LEIGH MICHAELS

Wielbicielka

Tłumaczyła: Anna Koszur

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lauren pochyliła się nad wystawą i rozprostowała zgniecione

arkusze czerwonej bibuły, którą była wyłożona. Jeżeli wygładzi ten

kawałek w rogu, będzie tam świetne miejsce na małe aksamitne pudełko.

Przechodząc każdy zauważy rubinowy pierścionek, który tam umieści. A

poza tym... Czy powinna położyć obok tę srebrną bransoletkę, z zapięciem

w kształcie serca, czy może lepiej, jeżeli na wystawie będzie tylko złoto?

Odchyliła się, żeby ocenić efekt. Z miejsca, w którym stała, z

wnętrza sklepu, trudno było zobaczyć, jak prezentuje się wystawa z

zewnątrz i stwierdzić, czy wspaniały diament w naszyjniku, stanowiącym

centralny punkt dekoracji, odbija promienie światła. Może sprawiał

wrażenie zwykłego kawałka szkła? Wyjrzała na ulicę, a potem rzuciła

zamyślone spojrzenie na dziewczynę, która ustawiała tace z brylantowymi,

zaręczynowymi pierścionkami w gablocie, po drugiej stronie sklepu.

– Kim... – zaczęła – czy mogłabyś mi pomóc przy tej wystawie?

– Jeżeli chcesz mi zaproponować, żebym stała na ulicy i za pomocą

języka migowego dawała ci znaki, pod jakim kątem ustawić każdą rzecz –

nie licz na to, że ci pomogę. – Kim nawet nie spojrzała w jej stronę.

– Ja nie... Właściwie... – Lauren zaśmiała się.

– Całe szczęście, bo nie zamierzam wychodzić na zewnątrz. Nie

widzisz, jak okropnie pada?

Kim miała rację. Zerwał się przenikliwy, styczniowy wiatr i grudki

zamrożonego deszczu uderzały w szybę. Lauren przeszedł zimny dreszcz.

– Chciałabym, żebyś mi pomogła tutaj – powiedziała. – Czy

mogłabyś mi podać te rzeczy. Nie mogę ich dosięgnąć.

– Dlaczego nie chcesz się czołgać po wystawie? To na pewno

przyciągnęłoby tłumy. – Kim zamknęła gablotę z zaręczynowymi

pierścionkami i przeszła przez sklep.

– Podaj mi tę białą skórzaną rękawiczkę i rabinowy pierścionek –

Lauren skrzywiła się. – Nie, nie ten. Taki bardzo egzotyczny, z podłużnym

kamieniem.

Kim podniosła rękawiczkę i aksamitne pudełko ze stosu ułożonego

na gablocie i zamyślona spojrzała przez okno:

– Mogłabym już nigdy nie wychodzić na zewnątrz. W każdym razie

do wiosny.

– Skoro już nigdzie nie wychodzisz – z zaplecza odezwał się

właściciel sklepu – może mogłabyś zająć się jakąś poważną pracą, zamiast

opierać się o ladę i robić dobre wrażenie?

Kim wzruszyła ramionami.

– Nie mogę sprzedawać, jeżeli nie ma klientów, panie Baines –

zauważyła niewinnie. W momencie, kiedy właściciel znikł w swoim

biurze, pociągnęła Lauren mocno za rękaw. – Myślałam, że już nigdy

sobie nie pójdzie – powiedziała szybko. – W każdej chwili może wrócić, a

ja od chwili, kiedy rano weszłam do sklepu, powstrzymuję się, żeby cię o

coś nie zapytać. Ward na pewno zdobył dla ciebie bilety, prawda? Jak

możesz być taka spokojna?

Dłoń Lauren zadrżała lekko, gdy wkładała pierścionek na właściwy

palec białej rękawiczki. Wyglądało to jak omdlewająca biała ręka ducha,

ułożona na białym materiale. Ale jej głos był całkowicie spokojny.

Oczywiście spodziewała się tego pytania i już dawno wymyśliła, co

odpowie.

– Nie – mruknęła. – Nie zdobył.

Kim szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia.

– Ale przecież ci powiedział... – zabrzmiało to jak skarga. – A

urodziny! Myślałam, że Ward obiecał ci, że to będzie specjalna

uroczystość.

– Obiecał. I była. Spędziliśmy u niego bardzo miły wieczór. Zrobił

kolację, i...

– Nawet nie zaprosił cię do jakiejś restauracji?

– ...dostałam od niego książkę, którą od dawna chciałam przeczytać,

i...

Kim skwitowała to jednym, prawie nieprzyzwoitym gestem.

– Jakie to niezwykle romantyczne! – rzekła ironicznie. – Liczyłaś na

te bilety, Lauren. To musiało być dla ciebie okropne. Nie jesteś na niego

wściekła?

Lauren musiała się powstrzymać, żeby nie przyznać Kim racji, ale to

tylko sprowokowałoby dalszą rozmowę. Nie była pewna, czy jej duma

zniosłaby to.

Gdyby chociaż Ward nie powiedział jej, że planuje jakąś

niespodziankę na „bardzo specjalną uroczystość”, jaką miały być te

urodziny, może nie liczyłaby na nic. To głupie, ale po tej zapowiedzi nie

mogła opanować uczucia rozczarowania, gdy zrobił dla niej zwykłą

kolację i dostała zwykłą książkę. Jedzenie było naprawdę świetne i

szczerze ucieszyłaby się książką, ale trudno to porównać z tak

upragnionymi biletami na koncert Huntera Dixa.

Najgorsze u Warda jest to, że nie ma w nim nawet odrobiny

romantyzmu, pomyślała. Gdyby było inaczej, lubiłby przecież muzykę

Huntera Dixa – najwspanialsze piosenki miłosne, jakie ktokolwiek na

świecie śpiewał. I nie trzeba by mu było wyjaśniać, dlaczego dzisiejszy

koncert ma tak duże znaczenie.

– Wiedział, że marzysz o tym, żeby tam pójść – jęknęła Kim. – Jak

mógł nie zdobyć dla ciebie tych biletów?

Lauren już dawno wymyśliła odpowiedź na to pytanie i zdanie

zabrzmiało dość naturalnie.

– Tak samo, jak nam się to nie udało. Biletów jest po prostu za mało

dla wszystkich i zostały wykupione przez uczniów szkoły sponsorującej

całą tę imprezę.

– To niezbyt ładnie z ich strony, tak uważam – stwierdziła Kim

bezlitośnie. – To, że nie jesteśmy uczniami college’u nie znaczy jeszcze,

że mogą traktować nas gorzej. Powinni dać też zwykłym ludziom szansę

kupienia tych biletów. Ale Ward zna przecież masę ludzi stamtąd. Na

pewno mógł poprosić kogoś ze swoich przyjaciół o dwa bilety.

– Widocznie nie mógł. Bilety, nie wykupione przez fanów, są w

rękach koników, a oni będą za nie chcieli fortunę. Nie mogę mieć pretensji

do Warda o to, że nie chce wydać tylu pieniędzy na jeden wieczór.

Kim nie uwierzyła w ani jedno jej słowo i Lauren sama musiała

przyznać, że nie zabrzmiało to przekonywająco. Ale jak miała przekonać

Kim, jeżeli sama nie wierzyła w to, co mówiła? Kim miała rację. Ward

rzeczywiście bardzo ją rozzłościł. Gotowa była zrobić prawie wszystko,

żeby pójść na ten koncert. A ponieważ tak się złożyło, że on nie lubił

Huntera Dixa i jego muzyki, nie przyszło mu do głowy, żeby załatwić

bilety przez któregoś ze swoich znajomych. Nawet tego nie mógł dla niej

zrobić...

– Ward jest zwykłym draniem – powiedziała Kim bardzo cicho. Ta

uwaga podziałała na Lauren jak kubeł zimnej wody.

– To nieprawda – odparła spokojnie. – Jest to bardzo fajny facet,

który po prostu nie potrafi zrozumieć, że ten koncert to dla mnie jedyna

okazja, żeby zobaczyć Huntera Dixa... – nagle zamilkła i przygryzła wargi.

– Jedyna szansa, żeby osobiście zobaczyć i usłyszeć najlepszego

piosenkarza na świecie.

– Zastanów się dobrze, zanim zdecydujesz się wyjść za niego –

radziła Kim – bo rzadko będziesz miała okazję pójść gdziekolwiek albo

spotkać się z kimś.

– Kto powiedział, że zamierzam wyjść za niego za mąż? – Lauren

spojrzała na nią zdziwiona.

– Wszyscy w okolicy są przekonani, że jesteście właściwie zaręczeni

– Kim wzruszyła ramionami. – A na pewno zachowujecie się tak,

jakbyście byli. Nie spotykasz się przecież z nikim innym.

Była to prawda i Lauren zastanawiała się nad tym kończąc

dekorowanie wystawy – wkładając różowe serduszka i jedwabne róże

między biżuterię. Zaczęła się spotykać z Wardem już kilka miesięcy temu

i stopniowo przestała umawiać się z kimkolwiek innym. Prawie tego nie

zauważyła, bo Ward wypełniał jej czas. Czuła się w jego towarzystwie

lepiej niż z resztą swoich znajomych. Jeszcze wczoraj nie miałaby nic

przeciwko temu, żeby wszyscy uważali, że kiedyś się pobiorą. Dziś

jednak... zaczęło jej to przeszkadzać.

Zmrok zaczął zapadać bardzo wcześnie. Wiatr był coraz silniejszy i

marznący deszcz zmienił się w gęsty śnieg. Małe płatki boleśnie uderzały

w twarz, kiedy Lauren wolno szła w kierunku apteki. Właściwie to wcale

nie miała ochoty tam iść, ale bar przy aptece był jedynym miejscem w tej

handlowej dzielnicy, gdzie można było zjeść lunch albo wypić filiżankę

kawy. Nic nie mogła na to poradzić, że właścicielem apteki był Ward. Nie

chciała go przecież unikać.

Alma, miła, sympatyczna kobieta, stojąca za kontuarem, miała już

przygotowaną filiżankę.

– Co dziś pijesz Lauren, kawę czy herbatę? – spytała. – A może

gorącą czekoladę? Ward zaraz przyjdzie. Uprzedziłam go, że tu jesteś.

– Dziękuję – powiedziała Lauren sucho. Słyszała te słowa prawie

codziennie, ale nigdy nie denerwowały jej tak jak dziś. – Poproszę o

herbatę.

Usiadła i zaczęła mieszać płyn, patrząc bezmyślnie przed siebie.

Więc jednak Kim miała rację. Wszyscy dookoła byli przekonani, że ona i

Ward mają wspólne plany na przyszłość.

A przecież nie była to prawda. Do dzisiejszego dnia jakoś nie

myślała o tym, ale teraz, kiedy zaczęła się zastanawiać, poczuła się jakoś

niepewnie. Przecież gdyby Ward miał jakieś poważne zamiary wobec niej,

to coś by o tym wspomniał. Może niekonkretnie, ale jakoś dałby jej to do

zrozumienia. Czy to, że nie zrobił tego dotąd, przez te wszystkie miesiące,

kiedy się spotykali, oznaczało, że chciał się zatrzymać na tym etapie, do

którego doszli? Czy urodzinowe kolacje, kino, niedzielne wycieczki

samochodem miały trwać w nieskończoność?

Nagle duża męska dłoń delikatnie pogłaskała ją po głowie. Było to

typowe dla Warda powitanie. W miejscach publicznych uśmiechał się do

niej ciepło, głaskał ją, ale nigdy nie całował. To śmieszne, przemknęło jej

przez głowę, że nigdy wcześniej o tym nie pomyślała. A przecież Ward nie

unikał wcale fizycznego kontaktu. Poprzedniego wieczora, na przykład,

kiedy przyszła do jego mieszkania, całowali się tak długo i głęboko, że

prawie nie mogła złapać tchu. Czym więc była spowodowana ta rezerwa

teraz? Czy chodziło tylko o to, że nie chciał narazić się na plotki?

– Przepraszam – powiedział Ward krótko, siadając obok niej. – Ale

chyba całe miasto ma tę okropną grypę. Nie mogę nadążyć z

przygotowaniem leków. Nie miałem nawet czasu na kawę.

– Za to interes idzie bardzo dobrze. – Nie podniosła oczu znad

filiżanki.

– Tak, ale gdyby to ode mnie zależało... Lauren, co chcesz zobaczyć

w tej filiżance? – spytał śmiejąc się cicho. – Lauren...

Podniosła wzrok i spojrzała na niego. Miał głęboko osadzone oczy w

ślicznym brązowym kolorze, co widać było szczególnie, gdy się uśmiechał

– tak jak w tej chwili – i najdłuższe na świecie rzęsy. Była to miła twarz,

właściwie nie tyle ładna, ile bardzo proporcjonalna. Miał kształtny nos,

szerokie usta, trochę zbyt duże uszy – chociaż może wyglądały tak z

powodu tej klasycznej, niemodnej fryzury?

Kiedyś dokuczała mu na ten temat, ale Ward powiedział, że

poprzedni właściciel apteki ostrzegał go: ludzie nie będą mieli zaufania do

kogoś, kto wygląda zbyt młodo, niezależnie od jego kwalifikacji.

– Nie mogę dorobić sobie zmarszczek – stwierdził Ward – ale mogę

uważać na swoją fryzurę, sposób ubierania się, mówienia czy zachowania.

Sprawiać wrażenie osoby godnej zaufania, a nie jakiegoś młodego,

roztrzepanego chłopca.

Lauren słuchała, z nieruchomą twarzą, a potem na serio poradziła,

żeby Ward kazał sobie usunąć połowę włosów, a resztę ufarbował na siwo.

Wtedy też, po raz pierwszy, zauważyła mały dołek, kryjący się w jego

policzku, widoczny, gdy się uśmiechał. Zafascynowana tym odkryciem,

szybko zapomniała o fryzurze Warda. To niesłychane, pomyślała wtedy,

że nigdy dotąd nie spostrzegła upartego kształtu jego brody i tej

stanowczej szczęki. Ale przecież dwoje ludzi nie może zgadzać się we

wszystkim. Gdyby tak było, życie stałoby się bardzo nudne.

Jednak... Ward chyba nawet nie wiedział, jak bardzo liczyła na te

bilety. Pomimo wszystkich aluzji nie zdawał sobie sprawy, jak duże miało

to dla niej znaczenie. Najwyraźniej nie chciał tego zauważyć. Zastanawiała

się, jak by zareagował, gdyby powiedziała mu wprost, jak bardzo zależy

jej na tym koncercie. Teraz patrzył na nią, a w jego oczach czaił się

uśmiech.

– Jak na starszą kobietę, całkiem nieźle się trzymasz – stwierdził

żartobliwie.

– Ward – zdecydowała się nagle. – Czy mógłbyś jeszcze raz

spróbować zdobyć dwa bilety?

– Czy znowu mówisz o tym... jak-on-się-nazywa?

– Nie martw się – powiedziała ironicznie. – Nie proszę cię, żebyś mi

towarzyszył... Bilety byłyby dla mnie i Kim.

– Lauren, ale ich już po prostu nie ma.

– Jeżeli się wystarczająco dużo zapłaci, na pewno ktoś odstąpi.

Przecież znasz wielu ludzi, którzy mają bilety. Nie przejmuj się ceną. Ja za

nie zapłacę.

– Więc to dla ciebie aż takie ważne – powiedział cicho. Nie było to

pytanie, ale mimo wszystko skinęła głową.

– Ward, proszę cię – mówiła prawie niesłyszalnym szeptem.

– Dobrze – odrzekł cichym, spokojnym głosem – spróbuję, ale...

– Dziękuję – odpowiedziała chłodno.

– Chyba lepiej wrócę do pracy – Ward wstał ze stołka – bo i tak mam

masę zaległości. – Znowu dotknął ręką jej włosów i nagle zauważył błysk

brylancików w uszach. – Nowe kolczyki? – spytał obojętnie.

Lauren skinęła głową.

Odgarnął pasmo jej jasnych włosów i starannie obejrzał długie,

wiszące kolczyki z pół-karatowymi kamieniami.

– Ładne. Powiem ci, jeśli się czegoś dowiem.

– Będę w sklepie do szóstej.

Nie patrzyła, jak odchodził. Alma podeszła, żeby sprzątnąć ze stołu i

wskazując na kolczyki stwierdziła:

– Chyba bałabym się nosić coś takiego. Cały czas myślałabym tylko

o tym, że mogę je zgubić.

– Nie ma obawy. Są ubezpieczone. – Lauren zapłaciła za herbatę i

wróciła do pracy. Nie miała wielkiej nadziei na bilety, ale z czystym

sumieniem mogła powiedzieć, że zrobiła wszystko, co było możliwe, żeby

je zdobyć.

Pan Baines układał właśnie nową kolekcję pereł w wykładanej

aksamitem skrzynce.

– Czy ktoś zauważył kolczyki? – spytał od razu. Lauren

potwierdziła. – Masz bardzo ładne uszy. Wiedziałem, że to dobry pomysł,

żebyś je nosiła. To świetna reklama. Oddasz mi je za jakiś tydzień,

dobrze? – Nie czekając na odpowiedź wyszedł na zaplecze, pogwizdując.

– Bardzo ładne uszy – powtórzyła Kim, która właśnie wróciła z

przerwy obiadowej. – Masz też śliczne ręce, długie i szczupłe, idealne do

prezentowania pierścionków. I ta szyja... Szkoda, że natura nie wszystkich

tak hojnie obdarowała.

– Myślałam, że miałaś zamiar już nigdy nie wychodzić na dwór –

Lauren skrzywiła się.

Płaszcz Kim zsunął się z ramion na podłogę. Kopnęła go na bok.

– Na razie nigdzie się nie wybieram.

Lauren ze zdziwieniem spojrzała na rzucone ubranie.

Kim zazwyczaj bardzo szanowała swoje rzeczy. Ale teraz,

niezadowolona, patrzyła przez okno w milczeniu. Lauren wyjrzała i nagle

spostrzegła długi, biały samochód, który zatrzymał się właśnie przed

sklepem. – Co to jest?

– Dobre pytanie – stwierdziła Kim. – To, kochanie, jest limuzyna.

Cadillac.

– Wiem, przecież widziałam już coś takiego... – głos Lauren zamarł.

– Ale czy znasz kogoś, kto mógłby jeździć takim samochodem po naszym

mieście?

Z samochodu wyszedł mężczyzna w ciemnym, służbowym ubraniu i

czapce, i otworzył pasażerom tylne drzwi.

– To jest Hunter Dix – szepnęła Lauren, widząc doskonale znany

profil. – On tu idzie.

Kierowca w liberii wsiadł z powrotem do samochodu, a Hunter Dix

skierował się do sklepu. Towarzyszyło mu dwóch potężnych mężczyzn w

ciemnych okularach.

Co za szpan, pomyślała Lauren. Przed czym oni się chronią?

Przecież słońca nie ma, na dworze jest prawie ciemno.

Jeden z mężczyzn wszedł, rozejrzał się po sklepie i skinął głową

drugiemu, który przytrzymał drzwi i przepuścił Huntera Dixa.

No tak, pomyślała Lauren. To na pewno jego ochrona. Dzięki

ciemnym okularom nie widać, w którą stronę patrzą.

Ochrona – nigdy przedtem nie zastanawiała się, czy może to być

naprawdę potrzebne. Prawdopodobnie Hunter Dix nie mógł się bez nich

ruszyć, z obawy przed tłumem wielbicieli.

– Czym mogę panu służyć... panie Dix? – w drugim końcu sklepu

Kim nerwowo poprawiała okulary.

