MonikaHołyk-Arora

KopciuszekwSingapurze

@kasiul

RozdziałI

Przybyłam!

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za
siedmioma lasami... Zaraz, zaraz mamy dwudziesty
pierwszy wiek i chyba nikt nie wierzy w bajki
zaczynające się w ten sposób. Przecież wystarczy
wskoczyć w super szybki pociąg, albo jeszcze lepiej –
samolot i kraniec świata znajduje się na wyciągnięcie
naszejręki.

Zatem bajarz poszukujący odpowiedniego wstępu do

swojejopowieścipowinienwybraćnowy,zupełnieinny
początekhistorii.Jaki?Trudnobędzieznaleźćwłaściwą
odpowiedź na ten dylemat, dlatego też zacznijmy od
pewnej prawidłowości będącej w stanie oprzeć się
nieuchronniepłynącemuczasowi.

Jedna rzecz nigdy się nie zmieni. Kopciuszek nie

mógłbyistniećbezMatkiChrzestnej,spełniającejskryte
marzenia za jednym machnięciem czarodziejskiej
różdżki. Bez obaw, nie zobaczycie dyni zaprzężonej w
białe rumaki, pędzącej po krajowej autostradzie, ani
kryształowych pantofelków porzuconych na schodach
królewskiegozamku.

Nowa, ulepszona wersja wróżki potrafi czynić

bardziej wyrafinowane cuda, które mogą spowodować,
iż codzienność na krótką chwilę przemieni się w baśń,
jakąpragnąusłyszećwszystkiedziewczynkiświata.

Skąd to wiem? Cóż, to ja jestem współczesnym

Kopciuszkiemprzeżywającymswojąbajkęnajawie!Ale
chybapowinniśmyzacząćodpoczątku...

Zamknijcie oczy. Chociaż nie, nie możecie tego

zrobić, jeśli chcecie kontynuować lekturę poniższego
tekstu. Zatem po prostu wyobraźcie sobie późny,
piątkowy wieczór. W listopadowych mrokach schyłku
dnia, deszcz siąpiący od rana zmienia się powoli w
pierwsze opady śniegu. Wszechobecne zimno przenika
chłodemjesienneokrycia,sprawiając,iżludzienaulicy
kuląsięwsobie,tęskniączasłoneczną,letniąpogodą.

Stworzyłam właśnie niezbyt optymistyczny obrazek,

nieprawdaż?Cóż,wżyciu,takjakiwbajce,niezawsze
jest lekko. Chociaż nie przypominam sobie, by
Kopciuszek w baśni braci Grimm cierpiał na tego typu
niedogodnościatmosferyczne.

Tak

czy

siak,

aura

za

oknem

doskonale

odzwierciedlała nastrój panujący w mojej duszy.
Zaledwiekilkadniwcześniejprzeznaczeniepodarowało
minajbardziejchybionyprezentzokazjinadchodzących
trzydziestych urodzin, jaki tylko można było sobie
wyobrazić–wypowiedzeniezpracy!

No dobrze, nie będę nikomu wmawiać, iż

przepadałam za nią w jakiś szczególny sposób, bo
byłobytozbytdużymprzekłamaniem.Niemniejjednak,
to właśnie za sprawą tych ośmiu godzin dziennie,
spędzonych za biurkiem korporacyjnego potworka,
byłam w stanie opłacić bieżące rachunki i odłożyć
chociaż kilkanaście złotych na przysłowiową „czarną
godzinę”.

Zanim jednak zdołałam pogrążyć się w rozpaczy,

przeznaczenieprzysłałopodmojedrzwidobrąwróżkę.
Trudnopowiedzieć,czyakuratwtymprzypadkunależy
mówić o ogromnym szczęściu, czy też odwrotnie, o
potwornym pechu, nie mniej jednak powinnam
sprecyzowaćniektórefaktyidodać,iżnaswoimprogu
ujrzałam nie jedną, a dokładnie czternaście matek
chrzestnych i czterech „ojców”. Wszyscy śpiewających
donośnymi głosami „Sto lat”. Kiedy już ich grupowe
zawodzenie

przebrzmiało

na

korytarzu

klatki

schodowej, wspólnie wręczyli mi bilety lotnicze do...
Singapuru!

I oto jestem! Stoję sama pośrodku jednego z

największych lotnisk Azji, zupełnie nie wiedząc, co ze
sobą począć. Kolejne mijane przeze mnie korytarze
portu Changi zachwycają podróżnych z całego świata
swymi ogrodami i świetnie zaopatrzoną strefą
wolnocłową, jednak we mnie wywoływały poczucie
zagubienia.

Ostatnich kilka lat mego życia spędziłam na

marzeniach o podróżach, poznawaniu świata i
uwiecznianiu jego cudów na fotografiach. Teraz oto
przyszłomiteżyczeniawcielićwżycie.Aja?Jabojęsię
tego, iż nie znajdę metra, które może dowieźć mnie w
pobliżeChinaTown!

„Wdech, wydech” – szepnęłam, próbując zapamiętać

każdy z możliwych szczegółów otaczającej mnie,
zupełnie nowej, rzeczywistości – „to nic więcej, jak
tylkojednozwielulotniskimiast,którejeszczewżyciu
odwiedzę!” – przekonywałam samą siebie, próbując
uniknąćnagłegoatakupaniki.

Oczywiście jeśli tylko uda mi się powrócić z tej

wyprawy w jednym, nienaruszonym ludzkim kawałku!
Pchnięta ciekawością świata oraz skromnymi zasobami
portfela, zdecydowałam się na rejestrację na portalu
couchsurfingowym,

za

pośrednictwem

którego

znalazłam darmowy nocleg. W zaciszu własnego
pokoju w Warszawie wydawało się to świetnym
pomysłem, teraz jednak straciło cały swój urok
zaprawiony

przygodą.

Racjonalna

część

mojej

osobowości

doszła

bowiem

do

wniosku,

że

prawdopodobnie upadłam na głowę, decydując się na
takie szaleństwo. Jeszcze kilka lat temu nie do
pomyślenia byłoby łączenie podróżników z drugiego
końcaświatazosobamiposiadającymiwolnemiejscena
domowej kanapie. A teraz? Proszę! Sama jadę na
spotkanie z Ann-Marie, która zgodziła się gościć mnie

przez pierwszy tydzień moich szalonych wakacji z
Singapurze!

Co zrobię z resztą dwutygodniowego urlopu? Nie

wiem.PrawdopodobnieudamsiędoMalezji,aktowie,
możenawetnasłynneBali.Improwizacjabywaniekiedy
całkiemdobrymdoradcą.

Tłum stłoczony w wagoniku wylał się na peron,

umożliwiając mi pochwycenie niewielkiej walizki i
wyskoczenienaplatformęwostatnimmomencie,zanim
drzwi zamknęły się przed kolejnym odcinkiem jazdy.
Stanęłam po środku korytarza, spoglądając na tabliczki
informacyjnewskazująceuliceznajdującesięnademną,
gdy spostrzegłam szatynkę w eleganckiej garsonce,
przyglądającą mi się dosyć ostentacyjnie. Zanim jednak
zdążyłam wykonać chociaż jeden krok w jej kierunku,
ona sama podeszła do mnie i z uśmiechem na twarzy
skinęłagłową.

– Adrianna, prawda? – spytała po angielsku z

charakterystycznymaustralijskimakcentem–toja,Ann-
Marie. Udało mi się wcześniej wyrwać się z pracy i
pomyślałam,żewyjdęcinaspotkanie.

Muszę przyznać, że odetchnęłam z ulgą, widząc ją

pośród

tego

morza

ludzi,

płynącego

wartkim

strumieniem we wszystkich kierunkach. Uśmiechnęłam
się z wdzięcznością. To mogłam zrobić, mimo
zmęczenia,którenaglemniedopadło.

– Zgadza się! – szepnęłam uradowana. – Dziękuję za

miłepowitanieigościnę.

– Nie ma za co! Zresztą, jak sama się przekonasz,

dalekomidowłaścicielkiapartamentuwcentrum.Sądzę
jednak,żemiejscawystarczydlanasobu.Jaktomawiają
Hiszpanie:„Micasa,essucasa”!

Wymawiając te słowa, chwyciła torbę, która do tej

pory obciążała moje ramię i, ponaglając mnie, ruszyła
przedsiebie.

Zanimzdążyłampostawićpierwszykroknachodniku,

zalała mnie fala światła, w której powoli zaczęłam
rozróżniać poszczególne kształty i kolory otaczającej
mnie

rzeczywistości.

Oniemiałam!

Mimo,

iż

przywykłam

do

życia

w

Warszawie,

będącej

bezsprzecznie jedną z większych metropolii Europy, to
niestety daleko jej do azjatyckiego tygrysa, jakim stał
się Singapur w przeciągu zaledwie kilku dekad
niepodległości.

Drapacze chmur pnące się w górę, zasłoniły mi

widokbłękitnegonieboskłonu,ustępującchwilamipola
znacznie niższym budynkom, wzniesionym w stylu
będącym tutejszą odmianą trendów kolonialnych.
Krocząc między kolejnymi konstrukcjami, w pewnym
momencie dostrzegłam wysoki wieżowiec, którego
ściany pokryte zostały bujną, na pierwszy rzut oka
prawdziwą,zielenią.

–Jużgozauważyłaś?–zagadnęłamnieAnn-Marie–

to hotel ParkRoyal, jeden z najciekawszych na świecie.

Jak pewnie wiesz, nie posiadamy zbyt wielu wolnych
terenów, dlatego rośliny stały się częścią tutejszej
architektury. W tym przypadku biuro projektowe
wykonałokawałdobrejroboty.

–

Niesamowity

–

szepnęłam,

nie

znajdując

odpowiednichsłównaopisaniewrażenia,jakiezrodziło
się w mej duszy na widok tego niezwykłego zakątka. –
Czytuzawszejesttakduszno?

Był to zabieg taktyczny, mający na celu zmianę

tematu. Nie chciałam przecież wyjść na chłopka-
roztropka,którynicwżyciuniewidziałizachwyciłsię
pierwszym

napotkanym

cudem

dwudziestego

pierwszegowieku.

– Sorry – rzekła na wpół przepraszając, na wpół

żartując–takimamyklimat!Słońce,wilgotnepowietrze
i okazjonalne oberwania chmury to nasza codzienność.
Niemartwsię,szybkosięprzyzwyczaisz.

– Na pewno. Wylatując z Warszawy pożegnałam

przeszło

dziesięciocentymetrową

warstwę

śniegu.

Uwierz mi, to – rzekłam wskazując na niebo – stanowi
ożywcząodmianę.

– Śnieg – westchnęła tęsknie Australijka, dzielnie

dźwigając moją, wcale nie lekką, torbę podręczną –
nigdy nie widziałam go na żywo. Jak wygląda?
Oczywiściepozatym,żejestbiały,mokryizimny?

Poczułamulgę!Ogromną,niewysłowionąulgę!Może

nie miałam okazji podziwiać wszystkich cudów
wielkiegoświata,aleniebyłamwtymosamotniona!

– Wiem, pewnie moje pytanie wydało ci się głupie,

ale...

– Nie, nie, wcale nie – zaoponowałam natychmiast,

wyrywającsięzchwilowegozamyślenia–poprostunie
wiem jak go opisać. Jest zimny, mokry, biały, a topiąc
się tworzy straszne błoto. Uwierz mi, nie straciłaś zbyt
dużo, nie mając okazji widzieć go na żywo. Nie mniej
jednak,jeślitylkomaszochotę,tozapraszamdoPolski.
Zimowąporąmamygotampoddostatkiem.

– Kto wie? Może kiedyś skorzystam! – stwierdziła

zadziornie.

– Mi casa es su casa – odpowiedziałam słowami

użytymiwcześniejprzezniąsamą.

Mieszkanie Ann-Marie, chociaż faktycznie niezbyt

duże, okazało się znacznie większe, niż kawalerka
wynajmowanaprzezemnienaMokotowie.Urządzonew
minimalistycznym,ultranowoczesnymtrendzie,wmoim
odczuciu świetnie skomponowało się ze stylem
właścicielki.

– Czuj się jak u siebie w domu! – poprosiła,

zostawiając mnie w pokoju, który miał się stać moim
lokum na najbliższe dni – kiedy już się odświeżysz,
zapraszam na kawę – zaświergotała radośnie przed
wyjściemzsypialni.

–Dajmidwadzieściaminut–poprosiłam.

Zostałam sam na sam ze swymi myślami, które od

kilkunastu godzin nie nadążały za lawiną następujących
posobiezdarzeń.

To niewiarygodne, ale dokonałam tego! Przybyłam

na drugi koniec świata tylko po to, by spełnić swoje
marzenia! I chociaż jest to dopiero pierwszy, niewielki
krok do zmiany życia, to wreszcie udało mi się go
postawić!Terazpowinnobyćjużtylkołatwiej!

Otworzyłam szybko walizkę i wyjęłam z niej

potrzebne kosmetyki, ubrania i album o Warszawie,
któryzamierzałamsprezentowaćswojejgospodyni.

–Życietutaj,wbrewpozorom,niejestproste–Ann-

Marie odpowiedziała na moje pytanie o Singapur –
oczywiście nie mam tu na myśli poszukiwanych
specjalistów, bowiem dyplom odpowiedniej uczelni
otwiera nie tylko drzwi wielu pracodawców, ale też i
karier, o jakich w innych krajach można tylko
pomarzyć.

–Aty?Jaksiętuznalazłaś,jeślimożnaspytać?

Kobieta zaśmiała się lekko, wracając w swych

wspomnieniachdoprzeszłości.

– Kończyłam ekonomię na uniwersytecie w Sydney i

odbywałam praktykę w przedstawicielstwie jednej z
tutejszych firm. Sama nie wiem, jak to się stało, iż
pewnegodniazaproponowalimietattutaj.Nieczekając

na

inną

ofertę,

spakowałam

kilka

walizek

i

przyleciałam. A wiesz, co jest w tym wszystkim
najciekawsze? To była najlepsza decyzja, jaką mogłam
podjąć!

– Wow, to się nazywa dobry start – podsumowałam,

niechcącokazywaćzazdrości,któragdzieśtamwgłębi
duszyszeptała,iżjaniemiałamtyleszczęścia.

– Prawdopodobnie masz rację – zgodziła się Ann-

Marie–acotyporabiaszwdalekiej,śnieżnejPolsce?

– Śnieżnej tylko w zimie, a i to nie zawsze –

sprostowałam na wstępie, nie chcąc zafałszowywać
obrazuwłasnejojczyzny–aktualniejestembezrobotna.
Mójkontraktwygasłdwadnitemu...

– Och, nie wiedziałam, przepraszam – zmieszała się

nieco.

– Nie ma za co! To nie twoja wina. Zresztą może

zmiana wyjdzie mi na dobre. Pracowałam w biurze,
odbierając dziennie setki telefonów i wpisując nikomu
niepotrzebne dane w wykazy, które oglądało może
trzechludziwfirmie.

– Czy mi się zdaje, czy też nie przepadałaś za swoją

pracą?

Roześmiałam się radośnie, nie mogąc opanować tej

naturalnejreakcji.

–Skończyłamfotografikę,autknęłamwkorporacjiz

powodubrakuperspektywrozwojuwmoimwyuczonym

zawodzie – wyjaśniłam – Skoro już wspomniałyśmy o
Polsce, to mam dla ciebie pewien drobny upominek –
rzekłam, podając jej album owinięty w papier
prezentowy,niewiedzącnawetczywcouchsurfingucoś
takiegojestpraktykowane.

–Ależnietrzeba–zapewniłaAnn-Marie.

–Todlamnieczystaprzyjemność.

Błękitnakokardkazdobiącapodarunekszybkozostała

rozwiązana, a oczom zaskoczonej Australijki ukazała
siękolorowaokładka.

–Adrianna–rzekła,awjejgłosiedałosięusłyszeć

zachwyt–dziękuję.Niktdotądniepomyślałotakmiłym
geście. Dziś moja mała biblioteka wzbogaciła się o
wielki skarb – rzekła, wskazując w stronę kącika z
regałamiwypełnionymiksiążkami.

–Cieszęsię,żetrafiłamwtwojegusta.

Spędziłyśmy mnóstwo czasu rozmawiając o naszych

krajach, pomysłach na życie i poglądach na świat. Ta
drobnaszatynkaużyczającamidachunadgłowąokazała
sięniezwykleciepłąiotwartąnainnośćosobą.Szczerze
mówiąc,niespodziewałamsięznaleźćbratniejduszyna
drugiejpółkuli,ajednakwłaśnietaksięstało.

–Miałamdziśwplanachkolacjęzkolegązpracy,ale

zarazjąodwołamiwyjdziemynamiasto.Cotynato?–
zaproponowaławpewnymmomencie.

Kolacja?Zkolegązpracy?Tomogłooznaczaćtylko

jedno! Randkę! A ja nie miałam ochoty stać się
powodem jej odroczenia, dlatego też natychmiast
zaprotestowałam.

– Absolutnie nie mogę się na to zgodzić! Spędzę tu

jeszczekilkadni,więcnapewnowyskoczymygdzieśna
babski wieczór! Dziś musisz zrobić się na bóstwo i w
drogę! Ja w tym czasie spróbuję na mieście jakiejś
chińszczyznyiobejrzęsobiecentrumzbliska.

Ann-Mariespojrzałanamnie,nieprzekonana.

–Ale...

– Nie ma żadnego „ale”! Zresztą kto wie, może i ja

spotkam jakiegoś przystojniaka – zażartowałam, by
rozwiać jej wątpliwości – skoro już dobra wróżka
wysłała mnie tutaj, to chyba nie zrobiła tego bez
powodu.

Kobieta siedząca naprzeciwko spojrzała na mnie tak,

jakbymnaglestraciłaresztkirozumu,awypowiedziane
przezemniesłowacechowałabezsensowność.

– Dobra wróżka? – powtórzyła za mną, sugerując iż

powinnamrozwinąćtęmyśl.

– Tak określam grupę znajomych – wyjaśniłam

szybko.–Postanowilipodarowaćminiezwykłyprezent
namojetrzydziesteurodziny.

–Cóżtotakiegobyło?

–BiletdoSingapuru.

Australijka otworzyła oczy ze zdziwienia, nie mogąc

uwierzyćwto,cowłaśniepowiedziałam.

–Alejakto?

–Zamiastkupowaćmidrobneupominki,zdecydowali

się na nabycie jednego biletu i wysłanie mnie na dwa
tygodniedoAzji.

– Niesamowite! Też bym chciała mieć takich

przyjaciół!

– Faktycznie, są jedyni w swoim rodzaju –

przyznałam.–Obiecałamimprzywieźćmilionpięknych
zdjęć. Kto wie, może uda mi się nawet zorganizować
małą wystawę w jakimś domu kultury czy niezależnej
galerii...

– Jesteś fotografikiem, powinnaś wreszcie zająć się

swoimwyuczonymzawodem–zgodziłasięzemną.

– Masz rację – weszłam jej w słowo – jednak teraz

nadszedł chyba czas, byś zaczęła szykować się do
randki...

– Faktycznie – mruknęła, podrywając się z fotela.

Zamarła jednak na moment, uświadamiając sobie, iż
sprytniejąpodeszłam,zmuszającniejakodowyjawienia
natury spotkania, na które zamierzała się udać. – Masz
mnie!

Pogroziła mi na odchodne palcem, zamykając się

pośpiesznie w pokoju. Ja tymczasem rozsiadłam się
wygodniej w fotelu i, przeglądając wydruki na temat

samegomiasta,zaczęłamplanowaćzwiedzanie.Niestety
głód przypomniał mi o istnieniu żołądka, który zaczął
dopominać się o jakiś treściwy posiłek. Chwyciłam
torbę z aparatem oraz kilkoma obiektywami, które
mogły mi się przydać podczas wieczornej przechadzki
pomieścieijużmiałamzawiadomićmojągospodynię,
iżwychodzę,gdytapojawiłasięwdrzwiach.Wyglądała
jak milion dolarów! Elegancka garsonka, która do tej
poryokrywałajejciało,zostałazmienionanaklasyczną
małą czarną, a ciasny kok zniknął, ustępując miejsca
burzypięknychloków.

– I jak? – spytała niepewnie, zerkając w moim

kierunku–możebyć?

–Zdecydowanie!Jestemabsolutniehetero,aleitakto

powiem: Niezła z ciebie laska! – odpowiedziałam
zupełnieszczerze.

– Mam nadzieję, iż on również tak pomyśli –

mruknęła,przeglądającsięwlustrze–alewidzę,żeity
uciekaszzdomu.Weźzesobąklucz,boniewiem,kiedy
wrócę. Leży na komodzie – dodała, niemal czytając mi
wmyślach.

– Dzięki! Ja znikam, a ty baw się dobrze! –

stwierdziłam,wychodzącnakorytarz.

– Będę! Do zobaczenia jutro przy śniadaniu! –

usłyszałam.

Ann-Marie zachowywała się tak, jakbyśmy znały się

od dzieciństwa. Czytałam kiedyś, że Australijczycy są
bardzootwarciibezpośredni,aleniespodziewałamsię,
że aż tak! Uśmiechnęłam się do własnych myśli i
ruszyłamschodamiwdół.

RozdziałII

Stłuczka

„Oto jestem!” – pomyślałam po raz kolejny tego dnia,
zerkając na doskonale oświetloną ulicę, którą pędziły
nieliczne samochody. Zaskoczyło mnie to, bowiem
pierwszym skojarzeniem wiążącym się z dużym
miastem jest tłok i notoryczne korki, dezorganizujące
sprawneporuszaniesiępościsłymcentrum.Dopieropo
chwili przypomniałam sobie, iż podatki związane z
posiadaniem samochodu w tym maleńkim państewku
azjatyckim są zawrotnie wysokie i dlatego nie każdy
może sobie pozwolić na własny środek transportu.
Zresztąniebyłonnawetpotrzebny,bowiemzadbanonie
tylko o rozwój komunikacji autobusowej, ale także
rozbudowanosiećkolejkimiejskiejimetra.

Żołądek coraz bardziej natarczywie zaczął domagać

się jakiegoś posiłku, dlatego też rozejrzałam się,
zastanawiającsięprzytym,wktórąstronępowinnamsię
udać. Zabudowa kolonialna wyglądała zachęcająco, ale
zdecydowałam, iż pierwszy wieczór w mieście swoich
marzeń chciałabym spędzić wśród postmodernistycznej
architektury,

reprezentowanej

przez

wspaniale

oświetlone nocą wieżowce. Ruszyłam przed siebie,
mając nadzieję trafić na jakąś niedrogą restauracyjkę
nieopodal hotelu, o którym w drodze z metra
wspominałaAnn-Marie.

Odnalazłamgobeznajmniejszegotrudu.Wyrastającz

betonowej dżungli na poziomie ulicy, pysznił się
wspaniałą

roślinnością

porastającą

poszczególne

kondygnacje,wzniesionezdbałościąnietylkoomiejsce
na krzewy, ale też rozłożyste drzewa. Ta niezwykła
symbiozatego,conowoczesneztym,conaturalne,stała
siępierwsząofiarąmojegoaparatu.Chociażniemiałam
pojęciaanikto,anikiedyzaprojektowałtocudo,byłam
pewna,żewzbudzionozainteresowanienietylkomoich
znajomych, ale również potencjalnych organizatorów
wystawy, o której marzyłam od dawna. Mogła się ona
staćkrokiemnadrodzedowyśnionejkariery.

Zapomniałam o kolacji i całym bożym świecie,

zmieniając zarówno obiektywy, jak i kąty ekspozycji
detali architektonicznych wznoszącego się przede mną
budynku. Jednocześnie obserwowałam pięknych i
bogatych, a prawdopodobnie również sławnych, którzy
w tym czasie wchodzili i wychodzili z tej oazy luksusu
niedostępnego dla przeciętnej, byłej już, pracownicy
korporacyjnegopiekiełka.

Wbrew pozorom nie czułam zazdrości. Może tylko

żal, że tak wiele rzeczy było dla mnie niedostępnych
wyłącznie z powodu braku funduszy. Niestety nie

miałam na to wpływu, dlatego też postanowiłam
wykorzystać do maksimum dwa tygodnie podarowane
mi przez moje przyszywane, niemal bajkowe, dobre
wróżki.

Po zapełnieniu karty zdjęciami, zdecydowałam się

ruszyć dalej, spragniona już nie tyle jedzenia, co
dalszych wrażeń, jakie mogło mi zaoferować miasto
nocą. Zaledwie kilku przecznic dalej napotkałam kilka
małych restauracyjek serwujących potrawy z Chin,
Tajlandii oraz z Indii. Nie tracąc okazji, zdecydowałam
się na przystępnie wyglądające danie z kurczaka.
Oczekując na posiłek, usiadłam przy małym stoliku i
zaczęłamobserwowaćulicę.

Wieczorna pora sprzyjała nie tylko spacerom, ale i

poznawaniu struktury społecznej nowego dla mnie
regionuświata.Zpierwszychobserwacjiwywnioskować
mogłam, iż sporej części społeczeństwa żyło się
całkiem dobrze, a dzięki wysokiemu poziomowi życia
moglisobiepozwolićnietylkonamarkoweubrania,ale
też na wyjścia do licznych restauracji. Gdybym tylko
miała przy sobie swoich przyjaciół, pewnie również
zakończyłabym wieczór w jakimś małym pubie przy
szklanicypiwa.

Przekraczając most na niewielkiej rzece, a może

kanale, znalazłam się w ścisłym centrum. Dostrzegłam
dziesiątki drapaczy chmur przeglądających się w
spokojnejtoniwodyorazświatłalaseroweumieszczone

na,znanejmizfotografii,sylwetcehoteluMarinaSand
Bay. Przystanęłam na chwilę i niczym Alicja, która
pierwszy raz znalazła się w Krainie Czarów,
przyglądałam

się

temu

wszystkiemu.

Chociaż

wielokrotniewidziałamzdjęciategozakątka,wykonane
przez najbardziej uznanych fotografików świata, to
musiałamprzyznać,iżbyłyoneniczymwzestawieniuz
rzeczywistościąznajdującąsięnawyciągnięcieręki.

Zapomniałam na chwilę o sprzęcie obciążającym

moje ramię. Po prostu szłam z głową zadartą wysoko,
próbującwyobrazićsobiewidokzokiennanajwyższych
piętrach budowli. Czując spokój, jaki ogarnia ludzi w
momencie spełnienia jakiegoś szczególnego marzenia,
bezgłośniezłożyłamsobiepewnąobietnicę.

–Kiedyśzobaczęwszystkiecudategoświata!

Postanowiłam, że zmienię jakość swojego własnego

życia.Odważęsięsięgnąćgwiazdiskraśćjednąznich!
Tylkodlasiebie!

Uśmiechając się do własnych myśli, kontynuowałam

podziwianie szklanych domów i śniłam na jawie, jakby
to było mieszkać w jednym z nich. Czując, iż na ten
moment przyjdzie mi jeszcze długo poczekać, jeśli w
ogóle kiedykolwiek mi się to przydarzy, usłyszałam
charakterystyczny ryk silnika. Dźwięk sportowych aut,
jak do tej pory znany tylko z filmów o „Szybkich i
wściekłych”, rozbrzmiewał gdzieś w najbliższym
sąsiedztwie!

W

ułamku

sekundy

zlokalizowałam

białe

Lamborghini sunące powoli w kierunku doskonale
oświetlonego budynku w stylu kolonialnym. Niepomna
niczego, zapatrzyłam się na to mechaniczne cudo i
wyciągnęłam

z

kieszeni

mocno

sfatygowanego

smartfona. Chciałam zrobić fotkę, którą zamierzałam
przesłaćMMS-emdojednegozkolegów.

Właśnie wtedy poczułam jak coś dużego, i

zdecydowanie silnego, wpada na mnie z impetem,
wprawiając w ruch telefon trzymany przeze mnie w
dłoni. Bez ostrzeżenia czarny aparat poszybował w
górę, by płynnym ruchem roztrzaskać się o trotuar,
wydając przy tym niezbyt przyjemny dla ucha głuchy
trzask.

Z moich ust prawdopodobnie wyrwał się okrzyk

rozpaczy nad utraconym środkiem komunikacji, gdy
usłyszałamcichy,melodyjnymęskigłos:

– Przepraszam panią najmocniej – rzekł nienaganną

angielszczyzną–mojenieuwagabyłaniedopuszczalna!

„Jasne,żebyła!”–mruknęłampodnosempopolsku,

przyklękającprzycałkowicierozbitymsprzęcie.

– Być może wyciągnie pan z tego lekcję na

przyszłość.Wartopatrzeć,gdziesięidzie–stwierdziłam
nieprzyjemnym tonem, nie przyznając się, iż sama
zagapiłam się na białe Lamborghini parkujące
nieopodal.

– Oczywiście, ma pani zupełną rację – rzekł,

wyciągając rękę w kierunku roztrzaskanego na miliony
kawałeczków ekranu – przepraszam, że zniszczyłem
paniwłasność.

Nie wiedzieć czemu jego maniery, a może po prostu

spokojny, ale przejęty ton sprawiły, iż spojrzałam na
niego zaciekawiona, chcąc przekonać się, jak może
wyglądać mężczyzna potrafiący hipnotyzować kobiety
zapomocągłosu.

Natychmiast zatonęłam z jego ciemnych oczach,

spowitych w dwa rzędy cudownych, długich jak firanki
rzęs. Przeniosłam spojrzenie na czarujący, lekko
zakłopotany uśmiech i urocze dołeczki w policzkach,
którezniknęływułamkusekundy,gdyspostrzegł,iżmu
sięprzyglądam.Mimo,iżspotkałamgopierwszyrazw
życiu, w jego wyglądzie było coś znajomego. Nie
umiałamjednakstwierdzićco!

Odwróciłam szybko wzrok i zajęłam się zbieraniem

pozostałości

mego

ukochanego,

okupionego

wyrzeczeniami Samsunga Note, który usilnie starał się
pozostać przy życiu, mimo czterech lat wzmożonego
użytkowania.

–Naprawięwyrządzonąszkodęipozwolęsobiekupić

paninowytelefon–zaoferował.

Przez moment wydawało mi się, że źle usłyszałam

bądźopaczniezrozumiałamjegoperfekcyjnyangielski,
odznaczający się silnym brytyjskim akcentem, tak

odmiennym od brzmienia amerykańskiego znanego
wszystkimzfilmówhollywoodzkich.

– Nie, nie ma potrzeby – rzekłam bez przekonania,

nie wierząc, iż nieznajomy faktycznie był gotów
zadośćuczynićmoimponiesionymstratom.

–Dyshonorembyłobypozostawienietejsprawywten

sposób – przekonywał mnie w tym czasie, podając
jednocześnie pomocną dłoń, bym mogła wstać z
klęczek.

–Naprawdęniemusimipanniczegorekompensować.

To tylko stary telefon, któremu należało się już
przejścienaemeryturę–zażartowałam,chcącukryćżal
izdenerwowanie.

Emocje malujące się na jego twarzy stanowiły

prawdopodobnie odzwierciedlenie mieszanych uczuć
względemcałegotegoniefortunnegowypadku.Troska,
lekkanerwowość,aleteżpewnośćsiebie.

Właśnie otwierał usta, by coś dodać, gdy dotarło do

mnie, dlaczego jego powierzchowność wydała mi się
takpodejrzanieznajoma!

Tajemniczy mężczyzna przypominał mi pewnego

aktora, którego nie potrafiłam wymienić z nazwiska.
Doskonalepamiętałamjednakpostać,wktórąwcieliłsię
w filmie „Romeo musi umrzeć”. Nie mogłam w to
uwierzyć, ale miałam przed sobą jego całkiem udaną
kopię!

– Jest pani wielce wyrozumiała, nie mniej jednak

muszę zrehabilitować się za to uchybienie – zaczął
niepewnie, nie wiedząc, co począć w tak patowej
sytuacji.

Spojrzałam w jego ciemne oczy, które były lekko

przymrużone, być może przez słabe światło albo też z
powodutypuurody,którysobąreprezentował.

„Zawsze

możesz

mnie

zaprosić

na

kawę,

przystojniaku”

–

pomyślałam,

nie

ważąc

się

wypowiedzieć tych słów na głos. Dobra wróżka dobrą
wróżką, sen na jawie swoją drogą, ale spotkania z
księciem

z

bajki

nie

wymagałam

od

tego

samospełniającegosięmarzenia.

– Skoro jest pani pewna, iż nie chciałaby pani

otrzymaćnowegotelefonu,toczyzechcepanipoświęcić
kilkadziesiąt minut swego czasu na kawę w moim
towarzystwie?

Zamurowało mnie, muszę to przyznać! Nieznajomy

wypowiedział na głos moje myśli, ujmując je w tak
szarmanckie słowa, iż dosłownie odebrało mi dech w
piersiach.

Spojrzałam na niego, nie wiedząc co odpowiedzieć i

właśnie wtedy zorientowałam się, jak elegancko był
ubrany. Prosty, ale stylowy czarny garnitur świetnie
harmonizował z jego gładko ogoloną twarzą i lekko
złotąkarnacją.

„Za wysokie progi na moje nogi” – pomyślałam,

mając świadomość własnego stroju. Spodnie bojówki,
bardziej

odpowiednie

na

wyprawę

po

dżungli

amazońskiej,niżdobiznesowegocentrumazjatyckiego
tygrysa.Ciemny,pasującydonichpodkoszulekrównież
nie kwalifikował się do kanonów elegancji. Nie
wspominając już o wygodnych, ale zupełnie nie
wieczorowychsportowychjaponkach.

–Zwielkąchęcią,aleniejestemodpowiednioubrana.

Wybrałam się na małą sesję w celu uwiecznienia
Singapurunocą–rzekłam,wskazującnafuterałkryjący
sprzętfotograficzny–anienakawęwtakdoborowym
towarzystwie.

Nieznajomy spojrzał na mnie ze zrozumieniem, ale

teżzainteresowaniem.

–Jestpanifotografikiem?

Skłamać czy powiedzieć prawdę? Ta gorączkowa

myśl zaczęła krążyć po mojej głowie z prędkością
światła. Zdawałam sobie sprawę, iż od odpowiedzi
mogło zależeć „być albo nie być” miłego wieczoru w
towarzystwieprzystojniaczkawgajerku.

– Tak – zdecydowałam się w końcu na półprawdę,

zawierającą w sobie myślenie życzeniowe. Może nie
pracuję w tym zawodzie, ale z całą pewnością mam
wszelkie oficjalne pozwolenia na jego wykonywanie
oraz opanowany warsztat – lecz jestem tu całkowicie
prywatnie–dodałamszybko.

– Nie wypuszczę pani. Muszę jakoś wynagrodzić

stratętelefonuichociażspróbowaćzatrzećniekorzystne
wrażenie, jakie z pewnością wywarłem swoim
nieopatrznymzachowaniem.

„Ja pierniczę” – jak mawiali swego czasu w pewnej

reklamie paneli podłogowych – „gdybym nie stała
wśród

ogromnych,

szklanych

drapaczy

chmur

rozświetlających mroki wieczoru tysiącem kolorowych
świateł, to głowę bym dała, że cofnęłam się
przynajmniej do dziewiętnastego wieku. Skąd ten facet
bierzetewszystkiewyszukanefrazesy,którymisypiejak
zrękawa?”

– Jeszcze raz zapewniam pana, iż nic się nie stało!

Naprawdęniemapotrzeby,by...

– A jeśli powiem, że po prostu mam ochotę spędzić

chociażby fragment wieczoru z tak wyrozumiałą i
czarująca istotą, jak pani? – spytał, przerywając mi w
połowiezdania.

„Wtedy stwierdzę, że chociaż to mój telefon na

pierwszy rzut oka ucierpiał w tym zderzeniu, to po
wnikliwej analizie dochodzę do wniosku, iż to twoja
głowaprzestałafunkcjonowaćwprawidłowysposób”–
pomyślałamnawpółzezłością,nawpółżartując.

–Oj,chybaniejestemosobą,któramożeuwierzyćw

takie słodkie słówka – odpowiedziałam po chwili
wahania, próbując zamaskować wątpliwości kryjące się
wkażdymwypowiedzianymdźwięku.

–Zawszemogępostaraćsiębardziej...–zażartował.

Poddaję się! Dlaczego nie miałabym spędzić kilku

chwilzzabójczymprzystojniakiem?Przecieżjestemna
tyle zrównoważoną osobą, by nie ulec niezdrowym
marzeniom o związku z tym niewątpliwie czarującym i
bogatymmężczyzną.

– Cóż, nie wypada mi odmówić, skoro tak długo i

uprzejmie prosi pan o tę kawę – odpowiedziałam w
końcu, siląc się na ton podobny do jego stylu
wysławianiasię.

– I takiej odpowiedzi oczekiwałem od samego

początku – rzekł, uśmiechając się lekko – po co była
całatazbędnadyskusja?

„Po to, byś wiedział, że nie tak prosto wyciągnąć

porządnądziewczynęnakawę!”–mruknęłamwduchu,
poprawiająctorbę,którazaczęłaciążyćminaramieniu.

– Nieopodal znajduje się całkiem sympatyczna

kawiarenka, ale zanim się tam udamy, pozwoli pani, iż
się przedstawię – stwierdził, prostując się niczym
żołnierzpodczasodprawy–LeeCollins.

–Miłomi–rzekłam,podającmudłoń–nazywamsię

AdriannaDrzyńska.

Spostrzegłam,iżmężczyznazawszelkącenępróbuje

powtórzyć w myślach moje nazwisko, jednak jego
staranianiestetyzgóryzostałyskazanenaklęskę.

– Musze przyznać, iż ciężko jest je wymówić –

przyznałszybko.

– Rzeczywiście, może sprawiać nieznaczne trudności

cudzoziemcom nie nawykłym do wymawiania tak
specyficznychdźwięków–przyznałamnapocieszenie.

– Zatem skąd pochodzi fotografik, z którym dziś

zetknęłomnieprzeznaczenie?

Oczywiście,topytaniemusiałopaść!

–PrzybywamzPolski.

Punktdlamnie!Tegokrajuchybasięniespodziewał!

–Hmmmnowyrynek,nowemożliwości–zaśmiałsię

jakrasowybiznesmen.

RozdziałIII

Kawa?

Kawiarenka, w której zajęliśmy jeden ze stolików,
oczarowała mnie widokiem na kanał przecinający
centrummiasta.Przyodrobiniedobrychchęcimożnają
było uznać za całkiem romantyczną, bowiem światła
odbijające się w wodnej toni stanowiły doskonałe
uzupełnienie

świec

płonących

w

niewielkich

kandelabrach, które rozstawione były w całym
pomieszczeniu.

–

Co

zatem

sprowadza

panią

do

naszego

niewielkiego, nieco prowincjonalnego miasteczka? –
spytał,mrugającnaznak,iżżartuje.

– Chęć odpoczynku od wielkiego miasta – odcięłam

sięnatychmiast.

–Ajednakzabrałapanizesobącałyniezbędnysprzęt

– stwierdził, zerkając na futerał spoczywający na
wolnymkrześleprzystoliku.

– Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się niepowtarzalne

ujęcie, przynoszące nie tylko ogromną sławę i
pieniądze,

ale

przede

wszystkim

uznanie

profesjonalistów–odpowiedziałamniecofilozoficznie,
mając nadzieję, że przychylne mi ostatnimi czasy
niebiosa spełnią i tę z moich próśb – zresztą
drobnomieszczańskieklimatysąwcenie!

– Touche! Bardzo dobrze powiedziane – zgodził się,

wykonując nieznaczny pokłon w moją stronę – mogę
tylko wnioskować, iż jest pani pracoholikiem,
nieustannie myślącym o swojej pracy i najlepszych
rozwiązaniach związanych z fotografią w każdym jej
aspekcie.

Miałamochotęsięroześmiać,bowiemjegodomysły

niemogłybyćdalszeodprawdy.Oczywiściefotografia
zawsze zajmowała ważne miejsce w moim życiu, ale
jeszczenigdy,pozakrótkimepizodempodczasstudiów,
nieudałomisięnaniejzarobić!

– Nie tak dużo, jak bym sobie tego życzyła –

przyznałamniecoenigmatyczniepochwilizwłoki.

–Niesamąpracączłowiekżyje...

– Faktycznie, ale dość o mnie. Może czas na

ujawnienietajemnicy,czympansięzajmuje...

– W wolnym czasie, gdy nie rozbijam na ulicy

telefonów

tajemniczych

nieznajomych,

prowadzę

niewielką agencję reklamową, pomagającą zaistnieć
firmomnamiędzynarodowychwodach.

–Czylibiorącpoprawkęnapańską,prawdopodobnie

wrodzoną,skromność,większośćrynkunależydopana,

przez co może pan dyktować wszystkim swoje warunki
–odparłamszybko,chcącpokazaćmu,iżzdążyłamgo
przejrzeć.

Zaśmiał się lekko, a ja odniosłam wrażenie, że

faktycznie dobrze się bawi w moim towarzystwie.
Oczywiście zdawałam sobie sprawę, iż potrafię i mogę
być zabawnym rozmówcą, jednak wiedziałam również,
iż brakuje mi obycia z ludźmi z tak zwanej wyższej
sfery. Być może barierę, którą trudno mi było
przekroczyć, stanowiły kompleksy i wewnętrzne
przekonanie, iż nie należę do tego samego kręgu
ekonomicznego.

– Nie dość, że piękna i utalentowana, to dodatkowo

jeszcze błyskotliwa – stwierdził z uznaniem, unosząc
przy tym swoją filiżankę z kawą, przyniesioną przed
chwilą przez kelnerkę – trudno dziś o tak wyjątkową
osobę.

– Pochlebia mi pan zbytnio – ucięłam szybko, nie

chcączasłuchaćsięwjegogrzecznościowepochwały.

– A przy tym wszystkim jeszcze skromna! –

podsumował, uparcie trzymając się niewygodnego dla
mnie tematu – pozwoli pani, iż wykonam jeden szybki
telefon.

– Oczywiście, rozumiem, iż ma pan zobowiązania,

którezostałyodwleczonewczasiezewzględunanaszą
małąstłuczkę.

Uśmiechnął się po raz kolejny i muszę przyznać, że

byłomimiło,iżstałosiętozamojąsprawą.Czułam,że
ten wieczór na długo pozostanie w mojej pamięci. W
końcu nie codziennie zdarzało mi się pić kawę w
Singapurzezczarującymmężczyzną.

Kiedy zagłębiłam się w marzeniach, melodyjny głos

mego towarzysza szeptał w tym czasie niezrozumiałe
dla mnie słowa. Chociaż w moim odczuciu była to
zupełna chińszczyzna, to muszę przyznać, że brzmiała
onacałkiemseksownie.

– Zatem ile dni z pani pobytu tutaj straciłem

bezpowrotnie? – spytał niespodziewanie, odkładając
swójaparatnastolik.

–Gdybymniewiedziała,żetoniejestmożliwe,topo

tym

pytaniu

uznałabym

pana

za

zawodowego

podrywacza–ostrzegłamzudawanąpowagąwgłosie–
ale muszę przyznać, iż ma pan niebywałe wprost
szczęście,bowiemdopierodziśpopołudniuprzybyłam
doSingapuru.

– Plus dla mnie! Drugie pytanie: Jak długo pani

zostanie?

– Prawdopodobnie przez tydzień, chociaż może się

zdarzyć, że wcześniej ucieknę gdzieś w nieznane. Kusi
mnie pobliskie Bali – rzekłam szczerze, próbując
zachowaćpewnądozętajemniczości.

– Przereklamowane! – odradził natychmiast – mimo,

że jesteśmy maleńkim państewkiem, mamy niezwykle
dużodozaoferowania.Możnatuspędzićnawetmiesiąci
nieznaleźćchwilinanudę.

– Tak dużo czasu nie mam. Za dwa tygodnie muszę

wracaćdoPolski...

–Notak,kobietasukcesu,naktórąjużczekakolejne

poważnezlecenie...

–Niekoniecznie,alezpewnościąrodzina,przyjaciele

i nowe możliwości, które dopiero co otwierają się
przedemną.

No co? Przecież nie skłamałam! Nie miałam

obowiązku tłumaczyć nieznajomemu mężczyźnie, iż
jestem bezrobotną bez większych perspektyw na
zatrudnienie!

–Zkażdąchwilązaskakujemniepanicorazbardziej.

Muszę przyznać, iż absolutnie nie czuję się winny
zniszczenia telefonu, bo właśnie dzięki temu miałem
okazjępaniąpoznać.

Zachichotałam nerwowo, nie bardzo wiedząc, jak

odpowiedziećnatakjawnąprowokację.

– Mam nadzieję, iż podobny sposób zawierania

znajomości nie jest powszechnie praktykowany w tym
mieście.Wkolejcedozniszczeniemambowiemjedynie
swójsprzętfotograficzny...

– Proszę mi wierzyć, jestem w tym względzie

zupełniewyjątkowy!

– Nie wątpię, panie Collins, nie wątpię – rzekłam,

pochylającsięnadfiliżankąkawy.

Cisza, która nagle zapanowała przy naszym stoliku

stała się dojmująca, ale też w dziwny sposób
komfortowa.

Milczenie

z

tym

ekscentrycznym

człowiekiem było równie miłe, co niecodzienna
rozmowa.

– Czy interesuje się pani sztuką? – zmienił nagle

temat.

– Oczywiście! Myślę, że każdy człowiek posiadający

chociażby

elementarne

wykształcenie,

powinien

posiadać wyrobione zdanie na temat poszczególnych
epok i artystów. Niestety moja wiedza ogranicza się
głównie do kontynentu europejskiego, na którym
przyszłomimieszkać.

– To żaden powód do wstydu. Da Vinci, Matisse czy

Picasso wywodzili się właśnie stamtąd. W przeszłości
Azjitrudnoznaleźćartystów,którychimionazachowały
się do dziś. Nie mniej jednak nasze dziedzictwo jest
równie zachwycające, co europejskie, chociaż przyjęło
zupełnie odmienną formę. Gdyby nie późna pora,
chętniepokazałbympanipobliskieMuzeumCywilizacji
Azjatyckich.

– Dziękuję za podpowiedź, z pewnością odwiedzę je

któregośdniaprzedwyjazdem.

– Cieszę się, iż mogłem coś doradzić. Nie mam zbyt

wiele wolnego czasu, ale zawsze staram się być na
bieżąco z aktualnymi wystawami, wydarzeniami
kulturalnymiiimprezamiartystycznymi.

Dłuższąchwilę,amożeikilkanaście,dyskutowaliśmy

o sztuce we wszystkich jej przejawach, wymieniając się
opiniami i nazwiskami młodych twórców, którzy
dopiero zyskali szansę na zaistnienie w świadomości
szczerszego kręgu odbiorców. Zaskoczyła mnie jego
dogłębna

znajomość

tematu,

która,

w

moim

przekonaniu, była efektem wzmożonej aktywności na
poluartystycznym.

– A właśnie – szepnął w pewnej chwili –

przypomniałem sobie pewien szczegół związany z pani
krajem. Dzwon pochodzący z pewnego polskiego
żaglowca,nazwyniestetyniepamiętam,zostałjakiśczas
temuumieszczonywjednymztutejszychparków.

Zrobiłomisięnaprawdęgłupio,niemiałambowiem

pojęcia, o jakim statku może być mowa. W żadnym z
czytanych przeze mnie dzienników nie znalazłam
wzmiankiopodobnymzdarzeniu.

– O, to ciekawostka godna wyjaśnienia. Poszukam

informacji z Internecie i mam nadzieję, iż uda mi się
odnaleźćtęniewielkąpamiątkę.

Zerknął na swoją filiżankę i niedopitą, mocno już

przestudzoną kawę. Oboje zdawaliśmy sobie sprawę z
nieuchronniekończącegosięspotkania.

– Ma pani ochotę na coś jeszcze? – zapytał,

prawdopodobnie bardziej ze względu na maniery, niż
przez

chęć

przedłużenia

naszego

małego,

nieplanowanegotête-à-tête.

– Nie, dziękuję. Myślę, że wystarczająco dużo czasu

skradłam z pana grafika, zresztą Singapur nocą czeka,
ażwkońcuuwiecznięgonazdjęciach.

Zaśmiał się delikatnie, co sprawiło, iż jego oczy

znowustałysięmałe,jakbycelowojezmrużył.

– No tak, nie da się długo utrzymać w miejscu

pracoholiczkiogarniętejszałemtwórczym.

– Ani pracoholika, który nawet w godzinach

wieczornych gna gdzieś przed siebie w garniturze –
odgryzłamsięnatychmiast,niechcącpozostaćdłużnąw
tejniewinnejlicytacjiprzyjaznychzłośliwostek.

– Touche! Złapała mnie pani na gorącym uczynku!

Alenaswojeusprawiedliwieniemamfakt,iżśpieszyłem
się do domu z ostatniego służbowego spotkania i po
prostu nie mogłem przeoczyć szansy na wieczór z
tajemnicząfotograficzkązodległejEuropy.

Nie mogłam nie wybuchnąć śmiechem, wywołanym

przezjegopochlebne,nawpółflirciarskiestwierdzenie,
któremiłopołechtałomojeego.

– Jest pan po prostu niemożliwy! – zbeształam go

lekko,pochwilidelaktowaniasięjegosłowami.

– Staram się, jak mogę – przyznał, dając kelnerce

znak, iż chciałby otrzymać rachunek za swoje
zamówienie.

Kiedy usłużna dziewczyna podała wydruk z kasy,

ukrytywozdobnympudełeczku,zarównoja,jakionw
tymsamymmomenciesięgnęliśmyponie.

–Raczypanisobieżartować–upomniałmnieszybko

– to ja zapraszałem na kawę i nie pozwolę, by to pani
regulowałarachunek.

–Ależ...

– Nie ma żadnego „ależ” – rzekł, chowając do

puzderka zwitek banknotów – teraz oferuję pani
niepowtarzalną okazję na krótki spacer po Boat Quay.
Oczywiściewmoimtowarzystwie!

Jegosłowakompletniemnierozbroiły.

– Nawet nie wiem, gdzie znajduje się to miejsce –

przyznałamszczerze,cieszącsię,iżwieczórjeszczenie
dobiegłkońca.

– Zaraz się pani przekona. Niestety w okolicach

Hotelu Fullerton będę zmuszony już się pożegnać.
Wcześnieranomuszębiecdopracy...

– Powiedział szef! – dodałam, zabierając torbę ze

sprzętem.

Ciężki futerał nagle poszybował w powietrzu i

spoczął na ramieniu niezwykłego mężczyzny, który z
pewnością na zawsze kojarzyć mi się będzie z
magicznymwieczoremwSingapurze.

– Poniosę ją chwilę – stwierdził niespodziewanie –

odnoszęwrażenie,żejestdlapanizbytuciążliwa.

– Kwestia przyzwyczajenia, zresztą to słodki ciężar.

Składająsięnaniegojedynienajdroższemirzeczy.

Uśmiechnął się, puszczając mnie przodem i mrucząc

cośpodnosemwniezrozumiałymdlamniejęzyku.

Krótką chwilę zajęło mi przyzwyczajenie się do

wątłego światła tropikalnej nocy. Gdy wreszcie udało
mi się zacząć rozróżniać poszczególne elementy
otoczenia, straciłam dech na widok otaczającego nas
piękna. Lśniące wszystkimi kolorami tęczy drapacze
chmur,przeglądającsięwtaflirzeki,pięłysiędogóry,
zasłaniając niebo i gwiazdy rozrzucone na jego
powierzchni.

Z

zamyślenia

wyrwał

mnie

cichy

głos

towarzyszącego mi mężczyzny. W kilku zdaniach,
starając się streścić historię Singapuru, opowiedział mi
oniezwykłymmiejscu,wktórymsięznalazłam.

