Tłumaczenie: mary003

Uwaga: Jest to krótkie opowiadanie z serii Rock Me, pierwotnie opublikowane w antologii A Very

Naughty Xmas. Do treści nie zostały wprowadzone żadne istotne zmiany.

Potajemnie planuje noc, która jest ciszą przed...

Candace Adrews marzy, aby w te święta Mikołaj wrzucił do jej skarpet trochę iskier, a teraz, gdy ona i

Brian Ross mieszkają razem już ponad rok, jej apodyktyczna rodzina z niecierpliwością wyczekuje od

niego oświadczyn. Nie dba o to czy ich zadowoli, ale zadowolenie Briana, to już zupełnie inna

sprawa...

W noc przyjęcia rodziny Andrews, Brian ma w swoim zanadrzu mnóstwo seksownych sztuczek. Ale

tylko jeden prezent może sprawić, aby te święta były dla Candace naprawdę niezapomniane -

obietnica przeżycia reszty życia z mężczyzną, którego kocha. Czy jest gotów, aby jej to ofiarować?

OSTRZEŻENIE: zawiera opisy scen łóżkowych i cięty język.

Tłumaczenie: mary003

Rozdział 1.

Candace Andrews była cała spocona i nie miało to nic wspólnego z jakimś

zielonym monstrum, które kazała założyć jej matka na przyjęcie świąteczne
Andrewsów. Ani z szampanem, który trzymała w drżącej dłoni, kiedy udawała
uprzejmość wobec ględzącego wuja.

No dobra, może to i nie pomagało w całej sytuacji. Ani trochę. Wyciągnęła rękę,

aby otrzeć krople potu z linii włosów, zanim mogłyby zagrozić jej fryzurze i uśmiechała
się, jak tylko mogła, gdy upewniała się, że każdy włos jest na swoim miejscu. Na
pewno ktoś z całej tej grupy ludzi zauważy, że była zarumieniona. Dostrzegła to kątem
oka, gdy mijała ogromne lustro wiszące na ścianie.

Wszystko z winy Briana, a teraz nawet przy niej nie był. Stał pośrodku salonu,

uwięziony z jej tatą i jego współpracownikami. Ubrany cały na czarno, wyglądał wręcz
zabójczo… nie założył garnituru mimo, że wymagała tego okazja, ale to nie miało
znaczenia, ponieważ nikt nie mógł przejść obojętnie obok tych błękitnych oczu.
Widziała jego profil nad ramieniem ciotki – ani na chwilę nie pozwoliła mu oddalić się
poza zasięg wzroku. Nie znosił ich i zawsze, gdy na niego zerkała, jego głowa była
lekko skierowana w stronę drzwi, jakby w każdej chwili zamierzał stąd uciec. Jak
dotąd nie poddał się.

Brian był jej… cóż, nie wiedziała jak go określić. „Chłopakiem” brzmiało tak

zwyczajnie. „Narzeczonym” zbyt wcześnie o czym świadczyło tęskne spojrzenie, które
rzucała w stronę gołego palca u lewej dłoni. „Bratnią duszą”? Zbyt banalnie.

Był całym jej światem i tylko to się liczyło.

Jego ręka ponownie powędrowała do kieszeni spodni, a każdy mięsień w jej

ciele stanął na baczność. Wyczekiwała tego ruchu przez cały dzień.

O nie. Nigdy więcej. Nie…

Pod koronkowymi stringami, które miała na sobie, poczuła wibracje, które

pobudziły do życia jej łechtaczkę.

Oczekiwanie nie ostudziło jej reakcji. Mało nie podskoczyła w miejscu.

- Wszystko w porządku, kochanie? – zapytała ciotka Deb, która stała

naprzeciwko niej, spoglądając na nią z niepokojem. Trudno było uwierzyć, że ona i

Tłumaczenie: mary003

matka Candace, Sylvia, mają wspólnych rodziców. Gdyby Sylvia stała w pobliżu,
zrobiłaby coś, co Brian nazywa „mocowaniem się wzrokiem”.

Candace uśmiechnęła się, mając nadzieję, że zrobiła to dosyć wiarygodnie, kiedy

poczuła guzek w żołądku dokręcający wszystkie mięśnie. Nie wiedziała skąd miała
jeszcze siłę na odnalezienie głosu. – Tak. Wybaczcie mi na chwilę.

Nie czekając na odpowiedź, oderwała się od grupki, zalała ją ulga, gdy Brian

zlitował się nad nią i wibracje ustały. Dlaczego sądziła, że to dobry pomysł? Właściwie
to nie sądziła. On tak uważał. Miał ubaw z doprowadzenia ją do orgazmu na oczach jej
konserwatywnej rodziny. Jakby samo bycie z nim nie wystarczyło do doprowadzenia
ich na skraj wytrzymałości. Niech jej Bóg dopomoże, że nie potrafiła mu odmówić. I że
nie chciała.

Kochała to tak bardzo, jak on. Ale jeżeli zamierzał doprowadzić ją do orgazmu na

przyjęciu świątecznym Andrewsów, musiała stąd wyjść, zanim mu się uda.

Na przykład teraz. Cholerstwo zabrzęczało powracając do życia, kiedy

przedzierała się do wyjścia przez tłum gości. Jeszcze minuta a włoży rękę w majtki i
wyciągnie to na oczach wszystkich. Spojrzała rozpaczliwie na Briana, grożąc mu
urwaniem głowy, ale on tylko się uśmiechnął. O Boże. Chyba nie zamierza…

Zmiękły jej kolana i szybko podeszła do stolika, aby się podtrzymać, na którym

stał jeden z kryształowych wazonów mamy, zanim mogłaby się przewrócić i upaść na
podłogę. Brian zdjął palce z przycisku o wiele za późno, aby mogła nad sobą
zapanować. Walczyła z przyjemnością, rozpaczliwie zaciskając mięśnie, zanim
doprowadziłoby ją to do piekła.

Nie wiedziała czy chce go zabić za to, że ją oszczędził, czy dlatego, że przestał.

Z drugiej strony, kto wie, jak długo pozwoli jej odetchnąć? Wzięła głęboki

wdech, spoglądając w górę… prosto w zaalarmowane oczy Jennifer Rodgers. Mamy
jej najlepszej przyjaciółki.

- Nic ci nie jest?

- W porządku. – odpowiedziała radośnie Candace, rozglądając się dookoła. Nikt

inny nie zauważył, jak o mało nie upadła na podłogę w ekstazie. – Po prostu…
potknęłam się. Masz przepiękną suknię.

Rozproszenie uwagi. To była jej szansa. Nie, żeby suknia Pani Rodgers nie była

piękna; zawsze ubierała się nienagannie.

Tłumaczenie: mary003

- Dziękuję, ale na pewno nic ci nie jest? Jesteś zarumieniona.

- Tak? To chyba z… gorąca. – powachlowała twarz dłonią.

Druga kobieta wybuchła śmiechem po czym odwróciła się, aby odejść. – Skarbie,

jesteś na to za młoda.

Nie kiedy Brian Ross stoi po drugiej stronie pokoju i trzyma palec na pilocie

kontrolującym moje orgazmy.

Skierowała się do schodów, zanim znów zdążył odpalić to cholerstwo.

- Candy! – usłyszała głos swoich koszmarów zwiastujący jedynie cierpienie i od

razu się skuliła. Sylvia wzywała i niech Bóg ma w opiece osobę, która odważy się nie
posłuchać.

Oddychając głęboko w nadziei na uspokojenie tętna, zauważyła swoją matkę

stojącą w pobliżu czerwono-złotej choinki. Sylvia Andrews błyszczała jaśniej niż to
paskudztwo, cała skąpana w diamentach i złocie, w czerwonej satynie podkreślającej
smukłą talię.

Candace spojrzała przez ramię na Briana, który ją teraz obserwował. Miała

nadzieję, że prawidłowo odbierze jej zmrużone oczy: Nawet się kurwa nie waż.

Sposób w jaki uniósł kącik ust nie wróżył niczego dobrego.

Sylvia oderwała się od grupki gości i wskazała głową na duże drzwi od gabinetu.

Candace podążyła za nią posłusznie, zaciskając zęby i dziwiąc się z jaką szybkością
perspektywa stanięcia oko w oko ze swoją matką zabiła całą przyjemność między
udami. Teraz pociła się z zupełnie innego powodu.

Ciemne boazerie gabinetu taty były miłą odskocznią od błyszczących ścian na

zewnątrz. Sylvia zamknęła za nią drzwi i włączyła światło. Wersja fortepianowa
„Wracam do domu na Święta” wyblakła do cichych, prawie niesłyszalnych dźwięków,
lecz wciąż denerwujących.

Candace zacisnęła zęby, aby powstrzymać się przed zapytaniem: Co teraz ze

mną będzie?

Założyła suknię. Ukryła tatuaże. Przefarbowała nawet włosy do swojego

naturalnego blondu – różowe pasemka niemal doprowadziły jej matkę do szału. Była
zaskoczona, kiedy Sylvia odwróciła się do niej z uśmiechem, a nie ze swoim
krytycznym spojrzeniem.

Tłumaczenie: mary003

- Jak leci, Candace?

Candace? A nie Candy? Natychmiastowy alarm. Musiało chodzić o coś

poważnego. – Dobrze.

Jej matka podeszła do barku i nalała sobie drinka; Candace wciąż zaciskała palce

wokół lampki szampana. Z pewnych powodów Sylvia nie lubiła pić alkoholu w
miejscach publicznych. A już na pewno nie wtedy, gdy była gospodynią przyjęcia. –
Nie miałyśmy okazji, żeby porozmawiać.

Bo nie było powodu. – Nie, nie miałyśmy.

Sylvia odwróciła się do niej, wzmocniona przez szklankę whiskey. Jej wzrok

powędrował do szampana Candace i przez chwilę zaczęła się zastanawiać czy zacznie
ją pouczać. Odpowiedziałaby jej, żeby ją ugryzła. Od czasu do czasu Candace
wykonywała dobre uczynki, aby uszczęśliwić Sylvie – stąd jej suknia i fryzura – ale to
nie znaczyło, że może rządzić swoją córką żelazną pięścią, jak kiedyś miała w
zwyczaju.

Candace przybrała swoje stanowisko bojowe, uniosła podbródek i delikatnie

odchrząknęła, przygotowując się na najgorsze.

- Dobrze się wam układa z Brianem?

Wow, udało jej się nawet wypowiedzieć jego imię. – Jest wspaniale.

- Jak długo jesteście razem?

- Od półtora roku.

- Muszę przyznać, że nie wierzyłam, że wytrzymasz choćby dwa miesiące.

- Wiem. Ale w końcu odpuściłaś – zaakceptowanie go byłoby przesadą, prawda?

Może zaczęłaś go tolerować zabrzmi lepiej.

- Powitaliśmy go w naszym domu, więc uwierz mi, że to coś więcej, niż jakaś tam

forma tolerancji.

Miała rację biorąc pod uwagę ich troskę. – Dobra, Mamo. Nie mam pojęcia do

czego zmierzasz, więc może przejdź do rzeczy?

Sylvia westchnęła i upiła łyka. – Zawsze sądzisz, że kierują mną ukryte intencje.

- A tak nie jest?

Tłumaczenie: mary003

- Jesteś moją córką. Nadal interesuję się twoim życiem. I… wygląda na to, że

bardzo go kochasz.

Kocham go? Na samą myśl o nim błyszczały jej oczy. – Kocham.

Sylvia wyprostowała się, biorąc głęboki wdech, jakby potrzebowała siły do

zadania kolejnego pytania. – Zastanawiałam się, kiedy możemy zacząć planować
wesele.

Candace zamrugała. Dwa razy. Spojrzała w dół i zdała sobie sprawę, że jej matka

nie patrzyła wcześniej na szampana, lecz na pierścionek, którego nie miała. Ona
również ciągle marzyła, aby tam się znalazł.

Wiedziała, że pewnego dnia Brian ją poślubi. Ale nie wiedziała, jak długo musi

czekać na „ten dzień”, a była bardziej niż gotowa.

- No cóż, ja… nie planowaliśmy jeszcze tego.

- Tak myślałam. Macie zamiar żyć na kocią łapę? Wiesz, że nie pochwalamy tego

z tatą. To twoje życie… - dodała szybko, podnosząc rękę, kiedy Candace otworzyła
usta. – Zrobisz co zechcesz. Ale jestem pewna, że nie podoba ci się takie rozwiązanie.
Z pewnością chciałabyś czegoś więcej.

- Sugerujesz, żebym się oświadczyła? – zawsze to jakieś rozwiązanie nawet, jeśli

sama myśl powoduje u niej suchość w ustach. Co będzie, jeśli odmówi? Co jeśli
związek, który uważała za mocny i solidny okaże się taki nie być?

Nie. Kochał ją. Była tego pewna.

Sylvia się roześmiała. – Nie. Ale małżeństwo oznacza partnerstwo. Od samego

początku musicie się ze sobą komunikować, jeśli je planujecie. – jej matka zmarszczyła
brwi i z niepokojem zaczęła przesuwać palcem po szklance. – Uważam… i proszę,
odbierz to jedynie jako moją radę… że powinnaś dowiedzieć się, jakie ma zamiary.

Naprawdę chciała tak to odebrać, ale nie mogła powstrzymać podejrzeń o

manipulacji z jej strony, mających doprowadzić ją do zmiany zdania. Niestety znała ją
zbyt dobrze. Była to jej kolejna intryga, rozegrana naprawdę z głową, ponieważ
wiedziała, że jeśli poruszy temat z Brianem w rezultacie może zrozumieć, że jego
plany nie miały takiego samego kierunku jak jej. Albo odstraszyłaby go sama idea
małżeństwa. Ta kobieta po raz kolejny zakładała o jego najgorszych stronach mimo,
że po półtora roku znajomości w ogóle go nie znała.

Tłumaczenie: mary003

- Brian i ja poradzimy sobie. Dużo ze sobą rozmawiamy. Weźmiemy ślub, kiedy

oboje będziemy na to gotowi. Do tego czasu, dziękuję ci za radę i troskę, ale z całym
szacunkiem, jesteśmy dorośli i poradzimy sobie bez twojej ingerencji. – Sylvia nie
czekała aż skończy tylko odwróciła się i odstawiła swoją szkocką. Candace wzdrygnęła
się, gdy jej matka z hukiem odstawiła szklankę, ale wzięła się w garść, gdy znów się do
niej odwróciła. Jedynie uśmiech przeczył jej złości. – Powinnyśmy wrócić do gości.

Stara Candace czułaby się źle i od razu zaczęła przepraszać. Candace Briana

wyszła za matką bez słowa. A gdy tylko minęła Sylvie, wypiła chyłkiem resztę
szampana przez co zapewne jej matka dostanie zawału. Następnie wyprzedziła ją ze
sztucznym uśmiechem na twarzy. Nie piła często, ale kiedy to robiła, to zazwyczaj
przez rodziców.

Niech ta noc się już skończy.

