Crosby Susan

Szczęśliwa

gwiazda

Tytuł oryginału: Bound by the Baby

PROLOG

2 stycznia, hotel i kasyno Sterling Palace, Atlantic City, New

Jersey

Devlin Campbell już od dwóch godzin tkwił przy stole do

blackjacka. Na dobrą sprawę do tej pory powinien był już stracić

tysiące dolarów, zwłaszcza że zupełnie się nie mógł skupić na grze.

Męczyła go myśl o liście, który od rana nosił w kieszeni. Dev nie

należał do ludzi, których łatwo wytrącić z równowagi, ale to krótkie

pismo z kancelarii adwokackiej w Kalifornii wstrząsnęło nim do głębi.

Nie był w stanie ani na chwilę przestać o nim myśleć, choć naprawdę

bardzo się starał.

Pociągnął łyk szkockiej z wodą, czwartej tego wieczoru, i

podniósł wzrok na dziewczynę, która stała przy nim w milczeniu i

obserwowała grę. Jeszcze zanim alkohol zaszumiał mu w głowie,

uznał ją za najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widział.

Miała długie, lśniące włosy w kolorze mlecznej czekolady i ciało,

które nawet świętemu nasunęłoby grzeszne myśli. Uśmiechała się, ale

jej piękne oczy pozostawały smutne. Ze zdziwieniem stwierdził, że

ten cichy smutek pociąga go nie mniej niż jej ponętne kobiece

kształty. Nie znał jej imienia; nie wiedział o niej nic poza tym, że

przynosiła mu szczęście.

Kiedy się pojawiła, miał za sobą całą serię przegranych rozdań.

Od razu przyciągnęła jego wzrok. Nagle, jakby obudzony z

odrętwienia, zaczął obserwować, jak podchodzi do pracownika kasyna

i pyta go o coś, a ten w odpowiedzi wskazuje jej odległy koniec sali.

Popatrzyła w tamtym kierunku, a potem spojrzała wprost na Devlina. I

znieruchomiała. Przez chwilę, która wydawała się długa jak

wieczność, żadne z nich nie odwróciło wzroku. Jej błękitne oczy

sprawiały wrażenie ogromnych w drobnej, jasnej twarzy. Choć patrzył

na nią, a nie w karty, bez trudu wygrał następne rozdanie. Gdy nagle

zniknęła mu z oczu, poczuł dziwny niepokój. Chwilę później przeszła

obok niego, blisko, na wyciągnięcie ręki.

- Zaczekaj! - Dotknął jej ramienia. - Nie odchodź. Wygląda na

to, że jesteś moją szczęśliwą gwiazdką.

Nie spodziewał się, że spełni jego prośbę. Zaskoczyła go. Stała u

jego boku już od ponad godziny. Za każdym razem, kiedy chciała

odejść, zaglądał jej w oczy i coś w jego spojrzeniu-sprawiało, że

zostawała. Nazywał ją Szczęśliwą Gwiazdą i Czterolistną

Koniczynką, mając nadzieję, że ją rozbawi, ale jej smutek nie mijał.

Mimo to trwała przy nim, nawet wtedy, gdy za ich plecami zebrał się

spory tłumek gapiów, kibicujący nieprawdopodobnie szczęśliwemu

graczowi, A on wygrywał i wygrywał.

Pracownicy ochrony, którzy nagle wyrośli jak spod ziemi, by

śledzić każdy jego ruch, musieli uznać, że nie oszukuje. Istotnie, Dev

nawet się nie starał liczyć kart, choć był w tym naprawdę dobry. Tego

wieczoru było mu obojętne, czy wygra, czy nie, chciał po prostu

odpocząć przy grze. Tymczasem szczęście mu sprzyjało jak jeszcze

nigdy w życiu.

Zagrzechotał kostkami lodu w szklaneczce i po raz kolejny

stwierdził, że jest pusta. Zaczęło się następne rozdanie. Dostał waleta i

piątkę. W takiej sytuacji każdy rozsądny gracz by spasował, czekając,

aż krupier odsłoni swoje karty. Dev jednak dobrał kartę, choć

wiedział, że jeśli będzie to figura, suma punktów przekroczy 21, a to

oznaczało przegraną.

Dostał szóstkę i uzyskał równo 21 punktów. Zdecydowanie taka

noc mogła się zdarzyć tylko raz w życiu. Za plecami słyszał gwar

podekscytowanych głosów.

- Naprawdę muszę już iść - szepnęła mu do ucha jego

Szczęśliwa Gwiazdka. - Gratuluję.

Odwrócił się ku niej.

- Zjedz ze mną kolację. Zrobiła krok w tył.

- Nie mogę - powiedziała cicho.

Kusiło go, by nie pozwolić jej odejść, ale jej nie zatrzymał, tylko

patrzył, jak znika w tłumie. Próbował zgadnąć, kim była. I jak

wygląda nago.

Zainteresowanie grą opuściło go zupełnie, więc zebrał swoje

żetony i udał się do kasy. Co teraz? - zastanawiał się, odbierając

pieniądze. Nie mógł wracać do Filadelfii. Po czterech szkockich nie

siądzie przecież za kółkiem. Chyba powinien pójść prosto do hotelu,

zamówić kolację do pokoju i w samotności zmierzyć się ze

wspomnieniami, które wywołał list z Kalifornii. Nie miał pojęcia, jak

sobie z tym poradzi.

A niech cię, Hunter.

Zapłacił za pokój i skierował się do wind. Zadźwięczał dzwonek

i Dev, zamyślony, wszedł do windy. Wewnątrz stała jego Szczęśliwa

Gwiazda.

To coś więcej niż przypadek, pomyślał. To przeznaczenie.

Dziewczyna nie poruszyła się, kiedy nacisnął guzik swojego

piętra. W jej oczach było tyle bólu, że patrząc na nią, poczuł, jak coś

go dławi w gardle.

- Kto ci złamał serce? - spytał cicho.

Nie odpowiedziała, a jej oczy wypełniły się łzami.

- Chciałbym móc je wyleczyć - powiedział łagodnie, po czym,

wiedziony odruchem, objął ją i ostrożnie przytulił. Na chwilę

zesztywniała, ale zaraz przywarła do niego mocno i ukryła twarz na

jego piersi. Przycisnął usta do jej skroni i poczuł, że dziewczyna

bezgłośnie szlocha.

Drzwi windy otworzyły się nagle.

- Chodź ze mną - szepnął jej do ucha. - Chcę być z tobą tej nocy.

Zawahała się, ale po chwili skinęła głową.

- Jak masz na imię? - spytał, przytrzymując zamykające się

drzwi windy.

- Nicole.

- Devlin.

Wziął ją za rękę i poprowadził korytarzem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

1 maja, hotel i kasyno Sterling Palace, Stateline, Nevada

Gdzie jest Szczęśliwa Gwiazda, gdy jej potrzebuje? Devlin

Campbell znowu grał w blackjacka, ale tym razem przegrywał

rozdanie za rozdaniem. Nie był przesądny i dobrze wiedział, że

nieobecność jego Szczęśliwej Gwiazdy nie ma nic wspólnego z coraz

większym ubytkiem gotówki w portfelu. Winne było zmęczenie po

podróży.

Zamiast się skoncentrować na kartach, rozglądał się jednak po

sali, chociaż zdawał sobie sprawę, że wypatrywanie Nicole nie ma

najmniejszego sensu. Spotkali się przecież na drugim końcu kraju,

byli jak dwa okręty mijające się nocą na pełnym morzu. Oboje szukali

ukojenia i znaleźli je, w swych ramionach. Ale żadne z nich nie

zdradziło drugiemu, co je dręczy.

Tamta noc była wyjątkowa. Devlin nigdy nie przeżył czegoś

podobnego ani przedtem, ani potem. Wracał jeszcze dwukrotnie do

Atlantic City, choć nie wiedział, na co właściwie liczy.

Krupier rozłożył karty na stoliku, dwie dla siebie i dwie dla

Deva. Odsłonił jedną ze swoich kart: króla. Dev miał siódemkę i

piątkę. Nie miał pojęcia, jakie licho przygnało go do kasyna od razu

po przyjeździe. Rozsądek nakazywał zostać w domu, zjeść coś i

położyć się spać. Tymczasem on nawet nie rozpakował walizki i nie

poświęcił ani chwili uwagi okazałej willi, do której właśnie się

wprowadził.

- Dobiera pan kartę, czy nie? - spytał krupier.

Dev zdecydował się dobrać, dostał damę i znowu przegrał.

Frajer. Pechowiec. Te epitety nigdy jeszcze nie kojarzyły się z

osobą Devlina Campbella. Zebrał kilka żetonów, które mu jeszcze

pozostały, odszedł od stołu i udał się do baru, gdzie można było

zamawiać gotowe dania. Zje coś, a potem pojedzie do domu i położy

się spać na co najmniej dwanaście godzin.

Telewizor w barze nastawiony był na mecz baseballowy; jego

ulubieni Philliesi grali z drużyną San Francisco Giants. Dev zamówił

piwo i hamburgera z frytkami. W chwili, gdy unosił do ust oszroniony

kufel, do baru weszła dziewczyna w służbowym stroju. Dziewczyna

podobna do...

Piwo bryznęło na stół, kiedy z łomotem odstawił kufel i zerwał

się z miejsca. Jej włosy o barwie mlecznej czekolady były tym razem

starannie upięte. Od razu rozpoznał to doskonałe ciało, długie, smukłe

nogi, które oplotły go tamtej nocy i trzymały w mocnym uścisku.

- Nicole!

Zatrzymała się i spojrzała wprost na niego. Przez sekundę stała

niezdecydowana, po czym odwróciła się i ruszyła przed siebie

szybkim krokiem. Próbowała uciekać? Co ją ugryzło? Przecież nie

stanowił dla niej żadnego zagrożenia. Nie znał jej nazwiska. Tamtej

nocy nawet jej o to nie zapytał, bo od lat miał zwyczaj poprzestawać

na jednej randce, a potem zmieniać obiekt zainteresowania.

Potem żałował. Marzył o tym, by przeżyć jeszcze jedną noc z

Nicole. Okazała się zmysłową, nieokiełznaną kochanką. Wymagającą,

ale równie jak on namiętną. Pozwoliła mu tamtej nocy zapomnieć o

wszystkim.

Nawet o feralnym liście.

Dogonił ją i złapał za łokieć, zmuszając, by się zatrzymała.

- Trenujesz biegi długodystansowe? - Jego wzrok spoczął na

identyfikatorze, który nosiła. A więc była pracownicą Palace. Kiedy

się spotkali poprzednim razem, nic na to nie wskazywało. Wtedy nie

nosiła służbowego stroju, lecz dopasowane dżinsy, czarny sweter i

buty na obcasach, w których prawie dorównywała mu wzrostem.

Pamiętał, jak zdjął jej te buty, a potem zsunął z niej spodnie,

odsłaniając najpiękniejsze nogi, jakie kiedykolwiek widział.

- Och - odezwała się. - Witaj, hm...

- Devlin - podpowiedział, zaskoczony. Czyżby zapomniała? -

Styczeń, Atlantic City. Nie pamiętasz?

Zręcznie uwolniła łokieć i zebrała poły żakietu. Wydawała się

jeszcze bardziej ponętna niż wtedy, gdy ją ujrzał po raz pierwszy.

- Oczywiście, że pamiętam. - Uśmiechnęła się, lecz jej oczy

pozostały czujne.

- Pracujesz tu - zauważył, patrząc na jej identyfikator.

- Tak, jestem zastępcą kierownika hotelu.

- Wtedy, w styczniu, też pracowałaś w Palace?

- Tak, w recepcji. Ale tamtej nocy... miałam wolne. Dwa

miesiące temu zostałam przeniesiona tu, do Tahoe.

Unikała jego wzroku. Miał wrażenie, że chce jak najprędzej

skończyć rozmowę. Nie wiedział, czy czuje się bardziej zirytowany,

czy zaintrygowany jej zachowaniem.

- Zapraszam cię na kolację.

- Jestem w pracy. - Rozejrzała się, jakby w poszukiwaniu

wsparcia. W jej oczach czaił się strach. Ale przecież nie mogła się go

bać, nie po tamtej nocy.

- Kiedy kończysz?

Nareszcie spojrzała mu w oczy, widocznie zdając sobie sprawę,

że on nie da za wygraną.

- O dziewiątej.

A więc za godzinę. Zapomniał o zmęczeniu.

- Zaczekam na ciebie.

- Nie, proszę. - Cofnęła się. - Muszę iść.

Nie zatrzymał jej. Wszystko w swoim czasie, postanowił.

Najpierw zje, a potem zajmie się Nicole. Nie musi się spieszyć. Wie,

gdzie ją znaleźć.

Nicole przemykała się do recepcji, przerażona myślą, że Devlin

może iść za nią. Kiedy się wreszcie schroniła za ladą, popatrzyła

nerwowo przez ramię. Nie było go. Wśliznęła się do biura, pustego o

tej porze, i oparła o ścianę, jedną ręką zasłaniając usta, a drugą

przyciskając do żołądka. Poczuła, że głowa robi się jej dziwnie lekka,

a nogi miękkie, więc niepewnym krokiem podeszła do biurka i opadła

na krzesło.

Co on tu robi?

I co ona zrobić?

Patrzyła w przestrzeń tak długo, aż ściany pomieszczenia

przestały jej tańczyć przed oczami. Potem włączyła komputer i

otworzyła plik „rezerwacje". Nie było żadnej na nazwisko Devlina.

Czyli nie zatrzymał się w hotelu. A może dopiero zamierzał wynająć

pokój?

Ann-Marie, recepcjonistka, podeszła do szyby i wykrzywiła się

zabawnie. W odpowiedzi Nicole wysiliła się na blady uśmiech.

Recepcjonistka otworzyła drzwi i zajrzała do biura.

- Wszystko w porządku, Nicole?

Nic nie jest w porządku. Nie wiem, co robić. Jestem przerażona,

myślała.

- W jak najlepszym, dzięki.

- Wyglądasz, jakbyś zobaczyła zjawę.

Owszem, pomyślała, Devlin Campbell jest zjawiskowy, ale też

jak najbardziej cielesny. Wysoki, ciemnowłosy i niewiarygodnie

przystojny. Jakby tego było mało, pochodzi z nie byle jakiej rodziny:

elita, rodowy majątek Poszukała o nim informacji po tym, jak spędzili

razem noc.

- Potrzebujesz czegoś ode mnie, Ann-Marie? Recepcjonistka

cofnęła się, speszona. Nicole wstała zza biurka.

-Nie chciałam być niemiła. Chyba rzeczywiście nie czuję się

najlepiej.

- Może powinnaś pójść do domu odpocząć.

Nawet gdyby chciała, nie bardzo mogła. Zastępowała kolegę,

który nie mógł przyjść na początek swojej zmiany. Zostało jej

czterdzieści pięć minut. Wytrzyma.

Gdyby nie to zastępstwo, już by jej tu nie było. Nie spotkałaby

Devlina. Znów zetknęło ich przeznaczenie. Ale to się stało za

wcześnie. Nie była jeszcze gotowa.

- Nicole?

- Nie martw się o mnie. - Uśmiechnęła się do zatroskanej Ann-

Marie. - Nic mi nie będzie.

Devlin pojawił się parę minut przed dziewiątą i odciągnął ją na

bok, żeby mogli spokojnie porozmawiać.

- Nie chciałaś kolacji, ale może dasz się namówić na drinka?

Potrząsnęła głową, zmuszając się do uśmiechu.

- Będę przychodził co wieczór, aż się wreszcie zgodzisz. Co

wieczór? Zamierzał zatrzymać się na dłużej?

- Jesteś tu w interesach?

- Nie wiem, jak to określić. Niby jestem tu dla przyjemności, ale

ktoś mi tę przyjemność narzucił. Będę tu miesiąc.

Miesiąc! Musiała się chwycić kontuaru. Co mu powiedzieć? I

kiedy? Jedno nie uległo wątpliwości - dzisiaj było za wcześnie na

rozmowę. Potrzebowała czasu. Do jutra przecież sytuacja się nie

zmieni.

- Podwieźć cię do domu? - spytał.

- Mam samochód. Dzięki.

- Odprowadzę cię na parking.

Miała wrażenie, że słyszy nie propozycję, lecz rozkaz. A

przyjmowanie komend nie było jej mocną stroną.

- Nie trzeba. Muszę jeszcze coś załatwić - odparła

zdecydowanie, ruszając w stronę biura. Panie Campbell, może pan

odejść. Czy tak trudno się domyślić, że nie jest pan mile widziany?

- Czego się boisz, Nicole? - zawołał za nią na tyle głośno, że

Ann-Marie podniosła głowę i popatrzyła w ich stronę. Zrobiła krok ku

niemu.

- Dlaczego nie dasz mi spokoju?

- Tamta noc była nieziemska.

Czyli wszystko jasne. Chciał seksu, bo czegóż by innego? Nie

spodziewała się przecież wyznania dozgonnej miłości.

- Inny czas, inne miejsce. Dobranoc.

Odeszła szybkim krokiem i schroniła się w biurze. Chwilę

później zobaczyła przez okno, jak Devlin wychodzi na parking.

Wzięła torebkę i pożegnała się ze wszystkimi, zadowolona, że może

już pojechać do domu. Potrzebowała samotności i ciszy, by się

zastanowić nad tym, co powinna powiedzieć Devlinowi.

- Zaczekaj! - Ann-Marie biegła za nią. - Chcę się przekonać, że

bezpiecznie dotrzesz do samochodu.

Nicole znowu poczuła, że się uśmiecha. Ann-Marie była od niej

pięć lat młodsza, ale i tak jej matkowała.