– Pełną autonomię zyskaliśmy dopiero w 1959 roku,

ostatecznie ucinając wszelkie powiązania z Koroną
Brytyjską.Rozwijającportprzeładunkowyorazbudując
zaplecze bankowe, staraliśmy się przyciągnąć jak
największą liczbę przedsiębiorstw pragnących zaistnieć
na nowopowstającym rynku. Aktualnie cieszymy się
jednym z najwyższych poziomów życia w Azji,
pozostając niedaleko w tyle za Japonią i Brunei –
zakończył,spacerującnieśpiesznie.

Chciałam zadać pytanie dotyczące roli ekonomicznej

jego ojczyzny, gdy niespodziewanie podszedł do nas
niski mężczyzna w garniturze i, kłaniając się się nisko,
przywitał się niezwykle oficjalnie z panem Collinsem.
Następnie, pochylając się lekko, wykonał pokłon w
moim kierunku. Szepcząc słowa brzmiące zupełnie jak
nieskładne przeprosiny, wręczył mojemu towarzyszowi
niewielkichrozmiarówpakunek,przewiązanyfioletową
wstążeczką i udekorowany w niezwykle fantazyjny
sposób.

Jeszcze raz pokłonił się w naszą stronę, po czym

szybkim

krokiem

ruszył

w

stronę

samochodu

zaparkowanego w pobliżu. W moim odczuciu jego
zachowanie

było

co

najmniej

niezwykłe.

Nie

odważyłam się jednak go skomentować, mając
świadomość, iż normy społeczne na drugim krańcu
świata mogły w znaczny sposób odbiegać od tych
powszechniestosowanychwEuropie.

– Przepraszam – rzekł w tym samym momencie pan

Collins – sprawy zawodowe potrafią dopaść człowieka
w najbardziej nieoczekiwanym momencie i miejscu.
Wracając do naszej rozmowy, odniosłem wrażenie, iż
miałapaniochotęocośzapytać,zanimnamprzerwano...

Nie mogąc dobyć z siebie słowa z powodu tak

trafnego

ujęcia

moich

własnych

myśli

oraz

spostrzegawczości towarzyszącego mi samozwańczego
przewodnika, spróbowałam sformułować logicznie

brzmiącepytanie.

– Czy to prawda, iż ważną część gospodarki stanowi

sektorfinansowy?

No co? Przecież nie mogłam wyjść na bezmyślną

idiotkę!Biznesmenzaśpowinienbyćwstaniebezkońca
dyskutować o ekonomii, chociażby dotyczyła ona
jedyniezasobówjegokraju.

–Zdecydowanietak,aleznacznyprocentwpływówdo

budżetu stanowią również sumy uzyskane z turystyki
oraz przemysłu, na przykład petrochemicznego i
stoczniowego. Nie mniej jednak nie należy zapomnieć,
iż w Singapurze swoje siedziby ma przeszło 170
bankóworazprawie80towarzystwubezpieczeniowych.

Bingo! Wiedziałam, że ten temat sprawnie pokieruje

rozmową!

Kontynuując

dyskusję

o

źródłach

dochodu

narodowego

oraz

Produkcie

Krajowym

Brutto

przypadającym na jednego mieszkańca, dotarliśmy w
pobliże miejsca, przy którym zderzyliśmy się ze sobą
kilkadziesiąt minut wcześniej. Kątem oka zerknęłam
jeszcze raz na pięknie oświetlony budynek, w myślach
szepcząc słowa podziękowania skierowane do mego
anioła stróża. Gdyby nie niefortunny przypadek,
prawdopodobnie

spacerowałabym

bez

celu

po

nieznanymmimieście.

– Niestety, dotarliśmy do Hotelu Fullerton, a tu z

przykrością muszę już panią pożegnać – rzekł
niespodziewanie.

– Miło mi, iż poświęcił pan nieznajomej odrobinę

swegocennegoczasuiwspomniałotylufascynujących
rzeczach,którepowinnamwiedziećnatemattegokraju
–odpowiedziałamzwdzięcznością.

Jakaś cząstka mnie szeptała z uporem maniaka:

„Zaproponuj

kolejne

spotkanie”,

jednak

szybko

zepchnęłam ją na obrzeża podświadomości. Zdawałam
sobiesprawę,iżtajemniczyprzystojniakspędziłzemną
ostatnie kilkadziesiąt minut jedynie z poczucia winy
wywołanegoniezdarnością.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł

szarmancko,jednocześniepodającmitorbęzesprzętem
fotograficznym, która do tej pory spoczywała na jego
ramieniu–jeszczerazprzepraszamzarozbitytelefon–
dodałszybko.

– Naprawdę nic się nie stało – rzekłam,

przypominając sobie o zajściu, które niestety będzie
mniepopowrociedoPolskikosztowałozakupnowego
smartfona.

Jego twarz, po raz nie wiem który, rozświetliła się

czarującym uśmiechem, bedącym zapewne rezultatem
moich pośpiesznych, nieco nieszczerych zapewnień.
Przybliżyłsiędomnienieznacznieiwepchnąłwdłonie
paczuszkę dostarczoną chwilę temu przez niskiego
mężczyznęwgarniturze.

– To dla pani. Na pamiątkę naszego niecodziennego

spotkania – wyjaśnił szybko i nim zdążyłam
zaoponować, dodał – miłego pobytu w Singapurze!
Proszęuważaćnaniezdarnychprzechodniów!

Zanim jego ostatnie słowa zdążyły przebrzmieć w

ciszy

wieczoru,

zniknął

w

drzwiach

majestatyczniejszegohotelu.Zostałamsama,ściskającw
ręku

podarunek

ozdobiony

fioletową

tasiemką.

Spojrzałam przed siebie, nie mogąc zdecydować dokąd
powinnamsięudać.

Odpowiedź przyszła wprost z nieba! To właśnie na

nimdostrzegłam,porazkolejnytegowieczora,światła
laserowe zdobiące słynny hotel Marina Bay Sands.
Narzucając na ramię torbę z aparatem i resztą sprzętu,
ruszyłamwięcprzedsiebie.

Tuż za rogiem trafiłam na szeroką drogę, po której

co chwila śmigały rozpędzone luksusowe samochody i
prawdopodobnie nie udałoby mi się jej przekroczyć,
gdybynieprzejście,którektośroztropniezaprojektował
tużprzyhotelu.

Podążajączainnymiludźmi,zeszłamwdółitrafiłam

naplacwypełnionyturystamizcałegoświata.Stłoczeni
wokół

pomnika-fontanny

będącego

wizerunkiem

niezwykłego stworzenia, posiadającego głowę lwa i
ciało ryby, spoglądali w stronę zatoki i trzech wież
połączonych ze sobą wielkim tarasem. Widowisko
światła oraz muzyki ożywiło ściany budynków i

wprawiło w ruch wody fontann ukrytych na płyciźnie.
Kolejne akordy nastrojowej melodii, urzekając swym
dźwiękiem, opowiadały historię uniwersalną, zrodzoną
w umyśle każdego z obserwatorów. Przysiadłam na
jednym ze stopni prowadzących wprost do morza i,
zafascynowana

niczym

małe

dziecko,

zaczęłam

podziwiaćtoniezwykłeprzedstawienie.

Kompozycja dawno już przebrzmiała, a i tłum nieco

się przerzedził, jednak ja nawet tego nie zauważyłam.
Pogrążona we własnych myślach, uśmiechałam się do
swego losu, myśląc o szczęściu, jakie mnie spotkało.
Byłam Kopciuszkiem dwudziestego pierwszego wieku,
który zamiast gonić za niedoścignionym księciem z
bajki,ścigasięzpragnieniamiiwyzwaniamimogącymi
zmienićcałeżycie.

Otworzyłam oczy i, wracając do rzeczywistości,

przypominiałam sobie o tajemniczym pakunku od
niezwykłego pana Collinsa. Nie tracąc ani chwili,
wyciągnęłam go z torby i pochwyciłam w swoje palce.
Pierwotnie planowałam jak najszybsze usunięcie
eleganckiegoopakowaniaitasiemki,jednakostatecznie
nakazałam sobie spokój i cierpliwość, za sprawą
których

dłużej

mogłam

cieszyć

się

tą

małą

niespodzianką.

Odłożyłam dekorację na bok i zaczęłam rozchylać

papier prezentowy. Przez pierwszych kilka sekund mój
mózg odmówił współpracy, a ja bezmyślnie zerkałam

naniewielkiepudełko,któreznalazłamwśrodku.Będąc
w szoku, raz po raz czytałam nazwę przedmiotu
spoczywającegowmychdłoniach.

OtrzymałamodpanaCollinsatakisamsmartfon,jaki

rozbił się kilkadziesiąt metrów stąd! Między nimi była
jednak znaczna różnica. O ile mój stary telefon był
modelem sprzed niemal czterech lat, o tyle teraz
trzymałamwrękachnajnowszymodel,októrymnawet
nieśmiałammarzyć!

Boże! W moich dłoniach spoczywało ponad dwa

tysiące złotych, które otrzymałam od zupełnie
nieznanego mi mężczyzny! Najgorsze, że nie mogłam
nawet tego podarunku zwrócić lub chociażby za niego
podziękować!

„Jestem jak te pseudomodelki wyjeżdżające do

Dubaju!” – pomyślałam natychmiast, chociaż nigdzie w
pobliżu nie mogłam dostrzec podejrzanych sponsorów
dybiącychnatoczyowo.

Złożyłam głowę w dłoniach i, cały czas wbijając

wzrok w nieodpakowane firmowe pudełko, zaczęłam
zastanawiać się, co zrobić. Czy w Singapurze jest coś
takiego jak książka telefoniczna? A jeśli tak, to ilu Lee
Collinsówmożesięwniejznajdować?Czywogóleuda
mi się dotrzeć do niego?Tysiące myśli krążących po
głowiesprawiły,iżświatzawirował,tworzącotaczającą
mnie karuzelę świateł. Spojrzałam na zegarek i
dostrzegłam,iżwybiłapółnoc.

–

Koniec

balu

Kopciuszku

–

wyszeptałam,

podrywając się ze schodów i zerkając tęsknie w stronę
MarinaBaySands.

Niewiedząc,cozesobąpocząć,zdecydowałamsięna

powrót do mieszkania Ann-Marie. A o odnalezieniu
sprawcy mojego dylematu natury moralnej powinnam
pomyślećnastępnegodnia,poporannejdawcekawyito
podwójnej!

RozdziałIV

Nocnepogaduchy

Otworzyłam drzwi wejściowe najciszej jak tylko
mogłam, nie chcąc zakłócać spokoju mojej gospodyni,
która prawdopodobnie już dawno zasnęła po swojej
randce z kolegą mającym potencjał, by stać się kimś
więcej.

Właśnie chciałam przekroczyć próg swojego

tymczasowego pokoju, gdy światła w holu rozbłysły
pełnym blaskiem. Po chwili ujrzałam promieniującą
szczęściem twarz poznanej kilka godzin wcześniej
Australijki.

– Masz ochotę na kakao? – spytała, zupełnie nie

przejmującsiępóźnąporą.

Doszłam do wniosku, że chyba już nic nie wprawi

mniewzdziwienie,więctylkoprzytaknęłam,idączanią
w stronę niewielkiego aneksu kuchennego, lśniącego
polerowanymimeblamiwkolorzesoczystejczerwieni.

–Siadajiopowiadaj–zachęciłamniegestemdłoni.

Niewiedzącodczegozacząć,przycupnęłamnaskraju

krzesła i, wzruszając ramionami, odbiłam piłeczkę na

drugąstronęsłownegoboiska.

–Toniejabyłamnarandcestulecia.

Nalewając mleko do rondelka, zastygła na moment,

wspominającminionegodziny.

– Było miło – stwierdziła przygnębionym tonem,

stojacymwopozycjidowypowiadanychprzezniąsłów.

– Miło? Nie zabrzmiało to zbyt dobrze... Miły to

może

być

pies

sąsiadów!

–

zripostowałam,

zastanawiając się co spowodowało takie ambiwalentne
uczuciawzględemwieczornegospotkania.

Prychnęła ze śmiechu, dając tym samym upust swym

uczuciom.

–Bystrajesteś–skwitowałaszybko–nodobrze,było

wspaniale! Chyba zbyt wspaniale, by można było
uwierzyć,żetowszystkojestprawdą!

– Nie wierzysz w bajki? – spytałam, doskonale

rozumiejąc,comanamyśli.

– Niezbyt – mruknęła niechętnie, odstawiając do

lodówkikartonzmlekiem.

–Dlaczego?

– Bo nie jestem materiałem na Sierotkę Marysię, ani

tym bardziej Roszpunkę – odparowała natychmiast,
przyjmującpozycjęobronną.

Tym razem to ja prychnęłam ze śmiechu,

wyobrażając ją sobie z patelnią w dłoni, szarżującą

przeciwkodomniemanemuwielbicielowi.

–Cociętakrozbawiło?–spytałapodejrzliwie.

– Patelnia – wyszeptałam, dalej śmiejąc się w

najlepsze.

–Słucham?

– Może nie masz złotych włosów jak wspomniana

księżniczka z wieży, ale sądzę, iż całkiem nieźle
poradziłabyś

sobie

z

patelnią

–

wyjaśniłam

przepraszająco.

– Jesteś nieźle rąbnięta – rzekła z uznaniem,

dołączającdospontanicznegowybuchuradości.

Siedząc przy gorącym kakao, opowiedziała mi

szczegóły wieczornego spotkania i wpatrując się we
mnie, niczym w wyrocznię, oczekiwała na moją opinię
wtejsprawie.

– Wiesz, trudno mi jest coś powiedzieć – rzekłam

dyplomatycznie–nieznamcięzbytdobrze,niemówiąc
już o Alanie. Jednak jak sama zauważyłaś, bar w One
Raffles Place jest jednym z lepszych w mieście. Chyba
niezaprosiłbyciętam,gdybyniemiałnamyśliczegoś
poważnego.

–Teżtaksądzę,chociażzdrugiejstrony...

– Z drugiej strony po prostu poczekaj na rozwój

wypadków–poradziłam,wchodzącjejwsłowo–skoro
itakznaciesięjużponaddwalata,tomiesiącczynawet
dwa nie powinny dla żadnego z was czynić znacznej

różnicy!

–Coracja,toracja–przyznałazgodnie–alewiesz,

odnoszęwrażenie,żetyteżniespędziłaśtegowieczoru
samotnie!–zagadnęła,zmieniająctemat.

Chciałam coś powiedzieć, ale najzwyczajniej w

świecie nie potrafiłam wymyślić jakiegoś gładkiego
kłamstewka, którym mogłam wykpić się od udzielenia
jednoznacznej odpowiedzi. Zresztą Ann-Marie zaufała
mi, zdradzając swoje sercowe rozterki, więc może i ja
powinnamodwdzięczyćsięjejtymsamym?

–Milczenieteżbywaodpowiedzią–ponagliłamnie–

opowiadaj!

–Tohistoriatrudnadoogarnięcia.Zresztąniemateż

szans na kontynuację – dopowiedziałam szybko, by nie
wyobrażała sobie zbyt wiele – czasami ścieżki dwojga
ludziprzecinająsiętylkojedenraz.

– Raz czy sto! To nie jest ważne – skomentowała

niecierpliwie – Kto to? Gdzie się spotkaliście? Co
robiliście?Oczywiściejeśliniejesttoopowieśćzcyklu
tychpopółnocy...chociażtechnicznierzeczbiorąc,teraz
jest na to najodpowiedniejsza pora – zachichotała
zupełnie jak nastoletnia panienka, a nie ekonomistka z
poważnejfirmy.

–Onie,nie,nie!Nicztychrzeczy!Wypiliśmyrazem

kawęwjednejzkawiareneknadrzekąityle!

–Tyle??Alejakto?Jaksiępoznaliście?Przecieżnie

powiesz mi chyba, że od tak po prostu dosiadł się do
twojego stolika, tłumacząc, że nie lubi pić kawy w
samotności.

Takobietajestniemożliwa–pomyślałam,zerkającna

niąznadkubka.

–WpadłnamnieniedalekoHoteluFullerton.Niestety

takniefortunnie,żerozbiłmójtelefon...

– Straciłaś komórkę? Powinien ci to jakoś

zrekompensować... Jestem pewna, iż tutejsze prawo
mówicośozadośćuczynieniuzastratymaterialne...Jak
chcesz, to spytam w poniedziałek firmowego prawnika.
Wierzmi,facetniepowinienwykpićsięjakąśtamkawą,
bo zapłacił chociaż za tę kawę, prawda? – mówiła
szybko,zupełnieniedającmidojśćdogłosu.

–Spokojnie!Zapłaciłzakawę!

– Przynajmniej tyle... Ale to raczej nie rozwiązuje

sprawytelefonu...

– W czasie spaceru po Boat Quay jakiś posłaniec

dostarczył mu małą paczuszkę, która później została
wręczonaminapożegnanie–wyjaśniłam,przechodząc
szybkodosednasprawy.

–O!Tobyłijakiśspacer!Robisięcorazciekawiej!–

ponownie weszła mi w słowo, coraz bardziej
podekscytowana.

– Dasz mi opowiedzieć czy mam zamilknąć? –

spytałam,dającjejmożliwośćwyboru.

Ann-Marie wykonała gest symbolizujący zamykanie

ustnaklucz,któryodrzuciłanastępniedalekozasiebie.
Siadła spokojnie i, zerkając na mnie raz po raz,
oczekiwałapodjęciaprzerwanegowątku.

– No więc pożegnaliśmy się i zostałam sama!

Trafiłam na drogę ku bulwarowi nad wodą i tam,
przyznaję,zasiedziałamsięnieco.Kiedyjużobejrzałam
wieczornypokaz,zajrzałamdośrodkapaczuszkii...

Przerwałam, nie wiedząc czy powinnam w ogóle

opowiadaćjejcałątęszalonąhistorię.

–I?–ponagliłamnieAnn-Marie,niepomnaobietnicy

milczenia.

–Wśrodkuznalazłamnowytelefon...Otrzyniebiosa

lepszy, niż ten rozbity. Powinnam chyba odnaleźć tego
mężczyznęioddaćmutenpodarunek...

– Rekompensatę, a nie podarunek – odpowiedziała

rzeczowo, nie siląc się na żadne poczucie winy – ale
jestem całkowicie za tym, byś odnalazła tego
przystojniaka!Bobyłprzystojny,prawda?Ispędziłabyś
z nim kolejny wieczór, a może i kilka – stwierdziła,
ukazując w szerokim uśmiechu dwa rzędy równych,
perłowobiałychzębów.

– Jesteś niepoprawną flirciarą! – skwitowałam,

zanosząc się lekkim śmiechem – i kto wie, może na to
teżistniejetuparagraf–odcięłamsię,nawiązującdojej
wcześniejszychsłów.

Kobieta siedząca na sąsiednim kuchennym krześle

podniosła się z niego z gracją i uroczyście przyłożyła
dłońdoserca.

– Jeśli faktycznie tak jest, to przyznaję się do winy,

wysoki sądzie! Nie potrafię brać życia na serio i
uwielbiam dobrą zabawę! – dodała, próbując zachować
śmiertelnąpowagę.

– Tym razem otrzymuje pani jedynie pouczenie,

panno Ann-Marie – odpowiedziałam, wczuwając się w
rolęsędziego.

– W takim razie, odpowiedz wreszcie czy był

przystojny?

–Kto?–udałam,żeniewiemokogopyta.

–On!TajemniczynieznajomyzHoteluFullerton!

Uśmiechnęłam się na wspomnienie jego oczu.

Ciemnych, lekko zmrużonych i otoczonych szeregami
długich,niemalkobiecychrzęs.

– Z twojej miny wnioskuję, że było na czym oko

zawiesić. A teraz szczegóły! – zażądała, przerywając
przeciągającąsięchwilęciszy.

– Nie wiem jak go opisać. Na pewno nie widuje się

takich mężczyzn na ulicy w Polsce. Przynajmniej ja
nigdy takiego nie miałam okazji spotkać. Łączył w
sobie wygląd Europejczyka i Azjaty. Wysoki, smukły,
chybadobrzezbudowany,aletegoniebyłowidaćprzez
garnitur.Przypominałmipewnegoaktora,aleniewiem

jaksięnazywał...

– Hmmm – zamyśliła się, próbując wyobrazić sobie

tajemniczego

mężczyznę

na

podstawie

tego

enigmatycznegoopisu–gdziegrał?–spytałarzeczowo.

– „Romeo musi umrzeć.” Film stary jak świat, ale

tamtarolautkwiłamiwpamięci!–odpowiedziałambez
zająknięcia,porównującobumężczyznwwyobraźni.

– Chyba nie masz na myśli Jeta Li – jęknęła nieco

przerażona–donajwyższychtoonjednaknienależy.

– Nie, nie, nie. Chodzi mi o tego grającego czarny

charakter. W filmie nazywał się Kai. To z nim walczył
JetLiwfinałowejscenie,pośródpłomieni!

Widać było, że umysł Ann-Marie próbował z

zawrotną prędkością przetwarzać otrzymane dane.
Przymrużone oczy usiłowały przywołać w pamięci
właściwyfilm.

–RussellWang!–wyszeptałapochwilitriumfalnie–

oczywiście, że znam! Bardzo męski typ! Przystojny,
silny.Jeślitentwójuroczyrozbijacztelefonówodrobinę
przypomina wspomnianego aktora, to powinnaś od
samego rana biegać po mieście i rozwieszać plakaty z
napisem „Poszukiwany”! Chociaż zważywszy na to, iż
zaśmiecanie przestrzeni publicznej karane jest wysoką
grzywną, a może i jeszcze czymś gorszym, nie
powinnamcitegodoradzać–zafrasowałasię,tracącna
chwilęswójentuzjazm.

– Nie mniej jednak prezent jest zbyt kosztowny, bym

mogłagoprzyjąć.

– Bzdura. Skoro wieczorową porą wyczarował

telefon, w dodatku dostarczony przez posłańca, to
prawdopodobnie jego konto nawet nie odczuło owego
zakupu! Tutaj byle kto nie nosi garniturów poza
godzinami pracy, a te skończyły się na długo zanim
wyszłaśzdomu!

–Manierymiałniczymksiążęzbajki–westchnęłam,

przypominając sobie brzmienie jego głosu. Niskie,
zmysłowe,lekkozachrypnięte.

Zrozmarzeniawyrwałmniedźwiękodstawianegona

blat kubka. Ann-Marie, nie siląc się na subtelność,
podeszłabliżejispojrzałamiprostowoczy.

–Powinnaśgoznaleźćiumówićsięznimjeszczeraz.

Albo okaże się materiałem na wakacyjny romans, albo
strąciszgozhukiemzpiedestału,którywłaśnieteraz,na
podstawieniedopowiedzianychszczegółów,budujesz!

Znaleźć go? Nie! To by było zbyt wielką

nachalnością! A może nawet zostałoby uznane za
prześladowanie!

– Chyba byłoby lepiej, gdyby wszystko zostało tak,

jak jest. Ten facet to nie moja liga – rzekłam bez
przekonania.

– A co masz na myśli, ustanawiając jakieś ligi? –

spytała Ann-Marie, zachowując się bardziej jak stara

przyjaciółka,niżdopierocopoznanaosoba.

– No wiesz – mruknęłam, nie chcąc wypowiadać na

głos tego wszystkiego, co krążyło mi po myślach od
momentu, kiedy usiadłam z panem Lee w kawiarence
nadrzeką.

–Nie,niewiem!Zastary?Zabrzydki?Zagruby?Źle

wychowany?Egocentryczny?Amożepoprostuidiota?

Lawina pytań pozbawiła mnie głosu i uświadomiła,

jak bardzo brakowało w moim życiu osoby, która
zamiast pogłaskać mnie po głowie w kryzysowej
sytuacji, potrafiłaby wytknąć mi wszystkie minusy
postępowania i rozumowania. Odsuwając w myślach na
chwilęobrazLeeCollinsa,stwierdziłam,iżchciałabym
pozostać w kontakcie z szaloną i bezpośrednią
Australijkązdrugiejpółkuli.

– To ja jestem za stara, za brzydka, za gruba,

niewystarczająco obeznana z manierami wyższych sfer,
amożepoprostuzagłupia...

–Poczekaj,muszęwezwaćlekarza.Dopadłacięchyba

jakaś gorączka tropikalna, co czasami się tu zdarza, bo
zaczynasz mówić od rzeczy! – stwierdziła całkiem
poważnie – Bilet tutaj dostałaś na trzydzieste urodziny,
więc kryterium wieku odpada! Za brzydka? Hmmm...
przyjrzyjmysięuważniej.Długiemiodowo-złotewłosy
zaliczam na plus, chociaż mogłabyś upinać je jakoś
staranniej, niż w ten chaotyczny kok na czubku głowy.
Ba, powinnaś nawet zaszaleć i całkowicie je rozpuścić.

Błękitne oczy – rzekła, pochylając się nade mną –
chociażwidzęrównieżdomieszkęszarości.Zpewnością
potrafią oczarować niejednego faceta. Co do figury, to
faktyczniedopatykowatejmodelkicidaleko,aletedwa
czytrzykilogramynadwagirównieżnikogoniezabiły.

–Pięćkilogramównadwagi–mruknęłam,niechętnie

wspominając okrutną skalę w łazience, która wskazała
siedemdziesiąt jeden kilogramów w dzień mojego
wyjazdunaniespodziewanewakacje.

– Odrobina ruchu, jakieś zajęcia na świeżym

powietrzuizbędnybalastzniknie–rzekłaniezrażona–
Co tam jeszcze wymieniłaś? – spytała bardziej
retorycznie, niż z potrzeby przypomnienia – Coś o
niewystarczających manierach? Zawsze możesz swoją
niewiedzęzłożyćnakarbróżnickulturowych.Jazawsze
takrobię–dodałaniespodziewanie.

– Jesteś niesamowita, wiesz? – szepnęłam pełna

uznaniadlajejsprytu.

Zamarła,aletylkonamoment,poczymuśmiechnęła

się serdecznie i z głośnym westchnieniem opadła z
powrotemnaswojekrzesło.

– Znowu to zrobiłam. Przeraziłam swojego gościa

nadmiernąotwartościąiwścibstwem.Wybacz.

Poczułam się głupio. Nie chciałam wpędzać jej w

jakieśwydumanepoczuciewiny.Przecieżokazałamitak
dużosercaiuwagi.Wżyciubymsięniespodziewała,iż

ktoś zupełnie obcy może być w stanie tyle zrobić dla
drugiegoczłowieka.

–Nie!Niechodzioto!–zaprotestowałam–poprostu

masz odpowiedź na wszystko! Kipisz energią i
optymizmem.Teżbymtakchciała.

Spojrzała na mnie, jakby dopiero teraz mnie

zobaczyłaizastanawiałasię,cotadziwnaistotazinnej
planetyrobipośrodkujejaneksukuchennego.

–Aktocibroni?

– Nikt. Wszyscy. Ja... – odpowiedziałam nieskładnie,

uświadamiając sobie, iż faktycznie nawet nie wiem
dlaczegoniejestemtym,kimchciałabymbyć.

– Odpowiedź brzmi: Tchórz ukryty gdzieś na dnie

serca! Konformistyczny leń, który bojąc się odrobiny
pracyiwyjściapozastrefękomfortu,powstrzymujecię
przedwprowadzeniemzmiannalepsze!

Nie mogłam się z nią nie zgodzić. Od dłuższego

czasu narzekałam, że jest źle, ale tak naprawdę nie
zrobiłamnic,bytozmienić.

– Prawdopodobnie masz rację – przyznałam

niechętnie, dopuszczając do świadomości opcję, której
dotejporystarałamsięniewidzieć.

–Jeśliwięcjeszczerazpowieszmi,żejakiśfacetjest

poza twoją ligą, to natrę ci porządnie uszu!
Przynajmniej tak, jak zwykła to robić moja starsza
siostra! – zagroziła, podając mi spodeczek z

herbatnikami, którego do tej pory nawet nie
zauważyłam.

–Jestwaswięcej?–spytałamzlękniona–Wobliczu

takiego zagrożenia chyba się poddam i przestanę
wygłaszaćkontrowersyjneteorie.

– I tak trzymać! A teraz pora iść spać! – rzekła,

wstawiając puste kubki po kakao do zmywarki – śnij o
swoimsingapurskimksięciuzbajki.

Już miałam coś odpowiedzieć na tę jawną

prowokację, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam.
Uśmiechnęłam się jedynie pod nosem i doszłam do
wniosku,żeitaknieprzekonamjejdoswojejracji.

–Dobranocidziękuję.Zawszystko!

Pomaszerowałam do łazienki, zastanawiając się

jednocześnie, w jaki sposób życie może obrać zupełnie
inną drogę. Kilkanaście dni temu, w zimny i ponury
listopadowy wieczór, użalałam się nad sobą, swoim
wiekiem i stratą pracy, której nawet nie lubiłam, a dziś
siedzę w egzotycznej metropolii w gościnie u
sympatycznejAustralijki.Bajkijednakpotrafiąziszczać
sięnajawie.

RozdziałV

MałeIndie

Obudziłam się z ogromnym bólem głowy. Otwierając
powieki, stwierdziłam, iż słońce przenikające przez
żaluzje świeci całkiem intensywnie, co mogło
wskazywać na późną porę. Spojrzałam na zegarek i
zaskoczeniem stwierdziłam, że minęła już dziesiąta
rano. No tak, mój organizm przyzwyczajony do innej
strefy czasowej doszedł do wniosku, że należy mu się
przeciętnadawkasnu!

Na wpół przytomna skierowałam się do łazienki,

mając nadzieję, iż jest wolna. Zanim jednak zdołałam
dotrzećdojejdrzwi,usłyszałamradosnyświergotAnn-
Marie.

– Dzień dobry! Masz ochotę na późne śniadanie w

LittleIndia?

Przetarłamzaspaneoczy,zastanawiającsięczyobyna

pewnodobrzeusłyszałam.

–Śniadaniebrzmiświetnie–stwierdziłamwkońcu–

niewiemtylko,cotojestLittleIndia.

–Hinduskadzielnicamiasta.Znajdziesztamwszystko,

o czym tylko zamarzysz, a co zrodziło się na
subkontynencie Indyjskim. Marzy mi się paratha...
Pomyślałam,żejeśliniemaszinnychplanów,topokażę
ciconiecowmieście.

– Nie chciałabym sprawiać zbyt wielkiego kłopotu.

Jużitakudostępniłaśmiswójpokój...

– Couchsurfing to coś więcej, niż tylko kanapa czy

łóżko...

To

styl

życia

i

osobowości.

Kiedy

podróżowałam

po

Ameryce

Południowej,

moi

gospodarze ciągle organizowali mi jakieś rozrywki i
wyjazdy za miasto. Teraz staram się odpłacić się tym
samym innym podróżnikom. Zresztą czuję, że my dwie
mamy ze sobą więcej wspólnego, niż mogłoby się
zdawać!

– Jeśli tylko dasz mi kwadrans na prysznic i ubranie

się, jestem gotowa stawić czoła twojej parathcie,
czymkolwiekbyonaniebyła!

– Masz piętnaście minut – rzekła, zerkając na

elegancki zegarek na przegubie ręki – czas zaczyna
tykać,więcgoniemarnuj!–poradziłazuśmiechem.

Chyba nigdy w życiu nie przygotowywałam się tak

szybkodowyjścia.Jeślibydłużejnadtymwszystkimsię
zastanowić, to wiele rzeczy robiłam po raz pierwszy, a
co najgorsze, a może najlepsze, miałam nadzieję, że
takich „nigdy” uda mi się wykonać jeszcze wiele
podczas tych dwóch tygodni w Azji. Zdawałam sobie
sprawę, iż im więcej pewności siebie nabiorę, tym

więcej samozaparcia wykażę podczas poszukiwania
nowej, tym razem dobrej i właściwej dla mnie pracy w
Polsce!

Założyłamkolejneworkowatespodnieorazpasującą

do nich koszulę, chwyciłam w locie torbę ze sprzętem
fotograficznym i ruszyłam w stronę przedpokoju.
Dopiero

stając

twarzą

w

twarz

z

Ann-Marie

uświadomiłamsobiedwierzeczy.

Po pierwsze, wczorajszego wieczora po spotkaniu z

panemCollinsemniezrobiłamanijednejfotografii,co
z pewnością było absolutną nowością. Chłonęłam całe
piękno i potęgę otaczającego mnie miasta, ale nie
pomyślałam o uwiecznieniu tego wszystkiego na
zdjęciach.

Podrugie,nieodpakowanytelefonnadalspoczywałw

torbie tuż obok aparatu, stanowiąc bezużyteczny balast
obciążający mój bark. Powinnam albo odnaleźć
tajemniczego przystojniaka Lee i mu go oddać, albo
faktycznie uznać go za rekompensatę utraconego
smartfonaizacząćużywać.Cóż,opcjadrugawydałami
się niezwykle kusząca, zwłaszcza iż niekiedy kamera w
telefonie służyła mi równie dobrze, co obiektyw
profesjonalnegosprzętu.

Postanowione! Podczas śniadania odpakuję to małe

cacuszko,czyniącjeoficjalniemoim.Aoresztębędęsię
martwic później. Pytanie tylko, jak dostaniemy się do
dzielnicy,októrejwspomniałaAnn-Marie.

–Jaktojak?Krótkispacerniepowiniensprawićnam

kłopotu. To, co zamierzamy zjeść, wymaga spalenia
zawczasu dużej liczby kalorii – zaśmiała się,
odpowiadającnapytaniezadanejejwwindzie.

– Spacer? – spytałam z niedowierzaniem, zachodząc

w głowę jak daleko zamierzała iść, by móc zjeść
upragnioneśniadanie.

– W trzydzieści minut powinnyśmy się uwinąć. Po

drodzezobaczyszwieleciekawychrzeczyizorientujesz
się w okolicy. Ta wiedza przyda ci się z pewnością
podczassamotnychwędrówek.

–Maszrację,aleterazjużchodźmy,bomójżołądek

zaczynadomagaćsięczegośtreściwego.

–Próbowałaśjużkiedyśhinduskiejkuchni?–spytała

niespodziewanie, zatrzymując się tuż przed drzwiami
prowadzącyminaulicę.

– Raz czy dwa, w knajpce w moim rodzinnym

mieście.

– Poczujesz różnicę już od pierwszego kęsa, który

wyląduje na twoich kubkach smakowych – obiecała,
zakładającnanosciemneokulary.

Singapurpowitałnaspięknąsłonecznąpogodą,która

uprzyjemniła nam kilkadziesiąt minut marszu przez
kolejnedzielniceniezwykłegopaństwa-miasta.

Konsumującmącznyplaceksmażonynaklarowanym

maśle, rozmyślałam nad tymi wszystkimi pięknymi

aktorkami, które

swego

czasu

podziwiałam

w

produkcjach rodem z Bollywood, i zastanawiałam się,
jakimcudemzachowałyswojefigury.

–Jakwrażenia?–spytałaAnn-Marie,wgryzającsięw

swojąparanthe.

–Ciekawe–rzekłamniepewnie,niechcącjejurazić.

Wkońcubyłotojejulubionedanie.

– Nie smakuje ci – stwierdziła bez cienia urazy –

prawie zawsze tak jest za pierwszym razem. Może z
dodatkiem

kalafiora

albo

ziemniaków

bardziej

przypadłabycidogustu–gdybała,wymieniająckolejne
rodzajehinduskiegośniadania.

– Prawdopodobnie – zgodziłam się z grzeczności –

alechybanarazienatymzakończęmojeeksperymenty
zkuchniąhinduską.

– Bzdura! Zamów Mango Lassi – poradziła – nie

znam nikogo, komu nie przypadłoby ono do gustu –
mówiąc to, gestem dłoni przywołała kelnera i szybko
złożyłazamówienie.

Na nic zdały się moje protesty. Kiedy tylko wysoka

szklanka pojawiła się na stoliku, musiałam spróbować
chłodnego napoju na bazie jogurtu i owoców. Ann-
Marie nie odpuściła, dopóki nie umoczyłam ust w
mlecznym,lekkożółtympłynie.

Niezwykły koktail rozchodzący się po kubkach

smakowych otworzył przede mną zupełnie nowy

rozdział

poszukiwań

przeróżnych

kombinacji,

mogącychpowiedziećmiznaczniewięcejoświecie,niż
niejedenkamiennyreliktprzeszłości.Podróżetosmak...
Czasami gorzki, czasami słodki, a niekiedy również
trudny do zdefiniowania jak wszystko, czego przyszło
mispróbowaćpodczasśniadaniawLittleIndia.

– A widzisz – triumfalnie rzekła w tym czasie Ann-

Marie–przysłowioweniebowgębie,prawda?

Skinęłam szybko głową, pojmując jak wiele czasu

straciłam,zamiastodkrywaćinnekultury,miejscaistyle
życia.

Przed oczyma mignęła mi sylwetka drobnej,

szczupłej dziewczyny w sari. Piękny turkusowy kolor,
harmonizując ze złotym odcieniem jej skóry, czynił ją
boginią stąpającą po ziemi. Bransoletki na jej nogach,
wydające delikatny dźwięk przy każdym stawianym
przez nią kroku, przykuwały moją uwagę, wzbudzając
nieskrywany zachwyt. Gdybym nie siedziała przy
restauracyjnym stoliku, z pewnością pognałabym za
tajemniczą nieznajomą, prosząc o przyzwolenie na
zrobieniekilkuzdjęć.

–Ślicznesą,prawda?Takiedrobneigibkie...Czasami

żałuję,żeniemogęwyglądaćtak,jakone–westchnęła
w tym czasie Ann-Marie, komentując obiekt mojego
zachwytu – wtedy jednak uświadamiam sobie w jak
trudnymspołeczeństwieprzyszłoimżyć.

–Comasznamyśli?

Uśmiech zdobiący zwykle twarz mojej nowej

znajomejzniknąłnagle,ustępującmiejscazafrasowaniu.

– Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku, a mimo

towiększośćznichpoślubizupełnieobcegoczłowieka.
Najczęściej wskazanego przez lokalnego swata i
zaakceptowanego przez rodziców. Wiele z nich nie
skończynawetuniwersytetu,będączależnąodwolimęża
ijegomatki.IchsytuacjawSingapurzejestotyletrudna,
iż przebywa tu znacznie mniej kobiet z Indii czy
Bangladeszu, niż mężczyzn. Taka dysproporcja rodzi
wieleproblemówichybalepiejdlanas,byśmywnienie
wnikali.Damcitylkojednąradę:nieprzychodźtusama
wieczorową porą, bo może się zdarzyć, że czyjaś ręka
niespodziewanie wyląduje na którymś z twoich
pośladków.

– Zdarzają się przypadki molestowania? – spytałam,

nazywając rzeczy po imieniu – nawet w stosunku do
turystek?

–Chybazwłaszczawstosunkudonich–sprostowała

natychmiast – Większość tutejszych mężczyzn może
tylkomarzyćoEuropejceczyAmerykancegrzejącejich
w łóżku, a co sobie taki jeden z drugim podotyka, to
jego–rzekła,kręcącsięniespokojnie.

– Dobrze, że mi powiedziałaś, bo miałam ochotę

wrócićtuktóregoświeczora.

–Możesz,alelepiejbyśmiałajakieśtowarzystwo.Na

szczęściemaszniebywałegofarta.Wystarczywyszeptać

smakowitą nazwę „Chicken Curry” i już wdziewam
sandałki, by przybiec tu na kolację – rzekła radośnie,
próbujączmienićtemat.

–Boże,wrócędodomuomilionkilocięższa!

–Tomożewkońcuruszyszsięicośzesobązrobisz

–odpaliła,szczerzączęby.

–Jesteśniezwyklemiła–odparowałam,wcalesięna

nią nie gniewając – zanim jednak to nastąpi, mam do
odpakowania paczuszkę, która od jakiegoś czasu
domagasięmojejuwagi.

Wyciągnęłam pudełko na wpół jeszcze owinięte

eleganckim papierem prezentowym i obracając je w
dłoniach, przypomniałam sobie wczorajszy wieczór.
Wolałabym jeszcze raz zobaczyć niezwykłego pana
Collinsa, niż posiadać najnowsze osiągnięcie techniki
wyprodukowaneprzezSamsunga.

–Coto?Gwiazdka?Niebawsiętymbezkońca,tylko

otwieraj! – poleciła mi w tym czasie Ann-Marie,
kończącswojeśniadanie.

– To tylko telefon! – stwierdziłam, przekonując nie

tylkoją,aleisiebiesamą.

Wyjęłampudełkoijużmiałamzedrzećzniegofolię,

gdy pomiędzy resztkami ozdobnego opakowania
dostrzegłam coś jeszcze. Sięgnęłam po tę, jak mi się
zdawało,ulotkęiwzięłamdelikatniewdłoń.

– Nieźle! Singapurska sim karta! Czyżby tajemniczy

przystojniaczekplanowałsiędociebiedodzwonić?

–Niewiem–wzruszyłamramionami,próbującukryć

falępodekscytowania–możepoprostubyładołączona
do zestawu i dlatego znalazła się w tym pakiecie –
stwierdziłam, wkładając baterię do telefonu, który w
międzyczasierozpieczętowałam.

– Jasne! A ja jestem królową Australii! Zobaczysz,

przed wieczorem będziesz się szykować na randkę.
Tylko uważaj, by nie rozbił ci przez przypadek
kolejnego smartfona – dodała, ciesząc się jak mała
dziewczynka,którawłaśniecośzbroiła.

– W takim razie powinnyśmy chyba ruszyć na

zwiedzanie tej namiastki Indii, zanim to się stanie –
skwitowałam, zamykając telefon i uruchamiając go po
razpierwszy.

– Wiele do zwiedzania nie ma. Może uda nam się

zajrzećdojednejzeświątyń,aleostrzegam,niemożesz
liczyć,iżopowiemcicośnatematichreligii.Majązbyt
wielu bogów, wcieleń i związanych z tym historii. Tak
naprawdępotrafięnazwaćjedyniekilkuznich,aitonie
zawsze...

– Nie spodziewałam się żadnych informacji.

Wystarczy mi miłe towarzystwo i świadomość, że
wspanialesięmnązajmujesz.

Ann-Marie milczała przez moment, tak jakby

zastanawiałasię,jakpowinnaskomentowaćmojesłowa.

– Nie ma za co... Czasami osoba z drugiego końca

światamożezrozumiećnaslepiej,niżnajbliżsi.Zresztą
ktowie,możekiedyśzawitamdoPolskiizjawięsięna
progu twojego mieszkania – wróciła do raz już
podjętegotematu.

–Jesteśmilewidziana.Okażdejporzedniainocy!–

zapewniłamponownie.

Po uregulowaniu rachunku ruszyłyśmy wzdłuż

głównej ulicy, zaglądając do mniejszych i większych
butików, w których można było znaleźć praktycznie
wszystko. To, co przykuło moją uwagę, to ogromna
ilość sklepów jubilerskich oferujących z reguły
dwudziestodwukaratowe złoto. Ku memu zdziwieniu,
większość z nich tętniła życiem i na bieżąco
obsługiwałakolejnychklientów.

W miarę zagłębiania się w tę hinduską ojczyznę na

obczyźnie, miałam coraz większą ochotę zostać tam na
dłużejichociażspróbowaćzrozumiećichmentalnośći
odmiennysystemwartości.Niestetyto,codobre,szybko
się kończy. Tuż po wczesnym lunchu Ann-Marie
odebrała telefon od znajomych z zaproszeniem na
partyjkę tenisa. Chciała zabrać mnie ze sobą, jednak
wyczułam,iżbyłototylkogrzecznościowezapytanie.

– Wolałabym pospacerować nieco po Marina Bay –

wyznałam, nie chcąc narzucać się ze swoim
towarzystwem.

Poza

tym

miałam

nadzieję

na

przypadkowespotkanieczarującegopanaCollinsa.

– Poleciłabym ci metro, ale będziesz musiała

przynajmniej raz się przesiąść. Wsiądź w linię
fioletową, a na przystanku Chinatown przesiądź się do
niebieskiej. Do Marina Bay będzie ci znacznie
wygodniejdojśćodstronystacjiDowntown.

– To niedaleko, pójdę pieszo – stwierdziłam, nie

mającochotyzamykaćsięwmetrze,gdydystansniebył
zbyt duży – Muszę wreszcie zacząć robić zdjęcia –
dodałam,

wskazując

na

torbę

ze

sprzętem

fotograficznym.

–Zatemudanychkadrów–pożyczyłamiAnn-Marie,

machającnaprzejeżdżającątaksówkę.

Zostałamsamapośrodkuzupełnieobcegomiświatai,

co ciekawe, nie stanowiło to dla mnie problemu.
PoczułamsięjakKopciuszek,którynagleodkryłpotegę
czarówswojejdobrejwróżki.Ichociażżadnamysznie
przemieniła się w rumaka ciągnącego dyniową karocę,
to stwierdziłam, że nawet zwykła rzeczywistość potrafi
być zaczarowana. Wyciągnęłam z torby aparat i
zaczęłamrobićupragnionezdjęcia.

Mijający mnie przechodnie reagowali na aparat tak

różnie,iżtrudnobymibyłoopisaćtewszystkiepostawy
w zaledwie kilku słowach. Widząc wycelowany w nich
obiektyw, niektórzy z nich zasłaniali nerwowo twarze,
przyśpieszając kroku, inni uśmiechali się życzliwie,
przystając na moment, by umożliwić mi uchwycenie
lepszej statyki kadru. Wielu okazywało serdeczność

względem

zabłąkanej

turystyki,

swoją

postawą

udzielając wsparcia mojej pasji. Inni, krzycząc coś w
niezrozumiałym języku, próbowali przegnać mnie ze
swegosąsiedztwa.

Najmilszymzaskoczeniembyłodlamniezachowanie

dzieci. Te drobne istotki, niezależnie od szerokości
geograficznej, w której przyszło im żyć, zawsze skore
są do zabawy i pozowania przed obiektywem. Mała
dziewczynka z długimi włosami zaplecionymi w
starannywarkocz,ubranawżółtykaftan,samapodeszła
do mnie i spróbowała zwrócić na siebie moją uwagę,
ciągnączabrzegkoszuli.

–Lady!Photo!Photo!

Jej bezpośredniość oraz umiejętność pokonania

bariery językowej urzekła mnie na tyle, iż zrobiłam
kilka

ujęć

jej

uśmiechniętej

buzi.

Na

koniec

podarowałam mojej małej modelce jedną z czekoladek
schowanych do tej pory w przepastnej torbie, czym
wywołałamszerokiuśmiech,ukazującykilkamiejsc,w
którychpoutraciemleczakówniewyrosłyjeszczestałe
ząbki.

– Thank you! – wyszeptało dziecko i z okrzykiem

radościruszyłowstronęswoichrówieśników.

To ja dziękuję – szepnęłam w ślad za małą –

pokazałaś mi radość, którą dorośli tracą wraz z
uzyskaniem pełnoletności. A przecież każdy dzień
mógłbybyćwypełnionytakimentuzjazmem,jaktwój.

RozdziałVI

Sentosa

Do China Town dotarłam dopiero późnym wieczorem,
marząc jedynie o chłodnym prysznicu i miękkiej
poduszce, na której mogłabym jak najszybciej złożyć
głowę i zasnąć. Nie chcąc przeszkadzać Ann-Marie,
cicho otworzyłam drzwi i skierowałam się w stronę
swojegotymczasowegopokoju.

– Adrianna, czy to ty? Jak się udała randka z

księciem?

No tak, zapomniałam, iż jej zdaniem pan Collins

powinien był skontaktować się ze mną w celu
kontynuowaniadobrzezapowiadającejsięznajomości.

– Nijak – odpowiedziałam szczerze – od momentu

naszego rozstania w Little India, aż do teraz byłam
zajęta tylko i wyłącznie robieniem zdjęć. Zeszłam całą
dzielnicę biznesową, uwieczniając zarówno ogólną
panoramęmiasta,jakiciekawedetale.

–Niejadłaśkolacji?

– Przekąsiłam chińską zupę w jednej z knajpek przy

moście.Zresztąniewiemczemu,aleniemamapetytu.

– To miłość – skwitowała Ann-Marie, stając obok

mnie–tęskniszzasingapurskimksięciemzbajki.

Wzruszyłam ramionami, nie bardzo wiedząc jak

ukrócić romantyczne scenariusze nie mające cienia
szansynarealizację.

– Jasne, uschnę z tęsknoty, albo jeszcze lepiej...

przeprowadzę się do Singapuru, by wieczorami
wystawaćpodHotelemFullerton.Dziękitemuchociażby
z daleka będę w stanie zobaczyć obiekt moich
westchnień – zakpiłam, mając nadzieję, iż moja
gospodyni zrozumie bezcelowość snucia planów o
wielkiejmiłościzrodzonejnawakacjach.

– Nie, no tak źle to chyba nie będzie. Ale wiesz co,

przeprowadzka tutaj nie jest złym pomysłem! Co
prawda trzeba załatwić masę papierów i pozwoleń, ale
jest to jak najbardziej do zrealizowania. Jakie masz
wykształcenieicodokładniemogłabyśrobić?

– Ann-Marie! Nie przeprowadzę się do Singapuru!

Nie

mam

pojęcia

o

ekonomii

ani

handlu

międzynarodowym. Nigdy nie miałam do czynienia z
ubezpieczeniami ani nowoczesnymi technologiami.
Jestem prostym fotografem, który większość życia
przesiedział za biurkiem korporacji, wklepując kolejne
danedokomputera!

No i stało się! Podsumowałam całą swoją

pseudokarierę zawodową w dosłownie kilku słowach.
Unaoczniłam, że ideały czasów studenckich i dawne

ambicje

zostały

pogrzebane

pod

przykryciem

prozaicznejcodzienności.

– To może nadszedł czas, by coś zmienić – rzekła,

czytającmiwmyślach.

–Może–mruknęłamnieprzekonana–Pomyślęotym

po powrocie do domu. Jeśli uda mi się wybrać
kilkanaście dobrych ujęć, postaram się zorganizować
jakąśwystawę...

– A nie myślałaś o sprzedawaniu zdjęć w bankach

fotografii? Z tego, co wiem, całkiem nieźle można na
tym zarobić. Oczywiście pod warunkiem, że masz oko
donietuzinkowychioryginalnychujęć.

– Nie, zawsze zdawało mi się, że to jeden wielki

przekręt.

– Bzdura! Cała masa firm kupuje wybrane kadry

właśnie w ten sposób. Po co organizować całą sesję,
wynajmować sprzęt i ludzi, by zyskać jedno czy dwa
potrzebnezdjęcia,któreitaknieprzedstawiająjakiegoś
szczególnego artykułu? Lepiej jest zapłacić za gotowy
produkt!

– Hmmm, nigdy nie myślałam o tym w ten sposób –

przyznałam,

zaczynając

na

poważnie

rozważać

zarejestrowaniesięnajednymztakichportali.

–Tozacznij.Ilefotekdziśpstryknęłaś?

–Prawiedwatysiące...

–Dajmikartępamięci–zdecydowała,wyciągającw

oczekiwaniupustądłoń–zerkniemynanie!

–Przejrzęjepopowrociedodomu–rzekłam,czując

lekki niepokój. Minęły wieki odkąd pokazywałam
komukolwiekrezultatswojejwspółpracyzaparatem.

Ann-Marie pokręciła głową, niemal jak moja

nauczycielka plastyki w podstawówce, gdy zbyt długo
zwlekałamzoddaniemefektuswojejtwórczości.

– Wiem co nieco o rynku fotografii reklamowej.

Moja firma bardzo często korzysta z tej opcji. Chętnie
zerknę czy masz w sobie to coś, czego szukamy w
zakupowanychprzeznaszdjęciach.

–Bank?

– Nie jesteśmy jedynie bankiem – sprostowała – ale

nawet takie placówki zainteresowane są takimi
usługami! Przecież muszą pokazać tych szczęśliwych
ludzi, którzy cieszą się z zakupu nowego domu,
samochoduczyczegośtamjeszcze!

Noinicizodpoczynku.Chociażzdrugiejstronykto

wie,możeAnn-Mariezdołaotworzyćprzedemnądrzwi
donowego,lepszegożyciazawodowego.

