Elektrownie atomowe - o



















    Główna

    Nowości
    Energia

    Elektrownia

       Czarnobyl

       Temelin

       Żarnowiec

       Inne

    Skażenie

    Naukowcy

    Polska

    Przyszłość

    Prawo

    Bomba atomowa

    Akceleratory

    Słownik

    Prasa




    Chat

    Mapa serwisu

    Linki

    Download

    Księga gości

    Archiwum sond

    Subskrypcja

    Bibliografia

    Autor


















Słownik


A  B  C  D  E  F  G  H  I  J  K  L  M  N  O  P  R  S  T  U  W  X  Y  Z



Obudowa bezpieczeństwa
szczelna obudowa o dużej wytrzymałości, niekiedy dwupowłokowa, przeznaczona do zatrzymywania w razie awarii znacznych ilości substancji promieniotwórczych, uwalnianych z reaktora lub urządzeń bezpośrenio z nim związanych. Często używa się angielskiej nazwy obudowy - containment.


Ochrona przed promieniowaniem, ochrona radiologiczna
ogół zagadnień i czynności związanych z ograniczeniem wpływu promieniowania jonizującego i neutronowego na ludzi i środowisko (dozymetria). Zagadnieniami ochrony przed promieniowaniem są: ustalanie dopuszczalnych norm napromienienia (dawka graniczna), kontrola dawek otrzymywanych przez ogół ludności i pracowników narażonych zawodowo na promieniowanie, monitoring środowiska, optymalizacja lokalizacji urządzeń i obiektów jądrowych oraz nadzór nad ich eksploatacją, problemy związane z gospodarką odpadami promieniotwórczymi. Ochroną przed promieniowaniem zajmuje się wiele instytucji: IAEA, ICRP, WHO, w Polsce CLOR.


Okres reaktora
czas (mierzony w sekundach), w którym strumień neutronów zmienia się e (2,718) razy. Ze względów bezpieczeństwa regulację mocy przeprowadza się w taki sposób, aby okres reaktora nie był mniejszy niż 10s.


Odpady promieniotwórcze
niewykorzystywane substancje promieniotwórcze. Powstają przy wydobywaniu i oczyszczaniu rud uranowych, wytwarzaniu ładunków jądrowych i paliwa jądrowego oraz jego późniejszej przeróbce, przy wytwarzaniu i oczyszczaniu preparatów zawierających izotopy promieniotwórcze (do różnych zastosowań) itp. Odpady promieniotwórcze dzieli się na klasy ze względu na stan skupienia i formę chemiczną, aktywność i radiotoksyczność zawartych w nich izotopów promieniotwórczych. Podstawowym rozróżnieniem odpadów promieniotwórczych jest podział na nisko- lub wysokoaktywne. Odpady wysokoaktywne zazwyczaj przechowuje się w miejscu wytworzenia przez okres rzędu lat (potrzebny do rozpadu większości względnie krótkożyciowych izotopów promieniotwórcych zawartych w odpadach promieniotwórczych) w szczelnych opakowaniach zanurzonych w basenach wodnych (woda odbiera ciepło pochodzące z rozpadów promieniotwórczych), po czym poddawane są przetworzeniu, w wyniku którego zazwyczaj dąży się do zmniejszenia objętości odpadów promieniotwórczych zawierającego bardzo długożyciowe izotopy. Jedną z metod postępowania z niskoaktywnymi odpadami promieniotwórczymi jest zaś zwiększanie ich objętości poprzez rozcieńczenie nieaktywnymi substancjami, przez co powstaje mieszanina o aktywności właściwej porównywalnej z aktywnością elementów naturalnego środowiska, którą można wprowadzić do środowiska. Zazwyczaj jednak odpady promieniotwórcze, niskoaktywne, umieszczone w szczelnych pojemnikach, składuje się na zamkniętych składowiskach odpadów (w Polsce składowisko takie znajduje sie w Różanie). Ostatecznym miejscem przechowywania najbardziej długożyciowych odpadów promieniotwórczych są tzw. składowiska docelowe, lokalizowane na terenach asejsmicznych, na dużych głębokościach w skałach, przez które nie penetruje woda. Obliczany czas nienaruszonego przechowywania odpadów promieniotwórczych w takich składowiskach sięga milonów lat, składowiska takie są bardzo drogie. Problemy związane z gospodarką odpadami promieniotwórczymi są głównym ograniczeniem rozwoju energetyki jądrowej.


Opad promieniotwórczy
opad ciał stałych (pyłów promieniotwórczych) powstałych w wyniku atmosferycznego lub naziemnego wybuchu jądrowego. Jest to jeden z elementów rażenia broni jądrowej. W opadzie promieniotwórczym znajduje się ponad 50 różnych pierwiastków promieniotwórczych będących produktami rozszczepienia ładunku jądrowego. Znajdują się w nim też pozostałości nierozszczepionego ładunku oraz produkty aktywacji ładunku i materiałów konstrukcyjnych bomby lub głowicy jądrowej. Większość powstałych izotopów promieniotwórczych jest krótkożyciowa, co powoduje, że powstałe skażenie promieniotwórcze terenu początkowo szybko się zmniejsza. Ilość wytworzonych substancji promieniotwórczych zależy głównie od mocy wybuchu. Poza tym na rozkład pwierzchniowy powstałych skażeń wpływ mają warunki atmosferyczne (np. intensywny opad deszczu lub śniegu zwiększa lokalną wartość opadu o czynnik rzędu 10 000), wysokość przeprowadzenia eksplozji oraz szczegóły konstrukcji ładunku jądrowego. Największy lokalny opad promieniotwórczy wytwarza bomba płaszczowa dużej mocy (rzędu Mt), przy eksplozji przeprowadzonej bezpośrednio na powierzchni gruntu, przy deszczowej pogodzie. W powyższych warunkach opad może wytwarzać moc dawki ekspozycyjnej przekraczającą 10 000 R/h, a więc po kilku minutach może spowodować otrzymanie dawki śmiertelnej. Część substancji promieniotwórczych uwolnionych do środowiska na skutek wybuchu jest wyniesiona w tzw. grzybie atomowym na wysokości ponad 10 km, pyły o małych średnicach wyniesione tak wysoko mogą utrzymywać się w atmosferze miesiące lub nawet lata, prowadząc do zjawiska opadu promieniotwórczego globalnego.


Oppenheimer Jacob Robert - zobacz Naukowcy



A  B  C  D  E  F  G  H  I  J  K  L  M  N  O  P  R  S  T  U  W  X  Y  Z




















Contents copyright © 2001-2002 MK. All rights reserved.
Dodaj stronę do
ulubionych. Ustaw stronę jako stronę startową.
W razie problemów pisz na adres [e-mail]