Tłumaczenie: 

burzyk771 

oraz 

kajomag i Ruda 

Beta: 

kajomag 

Poniższe tłumaczenie 
w całości należy do autorki książki Geny Schowalter 
jako jej prawa autorskie. 

Powstało wyłącznie jako materiał marketingowy służący do promocji 
twórczości autora i jako takie jest wyłączną własnością tłumaczy. Nie 
służy 
uzyskaniu korzyści materialnych. Każda osoba, która wykorzystuje 
poniższe 

tłumaczenie w celu innym niż marketingowy, łamie prawo. 

Zabrania się 
przerabiania poniższego tłumaczenia i umieszczania go na 
jakichkolwiek stronach internetowych! 

The Darkest Surrender 

PROLOG 

Półtora miliona lat temu... 

Lub 

Milion lat temu… 

(to zależy kogo spytacie)

 Po raz pierwszy w dwustuletniej historii Turnieju Harpii 
większa ilość uczestników poległa, niż pozostała przy życiu, a każdy z 
ocalałych wiedział, że winna za to jest czternastoletnia Kaia Skyhawk.

 Dzień zaczął się niewinnie. Słońce mocno świeciło, kiedy Kaia 
spacerowała rankiem po zatłoczonym obozowisku, a obok niej 
kroczyła jej ukochana siostra bliźniaczka – Bianka. 

 Namioty wszelkich rozmiarów zaśmiecały teren, a liczne 
ogniska skwierczały, rozganiając poranny chłód. Zapachy 
skradzionych ciasteczek i miodu unosiły się w powietrzu, więc Kai 
pociekła ślinka.

 Na zawsze przeklęte przez bogów harpie mogły jeść tylko to, co 
ukradły lub dostały w zapłacie. Strasznie chorowały, kiedy zjadły coś 
innego, dlatego śniadanie Kai było bardzo skromne. Składało się 
jedynie z kawałka czerstwego chlebka ryżowego oraz z niewielkiej 
ilości wody, które podkradła komuś z siodła.

 Kaia pomyślała, że mogłaby przywłaszczyć sobie ciastko 
należące do rywala, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Harpie nie 

posiadały zbyt wielu reguł czy zasad, ale skrupulatnie przestrzegały 
tych, które miały - nigdy nie zasypiaj w miejscu, w którym mogą cię 
znaleźć ludzie, nigdy nie okazuj przed nikim swoich słabości, a przede 
wszystkim, nigdy nie kradnij nawet kawałeczka jedzenia komuś, kto 
jest przedstawicielem twojego gatunku, choćbyś go nienawidził. 

- Kaia? – zapytała jej siostra z zaciekawieniem. 
- Tak? 
- Czy ja jestem tu najładniejszą dziewczyną? 
- Oczywiście! 
Kaia nawet nie musiała się rozglądać, by potwierdzić 
przypuszczenia siostry. Bianka była najpiękniejsza na całym świecie. 
Czasami jednak o tym zapominała i trzeba jej było przypominać. 
Podczas, gdy Kaia miała okropną rudą szczecinę na głowie i 
nieciekawe szaro-złote oczy, Bianka miała przepiękne, czarne włosy, 
błyszczące, bursztynowe oczy i była podobna do ich matki - Tabithy 
Bezwzględnej. 

- Dziękuję - powiedziała Bianka i uśmiechnęła się zadowolona. A 
ja uważam, że ty jesteś najsilniejsza. Zdecydowanie.

 Kaia lubiła słuchać pochwał siostry. Im harpia była silniejsza, 
tym większy zdobywała szacunek, a tego Kaia pragnęła najbardziej. 
„Silniejsza, nawet od...”. Obserwowała harpie z okolicy, szukając 
kogoś, z kim mogłaby się porównać. 

 Te, które były dostatecznie dojrzałe, by uczestniczyć w 
tradycyjnych sprawdzianach siły i zręczności, były zajęte 
przygotowaniami do ważnego wydarzenia, jakim była „Ostatnia 

Nieśmiertelna Pozycja”. Miecze świszczały, wyjmowane z pochew, a 
metalowe sztylety zgrzytały, ostrzone na kamieniu.

 Wreszcie Kaia spostrzegła kandydatkę, z którą mogłaby się 
zmierzyć. 

- Czy jestem silniejsza nawet od niej? – spytała, wskazując 
palcem na brutalnie wyglądającą kobietę z wyraźnie zarysowanymi 
mięśniami i grubymi, krzyżującymi się bliznami zdobiącymi jej 
ramiona. 
Rany, po których zostały takie blizny, musiały być naprawdę 
poważne, nieśmiertelność sprawiała bowiem, że harpie szybko 
wracały do pełnego zdrowia i rzadko zauważyć można było na ich 
ciele jakiekolwiek ślady ciężkiej przeszłości. 

- Oczywiście – odpowiedziała lojalnie Bianka. - Założę się, że 
gdybyś wyzwała ją na pojedynek, uciekłaby i schowała się przed tobą. 
- Bez wątpienia masz rację. 
Przecież każdy by przed nią uciekł. Kaia trenowała ciężej niż 
inni i nawet ścięła głowę własnemu nauczycielowi. Dwa razy. 
Nie chciała się chwalić, ale zawsze trenowała ciężej niż każda 
inna harpia z ich klanu. Kiedy wszyscy inni kończyli ćwiczenia, ona 
kontynuowała tak długo, aż strugi potu nie polały się po jej klatce 
piersiowej, aż jej mięśnie nie drgały z wysiłku... aż jej kości nie mogły 
dłużej unieść ciężaru jej ciała. 

Pewnego dnia, może nawet wkrótce, jej matka będzie z niej 
dumna. 

 Kilka nocy temu Tabitha poklepała ją po ramieniu, 
stwierdzając, że jej umiejętność rzucania sztyletem jakby się 
poprawiła. Jakby się poprawiła - pomyślała Kaia cierpko. Nic 
milszego nie przeszło by nigdy Tabithcie przez gardło. 

- No chodź – powiedziała Bianka, ciągnąc siostrę. – Jeśli się nie 
pospieszymy, to zabraknie nam czasu, by wykąpać się w rzece, a ja na 
prawdę chcę ładnie wyglądać, gdy będę patrzeć, jak nasz klan kolejny 
raz niszczy konkurencję. 
Rozmyślanie o nagrodach, jakie prawdopodobnie zdobędzie jej 
matka, spowodowało, że mała Kaia poczuła się dumna.

 Turnieje Harpii istniały od tysięcy lat jako sposób na 
„przedyskutowanie” sporów, które wynikały pomiędzy klanami. 
Dzięki temu nie było potrzeby wywoływania wojny, a właściwie – 
kolejnej wojny. Turnieje pozwalały również spokrewnionym klanom 
zaprezentować ich wyższość przed sobą nawzajem. Najstarsi 
przedstawiciele każdego z dwudziestu plemion spotykali się, by 
uzgodnić poszczególne konkurencje i przyznawane nagrody. 

 Tym razem każdy kto zwyciężył w jednej z czterech walk, 
otrzymywał sto sztuk złota. Skyhawks już zdobyli dwieście, a 
Eagleshields – sto sztuk. 

- Przestań już rozmyślać – powiedziała Bianka i przyspieszyła 
kroku zmuszając tym samym Kaię, by ta także szła szybciej. – Za 
dużo bujasz w obłokach. 
- Nieprawda. 
- Czyżby? 

- Wcale nie. 
Kaia uśmiechnęła się. Dziewczyny zwróciły uwagę 
znajdujących się w pobliżu harpii, więc Kaia chwyciła za wiszący u 
jej szyi medalion wojowników Skyhawk, który matka podarowała jej 
kilka miesięcy temu. Ten dowód siły ceniła prawie tak samo, jak 
ceniła swoją siostrę bliźniaczkę.

 Prawie każdy, kto spotkał się z jej spojrzeniem, kiwnął głową 
wyrażając tym samym szacunek, nawet członkowie klanu 
przeciwnika.

 Kaia nie martwiła się, że wywoła tym konflikt, gdyż harpie nie 
odważyłyby się zaatakować na neutralnym gruncie. Nawet jeżeli by 
do tego doszło, Kaia nie tylko była silna ale i odważna.

 Na obrzeżach obozowiska, pośród drzew, zauważyła coś 
dziwnego i zatrzymała się. 

- Ci ludzie – wskazała na grupę mężczyzn z nagimi torsami. 
Niektórzy swobodnie chodzili, inni byli przywiązani do pali, a jeden 
był przykuty. Z tego co wiedziała, mężczyznom nie wolno było 
przychodzić na mecze, a nawet przyglądać się im. – Co oni tam robią? 
Bianka przystanęła i powiodła wzrokiem wzdłuż linii, którą 
wskazywał palec Kai. 

- To są małżonkowie i niewolnicy. 
- Wiem, i dlatego pytałam co oni tu robią, a nie kim są. 
- Oni są tu potrzebni, głuptasie. 
- Do czego są potrzebni? - Kaia zmarszczyła niepewnie czoło. 

 Ich matka zawsze podkreślała, jak ważne jest, żeby: na 

pierwszym miejscu stawiać siebie, na drugim swoją rodzinę, a innymi 
w ogóle się nie przejmować.

 Bianka zastanowiła się nad tym, co powiedziała siostra, potem 
wzruszyła ramionami i powiedziała: 

- Ci mężczyźni robią pranie, myją stopy, przynoszą broń. Wiesz, 
posługi, których my nie wykonujemy, bo jesteśmy zbyt ważne. 
Co wywnioskowała z tego Kaia? Jeśli posiadasz małżonka lub 
niewolnika, to nigdy więcej nie będziesz musiała robić prania. 

- Chcę takiego mężczyznę – ogłosiła, a maleńkie skrzydła 
wystające z jej pleców zaczęły dziko trzepotać. 
Jak wszystkie harpie, nosiła bluzkę odkrywającą brzuch, a 
zakrywającą piersi, które u niej zdawały się nie istnieć. Bluzka była 
specjalnie wykrojona na plecach, by pomieścić skrzydełka, będące 
źródłem jej nadprzyrodzonej mocy. 

- A wiesz, co matka zawsze mówi? – dodała. 
- Tak, wiem. „Miłym słowem zdobędziesz uśmiech, ale komu 
przy zdrowych zmysłach zależało by na uśmiechu?” 
- Nie to. 
Bianka zacisnęła usta. 
- „Człowieka nie można zabić dobrocią, do tego trzeba użyć 
miecza”. 
- Nie, to też nie. 
Bianka zaczęła wymachiwać rękami w powietrzu z 
poirytowania. 

- Więc co? 
- „Jeśli nie weźmiesz skarbów i mężczyzn, których pragniesz, 
nigdy nie dostaniesz skarbów i mężczyzn, których pragniesz”. 
- Acha! – oczy Bianki rozszerzyły się, gdy temat rozmowy 
wrócił do mężczyzn. – Więc którego z nich chcesz? 
Kaia oparła palec wskazujący na brodzie i zaczęła przyglądać 
się kandydatom. Każdy z nich nosił przepaskę na biodrach, a ich 
mocne ciała pokrywały smugi błota i potu. W przeciwieństwie do Kai, 
żaden z nich jednak nie miał blizn ani siników, które wskazywałyby 
na osiągnięcia na polu bitwy. 

 Nie, to nie prawda, uzmysłowiła sobie chwilę później. Ciało 
skutego mężczyzny nosiło ślady walki, a jego ciemne oczy były 
zdecydowanie wyzywające. Był wojownikiem. 

- On – powiedziała, ruszając brodą w jego kierunku. – Czyim 
jest niewolnikiem? 
Bianka rzuciła na niego okiem i zadrżała. - Juliette 
Likwidatorki. 
Juliette Likwidatorka była sprzymierzeńcem oraz zimnokrwistą 
pięknością, którą trenowała sama Tabitha Skyhawk. 
Odbicie mężczyzny, którego nawet Likwidatorka nie zdołała 
okiełznać było... 

- Interesujące. 
- Nie jestem pewna Kaia. Uprzedzano nas, żeby nie rozmawiać z 
żadnym z tych mężczyzn. 
- Mnie nikt nie uprzedzał. 

- To nie prawda, stałaś obok mnie kiedy matka zakazała nam się 
do nich zbliżać. Czyżbyś wtedy także bujała w obłokach? 
Kai nie podobało się, że siostra chce ją powstrzymać. 

- Nowa zasada: „jeżeli córka nie słyszy przestrogi, nie musi się 
do niej stosować”. 
Bianki to nie przekonało. 

- Od niego śmierdzi niebezpieczeństwem. 
- Przecież my kochamy niebezpieczeństwo. 
- Również lubimy oddychać, a sądzę, że on prędzej potnie nas na 
kawałki, niż umyje nam stopy. Nie mówiąc o tym, co zrobi z nami 
Juliette, jeśli uda nam się go odbić. 
- Zaufaj mi, Juliette nie jest tak silna jak ja, w przeciwnym razie 
nie zakuwałaby go w łańcuchy. 
Jasne. Juliette słynęła ze swojej woli zabijania, nie zważając na 
wiek czy płeć, ale Kaia miała być wkrótce znana jako dziewczyna, 
która zdobyła nad nią przewagę. Bianka przemyślała słowa siostry i 
przytaknęła jej. 

- Wyjaśnię tylko, z jaką karą się spotka, jeśli nie będzie mi 
posłuszny, ale mówię ci, on będzie mnie słuchać. 
Proste. Matka będzie ze mnie taka dumna – pomyślała. Tabitha 
była dumna tylko z tych, którzy mogliby się z nią równać. Czyli... 
innymi słowy, jeszcze nigdy z nikogo nie była dumna. Może dlatego 
właśnie każda harpia marzyła, by jej dorównać, a każdy mężczyzna 
chciał ją zdobyć. Jej siła była wyjątkowa, jej uroda niezrównana, jej 

mądrość bezgraniczna. Wszyscy drżeli, gdy tylko wspomniane zostało 
jej imię. Wszyscy ją szanowali i wszyscy podziwiali. 

Pewnego dnia, wszyscy będą mnie podziwiać. 

- Jak masz zamiar go wykraść? – zapytała Bianka. – Gdzie 
chcesz go ukryć? 
Hmm, dobre pytania. Kiedy zastanawiała się nad 
odpowiedziami, ogarnęło ją oburzenie. Dlaczego właściwie miałaby 
go kraść? Dlaczego go ukrywać? Jeśli tak postąpi, to nikt się nie 
dowie czego dokonała. Nikt nie napisze opowiadań, czczących jej siłę 
i odwagę. Właśnie tych historii pragnęła bardziej niż niewolnika 
wykonującego jej rozkazy. Potrzebowała tych historii. Ponieważ były 
z Bianką bliźniaczkami doskwierało im, że dzielą to, co przeznaczone 
było dla jednej osoby: urodę, siłę, cokolwiek, wszystko. Jakby każda z 
nich miała tylko połowę tego, co powinna była otrzymać. 

Jestem wyjątkowa, do cholery i udowodnię to. Przywlecze tego 
mężczyznę tutaj, teraz, żeby wszyscy zobaczyli.

 Nagle Kaia obróciła się w stronę siostry i położyła dłonie na jej 
różowych od wiatru policzkach. Na delikatnej twarzy Bianki pojawiło 
się zmartwienie, ale to nie powstrzymało Kai. 

- Nie pozwól nikomu przekraczać tej linii, ja zaraz wrócę. 
- Ale... 
- Proszę, zrób to dla mnie, proszę... 
Bianka westchnęła, gdyż nie potrafiła odmówić siostrze. 
- W porządku. 

- Dziękuję - Kaia pocałowała ją w usta i odmaszerowała w 
obawie, że ta łagodna osóbka zmieni zdanie. 
Chwyciła do ręki sztylet. Gdy zbliżała się do mężczyzn, oni 
udawali, że jej nie dostrzegają. Żaden z nich nie zaprotestował. 
Dobrze. Bali się jej. Kiedy dotarła do obiektu swojego młodego 
pożądania, przyjęła pozę jaką wielokrotnie obserwowała u matki biodro 
przechylone do boku, na nim oparta pięść, a ostrze sztyletu 
skierowane na zewnątrz.

 Mężczyzna siedział na pniu, łokcie miał oparte na kolanach. 
Jego głowa była delikatnie pochylona, a czarne jak atrament włosy 
opadały na czoło. 

- Ty – powiedziała ludzkim językiem. – Spójrz na mnie. 
Mężczyzna zmierzył ją swym mrocznym spojrzeniem i poprzez 
jego splątane loki ich oczy się spotkały. Był tak przystojny, jak 
przypuszczała. Jego rysy wydawały się być wyrzeźbione w kamieniu. 
Miał ostry nos, wystające kości policzkowe, wąskie lecz czerwone 
usta i zacięty wyraz twarzy.

 Z bliska Kaia zorientowała się, że tylko jego nadgarstki były 
skute łańcuchami, nie był przywiązany do jednego miejsca. To 
oznaczało, że albo Juliette nie wiedziała, jak porządnie uwięzić jeńca, 
albo ten facet jest słabszy, niż można by się spodziewać. 
Rozczarowało ją to trochę, ale postanowiła nie zmieniać zdania. 

- Należysz do mnie – powiedziała zuchwale. – Twoja poprzednia 
pani może spróbować się ze mną zmierzyć, ale i tak ją pokonam. 

- Doprawdy? – jego głos był niski i ochrypły, porównywalny z 
grzmotem pioruna. Kaię przeszył dreszcz. 
- Jak masz na imię, dziewczynko? 
Kaia zacisnęła zęby i chwilowo zapomniała o lęku. Nie była 
małą dziewczynką! 

- Jestem Kaia... Najsilniejsza. Tak, tak. Tak właśnie mnie 
nazywają. 
Dla harpii tytuły, wybierane przez liderów plemion, zawsze 
były bardzo ważne. Kaia jeszcze nie otrzymała swojego, ale była 
przekonana, że matka zatwierdzi ten, który właśnie sobie wybrała. 

- A co dokładnie planujesz uczynić ze mną, Kaio Najsilniejsza? 
- Oczywiście zamierzam zmusić Cię do wypełniania moich 
rozkazów. 
Podniósł brew. 

- Takich jak? 
- Będziesz wykonywał moje obowiązki. Wszystkie moje 
obowiązki. Jeśli nie będziesz chciał ich wypełniać, ukarzę cię. Moim 
sztyletem - Kaia poruszyła bronią, a srebrne ostrze zalśniło śmiertelnie 
w słońcu. - Wiesz, jestem dość okrutna. Uśmierciłam już kilku ludzi 
w swoim życiu. Tak na prawdę, na śmierć. 
Wyglądało na to, że ani miecz ani jej groźby nie zrobiły na nim 
wrażenia, więc Kaia musiała zwalczyć przypływ frustracji. Potem 
pocieszyła się myślą, że większość ludzi nie miała bladego pojęcia 
jakie zręczne były harpie. Najwidoczniej on był jednym z tych 

niedoinformowanych. To, że on sam nie zdołałby unieść 500 
kilogramowego głazu nie oznaczało, że inni temu nie podołają. 

- Od kiedy będę wykonywał nowe obowiązki? – zapytał. 
- Od teraz. 
- Bardzo dobrze. 
Kaia spodziewała się sprzeciwu, ale on tylko podniósł swoje 
duże ciało wstając z pnia. Bogowie, on był tak ogromny, że Kaia 
musiała spojrzeć wysoko, wysoko i jeszcze wyżej.

 Nie zawstydziło jej to. Podczas treningów walczyła z istotami 
dużo wyższymi od niego i wygrywała. No dobrze, może były tylko 
trochę wyższe od niego. Dobra, wszystkie były mniejsze. Kaia nie 
była przekonana, czy w ogóle istniał jeszcze ktoś aż tak wysoki jak 
on. Nie ma się co dziwić, że Juliette go skuła.

 Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Jej pierwszy atak, w biały 
dzień - nie będzie mogła opędzić się od pochwał i nagród. Dobrze 
wybrała. Jej matka nie skrytykuje tego człowieka, a może nawet 
będzie chciała go zatrzymać dla siebie. Może, jak Kaia się nim znudzi, 
to podaruje go Tabithcie. Tabitha uśmiechnie się do niej, podziękuje 
jej i powie, że jest wspaniałą córką. Wreszcie. Serce Kai zabiło 
mocniej. 

- Co tu tak sterczysz? - zanim mężczyzna zdążył odpowiedzieć, 
rzuciła się w jego stronę trzepocząc gorączkowo skrzydłami i 
popchnęła go – Ruszaj się! 

 Potknął się, ale szybko udało mu się złapać równowagę. 
Przemaszerował kilka kroków z podniesioną głową. Gdy dotarli do 
skraju lasu, nagle się zatrzymał. 

- No dalej! – popchnęła go ponownie. 
On jednak pozostał w miejscu, nie obracając się nawet w jej 
stronę. 

- Nie mogę, ta polana została otoczona krwią harpii, a te 
łańcuchy, na wypadek gdybym chciał przekroczyć ogrodzenie i uciec, 
będą sprawiać mi ogromy ból. 
Jej spojrzenie skupiło się na umięśnionych, opalonych plecach 
mężczyzny. 

- Nie jestem głupia, nie zdejmę ci łańcuchów. 
Poza tym chciała, żeby był posłuszny, gdy będzie z nim 
paradować po obozowisku, a nie, żeby przypadkiem walczył z nią o 
wolność. Gdyby Juliette dowiedziała się, co Kaia zrobiła, wyzwałaby 
ją na pojedynek, a wtedy uwaga Kai musiałaby się skupić tylko na 
przeciwniczce, zamiast dzielić uwagę na dwie osoby. 

- Nie musisz mnie rozkuwać – powiedział bez emocji. – Po 
prostu dodaj trochę swojej krwi do ogrodzenia, potem wylej kilka 
kropli na moje łańcuchy, a bez żadnego problemu będziesz mogła 
wyprowadzić mnie poza polanę. 
No tak, już kiedyś słyszała o łańcuchach krwi. Zatrzymywało 
się więźnia w mniejszym lub większym okręgu i tylko krew harpii 
mogła anulować to ograniczenie. Jakiejkolwiek harpii. 

- Dobry pomysł, cieszę się, że o tym pomyślałam. 

 Zbadała wzrokiem kemping harpii. Nikt jej nie zauważył, ale 
Bianka nerwowo stąpała z jednej nogi na drugą, wodząc błagalnie 
wzrokiem pomiędzy obozowiskiem a Kaią.

 Kaia szybko i precyzyjnie rozcięła swoją dłoń przy pomocy 
sztyletu. Poczuła jedynie lekkie ukłucie. Najpierw dodała swą krew do 
karmazynowego okręgu na ziemi, potem przyłożyła sączącą się ranę 
do chłodnych ogniw metalu, łączących nadgarstki mężczyzny. Gdy 
skończyła, popchnęła go po raz kolejny.

 Potknął się przekraczając okrąg. Zatrzymał się, by potrząsnąć 
głową, rozciągnąć kręgosłup i zgiąć ręce w łokciach. Pomimo że Kaia 
próbowała go popchnąć z całych sił, tym razem jej się to nie udało. 
Wtedy mężczyzna odwrócił się w jej stronę. Na jego twarzy malował 
się szeroki uśmiech. Zanim zdążyła zorientować się, co on robi, już 
trzymał ją za gardło, a zaraz potem jej nogi oderwały się od ziemi. 
Oczy młodej harpii otworzyły się szeroko, jakby on próbował 
wycisnąć z niej życie, z mocą jakiej żaden człowiek nie powinien był 
posiadać. Pomimo braku powietrza, przyćmionego umysłu i palącego 
bólu w gardle, dotarło do niej - on nie był człowiekiem. Nagle zaczęła 
się z niego wylewać nienawiść, a jego ciemne oczy zaczęły 
hipnotycznie wirować. 

- Głupia harpia, może i nie byłem w stanie rozerwać tych 
łańcuchów, ale okrąg był jedyną rzeczą, która powstrzymywała mnie 
przed sianiem zniszczenia w obozie. Teraz wszyscy zginą. Odpłacę się 
za to, jak zostałem upokorzony. 

 Umrzeć? O, nie! Masz sztylet, użyj go. Próbowała ugodzić jego 
ciało. Śmiejąc się okrutnie, odrzucił jej rękę. W tle usłyszała krzyk 
Bianki. Słyszała ciężkie kroki, gdy siostra pośpiesznie mknęła w jej 
stronę. 

- Nie! - próbowała krzyczeć. - Nie zbliżaj się! 
Jej myśli zaczęły się urywać i czarna fala zmiotła ją w morze 
nicości, gdy mężczyzna zaczął ją jeszcze mocniej dusić. Nie, to nie 
była nicość, to krzyki niosły się echem... mnóstwo krzyku... stękania, 
jęków i warczenia. Dźwięk metalu stykającego się z ciałem, trzask 
łamanych kości, obrzydliwy szum wyrywanych skrzydeł. Ta 
koszmarna symfonia trwała wiele godzin, może nawet dni, zanim w 
końcu wszystko ucichło. 

- Kaia – zrogowaciałe dłonie chwyciły ją za ramiona i 
potrząsnęły nią. –Obudź się, szybko. 
Znała ten głos. Kaia z całych sił próbowała się ocknąć. Jej 
powieki zaczęły się poruszać i w końcu otworzyła oczy. Minęła 
jeszcze chwila, zanim odzyskała świadomość, a ciemne mgły 
wyblakły. W blasku skrawka księżyca ujrzała nasiąkniętą krwią 
Tabithę Skyhawk, która stała tuż nad nią. 

- Patrz, co narobiłaś, córko – barwa jej głosu nigdy jeszcze nie 
była tak szorstka, a to coś oznaczało. 
Choć chciała się sprzeciwić, jedynie usiadła i skrzywiła się, 
gdyż ból do reszty przeszył jej obolałą szyję. Rozejrzała się po 
obozowisku. Krew zalewała wszystko. Harpie... i inne stworzenia 
pływały w szkarłatnych rzekach. Broń leżała na ziemi bezużytecznie. 

Paski tkanin zdziesiątkowanych namiotów zaczepione o gałęzie drzew 
powiewały na wietrze niczym smutne parodie białych flag. 

- B-Bianka? – udało jej się wyszeptać, choć jej głos był 
ochrypły. 
- Twoja siostra żyje. Ledwie. 
Kaia ścisnęła trzęsące się nogi i spotkała się wzrokiem z 
bursztynowymi oczami Thabithy. 

- Matko, ja... 
- Cisza! Miałaś powiedziane, że nie wolno ci wkraczać na 
tamten teren, a i tak nie posłuchałaś. A potem, potem próbowałaś 
ukraść małżonka innej kobiety bez mojej zgody. 
Chciała skłamać, by ocalić swe marzenie o prędkim uznaniu. 
Zauważyła jednak, że nie może tego zrobić. Nie swojej ukochanej 
matce. 

- Tak - łzy popłynęły z jej oczu, a marzenie szybko obróciło się 
w popiół. – To prawda. 
- Widzisz te zniszczenia za mną? 
- Tak – odpowiedziała delikatnym głosem. 
- Ty jedna jesteś odpowiedzialna za tę masakrę - Tabitha nie 
okazała litości. 
- Przepraszam – głowa jej opadła tak, że brodą oparła się na 
klatce piersiowej. – Tak bardzo mi przykro. 
- Twoje przeprosiny są zbędne. Nie odwrócą tego cierpienia, 
które spowodowałaś. 

 O Bogowie. Teraz w głosie matki wyczuwało się nienawiść. 
Dokładnie tak - czystą nienawiść. 

- Przyniosłaś wstyd naszemu klanowi – powiedziała Tabitha, 
zrywając Kai medalion z szyi. – Nie zasługujesz na to. Prawdziwy 
wojownik stara się chronić siostrę, a nie narazić ją na 
niebezpieczeństwo. I właśnie dzięki temu samolubnemu czynowi 
zdobyłaś swój tytuł. Od dzisiaj będziesz znana jako Kaia 
Rozczarowanie. 
Skończywszy mówić, Tabitha odwróciła się i odeszła. Jej buty 
chlapały we krwi, a ten dźwięk niósł się okrutnym echem w uszach 
Kai. 

 Młoda harpia upadła na kolana i po raz pierwszy w życiu 
szlochała jak dziecko. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 1 

Współczesność 

- Ja go chcę. 
- Gdzieś już to słyszałam? Aha, tak, to było w dzień tego 
„niefortunnego zdarzenia”, o którym kazałaś mi przysiąc pod groźbą 
śmierci, że nie będę wspominać. Więc nie będę teraz o tym mówić, 
nie panikuj. Myślałam tylko, że po tamtym wydarzeniu będziesz 
bardziej ostrożna w sprawach sercowych. 
Kaia Skyhawk przyjrzała się badawczo siostrze - Bianka 
Niebiańskie Wzgórza Ho, tak ostatnio zaczęła ją nazywać. To było 
przezwisko na jakie jej droga siostrzyczka zasługiwała - w końcu 
przecież wyhaczyła anioła. Pieprzony anioł. Oczywiście w odwecie 
Bianka nazywała ją Skandalistką Podziemia, ponieważ kręciła i 
przespała się z Parysem - największą męską dziwką jaka kiedykolwiek 
istniała.

 W porządku, przezwisko, które nadała jej Bianka nie bolało tak 
bardzo jak poprzednie, a w zasadzie obecne, które wymyśliła jej 
matka. Harpie miały dobrą pamięć, więc , gdy podchodziła do kogoś 
ze swojego gatunku, do teraz zdarzały się okrzyki „Spójrzcie wszyscy, 
to jest Rozczarowanie”. 

Tak czy siak… - Bianka wyglądała zachwycająco pięknie - jak 
zawsze. Ciemna kaskada włosów spływała po jej ramionach, a jej 

bursztynowe oczy ślicznie błyszczały. Przelatując wzrokiem po 
wieszakach z drogimi sukienkami wydawała się być osobą stanowczą 
ale i… zmartwioną. 

- To miało miejsce, jakby z milion lat temu – powiedziała Kaia. 
– A Strider jest pierwszym facetem, którego... cholera, on jest 
pierwszym facetem, którego pragnę, tak prawdziwie pragnę – dodała 
szybko, zanim siostra mogłaby zacząć dyskusję na temat jej 
„chłopaków” na przestrzeni wieków. 
- Tak na prawdę to, jak powiedziałaś, wydarzyło się zaledwie 
tysiąc pięćset lat temu, ale nie ważne. W takim razie - co z Kanem, 
strażnikiem Katastrofy, co? Myślałam, że kiedyś na nim ci zależało. 
To, jak na ciebie działał, nazywałaś szokiem dla swoich zmysłów, czy 
jakoś tak. 
- Ach, nudy. 
Bianka parsknęła śmiechem – Ale teraz wymyśliłaś. 
- Nie wiem, może jego demon wyczuł we mnie bratnią duszę i 
chciał podsycić we mnie płomienie miłości. To nie znaczy, że Kane i 
ja jesteśmy sobie przeznaczeni. On mnie nie pociąga. 
- Dobra, więc Kane odpada. Może musisz gdzie indziej poszukać 
chłopaka. O, na przykład w niebie. Mogę znaleźć Ci jakiegoś anioła. 
Bianka chwyciła kawałek lejącego, błękitnego materiału, który 
od góry miał wyszywane cekinami aplikacje w kształcie kwiatków, a 
od dołu falbaniaste koronki.

 – Co o tym myślisz? – zapytała. 

Kaia zignorowała sukienkę. – Żadnych ustawianych randek. 
Chcę Stridera. 

- To nie jest facet dla Ciebie. 
– On jest dla mnie idealny! Po pierwsze, nie należy do żadnej 
harpii, po drugie, nie jest chory psychicznie. Przynajmniej – dodała po 
krótkim zastanowieniu – nie zachowuje się jak szurnięty przez cały 
czas. A po trzecie – on jest moim małżonkiem, czuję to. 
Proszę, proszę. Kaia zdziwiła się, że wypowiedziała te słowa na 
głos przed kimś innym, niż tylko przed sobą i mężczyzną o którym 
mowa. 

Mój małżonek. 

Kaia wiedziała, że bardzo trudno było znaleźć małżonków, a 
ponieważ byli właściwie niezbędni, harpie wysoko ich ceniły.

 Harpie miały zmienne humory, były niebezpieczne, a kiedy 
dopadało je poirytowanie, były zabójcze dla całego świata. 
Małżonkowie potrafili je uspokajać i łagodzić ich wybuchy. 

W idealnym świecie małżonka można by wybrać z katalogu i po 
sprawie. Zamiast tego wybiera go instynkt, a za nim podąża ciało. Nie 
byłoby tak tragicznie, gdyby nie fakt, że każdej harpii, pomimo ich 
pozornej nieśmiertelności, przysługiwał tylko jeden małżonek. Jeśli go 
straciła, cierpiała wiecznie, chyba że… odebrała sobie życie. 

Kaia kiedyś próbowała ukraść małżonka Juliette. Od tego czasu 
Juliette żyła bez swojego mężczyzny. Nawet nie wiedziała czy on 
żyje, czy umarł i choć nienawidziła go za to co zrobił, potrzebowała 
go. Juliette wciąż czuła odrazę do Kai i obiecała zemstę. Ta suka tylko 

na to czekała. Wstyd. Ale co Kaia miałaby wtedy powiedzieć w 
swojej obronie? Nic! 

To ona nie posłuchała, to ona oswobodziła mężczyznę, to ona 
wywołała jego furię i naraziła inne społeczności, które zupełnie nie 
spodziewały się zagrożenia. 

Co roku wysyłała Juliette koszyk pełen owoców z liścikiem o 
treści: „Przepraszam za to co stało się z Twoim małżonkiem”. 
Również co roku koszyk ten był jej zwracany. Wewnątrz pełen był 
zgniłych ogryzek, sczerniałych skórek od banana i … z fotografią 
tekstu: „Zgiń, dziwko, zgiń” zapisanego krwią na jakimś murze. 

Do tej pory jednak Juliette nie zaatakowała - zapewne ze 
względu na szacunek jakim darzyła Tabithę, której siła wciąż 
wzbudzała uznanie wśród sojuszników i wrogów. 

Przestań o tym myśleć. Znowu się nakręcasz. 

Wolała myśleć o swoim „małżonku” - Striderze. Barbarzyńskim, 
debilnym, gnojkowatym Striderze.

 Był nieśmiertelnym wojownikiem, który dawno temu ukradł i 
otworzył Puszkę Pandory, by „dać nauczkę tym dupkom, bogom” za 
to, że śmieli wybrać „babę”, by strzegła tego durnego reliktu. Z 
powodu jego nieograniczonej głupoty on i jego przyjaciele, którzy mu 
pomogli – zniesławieni i potwornie przerażający dla wszystkich 
oprócz Lordów Podziemia i Harpii - byli na zawsze przeklęci i musieli 
nosić w sobie demony, które uwolnili. 

Strider - piękny kretyn, został opętany przez demona porażki. 
Oznaczało to, że po każdej przegranej, odczuwał okropny ból. 

Oczywiście to sprawiało, że był zdeterminowany, by zawsze 
wygrywać, nawet wtedy, gdy grali w banalną grę konsolową Rock 
band. Kiedy Kaia pobiła go w grze na gitarze, bębnach i w śpiewaniu, 
on zaczął tarzać się po podłodze, zemdlał, a potem jego ciało drgało z 
bólu. Od tego czasu Kaia nie chciała więcej grywać z nim w tę grę. 

To było takie melodramatyczne. 

Tak czy owak, jego determinacja sprawiła, że postąpił głupio. 
Był egoistą, palantem i upartym głupkiem! Jednak nie było faceta 
przystojniejszego i bardziej zaciętego od niego. 

Żaden facet też nie olewał jej bardziej niż on. 

Czy już wspomniała, że był głupkiem? 

- No więc? – Bianka potrząsnęła sukienką prosto przed nosem 
siostry, zmuszając ją do odpowiedzi. - Proszę o opinię - miło jeśli 
odpowiesz jeszcze dzisiaj. 
Skup się. 

- Nie zabij mnie… ale ta sukienka sprawi, że będziesz wyglądać, 
jak nawalona królowa balu maturalnego, która nie ma zamiaru 
pieprzyć się ze swoim chłopakiem po ostatnim tańcu, bo nie ma 
chłopaka, gdyż jest dziwadłem. Przykro mi. 
Bianka tylko wzruszyła ramionami. - Hej, nawalone królowe 
balu mogą być dziwne, ale zawsze są seksowne. 

- Jeżeli słowo „seksowna” jest synonimem „umrzeć w 
samotności” to masz rację. W takim razie, na co czekasz? Kup tę 
sukienkę. Dokupię ci sto kotów, które będą dotrzymywać ci 
towarzystwa. Spędzisz resztę życia, zastanawiając się, kiedy 

popełniłaś błąd w swoim związku z aniołem, nie uzmysławiając sobie 
nawet, że to właśnie tego wieczoru. 

- Jak ty mało o mnie wiesz?! Ja lubię psy, ale mniejsza z tym -
Bianka zacisnęła czerwone usta, trzasnęła wieszakiem, odkładając 
sukienkę na miejsce i dalej szukała tej idealnej, którą miała założyć, 
gdy będzie przekazywać swemu aniołowi nienajlepszą wiadomość. 

Biedna Bianka. Ona nie tylko wyhaczyła anioła, ale i 
przywiązała się do niego. Na zawsze. 

Lysander mieszkał i pracował w niebie, ale był tak nudny, że 
Kaia wolałaby raczej wbijać bambusowe witki pod paznokcie innych 
ludzi niż spędzać z nim czas. Okej, zły przykład. Ona w sumie lubiła 
wbijać bambusowe witki pod czyjeś paznokcie. To było jak najlepsza 
muzyka, kiedy ludzie krzyczeli i błagali o przebaczenie, a ona 
mogłaby słuchać dobrej muzyki całymi dniami. Zawsze. 

- Kaia? – zapytała Bianka. – Co ty do cholery tak wzdychasz? 
- Myślę o muzyce. 
- O muzyce? Żartujesz sobie? Kiedy ja potrzebuję pomocy? 
Możesz choć raz mnie wysłuchać? 
- Za sekundkę. Jeju. Na prawdę podobał mi się ten potok myśli chociaż 
w sumie, wolałaby, żeby się zatrzymały zanim pomyślała o 
„muzyce”. 

Lysander - ten nudny mężczyzna potrzebował równie nudnego 
przezwiska ... jak... Papież Lysander Pierwszy. Owszem, był elitą 
wojowników ze złotymi skrzydłami i tak, był nadzwyczajnym zabójcą 
demonów, no i prawda - był nieziemsko seksowny, ale również miał 

stanowczo przerośniętą moralność. To zakrawało na zaburzenia 
obsesyjno-kompulsyjne. 

Kaia wzdrygnęła się z obrzydzenia. Lysander powoli, ale 
skutecznie wysysał całą wesołość z jej zachwycającej siostry bliźniaczki. 

To właśnie sprzeciw Lysandra, dotyczący jawnych kradzieży w 
sklepach spowodował, że opuściły Budapeszt, pojechały na Alaskę i 
włamały się do centrum handlowego Anchorage 5th Avenue Mall 
nocą, zamiast ukraść to co chciały za dnia. Unikały świadków. 

Tak naprawdę Kaia była zawstydzona ustępstwami, na jakie 
zgodziła się Bianka. Gdyby to jej chłopak marudził, że nie wolno 
kraść na oczach ludzi, bo daje im to zły przykład, to kazałaby mu się 
zamknąć. Wkurzała ją również łatwość, z jaką Lysander złagodził 
mroczną stronę Bianki. No ale cóż - Kaia kochała swoją siostrę. 
Ponadto miała u niej dług, którego prawdopodobnie nigdy nie będzie 
w stanie spłacić. 

Pomimo tego, że nie wspominają już o „niefortunnym 
zdarzeniu”, Kaia często o nim myślała - jest harpią więc ma dobrą 
pamięć. Codziennie przypominała sobie, jak Bianka wiła się w kałuży 
własnej krwi. Jej szkliste oczy zalewały się bólem, a jęki cierpienia 
wydobywały się przez okaleczone usta. 

Bianka westchnęła.

 - Dobrze, rozwiążmy w takim razie twoje problemy, żebyśmy 
potem mogły zająć się mną. Powiedz mi, dlaczego wybrałaś Stridera 

na swoją drugą połówkę? Pewnie nie możesz się doczekać, by 
wychwalać jego przyrodzenie. 

Przez moment Kaia była w stanie tylko mrugać oczami, myślała, 
że się przesłyszała.

 - Czy ty sobie żarty stroisz? Druga połówka? Powiedziałaś 
druga połówka? 
Bianka parsknęła śmiechem. 

- Tak właśnie powiedziałam, ale o mało co się w język nie 
ugryzłam. No wiesz, to wpływ Lysandra. Nieważne, Strider jest 
frajerem, ale i wyzwaniem – znowu się zaśmiała. – Rozumiesz? On 
jest wyzwaniem. On nie może przegrać. 
Kaia przewróciła oczami. 

- Chyba za dużo przebywasz z aniołami i zmalało ci IQ. 
- Co? Bardzo śmieszne. 
Długie, płasko zakończone paznokcie pomalowane 
jasnoniebieskim lakierem zabębniły w metalowy stojak. 

- A tak poza tym, aniołowie nie są tacy źli – dodała Bianka. 
- Wmawiaj tak sobie, moja droga. 
Bianka posłała jej pełen złośliwości pocałunek. 
- Moim zdaniem Strider pewnie będzie miał jądra takie… 
wielkości pięści, czyli mogłoby być lepiej. On jest... w zasadzie 
poczekaj, odwołuję. To nie prawda. On jest za duży, żeby mieć tylko 
rozmiaru pięści, więc pewnie ma większe. Ale on będzie kiepski. Nie, 
no nie wiem. Chociaż... jak by to powiedzieć, on będzie... 

- Załapałam. Ma duże opakowanie i jest wnerwiający. Do czego 
zmierzasz? 
- Cieszę się, że w końcu nadążasz. To jest na prawdę przykre, że 
trzeba Ci wszystko wyjaśniać – błysk w oczach jej siostry nagle 
przygasł. – Przecież powiedziałaś mu co do niego czujesz, a on cię 
odrzucił. Wkurzy się jeśli znowu będziesz chciała zainicjować 
spotkanie, a zdenerwowany wojownik opętany przez demony oznacza 
globalną katastrofę. 
- Wiem. 
Gdyby wcześniej zdała sobie sprawę z tego, jaki Strider jest dla 
niej ważny, nie przespałaby się z jego kumplem Parysem, strażnikiem 
rozpusty. Trzeba jednak przyznać, że zmysłowość Parysa 
przyprawiała o zawroty głowy. Prawdopodobnie gdyby nie spała z 
Parysem, ten głupek Strider nie odrzuciłby jej. 

Może. A może by odrzucił. 
Kaia obawiała się, że Strider może pożądać innej kobiety -
Haidee. Pięknej dziewczyny jego kolegi Amuna, strażnika tajemnic. 
Przynajmniej Haidee była niedostępna - Kaia nie musiała się 
martwić, że Strider będzie potajemnie dotykał jej ręki pod stołem. 

Lecz kurde, nawet myśl, że spojrzał na inną dziewczynę 
powodowała, że paznokcie Kai zaczynały się wydłużać, kły 
wyostrzać, a krew zaczynała się w niej gotować. Każda komórka jej 
ciała chciała krzyczeć MÓJ! Zabiłaby każdego, kto chciałby go 
uwieść, ale też każdego, kim on by się interesował. Nie potrafiłaby się 

powstrzymać. Jej mroczna strona przejęłaby kontrolę walcząc o to, co 
do niej należy. 

- Tak na prawdę, to on powinien się cieszyć, że jeszcze żyje – 
powiedziała Bianka – Facet, który nie zdaje sobie sprawy z twojej 
wartości zasługuje na porządne tortury. 
- Wiem. 
Nie dlatego, że Kaia była jakaś wyjątkowa – chociaż właściwie 
była, chyba, nie ważne, kiedyś była - ale dlatego, że każdy, kto 
odrzucił harpię miał cierpieć, by zrozumieć konsekwencje swojego 
wyboru. 

Właściwie większość harpii przywłaszczyłaby go sobie, nie 
pytając go o zdanie. Może ona była głupia,pozwalając mu się 
odrzucić, ale po prostu chciała, żeby jej pragnął. Potrzebowała, by jej 
pragnął. Żeby z nim uciec trzeba by go było pokonać, a pokonanie 
oznaczało skrzywdzenie go. 

Kaia nie mogłaby go skrzywdzić. Nawet kosztem własnego 
zdrowia psychicznego. 

- Jesteś za dobra dla niego – powiedziała uczciwie Bianka. 
- Wiem – powtórzyła się, ale tym razem skłamała. 
Ona zawsze będzie tylko hańbą dla swojego klanu. Strider 
zasługiwał na więcej. 
Bianka westchnęła. 

- Ale ty nadal o nim myślisz - to nie było pytanie, tylko 
stwierdzenie faktu. 
- Tak. 

- Więc co zamierzasz z nim zrobić? 
- Nic – odpowiedziała Kaia, walcząc z zalewającą ją falą 
smutku. – Interesowałam się nim, ale jemu na mnie nie zależy. Nie 
mam zamiaru tego kontynuować – powiedziała stanowczo. 
- Być może. 
- Kilka tygodni temu rzuciłam mu wyzwanie proponując, by 
zmierzył się z większą ilością Łowców niż ja. 
Łowcy byli wrogami, których trzeba zniszczyć. To fanatycy 
uwielbiający podążać za niewinnymi, którzy mieli czelność stanąć im 
na drodze. Jeśli Łowcy jeszcze raz zbliżą się do Stridera, spotkają się 
z jej ostrymi pazurami. 

Gdyby odważyli się podejść do niego z bronią w ręku… 
Kazałaby im czołgać się w jego stronę, by mogli przeprosić za 
wszystkie nieszczęścia, których byli przyczyną na przestrzeni wieków. 
Łowcy torturowali Władców - a przecież tylko ona miała prawo to 
robić. Wysadzali w powietrze budynki – nudy. Ich występki 
zakrawały na akcje z filmów klasy B. To, co robili było irytujące. 
Dobra, ścięcie głowy strażnikowi Nieufności było więcej niż 
irytujące, zwłaszcza, że Strider był po dziś dzień przybity tym 
wydarzeniem. 

Mówiąc o morderstwie strażnika Nieufności, to Haidee była w 
nie zaangażowana. Tak, ta Haidee, której pragnął Strider. 

Kaia nie mogła tego zrozumieć - skoro podobała mu się Haidee, 
pomimo że popełniła okrutne przestępstwo, dlaczego nie podobała mu 
się Kaia? 

- Chciałam mu pomóc w ściganiu tych, którzy deptali mu po 
piętach. Chciałam, żeby zobaczył do czego jestem zdolna, żeby 
podziwiał moje umiejętności. A on co zrobił? Wkurzył się. Zaczął 
krzyczeć, że chcę tylko, by cierpiał okropne katusze. Postanowiłam 
odpuścić, a wiesz przecież, że ja nigdy nie rezygnuję z walki. 
Takie postępowanie wydawało się być tchórzostwem, a już i tak 
w wielu kręgach postrzegano ją jako osobę słabą. 

- Zgadnij jak on mi się odwdzięczył - kazał mi znikać. To 
upokarzające. Zmieńmy temat – Kaia miała ważenie, że zaraz 
dopadnie ją taka furia, że zrówna centrum handlowe z ziemią. – Czego 
tak dokładnie szukasz? – spytała, przeglądając pobliskie półki z 
odzieżą. 
- Czegoś wyzywającego, ale i wyrafinowanego – odpowiedziała 
Bianka, pozostawiając wcześniejszą dyskusję bez komentarza. 
- Dobry wybór – Kaia oparła język na górnej wardze i 
przyglądała się ubraniom. – Myślisz, że znajdziesz coś, w czym 
będziesz wyglądać szałowo? 
- O bogowie, mam nadzieję. Myślę, że Lysander zedrze ze mnie 
ciuszki i będzie się ze mną kochał, aż nie będzie mógł złapać oddechu. 
Kaia marzyła, by to samo przydarzyło się jej i Striderowi, ale on 
już udowodnił, że ma ją w dupie. 

- Co masz zamiar powiedzieć Lysadrowi? 
Bianka wzruszyła swoimi delikatnymi ramionami. – Tak 
dokładnie? Nie wiem... 

- Może udaj, że jestem twoim małżonkiem - niesamowicie 
zakochanym aniołem i wyznaj mi to – zaproponowała Kaia. 
- Okej – Bianka westchnęła, wyprostowała się, a następnie 
spojrzała na Kaię swoimi pięknymi, bursztynowymi oczami. – Dobra, 
więc tak – zrobiła przerwę, przełknęła ślinę. – Kochanie, ja… yhm, 
muszę ci coś powiedzieć. 
- Cóż takiego? – Kaia odpowiedziała swoim najniższym głosem. 
Oparła łokcie na stojaku tak, że wieszaki wbijały się w jej skórę. – 
Powiedz mi szybko, bo się spieszę. Muszę porozrzucać mój 
szczęśliwy pyłek i pomachać magiczną różdżką. 
- On nie sypie szczęśliwym pyłkiem! On jest mordercą! – 
oburzenie zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. – Ale jeśli chodzi o 
jego czarodziejską różdżkę... – Biankę przeszły ciarki i uśmiechnęła 
się. – Jest na prawdę duża, pewnie większa niż Stridera. 
Kaia tylko mrugnęła, czekając aż siostra skończy. 
Jej siostra wzięła głęboki wdech i powoli wydychała powietrze. 

– Dobra, kontynuujmy. Kochanie, po raz pierwszy od wieków moja 
rodzina została zaproszona, by uczestniczyć w Turnieju Harpii. Pytasz 
dlaczego po raz pierwszy od tak dawna? Widzisz, moja bliźniaczka 
zrobiła najgłupszą rzecz, i ... 
- Na pewno przesadzasz w tej kwestii – wtrąciła Kaia, nadal 
imitując niski głos Lysandra. – Twoja bliźniaczka jest najsilniejszą i 
najinteligentniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. A teraz 
powiedz mi, cóż to za ważna sprawa? 

- Nie wiem co jest przyczyną tego zaproszenia, ale kilka dni 
temu Harpy Express dostarczyło nam kartkę wytłaczaną złotem, w 
której domagają się naszej obecności. Jeżeli odmówimy, przyniesiemy 
wstyd całemu klanowi. Nazwano by nas tchórzami, a przecież wiesz, 
że nie jestem tchórzem. Za tydzień będę musiała wyjechać i nie będzie 
mnie cztery tygodnie. Acha, i każda z czterech uzgodnionych 
konkurencji obejmuje rozlew krwi, odcinanie kończyn i stosowanie 
określonych tortur. Do zobaczenia. – pomachała małym palcem u ręki 
i czekała na komentarz Kai. 
Kaia kiwnęła twierdząco głową. – Podoba mi się. Krótkie, 
zwięzłe i zdecydowane. Nie będzie miał wyboru, będzie musiał cię 
puścić bez marudzenia. 

- Na prawdę tak uważasz? – Bianka się rozpromieniła. 
- Bogowie, nie. Wcale tak nie uważam. On na prawdę wpadnie 
w szał. Znasz go, prawda? On jest ekstremalnie opiekuńczy. A co 
powiesz na to? - Kaia chwyciła do ręki skąpe ubranie, które zrobione 
było z cienkich srebrnych łańcuszków połączonych na bokach. 
- Uważam, że jest świetne, wręcz perfekcyjne, i również 
uważam, że ty jesteś wstrętna. 
Na twarzy Kai pojawiła się skrucha. Uśmiechnęła się. – I tak 
mnie kochasz. 

- Tak jak powiedziałaś - moje IQ zmalało – Bianka przygryzła 
dolna wargę. – Okej, więc moim zdaniem, kiedy mu o tym powiem, z 
początku będzie próbował mnie powstrzymać. 
- Racja. 

- Potem - kiedy się zorientuje, że nie jest w stanie mnie 
powstrzymać, pojedzie ze mną. 
- Znowu masz rację, dobra jesteś. 
Jednak, pojawienie się na Turnieju z aniołem u boku, nie było 
dobrym pomysłem. Każdy by się z niej wyśmiewał za to, że 
przywiązała się do „Dobroczyńcy”. Nawet ich matka. Zwłaszcza ich 
matka - Tabitha nienawidziła aniołów. Dlatego zawsze uważała, że 
słaby charakter ich przyrodniej siostry Gwen wynikał z tego, że jej 
ojciec był jednym z nich. 

Bianka się rozmarzyła. –Nie lubię kiedy on jest daleko ode mnie 
i na prawdę zamorduję każdego, kto będzie się z niego naśmiewał lub 
go obgadywał. Dzięki temu moje dni będą pełne wrażeń. 

- Ja ci pomogę w mordowaniu i dzięki temu pozbędziemy się 
konkurencji. 
Kaia bardzo chciała, by Strider także pojechał. Chociaż… nie. 
Dobrze, że go tam nie będzie. Klany harpii ją wyśmiewały. Umarłaby 
z upokorzenia, gdyby zobaczył, jak jej własny gatunek odwraca się do 
niej plecami. I okryłaby się wstydem, gdyby usłyszał jej pogardliwe 
przezwisko. 

Wojownicy tacy jak Strider cenili siłę. Kaia wiedziała o tym, bo 
sama była wojownikiem - jak on. 

Jej następna myśl była bardzo bolesna. Haidee też była silna. 
Suka. Pomimo, że w większej części była człowiekiem, kilka razy 
zdołała pokonać śmierć i wrócić do życia, by zwalczać Władców 
dopóki nie zakochała się w Amunie. 

Gdybym nie lubiła tak bardzo Amuna, posłałabym tę kobietę z 
powrotem do grobu, lecz tym razem po raz ostatni. 

Każdy, kto wpadnie w oko Striderowi, będzie tego żałować. 

Może, zanim Kaia wyjedzie na turniej, powinna się upewnić, że 
u tej dziewczyny pojawi się nagle wszawica albo coś w tym stylu. 
Nikt nie będzie okaleczony, Stridera to odrzuci, a Kaia poczuje, że się 
zemściła. Zwycięstwo, zwycięstwo! 

- Słuchasz mnie, czy znowu myślisz o niebieskich migdałach? – 
zapytała zdenerwowana Bianka. 
Kaia oderwała się od swych myśli. – Tak, tak, słucham. Mówiłaś 

o czymś... o wielkich konsekwencjach... 
- Nie słuchałaś. Ale to nic, dziękuję, że jesteś gotowa ukarać 
każdego, kto będzie rzucać obelgi na Lysandra. Jesteś najlepszym 
pomocnikiem na świecie Kaiu. 
- Ty też pszczółko. 
Biance wszystko się ułoży. Lysander będzie ją wspierał w każdej 
sytuacji, harpie zobaczą jaki on jest nieustępliwy i przestaną go 
prześladować. Kaia natomiast... z nią nie będzie tak różowo. 

- Nasza najdroższa matka tam będzie – powiedziała Bianka 
jakby od niechcenia. – Lysander jej się nie spodoba, prawda? 
- Na pewno nie, ale nie przejmuj się, ona ma kiepski gust jeśli 
chodzi o mężczyzn. Weźmy za przykład naszego ojca, feniksa, czyli 
najgorszego nieśmiertelnego, jakiego można by sobie wyobrazić. 
Feniksy ciągle kradną i podpalają. Trzeba być na prawdę dziwnym, by 
zakochać się w tych istotach. 

- Co masz na myśli? Nasza matka jest dziwna? 
- Byłabym zaskoczona, gdyby polubiła Lysandra. 
Co by Tabitha pomyślała w takim razie o Striderze? 
Bianka cicho zachichotała. – Masz rację, ona jest trochę dziwna. 
I wiesz co jeszcze? Jest wnerwiająca, ale nie będę się tym 
przejmować. 
Odważne słowa, ale w głębi duszy Bianka była jeszcze ciągle 
małą dziewczynką i potrzebowała matczynej aprobaty. 

– Chociaż, nie wiem, może ona w końcu zakopie ten topór wojenny 
ze mną. 
Bogowie, czy ten biedny głosik naprawdę wydobył się z jej 
ciała? 
Bianka odwróciła się w jej stronę i poklepała po ramieniu. – 
Przykro mi to mówić, moja droga siostro, ale jedyną sytuacją, w której 
ona pogrzebałaby topór wojenny byłoby... pogrzebanie go w twoim 
ciele. 

Kaia starała się utrzymać na nogach, ale żal przenikał ją całą - od 
stóp do głów. – Masz rację. 

Kaia postanowiła, że nie będzie się tym przejmować. Na prawdę. 
Jednak dlaczego, dlaczego, dlaczego tylko jej siostra potrafiła o tym 
zapomnieć?! Przecież Kaia popełniła jeden błąd - tylko jeden, kiedy 
była jeszcze prawie dzieckiem, a matka na zawsze ją skreśliła. Jeden 
błąd, a Strider nie chciał się w nią zaangażować. Przecież go nie 
zdradziła. Oboje od lat byli singlami i nawet nigdy nie umówili się na 
randkę, nie pocałowali się, nawet porządnie nie rozmawiali ze sobą. A 

to, że spała z Parysem? Wtedy nie wiedziała, że pewnego dnia Strider 
będzie ją pociągał. 

On powinien był rozpoznać jej zamiary i próbować ją uwieść. 
Gdyby się nad tym zastanowić, wina leży po jego stronie, albo po 
stronie jego demonów. Strider musi sobie zdać sprawę, że utrata Kai 
jest dużo gorsza niż przegrana walka. Teraz Strider będzie cierpiał bez 
niej. 

Chciała, żeby cierpiał przez to, że nie są razem. 

Strider był zniewolony demonem, ale tylko dzięki niemu mógł 
żyć. Gdyby Kaia zdecydowała się pobawić Striderem, mogłaby 
zawrzeć układ z jego bestią, ale nie będzie tego robić. Tak jak 
powiedziała Biance - Strider stracił swoją szansę. Gdyby Kaia 
spróbowała się do niego zbliżyć po raz kolejny, wyglądałoby, że jest 
zdesperowana. Choć rzeczywiście była. 

O Bogowie, to było przygnębiające. I wkurzające. Przeciwników 
trzeba niszczyć, zawsze, ale jak ma z jednej strony walczyć z nim, gdy 
z drugiej strony chciałaby chronić tego mężczyznę? 

- O czym teraz myślisz? – spytała Bianka. – Twoje oczy są 
prawie zupełnie czarne, więc wiem, że twoja ciemna natura harpii 
zaraz ... 
-Hej, hej, co tu się dzieje?! – ktoś krzyknął. 

Wzięła głęboki oddech próbując się uspokoić, spojrzała za 
siebie, skąd dochodził obcy głos. Świetnie, przyszła ochrona centrum 
handlowego. 

- Dam sobie radę, obiecuję. Spotkamy się w domu? – 
powiedziała do Bianki rzucając wybraną sukienkę w stronę siostry. 
- Dobrze – odpowiedziała Bianka łapiąc ubranie i chowając je 
pod swoją bluzkę. – Kocham Cię. 
- Ja Ciebie też. 
Rozbiegły się w różne kierunki. 
- Stać! Bo będę strzelać! 
Rude włosy Kai prawie świeciły w ciemności, co sprawiało, że 
była łatwym celem. Ochroniarz, który wcale nie strzelał - kłamczuch, 
zaczął ją gonić i wzywać pomoc. Kaia pokazała mu środkowy palec i 
zniknęła za zakrętem. 

Większość lamp w sklepie była wyłączona, a główne oświetlenie 
centrum dawało bardzo mało światła, jednak oczom harpii nie 
sprawiało to najmniejszego kłopotu. Jej wzrok sprawnie adaptował się 
do ciemności, kiedy Kaia szybko kierowała się w stronę wyjścia. 
Niestety - stróż lepiej znał teren, więc podążał tuż za nią. 

Czas zmienić taktykę. 

Zatrzepotała skrzydłami i już miała zerwać się do lotu z wielką 
prędkością, kiedy ochroniarz niespodziewanie zaatakował ją 
paralizatorem. Tak, sparaliżował ją. Jednak nie kłamał. Kaia upadła na 
twarz. Tlen uderzył w jej płuca jak piorun. Była tak blisko wyjścia, ale 
jej sztywne mięśnie uniemożliwiały ucieczkę. 

Mogła wszcząć walkę z tym człowiekiem, użyć jednego z wielu 
sztyletów, które miała przy sobie i nawet zabić go. Znajdowała się 
jednak w swoim mieście rodzinnym i nie lubiła mordować jego 

mieszkańców. Tym bardziej nie lubiła zabijać więcej niż jednego na 
dzień, a już dzisiaj miała jedno życie na sumieniu. 

To nie prawda, ale to nic. 

Poza tym, dlaczego miałaby zabijać ochroniarza, skoro tak na 
prawdę wcale nie przyłożyła się do tej ucieczki. Gdzieś głęboko 
wiedziała, że schwytanie jej może być pretekstem do kontaktu ze 
Striderem. 

Przecież ktoś musi ją wyciągnąć za kaucją z więzienia. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 2

 Strider czekał w holu budynku policji w Anchorage razem ze 
swoim przyjacielem Parysem. Już zapłacili kaucję za Kaię i czekali aż 
zostanie wypuszczona z celi, żeby mogli ją stamtąd zabrać. 

Dalej, Ruda, pospiesz się. 

Policjanci co chwilę spoglądali na postawnego Stridera, a 
policjantki rozbierały go wzrokiem. Z resztą, Parysa też. 

Obaj mężczyźni byli uzbrojeni. Stider nawet nie odwiedziłby 
kościoła w niebiosach nie zabierając ze sobą kilku ukrytych ostrzy 
zwłaszcza, 
odkąd wiedział, że niebiosa były strzeżone przez 
parszywych, dupkowatych aniołów, a więc tym bardziej nie 
spacerowałby nieuzbrojony po budynku wypchanym po brzegi bronią 
i ludźmi, którzy wiedzieli jak z niej korzystać. Jak na razie nikt nie 
zauważył jego arsenału ukrytego pod koszulką, kurtką i dżinsami. 