Przyjęcie świąteczne u Rossów odbyło się w zeszły weekend. Bawiła się

niesamowicie dobrze. Uwielbiała rodzinę Briana i choć zdarzało się, że czasami sam
nie mógł powiedzieć tego samego z kręcącymi się w kółko rodzicami i bratem, który
co chwilę go oceniał, doceniał, że tak się o niego troszczą. Rossowie byli bardziej
wyluzowani, bardziej hałaśliwi, mniej zarozumiali choć dzielili ten sam status
społeczny co Andrewsowie. Brian sądził, że byli niemiłosiernie konserwatywni, dopóki
nie spotkał jej rodziny. Oni dopiero dali mu popalić.

Jej matka ponownie objęła stanowisko blisko choinki, uśmiechając się

olśniewająco, jakby dwie minuty wcześniej nie kipiała furią. Była królową w
utrzymywaniu pozorów. Candace rozejrzała się za Brianem, ale nie mogła go znaleźć.

No dobra. Poszuka go za minutę. W tej chwili potrzebowała trochę samotności –

pobyć gdzieś sama, aby poskładać swoje emocje – i odświeżyć się.

Jej stary pokój na piętrze został całkowicie przemeblowany, kiedy się

wyprowadziła – wyglądał, jakby nikt nigdy w nim nie mieszkał. Nie żeby spodziewała
się czegoś innego. Ale byłoby miło, gdyby jej matka nie sprowadziła tu firmy
dekoratorskiej zaledwie dwa tygodnie po jej wyprowadzce i nie kazała im przerobić
jej starego pokoju tak, aby córka go nigdy nie poznała.

To już nie był jej dom. Brian był jej domem. Ominęła ogromne łóżko, w którym

zapewne od tamtego czasu nikt nie spał i skierowała się do wbudowanej łazienki.
Przynajmniej ona się nie zmieniła – wyłożona morskimi płytkami z odrobiną złota.
Przejrzała się w lustrze spodziewając się tego, co zobaczyła: zarumienione policzki,
zaciśnięta szczęka, zbyt błyszczące oczy. Będzie musiała przygotować się na wiele

Tłumaczenie: mary003

pytań, jeśli wyjdzie stąd w takim stanie, ale nie była nawet w stanie umyć twarzy.
Siedziała jedynie na krawędzi wanny i oddychała. Starając się nie myśleć.

Ale nie potrafiła. Może w pewnym sensie jej matka miała rację – razem z

Brianem poświęcali sporo czasu nad planowaniem przyszłości Dermamanii, a nigdy
nie ukierunkowali swojej. Nie zastanawiała się nad tym, to po prostu się stało. Z
pewnością nigdzie się nie wybierała i nie sądziła, aby on też. A seks… seks był
nieziemski. Musieli po prostu pogadać, zdecydować się na coś, omówić to co tak
długo odwlekali w czasie.

A wtedy będą jak nowo narodzeni.

Prawda?

Gdyby tylko była tu Macy, aby ją wesprzeć. Najlepsza przyjaciółka Candace

zawsze brała udział w przyjęciu – jej rodzice zjawili się, jak co roku – ale Macy
postanowiła pojechać na weekend ze swoim chłopakiem do jego siostry mieszkającej
w Oklahomie. Jej chłopakiem był Seth „Ghost” Warren, najlepszy przyjaciel Briana.
Candace cieszyła się ich szczęściem, ale w taki dzień jak ten, tęskniła za swoją
przyjaciółką.

Z sypialni dobiegł jakiś dźwięk… jakby zamykanych drzwi. Candace usiadła prosto

i podskoczyła, gdy usłyszała zbliżające się kroki. Nie zamknęła drzwi, a teraz ktoś tu
szedł…

Brian wychylił się zza framugi. – Cześć, skarbie.

Odetchnęła z ulgą i usiadła wygodniej. – Cześć. Skąd wiedziałeś, że tu jestem?

Jego sylwetka wypełniła drzwi, gdy wzruszył ramionami i oparł się swobodnie o

framugę. – Zgadnijmy. Spotkanie z Ukochaną Mamusią i natychmiastowa ucieczka.
Nazwij to doświadczeniem.

Roześmiała się na pseudonim, jakim obdarzał jej matkę od ich pierwszego

spotkania.

- Więc, który z grzechów ciężkich popełniliśmy tym razem?

Mieszkanie na kocią łapę i przedłużanie ślubu, chciała odpowiedzieć, ale to

mogło otworzyć puszkę Pandory na którą nie była jeszcze gotowa. Cholera, dlaczego
Sylvia Andrews zawsze musi trafić w sedno? – Nieważne.

- Możemy się wynieść, jeśli chcesz.

Tłumaczenie: mary003

Boże, kochała go. Nawet jeśli wpadał na pomysł typu – ej, dlaczego nie

spierdolimy z domu twoich rodziców ? – to i tak była w nim zakochana po uszy.

- Przepraszam. – powiedziała, wstając i obejmując go w talii. – Zapowiadała się

całkiem dobra noc.

- Czyżby? – jego usta pokryły jej i wszystkie złe myśli natychmiast odpłynęły.

Tonęła w pocałunku, kiedy uśmiechnął się przy jej ustach w chwili gdy przy jej
łechtaczce ponownie rozbrzmiały wibracje.

Pisnęła i spróbowała od niego odskoczyć i wyciągnąć z kieszeni spodni jego dłoń,

ale szybko ją złapał. – Boże, Brian. – kolana jej zmiękły i musiał podtrzymać ją drugą
ręką, aby nie upadła na podłogę. Wibracje ustały, a przez jej ciało przeszedł dreszcz.

Poczuła na skórze jego ciepły oddech, gdy wtulił się w jej szyję. – Uwielbiam

patrzeć, jak się rozpalasz.

- Chcesz mnie znów rozpalić?

- Nawet nie masz pojęcia.

Zabawki były fajne, ale nie potrzebował niczego z wyjątkiem swoich ust,

palców… i innej przebitej części ciała, jeśli chciał ją podniecić. Sam jego widok, sposób
w jaki ciemniały oczy, kiedy jego myśli przybierały niegodziwy obrót, potrafiły w
niecałe dwie sekundy rozpalić ją do sześćdziesięciu stopni. Jak mogłaby nie kochać
tego mężczyzny całym swoim sercem?

Jego dłonie ześlizgnęły się w dół, ściskając ją za tyłek i przyciągając na tyle blisko,

by mogła poczuć wybrzuszenie w spodniach. Jęcząc cicho, otarła się o niego, pragnąc
poczuć go głęboko w sobie.

- Przez całą noc byłem twardy. – powiedział ochrypłym głosem.

- Mmm. – sięgnęła w dół i podciągnęła sukienkę, dając mu większy dostęp. –

Poczuj jaka ja byłam.

Nie tracąc czasu, przesunął palcem po wilgotnym jedwabiu majtek. Chciała go

tym zachęcić, ale sama omal nie upadła pod jego dotykiem. – Cholera, Candace. –
jęknął.

Uniosła nogę, okręcając ją wokół jego bioder i otwierając się na niego; odchyliła

głowę, gdy odsunął stringi i zbadał wilgotność z absolutnie niszczycielską

Tłumaczenie: mary003

delikatnością. – Kocham cię. – jęknęła, gdy jego palec naciskał bez pośpiechu na
łechtaczkę.

Zakołysał biodrami wywołując w jej brzuchu motylki. – Kocham cię. – wyszeptał

w odpowiedzi, patrząc jej głęboko w oczy. – Bardzo.

- Proszę. – powiedziała cicho. Proszę, pieprz mnie. Poślub mnie. Spędź ze mną

resztę życia.

- Jesteś pewna?

Wiedziała co ma na myśli. To był dom jej rodziców. A to była jej łazienka z

czasów dzieciństwa. Wszystko to przestało się liczyć, gdy zjawił się on. Więc tak, była
tego pewna. – Tak. – zakołysała się przy jego dłoni, gotowa na niego wskoczyć, jeśli
mu odmówi, nie da więcej, nie znajdzie się w niej.

Tylko tyle potrzebował. Jego oczy pociemniały w sposób, który skradł jej

oddech. – Jesteś tak kurewsko idealna. – wychrypiał, chwycił ją mocno za szyję i
przyciągnął do swoich ust. – Kurewsko doskonała.

Jęknęła cicho, lecz szybko zamarła. Jego język tańczył w jej ustach, gdy wyszła

mu na spotkanie, wygłodniała jego smaku. Jednocześnie chciała na niego patrzeć.
Zaczęła rozpinać guziki czarnej koszuli, walcząc z pragnieniem rozerwania ich i jak
najszybszego dostania się do tego co kryło się pod ubraniem. Tatuaże – na okazje
formalne takie jak ta były pozakrywane, ukrywając prawdziwego Briana, jej
mężczyznę. Zsunęła koszulę z ramion i wycałowała drogę w dół szyi, klatki piersiowej;
przesunęła językiem po twardych mięśniach, a następnie wessała w usta przebity
sutek, najpierw jeden, a później drugi. Jego palce zaplątały się w jej włosach, gdy
jęknął i zaczął burzyć jej idealną fryzurę. Nawet się tym nie przejęła.

Nadeszła jego kolej, silnymi dłońmi odepchnął na bok suknię i ramiączka stanika,

obnażając gołe piersi, które od razu wziął w usta… zrewanżował się ssąc sutki co do
których w końcu się ugięła i kilka miesięcy temu pozwoliła sobie przebić. Zadyszała i
zaczęła się przy nim wić, gdy przypomniała sobie, jak to było pozwolić mu to zrobić –
ostry ból mieszał się z przyjemnością i ciepłem z jakim się nią opiekował. Kojący
pocałunek we wciąż piekącym miejscu dodawał jej otuchy. Robisz to wszystkim swoim

dziewczynom? Zapytała go, drocząc się z nim. – Tylko tym, z którymi chcę spędzić

resztę swojego życia. – odpowiedział.

Oparła się tyłkiem o toaletkę. Podniósł ją bez wysiłku, umiejscawiając się między

udami i nie odrywając od niej oczu zaczął rozpinać pasek. Ich zdyszane oddechy
mieszały się ze sobą w niewielkiej przestrzeni.

Tłumaczenie: mary003

- Wiesz, jak twój dzisiejszy wygląd na mnie działa? – zapytał.

Oczywiście, że wiedziała. Ale chciała usłyszeć to od niego. – Jak?

- Kiedy tak wyglądasz, wystrojona i przypominająca idealną lalkę, mam

wrażenie, jakbyś znów należała do nich. Nie mogę się doczekać, aby znów cię
odzyskać. Uczynić cię moją. – desperackimi ruchami uwolnił swojego penisa,
ustawiając się przy niej i ocierając się główką o krawędź majtek. Przysunęła się bliżej,
równie zniecierpliwiona co rozgorączkowana. Budował napięcie ocierając się o jej
pulsującą łechtaczkę. To było niesamowite. On był niesamowity.

- Jestem twoja. – wyszeptała, chwytając w dłonie jego twarz. – Zawsze byłam i

będę twoja. Proszę cię kochanie… - jego palce natrafiły na krawędź majtek i
pociągnęły je w dół. Westchnęła z pożądania, gdy przesuwał tkaninę. Następnie, w
ciągu jednego długiego pchnięcia, mogłaby przysiąc, że czuje go w samym gardle, gdy
przesuwał kolczykiem po najwrażliwszych częściach jej wewnętrznych ścianek.
Przygryzła wargę, żeby nie zacząć krzyczeć, bo z pewnością usłyszeliby ją na dole.

Nie miało znaczenia, jak długo ze sobą byli. Jak często to robili. Był jej pierwszym

facetem – i miała nadzieję, że będzie też ostatnim – za każdym razem czuła się tak,
jakby robili to po raz pierwszy. Przez jej ciało przepływało przytłaczające, wspaniałe
uczucie, a wszystkie emocje wymykały się spod kontroli. Miłość była tak silna, że
cholernie ją to przerażało.

Zrzuciła szpilki na podłogę i owinęła wokół niego nogi. Gładził dłońmi jej uda i

wzdychał czymś co brzmiało, jak ulga. – Wreszcie tam, gdzie chciałem być. –
powiedział, kącik jego ust uniósł się szyderczo.

Candace walczyła o oddech. Nie mogła wydusić z siebie słowa, myśleć; mogła

jedynie czuć. A musiała poczuć, jak się rusza. Wydawał się być zadowolony miejscem,
w którym był, tkwiąc głęboko w niej podczas, gdy jej ciało pulsowało i błagało o
więcej. Pochylił głowę w stronę jej nagich piersi, liżąc i drażniąc przekuty sutek,
dopóki nie wygięła się w łuk i nie złapała jego głowy, aby przytrzymać w miejscu.
Kiedy wessał go do buzi, najpierw delikatnie, później mocniej, a potem znów
delikatniej… Boże, przez jej cipkę przeszły tak silne skurcze, że mogłaby dojść nawet,
gdyby nie zamierzał się poruszyć.

O Panie! Jak on mógł się jeszcze kontrolować? Dlaczego ona nie miała tak

silnej woli? Zacisnęła się wokół niego najmocniej, jak potrafiła.

- Chryste, Candace! – jego oddech ochłodził nieco jej rozgrzane ciało.

Tłumaczenie: mary003

Wiedziała, jak go złamać.

- Proszę, przeleć mnie. Pokaż mi, że jestem twoja. Spraw abym doszła.

Jedna z jego dłoni wystrzeliła do jej podbródka, chwytając go mocno. Jej serce

podskoczyło i zaczęło bić jeszcze szybciej. Patrzył jej prosto w oczy, jego niebieskie
były niezgłębione, jak niebo, w które wpatrywała się zbyt długo. Patrzył na nią, gdy
zaczął się wycofywać i ponownie w nią wchodzić, z każdym ruchem znajdując się
coraz bliżej tego miejsca... o właśnie tego.

- Brian! – krzyknęła, oplątując go wszystkimi czterema kończynami.

- Tak? – wyszeptał.

- Nie przestawaj. – momentalnie zamilkła, nie będąc w stanie wykrztusić z siebie

ani jednego słowa, gdy wciąż trzymając jej podbródek, to w nią wchodził to
wychodził, robiąc to powoli, zbyt cholernie powoli. – Szybciej!

- Ciii.

- Niech cię szlag!

- Niech cię Bóg błogosławi!

Nawet w środku ekstazy nie mogła powstrzymać się od śmiechu. On również.

Jednak szybko przyspieszył i wkrótce nie pozostało nic oprócz przyjemności. Czucia
jego znajomego zapachu i dźwięku seksu. Przymknął powieki; jego głowa opadła na
jej ramię. Zanurzyła palce w jego grubych, czarnych włosach, głaszcząc go przez
jedwabiste kosmyki, a następnie chwytając je, gdy przyjemność narosła do
oślepiających proporcji. Jej dyszenie zamieniło się w niekończący się monolog: Tak,
skarbie, tak.

Przytknął usta do jej ucha. – Dojdź dla mnie, Candace.

Ogarnęła ją słodka ulga i poddała się jej w całości. Wbijała paznokcie w jego

plecy, dopóki nie zrozumiała, że aby stłumić krzyki będzie musiała go puścić i zakryć
usta.

Poszedł w jej ślady, przeklinając i trzymając się jej, gdy jego penis pulsował w

niej. Gdy wir zaczął znikać, odnalazł jej usta, a ona poddała się pocałunkowi
mającemu na nią kojący wpływ. Odetchnęła głęboko, kiedy oderwali od siebie usta, a
gwałtowna potrzeba znów przybrała spokojny ton.

