Nie zgadzam się na

umieszczanie mojego tłumaczenia
na innych chomikach, forach itp.,
ani na wysyłanie ich na e-maile.

Szanujmy się!!

Spis treści

Rozdział Pierwszy: Aria

....................................................

str. 4

Rozdział Drugi: Sebastian

.................................................

str. 10

Rozdział Trzeci: Aria

......................................................

str. 18

Rozdział Czwarty: Sebastian

...............................................

str. 24

Rozdział Piąty: Aria

.

........................................................

str. 31

Rozdział 1

Aria

Las Vegas, Nevada

Walenie powinny siedzieć w oceanie, a nie w kasynie. Ale w moje profesji, częściej niż

rzadziej, właśnie tu je znajdziesz. Przytulone do stolika pokerowego, albo do rosyjskiej ruletki,
popijają Lagavulin i zawracają głowę każdej ładnej dziewczynie która przechodzi obok.

No ale cóż, mieszkam w Vegas i pracuję w Atlantis, w aktualnie najgorętszym kasynie w

Strip. Gdzie indziej do diabła zobaczę walenia, jak nie w swoim własnym ogródku?

Dziś to miejsce jest nimi zapełnione, bogaci faceci rozrzucają wokół żetony o wartości

tysięcy dolarów jak konfetti i wychylają alkohole warte tysiące dolarów w ten sam sposób.
Chciałabym powiedzieć, że to nietypowy przypadek, ale prawdą jest, że to jest moje życie. Było
takie już od jakiegoś czasu.

Ja mam inny wgląd z tej strony na kasyno niż wy z waszego typowego doświadczenia w

Vegas, taki który jest wypełniony garniakami za dziesięć tysięcy dolców i zakładami za dziesięć
milionów. Powietrze trzaska od dźwięku, zapachu i uczucia pieniędzy. Co przekłada się na znacznie
wyższe napiwki, niż obsługiwanie regularnych piętr, napiwki których rozpaczliwie potrzebuję.
Wszystko co muszę zrobić by je zarobić to ignorowanie faktu, iż walenie po tej stronie jedwabnej
kurtyny mają o wiele bardziej lepkie łapska. I zawyżone poczucie posiadania prawa do
wszystkiego.

–

Potrzebuję dwóch kolejek Lagavulin, Belvederu i żurawiny, kolejnego Nolet's Reserve,
toniku i kieliszka Patron Silver, - mówię Michaelowi, dzisiejszemu barmanowi, gdy
podnoszę brudne martini i kilka mohito zmieszanych z alkoholem z górnych półek.

Kiwa głową, nie przerywając rytmu, kiedy potrząsa margaritę w jednej ręce i dolewa coli do

rumu drugą.

I wtedy znowu wychodzę w tłum, wracając do stolików z rosyjską ruletką w

dziesięciocentymetrowych szpilkach, które noszą wszystkie kelnerki jak mówi mój szef. Za bardzo
mi one nie przeszkadzają – nauczenie się chodzenia w Louboutins i Manolo było zawarte w moim
programie nauczania podczas dorastania – ale po siedmiu godzinach na nogach, nawet moje stopy
zaczynają skomleć.

Więc, może dlatego nie jestem zbyt cierpliwa gdy Wieloryb Numer Jeden, Japoński

biznesmen który właśnie przyleciał z Tokyo, głaszcze sugestywnie mój tyłek i uda.

Odwracam się i posyłam mu spojrzenie, a on unosi ręce do góry w udawanym geście

poddania się.

–

Podać coś jeszcze? - pytam go słodkim głosem i ze stanowczym wzrokiem. Z
doświadczenia wiem, że kolesie jak on mają problem z utrzymywaniem tej gierki kiedy

patrzą ci prosto w oczy. To lekcja której nauczyłam się od mojej matki lata temu: nadziani
faceci będą cię szanować tylko wtedy, gdy tego zażądasz.

Nawet jeśli jesteś żoną jednego z nich. A może, zwłaszcza wtedy.

Ale to inna historia, milion światów od miejsca w którym jestem teraz. Dzięki Bogu. Teraz

muszę się martwić jedynie o facetów którzy lubią mój tyłek odrobinę za bardzo.

–

Kolejnego Lagavulina, Aria, - mówi mi, z intensywnym Brytyjskim akcentem.

–

Oczywiście, sir. Za sekundkę z nim wrócę.

Tym razem gdy się odwracam, mój tyłek zostaje nietknięty.

Serwuję mohito Waleniowi Numer Dwa i debilnej blondynie starszej o pewnie czterdzieści

lat, która obecnie wali się mu na ramię. Rzuca on napiwek pięćdziesięciu dolarów na moją tacę i
dziękuję mu zanim przygotowuje się na dostarczenie brudnego martini. Idzie ono do Walenia
Numer Trzy, Rosyjskiego milionera, a ten jest prawdziwym dupkiem. Był tu jedynie godzinę i już
mam więcej niż jednego siniaka na tyłku od jego nieproszonej uwagi.

–

Proszę, brudne martini z trzema oliwkami, - mówię mu z wymuszonym uśmiechem gdy
stawiam szkło przed nim. Upewniam się by utrzymać moje ciało – i tyłek – z dala od niego,
ale w jakiś sposób ten kutas i tak mnie szczypie. Zaciskam zęby i odliczam od dziesięciu, by
przypomnieć sobie wszystkie powody dla których przywalenie mu było by złym pomysłem.
Zaczynając od tego, że na serio potrzebuję tej pracy. - Mogę podać coś jeszcze?

Zaczynam ze sztuczką z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego, ale ten facet jest jednym z

tych rzadszych – i najgorszych – bywalców. On patrzy mi prosto w oczy i kurwa szczypie jeszcze
raz. W tym momencie zaczynam widzieć na czerwono, a ręka aż mnie świerzbi do zaciśnięcia w
pięść bym mogła mu ją wbić w twarz. Wyglądałby o wiele lepiej ze złamanym nosem. I bez zęba
lub dwóch.

Ja, jednakże, nie wyglądałabym nawet w połowie tak dobrze mieszkając na ulicy i w tym

momencie, jedyna rzecz która stoi między mną i zboczeńcem jest ta praca. Nie dokładnie to co
sobie wyobrażałam po ukończeniu Vassar, ale dawno temu przekonałam się że jak się nie ma co się
lubi, to się lubi co się ma.

Poza tym, pozostaje mi to, lub czołganie się do domu tatusia ze spuszczoną głową i

podwiniętym ogonem. A skoro to się na pewno nie wydarzy, muszę się po prostu uśmiechnąć i to
znosić. Może i nie jestem w stanie kontrolować tego kolesia i tego co robi, ale jestem cholernie
pewna, że mogę kontrolować siebie i swoje życie. I to zawiera nie poddanie się swojemu
temperamentowi, bez względu na to, jak bardzo jestem prowokowana.

Poza tym, moja zmiana się prawie skończyła. Mogę znieść wszystko, nawet utratę kontroli

która wiąże się z tą pracą, tak długo jak koniec jest w zasięgu ręki. Nauczyłam się tego w ciężki
sposób dawno temu.

–

Co powiesz na randkę dziś wieczorem? - mówi gdy przesuwa ciepłą, lekko spoconą dłoń w
górę mojego ramienia. Z całych sił powstrzymuję się żeby nie wzdrygnąć się w
obrzydzeniu.

–

Kasyno nie pochwala randek pracowników z klientami. Ale z największą przyjemnością
przyniosę panu drinka, lub menu jeśli pan zgłodniał.

–

To czego kasyno nie wiem, kasyna nie zrani. - Jego ręką w dalszym ciągu przesuwa się po

moim ramieniu, a knykcie muskają moją pierś i sutek. - O której kończysz? - szczerzy się na
swoją własną insynuację.

Napotykam wzrok rozdającego nad jego głową i Jake przyspiesza swoje rozdanie. Jego

twarz jest pusta, ale widzę obrzydzenie w jego oczach, które na pewno odzwierciedla to, które teraz
staram się jak najlepiej ukryć.

–

Będę pracować jeszcze przez jakiś czas, - mówię mu, delikatnie wysuwają się z jego
uścisku. - Daj mi znać jeśli będziesz czegoś potrzebował.

Uśmiecham się krótko, gdy ten wrzuca napiwek na moją tacę – dwadzieścia dolców – ale

nie mogę zmusić się do podziękowania. Zamiast tego, kiwam głową i znikam w tłumie za
kurtynami. Pozwalam sobie odetchnąć dopiero gdy jestem kilka kroków dalej.

Przyjmuję kilka nowych zamówień i podsuwam je Michaelowi, gdy ustawiam na tacy

ostatnią kolejkę drinków. I wtedy jestem wolna, ale jeszcze robię kolejna rundkę wokół stolików.
Dziś, ta połowa sali zachowuje się znacznie lepiej. Oczywiście jeśli nie przeszkadza ci kilka długich
spojrzeń i klepnięcie lub dwa w tyłek.

To nie jest na zawsze, przypominam sobie gdy ignoruję sposób w jaki pan Benson przesuwa

rękę po moim ramieniu. Bierze on swojego Johnnie Walkera Blacka i wrzuca mi dwadzieścia
dolarów na tacę jako okazanie tego, że docenia to co widzi. Wsuwam kasę do kieszeni i dziękuję
mu uprzejmie.

Następny przystanek to stół do pokera. W puli dziś jest pięćdziesiąt tysięcy i każde krzesło

jest zajęte. Stawiam Belvedere i żurawinę przy łokciu pani Jenkins, Nolet's Reserve i tonik koło
pana Daviesa i kieliszek Patron Silver obok pana Cervantesa. Wycofuję się nie chcąc napiwku –
trzy godziny dostarczania mu drinków nauczyło mnie by wejść i wyjść tak szybko jak możliwe.

To właśnie kiedy wracam do baru zauważam Walenia Numer Trzy – Rosjanina –

obmacującego jakąś kasynową laskę, która zawędrowała w bogate progi. Króliczek jest wystrojona,
prawdopodobnie planując złapać jakiegoś nadzianego walenia, ale nawet stąd mogę powiedzieć, że
ten którego złapała jest spoza jej ligi.

Cholera.

Spieszę z powrotem do baru, biorę swoje zamówienia i idę w tamtym kierunku. Ostatnią

rzeczą jakiej chcę, jest angażowanie się w kolejną rozmowę z tym facetem, ale ma on rękę szczelnie
owiniętą wokół ramienia dziewczyny i wiem, po sposobie w jaki się ona skręca – i po grymasie na
jej twarzy – że on ją rani.

Po drodze zatrzymuję się przy ochroniarzu i wskazuję głową w ich kierunku. Ten spogląda

na nich, ale wzrusza ramieniem na mnie, jakby nie miał pojęcia czego od niego oczekuję.

Ja pierniczę. Mam tak dosyć tego klubu bogatych kolesi, gdzie facet może sobie robić co

żywnie mu się podoba, tak długo jak kładzie forsę na stół. Niesamowite jest jak kilka milionów
dolarów potrafi kupić własnowolne odwrócenie wzroku i pozwolenie na seksualne molestowanie.

Nie mając innego dostępnego ratunku, idę do walenia i jego nieszczęśliwej wybranki

wieczoru.

–

Tu jest pański drink, - mówię mu, uderzając szkłem o stół troszeczkę za mocno. - Podać coś

jeszcze?

Nawet na mnie nie patrzy, gdy przesuwa wolną rękę po ramieniu dziewczyny, ale ona tak,

jej mocno umalowane oczy błagają mnie bym coś zrobiła, gdy próbuje odsunąć się od niego cal po
calu. Przez sekundę, jest to jakby patrzenie się we własne oczy, we wspomnienia dziewczyny, którą
kiedyś byłam.

Cholera by to. Nie mogę się zaangażować. Nie w to – jestem wystarczająco mądra by

wiedzieć, że to nie skończy się dla mnie dobrze. Ale w tym samym czasie, nie mogę zostawić tej
biednej, głupiej dziewczyny. Nie kiedy wyraźnie czuje się nie komfortowo.

Posyłam jej subtelne skinięcie głową i wracam do ochroniarza. Mannego, tak mi się wydaje.

–

Słuchaj, będziesz musiał interweniować. Ten koleś kompletnie przekracza granice. -
Wskazuję na Rosjanina.

Manny patrzy w ich stronę.

–

Nie wygląda jakby potrzebowała pomocy.

–

Ale potrzebuje. On praktycznie ją molestuje. Musisz wkroczyć.

–

Mam wyraźnie rozkazy od pana Caine. Nie interweniujemy w takie sytuacje, chyba że
zostaniemy o to poproszeni bezpośrednio przez klienta.

–

Czy ty tak na poważnie? - nie czekam na jego odpowiedź – to nie tak że ma on taką która
mnie zadowoli – i zamiast tego odchodzę by dostarczyć ostatnie zamówienia.

Nie spuszczam wzroku z tej dwójki, gdy przyjmuję nowe zamówienia i cały czas

dostarczam drinki. Kilka razy wygląda jakby laska próbowała go spławić, uciec, ale za każdym
razem on się tym nie przejmuje. Raz dziewczyna nawet wstaje, żeby odejść, idąc do drugiego
stolika, ale facet idzie za nią, ręką obmacując jej tyłek, dokładnie jak zrobił to z moim jakiś czas
temu.

Zaciskam zęby, próbując przypomnieć sobie że to nie jest moja sprawa. Jeśli naprawdę by

chciała, mogłaby po prostu wstać i wyjść z kasyna. Chociaż z drugiej strony nie jestem pewna, czy
by za nią nie poszedł. I najwyraźniej ona jest tego samego zdania. Nie trzeba się wysilić żeby
pomyśleć, że jest tu bezpieczniejsza będąc molestowana przez niego, niż byłaby próbując sama
wyjść. Zabezpieczenie się i takie tam.

I nadal mówię sobie, żeby trzymać się z daleka. Że to nie jest mój problem. Że i tak mam już

wiele na głowie bez tego. Że za piętnaście minut skończę zmianę i że powinnam po prostu spuścić
głowę i zignorować to.

Ale i tak wracam się do ich stolika i nic mnie nie kosztuje zapytanie go czy chce kolejnego

drinka. Więc tak robię. I tym razem widzę jak rękę wsuwa pod jej spódniczkę, a palcami muska
brzegi jej pończoch.

Wtedy rzucam okiem na jej twarz, z uniesionymi delikatnie brwiami. Patrzy na mnie

błagająco, zanim łapie go za rękę i ją odsuwa. Oczywiście, dupek jest zboczeńcem – i to ogromnym
– więc w ciągu tylko kilku sekund jego ręka wraca, tym razem wsuwając się wyżej.

Odwracam się, zdeterminowana żeby zaciągnąć tu Mannego – bez względu na wszystko.

Ale ledwie co robię krok zanim słyszę pisk. Odwracam się akurat by zobaczyć jak ta menda ściska
jej pierś.

–

Spadaj stąd, - mówi do mnie oddychając ciężko i część mnie wie że powinnam zrobić
dokładnie to, jeśli chcę zatrzymać pracę.

Ale nie mogę tego zrobić. Nie kiedy Manny odmówił pomocy dwa razy. I nie kiedy wiem,

że zostawienie jej samej z nim zaprowadzi tylko do gorszych rzeczy.

