Wojna o pieniadz rozdziału VI piasek125

background image

Klucz do rozdziału


Coraz częściej spotykamy się dziś z takimi określeniami jak „rząd światowy”, „światowa waluta”. Nie

dysponując odpowiednim przygotowaniem historycznym, można odnieśd wrażenie, że są to jedne z wielu
kolejnych medialnych sensacji, podczas gdy w istocie właśnie teraz rozpoczyna się realizacja wielkiego
planu. Najbardziej zasmuca i zmusza do myślenia fakt, że większośd Chioczyków wciąż wie na ten temat
bardzo niewiele.

W lipcu 1944 roku, gdy kontynent europejski wciąż płonął ogniem wojny, miesiąc po otwarciu

drugiego frontu przez wojska amerykaosko-brytyjskie, 44 reprezentantów paostw przybyło do znanej
miejscowości wypoczynkowej Bretton Woods w stanie New Hampshire, by przedyskutowad plan
powojennego, nowego porządku gospodarczego. Międzynarodowi bankierzy weszli w fazę realizacji
przygotowywanego od dawna planu polegającego na przejęciu kontroli nad emisją światowej waluty.

W tym czasie bankierzy ustanowili cały szereg kluczowych instytucji: brytyjskie Royal Society For

International Affairs (Królewskie Towarzystwo Spraw Międzynarodowych), amerykaoską Council on Foreign
Relations (CFR – Rada Stosunków Zagranicznych). Jakiś czas później oba te kluczowe stowarzyszenia
doprowadziły do powstania dwóch nowych grup: Klubu Bilderberg, zajmującego się sprawami
gospodarczymi, oraz przejmującej dowodzenie nad sprawami politycznymi Trillateral Commission (Komisja
Trójstronna).

Ostatecznym celem owych grup było ustanowienie elitarnego, anglo-amerykaoskiego klubu,

swoistego rządu światowego, który zakooczy proces tworzenia wspólnej waluty światowej, by następnie
narzucid wszystkim mieszkaocom planety „globalny podatek”. W ten sposób miałby powstad tzw. Nowy
Porządek Świata.

W tak skonstruowanym systemie oczywiście będzie musiała zniknąd suwerenna polityka emisji

pieniądza przez rządy narodowe oraz prawo do decydowania o wewnętrznej polityce gospodarczej,
a wolnośd gospodarcza narodów oraz swoboda rządu do prowadzenia własnej polityki zostaną
ograniczone, poddane kontroli i sterowaniu. Najważniejsze zaś jest to, że kajdany, które założono
współczesnym ludziom, nie są wykonane z żelaza – materiałem użytym do ich stworzenia jest dług. W celu
maksymalnego wykorzystania współczesnego „niewolnika”, ekstensywne zarządzanie gospodarcze powoli
przesuwa się w kierunku wysokowydajnej, naukowej technologii „żywienia”. Społeczeostwo bez gotówki,
elektroniczny pieniądz, jednolite i globalne elektroniczne ID z wmontowanym chipem radiowym bądź ID
implantowane bezpośrednio w ludzkie ciało, a także inne nowoczesne technologie – oto charakterystyczne
cechy procesu przemiany współczesnego człowieka w „niewolnika”.

W oparciu o chipową technologię identyfikacji, międzynarodowi bankierzy są w stanie obserwowad

każdego człowieka niezależnie od miejsca i czasu, w którym się znajduje. W chwili, gdy gotówka niemal
całkowicie znika ze świata, wystarczy tylko kilka uderzeo w klawiaturę, żeby w dowolnym momencie
pozbawid dowolną osobę prawa do korzystania z jej majątku. Dla tych, którzy cenią sobie wolnośd, jest to
przerażająca perspektywa, wszelako dla międzynarodowych bankierów jest to konieczny warunek Nowego
Porządku Świata.

Członkowie elity uważają, że ich plan nie jest spiskiem, lecz pozytywnym programem. Tym, co różni

ów plan od tradycyjnych spisków, jest fakt, że jego autorzy nie mają scentralizowanego przywództwa, lecz
stanowią dośd swobodny „krąg przyjaciół o wspólnych celach i interesach”. Jednak przeciętnego człowieka
niepokoi fakt, że owi „przyjaciele o wspólnych celach i interesach” to ludzie posiadający olbrzymie wpływy,
którzy zawsze są gotowi poświęcid interesy zwykłych obywateli na rzecz realizacji własnych idei.

