalowana podobiznami Wojtka Koncika, które ten ostatni próbował
pieczołowicie zamazywać. Był to ciemnowłosy, kluchowaty chłopiec o przygarbionych plecach i dużej,
dziecinnej twarzy. Ścierał tablicę tak powoli, jakby chciał wydrapać z niej wszystko, co musiało się tam
pojawiać już wcześniej o wiele za często. Miśka niecierpliwie spojrzała na zegarek.

- Ja to zetrę, dziękuję - powiedziała, delikatnie wypychając go za drzwi.

Kilka razy bardzo głęboko odetchnęła. Do dzieła!

Lekcja trwała już kilka minut, ale trudno było ją nazwać warsztatami. Już na samym początku drobny
chłopiec zwany, najwidoczniej prawem kontrastu, Dużym, schował się w szafie. Kiedy Miśka po
wielokrotnych prośbach już się z tym pogodziła, zaczął rytmicznie stukać drzwiczkami.

W tym samym momencie Michał Malina otworzył okno, twierdząc, że Wojtek Koncik zepsuł powietrze.
Cała klasa, najwyraźniej zgodnie z jego oczekiwaniami, zaczęła skandować: „Koncik za drzwi".

- Proszę pani, proszę pani, ile ma pani lat?! - wołał tymczasem Kamil Dziecina. - Zgadnę! Osiemnaście?
Dziewiętnaście? Dwadzieścia?

- Proszę o ciszę! - wołała Miśka. - Zaczynamy zajęcia!

- Najpierw niech wyjdzie Koncik! Jak on nie wyjdzie, nie będzie tu żadnych zajęć! - oświadczył Malina.

- Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia dwa? Dwadzieścia trzy? - pytał niezaspokojony Dziecina.

- Dwadzieścia dwa - powiedziała z udręką Miśka.

- Ojej, trzeba mi było od razu powiedzieć - zdenerwo-87

wał się Dziecina. - Teraz muszę liczyć od początku. Osiemnaście, dziewiętnaście, dwadzieścia...

- Nerwica natręctw? - niepewnie zdiagnozowała Miśka, postanawiając, że tego delikwenta ewentualnie
zostawi sobie na później.

- Dziś porozmawiamy o problemie przemocy i o tym, jak sobie z nią radzić...

- Z przemocą trzeba robić to, co mówi mój ojciec! -

zawołał Duży, wychylając się z szafy.

- Co mówi twój ojciec? - zaciekawiła się Miśka, gotowa niezwłocznie dopasować swój przekaz do
domowego systemu wartości dzieci.

- Trzeba zabić słabszych i wtedy nie będzie żadnych problemów - oświadczył z dumą Duży, zatrzaskując
drzwiczki od szafy.

Nim Miśka zdążyła zareagować, rozległo się pukanie.

Nie czekając na zaproszenie, do klasy wszedł dyrektor Dobiesław Bóg z Magdą u boku. Zmierzył klasę
nieprzyjaznym wzrokiem, przeniósł go na Magdę, po czym krzywiąc się z niezadowoleniem, ogłosił:

- Pani Kowalska twierdzi, że po lekcji z wami zginął jej telefon. Proszę opróżnić plecaki.

- To na pewno Koncik! - mruknął Malina, wywołując radość całej klasy i zdenerwowanie Koncika.

- Przyłożę ci, Malina-Padlina! - krzyknął zdenerwowany Wojtek.

- Koncik, co to za zachowanie! - oburzył się dyrektor Bóg. - Przeproś kolegę i podaj mu rękę.

- Ale... - Koncik na przemian czerwienił się i bladł. -

Przecież to on zaczął!

- Czy tak reaguje na żarty chłopiec w twoim wieku?

Czyżbyś czuł się winny?

- Nie - powiedział Koncik, spuszczając głowę.

- Więc proszę, przeproś kolegę.

Koncik chwilę walczył ze sobą, po czym podszedł do swojego zadowolonego oprawcy i podał mu rękę.

- Przepraszam - bąknął, niemal płacząc.

Cała ta upokarzająca scena potoczyła się nagle w zupełnie nieoczekiwanym kierunku.

- O kur!... - Malina trzymał Koncika za rękę! - jęknął

z szafy Duży. - Już ja ci Malina ręki nie podam!

- Kto siedzi w szafie?! - krzyknął dyrektor Bóg. - Proszę w tej chwili wyjść!

- Uczeń siedzi tam na moje polecenie - powiedziała Miśka. - Stara się wczuć w położenie osoby
izolowanej.

- Ach, tak. W takim razie, Grzebaliński, wracaj do szafy.

Proszę, proszę, otwieramy plecaki.

- Pan dyrektor nie może robić rewizji - zaprotestował

cienki głosik z tyłu.

- Umówmy się, że robicie to na własne życzenie. Proszę się pospieszyć. A to co?

Stał właśnie nad plecakiem Filipa Wierutki, który patrzył

do środka z wyrazem skrajnego szoku. Dyrektor Bóg miał

bardzo podobną minę.

- Moja komórka - powiedziała Magda z zawstydzeniem, ukradkiem zerkając na Miskę.

- Nie wiem, skąd się tu wzięła - nieporadnie bronił się Wierutko. - Naprawdę, przysięgam...

- Wierutko okradł naszą ulubioną panią! - zawołał ze zgrozą Dziecina.

- I mnie na pewno też! - pisnęła jedna z dziewczynek.

- A mi dwa tygodnie temu zginął walkman! - zawołał

Malina. - Zabrałeś mi go, ty świński ryju?!

- Proszę o spokój! Wierutko, idziesz z nami do gabinetu.

Przepraszam, pani Michalino, proszę dalej prowadzić warsztaty - powiedział słabo dyrektor Bóg.

Podczas gdy Miśka próbowała dalej mężnie zmagać się z uczniami oraz zamętem we własnej głowie, a
Magda wielkodusznie rezygnowała ze złożenia doniesienia na Wierutkę, w klasie II H zachodziły
poważne zmiany. Nim lekcja się skończyła, złodziej został rozpoznany i napiętnowany, natomiast
młodociany terrorysta Michał Malina zyskał tajemniczy pseudonim „Koncikodajcy". Ponieważ
obiektywnie trudno było stwierdzić, co kryje się za tym 89

przezwiskiem, wydawało się ono wszystkim uczniom szczególnie paskudne i obraźliwe, o czym bez
przerwy zapewniali wściekłego Malinę.

Warsztaty szczęśliwie dobiegły końca i wszyscy hurmem rzucili się do drzwi. Tylko Wojtek Koncik
powoli zbierał się do wyjścia. Miśka podeszła i lekko dotknęła dłonią jego ramienia.

- To wasza ostatnia lekcja? - spytała.

Kiwnął głową.

- W którą idziesz stronę?

- Na Kowalińską.

- Ja też - powiedziała, chociaż nie miała najmniejszego pojęcia, gdzie to może być. - Pójdziemy razem?

To, co działo się tego dnia w klasie II H, było niczym wobec horroru, którego sprawcą i w pewnym
stopniu ofiarą stali się Kosma oraz jego najlepszy kolega Jarek. Tak przynajmniej zapewniali Miskę.
Wszystkiemu oczywiście winien był Wergiliusz Babałucha. Młodzieniec ten pewnego ranka jak zwykle
nie szedł do szkoły, kiedy pod domem zaczepił

go młody mężczyzna, siedzący za kierownicą czarnego bmw. Według jednej z wersji to właśnie ten
mężczyzna wzbudził zrozumiały respekt Babałuchy. Według drugiej decydujące znaczenie miało bmw.
Mężczyzna wyrzekł do Babałuchy tajemnicze słowa:

- Pytał o ciebie Franz Kafka.

Babałuchę to zaintrygowało. Imię „Franz" kojarzyło mu się z bohaterem pewnego kultowego w jego
środowisku filmu. Ponieważ nie lubił tkwić w błędzie, zapytał, sprytnie udając, że nie dosłyszał:

- Kto?

- Franz Kafka. Facet od mrocznych klimatów.

To zagajenie szalenie się Babałusze podobało, a jednak, jako człowiek nie w ciemię bity, nie dawał za
wygraną:

- Czego chce ten gnojek?

- Chce robić z tobą mały deal. Interesuje go twoja szko

ła. Wsiadasz czy wysia4asz?

Kierując się znanymi sobie powodami oraz skojarzeniami, Babałucha wsiadł. W tym samym momencie
drugi mężczyzna, ukryty za siedzeniem pasażera, objął od tyłu szyję Wergiliusza bynajmniej nie w czułym
uścisku.

- Musimy pogadać, stary - powiedział ochrypłym głosem, gdyż jakiś czas temu przeziębił się na deszczu.

Czarne bmw zawróciło i odjechało w kierunku przedmieścia, a dokładniej - bocznicy kolejowej
nieopodal nieczynnego wiaduktu, wielokrotnie fotografowanego przez jednego z porywaczy.

Mężczyźni wyprowadzili Babałuchę z samochodu i zaproponowali mu uczciwą propozycję. Jeżeli będzie
się przyzwoicie zachowywał na terenie placówki oświatowej, gwarantują mu święty spokój.

Ale Babałucha nie był tak miękki, żeby na to przystać, a oni nie byli tak naiwni, żeby o tym nie wiedzieć.
Ponieważ obaj byli wyrośnięci i silni, zabrali Wergiliusza na wiadukt, po czym wbrew jego protestom
wystawili za barierkę głową w dół, jak to później opisali, nie wdając się w szczegóły. W tym momencie
stało się jednak coś, czego nie przewidzieli. Babałucha ryknął śmiechem. Ryczał tak przeraźliwie, że nie
mógł się uspokoić.

- A to dobre! - wył przez łzy, podczas gdy dwaj zszokowani mężczyźni z ogromnym wysiłkiem trzymali
jego duże cielsko. - Tego bym się nie spodziewał, kurna!

- Czego, mianowicie? - wychrypiał jeden z mężczyzn.

- A to dobre. - Wergiliusz ryczał dalej, trzęsąc się, drżąc i narażając na szwank swoje bezpieczeństwo. -
Oj, nie mogę! Dobra, chłopaki, już starczy. Powiedzcie Platfusowi, że Wyro dobrze się bawił i nie
spękał. Holujcie mnie na górę, bo już mi słabo od tych śmiechów.

- On myśli, że to jakaś procedura inicjacyjna - wydyszał

drugi z mężczyzn. - Sądzi pewnie, że sprawdzamy jego nerwy.

- Dobra, dobra - zniecierpliwił się Babałucha. - Zabierajcie mnie już, koniec zabawy. No, przecież
widzę, że wam ciężko!

- Stary, to nie są żarty! My ci naprawdę grozimy - zaklinał się jeden z mężczyzn.

- I jak nam nie obiecasz tego, co wiesz, spuścimy cię na dół - oświadczył drugi.

- Jak wam czego niby nie obiecam?

- Że nie będziesz, kangurku, podskakiwał w szkole.

W tym momencie dołem, niemal pod głową Wergiliusza Babałuchy, przemknął pociąg pospieszny. To

zdarzenie odebrało mu dużo poczucia humoru. Zaczął rzucać nieprzyjemne uwagi pod adresem obu
trzymających go mężczyzn, a jak przystało na osobę o jego imieniu, konsekwentnie wzbogacał je łaciną.
Na koniec dodał, że Platfus wdepcze ich w ziemię, kiedy się dowie, że przesadzili z zabawą.

- Człowieku, o jaką zabawę ci chodzi?! - jęknął z przera

żeniem jeden z mężczyzn, podczas gdy drugi, przekonany, że mają do czynienia z wariatem, całkowicie
wyłączył się z dyskusji.

- Zabawę urodzinową, przecież! - warknął Wergiliusz.

- Ale my nie mamy urodzin - odparł mężczyzna. -

W każdym razie ja nic o tym nie wiem.

- Ale ja mam, głąby! Chyba dostaliście zlecenie, żeby mnie zabawić, a nie ostro wkurzyć?! Dosyć tego,
bo nie pozbieracie zębów z dywanu mojej mamusi.

Tym samym wyszło na jaw, że w środowisku Babałuchy urządzanie takich przedstawień ma podobny
walor rozrywkowy, jak w innych kobieta wyskakująca z tortu (w tym miejscu Miśka przerwała ich
opowieść, sugerując, że kobieta w torcie nie jest zabawna i że narratorzy mogliby zdobyć się na lepsze
porównanie, ale została bezceremonialnie uciszona). Obaj mężczyźni poważnie się zmartwili, czując swą
bezradność wobec przypadkowo odkrytego bezmiaru zepsucia Wergiliusza Babałuchy oraz jego
najbliższego otoczenia. Ściągnęli go więc na twardy grunt, a kiedy cała trójka odpoczęła, jeden z
mężczyzn wpadł na całkiem nowy pomysł. Jego banalność i wulgarność nieco go zawstydziła, ale
stwierdził, że tym razem dla dobra sprawy musi dostosować się do za^tniałych warunków. Przyniósł
więc swój 92

aparat fotograficzny oraz pomarańczową tekturową teczkę, na której napisał bardzo wulgarne zdanie,
zaczynające się następująco: „To ja, Wergiliusz Babałucha, znany wszystkim..." Dalej szły już same
nieprzyzwoitości, których nie warto przytaczać. Wergiliusz Babałucha przeszło kwadrans wzbraniał się
przed propozycją sfotografowania z teczką, ale w końcu musiał poddać się sile perswazji obu mężczyzn.
Kiedy zdjęcie zostało wykonane, mężczyźni oświadczyli, że po jednej uwadze o negatywnym zachowaniu
Wergiliusza na terenie szkoły wywieszą na jego osiedlu plakat ze zrobioną właśnie podobizną, który w
oczywisty sposób skompromituje go w oczach Platfusa i innych przyjaciół oraz zmartwi wspomnianą
wcześniej właścicielkę dywanu, to jest mamusię.

- Kim jesteście? - spytał zgnębiony Wergiliusz Babałucha, kiedy jego prześladowcy samowtór wsiedli do
bmw.

- Bonnie i Clyde - odparł jeden z mężczyzn.

Jak potem przyznał, było to kompletnie bez sensu, zwłaszcza że nie potrafił powiedzieć, kogo miał na
myśli, mówiąc „Bonnie".

Później obaj mężczyźni pozbyli się prymitywnej charakteryzacji, zrzucili stroje w stylistyce wczesnego
dresu, ogolili twarze z zarostu, zamaskowali czapkami uprzednio ogolone głowy, odstawili samochód na
miejsce, z którego go wypożyczyli, po czym rozeszli się do swoich mieszkań.

Kiedy nazajutrz spotkali się z Miską Michałkowską, wyglądali już prawie zupełnie normalnie,
aczkolwiek na ich twarzach wyraźnie malował się niesmak. Miśka zrewan

żowała im się historią o podrzuceniu telefonu Magdy do plecaka młodocianego złodziejaszka i w ten
sposób cała trójka poczuła się warta swoich ofiar.

- Myślicie, że nasze poświęcenie coś zmieni? - spytała Miśka. - Ja się, co prawda, nie łudzę, że ci ludzie
się zmienią, ale może przynajmniej przez jakiś czas nie będą zatruwać życia innym?

- Mam nadzieję, że to coś zmieni, bo jednak nie chciał-

bym wieszać na mieście plakatów Wergiliusza Babałuchy -

powiedział Kosma, ciężko wzdychając.

- Zwłaszcza że prawdopodobnie i tak wcześniej czy później stanie się popularny.

- Tak, jako Wergiliusz B. - zgodziła się Miśka. - Powiedzcie lepiej, skąd wzięliście samochód? A jeśli
ten cały Wergiliusz dojdzie, kto jest jego właścicielem?

- Tego akurat bym się nie obawiał. - Jarek uśmiechnął

się podstępnie.

- Jarek siedzi na bramce na podziemnym parkingu -

wyjaśnił Kosma. - Właściciel bmw na dwa dni wyjechał za granicę i zostawił tam swój samochód.

- Na pewno? A gdyby wrócił?

- Nie ma mowy. Słyszałem w radiu, że ma jeszcze kilka oficjalnych spotkań - uspokoił ją Jarek.

- Ale sprytnie - ucieszyła się Miśka. - Kosma, może chciałbyś teraz powiedzieć o wszystkim Magdzie?

- O, nie! Ani teraz, ani nigdy w życiu!

- A więc łączy nas mroczna tajemnica - powiedział Jarek. - Zawsze wierzyłem, że zawód parkingowego
dostarczy mi niezatartych przeżyć.

Wszystkie wspomniane wyżej wydarzenia miały swoje następstwa - wprawdzie powolne i ledwie
uchwytne, a jednak znamienne. Zarówno Wergiliusz Babałucha, Filip Wierutko, jak i dyrektor Dobiesław
Bóg nagle przygaśli. Mog

łoby się wydawać, że zetknięcie z jakąś tajemniczą wrogą siłą podniosło w nich poziom refleksyjności.
Babałucha podejrzliwie i nieufnie przyglądał się wszystkim dookoła, jakby w twarzach dawnych ofiar
szukał wyjaśnienia zagadki swojego uprowadzenia. Filip Wierutko nie podnosił

wzroku. Nie musiał spoglądać nikomu w oczy, bo doskonale wiedział, co może w nich wyczytać.

Dyrektor Bóg niemal przestał wychodzić ze swojego gabinetu. Wzbudziło to zrozumiałe zainteresowanie
całego sfeminizowanego zespołu pedagogicznego. W pokoju nauczycielskim zapanowało niezdrowe
podniecenie. Nikt nic 94

nie wiedział, plotki urastały więc do rozmiarów epickich narracji. Jasne było jedynie to, że wcześniej
czy później dyrektor Bóg wyjdzie ze swego pokoju (ewentualnie kogoś do niego zaprosi) i mimo

wielkanocnej atmosfery zgotuje konsekwencje przypominające raczej apokalipsę niż zmartwychwstanie.

Jakie więc było zdziwienie Miśki, gdy ostatniego dnia prowadzonych przez nią warsztatów dyrektor Bóg
zaprosił

ją do swego gabinetu i rzekł, co następuje:

- Potrzebuję konsultacji. Niech mi pani powie, co pani o tym sądzi?

Tu podał Misce znane jej kserokopie badań, raportów i zestawień. Miśka przejrzała je z pozornym
zainteresowaniem, po czym zapytała, patrząc niewinnie w rozbiegane oczy dyrektora Boga:

- Co w związku z tym, panie dyrektorze?

- Czy sądzi pani, że te badania są prawdziwe? - spytał

dramatycznie.

- Nie mam żadnych wątpliwości. To przecież jasne, że tworzenie złych klas ogranicza dzieciom
możliwości rozwoju - odparła Miśka.

Chciała dodać, że to także niemoralne, ale po namyśle stwierdziła, że ten argument jest stanowczo
nienowoczesny i zbyt abstrakcyjny.

- Co też pani mówi! - lekko zirytował się dyrektor Bóg. -

Te dzieci i tak nie są w stanie niczego się nauczyć. Zagra

żają tylko sobie i innym. Jedyne, co możemy zrobić, to je izolować i dozorować - dla dobra całej reszty.

- Możemy zrobić dla nich znacznie więcej, ma pan to czarno na białym.

- Więc pani uważa, że te materiały nie są sfabrykowane?

- Oczywiście, że nie!

Dyrektor Bóg odchylił się na oparcie i spojrzał zasępiony za okno. Miśka również skierowała w tę stronę
swój wzrok i dostrzegła pod bramą zwalistą postać Wojtka Koncika.

- Panie dyrektorze, czy może mi pan powiedzieć, co chce pan zrobić z tymi badaniami? - spytała, wstając.

- Zastanawiam się, czy na próbę nie zrezygnować z podziału w przyszłym roku. Mówiąc szczerze, nie
jestem do tego przekonany. Równość i sprawiedliwość! To pachnie marksizmem. - Wykrzywił twarz w
sposób sygnalizujący niewyobrażalny wstręt, po czym uśmiechnął się miło i na pożegnanie uścisnął
Misce dłoń.

- Przyglądałem się pani. Dobra robota. O, gdybym miał

więcej takich nauczycieli!... Zapraszam do nas po studiach.

Na pewno znajdzie tu pani dużo satysfakcji.

Wojtek Koncik ciągle zmagał się ze starymi problemami.

Michał Malina, ośmieszony nieszczęsnym podaniem ręki, wyżywał się na nim w dwójnasób. Ponieważ
cała klasa była już przyzwyczajona do kpin i wyszydzania, Malina zaczął

szturchać, popychać i zaczepiać biednego Koncika. A Koncik dawał się szturchać, popychać i zaczepiać.
Niestety, był

aż za dobrze świadomy swojej siły fizycznej i tego, że gdyby w przypływie złości odpowiedział Malinie
adekwatnie do swojego poniżenia, zrobiłby mu krzywdę. Zamiana ma

łego oprawcy w małą ofiarę pogrąża każdego, kto jej dokonuje. Dlatego pewni swego mali oprawcy
mogą czuć się bezpiecznie.

A jednak Malina nie mógł uwolnić się od złej sławy

„Koncikodajcy". Im mocniej dokuczał Wojtkowi, tym bardziej się z nim wiązał. Im częściej przy nim
przebywał, tym częściej słyszał paskudne przezwisko. Mimo że robił, co mógł, żeby wyżyć się na
Konciku, cały ciężar szyderstw, kpin i żartów przechodził stopniowo na niego.

Ale Miśka nie zajmowała się Maliną. Wątpiła, żeby praca nad nim mogła się na coś przydać - musiałby
najpierw sam tego chcieć. Za to Wojtek Koncik...

- Wiesz, że sam możesz sobie pomóc, prawda? - pytała Miśka.

Wojtek był coraz pewniejszy pozytywnej odpowiedzi, a przynajmniej starał się w nią wierzyć.

- No, i jak on ma niby sobie pomóc? - spytała Magda głosem pełnym zwątpienia.

Siedzieli właśnie w jej kuchni, jedząc przygotowane przez Kosmę ryż i rybę w sosie curry.

- Koncik to typ ofiary: przygarbione plecy, zagubiony wzrok, bezradny, bezbronny - wyliczyła Miśka. -
Aż się prosi, żeby traktować go jak worek treningowy. Sama mam czasem ochotę mu przywalić.

- Bałbym ci się powierzyć swoje dziecko - mruknął

Kosma.

- Nic nie rozumiesz - zganiła go Miśka. - Przecież właśnie o to chodzi, żeby przestał być ofiarą. Bardzo
dużo o tym gadamy, a poza tym ćwiczymy proste techniki: jak ma chodzić, patrzyć, trzymać głowę, no i
oczywiście, jak odpowiadać na chamskie zaczepki.

- Bardzo jestem ciekawa, jakich odzywek go uczysz.

- Wiesz, w sumie nie jest ważne, co będzie mówił, tylko w jaki sposób.

- Są jakieś postępy? - zainteresowała się Magda.

- Chyba nie, skoro pytasz - Miśka westchnęła ciężko i pokręciła głową. - Szczerze mówiąc, to cholernie
ciężki przypadek. Raczej nie będzie spektakularnego i szybkiego sukcesu.

- O, właśnie. Przypomniało mi się, że dzwoniła Agata w sprawie twojej pracy.

- Ciekawa jestem, czemu ci się to skojarzyło z rozmową o braku szybkiego sukcesu - spytała z przekąsem
Miśka.

- Jak to czemu? Agata przygotowała dla ciebie tysiąc adresów do tysiąca zakładów pracy - wyjaśnił
Kosma. - Od jutra możesz zacząć pielgrzymować do nich na kolanach.

Ale nie martw się na próżno. I tak dopiero po trzydziestej rozmowie kwalifikacyjnej możesz liczyć na
powodzenie.

- W takim razie pójdę od razu na trzydziestą pierwszą -

odpowiedziała beztrosko Miśka.

Agata nie bez powodu cieszyła się sławą świetnej specjalistki od zasobów ludzkich. Tak przynajmniej
chciała myśleć Miśka, kiedy usłyszała w słuchawce jej bardzo pewny, silny głos. Agata nie owijała w
bawełnę.

- Bardzo mi się podobał sposób, w jaki otworzyłaś Jakuba. To nie takie proste! Wiesz, że kiedyś daliśmy
mu pseudonim „Stalowe Nerwy"? Na pewno będziesz świetnym dziennikarzem! Użyłam prywatnych
kontaktów, żeby to załatwić, więc spraw się dobrze! Powodzenia!

Miśka bardzo długo szykowała się rano na pierwsze spotkanie w sprawie pracy. Chciała wyglądać
wiarygodnie, ujmująco i odpowiedzialnie, gdyż - jak się jej zdawało - tak powinna wyglądać osoba,
która idzie na spotkanie w sprawie pracy, oraz tak powinna wyglądać dziennikarka. Toteż kiedy Fidelis,
przechodząc, nieopatrznie zostawił jej na rajstopach fragmenty swojego futra, pogoniła go na szafę.

- Ten kot to świnia - oświadczyła zdumionej Magdzie.

- Chciał ci dodać otuchy. Nie patrz tak, ja też mam wejść na szafę? To chyba teraz najbezpieczniejsze
miejsce w domu.

- Sama zamieszkałabym na szafie, gdyby ktoś dostarczał mi jedzenie - powiedziała Miśka. - Kiedy byłam
mała, chciałam być wiewiórką i mieszkać w małej, bezpiecznej dziupli wysoko nad ziemią.

- Każdy tęskni za macicą - rzuciła Magda.

- Za jaką macicą? - zirytowała się Miśka. - Chciałam być tylko małym gryzoniem!

- Ojej, przecież to tylko taka normalna, psychologiczna gadka z gazet! - roześmiała się Magda. - Wdrażaj
się, dziecino!

Obcowanie z Magdą oraz jej kotem na pewno nie nale

żało do uspokajających. Miśka pokazała im język i wzmocniona tym gestem ruszyła na spotkanie
przeznaczenia.

Przeznaczenie nazywało się Florentyna Taniec-Różaniec i było jedną z redaktorek czasopisma
młodzieżowego „Ale dobrze".

Florentyna z zadowoleniem przywitała Miskę i ścisnęła jej dłoń w swojej chłodnej, wąskiej ręce. Była
trzydziestopa-roletnią, gładko uczesaną okularnicą o minie i urodzie zadowolonej z siebia prymuski. Już
po kilku minutach roz-

'>H

mowy Miska zrozumiała, że trafiła pod skrzydła osoby dobrze poinformowanej, kompetentnej i - co
najważniejsze - opiekuńczej. Florentyna w naturalny sposób zarezerwowała dla siebie pozycję mistrzyni,
wprowadzającej młodą terminatorkę w tajemniczy, groźny świat czwartej władzy.

Po pierwsze, oznajmiła, że tygodnik „Ale dobrze" należy do kategorii pism młodzieżowych oraz
kobiecych, czyli ta-fcich, które wyjaśniają rzeczywistość, prezentując ją jako możliwą do opanowania,
oswojenia i pojęcia. Reszta gazet i czasopism przedstawia świat od strony spraw trudnych,
nierozwiązywalnych, skomplikowanych, groźnych i przykrych. Osobiście Florentyna ceni sobie bardziej

tę drugą opcję i nawet zdarza jej się czasami pisać do tygodnika

„Ale źle". Tak czy inaczej nie zmienia to postaci rzeczy: podstawowym zadaniem dziennikarza jest
przekonanie do swojej wizji świata. A raczej - do wizji świata reprezentowanej przez daną gazetę.

- A informacja? Wiedza? Fakty? - pisnęła nieśmiało Miśka.

- Informacja? - Wyglądało na to, że Florentyna ucieszy

ła się z tego pytania. - Czymże jest informacja? Pożegnajmy się ze złudzeniem, że możemy przedstawić ją
obiektywnie.

Nie bądźmy głupcami, którzy w to wierzą. Faktograficzne mięso potrzebne jest nam tylko do podkreślenia
tezy. Musimy kształtować swój przekaz świadomie, zgodnie z targetem.

- Z targetem - powtórzyła nabożnie Miśka.

- Tak właśnie - potwierdziła Florentyna.

To na razie najważniejsze. Cała reszta to sprawy techniczne, których można się szybciej lub wolniej
nauczyć. Na razie Miśka będzie zatrudniona jako wolny strzelec - do pisania tekstów zależnie od potrzeb
i okoliczności. Pismo, jako się rzekło, jest młodzieżowe. A więc uwaga - pierwszy temat i pierwszy
tekst: o jej pokoleniu. Warto będzie go wesprzeć wypowiedzią socjologa. Socjologa najłatwiej znaleźć
na wydziale socjologii - najlepiej, jeśli będzie to ktoś 99

w średnim wieku, mężczyzna, z tytułem profesora. Termin - tydzień. Powodzenia.

Miśka była pod ogromnym wrażeniem Florentyny Taniec-

-Różaniec oraz zawodowego wtajemniczenia. Natychmiast zadzwoniła do Agaty, dziękując za pomoc i
pośrednictwo, po czym z zapałem zabrała się do zbierania potrzebnych materiałów. Zakupiła dyktafon
oraz kasety i pognała na ulicę Karową w celu schwytania socjologa o odpowiednich parametrach.

Socjolog w końcu się znalazł. Co prawda, był kobietą, ale Miśka postanowiła nie czepiać się kurczowo
szczegółów anatomicznych. Z miejsca za to się dowiedziała, że nie ma czegoś takiego, jak jej pokolenie.

- Jak to: nie ma? - spytała z oburzeniem.

- No, bardzo mi przykro - przyznała socjolog. - Po prostu nie ma. Jest oczywiście grupa ludzi w
określonym wieku, niemniej jednak nie jest to pokolenie w sensie socjologicznym. Do tego musi być
spełnionych kilka warunków.

Po pierwsze, pokolenie tworzy wydarzenie, czyli jakiś fakt, kształtujący zbiorową tożsamość...

I tak dalej, i tak dalej. Podbudowana merytorycznie i zaopatrzona w amatorski aparat poznawczy (rozum)
Miśka rozpoczęła włóczęgi po czytelniach, a także, dla odmiany, po miejscach ekskluzywnej rozrywki, w
których niegdyś spędzała dużo czasu. Tym samym postanowiła w końcu wyjść z ukrycia i stanąć oko w
oko ze starymi znajomymi, z którymi już się na zawsze pożegnała.

Ku swemu żalowi zauważyła, że całe to towarzystwo niespecjalnie odczuło jej zniknięcie, a tym samym -
nie fetowało powrotu. Nie było w tym zresztą nic dziwnego, zważywszy na ich lekki i tolerancyjny
stosunek do siebie i świata. Nigdy wcześniej Miśka nie uświadomiła sobie tak dobitnie, że zbliżała ich
jedynie gotówka, na której brak wcześniej nie narzekała. W tej chwili liczyła każdy grosz i bardzo to
odczuła. Trudno było w tym stanie wrócić do dawnych przyzwyczajeń, dawnego stylu życia, dawnej 100

struktury wydatków i innych drobiazgów, na które wcześniej nie zwracała uwagi.

Tymczasem artykuł zaczął powstawać, czy raczej rodzić się w mękach tworzenia. Jego konstrukcja była
następująca: Teza: Nie ma żadnego pokolenia, żadnych „nas", których cokolwiek mogłoby łączyć lub
dzielić, zmuszać do współdziałania, współmyślenia, tworzenia frontów, stawiania barykad, obrzucania
się kwiatami lub błotem, celebrowania porażek, świętowania katastrof, skakania sobie do gardeł,
rzucania się na szyję i tak dalej, i tak dalej.

Dowody: Wergiliusz Babałucha, Jakub Stalowe Nerwy, Magda Kowalska, Kosma, Karol Optymista,
Michalina Michałkowska i około dwudziestu innych osób i ich losy, których nie będziemy tu
przywoływać.

Puenta: Smutna i przerażająca - jesteśmy skazani na samodzielność.

Po wykombinowaniu tego wszystkiego, ubraniu w dwa tysiące znaków i opatrzeniu adresem e-mailowym,
Miśka wpakowała artykuł w cyberprzestrzeń i wysłała do Florentyny Taniec-Różaniec. Była piąta
trzydzieści osiem w piątek, kiedy zmęczona, ale zadowolona, udała się na zasłu

żony odpoczynek pod czujnym okiem ciotki Henryki i kota Fidelisa, który cierpiał męki bezsenności, nie
mogąc udawać szalika.

Była jedenasta czternaście, kiedy ostry dźwięk dzwonka wyrwał ją z ciepłego snu. W słuchawce
rozpoznała spokojny, opanowany głos Florentyny Taniec-Różaniec.

- Florentyna Taniec-Różaniec - przedstawił się ów głos, gdyby przypadkiem Miśka miała jakiekolwiek
wątpliwo

ści. - Czy mogę rozmawiać z Michaliną Michałkowską?

- Przy telefonie - powiedziała Miśka nieomal czule.

- Dostałam właśnie twój artykuł.

- Taak?