– Świetne! – mruknęła pod nosem – to dałabym do

prospektu o rozwijającym się centrum biznesowym –
wskazała jedną z fotografii – Oczywiście gdybym
takowytworzyła,czegoniestetynierobię.

–Nowłaśnie–mruknęłamnawpółzrezygnowana,na

półzmęczona–większośćosóbtakpowie.

Odwróciła się w moim kierunku i popatrzyła ze

złościąwoczach.

– Gdyby Da Vinci rozumował podobnie, to

prawdopodobnienigdyniestworzyłbyMonaLisy!

–Nieporównujmniedogeniuszawszechczasów!

– Ok, może przesadziłam – zgodziła się nieco

bardziejugodowymtonem–niemniejjednakpowinnaś
skupić się na fotografii! Te portrety dziewczynki w
żółtymubraniuzrobionewLittleIndia–bomba!Prawie
równie hipnotyzujące, co dziewczynka z Afganistanu,
którejwizerunekrozsławiłNationalGeographic!

– Co porównanie, to trafiasz w coraz to lepsze typy.

Może powinnaś porzucić ekonomię na rzecz Public
Relations? – zaśmiałam się, podchwytując wreszcie
radosnąatmosferęwieczoru.

– Kto wie, kto wie – szepnęła pod nosem, próbując

zatuszować nadchodzącą falę śmiechu – jeśli tylko uda
mi się wypromować cię jako najnowszą gwiazdę
światowej fotografii, to z całą pewnością rozważę
możliwość przekwalifikowania się! Ale zanim to
nastąpi,powinnyśmypomyślećobardziejprzyziemnych
sprawach i pójść w końcu spać – rzekła, wyjmując
czytnikkartpamięcizportuUSB.

Podniosłam się z krzesła i już chciałam powiedzieć

dobranoc, gdy Ann-Marie, zastanowiwszy się chwilę,
szepnęła:

– Nie lubię niedziel. Wtedy najbardziej brakuje mi

rodziny. Masz ochotę wybrać się ze mną na małą
wycieczkę?

Zanim odpowiedziałam na to wiele mówiące na jej

temat stwierdzenie, poczułam, że właśnie zyskałam
bratnią duszę. Nie gospodarza, który w ramach jakiejś
wydumanej społeczności internetowej zgodził się mnie
przenocować

na

przysłowiowej

kanapie,

ale

najprawdziwszą przyjaciółkę, która właśnie podzieliła
sięzemnąnajgłębszymzeswychlęków.

–Jasne.Agdzietymrazemmniezabierzesz?

Usłyszałam westchnienie ulgi, jakby ktoś nagle zdjął

ogromny ciężar z barków tej zwykle roześmianej i
szczęśliwejkobiety.

– Dam ci wybór! Odwiedzimy Sentosa Island lub

PulauUbin.

– Obie nazwy brzmią dla mnie równie obco –

przyznałam, nie próbując nawet podejmować decyzji w
ciemno.

– No tak, cały czas zapominam, że jesteś tu

przejazdem. Pulau Ubin należy uznać za jedyne tereny
Singapuru, które nie stanowią struktury miejskiej
naszegopaństwa.DopłynąćtammożnajedyniezChangi
FerryTerminal.

Niezurbanizowanaczęśćazjatyckiegotygrysa?Brzmi

fantastycznie – pomyślałam, czekając jednocześnie na

objaśnieniedrugiejznazw.

– Zaś Sentosa to miejsce rozrywki, szaleństwa i

sztucznie usypanych, pięknych plaż – kontynuowała w
tymczasieAnn-Marie.

Zbarwyjejgłosubeztruduwyczytałam,któreztych

dwóch miejsc lubiła najbardziej. Kiedy wspomniała o
nadmorskimwybrzeżuuzdatnionymdowypoczynku,jej
tonstałsięcieplejszy.

– Sentosa brzmi ciekawie – rzekłam z udawanym

entuzjazmem.

Spojrzała na mnie pełnymi nadziei, brązowymi

oczyma.

– Jesteś pewna? Mam wrażenie, że dla ciebie

ciekawsząmożebyćwyspaPulauUbin.

– Nawet Pan Bóg odpoczywał dnia siódmego, więc i

nam się to należy! Jeśli nadal masz ochotę na tę
wycieczkę, to jutro udajemy się na plażę! – dodałam
pewnasłusznościswojejdecyzji.

– O Universal Studios też możemy zahaczyć. Mają

tam kilka ciekawych atrakcji – dodała cichym
głosikiem,

brzmiącym

niemal

jak

ton

małej

dziewczynki,którąspotkałamdziśpopołudniu.

– Robi się coraz ciekawiej. Sprawdzę tylko czy

wzięłam ze sobą kostium kąpielowy – zachichotałam,
poważnie zastanawiając się, czy faktycznie znajdę go w
swoimbagażu.

–Nieżartuj!Wspomniałaś,żechceszstądwyskoczyć

na Bali! Co zamierzasz tam robić bez plażowego
ekwipunku?

–Odwiedzaćświątynie,plantacjeherbaty...

– Jeden dzień w zupełności ci na to wystarczy. O.K.

może dwa, nie więcej. Koniecznie musisz odpocząć
nieconaplaży!

–Takjest!–zaslutowałampowojskowemu–Ateraz

już idę spać, bo za moment zasnę tu na stojąco –
stwierdziłam przepraszająco, czując jak moje powieki
stająsięcorazcięższe.

–Niemożemydotegodopuścić.Marszdołazienkii

spać!

Położywszy głowę na poduszce, poczułam jak myśli

rozmywająsięwnicości,tworzącnieczytelnąmieszankę
barw, dźwięków i kształtów. Odpłynęłam do krainy
snów, zapominając o cudach, które zobaczyłam, o
problemach czekających na mnie po powrocie z
wakacji, ale też o otwierających się przede mną
możliwościach.Zapomniałamowszystkim,zwyjątkiem
paryciemnychoczuzmrużonychwlekkimuśmiechu.

Tropikalnemorze,słońceirozmaitebary.Czymożna

chcieć czegoś więcej podczas leniwego dnia na plaży?
Chyba nie! A jeśli doda się do tego wesołe miasteczko
inspirowanefilmamiUniversalStudio,kasyna,centrum
podniebnego nurkowania pod dachem oraz olbrzymie

oceanarium, to skumulowane atrakcje zrekompensują
niemalwszystkierzeczy,zktórychzrezygnowałosię,by
tamprzyjechać.

Zrobiłam milion zdjęć, no dobrze, może tylko kilka

tysięcy i opadłam w końcu na leżak, rozkoszując się
ciepłymsłońcemogrzewającymmojeciało.

– Wyskakuj z tych ciuchów – poradziła Ann-Marie,

prezentując się jednocześnie w eleganckim czarnym
bikini.

–Nocoty?Jeszczektośzkrzykiemzaczniewzywać

GreenPeaceprosząc,byratowaliwieloryba!Zostanęw
spodenkachikoszulce.

– Nie po to leciałaś przez pół świata, by teraz

wygłaszać takie bezsensowne teksty. Zaakceptuj swoje
ciałoalbozróbcoś,byjeniecozmodyfikować!

– Dobrze już, dobrze... Za moment jeszcze mnie

namówisz,bymwskoczyładowody!

– A czemu by nie? Jest kryształowo czysta i

przyjemnieciepła!

Chcącschowaćdopierocozdjętąkoszulkę,sięgnęłam

w kierunku torby, w której upchnęłam wszystkie swoje
rzeczy.Sprawdzającgodzinęnatelefoniekomórkowym,
spostrzegłamnieodebranepołączenie.

– Czemu zawiesiłaś się jak stary Windows

spoglądając na ekran smartfona? – spytała Ann-Marie,
wyrywającmniezchwilowejzadumy.

– Nieodebrane połączenie – odpowiedziałam, nie

bardzowiedząc,czypowinnampowiedziećcośjeszcze.

– Nie radziłabym ci odbierać rozmów z Polski.

Rachunek po powrocie może się okazać nieprzyjemnie
wysoki – poradziła rzeczowo, smarując ramiona
krememdoopalania.

–Toniejestpolskasimkarta...

Przyjemnością było zobaczyć, jak podekscytowana

dziewczyna jednym susem zeskakuje ze swego leżaka i
przysiada się się do mnie, porzuciwszy na piasku
buteleczkęzkosmetykiem.

– Powiadasz, że to miejscowe połączenie? Wiesz co

toznaczy?

– Wiem. Ktoś źle wykręcił numer – stwierdziłam,

bagatelizująccałąsprawę.

– Bajdurzysz! Przystojniak prawdopodobnie spisał

sobie numer telefonu, zanim ci go podarował, a teraz
maochotęnakolejnąkawę!

–Pleciesztrzypotrzy–odpowiedziałamjejpięknym

zanadobne–napewnonicniespisywał.

– To taka figura retoryczna! Posłaniec lub ktoś ze

sklepumógłtozrobićzaniego!

–Jeślimaszrację,tozadzwonijeszczeraz...

–Nieoddzwonisz?Zwariowałaś?

– Być może faktycznie tutejsze słońce mi nieco

zaszkodziło

–

rzekłam,

patrząc

na

mocno

zaczerwienione ramiona – ale nie zamierzam ganiać za
jakimśbogatymprzystojniakiem.

– A pozwolisz mi za nim pobiegać? – zapytała

filuternieAnn-Marie.

– Proszę bardzo – rzuciłam na pozór obojętnym

tonem – Wskakuj w jakieś sportowe buty i do dzieła.
Przynajmniejmieszkaciewtymsamymmieście.

–Oj,uważaj,bojeszczeciuwierzę!–przestrzegła–

Zresztąmamnadzieję,iżwkrótceniewgłowiebędąmi
podobne pogonie. Alan ponownie zaprosił mnie na
kolację – wyznała w końcu, lekko się przy tym
czerwieniąc.

–Inicmidotejporyotymniewspomniałaś,chociaż

sama na siłę wpychasz mnie w ramiona być może
seryjnegopodrywacza?–udałamoburzenie,cieszącsię
jejszczęściem.

– Tak jakoś wyszło. Nie mniej jednak wieczorem

muszę się zrobić na bóstwo. Wybaczysz mi, że cię
porzucę?

– Nie jesteś moją niańką. I tak wiele dla mnie

zrobiłaś!Wykorzystamtwojąnieobecnośćizarezerwuję
bilety na Bali. Poszukam jakiegoś niewielkiego
pensjonatualboprzyjaznegoCouchsurfera...Anapewno
sprawdzępensjonatywSingapurze.

– Aż tak ci źle u mnie? Wiem, że jestem wścibska,

ale...

– Nie, to nie to – przerwałam jej, widząc, iż

zrozumiała mnie opacznie – jeśli tylko nadal mogę
zostać do piątkowego poranka, to uczynię to z
przyjemnością. Mam na myśli te dwie czy trzy noce po
powrocie z Bali. Nie zamierzam nigdzie indziej jechać,
skoroitakmamzarazwracaćdoPolski.

– Pamiętasz? Mi casa es su casa – powtórzyła słowa

wypowiedzianewdniunaszegopoznania.

–Wiemidziękujęzato...

–Prostozlotniskaprzyjeżdżaszdomnie!–poleciła–

skoro wytrzymasz ze mną cały tydzień, to dasz radę i
przezostatnienoce!

–Wiesz,jestminiezwykległupio.Couchsurfingtoz

regułyjedna,możedwienoce,anieprawiecałypobyt.

–Wtakimrazienicimotymniepowiemy!Ajeślici

ulży, to obiecuję przyjechać do twojej ojczyzny i każę
sięobwieźćpowszystkichmożliwychmiejscach!

–Niemasprawy.Zarezerwujsobieprzynajmniejrok!

–Przesadzasz!

– Naprawdę? Polska ma ponad trzysta dwanaście

tysięcy kilometrów kwadratowych i całe mnóstwo
obiektów na liście dziedzictwa UNESCO, że nie
wspomnęoinnychwyjątkowychatrakcjach,któreniesą
zarejestrowane

w

żadnych

spisach

czy

międzynarodowychorganizacjach.

–Hmmm–zamyśliłasięnamoment–wtakimrazie

zawęzimyterendotwojegoregionu.

Zaśmiałam

się

uradowana

swoim

własnym

szczęściem

oraz

bezpośredniością

mojej

nowej

przyjaciółki.

– Zobaczymy ile będziesz miała czasu i wybierzemy

to,conajważniejsze!Zchęciąwrócęwtwojeprogi,ale
pod jednym warunkiem – pozwolisz mi dorzucić się
niecodorachunków.

–Mowyniema!

– A już się cieszyłam na następne spotkanie... –

rzekłamniewinnie,składającustawsmutnąpodkówkę.

–Szantażystka!–skwitowała.

–Nazywajmniejakchcesz!

– Porozmawiamy o tym po twoim powrocie z Bali,

dobrze?

–Przedyskutujemytojutrowieczorem,bodziśjesteś

jużzajęta.

– Niech i tak będzie – zgodziła się w końcu, nie

całkiem przekonana – a teraz chodź do wody, bo
przyjechałyśmytusięzrelaksować.

Nieskorzystałamzoferty,ajedyniezamknęłamoczy

i rozkoszując się ciepłem, pięknym otoczeniem oraz
wizjąudanychwakacji,zasnęłam.

Po powrocie do China Town udałyśmy się razem na

małe zakupy mające na celu uzupełnienie zasobów
spożywczych. W końcu, jak wyraziła się moja
gospodyni, w lodówce powoli zaczynało dominować
światło. Żartując w najlepsze, zrobiłyśmy razem małą
popołudniową przekąskę, by zregenerować zmęczone
atrakcjami dnia ciała. Niestety ani posiłek, ani drzemka
na plaży nie były dla mnie wystarczające. Mój
organizm, prawdopodobnie dostosowując się do nowej
strefy czasowej, zastrajkował wczesnym wieczorem,
uniemożliwiając

mi

realizację

większości

z

poczynionych

planów.

Kiedy

tylko

Ann-Marie

wymknęła się z eleganckiej sukience w kolorze kości
słoniowej na spotkanie z kolegą z pracy, zasiadłam
przedjejkomputeremizaczęłamsprawdzaćpołączenia
lotniczezrajskąwyspąIndonezji.

Porównując

zarówno

ceny,

jak

i

terminy,

zdecydowałam się zmienić nieco swoje plany i zamiast
w piątek, wylecieć już w czwartkowy poranek, dając
sobie tym samym nie trzy, a cztery noce w sercu
tropikalnej dżungli. Czując, jak moje powieki stają się
coraz cięższe, skoncentrowałam się na znalezieniu
odpowiedniegonoclegu.Wkońcuudałomisiętrafićna
niewielki,aleschludnypensjonatnadmorzem,zdalaod
turystycznej części wyspy. Nie zwlekając z decyzją, od
razu zarezerwowałam w nim pokój, by zyskać
gwarancję udanego pobytu, pozbawionego zbędnych
niespodzianek.

Po zakończonej sesji z komputerem zamierzałam

wyjść do pobliskiej chińskiej knajpki po jakiś makaron
na wynos lecz iestety poczułam, iż postawienie
chociażby kilku kroków było wyzwaniem, któremu nie
mogłam sprostać. Obiecałam sobie położyć się na
jedną,krótkąchwilę.

RozdziałVII

GardensbytheBay

Zerknęłam na zegarek wskazujący szóstą rano. Czując
uporczywe

burczenie

w

żołądku,

natychmiast

przypomniałamsobie,iżnieudałomisięzjeśćkolacji.
Po szybkim prysznicu wkroczyłam do kuchni i pod
wpływem chwili zdecydowałam się zrobić śniadanie –
niespodziankę dla Ann-Marie, która wkrótce powinna
sięobudzić.

Zaparzyłam

kawę,

przygotowałam

kanapki

i

zabrałam się za smażenie jajecznicy, gdy usłyszałam
krokizmierzającewmoimkierunku.

–Kimkolwiekjesteśdobrawróżko,dziękujęcizaten

cudowny, apetyczny aromat świeżo mielonej kawy –
rzekła,stającwdrzwiachdokuchennegoaneksu.

–Onie,nie,nie–zaprotestowałam–tojaposiadam

dobrewróżkiśpieszącemizpomocą.Notabene,tyjesteś
jedną z nich! Jako skromny Kopciuszek odwdzięczam
sięjedyniezatwewspaniałeserceokazanenieboraczce
wpotrzebie.

– Pozwolisz, iż ripostę na ten temat wygłoszę po

porannejporcjimałejczarnej.Jaknarazieniejestemw
stanie sklecić sensownego zdania. Wróciłam do domu
po pierwszej w nocy i spałam zaledwie kilka godzin –
wyznała,sadowiącsięnajednymzkuchennychkrzeseł.

– Rozumiem, że wieczór z Alanem należał do

udanych – rzekłam domyślnie, podając jej filiżankę i
dzbanekznaparemzziarenkawowca.

– Mleko – mruknęła w odpowiedzi, łapczywie

sięgającwstronęciemnobrązowego,parującegojeszcze
płynu–udany?Byłofantastycznie!

– Cieszę się, że miło spędziłaś czas – skwitowałam,

podając jej zarówno cukier, jak i dodatek, o który
prosiła.

– Też mogłaś spędzić miło czas, gdybyś tylko

oddzwoniłanatennieznanynumer,którysięwczorajdo
ciebiedobijał.

– Nie dobijał się, tylko raz zadzwonił – poprawiłam

ją machinalnie – a wieczór należał do rewelacyjnych.
ZarezerwowałamsobiezarównobiletnaBali,jakimały
hotelik. Potem zaś rzuciłam się w ramiona bardzo
przystojnegomężczyzny...

Niedanemibyłodopowiedzenieimieniamitycznego

greckiego strażnika snów, bowiem Ann-Marie z
wrażenia zakrztusiła się kawą i potrzebowała pilnej
interwencji, na którą składało się kilka porządnych
uderzeńwplecy.

–Gdzie?Kiedy?Jak?Kto?–zasypałamniepytaniami

chwilę po tym, jak odzyskała możliwość swobodnego
oddychania.

–

Tu.

Wczoraj.

Zwyczajnie.

Morfeusz

–

odpowiedziałamszybkonakażdezjejpytań.

Zaśmiała się, nadal dusząc się chwilami kropelkami

kawytkwiącymiwtchawicy.

– Wyrabiasz się dziewczyno – pochwaliła w końcu –

dałamsięnabrać!

– Uczę się od mistrzyni – skwitowałam, podchodząc

dopatelni–jajecznicynabekonie?

– Chętnie. Ale uważaj, bo ja szybko przyzwyczajam

się do dobrego. Rozpieść mnie, a nie wypuszczę cię
potemtakłatwo.

–JużAlanpostarasięoto,byśbyłazajęta–rzekłam,

stawiającprzedniątalerz–Wymknęsięjakpobiegniesz
nanastępnąrandkę.

– A propo randek. Co zamierzasz robić, gdy ja będę

zerkać niepewnie w kolejne rzędy cyferek na
sprawozdaniachfinansowych?

Dobre pytanie. Nie pomyślałam jeszcze o tym.

Zastanawiając się nad odpowiedzią, zerknęłam na
kwitnącą orchideę zdobiącą parapet okna. I to była
właśnie odpowiedź na pytanie stulecia, a przynajmniej
tegoporanka!

–Zamierzampogłębićswojąwiedzębotaniczną!

– Zatem ogrody. Teraz tylko pozostaje mi zgadnąć

które!–stwierdziła,biorącwustakolejnykęsjedzenia.

–OczywiścieGardensbytheBay–odpowiedziałam,

ucinając wszelkie możliwe spekulacje – zafascynowały
mnie,gdyprzeglądałamstronyturystyczneSingapuru.

– Faktycznie są niezwykłe – przyznała – Gdybym

tylko mogła, chętnie bym się tam z tobą wybrała.
Niestetypracawzywa–rzekła,nieconerwowozerkając
na zegarek – Znając twoje zamiłowanie do fotografii,
nie wyjdziesz stamtąd przed wieczorem. Dlatego też,
jeśli wolno mi coś doradzić, postaraj się wejść na
SkyWay o zmierzchu, tak byś mogła zrobić zdjęcia
ogrodównocą.

– Z nazwy i opisu wnioskuję, że to jakaś atrakcja

umiejscowionapowyżejpoziomuziemi...

– Nie będę psuła ci zabawy. Sama się przekonasz –

odpowiedziałazuśmiechem,kończącśniadanie–ateraz
poranamnie.Prysznicidopracy.Miłegodnia!

– Wzajemnie – odpowiedziałam, jednak moje słowa

rozpłynęłysięwpustce,bowiemAnn-Mariezdążyłajuż
pobiecwstronęłazienki.

Przysiadłszy na krześle, zjadłam swoją porcję

jajecznicy, ganiąc się jednocześnie w duchu za to, iż z
tęsknotyzadomowymjedzeniempozbawiłamsięokazji
do spróbowania czegoś oryginalnego i niecodziennego
w swym smaku. Cóż, zostało mi jeszcze kilka dni na

eksperymentowanieznowinkamikulinarnymi.

Idąc futurystycznym, niezwykle zmyślnym w swym

kształcie mostem, łączącym centrum z sercem Marina
Bay, dostrzegłam dwie ogromne kopuły i wielkie
drzewa

przypominające

koronkową

konstrukcję.

Natychmiastrozpoznałamwnichcelswojejwędrówkii
gwóźdź programu dla wielu turystów odwiedzających
Singapur.

Niezważającnatłumludzi,płynnieprzemieszczający

się w obydwu kierunkach, przystanęłam przy barierce i
sięgnęłampoaparatfotograficznyskrytywczeluściach
torby.Naciskającprzyciskrazporaz,słyszałamkolejne
pstryknięcia migawki, świadczące o nowym zdjęciu
zapisanym na karcie pamięci. Zdając sobie sprawę z
unikalności światła lekko przedzierającego się przez
pochmurne niebo, spróbowałam jak najlepiej uchwycić
wyjątkowośćimagięchwili.Zatraciwszysięwewłasnej
pasji, zaczęłam robić fotografie nie tylko samej
konstrukcji,aleimijanegotłumu.

Jak zauroczona wpatrywałam się przez szkło

obiektywu w małego chłopca, próbującego dogonić
balonik, który chwilę wcześniej wyślizgnął się z jego
drobnych, dziecięcych rączek. Niepomny nawoływań
rodziców, biegł wprost przed siebie, śmiejąc się
rozkosznie, zupełnie jakby jego radość mogła
przywołaćutraconązabawkę,szybującącorazwyżejku
niebu.

Przeniosłam oko aparatu na postać młodego

chłopaka, który chwycił w dłonie niesioną przez siebie
gitarę i, oparłszy się o balustradę mostu, zaczął
niespodziewanie grać. Kilka melodyjnych taktów, które
zakłóciłyharmidermiasta,skierowanychbyłowstronę
grupy dziewcząt mijających go w międzyczasie.
Nastolatkizaśmiałysiętakczarująco,jakmogądokonać
tego niewiasty dopiero nieśmiało wkraczające w świat
dorosłego flirtu. Jedna z nich posłała mu przy tym
zalotne spojrzenie, w którym można było dostrzec
tęsknotę, ale też strach przed zrobieniem pierwszego
kroku.

Nakoniecdostrzegłamparęstaruszkówtrzymających

się za ręce. Wpatrywali się w siebie z miłością i
oddaniem, których na próżno szukać w większości
współczesnych związków. Otaczając opiekuńczym
ramieniemswojątowarzyszkę,mężczyznawskazałjakiś
nieokreślony punkt na horyzoncie, wywołując tym
samymjejpełennadzieiuśmiech.

To wszystko działo się wokół mnie. Tam, na tym

moście! W tym niezwykłym mieście! Dostrzegłam
piękno codziennej chwili właśnie z perspektywy
soczewek aparatu fotograficznego i starałam się
uwiecznić je na zawsze. Pozwoliłam sobie marzyć, iż
faktycznie moje prace mogą zyskać nowe życie i
pokazać sens istnienia nie tylko grupie najbliższych
przyjaciół,aleteżzupełnieobcymludziom,którzystaną

sięichodbiorcami.

Zuśmiechemnaustachszłamdalej,zbierająckolejne

wspomnienia i ujęcia świadczące o niezwykłości dni
spędzonychwmałympaństewkupośrodkuAzji.

Robiąc sobie przerwę w spacerze po strefie

śródziemnomorskiej kopuły Flower Dome, zasiadłam
na ławce pod dorodnym drzewem, nie mogąc się
nadziwić, w jaki sposób pod jednym dachem można
było zebrać wszystkie strefy klimatyczne świata i
rośliny najbardziej dla nich reprezentacyjne. Zaledwie
krok dzielił mnie od olbrzymich baobabów i
butelkowców, a dwa od kaktusów rosnących na
bezdrożach Meksyku. Zamknęłam oczy i wyobraziłam
sobie słońce ogrzewające moją twarz gdzieś na
wybrzeżu greckim. Uchylając powieki, spojrzałam na
srebrzysteliścieoliwkiiwzięłamgłębokiwdech.

Raj! Tak właśnie musiał wyglądać, zanim pierwsi

mityczni ludzie zostali z niego wypędzeni. Piękno
całego świata zebrane w jednym miejscu i tworzące
harmonijnącałośćwswejodmienności.

Ruszyłam na spacer wśród kwiatów, których nazwy

miałam

okazję

poznać

dzięki

tabliczkom

informacyjnym. Dodatkowo piękne, delikatne światło
spowijającewnętrzeFlowerDomesprzyjałowyjątkowo
udanym ujęciom makro, wychwytującym niezwykłe
szczegóły poszczególnych kwiatów i roślin. Tyle
cudów, a przecież czekała na mnie jeszcze kolejna

kopuła,kryjącawsobietropikalnylasdeszczowy!

Stojąc w kolejce do bramek prowadzących do Cloud

Forest, poczułam jak ktoś delikatnie dotyka mojego
ramienia. W mgnieniu oka przypomniałam sobie fakty
dotyczące bezpieczeństwa w Singapurze. Zgodnie z
informacjami zawartymi w niewielkiej broszurce
internetowej, przestępczość była niezwykle mała,
chociaż zdarzały się kradzieże kieszonkowe oraz
„specjalne oferty” sprzedaży okazyjnych przedmiotów
naiwnym turystom. Nie było słowa o próbach
napastowania

w

najsłynniejszych

i

najnowocześniejszych ogrodach tej niezwykłej wyspy!
Ann-Marie ostrzegała mnie natomiast jedynie przed
samotnymi,nocnymispaceramipoLittleIndia.

Odwróciłam się gwałtownie, chcąc werbalnie

napiętnować natręta, który naruszył moją przestrzeń
osobistą. Już otwierałam usta, by wypowiedzieć
pierwszezdanie,gdyspojrzałamwpiękneciemneoczy
otoczone

firankami

długich,

naturalnych

rzęs.

Dokładnie tak, jak zapamiętałam, mrużyły się lekko,
podkreślając uśmiech malujący się na ustach ich
posiadacza.

– Witam, pani Adrianno – rzekł z radością w głosie

panCollins–spotykamysięponownie!

Nie mogąc ukryć zaskoczenia, mieszającego się z

błogością,wyszeptałamniezbytwyraźnie:

–Dzieńdobry...tak,faktycznie...cozaniespodzianka.

– Plusem Singapuru jest jego wielkość. Zawsze

można trafić na przyjazną twarz! Jak widzę oboje
wybraliśmy się na zwiedzanie Cloud Forest. Czy
pozwolimipanizatemtowarzyszyćsobie?

„A kimże ja jestem, by ci tego zabraniać?” –

pomyślałam,cieszącsięzarównozjegoobecności,jaki
zwłaśniewypowiedzianychsłów.

– Będzie to dla mnie przyjemność. Los dał mi

niespodziewaną okazję, bym podziękowała za prezent,
którymipanpodarował.

Spojrzałnamniezaskoczony,zupełniejakbyniemiał

pojęcia,oczymmówię.

–Ja?Prezent?Nieprzypominamsobie.

– Mówię o telefonie, który znalazłam w paczuszce

wręczonej mi na pożegnanie – rzekłam, wyjmując
smartfonazkieszeniplecaka.

–Pierwszyrazwżyciugowidzę–stwierdził,idącw

zaparte – ale wydaje mi się, że nie warto tracić
popołudnia na bezcelowe dyskusje o drobiazgach.
Lepiejskupmysięnapięknieotaczającejnasnatury.

– Zatem chodźmy na spotkanie tropikalnego lasu –

rzekłam,wskazującogromnewrota.

Kiedy tylko znaleźliśmy się w środku, poczułam jak

pierwsze dreszcze zimna przeszywają moje ciało.
Chociaż

spodziewałam

się

wysokiej,

wilgotnej

temperatury, trafiłam na chłodne powietrze atakujące

mnie ze wszystkich stron. Usłyszałam szum wody i
zobaczyłam

ogromny

wodospad.

Opadał

ku

powierzchni ziemi z samego szczytu zielonej,
porośniętejtysiącemroślingóry.

– Robi wrażenie, prawda? – zagadnął w tym czasie

towarzyszący mi mężczyzna – gdy otworzono te
ogrody, cały Singapur przyszedł je obejrzeć i chyba
każdyoniemiałnawidoktejkonstrukcji.

–Nicdziwnego.Tagórawydajesięniemiećszczytu!

– Ma – zapewnił mnie szybko – nie mniej jednak to

osiempoziomówpodzielonychnasekcjetematyczne.

– Zatem, od czego powinniśmy zacząć zwiedzanie,

panieCollins?

–WystarczyLee,jeślitylkozgodzisiępaniporzucić

oficjalneformy.

– Myślę, iż jest to rozsądna propozycja – zgodziłam

sięchętnie–zatem,dokądidziemy...Lee?

W chwili, kiedy wymówiłam głośno jego imię,

poczułam jak lawina emocji nagle przewija się przez
moje

serce.

Przyśpieszona

akcja

zdradziła

podekscytowanie, fascynację, ale też niepewność.
Przeszłam na kolejny poziom fascynacji kimś, kogo
miałamjużprawdopodobnienigdyniezobaczyć.

– Proponuję, byśmy wjechali windą na najwyższe z

pięter,anastępniebezpośpiechuzeszlidopodziemi.

–Brzmiświetnie!Wdrogę.

Zanim jednak dotarliśmy do doskonale ukrytych

machin, przystawaliśmy minimum piętnaście razy,
bowiem symbioza natury z formą użytkową, taką jak
chociażby drewniane ławki, wprawiała mnie raz po raz
wzachwyt.

–Jeślidobrzesięprzyjrzysz,znajdzieszwięcejrzeźb

pochodzących z różnych zakątków Azji, chociaż nie
przeczę, iż najwięcej jest tu okazów sztuki Timoru
Wschodniego. Chociażby tam – wskazał niewielką,
łatwą do przeoczenia figurkę, znajdująca się między
pierwszymadrugimpoziomem.

–Fascynujące–przyznałam,ustawiającjednocześnie

ostrośćaparatu–ażtrudnouwierzyć,żeczłowiekmógł
stworzyć coś takiego – rzekłam, robiąc przy tym serię
zdjęćomawianejrzeźby.

–Ludzieodstulecipotrafiązaskakiwaćsamychsiebie

– odpowiedział nieco filozoficznie – weźmy na
przykładtakiepiramidy.Wzniesionojetysiącelattemu,
a nadal trwają majestatycznie na środku pustyni,
opierając się nie tylko pogodzie czy człowiekowi, ale
teżupływającemunieuchronnieczasowi!

– To prawda. Niestety nowoczesność coraz bardziej

rości sobie prawa względem Gizy. Współczesna,
niestety niezbyt estetyczna, zabudowa podchodzi już
niemalpodsamewrotaprowadzącedoSfinksaizespołu
świątynnegobędącegoprzedsionkiempiramid.

Zatrzymałsięnachwilęizerkałzzaciekawieniemw

moimkierunku,podziwiająckwitnącąnabiałoorchideę.

–Jakżeniesprawiedliwabywanatura.Obdarzakwiaty

cudownymaromatemipięknymkolorem,ludziomdając
niekiedyatrybutrozumubądźprzebłyskitalentu–zaczął
tajemniczo, intrygując mnie swymi słowami na tyle, iż
na moment zapomniałam o aparacie i zdjęciach, które
zamierzałam wykonać – a w kreacji ciebie użyła nie
tylko urody fizycznej, ale też umysłu, który może stać
siępowodemzazdrościwielu.

„Dobra! Facet ma gadane! Ma gadane jak jasna

ciasna!”–pomyślałam,wpatrującsięwniego,jaksroka
w błyskotki. Cóż, nie zdarzało mi się codziennie, by
ktoś obsypywał mnie na tyle wyjątkowymi i
wyszukanymikomplementami,bymmogławsekundzie
znaleźćnaniewłaściwąodpowiedź.

– Myślę, iż mogłabym polemizować z niektórymi

punktami tej wypowiedzi, jednakże dziś po prostu
podziękujęzatakmiłesłowa–rzekłamwkońcu,czując
jak moje policzki powoli przybierają barwę dorodnej
brzoskwini.

– Na dodatek skromna! – skwitował – ale na razie

dość o tym. Chodźmy, bo powiem za dużo i uciekniesz
speszona, nie dając mi szansy na wspólny spacer po
moimulubionymogrodzie.

– Na taką zniewagę bym się nie zdobyła –

zapewniłam, czując, iż za moment moje serce wywinie
koziołkazradości.

Byzatuszowaćnieśmiałość,aleteżmieszaneuczucia,

zbliżyłamaparatdotwarzyiwykonałamkilkazdjęćna
chybił trafił, tylko po to, by skryć oblicze przed jego
spojrzeniem.

Prawdopodobniezorientowałsię,iżnienawykłamdo

zbyt wielu komplementów, dlatego też płynnie zmienił
tematizacząłopowiadaćoroślinach,któremożnabyło
znaleźćwewnętrzukopuły.

– Masz wyjątkowe szczęście. Wiele z nich właśnie

zakwita,więcjeślitylkofotografiamakroznajdujesięw
obrębie

twoich

zainteresowań

zawodowych,

to

zakładam, iż spędzimy tu kilka godzin... Jednak zanim
tak się stanie, powinniśmy udać się do windy –
stwierdził,ponaglającmnienieco.

Podążając jego śladem, znalazłam się w niewielkim

holu wyłożonym stalą czy też innym srebrzystym
metalem. Ta chłodna konstrukcja dość mocno
kontrastowała z naturą oddaloną o zaledwie kilka
kroków.

– Myślę, że parę interesujących ujęć orchidei czy

innych egzotycznych kwiatów mnie nie zabije –
mruknęłam,

zerkając

na

potężne

drzwi,

które

zasunąwszy się bezszelestnie, unieruchomiły nas w
metalowej klatce mknącej w kierunku najwyższego
piętra.

– Wspominałaś, że zamierzasz urządzić wystawę

dotyczącą Singapuru, tak? – spytał, nawiązując do

rozmowyznaszegopierwszegospotkania.

–Jeślitylkoznajdękogoś,ktobędziezainteresowany

takim przedsięwzięciem – dodałam szczerze – w
międzyczasieznajomanasunęłamijeszczeinnypomysł
nawykorzystanietychzdjęć.

–Zatemwakacjemimowszystkookazująsięcałkiem

pracowite?

– To nie praca, to czysta przyjemność –

sprostowałam.

Kiedy tylko wygłosiłam te słowa, winda zatrzymała

się bezgłośnie, a jej podwoje otworzyły się,
wypuszczając nas na zewnątrz. Nie miałam szansy
spojrzenia na niego, natomiast usłyszałam jego cichy
chichot.Wiedziałampodświadomie,żewkącikachjego
oczu

czają

się

drobne

zmarszczki

mimiczne

potwierdzające, iż jest człowiekiem ceniącym sobie
uśmiech.

–Szczęśliwymjestczłowiek,którykochato,corobi

–stwierdził,zatrzymującsięipatrzącnamnie.

Czułam, że powinnam powiedzieć mu prawdę.

Przecież poza kilkoma praktykami i skończoną
fotografią na poziomie magistra nie miałam z tym
zawodem wiele wspólnego. A jednak nie chciałam
zniszczyć wizerunku Adrianny, jaki stworzył w swoich
myślach. Próbując zignorować wyrzuty sumienia,
ruszyłam przed siebie, zagłębiając się w zielony raj

pełenfascynującychroślin.

–Dośćomojejpracy.Jaktosięstało,iżLeemający

ogromnąwiedzęohistoriiisztucezajmujesięzawodem
nie związanym z tymi dziedzinami życia? Wybierając
świat eleganckich garniturów musiałeś zapomnieć o
swoichpasjach–rzekłam,wskazującnajegoniezwykle
formalny ubiór, wyróżniający się na tle innych
odwiedzającychisamejnatury.

–Leekochawszystko,cozwiązanezesztuką.Niestety

jakojedynakutknąłwfirmiebędącejspuściznąpoojcu,
dlatego też stara się łączyć ze sobą te dwa odmienne
światy. Fotografia może zawierać w sobie nie tylko
walory estetyczne będące częścią składniową pojęcia
„sztuki użytkowej”. Przy odrobinie wysiłku ze strony
fotografa potrafi również nawiązywać do wiedzy
ogólnej, dostępnej większości ludzi i w ten sposób, na
poziomiepodświadomości,maszansęwywieraćnanich
oczekiwany wpływ. Poprzez obraz, tak samo jak i
dźwięk, jesteśmy w stanie kształtować nie tylko popyt i
podaż, ale również indywidualne potrzeby wybranych
konsumentów.

– Mam wrażenie, że całkiem dobrze ci to idzie –

stwierdziłam, zatrzymując się przy niewielkim stawie
ozdobionymrzeźbamikrokodyli–mieszkająctumożna
poczućsię,jakbyżyłosięnadachuświata.Wszystko,o
czym zamarzysz, znajduje się na wyciągnięcie ręki –
dodałam,wskazującnacałeotoczenie.

Przystanął obok mnie, chociaż zdecydowanie zbyt

blisko, by nazwać tę postawę wyłącznie przyjacielską.
Kładąc delikatnie dłoń na mym ramieniu, spojrzał mi
głęboko w oczy. Dostrzegłam w nich sympatię do
świata,aleteżsmutekczającysięwciemnychźrenicach.

– Czasami życie tutaj przypomina złotą klatkę.

Luksusową, zasobną, wygodną, nie mniej jednak nadal
jest to tylko zamknięcie ograniczające to, kim jesteśmy
wgłębinaszychserc.

– Zawsze istnieje możliwość dobudowania tarasu,

który da poczucie wolności – rzekłam, pozostając pod
wpływemjegohipnotyzującegospojrzenia.

Uśmiechnął się, ale tym razem nie było w tym

grymasiecieniaradości.

–Taraspowiadasz?Alejaktozrobić?

–Krótkiwyjazd,hobby,spotkaniezprzyjaciółmi...

„Bliska sercu kobieta” – dodałam w myślach, nie

mającodwagiwypowiedziećtychsłównagłos.

–Maszrację,aletakipracoholik,jakja,niemanato

czasu. Zawsze jest jakiś kontrakt do zdobycia,
podpisania lub zrealizowania. Wciąż istnieje obawa, że
ktośinnyokażesięszybszy,lepszy,skuteczniejszy...

–

Powinieneś

być

bardziej

pewien

swoich

umiejętności i zespołu, którym dysponujesz. Zresztą
chybaniecoprzesadzaszztymbrakiemczasu.Dochodzi
godzinadrugapopołudniu–zażartowałam,zerkającna

zegarek–atybeztroskospacerujeszsobiepoogrodach,
niepomnyobowiązkówzawodowych.

– A może rzuciłem wszystko, by skraść chociażby

kilkachwilztwegożyciainacieszyćsiętowarzystwem
kogoś, kto w niewytłumaczalny sposób nie tylko mnie
rozumie,aleteżjestmojąpokrewnąduszą?

„Jaktomożliwe,iżonmaodpowiedźnawszystko?”–

pomyślałamgorączkowo–„Dodatkowojeszczekażdez
jego słów niebezpiecznie przyśpiesza mój puls,
wywołując falę ciepła. Mam trzydzieści lat, więc nie
powinnam ulegać ani chwilowym porywom serca, ani
teżmagiisłówzłotoustegoprzystojniaka”.

–Takłatwojestodnaleźćkogośpodobnegosobie?

–Aktopowiedział,żejesttoproste?Możepoprostu

tamtego wieczora miałem ogromne szczęście? Jakieś
dobreduchysprowadziłyciędoSingapuru...

–Raczejdobrewróżki...–sprostowałammachinalnie,

myślącoswoichprzyjaciołach.

– Nazwij to jak chcesz... Spotkanie przed Hotelem

Fullertonbyłonampisane.

– I od razu wydrenowało twoją kieszeń – dodałam

niecokpiąco.

–Znowuwracaszdotejmałoznaczącejsprawy?Nie

warto,totylkodrobnostka.

Jasne! Dla ciebie! W Polsce to prawie półtorej

przeciętnejpensji.

–Niejestempodrywaczemaninaiwnymidiotą.Wiem,

żenaszedrogizetknęłysiętylkonamoment,aleczyjest
coś złego w tym, iż pospacerujemy razem po tym
magicznym miejscu lub wypijemy kawę w przytulnej
kawiarence?

Facet stawia sprawę jasno, niczego nie ukrywając.

Punkt dla niego! Nie ma ochoty na dłuższy flirt ani
złudny związek. I chyba tak jest właśnie najbardziej
uczciwie–podpowiedziałomiserce.

– Nie – odpowiedziałam niemal szeptem, nadal

wpatrując się w jego oczy – chyba każdy potrzebuje
czasem przyjaciela spoza kręgu swojego codziennego
życia – przyznałam – Pokaż mi zatem te ogrody i
posprzeczajsięzemnąwsprawiesztuki,zupełniejakby
czasnamomentstanąłwmiejscu.

– Piękna, utalentowana, skromna i wyrozumiała.

Mężczyźni

w

Polsce

muszą

być

wyjątkowymi

szczęściarzami,

mając

szansę

na

zdobycie

tak

cudownychkobiet,jakty.

–Niezawszedoceniamyto,cożyciepodtykanampod

sam nos – rzekłam, odwołując się nie tylko do jego
ostatniej wypowiedzi, ale też do narzekania na życie w
jednymznajbogatszychpaństwnaświecie.

Reszta spaceru po Cloud Forest minęła w dużo

luźniejszej atmosferze, a nasze rozmowy dotyczyły
jedynie podróży, sztuki i drobnych radości życia
codziennego. Lee po raz kolejny udowodnił, iż jest

doskonałymrozmówcą,aleteżpokazał,żemożnaznim
w przyjemny sposób pomilczeć. Nie czynił żadnych
aluzjidotyczącychmojejurodyczytalentu,jakbynagle
pożałował, że ośmielił się na coś takiego. Zachowywał
niewielkidystans,alebyłonraczejodgrodzeniemsfery
przyjacielskości od niebezpiecznego flirtu, o który
nasza konwersacja niebezpiecznie ocierała się na
wstępie.

Z

anielską

wprost

cierpliwością

czekał,

aż

obfotografuję poszczególne kwiaty, rośliny czy rzeźby,
zasypując mnie w tym czasie kolejnymi ciekawostkami
dotyczącymidanegookazu.

– Jest w tobie coś z dziecka – rzekł, kiedy

spacerowaliśmy po ostatnim już poziomie kopuły –
potrafisz dostrzec piękno w szczególe i uśmiechnąć się
na widok niewielkiej roślinki. Zazdroszczę ci tego –
wyznałniespodziewanie.

–Niemaczegozazdrościć–skwitowałamjegosłowa

wzruszeniem ramion – po prostu spójrz na swoją
codzienność z innej perspektywy. To, co tobie jawi się
jako coś oczywistego, może być również nowym
obiektemwymagającymdokładnychoględzin.

– Trudno jest wyzbyć się kulturowego filtru

zwykłości–stwierdziłniecosceptycznie,niewierząc,że
możnategodokonać.

– Oczywiście. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo.

Jednakuwolnieniesięodstarychnawykówzwiązanychz

postrzeganiem otoczenia jest możliwe. Kiedy będziesz
jadł dziś kolację, weź kęs jedzenia, zamknij oczy i
pozwól sobie poczuć smak każdego ze składników
dania. Rozpoznaj słodkość, cierpkość lub ostrość danej
potrawy. Rozkoszuj się nią, jakbyś jadł ją pierwszy raz
w życiu. Wyjrzyj przez okno swego mieszkania,
przypatrzsięwidokowi,którysięzanimroztacza.Albo
wyjdź na taras, jeśli go posiadasz i popatrz w górę.
Spróbuj dostrzec gwiazdy. W nich ukryte są marzenia
wszystkichludziipięknocałegoświata.

Mówiącto,poczułam,iżpowinnamzastosowaćsiędo

własnej rady. Wbrew temu, co prawdopodobnie myślał
właśnie Lee, tych rzeczy brakowało od dawna również
w moim życiu. Dopiero teraz, za sprawą tej podróży,
zaczęłamjenanowoodkrywaćidoceniać.

– Spróbuję i na pewno zawiadomię cię o wynikach

tego eksperymentu. Oczywiście o ile tym razem
odbierzesz.

– To byłeś ty? – spytałam, zapominając nagle o

głównymwątkurozmowy.

– Oczywiście. Chciałem zapytać jak ci idzie

zwiedzanieSingapuru.

Już miałam wyjaśnić dlaczego nie mieliśmy szansy

porozmawiać przez telefon, gdy dźwięk jego komórki
przerwał mi w pół słowa. Mężczyzna zerknął na
wyświetlaczilekkoskrzywiłtwarz,poczymprzeprosił
mnie, odchodząc na bok. Do mych uszu docierały

jedynie strzępki rozmowy, jednak mogłam z nich
wywnioskować, że tłumaczył się przed kimś ze swojej
nieobecności.

–Przepraszam,wypadłomicośważnego...Obiecuję...

Tak,taknapewno...

Nie,wcaleniepodsłuchiwałam!Toniemojawina,iż

mówiłtakgłośno,żewiększośćsłówdocieraładomych
uszubezwiększychzniekształceń.

„Swojądrogą,coikomuobiecuje?”–zastanawiałam

się–„Czyżbyspotkaniezemnąokupiłwysokąceną?”

Zagłębiona w myślach nawet nie zauważyłam, kiedy

mójtowarzyszzakończyłrozmowęipowróciłdomego
boku.

– Ziemia do Adrianny, jesteś tu? – spytał, żartując z

megozadumania–Przepraszam,firma–wytłumaczył.

–Oczywiście,niemaproblemu.Niemaszoficjalnego

urlopu,jakja.

– Niestety – stwierdził ze smutkiem – o czym to

mówiliśmy? A tak, nie odebrałaś mojego telefonu, a ja
chciałemjedyniezapytaćjakmijaciczas.

– Byłyśmy na wyspie Sentosa – wyjaśniłam –

Wiesz… Plaża, morze… Nie słyszałam dźwięku
dzwonka,zresztąniespodziewałamsięgo.

–My?

–Jaimojaprzyjaciółka...

– No proszę, zadamawiasz się tutaj. Kto wie, może z

namizostaniesz.

– Nie, to raczej niemożliwe – odpowiedziałam

szybko.Możezbytszybko.

– „Są rzeczy na niebie i ziemi, o których się

filozofom nie śniło” – odpowiedział, cytując Williama
Shakespeare’a – lub, jak to stwierdzili twórcy Bonda,
„Nigdyniemównigdy”.

Nie mogłam się nie zaśmiać! Kompletnie podbił me

serce zestawieniem słów wielkiego dramaturga i
reprezentantówpopkultury.

– Zatem powinnam chyba zamilknąć i przemknąć

przeztępamiątkowąbramęwkształcieotwartejpaszczy
lwa–odrzekłam,podbiegającdorzeźbionegoportalu.

Zachichotał beztrosko, obserwując moje dziecinne

zachowanie. Niespodziewanie wyjął z moich rąk aparat
fotograficznyi,odbezpieczywszyblokadę,zacząłrobić
mizdjęcia.

–Karmawraca–szepnął–skorozrobiłaśtylezdjęć,

to teraz ktoś musi uwiecznić ciebie i twoją szaloną
naturę – zażartował, nie odrywając palca od przycisku
zwalniającegomigawkę.

W odpowiedzi na jego słowa pokazałam język i

zawirowałam wokół własnej osi, robiąc przy tym
wymyślone i przerysowane pozy słynnych modelek,
znanychzpierwszychstronczołowychmagazynów.

– Świetnie – podsumował – zrób dzióbek, inaczej

żadna z tych fotek nie będzie miała racji bytu na
Facebooku! – dodał, nawiązując do mody panującej
wśródnastolatek.

– To bez znaczenia. Nie bawię się w żadne portale

społecznościowe.Niemamnatoaniczasu,aniochoty...
Zresztą co bym zrobiła z trzema czy czterema
znajomymi?

Zamarł i opuścił aparat, ukazując swoją twarz.

Wyglądałnazaskoczonego.

– Nie prezentujesz swojej twórczości w mediach

społecznościowychlubnawłasnejstronieinternetowej?
Nie udzielasz się na forach dla fotografów? Przecież
teraz nawet domorośli amatorzy tworzą profile
reklamująceichujęcia.

– Jakoś nigdy nie było ku temu okazji – mruknęłam

niezadowolona, iż beztroski nastrój prysł niczym
mydlanabańka.

– Powinnaś! Dobre fotografie reklamują się same.

Zyskałabyświelezleceń–zapewnił.

–Byćmoże,aleniechcęmyślećterazopracy.

– Przepraszam, masz absolutną rację – przyznał

skruszony.

Przeszliśmyprzezogromnewrotainaglerajskiświat

został gdzieś za nami. Wróciliśmy do teraźniejszości i
tętniącego życiem

miasta.

Sklep

z

pamiątkami

przypomniałotymczasowościnaszegospotkania.

–Ann-MariewspominałacośoSkyWay,wieszgdzie

tojest?

– Nie byłaś jeszcze w ogrodach na wolnym

powietrzu?

Pokręciłam przecząco głową, czując, iż popełniłam

jakieświelkieniedopatrzenie,któreprawdopodobnienie
byłogodnewybaczenia.

–Nie–przyznałamwkońcu–widziałamjejedyniez

daleka. Zaciekawiły mnie te ogromne koronkowe
konstrukcjegórującenadcałością.

– Niestety muszę już wracać do pracy – rzekł,

zerkając na elegancki zegarek zdobiący przegub jego
lewej ręki – ale uważam, że powinnaś zobaczyć Super
Drzewa i dowiedzieć się o nich czegoś więcej. A na
SkyWaywartosięwybraćozachodziesłońcaizobaczyć
panoramęmiastanocą.

– To samo powiedziała moja przyjaciółka... –

przyznałam, nie chcąc komentować pierwszej części
jegowypowiedzi.

–Zatemdoskonalewiedziała,comówi.

Przytaknęłam, milcząc. Czując, że zaraz usłyszę

nieuchronne „do widzenia”, skoncentrowałam się na
tym,bynieokazaćzawoduspowodowanegojegonagłą
ucieczką.

–Dziękujęzatomiłepopołudnie.Muszęprzyznać,że

było znacznie ciekawsze, niż potencjalne spotkanie z
udziałowcami – zachichotał niczym mały, postny
chłopiec – zastosuję się do rady, której mi udzieliłaś i
zadzwoniępoinformowaćoefektach.

–Zgoda.Będęczekaćnawiadomośćczyudałocisię

chociażby przez chwilę cieszyć życiem – wyszeptałam,
podającmudłońnapożegnanie.

Jego ciepłe palce lekko, ale zdecydowanie ścisnęły

moją rękę i przyciągnęły mnie delikatnie do niego.
Mrużąclekkopowieki,spojrzałmigłębokowoczy.

– Jesteś chodzącą radością życia. Nie sposób

zapomnieć o cudach codzienności, gdy jesteś blisko i
staleonichprzypominaszsamąswojąobecnością.