Twórca amerykaoskiej Council on Foreign Relations powstałej po zakooczeniu I wojny światowej,

niejaki pułkownik House, był jednym z głównych architektów tego planu na terenie Stanów Zjednoczonych.

background image

Duchowy ojciec chrzestny: pułkownik House

W Waszyngtonie nie sposób dojrzed prawdziwych władców – oni rządzą spoza kurtyny.

Feliks Frankfurter, sędzia Sądu Najwyższego USA

1


Pułkownik House naprawdę nazywał się Edward House. Tytuł pułkownika przyznał mu gubernator stanu

Teksas za jego wkład i zasługi w zwycięstwo w lokalnych wyborach. House pochodził z bogatej rodziny teksaoskich
bankierów. Jego ojciec, Thomas, w czasie wojny secesyjnej działał jako reprezentant interesów rodziny Rothschildów
na terenie USA. Lata młodzieocze House spędził na nauce w Wielkiej Brytanii i tak jak wielu sławnych amerykaoskich
bankierów z p

oczątku XX wieku za swoją prawdziwą ojczyznę uważał Wielką Brytanię, utrzymując z kręgiem

brytyjskich bankierów bliskie i zażyłe stosunki.

W 1912 roku House, jako anonimowy autor, opublikował nowelę Philip Dru Administrator: a Story of

Tomorrow 1920-1935, która wzbudziła ogromne zainteresowanie. Na jej stronach stworzył fikcyjnego,
pełnego współczucia, łagodnego dyktatora, który zdobywa władzę nad obiema amerykaoskimi partiami,
tworzy bank centralny, wprowadza federalny, progresywny podatek dochodowy, likwiduje protekcyjne
taryfy celne, buduje społeczny system bezpieczeostwa, doprowadza do konstrukcji ligi światowej itd.
Wszystkie proroctwa dotyczące przyszłego świata, które House zawarł w swojej książce, w zdumiewający
sposób zbiegają się z wydarzeniami, które następowały w Ameryce w kolejnych latach. Pod względem
„talentu wizjonerskiego” House w niczym nie ustępował Keynesowi.

W rzeczywistości bardziej przekonujące byłoby stwierdzenie, że wszystko, co House i Keynes głosili

jako rzekome proroctwa, było jedynie konsekwencjami realizacji przygotowanego wcześniej politycznego
planu.

Zaraz po ukazaniu się książka House’a wywołała żywe reakcje amerykaoskich czytelników. Zawarta

w niej wizja przyszłości Ameryki w wielkim stopniu pokrywała się z dążeniami i życzeniami
międzynarodowych bankierów. Pułkownik House bardzo szybko stał się „ojcem chrzestnym” finansowej
elity.

W 1912 roku, podczas przeglądu listy kandydatów Partii Demokratycznej na urząd prezydenta, liderzy

partii wyznaczyli House’a do przeprowadzenia „rozmowy kwalifikacyjnej” z jednym z nich, Wilsonem.
Wilson przybył do nowojorskiego hotelu, w którym zatrzymał się House. Obaj panowie rozmawiali przez
prawie godzinę, wywierając wzajemnie na sobie wielkie wrażenie i wręcz smucąc się, iż nie dane im było
spotkad się wcześniej. Używając słów samego Wilsona: „Pułkownik House jest moją drugą naturą. Jest
realnym, niezależnym, drugim mną. Trudno jego poglądy i sposób myślenia oddzielid od moich. Gdybym to
ja znalazł się na jego miejscu, czyniłbym wszystko zgodnie z jego opiniami”

2

.

Pułkownik House odgrywał ważną rolę w procesie komunikacji pomiędzy bankierami a politykami.

Przed wyborem Wilsona na urząd prezydenta, podczas bankietu zorganizowanego przez bankierów z Wall
Street, House zapewniał prezesów: „Wilson dosiada osła Partii Demokratycznej i nie ma możliwości, by
zawrócił z obranej drogi”

3

. Schiff, Warburg, Rockefeller, Morgan i inni swoje nadzieje powierzyli House’owi.

Schiff traktował House’a niczym Mojżesza, widząc siebie i pozostałych bankierów w roli Arona.

W listopadzie 1912 roku, po wyborach prezydenckich, Wilson wybrał się na Bermudy na urlop. W czasie

wypoczynku bardzo dokładnie przeczytał książkę House’a Philip Dru Administrator – na tyle dokładnie, iż
można uznad, że jego polityka i działalnośd legislacyjna z lat 1913-1914 była praktycznie skopiowana z tej
powieści.