Miśka uśmiechnęła się, rozmarzona. Właśnie za chwilę na jej głowę spadnie deszcz pochwał, zapieją
chóry 101

anielskie, spłynie wypłata, premia, etat i tym podobne zaszczyty.

- Co to ma być, do jasnej i ciężkiej cholery?!!! - Florentyna Taniec-Różaniec przeszła niespodziewanie w
tak wysokie tony, że zaatakowane bez ostrzeżenia ucho Miśki odmówiło posłuszeństwa.

Być może to właśnie zapiały chóry, ale zdecydowanie nie były one anielskie. Miśka przełożyła
słuchawkę na drugie ucho, by jeszcze usłyszeć:

- To ja cię proteguję u redaktor Bajdurzyńskiej, a ty odwalasz takie numery?!

- Ale... nie rozumiem!... - jęknęła Miśka.

- Nie rozumiesz? - Florentyna Taniec-Różaniec powtórzyła swój numer z wysokim c, ale tym razem
Miśka zdą

żyła zabezpieczyć ucho ręką. - Zacytuję więc coś... na przykład... khm, khm... „niezrealizowana potrzeba
wspólnoty wywołuje aprioryczną i irracjonalną konfirmację nieistniejącej więzi", „empiryczne
świadectwo kwestionuje podstawy zbiorowego samookreślenia", „incydentalność mię-

dzyśrodowiskowych spotkań oraz demonizacja sztucznie wykreowanych symboli niszowej
autoidentyfikacji nie pozwala..." To ja nie pozwalam. Nie pozwalam, do jasnej i ciężkiej
autoidentyfikacji! Rozumiesz?!

Miśka postanowiła taktownie milczeć.

- Misiu, czy ty czytałaś czasopismo „Ale dobrze"? -

Tym razem głos Florentyny Taniec-Różaniec był podejrzanie słodki. - Czy słuchałaś mojego monologu na
temat naszego targetu? Czy słyszałaś, co wtedy mówiłam?

- Czytałam, byłam, słyszałam - przyznała Miśka pełna poczucia winy.

- Powiedz więc, do kogo chcesz trafić takimi słowami?

- Zaraz wszystko wyjaśnię... - zaczęła Miśka. - Temat wydał mi się poważny, więc...

- Tu nie trzeba niczego wyjaśniać! - ryknęła redaktor Taniec-Różaniec. - Miałaś napisać prosty tekst o
spodniach!

- O spodniach? - zdumiała się Miśka. - Myślałam, że o pokoleniu.

102

- O spodniach, spódnicach i bluzkach! O modzie w twoim pokoleniu!

- Więc po co miałam rozmawiać z socjologiem, zresztą profesorem, najlepiej mężczyzną?

- Po to, żeby jakoś dowcipnie spuentować cały artykuł!

- Ta osoba nie będzie zadowolona, jeśli wsadzi się jakieś jej zdanie wyjęte z kontekstu na koniec
banalnego tekstu o bojówkach i miniówkach.

- Zapamiętaj sobie jedno: żadne teksty nie są banalne.

A ci wszyscy stuknięci naukowcy wyobrażają sobie Bóg wie co! Jak człowiek, który latami uczy się
czytać wykresy i tabele, może wiedzieć cokolwiek o świecie? Tak naprawdę gdzieś mamy taką wiedzę!
Chodzi tylko o to, żeby podeprzeć artykuł powszechnie akceptowanym autorytetem!

Jeśli ta osoba będzie miała pretensję, powiedz jej, że dziennikarstwo to nie filozofia rozumiejąca, a ty nie
musisz się wczuwać w czyjeś konteksty. Mój Boże, dziewczyno, ale mnie rozczarowałaś! Wyglądasz tak
ładnie i niewinnie!

Miałam nadzieję, że będą z ciebie ludzie! Popraw się! Jutro przed południem na moim biurku ma leżeć
gotowy tekst!

- O spodniach - dodała bezbarwnie Miśka.

- O pokoleniu - powiedziała redaktor Taniec-Różaniec, odkładając słuchawkę.

- Pan każe, sługa musi - westchnęła Miśka z nostalgią, myśląc o Kosmie i jego wierze w deprawującą
moc pracy.

Groza

ciekawej teraźniejszości

Nasza Bohaterka, wróciwszy do kraju pod koniec długiej zimy, zastaje ku swemu żalowi, lecz nie
zdumieniu, niezmienioną sytuację społeczno-gospodarczą oraz zmienioną koleżankę. Ta ostatnia
zmusza ją do dokonania poważnych zmian w sposobie myślenia kilku osób, wmieszanych omyłkowo w
system szkolno-wychowawczy.

Ostatecznie następuje to nie bez udziału osób trzecich - podobnie jak znalezienie pracy, której istoty
nasza Bohaterka nie potrafi do końca przeniknąć.

Pewnego późnego, kwietniowego popołudnia Miśka wyszła z Galerii Mokotów po szalenie długim, ale
owocnym poszukiwaniu butów sportowych w kolorze czerwonym.

Gwoli prawdy, szukała ich od godziny jedenastej, zaliczając przy okazji wszystkie możliwe sklepy z
konfekcją damską, młodzieżową i mieszaną. Udany połów znacznie poprawił

jej humor oraz wzbogacił rozmyślania dotyczące kolejnego artykułu do „Ale dobrze". Miał on dotyczyć
problemów ludzi młodych. Miśka postanowiła poświęcić go w całości tematyce wyboru odpowiednich
butów sportowych po przystępnej cenie.

Tak rozmyślając, stała na czerwonym świetle, gdy zatrzymał się przed nią czarny mercedes. Ze środka
wypadło dwóch szerokich mężczyzn w czarnych okularach. Nim Miśka zdążyła zareagować choćby
mrugnięciem powiek, wciągnięto ją df> samochodu. Jeden z facetów natychmiast 104

narzucił jej na twarz chustkę pachnącą tak mocno męskimi perfumami, że zaczęła się dusić.

Babałucha! - pomyślała z przerażeniem i oczywiście niezbyt rozsądnie.

Wprawdzie Wergiliusz Babałucha był pierwszym skojarzeniem, jakie przyszło jej do głowy w sprawie

uprowadzeń, ale po chwili zastanowienia musiała przyznać, że istnieje małe prawdopodobieństwo, by
mścił się właśnie na niej. Po pierwsze, nie ona go porywała. Po drugie, skąd niby miał wiedzieć, że coś
ją łączy z porywaczami. Tym bardziej że, niestety, nic specjalnego jej nie łączyło. Zdecydowanie i na
szczęście Babałucha z całym swoim kurzym, prymitywnym umysłem odpadał.

A może to właśnie oni, poniekąd niezrównoważeni młodzi faceci, Kosma i Jarek, postanowili ją tak
nastraszyć?

Tylko po co? Od razu wybiła to sobie z głowy. Może są niezrównoważeni, ale objawia się to raczej
wzmożoną wrażliwością. Nawet porwanie kanalii Wergiliusza było dla nich przykre i wstrząsające.
Porwania, dumała pod czarną, cuchnącą drogim pachnidłem chustką, są stanowczo nieprzyjemne,
zwłaszcza gdy człowiek ma zasłonięte oczy i siedzi między dwoma wielgachnymi gorylami z
patologicznym przerostem tkanki mięśniowej... A właśnie, właśnie... To chyba powinno nasunąć jej na
myśl jakieś prawid

łowe skojarzenia. Nie dość, że mięśniaki, to jeszcze... ten zapach!... Ten zapach!...

- Serafin!? - krzyknęła po części z ulgą, po części z pretensją. - T o ty!?

- A tak, Misiu, Serafin - przyznał smutny, nosowy głos, w którym niemal natychmiast pojawiła się
czułość: - Poznałaś?

- Jak mogłabym, do jasnej cholery, nie poznać tego smrodu! Zabierz tę chustkę, bo się uduszę!

- O! - Serafin znowu się zmartwił. - To są bardzo drogie perfumy.

- Więc używaj ich z umiarem. Ściągaj chustkę, przecież i tak cię poznałam!

105

- To nie o mnie tu chodzi - wyznał Serafin. - Chociaż wolałbym, żeby chodziło... O, Jezu, Jezu, Misiu, jak
ty cudnie wyglądasz... Chociaż wolałem, gdy byłaś trochę grubsza tu i ówdzie...

- Za to tobie nie ubyło ciała - stwierdziła złośliwie. -

Może pogadamy sobie o tym kiedyś przy piwie, a teraz zatrzymasz samochód i mnie wypuścisz?

- Nie mogę cię wypuścić, bo to nie ja cię porwałem. - Serafin tłumaczył jak dziecku.

- Jak to mnie nie porwałeś? To co wepchnęło mnie do tego samochodu? Siły nadprzyrodzone?
Telekineza? Polter-geist?

- Mądra jest - powiedział Serafin z podziwem i wzruszeniem jednocześnie.

- Dużo gada i jakoś głupio. Dałbym jej w głowę - odparł

Drugi.

Miśka poruszyła się niespokojnie.

- A ty jak się nazywasz? Wypadałoby się przedstawić! -

zauważyła zimno.

Ponieważ Drugi milczał wyniośle, Serafin pospieszył

z odpowiedzią:

- To jest Aleksander. Mówimy na niego Oleńka.

- No, bardzo pięknie, Oleńka. Teraz znam was obu, więc ściągajcie ze mnie tę szmatę i odwieźcie do
domu. Nie mam dziś nastroju do zabawy.

- Już ja bym się z tobą zabawił! - oświadczył Oleńka, obleśnie rechocząc.

Z ruchu powietrza i głuchego odgłosu, który potem nastąpił, Miśka wywnioskowała, że Oleńka zarobił w
czaszkę.

- Trochę szacunku dla tej pani - powiedział Serafin. -

Zapamiętaj to sobie albo będziesz miał ze mną do czynienia.

- Co ty, nie wiesz, kim ja jestem?! - wściekł się Oleńka. -

Stryj ci tego nie daruje!

- Twój stryj potrafi szanować kobiety, prostaku - odparł

Serafin z bezbrzeżną pogardą. - Ach, ci młodzi, żadnej kultury!... , 106

- Serafin, po co mnie porwaliście? O co tu chodzi? - zdenerwowała się Miśka.

- Ja cię nie porwałem - powtórzył uparcie Serafin.

- Jeśli nie ty, to...

- Kombinuj, kombinuj, skoro jesteś taka mądra - śmiał

się Oleńka.

Racja, kombinuj, Miśka, szybko, rusz głową, kombinuj!

Serafin nie porwał jej, jak twierdzi, ponieważ działał w czyimś imieniu. A w czyim imieniu może działać
Serafin, jeśli nie... No, tak, wszystko jasne!... Serafin działa dla swojego pracodawcy, u którego się
przecież z Miską poznali! To Paweł Krętek vel Sumiasty, zwany przez żonę również Paw-ciem. Żoną tą
był nie kto inny tylko Celina. Sumiasty natomiast... Sumiasty był jednym z gangsterów, który wskutek
zeznań Miśki trafił na kilka miesięcy do więzienia. Gdzie, nawiasem mówiąc, dostał ataku serca. Nie
wiadomo, czy bardziej zdenerwował się zeznaniami Miśki, czy też fakt wyczyszczenia kont bankowych
przez wiarołomną małżonkę tak nim wstrząsnął. Podobno zresztą Celina zwróciła mu połowę majątku.

Miśka z kolei wycofała zeznania. Może pobyt w więzieniu nie był przyjemny, ale czy jest to
wystarczający powód, żeby porywać z ulicy młodą, Bogu ducha winną dziewczynę, korzystając przy tym
z pomocy dwóch upiornych bandziorów, i ciągnąć ją na koniec świata?

- A gdzie mnie ciągniecie? - zainteresowała się Miśka, starając się mimo wszystko zachować zimną
krew.

- To jest właśnie tajemnica i dlatego musisz mieć zasłonięte oczy - wyjaśnił Serafin nie bez przykrości.

- Nie mieszkacie już na Przyparkowej?

- Odkąd odeszłaś, zaszło dużo zmian - odparł Serafin z filozoficzną zadumą.

- To może powiesz, po co mnie porywacie?

- Szef ma swoje plany.

- Zabije mnie? - zaczęła zgadywać, wybierając od razu najczarniejszy scenariusz.

- Szef ma swoje plany - powtórzył Serafin, ale głos mu lekko zadrżał.

107

- I ty... dałbyś mi zrobić krzywdę?

- Szef ma swoje plany - powtórzył uparcie, jakby tym samym bronił się przed wyrażeniem własnych
emocji i obaw.

- No, nie dałby chyba zmarnować od razu takiej fajnej laski - zauważył Oleńka, kierujący się swoistym
racjonalizmem. - Tak z miejsca nie zabije, nie ma mowy...

„To ci ulga!" - pomyślała Miśka z rosnącą paniką. Najwidoczniej istniały scenariusze czarniejsze od
czarnych i wkrótce miała się o tym przekonać. Wolała nie wnikać w dalsze szczegóły i więcej się już nie
odzywała.

Jechali dosyć długo, aż wreszcie Miśka, otumaniona odorem chustki i bujaniem na wybojach, zasnęła.
Kiedy się zatrzymali, minęła północ.

- Jest już dobrze po północy - powiedział cicho Oleńka, nie tak cicho jednak, by nie obudzić Miśki.

- Nie cierpię tej pieprzonej pipidówy - usłyszała. -

Człowiek traci na dojazd pół dnia, zamiast robić coś pożytecznego.

- Co na przykład? - spytał Serafin, delikatnie podnosząc pozornie bezwładną Miskę.

- Choćby pospać.

- A, jak pospać, to chętnie - przyznał.

- Ech, kiedyś to było życie - westchnął młody Krętek. -

Przesiadał się człowiek z merca do beemki, podrywał

dziewczyny, a dziś nic, tylko te prochy i prochy...

- Przecież jeździsz mercem, o co chodzi?

- Ale! Co to za jazda na tylnym siedzeniu! Wozi nas ten-ten, ani słowa po polsku, nie da siąść za
kierownicą, nie da się wyszaleć. Nie rozumiem, po co stryj go trzyma.

- Szef ma swój plan.

Miśka pomyślała, że jeśli jeszcze raz usłyszy mantrę o planie szefa, ugryzie Serafina w grube ramię. Nic
więcej jednak nie usłyszała. Wnosili ją po schodach, ale czuła, że są w zamkniętym pomieszczeniu.
Najwyraźniej był to garaż, z którego właśnie wchodzili do wnętrza domu.

W środku znowu wspinali się w górę i szli korytarzem.

108

Wreszcie zatrzymali się pod drzwiami jakiegoś pomieszczenia - w zamku zachrobotał klucz, Serafin
otworzył

drzwi, wniósł Miskę do środka i delikatnie ułożył na łóżku.

Zatrzymał się, jakby nad czymś myślał, pochylił się nad nią i pocałował w czoło.

- Dobranoc, ptaszku - powiedział głosem drżącym ze smutku i wyszedł, cicho zamykając drzwi.

„To ci amant, ciężka cholera" - zdenerwowała się Miśka.

Dodatkowo wkurzyło ją to, że zabrali jej torebkę i świeżo kupione buty. „Po jaką cholerę im moje buty?"
- pomyślała z rosnącą wściekłością. Natychmiast podniosła się z łóżka i po omacku próbowała
zlustrować pomieszczenie. Znajdowała się w przestronnym pokoju z łazienką i dużymi, okra-towanymi
oknami. Za nimi rozciągał się ogromny ogród w stylu angielskim, rozjaśniony gdzieniegdzie światłem
parkowych latarni. Dobrze rozpoznała przesuwające się nerwowo cienie: były to dobermany, ukochane
towarzystwo pana domu. Wiedziała już, gdzie trafiła - była to wiejska rezydencja Krętków, nazwana
niezbyt oryginalnie Krętkami. Parę razy odwiedzała je z Celiną. Dom był wówczas jeszcze w budowie, a
raczej - w jej końcowej fazie. Prace dozorowała sama Celina. Sumiasty miał ważniejsze sprawy na
głowie, a poza tym nienawidził wsi. Podobnie jak Celina uważał jednak, iż prestiż Krętków wymaga, aby
się na coś podobnego wysilić. Prawdopodobnie liczył również na to, że Celina wsiąknie w tutejsze
klimaty i zacznie zaniedbywać ich małżeństwo. Niemal od dnia ślubu cierpiał

bowiem na nadmiar jej obecności. Kto by pomyślał, że to właśnie on będzie musiał znosić wiejskie
wygnanie, podczas gdy Celina oszaleje na punkcie hiszpańskich nóg, dróg i oliwek?

Tylko co z tym wszystkim wspólnego ma Miśka?

Następnego dnia zafrasowany Serafin przyszedł po Miskę około dwunastej. Spytał, czy dobrze spała, na
co nie otrzymał odpowiedzi, po czym stwierdził, że m u s i zaprowadzić ją do szefa.

109

- Szef ma swój plan? - mruknęła zgryźliwie, na co skwapliwie przytaknął.

Przepuścił ją przodem. Miśka ruszyła z hardo podniesioną głową, nie zaszczycając go jednym
spojrzeniem.

- Witaj, Misiu, miłe dziecko.

Gospodarz domu, pan Krętek, zwany stryjem, szefem, Sumiastym etc. etc. przywitał się uprzejmie, choć
uśmiech, który zakwitł pod jego wąsem, nie wydawał się wcale sympatyczny.

Miśka, podobnie jak większość znanych jej kobiet, czuła instynktowną podejrzliwość do facetów z
wąsami. Celina Krętek, która znała się na tym jak mało kto, twierdziła, że wąsacze to mężczyźni, którzy
mają coś do ukrycia. Dodawała również, że ich sekrety absolutnie nie są warte tego, by je zgłębiać. Toteż
kiedy Sumiasty spytał:

- Pewnie chciałabyś wiedzieć, co cię tu sprowadza?

Miśka, wspominając święte słowa Celiny, na wszelki wypadek nie odpowiedziała.

- A może taka mała, sprytna istotka wie, po co tu przyjechała? - Sumiasty uśmiechnął się ponownie.

Miśka w dalszym ciągu milczała.

- A więc wiesz czy nie wiesz, ale nie chcesz ze mną rozmawiać? O ile sobie przypominam, na zeznaniach
w prokuraturze nie byłaś taka powściągliwa...

- Byłam przestraszona - powiedziała Miśka.

Chociaż odpowiedź wreszcie padła, pan Krętek nie wydawał się zadowolony.

- Ach, tak... No, cóż, w takim razie będę musiał sięgnąć po środki, które wywołają u ciebie podobny stan.

To rzekłszy, podniósł się, kiwnął palcem na Serafina i wyszedł z gabinetu. Serafin leciutko stuknął Miskę
w ramię, wskazując, że powinni podążyć za nim.

- Czemuś mu nie odpowiadała? - mruczał. - Zawsze mówię, że grzeczność to połowa sukcesu...

Zeszli z piętra na parter, a z parteru do piwnicy. Miśka poczuła, że dreszcz przechodzi jej po karku, ale
nie było to spowodowane chłodem. Zaczynała być naprawdę przestraszona.

110

- Nie wyglądasz na przestraszoną - stwierdził z niezadowoleniem Sumiasty. - Twarda sztuka, co, Serafin?
Postaramy się ją zmiękczyć.

Otworzył solidne, obite blachą drzwi. Pomieszczenie, do którego weszli, przeszło najgorsze obawy
Miśki. Była to ni mniej, ni więcej sala tortur - ogromna, bogato wyposażona, wręcz zagracona nadmiarem
rekwizytów, stanowiących spełnienie najbardziej wyrafinowanych marzeń pokoleń katów, inkwizytorów
i oficerów śledczych.

- Pięknie, co? - spytał dumny właściciel i gospodarz. -

Odkupiłem wyposażenie Muzeum Tortur. Może się rozgo

ścisz? - Tu wskazał na krzesło naszpikowane kolcami.

- Dzię...dziękuję, po...postoję.

- A może wolisz Madejowe Łoże? Budzi respekt, prawda? Widzę, że ci się nie podoba. W takim razie
poszukajmy czegoś bardziej odpowiedniego. Oto słynna Żelazna Dziewica, zwana również Norymberską.
- Pan Krętek z wyraźnym zadowoleniem zaczął grać teraz rolę muzealnego przewodnika. - Wygląda jak
ogromny, metalowy futerał

o rozmiarach i kształcie postawnego człowieka. Niektórym przypomina sarkofag - i po części jest to
prawidłowe skojarzenie. Każdy, kto wejdzie do środka, po zamknięciu wieka jest już martwy.
Powiedziałem „już" w sensie nieodwracalności tego procesu, ale oczywiście sprawa trochę przeciąga
się w czasie. Oto metalowe kolce, które umożliwiają duszy ucieczkę z ciała. Tak, tak, Żelazna Dziewica -
jak większość kobiet - potrafi przeniknąć człowieka na wylot. Masz ochotę poznać ją bliżej?

- Nie trzeba, naprawdę. - Miśka zapewniła go gorąco.

Intymne związki z Żelazną Dziewicą były ostatnią rzeczą potrzebną jej do pełni szczęścia, którego
najprawdopodobniej już nigdy nie zazna. Dziadek Józef zawsze powtarzał, że nowoczesne metody
przenoszenia na tamten świat są o wiele bardziej humanitarne. Jak dobrze byłoby skorzystać w takim
momencie z dobrodziejstw cywilizacji!

- Nie możemy załatwić tego w inny sposób?!... - zawo

łała rozpaczliwie Miśka.

111

- A więc jednak stworzyłem ci odpowiednie warunki do dyskusji? - ucieszył się Sumiasty. - Ja również
lubię tutaj rozmawiać. To ten klimat brzemiennych w skutki wyznań.

Ma zbawienny wpływ na pamięć i znakomicie poprawia koncentrację.

- O, wierzę, wierzę, wierzę!

- Wyznanie wiary w zupełności godne tego miejsca! Często przychodzi mi go słuchać. Chociaż, prawdę
mówiąc, przygotowałem te sprzęty specjalnie dla mojej żony -

oświadczył Sumiasty. - Liczę na to, że kiedyś się wreszcie odnajdziemy. Pomożesz mi w tym, prawda?

- Ale... dlaczego? To znaczy, dlaczego pan sądzi, że mogę w tej sprawie coś wiedzieć?

- Ponieważ jestem więcej niż pewien, że utrzymujecie ścisłe kontakty. Na początku roku wyjechałaś z
kraju. To mój wielki błąd, do którego się przyznaję - nie byłem na to przygotowany. Nie pomyślałem o
tym, że powinniśmy cię śledzić. Usprawiedliwia mnie jedynie okoliczność, że przechodziłem
rekonwalescencję po tym, jak moja żona złamała mi serce, pozbawiając mnie środków płatniczych oraz
kilku drogich mi przedmiotów.

- Przecież... To jest, podobno... zwróciła panu połowę pieniędzy.

- Tak twierdzi? - Sumiasty odrobinę się zdenerwował. -

No cóż, nigdy nie była dobra w rachunkach. Nie miałbym nic przeciwko temu, tylko dlaczego zawsze
myli się na swoją korzyść, biedactwo? Po prostu nie wiem, jak ona radzi sobie beze mnie z tymi
wszystkimi pieniędzmi. To ją przerasta!

Sumiasty spojrzał na Miskę z wyrazem szczerej troski.

Dziewczyna milczała.

- Misiu, nie martw mnie i Serafina, który naprawdę bardzo cię lubi - poprosił pan Krętek. - Jeśli Serafin
będzie musiał zatrzasnąć za tobą pokrywę Żelaznej Dziewicy, zwichnie to jego młode życie, o twoim nie
wspominając.

Tak, tak, jesteś odpowiedzialna nie tylko za siebie, pomyśl o tym! «

112

- Dlaczego pan mi to robi!? - zawołała Miśka. - Celina jest moją przyjaciółką!

- A moją ukochaną (hi, hi, hi) małżonką. Sama przyznaj, które więzi są prawnie bliższe? - Spojrzał na nią
z satysfakcją, spowodowaną tym jakże celnym rozumowaniem. - Ale dobrze, nie jestem idiotą i szanuję
twoje dylematy moralne.

Dlatego ułatwię ci zadanie. Nie będziesz musiała nic mówić. Mam wrażenie, że moja droga małżonka
zapragnęła wejść do Unii przede mną. Pokażę ci zaraz mapę zjednoczonej Europy, a ty będziesz mi
wskazywać, gdzie też zabłąkała się ta płocha turkawka. Od map ogólnych przejdziemy do bardziej
szczegółowych. Nie radziłbym ci kłamać, wprowadzać mnie w błąd oraz grać na zwłokę, ponieważ gra
na zwłokę - tu wszedł na wyżyny swego dowcipu - to dla ciebie gra na zwłoki. Własne zwłoki. O, matko
i Celino! Piękne kobiety zawsze czynią mnie elokwent-nym - szarmancko skłonił głowę. - Pójdziemy do
mojego gabinetu i pogrzebiemy trochę w atlasach. Nigdy nie jest za późno na małą powtórkę z geografii.
Musisz się pospieszyć, chciałbym to mieć z głowy przed obiadem - ciągnął

już na schodach. - Nie chcę ci też przypominać, że cenię sobie swój czas. Jeśli w ciągu kwadransa
ustalimy, gdzie się podziewa pani Krętek, to najpóźniej jutro o tej samej porze będę już wiedział, czy
mówiłaś prawdę. Jeśli skłamiesz, nie skosztujesz ani jutrzejszego obiadu, ani kolacji, ani już więcej
niczego, nigdy i nigdzie, żeby było jasne.

- Co ma pan zamiar zrobić z Celiną?

- Możesz uznać, że stęskniłem się za swoją panią.

Chciałbym się więc z nią zobaczyć, porozmawiać, po

żegnać...

- Po...pożegnać?

- Przed ostatecznym rozstaniem.

- Jak bardzo ostatecznym? - Miśka uparcie nalegała na odpowiedź.

- Och, po prostu weźmiemy rozwód! - Sumiasty wzruszył ramionami. - To małżeństwo było mi szalenie
drogie, szalenie! Ale cóż, jakoś będę musiał przeboleć tę stratę.

113

Ustalimy ekwiwalent pieniężny za każdy rok naszego cennego związku i to pomoże mi zabliźnić rany.

- A sala tortur?

- Nazwijmy ją konfesjonałem. Jak już powiedziałem, sprzyja zebraniu i wyartykułowaniu myśli.

- To wszystko?

- Chcesz prostej odpowiedzi, zadaj proste pytanie -

uśmiechnął się pan Krętek.

- Chcę wiedzieć, czy nie zrobi jej pan krzywdy, jakiejkolwiek fizycznej krzywdy, sam albo za
pośrednictwem swoich ludzi.

- Nie zrobię - odrzekł spokojnie pan Krętek. - Daję słowo, choć, szczerze mówiąc, jeszcze miesiąc temu
inaczej bym z tobą rozmawiał.

- A co się przez ten czas zmieniło, jeśli można spytać?

- Zakochałem się - wyznał Sumiasty. - A ona chce mnie poślubić. Pozwala mi to myśleć bardziej
racjonalnie o karze i zemście na Celinie. Zadowolę się, jeśli wykończę ją finansowo. Czy już cię
uspokoiłem?

Nie było wyjścia, trzeba było przystać na zdradziecki układ z Krętkiem. Miśka nie wiedziała, czy brać
jego słowa poważnie, choć z drugiej strony nie musiał przecież kłamać. Oprócz racjonalnych argumentów
miał po swojej stronie również nieracjonalne, za to boleśnie rzeczywiste.

W każdej chwili mógł ich użyć, nie zważając na uczucia i skrupuły Miśki. Nie warto było nadstawiać
karku za pieniądze, zwłaszcza cudze. Na pewno Celina nie rozstanie się z nimi bez żalu, ale o tym
zapomnijmy. Dziunia i Lena nie pozwolą jej umrzeć z głodu, jeśli tak można określić spełnianie
wszelkich możliwych zachcianek. Ale zdrada pozostawała zdradą i nie można tego nazwać inaczej. Nie

ma mowy.

Rozważając to wszystko, Miśka zabrała się do oglądania map. Zachowywała się przy tym jak osoba,
która nigdy w życiu nie miała do czynienia z podobnie skomplikowanym zadaniem. Widząc, jak pilnie
wpatruje się w nazwy, jak ogląda kartki ze wszystkich stron, wodzi palcem po 114

południkach i z zapałem rozszyfrowuje legendy, marszcząc przy tym nos i ciężko wzdychając, pan Krętek
zirytował się w końcu i warknął:

- Misiu, dziecko, bardzo cię proszę, nie zachowuj się jak mój bratanek Oleńka, kiedy odbiera pocztę i pół
godziny czyta pod bramą, do kogo ma ją zanieść!

- O, to znaczy, że ma pan tu więcej niż jednego rezydenta? - zauważyła przytomnie Miśka.

- Tak, jest nas troje! A ja jestem coraz bardziej głodny!

To bardzo osłabia moją tolerancję na ludzkie słabości! Czy wreszcie się dowiem, gdzie jest moja żona?!

- Tak dokładnie to ja...

- Idę ci na rękę, nie doprowadzaj mnie do pasji! Skoncentruj się, dziecko, bo będzie źle! To jest być
może najtrudniejszy egzamin w twoim życiu i postaraj się zdać go na piątkę! Uwaga, zaczynamy od
państw. Słucham.

- Hiszpania. - Miśka wyartykułowała tę nazwę z tak ogromnym trudem, jakby chorowała na ostre
zapalenie gardła.

- Świetnie. Tu jest ogólna mapa Hiszpanii. W którym to jest mniej więcej miejscu? No, śmiało!

- O, tu gdzieś... mniej więcej.

- Bardzo sprytnie. Pewnie wiesz, że ten pasek wybrzeża, który tak niefrasobliwie pokazałaś, ma czterysta
kilometrów długości? Może przypominasz sobie jakieś nazwy własne, hę?

W końcu Miśka z wielkim trudem określiła większe miejscowości, w pobliżu których znajdowało się
Ranczo Felicja i Sumiasty wreszcie dał jej spokój.

- Jeśli za dwadzieścia cztery godziny okaże się, że kłamałaś, to twoje życie zostanie gwałtownie
przerwane. A teraz, proszę bardzo, chodźmy na obiad! Muszę się odrestaurować po tej jakże męczącej
rozmowie.

Paweł Sumiasty Krętek siadł u szczytu stołu, mając Miskę po lewej stronie, po prawej zaś potężnego
mężczyznę, znanego Misce jako Walenty Amfibia Kręplusiński, oraz wy-115

soką blondynkę z wyeksponowanym biustem, niejaką Gizelę. Amfibia Kręplusiński nie budził wielkiego
zainteresowania Miśki. Pamiętała go z dawnych czasów - był to małomówny, ale sprytny typek do
wszelkiej roboty i ważnych poruczen. Jego prywatnym hobby było jedzenie. Była to prawdziwa pasja,
wywołująca u innych biesiadników zdumienie, podziw, szok, a w końcu popłoch. Po mieście chodziły
plotki, jakoby zdradzał żonę z roladą wołową. Być może z tego właśnie powodu Amfibia wyprowadził

się z domu i zamieszkał w Krętkach. Tutaj jego budzące grozę wyczyny nikogo nie raziły, a jeśli nawet -
taktownie o tym nie wspominano.

Gdy Amfibia zwiększał swój tonaż za pomocą pieczonych kurczaków, kotletów wiedeńskich, duszonej
cielęciny i gęsich wątróbek, Miśka zwróciła baczniejszą uwagę na piękną Gizelę. Mimo pozornego
podobieństwa do typowych kobiet z towarzystwa - Gizela była zaskakująco inna.

Jej twarz z podkrążonymi, nieprzytomnymi oczami miała wyraz subtelny i uduchowiony. Widelec w
smukłej dłoni wydawał się zbyt ciężki i toporny, aby mogła zrobić z niego użytek. Przez cały obiad
Gizela podniosła do ust dwa małe kęski, które przełykała z wyraźnym trudem, jakby ziemski pokarm
przynosił jej udrękę. Brodę wsparła na ręce i prawdopodobnie tylko to powstrzymywało jej głowę przed
upadkiem w talerz z cielęcinką, ponieważ pod koniec obiadu przymknęła oczy i najzwyczajniej w
świecie zasnęła.

Miśka była przerażona. Wszystko to aż nazbyt jasno wskazywało na narkotyczne uzależnienie. Spojrzała
na Sumiastego i Amfibię, ale oni nie zwracali na otumanioną Gizelę najmniejszej uwagi.

Pod koniec obiadu do jadalni wszedł Serafin, podszedł

do pana Krętka, nachylił nad jego uchem i coś gorączkowo wyszeptał. Po twarzy Sumiastego przeszedł
grymas zdumienia i niezadowolenia.

- Skoro przyjechał w czasie obiadu, sam jest sobie winien - powiedział

116

W spokoju i bez pośpiechu dokończył posiłek, wytarł

wąsy serwetką, po czym spojrzał na Walentego Amfibię.