Oniemiałam. Spodziewałam się wielu różnych słów,

jednak nic nie przygotowało mnie na to, co właśnie
usłyszałam. Lee w tym czasie wykorzystał moje
zaskoczenie – mrugnął do mnie zalotnie, skłonił się
lekkoiodszedłwstronęcentrum.

RozdziałVIII

PulauUbin

Soczysta zieleń otaczająca mnie ze wszystkich stron
naglestraciłaswójurok,ainastrójnaglezmieniłsięna
gorszy.Mimo,iżznalazłamsięwsercuGardensBythe
Bay, mojego marzenia, zapragnęłam nagle wrócić do
domu.

„Uważaj! Zakochujesz się” – przestrzegłam w

myślach samą siebie – „a on przecież zaznaczył, że
nasze drogi zetknęły się tylko na chwilę. Czy oby na
pewno chcę tęsknić za kimś, kogo już więcej nie
zobaczę? Nie! Więc prawdopodobnie powinnam wziąć
się w garść i zobaczyć te Super Drzewa, o których
wspomniałsprawcamoichdylematów”.

Zadarłam głowę i spostrzegłam kilka form

tworzących coś na kształt drzew z rozłożystymi
koronami, dającymi ochronę niższym poziomom lasu.
Konstrukcje wzniesione przez człowieka idealnie
zharmonizowałysięzotaczającąjenaturą.

Podchodząc do jednej z nich, zorientowałam się, iż

Super Drzewa stanowią unikalną symbiozę naturalnej

roślinności

regionu

i

nowoczesnej

architektury

użytkowej. Setki bluszczy, storczyków i innych pnączy,
którychniepotrafiłamnazwać,pięłosięsystematycznie
dogóry,pokrywającżywąpowłokąmetalowyszkielet.

Rozejrzałam się, niepomna innych odwiedzających

mogących zwrócić uwagę na moje niecodzienne
zachowanie. Pośpiesznym krokiem podeszłam do
kolejnejolbrzymiejstrukturytylkopoto,byprzekonać
się,iżzostałastworzonawdokładnietensamsposób,co
poprzednia.

Zerknęłam na ulotkę, którą wciśnięto mi podczas

zakupubiletówdojednejzkopułiczytającpośpiesznie
zamieszczone

informacje,

dotarłam

w

końcu

interesującej

mnie

wzmianki.

„Niemal

samowystarczalne

ekosystemy

kumulujące:

wodę

potrzebnądoprzetrwaniairozwojuroślin,jakrównież
energię słoneczną, niezbędną do wieczornej iluminacji
parku”.

Technika,techniką,aletrzebaprzyznać,żeprojektanci

tego miejsca wykazali się nie tylko inteligencją, ale też
doskonałym smakiem i wyważeniem w zastosowanych
proporcjachnaturyinowoczesności.

Idąc ku sercu całego parku, spostrzegłam, iż

najwyższe z drzew połączone są ze sobą kładką, po
której przechadzali się turyści. Nie trudno było się
domyślić,iżwłaśnieudałomisięodnaleźćostatnipunkt
programu.

Do zachodu słońca zostało jeszcze trochę czasu,

dlategoteżskoncentrowałamsięnaujęciachzpoziomu
ziemi. Uwieczniłam również ludzi odpoczywających na
ławkachileżącychnachodniku.

Grupa młodzieży, skupiona pod jedną z konstrukcji,

w tym czasie dyskutowała głośno na temat zasadności
istnienia

ruchów

ekologicznych

oraz

potrzebie

uświadomiania

większych

grup

społecznych.

Przystanęłam na moment, przysłuchując się jednemu z
młodychludzi,którywypowiadałsiędośćradykalniena
ten temat.

Zdecydowanym

tonem

opowiadał

o

zagrożeniachitym,iżbezrychłejzmianypodejściado
ochrony środowiska nasze wnuki odziedziczą zupełnie
wyniszczonąiniezdatnądożyciaplanetę.Wmyślach,ze
smutkiem,przyznałammurację.

Powoli zaczynało zmierzchać, dlatego ustawiłam się

najpierw w kolejce po bilety, a później do widny
unoszącej zwiedzających na poziom podniebnej kładki.
Pierwsząrzeczą,jakązobaczyłampowjechaniunagórę,
była tablica przedstawiająca szereg zakazów i nakazów.
No tak, nadal znajdowałam się w Singapurze, mieście
słynącym z wszelkiego rodzaju kar. Przecież nawet za
żuciegumynaulicymożnadostaćmandat!

Krok po kroku, nie śpiesząc się, ruszyłam na przód,

podziwiającnietylkoniezwykłąpanoramęogrodów,ale
i fragmentu miasta. Ostatnie promienie słońca
sprawiały, iż okolica wyglądała, jakby została

stworzona z czystego złota. Delikatne refleksy na
powierzchnimorza,zdradzającelekkąfalęodpołudnia,
stanowiłydopełnienieidyllicznegoobrazka.

Wraz z ogarniającym świat mrokiem, Super Drzewa

powoli zaczęły rozświetlać się jasnym, różowym bądź
fioletowym blaskiem. Podkreślał on nie tylko czystą
formę struktur, ale przede wszystkim urodę i
różnorodnośćporastającychjeroślin.Współczesnylas,
wzniesiony w sercu światowej metropolii, rozjaśnił się
tysiącem lamp, tworząc niezwykłe widowisko cieszące
oczyzebranychludzi.

Przystanęłam w połowie drogi i, zmieniwszy

obiektyw, dostosowywałam na bieżąco manualne
ustawieniaaparatu.Warunki,wjakichprzyszłomirobić
zdjęcia, nie należały do najłatwiejszych, bowiem
wymagałyodemnienieladazwinności,mającejnacelu
uniknięcie barierek zabezpieczających. Oczywiście
mogłabym usunąć je w Photoshopie, ale nie byłaby to
już sztuka fotografii w pełnym tego słowa znaczeniu.
Dlatego też cierpliwie, bez pośpiechu, niekiedy
przepuszczając kolejnych turystów, skupiłam się na
swojejpracy.

Ujęcie po ujęciu przekonywałam się, iż nawet

wieczorową porą ogrody mogą być cierpliwą i pełną
wewnętrznego wdzięku modelką. Co prawda kilka
kadrów trzeba było powtórzyć, bowiem wyszły lekko
zamazane i rozmyte, ale musiałam się z tym liczyć,

skoronieużywałamstatywu.

Niestety nie było mi dane nacieszyć się do woli

pięknym widokiem roztaczającym się z podniebnej
kładki. W pewnym momencie podszedł do mnie jeden
ze strażników i upomniał mnie, iż pobyt na SkyWay
ograniczonyjestczasowo.Dodałrównież,iżpowinnam
niezwłocznie udać się w stronę windy zabierającej
turystówzpowrotemnapoziomziemi.Przeprosiłamza
swoją niewiedzę i obiecałam, że już ruszam przed
siebie, mrucząc pod nosem co bardziej obrazowe
przekleństwa skierowane przeciwko restrykcyjnym
przepisom.Zerkającnanieboskłonprzybierającybarwę
ciemnego

granatu,

zorientowałam

się,

iż

prawdopodobnie faktycznie zasiedziałam się na górze
skandalicznie długo. Spojrzałam na zegarek i z
przerażeniemodkryłam,iżminęładziewiątawieczorem.
Jakby na potwierdzenie tego faktu, poczułam silne
ssanie w żołądku, świadczące o wielogodzinnym,
niezaspokojonymgłodzie.

Rozmyślając o Singapurze oraz o czarującym Lee,

zasnęłam zanim jeszcze Ann-Marie wróciła do domu.
Obudziłam się dopiero nad ranem, stwierdzając, iż
poranek nadszedł zdecydowanie zbyt wcześnie. Pod
wpływem

pierwszego,

wewnętrznego

impulsu

zamarzyłam o pozostaniu w łóżku jeszcze przez kilka
godzin, jednak rozsądek szybko wziął górę nad
lenistwem,przypominającowyspieopisanejwniedzielę

przez Ann-Marie. Pulau Ubin będące ostatnią ostoją
dzikiej natury, nie zagarniętą przez wielkie koncerny,
kryjącesięzajeszczewiększymifasadamiwieżowców.

Wstałam i po szybkim prysznicu wkroczyłam do

kuchni, by przygotować śniadanie dla siebie i Ann-
Marie, która powinna pojawić się w drzwiach żądna
czegokolwieknadającegosiędospożycia.

– Kawy! – usłyszałam od progu, rozpoznając

schrypniętygłosAustralijki–potrzebujękawy!

– Już się robi – zapewniłam, podając jej filiżankę i

dzbanek z gorącym płynem – mleko i cukier? -
spytałam,odwracającsięwstronęlodówki.

–Tak.Jesteśnieoceniona.

– Dzięki, a ty wydajesz się przemęczona –

stwierdziłam rzeczowo, pozwalając sobie na dozę
szczerości.

–Alanwyciągnąłmnienaspacernadrzeką,apotem

wypiliśmy jeszcze po piwie w jednym z barów –
przyznała,cieszącsięjakdziecko–niewiem,comusię
stało, że tak nagle zwrócił na mnie uwagę, ale nie
zamierzamnawetwnikać.Niechajtrwatojaknajdłużej.

– Odezwała się kobieta dwudziestego pierwszego

wieku, której mężczyzna jest zbędny – podsumowałam
nieco sarkastycznie – wiesz, że feministki zjadłyby cię
żywcem za podobną wypowiedź? – spytałam już
bardziejłagodnymtonem.

– Jasne, z zazdrości, że mam szansę na takiego

cudownego faceta – odparła z coraz szerszym
uśmiechem.

–Prawdopodobniemaszrację.Kanapkę?

Dostrzegłam w jej oczach zdziwienie, ale i

wdzięczność.

– Wzięłaś sobie za cel matkowanie mi? Po co

wstajesztakwcześnie?Naprawdęnietrzeba!Mogękupić
jakiegoścroissantapodrodzedopracy.

– Tracić czas na spanie? Niedoczekanie twoje –

zaśmiałam się – zaraz pędzę na metro, bo muszę się
dostaćdoChangiFerryTerminal.

–PulauUbin?

–

Jakżeby

inaczej?

Powinnam

właściwie

zagospodarowaćtendzień.

– Jasne. A jak tam Gardens by the Bay? Podobało ci

się? Zdarzyło się coś godnego uwagi, o czym
chciałabyśpoplotkowaćprzyśniadaniu?

Gdybym nie wiedziała, że to niemożliwe, od razu

pomyślałabym, iż Ann-Marie wiedziała coś na temat
mojego przypadkowego spotkania z Lee Collinsem.
Oczywiście był to niedorzeczny pomysł, dlatego z
miejsca odrzuciłam jakiekolwiek próby stawiania
podchwytliwychpytań.

– Ciekawe, nie powiem. Zarówno obie kopuły, jak i

Super Drzewa zachwyciły mnie. Nie tak jednak, jak

towarzystwo pewnego gentlemana, który przez krótki
momentwczorajszegodniaspacerowałwrazzemną.

–Słucham?Znowukogośpoderwałaś?Jakimcudem?

Jakilkaostatnichmiesięcyniemogłamtrafićnanikogo
właściwego – rzekła z udawanym oburzeniem, ale i z
niedowierzaniem.

– A kto powiedział, że to ktoś nowy? – spytałam

niewinnymgłosikiem,wgryzającsięwkanapkę.

– Spotkałaś tajemniczego przystojniaka o twarzy

aktora z Hollywood? – wykrzyknęła, odstawiając
filiżankęzkawąnastolik–Alejakto?

– Samo jakoś tak wyszło. Stał w kolejce do Cloud

Forest. Tak samo, jak ja. Podszedł i przywitał się.
Spacerując razem, porozmawialiśmy nieco na temat
sztuki,życia,pracy...Nicnadzwyczajnego.

Ann-Marie przyjrzała mi się uważnie, przechylając

niecogłowę,jakbyspoglądałananiesfornedziecko.

– Pomyśl, biznesmen w środku dnia wybrał się do

egzotycznychogrodów?Przecieżtopachnieszwindlem
na kilometr! Musiał cię zauważyć jak szłaś ulicą albo,
cogorsza,śledzicię!

– Bez historii spiskowych proszę – upomniałam ją

szybko – zanim go spotkałam, zdążyłam już zwiedzić
kopułę prezentującą roślinność całego świata. Gdyby
szedł za mną od jednej z głównych ulic, to dlaczego
zwlekałbytakdługozujawnieniemsię?

– By to spotkanie naprawdę wyglądało na

przypadkowe?

–Bzdura.

–Zatempozostajetylkodrugazmożliwości.Ktośna

jego polecenie śledzi cię od piątkowego wieczoru.
Adrianno,proszęcię,uważaj!Coprawdaniesłyszałam
o fali tajemniczych zaginięć w Singapurze, ale w
pobliskiej Malezji czy Tajlandii zdarzają się porwania
młodych dziewcząt. W ich efekcie kobiety trafiają do
burdeli albo gorzej, kończą na stole operacyjnym jako
nielegalnedawczynienarządówwewnętrznych!

– No to ładnie mnie zachęciłaś do dalszego

zwiedzania. Ta informacja na pewno uprzyjemni mi
samotnypobytnaBali!

– Nie chcę, by coś ci się stało. Po prostu proszę cię,

uważaj na tego faceta. Wiesz przynajmniej, jak on się
nazywa?–spytałaztroskąwgłosie.

–Oczywiście.LeeCollins.

Oczy

mojej

rozmówczyni

momentalnie

się

rozszerzyły, a ona sama niespodziewanie usiadła z
powrotem na krześle, które zajmowała jeszcze kilka
chwiltemu.

–Collins?Toznanenazwiskowbranżyreklamowej...

ale kojarzy mi się w Bradem Collinsem, przyjemnym
starszym panem... Podobno zdobyli kontrakt na
kampaniępromującąfioletowezłoto.

– Promującej co? – powtórzyłam za nią jak papuga,

pierwszyrazwżyciusłyszącopodobnymcudzie.

– Fioletowe złoto to wytwór tutejszych mistrzów

jubilerskich. Singapur opatentował tę metodę, dzięki
czemu tylko kilka miejscowych firm ma prawo je
produkować. Gdybyś zajrzała do jakiegokolwiek
złotnika,pozatymiwLittleIndiaoczywiście,beztrudu
znalazłabyś te wyroby na najbardziej wyeksponowanej
częściwitryny.Sąfantastyczne!

– Singapur potrafi zaskakiwać na każdym kroku –

stwierdziłamrzeczowo–jednakzapewniamcię,Leenie
jest starszym panem. Na pewno przekroczył już
trzydziestkę, może nawet stuknęło mu trzydzieści pięć
lat,aledozaawansowanegowiekujeszczemudaleko.

–Zarazgosobiesprawdzimy–rzekłazwyważonym

spokojem, sięgając po tablet leżący na kuchennym
parapecie.

Kilka wprawnych ruchów po powierzchni ekranu,

szybkie wstukanie imienia i nazwiska na niewidzialnej
klawiaturze i wyszukiwarka ukazała przeszło tysiąc
rezultatównazapytanie„LeeCollins,Singapur”.

– Faktycznie, niczego sobie ciasteczko – rzekła,

powiększając jedną z fotografii – niestety kochana,
mimo iż wcześniej zachęcałam cię do potrzymania tej
znajomości, teraz chyba powinnam ci ją odradzić! I to
zdecydowanie!

– Nie moja liga? – spytałam domyślnie, powracając

pamięciądojednejznaszychwcześniejszychrozmów.

Milcząc, Ann-Marie zerkała co chwila na kronikę

towarzyską,pełnądoniesieńnatematmłodegodziedzica
reklamowej fortuny. Największe osobistości świata
biznesu, ale też najpiękniejsze z modelek, lśniące
niczym nieskazitelne diamenty, obracały się w jego
towarzystwie.

– W tej lidze gra może pół procenta całej światowej

populacji–odpowiedziałagrobowopoważnymtonem–
nie chciałabym, by złamał ci serce, bo wiem, jak dużo
tenwyjazddlaciebieznaczy.

– Spokojnie, zdaję sobie sprawę, że jestem tylko

chwilowym kaprysem. Zresztą Lee sam powiedział
wczoraj, że nasze drogi życiowe zetknęły się tylko na
moment.Niemamzłudzeń,więcniemożliwościąbyłoby
zranienie mnie emocjonalnie. Poza tym w czwartek
wczesnymrankiemlecęnaBali,zapomniałaś?

–PoprostuuważajnasiebieibawsiędobrzenaPulau

Ubin – dodała szybko, chcąc złagodzić ostrzeżenie
zawartenapoczątkuzdania–pędzędopracy.

– Miłego dnia! – rzekłam, patrząc jak biegnie w

stronęholu.

NagleAnn-Mariezamarła,obróciłasięwmojąstronę

iwydukałaniepewnie:

–Wybierzemysięgdzieśnakolacjęwieczorem?

Zaskoczyła mnie tą propozycją. Przecież jeszcze

zaledwie kilkanaście chwil temu pozostawała pod
całkowitym urokiem Alana, będącego powodem jej
chronicznegoniewyspaniaizmęczenia.

–Niejesteśumówionazeswojąnowąsympatią?

–Odwołam.Muszęmiećnaciebieoko.

– Nie jestem dzieckiem, by mnie doglądać –

skwitowałamszybko.

– Ty nie, ale pan Collins przyzwyczajony jest sięgać

pokażdązabawkę,którawpadniemuwoko.Tymrazem
jednakktośmusimutegozabronić–rzekłahardo.

–Ale...

– Do wieczora. Wychodzimy punkt dziewiętnasta! –

odkrzyknęła z holu i zatrzasnęła za sobą drzwi
wejściowe.

Co dzieje się z Kopciuszkiem, gdy jedna z dobrych

wróżek, bo Ann-Marie niewątpliwie nią była, staje się
przewrażliwiona?

Cóż,

dziewczę

dostaje

zakaz

wychodzeniazdomuimusiprzegapićuroczystybal,na
którym powinno spotkać swego księcia z bajki!
Ciekawe, jak bracia Grimm poradziliby sobie z taką
ewentualnościąwswojejwersjitejhistorii?

Jeśli ktokolwiek ma ochotę uciec od cywilizacji,

drapaczy chmur i wszystkiego, co nowoczesne, to
paradoksalnie Singapur jest jednym z lepszych
wyborów.Toniezwyklerozwiniętepaństwooszczędziło

przed cywilizacją niewielką wysepkę, na której można
urządzić sobie piknik i zetknąć się z prawdziwą, dziką
przyrodą.

Po przybyciu na miejsce trafiłam na wypożyczalnię

rowerów.

Tam

której

miła

starsza

kobieta

poinformowała, iż doskonałe trasy, po których można
poruszać się jednośladem, doprowadzą mnie do wielu
ciekawych zakątków, o jakich do tej pory mogłam
jedyniemarzyć.Jednotrzebajejprzyznać:Niekłamała!

Gęstadżungla,pnącesiękugórzepalmy,zaroślatak

gęste, iż można by było ciąć je maczetą, puste plaże,
małe laguny i tereny podmokłe. Udało mi się nawet
ujrzećnawłasneoczylasynamorzynowe,októrychdo
tej pory jedynie czytałam w pismach podróżniczych.
Trudno by mi było opisać to wszystko, co zobaczyłam
wciągukilkugodzinnatejnieznanejwyspieSingapuru,
dlatego też zrobiłam prawie trzy tysiące zdjęć, mając
nadzieję, że chociaż niektóre z nich ukażą jej
wspaniałość.

Absolutnym hitem wyprawy stało się spotkanie

małpek bawiących się na poboczu wąskiej drogi, którą
podążałam w nieznane. Zatrzymałam rower zaledwie
kilkametrówodnich,aone–baczniemnieobserwując
– zrobiły trzy kroki naprzód, cały czas spoglądając na
mnie podejrzliwie. Ośmielone moim bezruchem,
zakradły się tak blisko, iż niemal mogłam dotknąć ich
ręką. Powoli, nie wykonując gwałtownych ruchów,

włączyłam aparat, który do tej pory wisiał bezwładnie
naramieniuizrobiłamimkilkazdjęć,decydującsięna
duże zbliżenie. Dwie małpki uciekły w gąszcz, trzecia
natomiast, prawdopodobnie odważniejsza, została na
poboczui,nadalbaczniemisięprzyglądając,pozwoliła
utrwalićsięnafotografiach.

Miałam

okazję

podziwiać

również

kolorowe,

egzotyczne ptaki, jakie widuje się w Polsce jedynie w
dużychogrodachzoologicznychlubptaszarniach.Tam,
w swoim naturalnym środowisku, wydawały się być
dużo bardziej szczęśliwe, niż w klatkach oświetlanych
sztucznym

słońcem.

Szybowały

po

niebie,

rozpościerającszerokoskrzydła,dowodząctymsamym
swojej niezależności. Podkreślając wolność i związek z
matkąnaturą,prezentowałyswojewdzięki.

Z jakiegoś trudnego do sprecyzowania powodu

zazdrościłam mieszkańcom wiosek, które mijałam
podczas przejażdżki na rowerze. Żyjąc w symbiozie z
naturą, za nic mieli sobie pościg mający na celu
zapewnienie

im

współczesnych

dóbr

konsumpcjonalizmu. Ograniczając się do swojej
niewielkiej przestrzeni, zdawali się być zadowoleni ze
spokojnegostylużycia,jakiprzyszłoimwieść.

Wsiadającnaprom,mającynapowrótrzucićmniew

objęcianowoczesności,zerknęłamjeszczejeden,ostatni
raz w stronę zielonej ściany tropikalnego lasu i
obiecałamsobie,żejeszczekiedyśtamwrócę.Możenie

za rok czy dwa. Być może uda mi się tego dokonać
dopiero za dekadę lub trzy, ale zawitam ponownie w
gościnneprogiPulauUbinisprawdzęczytentropikalny
rajnazieminadalistniejewformie,jakąmiałamokazję
zobaczyćtamtegodnia.

RozdziałIX

Ofertaniedoodrzucenia

Otwierając kluczem drzwi mieszkania Ann-Marie,
spodziewałam się zastać ją w domu, niestety srodze się
zawiodłam.Wygaszoneświatładałymidozrozumienia,
iż wnętrze było zupełnie puste. Zdezorientowana,
zrzuciłamklapkiiposzłamsięodświeżyć,zachodzącw
głowę,gdziepodziałasięradosnaAustralijka.

Kolejne mijające minuty sprawiły, iż zaczęłam

obawiać się, że coś złego stało się z moją nową
znajomą. Na tyle, na ile zdążyłam ją poznać,
wiedziałam, iż jest niezwykle punktualną osobą,
starającą wywiązywać się z raz podjętych zobowiązań.
Robiąc na prędce kanapkę, doszłam do wniosku, iż po
prostu do niej zadzwonię, jeśli nie pojawi się w
przeciągu pięciu minut. Właśnie miałam wgryźć się w
smacznie wyglądającą przekąskę, kiedy usłyszałam
dzwonek telefonu komórkowego. Odebrałam nawet nie
zerkającnaprzychodzącynumer.

–Halo!

– Cześć podróżniczko! – w słuchawce rozległ się

radosny, męski głos. – Kto dziś stał się ofiarą twego
bezlitosnego

obiektywu,

ujawniającego

wszelkie

niedoskonałości?

No tak, Lee postanowił wykorzystać swoje poczucie

humorudonadaniatonucałejrozmowie.Skorotak,toi
jamogłamsięniecopobawić.

– Niedoskonałości? Raczej prawdziwą naturę rzeczy.

Lepiej

powiedź,

ilu

potentatów

finansowych

przyprawiłeś o zawał, wystawiając fakturę za usługi
swojejfirmy...

–Tylkodwóch,alewiesz,tydzieńdopierosięzaczyna

–odparłniezrażonymoimpytaniem–powiedzmiwięc,
jakminąłcidzień.

– Wspaniale. Miałam okazję podziwiać piękno w

najczystszej postaci: małpki, namorzyny, piękna natura,
dzikieplaże.Oniczymwięcejniemogłammarzyć.

–Cóż,potraktujętojakowyzwanieizaproponujęcoś,

cocię,mamnadzieję,zainteresuje.

Powiedzieć, że mnie zaintrygował, to mało. Niemal

wyskoczyłam z kapci, czekając na to, co miał mi do
powiedzenia.

–Zamieniamsięwsłuch.

–Jutrorobimyzdjęciadominikatalogupromującego

wyrobyjubilerskie...

Od razu przypomniała mi się poranna rozmowa z

Ann-Marieijejopowieśćowyjątkowympatencie.

– Rozumiem, że perełką będzie fioletowe złoto, z

którego słynie Singapur – stwierdziłam rzeczowo,
zastanawiającsiędoczegozmierzamójrozmówca.

– Jestem pod wrażeniem! Jak widzę pozostajesz na

bieżącozkażdądziedzinążycia.

– Staram się trzymać rękę na pulsie. Wracając do

tematu – nie wiedziałam, że zajmujecie się fotografią
produktową...

–Nieznajdujesięonawnaszejstandardowejofercie,

ale to zamówienie również do takich nie należy. Dość
nudnychszczegółów…

–Propozycja–przypomniałammu.

–Tak.Ofertajestnastępująca:Jeślitylkomaszochotę,

zapraszam byś do mnie dołączyła i fachowym okiem
zerknęła na całe przedsięwzięcie. Co prawda moi
kontrahenci wskazali jasno, który fotograf powinien
wykonać całą sesję, jednak przydałyby mi się twoje
wskazówki.

Chyba naprawdę źle zrozumiał mnie i moją rolę w

świeciefotografii.Coprawdanastudiachzajmowaliśmy
się tym zakresem działalności zawodowej, jednak od
kilkulatnieśledziłamnawetnajnowszychtrendówwtej
kwestii.

–Wiesz,toniejestdokładnieto,czymsięzajmuję...–

rzekłam niezdecydowanym głosem, nie wiedząc jak
grzecznieodrzucićjegopropozycję.

–Niemusiszbyćspecjalistą.Poprostuwytłumaczysz

mi kilka kwestii, a przy okazji zobaczysz coś nowego.
Myślę,żetakasesjamożecięcośniecośnauczyć,nawet
jeśliniewiążeszzniąswojejprzyszłości.

Cóż! Ma rację. Podglądanie zawodowca potrafi dużo

wnieść do znajomości warsztatu, gry świateł, ale też
wyeksponowania samego produktu. Jeśli faktycznie
chciałabym wreszcie pracować w swoim zawodzie, to
owedoświadczeniebyłobydlamniedobrąlekcją.

Odczytując moje długie milczenie, jako niemą

odmowę,ponowniezabrałgłos.

– No dobrze, chciałbym cię zobaczyć, a nie mogę

wyrwaćsięzpracy–wyznałniespodziewanie.

–Więcpostanowiłeśzaprosićmniedosiebie?

– Muszę wykazać się elastycznością myślenia i

działania, jeśli chcę spędzić z tobą chwilę czasu i
wykonaćprestiżowezlecenie.

– Zgadza się. Dobrze. Bardzo chętnie stanę u twego

bokuiudzielęcikilkuinformacji.

–Możezrobiszkilkaujęćpróbnych...

– A nie całą sesję? – zażartowałam, widząc, iż

ponowniepróbowałnadaćlekkitoncałejrozmowie.

– Kto wie? Weź ze sobą swój sprzęt. Nigdy nie

wiadomo,kiedymożesięprzydać.

–Jasne!Lepiejpowiedzgdzieikiedymamsięstawić.

Muszę sprawdzić tę lokalizację na mapie. Mam
szczęście,żewujekGoogledokładnieznaSingapur.

Odpowiedziałmiradosnyśmiechzdradzający,żemój

rozmówca pozwolił sobie na chwilę relaksu, który z
pewnościąbyłmupotrzebny.

–Wyślępociebiesamochódzkierowcą.Powiedzmi

tylko,wktórymhotelusięzatrzymałaś.

–Mieszkamuprzyjaciółki.Pamiętasz?Wspominałam

cioniej.

–Tak,faktycznie.Zatempodajmiproszęadresibądź

gotowaodziesiątejrano.

Nie podałam mu nazwy ulicy, a jedynie poprosiłam,

by samochód czekał na mnie przed fascynującym mnie
ciągle od nowa ParkRoyal Hotel Garden, porośniętym
cudownąroślinnością.

– Zatem do zobaczenia jutro o dziesiątej – rzekł na

pożegnanie.

– Do widzenia – odpowiedziałam. Zastanawiałam się

jednocześnie, jakim cudem przystojny, bogaty facet
zwrócił uwagę na przeciętną kobietę z lekką nadwagą,
jakąniewątpliwiejestem.

Wciskając

czerwoną

słuchawkę,

zakończyłam

połączenie. Nawet nie zauważyłam, iż, zajęta rozmową,
umazałam całą rękę majonezem z przygotowanej
kanapki. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc swoją
niezdarność i szybko skierowałam się w stronę

kuchennegozlewu,byumyćdłonie.

Poprzez szum wody usłyszałam charakterystyczny

zgrzyt zamka w drzwiach wejściowych i głos
dochodzącyodprogu.

–Adrianna!Jesteśtam?

„Co za ulga” – pomyślałam w duchu, zakręcając

kurek.

– Jestem w kuchni, właśnie przegryzam małe co

nieco.

W ułamku sekundy Ann-Marie znalazła się obok

mnie,zdecydowanymruchemdłonipoderwałatalerzze
stolikaioznajmiła:

– Umówiłyśmy się na kolację, a ty tu urządzasz

samowolę

i

konsumujesz

posiłek

w

domu?

Niedoczekanietwoje!

– Wróciłam głodna, a ciebie nie było... – zaczęłam

nieskładniesiętłumaczyć.

–AlejużjestemizabieramciędoLauPaSat.

–Któreserwujekuchnię...

– Jakąkolwiek zechcesz. To jedno z najstarszych

Hawker Centres. Jest ono zadaszoną przestrzenią, w
której znaleźć możesz przeróżne stanowiska serwujące
rozmaite potrawy. Na pewno znajdziesz tam coś dla
siebie, a jeśli znam życie, to obie wyjdziemy stamtąd
objedzone do granic możliwości – stwierdziła,

uśmiechającsięprzytymradośnie.

–Trzymamcięzasłowo.

Szybkim krokiem doszłyśmy z China Town do

centrum i minąwszy stację metra Raffles Place,
dotarłyśmydocelunaszejwyprawy.

Tak, jak obiecała Ann-Marie, znalazłam się w

kulinarnym raju! Do wyboru zyskałam dziesiątki
najróżniejszych dań, przez co zamówiłam więcej, niż
ktokolwiekmiałbymożliwośćzjeść.

– Wiesz, że przez ciebie moja lekka nadwaga stanie

sięchorobliwąotyłością?–spytałamAnn-Marie,jedząc
przepysznąsamosę.

– Nie przesadzaj. Codziennie robisz pieszo tyle

kilometrów z tym swoim aparatem, iż nie byłabym
zdziwiona, jeśli wrócisz do domu znacznie lżejsza... –
uspokoiła, podkradając jednocześnie z mojego talerza
jedenzesmakołyków.

– Obiecanki cacanki, a głupiemu radość! Niedługo

niezmieszczęsięwulubionespodnie.

–Phi,lepszeto,niżzostaćpatykiemwrozmiarzezero

–mruknęła,poczymzamarłanamoment,wpatrującsię
we mnie uważnie – zakochałaś się prawda? Zakochałaś
sięwLeeCollinsie!

Jej bezpośredniość po raz kolejny zaskoczyła mnie

dotegostopnia,iżmimoszczerychchęciniemogłamz
siebiedobyćżadnegogłosu.

– Adrianno przepraszam, że to powiem, nie miej mi

tego za złe, ale to nie jest mężczyzna dla ciebie. By
zawrócić

mu

w

głowie

musiałabyś

schudnąć

przynajmniej

dwadzieścia

kilo

i

odnieść

międzynarodowy sukces bądź okazać się dziedziczką
jakiegośeuropejskiegoksięstwa.

Wbrewjejobawom,nieobraziłamsięnanią,dobrze

wiedząc,iżmówiłaszczerąprawdę.Dlamnieteżbyłoto
dziwne, iż takie dziecko szczęścia zainteresowało się
kimśtakim,jakja.

–Mówiszjakbyśznałatozautopsji–stwierdziłampo

chwili.

–Znam–rzekła,zaskakującmnieswojąszczerością–

był jednym z powodów mojego wyjazdu z Australii.
Dlategozdajęsobiesprawę,żetakieromanseniemogą
sięskończyćdobrze...

–Tonawetniejestromans–zapewniłamją–nicsię

między nami nie wydarzyło. To tylko flirciarskie
rozmowy o niczym i dyskusje na temat sztuki czy
fotografii.Damciprzykład–dziśzadzwoniłniepoto,
by zabrać mnie na kolację ze śniadaniem, a po to, by
zaprosić mnie na jutrzejszą sesję fotograficzną, gdzie
mammusłużyćradą.

– Kochana, jego firma nie organizuje sesji

fotograficznych...

–Cóż,tymrazemrobiwyjątek–powtórzyłamsłowa

Lee.

– I naprawdę wierzysz, że nie miał pod ręką kogoś,

ktoznasięnazdjęciach?

Punkt dla Ann-Marie! Nie pomyślałam o tym

wcześniej, ale faktycznie naiwnością było sądzić, iż nie
mógł sobie pozwolić na wynajęcie profesjonalisty.
Zaraz,zaraz,uznajączapodstawędyplom,jateżjestem
profesjonalistką,chociażniezbytczynnązawodowo!

–Skończyłamfotografię–stwierdziłam,próbującsię

bronić.

– Na uniwersytecie, o którym nawet nie słyszał! Nie

chcecięoszukiwać,anipomniejszaćtalentu,którysobą
reprezentujesz, ale Singapur posiada szkoły, w których
studenci z całego świata uczą się projektowania,
gotowaniaczywłaśniefotografii!

Głupia, głupia, głupia! Powinnam odgadnąć, że w

tym zaproszeniu tkwił jakiś haczyk! Ale jakie ukryte
cele mógł mieć przystojny, bogaty facet względem
skromnej dziewczyny bez majątku? Przecież nie robił
tegowszystkiegotylkopoto,bymnieprzelecieć.Jestem
pewna,żetabunychętnych,aconajważniejszepięknych,
dziewczynpojawiłybysięnajegojednoskinienie.

– Myślisz, że powinnam odwołać jutrzejsze

spotkanie?–spytałam,zupełnieniewiedząc,cozrobići
myślećocałejtejdziwnejsprawie.

– Zgodziłaś się, więc pojedź. Nie możesz okazać

strachu czy tchórzostwa. Ale pod żadnym pozorem nie
powinnaś dać się zwieść jego czułym słówkom czy
gestom.Iproszęcię,jaksiostrę–wyszeptałałamiącym
się głosem Ann-Marie – nie zakochaj się w nim!
Pamiętaj również, że pojutrze lecisz na Bali. Tam
szybko wybijesz go sobie z głowy. Nie pozwól, by po
powrociedoSingapuruprzypomniałciosobie.

Analizując wszystko, co mi powiedziała, zaczęłam

bezmyślnie grzebać widelcem na talerzu, masakrując
przyokazjikilkasmakowiciewyglądającychkąsków.

–Jestembezdennąidiotką,prawda?Pozwoliłamsobie

uwierzyć,żeskorodobrewróżkiwysłałymnietutaj,to
księżę z bajki też może okazać się równie prawdziwy,
jakcałataprzygoda.

– Teraz to już bajdurzysz! – ofuknęła mnie szybko –

kto wie? Może na rajskiej wyspie znajdziesz
przystojniaka, który oszaleje na twoim punkcie. A teraz
dość już o facetach! Powiedz mi lepiej, jak zamierzasz
spędzić te cztery noce na Bali. – poprosiła – Kiedyś
latałam tam praktycznie co miesiąc na kilka dni, teraz
jednak chyba nie będę miała na to czasu... – westchnęła
ciężko.

–Maszwięcejpracyczy...

– Alan! Zapowiedział, że kiedy już mój gość

wyjedzie, to zamierza spędzać ze mną każdą wolną
chwilę – wyznała na pozór radosnym tonem, jednak
gdzieśwtlemożnabyłorównieżwyczućwnimstrach.

Przyjrzałam się jej uważnie i w wyrazie twarzy

odnalazłam potwierdzenie tego, co wychwyciłam w
brzmieniujejgłosu.

– Czemu mam wrażenie, że nie do końca cię to

cieszy?

– Nie wiem. To wszystko dzieje się za szybko. Przez

dwalatanawetniezaprosiłmnienakawę,ateraznagle
niemożeprzeżyćbezemniechwili?

–Możeostatniobyłuokulisty–zasugerowałam.

–Może.Icoztego?

–Wiesz,wizytaulekarzaidobrzedobranesoczewki

sprawiły, że wreszcie przejrzał na oczy i odkrył skarb,
który cały czas miał przed sobą! – odparłam, śmiejąc
sięserdecznie.

Chciałam poprawić jej humor, by nie próbowała

sabotować rodzącego się związku swoimi, miejmy
nadziejębezpodstawnymi,obawami.

Ann-Mariewybuchnęłaśmiechemijakbyodetchnęła,

pozbywając się obaw. Zgodnie z jej wcześniejszą
sugestią, nie powróciłyśmy już do tematu mężczyzn,
szczęśliwychzwiązków,anifatalnychzauroczeń.

O poranku tradycyjnie wstałam wcześniej, niż moja

gospodyni i przygotowałam jej śniadanie. Tym razem
była to owsianka z miodem i brzoskwiniami, które
kupiłyśmywieczoremwdrodzedodomu.

– Rozpieszczasz mnie! – wykrzyknęła po pierwszym

kęsie – Zobaczysz, nie wypuszczę cię stąd i każę
przygotowywaćtakiepysznościcodziennie.

– Uważaj, bo jeszcze ci uwierzę i odstąpię bilet

jakiemuś nieznajomemu na ulicy! – odgroziłam się
natychmiast.

– Zgoda! W jaki sposób przeprowadzimy casting

wyłaniającyowegoszczęśliwca?

Udałam, że nie słyszę jej pytania i zajęłam się

przygotowywaniem kawy. Zanim jednak życiodajny
płyn został rozlany do filiżanek, uświadomiłam sobie
pewnąkwestię.

–

Ann-Marie

–

szepnęłam

głosem

pełnym

przerażenia...

– Pobladłaś. Coś się stało? – zapytała z troską,

podchodząc do mnie i wyjmując z moich rąk gorący
dzbanuszek–Źlesiępoczułaś?

–Gorzej.

–Adrianno,mówwtejchwilicosiędzieje!

– Nie mam się w co ubrać! Nie wiem nawet jakie

ciuchybędąnatęokazjęodpowiednie!

Spojrzała na mnie zdezorientowana, nie rozumiejąc,

ocomichodzi.

–Nacasting?Jakkolwiek!Wkońcutotyofiarowujesz

bilet,aniesięoniegostarasz–odpowiedziała,sądząc,
iżmówięojejniewinnymżarcie.

Pokręciłamnerwowogłową.

–NasesjęfotograficznąwfirmieCollinsa!

– Aaaaaa – mruknęła, pojmując w końcu, o co mi

chodzi – nie masz nic eleganckiego, ale nie
wieczorowego?

Ponownie pokręciłam przecząco głową, nie chcąc

otwarcie przyznać, że nawet nie przyszło mi do głowy,
by zabrać podobne rzeczy na wakacje w egzotycznym
Singapurze!

–Nieplanowałamtegotypuatrakcji.

– Pozwól, że przełknę ostatnią łyżkę tej pysznej

owsiankiinaprędcedokonaminspekcjitwojejwalizki.

– Proszę bardzo, ale boję się, że niewiele w niej

znajdziesz.

– Nie znasz mojej inwencji twórczej – stwierdziła

tajemniczo.

Nie mówiąc nic więcej, porwała w dłoń filiżankę ze

swojąukochanąkawąiruszyławstronęholu,patrzącna
mnieponaglająco.

– Chodźmy wreszcie, nie można marnować cennego

czasu!

Podreptałam w ślad za nią, próbując zignorować

narastająceuczuciepaniki.

Z lustra spoglądała na mnie zupełnie obca kobieta.

Taka, za jaką prawdopodobnie obejrzałabym się na

ulicy, podziwiając świeżość stylizacji. Ann-Marie,
korzystając z rzeczy znalezionych w moim bagażu i
kilkudodatkówpożyczonychzjejgarderoby,stworzyła
coś, czego nie powinna się wstydzić nawet stylistka z
Vouge’a!

Czarne,

proste

spodnie,

za

sprawą

łańcuszkowego paska nabrały charakteru, podkreślając
talię i uwydatniając moją klasyczną figurę klepsydry.
Biała koszula, wzbogacona rzucającym się w oczy
naszyjnikiem, zyskała nieco szlachetności, a lekko
postawionykołnierzykstworzyłpięknąlinięwkształcie
literyV,podkreślajączgrabniebiust.Zaśczarneszpilki,
podkradzione z szafy osobistej stylistki, wyszczupliły
niecomojąsylwetkę,dodającjejpowabu.

–Całkiemnieźlejaknatakąpośpiesznąimprowizację

–rzekła,oglądającmniezkażdejstrony.

–Żartujesz?Chybanigdyniewyglądałamlepiej!

– Przesadzasz Adrianno – stwierdziła pośpiesznie –

poprostuczęściejpowinnaśrobićmakijażipodkreślać
swoje piękne, błękitne oczy. I wiesz co? Miałam rację!
Twoje włosy zostały stworzone do tego, byś nosiła je
rozpuszczone! Do końca pobytu masz oficjalny zakaz
spinaniaich.

– Jestem ci bardzo wdzięczna – rzekłam zupełnie

szczerze–razporazstajeszsięmojądobrąwróżkąna
obcejziemi.

– W takim razie, jak na dobrą wróżkę przystało,

nakazuję ci dobrze się bawić i nie wracać do domu

przedpółnocą–zaśmiałasię,wychodzączpokoju.

–Przeczyszsamasobie!

– Cóż, jestem kobietą, więc mogę – odcięła się

szybko–atakzciekawości,cowmoichsłowachstajew
opozycji do wcześniejszych wypowiedzi? – spytała,
zatrzymującsięnaprogu.

– Wczoraj przestrzegałaś mnie przed Collinsem, a

dziś życzysz, bym dobrze się bawiła – wytknęłam jej
niekonsekwencję.

Zaśmiała

się

radośnie,

niczym

matrona

wprowadzającanieopierzonedziewczęwświatflirtówi
dorosłości.

– Jedno nie wyklucza drugiego. Masz na niego

uważać i się nie zakochiwać – przypomniała nie wiem
który raz – ale nieco się pobawić i nadgryźć zawsze
możesz–dodałazbłyskiemwoku.

Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć na tak

śmiałe słowa, Ann-Marie odwróciła się na pięcie i
pognaławstronęwyjścia,krzyczącnapożegnanie:

–Jestemjużspóźniona!

Drzwizamknęłysięzaniązhukiem,ajajeszczeraz

zerknęłam w stronę lustra. Jedno było pewne – jeśli
tylko piszą cię tak, jak cię widzą, to ja wyglądałam jak
milion

dolarów

trzymający

w

dłoni

aparat

fotograficzny.Dzieńzapowiadałsięwięcciekawie!

RozdziałX

Sesja

Czarny Bentley zaparkowany obok ParkRoyal Hotel
Garden prezentował się wspaniale i chociaż przesadą
byłoby oczekiwać, że został przysłany akurat po mnie,
tomiłobyłoprzezchwilępofantazjować,iżwłaśnietak
sięstało.

Wypatrując środka transportu zaoferowanego mi

przez Lee, zerkałam raz po raz na ulicę pełną aut.
Niestety żadne z nich nie zatrzymało się przy mnie, by
zaoferować przejazd do biura firmy reklamowej pana
Collinsa.

Spoglądając coraz bardziej nerwowo na zegarek,

zaczynałam dochodzić do wniosku, że być może sesja
została odwołana lub w ostatniej chwili jej organizator
zrezygnował z mojego towarzystwa, nie uznając za
stosowne poinformować mnie o tym. Zacisnęłam palce
na rączce torby ze sprzętem fotograficznym, dając
spóźnionemu

kierowcy

ostatnie

pięć

minut

na

pojawieniesięwewskazanymmiejscu.

Odliczając ostatnie sekundy, spostrzegłam, iż z

Bentleya, który kilka chwil temu rzucił mi się w oczy,
wysiadł szofer i wolnym krokiem ruszył w moim
kierunku,przyglądającmisięniepewnie.

– Pani Adrianna Shynska? – spytał, próbując

wymówićmojenazwisko.

–Drzyńska–poprawiłamgomachinalnie–tak,toja.

– Pan Lee Collins prosił, abym przywiózł panią do

biura. Zapraszam do samochodu. Przepraszam, że nie
podszedłem wcześniej, ale nieco inaczej mi panią
opisano.

„Założęsię”–pomyślałam,uśmiechającsięwduchu

– „To znaczy, że metamorfoza okazała się pełnym
sukcesem. Suknia balowa Kopciuszka stała się
codziennym strojem do biura. Niesamowite jak ten
postępzmieniasensstarychopowieści…”

Po kilku kilku minutach jazdy auto zatrzymało się

przed jednym z wieżowców w centrum biznesowym.
Zanim zdążyłam nawet pomyśleć, iż jesteśmy na
miejscu, mężczyzna otworzył przede mną drzwiczki i
wskazałdłoniąszklanedrzwibudynku.

„To tu?” – miałam ochotę zapytać – „Przecież

spokojniemogłamsięprzespacerować!”

Nie wypowiedziałam jednak swych myśli na głos, a

jedynie podziękowałam szoferowi za jego usługi i
skierowałamsięwstronęwejścia.

Przy recepcji czekała na mnie młoda dziewczyna w

eleganckim kobiecym garniturze w kolorze ecru, który
pięknie podkreślał jej karnację. Wnioskując po jej
stroju, była zapewne jedną z firmowych asystentek.
Podczasjazdywindązyskałamokazjęprzyjrzeniasięjej
dokładniej. Ciemne, błyszczące włosy spięła w tak
ciasny kok, iż uwięzione pukle napinały całą skórę na
twarzy,dającefektnaturalnegoliftingu.Wiem,brzmito
strasznie podle. Nie mniej jednak, tak to właśnie
wyglądało.

Niewiele natomiast mogłam powiedzieć na temat jej

charakteru, bowiem zamieniłam z nią jedynie kilka
zdawkowych słów wymuszonych sytuacją. Chłodna, ale
uprzejma postawa nie zachęcała mnie do wchodzenia z
nią w przyjacielskie relacje. Dodatkowo nieznajoma
cały czas przyglądała mi się z nieukrywanym
zainteresowaniem,

oceniając

moją

sylwetkę

od

miodowo-złotych

włosów,

po

czarne

pantofelki

należące do Ann-Marie. Zapewne interesowało ją kim
właściwie jestem. Nie do mnie jednak należało
zaspakajanie ciekawości pracowników, dlatego też z
przyjemnością zachowałam narzucony profesjonalny
dystans.

– Pan Collins czeka na panią w gabinecie – rzekła,

przepuszczającmniewwindzieiprowadzącdowielkich
drzwi.

Uchylającjeniczymwrotadozaczarowanegozamku,

poczułam się jak mała dziewczynka wkraczająca nagle

w świat dorosłych. Być może trochę przesadzam, ale
elegancjailuksus,którepochwilizobaczyłam,zaparły
midechwpiersi.Mimo,iżpracowałamwkorporacji,to
nigdy

nie

widziałam

podobnego

przepychu

w

przestrzenibiurowej.

Okna, zastępujące jedną ze ścian pomieszczenia,

eksponowały wspaniałą panoramę miasta i widok na
najpiękniejszą jego część – Marina Bay. Kolejna
ogromna

powierzchnia

została

ozdobiona

nowoczesnymi grafikami, które w szaleństwie kolorów
krzyczały ze ścian, jakby walcząc z szeregami książek
usytuowanych po drugiej stronie gabinetu. Na środku
znajdowało się duże, oszczędne w swej formie biurko.
Ustawiononanimjedyniekilkabiurowychprzedmiotów
orazlaptopwstalowejoprawie,harmonizującyzzimną
stylistyką wybitnie męskiej przestrzeni do pracy. Za
zgrabnymmeblemsiedziałzaśon!

–Witam,wczymmogępani...–przerwałwpołowie

zdania, przyglądając mi się uważnie – Adrianna, czy to
naprawdęty?–spytałwkońcuzniedowierzaniem.

– Dzień dobry, Lee – odpowiedziałam z niemałą

satysfakcją, obserwując wyraz podziwu malujący się na
jegoobliczu.

–Wyglądaszfantastycznie–rzekł,wstajączfotela.

– Dziękuję. Jak tam przygotowania do sesji? –

zagaiłam,chcączmienićtemat.

– Świetnie, świetnie. Jeśli jesteś gotowa, to możemy

iśćdostudiajużteraz.

– Jasne – zgodziłam się chętnie, czując się nieco

nieswojopodostrzałemjegouważnegospojrzenia.

Już miał do mnie podejść, gdy drzwi gabinetu

otworzyły się bez ostrzeżenia, a do środka wkroczyła
młoda kobieta, która kilka chwil temu powitała mnie
chłodnowrecepcji.

– Lee, myślę, że powinniśmy już zaczynać. Pożegnaj

proszę swoją znajomą i zajmijmy się naszą pracą –
rzekła tonem, którego nie spodziewałam się po
asystentce.

–ZaprosiłemAdrianęnanasząsesję.Jestfotografem.

Muszę skonsultować z nią kilka interesujących mnie
kwestii, zatem jej obecność w studiu jest wysoce
wskazana! – rzekł, na wpół tłumacząc się, na wpół
próbującudowodnić,ktomawiększąwładzę.

Dziewczyna przez moment zawahała się, próbując

zdecydowaćczypowinnasięwtejsytuacjiwycofać,czy
też dalej próbować chronić swoją własność za wszelką
cenę.

Nie

miałam

wątpliwości.

Piękna

nieznajoma

traktowała

Lee

jak

swoją

właśność.

Weszła

niespodziewanie do gabinetu, by sprawdzić łączące nas
relacje i zasygnalizować, iż ona sama nie musi
przejmować się normami powszechnie stosowanymi w

korporacjachnacałymświecie.

Po chwili, podjąwszy decyzję, wyszła z biura równie

niespodziewanie,jaksięwnimprzedchwiląpojawiła.

– Przepraszam – rzekł, zerkając na moją zaskoczoną

twarz – Yu Tian jest córką jednego z naszych
udziałowców. Pracuje jako moja asystentka, wdrażając
sięwfirmowąrutynę,zanimprzejmiestanowiskoojca.

– Nie ma za co. Moje pojawienie się musiało

wzbudzićciekawośćkilkuosób.

„Zwłaszcza tych roszczących sobie prawa do ciebie”

–dodałamwmyślach.

–Możemyjużprzejśćdostudia?

–Oczywiście–odparłam,czująculgę,żezamoment

otoczynastłumludzi.

Chyba pierwszy raz od początku naszej znajomości

rozmowa jakoś się nie kleiła, stanowiąc jedynie zlepek
różnorakichzdań,wypowiedzianychwceluzapełnienia
nieznośnejciszy.

Przepuścił mnie w drzwiach, by szybko dołączyć do

megobokuizaprowadzićdoprowizorycznegostudiana
końcu holu. Wkraczając do środka, poczułam się jak
dziecko w sklepie z cukierkami. Ze zdziwieniem
stwierdziłam, iż otacza mnie sprzęt o jakim wielu
fotografów nadal tylko marzy. Ktoś prowizorycznie
zainstalował lampy światła ciągłego, poustawiał
softboxyizorganizowałstolikzcałągamąobiektywów

obejmujących różne spektrum ogniskowej. Poczułam
chęć zrobienia kilku ujęć, by na spokojnie, w domu,
rozpracować przeznaczenie poszczególnych sprzętów
będącychaktualniewużyciu.