- Nie martw się o mnie. - Położyła rękę na brzuchu i spojrzała

porozumiewawczo na koleżankę. - Chciałam powiedzieć, nie martw

się o nas.

Kiedy wyszły na parking, Devlin zastąpił im drogę. Nicole

zadrżała pod lodowatym spojrzeniem jego zielonych oczu. Wpatrywał

się w jej brzuch.

- To... dobranoc - zwróciła się Nicole do Ann-Marie, która

popatrywała to na nią, to na niego.

- Jesteś pewna? Mogę...

- Wszystko w porządku. Do zobaczenia jutro. Bezskutecznie

starała się zachować spokój. To musiało być przeznaczenie. Nie było

jej pisane wymknąć się temu mężczyźnie.

Tymczasem on podszedł bliżej.

- Czy to moje dziecko nosisz?

ROZDZIAŁ DRUGI

Jak mógł od razu nie zauważyć? Dopiero kiedy rozmawiając z

koleżanką, delikatnie pogłaskała dłonią zaokrąglony brzuszek,

zrozumiał i zaczął liczyć. Cztery miesiące. Może przeczucie go myliło

i to nie było jego dziecko. Czy unikała go, bo nosiła dziecko innego

mężczyzny? Mężczyzny, którego zdradziła z nim tamtej nocy? Może

była mężatką?

- Szpiegujesz mnie? - Głos jej drżał ze zdenerwowania, a może

ze złości.

- Chciałem się tylko przekonać, czy dotarłaś bezpiecznie do

samochodu.

- Dzięki, ale niepotrzebnie się martwisz. Potrafię samodzielnie

wsiąść do auta. Robię to co wieczór.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Objęła się ramionami.

- Oczywiście, że to twoje dziecko.

Oczywiście? Światła kasyna zatańczyły mu przed oczami, kiedy

dotarło do niego, co właśnie usłyszał. Tylko czy mógł jej wierzyć?

- Długo się zastanawiałaś nad odpowiedzią. Trochę za długo.

- Nie skłamałam.

- Nie zarzucam ci kłamstwa, Nicole. Odprężyła się trochę.

- Po prostu nie chciałam rozmawiać o tym tutaj, w hałasie i

zamieszaniu.

- Powinnaś była mi powiedzieć już dawno temu.

- Wiem. Ale proszę, nie tutaj. To moja praca. Koledzy zaczynają

się na nas gapić.

- W porządku. Chodźmy gdzie indziej. - Ujął ją za łokieć, ale

natychmiast się uwolniła.

- Nigdzie z tobą nie pójdę. Mógł się tego spodziewać.

- Wydaje mi się, że mamy parę spraw do omówienia.

- To prawda, ale nie dzisiaj. Spotkajmy się jutro.

Nie chciał odkładać tej rozmowy. Był pewien, że nazajutrz

poczęstuje go zgrabną, zmyśloną historyjką, a on musiał usłyszeć

prawdziwą, nieupiększoną wersję. Tylko wtedy będzie mógł jej

uwierzyć.

- Dlaczego nie dałaś mi znać? Miałaś przecież dostęp do

hotelowego komputera. Na pewno znalazłaś moje nazwisko i adres.

- Wszystko ci wyjaśnię. Jutro.

Nie mógł jej zmusić, by z nim poszła. Musiałby ją porwać, ale

wtedy miałby na karku hotelowych ochroniarzy.

- Nie uciekniesz z miasta?

- Nie. Masz moje słowo.

- Nie wiem, czy mogę polegać na twoim słowie.

- Wiesz, gdzie pracuję. Nie mogę ci uciec.

- Jak masz na nazwisko?

- Price.

Cóż za ironia. Price, czyli cena. Cena, jaką trzeba będzie

zapłacić za szaloną noc z nieznajomą, kiedy zapomniał się do tego

stopnia, że nie użył zabezpieczenia. Wyciągnął wizytówkę oraz pióro

i zapisał adres.

- Tam się zatrzymałem. Trafisz?

- Oczywiście. Wszyscy tu znają tę willę. Jest twoja?

- Nie. O której mogę się ciebie spodziewać?

- Idę do pracy na dwunastą. Może o jedenastej?

- O wpół do jedenastej.

- W porządku. Otworzył przed nią drzwi.

- Nie życzę sobie eskorty - wycedziła przez zęby, widząc, że za

nią idzie.

- Potrafisz być miła.

W milczeniu doszli do jej samochodu.

- Terenowy?

- Jasne. Zimy tu są śnieżne.

Poczekał, aż włączy silnik, po czym gestem polecił, by opuściła

szybę. Usłuchała, wyraźnie zniecierpliwiona. -Spotykasz się z kimś?

Uniosła brwi.

- Pytasz, czy jest jakiś mężczyzna w moim życiu? Przytaknął.

- Nie, nie ma.

- A był?

- Kiedy, w styczniu?

Specjalnie udawała taką niedomyślną? Jeśli chciała go

wyprowadzić z równowagi, to jej się udało. Cały czas wiedziała, gdzie

go szukać, ale nie uznała za stosowne powiadomić go, że jest w ciąży.

A teraz tak po prostu przyznawała, że dziecko jest jego. Nie mógł

zrozumieć, w co grała.

Nie odpowiedział na jej pytanie, ale spojrzenie, jakie jej posłał,

było bardzo wymowne.

- Z nikim się nie spotykałam. - Patrzyła prosto przed siebie,

zaciskając ręce na kierownicy tak mocno, że zbielały jej palce. - Ani

wtedy, ani później.

Odjechała, nie zadając sobie trudu, by podnieść szybę w

ochronie przed zimnem.

Wybiła północ. Nicole otuliła się kocem, wyszła na ganek i

usiadła na bujanej ławeczce. Termometr na drzwiach wskazywał

niecałe cztery stopnie. Nad ranem pewnie chwyci mróz. Z

przyjemnością oddychała zimnym, czystym powietrzem. Przy każdym

wydechu z jej ust unosiły się białe obłoczki pary. Kiedy przyjechała tu

dwa miesiące temu, stwierdziła, że uwielbia mroźne, krystaliczne

powietrze znad jeziora Tahoe, tak jak niektórzy ludzie uwielbiali

gorący klimat jej rodzinnego miasta, Sacramento. Postanowiła

posiedzieć chwilę na dworze. Potem wróci do łóżka i może uda jej się

wreszcie zasnąć. Potrzebowała snu, a ostatnich parę godzin spędziła,

przewracając się z boku na bok.

Nie miała zamiaru ukrywać prawdy w nieskończoność.

Planowała powiedzieć wszystko Devlinowi, kiedy dziecko się urodzi i

będzie można przeprowadzić testy na ojcostwo. Uważała, że miał

prawo się ich domagać. Nie znali się, więc nie mieli podstaw, by sobie

ufać. On wiedział o niej tylko tyle, że bez namysłu wskoczyła z nim

do łóżka, choć spotkali się zaledwie parę godzin wcześniej. Inna

sprawa, że Nicole z trudem poznawała samą siebie. Nie mogła

uwierzyć, że naprawdę rzuciła się w ramiona nieznajomego i spędziła

z nim dziką, namiętną noc. Najwspanialszą, jaką kiedykolwiek

przeżyła. Rano nie opuściła ukradkiem jego pokoju, lecz obudziła go,

by mu podziękować i pocałować na do widzenia. To miał być koniec

ich przygody.

Nie wiedziała, że los szykuje jej niespodziankę...

Ruch huśtawki był powolny, uspokajający. Nicole zamknęła

oczy. Dwa miesiące po nocy spędzonej z Devlinem zorientowała się,

że jej marne samopoczucie nie wynika z niedawnych smutnych

przeżyć, tylko z faktu, że jest w ciąży. Teraz, w drugim trymestrze,

poranne mdłości miała już za sobą. Czuła się zdrowsza i silniejsza niż

kiedykolwiek. Mogła się zmierzyć z całym światem. A nawet z ojcem

swego dziecka.

Samochód nadjechał, kiedy wstawała, by wrócić do domu.

Cichutko usiadła z powrotem, zadowolona, że nie zapaliła światła na

ganku. Wstrzymała oddech, kiedy drzwi się otworzyły i jakiś

mężczyzna wysiadł z auta. Devlin. Jak ją znalazł? I co tu robił o tej

porze?

Może była próżna, ale szczerze pożałowała, że ma na sobie

flanelową piżamę i futrzane kapcie. I żadnego makijażu.

Usłyszała szelest suchych liści. Devlin podszedł do schodków

wiodących na ganek, uważnie przyglądając się domowi.

Nicole uwielbiała swój domek. Cóż z tego, że miał niecałe

siedemdziesiąt metrów kwadratowych? Był przytulny, a przede

wszystkim należał do niej. No dobrze, jeśli chodzi o ścisłość, będzie

należał do niej za dwadzieścia dziewięć lat i jedenaście miesięcy. Tak

czy owak, Nicole pierwszy raz była u siebie. Dotąd zawsze

wynajmowała mieszkania.

- Szukasz kogoś? - odezwała się, zanim zdążył ją zauważyć.

Kiedy zaklął, musiała się uśmiechnąć. Tym razem to on dał się

zaskoczyć.

- Co ty wyprawiasz? Siedzisz na tym zimnie?! - Nie czekając na

zaproszenie, usiadł obok niej na huśtawce. Białe chmurki ich

oddechów zlewały się w powietrzu przed nimi.

- Też nie mogłaś zasnąć? Skinęła głową.

- Wejdźmy do środka - odezwał się po chwili. Wszystko

wskazywało na to, że wyraz „proszę" nie figurował w jego słowniku.

- Ustaliliśmy, że porozmawiamy jutro.

- Skoro oboje nie śpimy, możemy równie dobrze zrobić to teraz.

- Nie. Oboje jesteśmy zmęczeni. Możemy powiedzieć coś, czego

będziemy potem żałować.

- Nigdy nie mówię rzeczy, których mógłbym żałować.

- Tak? Masz jeszcze jakieś inne nadludzkie moce? Który komiks

opisuje twoje przygody?

- Trzęsiesz się z zimna. - Udał, że nie słyszy jej uwagi. - To

może zaszkodzić dziecku.

- Potrafię zadbać o moje dziecko - odparła zadziornie. Ale

przecież i tak chciała już wracać do domu.

- Masz ochotę na gorącą czekoladę? - spytała pojednawczo.

Nie pokazał po sobie radości z tego, że wygrał tę rundę. Po

prostu wstał i wyciągnął do niej rękę. Choć uścisk jego silnej, ciepłej

dłoni był niezwykle przyjemny, cofnęła rękę, gdy tylko wstała.

Odwróciła się szybko i otworzyła przed nim drzwi. Z przedpokoju

widać było pokój dzienny i kuchnię. Nicole skończyła już urządzać

dom i była zadowolona z efektu. Meble wyszukała na garażowych

wyprzedażach, a kilka wymarzonych drobiazgów zamówiła pocztą.

Pomalowała ściany, uszyła zasłony, wymieniła tapicerkę. Został jej

jeszcze tylko pokój dziecinny do wykończenia.

- Mogę się rozejrzeć? - Zdjął kurtkę i rzucił ją na krzesło.

- Jasne. - Weszła do kuchni, wyjęła rondelek, mleko i czekoladę.

Była zadowolona, że pozbędzie się go choć na chwilę. Niestety domek

był tak mały, że zanim mleko się zagrzało, był już z powrotem w

kuchni.

- To twój dom czy wynajęty?

-Mój.

- Jest malutki. Chcesz wychowywać tu dziecko?

- Ile miejsca potrzebuje dziecko, twoim zdaniem? - zaperzyła

się.

- Na pewno więcej.

- Nie zgadzam się z tobą.

Chciał jej coś odpowiedzieć, ale zrezygnował.

- Przytulnie tutaj - odezwał się po chwili. Uśmiechnęła się

leciutko.

- Też mi odkrycie. Jak inaczej może być w drewnianym domku

pod lasem? - Postawiła na blacie dwa kubki. - Bywa, że zimą nie

można przejechać przez zaspy, ale mam kominek i własny generator

na wypadek przerw w dostawie prądu. Jest idealnie.

Nalała czekoladę do kubków i podała mu jeden, a drugi otoczyła

dłońmi, ciesząc się promieniującym z niego ciepłem. Chciała zostać

sama. Była zbyt zmęczona na poważne rozmowy.

- Wiedziałaś, kim jestem? - rzucił obojętnie.

- Sprawdziłam w hotelowej bazie danych. - Patrząc na niego

sponad brzegu kubka, upiła mały łyczek gorącego napoju.

- Kiedy to zrobiłaś? - drążył.

- Rano, zaraz po tym, jak wyszłam z twojego pokoju.

- Na pewno nie wcześniej?

- Wcześniej? Niby jak? Od momentu, kiedy zwabiłeś mnie do

stolika, nie dałeś mi chwili spokoju.

- Byłaś moją szczęśliwą gwiazdą.

Gestem zaprosiła go, by usiadł na stojącej przed kominkiem

kanapie.

- Podejrzewasz, że cię śledziłam?

- A robiłaś to?

- Żartujesz sobie? Twojego nazwiska nie mogłam sprawdzić

wcześniej, bo, jak pamiętasz, do recepcji poszedłeś, dopiero kiedy

skończyłeś grę. A może uważasz, że zaczaiłam się na ciebie w

windzie? Tylko jak miałabym to zrobić? W hotelu jest dwanaście

wind. Skąd mogłam wiedzieć, do której wsiądziesz?

- Posłuchaj...

- Rozumiem, że masz wątpliwości co do ojcostwa -przerwała

mu. - Ale nie podejrzewaj mnie o premedytację. To naprawdę nie było

planowane - dodała pojednawczo, mając nadzieję, że żart rozładuje

atmosferę. Przeliczyła się.

- Nie pierwszy raz kobieta skłamałaby w sprawie ojcostwa -

odparł bez cienia uśmiechu.

Nicole poczuła, że traci cierpliwość.

- Nie słyszałeś o testach DNA? To już nie te czasy.

- Skoro jesteś pewna, że dziecko jest moje, dlaczego nic mi nie

powiedziałaś? - Odstawił swój kubek na stolik. Zauważyła, że nie

tknął czekolady.

- Chciałam ci powiedzieć. Nawet pojechałam do ciebie...

- Kiedy?

- Gdy tylko zyskałam pewność, że jestem w ciąży. Następnego

dnia miałam się tutaj przeprowadzić.

- Nie zastałaś mnie w domu?

- Pojawiłeś się chwilę po moim przyjeździe. - Kiedy odnalazła

jego dom w luksusowej dzielnicy Filadelfii, Society Hill, jej obawy

się potwierdziły. Przepiękny budynek jednoznacznie kojarzył się z

bogactwem i wysokim statutem społecznym. - Ale... nie byłeś sam.

Młoda kobieta, która mu towarzyszyła, drobiąc na

nieprawdopodobnie wysokich obcasach, wyglądała, jakby właśnie

zeszła z okładki „Vogue". Kiedy wysiedli z samochodu, Devlin

troskliwie okrył marynarką jej nagie ramiona, a potem objął i

poprowadził po schodach do wejścia. Po chwili na piętrze zapaliło się

światło. W oknie pojawiła się sylwetka mężczyzny. Nicole widziała,

jak zdejmuje marynarkę i rozluźnia węzeł krawata.

- Czekałam kilka godzin - ciągnęła. - W końcu uznałam, że

dobrze się złożyło, że byłeś zajęty. Bo kiedy tak siedziałam,

uświadomiłam sobie, że na pewno pomyślałbyś, że chcę wyłudzić

pieniądze. Zdecydowałam, że poczekam... Najpierw uporam się z

przeprowadzką i zadomowię się w nowym miejscu. Poza tym

wszystko wskazywało na to, że masz narzeczoną.

- Od przeprowadzki minęły dwa miesiące.

Skinęła tylko głową. Nie było sensu się tłumaczyć. To prawda,

nie spieszyło jej się do ponownego spotkania z Devlinem. I co w tym

dziwnego?

- Czego ode mnie oczekujesz? - Devlin patrzył wprost przed

siebie na kominek, choć nie płonął na nim ogień.

Zaskoczyło ją to pytanie. A więc nie zamierzał jej powiedzieć,

kim była tamta kobieta. Wzięła się w garść.

- Niczego.

- Nie wierzę ci.

- Widzę, że ty też potrafisz być miły. - Nie miała siły ciągnąć

tego dłużej. - Powinieneś już iść.

Wstał bez słowa i skierował się ku drzwiom, chwytając po

drodze kurtkę. Zatrzymał się z ręką na klamce.

- Dlaczego, Nicole?

- Co dlaczego?

- Dlaczego poszłaś wtedy ze mną? Pamiętam, byłaś

zrozpaczona. Płakałaś...

Pod naporem wspomnień zamknęła na chwilę oczy. Potem

spojrzała na niego.

- Masz rację. Było mi bardzo smutno, a twoja bliskość

przyniosła ulgę. Ciebie też tamtej nocy coś gnębiło.

Potwierdził skinieniem głowy.

- Nie mam zwyczaju zapominać o zabezpieczeniu. Byłem

pewien, że bierzesz pigułki, ale powinienem był cię spytać.

- A ja powinnam była ci powiedzieć, że nie mogę brać

doustnych środków. Nie wiem, dlaczego o tym nie pomyślałam.

Musiało być ze mną naprawdę źle. Ale wiesz co? Niczego nie żałuję.

Położyła dłonie na brzuchu, w miejscu, gdzie rosło dziecko,

które już zdążyła pokochać.

- I naprawdę niczego od ciebie nie oczekuję.