Nie wyglądało jednak na to, żeby Amfibia miał kończyć; przeciwnie, głodnym, wilczym wzrokiem patrzył
po stole, co by tu jeszcze doładować.

Pan Krętek westchnął, wstał i wyszedł z jadalni. Miśka usłyszała z korytarza jego głos, nakazujący
oderwanie Kręplusińskiego od obiadu czy też oderwanie obiadu od Kręplusińskiego. W chwilę później
Oleńka z Serafinem wykonali popisowy numer pacyfikacji czwartego dania przy użyciu odbezpieczonej
broni oraz gróźb i próśb kierowanych pod adresem rozjuszonego Amfibii. O ile Miśka zrozumiała coś z
całego zamieszania, Krętki odwiedził ważny gość, z którym należało niezwłocznie się spotkać. Po mniej
więcej dziesięciu minutach negocjacji Amfibia dał się wreszcie namówić do wyjścia z jadalni, choć w
jego głosie brzmiały rozpacz i bunt.

Miśka, nie tracąc ani chwili, podeszła do śpiącej Gizeli, złapała ją za ramiona i gwałtownie potrząsając,
próbowała pobudzić do życia. Gizela ocknęła się wreszcie i spojrzała na Miskę mętnym wzrokiem.

- Co jest, kotku? - zabełkotała. - Obiadek się skończył?

Mogę wracać do łóżeczka?

Miśka zdecydowała, że musi sięgnąć po bardziej brutalne metody. Chwyciła ze stołu dzbanek z wodą

mineralną i przechyliła nad głową Gizeli. Skutek był natychmiastowy.

Gizela zerwała się z miejsca, otrząsając jak mokry pies i łapiąc powietrze dużymi haustami.

- O, matko jedyna, co się do jasnej?!... - wrzasnęła i dopiero wtedy spostrzegła Miskę. - Ty stuknięta
małolato!

Zaraz tak ci przywalę, że odechce ci się na zawsze wrednych żartów!

Powiedziawszy to, porwała ze stołu widelec i rzuciła nim w Miskę. Ręka Gizeli okazała się mocna, oczy
nagle nabrały bystrości, a z twarzy znikło całe uduchowienie.

Miśka uchyliła się sprytnie, ale mina Gizeli jasno wskazywała, że tak łatwo nie odpuści doznanej
krzywdy. Widząc, 117

że widelec chybił celu, jedną ręką złapała za talerz z cielęciną, a drugą za nóż. Miśka, nie czekając na
dalszy rozwój wypadków, schowała się pod stół i próbowała przejść pod nim na drugą stronę jadalni, do
otwartych drzwi na korytarz. Gizela podążyła jednak za nią, wpiła się w jej nogę i próbowała
przyciągnąć ku sobie. Zaraz jednak puściła Miskę i wybuchnęła płaczem.

- Co się stało? - zapytała Miśka, zatrzymując się bezpiecznie dwa krzesła dalej. - Co ci jest?

- Złamałam sobie paznokieć - zahuczała Gizela.

- Boli?

- Nie, ale jak to wygląda. - Pokazała dłoń pozbawioną jednego długiego szpona.

- Nie najlepiej - powiedziała Miśka, myśląc o tych, które pozostały.

Gizela pogrążyła się w jeszcze głębszym żalu i kontemplacji straty. Przyglądając się jej, Miśka doszła do
wniosku, że nie potrafi stwierdzić, czy zachowanie Gizeli jest normalne, czy też ma na nią wpływ jakiś
syntetyczny preparat z czarnego rynku.

- Gizela, czy ty coś bierzesz? To znaczy, czy oni cię czymś faszerują?

Gizela popatrzyła na nią jak na wariatkę.

- Ja miałabym brać prochy? Czy wyglądam na narkomankę? - Tu wypięła biust, jakby tym samym chciała
wskazać najbardziej oczywisty symbol swojego zdrowia i doskonałej kondycji fizycznej. - Kobieto, nie
mam zamiaru w ten sposób zniszczyć sobie życia! Co ci też strzeliło do tej pustej głowy? A w ogóle -
czemu oblałaś mnie wodą?

- Myślałam, że jest z tobą niedobrze. Prawie zasnęłaś nad talerzem!

- Ach, to!

Gizela westchnęła, machnęła ręką i rozsiadła się wygodniej na dywanie.

- Stara, co ja tu mam - powiedziała. - Tu takie szopki odchodzą, jakich w życiu nie widziałam. A mam już
dwadzieścia trzy feta.

118

- O - zdziwiła się Miśka, która dałaby jej spokojnie trzydzieści i więcej.

- Wpakowałam się w taki kanał, że dajcie żyć. - Tu Gizela zaczęła wreszcie opowiadać swoją dziwną,
pokręconą historię. - Ten gruby żarłok wynajął mnie, żeby wzbudzić zazdrość swojej żony. Bo, wyobraź
sobie, a ja się nie zdziwię, żona rzuciła go w diabły. Po mieście rozeszła się plotka, że to z powodu
impotencji. Facet nic nie robi, tylko żre i śpi, więc nie ma kondycji i mogą pojawić się i inne problemy.
Wszyscy zaczęli stroić sobie z niego żarty, przygadywać, wiesz, jak to chłopcy. No i w końcu tak się tym
przejął, że postanowił się na żonie odegrać. W tym właśnie celu mnie zatrudnił.

- No i? - zapytała Miśka, trafnie odgadując, jakiej profesji przedstawicielkę ma właśnie przed sobą.

- No i to jest właśnie ten kanał. Bo, wiesz, on ma naprawdę problemy, a w ogóle to te sprawy go nie
interesują.

Śpimy w jednym pokoju, a on każe mi nastawiać budzik co dwie godziny i udawać, że przeżywam z nim
nie wiadomo co. To znaczy - wiadomo co. I ja, oczywiście, bardzo głośno co dwie godziny przeżywam, a
potem chodzę niewyspana. Mówię ci, w życiu jeszcze z takim zboczeńcem nie miałam do czynienia.

- Ale skoro ty wydajesz odgłosy, to jak on się wysypia?

- Ma zatyczki w uszach i chrapie w najlepsze.

- I co, to wszystko działa? Ludzie przestali gadać?

- Podobno przestali. Ja tam nie wiem. Nie mam życia przez niego, już nie pamiętam, kiedy miałam wolne,
kiedy byłam w dyskotece, w solarium, u kosmetyczki! Chłopak mnie rzucił, bo nie mam jak się z nim
spotykać. Stąd do Warszawy jedzie się prawie trzy godziny, a mnie nie chce się ruszać do jadalni, taka
jestem wykończona!

- Pracujesz na czarno, czy masz jakąś umowę? - spytała Miśka.

- O dzieło - odrzekła piękna Gizela.

- Musisz wynegocjować, żeby zatrudnił cię na umowę o pracę, dawał ci urlop i tak dalej.

119

- Już z nim o tym rozmawiałam. Wyobraź sobie, a ja się nie zdziwię, on tylko się uśmiał. To jest skąpa
gnida, cham i prostak. Jak mu zagroziłam, że wygadam wszystkim o tych fałszywych orgazmach, to się
wściekł i powiedział, że chyba chcę się spotkać z Żelazną Dziewicą. Ciągle tu o niej wszyscy gadają,
jakby nie wiem, jak się bali. Nigdy jej nie widziałam, ale to chyba jakaś księgowa, co?

- O, zdaje się, że ma więcej funkcji - rzekła powściągliwie Miśka.

- Elastyczna babka?

- Raczej przeciwnie: bardzo sztywna.

- A jednak potrafiła się w życiu ustawić. Ja to chyba niedługo klapnę na zawał, jak pragnę snu. A ty co tu
robisz?

Miśka przez moment zastanawiała się, jak to wszystko wyjaśnić.

- Porwano mnie - powiedziała po prostu.

- Ale po co? Robią ci jakąś krzywdę?! - spytała z oburzeniem Gizela.

- Na razie grożą. Kazali mi wystawić swoich przyjaciół.

- Zabiją ich? - przeraziła się Gizela.

- Nie, na pewno nie! Tylko ograbią do szczętu.

- A, to też przykre - przyznała. - Oni ograbią, a ty potem żyj, człowieku, z piętnem Judasza.

- Właśnie. - Miśka zagryzła usta i pochyliła głowę.

Zaraz jednak coś przyszło jej do głowy.

- Gizela, może ty mogłabyś mi jakoś pomóc?

- Ale jak?

- Muszę ich jakoś ostrzec, przygotować, wyjaśnić całą sprawę....

- W porządku, dam ci swoją komórkę.

- Swoją... To niedobrze. Nie chciałabym cię narażać.

W razie czego, jeśli sprawdzą billingi, możesz mieć poważne kłopoty. To powinna być komórka Oleńki
albo Amfibii...

- Albo Serafina.

- Nie, Serafina w żadnym wypadku.

- A co, Serafin ci się podoba? - zgadła Gizela. - To bardzo fajny facet, tylko taki dziwny. Zakochał się
podobno 120

w jednej dziewczynie, która pracowała u żony Krętka. Od tej pory żyje w celibacie. No, mówię ci, w tym
domu co jeden to wariat. W każdym razie Serafina lepiej wybij sobie z głowy.

Miśka postanowiła nic nie prostować i nie wyjaśniać.

- Jak się spotkamy? - zapytała, odruchowo zniżając głos do szeptu.

- Niech pomyślę... - Gizela zmarszczyła czoło, pod którym najwyraźniej rozpoczęły się szybkie i
intensywne procesy myślowe.

Z korytarza rozległy się odgłosy kroków. Dziewczyny pod stołem wymieniły nerwowe spojrzenia.

- Coś wymyślę - obiecała Gizela. - A teraz wyjdź stąd.

Ja udam, że mnie nie ma. Lepiej, żeby nie widzieli, że ze sobą rozmawiamy.

Miśka szybko wyszła spod stołu i usiadła przy swoim talerzu. Do jadalni wszedł Serafin.

- Szef chce, żebyś przyszła do jego gabinetu - powiedział.

„Szef ma swój plan" - pomyślała Miśka, mierząc Serafina tak pogardliwym spojrzeniem, że ten aż skulił
się w sobie.

Posłusznie jednak ruszyła za nim do gabinetu Sumiastego.

Bardzo możliwe, że Krętkom udało się szybciej, niż zakładał ich szef, ustalić adres Celiny i tym samym
szybciej też ją zwolnią. Nic złego nie powinno się już zdarzyć. Nie powinno? Absolutnie nie mogło! Niby
skąd, dlaczego, z jakiej racji? Miśka nie miała nic więcej do ukrycia, a Krętek więcej do odkrycia. Tak
się jej przynajmniej zdawało, toteż szła do Sumiastego Gabinetu z lekkim sercem i takąż głową.

W ciemnym, zastawionym solidnymi meblami gabinecie pana Krętka gospodarz stał naprzeciw drzwi,
oparty o biurko. Amfibia rozparł się w fotelu i z wyrazem lekkiego zdumienia, oddychając przez
półotwarte usta jak ryba, patrzył na osobę siedzącą w fotelu tyłem do drzwi. Kiedy Miśka weszła, gość
wstał i odwrócił się do niej z szerokim uśmiechem. Jego wielka, wysunięta jak u buldoga szczęka 121

wyglądała w tym grymasie trochę dziwnie, niemniej w zamierzeniu był to uśmiech przyjazny, szczery i
otwarty.

Widząc to, Miśka odruchowo się wzdrygnęła i nerwowo przełknęła ślinę.

W tym przypadku nie mogło być mowy o żadnej pomyłce. Właścicielem szczęki był Fabian Madejski,
były mąż Leny, zwany w środowisku Szczeniakiem. Etymologia tego przezwiska była dosyć pokrętna.
Podobno już od przedszkola mówiono na niego „Szczęka". Kiedy Fabian jako bardzo młody chłopak
zaciągnął się w szeregi jednej z większych w kraju organizacji przestępczych, przedszkol-no-szkolne
przezwisko przeewoluowało w „Szczena", potem zaś w zdrobniałe „Szczeniak". Tak już zastało - Fabian
mimo usilnych chęci nie zdołał z powrotem odzyskać lub nabyć bardziej prestiżowego pseudonimu,
pozostając Szczeniakiem. Z tego, co Miśka słyszała, Lena swego czasu nadała jednak mężowi bardziej
odpowiednie przezwisko:

„Szczękonośny". Od tego czasu Miśka również tak go tytułowała w głębi duszy.

Na widok obojga - Szczękonośnego i jego szczęki - Miśka zamarła bardziej ze zdumienia niż ze strachu.
Jeśli jej wiedza dotycząca wszelkich możliwych powiązań między wszelkimi możliwymi personami z
wszelkich możliwych gangów była cokolwiek warta, to ci trzej ludzie nie powinni się znaleźć w jednym

pokoju. Szczękonośny i Sumiasty byli zajadłymi wrogami i zabrali sobie nawzajem z tego świata wielu
przyjaciół. Teraz zaś wyglądali po prostu na normalnych mężczyzn na normalnym spotkaniu, nawet nie w
interesach - po prostu na miłej pogaduszce. A jednak coś tu nie grało i Miśka miała wrażenie, że wiąże
się z tym kolejna nieciekawa zagadka.

- Dzień dobry, Misiu, miło cię widzieć - przywitał się Fabian.

Miśka była odmiennego zdania, ale przywitała się równie uprzejmie.

- Pewnie zastanawiasz się, co sprowadza tu Szcze... Fabiana Madejskiego - zagaił Sumiasty.

122

Miśka pomyślała, że nienawidzi tego typu wstępów i nic na to nie odpowie.

- Nic nie odpowiadasz - nieco zmartwił się pan Krę-

tek. - Widzisz, Fabianie, mówiłem ci, że za dużo sobie nie porozmawiacie. Misia zrobiła się ostatnio
szalenie zamknięta w sobie.

- Ja tam do niej osobiście nic nie mam - wzruszył ramionami Fabian. - Nie powiem, nawet mi się
podobało, jak składała przeciwko wam zeznania. Jaka szkoda, Misiu, że jednak się z tego wycofałaś. Ale
co tak będziemy gadać na stojąco, usiądź sobie.

Sumiasty był wyraźnie niezadowolony, że Szczękonośny rządzi się bez żenady w jego własnym domu,
jednak wskazał Misce krzesło. Skwapliwie skorzystała z zaproszenia.

Fabian usiadł również, założył nogę na nogę, wyciągnął

paczkę papierosów i nie częstując nikogo, zapalił. Jego obecność wydawała się Misce coraz bardziej
intrygująca i zapewne musiało to wyrazić jej spojrzenie, bo Szczękonośny, zaciągnąwszy się mocno,
podjął:

- Moja obecność zapewne wydaje ci się intrygująca. No cóż, jestem tu z twojego powodu. Tak, tak -
zapewnił, widząc jej rosnące zdumienie. - Plotki szybko rozchodzą się po mieście. Gratuluję Sumia... ci,
Pawle. Pomysł z odnalezieniem i porwaniem Misi był naprawdę, naprawdę niezły.

Pluję sobie w brodę, że sam na to nie wpadłem.

Miśka wzruszyła ramionami. Zapewne mając taką szczękę, człowiek nie może splunąć dalej niż w brodę,
ale co to ma z nią wspólnego? Z jakiej racji nagle stała się najbardziej poszukiwaną osobą w kraju?

- Nie rozumiem, o co może panu chodzić - powiedziała.

- To bardzo proste. Zależy mi na tym samym, na czym zapewne panu Krętkowi. Chcę odnaleźć swoją
żonę - wyjaśnił.

- Lena jest nadal pana żoną? - zdziwiła się Miśka.

- Nadal. I nie uzyska rozwodu, choćby jej cholerny prawnik zrobił przede mną podwójnego salchoffa na
wrotkach, śpiewając węgierski hymn narodowy. Kocham Lenę 123

i muszę ją odzyskać. Proszę cię o jedno - powiedz, gdzie ona teraz jest? Musisz mi to powiedzieć!

To rzekłszy, wychylił się w kierunku Miśki i błagalnie zajrzał jej w oczy. Miśka odetchnęła z ulgą.

- Nie mogę panu powiedzieć - odezwała się ze szczerym zadowoleniem. - Nie mogę, bo nie wiem. Nie
wiem naprawdę.

- Co za gadanie - zdenerwował się Szczękonośny. -

Przecież byłaś u nich jakiś miesiąc temu. Wiem to od niego - wskazał na pana Krętka. - Jemu na pewno
powiedziałaś, chociaż on się upiera, że milczysz jak grób i że mi również nic nie powiesz...

- Jemu powiedziałam - wzruszyła ramionami Miśka. -

Ale to co innego. Leny nie było tam z nami.

- Jak to? - Szczękonośny aż podniósł się z miejsca. -

Przecież uciekły razem wszystkie trzy: Lena, jej stuknięta mamuśka i ta przeklęta su... to jest Celina. Nie
powiesz mi, że się pokłóciły i Lena gdzieś się wyprowadziła. Jest na to zbyt ugodowa, to nie w jej stylu!

- Lena faktycznie się wyprowadziła, bo... spotkała kogoś i wyjechała razem z nim.

- Jakiegoś jurnego Latynosa? - Szczękonośny zazgrzytał

zębami. - Zabiję ścierwo!

- To Polak i z tego, co wiem, pan go zna - powiedziała Miśka. - Jest policjantem, prowadził waszą
sprawę. Ma na imię Piotr, pamięta pan? To bardzo przystojny facet...

Na samo wspomnienie zazdrośnie westchnęła. Szczękonośny chwilę patrzył, nie rozumiejąc, po czym
usiadł zmieszany i zaczął mierzwić włosy na łysiejącej czaszce.

- To niemożliwe. To nie może być prawda - jęknął. -

Przecież ten drań ją zdradził i wykorzystał. Nie mogła mu wybaczyć, oni nie mogli... to nie może być
prawda!

- Ale numer! - odezwał się Amfibia Kręplusiński, wymieniając z Sumiastym rozbawione spojrzenia. -
Jasny gwint, żona mu się z gliną...! - Nie mógł wytrzymać i ryknął śmiechem.

Szczękonośny przeżywał właśnie poważne załamanie.

124

- Ja temu gnojkowi proponowałem pracę - cedził przez zęby. - A on mi wmawiał, że dali mu

przeniesienie i awans.

Zniknął mi z oczu. A naprawdę dalej uwodził Lenkę! Jak ona mogła?! Gdzie honor?! Na pamięć mojego
teścia, zabiję oboje, nie daruję!

Miśka nie pomyślała wcześniej, że Szczękonośny tak prestiżowo potraktuje sprawę zdrady z policjantem.
No tak, to było coś więceL niż zwykły romans - to była zdrada ideałów.

- No, no - pan Krętek zwrócił się do Fabiana z nieszczerym współczuciem. - Trzymaj się, człowieku.
Nikomu o tym nie powiemy...

Niemal w tej samej chwili zerknął na Kręplusińskiego i porozumiewawczo mrugnął okiem. Amfibia
kiwnął

głową i widać było, że nie może się doczekać, żeby złapać za telefon i puścić w świat dobrą nowinę:
Fabian Madejski stracił twarz! Miśka pomyślała o tym z prawdziwym niesmakiem. „Ty gruby łajdaku,
sam powinieneś wiedzieć, jak to jest, gdy cię obgadują!"

- Tak, to szalenie przykra sprawa - mówił tymczasem Sumiasty, z upodobaniem głaszcząc się po wąsie. -
Pan miał taką piękną żonę... Takich kobiet trzeba pilnować...

Dbać o nie... Rozpieszczać... Szanować... Mam zamiar wkrótce czegoś się o tym dowiedzieć. Chyba
zaproszę Celinę na ślub, jak myślisz, Misiu? O ile po naszym rozwodzie będzie się miała jeszcze w co
ubrać... Już mi jej żal... Biedna, stara Celina...

- Chyba nie taka biedna i stara, skoro potrafiła się tak urządzić - zauważyła zgryźliwie Miśka.

Gdyby wiedziała, jakie skutki będzie miało jej wynurzenie, z pewnością by je sobie darowała. W tej
chwili nie mog

ła jednak odmówić sobie przyjemności pognębienia Sumiastego, a nawet, w pewnym sensie, pocieszenia
Fabiana.

- Co masz na myśli? - zainteresował się Sumiasty, zaprzestawszy samogłaskania.

- Celina robi kurs na kierowcę rajdowego przy boku bardzo atrakcyjnego pilota, a właściwie... pilotki.

125

- Słucham?!

Sumiasty zamarł w osłupieniu, a Amfibia na całą szerokość rozdziawił swą wielką paszczę.

- Celina ma przyjaciółkę - wyjaśniła Miśka z uśmiechem. - Młodą, śliczną Argentynkę. Smukłą,
długonogą, dziewczynę. Piękną jak Penelope Cruz.

- Żona szefa z kobietą!... - jęknął przerażony Amfibia. -

Ale się porobiło, ale się porobiło!...

- O matko i Celino - szepnął Sumiasty. - To nie może być prawda...

- No, widzę, że jedziemy na jednym wózku - zauważył

Szczękonośny. Humor jakby mu się poprawił. - Może to taki niesprawiedliwy stereotyp, Pawle, ale
wiesz, co się mówi o lesbijkach. Musiałeś nieźle rozczarować Celinę jako mężczyzna, co?...

- Tam, do cholery!... Brednie, brednie!...

Sumiasty nerwowo chodził po gabinecie, ale zdążył już opanować emocje. Jego oczy rzucały złowrogie
błyski, kiedy powiedział:

- Tak jak mówisz, jedziemy na tym samym wózku. Musimy utrzymać to wszystko w tajemnicy i... trzymać
się razem wbrew wszelkim innym animozjom. Widzę, że będę musiał trochę zmienić plany w stosunku do
mojej żony.

- Co to znaczy? - zdenerwowała się Miśka. - Obiecał

pan, że nic jej nie zrobi!

- Wtedy jeszcze nie znałem wszystkich okoliczności.

Nie ulega wątpliwości, że należy odnaleźć te wszystkie czarownice i stworzyć im takie warunki, żeby
zostały na obczyźnie już... na zawsze. Przy okazji poszukamy tropów, które wskażą, gdzie może być twoja
żona, Fabianie.

Pan Krętek wyciągnął do Szczękonośnego dłoń, która została natychmiast przyjęta.

- Będziemy w kontakcie - powiedział Fabian. - Musimy się spieszyć. Złe wiadomości szybko się
rozchodzą.

Miśka zasłoniła sobie usta ręką.

- Co ja najlepszego narobiłam! -jęknęła przerażona.

126

Kiedy Serafin z powrotem prowadził Miskę do jej przytulnej celi, więźniarka nie była już tak wyniosła,
zimna i nieprzejednana. Przeciwnie, targały nią najbardziej negatywne uczucia - od przerażenia do
rozpaczy poprzez najczarniejsze poczucie winy.

- Serafin! - zawołała, kiedy miał już zamknąć za nią drzwi. - Musisz mi pomóc. Inaczej stanie się coś
potwornego, zginą niewinni ludzie, a ja, tak jak stoję, pójdę chyba prosto do piekła!...

Serafin spojrzał na jej czarne, lekkie sportowe buty, na zgniłozielone spodnie, na czarną bluzkę, dżinsową
kurtkę, a potem spuścił wzrok i nic nie odrzekł. Być może stwierdził, że nie ma nic złego we wchodzeniu
do piekła w takim stroju, a może cała ta sprawa wydała mu się po prostu obojętna.

- Musisz mnie stąd wypuścić - szepnęła błagalnie Miśka. - Pomóż mi uciec! Muszę je ostrzec,

rozumiesz?!

- Rozumiem, Misiu, ale... nie mogę.

- Co to znaczy, że nie możesz? Boisz się? Mógłbyś stąd uciec razem ze mną, moje przyjaciółki załatwią ci
nowe życie, nie będziesz musiał więcej pracować u jakichś cholernych zbirów i bandytów...

- Nie mogę, Misiu, tak się nie robi - przerwał Serafin. -

Krętek to mój szef. Robię to, co mi każe, tak już jest.

- A twój własny rozum? Masz, do cholery, coś takiego?

- To się teraz nie liczy - powiedział Serafin i wyszedł, przekręcając klucz w drzwiach.

Co za przeklęty kretyn! Klasyczna osobowość autorytarna, ślepy wykonawca, maszyna, narzędzie, nie
człowiek!

I podobno on ją kocha. Strach pomyśleć, co robi z tymi, których nienawidzi. No cóż, obowiązki służbowe
przede wszystkim. Teraz Miśka nie miała już żadnych wątpliwo

ści: gdyby Krętek kazał ją zamknąć w Żelaznej Dziewicy, Serafin zrobiłby to bez wahania, a płakał po
godzinach albo na urlopie. Cha, cha, może wtedy nawet by ją pomścił!

Przecież nie bał się o własną skórę; po prostu dał Sumiastemu swoje słowo. A raczej - oddał duszę
diabłu. Do diabła 127

więc z tobą, Serafinie. Teraz jedyna nadzieja w Śpiącej Królewnie Gizeli.

Nagle Misce przyszło do głowy coś, o czym powinna pamiętać od początku. Była tu przecież z Celiną,
kiedy ta dozorowała prace budowlane nad całymi Krętkami. Jej obsesja szpiegowania własnego męża i
całego otoczenia zataczała wówczas szerokie kręgi.

Celina szpiegowała nie dlatego, żeby kogoś o coś podejrzewała, ale dla samej przyjemności - jak zresztą
większość znanych jej żon i mężów. Postanowiła wówczas zaprojektować w Krętkach tajne
pomieszczenie do obserwowania gabinetu oraz przejście do garażu pod domem, z którego można było
wydostać się na zewnątrz. Oczywi

ście, wydostanie na zewnątrz prosto w stado dobermanów nie było w tej chwili atrakcyjną alternatywą
dla siedzenia w ciepłym, przytulnym pokoju, należało jednak rozważyć, jakie perspektywy niesie ta
możliwość, i w stosownej chwili ją wykorzystać.

Tuż po czwartej w nocy Miśka usłyszała lekkie chrobotanie, a w chwilę później drzwi się otworzyły. W
szparze pojawiła się jasna głowa Gizeli, a potem ona sama wsunęła się do pokoju.

- Gizela! - szepnęła z radością Miśka, dopadając wielkiej blondyny i ściskając ją z całych sił. - Ratujesz
mnie, wiesz o tym? Jest gorzej, niż było. W tej chwili po prostu muszę zadzwonić i je ostrzec!

- Zaczekaj, nie tak prędko! Nie mam telefonu - powiedziała przygnębiona Gizela. - Bardzo cię

przepraszam, ale strasznie się przestraszyłam. Mogłam zabrać telefon Amfibii, ale on wcześniej czy
później zorientowałby się, że ci go dałam. Numer telefonu, godzina dzwonienia, sama wiesz.

Najgorsze, że nie możesz dzwonić z domu. Na dole jest centralka i tam pokazuje się, kto i gdzie używa
aparatu.

W dodatku Krętek podobno nagrywa wszystkie rozmowy...

Misia... Amfibia dziś mi co nieco powiedział o sprawie, w którą się wplątałaś. To nie są żarty, a ja nie
chciałabym 128

wylądować na cmentarzu... Tak mi głupio, ale wiesz, nie możesz tego ode mnie wymagać...

Gizela była autentycznie przerażona i Miśka musiała przyznać, że ma do tego pełne prawo.

- Nieźle się porobiło, co, Gizela? - spytała zasępiona. -

Lepiej idź już do siebie, nie chcę mieć na sumieniu kolejnej ofiary... Jeśli możesz czegoś dla mnie nie
robić, to nie zamykaj drzwi na klucz, dobrze?

Gizela popatrzyła na Miskę ze zdumieniem.

- Mogę nie zamykać, ale ten dom i tak jest jak twierdza.

Na dole śpi trzech facetów z jakiejś Azji. Jeśli nawet wyjdziesz na dwór, cały park wokół domu jest
pełen psów, takich, co to wiesz - do gardła i na śmierć.

- Poradzę sobie - szepnęła Miśka. - Nie martw się.

- Martwię się - powiedziała Gizela. - Martwię jak cholera. Ale zrobię, jak chcesz, twoja sprawa. No,
dobrze, wracam do pracy... Dziś mam jeszcze jedną zmianę. Trzymaj się, kochanie. Powodzenia!

Miśka podziękowała jej i poczekała, aż wyjdzie. Sama usiadła na łóżku i zaczęła się zastanawiać, co i
jak powinna teraz zrobić. Nie ma rady, trzeba wykorzystać opcję z odszukaniem tajnego przejścia. Na
razie wolała nie rozważać takich drobnych problemów jak to, że nie wie, gdzie dokładnie jest wejście i
jak je uruchomić, jak wygląda tajne pomieszczenie, dokąd prowadzi, nie mówiąc o tym, czy w ogóle
istnieje i czy rzeczywiście jest tajne. No, ale przy braku innych możliwości działania nie mogła za bardzo
wybrzydzać.

Mniej więcej po kwadransie wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Na palcach przeszła do
gabinetu Sumiastego i zabrała się do metodycznego obmacywania zajmującej całą ścianę biblioteczki.
Wysuwała każdą książkę. Naciskała każdą półkę. Na próżno. Po przeszło godzinie musiała przyznać, że
to do niczego nie prowadzi: nie było żadnego tajnego przycisku do żadnego tajnego przejścia. Siadła na
dywanie, oparła brodę na rękach i zrozpaczonym spojrzeniem omiotła cały gabinet, coraz wyraźniej wi-
129

doczny w świetle poranka. I co dalej? 1 co teraz? Powrót do celi i potulne czekanie na wyroki
Sumiastego? Na ironiczne komentarze dotyczące działań zbrojnych w Hiszpanii? Na jego wolę w
sprawie jej być albo nie być? A może na ceremonię ślubną ze szczęśliwą następczynią Celiny? Po Kręt-

ku można się było spodziewać najgorszego. Co to za potwór bez skrupułów i honoru, kreatura bez
sumienia, gad, który za nic ma całe dziedzictwo oświecenia i marzy tylko o tym, żeby torturować i palić
na stosach czarownice, to znaczy własną żonę i jej narzeczoną... Zaraz... Zaraz... To jest trop! Mąż
potwór! Monstrologia! Hobby Celiny! Uniwersalny wymiar! To musi być to!

Raz jeszcze powróciła do biblioteczki i - niesiona nadzieją - odnalazła w księgozbiorze półkę z
książkami przyjaciółki. Starannie, powoli wyjęła każdą z nich. Nic się nie stało. A może to działa
odwrotnie? - pomyślała w ostatnim przebłysku nadziei. Może to dopchnięcie książki uwalnia jakąś
dźwignię? Gdyby było inaczej, każdy przypadkowy czytelnik mógłby otworzyć tajne przejście.
Wprawdzie w tym domu nie było zbyt wielu kandydatów na czytelników, ale Celina musiała wziąć pod
uwagę gości, więźniów i inne zbłąkane stworzenia.

Miśka z całej siły wpychała więc każdą książkę po kolei w głąb aż do tylnej ścianki. Wreszcie przy
Czarownikach i czarownicach coś zaskoczyło - rozległo się delikatne, cichutkie pyknięcie. Szafka nie
odskoczyła tak gwałtownie jak na filmach, ukazując ciemne wnętrze z pochodniami i kościotrupami albo
przeciwnie - piękny, wygodny, staro

świecki gabinet. Wystarczyło jednak lekko popchnąć półkę i ta obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. W
środku znajdowało się wąskie na dwa metry pomieszczenie, wyposa

żone w łóżko z kocami i śpiworem oraz stojący pod ścianą telefon. Na ścianie, na wysokości wzroku
niezbyt wysokiej kobiety, jakimi były zarówno Celina, jak i Miśka, znajdował

się podługowaty otwór wizjera - w tej chwili zasłonięty.

W drugim końcu pomieszczenia była prowadząca w dół

ciemna jama. #Musiały tam być schody, jednak Miśka 130

wzdrygnęła się na mysi, że za chwilę zamknie się w tej ciemnej, zimnej, samotnej, klaustrofobicznej
norze... Spokojnie, spokojnie, tylko bez paniki! To i tak lepsze od wnętrzności Żelaznej Dziewicy. No i
jest tu telefon!

Miśka od razu złapała za słuchawkę - odpowiedziała jej głucha cisza. Aparat nie działał. Najzwyczajniej
w świecie był niepodłączony. Celina, do jasnej cholery, jak mogłaś tego nie dopilnować?!

Miśka pomyślała, że ma teraz jedyną, ostatnią możliwość, żeby zadzwonić na Ranczo Felicja z gabinetu
Sumiastego. Szybko podeszła do biurka, drżącymi palcami wykręciła numer i niecierpliwie czekała, aż
ktoś podniesie słuchawkę. Nikt nie odpowiadał. Spróbowała raz jeszcze, bez żadnej reakcji. Co robić?