– Myślisz, że zgromadziliśmy tu wszystko, co może

byćniezbędnedodobrejsesji?–cichygłosLeewyrwał
mniezeświatasnównajawie.

– Jasne! – odparłam z nieukrywanym entuzjazmem,

zaciskając nieco mocniej palce na rączce torby z
własnymsprzętem.

–Świetnie!SłuchajAdrianno,jeślitylkomaszochotę,

zróbproszęparęujęćdokumentującychprzebiegcałego
tego przedsięwzięcia. Masz moją akredytację na
fotografowanie wszystkich i wszystkiego. Oczywiście
tak, by nie przeszkadzać gościowi przysłanemu przez
naszegokontrahenta.

– Kusisz – odpowiedziałam, mając ochotę wyjąć

aparatiniezwłoczniewprawićmigawkęwruch.

– Ja? – spytał zdziwiony – to raczej ty przemieniłaś

się w kusicielkę skupiającą na sobie spojrzenia
wszystkichmężczyzn.

Chciałamcośnatoodpowiedzieć,alezrezygnowałam

nie znalazłszy właściwych słów. Po prostu postawiłam
swój neseser na podłodze i przysiadłam przy nim,
grzebiącwśródpotrzebnegosprzętu.

Wykonałam kilka próbnych ujęć, a później skupiłam

się na obsłudze krzątającej się po pomieszczeniu
przekształconym w całkiem profesjonalne studio
fotograficzne. W ciągu kilku chwil dostrzegłam
stanowisko makijażystów i stylistów przygotowujących
modelki do sesji. Wolnym krokiem podeszłam w ich
kierunku i zrobiłam kilka ujęć pięknych młodych
twarzy, ozdobionych już eleganckimi kolczykami z
kolekcji.

Muszę przyznać, iż nigdy nie byłam zbytnią fanką

biżuterii, ale te drobiazgi wprawiły mnie w zachwyt.
Eleganckie,fioletowedziełasztukistanowiłydoskonałe
tło dla błyszczących, kryształowo przejrzystych
diamentów. Wyrafinowane kształty oraz sama tonacja
złotazpewnościąwprawiłybyniejednegokolekcjonera
drogocennych precjozów w zachwyt graniczący z
ekstazą.

Ujęcie za ujęciem, czując jak wraca do mnie dawna

pasja tworzenia, zdecydowałam, że muszę na dobre
powrócić do tego typu aktywności. Zastosuję się do
wszelkich rad, które otrzymałam zarówno od Ann-
Marie, jak i towarzyszącego mi Lee. Zaryzykuję, nawet
jeśli miałabym jeść przez kilka miesięcy suchy chleb
popijany wodą. Nikt nie stanie w obronie moich
własnychmarzeń,jeślisamawnienieuwierzę!

Do studia wkroczył wysoki, niezwykle szczupły

mężczyznaubranywczerń.Golf,świetniewspółgrający
zeleganckimi,obcisłymirurkami,podkreślałpłynność

każdego kroku. Pewność siebie bijąca z jego postaci
była tak silna, że niemal raniąca dla otoczenia. Bez
zbędnychformalnościodgadłam,iżmiałamprzedsobą
profesjonalistę świadomego swej sławy. Z pewnością
nie stanowiło dla niego problemu znalezienie pracy.
Wręcz przeciwnie, przebierał w ofertach jak w
ulęgałkach. Zanim drzwi zamknęły się z hukiem, do
środka wślizgnął się również krępy mężczyzna przed
trzydziestką,ściskającywrękachniewielkątorbę.

– Witamy, mistrzu – rzekł Lee, podchodząc do

mężczyznynawykłegodotegotypupowitań–jesteśmy
gotowi.

– Świetnie. Nie mam zbyt wiele czasu, więc

zaczynajmy.

„To jest podejście fotografa?” – pomyślałam,

przyglądając się nieznajomemu mężczyźnie jeszcze raz
– „Przecież zawodowiec nie ogranicza się czasowo.
Jeśli zachodzi potrzeba, powtarza ujęcie nawet
pięćdziesiątrazy,ażdouzyskaniaabsolutnejperfekcji!Z
tego,cozrozumiałam,tozleceniejestniezwykleważne,
zarównodlafirmyreklamowejCollinsa,jakijubilerów
chcących

wypromować

produkt

posiadany

na

wyłączność! Cóż, jedno jest pewne, najbliższe kilka
godzinzapowiadasięnaprawęciekawie!”

Ktoś włączył energiczną muzykę, ocierającą się o

granice transu. Mogła ona pomóc lub, wręcz
przeciwnie, zaszkodzić właściwemu skupieniu się

podczas pracy. Asystent usłużnie podał mężczyźnie w
czerni jeden z aparatów, a w tym czasie pierwsza z
dziewczyn, wysoka brunetka o azjatyckiej urodzie,
stanęła przed obiektywem i zaczęła pozować według
wskazówek fotografa, wyginając się na wszystkie
możliwestrony.

Ustawiając się nieco z boku, znalazłam idealne

miejsce do zrobienia kilku zdjęć mogących ukazywać
zarówno ciekawą ekspozycję samej modelki, jak i
ogólną kompozycję planu. Kilkakrotnie zmieniając
obiektyw, próbowałam nadążyć za artystą wciąż
zmieniającym

koncepcję.

Zmęczona

zarówno

harmidrem panującym w studiu, jak i samą sesją
wykonywaną w pośpiechu, opadłam na jedno z krzeseł
ustawionych w tyle pokoju. Zanim zdążyłam wykonać
chociaż kilka głębszych oddechów, Lee dosiadł się do
mniezpytaniemwypisanymnatwarzy.

–Jakwrażenia?

– Mieszane – odpowiedziałam zupełnie szczerze, nie

wiedząc,czyjesttonajlepszewyjściezsytuacji.

Spojrzał na mnie uważnie, najwidoczniej nie

rozumiejąc,comamnamyśli.

–Coprzeztorozumiesz?

– Myślę, że lepiej będzie, jeśli ta rozmowa odbędzie

się po skończonej pracy. Być może fotograf, którego
zaangażowaliściejesttakfantastycznymprofesjonalistą,

iż nie jestem w stanie tego zauważyć i stąd wynikają
moje obiekcje. Musiałabym zerknąć na efekty jego
pracy,bywłaściwiezinterpretowaćodczucia.

–Czylimaszwątpliwościcodoosoby,aniesprzętu?

–podsumowałzgrabniemojąwypowiedź.

– Wyposażenie zebrane tutaj jest marzeniem wielu

fotografików – wyjaśniłam szybko – sama dużo bym
dała za możliwość zrobienia chociażby kilku ujęć w
takich warunkach. Zdjęcia wykonane tutaj stałyby się
perełkąmojegoportfolio.Aterazprzepraszam,kolejna
modelkaszykujesiędowyjścianaplan.

Była to oczywiście wymówka mająca na celu

zakończenie

niewygodnej

dla

mnie

rozmowy.

Chwyciłam aparat i, stanąwszy się za jedną z lamp, od
niechcenia zrobiłam serię zdjęć olśniewająco pięknej
blondynki. Naszyjnik z fioletowego złota na jej
mlecznobiałej skórze prezentował się nad wyraz
efektownie.

– Następna – ryknął w tym czasie donośnym głosem

mężczyzna, odstawiając z hukiem aparat na stolik
wypełniony sprzętem – Szybko, szybko, nie mamy
czasu! – ponaglił przestraszoną modelkę idącą w jego
stronę.

Nie czekając nawet, aż dziewczyna oswoi się ze

światłem skierowanym prosto na nią, przystąpił do
pracy.Wydającpoleceniaostrym,rozkazującymtonem,
nie zaskarbił sobie mojej sympatii, bowiem fotograf

powinien współpracować z osobą fotografowaną. Brak
porozumienia między nimi może źle wpłynąć na efekt
końcowyichwspółpracy.

Ostatnia, piąta modelka skończyła pozowanie, a

mężczyzna w czerni oddał aparat w ręce asystenta i
obwieścił zakończenie zdjęć. Głosy, do tej pory
szepczące cicho w obawie przed rozproszeniem uwagi
mistrza, przybrały teraz głośniejsze tony, a każdy z
zebranych dzielił się wrażeniami z pozostałymi
osobami w studiu. Wszyscy jednak zamilkli, kiedy Lee
zabrałgłos.

– Mistrzu, czy mogę rzucić okiem na efekty

dzisiejszejsesji?

Wstrzymałamoddech,niemalmarząc,bymócsięim

przyjrzećizobaczyćjewwersjinieobrobionejżadnym
programemgraficznym.

–Prześlęgotoweujęciaprzezposłańcawewtorkowy

poranek. Tak właśnie umawiałem się z naszym
zleceniodawcą.

–Ale...–Leepróbowałzaoponować,jednakniemiał

możliwościdokończeniaswojejwypowiedzi.

–Wtorekodziesiątej–powtórzyłmężczyznairuszył

wkierunkiwyjścia,nieoglądającsięzasiebie.

Tuż za nim, niemal jak cień, biegł krępy mężczyzna,

który wcześniej zdążył odebrać z rąk firmowych
asystentów karty pamięci ze wszystkim aparatów

wykorzystanychprzezwielkiegofotografa.

No więc po zawodach. Nigdy nie będzie mi dane

zobaczyć efektów dzisiejszego dnia. No, chyba że w
Internecie.

Myśląc o tym, machinalnie zerknęłam na zegarek i z

zaskoczeniem odkryłam, iż minęła dopiero dwunasta.
Sesja dla prestiżowego zlecenia trwała mniej niż dwie
godziny? Sama, jeszcze na studiach, uczestniczyłam w
różnych, co prawda niewielkich zamówieniach, ale
trwającychzdecydowaniedłużej!

–Dochodziporalunchu,maszochotęcośprzekąsić?

–niespodziewaniespytałLee,stajączamoimiplecami.

–Nie...toznaczytak.Myślę,żewystarczymifiliżanka

kawy – odpowiedziałam nieco chaotycznie, nadal
odtwarzając

w

pamięci

przebieg

ostatnich

kilkudziesięciuminut.

–Wszystkimnamnależysięsolidnyposiłek.Ostatnie

dwiegodzinyminęłynamnaszybkichobrotach.

–

Faktycznie

–

mruknęłam,

wspominając

autokratycznepodejściefotografa.

– Chwila oddechu, lunch, a potem wracamy do

codziennej pracy. Dziękuję wszystkim za wysiłek
włożony w tę sesję – obwieścił w tym czasie Collins,
dając tym samym do zrozumienia, iż docenia wkład
wszystkichswoichpracowników.

I to się nazywa szef, który potrafi zmotywować

podwładnych

do

efektywniejszego

działania

–

pomyślałam, patrząc na niego z podziwem. Takich, jak
on,należałozeświecąszukaćwwiększościfirm.

RozdziałXI

Biesiadazmysłów

Wysiedliśmyzsamochoduprzedniewielką,niepozornie
wyglądającąrestauracyjkąprzywodzącąminamyślstyl
bliskowschodni.

Zapach

dochodzący

z

wnętrza

podrażnił

przyjemnie

mój

żołądek,

obiecując

wyśmienitąucztę.

– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko kuchni

arabskiej–poniewczasiezmitygowałsięmójtowarzysz
– jeśli chcesz, możemy wrócić do centrum – zastrzegł
szybko,pragnącnaprawićswojeniedopatrzenie.

– Powinnam spróbować wszystkiego, prawda? W

końcu jutro już mnie tutaj nie będzie – wzruszyłam
ramionami,

wchodząc

do

przyjemnego,

bardzo

przytulnegownętrza.

–Jakto?

Odwróciłam się tylko po to, by zobaczyć parę

ciemnychoczuwpatrzonąwmojąpostać.

– Nie wspominałam ci? Lecę na Bali... Plaże, morze,

dżungla, pola herbaciane i piękne świątynie –
stwierdziłam z wymuszonym uśmiechem, siadając przy

jednymzestolików.

– Wiem, co można znaleźć na Bali – ofuknął mnie

nieco szorstko – sądziłem jednak, że zrezygnowałaś z
tegopomysłu.

–ZaczynamisięnudzićwSingapurzeipostanowiłam

nieco zmienić otoczenie – skłamałam gładko,
uświadamiając sobie, że Ann-Marie miała absolutną
rację mówiąc, iż powinnam jak najszybciej wybić go
sobiezgłowy.

–Niepoczekasz,byzobaczyćefektydzisiejszejsesji?

A co ze zdjęciami, o które cię prosiłem... – spytał,
siadającnaprzeciwkomnie.

Wyraz jego twarzy był na tyle zagadkowy, że nie

mogłam odgadnąć uczuć motywujących wypowiadane
przezniegosłowa.

–Możemywymienićsięmailami.Prześlęciwszystko

jaktylkowrócędodomu.

–Kiedywracasz?–zagaił,zupełnieignorująckwestię

zdjęć, która jeszcze chwilę wcześniej była kluczowym
zagadnieniem.

– Do Polski? Wyląduję w Warszawie piętnastego

grudniapopołudniu.

–IniezamierzaszwrócićprzedtemdoSingapuru?

–Oczywiście,żetak,aletylkonachwilę.

–Hmmm–mruknąłprzeciągle,nieujawniającmyśli

chodzących mu po głowie – wrócimy do tego tematu
później – zadecydował w końcu – teraz powiedz na co
maszochotę,abyśmymoglizłożyćzamówienie

–Jagnięcinabrzmicałkiemnieźle–odpowiedziałam,

zadowolona,iżwkońcuzmieniłwątek.

–Chybazdecydujęsięnatosamo.Zanimprzyjdziedo

nas kelner, czy możesz mi w końcu powiedzieć, co
myślisz o dzisiejszej sesji? Jestem strasznie ciekawy
twojejopinii.

–Mamwzględemniejbardzomieszaneuczucia.Tak,

jakstwierdziłamjeszczebędącwstudiu.

Zamilkłam, bowiem przy stoliku pojawił się starszy

mężczyzna i przywitał Lee jak starego, dobrego
przyjaciela. Po chwili rozmowy spisał w małym
notesiku wszystkie potrawy, które miały pojawić się na
naszymstoleizuśmiechemodszedłwkierunkukuchni.

– Wyjaw więcej szczegółów. Prawdę mówiąc, ja też

mam kilka spostrzeżeń, którymi chciałbym się z tobą
podzielić.

–

Nawet

nie

wiem,

czy

powinnam...

To

prawdopodobnie znany fotograf, z którym nawet nie
mogęsięrównać.Kimjestembygokrytykować?

– Specjalistką, której ufam. Słyszałem wiele

pochlebnych słów o Philu Adamsie, niestety znacznie
kontrastują one z opiniami mówiącymi o jego
chybionychwizjachartystycznych.Niezwracajuwagina

jego manierę wielkiej gwiazdy, tylko powiedz mi
szczerze, z pozycji osoby obeznanej z tym zawodem.
Czysesjatwoimzdaniembyłaudana?

„Nie, nie była!” – korciło mnie, by obwieścić mu w

dość brutalny sposób, co myślę o tej dwugodzinnej
farsie, która miała miejsce w jego firmie. Ostatecznie
jednak zdecydowałam się złagodzić nieco ton
odpowiedzi.

–Jakjużpowiedziałamwcześniej,wyposażeniestudia

wywarło na mnie ogromne wrażenie. Nie wiem, kto
dobierał sprzęt, jeśli zakupiliście go... A może
wypożyczyliście?

– Kupiliśmy. Doszliśmy z ojcem do wniosku, iż w

przyszłości postawimy również na ten segment usług
reklamowych – uzupełnił natychmiast, wchodząc mi w
słowo.

– Osobiście uważam, że to świetny krok. Teraz

potrzebny jest wam fotograf, który doceni nakłady i
starania jakie włożyliście w ten projekt. Wracając do
dzisiejszego przedpołudnia - pan Adams poświęcił
każdej modelce nie więcej niż dwadzieścia minut. Być
może byłoby to wystarczające, gdyby fotografował
spódniczki, bluzeczki czy dodatki mające znaleźć się w
katalogu podrzędnej firmy odzieżowej. Osobiście
przeznaczyłabym

znacznie

więcej

czasu

tak

wyrafinowanemu produktowi, jakim jest biżuteria.
Zamiast na dziewczynach i ich kolejnych wydumanych

pozach oraz uśmiechniętych lub zwiniętych w dzióbek
ustach, skupiłabym się na uwydatnieniu detalu i piękna
samejbiżuterii,aleteżharmoniiznoszącąjąkobietą.

–Mnieprzekonałaś–mruknął,patrzączpodziwem–

Słuchając, odnoszę wrażenie, że dopiero teraz ktoś
poważnie traktuje to zlecenie. Adams podczas naszej
rozmowy skupił się jedynie na swoich wymaganiach,
nie przedstawiając żadnych szczegółów dotyczących
kwestiitechnicznychowegoprzedsięwzięcia.

– Jeśli kiedyś przyjdzie ci zorganizować podobną

sesję, to masz moje oficjalne przyzwolenie do
wykorzystania owego pomysłu – zaśmiałam się niemal
pijana szczęściem, które zrodziło się na skutek jego
pełnychuznaniasłów.

– Uważaj, bo nie zawaham się go użyć! – zagroził,

mrugającdomniezalotnie–Maszjeszczejakieśuwagi
àproposdzisiejszegodnia?

–Jasne,całąmasę–mruknęłamniechętnie,czującsię

nieswojozpowodukrytykiwarsztatufotografa,którego
pracnawetniemiałamokazjizobaczyć.

– Zamieniam się w słuch – szepnął, wpatrując się w

meoczy.

„Ciekawe,cobynatopowiedziałauroczaYuTian”–

pomyślałam zgryźliwie, przypominając sobie jej
zaborcze spojrzenie utkwione w siedzącym przede mną
mężczyźnie.

Rozmawialiśmy tak długo, iż ostatnie kęsy jedzenia,

podanego nam w międzyczasie, zdążyły całkowicie
ostygnąć, zanim miały szansę wylądować w naszych
żołądkach.Przeżuwająckawałekpłaskiegochlebkapita,
myślamiprzeniosłamsiędowtorkowegoporanka.

–Straszniejestemciekawaefektu–wyznałamwbrew

sobie–chciałabymgozobaczyć.

– Wróć do Singapuru – poprosił niespodziewanie –

Spotkamy się na kolacji. Obiecuję zabrać ze sobą
wszystkie zdjęcia, jakie łaskawie przekaże mi pan Phil
Adams–dodał,wymawiającniecoironicznienazwisko
fotografa.

Niemal usłyszałam głos Ann-Marie ostrzegający

mnieprzedpchaniemsięwcoś,comożejedyniezłamać
mi serce. Z drugiej jednak strony, jak mogłam
przepuścić okazję, być może jedyną w życiu, by
bezkarnie zapomnieć o konwenansach, tym co należy
oraz nie należy robić i po prostu dać ponieść się fali.
Bez chłodnego kalkulowania, gdzie to szaleństwo mnie
zaprowadzi!

– Muszę przemyśleć kilka kwestii, przeorganizować

plan podróży, porozmawiać z moją przyjaciółką, u
której goszczę. Sprawdzić czy w ogóle mój
wcześniejszy powrót do Singapuru jest możliwy –
zaczęłam wymieniać punkt po punkcie, by przez
przypadek nie pomyślał, iż jestem w stanie rzucić dla
niegowszystkoiprzybiecnakażdewezwanie.

–Ciężkoztobąnegocjować–stwierdził,zerkającna

mnieznieukrywanymzainteresowaniem.

–Tomycośnegocjujemy?

–Oczywiście.Próbuję,niemalsiłą,zyskaćchociażby

kilkadniwtwoimtowarzystwie–wyznałcicho,patrząc
miwoczy.

–Kiedytojednakolacja,naktórejmiałabymobejrzeć

zdjęcia z dzisiejszej sesji, zmieniła się w kilka dni? –
powtórzyłamwolno,cedząckażdezesłów.

– Przecież nie mogę pozwolić, byś nudziła się w

Singapurze,kiedyjużwróciszzBali–odparł,lekkosię
uśmiechając.

Ten delikatny gest mimiczny sprawił, iż jego oczy

stały się na moment niemal niewidoczne, ginąc pod
firankądługich,gęstychrzęs.

– Jakiż jest pan troskliwy, panie Collins –

odparowałamnatychmiast,próbującoderwaćspojrzenie
odjegotwarzy.

–Cóż,każdyszczegółmusibyćdopracowany,inaczej

musiałbym liczyć się z ryzykiem klęski, a na to nie
mogęsobiepozwolić...

Miał dodać coś jeszcze, ale jego słowa zostały

stłumione

przez

dyskretny

sygnał

telefonu

komórkowego. Zanim zdążył go pochwycić w dłoń,
dostrzegłamnapisnaekranie.

YuTian.

Biorąc pod uwagę jej dystans względem mnie,

odważnesłowawygłoszonewgabinecieLeeorazto,iż
próbowała się z nim skontaktować w czasie lunchu,
mogłam uznać za pewnik, iż to ona przerwała nasze
miłe sam na sam w ultranowoczesnych ogrodach w
MarinaBay.

Czy warto ryzykować czyjś związek dla kilku chwil

spędzonych na degustacji zakazanego owocu, jakim
niewątpliwie

był

siedzący

naprzeciwko

mnie

mężczyzna? Zdecydowanie nie. Nie posiadam zadatków
naFammeFataleigrającązmężczyznami.

Poprzezniewidzialnązasłonęmoichmyślidotarłydo

mnie ściszone słowa wypowiadane przez młodego
przedsiębiorcę.

– Jestem zajęty! Ile razy mam ci to tłumaczyć? –

spytałzeźleskrywanąniecierpliwością–Będęwfirmie
wtedy, gdy do niej wrócę! – stwierdził na koniec
nieprzyjemnym

tonem

i

natychmiast

zakończył

połączenie.

Odkładając telefon na stolik, wcisnął przycisk

wyciszającgłosdzwonka.

– Przepraszam – zaczął przepraszającym tonem –

czasami moja asystentka nie rozumie, co znaczy
przerwawpracy.

„Taaak, Yu Tian na pewno nie jest tylko podwładną,

skupioną zbytnio na sprawach zawodowych” –

pomyślałam,spoglądającwjegociemne,pełnetajemnic
oczy.

– W dzisiejszych czasach faktycznie trudno o

profesjonalnych współpracowników – stwierdziłam
przesłodzonymtonemkamuflującymsarkazm.

Niestety chyba zbyt głęboko go skryłam, bowiem

został on całkowicie pominięty przez mojego
rozmówcę.

–Maszrację.Niestetyniemogęjejpoprostuzwolnić.

Jejojciecposiadapiętnaścieprocentakcjifirmy.

–Pozostajemiećzatemnadzieje,żeszybkoawansuje.

Wracając jednak do naszej rozmowy – rzekłam, nie
chcąckontynuowaćomawianiacechdziewczynybędącej
prawdopodobniejegosympatią,aktowie,czyniekimś
więcej – nie wiem, czy wrócę i na chwilę obecną nie
mogęcitegoobiecać.

Jeśli tylko miałabym zgadywać jego odczucia na

podstawie

grymasu

twarzy,

to

prawdopodobnie

absolutniegozaskoczyłam.

–Nietakiejodpowiedzisięspodziewałem–przyznał

pochwilimilczenia–byłemwręczskłonnytwierdzić,iż
naszenegocjacjeidąwdobrymkierunku.

–Jeślichceszodnieśćsukces,musiszpotrafićzmylić

przeciwnika – poradziłam, zerkając na niego spod
przymkniętychpowiek.

– Zapamiętam tę niespodziewaną lekcję biznesu –

obiecał–aletylkopodpewnymwarunkiem–zastrzegł,
kończącswojąwypowiedź.

–Przegrywasz,amimowszystkostawiaszwarunki?

– Może nie wierzę, iż znajduję się na przegranej

pozycji?–stwierdził,nieprzestającmnieprowokować.

– Słucham zatem. Być może, w przypływie

miłosierdzia względem pokonanego, spełnię któreś z
twoichżądań–dodałamznudzonymtonem.

–Pozwólbyśmycodziennierozmawialiprzeztelefon

–poprosił.

–BędęnaBali!–przypomniałamnatychmiast.

Ciekawe czy przez przypadek, w ferworze dyskusji

naprawdę zapomniał o tym niewielkim, ale znaczącym
szczególe?

–Toniemaznaczenia–wzruszyłramionami.

– Myślę, że jednak ma. Jadę na Bali by odpocząć,

zrelaksowaćsię,zrobić,miejmynadzieję,kilkadobrych
zdjęćiprzygotowaćsięnapowrótdoPolski.

–Proszętylkoodziesięćminutkażdegoztwoichdni

wIndonezji.

„Dlaczegopoprostuniepotrafiępowiedziećjednego,

zdecydowanego nie? Czemu względem siedzącego
przede mną mężczyzny nie mogę okazać swojej
asertywności?” – pomyślałam w panice, raz po raz
zerkającnajegouroczedołeczkiwpoliczkach.

„Bo nigdy nie przejawiałaś zdecydowanej postawy,

zwłaszcza w przypadku facetów, za którymi mogło się
obejrzeć przynajmniej pięćdziesiąt procent żeńskiej
populacji świata” – stwierdziłam, odpowiadając samej
sobiewmyślach.

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł –

stwierdziłam w końcu niezdecydowana, widząc jego
wyczekującąminę.

–Dlaczego?Przecieżtorozwiązaniejestdoskonałe!–

przekonywał mnie, sięgając w stronę talerzyka z
małymi arabskimi ciasteczkami, które w magiczny
sposóbpojawiłysięwmiędzyczasienanaszymstoliku.

– Jeśli tylko znajdę czas, by odebrać ten telefon –

stwierdziłam,czującjakpodświadomiepoddajęsięjego
woli.

Uśmiech,któryzagościłnajegoobliczumógłmówić

sam za siebie. Wyrażał samozadowolenie, i to
najwyższego stopnia. Gdyby nie był tak przystojny i
czarujący, to zupełnie poważnie zaczęłabym rozważać
opcję starcia tego szczęśliwego wyrazu twarzy za
pomocązaciśniętejpięści.

– Zatem umowa stoi – rzekł, chwytając dłonią

koniuszkimoichpalców.

Tenniespodziewanykontaktfizycznyzaskoczyłmnie.

Słowny flirt, którego elementy można było znaleźć w
naszych rozmowach, był czymś innym niż ciepły,

delikatnydotykjegoskóry.Wmoimodczuciudecydując
się na ten gest, wkroczył na kolejny, wyższy poziom
naszejniecodziwnejiniecodziennejznajomości.

Nerwowo spojrzałam na zegarek, chcąc dać mu do

zrozumienia, iż nadeszła pora pożegnania, jednak nie
odczytał lub po prostu nie chciał zrozumieć tego gestu
właściwie.

– Masz ochotę na spacer? Powinniśmy rozprostować

nogipotakwyjątkowejuczcie...

–Aniepowinieneśprzypadkiemwracaćdopracy?

–Jestemprawiepewien,żeojciecniezwolnimnieze

stanowiskazajednopopołudniespędzonenawagarach–
zażartował.

–Acojeślisięmylisz?

– Przyjdzie mi żyć z procentów funduszu

powierniczego

odziedziczonego

po

mamie

–

odpowiedział bez zająknięcia, nic sobie nie robiąc z
wizjiutratyrodzinnejfirmy.

Jakaś część mnie nieustannie szeptała imię lodowato

pięknej Yu Tian, podczas gdy serce próbowało
przekonaćmnie,żepowinnamskupićsięnasobie.

– Zabiorę cię do East Coast Park – zaproponował w

tym czasie Lee – co prawda nie są to Gardens by the
Bay, a zaledwie malownicza plaża wśród zielonych
terenów,alemyślę,żemożecisiętamspodobać.

–Lee,niesądzę,aby...–zaczęłamprotestowaćresztką

swojejsilnejwoli.

–Wyłącznachwilęswójanalitycznyumysłiskupsię

na tej oto chwili – przerwał mi w pół zdania – Bez
odrobinyspontanicznościżyciestajesięnudne,atobez
wątpienia

znajdzie

odzwierciedlenie

w

twoich

fotografiach.Czynaprawdęchcesz,byludzieziewalina
wystawie,którązorganizujeszpopowrocie?Amożepo
prostusięmnieobawiasz?

„Od teraz to sprawa honoru! Ja nudna? Banalna?

Tchórzliwa? Tego już za wiele! Nawet jak na
przystojniaka z drugiego końca świata! Ja mu jeszcze
pokażę!”

– Obawiam się? Panie Collins, oby to pan nie uciekł

przed końcem dnia z krzykiem! Może się bowiem
okazać, iż sztywne reguły skryte za fasadą tego
gustownego garniturku zostaną skruszone przez moją
spontaniczność!

– Wyzwanie? Uwielbiam wyzwania – zadeklarował,

chwytając moją dłoń i niespodziewanie podrywając
mniezkrzesła.

Wykorzystując zaskoczenie i zdezorientowanie,

wyprowadził mnie z restauracyjki, niemal wepchnął do
samochoduiporwałwnieznane.

RozdziałXII

EastCoastPark

Zsiadłszyzroweru,stanęłamgołymistopaminapiasku
i zapatrzyłam się na zachód słońca. Łapiąc oddech,
zerknęłam również nieśmiało w stronę mojego
towarzysza.

– Muszę przyznać, że masz całkiem niezłą kondycję,

jaknasztywniakawgarniturze.

– Regularnie grywam w tenisa z moimi partnerami

biznesowymi.

Spojrzałam na niego z lekkim podziwem. Mimo

wysokiej pozycji zawodowej, a może właśnie dzięki
niej, znajdował czas na sport, relaks, prawdopodobnie
również jakieś inne pasje. Ja, odbębniając swoje osiem
godzin za biurkiem, czułam się tak wycieńczona,
jakbympracowaławkamieniołomach.

„Czy możliwe, że od naszego własnego nastawienia

zależyjakośćżycia,któreprowadzimy?Amożetobrak
stresów związanych z codzienną ekonomią warunkuje
lepszą

organizację

poszczególnych

stref

naszej

codzienności?” – zastanawiałam się, szybko analizując

fakty.

– Dziękuję – szepnęłam, patrząc jak złota kula znika

wtonibłękitnegomorza.

– To ja dziękuję – odpowiedział, stając za moimi

plecami–todziękitobiechociażnamomentpoczułem,
że żyję. Udowodniłaś, że mogę się wyrwać z zaklętego
kręgu rutyny, w którym sam zamknąłem się kilka lat
temu,pragnącudowodnićsobie,iżświatkręcisiędaleji
niestanąłwmiejscuwrazzjejoddechem...

W tonie jego głosu odnalazłam skrywany ból i

pretensje, które rościł względem życia i tajemniczej
kobiety,którejśmierćzmieniłagowrekinabiznesu.

– Lee... – zaczęłam, nie wiedząc co tak naprawdę

powinnampowiedziećwmomencie,gdyzdecydowałsię
zaufaćminatyle,bywypowiedziećtakosobistesłowa.

–Odeszłazbytwcześnie–kontynuowałwtymczasie,

spoglądając w kierunku horyzontu – nie doczekała
nawet chwili, kiedy z myślą o niej i jej marzeniach
kończyłemstudia.Takbardzochciałem,bybyłazemnie
dumna...

– Na pewno jest! Poszedłeś w ślady ojca! Mimo

młodego wieku zyskujesz uznanie w branży... –
stwierdziłam, próbując podtrzymać go na duchu i
zrozumieć,okimonwogólemówi.

–Mamachciała,bymzająłsięochronąśrodowiska.–

wyznał – Ubolewała, że zielone tereny Singapuru

zostają poświęcone na rzecz postępu i techniki. Nie
miała okazji przekonać się na własne oczy, że można
przekształcić drapacze chmur w miejskie parki,
zapewniającetlenniezbędnydożycia.Oczywiściewiele
ekosystemów uległo zagładzie i nie uda się ich
odtworzyć, ale przynajmniej te ocalałe są chronione na
tyle, na ile pozwalają na to przepisy i potrzeba
wprowadzeniainnowacji.

Mówił nieprzerwanie, pozwalając słowom płynąć

swobodnie.Przykażdymkolejnymzdaniuwyczuwałam
ulgę i spokój, które stopniowo zaczęły dominować w
jegogłosie.

Emocje wywołane tą wypowiedzią sprawiły, iż

poczułam potrzebę przytulenia go, pocieszenia oraz
ukojenia jego bólu. Odwróciłam się w jego kierunku i
byłam gotowa przysiąc, iż dostrzegłam łzy w kącikach
jegooczu.Łamiąckonwenanse,położyłamdłońnajego
barku i utonęłam w smutnym spojrzeniu, którym mnie
obdarzył.

–Napewnocałyczasnaciebiepatrzyiuśmiechasię,

widząc jakiego cudownego syna podarowała temu
światu–wyszeptałam.

Nieśmiało

i

nieporadnie

objął

mnie

swymi

ramionami i przyciągnął do siebie. Nie było w tym
dotyku nic zmysłowego. Kryła się w nim jedynie
potrzeba bliskości i akceptacji. Po chwili, nie
doczekawszysięprotestuzmojejstrony,przytuliłmnie

jeszczemocniej,próbującwtensposóbzyskaćodrobinę
ludzkiego ciepła, zupełnie jakby brakowało mu go w
codziennymżyciu.

Staliśmy objęci w ostatnich promieniach słońca.

Milcząc, zagłębiliśmy się w świecie swoich własnych
myśli, przenosząc się nie tylko w czasie, ale i w
przestrzeni do miejsc, które były najbliższe naszym
sercom.

–Dziękuję–szepnąłwpewnymmomencie,niechętnie

odsuwając się ode mnie – chociaż chyba powinienem
zacząćodprzeprosin–dodałskruszony.

– Nie masz za co przepraszać – zaprotestowałam

natychmiast–wszyscyjesteśmyludźmi.

–Niepowinienembyłokazywaćtakotwarcieswoich

uczuć. Masz na mnie zupełnie niezwykły wpływ.
Sprawiasz, że inaczej patrzę na swoje życie, cele,
marzenia. Przywodzisz mi na myśl dawno zapomniane
fantazje i sprawiasz, że zaczynam wierzyć, że ich
spełnieniewydajesięcałkiemprawdopodobne.

Nie powiem, że jego słowa nie sprawiły mi

przyjemności.Naprawdęmilepołechtałymojeego.Być
może to jedno z naszych ostatnich spotkań, ale dobrze
było mieć świadomość, że nasze zetknięcie się na
drodze życia wzbogaciło nie tylko moje podejście do
świata,alerównieżjego.

– Wiesz, myślę, że czasami pod wpływem chwili

otwieramy się i wyznajemy nasze skrywane uczucia
obcym. Łatwiej jest wyznać coś osobie, która nie ma
udziałuwnaszymcodziennymżyciu.

–Niejesteśkimśobcym...–zaoponował.

Pokręciłam delikatnie głową, zastanawiając się, co

właściwiepowinnammupowiedzieć.

–Samstwierdziłeś,żeloszetknąłnaszesobątylkona

moment.Możemiałwtymjakiścel.Przekonałeśmnie,
bym zajęła się lepszą promocją moich prac, więc być
może ty też zrobisz coś w kierunku spełnienia swoich
marzeń. Nie myślałeś o jakiejś kampanii społecznej na
rzeczochronyśrodowiska?Możenietu,wSingapurze,
alenaprzykładwMalezjiczyIndonezji.

Spojrzałnamnie,jakbydoznałobjawienia.

–Wiesz,żejesteśniezwykła?

– Nie, ostatnio nikt mi tego nie mówił – zaśmiałam

się radośnie widząc, iż jego humor znacznie się
poprawił.

–

To

ja

to

powiem.

Jesteś

absolutnie

i

niezaprzeczalnieniezwykła!

Spojrzałam na niego, chcąc zobaczyć cudowne

dołeczki w policzkach pojawiające się zawsze wtedy,
gdy uśmiechał się czarująco. Jednak nigdzie ich nie
spostrzegłam,bowiemjegoobliczewyrażałoabsolutną
powagę.

– Chyba powinniśmy już wracać – mruknęłam

speszona,niewiedzącwjakisposóbodnieśćsiędojego
słów.

–Ale...

– Wczesnym rankiem muszę być na lotnisku –

przypomniałammuszybko.

–Powiedzoktórej,awyślęcimojegokierowcę.

„No tak, zupełnie inna liga” – uświadomiłam sobie,

słyszącjegopropozycję–„Niktzmoichznajomychnie
wypowiedziałbypodobnychsłównapoważnie”.

–DziękujezapropozycjęLee,alemetrowzupełności

miwystarczy.

– Po co męczyć się z walizką i przeciskać między

innymipasażerami?

–Botakrobiąnormalniludzie.

–Comasz...

– Lee, pochodzimy z dwóch zupełnie odmiennych

światów – uświadomiłam mu to, co on cały czas starał
się ignorować – Nie mam sztabu pracowników
gotowychdowypełnianiamoichpoleceń.Nieposiadam
samochodu z kierowcą i prawdopodobnie nigdy nie
chciałabym go mieć! Podróżuję komunikacją miejską,
niezależnie od miejsca w którym przebywam, zupełnie
tak samo, jak miliony ludzi na całym świecie. Nie
chodzę w markowych ciuchach, których cena znacznie
przewyższaśredniąkrajowąpensję,aniteżniegrywam
wtenisazpartneramibiznesowymi.

– Mam przepraszać za to kim jestem? Po prostu

korzystam z tego, co dał mi los, ale też chcę się tym
podzielićzludźmi,którzypojawiająsięwmoimżyciu.
Poprostupomyślałem,żeodwiozęcięnalotnisko.

„Zaraz,zaraz,czyjasięobynieprzesłyszałam?On?

Osobiście?Chcemniepożegnać?Hmmm,amożeraczej
upewnićsięczynapewnowyjeżdżam”–pomyślałamod
razu złośliwie, wiedząc, że niesprawiedliwie go
oceniam.

–Będzieminiezwyklemiło–przyznałampochwili–

alejeślifaktyczniechceszmitowarzyszyćwdrodzedo
portu lotniczego, to spotkajmy się o piątej trzydzieści
ranoprzystacjimetraChinaTown.

Szok malujący się w jego oczach powiedział mi

więcej, niż się spodziewałam. Wyrażał zdumienie, ale
też niedowierzanie, iż w ogóle mogłam coś takiego
zasugerować.

–

Metro?

Nie

wygodniej

będzie

pojechać

samochodem?

– Potraktuj to jak przygodę. Niech to będzie

niezapomniane przeżycie. Jak dzisiejsza wyprawa na
East Coast Park – dodałam, wskazując dłonią
opustoszałą plażę przypominającą, że za moment zrobi
sięcałkowicieciemno.

Zaśmiałsięradośnie,przeczesującdłoniąwłosy.Ten

niepozorny gest sprawił, iż poczułam chęć zanurzenia

palcówwjegociemnychpuklach.

„Oj, źle z tobą Adrianno” – pomyślałam, próbując

zignorowaćtoirracjonalnepragnienie.

– Potrafisz drobnostkę przerodzić w wyzwanie –

stwierdził w tym czasie Lee – Zgoda! Wpół do szóstej
ranowidzimysięprzywejściudometra.

–Uważaj,bojeszczeciuwierzę–zagroziłam.

Podszedłdomnie.Blisko.Zdecydowaniezbytblisko.

Zmysłowy,ciężki,niecodrażniącyzapachjegowodypo
goleniu zaczynał niebezpiecznie oddziaływać na moje
zmysły, wywołując fantazje, których nawet nie
powinnamśnić!

– Mam nadzieję – wyszeptał, patrząc mi prosto w

oczy–musimyjużchybaiść,bowiemmamwrażenie,że
jeszczeniespakowałaśwalizki.

„Skądondodiabłaotymwiedział?Cóż,mimoiżnie

zabrałam ze sobą zbyt wielu rzeczy, przydałoby się je
jakośułożyćzanimodlecęnaBali”.

– Walizka to nie problem, muszę naładować baterie

aparatu.Ktowieczysprzęciknieprzydamisięwdrodze
–mruknęłam,próbującprzekonaćgo,żebagażmamw
zasadzieprzygotowany.

Uczuciowy mężczyzna, a raczej zagubiony mały

chłopiec tęskniący za matką zniknął równie nagle, jak
się pojawił. Zastąpił go chłodny profesjonalista, który
na powrót przywdział krawat i elegancką marynarkę.

Gdyby nie szalona wyprawa na obrzeża Singapuru,
nigdy nie ujrzałabym drugiej, wrażliwej strony jego
osobowości.

Otwierając drzwi do mieszkania, spodziewałam się

ostrejreprymendyiwykładunatematzakochiwaniasię
w niewłaściwych i zupełnie niedostępnych dla mnie
facetach. Cóż, nie otrzymałam jej! Usłyszałam za to
stłumione chichoty i szepty należące niewątpliwie do
dwóchzupełnieróżnychosób.

–Adrianna?

–Tak,toja,Ann-Marie.Przepraszam,żetakpóźno...–

odkrzyknęłam, próbując wymyślić jakieś sensowne
kłamstwo – Sesja przeciągnęła się dłużej, niż się
spodziewałam – palnęłam w końcu, mając nadzieję, że
miuwierzy.

– Jaaaasne – długie, znacząco przeciągnięte słowo

rozwiałomojezłudzenia–chodźdonas,będzieszmiała
okazjępoznaćAlana.

A niech mnie! Słynny tajemniczy wielbiciel we

własnej osobie? Nie sądziłam, że będzie dane mi go
ujrzeć. Machinalnie przeczesałam dłonią włosy,
postawiłam ciężką torbę ze sprzętem na podłodze i
ruszyłamwstronępokojudziennego.

Po godzinie spędzonej w towarzystwie uroczej pary,

jakąniespodziewanieokazałasiętadwójka,doszłamdo
wniosku,żeczasamizwiązkiniemożliweteżmająprawo

bytu. Ann-Marie określała swoją sympatię jako
przystojnego faceta po trzydziestce, a ja ujrzałam
przeciętnego

mężczyznę,

którego

nawet

nie

rozpoznałabym w tłumie. Patrząc na nich, odniosłam
wrażenie, że zmieniłam bajki i zamiast pławić się w
kolejnych epizodach opowieści o Kopciuszku, na
moment znalazłam się w historii Belli i Bestii!
Oczywiście

prędzej

dałabym

się

pokroić,

niż

przyznałabymtonagłos.

Szybko spakowałam walizkę i położyłam się spać,

marząc o swoim prywatnym księciu z bajki. Mając
świadomość, iż wraz z wybiciem północy, a raczej
nadejściem przyszłego piątku, wszystko rozpłynie się
onwnicości.Podobniejakkrólewskizamekwktórym,
wśród świateł i blichtru wielkiego świata, bawił się
niegdyśKopciuszek.

Zasnęłam żałując, iż nie wykorzystałam dziś okazji,

by zrobić chociaż kilka ukradkowych ujęć twarzy Lee.
Mimika

jego

oblicza

zafascynowała

mnie

od

pierwszego momentu naszej znajomości. Potrafił
zachować pokerową twarz, tak by całkowicie zmylić
potencjalnego przeciwnika, zaś innym razem okazywał
całą gamę ukrytych emocji bez wypowiadania ich na
głos.

Śniłam o kolejnych skradzionych przeznaczeniu

chwilach,wktórychzwierzałmisięzeswoichmarzeń,
trosk i radości. Trzymał mnie w ramionach, tulił i

całował,takjaktylkoksiążęzbajkipotrafitorobić.Na
koniec, przyjechawszy na białym rumaku do mojej
skromnejchatkinakońcuświata,zabrałmniedoswego
królestwa,obiecującdozgonnąmiłośćipodarowaniemi
wszystkichaparatówfotograficznychświata.

ObudziłamsięszepczącimięLee.Jegoobecnośćbyła

dlamnietakąoczywistością,iżmałobrakowało,żebym
zaczęła szukać wokół siebie fizycznych śladów jego
obecności. Na szczęście szybko się zorientowałam,
gdzie jestem i pojęłam, że niektóre marzenia powinny
zostaćwsferzesnów.

Ubrałam się szybko i zebrałam ostatnie elementy

osprzętowienia fotograficznego. Próbując zachować
absolutną ciszę, by nie obudzić Ann-Marie, przeszłam
na palcach w stronę kuchni i zagotowałam wodę na
kawę. Przysiadłam na krześle i wtedy właśnie
usłyszałammelodyjnygłosmówiącyDzieńdobry!

Odwróciłam się gwałtownie i w drzwiach ujrzałam

uśmiechniętą,chociażlekkozaspanągospodynię.

–GotowanarelaksnaplażachBali?

–Tak...Nie...–zaczęłamsięplątać,samaniewiedząc,

jakpowinnabrzmiećodpowiedźnatobanalnewgruncie
rzeczypytanie.

– Zakochałaś się... – rzekła, a w tonie jej głosu

brzmiałapewność,ojakąniemogłabymjejposądzić.

– Nie, to nie tak. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

Wczoraj opowiedział mi o swoich marzeniach i o
zmarłejmatce...Takichrzeczyniemówisięprzecieżna
randkach.

–Narandkachzwypachnionymilaskaminie,alejeśli

widzi się w człowieku coś więcej, to kto wie... –
spuentowałamojąnieporadnąlinięobrony.

–Wyjeżdżam,zapomniałaś?

– Ale wrócisz! Bo wrócisz, prawda? Mam wyjść po

ciebienalotniskowponiedziałekwieczorem?

Jej słowa potwierdziły to, co myślałam na jej temat.

Chociaż dopiero co się poznałyśmy, stałyśmy się
przyjaciółkami, których więź przetrwa, mam nadzieję,
dzielącyjedystans.

–Wrócę,jeślitylkoniemaszmniejeszczedość...

– Jak dla mnie możesz zostać na zawsze. Pod

warunkiem, że będziesz mi codziennie robić pyszne
śniadania–zaśmiałasię,podającmifiliżankę.

Napełniłam

ją

czarnym,

gorącym

płynem

i

postawiłamprzedniąnakuchennymblacie.

– Ląduję o dwudziestej czterdzieści pięć –

powiedziałam, mając nadzieję, że ta informacja
wystarczyzawszystkiesłowa,którychniepotrafiłamw
sobieodnaleźć.

– Będę – zapewniła – czy teraz też powinnam

wskoczyć szybko w jakieś dżinsy i podkoszulek, aby
odeskortowaćcięnalotnisko?

Hmmm, powiedzieć jej czy nie powiedzieć? Oto jest

pytanie! Powiedzieć! Bo jeśli tylko ruszy ze mną, to
samadowiesięprawdy.

–Mamjużobstawę–wyznałamnieśmiało.

–Przynajmniejsąsiedzibędąmielioczymplotkować

–

zachichotała

radośnie,

niczym

mała,

psotna

dziewczynka.

Spojrzałam na nią pytająco, nie rozumiejąc jaką

drogąpodążajejtokrozumowania.

– Wypasiony Bentley parkujący przed naszym

budynkiem nie zdarza się codziennie – wyjaśniła
niezwłocznie.

– Niestety twoi sąsiedzi będą musieli znaleźć sobie

jakiśtematzastępczy.Jedziemynalotniskometrem!

–

Czy

możesz

powtórzyć?

Chyba

coś

źle

zrozumiałam, bo przecież niemożliwością jest, by Lee
Collins podróżował komunikacja miejską jak zwykły
zjadaczchleba!

– A jednak! – stwierdziłam tajemniczo, skrywając

uśmiechzafiliżankąkawy,zktórejwypiłamostatniłyk.

–Dużobymdała,bytozobaczyć...–westchnęłaAnn-

Marie,kręcącsięnerwowonakrześle.

–Dużobyśdała,byzobaczyćjego!–poprawiłamją

natychmiast,parafrazującjejwypowiedź.

Miałam dodać coś jeszcze, ale nie zdążyłam. Słowa

zamarły

mi

na

ustach,

bowiem

całą

uwagę

skoncentrowałam na uchyleniu się przed kuchenną
ścierkąszybującąwmoimkierunku.

– Myślisz, że mam ochotę na faceta przyjaciółki? –

spytałagłosempełnymurazy.

– Nie, ale sądzę, iż masz chętkę poznać go i wydać

bardziejracjonalnąopinięnajegotemat.

Ann-Marie przechyliła lekko głowę, nieświadomie

podkreślająctymgestemswojezamyślenie.

–Awiesz,żeprawdopodobniemaszrację?Powinnam

go poznać! To mój moralny obowiązek, bo coś w
kościach mówi mi, że zamierzasz się z nim spotkać po
powrociezBali.

– Na razie tylko to rozważam – odpowiedziałam

dyplomatycznie,zerkającnerwowonazegarek.

– Może i jestem ekonomistą, ale znam się trochę na

mowieciała–mruknęłaAnn-Marie–pozatymzdrowy
rozsądekpodpowiadami,żemusiszjużpędzićnaswoją
randkę w miejskim metrze. Zostaw to wszystko,
pozmywam później – rzekła, wskazując filiżanki i
niewielki talerzyk – uściskaj mnie i pędź ku
przeznaczeniu! Zrób też coś dla mnie. Znajdź sobie na
Bali

przystojniaka

naprawdę

wartego

ciebie

i

potrafiącego docenić skarb, który niespodziewanie
wpadłmuwdłonie.

–

Nie

będzie

żadnych

przystojniaków.

Ani

przyjezdnych, ani lokalnych – rozwiałam jej nadzieje –
będzie plaża, ryksza albo jeszcze lepiej rower, długie
sesjezdjęcioweimożekilkamasażywlokalnymSPA.

–Nigdyniemównigdy.

– Hmmm, ktoś mi to już ostatnio mówił –

mruknęłam,przypominającsobieLeewypowiadającego
słowa przywodzące mi na myśl niepokonanego agenta
JejKrólewskiejMości.

Zebrałamswojerzeczyiuściskałamdrobnąszatynkę

serdecznie,dziękującjejzawszystko.

– Nie dziękuj tylko wracaj do mnie cała i zdrowa –

poleciła, odprowadzając mnie do drzwi – a jak
znajdzieszmoment,tonapiszmiwmailucotamuciebie
słychać.

– Wyślę ci wiadomość jak tylko zamelduję się w

hotelu. Z informacji na ich stronie wynika, że mają
internetwlobby.

–Będęczekać–obiecała.

Chwyciłam rączkę walizki, zarzuciłam torbę ze

sprzętem fotograficznym na ramię i wymknęłam się
cichutko z mieszkanka Ann-Marie, machając jej na
pożegnanie.Czekałamnieprzygoda,którejniemogłam
pominąć odwiedzając ten zakątek Azji. Czując się jak
Kopciuszek wyruszający na zupełnie nowy i odmienny
bal, organizowany przez księcia z innego królestwa,
ruszyłampustąulicąwkierunkustacjimetra.

RozdziałXIII

Bali

Wychodząc zza rogu, dostrzegłam go. Stał i rozglądał
się nerwowo. Ubrany w markowe dżinsy i elegancki
blezer wyglądał na przedstawiciela singapurskiej klasy
średniej. Wyróżniał się szykiem, ale nie rzucał się w
oczytakbardzo,jakwwiększościmomentów,gdymiał
na sobie koszmarnie drogi, prawdopodobnie ręcznie
szytygarnitur.

„Cóż, podołał wyzwaniu” – pomyślałam, stawiając

krok naprzód. Wtedy właśnie dostrzegłam czarnego
Bentleya zaparkowanego nieopodal. Oczywiście! Nie
byłbysobągdybyniestawiłsięnamiejscuspotkaniaw
sobietylkowłaściwymstylu.

Usłyszawszy dźwięk kółeczek walizki sunącej po

trotuarze, podszedł do mnie pośpiesznym krokiem.
Przejmującopiekęnadciężkimbagażem,szepnąłcicho:

–Witaj.

– Dzień dobry, Lee – odpowiedziałam, przywołując

sny,któredręczyłymnieostatniejnocy.