Tłumaczenie: mary003

- Cholera. – powiedział, głaszcząc ją po policzku. Skinęła porozumiewawczo, a

następnie oparła głowę na jego ramieniu, gdy przyciągnął ją bliżej. Wciąż drżała na
całym ciele, a mimo, że on zachowywał spokój, to jego serce dudniło mocno przy jej
skórze.

- Zaplanowałem coś na jutrzejszy wieczór. – powiedział i rozbawiło ją to, że

potrafił być tak zwyczajny po… tym.

- Naprawdę? Co?

- Zobaczysz.

Wydęła wargi i pochyliła się do niego. – Nie rób mi tego. Dlaczego nic nie

powiedziałeś?

- Ponieważ uwielbiam ci to robić. – wyciągnął rękę i uniósł kosmyk włosów,

owijając go sobie wokół palca. – Chcę, żebyś je zmieniła, gdy wrócimy do domu.
Wyglądały wspaniale. – uśmiechnął się i puścił kosmyk. – Nie, żeby teraz tak nie
wyglądały.

- Ale co…

Cichy odgłos otwieranych drzwi w pokoju i głos, który po chwili usłyszała niemal

doprowadziły ją do zawału. – Candace? Jesteś tam?

Jej matka.

Brian zamarł, ale zamiast alarmu, którego spodziewała się zobaczyć na jego

twarzy, jego usta wykręciły się w diabolicznym uśmiechu. Nie zamknął drzwi?
Powinna była spytać, ale założyła, że wiedział co może się między nimi wydarzyć, gdy
będą przebywać sami w jednym pomieszczeniu. Jezu!

- Halo? – kroki się zbliżały i po chwili usłyszała, jak Sylvia narzeka na pokojówkę,

która nie zgasiła światła w łazience.

- Mamo! Nie wchodź. Nie czuję się najlepiej. – zawołała.

Dzięki Bogu kroki ustały, ale przez irytację w głosie matki musiała zacisnąć zęby.

– Jennifer właśnie mi powiedziała, że widziała, jak się wymykasz. Za dużo wypiłaś?

Twarz Briana stała się maską grożącą wybuchnięciem śmiechem. Uderzyła go

ostrzegawczo w ramię. – Eee… możliwe. Wybacz.

Sylvia westchnęła. – Nic ci nie jest?

Tłumaczenie: mary003

- Nie. Jest okej.

- Poszukam Briana i powiem mu, żeby zabrał cię do domu. Wiesz gdzie jest? Nie

widziałam go na dole.

Szturchnął ją lekko, przypominając jej, gdzie dokładnie był. Uniosła

ostrzegawczo palec. Natychmiast go ugryzł, a po chwili zaczął ssać. Boże, on był
nienormalny. – Jestem pewna… że jest gdzieś na dole. – bała się, że za chwilę
całkowicie straci nad sobą kontrolę. Ale jakoś udało mu się zachować zimną krew.

- W porządku. Pójdę go poszukać. Nie pozwól, aby ktoś zobaczył cię w tym

stanie. Najlepiej wyjdź tylnymi drzwiami.

- Okej.

- Co do naszej wcześniejszej rozmowy… nie miałam zamiaru cię rozzłościć.

Wiem, jak on wiele dla ciebie znaczy i wierz w to albo nie, ale chcę, żebyś była
szczęśliwa. Bez względu na wszystko. Więc po prostu… zrobisz, jak zechcesz.

Candace powstrzymała się przed chęcią wytłumaczenia się, kiedy łagodna mina

Briana zmieniła się w zatroskaną, a następnie dezaprobatę. Patrzyła na tą zmianę z
zamierającym sercem. – Dzięki. – odpowiedziała matce. Chwilę później, Sylvia
zniknęła zamykając za sobą drzwi i zostawiając ich w kompletnej ciszy.

Brian uwolnił się z jej uścisku i odsunął od niej bez słowa. Candace oblizała usta i

zeskoczyła z toaletki, poprawiając suknię. Jej serce biło boleśnie w klatce piersiowej.

- Co dokładniej miałabyś zrobić? – zapytał, starając się brzmieć neutralnie. Lecz

znała go zbyt dobrze. Nie zdołał ukryć przed nią lekkiej oschłości w głosie.

Jej mózg odtwarzał słowa matki, gdy zastanawiała się, jak on je odbierze. – My…

zapytała mnie o naszą… o nasze plany na przyszłość.

- Co odpowiedziałaś?

Wzruszyła ramionami i odwróciła się, aby sprawdzić swoje odbicie i

podsumować wszystkie szkody. Dobry Boże. O nie, na pewno nie może nikomu
pokazać się w tym stanie, z roztapirzonymi włosami, rozmazaną szminką wokół ust. –
Nie mamy, to znaczy… jeszcze o niczym nie rozmawialiśmy, więc powiedziałam jej,
żeby trochę odpuściła. Nie musi wtrącać się w nasze życie.

- Nie podoba się jej, że ze mną mieszkasz.

Tłumaczenie: mary003

Jak zwykle trafił w sedno. Candace zaczęła się szarpać ze wsuwkami przy koku.

Lepiej będzie je rozpuścić. – Nie obchodzi mnie to.

- Obchodzi, inaczej nie szarpałabyś się teraz ze swoimi włosami.

Wzdychając, przestała poprawiać wsuwki i zajęła się twarzą, co kilka sekund

napotykając w lustrze jego spojrzenie. Zapiął koszulę i bardzo szybko poprawił swoje
ubranie, a później przeczesał palcami włosy. Następnie ruszył do drzwi. – Lepiej
pozwolę jej się znaleźć, albo zaraz znów tu przyjdzie.

Nienawidziła niepewności w jego oczach. Nie powinno jej tam być, nie w

związku z nią. Sięgnęła po jego rękę, zanim zdążył wyjść i uścisnęła ją lekko. – Hej,
kocham cię.

- Ja też cię kocham, maleńka. – odsunął się i zniknął.

Cholera. Uprzątnęła resztki ich przyjemności między nogami, spróbowała

ujarzmić włosy, aby wyglądały przynajmniej choć trochę reprezentacyjnie na
wypadek, gdyby nie udało się wymknąć niepostrzeżenie. I co do cholery miała zrobić
ze zrujnowanymi majtkami i małym wibratorem? Nie mogła wrzucić ich do kosza na
bieliznę, bo mogłaby je znaleźć sprzątaczka, a nie miała kieszeni.

Może uda się przemycić je Brianowi, gdy wróci pozbierać z podłogi swoją pijaną

dziewczynę.

Tłumaczenie: mary003

Rozdział 2.

Droga powrotna mijała w zupełnej ciszy. Oświetlone domy na widok, których

Candace zazwyczaj się cieszyła, teraz stały się kompletnie niewidzialne. Skupiała się
na nim, każdym oddechu, ruchu, nawet jeżeli on na nią nie patrzył. Nie wyglądał na
zdenerwowanego byciem ciągłym powodem sprzeczek między nią, a jej rodzicami –
chyba już do tego przywykł. Ale nie powinno do tego dochodzić. Nie zasługiwał na to.
Był niesamowity i wspaniały i sami również by to dostrzegli, gdyby tylko wyciągnęli
głowy z własnych tyłków.

Może jednak robili jakieś postępy. W końcu z ust jej matki padło słowo

„wesele”. Lepsze to, niż epitety, którymi obrzucała go nie tak dawno temu.

Wyciągnęła rękę i położyła ją na jego dłoni, złączając z nim palce. Uśmiechnął się

do niej, ale nie tak promiennie, jak zawsze. Z jakiegoś powodu zabolało ją to bardziej,
niż cokolwiek innego.

- Pytała kiedy weźmiemy ślub. Chciała, abym cię o to zapytała. O to właśnie jej

chodziło, gdy mówiła, żebym zrobiła to co najlepsze.

Jeśli wcześniej się nie ruszał, teraz zamarł. O cholera.

- Naprawdę?

Przełykając suchość w gardle, pogłaskała kciukiem jego dłoń. – Tak. Nie wiem

czy to kolejna z jej sztuczek. Przyznaję, że na początku tak myślałam, ale teraz… sama
nie wiem.

- Jakiego rodzaju sztuczek?

- Takich, które miałaby cię odstraszyć i uciekłbyś ode mnie? Wiesz jaka ona jest.

Nie mówmy już o tym.

- Kochanie, to się nie wydarzy. Więc wybij to ze swojej pięknej główki.

Poczuła ulgę. Wiedziała o tym… naprawdę wiedziała… ale usłyszeć to od niego

było o wiele piękniejsze, niż wszystkie kolędy razem wzięte. – Jesteś przewspaniały,
że znosisz to wszystko. Ale przysięgam, że jeśli powiesz choćby słowo…

- Przestań. – przyciągnął jej dłoń do swoich ust i złożył na niej delikatny

pocałunek. – Zniosę to tak długo, jak odpierdolą się od mojego interesu.

Tłumaczenie: mary003

Zamilkła. Chodziło mu o incydent, który wydarzył się na krótko po tym, jak

zostali parą – jej starszy brat Jameson był tak oburzony faktem, że jego młodsza
siostrzyczka spała z Brianem Rossem, że zdemolował salon tatuaży Briana. Nienawiść i
niechęć jej rodziny do mężczyzny którego kochała oraz to, że nie widziała żadnego
wyjścia z tej sytuacji, omal doprowadziły do jej ucieczki – również dlatego, że nie
chciała, aby Brian miał przez nią przerąbane.

W każdym razie, teraz była inna. Ukończyła college. Zrezygnowała z dalszej

kariery, aby pomóc Brianowi w salonie – zdecydowała się na to tylko i wyłącznie ze
względu na siebie i Briana, a nie na nich. Nie mieszkała już pod dachem, za który
płacili. Wreszcie była wolna finansowo. Jeśli ich związek będzie czymś co ciągle ich
dzieli i poróżnia, będzie gotowa uwolnić się od nich całkowicie. Owszem, na samą
myśl było jej przykro, ale co mogłaby innego zrobić?

- Poza tym, - powiedział, gdy skręcił na parking przy ich mieszkaniu, - tak długo,

jak mnie kochasz i nie planujesz mnie rzucić i zwiać, nie ma się czym martwić.

- Musiałabym być nienormalna, żeby cię zostawić. Boże, Brian. Nie wiedziałeś

tego?

W końcu w jego oczach pojawiła się iskra za którą tak bardzo tęskniła. Jego

uśmiech rozświetlał cały świat. Ponownie uniósł jej dłoń i pocałował. – Wiedziałem,
ale nadal lubię to słyszeć.

Dobrze to rozumiała.

Ich mieszkanie – jego mieszkanie, do którego wprowadziła się niedługo po tym,

jak się zeszli – było rajem dla jej zmęczonych oczu. Urządzone głównie jego obrazami,
ale można było znaleźć też kobiecy akcent; było małe, ale po raz pierwszy w życiu
czuła się, jak w prawdziwym domu. Dom rodziców był bardziej jak muzeum:
gigantyczny, zimny i nie mogłeś dotykać niczego co widziałeś. Jej pierwsze mieszkanie
było opłacane z ich kieszeni, a gdy tylko urządziła je po swojemu, od razu zostało
skrytykowane przez wszystkowidzące oko matki. Natomiast tutaj Sylvia nigdy nie
postawiła nogi i pewnie nie postawi. Dla Candace było to na rękę.

Włączyła kilka lamp, a następnie podłączyła światełka do choinki. Brian włączył

muzykę.

- Już nie mogę się doczekać, aby pozbyć się tej sukni. – powiedziała, kierując się

do łazienki.

- Ja też. – zawołał Brian, wywołując w niej dreszcz.

Tłumaczenie: mary003

- Chcesz pomóc?

- Jakbyś nie wiedziała.

Włączyła światło w łazience i skrzywiła się na swoje odbicie. – Przypuszczam, że

to jest ten plan, który masz wobec mnie?

- Wielki plan. – pojawił się za nią i uśmiechnęła się do jego odbicia w lustrze.

- Mógłbyś mnie już wtajemniczyć?

Nie odpowiadając, przesunął dłońmi w górę jej ramion, pozostawiając po sobie

mrowienie i pociągnął za ramiączka sukni. – Rozpuścisz dla mnie włosy?

- Oczywiście. Już się stęskniłeś?

- Nie tym razem. – zaczął rozsuwać zamek. Stała nieruchomo, gdy tkanina

ześlizgiwała się z jej ciała, a następnie opadła u jej stóp, ciesząc się, że już się jej
pozbyła. W krótkim czasie dołączył do niej biustonosz, pozostawiając ją nagą odkąd
podarł majtki w jej starej łazience.

Obserwowała w lustrze, jak jego wzrok przesuwa się w dół jej ciała, a później

znowu w górę, jakby pieścił każde wypuklenie, zatrzymując się dłużej na jego
ulubionych: piersiach i sutkach ze srebrnymi kolczykami. Lekko prześledził palcami
talię, schodząc niżej i tworząc V, gdy dotarł do obnażonych ud. Obserwował uważnie
swoje ruchy, a ona uwielbiała obserwować jego. Zanim się zorientowała, jej oddech
stał się płytki, a wszystkie mięśnie zacisnęły pod jego zręcznymi palcami.

- Narysuję cię taką. – powiedział i po raz kolejny zmiękły jej kolana.

- Taką… czyli jaką?

- Z upiętymi włosami, pięknie obnażoną szyją. Z każdym szczegółem. – ostrożnie

uniósł opadający kosmyk i przesunął ustami wzdłuż wgłębienia szyi.

- O Boże.

Rysował ją już wcześniej; uwielbiał to robić. Nad ich łóżkiem wisiał portret, który

wykonał w czasie ich burzliwych początków. Czasami siedziała na kanapie, oglądała
telewizję przy jego boku, a on bazgrał coś w swoim szkicowniku, aby później okazało
się, że szkicował jej profile, gdy nawet nie miała o tym pojęcia. Lecz nigdy nie poprosił
jej o pozowanie nago.

Tłumaczenie: mary003

Przymknęła powieki, gdy jego palce rozplątały jej włosy, pozwalając im opaść na

plecy, jak gdyby przechowywał w głowie każdą linię, zakrzywienie, które później
przeniesie na papier. – W porządku, słońce? Musisz wiedzieć, że jeśli powiesz nie to
zepsujesz cały mój szatański plan.

Zwariował? Taka odpowiedź nigdy by jej nie przyszła do głowy. Była zbyt zajęta

nie stanięciem w płomieniach, wpakowania go do łóżka w pokoju obok i ujeżdżania
przez całą noc. Pokrył dłońmi obie piersi, ugniatając je delikatnie. Nabrała powietrza,
pogłębiając jego dotyk. – Wiesz, że moja odpowiedź zawsze brzmi „tak”.

Uśmiechnął się do niej w lustrze, jego biały uśmiech kontrastował z oliwkową

skórą. Miała tylko nadzieję, że on też równie szybko stanie się nagi, a przynamniej
zanim ta noc się skończy. – Przekonajmy się. Przygotuj się dla mnie. – pocałował ją w
policzek, następnie odwrócił się i zostawił ją rozpaloną i wpatrującą się w niego z
uwielbieniem.

Boże, kochała tego faceta.