Pochylając się, tak żeby musiał spojrzeć mi w oczy, mówię mu:

–

Pójdę sobie, kiedy ty zrobisz to samo. Dziewczyna nie jest zainteresowana.

–

Co ty wiesz? - prycha na mnie i zaciska rękę na jej nodze aż ta znowu piszczy, tym razem
wyraźnie z bólu. Kilka innych graczy spogląda w naszą stronę i jeden wygląda nawet jakby
zamierzał interweniować. Ale twarde zimne spojrzenie Ruska powoduje, że nagle wszyscy
znowu są zafascynowani swoimi kartami. - Dziwki jak ona zawsze są zainteresowane.

W tym momencie widzę na czerwono, ale używam każdej resztki samokontroli, by mój głos

był stanowczy.

–

Proszę puść ją.

–

Albo co? - rzuca okiem na Mannego, który najwyraźniej patrzy wszędzie tylko nie tu. -
Poślesz na mnie swojego tłustego ochroniarza? Ta groźba mi nie imponuje.

By to udowodnić, wsuwa palec jeszcze wyżej pod jej sukienką.

Dziewczyna drży i zaczyna odsuwać jego rękę.

–

Przestań, ty mała dziwko, - mówi jej, mściwie ściskając jej udo. - Powinnaś się cieszyć, że
w ogóle się z tobą użeram

To ostatnie ostrzeżenie.

–

Chyba ci się coś pomyliło, - mówię mu gdy odwracam moją pustą tacę bokiem. - Ty się z
nią nie użerasz, ty ją nękasz.

–

I dlaczego to jest twoja sprawa, ty mała cipo?

Obraza przechodzi mi tuż koło dupy. Jakby nie było, ci faceci nie są znani z posiadania

klasy, przynajmniej nie wtedy kiedy są przyskrzynieni.

–

Dlatego, że ona też jest klientką kasyna, a ty sprawiasz że czuje się niekomfortowo.

–

Mógłbym kupić i sprzedać to kasyno. Dobrze by ci zrobiło, gdybyś to sobie zapamiętała.

Oczywiście, że by mógł. Dlaczego, Boże dlaczego takie dyskusje zawsze sprowadzają się do

stanu kont bankowych? Nie wiele dobrego mogę powiedzieć o moim życiu zanim tu przyjechałam,
ale przynajmniej w mojej rodzinie i pośród ich znajomych, rozmiar męskiego fiuta zależy od czegoś
więcej niż ile zer ma na koncie.

Umyślnie przewracam oczami i mówię mu:

–

O ile chciałabym być pod wrażeniem twojego kutasiego zachowania, niestety nie jestem.
Więc odwal się od dziewczyny. Teraz.

Ten unosi wyzywająco brew, gdy całą rękę wsuwa pod jej spódnicę. Czekam, aż ta zacznie

się szarpać, odepchnie go, zrobi coś poza siedzeniem i wyglądaniem na przerażoną, ale udaje jej się
tylko pisnąć. Matko Święta. Laska serio musi wyhodować sobie jaja.

Fakt, że ten koleś nawet już nie zwraca na nią uwagi, fakt że wszystko to stało się

popisowym wyścigiem wkurzania między naszą dwójką z nią jako niefortunny poszkodowany,
mnie wkurza. Jeśli pogrywałby sobie ze mną, zniosłabym to. Ale ona najwyraźniej nie może i
próbując pomóc, tylko wszystko pogorszyłam.

To jest jedyna wymówka jaką mam na to co robię następnie. Jakby nie było, kiedy tu

przyszłam moją intencją było utrzymać wszystko na stopie spokoju. Ale kiedy facet się pochyla, nie
spuszczając ze mnie wzroku i liże policzek dziewczyny, temperament, nad którym tak ciężko
pracuję, wybucha.

I uderzam frajera moją tacą do drinków.

Tłumaczenie nieoficjalne: sylwiaz97

Rozdział 2

Sebastian

Co ja tu kurwa robię?

Te pytanie zadaję sobie przynajmniej pięć razy dziennie, codziennie, odkąd tu przybyłem.

Jest to pytanie którego – przynajmniej teraz – oczekuję zadawać sobie z pięć razy dziennie do
końca życia.

Jest to przygniatająca myśl, przez którą przeczesuję dłonią włosy i zwalczam przymus by

wyjść z tego biura, z kasyna i w ogóle wyjechać z tego cholernego miasta. Ale to nie wchodzi w
grę. Nie dla mnie. Nie teraz. Bez względu na to, jak nie na miejscu się czuję. Sięgam po kontrolę,
przypominam sobie że powrót był moją decyzją. Moją decyzję żeby tu teraz być, pracując żeby
ulepszyć podstawy kasyna i zachować pracę wszystkich, którzy tu pracują.

Interkom na biurku mojego ojca – na moim biurku – brzęczy i jego sekretarka – moja

sekretarka – mówi:

–

Sebastian, Todd Waters chce pięciu minut.

Zachodzę w głowę, próbując przypomnieć sobie kim do chuja jest Todd Waters. Jestem tu

od pięciu dni po tym jak nie było mnie dziesięć lat i nic nie jest takie jak zapamiętałem. Ani
pracownicy, ani kasyno, ani nawet mój ojciec, który zachorował, zmarnował powłokę człowieka
którym był kiedyś.

Nie wiem co to o mnie mówi – albo o nim – że wolę g w takim stanie.

–

Przyślij go, - mówię Lindzie, odwracając się od okna i idąc z powrotem do biurka, za
którym nigdy nie pomyślałbym że usiądę. Za burkiem za którym nigdy nie chciałem usiąść.

Kiedy tylko Todd Waters wchodzi do pomieszczenia, od razu poznaję jego twarz. Dzienny

Menadżer Piętra Kasyna z Wysokimi Relacjami. Jestem do dupy w pamiętaniu imion, ale nigdy nie
zapominam twarzy. Jest on jednym z setek ludzi, którzy zostali mi przedstawieni w ciągu ostatnich
kilku lat, ale pamiętam że go polubiłem. Myśląc, że wydawał się nie tylko kompetentny, ale i
porządny.

–

Wiem, że jeszcze się ze wszystkim oswajasz, - zaczyna zanim nawet dochodzi do mojego
biurka. - I chciałem dać ci jeszcze kilka dni zanim zacznę walić do twoich drzwi, ale
zaistniała sytuacja, która wymaga załagodzenia przez ciebie lub twojego ojca.

Mój tata nie jest w stanie niczego załagodzić i oboje o tym wiemy. Będąc ofiarą mini

zawałów w ciągu ostatnich miesięcy, w tej chwili ani jego mowa ani stan psychiczny nie są w stanie
nic zdziałać. Zwłaszcza po ostatnim ataku.

Co jest, oczywiście, głównym powodem dla którego tu jestem, próbując prowadzić kasyno,

w którego prowadzeniu nie jestem w ogóle zainteresowany, bo raczej wolałbym siedzieć w
Bostonie będąc CFO jednej z największych fundacji dla dzieci na świecie.

–

Od tego tutaj jestem ja, - mówię Toddowi, wskazując żeby usiadł w jednym z krzeseł po
drugiej stronie biurka. Robi to i nie pierwszy raz odkąd tu przyjechałem, powala mnie to o
ile niższe są one od fotela mojego ojca. Niedorzeczne wojenne zagranie psychologiczne,
które powodowało, że jego goście czuli się nieswojo, a on czuł się jak król.

Nie mam czasu – ani zainteresowania – w takich gierkach pokazujących władzę i

zapamiętuję żeby kazać wymienić te krzesła przed końcem dnia. To pewnie nie powinno być moim
głównym priorytetem – nie po tym jak przejrzałem zapisy i zobaczyłem jak bardzo mojemu ojcu
udało się wyruchać Atlantis na kasę w ciągu kilku ostatnich lat – ale pieprzyć to. Mogę mieć więcej
niż jeden priorytet.

–

Co się dzieje? - pytam, po tym jak Todd siada i to samo robię ja.

–

Zeszłej nocy zaszła pewna sytuacja z jednym z waleni. On i jedna z kelnerek wdali się w
kłótnię i ta skończyła uderzając go w banie ze swojej tacy do drinków.

Cóż, muszę przyznać, to jest nowość. Albo przynajmniej, coś o czym wcześniej nie

słyszałem. Gapię się na niego kompletnie zaskoczony gdy czekam aż powie więcej. Kiedy tego nie
robi, w końcu pytam:

–

Więc, powiedziała ci przynajmniej dlaczego to zrobiła? Molestował ją?

–

Nie rozmawiałem z nią... to się stało na nocnej zmianie zanim przyszedłem. Ale pewnie tak.
Naprawdę ma atuty, więc z nią pogrywają sobie bardziej niż z innymi kelnerkami. Ale
zawsze się kontrolowała, aż do zeszłej nocy.

–

Więc co w takim razie ją wkurzyło?

–

Właśnie chodzi o to, że nie wiem. David zwolnił ją po tym incydencie... powiedział jej żeby
przyszła dziś odebrać wypłatę – i na tym powinno się skończyć. Nie słyszałem nawet o tym
co się stało dopóki waleń do mnie nie zadzwonił, wrzeszcząc na całe gardło. Właśnie
wracam ze spotkania z nim. Jest całkiem nieźle wkurzony i grozi że nas pozwie, jeśli nie
dostanie rekompensaty za swoje fizyczne i psychiczne urazy.

Siłą powstrzymuję się, żeby nie przewrócić oczami.

–

Fizyczne i psychiczne urazy?

Todd zaciska usta i wydaje mi się, że próbuje powstrzymać się od prychnięcia.

–

Ta.

–

Czy my już go nie rekompensujemy? Oferując mu darmowy pobyt, furę i resztę?

–

Tak.

–

Więc kim jest ten koleś? Czego chce? Jeśli kelnerka została już zwolniona nie jestem
pewien czego on szuka.

–

Ma na imię Petrov Rubinov. Jest rosyjskim milionerem, zarobił kasę na czarnym rynku,
przemycając diamenty, broń, dziewczyny.

W żołądku mi się przewraca i ponownie zastanawiam się co ja tu kurwa robię. Spędziłem

lata pracując w fundacjami żeby pomóc zakończyć przemyt niewolników i handel seksualny
niepełnoletnimi, a teraz jestem tutaj, obdarowując jednego z najgorszych wrogów. Czy to dziwne,
że cały pieprzony czas czuję się brudny?

–

Widziałeś nagranie? - domagam się, bo nie ma mowy żeby ten skurwysyn dostał ode mnie
coś za darmo, zwłaszcza jeśli to on jest tym, który zawinił. Chcę wiedzieć dokładnie co się
wydarzyło, zanim Todd zorganizuje spotkanie, żebym mógł „załagodzić sytuację”. Jakby to
się miało w ogóle wydarzyć.

–

Kazałem je wyciągnąć gdy szedłem tutaj. Powinno być już w twojej poczcie.

Odwracam się do komputera i odświeżam przeglądarkę, żebym mógł zobaczyć większość

nowych e-maili. Jakby nie patrzył, jest tam jeden e-mail od ochrony zatytułowany „nagranie
Rubinova”.

Klikam w niego i przywołuję Todda, żeby stanął obok mnie i obejrzał to ze mną.

Są tam dwa różne klipy wideo, jeden który trwa pięć minut i jeden który trwa dwadzieścia

cztery minuty. Klikam najpierw w pięciominutowy i patrzę jak Rubinov sunie palcem w górę uda
ładnej rudej dziewczyny, który jest ze dwadzieścia lat młodsza od niego. W sposobie jaki ta
odpycha jego rękę i rozgląda się za pomocą, nie wygląda jakby cieszyła się jego niepodzielną
uwagą.

Wściekle zapamiętuję, jak nawiązuje ona kontakt wzrokowy w rozdającym... i jak ten

celowo odwraca wzrok.

–

Co to było do ciężkiej cholery? - domagam się.

–

Nie wiem. - Todd też brzmi na wkurwionego. - David i ja mamy różne style panowania nad
sprawami, ale żaden z nas nie jest obojętny gdy klienci są molestowani. Nawet przez
wysoko postawionych kutasów.

Fakt, że musi to tak ująć sprawia, że jestem jeszcze bardziej zirytowany. Dorastałem w

Vegas, w kasynie stojącym jakieś dwie przecznice od Strip.

1

Poszedłem na Harvard, pracowałem w

wysoko ustawionej fundacji. Wiem jak działa ten rozrzedzony świat. Jak pieniądze dają facetom
fałszywe poczucie posiadania kontroli i przez które myślą że mogą mieć wszystko czego chcą.

To nie oznacza, że musi mi się to podobać.

Dwadzieścia sekund później kelnerka – przynajmniej zakładam że to kelnerka – wchodzi w

kadr. Ma na sobie króciutką granatową spódniczkę, czystą białą bluzkę i pończochy które musi
nosić każda kelnerka i od razu mogę powiedzieć, że Todd ma rację. Kobieta naprawdę ma atuty.

W sumie to jest przepiękna i przez minutę jestem tak zajęty gapieniem się na nią, że

przestaję śledzić to co powinienem. Jej ciemne włosy sięgają ramion i są spięte w kucyk, który
tylko uwydatnia jej oszałamiającą strukturę kości i długą, delikatną szyję. Ma ciemne oczy, pulchne
wargi i oliwkową skórę. Na jej policzkach widnieje również wściekłe zarumienienie, przez które
jest jeszcze bardziej atrakcyjna.

Jak również dzięki kontroli jaką ma nad sobą – i nad temperamentem – przez co widzę, że

znajduje się na granicy.

Teraz zainteresowany, zarówno nią jak i sytuacją, obserwuję sposób w jaki się porusza,

sposób w jaki się trzyma. Jest wysoka nawet bez szpilek, które ma na nogach, mając w nich
przynajmniej sto osiemdziesiąt centymetrów, z długimi nogami i krągłymi biodrami i z tyłkiem
który w tej spódniczce wygląda jak milion dolców. I chodzi jakby wiedziała, że stać ją na więcej niż
ta robota, niż to miejsce.

1

http://www.searchrank.com/wp-content/uploads/2015/09/las-vegas.jpg

Cholera. Nie ma się co dziwić, że wszystkie bogate gnojki ją obmacują. Dla większości

facetów do których podchodzi, wyrzeczenie nie jest słowem które znają. Do diabła, sam jestem
całkiem spokojnym, zawsze-miej-szacunek-do-kobiety typem faceta i wszystko o czym mogę
myśleć, to przetestowanie tej kontroli, przekonanie się jak daleko mogę ją doprowadzić zanim ją
straci.

Ale nawet kiedy o tym myślę, ona faktycznie traci kontrolę... choć nie w sposób w jaki

wyobrażałem sobie w ostatnich kilku minutach. Zamiast tego zamachuje się tacą i uderza faceta, a
jej długie, idealne ciało rusza się z perfekcyjną precyzją. Nieoczekiwane zwrot – pomimo
ostrzeżenia Todda – wyciąga mnie z chwilowego odurzenia i puszczam nagranie jeszcze raz.
Oglądam je ponownie, tym razem zwracając uwagę na to co się dzieje, zamiast rozmyślać o tym jak
bardzo chcę przetestować kontrolę kelnerki.

Zajmuję mi jakieś trzydzieści sekund, żeby uświadomić sobie że dziewczyna robi wszystko

żeby nakłonić Rubinova żeby przestał macać drugą kobietę. Przez kolejne trzydzieści sekund mój
gniew wzrasta, a do czasu gdy go uderza jestem wściekły, że nie było mnie tam żebym zrobił to za
nią.