Oczywiście, zadzwoni na policję! Najprostsze pomysły najpóźniej przychodzą do głowy. Wykręciła
numer i po chwili usłyszała miły, kobiecy głos: „Abonent czasowo niedostępny, abonent czasowo
niedostępny..." Jasne, zablokowali połączenie. Można się było tego spodziewać. W takim razie spróbuje
jeszcze raz złapać Ranczo Felicja...

W tym momencie wydało jej się, że słyszy jakiś niepokojący dźwięk i ruch na korytarzu. Nie czekając
dłużej, wróciła do uchylonego przejścia za biblioteczką. Rozejrzała się jeszcze, czy nie zostawiła po
sobie żadnych śladów, i wreszcie schowała się w kryjówce, zamykając za sobą wejście. Z ulgą odnalazła

włącznik i zapaliła światło.

Przeszła na koniec pomieszczenia i zapaliła drugą żarówkę na schodach. Z ciekawością i strachem zeszła
na dół.

Schody były długie i bardzo wąskie, prowadziły przecież przez całą wysokość parteru aż do samej
piwnicy. U ich podstawy nie było zbyt wiele miejsca. Wystarczało jedynie na postawienie stopy i
oparcie się o drzwi. Z boku, dosyć nisko, znajdował się judasz. Miśka schyliła się i spojrzała na drugą
stronę. Wnętrze musiało być ciemne albo czymś zastawione, bo nic nie zobaczyła. Przez chwilę
czatowała w milczeniu na jakiś ruch na zewnątrz, ale wokół panowała niezmącona, nienaturalna cisza
grobowca. Grobowca? Skąd 131

to kretyńskie skojarzenie? „O matko, matko, nie dajmy się zwariować! - szeptała, w miarę jak rosła jej
panika. - Nie będę tu przecież siedziała do głodowej śmierci! W końcu stanie się coś (trudno sobie na
razie wyobrazić co), jakiś cud (albo tragedia), po prostu jakaś możliwość ucieczki.

Najlepiej, żeby ta możliwość pojawiła się ZARAZ! JUŻ!

NATYCHMIAST!"

Miśka zaczęła nerwowo szukać przełącznika dźwigni i wreszcie wymacała go przy samej listwie tuż nad
pod

łogą. Nim spróbowała go uruchomić, wróciła na górę i zgasiła światło. Dopiero wtedy otwarła dolne
drzwi od schowka. Przesunęła je powoli i wyjrzała przez szparę. Nie zobaczyła kompletnie nic. W
pomieszczeniu panowała absolutna ciemność i jakiś przyjemny, orzeźwiający chłód.

Mimo to Miśka wyczołgała się na zewnątrz i za pomocą dotyku próbowała zidentyfikować najbliższą
przestrzeń.

Wcześniejsze przypuszczenia zdawały się potwierdzać.

To musiał być garaż. Drzwi do kryjówki były po prostu regałem z narzędziami. Tuż obok nich stał
otwarty pojemnik z jakimś smarem, o czym Miśka przekonała się, ładując weń rękę. Z najwyższym
obrzydzeniem wytarła ją o spodnie i na czworakach ruszyła dalej. Głową bardzo boleśnie zderzyła się z
samochodem w okolicach przedniego koła. Nie zrażając się tymi, przejściowymi oczywiście,
trudnościami, okrążyła wóz, kierując się w stronę, z której napływał

chłód. W końcu znalazła się pod drzwiami wyjściowymi i tu zamarła. Z zewnątrz słychać było wyraźny
odgłos sapania i węszenia, po czym groźne, ostrzegawcze warczenie, które narastało jak odgłos
zbliżającej się burzy. Nie czekając na nic więcej, szybko, na ile to możliwe, Miśka wycofała się w
kierunku schowka. Przy wejściu doszedł ją jazgot i ujadanie z dziesiątków gardeł. Wślizgnęła się do
krypty („Skąd znowu te skojarzenia? To nie krypta, to po prostu pomieszczenie socjalne!") i zaciągnęła za
sobą drzwi. Dopiero kiedy sprawdziła, czy są należycie zablokowane, odetchnęła z ulgą. Dała sobie
trochę czasu na uspokojenie nerwów, po c^ym wróciła na górę. Położyła się na łóżku, 132

przykryła kocem i z głową pełną najczarniejszych myśli czekała, co przyniesie dzień.

- Gdzie ona jest, do jasnej i ciężkiej cholery?!!!

Miśka siadła na łóżku z niezbitym przekonaniem, że rozjuszony bawół właśnie staranował jej mózg.
Chyba tak właśnie było, skoro przestała cokolwiek widzieć i słyszeć.

A więc tak wygląda nie-życie. Jest ciemne, ciepłe i odrobinę cuchnie stęchlizną. Zawsze to jednak lepsze
od groźby śmierci, świadomości zdrady, lęku przed jutrem i presji dokonywania wyborów. Przez chwilę
upajała się ciszą i spokojem, po czym bawół znowu ruszył do ataku:

- Gdzie ona jest?!!!

A więc jednak jest to jeszcze życie, aczkolwiek, o ile stanowi to jakieś pocieszenie, bardzo blisko
granicy z nie-życiem. Tej jednak na razie wolałaby nie przekraczać.

- Co się z nią stało?! Jak mogła stąd wyjść?!

Głos przemieszczał się, dochodził zewsząd. Bawół biegał

jak oszalały - rycząc, miażdżąc sprzęty i tłamsząc nędzne istoty ludzkie, których błagalne zawodzenia
tworzyły duszną atmosferę plemiennych obrzędów ofiarnych. Bawół górował nad nimi niczym straszny
szaman, dopominając się krwi i trupów, najlepiej zaraz i wielu.

- Znajdźcie ją albo obedrę was ze skóry - nieroby, pasożyty, imbecyle! - wrzeszczał, jakby chciał
rozsadzić mury Krętek.

Niespodziewanie zamilkł. Miśka najciszej jak mogła podniosła się i przez szparę na wysokości oczu tuż
nad książkami zajrzała do gabinetu.

Był tam rzeczywiście. On sam we własnej osobie - bawół, szaman, Trąba Jerychońska, Sumiasty, pan na
Krętkach, szef, stryj i gospodarz - w otoczeniu całej świty: od Amfibii przez cały tłum przerażonych ofiar
jego dominacji po Gizelę. Kiedy się wreszcie odezwał, jego głos był spokojny i opanowany. Był to
jednak spokój wymuszony, nienaturalny, jeszcze straszniejszy od poprzednich ryków i aktów agresji.

133

- Jak to się mogło stać? - zapytał cicho. - Serafin? Ty miałeś być za nią odpowiedzialny. Słucham.

- Zamknąłem ją na klucz, przysięgam. Klucz zostawi

łem w drzwiach, tak jak miałem przykazane. Przecież tu nikogo obcego nie było.

- To właśnie mnie najbardziej martwi - przyznał Sumiasty. - Bo jednak ktoś otworzył drzwi, wypuścił ją i
pomógł

jej uciec. To nie mieści się w głowie. A ty, Serafinie, jesteś teraz najbardziej podejrzany.

Serafin milczał pod czujnym okiem Krętka.

- Czy to możliwe - indagował Sumiasty - żebyś przypadkiem ewentualnie, prawdopodobnie, niechcący i
nieumyślnie zapomniał jednak je zamknąć?

- Na pewno nie - rzekł Serafin z mocą. - Prosiła mnie, ale jej nie pomogłem. Wyszedłem, zamknąłem
drzwi, przekręciłem klucz w zamku. Tak było. To wszystko.

- To jest cholernie przykre, bo ci, niestety, wierzę - powiedział Sumiasty po dłuższym milczeniu.

Miśka musiała przyznać, że odetchnęła z głęboką ulgą.

Śledztwo trwało jednak nadal.

- Jeżeli nie ty, Serafinie, to kto?

Pytanie zawisło w powietrzu jak miecz Damoklesa. Każdy, chcąc okazać, że nie ma nic do ukrycia,
patrzył szeroko otwartymi oczami wprost w oczy szefa, który krążył po gabinecie z rękami założonymi do
tyłu i świdrował wzrokiem przerażonych domowników. Miśka miała nadzieję, że senna Gizela wytrzyma
jakoś tę straszną próbę i najwyraźniej tak się stało, bo Sumiasty minął ją bez słowa.

- A może to ty, mój niewydarzony bratanku? - zwrócił

się w końcu do Oleńki.

- Stryju, coś ty? - jęknął Oleńka. - Jak mamę kocham, ja nigdy...

- Oleńka, nasze więzy rodzinne ściskają moją szyję. Dusisz mnie, chłopcze.

- Stryju, dlaczego?... Nie miałem nic wspólnego z tą dziewczyną, przysięgam!

- Wiem, że miałeś na nią ochotę. Ty masz ochotę na każ-

134

dą kobietę, co mnie, nawiasem mówiąc, martwi i przeraża.

Wcale bym się nie zdziwił, gdybyś w swojej gruboskórności i prostactwie zapragnął zrealizować swoją
ochotę wbrew jej woli. A ta sprytna dziewczyna po prostu przywaliła ci w pusty łeb lub kopnęła tam,
gdzie nie będziemy sprawdzać śladów. Nim się zorientowałeś, już jej nie było.

Zamknąłeś drzwi i wyszedłeś jak gdyby nigdy nic, zamiast poinformować mnie o zaistniałym fakcie, gdyż
w swojej naiwności (mówiąc eufemistycznie) nie przewidziałeś, że wszystko się wyda. Mam rację?

Wszyscy zgromadzeni pełni byli podziwu dla zdolności detektywistycznych szefa, a Miśka w głębi duszy
musiała przyznać, że sama lepiej by tego nie wymyśliła. Nawet Oleńka zdawał się przekonany do wersji
stryja, gdyż otworzył usta i patrzył na niego oniemiałym wzrokiem.

- Dziecko, rozczarowujesz mnie, i to nie po raz pierwszy - oświadczył Sumiasty. - Gdybyś nie był mojej
krwi, w co zresztą prywatnie śmiem wątpić, czekałoby cię spotkanie z hiszpańskimi butami, Madejowym
Łożem i Żelazną Dziewicą. Tym razem możesz sobie wybrać, kto ma ci skopać tyłek, a ja od razu
zasugeruję, że powinien to być Serafin.

Oleńka pobladł jeszcze bardziej i zerknął na Serafina.

Jego przymrużone oczy i zacięte usta jednoznacznie świadczyły, że solidnie pomści zniewagę Miśki.

- To jeszcze nie rozwiązuje wszystkich zagadek - ciągnął pan Krętek. - Jeśli dziewczyna nawet wymknęła
się z pokoju, to jak wydostała się na zewnątrz? Jak przeszła przez park? Tego nie pojmuję.

Jeden z mężczyzn stojących przy drzwiach, wysoki, ciemnooki, przystojny, niebezpieczny, egzotyczny,
magnetyczny... Zaraz, zaraz, wróćmy do tematu... A więc wysoki mężczyzna przy drzwiach odezwał się
modyfikowaną polszczyzną:

- Mosze sze nie wydostała?

- Jak to?

Sumiasty poruszył się niespokojnie, a Misce po prostu 135

zabrakło tchu w płucach. Qxy±by za chwilę miała zostać odkryta?

- Pszy szczekały rano pod domem. Byli zle. Ona mosze wyszła, ale nie doszła. Zagryźli jom, tak ja
myszle.

- O której to mogło być?

- Po piąty. Jesztem pewien, bo zaraz wyszlem i patrzy

łem z tarasu.

- Ale nic nie widziałeś?

- Nie, jusz nie, ale one som szybsze nisz ja i tak wszcze-kle latały wkoło doma.

- To jest jakiś pomysł - zastanowił się pan Krętek. -

Mogły to zrobić, a nawet powinny. Trzeba sprawdzić, czy nie rozwlekły czegoś po parku, łobuziaki. No
cóż. Na razie zostawmy tę kwestię w takim właśnie stanie. Możecie już wyjść. Ty zostań, Walenty, mam
do ciebie sprawę.

Świta wyniosła się bez zbędnego ociągania. Został tylko Amfibia, ugrzeczniony i wyprostowany, jakby
gniew szefa miał zbawienny wpływ na jego zwykle przygarbioną i przeciążoną nadmiarem brzucha
sylwetkę.

- Walenty, zamknij drzwi i siadaj.

Pan Kręplusiński posłusznie zamknął drzwi i usiadł.

- Podobno ktoś w nocy starał się połączyć z mojego gabinetu, ale mu się nie udało - rzekł Sumiasty.

- Dlaczego chłopcy nie przyszli i nie sprawdzili kto? -

zapytał Amfibia.

- Myśleli, że to ja. Czasem zdarza mi się dzwonić w nocy.

- Możemy sprawdzić numery?

- Nie możemy, przecież ci mówię, że połączenie nie doszło do skutku. Nie wątpię jednak, że musiała to
być nasza świętej pamięci panienka. Mamy tu godzinę połączeń. Jakieś dwadzieścia pięć minut później
Albin wyszedł na taras, żeby zobaczyć pieski. Ale, Walenty, szczerze mówiąc, sprawa ucieczki tej
dziewczyny interesuje mnie tylko z dwu powodów: dyscyplinarnego i logistycznego. Chciałbym wiedzieć
dokładnie, jak to się stało, i uniknąć w przyszłości podobnych przypadków. Nie lubię, kiedy ktoś korzysta
z mojej gościny, a potem znik^ bez pożegnania. To niegrzeczne.

136

- Oj, bardzo - przytaknął Amfibia.

- W gruncie rzeczy mała Misia w ogóle już nas nie obchodzi. Powiedziała, co miała powiedzieć, i dłużej
nie była tu potrzebna.

- Nie, jasne, że nie - zgodził się pan Kręplusiński.

- Za mniej więcej sześć godzin będę już wiedział dokładnie, gdzie jest Celina, a wkrótce potem moja
pewność rozciągnie się na całą wieczność. Jaka szkoda, że nie będę jej towarzyszył w ostatniej drodze. -
Pan Krętek dyskretnie ziewnął, zasłaniając usta dłonią. - Co robić, człowiek nie może być wszędzie.

- A jeśli ta mała nas okłamała? - odważył się spytać Amfibia.

- Nie sądzę. Powiedziała prawdę i bardzo to przeżywała. Dobrze, że problem lojalności i zdrady już jej
nie męczy. To musiało być szalenie trudne do zniesienia dla takiej wrażliwej, młodej idealistki.

- E, co? - zdziwił się Amfibia.

- Nieważne. W związku z Misia pozostało nam tylko jedno: pozbyć się jej rzeczy. Co tam było?

- Torebka, portfel, komórka, notes z adresami...

- O, właśnie, przecież go przeglądałem. - Podszedł do biurka i wyjął notes z szuflady. - Nie ma tu nic
ciekawego, ale na wszelki wypadek go sobie zostawię. Coś jeszcze?

- Buty. Nowe.

- Wszystko spal. Teraz noce są takie zimne, można spokojnie dorzucić do pieców.

Miśka aż jęknęła na uwagę o spaleniu butów i zaraz zakryła usta ręką.

- Słyszałeś coś? - spytał pan Krętek.

- Nie... - zaprzeczył Amfibia, myśląc widocznie o czymś innym. - Ale, szefie, ta mała miała podobno
fajną komórkę.

Tak mówił Oleńka... Wziął ją sobie, więc...

- Oleńka! - Sumiasty wzniósł ręce w geście rozpaczy. -

Oleńka!... Z tego dzieciaka nic nie będzie. Ma ciągle nawyki drobnego, prymitywnego, osiedlowego
złodziejaszka.

Przez taką głupią pazerność mogą przepaść najgenialniej-137

sze plany! Trzeba go przesunąć do jakiejś roboty o wysokim współczynniku ryzyka... A ty też nie
zachowuj się przy nim jak skończony bałwan. Odbierz komórkę i spal ze wszystkim.

- Tak jest.

- Dobrze. A teraz zmieńmy temat. Wkrótce - pan Krętek zerknął na zegarek - za dziesięć minut odwiedzi
mnie Maksymilian Podwiędło. Nikt nie ma prawa nam przeszkadzać. Nie sądzę, żebyś był potrzebny, ale
w razie czego czekaj pod drzwiami. Na obiedzie będzie Tamara i ten młody prawnik Grdybek z
kancelarii Gałganko&Pacanko. Zaprosiłem go tu w bardzo delikatnej sprawie. Musimy spisać intercyzę.

- Dobrze szef myśli - zauważył Amfibia jakby z żalem, że sam w swoim czasie nie zdobył się na podobną
przezorność.

Pan Krętek rzekł sentencjonalnie:

- Gdyby młodość wiedziała, gdyby starość mogła... No, ale na całe szczęście ja jeszcze mogę i wiem. Nie
popełnię drugi raz tego samego błędu...

Nostalgiczne rozważania Sumiastego przerwał dzwonek telefonu.

- Już? Tak, wpuście go - powiedział do słuchawki.

- Dzwonili chłopcy z bramy - wyjaśnił Amfibii. - To Podwiędło.

Amfibia natychmiast wstał i wyszedł z gabinetu. Pan Krętek rozciągnął ramiona, po czym mocno splótł
ręce, aż strzeliły w stawach. Wydawał się zadowolony i odprężony, a nawet cicho zagwizdał. Podszedł
do ściany naprzeciw oczu Miśki, gdzie w wąskiej, przeszklonej gablocie znajdowały się cztery sztuki
zabytkowej broni palnej. Celina twierdziła kiedyś, że te stare, pokraczne muszkiety czy inne karabiny
miały dużą wartość kolekcjonerską - ale chyba nie użytkową? Czyżby za chwilę miała stać się świadkiem
morderstwa w siedemnastowiecznym stylu? Czy w tym szaleństwie jest jakaś metoda?

Pan Krętek przesunął gablotę, która najwidoczniej była 138

zawieszona z jednej strony na zawiasach, ponieważ obróciła się lekko, odsłaniając ścienny sejf.

- Banalna sztuczka - mruknęła Miśka, śledząc z uwagą ruchy Sumiastego.

W obliczu śmierci Celiny nie powinno to być zbyt istotne, ale z drugiej strony czy nie pięknie byłoby ją
pomścić, ograbiając go z tego, co mu zostało? A poza tym nie zapominajmy o sportowych butach, które
tak długo wybierała w dniu porwania, nie mówiąc o całej zawartości portfela i torebki! To wymagało

sowitej rekompensaty.

Sumiasty wyjął z sejfu dwa owinięte w ciemną materię przedmioty. Kiedy Miśka przyjrzała im się
uważniej, dostrzegła, że jeden z nich przypomina książkę, a drugi pudełko. Pan Krętek położył obie
rzeczy na biurku, zamknął sejf i zasłonił go gablotą. W samą porę, bo właśnie rozległo się pukanie do
drzwi. Sumiasty głośno zaprosił

gościa do gabinetu i wyszedł ku niemu, wyciągając dłoń.

Tuż za panem Podwiędło weszło dwu mężczyzn. Pierwszy z nich był wyraźnie towarzyszem pana
Podwiędło, drugi niewątpliwie Serafinem. Obaj stanęli przy drzwiach, przybierając pozy i miny
oscarowych statuetek.

- Panie Maksymilianie, bardzo mi miło znowu się z panem spotkać - powiedział Sumiasty. - Proszę, niech
pan siada. Czego się pan napije?

- Wody mineralnej, niegazowanej, gdyby był pan tak uprzejmy. - Pan Podwiędło uśmiechnął się
półgębkiem i usiadł we wskazanym fotelu.

Był to wyjątkowo szczupły, łysawy mężczyzna w wieku około sześćdziesięciu lat, ubrany w garnitur
pierwszorzędnej jakości i w okularach w złotych oprawkach. Pan Krętek usiadł naprzeciw niego i
przyglądał mu się z przychylnym zainteresowaniem. Serafin podał Maksymilianowi Podwiędło wodę, po
czym wrócił pod drzwi. Tymczasem Sumiasty wypytał gościa o podróż i pogodę i po dwu minutach
wymiany zdań, którą spokojnie możemy tu pominąć, stwierdził:

139

- Przejdźmy od razu do rzeczy, panie Maksymilianie.

Oto ona.

Co rzekłszy, wstał, wziął z biurka przedmiot przypominający książkę i podał go panu Podwiędło. Ten
delikatnie, pieczołowicie, wstrzymując oddech, odwinął materię i z zachwytem patrzył na mały obrazek,
który ukazał się jego oczom.

- Nie wierzę, że trzymam ją w rękach - szepnął. - Arcydzieło perskiej miniatury. Jedno z dwunastu
najcenniejszych.

- Rzeczywiście, bardzo piękna - zgodził się pan Krętek raczej przez grzeczność niż z przekonania. -
Pozostałych jedenaście na pewno również znalazło sobie godnych wielbicieli.

- W zupełności warta swej ceny - potwierdził pan Podwiędło. - Nie wierzyłem, że pan ją... znajdzie.

- Na wojnie jak na wojnie: wszystko staje się możliwe.

To tylko kwestia kontaktów - odparł Sumiasty, z zadowoleniem obmacując górną wargę. - Cieszę się, że
jest pan usatysfakcjonowany.

- Tak - odparł po prostu pan Maksymilian, chyba bojąc się, że nie będzie w stanie dobrać odpowiednich

słów, by wyrazić swój stan ducha.

Jakby z żalem zawinął miniaturę w czarny jedwab i od

łożył na biurko. Kiwnął na mężczyznę przy drzwiach, by przyniósł neseser, po czym wręczył go
Sumiastemu.

- Oto ekwiwalent. Proszę sprawdzić.

- Ależ panie Maksymilianie! - roześmiał się pan Krętek, odbierając neseser i stawiając obok swojego
fotela. - Nie muszę sprawdzać. W naszych kontaktach zaufanie to przecież kwestia zasadnicza.

- To prawda - przyznał pan Podwiędło. - Pozwoli pan, że schowam miniaturę? Nie chciałbym o niej
zapomnieć.

Obaj roześmieli się na taki koncept i Podwiędło z czu

łością umieścił bezcenny obrazek w osobistym podręcznym neseserze.

- Może teraz napije się pan koniaku? - zaproponował

pan Krętek. ,

140

- Z przyjemnością - zgodził się Podwiędło zupełnie już rozluźniony.

Nim pan Krętek własnoręcznie zabrał się do przygotowywania drinków, najpierw ruchem głowy oddalił
Serafina. Pan Podwiędło poszedł w jego ślady i również odesłał

swoją ariergardę.

- To przyjemność robić z panem interesy - oświadczył, z zadowoleniem smakując trunek. - Dziwne,
żeśmy się wcześniej nie spotkali.

- Wcześniej robiłem interesy innego rodzaju - dosyć oględnie wyjaśnił Sumiasty. - Jakieś pół roku temu
przeszedłem poważną chorobę. Miałem czas zastanowić się nad swoim życiem i, że tak powiem,
przekwalifikować się. Nie było to oczywiście proste, jednak człowiek, który ceni sobie jakość usług oraz
własne dobre imię, szybko znajdzie partnerów...

Miśka od razu pojęła, co Krętek tak sprytnie ominął

w swojej opowieści. Ponad pół roku temu, kiedy Miśka zaczęła składać zeznania, cały gang (do którego
należał Sumiasty) zaczął się gwałtownie rozpadać - nie bez pomocy innych gangów. Paweł Krętek
poczuł, że ziemia pali mu się pod nogami, i postanowił zmienić profil działalności: z prymitywnej na
wyrafinowaną, z zespołowej na indywidualną, z narkotyków na sztukę. A że nie narzekał na brak
znajomości, interes rozwinął się szybko. Zapewne nie obyło się bez eliminowania konkurencji za pomocą
innych metod niż atrakcyjna cena i jakość usług. Czarny rynek ma swoje prawa, które Sumiasty znał aż za
dobrze. Sam był w końcu ich współprawodawcą.

Pan Krętek snuł jeszcze jakiś czas refleksje dotyczące przemian, olśnień i nadziei wieku średniego, gdy
nagle jego wzrok niby przypadkowo padł na leżące na biurku pudełko. Przerwał opowieść i spojrzał na
pana Podwiędło wręcz filuternie.

- Chciałbym panu pokazać coś, co z kolei budzi mój nie-gasnący podziw.

Otwarł pudełko tak, że Miśka nie mogła zobaczyć jego 141

zawartości. Z ciekawości niemal zaschło jej w gardle. Na szczęście nie musiała długo czekać na
wyjaśnienia.

- Brylanty? - spytał pan Podwiędło, nie kryjąc zachwytu.

- Mają krótką historię, ale z pewnością należą do najpiękniejszych z istniejących - wyszeptał nabożnie
pan Krę-

tek.

- Nie rozumiem - powiedział pan Podwiędło, również zniżając głos.

- Czego? - zdziwił się Sumiasty.

- Nie rozumiem, po co mi je pan pokazuje. To ryzykowne, przynajmniej teoretycznie. Przecież ich
wartość jest... -

Tu spojrzał na Krętka i po prostu się roześmiał.

- Nie mam ich komu pokazywać - powiedział Sumiasty, nie spuszczając z brylantów zahipnotyzowanego
wzroku. - Nie mam wokół siebie osób, które docenią ich prawdziwą wartość.

- „Kogo zawiść nie kąsa, nie jest wart zazdrości" - zacytował pan Podwiędło, pochyliwszy się nad
biurkiem dla lepszej kontemplacji kamieni. - Niegasnący podziw - przyznał i przeniósł wzrok na Krętka. -
Miło spotkać w dzisiejszych czasach takiego estetę i humanistę jak pan.

To ironiczne zdanie (w świetle całokształtu dokonań pana Krętka) przeniosło uwagę Miśki na zupełnie
inne sprawy, które zaczęły się już zapewne toczyć w krainie flamenco i corridy. Miśka powinna przecież
jak najszybciej wyjść z ukrycia, wykraść komuś telefon i zaalarmować dziewczyny na Ranczu Felicja.
Zostawiła Sumiastego z jego towarzyszem, brylantami i zachwytem w gabinecie, a sama cichutko, po
omacku zeszła na dół. Tam uklękła pod drzwiami i wyjrzała przez wizjer: w garażu panował spory ruch.
Ktoś właśnie wystawiał samochód, kilka osób dyskutowało zawzięcie, łażąc tam i z powrotem, o czym
świadczyły przynajmniej trzy pary nóg mijających ją nie dalej niż o pół metra. Nie było mowy, żeby się
tędy wydostać. Jedynym miłym aspektem całej sytuacji był brak wszędobylskich psów. Pewnie zamykali
je na dzień w jakiejś klatce albo lochu. Tak czy inaczej w najbliższym czasie mogła tylko cze-142

kac. Może w czasie obiadu w domu zrobi się trochę spokojniej. Albin lub sekretarka pracująca przy
centralce również muszą kiedyś coś zjeść. Ostatecznie to nie hotel, żeby ktoś cały czas sterczał przy
drzwiach i robił za recepcję.

A zresztą! Miśka postanowiła, że zadzwoni, nawet jeśli mieliby ją złapać. Gdyby przyszło jej spotkać się

z Żelazną Dziewicą, poprosi Serafina, żeby zgładził ją w bardziej humanitarny i nowoczesny sposób.
Może będzie w stanie przystać na takie ustępstwo mimo jednoznacznego stanowiska szefa.

Kiedy Miśka wróciła na górę, Krętek pożegnał się już ze swoim gościem, ale ciągle jeszcze nie opuścił
gabinetu. Zapewne chował swoje kamyki, czyścił broń lub pielęgnował

w sercu urazę do żony. Miśka nie miała najmniejszej ochoty w to wnikać, bo poczuła właśnie pierwszy
atak głodu. Być może zresztą nie był to głód, ale stres - w każdym razie silny ból brzucha powalił ją na
łóżko i wydusił pierwsze od dawna łzy żalu nad sobą i całą swoją sytuacją. Najgorsze było to, że nie
mogła nic zrobić, a czekanie oznaczało przecież zgodę na zbrodnię. Nawet Wikta, wielka i silna jak
pancernik, nie mogła stanowić przeszkody w realizacji nieubłaganych wyroków pana Krętka.

Krętek poruszał się po gabinecie i Misce przyszło do głowy, że jest rzeczywiście czymś w rodzaju
paskudnej, wszędobylskiej bakterii, roznoszącej po świecie zło i śmierć.

Chociaż - gwoli ścisłości - Miśka nie miała wielkiej wiedzy na temat krętków. W ogóle jej wiedza
ogólna nie była rewelacyjna i prawdopodobnie tak musiało już pozostać.

Nawet jeśli stąd wyjdzie, będzie już siwa i z trwale uszkodzonym umysłem od przebywania sam na sam
ze sobą w ciemnościach, bez jedzenia, dobrego słowa i żadnej pozytywnej przydawki w rodzaju
(żeńskim): nasza, kochana, miła...

- Kochanie, co ty tu ciągle robisz? - rozległo się właśnie za ścianą i Miśka miała nieodparte wrażenie, że
te słowa odnoszą się do niej.

143

„Jak to, co tu robię? Przecież nie czekam na deser!" - pomyślała gniewnie.

- Tamarko, już jesteś? - odezwał się miękko pan Krętek.

- Znajdziesz dla mnie chwilę czy każesz mi jak ostatnio zwiedzać okolicę w towarzystwie goryli i
dobermanów?

Przez moment panowała cisza, po czym rozległ się przejmujący szept Sumiastego:

- Hm, jak pachniesz, Pępuszku...

- Hm, jak, Karmelku?

Wszystko to było tak niesmaczne i żenujące, że Miśka po prostu musiała wstać z wyrka i obejrzeć całą
scenę. A raczej - nową wybrankę Sumiastego oraz następczynię Celiny na stanowisku pani Krętek.

Rzeczona Tamara prezentowała się całkiem interesująco i atrakcyjnie, nawet półleżąc na biurku z
Krętkiem na sobie.

Z tego, co Miśka zauważyła, miała proste, długie blond włosy, smukłą figurę i nieskończenie długie nogi.
W tej chwili ubrana była stosownie do podróży na zapadłą wieś, wygodnie i bez zbędnej elegancji, w
dżinsowe spodnie, jasną koszulę i sweterek, przewiązany niedbale wokół bioder. Kiedy wreszcie

Sumiasty oderwał się od niej jak nasycona pijawka, Miśka mogła zobaczyć jej twarz. Tamarze niczego
nie brakowało: miała oczy, nos, usta, czoło i brodę, a wszystko to tworzyło bardzo udaną
trzydziestolatkę.

Widząc to, Miśka nie mogła zebrać myśli.

„Kobieto, co ty tam robisz?! - krzyczała w duszy do pięknej Tamary. - Uciekaj, uciekaj! Ta glista cię
zniszczy, zdep-cze, stłamsi, złamie ci życie, zwichnie karierę zawodową, spłodzi paskudne, wąsate dzieci
i porzuci bez grosza..."

- Mam dla ciebie dobrą wiadomość - powiedział Krętek, ciągle obłapiając talię i zaglądając w błękitne
oczy swojego Pępuszka.

- Tak? - lekko zaciekawiła się Tamara, bawiąc się guzikiem przy jego koszuli.

- Dziś zostanę wdowcem. Będziemy mogli wziąć ślub kościelny.

- To pewne? ,

144

- Jak mnie tu widzisz.

- Jak to załatwisz?

- Wypadek.

- Muszą rozpoznać ciało.

- Nie ma problemu.

Ta jakże rzeczowa wymiana zdań uświadomiła Misce pewną różnicę między pozorami a rzeczywistością.
Straszna piękna Tamara nadal uśmiechała się ujmująco, głaszcząc wąsy Sumiastego i patrząc czystymi,
błękitnymi oczami w jego oczy.

„Co za perwersja - wzdrygnęła się Miśka. - Ta dziewczyna nie może być normalna!"

- Żal mi tamtej kobiety, mimo że cię ograbiła i zostawiła umierającego na pastwę wrogów - powiedziała
Tamara. -

A poza tym nie musimy na razie brać ślubu kościelnego.

Weź rozwód, a z tradycją zaczekamy, dopóki twoja eks nie umrze w normalny sposób. Jest już chyba
bardzo stara?

- Jesteśmy w tym samym wieku - powiedział Krętek i nie mógł powstrzymać się od śmiechu.

- O, przepraszam - odrzekła Tamara. - Przepraszam, wiesz dobrze, że tak łatwo zapominam o latach,
które nas dzielą... Przepraszam...

Pogodzili się tak niesmacznym pocałunkiem, że Miśka z obrzydzenia zacisnęła powieki. Otworzyła je
dopiero wtedy, kiedy Sumiasty podjął nowy temat, co oznaczało, że ma wolne usta.

- Jest jeszcze jedna sprawa, o której dosyć niezręcznie mi mówić.

- To znaczy?

- Mój prawnik doradził mi intercyzę. Wiesz, długo się przed tym broniłem, ale w końcu zgodziłem się z
jednym jego argumentem: przez Celinę mam uraz do małżeństwa.