Ułożenie włosów nie zajęło jej tym razem tak wiele czasu, ponieważ nie dążyła

do doskonałości. Zostawiła je w delikatnym nieładzie, kilka kosmyków nadal było
upiętych w luźny kok. Miała nadzieję, że spodoba mu się. Założyła różowy szlafrok i
poszła do salonu, gdzie rozkładał poduszki na kanapie.

Przebrał się w parę wyblakłych dżinsów i zdjął koszulę z czego była bardzo

zadowolona odkąd miała obsesję na punkcie jego gołego ciała. Tatuaży, kolczyków. O
Panie. Przełknęła ciężko.

- I jak? – zapytała, bardziej w celu przykucie jego uwagi, a nie usłyszenia opinii.

Wiedziała jaka będzie.

- Wspaniale. Doskonale. – wiedziała, że mówił prawdę po sposobie w jakim się

uśmiechnął.

Candace odetchnęła głęboko i podeszła bliżej, zaciskając palce na szlafroku.

Biorąc pod uwagę jej dudniące serce i urywany oddech mogło się odnieść wrażenie,
że to był jej pierwszy raz. – Chyba gotowe. – powiedział, spoglądając na poduszki
swoim krytycznym okiem. – Połóż się to popracujemy nad pozą.

Oblizała usta i wyszła z szlafroku, który z niej zdjął. Od razu stwardniały jej sutki

na spotkanie z chłodnym powietrzem – albo na spotkanie z jego automatycznym
wzrokiem. – To chyba najlepszy pomysł jaki kiedykolwiek miałem. – oznajmił, gdy
rozciągnęła się na kanapie.

Tłumaczenie: mary003

Uśmiechnęłaby się, gdyby nie była tak bardzo skupiona. Każdy centymetr jej

ciała był niezwykle wyczulony, a gdyby dotknął ją pomiędzy nogami, mógłby poczuć
jak bardzo była wilgotna. Do diabła, gdyby tylko ją tam dotknął, skończyłoby się na
tym, że znów musiałaby poprawiać swój wygląd w łazience.

Przesunął ją na lewą stronę i zmienił pozycję na trochę bardziej pionową,

umiejscawiając jej łokieć na oparciu kanapy i podkładając kolejną poduszkę, aby było
jej wygodniej. – Oprzyj rękę w ten sposób. – nakazał, przesuwając ją tak, aby
podpierała policzek. – Dasz radę?

- Tak, nie ma problemu.

Wykonywała wszystkie jego rozkazy, gdy co chwilę zmieniał zdanie i kazał jej się

przesuwać, albo sam ją przesuwał - po prostu mu się poddała. Przesunął jej prawą
nogę do przodu, a lewę nieco uniósł, aby nie odsłaniała wszystkiego, po czym
zatrzymał się, głaszcząc ją po biodrze. – Szlag. Jesteś seksowna. Efekt będzie
doskonały.

- I rozumiem, że tylko dla twoich oczu? – zażartowała.

Spojrzał na nią z lekką drwiną. – Biorąc pod uwagę, że wpierdoliłbym każdemu

kto by cię taką zobaczył, to tak.

- Nie zamierzasz wytatuować go sobie w poprzek pleców, czy czegoś w tym

stylu?

- To jest myśl. – zaśmiał się. Przesunął jej prawą rękę tak, że leżała wzdłuż boku,

nie zasłaniając przy tym piersi. – Wygodnie ci? Tylko szczerze. Nie powinno się zejść
długo, ale lepiej, żebyś powiedziała teraz.

Nie ruszając niczym poza oczami, uniosła na niego wzrok. – Tak.

Pogładził jej buzię palcem wskazującym. – Jesteś piękna. A gdy tylko to

zobaczysz, będziesz chciała się wszystkim pochwalić.

- Na pewno!

- Powiem ci coś. Zrobię tylko niewielkie podobieństwo do twojej twarzy. Dzięki

temu będziesz mogła pokazać go komu tylko chcesz.

- Okej. Dzięki.

Odsunął się i przyjrzał się jej od stóp do głów, robiąc kilka drobnych korekt.

Następnie przyciągnął krzesło i usiadł, opierając kostkę na przeciwległym kolanie i

Tłumaczenie: mary003

sięgając po szkicownik. Oczywiście musiał poprzesuwać krzesło jakieś trzy razy, aby
znaleźć odpowiedni kąt. Przez cały ten czas obserwowała go z rozbawieniem,
kochając go bardziej z każdą mijającą minutą. Nigdy nie był zadowolony chyba, że
jego praca była bez zarzutu, ale gdyby mógł spędzić nad nią dodatkową godzinę, to z
pewnością skorzystałby z szansy.

- No dobra. – ogłosił w końcu. – Jestem gotów.

- Wcześniej malowałeś mnie z pamięci. Wydaje mi się, że szukasz pretekstu do

gapienia się na mnie nagą. – powiedziała.

- Trafiłaś. – przyznał jej rację, a ona zachichotała, gdy nie zaprzeczył jej

oskarżeniu.

Teraz najtrudniejsze – pozostanie cicho i nieruszanie się, gdy potrzebował

całkowitego skupienia się. Pasowało jej to, ponieważ mogła go podziwiać. Półnagi,
intensywnie skupiony, z potarganymi oczami, wzrokiem wędrującym po jej nagim
ciele i z grafitem przesuwającym po papierze… o tak, to był jego najlepszy pomysł.
Czas mijał, a jej puls coraz bardziej przyspieszał, zwłaszcza między nogami i musiała co
chwilę je zaciskać, aby zmniejszyć budujące się napięcie.

Akurat wtedy uniósł na nią wzrok. Przesunął go po zakrzywieniach biodra i czuła

się tak samo, jakby robił to dłońmi. Wilgotne ciało ukryte przed jego wzrokiem było
już obolałe i rozpalone. – Boże, pragnę cię. – wyznała.

- Nawet nie masz pojęcia. – mruknął, znów wbijając wzrok w szkicowniku. –

Zaraz się spuszczę.

To w ogóle nie pomagało. Tak samo, jak to, że wyglądał teraz nieziemsko

seksownie. Cały. Nawet jego bose stopy, które nigdy ją nie zachwycały. Ledwo
nadążała za ruchami jego dłoni po papierze. A jego dłonie… dzieło sztuki – duże i
pełne wdzięku, tworzyły przepiękne rzeczy i nigdy nie zawiodły jej ciała.

Czas na odwet. – Jestem taka mokra. Chciałabym się dotknąć, ale nie mogę się

ruszać.

Znieruchomiał i spojrzał na nią. Nie musiał nic mówić; wiedziała, jak działa na

niego myśl o niej masturbującej się. Samo wspomnienie o tym prowadziło go na skraj
i do długiego, ostrego pieprzenia jej.

Zakołysała subtelnie biodrami. – Wybacz. Nie mogę się powstrzymać.

Tłumaczenie: mary003

- Candace. – powiedział ostrzegawczym tonem. Najlepsze ostrzeżenie, jakie

mogła usłyszeć.

- Jak chcesz. – odparła, udając obrażoną. Mrugnął do niej.

- Już niedługo, skarbie.

- I wtedy mnie przelecisz?

- Chryste. Musisz pytać?

- Nie, ale lubię.

Nadal nie podnosił wzroku. – Okej, a ja lubię odpowiadać. Tak, przelecę cię.

- Mocno?

- Jakbyś była ze stali.

Cholera. Przymknęła powieki. Jej wilgotność pogłębiła się, jakby jej ciało

przygotowywało się do ostrej gry wstępnej, którą obiecywał. – Nie mogę się
doczekać. – wyszeptała.

Usłyszał. – Ja też. Tymczasem staraj się nie zabałaganić. – stłumiła śmiech

podczas, gdy on wiercił się na krześle, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję.

- Jak to zrobisz?

- A jak chcesz?

- Chcę cię, gdy tylko skończysz. Nie zniosę czekania.

- Brzmi nieźle.

- Wyliżesz mnie najpierw? – był w tym taaaaaaaaaki dobry.

- Co ty próbujesz mi do cholery zrobić? Nie mogę się skupić.

Starał się wyglądać na oburzonego i dotkniętego, ale nie był nawet blisko.

Uśmiechnęła się. Cieszyła się, kiedy udało się jej zesłać go na krawędź. – Wyliżesz?

- Wyliżę cię, aż zaczniesz krzyczeć, Candace. Dopóki nie wydasz tego dźwięku. –

uśmiechnął się kącikiem ust. – To najseksowniejszy, najbardziej pierwotny dźwięk,
jaki kiedykolwiek słyszałem.

Tłumaczenie: mary003

Seksowny i pierwotny. Interesujące, że użył właśnie tych słów, aby opisać jej

hałaśliwy pisk, gdy on robił jej dobrze. Przecież to było żenujące. – Później już, -
powiedziała – chcę cię wszędzie i na wszystkie sposoby, jakie chcesz.

Spotkała jego roziskrzony wzrok. Dostrzegła w nich niebezpieczną iskrę. – Więc

to dostaniesz.

Ani on, ani ona nie musieli wyjaśniać o co im chodziło. Jej serce zabiło mocniej,

nagle zrobiło się gorąco przez co pewnie na jej twarzy wykwitł potężny rumieniec. –
Okej. – odpowiedziała cicho.

Zadowolony, że w końcu się zamknęła, wrócił do pracy wykonując kilka

podłużnych kresek; sprawiał wrażenie spiętego, lecz również niedostępnego. Starała
się utrzymać oddech i pozbyć się lęku, gdy przypomniała sobie wszystkie te chwile, w
których pozwoliła mu dobrać się do swojego tyłka. Na początku ból przyjemny
mieszał się z tym nieprzyjemnym, a do tego czuła wszechogarniającą pełność.
Przyjemność wystarczyła, aby go nie powstrzymała. Aby chciała więcej.

- Zamilkłaś. – zauważył, gdy upłynęło trochę czasu. – Jeśli nie chcesz…

- Chcę.

- Wiesz, że cię kocham, skarbie.

- Wiem. Ja ciebie też.

- Ty i ja? – zapytał, zaczynając ich ulubione motto.

- Przeciwko całemu światu. – dokończyła. Zawsze.

Tłumaczenie: mary003

Rozdział 3.

- Już? – zapytała bez tchu.

- Już Pobawię się z tym później.

- Mogę zobaczyć?

Po analizie obrazu podczas, której na zegarze mijały kolejne sekundy, zamknął

szkicownik i schował go pod krzesłem. Uśmiech, który jej posłał był pełen intryg,
uwielbiała go… jedna z tysiąca rzeczy, które w nim kochała.

- Nie. – odpowiedział, wstając i nie odrywając od niej wzroku.

Zmarszczyła brwi i usiadła. – Nie?

- Nie. Nie ruszaj się.

Teraz mówił całkiem słodko. Przełknęła ślinę i opadła do swojej poprzedniej

pozycji. Oblizała wargi w nędznej próbie zwilżenia ich, gdy przesunął dłonie do paska i
zaczął go rozpinać, przez cały czas wpatrując się w nią, jak wygłodniały człowiek
wpatrujący się w swój bufet. O. Boże. Potarła automatycznie o siebie uda, czując, że
robi się mokra między nimi, co było naturalną reakcją jej organizmu w odpowiedzi na
niego. Przesunęła swoje drżące palce na mięśnie brzucha, a później niżej i rozchyliła
nieco nogi, aby mógł zobaczyć jej mokre płatki.

- Ja pierdolę. – mruknął, pracując nad swoim rozpięciem.

Zachichotała od władzy nad nim i przesunęła palce jeszcze niżej, ani na chwilę

nie spuszczając z niego wzroku. Naciskając na niego. – Widzisz coś interesującego?

- O tak, do kurwy.

Pierwsze muśnięcie palców o łechtaczkę sprawiło, że musiała zassać oddech, a

potem wyszeptała jego imię, jakby to on ją dotykał. Chciała dotykać się, aż osiągnie
orgazm, ale dzisiaj to było jego zadanie. Jego oczy rozbłysły i szybko odsunęła rękę,
dając mu znać, że teraz zamierza zająć się nim.

Kilka szybkich, sprawnych ruchów z jej strony i był już nagi, a jego kutas

spoczywał w jej dłoni. Długi, gruby, piękny, twardy i gotowy, ze srebrną kuleczką na
górze i na dole – te dwie perełki już nie raz doprowadziły ją do szybkiego i

Tłumaczenie: mary003

intensywnego orgazmu. Jej własne palce nie stanowiły żadnego porównania do tego,
co on mógł jej dać.

- Więc chodź i weź to. – zachęciła go.

Pomyślała, że stolik przed nią za chwilę runie, bo o mało na niego nie wszedł,

gdy się do niej zbliżał. Sięgnął po nią i zgniótł jej usta, przygniatając ją na kanapie
swoim ciałem; uwielbiała być pod nim i czuć ciężar jego ciała. Jego erekcja spoczywała
na jej udzie i spróbowała poruszyć nogami, aby dać jej więcej miejsca…

Jego silne dłonie chwyciły jej nadgarstki i przytrzymały w miejscu; odsunął się i

pokręcił na nią głową. – Chciałaś, żebym wziął co moje. Ja tylko wykonuję rozkazy.

Wpatrywał się w nią tak samo, jak wtedy, gdy ją malował, jakby wciąż nie mógł

mieć jej wystarczająco szybko. I wtedy właśnie jej posmakował, jego ciepłe usta
przesuwały się po szyi, piersiach, sutkach, o Boże tak, wsysając kolczyk w usta i
drażniąc go językiem, dopóki się pod nim nie wiła.

Po chwili zmienił taktykę i zwolnił, gdy odzyskał nad sobą kontrolę.

Wyprowadzał ją z równowagi w sposób, który kochał. Mimo, że chciała go rozszarpać
i powiedzieć mu, aby się pospieszył, udało jej się utrzymać własne emocje w ryzach.
Brian kochający się z nią jest o wiele lepszy, niż Brian pieprzący ją.

Musnął ją ustami raz jeszcze i zjechał w dół. Rozłożyła nogi, dając mu lepszy

dostęp. Zsunął się na podłogę, klękając na kolanach i chwycił ją za biodra,
przyciągając ją, aż jej uda spoczywały na jego ramionach.

Przez dłuższy czas po prostu się w nią tam wpatrywał przez co jej twarz oblała

się wściekłym rumieńcem. Nieważne, jak wiele razy widział ją taką; ledwo mogła
wytrzymać, gdy jej najbardziej intymna część ciała znajdowała się przed jego oczami.
Jej dłonie drżały, gdy sięgnęła do jego włosów, pragnąć zatopić palce w ich
jedwabnym uczuciu. Rozczochrać je trochę. Przesunął wzrokiem po jej ciele,
koncentrując się w końcu na jej twarzy.

- Staram się wymyśleć nowy sposób na powiedzenie ci, że jesteś najpiękniejszą

istotą, jaką spotkałem przez całe swoje życie. – powiedział. – Z każdym mijającym
dniem robisz się coraz piękniejsza.

- Nie musisz mi tego mówić. Wystarczy, że będziesz patrzył na mnie w ten

sposób. – jego usta wygięły się w uśmiechu. – Zacznę się tym martwić, gdy
przestaniesz to robić.