Facet jest draniem z pierwszej ligi.

Puszczam nagranie jeszcze raz, żeby upewnić się że złapałem każdy niuans sytuacji. Wtedy

puszczam dłuższe nagranie, patrząc jak kelnerka podchodzi do ochroniarza, kiwając głową na
Rubinova i dziewczynę.

Więc próbowała to zgłosić, próbowała iść po pomoc. I ochroniarz ją spławił. Ta świadomość

sprawia że gniew buzujący w moich żyłach gotuje się. Pozbawili jej kontroli, zostawili bez innego
wyjścia niż zrobić to co zrobiła. A później ją za to zwolnili.

Nie. Absolutnie nie. Może tak sprawy toczyły się pod rządami mojego ojca, ale on już nie

jest u władzy. Ja jestem. I nie tak będą załatwiane tu sprawy.

–

Gdzie on jest? - pytam Todda, kiedy wideo w końcu się kończy.

–

Kiedy wychodziłem, był w swoim apartamencie, czekając na twoje przeprosiny. Pokój
2857.

–

Na moje przeprosiny tak? - chyba raczej na moją stopę w swojej dupie, bo to jedyna rzecz –
ostatnia rzecz – jaką ten drań dostanie ode mnie czy od Atlantis. - Wygląda na to, że będzie
zawiedziony.

Odpycham się od biurka i wstaję.

–

W chwili gdy pani... jak ma na imię kelnerka?

–

Aria. Aria Winston.

–

W chwili gdy Aria Winston przyjdzie po wypłatę, chcę o tym wiedzieć. Powiedz ZP, żeby ją
do mnie przyprowadzili, dobrze?

Kiwa głową.

–

Oczywiście.

–

I chcę dziś spotkania ze wszystkimi głowami dziennej zmiany. Chcę upewnić się że wszyscy
poczynając od ochroniarzy po pracowników, rozumieją iż przymykanie oka na taki rodzaj
naprzykrzania się klientom jest nie do przyjęcia i nie będzie tolerowany. - Patrzę na swój
zegarek, gdy wychodzimy z biura. - Chcę spotkania na jedenastą.

Zatrzymuję się przy biurku mojej sekretarki. Ma ona z pięćdziesiąt lat, jest mądra, sprytna i

z tego co zrozumiałem, kompletnie lojalna mojemu ojcu. Muszę jeszcze zdecydować czy przeniesie
tę lojalność na mnie – bo ona też jeszcze nie zdecydowała. Mam nadzieję, że tak będzie. Lubię ją i
myślę że jest silnym dodatkiem do tego biura.

–

Linda, potrzebuję żebyś zwołała spotkanie za godzinę. Każda głowa, dyrektor i menadżer
każdego obszaru kasyna ze zmiany dziennej ma stawić się w pokoju konferencyjnym.
Proszę przekaż im, że nieobecność nie wchodzi w grę. Wtedy zwołaj to samo spotkanie dla
menadżerów nocnej zmiany. To ustaw na dziewiątą, dobrze?

–

Oczywiście. Mam powiedzieć im czego ono dotyczy?

–

Nie kłopocz się. Wprowadzę ich w temat.

Dwadzieścia minut później – po tym jak wykonałem parę telefonów które okazały się

oświecające – stoję przed drzwiami Rubinova, czekając aż otworzy. Oczywiście, zajmuje to kilka
minut – klasyczne zagranie pokazujące władzę słabych i narcystycznych – i kiedy w końcu otwiera
drzwi, ma na sobie jeden z hotelowych szlafroków i nic poza tym. Tylko żeby pokazać mi jak
bardzo ma mnie gdzieś. Tylko po to, żebym zrozumiał, jak ważny on jest i jak przejął kontrolę nad
sytuacją.

Szkoda tylko, że nikt nigdy nie nauczył go, że ci którzy mają prawdziwą władzę i kontrolę

nigdy nie muszą się z nią obchodzić.

To jest błąd który popełnia większość bogatych kolesi i taki, którego przysiągłem sobie nie

popełnić. Dorastałem patrząc jak mój tata grał w te władcze gierki. Wiem wszystko o tym, jak one
działają i może jeśli nie byłbym taki wkurzony, zechciałbym okazać panu Rubinovi, trochę
szacunku jaki myśli że mu się należy. Ale jestem wkurzony i gówno mnie obchodzi jak myśli że
ważny jest ten pierdolony drań. Nie ma prawa molestować kobiet w moim hotelu a następnie
przyjść z płaczem domagając się rekompensaty, kiedy on zawinił.

–

Oczekiwałem ciebie pół godziny temu, - mówi gdy podchodzi do swojej luksusowej kanapy,
która jest ustawiona tak, aby można było patrzeć na Strip. Jest to widok przy którym
dorastałem i który przestał mnie zadziwiać dawno temu – ale to widok którym odwiedzający
Las Vegas wydaje się nigdy nie nudzić. Chociaż w dzień nie wygląda inaczej niż inne miasta
– o ile nie liczyć piramid, fontann, repliki Wieży Eiffel i Empire State Building.

Bardzo umyślnie nie przepraszam, tak jak nie czekam aż powie mi że mogę usiąść, zanim

zajmuję miejsce. Jego nozdrza falują i wiem z jego spojrzenia, że nie jest zadowolony, ale nie
jestem tu po to, żeby go zadowalać. Tylko dlatego, że nie interesują mnie władcze gierki, nie
znaczy, że nie wiem jak kontrolować sytuację kiedy tego chcę.

Rubinov podnosi szklankę wody, wódki – nie wiem i mam to w dupie – i wychyla zwartość

naraz gdy czeka aż rozpocznę konwersację. No to sobie poczeka – on chciał tego spotkania, on
przemówi pierwszy.

Cisza zalega między nami, napięta jak przewody wysokiego napięcia Cirque du Soleil, który

jest teraz główną atrakcją Atlantis. Rubinov wierci się niekomfortowo gdy cisza się przedłuża, ale ja
się nie ruszam, nie mówię. Ledwo co mrugam, gdy celowo rozluźniam swoją postawę. I czekam aż
pęknie.

Mija tylko kilka minut zanim wykrzykuje coś po rosyjsku. Dwie nagie dziewczyny

wychodzą z sypialni. Wyglądają na ledwie pełnoletnie i mimo że żadna z nich nie ma aktualnie na
sobie siniaków, obydwie wyglądają jakby wracały z tygodniowej popijawy. Siadają na kanapie

obok niego a ten poklepuje je jakby normalna osoba poklepała psa.

Jestem wystarczająco mądry, żeby wiedzieć że odstawia przedstawienie dla mojej korzyści,

ale i tak przez to zaciskam zęby i napinam ramiona. Bo mimo że wyglądają jakby były tu z własnej
woli, nie mogę być pewny. Nie po przebiegającymi mi przez głowę słowach Todda, który wyjaśnił
w jaki sposób Rubinov zarabia swoje pieniądze.

Wybiera on ten moment żeby przemówić.

–

Chcę, żeby kelnerka została zwolniona. I żeby moja stawka przy stole urosła do dwudziestu
milionów, niestrzeżona. Chciałbym zostać tu dodatkowy tydzień... moje dziewczynki
polubiły ten apartament. - Przesuwa odrobinę rękę, ściskając sutki jednej z dziewczyn. Ta
nie krzywi się na jego dotyk, zamiast tego wygina się, uśmiechając i czuję jak ulga zalewa
moje ciało. Mogę czuć obrzydzenie, na to jak on traktuje te kobiety, ale przynajmniej nie
wydaje się, że im to przeszkadza. To jedna rzecz mniej do zamartwiania się przy
kontrolowaniu już i tak niestabilnej sytuacji. - A moje dziewczynki lubią ładne rzeczy.
Biżuterię, bieliznę i tym podobne. - Wzrusza ramionami jakby to pojęcie wprawiło go w
zakłopotanie. Jakby nie nosił stu kawałków w złocie i diamentach na własnym palcu. -
Byłbym bardzo zadowolony, gdyby dostały wszystko czego chcą z sklepów na
promenadzie. I oczywiście dostęp do spa.

Patrzy mi w oczy.

–

Czegokolwiek zechcą. Jeśli tak się stanie, jestem pewien że będę w stanie zapomnieć o
niefortunnym incydencie który wydarzył się zeszłej nocy.

–

Nieograniczony dostęp do sklepów i spa, - powtarzam. - Dodatkowy tydzień w moim
hotelu, za darmo oczywiście. Wyższy, nieograniczony limit przy stołach. Poprawnie
zrozumiałem twoje żądania?

–

Prośby, - mówi mi z uśmiechem który mówi, że są to w rzeczy samej żądania. I, że jest
pewien że ma kontrolę... czym pokazuje jakim jest głupcem. - Ta dziwka. Musi zostać
zwolniona. Zostałem zapewniony przez twojego pracownika, że to już się stało, ale chcę też
twojego zapewnienia.

Daję sobie chwilę, żeby pomyśleć jaką taktykę chcę obrać, ale szczerze mówiąc, skończyła

mi się cierpliwość z tym draniem i jego nadętym poczuciem własnej wartości. Może zabawne
byłoby trochę sobie z nim pograć, zapędzić go w róg jak kot robi z myszką, ale nigdy nie miałem
głowy do takich rzeczy.

Więc, zamiast pozwolić mu zapędzać się w swoich żądaniach, zamiast przez kolejną

sekundę pozwolić mu myśleć że ma Atlantis – i mnie – w garści, patrzę mu prosto w oczy i mówię:

–

Nie.

Mija chwila zanim to słowo do niego dociera, zanim zadowolony z siebie i skąpy wyraz jego

twarzy znika i wypełnia się zdezorientowaniem.

–

Nie rozumiem.

–

Przykro to słyszeć, bo myślałem że „nie” nie wymaga objaśnienia.

Wygląda jak ryba, jego usta otwierają się i zamykają jak żyworódka gdy tak się na mnie

gapi. Wtedy wrzeszczy na dziewczyny po rosyjsku i te podskakują schodząc z kanapy i biegną z
powrotem do pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. Nie to, żeby to był szok. Ego u facetów jest

punktem w który zawsze można ostro uderzyć.

–

Zakładam, że żartujesz, - mówi mi po tym jak echo zatrzaskiwanych drzwi cichnie.

–

Zakładasz niepoprawnie. Ale skoro najwyraźniej masz problem ze zrozumieniem mnie,
pozwól że ci to wszystko przeliteruję. Mówię „nie” na dodatkowy tydzień. Mówię „nie” na
podwyżkę przy stołach. Mówię „nie” na opłacone wizyty w sklepach i w spa dla twoich
'dziewczynek'. I mówię zdecydowane „nie” na zwolnienie kelnerki, która tak przy okazji,
ma na imię Aria, za zrobienie tego co powinien zrobić każdy mój pracownik. Czy to co
powiedziałem jest dla ciebie wystarczająco jasne?

Do tego czasu twarz Rubinova jest krwisto czerwona i jedynie podstawowa ludzka biologia

powstrzymuje go od wypuszczenia pary uszami.

–

Myślisz, że to jakaś gra? - domaga się. - Myślisz, że możesz sobie ze mną kurwa pogrywać?
Zniszczę to kasyno.

–

Nie krępuj się, - mówię. - Nie sądzę, że zajdziesz bardzo daleko... widziałem nagranie z tego
co się działo kiedy moja kelnerka cię uderzyła. Zdecydowanie próbowała powstrzymać
molestowanie którego dokonywałeś.

–

To jest niedorzeczne...

–

Nie jest. Chciałabym żeby było, bo myśl że ktokolwiek mógłby tak traktować kobietę
gdziekolwiek, ale zwłaszcza w moim kasynie, wkurwia mnie. Ale to nie jest niedorzeczne. I
wiesz co jeszcze nie jest niedorzeczne? Fakt, że kiedy kazałem szefowi ochrony zadzwonić
do paru innych kasyn, dowiedział się że to nie jest pierwszy raz kiedy byłeś zamieszany w
coś takiego. W rzeczy samej dostałeś zakaz wstępu do Bellagio, New York-New York i
Venetian za incydenty bardzo podobne do tego, do którego doszło tu zeszłej nocy.

Wstaję, posyłam mu spojrzenie które mówi, że się nie pieprzę, że ja mam kontrolę nad tą

sytuacją i że tak było od początku.

–

Więc, żeby upewnić się że nie będzie nieporozumień w związku z tym co ma się właśnie
wydarzyć, pozwól że powiem ci to powoli i wyraźnie. Spakujesz śmieci swoje i swoich
dziewczyn i wyniesiesz się z mojego hotelu. Dziś. Jeśli znikniesz w ciągu godziny to nie
zostaniesz obciążony rachunkiem za ostatnie cztery dni pobytu w tym apartamencie i cztery
miliony dolarów które w tym momencie wisisz kasynu zostaną wymazane. Jeśli wybierzesz
nie zaakceptowanie mojej oferty, zostaniesz stąd usunięty i będziesz bulił każdego centa,
którego roztrwoniłeś w tym hotelu przez ostatnie cztery dni. A więc, twój wybór którą opcję
wybierzesz, ale bardzo polecam zdecydować się na tę pierwszą.

Wtedy się odwracam, celowo pokazując mu swoje plecy mimo że wiem iż to jest ryzyko.

Ale dla faceta jak on, upokorzenie przez bycie zignorowanym, przez bycie odprawionym jest jakieś
milion razy gorsze niż uderzenie. Właśnie dlatego nie mogę oprzeć się pokazaniu mu za jakie
ścierwo go uważam. Za takie ścierwo za jakie on uważa Arię i drugą kobietę z wczoraj. Za takie
ścierwo jakimi według niego są wszystkie dziewczyny – i chłopacy – na których zbudował to
imperium.

Przeklina po rosyjsku, kupa słów których nie rozumiem. Ale nie muszę ich rozumieć, żeby

wiedzieć że mój przekaz do niego dotarł.

–

Nie ujdzie ci to na sucho, - mówi mi, jego akcent nagle staje się dziesięć razy silniejszy niż
był pięć minut temu. - Nie wiesz kim jestem?

Wtedy podnoszę na niego wzrok. Nie mogę się powstrzymać. Ale upewniam się, że moje

spojrzenie jest puste i pokazuje że nie jestem pod wrażeniem gdy mierzę wzrokiem jego ciało od na
wpół łysej głowy z kucykiem do jego gołych stóp.

–

Wiem dokładnie kim jesteś, - mówię mu po minucie, upewniając się że jasno zobaczy jak
bardzo nie jestem pod wrażeniem tego, kim i czym jest. - To dlatego nigdy więcej nie chcę
widzieć cię w pobliżu mojego hotelu.

Z jego przekleństwami dzwoniącymi mi w uszach jak muzyka – jest jeszcze wcześnie ale

teraz, kiedy zrujnowałem mu humor tak absolutnie, że uważam swój dzień za spełniony –
wychodzę z apartamentu.

–

Jedna godzina, - przypominam mu zanim zamykam drzwi za sobą. Ale jakoś nie sądzę, że
wszystko zajmie mu aż tyle czasu.

Tłumaczenie nieoficjalne: sylwiaz97

Rozdział 3

Aria

–

Przyjadę później, Lucy. Mam kilka spraw do załatwienia, - mówię siostrze gdy wychodzę z
samochodu i zaczynam długi spacer do Atlantis, przez parking dla pracowników.