Po ślubie mogę być wobec ciebie szalenie podejrzliwy. Lepiej, żebyśmy z góry wszystko wyjaśnili i
określili, wtedy stosunki między nami będą, że tak powiem, czyste.

- Widzę, że twój prawnik jest również twoim psychoanalitykiem - zauważyła Tamara z przekąsem.

145

- Tamarko, nie złość się. Tu chodzi tylko o podział, który gwarantuje nam obojgu wolność.

- Wolność - powtórzyła, uśmiechając się trochę mniej ujmująco, a trochę bardziej złośliwie.

- Oczywiście, będziesz moją jedyną spadkobierczynią, ale zrozum: kiedy będziemy żyć razem, zdrowsza
będzie samodzielność. Nie chodzi o to, że nie dam ci pieniędzy, na co tylko będziesz chciała...

- Wyobraź sobie, że zarabiam wystarczająco dużo i nie będę cię niepokoiła żądaniami finansowymi...

- Tamarko, nie irytuj się... Nie wiedziałem, że tak to przyjmiesz.

- A jak mam przyjąć brak zaufania? - spytała chłodno.

Rozległo się pukanie i do gabinetu weszła kolejna persona. Był to młody mężczyzna, ciemny blondyn w
nieskazitelnym garniturze. Jak można się było domyślać - prawnik Grdybek.

- Najpierw obiad czy interesy? - spytał z uśmiechem, przywitawszy się uprzednio z Tamarą i Sumiastym.

Nikt nie zdążył odpowiedzieć. Zadzwonił telefon i pan Krętek podniósł słuchawkę. W miarę jak
wiadomości spływały do jego ucha, twarz zmieniała się, szarzała i tężała we wściekłości.

- Jak to - nie ma?! To na pewno to miejsce? Co mi tu pieprzysz o jakimś dusicielu!? Jakie ranczo? Do
kiedy były?

Więc gdzie są teraz? Macie ich szukać, do jasssssss...

A, niech to!!!

To rzekłszy, rzucił słuchawkę na biurko.

- Przepraszam was na chwilę - powiedział i wyszedł

z gabinetu.

Miśka starała się przetrawić to, co usłyszała. A więc bez dwu zdań dziewczyny uciekły wcześniej, niż
Krętki zdo

łały je namierzyć! Skąd wiedziały? Telepatia, kobieca intuicja czy życzliwe ostrzeżenie z właściwej
strony? Nie potrafiła tego wyjaśnić, a miało to niebagatelne znaczenie.

Powinny wiedzieć, że ktoś je ściga. Muszą się przecież 146

ukryć, a nie jest to łatwe z Wiktą, Mietkiem czy nawet Lopezem. W tej chwili można nawiązać z nimi
kontakt jedynie przez Internet i konto e-mailowe Wikty. Należałoby więc jak najszybciej się z nimi
skontaktować...

Oczywiście, przyjemnie tak sobie rozmyślać, jakby się było wolną osobą, którą trzyma na tyłku wyłącznie
opieszałość. Trzeba się ruszyć! Działać! Zawiadamiać! Alarmować! Świetny pomysł. Tylko że będzie go
realizować chyba już po śmierci jako duch Krętek: Krętkowa Panna, Kręta Dama albo Nakręcony Upiór.
Słowem, lokalna atrakcja turystyczna. To jednak w końcu też jakieś osiągnięcie, zwa

żywszy na tak krótkie życie. No i dziadek Józef znowu miałby rację. Czy nie twierdził, że stanie się
sławna?

- O co mu chodziło? - spytał facet za ścianą.

- Kłopoty, kłopoty, kłopoty - powiedziała lekko Tamara. - Swoją drogą ty też mnie martwisz, Marcin.

- Słucham?

- Masz chyba wobec mnie jakieś tajne plany. Za ten pomysł z intercyzą dostaniesz na pewno piękną
premię... To jest właśnie szczyt twoich marzeń czy też chcesz ugrać coś więcej?

- Co ty mówisz? Przecież ja tego nie wymyśliłem!

- Więc kto? Twój ojczym lisek-chytrusek-Pacanko?

- Chyba nawet on o niczym nie wie. To pomysł twojego narzeczonego. Zadzwonił do mnie wczoraj
wieczorem i kazał przygotować projekt umowy przedmałżeńskiej. Stara

łem się go nawet zrazić, ale nie dał za wygraną. Siedziałem nad tą cholerną intercyzą całą noc.
Dzwoniłem, żeby cię ostrzec. Masz wyłączony telefon, wiesz?

- Cholera! - Tamara zamilkła. - Rzeczywiście. Byłam wczoraj na wieczorze panieńskim i wyłączyłam,
żeby nikt nam nie przeszkadzał. Zapomniałam go rano włączyć. Nawet się dziwiłam, czemu te ofermy nie
dzwonią do mnie z pracy. Mam nadzieję, że nie spieprzyli projektu. Tylko to potrafią zrobić
samodzielnie.

Miśka zaciekawiła się na tyle, że znowu podeszła do swojego punktu widokowego i zlustrowała sytuację.
Męż-

147

czyzna stał przy oknie z rękami w kieszeniach. Tamara siedziała na biurku i patrzyła na niego nie bez
przyjemności.

Miśka musiała przyznać, że była w tym pewna racja. Facet nie miał na pewno bezpretensjonalnego
wdzięku Kośmy, ale było w nim coś sympatycznego.

- Myślisz, że on coś knuje? - spytał.

- On zawsze knuje. Ma takie zboczenie zawodowe. - Tamara wzruszyła ramionami.

- Nie przepadam za pracą dla takich typów. Odwrotnie niż mój kochany ojczym.

- Pomyśl, że tylko dzięki temu się spotkaliśmy. - Tamara podeszła do niego i starannie poprawiała mu
krawat.

- Nie jesteś chyba taka cyniczna, żeby być z nim dla pieniędzy, ani taka perwersyjna, żeby go kochać.
Powiedz mi, bo nie mogę tego zrozumieć, dlaczego z nim jesteś?

„Ona JEST perwersyjna! - krzyknęła w duszy Miśka. -

To fetyszystka! Sama widziałam, jak głaskała go po wąsach!"

- Paweł daje mi poczucie bezpieczeństwa czy też może raczej - zabezpieczenia - wyjaśniała powoli
Tamara. - Wychowałam się... wychowałam się w bardzo ciekawych warunkach i chcę, żeby moje dzieci
miały znacznie łatwiejsze życie.

- To pięknie, że myślisz już o waszych przyszłych dzieciach. Można powiedzieć, że się poświęcasz -
zauważył

sarkastycznie Marcin.

- Myślę o naszych przyszłych dzieciach - odparła wesoło i niespodziewanie natarła na niego całym
ciałem, aż niemal wpadł w okienną wnękę.

„To ci dopiero wampirzyca - pomyślała Miśka nie bez respektu. - Pasują do siebie z Sumiastym. Biedak,
nie ma pojęcia, że trafił na godną partnerkę. Piękna kobieta, którą należy pielęgnować, pilnować,
szanować i co tam jeszcze?

O, święta naiwności!"

- Tamara, daj spokój. - Marcin Grdybek próbował wrócić do pionu i uspokoić napastliwą kochankę. - On
w każdej chwili moż^ wejść!

148

- Boisz się?

- No, jasne! W ogóle nie mam zamiaru udawać, że jest inaczej! Masz już w swojej menażerii jednego
twardziela.

- Ale jednak ostatnio pod tą biblioteczką... - wskazała na półki w okolicach oczu Miśki - nie bałeś się tak
bardzo...

- Sytuacja ta skojarzyła mi się z historią z pewnej powie

ści i byłem bardzo zdeterminowany, żeby samemu to prze

żyć - stwierdził z udaną powagą.

„Całe szczęście, że nie wcisnęli w ścianę Czarowników i czarownic - pomyślała Miśka. To byłaby
dopiero literacka niespodzianka; można rzec - literackie odkrycie roku".

- Mam nadzieję, że czytałeś jeszcze kilka innych ksią

żek - powiedziała Tamara.

- Jasne. Oglądam też filmy...

Musieli chyba usłyszeć dochodzące z korytarza kroki, bo spokojnie, ale dosyć szybko zaczęli się od
siebie oddalać.

- Naprawdę? I co widziałeś ostatnio? - spytała.

- Historię o dwóch morderczyniach, które kochały się w swoim prawniku...

Kiedy Sumiasty wszedł do gabinetu, Tamara siedziała oparta w fotelu, a Marcin Grdybek stał pod oknem
i ze znudzoną miną relacjonował swoje wrażenia z przedpotopowych premier kinowych.

- Przepraszam, że musiałem was zostawić - powiedział

pan Krętek. - Marcinie, jeśli możesz, połóż na biurku to, co dla mnie przygotowałeś. Zapoznam się z tym i
zaproszę cię w przyszłym tygodniu, żeby porozmawiać konkretnie.

A teraz proszę, chodźmy na obiad. Odkładanie posiłków to bardzo niezdrowy zwyczaj.

„Mnie to mówisz?" — lekko zirytowała się Miśka.

- Wszystko jest w tej teczce, zgodnie z pana sugestiami - powiedział Grdybek, wskazując na biurko.

- Instrukcjami - poprawił Sumiasty.

- Ach tak, oczywiście. Instrukcjami - zgodził się, rzucając szybkie spojrzenie na Tamarę.

- Nie czekaj na nas — powiedziała wiarołomna narzeczona, przenosząc wzrok na Krętka.

149

Kiedy Grdybek zamknął za sobą ciężkie drzwi od gabinetu, Tamara wstała i założywszy ręce na
piersiach, zapytała:

- Słucham?

- Czego chcesz posłuchać, Tamarko?

- Twoich wyjaśnień, oczywiście.

- Jak to? - Pan Krętek uśmiechnął się z nieszczerą niewinnością.

- O tej porze - Tamara spojrzała na zegarek - miałeś zostać wdowcem. Dziś rano ściągałeś tu specjalnie
Grdybka z intercyzą, a teraz?

- A teraz - zasępił się Sumiasty - teraz nie ma już takiego pośpiechu. Namierzyliśmy miejsce, gdzie
powinna być Celina, ale okazało się, że wyjechała prawie miesiąc temu.

To wystarczająco długo, żeby zatrzeć ślady. Szukam tej małej Misi, która pracowała u Celiny i mogłaby
pomóc mi ją odnaleźć, ale obawiam się, że to już stracony kontakt.

W ten jakże delikatny i oględny sposób odniósł się do przypuszczalnej śmierci Miśki w gardzielach
dobermanów.

Prawdziwy gentleman!

- Nie tylko więc nie zostaniesz wdowcem, ale nawet nie otrzymasz rozwodu. - Tamara uśmiechnęła się
zimno. -

Poza tym zdradziła cię właśnie twoja potrzeba dominacji.

- Słucham?

- Przypomniałeś Grdybkowi, że pracował zgodnie z twoimi instrukcjami. Świadczy to chyba
wystarczająco dobitnie, że pomysł z intercyzą był twój. Zachowujesz się jak mały, przebiegły spryciarz.
Co jeszcze trzymasz w zanadrzu?

- Uwierz mi, nic nie ukrywam. Sprawy trochę się skomplikowały, ale rozwiążę je najszybciej, jak to
tylko możliwe.

Wytrzasnę Celinę choćby spod ziemi i wepchnę ją tam z powrotem - obiecał Sumiasty, starając się
zarazem zmienić ton rozmowy. - Prawda, że dasz mi jeszcze trochę czasu? To chyba nie takie trudne,
przecież się kochamy?

- Zastanawiam się, co ty naprawdę do mnie czujesz -

powiedziała Tamara, przekrzywiając głowę jak ptak szy-150

kujący się do dziobnięcia robala. - Ta intercyza. Kolejne przesunięcia terminu ślubu. Jakieś dziwne
interesy. I to wszystko za moimi plecami, tak jakby mnie w ogóle nie dotyczyło. Jeśli myślisz, że jestem
rzeczą, którą dla ozdoby ustawisz sobie w domu, to wybij to sobie z głowy. Jestem normalną, żywą
kobietą i nie dam się zmumifikować za życia.

- Ależ, Pępuszku...

- Chyba właśnie zaczynam zauważać między nami różnicę wieku - zauważyła złośliwie. - Sądzę, że jesteś
przyzwyczajony do innego pokolenia kobiet. Dam ci radę:

„Drabie, nie tkwij w złych nawyczkach i póki czas się zmień". A jak nie... - rozłożyła ręce.

Pan Krętek patrzył na nią bezradnie, a nawet z pewnym przestrachem. Tamara pokręciła gniewnie głową i
wyszła z gabinetu.

- O matko, Celino i Tamaro! Nie jestem przyzwyczajony do żadnego pokolenia kobiet - przyznał Sumiasty
z autentycznym smutkiem.

Pan Krętek wyszedł w końcu na obiad. Gabinet był wolny na dobre pół godziny. Wiedząc, jak poważnie
traktuje się w tym domu posiłki, raczej nie należało się obawiać, że ktoś przyjdzie tu wcześniej. No
właśnie, obiad! Miśka czu

ła, że niemal mdleje z głodu. I pomyśleć, że w tym samym momencie piętro niżej niejaki Walenty Amfibia
Kręplusiń-

ski zaspokaja swój gargantuiczny apetyt takimi porcjami jedzenia, że wystarczyłoby dla całego polskiego
kontyngentu na całą wojnę z Irakiem, a nawet zostałoby trochę na czas okupacji.

Miśka wylazła z biblioteczki i na czworakach przeszła do stolika, na którym stały napoje. Tam wypiła
prawie całą butelkę wody, zjadła kilka kostek cukru, resztą napychając sobie kieszenie, i rozejrzała się
po gabinecie w poszukiwaniu ciasteczek. Niczego takiego nie było i wtedy ostatecznie postanowiła, że
zadowoli się brylantami.

Wybór - brylanty czy ciasteczka — wydawał się pozornie 151

niejasny. Z dużym prawdopodobieństwem można jednak przyjąć, że gdyby Miśka znalazła cokolwiek do
jedzenia, jej gniew i frustracja zostałyby na tyle ukojone, że nie posunęłaby się do kradzieży. Być może
prawdziwym motywem działania kierowała jej podświadomość i pragnienie życia bez trosk i bez pracy,
ale to tylko spekulacje, niewarte tego, by dłużej się nimi zajmować.

Miśka przezornie włożyła sztruksowe rękawiczki, które całą wiosnę nosiła w kieszeni kurtki, po czym
obróciła gablotę z pistoletami i stanęła przed sejfem. Nie tracąc czasu na jakiekolwiek dylematy i
wahania (poza tymi dotyczącymi zapamiętanego szyfru), otworzyła go i stanęła oko w oko z zawartością.

Sejf był bardzo pojemny, ale wcześniej, kiedy otwierał go Sumiasty, prawie pusty. Teraz w trzech
czwartych wypełniały go banknoty. Najwidoczniej przeniosła się tu zawartość ne-sesera pana
Podwiędło, czyli ekwiwalent za miniaturę.

Zrobiło to na Misce pewne wrażenie, z tym że kradzież banknotów w ogóle nie wchodziła w grę.
Wydawało jej się, że byłoby w tym coś naprawdę... złodziejskiego. Brylanty mogła ostatecznie
potraktować jako zadośćuczynienie za doznane krzywdy, choćby dlatego, że ich wartość wydawała się
bardziej symboliczna i abstrakcyjna. Poza tym miała zamiar zwinąć je jeszcze wtedy, kiedy zastanawiała
się nad zemstą za śmierć Celiny, zniszczenie butów, a później za brak ciasteczek. Słowem, brylanty
zostały uprzednio

„zaksięgowane" i dlatego je właśnie zwinęła.

Brylantów było siedem. Miśka nieomal jęknęła z zachwytu. Nawet ona w swej ignorancji nie mogłaby
ich wziąć za zwykłe szkiełka. Nie był to zdecydowanie najlepszy czas na ich podziwianie, przesypała je
więc z pudełka do lewej rękawiczki, rękawiczkę chwyciła w zęby, odłożyła pudełko na miejsce,
błyskawicznie zamknęła sejf, zasłoniła go gablotą, rozejrzała się, czy nie zostawiła żadnych śladów, i
pędem wróciła do kryjówki.

Cała operacja, łącznie z piciem wody i połykaniem cukru, nie trwała dłużej niż osiem minut.

152

Miska przez chwilę zastanawiała się, co zrobić z rękawiczką, by jej, broń Boże, nie zgubić. Z kieszeni
mogła wypaść, za biustonoszem oczywiście nie mogła się zmieścić.

Ostatecznie schowała skarb w majtki i mimo że stanowiło to pewien dyskomfort, było to najlepsze
rozwiązanie.

Zabezpieczywszy skarb, szybko zeszła na dół i przycupnęła pod przejściem do garażu. Po drugiej stronie
panowała cisza. Miśka pomyślała, że gdyby w tej chwili wyszła z kryjówki i natknęła się na jakiegoś
domownika na diecie, nie miałaby szans się przed nim obronić. Oczywiście! Rano należało ściągnąć z
regału z narzędziami klucz francuski albo coś w tym rodzaju. A teraz...

Zrobiła przegląd rzeczy, które znajdowały się w kryjówce i ewentualnie mogły posłużyć za broń. Koc
mógłby się przydać najwyżej do gaszenia pożaru. Łóżko jako całość nie wchodziło w grę, ale gdyby tak
odrobinę je zdewastować, odkręcając nogę?

Ten pomysł rozważała jakieś trzydzieści sekund, nim uznała go za niewykonalny.

Został jeszcze tylko bezużyteczny, stary telefon. No, to już coś. Telefonem można zrobić komuś krzywdę,
ale z drugiej strony jest trochę nieporęczny... Wystarczy sama słuchawka! To fakt, słuchawka telefoniczna
nie jest może typowym narzędziem służącym do obrony i walki, ale nie chodziło przecież o to, żeby
nieodwołalnie przenieść kogoś na tamten świat. Wystarczyło po prostu wykorzystać moment zaskoczenia
i walnąć delikwenta w głowę, nos lub inne wrażliwe miejsce i w ten sposób zyskać na czasie.

Miśka wróciła na górę i z wielkim pośpiechem zabrała się do odrywania słuchawki od aparatu. To już
zajęło dobre pięć minut i zabrało sporo sił, na których nadmiar nie narzekała. Kradzieże szły jej
zdecydowanie sprawniej.

Wreszcie Miśka, uzbrojona w słuchawkę, zeszła na dół.

Chwilę czatowała pod drzwiami i w końcu zdecydowała się na wyjście z kryjówki.

Garaż był pusty, nie było w nim ludzi. Stały za to dwa samochody, wśród których Miśka rozpoznała ten,
którym 153

ją porwano. Drzwi do garażu były zamknięte, ale z boku znajdowały się jeszcze schodki prowadzące do
bocznych drzwi na zewnątrz. Nie wahając się dłużej, Miśka wspięła się po nich, uchyliła lekko drzwi i
wyjrzała.

Garaż znajdował się po lewej stronie domu. Tuż nad nim, na parterze, były sypialnie tak zwanego
personelu.

Okna z gabinetu i jadalni znajdowały się po drugiej stronie i wychodziły na sam park. Przed sobą Miśka
miała szeroki podjazd, na którym nieco z boku stały w tej chwili dwa samochody. Można było do nich
podejść, przemykając pod ścianą budynku i dalej, na czworakach, za żywopłotem, nie będąc widzianym
przez nikogo z budynku.

Miśka rozważyła to jakby machinalnie, w pierwszej chwili nie wnikając, czy ma to sens. Podejdzie więc
do tych samochodów i schowa się w którymś z nich. Szkoda, że nie potrafi ich uruchomić, ale kradzież
samochodu to jednak nie taka łatwizna jak zwędzenie brylantów wartych miliony. A więc ukryje się we
wnętrzu samochodu i poczeka na jego właściciela, czyli Tamarę albo Marcina. Ktokolwiek by to był,
uprzejmie go poprosi, aby ją wywiózł za bramę, najlepiej do Warszawy. Jeśli zaś sprzeciwi się jej
życzeniu, po prostu sterroryzuje go słuchawką.

„No, świetnie, Misiu - kpiła w myślach - pogratuluj sobie znajomości ludzkiej psychiki. Twój plan jest
genialny i oczywiście powinien się powieść. Każdy głupi przestraszy się telefonicznej słuchawki".
Najlepiej też będzie uniknąć spotkania z Tamarą. Jeszcze gotowa zawlec Miskę do Sumiastego albo
własnoręcznie wydusić wyznanie miejsca pobytu Celiny. Nie, bezpieczniej będzie postawić na Grdybka.
On nie ma interesu, żeby ciągnąć ją do Krętka. Tylko jak go przekonać o tym od razu, w jednej chwili...
No, oczywiście! Przecież wcale nie musi! Po prostu ukryje się w samochodzie i zabierze się na gapę. Nie
każdy jest tak od razu dobrym samarytaninem. Ludziom trzeba pomagać w spełnianiu dobrych uczynków.

Miśka dłużej nie zwlekała. Najszybciej, jak potrafiła, przebiegła pod ścianą budynku, a potem za
żywopłotem 154

do zaparkowanych samochodów. Podeszła do pierwszego z nich, sprawdziła, czy nie świeci się
kontrolka alarmu, i spróbowała otworzyć drzwi. Nie były zamknięte. Na szczęście goście pana Krętka
czuli się na jego terenie bardzo bezpiecznie. Zupełnie inaczej niż więźniowie.

Miśka wsunęła się do środka i otworzyła schowek. Była tam lekko ruszona czekolada wedlowska
mleczna i dowód rejestracyjny na nazwisko Marcin Grdybek. Bogu dzięki!

Miśka z błogą satysfakcją zabrała ze sobą czekoladę, po czym zamknęła drzwi, przeszła na tył
samochodu, otworzyła klapę i wlazła do bagażnika.

Pomysł może nie był najgorszy, ale jakże piekielnie, cholernie trudny w realizacji! Już po półgodzinie
leżenia w bagażniku Miśka miała dość. „Pozycja embrionalna daje ludziom poczucie bezpieczeństwa -
próbowała użyć autosugestii. - Daj spokój, wytrzymałaś w ten sposób dziewięć miesięcy, a teraz nie dasz
rady paru godzin?"

Paru godzin. To znaczy ilu? Dwu, trzech? A może dziesięciu? A gdyby ten facet - prawnik, gość w
garniturze, wyrachowana, podstępna szuja - zechciał po obiedzie, pod bokiem zapracowanego szefa,
przydybać jego narzeczoną w jednej z literackich lub filmowych póz i w ten sposób zmarnotrawić kolejne
cenne minuty? Lub może, gdyby szef nie był zapracowany, strzelić z nim partyjkę snookera?

Albo zjeść podwieczorek w towarzystwie Amfibii?

Ta ostatnia możliwość do końca zdołowała Miskę. Z czu

łością zaczęła wspominać swoją ekskryjówkę, grobowiec, kryptę, schowek czy jak to nazwać - Boże,
jakież to było komfortowe i przestronne pomieszczenie! A to? Kto by pomyślał, że te kufry są tak małe,
tak niewygodne, tak twarde! Kłamliwe reklamy wciskają ludziom kit. Stąd biorą się głębokie
egzystencjalne rozczarowania, których podmiotem jest właśnie ona. Jej egzystencja jest ciasna, ciemna i
duszna. Bynajmniej nie ma to nic wspólnego z tęsknotą za macicą.

Wbrew subiektywnemu odczuciu czasu Miśka nie cze-155

kała jednak długo. Nie upłynęła godzina, a usłyszała kroki na żwirze. Z ulgą poczuła, że ktoś wsiada do
„jej" samochodu. Kierowca zapuścił silnik i ruszył.

Tu ulga Miśki miała swój kres. Samochód ostro zakręcił, aż uderzyła głową o coś wystającego z boku.
Dłońmi chwyciła się za czaszkę i zacisnęła zęby. Przecież nie zacznie panikować, że jest jej
niewygodnie! Byle stąd wyjechać, byle dalej, byle nie dać się złapać tamtym, byle jak najdłużej
wytrzymać!

Usłyszała, że samochód zwalnia przy bramie. Grdybek wymienił z kimś zdawkowe pożegnanie, po czym
znowu ostro potraktował wóz na zakręcie i nie oszczędzając silnika, ruszył w drogę.

•

Konsekwencje

pochopnych wyborów

Nasza Bohaterka, bestialsko uprowadzona z ulicy w centrum miasta, poddana psychicznemu terrorowi
oraz obcowaniu z niesympatycznymi reprezentantami środowisk przestępczych, brudna, głodna i
wściekła, ucieka z niegościnnego domu w bagażniku nieświadomego wybawiciela, zdobywając po
drodze bezcenne informacje i rabując brylanty warte fortunę, co jednak na razie nie czyni ją ani
szczęśliwą, ani bezpieczną.

Fakt, że Marcin Grdybek zdrowo pędził, miał dwa skutki.

Po pierwsze, Miśka była szczęśliwa, że szybko dotrą do Warszawy. Po drugie, miała nadzieję, że
zatrzyma ich polipa. To by ją uratowało przed dalszym obijaniem i ściskaniem w bagażniku. Śmiała
wątpić, czy policyjna kuratela uratowałaby ją przed Krętkami, ale przed nimi chroni chyba tylko pozorna
lub faktyczna śmierć.

Policja miała widocznie na tej trasie ważniejsze zadania, bo samochód bez przeszkód dotarł do stolicy.
Przez pół godziny jeździł po mieście, zaliczając parę mniejszych korków, postój na stacji benzynowej i
przed sklepem. Miśka chciała nawet zrobić tam mały raban i wydostać się w ten sposób z samochodu, ale
ostatecznie uznała, że sensacja jej nie posłuży. Wolałaby, żeby Krętki uważały ją za ofiarę dobermanów,
psia ich mać, niż za przyszłą potencjalną ofiarę takiego na przykład Oleńki. Z Grdybkiem będzie się
można na pewno dogadać. W razie czego ma poważną kartę prze-157

targową. Seks z narzeczoną gangstera to jednak poważny błąd życiowy.

Zjechali gdzieś w dół, prawdopodobnie na podziemny parking. Nie kluczyli długo i samochód się
zatrzymał. Grdybek wysiadł i zatrzasnął drzwi. Wtedy Miśka zaczęła z ca

łych sił łomotać w klapę. „Teraz twój ruch, stary, i wykonaj go szybko" - pomyślała.

Rzeczywiście, Grdybkowi nie można było zarzucić opieszałości. Bagażnik otwarł się niemal natychmiast.
Pokrywa odskoczyła i Miśka przymknęła oczy pod wpływem świat

ła. Kiedy je w dwie sekundy później otworzyła, zobaczyła nad sobą młodego mężczyznę trzymającego
nad głową gaśnicę. Tak, oczywiście, można było oczekiwać, że będzie zdumiony, ale jego mina
przekraczała wszystkie możliwe odcienie tego stanu. Wyglądał na zastygłego w wyrazie skrajnego
przerażenia i szoku, który utrzymywał się chyba stanowczo za długo. No i ta gaśnica. Nie było
najmniejszych wątpliwości, że chciał ją nią utłuc. Miśka na wszelki wypadek nie ruszała się i nie
odzywała. Musiała dać mu czas na oswojenie się z sytuacją, uzyskanie pewności, że ją kontroluje, i w ten
sposób oszczędzenie obojgu gwałtownych, nieprzemyślanych ruchów.

- Skąd... skąd się tu wzięłaś? - w końcu ni to szepnął, ni to jęknął.

Nim zdążyła odpowiedzieć, sam wykazał się zdumiewającą inteligencją.

- Krętki!

Kiwnęła głową.

Odłożył gaśnicę pod ścianę i pomógł jej wyjść z bagażnika. Przez cały czas powtarzał pod nosem:

- Jezus Maria, Jezus Maria...

Potem również pod nosem i bardziej do siebie dodał do tego pytanie, które zbiło Miskę z pantałyku:

- Jezus Maria... Po jakiemu ona może mówić...?

- A po jakiemu byś wolał? - spytała z lekkim zniecierpliwieniem.

158

- Tak może być - odparł bardzo zdziwiony, że nawiązał

z nią jakiś kontakt. - Jesteś Polką?

- Jasne, że Polką.

- Jesteś normalna?

- A ty co, jesteś jakimś pieprzonym szowinistą? - zirytowała się mocniej. - Co to za głupawe pytania?

Z twarzy Marcina Grdybka nie znikał szok, ale zaczęła mu towarzyszyć jakaś ulga.

- Nie co dzień wyjmuję dziewczyny z bagażnika, może dlatego jestem jakiś mało bystry.

- Gdybym wyjęła kogoś z bagażnika, przyszłoby mi do głowy zadać lepsze pytania, niż czy jesteś Polką i
czy jesteś normalna...

- No, to spójrz na siebie - powiedział.

I Miśka spojrzała. Była nieludzko utytłana we wszelkim kurzu, smarze i pajęczynach, jakie zebrała z
najciemniejszych zakamarków Krętek. Musiała być również nieludzko potargana, posiniaczona i
wymęczona, a w dłoni kurczowo trzymała zaciśniętą słuchawkę. Spojrzała na Marcina Grdybka i spytała:

- Czy mogłabym u ciebie skorzystać z telefonu?

Dom, w którym mieszkał Grdybek, musiał być nowy i jeszcze nie do końca zasiedlony. W każdym razie
sprawiał wra

żenie nienaturalnie cichego i spokojnego. Wjechali na drugie piętro i weszli do bardzo dużej kawalerki.
Miśka nie miała czasu ani ochoty na kontemplowanie wnętrza. Po pierwsze, bardzo spieszyło jej się do
łazienki. Kiedy wreszcie załatwiła najbardziej naglącą potrzebę i stanęła przed wielkim lustrem
wiszącym nad umywalką, nie mogła uwierzyć własnym oczom.

Wyglądała o wiele gorzej, niż mogłaby przypuszczać.

Prawdę mówiąc, nigdy nie wyglądała tak fatalnie. W ogóle nie zdawała sobie sprawy, że ma takie
możliwości. Patrzyła na ofiarę wojny, prześladowań, długotrwałego przetrzymywania w lochach tortur i
katuszy, ewentualnie zawodów sportowych dla niewyżytych dziesięciolatków.

159

- Halo, dobrze się czujesz? - spytał zaniepokojony głos zza drzwi.

- Tak - powiedziała, otwierając. - W każdym razie lepiej, niż wyglądam.

- Chciałaś zadzwonić - przypomniał, podając jej słuchawkę i kartkę. - Tu masz mój adres.

- Po co? - nie zrozumiała.

- No, gdybyś chciała zadzwonić na policję albo na pogotowie...

- Najpierw telefon do przyjaciół - powiedziała Miśka, wystukując numer.

- Halo, Magda?

- Miśka! Boże! Gdzie jesteś?! Jak się czujesz?!

- Dobrze, wszystko w porządku. Jestem w Warszawie.

Może niedługo u was będę...

- Miśka, słuchaj, tu jakieś trzy godziny temu przyszło trzech zbirów...

- Boże! Co ci zrobili?

- Nic, nic, nie bój się, ale... Bardzo się przestraszyłam.

Uchyliłam drzwi, a ci wdarli się do środka. Wiesz przecież, że nie bardzo potrafię tarasować wejścia, a
Kośmy nie było.

Zaczęli łazić po mieszkaniu. Powiedzieli, iż są twoimi znajomymi, że się z tobą umówili i pytali, czy nie
dzwoniłaś i czy nie mówiłaś, gdzie jesteś albo kiedy przyjdziesz. Nic nie powiedziałam.

- Bo przecież nic nie wiedziałaś.

- No, tak... I jeszcze bardzo się dziwili, że można mieć w domu tyle książek.

- Może jacyś alergicy. Wiesz, wrażliwi na kurz.

- Tak, tak, na pewno są wrażliwi. W każdym razie nie wiem, czy dobrze zrobisz, przyjeżdżając tutaj.

- Boże, masz rację!

- Masz gdzie się podziać?

- Tak. Nie wiem. Tak. Nie martw się. Odezwę się wkrótce. Gdyby wrócili, nie mów, że dzwoniłam.
Pamiętaj, to ważne: nie miałaś ode mnie żadnego sygnału. Musisz udać, 160

że się strasznie martwisz. Powiedz, że dasz znać na policję, że zaginęłam.

- Miśka, w co ty się wpakowałaś?

- Nic takiego. Odezwali się starzy znajomi. Sprawa taka bardziej romansowa. Ktoś jest nachalny i muszę
go spławić.

- No, to kamień spadł mi z serca. Będę milczeć jak grób.

Trzymaj się, pa.

Miśka wyłączyła słuchawkę, ale jej nie odłożyła. Zamarła na krześle, zastanawiając się, co zrobić i gdzie
iść. Gdzie iść?

Dobre pytanie. Może znalazłaby parę miejsc na noc, dwie, może tydzień, ale nie będzie narażać
przyjaciół ani rodziny!