Tłumaczenie: mary003

- O to nie musisz się martwić, Candace. Przyrzekam. – przysunął usta do jej

prawego biodra. Przesunął się w dół, aż jego oddech zaczął ją tam łaskotać i wtedy
wysunął język. Wpatrując się w nią. Oddychając na niej. Jezu. Puściła jego włosy bojąc
się, że zacznie go ciągnąć i bezskutecznie przytrzymała się poduszek.

Jedno liźnięcie. Jedno małe liźnięcie prosto w jej łechtaczkę i jej biodra od razu

szarpnęły się w górę. Spodziewając się jej gwałtownej reakcji, gdy zrobi to po raz
kolejny, przytrzymał ją mocniej. – Proszę, Brian, proszę…

Nie dał jej tego i nie da, dopóki sam nie będzie na to gotowy. Już dawno

nauczyła się nie pospieszać go, gdy był w tym stanie; to i tak nie działało. Jego język
przesunął się po całej długości, smakując jej wilgotność i naciskając delikatnie na
łechtaczkę. Oblizał i wessał jej wargi sromowe, najpierw jedną stronę, a potem drugą.
Wessał nawet ostro i mocno wewnętrzne strony ud; jej pierś falowała gwałtownie i
walczyła ze sobą o to, aby nie sięgnąć w dół i nie dać sobie spełnienia.

- Masz pojęcie, jak bardzo wariuję, gdy cię nie mam? – wyszeptał, owiewając jej

ciało swoim oddechem. Mokre od jej soków i jego zdolnych ust.

- Masz pojęcia, jak ja wariuję, gdy cię nie mam?

- Ale masz mnie.

- Wiem, tylko… potrzebuję dojść. Bardzo.

- Nie mogę uwierzyć, że po tak długim czasie, wciąż cię to kręci.

- To przez ciebie. I nic nie mogę na to poradzić. Mam na ciebie chrapkę 24/7.

- No cóż. Nie mogę powiedzieć, że mnie to nie cieszy. – pogładził dłonią jej

biodro, odtwarzając ten sam wzór jednym palcem. – Uwielbiam, gdy mnie
potrzebujesz.

Wreszcie przytknął do niej usta. Wessał ją głęboko i mocno, jego język poruszał

się na jej łechtaczce doprowadzając ją do szaleństwa. Zmuszając ją do wydania z
siebie tego pieprzonego dźwięku, którego nie byłaby w stanie wydać w normalnych
okolicznościach. Jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się mocno i eksplodowały z
przyjemności. Gdy dochodziła, włożył w nią dwa palce, naciskając na punkt, który
zabrał ją w zupełnie nową krainę rozkoszy i przedłużył orgazm. Wszystkie obawy i
poczucie winy odeszły w jednej chwili. Wrócą później, ale w tej chwili, jej umysł był
pusty, a serce waliło niemiłosiernie w piersi. Należały do niego.

Tłumaczenie: mary003

Nagle ściągnął ją z kanapy. – Chodź do mnie, kochanie. – wyszeptał, przyciągając

ją w ramiona i kładąc ją – o tak – wprost na swoim fiucie. Jego żar wzrósł jeszcze
bardziej, gdy zaczęła wzdychać. Wciąż zaciskała się wokół niego i jęknął, gdy wzięła go
całego.

Candace miała nadzieję, że to on przejmie kontrolę, ponieważ ona była w tej

chwili jedynie bezwładną, szmacianą lalką, którą podtrzymywał. Jakby czytając w jej
myślach, uniósł ją swoimi silnymi rękoma i umiejscowił na swoich biodrach, pomiędzy
sobą, a kanapą. Udało jej się oprzeć łokcie o poduszki, aby mu pomóc i trochę go
odciążyć.

Poruszał się powoli, pieszcząc ją dłońmi i podtrzymując w miejscu. Jęknęła w

ekstazie, jej ciało znów się dla niego rozbudziło. Ani na chwilę nie odrywał od niej
wzroku. To było wspaniałe. Idealne. Pragnęła tego do końca swojego życia. – Pocałuj
mnie. – poprosiła cicho, lecz nie zrobił tego tak szybko, jak pragnęła. Jego język
poruszał się w tym samym, powolnym tempie co ciało. Delikatne zakołysanie
biodrami wzmogło to słodkie uczucie.

- Candace. – wyszeptał w jej usta. W jej piersi urosła gulka, grożąca

wydostaniem się na zewnątrz w postaci łez. Owinął wokół niej ramiona i podniósł ją,
przysuwając do siebie i kontynuując w boleśnie powolnym tempie.

Myślała, że nic nigdy nie dorówna przerażającej, wybuchowej namiętności, którą

dzielili między sobą za pierwszym razem. Do tej pory, uważała, że jedynie coś
dzikszego mogłoby to przebić. Tak bardzo w to wierzyła, że nie spodziewała się tego,
co nadeszło. Silniejszego. Stabilniejszego. Czasami nawet przerażającego.

- Przysięgam na Boga, że zostałaś dla mnie stworzona. – wyznał. Zatopiła palce

w jego włosach, przyciskając mocno policzek do jego gładko ogolonej brody. Odurzył
ją zapach jego wody po goleniu.

- Tak. – to musiała być prawda. Każda jego cząstka miała na nią ogromny wpływ,

zarówno fizyczny, jak i emocjonalny. Począwszy od wilgoci między udami po jego
twardą klatę ocierającą się o jej sutki, gdy przemawiał wprost do jej ucha. Przebiegła
palcami po jego bicepsach, przyglądając się pięknie wytatuowanym wzorom i
uśmiechając się, gdy pojawiła się na nich gęsia skórka.

- Jest mi tak dobrze. – jęknął. Zakołysała biodrami wywołując u niego seksowny

jęk. Jego dłonie zsunęły się z pleców na tyłek, ugniatając go mocno. – Zdaje się, że
mam obietnicę do spełnienia.

Tłumaczenie: mary003

Jakbyś nie wiedział. Problem z Brianem był taki – a właściwie nie był to nawet

problem – że nigdy nie mogła się zdecydować w jaki sposób go pragnie. Powoli i
niesamowicie, aż zaproponuje zwiększenie tempa. Szybko i niesamowicie aż zwolni.

Udało mu się podnieść na nogi z nią wciąż owiniętą wokół niego; roześmiała się,

kiedy mało jej nie puścił. Trzymając ją za tyłek, zaniósł ją do sypialni, wciąż będąc
głęboko w niej. Gdy tylko ją położył, klęknął przed nią i przewrócił ją na brzuch.
Chwycił jej biodra i podciągnął na kolana.

- Przysuń do mnie swój słodki tyłeczek. – powiedział pół żartem pół serio.

- O Boże. – westchnęła, przysuwając się z powrotem do niego. Jego dłoń gładziła

jej udo, a następnie jeden z pośladków. Następnie przesunął palcem w dół szczeliny,
rozsmarowując całą wilgoć. Czy on zamierzał….? Wygięła plecy i rozłożyła szerzej nogi,
kusząc go, aby posunął się dalej.

- Mmm. – mruknął, wkładając dwa palce głęboko w centrum wilgoci. Znów z

jednej strony była rozczarowana tym, że ominął jej odbyt, a z drugiej strony
szczęśliwa jego pieszczotami. Odwróciła twarz na materacu i jęknęła. Pieprzył ją
powoli swoimi palcami, a drugą dłonią masował pośladek. – Piękna. – zrobiło jej się
cieplej gdy wiedziała, że obserwował swoje ruchy i jej cipkę. Zarumieniła się. Ale
potrzebowała czegoś więcej, szybszych i mocniejszych ruchów, a nie delikatnych
otarć.

Otworzyła usta, aby go o to poprosić, kiedy poczuła, że przesuwa się za nią, a jej

serce już całkowicie zaczęło dudnić. Zrób to, kochanie. Oddech ugrzązł jej w gardle,
gdy jego palce zniknęły w jej wnętrzu. Poczuła twardość między nogami, a gdy
rozsunął jej biodra, chwycił ją za pośladki i podciągnął bardziej do góry. Przeciągnął
swoim gorącym fiutem między pośladkami, a potem przytknął go do dziurki. Ocierał
się o nią przez jakiś czas, aż znów zrobiło jej się gorąco.

Dłużej nie potrafiła tego znieść. Próbowała się poruszyć z desperacji, lecz jego

uścisk na to nie pozwalał. Trzymał ją w miejscu, uniemożliwiając poruszenie się, gdy
wchodził w nią w zabójczo powolnym tempie. Jej ciało przywitało go radośnie,
ściskając go na powitanie, jakby nie chciało go nigdzie puścić. Jego oddech
przyspieszył, a z ust co chwilę wylatywały przekleństwa. Wciąż drażnił ją palcami.

Kiedy już wszedł najgłębiej, jak się dało, puścił jej biodra i wędrował dłońmi po

jej plecach, tyłku, udach. Wtedy jego kciuk spoczął w pobliżu ich złączenia, a
pozostałe palce zaczęły rozdzielać wargi sromowe. – Chryste. – mruknął. – Szkoda, że

Tłumaczenie: mary003

nie widzisz tego co ja. – próbowała się odwrócić, aby na niego spojrzeć. Wpatrywał
się w dół, obserwując jak wychodził z niej z tą samą powolnością, co w nią wchodził.

Tarcie wywołało w niej gęsią skórkę. Ona również chciałaby to widzieć.

Zobaczyć, jak się rozciąga, gdy w nią wchodzi. Jego fiut błysnął w świetle lampy, gdy
całkowicie z niej wyszedł, błyszcząc od wilgoci, która była tylko dowodem tego, jak
bardzo go potrzebowała. Przygryzła wargę, żeby nie zacząć prosić… błagać… o co, nie
wiedziała. Aby się z nią nie kochał tylko ją pieprzył? Aby się z nią kochał i pozwolił jej
dojść?

Ponownie otarł się o nią wolno i celowo. Miała wrażenie, że każdy jego ruch

odczuwa podwójnie. Jego kolczyk ocierał się o punkt G. Rozciągał ją, aż nie mogła
oddychać. Jednak wciąż za wolno. Długo tak nie wytrzyma; potrzebowała rzucić się w
przepaść, aż zabraknie jej siły na krzyczenie i dosłownie rozedrze ją na pół.

Sięgnęła szybko do tyłu, aby złapać jego biodra i nakłonić go do szybszych

ruchów. – Proszę, chcę dojść.

Zignorował jej żałosne błagania. – To twój czuły punkt?

- O tak, Boże.

- Kurewsko wspaniały. Dotykaj swojej łechtaczki, Candace.

Nie przetrwa tego, ale niech ją szlag, jeśli nie spróbuje. Kiedy przesunęła palce i

odnalazła wilgotny i obrzmiały punkcik, doznanie to było tak intensywne, że zadrżała
automatycznie i była bliska orgazmu. Brian musiał to wyczuć. – Zrób to skarbie,
pocieraj ją. Zamierzam cię pieprzyć długo i intensywnie i pragnę, żebyś doszła tak
mocno, aż nie będziesz mogła się ruszać.

Tylko, jeśli po wszystkim ją poskłada. Jej palce zaczęły poruszać się szybciej,

zmuszając ją do krzyku, gdy osiągnęła orgazm. Poczekał, aż trochę ochłonie i wtedy
zwiększył tempo, spełniając swoją obietnicę. Powoli, ale mocno. Długo, bez
pośpiechu, wchodził w nią tak mocno, że znów musiała przygryźć wargę.

- Szybciej. – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Jego ręka uderzyła leciutko o jej prawy pośladek w skutek czego poczuła

wibracje w całej cipce, ale i tak nie przyspieszył. Dysząc, pchnęła do niego biodra,
zakłócając jego rytm, gdy uderzył ją po raz kolejny. I kolejny. Zaklęła na uczucie
mrowienia na swoim zbyt wrażliwym ciele. Drżały jej nogi i mimo, że bardzo to
uwielbiała, chciała go dotknąć. Spojrzeć na niego.

Tłumaczenie: mary003

- Szybciej? – mruknął wprost do jej ucha.

- Tak! – krzyknęła. Jego dłonie powędrowały wzdłuż jej klatki piersiowej,

zatrzymując się przy sutkach i ciągnąc za nie, dopóki nie jęknęła.

- Na pewno?

- Kurwa, tak!

Zamiast dać jej to o co tak bardzo prosiła, wyszedł z niej. Kiedy spojrzała do tyłu,

trzymał w dłoniach swojego fiuta, jego piękne, niebieskie oczy błyszczały, a wszystkie
mięsnie na klacie były niesamowicie napięte. W miejscach gdzie miał tatuaże, jego
skóra była zaczerwieniona, światło odbijało blask srebrnych kolczyków, a jego
potargane, czarne włosy były najseksowniejszym widokiem, jaki kiedykolwiek
widziała. Nie pytając o nic, odwróciła się i napadła na niego, popchnęła go do tyłu i
drażniła językiem główkę fiuta zwracając szczególną uwagę na srebrne kuleczki, które
dostarczały jej tyle przyjemności. Zlizywała swój smak. – Jeśli nie chcesz dać mi tego
czego pragnę, - powiedziała, odsuwając się, aby przyjrzeć się jego ciału, – sama sobie
to wezmę.

Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do swojego ciała. – Nie ośmielisz się. –

powiedział wyzywająco. Siadając na nim, znów poczuła się jak w domu, gdy wzięła go
głęboko i kołysała biodrami, aby znaleźć swój ulubiony kąt. Gdy tylko to zrobiła,
uniosła się powoli i opadła szybko. Szybciej. I jeszcze szybciej. Znów była blisko. Z
każdą kolejną sekundą budowało się w niej coraz większe napięcie. I gdy już miała mu
się poddać, przewrócił ją pod siebie i przyszpilił jej nadgarstki do łóżka,
unieruchamiając ją.

- Nie! – krzyknęła, próbując utrzymać rytm i tkwiąc na granicy absolutnego

szaleństwa. Owinęła nogi wokół jego bioder i unosiła się do góry, lecz nie było to już
tak efektowne co wcześniej. Czuła ból od niezaspokojonej potrzeby, a on nie robił nic,
żeby jej ulżyć. Wiła się z rozpaczy.

- Ciii. – uspokajał ją z uśmieszkiem i aż miała ochotę go walnąć.

- Brian, proszę, błagam.

- To naprawdę słodkie. Podoba mi się.

- Tak? Mnie podobają się orgazmy i z chęcią przywitałabym jeden.

I wtedy ją zostawił. Zostawił. Otworzyła usta, aby obdarzyć go wiązanką z której

byłby pewnie dumny, ale gdy zobaczyła co robi, zamknęła je i przełknęła ślinę. Pod

Tłumaczenie: mary003

łóżkiem leżało ich pudełko zabawek; zszedł po niego na podłogę i wyjął jej ulubiony
wibrator. I krem nawilżający. Czekanie i niewielka obawa gnieżdżąca się w brzuchu
spotęgowała dziesięciokrotnie jej podniecenie, jeżeli w ogóle było to możliwe.

- Chcesz go, skarbie? – wyszeptał, wykorzystując okazję, aby się pochylić i ją

pocałować. Skinęła głową i przymknęła powieki. – Odwróć się. – od razu go
posłuchała, a potem leżała w miejscu, starając się nie zapomnieć o oddychaniu. Zdjął
swój kolczyk – to byłoby dla niej zbyt wiele – i nałożył prezerwatywę. Powstrzymała
chęć otarcia się o materac, która mogłaby doprowadzić ją do upragnionego
orgazmu…

Ustawił się za nią i wypięła do niego biodra. Przez kilka minut gładził ją po nich,

pieścił, zabierając ją na ten niesamowity szczyt. Włożył w nią dwa palce, głaszcząc ją i
drażniąc, aż zaczęła się wić, pragnąc mieć w sobie coś większego. Wraz z kolejnymi
rozkosznymi pieszczotami, poczuła kolejny palec, tym razem w odbycie.