- Dlaczego to znowu właśnie my musimy to robić? - zapytał 
Parys. 
Przy swoich dwóch metrach wzrostu i umięśnionym ciele, 
strażnik Rozpusty wydawał się, delikatnie mówiąc, konkretnym 
facetem. Był siedem centymetrów wyższy od Stridera, drań, ale – i to 
ważne ale – nie był tak silny jak Strider. Mężczyźni walczyli ze sobą 
już tak wiele razy, że to stwierdzenie nie było jedynie opinią, tylko 
solidnym faktem. 

- Jestem jej winny przysługę - powiedział Strider, starając się nie 
ujawniać emocji. 
Skrzętnie ukrywał też dręczące go myśli. Tak naprawdę, wolałby 
być zamknięty w lochu swego wroga i codziennie torturowany, niż 
tkwić teraz w tym miejscu. Nie chciał widzieć ponownie Kai, już 
nigdy. Nie chciał również, aby Parys znowu ją zobaczył. 

- Zadzwoniła – dodał po chwili. 
- Za co jesteś jej winny przysługę? – spytał podejrzliwie Parys. 
- Nie twój zasrany interes. 
Strider nawet nie chciał o tym myśleć, a co dopiero rozmawiać. 
O nie, to było zbyt krępujące. To tak, jakby być przyłapanym bez 
spodni w miejscu publicznym. Chociaż nie, zły przykład. On akurat 
dobrze wyglądał bez spodni. Naprawdę dobrze. Ale nieważne, koniec 
łechtania własnego ego. Obiecał sobie, że przestanie prawić sobie 
komplementy dotyczące wszystkich jego wspaniałych cech. To nie 
było fair wobec innych mieszkańców Ziemi. Nic przecież za to nie 
mogli, że pod każdym względem byli od niego gorsi. 

- Ja nie jestem jej nic winien – Parys spojrzał na niego swoimi 
niebieskimi, błyszczącymi oczami. 
Wyczuwało się narastające w nim napięcie. To straszne, to 
znaczy, to wspaniałe, że pomimo tych negatywnych emocji, był 
niesamowicie przystojny. Parys miał tak wspaniałe, bujne włosy, że 
wiele kobiet zabiłoby dla nich. Jego głowa mieniła się różnymi 
odcieniami brązu. Najciemniejsze przypominały głęboką noc, a 
najjaśniejsze - najsłodszy miód. Na dodatek twarz Parysa była idealna, 

samo spojrzenie na nią uszczęśliwiało przypadkowo napotkane 
kobiety. 

Kaia pewnie trzymała te włosy w swej mocno zaciśniętej pięści i 
pewnie okrywała jego twarz pocałunkami. 

- Spałeś z nią, na prawdę trzeba ci to przypominać? - Strider 
wycedził przez zęby. 
- Nie, nie trzeba. Ale w takim razie, to raczej ona jest mi coś 
winna. A teraz ty także jesteś mi winien za to, jak mnie podsumowałeś 
i za to, że przerwałeś moje śledztwo oczekując ode mnie pomocy. 
Jego słowa były przesiąknięte złością, ale nie z powodu Stridera 
lecz z powodu tego śledztwa. 

Sienna - kobieta, której Parys pożądał najbardziej na całym 
świecie, była uwięziona w niebiosach jako niewolnica króla - boga. 
Co gorsza, była też opętana przez demona gniewu. Parys miał 
nadzieję, że ją znajdzie, ocali i ukarze każdego kto ją skrzywdził. 

Strider zacisnął usta i nic nie powiedział. Parys znalazł tę 
jedyną, (tak ten głupek to określał, mimo że brzmiał wtedy jak cipa), 
a i tak przespał się z Kaią. Stridera skromnym zdaniem, facet, który 
poznał tę jedyną, nie powinien się pieprzyć na prawo i lewo. 

Tak, tak, ale Parys miał związane ręce - za sprawą swego 
demona musiał sypiać codziennie z inną osobą, inaczej słabł... 
umierał. Jednak jakaś drobna część Stridera pragnęła, żeby Parys 
wybrał tę drugą drogę i opadał z sił, niż dotykał harpię. 

Stridera dręczyły pewne przemyślenia - Kaia nie była dla niego 
„tą jedyną”, zwłaszcza, że według niego takie uczucie nie istniało. 

Ona za bardzo pragnęła rywalizacji, była za silna i za nadto dążyła do 
jego niedoli. Ale Strider miał świadomość, że jak na ironię, był 
dokładnie taki sam. Z drugiej strony jednak, coś go w Kai pociągało i 
pomimo jego zdolności do pozytywnego myślenia, nie podobało mu 
się, że sypiała z innymi facetami. 

Problem tkwił w tym, że to on musiał być najlepszy we 
wszystkim co robił. Z powodu swego demona, musiał zawsze 
wygrywać – nawet w łóżku. Tymczasem jego przyjaciel Parys był 
chyba najbardziej doświadczonym mężczyzną jakiego znał, więc nie 
było szans, by Strider mógł go pobić w tej kategorii. Inne powody, dla 
których odrzucał spojrzenia Kai, mówiące „choć i zdejmij ze mnie 
ubranie”, mógłby ewentualnie zignorować, ale nie ten. Nigdy się na to 
nie skusi. Przecież gdy mężczyzna raz spróbuje zakazanego owocu, 
będzie chciał więcej, a on nie może sobie na to pozwolić, i tak już 
miał problemy natury psychicznej. Z tego powodu postanowił, że 
będzie unikał Kai. Wiedział wszakże, że w przeciwnym razie zawsze 
kiedy ją dotknie, pocałuje czy zerwie z niej majtki zębami, 
doświadczy strasznego bólu w czystej formie. 

Owszem, Strider był cholernie dobry w łóżku. Nie, żeby uważał 
tak, by się dowartościować - przecież obiecał sobie, że nie będzie 
wychwalać swych atutów, teraz jednak zrobił wyjątek, bo w tej 
dziedzinie był rzeczywiście utalentowany. W łóżku był po prostu 
niesamowity. Pomimo to jednak, nigdy nie stawał do konkurencji, w 
której istniało ryzyko przegranej. Nic nie było warte psychicznej i 
fizycznej męki, które towarzyszyły porażce, a Parys 

najprawdopodobniej był w łóżku niestety, więcej niż „niesamowity”. 
To, że przegra było właściwie pewne, biorąc pod uwagę jęki 
dobiegające z licznych pokoi hotelowych, które Parys wynajmował na 
przestrzeni wieków. Natomiast, według Stidera, przyjemność z 
wygranej była boska, nic się nie mogło z nią równać, nawet seks. Tak, 
jak Parys był uzależniony od ambrozji - ulubionego środka 
odurzającego nieśmiertelnych, tak Strider był uzależniony od 
rywalizacji. Poderżnąłby gardło swojemu dobremu koledze, bądź 
koleżance, zanim ten zdążyłby pobić go w jakiejkolwiek konkurencji, 
np. konkursie ortograficznym. 

Najlepsze słowo, by wyrazić zwycięstwo? Z-A-B-I-C-I 

- Dobra, mów – głos Parysa przywrócił go do rzeczywistości. – 
Co takiego Kaia zrobiła dla ciebie, że zdecydowałeś się nawet mnie 
zobowiązać i przyciągnąć tutaj? 
- Już ci powiedziałem, to nie twój interes. 
- Tak, ale sądzę, że jak będę naciskał, to się przełamiesz. 
- Mylisz się. Uwaga, uwaga! Wiadomość z ostatniej chwili. 
Jestem bardziej uparty niż większość twoich znajomych. Poza tym, 
nie muszę ci się niczym odwdzięczać. Zgodziłem się przecież udać z 
tobą do Tytanii by odszukać Siennę. 
Tytania - durna nazwa, ale Kronos - król tytanów, który ma 
skłonności do samouwielbienia, nazwał tak Olimp, by wkurzyć 
uwięzionych Greków, którzy kiedyś tam panowali. Pewnie miał jądra 
z tytanu skoro nazwał tak to miejsce, albo ta nazwa miała mu coś 
zrekompensować. 

Oczywiście Strider nie musiał sobie niczym rekompensować 
kompleksów, gdyż miał wspaniałego penisa, którego nazywał „Bestią 
Striderka” - razem tworzyli idealne połączenie. Przestań. Cholera, ile 
razy na dzień będzie się musiał powstrzymywać przed wychwalaniem 
swoich atutów? 

- Koleś, totalnie się u mnie zadłużyłeś. Obiecałeś także porwać 
ze mną tego idiotę, Wiliama – dodał Parys. 
- Owszem, obiecałem także porwać z tobą tego idiotę, Wiliama. 
To go wnerwiało. Wiliam był nieśmiertelnym uzależnionym od 
seksu i chciał przelecieć Kaię. Na nieszczęście, Willy miał również 
zdolność widzenia umarłych, więc był jedyną osobą, która mogła 
dostrzec Siennę, na wypadek, gdyby ta była martwa. Pomocne było 
również, że facet miał zdolność teleportacji. Nie wiadomo z jakiego 
powodu, zdolności, które kiedyś bogowie mu odebrali, powoli 
powracały. 

Stider i jego bliscy nauczyli się już, że ktoś, kto „umarł” 
niekoniecznie odszedł na zawsze. Dotyczyło to zarówno ludzi jak i 
oczywiście nieśmiertelnych. Dusze można było przechwycić, 
zmanipulować, wykorzystać. Sienna była w grupie tych 
wykorzystywanych, a Parys desperacko próbował ją uratować. 

Teraz jednak, ten zwariowany wojownik przestępował z jednej 
nogi na drugą, a kilka metrów dalej - za ladą, kobieta jęknęła, jakby 
zniecierpliwienie Parysa było dla niej największą torturą. 

- Zdecydowałeś się pomóc mi szukać Sienny bez względu na to, 
jak długo to będzie trwało i jak bardzo bolało, niestety. 

Z punktu widzenia Stridera, im więcej czasu im to zajmie, tym 
lepiej, bo tym bardziej zdoła oddalić się od Kai. Musiał sobie 
udowodnić, że potrafi odejść i po prostu wymazać ją z pamięci. Już to 
zrobił w przeszłości, ale teraz znał ją lepiej i trudniej mu było o niej 
zapomnieć. 

- Byłeś w niebiosach od kilku tygodni i nie zrobiłeś żadnych 
postępów w poszukiwaniach – powiedział Strider – Wiem, że mnie 
potrzebujesz. 
- Owszem, natomiast ty nie potrzebowałeś mnie tutaj, przecież 
to jest bardzo proste zadanie. 
Jednak Strider był przeciwnego zdania. Potrzebował zobaczyć 
Kaię i Parysa razem, by przypomnieć i utrwalić sobie, dlaczego on i 
Kaia nie mogą być ze sobą i dlaczego musi przestać o niej myśleć. 
Ważne było, by zrozumiał to zanim jego demon zdecyduje, że muszą 
ją zdobyć. 

Poza tym Strider czuł, że musi wyjechać z Budapesztu - miasta, 
które było jego domem, ale w którym nie czuł się najlepiej, odkąd 
Amun zamieszkał tam ze swoją nową dziewczyną Haidee. Strider 
próbował się do niej zbliżyć, ale ona nie była nim zainteresowana. Nie 
ma się co dziwić - ubliżał jej na każdym kroku i zagroził, że zetnie jej 
głowę, ale miał powód, by tak się zachowywać. Haidee była kiedyś 
łowcą i zabiła jego najlepszego przyjaciela Badena - strażnika 
Nieufności, poza tym, z dziką nienawiścią próbowała zaatakować jego 
dom. 

Niestety, pożądał jej, pomimo, że za każdym razem, gdy na nią 
patrzył, przypominał sobie o swojej porażce, o swojej stracie, o bólu. 
Co dziwne - nigdy jednak nie miał problemu, by się jej oprzeć. 
Potrafił trzymać swoje usta, ręce oraz swój ulubiony element ciała na 
uwięzi, bez najmniejszych trudności. 

Jeżeli chodzi o Kaię... przy niej zapomniałby o dobrych 
manierach, gdyby zostali gdzieś razem zupełnie sami. Na samą myśl o 
tym, jego zwilżone usta pragnęły jej posmakować, niespokojne ręce 
pragnęły jej dotknąć, a jego penis stanął wpędzając go w zakłopotanie. 

O tak, musiał uciekać naprawdę daleko od całej tej sytuacji. 
Najdalej jak to możliwe. 

- Stider, chłopie, odpłynąłeś czy co? 
Zamrugał próbując się skupić. Parys. Posterunek policji. Ludzie 
z pistoletami. Mruganie było głupie. Za brak koncentracji obwiniał 
Kaię i to było kolejnym powodem, by jej unikać. 

- Nie chcę o tym rozmawiać – skomentował Strider. 
Parys otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale szybo je zamknął, 
gdyż z daleka słychać już było dźwięk wysokich obcasów 
uderzających o posadzkę pobliskiego korytarza, a chwilę potem zza 
narożnika wyszła Kaia. Jej rude, jedwabiste włosy były w strasznym 
nieładzie, ale szaro-złote oczy świeciły jak zawsze, a warte grzechu 
ciało kołysało się jakby w rytmie uwodzicielskiej muzyki. Strider miał 
nadzieję, że tylko on ją słyszy. 

Nie, przecież tego nie chciał, tym bardziej nie chciał być 
jedynym, który ją słyszał. Jednak, gdyby okazało się, że ktoś jeszcze 

słyszy tę powabną muzykę, przebiłby mu błony bębenkowe w uszach. 
Kaia była przecież jego przyjaciółką - razem mordowali wrogów, 
razem przelewali krew. Do diabła, przecież razem żartowali i śmiali 
się do łez. Tak, można więc było stwierdzić, że są przyjaciółmi, a 
Strider nie lubił, gdy ktoś niepokoił jego przyjaciół. To był przecież 
jedyny powód, dla którego by skrzywdził, zresztą zrobiłby to samo dla 
Parysa. Jednak lepiej, żeby i ten koleś nie słyszał tej przeklętej 
muzyki. 

- Mam nadzieję, że już więcej nie wpadniesz w tarapaty, 
rozumiemy się? – powiedział oficer, który eskortował Kaię, a ton jego 
głosu jednoznacznie sugerował, że ma do niej słabość. 
Strider chciał go zabić za to, że tak rażąco ją nękał, a właściwie 
za to, że w ogóle się do niej odzywał. 

- Oczywiście wszyscy cię tu uwielbiamy, ale nie chcemy cię 
więcej widzieć w areszcie. 
Wyluzuj, nie spotykasz się z nią i nie masz zamiaru z nią 
chodzić, ani całować na przykład od stóp do głów. To nic, że ten glina 
z nią flirtuje. 

- Przecież nie dam się złapać po raz czwarty – odpowiedziała 
Kaia posyłając mężczyźnie przesłodki uśmiech. 
Ten uśmiech spowodował, że Strider poczuł ucisk w klatce 
piersiowej. Nikt nie powinien mieć takich wydatnych, czerwonych ust 
oraz takich białych i prostych zębów. Sprawę pogarszał jeszcze strój 
Kai. Miała na sobie różowe botki z wężowej skórki sięgające kolan, 
bardzo króciutką dżinsową spódniczkę i białą bluzkę na naramkach z 

głębokim dekoltem, przez którą prześwitywał biustonosz z białej 

koronki. 

Cud nad cudy - dzisiaj miała na sobie stanik. 

Kiedy Kaia zobaczyła Stridera, zatrzymała się, a uśmiech 
zniknął z jej twarzy. Nie wiedział czego miałby się spodziewać gdy 
już się spotkają, ale nie przypuszczał, że będzie taka małomówna. 
Kaia spojrzała na Parysa i znowu się rozpromieniła. Strider ponownie 
poczuł ukłucie w klatce. 

- Cześć przystojniaku, co ty tu robisz? 
- Tak na prawdę, sam nie wiem – Parys rzucił okiem na Stridera. 
– Nie, żebym nie chciał się z tobą widzieć, oczywiście. 
- Jasne. Dzięki za pomoc, doceniam to. 
- Zawsze do usług, lecz miejmy nadzieję, że nie będzie takiej 
potrzeby w najbliższej przyszłości. 
Kaia zachichotała delikatnie, a jej śmiech miał tak ciepły i 
erotyczny wydźwięk, że Strider poczuł mrowienie na skórze. 

- Nie mogę nic obiecać – odparła zalotnie. 
Striderowi nie spodobała się ich krótka wymiana zdań. Miał 
wrażenie, że wszystko będzie go dzisiaj wkurzać - jak choćby jej 
uśmiech, jej chichot, który przerwała w momencie, gdy na niego 
spojrzała. 

- Ty – rzuciła, jakby właśnie dostrzegła jakąś obleśną kulturę 
światłolubnych bakterii na podeszwie swego buta. 
Brak życzliwości nie jest wyzwaniem - poinformował Strider 
swojego demona, gdyż ten wyraźnie się ożywił. Nie było na to 

odpowiedzi. Prawda była taka, że Porażka był onieśmielony 
obecnością Kai i nie chciał więcej zwracać jej uwagi. 

Demon porażki przemawiał do Stridera jedynie wtedy, kiedy 
trzeba było zaangażować ducha rywalizacji. Duch rywalizacji, to 
ładne określenie sytuacji, którą można sobie wyobrazić jako 
przyklejenie tyłka Stridera do deski do krojenia mięsa. Strider 
zdecydowanie wolał, gdy ten gnojek ukrywał się w zakamarkach jego 
umysłu. Ignorował wtedy jego ciemną, cichą obecność. 

- Myślałam, że wyślesz kogoś, by mnie stąd wyciągnął, a nie że 
sam się tu pojawisz – powiedziała Kaia odchylając się na obcasie. 
- Po tym, jak mi zostawiłaś taką wiadomość? – Strider parsknął 
śmiechem – Ciężko w to uwierzyć. 
- Czy ty skomlesz? Bo ja wyczuwam ton skomlącego nastolatka. 
To przestaje być zabawne. – Nie, nie skomlę. 
Przecież słuchał tej wiadomości tysiąc razy i zna każde słowo, 
każdy oddech na pamięć. Biiip. „Strider, cześć, tu Kaia. Wiesz, ta 
dziewczyna, która uratowała ci życie kilka tygodni temu. Ta, którą 
potem totalnie olałeś. Czas się zrewanżować. Rusz swoją leniwą dupę 
z łóżka i wyciągnij mnie z kicia, zanim zdecyduję się przetestować 
moje nowe buty na twojej twarzy”. Biiip. 

Po odsłuchaniu wiadomości, wyraźna niechęć Kai podobała mu 
się i miał nadzieję, że harpia utrzyma nad nią kontrolę, pomimo że on 
będzie musiał ruszyć niebo i ziemię, by jej się odwdzięczyć. Niebo – 
dzwoniąc do Parysa i przekonując go, by porzucił wszystko i poprosił 
Lysandra, by pomógł mu wrócić do domu. Ziemię – dzwoniąc do 

Luciena i przekonując wojownika, by także wszystko rzucił i użył 
swej zdolności teleportacji, by pomóc im przedostać się z Budapesztu 
na Alaskę w mgnieniu oka. Żadne z tych dwóch nie było łatwym 
zadaniem. Wręcz wolałby chyba, by ktoś odciął mu język tępym, 
zardzewiałym nożem do masła. Obaj faceci zadawali pytania. 
Mnóstwo, mnóstwo pytań, na które Strider nie chciał odpowiadać. 

No i tak, teraz jeszcze Strider wisiał przysługę strażnikowi 
Śmierci. Nazbierało się, wszystko przez złudnie delikatnie 
wyglądającą piękność o wspaniałych kształtach, która stanęła mu na 
drodze, chcąc zdecydowanie wbić jego głowę na pal. 

- Szkoda, że nie podałaś żadnych wskazówek. Byłoby miło, 
ponieważ Torin musiał przeszukać wszystkie... 
Strider powstrzymał się zanim publicznie przyznał, że Torin strażnik 
Zarazy, potrafił się włamać do każdej istniejącej bazy danych. 
Takie umiejętności lepiej było utrzymywać w tajemnicy. 

- Po prostu musiał cię szukać – dodał prędko. – To zabrało nam 
trochę czasu. 
- No i? 
- No i? To wszystko co możesz powiedzieć o swoim okropnym 
zachowaniu? 
Dzięki bogom, że Kaia zachowywała się tak, jak sobie Strider 
wymarzył i wciąż okazywała niechęć wobec niego. Tak, dzięki 
bogom. 

- Mogłaś chociażby zadzwonić do Bianki, która przecież jest 
tutaj w Anchorage, a ty zawracasz mi głowę takim gównem. 

- No i? 
Cholera jasna! Czyżby okazanie odrobiny wdzięczności miało ją 
zabić? Przecież mógł zostać w domu i kazać jej tu gnić. A tu proszę, 
ona zatrzepotała rzęsami, a on natychmiast rzucił się, żeby ją ratować 

- jak jakaś baba. Wnerwiająca jest ta kobieta. 
Źle ją potraktował, to prawda, a w przeciwieństwie do Haidee, 
Kaia na to nie zasługiwała. Przecież nie miałeś o tym myśleć. Wróciły 
wspomnienia, trudno. Grupa łowców uczepiła się jego ogona, ale on 
był wtedy tak zajęty roztrząsaniem utraty Haidee, która związała się z 
Amunem, że zupełnie się tym nie przejął, jakby tego nie zauważył. 
Wtedy wkroczyła Kaia i ocaliła go zapobiegając podstępnej zasadzce. 
Na bogów, kiedy walczyła, była nieziemsko seksowna. 

Stider nie widział co prawda osobiście głównej walki jaką Kaia 
stoczyła z łowcami, ale obserwował kilka poprzednich i tę ostatnią, 
oraz ćwiczył z nią najważniejsze, najczęściej stosowane strategie i 
uniki. Wyobrażał sobie bardzo dokładnie taniec śmierci, który 
odegrała tamtego wieczoru. 

Potem nadeszła ostatnia bitwa, w której wyzwała go na 
pojedynek. Według zasad ustalonych przez Kaię, wygrywał ten, kto 
zabił więcej łowców. Nieziemsko go to wnerwiło, bo po pierwsze: ona 
była lepsza w zabijaniu łowców, a po drugie: jemu inne rzeczy 
chodziły po głowie - jak na przykład… wyjechać na wakacje po raz 
pierwszy od wielu wieków. Kiedy jednak wyzwanie zostało rzucone, a 
jego demon je zaakceptował, Strider musiał zostawić wszystko i 
sprostać temu wyzwaniu, w przeciwnym razie znów doznałby 

strasznych cierpień. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu, Kaia pozwoliła 
mu wygrać. Przecież harpia była zdolna rozgromić całą armię w ciągu 
kilku sekund, nie pocąc się i nie łamiąc nawet jednego paznokcia. 
Kaia jednak zamiast wykończyć przeciwników, przywlokła tych, 
którzy jeszcze mieli siły oddychać i oddała ich Striderowi. Potem 
odleciała. 

Więcej już o niej nie słyszał, aż do chwili kiedy zostawiła mu 
wiadomość na sekretarce. 

Tak, powinien był ją przeprosić. 

- Nie, żebym ci wytykała, że jesteś kiepski, albo coś – 
powiedziała pocierając paznokciami o koszulkę. - Ale kiedyś 
musiałam wykupować Biankę z aresztu dwanaście razy w ciągu 
jednego dnia. Ani razu się nie poskarżyłam. 
To nie jest zabawne - powtórzył sobie w myślach. 

- Czy już ci kiedyś mówiłem jak bardzo nienawidzę kiedy ludzie 
coś wyolbrzymiają? 
- Ależ to prawda! – tupnęła. – W ogóle nie narzekałam! 
To na prawdę nie jest śmieszne, nie będę się śmiał. 

- Nie o to mi chodziło. 
- A tak a propos – wyczuwało się w jej głosie oburzenie. - Ja 
nigdy niczego nie wyolbrzymiam, przenigdy. 
Jego gardło zacisnęło się kiedy próbował powstrzymać śmiech – 
taki z rozdrażnienia, a nie z rozbawienia, oczywiście. 

- Wyolbrzymiasz nawet teraz. 
- A ty ciągle skamlesz, beksa! 

Bogowie, ona wyglądała cudownie, gdy była wkurzona. Jej oczy 
mieniły się bardziej złotem niż szarością, jakby ogniki tańczyły w jej 
tęczówkach, a jej policzki rumieniły się kolorem rzadkiego gatunku 
egzotycznej róży. Wspaniała, czerwona czupryna nieomalże unosiła 
się nad jej głową – po prostu biła od niej energia. 

- Łał – powiedział Parys rozglądając się dookoła. – Widzę, że 
dobrze się bawicie. 
- Mówiłem ci już kiedyś, jak bardzo nienawidzę sarkazmu? – 
zapytał go Strider. 
Kaia odetchnęła głęboko i zwróciła się do Sridera. 

- Spójrz na siebie, wkurzony mazgaju, ja się na tobie nie 
odgrywam, więc nie życzę sobie, żebyś mnie przesłuchiwał - uniosła 
wysoko głowę, dając do zrozumienia, że zadziera nosa i nie wybacza. 
- No wiec? – dodała. 
Do widzenia - koniec zabawy, nie będzie przeprosin. Porażka 
mruczał przygotowując się do walki, którą ona chciała ich nastraszyć. 
Strider otworzył usta, ale nie wypowiedział żadnego słowa. Odwrócił 
się na pięcie i ciężkim krokiem wyszedł z budynku. Chciał stąd 
odejść, zanim sprawy przybiorą zły obrót. Kaia i Parys szli obok 
siebie zmuszeni pójść zanim. Może nawet zrobią mu przysługę i 
chwycą się za ręce? 

Słyszał, że idą tuż za nim cały czas rozmawiając. 
Zdecydowanym ruchem wyciągnął okulary słoneczne z kieszeni 
kurtki i wsunął metalowe oprawki na nos. Pomimo chłodu słońce 

świeciło mocno, dając jaskrawe światło. Strider zszedł po schodach, 
przystanął i rozejrzał się dookoła. 

Nie trzymali się za ręce, ale w ich spojrzeniach wyczuwało się 
także takie, w stylu „widzieliśmy się już nago”. Gdy rozmawiali, 
zbliżali się do siebie, a ich głosy były niskie i zalotne. Pewnie właśnie 
wspominali tysiące orgazmów jakie razem przeżyli. 

On dokładnie tego chciał, tego potrzebował - takiego 
przypomnienia. Dzięki temu pamiętał, że Parys kiedyś zdarł ubranie z 
ciała Kai. Rzucił się z nią na łóżko, patrząc jak potrząsa swoimi 
miękkimi piersiami poruszając się w górę i w dół. Chwycił jej kolana i 
rozwarł na boki. Gapił się na najgorętszy, najwilgotniejszy kawałek 
nieba jaki kiedykolwiek ozdabiał Ziemię. Schylił głowę, polizał, 
posmakował, dotknął. W jego uszach odbijały się kobiece jęki 
poddania i przyjemności, a na plecach czuł ucisk jej delikatnych lecz 
mocnych nóg. Kiedy głód był już nie do zniesienia, Parys zanurzył się 
w owocnię tak wąską, tak subtelną, że zapamięta te doznania do końca 
życia. Kaia oplotła swe ciało wokół ciała wojownika. Wykrzykiwała 
jego imię. Drapała i biła i błagała o więcej. 

Twarz Parysa nagle zmieniła się w twarz Stridera i to Strider 
teraz uderzał w to małe, giętkie ciało, wchodząc i wychodząc bez 
końca. Był szybki i mocny, mruczał i jęczał i chciał więcej. Za dużo 
fantazjuję. 

Jego ręce zacisnęły się w pięści. Do cholery, przeklęty Parys i 
Kaia. Gdyby miał być szczery, to był tak mocno wnerwiony Parysem, 
jak podniecony Kaią, a podniecenie było tak bardzo widoczne, że 

musiał naciągnąć T-shirt na spodnie, by ukryć wciąż rosnący dowód. 
Parys powinien był oprzeć się Kai, przecież pragnął innej, a Kaia 
zasługuje na więcej niż tylko na bycie tą drugą. Dlaczego Kaia tego 
nie rozumiała? 

W tym momencie Strider miał ochotę zatrzymać się i rozdzielić 
tych dwoje. Zatrzymać się i przyłożyć Parysowi w twarz, a następnie 
wyssać powietrze z płuc Kai. Chciał poklepać się po ramieniu i 
przyznać, że odwalił kawał dobrej roboty, a potem zacząć myśleć o 
Kai jak o pięknej dziewczynie - przyjaciółce, ale zdecydowanie nie 
potencjalnej kochance. 

Tak, w tym momencie. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 3 

- Zmywaj się – wyszeptała stanowczo Kaia do Parysa, gdy 
schodzili ze schodów, które powadziły do jej wolności i... Stridera. – 
Jesteś jak uciążliwa wysypka, która wciąż powraca. 
Parys wybuchnął gromkim śmiechem, ale wyczuwało się w nim 
okruchy bólu. 

- Mówię poważnie. Strider jeszcze nigdy nie poświęcił mi tyle 
uwagi, a ty wszystko psujesz. Spadaj stąd. 
Parys przystanął i chwycił Kaię za ramię, zmuszając tym 
samym harpię, by się zatrzymała. Z jego twarzy zniknął uśmiech, a 
pojawiło się współczucie, potęgowane przez złote promienie, 
głaskające jego twarz z troską i czułością kochanka. Był pięknym 
mężczyzną, nawet żywioły nie mogły mu się oprzeć. 

- Posłuchaj, ślicznotko, dam ci radę, która może ocalić twoje 
życie. Bądź grzeczna i nie zaczepiaj niedźwiedzia. On jest dzisiaj 
rozdrażniony. 
Kaia zmrużyła oczy, a jej przenikający między czarnymi rzęsami 
wzrok, skupiał się wyłącznie na strażniku Rozpusty. 

- Myślałam, że jesteś bystrzejszy. Czasami niedźwiedź 
potrzebuje zaczepki, w przeciwnym razie nigdy nie wyjdzie z 
hibernacji. 

Kącik ust Parysa delikatnie zadrżał. – Doprawdy? Zastanów się 
dobrze. Jaki jest pierwszy odruch niedźwiedzia, który właśnie się 
obudził? 

- Oczywiście, niedźwiedź musi coś zjeść i szczerze mówiąc, nie 
mogę się już tego doczekać. 
- Tak, oczywiście, to będzie dobra zabawa - Parys pochylił się w 
stronę Kai, kąciki jego ust ciągle drżały. - Lecz wiesz co jeszcze? 
Niedźwiedzie uwielbiają pastwić się nad ofiarą, Kaiu. One są 
złośliwe. Kiedy człowiek stanie niedźwiedziowi na drodze, zwłaszcza 
takiemu, który właśnie wybudził się z długiego snu, zakończenie nie 
będzie szczęśliwe. Dajmy mu trochę czasu, by przyzwyczaił się do 
twoich podstępnych planów. 
- Po pierwsze nie jestem tak do końca człowiekiem – 
odpowiedziała unosząc brodę wysoko w górę . – Poza tym pozwól, że 
cię oświecę mój cukiereczku. Jestem silniejsza od ciebie, silniejsza od 
niego, a nawet silniejsza od was obu razem wziętych. Jestem w stanie 
odeprzeć każdy atak Stridera. 
- Do cholery – warknął Strider. – Musimy się zbierać Parys, 
więc możesz już przestać tak namiętnie całować naszego aresztanta. 
Powiedział naszego, a nie twojego, robimy postępy. Starając się 
nie uśmiechać, Kaia odwróciła się od Parysa i zaczęła powoli iść w 
kierunku Stridera. 

Odrobina poirytowania, która pojawiła się na jej twarzy, 
nieznacznie go uspokoiła. 

Kaia wzięła głęboki oddech. Parys był bardzo urodziwy, ale... 
Strider był wspaniały. Po raz pierwszy od wielu tygodni ujrzała go na 
tle białych ścian posterunku policji i wtedy kolana prawie ugięły się 
pod nią z wrażenia. Jego włosy, które widać było, że przeczesane są 
jedynie palcami, ułożone były w seksownym nieładzie, a kilka 
kosmków wystawało niczym kolce. Gdy jego mocno niebieskie oczy 
ogarniały spojrzeniem bardzo dokładnie całe jej ciało, zatrzymując się 
na dłużej we właściwych miejscach, Kaia czuła kłucie w żołądku. 

Teraz, przyglądając mu się dokładniej, mogła stwierdzić, że był 
bardzo wysoki, wyższy od niej, pomimo, że stała kilka stopni wyżej i 
miała na sobie buty na wysokim obcasie. Strider miał wspaniale 
wyrzeźbione mięśnie, których nie sposób było ukryć nawet pod 
skórzaną kurtką, czarną koszulką i dżinsami. O bogowie, i jego twarz 

- była taka niewinna i jednocześnie taka zła, wyglądała jak twarz 
upadłego anioła. 
Właśnie ze względu na te słodkie przeciwieństwa, które 
malowały się na jego obliczu, Kaia nie rozpoznała Stridera od razu. W 
pierwszej kolejności zauważyła tę niewinność, rozglądała się więc za 
osobą, która będzie miała cechy, jej zdaniem najbardziej atrakcyjne 
tajemniczy, 
niebezpieczny i żyjący chwilą. 

Dla tych cech, w pewnym momencie, zwróciła uwagę na Parysa. 
Opłakiwał stratę swojej ludzkiej kobiety – tajemniczy. Był 
uzależniony od ambrozji i potrafił zabić bez mrugnięcia okiem – 
niebezpieczny. Było pewne, że prześpi się z nią tylko raz i nie będzie 
się do niej później kleił – żyjący chwilą. Po wszystkim Kaia 

wymknęła się z jego łóżka. Harpie nigdy nie zostawały ze swymi 
kochankami na noc. Zawsze wychodziły ukradkiem, pomimo że 
sprawiało to, iż czuły się samotne i opuszczone. Kilka tygodni później 
Kaia postanowiła wrócić do Parysa, by ponownie poczuć tę 
przyjemność, której doznała gdy byli razem. Znów chciała się czuć 
spełniona i zadowolona, tymczasem on jej odmówił i wygonił ją ze 
swojego pokoju. Fizycznie nie był w stanie powtórzyć tego, do czego 
już raz między nimi doszło. Oczywiście teoretycznie mógł zadowolić 
tylko ją, zapominając o własnej przyjemności, jednak to byłoby 
żałosne i Kaia nie była w stanie tego zaakceptować. 

Tamtego wieczoru, by uwieść Parysa Kaia założyła podomkę. 
Tylko podomkę. Dlatego kiedy okazało się, że musi opuścić jego 
pokój jedynie ta cienka część garderoby okrywała jej nagie ciało. To 
właśnie wtedy, roztargniona, wpadła w holu na Stridera. To wtedy po 
raz pierwszy ujrzała diabła w jego oczach i doznała olśnienia popełniła 
błąd biegając za Parysem. Mężczyzna, który stał przed nią, 
był wszystkim czego kiedykolwiek pragnęła. 

Jego włosy były mokre i przylegały do skroni, a pojedyncze 
kosmyki wydawały się przez to ciemniejsze niż w rzeczywistości. 
Biały ręcznik przewiesił przez szyję, a ponieważ nie miał koszulki 
widać było jego mocny, wspaniale wyrzeźbiony, niczym uformowany 
z brązu, brzuch. Kaia patrzyła zafascynowana jak kropelki potu 
przemieszczały się zaznaczając złotą smugę i znikały w raju. Sama 
chciała zbadać to miejsce, swoim językiem. Jego bokserki były 
spuszczone mocno poniżej pasa, dzięki czemu na prawym biodrze 

widać było skrawek tatuażu ukazującego szafirowego motyla. Kai 
zaschło w gardle. Najwyraźniej piękny nieznajomy właśnie wracał z 
intensywnego treningu. Oddychał jeszcze dość szybko, głośno 
wdychając i wydychając powietrze, a jego usta obiecywały nieopisaną 
przyjemność. 

- Ładny strój – powiedział, lustrując Kaię przenikliwym 
wzrokiem swych niebieskich oczu. 
Gdy wnikliwie badał ją od czubka rozwichrzonych włosów do 
fioletowego lakieru na paznokciach stóp, jej sutki, które przybrały 
kształt perełek oraz drżące uda zdecydowanie przykuły jego uwagę. 

- To wszystko, co udało mi się znaleźć – odpowiedziała 
niepewnie, paląc się ze wstydu i podejrzewając, że to spotkanie może 
okazać się największą wpadką w jej życiu. Jak ja to teraz naprawię? 
- Widać, że to szczęśliwy szlafroczek. Wyglądałby jeszcze 
lepiej, gdyby pasek był rozwiązany. 
Okej, może nie będzie trzeba nic naprawiać. Po raz pierwszy w 
ich krótkiej znajomości Kaia wyczuła w jego głosie pożądanie. Ją 
również dotknęło to pragnienie. Mocniej niż kiedykolwiek. 

- Doprawdy? – odpowiedziała. 
- Zdecydowanie. Szukasz kogoś szczególnego? 
- To zależy - ogarniała ją fala gorącego pobudzenia, więc 
postanowiła zrobić krok w jego kierunku. - Co ktoś ma na myśli? – 
dodała. 
Nagle tuż za nią zaskrzypiały zawiasy i chwilę później Parys 
otworzył drzwi. 

- Kaia – powiedział i rzucił w jej stronę parę puszystych, 
różowych pantofelków – Zapomniałaś czegoś. Oddaję, bo to nie mój 
rozmiar. 
Buciki upadły tuż przed jej stopami. Kaia poczuła, że skręca ją 
w żołądku. 

- O! Dzięki. – wyksztusiła. 
- Nie ma za co. Cześć, Strider! – zawołał Parys. 
- Hej – odpowiedział cierpko – interesująca noc? 
- Nie twój interes. 
Parys zniknął w swoim pokoju, Kaia odwróciła się w stronę 
Stridera, ale nowy znajomy zdawał się już dużo bardziej 
powściągliwy, jakby zamknięty w sobie. 

- Interesująca noc? – tym razem Strider skierował to pytanie do 
Kai. 
- Nie bardzo, do niczego nie doszło, tym razem – zmusiła się, by 
wyznać prawdę. 
Gdyby tej nocy miało między nimi dojść do zbliżenia, a on po 
pewnym czasie dowiedziałby się o Parysie, na pewno by ją 
znienawidził. Ujawni więc całą tajemnicę, oprócz... 

- Do zobaczenia później Kaia - Strider ominął ją i zniknął. 
Nie wypytywał jej co zrobiła, co tak naprawdę się stało, nie 
wykazał żadnego zainteresowania, więc z pewnością i tak nic by nie 
wyszło z tego nagłego zauroczenia, nawet gdyby Parys im nie 
przerwał. 

- ... mi wreszcie choć trochę uwagi? – warknął Strider. – Nie, 
żebym tego potrzebował, ale mój demon zaczyna się już wnerwiać. 
Jego demon się denerwuje? Przecież ona chciała uwieść tego 
demona, prawda? Czy raczej skreśliła ich obu, tak jak mówiła Biance? 
Zamrugała, koncentrując się i przyglądając jemu po raz kolejny. 
Furia wyostrzyła jego rysy tak bardzo, że przypominały śmiercionośne 
ostrza, a Kai kolana ugięły się z wrażenia. Był tak cholernie 
wspaniały, dziki, nieobliczalny. Parys złapał ją zanim upadła na 
chodnik i przytrzymał w swych objęciach. O bogowie! Zasłabła? 
Tutaj? Teraz? Jej policzki zaczęły płonąć ze wstydu. Strider zbliżył się 
gwałtownie w jej stronę i zastygł w miejscu. 

- Parys, stary, pozwól jej już stanąć samodzielnie – warknął, a 
Parys natychmiast usłuchał. 
Głęboki niebieski wzrok zatrzymał się na Kai. 

- Kiedy ostatni raz jadłaś? 
Dzięki bogom, on sądził, że ta słabość wynikała z 
niedożywienia, a nie z powalającego zauroczenia. Kaia wzruszyła 
ramionami, szczęśliwa, że znowu stoi o własnych siłach. 

- Nie mam pojęcia. 
Obiecała sobie, że nie będzie podkradać misek ze zlewkami, 
które dostawali więźniowie bloku B i C, a ponieważ siedziała w pudle 
przez dwa dni... to tak, była wygłodzona. 

No dobra, mogła coś przekąsić, bo jak zwykle Bianka przybyła 
jej na ratunek - chciała ją wyciągnąć i nakarmić. Kaia symbolicznie 
spoliczkowała siostrę i przegoniła ją bezwzględnie ostrzegając, żeby 

więcej nie wracała. Obiecała też, że w przeciwnym razie rozpowie 
wszystkim o jej przezwisku Niebiańskie Wzgórza Ho i już zawsze 
wszyscy będą tak na nią wołać. 

- Kurde, Kaia, nie możesz się utrzymać na nogach, nie potrafisz 
się skupić – Strider spojrzał na Parysa i dodał – Zadzwoń po Luciena, 
niech cię stąd odbierze, spotkamy się w Budapeszcie. Muszę ją 
nakarmić, a potem możemy... 
Parys potrząsnął głową przecząco i zwrócił się do Stridera. 

- Zadzwonię do Luciena, żeby mnie odebrał, ale nie będę czekał 
na ciebie w Budapeszcie. Kiedy skończysz już załatwiać swoje 
sprawy, poproś Luciena albo Lysandra, by pomogli ci przedostać się 
do nieba. Któryś z nich na pewno będzie wiedział gdzie jestem. 
Strider tylko sztywno przytaknął. 

Parys potargał po przyjacielsku czubek głowy Kai, a potem 
oddalił się i zniknął za rogiem zostawiając ją sam na sam z 
upragnionym wojownikiem. Dokładnie tak, jak sobie potajemnie 
wymarzyła i o co błagała od czasu kiedy wyrzuciła Biankę ze swojej 
celi i ponownie zamknęła się w środku. 

Spoglądali na siebie w bezruchu przez dłuższą chwilę nie 
wypowiedziawszy ani słowa. Wyczuwało się między nimi narastające 
napięcie. Wojownicza natura Stridera nigdy nie była tak widoczna jak 
teraz. Wyprostowany, ręce spuszczone wzdłuż ciała, dłonie tylko kilka 
centymetrów od kolby pistoletu, nogi sztywno rozstawione w lekkim 
rozkroku - widać było, że w każdej chwili gotów jest włączyć się do 
walki. Przeciwko niej, czy każdemu kto mógłby ją skrzywdzić? 

W pewnym momencie Kaia nie mogła już dłużej znieść tej 
ciszy. 

- Masz w planach udać się do nieba? 
Przytaknął, a jego skóra w promieniach słońca wyglądała jak 
wypolerowane złoto. Dzikie nastawienie zniknęło, zdawał się bardziej 
zrelaksowany. Kaia zauważyła, że zdecydowanie woli go takiego. 

- Po co? – kontynuowała. 
Tak na prawdę chciała się dowiedzieć jak długo Strider będzie 
tam przebywać? Czy spotka się w niebie z jakąś kobietą? Z anielicą? 
Jego przyjaciel Aeron zakochał się w dobrej duszy ze skrzydłami, 
dlaczego więc Strider by nie mógł? Zabiję tę zdzirę. 

- Na pewno chcesz wiedzieć? – zapytał – Zamieszani w to są 
Parys i pewna kobieta. Kobieta, której on pragnie. 
Kamień spadł jej z serca. 

- Słodkie ploteczki! Opowiadaj dalej – odpowiedziała, zacierając 
ręce. 
- Ja nigdy nie powtarzam plotek, Kaia – skomentował, 
pocierając językiem o swoje zęby. 
- Och! – Jęknęła, a jej ramiona opadły z rozczarowania. 
- Nie dałaś mi dokończyć. Nigdy nie powtarzam plotek, więc 
słuchaj uważnie. 
Strider walczył z zadowoleniem, które pojawiło się na jego 
twarzy, a Kaia ucieszyła się na tę wiadomość. 

- Ta kobieta, którą Parys kocha, albo nienawidzi, nieważne, jak 
już powiedziałem, pragnie jej, a ona jest w niebie przetrzymywana 
jako zakładnik. 
Świetnie. W takim razie Strider szykuje się do wojny, będzie 
bronił swojego kumpla. 

- Mogłabym, na przykład pomóc Tobie czy jemu. Mam 
znajomości tam na górze i dlatego... 
- Nie! – wykrzyknął Strider, a potem dodał spokojnym głosem – 
Nie, dziękuję, ale... ty zupełnie nie przejmujesz się tym, że facet, w 
którym się podkochujesz pożąda teraz kogoś innego? 
- Czekaj, czekaj, kto powiedział, że ja chcę Parysa? 
- A nie chcesz? 
- Nie. 
Jego mina się nie zmieniła, ale odchrząknął. 
- Pewnie rozumiesz, że tak czy tak, to niczego nie zmienia. Poza 
tym, ja już rozmawiałem z Lysandrem, czy mógłby udzielić odrobinę 
anielskiej pomocy i stwierdził, że nic nie może zrobić. 
- Oczywiście Lysander nie pomoże Parysowi, ale z pewnością 
pomógłby Biance, a Bianka pomogła by mi. 
- Niestety, dziękuję, ale nie. 
Uparty dupek. Był tak zdesperowany, żeby pozbyć się jej jak 
najszybciej, że nawet nie brał pod uwagę, że ona mogłaby się przydać. 
Odtrącił ją po raz kolejny - to doprawdy niezwykłe. Przykra 
konkluzja. 

Strider kiwnął ręką na Kaię, by podążyła za nim. Przecież mięli 
znaleźć dla niej coś do jedzenia. Wszystko czego pragnę, to kilka 
kęsów ciebie. 

- Nie martw się o mnie, potrafię o siebie zadbać. 
- Wiem, ale zostanę, aż się nie najesz. Muszę się upewnić, że nie 
zaaresztują cię znowu. 
Kaia czuła, że się w niej zagotowało. Chciała pokazać 
Striderowi, do czego jest zdolna i na co zasługuje. 

- W porządku – odpowiedziała. – Acha, ale teraz to będzie cios 
dla demona, bowiem... nie sądzę, że za mną nadążysz. 
Drażniła się z nim bardziej z przyzwyczajenia niż z jakiegoś 
konkretnego powodu. Strider głośno odetchnął. Kaia wiedziała, że to 
oznaczało wyższy poziom jego zdenerwowania. 

- Prowadź – warknął zanim zdążyła go przeprosić. 
Dobrze, pewnie powinnam być dla niego trochę milsza. Moja 
wina. 

- No to dalej. 
Kaia zdecydowała, że jeszcze nie czas na polowanie. 
Postanowiła najpierw zabrać go do drewnianej chaty, w której 
mieszkała razem z Bianką i która znajdowała się z dala od cywilizacji. 
Na szczęście jej siostry nie było w domu. 

- Czuj się jak u siebie. Ja muszę się wykąpać i przebrać. 
- Kaia – powiedział Strider, podążając za nią korytarzem. – Mnie 
się dość spieszy, a przez to wyzwanie, które rzuciłaś muszę trzymać 
się... 

Kaia zatrzasnęła drzwi sypialni przed jego nosem i uśmiechnęła 
się, gdy usłyszała, jak lekko zawarczał ze złości. Uśmiech jednak 
szybko zniknął z jej twarzy - przypomniała sobie, że w kuchni jest 
pełno skradzionego jedzenia. Jeśli Strider je zauważy, to nie będzie 
chciał z nią zapolować. 

Muszę zaryzykować. Śmierdzę – pomyślała i pospiesznie udała 
się pod prysznic. Przyjemnie było zmyć z siebie cały brud i makijaż, 
które kleiły się do jej skóry jak tort z kremem. Biegała po pokoju, 
szukając różowej brokatowej koszulki z napisem „Nieznajomi mają 
najlepsze cukierki” i dżinsowych szortów. Szybko przejrzała się w 
lustrze. Ubranie wyglądało dobrze, ale nie jej włosy - czerwone mokre 
kosmyki kleiły się do głowy i ramion tworząc efekt tonącego klauna. 
Wróciła więc do łazienki po suszarkę. Kaia zastanawiała się, czy 
nałożyć kolejną warstwę makijażu, lecz ostatecznie porzuciła ten 
pomysł. Co prawda chciała wzbudzić pożądanie Stridera, ale... jeszcze 
nie była pewna, czy da mu kolejną szansę. W końcu wyszła z sypialni. 
Umycie się i przebranie zajęło jej rekordowo mało czasu - mniej niż 
20 (no, może 40) minut. Kaia szła korytarzem, a za nią unosiła się 
pachnąca para. 

W salonie, ozdobionym dużą, stojącą lampą w kształcie tancerki 
hula oraz zamkiem zbudowanym z puszek po piwie, nie było Stridera. 
Kaia zastanawiała się co mógł pomyśleć o tym wnętrzu i o 
przedmiotach, które do niej należały. Starała się spojrzeć na pokój 
jego oczami. Znajdował się w nim również stół, wyrzeźbiony w 
kształcie zgarbionego zapaśnika sumo, który unosił szklaną szybę 

oraz fotel, którego podłokietniki pomalowane były na wzór ludzkich 
nóg sięgających podłogi. Większość zgromadzonych tu mebli 
stanowiła prawdziwe „dzieła sztuki”, które wraz z Bianką nakradły na 
przestrzeni wieków. Zapach historii przylgnął prawie do każdego 
elementu tego wnętrza. No dobrze, może nie koniecznie do białego 
dywanu, do które przyszyte były dwie żółte poduszki, co miało 
imitować jajka sadzone na patelni oraz do wielkiego siedzenia w 
kształcie hamburgera, na którym widać było warstwę sałaty, 
pomidorów i musztardy. Również kanapa i „siedzenie miłości” zostały 
wybrane bardziej ze względu na komfort niż znaczenie historyczne i 
miały zaledwie dziesięć lat. Kilka lat temu Kaia wbiła się do kogoś na 
imprezę i stwierdziła, że siedzenia wydają się być bardzo wygodne, a 
poza tym kolorem przypominają oczy Bianki. Postanowiła, że weźmie 
je do swojego domu. Nikt jej nie próbował powstrzymać. Może 
dlatego, że wynosiła meble trzymając je ponad swoją głową bez 
niczyjej pomocy. 

Kolorowe wazony poustawiane były na blatach stołów, a obok 
nich stały plastikowe figurki z dużymi główkami lub – okazjonalnie – 
wypchana wiewiórka w wymyślnym stroju. Broń i dzieła sztuki 
wisiały na ścianach tuż obok dyplomów i laurek otrzymanych od 
domowników za dobrze wykonane zadania. Tę ulubioną otrzymała od 
Bianki za najwspanialszy prezent urodzinowy - język faceta, który 
nazwał jej bliźniaczkę „złośliwą, odrażającą jędzą”. Były też zdjęcia 
rodzinne: Bianki zdobywającej tytuły piękności, ich młodszej siostry 
Gwen próbującej ukryć się przed obiektywem, ich starszej siostry 

przyrodniej Taliji, która stała nad swoimi ofiarami, oraz Kai ostro 
imprezującej w klubach. 

Wchodząc do kuchni, Kaia poślizgnęła się, a serce biło jej tak 
mocno, że miała wrażenie, iż wręcz obija się o żebra. Wspaniały, 
seksowny Strider siedział przy stole bilardowym, który ona zabrała z 
jego fortecy, gdy była tam po raz pierwszy i zdecydowała się wstawić 
go w kącie śniadaniowym. Żywność wszelakiego rodzaju była 
porozrzucana we wszystkich kierunkach. Można było znaleźć 
zarówno paczki z czipsami jak i wyszukane sery czy czekoladowe 
batoniki. 

Strider nawet na nią nie spojrzał, ale zdrętwiał, gdy weszła do 
kuchni. 

- Uświadomiłem sobie, że skoro te rzeczy są tutaj, to możesz je 
zjeść, więc nie będę się z tobą udawał na żadne polowanie. 
Przechytrzyłem cię. 
- Dzięki – powiedziała oschle. 
To takie rozczarowujące. Właśnie wtedy, kiedy chciała, żeby jej 
mężczyzna zapomniał, że posiada mózg, on sobie o nim przypomniał. 
Oparła się o drzwi i skrzyżowała ręce na piersiach. Jej żołądek 
skręcał się z głodu grożąc burczeniem, ale ona się nie ruszała, czekała. 
Zdecydowała, że ruszy się dopiero, gdy Strider zmierzy ją dokładnie 
wzrokiem od stóp do głów. 

- Kaia jedz. 
- Za moment. Delektuję się widokiem, ty też powinieneś 
spróbować. 

Strider był spięty. 

- Na lodówce jest notatka od twojej siostry, w której informuje 
cię, że jest w niebie z Lysandrem i że spotka się z tobą za cztery dni 
na turnieju. 
- No. 
- Na jakim turnieju? Nieważne – zebrał się do wyjścia, zanim 
zdążyła odpowiedzieć. – Nie mów mi, nie chcę wiedzieć. Jakich 
perfum używasz? Nie podoba mi się ten zapach. 
Dupek. 

- Nie użyłam żadnych perfum. 
Wiedziała, że tak na prawdę zapach bardzo mu się podobał. Miał 
słabość do cynamonu. Kaia zauważyła to, gdy go śledziła, to znaczy, 
gdy z nim przebywała. Właśnie z tego powodu kupiła mydło, 
szampon i odżywkę o zapachu tej przyprawy. 

- Przestań już... delektować się widokiem i zjedz coś. 
Strider zasłonił jedyne okno i zapalił lampę, która znajdowała się 
pod sufitem. Naturalne światło najlepiej podkreślało piękną skórę Kai, 
ale nie ma się co oszukiwać, w każdym świetle wyglądała 
fantastycznie. 

- Kaia. Chodź. Zjedz. Teraz. 
O bogowie. Kaia uwielbiała ten władczy ton jego głosu, choć nie 
powinna. Chciała go nienawidzić – barbarzyńcy nie powinni podobać 
się współczesnym kobietom. 

- Nakarm mnie – powiedziała drżącym głosem. Proszę. 

Strider spojrzał na Kaię. Chwilę później odsunął krzesło i zaczął 
przybliżać się w stronę uwodzicielskiej harpii. Otworzył usta i 
przesunął po nich językiem, jego źrenice się rozszerzyły. Gdy 
wyciągał rękę, by chwycić się stołu, jego nozdrza zdawały się walczyć 

o każdy oddech. 
- Ty... ty... kurde – plątał mu się język. 
Kaia czuła każde uderzenie serca. Wiedziała, co ujrzał Strider – 
odłamki tęczy tańczące hipnotycznie na każdym centymetrze jej ciała, 
rumieniec zdrowia i witalności... obietnicę uwiedzenia. 

- Podoba ci się? – zapytała. 
Jak w transie Strider obszedł stół i szedł w jej kierunku. 
Zmniejszył dystans... zatrzymał się tuż przed nią i zaklął. Obrócił się 
do niej plecami i przeczesał włosy palcami. 

- Muszę lecieć – jego głos był ochrypły, jakby przetoczył się 
przez rzekę potłuczonego szkła. 
- Co takiego? Nie, dopiero co tu przyszliśmy. 
Strider był już tak blisko, już prawie jej dotknął. Na samą myśl o 
tym Kai stwardniały sutki i poczuła, że robi się wilgotna między 
nogami. 

- Powiedziałem ci, że obiecałem pomóc Parysowi. Nie mogę tu 
dłużej zostać, on na mnie czeka. 
Czy kiedykolwiek uda jej się sprawić, że Strider jej się nie 
oprze? Tak, pragnęła go, chciała dać mu kolejną szansę. I kolejną. On 
najwidoczniej potrzebował wielu szans. 

- Strider, ja... 

- Nie, nie, już ci powiedziałem, że niedawno przeszedłem 
ciężkie rozstanie z kobietą, a poza tym nie wiążę się z byłymi 
partnerkami moich przyjaciół. 
Czyżby? 

- Och, na prawdę? Chyba nie masz na myśli nieudanego związku 
z Haidee? Kobietą, która cię nie chciała, która... spotyka się z twoim 
przyjacielem? 
Zapadło milczenie - okropna cisza. 

Strider nie miał zamiaru się tłumaczyć. Nie chciał wyjaśniać 
swoich nielogicznych wyborów i ich powodów, lecz prawdą było, że 
wybaczył Haidee zabicie Badena, dlaczego więc nie miałby wybaczyć 
Kai spania z Parysem? 

- Nie jesteś niewiniątkiem, Strider. Przeleciałeś więcej dup, niż 
jesteś w stanie zliczyć. Gdy widziałam cię ostatnim razem, zlizywałeś 
brzoskwiniowy balsam ze striptizerki. 
Według Kai brzoskwinie były najobrzydliwszymi owocami i 
świat byłby lepszy, gdyby ich nie było. Napisała nawet list do 
kongresmena, domagając się spalenia wszystkich sadów 
brzoskwiniowych. 

 - Nigdy nie powiedziałem, że jestem niewiniątkiem. 
Powiedziałem, że... 
-Wiem, że nie zamierzasz spotykać się z byłymi swoich 
przyjaciół. Jesteś również kłamcą, ale nie wiem, może gdybyś 
przespał się z którąś z moich przyjaciółek, bylibyśmy kwita. 

O bogowie, po pierwsze, to musiało brzmieć wyjątkowo 
desperacko. Okropieństwo! Kaia zdawał sobie sprawę, że może się 
wygłupić, gdy znowu będzie się starała do niego zbliżyć, a i tak to 
zrobiła. Jak psy Pawłowa - śliniła się za każdym razem, gdy widziała 
Stridera, ciskając w kąt swoją dumę dla każdego ochłapu, który on 
rzucił w jej kierunku. Po drugie, myślenie o Striderze uprawiającym 
seks z kimś innym powodowało, że jej wewnętrzna Harpia aż się 
gotowała. Ze zdenerwowania wydłużały jej się pazury, a skrzydła i 
serce trzepotały w rytmie staccato, przez co jej bluzka unosiła się i 
opadała, unosiła i opadała. 

Gdyby nie to, że była bardzo ostrożna, harpia przejęłaby 
kontrolę nad jej czynami. W takim przypadku mogłoby się zdarzyć, że 
Kaię zupełnie zaćmi i będzie pożądać rozlewu krwi. Poczeka do nocy 
i zrani każdego, kto stanie jej na drodze. 

Tylko Strider mógłby ją uspokoić, ale on tego nie wiedział. 
Nawet, gdyby wiedział, to najwyraźniej nie chciał podjąć się tego 
zadania. Robił wszystko co w jego mocy, by ją od siebie odepchnąć. 

- Nie będę spać z żadną z twoich koleżanek – powiedział 
stanowczo. 
Ulżyło jej. 

 - Dobrze, to bardzo dobrze, z resztą wszystkie moje koleżanki 
to brzydule. 
Tak na prawdę wszystkie koleżanki Kai były piękne, ale gdyby 
Strider zainteresował się tą propozycją, musiałaby im wszystkim 
podciąć gardła i szukać nowych przyjaciółek - odpychająco brzydkich. 

- Kaia, niezależnie od tego co powiesz, nie zmienię zdania. 
Lubię cię, na prawdę. Jesteś piękna, mądra i niesamowicie zabawna. 
Jesteś także silna i odważna, ale między nami nigdy do niczego nie 
dojdzie. Przykro mi. Na prawdę. Nie chcę brzmieć jak dupek, chcę cię 
tylko uświadomić. Po prostu nie możemy być razem, nie pasujemy do 
siebie. Przykro mi – powtórzył. 
Nie pasują do siebie? Czyli tak na prawdę miał na myśli, że ona 
nie pasuje do niego. Po tym jak spędziła wiele godzin, śledząc go, 
przegrała dla niego walkę, by ochronić go od bólu, jak narzucała mu 
się, starając zwrócić na siebie jego uwagę, okazuje się, że nie jest 
wystarczająco dobra dla niego. I jest mu... przykro. 

Nagle poczuła, że ma ochotę rozszarpać jego twarz pazurami, 
wypić jego krew. Nie zapominaj o nadchodzącym turnieju. Gdyby go 
skrzywdziła, sama też czułaby się zraniona, a musiała przecież być w 
najlepszej formie. 

Głęboko odetchnęła, po czym wstrzymała oddech. Miała 
wrażenie, że jej płuca pali gorące powietrze i że zanim spokojnie je 
wypuści i uwolni każdą molekułę raniącą jej wnętrze, pojawią się 
bąble. W głębi duszy próbowała przekonać samą siebie, że Strider 
zasługiwał na coś, na kogoś lepszego, ale to nie znaczy, że ona 
powinna być traktowana w ten sposób. Prawda? 

Strider próbował zakończyć dyskusję, jednak brzmiał mało 
przekonująco. 

- Mam nadzieję, że rozumiesz – powiedział. 

Kaia zastanawiała się, czy nie zdawał sobie sprawy ze 
spustoszenia jakie zasiał w jej życiu, czy po prostu go to nie 
obchodziło. Należałoby go nauczyć swoistej etykiety, która 
pomogłaby mu odpowiednio postępować ze swoją harpią – będzie 
musiała o to zadbać. 

Zanim Strider zdąży zwiać, powinna zmniejszyć dystans, który 
ich dzielił i prześledzić swoimi palcami całe jego ciało, nie 
zapominając o napieraniu na niego swymi krągłościami. To by go 
podnieciło. Wtedy może byłaby dla niego więcej niż tylko piękną, 
mądrą i niesamowicie zabawną dziewczyną, która pieprzyła się ze 
strażnikiem Rozpusty. Potem, kiedy by już błagał o uwolnienie, 
powinna zostawić go i odejść. Zdawała sobie sprawę, że nie zraniłoby 
to Stridera, ale wiedziałby na przyszłość jak czuje się upokorzona 
osoba. 

Kaia jednak nie mogła zdobyć się nawet na jeden krok w jego 
kierunku. Obawiała się, że spotka ją jeszcze większe odrzucenie i 
kolejna porażka. Strider mógł ją odepchnąć zanim zdoła doprowadzić 
swój plan do końca, a przecież, w nadchodzących tygodniach i tak 
czeka ją mnóstwo niepowodzeń i nieprzyjemnych sytuacji. Pokarało 
ją, nie powinna była dawać mu tylu szans. 