Ten notes z adresami w szufladzie Sumiastego! Każdy może się teraz spodziewać odwiedzin. Nikt ze
znajomych nie powinien wiedzieć, gdzie jest Miśka, bo przecież w razie czego nie sposób oprzeć się sile
perswazji Krętków.

No, ale gdzie ona jest właściwie? To znaczy, gdzie będzie, bo ma przecież adres aktualnego pobytu...
Miśka spojrzała na kartkę, potem na mieszkanie, potem na kartkę i znowu na mieszkanie. Było całkiem
niegłupie - jedno wielkie pomieszczenie z aneksem kuchennym i antresolą, na której stało wielkie łóżko.

Na dole mała kanapka, fotele, ława, telewizor, z boku komputer, półki z książkami -

wszystko całkowicie zadowalające.

Dopiero kiedy Miśka zrobiła to podsumowanie, zrozumiała, do czego prowadziło i co z niego wynika.
Musi tu zostać. Właśnie tu, bo na razie nie ma innej możliwości.

W tym czasie skontaktuje się z dziewczynami i postara się coś wymyślić. Na razie nie ma przecież
żadnych pieniędzy, żadnych dokumentów, żadnej możliwości, żeby tak z miejsca znaleźć sobie inne
lokum. Tu właśnie jest najbezpieczniej - wiadomo, najciemniej pod latarnią. W dodatku będzie mogła
trzymać rękę na pulsie i kontrolować poczynania Krętka. Gdyby ewentualnie ktoś odkrył jej obecność u
Grdybka i coś mu się w związku z tym przydarzyło... nie jest z nim związana na tyle, żeby się tym teraz
przejmować.

161

Proste, genialne, wykonalne. Do rzeczy.

Kiedy rozmawiała przez telefon, Marcin Grdybek dyskretnie usunął się do kuchni. Prawdopodobnie i tak
słyszał, co mówiła, ale co mógł z tego zrozumieć - to już całkiem inna sprawa. Teraz przyniósł jej herbatę
i usiadł na fotelu obok.

- Co teraz? - spytał.

Postanowiła na razie nie wywoływać u niego kolejnego szoku i wtajemniczać go w swoje plany powoli i
delikatnie.

- Nie wiem - powiedziała obłudnie.

- Powinnaś chyba zadzwonić na policję, iść na pogotowie, zbadać się, zrobić obdukcję - mówił.

- Nie, nie trzeba... to znaczy... to nic nie da...

- Nie masz się czego bać - rzekł poważnie. - Jestem prawnikiem. Nazywam się Marcin Grdybek.

- Mi...miło mi.

Miśka pomyślała, że na razie nie będzie się przedstawiać. Ostatecznie jeśli kancelaria
Gałganko&Pacanko zajmuje się od dawna sprawami pana Krętka, to nazwisko Miśki powie Grdybkowi
aż za dużo.

- Posłuchaj, postaram się zrobić wszystko, żeby nie ukręcili głowy ani tobie, ani tej sprawie - powiedział
Grdybek. - Złożysz zeznania, sprawcy muszą być ukarani.

Jego postawa wytrąciła ją z równowagi. Nie spodziewała się, że będzie się zachowywał tak...
pryncypialnie, i to wobec swojego klienta. W dodatku propozycja składania zeznań i znajomość
wszystkich związanych z tym okoliczno

ści zupełnie nie przemawiały jej do rozumu. Należało go jakoś uspokoić, bo gotów sam chwycić za

słuchawkę i zadzwonić pod 997.

- Powiedz, pracujesz dla nich, prawda? - spytała.

- Pracuję w kancelarii prawnej. Krętek jest naszym klientem, ale to nie znaczy, że mam przymykać oczy
na jego zbrodnie.

- Co ty sobie pomyślałeś, jak znalazłeś mnie w bagażniku? Prawie od razu wiedziałeś, że uciekłam z
Krętek.

- Przecież wiem, ż% to gangsterzy. Szczerze mówiąc, 162

myślałem, że zatrzymują się na przestępstwach... hm... gospodarczych, na przemycie, handlu na czarnym
rynku różnymi... niezupełnie legalnymi substancjami... ale uprowadzenie i gwałt to już co innego. Jak cię
zobaczyłem... miałaś taką minę jak przerażone zwierzątko...

- Aha, więc to o minę chodziło... - mruknęła Miśka, dodając w myślach: „Ech, stary, gdybyś widział
siebie!"

- Myślałem, że jesteś jakąś dziewczyną z zagranicy, którą sobie sprowadzili, a potem, nazwijmy to,
naruszyli warunki umowy. Uważają, że w stosunku do takich osób są bezkarni. No i w pewnym sensie
mają rację. Skoro jesteś Polką i nie pracujesz... Bo, jak rozumiem... nie pracujesz...?

- Pracuję - odparła z dumą Miśka.

Była bardzo zadowolona, że ma pracę, za którą ktoś jej płaci. Grdybek przyglądał jej się z
niedowierzaniem.

- Żebyśmy się dobrze zrozumieli: pracujesz jako prostytutka?

- No, coś ty? - odparła zdumiona.

- No, to dobrze - westchnął z ulgą. - W takim razie sprawa jest o wiele prostsza, niż zakładałem.
Oczywiście, tego typu sprawy nigdy nie są proste, ale przecież żyjemy w cywilizowanym kraju.

- Żaden kraj nie jest tak cywilizowany, żeby jeden człowiek nie mógł krzywdzić drugiego - uniosła się
Miśka. - Czy ty wiesz, co mówisz? Wiesz, co oni zrobią z tobą i ze mną?

- Póki nie będziemy godzili w ich interesy, powinni pójść na ustępstwa. Jestem gotów podjąć ryzyko,
jeśli ty tak zrobisz - powiedział zdecydowanie Grdybek.

„Zaszczytnie beznadziejny przypadek" - pomyślała.

Być może zresztą nie jest tak bezinteresowny, jakby się zdawało. Być może chce wygrać tę sprawę dla
siebie, żeby zdobyć Tamarę? Chybaby się rozczarował, wiedząc, że oblubienica Krętka zaakceptowała
morderstwo jako sposób rozwiązania problemów małżeńskich. Na razie oszczędzi mu tej wiedzy, ale
chyba musi jednak uchylić rąbka ta-163

jemnicy. W końcu nie można tak długo robić człowieka w konia.

- Posłuchaj - powiedziała. - Ja... Zostałam porwana, to prawda. Grożono mi, to prawda. Szantażowano
mnie i przetrzymywano wbrew mojej woli, ale nie jestem ofiarą gwałtu ani żadnej fizycznej przemocy.
Nikt mnie nie bił, nie torturował ani nawet nie głodził. Sama trochę się dziś wygłodziłam, ale za to w
sumie nikogo nie winię.

- Więc... dlaczego, czemu tak wyglądasz? - spytał.

- To akurat inna historia - powiedziała Miśka. - To znaczy, one się łączą, ale to nie jest teraz ważne.
Nazywam się Michalina Michałkowska. Miśka, Misia. Coś ci to mówi?

Grdybek patrzył, nie rozumiejąc, ale zaraz na jego twarzy pojawił się wyraz olśnienia, a potem niesmaku.

- Więc ty jesteś tą małą pokojówką Celiny Krętek, która tak napsuła nam krwi?

- Powiedzmy, że to się zgadza mniej więcej.

- No, to pięknie. Już prawie wszystko rozumiem. Kontaktowaliśmy się nawet z twoim prawnikiem
Atanazym Glizduszko...

- Pan Glizduszko i jeszcze jeden Przyjaciel pomogli mi się ze wszystkiego... wyglizdać.

Wyglizdać. To było właśnie słowo, którego zawsze brakowało jej do opisania całej tej śliskiej sytuacji z
odwoływaniem zeznań.

- Miałaś dużo ciekawych informacji - przyznał Grdybek.

- Staram się nadal trzymać wysoki poziom.

- Chcesz znowu zeznawać?

- Broń Boże!

- Więc po co cię, jak mówisz, porwali, szantażowali i przetrzymywali?

- Chodziło o matrymonialne plany pana Krętka.

- Ach tak - zasępił się.

- Pan Krętek trochę się zagapił, kiedy Celina zwiała z kraju. Potem bardzo dobrze się zaszyła. Trudno mu
było ją znaleźć i w ten właściwy dla niego sposób poprosił mnie o pomoc.

164

- Coś mu powiedziałaś?

- Tak, ale okazało się, że sama mam nieaktualne informacje. One - to znaczy Celina z innymi kobietami i
jednym takim, mniejsza o niego - już się gdzieś wyniosły. Nie wiem, czy wyjechali na wakacje, czy po
prostu już im się tam znudziło, czy wiedzą, że on je szuka... W każdym razie na wszelki wypadek muszę je
ostrzec.

- No, wiesz! - uśmiechnął się. - Celinie Krętek nie zale

ży chyba na tym małżeństwie. Oczywiście, postaramy się wydrenować ją z pieniędzy, ale po pierwsze,
ona sama może wynająć prawnika i jakoś się zabezpieczyć, a po drugie...

- Nie ma żadnego po drugie. Paweł Krętek chce ją zabić.

- Co ty mówisz?! - roześmiał się Marcin Grdybek. -

Przecież...

- Przecież tobie tego nie powie - przerwała Miśka. -

Chciał to załatwić tak, żeby wyglądało na wypadek. Nie musiałby się procesować, byłby z miejsca
wolny.

- Przecież chodziło mu głównie o odzyskanie pieniędzy.

- Tak, ale w międzyczasie dowiedział się, że Celina okryła go hm... niesławą i dlatego chce się jej za
wszelką cenę pozbyć. Może ta cena to właśnie jej pieniądze. Gdyby wszystko poszło po jego myśli, już
dziś byłby wdowcem.

- To dlatego...! - zawołał Grdybek i urwał.

- Co: dlatego? - spytała niewinnie.

- Nic, nic. Po prostu pewne fakty zdają się potwierdzać twoją wersję - wyjaśnił oględnie.

Siedział nachmurzony, pocierając czoło i wyraźnie się zastanawiając, jak w tej sytuacji postąpić.
Wreszcie spojrzał na Miskę i jakby się wzdrygnął.

- Oczywiście, musisz je ostrzec. Nikomu nie powiem, że cię znalazłem, wywiozłem i w ogóle coś o tobie
wiem. Naprawdę nic ci nie zrobili... fizycznie? - dodał, przyglądając się jej z niedowierzaniem.

- Nie, nic. Po prostu ukrywałam się w ciężkich warunkach.

- Dobrze by było, gdybyś nadal przez jakiś czas się po-165

ukrywała, może wyjechała... Jeśli oczywiście nie chcesz skorzystać z pomocy policji czy pogotowia...

- Nie, nie chcę.

- No, to w takim razie... Może cię gdzieś podwieźć?

Skończyły się żarty, zaczęły się schody. Miśka zebrała się w sobie i zaczęła najtrudniejszą w życiu
przeprawę:

- Możesz mi zaproponować coś więcej - powiedziała.

- Tak? - zaciekawił się. - Mów. Zobaczę, co da się zrobić.

- Muszę się u ciebie zatrzymać.

- Chcesz się wykąpać, doprowadzić do porządku? Nie ma sprawy, zaraz dam ci ręcznik...

- To też, ale chodzi mi o coś więcej.

- Mianowicie? - Teraz stał się już bardzo podejrzliwy.

I słusznie.

- Będę się u ciebie ukrywać - oświadczyła.

- Słucham?!

- Słuchaj. Krętek ma nadzieję, że zginęłam, ale jest mały szkopuł: nie ma dowodów. Nie ma ani kawałka
mojego ciała.

- Tak sądzę - powiedział Grdybek z pewną nerwowo

ścią.

- Dlatego mnie szuka. Ma adresy wszystkich moich przyjaciół. Dziś u przyjaciółki, u której mieszkam,
było dwóch zbirów. To samo może się stać z innymi. Po prostu nie mogę ich narażać.

- Świetnie, że znalazłaś osobę, którą możesz... Nie, to mi się śni!... Czy mi się zdaje, czy żartujesz?

- Bardzo mi przykro, ale nie.

- Rozumiem, że nie chcesz nikogo narażać, ale przecież nikt ci nie każe mieszkać z przyjaciółmi.
Wynajmij sobie jakiś pokój w hotelu... Nie wiem, to naprawdę nie jest w tej chwili mój problem.

- Nic sobie nie wynajmę, bo nie mam żadnego dowodu tożsamości ani dostępu do swoich pieniędzy.
Mieszkanie w hotelu jest niebezpieczne, człowiek musi wychodzić, styka się z innymi ludźmi, może
zostać rozpoznany... A poza 166

tym muszę mieć pod ręką Internet i telefon, żeby być w kontakcie z dziewczynami i nie stracić pracy.

- Pożyczę ci pieniądze i grzecznie się wyniesiesz - powiedział Grdybek, z trudem opanowując
wściekłość. - Nic więcej dla ciebie nie zrobię. Nie mam zamiaru narażać się na śmierć przez jakąś
cholerną, głupią dziewuchę i małżeństwo gangstera!

- Musisz mi pomóc, nie masz wyjścia - powiedziała spokojnie Miśka. - Nie wyjdę stąd, nie mam gdzie.

- Więc może wrócisz do Krętek? Z tego, co mówiłaś, nie było ci tam tak źle.

Grdybek wziął słuchawkę i dodał:

- Przekroczyłaś wszelkie granice mojej gościnności i swojej bezczelności. Możesz wziąć wszystkie
pieniądze z portfela. Leży tam. Masz pięć minut, a potem dzwonię do Krętek.

- Dzwoń od razu. Ja też chętnie porozmawiam z panem Krętkiem. Powiem mu, że jego prawnik wszedł w
intymny kontakt z jego narzeczoną w jego własnym gabinecie.

Marcin Grdybek zastygł w pół ruchu. Wyraz zdumienia i niedowierzania na jego twarzy stopniowo
zamieniał się w dziką furię. Kiedy się odezwał, wydawał się innym człowiekiem.

- Wiedźma - powiedział lodowato. - Jesteś wiedźmą.

Wyglądasz jak wiedźma, mówisz jak wiedźma, działasz jak wiedźma. Powinni cię wykończyć.

Wstał i przysuwał się do niej powoli, jak drapieżnik podchodzący swoją ofiarę. Takie przynajmniej
wrażenie odniosła Miśka. Pamiętając podobną scenę z Magdą, ukry

ła się za kanapą. Miała zresztą duże możliwości manewrowania między meblami, z czego po chwili
zaczęła korzystać.

- Zabiję cię, mała pluskwo - oznajmił tymczasem Marcin Grdybek.

Ze względu na pewne skojarzenia ze szpiegowaniem Miśka samokrytycznie nie zaprotestowała
przeciwko temu obraźliwemu porównaniu.

167

- Jesteś prawnikiem, nie mordercą - przypomniała mu przytomnie.

- Mordercą też się nie jest, tylko się staje - odparł, okrą

żając kanapę.

Miśka na wszelki wypadek przesunęła się za fotel.

- Jak więc mnie zabijesz, morderco in spe?

- Uduszę - odrzekł bez namysłu.

- Miałam już do czynienia z dusicielem - powiedziała. -

Grożono mi także ćwiartowaniem, pogrzebaczem, średniowieczną maszyną do dziurkowania i zabawą z
obleśnym typem.

- Widocznie wzbudzasz w ludziach bardzo złe emocje.

Przeskoczył nagle przez kanapę i złapał Miskę za rękę i kark.

- Więc dobrze, zabij mnie! - zawołała. - Zrób za nich brudną robotę! Wolę nawet!... Może załatwisz to
jakoś po ludzku!...

- Nikt cię nie będzie zabijał, mała czarownico, wywalę cię za drzwi! - powiedział Grdybek, ciągnąc ją
ku wyjściu.

- Pójdę na policję i powiem, że doprowadziłeś mnie do tego stanu! A potem zadzwonię do Krętka.
Zostaw mnie!

Nie żartuję!

- Powiedz, za co mnie karzesz? - spytał, bezradnie wypuszczając ją z rąk. - Za to, że chciałem ci pomóc?
Że chcia

łem dla ciebie ryzykować?

- Daję ci szansę, ryzykuj nadal! Teraz dopiero możesz pokazać, na co cię stać...

- Wtedy ryzykowałem karierę, teraz życie! To już nie jest sprawa pospolitego przestępstwa, tylko ich
prestiżu i interesów! Wiesz, co mi zrobią, jeśli się dowiedzą, że pomagam ich wrogowi?

- A wiesz, co mi zrobią? Bo ja wiem. Już mi pokazywali.

Marcin Grdybek usiadł na podłodze i dłońmi objął głowę. Milczał. Rozważał. Być może popadał w
nerwowe za

łamanie. Miśka wielkodusznie dała mu czas, by pogodził

się z rzeczywistością, po czym rzekła głosem ciepłym i dodającym otuchy: #

168

- Obiecuję, nie będę siedziała ci długo na głowie. Przysięgam: tydzień, najdłużej dziesięć dni. Nawet nie
zauwa

żysz, że tu mieszkam. Nikt się o tym nie dowie, jeśli ty nikomu nie powiesz. Skontaktuję się z moimi
przyjaciółkami i one prześlą mi pieniądze. Wynajmę sobie mieszkanie, ale na to potrzeba paru dni.
Przepraszam, że cię tak... wkurzyłam... ale naprawdę nie mam wyboru... Ja też się cholernie boję.

Grdybek spojrzał na nią z rezygnacją. Była to rezygnacja kompletna, jakby nie tylko się oswoił z
mieszkaniem z wiedźmą, ale z utratą przyszłości, mienia, kariery i tym podobnych drobiazgów, o które tak
przesadnie dbają ludzie, którzy je mają. Widząc go tak pogodzonym z losem, Miśka natychmiast
odzyskała sporo ze swojego zwykłego animuszu.

- Chciałabym się wykąpać. Dostanę ręcznik? - spytała.

Siedziała w wannie i próbowała doprowadzić się do porządku. Nie było to łatwe. Nie miała swojego
szamponu, odżywki, żelu do kąpieli, żelu do twarzy i do paru jeszcze innych części ciała. Wszystko to
miało zastąpić jedno, jedyne mydło. Dobrze, że przynajmniej nie szare. Tymczasem inne kosmetyki w
łazience były przeznaczone dla mężczyzn i Miśka, używając ich, miała wrażenie, że używa środków do
pielęgnacji zwierząt.

Jak ja teraz pachnę? - myślała z niechęcią. - Mam nadzieję, że to nie jest jakaś mikstura na wypadanie
albo porost włosów. Czy ich skóra pracuje normalnie jak u człowieka? Kto wie, czy nie dostanę po tym
jakichś liszajów nad czołem? W życiu nie brałam tak stresującej kąpieli. Nie wytrzymam tego drugi raz.

Będzie mi musiał kupić trochę kosmetyków. Zrobię listę. Aha, na wszelki wypadek dobrze byłoby
zafarbować włosy. Może trochę podciąć? Trzeba się odrobinę zakamuflować, może nawet zbrzydzić. I
ubrania.

Te są kompletnie brudne, a spodnie porwane. Niech jeszcze kupi mi ubrania. Ale jak mu wytłumaczyć, co
mi się podoba i jaki mam rozmiar? Może powinien wziąć na wzór? Za-169

raz wstawimy pranie i potem zobaczymy, co się z tego da odzyskać.

Tak dumając, Miśka wyszła wreszcie z wanny i stanęła przed dużym lustrem. W szafce znalazła nową
szczoteczkę do zębów. Nie miała jednak szczotki, a po kąpieli na jej głowie powstał fantazyjny kołtun, z
którym nie dało się nic zrobić.

„Wyglądasz jak wiedźma - przypomniała sobie. - Miły facet, nie ma co".

No, może nadal nie była w najlepszej formie, ale chyba to nie powód do tak daleko posuniętej szczerości.
Co prawda, Tamara miała nad nią przewagę - i to jakichś dziesię-

ciu-piętnastu centymetrów. Na pewno nie brakowało jej kosmetyków. To jednak duży pech, że nie trafiła
do łazienki Tamary. Może wbrew obawom Miśki pomogłaby jej nawiązać kontakt z Celiną i
doprowadzić do normalnego rozwodu? Przecież nie zależało jej chyba na welonie i wiązance, zwłaszcza
kosztem czyjejś śmierci? Na dwoje babka wróżyła. Teraz i pewnie już nigdy nie da się tego rozstrzygnąć.
A więc koniec ze snuciem jałowych rozważań tuż przed snem.

A właśnie. Ciekawe, gdzie ten biedny Grdybek będzie spał? Kanapa jest stanowczo za wąska i za krótka,
nawet jak dla niej. No, ale to jego problem. Na pewno coś wymyśli, w końcu jest u siebie.

Miśka ubrała się w jego szlafrok i wyszła z łazienki.

Marcin Grdybek siedział na kanapce przed telewizorem i nerwowo przerzucał kanały. Kiedy zobaczył
Miskę, przerwał tę pasjonującą czynność i na dłuższy czas zatrzymał

na niej wzrok.

- Wyglądam trochę lepiej, co? - spytała.

- To jest MOJ szlafrok - stwierdził.

- Nie mam co na siebie włożyć - wyjaśniła potulnie. -

Wrzuciłam wszystkie rzeczy do pralki.

- Sprowadziłem sobie do domu konia trojańskiego - odrzekł nieco od rzeczy, przynajmniej tak się jej
zdawało.

170

Postanowiła dyplomatycznie nie komentować tej uwagi.

- Co mam zjeść? - spytała.

Poziom głodu dawno już przekroczył wszelkie alarmujące wskaźniki i przestał wskazywać cokolwiek.
Jedynie zdrowy rozsądek podpowiadał Misce, że powinna coś w siebie wrzucić.

- Poszukaj w lodówce - burknął.

Wstał i poszedł do łazienki.

- Jasne, Panie Gościnny, obsłużę się sama. Pewnie mia

łeś bardziej wyczerpujący i nerwowy dzień od mojego - zauważyła sarkastycznie, wlokąc się do kuchni.

Zabrała długie pętko kabanosów, ukrojoną niewprawnie pajdę chleba, kartonik mleka i tak wyposażona
usiadła przed telewizorem. Na wybranym przypadkowo kanale szedł właśnie film sensacyjny. Miśka bez
wahania przełączyła na stację muzyczną.

- Człowiek wraca do domu po ciężkim dniu, chce odpocząć od tego całego brudu, a tu to samo: porwania,
szantaże, wymuszenia, kradzieże, morderstwa, ucieczki, pościgi - sarkała, wpijając zęby w chleb. - Świat
traci proporcje.

Obudziła się w nocy na tej samej kanapce, zmarznięta, z ze-sztywniałym karkiem, trzymając pajdę w
zaciśniętej dłoni.

Była przykryta kocem, ale wcale jej to nie uradowa

ło. Z pewną nostalgią wspomniała Serafina i to, z jakim pietyzmem położył ją do łóżka. Ach, Serafin! To
był jednak dobrze wychowany młody człowiek. Po prostu źle trafił

z pracą.

Odłożyła niedojedzony chleb, po omacku ruszyła na antresolę, dotarła wreszcie do łóżka i położyła się z
prawdziwą ulgą. Nie zdążyła jeszcze zasnąć, gdy leżący obok facet obudził się i wydał okrzyk
przerażenia. W następnej chwili zepchnął ją na podłogę.

- Co to ma być?! - zawołała z bolesną pretensją.

- Tego już za wiele - powiedział. - Nie będziesz spała w moim łóżku. I bez tego całą noc śnią mi się
koszmary.

171

- To gdzie mam spać? - spytała żałośnie.

- Może na klatce schodowej - zaproponował. - Byle dalej ode mnie.

- Przecież cię nawet nie dotknę!

- Jeszcze tego brakowało. Mówię ci, nie wchodź tu, bo znowu cię wypchnę.

- Co to ma być?! - zawołała Miśka z pretensją jakąś godzinę później, lądując znowu pod łóżkiem, chociaż
z drugiej strony.

- Ostrzegałem - powiedział Grdybek.

- Miałam cholernie ciężki dzień. Chciałabym się porządnie wyspać!

- Ja też.

- To się nie wyklucza.

- Wyklucza stanowczo w jednym łóżku. Na dole jest kanapa.

- Ona jest za mała. Nie mieszczę się.

- Trzeba było tak nie rosnąć.

Ta uwaga była zdecydowanie nie na miejscu wobec Miśki i jej raczej skromnych gabarytów. Nie miała
jednak zamiaru kłócić się o fakty - to znaczy o drobiazgi.

- Skoro już urosłam, to może się tu jednak z brzeżku położę? - zaproponowała.

- Nie - powiedział twardo.

- Czemu nie?

- Nie dyskutuj ze mną. Jestem u siebie i nie muszę się tłumaczyć, zwłaszcza o czwartej nad ranem.

- Nie masz racji. Jest czwarta za dwadzieścia. Powiem ci, jak będzie i za piętnaście, i za dziesięć, i za
pięć, chcesz?

A o czwartej zaśpiewam „Panie Janie".

- Nie, to się nie może dziać. To mi się tylko śni...

- Sam jesteś sobie winien. Położyłabym się cicho i miałbyś spokój do rana.

- Boże... - Usiadł na łóżku i o ile mogła wnioskować z tonu jego głosu, był na skraju rozpaczy. - Czy ty
nie rozumiesz, że się muszę wysjDać?

172

- Nie dam ci spać, dopóki...

- Już dobrze, dobrze, dobrze! Tylko przestań gadać!

- Nie lepiej było tak od razu?

- Nie mów nic, bo cię uduszę.

- No, to dobranoc.

Kiedy Miśka obudziła się następnego ranka, Marcin Grdybek właśnie kończył szykować się do pracy. Z
łóżka na antresoli widziała, jak na stojąco pije kawę, słuchając wiadomości w TV i wyglądając przez
okno.

- Dzień dobry! - zawołała.

Zakrztusił się i oblał kawą.

- Jasna cholera! - krzyknął w ramach przywitania.

Odstawił kubek i wbiegł na górę, zdejmując po drodze krawat i koszulę. Dopadł szafy i zaczął nerwowo
przerzucać wieszaki. Miśka przyglądała się temu wszystkiemu z niemałym zainteresowaniem.

- Słuchaj, zostawisz mi swój telefon? - spytała.

- Dlaczego miałbym ci zostawiać swój telefon?

- W razie jakiegoś wypadku...

- W razie jakiego wypadku? - Odwrócił się, patrząc na nią czujnie. - Masz jakieś plany?

- Och, przestań, po prostu powinnam mieć chyba jakiś kontakt z tobą, skoro tu mieszkam, prawda?

- Posłuchaj, w tym domu nigdy nic się nie działo. Wprowadziłem się rok temu. Przez ten czas nie było
żadnej awarii, usterki, pożaru, włamania, zalania, nic. I życzę sobie, żeby tak zostało.

- Nie mam na wszystko wpływu! - zawołała.

- I chwała Bogu. Zostawię ci swój telefon, ale masz nie dzwonić z żadnymi głupotami. Ustalmy: nie
odbierasz telefonów, nie otwierasz drzwi, nie wyglądasz przez okno, nie hałasujesz, po prostu cię tu nie
ma!

- Przecież wiem. Chyba jestem tu po to, żeby się ukrywać, nie?

- No, mam nadzieję, że jakiś instynkt samozachowawczy kieruje twoim życiem.

173

- Instynkt samozachowawczy? O, właśnie! Muszę ci napisać, co masz mi kupić.

- Słucham?!

- Chodzi o kosmetyki - wyjaśniła, wyłażąc w pośpiechu z łóżka. - Zaciągnę u ciebie pożyczkę, dobrze?
Zaraz przygotuję listę. Nie patrz na mnie tak, jakbyś się denerwował.

Nie jestem w stanie używać tych twoich tam... środków...

- Ale jednak wczoraj pół żelu do kąpieli jakoś się wylało?

- No, wiesz? Będziesz mi wypominał jakiś głupi żel?

Nawiasem mówiąc, cholernie wysusza skórę. Gdzie masz kartki?

- Leżą koło telefonu.

- Takie małe? Chciałam, żeby wszystko zmieściło się na jednej.

- Wystarczy A4? - spytał zgryźliwie.

- Może być nawet zeszytowa, napiszę w kilku rzędach albo po obu stronach.

- Chyba nie mówisz poważnie?

- Jak najbardziej - mruknęła, starając się zapisać wszystko i szybko. - O, już.

Marcin Grdybek wziął kartkę i patrzył na nią, nie wierząc własnym oczom.

- Przepraszam, ile tego jest? Dwadzieścia osiem rzeczy?!

- Wczoraj naliczyłam trzydzieści dwie... Musiałam coś przeoczyć, zaczekaj...

- Wybij to sobie z głowy! Masz wybrać pięć. Pięć. - Pokazał dłoń z rozłożonymi palcami.

- Co takiego?!

- Pospiesz się, już jestem spóźniony!

- Nie potrafię!...

- Mówią, że życie to sztuka dokonywania wyborów -

stwierdził, kierując się do drzwi.

- Już! Czekaj. Niech zbiorę myśli... Szampon, odżywka, farba, nawilżający żel pod prysznic, krem do
twarzy... Nie, zaraz... Czy ja dobrze wybrałam... Może jednak...

- Wychodzę.

174

- Dobrze, niech będzie! - krzyknęła w rozterce. - Tylko nie zapomnij o szczotce do włosów i pilniczku do
paznokci i... no, to cześć.

Pożegnanie było wystosowane do już zamkniętych drzwi.

Miśka wzruszyła ramionami. Była autentycznie przygnębiona, że nie udało jej się nic więcej
wynegocjować. Pięć!

I żadnej dyskusji! Cholerny patriarchat.

Miała jednak ważniejsze rzeczy na głowie oprócz fantazyjnego kołtuna, które trzeba było rozplatać. Po
pierwsze, należało jak najszybciej ostrzec Celinę. Miśka i tak nie mogła sobie darować, że zapomniała
zrobić to wczoraj. Jeśli ten jeden dzień miałby zaważyć na życiu Celiny i Marii... Och, wolała nawet nie
myśleć. Usiadła do komputera, weszła na swoje konto i wystukała szybko treściwy list: Wikta, ratuj!!!
Przekaż Celinie, że mąż chce ją sprzątnąć. Musicie się ukrywać. Ja również się ukrywam. Nie mam
dokumentów i pieniędzy. Potrzebuję waszej pomocy. Na razie jestem bezpieczna, czego i Wam życzę.

Wasza Misia

A teraz sprawa brylantów. Miśka wyjęła je z rękawiczki i dłuższą chwilę cieszyła się ich widokiem,
ciężarem i wielkością. Jeśli były chociaż w połowie tak cenne, jak piękne, musiały kosztować
niewyobrażalną masę pieniędzy. Miśka postanowiła, że na pamiątkę zostawi sobie jeden lub dwa, a
reszta pozwoli jej zażywać przyjemności życia na jakiejś karaibskiej wysepce.

Na razie przedmiot rabunku należało bardzo dobrze ukryć, najlepiej gdzieś w trwałych i stałych
zakamarkach mieszkania, w jakiejś szparze pod progiem albo za klepką.

Wczoraj przełożyła kamienie do kieszeni szlafroka i odczuwała to bardzo boleśnie podczas snu i zrzutek
z łóżka. Następna taka noc zdecydowanie nie wchodziła w grę. Miśka schowała brylanty z powrotem do
rękawiczki i rozejrzała w poszukiwaniu skrytki.

175

Mieszkanie było jednak w obrzydliwie dobrym stanie.

Miśka obeszła je prawie na kolanach i nie zauważyła żadnych szpar, usterek i innych możliwości ukrycia
skarbu.

Chyba będzie musiała coś tu zdewastować.

Ściany wykończone były gipsowymi płytami, co oznaczało, że między płytą a właściwą ścianą było
trochę miejsca. Należało tylko wydłubać trochę gipsu i już powstawał odpowiedni schowek. Teraz
Miśka zaczęła oglądać mieszkanie pod zupełnie innym kątem. Schowek powinien być dosyć nisko, tuż
nad listwą podłogową, najlepiej za jakimś meblem, który nie jest zbyt ciężki i którego za często się nie
odsuwa.

Nieoczekiwanie odkryła, że do tego celu świetnie nadaje się szafa przy drzwiach wejściowych. Była to
po prostu wnęka, którą zabudowano drzwiami. Dosyć nisko nad podłogą miała półkę, pod którą i na
której stały buty. Oczywiście, buty dosyć często są używane, ale jednak nikt nie wyciąga ich z szafki,
kładąc się na parkiecie. Wszystko to wyglądało obiecująco. Miśka poszła do kuchni i zastanawiała się,
jakiego narzędzia użyć do wydłubania mysiej dziury. Nóż? Zbyt banalne. Widelec? To już gdzieś było.

Do wydłubania okrągłej dziury w ścianie najlepiej posłużyć się łyżką!