Musiało minąć nieco czasu, by mogła się do niego przyzwyczaić. Nie robił tego

zbyt często – chyba, że ledwo się kontrolował albo robił się zaborczy i musiał ją mieć
w każdy możliwy sposób. Ufała mu i wiedziała, że nigdy nie pozwoli sobie na więcej,
niż będzie mogła znieść. Gdy już się do niego przyzwyczaiła, a jego palec zaczął
poruszać się powoli, mogła w pełni oddać się uczuciu błogości.

- Ooooo tak. – westchnęła.

- Chryste, masz pojęcie co mi robisz?

Jeśli chodziło o to samo co on jej robił, to tak, miała całkiem niezłe pojęcie. Kiedy

wyjął palce z jej cipki i skoncentrował się na jej tyłku, zacisnęła dłonie na
prześcieradle, koncentrując się w pełni na tym pochłaniającym odczuciu. Włożył w nią
jeszcze jeden palec, delikatnie ją rozciągając.

- Gotowa? – wyszeptał do jej ucha.

- Taaak. – syknęła. Puścił ją i po chwili usłyszała brzęczenie wibratora.

- Odwróć się.

Ledwo usłyszała, bo cieszyła się, że będzie w stanie widzieć jej twarz, gdy

weźmie ją w ten sposób. I vice versa. Podał jej wibrator, ale nie odważyła się jeszcze
tknąć swojej łechtaczki. Musiała zrównoważyć początkowo przeważające uczucie
niewygody, gdy w nią wszedł.

Tłumaczenie: mary003

Usiadł prosto, a ona zarzuciła nogi na jego uda po czym pogłaskał ją po całym

ciele i nachylił się, aby pocałować jej brzuch i sutki. Płonęła dla niego, była obolała, a
on nie odpuści, dopóki nie będzie już miała siły błagać. Zanim nadział ją na swojego
fiuta, była dla niego gotowa i pragnęła go w każdy możliwy sposób.

Przypominało jej to utratę dziewictwa. Przytłaczające, niesamowite,

nadzwyczajne uczucie. Zabrał ją na samą krawędź, dopóki nie opadła w jego ramiona,
wykrzykując jego imię. Gdy już znalazła się na skraju wytrzymania, przyłożyła wibrator
do łechtaczki, a jej wrażliwe ciało aż podskoczyło z chęci wyrwania się z łóżka.

- Wspaniale, skarbie. – jęknął, odsuwając się i prawie doprowadzając ją do szału

z nadmiaru przyjemności. – Jeszcze nie dochodź.

- Proszę, pospiesz się. Nie wytrzymam długo…

- Wiem. – zaczął się z nią kochać powoli i delikatnie. Przesunęła wibratorem po

łechtaczce, drażniąc ją, gdy wiedziała, że obserwuje jej każdy ruch. Odsuwała go, gdy
znajdowała się zbyt blisko orgazmu. Jego dłonie powędrowały w górę, przykrywając
piersi i gładząc kciukami sutki. – Jesteś kurewsko idealna. Kocham cię.

Teraz nie było żadnego odwrotu. – Ja też cię kocham… Brianie… jestem…

- Trzymam cię. – zabrał jej wibrator i odrzucił na bok. Następnie zdjął

prezerwatywę i opadł na nią, wchodząc w nią z takim jękiem, że omal nie dostała
zawału serca. I w końcu dał jej to, czego tak bardzo potrzebowała. Z siłą, którą nie
mógł wykorzystać w jej tyłku, zaczął ją pieprzyć szybko i nieprzerwanie, a gdy jej
krzyki zbliżały się do sedna, uniósł głowę, aby na nią spojrzeć. Sąsiedzi pewnie ich
nienawidzili.

- Dojdź ze mną, kochanie. – zawołała, potrzebując połączyć się z nim w jedność i

nie chcąc przechodzić samej przez tą niewyobrażalną przyjemność.

- Jestem przy tobie. – wychrypiał, zamknął oczy i zaczął poruszać się niepewnym

rytmem, a po chwili już skąpał jej wewnętrzne ścianki swoim spełnieniem. – O ja
pierdolę. – gdyby nie doszła wraz z nim, pewnie zrobiłaby to od samego jego
seksownego głosu. Jej ciało przyjmowało wszystko co jej dawał, wyciskając z niego
ostatnią kroplę podczas, gdy samo zaciskało się spazmatycznie, aż w końcu dotarło do
kulminacyjnego momentu. Przeszywała ją fala za falą, pozostawiając ją drżącą i
kompletnie bezradną.

Ich oddechy zrównały się w jedno tempo. Czuła łomotanie pulsu, ale nie

wiedziała czy należało do niego, czy do niej. A może do nich obojga? Nie zdziwiłoby ją

Tłumaczenie: mary003

to, bo były ze sobą zsynchronizowany w każdy możliwy sposób. Przygniótł ją swoją
wagą, ale nie pozwoliłaby mu się poruszyć, gdyby próbował się odsunąć.

Wydawało jej się, że odpłynęła na chwilę. Lecz zanim mogła to sprawdzić, on już

ją całował. Drażnił jej usta koniuszkiem języka, ocierając się o nią zmysłowo wargami.
Jego powolność i seksowność wystarczyły, aby znów rozgrzać jej ciało, ale była zbyt
wyczerpana po wcześniejszym orgazmie. Odsunął się powoli i przewrócił na swoją
stronę, przysuwając ją mocno do siebie. Jej noga wciąż była owinięta wokół jego
biodra.

Nie znała żadnego innego bezpieczniejszego miejsca.

Otworzył oczy, gdy już sądziła, że zamierza iść spać. Nasycenie, które dostrzegła

w jego spojrzeniu mogło jedynie oznaczać świetny seks i wywołało to u niej uśmiech.
Po raz kolejny podzielała jego emocje.

- Kocham cię. – szepnęła. Nigdy nie będzie miała dość.

Pogładził jej włosy, uśmiechając się delikatnie i mogła sobie jedynie wyobrazić,

jak musiała wyglądać teraz jej fryzura. – Też cię kocham.

- Kiedy będę mogła zobaczyć swój rysunek?

- Nie podlizuj się. Zobaczysz go, kiedy skończę.

Spojrzała na niego podejrzliwie. – Zazwyczaj pracujesz o wiele szybciej.

- Ten musi wyjść wyjątkowo. Muszę włożyć w niego cały swój urok.

- Czyżby? A może dorysujesz mi większe cycki? – uszczypnęła go, gdy zaczął się

śmiać. – Chyba nie zamierzasz zrobić mi podwójnego D? Obyś tylko nie poszerzył mi
tyłka.

- Skarbie, twój soczysty tyłeczek jest idealny i za nic w świecie nie wymieniłbym

twojej miseczki A.

- Miseczki B, wielkie dzięki. – prychnęła, udając oburzenie.

- Mój błąd. Wiesz, że się na tym nie znam. – okrążył koniuszkiem palca jej sutek

sprawiając, że zadrżała.

- Dobra, dobra.

Jego dokuczliwy palec przeniósł się pod jej podbródek unosząc go tak, aby na

niego spojrzała. – Nigdy bym niczego w tobie nie zmienił. Wiesz o tym, prawda?

Tłumaczenie: mary003

Candace przytaknęła. – Tak, wiem.

- Jesteś szczęśliwa z obecnego stanu rzeczy?

- Niewiarygodnie.

- Tak myślałem. A jest coś co chciałabyś zmienić?

Otworzyła usta, ale szybko je zamknęła. Komunikacja, mawiała jej mama.

Powinno pójść łatwo i zawsze tak szło; wiedziała, że zawsze może powiedzieć mu
wszystko. Ale jej tętno przyspieszyło i nagle wyschło jej w buzi. Pragnęła tego, ale
ostatnim czego chciała, to naciskać na niego. Miał sporo na głowie włącznie ze swoim
interesem i ostatnim czego potrzebował to wejście do jej postrzelonej rodziny.
Chciała być jego ucieczką przed burzą, a nie jej przyczyną. Chciała być jedyną, która
będzie się dla niego liczyła, a nie przysparzać mu stresów i smutków – bo z pewnością
wszystko dopiero by się zaczęło.

Oznaczało to odmówienie swoim własnym pragnieniom z którymi wciąż się

zmagała.

- Absolutna cisza. – zauważył. – Wezmę to za tak.

- Nie chodzi o to, że chciałabym zmienić coś w tobie.

- Być może w tym co powiedziała twoja mama jest trochę prawdy?

- Może. Brian…

- Czasami myślę, no wiesz, byłem twoim pierwszym facetem, więc zastanawiam

się czy chciałabyś… popróbować czegoś więcej?

Po tym wszystkim co zrobili? Mówił poważnie? – Nie mogę uwierzyć, że przyszło

ci to do głowy. Zrobiłam coś przez co mógłbyś we mnie zwątpić?

- Nie. Jesteś aniołem. Przez całe życie nie obchodziło mnie co inni o mnie myślą.

Wtedy pojawiłaś się ty i myślałem jedynie: czy zrobię w końcu coś przez co
uświadomisz sobie, że to błąd. Czy kiedykolwiek powiedziałem albo zrobiłem coś co
cię wkurzyło albo sprawiło, że pomyślałaś: jebać tego frajera.

- Kłamałabym, gdybym powiedziała, że nigdy mnie nie wkurzasz. – zachichotała.

O tak, mieli kilka sporów, a on miał niezły charakterek. Ale nigdy nie posunął się za
daleko, a nawet sam seks był wart walki. – Ale w porządku. Kocham cię takiego, jakim
jesteś. Nie jesteś idealny, ale ja też nie jestem. Liczy się tylko to, że trzymamy się

Tłumaczenie: mary003

razem. Nie potrzebuję niczego więcej tak długo, jak jesteś przy mnie. – chciałabym,
dodała w głowie. Ale nie potrzebuję.

Wyraz jego twarzy momentalnie złagodniał. Pogładziła go po policzku,

zastanawiając się skąd wzięło mu się to pytanie. Nie mogło chodzić jedynie o słowa jej
matki. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej rozumiała, że trwa to od coraz dłuższego
czasu.

A może nie był pewien swoich uczuć do niej? O nie, nie chciała nawet o tym

myśleć. Było na tyle źle, że gdy wpatrywała się w swoją lewą dłoń, to wyobrażała
sobie pierścionek na palcu. Nie mogła przestać myśleć o tym czy rozważał rzucenie jej
czy może po prostu zaczęła wariować.

- Jesteś szczęśliwy? – zapytała pod wpływem impulsu.

- Nie mógłbym być szczęśliwszy.

- W takim razie dobrze. Przepraszam za wcześniej.

- Nie przejmuj się tym. – jego usta wykrzywiły się w diabolicznym uśmieszku,

który uwielbiała. – Wiesz, chyba jeszcze z tobą nie skończyłem.

O Panie. Może rodzice powinni co tydzień urządzać przyjęcia.

Tłumaczenie: mary003

Rozdział 4.

Nastało Boże Narodzenie, ale w tej części Teksasu prawdopodobnie nigdy nie

będzie białe. Światło słoneczne wdarło się przez sypialniane okna, rażąc Candace po
oczach. Pod policzkiem Candace znajdował się ciepły tors Briana, który ucałowała
przed uniesieniem głowy i zerknięciem na zegarek – kilka minut po dziewiątej – i na
jego wspaniałą twarz. Normalnie dałaby mu pospać, ale były teraz ważniejsze sprawy.

Odwrócił do niej głowę, lecz wciąż nie otworzył oczu. – Hmm?

- Mogę otworzyć swój prezent?

Owinął wokół niej ramiona, ciągnąc ją w dół i przyciągając mocno do siebie. –

Cierpliwości.

- Łatwo ci mówić. Swój otworzyłeś zeszłej nocy. Pliska? – minął tydzień od

przyjęcia jej mamy, a on nie dał jej ani jednej wskazówki co to mogłoby być.
Obgryzała paznokcie z ciekawości.

- Za chwilę!

Zachichotała na jego pozornie oschły ton, gdy przysunął ją jeszcze bliżej, tak, że

ledwo mogła oddychać. Jak mogłaby narzekać? Najlepszy sposób na spędzenie
Bożonarodzeniowego poranka. Ale nie była tak podekscytowana od czasów
dzieciństwa. Mimo to udało jej się zasnąć w jego ramionach. Kiedy znów się obudziła,
leżał przed nią, uśmiechając się, gdy bawił się delikatnie jej włosami.

Zerknęła na zegarek, dostrzegając, że minęła kolejna godzina. – Już?

Uśmiechnął się do niej uroczo. – Dzień dobry i tobie też życzę Wesołych Świąt.

- Przepraszam. – przysunęła się bliżej i pocałowała go szybko. – Jestem po prostu

podekscytowana.

- Już ja ci pokażę podekscytowanie. – Brian chwycił jej rękę i próbował wciągnąć

ją pod kołdrę, ale Candace zaczęła piszczeć i walczyć z nim. Gdyby teraz zaczęli,
skończyliby późnym popołudniem. Ustąpił ze śmiechem i usiadł, przerzucając nogi za
brzeg łóżka. – Dobrze, już dobrze. Już się podnoszę. Na więcej niż jeden sposób i
zajebiście ci dziękuję.

- Tobie zawsze się podnosi. – zażartowała, idąc w jego ślady. – Gdzie on jest?

Tłumaczenie: mary003

Uniósł na nią brew i poprawił swoje spodnie od piżamy, gdy wpatrywała się w

niego z irytacją. – Nie twój penis. Gdzie on to jest akurat wiem.

- Nic na to nie poradzę. To nie ja noszę jedwabną piżamę. Mam tak za każdym

razem, gdy cię widzę.

- Równie dobrze mogłabym nosić jakąś flanelową szmatę, a i tak efekt byłby ten

sam.

- Racja. – rozejrzał się dookoła ociągająco. – Popatrzmy. Gdzie tym razem

mógłbym go ukryć? Hmm.

- Przestań. Czekałam już wystarczająco długo!

- Dobra, ale pójdź do kuchni albo gdzieś indziej. Nie chcę, żebyś odkryła moją

sekretną kryjówkę.

Candace szybko wygramoliła się z pokoju, ale zatrzymała się po drodze, żeby dać

mu długiego buziaka. Zaszła do salonu, żeby włączyć lampki na choince, a potem
skręciła do kuchni po kawę i śniadanie. Jej serce dudniło przez cały czas i choć starała
się nie robić sobie nadziei, nie mogła powiedzieć, żeby rodzaj prezentu nie miał dla
niej znaczenia. Będzie najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, jeżeli na jej palcu pojawi
się pierścionek.

Sprawdzając komórkę, gdy czekała aż kawa się zaparzy, odczytała życzenia

świąteczne od Macy i Samanthy i obie pytały co dał jej Brian. Jeszcze nie wiem,

właśnie na niego czekam, odpisała im.