Spojrzał na zaręczynowe pierścionki i obrączki, przy których stała, i

powiedział z kwaśnym uśmiechem:

– Obawiam się, że nic z tych rzeczy mnie nie interesuje.

Jego głos wydał się Lauren cieplejszy niż oczekiwała, ale przecież

dotąd słyszała go tylko na płytach. W rzeczywistości był jakby bardziej

serdeczny. Miała wrażenie, że otacza ją stopniowo i łaskocze w uszach.

Odwrócił się w jej kierunku.

– Tak, tego właśnie szukam – powiedział cicho i przeszedł przez

sklep, patrząc Lauren prosto w twarz. Jego duże, chłodne, niebieskie oczy

miały w sobie jakąś magnetyczną siłę.

Lauren z trudem przełknęła ślinę. Myślała, że jest znacznie wyższy,

nie był nawet wzrostu Warda. Miał na sobie duży, luźny płaszcz, nie

zapięty, tylko ściągnięty paskiem. Wydawał się przez to szczuplejszy, niż

przypuszczała. Włosy miał trochę dłuższe niż na większości fotografii,

lekko falujące. Sięgały z tyłu do kołnierzyka koszuli. Także jego twarz

wydawała się inna, żadne zdjęcie nie mogło oddać wyrazu oczu i tego

czarującego uśmiechu, kiedy patrzył na nią...

– Tak, to jest to, czego szukam – powtórzył miękko i dodał

spokojnie: – Chodzi mi o złoty łańcuszek.

Lauren odwróciła się do szafki i otworzyła ją.

– Proszę – powiedziała. – Czy coś jeszcze?

– A więc na tobie nie wywarłem takiego wrażenia, prawda? –

zaśmiał się nagle. Było to raczej stwierdzenie, niż pytanie.

– Wrażenia? – Kim odzyskała nie tylko mowę, ale i zdolność

poruszania się. – Oczywiście, że pozostaje pod pańskim wrażeniem. Jest

pan przecież jej idolem.

Lauren zignorowała uwagę Kim i zaczęła wyjmować łańcuszki na

ladę.

– Czy woli pan czyste złoto, czy może coś mniej szlachetnego, ale

trwalszego? To ma być dla pana czy na prezent?

– Dla mnie – wyjaśnił. Wyciągnął rękę i wziął cienki złoty łańcuszek

z brylancikami.

– Więc to prawda? – Kim oparła się łokciami o ladę. – To, co piszą

w gazetach, że pana opuściła. To znaczy ta aktorka.

Najwyraźniej nie zrażony tak natrętną ciekawością Hunter

uśmiechnął się gorzko.

– Nie przypominaj mi o tym. Tym razem rzeczywiście mieli rację.

– Złamała panu serce – Kim westchnęła. – Naprawdę bardzo panu

współczuję i strasznie mi przykro z tego powodu.

Spojrzał na nią zaskoczony, a potem w jego oczach pojawiło się

rozbawienie.

– Tak?... To miłe. A co na to twoja nieśmiała przyjaciółka, hmm? –

poruszył łańcuszkiem i obserwował, jak odbija się w nim światło. Potem

odłożył go, oparł się o ladę i spojrzał Lauren w oczy. – A więc jestem

twoim idolem? Jak masz na imię? Dziś wieczorem zaśpiewam piosenkę

specjalnie dla ciebie.

Lauren nie mogła złapać oddechu. Bliskość piosenkarza sprawiła, że

czuła jakby zaciskające się żelazne obręcze. Myśl o tym, że mógłby

zaśpiewać coś specjalnie dla niej...

– Oba... obawiam się, że nie będę na koncercie. Nie udało mi się

dostać biletów.

Zmarszczył brwi. Puścił łańcuszek, którym się bawił, i dał znak ręką.

– Dwie wejściówki – powiedział nie podnosząc nawet wzroku. Jeden

z ludzi z ochrony wyciągnął kopertę z wewnętrznej kieszeni marynarki.

Kim krzyknęła głośno i szybko zatkała usta ręką. Natychmiast

pojawił się pan Baines, przerażony tym hałasem. Miał otwarte usta, a w

jednym jego oku ciągle tkwiła lupa. Wyglądał jak jakaś dziwna ryba.

– Czy coś się stało? – zapytał.

Lauren pomyślała, że panu Baines prawdopodobnie wydaje się, że

jego głos brzmi groźnie, tymczasem było akurat odwrotnie.

– Wszystko jest w porządku – odpowiedziała. – Myślę, że pan Dix

znalazł już łańcuszek, o jaki mu chodziło.

Hunter Dix złapał za ramię jednego z goryli, który trzymał

wejściówki.

– Zajmij się tym – powiedział. – Wezmę ten... Ten... i jeszcze ten... i

ten – Goryl brał po kolei wybrane łańcuszki z zaskakującą delikatnością,

aż jego dłoń była prawie pełna.

– Ale ceny... – powiedziała Lauren bezradnie, widząc poczynione

spustoszenie. – Nie powiedziałam nawet, ile to wszystko kosztuje!

– Nienawidzę zajmować się takimi sprawami – rzekł cicho Hunter

Dix. – Wolałbym się dowiedzieć, jak masz na imię.

Ale zanim Lauren zdążyła się odezwać, Kim chętnie udzieliła

wszelkich informacji. Piosenkarz własnoręcznie wypełnił wejściówki i

złożył na nich swój podpis.

– Dzięki temu będziecie też mogły wejść za kulisy. Przyjdźcie się ze

mną przywitać. Dla każdej z was zaśpiewam dziś specjalną piosenkę –

obiecał wspaniałomyślnie podając Kim jej wejściówkę. Kiedy jednak

Lauren sięgnęła po swoją, podniósł jej rękę do ust i pocałował delikatnie

każdy palec.

Pan Baines wypisywał właśnie rachunek i wyglądał już prawie

normalnie. Goryl podniósł jeden z łańcuszków i powiedział:

– To zaszczyt dla ciebie, że Hunter Dix będzie nosił twój towar.

Kupuje tak dużo, że mógłbyś mu zaproponować jakąś specjalną cenę.

– Alec – syknął Hunter Dix przez zaciśnięte zęby. – Ty idioto, nie

tutaj! – uśmiechnął się do Lauren i cicho powiedział: – Jak rzadko siła

idzie w parze z rozumem...

Goryl spojrzał ponuro, zaczął rozwijać pokaźny zwitek banknotów i

podawać je panu Baines. Potem Hunter Dix i jego świta wyszli i stali się

tylko pięknym wspomnieniem. Jedynym dowodem ich obecności były

dwa kawałki papieru, którymi Kim wymachiwała nad głową, tańcząc z

radości po sklepie.

Więc to zdarzyło się naprawdę, pomyślała Lauren nagle dziwnie

zobojętniała. I naprawdę idę na ten koncert. Świetnie się składa, to

powinno być dobrą nauczką dla Warda.

Reszta popołudnia była, jeżeli chodzi o pracę, całkowicie stracona.

Za każdym razem, kiedy Kim i Lauren spojrzały na siebie, zaczynały

radośnie chichotać. Pan Baines na próżno zwracał im uwagę na

niewłaściwy stosunek do pracy, Zresztą on też nie mógł być

niezadowolony, biorąc pod uwagę sumę, jaką zostawił w kasie Hunter

Dix, kupując złote łańcuszki. Tak więc w końcu wycofał się na zaplecze,

pozostawiając je same.

Kim właśnie opierała się o gablotę, oglądając rękę, której dotknął

piosenkarz, kiedy weszła jedna ze stałych klientek. Chciała, żeby pan

Baines wprawił jej zgubiony kamień do brylantowego pierścionka.

– Już nigdy nie będę myła tej ręki – stwierdziła Kim, kiedy Lauren

wróciła z zaplecza z naprawionym pierścionkiem. – Nigdy, przysięgam.

– Śmiesznie będziesz wyglądała z jedną ręką brudną – powiedziała

klientka. – Ale i tak macie szczęście w porównaniu z resztą jego fanów.

Szkoda tego koncertu, prawda?...

Nic nie mogło zabić radości brzmiącej w głosie Lauren, ale pytanie z

trudem przeszło jej przez gardło.

– Co pani ma na myśli?

– Nie słyszałyście jeszcze? Koncert został odwołany. Wiatr jest tak

silny, że zamknięto lotnisko, i zespół, który miał towarzyszyć Hunterowi

Dixowi, nie może przylecieć z Chicago. W tym cały problem.

Przez chwilę Lauren miała wrażenie, że podłoga, na której stoi, nagle

się zapada.

– W sumie to śmieszne – mówiła dalej klientka beztroskim głosem. –

Całe to zamieszanie związane z tym wyjątkowym koncertem. Ta

zarozumiała elita. Wykształceni ludzie z college’u i nie pomyśleli o tym,

żeby wyznaczyć termin koncertu na jakąś bardziej sprzyjającą porę, a nie

na koniec stycznia. Powinni byli wiedzieć, że Matka Natura nie będzie dla

nich robiła wyjątku. – Włożyła pierścionek na zniszczoną rękę i podniosła

torby pełne zakupów.

Lauren wychyliła się przez okno i obserwowała oddalającą się

postać. Kobieta miała rację. Wiatr był tak silny, że szła prawie zgięta w

pół.

– Chyba się zabiję – stwierdziła Kim. – Diament tak łatwo przecina

szkło, ciekawe, czy przetnie moje nadgarstki.

Lauren nawet nie odpowiedziała, miała kompletnie ściśnięte gardło.

Mogłaby przeżyć bez tego koncertu, ale mieć tę cholerną wejściówkę i

jeszcze możliwość wejścia za kulisy! – i widzieć, jak wszystko nagle

pryska... To było nie do zniesienia.

Bezmyślnie, automatycznie wykonała wszystkie rutynowe czynności

związane z zamykaniem sklepu: schowała najcenniejsze rzeczy do

ogromnego, podwójnie zamykanego sejfu, zamknęła kasę, włożyła

rachunki do koperty przeznaczonej dla banku, którą miała oddać po drodze

do domu. Gdyby jednak ktoś spytał ją, czy to wszystko zrobiła, nie

potrafiłaby odpowiedzieć.

Nie była zaskoczona, kiedy przy bankowym okienku pojawił się

Ward. Aptekę też zamykano o szóstej i często spotykali się w tym właśnie

miejscu. Właściwie to tu zobaczyli się po raz pierwszy. Pewnego

wieczora, w lecie zeszłego roku, zapomniała zakleić kopertę, która upadła

i monety z brzękiem rozsypały się, wpadając między płyty chodnika, a

czeki zaczęły fruwać w powietrzu. Wtedy Ward pomógł jej pozbierać to

wszystko...

Jednak tego wieczora nie chciała o tym myśleć, powiedziała więc

raczej chłodno:

– Spodziewam się, że nie miałeś zbyt dużo kłopotu próbując zdobyć

bilety.

– Słyszałem, że sama sobie świetnie poradziłaś. Przecież cala ulica

mówiła dziś tylko o wizycie w waszym sklepie. – Jego głos zabrzmiał

jakoś dziwnie. Czy miało to być ostrzeżenie?

Wiedziała, że nie ma sensu złościć się na Warda. To nie jego wina,

że pogoda się popsuła. Ale usłyszała swój głos:

– Przypuszczam, że jesteś bardzo zadowolony z tego, że odwołano

koncert!

– Och! Lauren, oczywiście, że nie jestem zadowolony. Naprawdę

zrobiłem wszystko, co mogłem. Nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, że

bardzo ci na tym zależało.

Nie odpowiedziała.

– Na pewno jest za zimno, żeby tak tu stać – dodał po chwili. – Ja w

każdym razie muszę jeszcze wrócić do apteki. Mam masę recept do

przygotowania, zanim przyjedzie samochód, żeby odebrać lekarstwa. A co

robisz później? Chciałabyś pójść do kina?

W milczeniu pokręciła głową. Ward uniósł brwi.

– Rozumiem – powiedział cicho. – Wolisz pójść do domu i tam, w

samotności, rozczulać się nad sobą.

Lauren nie czuła już zimna, ogarnęła ją złość.

– To najbardziej niemiła rzecz, jaką ktokolwiek, kiedykolwiek mi

powiedział!

– Przykro mi Lauren – jego głos brzmiał bardzo spokojnie. – Masz

prawo czuć się rozczarowana. A więc do zobaczenia jutro.

Odwrócił się i długim krokiem odszedł w stronę apteki. Po chwili

jego sylwetka prawie zniknęła we mgle. Gdyby nie to, że był wysoki i

miał szerokie ramiona, w ogóle nie można by go było dostrzec.

Przez chwilę chciała go zawołać, ale powstrzymała się i odeszła w

stronę parkingu. Nie miała już dziś ochoty na pouczenia i uwagi, tego była

pewna. A nawet jeżeli chciała pójść do domu, siąść przy kominku i myśleć

o tym, co mogłoby się zdarzyć, nie była to sprawa Warda.

Usłyszała limuzynę dopiero wtedy, gdy samochód zatrzymał się przy

niej i przyciemniona szyba otworzyła się.

– Lauren Hodges – powiedział tak doskonale znany głos i serce

zaczęło jej mocniej bić. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię widzę.

Czy zlitujesz się nad nieznajomym – bezrobotnym nieznajomym – i

pozwolisz się zaprosić na kolację?

Te pięć sekund, kiedy się zastanawiała, trwało strasznie długo.

Kolacja z Hunterem Dixem to szansa, która trafia się tylko raz w życiu, ale

jak sam powiedział – był dla niej nieznajomym. Rozsądna dziewczyna nie

wsiada do samochodu obcego faceta. Ward byłby absolutnie zaszokowany

tym pomysłem, przyszło jej na myśl. Przeszła przez zaspę leżącą na

brzegu chodnika i, niewiele myśląc, wsiadła do limuzyny.

ROZDZIAŁ DRUGI

Była lekko rozczarowana wnętrzem samochodu, chociaż właściwie

nie potrafiłaby powiedzieć, dlaczego. Między siedzeniami wyłożonymi

ładną, mięciutką, czarną skórą, stał telewizor, magnetofon, telefon i

lodówka.

Czego w końcu więcej może oczekiwać? – zadała sobie Lauren

ironiczne pytanie. – Świetnie wyposażonego baru i przystojnego barmana

czy może małej wanny napełnionej gorącą wodą, w której kąpałyby się

piękne dziewczyny? Zresztą gdyby tak było, Hunter Dix nie wyglądałby

przez okno!

– W hotelu polecono Marconiego – powiedział. – Więc jeżeli nie

masz lepszej propozycji...

Siedziała obok niego, ludzie z ochrony zajmowali fotele

naprzeciwko.

– To najlepsza restauracja w mieście – w tym momencie, odrobinę za

późno, zauważyła jego modnie podarte dżinsy i zmieszała się trochę.

Restauracja Marconiego cieszyła się bardzo dobrą opinią i obowiązywał

tam określony styl. Ale przecież, niezależnie od wszystkiego, nie

wyrzuciliby chyba Huntera Dixa.

Kierownik sali spojrzał pytającym wzrokiem na sławnego gościa.

Ale podarte dżinsy, brak krawata i marynarki jakoś przestały być ważne,

kiedy jeden z goryli szepnął mu do ucha parę słów, wkładając

jednocześnie coś do kieszeni. Sądząc po uśmiechu, jaki pojawił się nagle

na twarzy kierownika, musiał to być jakiś grubszy banknot.

Kierownik przysunął jej krzesło, Hunter Dix siadł naprzeciwko.

Lauren spojrzała na ludzi z ochrony, siedzących trzy stoliki dalej, i uniosła

brwi.

– Ci biedni chłopcy muszą mieć dosyć ciągłego patrzenia na mnie –

powiedział piosenkarz i znajomy, czarujący uśmiech rozświetlił jego

twarz. Lauren zrobiło się ciepło na sercu i odprężyła się. Właściwie,

dlaczego tak przejmowała się jego strojem? Teraz, kiedy dżinsów nie było

widać spod stołu, w jego wyglądzie nic specjalnie nie raziło. A poza tym,

cóż właściwie warte są zasady? Hunter Dix najwyraźniej nie przejmował

się nimi.

Wardowi nawet nie przeszłoby przez myśl, że można wkroczyć do

Marconiego w podartych dżinsach. Brakowało mu tej pewności siebie,

którą ma Hunter Dix, pomyślała Lauren uśmiechając się do siebie. – Ward

prawdopodobnie w ogóle nigdy nie miał ani jednej pary podartych

dżinsów. Na jesieni pomagał jej uprzątnąć trawnik przed domem i

przygotować go na zimę. Nawet po całym dniu pracy w ogrodzie, kopaniu

grządek i strzyżeniu trawnika wyglądał porządnie, schludnie i prawie

czysto. Korciło ją strasznie, żeby wepchnąć go w kupę kompostu, po

prostu po to, żeby zobaczyć, jak będzie wyglądać. Tylko że

prawdopodobnie on wciągnąłby ją za sobą.

– Jesteś piękną dziewczyną – wyszeptał Hunter Dix. Znowu poczuła

jakby stalowe obręcze, które przeszkadzały jej oddychać.

– Panie Dix...

– Dla moich przyjaciół jestem Hunter – sięgnął po jej rękę i przytulił

ją do policzka. – Twoje włosy wyglądają jak zrobione ze światła gwiazd –

mają taki niesamowity srebrny połysk.

Ward powiedział jej kiedyś, że przy pewnym oświetleniu jej włosy

wyglądają jak pokryte kurzem. Cholera, nie mam zamiaru więcej o nim

myśleć!

– Powiedz mi, o co chodziło dziś po południu, kiedy ten starszy facet

wybiegł z zaplecza sklepu?

Nagłe pojawił się kelner z butelką szampana, co jakoś zaskoczyło

Lauren. Nie zauważała, żeby w ogóle ktoś coś zamawiał. Hunter

spróbował odrobinę i potrząsnął głową. Kelner bez słowa zabrał butelkę.

– Co się stało temu starszemu facetowi? – zapytał znowu Hunter.

Jednocześnie gładził palcami wierzch jej dłoni i Lauren z trudem udało się

skupić na odpowiedzi.

– Pan Baines? – powiedziała. – No pomyśl sam. To jego sklep.

Słyszy nagle krzyk jednej ze sprzedawczyń i pierwsza rzecz, jaką widzi, to

dwóch wielkich facetów w ciemnych okularach, którzy wyglądają, jakby

chcieli wynieść sejf, nie mówiąc już o rzeczach rozłożonych w gablotach.

Hunter przekładał jej dłoń z jednej swojej ręki do drugiej.

Zmarszczył lekko brwi, jakby był pochłonięty czymś innym.

– To znaczy, właściwie... – Lauren zawahała się. – Ja sama przez

chwilę zastanawiałam się, czy twoi ludzie nie mają zamiaru obrabować

sklepu.

– Chyba tak już się przyzwyczaiłem, że cały czas są obok mnie –

uśmiechnął się – że nie myślę, jak mogą reagować inni.

Przyniesiono drugą butelkę szampana, ta wreszcie zadowoliła

Huntera i kelner właśnie napełniał kieliszki, kiedy jakaś kilkunastoletnia

dziewczynka podbiegła do ich stołu, prosząc o autograf. Zanim zdążyła

powiedzieć, o co jej chodzi, pojawił się jeden z goryli i delikatnie zmusił

ją do odejścia. Lauren miała ochotę kopnąć go w łydkę. Dziewczynka

wyglądała na bardzo rozczarowaną, a przecież spełnienie jej prośby było

tak proste. Nie wymagało ani czasu, ani wysiłku.