Oczekiwania to jedno, ale nadzieja to zupełnie co innego. Tamtej

nocy doświadczyła czegoś wyjątkowego. To była jedność ciał i dusz,

przeżycie tak intensywne, że nie potrafiła go nawet opisać. Nie

wiedziała, że może istnieć taka bliskość. Dlatego wciąż miała

nadzieję...

- Żaden przyzwoity mężczyzna nie zostawia kobiety, która nosi

jego dziecko - odezwał się Devlin.

- Na pewno coś wymyślimy. Ale nie dzisiaj. Proszę cię. Jestem

wykończona.

Skinął głową.

- Do zobaczenia o dziesiątej trzydzieści - powiedział, po czym

wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Kiedy odgłos odjeżdżającego samochodu ucichł w oddali, dopiła

swoją porcję czekolady. Ten opanowany, nieprzystępny Devlin

wydawał się kimś zupełnie innym niż mężczyzna, z którym spędziła

noc przed czterema miesiącami. Tamten był wrażliwy, jednocześnie

porywczy i czuły, zaborczy i cudownie hojny. Dał jej rozkosz i

poczucie spełnienia, jakich nigdy wcześniej nie zaznała. Natomiast

dzisiaj miała do czynienia z chłodnym, rzeczowym biznesmenem.

Kiedy wpisała jego nazwisko do wyszukiwarki internetowej,

dowiedziała się, że rodzina Campbellów od kilku pokoleń zajmowała

się bankowością.

Rodzinny majątek i tradycyjne zasady, pomyślała. Potomek

takiego rodu po prostu nie mógł mieć nic wspólnego z szarą

przedstawicielką klasy średniej, jaką była. Nic poza jedną nocą

anonimowego seksu. Ciekawe, co zamierzał powiedzieć bliskim. O

ile, oczywiście, w ogóle chciał cokolwiek mówić. Może wolał jej

zapłacić, by nie wyjawiła nikomu, kto jest ojcem dziecka? Czyż nie

tak się załatwiało niewygodne sprawy w jego świecie?

A co z jej światem? Jak bardzo będzie się musiał teraz zmienić?

ROZDZIAŁ TRZECI

Punktualnie o dziesiątej trzydzieści następnego ranka Nicole

zaparkowała na podjeździe przed willą. Powoli podeszła do głównego

wejścia. Dom był przestronny, kilku-poziomowy, zbudowany z

kamienia i drewnianych bali. Kiedyś przyszła tu, by obejrzeć budowę,

i zajrzała przez okno. Zobaczyła przepiękne kominki i szerokie

schody. Była pod wrażeniem. Z lokalnych gazet można się było

dowiedzieć, że inwestorem jest Fundacja Huntera Palmera z Los

Angeles. I to wszystko. Prace wykończeniowe trwały ponad rok.

Potem jakiś mężczyzna zatrzymał się tu w marcu, a inny w kwietniu.

A teraz zjawił się Devlin i miał zamiar spędzić tu kolejny

miesiąc.

Jak określił powód swojego przyjazdu? Nie chodziło o interesy,

ale o przyjemność, którą narzucił mu ktoś inny? Ciekawe, co to mogło

znaczyć. W marcu mieszkał tu samotny mężczyzna, w kwietniu też.

Devlin był następny. Co ich łączyło?

Potężne drzwi wejściowe z dębowego drewna, flankowane

dwoma kamiennymi filarami, otworzyły się, kiedy podeszła. Stanął w

nich Devlin. Miał na sobie dżinsy,solidne, skórzane buty i kraciastą

koszulę z podwiniętymi rękawami. Wygląda jak pan na włościach,

pomyślała, mimowolnie podziwiając jego sylwetkę, z której

emanowała wrodzona pewność siebie. Nagle poczuła przemożną

ochotę, by się wtulić w jego ramiona, jak to zrobiła tamtego

styczniowego wieczoru w windzie.

- Dzień dobry - powiedziała zamiast tego.

- Dobrze spałaś? - spytał, przepuszczając ją w drzwiach.

- Tak, dzięki. A ty?

- Ja wręcz przeciwnie. - Poprowadził ją szerokimi schodami w

górę.

- Chciałabyś coś zjeść? - Spytał, gdy dotarli do szczytu schodów.

- A może masz ochotę na kawę?

- Dziękuję, ale jestem po śniadaniu, a z kawy postanowiłam na

jakiś czas zrezygnować.

- W takim razie przejdziemy od razu do salonu. Kiedy weszli, jej

wzrok padł na wielkie weneckie okno.

Westchnęła. Widok był oszałamiający. Spokojne wody jeziora

Tahoe rozciągały się po horyzont, obramowane wielkimi, dostojnymi

drzewami. Szczyty gór lśniły bielą.

- Siadaj, proszę. - Devlin wskazał jej skórzany fotel w kolorze

burgunda.

- Przykro mi, że miałeś ciężką noc - powiedziała, by przerwać

milczenie. Pasek spódnicy gniótł ją nieprzyjemnie. Gdyby tylko

mogła rozpiąć jeden guzik... Wsunęła dłonie pod żakiet, mając

nadzieję, że uda jej się zrobić to ukradkiem.

- Coś nie tak?

- Nie, nic.

- Czyżby? - Przyjrzał jej się podejrzliwie. Nie wytrzymała.

- Spódnica jest trochę za ciasna. Właśnie próbowałam rozpiąć

guzik przy pasku. Zadowolony?

- Za ciasne ubranie utrudnia krążenie krwi. To niebezpieczne dla

dziecka.

- Boże drogi, przecież nie narażam dziecka! Pierwszy raz

poczułam, że mi ciasno. Zaraz pojadę kupić sobie trochę ciążowych

ubrań.

Kiedy jego wzrok powędrował w dół jej sylwetki, Nicole

odruchowo objęła się ramionami.

- Poczekaj chwilkę - powiedział, wychodząc z pokoju. Nicole

odetchnęła głęboko. Dlaczego w jego obecności czuła się tak

nieswojo? Nie była nieśmiałą gąską, tylko dorosłą,

dwudziestoośmioletnią kobietą. Nie da się zastraszyć. Przecież to

tylko facet.

Tak, ale jaki facet...

Odkąd się rozstali po wspólnej nocy, nie przestała o nim marzyć.

Wypatrywała go pośród graczy w kasynie, z nadzieją, że wróci.

Pamiętała każdy szczegół ich nocy. Jego wspaniałe ciało, dotyk i

zapach jego skóry. Jego zręczne dłonie i te wszystkie niesamowite

rzeczy, które jej robił ustami. Obudził w niej zdolność przeżywania

namiętności, o którą nigdy się nie podejrzewała. Ich noc nie była po

prostu miłą chwilą zapomnienia. Była czymś nieporównanie

cenniejszym.

- Chciałbym, żebyś wypełniła ten formularz. - Devlin wszedł do

salonu i podał jej kartkę papieru.

Zaskoczona, zaczęła czytać. Dokument nie miał tytułu, tylko

rubryki do wypełnienia. Nazwisko, adres, data urodzenia, numer

ubezpieczenia i wiele innych, osobistych pytań. Trochę jak przy

występowaniu o kredyt.

- Po co ci to?

- Mój prawnik chce wiedzieć o tobie to i owo.

- Ach tak, twój prawnik. - Cóż za absurd. Nie wątpiła, że jakiś

prawnik przygotował w pocie czoła ten idiotyczny dokument, ale to

Devlin chciał, by wpisała tu swoje dane. To jemu zależało, by złożyła

na nim swój podpis, pozwalając mu tym samym ingerować w jej

prywatne życie.

- Skoro mam się z tobą ożenić, muszę wiedzieć, kim jesteś -

oznajmił sucho.

Tekst przed jej oczami nagle zatańczył. Poderwała głowę. Stał

wyprostowany, nieporuszony. Żałowała, że nie zna go na tyle dobrze,

by umieć odczytać błysk w jego oczach. To był gniew? Oskarżenie?

Nie miała pojęcia.

- A kto mówi o małżeństwie?

- Moje dziecko nie urodzi się poza małżeństwem.

- A więc wierzysz, że dziecko jest twoje?

- Tak - odparł z ledwo widocznym wahaniem.

- Dlaczego?

- Z tego samego powodu, dla którego spędziłem z tobą noc. Do

licha, sam nie wiem. Intuicja? Posłuchaj, Nicole. Zrobimy test na

ojcostwo, by sytuacja była jasna. Ale przygotowaniami zajmiemy się

już teraz, żeby potem uniknąć opóźnień.

Co za romantyczne wyznanie. Poczuła ukłucie w sercu. Nie o

takich oświadczynach marzyła.

- Liczę na to, że ty również wypełnisz formularz. Dla mojego

prawnika - powiedziała, starając się, by jej głos brzmiał równie

rzeczowo jak jego.

Grymas wykrzywił mu twarz. Nie wiedziała, czy z rozbawienia,

czy z irytacji.

- W porządku. Będę też potrzebował nazwisko i numer telefonu

twojego ginekologa. Kiedy masz następną wizytę?

- Za trzy tygodnie.

- Umów się na ten tydzień. Powiedz mu, że przyjdziemy razem.

- Jej. Mój ginekolog jest kobietą.

Pomyślała, że już wie, co ją powstrzymywało przed

powiedzeniem mu o dziecku. Musiała intuicyjnie wyczuć, że ma do

czynienia z seksistą, autorytarnym sztywniakiem, przyzwyczajonym,

że wszyscy tańczą, jak im zagra. Ale z nią nie pójdzie mu tak łatwo.

- Rozważę to, kiedy poznamy się trochę lepiej.

- W takim razie pójdę sam. Mam kilka pytań do twojej pani

doktor.

- Bez mojej zgody niczego ci nie powie.

- Dojrzała, odpowiedzialna przyszła matka nie powinna chyba

odmawiać ojcu dziecka dostępu do informacji.

Nie wierzyła własnym uszom. Śmiał insynuować, że jest

niedojrzała i nieodpowiedzialna! Naprawdę się starała być cierpliwa i

okazać dobrą wolę. Ale tego było za wiele.

- Przekażę ci dokument jutro, w drodze do pracy - wycedziła,

odwracając się na pięcie. - Wiesz co, Devlin? Jeśli chcesz mnie

poznać, może byś spróbował zwykłej, przyjacielskiej rozmowy?

Zbiegła po schodach i wyszła na zewnątrz. Devlin potrzebuje

czasu, pomyślała nagle. Wiadomość o dziecku spadła na niego jak

grom z jasnego nieba. Ale skoro ona mogła zaakceptować tę sytuację,

on też sobie z tym poradzi. Przynajmniej miała taką nadzieję.

Dev patrzył, jak Nicole wsiada do samochodu i odjeżdża.

Wprawdzie nie ruszyła z piskiem opon, ale wiedział, że była wściekła.

Nie dziwił się jej. Choć nikt nie określiłby go jako człowieka łatwego

w obejściu, zazwyczaj nie zachowywał się tak idiotycznie. Inna

sprawa, że nigdy się jeszcze nie dowiedział, że spłodził dziecko, i to w

dodatku z kobietą, której zupełnie nie znał.

Przeczesał włosy palcami, a potem pomasował kark. Padał ze

zmęczenia. Nic dziwnego. W końcu przez całą noc nie zmrużył oka.

Przyjechał tu z zamiarem wykorzystania przymusowego,

miesięcznego pobytu na opracowanie planu przeorientowania kariery.

Dotarł do punktu, w którym stać go było na ryzyko. Postanowił odejść

z rodzinnej firmy, gdyż uważał, że nie ma tam dostatecznych

możliwości rozwoju. Chciał być sam sobie szefem. Pracując dla

rodzinnego banku, osiągnął więcej niż jego ojciec i dziad.

Specjalizował się w inwestycjach w nieruchomości. Mówiono o nim,

że potrafi, jak król Midas, zamienić w złoto wszystko, czego tylko

dotknie. Teraz potrzebował sukcesu dla siebie, chciał się sprawdzić

nie jako dziedzic fortuny Campbellów, ale jako niezależny

przedsiębiorca. Przygotowywał się do tego kroku przez całe dorosłe

życie. Ale czy mógł podjąć ryzyko teraz, kiedy był odpowiedzialny za

dziecko?

I za jego matkę.

Podczas nieprzespanej nocy podjął decyzję, z której nie

zamierzał się wycofać. Nicole zostanie jego żoną, koniec, kropka.

Jego prawnik może się upierać, ile chce, że lepiej poczekać, aż

dziecko się urodzi.

Może istotnie był to błąd, ale nie chciał postąpić wbrew

zasadom, które wyznawał. Małżeństwo z kobietą, która się spodziewa

jego dziecka, było jedną z tych zasad. Etykietka konserwatysty, która

przylgnęła do niego tak w pracy, jak i w życiu prywatnym, była

czasami drażniąca. Ale jeśli chciał, by ludzie powierzali mu swoje

pieniądze, musiał postępować jak człowiek odpowiedzialny. Utrata

zaufania klientów oznaczała zawodowe samobójstwo.

Poszedł schodami na górę. Kiedy w nocy łaził bez celu po domu,

odkrył, że na poddaszu znajdował się znakomicie wyposażony

gabinet. Na jednej ze ścian wisiała korkowa tablica ze zdjęciami.

Upamiętniały stare, dobre czasy, kiedy był w college'u, a rodzice

wymagali od niego tylko tego, by miał przyzwoitą średnią i

nawiązywał znajomości mogące się przydać w życiu zawodowym.

Szczenięce lata, które się skończyły, gdy tylko dostał dyplom.

Oderwał się od wspomnień i wrócił do teraźniejszości. Wysłał e-

mail do prawnika z prośbą o przygotowanie formularza, który obiecał

Nicole, po czym nalał sobie filiżankę kawy i wyszedł na taras. Słońce

przygrzewało. Nie czuło się już dojmującego chłodu poranka. Musiał

przyznać, że było to całkiem przyjemne miejsce do spędzenia wakacji,

nawet przymusowych. W czasie wolnym planował zwiedzić okolicę,

może wpaść raz czy drugi do kasyna.

Nie planował natomiast... Nicole. A przecież podczas minionych

miesięcy nie mógł przestać o niej myśleć. Nawet w marzeniach nie

spotkał nigdy kobiety, która oddałaby mu się z taką prostotą i ufnością

i obdarowała rozkoszą na tyle cudownych sposobów. Tamtej nocy

udało im się osiągnąć idealną harmonię.

Dlaczego wtedy płakała? Nie spytał jej o to. Powiedziałaby mu,

jeśliby chciała. Nie zrobiła tego ani wtedy, ani teraz. Musiała być

naprawdę w szoku, skoro zapomniała o antykoncepcji. Nie była typem

słodkiej idiotki. Szczerze mówiąc, sam nie był lepszy. To, co zrobił,

było strasznie głupie. Fakt, że nie mógł się pozbierać po przeczytaniu

listu od Huntera, nie usprawiedliwiał go. Powinien był się po prostu

zamknąć w pokoju i zalać w trupa.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Za parę minut ósma. Nicole podniosła głowę znad biurka i

rozejrzała się. Przeczucie jej nie myliło - Devlin stał po drugiej stronie

holu oparty o kolumnę. Poczekała do końca zmiany, po czym

podeszła do niego. Nie było sensu próbować uciec.

- Udało ci się trochę odpocząć? - zagaiła.

- Tak, dzięki. A ty, jak się miewasz?

- W porządku.

- Przyszedłeś odprowadzić mnie do samochodu?

- Zgadłaś.

-I przekonać się, że bezpiecznie dotrę do domu?

Zaskakujące, ale to była bardzo przyjemna myśl. Byli jak dwoje

rozbitków, którzy się odnaleźli wśród szalejącej nawałnicy. Nie znali

się, ale mogli sobie nawzajem pomóc. Poczuła ulgę na myśl, że nie

jest sama.

- Od dzisiaj zamierzam codziennie odwozić cię do pracy i

odbierać wieczorem.

Nadzieja zatańczyła w sercu Nicole. Mogli spędzić ze sobą

więcej czasu...

- To zupełnie bez sensu - powiedziała jednak.

- Wiem, że jesteś samodzielna, ale coś mi mówi, że tobie też się

podoba ten pomysł.

Jak on to robił? Miała wrażenie, że czyta w jej myślach. Potrafił

to zrobić już tamtego styczniowego wieczoru, kiedy wpadli na siebie

w windzie.

- Może wstąpimy gdzieś na deser? - zaproponował.

- Dzięki, nie jestem głodna.

- Ale ja jestem. Mogłabyś mi dotrzymać towarzystwa?

- Czego ty ode mnie chcesz, Devlin?

- Chcę porozmawiać. Żeby cię lepiej poznać. Spojrzała mu w

oczy, ale nie zobaczyła w nich nawet błysku ironii. Spryciarz. Dobrze

wiedział, że nie może mu odmówić, bo sama zasugerowała, że

powinni rozmawiać.

- Dobrze, ale nie tutaj.

- Więc gdzie?

- Znam kawiarnię, w której podają znakomite desery.

- Pojedziemy moim samochodem, a potem wrócimy po twój.

- Możemy pójść na piechotę. To dwie przecznice stąd.

Podał jej płaszcz, a kiedy go wkładała, uniósł jej warkocz i

opuścił na plecy. Przez moment poczuła jego bliskość, zupełnie jak

wtedy, w Atlantic City, kiedy nad ranem utulił ją do snu. Wtedy czuła

się beztrosko i bezpiecznie w jego ramionach.

Teraz wszystko było inaczej.

- Jak to się stało, że wylądowałaś w Atlantic City? Wieczór był

bardzo chłodny, więc oboje trzymali ręce w kieszeniach. Całe

szczęście, pomyślała. Nie chciała, by jej dotykał.