–

Obiecujesz? - domaga się. - Bo mama zgłupiała i nie pozwala mi nawet wyjść z łóżka. Ja tu
oszaleję.

–

Ona nie jest głupia. Jest po prostu... nadopiekuńcza. Miałaś poważną operacją mniej niż
tydzień temu.

–

I przeżyłam ją! - oponuje Lucy. - Tak jak przeżyłam wszystkie inne. Ale wszyscy wiemy, że
nie naprawiła ona niczego, że odwleka tylko to, co nieuniknione. I nie chcę spędzić reszty
tego co nieuniknione, leżąc w łóżku kiedy mogę coś robić!

Słyszenie jak mówi o własnej śmierci tak nonszalancko, jest jak kopniak w brzuch. Istnieje

część mnie, która wie, że dobrą rzeczą jest, że siostra nie żyje w zaprzeczeniu, że walczy z tą
cholerną chorobą wszystkim co posiada. Że jest tak zdrowa jak każdy z ciężkim przypadkiem
choroby kruchych kości. Ale istnieje też druga część – część, która zatrzymuje mnie w Vegas mimo
że chcę być najdalej jak się da od tego miejsca – która jest rozrywana kawałek po kawałeczku za
każdym razem gdy o tym mówi. Za każdym razem muszę stawiać czoła faktowi, że moja mała
siostrzyczka nie będzie żyła wiecznie. Że może nie przeczyć nawet kolejnych dziesięciu lat.

–

Wiem, wiem. - Mówię miękko, spoglądając na zegarek, gdy biegusiem pędzę przez parking.
Cholera jest prawie druga, co znaczy że jeśli chcę dostać się do domu, żeby zobaczyć Lucy
zanim wróci tata, muszę ruszyć tyłek. Powinnam przyjść po swoją cholerną wypłatę z
samego rana, ale siedziałam w internecie rozglądając się za ogłoszeniami i próbując znaleźć
inną pracę.

Niestety, jest lato i większość prac do których mam kwalifikacje – nawet jeśli nie

ukrywałam swojego stopnia w Vassar z filozofii, ani prawdziwego nazwiska – zostały zajęte przez
studentów, którzy chcą spędzić swoje wakacje imprezując w Vegas.

A wszystko to oznacza mniej więcej że mam przejebane, przynajmniej jeśli nie chcę wracać

do tatusia po pomoc. Czego absolutnie odmawiam zrobić.

Mam trochę oszczędności, nie wiele, ale wystarczająco na przetrwanie sześciu tygodni, bez

wypłaty. Dwa miesiące jeśli zrezygnuję z moich co tygodniowych sesji na terapii... a tego naprawdę
nie chcę robić. Ale biorąc pod uwagę alternatywę – powrót do domu z podkulonym ogonem – kilka
tygodni, bez wizyt u z Dr. Collins to mała cena do zapłacenia.

Dziś mamy czterdzieści cztery stopnie i do czasy gdy dochodzę do kasyno-hotelu jestem

oblana potem i zatrzymuję się na chwilkę w drzwiach, żeby wchłonąć trochę klimatyzacji i
pożegnać się z siostrą.

Następnie idę szybko przez kasyno z jego oślepiającym światłem i automatami, kierując się

do kasy żeby odebrać swój czek. Z moich kalkulacji powinien on być wart płacy za jakieś
czterdzieści osiem godzin – pełny tydzień przed pięcioma dniami wolnego – i cały wczorajszy
dzień. Co brzmi jakby miała to być przyzwoita suma, ale tak naprawdę nie jest. Kiedy pomyślę o

tym na jak długo musi mi starczyć ta wypłata skoro nie będzie więcej napiwków i dopóki nie znajdę
innej pracy.

Myślę, że będzie to dość szybka procedura – jakby nie było, zostałam zwolniona. To raczej

nie wymaga przemowy końcowej. Ale kiedy dochodzę do kasy, odsyłają mnie do kadry i kiedy tam
docieram, odsyłają mnie do biura pana Caine.

Co totalnie mnie wkurwia. No proszę cię. Tak, przegięłam ale dupek serio się o to prosił. W

dodatku, zostałam już zwolniona – co jeszcze do diabła chce mi zrobić ten facet?

2

Kusi mnie, żeby uciec i powiedzieć do diabła z tym wszystkim. Ale potrzebuję wypłaty – to

jedyna rzecz jaka stoi między mną i proszeniem ojca o kasę – a wolałabym powiesić się na Strip niż
poprosić go o choćby centa. Nie dlatego, że by mi go nie dał, ale dlatego że właśnie by to zrobił.
Jedyny problem polega na tym, że to liczyło by się z milionem zobowiązań, a z tym definitywnie
skończyłam. Zajęło mi dwadzieścia cztery lata by odciąć się od tych cholernych zobowiązań i
przejąc kontrolę na własnym życiem i kiedy to zrobiłam, zrobił się bałagan w cholerę. Nie ma
mowy, żebym dobrowolnie zgodziła się do ponownego przywiązania do nich.

Żołądek mi się skręca do czasu gdy docieram do biura pana Caine na trzydziestym piętrze.

Nie dlatego, że denerwuję się spotkaniem z wielkim szefem – w ten sposób nie denerwuję się już od
dłuższego czasu – ale dlatego, że boję się co powie. To jest Vegas i ci faceci mają całą władzę. Jeśli
nie chce mi zapłacić, bo tamten fiut chce mnie pozwać czy coś, nie będę mogła nic z tym zrobić.
Nie bez prawnika, na którego mnie nie stać. I nie kiedy najwyraźniej to ja jestem ta zła.

Nie żebym zamierzała przyznać to jemu lub komukolwiek innemu. Nie, potrzebuję tego

cholernego czeku i nie wyjdę stąd bez niego.

Kiedy dochodzę do jego biura, pokazuję się jego sekretarce – starszej kobiecie z krótkimi

włosami i kwaśnym wyrazem twarzy który przypomina mi o zakonnicy z Our Lady of Lourdes,
katolickiej szkoły dla dziewczyn do której chodziłam przez ostatni rok liceum. Sekretarka mówi,
żebym usiadła, ale ignoruję ją. Zamiast tego, podchodzę do okna i wyglądam przez nie na Strip
znajdujące się pode mną. Stąd wygląda ono prawie magicznie – syf, broszury porno i desperacja są
oddalone o milion mil.

Przypominam sobie czas kiedy te rzeczy zawsze były oddalone o milion mil, czas kiedy

prestiż i błyskotki były jedynymi rzeczami które wiedziałam o Las Vegas.

Ale to było dawno temu i nie ma po co zaglądać do przeszłości. Albo przynajmniej to moja

filozofia i będę się jej trzymać. Jak tylko dostanę ten cholerny czek i będę w drodze.

Przygotowuję się na długie czekanie – nie mogę uwierzyć że zwolniona kelnerka jest

wysokim priorytetem dla Richarda Caine – ale mija ledwie kilka minut zanim zakonnica w
normalnych ubraniach mówi mi żebym weszła do środka.

Idę do drzwi prowadzących do biura wewnętrznego kręgu ludzi, ale zanim mogę tyle co

dotknąć klamki, drzwi stają otworem. I ukazują wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę z
najszerszymi ramionami jakie wiedziałam. Mężczyznę, który zdecydowanie nie jest
siedemdziesięcioletnim panem Caine.

Nasze oczy spotykają się w progu, nasze ciała stykają się w wąskim przejściu. I przez długą

sekundę nie mogę myśleć, nie mogę oddychać. Nie mogę zrobić niczego poza gapieniem się, gdy

2 Zależy czy chodzi Ci o usta czy o inne części ciała :D

moje starannie dopracowane mam-wszystko-w-dupie nastawienie idzie w diabły.

Nie chcę, żeby to zobaczył, nie mogę na to pozwolić, więc patrzę na jego twarz, prosto w

oczy, dokładnie tak jak nauczyła mnie matka. Ale tym razem, to nie działa. Tym razem, jedynie co
robi to spojrzenie to sprawia, że jestem jeszcze bardziej roztrzęsiona. Nie dlatego, że jest takim
zbereźnikiem jak Ruski drań z zeszłej nocy, ale dlatego że właśnie nie jest.

Mrugam, próbując się skupić, ale widzę tylko jego zielone oczy. Wibrujące, dzikie i

wypełnione mrokiem który wydaje się być echem tego, który jest we mnie. Jest to mrok, nad
którego ignorowaniem ciężko pracowałam, mrok nad którego udawaniem że nie istnieje spędziłam
zbyt dużo czasu.

Fakt że tak łatwo widzę odbicie tego mroku w tym mężczyźnie jest przerażający. Powinnam

odwrócić wzrok, odsunąć się. Uciekać. Ale zamiast tego, po prostu stoję tam przez kilka długich,
cichych sekund. Zaczarowana. Pochwycona. Zniewolona.

Nie ruszam się. Nie mrugam. Do diabła, nie jestem pewna czy w ogóle oddycham. Jedynie

dziko galopujące serce dowodzi mi, że nadal żyję.

Istnieje mała część mojego mózgu – wygląda na to, że to jedyna część która nadal

funkcjonuje – która jest przerażona moją fascynacją tym mężczyzną. To ta sama część, która
krzyczy żebym odeszła, uciekła póki jeszcze mam jakąś kontrolę i żebym dała sobie spokój z kasą
za czterdzieści osiem godzin, którą mi wiszą.

A ja dalej się nie ruszam. Nadal stoję tam, w tych drzwiach, z piersiami jedynie cal lub dwa

od jego klaty, z twarzą zdecydowanie zbyt blisko jego. I patrzę jak ten mnie obserwuje.

Ale wtedy coś zmienia się w jego boskich, zielonych oczach, coś się otwiera i przez chwilę

– tylko chwilę – mogę wejrzeć głęboko w niego, gdy nagle boję się że on może wejrzeć we mnie.

To jest najstraszniejsza rzecz w tym całym cholernym spotkaniu, myśl że tylko spoglądając

może zobaczyć coś, na co ciężko pracowałam żeby ukryć. Jedynie ta myśl wyrywa mnie z
dziwnego stanu zawieszenia i wrzuca z powrotem do mojej popieprzonej rzeczywistości.

–

Przepraszam, - mówię, przyciskając plecy do ściany, żeby znowu go nie dotknąć. -
Przyszłam zobaczyć się z panem Caine.

–

Ja jestem panem Caine.

Bezczelne kłamstwo pomaga mi się trochę ogarnąć. Mrużąc oczy na niego, cal po calu

wycofuję się z progu, wchodząc do recepcji.

–

Widziałam pana Caine a ty wcale nie wyglądasz jak on. Nie wspominając o tym, że jesteś o
jakieś pięćdziesiąt lat za młody by zastąpić gościa który prowadzi to miejsce.

Wtedy się uśmiecha i tak łatwo przechodzi z mrocznego i dobrze wyglądającego do

absolutnie boskiego, tak boskiego że jeśli nie czułabym ciepła jego ciała przy swoim, nie
uwierzyłabym że jest prawdziwy. Nie uwierzyłabym, że jest czymś innym niż bogiem Atlantis
wychodzącym z jednego z obrazów w galerii sztuki mieszczącej się dwadzieścia pięter pod nami.

Ale on jest prawdziwy i ten uśmiech wypełnia jego ostre kości policzkowe i pełne usta i

nagle palce mnie swędzą, żeby zaplątać je w dzikich czarnych włosach, które obramowują jego
twarz upadłego anioła. To nie jest uczucie jakiego zazwyczaj doznaję – nie reakcja jaką normalnie

mam – i przez to robię się nerwowa, a nie wiele rzeczy potrafi to we mnie wywołać.

–

Ludzie mówię, że wyglądam jak moja matka. I tak naprawdę jestem czterdzieści lat młodszy
od mojego ojca, ale dzięki za komplement.

–

Jesteś synem Richarda Caine. - Ciężko mi w to uwierzyć biorąc pod uwagę to, że nie
słyszałam nic o jego powrocie. Wydaje się to jak okropnie duży sekret do zachowania i
totalnie niepotrzebny.

–

Jestem. Sebastian Caine. Mój ojciec jest chory, więc wróciłem w zeszłym tygodniu, żeby
przejąć trochę jego obowiązków, - wyjaśnia, odpowiadając na pytanie, którego nie zadałam.

Ale to wyjaśnia dlaczego nie wiedziałam, że wrócił – cały zeszłym tydzień miałam wolne,

siedząc z Lucy w szpitalu kiedy plotka rozeszłaby się najgłośniej.

–

Proszę, - mówi, odsuwając się z progu i wskazując na swoje biurko. - Wejdź do mojego
biura.

Mówi pająk do muchy. Z wyjątkiem tego, że to miało coś wspólnego z siecią prawda? Ale

kiedy czeka tak cierpliwie, obserwując mnie tymi wielkimi, zielonymi oczami, nie mogę poradzić
nic na widzenie jedynie sieci. Istnieje część mnie

3

– ta która ma władzę nad instynktem

samozachowawczym – która chce uciec tak daleko i tak szybko jak potrafi od tego mężczyzny, tego
biura, tej chwili. Ale już raz uciekłam. Obiecałam sobie, że nie zrobię tego ponownie i nie planuję
złamać tej obietnicy. Zwłaszcza nie przez coś tak niedorzecznego jak mała fascynacja seksualna.

Więc robię jedyną rzecz jaką mogę – wchodzę do jego biura. I modlę się, żebym nie

pozwoliła dumie wejść w drogę zdrowemu rozsądkowi.

Ale ledwie co przeszłam przez próg, moje szpilki zaplątują się w dywan i lecę do przodu,

kompletnie pozbawiona równowagi. Myśląc, że już po mnie wyrzucam ręce przed siebie i
przygotowuję się na upadek. Ale ten nigdy nie nadchodzi. Zamiast tego, silne ramiona okrążają
moją talię i pociągają mocno do tyłu.

W tak łatwy sposób znowu stoję prosto, ale jestem również tam gdzie byłam na początku –

przyciśnięta do długiego, gibkiego śmiercionośnego ciała Sebastiana Caine. Z tym, że teraz to nie
lekkie muśnięcie piersi przy piersi i ręki przy ręce. Nie, to kontakt całego ciała – moje plecy przy
jego klacie – i nie jestem pewna czy jestem przestraszona czy podniecona tym jak dobrze go czuć.

Może to i to.

Przynajmniej to jest wymówka, którą sobie daję, co do tego dlaczego od razu od niego nie

odskakuję. Dlaczego tam stoję, przyciśnięta do niego – chroniona przez niego – dużo dłużej niż
powinnam.

Nie to, żeby spieszył się mnie puścić. Nie, jego ręka jest zaciśnięta na moim biodrze, a

kciukiem pociera moją talię. Moje zakończenia nerwowe nagle płonął na jego dotyk, gorące
uczucie ogarnia moje ciało z każdym przesunięciem jego kciuka.

–

Wszystko dobrze? - jego głos jest niski, prymitywny z wystarczającą ilością chrypki by
moje ciało przeszedł dreszcz. To dziwne, nowe uczucie, takie które prosi się o splątane i
długie, przepełnione śliskimi od potu ciałami noce. Z nim.