Hunter zauważył spojrzenie Lauren i wzruszył ramionami.

– Jeżeli raz ustąpię – powiedział raczej smutno – zaraz ustawi się

cała kolejka i nie będę nawet miał czasu na zjedzenie czegoś.

– No tak. Oczywiście – zmieszała się lekko. – Nie pomyślałam c

tym.

Piosenkarz dał znak drugiemu człowiekowi z ochrony, żeby podszedł

bliżej, i powiedział mu coś po cichu. Potem oparł się wygodnie, trzymając

w palcach kieliszek szampana.

– Właśnie wychodziłbym na scenę – powiedział zamyślony.

– Czy żałujesz, że odwołano koncert?

– I stracić to?... Chyba żartujesz, Lauren Hodges! – lekko zmrużył

oczy patrząc na nią. Znowu poczuła, że nie może normalnie oddychać.

– A w ogóle, to jak to się stało, że rozdzieliłeś się ze swoim

zespołem?

– Miałem do załatwienia jedną sprawę – wzruszył ramionami – a oni

zostali o dzień dłużej w Chicago. Te cholerne loty czarterowe. Nigdy nie

można na nie liczyć.

– Przecież to nie wina samolotu, że zerwała się taka burza.

Patrzył na nią przez długą chwilę, potem roześmiał się ciepło i

wyciągnął dłoń, żeby odwrócić jej twarz w swoją stronę.

– Jesteś najpoważniejszym małym stworzeniem, jakie znam.

Powiedz mi coś o sobie, słodka Lauren.

– Jestem pewna, że nie ma nic, co mógłbyś chcieć wiedzieć –

uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.

Okazało się jednak, że było bardzo dużo rzeczy, o których chciał

usłyszeć, ona też zadawała masę pytań i ich spokojna kolacja dobiegła

końca, zanim zdążyli sobie wszystko opowiedzieć. Wydawało się to wręcz

niemożliwe, żeby rozmawiali tak długo i że Hunter Dix mógł interesować

się takimi rzeczami jak to na przykład, że rok wcześniej straciła matkę.

Rozmawiali też o tym, czy powinna zatrzymać dom, w którym spędziła

dzieciństwo, czy sprzedać go i kupić, teraz gdy była sama, wygodne

mieszkanie... Z nikim dotąd nie dzieliła się swoimi wątpliwościami na ten

temat. Dzielenie się z Hunterem wszystkim, co ją nurtowało, wydawało się

naturalne i nie wymagało żadnego wysiłku. To spotkanie nie przypominało

żadnej pierwszej randki, jaką dotąd miała...

Chwileczkę, powiedziała sobie trzeźwo. Pierwsza randka? Lauren

Hodges, nie bądź idiotką. Nie oczekuj niczego więcej, ciesz się tym, co

masz. Nikt nie jest w stanie zabrać ci tego wieczoru, tych kilku godzin sam

na sam z twoim idolem. Jedyne, na co mogłaś liczyć, to to, że będzie

uprzejmie słuchał twojej gadaniny, starając się nie ziewać, a może nawet

wcale cię nie słysząc!

Rozejrzała się wokół siebie, gdy usłyszała dźwięk krzeseł,

odsuwanych przez goryli. Była zaskoczona, widząc dookoła same puste

stoliki.

– Jak spokojnie się nagle zrobiło – powiedziała troszkę nerwowo. –

Nawet w czasie burzy nigdy nie widziałam, żeby u Marconiego było tak

pusto.

– To dlatego, że wynająłem całą restaurację, żeby nie przeszkadzali

ci łowcy autografów – Hunter lekko się uśmiechnął.

Ciepłe uczucie wdzięczności wypełniło jej serce. Mogła się

domyślić, że nie był zwykłym człowiekiem, nie przyszło jej jednak do

głowy, że mógłby...

– Nie powiedziałbym, że jedzenie było tego warte – Hunter mówił

dalej – ale towarzystwo na pewno.

Szybko podniosła filiżankę kawy i wypiła ostatni łyk.

– Nie spiesz się – mruknął. – Chłopcy zajmą się rachunkiem i

podjadą tu samochodem. – Pochylił się w jej stronę i, obejmując delikatnie

palcami twarz Lauren, całował ją długo i bardzo delikatnie. Jego usta były

ciepłe i przyjazne.

To było jak wspaniałe dopełnienie, pomyślała. Idealne zakończenie

idealnego wieczoru.

Podniósł głowę.

– Przypuszczam, że nie jesteś dziewczyną, która przyjęłaby teraz

zaproszenie do hotelu?

W jej oczach pojawiło się zaskoczenie i prawie strach.

– Przepraszam – roześmiał się cicho. – Chyba mnie jakoś

zaczarowałaś, Lauren. Nigdy nie czułem czegoś takiego... No dobrze, po

prostu zapomnij, że cokolwiek powiedziałem.

Nigdy, pomyślała sobie Lauren. Takiego komplementu nigdy nie

mogłabym zapomnieć...

Ludzie z ochrony dyskretnie odwrócili się, gdy odprowadzał ją do

drzwi. Dotknął jej twarzy i pocałował namiętnie. Lauren musiała stoczyć

wewnętrzną walkę między opanowującym ją uczuciem, a resztkami

zdrowego rozsądku.

Przecież nie można pójść do łóżka z mężczyzną, którego zna się tak

krótko, pomyślała.

Ale wydaje mi się, że znam go tak dobrze...

Jutro wyjedzie i już nigdy go nie zobaczę!

Tak właśnie się to skończy. Ale ten wieczór będę wspominać do

końca życia...

– Nie zapomnij mnie, moja słodka Lauren – wyszeptał.

– Nie potrafiłabym cię zapomnieć – próbowała odpowiedzieć

spokojnie.

– Nie pozwolę ci – uśmiechnął się szeroko. – A poza tym winien ci

jestem koncert!

A potem odszedł, nic już nie mówiąc. Może nawet zawołał jakieś

słowa pożegnania, ale jeżeli tak, to wiatr zagłuszył wszystko. Patrzyła na

odjeżdżającą szybko białą limuzynę, błyszczącą w świetle ulicznych

latarni, nawet przez padający śnieg.

Kiedy samochód znikł jej z oczu i weszła do domu, pierwszą rzeczą,

jaką zrobiła, było wyjęcie niepotrzebnego już biletu i wsadzenie go za

ramę lustra. Nie była to jedyna pamiątka. Ten wieczór wart był więcej niż

jakikolwiek koncert. Jak mogłaby kiedykolwiek zapomnieć choćby jeden

szczegół dzisiejszego spotkania?

Winien ci jestem koncert! Co on miał na myśli, mówiąc to?

Ranek znowu był szary i pochmurny. Wiatr ucichł i przestał padać

śnieg. Ale ten dzień wydawał się Lauren jeszcze bardziej ponury niż

poprzedni, bo wiedziała, że znikło ciepło, które dawała jej świadomość

obecności Huntera Dixa. Gdzieś indziej czekali na niego następni ludzie –

nawet nie spytała go, dokąd jedzie.

W sklepie panowała pustka, bo ulice nie zostały jeszcze całkiem

odśnieżone. Trudno było przejść. Co prawda większość lezącego śniegu

już uprzątnięto, ale do chodnika przyklejał się marznący deszcz. Wszędzie

było ślisko i chodzenie sprawiało jej poważne problemy. Lauren ostrożnie

szła w górę Poplar Street, w kierunku apteki, żeby przynieść poranną kawę

panu Baines. Właściciel sklepu stwierdził, że ponieważ dzień zapowiada

się spokojnie, jest to świetna okazja, żeby zająć się delikatnymi

naprawami, które trudno było wykonać, kiedy ciągle przychodzili klienci.

A skoro w sklepie nie było nic do roboty, to może Lauren mogłaby

przynieść mu kawę...

Nie bardzo wypadało odmówić. Od kilku miesięcy z radością

wykorzystywała każdą okazję, żeby wyjść, bo mogła wtedy spotkać

Warda. A teraz, nagłe wcale nie zależało jej na tym, żeby go zobaczyć...

Nie miała wprawdzie żadnego powodu, żeby go unikać. Nie czuła się

przecież winna. Spędzając wieczór z Hunterem Dixem, nie złamała żadnej

obietnicy danej Wardowi, bo przecież nic mu nie obiecywała. Nie miała

go za co przepraszać. I w sumie, gdyby się nad tym zastanowić, to nic się

nie zmieniło. Spędziła miły wieczór, to wszystko. Nawet Ward nie mógł

jej tego wypominać.

Ale myśląc o tym, zdawała sobie sprawę, że to nieprawda. Coś

jednak się zmieniło – właśnie Lauren. Nie była już tą samą dziewczyną, co

wczoraj. Odkryła, że istnieli na świecie ludzie, dla których romantyczność

nie była niczym nienaturalnym. Ludzie, którzy znali przyjemności, jakie

daje życie, i potrafili z nich korzystać.

Znała co najmniej jednego takiego człowieka.

Apteka oczywiście była pełna, mimo wczorajszej burzy. Ludzie

zawsze chorowali. Chociaż Ward miał pomocnika i zatrudniał parę osób,

większość pracy związanej z lekami należała do niego. Lauren wydawało

się, że musiał to lubić. Mieszkał nawet nad apteką, jakby nie chciał się

oddalać od swojej pracy. Gdyby odczuwał taką potrzebę, na pewno

mógłby zatrudnić jeszcze jednego farmaceutę, żeby mieć więcej wolnego

czasu. Choćby po to, aby rozwijać jakieś zainteresowania, wziąć wolny

dzień czy po prostu pójść na zimowy spacer.

Zastanawiała się właśnie, czy Hunter lubi spacerować po śniegu i

uśmiechnęła się ciepło na myśl o tym, kiedy na rogu wpadła nagle na

Warda i musiała bardzo się starać, żeby nie wylać pełnego kubka kawy na

jego długi, nieskazitelnie biały fartuch.

– Dziś bierzesz kawę na wynos? – zdziwił się. – Czy mam to

rozumieć jako aluzję?

Rozzłościła się. Czy był aż takim egoistą, żeby wszystko odbierać

tak osobiście?

– Żadnych aluzji – powiedziała sucho. – Nie wiem, dlaczego

myślisz, że muszę się uciekać do takich metod.

Jego oczy pociemniały i uśmiech, czający się w kąciku ust, zniknął.

Włożył ręce do kieszeni aptekarskiego fartucha.

– Zaczynam rozumieć – powiedział spokojnie. – Wiesz, jeden z

moich pracowników widział, jak wsiadałaś do limuzyny.

– To nie twoja sprawa! – stwierdziła Lauren stanowczo. – I

oczywiście zauważył też, że twój samochód był na parkingu jeszcze dziś

rano...

Lauren przygryzła dolną wargę i utkwiła wzrok w krawacie Warda,

żeby nie musieć patrzeć mu w oczy. Dziś rano specjalnie kazała

taksówkarzowi zatrzymać się na końcu ulicy, a nie przed samym sklepem,

uważając, że nie ma potrzeby rozgłaszania faktu, że nie wróciła wieczorem

po samochód. A teraz Ward robi z tego aferę, podczas gdy ona wcale nie

była winna. No ładnie...

– Musisz sobie zdawać sprawę, że rozpoczęłaś bardzo niebezpieczną

grę – kontynuował Ward spokojnie. – Miejscowy fotograf próbował zrobić

zdjęcie twojemu idolowi i jego aparat został rozbity na ulicy przez jednego

z goryli.

– A jak myślisz, do czego służy ochrona? Jeżeli ten fotograf czymś

mu groził...

– Robiąc zdjęcia? – zadrwił Ward. – Lauren, ty chyba nie zdajesz

sobie sprawy z tego, co mówisz.

– Dla twojej informacji – skrzyżowała ramiona – ale bynajmniej nie

traktuj tego jako tłumaczenie się, bo prawdę mówiąc, uważam, że...

– Hej, Lauren – przerwał jej Ward. – Jeżeli uspokoisz się na moment,

to zauważysz może, że nie proszę cię o tłumaczenie mi niczego. Po prostu

martwię się o ciebie, to wszystko. Jestem...

– Nie musisz. Hunter zaprosił mnie na kolację, a potem odwiózł do

domu. To wszystko. Cały czas byliśmy w towarzystwie „goryli”, jak ty ich

nazywasz, i nic się nie zdarzyło... i żałuję, że nie, ty nędzny, podejrzliwy

plotkarzu! Ale to już skończone, więc nie musisz rozpowiadać o tym jako

o przelotnej przygodzie, bo nic się nie stało. Mówię ci to tylko po to, żeby

uniknąć niepotrzebnych plotek, które rozejdą się zaraz po całym mieście...

– Czy przestaniesz, żeby nabrać oddechu, czy będziesz tak mówiła

przez cały ranek? – spytał Ward spokojnie.

Spojrzała na niego.

– Dobrze – powiedział szybko. – Winien ci jestem przeprosiny.

Przyznaję, że... że podejrzewałem cię o najgorsze, a powinienem wiedzieć,

że nie całkiem stracisz głowę. Jesteś na to zbyt rozsądna i wrażliwa.

Rozsądna! Wrażliwa! Była wściekła. Czy Ward uważał to za

komplement? Jeżeli chodzi o jego przeprosiny, to nie należały do

najzręczniejszych, jakie zdarzyło jej się usłyszeć, ale nie spodziewała się

przecież niczego innego. To Ward jest zbyt rozsądny i wrażliwy, żeby

potrafić się przyznać do błędu. W milczeniu skinęła głową. Cóż zresztą

mogła innego zrobić?

W oczach Warda pojawił się ciepły blask, ale nigdy nie dowiedziała

się, co chciał wtedy powiedzieć. Na zapleczu apteki zrobiło się jakieś

zamieszanie i ktoś go zawołał. Ward odszedł szybko nic już nie mówiąc.

Lauren zajrzała do środka. Zobaczyła leżącego na podłodze

mężczyznę i pochyloną nad nim przerażoną kobietę. Ward uklęknął obok i

zasłonił wszystko.

– Czy ktoś wezwał karetkę? – zapytała Lauren. Kasjerka, która stała

za nią, kiwnęła twierdząco głową.

– To uroczy starszy pan. Miał już jeden atak serca w zeszłym roku.

Tak jak teraz. Ale Ward jest przy nim, więc wszystko będzie dobrze, na

pewno.

– O, niewątpliwie – powiedziała Lauren sucho. – Tak długo, jak

Ward jest obok, nic złego nie może się stać.

Kobieta przytaknęła.

Nie usłyszała nawet ironii w tym, co mówiłam, pomyślała Lauren.

Co w nim takiego jest, zastanawiała się wracając do swojego sklepu, że

jego pracownicy darzą go takim głębokim szacunkiem?

Tego wieczora była w domu mniej więcej od kwadransa, gdy

przysłano kwiaty. Dwa tuziny wspaniałych, kremowo-białych róż, do

których dołączona była wizytówka Huntera. Musiał myśleć o niej tego

ranka, wyjeżdżając z miasta. Zdała sobie z tego sprawę i jej serce

napełniło się radością.

Zamknęła nogą drzwi wejściowe i stała, trzymając wielkie pudło, tak

szczęśliwa, jakby to sam Hunter wrócił do niej. Prawie nie mogła

oddychać z radości. Róże – to przecież takie drogie kwiaty! A te były

najpiękniejsze, jakie kiedykolwiek widziała. Ogromne paki wciąż jeszcze

po – kryte kropelkami wody, delikatnie rozchylone, aksamitne płatki...

Wyjęła z bukietu jeden kwiat i zaczęła tańczyć po pokoju, jakby z

jakimś niewidzialnym partnerem. Potem odłożyła różę i dotknęła

policzkiem zielonego materiału, którym wyłożone było pudło. Wąchała

kwiaty, aż zakręciło jej się w głowie od ciężkiego, mocnego zapachu.

Zajęta układaniem róż w wazonie zupełnie zapomniała o tym, że jest

głodna. Wypróbowywała różne kombinacje, robiąc bukiety do sypialni, do

kuchni i do postawienia na kominku, gdy zadzwonił telefon.

– Dzień dobry, Lauren, kochanie – usłyszała gardłowy, czuły głos i o

mało nie wypuściła słuchawki.

– Hunter! – odwróciła się, żeby spojrzeć na kuchenny zegar. –

Przecież to już pora koncertu!

– Głuptasku – roześmiał się. – Na zachodnim wybrzeżu jest przecież

o dwie godziny wcześniej, więc właśnie odpoczywam. Ale jakoś nie

mogłem się zdrzemnąć. Za każdym razem, kiedy zamykam oczy,

zaczynam myśleć o tobie. Czy dostałaś róże? Mam nadzieję, że podobają

ci się właśnie białe. Czerwone są ładniejsze, ale nie pasowałyby do ciebie.

– Tak. Dziękuję. Są piękne. Nigdy jeszcze takich nie dostałam.

– Biedne dziecko! Czy nikt nigdy nie przysyłał ci żadnych kwiatów?

Zawahała się nagle. Czyżby z niej drwił? W jego głosie wyraźnie

było słychać śmiech, a to, co mówiła, mogło brzmieć bardzo naiwnie.

– To znaczy, oczywiście, że dostaję kwiaty – powiedziała dumnie. –

Po prostu nigdy tyle naraz. Nie bardzo wiem, co z nimi wszystkimi zrobić.

– Kochanie – roześmiał się – jesteś tak wspaniale niewinna i szczera.

Nie próbuj tego ukrywać. Dlatego właśnie wysłałem ci białe róże. Pasują

do twojej niewinności i prostoty. Nigdy jeszcze nie spotkałem kogoś

takiego.

Dłoń, w której trzymała słuchawkę, nagle stała się wilgotna i

zadrżała. Ze strachu? Ze zdziwienia? Z radości? To prawda, że ostatniej

nocy dał jej do zrozumienia, że mu się podoba, nawet bardzo. Ale...

– Większość kobiet, które znam, to bardzo cyniczne osoby – mówił

dalej cicho. – Wydaje im się, że to jedyna metoda, żeby zrobić wrażenie na

mężczyźnie. Nikt nie wysłałby im białych róż, w każdym razie nie w

szczerych zamiarach. Ale ty... Nigdy nie myślałem, że będę czuł coś

podobnego, Lauren, moja malutka.

Przełknęła ślinę, próbując umieścić swoje serce w normalnym,

anatomicznie uzasadnionym miejscu. Wydawało się, że już na zawsze

pozostanie jej w gardle.

– Jesteś zaskoczona tym, co mówię? – niski, namiętny szept stał się

głośniejszy. – Może na dzisiaj już starczy. Wrócimy do tego tematu w

dzień św. Walentego.

– Dzień... – powiedziała niepewnie. – Co...

– Jak mogłem zapomnieć o najważniejszym! Ustaliłem wszystko z

moim impresario i przełożyliśmy wczorajszy koncert.

Na dzień św. Walentego? Znowu go zobaczę, śpiewało jej serce. I to

już niedługo...

– To wspaniale! Ale jak to się stało, że miałeś wolny ten termin? To

znaczy, przecież twoje piosenki... Każdy chętnie poszedłby na twój

koncert w Dniu Zakochanych.

– Dzień Zakochanych? – usłyszała śmiech w jego głosie. – Tak,

wiele osób przyszłoby na koncert. Ale trzymałem ten dzień wolny z myślą

o... Nie będziemy rozmawiać o poprzedniej kobiecie mojego życia. To już

skończone. A teraz mam nową wybrankę serca – w jego głosie znowu

pojawił się ten niski ton. – Prawda, malutka? Przecież to niemożliwe,

żebyś nie czuła tego, co ja.