Wzięła łyżkę stołową, wyjęła z szafki buty i zaczęła najpierw delikatnie, a potem bardziej energicznie
dłubać w ścianie. Była już trochę zniecierpliwiona brakiem spektakularnego efektu, gdy tak mocno
walnęła w gips, aż wbiła łyżkę w cegłę, pustak czy inny żelazobeton. Narzędzie pracy kompletnie się
zdeformowało, ale otwór powstawał

z zadziwiającym trudem. Nim wykonała go na tyle, by wetknąć do środka rękawiczkę z zawartością,
minęła chyba godzina.

Wreszcie jednak schowek został ukończony. Miśka wypełniła go zgodnie z przeznaczeniem, uprzątnęła
śmieci, wstawiła buty na miejsce i siadła pod szafą naprawdę zadowolona. Pięknie. Co teraz?, 176

Po tak starannym wykonaniu obydwu punktów planu mogła z czystym sumieniem zabrać się do pracy nad
artykułem do „Ale dobrze". Jak pamiętamy, miał on dotyczyć problemów młodzieży, a dokładniej -
kwestii kupna odpowiednich butów. W tej chwili Miskę bardziej poruszał problem straty odpowiednich
butów, nic więc dziwnego, że pisanie szło jej jak po grudzie.

W trakcie tej orki na ugorze co piętnaście minut sprawdzała stan swojego konta internetowego i w końcu,
około szóstej wieczorem, dostała upragnioną odpowiedź.

Misiu droga, ty głupia bździągwo. Po jaką cholerę wróciłaś do Polski? Spotkajmy się w niedzielę za
dziesięć dwudziesta na Rynku Nowego Miasta. Będę w czapce przed kinem.

Celina

Nigdy w życiu nie dostała jeszcze listu od Celiny i nie miała pojęcia, co oznacza ta obca jej, lakoniczna
forma.

Wprawdzie jedna inwektywa i coś w rodzaju przekleństwa były całkiem w jej stylu, ale obietnica „będę
w czapce przed kinem" po prostu nią wstrząsnęła. Co to znaczy „w czapce"? W samej czapce? Czyżby
nie zostało jej nic oprócz czapki? Ale! Gdyby jeszcze kiedyś jakąś miała! Miśka jednak nie potrafiła
sobie przypomnieć, żeby Celina nosiła na głowie coś oprócz budzącej podziw, nieujarzmialnej burzy,
którą samokrytycznie nazywała hełmem.

Orka na ugorze została porzucona. Miśka siedziała na kanapie, wpatrując się w okno i gryząc paznokcie.
Może Grdybek będzie coś wiedział? Może jej słowa trochę otworzyły mu umysł na sprawki Krętka?
Żeby już przyszedł!

- Co to jest???

Słowom tym towarzyszyły jednocześnie śmiech i zgroza.

Miśka obudziła się na kanapie i zobaczyła, że Marcin Grdybek stoi przed włączonym monitorem
komputera. Najwyraźniej to, co tam czytał, bardzo go cieszyło. Miśka w panice uznała, że zapomniała
wylogować się z konta. Ten 177

cholerny, wyrachowany sługus Krętka właśnie odkrył jej kontakt z Celiną. Teraz cała banda Krętków
wpadnie do mieszkania, żeby ją związać i porwać po raz drugi. Celina zjawi się na Rynku w czapce, a
Krętki będą już na nią czekać. Reszty łatwo się domyślić i lepiej sobie tego oszczędzić.

Marcin Grdybek odwrócił się właśnie do Miśki. Jej mina musiała go zaskoczyć, bo przestał się śmiać i
podszedł bliżej.

- Co ci jest? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.

- Nie zbliżaj się do mnie - powiedziała cicho. - Ty... ty śmieciu!

- O co ci chodzi?

- Nie wiesz? Powiedz, jak wrażliwy, inteligentny, przyzwoity człowiek mógł się w ten sposób sprzedać?
Co się z tobą stanie za parę lat, jeśli ty w tej chwili jesteś w stanie zrobić wszystko dla... dla...

- Co ci odbiło? - zdumiał się Marcin Grdybek. - Ten głupi artykuł o butach to jakaś wielka tajemnica?
Może piszesz szyfrem? Nie bój się, nic z tego nie zrozumiałem...

Miśka szybko wstała i podeszła do komputera. Rzeczywiście, na ekranie prezentował się w całej
krótkości artykuł

o problemach młodzieży. Zamknęła go szybko i odwróciła się do Marcina.

- Chyba naprawdę miałam coś w rodzaju głupiego snu -

przyznała. - Co nie znaczy, że nie uważam cię za gnojka, mój panie. Nie rozumiem, jak można pracować
na usługach takich gadów jak Krętki?

- Po pierwsze, przypominam ci, że korzystasz z mojej gościny. Po drugie, ty też kiedyś pracowałaś dla
jednej z Krętków, więc powinnaś wiedzieć, jak to jest. Po trzecie, jestem rzeczywiście gnojkiem i
konformistą - pracuję dla ludzi, którym normalnie nie podawałbym ręki, pośrednio czerpię zyski z
przestępstw, zarabiam na obchodzeniu prawa, cudzołożę i wcale nie jestem z tego powodu rozdarty czy
nieszczęśliwy. Po czwarte, dziękuję Bogu, że nie muszę utrzymywać się z pisania takich rzeczy jak to, co
przed chwilą czytałem. To tyle na temat życiowych dylematów.

178

- No, wiesz? - zdziwiła się Miska. - Masz zupełnie pory pane życie.

- Ja mam porypane życie? W takim razie jak opiszesz swoje?

- Jako pełną katastrofę - odparła Miśka. - Ale powoli wychodzę na prostą. Mam świetlane perspektywy -
dodała z myślą o brylantach. - Wszystko idzie ku lepszemu.

- Ja zdecydowanie nie idę w twoją stronę - zastrzegł

Marcin Grdybek. - Ale zrewanżuję ci się dobrą radą: jeśli chcesz gdzieś wyjść, najpierw zwalcz ten
kołtun. Takie rzeczy wyszły z mody parę tysięcy lat temu. Tam w kącie pod drzwiami są twoje kosmetyki
- dwadzieścia osiem. Znaj dobre serce zimnego drania.

Rozwikłany za pomocą łez, palców i odżywki kołtun zamienił się w tragikomiczną strzechę. Patrząc z
przerażeniem w lustro, Miśka miała nieodparte wrażenie, że wygląda jak postać z komiksu, którą właśnie
poraził prąd.

Była przerażona. Nigdy w życiu nic podobnego jej się nie przydarzyło. To musiał być efekt działania
szamponu do pielęgnacji mężczyzn.

Próba ujarzmienia włosów nożyczkami do paznokci stworzyła fryzurę Piasta Kołodzieja. Tego już było
za wiele.

Zarzuciła na głowę ręcznik i wyjrzała z łazienki.

- Marcin?! - zawołała prosząco. - Masz może maszynkę do włosów?

- Chodzi ci o taką, która tnie do gołej skóry? - spytał, odwracając się od komputera.

- Tak - powiedziała zdecydowanie. - Właśnie o taką.

- Coś ty sobie zrobiła? - Wstał i podszedł do niej z niezdrową ciekawością. - Pokaż.

- Nie.

- Umiem ścinać włosy - powiedział. - Daj, zobaczę, czy można ci pomóc.

- Umiesz ścinać włosy? Żartujesz sobie ze mnie?

- Nie, naprawdę. Zawsze ścinałem młodszej siostrze.

- Nie mieliście pieniędzy na fryzjera?

179

- Fryzjerzy nie umieli jej dogodzić. Asia przechodziła przez różne subkultury. Praktycznie przez
wszystkie. A ja z nią - jako fryzjer.

- Nie wiem, czy to jest dobra rekomendacja - powiedziała z obawą Miśka.

- Daj, zobaczę. - Marcin niespodziewanie złapał za ręcznik i ściągnął go z głowy Miśki.

Myślała, że złapią go jakieś konwulsyjne drgawki, że legnie w progu, zarykując się ze śmiechu, ale nie.
Stał z ręcznikiem i wpatrywał się w nią z prawdziwą fascynacją.

- No, nie. Czegoś takiego z Asią nie przerabialiśmy -

rzekł, dotykając strzechy.

- Możesz mi pomóc? - spytała Miśka niemal ze łzami w oczach.

- Wożę cię w bagażniku, kupuję ci kosmetyki, rozmawiam z tobą, śpimy w jednym łóżku, chronię przed
zbirami. Dlaczego miałbym cię nie ostrzyc? To nic trudnego.

- I jak? - spytał Marcin Grdybek godzinę później.

Stali przed wielkim lustrem w łazience. Miśka przyglądała się odbiciu, kręcąc głową na wszystkie strony
i dotykając kosmyków. Włosy były dość krótkie, gęste i sprężyste. Wyglądały świetnie. Marcin pomyślał,
że zamienił czarownicę w całkiem przyjemną dziewczynę. Był z siebie zadowolony i mógł oczekiwać
uznania. Powinna przyznać, że dokonał czegoś wielkiego. Ale nie Miśka. Ona nie rozdawała

komplementów bez pokrycia, a nawet komplementy z pokryciem z trudem przechodziły jej przez gardło.

- No, jak? - powtórzył.

Odwróciła się do niego z uśmiechem.

- Jak mała owca, co? - spytała, dotykając czupryny.

- Jagnię - westchnął z rezygnacją.

- No, właśnie.

W każdym razie w y g l ą d a ł a na zadowoloną.

Cała garderoba Miśki, sfatygowana podczas pobytu w Krętkach, nadawała się wyłącznie do tego, żeby
żebrać w niej 180

na Dworcu Centralnym. Pozostało przekonać Grdybka, żeby udał się, gdzie trzeba, i zrobił stosowne
zakupy z już przygotowanej listy. Niestety, Grdybek wykazywał się w tej sprawie niechęcią i uporem
godnym lepszej sprawy. Twierdził, że łachy Miśki gwarantują, iż nie będzie wychodzić z domu i włóczyć
po okolicy, narażając swoje, a co za tym idzie - jego bezpieczeństwo.

Widząc, że w ten sposób nic nie wskóra, Miśka zrozumiała, że musi powiedzieć prawdę. Wyjaśniła
Grdybkowi, że ma spotkać się z kimś od Celiny Krętek. Nie zna zbyt dobrze tej osoby. Tu nie musiała
nawet kłamać - Celina w czapce to przecież ktoś zupełnie obcy. Nic więcej mu nie powie. Czasami po
prostu niedobrze za dużo wiedzieć.

A jeśli nadal będzie odmawiał współpracy, zaprosi tę osobę do jego domu. Co on na to?

- Nienawidzę cię - odparł. - Czy już ci to mówiłem?

Nienawidzę cię. Nie umrzesz śmiercią naturalną.

Następnego dnia Miśka spokojnie oczekiwała rozwoju wydarzeń, to znaczy powrotu Marcina z zakupów.
Tymczasem od samego rana siedziała przed komputerem, próbując sklecić artykuł do „Ale dobrze".
Problem obuwniczy starczał zaledwie na 924 znaki i nie chciał rozlać się na 2000. Może kolejne 1076
poświęci na opisanie problemów wynikających z problemów opisywania problemów młodzieży?

Rozważała tę propozycję bardzo poważnie, kiedy ktoś nerwowo nacisnął dzwonek, a potem
niecierpliwie zaczął

kopać w drzwi. Miśka szybko wyłączyła komputer, na palcach podbiegła do drzwi i czujnie
nasłuchiwała.

- Hej, to ja, otwieraj! - usłyszała przytłumiony głos Marcina Grdybka.

Wyjrzała przez wizjer i zobaczyła, że głos nie kłamał.

Pod drzwiami stał Grdybek obładowany jak wielbłąd i z jakiegoś powodu szalenie zdenerwowany.

Kiedy otworzyła, wpadł do mieszkania jak burza, zatrzasnął drzwi nogą, po czym zaczął ładować torby
do szafy.

181

- Co ci jest? - spytała ze szczerym zainteresowaniem.

- Za chwilę będzie tu Tamara - powiedział. - Musimy pomyśleć, jak jej wytłumaczyć, że się tu ukrywasz.

- Jak to? - zdenerwowała się Miśka. - Nic nie będziemy tłumaczyć! Musisz mnie schować! Rany, rany,
gdzie, do diabła!... Wiem, zamknę się w łazience! Powiesz, że zamek się zaciął...

Nim Miśka zrobiła krok w stronę łazienki, Grdybek złapał ją za rękę i usadził w miejscu.

- Zwariowałaś? Nie będziesz się chować! Usiądziesz tu i opowiesz jej wszystko od początku: że ten cały
Krętek cię porwał, przetrzymywał, szantażował, że chce zabić swoją żonę...

- Ona jest z nim w zmowie! - wydyszała Miśka, próbując się uwolnić. - Nie możemy jej o niczym
powiedzieć!

- Co ty? W jakiej zmowie? - zdumiał się Grdybek. -

Chyba naprawdę oszalałaś!

- Nie oszalałam! Słyszałam, jak z nim rozmawiała! Ona wie, że Krętek chce zabić Celinę, i nie ma nic
przeciwko temu! Nie wiem, jak się zachowa, kiedy mnie tu zobaczy, i nie chcę ryzykować! Zależy jej
cholernie na tym małżeństwie i w ogóle nie jest taka kryształowa, jak ci się zdaje!

Misce udało się wreszcie wyrwać z uścisku osłupiałego Grdybka. Zamknęła się w łazience, ale po chwili
przyszło jej do głowy, że to chyba nie najlepsza kryjówka. Szafa - to klasyczny i optymalny sposób
ukrycia ciała. To znaczy -

własnego ciała.

Na wszelki wypadek zgarnęła kosmetyki i upchnęła je w koszu na brudną bieliznę. Kiedy wypadła z
łazienki, Grdybek stał ciągle w tej samej pozycji.

- Powiedz, że kłamałaś - powiedział.

- Wiesz, jak na cynicznego łobuza jesteś zdumiewająco naiwny - zdenerwowała się Miśka, przeskakując
po dwa stopnie w drodze na antresolę. - Człowieku, żyjesz w stadzie wilków, trochę więcej
przezorności!

To rzekłszy, wepchnęła się do szafy i przycupnęła pod koszulami. Niemal zaraz zadzwonił domofon.
Uporczywy 182

dźwięk powtórzył się kilka razy, nim Grdybek zareagował

i otworzył drzwi.

Miśka siedziała w szafie, słysząc wszystko, co działo się pod antresolą. Z pewną rezygnacją pomyślała,
że chyba jeszcze długo przyjdzie jej obserwować życie z szafy, to jest z ukrycia. Nie dość, że było to
niewygodne, to w dodatku upokarzające. Gdyby się nie bała, że za rogiem mogą czekać siepacze Krętka,
wolałaby iść na przechadzkę w strugach deszczu, który właśnie bębnił o parapet.

- Może przeniesiemy się na górę? - usłyszała głos Tamary.

- Nie, tu jest całkiem przyjemnie.

- Na dywanie?

- Na dole.

- Przestań się wygłupiać, ja idę do łóżka.

Miśka miała nadzieję, że Grdybkowi jednak uda się ją powstrzymać. Najlepszym rozwiązaniem byłoby
wypędzenie jej za drzwi, ale to jakoś nie przychodziło mu do głowy.

Tamara zatupała bosymi nogami na schodach i wskoczyła do łóżka. Miśka zobaczyła to przez szparę w
niedomkniętych drzwiach.

„To jest moja strona! - zaprotestowała w myślach. - Przesuwaj się na jego połowę!"

Marcin tymczasem nie przychodził. Tamara wstała z łóżka, oparła się o barierkę okalającą antresolę i
wychyliła się na dół. Miśka widziała fragmentarycznie jej długie, smuk

łe nogi, a także parę innych rzeczy stworzonych z dużym gustem.

„Od dłuższego czasu zamiast czego innego widuję tylko nagie kobiety. W dodatku idealnie piękne. To
jakiś koszmar" - pomyślała.

- Hej, chodź tu do mnie! - zawołała Tamara.

- Zrobię sobie herbatę. Masz może ochotę?.' - krzyknął

z dołu Grdybek.

- Nie, dzięki.

- Chcesz może kanapkę?

183

- Będziesz teraz robił kanapki?

- Nie jadłem śniadania.

- Ho, ho, pan się ubiera? Zrobiłeś się wstydliwy?

- Zimno tu jakoś.

- Chodź, to cię ogrzeję.

- Dzięki, napiję się herbaty.

Tamara przez chwilę patrzyła na niego bez słowa, jakby coś ją nieprzyjemnie poruszyło.

- Marcin, czy z tobą wszystko jest w porządku? - spytała.

- Tak, czemu pytasz? - odparł takim głosem, że głuchy wyczułby nieszczerość.

- Zachowujesz się jakoś dziwnie. Mam sobie pójść?

- Nie, co ty...

- Wiesz, powiedziałeś to tak, jakbyś mówił: nic mnie to nie obchodzi. Albo przyjdziesz tu zaraz i
powiesz, co jest grane, albo się wynoszę. Na zawsze.

Miśka usłyszała, że Grdybek jednak wchodzi po schodach, i litościwie zamknęła oczy.

- Powiedz, o co chodzi? - pytała Tamara.

- To naprawdę nic ważnego. - Grdybek nie palił się do mówienia.

- Mimo to powiedz.

- Tamarko - powiedział. - Tamaryszku... To ty mi powiedz: gdybyś miała wybierać między mną a nim?

- Ale przecież nie muszę - stwierdziła beztrosko.

Marcin milczał i Miśka zrozumiała, że boi się ją spytać.

A raczej - boi się odpowiedzi.

„Może ja spytam za ciebie, ty tchórzu" - pomyślała gniewnie.

- Takie pytania są bez sensu - mówiła Tamara. - Dobrze jest, jak jest.

- Niezupełnie.

- Mogę cię pocieszyć, że to ty jesteś tym pierwszym.

Zawsze będziesz.

- Nie chcę, żeby był ten drugi - powiedział.

- Daj spokój, to nie potrwa długo...

184

- Co masz na myśli?

- Przecież wiesz, że on choruje na serce. Ostatnio ma tyle stresów - powiedziała prawie wesoło.

- No tak, ma bardzo nerwową pracę. Gangsterzy są na pewno w grupie wysokiego ryzyka, tylko nie
wiem, dlaczego nie podaje się ich w zestawieniach.

- Dręczą go sprawy prywatne. Po pierwsze, nie może nawiązać kontaktu z żoną. Pani Krętek nie chce
wyjść z ukrycia.

- Może ma rację? - zauważył ostrożnie Marcin.

- Myślisz, że mógłby ją sprzątnąć? - spytała obojętnie Tamara.

- Rozważasz to tak chłodno? - spytał czujnie.

- Przecież to tylko rozważania. A po drugie, Paweł ma teraz na głowie jakąś kradzież...

- Organizuje kradzież stulecia? - spytał Grdybek ironicznie.

- Nie, to jego okradli. Tak przynajmniej twierdzi. Nie wiem dokładnie, o co chodziło...

- Nie powiedział ci?

- Nie wprost. Mogę przypuszczać, że o jakieś brylanty.

Nie wiedziałam, że ma brylanty, i chyba nikt do końca nie wie, co jest prawdą. Biega jak oszalały, chce
wszystkich mordować, kogoś ścigać, zachowuje się, jakby odchodził od zmysłów. Krzyczy przez sen o
podwiędłej dziewicy i procesie norymberskim. Boję się, że coś poprzestawiało mu się w głowie.

Miśka zrozumiała, że najprawdopodobniej Sumiasty wini pana Podwiędło o kradzież brylantów i pragnie
mu zorganizować randkę z Żelazną Dziewicą. Ciarki przeszły Misce po grzbiecie. Wprawdzie Podwiędło
jest niepospolitym złodziejem, ale nie znaczy to jeszcze, że powinien pokutować za jej grzechy.

- Masz bardzo ciekawe narzeczeństwo - powiedział

tymczasem Grdybek.

- Najbardziej mnie martwi, że Paweł wykończy się, nim wejdziemy w związek małżeński - odparła
Tamara.

185

- To straszne, co mówisz...

- Więc nie każ mi mówić. No, chodź tutaj...

Z odgłosów, które teraz nastąpiły, Miśka wywnioskowała, że więcej dyskusji nie będzie. Tylko dlaczego
muszą to robić przed nią?

„Nie pozwól jej, wygoń ją albo jedź do niej, tylko nie róbcie tego tutaj, bo zacznę wrzeszczeć!"

- Tamara... nie... naprawdę... Słuchaj, jedźmy może do ciebie, co?

- Słucham? - Tamara zatrzymała się chyba w swoich działaniach i wykonywała poważną pracę
koncepcyjną. -

Dlaczego do mnie? Co tu się dzieje? Zachowujesz się tak, jakby... Nie, to nie może być prawda! -
zawołała z gniewem i najwyraźniej zerwała się z łóżka, bo już w chwilę później znalazła się przy szafie,
którą gwałtownie otwarła.

- Wiesz, Marcin, spodziewałam się po tobie czegoś lepszego - powiedziała, patrząc w oczy Miśki.

Miśka, mimo iż nie miała przecież nic na sumieniu, czuła, że właśnie odebrało jej głos ze wstydu. Marcin
Grdybek cierpiał chyba na to samo. Tamara zresztą nie czekała na wyjaśnienia. Uśmiechnęła się z
wyższością, zatrzasnęła drzwi do szafy przed zdruzgotaną i przerażoną Miską i zeszła ze schodów.
Marcin wreszcie się odblokował, pobiegł za nią i próbował ją zatrzymać.

- Tamara, wiem, jak to wygląda, ale ta dziewczyna po prostu... Posłuchaj, wszystko ci wyjaśnię...

- Bardzo ci dziękuję, niepotrzebnie się wysilasz. Jesteś wolnym człowiekiem, możesz robić, co chcesz.
Nie żądam od ciebie wierności, ale dziewczyna w szafie?!

Trzasnęły drzwi i w mieszkaniu zapanowała zupełna cisza.

Siedzieli na łóżku i patrzyli na szafę. Wyglądała zupełnie inaczej, ponieważ Marcin w przypływie złych
emocji pozbawił ją drzwi.

- Przepraszam - powiedziała Miśka po raz trzydziesty ósmy. - Głupio wyszło.

186

- To moja wina - powiedział Grdybek po raz setny. -

Głupi jestem. A, zresztą! To wszystko i tak było bez sensu.

Miśka przyznawała mu rację. Miała nadzieję, że on sam też wkrótce jakoś się z tego otrząśnie. W tym
chyba jednak nie mogła mu pomóc. Zastanawiała się nad czym innym: Czy nie będzie miała na sumieniu
pana Krętka z jego słabym sercem, jeśli wkrótce opuści on ten padół? Fakt, że był

szują i zwyrodnialcem, ale mimo to wolałaby nie brać odpowiedzialności za jego nędzne życie. A pan
Podwiędło i jego życie? Co robić? Zwrócić brylanty? Pozbawić się szansy beztroskiego, wolnego życia?
Po jaką cholerę w ogóle się w to wpakowała? Żeby dokonywać wyborów między własną bezpieczną
przyszłością a sercem gangstera i życiem złodzieja? Wolałaby, żeby ktoś inny dokonał za nią wyboru, a
raczej - żeby znalazł dobre argumenty za zatrzymaniem brylantów. Miała nadzieję, że Celina jej w tym
pomoże. Tak, pod tym względem zawsze można było na nią liczyć. Oby się tylko spotkały.

Miśka nerwowo dreptała pod kinem „Wars" na Rynku Nowego Miasta w oczekiwaniu na Celinę w
czapce. W knajpie naprzeciwko siedział Marcin Grdybek i zapewne przyglądał się jej z wielkim
zainteresowaniem. Uparł się, że będzie jej towarzyszyć i w razie niebezpieczeństwa zadzwoni na policję.
Zdaje się, że robił to w akcie zemsty na panu Krętku, choć akurat jemu do nieszczęścia niewiele

brakowało.

Ale gdzie jest do diabła jej pełna wdzięku i problemów przyjaciółka? Miśka wcale by się nie zdziwiła,
widząc ją mknącą w skórzanym wdzianku w wyścigówce, ewentualnie na harleyu davidsonie...

Z jednej z ławek pod kinem, zajętej przez przedstawicieli stanu wolnego od trzeźwości, doszło ją
nachalne syczenie.

Jak zwykle w takich wypadkach postanowiła je zignorować i oddalić się w przeciwnym kierunku.

- Halo, panno, daj na wino! - usłyszała.

Głos był zdumiewająco podobny do... Nie, to chyba nie 187

mogła być Celina! To nie ta gruba landara w oberwanych swetrach, brudna i posiniaczona, w wielkiej,
cytrynowej czapie... W czapie!

To była ona! Miśka przejęta trwogą i współczuciem podeszła szybko do ławki i usiadła obok
przyjaciółki.

- Celina, co ci jest? - spytała niemal z płaczem. - Co się stało?

- Nic. Daj mi parę groszy.

- Jezu, tyle, ile potrzebujesz... Zaczekaj, zaraz pójdę do...

- Uspokój się, dziewczyno, daj mi parę groszy jako żu-lerce.

Miśka przytomnie wysupłała z kieszeni złotówkę, która została jej po opłaceniu parkowania.

- Mów, co się z tobą dzieje!? - powiedziała głosem podszytym łzami. - Co się stało z wami wszystkimi?!
Dlaczego jesteś w takim stanie?!

- Wszystko w porządku. Uspokój się, Misia, to tylko kamuflaż.

- O Jezu... - Miśka westchnęła z głęboką ulgą. - Tak się bałam!... Co tu robisz?

- Przecież się z tobą umówiłam, głuptasie!

- Co robisz w Polsce!

- Ja? Co ty robisz w Polsce, to lepsze pytanie! Po jaką cholerę tu przyjechałaś? Myślałyśmy, że weźmiesz
trochę kasy i wyjedziesz do Madrytu albo do Nowego Jorku! Nie rozumiem, co ci odbiło! Obraziłaś się
na nas i chciałaś coś udowodnić?

- Teraz nie czas na wspominki! - powiedziała pospiesznie Miśka. - Lepiej powiedz, co u was.

- A, to dłuższa historia. Lena kupiła taki mały zamek na Dolnym Śląsku i przenieśliśmy się tam wszyscy
razem.

- Zamek?! - spytała Miśka z zachwytem. - To fantastyczne!

- E - mruknęła Celina.

- Co, jest w złym stanie?

- W dobrym, ale nie ma basenu.

- Przecież i tajnie pływasz.

188

- Co to za różnica. Nowoczesny, elegancki dom powinien mieć basen.

Miśka nie zamierzała sprzeczać się z nią na ten temat.

Dopiero teraz dotarła do niej cała informacja.

- Lena jest z wami? Zostawił ją czy ona od niego uciekła?

- Co ty! Są razem. To był właśnie jego pomysł: wracać do Polski. Kończył mu się urlop. Bał się
zostawiać ją samą, bo on, wiesz, ma delegacje, wyjazdy, nienormowany czas pracy i takie tam,
urozmaicenia. Chciał, żeby Lena miała cały czas opiekę.

- Co jej jest? Choruje? - spytała Miśka ze szczerą troską.

- Tak jakby. Jest w ciąży.

- O - wyartykułowała.

Mimo że było w tym samo zdziwienie i za grosz dezaprobaty, Celina zrozumiała to po swojemu.

- Ja też uważam, że to głupie - powiedziała. - Nigdy nie chciałam być matką, ale bycie ciotką to jeszcze
bardziej przygnębiające.

- A co ze Szczękonośnym? Wiesz, widziałam go! Przecież on nie da Lenie rozwodu! Ma wobec niej...
poważne zamiary.

Miśka dyplomatycznie pominęła swój udział w procesie decyzyjnym Fabiana Madejskiego. Ostatecznie,
czy miało to teraz znaczenie?

- Piotr dostał pracę w jakichś lepszych służbach i chyba będzie miał większe możliwości nacisku na
takich ludzi jak Fabian. Po prostu zaprzęgnie w to aparat państwowy. Mówię ci - wszędzie prywata! -
fuknęła.

- Celina! Co ci jest!? Nigdy w życiu tak nie narzekałaś!

- E, bo wszystko jakoś tak się dziwnie układa...

- Maria cię zostawiła?

- Maria? Jest ze mną. Zwiedza teraz Warszawę.

- Ciekawe, jak się dogada - mruknęła złośliwie Miśka.

Głośniej spytała: - Nie boisz się, że nagle odkryje w sobie instynkt macierzyński i będzie chciała uczynić
cię matko-

-ojcem? Albo założyć z kimś innym podstawową komórkę społeczną?

189

- Gdzie tam! Maria nie może mieć dzieci, bo kiedyś była Mariem.

- Facetem?

- Facetem. Co tak patrzysz? Wiesz, Misiu, jesteś zupełnie nienowoczesna.

- Nie o to chodzi. Przecież widziałam twoją Marię! Ona ma wszystko idealne!

- No właśnie, to powinno wzbudzić twoją czujność. Czy normalne kobiety tak wyglądają?

- Ostatnio widziałam jedną podobną - przyznała Miśka z pewnym żalem.

- Więc ty też?... - ucieszyła się Celina.

- Nie, to była dziewczyna faceta, u którego mieszkam.

- A, więc trójkąt! - stwierdziła Celina z prawdziwą satysfakcją.

- Uspokój się - żaden trójkąt! Po prostu siedziałam w szafie, a oni... a zresztą, nie chce mi się do tego
wracać...

- Nie, ty naprawdę jesteś nienowoczesna. W szafie siedziało się piętnaście-dwadzieścia lat temu! Teraz
w takich sytuacjach organizuje się trójkąty.

- Przestań mnie wkurzać i mów do rzeczy! Co z resztą?

- Ach, jest Dziuńka ze swoim nietoperzem, który dzielnie uczy się polskiego, no i Wikta. Niestety,
musiała się rozstać z Mietkiem. Nie dało się go normalnie przewieźć, chociaż z samą Wiktą też były
kłopoty.

- Jak ona to zniosła?

- Wiesz? Nawet nieźle. Przetłumaczyliśmy jej, że tam będzie szczęśliwy. Został w swoim terrarium i ma
nad nim pieczę miejscowy samorząd.

- No, to pięknie! A ty jesteś nieszczęśliwa!

- Nie, tylko myślałam, że już pożegnam się na zawsze z tą chorą pogodą, a tu znów to samo. I ludzie jacyś
spięci.

- No, tam też nie zawsze było wesoło.

- Bo Wikta ich zdenerwowała. Potem już się wyluzowa-li. A tu... Tylko ci potrafią się wyluzować -
wskazała na towarzystwo na sąsiedniej ławce. - A ty też zmartwiona!

- Najbardziej bałam się o ciebie!

190

- Ja też trochę spękałam i dlatego to przebranie. Powoli odechciewa mi się życia w konspiracji, ale nie
martw się!

Nie dam się tak łatwo! Lepiej powiedz, jak się natknęłaś na mojego męża?

Miśka zaczęła snuć historię uprowadzenia, ukrywania się i kradzieży brylantów. To, co działo się dalej,
skwitowała jednym zdaniem: „Ale udało mi się uciec i teraz się ukrywam". Celina słuchała uważnie, nie
przerywając bez sensu, jak to czasem zdarzało się jej czynić. Na koniec Miśka podzieliła się swoimi
rozterkami związanymi z sercem Sumiastego, nietykalnością cielesną pana Podwiędło i własną
przyszłością. Celina podeszła do tego chłodno i praktycznie.

- Misiu. Zrobiłaś bardzo dobrą robotę, zwijając temu draniowi, mojemu mężowi, jego zabawki. Przecież
nie kupił

ich na wolnym rynku! Znam jego metody. Przejął jakiś łup, to wszystko. Te brylanty musiały być co
najmniej dwa razy kradzione. Wreszcie trafiły do kogoś, kto zrobi z nich właściwy użytek. Pomogę ci je
jakoś upłynnić, tylko muszę odnowić znajomości. Myślę, żeby sprzedawać je po jednym, w odstępach
dwu lat. Chyba że chcesz gwałtownie podnieść stopę życiową, ale wtedy staje się to bardziej ryzykowne.

- Nie, Celina! Zrobimy tak, jak mówisz. A co będzie z tobą?

- Postaram się ostrożnie z nim skontaktować. Może odzyska trochę zdrowego rozsądku. Zawsze mogę
poprosić Piotra o małą prywatę... Ty na razie też nie afiszuj się ze swoją obecnością w Warszawie.
Kiedy uda się nam sprzedać pierwszy brylant, będziesz mogła śmiało wyjechać stąd, gdzie chcesz. Co do
tego Podwiędły, to na pewno nie tak łatwo będzie go Pawłowi dorwać. To jakaś grubsza szycha. Zresztą,
sama powiedziałaś, że to złodziej. Jest wiele innych grup ludności, nad którymi możesz się litować.

Złodziei sobie odpuść.

Mimo iż nie do końca podniesiona na duchu (przecież sama była złodziejką), Miśka poczuła się lepiej.
Celina poklepała ją po ręce.