1

Ted Flynn, Hope of the Wicked. The Master Plan to Rule the World, Sterling 2000, s. 88.

2

Charles Seymour, Initmate Papers of Colonel House, 1926, s. 173.

3

George Sylvester Viereck, The Starngest Friendship in History. Woodrow Wilson and Colonel House, New York 1932.

background image

Po przegłosowaniu Federal Reserve Act 23 grudnia 1913 roku Schiff, bankier z Wall Street, w liście do

House’a pisał: „chciałbym ci bardzo podziękowad za twój skuteczny i dyskretny wkład w proces
przegłosowania tej ustawy walutowej”

4

.

Po wykonaniu odpowiedzialnego zadania, którym było ustanowienie prywatnego banku centralnego

w Stanach Zjednoczonych, pułkownik House skierował swoją uwagę ku sprawom międzynarodowym.
Posiadając wiele kluczowych i bliskich znajomości w świecie politycznym Ameryki i Europy, House bardzo
szybko stał się wpływową figurą.

[House] związany był silną więzią z międzynarodowymi bankierami z Nowego Jorku. Wielu bankierów z czołowych

instytucji finansowych znajdowało się pod jego wpływem, a wśród nich Paul Warburg, jego brat Feliks Warburg, Otto Kahn, Luis
Marburg, Henry Morgenthau, Jacob i Mortimer Schiff oraz Herbert Lehman. Również w Europie House posiadał znajomości
w potężnych kręgach bankierów i polityków

5

.


W roku 1917 prezydent Wilson powierzył House’owi sformowanie grupy, znanej później jako The

Inquiry, której zadaniem było przygotowanie problemów do dyskusji podczas przyszłych rokowao
pokojowych. 30 maja 1919 roku baron Edmund Rothschild, zorganizował spotkanie w jednym z paryskich
hoteli. Wśród jego uczestników znaleźli się członkowie amerykaoskiej grupy The Inquiry oraz brytyjskiej
organizacji Round Table. Przedmiotem obrad była kwestia integracji sił amerykaoskiej i brytyjskiej elity. 5
czerwca uczestnicy obrad spotkali się ponownie, podejmując ostatecznie decyzję o utrzymaniu istniejącego
podziału, który przynosi więcej korzyści niż wspólnie zorganizowane akcje. 17 czerwca House w roli
założyciela-inicjatora stworzył w Nowym Jorku Insitute of International Affairs (Instytut Spraw
Międzynarodowych). 21 lipca 1921 roku House dokonuje zmiany nazwy organizacji na Council on Foreign
Relations. Do grupy dołączyli członkowie The Inquiry, amerykaoscy przedstawiciele z konferencji pokojowej
w Paryżu oraz 270 członków elit bankowych i politycznych, którzy doprowadzili do założenia Rezerwy
Federalnej. Bankierzy z Wall Street dokonali znaczącego wkładu finansowego dla nowo powstałej
organizacji. W ten oto sposób narodziła się grupa, która odtąd czyniła intensywne wysiłki na rzecz zdobycia
kontroli nad amerykaoskim społeczeostwem i światową polityką.

Roosevelt z wielką uwagą przeczytał książkę House’a Philip Dru Administrator w czasie, gdy jako

podwładny Wilsona pracował w Departamencie Marynarki Wojennej. Opisaną w powieści postad
„łagodnego dyktatora” można potraktowad jako doskonały portret późniejszego, prawdziwego oblicza
Roosevelta. Po wyborze Roosevelta na urząd prezydenta, House błyskawicznie stał się jednym z doradców
w Białym Domu. Zięd Roosevelta pisał w swoich wspomnieniach:

Przez długi czas sądziłem, że Roosevelt sam tworzył nowe pomysły, metody, tak by korzystała na tym Ameryka.

Faktycznie jednak, sytuacja prezentowała się zgoła inaczej. Większośd z jego pomysłów, jego politycznej amunicji, była
najpierw precyzyjnie formułowana w Council on Foreign Relations oraz grupie będącej adwokatem wspólnej światowej
waluty

6

.


Syn Paula Warburga, James, który miał okazję sprawowad funkcję doradcy finansowego Roosevelta,

był jednocześnie członkiem CFR. Podczas obrad komisji Kongresu do spraw stosunków międzynarodowych
17 lutego 1950 roku powiedział: „Czy ktoś się zgadza, czy nie, będziemy mieli rząd ogólnoświatowy.
Jedynym problemem, nad którym można się zastanawiad, jest pytanie, czy ten rząd zostanie stworzony
w wyniku porozumienia, czy podboju”

7

.