– Tak, też to czuję – wyszeptała. Zabrzmiało to prawie jak przysięga.

– Czy masz pod ręką jedną z tych róż? – jego głos zadrżał lekko.

– Tak, mam. Dlaczego?

– Pocałuj ją i wyobraź sobie, że to ja... – wyszeptał.

Następnego ranka, gdy Lauren powiedziała o przełożonym

koncercie, Kim upuściła tacę z pierścionkami, którą właśnie wyjmowała z

sejfu. Złoto i kamienie rozsypały się z brzękiem po podłodze.

Lauren przestała ścierać płyn do mycia szyb z gabloty i uklękła, żeby

pomóc pozbierać pierścionki, zanim pan Baines zobaczy, co się stało.

Kiedy wszystko było już starannie ułożone, Kim sprawiała nadal

wrażenie dosyć przejętej.

– Lauren, na twoim miejscu chyba nie rozpowiadałabym o tym

koncercie, zanim nie zostanie to oficjalnie ogłoszone – radziła. – Po co

wszyscy mają się ciebie pytać, skąd to wiesz.

– Na litość Boską, Kim, przecież chyba nie wierzysz w te

nonsensowne plotki, które krążą po okolicy!

– Oczywiście nie przypuszczam, żebyś spędziła noc z Hunterem

Dixem, ale ostrzegam cię, że wiele osób na pewno będzie tak myślało.

W tym momencie do sklepu wszedł klient i Kim zaczęła mu

pokazywać kolczyki, które miały być prezentem dla jego dziewczyny na

dzień św. Walentego.

Lauren złapała się na tym, że obgryza swoje starannie utrzymane

paznokcie i wyjęła rękę z ust. Jaki obrzydliwy jest ten płyn do mycia szyb,

pomyślała. A może to plotki, krążące po okolicy, pozostawiły taki gorzki

smak?

Nie skończyła jeszcze czyszczenia gablot, a klient Kim oglądał

którąś z kolei parę kolczyków z niezadowoleniem potrząsając głową,

kiedy do sklepu wszedł Ward. Lauren zauważyła go, gdy starał się ominąć

krople rozpuszczającego się śniegu spadające z dachu i pomyślała: tylko

tego mi jeszcze dziś brakowało!

– Chyba nadchodzi wiosna – oświadczył z promiennym uśmiechem.

– Przynajmniej tak się wydaje. Słońce świeci i śnieg zaczyna topnieć. –

Postawił papierową torbę na gablocie, tuż przed Lauren. – Przyniosłem ci

kawałek wiosny – Ward zaczął rozpinać swój wełniany płaszcz.

– Jeżeli rzeczywiście jest tak ładnie – powiedziała Lauren – po co

brałeś płaszcz, przecież to blisko.

– Nie mówiłem wcale, że jest ciepło. Po prostu koniec stycznia, więc

zostało jeszcze tylko sześć tygodni zimy.

– A gdybyś nie zauważył, że to koniec stycznia, to wiesz, co by się

okazało? Po prostu zostałoby nam jeszcze półtora miesiąca zimy. – Lauren

oparła się łokciami o szklaną gablotę i położyła brodę na rękach.

– Jesteś dziś chyba w złym nastroju – stwierdził Ward. – Czy ktoś

ukradł ci dziury z sera, który jadłaś na śniadanie?

Lauren nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Nawet gdyby się

dowiedziała, że ma być jeszcze zimniej i że znów spadnie śnieg, i tak

byłaby zadowolona z życia. Po tym wszystkim, co stało się wieczorem –

telefon, róże, wiadomość o koncercie...

W oczach Warda pojawił się ciepły, prawie figlarny uśmiech.

– A tak poza tym – dodał – to nie musisz już dłużej czekać na

wiosnę. – Popatrzył znacząco na papierową torbę.

Lauren otworzyła ją i spojrzała trochę niepewnie na małą glinianą

doniczkę pełną cebulek krokusów. Błyszczące liście w biało-zielone paski

były już całkiem rozwinięte. Małe pączki kwiatów zaczynały właśnie

wyglądać z doniczki. Lauren wydawało się, że zobaczyła już fioletowy

płatek.

– Wyglądają na bardzo dorodne – powiedziała. Skinął głową.

– Zostały dostarczone do sklepu dziś rano. Oczywiście jak się

ociepli, możesz je przesadzić do ogrodu. Będą kwitły co roku. – W jego

głosie brzmiało zadowolenie z siebie.

To bardzo w stylu Warda, pomyślała. Jest tak praktyczny, że nawet,

gdy daje dziewczynie kwiaty, to chce, żeby można je było wykorzystać

kilka razy!

Nie, to nie w porządku – powiedziała sobie. Wiedział, że lubi

krokusy. Przekonał się o tym na jesieni, gdy pomagał jej porządkować na

zimę klomb za domem. Jego prezent może nie był bardzo kosztowny, ale

na pewno przemyślany.

Przygryzła wargę.

– Wiesz, Ward – powiedziała miękko. – Nie powinnam ci tego

wszystkiego mówić wczoraj wieczorem. Nawet już nie pamiętam, jak cię

nazwałam, ale to chyba nie było zbyt przyjemne...

Jego twarz lekko drgnęła.

– Może nie starajmy się sobie tego przypominać, dobrze?

Przepraszam, że... tak nagle cię wczoraj zostawiłem i poszedłem sobie.

Lauren postawiła krokusy obok kasy i powiedziała obojętnie:

– Och, naprawdę, nic się nie stało. Miałeś co innego do roboty. Jak

się miewa pacjent?

– W porządku – nie rozwijał tematu. – Posłuchaj, Lauren, grają

jeszcze ten film. Nie miałabyś ochoty zobaczyć?

Nie chciała mu odmawiać, ale coś w środku powstrzymywało ją od

przyjęcia jakiegokolwiek zaproszenia z jego strony. To nie byłoby

uczciwe, dawać mu w tej chwili nadzieję. A poza tym, gdyby Hunter

znowu zadzwonił, a jej nie było w domu?...

– Oj, idzie pani Schuyler – powiedziała szybko. – Zajmie na pewno

cały ranek, wiesz, jaka jest gadatliwa.

Ward zrozumiał chyba zmianę tematu jako odmowę.

– Lepiej wrócę do apteki, pewno już jest kolejka – poklepał ją po

ręku i delikatnie przesunął pierścionek z szafirem, który miała na palcu

tak, żeby kamień odbijał światło. Uśmiechnął się i wyszedł, ale zdążył

jeszcze przytrzymać drzwi pani Schuyler.

Gdyby nosił kapelusz, pewno by go zdjął i się ukłonił, pomyślała

Lauren.

Było już prawie południe, gdy znowu zostały z Kim same. Lauren

liczyła pieniądze w kasie, żeby odnieść je do banku w czasie przerwy

obiadowej. Kim oglądała krokusy. Pod wpływem ciepła jeden zaczął się

już rozwijać, tak jakby nie mógł się doczekać chwili, kiedy zobaczy, co się

dookoła dzieje.

– Biedny Ward – powiedziała Lauren, patrząc na kwiatki. – Tak

bardzo się stara i jakoś nigdy mu nie wychodzi.

Krokusy, pomyślała, Wardowi nigdy nie przyszłoby do głowy wydać

pieniądze na dwa tuziny róż. Stwierdziłby, że to przesada kupować tyle

naraz.

– A ja sądzę, że to strasznie miłe z jego strony – odparła Kim, nie

patrząc na nią.

Lauren przestała na chwilę liczyć pieniądze.

– Czy mi się wydaje, czy to właśnie ty nazwałaś go podłym draniem?

– jej palce znowu zaczęły poruszać się szybko, przekładając

dwudziestodolarowe banknoty.

– Nie myślałam tego poważnie. Po prostu byłam rozczarowana, że

nie zdobył biletów. Wiesz, że często mówię coś bez zastanowienia. Gdy

wczoraj ten facet stracił przytomność w aptece – dodała nagle – Ward

uratował mu życie. Wszyscy to potwierdzają.

– To wspaniałe. Ale jaki ma to związek z tymi krokusami?

– Chyba żaden – Kim wzruszyła ramionami – ale to świadczy na

jego korzyść. Mógłby chodzić i opowiadać wszystkim, jakim jest

bohaterem.

– Może zdaje sobie sprawę, że mówienie o tym nie zrobiłoby na

mnie wrażenia.

– Nie wydaje mi się, żeby on chciał zrobić na tobie wrażenie. Ward

po prostu próbuje wyciągnąć cię z kłopotów. Dlaczego przyniósł te

kwiaty, jak myślisz? Wie, że wszyscy w okolicy cię obserwują i gdyby

teraz odwrócił się od ciebie...

– Czy chcesz powiedzieć, że on próbuje naprawić moją zszarganą

reputację? Jakie to miłe z jego strony! – odpowiedziała Lauren zimnym

głosem.

– Nie o to mi chodzi, Lauren – Kim odsunęła doniczkę. –

Niezupełnie o to. Po prostu jestem nieprzyjemnie zaskoczona twoim

zachowaniem. I dziwię ci się, prawdę mówiąc.

– Ponieważ jestem zbyt rozsądna i wrażliwa, żeby tak łatwo stracić

głowę? Jeżeli o mnie chodzi, nie jest to komplement. – Lauren głośno

zamknęła szufladę kasy. – Weź sobie te krokusy – powiedziała idąc do

drzwi – ja w każdym razie ich nie chcę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następne dni byłyby cudowne, gdyby nie grypa, na którą Lauren

zachorowała w czasie weekendu. Musiała ją złapać, biegnąc do banku bez

płaszcza. Tamtego dnia była tak wściekła na Warda i Kim, że zupełnie nie

czuła zimna. I teraz właśnie za to płaciła.

Hunterowi strasznie się podobał jej zachrypnięty glos. Żartował, że

mówi teraz seksownym szeptem, gdy zadzwonił do niej, po koncercie w

Honolulu. Obudził ją wtedy o trzeciej w nocy, gdy właśnie udało jej się

zasnąć. Ale nie mogła długo być na niego zła. Opowiadał jej o licznych

problemach związanych z tym tournee. O tym, że nieodpowiedzialni

organizatorzy zarezerwowali na jego koncerty nieodpowiednie sale, musiał

mieszkać w nie najlepszych hotelach, nie sposób było dostać coś

normalnego do jedzenia. Tylko jej ciepły głos i zdrowy rozsądek

utrzymywały go przy życiu, stwierdził.

– Gdyby nie to, że mam ciebie i mogę z tobą rozmawiać, Lauren,

malutka, odwołałbym to tournee. To po prostu katastrofa. Ale przecież –

dodał żartobliwie – my, artyści, musimy uszczęśliwiać lud.

On zawsze, niezależnie od tego gdzie się znajdował, musiał

występować, pomyślała ze smutkiem. Zawsze otoczony przez fanów, z

których każdy chciałby, choć na chwilę, przyciągnąć jego uwagę i zdobyć

kawałek jego serca.

Grypa była dobrą wymówką, żeby siedzieć w domu. W czasie tego

weekendu prowadziła raczej samotny tryb życia, czekając cały czas na

upragniony dzwonek telefonu. Ward wpadł na chwilę, w niedzielę po

południu. Przyniósł jej najnowszy numer ulubionego czasopisma i puzzle,

które razem ułożyli. Jego towarzystwo sprawiało jej przyjemność, mimo

że za każdym razem, kiedy kichała, przypominała sobie, jak bardzo była

na niego zła. Próbuje naprawić jej reputację, cóż za uprzejmość.

Szczególnie że ona nie zrobiła zupełnie nic, co mogłoby być źle widziane.

Tak czy inaczej jego obecność była dużo lepsza niż samotność. Chociaż

właściwie jej myśli wracały wciąż do Huntera. Tego popołudnia leciał

właśnie do Tokio.

Bardzo chciała pójść do pracy w poniedziałek, ale w nocy jej stan

jeszcze się pogorszył. Głęboki, suchy kaszel prawie rozrywał płuca.

Zamiast do pracy poszła więc do lekarza, który stwierdził, że ma bardzo

poważne zapalenie oskrzeli.

– Proszę wrócić do domu i położyć się do łóżka – polecił lekarz. –

Niech się pani nie martwi o lekarstwa. Powiem w aptece, żeby przysłano

je pani jeszcze dziś.

Wróciła do domu, ale nie miała dość siły, żeby położyć się do łóżka.

Usiadła na kanapie zmęczona i obudziła się dopiero wieczorem, gdy było

już zupełnie ciemno. Od leżenia na oparciu tak bolała ją szyja, że miała

wrażenie, że już nigdy nie będzie mogła ruszać głową.

Kiedy zadzwonił dzwonek, miała zamiar w ogóle nie wstawać i nie

otwierać drzwi. Ale ktoś znowu zaczął się dobijać i przypomniała sobie o

lekarstwach, które powinny być dostarczone z apteki. I tak już długo na

nie czekała.

Nie był to jednak chłopiec rozwożący lekarstwa. Na małym ganku

stał Ward z białą torbą w ręku, a wokół niego wirowały wielkie białe

płatki śniegu. Osiadały na ciemnych włosach, przyklejały się do płaszcza.

Nawet na rzęsach miał ogromny, prawie przezroczysty, płatek. Ward

zamrugał i strząsnął go dłonią w rękawiczce, właśnie w chwili, gdy

otworzyła drzwi.

To niesprawiedliwe, pomyślała Lauren. Zwykłemu facetowi nie

powinno się pozwolić na posiadanie najdłuższych rzęs na świecie.

Szczególnie takiemu, który zupełnie nie wie, jak ich używać.

– Wejdź – próbowała powiedzieć, ale zrezygnowała, czekając aż

przejdzie jej atak kaszlu. Ward prawie wepchnął ją do środka, gdzie nie

czuć było zimnego powiewu, i podtrzymał po przyjacielsku, dopóki nie

skończyła kasłać.

– Usiądź – polecił. – Dam ci zaraz pierwszą dawkę. Powinnaś to

dostać już kilka godzin temu, ale chłopiec, który zwykle rozwozi

lekarstwa, też zachorował i leży w łóżku.

Bezsilnie opadła na kanapę, osłabiona kaszlem. Ward przyniósł jej

szklankę wody i położył na dłoni wielką czerwonobiałą pastylkę. Lauren

przełknęła ją z trudnością – gardło też bardzo ją bolało – i spojrzała na

Warda z uśmiechem pełnym wdzięczności.

– Zdejmij płaszcz – prosiła.

– Nie mogę – Ward potrząsnął głową. – Mam jeszcze pełno lekarstw

do dostarczenia.

Opanowało ją nagle uczucie rozczarowania, poczuła się całkiem

opuszczona. Nie mogła go za to winić. Był zajęty i z jakiego zresztą

powodu miałby koło niej skakać. Z czerwonym nosem, tłustymi włosami,

zachrypnięta i rozsiewająca wokół siebie zarazki, nie była zbyt

pociągająca. Położyła się na kanapie z cichym westchnieniem.

Z tej pozycji Ward wydawał jej się strasznie wysoki, gdy stał i

przyglądał się jej marszcząc brwi.

– Lepiej ci? Odpoczniesz trochę? – spytał troskliwie.

– Tak, jestem w świetnej formie – łzy napłynęły jej do oczu. Nie

mogła się nawet zdobyć na ironię.

Ward wygląda na bardzo zmęczonego, pomyślała. – Jemu chyba też

przydałby się porządny odpoczynek. A na dodatek musi jeszcze sam

roznosić te wszystkie lekarstwa...

– Syrop na kaszel jest w torbie – powiedział. – Przyniosłem też

krople na katar, jeśli potrzebujesz. Nie wstawaj – sam wyjdę.

Poszedł i znów zapanowała cisza. Chłodna, nieprzyjemna, otaczająca

ją ze wszystkich stron, cisza.

Masz dwie minuty, żeby przestać się nad sobą użalać – powiedziała

Lauren głośno do siebie, a potem wstaniesz i zrobisz sobie coś do jedzenia.

Wydaje ci się, że jesteś biedna, bo siedzisz tu sama cały dzień, a to nie jest

miłe. Ale roztkliwianie się nad sobą na pewno ci nic nie pomoże. Więc

masz wstać i zrobić coś, żeby poczuć się lepiej.

Ale nawet stanowcza rozmowa ze sobą niewiele pomogła. Łatwo

było pomyśleć o kubku gorącej zupy, ale wstać i zrobić go, gdy boli każdy

mięsień, to zupełnie co innego. Zapadła w drzemkę. Śniło jej się, że Ward

wrócił i przyniósł coś, co tak wspaniale pachniało – czy nawet we śnie

cokolwiek mogło tak cudownie pachnieć? – i pochylił się, żeby pocałować

ją w czoło. W kącikach jej oczu pojawiły się łzy...

– Przyniosłem ci rosół z kury – powiedział Ward czule. Odsunął

dłonią włosy, które spadły jej na twarz.

– Jednak wróciłeś! – dotknęła policzkiem jego dłoni. Była strasznie

zimna w porównaniu z jej gorącą skórą.

Zobaczyła, jak jego oczy ciemnieją, i szybko usiadła.

– To znaczy – wychrypiała – rozniosłeś już wszystkie lekarstwa?

To bez sensu, że czuję do niego taką wdzięczność tylko za to, że tu

jest, pomyślała.

– Skończyłem, dzięki Bogu. Czy ty w ogóle coś dzisiaj jadłaś?

– Chyba nie – Lauren z trudem pokręciła głową. Powiedział cicho

coś, co niedokładnie zrozumiała, bo uszy też miała zatkane, i wyszedł do

kuchni. Lauren z ulgą położyła się z powrotem na kanapie.

Najpierw przyniósł wysoką szklankę zimnego soku

pomarańczowego z małymi kawałkami lodu, które wspaniale chłodziły jej

obolałe gardło. Między jednym łykiem a drugim wychrypiała:

– Nie wiem, po co ryzykujesz spotkanie z tysiącami moich

zarazków.

Ward potrząsnął głową.

– Chyba muszę być na nie odporny. Już setki razy miałem okazję się

zarazić.

– Muszę przyznać, że bardzo mi miło że tu jesteś. Przepraszam, że

nie mogę ci zaproponować partyjki remika, chyba że bawi cię łatwe

zwycięstwo.

– Poczekam, aż wyzdrowiejesz na tyle, żeby być równorzędnym

przeciwnikiem – uśmiechnął się. – Przyniosłem jakiś film z wypożyczalni,

gdyby ci się nudziło.

– Czy mi się wydawało, czy mówiłeś przed chwilą coś o rosole?

– Grzeje się. Nie ręczę za jego jakość, ale to była już resztka w

delikatesach – przyniósł dwie miseczki na tacy. – Chyba robią na tym

świetny interes.

– Kupny rosół – zażartowała. – To znaczy, że nie jest domowej

roboty?

– Chyba powoli zaczynasz normalnie reagować – znowu się

uśmiechnął.

Lauren ostrożnie usiadła i zamieszała w swojej miseczce. Zupa

parowała lekko i pachniała wspaniale. Więc to jednak nie był sen.

– Już lepiej – stwierdziła. – Oprócz szyi. Chyba już nigdy jej nie

rozprostuję.

– W którym miejscu cię boli? – Ward przysunął się bliżej i zaczął

delikatnie masować jej kark.

– Dokładnie tu. Auu... – jęknęła, gdy stanowczym ruchem dotknął

kciukiem opornego mięśnia. Ale za chwilę masaż zaczął ją rozgrzewać i

przynosić ulgę. Po paru minutach ból ustąpił i Lauren znowu mogła

normalnie ruszać szyją. Odchyliła głowę i spojrzała na niego przez

zmrużone powieki.