Kłamczucho, marzysz o tym, podszepnęło jej sumienie. Ale to

nie miało znaczenia. Najmniejszego.

- W wakacje po szkole średniej wybrałyśmy się z przyjaciółką w

podróż po kraju. Byłyśmy akurat w Atlantic City, kiedy skończyły

nam się pieniądze. Więc rozejrzałyśmy się za pracą. Moja

przyjaciółka wyjechała, kiedy zarobiła dość pieniędzy, by wrócić do

domu i pójść do college'u. Ja nie miałam takich planów, więc

zostałam.

- Rodzice nie przysłali ci pieniędzy na powrót do domu?

Zdziwienie w jego głosie było wiele mówiące. Jego młode lata

musiały wyglądać zupełnie inaczej niż jej.

- Polubiłam to miasto - ciągnęła. - Praca była w porządku,

poznałam kilka dziewczyn, wynajęłyśmy razem mieszkanie. Po paru

latach zatrudnił mnie Sterling. Odpowiadało mi to. W domu nie

miałam zbyt wiele swobody.

- Rodzice nie żałowali, że nie poszłaś na studia?

- Pewnie żałowali, ale nic nie mówili. Przynajmniej nie wprost.

A ty? Co skończyłeś?

- Harvard.

Oczywiście, że Harvard, a cóż by innego? Przepaść, która ich

dzieliła, okazała się jeszcze głębsza. Łączyło ich tylko dziecko, które

razem stworzyli. No i fantastyczny seks.

- Co cię sprowadza do Tahoe? - spytała, kiedy otworzył przed

nią drzwi kawiarni.

- Obietnica, którą złożyłem, gdy byłem w college'u. Podeszli do

baru, by przyjrzeć się deserom wystawionym w oszklonej gablocie.

Umierała z ochoty, by zamówić kawałek puszystego, czekoladowego

ciasta, ale zrezygnowała. W ciąży powinna pilnować wagi staranniej

niż kiedykolwiek.

- Poproszę o gorącą czekoladę.

- Dla mnie kawa i porcja tego ciasta - powiedział Devlin,

podchodząc do lady i wskazując czekoladowe cudo, obiekt

westchnień Nicole.

Wspaniale. Teraz będzie musiała siedzieć i patrzeć, jak on sobie

dogadza. Kiedy usiedli przy stoliku, zobaczyła, że Devlin wziął dwa

widelczyki. Podał jej jeden z nich, uśmiechając się bezczelnie, jakby

wiedział, że nie będzie w stanie się oprzeć pokusie.

Tylko mały kawałeczek, najwyżej dwa. Tyle chyba nie mogło

zaszkodzić? Kilka kęsów więcej nie zrobi różnicy, zdecydowała, gdy

spróbowała ciasta. Spojrzała na Devlina. Wyglądał jak wcielenie

niewinności.

- Bardzo smaczne. - Uniósł widelec jak do toastu. - Zupełnie jak

to, które jedliśmy w Atlantic City.

Jak mogła zapomnieć? Tamtej nocy poczuli nagle wilczy apetyt

i wtedy Devlin zamówił do pokoju kilka kanapek i jej ulubiony

czekoladowy deser. Rzuciła się bezwstydnie na ciasto i pochłonęła

prawie wszystko, jęcząc z rozkoszy, podczas gdy on przyglądał jej się

z rozbawieniem. Potem zanurzył palec w puszystym kremie i

poprowadził linię po jej nagim ciele, między piersiami i dalej, w dół

brzucha. A potem odszukał słodki szlak językiem...

Pochwyciła jego intensywne, wręcz bezczelne spojrzenie.

Zrozumiała, że zamówił ciasto, bo chciał, by sobie przypomniała

tamten moment. Wypiła łyk czekolady.

- Opowiedz mi o tej obietnicy.

Skwitował uśmiechem zręczną zmianę tematu.

- Kiedy poszedłem do college'u, poznałem chłopaka, który się

nazywał Hunter Palmer. Obaj byliśmy na pierwszym roku. To był

niesamowity facet, charyzmatyczny, pełen fantazji. Można z nim było

konie kraść. Dzięki niemu zaprzyjaźniłem się z pięcioma innymi

pierwszoroczniakami.

Napił się kawy zapatrzony w przestrzeń, jakby się cofnął

duchem do tamtych czasów.

- Staliśmy się nierozłączni jak Siedmiu Samurajów. Pewnego

wieczoru, kiedy poimprezowaliśmy tak, że liczba pustych butelek po

piwie była naprawdę imponująca, złożyliśmy sobie nawzajem

uroczystą obietnicę, że dziesięć lat po dyplomie wspólnie zbudujemy

willę nad jeziorem Tahoe. Każdy z nas się zobowiązał, że spędzi w

niej miesiąc, a potem mieliśmy się spotkać wszyscy razem,

opowiedzieć sobie o naszych życiowych osiągnięciach i bawić się jak

za dawnych czasów. Myślę, że to Hunter wybrał miejsce zwane

Hunter's Landing. Zawsze miał poczucie humoru.

- Dziwna umowa.

- Uznaliśmy, że po dziesięciu latach będziemy chcieli spędzić

trochę czasu w spokoju, zastanowić się nad tym, co osiągnęliśmy i do

czego zmierzamy. Mieliśmy po dwadzieścia dwa lata. Co mogliśmy

wiedzieć o prawdziwym życiu?

- A więc jesteś tutaj, by zrobić rachunek sumienia?

- Dokładnie.

- Jesteś jednym z właścicieli willi?

- Nie. Szczerze mówiąc, zupełnie zapomniałem o jej istnieniu.

Po dyplomie straciłem kontakt z przyjaciółmi.

- Czuję, że to nie koniec historii.

- Rzeczywiście, nie. Hunter nie żyje.

Powiedział to obojętnym tonem, takim jakim się podaje suche

fakty, ale zauważyła, że rysy twarzy mu stwardniały, a ręce zacisnęły

się mocno na kubku.

- Miał wypadek?

- Nie, to był czerniak. Kiedy go wykryto, było już za późno.

Hunter nie dożył dyplomu.

- To musiał być dla ciebie cios. Skinął głową.

- Ale postanowiliście jednak wybudować willę?

- Nie my. Hunter zadbał o to w testamencie. Założył fundację,

która się wszystkim zajęła. Przeznaczył na ten cel swój majątek,

dwadzieścia milionów dolarów. Rodzina Huntera to grube ryby w

biznesie farmaceutycznym. Testament przewiduje, że najpierw

wszyscy po kolei spędzimy tu miesiąc, a potem w willi stworzony

zostanie ośrodek wypoczynkowy dla osób, które walczą z rakiem. Nic

o tym nie wiedziałem aż do stycznia, kiedy dostałem list z Fundacji

Huntera. Dopiero wtedy przypomniałem sobie o naszej przysiędze.

Nagle rozjaśniło jej się w głowie.

- Mówisz, że dostałeś ten list w styczniu?

- Owszem.

- Przypuszczam, że było to dokładnie tego dnia, kiedy się

spotkaliśmy?

Położył dłoń na jej dłoni.

- Jeśli chodzi o tamtą noc, chciałem ci powiedzieć, że...

- Cześć!

Wpatrzona w Devlina, Nicole nie zauważyła, że Ann-Marie

podeszła do stolika.

- Jestem Ann-Marie. Pracuję z Nicole. - Przedstawiła się młoda

kobieta, wyciągając rękę do Devlina. Puścił dłoń Nicole, by się

przywitać z nowo przybyłą.

- Witaj. Rzeczywiście, widziałem cię w recepcji wczoraj

wieczorem.

Nicole spojrzała na zegarek.

- Ojej, zrobiło się późno. Powinniśmy już iść - zwróciła się do

Devlina, wstając od stolika. - Do zobaczenia jutro, Ann-Marie.

- Wstydzisz się ze mną pokazywać? - spytał, kiedy wyszli na

dwór.

Podczas gdy siedzieli w kawiarni, temperatura spadła o kilka

stopni i zaczął wiać lodowaty wiatr. Nicole podniosła kołnierz

płaszcza. Żałowała, że nie zabrała z samochodu wełnianej czapki.

Czuła, że zaraz odmrozi sobie uszy.

- Nie, skąd. Po prostu chcę zachować prywatność. Nikt mnie tu

dobrze nie zna i nie chcę, by plotkowano na mój temat.

- Nie masz tu przyjaciół?

- Szczerze mówiąc, nie. Mieszkam tu dopiero od dwóch

miesięcy, a w każdy wolny dzień jeżdżę odwiedzić tatę. Nie miałam

czasu, żeby poznać nowych ludzi. Moja praca też mi tego nie ułatwia.

Co prawda, jestem tylko zastępcą kierownika, ale muszę zachowywać

pewien dystans wobec personelu pracującego podczas zmiany, za

którą jestem odpowiedzialna.

Rzeczywiście, żyła tu bardzo samotnie. Strasznie tęskniła za

swoimi przyjaciółkami z Atlantic City.

- Gdzie mieszka twój tata?

- W Sacramento. Wychowałam się tam.

Po niecałych piętnastu minutach jazdy zaparkowali przed jej

domem.

- Jak widzisz, jestem cała i zdrowa - powiedziała do Devlina,

kiedy wysiedli. - Dobranoc.

- Wpuść mnie na chwilę.

- Posłuchaj, Devlin. Nienawidzę, gdy ktoś mi rozkazuje. Tak

naprawdę nie miała nic przeciwko temu, by wstąpił.

Była ciekawa, co chciał jej powiedzieć w kawiarni, kiedy Ann-

Marie im przerwała. Z drugiej strony nie miała zamiaru okazać

uległości. Devlin nie pytał jej jednak o zdanie. Wyjął jej z ręki klucz,

otworzył drzwi, a potem objął ją zdecydowanie w talii i wprowadził

do środka.

- Rozpalę w kominku, a ty się tymczasem przebierz w coś

wygodnego.

Marzyła o tym, by zrzucić służbowe ubranie i wskoczyć w

miękki, polarowy komplet, cieplutki i całkiem ładny. Ale nie, nic z

tego. Nie będzie spełniać jego poleceń.

- Dzięki za troskę, ale nie muszę się przebierać. Mam na sobie

nową ciążową spódnicę.

Przyjrzał jej się z leciutkim uśmiechem. Zdążyła już poznać ten

uśmieszek, jednocześnie pobłażliwy i patriarchalny. Podkręciła

termostat, by ogrzać resztę domu, i usiadła na sofie, przyglądając się,

jak rozpala ogień. Sama rzadko to robiła, bo wieczór przy kominku

oznaczał późniejsze sprzątanie popiołu i przynoszenie drewna. Nie

chciała się gapić na Devlina, ale musiała przyznać, że wyglądał

naprawdę nieźle, pochłonięty rozpalaniem ognia. W kominku

zaczynały już tańczyć pierwsze płomyki.

- Masz nową wiadomość na sekretarce - zauważył.

- To nic pilnego - odparła z roztargnieniem. Boże, ależ ten facet

był zbudowany.

- Ukrywasz coś, Nicole?

Zaskoczona, oderwała wzrok od smukłych linii jego ciała.

- Skąd ten pomysł? Bo nie mam ochoty odsłuchiwać

wiadomości, kiedy tu jesteś? Nie uważasz, że trochę za szybko

wyciągasz wnioski?

- Taki ze mnie szybki Bill.

Nie wiedziała, czy to miał być żart. Niczego przed nim nie

ukrywała, ale czy miała obowiązek mu to udowadniać?

Po chwili zastanowienia uznała, że najważniejsze jest, by

wiedział, że może jej wierzyć na słowo. Więc pokaże mu, że nie

kłamie. Ten jeden, jedyny raz.

Podeszła do kuchennego stołu i wcisnęła odsłuchiwanie.

„Cześć, Nicki. Miałem nadzieję, że o tej porze cię zastanę.

Zadzwoń do mnie, jak wrócisz, dobrze? Bo będę się martwił. Na

razie". Wiadomość zostawiono o wpół do dziewiątej wieczorem.

- To wszystko - zwróciła się do Devlina. - Zadowolony?

- Kto to był?

Nie twoja sprawa, pomyślała.

- Mark. Stary przyjaciel.

- Bliski przyjaciel?

- Znamy Się od lat. W liceum chodziliśmy ze sobą, ale odkąd się

wyprowadziłam dziesięć lat temu, po prostu się przyjaźnimy. Nie

martw się, nie podrywa mnie.

Devlin patrzył, jak nieśmiały ogienek zaczyna ogarniać ułożone

w kominku drwa.

- W kieszeni kurtki mam formularz, o który prosiłaś -odezwał

się po chwili. - Chcesz może rzucić okiem?

Podniosła się z westchnieniem i poszła po dokument.

- Devlin Gilmore Campbell - przeczytała. - Gilmore?

- Nazwisko panieńskie matki.

W tym roku skończy trzydzieści dwa lata. Dokładnie...

dwudziestego trzeciego września. Prawie się zakrztusiła.

- Termin porodu wypada w twoje urodziny!

- Domyślałem się, że mniej więcej wtedy. Biedny mały. Mam

nadzieję, że się urodzi parę dni wcześniej lub później. To straszny

pech mieć urodziny razem z ojcem.

- Już wiesz, że to chłopiec?

Nareszcie naprawdę się uśmiechnął. Już zaczynała wątpić, czy w

ogóle wie, jak to się robi.

Wróciła do czytania danych. Świetna kondycja fizyczna,

znakomita sytuacja finansowa. Był właścicielem kamienicy

wycenionej na dwa miliony dolarów oraz innej nieruchomości, wartej

jeszcze więcej. O wiele więcej. Poczuła, jak w gardle rośnie jej wielka

gula. Wiedziała, że jest zamożny, ale to przechodziło najśmielsze

wyobrażenia. Należeli do dwóch różnych światów.

- Po co ci tyle... tego wszystkiego? - wydusiła w końcu.

- Nieruchomości stanowią zabezpieczenie przed inflacją. To

najlepszy sposób, by szybko stworzyć portfel inwestycyjny. Pod

warunkiem że się nie boisz ryzyka.

Ogień rozpalił się na dobre. Devlin ustawił ekran ochronny

przed kominkiem i usiadł na sofie obok Nicole.

- Przekaż twojemu prawnikowi, że może do mnie zadzwonić,

jeśli miałby dodatkowe pytania.

- Miałaby. To kobieta.

Uśmiechnął się.

- Mogłem się domyślić.

- Właśnie - odparła zadowolona, że rozmowa nabrała

swobodnego tonu.

- Będziesz musiała podpisać umowę przedślubną. Prawnicy

opracują szczegóły.

To byłoby tyle, jeśli chodzi o swobodną rozmowę, pomyślała.

- Posłuchaj, Devlin. Chcę oczywiście, żebyś był obecny w życiu

dziecka. Zgodzę się też na pomoc finansową, w rozsądnych granicach,

bo dzięki temu nie będę musiała szukać dodatkowej pracy. Ale oboje

wiemy, że małżeństwo po prostu nie wchodzi w grę.

- Mylisz się. Małżeństwo jest jedynym rozsądnym

rozwiązaniem.

Nie było sensu przypominać mu, że w dzisiejszych czasach

nieślubne dziecko nie jest żadnym skandalem. Na pewno usłyszałaby

w odpowiedzi, że w jego świecie panują inne zasady.

- Nic nie mówisz? - ponaglił ją.

- Przedstawiłam ci moje zdanie. A ty mi swoje. Chyba się nie

dogadamy.

Zapadła ciężka, pełna napięcia cisza.

- Zanim Ann-Marie podeszła do naszego stolika, zacząłeś coś

mówić o tamtej nocy. Co chciałeś powiedzieć? - zaryzykowała

Nicole.

Cisza dzwoniła w uszach.

- Nie pamiętam.

Wiedziała, że to nieprawda. Chciał jej wtedy powiedzieć coś

ważnego, coś osobistego. Ale tamta chwila minęła i Devlin znowu

zamknął się w sobie. Poczuła ogromne rozczarowanie.

- Wybrałaś już nianię? - odezwał się nagle. Parsknęła śmiechem.

Na jakim świecie żył ten facet?

W normalnych rodzinach dzieci nie miały etatowych niań. Kiedy

rodzice musieli wyjść, wynajmowali baby-sitter albo oddawali

pociechy na parę godzin do żłobka.

- Co cię tak śmieszy, Nicole?

- Jest jeszcze mnóstwo czasu, żeby zorganizować opiekę dla

dziecka - zachichotała. - Mam pomysł - podjęła poważnie. - Chciałbyś

zobaczyć, skąd pochodzę? W niedzielę odwiedzam tatę w

Sacramento. Wybrałbyś się ze mną?

- Najwyższy czas, by powiedziała ojcu o dziecku.

- A co z twoją mamą? - chciał wiedzieć Devlin.

- Mama nie żyje - powiedziała przez zaciśnięte gardło.

- Umarła dzień przed Bożym Narodzeniem - dodała i zobaczyła

zrozumienie w jego oczach.

- Więc kiedy się spotkaliśmy...

- Wracałam z pogrzebu.

- Niezła z nas była para - skomentował cicho.

Miał rację. Tamtego wieczora nie była sobą. Przybita, obolała,

rozpaczliwie szukała pocieszenia. I znalazła Devlina.

- Widzę, że jesteś znakomitą ogrodniczką - zauważył Devlin,

podchodząc do niskiego stolika, gdzie ustawiła doniczki z kwiatami.