- Rozumiem – wyszeptała. – Baw się dobrze na swojej 
wyprawie, zgoda? Ja też planuję świetnie spędzić czas podczas 
mojego wyjazdu. 
Kłamała, choć faktycznie planowała dumnie uczestniczyć w 
turnieju i skopać tyle tyłków ile się da, a wręcz tyle tyłków, że jej klan 

będzie musiał pomyśleć o zmianie nadanego jej przezwiska. Już nie 
będzie Kaią Rozczarowaniem. Może będzie Kaią Ciężkostąpającą lub 
Kaią ZabijęCięNaŚmierć. 

- Więc... wybierasz się dokądś? – zapytał Strider, wyraźnie 
odczuwając ulgę. 
Nie reaguj. - Jasne. 
Strider wciąż nie potrafił odwrócić twarzy w stronę Kai. 

- Kiedy? Dokąd? 
Nie waż się reagować. – Za cztery dni, wyjeżdżam do... ach, nie 
ważne - Kaia obeszła go i usiadła na stole. – Przecież nie chcesz 
wiedzieć, już zapomniałeś? 

Robiła wszystko, by wyglądać nonszalancko, na zadowoloną z 
siebie, gdy w głębi duszy rozpamiętywała, że ten drań rozszarpał jej 
serce na kawałki i zdeptał jego resztki. Otworzyła paczkę frytek. 

- Masz rację. Tylko uważaj na siebie. I do zobaczenia... yhm, po 
prostu uważaj na siebie, dobra? 
Powstrzymał się przed wypowiedzeniem „do zobaczenia 
wkrótce”. W końcu w swoich planach nie chciał się z nią już spotkać. 
Nigdy. 

- Będę uważać – odpowiedziała, starając się po raz drugi w życiu 
powstrzymać łzy. 
Pewnie na to zasługiwała. Była karana za to Niefortunne 
Zdarzenie, za Parysa, za zalotników, których sama odrzuciła na 
przestrzeni wieków. 

 - I ty też na siebie uważaj – dodała. 

Pomimo, że w tym momencie gardziła Striderem, pragnęła by 
wrócił cały i zdrowy. 

- Spokojna głowa. 
Strider wyszedł z kuchni, z jej domu, z jej życia, nieprzyjaźnie 
zatrzaskując za sobą drzwi. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 4 

Następny dzień Stider spędził, włócząc się po budapeszteńskiej 
twierdzy i odwiedzając znajomych. Szukał zajęcia, które odciągnęłoby 
jego myśli od Kai. Wciąż przypominał sobie smutny ton głosu harpii, 
gdy przemawiała do niego, zanim opuścił jej dom. Strider pragnął 
przyciągnąć ją blisko siebie i utulić w ramionach, pocieszyć. Nie myśl 

o tym. 
Legion, stuprocentowe, rozpuszczone diablę, zamieniła się w 
stuprocentową kobietę o ciele gwiazdy porno. Niestety, to sprawiło, że 
stała się torturowaną więźniarką Lucyfera, a to z kolei zamieniło ją w 
łagodną, przywiązaną do łóżka, udręczoną panienkę. 

Obróciła się na bok, w stronę ściany, by nie patrzeć na niego, 
kiedy wchodził do sypialni. Fizycznie wyzdrowiała z tej piekielnej 
udręki. Psychicznie, mogła nigdy nie ozdrowieć. Przez kilka tygodni 
przekazywano ją od jednego demonicznego wysokiego lorda do 
drugiego, gwałcono, bito i nie wiadomo jakie jeszcze krzywdy jej 
wyrządzono - nikt nie znał szczegółów, gdyż nie chciała o tym 
opowiadać. 

- Hej tam, księżniczko – Strider spoczął na łóżku i poklepał ją po 
ramieniu. 
Legion wzdrygnęła się pod wpływem tego dotyku. Strider 
westchnął i zdjął rękę. Nie lubił jej odwiedzać. Och, lubił ją jako 

osobę, zasadniczo, ale obawiał się, że wytwarzany przez nią w 
wyniku ciężkich doświadczeń, dystans emocjonalny, jego Porażka 
może odebrać jako wyzwanie. Niestety, ona nie była gotowa dać z 
siebie więcej. Legion potrzebowała pomocy. Jej najdroższy przyjaciel 
Aeron wraz ze swą partnerką Oliwią podejmowali niejedną próbę 
pomocy, jak na razie bez powodzenia - na nikogo nie reagowała 
pozytywnie. Nie odżywiała się prawidłowo i pomału, ale 
konsekwentnie marniała, doprowadzając się do wyniszczenia. 

Chociaż nigdy nie spotkał faceta, Strider zdawał sobie sprawę z 
tego, że anielski strażnik czuwa nad Legion, ale wiedział też jedno – 
niewidzialny drań kiepsko wykonywał swoją robotę. Tak, Legion była 
wcześniej samolubnym wrzodem na tyłku, ale nie zasłużyła na to, co 
ją spotkało. W rzeczywistości jednak Strider wolał ją taką, jaką była 
wcześniej. 

- Wiesz, że to co przytrafiło się tobie, spotkało też kilku naszych 
chłopaków? Kane’a nawet kilka razy. Odkąd jest opętany przez 
Katastrofę, jak magnes przyciąga tego typu rzeczy. I wierz mi - nie 
mówię tego, by plotkować, albo wyjawiać czyjeś tajemnice. Gdy 
mieszkał w Nowym Jorku prowadził grupy pomocy dla innych. Może 
ty powinnaś… nie wiem… porozmawiać z nim, albo co? 
Cisza. 

Jej blond włosy były splątane i potargane, jej skóra chorowita, 
przesadnie zszarzała, pod grubym białym materiałem koszuli 
dostrzegł, jak kruche były jej ramiona. 

- Pewnego razu ja i Parys… czekaj, to już jest plotkowanie. 
Mniejsza z tym… będziesz musiała poprosić Parysa, jeśli chcesz 
poznać pikantne szczegóły. 
Cisza. Milczeli - ona i jego demon. 

Z całą pewnością Legion stanowiła wyzwanie, a jednak Porażka 
pozwalał sobie na obojętność. Gdy Strider okrywał ją szczelniej 
kołdrą lśniąca łza spłynęła po jej policzku. W porządku. 

- Chciałem tylko sprawdzić co u ciebie słychać, ale widzę, że 
czujesz się przy mnie skrępowana, więc sobie pójdę – powiedział 
delikatnie. 
Widział, że nie mogła się przy nim zrelaksować, a nie chciał 

pogarszać sprawy. 
Wciąż cisza. 
Wstając, cicho westchnął. 

- Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała, dobrze? Czegokolwiek. 
Chętnie pomogę. 

Znowu, żadnej reakcji z jej strony czy demona. 

Zmierzając do pokoju Amuna, Strider zastanawiał się, co się 
dzieje z jego roztargnionym? nie zainteresowanym? utajonym? 
kompanem - Porażką. 

Pomimo tego, że on i Amun i, do cholery, nawet on i Haidee 
pozostawali w dobrych stosunkach, to jednak Strider przez ponad 
tydzień unikał kontaktu z nimi. Sam widok Haidee powodował, że 
iskry bólu zapalały się w jego klatce piersiowej. Ból pojawiał się nie 
dlatego, że wciąż jej pragnął, lecz dlatego, że ją stracił, że nie mógł z 

nią być i że jego demon wciąż pamiętał przez co przeszli z powodu jej 
odrzucenia. 

Gdy Haidee otworzyła drzwi, z przyzwyczajenia zaczął jej się 
przyglądać. Była średniego wzrostu, miała jasne włosy z różowymi 
pasemkami, brew przekłutą kolczykiem, a jedno z jej ramion zdobiły 
tatuaże. Ubrana w T-shirt Hello Kitty i podarte dżinsy, byłaby nie lada 
atrakcją w każdym barze. Kiedy go zobaczyła, zmarszczyła brwi i 
usunęła się z przejścia, pozwalając mu wejść do środka. Pomimo jej 
wyraźnej dezaprobaty jakiś energetyczny impuls przeszył ciało 
Stridera. Na piekło, co to, do cholery, było?

 Gdyby celowano do niego z czterdziestki i kazano zgadywać 
pod groźbą śmierci, Strider powiedziałby, że miłość w najczystszej 
postaci sączyła się z każdego skrawka jej ciała. Prawie bolało patrzeć 
na nią, tak była promienna. Cholera. 

- Jesteś w ciąży? 
- Nie - tajemniczy uśmiech pojawiła się na jej ustach. 
Dobra, dobra. 
Najwidoczniej już podłapała cechę Amuna – wszystkie rzeczy są 
tajemnicą. 

- Co słychać? – zapytała. 
Strider potarł ręką ponad sercem oczekując kolejnych migotań 
bólu. Blask jakim emanowała odbił się głęboko w jego oczach. Lecz 
nie - ból nie nadszedł. Nawet jego serce nie zabiło mocniej. Okej, w 
porządku, nie ma sprawy- mógł to znieść. 

Szybkim spojrzeniem omiótł pokój. Widać było, że Haidee 
przejęła kontrolę nad wystrojem i wnętrze nie było już gładkie, zimne 
i bezosobowe niczym lody waniliowe. Teraz nabrało nowatorskiego 
wyglądu z japońskim akcentem. Z sufitu zwisały latarenki, a ściany w 
kolorach: brązowym i pomarańczowym, zaskakiwały swym 
wymyślnym wzorem. Drzewka bonsai wydawały się wyrastać z 
każdego kąta, a biały dywan z długim puszystym włosem rozciągał się 
pod trzema szklanymi stolikami. Biały dywan. Czyżby nie wiedziała 
ile brudu mogą wnieść buty wojownika? Narzuta na łóżku też była 
biała, a leżące na niej pomarańczowe poduszki ozdobione były 
koralikami. Gdyby spróbowała tego gówna w jego pokoju, to byłaby 
niezła kaszana. Człowiek potrzebuje czuć się wygodnie w swoim 
otoczeniu, albo nie może się zrelaksować. To wnętrze nie było 
wygodne. 

Tylko raz Strider "żył" z kobietą, i tylko dlatego, że rzuciła mu 
wyzwanie, by się do niej wprowadził. „Wiem, że mogę cię 
uszczęśliwić jeśli będziesz wracał do domu, do mnie, co noc. A czy w 
takim razie ty możesz sprawić bym czuła się szczęśliwa? To się 
okaże” - mawiała. Po kilku tygodniach wspólnego z nią mieszkania, 
chętnie pogodził się z porażką. Nie mógł jej uszczęśliwić ponieważ 
nie chciał jej uszczęśliwić. 

Powrócił myślami do domu Kai i jej „iskry” dekoratorskiej. 
Teraz w oczach miał kobietę, która potrafiła czynić miejsce 
wygodnym i fajnym. Poważnie, Kaia byłaby zdolna pomalować 
toaletę tak, by przypominała otwarte usta. To było dla niego. 

- Strider? – Haidee odchrząknęła. 
Odwrócił się przodem do niej. 
- Co? 
Wyraz jej twarzy był pełen wyczekiwania, jakby wysyłała 
miękkie, delikatne impulsy. Strider musiał przypomnieć sobie, że to 
on przyszedł do niej, a nie odwrotnie. 

- Tak, uh. Gdzie Amun? – zapytał. 
- Kronos wezwał go do niebios. 
- Dlaczego? 
- Jeszcze nie wiem - kolejny tajemniczy uśmiech. 
- Jak długo go nie ma? 
- Trzy godziny, dziewięć minut i czterdzieści osiem sekund. Nie, 
żebym spoglądała co chwilę na zegarek, albo co. Mogę ci w czymś 
pomóc? 
- Nie. 
Po prostu chciał zobaczyć się z kumplem - tak mu się wydawało. 
Po tym wszystkim co mu zrobił, starając się trzymać go z dala od 
Haidee, zżerało go poczucie winy. 

- Spróbuję, uh, złapać go później. 
Zmarszczka na jej czole wyrażała zmieszanie. I niepokój? Tak. 
To był niepokój. 

- Jesteś pewien? 
Nie powinien być zaskoczony, ale… zabiła Badena, strażnika 
Nieufności i próbowała także zabić Stridera. Fakt, zdecydowanie 
miała powody, by do tego dążyć - dawno, dawno temu, obaj 

przyczynili się do śmierci jej rodziny, niszcząc jej życie. Cholera, z 
powodu demona, została pokonana znów i znów i ponownie. 

Za każdym razem gdy wracała, pamiętała tylko swoją nienawiść 
świadoma śmierci tych, których kiedyś kochała. Szukała jedynie 
zemsty. To miało sens. Od tej pory była nawiedzona - nosiła w sobie 
cząstkę demona Nienawiści. A może to był kolejny powód, dla 
którego Strider jej pragnął. Może pociągało go to, iż kawałek 
Nienawiści sprawił, że nie była lubiana przez innych, a nawet przez 
samą siebie. Strider bardzo szybko się z tym pogodził, pokonał tę 
nienawiść, dlatego właśnie podejrzewał, że chęć bycia z nią była 
trochę spieszną decyzją zarówno dla niego, jak i dla jego demona . To, 
że teraz uwielbiała Amuna, że teraz wspierała lordów i ich czyny, dla 
Stridera było cudem, któremu nie mógł się przestać dziwić. 

- Tak. Jestem pewien - pochylił się i pocałował ją w policzek. 
Nigdy przedtem nie zainicjował kontaktu, podczas którego nie 
użyłby noży. 

- Do zobaczenia, Haidee. 
Otworzyła usta z zaskoczenia i poczuła, że zaschło jej w gardle. 
- Tak. Do zobaczenia - powiedziała z trudem. 
Jeszcze nigdy nie odnosił się do niej tak miło – widocznie robił 
się miękki na stare lata. 
Obok znajdowały się drzwi do sypialni Sabina. Strider stanął w 
progu, jedząc garść cukierków Red Hots - zapas swoich ulubionych 
słodyczy miał ukryty w każdym zakątku twierdzy. Przyglądał się, jak 
jego przyjaciel wrzucał najróżniejszego rodzaju gówna do walizki. 

Jego żona, Gwen, krzątała się wokół niego, bez entuzjazmu 
podejmując próby poskładania góry ubrań, które Sabin zwinął w 
kłębki, uporządkowania broni, którą on chaotycznie pakował oraz 
wyjęcia rogu byka z walizki po raz trzeci. W przeszłości harpie 
nazwały ją Gwendolyn Płochliwa. Strider nie wiedział, jak nazywały 
ją teraz, ale ten przydomek na pewno już do niej nie pasował. Mała 
petarda nie była już teraz taka płochliwa i nawet skopała tyłek Kai, 
zamykając ją w lochu i uniemożliwiając jej obdarcie Sabina ze skóry, 
którą to skórę Kaia chciała później nosić jako płaszcz zwycięstwa. 

Kaia. 

Jego głupie serce zabiło mocniej i sprawiło, że poczuł się jak 
zakochany małolat, co wcześniej nigdy się nie zdarzało. Zeus stworzył 
go w pełni uformowanym - dobrze zbudowanym, dojrzałym 
mężczyzną zawsze z bronią w gotowości, by chronić króla – boga i 
tych, których kochał. Nawet zanim Strider dostał swego demona, lubił 
wygrywać, pokonywać każdego, kto stanął na jego drodze. W końcu, 
jaka jest radość z porażki? Żadna. 

Jego demon zamruczał zgodnie. 

Strider, który wcześniej odbiegł myślami, postanowił skupić się 
teraz na tym, co działo się wokół niego, zanim to „małe gówno” 
zacznie nim dyrygować. Im dłużej przyglądał się Gwen, tym mocniej 
dostrzegał, jak bardzo przypominała swoją starszą siostrę. 

Kaia. Znowu to samo. 

Gwen miała gęstą masę blond włosów podszytych czerwienią, 
takim samym odcieniem czerwieni jak u Kai. Jeśli miał by być 

szczery, to jednak Kaia była ładniejsza. Jej włosy były bardziej 
falujące, bardziej jedwabiste i podczas, gdy oczy Gwen były 
zaskakującym połączeniem szarego i złota, właśnie tak jak Kai, Kai 
były jeszcze piękniejsze. U niej szarość przypominała bardziej płynne 
srebro, a złoto… no cóż, złoto połyskiwało jak płomienne iskierki. 

Kim ty jesteś? Mięczakiem? Przestań snuć poetyckie 
wyobrażenia! 

Tak czy siak, kiedy nad Kaią przejmowała kontrolę jej Harpia, 
oczy dziewczyny stawały się kompletnie czarne, a śmierć pływała w 
ich głębi. Lecz, jeśli miał być szczery – nawet to było seksowne. 
Gwen i Kaia miały takie same, niewielkie nosy, takie same 
cherubinowe policzki, takie same dość szerokie, okrągłe podbródki. 
Jakimś cudem Kaia była wcieleniem zmysłowości, a Gwen 
chodzącym niewiniątkiem – to nie miało sensu. Pomimo tego ich 
podobieństwo poruszyło go rozpalając jego zmysły. Strider musiał się 
pilnować, by jego ciało nie zareagowało na te myśli. W przeciwnym 
razie Sabin z pewnością dąsałby się, na niego widząc go pobudzonym 
w pobliżu swojej ukochanej. Oczywiście dąsanie się oznaczało jelita 
Stridera owinięte wokół jego szyi. 

No dalej – powiedział w myślach do Porażki. Porażka tylko 
zachichotał, czym zaskoczył Stridera. Był przygotowany – czekał na 
wyzwanie, które miało być rzucone, ale nigdy nie nadeszło. Słodcy 
Bogowie! Powinien był być bardziej uważny. Nigdy więcej 
ryzykownych sytuacji! Co on tu właściwie robił? Powinien być teraz 
w niebiosach z Parysem. Powinien być w Nebrasce z Williamem i 

torturować rodzinę, która wykorzystała Gilly – dziewczynę, z którą się 
zaprzyjaźnili. Powinien być daleko stąd i zabijać łowców. Powinien 
być w Rzymie i negocjować z Niewypowiedzianymi – potworami, 
które były przykute łańcuchami w środku starożytnej świątyni, 
zdesperowane, by odzyskać wolność. Dał im jeden z czterech boskich 
artefaktów potrzebnych do znalezienia i zniszczenia puszki Pandory 
relikt, 
którego szukali także łowcy. Niewypowiedziani mieli już 
magiczną różdżkę i pelerynę niewidzialności, a lordowie mieli klatkę 
zapomnienia i wszystkowidzące oko. Tak więc lordowie mieli 
przewagę nad łowcami 2:0. Hura!!! 

Niewypowiedziani nie byli tak naprawdę zainteresowani 
artefaktami, lecz tym co mogli za nie wynegocjować. Ktokolwiek 
zaoferowałby im głowę obecnego króla – boga (bez reszty ciała) 
zdobyłby w zamian magiczną różdżkę wtedy pozostałaby im już 
tylko peleryna. 

Kiedyś Strider posiadał pelerynę, ale wymienił ją za Haidee. 
Wtedy nie obawiał się tej wymiany - był przekonany, że 
Niewypowiedziani zatrzymają pelerynę, by po negocjować z nim 
później. Teraz też miał taką nadzieję. Z pewnością będzie go to 
kosztować fortunę, ale mimo wszystko było to lepsze niż pozwolić 
Haidee uciec i wyjawić jego sekrety swoim przyjaciołom łowcom. 

Zamierzał wrócić dużo wcześniej, ale zatracenie się Amuna w 
Haidee dało mu takiego kopniaka w tyłek, że przez ponad tydzień nie 
mógł się pozbierać. Jego demon wił się, a w nim ból kipiał jak w 
gorącym kotle. Może echo tego bólu było przyczyną, dla której nie 

chciał pozwolić sobie na myśli o byciu z Haidee. Może to dlatego 
wciąż opierał się Kai. Nie myśl już więcej o niej ty tłumoku. Zaraz ci 
piana wyjdzie na ustach. Opierał się Kai ponieważ ona zdecydowanie 
zdeptałaby jego dumę, jego dobre samopoczucie, a 
najprawdopodobniej nawet chęć do życia. Czy naprawdę trzeba mu to 
było znowu przypominać? Wrócił myślami do artefaktów. Strider 
przyrzekł sobie, że wkrótce odzyska pelerynę. Ponieważ ktokolwiek 
znajdzie puszkę Pandory jako pierwszy, wygra wojnę, a on pragnął 
zwyciężyć łowców bardziej niż pragnął Kai. Nie, żeby w ogóle o niej 
myślał. Powinien skupić się na ostatecznym zwycięstwie, na 
przyjemności jaką by odczuwał. O Bogowie! Mógł to sobie 
wyobrazić. To było lepsze niż seks, czy narkotyki. Nieważne. Zamiast 
tego zdał sobie sprawę, że z premedytacją umył dziś rano talerz i 
odwiedził wszystkich znajomych, żeby ponaprawiać różne rzeczy, tak, 
by mógł wyjechać i…cholera, niedobrze, bardzo niedobrze … 
sprawdzić, co z Kaią. Musiał się upewnić, że wszystko jest w 
porządku nawet jeżeli to oznaczało, że znów zaniedbuje swoje 
obowiązki. Chłopie, nie możesz do tego dopuścić. Za cholerę. 
Zwłaszcza, że teraz zdał sobie sprawę ze swych intencji i mógł to 
powstrzymać. 

- Po co, do cholery, tu stoisz? – wypalił Sabin. – Załatw swoje 
sprawy i wynocha. Przez ciebie Gwen zachowuje się jak obłąkany 
lunatyk. 

- To przez ciebie zachowuję się jak obłąkany lunatyk – oburzyła 
się Gwen, po raz kolejny wyjmując róg byka z walizki. – Nie 
potrzebujemy wszystkich tych śmieci. 
- Skąd wiesz? – zapytał Sabin. 
Przejechał palcami między włosami, a jego złote oczy zalśniły 
jaśniej niż zwykle. 

- Nigdy wcześniej nie uczestniczyłaś w Turnieju Harpii. I, do 
diabła, nie powinnaś w nim uczestniczyć nawet teraz – dodał. 
- Słyszałeś, co powiedziała Bianka? Każda córka Tabithy 
Skyhawk została wezwana. Ale nawet gdybyśmy nie zostały 
wezwane, nawet gdyby tylko garstka naszego klanu została wezwana i 
tak bym pojechała. To moja rodzina. 
- No cóż, teraz jesteś częścią mojej rodziny. 
- Tak naprawdę… to ty jesteś częścią mojej rodziny. Skoro ja 
jestem generałem, kapitanem i dowódcą, ty podążasz za mną. A ja 
jadę. 
- Kurwa! – Sabin opadł na łóżko i włożył głowę między swoje 
kolana. 
- Kiepsko, co? – zapytał Strider, starając się, by brzmiało to 
jakby od niechcenia. 
O co chodzi z tym turniejem? Nie umieram z ciekawości. Serio. 

Kaia starała się ukryć wczoraj strach, ale nie do końca jej się to 
udało. Kiedy wspomniał o jej wyjeździe, zbladła i zadrżała. Nie 
powinien był tego zauważyć – był odwrócony tyłem, tylko że ujrzał ją 
w odsłoniętym kawałku okna, w którym odbijała się jej twarz. Jej 

skóra błyszczała jak diament, przykuwając jego uwagę, a on był tak 
rozgorączkowany, by ją dotknąć, że jego ciało płonęło. Skóra harpii… 
nie było nic bardziej znakomitego. Nic! Śmieszne natomiast było to, 
że nigdy nie chciał pogłaskać, czy posmakować Gwen, Bianki, czy 
Taliyah, w taki sposób, jak chciał pogłaskać i posmakować Kai. Nie, 
żeby stale o niej myślał. Porażka po raz kolejny zachichotał, a Strider 
się przeraził. Kiedy to „małe gówno” nie odpowiedziało, nie 
zareagowało na wyzwanie, Strider poczuł ulgę. Do cholery, co jest z 
tym demonem? 

Gwen przygryzła dolną wargę. 

- Bianka mówiła mi, że turniej jest tak brutalny, że połowa 
uczestników ginie, lub błaga o śmierć. A pewnego razu, około tysiąc 
pięćset lat temu, dużo więcej niż połowa zginęła. Prawie wszyscy. 
Strider wyprężył się, a jego krew zamarzła. 

- Co? Dlaczego? – zapytał. 
- Nie powiedziała nic więcej, więc nie patrz na mnie tak, jakbyś 
chciał poderżnąć mi gardło, jeśli nie podam ci szczegółów. - Ach nie, 
poczekaj – kontynuowała Gwen, przypominając sobie jednak co 
nieco. - Powiedziała coś więcej. Podobno Skyhawk’om nie wolno 
było uczestniczyć w turnieju od wieków z powodu czegoś, co zrobiła 
Kaia. Ale oczywiście nikt mi nie powiedział, co to było. W naszym 
klanie nigdy się o tym nie mówi, a ja nie zadaję się z kobietami z 
innych klanów. One zawsze nas unikały. Jednak teraz, nagle, z 
powrotem witają nas z otwartymi ramionami. To dziwne i nie podoba 

mi się to, więc nie wysyłam moich sióstr na wrogie terytorium 
samych. 

Umysł Stridera uczepił się tego jednego detalu – Kaia była 
przyczyną pandemonium. Co ta piękna rozrabiara nawyprawiała? 

- Acha. I jeszcze coś. Bianka myśli, że to pułapka – Gwen 
podniosła głowę Sabina z jego kolan i usiadła mu na kolanach. 
Automatycznie wojownik owinął swe ręce wokół jej pasa i 
chwycił za biodro. 

- Ona sądzi, że Skyhawk’owie, a zwłaszcza Kaia staną się 
celem, by każdy mógł się na nich zemścić. 
Kaia - cel dla każdej harpii żywiącej urazę. W tym momencie 
krew zagotowała się w Striderze z innego powodu – z powodu furii 
wewnętrznego piekła. 

- Czy mężczyznom pozwala się tam pojechać? – spytał. 
- Małżonkom i niewolnikom tak. Wręcz są motywowani, by 
pojechać. Krew jest lekarstwem dla harpii i ci małżonkowie i 
niewolnicy pomagają zranionym zawodniczkom wrócić do zdrowia. 
- Czy Kaia ma… niewolnika? – wychrypiał pytanie. 
Z jednej strony chciał, żeby jakiegoś miała… dla jej 
bezpieczeństwa, z drugiej strony… już chciał zamordować wrednego 
skurwiela. Porażka zawarczał i nie było ani źdźbła żartu w tym 
odgłosie, a w Striderze odezwała się jego częsta obawa. To nie jest 
wyzwanie, chłopie. A może jego demon był zasmucony myślą, że ktoś 
inny mógłby za plecami Stridera zranić Kaię. W jakiś chory, 
pokręcony sposób to miało sens. Miał wysoko rozwinięte poczucie 

posiadania, zwłaszcza jeżeli chodziło o jego wrogów, ale też i o 
przyjaciół. Kaia była jednym i drugim. Dzięki Bogu Porażka nie 
odpowiedział. Strider nie potrzebował dodatkowych komplikacji w 
postaci zwalczania Kai i kogokolwiek, kto wyzwałby ją na pojedynek. 
On nie był za nią odpowiedzialny - nie była jego problemem. 

- Nie – odpowiedziała w końcu Gwen, a w jej głosie wyczuwało 
się smutek. – Kaia nie ma niewolnika. 
Ulga, wielka ulga. 

- W takim razie znajdziemy jej jakiegoś. 
Furia, wielka furia. 
- Nie – truskawkowy blond pasemka zafalowały wokół twarzy 
Gwen, gdy potrząsnęła głową. - Ona myśli, że to ty jesteś jej 
małżonkiem. 
Zgadza się. Dawno temu Kaia wspomniała mu o czymś takim. 
Może i w to wierzyła, ale sądził, że dziewczyna raczej dała się zwieść 
zwykłemu zafascynowaniu. Nie, żeby on był tylko zwykłą fascynacją, 
ona zawsze chciała dla siebie wszystkiego, co najlepsze, przecież nie 
mógł jej za to winić. Strider złapał się na tym, że znowu podrasowuje 
własne ego. Potarł ręką po karku, przetasowując tę myśl – ona chciała 
kogoś mocnego, zdolnego i przystojnego. Cholera, znowu 
podrasowuję ego. Ona potrzebowała kogoś dość przystojnego. Nie, to 
nie pasuje. Kiedy fakt jest faktem nie można go obejść - ona chciała 
kogoś wyjątkowo przystojnego. A on pasował do tego wizerunku. 
Ale Parys był wyjątkowszej przystojny. „Wyjątkowszej”? Cholera, 

czy w ogóle jest takie słowo? Pewnie było i najprawdopodobniej 
zostało utworzone z powodu Parysa. 

- Tak więc? – zapytał Strider bardziej stanowczo niż zamierzał. 
- Tak więc nie weźmie nikogo innego – odpowiedział Sabin. – 
Harpie są zaborcze, uparte i przywiązane do swojego terytorium, to 
znaczy, że one są dokładnie takie jak ty i nie pójdą na żaden 
kompromis. 
- Hej! – obruszyła się Gwen. 
- Przepraszam kochanie, ale to prawda – odpowiedział Sabin. -
Kaia weźmie albo ciebie, albo nikogo – poinformował Stridera. - Tak 
to już jest urządzone. 

- I to dlatego – Gwen wzięła głęboki oddech, po czym powoli 
wypuściła powietrze. - … ty wiesz, że ja cię kocham, prawda? 
Sabin zdecydowanie przytaknął. 
Kurde, kurde, kurde – on, albo nikt. Błogosławieństwo i 

przekleństwo. Strider nie miał na to czasu. Nie chciał tego. Nie mógł 
już więcej spędzać z nią czasu. Już powiedział jej do widzenia. Miał 
za sobą pożegnanie, które prawie obudziło jego demona. Z każdym 
krokiem, od kiedy opuścił dom Kai, Porażka grasował w jego 
świadomości chcąc działać, przytrzymać ją, wziąć ją - zwycięstwo 
byłoby takie słodkie - ale nie pozwalając sobie na to. Przecież 
przegrana byłaby cholernie bolesna. Strider nigdy nie ciszył się 
bardziej z tego, że demony uwolnione z puszki Pandory bały się 
harpii. I miały po temu dobry powód, były bowiem potomkami 
Lucyfera - mistrza wszystkich demonicznych zjawisk. Ponadto 

Porażka widział jak Kaia walczy. Nie ważne jakiej broni użyła – 
pistoletu, ostrza, pazurów, kłów - wypalała swoich oponentów w 
mgnieniu oka. Fajne zalety w dzisiejszych czasach i zdecydowanie 
działające jak afrodyzjaki, jeśli twoja egzystencja nie zależy od 
twoich zwycięstw, a jego zależała. 

Strider skończył swojego ostatniego cukierka i rzucił pusty 
kartonik do kosza na śmieci, który stał obok biurka Sabina. Kosz – 2 
punkty! Porażka był pełen uznania, małe iskierki satysfakcji 
przeniknęły przez żyły Stridera. 

- …mnie słuchasz? – dokończyła Gwen. 
- Jasne, jasne – skłamał, szukając jej wzrokiem. 
Już nie siedziała na kolanach Sabina. Teraz stanęła kilka 
centymetrów od Stridera w lekkim rozkroku i oparła ręce na biodrach. 
Dobrze znał tę pozę. 

- Ale przypomnij mi. Mówiłaś, że… 
Gwen przewróciła oczami. 
- Mówiłam ci, że masz już tylko dwa dni, by zająć się swoimi 
pilnym sprawami, ponieważ… pomimo, że cię uwielbiam, dopilnuję, 
byś brał udział w turnieju. Kaia cię potrzebuje i musisz być tam dla 
niej. Bo inaczej… 
Jego uwaga przeniosła się na Sabina, na którego twarzy 
malowało się pytanie „co zamierzasz z tym zrobić? ” Współczucie 
pokryło rysy jego twarzy, ale nie było w tym krztyny determinacji, 
czy gniewu. Tak więc? Jego nieustraszony lider nic by nie zrobił. 
Wspaniale. Spojrzał na Gwen. 

- Nawet nie myśl o tym, by rzucać mi wyzwanie – wycedził 
przez zaciśnięte zęby. – Nie zawaham się wziąć odwet. 
Oczywiście jedno małe draśnięcie na dziewczynie i Sabin by go 
zabił. Musiałby wpaść w szał i solidnie wkurzyć się na swojego 
przywódcę, ale dwa zwycięstwa za cenę jednego? Nieźle. 

- Mówisz, jakbym kiedykolwiek użyła twojego demona 
przeciwko tobie – odpowiedziała zaskakując go. – Boże, nie mogę 
uwierzyć, że naprawdę tak źle o mnie myślisz – zdawała się być 
prawdziwie dotknięta. - Planuję tylko pobić cię naprawdę boleśnie, 
związać cię i poprosić Luciena, by przeniósł cię w zaświaty. Bosssz! 
Wyluzuj – powiedziała, kiedy otworzył swe usta, by ją przeprosić. – 
Tylko planuję – dodała. 
Strider wydął usta. 

- Zdajesz sobie sprawę, że bolesne bicie i związywanie mnie , 
byłoby wykorzystywaniem mojego demona przeciwko mnie. 
Przegrana by mnie zniszczyła. 
- Och – zafrasowała się. – Nie wybiegałam myślami tak daleko 
w przód. 
Uniosła brodę, a ten gest przypomniał mu znowu o Kai. 

- I tak bym to zrobiła, nie komplikuj i zgódź się z nią pojechać. 
Proszę. 
- Błaganie mnie nie przekona. Łzy też nie, tak dla twojej 
wiadomości. 
W przeszłości, kiedy spotykał się z kobietami, nauczył się, że 
błaganie i łzy były metodami ich walki. Kobiety chciały czegoś, były 

skłonne zrobić wszystko, by to dostać. Godne podziwu. Po krótkim 
czasie jego serce stało się obojętne na takie gierki. Zdecydował, że 
długotrwałe związki po prostu nie są dla niego. Łatwo nauczył się 
sztuczek swoich partnerek, a one jego. Musiał wygrać, a one zawsze 
próbowały użyć tego jako ich atutu. Ile razy słyszał zdania typu 
„ założę się, że nie będziesz w stanie spędzić całego dnia ze mną i 
cieszyć się tym”? Nie zliczenie wiele. 

- A więc? - Gwen oczekiwała odpowiedzi. – Tak czy nie? 
Załatwiamy to polubownie czy nie? 
- Na jak długo? – wycedził. 
- Cztery tygodnie – odpowiedziała z wyraźną nadzieją w głosie. 
Mogła odpowiedzieć „wieczność” więc jego reakcja była 
empatyczna. Cztery tygodnie. Cztery, kurwa, tygodnie z Kaią. To 
oznaczało karmienie jej, chronienie jej, osłanianie jej własnym ciałem, 
gdy nadarzy się taka okazja. Jego fiut drgnął z zapałem. To nie jest 
coś, czego powinieneś oczekiwać, idioto. Miałby jej chronić własnym 
ciałem, jeżeli okoliczności będą tego wymagać. Nawet, gdy 
sparafrazował tę myśl, to jego fiut nadal miał z tym problem - szybkie 
wchodzenie i wychodzenie było teraz jego modus operandi i tylko to 
na niego działało. 

Nikt nie miał czasu, by uczyć się jego dziwactw, lub 
wykorzystywać je przeciwko niemu. Jednak Kaia już o tym wiedziała 
i nie wahała się rzucać mu wyzwań. Cząstka niego lubiła ten 
dreszczyk emocji. O taaak. Nie mogłeś wygrać jeśli nigdy nie 

wszedłeś do gry, a to ona była tą grą. Z drugiej strony, nie mogłeś 
także przegrać. 

- A co z wojną przeciwko łowcom? – zapytał Sabina. 
Jeśli istniał jeszcze ktoś, kto kochał zwycięstwo tak jak Strider, 
to był to Sabin. Gość sprzedałby swoją matkę na eBayu, żeby tylko 
załapać się na dobrą walkę. Oczywiście, gdyby miał matkę. 

- Już rozmawiałem z Kronosem. Galenem nie musimy się 
przejmować, bo jest zbyt ranny, by stwarzać problemy, a Rea 
zaginęła. 
Galen – nieśmiertelny wojownik opętany przez demona nadziei, 
jak na ironię, również przywódca łowców. Rea – największa suka 
wśród boskich królowych, które kiedykolwiek kontrolowały połowę 
niebios. Oboje znajdowali się na szczycie listy jego wrogów. 

- Zaginiona? Ciągle? 
Strider wiedział, że zaginęła, ale sądził, że się ukrywała od kiedy 
jej mąż dowiedział się, że knuła przeciwko niemu - nakłaniała swoją 
siostrę, by była jego kochanką i go szpiegowała – i chciał ją ukarać. 

- Czy planuje ją usunąć? 
Niewiele istot jest w stanie zgładzić boginię. 
- Tak, ale Kronos nie ujawnia żadnych szczegółów – 
odpowiedział Sabin. 
Być może wynikało to z faktu, iż Kronos nie znał żadnych 
szczegółów. To by mogło tłumaczyć, dlaczego wezwał Amuna - nikt 
nie mógł łatwiej uzyskać odpowiedzi, niż strażnik sekretów. 

- W takim razie, to jest idealny czas, by uderzyć w łowców – 
powiedział Strider. 
- Nie do końca – Sabin zmarszczył czoło. – Pamiętasz tę 
dziewczynę, którą razem widzieliśmy? Tę, która zaakceptowała 
demona nieufności w swoim ciele? 
- Nie Sab, nie pamiętam – odpowiedział drętwo. - Czy oni razem 
byli w świątyni Niewypowiedzianych i oglądali jak te istoty 
manipulowały powietrzem, by ukazać, co dzieje się na całym 
kontynencie? 
Galen jakoś odnalazł to co nie odnajdywane - zaginionego 
demona nieufności, szalonego i pogrążonego w szaleństwie. Uwięził 
wtedy Nieufność w pomieszczeniu i przekonał bestię, by posiadła 
kogoś innego - kobietę, łowcę. Pomimo że prowadzili śledztwo, 
szukali informacji, nigdy nie dowiedzieli się niczego więcej o tej 
dziewczynie. Ani miejsca, ani warunków w jakich przebywała. 

- Nieważne – syknął Sabin. - Kronos zdecydował, że ją chce. 
Amun ma się tym zająć. 
Acha, czyli dlatego Amun został wezwany. Rea będzie przeklęta 

– podejrzewał. Jeśli Sabin o tym wiedział, to oznaczało, że Haidee też 
o tym wiedziała. W takim razie ona nie chciała podzielić się tymi 
informacjami ze Striderem. Był przekonany, że to mała nauczka i nie 
mógł jej za to winić. 
- Co ta dziewczyna ma wspólnego ze skopaniem tyłków 
łowcom? – spytał Strider. 

- Łowcy skupią się na trzymaniu jej w ukryciu i będą zbyt zajęci, 
by nas zaatakować. 
- Więc masz nadzieję. Lecz jednak, jeśli to prawda, to jest 
najlepszy czas, by na nich ruszyć. 
-Jeśli zdołamy ich znaleźć. Bez Amuna musielibyśmy polegać 
na zdolnościach detektywistycznych naszych ociężałych tyłków. 
Ciężko. 

- Mamy Ashlyn – przypomniał Strider. 
Maddox - strażnik Furii, ożenił się z kobietą posiadającą 
zdolność wysłuchania wszystkich rozmów, jakie kiedykolwiek zostały 
przeprowadzone w miejscu, w którym stała. Nikt nie mógł się przed 
nią ukryć. 

- Nie słyszałeś? Ona jest przykuta do łóżka z powodu bliźniaczej 
ciąży. Jej brzuch jest tak ogromny, że potrzebuje pomocy, by nawet 
przejść do łazienki. Maddox sądzi, że wkrótce urodzi. 
Biedak, pewnie odchodził od zmysłów ze zmartwienia. Ashlyn 
była (głównie) człowiekiem, a to sprawiało, że była delikatna i krucha 
jak szklana waza. Nie tak jak Kaia, która mogła… Zawróć te myśli. 

- Nie wiem jak ty, ale ja jestem świetnym detektywem. 
- Okej, myśl, jak chcesz - Sabin wzdrygnął ramionami. – Ja 
miałem wybór. Mogłem korzystać z naszych przywilejów, albo 
zaopiekować się swoją żoną. Zgadnij, co wybrałem? 
Kiedy Sabin stał się taką cipą? 

- Przynajmniej nie musimy martwić się, że nasi chłopcy zostaną 
skrzywdzeni, ponieważ ich zostawiliśmy. 

Tak, jakby się tym kiedyś przejmowali. „Chłopcy” byli równie 
kompetentni jak Strider. Nie wspominając o tym, że byli opętani przez 
zakały takie, jak Ból, Zaraza, czy Katastrofa. Oni wszyscy byli 
potwornie zdziczali i nie potrzebowali niańki, czy zbliżała się wojna, 
czy nie. 

- No cóż i tak nie mogę jechać. Mam swoje plany – powiedział 
Strider. Nie mogę się wahać. Muszę zrobić wszystko, żeby było 
właśnie tak. – Obiecałem Parysowi, że pomogę mu w niebiosach – 
kontynuował wykręty. 
- Pomożesz mu później – powiedziała Gwen, włączając się do 
rozmowy. – Kaia potrzebuje cię teraz. 
Jego ciało natychmiast zareagowało, zadrżał ze świadomości -
Kaia cię potrzebuje… jego komórki się obudziły -Kaia cię 
potrzebuje… członek zgrubiał i stwardniał – Kaia cię potrzebuje… 
potrzebuje byś ją dotykał, rozbierał, wypełniał. 

- Pomyślę o tym – odpowiedział sucho. 
Przeszedł do holu i skierował się do swojej sypialni, nim Gwen 
mogłaby zaszantażować go po raz drugi. Gdy już dotarł do swego 
pokoju, zamknął za sobą drzwi, wszedł do środka i wlepił wzrok w 
ścianę. W głowie mu huczało. 

On i Kaia mieli podobny gust, jeśli chodzi o dekorowanie 
wnętrza. Broń pokrywała jej ściany w taki sam sposób, jak u niego. 
Zastanawiał się, czy tak, jak w jego przypadku, każdy element jej 
kolekcji należał do ludzi i nieśmiertelnych, których pokonała na 
przestrzeni wieków. 

Kaia. Porażka. Dwa słowa, które dla niego stały się synonimami.

 Wśród harpii przetrwać mogły te najbardziej sprawne – to go 
dołowało. Wiedział od Gwen, że spanie przy ludziach, lub 
kimkolwiek innym niż małżonek, było wśród harpii zabronione. 
Wiedział też, że nie wolno im było ujawnić żadnych swoich słabości – 
nawet przed małżonkiem. I nigdy, przenigdy nie wolno im było 
okradać swoich sióstr. Jeżeli złamałyby, którąś z tych zasad zostałyby 
ukarane. Cholera, co on miał z nią zrobić? Potrafiła zadbać o swoje 
bezpieczeństwo walcząc ze wszystkimi, lecz nie z inna harpią. Poza 
tym, Kaia potrzebowała każdego możliwego wsparcia, jakie tylko 
mogła otrzymać. Po pierwsze i najważniejsze – wypoczynku. Będzie 
musiała wypoczywać pomiędzy rozgrywkami. Ona uważała, że 
Strider był jej małżonkiem, więc mogła wypocząć jedynie u jego 
boku. Po drugie – potrzebowała kogoś, kto zadba o jej prawidłowe 
odżywianie. Strider widział przecież jak zmarniała w areszcie. Po 
trzecie – potrzebowała kogoś, kto osłoni jej tyły, gdyby coś ukradła, a 
znając ja będzie kradła dużo. Dobrze by było, żeby tym kimś była 
osoba, która nie musi martwić się o swój własny zadek. 

Wiedział od Gwen, że zazwyczaj połowa uczestników ginęła. 
Połowa. Harpie nie okazywały żadnej litości, nie brały jeńców. Z 
jakiegoś powodu Kaia była celem, niczym tarcza strzelnicza. Gdyby 
to zrobił, gdyby z nią pojechał, musiałby znaleźć sposób, by oprzeć 
się jej urokowi. Choćby nie wiem co, nie mógł z nią spać. Nie tylko ze 
względu na Parysa, ale także dlatego, że ona każdy intymniejszy 
kontakt traktowałaby jako przywiązanie, jako związek harpii i 

małżonka, jako rodzaj więzi na zawsze. Za żadne skarby nie wyda na 
siebie wyroku śmierci. Czy jednak zdoła jej się oprzeć? Lepsze 
pytanie – czy był wstanie ją chronić? Jeśli jej wrogowie 
dowiedzieliby się kim on jest, mogliby użyć jego demona przeciwko 
niej. Mogliby rzucić mu wyzwanie, by ją skrzywdził. Mogliby rzucić 
mu wyzwanie… by ją zabił. 

Wygrać? - zapytał Porażka szorstkim głosem, balansując w 
umyśle Stridera. 

Cholera. 

Ja powstrzymałem swoje myśli, więc ty też musisz to zrobić. 
Proszę – Strider skarcił swojego demona. 

Wygrać – powtórzył Porażka, tym razem było to jednak żądanie. 
Żądanie, które trzymało w napięciu. 

Za późno - pomyślał Strider. Jego demona nie można już było 
powstrzymać. Wygrać z każdą harpią, która spróbuje skrzywdzić 
Kaię? 

WYGRAĆ ! 

Tak. Przeciwko harpiom, które spróbują skrzywdzić Kaię. 

Dlaczego? Przecież ona nie jest twoją ulubioną osobą. Dlaczego 
zmuszają mnie, bym ją chronił? 

Wygrać! Wygrać! Wygrać! 

Dlaczego Strider spodziewał się odpowiedzi? Nie wiedział. W 
przeciwieństwie do innych demonów, jego miał bardzo ograniczone 
słownictwo. Z pewnością czekała go brudna robota. Ale… może 

Porażka właśnie przypominał sobie, jak wspaniale było pokonywać 

Kaię i chciał więcej. Gdyby zginęła, już by tego nie doświadczył. A 
może, zaborczy tak bardzo, jak tylko demon mógł być, Porażka sądził, 
że Kaia była ich osobistym polem walki i inni nie mieli prawa do niej 
przystąpić. Absolutnie. 

Co wiedział na pewno? Jechał na turniej harpii. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 5 

Kaia uwielbiała oglądać filmy, ale teraz czuła, jakby sama miała 
grać główną rolę w horrorze zwanym Masakra Drzemiącej Imprezy. 
Tylko zamiast śpiwora i pluszowego misia niosła topór oraz narzędzie 
z ząbkowanym ostrzem. 

Wraz ze swoimi siostrami szła długim, ciemnym, zdawałoby się 
- opustoszałym korytarzem. Wszystkie dziewczyny trzymały w rękach 
broń, a kolejne elementy ich uzbrojenia zwisały im z talii oraz 
wystawały zza pleców. Jeśli jakiś czarny charakter faktycznie czaiłby 
się w mroku i czekałby, aby zaatakować, to pewnie widziałby ich 
ruchy w zwolnionym tempie, włosy powiewające na wietrze. W tle 
grałaby muzyka podtrzymująca napięcie. 

Szkoda, że to nie Hollywood. 

Po środku szła Taliyah - najstarsza, najsilniejsza i najbardziej 
śmiercionośna siostra. Była wysoka, szczupła, blada od stóp do głów, 
wyglądała jak elegancka królowa śniegu. Z resztą osobowością także 
pasowała do tej postaci. Taliyah nie pozwalała sobie na wyrażanie 
emocji. Podczas, gdy Kaia zawsze pragnęła być jak ich matka, Taliyah 
wręcz przeciwnie – była zrównoważona, lubiła działać logicznie i 
według planu. 

Bianka i Kaia szły po jej bokach, a Gwen szła po lewej stronie 
Kai. Na jednym końcu tej estrogenowej brygady szedł Sabin, na 
drugim Lysander. Zwykle na takich imprezach małżonkowie mieli 

pozostawać o krok z tyłu, ale ci panowie nie byli archetypowi. Byli 
równi, uwielbiani, zdeterminowani, by bronić. 

Dziewczyny były bardzo spięte. Jeśli chodziło o Kaię – 
spowodowane to było głupim Striderem. Wiadomo już było, że nie 
będzie jej wspierać podczas turnieju, mimo iż tego ranka Gwen dała 
jej nadzieję. Strider się nie pojawił, więc niepotrzebnie czekały na 
niego na zewnątrz przez ponad pół godziny, przez co teraz były 
spóźnione na spotkanie. 

Głupi, głupi Strider. 

Naiwna, naiwna Kaia. 

Dobra, w końcu go skreśliła i przyznała, że czuje się lepiej bez 
niego. On oznaczał odrzucenie, upokorzenie i złamane serce 
zamknięte w ładnym opakowaniu. Mogła znaleźć inne ładne 
opakowanie bez tych wszystkich dodatków, dziękuję. Przynajmniej 
Bianka i Gwen będą dobrze strzeżone, a to poniekąd łagodziło jej 
stres. Jeśli ktokolwiek by im groził z powodu tego co Kaia zrobiła w 
przeszłości, to zmieniłaby tę Masakrę Drzemiącej Imprezy w Krwistą 
Kąpiel W Zaświatach. Byłby to film dokumentalny Kai Skyhawk. I 
jeżeli ktokolwiek dokuczy Biance z powodu jej związku z aniołem 
również zyska główną rolę w tym dokumencie. Niestety miała 
wrażenie, że będzie wielu kandydatów do ról pierwszoplanowych. 

Na pierwszy rzut oka, Lysander w każdym calu wyglądał na 
dobrodusznego mężczyznę. Jego włosy błyszczały jak nici złotego 
jedwabiu, jego skóra była blada o delikatnym odcieniu róży. Ubrany 
w długą, białą szatę skrzydła miał schowane, ale delikatnie wystawały 

ponad jego ramiona. Nie miał żadnej widocznej broni, ale nie 
potrzebował jej. Mógł stworzyć ognisty miecz z samego powietrza. 
Dopiero na drugi rzut oka, harpie zorientowałyby się, że był 
wojownikiem umięśnionym i krzepkim, zdeterminowanym, by 
chronić to, co do niego należało. Do tego czasu byłoby już za późno 
na refleksje. 

Sabin, no cóż? Każdy by zgadł kim jest już po pierwszym 
spojrzeniu - gnojek pozbawiony jakichkolwiek granic moralności. 
Miał brązowe włosy i oczy w kolorze ochry. Jego rysy były ostre i 
wyraziste. Z jego, znajdującego się na wysokości stu osiemdziesięciu 
trzech centymetrów ramienia, zwisało więcej broni, niż cała armia 
byłaby w stanie udźwignąć. Każdy jego krok przypominał Kai 
umierające serce. Huk, pauza, pauza, huk. Lecz, zaraz. O co chodziło 
z tym rogiem byka w jego ręce? Pewnie z jego powodu nikt nie 
będzie naśmiewać się z Gwen, ale jej mała siostra prawdopodobnie 
będzie musiała odganiać od niego kobiety. Sabin był wszystkim, 
czego pragnęły harpie. Nikczemny, nie podporządkowany regułom 
społecznym i bardzo niebezpieczny. Był jawnie niebezpieczny, 
pomimo że nosił koszulkę z napisem „Nie jestem ginekologiem, ale 
spojrzę”. Kaia chciała kupić taką dla Stridera. 

Wreszcie dotarli do audytorium szkoły podstawowej. Tak, 
szkoły podstawowej w Brew City w stanie Wisconsin. 

Dopiero tego ranka obwieszczono dokąd należy się udać po plan 
turnieju. Miejsce rozgrywek zaskoczyło Kaię - milion lat temu turniej 
odbywał się na otwartej przestrzeni kilkanaście kilometrów od 

cywilizacji. Oczywiście czasy się zmieniły, ale szkoła podstawowa…? 
Naprawdę? 

Po tym jak wyraziła swoje zaskoczenie Lucien – strażnik 
Śmierci przeniósł ją i Gwen i wyrzucił je pod drzwiami wejściowymi. 
Lysander z kolei odleciał z Bianką i Taliyah po czym zmaterializował 
się z grubej, gęstej mgły. 

Dziewczyna podobno rozwinęła nową zdolność, ale gdy się ją o 
to pytało, nie chciała ujawniać szczegółów. Kaia nigdy, przez 
wszystkie wieki, nie widziała nikogo, kto stawał w mglistej bramie 
wykreowanej przez samego siebie. To nie było fair, ponieważ Taliyah 
już miała powalającą zdolność – potrafiła zmieniać kształt, choć nigdy 
tej zdolności nie używała. A teraz potrafiła jeszcze to. 

Kaia nie umiała zrobić nic odlotowego. 

Przystanęła, kiedy doszła do zamkniętych drzwi. Usłyszała 
pomruk głosów przedzierający się przez szczelinę pomiędzy dwoma 
metalowymi listwami. Ciarki przeszły wzdłuż jej kręgosłupa, wibrując 
aż po czubki palców. 

Taliyah też się zatrzymała, chwytając za pochwę z bronią i 
energicznym gestem położyła rękę na ramieniu Kai. Spojrzała na nią 
krystalicznym wzrokiem i powiedziała: 

- Wiesz, że jestem z tobą bez względu na to, co się stanie, 
prawda? 
Serce Kai przepełniło się miłością, kiedy zauważyła, że siostra 
chwyciła za broń. 

- Tak, wiem – odpowiedziała. 

Jej matka może i ją przekreśliła dawno, ale jej siostry… nigdy. 
Zawsze ją wspierały, w czymkolwiek, we wszystkim. 

- Dobrze więc, zróbmy to. 
Taliyah popchnęła drzwi, zawiasy zaskwierczały w proteście. 
Weszły do środka, a pomruki słyszane wcześniej poprzez szczeliny, 
stały się teraz jawnym gwarem, który ucichł, gdy wszystkie oczy 
skierowały się na nowo przybyłe. 

Kaia przeszukiwała morze twarzy, których nie widziała od 
wieków, ale nie zauważyła swojej matki, ani żadnej innej 
reprezentantki klanu Skyhawk. Pomimo że było tam blisko sto kobiet 
obserwujących ją mrocznym wzrokiem przez przymrużone powieki, 
dumnie uniosła brodę. Kilka kobiet sięgnęło po miecz lub sztylet, ale 
żadna nie odważyła się wyjść jej naprzeciw. Cała ta przepełniona 
nienawiścią uwaga powinna ją onieśmielać, tak przypuszczała, ale 
Kaia była tym po prostu zachwycona. Była silna, silniejsza niż 
kiedykolwiek. Dowiedzie tego. Wreszcie. Wreszcie dowiedzą się, że 
była cenna. Obawiała się jednak, że Thabita mogła co najwyżej 
przyznać, iż ledwie się poprawiła. 

- Proszę, proszę. Spójrzcie wszyscy, kto zdecydował się do nas 
dołączyć… Kaia Rozczarowanie i spółka - znajomy głos Juliette 
Likwidatorki odbił się echem po ścianach. - Co za niespodzianka. 
Myśleliśmy, że zrezygnujesz i nie wejdziesz, co byłoby bardzo 
rozsądnym ruchem z twojej strony. Ale przecież… ty masz tylko 
połowę mózgu, prawda? 

Noooo i znowu zaczęły się żarty z serii „bliźniaki maja tylko po 
pół…” 

- Czuję się w obowiązku, by cię uprzedzić, że przegrasz i nie 
przetrwasz. Wtedy nie będzie ci do śmiechu – kontynuowała Juliette. 
– Nie, żebym coś na ten temat wiedziała. Po ostatnich ośmiu 
turniejach przywiozłam do domu złoto, ale sądzę, że ty o tym nie 
wiesz, bo nie byłaś na nie zaproszona. 
Bianka jęknęła, Taliyah zamarła, a Kaia przygryzła dolną wargę, 
gdyż właśnie spotkało ją nemezis. 

Juliette stała na środku sceny - wysoka, umięśniona, 
zachwycająca. Jej czarne włosy sięgały ramion, a oczy jaśniały 
kolorem najczystszej lawendy. Miała na sobie bluzeczkę na 
naramkach i mini spódniczkę ukazującą tatuaże na nogach – 
starożytne, boskie symbole oznaczające odwet. Tłumaczone na język 
potoczny, każdy z nich oznaczał „Ta rudowłosa dziwka musi 
cierpieć”. 

Jak słodko. 

- Wkrótce będziesz musiała pożegnać się ze swoim złotem – 
odpowiedziała jej Kaia. – Tym razem będzie należało do mnie. 
Juliette zmarszczyła powoli brwi. 

- Tak naprawdę, to nie. Nie będę musiała się z nim pożegnać. Na 
wypadek, gdybyś nie wiedziała… w tym roku nie uczestniczę w 
turnieju. Ja go prowadzę. Jestem tu liderem. Na spotkaniu starszyzny 
zadecydowano, że jestem początkiem i końcem, alfą i omegą. 

To nie wróżyło Kai zwycięstwa. Juiette będzie decydować kto 
łamie zasady, a kto nie, a na końcu będzie sporządzać tabelę 
ostatecznych wyników. Nie ma się więc co dziwić, że Kaia była 
zaproszona, by uczestniczyć w rozgrywkach. To nie był korzystny dla 
niej układ. 

- Jesteś wredną suką - powiedziała Kaia, rozumiejąc sytuację, w 
jakiej się znalazła. 
Ile razy na przestrzeni wieków przepraszała Juliette? Nie 
zliczenie wiele. Ile koszy z owocami jej posłała? Setki. Co więcej 
mogła zrobić? Nic. Chciało jej się rzygać od tych wszystkich prób, 
skoro taki był rezultat. 

Furia rozbłysła w lawendowych oczach, ale Juliette nie 
skomentowała obelgi. 

- Towarzyszący tobie mężczyźni muszą siedzieć z pozostałymi ruchem 
przypominającym drgawki wskazała na tył auli, gdzie duża 
grupa mężczyzn siedziała ściśnięta na balkonie, jako zwykli 
obserwatorzy. 

- Przykro mi, ci mężczyźni zostają z nami i to nie podlega 
dyskusji – Taliyah wystąpiła do przodu demonstrując drapieżną 
postawę. - Teraz możesz kontynuować spotkanie – dodała uprzejmie. 
- Będę – fuknęła Juliette. – Nie martw się o to. 
Przystąpiła do przemowy na temat poprawnego postępowania 
przed turniejem, w jego trakcie i po. Oczywiście została zignorowana 
przez Kaię i spółkę, którzy podążyli za starszą siostrą. 

Zatrzymali się po prawej stronie sceny obok innego klanu. To 
była rodzina Juliette - Eagleshields’owie. Kaia znów uniosła brodę do 
góry w geście dumy. Każdy członek tego klanu zrobił krok w tył. Jak 
najdalej od niej, jak gdyby miała zarazę. Rumieniec okrył ich policzki. 

Ach nie, jednak nie każdy członek zachował dystans – 
zorientowała się sekundę później. Neeka Niechciana stała samotnie z 
boku grupy i wystąpiła krok w przód przybliżając się do 
Skyhawks’ów z uśmiechem na ustach. 

- Taliyah – Neeka pokłoniła się jej z szacunkiem. 
Była głucha, ponieważ dźgnięto ją w ucho podczas ataku. Była 
jeszcze dzieckiem i nie zdążyła wygoić się z tamtych ran, a jej własna 
matka próbowała ją zgładzić za to, że śmiała żyć z taką ułomnością. 
Ta kobieta musiała pobierać nauki w „szkole macierzyństwa” Tabithy 
Skyhawk. 

Kobiety objęły się serdecznie poklepując się po plecach. Potem 
Neeka spojrzała na Kaię obdarzając ją nieprzyzwoicie perłowym 
uśmiechem. Jej włosy delikatną falą opadały na bok, a oczy były 
głęboko brązowe. Kilka piegów ciemniejszych od jej skóry w kolorze 
mokki zdobiło jej nos - to były jedyne skazy na jej perfekcyjnej 
urodzie. 

- Wszyscy już podrośli – powiedziała Neeka delikatnym tonem. 
- No – Kaia czekała aż polecą oszczerstwa. 
Żadne nie nadeszły. 
- Mam nadzieję, że jesteś tak śmiercionośna, jak twierdzą 
pogłoski – zainteresowała się Neeka. 

Poczekaj… co? 

- Prawdopodobnie bardziej – Kaia odpowiedziała skromnie. 
No cóż, „skromnie” w jej mniemaniu. Promienny uśmiech 
pojawił się na jej twarzy. 
Najwyraźniej Neeka nauczyła się czytać z ruchu warg. 

- Dobrze, dzięki temu następne kilka tygodni będzie znośnych – 
skomentowała słowa Kai. - Więc powiedz… ktoś wspominał, że 
podobno rok temu wywiesiłaś człowieka przez okno sześćdziesięcio 
kondygnacyjnego budynku… za włosy. To prawda? 
- Oczywiście – odpowiedziała Kaia i nie było jej przykro. – 
Gwini zaginęła, a ten facet był ostatnią osobą, która ją widziała – 
wzruszyła ramionami. – Potrzebowałam odpowiedzi. 
- Świetnie, a jakich? 
- Dość! – syknęła Juliette w kierunku Kai. – Marnujesz nasz czas 
swoim wyolbrzymianiem, podczas, gdy powinnaś słuchać mnie. 

Wyolbrzymianie? Prooooszę. 

Zamiast się bronić i protestować Kaia powtórzyła to, co mówiła 
wcześniej. Juliette stała za Neeką, więc ta biedna dziewczyna nie 
miała pojęcia, że wszyscy je oglądają, w ciszy czekając na ich 
zainteresowanie. Pomimo upomnienia Neeka nie wróciła do swojego 
klanu. Stała koło Taliyah. Dziwne. Dlaczego? 

Z przeciwnej strony przestronnego pomieszczenia otworzyła się 
inna para podwójnych drzwi. Kaia gapiła się w tę przestrzeń, która 
dzieliła ją od owych drzwi na… swoją matkę - Tabithę Bezwzględną. 

Juliette ucichła, gdy pomruk podziwu rozszedł się po sali. 
Legenda właśnie przybyła. 

Żołądek Kai zawiązał się w supeł, gdy przełknęła. Wiedziała, że 
ten moment nadejdzie i sądziła, że jest na niego przygotowana, ale… 
O Bogowie! Kolana się pod nią ugięły i musiała się bardzo wysilać, 
by ustać na nogach. 

Cholera! Stres, który ją ogarnął potrzebował ujścia. Skóra 
zaczęła ją mrowić, jakby małe, robaczki z białymi gorącymi nóżkami 
pełzały po jej ciele. Ostatni raz rozmawiały ze sobą ponad rok temu i 
ta konwersacja nie należała do przyjemnych. 