– Świetnie ci to idzie – powiedziała. – Gdzie się tego nauczyłeś? Czy

pracowałeś jako masażysta w czasie letnich wakacji?

– Obawiam się, że nie było to aż tak romantyczne, jak to sobie

wyobrażasz. – Ward roześmiał się.

Oczywiście, że nie. Trudno było sobie wyobrazić Warda w

jakiejkolwiek romantycznej sytuacji.

Jego ręka leżała teraz na jej ramieniu. Zrobiło się ciepło, przyjemnie

i Lauren było zbyt wygodnie, żeby się poruszyć. Poza tym, po co miała się

ruszać. Zupa była jeszcze zbyt gorąca, żeby ją zjeść.

Pewnie jego matka lubiła masaż szyi, pomyślała.

– Nie martw się – powiedziała leniwie. – Nikomu nie zdradzę twojej

słodkiej tajemnicy.

Uśmiechnął się lekko i przyciągnął ją ostrożnie do siebie. Opuszkami

palców dalej masował delikatnie mięśnie w zgięciu jej szyi, powoli

przysuwając się coraz bliżej.

Naprawdę, w tym momencie powinnam usiąść, pomyślała Lauren.

To, co robiła, nie było uczciwe w stosunku do Warda. Co z tego, że dałaby

mu się objąć czy całować, jeżeli w tym czasie wciąż myślałaby o

Hunterze. I udawała, że to on jest na miejscu Warda...

Ale w palcach Warda było coś prawie hipnotycznego i w końcu nie

poruszyła się. Ostrzegła tylko ledwie dosłyszalnym szeptem:

– Ward, zarazisz się ode mnie.

– To nieważne – odpowiedział szybko.

A potem... nagle było już za późno, żeby się poruszyć, żeby usiąść,

żeby coś powiedzieć. Jego wielka dłoń dotknęła jej twarzy. Poczuła

opuszki palców gładzące jej policzek i miękki dołek koło ucha. Ciepła

dłoń zatrzymała się na jej szyi. Kciuk Warda na szyi był tak samo ciepły i

delikatny jak jego usta, które dotknęły ust Lauren. Przypominało to

muśnięcie aksamitnego skrzydła motyla.

Ale ta zachęta do pieszczoty nie trwała długo. Nadal wszystko

odbywało się bardzo delikatnie – Ward nigdy nie zachowałby się inaczej –

jednak teraz w jego pocałunku pojawiła się ufność, pewność i niewątpliwa

wiedza.

Już prawie zapomniałam, jak wspaniale potrafi to robić, pomyślała

Lauren. Jego pocałunki nigdy nie były niedelikatne, czy napastliwe, jak u

innych mężczyzn. U Warda mogły trwać wiecznie, a kobieta nie czuła się

znieważona czy wykorzystywana. Powodowały zachwyt, upojenie, aż do

pełnego uniesienia...

Jej powieki opadły, jak gdyby mózg wydał im polecenie, zamykając

dopływ jakichkolwiek informacji, które mogłyby przeszkodzić w

przeżywaniu tych wspaniałych emocji. Jej myśli przypominały tylko

pozbawiony sensu szmer.

Na pewno nigdy nie pocałowałby mnie, ani nikogo innego, na

oczach ludzi. Byłoby to niedelikatne – kobieta powinna mieć czas na

odzyskanie, choćby częściowo, równowagi po tak niezwykle silnych

przeżyciach, zanim ktokolwiek ją zobaczy. A Ward przede wszystkim był

dżentelmenem, bardzo wrażliwym i delikatnym człowiekiem...

Jakimś dodatkowym zmysłem wyczuła, jak mocno bije jego serce.

Zdała sobie sprawę, że dotyka dłonią jego szyi w taki sposób, że może

wyczuć puls – nie pamiętała nawet, że w ogóle go objęła.

Podniósł głowę i wyszeptał prawie bezgłośnie:

– Lauren...

Czekała, całkiem spokojna, co powie dalej. Nie była nawet w stanie

odczuć zainteresowania. Wciąż pozostawała pod wpływem tego upojnego

nastroju, który Ward tak; cudownie potrafił stworzyć.

Nagle usłyszała za plecami dzwonek telefonu. To może być Hunter,

pomyślała. W ciągu jednej chwili nastrój prysł i znalazła się z powrotem w

rzeczywistym świecie. Leżała przytulona do Warda, pozwalała mu się

całować i nawet przez moment nie pomyślała o Hunterze. Jak mogła

dopuścić do tego, żeby aż tak stracić nad sobą kontrolę? Była to,

oczywiście zasługa Warda – ale przecież nie mogła mu tego powiedzieć!

Czując się winna, odsunęła się od niego i sięgnęła do telefonu.

– Do cholery, Lauren, niech dzwoni – powiedział Ward lekko

schrypniętym głosem, ale Lauren już podniosła słuchawkę.

Pierwsza rzecz, jaką usłyszała, to było ciche przekleństwo.

– Znowu, prawda? – spytał Hunter niepewnym głosem. – Obudziłem

cię w środku nocy? Nie mogłem sobie przypomnieć, ile godzin różnicy

jest między Stanami, a tym cholernym Tokio. Pomyślałem, że warto

jednak spróbować...

Ward wstał nagle, wziął jej pustą szklankę po soku i znikł w kuchni.

– Nie, wcale mnie nie obudziłeś. Jest dopiero – Lauren spojrzała na

zegar stojący na kominku – wpół do dziewiątej.

Próbowała zajrzeć do kuchni. Ward chyba nie mógł wyjść,

stwierdziła. Jego płaszcz wciąż leżał rzucony na krześle.

– Mówisz tak, jakbyś właśnie wstała z łóżka – ciągnął Hunter. W

jego głosie słychać było jakby niezadowolenie.

Lauren poczuła, że jej policzki rumienią się ze wstydu.

– Nie... to może dlatego, że jestem taka przeziębiona. Gorzej się dziś

czuję. Chyba całkiem stracę głos.

– Jeszcze nie wyzdrowiałaś? – spytał Hunter. – Twój specjalny

koncert jest już za tydzień i do tego czasu masz być w dobrej formie.

Mój specjalny koncert, pomyślała, jak zwykle lekko podniecona, gdy

sobie o tym przypominała. Koncert Huntera Dixa specjalnie dla mnie.

– Och, za nic nie straciłabym tego koncertu!

– No to postaraj się szybko wyleczyć, bo inaczej mnie zarazisz.

– Hunter!

– Tylko żartowałem – powiedział szybko. – Lauren, kochanie,

przecież nie chciałabyś chyba, żebym nie mógł śpiewać na twoim

koncercie, prawda?

– Oczywiście wiem, że żartujesz – odprężyła się. – I obiecuję ci, że

do tego czasu wyzdrowieję, na pewno. Chyba już jutro pójdę do pracy –

pochyliła się, nie myśląc nawet o tym, co robi, i dotknęła jednej z róż,

stojących, obok, na niskim stoliku. Były to resztki z tych dwóch tuzinów i

też zaczynały już opadać. Kremowo-białe płatki lekko usychały,

marszczyły się i brązowiały na brzegach. Wyglądają trochę podobnie do

mnie, pomyślała ironicznie. Już więdnę, powinno się mnie włożyć do

grubej książki i zasuszyć na pamiątkę... Ale jutro na pewno będę się czuła

lepiej...

– Pisałem właśnie twoją piosenkę – powiedział nagle Hunter

nieśmiało.

– Moją piosenkę? Piszesz piosenkę specjalnie dla mnie?

– Przecież jesteś specjalną dziewczyną, prawda? A to będzie bardzo

specjalny koncert. A poza tym obiecałem ci tę piosenkę.

– Ale tak... Specjalnie dla mnie? – była tak wzruszona, że prawie nie

mogła oddychać. – Och, Hunter...

– Obudziłem się dziś strasznie wcześnie i ta piosenka chodziła mi po

głowie, tak jak myśl o tobie.

– Zaśpiewaj mi kawałek, proszę cię!

– Nie... To nie byłoby uczciwe w stosunku do tej piosenki. Chcę,

żebyś po raz pierwszy usłyszała ją w czasie koncertu. A nie przez telefon,

wykonaną przez zmęczonego, podstarzałego piosenkarza, który jeszcze

wciąż jest zachrypnięty po wczorajszym koncercie.

– Podstarzały piosenkarz! – powiedziała z oburzeniem. – Nie

powinieneś tak o sobie mówić, Hunterze Dix!

– To właśnie moja słodka Lauren, zawsze konkretna i uczciwa – w

jego głosie słychać było śmiech. – Nie chcesz, żebym ci opowiedział o

wczorajszym koncercie? Całe Tokio szalało. Chciałbym... – ton jego głosu

zmienił się. – Chciałbym, żebyś mogła być tu ze mną i widzieć to.

Dzielić z nim wszystko, doświadczyć uwielbienia tłumu, słuchać

tych dobrze zasłużonych oklasków. Bardzo chciałaby tam być.

– To byłoby wspaniałe – powiedziała.

– Żałuję, że nie byłaś ze mną wczoraj po koncercie – kontynuował. –

Nawet nie wiesz, jak bardzo potrzebowałem twojego ciepła.

– Po tych owacjach? Chyba nie brakowało ci wielbicieli?

– Nie chodzi mi o jednego wielbiciela więcej. Potrzebowałem ciebie,

Lauren, kochanie. Owacje są wspaniałe, dopóki nie znajdziesz się sam, w

domu – w jego głosie słychać było drżenie, które bardzo poruszyło

Lauren.

– Hunter... – zaczęła niepewnie.

– I teraz też cię potrzebuję – drżenie ustąpiło miejsca

zniecierpliwieniu. – Mam przed sobą cały jutrzejszy dzień w samolocie,

tylko w towarzystwie mojego zespołu i grupy jakiś wynajętych

piosenkarzy.

– Ja też bardzo za tobą tęsknię...

– Do cholery, przecież wiesz, że to coś więcej. Pomyśl tylko, Lauren,

malutka. W przyszłym tygodniu pojedziesz ze mną, co ty na to? – nagle

zawiesił głos, jakby nie mógł już dłużej znieść czekania i niepewności.

– Jechać z tobą? Ja nie...

– Tak. Pojechać ze mną. Dzielić ze mną tę podróż. Nadać jej sens.

Przecież wiesz, że tego chcę, że od tygodnia myślę tylko o tym. Jaki ja

byłem głupi, że cię tak zostawiłem. Po prostu głupi.

Nikt nie potrafiłby znieść spokojnie takiego wyznania. Lauren miała

wrażenie, że jej serce pęka z nadmiaru szczęścia. Niewygody związane z

występami, o których jej opowiadał – nie najlepsze hotele, godziny

spędzane w samolocie, natrętni wielbiciele, niedoskonałe umowy –

wszystko to byłoby do zniesienia, gdyby miał ją obok siebie.

Gdyby miał mnie, pomyślała z niedowierzaniem, mnie – zwykłą

Lauren Hodges...

– W przyszłym miesiącu będziemy w Nowym Jorku – kusił. – Potem

Londyn, jeszcze później Paryż...

Na chwilę powróciła do rzeczywistości.

– Przecież nie zawsze jest to Paryż – przypomniała mu.

– Jestem pewna, że pomiędzy tymi wspaniałymi przystankami będzie

masę małych, nudnych miasteczek, jak moje.

Prawie mogła zobaczyć jego niedbały ruch ręką, kiedy próbował

rozwiać jej wątpliwości.

– Tak, oczywiście, Ale z tobą nawet małe miasteczka nie będą takie

złe. Więc zgadzasz się?

– Nie wiem – przeszedł ją dreszcz. – Usłyszała swój własny głos. –

To wszystko dzieje się tak nagle.

– Do cholery, to wcale nie jest nagle – w jego głosie zabrzmiała

twarda nuta. – Wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja. I wiedziałaś to już

pierwszego dnia. Więc nie bój się tego!

– Hunter, tu jest wiele rzeczy, których nie mogę tak sobie, po prostu

zostawić...

– Jakie rzeczy? Praca? Dom? Lauren, przecież nie jest ci to wcale

potrzebne.

– Nie mogę tak wyjechać...

– Właśnie, że możesz! Nie powinienem ci tego proponować w ten

sposób, przez telefon. Powinienem poczekać, aż będę mógł cię objąć,

pocałować i przekonać. Ale Lauren, kochanie, jestem na to zbyt

niecierpliwy. Nie musisz mi odpowiadać w tej chwili. Możesz w ogóle nic

nie mówić. Ja nie będę już poruszał tego tematu, bo nie ma o czym mówić.

Po prostu przygotuj się do wyjazdu ze mną w dzień św. Walentego –

przecież tego właśnie pragniesz. Tak samo mocno, jak ja.

Lauren usłyszała jeszcze wyszeptane pożegnanie i dźwięk

odkładanej słuchawki. I znowu był oddalony o tysiące kilometrów,

nieosiągalny.

Wolno odłożyła słuchawkę na miejsce. Hunter był jej tak absolutnie

pewien, pomyślała, jakby nie mogła mieć żadnych wątpliwości, jakby nie

istniały żadne bariery, które trzeba pokonać. Ale jednak nie bardzo jej się

to podobało. Nie powinien tak lekceważyć jej pracy i domu – a może

właśnie miał do tego prawo? Przecież jeżeli pojedzie z nim, to

rzeczywiście nie będzie musiała zarabiać na życie. A dom – właściwie i

tak myślała o tym, żeby go sprzedać i Hunter o tym wiedział.

Był tak całkowicie pewny siebie... ale czy jakakolwiek normalna

kobieta mogła odrzucić propozycję podróży do Nowego Jorku, Londynu,

Paryża w towarzystwie Huntera Dixa? A nawet, jeżeli miałaby odwiedzać

tylko małe, bezimienne miasteczka, to nie szkodzi, przecież wielkie,

eleganckie stolice wcale nie pociągały Lauren. To Hunter Dix, mężczyzna,

a zarazem mały, zagubiony chłopiec, którego poznała pierwszego

wieczora, w czasie obiadu u Marconiego, tak bardzo ją fascynował. Tak

długo, jak z nim pozostanie, będzie najszczęśliwsza na świecie,

niezależnie od tego, gdzie się znajdą.

A jeśli nie wykorzysta teraz nadarzającej się okazji, może się już ona

nigdy nie powtórzyć. Kiedy dzieliły ich tysiące kilometrów, tak wiele

rzeczy mogło ich skłócić, odciągnąć od siebie. Może już nigdy nie odnajdą

tej idealnej harmonii, której zaznali tego wieczora, u Marconiego. Samo

to, że mieli teraz tylko kontakt telefoniczny, źle wpływało na niego, a

może także i na nią.

– Twoja zupa wystygła – zwrócił jej uwagę Ward.

– Och! – z trudem powróciła do rzeczywistości. Nawet nie usłyszała,

kiedy wszedł do pokoju. – Nie szkodzi. Właściwie, to wcale nie byłam

głodna.

Patrzył na nią, z rękami w kieszeniach. Zauważyła – dlaczego

dopiero teraz? – że wciąż był w służbowym ubraniu: ciemne spodnie,

koszula w paski, krawat. Oczywiście zostawił w aptece swój długi, biały

fartuch i rozluźnił krawat, ale to wszystko. Czy ten człowiek potrafił

kiedykolwiek być na luzie?

Sprawiał wrażenie, jakby chciał jej powiedzieć wiele rzeczy, ale

zamiast tego stwierdził tylko spokojnie:

– Włożę zupę do lodówki, może potem będziesz miała na nią ochotę.

– Świetnie. Dziękuję.

Oparła się plecami o poduszki. Kiedy Ward wrócił po paru minutach,

miała zamknięte oczy.

– Wyglądasz na wyczerpaną – powiedział. – To musi być bardzo

męczące, odgrywać takie przedstawienie, prawda?

– Co chcesz przez to powiedzieć? Jakie przedstawienie? – usiadła

szybko.

– Chodzi mi o to, że w momencie, gdy Hunter zadzwonił,

zdecydowanie odzyskałaś siły – Ward wzruszył ramionami. – A teraz,

spójrz na siebie. Jesteś wyczerpana.

– Pomyśl o tym, co właśnie powiedziałeś, Ward. Przecież to chyba

nietrudno zrozumieć – skrzywiła się pogardliwie.

– Nietrudno zrozumieć, że chciałaś na nim zrobić wrażenie. Zresztą

nie bardzo wiem, po co. Czy według niego grypa jest dowodem jakiejś

moralnej słabości, czy może Hunter z zasady nienawidzi wszystkiego, co

mogłoby ci przeszkodzić w poświęcaniu mu całkowitej uwagi?

Lauren otworzyła szeroko oczy i spojrzała na niego.

– Hunter to uroczy człowiek, który w tej chwili jest pochłonięty

męczącym tournee. Dziwne byłoby, gdyby nie czuł się czasem zmęczony

czy trochę zdenerwowany. Nie chcę obarczać go jeszcze moimi

problemami. To oczywiste, że stara się unikać wszelkich zaziębień. Głos

jest jego narzędziem pracy i nie może sobie pozwolić na ryzyko jego

utraty.

– Oczywiście – powiedział ironicznie Ward.

– Nie oczekuję od ciebie, żebyś mu współczuł, ale w sumie to bardzo

samotny człowiek, uwierz mi.

– Samotny, może. Ale też samolubny, zepsuty, cyniczny,

niedelikatny, pozbawiony własnego zdania...

Zaczynała mieć tego dosyć. Nie była zdziwiona, że Ward czuł się

zazdrosny, mimo że właściwie nie miał do tego prawa. Ale ta

zapalczywość była zupełnie nie w jego stylu. To nie takiego Warda znała.

Na pewno nigdy nie przypominał Polyanny – widział również ciemniejsze

strony życia – ale na ogół nie krytykował ludzi tak, bez przyczyny.

– Co się z tobą dzieje? – zapytała. – To, że pozwoliłam ci się

pocałować, nie znaczy, że wolno ci się zachowywać w ten sposób!

W kąciku jego ust nie było już widać znajomego dołeczka. Mięśnie

jego twarzy stężały.

– Najprawdopodobniej jest brutalny – kontynuował spokojnie – i na

pewno...

– Już dosyć – podniosła się niepewnie. – Nie mam pojęcia, skąd to

wszystko wiesz, ale mylisz się, Ward. Bardzo się mylisz. Hunter

przypomina wrażliwego, samotnego chłopca. Rozumiesz, o czym mówię?

Posiada więcej niż inne dzieci, więc reszta próbuje się do niego zbliżyć i

wykorzystać go. Nigdy nie jest pewien, kto jest jego prawdziwym

przyjacielem.

– Mali chłopcy z dużymi pieniędzmi, których znałem, nie byli tacy –

Ward potrząsnął głową. – To oni wykorzystywali i lekceważyli innych. I

wcale ich nie obchodziło, czy w ogóle mają jakiś przyjaciół.

– Przestań przekręcać moje słowa – podniosła się. – To jest coś

pięknego, a ty koniecznie chcesz wszystko zepsuć! Nie pozwolę ci na to!

Wcale nie mam obowiązku cię słuchać!

Nastąpiła długa cisza. Lauren usiadła, czując że jej kolana zaczynają

się trząść. Nagle poczuła zimno, jakby ktoś obłożył ją lodem.

– Ty naprawdę myślisz, że on cię kocha? – głos Warda złagodniał.