Jest tak intensywny, potężny i tak mroczny seksualnie że reaguję na niego fizycznie. Na jego

3 Kolejna część? Ja pierdziele to z ilu ty się części składasz? O.o

moc którą rozprzestrzenia jedynie oddychając. Mój puls przyspiesza, sutki są naprężone, a oddech
wychodzi w krótkich, ostrych sapnięciach, które rozpaczliwie próbuję – i zawodzę – kontrolować.

–

Jest do-dobrze, - mówię mu w końcu, a głos drży mi o wiele bardziej niż bym chciała.

Czuję jak kiwa głową, jego podbródek muska moją głowę gdy powoli – prawie niechętnie –

odsuwa ramiona z mojej talii.

–

Może usiądziesz, - mówi, wskazując dwa krzesła przed jego biurkiem.

To przypomnienie, że muszę ogarnąć swój mózg.

4

W końcu. Wysuwając podbródek,

upewniam się że brzmię pewnie – lub przynajmniej tak pewnie jak każda kobieta która właśnie
została złapana, trzymana i pieszczona przez szefa swojego szefa i jego szefa szefa.

5

–

Nie sądzę by to było konieczne. Przyszłam tylko odebrać wypłatę.

Wtedy unosi brwi, szybki ruch w górę i w dół przez który mam motyle w brzuchu.

–

Usiądź, Aria. - Brzmi rozkazująco, ale w tym samym czasie, wiem że to rozkaz kiedy go
słyszę. Chcę się sprzeciwić dyrektorowi – kobieta którą jestem teraz nie za dobrze wykonuje
rozkazy, ale potrzebuję tych pieniędzy. A nie złej diagnozy. I dlatego właśnie uginam kolana
i powoli, boleśnie siadam na krześle.

Zamyka drzwi i oczekuję, że okrąży swoje biurko, żeby usiąść w ogromnym fotelu które jest

naprzeciwko tego w którym obecnie siedzę. Ale zamiast tego, ten siada na krześle obok mnie zanim
sięga do kieszeni i podaje mi kopertę.

–

Wierzę, że przyszłaś po to.

Kiwam głową nie kłopocząc się otwieraniem jej. Zamiast tego, wsuwam ją do torebki i

ruszam się by wstać. Jego ręka wystrzela do przodu, delikatnie spoczywa na moim ramieniu i
dostarcza wystarczającego nacisku, by zatrzymać mnie na miejscu.

Od kontaktu ogarnia mnie gorąco, moje sutki twardnieją pomimo mojej determinacji by

utrzymać sprawy na poziomie profesjonalnym. Wtedy uśmiecha się, mroczne wykrzywienie ust
które wywołuje u mnie dreszcze. To sprawia, że moje ciało drży a oddech jest nierówny.

Odsuwam się gwałtownie na oparcie krzesła – ruch który w ogóle nie jest w moim stylu – i

próbuję zdecydować co do diabła się dzieje. On mi nie grozi, nie ma nic niebezpiecznego ani
bardzo seksualnego w sposobie w jaki na mnie patrzy i dotyka. I jednak moje ciało płonie jak Strip
o północy, każda komórka mojego ciała iskrzy na nic więcej niż jego zwyczajny dotyk.

Nie łapię tego. Nie rozumiem dlaczego reaguję tak na Sebastiana Caine kiedy nigdy nie

reagowałam tak szybko ani tak silnie na innych mężczyzn. Oj trochę się umawiałam. Byłam nawet
zaręczona i spędziłam sześć miesięcy tych zaręczyn próbując przekonać samą siebie, że kochałam
Carlo. A i tak nigdy nie zareagowałam w ten sposób, tak szybko i rozpaczliwie. Obolałymi
piersiami, płonącą skórą, coraz bardziej mokrą cipką.

Niezwykłość tego wystarcza by zatrzymać mnie na krześle przez długie sekundy, z oczami

na jego gdy odwzajemnia mój wzrok. Ale wtedy ogarnia mnie strach i zaczynam wstawać.

4 Hahahaha zaorała i zamiotła ;D
5 Wat? Serio musisz se zbadac mózg ^^

Ponownie, delikatnie lecz stanowczo naciska na mnie bym została na miejscu. Nadal się do

mnie uśmiecha, jego twarz jest wyrzeźbiona w idealnie uprzejmy wraz. Ale jego oczy wypełnione
są zainteresowaniem drapieżnika, którego nawet nie próbuje ukryć.

To mnie martwi. Nie dlatego, że myślę że mnie skrzywdzi, ani dlatego że nie sądzę że sobie

poradzę. Ale dlatego, że to mi się podoba. Lubię sposób w jaki na mnie patrzy, lubię sposób w jaki
reaguje moje ciało na jego wzrok.

Co jest niedorzeczne – i dlaczego ja się kołyszę?

–

Słuchaj, nie wiem co myślisz, że tu się dzieje panie Caine...

–

Sebastian, - mówi, przerywając moją tyradę. - Mam na imię Sebastian.

–

Dobrze dla ciebie. Jestem pewna, że kogoś na pewno to obchodzi, ale ja przyszłam tu tylko
po wypłatę i teraz ją mam, więc wychodzę.

–

Chciałbym, żebyś tego nie robiła.

–

Co proszę?

–

Chciałbym, żebyś została na kilka minut i porozmawiała ze mną. Przekonamy się czy
moglibyśmy dotrzeć do źródła tego bałaganu.

Przez minutę myślę, że bałagan o którym mówi to my i sposób w jaki na siebie działamy.

Ale wtedy uświadamiam sobie że ma na myśli rosyjskiego walenia i mnie, zwolnioną. I nagle boję
się, że wpakowałam się w więcej niż to, na co się pisałam. Byłam gotowa walczyć z Richardem
Caine o moja wypłatę, byłam przygotowana na kpinę i irytującą protekcjonalność. Jakby nie było
żyję z nią każdego dnia i nauczyłam się kontrolować siebie i sytuacje najlepiej jak mogłam.

Ale to. To jest coś innego. Na twarzy Sebastiana nie ma arogancji, założenia że padnę na

kolana i zrobię mu loda w podzięce za czek. Żadnego przeczucia, że myśli że może mnie przelecieć
po prostu dlatego, że ma biuro na najwyższym piętrze, najgorętszego kasyna w Vegas.

To nie jest ta straszna część. Z tym mogę sobie poradzić. Do diabła, radzę sobie z tym

praktycznie każdego dnia. Ale reszta... reszta do mnie dociera. Cichy respekt, oczywiste
zainteresowanie, mrok który odzwierciedla mój. Nie wiem jak poradzić sobie z tymi rzeczami, nie
wiem jak powinnam odpowiedzieć. Nie jestem w swojej grze, zdezorientowana, szukając
odpowiedzi kiedy czuję że nawet nie wiem jakie pytania zadać.

Może właśnie dlatego zostaję, zamiast wybiec stąd tak szybko jak poniosą mnie stopy.

Bo chcę poznać...i pytania i odpowiedzi.

Tłumaczenie nieoficjalne: sylwiaz97

Rozdział 4

Sebastian

Zauważam moment, w którym Aria decyduje się zostać zamiast wybiec z krzykiem z

mojego biura. Jej całe ciało rozluźnia się i odchyla się ona na oparcie zamiast siedzieć na krawędzi,
gotowa w każdej chwili stąd uciec.

Ja też się rozluźniam, albo przynajmniej dobrze to udaję. Ciężko jest się naprawdę rozluźnić

kiedy mój kutas jest już twardy i każdy instynkt jaki posiadam krzyczy, żebym ją wziął, bym ją
pieprzył, związał i zrobił jej milion niewyobrażalnych rzeczy.

Ale ona jest płochliwa, gotowa by uciec, a to ostatnia rzecz jakiej chcę. Nie żebym ją winił...

dziewczyna każdego dnia użera się z bogatymi gnojkami. W swojej głowie została za to nawet
zwolniona. Więc dlaczego powinna myśleć, że jestem inny? Dlaczego powinna myśleć, że chcę od
niej czegoś innego, niż odebrania jej ostatniej cząstki kontroli jakiej się trzyma?

Ale ostatnią rzeczą jakiej chcę, to pozbawienie jej kontroli... chcę jej ją dać, chcę pokazać jej

po raz pierwszy w jej życiu, co to znaczy być potężną. Silną. W posiadaniu kontroli. Ale zanim
mogę zrobić którąkolwiek z tych rzeczy, najpierw musi zrozumieć jak bardzo różnię się od
mężczyzn do których przywykła.

Zaczynam więc od tego:

–

Przykro mi z powodu tego, co przydarzyło ci się zeszłej nocy. Byłaś jedyną na tym piętrze,
która zajęła się tą sytuacją i myślę, że bulwersujące jest to, że David cię za to zwolnił.

Patrzy na mnie jakby wyrosły mi trzy głowy.

–

Przepraszam, co?

–

To ja powinienem cię przepraszać. Nie mam zwyczaju pozwalać na molestowanie kobiet w
moim kasynie, a wczoraj doszło dokładnie do tego. Zrobiłaś co mogłaś, żeby to
powstrzymać, kiedy ochroniarz, makler, a nawet David tego nie zrobili. Nie powinnaś była
zostać za to ukarana.

Nadal wygląda na zdezorientowaną.

–

Nie rozumiem.

–

Nie zwalniam cię, Aria. Nie za zrobienie tego co trzeba było zrobić. Możesz wziąć sobie
dziś wolne, płatne, ale twoja posada będzie na ciebie jutro czekać, jeżeli nadal jej chcesz.

Jeśli to możliwe, to wygląda na jeszcze bardziej osłupiałą, z szeroko otwartymi oczami i

ustami w uroczym pokazie szoku.

–

Mówisz teraz poważnie? - domaga się w końcu.

–

Mówię kompletnie poważnie.

–

Ale przywaliłam waleniowi.

–

Jestem tego świadomy.

–

Moją tacą do drinków.

–

Tak. Widziałem nagranie.

–

Mocno. - Przeciąga słowo, podkreślając je, na wypadek gdybym miał wątpliwości do tego
co zobaczyłem na nagraniu kasyna. - Uderzyłam go mocno.

–

I bardzo się z tego cieszę. Jedyne czego żałuję to to, że nie uderzyłaś go mocniej – draniowi
udało się wstać i pokuśtykać to wyjścia kilka minut później. Wielka szkoda.

–

Wielka szkoda?

Wzruszam ramionami.

–

Moim zdaniem zasłużył na to i na od cholery więcej. Faceci którzy traktują kobiety, jakby
były ich własnością zasługują na to co dostaną w zmian, kiedy ta własność się odgryzie.

Tym razem wyskakuje z krzesła, ale nie zatrzymuję jej bo nie planuje uciekać. Jest

wypełniona nerwową energią, która potrzebuje ujścia. Mam więcej niż jedną sugestię na to jak
może poradzić sobie z tą energią, ale seksualne obmacywanie moich pracowników nie jest czymś
czego jestem zwolennikiem. Nigdy. Zwłaszcza tych, które muszą zmagać się z takim zachowaniem
co noc.

Więc zaciskam dłonie w pięści, by powstrzymać się od sięgnięcia po nią i patrzę i czekam,

gdy ona chodzi od okna do krzesła i z powrotem.

–

Nie łapię tego, - mówi, kiedy ponownie stoi przede mną. - Gdzie jest haczyk?

–

Nie ma haczyka. Twoja praca jest nadal twoja, jeśli jej chcesz.

–

Mimo że zaatakowałam klienta?

–

Atak to takie brzydkie słowo. Powiedzmy po prostu, że broniłaś klientki i tak to zostawmy.

–

To w sumie nie jest kłamstwo. Ale wiesz, jeżeli mnie tu zatrzymasz, koleś pewnie cię
pozwie.

Wtedy się uśmiecham, drapieżne obnażenie zębów sprawia że unosi brwi a oczy wyostrzają

się z czyś co wygląda na coś bardzo podobnego do zainteresowania. Albo strachu. W tej chwili nie
mogę zdecydować.

To sprawia, że czuję się niekomfortowo – chcę wielu rzeczy od Arii, rzeczy które obejmują

mokre od potu pościele i nielimitowany dostęp do każdego cala jej boskiego ciała – ale nie chcę
żeby się mnie bała. Nie chcę, żeby choć przez moment czuła, że nie jest ze mną bezpieczna.

–

Może spróbować mnie pozwać, - mówię jej. - Nie uda mu się.

–

Skąd wiesz?

–

Może i minęło dziesięć lat odkąd postawiłem stopę w Atlantis, Aria, ale dorastałem w
Vegas. Wiem jak to miasto działa.

–

Ja też. I wiedziałam, kiedy uderzyłam tego drania, że skończę płacąc za to w taki czy inny
sposób. Więc jeśli nie tracę pracy, jak dokładnie oczekujesz, że zapłacę? - znowu wraca do
chodzenia w kółko.

Gniew zaczyna we mnie płonąć na insynuację, iskrzy pod moją skórą. Na nią, za myślenie,

że wszystko czego od niej chcę to szybkie zrobienie mi loda, albo jeszcze szybsze pieprzenie na
moim biurku jako zapłata za zrobienie właściwej rzeczy, za zaopiekowanie się nią. I na świat który
nauczył ją by być tak podejrzliwą. Który nauczył ją, że wszyscy bogaci mężczyźni chcą od niej
tylko jednej rzeczy.

A ponieważ to mi teraz nic nie da, chowam gniew głęboko w sobie. Koncentruję się na

byciu racjonalnym, na pokazaniu jej że ja posiadam kontrolę, skoro instynkt mówi, że to jedyny
sposób żeby ją teraz o wszystkim zapewnić.

–

Oczekuję, że zapłacisz mi wykonując swoją pracę. Z tego co słyszę, jesteś kelnerką od
cholery. Dlatego właśnie David i Todd przydzielili cię do pracy w obszarze wymagającej
klienteli. Nie planuję cię stracić bo jakiś dupek nie wie co znaczy słowo nie.

Widzę moment w którym dociera do niej moje słowo i podwójne znaczenie, które można

dostrzec w koncepcji mojej utraty jej. Ale i tak, nie odpowiada w sposób w jaki oczekuję. Nie
wydaje się, że odczuwa ulgę moim zapewnieniem. Zamiast tego, mruży na mnie oczy i domaga się:

–

Pieprzysz się ze mną?

Siła i żar za jej pytaniem, podnieca mnie, sprawia że mój kutas robi się jeszcze twardszy,

nawet jeśli czuję jak płonie mój własny temperament. Wtedy wstaję, upewniając się że mam zapiętą
marynarkę i ukrywa ona moją nagle rosnącą erekcję. I wtedy podchodzę do niej powoli, zmuszając
ją do czekania. Zmuszając ją do zastanowienia się.

Zatrzymuję się jakąś stopę od niej – zbyt blisko na standardy biznesowe, ale nie tak blisko

by ją wystraszyć. I wtedy pytam:

–

Czy czujesz się jakbym się z tobą pieprzył, Aria?

Te piękne, ciemne oczy rozszerzają się i ostatkiem sił powstrzymuję się by jej nie dotknąć.

Żeby nie przyciągnąć jej do siebie i nie pokazać jak bardzo poważny jestem w stosunku do niej – w
stosunku do pieprzenia jej i trzymania w ramionach po wszystkim.

–

Nie wiem, - mówi po minucie. - W tym rzecz.. Nie mogę cię rozkminić.