–Cieszęsię,żecięwidzę.

Tak, wiem, z pewnością to tylko standardowa

formułka,

którą

wypadało

wypowiedzieć,

bez

przywiązywania szczególnej wagi do jej treści, ale z
jakiegoś powodu te pięć prostych słów sprawiło mi
przeogromną radość i rozpaliło ciepłe uczucie
umiejscowionewokolicachserca.

– Ja też – odpowiedziałam w końcu łamiącym się

głosem.

–Gotowanapodbójnowegozakątkaświata?

–Jaknajbardziej.Niemogęsięjużdoczekać.

–Zatemwdrogę.Chciałbymdodaćpowózczeka,ale

chyba nie jest to określenie właściwe dla transportu
miejskiego.

Zamarłam.MojegdybaniaobajkachiKopciuszkuto

jedno, ale jego nawiązanie do tego tematu, to już
zupełnie inna para kaloszy. Ciekawe skąd w ogóle coś
takiegoprzyszłomudogłowy.

– Dlaczego by nie? Samolot, którym tu przyleciałam

byłmojąprywatną,chociażcałkiempubliczną,karocą.

–Skorotaknatopatrzysz,tofaktyczniemaszrację–

przyznał – komu w drogę, temu czas – dodał szybko –
jeśli faktycznie nie zamierzasz zostać w Singapurze
dłużej,tochybapowinienemodstawićcięnalotnisko.

– Jest to wysoce wskazane, Wasza Wysokość.

Kopciuszek musi umknąć, nim zegar na zamkowej
wieżywybijegodzinęodlotu.

Zaśmiałsięradośnie.Zupełnietaksamo,jakpodczas

naszego przypadkowego spotkania w Gardens by the
Bay.Wtedyniewiedziałamjeszczejakbardzobogatym
jestczłowiekiem.Niemiałamteżświadomościistnienia
Yu Tian. Cóż, Kopciuszek tym razem będzie musiał
zadowolićsięsamymbalem,aksięciaoddaćprawowitej
księżniczce.

Kiedyweszliśmydowagonuwypełnionegoludźmi,z

zaskoczeniem zauważyłam, iż Lee niespokojnie się
rozgląda,bacznieobserwującotoczenie.

–Czycośsięstało?–spytałamzdezorientowanajego

zachowaniem.

– Nie, nie – odparł, nie zaprzestając wodzenia

wzrokiemtotu,totam.

–Singapurjestjednymznajbezpieczniejszychpaństw

świata – przypomniałam mu, mimo że to on powinien
wiedziećotymlepiej.

–Faktycznie–zgodziłsięzemną,poczymodetchnął

głęboko – Wiesz, nie jestem przyzwyczajony do
ciasnych, tłocznych przestrzeni poruszających się z
ogromnąprędkością.

–Wiesz,żewłaśnieopisałeśsamolot?Nieuwierzę,że

niepodróżowałeśzjegopomocą.

Lee uśmiechnął się ponuro i jakby ważąc słowa

szepnął:

–Tylkopierwsząklasą.

– No tak, głupia ja – mruknęłam, poniewczasie

zastanawiając się nad tym szczegółem – zatem to jest
następne wyzwanie! Zmusić się do lotu w klasie
ekonomicznej–dodałam,szczerzączębyzradości.

Towarzyszący mi mężczyzna zmrużył oczy i

uśmiechnął się jak kot, który właśnie pochwycił tłustą,
dorodnąmysz.

– Zatem przewidujesz następny raz! Jak rozumiem

będącnaBaliodbierzesztelefonodemnie...

„Cholera, cholera, cholera! Że też musiałam palnąć

cośtakiego!”

– Kto wie? Wyzwanie mogę przekazać jakieś

miejscowejpiękności.Myślę,żeYuTianniemiałabynic
przeciwkowycieczcewtwoimtowarzystwie.

Wiem, postawiłam wszystko na jedną kartę, ale kto

nieryzykuje,tentaknaprawdęnigdyniewygrywa.

Lee

skrzywił

się

nieznacznie

na

dźwięk

wymienionego imienia, zupełnie jakby musiał nagle
przełknąćłyżkęsokuzcytryny.

– Ja nie mam nic do powiedzenia w kwestii wyboru

osoby, z którą przyjdzie mi wypełniać owo zadanie?
Zresztą, między nami mówiąc, nigdy by jej do głowy
nie przyszło jechać metrem czy lecieć klasą
ekonomiczną.

– I tu mnie masz! Nasze światy są absolutnie różne,

nieposiadajążadnegowspólnegomianownika.Zapewne

również nasze wieczorne rozrywki diametralnie się od
siebieróżnią.

–Teatr,koncerttradycyjnejmuzykichińskiej–zaczął

wymieniać.

– Opera, ale też i jakiś klub taneczny, niekoniecznie

wymagający złotej karty członkowskiej – rzekłam,
sprowadzającgonaziemię.

– Naprawdę lubisz to włoskie zawodzenie działające

nabębenkisłuchaczy?

O.K., tego się nie spodziewałam. Jak widać nie

wszystkie wyższe sfery muszą przepadać za dorobkiem
kulturowym Europy. Ta tradycyjna muzyka chińska
powinnabyłamitopodpowiedzieć.

– Nie tylko lubię, ale wręcz uwielbiam! – oburzyłam

się natychmiast – Jeśli pojmiesz nie tylko głębię treści,
ale i ukryty dowcip, możesz odkryć, że już przed
wiekami

doskonale

scharakteryzowano

ludzkie

przywary, które są równie aktualne teraz, jak w
momencie powstania danej opery. Nie mówiąc już o
tym,iżnp.utworyWagnerasięgajądobogatej,alemało
znanejmitologiinordyckiej.

Pochylił się lekko, zupełnie jakby chciał oddać mi

szacunek.

– Nie mam o tym zbyt dużego pojęcia, ale chętnie

wezmęuciebiekorepetycjeztegotematu.Musimytylko
uzgodnićgdzieikiedy!

– Jeśli kiedykolwiek zawitasz do Polski, to obiecuję

zabrać cię do opery, chociaż loży vipowskiej nie
gwarantuję – zażartowałam, plotąc bzdury i nawet się
nadniminiezastanawiając.

– Panno Adrianno, daje mi pani coraz to większe

nadzieje.Niewiem,czypowinienemsięcieszyć,czyteż
martwić!–odparłfrywolnymtonem,niezdradzającnic
więcej.

–Anito,anito–wyjaśniłamszybko–właśnielecęna

Bali,azatydzieńwracamdoPolskiiniestetyniesądzę,
bymszybkotuwróciła.Jakjużwspominałam,profiluna
Facebooku nie posiadam, a maila zmienię zaraz po
naszejmałejwymianiezdjęć.

– O nie, nie, nie! Fotografiami wymienimy się

podczaswtorkowejkolacjiinawetnieprotestuj,boitak
nieprzyjmęodmowy!

–WewtorekbędęnaBali–skłamałamgładko–jeśli

tylko dolecisz na miejsce, to z chęcią zjem z tobą
kolację.

–Onie,niemojapanno–zaprotestowałponownie–

nie możesz tak po prostu porzucić mnie bez słowa,
łamiącserceiniedającmimożliwościspędzeniaztobą
więcejczasu...

Zamurowało mnie! Chociaż nie, nawet to określenie

nie było dość adekwatne do stanu, w który wprawiły
mnie jego słowa. Na szczęście jednak przeznaczenie

okazałosiębyćpomojejstronie.Kiedyostatniedźwięki
jego wypowiedzi przebrzmiały w gwarze otoczenia,
miły kobiecy głos oznajmił przybycie do stacji
przesiadkowej, skąd odchodziła linia do terminalu
lotniska Changi. Jakkolwiek by na to nie patrzeć,
zostałamocalonaprzezmetro!

Bagażzdany,biletodebrany,pozostałojużjedyniesię

pożegnać. Zatrzymałam się i zerknęłam na niego
niepewnie.

– To już, prawda? – spytał, chociaż prawdopodobnie

doskonaleznałodpowiedźnatobanalnepytanie.

Skinęłam głową, nie znajdując w sobie dość siły, by

powiedziećjednoproste„tak”.

– Udanego lotu i wracaj bezpiecznie do Singapuru.

Będęnaciebieczekał.

Pokręciłamprzeczącogłową,zdającsobiesprawę,że

kontynuowanie tej znajomości nie ma najmniejszego
sensu.

– Lee, jesteś cudownym człowiekiem, ale nie wiem,

czypowinieneśpoświęcaćmiswójczas...

–Pozwól,żesamotymzdecyduję.

– Wydaje mi się, że Yu Tian też ma coś do

powiedzenia w tej sprawie – mruknęłam, odsłaniając
wszystkiekarty.

– Słucham? A co moja tymczasowa asystentka ma

wspólnegoznami?

„To są jacyś my”? – pomyślałam w panice, próbując

zrozumieć jakim sposobem zostałam pokonana bronią,
którą sama wytoczyłam – „Skup się na temacie
rozmowy!”–poleciłamsobienatychmiast.

– Lee, z zachowania córki twojego wspólnika

wywnioskowałam, że jesteście parą i być może nawet
poczyniono

plany

względem

waszej

wspólnej

przyszłości.Niewiemdoczegozmierzanaszakrótkai
niewinna znajomość, ale nie chcę w żadnym razie stać
się zmartwieniem dla jakiejkolwiek kobiety, dlatego
zawczasupowinnamusunąćsięwcień.

Westchnąłciężko,awtymjednymdźwiękuzawierała

sięnietylkopotężnadawkazmęczenia,aleteżstrapienia.

– Owszem, zarówno Yu Tian, jak i jej ojciec, z

ogromną radością powitaliby diamentowy pierścionek
świadczącyopołączeniuaktywówfirmy,alenieleżyto
w moich osobistych zamierzeniach. Zauważyłem
roszczeniowąpostawęmojejasystentki,alestarałemsię
jąpoprostuzbywać.Niesądziłemjednak,żejestonatak
oczywistarównieżdlapostronnychobserwatorów.

Nie powiem, ulżyło mi. Przynajmniej nie byłam

podrywaczkącudzychnarzeczonych!

–Myślę,żeignorowaniejejpoczynańjedyniezachęca

ją do kolejnych tego typu zachowań i utwierdza w
przekonaniu, że ma szansę na wspomniany drobiazg –
powiedziałam zupełnie szczerze, nie chcąc dopuścić do
głosurozbudzonychnadziei.

Lee skrzywił się nieco, zupełnie jakby podjęty

niespodziewanie wątek był dla niego wyjątkowo
nieprzyjemny.

– Kobieca logika – mruknął w końcu – dlaczego nie

dołączonodowasinstrukcjiobsługi?

– Powód jest prosty – każda z nas musiałaby mieć

indywidualną,zupełnieunikatową.

– Prawdopodobnie masz rację. Nie mniej jednak,

chciałbymsięztobąjeszczespotkać.Wróćwewtoreki
spędź ze mną wieczór – poprosił niespodziewanie,
powracającdoporzuconegonachwilętematu.

Co ja powinnam z nim zrobić? Bajka i wiara, że

prosta dziewczyna może związać się z księciem to
jedno,

a

rzeczywistość

i

przepaść

kulturowa,

ekonomiczna,społecznaigeograficznatozupełnieinna
historia. Nie chciałabym, aby ta krótka znajomość
zaważyłanamoimewentualnymzwiązkuwprzyszłości.
Przecież żaden mężczyzna nie będzie miał szans w
porównaniuzestojącymprzedemnągentlemanem.

– Pomyślę o tym – obiecałam – teraz niestety muszę

już iść. Zanim dotrę do właściwego terminalu, pewnie
po drodze zagubię się kilka razy – zażartowałam,
próbującwtensposóbukryćswojezmieszanie.

Skinął na znak zgody, po czym nagle, bez żadnego

ostrzeżenia, chwycił mnie i zamknął w delikatnym, ale
stanowczym uścisku. Patrząc w jego ciemne oczy,

zrozumiałam,cozamierzałuczynić.

Kiedy jego pięknie wykrojone usta dotknęły moich

warg, odruchowo przymknęłam oczy i spróbowałam
chłonąć ten niespodziewany pocałunek wszystkimi
możliwymi zmysłami. Czując ciepło jego policzka
ocierającego się o moją skórę, poczułam się odurzona
zapachem jego wody po goleniu, której aromat zdawał
się

przesiąkać

mnie

samą.

Siła

jego

ramion

kontrastująca dość ostro z subtelnością dotyku dłoni,
wprawiła mnie w stan porównywalny z hipnozą lub
otumanieniem. Tymczasem jego usta wypalały na mej
duszy ślad i wspomnienie chwili, której z pewnością
nigdyniezapomnę.

Lee zakończył ten niesamowity pocałunek równie

nagle, jak go zaczął. Z zaskoczenia otworzyłam oczy,
domagając się w ten sposób kontynuacji czułej
pieszczoty.Ujrzawszymojezamgloneźrenice,przytulił
mnie jeszcze mocniej, a po chwili, wypuszczając z
objęć,uśmiechnąłsiępromiennie.

– Do zobaczenia we wtorek – mruknął niemal

zmysłowo – Miłego lotu. Wieczorem zadzwonię, by
dowiedzieć się jak minęła podróż – dodał po chwili,
wykorzystującmojemilczenie.

Następnie pochylił się i dosłownie musnął moje usta

kolejnym pocałunkiem, w którym zawarł coś, czego
nawetniepowinnampróbowaćnazwać.

Zanim zdołałam wydobyć z siebie chociażby jeden

dźwięk, pomachał mi na do widzenia i spokojnym,
pełnym gracji krokiem, ruszył w kierunku wyjścia z
terminalu.

Przez kolejne kilka godzin żyłam jak w transie.

Niemal z automatyczną precyzją znalazłam bramkę
prowadzącą do odpowiedniego samolotu, przetrwałam
lot, którego nie pamiętałam, złapałam taksówkę i
trafiłamdoniewielkiego,aleeleganckiegohoteliku.

„Pamiętaj, znajdujesz się na drugiej półkuli. Być

możetutajpocałunekniejestczymśtakspecjalnym,jak
wtwoimwłasnymmniemaniu”–szepnęłam,prowadząc
dialogzsamąsobą.

„Jasne, każdy facet całuje w tak niezwykły sposób

wszystkieswojeznajome!”–mruknęłam,rozpamiętując
własnąnaiwność.

Pogrążona w myślach o Lee, dopiero po dłuższej

chwili zauważyłam piękno otaczającej mnie przyrody.
Zielone palmy pochylające się nad taflą morza,
przeglądające się w jego wodach, kołysały się lekko
pod wpływem ciepłej bryzy. Poczułam spokój
obserwując ostatnie promienie słońca oświetlające
swym światłem ziemię w niemej obietnicy rychłego
powrotu wraz z nastaniem kolejnego poranka. Nie
ważne, co stanie się we wtorek, za tydzień czy też
miesiąc.Mojeżycietrwaipowinnamcieszyćsiętym,co
dzieje się tu i teraz. Spoglądając zbyt często w
przyszłośćlubteżprzeszłośćmożnaprzecieżprzegapić

całe mnóstwo cudownych chwil dziejących się w
teraźniejszości. Rozpamiętując wydarzenie sprzed kilku
godzin, niemal przegapiłam cud natury rozgrywający
się na moich oczach. Nie powinnam do czegoś takiego
dopuścić.

Opatrzność, za sprawą przyjaciół, podarowała mi

ogromny dar. Powinnam w pełni wykorzystać
możliwościipostaraćsięzmienićswojeżycienalepsze.
Dobrym pomysłem byłoby przeanalizowanie kilku
faktów, dojście do właściwych wniosków i stworzenie
chociażbyorientacyjnejstrategii,którąpowinnamobrać
tużpopowrociedoPolski.

Zaraz, zaraz! Znowu zapominam o przepięknej

naturze Bali, zagłębiając się zbytnio w świecie myśli.
Dosyćtego!Czaschwycićaparatwdłońicyknąćkilka
pocztówkowych ujęć morza, palm kołyszących się na
wietrze i pary spacerującej kilkadziesiąt metrów ode
mnie. Odległość gwarantowała im anonimowość, dając
mi szansę na romantyczne ujęcie symbolizujące życie
orazmiłośćdoludziinatury.Ktowie,możenawetuda
mi się je z zyskiem sprzedać na jednym z portali, o
których wspominała Ann-Marie. Nie zaszkodzi, jeśli
zorientuję się nieco w temacie i poznam nowe
możliwościrozwoju,równieżzawodowego.

Czując przypływ pasji i chęci dokonania jakiejś

zmiany, chwyciłam za aparat wiszący do tej pory na
ramieniu i wycelowałam obiektyw wprost w czerwoną

kulę zanurzającą się w bezkresnych wodach morza.
Zatracając się w świecie fotografii, zapomniałam o
dręczących mnie do tej pory myślach, wątpliwościach i
obawach.

Właśnie

miałam

uchwycić

na

zdjęciu

ptaka

wzbijającegosięwprzestworza,gdynaglezgłębitorby
porzuconej na piasku usłyszałam sygnał telefonu. Nie
śpieszącsię,wykonałamjeszczekilkazdjęćisięgnęłam
po prezent od Lee. Doskonale zdawałam sobie sprawę,
iżtozapewnejegogłosusłyszęjużzamoment.

– Słucham? – rzuciłam cicho, próbując ramieniem

utrzymać telefon przy uchu i jednocześnie pochwycić
kameręwceluzrobieniakolejnychtegowieczoraujęć.

–Cześć,księżniczko.Jakminąłlot?

Nie będę ukrywać, iż dotrzymanie przez niego

obietnicy złożonej rano sprawiło mi nieskrywaną
radość.

–Fantastycznie–odpowiedziałamzgodniezprawdą,

próbując jednocześnie odnaleźć na horyzoncie jakiś
ciekawy punkt, który mógłby stać się osią kompozycji
technicznie poprawnego ujęcia mającego stać się
doskonałą pamiątką wieczoru – Podróż upłynęła bez
większychproblemów.Nawetudałomisięodnaleźćmój
hotel.

– Świetnie. Mam przeczucie, że siedzisz teraz na

rozgrzanympiaskuiobserwujeszjakostatniepromienie

słońcazanurzająsięwgłębinachturkusowegomorza–
szepnął zmysłowym głosem, wywołując we mnie
dreszcz,ojakinawetbymsięniepodejrzewała.

– Jakbyś zgadł. – przyznałam niechętnie, zdradzając

jak dobrze zdążył poznać moje nawyki i ulubione
czynności – Chociaż kilka szczegółów się nie zgadza.
Na piasku jeszcze nie udało mi się wylądować –
sprostowałam natychmiast, wytykając mu z dziką
przyjemnościąnieścisłościjegowizji.

– W dłoni zaś trzymasz kolorowego drinka z

parasolką

–

dodał

niezrażony

moją

postawą,

kontynuując opisywanie tego, czym jego zdaniem
aktualniesięzajmowałam.

„Pudło!” – miałam ochotę wykrzyczeć wprost do

telefonu,zerkającjednocześnienamójukochanyaparat
fotograficzny, którym próbowałam od dłuższej chwili
zatrzymaćchociażbyodrobinęmagiitegowieczoru.

–Niestety,wyczerpałpanswójzapasszczęścianadziś

–

odpowiedziałam

głosem

do

złudzenia

przypominającym ton generowany automatycznie,
używany we wszelkiego rodzaju infoliniach – Ściskam
aparat i próbuję zrobić kilka ostatnich zdjęć tego
wieczora.

Usłyszałam zupełnie niezrozumiałe słowo, którego

nawetniebyłabymwstaniepowtórzyć.Mimowszystko
byłam niemal pewna, iż miałam właśnie okazję
zaznajomićsięzjakimśprzekleństwem.

–Mogłemtoprzewidzieć–rzekłzłysamnasiebie–

ale pomyślałem, że pierwszy dzień w raju świętujesz w
jakiśbardziejoryginalnysposób.

– A po co, skoro ten stary jest sprawdzony i działa

rewelacyjnie?

Milczenie.Zdawałosięprzedłużaćwnieskończoność,

zupełnie jakby nie znał odpowiedzi na zadane przeze
mnie pytanie. W końcu usłyszałam niewyraźne
chrząknięcie i cichy głos, pozbawiony wcześniejszej
zadziornejnutkiradości.

– Sądziłem, że chociaż trochę myślałaś o mnie i

zamarzyłaś o wspólnym wieczorze, jaki właśnie
opisałem.

Nagroda roku dla największego pochlebcy i czarusia

wędrujeoczywiściedo...tupowinnyrozlecsiędonośne
werble... Lee Collinsa! Pojedynczym zdaniem pozbawił
mnienietylkogłosu,aleteżioddechu.

– Jedno nie wyklucza drugiego. Mógłbyś wylegiwać

się w hamaku, który wisi pod sąsiednią palmą i
obserwować jak robię kolejne zdjęcia, trzymając oba
kolorowe drinki z parasoleczkami – odpowiedziałam
niecozuchwale.

–Itosięnazywakobietazpomysłem!Podobamisię

tenplan!

„Jasne, przez telefon można powiedzieć niemal

wszystko!Ciekaweczytaksamobyśśpiewałstojącmetr

ode mnie”. – pomyślałam, próbując zrewanżować się
jakąściętąripostą,byodnieśćspektakularnysukceswtej
słownejutarczce.

–Tozróbcośztym–poradziłamwkońcu.

– Kusisz – odparł, a w jego głosie dało się słyszeć

nutkęrozbawienia.

– Cóż, od czasów Ewy kobiety bywały kusicielkami,

więcniemożeszotowinićakuratmnie.

– Celna uwaga – zgodził się bez chwili zwłoki – nie

mniej jednak przedstawiona przez ciebie wizja brzmi
niezwykleobiecująco.Przypomnijmi,bozapomniałem,
gdziesięzatrzymałaś?

Tym razem to ja roześmiałam się radośnie. Jego

wrodzony spryt nie potrafił pozostać w uśpieniu nawet
przezmoment.

– Nie mogłeś zapomnieć, ponieważ nigdy nie

zdradziłam ci miejsca mojego pobytu – mruknęłam na
wpółżartobliwie,nawpółupominająco.

–Zatemnajwyższyczasnaprawićtoniedopatrzenie–

zgrabnie odbił piłeczkę ze swojej strony dyskusyjnego
boiska.

–CzyżbyśwybierałsięwtenweekendnaBali?

Cisza. To zdumiewające na jak wiele sposobów

można

interpretować

ten

bezdźwięczny

stan

rzeczywistości. Potwierdzenie? Zaprzeczenie? A może
niepewność? Tak wiele treści zawartych było w tym

milczeniu.

– Gdybym tylko mógł, już bym tam był. Niestety

pracaminatoniepozwala.Chcęjednakpoznaćzakątek,
który skusił cię w tym niewielkim raju – usłyszałam w
końcu.

„Aco,głupia,sądziłaś,żerzuciwszystkoiprzyleciza

tobątylkopoto,bypopatrzećsobiecielęcymwzrokiem
w twoje błękitne oczy?” – zapytałam ze złością samą
siebie, poddenerwowana, iż dałam się ponieść
fantazjom.

–Niesądzę,bycisiętuspodobało.Prostypokój,bez

żadnychwydumanychluksusów,niecozarośniętyogród,
niewielka plaża i ogrom bezkresnego morza –
mruknęłam nieprzyjemnie, próbując zbagatelizować
urokitegoniezwykłegozakątka.

–Wypróbujmnie–stwierdził–byćmożeniejestem

aż tak rozpieszczonym dzieciakiem, za jakiego mnie
uważasz – dodał, a coś w jego głosie mówiło mi, że
poczułsięurażony.

– Nie chodzi o rozpieszczenie – wytłumaczyłam

natychmiast,chcączłagodzićswojepoprzedniesłowa–
po prostu to inny standard. Tak jak nie nawykłeś do
środków publicznego transportu, tak prawdopodobnie
nie czułbyś się dobrze w prostym bungalowie, gdzieś
pośrodku niczego. Przepraszam, jeśli nieświadomie cię
uraziłam–dodałamwostatniejchwili.

–Niemazaco.Prawdopodobniemaszrację.Źlebym

sięczułwopisanymprzezciebieotoczeniu.Niemówmy
jużotym.Niestety,niemogęprzyleciećnaBali,bysięz
tobą spotkać – rzekł, ale odniosłam wrażenie, że
doszedł do tego wniosku dopiero przed sekundą,
zmieniając swoje plany w ostatniej chwili – nie mniej
jednak czekam na ciebie we wtorkowy wieczór.
Nienawidzęjeśćsamemukolacjiimamnadzieję,żenie
narazisz mnie na samotny posiłek, spędzony na
wypatrywaniuparynajpiękniejszychoczu,jakiewżyciu
widziałem.

Skąd on bierze te wszystkie teksty? Czyżby jakieś

tajne stowarzyszenie podrywaczy wydało podręcznik
„Jakzmiękczyćkobiecieserce?”

– Lee... – szepnęłam, nie mając siły po raz kolejny

kłamać.

–Nicniemów–poprosił–poprostupozwólmiżyć

nadzieją na ponowne spotkanie i wspólny wieczór. Do
zobaczeniawewtorek–dodałszybko.

Zanim

zdążyłam

cokolwiek

odpowiedzieć,

w

słuchawce

rozległ

się

sygnał

obwieszczający

zakończeniepołączenia.

Zapomniałam

o

otaczającej

mnie

naturze,

wyjątkowym zachodzie słońca i zdjęciach, które
chciałam wykorzystać w przyszłości. Stojąc pośrodku
pustej plaży, wśród powoli zapadającego mroku,
wsłuchiwałam się w monotonny sygnał w telefonie,

jakbym nagle miała usłyszeć na powrót głos
mężczyzny,zktórymjeszczechwilętemurozmawiałam.

Chcąc

okazać

się

doświadczoną

flirciarą,

przedobrzyłam sprawę i prawdopodobnie zbłaźniłam
się w jego oczach. Wytknęłam mu wielkopańskie
maniery i gusta, zraziłam do przyjazdu tutaj, jeśli
faktycznietakowyplanowałisprawiłam,żewgrzeczny
sposób zasygnalizował mi, iż nie zamierza do mnie
więcej dzwonić. Przynajmniej nie w ciągu tych kilku
najbliższychdni.

Może to i dobrze? Takiemu Kopciuszkowi, jak ja

powinienwystarczyćbalizaczarowanyzamek.Bajkinie
ziszczają się w czasach, w których większość książąt
zmieniła tradycyjnego białego rumaka na głośne i
szybkieLamborghini.

Wrzuciłam telefon do torby, próbując w ten sposób

definitywnie odciąć się od rozmowy, która wytrąciła
mnie z równowagi. Nie przeczę, stało się tak z mojej
własnej winy i chyba właśnie to spotęgowało moje
impulsywnezachowanie.

Bez chwili zastanowienia zmieniłam obiektyw w

aparacieinieconaoślep,wfurii,zaczęłamrobićnocne
zdjęcia plaży i morza, a potem również gwiazd i
księżyca. Nawet nie zauważyłam, że coraz bardziej
zagłębiając się w gęstwinę, brnęłam w nieznane mi
terytorium niekoniecznie należące do hoteliku, w
którymsięzatrzymałam.

Zanim się obejrzałam, minął cały czas, jaki

zamierzałam spędzić wśród plantacji herbaty, starych
buddyjskichświątyńiciągnącychsięwnieskończoność
rajskich plaż. Zrobiłam setki ujęć, które w moim
odczuciu stanowiły tylko niewielki odsetek tego, co
udałomisięzobaczyć.Krajobrazy,złudzeniawywołane
grą światła i cienia oraz serdeczność i gościnność
mieszkańcówtejniewielkiejwysepkisprawiły,żeprzez
moment poczułam się jak w domu, którego nie
powinnambyłaopuszczać.

W poniedziałkowy poranek obudziłam się z

poczuciem niedosytu i wątpliwościami czy nie
powinnam zostać tu przynajmniej do czwartku. Morze,
które każdego dnia wprost zachęcało mnie do długich
kąpieli, przyzywało mnie zbyt głośno, bym mogła tak
poprostuzignorowaćjegowołanie.

Spojrzałam tęsknym wzrokiem w kierunku na wpół

spakowanej walizki i stwierdziwszy, iż mam jeszcze
przeszło trzy godziny czasu, zanim przyjdzie mi oddać
kluczdopokoju,ruszyłamwkierunkuplaży.Nagranicy
wyznaczonej

przez

soczyście

zieloną

trawę,

kontrastującą z białym piaskiem, przystanęłam na
moment, jeszcze raz próbując utrwalić w pamięci
roztaczający się przede mną widok. Rozkoszując się
wyjątkową ciszą i spokojem, odetchnęłam głęboko,
szepczącwmyślachżyczenierychłegopowrotudotego
rajunaziemi.

Unosząc się na spokojnych morskich falach, niemal

zapomniałam o pozostawionych za sobą problemach,
dylematach związanych z poszukiwaniem pracy i z
planami na przyszłość. Ba, na jeden krótki moment
udało mi się wymazać z pamięci nawet obraz
przystojnego mężczyzny, który wpadł na mnie
pierwszego wieczora spędzonego w Singapurze. Lee,
podobnie jak otaczające mnie morze, będzie ciepłym
wspomnieniem mobilizującym mnie do walki o lepszą
siebie.

Niestety,nic,codobrenietrwazbytdługo.Wyszłam

nabrzegociekającsłonąmorskąwodąiuśmiechnęłam
siędowłasnychmyśliwsposób,jakiznanyjestjedynie
osobom,którymudałosięosiągnąćwewnętrznyspokój.
Te kilka dni, które poświęciłam na poznanie tak samej
siebie, jak i swoich najskrytszych pragnień, pozwoliło
mi zapanować na stresem oraz przejść do porządku
dziennego nad rzeczami, których zmienić nie mogłam.
Krok po kroku, jak dziecko uczące się samodzielnie
chodzić,powinnamzdobywaćswojeceleizamierzenia,
nie ulegając zaściankowym kompleksom czy ocenom
obcych ludzi. To ja, Adrianna, powinnam przejąć w
pełnikontrolęnadswoimżyciemiwreszciezastanowić
się,cochcęuczynićzresztąmojejtrzydziestoletniejjuż
egzystencji.

W pośpiechu wrzuciłam do walizki kilka ostatnich

rzeczy rozrzuconych po pokoju, bardziej upychając je

na oślep, niż porządnie pakując. Czas naglił,
przypominając nieuchronnie o godzinie lotu mającego
sprowadzićmniezpowrotemdoSingapuru.

Przeczesując mokre po prysznicu włosy, zerknęłam

na swoje własne odbicie w lustrze i dostrzegłam lekko
zaczerwieniony czubek nosa, kontrastujący ze skórą
brązowiejącą powoli na skutek kontaktu ze słońcem.
Oczy,dotejporyzwyklezmęczoneismutne,odzyskały
blask,jakiegoniewidziałamodczasówstudiów.Nawet
uśmiech zdobiący twarz jawił się jako zawadiacka
zachętadożartów,zabawy,aktowieczynieflirtu.

RozdziałXIV

Zakupoweszaleństwo?

Lądując na lotnisku Changi, przez jedną, krótką chwilę
poczułam,jakbymwracaładodomu.

„CośzadobrzeczujęsięwtejAzji,zważywszynato,

iż jestem tu pierwszy, a kto wie czy nie ostatni raz w
życiu”.–pomyślałam,kroczączatłoczonymkorytarzem
terminalu.

Wypełniłamkwestionariuszpotrzebnyprzyodprawie

paszportowej, dopilnowałam wszystkich formalności,
odnalazłamichwyciłamzenergiąswójbagaż,poczym
ruszyłam w kierunku wyjścia. Tuż za ogromnymi,
szklanymi drzwiami dostrzegłam transparent z moim
imieniem

trzymany

przez

elegancką,

szeroko

uśmiechniętąszatynkę.

–WitajponowniewSingapurze!–wykrzyknęłaAnn-

Marie,ruszającwmoimkierunku.

Rzuciłam się w jej otwarte ramiona, ściskając ją

serdecznie.

– Dobrze cię widzieć – wyznałam łamiącym się

głosem,niemogącpowstrzymaćwzruszenia.

– Stęskniłam się za naszymi śniadaniami – wypaliła,

zaskakującmniecałkowicie–rozpieściłaśmniezbytnio
–dodałapochwilizwyrzutem.

– Ktoś musi dać dobry przykład Alanowi –

odparowałamnatychmiast.

Uśmiech,którypojawiłsięnajejtwarzy,zdradziłmi

więcej,niżtysiącwyszeptanychsłów.Sprawymiędzytą
dwójką, chociaż dziejące się w moim odczuciu z
zawrotną prędkością, zmierzały w jak najbardziej
właściwymkierunku.

– A skoro już jesteśmy przy facetach – zagaiła Ann-

Marie,zmieniająctemat–jaktammiewasięnaszdrogi
Lee? – spytała niespodziewanie, niemal siłą wyrywając
miprzytymwalizkę.

– Dobre pytanie. Sama chciałabym wiedzieć –

stwierdziłam,wzruszającramionami.

Towarzyszącamikobietazatrzymałasięgwałtownie.

Niestetywpierwszymmomencieniezauważyłamtegoi
wpadłamnaniązogromnymimpetem,wytrącającprzy
tym walizkę z jej rąk. Siła przewracającego się bagażu
pociągnęła za sobą drobną szatynkę próbującą za
wszelką cenę zachować równowagę. Niestety, jej walka
byłazgóryskazananaporażkę,dlategoteżAnn-Marie
wylądowała na eleganckiej posadzce lotniska. Wraz z
niąnaziemięosunęłasięzhukiemmojawalizka,atakże
torba ze sprzętem fotograficznym, która w całym
zamieszaniuzsunęłasięzmegoramienia.

Kilkoro z mijających nas pasażerów przystanęło,

chcąc

przyjrzeć

się

niecodziennemu

zdarzeniu

wywołanemu

przez

nieopatrzne

kobiety.

Jakiś

mężczyzna w średnim wieku uczynnie wyciągnął
pomocną dłoń w stronę siedzącej na ziemi Australijki,
inny w tym czasie ustawił z powrotem na kółeczkach
wywróconąwalizkę.

Ja zaś rzuciłam się na posadzkę, chcąc pozbierać

drobiazgi, które wysypały się z torby ze sprzętem,
mając jednocześnie nadzieję, że ani aparatowi, ani
obiektywomniczłegosięniestało.Mruczącpodnosem
mało wyszukane słowa, zaczęłam rozglądać się za
zaginionym

pendrivem,

ozdobionym

ogromną

biedronkąwykonanązbłyszczącychkoralików.Sięgając
przed siebie, niemal na oślep, spostrzegłam czubki
czarnych, eleganckich szpilek. Gotowa byłam założyć
się o wszystkie nośniki danych na świecie, że zostały
wykonanewfabryceChristianaLouboutina!

Zanim zdążyłam odsunąć się chociażby o centymetr,

usłyszałamznajomygłos,zaprawionyodrobinąjadu.

– Domyślałam się, że lubisz rzucać sobie mężczyzn

pod stopy, usiłując ich usidlić, ale muszę przyznać, że
nie sądziłam, iż z przedstawicielkami płci pięknej
potrafiszrobićtosamo!

Uniosłam nieco głowę i spojrzałam wprost w

roześmiane, ciemne oczy należące do Yu Tian. Jej
nienaganny makijaż podkreślający subtelne rysy

wyraźnie kontrastował z emocjami wypisanymi na
twarzy.

– Świat nie posiada płci, nie wiedziałaś o tym? –

zripostowałamnatychmiast,niechcąc,byostatniesłowo
należało do niej. – Kobieta czy mężczyzna, cóż to za
różnica... Sukces osiąga się kosztem lenistwa innych –
dodałam,prostującsiędumnie.

Poruszyła

nerwowo

ustami,

nie

wiedząc

co

odpowiedzieć na moją jawną prowokację. W końcu
postanowiła zastosować odmienną taktykę, atakując od
zupełnieinnejstrony.

–Karieranajwyraźniejcięwzywa.Szkoda,żejużnas

opuszczasz...

Uśmiechnęłamsiętakczarująco,jaktylkopotrafiłam,

alezanimzdążyłamcokolwiekpowiedzieć,dorozmowy
wtrąciłasięnieocenionaAnn-Marie.

– Wręcz przeciwnie. Adrianna właśnie wróciła z

weekendowej sesji na Bali! – wypaliła prosto z mostu,
próbując

zbić

niespodziewaną

przeciwniczkę

z

pantałyku.

– Och – mruknęła zupełnie zaskoczona Yu Tian –

zatem miłego pobytu w Singapurze! – dodała niezbyt
szczerze, nie wiedząc co jeszcze mogłaby powiedzieć,
poczymodmaszerowaławstronęwyjścia,podkreślając
kobiece ruchy bioder stukotem eleganckich butów na
obcasie.

Spojrzałam na zdezorientowaną towarzyszkę, która

zerkając na zjawiskową piękność znikającą w tłumie,
wbiławemniepytającespojrzenie.

– Córka wspólnika Lee. Jego zdaniem pannie marzy

się pierścionek z brylantem – rzuciłam wyjaśniająco,
chowającdotorbyostatnieporozrzucaneprzedmioty.

– Acha – westchnęła przeciągle, schylając się po

pudełkozkartąpamięcileżąceujejstóp–Niepowiem,
niczegosobie,tylkoegotrochęzbytniowybujałe.

Rozglądając się za zaginionym pendrivem, nic nie

odpowiedziałam. Tłumek zebrany wokół nas powoli
zaczynał topnieć, nie mniej jednak kilku gapiów nadal
czekało na dalszy rozwój wydarzeń. Fakt, niezły cyrk
tamodstawiłyśmy!

– To chyba należy do pani – rzekł nagle jakiś

mężczyzna w turbanie, wręczając mi ogromną,
czerwoną biedronkę z doczepionym do niej nośnikiem
pamięci.

– Tak, faktycznie – mruknęłam, ciesząc się z

odzyskania zguby – Dziękuję za pomoc – dodałam,
niemalwyrywającmujązrąk.

Jeszcze raz omiotłam wzrokiem posadzkę i

stwierdziwszy, iż prawdopodobnie wszystkie moje
rzeczy zostały już zebrane, dałam sygnał do odwrotu.
Speszone wywołanym przez nas chaosem, niemal
biegiemoddaliłyśmysięwkierunkustacjimetra.

Co robi kobieta, kiedy tak naprawdę nie wie, co ma

zrobić? Idzie na zakupy! Albo przynajmniej na spacer
pojakimśeleganckimcentrumhandlowym.

Kiedy już wyprawiłam Ann-Marie do pracy, po

wcześniejszymprzygotowaniujejśniadania,przeprałam
kilka niezbędnych mi ubrań i postanowiłam spędzić
leniwy dzień w mieście. Za poradą mojej gospodyni,
skierowałam się wprost na Orchad Road pełne
mniejszych i większych sklepów oraz dużych i
ekskluzywnychgaleriihandlowych.

Zanim

jednak

przystąpiłam

do

podziwiania

przedmiotów, na które aktualnie nie było mnie stać,
przysiadłam w jednej z kawiarenek i, obserwując
przechodniów, kreśliłam w myślach ujęcia, których
pewnie nigdy nie wykonam. Niewymuszona elegancja
przeplatająca się z fantazją łączenia ubrań z sieciówek
znanych na całym świecie zaowocowała ciekawymi
przykładami

mody

ulicznej,

która

mogłaby

z

powodzeniem znaleźć się na pierwszych stronach
fachowych

magazynów.

Pod

wpływem

impulsu

wyciągnęłam z torby aparat i zaczęłam robić zdjęcia.
Kobietom, mężczyznom, a nawet dzieciom. Zanim
dopiłam swoją kawę, karta pamięci wzbogaciła się o
przeszłostonowychujęć.

Moment twórczego szału został przerwany przez

sygnał nadchodzącego smsa. Błyskawicznie odłożyłam
sprzętnastolikichwyciłamtorebkęwceluodnalezienia

smartfona.

„WitamwSingapurze!Niezapomnijonaszejkolacji.

Spotkajmy się punktualnie o 20:00 przy hotelu
ParkRoyalGarden.L.”

O.K.,pozłościłsięnamnietrochę,ocogoniewinię,

bozdecydowanieprzesadziłam,alenadalmaochotęsię
zemnąspotkać.Iwcojasięubiorę?

Przejrzałam w myślach garderobę suszącą się w

mieszkaniu i zrezygnowana opadłam na krzesło. Nic,
kompletnie nic nadającego się na wieczór w
towarzystwie eleganckiego mężczyzny sukcesu. Zakupy
też nie wchodziły w rachubę, bo zaszalałam na Bali i
zafundowałam sobie wiele drobnych przyjemności.
Zresztą kogo będę oszukiwać – do wylotu również
została mi zaledwie chwila, a chciałabym kupić jeszcze
kilkapamiątek!

Poczułam się jak zawodniczka słynnego teleturnieju

„Milionerzy”. Dwa koła ratunkowe już zostały
wykorzystane, a ja nadal nie znałam odpowiedzi na
dręczącemąświadomośćpytanie.Zostałamitylkojedna
możliwość–telefondoprzyjaciela,wtymprzypadku–
Ann-Marie.

Nerwowo zerknęłam na zegarek, uświadamiając

sobie, iż sms powinien być lepszym rozwiązaniem. Nie
chciałabym wpędzić jej w kłopoty z powodu prywatnej
rozmowy odebranej w czasie pełnienia obowiązków
służbowych. Kto bowiem może wiedzieć, jaki tu jest

stosunekpracodawcydopracownika?

„S.O.S.Niemampomysłunastrój.Leezaprosiłmnie

nakolację.Pomożesz?”

Zanim zdążyłam przywołać kelnerkę i poprosić o

rachunek,pojawiłasięodpowiedź:

„Widzimy się w domu punktualnie o 17! Razem coś

wymyślimy”.

Odpisałam jej szybko i uświadomiłam sobie

poniewczasie, że chyba powinnam odpowiedzieć
również Collinsowi, który prawdopodobnie oczekiwał
potwierdzenia.

„Dziękujęzazaproszenieidozobaczeniawieczorem.

A.”

Dochodziła

pierwsza.

Mając

chwilkę

czasu,

zdecydowałam się na małą rundkę po sklepach i
przygotowanie obiadu dla Ann-Marie. Taka forma
podziękowania

za

pomoc

powinna

ją

usatysfakcjonować.

Swoją drogą to ciekawe jak szybko się ze sobą

zżyłyśmy. To niebywałe, że przyjaźń nie zna różnic
kulturowych, geograficznych czy rasowych. Zasiewa
ziarno sympatii i rośnie powoli, kwitnąc w końcu
wielokolorowątęcząserdeczności.

Po przymierzeniu niezliczonej ilości ciuchów, które

raz, jakimś cudem, zdawały się być we właściwym
rozmiarze, a innym razem nie wchodziły mi na czubek

nosa, znalazłyśmy elegancką, długą spódnicę z
rozcięciem po prawej stronie i pasującą do niej czarną
bluzkę.

Po

dobraniu

odpowiednich,

dyskretnych

dodatków Ann-Marie przeszła ochoczo do tortur
fryzjerskich.

Targając

moją

biedną,

niczego

niepodejrzewającą

czuprynę,

zaczęła

tworzyć

wyszukanąfryzurę,godnąrasowejFammeFatale.

– To, że ci pomagam nie znaczy wcale, że popieram

pomysłtegowieczornegospotkania–mamrotałarazpo
raz, próbując wsuwkami ujarzmić moje gęste,
miodowo-złotewłosy.

– Zdaję sobie z tego sprawę – jęknęłam w

odpowiedzi, czując jak jedna ze spinek naciąga moje
pukledogranicmożliwości,wywołującprzytymból–
Niemniejjednakdoceniamwysiłek,jakiwkładaszwte
przygotowania.

Zwłaszcza,

że

prawdopodobnie

musiałaśodwołaćspotkaniezAlanem...

– Tylko przełożyć – sprecyzowała – widzimy się o

dwudziestej – rzuciła lekko, nie chcąc wpędzać mnie w
poczucie winy – Do tego czasu powinnaś być gotowa.
Tylkoproszęcię,uważajnasiebie,Adrianno.

Zanimporazkolejnyzdążyłamjązapewnić,iżjestem

już dużą dziewczynką i poradzę sobie na kolacji z
zabójczo

przystojnym

mężczyzną,

usłyszałyśmy

donośnyinatarczywysygnałdobywającysięztorby.

Spojrzałyśmynasiebiezdezorientowane.Telefon?O

tejporze?

Wykonującniemalkarkołomnąakrobację,mającąna

celusięgnięciepoaparat,zahaczyłamorękęAnn-Marie
ściskającą moje nieupięte jeszcze włosy. Efektem tego
działaniabyłgłośnyispektakularnyupadeknapodłogę.
Udałomisięjednakodebrać!

–

Adrianna,

słucham?

–

rzuciłam

szybko,

zastanawiającsięktoiwjakimceludomniedzwoni.

– Lee z tej strony. Przepraszam, że telefonuję na

krótko przed umówionym spotkaniem... – zaczął
przepraszającymtonem.

„Ale będę musiał odwołać naszą kolację” –

pomyślałam z lekką paniką. Moje obawy niestety
okazały się słuszne, bowiem po chwili usłyszałam jak
wypowiadadokładnietesamesłowa.

– Jestem zmuszony odwołać naszą kolację. Zdjęcia

dostarczone przez Philla Adamsa są po prostu
koszmarne! Nasz zleceniodawca, który od początku
forsowałkandydaturęakurattegofotografa,doszedłdo
wniosku,żewżadnymrazieniemożeużyćjegoujęćw
kampaniireklamowej–wytłumaczyłszybko.

–Rozumiem–odpowiedziałam,próbującnieokazać

zawodu, jakiego właśnie doznałam – Praca jest
najważniejsza. Prawdopodobnie zachowałabym się tak
samo.

– Adrianno, jest mi strasznie przykro. W firmie

panuje chaos. Musimy mieć nowe zdjęcia, a wierz mi,

nie jest łatwo znaleźć profesjonalnego fotografa
produktowego we wtorkowy wieczór. W dodatku
takiego, który mógłby wykonać sesję „na wczoraj”,
więc możesz zrozumieć... – przerwał tłumaczenia w
połowie zdania, nie dając mi nawet szansy na poznanie
jegomyśli.

W słuchawce usłyszałam głos mówiący coś

prawdopodobniewjęzykumandaryńskim,zaśtużprzed
sobą dostrzegłam pytający wzrok Ann-Marie, która
uzbrojonawgrzebień,szczotkęicałąarmięmetalowych
wsuwek do włosów czekała na dokończenie swego
dzieła. Przysłoniłam telefon dłonią i szepnęłam w jej
kierunkujednosłowo–„kłopoty”.

Zdezorientowana jeszcze bardziej wybałuszyła oczy

zezdziwieniaizaczęłanamigidomagaćsięrozwinięcia
mojejkrótkiejwypowiedzi.Uciszyłamjągestemdłonii
powróciłam do nasłuchiwania, kiedy Lee przypomni
sobie,żenadalniezakończyłpołączeniatelefonicznego
zemną.

–Jednokrótkiepytanie–rzekłnaglepoangielskuiw

okamgnieniu zrozumiałam, iż jest ono skierowane do
mnie – przeglądałaś ujęcia zrobione podczas środowej
sesji?

Yyyy, jak powiedzieć, że nie odrobiłam tej pracy

domowej? Chyba najlepiej zrobić to bez owijania w
bawełnę.

– Nie miałam na to czasu. Zgrałam kartę pamięci na

pendrive i w tej postaci miałam ci je dziś wręczyć –
odpowiedziałamzgodniezprawdą.

– O.K. – mruknął, intensywnie o czymś myśląc – nie

widziałem wprawdzie żadnej z twoich prac, ale mam
absolutnie szalony pomysł. Przyślę po ciebie kierowcę,
tylkotymrazempodajmiadres,bynieszukałcięwśród
przechodniów i przyjedź z tym nośnikiem do mnie do
firmy.Przejrzymyjerazemzmoimkontrahentem.Jeśli
znajdziemywnichtocoś,codanamnadzieję,żedasię
jeszcze uratować to zlecenie, to poprosimy cię o
zrobienie całej sesji. Jeszcze dziś wieczorem, jeśli to
możliwe.Codostawkidogadamysiępóźniej...–wjego
głosie przebrzmiewał czysty profesjonalizm, który
skutecznie

zamaskował

przyjacielską

nutę,

jaką

zwykłamsłyszeć,gdydomniemówił.

– Lee, nie jestem pewna czy... – zaczęłam niepewnie,

uświadamiającsobie,iżCollinsprawdopodobnieuważa
mnie za bardziej doświadczonego fotografa, niż jestem
wrzeczywistości.

„Ja?

Ja

miałam

zrobić

profesjonalną

sesję

produktową dla jakiejś ogromnej firmy jubilerskiej?
Przecież nie trzymałam zawodowo aparatu od czasów
praktykstudenckich!”

– Po prostu weź pendriva, aparat z obiektywami i

siebie.Resztązajmęsięja!Aterazpodyktujmiadres–
poleciłtonemnieznoszącymsprzeciwu.

Podałamnazwęinumerulicy,próbującjednocześnie

wybićmutenpomysłzgłowy.

–Porozmawiamyotympóźniej.–zbyłmnieszybko–

Samochód będzie na miejscu za dziesięć minut. Proszę,
zejdźnadółjaktylkobędzieszgotowa.Dozobaczenia.

W

telefonie

rozległ

się

przerywany

sygnał

zwiastujący koniec rozmowy. Odjęłam komórkę od
ucha i patrząc na nią z niedowierzaniem, zaczęłam
nerwowo chodzić po pokoju. To zmusiło Ann-Marie,
ściskającą nadal pukle moich włosów, do podobnego
zachowania.

– O matko i córko – westchnęłam po polsku,

przysiadając w końcu na krześle – w co ja się
wpakowałam?

– Nie mam pojęcia, co tam mamrolisz – ofuknęła

mnie szybko towarzysząca mi Australijka – ale byłoby
miło,gdybyśwyjaśniła,cowłaściwiesięstało!

Spojrzałamnaniąniewidzącymwzrokiem,niemając

pojęcia od czego powinnam zacząć. Sama nie
wiedziałam przecież, jakim cudem ten szalony pomysł
mógł się zrodzić w umyśle tak zrównoważonego i
doświadczonegobiznesmena,jakLee.

– Kolacja odwołana. Muszę natomiast zrobić pewną

sesję fotograficzną, od której jak zrozumiałam, zależy
przyszłośćprestiżowegokontraktu…

Ann-Marie z wrażenia przysiadła na skraju łóżka,

wypuszczając z rąk moje włosy. Kilka razy otworzyła

usta, próbując coś powiedzieć, ale po chwili
zrezygnowała i poderwała się z miejsca, by wrócić do
układaniafryzury.

– Kochana, nie wiem czy powinnam się śmiać, czy

gratulować pracy w Singapurze... Nie mniej jednak
cieszę się, że spośród wszystkich Couchsurfingowych
gospodarzy wybrałaś właśnie mnie. Wniosłaś ze sobą
ogromnądawkęradości,szaleństwaiprzyjaźniwmoje
życie.Aterazsiedźspokojnie,bojakrozumiemmusisz
być zrobiona na bóstwo nie na ósmą wieczorem, a na
teraz.

– Samochód będzie na dole za dziesięć – zerknęłam

nazegarek–nie,zasiedemminut.

–Zatemmamtrzyminutynawłosyichociażbylekki

makijaż. Cóż, podobno najskuteczniej działam pod
presją. Ty w tym czasie na spokojnie pomyśl czy masz
spakowanysprzęt.