Ghost wie! odpisała Macy. Zdzira. Dlaczego nie zapytała? Czajnik zaczął piszczeć

i Candace omal nie podskoczyła. Pobiegła szybko go wyłączyć. W tym czasie wszedł
Brian ukrywając coś za plecami, podczas gdy ona zmagała się z uczuciem gorąca.

- Mam nadzieję, że ci się spodoba. – powiedział, wyglądając na przybitego.

I oto był ten moment, gdy zaczęła panikować. O Boże! Co to było? Na pewno nie

to o czym myślała. Ale co jeśli tak? To wtedy złożą zobowiązanie, aby spędzić ze sobą
resztę swojego życia. Chciała tego, pragnęła tego bardziej niż czegokolwiek innego,
ale wiedza, że mogła mieć to na wyciągnięcie ręki… potrzebowała chwili.

- Kawy? – zapytała, a gdy usłyszała, jak piskliwie brzmi, odwróciła się i sięgnęła

po kubki, które wcześniej wyjęła.

Tłumaczenie: mary003

Brian złapał jej dłoń, powstrzymując ją. – Później. – wyjął zza pleców paczuszkę

owiniętą w błyszczący, złoty papier. Wstrzymała oddech. To nie było małe
pudełeczko, ale… i tak na pewno jej się spodoba. Uśmiechnęła się do niego i wzięła ją.
Sądząc po kształcie i wadze, spodziewała się oprawionego obrazu.

- Mogę otworzyć?

Przyglądał się jej uważnie. – Oczywiście.

Przewrócił oczami, gdy zaczęła powoli i delikatnie odrywać taśmę. – Chryste,

kobieto. Widać, że nie wychowywałaś się u Rossów. W Boże Narodzenie nie
obowiązują żadne zakazy. Dozwolona jest walka na pięści, a nawet kopanie. Więc go
po prostu rozerwij.

Pozbywając się przez lata zakorzenionej przyzwoitości, wbiła paznokcie w papier

i rozerwała go. Uczucie było wspaniałe. Rozrywała go, dopóki nie trzymała w dłoniach
oprawionego szkicu – zbliżenia na jej twarz, które robił kilka nocy wcześniej. – Oh! –
szepnęła, oniemiała przez wspaniały efekt. – Piękny.

Uśmiechnął się. – Chciałem obramować ten drugi, ale pomyślałem, że no wiesz…

- Że nie będę chciała powiesić go w salonie. – zgodziła się z uśmiechem po czym

wspięła na palce i dała mu buziaka. – Uwielbiam go. – co było absolutną prawdą.
Ciągle jej przypominał jakie ma szczęście mając kogoś tak zabawnego, wspaniałego,
uroczego i utalentowanego w swoim życiu. Oczywiście nadal nie mogła się doczekać
Wielkiego Dnia, ale jeszcze do tego dojdą.

Wciąż wpatrywał się w nią w ten dziwny, czujny sposób. Czuła na sobie jego

wzrok nawet, gdy wpatrywała się w dół i przyglądała się obrazowi, za każdym razem
podziwiając wysiłek, jaki musiał w niego włożyć. Przesunęła palcami po szkle i
delikatnych liniach. Ona nigdy nie byłaby w stanie stworzyć czegoś tak idealnego, tak
pięknego…

Chwileczkę.

Jej palec zatrzymał się na jednym szczególe. Na obrazie jej policzek spoczywał na

lewej dłoni. A na niej był pierścionek…

Tylko, że ona nie nosiła żadnego pierścionka. Nie na tym palcu. Nie miała

nawet…

- Brian? – Candace uniosła na niego wzrok, wskazując na pierścionek z

brylantem z obrazu. – Co to jest?

Tłumaczenie: mary003

- To? Oo. Skąd to się tu wzięło?

- Co ty robisz?

- Och, chyba zaczynam sobie przypominać. To… - odwrócił się i wyszedł z kuchni.

Stała oniemiała w miejscu, a gdy przyszło jej do głowy, że może powinna za nim pójść,
wrócił z mniejszym pudełeczkiem owiniętym w ten sam papier. -… jest tym.

Jej oczy wypełniły się łzami. Spojrzała w jego ukochaną twarz i otworzyła usta,

ale nie mogła wydusić z siebie słowa. Tętno waliło jej w uszach.

Uśmiechając się czule, Brian wyjął obraz z jej drżącej dłoni i odłożył go na

pobliskiej ladzie. – Chcesz otworzyć?

Candace skinęła głową. Tyle mogła zrobić. Wręczył go jej i tym razem nie musiał

jej wyjaśniać, jak otwiera się świąteczne prezenty. Rozerwała wszystko chcąc jak
najszybciej dostać się do swojego szczęścia. Ujrzała typowe małe, aksamitne
pudełeczko, a w nim…

- O mój Boże, Brian. – szepnęła, łzy zaczęły spływać po jej policzkach. – O mój

Boże.

Nigdy wcześniej go nie widziała, ale było wszystkim czego pragnęła. Czarny.

Czarne złoto. Z dużym czarnym diamentem wokół, którego znajdowało się kilka
maleńkich, białych brylancików tworząc niesamowity kontrast. Wyrażało jego… i od
kiedy go spotkała i uratował ją przed tym co miało ją spotkać i tym co myślała o
sobie… wyrażało też ją. – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam!

- Ty jesteś najpiękniejsza. – odpowiedział.

Zarzuciła mu ręce na szyję, wciąż nie mogąc oderwać wzroku od pierścionka w

pudełeczku. Brian uścisnął ją tak mocno, że jej stopy oderwały się od podłogi. –
Dziękuję. – powtarzała w kółko. Dziękowała jemu, dziękowała Bogu za niego.

- Nie zapomnijmy o najważniejszej części. – powiedział, odstawiając ją

delikatnie, ale wciąż trzymając ją za jedną dłoń. Drugą wyjął pudełeczko z jej dłoni.
Wpatrywała się w niego pytająco, a gdy ukląkł na jedno kolana, ten szybki ruch
wymusił okrzyk z jej ust.

- Chciałbym zrobić to w bardziej romantycznych warunkach, niż w naszej kuchni.

– powiedział, przedzierając się przez jej szlochy. – Ale nie liczy się miejsce. Kocham
cię, Candace.

Tłumaczenie: mary003

- Ja… też… cię… kocham…. – udało jej się wydusić, szlochając po każdym słowie.

Szkoda, że z całej chwili zapamięta też jej głupi bełkot, gdy nie mogła wykrztusić z
siebie słowa, tylko się mazgaiła. Otarła z furią jeden z policzków, a następnie drugi.

- Wyglądasz cudownie. – zapewnił ją, jakby wiedział o czym myśli. – Taką

kocham cię najbardziej. W piżamie, z rozczochranymi włosami, bez makijażu… taką,
jaką tylko ja mogę cię oglądać.

- Zalewającą się płaczem?

- Jeśli tylko to łzy szczęścia.

Oczywiście, że szczęścia. Najszczęśliwsze łzy na jakie kiedykolwiek się zdobyła.

Uścisnął jej dłoń. – Przeszliśmy przez bardzo wiele od naszego pierwszego

spotkania. Uważam, że skoro pokonaliśmy tamto, to pokonamy już wszystko.

- Ja też tak myślę.

- Nie chciałbym mieć przy swoim boku nikogo innego. Znaczysz dla mnie o wiele

więcej, niż zwykła dziewczyna. Jesteś mi bliższa, niż najlepszy przyjaciel. Jesteś moją
partnerką. Tylko ktoś, kto kocha mnie bezwarunkowo jest w stanie rzucić wszystko,
zacząć pracę w Dermamanii i znosić moje gderanie każdego dnia. Ani przez chwilę nie
myśl, że o tym nie wiem. Po prostu trudno mi było pogodzić się z faktem, że tak
bardzo się o mnie troszczysz. Trudno było mi w to uwierzyć.

- Oh, Brian, nie wiedziałeś… ?

- Ciii. Pozwól mi dokończyć. Tak bardzo chciałem się z tobą ożenić zeszłego,

pieprzonego roku… a nawet wcześniej, do diabła… że czasami musiałem się
powstrzymywać, żeby z siebie tego nie wyrzucić. Ale chciałem, żeby było wyjątkowo.
Chciałem, żeby nie tylko mnie się podobało, ale też tobie. Mam nadzieję, że nie
trafiłem źle z czasem, bo według mnie to najodpowiedniejsza pora.

Nie trafił. Boże, nie, nie trafił.

- Więc, jeżeli chcesz być u mojego boku każdego dnia, to ja pragnę cię tutaj na

wieczność. Chcę, żebyś była moją partnerką nie tylko w salonie, ale również w życiu.
Chcę, żebyś nosiła moje nazwisko. Chcę… pragnę, żebyś ślubowała nie tylko przede
mną i Bogiem, ale też przed wszystkimi, że będziesz moją do końca naszego życia.
Przywykłem już do tego, że mam cię tutaj, ale nie mam w taki sposób w jaki bym
chciał. Ponieważ wciąż myślę „któregoś dnia ona może odejść, a kim ja wtedy będę?”.
Z powrotem na dnie.

Tłumaczenie: mary003

Przygryzła wargę, oczarowana jego oczami i słowami. Wciągnął drżąco

powietrze, spojrzał w dół i puścił jej dłoń, aby wyciągnąć z pudełeczka pierścionek.
Trzymając go koniuszkami palców, ponownie spojrzał jej w oczy.

- Candace Marie Andrews, zrobisz wszystkie te cholernie zwariowane rzeczy,

które właśnie wymieniłem i zostaniesz moją żoną?

- Brianie Lorenzo Ross, tak! – rzuciła się na niego będąc pewną, że i tak ją złapie.

Będąc pewną, że będzie ją łapał do końca ich życia.

- Co do diabła! Zniszczyłaś chwilę używając mojego drugiego imienia. – zaśmiał

się, gdy opadła na niego i całowała go po twarzy.

- Ty użyłeś mojego, więc jesteśmy kwita. A tak poza tym, uwielbiam twoje drugie

imię. – próbował pochwycić ustami jej pocałunki. W którymś momencie pierścionek
znalazł się na jej palcu, pasując idealnie. Skończyli na podłodze, turlając się po niej na
przemian przez jej śmiech i płacz. W końcu przenieśli się na kanapę, gdzie całowali się,
rozmawiali i rozmawiali i patrzyli na choinkę. Minęło sporo czasu od kiedy Candace
czuła się tak beztrosko. Odkąd znów nauczyła się oddychać. Nie zdawała sobie sprawy
jakim ciężarem był jej nagi palec, a teraz nie mogła przestać się na niego patrzeć. Był
po prostu… idealny. Zbyt idealny, aby opisać go słowami.

- Poznałaś moją matkę. – ostrzegł ją. – Będzie się domagać wnuków. I wydaje mi

się, że ma zdolność robienia ich samą siłą wolą.

- To chyba dobrze? – zapytała nieśmiało, czując pojawiający się rumieniec na

policzkach.

Uśmiechnął się do niej. – Dla mnie dobrze. Wolałbym nie rzucać słów na wiatr,

ale jeśli tak by się stało to… w porządku. – przesunął ustami po jej szczęce i wsunął
rękę pod piżamę, głaszcząc palcami jej nagi brzuch. – Będziesz wspaniałą mamą.
Chciałbym zrobić ci jedno.

Zadrżała. – Rób tak dalej, a zacznę o to błagać. – to była prawda, już nie mogła

się doczekać. Uwielbiała marzyć o tym, że cząstka niego – cząstka nich – w niej
dorasta. – Moja mama z kolei porwałaby się nawet na czarną magię, gdyby udało jej
się nas powstrzymać.

- Bez obaw. Diabelskie zdolności twojej mamy nie mają wpływu na moje moce

robienia dzieci.

- Pewnie masz rację.

Tłumaczenie: mary003

- Kiedy chcesz im powiedzieć?

- Jak najszybciej. Chcę to wykrzyczeć z dachu. Chcę też zadzwonić do Sam i Macy

– chociaż Macy powiedziała, że wie co mi dasz. Ghost jej wypaplał.

- Poważnie? Niech go szlag. Powiedziałem mu, żeby nic jej nie mówił, bo bałem

się, że zacznie cię torturować. Przynajmniej trzymają się razem.

- No i dobrze. Ale jeśli on będzie chciał się jej oświadczyć, chciałabym wiedzieć

wcześniej. A zamierza?

Brian pokręcił głową. – Nie w tej chwili z tego co wiem. Ale daj mu trochę czasu.

Na myśl o Ghoscie i Macy biorących ślub chciało jej się śmiać ze szczęścia. Skoro

większość ludzi uważa Candace i Briana są mało dobraną parę, to powinni zobaczyć tę
dwójkę. Ale to jest właśnie najpiękniejsze. Nikt kto widział, jak bardzo się kochają, nie
mógłby temu zaprzeczyć.

Candace ujęła w dłonie buzię Briana. – Ryzykując, że zabrzmię strasznie

infantylnie, nigdy nie byłam szczęśliwsza. Sprawiłeś mi najlepsze święta, jakie mogłam
sobie wyobrazić.

- Cieszę się, skarbie. Nie wiesz przez co przeszedłem starając się nie zdradzić.

Wiedziałem, że twoja mama zaprosiła nas na to przyjęcie po to, żebym się oświadczył,
ale chciałem zrobić to po swojemu. Miałem takie plany, zanim dowiedziałem się o
czym z nią rozmawiałaś. Chciałem, żebyś to wiedziała.

To prawda, miał. Wspomniał coś o tym w łazience, zanim jej matka prawie ich

nakryła. – To dlatego zachowywałeś się tak dziwnie? Byłeś zdenerwowany?

- Dostawałem świra. Zapytaj Ghosta.

- Już sobie wyobrażam czego musiał słuchać. – zaśmiała się. – Świetnie się

spisałeś. Urzekłeś mnie obrazem.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Serio? Myślałaś, że wyjdzie ułomnie?

Oczywiście w opinii niektórych ludzi cała ta sprawa wyszła dość ułomnie.

- Ghosta, na przykład?

- Dokładnie.

Roześmiała się. – No cóż, nie sądzę, żeby to było ułomne, a nawet jeśli to

rysunek, a nie pierścionek. Jest piękny.

Tłumaczenie: mary003

- Mógłbym rysować cię całymi dniami. Nie muszę robić tego tylko odświętnie.

- Jest wiele rzeczy, które możesz dla mnie zrobić, Brianie Ross, ale to nie znaczy,

że nie doceniam ich, gdy je robisz.

- Ach tak? – pochylił się i wtulił w jej szyję. – W takim razie może zaniosę cię do

sypialni i zrobię niektóre z nich? A potem zaczniemy krzyczeć z dachu.

- O tak, proszę i dziękuję.

Podniósł ją z kanapy i wziął w ramiona. Zaniósł ją na łóżko, jakby była lekka, jak

piórko, całując ją przez całą drogę. Jej przyszły mąż. Jej narzeczony. Ledwo mogła w to
uwierzyć mimo, że od dawna przeczuwała w głębi serca, że do tego dojdzie.

Jego dłonie wędrowały po jej ciele, podsuwając w górę jedwabną piżamę.

Drażniąc jej sutki. Dyszała i wygięła się w jego stronę. Skorzystał z okazji i zsunął
trochę spodenki, odsłaniając czerwono-czarny tatuaż w kształcie serca, który jej robił i
który wystawał lekko znad krawędzi majtek.