–

To dlatego, że źle na mnie patrzysz. - Wtedy podchodzę bliżej, sunę ręką po jej policzku. -
Bo mogę cię zapewnić, kochanie, że kiedy będę się z tobą pieprzył, będziesz o tym
wiedziała.

Szarpie głowę do tyłu, z dala od mojego dotyku.

–

Więc chcesz seksu.

Lubię jej bezceremonialność.

–

Od ciebie? Absolutnie.

–

Wiedziałam. - Łapie swoją torebkę, która leży na krześle, na którym siedziała. - Nie chcę tej
głupiej roboty. Możesz ją sobie zatrzymać.

Przechodzi obok mnie do drzwi, cała w ogniu i furii i długimi, szybkimi krokami. Łapię ją

za ramię zanim może odejść za daleko i obracam żeby stanęła twarzą do mnie. Napotyka moje oczy
z uniesioną głową, jej płoną gorąco gdy próbuje zdominować mnie wzrokiem. I widzę jedynie stal
w jej kręgosłupie, silę woli czekającą żeby się wydostać.

Złapałem urywek tego kilka godzin wcześniej, kiedy oglądałem film jej pracującej przy

stolikach. Wtedy się na tym nie skupiałem, byłem zbyt rozzłoszczony, że w ogóle została
postawiona w takiej sytuacji. Ale patrząc na nią teraz, zdecydowanie to widzę. Potrzebę kontroli –
na sobą i nad światem wokół niej. Potrzebę stawiania własnych zasad, stawiania własnych granic

zamiast postawienia ich wokół niej przez mężczyznę, pracę i życie.

Podniecenie niskiego stopnia, które rosło we mnie od chwili, gdy otworzyłem drzwi

swojego biura i zobaczyłem że stała po ich drugiej stronie, nagle wybuchło w pełne pożądanie.
Pełną potrzebę. Nie jest to reakcja do jakiej jestem przyzwyczajony, do tej nagłej, nienasyconej
potrzeby dotknięcia, smakowania, posiadania. Spędziłem zbyt wiele lat pracując nad posiadaniem
totalnej kontroli nad sobą i nad moim środowiskiem, żeby stracić ją tak po prostu na kobietę. Bez
względu jak seksowna, jak mądra i jak prawdziwa jest ta kobieta.

Ale jaka jest alternatywa? Pozwolić jej wyjść? Nigdy się do niej nie odezwać, nigdy jej nie

zobaczyć, nigdy ponownie o niej nie pomyśleć? Znam siebie wystarczająco dobrze by wiedzieć, że
to się nie stanie.

Aria topnieje przy mnie, jej ciało robi się miękkie i mokre gdzie dotyka mojego własnego

żaru. A i tak mnie wyzywa.

–

Powinieneś mnie puścić. - Jej głos jest ochrypły, ale oczy stanowcze. Zdecydowane.

Odhaczam palce z wokół jej ramienia, patrzę jak przysuwa łokieć do swojej talii i obniża

rękę do boku. Przez chwilę wpatruje się w nią, prawie jakby chciała zrozumieć co się stało.
Dlaczego tak łatwo ją puściłem kiedy najwyraźniej szykowała się na walkę. Może nawet jej chciała.

Ale tu nie można pytać o pozwolenie, na żadne myśli o przymusie. Nie z tym co chcę jej

zrobić, zrobić z nią. Nie na to co zaplanowałem.

Tak więc odsuwam się, wyciągam ręce dłońmi do góry, w uniwersalnym geście poddania. W

jej oczach widzę błysk rozczarowania - tak nikły że przeoczyłbym go gdybym na niego nie czekał –
nie mniej jednak pojawił się.

To tylko potwierdzenie jakiego potrzebuję i czuję jak się rozluźniam, stres wyparowuje z

mojego ciała jakby nigdy nie istniał. Mój kutas nadal jest twardy, a zmysły wyostrzone. Ale dobre
rzeczy przychodzą do tych, którzy czekają... a cierpliwość zawsze była jedną z moich zalet.

–

Muszę iść, - mówi mi i już słyszę nutkę pytania gdzie piętnaście minut temu znajdowałoby
się jedynie zapewnienie. Determinacja.

Kiwam głową, i wskazuję drzwi w „rób co chcesz” ruchu.

Przez długą sekundę, nie rusza się. Po prostu tam stoi, patrząc na mnie, zaciskając ręce w

pięści i rozluźniając je po bokach i pełną wargą złapaną między zębami.

–

Więc mam z powrotem swoją pracę? - pyta.

–

Tak, oczywiście.

–

Po prostu zgłoszę się jutro do pracy o ustalonej godzinie?

–

Absolutnie.

–

I nie ma żadnych haczyków?

–

Haczyków?

–

Nie muszę się z tobą pieprzyć, żeby zatrzymać pracę. - Wygląda na trochę zawstydzoną na
swoją bezceremonialne żądanie informacji, jakby oczekiwała że dostanie reprymendę za
wulgarny język. Ale ja lubię jej szczerość, lubię fakt że jest taka śmiała i otwarta. Na
dłuższą metę to ułatwi między nami sprawy.

–

Twoja praca jest twoja bez względu na to co się stanie – lub się nie stanie – między nami.

–

Chce tylko się upewnić że wszystko jest jasne. Nic między nami nie zajdzie. Nie sypiam z
bogaczami.

–

Więc to dobrze, że raczej nie planuję zbyt dużej ilości snu, prawda?

–

Panie Caine...

–

Sebastianie.

Patrzy na mnie jakby chciała się kłócić, ale w końcu poddaje się z wyczerpany

westchnięciem.

–

Dobra, niech będzie. Sebastianie.

–

Podoba mi się jak moje imię brzmi w twoich ustach, Aria. - Podoba mi się to, jak jej imię
brzmi w moich.

–

Skoro zebrało ci się na dokładność, to proszę bardzo. Nie będę cię pieprzyć.

–

Okej. - Słowo wychodzi o wiele bardziej nonszalancko niż czuję.

Patrzy na mnie podejrzliwie.

–

I to tyle? Okej?

–

Czego oczekiwałaś?

–

Nie wiem. Wcześniej brzmiałeś na tak pewnego siebie... chyba oczekiwałam, że będziesz
zły, zirytowany.

–

Nie widzę sensu w złoszczeniu się na coś, na co nie mam absolutnie wpływu. Albo
zdecydujesz się mnie pieprzyć, - specjalnie używam tego okrutnego słowa, ciesząc się jak
kręci się trochę gdy opuszcza ono moje usta – albo nie. Tak czy inaczej, decyzja należy do
ciebie. Ja tylko zabieram się na przejażdżkę.

–

Tak dla jasności, nie będzie żadnej przejażdżki.

Wtedy się szeroko uśmiecham, lubiąc jej szybką odpowiedź prawie tak bardzo jak lubię jej

ciało.

–

Zobaczymy.

–

Oj zobaczymy. - Urywa na chwilę, pochyla głowę i mogę praktycznie usłyszeć jak trybiki
obracają się w jej głowie, gdy rozważa co chce powiedzieć.

–

Okej. Tak. Będę tu jutro. Żeby pracować. - Wtedy odwraca się żeby wyjść, idąc prosto do
drzwi z długimi nogami i pewnością siebie, które pierwszy raz zauważyłem na nagraniu. Na
początku myślę, że to już wszystko, że wyjdzie bez oglądania się za siebie. Ale zatrzymuje
się w ostatniej sekundzie, z ręką na klamce i patrzy się na mnie przez ramię. - Dziękuję. -
Mówi.

I tak po prostu moje ciało znowu twardnieje, mięśnie tężeją gdy żar ogarnia moją skórę.

Kocham dźwięk tego słowa w jej ustach. Nie mogę powstrzymać wyobrażania sobie jak mówi to w
innym czasie, innym miejscu i z innych powodów.

–

Nie masz mi za co dziękować.

Wtedy się uśmiecha, jedynie szybkie uniesienie kącików ust, które sprawia że chcę je

polizać.

–

Jasne, że jest. Większość facetów w biurze najpierw by mnie zwolniło, a później nie zadało
żadnych pytań.

–

Nie jestem większością facetów.

–

Tak. Właśnie widzę. - Otwiera drzwi, ale nadal nie odrywa ode mnie wzroku. - Miło było
cię poznać, Sebastianie Caine.

–

Ciebie też, Ario Winston.

To jest to. To co mówi, jak się zachowuje, określi jak sprawy się potoczą. Określi czy

odczepię się od niej i zostawię w spokoju, lub czy będę ją ścigał z intencją wzięcia wszystkiego co
ma mi do zaoferowania, z intencją naciskania na jej bariery – na jej kontrolę – aż do złamania i
jeszcze dalej.

Odchrząkuje, odwraca wzrok i mamrocze.

–

Może czasami zobaczę cię gdzieś w kasynie?

Mam cię. Teraz mogę prawie zobaczyć kajdanki zamykające się wokół jej delikatnych,

małych nadgarstków.

–

Myślę, że to poprawne założenie.

–

No tak. Ponieważ prowadzisz to miejsce.

–

Tak, ponieważ posiadam to miejsce.

–

Więc nie będę mówić do widzenia. Tylko dzięki. I do zobaczenia.

Wychodzi przez drzwi i zamyka je za sobą delikatnie.

A ja... ja robię jedyną rzecz jaką mogą, biorąc po uwagę obecną sytuację. Jedyną rzecz o

jakiej mogę pomyśleć żeby zrobić z moim kutasem pulsującym w spodniach i myślami skupionymi
na tym, że muszę uczynić Arię moją.

Idę do drugiej strony mojego biura i przez drzwi które prowadzą do mojej osobistej łazienki.

Zamykam drzwi, strząsam marynarkę i rozpinam spodnie.

Wtedy owijam rękę wokół mojego twardego fiuta.

Ulga mnie zalewa po pierwszym dotyku, pierwszym potarciu. Na tą wiedzę ulga jest rychła.

A jednak nie wystarczająca, nawet nie jest bliska temu.

Opierając się o zlew, zamykam oczy. Moje pociągnięcia są długie i płynne. I myślę o Arii.

O Arii w swojej krótkiej spódniczce i z podwiązkami i na milę długimi nogami, noszącą tacę

gdy przechodzi przez pomieszczenie jak generał dzielący swoje wojsko.

O Arii z pełnymi wargami i ciemnymi, cygańskimi oczami atakującą tego rosyjskiego

drania.

O Arii w ciasnych dżinsach i koronkowej bluzce siedzącą w moim krześle, w moim biurze.

O Arii ocierającej się swoim ciałem o moje.

O Arii wyzywającej mnie.

O Arii mówiącej „pieprzyć”.

O Arii.

Arii.

Arii.

Nie zajmuje mi dużo czasu dojście jak nastolatek, ze stłumionym jękiem i orgazmem tak

potężnym, że muszę wykorzystać każdą cząstkę kontroli żeby się nie przewrócić. I nadal nie jestem
usatysfakcjonowany. To nadal nie wystarcza.

Nie, kiedy nadal mogę ją poczuć, wiśnie i wanilię i słodki, słodki seks.

Nie, kiedy nadal mogę czuć jej soczysty tyłek przyciśnięty do mojego kutasa.

Nie, kiedy nadal jej chcę.

Kurwa. Kurwa. Kurwa. Odwracam głowę, zatapiam zęby w bicepsie i czekam aż ból

przyniesie mi trochę samokontroli nad moim ciałem. Ale tym razem to nie działa. Tym razem ostry
nacisk zębów jeszcze bardziej mnie podnieca bo wyobrażam sobie, że to ona mnie gryzie, że to ona
jest na granicy utraty kontroli.

Znowu jestem twardy, albo nadal twardy i w tej chwili zaprzeczenie nie istnieje nawet w

moim słowniku. Więc znowu biorę do ręki swojego kutasa i dochodzę drugi raz. I modlę się, gdy w
końcu sprzątam bałagan i ubieram marynarkę, żeby dwa razy wystarczyły, żebym mógł się skupić.
Żebym nie oszalał. I żebym nie naskoczył na nią jak zwierzę, gdy zobaczę ją następnym razem. To
nie wiele, ale w tej chwili to jedyna kontrola jaką posiadam. Przynajmniej jeśli chodzi o Arię.

Tłumaczenie nieoficjalne: sylwiaz97

Rozdział 5

Aria

Czuję jak mnie obserwuje. Czuję jego oczy sunące po moich włosach, piersiach, nogach. To

prawie mrowiące uczucie, jakby muskały mnie jego ręce, jego szorstkie dłonie sunące delikatnie,
słodko, po moich ramionach i w dół gołych rąk i po wrażliwej skórze między każdym z moich
palców. Jest wszędzie – nade mną, obok mnie, przede mną, za mną i nie mogę zrobić sobie przerwy.
Nie mogę złapać oddechu.

Mówimy tu o wskakiwaniu z ognia w ogień. Och, sposób w jaki na mnie patrzy nie mówi,

że nie ma dla mnie szacunku – to nie jest sposób, w jaki patrzy na mnie pan Cervantes kiedy
donoszę mu jego drinki Patrona i to nie sposób w jaki się czuję gdy pan Benson rozbiera mnie
wzrokiem za każdym razem gdy jestem w jego pobliżu.

Ale to nie oznacza też, że to wpatrywanie się sprawia, że czuję się komfortowo. Bo tak nie

jest. Ciężko czuć się komfortowo, gdy

szef swojego szefa i jego szefa szef obserwuje twój każdy

ruch.

6

Próbuję powiedzieć sobie, że to tylko to. Że powód dla którego jestem tak nerwowa, gdy

stawiam Absolut i grejpfruta obok łokcia pana Torre i Glenfiddisch na stolik obok Pani Brandt jest
taki, że boję się znowu coś spieprzyć przed moim szefem. Że boję się, że zrobię coś za co mnie
wyleje.

Ale nigdy nie byłam z takich co oszukują samych siebie i no cóż – jaki jest sens tego kiedy

głęboko w środku znasz prawdę. W tym przypadku, prawdą jest, że minęło dwadzieścia osiem
godzin odkąd wyszłam z biura Sebastiana Caine i nadal mogę ledwie oddychać bez pożądania. Bez
czucia potrzeby.

To głupie, tak bardzo głupie, być tak podnieconą po tylko jednym spotkaniu z nim.

Oczywiście, jeszcze głupsze jest choćby myślenie o przespaniu się z nim. Wiem, że tak jest. Z moją
rodziną i jego biznesem, moja przeszłość, jego teraźniejszość, jakikolwiek ruch żeby się zejść, nie
ważne jak tymczasowy, byłby katastrofą.

Intelektualnie wiem to wszystko. Tak jak wiem, że sypianie z bogatym facetem – każdym

bogatym facetem a co dopiero z tym który jest właścicielem kasyna w Vegas – jest absolutnie
niemądre. A i tak nie mogę nic poradzić na to, że myślę o sposobie w jaki na mnie patrzył, gdy od
niego odchodziłam wczoraj w biurze, jego oczy wibrującą leśną zielenią i twarz maską tego samego
pragnienia które ogarnia mnie teraz.

–

Hej, Aria. - Pan Sheenan przywołuje mnie ręką. Mimo że już teraz próbuję zdecydować jak
uniknąć obmacywania, które wiem że nadchodzi to i tak staję koło niego. I uśmiecham się
nawet gdy odsuwam tyłek z dala do niego i od stolika przy którym stoi.

–

Co mogę podać, sir?