Teraz Kaia zaczęła sobie przypominać tę nieprzyjemną 
rozmowę. 
*** 

- Nie wiem dlaczego byłam przy tobie tak długo. Odpychałam 
cię i odpychałam i odpychałam, ale i tak nic nie zrobiłaś, by 
zasłużyć na odkupienie. Przebywasz na Alasce, walczysz z 
ludźmi, kradniesz od ludzi, bawisz się z ludźmi. 
Kaia patrzyła wtedy na matkę szeroko otwartymi oczami. 

- Nie sądziłam, że muszę tobie udowodnić ile jestem warta. 
Jestem twoją córką. Nie powinnaś mnie kochać bez względu na 
wszystko? – odpowiedziała. 
- Pomyliłaś mnie ze swoimi siostrami. Zobacz dokąd ich 
pobłażliwość cię doprowadziła…donikąd. Inne klany wciąż cię 
nienawidzą. Strzegłam cię, chroniłam cię przez cały czas nigdy nie 
pozwalając im cię skrzywdzić, ale to się dzisiaj kończy. Moja 
wyrozumiałość na nic się nie zdała. 

Ich definicje „wyrozumiałości” znacznie się różniły i szczerze 
powiedziawszy, ta różnica zraniła Kaię tak bardzo, że nie sądziła, 
iż kiedykolwiek się z tego wyleczy. 

- Matko… 
- Nie, nic nie mów, już skończyłyśmy. 
Kroki Tabithy rozbrzmiewały echem, gdy odchodziła… na 
zawsze. Nie było żadnych rozmów telefonicznych, listów, maili, 
smsów. Kaia po prostu przestała istnieć. Juliette jej nie 
atakowała, więc sądziła, że matka mimo wszystko ją chroni. 

*** 

Może się myliła. Może właśnie dlatego znajdowała się w tym 
miejscu. A teraz, nawet wiedząc, że Tabitha może pragnąć, by czuła 
się zraniona i rozbita, jej pierwszą spontaniczną myślą, gdy ujrzała 
swą matkę było: O Bogowie, Tabitha jest wspaniała! 

Pomimo że żyła od wieków i urodziła cztery (piękne) córki, 
które mogą już legalnie pić alkohol - zdecydowanie mogą, wyglądała, 
jakby nie przekroczyła dwudziestego piątego roku życia. Pięknie 
opalona skóra, jedwabista masa czarnych włosów, bursztynowo-
brązowe oczy i delikatne rysy porcelanowej laleczki. Kilka razy w 
życiu farbowała włosy na rudo i Kaia myślała, miała nadzieję, że to 
oznaczało… ale, nie. 

- Tabitha Skyhawk – Juliette skłoniła głową na powitanie. – 
Witam. 
-To jest twoja matka? – Sabin nagle zapytał Gwen. – To 
znaczy, mówiłaś mi, że ona was nienawidzi i dlatego trzyma się z 

daleka, ale ta kobieta wygląda jakby jedyną rzeczą, której nienawidzi 
był złamany paznokieć lub oczko w rajstopach. 

- Ona jedynie mnie urodziła, więc nie wypominaj mi tego. I 
zapewniam cię, że rozkwasiłaby ci nos, nie zwracając uwagi na swoje 
paznokcie - odpowiedziała Gwen. 
Gwen zawsze była „tą delikatną”, potrzebującą opiekuna. Mimo 
to nie płakała w dniu, kiedy Tabitha nazwała ją niegodną. Wzruszyła 
tylko ramionami i odeszła. Nawet nie obejrzała się za siebie. 

- Nie może być taka całkowicie zła – powiedział Sabin. – Nie z 
takimi nogami. 
Mężczyźni. 

- Ona… trzyma serce dziecka w pudełku obok łóżka. I wiesz co? 
To serce należy do mnie. 
Po tym... Niefortunnym Zdarzeniu Kaia zawzięła się z powodu 
Tabithy - desperacko pragnęła zrobić cokolwiek, walczyć z 
kimkolwiek, by z powrotem zdobyć uznanie i miłość matki. 
Przegrywała za każdym razem. W końcu zdała sobie sprawę, że jej 
wysiłki były daremne i zwróciła swoją uwagę na ludzi. To była 
kolejna rzecz budząca wzgardę Tabithy. 

Przebywasz na Alasce, walczysz z ludźmi, kradniesz od ludzi, 
bawisz się z ludźmi - te słowa po raz kolejny zaprzątnęły umysł Kai. 

Wśród ludzi czuła się wyróżniona - postrzegano ją jako uroczą, 
odważną, zabawną. Oczywiście, że się z nimi zabawiała. Jesteś ponad 
odrzuceniem, pamiętasz? Nie obchodzi cię to. 

Jej matka weszła do pomieszczenia, a za nią dziewięć harpii. 
Kiedy drzwi się zamknęły z delikatnym piskiem, grupka zatrzymała 
się i rozejrzała po zebranych. Dziesięć par oczu ominęło ją, nawet na 
ułamek sekundy nie zatrzymując się na niej, jak gdyby była 
niewidzialna. 

Spójrz na mnie – pomyślała zdesperowana. Matko, proszę. 

Przez te kilka ciążących sekund czuła się jak biedna, mała 
dziewczynka. Oczywiście złote oczy matki nie spojrzały na 
wyczekującą córkę, co gorsza - z iskrą dumy zwróciły się ku Juliette. 
Dumy? Dlaczego? Czy to miało jakieś znaczenie? 

Kaia trysnęła gorzkim śmiechem. Potem zauważyła takie same 
medaliony zwisające z szyi każdej z nich. Zachłysnęła się swoim 
śmiechem tłumiąc go w sobie. Małe drewniane dyski ze 
skomplikowanymi skrzydłami wyrzeźbionymi na środku, były 
cennym symbolem siły Skyhawks. Kai nigdy nie przeszkadzał fakt, że 
jej matka trenowała Juliette i innych członków sprzymierzonych 
klanów, ale żeby dawać komuś spoza klanu Skyhawk medalion?! To 
bolało. Powróciło kolejne wspomnienie – nagle poczuła szarpnięcie 
skóry na karku tak jak wtedy, gdy zrywano jej naszyjnik. 

- Nasz lot był opóźniony – wyjaśniła Tabitha, a jej mocny głos 
odbił się echem po suficie. – Przykro nam. 
Czy to możliwe? Przeprosiny od Tabithy Bezwzględnej? Kaia 
chyba śniła. Czy dostała się do jakiegoś równoległego świata i nie 
wiedziała o tym? Nie, z pewnością nie. Gdyby tak było, w jej świecie 

Tabitha by się uśmiechała. W takim razie te przeprosiny się zdarzyły 
naprawdę. 

Kolana zaczęły się znowu pod nią uginać i nie mogła tego 
powstrzymać. 

- Przepraszam za spóźnienie – powiedział ochrypły męski głos. 
Wróciła do swoich fantazji o równoległych światach? To 
niemożliwe, żeby Strider był tutaj i przepraszał. To by oznaczało, że 
był jej ostatnią deską ratunku, ale i… drogą do obłędu. 

Kaia rozejrzała się wokół, by upewnić się, że w jej otoczeniu nic 
się nie zmieniło. Szok pod wpływem tego co usłyszała spotęgowało to 
co zobaczyła - Strider był tutaj, stojąc w swej pełnej krasie 
wojownika. 

Obdarzona uśmiechem od jej najdroższej matki, czy nie – 
wkroczyła do równoległego świata. Nie mogło być innego 
wytłumaczenia. Czy mogło? 

- Co ty tutaj robisz? – spytała. 
Zapach cynamonu unosił się wokół niego. Zachwiała się, czując 
tę woń, a jej serce zaczęło niespokojnie kołatać. 

- Dzięki bogom – wymamrotał Sabin. – Gwen prawie zjadła 
moje jaja na śniadanie, kiedy usłyszała, że pozwoliłem ci opuścić 
fortecę tego ranka. 
- Sabin, to nie jest czas na wyjawianie tajemnic naszej sypialni -
Gwen się zarumieniła. 

- Nie sądzę, że jemu o to chodziło, Gwini Bobini - Bianka 
zachichotała, kryjąc się za jej plecami. 

Gdy to mówiła, Lysander wcisnął się pomiędzy nią, a dwóch 
nieśmiertelnych strażników demonów. Mógł się zgodzić na 
zawieszenie broni z Lordami Zaświatów, ale to nie oznaczało, że on 
ich lubił. Ponieważ odciął głowę ich ziomkowi Aeronowi, Lordowie 
także nie byli jego największymi fanami. Lysander jednak nie chciał, 
żeby ich niechęć przeniosła się na Biankę. 

Jakby właśnie to robili. 

Nie ważne, czy opętani przez demona, czy nie, wojownicy 
traktowali dziewczyny Skyhawk jak rodzinę. Były niczym 
denerwujący kuzynowie, którzy nadużywają gościnności, ale jednak 
rodzina. 

Po raz kolejny szepty rozeszły się po sali. Mężczyźni wreszcie 
zostali zauważeni. Naprawdę zauważeni i to nie tylko jako dawcy 
krwi i maskotki. „Anioł”, „Lordowie” – szeptano. To pierwsze 
wypowiadano z rozbawieniem, Kaia zlękła się, drugie z zazdrością. 

Zazdrościli jej. Starała się nie nadymać jak paw – nie udało się. 

- Co ty tu robisz? – powtórzyła ledwie dosłyszalnym szeptem. 
Do Stridera. Który był tutaj. Tutaj, z nią. 
- Zapytaj mnie jutro, a być może wymyślę odpowiedź – 
powiedział drętwo. 
Po raz kolejny jej serce pęczniało. Nie z miłości – nie tym 
razem, ale z równych dawek pożądania, radości i ulgi. W poplamionej 
krwią koszulce i startych dżinsach był bardziej seksowny niż 
kiedykolwiek. Jego twarz przypominająca upadłego anioła, była 
pobrudzona, a z jego blond włosów ociekały kropelki potu. 

- Byłbym tu szybciej, ale mój ostatni obchód po granicach 
fortecy okazał się owocny – dodał. 
- Łowcy? 
- Tak, dranie stale próbują być wścibscy. 
- Zabiłeś ich wszystkich? 
- Co do jednego - poprzez błysk w jego niebieskich oczach 
przemawiał zwycięski demon. 
Oto mój mężczyzna. 

- Dobra dziewczynka – skomentowała Kaia. 
Tak, właśnie nazwała go dziewczynką, a on był tutaj. On 
naprawdę był tutaj. Nie mogła przestać myśleć o tym niesamowitym 
fakcie. Czy to oznaczało, że zdał sobie sprawę z tego, iż są sobie 
pisani? Czy on wybaczył jej, że przespała się z Parysem? Walczyła z 
nagłą potrzebą zarzucenia mu rąk na szyję. Chciała go przytulić i już 
nigdy nie pozwolić mu odejść. 

Musiał wyczytać te pytania i pragnienia z jej oczu, bo 
powiedział: 

- Tylko nie wyciągaj pochopnych wniosków. Potrzebujesz 
„apteczki lekarskiej” i dlatego tu jestem. Jak tylko turniej się 
skończy… wyjeżdżam. Nie mówię ci tego, by być niemiłym, ale 
muszę być szczery. Okej? 
Wszystko spieprzył. Słodko, jak słodko. 

- Tak, jasne, dź… dzięki. 

Nie chciała, by zauważył więdnącą w niej radość. Nie będę 
płakać. Jej matka jej nie złamała (w każdym razie nie całkowicie), 
jemu też się to nie uda - nie znowu. 

Po raz kolejny cała uwaga skupiła się na niej - wszyscy się jej 
przyglądali. Uniosła do góry brodę, tak jak to zrobiła poprzednio, nie 
pozwalając sobie na okazanie smutku. 

- Więc co straciłem? 
- Widzisz tę zarąbistą brunetkę, tam? – Sabin wskazał na 
Tabithę. - To jest ich matka. 

-To jest ich matka? – wysapał Strider. 

Dłonie Kai zwinęły się w pięści. Jej ostre paznokcie zaczęły 

przecinać skórę. Gorąco. Za gorąco. Krople krwi sącząc się pomiędzy 
palcami, zaczęły spadać na podłogę. 

- Jeżeli nie będziesz ostrożny, to ci… 
Nie istniała dostatecznie wredna groźba, którą mogłaby mu teraz 
zaserwować. 

- Po prostu… - kontynuowała. - … nie praw jej komplementów. 
- Nie rzucaj mi wyzwania, Ruda. Rezultat nie będzie ci się 
podobać. 
Ruda. W czyichkolwiek innych ustach to byłoby pieszczotliwe 
określenie, w ustach Stridera brzmiało jak obelga. 

- Dlaczego? Dasz mi klapsa? 
- Wyjadę – powiedział zdecydowanie. 
Zrobiła zbuntowaną minę i odwróciła się. Jego nieobecność była 
jedyną rzeczą, której nie chciała ryzykować. Czy go lubiła czy nie – 

obecnie nie. Może być wrzodem na tyłku, może być uparty i czasami 
nienawistny, ale był największą szansą na jej wygraną i wiedziała o 
tym. Skoro Juliette była odpowiedzialna za turniej, Kaia potrzebowała 
kogoś, kto będzie osłaniał jej tyły nawet nie 24/7, a… 25/8. 

- Moja mama nie jest moją ulubienicą, okej? Czy możesz teraz 
zachowywać się tak, jakbyś był mną zainteresowany? Tylko przez 
chwilę? Proszę – wyszeptała, zwracając się w jego stronę. 
W końcu Tabitha raczyła zauważyć ich grupę. Jej wzrok 
przebiegł po mężczyznach i tylko mężczyznach. Jej usta wykrzywiły 
się z niesmakiem. Cały czas głaskała rękojeść noża zwisającego u jej 
pasa. 

- Po pierwsze, nie prawiłem jej komplementów – odezwał się 
Strider. – Po drugie, ona wygląda jakby zjadała ludzkie nadzieje i 
marzenia na śniadanie. I to nie dlatego, że są smaczne. To nie jest 
atrakcyjne. Po trzecie, ty wyglądasz, jakbyś powstała z ludzkich 
nadziei i marzeń. Nie mógłbym… nie mogę… uwierzyć, że jesteście 
spokrewnione. 
Jak uroczo. Kaia totalnie odleciała. Przeklęty! Najpierw serwuje 
jej złośliwe uwagi i ogłasza, że wyjedzie, a potem prawi 
komplementy. Jak ona ma zachować wobec niego dystans 
emocjonalny po tym, jak powiedział coś takiego? 

- Poczekaj, co? Kto to powiedział? – warknął Strider, zanim ona 
zdążyła sformułować odpowiedź. 
- Ty to powiedziałeś – odparła. – I wiem, co za chwilę powiesz. 
Brzmiałeś jak pedał. 

Strider wyszczerzył na nią swoje zęby. 

- Kto powiedział co, w takim razie? - westchnęła. 
Strider rzucił okiem na ich małą grupkę, potem spojrzał na jej 
matkę. Nagle zaczęły drżeć mu mięśnie w szczęce. 

- Nieważne – odparł. 
Oookej, małżonkowie - nie możesz bez nich żyć, ale też nie 
możesz odciąć im języka bez zarobienia dożywocia albo 
nienawistnych spojrzeń. 

- Skoro już wszyscy są tutaj, wróćmy do interesów - powiedziała 
Juliette. – Turniej zawsze był ważnym elementem naszego życia, 
pozwalając nam sprawiedliwie karać tych, którzy nas krzywdzili… 
oczywiście 
mówiąc to, spojrzała na Kaię. - … oraz udowodnić tym, 
którzy nas podziwiają, jakie silne się stałyśmy. Więc tutaj robimy to, 
co umiemy najlepiej. Kopiemy tyłki! 
Okrzyki aprobaty rozeszły się po audytorium. 

- Jeżeli sprawdzicie swoje wiadomości, to znajdziecie tam 
składy drużyn – ogłosiła Juliette z satysfakcją, a jej uwaga skupiła się 
na Striderze. 
Wtedy Kaia zdała sobie sprawę z gorzkiej prawdy. Z wściekłości 
prawie pofrunęła na scenę. Uspokój się. Spokojnie, właśnie tego chce 
Juliette. 

Najwyraźniej ta suka czekała na dzień, w którym Kaia znajdzie 
swojego małżonka, najprawdopodobniej planując, odebrać jej go w 
ten sam sposób, w jaki Kaia kiedyś odebrała go jej. 

Zaje – kurwa – biście. Jak doszło do przecieku, skoro oficjalnie 
ona i Strider nie byli jeszcze razem? I, do cholery, taki 
niezaangażowany Strider byłby łatwym łupem. Wściekłość 
przerodziła się w strach. Żółć podeszła jej do gardła. 

Strider i Juliette… Juliette, która nie spała z Parysem… W 
objęciach, razem, nadzy, wijący się, jęczący, błagający… O Bogowie! 
Skoncentruj się na tu i teraz. Wszystko inne można załatwić później. 

Być może, gdyby zagłębiła się w te myśli mogłaby kogoś 
zaatakować – na przykład Juliette i Stridera, albo załamać się. Żadna z 
tych opcji nie była do zaakceptowania. 

Trzęsąc się, Kaia wyjęła telefon ze swojej tylnej kieszeni i 
poszukała w nim smsa. Tylko, że ona nie była na liście drużyny 
Skyhawk, jej siostry też nie. 

- Nie rozumiem – powiedziała. 
- Matka twierdzi, że już nie ma córek – odpowiedziała jej 
Taliyah. – To oznacza, że nie możemy już dłużej występować jako 
Skyhawk. Musiałam napisać petycję do Rady, by pozwolili utworzyć 
nowy klan. Kiedy już się tym zajęli… wróciłyśmy do gry. 
Zero reakcji. Naprawdę zero reakcji. Nie było w niej emocji. Nie 
było. 

- Więc jak nazywa się nasza nowa drużyna? – spytała bez 
entuzjazmu. 
Odpowiedź ukazała się na ekranie jej komórki, zanim skończyła 
pytać. 

„Drużyna Kaia”. Jej siostry, tak jak i Neeka i kilka innych osób 
będą współzawodniczyć jako „Drużyna Kaia”. Świat, który przez 
moment zdawał jej się wyblakły i pełen bólu, teraz zaczął wracać na 
właściwy tor za sprawą jej sióstr i reszty. Miała w nich niezachwiane 
wsparcie. Kochali ją. Bez względu na wszystko… kochali ją. 
Zaakceptowali ją. Wierzyli w to, że była wystarczająco dobra, bo 
naprawdę taka była. Kaia musiała zamrugać, by powstrzymać kręcące 
się pod powiekami łzy. Cholera, ile razy będzie musiała dzisiaj 
walczyć z potrzebą płaczu? 

- Pierwsze rozgrywki rozpoczynają się jutro o świcie – ogłosiła 
Juliette. – Potem wszyscy zostaną poinformowani, gdzie dokładnie 
rozgrywać się będą kolejne. Jak wiecie, już nie organizujemy turnieju 
w jednym miejscu, gdyż w przeszłości fałszywi uczestnicy sabotowali 
je jeszcze przed rozpoczęciem – te słowa rzuciła w kierunku Kai. 
Pomimo tego, Kaia nie czuła się odpowiedzialna – hello, nie 
była zapraszana. Nieważne. Wyprostowała się, prężąc kręgosłup. 

Ciepła, pewna i przyjemna dłoń Stridera spoczęła na dolnej 
części jej pleców. Wielkie Nieba! Świat wokół niej znów zaszedł 
mgłą, stracił ostrość – teraz istniało tyko ich dwoje. 

Wyobrażała sobie jego usta w miejscu, w którym trzymał dłoń. 
Jego język podążający nawet niżej. Odetchnęła głęboko. Kontroluj 
się. Jeżeli źle odczytała coś tak niewinnego jak dotyk – wyjedzie, tak 
jak obiecał. Jak by mogła go winić. Gdyby sytuacja była odwrotna, 
zrobiłaby to samo. W głębi duszy byli tacy sami. Wojownicy doskonali 
na polu walki, ostrzy jak sztylet, cyniczni, pragnący uczynić 

wszystko dla swoich przyjaciół. A oni na pewnej płaszczyźnie byli 
przyjaciółmi. I tak było od początku. Prawdopodobnie on nie chciał 
być tutaj, ale również nie chciał, żeby coś jej się stało, więc 
przyjechał, by jej pomóc. Jednak nie chciał pozwolić, aby oczekiwała 
czegoś więcej. Tak długo jak zachowa dystans emocjonalny – on 
zostanie. Będzie jej „apteczką”. 

Pomimo że czuła się wkurwiona i zraniona, była także 
wdzięczna. 

- W tym roku mamy jeszcze jedną nowość – kontynuowała 
Juliette odrywając Kaię od jej myśli. – Nagroda. Tym razem 
zwycięzcy nie otrzymają złota i srebra po każdej konkurencji. 
- Co? – ktoś krzyknął. 
- Po to tu jesteśmy – zawołał inny głos. 
Juliette uniosła ręce w geście oznaczającym „cisza”, uzyskując 
natychmiastowy posłuch. 

- Tego roku mamy coś lepszego. 
Kurtyna wisząca z boku sceny ruszyła wśród rozchodzących się 
pomruków, a potem Kai opadła szczęka. O nie, to niemożliwe. 
Niewolnik, którego próbowała zdobyć kilka wieków temu - ten, który 
uczynił taki pogrom wśród klanów harpii, stanął u boku Juliette. 
Nadgarstki miał skute łańcuchami jak wtedy. Teraz był bardziej 
muskularny, jego ciemne włosy były dłuższe, ale rysy twarzy były 
ciągle ostre, zawzięte. 

- Dobrzy bogowie! Czy to on? – wyszeptała Bianka. 
- Noo - zdołała wystękać Kaia. – To on. 

Nikt nie poinformował jej, że Juliette go znalazła. Kiedy go 
znalazła? Gdzie? 

- On, czyli kto? – spytał Strider. 
Z początku Kaia sądziła, że wyczuła nutkę zazdrości w jego 
głosie i brzmiało to jak pytanie kochanka, za które chciała wycałować 
go głęboko i namiętnie. Chciała go rozebrać, nie pozostawiając na nim 
nic poza skórą i uśmiechem. Chciała go pieprzyć mocno, szybko i na 
zawsze. Cały mój. Zdrowy rozsądek powrócił niczym cios w szczękę. 
Być może jest on zazdrosny, ale to w ogóle nie ma znaczenia. Strider 
zdecydował się jej pomóc, ale jego demon nie zgodziłby się, by ktoś 
wszedł mu w drogę, tym bardziej nie inny wojownik. 

Jakaś część jej oburzyła się. Inna część jej naprawdę się 
oburzyła. 

- Nie przesadzaj, doktorku. To nie jest nikt, kim musiałbyś się 
przejmować – poinformowała go. 
- Kaia! – warknął Strider. 
- Cicho. Możesz się przymknąć? 
Nie mogła powiedzieć mu prawdy. Nie chciała, by wiedział o jej 
głupocie z przeszłości, skoro o niej samej wiedział tak mało. 

- Stawiasz mnie w złym świetle przed moją drużyną - dodała. 
-Kaia! 
- W porządku, wytłumaczę ci potem – skłamała. 
Napięcie opadło. 
- Lepiej, żeby tak się stało. 
- A w przeciwnym razie? 

- Noo. 
Jej nemesis. Człowiek, którego szukała przez lata 
zdeterminowana, by ukarać go za to, co uczynił jej siostrze, lecz nigdy 
go nie znalazła – teraz trzymał długą, cienką włócznię. Jej grubsze, 
podłużne końcówki zrobione były ze szkła, a coś jarzyło się i kręciło 
wewnątrz nich. Moc, ogrom mocy promieniował z tej włóczni. Juliette 
wzięła od niego broń, nawet nie dziękując. 

Mężczyzna, którego imienia dawno się nauczyła….na imię miał 
Lazarus. Wraz z Bianką nazywały go Tamponem, z uwagi na jego 
kompletną bezmyślność. Obrócił się, a jego ciemne spojrzenie 
prześlizgnęło się po tłumie, zanim zatrzymał wzrok na Kai. Tlen 
zamarzł w jej płucach, przez co nie mogła oddychać. Bez żadnych 
cholernych reakcji - pomyślała. Nie tutaj, nie teraz. Ale potem go 
poszuka, skrzywdzi go tak, jak zawsze bardzo pragnęła. 

Powoli się uśmiechnął, taki przystojny… taki zimny drań. 

- Jesteś martwy, kowboju – syknęła, a kły wysunęły jej się z 
dziąseł. 
Należał do Juliette. Tak, ale wszyscy wyraźnie obwiniali Kaię 
zamiast jego za to, co on zrobił ich bliskim. Ale tak, mieli powody, 
żeby ją winić - gdyby postąpiła tak, jak jej kazano, on nie miałby siły, 
by kogokolwiek skrzywdzić. Ale to on rozdzierał ciała swoimi zębami 
i swoimi pazurami. To on był tym, który zadawał śmiertelne ciosy. I 
to on będzie tym, który zapłaci – tę zapłatę wyegzekwuje od niego 
Kaia. 

Za każdym razem, gdy posyłała Juliette koszyk z owocami, 
przepraszała ją za przeszłość, ale w myślach przepraszała za to, co 
planowała zrobić dopiero w przyszłości – miała zamiar go zabić. Nikt 
nie będzie krzywdzić jej sióstr. 

- Przestań pieprzyć o tym, co będzie później. On, czyli kto, do 
cholery? – zapytał Strider, znowu. 
Zanim zdążyła pomyśleć nad odpowiedzią, Tampon cofnął się, 
schodząc ze sceny i schował za kurtyną. Mądrze zrobił. Nie była 
pewna, jak długo jest w stanie się powstrzymywać, zanim na niego 
ruszy. Planowała zaatakować go na osobności - nie będzie nikogo, kto 
by mógł go ocalić. 

- Później – odpowiedziała Striderowi. 
- To – powiedziała Juliette, skupiając uwagę wszystkich na 
włóczni w jej dłoniach. – Jest bardzo, bardzo cenne. Bardziej niż 
srebro czy złoto. 
Jej lawendowy wzrok spoczął na Kai. 

- Jestem przekonana – kontynuowała. – … że wszyscy 
wyczuwają jej moc. Ale czego nie wiecie? Że ta moc może zostać 
wam przekazana. Możecie nią władać, kontrolować ją. Będziecie 
mocniejsi niż kiedykolwiek sobie wyobrażaliście. Będziecie 
niepokonani. 
Szepty rozeszły się po sali. 

Jeżeli to, co mówiła Juliette było prawdą, dlaczego sama nie 
posiadła tej mocy? Dlaczego jeszcze nie uderzyła na Kaię? Dlaczego 
tak bardzo chciała… była taka chętna, by wydać tę włócznię? 

Juliette błysnęła pobłażliwym uśmiechem. 

- Przez wieki bogowie nazywali tę potężną włócznię Magiczną 
Różdżką. Ja natomiast mam dla niej lepszą nazwę … Nagroda 
Główna. 
Strider zamarł. Sabin przeklął. Obaj mężczyźni rzuciliby się na 
scenę, gdyby Taliyah i Neeka ich nie powstrzymały. Akcja jednak 
okazała się zbyteczna, gdyż broń w mgnieniu oka zniknęła z ręki 
Juliette. 

- Co, do cholery? – zapytały jednocześnie Kaia, Bianka i Gwen. 
Kaia oderwała ręce siostry od jej mężczyzny i położyła dłonie na 
jego policzkach, zmuszając go, by skupił się na niej. 

- O co tutaj chodzi? – zapytała Sabina. 
- Nagroda główna – wyjawił Strider na głos – jest czwartym 
artefaktem. Tym, którego potrzebujemy, by pomógł nam znaleźć i 
zniszczyć Puszkę Pandory. 
- To oznacza, że nagroda główna ma moc, która nas zmiecie. Na 
zawsze – Sabin dokończył dosadnie. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 6 

Jak, do diaska, się to stało? 

Strider przemierzał pokój hotelowy, a lód, który czuł w żyłach, 
sprawiał, że jego ruchy były ospałe. Jego buty wbijały się we 
włochaty, brązowy dywan, pozostawiając ślad wydeptanej ścieżki. 
Kaia, siedząc przed telewizorem, patrzyła na niego z niepokojem. 
Długie, gładkie nogi miała skrzyżowane w kostkach i uderzała nimi w 
ekran co dwie sekundy. Gdyby robiła to troszkę szybciej, zrównałaby 
się z jego puk, puk, biciem serca. 

Sabin i Gwen usiedli na brzegu jednego z podwójnych łóżek, a 
Bianka i Lysander na brzegu innego. Taliyah ulotniła się z ładną, 
czarną dziewczyną, nie informując nikogo dokąd i na jak długo. 

- Niewypowiedziani twierdzili, że mają Magiczną Różdżkę – 
rzekł Strider. 
Ktoś musiał zapoczątkować rozmowę. 

- Najwyraźniej kłamali – Sabin podparł łokcie na kolanach i 
schował głowę w dłoniach. 
Tak, najwyraźniej. Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa. 

- Niedobrze. Naprawdę niedobrze – martwił się Strider. 
Powinien był to wiedzieć. Powinien co najmniej zachować 
czujność. Zamiast tego kilka tygodni temu odwiedził ich świątynię i 
przekazał im Płaszcz Niewidzialności. Był przekonany, że już 
posiadają jeden artefakt, więc dlaczego nie jeden więcej? Wierzył, że 

będą strzec reliktów do jego powrotu, a wtedy potarguje się z nimi i 

kupi obydwa. 

Mylił się. Co za chaos. 

Jeżeli Niewypowiedziani posiadaliby Różdżkę, nie przekazaliby 
jej Joulitte. Nie bez zapłaty. A tą zapłatą nie byłyby pieniądze czy 
klejnoty. Oni chcieli tylko głowy Kronosa. Ponieważ jednak król-bóg 
był wciąż żywy, żadna wymiana nie miała miejsca. To oznaczało, że 
Niewypowiedzianym absolutnie nie można było zaufać. I nie 
wiadomo, co zrobią z Płaszczem, jeżeli Striderowi nie uda się 
dostarczyć tej głowy. 

Wygraj – zagrzmiał Porażka. 

Nie było wyboru, po prostu bezwolna akceptacja. Żadnych 
sprzeciwów. Teraz mieli przed sobą dwa rozpoczęte zadania – 
Płaszcz… i Kaia. 

Wiem. Wygram –Strider uspokoił demona. Przede wszystkim 
musiał ukraść Magiczną Różdżkę. Sabin nie kłamał - jeżeli ten 
przedmiot znajdzie się w nieodpowiednich rękach, a przez 
nieodpowiednie miał na myśli jakiekolwiek inne oprócz swoich 
własnych, Puszka Pandory może zostać odnaleziona, a on i jego 
przyjaciele unicestwieni. Ich demony zostałyby wtedy wydarte z ich 
ciał i zassane znów do wnętrza Puszki. Świetna teoria, ale człowiek i 
demon byli połączeni silną więzią – coś w stylu „nie mogę bez Ciebie 
żyć”. Tak więc faceci nagle „kopnęliby w kalendarz”, a demony by po 
prostu oszalały. Poczuł przypływ presji. Stanął na środku pokoju 
wprost przed Kaią. 

- Musimy ją ukraść. 
Kai opadła szczęka, a przez to jej czerwone, wydatne usta 
wyglądały bardzo kusząco. 

- Uuuu, co takiego? – spytała. 
- Zapomnij o turnieju i pomóż mi ukraść Różdżkę – wyszczerzył 
zęby jak dobry, mały żołnierzyk i dodał: – Proooszę. 
Bywają momenty, gdy mężczyzna potrzebuje przewodnika i to 
był właśnie taki moment. Nie miał zielonego pojęcia, jak pracuje 
mózg harpii lub, gdzie Juliette byłaby skłonna ukryć swój skarb. Kaia 
była jego wtyką, która mogła mu pomóc. Jego jedyną drogą do celu. 

Jej źrenice rozszerzyły się ze złości. 

Świetnie - właśnie tego chciał uniknąć. 

Rozzłoszczona, mała panna nie obawiała się okazywać swoich 

emocji. Potem przejechała językiem po zębach. Strzała rozochocenia 
uderzyła w niego, roztapiając ten lód i zostawiając tlące się piekło za 
sobą. Chciał połechtać tę złość jeszcze bardziej. W takim momencie? 
Naprawdę? Każdy moment jest dobry – podpowiedziało jego libido. 
Być może zaatakuje, ale przynajmniej jej ręce będą cię wszędzie 
dotykać. Powinien był się kopnąć w swój napalony tyłek. 

- Nie, po prostu nie. Do diabła, nie – powiedziała Kaia i 
manifestując upór, zadarła brodę. 
Znów poczuł przypływ presji. Znał to spojrzenie, widział je już 
wcześniej w pomieszczeniu pełnym harpii. Z jakiegoś powodu 
spojrzenia harpii obdzierały Kaię ze skóry, ale ona nie reagowała. 

- I ty też jej nie ukradniesz – dodała. 

- Starasz się mnie ukarać, Ruda? 
Zrobił fatalny błąd, że był z nią szczery i powiedział jej, że jest 
tutaj, by jej pomóc, ale nie, by z nią romansować. Przecież wiedział 
już, że z kobietami nigdy nie gra się w otwarte karty. 

- Bo jeśli tak… – kontynuował. 
- O Boże! Naprawdę jesteś takim egoistą? 
Te srebrno-złote oczy wyostrzyły się jak sztylety i rozdzierały 
jego wnętrze. Nie lubił, kiedy była zła (zazwyczaj) i nie lubił, kiedy 
była zraniona. Wydawało się, że teraz oba uczucia jej towarzyszyły. 

- Nie wszystko kręci się wokół ciebie, Strider. 
- Wiem o tym, wierz mi. Jestem świadom mojego wybujałego 
ego. Więc powiedz mi, w czym jest problem. Wydaje mi się, że 
przypominam sobie pewną rudowłosą harpię, która powiedziała, że 
zrobi wszystko, co będzie niemoralne i będzie za odpowiednią cenę. 
Więc zrób to. Powiedz, jaka jest twoja cena i zrób to. 
- Nie ma żadnej ceny – odpowiedziała krótko. – Nie za to. 
- Boisz się? 
Cios poniżej pasa – owszem, ale on był zdesperowany. 
Kaia skoczyła wyłączyć telewizor. Wyszczerzyła ostre kły 
jeszcze bardziej niebezpieczne niż najostrzejsze sztylety, a krwista 
czerń zaczęła zalewać jej oczy, zasłaniając ich naturalny kolor. 

- Zamierzasz zdobyć ją teraz? – zapytała Bianka śpiewnym 
głosem, a Lysander zakrył jej usta dłonią, by nie powiedziała już nic 
więcej. 

- Idiota – wymamrotał Sabin. – Nawet nie zamierzam cię 
wspierać. Zasługujesz na to, co cię spotka. 
- Niczego się nie obawiam. 
Dwa głosy nałożyły się na słowa Kai i oba były nieprzyjemne, 
oschłe, groźne…cięte. Kaia oddychała głęboko – każdy wdech 
sprawiał jej trudność, a każdy wydech był nierówny, poszarpany. 

- Masz szczęście, moja Harpia wyraźnie sprzeciwia się 
skrzywdzeniu ciebie. W innym razie byłbyś już rozszarpany na 
kawałki. I jeśli spróbujesz ukraść Włócznię na własną rękę po tym, jak 
ci powiedziałam, żebyś tego nie robił, rzucę ci takie wyzwanie, z 
którym nie będziesz miał szansy wygrać. Nigdy. 
Miał ochotę nią potrząsnąć, miał ochotę ją pocałować, ale tylko 
po to, by zamknąć jej gębę… oczywiście. Cholera! Otarła się o skraj 
wyzwania już teraz. Porażka krążył w jego wnętrzu, miotając się z 
pianą na ustach, chętny, by rzucić się na Kaię. Gdyby nie strach przed 
przegraną, zaakceptowałby podpowiedź swojego demona. To ty 
zadecydowałeś, że tu przyjeżdżamy. To ty zadecydowałeś, że powalisz 
każdego, kto ją zaatakuje. Tak, Strider utwierdzał się w tym 
przekonaniu. Tak, chciał wypatroszyć i pościnać łby jej 
przeciwnikom, zanim zaatakują choćby jednym ciosem. Zrozumiał 
jednak, czym się kierował – zauroczeniem. Za bardzo rozwinął chęć 
posiadania. Były to motywy Porażki? Nie do końca. 

Po co to robisz? 
Wygrać – to wszystko co powiedziała bestia. 
Jak zwykle. 

- Dotarło do ciebie? – zapytała Kaia po tym, jak Strider nie 
udzielił żadnej odpowiedzi. 
Rozczarowanie targało Striderem. Ona chciała go ukarać, a 
przecież spodziewał się po niej czegoś lepszego. Mogą sobie 
przygadywać i warczeć na siebie, mogą być sobą beznadziejnie 
zafascynowani, ale również są dla siebie przyjaciółmi. Przynajmniej 
tak myślał. Przyjaciele pomagają przyjaciołom. Ma na to przykład był 
w Wisconsin, kiedy powinien był być w tysiącu innych miejsc. 
Rozejrzał się dookoła i spojrzał na Biankę. Nie zamierzał kraść 
samemu. Zwykle. Harpie były jednak gatunkiem, z którym nigdy 
wcześniej nie miał do czynienia. Potrafiły przemieszczać się szybciej, 
niż oko mogło za nimi nadążyć. Potrafiły wyrwać człowiekowi gardło 
jedynie za pomocą własnych zębów. Mogły rozszarpać całą armię w 
ciągu kilku sekund. Nie było granicy, której by nie przekroczyły, 
niegodziwości, której by nie uczyniły. Gdyby chciał zdobyć włócznię, 
a one by go na tym przyłapały, zabiłyby go. Ale bez włóczni… tak 
czy tak, był martwy. Nie było wyboru. Zdecyduje się to zrobić. 

- A co z tobą? – zapytał Biankę. 
- Przystopuj wojowniku – powiedział Lysander głosem tak 
delikatnym, że Strider prawie nie dostrzegł mocy, która się za nim 
kryła. Prawie. 
To nie jest wyzwanie – powiedział swemu demonowi, 
odmawiając sobie dalszej rozmowy z Bianką. Na szczęście lub 
nieszczęście, Porażka był wciąż zbyt zajęty Kaią, peleryną i włócznią. 
Jeśli Striderowi nie uda się zdobyć tych dwóch ostatnich, wkrótce 

przegra walkę. Będzie cierpiał. Teraz nie mógł także pozostawić Kai 
bez cierpienia. 

- Sorry koleś, ale nie mogę ci pomóc - Bianka odsunęła dłoń 
Lysandra z ust. 
- Dlaczego? 
Niewinnie wzdrygnęła ramionami. 
- Jeżeli chcesz, żebym wymieniła ci listę powodów, wymienię, 
ale nie zagwarantuję, że będą wiarygodne. 
- A ty? – zwrócił się do Gwen. 
- C-co? – zdawała się być zakłopotana. 
Spojrzała na Kaię, która potrząsnęła głową. Strider był tego 
świadomy, ponieważ widział jej odbicie w obrazie, który znajdował 
się nad stolikiem nocnym pomiędzy łóżkami. 

- Nie mogę – dokończyła bardziej zdecydowanie. 
Okej, coś tu śmierdziało. Strider wiedział, że obojętnie co 
powiedział Kai, ona i tak się go nie obawiała. Dziewczyna miała jaja. 
Stałaby w pomieszczeniu pełnym harpii i nawet jeśli patrzyłyby na nią 
jakby była soczystym stekiem, a one byłyby zdeklarowanymi 
wegetariankami, ona stałaby z głową uniesioną wysoko do góry, 
pozwalając im uszczknąć kawałek. Jedyny raz kiedy widział, jak Kaia 
traci zimną krew i trzęsie się pod wpływem emocji, których nie 
potrafiła nawet nazwać, był wtedy, gdy patrzyła na swoja matkę. Jej 
bardzo zmysłowa, mordercza matka, która być może zaprzątała jego 
myśli. Wciąż nie był tego pewien. Dziwnie młodo wyglądająca 
brunetka o śmiercionośnym spojrzeniu przyglądała się badawczo jego 

ciału, oceniając go. Słyszał zimny, wyprany z emocji, a jednocześnie 
bardzo kobiecy głos, szepczący „Kaia umrze, zanim rozpocznie się 
finalna rozgrywka”. Pieprzone gówno. Nic innego nie zostało 
powiedziane i nikt inny nie słyszał tej groźby, a na dodatek, cholera, 
może jego wyobraźnia pracowała zbyt aktywnie. Tak czy siak, nie 
obchodziło go to. Był tutaj i zrobi to, co obiecał, ale, do cholery, Kaia 
w takim przypadku będzie musiała się nagiąć. 

- Znikajcie – powiedział do par, siedzących na łóżkach. 
Znając dobrze Stridera, Sabin nie protestował. Wziął Gwen i 
wypchnął ją za drzwi. Ich znaczące spojrzenia mierzyły się do 
ostatniego momentu. Przenieśliby góry, by zdobyć tę Różdżkę 
niezależnie od tego czy z błogosławieństwem Skyhawk’ów, czy nie. 
Po pierwsze, byli w stanie zrobić wszystko, by uzyskać informacje, 
nawet jeżeli oznaczało to, że mają się rozdzielić i że żaden z nich nie 
będzie miał wsparcia. 

Dzięki uspakajającemu „nic mi nie będzie”, które rzuciła Kaia, 
Bianka i Lysander pospieszyli za Sabinem, delikatnie zamykając za 
sobą drzwi. Anioł nie znał Stridera zbyt dobrze i nie wiedział, do 
czego jest zdolny, ale musiał rozpoznać niebezpieczeństwo po pozie, 
którą ten przybrał. 

- Dlaczego? – zapytał, kołysząc się Strider. 
Kaia nie udawała, że nie wie, o co chodzi. 
- Stwierdzą, że nie byłam pewna swoich umiejętności. Nazwą 
mnie tchórzem. 

- No i? - wyglądało na to, że jest skłonna zaryzykować jego 
życie z powodu własnego ego. - Drobne wystawienie się na 
pośmiewisko jeszcze nigdy nikogo nie zabiło – dokończył. 
Przerzuciła długie, kręcone, rude włosy na jedno ramię - obraz 
kobiecej irytacji. Przynajmniej ciemność, którą miała przed oczami, 
zniknęła, co oznaczało, że jej Hrpia była pod kontrolą. 

- Spójrz, jesteś tu teraz i pomimo że nienawidzę o tym 
opowiadać i tak się dowiesz, więc równie dobrze mogę ci sama 
powiedzieć. 
- Kontynuuj – powiedział po dłuższej pauzie. 
- Dawno temu, podczas turnieju harpii, próbowałam ukraść… 
coś, co należało do innego… klanu. 
- Oooo, naprawdę? Co cię powstrzymało? 
- W rezultacie - Kaia zawstydzona opowiadała dalej, ignorując 
słowa Stridera. – Moje czyny doprowadziły do masakry. Zmiotło 
połowę populacji harpii, a mi nigdy tego nie wybaczono. 
Wiedział, co to znaczy. Skazali ją na odrzucenie. Jeśli 
ktokolwiek mógł zrozumieć ból spowodowany odrzuceniem, to był to 
Strider. Kiedy bogowie wybrali Pandorę, by pilnowała dim-Ouniak – 
puszki przetrzymującej złe duchy, które zdołały uciec otchłaniom 
piekła, pozwolił, by kierowała nim duma. Jak śmieli wybrać ją – 
kobietę, skoro on nigdy nie przegrał żadnej walki? Kogokolwiek Zeus 
chciał wyeliminować – Strider to robił. Chciał udowodnić, że jest 
cenny i po to pomógł ukraść i otworzyć tę puszkę. Oczywiście miał 
zamiar ponownie złapać te demony, jak już zasieją małe spustoszenie. 

Miał zamiar pokazać, czego potrafi dokonać, a czego cenna Pandora 
Zeusa nie potrafi. Niestety puszka zniknęła, a spustoszenie było dużo 
bardziej niż „małe”. Nigdy nie spotkał się z czymś takim – ani 
wcześniej, ani później. Nawet wtedy, gdy Porażka po raz pierwszy 
pojawił się w jego ciele, a uczucie bólu, zniszczenia i okaleczenia 
zżerało go, nawet to jednak nie było dostatecznym zadośćuczynieniem 
dla Greków. Wykopali go z jedynego domu, jaki kiedykolwiek znał i 
nie chcieli go więcej widzieć. Dlatego odrzucenie, brak 
przebaczenia… tak, znał bardzo dobrze. Lecz tak czy tak, nie mógł 
pozwolić, by cokolwiek, nawet potencjalne załamanie Kai, 
powstrzymało go przed przejęciem Różdżki. Cena była zbyt wysoka. 

- Jeżeli znów spróbuję coś ukraść… zabiją mnie – tłumaczyła 
Kaia. - Po tym jak upewnią się, że czuję cały, nawet najdrobniejszy 
ból, który oni odczuwali. 
Wierzyła w to co mówiła - prawda błyszczała w jej oczach tak 
samo intensywnie jak kręcące się w nich łzy. 

- Będę cię chronił. 
- Nie każ mi przypominać sobie o tym, co możesz, a czego nie 
możesz – powiedziała, gorzko się śmiejąc. – Mogłabym uciec, jasne, 
ale co za życie czeka mnie później? A co jeśli znajdą moje siostry, 
gdy nie będą w stanie znaleźć i ukarać mnie? 
Racja. Trudno będzie obalić Striderowi ten argument. Postara się 
znaleźć inny sposób. 

- Nikt nie musi wiedzieć, że ty to wzięłaś. Wpadniemy i 
wypadniemy. Nie ma problemu. 

- Nie ma znaczenia, czy zostawię jakieś ślady czy nie. Gdy 
włócznia zniknie i tak wszyscy będą mnie o to obwiniać – powiedziała 
smutnym głosem. 
- No i ? – spytał po raz kolejny. 
Jego serce musiało zobojętnieć. 
- Nie wiesz nic o sprawiedliwości harpii, Strider. Nie ma 
procesu. Nie ma niewinności póki nie zostanie udowodniona wina. 
Jeżeli jestem podejrzana, będą mnie ścigać, torturować i tak jak 
powiedziałam… zostanę zabita. 
- Będę cię chronił – powtórzył i to była prawda. 
Uniosła brew. 
- Każesz mi powiedzieć to, co jest oczywiste, no ale dobra. Nie 
możesz mnie chronić. 
To nie jest wyzwanie. 

- Mogę. 
- Ochronisz mnie przed armią harpii, które nie zawahają się 
skrzywdzić każdego kogo kochasz, by mnie dopaść? Armię harpii, 
które pomogłyby łowcom, gdyby to gwarantowało ukaranie mnie? 
Cholera. 

- Więc co proponujesz, żebym zrobił, co?! 
Przybliżył się do niej, złapał za ramiona – czuła się krucha i 
delikatna – w końcu potrząsnął nią tak, jakby chciał to zrobić od 
dawna. Z każdym ruchem jej zapach cynamonu i cukru był dla niego 
bardziej wyczuwalny – uczta dla jego zmysłów. Jego usta wypełniły 
się śliną, krew się zagotowała. 

- No co? Powiedz mi! – powtórzył. 
- To, po co początkowo tu przyjechałeś. Postępuj jak mój 
małżonek. Będę walczyć i zdobędę Różdżkę honorowo – powiedziała 
z miną osoby ze złamanym sercem. 
- Myślałem, że nie respektujesz honorowych rozwiązań. 
Spojrzała na niego przymrużonymi oczami, a oburzenie 
zastąpiło smutek. Kiedy przymknęła powieki ogarnęło go dziwne 
zadowolenie na widok pobłyskującego spod nich srebra, zamiast złota. 

- Tylko i wyłącznie w tym przypadku respektuję. Stawka jest za 
wysoka – odpowiedziała, starając się przejrzeć jego myśli. – I nie 
chodzi tylko o mnie, również o moje siostry. 
Wygrać. 
Włócznia? Chłopie, pracuję nad tym. Trochę swobody byłoby 

mile widziane. 
Wygrać! 
Wiem do cholery! 

- A co jeśli… kurde. 
Uwolnił Kaię i pogładził się po zaroście. 
Tyle ile w ciągu swego długiego życia przewalczył bitew, 
potrafił rozpoznać ślepy zaułek, nim przekroczył zakręt i trafił w mur. 
Znajdowali się w impasie i on był tego świadomy. Nie ruszy z 
miejsca, zanim stawka nie ulegnie zmianie. 

- Zrób to dla mnie, a w zamian ja się z tobą prześpię, dobra? 
Przez moment Kaia nie reagowała, potem rozchyliła usta z 
niedowierzaniem i spoliczkowała Stridera. W tym przypadku 

“spoliczkowała” oznaczało użycie takiej siły, że ten zaczął kręcić się 
w kółko i nie mógł się zatrzymać. 

- Och, jakiś ty wspaniałomyślny. 
Chwilę później stała z nim znowu twarzą w twarz. Popchnęła go 
tak mocno, że zaczął niezdarnie kroczyć do tyłu tak długo, aż jego 
łydki odbiły się o łóżko. 

- Zaoferowałeś mi swoje ciało, gdy wyraźnie mnie nie pragniesz. 
Obniżyłeś swoje standardy i byłeś skłonny się prostytuować. Chciałeś 
mnie wykorzystać, nie zwracając uwagi na to, jak bardzo będę potem 
cierpieć. 
Jej słowa były jak strzały, precyzyjne uderzenia. Skulił się, ale 
nic nie odpowiedział. Jeszcze nie. Opadł na łóżko i odbijając się od 
materaca, skupił się na swoim demonie. 

To nie jest wyzwanie, by zdominować ją seksualnie. Dociera to 
do ciebie? 

Wygrać! 

Strider przygryzł język. Myślał, że demon wciąż był skupiony na 
włóczni, ale nie był przekonany, czy tak jest faktycznie. Więc kiedy 
Kaia wskoczyła na niego i usiadła okrakiem na jego brzuchu, okręcił 
się i przycisnął ją całym ciężarem swojego ciała. I… o bogowie… to 
było cudowne! Perfekcyjnie do niego pasowała – jej miękkie piersi do 
jego klatki, jej rozchylone uda tworzyły idealną kołyskę dla grubości 
jego penisa. Cynamonowy zapach jej ciała wciąż go otaczał i pieścił 
jego zmysły. Gorąco, taki ogrom gorąca pulsował z jej gładkiej, 
soczystej skóry i piętnował Stridera. 

WYGRAĆ! 

Dupek. 

- Tu chodzi o życie i śmierć, Kaia. 
Była zadyszana, wplątała dłonie w jego włosy, a paznokcie 
wbijała w skórę jego głowy. 

- W moim przypadku również. 
- Zrobiłabyś to dla… Parysa? – spytał, nienawidząc samego 
siebie. 
- Nie - w jej odpowiedzi nie było odrobiny wahania i to 
złagodziło kłujący ból niepokoju, który odczuwał w klatce piersiowej. 
Ból, którego nawet nie był świadom… aż do teraz. 
- Kaia. 
- Strider. 
- Ja… ja nigdy nie powiedziałem, że cię nie pragnę - nie był 
pewien, co chce powiedzieć, wiedział tylko, że te słowa wyślizgnęły 
się z jego ust bez jego przyzwolenia. – Pragnę, jak mógłbym cię nie 
pragnąć? 
- Czy chcesz przez to powiedzieć, że zgadzasz się być moim 
małżonkiem? – spytała, przygryzając dolną wargę. 
- Nie – nie mógł kłamać w tej kwestii, nie potrafił jej 
okłamywać. I nie chodziło o to, że mogłaby go rozerwać na kawałki, 
gdyby odkryła prawdę. – Nie mogę dać ci wieczności. 
- Ponieważ nie pasujemy do siebie? 
Oczywiście pamiętała każdą obelgę, którą w nią rzucił. 
- Tak. 

- W takim razie, co możesz mi dać? 
- Tutaj. Teraz – coś, na co jego ciało miało coraz większą ochotę 
z każdą mijającą sekundą. 
- W zamian za moją pomoc w zagrabieniu Magicznej Różdżki – 
stwierdziła, nie spytała. 
- Tak. 
Może nawet i bez tego. Tak bardzo chciał się w nią wtulić, 
ocierać się o nią, pieścić ją, aż będzie błagać, by skończył to, co 
zaczął. Przesunęła językiem po zębach, które były ostre jak sztylety, 
ale bogowie, ten język był piękny. 

- Będziesz musiał mnie przekonać – powiedziała ozięble, 
pomimo że przywiodła jego głowę niżej i niżej, aż w końcu jego usta 
znalazły się bezpośrednio nad jej ustami. - Daj mi przedsmak tego, co 
oferujesz. 
WYGRAĆ! WYGRAĆ! WYGRAĆ! 

Wyzwanie. Planowane czy nie. I tym razem nie miał problemu, 
by zinterpretować, czego oczekiwał jego demon. Czego pragnął. 
Strider musiał przekonać ją swym pocałunkiem, w przeciwnym razie 
by cierpiał. Czekał, aż wypełni go furia, ale gdy się do niej zbliżył i 
pochłaniał jej zapach, wszystko czego pragnął, to dać jej ten 
przedsmak. Odjął jej paznokcie od swojej głowy i rozprostował jej 
ręce ponad jej głową, zmuszając ją, by wygięła swoje ciało w łuk i 
otarła je o niego. Jej sutki były twarde, jakby czekały na jego usta. 

- Nie waż się wypowiedzieć choćby jednego słowa – rozkazał, a 
potem wreszcie ruszył przygotowany na porażkę, z i tak już słabej, 
jego zdaniem, pozycji. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 7 

Jego smak ją wypełniał, konsumował ją... 

Nigdy wcześniej nie uwielbiała tak bardzo cynamonu. Słodki i 
aromatyczny, delikatnie pikantny. Pod ciężarem mięśni Stridera, Kaia 
została wgnieciona w materac, a za sprawą jego broni, uciskającej jej 
kości, prawdopodobnie będzie posiniaczona. Nie dbała o to. Co tam 
kilka siniaków, skoro jedna dłoń Stridera spoczywała na jej głowie, by 
przybliżyć ich do siebie. Co tam kilka siniaków, kiedy z każdym 
oddechem jej piersi ocierały się o jego pierś, jej obrzmiałe sutki 
dotykały jego, powodując coraz silniejsze pożądanie. Rozłożyła nogi, 
sprawiając, że dolna część ciała Stridera opadła na nią bardziej 
zdecydowanie. Jego członek – taki duży, taki długi i taki gruby – 
opadł w idealne miejsce i zadyszała. Goręcej, goręcej, coooraz 
goręcej. 

- Strider – jęknęła. 
- Kaia. 
Jej imię na jego ustach... niebo i piekło, słodycz i męczarnia. 
Pieśń syreny. 

- Więcej. 
- Co byś chciała? 
- Cokolwiek mi dasz. 
Jej paznokcie już się wydłużyły i zamieniły w pazury, które 
wbiła w plecy ukochanego, przypadkowo przecinając jego koszulkę i 

odsłaniając skórę. Jęknęła, a ich zęby zgrzytnęły, uderzając o siebie. 
Strider przytrzymał jej szczękę w mocnym uścisku swych palców. 

- Przepraszam – wysapała. 
Ścisnęła jego biodra swymi kolanami, na wypadek gdyby chciał 
się teraz od niej odsunąć. 

- Nie przepraszaj – odparł. – Po prostu zrób to ponownie. 
Strider intensywnie ssał jej dolną wargę, a ciało Kai od stóp do 
głów pokryło się gęsią skórką. Tak bardzo erotyczne, frywolne słowa 
nigdy wcześniej nie były wypowiadane. Jako harpia, była silniejsza i 
bardziej gwałtowna niż inni nieśmiertelni. Musiała zawsze 
temperować swoje emocje i powstrzymywać się, nawet przed 
Parysem. Przy Striderze nie czuła, że musi się hamować i nie 
zamierzała tego robić. Cokolwiek zaserwuje, on przyjmie to z 
aprobatą. Będzie się rozkoszował. Był przecież zbyt silny i zbyt 
zdeterminowany, żeby mogło być inaczej. I naprawdę, może i 
wyglądał czasami jak anioł, lecz był dużo bardziej grzeszny, niż 
jakikolwiek inny Lord. Najlepszy grzesznik, jeśli chodzi o te sprawy 
wcielenie 
szatana. Delikatnie i spokojnie – to nie w jego stylu. Bawiły 
go najdziwniejsze rzeczy. Kiedy pewnego razu Strider znalazł 
kumpla, przywiązanego łańcuchami do łóżka kochanki, zrobił fotki i 
rozesłał wszystkim, których znał. Świetne, prawda? Taki facet nigdy 
nie będzie kazał jej przestać kraść. Prędzej przyłączy się do jej 
obowiązkowych wypraw. Ucieszy tym jej mroczną naturę i nie 
spowoduje za wielu obrażeń. Ponadto on znał smak zwycięstwa i 
przegranej bardziej niż ktokolwiek inny. Cieszyłby się z jej każdego 

osiągnięcia czy to dobrego, czy złego, czy wręcz paskudnego. Byłby 
pierwszym, który przyznałby, że coś schrzaniła, ale nie przekreślałby 
jej. A może facet, którego kreśliła jej wyobraźnia, był tylko czystą 
fantazją? Może facet, pod którym właśnie leżała, chciał tylko z nią 
pohandlować? Jego ciało w zamian za współpracę. Ta myśl naprawdę 
nieźle ją wnerwiła, jednak niewystarczająco, by przerwać tę 
degustację. Był jej narkotykiem z wyboru, tak sądziła, a w 
rzeczywistości była już od niego uzależniona. 

- Kaia! Kurde, zwróć uwagę na to, co się dzieje dokoła ciebie! – 
warknął. 
Przestraszył ją, rozpraszając jej myśli. Kaia mrugnęła. 
Zauważyła, że Strider był zdyszany, spocony, prawdopodobnie 
bardziej niż powinien być, rysy jego twarzy wyostrzyły się z wysiłku. 
Musiał próbować przywołać ją do rzeczywistości już od dłuższej 
chwili. I, cholera, zdała sobie sprawę, że rozmyślając o jego zaletach i 
szalonym usposobieniu, przestała go całować. Parodia - musiała 
natychmiast naprawić ten błąd. 

- Jestem tu. 
Splatając nogi w kostkach, owinęła je wokół ciała ukochanego 
mężczyzny. Naprężyła się i dzięki temu poczuła jeszcze wyraźniej 
jego nabrzmiałego członka. Teraz sama zaczęła mocniej dyszeć. Ta 
sytuacja wydała jej się wyśmienita, doskonała, taka podniecająca. 

- Bardzo dobrze. 
Język Stridera szybko znalazł drogę z powrotem do ust Kai, a 
potem już tylko pojedynkowali się o dominację. Pozwoliła mu 

wygrać, poddała się, zgodziła się, żeby on prowadził. Pragnęła tylko, 
by dał jej satysfakcję, by doprowadził ją do szaleństwa. Jej umysł był 
przyćmiony z pożądania, krew w jej żyłach była tak rozgrzana, że 
mogłaby poparzyć, powodując pęcherze, jej Harpia śpiewała z 
aprobatą. Od dawna marzyła o takiej sytuacji, fantazjowała o niej, 
pragnęła jej całą sobą. Była teraz ucztą dla swojego mężczyzny, 
rozkoszował się nią. A ona się nim nigdy nie nasyci, zawsze będzie 
chciała i potrzebowała więcej. Czuła, jakby jej ciało stanęło w 
płomieniach, narastający wewnątrz ogień dziko kumulował się 
pomiędzy jej nogami. Muszą zacieśnić relacje. Kocha go w każdym 
calu, musi go tylko do siebie przywiązać i nigdy, nigdy nie pozwolić 
odejść. Nie może też dopuścić do tego, by jakaś inna harpia zbliżyła 
się do niego. Strider należał do niej i tak już pozostanie. Nie możesz 
tak myśleć, on jest wojownikiem, który sam lubi wszystko 
kontrolować. Będziesz chciała go przywiązać, to ucieknie. To musi 
być partnerstwo, a nie harpiototalitaryzm. W porządku, mogła na to 
przystać. Starać się o to. Wszystko, byle tylko zatrzymać go przy 
sobie, by znowu go całować, by mieć go całego, wyłącznie dla siebie. 
Niezła myśl, tylko czy on będzie chciał z nią nad tym pracować? 

- Do cholery, Kaia – Strider zdjął rękę z twarzy dziewczyny i 
położył na jej piersi, po czym mocno ją ścisnął. – Co tam się dzieje w 
twojej głowie? 
- Ty, my, razem, tak – mamrotała, wciskając się w jego dotyk. – 
Chcę więcej. 

Było jej gorąco, była rozpalona, a pożądanie wciąż w niej 
narastało. 