- Od tego wszystko się zaczęło. – powiedział i przebiegł po nim palcem, a później

złożył pocałunek.

Candace zanurzyła palce w jego włosach. – Mmmm. Gdzie byśmy byli, gdybym

wtedy do ciebie nie przyszła?

- Myślę, że i tak skończylibyśmy w tym samym miejscu. Odnaleźlibyśmy siebie w

ten czy w inny sposób.

Uśmiechnęła się, przymykając powieki. – Ja też tak myślę.

Tłumaczenie: mary003

Rozdział 5.

Candace zadzwoniła dzwonkiem do drzwi domu jej rodziców, tuląc się do Briana

– ledwo była w stanie trzymać od niego ręce po tym, jak opuścili ich mieszkanie. Miał
na sobie nową skórzaną kurtkę, którą podarowała mu w Boże Narodzenie. W skórze
wyglądał szczególnie zabójczo. I niesamowicie pachniał.

Kiedy dzwoniła wcześniej do matki, Sylvia zaskoczyła ją zapraszając ich na obiad,

więc postanowiła poczekać z powiedzeniem jej, aż będą u niej. To wiele mówiło o jej
reakcji. Sylvia była mistrzynią w ukrywaniu emocji, ale nigdy nie potrafiła ukryć
pierwszej reakcji.

Otworzyły się ogromne, przednie drzwi i pojawiła się Sylvia w zaskakująco

swobodnym stroju – dżinsach i kaszmirowym sweterku. – Wesołych Świąt! –
ucałowała Candace w policzki i o dziwo ucałowała również Briana. – Zapraszam,
zapraszam.

Weszli do środka, zrzucając z siebie kurtki. – Wydajesz się być dzisiaj…

szczęśliwa, Mamo.

- Po prostu cieszę się, że są wszyscy.

Wszyscy? O nie, powinna wiedzieć, że matka zaprosi jej starszego brata

Jamesona i jego nową dziewczynę, którą pokochała w niewytłumaczalny sposób.
Tata, mama i Brian potrafili się tolerować i zachować spokój, ale z Jamesonem to już
zupełnie inna historia. Najlepszym zachowaniem między nim, a Brianem, było wrogie
milczenie pełne niewypowiedzianych słów. Nie żeby mogła winić za to Briana, biorąc
pod uwagę to, co zrobił James.

Wyglądało na to, że w jadalni jest jeszcze kilka innych osób, ponieważ słychać

było stamtąd gwar rozmów. Więcej niż dwóch osób.

- Kto tam jest, Mamo? – i właśnie wtedy usłyszała włoski akcent mamy Briana, a

potem jej donośny śmiech.

- Do diabła. – mruknął Brian tak cicho, żeby tylko Candace mogła go usłyszeć.

Spojrzała na niego i wyszeptała. – To chyba i lepiej, możemy powiedzieć

wszystkim…

Tłumaczenie: mary003

- Postanowiłam zaprosić również Rossów, gdy zgodziliście się przyjechać. –

powiedziała Sylvia, idąc przed nimi. – Najwyższy czas, żebyśmy poznali się lepiej, nie
sądzicie?

W końcu mieli do tego powód. Sylvia Andrews powiedziała w przeszłości kilka

nieprzyjemnych rzeczy o synu Gianny Ross i dlatego nie dogadywały się zbyt dobrze.
Najwyraźniej na czas Bożego Narodzenia wszyscy postanowili zakopać wojenny topór.
Oczywiście Candace czuła podwójną presję, chociaż nie obawiała się rodziców Briana
tak bardzo, jak swoich. Rossowie z pewnością ucieszą się z wiadomości nawet, jeżeli
będą musieli do końca życia znosić rodzinę Andrews.

Chór witający wzrósł, gdy Candace i Brian weszli do jadalni. Przyjęła uściski i

pocałunki ze strony Pana i Pani Ross. Jamesom rzucił jej krótkie „Cześć, siostra” i była
wdzięczna przynajmniej za tyle. Mało jej szczęka nie opadła na podłogę, kiedy on i
Brian wymienili uściski dłoni.

Jasna cholera, prawdziwy postęp. Miała nadzieję, że nie zepsuje tego z Brianem

przez wypowiedzenie tych kilku słów.

Boże, nie mogła już wytrzymać. – Mamy wiadomości. – wypaliła, otrzymując od

Briana spojrzenie z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami, ponieważ był w samym
środku witania się ze swoim tatą. Podeszła do niego i uścisnęła jego dłoń. Wszystkie
oczy skierowały się na nich. Gianna i Sylvia, które stały tuż obok, spoglądały
wyczekująco to na Candace, to na Briana. Candace niemal się roześmiała z powodu
nadziei z jaką Gianna się w nią wpatrywała. Pewnie wolałaby już wnuka. A Sylvia… no
cóż, pewnie padnie na zawał.

- No i? – zapytała mama Briana. Sylvia miała tak przerażoną minę, że pewnie

bała się zapytać.

Candace odwróciła się do swojego narzeczonego po wsparcie. Uśmiechnął się

do niej i objął ją ramieniem. Wspólnie stawili czoła swoim rodzicom.

- Ja…

- On…

Wybuchli śmiechem na swoje zgranie, a po chwili Candace skinęła na niego, aby

zaczął, pocierając kciukiem swój pierścionek, aby dać im wskazówkę. Jakimś cudem
nikt tego nie zauważył.

Brian odetchnął i zaczął mówić. – Rano poprosiłem Candace o rękę.

Tłumaczenie: mary003

Wszystkim w pokoju opadła szczęka, więc Candace uniosła rękę, aby wszyscy go

zobaczyli. – A ja się zgodziłam!

Nie miała okazji przyjrzeć się lepiej Sylvii. Mama Briana rzuciła się na nich,

ściskając ich z gratulacjami. Po uściskaniu ich obojgu, ujęła w dłonie twarz Briana i
wycałowała go kilkukrotnie przez co on oblał się rumieńcem. Roześmiała się na jego
reakcję, a Candace poczuła wtedy, jak ktoś unosi jej rękę. Odwróciła się, odnajdując
swoją matkę oglądają z bliska pierścionek.

- Jest inny. – powiedziała Sylvia. – Jak przypuszczałam.

Natychmiast zapragnęła dać matce ten sam wykład, który ona powtarzała jej

przez ostatnie półtora roku, ale ugryzła się w język. Sylvia pokręciła pierścionkiem,
przyglądając się mu pod różnymi kątami w świetle żyrandola. Candace czekała z
ponurą miną na werdykt.

- Dwu karatowy?

Candace przytaknęła.

- Uderzający. – Sylvia spojrzała na nią i uśmiechnęła się. – Jest piękny.

- Więc… ty i tata nie macie nic przeciwko?

- Oczywiście, że nie mamy, ale to nie ma znaczenia. Jesteś szczęśliwa. Tylko to

się liczy.

Powolne odetchnięcie Candace było, jak pozbycie się ciężaru i stresu, który

towarzyszył jej przez całe życie. I pomyśleć, że zawdzięcza to Brianowi Rossowi.
Uścisnęła swoją matkę pod wpływem impulsu i przytuliła ją mocno. – Kocham cię,
Mamo.

Sylvia odwzajemniła uścisk, a kiedy przemówiła, Candace mogłaby przysiąc, że

jest wzruszona. – Ja też cię kocham. – od bardzo dawna nie słyszała tych słów, ale od
bardzo dawna w ogóle nie mówiła tego nikomu. Ktoś musiał przerwać ten cykl
wrogości.

Uświadomiła sobie, że ich rozmowa na przyjęciu świątecznym nie była

manipulacją ze strony Sylvii… a przynajmniej nie w złym znaczeniu. Nie wierzyła, że jej
rodzice mogliby zachowywać się normalnie bez powodu, a tu proszę.

- Sylvia, musiałaś o tym wiedzieć. – powiedziała Gianna. – Kiedy zadzwoniłaś,

powiedziałam Alexandrowi, że musi zanosić się na coś dużego.

Tłumaczenie: mary003

Sylvia puściła Candace i po raz pierwszy dostrzegła, że jej mama nie potrafiła

ukryć emocji. – Właściwie to wasz syn przyszedł do nas niedługo po przyjęciu
świątecznym i poprosił nas o błogosławieństwo. Pomyślał, że docenimy jego gest. I
doceniliśmy, i to bardzo.

Co zrobił? Candace odwróciła się do Briana z otwartymi ustami. – Co zrobiłeś? –

spojrzała na Panią Ross, która miała podobny wyraz twarzy, a potem na Briana, który
uśmiechał się w swój diabelski sposób. – Jesteś pełen niespodzianek, co?

- Przecież wiesz.

- Więc, tak, - kontynuowała Sylvia. – wiedzieliśmy o wszystkim. Byliśmy też

pewni odpowiedzi.

Gianna uderzyła Briana w ramię. – Ładnie to tak spiskować beze mnie, synu?

- Na kazanie przyjdzie pora później. – odpowiedział.

- Nie myśl, że ci podaruję. Mamy jeszcze wiele rzeczy do zaplanowania.

- Nie byłbym tego taki pewien. – wtrącił się Brian. Wszyscy spojrzeli na niego z

konsternacją. O, szlag. Candace nie mogła uwierzyć, że właśnie to wywlókł.
Wspominał ostatnio o fantazjach swojej mamy odnośnie ogromnego wesela.

- Co masz na myśli? – zapytał jego tata.

- Myślicie, że pozwolimy wam zaplanować nasz ślub? Nie ma mowy. Już to

przerabialiśmy; stawiamy na spontaniczność. Najprawdopodobniej uciekniemy.

Oburzenia, które usłyszeli spadły na nich niczym bomba. Candace zauważyła

tylko jedno: chichoczącego tatę Briana. – Mądre dzieciaki.

Było jak w filmie, o którym zawsze marzyła. Wszyscy siedzieli wzdłuż długiego

stołu, podajając sobie półmiski z jedzeniem, śmiejąc się podczas, gdy w tle leciały
cicho Bożonarodzeniowe kolędy. Mężczyzna, którego kochała ponad życie siedział tuż
obok niej. A jej rodzina – pragnąc, żeby była szczęśliwa – w końcu w pełni go
zaakceptowała. Wytatuowanego, wykolczykowanego, kochającego metal tatuażystę.
Który kochał ją do tego stopnia, aby w przyszłości wpakować się w taki syf. Być może
wszystko zbliżało się do końca.

Wiedziała, że byłby gotów zrobić dla niej wszystko. Zawsze był. Poświęcał się i

był wyrozumiały, kiedy jej rodzina robiła wszystko, aby mu zaszkodzić. Nigdy nie

Tłumaczenie: mary003

będzie w stanie mu się odwdzięczyć. Pomożenie mu w rozkręceniu interesu było
wszystkim co mogła zrobić, a pomożenie mu w budowanie ich wspólnej przyszłości
było wszystkim o czym marzyła.

Musi poprosić później Briana, aby ją uszczypnął, bo chyba śniła.

Kilka minut po jego zapowiedzianej ucieczce, wszyscy na szczęście odebrali to

jako żart, ale bała się co będzie, gdy zorientują się, że mówił śmiertelnie poważnie.
Później będą się tym martwić. W tej chwili to było zbyt dużo, aby mogła wytrzymać to
emocjonalnie. Szepnęła Brianowi na ucho, że idzie do łazienki i przeprosiła
wszystkich, kierując się prosto do swojego starego pokoju i łazienki – którą
rozdziewiczyli kilka tygodni wcześniej.

Będąc już tam, pozwoliła sobie na małe świrowanie. Nie płacz było częstą

mantrą powtarzaną w jej życiu. Kręciło jej się w głowie od nadmiaru szczęścia, nie
mogła uwierzyć, że to się naprawdę dzieje, gdy skakała z radości.

Po chwili wzięła głęboki wdech i przejrzała się w lustrze, zauważając, że pierwszy

raz od dawna jej oczy się iskrzyły, a jej uśmiech był pełen radości. Nie dlatego, że sam
Brian ją uszczęśliwił. Chodziło o to, że gdzieś w głębi duszy zawsze wiedziała, że w
końcu będzie musiała dokonać wyboru między nim, a swoją rodziną i mimo, że była
na to gotowa, to nie chciała tego. A jego postępowanie położyło kres pytaniu, które
często zaprzątało nocami jej głowę: Czy w końcu znudzą go problemy z jej rodzicami i
da sobie z nią spokój? Wiele razy dochodziło do takich sytuacji, przez które by go o to
nie winiła. Ale przebrnęli przez to razem. Spojrzała w dół i uśmiechnęła się na swój
pierścionek i może trochę płakała.

Dobry Boże, tak bardzo go kochała, więc co ona tutaj robiła wybuchając swoją

niepohamowaną radością? Akurat, gdy odwróciła się do drzwi, pojawił się,
sprawiając, że podskoczyła. Nie usłyszała, jak wchodził.

- Zaskoczyłeś mnie!

Wpatrywał się w nią swoimi ciemnoniebieskimi oczami. – W porządku?

- Fantastycznie. Wspaniale.

Uśmiechnął się. – Ty jesteś wspaniała. Mama nie dawała mi spokoju i szturchała

mnie w ramię, żebym sprawdził co u ciebie. Nie to, żebym sam nie zamierzał, ale
wiedziałem, że nic ci nie jest.

Pani Ross prawdopodobnie miała ukryte zamiary. Kobieta chciała wnuków i to

teraz. – Mówiłam ci dzisiaj, jak bardzo cię kocham?

Tłumaczenie: mary003

Przechylił głowę, wyglądając przy tym wspaniale i frasobliwie. – Chyba nie. –

skłamał.

- W takim razie, kocham cię, Brianie Ross.

- Ja też cię kocham, Candace wkrótce Ross.

Jej serce zabiło mocniej. Nie musiała przeglądać się w lustrze, aby wiedzieć, że

się do niego szczerzy. – To też kocham. – odpowiedziała cicho, podchodząc do niego i
oplatając go rękoma wokół talii. Wspięła się na palce, aby go pocałować, ale
powstrzymał ją, gładząc dłońmi jej twarz.

- Pamiętasz, jak byliśmy tu wcześniej i powiedziałaś, żebym cię rozpalił? Nie

sądzę, bym kiedykolwiek widział, żebyś była tak szczęśliwa, jak teraz. Chyba dobrze
się spisałem?

- Nawet nie wiesz, jak bardzo, kochanie. Wciąż brakuje mi słów.

- W takim razie do diabła z mówieniem. Bycie tu ponownie podsuwa mi pewne

pomysły.

Zachichotała, gdy się pochylił i wycałowywał ścieżkę do jej ucha. – Brian…

- Hmm?

- Nie sądzę byśmy powinni… - jego dłonie przesunęły się na jej tyłek, ściskając go

i przysuwając do swojego kutasa. – Ach…

- Co to było?

Nie powinni, naprawdę nie powinni… ale jego dotyk i zapach był tak wspaniały…

- Może, eee, może powinniśmy… przestać… pieprzyć to. – chwyciła jego głowę i
przycisnęła usta do jego warg, ulegając mu w całości.

- Nie martw się, słońce. – wyszeptał w jej usta. – Tym razem zamknąłem drzwi.

Koniec.