191

- Świetnie się spisałaś. Naprawdę. Muszę ci powiedzieć, pięknie wyglądasz w tych krótkich włosach.
Super.

- Ściął je ten facet, u którego mieszkam.

- Fryzjer? - spytała Celina niemal z podnieceniem.

- Nie, jest prawnikiem.

- O! - wydała odgłos rozczarowania. - To niedobrze! Mówię ci, uciekaj od niego, nim wpakujesz się w
prawdziwe kłopoty. Znajomości znajomościami, ale są sytuacje, w których nie pomoże ci ani gangster,
ani policjant. Z prawnikiem nie wygrasz.

- Co ty mówisz, Celina! - roześmiała się Miśka.

- Słuchaj mnie uważnie, już ja wiem swoje. Dobra, żegnajmy się. Tutaj masz zabezpieczenie finansowe.
Nazwijmy je bezzwrotną pożyczką z Fundacji Sumiastego. Szukaj sobie szybko mieszkania i rób swoje. A
jak nie, to przyjeżdżaj do nas. Trzymaj się, dziecko, i pisz. Zawsze jesteśmy do twojej dyspozycji,
pamiętaj.

Miśka siedziała zamyślona na ławce. Obok niej stała pękata torebka zostawiona przez żulerkę.

- To była ona, ta w żółtym berecie? - spytał Marcin Grdybek, stając nad Miską.

Skinęła głową.

- W takim razie wcale się nie dziwię, że Krętek nazywa ją wiedźmą.

- Ty też nazwałeś mnie wiedźmą.

- Tak, ale potem ściąłem ci włosy i pozbawiłem cię mocy.

Przynajmniej taką mam nadzieję.

Spojrzał na nią uważnie, ale Miśka była już chyba myślami gdzie indziej, bo uśmiechała się do siebie
radośnie, przyciskając do piersi pękatą torebkę.

Miśka właśnie zasypiała, kiedy poczuła, że coś ją otula czy raczej przytula, a może oplata? To Grdybek
przysunął się niebezpiecznie blisko i objął ją ramieniem. Zastanawiała się, czy śpi i robi to bezwiednie,
czy też...

- Marcin? - spytała cicho.

- Tak? - odpowiedział całkiem przytomnie i niesennie.

192

- Co robisz?

- Myślałem, że ci zimno.

- Nie.

- Myślałem, że śni ci się coś złego.

- Nie.

- Myślałem, że chcesz, żebym cię objął.

Taki spryciarz, pomyślała Miśka. Niedoczekanie.

- Myślałam, że chcesz się pocieszyć - powiedziała nie bez złośliwości i nie bez żalu.

Zabrał rękę i odwrócił się na plecy.

- Chyba masz rację.

Przez chwilę leżeli obok siebie w milczeniu i nagle Miśka ze zdziwieniem usłyszała swój głos:

- Nic nie szkodzi - powiedział głos. - Ja też potrzebuję pocieszenia.

Potem przez jakieś upiorne cztery-pięć lat nic się nie działo. „Zrób coś - myślała Miśka - nie wycofuj się
teraz, bo cię znienawidzę".

Grdybek odwrócił się do niej i kiedy poczuła, że dotyka jej twarzy, jej włosów, że jest coraz bliżej,
powiedziała:

- Pamiętaj, że to ja tu jestem. Mam na imię Miśka, nie Tamara. Mnie też niedługo nie będzie.

Bardziej wyczuła na ustach, niż usłyszała jego odpowiedź:

- Wiem.

Czy wiedział i był tego cały czas świadomy, to już inna sprawa.

Te właśnie wątpliwości opadły Miskę nazajutrz. Dzielnie udawała, że śpi, kiedy Marcin wstał, kiedy
pocałował ją w wystające spod kołdry kolano i kiedy ciszej niż zwykle szykował się do pracy. Jakoś nie
chciała patrzeć mu w oczy i od razu konfrontować podejrzeń z rzeczywistością - tym bardziej że i tak nic
by z tego nie wynikło. Czego chciała się w gruncie rzeczy dowiedzieć i jak miała to sprawdzić, skoro i
tak z góry znała odpowiedź?

Dopiero, kiedy z zapałem szorowała zęby, przypomniał

193

jej się dziadek Józef z jednym ze swoich charakterystycznych powiedzeń:

- Ale o co ci się, kobieto, rozchodzi?

To pytanie stawiał wielokrotnie swoim trzem żonom, kiedy chciał obnażyć niskie pobudki ich czynów.
Pobudki innych miały bowiem tę dziwną właściwość, że zawsze sta

ły niżej od intencji dziadka. Ale to tylko dygresja.

- Ale o co ci się, kobieto, rozchodzi?

Dziadek na pewno by tak spytał, patrząc w jej oczy kpiąco i ciepło jednocześnie.

No, właśnie. Co ją obchodzi, o kim myśli Marcin Grdybek, kiedy wystarczająco intensywnie wczuwa się
w sytuację? Po co w ogóle to rozważać? Czym się przejmować?

Dlaczego, odkąd wstała, nie może przestać myśleć o tym i dlaczego w ogóle myśli o nim? Przydałyby się
w tej sprawie jakieś rozmowy, konsultacje, wykłady, telekonferencja, telepatia i inne sprawdzone metody
nabywania wiedzy od innych. O, właśnie! Skoro dziś poniedziałek, Magda idzie później do pracy. Ona z
doświadczenia dużo wie o toksycznych związkach i z pewnością ma na ten temat jakieś przemyślenia.

- Halo, Magda?! - zawołała w słuchawkę. - Tu Miśka.

Co ty, śpisz, zamiast szykować się do pracy?

- Już nie pracuję - oświadczyła radośnie Magda. -

Zwolniłam się. Stwierdziłam, że nie nadaję się do pracy w tej szkole. Może w ogóle nie nadaję się do
tego zawodu?

Muszę to wszystko spokojnie przemyśleć.

- Coś się stało?

- Och, nic niezwykłego. Jedno dziecko stanęło na parapecie i powiedziało, że wyskoczy, jeśli nie
odwołam klasówki. Odwołałam. I poddałam się. Wiesz, dzieciaki nawet prosiły mnie, żebym została, ale
stwierdziłam, że po prostu się boję. Muszę odpocząć.

- Na pewno. Wydaje mi się, że jakoś mało przejmujesz się brakiem pracy?

- Zaczęłam powoli szukać czegoś nowego, a na razie...

- Kto dzwoni? - M^ka usłyszała senny głos w tle.

194

- To jest Kosma?! - wrzasnęła do słuchawki. - Czy tam obok ciebie jest Kosma?

Kosma odebrał Misce słuchawkę i zaczął do niej krzyczeć:

- Halo, Misia! Magda wreszcie przejrzała na oczy i pozwoliła mi się wprowadzić. Nawet taniej
wychodzi niż mój stary pokój, tylko muszę robić takie dziwne rzeczy...

Au, Magda! Uważaj, bo cię spacyfikuję. Jestem pacyfistą, wiesz... (tu już powoli zaczął oddalać się od
słuchawki i wpadać z Magdą w coś rodzaju konwersacji).

- Ja tu jeszcze jestem! - krzyknęła Miśka.

- A, właśnie - przypomniał sobie Kosma. - Co się z tobą dzieje? Podobno ktoś nie daje ci spokoju? Jak
chcesz go spławić, to tylko spytaj „pomożecie?", a my z Jarkiem jak w dym...

Miśka nie chciała mu wyjaśniać, że mimo nieustawo-wych metod perswazji do Krętków dużo im jeszcze

brakuje. Magda tymczasem wyrwała siebie i słuchawkę spod bezpośredniego wpływu Kośmy i wyszła
do drugiego pokoju, zamykając po drodze drzwi.

- Już możemy spokojnie pogadać. Wiesz, że Kosma dostał propozycję wystawienia swoich zdjęć? Jarek
je komuś pokazał. Podobno doskonale wyrażają współczesne nastroje niepewności, zagubienia i czegoś
tam jeszcze. Kosma jest przerażony! Nie wie, co robić. Stwierdził, że nie będzie już więcej fotografował
burz. Przerzuca się na kwiaty.

- Skoro tak, to możecie jechać do mojego domu. Mój ojciec hoduje kwiaty. Spokój macie gwarantowany,
nie licząc dziadka...

- Wiesz, to świetny pomysł! - zapaliła się Magda. - Porozmawiamy o tym, jak wrócisz! Ten gość chyba
już się odczepił, co?

- Mam nadzieję, ale nie wracam do was. Muszę coś sobie wynająć i zacząć wreszcie żyć na własny
rachunek.

- Możesz powiedzieć, gdzie teraz jesteś?

- Teraz - Miśka nabrała oddechu w płuca. - Teraz mieszkam u jednego faceta.

- Jesteś z kimś?

195

- Tak jakby. Tylko że on jest mentalnie z kim innym. A ja się chyba niechcący zakochałam. Nie miałam
pojęcia, że to jest tak cholernie frustrujące.

- Nie ma szansy, żeby on się jednak... przeprogramował? - spytała Magda po chwili milczenia. - Bo
wiesz, jeśli nie ma, to lepiej wynajmij sobie to mieszkanie na mieście.

Takich prostych rad właśnie teraz potrzebowała. W zasadzie miała nadzieję, że usłyszy coś całkiem
przeciwnego -

coś w rodzaju rady Celiny z brylantami. Ciekawe, co powiedziałaby Celina na związek bez
wzajemności? Ale ona jest przeciwna nawet związkom z wzajemnością, jeśli po obu stronach nie ma
kobiet. A poza tym ma swoje przesądy w rodzaju niechęci do prawników. Może tak pokracznie objawia
się jej kobieca intuicja i znajomość ludzkiej natury?

Ma rację, jest jak wróżka, której słowa zawsze da się dopasować do rzeczywistości.

Miśka bez zwłoki zadzwoniła do kilku agencji i umówiła się na oglądanie mieszkań. Trzeba wreszcie
zacząć powoli wychodzić na świat. Uwaga pana Krętka przesunęła się wyraźnie w inne rejony i Misce
nie powinno już zagrażać realne niebezpieczeństwo. Jeśli Celina szybko skontaktuje się z Sumiastym w
sprawie rozwodu, nie będzie już w ogóle powodów do szukania Miśki albo śladów jej istnienia w
żołądkach dobermanów i innych zakamarkach wszech

świata.

Należało jeszcze napisać upiorny artykuł. Miała go już serdecznie dosyć, gdy nagle jakby wbrew jej
chęciom na ekranie komputera wyświetliło się zdanie: „Problemy młodych ludzi nie kończą się na
kupowaniu butów". Ta szalenie odkrywcza myśl wywołała niespodziewanie kaskadę pełnych złości i
żalu wspomnień. Szkoła Magdy, praca Jakuba Stalowe Nerwy, pustota Karola Optymisty, układy Marcina
Grdybka, bezkarna brutalność Babałuchy i podobnych typów oraz lęk przed przyszłością - wszystko to
spłynęło bez żadnej tamy do trwałej pamięci komputera i spłukało resztki problematyki obuwniczej.

196

Miska oczywiście nie miała złudzeń, że jej pisanina w jakimkolwiek stopniu nadaje się do czasopisma
„Ale dobrze". No i dobrze. Niech redaktor Taniec-Różaniec potraktuje to jako manifestacyjne zerwanie
ich współpracy.

Właściwie Miśka nie musi się już martwić ani tą, ani inną współpracą. W ogóle już nigdy nie będzie
sobie zawracać głowy żadnymi współpracami. Gotówka, którą dostała od Celiny, powinna starczyć na
całkiem komfortowe życie do czasu sprzedania brylantów. Ech, jak przyjemnie móc sobie znowu
wszystko olać!

Gdybyż jeszcze nie ten Grdybek!... Już za parę dni ode-tnie i tę kotwicę i wypłynie na szerokie wody
beztroskiej przyszłości.

„Nigdy nie było mi tak dobrze i tak źle - myślała następnego dnia, obudziwszy się w wielkim łóżku z
oddechem Grdybka na karku. - Jeśli budzę się tak wcześnie, jeśli nie mogę spać, jeśli rozważam natrętnie
ciągle te same myśli, to chyba świadczy o początkach nerwicy. Dlaczego? Dlatego, że pierwszy raz w
życiu zakochałam się bez wzajemno

ści czy też że w ogóle zakochałam się w ogóle po raz pierwszy? A może po prostu dlatego, że dawno z
nikim nie byłam? Pobożne życzenia! Kocham Marcina od kilkunastu godzin, a już go tak bardzo
nienawidzę, że to, niestety, zbyt jasno wskazuje na nerwicę. To znaczy - na miłość".

Przed jej oczami leżała jego dłoń. Miśka dotknęła jej z tak ogromną czułością i delikatnością, że w tej
samej chwili przyszła jej do głowy przekorna i kpiąca myśl: zdobyła się właśnie na najbardziej intymną
pieszczotę w życiu. Dobrze, że tego nie widział. Chyba spaliłaby się ze wstydu, gdyby odkrył, że...

Odwróciła się i zobaczyła, że nie śpi. Patrzył swoimi siwymi, dziwnymi oczami prosto w jej oczy i
zrozumiała, że nie tylko widział, ale i wiedział. I nic nie mówił. I nic nie zamierzał z tym zrobić.

197

- Misia, skoro jeszcze nie widziałaś żadnego z tych mieszkań, dlaczego chcesz się już dziś wyprowadzić?
- spytał

przy śniadaniu. - Tu masz chyba dobre warunki do pracy i... no... życia. Hm?

Musiała przyznać, że było to szalenie uprzejme z jego strony. Oferował jej mieszkanie zamiast siebie. Jak
dla niej, była to zbyt skromna gościnność. Mój drogi, skoro jesteś tak uprzejmy, zakochaj się we mnie!
Kultura współżycia wymaga wzajemności. A skoro nie mogę na nią liczyć...

- Najwyższy czas, żeby zacząć żyć normalnie - powiedziała z przekonaniem. - Aha, mam prośbę, dasz mi

drugi komplet kluczy? Chciałabym tu wpaść po parę drobiazgów, jak już coś znajdę. Te kosmetyki
kosztowały jednak fortunę...

- Proszę bardzo, możesz wpadać, kiedy chcesz, a nawet zostawać na noc... - uśmiechnął się po raz
pierwszy tego ranka i nie mogła się opanować, żeby nie rzucić w niego paczką chusteczek higienicznych.

„Ech, ty - pomyślała - szkoda, że nie miałam pod ręką czegoś cięższego".

Było jej kompletnie wszystko jedno, gdzie zamieszka. Preferowała nawet zaniedbane wnętrza. Łatwo
znaleźć w nich zapomniane otwory, odłażącą klepkę, odchodzącą futrynę i wiele innych, jakże
obiecujących miejsc. A poza tym takie wnętrza współgrały z jej stanem ducha.

Tak więc ku zdziwieniu, a nawet żalowi agenta od wynajmu Miśka wybrała najbrzydsze z oferowanych
mieszkań, w wieżowcu z wielkiej płyty, z cuchnącą klatką schodową, pożółkłą wanną, nieszczelnymi
oknami i wysokimi kosztami utrzymania. Kiedy obudziła się w nim pierwszy raz i wyjrzała na osiedle
przez niezbyt czyste szyby, pomyślała, że jest to najpaskudniejszy widok z okna, jaki można sobie
wyobrazić. „Tym słodsze będą owoce zmiany" -

dodała w myślach nie bez satysfakcji.

Przeszło tydzień niedbale się urządzała, tworząc wokół

siebie coś w rodzaju półpustyni z oazami dobrobytu. Ku-198

piła wielkie, wygodne łóżko, dobry komputer z wielkim monitorem, który miał jej służyć od tej pory tylko
do gry i korzystania z Internetu, oraz półko-stelaż na książki. Ten ostatni wybrała tylko dlatego, by patrząc
na niego, mog

ła w nieskończoność rozważać, dlaczego tak drogo kosztował.

Jakiś tydzień po przeprowadzce Miśka stworzyła wreszcie w domu odpowiednie warunki do
przechowywania skarbu. Pod rurą od grzejnika znalazła sporą przestrzeń o zagadkowym przeznaczeniu,
które w tych dniach miało się wypełnić.

Postanowiła, że nie będzie konsultować z Grdybkiem swojej wizyty ani narażać się na bezcelowe
kontakty z tym...

prawnikiem. Wybrała dzień w środku tygodnia i porę w środku dnia - tak by nie dać mu żadnej szansy na
spotkanie. Zostawi mu klucze w skrzynce pocztowej i w ten sposób ustaną wszelkie przyczyny dalszych
kontaktów.

Wszystko działo się według planu aż do chwili, kiedy Miśka wystawiła buty z wiadomej szafki i
wsadziła rękę w wydrążoną przez siebie mysią dziurę. Dziura była pusta.

Misce z zaskoczenia i strachu zaschło w gardle. Jeszcze raz wetknęła rękę w dziurę, aż starła skórę na
nadgarstku. Czy to możliwe, żeby rękawiczka z zawartością przesunęła się tak daleko, że nie mogła jej
znaleźć? Niemal biegiem ruszyła do kuchni, chwyciła nóż, łyżkę oraz widelec i znów przypadła do
skrytki.

W tej chwili usłyszała, że klucz przekręca się w zamku, i zamarła pod szafą w oczekiwaniu na spotkanie
z... kim?

Marcin Grdybek stał w przedpokoju i bez zdziwienia patrzył na dziewczynę, która z widelcem, łyżką i
nożem dobierała się do jego szafy. Patrzył bez zdziwienia, chociaż musiał przyznać, że dziewczyna sama
w sobie jest zadziwiająca. Może nawet niebezpieczna i bardzo nieprzewidywalna. Zamiast się do niej
odezwać, oddalił się na odległość 199

paru kroków i tak usiadł w fotelu, by patrzeć jej prosto w oczy.

Wyraz zawstydzenia na jej twarzy zmienił się w zaskoczenie, a w końcu we wściekłość.

- Znalazłeś je i zabrałeś? - bardziej stwierdziła, niż spytała. - Skąd wiedziałeś?

- Domyśliłem się po tym, co powiedziała Tamara. Wiedziałem, że raczej nie nosisz ich przy sobie, i
przeszukałem mieszkanie.

- Chcesz pewnie, żebym się z tobą podzieliła? Nie ma sprawy, skoro są u ciebie. Chciałabym dostać
przynajmniej... przynajmniej... niech będzie, ty jesteś teraz panem sytuacji. Wystarczą mi cztery.
Powiedzmy, trzy... To chyba dobra propozycja?

- Nie mogę ci ich dać.

- Co to znaczy? Żartujesz sobie? Dlaczego „nie mo

żesz"? Gdzie one są?

- Teraz już u prawowitego właściciela.

- Słucham?!

Miśka niemal straciła dech w piersiach.

- Oddałeś je Krętkowi?

- Krętek nie był ich prawowitym właścicielem. Zwróciłem je tym, do których należały naprawdę.

Miśka patrzyła na niego z wyrazem zwątpienia i podejrzliwości.

- Skąd wiedziałeś, do kogo należały?

- To była bardzo głośna sprawa jakieś... pół roku temu.

Te brylanty skradziono pewnemu holenderskiemu pośrednikowi. Były już kupione i jechały, a raczej
leciały do nowego właściciela na Wschód. Tylko że kiedy tam się znalaz

ły, okazało się, że są to tylko dobre podróbki. Oczywiście, wszystko było ubezpieczone, ale pośrednik
zapłacił za nie życiem.

- Ktoś go zabił?

- Popełnił samobójstwo. Ta kradzież i tak oznaczała śmierć dla jego reputacji.

- Kto więc jest w tej chwili prawowitym, jak mówisz, 200

właścicielem? Przecież nie ten, który sprzedał, i nie ten, który nie kupił, i nie martwy pośrednik!

- Firma ubezpieczeniowa, która wypłaciła odszkodowanie.

- I ty twierdzisz, że zwróciłeś je firmie ubezpieczeniowej?!

- Tak.

- Czyś ty oszalał? Jak mogłeś? Przecież to była cała moja przyszłość! Nie, nie, ja w to nie wierzę, nie
mogłeś być taki głupi! Powiedz, że je sobie zabrałeś, przyznaj, że chcesz je zatrzymać dla siebie, ale nie
mów, że je po prostu zwróciłeś!

- Miśka - powiedział Grdybek, siadając obok niej. -

Posłuchaj, to była zwykła kradzież. I to nie jakichś pieniędzy, czegoś nieuchwytnego. To były bardzo
charakterystyczne i niewyobrażalnie drogie kamienie. Ty wiesz, co by było, gdybyś wpadła? Nie zdajesz
sobie z tego sprawy.

- Podjęłabym to ryzyko. Mam kogoś, kto mógł mi pomóc.

- Nie wiesz, o czym mówisz. To by nie przeszło, rozumiesz?

- Zniszczyłeś mi życie i mówisz, że mi je uratowałeś?

I to ty, jakiś ostatni chłopiec na posyłki u gangstera? Ty będziesz mnie uczył uczciwości?

- Już u nich nie pracuję. Zwolniłem się w zeszłym tygodniu.

- Jest gorzej, niż myślałam! Zaczynasz uczciwe życie cudzym kosztem! A ja, wyobraź sobie, wcale nie
chcę być uczciwa! Chcę mieć tylko święty spokój! Zrobiłam tak wiele, żeby móc nic nie robić, a ty to
wszystko zniszczyłeś! I teraz będę musiała żyć jak wszyscy, męczyć się, szarpać, szukać pracy?! Nie
dotykaj mnie, ty... ty uczciwy człowieku!

Nie była w stanie się opanować i nim przytrzymał jej ręce, przywaliła mu pięścią w nos.

- Misia, przestań, nic złego się nie stało. Uspokój się, zobaczysz, damy sobie radę! - mówił, usiłując
zatamować krwotok.

Ale Miśki nie było już w mieszkaniu.

201

Na trzeci dzień obudziła się w swoim wielkim łóżku z uczuciem apatii i rezygnacji. Rzeczywistość

przerosła ją o głowę. Nie pozostaje nic innego, jak przyznać się do porażki. Wyśle do Celiny list z
prośbą o małe lokum gdzieś na wieży. Może być nawet lennikiem Leny i bawić jej dzieci, sprzątać lochy
albo paść gęsi nad potokiem. Wszystko jedno, byle dalej stąd!

Otworzyła swoje konto i zobaczyła list od redaktor Taniec-Różaniec. A, czemu by się jeszcze nie
upodlić! W tym stanie będzie to już chyba nawet zabawne.

Droga Misiu,

Twój artykuł z punktu widzenia czasopisma „Ale dobrze" jest oczywiście do dupy. Byłoby jednak
grubym błędem niszczyć tak świetny materiał. Mówiłam ci, że mam kontakty z tygodnikiem

„Ale źle" i tam go właśnie przesłałam. Redaktor Zbigniew Bielmo z działu społecznego jest
zachwycony. Zgłoś się do niego jak najszybciej'. Trzymam za ciebie kciuki.

Florentyna Taniec-Różaniec

Właśnie podpływa ostatnia deska ratunku i bardzo chce, żeby się jej chwycić. „Ale źle" to nie jakieś tam
żarty, ale prawdziwa robota! Prawdziwa robota i prawdziwe życie!

Miśka oparła się na poduszkach i rozejrzała dokoła siebie. Mieszkanie wydawało jej się jeszcze bardziej
upiorne niż zazwyczaj. Do tej pory nie zauważyła, że te ściany mają tak przygnębiająco szary kolor. Hm.
Wypadałoby chyba zawiesić coś w oknach. Wtedy cała ta brzydota z zewnątrz przestanie tak nachalnie
pchać się do pokoju.

* * *

Praca w „Ale źle" nie wyglądała wcale dobrze, a redaktor Bielmo nie okazał się bohatersko walczącym
o prawdę Don Kichotem (jak zakładała Miśka). Traktował świat i ludzi z tak dużą dawką szyderstwa, że
nie było ich spod niej widać. Po jego redaktorskich poprawkach Miśka nie rozpoznała swojego artykułu -
tym bardziej że tytuł Rozczarowani 202

nieudacznicy zupełnie nie oddawał tego, co chciała przekazać. Kilka osób poczuło się w związku z tym
mocno ura

żonych.

- Czy ty naprawdę masz mnie za zakompleksionego frajera? - spytał na przykład Jakub Stalowe Nerwy.

- Skąd! - zaprzeczyła gorąco Miśka. - Wcale nie miałam tego na myśli. Uważam, że wpadłeś wtedy w
pułapkę. Nikt z nas nie jest zresztą dobrze przygotowany do tego, co się wokół dzieje...

- Ty chyba coś kręcisz - oświadczył nieprzekonany Jakub.

Miśka zamówiła pokutną koszulkę z napisem „nie gniewajcie się na Miskę" z jednej i „nie miała na to
wpływu"

z drugiej strony. Wkładała ją na każde spotkanie z przyjaciółmi Magdy i chyba jej wreszcie przebaczyli.

Sama Magda zaszyła się razem z Kosmą w rodzinnym domu Miśki, który nie był wcale taką ruderą, jak to
swego czasu lubiła opisywać Celinie. Kosma przeczekiwał zainteresowanie mediów i robił
optymistyczne zdjęcia słupków i pręcików oraz Magdy Kowalskiej. Jedynie dziadek Józef nie był z tego
zadowolony, uważając, że to jemu powinna być poświęcona cała uwaga gości.

Tymczasem Miśka zaczęła nową pracę, a raczej zaczęła się uczyć nowej pracy. Polegała ona na... ale
może oddajmy głos Celinie i jej refleksjom na ten i parę innych tematów:

- Misiu, słyszeliśmy wczoraj w radiu twój reportaż! Lenie bardzo się podobał. Ja i Dziunia uważamy, że
był trochę za smutny. Ci ludzie powinni się zejść. Co to jest, kurczę, żeby żyć obok siebie w jednym
mieście przez całe lata i nie przeprosić się po jakiejś bzdurnej kłótni. Tęsknią za sobą i ani słowa. Głupki
jakieś. Poza tym uważam, że powinnaś pracować w telewizji. To jest dopiero sława, o! Dziunia uważa,
że musisz o nas zrobić reportaż. O nas! Chyba o niej i Lopezie! Ty wiesz, ona myślała, że transseksualiści
to sekta! Rany, jacy ludzie są nienowocześni, to się w głowie nie mieści! Mówię ci, Misiu, można
zwariować. I te kozy Lopeza! Łażą prawie wszędzie, a ostatnio zeżarły mi skórzaną 203

pilotkę. Rozumiesz, skórzaną pilotkę! To dla kozy prawie jak kanibalizm! Wolałam już Mietka,
przynajmniej było wiadomo, czego się po nim spodziewać. Oczywiście Lopez z Wiktą sądzą, że kozy są
świetne. Lopez sam wygląda jak koza, a Wikta jak wielki pastuch. Upierają się, żeby dawać dzieciom
kozie mleko. Mleko z pilotki, myślałby kto! A te dzieci. Nie do odróżnienia. Mówię ci, produkt
wystandary-zowany - jak z taśmy. Nie, no, całkiem ładne, tylko wiesz, jak to się mówi: z ładnych dzieci
wyrastają brzydcy dorośli.

Wikta z Lopezem to dopiero musieli być piękni! A mój mąż! A, właśnie! Wiesz już chyba, że zostałam
wdową?

Biedny Paweł nie zniósł wiadomości, że ktoś był tak głupi, żeby odesłać anonimowo jego brylanty do
towarzystwa ubezpieczeniowego. I to jak dziwnie, jeden po drugim, oddzielnie, z różnych krajów. Zadać
sobie tyle trudu! Nie mogę w to uwierzyć. Taka szansa! Tyle pieniędzy! Nie wiem, co dzieje się z ludźmi
w tym kraju...

- Przepraszam cię, Celina... Przepraszam... Kurczę, dasz mi coś wreszcie powiedzieć? Odkładam
słuchawkę, bo ktoś dzwoni do drzwi! Na razie!... Tak, zadzwonię później.

Miśka odetchnęła, odkładając słuchawkę, i poczłapała do drzwi. Otworzyła je i zobaczyła po drugiej
stronie Marcina Grdybka w towarzystwie dwóch walizek. Tylko zaskoczeniu należy przypisać fakt, że od
razu nie zatrzasnęła drzwi i Grdybek zdążył zablokować je stopą.

- Ja też kiedyś nie przyjąłem cię z otwartymi ramionami, ale ryzykowałem życie - przypomniał. - A ty nie
masz kompletnie nic do stracenia.

- No, jasne, wszystko, co miałam, straciłeś za mnie - odparła jadowicie.

Wyraźnie ucieszył się z nawiązania kontaktu.

- Przyjmij mnie tylko na tyle dni, ile mieszkałaś u mnie.

To chyba uczciwa propozycja? Sprzedałem mieszkanie, bo nie byłem go w stanie utrzymać. Pomieszkam

u ciebie, póki sobie czegoś nie znajdę.

- Nie ma mowy!

Dokładnie w i y m momencie Grdybek wepchnął się do 204

środka. Pomyśleć, że musiała doświadczać teraz koszmaru, który kiedyś tak beztrosko gotowała innym!

- Jak ty to sobie wyobrażasz? - spytała z gniewem. - Co ty sobie w ogóle myślisz?

- Myślę, że jesteś odpowiedzialna za to, co się ze mną stało - odparł. - Wiesz, jak wygląda teraz moje
życie? Moralnie nic mu nie można zarzucić, ale za to finansowo...

Pracuję dla dwu fundacji. W sumie zarabiam pięć razy mniej niż u Gałganko&Pacanko, chociaż mam trzy
razy więcej pracy. Nie mówię już o służbowym samochodzie czy komórce...

- Nawet mnie nie denerwuj. To wszystko twoja wina -

wycedziła. - Ja dopiero uczę się pracy, o zarobkach mogę nie wspominać, mieszkam w tej ponurej norze,
słyszę, o czym mówią sąsiedzi, czuję, co gotują, a co rano zabijam dwa tysiące prusaków!... Jeśli
uważasz, że tak wyobraża

łam sobie przyszłość, to grubo się mylisz!

- Wniosę w twoje życie promień światła - oświadczył, szczerząc zęby w uśmiechu. - Słyszałem wczoraj
twój reportaż i wszystko zrozumiałem.

- Co niby, do cholery, zrozumiałeś?

- Że w ten sposób zwracasz się do mnie - odparł.

Dotarł właśnie do sypialni i rozejrzał się z zadowoleniem.

- No, nie przesadzaj, wcale nie jest tu tak źle. Chociaż wspólnie moglibyśmy wynająć coś ciekawszego...

- Uuu! - wrzasnęła Miśka, tupiąc ze złości. - Nie rozporządzaj moją przyszłością! Jeśli coś sobie
ubzdurałeś i uparłeś się tu zamieszkać, to ja się wynoszę! O, nie, nie zbliżaj się nawet! Już raz
rozwaliłam ci nos!

- Wtedy byłem zaskoczony - powiedział, podchodząc ostrożnie. - Chyba możesz dać mi szansę? No,
dobra, przestaję się wygłupiać i mówię poważnie. Powiedz, że jesteś absolutnie i ostatecznie pewna, że
nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego, i wtedy się wyniosę.

- Absolutnie nie... absolutnie... - zająknęła się Miśka, po czym odwróciła się do niego plecami i po
bardzo długiej 205

chwili milczenia powiedziała zrezygnowana - absolutnie nie mogę tak powiedzieć.

Marcin Grdybek podszedł i objął ją jedną ręką, podczas gdy w drugiej, zaciśniętej, najwyraźniej coś
trzymał. Mimo naturalnego w tym wypadku wzruszenia Miśka od razu to dostrzegła.

- Czy to jest...? - zapytała, wstrzymując oddech.

- Jeden jakoś mi się zapodział... - wyznał Grdybek.

Na jego otwartej dłoni leżał brylant wielkości grochu.

Patrząc na niego, Miśka natychmiast podzieliła się z Marcinem swym głębokim przekonaniem:

- Wiesz?... Czuję, że będziemy bardzo udaną parą.

•

Spis treści

Pokusa beztroskiej przyszłości 7

Przekleństwo nieskończonych możliwości 56

Groza ciekawej teraźniejszości 104

Konsekwencje pochopnych wyborów 157

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Katarzyna Pisarzewska Halo,Wikta! (P2PNet pl)
Pisarzewska Katarzyna Halo, Wikta 01 Halo, Wikta
Pisarzewska Katarzyna Halo, Wikta
Matti Ronka Mezczyzna o twarzy mordercy (P2PNet pl)
Barnaby Williams Pole smierci (P2PNet pl)
Jackie Collins Swiat jest pelen zonatych mezczyzn (P2PNet pl)
Cornwell Bernard Lotr (P2PNet pl)
Maxine Barry Ogien i lod (P2PNet pl)
Witold Zegalski Krater czarnego snu (P2PNet pl)

więcej podobnych podstron