- W porządku, okej, tak. Mocniej? 
- Mocniej. Proszę. 
Sprężyny materaca zaskrzypiały, gdy uniosła biodra. Oparła się 
o Stridera. Wyglądało na to, że kiedy ruszyła swe ciało, ulotnił się z 
niego gorący żar, który otaczał tych dwoje, zagęszczając powietrze 
wokół nich. 
- Chcę więcej, wszystkiego więcej – znów się domagała. 
- Kurde, twoje usta są jak burza ogniowa. Dobrze, laleczko, dam 
ci... – wziął głęboki oddech, zesztywniał, przeklął. Przeklął tak 
okrutnie, że Kaia zaczęła się dziwić, iż jej uszy nie zwiędły. – W 
porządku, tak, zrobimy to. Dam ci więcej, dam ci wszystko. 
Jego głos był... dziwny - pomyślała po chwili. Już nie było w 
nim słychać podniecenia, lecz sztywność, taką samą jaką wyrażało 
teraz jego ciało. Nagle zaczął zachowywać się bardzo formalnie, 
prawie jak robot. Dlaczego? Co się zmieniło? Posmutniała. Strider 
ponownie wpił się w jej usta i kontynuował pocałunek. Ona wiła się 
na łóżku, ocierając się o jego ciało i nie mogła się przed tym 
powstrzymać, jej nogi wciąż oplatały go w pasie. Wojownik naciskał 
na nią swą masą, a jego skóra stawała się coraz bardziej śliska od 
potu. Nie opierała mu się, ale zastanawiała się, co mogło ochłodzić 
jego pożądanie. Była zdeterminowana, by poznać prawdę i 
dowiedzieć się, o co mu chodzi. Strider wpychał swój język regularnie 
do wewnątrz i na zewnątrz jej ust, jakby naśladując stosunek. Co kilka 

sekund jego dłoń ściskała mocno pierś Kai, a jego biodra poruszały się 
rytmicznie, powodując, że ocierał się o jej łechtaczkę. Wyglądało to 
jak taniec. Każdy ruch był idealnie zgrany z następnym. Jego technika 
była bez zarzutu. Jeśli nie przestanie, doprowadzi ją wkrótce do 
orgazmu. Ma dobrą technikę - pomyślała. Tak, to dokładnie o to 
chodziło, o technikę. Oprócz tego, że był twardy, w najważniejszym 
miejscu, to pozostałe mięśnie także miał twarde jak kamień. Nie 
poddawał się jękom. Jak on tak mógł? Każdy ruch jego języka był 
dokładnie przekalkulowany, jak gdyby zastanawiał się nad tym, co 
robi, zamiast pozwolić, by kierował nim instynkt. Wyglądało to tak, 
jakby wszystko kontrolował i nie zamierzał tego zmieniać. To by 
oznaczało, że nie cieszył się tym, co robił. Po prostu wykonywał 
zadanie, kierował ją ku coraz większej i większej przyjemności. 
Manipulował nią. Dawał jej to, czego chciała, ale sam nie brał tego, 
czego potrzebował. Zdołał się jakoś od tego odciąć. 

- Powiedz mi, co lubisz, a ja to spełnię – wyszeptał zmysłowo. 
Mogła być kimkolwiek, nie sprawiłoby mu to różnicy. A kiedy 
byłoby już po wszystkim, gdyby ją dostał, gdyby ją przeleciał, byłaby 
jak tysiąc innych, nieistotnych i tymczasowych dziewczyn. Łatwy łup, 
od razu do celu. Nie. Nie! Nie będzie Kają Rozczarowaniem. Nie w 
przypadku Stridera. Nie zadowoli się ochłapami jego uczucia i 
„dobrym” seksem. Wszystko albo nic. Uległość była dobra dla 
słabeuszy. Ona nie była słaba. Jednak, pomimo iż wiedziała, co robił, 
pomimo iż czuła się skrzywdzona, znowu i, pomimo iż desperacko 
pragnęła się od tego uwolnić, nie mogła zdobyć się na wyrządzenie 

mu fizycznej krzywdy. Nieważne czy miało by to być wymierzone z 
jej ręki, czy poprzez jego demona. Jakoś... dziwnie. Miała ochotę 
parsknąć gorzkim śmiechem. Po raz kolejny decydowała się porzucić 
walkę. Tym razem jednak cena była o wiele wyższa niż dotychczas. 
W grę wchodziło jego ciało... jego serce? Nie, nie jego serce. Tego 
nigdy by nie ofiarował, tym bardziej nie jej. Ta sama determinacja, 
która sprawiła, że był takim zapalonym wojownikiem i kochankiem, 
zamieniła go w emocjonalnego samotnika Spokojnie... spokojnie... 

- Strider? 
Ruch języka w jej ustach, uścisk dłoni na jej piersi. 
- Powiedz mi – zaczął mówić, ignorując ją. – Twoje usta... 
ochłodziły się. 
- Przepraszam. 
- Nie ma sprawy, takie też je lubię, tylko skąd ta zmiana? 
Dosyć tego. Poza tym, nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. 
Nigdy wcześniej nie była tak rozpalona. 

- Sądzę... sądzę, że nie możesz przestać – przeszło jej przez 
gardło. 
Strider puścił ją, drżąc. Sfrustrowany zamarł nad nią, a kropelki 
potu przesuwały się po jego ciele. Jego koszula była przemoczona i 
przylegała do klatki piersiowej. 

- Co powiedziałaś? 
- Nie sądzę, że możesz przestać mnie całować, przestać mnie 
dotykać. 

 Nie mogąc uwierzyć, że Kaia właśnie wypowiedziała te 
przeklęte słowa, odsunął się od niej, zeskoczył z łóżka i stanął 
wyprostowany. Stał przy brzegu materaca, patrząc na nią, gdy 
delikatnie siadała, wspierając się na rękach. Oddychała z trudem, a jej 
płuca potrzebowały czasu, by się wyciszyć. 

- Cholera, Kaia! 
- To nie jest moje imię – odpowiedziała, szczerząc na niego 
błyszczące kły. 
- Co? Kaia? A ja myślałem, że właśnie tak. 
- Nie, nie mam na imię Cholera Kaia. 
Strider zmrużył oczy, a jego wargi lekko drgnęły. 
- Nieważne - skomentował. 
Czyżby to było wszystko, co miał jej do powiedzenia? Po tym 
co przed chwilą przeżyli? 

- Ukradniesz dla mnie Czarodziejską Różdżkę? 
Najwyraźniej faktycznie nie miał zamiaru nic dodać. Czy on 
nic do niej nie czuje? Ani odrobiny uczucia? Przygryzła wargę, a gdy 
spostrzegła, że to zauważył, dodało jej to otuchy. 

- Nie, ale… – dodała szybko, zanim jego demon mógłby go 
ukarać za to, że nie zdołał jej przekonać. 
Owszem, wiedziała, że to był główny powód, dla którego 
Strider tak na nią naciskał. Przynajmniej miała taką nadzieję. Dzięki 
temu łatwiej jej było mu przebaczyć, usprawiedliwić fakt, że zamienił 
ich elektryzujący pocałunek w kartę przetargową. 

- Pójdziemy na kompromis - powiedziała. 

- Nie – potrząsnął energicznie głową. 
- Tak. 
- Nie! 
- Tak. Kompromis nie wyrządzi ci fizycznej krzywdy. 
Przymrużył powieki, kryjąc pod nimi błękitne oczy. 
- To mi nie pomoże. 
- Chcesz usłyszeć moją propozycję czy nie? Jeśli nie, to tam są 
drzwi – powiedziała, zadzierając podbródek. 
- Na miłość boską! Nienawidzę, kiedy unosisz brodę, gdy 
mówisz – wysunął szczękę do przodu, naśladując Kaię. – Dobra, 
gadaj. 
- Wezmę udział w turnieju. Jeśli w jakimś momencie – dodała 
pospiesznie. – …zostanę zdyskwalifikowana lub zorientuję się, że 
moja drużyna nie zdobędzie złota, zaryzykuję swoje życie i swoją 
przyszłość i ukradnę Różdżkę dla ciebie. 
Cisza. Tylko skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Wiedziała 
dokładnie, o czym myślał. 

- Ponadto, w żadnym wypadku nie możesz przyczynić się do 
jakiejkolwiek dyskwalifikacji. Zarówno jeśli chodzi o mnie, jak i o 
członków mojej drużyny. 
No tak, a właśnie planował tak zrobić. Nagle ogarnęła go furia, 
która niczym błyskawica, przeszyła całe jego ciało. Jego oczy 
zapłonęły jak dwa czerwone lasery, kości czaszki stały się bardziej 
widoczne niż skóra, która go pokrywała. 

- A co, jeśli w trakcie, gdy ty będziesz rozgrywała swój turniej, 
ktoś inny zdoła ukraść włócznię? 
Sterował nim jego demon. Kaia mu współczuła. Sama 
nienawidziła, gdy jej Harpia przejmowała kontrolę. 

- To niemożliwe. Nie znajdą jej, a tym bardziej nie zabiorą. I ani 
bogowie, ani wielcy wojownicy w tym nie pomogą. To nie jest 
prowokacja, to po prostu prawda. Harpie są podejrzliwym i 
zaborczym gatunkiem. Podejmujemy ekstremalne środki, by chronić 
to, co nasze. Uwierz mi, Juliette nie pozwoli, by ktokolwiek zbliżył się 
do włóczni. 
Minęło kilka minut, zanim Strider się uspokoił. Nie mógł sam 
walczyć z harpiami, przynajmniej nie tak, by wygrać. 

- Świetnie, w takim razie umowa stoi. 
Kaia otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, jednak on nie 
przestawał mówić. 

- Lecz słuchaj no, laleczko. Powiedziałaś kiedyś, że czujesz, że 
to właśnie ja jestem twoim małżonkiem, a małżonkowie są cenni. 
Stwierdziłaś też, że zrobisz wszystko, żeby ochronić swojego. 
Laleczko. Dokładnie tak nazwał ją Łazarz wieki temu. Przed 
oczami Kai zaczęły pojawiać się cienie. Spokojnie. Uspokój się. Nie 
wtrącaj się – mówiła do swojej Harpii. 

- Nigdy tak nie powiedziałam – odparła, odsłaniając lśniące kły. 
Przynajmniej nie wypowiedziała tego na głos. 
- Dobra, może Gwen mi powiedziała. Chodzi o to, czy to 
prawda? 

A co? Czy on planował użyć tej wiedzy przeciwko niej? 

- Proszę, proszę, pan mądraliński – klasnęła w ręce. – Moje 
gratulacje. Wiesz, że nie mogę cię skrzywdzić, ale... o co w ogóle 
chodzi? Zawsze mogę zapłacić komuś, by wykonał za mnie brudną 
robotę. 
Striderowi nerwowo zadrgała powieka. 

- Na twoje życzenie artefakt, który może mnie zabić, pozostanie 
w rękach twoich wrogów – powiedział, ignorując jej groźbę. – Ta 
kobieta, Juliette, ta, o której chłopaku wciąż mi nie opowiedziałaś, ona 
nie zamierza dać ci włóczni. Nieważne, czy wygrasz czy nie. Ona cię 
nienawidzi i nie nagrodzi cię hojnie. 
Kaia zacisnęła pięści na kołdrze, prawie rozdzierając materiał. 

- Skąd wiesz, że ona mnie nienawidzi? 
Przecież załapał się tylko na końcówkę spotkania, a Juliette nie 
przemawiała do niej bezpośrednio po tym, jak się zjawił. 

- Po prostu mam oczy, Kaia. Za każdym razem, gdy patrzyła na 
ciebie, miała ochotę ozdobić twoją twarz swoim sztyletem. Co ty jej 
tak w ogóle zrobiłaś? I nie mów mi, że po prostu nie może ci 
wybaczyć tego, co zrobiłaś innym klanom. Widać, że ma osobiste 
powody do wściekłości. Nikt inny nie patrzył na ciebie w taki sposób, 
w jaki ona to robiła. 
Mrugnęła zmieszana. Dla własnego dobra powinien być mniej 
spostrzegawczy. 

- Niby na jakiej podstawie sądzisz, że ja zrobiłam coś jej? 

- Nie żartuj. Musisz myśleć, że jestem wyjątkowo głupi, 
odpowiadając pytaniem na moje pytanie i sądząc, że tego nie zauważę 
i sprawa się rozmyje. 
- No, w sumie, teraz jak to powiedziałeś... 
- Zabawne – wyciągnął rękę i gestem palca przywołał ją do 
siebie. 
Kaia nie mogła oprzeć się pokusie, by go dotknąć. Za każdym 
razem, gdy pojawiała się okazja, łapała ją. Strider chwycił harpię i 
uniósł delikatnie nad ziemię, potem spojrzał na nią i otulił swoim 
ciałem, ściskając niczym boa. Między nimi iskrzyło. Wyczuwało się 
niesamowite napięcie i żar bijący z ich ciał, tak silny, że wydawać by 
się mogło, iż dookoła buchają płomienie. Jego usta były nabrzmiałe, 
czerwone i wciąż wilgotne od jej pocałunków. Przymrużył oczy, jakby 
zanurzył się w przyjemnym śnie i nie chciał się z niego wybudzić. 
Skoro wyglądał tak wspaniale, będąc tylko pobudzonym, to jak by 
wyglądał gdyby był zaspokojony? Przestań fantazjować. To 
oczywiście była kolejna próba rozkojarzenia jej i przekabacenia na 
jego stronę. Kaia postanowiła, że nie ulegnie. Musi być twarda. 

- No więc... 
- Zabawiłaś się z jej facetem? 
Oczywiście, już ocknął się ze swego snu. Policzki zarumieniły 
jej się ze wstydu. Strider nie potrzebował już żadnej innej odpowiedzi. 
Wypuścił ją ze swego uścisku i potarł ręką po skroni. 

- Kurde, Kaia. 

Bez jego dotyku Kai poczuła chłód na swojej skórze. 
Dziewczyna nie chciała przyznać się do własnej głupoty, nawet jeśli 
to był tylko jeden wybryk, dawno temu. Nie chciała przyznać się, że 
pragnęła dowieść swojej matce, która nigdy jej nie kochała, że jest 
wartościową osobą i… że zawaliła na całej linii. 

- Zobaczyłam go, zapragnęłam, no i... wzięłam. Koniec historii. 
Sprawdziły się najgorsze przypuszczenia Stridera. Nigdy mu 
się nie uda – ona bierze najlepszych. 

- I ona się o tym dowiedziała – nagle jego głos strzelił jak z 
bicza. 
Tak, był zdruzgotany. 

- No, dowiedziała się – odpowiedziała Kaia i skinęła głową. – 
Dokładnie tak. 
- Skąd? 
- Przepraszam? – otworzyła szeroko oczy, nie mogła uwierzyć, 
że on w dalszym ciągu drąży temat. 
- Skąd się dowiedziała? 
- Och, yyyy, przyłapała nas – powiedziała pospiesznie i wbiła 
wzrok w podłogę. 
Szybko jednak zdała sobie sprawę z tego co robi i skupiła swoją 
uwagę na twarzy Stridera. Kłamiąc, kobieta musi pamiętać o dwóch 
rzeczach. Pierwsza, to pewność siebie – można wmówić wszystko i 
każdemu, tylko trzeba samemu w to wierzyć. Druga, to detale – im 
więcej szczegółów się poda, tym bardziej wiarygodna staje się twoja 
historia. 

- Byliśmy w trakcie stosunku - kontynuowała. - Było bardzo 
gorąco i przyjemnie. W sumie w ogóle nas nie rozproszyła swoim 
najściem. 
Strider przez chwilę był cicho. Potem powiedział łagodnie: 

- Czyżby? 
Być może nie był tymi wieściami aż tak zdruzgotany, jak by się 
można spodziewać, ale co z tego? Tak naprawdę, to się nie liczyło. 
Mógł nie dowierzać, ale nigdy nie będzie na sto procent pewien, że 
nie stało się właśnie tak, jak mówiła. Poza tym, kurde, mógł istnieć 
jeszcze inny sposób, żeby go przekonać. Kaia spojrzała mu prosto w 
oczy. 

- Tak, tak właśnie było. Leżał płasko na plecach, a pod nim był 
stos futer – w swoich myślach wyobrażała sobie Stridera w takiej 
sytuacji, co wznieciło jej pragnienie i sprawiło, że jej głos brzmiał 
bardzo uwodzicielsko. – On był nagi, ja byłam naga... siedziałam na 
nim okrakiem i, o bogowie, wyglądał cudnie, zatracony w 
namiętności, we mnie. 
Strider zaczął oglądać się dookoła, jakby nie mógł już znieść 
widoku jej twarzy. To go zabolało. I po robocie. Był całkowicie 
przekonany o jej zdzirowatej naturze. Kaia trochę się zasmuciła, że 
Strider już dłużej jej nie nagabywał, ale lepiej, że odpuścił. W jego 
mniemaniu miała pewnie i tak już zbyt bogate życie seksualne. Jednak 
udawanie słabej i głupiej nie przyniosłoby żadnych pozytywnych 
rezultatów dla ich, jakże przez Kaię wyczekiwanego, związku. 
Chociaż, dzisiejsza rozmowa pewnie też się do tego nie przyczyniła... 

Ona kłamie – pomyślał Strider i nagle poczuł, że potrzebuje 
każdego grama swojej siły, by nie wybuchnąć śmiechem. Cholera, 
gdy zarzucała na niego swoje sieci, była dziesięć razy seksowniejsza. 
Pewnie właśnie dlatego, przekonałaby go do swojej teorii, gdyby… 
nie spojrzała na swoje stopy, gdy udzielała odpowiedzi. Tamto 
spojrzenie – kiedy Kaia wierzyła w coś z całego serca, jej pewność 
siebie biła blaskiem jak najjaśniejsza gwiazda. Porażce podobało się, 
że rozszyfrowali jej gierki, i wysyłał Striderowi małe, przyjemne 
iskierki przeszywające jego ciało. Zwycięstwo, którego się nie 
spodziewał, a które smakowało tak pysznie, jak wino zmieszane z 
ambrozją. Prawie tak wspaniale, jak pocałunek Kai. Nie myśl o tym 
teraz. Nie mógł się powstrzymać. Na niebiosa - ten pocałunek... Ta 
kobieta, to wcielona namiętność, jest nieziemsko zmysłowa. Mógłby 
ją „konsumować” przez wieki i nigdy by się nie nasycił. Język, 
którym kusząco poruszała - wspaniały, paznokcie, które delikatnie 
wbijała - wspaniałe, nogi, którymi go oplotła – bardziej niż wspaniałe. 
Ona mu po prostu... pasowała. Pasowała do jego ciała idealnie. Każda 
krągłość, każda płaszczyzna jej ciała, każde wcięcie. Byli jak dwa 
kawałki puzzli. Jak to możliwe, że wciąż mieli na sobie ubranie?! 
Gdyby ją rozebrał, to by... nie, nie, nie. Nie zaryzykuje, nie zapuści się 
w tę uliczkę. Pocałunek był błędem. Niesamowitym, lecz przeklętym 
błędem, który mógł mu przysporzyć wielu kłopotów. Ona i tak już 
zrobiła mu mętlik w głowie. Tym razem nie mógł za to winić jej 
skóry. 

 Obnażone części ciała Kaia pokryła delikatnym makijażem, co 
sprawiało, że wyglądała piękniej niż jakakolwiek inna istota ludzka. 
Chociaż, nie, nie, ona nigdy nie wyglądała jak człowiek, nieważne co 
robiła. Jej rysy były bez zarzutu, olśniewające. Nigdy też nie całowała 
się jak ludzka kobieta. Była bardziej śmiała, soczysta, cholernie 
rozochocona. Bardziej moja - pomyślał i miał ochotę dać jej całego 
siebie tak, jak prosiła. Miał ochotę dać jej wszystko. Wtedy zdał sobie 
sprawę, jak szalenie się w niej zatracił - nie tylko starał się ją 
uszczęśliwić, po prostu sam się nią cieszył. Chciał brać, dawać i brać 
jeszcze więcej. Nie było jednak nic niebezpieczniejszego. Musiałby 
zadowolić ją o wiele bardziej, niż zrobił to Parys albo niesamowicie 
by cierpiał. Powstrzymanie swoich pragnień okazało się 
prawdopodobnie najtrudniejszą walką, jaką kiedykolwiek przyszło mu 
stoczyć, ale udało mu się. Wygrał. No i Porażka go za to uwielbiał, co 
okazał, wysyłając iskierki satysfakcji. Dziwiło go jednak, że Kaia 
chciała, by dał jej wszystko i więcej, on był gotów dostarczyć jej tego, 
czego pragnęła, ale po chwili chciała, by przestał. Rozpoznał 
wyzwanie, gdy tylko Kaia wyraziła swoje myśli. Stwierdzenie „założę 
się, że nie możesz przestać” było na sto procent wyzwaniem, jakby 
mu nagle ktoś pomachał czerwoną flagą przed oczami. Nie rozumiał 
tylko, dlaczego to zrobiła. Przypuszczał jednak, że nie miało to 
większego znaczenia. Skończyło się, nie ma odwrotu. Musi 
zapomnieć o pocałunku i skoncentrować się na tym, co go teraz czeka 

– na turnieju, na włóczni i na zwycięstwie. Musi zapomnieć różany 
kolor jej policzków, ciepłe powietrze, które wydychała, delikatne 

przejawy złości widoczne w jej oczach za każdym razem, gdy 
zaczynał mówić. Musiał zapomnieć o tym, że wyglądała 
fantastycznie, gdy budziły się w niej emocje, gdy była rozpalona jak 
petarda - wtedy on sam też miał ochotę wybuchnąć. 

Kaia przerwała milczenie. 

- Strider... – zaczęła niepewnie. 
Stał w bezruchu. 
- Posłuchaj, zrobimy tak – powiedział stanowczo. - Ty mi nie 
ufasz, a ja nie ufam tobie, ale musimy współpracować. Powiedz mi w 
takim razie coś więcej o jutrzejszej bitwie, a potem pójdziemy 
rozpoznać konkurencję. 
Albo lepiej - ona pójdzie na zwiady, a on poszuka Włóczni. 
Pomimo że rozumiał jej trudną sytuację, jej cierpienie, to jego 
współczucie nie zmieni faktów - bez artefaktu nie będzie puszki. Tak 
więc, on poszuka i ukradnie włócznię nawet kosztem urażonej dumy 
Kai. Potem, z pewnością będzie się za to nienawidził, ponieważ 
zwycięstwo będzie się wiązać ze zdradą sprzymierzeńca, ale niestety, 
nic go od tego nie odwiedzie. 

- Zrozumiałaś? – zapytał, już rozpoczynając walkę z poczuciem 
winy. 
Pauza, długa i pełna niepewności. 

- Tak – wyszeptała. – Będziemy działać razem. 
- Dobrze – starał się wymazać z twarzy emocje i obdarzyć ją 
miłym spojrzeniem. – To teraz mów. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 8 

William - zawsze napalony, ale honorowy Władca Podziemi i 
mężczyzna fizycznie doskonały, został kiedyś ogłoszony 
Najprzystojniejszym Nieśmiertelnym Wszech Czasów i co z tego, że 
był jedynym sędzią w tej szczególnej konkurencji? Przysiągłby na 
resztki swojej duszy, że wyniki nie były ustawione.

 Teraz stał w salonie w ludzkim domu. Strider 
TenCoNieDotrzymujeSłowa powinien być tutaj z nim. Trzeba będzie 
się z nim policzyć – pomyślał. 

Strider obiecał być tutaj z nim. Jednak ten szczęśliwy gnojek 
spędzał sobie czas z harpią, gdy tymczasem William tylko marzył o 
takim uwodzeniu. Oczywiście był z wampirzycami, ludzkimi 
kobietami, wiedźmami, zmiennokształtnymi i boginiami, ale nigdy nie 
był z harpią. A chciał być. Wydął warg z poirytowania. Może, kiedy 
skończy tutaj, przeprowadzi ze Striderem małą rywalizację o uczucia 
Kai. Wojownik, mimo wszystko, lubił rywalizację, a William stwarzał 
ku niej okazję bardziej, niż inni mogli przypuszczać. Właśnie ta część 
jego natury była bardzo dobrym powodem, dla którego tutaj był. 
„Tutaj” było przeciętnym domem, z przeciętnymi pokojami, 
proszącymi się o dekoratora. Beżowe meble, beżowe ściany i beżowy 
dywan - jakby właściciele bali się innych kolorów. Och, zapomniał 
wspomnieć o na wpół pustych butelkach wódki schowanych w 
otworach wentylacyjnych, za książkami i nawet ukrytych w dziurach 

w materacu? Ten nieciekawy raj dla alkoholika był jak więzienie, w 
którym dorastała jego Mała Gilly Cukiereczek. 

Gillian Shaw. Ludzka dziewczyna, brązowe oczy, zbyt 
zmysłowa – na jej nieszczęście. Jako siedemnastolatka zaznała więcej 
strachu i terroru, niż niejeden nieśmiertelny doświadczył przez 
wieczność. A wszystko z powodu właścicieli tego domu w Nigdzie, w 
Nebrasce. 

William nie miał wielu przyjaciół, więc opiekował się tymi, 
których miał. Owszem, Władców Podziemi nawet lubił. Zabawnie 
było patrzeć na ich tortury i obserwować, jak się zakochiwali, 
przypominając muchy złapane na lep. Na ten przykład – Strider. Do 
czasu, aż William zainterweniuje - oczywiście. Z pewnością wkrótce 
Kaia ulegnie jego zachwycającemu urokowi i zapomni o tym całym 
strażniku Porażki. Sama rozrywka była warta ceny biletu do ich 
Twierdzy w Budapeszcie, sprawiając, że mniejsza bogini Anarchii 
wariowała, by utrzymać Williama z daleka od tego, co przechowywała 
pieczołowicie jako cenny okup. Wiele nocy spędził na obmyślaniu 
sposobów odzyskania księgi napisanej kodem, która przepowiadała, 
jak można uratować go od przekleństw, którymi bogowie go 
obdarzyli. Ale teraz nie będzie o tym myślał. Będzie myślał tylko o 
swojej Gilly. Spotkał ją miesiące temu, kiedy partnerka strażnika Bólu 
przyprowadziła ją do twierdzy, a wówczas jakby go coś poraziło. To 
nie był pociąg seksualny - była na to zbyt młoda. Mógł przypominać 
sobie to tysiąc razy, jeśli to konieczne, ale dla niej pozostanie jedynie 
rycerzem na białym koniu. Spojrzała na niego i zobaczyła 

najcudowniejszego nieśmiertelnego wojownika, którego ciało 
mogłoby dać jej nieopisaną rozkosz. Oczywiście. Każdemu by dało. 
Widziała też cudownego, nieśmiertelnego wojownika, który mógłby 
pokonać jej demony. Chciał pokonać dla niej te demony. Zabiłby jej 
demony. Przez ostatnie kilka miesięcy parę razy wracał do twierdzy 
poraniony od walki. Gilly opiekowała się nim, zawsze tak słodko 
dbając, by coś zjadł, by położył się do łóżka i by było mu wygodnie. 
Nie była nim onieśmielona. Śmiała się z nim, żartowała, a kiedy ją 
wkurzył, zostawała i walczyła z nim, zamiast uciekać i chować się 
przed jego humorami. W głębi duszy wiedziała, że on nigdy by jej nie 
zranił. Nawet, jeśli on sam tego nie wiedział. W jego wnętrzu 
panowała ciemność, kłębiąca się ciemność, przenikająca z 
najpodlejszych padołów piekieł. Ciemność, której nigdy tak bardzo 
nie kochał jak właśnie w tym momencie. Prawie wszyscy zauważali 
jego złą stronę. Widzieli nie mającego szacunku łotra, którego 
uzewnętrzniał. I nie, ten widok nie był kłamstwem. William był 
lekceważący aż do bólu, bardziej, niż przypuszczał i Gilly także 
dostrzegała tę jego stronę. Jednak nadal go akceptowała, nie prosząc 
nigdy, by się zmienił. Można było pomyśleć, że cieszyło ją jego 
towarzystwo, chroniła go. Nikt wcześniej nie próbował go chronić. 
Teraz, on chronił ją. Rodzina Gilly zraniła ją w najgorszy, możliwy 
sposób. Dlatego też, jej rodzina umrze w najgorszy z możliwych 
sposobów. Zemsta była jego własną formą ochrony, mimo wszystko. 
Niestety, czas uciekał, a Gilly nie kontaktowała się z nim ostatnio. To 
jednak nie zmieniało faktu, że oni sprawili jej ból w najstraszniejszy 

sposób, zmuszając ją by samotnie stawiła czoła ulicy i, że mogli 
zrobić to znowu, komuś innemu. Chciał zadawać im ból przez długi 
czas i ta potrzeba była niezmienna - faktycznie, stawała się tylko 
silniejsza. 

William przeszedł przez pokój, podnosząc różne drobiazgi, 
rzucając nimi o podłogę i patrząc z uśmiechem, jak się rozbijają. 
Matka Gilly i jej ojczym byli aktualnie w pracy, a jej przyrodni bracia 
już tutaj nie mieszkali, więc nie martwił się o narobienie hałasu. Kiedy 
skończył swoje „małe ćwiczenie”, przejrzał zdjęcia stojące na 
kominku. Nie było na nich Gilly. Oczywiście wyrzucili ją ze swojego 
życia. Żadnego zastanawiania się, żadnej obawy o to, co się z nią 
stało, gdy odeszła. Co zobaczył? Trzydziestokilkuletnią, tlenioną 
blondynkę z silikonowym biustem i przeciętnie wyglądającego 
mężczyznę po trzydziestce. Wiliama aż skręcało od środka, by dać 
nauczkę temu człowiekowi. Gnojek zapłaci za każdy zły dotyk, każdy 
gram wstydu, jaki musiała znieść. Matka zapłaci za to, że pozwoliła, 
by to się stało. Bracia zapłacą, bo nie zdołali jej ochronić. 

Rodzina nie pozostawiła Gilly wyboru, dlatego dziewczyna 
musiała uciec w wieku piętnastu lat. Piętnastu! Była sama, żyjąc 
najlepiej, jak umiała aż do chwili, gdy rok temu Danika znalazła ją i 
sprowadziła do Budapesztu. Niestety, przez to, co ją spotkało, przez 
to, co robiła i co jadła, straciła do siebie szacunek. Widziała siebie 
jako wykorzystaną, brudną, niegodną. Sama nigdy tego nie 
powiedziała, ale on wiedział. Odkąd zamieszkała w twierdzy 
Władców, spała w sypialni tuż obok jego i słyszał jej nocne krzyki. 

Wiedział, że nawiedzały ją koszmary. Jej rodzina zapłaci też za każdy 
jeden koszmarny sen, jaki jej się przyśnił. 

Nagle drgnął, gdy rozległ się dźwięk otwierania drzwi 
garażowych. Uśmiechnął się. Och, super! Pierwszy uczestnik Ran, 
Cierpienia i Śmierci był w domu. 

Kiedy na początku przybył, rzucił swoją torbę pełną „zabawek” 
na podłogę, więc teraz schylił się, by ją podnieść. O tak, nigdy 
wcześniej tak bardzo nie kochał swojej ciemności. Ale będzie zabawa! 

Kane - strażnik demona katastrofy, kroczył długim, zawiłym 
korytarzem niebiańskiego pałacu, w którym właśnie się znalazł. 
Ściany były naprawdę niesamowite, spowite tysiącami nitek 
tworzących całość. Grube i kolorowe nitki przedstawiały ożywione 
sceny jak gdyby ludzie, których na nich widział naprawdę żyli i 
oddychali, aż miał ochotę ich dotknąć. To był najbardziej inspirujący, 
a zarazem wzbudzający strach widok, jaki kiedykolwiek ujrzał – 
Strider i Kaia, czołgający się na szczyt wzgórza w świetle księżyca i 
kobiety skradające się za nimi z bronią wycelowaną w ich głowy? 
Zatrzymał się, skupiając na nich wzrok i zaciskając pięści. Pulsujący 
ból przeszył jego skronie. Ale kiedy spojrzał przed siebie - jakby w 
głąb obrazu, który zobaczył, ból powoli zaczął ustępować. 

Odetchnął. Jego myśli się zamgliły, a potem oczyściły - nie mógł 
sobie przypomnieć, co go tak zdenerwowało. Och, jak dobrze. Wdech, 

- wydech, wdech - wydech. Jasny, coraz jaśniejszy umysł. 
Uświadomił sobie, że powietrze niosło ze sobą słodki zapach 

ambrozji. Czy to powodowało, że goście byli bardziej ulegli? Gdyby 
tylko miało to na niego zadziałać. Boginie, które tutaj mieszkały 
mogłyby pompować przez wentylację nawet benzynę, i tak nie 
zrobiłoby to na nim żadnego wrażenia. Jego demon kochał wszystkie 
pokrętne, przebiegłe i potencjalnie groźne rzeczy. I może, tylko może, 
miłość powstrzymałaby gnojka od roztrzaskania podłogi, na której stał 
Kane lub zawalenia sufitu nad nim. Może powstrzymałaby potrzebę 
zaspokajania Katastrofy choć na krótką chwilę. Przynajmniej taką 
miał nadzieję. 

Kane znowu się poruszył. Miał swój cel, prawda? Och, tak. 
Mojry go wezwały. Dlaczego, do cholery, go wzywały? Jakikolwiek 
był powód, on wolał robić dobrą minę do złej gry - nie chciał wkurzyć 
Mojr, a przez jego aktualny „co-się-kurwa-stało” stan umysłu, musiał 
być dodatkowo ostrożny. One nie były ani Greczynkami, ani 
Tytanami – nie wiedział kim były – a jednak, żaden bogobojny 
człowiek nie ośmieliłby się podnieść ręki na trzy kobiety, które tutaj 
mieszkały, i on nigdy by tego nie zrobił. Ponieważ Mojry były 
tkaczkami Losu. Przędły i tkały, a sceny, które przedstawiały, 
wydarzały się. Zawsze. 

Nikt nie zbliżał się do nich bez wezwania. Nawet Kronos - król 
bogów. I przez te wszystkie wieki Kane nie spotkał nikogo, kto by je 
dostał. Do dzisiaj. On - Katastrofa, był szczęśliwym wezwanym. 
Zdążył tylko wrócić z miasta, spędziwszy całą noc na poszukiwaniu 
łowców - żadnego nie znalazł. Strider musiał zabić ich wystarczająco 
wielu, zanim wyjechał. Opadł na łóżko, zdejmując z siebie broń, skórę 

i buty. Zanim wyłączył lampę, zauważył błyszczący sznur zwisający z 
sufitu, z zżółkniętym zwojem na końcu. Czytając pergamin, nadal był 
zdezorientowany. To było coś pomiędzy zaproszeniem na ślub, a 
lekarską receptą, napisane w starożytnej Grece. 

Zostałeś serdecznie zaproszony do Świątyni Fatum. 
Odmowa przybycia może być równoznaczna 
z dekapitacją albo śmiercią. 

Dekapitacja albo śmierć? Naprawdę? Potem, chwilę później, 
jego otoczenie znikło, gdy stanął we wnętrzu tej świątyni, patrząc na 
nitki dookoła niego. Zmusił się do biegu, myśląc, że jego wahanie 
przyczyniłoby się do jego dekapitacji. Albo śmierci. 

Wiedział, gdzie był, ale nie wiedział dlaczego. Dlaczego on? 
Dlaczego teraz? Szukaj, a znajdziesz. 

Ścienne gobeliny wydawały się go śledzić, ale nareszcie - albo 
niestety? - dotarł do końca korytarza i znalazł… pokój do tkania? Trzy 
kobiety, raczej wiedźmy, siedziały na drewnianym podeście, 
pochylone z białymi włosami wijącymi się na ramionach. Wszystkie 
trzy nosiły nieskazitelnie białe, pomarszczone szaty. 

Jedna z nich z plamami na dłoniach – Kloto, którą znał z 
krążących legend – przędła nici. Druga, mająca zdeformowane palce – 
Lachesis – splatała nici razem, a kolejna, z zanikającymi źrenicami, 
Atropos, przecinała nić nożycami. 

Kane zacisnął usta - czekał, aż zostanie zauważony. Pozostawał 
cichy i pełen szacunku dla mocy jeszcze większej niż jego własna. 
Może właśnie dlatego go wybrały, pomyślał. 

Żaden z innych Lordów nie traktował ich z szacunkiem, na jaki 
zasłużyły, a kara musiała zostać wykonana. Jeśli oni znali prawdę. 
Mógł wiedzieć, jak okazywać im szacunek, ale tak naprawdę to był 
największym patałachem. Jedynym, który nie mógł niczego zrobić 
dobrze. Jedynym, który nie udzielał się, bo powodował więcej szkody, 
niż było z niego pożytku. Jednak nigdy nie opuszczał go uśmiech. Nie 
tutaj i nie wśród przyjaciół. Nie chciał, by poznali prawdę. Nie chciał, 
by wiedzieli, że wewnątrz targał nim zamęt. 

Przeważnie, funkcjonował jak na autopilocie. Kiedy jego demon 
stawał się dla niego zbyt potężny, potrzebował ucieczki - miał ochotę 
niszczyć, zapomnieć, udawać, sycić się – on… robił różne rzeczy. 
Niszczące rzeczy. 

Sabin - strażnik Zwątpienia i wojownik Kane poszliby razem do 
piekła, wiedział to. Ale Sabin był jedynym, który to robił, i nie było 
zaskoczenia, gdy pochwalił jego siłę, i nawet pomógł mu ją 
ukierunkować. Przed wyjazdem ze swoją żoną, Sabin zostawił mu 
mały prezent. Część jego miała ochotę zawrócić i zrobić to, czego 
potrzebował. Inna jego część zadowalała się czekaniem. Zignorował 
prezent i udał się do miasta, mimo wszystko myśląc, że zdoła oprzeć 
się pokusie. Nawet zaplanował sobie drzemkę po powrocie. 
Cokolwiek, by tylko uratować swoją duszę od dalszych zniszczeń. Ale 
jak długo to mogło trwać? 

Stał tam, czekając, aż zostanie zauważony, przez godzinę, a 
może dwie. Zwykle bezczynność prowokowała jego demona do 
działania, do spowodowania katastrofy albo czegoś podobnego. Może 
to był wpływ ambrozji - taką miał nadzieję, albo może demon bał się 
wiedźm, jak każdy w niebiosach. Niemniej jednak Katastrofa 
zachowywał się spokojnie, cicho tylko pomrukując gdzieś w głębi 
umysłu Kane’a, a dźwięk ten rzadko kiedy zanikał. 

- Dlaczego tu jesteś, chłopcze? – spytała w końcu Kloto 
zachrypniętym głosem. Nigdy nie odwracała wzroku od swojej pracy. 
Uh, co teraz? 

- Otrzymałem twoje wezwanie… Moja Pani – dodał. 
Bogowie, jakim on był lizusem. Ale facet musiał robić to, co 
do niego należało. To, że nosił spodnie, nie znaczyło, że powinien się 
pochylić, by ktoś go kopnął w dupę. 

- Wezwałyśmy ciebie? Przecież to było z tysiąc lat temu – 
odpowiedziała Lachesis. – Jestem tego pewna. 
- Pewna tego - odezwała się Atropos. – …że nigdy nie 
przyszedłeś. 
- Więc twoje wezwanie zostało anulowane. 
- Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. 
Mógł się tylko na nie gapić. Wezwały go tysiąc lat temu? 
Dlaczego nie ścięły go za to, że się nie stawił? 

- Nie, że nie mam dla was szacunku, ale dopiero teraz 
otrzymałem wasze życzliwe zaproszenie. 
- To nie nasza wina. 

- Prawdopodobnie nie zwróciłeś na nie uwagi. 
- Może nauczysz się zwracać uwagę na szczegóły. 
- Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. 
Szacunek to jedno, ale zaspokojenie ciekawości to co innego. 
Poza tym, jeśli sprowadziły go tutaj, by udzielić mu paru słów 
mądrości, które mogłyby uratować jego i jego przyjaciół, albo ostrzec 
go, on cholernie chciał usłyszeć te słowa. Dlatego, bez nich nie 
odejdzie. 

- Mógłbym dostać od was informację? – spytał. 
- Jaką informację? 
- Kto powiedział coś o jakieś informacji? 
- Jesteś stuknięty, prawda? 
- Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. 
Przesunął językiem po zębach. 
- Jeśli nie chciałyście mnie o niczym informować tysiąc lat temu 
- uważał, by w jego głosie nie pojawił się gniew. – To dlaczego mnie 
wtedy wezwałyście? – Musiał zapytać okrężną drogą. No dalej, złap 
się na przynętę. Powiedz mi. 
- Kloto, pamiętasz ostatni raz, gdy ktoś próbował nas wkręcić w 
taką odpowiedź? 
- Och, tak, Lachesis. Tkałyśmy ją bez końca. 
Bez końca? 
- Może wreszcie będzie miała nauczkę. 
- Może jeszcze nie dostała nauczki. 
-Ona nie odeszła tak samo, jak przyszła. 

- Kim ona jest? – spytał, prostując się. 
Głupi ruch, możliwe, ale nie mógł odejść tak samo, jak tu 
przyszedł, więc jaki miał wybór? Przenoszenie się błyskawicznie z 
miejsca na miejsce to nie umiejętność, jaką posiadał. 

- Ona? To twoja dziewczyna, oczywiście – powiedziała Atropos. 
- Moja dziewczyna? - zamrugał. 
- Jedna z nieskończonych. 
- Nie, nie – powiedziała Kloto. – Ona nie jest jego. Tylko ta 
druga. Albo ta, co próbowała nas wkręcić? 
- Według mnie obie są jego – sprzeciwiła się Lachesis. 
- Ona jest moja? One są moje? – złapał oddech. 
Jego co? Kochanki? Tak czy inaczej, nie, dzięki. Gdyby z nim 
były, zniszczyłby je. Jego kobiety cierpiały, zawsze. Jego demon już o 
to dbał. Kane był skazany na samotność. 

- Oczywiście, że ona jest twoja, chociaż nie ta nieskończona. 
Ona nie należy do nikogo. Chyba, że faktycznie, ona należy do ciebie. 
Zaśmiały się. 

- To dobre, moja siostro. Będę musiała pamiętać o kolejnym 
wezwaniu wojownika. 
- Kto należy albo nie należy do mnie? – spytał, spoglądając to na 
jedną, to na drugą wiedźmę. 
Kolejne wezwanie? 

- Nieodpowiedzialność, oczywiście. 
- Nieodpowiedzialność – powtórzył. - Strażniczka 
Nieodpowiedzialności? 

Kane wiedział, że nieśmiertelność nie wchodziła tu w rachubę. 
Więcej demonów było uwięzionych w puszce Pandory, niż było 
niepokornych wojowników, więc bogowie, zdesperowani, by uwięzić 
pozostałe, „rozdali” je więźniom Tartaru. Nieodpowiedzialność była 
jedną z tych pozostałych. 

Nawet nigdy nie widział… jej. Cholera. Zawsze zakładał, że 
strażnikami mogą być jedynie mężczyźni. Jego błąd, którego nigdy 
więcej nie popełni. On i jego przyjaciele chcieli mieć wszystkich 
nieśmiertelnych opętanych przez demony po swojej stronie. A to 
oznacza odnalezienie ich, zanim zrobią to łowcy. Mimo wszystko, 
Galen - strażnik Nadziei i przywódca łowców, potrafił przekonać 
wszystkich do wszystkiego. A ostatnią rzeczą, której potrzebowali 
Władcy, to przekonanie ich braci do ich zniszczenia. 

- Dopiero co, tego nie powiedziałam? – spytała jedna z nich. 
- Powiedziałaś. 
- Nie jesteś zbyt bystry, prawda, chłopcze? 
- Jak znajdę tę z nieskończonych? – spytał, ignorując pytanie. 
Mógł nie chcieć jej jako dziewczyny, ale chciał odnaleźć 
strażniczkę demona. Co ona mogła robić? Jaką mocą władała? 

- O co chodzi z tą nieskończonością? 
- Jak on może nie znać odpowiedzi na te pytania? 
- Nie odpowiadałyśmy już mu na to pytanie? 
- Może nasza linia czasu znowu została zatrzymana? – 
powiedziała Kloto. 

Znowu? Jak często im się to zdarzało? Albo lepiej – jakie były 
konsekwencje, kiedy była zatrzymana? 

- Powinnyśmy ją cofnąć? 
- Powinnyśmy ją przewinąć do przodu? 
Dobrzy bogowie! Żadna opcja nie wydawała się mądra. 
- Tak – powiedziały zgodnie, potrząsając gobelinem, nad którym 
pracowały. 
Nastąpiła chwila ciszy, a potem następna. 

- Co tutaj robisz, chłopcze? 
Kane otrząsnął się i zamrugał. Nic się nie zmieniło - ani 
otoczenie, ani kobiety - wszystko było takie samo, jak gdy wszedł na 
początku, jednak może one zapomniały o jego obecności? Albo 
cofnęły linię? Albo przewinęły do przodu? Cholera. Tak czy inaczej, 
co to oznaczało dla niego? 

- Wezwałyście mnie – wychrypiał. 
- Tak, tak. Wezwałyśmy ciebie. 
- Tylko tego poranka. Dobrze, że tak szybko przybyłeś. 
- Imponujące. 
Musiały przewinąć o tysiące przeklętych lat. Kiedy opuści 
świątynię, wróci do starożytnej Grecji? Żołądek mu się ścisnął. 

- Jesteś zmartwiony. 
Mogły czytać mu w myślach, tak samo, jak manipulowały 
czasem? Naprawdę powinien był posłuchać ich rady i odejść tak, jak 
przyszedł. To było… to było tak samo nieudolne jak on. 

- Specjalnie dla ciebie przerwałyśmy pracę nad tkaniną. 

- Wracaj tak, jak przyszedłeś. 
Dzięki bogom. 
- Wspominałyście o kobiecie. 
- Nie wspominałam o kobiecie. A ty wspominałaś o kobiecie? 
- Ja nie. Nie wspominałam o kobiecie dla strażnika Katastrofy 
od tysięcy lat. 
- Może nasza linia znowu się zatrzymała - znowu potrząsnęły 
gobelinem w rękach. 
Kane czekał przez kilka uderzeń serca w ciszy z suchymi ustami, 
a jego kolana zaczęły drżeć. 

- Ja… ja myślę, że odejdę tak samo, jak przyszedłem – 
powiedział, cofając się. Nie mógł już tego wytrzymać. One po prostu 
nie były wstanie udzielić mu prostej odpowiedzi, ich umysły nie były 
zdolne odróżnić przeszłości od przyszłości. - Dziękuję za zaproszenie 
mnie i za waszą gościnność. Jeśli mogłybyście tylko wskazać 
wyjście… 
Atropos, ta z oczami białymi jak śnieg, odwróciła wzrok od 
swoich nożyc i wydawało się, że to niemożliwe, ale spojrzała na 
niego. 

- Wreszcie się pojawiłeś. A już miałyśmy zrezygnować. 
Potarł kark. Dlaczego one go wezwały? 
- Tak, nareszcie – cofnął się jeden krok, dwa. – Przepraszam, że 
czekałyście i jeszcze raz dziękuję za wasz poświęcony dla mnie czas, 
ale ja naprawdę muszę… 

- Cisza – Lachesis również na niego spojrzała, chociaż jej 
zdeformowane palce nie zaprzestały pracy. – Zawsze wiemy, co się 
stanie, ale nie wiemy dlaczego. Sprawiłeś, że się zastanawiałyśmy i 
zastanawiałyśmy, aż w końcu doszłyśmy do wniosku, że ty udzielisz 
nam odpowiedzi. 
- Odpowiedzi na co? – spytał, zatrzymując się, niepewny czy 
chciał wiedzieć. 
Trzecia wiedźma – Kloto, nie spojrzała na niego, tak samo jak 
pozostałe. Ona po prostu powiedziała: 

- Chcemy wiedzieć, dlaczego rozpocząłeś Apokalipsę – i dalej 
beztrosko przędła nić. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 9 

- Wytłumacz mi to – szepnęła wściekle Kaia. – Kiedy mówiłeś o 
treningu skautów, miałeś na myśli prawdziwy trening skautów? 
Strider rzucił jej szybkie spojrzenie, gdy wspólnie robili kołyskę 
na plecach drugiego. Księżyc w pełni wisiał wysoko na niebie, ale 
przez gałęzie drzew niewiele światła do nich docierało. Nie miał z tym 
problemu, bo ćwiczył przystosowywanie oczu do ciemności, by nie 
przegapić żadnego istotnego szczegółu. Z wyjątkiem dzisiejszego 
wieczora, koncentrował się na samych nic nie wartych szczegółach. 

Nieważne - Kaia wyglądała bardziej seksownie niż 
kiedykolwiek. Jego własna laleczka Barbie… z edycji „od lat 18-tu”. 
Pomalowała twarz na czarno i zielono, by lepiej wtopić się w noc, a 
ogniste włosy przewiązała bandaną. Krótkie szorty a la Booty Camp 
opinały jej tyłeczek. Strider wyobraził sobie energiczny trening w 
takim obozie. Interesujące. Ten, kto nie stosował się do dyscypliny 
poddawany był karze. Witaj, Bestio Striderka. 

Tego potrzebował – swojego członka twardego jak stal. Ten 
cholerny pocałunek zniszczył wszystko. Zachowując swój język tylko 
dla siebie, mógł myśleć o Kai tylko i wyłącznie jako o przyjaciółce. 
Jednak w tej chwili miał ochotę przekonać ją, że seks oralny to część 
ich treningu. 

To nie jest wyzwanie – powiedział swojemu demonowi. 
Cisza. Uff. 

- Nie mówiłem dosłownie – powiedział. 
Poczuł, jakby ostry kamień przebił mu żołądek. Świetna 
perspektywa. Dyskusja o wyznaczonych celach – dobrze. Fantazje o 
swojej towarzyszce – źle. Tak, cholernie źle. 

- A myślałaś, że o co mi chodzi? 
- A więc, huh. Myślałam, że chciałeś ich rozwalić. 
Zaczekaj tylko. 
- Więc twoim zdaniem rozwalenie twojego przeciwnika przed 
turniejem jest okej, ale kradzież tej wielkiej nagrody dla swojego… 
swojego… małżonka, już nie? 
Ledwie mógł wypowiedzieć te słowa. Robienie tego sprawiało, 
że ich związek wydawał się bardziej trwały niż tymczasowy. 
Zatrzymała się i zrobiła do niego minę. 

- Nie mogę uwierzyć, że w ogóle o to pytasz. Przeciwników 
rozwala się tylko w czasie turniejów. Nawet się do tego zachęca. 
- Myślałem, że nigdy wcześniej nie uczestniczyłaś w Turnieju 
Harpii? 
- Prawda, ale patrzyłam, jak moja matka to robi. 
- Dobrze – mruknął. – Ale możesz kogoś rozwalić. 
Tymczasem, on trzymałby się pierwotnego planu. Kiedy ona 
zmniejszyłaby liczbę współzawodników, on mógłby rozejrzeć się po 
obozie harpii. Plan, rozmieszczenie strażników, czas ich reakcji. 

- Użyj rąk, chociaż pchnięcie nożem wydaje się bardziej 
okrutne. 

Właściwie to nie chciał przypadkowo zostawić śladów krwi w 
namiocie, co mogłoby zdradzić jego zamiary. 

- Nic więcej nie mów. Przyszłam przygotować się na turniej. 
Przesunęła dłoń w dół na swoje… majtki? Tak, zrobiła to. 
Słodkie niebo, zrobiła to. Na pewno, w swoim centrum była ciepła i 
mokra, przygotowana na jego fiuta. 

- Mam coś, co mogłoby ci się spodobać. 
Cholera, tak, zrobiła to, Bestia Striderka w zastraszającym 
tempie stawała się prawdziwa. Wtedy Kaia potrząsnęła nim, cofając 
się i wyciągając do niego swoją dłoń. W środku trzymała mały 
srebrny pasek. Jednocześnie rozczarowany i zaskoczony zmarszczył 
brwi. 

- Co to jest? 
- Zegarek. 
Chwyciła jeden koniec i strzepnęła nadgarstkiem. Coś 
pstryknęło. Pasek powiększył się o kilka cali. Kolejne strzepnięcie, 
kolejne kilka cali, aż przeklęta rzecz była podobna do dużej policyjnej 
pałki. Albo do Bestii Striderka. 

- Chcę taki – powiedział. 
Jej oczy zalśniły. 
- Wiem. Ale trzymaj łapy przy sobie, demonku. Ten jest mój. A 
teraz, chodź – złożyła pasek do pierwotnych rozmiarów. 
- Hej. Jestem twoim małżonkiem. Co należy do ciebie, należy 
też do mnie, harpia dziewczyno. 
Co jeszcze wie? Mówiła, że tytuł to nie obowiązek. 

Podszedł do niej. Wreszcie dotarli do granic prowizorycznego 
obozu, a powietrze wokół nich skwierczało. W jego pierwszych 
dniach na Ziemi, polowania na Łowców często doprowadzały go do 
takich obozów jak ten. Wiele namiotów, głazy służące jako krzesła i 
ptaki z ogniska. Zawsze byli żołnierze patrolujący teren. 

- Nikogo tu nie ma – szepnął. 
- Wiem – odpowiedziała Kaia. 
Westchnęła, przygnębiona. Mieszkańcy uciekli w pośpiechu. 
Buty utkwione w błocie były dowodem na to, że ich właściciele nie 
nadążali stawiać kroków. Ptaki spaliły się na węgiel, aż czarny dym 
unosił się ku niebu. Z butelki leżącej na ziemi wypływała woda. 

- Słyszałam, jak opuszczają tonący statek - dodała. – Ale miałam 
nadzieję, że chociaż kilku zostało. Czy nikt już nie broni swojego 
terytorium? 
Słyszała ich? A on, szkolony żołnierz, nie słyszał? Musiał 
kontrolować swoje ego. Odetchnął. Nie zapominaj o Głównej Misji. 
Włócznia – i nie ta w twoich spodniach. 

- Rozejrzę się. Zostań tutaj i nasłuchuj. 
- Nie ma mowy. Ja się rozejrzę. A ty tutaj zostaniesz. 
- Cholera, Kaia. Lepiej… umph. 
Coś mocno owinęło się wokół jego kostek i szarpnęło go do 
tyłu. W połowie drogi się obrócił, zwalniając w ten sposób tempo i 
zaparł się. Dobiegł go smutny, kobiecy jęk, gdy się uwolnił. 

Wygraj - powiedział nagle Porażka, po raz pierwszy odkąd 
opuścili motel. Zrób to. W tej chwili. 

Wojowniczki otoczyły go, jednocześnie obserwując. Każda z 
nich trzymała broń - od maczet poprzez topory do neolitycznych 
sztyletów. Proszę, proszę. Powoli wstał, unosząc ręce do góry. 

- Dobry wieczór, paniom. Co możemy dla was zrobić? 
Kaia przykucnęła i zaskrzeczała. Poznał ten skrzek. Jej Harpia 
przejęła kontrolę. Na myśl, że został zraniony? Albo, że inna kobieta 
położyła na nim swoje łapy? Tak czy inaczej, świat widziała przez 
czerwono-czarną mgłę, a od pragnienia krwi puchł jej język. 

- Mój – powiedziała niskim, chrapliwym głosem. 
To było jedyne ostrzeżenie, zanim zaatakowała. Krążyła jak 
nietoperz, z wdziękiem, ale jednocześnie udawało jej się celować, co 
go zdumiało, a Porażka zaskamlał, bardziej niż inni, pragnąc 
zwycięstwa. Ona poruszała się jak tancerka. Zabójcza, psychotyczna 
tancerka, która najwidoczniej chciała spędzić resztę życia w 
więzieniu. Moja kobieta. Metal zazgrzytał, nadziewając się na kości i 
gruchocząc je. Więcej pisków, więcej jęków. To była prawdziwa 
bitwa. Przelotnie zobaczył minę Kai, gdy się obróciła. Zimna i 
bezlitosna. Czerwone tęczówki zlały się z czarnymi źrenicami jej 
oczu. Jak płomienie. Prawdziwe, trzaskające płomienie. Mógł poczuć 
ich gorąco, aż na jego czoło wystąpiły kropelki potu. Błękitny ogień 
emanował z jej skóry. Nie ogień harpii, ta śliczna tęcza, która na co 
dzień utrzymuje się pod powierzchnią jej skóry, tylko najgorętsze 
języki ognia. 

Rozpamiętywał ich pocałunek… znowu… i sposób w jaki go 
rozpaliła, jaka gorąca była. Żywy piec. To przypomniało mu, że on też 

chciałby wrócić do gry. Zastanawiał się, czy… ona posiadała jakieś 
specjalne moce? Jej pazury cięły bez opamiętania, a zęby rozrywały 
skórę. Jej ciało poruszało się tak szybko, że ledwo mógł ją zauważyć, 
ale kilka razy Kaia się cofała, jakby ktoś chciał ją uderzyć. Kilka 
uderzeń serca później, ktoś zawył z bólu… bo płonął? 

Wygraj - warknął przez chwilę zapomniany Porażka. 

Świetnie. Daj mi minutę. Było kilka rzeczy, które musiał 
dopracować. Na przykład, jak włączyć się do walki, nie wpadając w 
szpony Kai. 

Wygraj! 

Odpowiedź przyszła natychmiast. Strider wyciągnął swojego Sig 
Sauera zza paska spodni. Przyszedł przygotowany, w razie, gdyby 
musiał zdjąć kogoś, kto stanąłby mu na drodze. Teraz, akurat pragnął 
zabić kogoś, kto tylko spróbowałby tknąć Kaię. Właśnie to robią dla 
siebie przyjaciele. Strzelił w powietrze. Boom. Usłyszał sapanie, 
szelest odzieży, ciężkie kroki. Potem nastąpiła cisza. 

- Wracajcie do piekła – warknął, obniżając broń. – Już. I zanim 
zaczniecie się zastanawiać, czy mam na tyle naboi, by rozjebać wam 
mózgi na drzewie, pozwólcie, że skrócę wasze męki i odpowiem. 
Owszem, mam. 
Kaia uspokajała się, sapiąc i ociekając krwią. Kobiety szybko się 
od niej odsunęły. Równie szybko, jak te ślicznotki się poruszyły, 
zaatakowałyby go, próbując zabić. Ale tego nie zrobiły. Albo 
zrozumiały, że on je zdejmie, zanim zdołają do niego dotrzeć, albo 
zwyczajnie bały się jego demona. 

Porażka warknął z aprobatą, a Strider poczuł rozprzestrzeniające 
się w piersi ciepło. Więcej ciepła niż zwykle, zwłaszcza, że jeszcze 
nie wygrał. Wówczas, przypomniał sobie pierwsze wyzwanie, które 
demon przyjął odnośnie Kai i tych kobiet. Ten, ktokolwiek ją zrani, 
musi cierpieć. Miło. 

- Ty – powiedział do Kai. – Podejdź bliżej. 
Ona też była posłuszna. Wolną ręką pogładził ją po nadgarstku, 
bardziej po to, by ją uspokoić, a nie pocieszyć. Ale, do cholery! 
Dotykanie jej było jak dotykanie stopionej stali. Pod palcami poczuł 
pęcherze na jej dłoniach. Przejmował się tym? Troszeczkę. Bolało ją, 
gdy była w tej postaci? W końcu jej oddech się wyrównał, a czarny 
kolor znikł jej z oczu, zabierając ze sobą migoczące płomienie. Jej 
skóra ostygła. 

- Ćwiczenia pierwsza klasa, laleczko – powiedział. 
- Kiedy chcesz, cukiereczku – słowa brzmiały surowo i szorstko, 
gdy mówiła z lekką chrypką. 

Jej Harpia była pod kontrolą. 

Rozejrzał się. On i Kaia zostali otoczeni, ale krąg się zwiększał. 

Każda z harpii groźnie na niego spojrzała. Gdy zasłonił swoim ciałem 
Kaię, poczuł ukłucie strachu. Jego opiekuńczość prawdopodobnie jej 
przeszkadzała, ale nie zamierzał pozwolić, by to ona dowodziła. Może 
to i byli jej ludzie, a jej siostra Gwen już kiedyś udowodniła, że ich 
rodzina lubi zabijać. Strider nigdy nie miał takiej rodziny. Nazwijmy 
to prezentem. Kaia stanęła przy nim i rzuciła swój pasek pod… stopy 
swojej matki. Miał ochotę przekląć. 

- Witaj, Tabitho – powiedziała spokojnie. 
Ciemnowłosa piękność wystąpiła na przód, zwracając uwagę 
bardziej na niego niż na własną córkę. 

- Odłóż pistolet, demonie. Pomimo twojej gadki i tak wszyscy 
wiemy, że go nie użyjesz. 
Kaia jęknęła. 

- Nie powinnaś tego mówić. 
Uśmiechając się, Strider wycelował i nacisnął spust. Boom. 
Rozległ się donośny wrzask. Trafił Harpię stojącą obok niej. Krew 
lała się strumieniami z rany na udzie. Ranna kobieta skakała na jednej 
nodze, aż w końcu upadła. 

Wygrana! Porażka zachichotał. 
Więcej ciepła rozlało się po jego piersi, gdy jednocześnie uniósł 
brew.

 - Mówiłaś coś? 
Tabitha spojrzała na Kaię, przeklinając, w czasie, gdy odwróciła 
się do swojego roztrzęsionego klanu, wzruszając ramionami. 

- Ledwie ją drasnąłeś. 
- Tak? Dobrze, więc pozwól, że spróbuję jeszcze raz. 
Znowu nacisnął spust. Ta kula trafiła w udo Tabithy. Ciemny 
materiał jej spodni ukrył to, co zrobił. Jednak nie mógł ukryć 
powietrza przesyconego metalicznym zapachem krwi. Jedynym 
znakiem, że oberwała był odsłonięty kawałek jej mlecznej skóry na 
udzie. 

- Och, cholera – powiedział. – Chyba znowu nie trafiłem tam, 
gdzie powinienem. Mógłbym znowu spróbować. Kto następny? 
Po zgromadzonych rozległy się jęki i sapania. Tabitha 
pozostawała milcząca. Nawet ptaki były posłuszne, a ich ćwierkanie 
rozpłynęło się jak mgła. 

-Oczywiście, to ty musiałaś być tą, która upadła dla sztuczki z 
otwarciem ognia – zwróciła się do Kai. – Nie dziwi mnie to. 

- To jest nas dwie. Ty upadłaś dla kogoś, kto z ogniem był za 
pan brat – włożyła dwa palce do ust i zagwizdała. 
Nagle, drzewa nad nim zaszeleściły. Szeroko otwartymi oczami 
patrzył, jak pojawiali się: Sabin, Lysander, Taliyah, Bianka, harpia o 
imieniu Neeka i kilka innych kobiet, których nie znał. Siedzieli 
wysoko w koronach drzew, obserwując rywalizację. Porażka znowu 
zaczął obijać mu się o czaszkę. 

I z czego się tak cieszysz? Oni wszyscy tam byli, a on nawet o 
nich nie wiedział. Mogliby go zabić, zanim w ogóle zorientowałby się, 
że został zaatakowany. A myślał, że jest wyszkolony, co za… 
porażka. Cóż, dobrze, że dzisiaj nie musiał kontrolować swojego ego. 
Odetchnął. Nie miał powodu, by siebie winić. To Kaia i jej Booty 
Camp odwracały jego koncentrację. 

- To pierwszy raz – zaskrzeczała Tabitha. 
Wokół niej rozległy się szepty pomieszane z paroma 
parsknięciami i sapaniami z wściekłości. 