Zakładając czarne pantofle na szpilce pożyczone od

Ann-Marie, ponaglałam ją i modliłam się, by sekundy
nagle zaczęły płynąć wolniej. Gdy tylko skończyła
swoje małe czary-mary, chwyciłam pendrive leżący na
nocnejszafceiwłożyłamgodojednejzprzegródek,tuż
obokwolnychkartpamięci.Zarzuciłamtorbęnaramięi
dopiero wtedy dostrzegłam w lustrze kontrast między
eleganckim strojem a nieco sfatygowanym materiałem
kryjącymsprzętfotograficzny.

– Cóż, nie jest to tradycyjna kopertówka, której

możnabybyłosięspodziewać,aleterazmodanakazuje
eksperymenty,więcbyćmożezapoczątkujesznowystyl
– zaśmiała się moja towarzyszka, widząc zmieszanie i
niepewnośćmalującesięnamojejtwarzy–lećjuż.Nie
możesz pozwolić, by twój książę z bajki czekał zbyt
długo.

– A.– M. postaram się wrócić jak najwcześniej –

zapewniłamją,kierującsięwstronędrzwi.

– Co pewnie się nie uda, skoro masz pracę do

wykonania – podsumowała szybko – Dostałaś swój
komplet kluczy, więc czuj się tu jak u siebie w domu.
Miło mi jest mieć taką współlokatorkę jak ty –
zapewniłaszybko,chcącrozwiaćmojeobawy.

– Uważaj, bo jeszcze uwierzę i posłucham –

zagroziłam, puszczając do niej oko – Lecę. Życz mi
powodzenia!

– Powodzenia! Oniemieją na widok twoich zdjęć,

zobaczysz–szepnęła,dodającmiotuchynaodchodne.

Wybiegającnaulicę,dostrzegłamznajomysamochód

i jego kierowcę. On też rozpoznał mnie bez trudu i
wprawnym, pełnym gracji ruchem otworzył drzwiczki
Bentleya,zapraszającmniedośrodka.

RozdziałXV

Sesjarazydwa

Znalazłamsięwtłumieludzi,spośródktórychmogłam
rozpoznać jedynie kilka twarzy. Pocieszającym faktem
byłoto,iżLeenieodstępowałmnienakrokodchwili,
gdy wkroczyłam do jego gabinetu. Kiedy dostrzegł
mnie w wieczorowym stroju i starannie ułożonej
fryzurze,uniósłwzachwyciebrwi,jednakpowstrzymał
się od osobistego komentarza, mając na uwadze
towarzyszące mu osoby. Po krótkiej prezentacji zapytał
o pendrive ze zdjęciami wykonanymi za kulisami
środowejsesji.

W czasie tych kilku sekund, kiedy to dane z

przenośnego czytnika wczytywały się do pamięci
komputera, oddechy pięciu osób zgromadzonych w
pomieszczeniu zamarły. Lee, Yu Tian, zleceniodawca,
czyli pan Tian Xiong, jego szef sprzedaży oraz
mężczyzna,

którego

imienia

i

stanowiska

nie

dosłyszałam,oczekiwalinapierwszeujęcie.

Ostatniekliknięciemyszkiifotografiapojawiłasięna

ekranie.Uznaniezebranychprzedstawicielipłcimęskiej
wzbudziło zdjęcie modelki przygotowywanej do sesji i

jejzalotnyuśmiechskierowanywstronęobiektywu.

– Pragnęłabym tylko zaznaczyć, że są to surowe

zdjęcia,bezżadnej,nawetwstępnejobróbki–szepnęłam
nieśmiało,próbująctłumaczyćniedoskonałościbalansu
bielidostrzegalnenafotografii.

– Oczywiście. Pan Lee poinformował nas o tym. Nie

mniej

jednak

chcielibyśmy

zobaczyć

resztę

–

odpowiedział mi uprzejmym tonem menadżer firmy
jubilerskiej,przybliżającsiędoekranu.

Kliknięcie za kliknięciem przed moimi oczyma

przewijały się kolejne zdjęcia, na których można było
dostrzec beztroskę modelek, radość makijażystki i
fryzjerkiorazzwykły,nieudawanykobiecyzachwytnad
wyjątkowymi precjozami, które dopiero miały zostać
zaprezentowaneszerszejpubliczności.

Na

ekranie

pojawiła

się

dziewczyna,

którą

sfotografowałam na chwilę przed wkroczeniem pod
obstrzał niemiłościwego aparatu środowego fotografa.
Blondynka, w pełni wyluzowana, zapozowała w
pięknym naszyjniku z fioletowego złota, posyłając w
moją stronę nie tylko czarujący, pełen zmysłowości
uśmiech,aleipocałunekuwiecznionyprzezmójaparat.

– I o to mi chodziło od początku! – stwierdził

wyraźnie zadowolony Tian Xiong, wskazując na
komputer – młodzieńczo, świeżo, bez wydumanego
napuszenia! Proszę zaznaczyć to zdjęcie, obrobić i
wykonaćtakichwięcej.

–Faktycznie–zgodziłsiędrugizobecnych–muszę

przyznać,żemapaniokodoniebanalnychujęć.Wtym
roboczymfolderzeznajdziemyprawdopodobniejeszcze
kilkafotografiinadającychsiędonaszegokatalogu.

–Mówiłemwam,żegdyjawybiorękogoś,tobędzie

towłaściwaosoba–stwierdziłzadowolonyLee,kładąc
mirękęnaramieniu.

– Rzeczywiście – Yu Tian zabrała niespodziewanie

głos – wczoraj spotkałam panią fotograf na lotnisku.
WracałazsesjinaBali.

Mężczyźni odwrócili się w stronę pięknej asystentki

Collinsa, by po chwili przenieść pytający wzrok na
mnie.

–Nicotymniewspomniałaś!–stwierdziłLee–Jak

to się stało, że nawet moja prawa ręka lepiej orientuje
sięwtwoimgrafiku?

– Można wiedzieć, kto był zleceniodawcą? – wszedł

mu w słowo drobny mężczyzna reprezentujący firmę
złotniczą.

Notomaszbaboplacek!Jakztegowybrnąć?Pomoc

przyszła z najmniej oczekiwanej strony, bowiem od
osoby,którawpakowałamniewcałytenambaras.

–Mijałyśmysięwczorajnalotnisku.Odprowadzałam

ojcanasamolot.AsystentkapaniDrynskyejwspomniała
o tym zleceniu – poinformowała szybko, przekręcając
do granic możliwości moje nazwisko. Swoją drogą

zaskoczyła mnie, że w ogóle zadała sobie trud, by je
zapamiętać.

–Przyjaciółka–sprostowałamnatychmiast,niechcąc

udawać kogoś, kim absolutnie nie jestem – a zlecenie
było dla osoby prywatnej i nie widzę celowości
ujawnianiapersonaliówmojegokontrahenta–dodałam
szybko,niechcączmyślaćszczegółów,którychpóźniej
bymniespamiętała.

Wystarczyło, że wszyscy obecni mieli mnie za

czynnego zawodowo profesjonalnego fotografa, a nie
za absolwentkę studiów, która ostatnie lata spędziła za
biurkiem korporacji, wklepując ciągi bezsensownych
danych.

– Oczywiście. Rozumiem, że w tym zawodzie

dyskrecja to podstawa – zgodził się Tian Xiong, który
jeszcze chwilę temu chciał poznać szczegóły mojej
domniemanejpracynaBali–przejrzyjmyszybkoresztę
ujęć i jeśli dojdziemy do porozumienia w sprawie
honorarium, to przystąpimy do sesji. Ja w tym czasie
wydam polecenie, by dostarczono nam potrzebną
biżuterięisprowadzonomodelki.

– Honorarium to nie problem. Będzie mi miło

poratowaćLeewpotrzebie–szepnęłam,niewiedzącjak
wybrnąćzkłopotliwejsytuacji.

– Chciałbym mieć takie kontakty – mruknął z

uznaniem mężczyzna, zerkając to na mnie, to na szefa
agencji

reklamowej,

z

którą

przyszło

mu

współpracować.

– Szczęście, karma albo pozytywna energia –

podsumował w tym czasie Collins, zerkając na mnie z
uśmiechem – Faktycznie szczęśliwie się złożyło, że
AdriannajestakuratprzejazdemwSingapurze.

Mężczyźni spojrzeli na niego zaskoczeni, jakby

dopiero teraz dowiedzieli się, iż nie działam na
lokalnymrynkuzawodowym.

– Tylko przejazdem? Nie będę mieć zatem okazji

współpracować z panią przy przyszłych zleceniach? –
spytałlekkoniezadowolony.....

–MieszkamipracujęwPolsce–wyjaśniłamszybko,

chcącrozwiaćwszelkiewątpliwości.

– O ile efekt naszej współpracy okaże się dla obu

stronsatysfakcjonujący,tozgodzisiępaniprzyleciećna
następną

sesję,

prawda?

Oczywiście

pokryjemy

wszystkie koszty. Chciałbym, aby wszystkie kolejne
kampaniewykonywanebyływtejsamejstylistyce,przez
tegosamegofotografa...

–Jeślizajdzietakapotrzebainieznajdziepannikogo

innego, to myślę, że uda się coś zorganizować. Zanim
jednak będziemy czynić tak daleko idące plany, może
skończymy przeglądanie zdjęć ze środy. Jak na razie
bowiemtylkojednoujęcieprzypadłopanomdogustu–
rzekłam.

Wśród dziesiątek fotografii wybraliśmy jeszcze

siedem innych mających potencjał do znalezienia się w
końcowymprodukcie.

Tuż przed jedenastą wieczorem wkroczyłam do

znajomego studia fotograficznego zorganizowanego w
sali

na

końcu

holu.

Chwyciłam

swój

aparat

fotograficzny, z tęsknotą zerkając w stronę sprzętu
zabezpieczonego w szafce ustawionej w rogu. Próbne
zdjęcia i wybadanie samego światła i jego rozłożenie
wolałam jednak zrobić dobrze znanym mi sprzętem.
Miałam świadomosć, iż pozwoli mi to wychwycić
wszelkie niedoskonałości w ustawieniu lamp, parasoli i
innego wyposażenia kryjącego się w tym niepozornym
wnętrzu.

Modelki wykazały się pełnym profesjonalizmem,

stawiającsięnasesjęcałkiemwypoczęteiświeżemimo
późnej pory. Dwie z nich rozpoznało mnie i podeszło
sięprzywitać.Jednazaczęłanawetrozpytywaćozdjęcia
zrobionewśrodę.

– Zapomnijmy o ostatniej sesji – poprosiłam – tym

razem nie będzie napuszenia, sztucznych póz i
wydumanych

min.

Chcemy

powiewu

świeżości,

spontaniczności,alewzbogaconegoelegancjąiszykiem
przynależnymdrogimkamieniomicennemukruszcowi
–wyjaśniłamwskrócieswojeoczekiwania.

Spoglądając na dziewczyny, wcisnęłam przycisk

projektora i wyświetliłam na białym ekranie kilka
wybranychwcześniejfotografii.

– Zrobione wśród żartów, bez sztywniactwa i

przekombinowanych

akrobacji

–

kontynuowałam

zdecydowanymtonem–Niechpozowaniestaniesiędla
was okazją do zabawy i ukazania dziewczęcej strony
waszejosobowości.

–Świetnypomysł–TianXiongwszedłmiwsłowo–

otochodziłomiodsamegopoczątku!

Odwróciłam się w jego kierunku i spiorunowałam

wzrokiem.Przerwałminietylkowypowiedź,aleiciąg
myślowy, z którego miał się narodzić pomysł na jak
najlepsze ukazanie nie tylko piękna przedmiotów, ale i
dziewczyn, które z pełnym poświęceniem zdecydowały
sięzarwaćprzynajmniejczęśćnocy.

– Szybki makijaż i zabieramy się do pracy –

poleciłam – a ja w tym czasie wykonam kilka zdjęć
próbnych – skłamałam gładko, nie zdradzając swoich
prawdziwychzamiarów.

Stylistki zdziwiły się nieco, gdy poleciłam założyć

naszyjniki, bransoletki, kolczyki i pierścionki zanim
zakończyły charakteryzację poszczególnych dziewczyn,
jednakwykonałymojepoleceniebezsprzeciwu.

Krążąc między przygotowującymi się pięknościami,

naciskałam spust migawki niemal z prędkością światła.
Wiedziałam, iż mam niepowtarzalną szansę wydobyć z
nich prawdziwy, nieskrępowany niczym entuzjazm,
który zostanie skrzętnie skryty, gdy tylko staną w
pełnymświetlereflektorów.

Uchwyciłammoment,gdyjednazdziewczątdlażartu

przypudrowuje nos koleżanki noszącej delikatny
łańcuszekzfantazyjnązawieszką,przywodzącąnamyśl
egzotycznegomotyla.

Utrwaliłam również radosny, pełen uczucia uścisk

sióstr dodających sobie otuchy przed sesją, która w ich
odczuciu mogła okazać się przełomowa dla ich
wspólnej

kariery.

Moment

później

błyszczące

pierścionki zdobione diamentami lśniły na ich palcach
splecionychzesobąwgeściemobilizacji.

Wyrwałam z zadumy zamyśloną modelkę, która w

marzeniach przeniosła się w pobliże narzeczonego.
Podobno nie był on zadowolony z jej pozowania o tak
później porze. Jej tęskne, pełne czystej, nieskażonej
niczym miłości spojrzenie podkreślało delikatność i
ulotnośćkolczykówzdobiącychjejuszy.

Trudno mi powiedzieć, ile trwały zdjęcia próbne,

któretaknaprawdębyłyzasadniczączęściąsesji,jednak
zniecierpliwionaminaTianXiongapodpowiedziałami,
że starszy mężczyzna chciałby przystąpić do właściwej
pracy.Chcącniechcącpostanowiłamwięcwtajemniczyć
gowmójplan.

–Dziewczyny,ostatniachwilaoddechuizaczynamy–

oznajmiłam – W międzyczasie chciałabym z panami
przedyskutować kilka kwestii. Możemy przejść do
twojegogabinetu,Lee?

–Jasne,jeślitylkoczujesztakąpotrzebę–zgodziłsię

niecozdezorientowany–Chodźmy.

Całe towarzystwo popatrzyło na mnie jak na

nieszkodliwądziwaczkęmającąpotrzebęodczynićczary
przed przystąpieniem do pracy, której po niej
oczekiwano.

Bez słowa wyjęłam kartę pamięci z aparatu,

włożyłam ją do czytnika w komputerze i wyświetliłam
pierwszezkilkuujęć,którewmoimodczuciumogłysię
okazaćprzysłowiowymstrzałemwdziesiątkę.

Lee, Yu Tian, Tian Xiong oraz menadżer wstrzymali

oddechy.

–Genialne!–wyszeptałCollins.

– Pani zdążyła już zrobić całą sesję? – spytał z

nieskrywanympodziwemjedenzmężczyzn–Myślałem,
żetobyłytylkozdjęciapróbne!

– Chodziło mi o to, by dziewczyny nie były

skrępowane. Zresztą, po co komu milion kolejnych
pozowanychisztywnychzdjęć?

–Toczystaeksplozjaenergii–przyznałTianXiong,

zerkajączpodziwem–możemyzobaczyćkolejne?

– Jasne. Pamiętajmy jeszcze, że natężenie światła czy

koloru

zmieni

się

nieco

podczas

obróbki

–

przypomniałam po raz kolejny tego wieczora – więc
pewneniedociągnięciastanąsięniewidoczne.

– Nie dopatruję się tu żadnych słabości – zaznaczył

właścicielfirmyjubilerskiej.

–Uratowałaśnas–szepnąłLeetakcicho,żetylkoja

mogłamgousłyszeć.

Odwróciłam nieznacznie głowę i poprzez grzywę

złotych włosów, spojrzałam w jego przepastne, ciemne
oczy, w których dostrzegłam malujący się szacunek i
wdzięczność.

– Koniec zachwytów. Sprawdźmy czy potrzeba nam

jeszcze jakichś ujęć. Dochodzi już pierwsza w nocy i
myślę, że nie ma potrzeby trzymać tylu osób w pełnej
gotowości, jeśli mamy wystarczającą ilość materiału
fotograficznegoniezbędnegodokampaniireklamowej.

– Talent i rozsądek w jednym. – podsumował Tian

Xiong natychmiast – Szkoda, że nie możemy mieć tu
paninastałe–westchnąłprzeciągle.

– Bez przesady, Singapur kształci świetnych

fotografów – rzekłam speszona tymi wszystkimi
komplementami.

Podłuższejdyskusjizgodziliśmysię,iżdlapewności

wykonam jeszcze kilka „pozowanych”, ale nie
pozbawionychlekkościzdjęćinatymskończymypracę.

Leżąc już w łóżku, w mieszkaniu Ann-Marie,

przywołałam

w

myślach

chwile

spędzone

na

fotografowaniu. Nawet jeśli nie uda mi się znaleźć
posady w wyuczonym zawodzie, tym razem na pewno
nie będę sięgać po aparat tylko w okazjonalnych
przypadkach. Profil na portalu fotograficznym i może

własna strona z portfolio to pierwsze rzeczy, jakie
załatwię po powrocie do ojczyzny. Może nawet
umieszczęwCVdzisiejsząsesję,jeślitylkoLeezgodzi
się dać mi referencje. Na pewno wywoła ona
zainteresowaniepotencjalnychpracodawców.

Nie był to dobry moment na czynienie planów.

Dochodziłajużczwartanadranem,ajamusiałamwstać
na czas, by przy śniadaniu opowiedzieć o wszystkim
Ann-Marie i przygotować się do kolejnej wizyty w
biurze

Collinsa.

Skoro

byłam

uznawana

za

profesjonalistkę w swej dziedzinie, to właśnie tak
powinnamsięzaprezentować.

Zasnęłammarzącoczarnychoczachwpatrzonychwe

mnie nie tyle z uznaniem, co z miłością, którą
chciałabymwnichujrzeć.

–Kawakawą,aletymilepiejopowiadaj,cosięstało?

Naprawdę zrobiłaś dla nich całą sesję reklamową?
Chociaż zapłacili ci przyzwoitą stawkę czy też
wykorzystali słabość do przystojnego Lee? – zasypała
mnie pytaniami, odsuwając, ku memu zaskoczeniu,
filiżankęzgorącym,ciemnympłynemzdalaodsiebie.

–Tak,zrobiłamcałąsesję.Muszętylkoobrobićdziś

wybrane ujęcia w Photoshopie i koniec. Nie, nie
rozmawialiśmy jeszcze o pieniądzach i, mówiąc
szczerze, nie jest to jakaś pierwszorzędna kwestia. –
lekko nagięłam fakty – Bardziej zależy mi na
referencjach,któremogąmidaćpracępopowrociedo

kraju...

Ann-Marieuciszyłamniegwałtownymgestemdłoni,

podeszła na odległość zaledwie kilku centymetrów i
postukałamniedelikatniewczoło.

–

Przyjaźń

przyjaźnią,

fatalne

zauroczenie

przystojniakiem o urodzie filmowego amanta swoją
drogą,aleodwaleniekawałurobotyzafriko,tojużinna
historia!Pocomaszszukaćpracywdomu,jeśliztakim
zapleczemmożeszznaleźćcośwśródrekinówreklamy?
Będzieszmusiaławłożyćdużopracy,bywyróżnićsięna
rynku, ale pierwsze kroki już za tobą. Obstawiałabym
Anglię,FrancjęlubStany.Tammasznajwiększeszanse.
Ba,ktowieczytu,wSingapurze,nieznalazłbysięktoś
zainteresowany

wschodzącą

gwiazdą

fotografii

reklamowej...

–Przestań,bojeszczeciuwierzę–uciszyłamjąnieco

speszona – Lepiej powiedz mi, jak udała się randka z
Alanem – zagaiłam naprędce, zmieniając temat
rozmowy.

–Spotkaliśmysię,zjedliśmychińszczyznę,poszliśmy

na spacer po Marinie. Nic specjalnego. Skoro już
uparłaś się nie rozmawiać o kwestiach finansowych, to
powiedź mi chociaż, co zamierzasz założyć dziś na
spotkanie z szanownym panem Lee i szychami
jubilerskiegoświatka.

–Niemampojęcia.Zresztązałożęcokolwiek.Idętam

tylko zrobić obróbkę – wzruszyłam ramionami,

bagatelizująctenaspektsprawy.

– Po moim trupie! – oświadczyła, ciągnąc mnie w

kierunku sypialni – czarne spodnie i biała koszula, jak
ostatnim razem. Dobierzemy tylko inne dodatki i
zrobimycośzwłosami–zakomenderowała–niemamy
zbytwieleczasu,boniemogęsięspóźnićdopracy.

Ann-Marie wyszła punktualnie, zostawiając mnie

nadal wpatrującą się w swoje własne odbicie w lustrze.
Chciałabym nauczyć się od niej paru sztuczek
stosowanychwdoborzedodatków.Mimo,iżzałożyłam
teoretycznie to samo ubranie, co tydzień temu,
wyglądałam

zupełnie

inaczej,

chociaż

równie

efektownie. Z uśmiechem na ustach zebrałam swoje
rzeczy i wolnym, niemal spacerowym krokiem
ruszyłam w stronę biurowca, w którym mieściła się
siedzibafirmynależącejdorodzinyCollinsa.

RozdziałXVI

Paktonieagresji

Odebrałam przepustkę od portiera i ruszyłam w
kierunku windy, która miała zawieźć mnie na jedno z
najwyższych pięter. Zanim znalazłam się na miejscu,
nadal czując ruch unoszący mnie w górę, odetchnęłam
głęboko i spróbowałam uspokoić przyśpieszoną akcję
serca. Wszystko będzie dobrze! Kilka godzin pracy,
pożegniezLeeiostatniwieczórwSingapurze.

Bajka dobiega końca. Kopciuszek wraca do domu

macochy, by wspominać minione chwile. Tym razem
publiczność

musi

obyć

się

bez

szczęśliwego

zakończenia – pomyślałam, uśmiechając się nieco
złośliwie – i tak wykorzystałam swój fart ponad
przewidzianemaksimum.

Drzwi rozsunęły się bezszelestnie, ukazując mi

korytarz, po którym kręciło się kilkanaście osób
próbującychuciecprzedgniewempoirytowanegoszefa.

– Spróbujcie jeszcze raz! Musi odebrać ten cholerny

telefon.Przecieżniezapadłasiępodzie...–wrzeszczał,
lecznamójwidokprzerwałwpółsłowa…

Podszedł do mnie żwawym krokiem, jakby nie

wierzącwłasnymoczom.

– Od dwudziestu minut próbuję się z tobą

skontaktować! Myślałem, że coś się stało! Kierowca
czekającyprzeddomemtwojejprzyjaciółkipowiedział,
żewmieszkaniunikogoniema.

– Bo to prawda – odparłam z uśmiechem, mając

nadziejęudobruchaćgopogodnymusposobieniem–nie
mogłam spać po ostatniej nocy, więc wybrałam się na
małyspacer.Wieszprzecież,żetocałkiemniedaleko,a
tyniewspominałeśnicosamochodzie.

– Myślałem, że to oczywiste! – wszedł mi w słowo,

nadalniepanującnadnerwami.

– Nie dla mnie. Zresztą nieważne. Przecież dotarłam

namiejsceoczasieiwjednymkawałku,atosięliczy.

Usłyszałam cichy śmiech dochodzący zza moich

pleców. Odwróciłam się gwałtownie i stanęłam twarzą
w twarz z Yu Tian, która, ku memu absolutnemu
zaskoczeniu,szczerzesiędomnieuśmiechała.

– Uważaj! Lee nie lubi, gdy się z niego żartuje.

Zwłaszcza w sprawach zawodowych. Obrał sobie za
punkthonorurozwójfirmy,cooczywiściejestprofitem
idlamojejrodziny.

– Myślę, że wybaczy mi moją niesubordynację i

przechadzkę

po

mieście

–

rzekłam

do

niej

konspiracyjnym tonem, zastanawiając się dlaczego

naglestałasiędlamnietakamiła.

Mężczyzna, o którym właśnie plotkowałyśmy, stanął

między nami, rozdzielając nas niczym mur. Była to
prawdopodobniepróbapowstrzymaniadalszejwymiany
zdań.

– Koniec tych babskich pogaduszek. Yu Tian, zdaje

się,żeprosiłemcięoprzygotowaniekilkudokumentów.
Amożedziśpostanowiłaśwziąćsobieniecowolnego?

Speszonadziewczynaskłoniłasięnaznakszacunkui

ruszyła w stronę gabinetu, mrucząc pod nosem jakieś
niezrozumiałe słowa. Gdy tylko zniknęła za solidnymi
drzwiami,Collinspodszedłdomnie,objąłramieniemi
delikatniepokierowałmniewstronęjednegozpokojów.

– Wyglądasz dziś wyjątkowo pięknie – mruknął, gdy

zostaliśmy sami – chociaż nie da się ukryć, iż
wczorajsza kreacja powaliła mnie na kolana. Jesteś
niezwykłą kobietą... – zaczął, zerkając na mnie spod na
wpółprzymkniętychpowiek.

Zabrakło mi języka w buzi. Tego typu powitania się

nie spodziewałam! Jednocześnie doszłam do wniosku,
że już za długo byłam grzeczna i układna. Pora, by
poznałmojądrugątwarz–pracoholikaperfekcjonisty!

– Oczywiście – zgodziłam się, nie kryjąc

zarozumialstwa–Ktoinnyzrobiłbynapoczekaniusesję
opierwszejwnocy.Aledośćomnie.Zabierajmysiędo
pracy. Potrzebny mi szybki komputer, czytniki, morze

kawy,atakżecośsłodkiegoispokój.

–Tylkotyle?–spytał,unoszącprzytymjednązbrwi

–Mojetowarzystwojestzbędne?

– Wybacz, ale na etapie edycji nie lubię, gdy ktoś

zaglądamiprzezramię.

–Musimynabieżącokontrolowaćpostępy...

–Pracujęsama,bezwidowni–odparłamhardo.

– Jesteś dobrą negocjatorką. Powinienem był o tym

pamiętać – pochwalił – Zostawiam cię samą, a za kilka
minutktośpodrzucicichińskieciasteczka...

– Z przepowiednią? – weszłam mu w słowo, nie

mogącpowstrzymaćsięoddrobnegożartu.

–Jeślitylkozechcesz,toczemunie.Myślałemjednak

ojakichśspecjałachzpobliskiejcukierni...

– Lee, cokolwiek słodkiego i w dużych ilościach

będzie dobre. Do tego karmelowe latte – poprosiłam,
zastanawiającsięczyodrobinęnieprzeginam.

–Miłejpracy–rzekł,wychodząc.

Zostałam sama. Spojrzałam na stojący przede mną

komputeribezchwilizwłokiotworzyłamedytorzdjęć.
Aż dziw, że pewne rzeczy zakodowane przed laty nadal
tkwią w podświadomości człowieka tak mocno, jakby
były wykonywane niemal codziennie. Poczułam lekki
dreszcz podekscytowania związany z wyzwaniem,
któremuprzyszłomistawićczoła.

Szybkim ruchem kursora otworzyłam katalog z

wybranymi ujęciami i rozwinęłam pierwsze z nich. Na
ekranie pojawiła się uśmiechnięta twarz modelki,
dopraszającsięzaledwieolekkąkorektębezingerencji
wsamątreśćfotografii.

Balans bieli, natężenie kolorów, ostrość. Z każdym

kolejnym kliknięciem myszki kobieta na szklanym
ekranie stawała się tak bardzo realna, iż chciałoby się
dotknąćjejdłonią.

Pracęprzerwałomicichepukaniedodrzwi,którepo

chwili otworzyły się niemal bezszelestnie. Odrywając
wzrok od komputera, przeniosłam spojrzenie na Yu
Tian ściskającą w dłoni ogromny kubek i pudełko
przewiązaneczerwonątasiemką.

– Kawa i ciastka – oznajmiła, tłumacząc swoją

obecnośćwpokoju.

–Dziękujęserdecznieiprzepraszamzakłopot.

Kobietapodeszłapowolnym,dostojnymkrokiem,nie

spuszczajączemniewzrokunawetnamoment.

–Trudnocięrozgryźć–stwierdziłaniespodziewanie.

Tymi trzema słowami zaskarbiła sobie całą moją

uwagę, chociaż trudno mi było powiedzieć, co tak
naprawdęmiałanamyśli.

–Słucham?

– Kiedy pojawiłaś się w naszym życiu, sądziłam, że

jesteśfantazjąLeedotyczącąjegoamerykańskiejduszy.

Przez chwilę nawet obawiałam się, iż pokrzyżujesz
planymojegoojcaimoje...

–YuTian,naprawdęniewiem,doczegozmierzasz...

– skłamałam gładko, nie chcąc w ogóle prowadzić tej
dziwnejrozmowy.

– Wiesz – zaprzeczyła szybko – Okazało się jednak,

że jesteś kimś więcej. Być może uratowałaś prestiż
naszejfirmy,przezcozasługujesznamójszacunek...

– Nie sądzę, by ta konwersacja miała jakikolwiek

sens... Jutro wracam do swojej ojczyzny, setki
kilometrów

stąd...

Nie

zamierzam

krzyżować

czyichkolwiekplanów.

–Teplanysąjużtylkowspomnieniem.Zrozumiałam,

że Lee nigdy nie będzie mój. Zbyt duża część jego
charakteru należy do kultury zachodniej. Chyba nie
powinnam się temu dziwić – w końcu jego ojciec miał
silnywpływnajegowychowanie.

–Jestemtutylkopoto,byzrobićkorektęzdjęćijak

tylko skończę, to zamierzam cieszyć się ostatnimi
godzinami moich wakacji – rzekłam, podrywając się z
obrotowego fotela, na którym do tej pory siedziałam –
Naprawdę

nie

interesuje

mnie

podrywanie

czyichkolwiek narzeczonych, czy to prawdziwych, czy
tylko wyimaginowanych! Przepraszam cię bardzo, ale
muszęwracaćdopracy–dodałamniecozdenerwowana,
wyrywającjejzdłonikubekzkawą.

Siadłam na swoim miejscu, odwróciłam się do niej

tyłem i wbiłam wzrok w ekran komputera. Miałam
nadzieję, iż ta egzotyczna piękność zrozumie aluzję i
zostawimniesamą.

– To jedno z twoich zdjęć? – spytała w tym czasie,

podchodząc do mnie bliżej – Jest fantastyczne. Teraz
rozumiem,dlaczegoLeecięzatrudnił.

– Pan Collins nie jest moim pracodawcą, czyżbyś o

tym zapomniała? – mruknęłam, chcąc przypomnieć jej
kilka faktów – To tylko przyjacielska przysługa i nie
zamierzamprzyjąćzaswojąpracężadnejpłatności.

–Jesteśdumnąkobietą–stwierdziłaniespodziewanie

– być może nieco zakompleksioną, ale twardą i pewną
siebie. Chyba dlatego trudno cię zaszufladkować.
Wymykaszsięwszelkimklasyfikacjom.

– Wybacz, ale nie mam ani ochoty, ani czasu na

szarady. Od pierwszej chwili, gdy mnie zobaczyłaś,
pałałaś do mnie niezrozumiałą dla mnie nienawiścią,
którabyławyczuwalnachybadlawszystkichwokółnas.
Dlaczego zatem na pożegnanie zafundowałaś mi tę
niezwykłą pogawędkę? – spytałam, odkrywając swoje
prawdziweodczuciaimyśli.

– Bo uznałam cię za równorzędnego przeciwnika,

chociażtaknaprawdęniejesteśmywrogami.Podziwiam
cię! Jesteś profesjonalistką, która nie straciła nawet
krztynyswojejkobiecości...

Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć na ten

niecodziennykomplement,YuTianukłoniłasięlekkoi
wyszła z pokoju. Zostałam sama przed komputerem
domagającymsięmojejuwagiizgorącąkawąparzącą
mojąprawądłoń.

Zapisałam ostatnie ze zdjęć i zamknęłam folder

zatytułowany „Gotowe”. Przetarłam oczy i opadłam na
blat biurka, marząc o chociażby kilkuminutowej
drzemce.Zmęczenieizbytkrótkanocdałyosobieznać,
ścinającmniekompletnieznóg.

Zmusiłam się do podniesienia głowy i skopiowania

efektu pracy na niewielki pendrive leżący tuż przede
mną. Jeszcze tylko spotkanie z Lee, Tian Xiong oraz
resztą jubilerskiej spółki i będę mogła wrócić do
niewielkiego mieszkanka Ann-Marie i odpocząć przed
ostatnimwieczoremwakacji.

Odkryłam,żewspółczesnyKopciuszekniepotrzebuje

balu i księcia, który na białym rumaku przemierzałby
królestwo w poszukiwaniu właścicielki kryształowego
pantofelka. Dziś raczej niezbędna jest pewność siebie,
odnaleziona chociażby na skutek niesamowitych
zbiegów okoliczności; wiara we własne możliwości i
marzenia,któremożnaspełnić.

Z nową dawką energii poderwałam się z miejsca i

ruszyłam w stronę gabinetu sprawcy całego tego
zamieszania.Zapukałamcichoizanimjeszczezdążyłam
nacisnąćnaklamkę,ujrzałamjegouśmiechniętątwarzw

otwierającychsiędrzwiach.

–Gotowe?

Skinęłam głową, bez słowa wręczając mu nośnik

pamięcizwyczekiwanymiprzezwszystkichzdjęciami.

Pochwiliujrzałampierwszeujęciewyświetloneprzez

projektor na białym ekranie rozwieszonym na
przeciwległej

ścianie.

Roześmiane

twarze

sióstr

ozdobionych

elegancką

biżuterią

wypełniły

pomieszczenie pozytywną energią i wyczuwalną
radością.

– Lee! Masz kontrakt na wyłączność! – mruknął

zachwyconyTianXiong.

– Proszę pana, może wstrzymamy się z daleko

idącymi

obietnicami...

–

zaoponował

jeden

z

menadżerów firmy, próbując wpłynąć na swojego
zwierzchnika.

– Skupmy się na prezentacji – uciszył ich szybko

Collins,zerkająctonazdjęcie,tonamnie.

Jego oczy wyrażały znacznie więcej, niż słowa.

Dostrzegłamwnichtesameemocje,któretargałyjego
duszą na lotnisku, tuż przed tym jak mnie pocałował.
Jednocześnie zauważyłam też nutę smutku, podobną do
tejtowarzyszącejopowieściomatce.

Zmieszana odwróciłam wzrok, koncentrując się na

innych osobach zgromadzonych w pokoju. Modliłam
się, bym mogła opuścić ten biurowiec jak najszybciej i

zapomnieć o pragnieniach, których nawet nie miałam
odwaginazwać.

–Świetnie–rzekłTianXiong,kiedyprojektorzostał

wygaszony

–

skoro

zaakceptowaliśmy

zdjęcia

przeznaczone do kampanii reklamowej i katalogu, czas
zająć się wynagrodzeniem naszej utalentowanej pani
fotograf...

– Proszę jedynie o referencje – szepnęłam, mając

nadzieję, iż taka bezpośrednia prośba nie narusza
żadnych lokalnych norm kulturowych – Praca dla
państwabyładlamnieczystąprzyjemnością.

Mężczyźnizebraniwsalispojrzelinamnietak,jakby

właśniesięprzesłyszeli.Cóż,byćmożepowinnambyła
poowijać nieco w bawełnę, jednak na swoją obronę
miałam fakt, iż było to moje pierwsze zetknięcie ze
światembiznesu!

Pierwszy zaoponował Lee, któremu natychmiast

zawtórował

Tian

Xiong,

wyjaśniając

dokładnie,

dlaczegoniemogąprzystaćnamojąpropozycję.Sumy,
które padły podczas dyskusji obydwu mężczyzn
sprawiły,iżnaglezakręciłomisięwgłowie.Byłyzbyt
wysokie, nawet w porównaniu z moimi najśmielszymi
oczekiwaniami.

– Jesteście niezwykle szczodrzy, ale wykonując tę

sesję nie myślałam o jakiejkolwiek finansowej
gratyfikacji. Lee okazał mi wiele sympatii i ciepła,
pokazując,żeSingapurmożesięstaćdomemzdalaod

domu.Źlebymsięczułabiorącpieniądzeodkogoś,kto
obdarzył mnie taką sympatią. W moim kraju jest to
traktowane na równi ze znieważeniem przyjaźni –
rzekłam, naginając fakty w nadziei, że ta bezsensowna
dyskusjawreszciesięzakończy.

Pierwszy poderwał się szef firmy jubilerskiej i

niespodziewanie, chyba dla wszystkich, pokłonił się
lekkoprzedemnąiprzemówiłściszonymtonem.

– Proszę wybaczyć. Nie mieliśmy pojęcia, iż nasza

propozycja może okazać się dla pani obraźliwa.
Zapomnijmy więc o niej, winiąc o to nieporozumienie
różnice kulturowe – rzekł uroczyście – Jeszcze dziś
doręczymy odpowiednie referencje, jeśli takowe panią
zadowolą. Daję na to moje słowo honoru. Pozwolę
sobiejednakpodziękowaćzatecudownezdjęciamałym
drobiazgiem wykonanym w naszym atalier – zastrzegł
od razu – jednocześnie dodam, iż obrażę się, jeśli
odrzucipanitengestprzyjaźni.

Kompromis

to

podstawa

kontaktów

między

przedstawicielami różnych nacji. Potrafi budowac
mosty, jakże więc mogłabym się przeciwstawić takiej
propozycji?

– Jestem niezmiernie wdzięczna i dziękuję z góry za

ową niespodziankę, która będzie dla mnie pamiątką
naszejwspółpracy.

Tian

Xiong

uśmiechnął

się,

wyraźnie

usatysfakcjonowany

moją

odpowiedzią.

Wyraz

zaniepokojeniapomieszanegozobawaminaglezniknął
zjegooblicza.

– Doskonale! Mój asystent – tu wskazał mężczyznę,

którego imienia wczoraj nie zapamiętałam – Pozwoli
sobiezapisaćdokładnąpisowniępaninazwiska.

–Oczywiście–zgodziłamsięochoczo–zdajęsobie

sprawę,iżniewątpliwiejestonotrudne.

–Adrianno,zostajenamdoomówieniamójprezent–

rzekł Lee, zwracając się do mnie – ale myślę, że
przedyskutujemy

to

na

późnym

lunchu,

bo

nieprzyzwoitością byłoby trzymanie cię tu dłużej bez
odpowiedniegoposiłku.

Westchnęłamciężko,niemogączrozumieć,dlaczego

chcą mi się na siłę odpłacić za coś, co zrobiłam z
przyjemnością.

– Dobrze, niechaj lunch będzie wkładem w całe to

przedsięwzięcie.Podwarunkiem,żeityniezapomniszo
jakiejś zgrabnej pisemnej rekomendacji. Przyda mi się
onapodczasszukaniawPolscenowejpracy.

Moje

słowa

wywołały

zdziwienie

zebranych

mężczyzn, którzy szybko wymienili zaskoczone
spojrzenia. Tian Xiong wypowiedział przy tym kilka
niezrozumiałychdlamniesłów.

– Nie przeinaczaj mojej wypowiedzi – zaśmiał się w

tym czasie mój rozmówca – na posiłek zapraszam cię
jakoprzyjaciel...

–Jesteśniemożliwy,wieszotym?–spytałamlekkim

tonem, który sam przed chwilą nadał całej tej dyskusji,
nie

zważając

na

obecność

swoich

partnerów

biznesowych.

– I właśnie za to mnie kochasz – odparował

natychmiast,szerokosięprzytymuśmiechając.

Powiedzieć, że mnie zamurowało, to tak jak

stwierdzić, że tsunami pustoszące całe wybrzeże jest
jedynie nieco większą falą na powierzchni spokojnego
oceanu.

Postanowiłam po prostu wyśmiać jego słowa,

podkreślającjakbardzownieniewierzę.

–Jasne–mruknęłamprzeciągle–pewniemówiszto

każdemufotografikowi,zktórymwspółpracujesz!

–Przejrzałaśmnie!–przyznałsię,podnoszącręcew

geście poddania – Daj nam dziesięć minut na dopięcie
kilku drobnych kwestii, a potem zabieram cię do
ChineseHeritageCenter.Mamprzeczucie,żecisiętam
spodoba. W międzyczasie Yu Tian dotrzyma ci
towarzystwa – dodał, dając znać swojej asystentce, by
wyprowadziłamniezgabinetu.

Kiedy tylko wyszłam na korytarz, odetchnęłam

głęboko,pozwalająccałemunagromadzonemuwemnie
napięciu po prostu znaleźć ujście w tym zwykłym,
ludzkimgeście.

– Nadal nie potrafię cię zrozumieć. Mogłaś zasilić

swoje konto ogromną sumą. Sprawdziłam w Internecie
tą twoją Polskę – wyznała szeptem – oferowane ci
pieniądze były dość znaczne, jak na wasze standardowe
miesięcznedochody...

– Wiesz – zaczęłam, próbując zebrać myśli – nie

zawsze chodzi o pieniądze. Czasami serdeczność
zaoferowana nam przez zupełnie obcych ludzi i ich
zaufanie znaczą dużo więcej. Wspomniałaś dziś, że
jestem dumna. Być może tak właśnie jest, bowiem to ta
cecha nie pozwoliłaby mi przyjąć żadnego czeku,
niezależnie od tego, ile zer by się na nim znalazło.
Referencje, które otrzymam od Lee i Tian Xiong,
wystarcząmiwzupełnościdoznalezieniaczegoś,coda
misatysfakcję!

– Sprawiedliwość ma siedzibę w ludzkim sercu. –

stwierdziła nieco filozoficznie – Twoje zachowanie
pasuje do naszej mentalności. Mam przeczucie, że
znajdzieszpracęszybciej,niżsamasiętegospodziewasz
– mruknęła w odpowiedzi – Pamiętaj, od dziś masz we
mniesprzymierzeńca.Jesteśmysobierówne.

Rozejm?Tochybamiodpowiadało.Nawetjeślimiał

on zapanować na kilka ostatnich minut naszej
znajomości.

–Będęcirówna,jeślikiedyśudamisięzdobyćtakie

Laboutiny jak twoje – wskazałam jej piękne szpilki w
kolorze

ecru

zdobione

na

kostce

delikatnymi

paseczkami, które przeplatając się ze sobą tworzyły

skomplikowanyażurowywzór.

– To model Confusa... Powtórzę się, ale to

prawdopodobnierównieżstaniesięszybciej,niżsiętego
spodziewasz – odpowiedziała, śmiejąc się serdecznie –
Masz ochotę na kawę? Z doświadczenia wiem, że
dziesięćminutmożeprzeciągnąćsięnawetdogodziny.

Pochwili,przyMocce,zaczęłyśmyplotkowaćniczym

dawne znajome, które nie widziały się od wieków. Yu
Tian opowiadała mi o dorastaniu w cieniu ojca
odnoszącego sukcesy i matki tradycjonalistki oraz o
tym,jakprzeztoznalazłasięnarozdrożu,niewiedząc,
skąd

tak

naprawdę

powinna

czerpać

wzorce.

Wspomniała o zmianach, jakie przez ostatnich
kilkanaście lat zaszły w jej ojczyźnie i planach rządu,
aby podtrzymać konkurencyjność Singapuru jako
światowego ośrodka finansowego i jednocześnie
miejscaprzyjaznegodlaobywateli.

– Jeśli tylko zarabiasz wystarczająco dużo, to życie

tutaj bywa naprawdę cudowne... – szepnęła do mnie
konspiracyjnie.

– Wiesz, chyba wszędzie jest dobrze, jeśli nie ma się

problemów natury ekonomicznej. Polska też jest
cudowna, gdy nie musisz się martwić tym, z czego
opłacić najbliższe rachunki – zażartowałam, siląc się
jednocześnienaszczerość.

– Masz rację. Świat jest piękny. To ludzie czynią go

swoimwłasnympiekłem.

Zaskoczyła

mnie

trafnością

stwierdzenia.

Nie

spodziewałamsiępodniejtakgłębokichprzemyśleń.W
końcu co o życiu może wiedzieć córeczka bogatego
tatusia? Być może Lee mylił się co do niej? Kto wie,
możestanowilibydobranąparę!

– Gotowa? – usłyszałam za swoimi plecami głos

mężczyzny,któremuwłaśniepoświęciłamostatniąmyśl.

–Jasne,podwarunkiem,żetachińskarestauracjanie

spowoduje, że wpadnę w kompleksy wśród ludzi
odzianychwstrojeznajnowszychpokazówArmaniego
czyValentino!

Zachichotałjakmały,psotnychłopiec.

– Czy wiesz, co to jest Hawker Center? – spytał

zupełniebezzwiązkuztematemnaszejrozmowy.

– Jasne. Ann-Marie zabrała mnie raz do Lau Pa Sat.

Jedzeniebyłonieziemskie–stwierdziłam,wspominając
cudownysmakserwowanychtampotraw.

– Jeden z kolegów polecił mi Chinese Heritage

Center. Podobno jest to sympatyczne miejsce z dobrą
kuchniąimiłąatmosferą.

Spojrzałam na niego z zupełnie innej perspektywy.

Oto człowiek, który przed tygodniem nie wyobrażał
sobie przejażdżki metrem, nagle chciał mnie zabrać do
zadaszonej przestrzeni, w której serwowano potrawy
nazywanewAzjiStreetFood?Kimżebymbyła,gybym
stanęłanadrodzejegopowrotudorzeczywistości?

–WdrogęCollins!Ostrzegamjednak,żemamwilczy

apetyt!

–Natowłaśnieliczę–rzekł,biorącmniepodramię.

Wywołało to zaskoczenie nie tylko Yu Tian, ale też

innychpodwładnych.

RozdziałXVII

Pocałuneknadachuświata

Słysząc jego słowa, omal nie zadławiłam się
nieziemsko ostrym makaronem z krewetkami. Starając
się pokonać łzy cisnące się do oczu, spróbowałam
złapać oddech i odzyskać władzę nad własnymi
strunamigłosowymi.

–

Czy

mógłbyś

powtórzyć

to,

co

właśnie

powiedziałeś?–poprosiłamuprzejmie,nadalsądząc,iż
sięprzesłyszałam.

– Zarezerwowałem dla ciebie pokój w Marina Sand

Bay. Przed wylotem powinnaś zobaczyć widok z
najwyższych pięter i, co najważniejsze, basen na dachu
budynku.BeztegotwojawizytawSingapurzeniebyłaby
kompletna!

– Lee, to zbyt dużo. Lunch jest wystarczającym

podziękowaniem! Zresztą miałam w planach kolację z
Ann-Marie i jej partnerem. Chciałam się jej w ten
sposób odwdzięczyć za gościnę. Zrobiła dla mnie tak
dużo–wymyśliłamnaprędce.

Zapadłacisza,aletylkonamoment.

– Zarezerwuję zatem pokój również dla nich. W

czwórkę zjemy kolację w hotelowej restauracji – rzekł
szybko,znajdującrozwiązaniepatowejsytuacji.

– Lee... – wymówiłam jego imię tonem sugerującym

narastającygniew.

– Twoi przyjaciele są moimi przyjaciółmi – dodał

rozbrajająco–Pozatymchciałbymztobąporozmawiać
oczymśpokolacji.

– Nie musiałeś w tym celu rezerwować dla mnie

pokoju w hotelu będącym niezaprzeczalnym symbolem
Singapuru!

–Chciałem.

– Nie sądzę, by był to najlepszy pomysł... – rzekłam

niepewnie.

Prawdopodobnie pod wpływem mojego wątpiącego

tonu Lee zamyślił się na chwilę, po czym nieco
zawstydzonyszepnął:

–Adrianno,chybaźlezrozumiałaśmojeintencje.Nie

będę dodatkiem do tego pokoju! – zapewnił lekko
speszony.

„A dlaczego niby nie?” – pomyślałam natychmiast,

mając nadzieję, że nie wypowiedziałam tego pytania na
głos.

– Nie masz się czego obawiać – zapewnił – nie

narzucam się kobietom, które nie życzą sobie mojego
towarzystwa.

–Tonietak...Gdybyśtylkoniebyłtakbogaty.Gdyby

nie spoczywała na tobie odpowiedzialność za ogromną
firmę...

Zaśmiałsiętakserdecznie,iżdostrzegłamwkącikach

jegooczudrobnezmarszczkimimiczne.

–Dlawiększościmójmajątekbyłbyjedyniebonusem

odlosu...

– Cóż, nie dla mnie... To czyni cię równie

niedostępnym, jak gwiazdy czy księżyc – mruknęłam
niechętnie – Zresztą za mniej niż dwadzieścia cztery
godziny znajdę się na pokładzie samolotu lecącego do
Amsterdamu. Przygoda Kopciuszka w Singapurze
dobiega końca – szepnęłam, zdradzając mój sentyment
do bajki oraz fakt, iż identyfikowałam się z jej
bohaterką.

Niespodziewanie ujął moją dłoń i lekko ją ściskając,

spojrzałmiwoczy.

– Porozmawiamy nad basenem z najlepszym

widokiem na świecie. Pamiętaj jednak, że ja nie mam
zadatków na księcia z bajki i raczej nie pasuję do
wyidealizowanej wersji bohatera opowieści dla małych
dziewczynek.

– Jesteś niemożliwy – powtórzyłam swoje własne

słowa, wypowiedziane zaledwie kilkadziesiąt minut
wcześniej.

– Już mi to mówiłaś. Czy powinienem powtórzyć

swoją odpowiedź? – spytał prowokacyjnie, nie
odrywając ode mnie swoich niezwykłych oczu
ozdobionych firankami z długich, niemal kobiecych
rzęs.

Wzięłam głęboki oddech, aby nie roześmiać się nad

niedorzecznościąnaszejkonwersacji.

– Zachowaj ten argument na wieczorną dyskusję –

poradziłam, zaskakując nie tylko jego, ale również
siebiesamą.

– Świetnie! – stwierdził, wracając natychmiast do

pozy pewnego siebie biznesmena – Zarezerwuję pokój
dla Ann-Marie i jej osoby towarzyszącej. Spędzicie
nieco czasu razem, może wybierzecie się do SPA,
urządzicie sobie babskie pogaduchy czy co tam teraz
kobiety robią, gdy zostają same. Wieczorem zjemy we
czwórkę kolację. Później zaś chciałbym skraść ci
godzinkętwojegocennegoczasu.

–Niewiemczy...

–OktórejAnn-Mariewracadodomu?

– Po siedemnastej – odpowiedziałam automatycznie,

zaskoczonapytaniem.

– Zatem kierowca będzie czekał o piątej trzydzieści,

by zawieźć was do hotelu. Wszystko uzgodnione, więc
wracajmy do jedzenia, bo sądzę, że i tak zdążyło już
nieźleprzestygnąć.

Nie dał mi nawet chwili czasu na zastanowienie czy

też protesty. Podjął decyzję, przeprowadził atak mający
naceluosłabieniemojejliniiobrony,poczympostawił
warunki kapitulacji, by na koniec uciszyć mnie
pysznościamiznajdującymisięnatalerzu.

– Czy ty dziś coś piłaś? – spytała podejrzliwie Ann-

Marie, kiedy tylko zrelacjonowałam jej plany na
dzisiejszywieczór.

– Ja? Tak, oczywiście. Kilka kaw, jakiś sok, sporo

herbaty… A i jeszcze świeżą wodę kokosową. Była
boska! – odparłam ze śmiechem, udając, iż nie
rozumiemocojejchodzi.

Spojrzała na mnie, jakby sama nie wiedziała, co

powinna ze mną zrobić. Uściskać z radości czy też
udusićzacałkiemszalonypomysł.

–Ijamamztobąjechać?–upewniłasię.

–Tak.Leezarezerwujerównieżpokójdlaciebie.Jeśli

masz ochotę, to zabierz ze sobą Alana. W ten sposób
będziemymoglizjeśćkolacjęwczwórkę.

– Nie wiem czy stać mnie tam chociażby na

przystawkę–wyznałacicho.

– Rachunek wędruje do Collinsa. To rodzaj prezentu

za sesję, którą dla niego zrobiłam – uspokoiłam ją
natychmiast.

–Niezapłaciłci?–spytałaszczerzezdziwiona.