Dziennik „Chicago Tribune” w komentarzu redakcyjnym z 9 grudnia 1950 roku pisał, że „członkowie

CFR mają siłę wpływu daleko przekraczającą zwykłego obywatela. Dysponują majątkiem, pozycją
społeczną, stoi za nimi nieprzeciętne wykształcenie. Wszystkie te atuty pozwalają im w hierarchii
społecznej zająd miejsce o klasę wyższą niż przeciętny człowiek, doprowadzając kraj do ekonomicznego
bankructwa i militarnego krachu. Ludzie ci winni uważniej przyjrzed się swoim rękom, dostrzegą bowiem na

4

Seymour, Initmate Papers of Colonel House, s. 175.

5

Dan Smoot, The Invisible Government, Boston 1962.

6

Dall, FDR – My Exploited Father in Law.

7

David Allan Rivera, Final Warning: A History of the New World Order, Oakland 2004, rozdz. 5.

background image

nich lepkie, wciąż widoczne, pochodzące z dawnej wojny, a także czerwone, świeże, pochodzące z ostatniej
wojny, ślady krwi”

8

.

W 1971 roku kongresman z Luizjany, John Rarick, sformułował następującą ocenę:

Council on Foreign Relations nie szczędzi wysiłków w celu ustanowienia rządu światowego. Organizacji tej właśnie

udało się uzyskad wsparcie finansowe ze strony kilku największych, zwolnionych z podatków funduszy. Rada ta posiada
wielką siłę wpływu w sferach finansowych, handlowych, pracowniczych, wojskowych, edukacyjnych, a także
w najpopularniejszych mediach publicznych. Każdy, pragnący z całych sił bronid amerykaoskiej Konstytucji i ducha
wolności gospodarczej rząd, podobnie jak świadomi obywatele, musi zrozumied prawdziwą naturę CFR. Nasze broniące
prawa do informacji media, które są niesłychanie agresywne, wyciągając na światło dzienne przeróżne skandale,
w przypadku spraw związanych z działaniami CFR lub jego członków, zachowują zadziwiające milczenie. CFR jest klubem
elitarnym, który nie tylko wykorzystuje swą sił wpływu na najwyższym rządowym poziomie decyzyjnym, utrzymując
presję od góry do dołu, ale również, udzielając pomocy finansowej osobom prywatnym czy instytucjom, stosuje presję
oddolną, wspierając proces transformacji suwerennej republiki konstytucyjnej w sługę dyktatorskiego rządu
światowego

9

.


Council on Foreign Relations posiada decydujący wpływ na amerykaoską politykę. Począwszy od II

wojny światowej, z wyjątkiem trzech przypadków, praktycznie wszyscy prezydenci byli członkami tej Rady.
Od kilkudziesięciu lat dwie partie wymieniają się przy sterach władzy, a polityka rządowa wciąż pozostaje
niezmienna, albowiem członkowie CFR zajmują najważniejsze stanowiska w prawie każdej administracji
prezydenckiej. Od 1921 roku większośd z sprawujących urząd sekretarzy skarbu była pod całkowitą
kontrolą Rady. Ponadto od czasów Eisenhowera w zasadzie wszystkich doradców bezpieczeostwa
narodowego mianowała Rada; poza tym, CFR wprowadziła do rządu czternastu sekretarzy stanu (od 1949
roku posiada totalną kontrolę nad tym stanowiskiem rządowym), jedenastu sekretarzy obrony oraz
dziewięciu szefów CIA.

Patrząc z tej perspektywy, CFR Relations jest amerykaoską „szkołą partyjną”.

Jeśli kluczowy członek Council on Foreign Relations podejmie decyzję o sformułowaniu określonego programu

rządowego, centrum badawcze Rady od razu pełną parą rozpocznie prace analityczne. Struktury badawcze przygotują
listę podstawowych teoretycznych i empirycznych punktów do dyskusji, tak by wzmocnid siłę perswazji nowej polityki,
a także, by z pozycji politycznych i teoretycznych dokonad zamieszania, deprecjonując każdy przeciwny pogląd

10

.


Za każdym razem, gdy w administracji Waszyngtonu pojawiało się wolne stanowisko (o dużej wadze),

Biały Dom wpierw telefonował do nowojorskiego oddziału CFR. Gazeta „The Christian Science Monitor”
twierdzi, że ponad połowie członków CFR proponowano wejście do rządu bądź sprawowanie funkcji
rządowego konsultanta.