- Obawiam się, że nie. Kupiłam te rośliny niedawno. Większość

kwiatków więdnie, gdy tylko na nie spojrzę. - Uśmiechnęła się. -

Tylko ten jeden wytrzymuje ze mną od lat - podjęła, wskazując

pięknie kwitnący fiołek afrykański. - To prezent od mamy. Powinnam

go przesadzić, ale nie wiem, czy potrafię. Zawsze sama to robiła,

kiedy przyjeżdżała do mnie z wizytą.

- Boisz się, że może się nie przyjąć, jeśli ty to zrobisz? -

domyślił się.

- Jest bardzo delikatny.

-I bardzo dla ciebie cenny - dodał poważnie. Po chwili wstał, by

się pożegnać.

- Ciąża ci służy - odezwał się, kiedy odprowadzała go do

przedpokoju. - Pięknie wyglądasz.

Spłoszona niespodziewanym komplementem, nie wiedziała co

odpowiedzieć. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po policzku.

- Bije od ciebie ten legendarny blask. A twoje piersi są cudownie

pełne - ciągnął, nie przestając patrzeć jej w oczy. Drgnęła nerwowo,

kiedy dotknął jej brzucha. Nie cofnął dłoni, tylko zaczął masować jej

jędrne, zaokrąglone ciało kolistymi ruchami.

- Czy on już kopie?

- Nie on, tylko ona. Uśmiechnął się.

- Chciałem tylko wiedzieć, czy czujesz już ruchy dziecka.

- Jeszcze nie.

Jego długie palce leciutko muskały jej brzuch.

- Jak znosisz ciążę?

- Miałam przez jakiś czas poranne mdłości, ale już minęły... -

urwała, czując, że jego palce przesuwają się niżej. Chwyciła go za

nadgarstek.

- Co ty wyprawiasz? - rzuciła, z trudem łapiąc oddech.

- Musiałem cię dotknąć. Chciałem wiedzieć... jaka teraz jesteś.

W pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem w hotelu, nic nie

zauważyłem. Czy to naprawdę było zaledwie wczoraj?

Muśnięcie jego palców rozpaliło ją i rozbudziło tęsknotę.

Pięknie, pomyślała, zła na siebie. Wystarczyło, że jej dotknął, by się

czuła jak kotka w marcu. Nie musiał się nawet specjalnie wysilać.

- Dobranoc, Devlin.

Prawie sobie życzyła, by się uśmiechnął z triumfem. Wtedy

miałaby prawo być na niego wściekła. Lecz on nie zrobił tego.

Spojrzał wymownie na automatyczną sekretarkę, a potem na Nicole.

- Mark to tylko przyjaciel - zapewniła go. - Możesz mi zaufać.

- To wymaga czasu. Jestem pewien, że ty też nie do końca mi

ufasz.

Mylił się. Miała do niego całkowite zaufanie. Choć sam był

najwyraźniej człowiekiem ostrożnym, musiał być nosicielem genu

odpowiedzialnego za wzbudzanie zaufania. Kiedy wyszedł, położyła

dłoń na brzuchu, tam gdzie jej dotykał kilka minut wcześniej.

Powinna skończyć z głupimi marzeniami, że pewnego dnia pojawi się

książę na białym koniu, wyzna jej miłość, a potem będą żyli razem

długo i szczęśliwie. Co prawda, Devlin był kimś w rodzaju

amerykańskiego księcia. Ale to oznaczało, że jego rodzina ma władzę.

Nicole poczuła, że robi jej się zimno. Ludzie, którzy mają

pieniądze i władzę, bez kłopotu likwidują przeszkody, jakie się

pojawiają na ich drodze. A ona jest właśnie jedną z takich przeszkód.

Potrząsnęła głową. Nie odbiorą jej dziecka.

Nie uda im się to.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wypożyczony lincoln navigator toczył się lekko autostradą w

stronę Sacramento. Ukołysana płynną jazdą Nicole zasnęła,

usadowiona wygodnie na siedzeniu pasażera. Głowa opadła jej lekko

na bok, a dłoń spoczywała spokojnie na zaokrąglonym brzuszku.

Devlin starał się uważać na drogę, ale nie mógł się powstrzymać, by

nie spoglądać na nią od czasu do czasu. Dotąd zawsze widywał ją w

służbowym kostiumie, a dzisiaj włożyła dżinsy i miękką, luźną bluzę

w delikatnym, różowym kolorze. Nie upięła włosów; lśniące, gładkie

pasma okalały jej twarz i spływały na ramiona. Wyciągnął rękę i

przesunął pasmo jej włosów między palcami, ciesząc się ich

jedwabistą gładkością. Umierał z ochoty, by zanurzyć w nich twarz i

wdychać świeży, kwiatowy zapach, który tak dobrze pamiętał z

Atlantic City.

Poruszyła się leniwie przez sen, więc cofnął rękę. Zanim

wyjechali, zamierzał wykorzystać podróż, by wypytać ją o kilka

rzeczy. Ale zasnęła niedługo po tym, jak ruszyli. Zrobiła to specjalnie,

by uniknąć rozmowy? Niewykluczone. Do tej pory niewiele się o niej

dowiedział, bo robiła wszystko, by trzymać go na dystans. I to nie

tylko w rozmowie. Kiedy dotknął jej brzucha tamtego wieczoru,

spłoszyła się i już zawsze bardzo dbała o to, by nie dopuścić do

najmniejszego fizycznego kontaktu między nimi. Jak miał jej zaufać,

skoro nie rozumiał jej postępowania?

- Już dojeżdżamy? - spytała półprzytomnie, otwierając oczy, po

czym usiadła prosto. - Przespałam całą drogę? Przepraszam!

- Nie ma o czym mówić.

- Na światłach skręć w lewo. - Wyciągnęła szczotkę z torebki i

przeczesała włosy, a potem musnęła usta czymś różowym i

błyszczącym.

- Twój ojciec wie, że mnie zaprosiłaś?

- Nie.

- Jak to? Nie zawiadomiłaś go?

- Łatwiej sobie z nim poradzić, kiedy się go stawia przed faktem

dokonanym.

- Ale wie przynajmniej, że jesteś w ciąży?

- Nie, nie wie. Teraz w prawo.

Zaczynał być naprawdę ciekaw, w co się pakuje. Czy na

wiadomość o ciąży ojciec Nicole porwie ze ściany dubeltówkę? W

sumie nie miał nic przeciwko temu, żeby starszy pan wziął go na

muszkę i zażądał, by natychmiast poślubił jego córkę. To mogłoby

nawet ułatwić sprawę.

- Czyli przyjechaliśmy tu, żeby mu razem o tym powiedzieć?

- Właśnie. Zatrzymaj się. To ten dom. O, do diabła!

- Co się stało?

- Mark jest u taty. Przed domem stoi jego furgonetka!

- Wiesz, po co przyjechał? - spytał Devlin, wyłączając silnik.

Wzruszyła ramionami.

Coraz bardziej się obawiał, że Mark był dla niej kimś więcej niż

tylko przyjacielem. Albo do tego dążył. Może Nicole także czuła coś

do niego, ale sytuacja się skomplikowała, odkąd zaszła w ciążę?

Devlin miał nadzieję, że dojdzie prawdy, kiedy pozna Marka.

- Boisz się swojego ojca, Nicole? - spytał, by zmienić temat.

- Coś ty? - zdumiała się. - Nie wiem tylko, jak zareaguje.

- Co może zrobić? - zaciekawił się.

- Kiedy jest niezadowolony, wrzeszczy.

Devlin nie miał żadnego doświadczenia w tej dziedzinie. Jego

rodzice byli zawsze spokojni i opanowani i tego samego oczekiwali

od niego i jego dwóch sióstr. Okazywanie emocji nie było dobrze

widziane.

- Ojciec nie będzie cię wspierał?

- Oczywiście, że będzie mnie wspierał. Jak się już uspokoi.

- Pamiętaj, że nie powinnaś się denerwować. Jeśli twój ojciec

wpadnie w zły humor, po prostu się pożegnamy i wrócimy do Tahoe.

Kiedy szli w stronę domu, nagle chwyciła go za ramię.

- Nie mówmy nic tacie, dopóki Mark sobie nie pójdzie -

poprosiła.

- Oczywiście.

- Myślisz, że tata zauważy?

Powiódł wzrokiem po jej sylwetce. Brzuszka prawie nie było

widać, ale miękka tkanina bluzy nie maskowała krągłych, pełnych

piersi. Były wspaniałe, jędrne, z twardymi,sterczącymi sutkami, które

delikatnie rysowały się pod ubraniem. Ten obraz nie pozwalał mu

zasnąć przez ostatnie noce. W nagłym przebłysku zobaczył ją nagą,

jak go dosiada, dzika i nieposkromiona, i pochyla się nad nim, by

mógł sięgnąć ustami do jej piersi, uwolnionych z bielizny. Wielkim

wysiłkiem woli odsunął wspomnienia.

- Wątpię, by twój ojciec zauważył. Co innego Mark. Założę się,

że poświęca wiele uwagi... swojej starej znajomej.

Nie skomentowała.

- Dzień dobry, tato! - zawołała, przestępując próg domu.

- Jestem w kuchni, córeczko!

Ciemnowłosy mężczyzna, który wyszedł z kuchni na ich

spotkanie, nie mógł w żadnym razie być ojcem Nicole. Uśmiech

przeznaczony dla niej zamarł mu na wargach, gdy zobaczył, że nie

przyjechała sama. Devlin zmierzył go wzrokiem. Jej stary kumpel,

akurat. Czuł, że ma przed sobą rywala. Facet był od niego o kilka

centymetrów niższy, ale na pewno o wiele cięższy. Miał imponującą

muskulaturę. Devlin zauważył błysk zazdrości w jego oczach, zanim

tamten zdążył go ukryć.

- Witaj, Mark. - Wesołość w głosie Nicole nie brzmiała zbyt

naturalnie.

Mark cofnął się, by ich wpuścić do kuchni. Ojciec Nicole

układał wędlinę na półmisku. Był wysoki, bardzo szczupły i prawie

zupełnie łysy. Kiedy podniósł głowę, Dev zobaczył, że starszy pan ma

oczy tak błękitne jak jego córka.

- Wcześnie przyjechałaś - odezwał się, po czym jego pytający

wzrok spoczął na Devlinie.

- Trafiliśmy na wyjątkowo mały ruch. - Devlin uznał,że nie

zrobiłby najlepszego wrażenia na przyszłym teściu wyznaniem, że

testował możliwości samochodu, podczas gdy Nicole spała. - Devlin

Campbell - dodał, wyciągając rękę. Tamten odwzajemnił uścisk.

- Rob Price - przedstawił się. Popatrzył na Nicole, potem znowu

na jej towarzysza. - Jest pan przyjacielem Nicki?

Nawet nie wiesz, jak bliskim, pomyślał. Ale to nie był czas na

żarty. -Tak.

- A to jest mój dobry znajomy, Mark Moore - wtrąciła Nicole.

Uścisk dłoni Marka był krótki, mocny.

- Muszę cię uściskać, Nicki - powiedział Mark ciepło, po czym

objął ją mocno i zanurzył twarz w jej włosach. Devlin był zdania, że

uścisk trwał trochę za długo, by móc go uznać za czysto przyjacielski.

- Nie mówiłaś, że planujesz kogoś zaprosić - powiedział Rob do

córki.

- Nie zdążyłam. Zdecydowaliśmy się w ostatniej chwili -

skłamała. Devlin był wdzięczny, że nie popatrzyła na niego, oczekując

potwierdzenia. - W czym ci mogę pomóc, tato?

- Mark o wszystko zadbał. Przywiózł wędlinę, sery i sałatki.

-'I czekoladowe ciasto - wtrącił Mark. - Twoje ulubione. Ach,

tak. Ten facet zapewne wiedział wszystko o gustach Nicole.

Devlinowi nie podobało się to ani trochę.

- Wszystko gotowe, siadajmy - zaprosił Rob, stawiając talerz z

wędliną na kuchennym stole, gdzie czekały już inne potrawy.

- Devlin, tak? - zagaił z uśmiechem. - Mieszka pan w Tahoe?

- W Filadelfii.

- Spotkaliśmy się, kiedy pracowałam w Atlantic City -

pospieszyła z wyjaśnieniem Nicole.

- Nigdy mi o nim nie wspomniałaś - zdziwił się jej ojciec.

- W szkole średniej Nicki była moją dziewczyną - wypalił Mark

ni z tego, ni z owego.

Devlin nigdy jeszcze nie miał do czynienia z zazdrosnym

facetem. Pomyślał, że byłoby mu niesłychanie łatwo go

sprowokować. Wystarczyłoby zrobić choćby najmniejszy gest

wskazujący na to, że on i Nicole są ze sobą blisko.

- Wiem, wiem. Nicole mi mówiła.

- Opowiedziała też o naszym pierwszym pocałunku?

- Jasne. - Zauważył, że Nicole zesztywniała, ale nie odezwała

się, by zaprzeczyć. - Byłem szczerze ubawiony historią waszej

szczenięcej miłości.

- Co u ciebie, tato? - przerwała Nicole. Choć nie kopnęła go pod

stołem, ton jej głosu był jednoznaczny. Nie życzyła sobie, by Devlin

prowokował Marka.

- Radzę sobie.

- Lepiej sypiasz?

- Tak, trochę lepiej. Jestem ciekaw, czym się pan zajmuje? -

zwrócił się do Devlina.

- Pracuję w banku.

- Ja mam własną firmę. Części samochodowe. Jestem w biznesie

od pięciu lat - zabrał głos Mark.

Tylko nie to, westchnęła w duchu Nicole.

- A ja jestem wiceprezesem Banku Campbellów. Jesteśmy w

biznesie od dwustu lat.

Zapadła cisza jak po salwie armatniej.

- Gratuluję - odezwał się Mark, nie kryjąc pogardy. -Chciałbym

tylko wiedzieć, co taki człowiek jak pan może mieć wspólnego z

naszą Nicole?

- Na przykład dziecko. Jęknęła głucho.

- Nicole, czy to prawda? - Rob pobladł jak płótno. - Jesteś... w

ciąży?

- Tak, tato. - Jego córka, dla odmiany, spiekła raka. -Kiedy...?

- Dziecko urodzi się we wrześniu.

- Jesteście małżeństwem? - padło następne pytanie.

- Jeszcze nie - odparł Devlin, otaczając Nicole ramieniem.

- Ale wyznaczyliście już datę? - drążył ojciec.

- Jeszcze nie.

- A to dlaczego? - wybuchnął Mark, nie kryjąc wzburzenia. Dev

spojrzał mu prosto w oczy.

- Nie wydaje mi się, żeby ta rozmowa pana dotyczyła.

- Tu jest mój dom. - Rob huknął pięścią w stół, aż talerze

podskoczyły z brzękiem. - I ja decyduję, kto będzie brał udział w

rozmowie, a kto nie.

- Skoro tak pan stawia sprawę, pozostaje nam się pożegnać. -

Dev spokojnie odłożył serwetkę na stół. - Chodź, Nicole. Nie

powinnaś się denerwować.

- Uspokój się! - krzyknęła. - Wszyscy się uspokójcie i to już!

Zachowujecie się jak banda jaskiniowców. A zwłaszcza ty. - Rzuciła

Devlinowi piorunujące spojrzenie, po czym wybiegła z jadalni,

zostawiając trzech mężczyzn przy stole.

Nicole spojrzała na zegarek. Minęło już piętnaście minut, odkąd

schroniła się w swoim dawnym pokoju. Nadstawiła uszu, ale z jadalni

nie dobiegały żadne krzyki ani wystrzały z broni palnej, więc chyba

mogła już tam wrócić. Marka już nie było. Zaraz po tym, jak się

zamknęła w pokoju, usłyszała, że wsiadł do samochodu i odjechał.

Nadal była wściekła na Devlina, że zlekceważył jej prośbę i w tak

obcesowy sposób powiedział wszystkim o dziecku. Tak bardzo

chciała, by mama była teraz przy niej. Przytuliłaby ją i powiedziała, że

wszystko będzie dobrze. Nicole pomyślała o małżeństwie swoich

rodziców. Przez lata obserwowała, jak okazywali sobie

bezwarunkową miłość. Chciała tego samego. Nigdy się nie zgodzi na

ślub z mężczyzną, który nie będzie jej kochał całym sercem. Jeśli

miała kiedykolwiek stanąć przed ołtarzem i usłyszeć słowa przysięgi

małżeńskiej, chciała, by były szczere. Teraz musiała się zmierzyć z

rzeczywistością. Wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Zastała ich w salonie.

- Czuję się dobrze - oświadczyła, mając nadzieję, że w ten

sposób uniknie ewentualnych pytań.

Devlin wziął ją za rękę i posadził na kanapie.

- Rozumiem, że ma pan do nas wiele pytań - powiedział do jej

ojca.

Rob pochylił się do przodu, nie spuszczając wzroku z Devlina.

- Liczę na to, że postąpi pan właściwie wobec mojej córki. Że

uczyni pan z niej przyzwoitą kobietę.

- Ma pan moje słowo - brzmiała poważna odpowiedź.

- Chwileczkę - przerwała Nicole. - Coś ci się pomyliło, tato.

Jestem ciężarna, a nie nieprzyzwoita.

- Za moich czasów, dziecinko, jeśli ludzie spodziewali się

dziecka, brali ślub.

Nicole przewróciła oczami.

- Tato, twoje czasy to były lata sześćdziesiąte. W dodatku

młodość spędziłeś w San Francisco. Wolna miłość, swoboda

obyczajów i emancypacja kobiet to wasza sprawka.

Rob skwitował jej słowa krzywym, trochę zażenowanym

uśmiechem.

- Kiedy się urodzi moje wnuczę?

- Pod koniec września. Starszy pan pokiwał głową. Devlin

popatrzył poważnie na Roba.