–

Dolewka Marker Marka byłaby świetna, dzięki. - Unosi w górę pustą szklankę i potrząsa
lodem na jej dnie.

6 A ta znowu z tymi szefami O.o :P

–

Już się robi. - Biorę szklankę i stawiam ją pośrodku mojej pustej tacy.

–

I czy macie tu coś do jedzenia? Cokolwiek, co mogłabyś mi przynieść, żebym nie musiał
odchodzić od stolika? - Podnosi kości żebym na nie chuchnęła i robię to, bo to nie jest warte
obrażania go. Poza tym, zawsze miałam szczęście z kośćmi. - Kości mi dziś sprzyjają.

Żeby to potwierdzić, rzuca nimi i oboje patrzymy jak obracają się pokazując dziesiątkę.

Makler wypłaca mu i wszyscy inni w kolejce robią to samo, a wtedy rzuca jeszcze raz.

–

Widzisz? - mówi mi, gdy znowu je bierze do ręki. - To szczęśliwa noc. Nie mogę odejść.

–

Przyniosę panu menu z naszego sklepiku z kanapkami, - mówię mu. - Czy to panu pasuje?

–

Brzmi świetnie, śliczna. - Wrzuca pięćdziesiąt dolców na moją tacę i znowu unosi kości,
żebym chuchnęła. Robię to i tym razem gdy trafia dwunastkę, cały stolik wiwatuje.

Wykorzystuję to odwrócenie uwagi, żeby się odsunąć ale pan Sheenan musi zauważyć, że

odchodzę, bo dostaję klapsa na tyle mocnego, że podskakuję... i prawie przewracam jego szklankę z
lodem na głowę innego gracza.

Odzyskuję równowagę w porę i udaję się do baru gdzie znowu pracuje Michael. Podaję mu

zamówienie pana Sheenana razem z trzema innymi, które przyjęłam po drodze, ale kiedy zaczynam
zapełniać tacę z ostatnią rundką zamówionych drinków, Michael dosłownie przede mną
nieruchomieje.

I stąd wiem na pewno, że uczucie bycia obserwowaną, które miałam wcześniej nie jest tylko

moją wyobraźnią. Było prawdziwe. Tak prawdziwe że gorące mrowienie które czuję na karku,
może być spowodowane jedynie tym, że za mną stoi Sebastian.

Przygotowując się na uczucie zobaczenia go ponownie, odwracam się z uśmiechem. Tak jak

mówiłam, stoi tam, z twardym wyrazem twarzy i zielonymi oczami jeszcze bardziej zaciętymi.

–

Dobry wieczór, panie Caine, - mówię do niego, gdy podnoszę teraz ciężką tacę i ostrożnie
go obchodzę.

Moje formalne użycie jego nazwiska nie podoba mu się – nie robi nic jawnego, ale

zdecydowanie jego zaciśnięcie szczęki mnie wkurza. Ale, co niby powinnam zrobić tu, pośrodku
kasyna, gdzie wydaje się jakby wszyscy się na nas patrzyli. Nazwać go Sebastianem? Pozwolić mu
zbliżyć się tak jak pozwoliłam mu wczoraj na górze?

Jakby to się miało w ogóle wydarzyć. Jedyną rzeczą gorszą od sypiania ze swoim szefem

jest to, że twoi współpracownicy myślą ze z nim sypiasz. Nie-e. Nie ma mowy.

Z tym że Sebastian nie wydaje się tego łapać. Zamiast wtopić się w tłum, żeby zrobić to, co

robią kolesie jak on, aby w kasynie wszystko szło gładko w ruchliwe sobotnie noce, odwraca się by
za mną iść. Posuwa się nawet do tego, że idzie za mną krok w krok, gdy dostarczam drinki do
dwóch stolików w dalekim końcu pomieszczenia.

Tym razem, gdy chodzę między klientami, nie muszę unikać niczego więcej jak par

zamyślonych oczu. Wszyscy są zbyt zajęci gapieniem się na Sebastiana – wiadomość o tym że jest
on dziedzicem Caine'a rozchodzi się piorunem. Wdzięczna byłabym za jego obecność i ochronę
gdybym nie była tak zirytowana przez całą tą cholerną sytuację.

Jednak i tak sprawy toczą się w miarę gładko, do czasu gdy zatrzymuję się przy stole i

podaję panu Sheenan menu ze sklepiku kanapkowego po drugiej stronie piętra. Dziękuje mi za nie

puszczając oczko i wtedy – albo nie zauważając Sebastiana, albo mając gdzieś jego obecność –
opuszcza swoją wielką łapę prosto na mój tyłek na tyle mocno, że podskakuję. A nawet na tyle
mocno, że rozlewam dwa drinki które zostały mi na tacy.

–

Ej! - Ręka Sebastiana pojawia się znikąd, łapie nadgarstek pana Sheenana i ściska aż ten
upuszcza kości. - Ten pan chce już wypłacać, Justice, - Sebastian mówi maklerce która
obserwuje całe zajście z ogromnym zainteresowaniem. Mogę prawie zobaczyć jak próbuje
upewnić się, że zna każdy szczegół soczystej historyjki, którą opowie przy pierwszej okazji.

–

Chyba se jaja robisz, koleś. - Wrzeszczy pan Sheenan. - Dopiero się rozkręcam.

–

Ach tak? Naprawdę? - pyta Sebastian, ściskając nadgarstek faceta jeszcze bardziej. - Bo mi
się wydaje, że za chwilę będziesz miał rundkę wybitnego pecha. Jakby nie było, nie
będziesz w stanie rzucić kośćmi jeśli nie będziesz miał ręki, co może stworzyć problem z
twoim udziale w grze.

Obserwuję z otwartymi utami, jak grozi jednemu z najczęściej przebywającym w kasynie

waleniowi, temu który obstawia kilka milionów zawsze kiedy gra.

–

Jaki masz problem? - domaga się pan Sheenan, brzmiąc zadziornie jak i gniewnie, gdy
próbuje strząsnąć żelazny uchwyt Sebastiana.

Kładę rękę na ramieniu Sebastiana, zaczynam interweniować i za staranie otrzymuję

wściekłe spojrzenie, które mówi mi żebym się odsunęła.

–

Mój problem, - mówi mu Sebastian, - jest taki, że to jest moje kasyno. I nie życzę sobie
patrzeć jak jakiś dupek ze złudnym poczuciem wyższości, klepie i obmacuje moje
pracownice. Nie takim miejscem zarządzam.

Wtedy puszcza nadgarstek pana Sheenana, ale kontakt wzrokowy między nimi utrzymuje

się. Nie trzeba geniusza by uświadomić sobie, że jestem w samym środku wielkiej wojny na
spojrzenia, w takiej której Sebastian nie ma absolutnego zamiaru przegrać.

Nie ma zamiaru przegrać? Prawie wybucham śmiechem na tą myśl. Nie ma szans żeby

przegrał. Nie przez to kim jest, ale przez spojrzenie w jego oczach. Ma kompletną kontrolę nad tą
sytuacją i nie podda się. Przynajmniej nie wygląda mi na to, bo sama przez pierwsze kilka minut,
próbowałam go przepędzić i nic. Ochronie, która krąży jak wilki, też się tak nie wydaje, bo tylko
czeka na rozkaz szefa. I zdecydowanie nie wydaje się tak panu Sheenanowi, który wcześniej
wyglądając na potężnego i jowialnego zmienił się w małego i słabego w przeciągu kilku sekund.

W końcu to pan Sheenan pierwszy odwraca wzrok – zaskakując zupełnie nikogo, oprócz

może samego siebie.

Czekam by Sebastian powiedział coś jeszcze, żeby upokorzyć pana Sheenana faktem, że

pierwszy spuścił wzrok. Ale nie doceniam Sebastiana Caine'a. Wszystko co mówi to proste,
cywilizowane „Dziękuję”, zanim kładzie dłoń nisko na moich plecach i prowadzi mnie z powrotem
do baru.

–

Co to miało być do cholery jasnej? - syczę gdy tylko jesteśmy poza zasięgiem słuchu.

Mierzy mnie chłodno wzrokiem.

–

To miało być upewnienie się, że nie dotknie ciebie – ani żadnej innej kelnerki, która tu
pracuje – nigdy więcej. Obserwowałem go od trzech godzin i jeśli nie masz przez niego ani

jednego siniaka na tyłku, to jestem zszokowany.

Ma rację – już czuję jak boli mnie lewy pośladek od tego jak często był uderzany. Nie

mówię tego Sebastianowi, nie chce dać mu satysfakcji z wygrania tej rundy. Ale rzut oka na jego
twarz mówi, że i tak wie że ma rację i nie jest z tego zadowolony.

–

Chodź do mojego biura, - mówi, biorąc tacę z moich rąk i kładzie ją na barze obok
Michaela, który próbuje wyglądać jakby nie podsłuchiwał.

–

Nie mogę, - mówię mu, wyciągając rękę po napiwki, które nadal leżą na tacy. Jestem pewna,
że wyglądam najemnie, ale nadal mam czynsz który musi zostać zapłacony i samochód
który rozpaczliwie potrzebuje kilku opon. - Gdybyś nie zauważył, pracuję.

–

Masz przerwę, - mówi mi z pewnością mężczyzny, który nie jest przyzwyczajony do
lekceważenia. - Skorzystaj z niej teraz.

–

Nie chcę jej teraz brać. - Mój brzuch wybiera ten moment by zaburczeć, nazywając mnie
kłamczuchą bardziej efektywnie niż zrobiłby to Sebastian. Prawdą jest, że planowałam
zrobić sobie przerwę po jeszcze jednym okrążeniu stołów – moja przerwa zaczęła się tak
naprawdę pięć minut temu. Ale zrobienie tego, bo kazał mi tak Sebastian nie jest takie samo
jak robienie tego, bo tak chcę, ani dlatego że menadżer mówi mi że już czas.

–

Ciężka sprawa, - mówi mi i wtedy ręka na moich plecach wydaje się bardziej zagrażająca. -
Jesteś głodna, miałaś ciężką noc zmagania się z tym draniem i wyglądasz jakbyś miała zaraz
paść jeśli czegoś nie zjesz. Weź cholerną przerwę na lunch.

–

Teraz, to pewnie najlepszy czas żeby powiedzieć ci, że nie przyjmuję za dobrze rozkazów, -
prycham na niego. Prawdą jest, że moje sprzeciwianie się autorytetom jest szerokie na mile i
z każdym dniem robi się większe. Mój terapeuta mówi, że wywodzi się to z tego, że od
wczesnych lat robiłam dokładnie to co było ode mnie oczekiwane, aż...

Zatrzymuje ten tok myśli, odmawiając pozwolenia sobie na przygnębienie przeszłością

której nie mogę zmienić i nigdy nie mogłam kontrolować. Poza tym, mam dość kłopotów z
radzeniem sobie z Sebastianem w swojej własnej grze. Radzenie sobie z nim kiedy jestem
pochłonięta tym, co stało się czternaście miesięcy temu byłoby po prostu niemożliwe.

Właśnie zamierzam wyrzucić kolejną ofensywę – taką dzięki której Sebastian zdejmie rękę z

moich pleców i powie mu ona gdzie może sobie wsadzić swoje rozkazy – kiedy do rozmowy
włącza się David.

–

Wszystko w porządku? - pyta szybko mój główny szef, skacząc wzrokiem między mną a
Sebastianem.

Nie jestem głupia. Wiem, że pyta on z powodu Sebastiana a nie robi tego dla mnie, ale i tak

cieszę się że go widzę. Zwłaszcza że daje mi to wymówkę by wrócić do pracy.

–

Wszystko gra, - mówię mu z uśmiechem tak fałszywym, że dziwię się że twarz nie pęka mi
na pół. - Właśnie miałam zrobić kolejną rundkę.

–

A ja właśnie przyszedłem, powiedzieć ci żebyś wzięła sobie przerwę, - mówi mi David. -
Już i tak uciekło ci dziesięć minut.

Kurwa. Serio? Od kiedy to David nadzoruje moje przerwy? Zazwyczaj to my jesteśmy tymi,

którzy muszą go szukać żeby przypomnieć że musimy iść na przerwę. Drań. Nie dość że zwolnił
mnie dwie noce temu, to teraz musi zabierać małą cząstkę kontroli jaka mi pozostała.

–

Właśnie miała to zrobić, - mówi Sebastian, używając ręki na moich plecach by poprowadzić

mnie z dala od baru i w kierunku prywatnej windy za kasą.

–

Gdzie idziemy? - żądam, rozdarta między opieraniem się i podążeniem za Sebastianem
tylko po to, żeby przekonać się co on planuje. Ciekawość zawsze była jedną z moich
największych wad.

–

Do mojego biura.

Wtedy się zatrzymuję, pośrodku korytarza i ruchu kasynowego.

–

Muszę zjeść, - mówię mu używając tego jako wymówki, by uniknąć jego sanktuarium. Nie
chcę być z nim sama, nie mogę być z nim sama. Nie po wczorajszym. I zdecydowanie nie z
tymi wszystkimi dziwnymi uczuciami, które we mnie wzbudza.

–

Zająłem się tym, - zapewnia mnie. Wkłada kluczyk do zamka nad przyciskiem w windzie i
drzwi otwierają się natychmiast. Wtedy pospiesza mnie do środka i wciska guzik
najwyższego piętra. Kilka sekund później, drzwi zsuwają się.

Nie wiem, czy mam być wkurzona czy może rozbawiona jego arogancją. Prawdę mówiąc,

czuje i tego i tego po trochu i nie próbuję ukryć żadnej z tych reakcji, kiedy drzwi windy rozsuwają
się w korytarzu recepcji przy jego biurze. To musi być miłe.

Prowadzi mnie do biura, odsuwa się i otwiera dla mnie drzwi, żebym mogła wejść pierwsza.

Zajmuje mi tylko chwilę zrozumienie co miał na myśli mówiąc że zajął się jedzeniem. Po środku
pokoju stoi mały stolik z krzesłami po dwóch stronach. Nakryty jest wspaniałym obrusem, a na
środku stoi bukiet róż, razem z talerzami przykrytymi srebrną pokrywką.

Patrzę na Sebastiana gdy zaczynam rozumieć. Ledwie co zdążyło dotrzeć do mnie że nadal

mam pracę. Ten wymyślny obiadek wybiega daaaleko poza moją strefę komfortu.

Musi wyczuć mój niepokój, bo uśmiecha się uspokajająco, gdy wskazuje ręką na stół.

–

To nie to co myślisz, - zapewnia mnie. - Ludzie po prostu robią wielką sprawę ze
wszystkiego co zamówię. To przychodzi z bycia szefem.

–

Nie chcę się z tobą umawiać, - mówię mu bezceremonialnie.

Wzrusza ramionami.

–

To nie jest randka.

Teraz moja ciekawość wzrasta. Tylko z tego powodu podążam za nim do stolika, pozwalam

mu odsunąć dla mnie krzesło. A przynajmniej tak sobie mówię i tego będę się trzymać.

–

Więc co to jest?

–

Nazwijmy to spotkaniem podobnie myślących indywidualności.

Mrużę oczy.

–

Nie jestem pewna czy na pewno myślimy podobnie.

–

Byłabyś zaskoczona. - Wyciąga rękę i odkrywa mój talerz i siłą powstrzymuję się, żeby nie
okazać zaskoczenia. Zamiast wybornego steku czy ryby której oczekiwałam, zamówił dla
mnie pizze. I to nie jakąś tam pizze, ale pizze z ananasem i świeżą mozarellą, które
absolutnie uwielbiam.