Liczba członków CFR wynosi około trzy i pół tysiąca i każdy z nich musi byd obywatelem Stanów

Zjednoczonych. Wśród nich znajdują się wpływowi bankierzy, menadżerowie z głównych korporacji,
wysocy urzędnicy rządowi, elita mass mediów, znani profesorowie uniwersyteccy, najlepsi analitycy,
wysocy oficerowie armii itd. Ci ludzie tworzą „twardy rdzeo” amerykaoskiej elity politycznej.

Jeśli chodzi o świat głównych amerykaoskich mediów, które dyrygują opinią publiczną, w raporcie

o CFR z 1987 roku możemy przeczytad, że około 250 dziennikarzy i specjalistów medialnych znajdowało się
na jej liście członkowskiej. Ci ludzie nie tylko „czytają i wyjaśniają” politykę zagraniczną rządu – oni wręcz ją
formułują. Do członków CFR należą pracownicy CBS, ABC, NBC, PBS i innych stacji telewizyjnych. Jeśli
chodzi o prasę, CFR sprawuje kontrolę między innymi nad takimi gazetami, jak: „New York Times”,
„Washington Post”, „Wall Street Journal”, „Boston Globe News”, „Baltimore Sun”, „Los Angeles Times”.
W przypadku magazynów i czasopism pod kontrolą CFR znajdują się: „Time”, „Fortune”, „Life”, „Money”,
„Profile”, „Entertainment Weekly”, „Newsweek”, „Business Week”, „US News and World Report”,
„Readers Digest”, „Forbes”, „Atlantic Weekly” i inne główne magazyny. CFR kontroluje między innymi
następujące wydawnictwa: MacMillan, Randon House, Simon & Schuster, Harper Brothers, McGraw Hill

11

.

8

„Chicago Tribune”, 9 grudnia 1950.

9

Rivera, Final Warning, rozdz. 5.

10

Phyllis Ward, Chester Schlafly, Kissinger on the Couch, New York 1975.

11

Flynn, Hope of the Wicked, s. 89.

background image

Jeden z amerykaoskich kongresmanów, William Jenner, powiedział kiedyś: „Dzisiejsza Ameryka może

w sposób całkowicie legalny wejśd na drogę do dyktatury. Kongres, prezydent, ludzie nic nie usłyszą, nic nie
zobaczą. Patrząc z wierzchu, mamy rząd, który działa zgodnie z zasadami Konstytucji, ale faktycznie
pomiędzy naszym rządem a systemem politycznym znajduje się pewna siła, która reprezentuje opinie elity.
Ludzie ci są przekonani, że nasza Konstytucja jest już przestarzała, a czas gra na ich korzyśd”.

Prawo do decydowania o polityce wewnętrznej i zagranicznej USA nie znajduje się w systemie

demokratycznym czy w rękach obu partii politycznych, lecz jest sprawowane przez wąską grupę ludzi
należących do elitarnego klubu.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
MLP FIM Fanfic Wojna o Equestrię Rozdział 11
Pedagogika Społeczna, Pilch, Lepalczyk Rozdział VI
socjologia kultury Rozdział VI ZRÓŻNICOWANIE SPOŁECZNE A ZRÓŻNICOWANIE KULTUROWE, socjologia kultury
farmakologia Rozdzialy VI, VII, VIII
Ksiązka Rozdział VI
Picard Hannibal ROZDZIAŁ VI
Skrypt KPA, Rozdział VI - Strona postępowania, ROZDZIAŁ VI: STRONA POSTĘPOWANIA
ROZDZIAŁ VI w, ZiIP, ZiIP, R2, SI, Przygotowanie Produkcji, pp
MLP FIM Fanfic Wojna o Equestrię Rozdział 27
mikroekonmia rozdział VI (7 str), Ekonomia
Rozdział VI
Rozdział Vi Nocne spotlanie
Rozdział VI, test VI uklad wydalniczy
08. Rozdzial 6, Rozdział VI
08. Rozdzial 6, Rozdział VI
MLP FIM Fanfic Wojna o Equestrię Rozdział 32
MLP FIM Fanfic Wojna o Equestrię Rozdział 02
rozdział VI ściąga, Prawo Administracyjne, Gospodarcze i ogólna wiedza prawnicza

więcej podobnych podstron