–Niechciałam.

Ann-Marie zamyśliła się na chwilę, nie wiedząc, co

powinnazrobić,poczymbezsłowachwyciłaelegancką
torbęizaczęłapakowaćdoniejniezbędnerzeczy.

– Nie zapomnij umieścić kostiumu kąpielowego na

wierzchu. Basen na dachu jest niesamowity –
skomentowałaswojepoczynania.

–Byłaśtam?

–

Coś

ty?!

Widziałam

zdjęcia

w

artykule

podróżniczym – zdradziła, śmiejąc się jak beztroskie
dziecko.

Westchnęłam, odkrywając, iż coraz bardziej podoba

mi się jej podejście do życia i niespodzianek, jakie
czasemzesobąniesie.

Widok z basenu był faktycznie niesamowity. Ale

niestety okazało się, że miałam lęk wysokości, którego
objawy nasilały się do granic możliwości, kiedy tylko
zaczynałam podziwiać dachy wieżowców wznoszących
siędziesiątkimetrównadziemią!PatrzącnaAnn-Marie
pływającą

przy

zewnętrznej

krawędzi

basenu,

stwierdziłam z zazdrością, iż ona nie miała podobnych
obaw.

–Wskakujdowody–zachęciłamnie–zrobimysobie

pamiątkowąfotkę!

–Nie,raczejnie,alejeślichcesz,zrobięcikilkazdjęć

–zaproponowałam,próbujączapanowaćnadpanicznym
strachem nakazującym mi ucieczkę do najbliższej

przestrzenizamkniętej.

– Uuuu jeszcze skończę jako modelka – zaśmiała się

pijana szczęściem – strzelaj, ale potem i tak dołączysz
domnie,dopilnujętego!

– Nie liczyłabym na to. A właśnie, dzwoniłaś do

Alana? – spytałam, chcąc skierować jej myśli na inny
temat.

– Przekazałam mu zaproszenie na kolację –

zrelacjonowała szybko – ale nie wspomniałam nic o
pokoju. Sądzę, iż jest zbyt wcześnie na tego typu
propozycje–dodałaznacznieciszej.

Czy ta nowoczesna kobieta kryła jednak starodawne

zasady i przekonania pod przykrywką niezależności i
wyzwolenia? Miło było przekonać się, że nie byłam
ostatniącnotkąstulecia.

Robiąc kolejną serię zdjęć, mających na celu

zaprezentowanie Ann-Marie na tle zapierającej dech
panoramy Singapuru, powoli zaczęłam oswajać się z
wysokością,widokamiiuczuciempanicznegolęku.

Odłożyłam aparat na leżak i umoczyłam stopę w

przyjemnieciepłejwodzie.Zachęconawykonałamkrok
i powoli zaczęłam zanurzać się w basenowej toni.
Przepłynęłam kilka metrów i ku swojemu zaskoczeniu
odkryłam, iż chcę przełamać swój strach przed
wysokością. Ostrożnie ruszyłam w kierunku krawędzi
basenu, aż w końcu podpłynęłam do niej i zamarłam z

wrażenia.Tekilkametrówodległościczyniłoogromną
różnicęwodbiorzepanoramyroztaczającejsięztarasu
MarinaSandBay.Wjednejchwilipożałowałam,żenie
mam

wodoodpornego

aparatu

dobrej

jakości.

Zrobiłabymtuniesamowitezdjęcia!

– Niczym syrena kusząca swym śpiewem zbłąkanych

żeglarzy–rzekłmężczyznastojącyprzybasenie.

Wykonałam gwałtowny ruch w wodzie, chcąc

odwrócić się w stronę Collinsa, który wypowiedział te
słowa,jednaknieopatrznieskończyłamidącpodwodęi
usiłującwynurzyćsięponownienapowierzchnię.Zanim
mi się to udało, usłyszałam szum wody, który mógł
wskazywać na to, że ktoś wskoczył do basenu. W
ułamku sekundy poczułam silne dłonie obejmujące
mnie w talii i ciągnące ku górze. Łapczywie
zaczerpnęłam tchu i dostrzegłam ciemne oczy
wpatrzonewemniezniepokojem.

– Lee – szepnęłam, patrząc jak drobne krople wody

skapujązjegonieprzyzwoiciedługichrzęs.

– Potrafisz, jak mało kto, przyśpieszyć mi puls –

zaśmiałsię,przyciągającmniedosiebie.

Oparłam dłonie na jego ramionach i nie mogąc

oderwaćwzroku,zamilkłam,wpatrującsięwniegobez
końca. Trzeba przyznać, że widok był niezwykle miły
dlaoka.Zzaskoczeniemodkryłam,żeeleganckie,szyte
na miarę garnitury, w których widziałam go przez
większośćczasuskrywałymęskie,piękniewyrzeźbione

ciało,ojakienawetgonieposądzałam!

– Adrianno, nie sądziłem, że... – zaczął niepewnie,

nadal obejmując mnie tak mocno, jakby nie zamierzał
nigdypuścić.

–Jateżnie…–przyznałam,rozumiejącbezsłówto,

cozamierzałpowiedzieć.

Świat skurczył się do nas dwojga. Osoby obecne

wokół nagle stały się niewidzialne. Poczułam jego
spojrzenie, które niespodziewanie zatrzymało się na
moich ustach, prosząc w ten niemy sposób o
pozwolenie. Uśmiechnęłam się nieznacznie, mając
nadzieję,żewłaściwiezrozumiemojeintencje.

Pojąłjebezbłędnie,oczymprzekonałamsięzaledwie

chwilępóźniej.Jegociepłewarginajpierwdelikatnie,a
potem dużo bardziej zdecydowanie, wpiły się w moje,
odciskając na nich niewidoczne piętno. W ich dotyku
można było wyczuć czułość, troskę, ale też głęboko
skrywaną pasję. Objęłam go mocno, przyciągając do
siebie na tyle blisko, na ile było to możliwe. Powoli
zaczęłam tracić kontrolę nad swoimi zmysłami, gdy
usłyszałamlekkiechrząknięcie,apotemradosnyokrzyk
Ann-Marie:

– Uśmiech! – zarządziła, naciskając przycisk

zwalniającymigawkęwmoimaparacie!

Zaskoczeni

odskoczyliśmy

od

siebie

niczym

oparzeni,próbującopanowaćbuzującewnasemocje.

– Skoro już zrobiłam wam pamiątkową fotkę, moje

wy gołąbeczki, to mogę was zostawić samych. Chociaż
uważam, że istnieją dużo bardziej odpowiednie miejsca
dotegotypudyskusji,niżhotelowybasen.

Zanim którekolwiek z nas zdążyło cokolwiek

odpowiedzieć, chwyciła ręcznik i ruszyła w stronę
wyjścia.

Lee spojrzał na mnie zupełnie zaskoczony i

roześmiał się beztrosko, próbując w ten sposób ukryć
swojezmieszanie.

– Ma charakterek – mruknął, patrząc w ślad za moją

przyjaciółką.

– Zdecydowanie. Czasami go jej zazdroszczę –

stwierdziłam zadowolona, iż nie poruszył tematu
namiętnegopocałunkusprzedkilkunastusekund.

– Ciekawa z niej osoba. Adrianno... przepraszam, nie

powinienem był... no wiesz – zaczął się plątać w
przeprosinach, nie chcąc nazwać tego, co właśnie
wydarzyło się między nami – Nie wiem, co we mnie
wstąpiło.

–Najlepiejbędzie,jeślipoprostuotymzapomnimy–

zaproponowałam.

– Tak, oczywiście – przyznał szybko, może nawet

zbytszybko,bowiempoupływiechwilizaprotestował–
Nie, nie chcę zapomnieć. Sądzę jednak, że nie jest to
najodpowiedniejszy moment, by o tym rozmawiać –

wyjaśnił, jeszcze bardziej gmatwając swoją wypowiedź
– przepraszam cię, muszę już iść. Spotkamy się o
dwudziestej.

Ruszył w kierunku schodów, by jak najszybciej

opuścić basen, w którym nadal stałam nieruchomo,
spoglądając zaskoczona jak odchodzi. Nagle zatrzymał
się, jakby zmienił zdanie, po czym odwrócił się i
spojrzałnamnie,nadaltkwiącąposzyjęwwodzie.

– Referencje ode mnie i Tian Xiong, wraz z

zapowiedzianymmałympodarunkiem,powinnybyćjuż
w twoim pokoju. Przez całe popołudnie słuchałem
peanównacześćtwojegotalentu.

–Dziękuję–rzekłamniepewnie,niebardzowiedząc,

co powinnam powiedzieć w obliczu jego ucieczki z
miejscazbrodni.

Zostałam sama. Ignorując nieprzyjemne uczucie

rodzącesięgdzieśwżołądku,podpłynęłamdokrawędzi
i oparłszy się o barierkę, spojrzałam na Singapur
niemalzlotuptaka.CiekaweczyLeeiinnimieszkańcy
tej metropolii potrafili należycie docenić piękno, jakie
otaczało ich niemal ze wszystkich stron? Cóż, pewnie
nigdyniepoznamodpowiedzinatopytanie!

Stojąc owinięta w hotelowy szlafrok, sięgnęłam w

stronęeleganckozapakowanegopudełkależącegoobok
dwóch kopert. Spoglądając na wystrój apartamentu,
można było dojść do wniosku, że jestem światowej
sławycelebrytką.Któżinnybyłbywstaniezatrzymaćsię

w tak ogromnym przepychu, jaki do tej pory
podziwiałamtylkowamerykańskichserialach?

– Otworzyć albo nie otworzyć, oto jest pytanie –

stwierdziłamnagłos,parafrazującchybanajsłynniejszy
dylematszekspirowski.

Przez chwilę ważąc trzymany w dłoni prezent,

doszłam do wniosku, iż jest niespodziewanie ciężki.
Cóż,możeeleganckieopakowanietyleważy?

Ostrożnie rozwiązałam fioletową tasiemkę zdobiącą

stalowoszary papier i odchyliłam jego rogi. Poznając
tajemnicepakunkuprzysłanegoprzezpanaTianXiong,
czułam się jak odkrywca nowych lądów zamierzający
ujrzećnieznanecudaświata.

Palcami

namacałam

aksamitną

powierzchnię

puzderka na biżuterię, które zapewne kryło w sobie
jakieśmałeprecjozum.Wsercuzakwitłaminadzieja,że
być może dostałam jakiś pierścionek z fioletowego
złota, które tak bardzo zafascynowało mnie w czasie
pobytututaj.Nie,poprawka,niebyłotopudełkonatego
typu biżuterię. Kryło w sobie raczej jakiś łańcuszek z
zawieszką,

być

może

nawet

motylka,

którego

fotografowałamzaledwiekilkagodzinwcześniej.

Przyglądając się eleganckiej szkatułce, zaczęłam

walczyć z własną ciekawością. Doskonałym treningiem
silnej woli byłoby pozostawienie jej w spokoju i
otworzenie dopiero w domu, w Polsce. Jednak palce,
nieposłuszne woli umysłu, powędrowały w stronę

małego zameczka i zwolniły blokadę. Uchyliłam
wieczkoizamarłam.

To, co znalazłam w środku, przekroczyło moje

najśmielszemarzeniaioczekiwania.Owszem,drobiazg,
jakgookreśliłpanTianXiong,zawierałwsobiemotyw
motyla,którymigoczącfioletowymiskrzydłami,chciał
sięniezwłoczniewzbićwprzestworza.Jednakrozmiary
podarunku były znacznie okazalsze od przedmiotu
znanegomizsesji.

Naszyjnik, bo tylko tak można było nazwać to cudo,

zostałstworzonyzdziesiątekdrobnychmotyli.Wyjęłam
godelikatnieiprzyłożyłamdoskórynawysokościszyi.
W moich oczach ten niezwykły prezent stał się
piękniejszyodwszystkichklejnotówkoronnychświata.

Wykonałam piruet, chcąc zatańczyć z radości i

uświadomiłam sobie jednocześnie, że prawdopodobnie
żadnewydarzeniewmoimżyciunieprzebijetychkilku
dniwAzji.

Spotkałomnietutyledobrego.Poznałamcudownych

ludzi, zyskałam przyjaciółkę, zakochałam się w
przystojnym gentlemanie... Zaraz, zaraz, zakochałam
się? Patrząc na szczęśliwe odbicie w lustrze,
uśmiechnęłam się nieznacznie i pozwoliłam sobie
wyznać to, co serce wiedziało od kilku dni. Nie byłam
pewna, czy słowo „zakochanie” było właściwym
określeniem, nie mniej jednak wiedziałam, że trudno
będzieusunąćwizerunekLeezserca.

Odłożyłam naszyjnik do pudełka i właśnie wtedy

spostrzegłam niewielki bilecik, który niezwłocznie
otworzyłam.

PaniAdrianno,

Słowaniesąwstaniewyrazićmojejwdzięcznościza

pomoc,jakąokazałapanizupełnieobcemuczłowiekowi
w potrzebie. Mam nadzieję, że ten niewielki prezent
okaże się miłą pamiątką przywodzącą na myśl naszą
firmę.

TianXiong

Do bilecika dołączono jeszcze jedną niewielką

kopertę, w której znalazłam certyfikat potwierdzający
autentyczność fioletowego złota wykorzystanego w
produkcji oraz diamentów zdobiących motylki na
naszyjniku.

„Diamentów?OmójBoże!”–pomyślałamwpanice–

„Przecież to musiało ich kosztować fortunę. W naszej
rozmowiewspomnianoodrobiazgu,anieoprecjozach
wartych królowej Hollywood! Nigdy nie będę miała
okazji założyć na siebie czegoś takiego! Diamenty nie
pasujądomojegocodziennegożycia...”

„Przecież sama obiecałaś sobie, że zmienisz swoją

egzystencję na lepsze.” – przypomniał mi cichy głosik
dochodzący wprost z serca – „Może to jest prezent na
nowystart?”

Kolacjawhotelowejrestauracjiminęławprzyjemnej

atmosferze. Ku mojemu zaskoczeniu, Lee już po kilku
chwilach doskonale dogadywał się zarówno z Ann-
Marie,jakizAlanem.Żartomiśmiesznymanegdotom
nie było końca, przez co udało mi się poznać wiele
ciekawychaspektówżyciawSingapurze.

Przysłuchując się rozmowie, rozsiadłam się nieco

wygodniejnakrześleiprzymknęłamoczy.Próbowałam
utrwalić w pamięci to cudowne uczucie szczęścia i
beztroski,czystejprzyjemnościpłynącejzdoborowego
towarzystwa, rozmowy pozbawionej codziennych trosk
oraz jedzenia przygotowanego przez najlepszych
mistrzów kuchni. Uśmiechając się do swoich myśli,
zerknęłam w stronę mężczyzny, który sprawił, że ten
wieczórmiałstaćsięmagicznymwspomnieniem.

Lee

natychmiast

podchwycił

mój

wzrok

i

odwzajemnił spojrzenie, wyrażając w nim swoje
uczucia. Ujął delikatnie moją dłoń i ścisnął lekko,
próbując mi w ten sposób powiedzieć, że wszystko
będziedobrze.

Alan chwycił kieliszek z czerwonym winem i uniósł

go,sygnalizując,iżchciałbycośpowiedzieć.Spojrzenia
całejnaszejtrójkinatychmiastzwróciłysiękuniemu.

– Chciałbym podziękować panu Collinsowi za

zaproszenie nas na tak cudowną kolację w doborowym
towarzystwie.

– To dla mnie czysta przyjemność. Lepiej wznieśmy

toastzaAdriannę,którawniosłatyleżyciaipozytywnej

energii do naszego małego światka – zaoponował
natychmiastLee.

–ZaAdrianę!–zawtórowaliwszyscy.

– Za przyjaźń – szepnęłam speszona, spoglądając to

naAnn-Marie,tonasiedzącegoobokmniemężczyznę.

Poczułam jak łzy wzruszenia same cisną mi się pod

powieki na myśl o powrocie do domu. Oczywiście
tęskniłam za rodziną i cudownymi przyjaciółmi, dzięki
którymmójsenwogólebyłmożliwydospełnienia,ale
czułam też, że ciężko mi będzie zostawić tych ludzi,
którzytylkonajeden,krótkimomentwkroczyliwmoją
codzienność.

Ciekawe

jak

po

wspaniałościach

książęcego zamku Kopciuszek poradził sobie z
widokiemkuchni,którąmusiałcoranoszorować.

RozdziałXVIII

Każdybaldobiegakiedyśkońca…

Alan pożegnał wszystkich, wymieniając się przy okazji
wizytówkami z Collinsem, zaś Ann-Marie, życząc
spokojnej nocy, wyściskała mnie serdecznie i obiecała
zajrzećprzedwyjściemdopracy.

Stojąc w holu, pomyślałam, że szkoda marnować ten

wieczórnasen.Podwpływemchwilizdecydowałam,że
kiedy tylko skończę rozmowę z Lee, pójdę na ostatni
spacer po Gardens by the Bay, które jaśniały w mroku
roztaczającymsięzaoknamihotelu.

– Adrianno, wspominałem, że chciałbym z tobą

chwilę porozmawiać – szepnął mi wprost do ucha
przystojnymężczyznastojącytużobok.

Uniosłamwzrokkugórze,byspojrzećnajegotwarz.

Malujące się na niej niepewność i obawa nieco mnie
zaskoczyły.

– Oczywiście – przytaknęłam natychmiast – pytanie

tylkogdzie?

– Myślę, że basen Infinity będzie dobrym miejscem.

Obiecałem ci w końcu najlepszy widok na miasto. Nie

powinnobyćtamzbytwieluludziotejporze.

Na wspomnienie pocałunku, do którego doszło

właśnie w tym ikonicznym dla Singapuru zakątku,
poczułam jak robi mi się gorąco. Wiedziałam, że nie
mam szans na jego powtórkę, jednak zdawałam sobie
sprawę,iżzpewnościąbędziemitrudnoskupićsiętam
naczymkolwiek.

–Niejestempewnaczy...

–Jeśliobawiaszsię,żeponownierzucęsięnaciebie,

to możesz być spokojna – zapewnił, opacznie
rozumiejącmojeobawy–następnymrazempoproszęo
pozwolenie – dodał, szczerząc radośnie zęby, co ujęło
mu lat, czyniąc go w moich oczach nieopierzonym
osiemnastolatkiemtużprzedpierwsząrandką.

–Niewiem,copowinnamztobązrobić,jesteś...

– Niemożliwy, wiem. Chodźmy lepiej, bo inaczej

sprowadzę cię na złą drogę w hotelowej windzie –
zagroziłześmiechem.

– Obiecanki – cacanki – mruknęłam na tyle głośno,

bymógłtousłyszeć.

Nie odpowiedział na tę jawną prowokację, a jedynie

przepuścił mnie w drzwiach i wcisnął odpowiedni
przycisk.

Na tarasie mieszczącym basen było co prawda

kilkadziesiąt osób, jednak znaczna ich część kierowała
się do SkyBaru Cé La Vi. My zaś bez problemu

znaleźliśmy zaciszny kąt, w którym przysiedliśmy na
jednym z leżaków. Przez chwilę trwaliśmy w ciszy,
spoglądającnaświatłatętniącegożyciemmiasta.

– Nie wiem, od czego zacząć – wyznał cicho – tak

wielerzeczychciałbymztobąomówić.

– Sam musisz zdecydować. Ja natomiast zamieniam

sięwsłuch.

Rozsiadłam się wygodniej na miękkim materacu

pokrywającym szezlong i zamilkłam, podziwiając
panoramę.

Lee delikatnie ujął w dłonie moje ręce, muskając

palcamiciepłąskórę.

– Może więc zacznę od dużo prostszej sprawy. –

zadecydował,prostującsięlekko–Wspominałaś,żepo
powrocie z wakacji zamierzasz szukać pracy. Do tego
byłyciniezbędnereferencjeodemnieiTianXiong.

–Zgadzasię–przytaknęłamniecoautomatycznie.

Spodziewałam się dyskusji o chemii, która między

nami narastała od pierwszego spotkania, może o
pocałunku sprzed kilku godzin lub jego słownych
insynuacjach, ale na pewno nie o moich przyszłych
planachzawodowych.

–CzywPolscejestcoś,cotrzymaciętakmocno,iż

musisztamwracać?

–Samprzecieżpowiedziałeś,żedopierobędęszukać

pracy...

– Nie ma absolutnie nikogo? Jakiegoś mężczyzny,

chorejmatki...

– Gdyby istniał w moim życiu jakikolwiek

mężczyzna, na którym by mi zależało, to już dawno
zarobiłbyś

porządnym

prawym

sierpowym

za

deprawowanie niewinnej panny – zażartowałam, nie
rozumiejąc,comiałnamyśli–zaśjeślichodziomoją
mamę, to kiedy ostatnio do niej dzwoniłam, była w jak
najlepszej kondycji i wybierała się właśnie na
coczwartkowąpartyjkękanastyzkoleżankamizpracy!–
odparłamzgodniezprawdą.

–Zatemmampropozycję,którabyćmożeprzypadnie

ci do gustu. Zanim jednak zbyt pochopnie ją odrzucisz,
przemyślwszystkodokładnie.

–Towkońcuspodobamisięczynie?Bo,jakdotąd,

samsobieprzeczysz–zauważyłamzniecierpliwiona.

Spojrzał na mnie, wziął głęboki oddech i ujął całą

sprawętakprosto,jaktylkomożnabyłotozrobić.

– Ty szukasz pracy, a my pomysłowego fotografa.

Chciałabyśdlamniepracować?

„Słucham? Pracę? Tutaj? Jako zawodowy fotograf?

Nawet gdyby oświadczył, że zamierza zepchnąć mnie
stąd prosto w przepaść, nie byłabym bardziej
zaskoczona”.

–Ale...

–Przemyślto–poprosił–pensjadostosowanabędzie

zarównodokosztówżyciatutaj,jakitwojegowkładuw
rozwójfirmy.

–Lee,tuniechodziopieniądze...

– Zdążyłem zauważyć, że nie przywiązujesz do nich

zbytniej wagi... Może jednak skusi cię możliwość
rozwoju...

–Ale...

– Pomyśl... Już teraz masz Singapur dosłownie u

swoich stóp – powiedział, wskazując na panoramę
roztaczającąsięprzednami–Chcęcizaoferowaćdużo
więcej.

– Ann-Marie opowiadała mi o ogromnej ilości

dokumentów,któretrzebawypełnić,opozwoleniachna
pracęiBógwieczymjeszcze...

– Nasz dział prawny zajmie się stroną techniczną.

Dopilnują

wypełnienia

wszystkich

formularzy,

uzyskania zezwoleń i wszystkich innych niezbędnych
rzeczy.

Argument za argumentem zbijał wszystkie moje

pomysły

na

wytknięcie

słabych

punktów

jego

propozycji. Więc może powinnam się zgodzić? Co
miałamdostracenia?Najwyżejpokilkutygodniachlub
miesiącach wrócę do Polski, bogatsza o ciekawe
doświadczeniezawodowe.

– Taka przeprowadzka będzie skomplikowana –

mruknęłam–rzeczy,koszty...

– Na kiedy mam ci zarezerwować lot powrotny do

Singapuru? – spytał jak gdybyśmy rozmawiali o
wezwaniu taksówki, która miała mnie zawieźć na
lotnisko.

–Jeszczesięniezgodziłam...–zastrzegłam.

–Niebędęcięzmuszał,alewiem,żecisiętupodoba.

Traktujesz Ann-Marie jak przyjaciółkę znaną od
kołyski. Byłaś w stanie zrezygnować z tego wieczoru
tylko po to, by spędzić z nią trochę czasu. Pomogłaś w
potrzebie

mężczyźnie,

który

pierwszego

dnia

znajomościrozbiłtwójtelefon...

– I natychmiast podarował mi znacznie droższy,

zupełnienowymodel–uzupełniłam.

–Toakuratnicnieznaczącyszczegół–machnąłręką,

dającdozrozumienia,żeniechcewracaćdotegotematu
–Adrianno,jesteśzupełniewyjątkowa!

Roześmiałamsię,niewiedzącjakzareagowaćnajego

spontanicznewyznanie.Milionmyśliprzewijającychsię
w mojej głowie podpowiadał mi przynajmniej pięć
możliwych

rozwiązań

aktualnej

sytuacji,

jednak

większośćznichkrzyczała„TAK”!

Pozostawała tylko jedna niewiadoma. W jaki sposób

będę mogła pracować, dzień po dniu, widując Lee?
Przecież z biegiem czasu pozna jakąś cudowną kobietę
ze swojej sfery... Czy warto jednak wyrzekać się
wspaniałej pracy przez mężczyznę, który pocałował

mniezaledwiedwarazywżyciu?

–Jakwyobrażaszsobienasząwspółpracę?–spytałam

w końcu, chcąc usłyszeć odpowiedź na wszystkie moje
wątpliwości.

– Dostajesz swoje biuro i studio fotograficzne, które

wyposażymy we wszystko, co niezbędne, jeśli tylko
stwierdzisz, że brakuje czegoś wśród sprzętów już
zakupionych. Ty w zamian po prostu rób nam tak
cudowne zdjęcia, jak te dla Tian Xiong – odparł, jakby
było to tak dziecinnie proste – Jeśli dodatkowo
uśmiechnieszsiędoszefa,wypożyczycionfirmowego
informatyka,którystworzyoficjalnąstronęinternetową
zportfoliozawierającymtwojenajlepszeprace–dodał
niecomniejoficjalnymtonem.

Kto nie ryzykuje, ten nigdy nic nie zyska, więc

chwytajmyokazję.

– Zgoda! Daj mi trzy tygodnie na domknięcie moich

spraw w Polsce – rzekłam, podając mu dłoń dla
przypieczętowaniaumowy.

– Dwanaście dni. Chcę, byś wróciła tu przed

Sylwestrem–stwierdził,stawiającswojewarunki...

–Ale...

–PragnępowitaćNowyRokztobąuboku–szepnął,

pochylającsięnademną.

Poczułam zapach jego wody po goleniu, który

przyprawił mnie o zawroty głowy. Wszelkie plany

związanezpracąnaglestałysięmałoistotne.Skupiając
się na głosie i cieple bijącym od stojącego obok mnie
mężczyzny, zaczęłam marzyć, by ponownie mnie
pocałował.

Odczytując moje skryte pragnienia, przybliżył się

jeszcze bardziej, objął mnie w talii i spojrzał wprost w
mojątwarz.

– Czy mogę? – spytał zgodnie z obietnicą, wpatrując

się w moje usta jak jastrząb w ofiarę, którą za moment
zamierzałupolować.

Burzamyśliprzetaczającasięprzezmojągłowęnagle

szepnęła mi złowrogo, iż oferta pracy mogła być
związana z czymś zupełnie innym, niż moje
umiejętności fotograficzne. Postanowiłam zignorować
teobawychociażbynamomentiprzeżyć,byćmożepo
razostatni,pocałunekztymwyjątkowym,hipnotycznym
mężczyzną. Skinęłam głową, kładąc wszystko na jedną
szalę.

Wtejprzelotnejpieszczociezawarłcałągamęuczuć,

jakie prawdopodobnie gnębiły go od dłuższego czasu.
Tęsknota,pragnienie,obawa,aleteżnadzieja.Wszystkie
te emocje oszołomiły mnie bardziej niż wino, które
podano do kolacji. Pod wpływem impulsu zarzuciłam
muręcenaszyjęiprzyciągnęłambliżejsiebie.

Tym razem nikt nie przeszkodził nam cieszyć się

swoją bliskością. Wtulając się w jego silne ciało,
odsunęłam od siebie wszelkie obawy, ale też zdrowy

rozsądek, który nakazywał mi zakończenie tego, co nie
miałożadnegosensu.

Dotykjegodłoniwywołałdreszczniezrealizowanego

pragnienia, uwalniając od dawna stłamszone zmysły.
Przyszłość i przeszłość przestały się nagle liczyć.
Ważnestałosięjedynietuiteraz.

–Lee–szepnęłam,gdyzakończyłpocałunek.

Ku memu zaskoczeniu nie wypuścił mnie z ramion,

lecznadalmocnoprzytulałmniedosiebie.

–Ciii–poprosiłszeptem–niepsujtego.

Trudno mi powiedzieć, ile czasu staliśmy objęci na

dachu świata, podziwiając gwiazdy blednące w blasku
miasta.Odgłosymuzykiiludzkichrozmów,mieszające
sięzszumemgwiazd,tworzyłyniepowtarzalnąmelodię
życiatoczącegosięgdzieśwokółnas.

– Chyba najwyższa pora, bym odprowadził cię do

twojego pokoju. Musisz odpocząć przed podróżą –
rzekł, odsuwając się ode mnie niechętnie – Zanim
jednak pożegnamy się, chciałbym ci coś wręczyć –
zastrzegł.

Spojrzałam

na

niego

zdezorientowana,

nie

spodziewającsię,żechciałbymipodarowaćcośjeszcze.
Zanim jednak zdążyłam cokolwiek powiedzieć, on nie
wiadomo skąd wyciągnął pudełeczko niewielkich
rozmiarów.

– To dla ciebie. Ale możesz otworzyć dopiero w

Polsce. Chociaż nie zdziwię się, jeśli odpakujesz tę
niespodziankęjeszczezanimdotrzeszdoAmsterdamu–
zażartował.

Zaśmiałam się radośnie, uświadamiając sobie, jak

dobrze zdążył mnie poznać w przeciągu zaledwie kilku
naszychspotkań.

–Sądzę,żejeszczedziśpoznamjegozawartość.

–Onie,nie,nie.–zaprzeczył,kręcącgłową–Jutrow

drodze na lotnisko skontroluję czy opakowanie nie
zostałonaruszone!

–Wodziszmnienapokuszenie–mruknęłam.

– Nie bardziej, niż ty mnie... Będę musiał czekać na

ciebiecałedwanaściedni.

No i wrócił do zagadnienia, które rzucało cień na

bezchmurnenieboprzeznaczenia.

–Lee...Mogęcięocośzapytać?–spytałam,nadalnie

wiedząc,czywogólepowinnamporuszaćtentemat.

Popatrzył na mnie jakbym zadała najbardziej

niedorzecznepytanieświata.

– Zabrzmiało tak, że chyba powinienem się obawiać.

Ocochodzi?

–Czyzatrudniaszmniezpowodumoichfaktycznych

umiejętności, czy też z powodu tego, że... no wiesz...
Boże–westchnęłam,chowająctwarzwdłonie–Nawet
niewiem,jakokreślićto,cojestmiędzynami...

Zamarł. Serdeczność bijąca jeszcze przed chwilą z

jego oblicza nagle przemieniła się w lód mrożący
wszystkowkoło.Zakryłrękąusta,jakbypowstrzymując
się od wypowiedzenia słów, które niechybnie by mnie
zraniły.

– Nigdy nie mieszałem pracy z życiem prywatnym i

nie zamierzam tego robić w przyszłości. – oświadczył
cichym, na pozór opanowanym głosem, cedząc
pojedynczesłowa–Nierozumiemdlaczegodotejpory
nikt nie poznał się na talencie, który posiadasz.
Widziałem znacznie gorsze prace w najlepszych
magazynach fotograficznych, nie mówiąc o tysiącach
słabych technicznie zdjęć używanych w kampaniach
reklamowych.Zdajęsobiesprawę,żezarok,najpóźniej
dwa,ktośpodkradniecięzmojejfirmy,dającszansęna
światowąsławę.Niemniejjednakchociażnatenkrótki
czas chciałbym posiadać w swoim zespole kogoś z
twoimiumiejętnościami.

O.K. Teraz to już pewne. Lee charakteryzuje się

niezwykłym darem operowania słowem. Założę się, że
w swych reklamach potrafi przekonać Eskimosów do
nabywanialodówek!

– Przepraszam, ale musiałam to wiedzieć – rzekłam

zmieszana,chcączłagodzićjegogniew.

–Oczywiście–zgodziłsięprzezgrzeczność.

Odszedł kilka kroków ode mnie i stanął nad

krawędziąbasenu.Milcząc,zapatrzyłsięwnicość.

– Lee, jeśli chcesz się wycofać się ze swojej oferty

pracy, zrozumiem to... – szepnęłam, podchodząc do
niego.

– Nie. Naprawdę chcę cię zatrudnić w mojej firmie.

Zresztą Tian Xiong również zafundował mi dziś lekcję
poglądową,

której

motywem

przewodnim

było

stwierdzenie, iż nie powinienem stracić kontaktu z tak
utalentowanymfotografikiem.

Tegosięniespodziewałam!

–Rozumiem...

– Adrianno, praca nie ma dla mnie żadnego

powiązania z życiem prywatnym – podkreślił jeszcze
raz – Zaprosiłbym cię do współpracy, nawet jeśli
działałabyś mi na nerwy do tego stopnia, iż chciałbym
cię własnoręcznie zrzucić z dachu jakiegoś wysokiego
budynku.

– Na przykład takiego jak ten? – zażartowałam,

próbując wnieść nieco humoru do poważnej nagle
rozmowy.

– Na przykład takiego jak ten – potwierdził szybko,

niepojmującmoichdobrychintencji.

Przełamując resztki obaw targających moją duszą,

podeszłam do niego i dotknęłam dłonią jego ramienia.
Spojrzał na mnie dużo cieplejszym wzrokiem i
uśmiechnąłsięnieznacznie.

–Pokazałaśmiżycie,októregoistnieniuniemiałem

pojęcia. Ożywiłaś dawne marzenia i przywołałaś obraz
matki, która odeszła zbyt wcześnie. Sprawiłaś, że
zacząłem się szczerze uśmiechać. Ba! Namówiłaś mnie
na przejażdżkę metrem! Zmieniłaś mnie... Wzbudziłaś
we mnie uczucia, które do tej pory były mi obce –
wyznał–aletowszystkojesttematemnainnąrozmowę
–uciąłnagle.

–Ale...

– Leć do Polski. Odpakuj swój prezent i sama

zdecydujczegotaknaprawdęchcesz.Jatymczasembędę
na ciebie czekał i przygotowywał twoje biuro. Jutro,
zanim odlecisz, wręczę ci bilet powrotny na trasie
Warszawa–Doha–Singapur.

– Dlaczego nie mogę zatem odpakować tej

tajemniczej paczuszki już teraz, przy tobie? Po co
czekaćażtyledni?–drążyłam,zerkającnaniepozorny
pakunekleżącynabasenowymszezlongu.

–Jutro,Adrianno–stwierdziłzdecydowanymgłosem

–Chciałbymciępocałowaćnadobranoc,zanimodejdę,
ale w zaistniałej sytuacji nie sądzę, by był to najlepszy
pomysł. Wydaje mi się, iż potrzebujesz chwili, by
rozdzielić poszczególne sfery swojego życia. Do
zobaczeniaoósmejrano.

Do ostatniego momentu nie spodziewałam się, że

faktycznie odejdzie w ten sposób, zostawiając mnie po
razkolejnysamąprzybaseniehoteluMarinaBaySands.
Patrzącnaznikającąwdrzwiachsylwetkę,poczułamsię

tak, jakby nagle ktoś wyrwał mi z piersi nadal bijące
serce.Ann-Marieostrzegałamnie,bymniezakochiwała
sięwbogatymfaceciezwyższychsfer.Przewidziała,że
możesiętozakończyćjedyniebólemiłzami.Owszem,
na pociesznie otrzymałam szansę na świetną pracę i
rozwój,aleopłaciłamtozranionymiuczuciami.

Kopciuszkowi w bajce braci Grimm było znacznie

lżej.Coprawdaksiążęniezaproponowałjejlukratywnej
posady w znanej agencji reklamowej, jednak ofiarował
jej coś znacznie cenniejszego – swoją miłość. Ja zaś
byłam jedynie chwilowym kaprysem, który przez
przypadek okazał się potrzebnym specjalistą. Nie
podejrzewałam, że Lee może być tak wyrachowanym i
pozbawionymemocjiczłowiekiem.

Jeszcze raz rzuciłam okiem na niewielki podarunek,

który wręczył mi zaledwie kilka chwil temu. W
pierwszym odruchu poczułam chęć odrzucenia go jak
najdalej od siebie, marząc by przepadł na zawsze w
wodach zatoki. Jednak ciekawość szybko wzięła górę
nadimpulsemzrodzonymzgniewu.

Niechaj będzie tak jak sobie zażyczył. Odpakuję ten

prezent już po opuszczeniu przestrzeni powietrznej
Singapuru!

Poranek przed odlotem stał się najbardziej szalonym

momentem całego mojego pobytu w mieście lwa. Ann-
Marie wpadła do mojego pokoju jak burza, na zmianę
żartując i płacząc z powodu mojego wyjazdu. Planując

rychły przyjazd do Polski, poprosiła jednocześnie bym
jeszczerazzawitaładoSingapuru.

– Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać

szybciej, niż myślisz – przestrzegłam ją poważnym
tonem.

– To znaczy? – spytała zdezorientowana, pomagając

midopiąćwalizkę.

– Lee zaproponował mi pracę. Prawdopodobnie

wrócętujeszczeprzedSylwestrem.

– Co? Żartujesz? Naprawdę? – zasypała mnie

pytaniami, nie mogąc powstrzymać okrzyku radości –
Toświetnawiadomość!Wiesz,właściwietomyślałamo
znalezieniuwspółlokatorki...Rachunkiostatniowzrosły.

– Ponownie muszę cię przestrzec, byś uważała, co

mówisz, bo faktycznie wezmę twoje słowa za dobrą
monetęipewnegogrudniowegodniazjawięsięnatwym
progu ze stertą walizek. Pamiętaj, że doskonale wiem,
gdziemieszkasz!

– A ja sama, własnoręcznie, no może z pomocą

Alana,wtaszczętewszystkiewalizydodomu.Iktowie,
czynierozpakujęcięsamodzielnie,bymiećpewność,że
zostajesz!

– Zatem uzgodnione. Dzielimy rachunki pół na pół,

przynajmniej dopóki mnie nie wykopiesz, robiąc
miejscedlaukochanego...

– Albo dopóki ty nie wprowadzisz się do swojego

czarującego szefa... – mruknęła radośnie, próbując się
odegraćzamojesłowa.

Zamarłam.Cóż,Ann-Marieniemiałapojęciaonaszej

wczorajszej rozmowie i nagłym oziębieniu się moich
stosunkówzpanemCollinsem.

–Akurattojestjużnieaktualnamożliwość,alezanim

zasypiesz mnie gradem pytań, pragnę zaznaczyć, że na
razieniechcęotymrozmawiać–ostrzegłamją,zanim
zdążyłacokolwiekpowiedzieć.

Rozumiejąc, iż sprawa jest dla mnie zbyt świeża,

przytuliłamnieniemaljaksiostraiwmilczeniudodała
otuchy.

– Przynajmniej masz fajną robotę – pocieszyła – Na

mnie niestety już czas, praca wzywa. Miłego lotu i
wracaj szybko! Postaram się wkręcić cię na imprezę
noworoczną, na którą się wybieram. Będziemy
świętować nowy początek razem! Buziaki! – dodała na
odchodne,znikajączadrzwiami.

„Jasne. Przez kilka krótkich sekund wyglądało na to,

że Nowy Rok powitam w towarzystwie Lee, a skończę
wśród obcych ludzi, patrząc jak Ann-Marie świętuje z
Alanem. Życie jest przewrotne, ale przynajmniej mam
pracę z perspektywami rozwoju” – pocieszyłam się,
powracając w myślach do słów mojej nowej
przyjaciółki.

Collins, siedzący na tylnym siedzeniu Bentleya,

powitał mnie chłodno i gdy tylko szofer zapakował
moją walizkę do bagażnika, zarządził odjazd na
lotnisko.

Patrząc na jego oblicze, dostrzegłam ciemne kręgi

pod oczyma, które w moim rozumieniu mogły być
jedynie efektem bezsennej nocy. Chociaż być może był
torezultatwieczornejsesjisprzeddwóchdni.Któżmógł
towiedzieć?

Szanując ciszę, którą niejako narzucił, przysunęłam

się bliżej okna i, obserwując po drodze budynki,
zaczęłam walczyć z przemożną chęcią rozpłakania się.
Mawia się, iż słowa potrafią ranić i jest to szczera
prawda,niemniejjednakrównieżciszamaszansęzadać
cięciegłębsze,niżtozadanenajostrzejszymnożem.

Zagłębiona w myślach, nawet nie spostrzegłam, gdy

zajechaliśmy

przed

wejście

terminalu

odlotów.

Samochód zatrzymał się. Wzięłam głęboki wdech i
postanowiłam odpłacić się siedzącemu obok mnie
mężczyźniepięknymzanadobne.

– Dziękuję serdecznie za podwiezienie, panie Collins

– rzekłam najbardziej oficjalnym tonem, na jaki było
mniestać–Jakrozumiemtusiępożegnamy...

– Odprowadzę cię do odprawy, Adrianno –

powiedział gładko, próbując chociaż nieznacznie
zniwelowaćnarzuconyprzezemniedystans.

– Nie chciałabym sprawiać kłopotu. Nie sądzę, by

rozpieszczałpanwszystkichswoichpracownikówwten
sposób.

Tym razem atak okazał się celny. Dostrzegłam to w

wyraziejegooczu.Odwróciłnachwilęwzrok,poczym
spojrzałnamniezeźleudawanąwyższością.

–Zdajęsobiesprawę,iżspecjaliści,niezależnieodich

dziedziny, wymagają szczególnych względów... Ale
skoro nie życzysz sobie mojego towarzystwa, to mogę
poczekać tutaj, aż szofer upewni się, iż bez problemów
przeszłaśodprawę.

Przesadziłam.Znowu!Byćmożechcączemścićsięna

nim, posunęłam się o krok za daleko. Nie mając
odwrotu,postawiłamwszystkonajednąkartę.

– Pana towarzystwo zawsze było dla mnie

przyjemnością.Sądzęjednak,żewczorajszegowieczora
tojastałamsięniepożądanąosobą.Ktowie,możenawet
powinnam wystrzegać się dachów co wyższych
budynków.

Roześmiałsię!Punktdlamnie!

– Nie musisz – zapewnił z uśmiechem – przez całą

naszą znajomość powtarzałaś, że jestem niemożliwy,
podczasgdytaknaprawdętojapowinienempowiedzieć
tootobie.

– Cóż, chyba właśnie za to mnie kochasz –

odpowiedziałamjegowłasnymisłowami.

– Właściwie to tak! – zgodził się, wysiadając z

samochodu–Chodźmy,inaczejspóźniszsięnasamolot.

Odetchnęłamzulgą.Byćmożeniewszystkowróciło

do dawnego stanu rzeczy, ale dawała się już wyraźnie
odczuć odwilż w dotąd chłodnych stosunkach między
nami.

Chwyciwszy moją walizkę, ruszył w kierunku

stanowiska odpraw. Zaskoczona jego asertywnością,
podążyłam jego śladem, mając odczucie déjà vu.
Kolejnychkilkachwilprzywoływałominamyśllotna
Bali.Szkodatylko,żetymrazemniemiałamszansyna
spontanicznegobuziaka.

– Niczego nie zapomniałaś? – upewnił się,

odprowadzając mnie do miejsca, w którym musieliśmy
siępożegnać.

–Mamwszystko.

–Bilet?Paszport?Rezerwacjapowrotna,którądałem

ciwsamochodzie?

– Wszystko na miejscu, schowane w torbie –

zapewniłamgo.

– Paczuszka? A może rzuciłaś ją w morze wczoraj

wieczorem, kiedy tylko odszedłem? – zażartował, a ja
zamarłam, słysząc, iż potrafi tak trafnie przewidzieć
mojereakcje.

– A co, mogę odpakować ją już teraz? – spytałam,

maskującpierwszezaskoczenie.

–Nie,niemożesz–zaprotestowałgwałtownie–Zrób

towdomu,naspokojnie.

– Raczej w przestrzeni lotniczej Malezji, w której na

szczęście znajdę się kilka minut po starcie –
sprostowałam natychmiast, nie pozostawiając mu
złudzeńcodomojejcierpliwości.

– Skoro tak będzie ci wygodniej... – mruknął

nieprzekonany – Pamiętaj jednak, że prezent ten został
wręczony, zanim zaczęłaś podejrzewać mnie o niecne
planyprotekcjiwzamianza...nowiesz...–rzekł,cytując
mojesłowa.

Uświadomiwszy sobie, jak bardzo zraniłam go

wczorajszymipodejrzeniami,poczułamsięwinna.

– Przepraszam – szepnęłam, dotykając dłonią jego

policzka–Niepowinnambyła.

– Co się stało, to się nie odstanie. Być może musi

minąć jeszcze chwila, byś przekonała się… Zresztą
nieważne! Miłego lotu, Adrianno. Będę czekał na twój
powrótalbotelefon.

Pochylił się nade mną, by musnąć mnie przelotnym

całusem, przypominającym słynne „pocałunki śmierci”
rozdawaneprzezszefówwłoskiejmafii.

Pod wpływem wewnętrznego impulsu odwróciłam

głowę,sprawiając,iżnaszeustazetknęłysięnaułamek
sekundy. Zaskoczony moim gestem nie tylko nie
odsunął się, czego się po nim spodziewałam, ale objął
mniewtaliiipogłębiłpieszczotę.Światnagleskurczył

się do niewyobrażalnie małych rozmiarów, a ja
poczułam niechęć do pozostawienia go na chociażby
jeden dzień. Oczywiście zdusiłam w zarodku to
irracjonalne uczucie, wiedząc, że zwykły Kopciuszek
niejestwstaniezatrzymaćprzysobieksięciatakiegojak
LeeCollins.

– Do zobaczenia, Adrianno – szepnął, odsuwając się

ode mnie – Pamiętaj o pracy i moim zaproszeniu na
Sylwestra. A gdybyśmy nie usłyszeli się przez telefon,
już teraz życzę ci również wesołych świąt Bożego
Narodzenia.Spróbujprzeżyćjewrodzinnejatmosferze,
mimotrudówpakowania.

–Zadzwonię–obiecałam.

–Będęczekał.Idźjuż!–ponagliłmnie.

Nie oglądając się na niego, ruszyłam wprost do

okienka odprawy paszportowej. Podałam dokumenty
mężczyźnie siedzącemu za szklaną szybą i potajemnie
ocierając łzę, próbowałam dostrzec odbicie sylwetki
Lee. Na próżno. Elegancki mężczyzna w grafitowym
garniturze zniknął w tłumie, stając się jedynie
wspomnieniem.

Czując jak samolot unosi się coraz wyżej i wyżej,

pozwoliłam sobie na cichutki szloch. Zamykając
powieki,doszłamdowniosku,żepowinnamjeszczeraz
przemyśleć swoją decyzję o przeprowadzce do
Singapuru. Nie dam rady widywać Lee dzień po dniu,
wspominać jego ciepło, czułość i tych kilka

skradzionychpocałunków,wiedząc,żetowszystkobyło
tylkochwilowymkaprysem.

Sięgając do torby po miętówki, natrafiłam na

nieszczęsne pudełko, które wręczył mi na krótko przed
tym,zanimzburzyłcałymójświat.Cokolwieksięwnim
znajdowało, zostało mi podarowane przez mężczyznę,
któryskradłmiserce.

Nie zważając na piękne ozdoby, rozdarłam papier

jednym zdecydowanym ruchem i odkryłam tekturowe
pudełko. Na jego dnie znalazłam kopertę z moim
imieniemorazsześciansygnowanyznakiemfirmowym
koncernujubilerskiegonależącegodoTianXiong.

Następne kosztowności? Przecież nigdy im się za to

nie odpłacę! Jak tak dalej pójdzie, to do końca życia
będę musiała robić sesje reklamujące ich produkty!
Obawiając się tego, co znajdę w środku, zajrzałam do
niewielkiego pudełeczka, które kryło w sobie...
przepiękny pierścionek z białego i fioletowego złota
ozdobionycałkiemsporymbiałymkamieniem.

– Boże spraw, by nie był to diament! – wyszeptałam,

zakładająctomałedziełosztukinapalec.

Światło lampy odbiło się w kryształowoczystym

kamieniu i zalśniło jasnymi promieniami, wzbudzając
tym samym zainteresowanie kobiety siedzącej na
sąsiednimsiedzeniu.

–Piękny–szepnęłazzachwytem–toVVS,prawda?

– Chyba tak – odpowiedziałam, próbując złapać

oddech–Zresztąniewiem,toprezent.

–Musipaniąbardzokochać–mruknęłazzachwytem.

Pokręciłam przecząco głową, co tylko wywołało

większezdziwieniemojejsąsiadki.

– To kwestia biznesowa. Podziękowanie za pomoc w

trudnejsprawie.

–Niktniedajepierścionkazpojedynczymdiamentem

jako podziękowania. Niezależnie od tego, jak duża
byłaby to przysługa – stwierdziła kobieta, raz po raz
zerkającnabłyskotkęnamoimpalcu.

–Ajednak–mruknęłamzmęczonatąkrótkąwymianą

zdań.

Siegnęłam po kopertę skrytą na dnie większego

pudełka i otworzyłam ją jednym szybkim gestem.
Elegancka karta z czerpanego papieru zdobionego
subtelnym wzorem została zapisana odręcznym,
niewątpliwie męskim charakterem pisma. Jedno krótkie
zdaniepytało:

„Czyzgodziszsięmniepoślubić?

L.”

Zamarłam, nie wierząc własnym oczom! Tysiące

myślizaczęłobombardowaćmojesumienie,wywołując
poczucie winy. Zamiary Lee były zupełnie różne od
tego, co sobie wyobrażałam. Byłam mu winna
najszczerszeprzeprosiny.

Niewielemyśląc,wezwałamstewardesęipoprosiłam

omożliwośćskorzystaniaztelefonuznajdującegosięna
pokładzie samolotu. Wręczyłam jej swoją kartę
płatnicząizpamięciwybrałamnumerpewnegotelefonu
komórkowego.

–LeeCollins,słucham?

–Otakierzeczyniepytasięlistownie!–upomniałam

go, nie tracąc czasu na zbyteczne moim zdaniem
powitanie. W końcu widzieliśmy się kilkadziesiąt minut
temu.

– Adrianna? Przecież ty jesteś gdzieś nad Morzem

Andamańskim!

– Owszem, ale dzięki nowoczesnej technice mogę

zwrócić ci uwagę, że pytanie dotyczące związku
uczuciowego dwojga ludzi powinno paść w nieco
innychokolicznościach!

– Poprawię się w przyszłości – zapewnił – a teraz,

skorojużdzwonisz,czymógłbympoznaćodpowiedź?–
zagadnął radosnym tonem, w którym kryła się nutka
nadziei.

– Wracam dwudziestego ósmego grudnia. Będziesz

musiał zapytać mnie o to osobiście! – szepnęłam,
przerywającpołączenie.

Wpisałam pin karty, podpisałam rachunek, który

podała mi nieco zdezorientowana stewardesa i zajęłam
na powrót swoje miejsce, spoglądając raz po raz na

pierścionekzdobiącymójserdecznypalec.

Okazało się, że współczesny Kopciuszek jednym

ruchemmożezgarnąćcałąpulę,jakąwspółczesneżycie
ma mu do zaoferowania. Karierę, świetną pracę i
księcia,którynadbiałegorumakaprzedkładaluksusowe
samochody!

Spistreści

RozdziałIPrzybyłam!
RozdziałIIStłuczka
RozdziałIIIKawa?
RozdziałIVNocnepogaduchy
RozdziałVMałeIndie
RozdziałVISentosa
RozdziałVIIGardensbytheBay
RozdziałVIIIPulauUbin
RozdziałIXOfertaniedoodrzucenia
RozdziałXSesja
RozdziałXIBiesiadazmysłów
RozdziałXIIEastCoastPark
RozdziałXIIIBali
RozdziałXIVZakupoweszaleństwo?
RozdziałXVSesjarazydwa
RozdziałXVIPaktonieagresji
RozdziałXVIIPocałuneknadachuświata
RozdziałXVIIIKażdybaldobiegakiedyśkońca…