– Myślę, że lepiej to mogę ocenić niż ty – odpowiedziała z irytacją.

– A teraz myślisz o tym, żeby z nim wyjechać, gdy znowu się tu

zjawi!?

– Tak – oznajmiła. Jej głos brzmiał bardzo cicho, jakby bała się

jeszcze o tym mówić, mimo że słuchał jej tylko Ward, a nie Hunter. –

Wyjeżdżam z nim.

Zapanowała kompletna cisza.

– Właściwie nic mnie tu nie trzyma – powiedziała w końcu, jak

dziecko bezmyślnie powtarzające to, co usłyszało. – Nie mam rodziny.

Dom to w końcu tylko miejsce do mieszkania. A praca – pan Baines nie

przejmie się tym za bardzo, bo zaczyna się martwy sezon. Gdy skończy się

ruch przed dniem św. Walentego, Kim poradzi sobie sama. Pan Baines

będzie prawdopodobnie zadowolony, że ma o jedną osobę do płacenia

mniej. I będzie miał masę czasu na znalezienie kogoś nowego przed

początkiem sezonu, na jesieni.

– Kogo próbujesz przekonać, Lauren? Mnie? Pana Baines? Czy samą

siebie?

– Proszę, niech ci się nie wydaje, że musisz tu zostać i pouczać mnie

– odwróciła się. Jej głos pełen był lodowatej uprzejmości. – Jestem pewna,

że masz wiele ważniejszych rzeczy do zrobienia.

– Lauren, nie bądź głupia.

– Nie masz prawa mnie oceniać.

Usłyszała jakiś odgłos. Gdy spojrzała przez ramię, Ward zakładał

właśnie płaszcz.

– Chyba faktycznie tak jest – powiedział cicho. – Kiedy przychodzi

co do czego, okazuje się, że nie mam w ogóle żadnych praw. Jest mi

bardzo przykro, że popsułem ci wieczór.

– Nie zapomnij kasety – przypomniała – chyba nie będę jej oglądać.

Wziął z jej ręki pudełko i schował do kieszeni.

– Pewnie będziesz bardzo zajęta nuceniem swojej piosenki. Tej,

którą on dla ciebie napisał. Jeżeli mogę ci coś poradzić...

– Nie możesz!

– ...powinnaś się jej nauczyć na pamięć i odmawiać zamiast pacierza.

Może da ci to szczęście i rozgrzeje tej nocy, kiedy zdasz sobie sprawę, jak

wielki błąd popełniłaś.

Zamknęła za nim drzwi, z trudem weszła po schodach i prawie

upadła na łóżko, za bardzo zmęczona, żeby chociaż poprawić zgniecione

prześcieradło.

Nie była zdziwiona, że to właśnie Ward prześladował ją w snach tej

nocy. Jego zachowanie się wieczorem pasowało do sennego koszmaru.

Kiedy poczuję się lepiej, znowu będę mogła śnić o Hunterze i cudownych

dniach, które nadejdą, pomyślała.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Następnego dnia przyszedł kolejny transport kwiatów – znowu dwa

tuziny długich, kremowo-białych róż. Musiały być wysłane w momencie,

kiedy Hunter wylądował w Stanach. Lauren zanurzyła twarz w białych

płatkach i pomyślała: Jeszcze tylko sześć dni i będę z nim. Zanim te róże

zdążą zwiędnąć...

Potem odsunęła kwiaty od siebie i spojrzała na nie ze smutkiem.

Dwa tuziny wspaniałych róż, a ona nie mogła nawet cieszyć się ich

cudownym, ciężkim zapachem. Miała tak zatkany nos, że w ogóle nic nie

czuła.

– Nie szkodzi – wyszeptała. – Powącham je później. Mogę poczekać

– jej słowa zabrzmiały jak przysięga wypowiadana w pustej, cichej

katedrze.

Jeszcze sześć dni;..

Każda godzina dłużyła się w nieskończoność. Czas płynął tym

wolniej, że Lauren nie miała z kim dzielić swojego podniecenia, swojego

oczekiwania, swojej radości. Postanowiła nie mówić nikomu o swoich

planach.

Zdawała sobie sprawę, że powinna uprzedzić chociaż pana Bainesa,

ale jakoś nie mogła się do tego zmusić. Szczerość zresztą mogła

przyczynić jej wielu problemów. Jeżeli powiedziałaby, że wyjeżdża za

niecały tydzień, atmosfera w sklepie stałaby się bardzo nieprzyjemna, a po

okolicy na pewno zaczęłyby krążyć plotki.

Ostra reakcja Warda powstrzymała ją od dawania komukolwiek

szansy komentowania jej decyzji. Prawie nikt nie zdobyłby się na to, żeby

powiedzieć Lauren prosto w twarz to, co usłyszała od Warda. Jednak w

całej okolicy byłby to jedyny temat rozmów i niewiele osób by ją

rozumiało. I tak będzie tematem plotek, gdy wyjedzie, tego nie da się

uniknąć. Ale stawiać temu czoła, zachowywać spokój, zdając sobie

sprawę, że rozmowy milkną, gdy wchodzi do pokoju... Nie, tego chyba by

nie zniosła.

Oczywiście Ward mógł nie dochować tajemnicy. Gdyby powiedział

chociaż jedno słowo, wywołałoby to lawinę plotek. Ale temu w żaden

sposób nie mogła zapobiec. Nie była przecież w stanie zmusić go do

milczenia. Jeżeli chciał uratować swoją męską dumę, robiąc z niej

lekkomyślną panienkę, która dała się oczarować sławnemu piosenkarzowi,

było to bardzo łatwe. Bez kłopotu przekonałby ludzi, że Lauren jest po

prostu przysłowiową słodką idiotką. Nie zrozumieliby tej idealnej

harmonii, jakiej zaznała z Hunterem. Lauren zdawała sobie sprawę, że

wszelkie próby tłumaczenia, że nie działa pod wpływem jakiejś chwilowej

zachcianki, tylko trwałej i prawdziwej miłości, są z góry skazane na

niepowodzenie.

Nadal lekko rumieniła się na myśl o tej cudownej miłości, którą

przeżywała. Jak więc mogła przypuszczać, że wytłumaczy to komuś, kto

naprawdę nie zna tego człowieka?

Tylko Kim wydawała się cokolwiek rozumieć, ale nawet ona nie

zawsze się z Lauren zgadzała. Może wynikało to z jej przyzwyczajenia do

mówienia wprost tego, co myśli. Pewnego dnia jeden z klientów przyniósł

najnowszą gazetę i ze złośliwym uśmiechem powiedział: „Na pewno już

pani to widziała, bo na pierwszej stronie jest zdjęcie Huntera Dixa. Ale

pomyślałam, że może przyda się pani jeszcze jeden egzemplarz”. Zaraz po

jego wyjściu Kim zagłębiła się w lekturze.

Lauren zerknęła tylko i wróciła do projektowania wystawy na dzień

Św. Patryka. Co prawda już nie ona będzie ją układać, ale gdyby nie zajęła

się tym, mogłoby to wzbudzić podejrzenia. Kim prawdopodobnie chętnie

skorzysta z gotowego pomysłu.

– Dobrze się bawisz? – spytała w końcu Lauren.

– Może będziesz chciała sama to zobaczyć. – Kim przysunęła jej

gazetę.

Zabrzmiało to jak ostrzeżenie. Lauren spojrzała na pierwszą stronę.

„Hunter podbija Honolulu! – głosił wielki napis. – Uwodzicielski

piosenkarz zdobywa miasto po koncercie”...

Ogromne litery zajmowały pół strony, ale Lauren przestała czytać.

– Co za nonsens – stwierdziła. – Doskonale wiem, co robił po tym

koncercie. Siedział w swoim pokoju i rozmawiał ze mną przez telefon.

– W środku są zdjęcia... – Kim sięgnęła po gazetę.

– Czy nigdy nie słyszałaś o fałszowanych fotografiach? Och, Kim,

przecież wiesz, że dziennikarze gotowi są zrobić wszystko, żeby zdobyć

jakieś pikantne nowinki. Sam Hunter powiedział, że nie zawsze można im

wierzyć.

– Przecież powiedział właśnie, że mieli rację pisząc, że jego

przyjaciółka, ta aktorka, rzeczywiście go opuściła – Kim potrząsnęła

głową.

– Tak, ale to trudno byłoby ukryć, nie uważasz? – Lauren odsunęła

na chwilę swój projekt i przyjrzała mu się. – Czy mamy jeszcze na

zapleczu te porcelanowe krasnoludki? Można by przymocować do nich

woskiem pierścionki.

– Pod warunkiem, że potem sama zmyjesz wosk – powiedziała Kim.

Lauren prawie się uśmiechnęła, wiedząc, że na pewno nie będzie

musiała się martwić o zmywanie wosku. Zawsze bardzo lubiła dekorować

wystawy. Wymyślać nowe projekty, gdy zmieniały się pory roku, za

każdym razem udoskonalać je i szukać jakiś nowych pomysłów. A teraz...

już nigdy nie będzie się tym zajmować. Nie będzie, jak dotąd, szperać po

straganach na pchlim targu w poszukiwaniu małych, pozornie

bezużytecznych przedmiotów. Nie będzie grzebać w stosach świecidełek,

które mogły się przydać do dekorowania. Miała w domu pełne pudła

takich drobiazgów i co teraz z nimi zrobić?

Wyrzucić, stwierdziła stanowczo. Musi dziś, po powrocie do domu,

wynieść je na śmietnik. Nie potrzebuje już takich rupieci. Teraz będzie się

zajmowała poważniejszymi rzeczami niż ozdabianie wystaw. Nie

wiedziała jeszcze dokładnie czym, ale na pewno czymś bardzo

przyjemnym i ciekawym, bo będzie to dotyczyło Huntera. Zawsze miała

łatwość zawierania nowych znajomości, może mogłaby...

– Lauren – Kim ciągle oglądała gazetę – myślę, że powinnaś chociaż

obejrzeć te zdjęcia.

– Co? Nie, Kim, nie mam zamiaru patrzeć na te bzdury. Te fotografie

muszą być retuszowane albo zmontowane tak, by sprawiać wrażenie, że

przedstawieni tam ludzie znajdowali się w jakiś kompromitujących

sytuacjach.

– Skąd wiesz, że są kompromitujące? – spytała Kim spokojnie. – Ja

tego nie powiedziałam.

– Zawsze tak jest. Z tego, co wiem, czasem nawet używają dublerów,

kiedy nie mogą znaleźć nic interesującego w rzeczywistych faktach. –

Lauren wzięła ostrożnie gazetę i wyrzuciła ją do śmieci.

– Pewnie masz rację – zgodziła się Kim. – Dublerzy mówisz?

Jednak... – ale w tym momencie zamilkła i nic już więcej nie mówiła na

ten temat.

W ogóle niewiele rozmawiały i Lauren poczuła ulgę, gdy nadeszła

pora na popołudniową przerwę. Nawet bar przy aptece nie mógł być

gorszy niż taka zupełna cisza.

Przynajmniej dotychczas nie był. Pierwszego dnia pracy po chorobie

z trudem opanowała zdenerwowanie. A jeżeli Ward pomyśli, że jej

obecność w aptece jest zaproszeniem do kontynuowania rozmowy, którą

przedtem przerwała?

Nie zrobi tego, powiedziała sobie. Nie w miejscu publicznym. Nie

Ward, który tak zwracał uwagę na zachowywanie pozorów.

Ale dopiero gdy siadła nad kawą, uświadomiła sobie, że nie tylko

kłótnia może zwrócić powszechną uwagę. Jeżeli Ward zacznie ją

ignorować, będzie to tak samo podejrzane. Zdawała sobie sprawę, że to

znacznie bardziej zaspokoi jego urażoną dumę niż bezpośrednie starcie.

Jeżeli przestanie ją zauważać, będzie wyglądało, jakby to ona go śledziła.

Jakby to on ją odrzucił, a nie odwrotnie.

Ale Ward oczywiście tego nie zrobił. Był przecież w każdym calu

dżentelmenem. Pierwszego popołudnia po prostu wyszedł ze szklanego

pomieszczenia na zapleczu apteki, żeby napełnić swoją filiżankę, tak jak

zwykle. A kto mógł zauważyć, że gdy usiadł obok niej, rozmawiali tylko o

pogodzie? Najwyraźniej był zajęty. To tłumaczyło, dlaczego tak krótko

rozmawiali, jak również fakt, że nawet nie dotknął jej włosów i nie

zauważył wielkiego opala w nowym naszyjniku.

Podobna sytuacja powtarzała się każdego kolejnego dnia. Czasami

na chwilę siadał obok niej, czasami tylko machał jej ręką i wracał do

pracy. Była mu wdzięczna, że nie robił żadnych scen.

Alma napełniła filiżankę Lauren.

– Nie przejmuj się tym – stwierdziła.

Lauren była tak zaskoczona, że poparzyła sobie usta gorącą kawą.

– Chodzi mi o Warda. – Kobieta mówiła dalej. – Tylu ludzi teraz

choruje i przychodzi do apteki, że on zupełnie nie wie, co się wokół niego

dzieje. Nie masz się czym martwić, naprawdę, kochanie.

– Ma pani rację – udało się powiedzieć Lauren.

– Próbujesz udawać, że nic się nie dzieje? – Alma uśmiechnęła się

lekko. – Rozumiem. Musi być teraz trochę zdenerwowany i niecierpliwy.

Nie przejmuj się. Gdy tylko to zamieszanie się skończy, znowu będzie tym

samym Wardem. Czy ty też miałeś tę straszną grypę?

Lauren przytaknęła i wyszła z apteki tak szybko, jak tylko mogła.

Następnego dnia nie wróciła. Nie ma sensu jeszcze bardziej komplikować

nam życia, powiedziała sobie.

Jednak wydarzenie to trochę popsuło jej humor. Po raz pierwszy

zdała sobie sprawę, w jakiej sytuacji znajdzie się po jej wyjeździe w dzień

św. Walentego. Jeżeli każdy w okolicy będzie dla niego tak miły i

współczujący jak Alma dla niej, stanie się to trudne do wytrzymania.

Szczególnie że wszyscy dowiedzą się, że zostawiła go dla Huntera Dixa.

Prawdę mówiąc, dla kogoś takiego jak Ward, te wyrazy sympatii będą nie

do zniesienia.

Dobrze, że chociaż znał prawdę, pomyślała. Nie będzie to dla niego

taki szok jak dla innych. Nie mogła zrobić nic, żeby złagodzić jego ból i

czuła się winna, że sam będzie musiał stawić czoła szerzącym się plotkom.

Ward niewątpliwie nie zasłużył na taki cios. Ale wiedziała, że kiedyś

poradzi sobie z tym i znowu odnajdzie szczęście. Na pewno spotka jakąś

kobietę, którą pokocha i będzie dla niej wspaniałym mężem. Powinien

poszukać kogoś bardzo praktycznego, kto potrzebuje tego, co Ward może

z siebie dać. Kobiety, która zaakceptuje go takim, jaki jest – z zimnym

sokiem pomarańczowym, rosołem z kury i cebulkami krokusów. Kobiety,

która nie szuka w życiu romantyzmu, nie tęskni za szampanem, kawiorem

i białymi różami w dużych ilościach.

Lauren miała nadzieję, że stanie się to szybko. Nie chciała, żeby tak

cierpiał, zdając sobie sprawę, że to ona jest przyczyną tego bólu.

Dzień św. Walentego był słoneczny i nadspodziewanie ciepły.

Lauren obudziła się, odczuwając tak wielką radość, jak czasem dzieci w

dzień Bożego Narodzenia, kiedy nie mogą się doczekać, na prezenty od

Świętego Mikołaja. Miała wrażenie, jakby jej serce przypominało balon

wypełniony gorącym powietrzem, który próbuje wydostać się z

zamknięcia. Nawet rzeczy, które miała jeszcze do zrobienia, nie były w

stanie sprowadzić jej na ziemię. Gotowanie ostatniego śniadania,

wyjmowanie resztek z lodówki, telefon do wydawnictwa, żeby odwołać

prenumeratę codziennej gazety, wizyta u sąsiadki, która zawsze

opiekowała się domem, gdy Lauren wyjeżdżała – wszystko to, co zwykle

robiła, opuszczając dom na tydzień lub dwa. Tak jakby wciąż do niej nie

dotarło, że był to już naprawdę ostatni raz.

Włożyła jeszcze kilka rzeczy do walizek, które leżały w gościnnym

pokoju, ale postanowiła ich nie zamykać. Hunter nie powiedział, jakie ma

plany na ten dzień, więc pomyślała, że prawdopodobnie wpadną po jej

rzeczy już po koncercie. Nie ma sensu, żeby wszystko gniotło się dłużej,

niż to konieczne. Mogła domknąć walizki w ostatniej chwili, gdy już będą

wychodzili.

Zostało jeszcze kilka kartonów, z którymi coś trzeba było zrobić.

Włożyła tam różne pamiątki, których nie chciała wyrzucać. Rodzinne

albumy ze zdjęciami, dyplom swojego ojca, jej dziecinne rysunki i wiele

podobnych rzeczy.

Kartony trzeba chyba będzie oddać gdzieś na przechowanie,

zdecydowała. Przecież nie można ich wozić ze sobą po całym świecie.

Reszta – meble, naczynia i wszystko inne – może pójść na aukcję. Ludzie

z agencji handlu nieruchomościami zajmą się tym, zanim wystawią dom

na sprzedaż.

Ostatni raz przeszła się po domu. Zatrzymała się na chwilę w jadalni

i dotknęła ręką dębowego kredensu matki, w którym stała cenna porcelana.

Usiadła na chwilę w skórzanym fotelu ojca przy orzechowym biurku.

Spojrzała na książki, ustawione równo na półkach, w jego dawnym

gabinecie.

Nie, powiedziała sobie stanowczo. Musisz być rozsądna, Lauren. Nie

możesz zabrać wszystkiego.

Mosiężny zegar, stojący na kominku, należący kiedyś do jej babki,

przypomniał jej, że musi już wyjść, bo inaczej spóźni się do pracy.

Zakręciła kaloryfer i zaciągnęła zasłony w salonie. W przedpokoju stanęła

na chwilę. To głupie, ale mogłaby przysiąc, że coś – może sam dom –

żegnało ją. Panowała jakby pogrzebowa cisza.

Zebrała ze stołu swoje rzeczy – rękawiczki, torebkę i kopertę, którą

zostawi dziś wieczorem w sejfie, zawierającą jej rezygnację z pracy. Pan

Baines znajdzie ją jutro rano, gdy Lauren będzie już daleko...

Jutro rozpocznie się dla niej zupełnie nowe życie, wspaniałe życie z

Hunterem.

– Hunter – wyszeptała. – Mieć cię na zawsze! Czym zasłużyłam na

takie szczęście?

Doniczka krokusów stała wciąż na ladzie, obok kasy. Lauren nie

zajmowała się nimi, ale wiedziała, że Kim starannie je podlewa. Śliczne

ciemnofioletowe, aksamitne pączki zaczynały się już rozwijać. Tego ranka

nawet zwykłe krokusy budziły radość Lauren. Właśnie wąchała jeden,

szczególnie ładny kwiatek, kiedy weszła Kim.

– Więc jednak przyszłaś? – w głosie Kim słychać było zaskoczenie.

– Sądziłam, że czekasz już na Huntera na lotnisku.

– Nie – Lauren starała się dyskretnie odstawić doniczkę, co nie było

łatwe, bo nos miała ubrudzony żółtym pyłkiem. – Prosił mnie, żebym tam

nie przyjeżdżała, bo wszędzie będzie masę ludzi. Zobaczy się ze mną

później, prywatnie.