- Proszę się nie martwić. Zaopiekuję się Nicole i dzieckiem.

- Wyobrażam sobie, że masona to środki.

- Owszem. Posag nie będzie konieczny.

- Mogę przynajmniej zapytać, jak się poznaliście? - zaryzykował

Rob. - Mówiłaś, że to było w Atlantic City. Ale przy jakiej okazji?

- To było w kasynie - zaczęła Nicole.

- Przechodziła obok mojego stolika. Od razu poczułem, że

przyniesie mi szczęście - dodał Dev.

- Tak? - zaciekawił się Rob.

- Grałem w blackjacka i sromotnie przegrywałem. Kiedy ją

zobaczyłem, szczęście zaczęło mi dopisywać. Nie puściłem jej przez

cały wieczór i dobrze zrobiłem. Wygrałem sporą sumkę.

- Uprawiasz hazard?

- Od czasu do czasu. Dla relaksu. - Dev pogłaskał Nicole po

ręce. - Powinnaś skończyć lunch.

- Teraz nie mam ochoty. Zapakuję resztę i zabiorę ze sobą. A ty

nie jesteś głodny?

- Nie, dziękuję. Najadłem się jak król.

Mogła się domyślić, że trzeba było czegoś więcej niż rodzinnej

kłótni, by mu odebrać apetyt.

- Powinniśmy się zbierać - powiedziała do Deva, który nie

zwlekając wstał, by się pożegnać.

- Już chcecie jechać? - zaprotestował Rob, lecz widać było, że w

duchu odetchnął z ulgą. - Zapakuję twój lunch - dodał, kierując się do

kuchni.

Nicole uwolniła rękę z dłoni Devlina.

- Poczekaj tu chwilę - poprosiła szeptem, po czym poszła za

ojcem do kuchni.

- Jesteś na mnie zły, tato? - spytała cicho.

- Będę zły, jeśli nie postąpisz właściwie.

- Małżeństwo nie zawsze jest właściwym rozwiązaniem

- odparła stanowczo. - Nie chcę brać ślubu, jeśli miałabym się

potem rozwodzić. Zanim się zdecyduję na małżeństwo, muszę mieć

pewność, że będzie trwałe. Rozumiesz mnie, prawda? Mama była

miłością twojego życia, byliście razem szczęśliwi. Na pewno życzysz

mi tego samego.

- Oczywiście, dziecinko. Ale... nie mów, że ci nie zależy na tym

mężczyźnie. Przecież poszłaś z nim do łóżka, a teraz nosisz jego

dziecko.

Nie odpowiedziała. Nie miała zamiaru tłumaczyć ojcu, jak

wyglądała tamta noc i dlaczego oboje postąpili tak, a nie inaczej.

- Wszystko się jakoś ułoży. Po prostu potrzebujemy jeszcze

trochę czasu do namysłu - powiedziała wreszcie i przytuliła się do

niego. Kiedy ją objął i przygarnął do siebie, łzy zakręciły jej się w

oczach.

- Kocham cię, tato - wyszeptała.

- Ja też cię kocham, kwiatuszku.

Razem wrócili do salonu. Rob wyciągnął rękę do Deva.

- Proszę dbać o moją dziewczynkę - powiedział krótko.

- Może pan na mnie liczyć.

- Nie powiedziałaś mi, co było twojej mamie. Chorowała?

- Miała wylew. W przeddzień Bożego Narodzenia. Złapałam

najbliższy samolot, ale kiedy dotarłam do szpitala, nie zdążyłam się

już z nią pożegnać.

- Przykro mi.

- W ogóle się tego nie spodziewaliśmy. Mama zawsze miała

żelazne zdrowie, dbała o formę. Nie widziałam się z nią od kilku

tygodni. Tak się złożyło. Miałam mnóstwo pracy. W Boże Narodzenie

zamierzałam jeszcze pracować, ale potem miałam wolne aż do

Nowego Roku. Cieszyłam się na przyjazd do domu. Nie przyszło mi

do głowy, by do niej zadzwonić, porozmawiać...

- Nie obwiniaj się, Nicole. To ci w niczym nie pomoże.

Popatrzyła na niego, zaskoczona.

- Ty pewnie nigdy niczego nie żałujesz?

- Kiedy nie jestem z czegoś zadowolony, zastanawiam się, co

poszło nie tak, gdzie popełniłem błąd. Potem wyciągam wnioski i

przestaję o tym myśleć.

- Gratuluję.

- To oczywiście nie znaczy, że nic nie czuję.

- Dobrze, że to mówisz. Bo już myślałam, że mam do czynienia

z robotem.

Jeśli to prawda, jego ojciec miał powód do dumy. Powtarzał

synowi od lat, że bankowiec nie może sobie pozwalać na emocje.

Pieniądze trzymają się tylko rzeczowych, logicznie myślących ludzi.

Wyglądało na to, że nauka nie poszła w las. Nicole nie była pierwszą

kobietą, która zarzucała mu, że jest wyprany z emocji. Dotąd jednak

jego relacje z płcią przeciwną były bardzo proste. Miał znaleźć

odpowiednią narzeczoną, ożenić się i sprowadzić na świat nowe

pokolenie Campbellów. Odkąd dwa lata temu ojciec wyznaczył mu to

zadanie, Devlin zaczął regularnie randkować z pannami z

towarzystwa. Ale żadna z nich nie zainteresowała go na tyle, by chciał

nawiązać trwalszą relację. A o Nicole nie mógł przestać myśleć ani na

chwilę.

Devlin włączył kierunkowskaz i zmienił pas. Jeśli Hunter go

teraz widział, musiał pękać ze śmiechu. Kiedy byli na studiach,

nazwał Devlina buntownikiem w skórze konformisty i przekonywał

go, by nie podejmował pracy w rodzinnym banku od razu po

skończeniu studiów, jeśli nie chce się zamienić w sztywniaka i

postarzeć przed czasem. Devlina kusiło, by go posłuchać.

Ale Hunter umarł, a Devlin stracił motywację, by się

przeciwstawić rodzinie. Dyplom obronił w czwartek,a w następny

poniedziałek stawił się do pracy w banku. A teraz historia się

powtarzała - testament Huntera stał się bodźcem, by powrócić do

młodzieńczego marzenia uniezależnienia się od rodziny.

- Devlin, tak mi przykro. - Głos Nicole wyrwał go z zamyślenia.

- Nie powinnam była nazywać cię robotem. Nie wiem, co mnie

napadło. Przecież prawie cię nie znam.

- Racja. Najwyższy czas to zmienić.

- Co masz na myśli?

- Przeprowadź się do mnie. Dzisiaj, zaraz.

- Nie - odparła stanowczo.

- Będziesz miała własną sypialnię - przekonywał.

- Własną sypialnię to ja już mam. Jest wygodna i bardzo ją lubię.

Spojrzał na nią z powagą.

- Mam prawo być przy tobie, Nicole. Będziesz się musiała do

mnie przyzwyczaić.

- Dopóki jestem w ciąży?

- Nie tylko. Jesteśmy związani na zawsze. Milczała długo, zanim

się odezwała.

- W porządku - powiedziała powoli. - Przeprowadzę się do

ciebie, ale pod jednym warunkiem. Że nie będziesz na mnie naciskał

w sprawie ślubu. Zamieszkamy ze sobą, żeby się lepiej poznać. To

wszystko.

- Zgoda. - Jako wytrawny strateg wiedział, kiedy warto pójść na

kompromis.

- Masz rodzeństwo, prawda? - zagadnęła go po chwili

rozpaczliwego poszukiwania kolejnego bezpiecznego tematu. Nie

mogła powtórzyć numeru z drzemką jak w drodze do Sacramento.

- Tak, dwie siostry. Joan jest ode mnie dwa lata starsza i właśnie

oczekuje trzeciego dziecka. Isabel ma dwadzieścia cztery lata. Za

tydzień kończy Wharton College.

- Będzie pracować w banku?

- Stara się o to.

- Musi się starać o pracę w rodzinnym banku?

- Jest dziewczyną.

- Twój bank nie zatrudnia kobiet?

- Żadna z kobiet Campbellów nigdy tam nie pracowała.

- Wielce nowoczesne podejście.

- Izzy jest pierwszą Campbellówną, którą interesuje praca w

banku. Od lat męczy mamę i babcię, żeby ją poparły.

- Dobrze się dogadujesz z siostrami?

- Jestem bardzo zżyty z Joan. Izzy jest osiem lat młodsza ode

mnie i... ma charakterek.

Ciekawe, jakim był bratem? Czy się kłócił z siostrami? Nie

mogła sobie tego wyobrazić.

Chciała się przekonać, jaki on jest naprawdę. Chciała go poznać.

Dlatego się zgodziła z nim zamieszkać. Powinni się ze sobą oswoić,

wspólnie pomyśleć o przyszłości. Ciekawe tylko, jak mieli to zrobić,

nie lądując razem w łóżku już pierwszej nocy? Pragnęła go tak samo

jak w chwili, gdy go ujrzała po raz pierwszy. A sądząc po

spojrzeniach, które jej posyłał, on czuł dokładnie to samo. Wyglądało

na to, że właśnie podpalili lont, na którego końcu znajdował się

nielichy ładunek dynamitu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Szafka po szafce Nicole eksplorowała kuchnię, zdobywając

powoli orientację w nowym terenie. Za oknami zapadła już noc. Przez

ostatnie godziny zamienili niewiele słów. Jeszcze w samochodzie,

kiedy zapadła męcząca cisza, Devlin włączył płytę Coldplay. Nicole

lubiła tę muzykę i zaczęła podśpiewywać do wtóru, podczas gdy on

wybijał palcami rytm na kierownicy.

- Jestem pod wrażeniem - przyznała, podziwiając wnętrze.

Nowoczesne urządzenia kuchenne z nierdzewnej stali zaskakująco

dobrze się komponowały z tradycyjnym wystrojem w stylu

toskańskim. Przy jadalnym stole mogło bez trudu usiąść piętnaście

osób. - Mój domek zmieściłby się chyba cały w tym pomieszczeniu -

dodała.

- Zaniosłem twoje rzeczy dc pokoju gościnnego - powiedział

Devlin. - Chodź, zaprowadzę cię, żebyś się mogła rozpakować.

Kiedy ruszyła w stronę schodów, poszedł za nią. Weszła na kilka

stopni i odwróciła się nagle, z rozbawieniem zauważając, że Devlin

szybko podnosi wzrok.

- Te schody są dość szerokie, by co najmniej trzy osoby mogły

iść po nich obok siebie - zauważyła. Ciekawe, co wymyśli, by ukryć

fakt, że szedł o krok za nią, by móc się bezkarnie przyglądać jej

pupie?

- Tak, ale stąd mam naprawdę wyjątkowy widok. -Uśmiechnął

się bezczelnie, po czym zrównał się z nią. -Nicole, oboje zdajemy

sobie sprawę, jak na siebie reagujemy. Nie ma sensu udawać, że jest

inaczej. Ważne jest natomiast, by wiedzieć, co chcemy z tym zrobić.

- Racja - przyznała. - Masz jakiś pomysł?

- Jesteś pewna, że chcesz usłyszeć szczerą odpowiedź?

- W naszej sytuacji nie możemy sobie pozwolić na gierki.

- Dobrze więc. - Przysunął się bliżej i oparł obie dłonie na

poręczy schodów, którą miała za plecami, tak że znalazła się w

pułapce. - W ramach szczerości wyznam, że mam szaloną ochotę

sprawdzić, czy twoje pośladki są tak jędrne, jak zapamiętałem.

Ich ciała prawie się stykały. Czuła ciepło jego oddechu na

twarzy. Patrzył na nią z bardzo bliska, głębokim, hipnotyzującym

spojrzeniem. Nicole nie chciała, by nabrał przekonania, że jest łatwa,

jednak rozpaczliwie tęskniła za jego dotykiem. Poczuła, że wzbiera w

niej potężna, nieubłagana fala podniecenia. Jej ciało stało się

nieważkie, pulsowało od gorąca.

- Co o tym sądzisz? Szczerość za szczerość - ponaglił.

- Nie wiem, jakie były wtedy, gdy ostatnio sprawdzałeś - udało

jej się powiedzieć.

- Były cudowne.

Słowa, które wymówił, nie miały znaczenia, ale ton... Z jękiem

chwyciła jego dłonie i przycisnęła je do swoich pośladków. Nie

musiała go dłużej zachęcać. Poczuła, jak jego palce mocno,

gwałtownie ugniatają jej ciało.

- Tak - powiedział cicho. - Właśnie tak. Przysunął się jeszcze

bliżej, przyciskając ją biodrami do poręczy schodów. Poprzez dzielące

ich warstwy ubrań wyraźnie wyczuwała jego twardą męskość. Jest

naprawdę wspaniale zbudowany, przemknęło jej przez głowę.

- Zapomnij o gościnnym pokoju - wyszeptał z ustami tuż przy jej

ustach.

Zwilżyła wargi językiem. Rozpaczliwie próbowała zebrać myśli.

- To skomplikuje sprawy - zaprotestowała słabo.

- Nie, to pomoże je uporządkować - przekonywał.

- Jak sam mówiłeś, nie mamy problemów ze wzajemnym

pożądaniem. Powinniśmy się raczej skupić na tym, co stanowi dla nas

problem.

Objął ją mocniej.

- Pamiętasz, jak było nam dobrze? - wychrypiał, dotykając

wargami jej ust.

Jak mogłaby zapomnieć? To była najcudowniejsza noc jej życia.

Był piękny jak grecki posąg, szczupły i umięśniony. Samo patrzenie

na niego sprawiało jej rozkosz. Przytulała twarz do jego piersi i

gładziła wąską linię owłosienia biegnącą w dół płaskiego twardego

brzucha. Pieściła go ustami, opuszkami palców, syciła się nim, nie

czując najmniejszego wstydu czy zażenowania. Chciała jeszcze.

Teraz, natychmiast. Chciała go. Całego.

- Chodź ze mną - zażądał. - Oddaj mi się. Jesteś moja.

Zaraz, chwileczkę. Powrót do rzeczywistości był gwałtowny,

jakby ktoś nagle zdjął z niej czar. Nie była jego własnością. Nie może

dać mu podstaw do myślenia, że ma prawo nią rozporządzać. Gdyby

się na to zgodziła, ich wzajemne relacje skomplikowałyby się jeszcze

bardziej.

- Oddzielne sypialnie, Devlin - powiedziała twardo. Powoli

odsunął się od niej i włożył ręce do kieszeni.

Wyraz twarzy miał doskonale obojętny.

- Liczę na to, że jeszcze przemyślisz moją ofertę - powiedział

niezrażony, po czym szybko poszedł po schodach na górę. Nie

pozostawało jej nic innego, jak tylko podreptać za nim.

Postanowiła udawać, że nic się nie stało. Pokój gościnny okazał

się prawdziwym apartamentem, ze wspaniałym widokiem i luksusową

łazienką.

- Skandal! Nie ma kominka - rzuciła od wejścia, marszcząc brwi.

Devlin wyraźnie się rozluźnił.

- Zapewniamy gościom przyzwoite warunki, ale nie

rozpieszczamy ich tak, żeby chcieli zostać na stałe.

- Złota myśl magnata Devlina - mruknęła, otwierając walizkę.

Zaśmiał się. Jego śmiech brzmiał bardzo przyjemnie.

- Magnat Devlin?

- A co, nie pasuje? - Wyjęła z walizki bieliznę i wsunęła ją do

szuflady najdyskretniej, jak potrafiła.

- Coś pani upadło. - Ukłonił się dwornie Devlin, podnosząc z

podłogi purpurowe, koronkowe majteczki, po czym pomachał nimi

przed nosem Nicole.

Wyrwała mu je z ręki i szybko upchnęła w szufladzie.

- Widzę, że nie zaczęłaś jeszcze nosić reform, jak przystało na

poważną matronę.

- Reformy, ja? W życiu. - Nawet w dziewiątym miesiącu ciąży

chciała się czuć seksownie.

Wzięła kosmetyczkę i poszła do łazienki, która była większa niż

jej salon.

- Nie jesteś głodna? - zawołał za nią Devlin.

- Zjadłabym coś. A ty? - odkrzyknęła.

- Ja też - odezwał się, zaglądając przez drzwi. - Przygotuję jakąś

przekąskę.

- Mogę obejrzeć twój pokój?

- Jasne - odparł i poszedł do kuchni.

Pokój był ogromny, umeblowany w gustownym, rustykalnym

stylu. Przeszła do łazienki. Myślała, że już nic jej nie zdziwi, ale

stanęła jak wryta, widząc okazały kominek zajmujący jedną ze ścian i

ustawioną naprzeciwko wielką wannę z biczami wodnymi.

Znajdowała się tu też oszklona kabina prysznicowa. Nicole nie

potrafiła sobie wyobrazić, ile pieniędzy wydano na zbudowanie i

urządzenie tego domu.

Wbiegła na poddasze, gdzie się mieścił gabinet. Komputer

stacjonarny został wyłączony i przesunięty pod ścianę, na środku

biurka królował zaś płaski, filigranowy laptop. Zwróciła uwagę na

tablicę ze zdjęciami. Domyśliła się z łatwością, kogo przedstawiały

fotografie. Miała przed sobą Siedmiu Samurajów w czasach

studenckich. Devlin miał dłuższe włosy i na wszystkich zdjęciach

uśmiechał się szeroko, trochę po wariacku.

Dziesięć lat później nie uśmiechał się już tak beztrosko.

Zwłaszcza odkąd się dowiedział, że zostanie ojcem, choć wcale tego

nie planował.