- Teraz to jestem zaskoczona. 
- Jak? – jego szorstki ton pasował do głosu jej matki. 

Kaia nawet nie udawała, że nie rozumiała. 

- Napisałam do nich zanim opuściliśmy motel. 
Dobry pomysł, ale był zawiedziony, że sam na niego nie wpadł. 
- I nie mogłaś mnie poinformować? 
- Nie – stwierdziła, ot tak, po prostu. – Więc, Najdroższa Matko 
– powiedziała, uciszając go. – Żałujesz, że wyrzuciłaś swoje córki z 
zespołu? 
- Nie – powiedziała Tabitha równie stanowczo jak Kaia. 
Auć. Kaia zesztywniała, ale tylko na sekundę. Nie ośmielił się 
zajrzeć jej głęboko w oczy, nie ośmielił się objąć ją w talii i 
zaoferować jej oparcie. Teraz nie było na to czasu. Ale później… tak, 
później, wbrew swemu fizycznemu pragnieniu i niebezpiecznej 
samokontroli. Pocieszanie było jego obowiązkiem jako małżonka, a 
przez następne cztery tygodnie on był jej małżonkiem. Cokolwiek to 
miało znaczyć. 

Seks nie był aż tak ważny. 

Przynajmniej, to będzie sobie wmawiał. Ciągle, dopóki sam w to 
nie uwierzy. Albo dopóki nadmiar spermy go nie otruje, czy zabije. 
Owszem, mógł zakraść się i wykorzystać jedną z przebywających tu 
kobiet, ale dobrze wiedział, że by tego nie zrobił. I nie dlatego, że 
Kaia zabiłaby każdą kobietę, z którą wdałby się w romans, ale przede 
wszystkim dlatego, że nie chciał nikogo innego oprócz niej. 
Posmakował słodyczy Kai, czuł pod sobą krzywizny jej ciała i 
wiedział, że żadna śmiertelna kobieta nie mogłaby się z nią równać. 

Ale bez wątpienia przejdzie mu to zauroczenie. Nawet Haidee nie 
udało się przykuć jego uwagi na długo. 

Haidee. Huh. Dzisiaj prawie o niej nie myślał, chociaż zaprzątała 
jego myśli przez całe tygodnie. Typowy Strider. Przez wieki był 
głównym kandydatem do tytułu na Największego Lekkoducha na 
Świecie. 

- Ty naprawdę myślisz, że możesz wygrać turniej? – spytała 
Tabitha Kaię. 
- Tak. 
- Wygrać ze mną? 
- Nienawidzę się powtarzać, ale tak. 
Moja dziewczyna. Dobra, jego dziewczyna na chwilę. 
- Juliette mogła wygrać ostatni ósmy turniej, ale tylko dlatego, 
że mi nie wolno było walczyć. Przecież wiesz, że nigdy nie poniosłam 
klęski – powiedziała Tabitha, bawiąc się medalionem wiszącym na jej 
szyi. 
Znowu Kaia zesztywniała, a fala bólu się po niej rozlała. Ale jak 
szybko przyszła, równie szybko odeszła. Czy ten medalion miał jakieś 
znaczenie? Zapamiętał, by spytać Gwen, bo był pewny, że Kaia nie 
udzieli mu wyczerpującej odpowiedzi. Nigdy tego nie robiła. 

- Istnieje powód, dla którego nigdy nie przegrałaś. Nigdy nie 
walczyłaś ze mną – odpowiedziała dumnie Kaia. 
„Będzie gotowa, by zabić” -kobiecy głos rozległ się w jego 
głowie. Głos Tabithy. Ten sam głos, który słyszał, w czasie, gdy 

rozglądał się po terenie. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi, 
ale on wiedział. 

- Cholera – mruknął. 
Kaia rzuciła mu zdumione, a zarazem urażone spojrzenie. 
- To prawda. 
- Wiem, laleczko. Nie mówiłem do ciebie. 
- Och. Dobrze. W porządku. 
Wygraj! - głos Porażki drżał, ale nadal mały bękart nie chciał 
ustąpić. Zdecydowali się pomóc Kai i to zrobią. Nie zabiją jej. 

„To ona tu będzie zabita… i nie możesz nic zrobić, by jej 
pomóc”. 

- Przestań – warknął, patrząc na dowodzącą kobietę. 
Tabitha zamrugała niewinnie. 
- Dlaczego twój małżonek rozmawia ze mną bez mojego 
pozwolenia? – spytała Kaię. – Nie nauczyłaś go właściwych manier? 
Więc zwykły człowiek nie mógł się odezwać do tych kobiet bez 
pozwolenia? Pieprzyć to. 

- Spróbuj jeszcze raz tknąć moje myśli, harpio, a pożałujesz. 
A'propos… jak tam noga? 
Syknęła na niego. 

Wygraj! 

Wiem - Strider uspokoił demona. -Mówiłem ci. Nie pozwolę, by 
coś się stało Kai. 

Kaia także zamrugała, tylko, że ona wyglądała bardziej na 
wstrząśniętą. Nie wypytywała swojej matki, a sam się zastanawiał, 

czy milczała, bo wiedziała, że jej matka nie odpowie albo, że 
przesłuchiwanie jej matki ujawniłoby jakąś jej niewiedzę, co 
postrzegane by było jako słabość. 

To harpie, człowieku. Przy nich życie wydawało się być jedną 
wielką grą. To śmieszne, jeśli jego spytać. Co za ironia. Ale musi 
przebrnąć przez ten cały turniej dowcipu. 

- Niech cię nie obchodzi mój facet – odpowiedziała w końcu 
Kaia, unosząc podbródek. 
Mój facet. Podobało mu się to. Zacisnął zęby. To był tylko 
udawany związek, a nie mógł sobie pozwolić na pomylenie udawania 
z rzeczywistością. 

- Jestem zaskoczona, że zdołałaś usidlić strasznego Władcę 
Podziemi – powiedziała Tabitha. 
- A ja nie – odpowiedziała Kaia, wzruszając ramionami. – 
Jestem wystarczająco ładna, by robić dobre wrażenie. 
Twarz Tabithy nadal pozostawała bez wyrazu. Żadnej dumy, ani 
rozczarowania. 

- Domyślam się, że jutro dowiemy się, do czego dokładnie jesteś 
zdolna, gdy turniej naprawdę się zacznie. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 10 

Parys - Strażnik Rozwiązłości… lub Seksu, jak Parys nazywał 
czasami swojego demona, ściskał w dłoniach dwa sztylety, skradając 
się w cieniach uliczki. Ha, typowe. Pewnie, ciachanie innych na 
plasterki czy w kostkę, było okej, ale tutaj, wobec bogów, bogiń, 
wampirów i upadłych aniołów to nie wystarczało. 

Wszystko jedno. Czas się ruszyć. 

Nigdy nie przestanie go dziwić, jak świat nieśmiertelnych był 
podobny do ludzkiego. W tej szarej metropolii były bary, sklepy, 
restauracje, hotele. Nie wspominając już o dilerach sprzedających 
narkotyki. Co tylko chciałeś, mogłeś tu dostać. 

Jeśli już o tym mówimy, to chcę trochę ambrozji. 

Już niedługo. 

Drżał z powodu jej niedoboru. Nie było czasu na delektowanie 
się. Nie mógł się spóźnić. Nie mógł też z nikim rozmawiać przez 
dłuższy czas. Jedni patrzą na jego twarz, inni wdychają jego zapach, a 
ludzie – nie obchodzi ich gatunek czy rodzaj – rzucają się na niego. 

Może powinienem im na to pozwolić – myślał . Seks dawał mu 
potrzebną siłę, a Parys nie dostarczył sobie jeszcze odpowiedniej 
dziennej dawki. Ale później… Nienawidził siebie za sypianie z 
kobietami, których w ogóle nie pragnął i dlatego próbował się 
ograniczać. 

Dzisiaj dostąpił przypływu siły dzięki spotkaniu z boginią broni. 
Kobieta miała w swoim posiadaniu kryształowe sztylety, które mogły 
zmienić się w dowolną broń, jakiej ich właściciel zapragnął w danej 
chwili. Mógł je mieć, ale zażądała swojej ceny. Nikt nigdy nie chciał 
od niego pieniędzy, ale mimo to zgodził się jej dać wszystko, czego 
chciała. Jego. Zrobił z siebie dziwkę, ale… wszystko było okej. 
Nieważne. Robił to tysiąc razy przedtem i prawdopodobnie będzie to 
robił tysiąc następnych. Zdoła przezwyciężyć poczucie winy i 
upokorzenie. Potrzebował tych sztyletów, by uratować kobietę, której 
naprawdę pragnął. Siennę. Jego Siennę. Zabita przez jego 
postępowanie, została duchem. Duchem, którego nie widział, ani nie 
słyszał. Jeszcze. 

Kronos - król bogów, zniewolił ją i dał jej demona gniewu, aby 
trzymać Parysa z daleka od niej. Kronos uwięził ją w innym 
królestwie. Zapłaci za to. Jeśli Parys ją uratuje. A zrobi to. Miał 
trzyczęściowy plan. 

1.Zdobyć kryształowe sztylety. 

2.Znaleźć Arcę – byłą posłankę bogiń. Plotka głosiła, że 
wiedziała, gdzie Kronos chowa swoje największe skarby. 

3.Znaleźć Violę – pomniejszą boginię życia pozagrobowego. 
Plotka głosiła, że każdego potrafiła nauczyć, jak widzieć zmarłych. 

Bum, zrobione. Prosto i łatwo. Taa, jasne. Uwodzenie było 
jedyną prostą rzeczą według niego. Cokolwiek będzie musiał zrobić, 
zrobi to. Przez wieki Parys marzył o byciu z kobietą więcej niż jeden 
raz. Z powodu żyjącego w nim demona jego ciało nie potrafiło 

reagować na kochankę po spuszczeniu się, więc jego związki trwały 
tylko jedną noc. Sienna była wyjątkiem - przy niej momentalnie 
stawał się twardy i gotowy. Byli jednością… wbrew wszystkim 
przeszkodom, które stawały im na drodze do szczęścia. 

Ona była łowcą, wrogiem. Oszukała go, odurzyła i pomogła 
uwięzić. Nieważne. Pomogła mu też uciec i właśnie przez to umarła. 
Zastrzelona przez własnych ludzi, umarła w jego ramionach. Ten 
koszmar nieustannie go prześladował, myślał o tych wszystkich 
rzeczach, które mógł zrobić, które powinien był zrobić. Pamiętał jej 
ostatnie słowa nienawiści - życzyła mu śmierci. Winiła go za to, co się 
stało i miała rację. Na dodatek, jej dusza do niego wróciła. Uciekła z 
boskiego więzienia i odnalazła go. By jej pomógł? Bo chciała się 
zemścić? Nie wiedział i nie obchodziło go to. Wszystko co wiedział, 
to to, że Kronos zabrał ją daleko, zanim miał szansę, by się z nią 
pożegnać. Musiała być przerażona, zdezorientowana i zrozpaczona. 
Mógłby to zmienić. Musiał tylko ją znaleźć. 

Chcieć to móc - powiedział demon, wyłaniając się z 
zakamarków jego umysłu. 

Opanował go strach. Ten rozkaz mógł oznaczać tylko jedno. 

Parys skoncentrował się, gdy na końcu uliczki pojawiło się 
trzech paskudnych typków. Upadłe anioły - przypuszczał, ale ciekawe 
co przywiałoby ich w te strony. Nie mogli być bogami, nawet 
pomniejszymi, gdyż nie wyczuwał w nich żadnej mocy. Minął ich. 
Gdyby skręcił w prawo, dotarłby do ulicy bogiń. Uśmiechnęli się 
chciwie, gdy go zauważyli. 

Chcę - powiedział demon. 

Niedługo dostaniesz swoje. 

Ignorując go, Seks wydzielił osobliwy aromat ze skóry Parysa. 
Wkrótce, zapach czekolady i drogiego szampana wypełnił powietrze. 
Z doświadczenia wiedział, że gdy tylko ludzie poczują ten zapach, 
zaraz zaczną odczuwać pragnienie. Zaczną pragnąć Parysa, nawet jeśli 
sami tego nie chcieli. 

Do licha z tobą!- warknął. 

Ale ja chcę! 

Jego strach spotęgował się, gdy ich szerokie uśmiechy znikły i 
zaczęli oblizywać usta. 

- Jeśli chcesz przejść to tylko na klęczkach. 
- Mamy ci pomóc? 
- To ja będę pierwszy – powiedział najwyższy z nich. 
Parys zwolnił, ale nie zatrzymał się, ani nie zawrócił. Upadłe 
anioły były w gruncie rzeczy nie lepsze niż ludzie. Mógłby zmieść ich 
z powierzchni ziemi, żaden problem. 

Zrań… Zabij… 

W jego głowie rozległ się miękki szept mrocznego pragnienia. 
To nie był jego demon, ale coś głęboko… w jego wnętrzu. Nie był 
pewien, dlaczego tak się działo, ani co to powodowało, ale zawsze się 
temu poddawał. Teraz nie było inaczej. Dotrze do bogiń i ci 
mężczyźni go nie powstrzymają. Rozprułby ich, fakt, ale to mogło go 
zaboleć… lub zabić, gdy to zrobi.

 - Na kolana. Już! - powiedziało chórem trio. 

- Właściwie - odparł Parys. – Jedyni, którzy się rozpłaszczą to 
wy. 
W mgnieniu oka wyciągnął dwa sztylety. Jeden z nich wbił 
głęboko w tętnicę szyjną faceta po prawej. Drugim trafił w ścianę ze 
złotej cegły, chybiając. Seks pisnął, ukrywając się w zakamarkach 
jego umysłu - jego demon był kochankiem, nie wojownikiem. Dwaj 
pozostali mężczyźni patrzyli na swojego kolegę, którego rany były 
zwiastunem śmierci. 

Zrań… Zabij… 

W biegu zaatakował ich, kładąc obu na ziemię. Wyrwali się z 
seksualnego transu, przetaczając go na plecy i bijąc go pięściami. 
Naczynka w jego oczach popękały, ograniczając mu pole widzenia. 
Miał też złamany nos. I szczękę. Ból nasilał się z każdym uderzeniem, 
ale nadal walczył. Walczył nieczysto, uderzając w jaja, gardło czy 
nerkę. 

Zrań… Zabij… 

Zalewała go mroczna część jego duszy. Z rykiem, uniósł nogi i 
kopnął. Obaj faceci polecieli do tyłu. Doskoczył do tego, który był 
najbliżej, przyszpilając mu ramiona kolanami. Jedno uderzenie, dwa, 
trzy. Krew lała się potokami. Uderzał, uderzał i uderzał, aż rozwalił 
facetowi łeb – dosłownie, a jego wzrok stał się nieobecny. Dopiero 
wtedy zorientował się, że drugi facet skoczył mu na plecy i cały czas 
bił go po głowie. Parys odwrócił się, chwytając go za koszulę i 
szarpnął. Przerzucił faceta nad sobą, a ten wylądował na swoim 
kumplu, tracąc oddech. Nim Parys wyciągnął sztylet z futerału na 

kostce, jego przeciwnik zdążył zebrać siły i przyszpilił go do ściany. 
Wojownik rozpłaszczył się twarzą o ścianę i upadł. Oszołomiony, 
wypuścił sztylet z dłoni. Oprawca stanął butem na jego tchawicy, 
przytrzymując go przy ziemi. Nacisk się zwiększył, gdy facet schylił 
się po sztylet i wbił go Parysowi w żołądek. Co za ból! Syknął przez 
zęby. 

- To powinno sprawić, że będziesz bardziej potulny – lustrując 
go wzrokiem i sapiąc, facet próbował rozpiąć mu spodnie. 
- Błąd – zadrwił Parys. 
Chociaż instynkt kazał mu chwycić za kostkę przeciwnika, jego 
ręka sięgnęła po wystającą rękojeść noża. 

- Chcesz bym był potulny? 
- Zamknij się. Jeśli będziesz grzeczny, to pozwolę ci odejść, gdy 
już z tobą skończę. A teraz… 
Facet zdejmując nogę z szyi Parysa, kucnął między jego udami i 
grzebał przy jego rozporku. Rozprasza się. Dobrze. Ostatnimi siłami 
wojownik wbił sztylet w tętnicę szyjną przeciwnika. Krew zalała 
mężczyźnie usta, a w jego szklistych oczach ukazał się ból. Parys 
wyciągnął ostrze, ale to i tak w niczym nie pomogło. Krew lała się 
strumieniami, a osiłek runął na niego w bezruchu… martwy. 

Osłabiony, ale zdeterminowany Parys zepchnął z siebie ciężar i 
wstał na drżących nogach, po czym rzucił na siebie okiem. Jego 
ciuchy były podarte i poplamione krwią, a skóra posiniaczona. Bogini 
go odeśle, gdy tylko go zobaczy. Prawdopodobnie to wcale nie jest 
taki zły pomysł. Ona oczekiwała przyjemności, a on… właśnie teraz 

był zbyt poturbowany, by jej ją dostarczyć. Jednak z drugiej strony 
potrzebował seksu, żeby się uzdrowić. Ale jeśli on ją wykorzysta, by 
się uleczyć, czerpiąc tylko z tego własną przyjemność, nie zdoła 
odzyskać kryształowych sztyletów. 

Dobra. Mała zmiana planów. Kolejną kobietę, którą zauważy, 
uwiedzie, spuszczając ze smyczy swojego demona. Ta myśl 
przyprawiała go o mdłości, ale co z tego. Potem uda się do pałacu 
bogini. Spóźni się, ale mógłby ją jakoś przebłagać. Następna 
obrzydliwa myśl. 

Dasz radę. Wybrał najlepsze wyjście. Niemniej będzie żył z 
emocjonalnym kacem. Zdeterminowany Parys pokuśtykał dalej 
uliczką. 

Sienna Blackstone siedziała skulona w zacienionym kącie. Jej 
skrzydła – teraz czarne za sprawą demona w jej wnętrzu – miały 
pozrywane ścięgna i połamane kości, o których nawet nie miała 
pojęcia, a ból był nie do zniesienia. Kronos przyniósł ją tutaj, 
zapewniając, że jest tam, gdzie być powinna. Tutaj – gdziekolwiek 
była – do tego walącego się zamku, chronionego przez gargulce, które 
ją obserwowały i nasłuchiwały. W przeciwieństwie do Parysa wojownika, 
którego miała nadzieję odnaleźć. Kiedy już zdołała 
przebić się przez ich kły, rogi, pazury i ogony, jakaś niewidzialna 
tarcza nie pozwalała jej wyjść na zewnątrz. Z początku, była 
przerażona. Ktoś jej kiedyś powiedział, że śmierć jest tysiąc razy 
bardziej przerażająca niż życie. Błąd. Przez kilka tygodni musiała się 

nauczyć żyć wśród tych wszystkich nadprzyrodzonych stworzeń. 
Chociaż wiedziała o istnieniu demonów i zdążyła je znienawidzić, to 
było dla niej nowe. W tym momencie jednak wszystko czego 
pragnęła, było poza jej zasięgiem, a… chciała dotrzeć do jednego z 
demonów. Opiekuj się nim. Pomóż mu. Ale… Jak może odejść, gdy 
obiecała słuchać Kronosa. Warunek, którego nie rozumiała. Dlaczego 
on tak rozpaczliwie pragnął jej posłuszeństwa? Jej pomocy? Czego od 
niej oczekiwał? Nie powiedział. Ale w zamian za posłuszeństwo 
wobec niego, zaoferował, że znajdzie jej byłych kumpli. Łowców. 
Boże, co oni robili… 

Czuła tylko gniew i obrzydzenie. Raz skrzywdziła niewinnego 
człowieka – dla nich. Uderzyła, kiedy Parys był najsłabszy – dla nich. 
Pomogłaby im zabić wojownika, gdyby z nim nie uciekła. Winiła go 
za swoją śmierć, myśląc, że użył jej jako swojej tarczy. Nienawidziła 
go za to. Teraz, również nienawidziła siebie. 

Nie, to nie była prawda. Nienawidziła Łowców i wszystkiego, 
co z nimi związane. Zanim umarła – znowu – inwigilowała ich. 
Właściwie to pomagała Parysowi ich śledzić. Znajdzie jakiś sposób, 
żeby wydostać się z tego zamku. I odnajdzie go jeszcze raz. Powie mu 
wszystko, co wie o jego wrogach. O każdej tajnej kryjówce, każdym 
planie walki, każdej strategii, o której słyszała. A jeśli nie zdoła się z 
nim zobaczyć, to powie to komuś, kto mógłby mu to przekazać jak 
jego ciemnowłosy przyjaciel. A potem… potem oddałaby pewien 
prezent innemu przyjacielowi Parysa – Aeronowi, Gniew. Gdy to 
zrobi, skończy z sobą. Na zawsze. Nie odkupi w ten sposób swoich 

win, które popełniła, szczerze powiedziawszy, to wątpiła, czy 
cokolwiek je odkupi, ale to zawsze był jakiś początek. Tylko musisz 
znaleźć wyjście…? Westchnęła. Nie została skuta łańcuchem, a 
wiedziała, że Kronos trzyma tu innych więźniów. Wrzeszczeli, 
wściekali się i przeklinali. W przeciwieństwie do niej, oni nie mogli 
poruszać się po całym zamku. Byli ograniczeni do pokojów na piętrze. 
Kilka razy Sienna przekonała się, że gdy zamiast wchodząc po 
schodach, poleciała w górę, jej demon szalał po jej głowie, 
przedstawiając okropne obrazy - widoki krwi, tortur i śmierci. Ludzie 
na górze… to byli wojownicy opętani demonami jak ona. Nie 
nienawidziła ich, nie chcieli jej zranić. A ona chciała im pomóc, ale jej 
demon chciał ich ukarać. Zawsze, za wszystko. 

Nie możesz pomóc im tu na dole. 

Nie mogę ich też skrzywdzić. 

Kłócąc się sama ze sobą, zaśmiała się. Zawsze zmuszała się do 
zachowania powagi. Zawsze zduszała w sobie gniew i sarkazm. Strach 
przed zranieniem czyichś uczuć, wstyd przed rozczarowaniem 
kochającej osoby, to już za wiele. Po porwaniu jej młodszej siostry, 
musiała być twarda. Większe emocje mogłyby ją zniszczyć. Dobrze, 
że to minęło. Teraz była silna. Była sprawna. Czuła się potrzebna. 
Może pokonać demona i pomóc istotom na górze. Może. Dla Parysa. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 11 

Następny, słoneczny poranek wstał dość wcześnie. Za słoneczny 
i za wcześnie. Kaia czuwała przez całą noc, a jej umysł pracował na 
zbyt wysokich obrotach, by mogła chociaż zmrużyć oczy. Więc kiedy 
zobaczyła pierwsze promyki słońca, spojrzała na nie gniewnie i 
pokazała im środkowy palec. 

- Spadaj, sukinsynu! 
Strider przeciągnął się na „ich” łóżku, patrząc na nią 
rozbawionym wzrokiem. Rozwalił się na całym materacu. A ona 
chodziła po pokoju. 

- Do kogo mówisz? – spytał zaspanym głosem. 
Głosem, który ją rozbudził. Do cholery, wszystko w nim ją 
rozbudzało. 

Bądź zapobiegawcza. Zduś to w zarodku. 

- Może mówiłam do ciebie – warknęła. 
Podchodząc ciężkimi krokami do łóżka i chwytając poduszkę, 
uderzyła go nią w klatkę. Nawet nie raczył podnieść ręki w obronie. 

- Czy ktoś kiedyś ci wspominał, że rano jesteś uosobieniem 
radości? 
BANG. – Nie – BANG. 

- Możesz na moment usiąść? – wyrwał jej poduszkę z rąk i rzucił 
na podłogę. – Matko. Potrzebuję… znaczy, ty potrzebujesz chwili 
odpoczynku od tych wszystkich zmartwień. 

- Nie mam żadnych zmartwień – powiedziała, kładąc się obok 
niego. 
Lysander zabrał ich wszystkich do nieba i dał im pokoje w 
swojej chmurze, gdzie żadna inna harpia nie mogła ich dosięgnąć. 
Ona i Strider dostali wspólną sypialnię i nikt, nawet Lysander, nie był 
w stanie się tu dostać, chyba, że oboje na to zezwolili. Nigdy nie 
spotkała się z tak silnym systemem bezpieczeństwa. Nawet lepiej mglisto 
błękitne ściany służyły za ekrany telewizorów, pokazując to, o 
co tylko poprosiła. Jej matkę? Jest. Juliette? Zrobione. Czyż to nie 
wspaniałe? Kaia mogła powiedzieć „chcę sztylet”, a w magiczny 
sposób pokazałby się w jej dłoni. Nic dziwnego, że Bianka 
zdecydowała się zamieszkać razem ze swoim świętoszkiem. A tak na 
serio, to Bianka powinna zorganizować coś takiego dla zespołu i 
przekonać Lysandera, by kupił taką chmurę Kai. Wtedy mogłyby 
spędzać ze sobą więcej czasu. W końcu były bliźniaczkami, a Bianka 
jej potrzebowała. 

- Zaczęłaś świrować od chwili, gdy dostałaś tamtą wiadomość – 
powiedział Strider. – A pięć minut później znaleźliśmy się tutaj! 
Ta wiadomość. Och. Z niepokoju aż ją skręcało w żołądku. Nie, 
nie przyzna się do tego. Pierwsza konkurencja na Turnieju Harpii 
zacznie się za dwie godziny. Kapitanowie drużyn byli zbyt cenni, 
więc żeby za wcześnie ich nie stracić, nie brali w niej udziału. Zamiast 
tego, wybierano czterech najsilniejszych, najagresywniejszych 
członków zespołu, a kapitan tylko mógł się modlić, by przeżyli. Ale, 
mimo że była kapitanem, Kaia musiała rywalizować. 

Ostatniej nocy, dzięki mglistej ścianie obserwowała swój pokój 
w motelu. Jedna po drugiej, harpie ze wszystkich zespołów zakradały 
się tam, mając nadzieję, że ją tam zastaną i będą miały okazję się na 
niej wyżyć. Jakby zatrzymała się w motelu pod własnym nazwiskiem. 
Błagam. Myślały, że ona jest aż taka głupia? Gorzej jednak, że one 
będą przyłazić do skutku. Chyba, że zaczną się jej bać. Tego nauczyła 
się od swojej matki. A dzisiaj… nauczy je, co to znaczy się bać. 

A co zamierzają pozostałe trzy? Taliyah, Neeka, której Kaia nie 
widziała w walce, ale ufała opinii starszej siostry i Gwen. Bianka 
nadal się dąsała, ale i tak wyglądała cholernie słodko, zbyt słodko. 
Raz, przypiekła jedną harpię, która zniszczyła jej wygląd. Nieźle, nie? 
Tak czy inaczej, gdy dziewczyna zaczęła krzyczeć i wić się z bólu, 
Bianka zlitowała się nad nią i przyniosła jej szklankę wody. 

- Jeśli nadal nie chcesz się uspokoić, to powiedz Papie 
Striderowi co cię dręczy. 
Znowu ten głęboki głos, pieszczący ją, sprawiający, że po jej 
skórze przebiegały dreszcze. Było oczywiste, że nawet nie zdawał 
sobie z tego sprawy. 

- Myślę, że tylko więzienne reguły zdołam zaakceptować. 
- Co to znaczy? - Wybuchnął śmiechem. - Że nie możesz 
upuścić głupiego mydła? A może pierwsza konkurencja dotyczy 
zbiorowego prysznica? 
- Możesz być przez chwilę poważny? 
Parsknął. 

- Mówisz mi, żebym był poważny. Niesamowite, ale… - usiadł, 
a jego twarz zdradzała zainteresowanie. Prześcieradło osunęło się na 
jego pas, odkrywając umięśnione ciało. – Proszę, powiedz mi, że 
chodzi o wspólny prysznic. 
Usta Kai zadrgały, spragnione jego smaku. 

- Nie, zboczeńcu. Żadnego prysznica. Pierwszego dnia muszę 
zabić największą i najgorszą z nich. W ten sposób, wszyscy zostawią 
mnie w spokoju. 
- Mądrze. Jak mogę pomóc? 
- Siedząc na trybunach i ładnie wyglądając. 
- Zrobione. Ale co mogę zrobić, by pomóc ci wygrać? Właśnie 
dlatego tu jestem, tak? 
Jak mogła zapomnieć. Nie był tutaj, bo ją kochał, potrzebował 
jej czy coś było między nimi. Był tutaj, by pomóc jej wygrać tę 
cholerną Magiczną Różdżkę. Ale nie wiedział o Włóczni, gdy tu 
przyjechał. Lubi cię. Wiesz to. Tak, lubił ją. Tylko nie wystarczająco. 
Westchnęła. 

- Po prostu… nie wiem, rozwesel mnie. 
Doda jej to sił, jeśli go usłyszy. Co prawda to może również 
rozproszyć, ale mogłoby im być dobrze razem. 

- To mogę zrobić. Jesteś zabawna, kiedy się ciebie obserwuje. 
Serce Kai podskoczyło. 
- Tak? 
- O tak. 

Głos Stridera obniżył się – stał się bardziej chrapliwy niż 
wcześniej, zawierał podtekst erotyczny. Jej sutki stwardniały, musiała 
wyskoczyć z łóżka i odwrócić się do niego tyłem, żeby nie zauważył 
dowodu jej podniecenia. Obserwował ją ostatniej nocy, kiedy harpia 
po prostu zareagowała na zagrożenie wokół niego, zdesperowana, by 
go bronić za wszelką cenę. Obserwował ją również kiedy… 

Przeszedł ją dreszcz, nie zapomniała o tym. 

Coś się z nią stało, kiedy walczyła z żołnierzami swojej matki. 
Coś, co nigdy wcześniej nie miało miejsca. Zaczęła płonąć. Z 
wściekłości. Faktycznie dosłownie płonęła. Lizały ją w środku 
płomienie, przypalały jej ciało i organy, i zostawiały jedynie popiół. 
Przynajmniej tak myślała. Mimo że się uspokoiła, nie zauważyła 
nawet pojedynczej smugi sadzy na skórze. Podejrzenia przebiegły 
przez jej umysł, podsycając już istniejący niepokój. W jej żyłach 
płynęła krew feniksa, to była połowa jej genetycznej natury. Spotkała 
kiedyś ojca, uprowadził ją i Biankę, zabrał do Ziemi Popiołów. On i 
cały jego rodzaj, naprawdę byli całkowicie nieczuli, pozbawieni i 
oderwani od uczuć, jakby każda ich delikatniejsza strona została 
spalona w wiecznym ogniu. Nawet jej matka nie mogła się z nimi 
równać. To było naprawdę coś. Nie tylko byli bezduszni, martwi 
emocjonalnie, również fizycznie budzili grozę. W zębach i pazurach 
feniksa znajdowała się trucizna. Ich skrzydła, które wyglądały na 
gładkie i delikatne jak chmury otaczające ją teraz, faktycznie były 
błękitnymi językami płomieni. Wystarczył delikatny dotyk tych 
płomieni i cały budynek mógł zostać zniszczony. Mimo to, była też 

jasna strona tej sytuacji. Kiedy feniks coś spalił (albo kogoś) powstały 
w wyniku tego popiół był wystarczająco potężny, by przywrócić 
kogoś do życia. 

Ojciec Kai miał nadzieję, że dziewczynki będą bardziej podobne 
do niego niż do harpii, ale okazało się, że jest odwrotnie, więc je 
uwolnił. Oczywiście po tym, jak torturował je swoją trucizną. 
Zadrapał ich ramiona, każdej z nich zrobił malutką rysę, a one poczuły 
się jakby wstrzyknięto im mieszankę kwasu, tłuczonego szkła i 
napalmu. Wiły się i wrzeszczały przez kilka dni. 

Tak naprawdę feniks nie mógł ich skrzywdzić w taki sposób były 
odporne na toksynę. Dlatego też Kaia nie myślała, że rozwiną się 
w niej Cechy Feniksa. Ale wczorajsze płomienie… Czy mogła mieć 
zdolność zobojętnienia, która wpłynęło na jej umiejętności? 

- Hej, Kye. Musimy ruszać – Bianka nagle zawołała zza drzwi. 
Kaia mrugnęła, zdając sobie sprawę, że nadal stoi obok łóżka, 
ale teraz Strider górował nad nią. Nie usłyszała, jak się przemieścił, 
ale był obok. Jego ciepło owinęło ją, a zapach mocny i słodki dotarł 
do nozdrzy. Chwycił jej przedramiona i przechylił w zamyśleniu 
głowę. 

- Gdzie byłaś tym razem? 
- Nigdzie – odpowiedziała automatycznie. 
Standardowa odpowiedz, kiedy ktoś inny niż jej siostra, zadawał 
tego typu pytanie. Naprawdę zatracała się w swoich myślach tak 
często? Gdybym nie była taka nieprzyjemna, może nie… 

- Kaia! – Strider przewrócił niebieskimi oczami. 

 Zauważyła, że jego przepiękne tęczówki pochłonęły 
powiększone źrenice. Rozluźnił swój uchwyt, teraz pieścił jej ramiona 
palcami. 

- Musimy popracować nad twoimi kłamstwami, laleczko. 
Czy on… mógł… jej pragnąć? 
- Mam pomysł. Jeśli chcesz usłyszeć ode mnie prawdę, będziesz 
musiał za nią zapłacić. 
Pocałunkami. Albo orgazmami. Nie ważne. Tak, już. I tak 
zaoferował jej seks w zamian za artefakt. To ją wkurzyło. Ale wtedy 
jej tak naprawdę nie pragnął. Teraz mógł jej pragnąć, a to zmieniało 
wszystko. Nie, jeśli chodzi o Magiczną Różdżkę oczywiście, ale 
wszystko, co związane z nimi. 

Jego usta wygięły się w szelmowskim uśmiechu. 

- Kto powiedział, że chcę prawdy? - przestał pieścić jej ramiona, 
by uszczypnąć ją w nos. – Jesteś urocza, kiedy kłamiesz. 
Otworzyła usta. 

Szczeniaczki i złote rybki są “urocze”. Ja jestem gorąca, do 
cholery. 

- Kłamię zadziwiająco dobrze. Zapytaj wszystkich, których 
znam! Nigdy nie są w stanie zorientować się, kiedy to robię. 
- Aktualnie prawdopodobnie jestem jedynym, który może 
powiedzieć ci, kiedy gadasz głupoty. Jestem bardzo spostrzegawczy. 
- I również bardzo skromny. Tymczasem musisz wziąć się do 
swojej zdzirowatej roboty. 

Wzruszył ramionami, podnosząc przedramiona i tym samym 
dłonie. To spowodowało, że jego kciuki otarły sie o jej piersi. Słodcy 
bogowie, to uczucie było wspaniałe, rozpaliło ją wewnątrz. Błysnął 
zębami, jakby to uczucie spowodowało ból, jego nozdrza rozszerzyły 
się w wymuszonym wdechu. 

- A jak będziemy pracować nad tą rozwiązłością, hmm? W 
łóżku? 
Tak - pomyślała oszołomiona. Pragnie jej. Dlaczego w takim 
razie nie wspomniał o łóżku, skoro zrobiła aluzje, że jest zbyt 
napalony? 

- Podoba mi się kierunek, w jakim zmierzają twoje myśli. 
Powinniśmy… 
- Kye? – zawołała Bianka, przerywając jej. – Jesteś tam? Wiem, 
że tam jesteś. Odezwij się. 
- Tak, Bee. Jestem, ale potrzebuję minutki – odezwała się 
piskliwym głosem. Nie oderwała wzroku od Stridera. – Dokończymy 
to później. Dobrze? 
Proszę. 

Potrzebowała jego dotyku, intensywności. Jego całego. 

- Hm, nie, nie dokończymy – jeden krok, drugi, odsunął się od 
niej. Jego ramie opadło, kontakt został całkowicie przerwany. – 
Poprzestaniemy na platonicznej więzi. 
Zwęziła oczy, pozostawiając jego piękną twarz na celowniku. 

- Platonicznej? Po tym jak wsadziłeś swój język do mojego 
gardła. 

Jego oczy również się zwęziły. 

- Dobrze. Dokończymy to później. 
- Naprawdę? – ogarnęło ją szczęście… zaraz potem strach. – 
Mam uwierzyć, że zmieniłeś zdanie? – pstryknęła palcami. – Tak 
łatwo? W co ty grasz? 
- W nic. Twoje argumenty były solidne. 
Szczęście powróciło i… bogowie… jakież piękne wydawało sie 
teraz słońce, tak duże i jasne obok ich chmury. 

- Dobrze, więc. Później. 
Starała się nie uśmiechnąć, kiedy skoczyła do drzwi i przywitała 
się z siostrą. 

Strider, pamiętając całe to przedstawienie w szkole 
podstawowej, nie wiedział, czego się spodziewać po pierwszej 
konkurencji. Przygotowywał się na cokolwiek i na wszystko. Tak 
przynajmniej myślał. Zaraz potem znalazł się w głębokim szoku z 
powodu nieustannego brzęczenia jego podnieconego demona. Ten 
mały gnojek nigdy nie spotkał się z taką żarliwą falą ducha rywalizacji 
i aktualnie podskakiwał w kółko jak dzieciak na permanentnej diecie 
kofeinowej. 

Strider siedział na trybunach boiska sportowego, szkoły wyższej, 
otoczony przez około stu innych facetów. Nie znał żadnego z nich 
oprócz Sabina, który zajmował siedzenie po lewej i Lysandera, który 
siedział po jego prawej stronie. Większość była ludźmi, choć 
niektórzy należeli wyraźnie do nieśmiertelnych. Zauważył 

charakterystyczną bladą skórę wampira, mroczną aurę czarownika i 
gadzią zwinność węża zmiennokształtnych. Niestety nie zauważył 
tego, z którym Kaia rzekomo spała. 

Z drugiej strony były harpie. Podczas gdy mężczyźni byli cisi i 
przygaszeni, kobiety były hałaśliwe. Skakały po schodach w górę i w 
dół, rzucały popcornem, a nawet kubkami z napojami, prosto na kort. 
Ubrane były w krótkie, obcisłe podkoszulki kończące się na linii 
biustonosza – u tych, które go miały. Szorty były tak krótkie, że 
odsłaniały jego ulubione miejsce ciała kobiety – zmysłową krzywiznę, 
gdzie łono spotykało sie z nogami – to miejsce widział więcej niż raz. 
Tak, szpiegował sam środek raju. 

- Falconways pójdą w dół! – ktoś krzyknął. 
- Chciałabyś, Eagleshield. Zawsze podobały ci się kobiety 
rzucone na kolana. 
- Błagam! Nie mogłabyś zaspokoić nimfy bez nakręcenia się 
Viagrą. 
- Viagra działa jedynie na mężczyzn, idiotko. 
- Halo, ty i kobiety z twojego klanu macie wąsy, więc dlaczego 
nie miałybyście mieć również fiutów? 
Chichoty, gwizdy i syki mieszały się ze sobą. 

- A ja myślałem, że moja Bianka była… entuzjastyczna – 
powiedział Lysander. – Nigdy bym się nie domyślił, że tak naprawdę, 
wśród jej rodzaju, była rozważnie opanowana. 
Sabin prychnął. 

- Daj spokój. Jeżeli nie kręcą cię żarty lesbijek, to znaczy, że 
jesteś gejem. 
Lysander zwrócił mroczne spojrzenie na Stridera. 

- Kreci cię to? 
Te anioły… 
- Jestem na zwiększonych obrotach, odkąd wszedłem przez te 
drzwi. Naprawdę, nie potrzebuję żartów, by się nakręcić. 
Nie wspomniał tylko, że wszystko to z powodu Kai. Jego 
„rozmowy” z nią – kiedyś próbował je opóźniać, ale szybko zdał sobie 
sprawę z bezsensowności takiego działania. Kiedy trzepotała na niego 
swoimi przepięknymi, długimi rzęsami, pojawiał się w jej oczach ten 
rodzaj pożądania – tak więc jego „rozmowy” z nią odbywały się 
szybciej niż nawet ona planowała. Stał naprzeciw niej, wdychał jej 
zapach, wchłaniał ciepło jej ciała, spoglądał w dół na jej twarz i chciał 
ją całować. Całą. Jeszcze jeden raz. Jeszcze raz, zmusił się, by wrócić 
do rzeczywistości. 

- Lysander! – chętny kobiecy głos wołał do niego z boiska. – 
Lysander! Tutaj! 
Strider przeszukał wrzaskliwy tłum w poszukiwaniu Bianki. 
Znalazł ją na górze trybun, machającą w powietrzu batonikiem i 
uśmiechającą się szeroko jak głupek. Jej jedwabiste, czarne włosy 
były zaplecione w dwa warkocze sięgające do ramion. Urocza, dopóki 
nie zauważył przydymionego, gorącego uniformu Katolickiej Szkoły 
dla dziewcząt, który włożyła. „Uroczy” - powiedział do siebie, a 
widok mógł przyprawić o atak serca. Zapinany na guziki top był 

zawiązany na supeł tuż pod piersiami, a pomiędzy nimi wisiał krawat. 
Krótka spódniczka w kratę pozostawiała dużą przerwę pomiędzy jej 
udami i wysokimi do kolan podkolanówkami. Patrząc na Biankę, miał 
nadzieję, że Kaia zdecyduje się raczej dopingować swój zespół do 
zwycięstwa, niż walczyć. W tym stroju wyglądałaby lepiej niż 
czekający na niego atak serca. Mogłaby go zabić na miejscu. Nie, był 
zadowolony, że wybrała walkę. Planował wykorzystać tę przymusową 
separację, żeby po szpiegować Eagleshields. Może przeszuka ich 
dobytek. W rzeczywistości, jak tylko rozpocznie się konkurencja, on 
się stąd ulotni. I nie będzie czuł się winny z tego powodu. Każdy by to 
zrobił dla siebie. Co jeśli Kaia zostanie ranna? Z powodu własnej 
decyzji musiała grać według „więziennych zasad”. 

Czerwień błysnęła w jego oczach, palce wbiły się w uda. Kaia 
była cholernie dobrym wojownikiem, przypomniał sobie. Jeśli miałby 
zaufać komukolwiek z jej drużyny, że osiągnie swój cel, to właśnie 
jej. 

- Lysander! – Bianka zawołała ponownie. – Popatrz w górę, 
kochanie. Jestem tutaj! 
- Jest ich zbyt wiele. Nie mogę znaleźć. Bianka? - Lysanderowi 
opadła szczęka. Najprawdopodobniej nie widział jej, odkąd opuścili 
niebiosa i miała na sobie szkarłatną szatę. 
- Lysander, widziałeś to? – Bianka odwróciła się i uniosła 
spódnicę, pokazując jemu – i wszystkim innym – majtki, które miała 
na sobie. Były wściekle zielone, z przechodzącym przez pośladki 
napisem „Własność Lysandera”. 

Lysander wstał, jakby miał do niej podlecieć, potem 
powstrzymał się i opadł z powrotem na miejsce. 

- Słodki Boże. 
- Twoja kobieta pokazuje publicznie swoją bieliznę – powiedział 
Sabin. – To musi być miłe. Jak znosisz ten mały cud? 
- Tylko Bóg raczy to wiedzieć. 
Świetnie, teraz Strider nie mógł przestać się zastanawiać, co 
nosi Kaia. Jaki rodzaj majtek – lub nie – ma na sobie? Dziewczyna 
obok Bianki musiała poskarżyć się na piskliwy ton jej głosu, 
ponieważ szeroki uśmiech Bianki wyblakł i zastąpił go grymas. 
Argument zadziałał. Potem oczywiście, skoczyły na siebie, 
wymachując w gąszczu kończyn. 

- Ona jest wspaniała, prawda? – zapytał Lysander, nie kierując 
pytania do konkretnej osoby. 
- Pewnie – powiedział rozproszony Sabin, głaszcząc megafon u 
swoich stóp – Więc, gdzie są nasze dziewczyny? 
Nasze dziewczyny - Striderowi spodobało się to sformułowanie, 
a nie powinno. 

- Nie wiem. 
Naprawdę myślisz, że Kaia może zgarnąć główną nagrodę? podstępny 
głos wypełnił głowę Stridera. Męski. Znajomy. Ona może 
zostać zabita… 

Do cholery, nie. 

- Sabin! – warknął. 

Tym razem, nie musiał zgadywać, kto jest właścicielem tego 
głosu - jako strażnik demona zwątpienia, Sabin karmił się 
niepewnością wszystkich wokół niego. 

- Przepraszam – odpowiedział jego przewodnik. 
- Trzymaj swojego demona pod kontrolą. 
- Uwierz mi, próbuję. Nie chcę, by zajął się kimkolwiek z 
drużyny Kai. 
Wygraj. Ona musi wygrać.

 Tym razem to był demon Stridera, który… zaraz, chwileczkę. 
Ona musi wygrać? Porażka nigdy wcześniej nie interesował się 
zwycięstwem kogokolwiek oprócz Stridera. Dlaczego Kaia? Dlaczego 
teraz? Ponieważ jej zwycięstwo (prawdopodobnie) miało związek z 
magiczną włócznią? Ponieważ demon znał i bał się konsekwencji jej 
porażki? Ponieważ była… jego? Ich osobistym placem zabaw? 
Zastanawiał sie zanim… Nie może myśleć w ten sposób, bo nie zrobi 
tego, co musi zrobić. 

Po pierwsze, mam zamiar zdobyć Magiczną Różdżkę zanim 
skończą się zawody. Po drugie, ona wygra – powiedział do Porażki. 
Jeśli nie… - spekulował na temat możliwości zranienia go przez 
demona, nawet pomimo tego, że to nie będzie jego własna porażka. 
Strider nie mógłby jej chronić, gdyby wymagało tego wyzwanie, które 
już zaakceptował. Więc… 

Duże prawdopodobieństwo - zdecydował. Nie powinien jej o 
tym mówić. Cokolwiek się potem wydarzy, to będzie jego wina. 

Pierwszy raz perspektywa bólu jaki miał znieść, nie zachwiała nim. 
On po prostu nie lubił myśli, że Kaia zostanie skrzywdzona. 

- Lysander! – zawołała Bianka, po raz kolejny, zwracając uwagę 
Stridera. Jej walka z inną harpią skończyła się tym, że biedna, 
nieprzytomna kobieta została wyniesiona na noszach na tyły trybun. – 
Podobają ci się czy nie? 
Wyraz twarzy Lysandera zmiękł. 

- Tak, moja kochana. Podobają mi się. Lubię je. Podoba mi się 
wszystko, co nosisz. 
Żałosne - pomyślał Strider. To, że facet jest zakochany, nie 
oznacza, że musi być taką cipą. 
O, zobacz, tam jest Kaia! Strider skoczył na równe nogi, 
machając do niej, by zwrócić jej uwagę. Planował powiedzieć jej, 
żeby na siebie uważała, ale kiedy wyszła z podwójnych drzwi 
prowadzących do sali gimnastycznej, była za bardzo skupiona na 
najbliższych wydarzeniach. Dziewczyny z drużyny kroczyły u jej 
boku. Miały na sobie dopasowane kostiumy z krwistoczerwonej skóry 

- pół topy ze skrzyżowanymi na plecach ramiączkami, żeby odsłonić 
ich skrzydła oraz szorty rozcięte na bokach, żeby ułatwić 
przemieszczanie się. Czerwone loki Kai były ściągnięte na boki w 
kucyki. Na łokciach i kolanach nie miała ochraniaczy. Cholera, 
marzył, żeby je miała. Jeśli dziewczyny będą walczyć na tej 
wyłożonej drewnem podłodze, na pewno dojdzie do otarć skóry, a 
lubił jej skórę taką, jaka była. 
Wygraj! 

Wiem. Słyszałem cię za pierwszym razem, dupku. 

Harpie na trybunach zauważyły nadchodzący zespół i zaczęły 
gwizdać. Niezadowolenie pojawiło się na obliczu Kai, ale nie dała 
żadnej innej oznaki, że ją to obchodzi. Popcorn spadał na dół, 
obsypując zespół Kai, nawet kilka ziaren trafiło do oczu. 

- Hej, Millicent – wrzasnęła w dół Bianka na jedną z rzucających 
popcornem. – Widzę, że nadszedł ten szczególny czas, w którym 
chcesz się skompromitować publicznie. Twoja próba jest żałosna! 
Ładna blondynka odwróciła się, opierając ręce na biodrach. 

- Hej, ty, połówko bliźniaka numer jeden. Czy może dwa? Nigdy 
nie pamiętam. Obydwie jesteście zbyt mało istotne. Jeśli rzucę patyk, 
pobiegniesz, by go aportować? 
- Nie jestem psem, suko – Bianka oparła ręce na biodrach. – 
Przynajmniej twój ojciec tak nie myśli. Dziś rano powiedział mi, że 
jestem najgorętszą papryczką chili, jaką miał. Wiesz, wtedy kiedy 
opuszczałam jego łóżka. 
Wśród tłumu wyrwało się niesłyszalne sapniecie. Strider mógł 
jedynie mrugnąć. „Ojciec” miało wywołać takie przerażenie? 

- Mój ojciec nie żyje, nieczuła dziwko – wychrypiała ta, którą 
nazwano Millicent. 
- Och – Bianka, zwiesiła ramiona. Potem rozjaśniła się. – Twoja 
matka myśli, że jestem gorącą papryczką chilli. Powiedziała mi to 
dzisiaj rano, kiedy opuszczałam jej łóżko! 

Sapniecie zmieniło się w chichot. Millicent podleciała do 
schodów, by zaatakować Biankę. Rozpoczęła się kolejna bójka. 
Strider uśmiechał się szeroko. 

- Myślisz, że zdaje sobie sprawę z tego, co właśnie dała do 
zrozumienia? 
- Tak – powiedział Lysander, wzdychając. 
- Trzymajmy kciuki za to, żeby ona i ta kobieta, której daje 
lanie, przestały walczyć i zaczęły się całować. – powiedział Sabin. – 
To się zdarza. Czy ktoś lepiej sygnalizuje bow-chickawow- wow. 
Lysander wyprostował się zaintrygowany. 

- Już rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc na temat silnika o 
zwiększonych obrotach. 
Nagle harpie, które gwizdały, wybuchy ogłuszającym 
okrzykiem, Strider zapomniał o wszystkim, kiedy odwrócił głowę i 
zrozumiał dlaczego. Zacisnął szczęki - Tabitha i jej ekipa właśnie 
weszły na boisko. Również miały na sobie pół topy i rozcięte po 
bokach szorty, tylko że ich były w kolorze niebieskim. Potem kolejny 
zespół ruszył za nimi, nosił kolor fioletowy. Kolejny różowy. Kolejny 
żółty. Cholera. Ile tam było zespołów? Kolejny zielony. Następny 
czarny. Zaschło mu w ustach, kiedy zauważył jakąś kobietę większą 
od siebie. Bardziej muskularna, wyższa, cholera, nie powinien być 
zaskoczony, widząc babę pożerającą fasolę i kiełbaski. Chociaż, 
niektóre z zawodniczek były pozornie delikatne tak jak Kaia. 

Kobiety uformowały duże koło na boisku, pozostawiając środek 
pusty. Jedna z nich, nazywana Juliette, brunetka, która zrobiła 
wprowadzenie, wyszła do przodu i uniosła ręce. W końcu tłum ucichł. 

- Jeśli jesteście takie jak ja, czekałyście na ten moment przez 
długi czas – powiedziała i musiała przerwać, ponieważ ponownie 
rozległy się okrzyki. Dopiero, kiedy ucichły, dodała: – więc nie 
traćmy czasu. Pierwsza zasada: nie rozmawiacie na temat rundy. 
Druga zasada… nie rozmawiacie na temat rundy. 
Więcej okrzyków. 
Uśmiechając się, Juliette powiedziała: 

- Żartowałam. Teraz prawdziwe zasady. Tylko jeden członek 
każdego zespołu może przebywać w pierścieniu w danym momencie. 
Kiedy chce go opuścić… – w tym momencie większość szemranych 
gwizdów ucichła. – Wszystko, co musi zrobić, to oznaczyć jedną z 
członkiń zespołu. Jeśli którąś będzie mogła dosięgnąć. I… - spora 
porcja okrzyków przeszła przez salę. - Jeśli ktoś będzie zbyt ranny, by 
kontynuować, musi wylecieć na dobre. Ale pomyślcie dobrze, zanim 
obierzecie tę drogę, moje panie, ponieważ nawet jeśli się wyleczycie, 
nie będziecie mogły wrócić. 
- Nie zapłaciłam, żeby oglądać tchórzy – krzyknęła któraś. 
Juliette skinęła z aprobatą. 
- Dla tych, które nigdy wcześniej nie brały udziału w tego typu 
zawodach… musicie wiedzieć, że nie skończą się one, dopóki nie 
pozostanie tylko jeden zespół. Oto wskazówka: walczcie nieczysto. 
- Eagleshields skopią wam tyłki – wrzasnął ktoś inny. 

Uśmiech Juliette stał się mroczny, przepełniony złością, kiedy 
spojrzała na Kaię. 

- Powodzenia, wszystkim. Będziecie go potrzebowały - z tymi 
słowami wycofała się, znikając z pola widzenia, jakby została 
wchłonięta przez uczestników. 
Kaia rzuciła Striderowi szybkie spojrzenie. To znaczy, że 
wiedziała dokładnie, gdzie on jest, mimo że była tak daleko od niego 
jak on od niej. Skinął głową dla zachęty, nawet kiedy skurczył mu się 
żołądek. Kobiety otaczające Kaię spoglądały na nią, jakby była 
soczystym filetem a one właśnie skończyły długi tydzień głodówki. 
Powinien być tam na dole - osłaniać ją, a nie siedzieć tutaj na górze i 
nic nie robić. 

- Nie przejmuj się – powiedział Sabin, klepiąc go po plecach. – 
Gwen nie pozwoli, żeby coś jej się stało. 
- Nie przejmuję się – warknął. Nie ma mowy, by pozwolił 
Sabinowi na to, żeby w niego wątpił. Miał więcej zaufania do 
zdolności swojej kobiety niż swoich. Po prostu nie ma mowy. – To 
Kaia obroni Gwen. 
Sabin mrugnął z niedowierzaniem. 

- Naprawdę chcesz się spierać na ten temat? Poważnie? 
Tak, do cholery, chciał. 
Wygraj. 
Zawsze. 

- Po prostu zamknij się, do cholery i oglądaj zawody – 
powiedział. – Dam ci znać, zanim pójdę na drugą stronę i zacznę 
szpiegować. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 12 

Nie zawiodę, nie zawiodę. Do cholery, nie zawiodę - słowa tej 
mantry przeszły przez myśli Kai, kiedy zajęła swoją pozycję. 

Neeka, jako pierwsza z jej drużyny trafiła do koła. Ramiona 
wyprostowane, głowa wysoko - dziewczyna stanęła na środku boiska, 
a tuż obok niej zajęły miejsce kolejne uczestniczki należące do innych 
zespołów. Wkrótce stanęło tam dwanaście harpii. Czekały na 
gwizdek, żeby uderzyć, zacząć walkę. Reszta wojowniczek czekała na 
obrzeżach podobnie jak Kaia, przyczajona z wyciągniętą jedną ręką. 

- Zrobimy to – mruknęła obok niej Gwen. 
- Wiem – powiedziała, zadowolona, że w jej głosie nie pojawiło 
się drżenie. 
Strider siedział na trybunach. Wyglądał smakowicie w tej swojej 
koszulce z przyprasowaną aplikacją w kształcie krawatu i w 
przetartych jeansach. Kaia pozwoliła sobie na jeden rzut oka i to był 
błąd. Teraz była zdekoncentrowana, a przecież nie mogła być. 
Musiała się jednak upewnić, że jest tam na górze, że jej nie porzucił. 
Modliła się jedynie o to, żeby był świadkiem jej zwycięstwa, a nie 
porażki. Nie zawiodę. Stawka była zbyt wysoka. Jej reputacja. 
Szacunek Stridera. Cholera, jego życie. 

Nie, żeby zgodził się na jej warunki - nigdy nie powiedział jej 
wprost, że będzie czekał na wygraną przez nią Włócznię i że będzie 
trzymać swoje złodziejskie ręce przy sobie. Zdała sobie z tego sprawę 

godzinę temu, kiedy przygotowywała się do pierwszej rundy. 
Spanikowana musiała oderwać się od swojego świata-pełnego-ryzyka 
i powtórzyć wszystkie rozmowy ze Striderem. Czy zaplanował 
poszukiwanie Włóczni podczas trwania rozgrywki? Bardzo 
prawdopodobne. Była ciekawa, czy nie wierzył w to, że Kaia 
zdobędzie trofeum, czy po prostu był zbyt niecierpliwy, żeby czekać. 

Nie myśl o tym teraz, skoncentruj się. Nie zawiodę. 

- Poczekaj, aż zobaczysz walkę Neeki – powiedziała Taliyah, 
prawie… uśmiechając się? 
Na pewno nie - Taliyah nigdy się nie uśmiechała. Albo gniewnie 
spoglądała, albo krzyczała. 

- Jeśli jest taka dobra, dlaczego jej klan pozwolił jej odejść? – 
zapytała Kaia. 
- Ponieważ jest głucha, a one są idiotkami. Poza tym została 
uznana za zdolną wybuchnąć i pozabijać wszystkich wokół siebie. 
I teraz była po stronie Kai? 

- Cudownie! 
Zabrzmiał przeraźliwy, piskliwy gwizd, który odbił się od ścian i 
wybuchł w jej uszach. Gra się rozpoczęła. Dziewczyny na środku 
boiska natychmiast przeszły do akcji. Kaia zesztywniała, obserwując. 
Atakowały się wzajemnie, szponami i obnażonymi zębami. W ciągu 
kilku sekund ciała zaczęły uderzać o ścianę za czekającymi 
obserwatorami. Krew tryskała ciepła i obfita. Jej Harpia rozpoznała 
miedziany zapach i zaskrzeczała, chcąc tego spróbować. Spokój, 
zachowaj spokój. Jedyni ludzie, których mogła skrzywdzić, 

znajdowali się w środku koła. Zaatakowanie kogokolwiek z zewnątrz 
oznaczało dyskwalifikację. Jeśli jej Harpia przejmie kontrolę skrzywdzi 
wszystkich. 

Każdy zespół mógł być zdyskwalifikowany z jednego spotkania 
i tylko jednego. Nadal mógł jednak się zakwalifikować do walki o 
główną nagrodę. Jeśli to się przydarzy jej drużynie, musi mieć 
nadzieję i modlić się, że w kolejnych trzech spotkaniach będzie miała 
dobre występy - zdobędzie za każdym razem przynajmniej trzecie 
miejsce. W przeciwnym razie nie będzie mieć szansy na nagrodę. 

Straszliwy wrzask zwrócił uwagę Kai, spojrzała na Neekę. 
Uroczo wyglądająca, piękna… słodcy bogowie! Neeka podskoczyła i 
w stylu „Matrixa” zawisła w powietrzu nad walczącymi 
dziewczynami. Zwolniła ruchy, rozprostowała ręce, podciągnęła 
kolana, szybko przyjrzała się walczącym, wzięła małą poprawkę 
zanim dobrała się do swojej ofiary i opadła w oka mgnieniu. 
Wylądowała na szeroko osadzone ramiona, jej ręce owinęły się wokół 
głowy ofiary i jej skręciły kark. Kości trzasnęły, biedna dziewczyna 
runęła na ziemie. Auć! Urazy szyi były najgorsze. Neeka uśmiechnęła 
się z satysfakcją. Zaraz potem umięśniona, cycata brunetka uderzyła w 
nią, powalając na ziemię. Głowa Neeki trzasnęła o podłogę - szybko 
zebrała się wokół niej kałuża krwi. Była zamroczona, niezdolna, by 
się podnieść. Jej przeciwniczka wykorzystała niestabilny stan harpii, 
żeby zdobyć przewagę, uderzając, uderzając i uderzając - pięści 
opadały jak skażony grad. 

Cholera. Jeśli Neeka została znokautowana, nikt z drużyny Kai 
nie będzie mógł wejść do koła w najbliższym czasie. A może w ogóle. 
Musiały zostać oznaczone, wtedy mogły się zmienić. Kilka innych 
harpii zauważyło, że Neeka upadła. Otoczyły jej bezbronne, 
nieprzytomne, leżące na brzuchu ciało i zaczęły okładać pięściami. 

- No dalej, Neeka! – wrzasnęła Bianka ze swojego miejsca. Kaia 
poznałaby wszędzie i pośród każdego rodzaju hałasu głos swojej 
ukochanej bliźniaczki. Miała tylko nadzieje, że Neeka w jakiś sposób 
wyczuje zachętę, mimo że nie mogła jej usłyszeć. – Pokaż im swoje 
tytanowe jaja! 
- Zabij ją! – ktoś inny wrzasnął. – I odetnij jej te jaja! 
- Co powiesz na to, żebym zamiast tego ja zabiła ciebie, 
zawistna suko? – warknęła Bianka. 
Potem dało się słyszeć ciężkie uderzenia stóp. Musiało 
zaboleć… łups. Kaia nie odwróciła swojej uwagi, pomimo że jej 
bliźniaczka właśnie zaatakowała kogoś, z kim rozmawiała. 

W jakiś sposób Neeka skupiła swoją uwagę. Ciała poleciały w 
różnych kierunkach, kiedy po raz kolejny zawisła nad walczącymi. 
Tym razem nie zaatakowała, ale zanurkowała do Gwen, złączając ich 
dłonie razem. Gwen rzuciła się do koła, Kaia odetchnęła z ulgą. 

- Dobra robota – powiedziała. 
Prawie poklepała Neekę po plecach, ale bała się, że biedaczka 
nie utrzyma się na nogach. 

- One wbijały swoje zęby – Neeka wymamrotała przez rozcięte, 
opuchnięte usta. 