– Prywatnie? Czy to znaczy, że podjedzie pod sklep białą limuzyną,

w otoczeniu goryli i tak dalej?

– Kim, co się z tobą dzieje? Myślałam, że go cenisz i podziwiasz!

– Już sama nie wiem – Kim wzruszyła ramionami. – Inaczej się

czułam, oglądając go, gdy był daleko, nieosiągalny. Wydawał się taki

wielki i wspaniały. W niczym nie przypominał zwykłego człowieka. Ale

kiedy okazało się, że jest zupełnie normalnym człowiekiem...

– To jest jeszcze wspanialsze – powiedziała Lauren.

– Chyba wolę oglądać swoich idoli z daleka, w pełni chwały – Kim

spojrzała na nią. – To wszystko.

– To jest dla nich bardzo trudne – żyć tak, żeby sprostać

wyobrażeniom, jakie mają o nich wielbiciele – Lauren ze smutkiem

potrząsnęła głową.

– W wyobrażeniach nie ma nic złego – stwierdziła Kim spokojnie –

jeśli nie miesza się ich z rzeczywistością. – Po czym szybko zmieniła

temat.

Lauren bardzo to odpowiadało. Przypuszczała, że Kim musi coś

podejrzewać, a nie chciała się z nią kłócić czy nawet rozmawiać na ten

temat. Dzisiejszy dzień miał się kojarzyć tylko z miłymi wspomnieniami.

Dlatego prawie jęknęła, gdy zobaczyła późnym popołudniem

nadchodzącego Warda. Starała się, jak mogła, tak ułożyć sobie czas, żeby

nie wychodzić na przerwę obiadową. Nie musiała więc iść na kawę do

barku przy aptece, gdzie nie uniknęłaby spotkania z nim. A teraz Ward tu

przyszedł – czy chciał po raz ostatni przekonywać ją? Czy tylko się

pożegnać? I jedno, i drugie było krępujące, Kim stała tuż obok, a pan

Baines mógł wszystko słyszeć.

Ward oparł się o ladę i dotknął końcem palca jednego z aksamitnych,

fioletowych płatków.

– Całkiem ładnie się rozwinęły, prawda? Trudno uwierzyć, że z tak

niepozornej cebulki mogą wyrosnąć takie piękne kwiaty.

– Tak. Miałeś bardzo dobry pomysł – Lauren odpowiedziała trochę

sztywno.

– Szkoda, że... – zaczął i nagle zmieszał się lekko, jak gdyby te

słowa wymknęły mu się mimo woli.

Lauren wiedziała, o czym myślał – te krokusy nie przetrwają długo,

bo nigdy nie zostaną zasadzone w ogrodzie, tak jak chciał. Teraz, kiedy o

tym myślała, też tego żałowała. Nie była to przecież wina kwiatków. Nie

powinno się ich skazywać na śmierć.

– Myślę, że... – zabrzmiało to trochę niezręcznie. – Właściwie, to

Kim się nimi zajmowała. Prawdę mówiąc, to jej się należą.

Kim spojrzała na nią dziwnie i otworzyła usta, jakby chciała zapytać,

dlaczego Lauren o tym mówi dając Wardowi do zrozumienia, że oddała

komuś kwiaty, które od niego dostała!

Lauren ciągnęła szybko:

– Tam, obok latarni jest mały kawałek ziemi – pokazała ręką. –

Może tam je zasadzić i w ten sposób upiększyć ulicę – dotknęła

delikatnego płatka i szybko schyliła się, żeby powąchać kwiaty. – Są zbyt

ładne, żeby miały się tak zmarnować, a ten zapach... Dopiero teraz jestem

w stanie go poczuć. To przez tę grypę.

Bredzisz, powiedziała sobie. – Dlaczego nie zamilkniesz i nie

pozwolisz Wardowi wyjaśnić, po co właściwie przyszedł. Zaraz sobie

pójdzie i zostawi cię samą. To już prawie koniec pracy...

A Hunter nie pojawił się – przypomniał zły chochlik – czający się

gdzieś w jej głowie. – Jego samolot wylądował już parę godzin temu, ale

nie dostała dotąd żadnych wiadomości.

Jakby w odpowiedzi, przed sklepem zatrzymała się biała limuzyna,

blokując całą ulicę. Szofer nie wysiadł, otworzyły się tylko tylne drzwi.

Pojawił się u nich jeden z goryli z jakimś pudłem w rękach.

Serce Lauren ścisnęło się nagle. Więc to nie Hunter. Dlaczego?

Człowiek z ochrony wszedł do sklepu, nie rozglądając się dookoła, i

położył przed Lauren wielkie pudło.

– Pan Dix prosił mnie o dostarczenie tego, panno Hodges –

powiedział monotonnym głosem. – I żebym przekazał, że limuzyna

przyjedzie po panie tutaj wieczorem, przed koncertem.

Lauren skinęła głową i, gdy posłaniec już znikł, spojrzała na pudło w

kształcie serca, zapakowane w błyszczący celofan. Czekoladki, pomyślała

zrezygnowana.

– No tak, słodycze, to typowy prezent na dzisiejszy dzień –

powiedział Ward. – Szkoda tylko, że jesteś na nie uczulona. On tego nie

wie, czy też go to nie obchodzi?

Lauren przygryzła wargę, ale postanowiła nie okazać swojego

rozczarowania.

– Chyba nigdy o tym nie rozmawialiśmy – powiedziała cicho i

sięgnęła po nożyczki, żeby przeciąć celofan. A kiedy podniosła

przykrywkę, ze środka wyleciały dwa podpisane zaproszenia na koncert.

Jedno z nich podała Kim prawie ceremonialnym ruchem.

Pod spodem widać było pojedynczą warstwę wspaniałych

czekoladek – każda z nich oddzielnie zapakowana, ślicznie udekorowana,

w różnym kształcie i kolorze. Na pewno były bardzo dobre, ale cóż z tego?

Gdyby choć spróbowała którąś, natychmiast zrobiłaby się czerwona, całe

ciało spuchłoby jej i Ward musiałby szybko iść do apteki po jakieś

lekarstwo.

Dostaje róże, których nie mogę wąchać i czekoladki, których nie

mogę jeść. Jednak nie była to przecież wina Huntera, że nie wiedział o tej

idiotycznej alergii. Jak mógłby się tego domyślić? Wielu ludzi także nie

pomyślałoby o jej katarze i różach.

– Spójrz na to! – zawołała nagle Kim. – Ciekawe, jakiej firmy są te

czekoladki. Chyba zawołam pana Bainesa. Może to upominek dołączony

tak, jak do paczki płatków śniadaniowych.

Lauren popatrzyła na nią zdziwiona.

– Odsłoń pudełko i pozwól mi zobaczyć, co tam jest, co tak cię

podnieciło, Kim...

Był to pierścionek wciśnięty między dwie czekoladki na środku

pudełka. Wpadł pod jedną z nich i dlatego Lauren nie zauważyła go od

razu. Kamień był ubrudzony karmelem i tylko błyszczące złoto zwróciło

uwagę Kim.

Lauren wyjęła pierścionek z pudełka. Ozdobiony był wielkim, co

najmniej jednokaratowym rubinem w kształcie serca i dwoma małymi

brylancikami.

Lauren stała trzymając pierścionek i zastanawiała się, dlaczego czuje

smutek. Nagle już wiedziała. Hunter obiecał jej, że kiedy wróci, wszystko

będzie się odbywało bardzo romantycznie, a ona wyobraziła sobie wtedy

miłą kameralną kolację przy świecach, z szampanem i kawiorem. Potem

Hunter miał klęknąć przed nią, poprosić ją o rękę i wsunąć jej na palec ten

bardzo specjalny pierścionek...

Ale widać po prostu nie było na to czasu, powiedziała sobie.

Niektórych obowiązków nie można lekceważyć. Nie powinna złościć się

na Huntera, że nie chciał czekać z ofiarowaniem jej pierścionka!

Poza tym, pomyślała, niewiele kobiet może się poszczycić

koncertem w dniu zaręczyn. Dziś był to JEJ koncert, zadedykowany

właśnie jej. O ile to bardziej romantyczne niż zwykła kolacja.

A pierścionek – też był specjalny. Trudno znaleźć coś bardziej

odpowiedniego niż rubin w kształcie serca. A to, że Hunter nie mógł sam

włożyć jej go na palec... Na pewno wynagrodzi to pocałunkiem.

– Piękny, prawda? – wsunęła pierścionek na lewą rękę. – Położyła

dłoń na gablocie i patrzyła, jak światło odbija się w czerwonym kamieniu.

Rubin w kształcie serca – niewiele takich widziała.

Ward dotknął kamienia koniuszkiem palca i przekręcił pierścionek

do światła. Przesuwał się łatwo, był troszkę za duży na jej szczupły palec.

Ale to łatwo można poprawić, nawet dziś po południu, gdyby pan Baines

miał czas...

Ward bardzo się starał, żeby dotknąć tylko pierścionka i nie musnąć

przypadkiem ręki Lauren. Stała bez ruchu, dłoń zesztywniała jej, jakby

przymarzła do szyby, aż się nie odsunął.

– Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawiły na koncercie stulecia

– powiedział, ale Lauren doskonale wiedziała, co miał na myśli.

Podeszła do okna i patrzyła, jak odchodził. Zatrzymał się na chwilę,

żeby porozmawiać z jedną ze swoich klientek i jej synkiem. Powiedziała

sobie, że to głupie martwić się tym, że właściwie się nie pożegnali.

Naprawdę bez sensu. Bo co w sumie mieli sobie powiedzieć?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kim najwyraźniej zamierzała bawić się dobrze tego wieczora. Kiedy

kierowca zamknął za nimi drzwi limuzyny, zaczęła naciskać po kolei

wszystkie guziki – włączać i wyłączać telewizor, bawić się telefonem i,

ogólnie rzecz biorąc, doprowadzać Lauren do pasji. W końcu oparła się z

zadowoleniem o skórzane siedzenie i spytała:

– Mogę jeszcze raz obejrzeć twój pierścionek?

– To zależy – powiedziała Lauren oschle. – Masz zamiar oglądać

pierścionek, czy sprawdzać, czy mój palec już całkiem zzieleniał?

– Wiesz, że po obejrzeniu tej gazety zaczęłam się niepokoić. – Kim

skrzywiła się. – Naprawdę myślałam, że Hunter tylko próbuje cię uwieść, i

że jesteś głupia dając się na to nabrać. Nigdy nie przypuszczałam, że ma

wobec ciebie poważne zamiary – oglądała rubin przy świetle jednej z

lampek do czytania, kiedy Lauren wyłączyła ją. – Poczekaj –

zaprotestowała Kim. – Jeszcze nie skończyłam.

– Już jesteśmy koło sali koncertowej – zwróciła jej uwagę Lauren. –

Zobacz, jaki tłum.

Prawdopodobnie zaczął się już występ pierwszego zespołu. Jednak

na zewnątrz wciąż stało masę ludzi. Blokowali chodniki i napierali na

barierki, które ustawiła policja, chcąc umożliwić dojazd do sali

koncertowej.

Nawet siedząc w zamkniętym i wyciszonym samochodzie, Lauren i

Kim słyszały krzyki, które wzmogły się jeszcze na widok limuzyny.

Ludzie zaczęli przewracać barierki tuż obok nich. Lauren poczuła, że

blednie. Nie był to strach przed tym, co mogą im zrobić, ale niepokój, że

jadący szybko samochód może kogoś potrącić. Jednak ulica zaraz się

skończyła i wjechali na ukryty, strzeżony parking za budynkiem.

Kim siedziała z szeroko otwartymi oczami, skulona w rogu

siedzenia.

– Więc teraz tak będziesz żyła? Przypuszczam, że rzadko będzie ci

się zdarzało chodzić samej do sklepu spożywczego, prawda?

Lauren roześmiała się nerwowo. Teoretycznie wiedziała, że tak to

ma wyglądać, ale ostami epizod trochę zbił ją z tropu.

Może myśleli, że to Hunter siedzi w samochodzie i dlatego zrobiło

się takie zamieszanie. Na pewno z czasem się do tego przyzwyczaję,

powiedziała sobie.

Jeden ze strażników podszedł do limuzyny i otworzył im drzwi.

Potem szybko zaprowadził je schodami do głównego budynku.

– Jest dla was zarezerwowana specjalna loża, tuż przy scenie –

powiedział. – Pójdziemy tam od razu. Koncert już się rozpoczął, a pan Dix

przygotowuje się do wyjścia na scenę, więc zobaczy się z wami dopiero w

czasie przerwy.

Ale Lauren nie słuchała. Udało jej się wyjrzeć znad potężnego

ramienia strażnika i w szerokim korytarzu zobaczyła Huntera. Stał oparty

o stertę dziwnych narzędzi i rozmawiał z jakimś niższym od siebie o

głowę mężczyzną.

Wygląda zupełnie inaczej niż przedtem, pomyślała bezwiednie. To

na pewno po tym tournee.

Był szczuplejszy, na jego twarzy pojawiły się głębokie bruzdy i

wydawał się strasznie blady. To tylko sceniczny makijaż, pomyślała

Lauren. To musi być potworne stać tak na scenie, cały czas w

oślepiającym blasku reflektorów.

Ale trzeba przyznać, że Hunter wyglądał... okropnie. To było

właściwe określenie. Jak gdyby bardzo potrzebował odpoczynku.

Jego głos też był zmieniony. Nie słyszała dokładnie, co mówił, ale

zrozumiała mniej więcej, o co chodzi. Oświadczył, że nienawidzi tych

wszystkich głupich fanów, czekających na jego występ. Ma dosyć tego, że

musi być na zawołanie każdej pryszczatej nastolatki, która zapłaciła za

bilet..

– Hunter... – powiedziała głosem tylko odrobinę głośniejszym od

szeptu.

Nie usłyszał jej, ale mężczyzna, z którym rozmawiał, dał mu znak, że

ktoś na niego czeka. Hunter zmarszczył brwi, odwrócił się i zawołał:

– Lauren, kochanie! – podszedł do niej i objął ją ramionami. – Moja

kochana dziewczynka. Jesteś zaskoczona tym, co powiedziałem, prawda?

– To brzmiało tak cynicznie... – wykrztusiła przez ściśnięte gardło.

– Nie możesz się tym przejmować, kochanie. Oczywiście, że

naprawdę tak nie myślę. To tylko trema, rozumiesz. Zawsze tak robię, gdy

mam stanąć przed tłumem, inaczej nigdy bym nie miał dość odwagi, żeby

wyjść na scenę. Ale teraz ty będziesz mi dodawać siły... – sięgnął po jej

dłonie i nagle, gdy na jej palcu zobaczył rubin, coś w jego twarzy się

zmieniło. Zanim zdołała się poruszyć, objął ją mocno, poczuła jego usta na

swoich i nagle prawie zabrakło jej tchu, czuła nieomal ból. Próbowała

zaprotestować, ale jego język był już głęboko w jej ustach, pełen

pragnienia i pożądania. Poczuła się prawie gwałcona przez ten tak bardzo

nieskromny pocałunek. Musiała stanowczo przekonać siebie, że Hunter

miał prawo być dziś wyjątkowo wylewny. Nie widział jej przecież dwa

tygodnie. Poza tym mężczyzna miał też prawo pocałować kobietę, którą

kochał, która nosiła jego pierścionek. Nawet jeżeli przekraczał pewne

granice, było to zrozumiałe, a nawet w pewien sposób pochlebiało jej.

A poza tym strażnik zachowywał się, jakby nic specjalnego się nie

stało. Mężczyzna, z którym Hunter rozmawiał, po prostu odwrócił się i

odszedł.

Kim posłała Lauren długie spojrzenie, kiedy już znalazły się w

prywatnej loży z boku sceny, ale też nic nie powiedziała. Zresztą trudno

było rozmawiać, bo koncert już trwał.

Występ pierwszego zespołu zakończył ogłuszający akord, potem

muzycy zabrali swoje instrumenty i z ukłonem opuścili scenę. Pojawili się

organizatorzy. Biegali po scenie, z daleka przypominając krzątające się

mrówki. W ciągu niecałych pięciu minut wszystko było gotowe, światła

zmieniły się, organizatorzy znikli tak samo szybko, jak się pojawili, i

atmosfera oczekiwania zaczęła rosnąć. Na scenę weszli członkowie

zespołu Huntera i zaczęli grać. Rytmiczna melodia stawała się coraz

głośniejsza, aż w końcu przeszła w burzę dźwięków. W tym momencie,

gdy muzyka osiągnęła zenit, dwa reflektory oświetliły miejsce na środku

sceny, gdzie stał Hunter. Tłum wstał i piosenkarz, wśród burzy oklasków,

rozpoczął występ.

To makijaż tak go zmienił, pomyślała Lauren. Z jej miejsca wyglądał

na wypoczętego i opalonego. Jeszcze jedno złudzenie.

Śpiewał o radości powracania, a kiedy skończył, pozdrowił

wszystkich swoich fanów. Potem mówił do „ludzi z ostatnich rzędów”,

tych którzy wspięli się na rusztowania, prawie pod sam sufit, przekonując

ich, jacy są dla niego ważni i jak bardzo się cieszy, że może dla nich

śpiewać.

To także, pomyślała Lauren, jest tylko złudzeniem. W głębi serca

zdawała sobie sprawę, że to, co słyszała przed koncertem, było prawdą.

Mówił to całkiem poważnie. Ten uroczy Hunter, tu i teraz – to była poza –

a nie jego prawdziwy charakter, prawdziwe poglądy.

Ale właściwie, to dlaczego tak ją to zaskoczyło? Był aktorem –

twórcą złudzeń. Ci ludzie po to tu przyszli i nie zawiedli się.

Jeśli jednak wszystko to było tylko grą, zaczęła się nagle

zastanawiać, jak wiele z tego, w co sama uwierzyła, mogło się spełnić, a

co było... tylko złudzeniem?

Czuła się, jakby każdy jej nerw stał się niesłychanie wyczulony na

najmniejszy ślad fałszu – słyszała go teraz w jego głosie. Nawet w

piosenkach, które od dawna uwielbiała i których teksty mogła cytować z

pamięci. Dziś widziała w Hunterze człowieka, który uważa się za centrum

wszechświata i nie widzi powodu, dla którego ktoś miałby sądzić inaczej.

Spojrzała na Kim, która siedziała pochylona do przodu, czasem

nucąc, wpatrzona w scenę. Najwyraźniej nie słyszała tego egoistycznego

brzmienia w ukochanym głosie.

A może jednak przesadzam? – Lauren zaczęła się zastanawiać.

Każdy wykonawca – każda gwiazda – musi mieć wiarę w siebie. Nikt nie

byłby w stanie stanąć na scenie i, w pewien sposób, obnażyć duszę, bez

ufności w swoje siły. Czy nagle, po raz pierwszy, widzi go takim, jakim

jest naprawdę, czy może na siłę doszukuje się w nim wad?

Próbowała oddalić od siebie wątpliwości i po prostu cieszyć się tym

koncertem – jej koncertem – ale zdawała sobie sprawę, że zbliża się

przerwa, i że on będzie na nią czekał za kulisami.

Nagle Kim pociągnęła ją za rękaw i uwaga Lauren znowu skupiła się

na tym, co działo się na scenie.

– ...nową piosenkę – mówił Hunter – dla bardzo specjalnej osoby, na

dzień św. Walentego, i to zakończy pierwszą część naszego wieczoru...