- Stanowiliśmy niezłą paczkę - rozległ się nagle głos tuż za nią.

Aż podskoczyła. Położył jej rękę na ramieniu uspokajającym

gestem.

- O tak, same piękne okazy - przyznała. Rzeczywiście, chłopcy

na zdjęciach byli nieprzyzwoicie wręcz przystojni. - Ci dwaj to

bliźniacy - zauważyła, przyjrzawszy się dokładniej fotografii.

- Tak. To Luke i Matt Bartonowie. Luke był tu w zeszłym

miesiącu. Zostawił mi dość enigmatyczną wiadomość. Muszę

porządnie pogrzebać w pamięci, żeby zrozumieć, o co mu chodziło.

- Skąd się wzięły te zdjęcia?

- Myślę, że Hunter kazał je tu powiesić. Trudno mi sobie

wyobrazić, by to zrobili Nathan albo Luke.

- Dlaczego?

- Hunter lubił wspomnienia, nie wstydził się okazywania uczuć.

A my... po studiach poświęciliśmy się karierze. Luke jest

właścicielem dużej firmy zajmującej się technologią połączeń

bezprzewodowych, a Nathan prezesem sieci hoteli Barrister.

- Żadna praca nie hańbi - stwierdziła, uśmiechając się krzywo.

- Chodź, kolacja gotowa.

- Będzie masło fistaszkowe i galaretka?

- Niestety nie. Ale nie martw się, powinno ci smakować. Na

stoliku w salonie czekała wielka taca, zastawiona wyszukanymi

smakołykami. Były tam trzy rodzaje oliwek, miękkie, soczyste serca

karczochów, plastry wonnego salami i kilka gatunków sera, a do tego

krakersy. Zdecydowała, że jakoś przeżyje brak masła fistaszkowego.

Usadowili się na sofie. Stwierdziła, że kiedy w kominku pali się

ogień, a na dworze panuje mrok, ogromne wnętrze staje się

zaskakująco przytulne. Devlin nalał jej soku jabłkowego do smukłego

kieliszka, takiego samego, jaki przyniósł dla siebie. Patrzyła z

przyjemnością, jak zajada, i uśmiechnęła się na myśl, że oto budzi się

w niej instynkt karmicielki.

- Z czego się śmiejesz? - zagadnął.

- Z niczego. Po prostu dobrze się czuję. - Odstawiła kieliszek i

popatrzyła na niego z powagą. - Devlin, musisz mi powiedzieć jedną

rzecz. Masz dziewczynę?

Spojrzał na nią pytająco, unosząc brwi.

Nie dam się zapędzić w kozi róg, pomyślała z desperacją. Miała

prawo wiedzieć, czy jest jakaś kobieta, która będzie ją przeklinać i

ścigać, by się zemścić za to, że złapała jej faceta na dziecko.

- Więc? - ponagliła.

- Nie mam. - To rozumiała. Krótka, rzeczowa odpowiedź.

- Byłeś kiedyś zakochany? - drążyła.

- Nie. A ty?

- Jako nastolatka byłam przekonana, że kocham się w Marku...

- A teraz co o tym sądzisz?

- Wiem tylko tyle, że wtedy to było szczere.

- Ale wyjechałaś na wakacje i już nie wróciłaś. Nie żałujesz, że

się z nim rozstałaś?

Zastanowiła się.

- Znaliśmy się od zawsze. Potem zaczęliśmy ze sobą chodzić. To

było takie proste, naturalne...

- Za proste?

- Co masz na myśli?

- Że z twojej strony to była przyjaźń, nie namiętna miłość.

- Ależ nie! Oczywiście, że to była namiętna miłość.

- Spałaś z nim?

- Nie twoja sprawa. I nie rozumiem, czemu o to pytasz.

- Mark jest częścią twojego życia, więc to moja sprawa. -Nie.

- To znaczy, że z nim nie spałaś?

- Nie, to znaczy, że to naprawdę nie twoja sprawa - ucięła

rozmowę. Czyżby był zazdrosny? Interesujące. A może po prostu jest

zaborczy. To nie to samo.

- Będę zmuszony przyjąć, że z nim spałaś.

- A przyjmuj sobie - nadąsała się.

- A więc tak twoim zdaniem wygląda szczerość? - spytał

oskarżycielsko, po czym wstał z kanapy i podszedł do okna. Na

nocnym niebie lśniły gwiazdy.

- Daj mi trochę czasu - powiedziała pojednawczo, stając obok

niego. Nie chciała mu sprawić przykrości, ale nie miała zamiaru

mówić mu wszystkiego o sobie. On też mnóstwo rzeczy przed nią

ukrywał. Nie powierzy mu wszystkich sekretów, dopóki nie poczuje,

że on również chce się przed nią otworzyć.

- Spytałaś mnie, czy jestem z kimś związany, a ja ci udzieliłem

jednoznacznej odpowiedzi.

Usłyszała w jego głosie napięcie i pomyślała, że prawie mu

współczuje. Zdała sobie sprawę, że ktoś przyzwyczajony do

sprawowania kontroli, jak on, musiał bardzo źle znosić niepewność.

- Mark nie jest moim chłopakiem, rozstaliśmy się lata temu.

Przecież wiesz, że nie byłam z nikim związana ani wtedy, kiedy się

spotkaliśmy w styczniu, ani później. Zapytałeś mnie o to, i ja też ci

udzieliłam jednoznacznej odpowiedzi.

Devlin zamyślił się.

- Powiedz mi szczerze - odezwał się po chwili, zwracając się ku

niej i zaglądając jej w oczy. - Jak się czujesz ze świadomością, że

będziesz miała dziecko?

Nie musiała się namyślać nad odpowiedzią.

- Tu nie chodzi o jakieś tam dziecko, tylko to konkretne dziecko.

Nasze. Pojawiło się w moim życiu, kiedy się czułam samotna po

śmierci mamy. Jak prezent od losu. Nie planowałam go i na początku

byłam przerażona. Ale teraz jestem szczęśliwa. I wdzięczna. Tylko się

boję, że ty nie patrzysz na to w ten sposób - dokończyła cicho.

Nie odezwał się ani słowem. Nicole poczuła dławienie w gardle,

łzy zapiekły ją pod powiekami. Nie chciała, by widział, jak płacze.

- To był długi dzień - powiedziała, starając się, by głos jej nie

drżał. - Pójdę już. Dobranoc.

Nie zrobił najmniejszego gestu, żeby ją zatrzymać. Wychodząc,

spojrzała na tacę i puste kieliszki. Nigdy nie zostawiała po sobie

brudnych naczyń, ale dzisiaj zrobi wyjątek Pomaszerowała do

swojego pokoju, zamknęła za sobą drzwi, po czym usiadła na łóżku i

pozwoliła łzom popłynąć. Jej dziewczęce marzenie o ślubie z

mężczyzną, który by ją kochał do szaleństwa, nie miało się nigdy

spełnić. Devlin mówił o małżeństwie, ale jej nie kochał. Miał jej za

złe, że swoim pojawieniem się zmieniła na zawsze jego życie. Jeśli to

samo czuł do dziecka, nigdy nie będzie dobrym ojcem.

Wsunęła się pod kołdrę, zgasiła nocną lampkę i zapatrzyła się na

gwiazdy błyszczące nad ciemną powierzchnią jeziora. Nie zaciągnęła

zasłon w oknie, by zobaczyć wschodzące słońce, gdy tylko się obudzi.

Uwielbiała poranki. Nowy dzień oznaczał nowy początek Wszystko

mogło się jeszcze zmienić na lepsze. Pogłaskała palcami miękki

wełniany koc. Nie pozwoli, by zachowanie Devlina odebrało jej

radość z oczekiwania na dziecko. Musi być cierpliwa, dać mu więcej

czasu na otrząśnięcie się z szoku. Okazać zrozumienie, sprawić, by

zrozumiał, że może na niej polegać. Powziąwszy te postanowienia,

westchnęła uspokojona. Od jutra zacznie wcielać w życie swój plan.

Idąc do swojego pokoju, Dev zatrzymał się na chwilę przy

drzwiach do sypialni Nicole. Ogromna willa nie przypadła mu do

gustu. Czuł się idiotycznie, mieszkając sam w domu mającym bez

mała tysiąc metrów kwadratowych. Jednak odkąd pojawiła się tu

Nicole, miał wrażenie, że miejsca jest za mało. Jakby przestrzeń nagle

się skurczyła. Cały czas czuł jej obecność. Nie mógł przestać myśleć o

tym, że jest blisko.

Bliskość.

Nawet samo słowo brzmiało dla niego obco. Co innego seks.

Seks był prosty. Ale bliskość? To nie jego działka. Więc jeśli Nicole

wolała zachować dystans, jeśli nie chciała odpowiadać na bardziej

osobiste pytania, nie miał zamiaru się tym przejmować. Ściągnął

koszulę przez głowę, potem usiadł w fotelu, zdjął buty i rzucił nimi

przez pokój, starając się trafić w otwarte drzwi szafy. W ślad za nimi

powędrowały zwinięte w kłąb dżinsy i skarpetki.

Dlaczego nie chciała mu powiedzieć prawdy o tym, co ją łączyło

z Markiem? Twierdziła, że żywi do niego wyłącznie przyjacielskie

uczucia. Ale wiadomo przecież, że nie ma czegoś takiego, jak

przyjaźń między mężczyzną a kobietą. Czy ona naprawdę nie

widziała, czy też może nie chciała widzieć, że Mark mianował się jej

rycerzem? Do diabła, gdyby tylko kiwnęła palcem, natychmiast

padłby przed nią na kolana, gotów spełnić każdą jej zachciankę.

Devlin nie rozumiał tego. Jego zdaniem mężczyzna, który jak

mały grzeczny piesek służył na dwóch łapkach przed swoją panią, nie

zasługiwał na szacunek. Ale to nie znaczyło, że Mark nie jest

niebezpiecznym rywalem. Miał po swojej stronie atuty, których

Devlin nie mógł lekceważyć - znał Nicole od lat i był jej pierwszą

miłością. A teraz występował w charakterze jej przyjaciela i

powiernika. Ale to się musiało skończyć. Devlin nie miał zamiaru

pozwolić, by jakiś facet kręcił się koło jego kobiety. Dobrze wiedział,

jak tacy pogrywają. Okazują zrozumienie, są pełni współczucia. A

kobiety dają się na to nabrać i padają w ich ramiona. Ta metoda

działała niezawodnie.

Usiadł na łóżku. Zdecydował, że i tak nie zaśnie, więc równie

dobrze mógł się wziąć do pracy. Może po paru godzinach spędzonych

przed ekranem komputera będzie na tyle zmęczony, by móc zasnąć

mimo prześladującej go wizji Nicole w namiętnym uścisku z tym

kulturystą? Wszedł do kuchni i zamarł. Nicole stała przy zlewie i piła

wodę ze szklanki. Miała na sobie krótką dopasowaną koszulkę nocną

z cienkiej bawełny.

- Chciało mi się pić - zaczęła się tłumaczyć, krzyżując ramiona

na piersiach. - Po tych wszystkich słonych daniach.

- Mnie też. - Podszedł do lodówki, czując na sobie jej wzrok.

Gdyby wiedział, że ją spotka, włożyłby przynajmniej szlafrok, a nie

paradował w samych bokserkach. Ale właściwie czym się

przejmował? Przecież widziała go już w stroju Adama. - Nie mogłaś

zasnąć?

- Jestem bardzo zmęczona, ale nie mogę uspokoić myśli.

Pokiwał głową.

- Nie jest ci zimno?

- Ależ skąd. Odkąd jestem w ciąży, ciągle mi gorąco. - Wskazała

na niego. - A ty, jak wytłumaczysz ten swobodny strój?

- Myślałem, że śpisz. A poza tym rozkręciłem ogrzewanie, bo

się bałem, że zmarzniesz. Prawie się ugotowałem... Dzięki Bogu, teraz

będę mógł je zmniejszyć.

- Mam parę książek o ciąży. Może chciałbyś poczytać?

Sporo już na ten temat przeczytał w Internecie. Znalazł nawet

rysunki i zdjęcia, z których wynikało, że dziecko ma teraz dwanaście

centymetrów i waży dwieście gramów.

- Dzięki, na razie nie skorzystam. Ale będę cię o wszystko pytał.

- W porządku. - Odstawiła szklankę do zlewu. - Dobranoc

jeszcze raz.

- Nicole?

Zatrzymała się i spojrzała na niego badawczo.

- Słucham?

- Nie chcę, żebyś się zadawała z Markiem. Uniosła dumnie

głowę.

- Nie przepadam za rozkazami. W ten sposób nie zdobędziesz u

mnie punktów.

- Nosisz moje dziecko. Dodatkowe punkty naprawdę nie są mi

potrzebne.

- Nie uważasz, że zamiast próbować na siłę zmienić drugą

osobę, powinniśmy się raczej wzajemnie zaakceptować?

Oczywiście miała rację. W zasadzie nie miał nic przeciwko

akceptacji i kompromisom. Pod warunkiem że Mark raz na zawsze

zniknie z jej życia. Że Nicole przestanie pracować. I że wyjdzie za

niego. Nicole poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się słodko,

kierując się ku wyjściu. Nie mógł pozwolić, by ostatnie słowo

należało do niej, więc złapał ją za ramię i zatrzymał. Zdecydowanym

gestem uniósł jej podbródek. Nie dopuści jej do głosu, tak jak

przedtem na schodach, kiedy się wycofał z obawy, że ją urazi. Tym

razem nie miał zamiaru być taki grzeczny. Należała do niego.

Odszukał ustami jej wargi i zmiażdżył w gwałtownym pocałunku.

Próbowała się cofnąć, ale nie pozwolił jej na to. Po chwili poczuł, że

przestaje się opierać. Że odwzajemnia pocałunek. Że naciera na

niego...

Całował ją teraz delikatnie, rozkoszując się jej miękkością. Jej

język wdarł się do jego ust jak zwinne zwierzątko. Z cichym jękiem

uniosła ręce, wbiła paznokcie w jego ramiona i przesunęła dłonie w

dół po szerokiej piersi i płaskim brzuchu.

Pożądanie owładnęło nim bez reszty. Jęknął gardłowo i przykrył

dłońmi jej piersi. Kciukami zaczął drażnić sterczące sutki. Z

urywanym westchnieniem odrzuciła głowę w tył. Jej palce głaskały

skórę jego podbrzusza, lecz nie przesuwały się niżej. Pragnienie stało

się prawie bolesne. Pamiętał jak dziś jej gorące, wilgotne usta

pieszczące najwrażliwsze miejsca jego ciała.

Ujął kraj jej koszuli i uniósł do góry zdecydowanym gestem.

- Przestań - powiedziała bez tchu, wyrywając się nagle z jego

ramion. - Nie możemy.

Przesunął ustami po jej szyi.

- Dlaczego?

- Nie możemy i już.

Wciąż zaciskał palce na cienkim, kwiecistym materiale. Mógłby

z łatwością zdjąć jej tę koszulkę, odrzucić gdzieś daleko, a potem się

rozkoszować jej nagim ciałem. Wiedział, że nie opierałaby się długo.

Nagle napotkał jej spojrzenie. Zobaczył w nim pożądanie, ale też...

strach? Przed nim?

Gwałtownie cofnął ręce. Gdy tylko ją puścił, bez słowa wybiegła

z kuchni. Słyszał, jak biegnie po schodach na górę, a potem z hukiem

zatrzaskuje drzwi sypialni.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

W niedzielny poranek Nicole krzątała się po kuchni,

przygotowując śniadanie - sadzone jajka, szynkę i ciepłe maślane

bułeczki. Przez tydzień wspólnego mieszkania zdążyli ustalić zasady,

które pozwalały na bezkonfliktowe współistnienie: unikać rozmów o

przyszłości i nie próbować zgadywać, o czym myśli druga osoba.

Nicole wolałaby dzielić z nim więcej, ale bała się odsłonić. Czuła, że

Devlinowi nie zależy na emocjonalnej bliskości. Dla niego to była

zwykła biznesowa transakcja, z tą różnicą, że nie tylko chciał zawrzeć

ją z zyskiem, ale też przespać się z klientką.

Znała się na interesach na tyle, by wiedzieć, że gdyby na to

pozwoliła, popełniłaby gruby błąd. Miała się więc na baczności. Ze

swej strony Devlin przekonał ją, że jako ojciec dziecka ma prawo

dotykać jej brzucha. Pozwalała mu trzymać, tam rękę, kiedy

wieczorem siedzieli przy kominku. Miała nadzieję, że się nie

domyślał, jak bardzo lubiła te chwile.

Devlin twierdził, że czeka, aż dziecko się poruszy. Chciał

poczuć jego pierwsze kopnięcie. Upierał się przy tym, chociaż

przeczytała mu z poradnika, że matka wyczuwa ruchy dziecka o wiele

wcześniej, niż ktokolwiek mógłby je poczuć od zewnątrz.

Ostatnio bardziej niż kiedykolwiek żałowała, że nie ma w Tahoe

żadnej bliskiej przyjaciółki. Potrzebowała porozmawiać z kimś, kto

pomógłby jej przeanalizować własne uczucia. Coraz bardziej się bała,

że zakocha się w Devlinie, a on nie odwzajemni jej miłości.

- Hej - powiedział wesoło Devlin, wchodząc do kuchni. Wziął

talerze z jajkami z rąk Nicole i postawił na stole, po czym odsunął dla

niej krzesło. - Jak ci się spało?

- Cudownie. - Miała za sobą osiem godzin spokojnego snu. - A

ty? O której się położyłeś?

- Parę godzin po tobie.

- Powiedz, nad czym pracujesz nocami?