- Będziesz miała okazję do zemsty– zapewniła ją Taliyah. 
Rzeczą, której Juliette nie wyjaśniła, zwracając się do tłumu 
było to, że każdy członek drużyny musiał włączyć się do walki 
conajmniej trzy razy. Jeśli ktoś tego nie zrobił, ponieważ był… 
powiedzmy martwy, jego drużyna z tego powodu odpadała, co 
równało się dyskwalifikacji. Poza tym, żeby zostać ogłoszonym 
zwycięzcą, każdy członek drużyny musiał być przytomny w ostatniej 
rundzie. Najwyraźniej ta szczególna zasada została wprowadzona w 
ostatnich trzydziestu dwóch stuleciach odbywania się zawodów. 
Plotka głosiła, że „runda” mogła trwać przez kilka dni, ale nawet 
wtedy nie można było robić przerw. Nie można było pić, leczyć się, a 
nawet korzystać z łazienki. Plotka mówiła również, że czasami 
zwycięzcę ogłaszano dopiero po oczekiwaniu na to, kto pierwszy 
oprzytomnieje. 

W czasie, kiedy walka toczyła się dalej, inni członkowie 
zespołów wymieniali się ze sobą. Tak, jak to zrobiła pierwsza grupa z 
Neeką. Nowi uczestnicy stłoczyli się wokół Gwen. Była szybka, 
uchylała się z prędkością wystrzelonego pocisku. 

- Możesz to zrobić, kochanie! – pełen dumy głos Sabina 
zabrzmiał przez megafon, przekrzykując wszystkich. 

Megafon - pomyślała Kaia. 

Członkini zespołu Skyhawk udało się chwycić Gwen za rękę, 

kiedy się mijały. Zawróciła ją w przeciwnym kierunku. Gwen 
wykorzystała to działanie na swoją rzecz, powalając kilka 
przeciwniczek w stylu kuli do kręgli. Drgania w zasadzie wymusiły 

odwet – przewrócone podskoczyły i odwróciły się do niej. Kiedy 
zdały sobie sprawę z tego, kogo mają przed oczami, rzuciły się na nią. 
Przez moment wszystko, co mogła zobaczyć Kaia, to młócące nogi jej 
siostry. Iskry wściekłości rozgrzały Kaię od wewnątrz. Zgadnij, kto 
zagrał nieczysto, przeskakując tam i próbując dosięgnąć skrzydeł 
Gwen? Ten sam członek zespołu Skayhawk. Gorzej - ta suka się 
zaśmiała. 

Iskry rosły… rozprzestrzeniały się. 

- Zostaw ją! – wrzasnął Sabin. – Albo przysięgam na bogów… 
Dobrze kochanie! Tak! Bardzo dobrze. 
Gwen ryknęła z bólu i wściekłości, wykopując kilka dziewczyn. 

- To się zdarza! – arogancko ryknął Sabin. 
Oczywiście, dziewczyny wróciły po więcej. Kaia nigdy nie 
czuła się tak bezsilna. Kolejny ryk, a potem Gwen torowała sobie 
drogę ucieczki szponami. Z wysiłku zbielała jej twarz, krew obryzgała 
ją w całości - to stanowiło ohydne zestawienie. Udało jej się przebić 
do bocznej linii i zmienić z Taliyah, która wskoczyła do środka żądna 
zemty. Pierwszą osobą, którą zaatakowała, była wojowniczka jej 
matki. Rzuciła dziewczynę na ziemię i przycisnęła jej twarz do 
drewnianych desek. 

- Wszystko w porządku? – Kaia zapytała Gwen. 
- One… złamały mi… skrzydło – wysapała jej siostra. 
Och, cholera. Nadzieja w Kai opadła, jej ciało przeszył zimny 
dreszcz - ich skrzydła były źródłem siły. Kiedy były niesprawne, 
harpie nieznośnie wręcz słabły. Gwen musiałaby wrócić jeszcze do 

walki co najmniej dwa razy, ale jaka będzie jej skuteczność, jeśli 
będzie atakować i poruszać się jak człowiek? Zanim pytania 
uformowały się w logiczną całości, Kaia rozpoczęła planowanie 
strategii. Były wojownikami - mogły się dostosować. Gwen mogła iść 
drugi raz przed końcem rundy, pozostając w ringu jedynie kilka 
sekund. Potem powrót. Kiedy wszystkie inne drużyny będą 
nieaktywne, Gwen mogła wejść na trzecią i ostatnią zmianę. Bum, 
zrobione. Łatwizna. 

Wygraj. 

Kaia mrugnęła ze zdziwienia. Dobrze, to nie był jej wewnętrzny 
głos - głos, należał do mężczyzny. Znajomy, a jednak… nie. Tylko 
jedna osoba (lub kreatura? ) pragnęła tak mocno zwycięstwa jak ona. 
Automatycznie spojrzała do góry. Stridera nie było pomiędzy pobladłą 
twarzą Sabina i stoicką Lysandera. Nie było go na trybunach. 

Czerwone plamy zamigotały jej przed oczami, kiedy ponownie 
skupiła się na walce. Wilki solidarnie rzuciły się na Taliyah. Kopiąc i 
uderzając, przycisnęły ją do ziemi. Tylko że, nie mogły jej utrzymać. 
Była tam przez chwilę - w środku ich furii, a potem zniknęła. Na jej 
miejscu pozostała czarna chmura dymu. Zdezorientowane rywalki 
rozglądały się dookoła. Kolejna chmura dymu pojawiła się za nimi. 
Taliyah wyszła ze środka. Obróciła się, nadając sobie pęd nie do 
zatrzymania i uderzyła. Głowy uderzyły o siebie, a ciała opadły. 
Kiedy te, które stały, zdały sobie sprawę z tego, co zaszło, znowu 
napadły na wysoką, smukłą Taliyah. I po raz kolejny, starsza siostra 
Kai zniknęła w chmurze dymu, pojawiając się ponownie w innym 

miejscu. Ta sama scena powtarzała się znowu i znowu. Taliyah była 
bezlitosna, cięła i gryzła, zanim ruszyła dalej. Ale harpie, które 
powaliła, wkrótce znalazły sposób, by stanąć na nogi i wymienić się z 
kolejnymi członkiniami ze swoich drużyn. 

Podobnie jak Kaia, niektóre z nich, stojąc na bocznej linii, 
obserwowały dym, ucząc się przewidywać ruchy Taliyah. Więc, gdy 
kolejny raz harpia zniknęła, czekały na nią gotowe. Pięść 
błyskawicznie spotkała się z jej szczęką, powalając ją na plecy. Żadna 
się do niej nie zbliżyła, ponieważ wiedziały, co się stanie. I tak, kiedy 
się wyprostowała, zniknęła, jak oczekiwały. Kolejna pięść uderzyła ją 
w twarz, kiedy ponownie się pojawiła, po raz kolejny wyrzucając ją w 
powietrze. Potrząsnęła głową - prawdopodobnie zobaczyła gwiazdy. 
Tym razem również na nią nie skoczyły. Po prostu czekały. Lodowato 
niebieskie oczy Taliyah wypatrywały intensywnie Kai. 

Moja kolej - pomyślała, niecierpliwie wyciągając rękę. No dalej. 

Taliyah rzuciła się do przodu, uporczywie okładając pięściami i 
młócąc nogami, żeby dosięgnąć – Neeki. Przez chwilę Kaia stała jak 
sparaliżowana - była zszokowana. Potem rzeczywistość uderzyła w 
nią jak silny prawy sierpowy. 

- Co do cholery? Tal! - warknęła oburzona. 
- Lepiej, żeby tak było – było wszystkim, co wydyszała jej 
siostra. 
Co? Jej siostra wątpiła w jej umiejętności? Och, to ją raniło. 

- Wiesz, że muszę iść trzy razy. 
- Tak, ale będzie lepiej, jeśli pójdziesz na końcu. 

Kiedy wszyscy będą posiniaczeni, poobijani i osłabieni? Och, to 
ją raniło jeszcze bardziej. 

- Skrzydła Gwen są uszkodzone. To ona musi iść na końcu, nie 
ja. 
- Pójdzie. Tuż przed tobą. 
Tym razem nie została zraniona - została zdruzgotana. Jej 
rodzina kochała ją, ale tak jak jej matka, jak Strider, nie wierzyli w 
nią. 

- Nie jesteś liderem tej drużyny. Oddałaś mi to prawo. 
- Widzisz, co one nam robią, kochana siostrzyczko? Walczące ze 
sobą drużyny współpracują razem, żeby nas zniszczyć. Ale ciebie… 
ciebie zamierzają zmasakrować. 
- Wiem – uniosła podbródek. – Jestem na to przygotowana. 
Wygraj. 

To był znowu ten głęboki, zachrypnięty głos. Nie Stridera, nie 
jego demona jak wcześniej miała nadzieję. Jak mógłby być jego, 
skoro wojownika nigdzie nie było widać? Ale… kto to powiedział? 

Taliyah westchnęła. 

- W porządku. Niech tak będzie. Chcesz być następna - będziesz 
następna. Ale przegrana spocznie na twoich barkach. 
Przegrana. Jakby porażka była jej pisana. Piekące łzy wypełniły 
oczy Kai. Skoncentrowała się na walce. Opuchnięta twarz Neeki nieco 
się zmniejszyła, jej zdolność widzenia nie była już ograniczona. 
Jednak przeciwnicy wiedzieli, że jest głucha i postanowili 
wykorzystać jej ułomność przeciwko niej. Przekazywali sobie 

nawzajem instrukcje, wyznaczając zadania, których nie mogła 
usłyszeć i obronić się przed nimi. 

- Ty bierz lewą, ja wezmę prawą. 
- Ja mam środek. 
- Ja mam tył. 
Neeka uniosła się w powietrze. 
- Złap ją za kostkę! 
Dziewczyna w środku wykonała polecenie - upewniła się, że 
harpia nie będzie mogła się z nikim zmienić i zakręcając Neeką 
wokół, rzuciła nią daleko od jej drużyny. Kiedy wylądowała, oddech 
uciekł z jej rozchylonych, krwawiących ust. Ktoś tam był, czekał i 
kopnął ją w brzuch. Skuliła się w kłębek, próbując zassać powietrze. 

Czerwone plamy w oczach Kai zastąpiły ciemniejsze - czarne. 
Do jej wiadomości - wrogie zespoły nigdy wcześniej ze sobą nie 
współpracowały. Kaia poczuła wewnątrz ostre ukłucie - celem, który 
to sprawił, powodem, który je zjednoczył, była jej śmierć i to, że nadal 
tak bardzo jej nienawidziły. 

Na miłość boską, była jedynie dzieckiem, kiedy nieumyślnie 
zniszczyła ich rodziny. Cóż, już nie jest dzieckiem, najwyższy czas, 
pokazać tym kobietom, że nie zamierza się położyć i oddać w ich 
ręce. Wraz ze wzrastającą determinacją czarne plamy zaczęły się 
zlewać, prawie całkowicie przesłaniając jej widzenie i zostawiając 
jedynie cienie pochodzące od temperatury ciała. 

Uspokój się! Zanim zapomnisz gdzie jesteś i co możesz, a czego 
nie możesz zrobić. 

Głęboki wdech… gwałtowny wydech… To nie pomogło. Kaia 
wyobraziła sobie Stridera, jego opadające blond włosy, te granatowe 
oczy, ten szelmowski uśmiech. W końcu czerń przygasła, a jej wzrok 
powrócił do normy. Obserwowała, jak Neeka toruje sobie drogę z 
centrum walki i gramoli się w kierunku Taliyah. Zgodnie z obietnicą, 
siostra wskazała dłonią w stronę Kai. Harpia wyciągnęła rękę i 
delikatnie klepnęła, najwyraźniej złamane, palce Neeki. Dziewczyna 
upadła na zewnętrzną linię. Kaia weszła do koła. Jak jeden mąż 
wszystkie ucichły i spojrzały w jej kierunku. Zakrwawione, spocone, 
zdyszane. To jasne, czekały na nią. 

- Moja siostra umarła przez ciebie. 
- Straciłam siostrę. 
- Nigdy nie szukałyśmy zemsty przez wzgląd na szacunek do 
twojej matki, ale w końcu wyparła się ciebie. 
Żadnej reakcji. Ogień znowu zapłonął w jej piersi, ale stłumiła 
go. Zamknęła szczelnie. Nie wypuści Harpii lub czegokolwiek innego. 

- Dobrze, zobaczmy więc, co mogę zrobić dla każdej z was. 
- Mam przeczucie, że będę rozczarowana twoimi zdolnościami. 
Zachichotały, Kaia poczerwieniała, a potem wszystkie 
jednocześnie odwróciły się i wymieniły na nowych przedstawicieli 
swoich drużyn. 

Dziewczyna rozpoznała kobietę z drużyny swojej matki - raz z 
nią trenowała. Podobnie jak Kaia, ta kobieta jeszcze nie walczyła. 
Zawodniczki były pełne siły i całkowicie zdeterminowane, żeby jej 
użyć. Przeciw niej, bez wątpienia. 

Jesteś silna. Możesz je zwyciężyć. 

Wygraj! 

Tak. Zrobi to.

 To była jej ostatnia myśl, zanim przeciwnicy rzucili się na 
Kaię. Zrobiła unik i obróciła się - idąc nisko, cięła. Komuś udało się 
dosięgnąć jej skroni. Nastąpił ciężki zgrzyt kości, ale to nie 
zatrzymało jej szponów przed przecięciem kilku ścięgien Achillesa. 
Rozeszły się stęknięcia bólu, a potem łomot kolan uderzających o 
drewno. 

- Bardzo dobrze! – krzyknął Strider. 
Był tam. Nadal tam był. Oszałamiająca przyjemność przeszła 
prze nią, ale nie miała czasu na to, by się zatrzymać i skupić na tym 
uczuciu. Harpie rzuciły się na nią ponownie. Tym razem pozwoliła 
im, żeby ją otoczyły, ugięła kręgosłup, kiedy uderzyły, kopała, 
wymachiwała łokciami w przód i tył. Każdy gest płynnie przechodził 
w następny. 

WYGRAJ! 

- Wyrwij im oczy! – wrzasnęła Bianka. 
Nie zwolniła swojego tańca, pomimo iż sama nie pozostawała 
bez uszczerbku. Była uderzana – wszędzie. Kopana – wszędzie. 
Wkrótce jej mięśnie były napięte i posiniaczone, jej kończyny drżały. 
Strider był tam na górze, obserwował ją i ta wiedza dodawała jej sił. 
Kilka razy ogień próbował wyrwać się spod kontroli, ale utrzymywała 
go wystarczająco mocno, by pozostał w ukryciu. Sięgnęła łokciem 
czyjejś tchawicy - w końcu wyeliminowała jedną ze swoich 

przeciwniczek na dobre. Pozostało jeszcze dziesięć. Potem kolejna 
upadła, kiedy Kaia, w rewanżu za Neekę, złamała jej kark. To 
rozwścieczyło dziewięć pozostałych - zaatakowały z większym 
zapałem. Kaia wybiegła ze środka hordy, planując w biegu zdobyć 
wystarczający rozpęd, żeby podskoczyć i kopnąć czyjeś zęby tak, by 
wbiły się w mózg. Niestety została złapana za włosy i szarpnięta w 
tył. Uderzyła o twardą ścianę, zanim spadły na nią pięści. 

- No dalej! –ryknął Strider. – Jesteś dużo lepsza! Walcz! 
- Zjedz ich języki na obiad! – krzyknęła Bianka. 
Chociaż walczyła z całą swoją determinacją, udało im się ją 
przygwoździć. Z łatwością wprawiającą wręcz w zakłopotanie, 
przyciskały jej ręce i nogi do podłogi. Te, które jej nie trzymały, 
pojawiły się nad nią, wymierzając swoje ciosy. Kaia czuła, jak łamią 
jej się kości, pękają narządy. A one… śmiały się. Potem świat wokół 
niej spowiła czerń i na szczęście nie mogła już widzieć ich 
zadowolonych twarzy. Ale nie była to czerń, która mogła ją ocalić. 
Zanim jej Harpia mogła wyjść z majaczących cieni, zanim ogień mógł 
wyskoczyć z klatki, została odwrócona, jej skrzydła dostały wycisk w 
równym stopniu jak reszta ciała. Tak dużo bólu… cierpienia… 
straty… porażki… 

- Cholera, Kaia! – Strider 
- Nie! Nieeeee! – Bianka 
- Otrząśnij się z tego – Taliyah. 
- Po prosu rusz się, Kye. Chodź do mnie – Gwen. 
Wygraj! Wygraj! 

Ciepło zalało jej gardło, wydostając się na zewnątrz ust. Może 
krew wypełniła również uszy, ponieważ poziom hałasu zmniejszył 
się… stłumił… aż pojawiła się jedynie cisza. Potem pięść uderzyła w 
jej skronie, znowu i znowu, nie była dłużej świadoma ciszy. Tylko 
nicość. Taka słodka nicość. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 13 

Strider gotów był popełnić morderstwo z zimną krwią. 
Zamierzał zacząć od Sabina i Lysandera, którzy starali się zmusić go, 
żeby pozostał na swoim miejscu. Chyba nie zdawali sobie sprawy z 
tego, że ich działanie rzuciło wyzwanie jego demonowi - Strider 
zasadził się na nich obu. Wypuścili go, jednak zamiast rzucić się na 
boisko, nie ruszył się z miejsca. Prawie. Raz spróbował, zdecydowany 
dopaść Eagleshieds z drugiej strony. Potem Kaia została oznaczona i 
weszła do koła. Zmusił się, żeby wrócić na swoje miejsce. Jeśli 
pozwoli sobie na działanie, by dotrzeć do tej kobiety, dokona 
masakry. To będzie koniec zawodów - nie przyznają pierwszej 
nagrody. A przecież jeśli nie uda mu się zdobyć Magicznej Różdżki, 
będzie potrzebował zwycięstwa Kai. Poza tym jego ingerencja ją 
upokorzy. Ale tak naprawdę nie interesowała go główna nagroda czy 
kompromitacja. 

Czy z Kaią było wszystko w porządku? 

Leżała bezwładnie, wydawało się, że minęła wieczność, odkąd 
została pobita. A potem jeszcze mocniej. Na szczęście harpie wkrótce 
straciły zainteresowanie jej stanem nieświadomości i zwróciły się 
przeciw sobie. Kiedy ją zobaczył, Strider niemal znów wyskoczył ze 
swojego miejsca. Krew pokrywała każdy centymetr jej twarzy, 
ubranie było podarte i zakrwawione, dłonie opuchnięte, a pierś 
nieruchoma. 

Sabin wyprostował się i otrzepał resztki popcornu. 

- Wszystko będzie w porządku – powiedział. – Spójrz tam, na 
Biankę. Jest wkurzona, a nie przerażona. 
To zabawne, że strażnik demona zwątpienia starał się go 
uspokoić, ale Strider go posłuchał - spojrzał. Bianka weszła na szczyt 
trybun, wszyscy wokół już dawno usunęli się jej z drogi. Tupała tak 
mocno, że prawdopodobnie popękało pod nią drewno. 

Potarł dłonią (drżącą dłonią!) dół szczęki. Jego uwaga wróciła 
do Kai na kolejną wieczność. Wiedział, że potrzebowała napić się 
jego krwi. Chciał, żeby napiła się z niego. Musi się jedynie ruszyć, po 
prostu to skończyć. No dalej, laleczko. Potrafisz to zrobić. Jej drużyna 
nadal mogła się uleczyć i wygrać. I nawet jeśli tego nie zrobią… Nie. 
Nie mógł pozwolić sobie na takie rozważania. Tym co się dla niego 
liczyło, o dziwo, była Kaia. Szło jej tak dobrze, walcząc wykazała 
umiejętności, które go podnieciły. Tak. Obserwowanie jej wywołało 
wzwód. 

Potem napadły na nią całym gangiem. Co takiego, do cholery, 
zrobiła, że upoważniało to do takiej nienawiści? Następnym razem, 
kiedy będą sami, powie mu - koniec z kłamstwami. Nie ważne jak 
bardzo była seksowna kiedy je snuła. W końcu, jakiś ruch. Drgnęła. 
Każdy mięsień na jej ciele napiął się. Nikt nie zwrócił na nią uwagi, 
kiedy mrugnęła i otworzyła oczy. Strider zauważył moment, w którym 
oślepiło ją światło, ponieważ jej zęby błysnęły szkarłatem, gdy 
warknęła. Będąc tak połamaną, nie mogła nic zrobić, żeby zranić tych, 

którzy ją skrzywdzili. Wykonała więc najlepszą rzecz, jaką w tej 
chwili mogła - poczołgała się do Taliyah. 

- No dalej, laleczko – mruknął. Jego myśli uformowały się w 
słowa i przecisnęły przez supeł w gardle. – Dasz radę to zrobić. 
Wygraj - Porażka domagał się zwycięstwa na długo, zanim Kaia 
weszła do gry. 
Tak, zrobi to. Bogowie, nigdy nie był tak dumny z innej żywej 
istoty. Nawet ze swych przyjaciół, którzy walcząc z łowcami po jego 
stronie, osłaniali jego plecy. Kiedy szli na dno, przestawali się liczyć. 
Ale nie Kaia - pomyślał. Ona liczyła się dalej. 

Ręka Kai przesunęła się, jej twarz wykrzywił grymas. Ktoś 
wrzasnął i ruszył w jej kierunku z zamiarem powstrzymania przed 
zmianą, ale w końcu jej dłoń połączyła się z dłonią jej siostry i 
jasnowłosa harpia wskoczyła z furią do środka. Kilka sekund później, 
wybuchły piski pełne bólu, prawdziwa symfonia maltretowanych 
głosów. Poleciały ciała… i nie podniosły się aż dysząca, zbryzgana 
krwią Taliyah pozostała jedyną stojącą na nogach w ringu. Zmieniła 
się z Gwen, która utykając, kopała po prostu wszystkie znajdujące się 
na ziemi przeciwniczki. Gwen zmieniła się z Neeką, która zrobiła to 
samo. Neeka wymieniła się z Gwen, która weszła po raz trzeci. Kiedy 
Gwen skończyła, zmieniła ją Kaia, zdołała przeczołgać się kilka cali i 
kopnęła jedną z leżących w brzuch. Ten wysiłek musiał pogorszyć 
stan niektórych z wewnętrznych obrażeń, ponieważ straciła na chwilę 
przytomność. 

- No dalej, Kaia! – wrzasnął Strider. 

- Dasz radę – Sabin wrzasnął piskliwym głosem przez megafon, 
i niech to cholera, jeśli Strider nie życzył sobie mieć też taki na 
własność. 
Inne harpie zaczęły się budzić. Jedną z tych, którą kopnęła Kaia, 
przeszedł wstrząs, przywołując Kaię do przytomności. 

- Cholera, Kaia! Jesteś najlepsza. Pokaż im! - Strider chyba by 
zwymiotował, gdyby po raz kolejny została zaatakowana. 
W końcu, w jakiś sposób, udało jej się przeczołgać do Taliyah i 
zmienić z nią. Myślał, że im się uda, że wygrają. Ale na koniec, kiedy 
Kaia weszła po raz trzeci, była tak poraniona i pobita, że zemdlała na 
dobre, wykluczając swój zespół z rozgrywek. Było jeszcze gorzej – 
zespołem, który zajął pierwsze miejsce, były Skyhawk, drugie 
Eagleshield. 

Coś ciepłego spłynęło przez gardło Kai. Takie pyszne, 
pomyślała, ledwie przełykając. Więcej, potrzebuje więcej, ale dopóki 
to ciepło nie dotarło do jej żołądka, nie miała siły, żeby przełknąć po 
raz drugi. Ciepło szybko rozchodziło się po jej ciele, wzmacniając ją i 
przeganiając zimną ociężałość kończyn. 

Odważyła się otworzyć powieki - Strider majaczył nad nią, jego 
nadgarstek uniesiony był nad jej ustami. Krew kapała na zamknięte 
teraz usta i spływała po policzku. Sięgnął w dół wolną ręką, 
zmuszając jej usta do otwarcia. Kiedy zobaczył, że jest przytomna, 
znieruchomiał. Jej usta rozchyliły się z własnej woli, kolejny łyk 
ciepła ześlizgnął się do żołądka i napełnił ją. 

- To jest to – powiedział, przyciskając nadgarstek do szpary, 
którą zrobiła. – Grzeczna dziewczynka. 
Kły wydłużyły się i ugryzła go. Ssała i ssała, pijąc jego, mającą 
uzdrowicielską moc, krew. Smakował jak bogate, dojrzałe wino z 
odrobiną gorzkiej czekolady i miodu. Nikt nigdy nie smakował tak 
dobrze. Rozkoszując się, dokładnie mu się przyjrzała. Siedział obok 
niej i dotykał ją biodrem. Wokół jego oczu i ust znajdowały się teraz 
zmarszczki oznaczające napięcie, skóra była blada. Niepewna tego, na 
jak dużą utratę krwi mógł sobie pozwolić, Kaia zmusiła się, by 
przestać z niego pić. Uniósł brwi. 

- To wystarczy? 
Nie, ale będzie musiało. Skinęła głową. Ten ruch zapowiadał 
falę zawrotów głowy, skrzywiła się. Wciągnęła i wypuściła powietrze 
powoli, miarowo. W końcu, jej umysł uspokoił się i została sama ze 
swoimi myślami. Przypomniała sobie wejście na ring, kopanie tyłków, 
a potem, jak jej tyłek został skopany. Po tym wszystkim… cholera, 
cholera, cholera. Leżała w nieznanym łóżku, nieznanym pokoju. To 
oznaczało… cholera, cholera, cholera. 

- Gdzie są moje siostry? – łał. Mówienie bolało. Ktoś musiał 
piekielnie mocno uderzyć ją w tchawicę. 
- Bianka wróciła do niebios z Lysanderem, ponieważ nie umiała 
się przy mnie zrelaksować. Była niespokojna. Gwen jest gdzieś z 
Sabinem, pije jego krew, jestem pewien, że się leczy – głos Stridera 
był zimny, nieobecny. – Taliyah i inne… nie wiem. 

- Ale wszystkie moje dziewczyny są żywe po pierwszym 
konkursie? 
- Tak. Wszystkie. 
- I nie były na granicy śmierci? 
- Nie. 
Westchnęła z ulgą. Dobrze. Były żywe i leczyły się. Mogła się 
pogodzić ze wszystkim. No prawie ze wszystkim. 

- Kto…kto wygrał? 
Przesunął językiem po zębach. 
- Twoja matka. Wam się nie udało. 
Przeze mnie - pomyślała i poczuła ukłucie w piersi. Dlatego, że 
zemdlała, co było prawie tak złe jak dyskwalifikacja. Zapiekły ją 
oczy, więc je zamknęła. Cholera. Potrzebowała chwili na osobności, 
czasu, żeby się zebrać do kupy. Albo wypłakać. Strider widział ją w 
najgorszym stanie. Nie mogła się teraz załamać i jeszcze pogorszyć 
jego opinii o sobie. Bardziej niż tym przejmowała się jednak swoim 
wyglądem, musiała wyglądać ohydnie. W rzeczywistości, musi chyba 
zakryć żałobnym całunem każde lustro w pobliżu, zanim się w nim 
przejrzy i rozważy popełnienie samobójstwa. 

- Bądź dobrym małżonkiem i idź przynieść mi butelkę wody, 
żebym mogła ci ją ukraść. Chce mi się pić. 
- Wypij swoje łzy, bekso. 
Uniosła powieki i spojrzała na niego. Pragnienie, żeby się 
wypłakać całkowicie zniknęło. 

- Jak możesz mnie tak traktować?! Gdzie twoje współczucie? 
Jestem umierająca. 
- Błagam cię. Masz kilka śmiesznie małych ran. 
Śmiesznie małe? Marne! Spojrzała w dół na siebie. Ubranie było 
porozrywane, obnażając ciało - jedynie wyglądała na ubraną. Skóra 
była porozcinana i poszarpana w wielu miejscach, z czarnymi i 
granatowymi sińcami rozchodzącymi się w każdym kierunku. 

- To są najgorsze rany jakie kiedykolwiek widziałeś, draniu, 
dobrze o tym wiesz. 
Kąciki jego ust drgnęły. 

- Nieee. Raz zaciąłem się papierem pomiędzy palcem 
wskazującym, a kciukiem. Nie masz pojęcia o bólu, dopóki nie 
doświadczysz czegoś takiego. 
On. Był. Rozbawiony. 

- Masz pięć sekund, zanim wbiję ci sztylet w serce. 
Fukając i dysząc, podciągnęła kołdrę pod brodę. Każdy ruch 
powodował cierpienie. Warto było, pomyślała. Być nagą przed 
Striderem – żaden problem. 

Być nagą i ranną? Cholera, nie! 

- Uważaj na swój ton, dobrze? Mój demon jest aktywny. 
Kiedy to powiedział, delikatnie ułożył wokół niej materiał. 
Część jej złości stopniała. 

- Co masz na myśli, mówiąc, że jest aktywny? 
- Jest spragniony walki. 

- Dlaczego? - wiedziała, że nie powinna mówić nic więcej, 
wiedziała, że Strider będzie wkurzony, nie zrozumie tego, ale to było 
dla jego dobra. – Wątpię w to, czy zdołasz mi to powiedzieć w taki 
sposób, żebym zrozumiała. 
Dłuższą chwilę jego powieki były przymknięte, a potem zaczął 
emanować złością. 

- Kibicował ci. Zobaczył twoją przegraną. To go wkurzyło. Nie 
skrzywdził mnie, ale teraz musi coś wygrać. Rozumiesz? 
- Tak. 
Jego demon kibicował jej? Poważnie? Czy to był ten głos, który 
słyszała w swojej głowie, tak jak podejrzewała za pierwszym razem? 

– Dziękuję. 
- To nie jest coś, z czego można się śmiać. 
Uśmiechała się? Och, tak. Uśmiechała. Jej rysy złagodniały. 
- Dobrze. Będę się zachowywać. Czy teraz czujesz się lepiej? 
Minęła chwila, zanim opuściło go napięcie, które wcześniej 
wyczuła. Wygrał. Mała utarczka, tak, ale nadal to on wygrał, 
przyznając jego demonowi pewnego rodzaju zwycięstwo, spodziewała 
się go uspokoić. 

- Zrobiłaś to celowo – powiedział zamyślony. 
- Co z tego? 
- Co? Jesteś słodka – delikatnie odgarnął włosy z jej 
czoła.Porozmawiamy. 
Jeśli oczywiście czujesz się na siłach – dodał. 
Z pewnością ciepło jego ciała otuliło ją bardziej niż koc. 

- Dlaczego nie miałabym czuć się na siłach? Marne rany, 
pamiętasz? 
Kiedy jej surowy ton odbił się echem, zaczęła rozumieć coś 
innego – Strider nie okazał jej wcześniej współczucia, ponieważ 
wiedział, że stała na krawędzi załamania. Jakakolwiek delikatność 
zepchnęłaby ją z tej krawędzi – załamałaby się. Jeśli miała o to 
pretensje, martwiła się konsekwencjami - teraz nie musiała. Mogła po 
prostu cieszyć się nim. 

- Dobrze się czujesz? – zapytał miękko. – Bądź szczera. 
- W porządku. 
- Potrzebujesz czegoś jeszcze? 
- Masażu, nago. 
Jego źrenice powiększyły się, pożerając tęczówki. 
- Poza tym? 
- Poza tym, poza tamtym – zakpiła, zmuszając się, by spojrzeć 
na niego gniewnie. – Spójrzmy na to tak - mogę powiedzieć, że jesteś 
poważnie zaniepokojony moim fizycznym samopoczuciem, ale jeśli 
nie przyniesiesz mi wody, jak już wcześniej mówiłam, ja też zacznę 
się niepokoić. 
- Jasne. Więc czujesz się na siłach, żeby porozmawiać – na jego 
ustach pojawił się szeroki uśmiech. 
Proszę. 
Dużo lepiej. 

Strider nie chciał, żeby się załamała, a ona nie chciała, żeby 
zamartwiał się jej stanem. 

- Dlatego… - uniósł błyszczącą butelkę wody tuż przed jej 
twarzą. Kilka kropel spadło na jej pierś, sapnęła. - …mogę się 
przyznać, że mam to, czego chcesz i wykorzystam cię. 
Nagła suchość w ustach spowodowała ból dziąseł. Skłamała 
wcześniej, twierdząc, że jest spragniona, ale teraz, kiedy zobaczyła 
butelkę, chciała jej. Musiała chcieć. Umarłaby, gdyby jej nie chciała. 

- Daj mi. 
- Uh-uh-uh. Chcesz ją? – spytał melodyjnym głosem. – Będziesz 
musiała na nią zapracować. Więc będę zadawać ci pewne pytania, a ty 
będziesz mi udzielać odpowiedzi. I, dla twojej wiadomości, mam 
również hamburgera i czekoladowego shake’a, żeby ci zapłacić. 
Oblizała wargi, kochając i nienawidząc go jednocześnie. 
Właśnie dlatego nigdy nie wyjawiała sekretów harpii - mogły zostać 
użyte przeciw niej. Ale dzięki Gwen, Strider wiedział dokładnie, że 
Kaia musi zapracować na swoje jedzenie. Jeśli zada pytanie, a ona 
zaakceptuje zapłatę za swoją odpowiedź, nie będzie mogła go 
okłamać. W przeciwnym wypadku, mogła zachorować, tak jak w 
sytuacji, gdyby zjadła coś, co sama przygotowała. 

Jeszcze raz machnął butelką wody. 

- Umowa? 
- Umowa – wychrypiała, nie kryjąc dłużej narastającego gniewu. 
Była przekonana, że chciał się dowiedzieć czegoś na temat następnej 
konkurencji. 
- Powiedz mi, dlaczego harpie tak bardzo cię nienawidzą. 

Pomyliła się. Opadła na materac i spojrzała w sufit. Kilka paneli 
było ciemniejszych - najwyraźniej od zalania wodą. Byli w innym tanim 
motelu. Prawdopodobnie nadal w Wisconsin. 

- Czekam, laleczko. 
- Odpowiedź jest nieistotna. 
- Pozwól, że ja to osądzę. 
Westchnęła. 
- Mężczyzna… mężczyzna Juliette. Ten, którego zobaczyłeś w 
dniu przeszkolenia. Kiedy miałam czternaście lat, chciałam, żeby 
został moim niewolnikiem, żeby robił mi pranie, tego rodzaju rzeczy, 
więc spróbowałam go wykraść i dowieść swojej wartości, siły… 
Kiedy to mówiła zaczęła drżeć. Jeśli powie mu resztę 
prawdy… opuści ją. Tak jak to zrobiła większość jej klanu. Dlaczego 
nie miałby tego zrobić? Właśnie zobaczył jej porażkę. 

Po to, żeby usłyszeć, że zawsze była porażką i prawdopodobnie 
nigdy nie będzie niczym więcej… Czy naprawdę tak bardzo chciała 
tej butelki wody? 

- I? – nalegał. 
Lepiej stracić go teraz - szukała usprawiedliwienia. Tak czy 
owak, był tu tylko z powodu Włóczni i odejdzie, nie będzie musiała 
martwić się o następną konkurencję. O następną przegraną w jego 
obecności. 

- Zamiast tego, uwolniłam go, a on prawie mnie zabił. Zabiłby 
mnie, gdyby nie Bianka. Odciągnęła go ode mnie, a on zwrócił się 
przeciw niej. Potem oczywiście zwrócił się przeciw wszystkim innym 

harpiom. Tego dnia zginęło ich więcej niż kiedykolwiek w naszej 
historii. Nawet podczas Wielkich Wojen Terytorialnych, kiedy 
walczyłyśmy z innymi gatunkami. 

Strider zmarszczył brwi. 

- Jeśli skrzywdził tak wiele, dlaczego nie został obwiniony za to, 
co się stało? Nikt nie patrzył na niego z nienawiścią w oczach. Nikt 
nie rzucił się jemu do gardła. 
To była cała jego reakcja? Dlaczego nie uciekł? 

- Juliette zatrzymała go. Ja go uwolniłam. Gdybym trzymała się 
z dala, nie miałby szansy zrobić czegokolwiek. 
- Dobrze, więc odpowiedz mi na to. Jeśli jest taki niebezpieczny, 
dlaczego Juliette trzymała go w pobliżu? 
- Harpie mogą wybaczyć swoim małżonkom prawie wszystko – 
mruknęła. 

Chwila ciszy. 

-Tak w ogóle, to czym jest małżonek Juliette? – zapytał, 

decydując się nie komentować rewelacji na temat „wybaczenia prawie 
wszystkiego”. - Na pewno nie człowiekiem. To pewne - powtórzył. 

- Nie wiem, czym jest. Nigdy wcześniej, ani później nie 
spotkałam kogoś takiego. 
Ściągnął usta. 

- Więc nie spałaś z nim? 
- Miałam czternaście lat. Jak myślisz? – skrzywiła się, patrząc na 
jego obojętne spojrzenie. – Czekaj. Nie odpowiadaj. 

- Bogowie, jesteś rozdrażniona. Wiem, że z nim nie spałaś. 
Chciałem jedynie usłyszeć, jak to mówisz - przesunął palcem wzdłuż 
jej szczęki, delikatnie, tak delikatnie. – I dziękuję ci. Za prawdę tym 
razem. 
Tylko nie roztop się. Jeszcze się nie zadeklarował. 

- Dziękuję? To wszystko, co chciałeś mi powiedzieć? 
- Tak. A co? Spodziewałaś się limeryku? 
Nie. Spodziewała się kazania i pożegnania. 
- Z tego powodu nazywają mnie Kaią Rozczarowanie. 
Proszę. Teraz już wie wszystko. Teraz znał osobę, której zaufał i 
w którą wierzył – no dobrze, tak jakby – która może nie być w stanie 
spełnić jego oczekiwań. 

- O co chodzi z tymi przezwiskami harpii? – zapytał, znowu ją 
zaskakując. 
Za każdym razem, kiedy ktoś nazywał ją KR, gdzieś w środku 
niej coś maleńkiego umierało, ale Strider zareagował tak, jakby to nie 
była wielka sprawa. Nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. 

- Nie martw się o nas i nasze przezwiska. Tobie jeszcze żadnego 
nie nadałyśmy. 
Coś niebezpiecznego zamigotało w jego oczach - przez chwilę, 
potem zniknęło. 

- Jakby mnie to obchodziło, jak mnie nazywasz. 
Jego głos był niski, obojętny, nie zdradzał żadnych emocji. 
Czasami był takim dupkiem. 

Cóż, zobaczmy, czy to jest obojętne i sprawdźmy, co o tym 
myślisz? 

- Dla twojej wiadomości…Parysa nazywamy Seksorcystą. 
Nozdrza Stridera rozszerzyły się, kiedy gwałtownie wciągnął 
powietrze. Na dłuższą chwilę ogarnęła ich cisza. Kaia zaczęła czuć się 
winna. A potem Strider powiedział sztywno. 

- Zasłużyłaś na pierwszą zapłatę. 
Odkręcił nakrętkę z butelki wody, włożył ciepłą dłoń pod jej 
kark i uniósł głowę. Jej usta dotknęły zimnego potoku cieszy, 
zapomniała o poczuciu winy. Przełykała jak szalona, bogowie, każda 
kolejna kropla smakowała lepiej niż poprzednia. Kiedy skończyła, 
Strider zmiażdżył plastik i rzucił przez ramię. Delikatnie położył ją i 
cofnął rękę. Zacisnęła usta, by powstrzymać się przed błaganiem o 
więcej kontaktu. Pochylił się w kierunku nocnej szafki i wziął 
kawałek hamburgera, którego właśnie pokroił na cztery części. Jej 
żołądek skręcił się i zaburczał. 

- Zgaduję, że nie muszę pytać, czy jesteś głodna – zauważył z 
uśmiechem. 
Za-wsty-dza-ją-ce, ale przynajmniej stracił ten obojętny ton 
głosu i nadal był zdecydowany rozmawiać z nią. Cud nad cudami. Nie 
będzie znowu narzekać. 

- Jeśli to chcesz, to musisz mi szczerze powiedzieć, czy 
naprawdę myślisz, że możesz wygrać następną konkurencję. Nie 
wspominając o następnej i następnej. Ponieważ, po ostatniej rundzie, 
coraz bardzie podoba mi się myśl o kradzieży Włóczni. 

W jego głosie nie było cienia skruchy. Wiedziała, czuła to w 
kościach, że miał na myśli kradzież Magicznej Różdżki bez względu 
na to, co mu odpowie. To, czego nie wiedziała, to dlaczego 
przejmował się teraz jej opinią dotyczącą następnej konkurencji. 
Musiał czytać w jej myślach, ponieważ powiedział szorstko. 

- Nie chcę, żebyś znowu tak cierpiała. 
Ból rozkwitł w jej piersi. Chciała mu odpowiedzieć. Nie dla 
hamburgera, ale ponieważ się martwił. 

- Ja… 
Cholera. Szczerze? Myślała, że jest zdolna do tego, żeby wygrać 
pierwszą rundę, że znajomość innych drużyn, jaką zdobędzie, da jej 
przewagę nad innymi. Jednak one połączyły swoje siły przeciw niej, a 
ona była bezsilna. 

Następnym razem wymyślą coś innego przeciw niej i przeciw 
każdemu członkowi jej drużyny. Nie było od tego odwrotu. I nie 
mogła biadolić na temat sprawiedliwości, ponieważ w odwrotnej 
sytuacji zrobiłaby dokładnie to samo i nie zapomniała o 
wątpliwościach Taliyah. Całe swoje życie, chciała jedynie być 
podziwianą. Kochaną. Szanowaną. Całe swoje życie pozwalała, żeby 
wszyscy ją poniżali. Była Kią Rozczarowanie. 

- Przepraszam, że przegrałam – wyszeptała. 
Wyraz jego twarzy złagodniał, palce znalazły drogę do jej czoła, 
głaszcząc je. 

- Nie zawiodłaś mnie. Nikt nie mógł odebrać im zwycięstwa, 
mając takich przeciwników. 

Pocieszające, ale w głębi duszy wiedziała, że on by znalazł 
sposób. Zawsze znajdował. 

- Jednak zmartwiłaś mnie – dodał, wracając do szorstkiego tonu. 
– Nie będę cię oszukiwał. 
Powiedział to jak prawdziwy małżonek, wypełniło ją pragnienie. 
Chciała tego. Chciała go. Teraz, zawsze. Więc. Dla niego, znajdzie 
sposób. 

- Tak - w końcu odpowiedziała. – Mogę wygrać następną 
konkurencję. 
Zimna, twarda, bezlitosna. Taka właśnie musi być. I będzie. 
Dowiedzie swojej wartości, tak jak tego zawsze chciała. Nikt jej nie 
powstrzyma. Jej mordercze myśli przerwało ziewnięcie. 

Strider nakarmił ją hamburgerem, a następnie zadawał 
bezsensowne pytania, które nie wymagały trudnych odpowiedzi po to, 
żeby łatwo mogła zarobić na shake’a. Kiedy skończył, powiedział. 

- Odpocznij teraz. Mam wobec ciebie wielkie plany. 
Jej wzrok powędrował do szczytu jego ud, by dostrzec erekcję. 
Wybuchnął śmiechem. 
- Sprośna harpia. 
- Powiedziałeś „wielkie”, po prostu założyłam… 
Miała nadzieję… 
- Śpij – nakazał, uśmiechając się. 
- Więc, to miałeś na myśli czy nie? - zatrzepotała rzęsami, 
również uśmiechając się. 
- Będziesz musiała poczekać i się przekonać. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 14 

William miał niewielką szansę na to, żeby posunąć się za daleko. 
Ta, którą miał, niestety minęła. Byłby oczywiście pierwszym, który 
przyzna, że popełnił choćby najmniejszy błąd. Błędy czy nie, w 
większości nie, nie mógłby zostać pociągnięty do odpowiedzialności – 
pomyślał, torując sobie drogę przez to, co pozostało z rodziców Gilly. 
Podsumowując: prosili się o to. Dosłownie się o to prosili. W trakcie 
„pracy” nucił ulubioną piosenkę - „Scoty Doesn’t Know” zespołu 
Lustra, czuł się tak, jakby tekst był odzwierciedleniem jego życia. 
Podał swoim celom zastrzyki z adrenaliny, zapobiegające omdleniom. 
Oczywiście „podkręcił” również ich żyły, zapobiegając 
wcześniejszemu wykrwawieniu. Omdlenia i utrata krwi za każdym 
razem rujnowały naprawdę udane tortury. Pod koniec, kiedy zdali 
sobie sprawę z tego, że nie ma nadziei na przeżycie, zaczęli błagać. 
Skończył z nimi dopiero, gdy wyznali swoje grzechy, doprowadzając 
go tym do szału. Wszystko o czym się dowiedział i co sprawiło, że ich 
maltretował, nie było nawet odrobinę bliskie całej prawdy - Gilly 
zniosła o wiele więcej. Prawie marzył, żeby tego nie kończyć. Byłoby 
miło rozciągnąć tę sesję na kilka kolejnych dni. Och, tak. Cóż - teraz 
miał trochę sprzątania. 

William zatoczył pełne koło, lustrując rzeź, jakiej dokonał i 
starając się zdecydować, od czego zacząć. Może powinien po prostu 
odejść - było zbyt dużo do zrobienia. Potem uzmysłowił sobie, jak 

ludzie lubili wariować, stacje telewizyjne lubiły grzmieć historiami 
„psychopatów na wolności” i zdał sobie sprawę, że ta informacja 
mogłaby dotrzeć do Gilly. Nie, żeby chciał utrzymać ją w 
nieświadomości na temat tego, co się stało - powie jej. Pewnego dnia. 
W dalekiej przyszłości. Kiedy będzie starsza. Może… jak skończy 
pięćdziesiąt lat. 

Po wszystkim, co ci ludzie – nie, te potwory – jej zrobili, nie 
powinna się na niego gniewać. Jak mogłaby? Zranili ją w najgorszy z 
możliwych sposobów, kiedy była zbyt młoda i słaba, żeby się obronić. 
On po prostu się im zrewanżował. 

Poczuł skurcz żołądka, kiedy w jego głowie pojawiła się myśl. 
Może chciałaby sama ich zabić? Dokonać swojej własnej zemsty, 
zamknąć ten etap czy coś w tym rodzaju. Co jeśli wszystko zrobił źle, 
a ona chciała zostawić ich w spokoju? Ludzie byli tak specyficzni, 
jeśli chodziło o nie przekraczanie pewnych granic, a niech bogowie 
bronią, jeśli ktoś ośmielił się je przekroczyć - na zawsze przyklejano 
ci etykietkę człowieka nikczemnego i diabolicznego. Tak jak 
Wlad’owi Palownikowi - dobremu kumplowi Williama. Mówiąc o 
złej reputacji - ściął głowy kilku tysiącom swoich wrogów, nadział ich 
ciała na włócznie i wystawił na świat, żeby to zobaczył. I bum - jesteś 
diabłem. To było absurdalne! 

W ludzkim pojęciu, tortury i śmierć nie były łatwą częścią koła 
życia. Na torturowanie patrzono krzywo, śmierć członków rodziny 
uważano za nieludzką - była powodem żałoby. Nie rozumieli, że 

dusze szły dalej z taką lub inną zdolnością, to oznaczało równowagę. 
Słabość zachęcała do działania twoich rywali. 

-Co ty, do cholery, zrobiłeś? – wydyszał nagle stojący za nim 
męski głos. 

Wiliam obrócił się i stanął przed bardzo bladą twarzą Kane. 

- Co tutaj robisz? A w zasadzie, skąd się tutaj wziąłeś? 
Piwne oczy Kane wpatrywały się w leżące szczątki. 
- Poprosiłem Prządki Losu, żeby mnie wysłały do ciebie – 
powiedział z roztargnieniem. – Ilu ludzi załatwiłeś tutaj? Stu? 
- Co robiłeś z Mojrami? Nikt nie może się z nimi widzieć od tak 
po prostu. I dlaczego, do cholery, mnie szukasz? 
- Wezwały mnie, więc się spotkaliśmy – Kane spojrzał na coś na 
podłodze. – Co to jest? 
William nie pofatygował się, żeby spojrzeć. 

- Czy to ważne? Weź worek na śmieci i zacznij zbierać. 
Dlaczego Mojry wezwały Kane? Drugie pytanie William 
pominął - nie obchodziło go to. 

- Mamy dużo do zrobienia i jeszcze więcej czasu na to – Willy 
zdawał się być opanowanym. 
Zwerbowanie strażnika demona katastrofy nie było jego 
wyborem – nigdy, tak naprawdę, nie spędzali razem czasu. Poza tym, 
Kane przyciągał pewnego rodzaju kłopoty, których najlepiej było 
unikać - przynajmniej w najbliższym czasie. 

- Kim są… byli ci ludzie? 

- Nazwiska są nieistotne, nie uważasz? Wszystko, co musisz 
wiedzieć to to, że mnie obrazili. 
- Obrazili cię – Kane powtórzył jak echo, nadal się nie 
poruszając. 
- Tak. 
Ich spojrzenia się spotkały. 
- Rodzice Gilly, czy to oni? Słyszałem, że pragnąłeś ich 
poćwiartować. Wydaje mi się, że na paręnaście kawałków - w głosie 
Kane nie było potępienia, jedynie akceptacja. 
Brak potępienia nie miał znaczenia. Nigdy nie zaprzeczaj, ani 
nie potwierdzaj, że coś zrobiłeś, zawsze zastraszaj tych, którzy cię 
przepytują - to było motto Williama. 

- Powiesz komuś, co tutaj się stało, a osobiście dopilnuję, żeby 
twoja trzustka została potraktowana podobnie. 
Kane nie zsikał się w gacie ze strachu. Jedynie mrugnął na 
niego. 

- A tak w ogóle, dlaczego się spotkałeś z Mojrami? – Willy nie 
odpuszczał. 
Nadal wcale go to nie obchodziło, ale mógłby rozmawiać o 
czymś tak nudnym jak pogoda, gdyby to oznaczało zmianę tematu. 
Kane potrząsnął głową - tymi brązowymi i czarno złotymi 
lokami kołyszącymi się na tle jego policzków, a potem bez słowa, 
wszedł do kuchni. Wrócił chwilę później. W rękach miał dwie 
masywne torby, jedną dał Williamowi. 

- Dzięki. 

Pracowali w ciszy, ramię w ramię przez pół godziny, gdy Kane 
przerwał to wzdychając i zadając pytanie. 

- Więc pytałeś o Mojry? 
- Pytałem również, dlaczego przyszedłeś zobaczyć się ze mną, 
ale straciłem już tym zainteresowanie. 
- Więc, znajdź je znowu. Będziesz chciał to usłyszeć, ponieważ 
wpłynie to na ciebie i innych. 
Mądry ruch - zaoferował odrobinkę informacji, żeby go 
zachęcić. William skorzystał z tej samej taktyki. 

- Rozwiń to. 
- Powiedziały mi… powiedziały – Kane wypuścił jeden koniec 
swojej torby i potarł znużoną twarz. – Powiedziały mi, że rozpocznę 
Apokalipsę. 
Małe, paskudne słowo -apokalipsa. William zamarł. 

- Co? 
- Słyszałeś mnie - ręka Kane’a opadła na koszulę, szarpiąc 
materiał. – Nie zamierzam się powtarzać. 
- Jesteś Katastrofą, więc to ma sens, ale nie ma mowy, żebyś… każdy 
mięsień na ciele Williama zesztywniał, kiedy przyszła mu do 
głowy ta myśl. - O cholera, nie. Nie prześpisz się z nią, słyszysz 
mnie?! 

Na twarzy Kane’a pojawiło się zakłopotanie. 

- Prześpię, z kim? 
Tylko tego brakowało. 
- Dlaczego wiedźmy przysłały cię do mnie? 

Każde kolejne słowo było bardziej szorstkie niż poprzednie. 

- Ponieważ słyszałem, że jesteś blisko z Lucyferem czy coś w 
tym stylu. Stworzyłeś Czterech Jeźdźców. I że ci Jeźdźcy odegrają 
dużą rolę w końcu świata, po prostu założyłem… - Kane zawiesił 
głos. - Co? Dlaczego patrzysz tak, jakbyś miał zwymiotować? 
Jest źle. Źle, źle, źle. Jeśli Mojry powiedziały Kane’owi, że 
zacznie Apokalipsę, to zacznie Apokalipsę. Ale fakt, że Kane 
pomyślał o tym, żeby spotkać się z Williamem oznaczał, że 
Apokalipsa może zacząć się wcześniej, niż ktokolwiek przypuszczał. 

- Nie jestem blisko z Lucyferem. Czy autochton wyszarpnąłby 
moją rękę ze stawu, kiedy składałbym wizytę w jego małym 
podziemnym spa? Huh, huh? Nie! 
- Nie, ale brat mógłby to zrobić. Rywalizacja między 
rodzeństwem i takie tam. 
- On nie jest moim bratem! – kłamstwo wymknęło się Willemu 
tak łatwo, wręcz automatycznie jak przez większość jego marnego 
istnienia. Ale przecież Kane był Władcą Podziemi - nie miał prawa 
go osądzać. 
- Dobrze. Jest moim bratem – wyznał Willy i tak, przyznanie się 
do tego bolało. Rywalizacja pomiędzy rodzeństwem nie wyjaśniała 
nienawiści pomiędzy nimi. – I co z tego? 
Dobra, chwileczkę. Właśnie coś sobie uświadomił. Harpie były 
potomstwem Luyfera. Lucyfer był jego bratem. Zatem małe 
zauroczenie Kaią jest… pieprzonym obrzydlistwem! - ta myśl 
wstrząsnęła nim, zadrżał. Kaia będzie po prostu musiała żyć bez 

rozkoszowania się jego dotykiem. Cholera! Jego brat popsuł mu całą 
zabawę. 

Ponad ich głowami nastąpiło zwarcie żarówki, a złote iskry 
rozprysły wokół Kane, który nawet nie zwrócił na nie uwagi. 

- Nic. Jestem ciekawy. Czy Jeźdźcy są dobrzy czy źli? Po naszej 
stronie czy kogoś innego? 
- Nie wiem – odparł Willy, mimo iż doskonale wiedział. 
- Dobrze. Spróbujmy z innej strony. Wspominałeś coś o 
kobiecie… o mnie, o tym, że się z nią prześpię… 
Żadnej reakcji. 

- Więc? 
- Więc, z kim nie powinienem się przespać, Książę Ciemności? 
- Z jedyną kobietą Jeźdźcem – mruknął, a coś ścisnęło jego 
pierś. – Albo mężczyzną. Wszystko jedno. Oni tam na dole naprawdę 
nie przejmują się płcią. 
- No dobra, jestem zmieszany. 
William podszedł do jedynego czystego fotela w pokoju i opadł 
na niego. Jak wielką okazałby się ciotą, gdyby włożył głowę między 
nogi? A potem, nawet jeszcze większą gdyby zaczął hiperwentylować. 

- Powiem wprost. Lucyfer i ja mieliśmy inne matki, ale tego 
samego ojca. Jest nim Hades. 
- Co? Myślałem że Lucyfer i Hades są braćmi – Kane był 
zaskoczony. 
- Jak większość ludzi. Po prostu paru z nich bardzo lubi szerzyć 
plotki. Ale oto kolejna wielka niespodzianka – oni są również 

kłamcami. Nie ważne. Chcesz usłyszeć resztę, czy powinienem 
pozwolić ci mówić na temat tego, o czym nie masz pojęcia? 
Kane zmrużył oczy, a on machnął ręką w powietrzu. 

- Nie lubiłem życia tam na dole… delikatnie rzecz ujmując. To 
było piekło – ha, to stwierdzenie rozbawiło Williama. – Znalazłem 
sposób, żeby usunąć pewną część ciemności z mojego wnętrza, tak 
zostali stworzeni Czterej Jeźdźcy Apokalipsy. 
- Dlaczego tego nie wiedziałem? Mój demon też mieszkał tam 
na dole. 
- Halo, Katastrofa istniał po stronie Lucyfera. Mieliśmy małe 
kłopoty ze współdziałaniem, musieliśmy podzielić przestrzeń na różne 
królestwa. Lusi wziął ogień i demony, bla, bla, bla, a ja czyściec i 
dusze. Mimo że jego sługusy wciąż się zakradają i okradają mnie, 
będę mu przebaczał. 
Przebaczenie formą zabezpieczenia – Willy pomyślał z 
uśmiechem. Lusi nie będzie zdolny go przełamać. 

- Co to ma wspólnego ze mną? – zapytał Kane. 
- Zmierzam do tego… – co powiedzieć, co powiedzieć? 
Hades nieformalnie opowiedział się po stronie Lucyfera. 
Najwyraźniej postrzegał Williama, jako kłopotliwy problem, któremu 
brakowało prawdziwie „diabelskiej” duszy. Po pierwsze, to bzdury nikt 
nie był bardziej zły niż William. Wystarczy spojrzeć na to, co 
właśnie zrobił tym ludziom. I nie żałował! Po drugie, nie było nic 
złego w pragnieniu zerwania z rodzinną tradycją i byciem sobą. 
Odbiegasz od tematu. Kiedy Grecy przejęli niebiosa, uwięzili 

Tytanów, a Hades, który pomógł Zeusowi przejąć tron, został uznany 
za trudnego do kontrolowania i również został uwięziony. William 
wykorzystał to zamieszanie na swoją korzyść i w końcu uciekł. 
Pomógł mu w tym Lucyfer, który pragnął tronu podziemi tylko dla 
siebie, a ucieczka Willego pozwoliła uniknąć walki. Po ucieczce 
William spędził wiele cudownych stuleci, pieprząc wszystko, co się 
ruszało. Nawet Herę - ukochaną królową Zeusa. Oczywiście Zeus 
ostatecznie przyłapał go ze spuszczonymi spodniami i zanim William 
zdążył wyskoczyć przez niebiańskie okno, został przeklęty i 
zamknięty w jeszcze innym więzieniu. Teraz był wolny, mógł znowu 
znikać i przenosić się w inne miejsca. Życie było rozkoszne! 

- William? 
Mrugnął. 
- Co? 
- Miałeś mi powiedzieć, co to wszystko ma wspólnego ze mną. 
- Nie, wcale nie. 
- Cholera, powiedz mi, dlaczego myślisz, że prześpię się z 
jednym z twoich popieprzonych potomków? – domagał się 
odpowiedzi Kane, którego przeszył zimny dreszcz. – To jest 
obrzydliwe. Chyba zwymiotuję. 
Wlliam oparł łokcie na kolanach i spojrzał. Wciągnął głęboko 
powietrze. 

- Żebyś zaczął Apokalipsę, musisz pomóc uwolnić Jeźdźców. 
Jedyny powód, jaki przychodzi mi do głowy, dla którego mógłbyś 
pomóc uwolnić te bękarty, to to, że się zakochasz. Nie gustujesz w 

mężczyznach, więc pozostaje moja dziewczynka. Jedyny powód, dla 

którego się w niej możesz zakochać, to taki, że się z nią prześpisz. 
Głęboki wydech. 
Kane prychnął. 

- Ona jest częścią zabezpieczenia? 
- W zasadzie, tak – powiedział śmiertelnie poważnie William. 
W końcu Kane, nie mogąc w to uwierzyć, wypuścił powietrze. 
- Ostrzeżenie jest ostrzeżeniem. Nie będę odwiedzał piekła. 
Więc, problem rozwiązany. 
- Podoba mi się twój sposób myślenia, nawet jeśli jest głupi. 
- Hej! 
- Posłuchaj. Mojry nie są takie. Nie przysłały cię tutaj z dobroci 
serc. One nie mają serc. Zobaczyły, jak rozpoczynasz Apokalipsę i 
zaczęły układać domino. Musisz teraz na każdym kroku stawiać czoło 
pokusie i jakoś… w jakiś sposób, nie znaleźć się w piekle. 
Zanim Kane zdążył odpowiedzieć, coś wpadło przez okno, 
rozbijając szybę i zataczając się pomiędzy nimi. Spojrzeli na to, a 
potem na siebie. Granat. 

- Cholera – powiedział William, skacząc na równe nogi. 
- Ogień! – wrzasnął Kane, zmierzając w jego kierunku. 
Było za późno. Bum! Ogień pełzał nad nim, a wraz z nim około 
tysiąca odłamków drewna i kamieni. Gwałtowny podmuch powietrza 
rzucił Williama w górę. Wzleciał, a potem spadł i kiedy wylądował, 
upadł na głowę, rozbijając sobie czaszkę. Kane uderzył o niego, 
przygniatając go. Wojownik już się nie podniósł. 

Cholerny Katastrofa - William dokładnie wiedział, po czyjej 
stronie leży wina. 

- W porządku….człowieku? – udało mu się wydusić pytanie z 
suchego gardła. 
W tym momencie coś twardego uderzyło go w skroń - ciemność 
połknęła go w jednym smacznym kawałku. Nie zobaczył nic więcej. 

William odpłynął, coś zimnego i twardego przygniotło jego 
plecy. Koła zaczęły piszczeć, małe wstrząsy, w górę i w dół 
powodowały rozchodzenie się palącego bólu. Zdał sobie sprawę, że 
leży płasko na noszach, a ktoś go wywozi. Nie jęcz. Nie wzdychaj. 

- Ten wygląda na martwego – powiedział męski głos. Nie był 
znajomy. Pięćdziesięcioletni, z charakterystyczną chrypką palacza. 
- Nie sir. Jeszcze nie – kolejny mężczyzna, ten był młodszy, 
prawdopodobnie dwudziestoletni. – Ale jeśli myśli pan, że z tym jest 
źle, musi pan zobaczyć tego drugiego. Demona. 
- Teraz tego nie zrobię. Potrzebuje ich obu, żywych. 
- Ale, sir. 
- Nie dyskutuj ze mną, synu. Rób, co trzeba, ale utrzymaj te 
kreatury przy życiu. 
Cisza, głośne przełknięcie. 

- Mimo wszystko ten nie jest demonem. Powinniśmy… 
- Nie obchodzi mnie, czym on jest, do cholery. Był z tym drugim 
w środku w czasie tej rzezi. Zasłużył na to, co dostał. 
Tym razem nie było pauzy. 

- Tak sir. Zgadzam się z tym, sir. 
Szpitalne nosze uderzył kolejny wstrząs, większy, po raz kolejny 
silnie odbijając się w głowie Williama. Tak jak poprzednio, nie mógł 
powstrzymać nadciągającej ciemności. 