–

Skąd wiedziałeś? - żądam.

Wzrusza ramionami, następnie podnosi pokrywę ze swojego talerza i ukazuje pizze ze

wszystkimi dodatkami oprócz zlewu kuchennego.

–

Chyba szczęśliwy traf.

Ta, jasne, szczęśliwy traf.

Mój brzuch znowu burczy, gdy Sebastian kiwa głową na mój talerz.

–

Jedz.

Zegar tyka, moja ulubiona pizza leży przede mną i coraz bardziej oczywiste staje się, że

Sebastian nie pozwoli mi się z tego wywinąć. Wiedząc to, chyba mogę się po prostu tym nacieszyć.
Jakby nie było jedna pizza nie czyni z tego wszystkiego randki.

Sebastian przez jakiś czas prowadzi rozmowę, gdy ja jem. Ale po drugim kawałku pizzy,

jestem wystarczająco dożywiona, żeby powiedzieć to co siedziało mi w głowie odkąd uratował
mnie od lepkich rąk pana Sheenana.

–

Wiesz, że nie możesz robić tego cały czas, prawda?

–

Robić czego? - pyta, biorąc długiego łyka swojego drinka.

–

Skakać do gardeł klientów, bo jesteś zaniepokojony stanem mojego tyłka.

Natychmiast jego oczy ciemnieją z letniej zieleni do ciemniejszej, głębszej leśnej zieleni.

–

Jestem zaniepokojony stanem mojego kasyna. Nie jestem pewien jakie do diabła zasady
stosował tu mój ojciec, ale nie podoba mi się to, że moje pracownice są molestowane w
pracy. Żadne z moich pracownic, - podkreśla. - Nie tylko ty. Odbyłem już spotkanie z
pracownikami w tej sprawie.

Gniew w jego głosie rozluźnia mnie jak nic innego. Och, nie jestem wystarczająco naiwna,

żeby myśleć że wszystkich swoich pracowników częstuje pizzą w biurze – wiem, że traktuje mnie
wyjątkowo bo chce mnie pieprzyć – ale w tym samym czasie podoba mi się to, że nie chodzi tylko
o mnie. To, że potrafi postąpić słusznie, a nie tylko sugerować się tym czego chce jego kutas.

Ale i tak czuję się zobowiązana go ostrzec.

–

W ten sposób stracisz klientów.

–

To nie jest rodzaj klientów, jakich tu chcę.

–

To w sumie nie zależy od ciebie.

Mruży na to oczy i po raz pierwszy odkąd go poznałam, Sebastian wygląda arogancko. I nie

tylko troszkę arogancko. Nie, to jest postawa bogatego faceta, u władzy, naginającego ludzi do
swojej woli. To powinno mnie odstraszyć – Bóg wie że tak dzieje się ze wszystkimi. Zamiast tego
to mnie podnieca, podwija palce u nóg. A to jest problem. Naprawdę poważny problem.

–

Od kogo to zależy jeśli nie ode mnie? - domaga się. - To jest moje miejsce.

Powstrzymuję się od powiedzenia tego, co już oboje wiemy. Że Atlantis jest miejscem jego

ojca i podczas gdy on może być teraz synem marnotrawnym, to to zawsze będzie hotel który
zbudował Richard Caine.

–

Nie mówię, że nie możesz prowadzić tego miejsca według własnych zasad. To znaczy, to są
dobre zasady. Ale faceci z kasą są notorycznymi dupkami. To jest załączone w opisie pracy.

Unosi na mnie brew.

–

Naprawdę?

–

Tak, naprawdę. Obecne towarzystwo może to wykluczy.

–

Tylko może?

–

Powstrzymam się od osądu dopóki będę miała trochę więcej faktów.

Kiwa głową jakbym miała kompletną rację kiedy tak naprawdę, nie jestem nawet pewna co

mówię. Próbuję być tu twarda, próbuję zostać przy kontroli. Jakby nie było, zakochanie się w
bogatym mężczyźnie – we właścicielu kasyna, na miłość Boską – wychodzi tak poza granice
mojego dziesięcioletniego planu, że mogę ledwo pojąć że jestem tutaj, w jego biurze, jedząc pizze i
tocząc z nim słowną wojnę, kiedy powinnam raczej siedzieć w pokoju dla pracowników na
przerwie z paczką chipsów.

–

Mówię tylko, że możesz ustalić swoje granice co do zachowania, jakiego oczekujesz.
Możesz je nawet wyegzekwować. Ale jeśli im się nie spodobają te zasady, znajdą inne
kasyno w którym wydadzą dwadzieścia milionów dolców, a ty stracisz grubą porcję zysku.

–

Doceniam twoją troskę, - mówi mi. - Naprawdę. Ale trzymam rękę na zyskach Atlantis. I
jeśli zyski dostaną trochę po dupie, żebym mógł chronić swoich pracowników, to bardzo mi
to pasuje.

–

Czy ty tak na poważnie? - żądam. - Nikt nie mówi takich rzeczy.

–

Ja mówię. A nawet więcej, mówię szczerze. - Sięga przez stół i nalewa mi trochę więcej
bąbelkowej lemoniady, którą lubię pić kiedy nie mogę się upić.

–

Co robiłeś przez dziesięć lat, kiedy cię tu nie było? Żyłeś w fantazjolandzie? Prawdziwe
życie tak nie działa.

–

Byłem dyrektorem finansów w jednej z największych fundacji charytatywnych na świecie. I
prawdziwe życie działa w sposób w jaki chcesz, żeby działało.

–

Ta, jasne. Jeśli tak byłoby można... - urywam zanim mogę powiedzieć za dużo. Ale nie
dziwię się że jest taki naiwny. On spędził kilka lat pracując dla fundacji kiedy ja... żyłam
moim życiem robiąc w sumie coś kompletnie odwrotnego.

Ale Sebastian nie ma zamiaru pozwolić mi uciec z niedokończoną myślą. Mogę zobaczyć to

w drapieżnym błysku w jego oczach i sztywnym ustawieniu ramion zanim mówi:

–

Jeśli tak byłoby można... ?

Próbuję wymyślić coś co go zadowoli, ale nadal pozwoli mi mieć tajemnicę.

–

Jeśli tak byłoby można, nie spędzałabym nocy w dziesięciocentymetrowych szpilkach,
odpychając facetów z większą kasą niż manierami.

–

Wiesz, nie musisz tego robić.

Ostrzegawczy alarm zaczyna rozbrzmiewać mi w głowię i patrzę na niego podejrzliwie.

–

Co to oznacza?

–

Oznacza to, że to jest kasyno. Są inne rzeczy jakie możesz robić.

–

Nie takie, które zapłacą mi sto dolców za noc w napiwkach. I, tak dla jasności, nie
potrzebuję żebyś przyjechał na jakimś białym koniu i naprawił za mnie moje życie. Świetnie

sobie radzę sama.

–

Masz absolutną rację.

Brzmi szczerze kiedy to mówi, ale i tak przeszukuję jego twarz w poszukiwaniu jakichś

znaków sarkazmu lub drwin. Nie mogę znaleźć żadnych, ale to nie oznacza, że mu ufam. Może i
był za prawami pracowników, ale nadal jest nadzianym facetem z edukacją z Ivy League.
Chodziłam do szkoły z kupą takich jak on – znam ten typ. I żaden z nich nie uwierzyłby, że
pracowanie jako kelnerka w kasynie jest pracą wartą zachodu.

Sebastian bierze kolejny łyk piwa, obserwując mnie znad krawędzi kufla.

–

Nie wierzysz mi.

–

Nie, nie wierze ci. Próbuję po prostu zdecydować ile z tego co mówisz jest bzdurą, w którą
naprawdę wierzysz.

–

Większość, - mówi mi z uśmieszkiem.

–

No cóż, to dopiero szczerość.

–

Zawsze jestem szczery. Kłamanie jest dla słabych.

–

Albo dla zdesperowanych, - czuję się zobowiązana mu to powiedzieć.

–

Być może.

W tym nie ma być może. Nigdy nie było. Nie byłoby mnie tu, żyjącej życiem jakim żyję,

jeśli miałabym jakąś inną sensowną perspektywę.

–

Posłuchaj, możemy przejść do rzeczy? Zostało mi tylko kilka minut zanim będę musiała
wrócić do pracy.

–

Oczywiście. Przejdźmy do rzeczy.

Czekam aż powie coś więcej, że powie mi dlaczego tak naprawdę tu jestem, ale on tylko

odchyla się na krześle, z kostką na kolanie i obserwuje mnie, widząc o wiele za dużo.

Rozpoznaję co robi, próbuję go przeczekać, żeby udowodnić że mam tyle samokontroli co

on. Ale zegar tyka i z każdą przemijającą minutą, mój żołądek coraz bardziej się skręca, a ręce się
pocą. Nienawidzę tego uczucia, nienawidzę straty kontroli, którą na mnie wymusza. Ale jeszcze
bardziej nienawidzę faktu, że może będę musiała stąd wyjść bez odpowiedzi których tak bardzo
chcę.

–

Powiedziałam ci już, że się z tobą nie prześpię, - mówię mu, kiedy cisza zapada na dłużej
niż mogę znieść.

–

Powiedziałaś.

–

Więc dlaczego tu jestem? Dlaczego w ogóle cię obchodzę?

–

Czy wszystko musi kręcić się wokół seksu?

Wtedy się śmieję. Nie mogę się powstrzymać. Pytanie jest niedorzeczne, zwłaszcza biorąc

pod uwagę seksualne napięcie między nami, które płonie tak, że może podpalić połowę hotelów na
Strip.

–

Nie musi, ale w moim doświadczeniu tak właśnie jest.

Niezadowolenie błyska w jego oczach, w jego twarzy, ale znika prawie od razu gdy je

zauważam. A wtedy wracamy do czekania i obserwowania siebie w ciszy.

–

Lubisz swoją pracę, - mówi w końcu. Pogratulowałabym sobie za zmuszenie go do
przerwania ciszy, z wyjątkiem tego, że zaczynam się uczyć że Sebastian nigdy nie robi
czegoś, czego nie chce.

–

Lubię pieniądze jakie ona daje.

–

Czy to wszystko, co w niej lubisz?

Nigdy tak naprawdę o tym nie myślałam, o tym czy lubię pracę którą wykonuję, czy nie.

Lubię nie być pod kontrolą ojca. Lubię być z dala od przemocy i mroku, które są sposobem na życie
dla mojej rodziny. Lubię iść własną ścieżką w tym świecie, nawet jeśli jest ona niepewna. Ale praca
sama w sobie? Czy naprawdę ją lubię?

–

Nie jest taka zła, - wykręcam się. - Płaci ona rachunki i jestem w niej dobra.

–

Jesteś w niej dobra, - zgadza się. - Ale mogłabyś być lepsza.

–

Och, naprawdę? - teraz czuję się obrażona. Może odzywa się samodzielność we mnie,
dziewczyna która zawsze była najlepsza w klasie – nawet na jednym z najbardziej
konkurencyjnych uniwersytetów na świecie. - A to niby jak?

–

Brakuje ci kontroli.

–

Że co proszę? Pracowałam tu przez ponad rok i ostatniej nocy był pierwszy raz gdy
straciłam kontrolę na temperamentem.

–

Nie powiedziałem, że brakuje ci samokontroli. - Przechyla głowę, mruży oczy aż czuję się
jakby się ze mną bawił. - Powiedziałem, że brak ci kontroli.

Wypija do końca swoje piwo i odkłada je na bok. Wtedy wstaje i wyciąga do mnie rękę.

Zaczynam odmawiać – jestem zirytowana i ostatnia rzecz jakiej chcę to dotykanie go teraz. Ale coś
w jego twarzy, coś w sposobie w jaki na mnie patrzy sprawia, że w żołądku mi się przewraca i
oddech utyka w gardle. To sprawia, że myślę że bardzo złym pomysłem byłoby odmówienie mu
ręki.

Więc biorę ją, pozwalam mu pociągnąć się na nogi. Wtedy pozwalam mu zaciągnąć się do

ogromnego widokowego okna, które wypełnia całą tylną ścianę jego biura. Jest dziewiąta i mrok w
końcu zapada. Nie wiedziałabyś tego jeśli stałabyś trzydzieści pięter pod nami na Strip, gdzie
światła płoną tak jasno, że w większość dni wydaje się jakbyś był na szczycie świata gdzie słońce
świeci dwadzieścia cztery na siedem.

Sebastian jest za mną, jego długie, silne ciało przyciśnięte do mojego od ramienia po kolana.

Jest ciepły i solidny i – pomimo wszystkiego co myślę – czuje się tak właściwie opierając o niego.
Kąpiąc się w cieple i władzy, która odchodzi od niego w falach.

–

Spędziłem dziś zbyt wiele godzin patrząc na nagranie ciebie z poprzedniej nocy, - szepcze w
moje ucho, gdy jego palce delikatnie pieszczą moje biodro, mój brzuch, zewnętrzną część
moich ud. - Zbyt wiele godzin patrzenia dziś jak pracujesz.

–

Szpiegowałeś mnie? - próbuję brzmieć na obrażoną, ale ciężko jest się zgrywać kiedy
czułam jego oczy na sobie cały wieczór. Nawet ciężej jest się zgrywać, gdy moje ciało
dosłownie wtapia się w jego.

–

Obserwowałem cię. - Pochyla głowę, aż jego usta znajdują się tylko cal od mojego ucha,
jego gorący oddech czuję na karku. - I wiesz co zobaczyłem?

–

Co? - nie mogę się powstrzymać przez zapytaniem, ani sposobu w jaki moje ciało
odpowiada. Sutki twardnieją, krew buzuje, cipka pulsuje. Nie wiem co w nim jest, że tak
mnie nakręca, ale jest tak, jakby moje ciało rozpoznawało jego. Jakby wiedziało coś, czego
ja nie wiem.

–

Kogoś, kto pożąda kontroli tak bardzo jak ja. Kogoś, kto chce mieć nad sobą kontrolę, nad

swoim życiem, na swoim światem.

–

To... to nie prawda.

–

Nie? - szepcze.

–

Nie. Ja tylko... nie chcę być na czyjejś łasce. Chcę żyć swoim życiem tak jak chcę i przed
nikim nie odpowiadać. - Dlaczego mój oddech jest tak niestabilny? A serce bije tak szybko?

–

Kontrola, - mówi mi ponownie. - Dyscyplina. Opanowanie.

Słowa przerażają mnie, nawet kiedy mnie podniecają. A może to tylko sposób w jaki mnie

trzyma, dotyka. Sposób w jaki jego usta suną w górę mojej szyi i po szczęce.

–

Ja nie... - Głos mi się załamuje. - Nie wiem czego ode mnie chcesz.

–

Nie chodzi o to, czego od ciebie chcę, - mówi gdy wyciska gorące pocałunki na moim
policzku, w kąciku ust. - Chodzi o to, co chcę ci dać.

–

I co to jest? - zmuszam się do powiedzenia przez suche gardło.

–

Powiedz mi, Aria. Ile znaczy dla ciebie kontrola? Jak daleko się posuniesz, żeby ją posiąść?

Koniec części pierwszej

Tłumaczenie nieoficjalne: sylwiaz97