Była to piękna melodia i śliczny wiersz, mówiący o miłości

powracającej do jego życia po okresie, kiedy myślał, że jego serce już na

zawsze pozostanie puste.

To świetna piosenka, pomyślała Lauren – moja piosenka. Na pewno

stanie się przebojem, typowym wyciskaczem łez. Kim płakała. Ja też bym

płakała – gdybym jeszcze wierzyła. A jeśli to Kim miała rację?

„Wolę, żeby moi idole pozostawali na piedestale” – powiedziała

kiedyś. Może Lauren też powinna mieć do niego takie podejście –

nieosiągalny idol.

W czasie przerwy Kim została w loży, wciąż pociągając nosem i

szukając chusteczki.

– Jesteś bardzo szczęśliwą dziewczyną – powiedziała powstrzymując

łzy, kiedy jeden z porządkowych przyszedł po Lauren.

Lauren uścisnęła ją i uśmiechnęła się.

Tak, jestem, pomyślała. Teraz mogła bezbłędnie to ocenić. Ta piękna

miłosna piosenka wcale nie była o niej, tylko o nim. Pisząc te słowa, nie

dbał o jej uczucia i pragnienia. Rozumiała teraz, że ten pełen pasji

pocałunek też nie był dla niej, ale służył tylko zaspokojeniu jego potrzeby

zdobywania. Tak, jak ten pośpiech i naleganie, by wyjechała z nim dziś

wieczór.

Kiedy raz utracę świat, który znam, będę całkowicie zależała od

niego. Jest wiele kobiet, które mogłyby mu mnie zastąpić.

Wszystko, co robił i mówił, nie wyrażało jego miłości, ale tylko

egoizm. Teraz widziała liczne znaki, które wyraźnie na to wskazywały –

telefony w porach, które jemu tylko odpowiadały, narzekanie na to, jak był

traktowany w czasie tournee, sposób, w jaki poniżał ludzi z ochrony.

Najwyraźniej wydawało mu się, że większość obowiązujących zasad – tak

jak ubiór w restauracji – nie dotyczy go i że pieniądze są sposobem na

załatwienie każdego problemu.

Dotąd wybaczała mu to, nic nie widziała, koncentrując się na

romantycznych gestach: szampan, róże, pierścionek. Rzeczy, które,

prawdę mówiąc, były bez znaczenia. Ile wysiłku kosztowało go

powiedzenie gorylowi, żeby zamówił dwa tuziny róż? A co oznaczał

pierścionek dostarczony bez słowa o miłości, czy zaangażowaniu –

właściwie bez ani jednego słowa.

Nie była na niego zła za to, że ją zdradził, czy za rozmyślne uknucie

całego planu. Właściwie sama tego chciała i z zapałem zaangażowała się

w ten układ. Poza wszystkim – pomyślała, egocentryzm Huntera jest tak

zupełny, że on sam nie zdaje sobie sprawy, kiedy wykorzystuje innych

ludzi.

Nie, nie była wściekła. Miała tylko świadomość nagłej ulgi, którą

odczuwała całą swoją istotą.

Za kulisami Hunter chciał przytulić ją i znowu pocałować, ale

odsunęła się od niego.

Spojrzał zdziwiony i powiedział:

– Rozumiem. Nie na oczach wszystkich? – i zaczął ją ciągnąć do

garderoby obok.

– To niepotrzebne – Lauren potrząsnęła głową. – Przyszłam tu tylko,

żeby podziękować ci za mój koncert – zdjęła z ręki pierścionek i podała

mu – i żeby zwrócić to. Nie wiem, co on miał symbolizować, ale na pewno

nie był to zaręczynowy pierścionek, prawda?

Wciąż stał w milczeniu. Ciekawe zjawisko, pomyślała, Hunter Dix,

który nic nie mówi! – Nagle podeszła do nich wysoka, ruda, starannie

umalowana dziewczyna w bardzo krótkiej spódnicy i wsunęła rękę pod

ramię Huntera.

– Jesteś w świetnej formie, kochanie – powiedziała cicho.

– Do cholery, kto cię wpuścił? – spytał Hunter szorstko.

– Chyba nie myślisz, że ci powiem. Natychmiast byś go zwolnił,

biedaka – odpowiedziała dziewczyna nie patrząc na niego.

Obserwowała Lauren przez zmrużone powieki. Lauren rozpoznała ją.

A więc gazety nie znały jednak całej prawdy o przyjaciółce Huntera i ich

rozstaniu, skoro tu była...

– Kto to jest? – spytała dziewczyna. – Naprawdę, Hunter, czy to

ostatnia zdobycz? Za każdym razem, kiedy jedziesz na tournee...

– Mną nie musisz się przejmować – wyjaśniła Lauren spokojnie. –

Do widzenia, Hunter.

Za kulisami panowało zamieszanie i łatwo było prześlizgnąć się

przez zatłoczone korytarze na ulicę. Na zewnątrz stało wciąż kilka osób.

Między innymi dziewczyna trzymająca w ręku plakat i długopis, czekająca

cierpliwie na swojego idola...

Okazało się, że jest to dosyć specjalny idol, pomyślała Lauren.

Zauważyła, że wciąż trzyma w ręku bilet i przez chwilę zastanawiała się,

czy nie dać go dziewczynie. Jednak zgniotła bilet i wyrzuciła. Nie mogła

przecież świadomie i w zgodzie ze swoim sumieniem umożliwiać

następnej osobie podziwiania takiego idola...

Było dosyć zimno, ale nie marzła, oddalając się od oświetlonej sali

koncertowej. Spojrzała na niebo pełne gwiazd. Czuła się już trochę

spokojniejsza. Gdy zobaczyła pustą taksówkę, zamachała ręką. Wsiadła i

podała kierowcy swój adres. Oparła się o podarte siedzenie ze skaju i

pomyślała o spokojnej atmosferze swojego salonu i o pracy, która ją

czekała. Musiała rozpakować wszystko to, co przygotowała do wyjazdu.

Wszystko, co stanowiło jej życie – ubrania, albumy ze zdjęciami, śmieszne

pamiątki.

Przemknęła jej myśl, aby wpaść na chwilę do Warda. Jest już za

późno, powiedziała sobie. Była taką idiotką – źle wychowaną,

gruboskórną i głupią. Czy ktokolwiek potrafiłby wybaczyć, że nazwała

Warda nędznym, podejrzliwym plotkarzem? Nie mówiąc już o wszystkich

innych rzeczach, które mu powiedziała, o tym jak się zachowywała, jaka

była beznadziejnie głupia!

Jednak... Musiała spróbować. Mogła chociaż go przeprosić, uspokoić

swoje sumienie, nawet jeżeli Ward nie będzie chciał jej przebaczyć.

Usiadła prosto i powiedziała szoferowi:

– Zmieniłam zdanie. Proszę na Poplar Street.

– O tej porze wszystko już jest zamknięte, proszę pani.

– Wiem – odrzekła. – Dlatego chcę tam jechać. Kierowca potrząsnął

głową pobłażliwie, ale zawrócił. Gdy jechali po pustych ulicach, Lauren

poczuła niepokój. Może to nie jest dobry pomysł, żeby odwiedzać Warda

o tej porze.

Trudno – powiedziała sobie stanowczo – lepiej załatwić to w ten

sposób, niż jutro zjawić się w aptece. Mógłby wtedy nic nie powiedzieć. A

ona nie przeprosiłaby go tak jak powinna, jeśli dookoła byłoby dużo ludzi.

Pewnie i tak nie powie mu wszystkiego. Nie może przecież powiedzieć, że

była tak głupia, że nie potrafiła rozpoznać prawdziwej miłości! Ale

właściwie dlaczego nie!

Lauren miała wrażenie, jakby obudziła się ze złego snu, zlana potem,

i z ulgą stwierdziła, że ten koszmar to nierzeczywistość. Jakby nagle cały

świat stał się jaśniejszy i bardziej przejrzysty – każdy dźwięk, każdy

promień światła, każda myśl...

Zdała sobie sprawę, że była przedtem tak zaślepiona, że nie widziała,

co dzieje się wokół niej. Dała się do tego stopnia omotać złudzeniom, że

nie była w stanie rozpoznać prawdziwego uczucia, które znajdowało się w

zasięgu ręki.

Kiedy była chora, Ward był przy niej, robiąc niepostrzeżenie to,

czego potrzebowała. Przyniósł jej jedzenie, został z nią nie myśląc o tym,

że może się zarazić. Dbał, by niczego jej nie brakowało. O ile łatwiej

byłoby mu wrócić do domu, położyć się i telefonicznie zamówić dla niej

bukiet kwiatów!

Romantyczność, to nie tylko słowa myślała Lauren, to sposób

zachowania. To nie drogie, ale właśnie starannie wybrane prezenty. To nie

kawior, ale czasami rosół z kury. Róże są piękne, ale krokusy kwitną

dłużej i odradzają się każdej wiosny.

Dlaczego nigdy Lauren nie potrafiła spojrzeć na prezenty Warda w

ten sposób – jak na dowody prawdziwego uczucia? Ale czy to wszystko

było prawdziwe, czy tylko ona chciałaby, żeby było?

Nie oszukuj sama siebie, Lauren, Ward nigdy nie powiedział ci, że

cię kocha! A przecież miał na to mnóstwo czasu, zanim jeszcze pojawił się

Hunter. Poza tym nie zrobił dla ciebie nic, czego nie mógłby zrobić dla

połowy swoich klientów.

W oknach jego mieszkania, nad apteką, widać było ciepły, żółty

blask. Przez chwilę patrzyła na to światło, potem zapłaciła taksówkarzowi

i wysiadła.

To śmieszne, pomyślała idąc w stronę schodów, w czasie koncertu

wcale nie wydawało jej się, że pali za sobą mosty. Zdała sobie z tego

sprawę dopiero teraz. Co będzie, jeżeli wejdzie tam, powie Wardowi, że

urodzinowe kolacje w domu, niedzielne przejażdżki i wyjścia do kina były

dla niej bardzo ważne – a on stwierdzi, że dla niego to już straciło

znaczenie?

– Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? – Ward uchylił drzwi i spojrzał

na nią. W jego oczach nie było już ciepłego blasku.

Spuściła głowę.

Właściwie, czego innego mogłam się spodziewać, pomyślała

smutno. – Serdecznego powitania z otwartymi ramionami? Traktowałam

dotąd tego człowieka jak przedmiot.

– Przecież koncert jeszcze się nie skończył?

– Dla mnie tak – utkwiła wzrok w guziku jego koszuli. Nie poruszył

się. Po chwili powiedział.

– A ponieważ nie chcesz być sama ze swoim smutkiem, przyszłaś tu

po pocieszenie?

– Nie. Wcale nie – spojrzała na niego zdziwiona. – Przyszłam

powiedzieć ci, że przez pewien czas byłam inną osobą i żeby cię

przeprosić.

Zamknął na chwilę oczy, jakby pod wpływem nagłego bólu. Serce

Lauren ścisnęło się. Jednak wie, jak używać tych niesamowitych rzęs! A

może właśnie nie musi manipulować innymi ludźmi i po prostu ich nie

używa...

Przepuścił ją i Lauren weszła do salonu pełnego książek i płyt. Na

małym stoliku leżała otwarta książka, jakby odłożył ją szybko, kiedy

usłyszał dzwonek do drzwi.

Zdjęła płaszcz i przez chwilę nie bardzo wiedziała, co z nim zrobić.

Ward nie wykonał ani jednego ruchu w jej kierunku. W końcu usiadła

trzymając płaszcz w rękach, a Ward oparł się o poręcz krzesła stojącego

obok.

– Wiesz, to nie on mnie odrzucił – powiedziała. W jej głosie

brzmiało prawie wyzwanie.

– Myślę, że czekasz, aż zapytam, co się stało? Jeżeli nie zrobi ci to

różnicy, Lauren...

– Rozstałam się z nim – powiedziała wprost. – Powiedziałam mu,

że...

Nie poruszył się, nie odpowiedział i oczy Lauren napełniły się łzami.

Za późno, pomyślała. Nie mogła mieć o to do niego żalu, po tym, jak go

potraktowała. Jeżeli kiedykolwiek ją kochał, to już minęło.

– Jestem z ciebie dumny – Ward wstał. – Dziękuję, że mi o tym

powiedziałeś. W ten sposób nie potraktuję cię jak ducha, gdy jutro

przyjdziesz na kawę.

– Czy musisz być taki złośliwy i uparty? – spytała Lauren z

wściekłością. Potem nagle jej złość opadła i ustąpiła uczuciu

beznadziejności. Wściekłość nie miała sensu. – Widzę, że popełniłam

błąd, przychodząc tutaj – powiedziała sztywno. – Czy mogę zadzwonić po

taksówkę?

Bez słowa wskazał ręką na aparat, a Lauren zaczęła wertować

książkę telefoniczną w poszukiwaniu właściwego numeru.

– Powiedziałeś kiedyś, że jestem głupia, przyszłam, żeby przyznać ci

rację. Nawet więcej. Byłam po prostu idiotką. Wiesz, że on napisał dla

mnie piosenkę?

– Lauren...

– Pamiętasz to stare opowiadanie o facecie, który zapraszał

dziewczyny na swój jacht? „To jest bardzo specjalny jacht – mówił każdej

z nich. – Nazwałem go twoim imieniem”. – A kiedy przychodziły do

portu, wierząc mu, na burcie łodzi mogły przeczytać „Twoje imię”. I taka

właśnie była moja piosenka. Na pewno zostanie przebojem. Hunter

wiedział, co robi. Każdej kobiecie będzie się wydawało, że to właśnie o

niej.

– Lauren, bardzo ci współczuję – Ward wyjął jej z ręki słuchawkę i

odłożył na widełki. Potem objął ją.

– Do cholery, czy nie widzisz, że nie chcę twojego współczucia? –

jej słowa były prawie niezrozumiałe, przerywane łkaniem, ale to wszystko,

na co mogła się zdobyć.

Zaprowadził ją na kanapę i przytulił, a Lauren wypłakiwała swoją

złość, smutek, strach i szczęście, zmieszane razem. Kiedy była w jego

ramionach, nic złego nie mogło się stać. Nie wyrzucił jej. To już było coś.

Wytarł jej twarz swoją chusteczką.

– Lepiej? – spytał uśmiechając się do niej smutno. – Odwiozę cię do

domu.

Więc to jest koniec. Więc wszystkie te wspaniałe rzeczy, które dla

niej robił, to była jednak tylko przyjaźń, pomyślała. Oszukiwała się. Teraz,

gdy w końcu zdała sobie sprawę, że tego właśnie potrzebowała, że tylko

jego kochała, Ward po prostu chciał się jej pozbyć.

– Nie – powiedziała z uczuciem beznadziejności – nie jest mi lepiej.

– Jej duma nie była urażona, bo nie było już nic, co można by urazić.

– Lauren, czego ty ode mnie chcesz?

– Chcę, żeby cię to obchodziło, to wszystko – znowu zaczęły jej

płynąć łzy, cicho i nieprzerwanie.

– Żeby mnie obchodziło, że cierpisz? Oczywiście, że...

– Nie. Żebym ja cię obchodziła – powiedziała to tak cicho, że musiał

schylić głowę, żeby cokolwiek usłyszeć.

– Tak, obchodzisz mnie – jego głos brzmiał matowo. – Aż za bardzo.

Nie wiesz nawet, co czułem, patrząc na ciebie przez ostatnie dwa tygodnie,

zdając sobie sprawę, jak wielki popełniasz błąd i wiedząc, że nie mogę

zrobić nic, żeby cię zatrzymać. Może gdybym zdobył się na rozmowę z

tobą, zanim jeszcze on się pojawił, ale nie mogłem, więc...

– Nie mogłeś? – świetnie to ujął, rzeczywiście. Próbowała wytrzeć

łzy z policzków. – Dlaczego nie mogłeś?

Przez chwilę myślała, że Ward w ogóle nic nie powie.

– Co mogłem ci ofiarować? – rzekł spokojnie. – Nie mówię już o

pieniądzach, jakimi on dysponował... Ale o rzeczach, które już miałaś, a

na które ja nigdy nie mógłbym sobie pozwolić. O tym, co zostawili ci

rodzice. Ja jestem po uszy w długach po kupieniu tej apteki. Kiedyś to

spłacę, ale teraz...

– Przecież... – zaczęła.

– Nie stać mnie na utrzymanie twojego domu – a nie mogę od ciebie

wymagać, żebyś z niego zrezygnowała. Za bardzo cię kocham, żeby móc

cię prosić o coś takiego.

Może jednak nie wszystko było stracone. Przynajmniej co do

jednego miała rację. Był strasznie uparty. A właściwie nie uparty, ale

stanowczy w swoich poglądach. Kobieta zawsze mogła go być pewna,

mogła się na nim oprzeć bez żadnych obaw i zaufać mu.

– Do cholery, kochanie – powiedział z żalem. – Szczerze mówiąc nie

stać mnie nawet na kolczyki, które nosisz, a nie mogę żądać, byś wyrzekła

się tych wszystkich ślicznych rzeczy. – Delikatnie odgarnął jej włosy do

tyłu, żeby obejrzeć perły w złotej oprawie, które miała w uszach.

– Kosztowały dziesięć dolarów – powiedziała. – Z moją zniżką dla

pracowników.

– A co się stało z tymi z brylantami?

– Te należą do sklepu. A ponieważ nie zamierzałam tam wrócić,

zostawiłam je w sejfie dziś wieczorem, razem z naszyjnikiem i

pierścionkiem z szafirem. Ward, jak mogłeś myśleć, że to wszystko

należało do mnie? Przecież co tydzień nosiłam coś nowego.

– Wiem – powiedział. – Podliczyłem to i jakoś nie pasowało do

mojego budżetu. A że nie mogłem ci kupić pierścionka, odpowiedniego do

całej reszty, więc...

– Pierścionka? – spytała z wahaniem. – O jakim pierścionku

mówisz?

Ale potem przez długi czas nie mówili już nic, oprócz słów

szeptanych między pocałunkami. Lauren stwierdziła – w jednym z tych

krótkich momentów, kiedy w ogóle mogła myśleć – że jeśli dałoby się

przeliczyć na pieniądze umiejętność okazania kobiecie miłości, czułości i

uwielbienia, to Ward na pewno byłby bardzo bogaty...

Dopiero dużo później powiedziała z zakłopotanym uśmiechem:

– Ojej, zapomniałam się pożegnać z Kim. Po prostu wyszłam w

czasie przerwy.

– Kim nic się nie stanie – stwierdził Ward spokojnie.

– Nie, właściwie nie martwię się o nią. I tak miała zamiar wrócić

taksówką, bo nie chciałyśmy komplikować planów Huntera po koncercie.

– Potem, zdając sobie nagle sprawę, że wymienianie imienia Huntera

mogło nie być najlepszym pomysłem, spojrzała z obawą na Warda.

– I tak ci się udało skomplikować mu plany – Ward uśmiechał się. –

A Kim będzie jutro miała niespodziankę, i tyle. Pewnie się ucieszy. Myślę,

że mam gdzieś butelkę szampana, jeżeli chciałabyś to uczcić.

– Oczywiście, że chciałabym – zawahała się. – Ale może raczej

sokiem pomarańczowym.

– Sokiem pomarańczowym? Lauren, to jakiś szalony... Nie pozwoliła

mu dalej mówić, kładąc palec na ustach, a potem całując go.

Kiedyś mu to wytłumaczę, pomyślała. Wiedziała, że Ward zrozumie

– istnieją rzeczy, które są zbyt ważne, żeby czcić je zwykłym szampanem.