Bip. Bip. Bip - powolny, rytmiczny dźwięk zmieszał się z 
odgłosem szybkich kroków i szalonych oddechów. William mrugnął i 
otworzył oczy. Bogowie, to bolało. Czuł się tak, jakby miał drzazgi 
pod powiekami i każdy z tych ostrych kawałków drewna drapał jego 
rogówkę. Kiedy w końcu był zdolny do tego, żeby się skupić, 
zmarszczył brwi. Jakby gruba warstwa błony pokrywała pokój i 
wszystko w środku. Ludzie wokół niego biegali, ale nie mógł dostrzec 
ich rysów twarzy. 

- Jego demon... 
- Wiem! Robię, co mogę, ale to może nie wystarczyć. 
Rozmawiali o Kane’ie. O traceniu… William spróbował 
podnieść rekę. Mógł pomóc ocalić wojownika. Tylko, że jego 
nadgarstki zostały przywiązane do łóżka, a on nie miał wystarczająco 
dużo siły, żeby uciec. 

Co do cholery? 

- Doktorze, ten się obudził. 
- Cholera, nie jestem gotów, żeby się nim zająć. Daj mu kolejne 
dziesięć cc. Będzie go trzymać dopóki nie wydostanę tego ze stanu 
zagrożenia. 

Coś ostrego dźgnęło go w ramię, myśli wymknęły się spod 
kontroli. 

- W porządku chłopcze? 
William przedarł się przez ciemność i bardzo szybko tego 
pożałował. Ból! Bolało go wszystko. Jego skóra była zwęglona, kości 
były tak płynne jak pudding i równie miękkie. 

- Bardzo dobrze. Jeszcze odrobinkę. 
Otworzył oczy. Przez moment świat był odwrócony, ale 
wkrótce, wszystko wróciło na miejsce. Spokojnym wzrokiem odnalazł 
piękną kobietę. Zmęczenie rysowało się na jej delikatnej, napiętej 
twarzy. Nosiła biały fartuch i miała stetoskop zawieszony wokół szyi. 
Blond włosy były związane z tyłu w koński ogon, na nosie znajdowała 
się para drucianych oprawek. 

- Jesteś zapewne ciekaw, kim jestem i dlaczego znajdujesz się 
tutaj? 
To byłaby istotna informacja, chociaż mógł zgadnąć odpowiedź 

- łowcy wykonali swój następny ruch. Zapamiętał nienawiść w 
głosach „sir” i kompanów, które słyszał, kiedy dyskutowali o 
demonach. 
Wzrok Williama przeniósł się na nadgarstki i na związane w 
kostkach nogi. Nie ufali wytrzymałości lin - użyli grubych, ciężkich 
łańcuchów. Potem obejrzał swoje obrażenia i zdał sobie sprawę, że 
tylko cud zachował go w jednym kawałku. Poczuł się jak pudełko 
pełne zużytych bożonarodzeniowych wstążek. Skóra była tak 

poszarpana, że mógł zobaczyć pod spodem równie mocno poszarpane 
mięśnie. 

- Więc? 
- Nie jestem ciekaw – ruszanie szczęką powodowało drżenie w 
skroniach. – Mężczyzna… - nie udało mu się wypowiedzieć żadnego 
innego słowa. Miał zbyt sucho w gardle. 
- Żyje – odpowiedziała, domyślając się, o co mu chodzi. 
Dzięki bogom - Willy poczuł ulgę. 
- Nie chcę być tą, która ci to mówi, ale powinieneś wiedzie. 
Twój przyjaciel… w tym momencie jest transportowany do 
najgłębszych czeluści piekieł. 
Spodziewał się tego. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 15 

Kaia wiedziała, że Strider potrafi być bezwzględny i myślała, że 
jej się to podoba. Teraz jednak była całkowicie pewna, że ta jego 
skłonność doprowadzi ją do pozbawienia go życia. Cholernie chciała 
go zabić! Do bólu. Oczywiście zaraz po tym jak go wypije do sucha. 
Jego “wielkie plany” wobec niej? To Jeszcze więcej picia krwi - w 
każdym razie, tak przypuszczała. Cały dzień minął, odkąd się obudziła 
z drzemki, a picie krwi było wszystkim, na co jej pozwolił. 
Oczywiście upewniła się, żeby pożałował swojego wyboru - pokazała 
mu, jakie są konsekwencje drażnienia jej. Pozwolił żeby myślała, że 
będą się całować i dotykać, cóż… uprawiać słodką, nieprzyzwoitą 
miłość, aż ich serca eksplodują z napięcia. Nie potrzebowała więcej 
krwi. Jej kości szybko przesunęły się na miejsce, a rozcięcia skóry 
zagoiły. Była kompletnie wyleczona, zdolna do małego gwałtu, ale co 
godzinę on nacinał swój nadgarstek i trzymał ranę nad jej ustami. 
Nawet teraz, ssała, przełykając doskonały łyk bogatej, ciepłej krwi, 
przyprawionej słodyczą cynamonu. Ciepło rozprzestrzeniało się jak za 
każdym razem, kiedy karmił ją w ten sposób, pobudzając jej 
podniecenie, przypominając o tym, czego nie robili. 

- Jeszcze troszeczkę – powiedział chrapliwym głosem. 
Przedramię poruszyło się w jej uścisku. Zamknęła oczy, 
rozkoszując się dekadenckim smakiem, a mordercze myśli zniknęły. 
Czy ona kiedykolwiek się nim nacieszy? Nie, nigdy - zdecydowała 

sekundę później. Był dobry i naprawdę uzależniła się od niego. Nie 
tylko od pocałunków - uświadomiła sobie. Nie tylko od krwi, ale 
również od jego obecności, szelmowskiego uśmiechu, wypaczonego 
poczucia humoru. Co zrobi, gdy zostawi ją po zawodach, tak jak 
planował? Normalnie powiedziałaby, że znajdzie sposób, żeby go 
zatrzymać. Pocieszyłaby się, odwołując do swojej siły i sprytu, 
rozkoszując się wiedzą, że może zrobić wszystko, czego chciała. Ale 
właśnie przeżyła największy w życiu łomot i nie miała już w sobie 
tyle optymizmu. Poza tym musiała być gotowa na nadchodzące 
zawody i mieć nadzieję, że wszystko pójdzie po jej myśli. 

Na szczęście, dzięki bogom, mogła gromadzić tysiące 
wspomnień o Striderze - tak na wszelki wypadek. Dotrzymają jej 
towarzystwa podczas długich, chłodnych, samotnych zim i będą spać 
tuż obok podczas gorących, parnych letnich nocy. Nie ważne gdzie 
czy z kim będzie - nigdy nie zostanie sama. W tym celu musiała 
stworzyć te wspomnienia, najpierw musi więc go uwieść. Wkrótce. 
Zapomnij o rewanżu. Nawet teraz jej ciało śpiewało dla niego, 
desperacko pragnąc bliższego kontaktu. Gdyby tylko pozwolił jej się 
napić z żyły szyjnej… 

Pytała, wielokrotnie, a on, wielokrotnie, odmawiał. Nie ufał jej? 
Czy może samemu sobie? Wyobrażała sobie, jak popycha go na 
materac i siada na nim okrakiem. Jej piersi ocierałyby się o niego, a jej 
sedno zawisłoby nad jego naprężoną erekcją. I tak - miałby erekcję. 
Upewniłaby się co do tego. 

Ocierałaby się o niego w czasie, kiedy piłaby z niego. A on by 
jęczał, ręce położyłby na jej pośladkach, żeby ją pośpieszyć, 
przycisnąć mocniej do siebie. Wkrótce to by nie wystarczyło (im 
obojgu) - on zdarłby z niej ubranie, ona zdarłaby z niego. Byliby 
nadzy i… 

Zanim zdążyła przełknąć kolejny łyk krwi, odskoczył do tyłu, 
odsuwając jej kły od żyły i zupełnie przerwał kontakt. 

- Wystarczy – powiedział, dysząc. – Jesteś teraz całkowicie 
uleczona. 
Wijąc się na łóżku, zdała sobie sprawę, że dyszy. Przesunęła się 
w jego kierunku, rozchyliła nogi - jej sedno pragnęło go. Bogowie, już 
była wilgotna i obolała. 

Wstał, odszedł. Zatrzymał się i odwrócił. Potem stanął przed nią, 
opierając się o stolik telewizyjny. Usiadła, drżąca i rozpalona, 
rozkoszowała się jego widokiem, pierwszym odkąd opuściła łazienkę 

- kilka minut temu wzięła prysznic i przebrała się w świeże ubrania, 
które przyniosła jej Bianka. W tym czasie on usadowił się na skraju 
materaca i jedynie skinął na nią. Myślała… miała nadzieję… ale nie. 
Kiedy podeszła do niego, zamiast ją rzucić na łóżko i podbić 
Kaialandię, on rzucił ją na nie i znowu nakarmił. Patrzenie na niego 
zapierało jej dech - jasne włosy opadały wokół twarzy upadłego 
anioła, usta były czerwone, jakby je zagryzał. Wiele razy. Miał na 
sobie T-shirt z napisem “Kocham Williama” 
- William mi ją dał – powiedział, dostrzegając, gdzie przesunął 
się jej wzrok i wzruszając ramionami. 

Wystarczyło, że usłyszała imię Williama, a wewnątrz zaczęła 
chichotać. Ciemnowłosy czaruś był nią zauroczony, nie mogła się 
doczekać, kiedy zrozumie, dlaczego zawsze mu domawia. 
Prawdopodobnie za moment się posika ze śmiechu! 

W każdym razie, nie obchodził jej T-shirt Stridera, ale mięśnie 
pod spodem już tak. Były twarde i mocno zarysowane, sutki 
nieznacznie pomarszczone – zdecydowanie nadawały się do lizania. 
Na brzegu koszuli mogła zobaczyć wybrzuszenie spowodowane 
obecnością broni schowanej w ciemnych dżinsach. Te dżinsy 
przykrywały również wybrzuszenie spowodowane przez coś zupełnie 
innego, coś co chciałaby zobaczyć, ale cóż. 

Podniosła się jedynie z powodu niewielkiego poczucia winy. 

- Chcę, żebyś był teraz brutalnie szczery – powiedziała. 
Na jego twarzy pojawiła się ostrożność. 
- Dobrze. 
- Jak ładnie wyglądam? 
Przebiegł wzrokiem wzdłuż jej ciała. Miała na sobie czerwoną, 
koronkową, sznurowaną sukienkę, która była rozcięta w połowie, aż 
do jej pępka. Dół zatrzymał się poniżej krzywizny pośladków. Źrenice 
Stridera powiększyły się - to prawie zawsze było wstępem do 
dotykania. 

- Musisz założyć majtki – jego głos był chrapliwy. 
Nie zrobił żadnego ruchu w jej kierunku. To była jedna z tych 
chwil, których „prawie” żałowała. 

- Ech. Przecież tak nie wyjdę. Mam gdzieś tutaj… parę… rozejrzała 
się dookoła. – Tam. 

Podeszła do nocnego stolika i uniosła majtki w geście pytania. 
Szybkim ruchem wciągnęła materiał, chybocząc się i po raz kolejny 
stanęła przed małżonkiem. Strider otworzył usta. 

- Siedzieliśmy na łóżku razem, piłaś ze mnie, twoje usta były na 
mojej skórze i nie miałaś na sobie żadnych majtek? 
- To znaczy, że nie zauważyłeś? – powiedziała, robiąc kwaśną 
minę. 
Nic dziwnego, że odsunął się od niej tak łatwo. 

- Nie. Nie pozwoliłbym sobie na to. 
- Dlaczego? 
- Do cholery, Kaia! Nie możesz po prostu chodzić be majtek. 
- Dlatego właśnie włożyłam parę. Nie zauważyłeś? 
Zmrużył oczy. 
- Powiedziałaś majtki. Włożyłaś parę majtek. 
- Tak. Majtek. 
- Po prostu… - zacisnął szczękę i wyciągnął rękę w jej kierunku, 
machając palcem w górę i w dół . - Gdzie zamierzasz w tym czymś 
ukryć broń? 
- Strider, proszę. Daj mi i moim dziewczynom jakiś kredyt 
zaufania – rozłożyła głębokie rozcięcie w kształcie litery V, 
odsłaniając nagie piersi, jej sutki były zaczerwienione i błyszczące. 
Małe, cienkie ostrza były zamocowane do niej po bokach, tuż pod 
pachami. – Robiłyśmy tak na długo przedtem, zanim dojrzałyśmy. 

- Słodki Jezu – powiedział zduszonym głosem, kiedy, z 
szerokim uśmiechem na ustach, nasunęła sukienkę z powrotem na 
swoje miejsce. 
Im bardziej jej się opierał, tym bardziej zamierzała zafundować 
sobie odbiorcę tych małych pokazów erotycznych. 

- No dalej – powiedział znowu chrapliwym głosem. 
Podeszła bliżej i splotła swoje palce z jego, zadowolona z 
kontaktu. 

- Chcesz się przekonać? 
- Słodki Jezu – powtórzył. Małe kropelki potu pojawiły się na 
jego czole. – Mamy plany. Pamiętasz? Duże plany. Musimy gdzieś 
dotrzeć. 
Więc picie krwi nie było jedyną rzeczą w jego programie. Ale w 
takim razie seks, w sposób oczywisty, również się w nim nie 
znajdował. 

- Dokąd się wybieramy? – zapytała ostrożnie, żeby ukryć 
rozczarowanie. 
- Przekonasz się. 
Po szybkiej kontroli otoczenia, wciągnął ją w chłodne, nocne 
powietrze. 
Pierwszą rzeczą jaką zrozumiała, było to, że nadal byli w 
Wisconsin. Nie rozglądała się, ani nie dopytywała. Księżyc schował 
się za chmurami, rzucając różowe i fioletowe cienie we wszystkich 
kierunkach. Śnieg przykrył ziemię i drzewa… 

- Zmarzłaś? – zapytał. 

- Nie. To nic takiego – poza tym okrywało ją promieniujące 
ciepło jego ciała. – Jakieś wieści odnośnie działalności harpii lub 
łowców odkąd się obudziłam? 
Lub cholernych dwóch dni, kiedy była nieprzytomna? 

- Nie. Ukryliśmy cię dosyć dobrze. 
Pozornie spokojna, Kaia cały czas zachowywała czujność. 
Przeszli kilka bloków zanim puścił ją i zatrzymał się przed pikapem. 
Włamanie i wciśnięcie gazu do dechy zajęło mu tylko trzy minuty i 
osiem sekund. Nie wspomniała, że mogła zrobić to w dwie - jego 
demon mógłby to odebrać jako wyzwanie. Kiedy wrzucił bieg i 
popędził w dół drogi, po prostu powiedziała „dobra robota”. 

- Teraz powiedz mi, dokąd jedziemy, ponieważ nie lubię 
niespodzianek. Chyba, że dotyczą mężczyzny czekającego nago w 
moim łóżku – dodała po to, żeby mu dokuczyć. 
Ścisnął mocniej kierownicę, aż zbielały mu kostki. 

- Rozmawiałem z twoją siostrą Taliyah. Mamy dwa dni, żeby cię 
przygotować do następnej konkurencji. 
- Chwileczkę. Zamierzasz mnie trenować? 
Myślał, że była tak beznadziejnym wojownikiem, że 
potrzebowała kilku wskazówek? Cóż, dlaczego nie? - pomyślała 
rozgoryczona, śmiejąc się w duchu gorzkim śmiechem. 
Rozczarowała go swoją porażką. Nie mogła za nią winić nikogo poza 
sobą. To nie miało znaczenia. Szok i ból uderzyły ją jak zatrute 
strzałki. To nie był rodzaj wspomnień, jaki miała nadzieję gromadzić. 

- Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział, a ona zaczęła się 
uspokajać. Potem dodał. – Nie zamierzam cię trenować. 
Chciała głośno narzekać i uskarżać się na brak zaufania i 
wsparcia z jego strony. Przyrzekła, że wygra następną rundę czyż nie? 
Tak, tak, zrobiła to. Jej umysł mógł być otumaniony przez ból, ale to 
pamiętała. Mimo wszystko, Kaia powstrzymała swój język. 
Zwycięstwo było tak ważne dla Stridera jak dla niej. Nie zrobił tego, 
by być okrutnym. Ale, do cholery, nawet wiedząc, dlaczego 
zdecydował się na taki ruch, ból w jej wnętrzu wzrastał. Jestem 
wystarczająco dobra taka, jaka jestem. Żałosne usprawiedliwienie. 

- Dlaczego ty nie będziesz mnie trenował? – zapytała. 
Bogowie, czy ten marudny głos należał do jej? 
Zapadła długa cisza zanim przyznał. 
- Mój demon. 
Co ta pauza oznaczała? Kłamał? Nie - pomyślała zaraz. Nie 
kłamał. Ale wątpiła, czy demon był jedynym powodem. 

- Boisz się, że trening ze mną będzie dla niego wyzwaniem? 
- Tak. To już się wcześniej zdarzało. 
Już raz powiedział jej, że wszystko, co z nią związane, było 
wyzwaniem i to był jeden z powodów, dla których nie mogą być 
razem. Pomyślała, że wkrótce dostrzeże zalety w jej wyzwaniach – za 
każdym razem, kiedy wygra, doświadczy przyjemności, a jeśli wygra 
wielokrotnie w ciągu dnia… 

Jak dotąd ten sposób myślenia jedynie obracał się przeciw niej. 
Strider tak bardzo nienawidził bólu, który towarzyszył porażce, że 

każdego konkurenta postrzegał jako zagrożenie. Im bardziej go 
naciskała, tym bardziej on odsuwał się od niej. 

To się musi zmienić. Więc. Dobra. Da mu to, czego chce zdecydowała. 
Spokój. Gładkie słówka. Kompletny spokój. 
Przebywanie z nią będzie przyjemne i miłe. Więcej rozrywki zapewni 
mu oglądanie jak rośnie trawa. Może wtedy zabierze ją do łóżka. 
Dlaczego nie mógł lubić jej za to, jaka była? Dlaczego inni nie mogli? 

- Dobrze – powiedziała, wzdychając i nienawidząc siebie za 
żałosne przedstawienie. 
Był z nią. Nie zostawił jej. Nie szukał Włóczni, kiedy była zbyt 
słaba, żeby go powstrzymać. 

– W porządku. Będę trenować, z kimkolwiek tylko chcesz. 
Ciężarówka wiła się w dół po ulicach miasta, co kilka sekund 
migały światła na przedniej szybie. Kaia oparła nogi na desce 
rozdzielczej i odchyliła się tak daleko jak pozwolił jej na to fotel. 
Sukienka powędrowała do góry ud, odsłaniając krawędź majtek. 
Strider był wpatrzony w drogę. 

- Nie oczekiwałem, że zgodzisz się z moimi planami. 
Czy usłyszała w jego głosie… rozczarowanie? Nie. To po prostu 
myślenie życzeniowe z jej strony. 

- Cała przyjemność po mojej stronie. 
- Ja… 
Zacisnął usta i potrząsnął głową. Nie naciskała bardziej, skoro 
jej nowy plan nakazywał spokój, a on nie oferował nic więcej. Minęło 
kilka minut w całkowitej ciszy. Potem zapytał. 

- Dlaczego nie mam przezwiska? 
To nie było to, o czym chciała rozmawiać, ale mogła pociągnąć 
ten temat. Gładkie słówka - przypomniała sobie. 

- Cóż, nie zasłużyłeś na żadne. 
- Więc co mam zrobić, żeby zasłużyć? 
- Nie wiem. Każdy jest inny. To taka rzecz z rodzaju „wiemy, 
kiedy zobaczymy”. 
Znowu cisza. Tym razem przez jej ciężar i panujące między nimi 
napięcie, Kaia nie mogłaby się przebić nawet mieczem czy piłą 
łańcuchową. Nie miała pojęcia, co kotłowało się w jego głowę. 

- Myślałam, że nie obchodzi cię, jak cię nazywamy – 
powiedziała tylko po to, żeby przerwać napięcie. 
- Nie obchodzi – wychrypiał. – Byłem ciekaw. 
- Okej. 
- Znowu jesteś miła. Jesteś bardziej ranna, niż sobie zdawałem z 
tego sprawę? – zażartował. 
Zaczęła skubać sukienkę, starając się zignorować tę uwagę. 

- Nie zawsze jestem wrzodem na tyłku, wiesz? 
- Przestań bawić się ubraniem – warknął. 
Zamarła, nie ważąc się nawet oddychać. Nadal nie spojrzał w jej 
stronę, mimo to wiedział, co robi? Miał aż tak podzielną uwagę? 

- Dobrze. Rozważę to. 
Gładkie słówka zaczęły przynosić efekt. Walcząc z uśmiechem, 
wcisnęła się głębiej w fotel i opuściła nogi na podłogę. 

Około godziny drogi od miasta, Strider zjechał z autostrady na 
parking zastawiony mnóstwem podupadających, sportowych bud i z 
migającym neonem głoszącym „Szaleństwo Abla”. Było tam kilka 
innych samochodów i dwóch wielkich facetów wytaczających się z 
frontowych drzwi. 

- Bar? – zapytała, próbując się nie dąsać. – Ludzki bar? 
- Musisz zagrać zanim zapłacisz. 
Naprawdę? Zapomnij o dąsach. Przebiegł ją dreszcz 
podniecenia. 

- Powinieneś mi powiedzieć. Założyłabym mój zdzirowaty strój. 
Zwężone oczy omiotły ją, zatrzymując się na dekolcie. Strider 
zaparkował, prawie uderzając w bok innego samochodu, a Kaia 
wyskoczyła, w połowie drogi od wejścia, zanim on otworzył swoje 
drzwi. Minęła zataczających się ludzi, krzywiąc się z powodu zapachu 
taniego piwa i papierosów. Gwizdnęli na nią i zmienili kierunek, 
podążając w jej stronę. 

- Ile? – zapytał jeden. 
Och, nie, nie zrobił tego? Odwróciła się, ręce położyła na 
biodrach, zęby obnażyła w grymasie. 

- Co powiedziałeś? 
- Zapłacimy cenę, jakąkolwiek podasz, przysięgamy – 
powiedział drugi. –Później. 
Obydwaj parsknęli śmiechem, potem pierwszy poklepał 
drugiego po plecach, jakby właśnie wynegocjował umowę życia. 

Zanim zdążyła odpowiedzieć, Strider podkradł się i uderzył 
obydwu w tył głowy. Polecieli do przodu, ale złapał ich za włosy 
zanim zdążyli upaść na ziemię, kolana przycisnął do ich pleców, 
zmuszając kolesi, żeby przed nią klęknęli. 

- Przeproście! – rozkazał tak mrocznym głosem, że prawie 
mogła poczuć ogień, siarkę i piekło. – Teraz. 
Serce Kai zatrzepotało. Mężczyźni posłuchali, paplając 
przeprosiny i płacząc. Strider podniósł jednego i rzucił nim przed 
siebie. Facet spadł na samochód, w którym niespodziewanie odezwał 
się alarm. Chwilę później drugi mężczyzna dołączył do niego. 

- Dzięki – powiedziała, walcząc z pragnieniem, by roztopić się w 
drżącą kałużę u jego stóp. 
- Przyjemność po mojej stronie. 
Weszli razem do baru. 
Ta kobieta zamierza mnie zamordować tym zabójczym ciałem pomyślał 
Strider. Zachwycające krzywizny były spowite w pas 
materiału, który w niektórych krajach nie mógłby przejść nawet, jako 
kostium kąpielowy. Jej skóra była świetlista, ale pozbawiona 
wielobarwnego blasku. Kaia musiała ukryć go pod całkowitym 
makeupem ciała. Nie, żeby narzekał. 

Wszystko, co mogło powstrzymać innych mężczyzn przed 
pożądaniem jej, zasługiwało na pieczęć aprobaty. 
Kim był, żeby tak żartować? Mężczyźni jej nie pragnęli? 
Chciałby. Niestety, to się nigdy nie zdarzyło - nie ważne co robiła ze 

swoją skórą, nie ważne jak była ubrana, mężczyźni zawsze jej 

pożądali. Ta wiedza jednocześnie wkurzała go i napawała dumą. 
Uważała, że to Strider jest jej małżonkiem. Nikt inny. 
Opieranie się jej stawało się coraz trudniejsze. I trudniejsze. 

- Hej, czy to jest Anya? Gideon? Amun? I chyba, tysiąc innych 
osób? – Kaia musiała wrzasnąć, żeby przekrzyczeć rozbrzmiewającą 
muzykę. Spojrzała na niego miękko szeroko otwartymi srebrno-
złotymi oczami z emocjami, których nie mógł nazwać. – Jak udało ci 
się ich wszystkich tutaj sprowadzić? 
Mężczyzna mógł się zatracić w tej bezdennej głębi. 

- Poprosiłem, a Lucjen ich przeniósł. 
Bardziej zażądał, a Lucjan w końcu się ruszył, ale kogo 
obchodzą szczegóły? 

- Mimo to oni są tylko na jedną noc - dodał. 
- Słodko! Jedna noc, mogę ich pokochać. Dwie i zaraz chcę ich 
zabić. 
- Po prostu nie wspominaj – ściszył głos – głównej nagrody. 
Dobrze? 
Zajęliby się tylko tym tematem. To, co zrobił z Peleryną 
Niewidzialności byłoby wypisane na jego twarzy. Motywy zostałyby 
zakwestionowane. Jego inteligencja. Chcieliby zostać, rozejrzeć się za 
Magiczną Różdżką, ukraść ją. 

On i Sabin już rozmawiali na ten temat. Inni powinni strzec 
artefaktów, które już mieli. Musieli strzec fortecy w Budzie. Musieli 
zachować czujność na wypadek ataków łowców. Jeśli jednak nie uda 

im się ukraść Włóczni na własną rękę zanim ostatecznie rozstrzygną 
się zawody harpii, zadzwonią po posiłki. 

Dziś wieczorem, kiedy Kaia będzie zajęta treningiem, oni 
zamierzają upolować Eagleshield - w zasadzie Sabin już to robił, 
przyglądając się badawczo z niebios, znajdując to, co pozornie 
niemożliwe do znalezienia. Szef powinien być tutaj w każdej chwili, 
żeby go stąd wyciągnąć. 

- Nie będę wspominać niczego, na temat czegokolwiek. 
Przysięgam. I dziękuję ci! 
Ogromny uśmiech rozszerzył pomalowane na czerwono usta 
Kai. Klasnęła, potem podskoczyła i umieściła gorący pocałunek na 
jego policzku, zanim popędziła dalej. Poczuł gorąco jej pocałunku, 
prawdopodobnie pozostawiającego ślad na każdej komórce jego ciała. 

W ciągu ostatnich kilku dni jedyne co był w stanie robić, to 
myśleć tylko o niej. Była taka blada, nieruchoma, słaba. Strider był 
zdesperowany, żeby jej pomóc, a mimo to nie był zdolny do niczego 
więcej poza karmieniem jej swoją krwią… i pragnienia. Och, jak on 
jej pragnął. Wciąż pragnął. 

Zdał sobie sprawę z tego, że przespanie się z nią będzie musiało 
poczekać do zakończenia zawodów. Teraz musiał być silny - nie mógł 
ryzykować, że się rozłoży z powodu przegranego wyzwania. Żadnego 
wyzwania, nawet takiego w łóżku. Kiedy już dłużej jej dobro nie 
będzie zależało od niego, nic go nie utrzyma z dala od tych 
mikroskopijnych majtek. Musi ją mieć, usłyszeć jak krzyczy jego 
imię. Cholera, planował nasycić się kobietą, bez względu na 

konsekwencje. I nie jeden raz, jak wcześniej sobie założył, ale wiele 
razy. 

Zobaczył, jak rzuciła się w ramiona Amuna. Wojownik wyglądał 
na zmęczonego, miał sińce pod oczami, ale, kiedy się do niej 
odwrócił, wydawał się autentycznie zadowolony, że widzi Kaię. 

Gideon - wycofany strażnik demona kłamstw, podniósł ją do 
góry i mocno przytulił. Potargała jego niebieskie, opadające na brwi 
włosy, a potem odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się. Była taka 
beztroska, taka nieskrępowana. Taka moja - pomyślał mrocznie, 
potem zmusił się, żeby dodać: przynajmniej na razie. 

Strider poczuł, jak Porażka się ożywił. Och, nie, nie zrobisz 
tego. Siedź cicho, mały kutasie. Nie byłeś zaproszony na tę imprezę. 
Warknięcie zadzwoniło mu w uszach, rozpoznał ten dźwięk - to był 
okrzyk wojenny. 

Chcesz wygrać Magiczną Różdżkę, prawda? Czy może raczej 
wrócić do puszki Pandory i gnić w niej? Pamiętaj, jeśli zawiodę, Kaia 
będzie naszą jedyną nadzieją. A jeśli ona zawiedzie, stracimy artefakt. 
Jeżeli stracimy artefakt, łowcy będą mogli użyć go, by położyć swoje 
łapska na puszce i wciągną cię z powrotem do środka. Na wieki cię 
tam zamkną. 

Cisza. 

Tak. Tak myślał. Nic się nie stało, Porażka, bardziej niż 
wspomnieniami o puszce, gardził mrokiem i izolacją. Jednak Stirder 
nie wspomniał, że jeśli zdoła ukraść Włócznię, Kaia znienawidzi jego 

cholerne bebechy. Ale wybaczy mu, tak jak Juliette przebaczyła 
swojemu mężczyźnie jego mroczne uczynki. Prawda? 

- Kye – usłyszał Gideona. – Nie chciałbym ci przedstawić 
mojego szkaradnego męża, Scar - wskazał czarnowłosą piękność obok 
niego. 
Gideon kłamał, odkąd nie mógł powiedzieć słowa prawdy bez 
doświadczenia wyniszczającego bólu. Kłamał na każdy temat. 

- Właściwie mam na imię Scarlet – odpowiedziała jego żona. 
Była strażnikiem demona koszmarów - kiedy zabiła kogoś we 
śnie, umierał w rzeczywistości. Była wysoka, smukła i piękna jak 
diabli. 

- I na wypadek gdybyś była ciekawa, nie mam penisa – dodała z 
uśmiechem. 
Dlaczego ja nie mogłem dostać tego demona? Koszmary? 

Porażka głośno odchrząknął. 

Jesteś wrzodem na tyłu i dobrze o tym wiesz. 

- Jestem Kaia. Lub Cholera Kaia, jak Strider lubi mnie nazywać. 
- Nie prawda – warknął Strider. 
Nazywał ją laleczką. I była nią. A teraz… gdzie, do cholery, był 
Sabin? Musi stąd wyjść el pronto. 
Kaia go zignorowała. 

- Czy to ty byłaś nie tak dawno zamknięta w lochach Lordów? – 
zapytała harpia, kierując swoje pytanie do Scarlet. – Zbyt 
niebezpieczna, żeby błąkać się na wolności, niegodna zaufania, 
ekstremalnie brutalna, bla, bla, bla? 

- Tak. Na szczęście, tego doprowadziłam do szaleństwa odpowiedziała 
Sarlet, przechylając hardo podbródek i wskazała na 
Gideona, który poruszył ciemnymi brwiami. 

Kaia zachichotała, ciepło i zalotnie i… cholera, Strider poczuł, 
jak jego ciało odpowiada. To nie jest dobry moment na erekcję. 

Kaia jest w dobrych rękach – przekonywał samego siebie. 
Zwłaszcza, gdy był tu Gideon. Strider lekceważył ból, jaki znosił 
przyjaciel. Teraz, miał z tego niezły ubaw. W każdym razie, nie 
musiał martwić się o Kaię czy pożądanie jej przez innych, co nie 
dawałoby mu spokoju, gdyby został tutaj i ją obserwował. Ruszył do 
baru i wtedy zauważył blondynkę z różowymi pasemkami we włosach 
i tatuażami okrywającymi ramię. Haidee. Cholera. Przebywanie jej w 
tym samym pomieszczeniu z Kaią prawdopodobnie nie było zbyt 
dobrym pomysłem. 

Odwróciła się, trzymając w rękach dwa piwa i kiedy go 
zauważyła, skinęła głową na powitanie. Nadal promieniowała – nie z 
powodu ciąży, jak na początku przypuszczał - nie piłaby piwa, gdyby 
tak było. Po prostu promieniowała z miłości - to było jego drugie 
przypuszczenie. Po raz kolejny nie doświadczył ukłucia w piersi, 
kiedy na nią spojrzał. Nigdy nie był bardziej szczęśliwy z tego 
powodu. 

- Nie powinnaś tu być – powiedział, po czym poprosił barmana, 
żeby przyniósł mu piwo. 
W jej oczach pojawił się ból, ale szybko go zamaskowała. 

- Nie starałem się być złośliwy – przyznał. – Po prostu chcę cię 
chronić. 
Uśmiechnęła się słodko i potrząsnęła głową. 

- Nie martw się tym. Amun właśnie wrócił z niebios i nie było 
sposobu, żeby mnie z nim dzisiaj rozdzielić. Zwłaszcza, że jutro mogę 
być z nim rozdzielona. 
Ależ to smutno zabrzmiało. 

- Dlaczego jutro? 
- Nie chcę na ten temat rozmawiać – mruknęła, a jej uśmiech 
zniknął. 
Podniósł rękę, żeby poklepać ją po plecach i zaoferować 
pocieszenie. Jednak opuścił ją jeszcze, nim dotknął kobiety - nawet 
taki gest mógł spowodować, że poczułaby się niekomfortowo. Poza 
tym zdał sobie sprawę, że nie powinien tego robić. Z ich gwałtowną, 
burzliwą przeszłością, każdy taki gest mógł obrazić Amuna. I tak by 
było. Strider mógł sobie wyobrazić własną reakcję gdyby, 
powiedzmy, jeden z jego przyjaciół mających w przeszłości coś 
wspólnego z Kaią (Parys) położył na niej swoje łapy. Wściekłby się. 
W tym momencie dotarło do niego, że nigdy naprawdę nie pragnął 
Haidee. Pożądał jej, tak, ale nigdy nie czuł się z nią związany (czy 
kimkolwiek innym) na tyle, żeby nie mógł podnieść się i odejść bez 
żalu. Bez wyrzutów sumienia. Cóż, Kaia doprowadzała go do szału, 
stanowiła wyjątek życia-i-śmierci. Na razie. Potrzebował jej. Pragnął 
jej, a kiedy nadejdzie czas, będzie ją miał. Koniec historii. 

To przekonanie całkowicie pochłaniało jego myśli, zagłuszając 
wszystkie inne emocje. Nie teraz, cholera. Muszę pozwolić jej 
odpocząć i potrenować z chłopakami. 

- Tak przy okazji – powiedział do Haidee, próbując odwrócić 
swoją uwagę. – Wiem, że wiesz, dlaczego Amun został wezwany 
przez Kronosa kilka dni temu. 
- Tak. I co? – jej przygnębienie złagodniało, rysy twarzy 
rozświetliły się z rozbawienia. – Nie jestem już opętana przez demona 
nienawiści, ale nadal lubię cię czasami podręczyć. Poza tym wiem, że 
jeden z twoich kumpli mógłby się zaangażował i podzielić detalami. 
Wygraj. 

Wspaniale. Krnąbrna kobieta. Teraz Strider musiał wygrać z nią 
bitwę na siłę woli. Ale przypuszczał, że rozumie, dlaczego jego 
demon chwycił się tej szansy na zwycięstwo, małe, ale (miał 
nadzieję), że będzie. Kompromis zawarty, kiedy jechał tutaj z Kaią, 
spowodował, że sukinsyn potrzebował pożywki. 

- Czego miałby się dowiedzieć? I tak, mamy długotrwałą 
umowę, czy tego chcesz czy nie. Będę za tobą chodził jak szczeniak 
na smyczy całą cholerną noc, jeśli tego chcesz. 
Jeśli ta groźba jej nie zmusi do odpowiedzi, nie wiedział, co 
innego by mogło. 

- Niczego – westchnęła. – Amun nie mógł jej znaleźć… 
dziewczyny opętanej teraz przez demona nieufności. Kronos chce, 
żeby wrócił jutro do niebios i znowu spróbował. Teraz masz obydwie 
odpowiedzi. Zadowolony? 

- Odrobinę. 
Wygrał i malutkie iskierki przyjemności wypełniły jego pierś. 
- Powiedz mu… - oczy Stridera rozszerzyły się, kiedy uderzyła 
go pewna myśl. – Niech do mnie zadzwoni, kiedy skończy z nim 
Kronos i trochę odpocznie. 
Amun był zbyt zmęczony, żeby go dzisiaj obciążać. Ale jeśli 
ktokolwiek mógł znaleźć sekretne miejsce, w którym Juliette 
ukrywała Magiczną Różdżkę, to był nim właśnie on. Cholera, Strider 
powinien pomyśleć o tym wcześniej. 

- Potrzebuję przysługi. 
Haidee przełknęła piwo. 
- Ty i wszyscy inni na świecie. 
- Cholera, dziewczyno. Naucz się dzielić. 
Przewróciła oczami. 
- To zabawne, usłyszeć coś takiego od ciebie. 
- Nie, to ironiczne. Poczuj różnicę. Ale, szczerze? W tym 
przypadku jestem na przegranej pozycji. Mam swoje przyzwyczajenia, 
ty za to masz okazję do sprzeczki. 
Zaśmiała się i powiedziała coś w odpowiedzi, ale przenikliwy 
krzyk w tle zagłuszył jej słowa. O, cholera! Strider znał bardzo dobrze 
ten krzyk. Obrócił się dokładnie wtedy, kiedy czerwona plama 
przeleciała tuż obok niego, zmierzając wprost do Haidee. 

The Darkest Surrender 

Rozdział 16 

Wiatr zmierzwił włosy Stridera, kiedy chwycił Kaię w pasie. 
Była szybka, ale nie dość szybka. Zanim jednak zdołał przerzucić ją 
sobie przez ramię jak strażak, obydwa policzki Haidee zostały pocięte 
szponami i teraz krwawiły. 

Haidee wydawała się zbyt wstrząśnięta, żeby zareagować, tym 
bardziej, że się nie broniła. To nie było do niej podobne - nikt nie miał 
takiego instynktu samoobrony jak Haidee. Albo była kompletnie 
klapnięta albo egzystowanie bez Nienawiści ją spowolniło. 

- Nie dotykaj go. Nie odzywaj się do niego. Nigdy! – Kaia 
warknęła z obnażonymi zębami głosem, na który był nałożony krzyk 
innej istoty, jej własna wściekłość i smugi ciemności. 
- Cholera, Kaia – Strider klepnął ją w tyłek. 
Nie zauważyła tego. Próbowała się wywinąć i przypadkowo 
kopnęła go w żołądek. Mocno. Powietrze uciekło z jego ust, skulił się, 
prawie ją wypuszczając. Poprawił swój uścisk - chwycił jedną ręką jej 
kostkę, a drugą przycisnął na plecach. I cholera, była gorąca! 
Dosłownie. Ciepło sączyło się z niej, parząc go. 

Wygraj? - to był jego demon, w innej odsłonie. Wspaniale. W 
końcu sukinsyn nie był całkiem pewny, jak postępować z harpią. 

Złapałem ją, prawda? Czego jeszcze chcesz? 

- Kaia – powiedział Strider – Jeśli się nie uspokoisz, zrobisz mi 
krzywdę. 
Ku jego zaskoczeniu to zadziałało - przeniknął mgłę jej furii. W 
mgnieniu oka uspokoiła się i wisząc na nim, przycisnęła dłonie do 
jego pleców. Gorący oddech rozszedł się nad koszulą i pieszcząc go, 
ześlizgnął po materiale. 

Witaj znowu, Bestio Striderka. Dzięki bogom jej zwisające nogi 
ukryły dowód podniecenia. 

Wygrałeś - Porażka westchnął z przyjemnością, która 
przemknęła przez wojownika. Przyjemność znacznie silniejsza niż 
wszystko, czego doświadczył z Haidee. 

Kilku ludzi przy barze obserwowało ich. Strider uśmiechnął się z 
zakłopotaniem. 

- Kobiety. 
Kiwnęli ze zrozumieniem. 
Niezadowolony Amun ruszył w stronę Haidee. 
- To nic, kochanie. Przysięgam – powiedziała uspokajająco. 
Ujął w dłonie jej policzki, a niezadowolenie zmieniło się w 
grymas. Grymas, który posłał Striderowi. Jako strażnik demona 
sekretów Amun mógł czytać w myślach wszystkich, którzy 
znajdowali się wokół niego, więc Strider otworzył swój umysł i 
pozwolił przyjacielowi wejść do środka.

 Nawet nie myślę o jej odzyskaniu. To mogło się skończyć o 
wiele gorzej i dobrze o tym wiesz. Kaia zaledwie ją zadrapała, nic 
więcej. 

Ty bronisz tego, co twoje, a ja tego, co moje - Amun przekazał 
swą myśl ze złością. 

Kaia? Jego? Nie chciał analizować dreszczu emocji związanego 
z rozkoszną przyjemnością. Nie potrzebował go. Była jego. Tylko 
przez krótką chwilę – przypomniał sobie kolejny raz. 

Haidee owinęła palce wokół przedramienia swojego mężczyzny, 
zostawiając smugę krwi na skórze koloru mokki. 

- Wszystko w porządku. Nic mi nie jest - uspokajała. 
Kaia zaczęła coś „majstrować” na plecach Stridera, rozbawiając 
go tym. Serce – pomyślał, uśmiechając się. 
Ręce Amuna zaczęły zaciskać się z wściekłości, którą skierował 
w przyjaciela. Myślisz, że to jest zabawne? 

- Tak. Ja… Wybaczcie nam, mamy coś do załatwienia – nie 
zwlekając, Strider zataszczył Kaię na parkiet. 
Sabin jeszcze nie wrócił, co oznaczało, że nie ma powodu, by 
tego nie zrobić. Podrzucił Kaię w górę i zsunął na przód. Przycisnęła 
do niego swoje ciało. Zamiast postawić nogi na drewnianej podłodze, 
owinęła je wokół jego tali i mocno ścisnęła, dopasowując swoje sedno 
do jego erekcji. Jęknął krótko. W końcu jej temperatura opadła, więc 
nie musiał się martwić, że jego kutas stanie w płomieniach. Spojrzał 
głęboko w jej oczy, a świat wokół wyblakł. Była tylko Kaia, 
pożądanie i potrzeba, żeby uspokoić gniew, jaki nieumyślnie w niej 
wzbudził. Położył dłonie na jej pośladkach, żeby przytrzymać ją przed 
upadkiem i zapobiec zobaczeniu przez jego przyjaciół czegokolwiek, 

czego nie powinni widzieć. Czegokolwiek, co należało do niego. Jej 
tyłek zdecydowanie był jego. 

- Puść mnie – powiedziała, choć w jej głosie nie było słychać 
ostrzeżenia. Nie pokazał jej, że zacisnęła uścisk na nim mocniej niż on 
na niej. – Zamierzam zabić tę sukę. 
- Nie, laleczko, nie zrobisz tego. 
- Zrobię. 
Czerń zniknęła z jej oczu, zostawiając dekadencki srebrno-złoty 
kolor, który tak kochał. Zaraz, zaraz, chwileczkę. Kochał? Cholera, 
nie. Lubił ten kolor, to wszystko. 

- Gdzie się podziała Miss Akceptacji? Dziewczyna, którą tutaj 
przywiozłem? 
Odkąd twierdził, że takiej jej właśnie chce, ten mały kawałek 
Miss Akceptacji, którego skosztował, powinien być kawałkiem nieba. 
Jednak niespodziewanie dla siebie uświadomił sobie, że woli ją taką na 
krawędzi i dziką. Może dlatego, że jego krew huczała na kuszącą 
perspektywę poskromienia jej? 

- Miss Akceptacji umarła - kolejny przebłysk czerni. - Zabiłeś ją, 
kiedy flirtowałeś z inna kobietą. 
- Jeśli o tym nie słyszałaś, to „martwy” nie musi oznaczać 
„odszedł na zawsze” – zakpił. – Może się zdarzyć, że ona powróci zza 
grobu. 
Sapnęła zrezygnowana. 

- Wiedziałam, że chcesz mnie taką – szturchnęła pięścią jego 
ramię. – Wiedziałam! 

Roześmiał się, niezdolny ukryć drzemiącej w nim wesołości. 
Kaia zmarszczyła brwi, znieruchomiała i spiorunowała go wzrokiem. 

- Co cię tak śmieszy? 
- Ty – w tym momencie była nielogiczna i rozkoszna zarazem; 
zazdrosna jak cholera o Haidee, a nawet o siebie. – Mam ochotę cię 
schrupać. 
- Co? - otworzyła usta, odsłaniając perłowe zęby w mieszaninie 
szoku i nadziei. 
Teraz miał jej uwagę… Przesunął ręce tuż pod jej pośladki, 
podnosząc i umieszczając na szczycie swojej erekcji. 

- Chcesz mi opowiedzieć, co się właśnie wydarzyło? Z Haidee? 
Ekspresja zniknęła. Gapiła się po prostu przed siebie ponad jego 
ramieniem. Mimo to, zagryzła dolną wargę, kiedy wygiął biodra do 
przodu, ocierając się o nią. 

- Nie. Nie chcę. 
- A jednak zrób to. 
Znowu się o nią otarł, a ona mocniej zagryzła wargę. Zbyt wiele 
- pomyślał. Zbyt wiele tego jak na to zatłoczone pomieszczenie. 
Przytrzymał ją nieruchomo. 
- Powiedz mi – powtórzył. 
Zapadła cisza, a po chwili… 
- Lubisz ją bardziej ode mnie - Kaia zrobiła kwaśną minę. 
Stała w obliczu mściwego klanu harpii bez najmniejszego żalu, 
ale myśl o Striderze z inną kobietą była czymś więcej, niż mogła 
znieść. To połechtało jego ego, tak, ale nie chciał jej ranić. 

- Nie, laleczko, nie lubię. 
- Lubisz. Tak mi mówiłeś. 
- To były urojenia. I naprawdę, naprawdę byłem głupi. 
Przepraszam za to - cała prawda na ten temat. 
Myślał, że pragnął Haidee w sensie romantycznym, a był 
jedynie rozdarty – kierowało nim wyzwanie, by zdobyć i wygrać serce 
wroga. Po zwycięstwie spokojnie odszedłby od niej bez 
jakiegokolwiek żalu. Z Kaią było inaczej - traktował ją koszmarnie, 
ale może właśnie dlatego, że gdzieś w głębi czuł, iż nie będzie zdolny 
tak po prostu od niej odejść. 

- Lubię cię. Bardzo. 
- Ale spałam z Parysem i nigdy o tym nie zapomnisz - uniosła 
podbródek w geście wyzywającego uporu. 
Rzucał jej w twarz ten fakt przy byle okazji, czyż nie? Ależ był 
głupi. Chociaż ta wiedza przeszkadzała mu, ponieważ, tak, był 
odrobinę zazdrosny i zraniony, że pierwszego wybrała Parysa – teraz 
to wydawało się nieistotne. 

Jak wiele kobiet miał Strider przez te lata? Jak wiele poza Kaią 
publicznie przyznawało się do niego? 

- Wiadomość z ostatniej chwili – powiedział, mając nadzieję 
uśmierzyć ból, jaki spowodował. – Połowa ludzi w tym 
pomieszczeniu spała z Parysem. 
Zakwitła nadzieja, złoto zalało jej oczy, nawet przesłaniając 
srebro, ale potem szybko zaniknęła i umarła. 

- Nigdy nie będziesz w stanie tego przeboleć. Nie naprawdę. 
Nie ze mną. 
- Pozwól, żebym całkowicie rozwiązał ten problem - dobrze, 
mała kontrola zniszczeń była w porządku. - Czy jestem zazdrosny? 
Tak. Czy zrobisz to jeszcze raz? Cholera, nie. Nie, jeśli chcesz 
zachować go przy życiu. Czy z jego powodu martwię się o nasz 
pierwszy raz? Tak. Co jeśli nie jestem tak dobry? Czy obwiniam cię o 
to, co się stało? Nie. Rozmawiasz ze skrajnie męską dziwką. 
Naprawdę nie mam prawa cię oceniać. 
- Jesteś zazdrosny? – połyskujący blask jej skóry 
niespodziewanie wyjrzał spod makijażu, kiedy temperatura jej ciała 
wzrosła. 
Serce Stridera pogalopowało w niestabilnym rytmie, usta stały 
się wilgotne z pożądania. Przedsmak tego, co się stanie niedługo, 
bardzo niedługo. Musiał ją mieć. 

- Tak. I kolejna wiadomość – jego słowa były nieco niewyraźne, 
jakby był nieprzytomny z pożądania. – Jestem zaborczy. I to się nie 
zmieni. 
- Nie chcę, żeby się zmieniło. To mi się w tobie podoba. 
- Dobrze – kilkakrotnie próbował tych rzeczy ze związkiem, ale 
jego zaborczość szybko stawała się męcząca. 
- Ja… - zmarszczyła brwi, poświata przygasła tak jak jej 
nadzieja.– Mówisz to wszystko, ponieważ oczekujesz ode mnie, że 
wygram dla ciebie Magiczną Różdżkę. 

Myliła się, ale on zasłużył sobie na jej wątpliwości. Naprawdę 
zasłużył. Poza tym nie potrafił powstrzymać ogarniającej go fali 
poczucia winy. Nie ważne, co jeszcze powie, nie ważne, czy uwierzy 
mu teraz, i tak będzie myślała, że kłamał, kiedy naprawdę ukradnie tę 
cholerną włócznię. 

Później się tym będzie martwił. 

- Czy Włócznia ma seksowne, czerwone włosy i ciało owinięte 
wokół mnie tak jak twoje? 
Ściągnęła ponętne usta. 

- Nie. 
Takie zapraszające do pocałunku… 
- Więc jestem całkowicie pewny, że lubię cię, ponieważ jesteś 
sobą. Czego miałbym nie lubić? 
- To prawda – powiedziała, ale nadal się nie odprężyła. – Jestem 
dość wyjątkowa. 
- Bardziej niż dość. 
- Wiem. I nikt nigdy nie przekona mnie, że tak nie jest. Nie 
ważne, jak bardzo będzie próbował. 
Celny strzał. Przypomniał mu o tych wszystkich razach, kiedy 
podeptał jej dumę, żeby powstrzymać się przed pożądaniem. Niestety, 
to nigdy nie działało. 

Porażka poderwał się, Strider mentalnie wepchnął go do 
najciemniejszego zakątka. Nie chciał, żeby demon wtrącał się właśnie 
teraz. To było tylko pomiędzy nim i Kaią. 

- Przepraszam, że kiedykolwiek powiedziałem inaczej – dodał 
szczerze. – To oczywiste, że cierpiałem na pewnego rodzaju 
uszkodzenie mózgu. 
- Tak podejrzewałam – jej twarz złagodniała, ale nadal się nie 
rozluźniła. – Więc co lubisz we mnie poza moimi wspaniałymi 
włosami i ciałem? Ponieważ ostatnim razem, kiedy o tym 
rozmawialiśmy, powiedziałeś, że jestem zbyt kłopotliwa. 
Powiedziałeś, że prowokuję cię na każdym kroku i że nie chcesz mieć 
ze mną problemów. 
- Czy zamierzasz rzucić mi w twarz wszystko, co kiedykolwiek 
powiedziałem za każdym razem, gdy się kłóciliśmy? 
- Oczywiście – przyznała swobodnie i bez wahania. 
- Dobrze. Tylko sprawdzałem. 
I to było szokujące. Lubił to. Musiał użyć całej broni, jaką 
dysponował, żeby wygrać sprzeczkę, a ona wykorzystała każdą 
głupotę, którą popełnił jako ostrze przeciwko niemu. Zraniła go, w 
tym samym czasie ucząc, jak zaleczyć jej rany. 

- Więc? 
-Rzucasz mi wyzwanie za każdym razem, nie ma co temu 
zaprzeczać – zesztywniała, a on pospiesznie dodał: – ale nie mam nic 
przeciwko temu. 

Gniew błysnął burzą srebra bez odrobiny złota. 

- Nie masz nic przeciwko? Wiec, powinnam być szczęśliwą 
dziewczyną? Jeśli jedna z twoich byłych dziewczyn kiedyś 
powiedziała ci, że dobrze sobie radzisz z doborem słów, kłamała. 

Kaia rozplątała nogi i opuściła je na podłogę. Mimo to Strider 
nie uwolnił jej z uścisku. Uniósł z powrotem i zmusił do pozostania na 
miejscu. Zarumieniła się, idealnie ocierając o niego bez zbytniego 
pobudzenia. 

- Posłuchaj. Bawisz mnie. Ekscytujesz. Wydaje mi się, że to, 
czego powinienem nie lubić w tobie, jest aktualnie moją ulubioną 
częścią ciebie. Poza tym wiem również, że nie jestem w parku na 
pikniku. 
Zaczęła mięknąć. W końcu odrobinę odsłoniła perłowe zęby w 
niejasnym grymasie. 

- Kopiesz sobie coraz większy dół, kretynie. 
- Daj spokój, laleczko – rozłożył palce, obejmując nimi większą 
powierzchnię jej ciała. - Jestem nowicjuszem jeśli chodzi o bycie 
małżonkiem. Zostaw mi jakąś furtkę. 
Tak, wiedział, że to było śmieszne - prosić o emocjonalną furtkę, 
podczas gdy unieruchomił ją fizycznie. Ale cóż - był facetem. To było 
na porządku dziennym. 

Kaia po chwili zrozumiała, co powiedział i znieruchomiała, 
nawet nie oddychała. W końcu rozpromieniła się. 

- Czy to jest deklaracja, że należysz do mnie? – zapytała. 
Tak było? 
- Tak – powiedział, kiedy dotarło to do jego świadomości. – 
Przez następne kilka tygodni będę najlepszym cholernym 
małżonkiem, jakiego kiedykolwiek miałaś przyjemność poznać. 
Potem… nie mogę tego obiecać. Nigdy nie robiłem tego na dłuższą 

metę. Z różnych powodów. Będziemy musieli to ponownie ocenić, 
zobaczyć, jak się z tym czujemy. 

Pewna myśl błysnęła w jego umyśle. Co jeśli nie będzie mogła 
mu wybaczyć kradzieży włóczni? Co jeśli ten czyn okaże się więcej 
niż „prawie wszystkim”? Mogło nie być szans na ponowną ocenę, 
ponieważ nie będzie chciała mieć z nim nic wspólnego. To będzie 
koniec. 

Ogarnęło go uczucie nagłego pożądania. Musiał zdobyć jej 
zgodę, żeby go miała, całego, teraz. W ten sposób później będzie jej 
trudniej wykopać go ze swojego życia. Nie dlatego, że chciał pozostać 
w pobliżu. Tak jak jej powiedział - nigdy wcześniej nie robił tego na 
dłuższą metę. Kilka miesięcy – owszem, ale nigdy dłużej. Mimo to nie 
mógł sobie wyobrazić, że nie pragnie Kai. Gardził myślą o życiu bez 
niej. Więc tak, musiał zdobyć jej zgodę. 

- Daj mi szansę – błagał. – Proszę. 
Wygraj? - powiedział Porażka. 
Wracaj do swojego kąta. 
Podświadomie odnotował, że muzyka zmieniła się, tempo 
wzrosło, stało się szybsze, ale on nie przyspieszył - dalej wolno 
ocierał się z Kaią. 

Ramiona harpii opadły, ale zamiast odejść rozczarowana, że nie 
zgodził się zostać z nią na zawsze, położyła ręce na jego piersi i 
wyszeptała. 

- To nie wystarczy. Chciałabym, żeby tak było, ale… 

- Na razie to wszystko, co mogę zaoferować – ujął jej twarz w 
dłonie, zmuszając, by skupiła na nim uwagę. – Wiem, że nienawidzę 
myśli o tobie z kimś innym. Wiem, że jesteś jedyną kobietą, której 
pragnę. 
Znowu zaczęła gryźć dolną wargę, a on prawie, prawie ją 
pocałował. Ale jeszcze nie teraz. Nie, dopóki się nie zgodzi. 

- Co wpłynęło na zmianę twojego zdania? – zapytała. – Mam na 
myśli to, że na pewno nie były to moje szalone umiejętności walki 
ulicznej odkąd sparzyłam się i sromotnie przegrałam w rywalizacji. 
Jego żołądek skurczył się, kiedy przywołał niewyraźny obraz w 
swoim umyśle. Bezwładne ciało pokryte krwią. Opuchnięta twarz, 
zniekształcone kończyny. Nigdy więcej - pomyślał ponuro. Będzie jej 
bronił. 

Wygraj? 

Teraz nie próbował odepchnąć Porażki. W tym względzie, tak mógł 
zaakceptować każde wyzwanie. Zanim zdążył odpowiedzieć na 
pytanie, Kaia spojrzała w dół i dodała. 

- Jeden raz porzuciłam walkę dla ciebie. Pamiętasz? Tej nocy z 
łowami? Wyzwałam cię, żebyś zabił ich więcej ode mnie i mogłam 
wygrać, ale oddałam ci moje cele. 
Jego klatka piersiowa opadła, przeszyło go ukłucie jakiejś 
nieznanej emocji. 

- Pamiętam, laleczko i nigdy ci za to nie podziękowałem. 
Przepraszam. 

- Cóż, z podziękowaniami czy nie, nie zrobię tego po raz drugi. 
Nie rzucę dla ciebie walki – powiedziała łagodnie. 
- Cieszę się. 
Miała równie wielkie poczucie własnej wartości jak on. 
Nienawidziła przegranej. Co prawda nie doświadczała fizycznego 
bólu, kiedy przegrywała, ale za każdym razem przechodziła ogromną 
umysłową udrękę. Jej własny lud nazywał ją Kaia Rozczarowanie. Na 
miłość bogów! Z tego powodu zawsze starała się udowodnić sobie, że 
jest godne. Teraz to sobie uświadomił. Wiedział, że to był powód, dla 
którego wyzwała go na początku. Chciała udowodnić, że była dla 
niego wystarczająco dobra, a fakt, że celowo przegrała, pokazywał, 
jak bardzo go pragnęła. To również sobie uświadomił. Było tak, jakby 
wciąż musiała wszystko udowadniać. Jak mógł się jej odwdzięczyć? 
Rzucał ją, raz za razem. Wstyd eksplodował w nim bombą, którą 
zafundował sam sobie. Więc żadnych więcej porzuceń. Tak długo jak 
będą razem, będzie traktował ją z uwagą i troską, na jakie zasługiwała. 

- Jesteś zadowolony? – mrugnęła na niego. Ciepły, słodki 
oddech musnął jego szyję. Puls skoczył w górę. – Ale jeśli cię 
pokonam, będziesz cierpiał. 
- Więc pocałujesz mnie i poczuję się lepiej. W porządku? 
Wsunęła paznokcie pod jego koszulę, dotykając skóry. 
- Ja… ja… nie wiem, co powiedzieć. 
- Powiedz, że celowo nie rzucisz mi wyzwania, którego nie będę 
mógł wygrać. 
Nastąpiła chwila ciszy, w której rozważała jego słowa. 

- Postaram się tego nie robić, ale nie mogę obiecać. Czasami 
wydobywasz ze mnie to, co najgorsze. 
Ha! Wydobył z niej to, co najlepsze. Nie, nie musiał się 
upewniać. Prawda jest prawdą, nie ważne jak się ją przedstawia. 

- Tak czy inaczej, możemy się dogadać. 
- Tak, popracujemy nad tym - powoli zwęziła oczy, zatapiając 
paznokcie głębiej w jego ciele. - No, no. W końcu poznałam Panią 
Akceptację. Będziesz mi się podlizywał, żebym nie skrzywdziła 
Haidee? 
Taka podejrzliwa, ale taka była natura bestii. Byli bardzo 
podobni w tym względzie. 

- Możesz ją zranić, jeśli nadal tego chcesz, ale Amun będzie 
wkurzony i mnie zaatakuje. Wtedy ja będę musiał skrzywdzić jego. 
- Dobrze – skinęła głową. – Lubię Amuna, więc nie zranię 
Haidee. 
- Dziękuję – powiedział przez zaciśnięte zęby. 
Lubiła Amuna? 
Schowała jeden zestaw pazurów i przerzuciła włosy na ramię. 
- Więc co we mnie lubisz? Nigdy tego nie powiedziałeś. Czuj się 
swobodnie, użyj szalonych opisów i może dołóż coś z poezji. Albo 
jeden z tych limeryków, o których wspominałeś. 
Zamierza zmusić go, żeby zapracował na to, hę? Mimo że już 
zdecydowała, by dać mu to, czego chciał - wszystkie przywileje 
związane z byciem małżonkiem i niepewną przyszłość… niech to 
cholera. Och, jeszcze tego nie powiedziała, ale przecież nie musiała. 

Strider wiedział. Była tutaj, w jego ramionach, domagając się, żeby ją 
uwiódł. 

Cała Kaia - nigdy nie jest nudno, zawsze kupa zabawy. Co 
więcej, miała niemal opanowaną sztukę sprawiania przyjemności 
Porażce, oferując mu małe wyzwania, dokarmiając go tu i tam, 
wyzywając Stridera, by mógł wygrać bez problemu. 

Wygraj. 

Widzisz? Znowu to zrobiła, wyzwała go do czegoś łatwego. Ale 
czy zdobędzie wygraną w poezji? Bogowie, nie. 

- No cóż, zobaczmy – zaczął ochryple. – Lubię twoje bystre usta. 
Lubię twoje nadąsane usta. Lubię twoje szalone usta. Lubię twoje 
marudne usta. Lubię twoje wrzaskliwe usta. Lubię… 
- Moje usta – powiedziała oschle, przewracając oczami. Oczami 
błyszczącymi z podniecenia. Poruszyła się na jego trzonie, pocierając 
go dokładnie tak, jak lubił. – Powiedz mi, dlaczego. 
- Nie. Pokażę ci, dlaczego. 
Przesunął jedną rękę na jej kark i przycisnął do siebie. Ich usta 
się spotkały, otworzyły, a języki starły ze sobą. Smakowała jak wiśnia 
z miętą i Strider zdecydował, że to będzie jego nowy ulubiony smak. 
Wplotła palce w jego włosy, a paznokcie wbiła w skórę głowy. 
Czyste, silne pożądanie wypełniło jego żyły, przesłaniając wszystko 
inne - ludzi wokół, okoliczności, konsekwencje. Trzymał ogień w 
swoich ramionach i desperacko pragnął w nim spłonąć. Także on 
chciał ją spalać. Wypalić swoje sedno na każdej jej części, uczynić z