- Analizuję sześć potencjalnych transakcji. Jest przy tym sporo

pracy.

- Kupujesz nieruchomości?

- Coś w tym rodzaju.

- Dużo inwestujesz?

- Około osiemdziesięciu milionów. Jej widelec zamarł w pół

drogi.

- Dolarów?

- Nie, żetonów do pokera.

Nie wiedziała, co zrobiło na niej większe wrażenie. Ogromna

suma, którą wymienił, czy to, że zażartował.

- Jak wiele ryzykujesz?

- Wiele. Ale na pewno nie zdecyduję się na wszystkie transakcje.

Najwyżej na trzy. Jeszcze nie wiem które. - Dolał sobie kawy. -

Pomyślałem, że polecę jutro do domu na uroczystość wręczenia

dyplomu siostrze. Przy okazji porozmawiam z kilkoma osobami.

Potrzebuję wymienić opinie.

- A co z testamentem Huntera? Jak zamierzasz obejść zasadę, że

masz się stąd nie ruszać przez bity miesiąc?

- Wyjadę na niecałe dwadzieścia cztery godziny.

Wyczarterowałem samolot. - Uniósł brew. - Będziesz tęsknić?

Rzuciła w niego serwetką.

- Co dzisiaj zrobimy? - spytał, gdy sprzątali po śniadaniu. -

Może wybierzemy się do kina?

Mogli pójść do kina, czemu nie? Jak zwyczajna para w

zwyczajne, niedzielne popołudnie. Przez cały ostatni tydzień udawali,

że wiodą zwyczajne życie. A przecież mogli spędzić te dni, kochając

się namiętnie i odkrywając siebie nawzajem.

- Dobrze, chodźmy do kina - odparła, wracając do

rzeczywistości.

Wieczorem przed drzwiami jej sypialni wziął ją w ramiona i tulił

długą chwilę.

- Jutro muszę wyjść o czwartej rano - powiedział wreszcie.

- Wstąp do mnie się pożegnać.

- Nie będę cię budzić o tej porze.

- Jak do mnie nie przyjdziesz, będę musiała wstać, żeby ci

powiedzieć do widzenia.

- Skoro tak stawiasz sprawę...

- Grzeczny chłopiec.

- Masz jutro wolny dzień. Co zamierzasz robić?

- Pojadę do siebie, zajmę się przygotowywaniem dziecinnego

pokoju.

Zapadła ciężka cisza.

- Masz coś przeciwko moim planom, Devlin?

- Sama wiesz, że to bez sensu. Dziecko nigdy nie będzie

mieszkać w tym pokoju.

Nie chciała się z nim wdawać w dyskusję na parę godzin przed

jego wyjazdem, ale nie mogła pozwolić, by zachowywał się tak, jakby

wszystko było już ustalone.

- O ile wiem, nie podjęliśmy jeszcze żadnej decyzji w tej

sprawie.

- Nie musieliśmy. Decyzja podjęła się sama, drugiego stycznia.

Nagłe poczuła dojmujący żal, że ich historia nie potoczyła się

inaczej. Dlaczego on się najpierw w niej nie zakochał, nie starał się o

nią? Pobraliby się i dopiero wtedy postarali o dziecko. Teraz dziecko

było w drodze, a ona wcale nie miała pewności, czy uda im się

nadrobić zaległe etapy budowania związku.

- Nie będziemy się chyba kłócić - stwierdził Devlin.

- Nie mogę ślepo spełniać wszystkich twoich poleceń. Sam

powiedz, czy szanowałbyś mnie, gdym była taka łatwa?

W jego oczach zamigotała wesołość. Uśmiechał się coraz

szerzej.

- Dobra, w porządku - zgodziła się, też walcząc ze śmiechem. -

W styczniu rzeczywiście okazałam się łatwa. Ale do tanga trzeba

dwojga!

- Cóż, nie będę zaprzeczać. Myślę, że oboje zasługiwaliśmy

wtedy na okoliczności łagodzące. Coś mi mówi, że polowanie na

facetów w kasynie, by potem wskoczyć z nimi do łóżka, nie jest

twoim stałym zwyczajem.

- Wypraszam sobie. Wcale na ciebie nie polowałam. To ty

polowałeś na mnie.

- Coś zmyślasz.

- Wcale nie. To szczera prawda. Nagle spoważniała.

- Powiesz o mnie rodzicom? - Z łatwością mogła sobie

wyobrazić ich reakcję. Wątpiła, czy kiedykolwiek jej wybaczą.

- Jeszcze nie teraz. Dopiero kiedy sprecyzujemy nasze plany.

A więc egzekucja była na razie odroczona.

- Pamiętaj, obudź mnie, zanim wyjedziesz.

Skinął głową, wciskając ręce w kieszenie. Weszła do sypialni i

zamknęła za sobą drzwi. Minęło kilka długich sekund, zanim

usłyszała jego oddalające się kroki. O czym myślał? O tym, że

rozczarował swoich bliskich? O tym, w jaki sposób przedstawi ją

rodzinie i znajomym? A może Devlin wszystkich zaskoczy? Może

stanie przed obliczem swoich arystokratycznych rodziców i powie

prosto z mostu, że zakochał się jak wariat w pewnej zupełnie

zwyczajnej dziewczynie i że ma gdzieś, czy im się to podoba, czy nie?

Cóż, szczerze w to wątpiła. Ale co szkodziło pomarzyć?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Następnego wieczoru Devlin prosto z lotniska pojechał do

hotelu. Wiedział, że Nicole zrezygnowała z wolnego dnia i poszła do

pracy, ale kiedy zadzwonił do domu i jej nie zastał, poczuł

rozczarowanie. Wyobrażał sobie, że będzie na niego czekać, że

przywita go z taką samą serdecznością, z jaką pożegnała nad ranem,

ciepła i rozespana. Teraz niepokoił się nie na żarty. Dlaczego jeszcze

nie wróciła, choć jej zmiana skończyła się już dawno temu?

Po kilku godzinach spędzonych z rodziną i następnych paru,

które poświęcił na objazd interesujących go nieruchomości w

towarzystwie ugrzecznionych doradców, sprawiających wrażenie, że

się martwią o jego pieniądze o wiele bardziej niż on, tęsknił za

spokojnym, kojącym towarzystwem Nicole.

- Hej! Jesteś przyjacielem Nicole, prawda? - zawołała do niego

energiczna blondynka o podwójnym imieniu, z którego zapamiętał

tylko Ann.

- Tak, to ja. Nicole jeszcze pracuje?

- Jest na dole, w kawiarence.

- Dzięki. - Uśmiechnął się uprzejmie i ruszył ku schodom.

Zastąpiła mu drogę.

- Nicole nie jest sama - szepnęła konfidencjonalnie. Spojrzał na

nią pytająco. Blondynka nie potrzebowała innej zachęty.

- Jest z nią jakiś facet. Naprawdę niezły. Wygląda jak Herkules -

wyjawiła wyraźnie zaintrygowana.

- A, tak. Wiem - odparł z obojętnym wyrazem twarzy, po czym

ruszył ku schodom. Nie przyspieszył kroku, choć wszystko się w nim

gotowało ze zniecierpliwienia.

Nicole siedziała w przytulnym boksie. Devlin nie widział twarzy

jej towarzysza, ale nie miał wątpliwości, kto to jest.

Nicole patrzyła na Marka z powagą i tłumaczyła mu coś

żarliwie, trzymając go za rękę. Devlin poczuł, że robi mu się

nieznośnie gorąco. Sam nie wiedział, kiedy się przy nich znalazł.

- Witaj, kochanie - rzucił wesoło, po czym objął jej twarz dłońmi

i pocałował w usta. Pocałunek nie był tak namiętny, by się speszyła,

ale dostatecznie intymny, by Mark zrozumiał przesłanie.

- Wcześnie wróciłeś - odparła, rumieniąc się.

- Chciałem ci zrobić niespodziankę - rzucił beztrosko. - Witam -

zwrócił się do Marka, wyciągając rękę.

Chcąc nie chcąc, Mark uścisnął jego dłoń.

- Jest pan tu przejazdem? - zagadnął Devlin, po czym przysiadł

się do Nicole i zaczął z roztargnieniem bawić się jej włosami.

- Przyjechałem odwiedzić Nicole. Ma pan coś przeciwko temu?

- Może i mam.

- Devlin, proszę cię, przestań - wtrąciła cicho Nicole.

- Mark zadał mi pytanie, więc udzieliłem mu odpowiedzi.

- Nie wydaje mi się, by Nicki się cieszyła na pański widok,

Campbell - wycedził Mark.

Devlin pochylił się i przyjrzał się z uwagą jej twarzy. Policzki

Nicole zaróżowiły się jeszcze bardziej.

- A mnie się wydaje, że jest zadowolona. Nicole, sama powiedz,

co czujesz - podsunął, mając nadzieję, że okaże się wobec niego

lojalna.

- Po prostu się cieszę, że bezpiecznie wróciłeś - wybrnęła

zręcznie z kłopotliwej sytuacji. Zdał sobie sprawę, że fascynuje go jej

delikatność połączona z silnym charakterem. Doprawdy, żadna ze

znanych mu panien z towarzystwa nie miała tyle klasy co Nicole.

- Dlaczego nie ustaliliście jeszcze daty ślubu? - odezwał się

Mark wyzywającym tonem, jakby miał nad Devlinem jakąś

tajemniczą przewagę. - Przyzwoity facet już dawno by ją wziął za

żonę.

- A mnie się wydaje, że przyzwoici faceci przede wszystkim nie

kręcą się koło kobiet, które są związane z kim innym - zauważył

Devlin lekkim tonem. - Nicole, czas na nas. Jedziemy do domu -

dodał, pochylając się ku niej.

- Idź przodem, dogonię cię na schodach - odparła stanowczo. Jej

głos był zupełnie spokojny. Tylko dłonie zaciśnięte z całej siły na

brzegu stolika zdradzały, że jest wściekła. Znowu poczuł mimowolny

podziw dla siły jej charakteru.

Ze schodów nie było widać wnętrza kawiarni, nie mógł więc

zobaczyć momentu ich pożegnania. Padli sobie w ramiona?

Pocałowali się? Popatrzyli sobie tęsknie w oczy?

Poczuł, że ogarnia go desperacja. Nigdy żadna kobieta nie

doprowadziła go do takiego stanu. Podobnie silne emocje przeżywał

tylko raz, dawno temu, kiedy zmarł jego przyjaciel. Wtedy szalał z

wściekłości na cały świat. Gdyby Hunter żył, Siedmiu Samurajów

dochowałoby sobie wierności. Ich przyjaźń na pewno by przetrwała.

Dopiero teraz, kiedy jego życie wywróciło się do góry nogami,

Devlin zdał sobie sprawę, jak bardzo mu brakuje przyjaciół. I jak

bardzo się zmienił, odkąd ich stracił. Kiedyś Hunter powiedział mu

prosto w oczy, że jest zarozumiałym, aroganckim sukinsynem. Devlin

nie obraził się na niego - to było po prostu niemożliwe. Za to przez

następnych kilka lat starał się być inny, bardziej otwarty i bardziej

elastyczny.

Co się stało z tamtym Devlinem? - pomyślał, zaskoczony.

Musiał chyba umrzeć razem z Hunterem.

Po chwili usłyszał za sobą szybkie kroki Nicole. Była sama.

Kiedy wracał do Tahoe, cieszył się myślą, że zobaczy radość w jej

oczach. Ale teraz był w nich tylko smutek i udawana obojętność. Nie

dziwił się, że miała do niego żal o to, jak potraktował Marka. Ale

przecież musiał tak postąpić. Nicole należała do niego.

- Ani słowa - rzuciła, widząc, że chce coś powiedzieć. -

Porozmawiamy, kiedy będziemy w... w twojej willi.

Czyżby chciała powiedzieć „w domu" i zreflektowała się w

ostatniej chwili?

Kiedy wyszli na parking, bez słowa wsiadła do swojego

samochodu, zatrzasnęła drzwi i odjechała. O tak, była wściekła.

Devlin westchnął ciężko. Zapowiadała się długa noc.

Nicole zaparkowała przed domem, wysiadła z samochodu i

szybkim krokiem poszła do wejścia. Nie spojrzała nawet w stronę

Devlina, który zajechał przed dom zaraz za nią. Nie pozwoli, by

wzbudził w niej poczucie winy. Weszła do środka i pobiegła po

schodach na górę. Była już na piętrze, kiedy usłyszała kroki Devlina i

odgłos zamykanych drzwi.

- Idę się przebrać - zawołała do niego. Chciała mieć chwilę

spokoju.

- Napalę w kominku - zaproponował.

- Wspaniale. - Nicole uwielbiała to słowo. W zależności od

intonacji, mogło znaczyć wszystko: zadowolenie, akceptację, ale też

niechęć, pogardę czy lekceważenie. Niech zgaduje, co miała na myśli.

Tego ranka pojechała do swojego domku, by, na złość

Devlinowi, zająć się pokojem dziecinnym, ale zanim zdążyła się

zabrać do szycia zasłon, zmieniła zdanie. Wolała pojechać do miasta,

by przed pracą zrobić zakupy w sklepie z ubraniami dla przyszłych

mam. Teraz wypakowała jedną z długich, ciepłych sukienek, które

kupiła specjalnie, by mieć coś wygodnego do włożenia w takie

wieczory jak ten. Przebrała się szybko i zeszła po schodach.

- Jesteś głodny? - spytała, by zyskać na czasie.

- Chętnie zjadłbym kanapkę - odpowiedział, nie ruszając się

sprzed kominka.

Nicole nie rozumiała, dlaczego się upierał, by rozpalać ogień za

pomocą zapałek i cienkich szczapek drewna, skoro kominek był

wyposażony w specjalny zapalnik gazowy, który zdecydowanie

ułatwiał sprawę. Najwyraźniej był niespełnionym harcerzem.

Przygotowała mu kanapkę z żytniego chleba, z szynką,

szwajcarskim serem i korniszonem. Dorzuciła trochę chipsów i nalała

do szklanki zimnego piwa. Ogień w kominku tańczył już wesoło,

kiedy zaniosła tacę z jedzeniem do salonu.

- A ty nie będziesz nic jadła? - spytał.

- Nie.

- Ładnie wyglądasz. To nowa sukienka? -Tak.

Zobaczyła, jak Devlin tłumi westchnienie. Nie chciała, by do

tego doszło. Szczerze mówiąc, sama była zdziwiona tym, że tak

niecierpliwie czekała na jego powrót. A potem on wszystko zepsuł,

zachowując się jak jaskiniowiec, który chwyta swoją kobietę za włosy

i wlecze do pieczary. Teraz, jeśli chciał porozmawiać, będzie się

musiał wysilić. Nie miała zamiaru niczego mu ułatwiać. Nie ufał jej,

jego sprawa. Ona ze swej strony nie żywiła do niego w tej chwili

żadnych cieplejszych uczuć. Mieli równe szanse. Rozgrywka mogła

się rozpocząć.

- Obrażona? - odezwał się, biorąc kanapkę z talerza. -Tak.

Prawie się uśmiechnął. Wziął z tacy kanapkę i ugryzł solidny

kęs.

W ciszy, jaka zapadła, słychać było tylko trzaskanie ognia.

- Nie lubię Marka - wyznał Devlin po chwili.

- Zdążyłam się zorientować. Powiedz mi, Devlin, masz coś

konkretnego przeciwko Markowi, czy przeszkadza ci po prostu to, że

jest mężczyzną?

- Nie widziałem cię z innymi mężczyznami, więc trudno mi

powiedzieć.

Zastanowiła się chwilę.

- Devlin, nie wiem, co o tobie myśleć. Najpierw decydujesz, że

nie będziemy mówić o dziecku przy Marku, a potem epatujesz

wszystkich tą wiadomością. Ledwie mnie znasz, a zachowujesz się,

jakbym była twoją własnością.

- Ostatnio sam nie wiem, co się ze mną dzieje - przyznał. -

Zostanę ojcem. Wszystko się zmieni.

Wdzięczna za jego szczerość, postanowiła, że opowie mu o

spotkaniu z Markiem.

- Mark przyjechał, bo się o mnie martwił. Nie odzywałam się do

niego od tamtej niedzieli. I wyłączyłam komórkę, więc nie mógł

zadzwonić. Ma ci za złe, że trzymasz mnie z daleka od niego. A

przecież to nie twoja wina, sama go unikałam.

- Unikałaś go? Dlaczego? - zaciekawił się. - Było ci wstyd przed

nim?

- Może trochę. Czułam się bardzo niezręcznie, to pewne.

- Z jakiego powodu?

- Przecież wiesz - powiedziała z przekąsem. Klasyczna wpadka

to nie było coś, z czego dorosła kobieta żyjąca w dwudziestym

pierwszym wieku mogła być dumna. - Myślę, że Mark ma nadzieję, że

do niego wrócę.

Zaśmiał się krótko.

- Dopiero na to wpadłaś?

- Zaproponował, że się ze mną ożeni, jeśli ty się nie zdecydujesz.

Wiedziała, że nie powinna mu tego mówić. Ale, Boże odpuść,

nie mogła się powstrzymać, by się z nim nie podrażnić. Chyba jej się

podobało, że jest zazdrosny.

Patrzył chwilę w ogień.

- Powiedziałaś mu, że bardzo dziękujesz za jego szlachetną

propozycję, ale nie skorzystasz? - odezwał się po chwili.

- Nie zdążyłam, bo nam przerwałeś.

- Mogłaś mu to powiedzieć, kiedy wyszedłem, żebyście się

mogli czule pożegnać.

- Nie wrócił do tematu.

Ujął jej twarz w dłonie i zmusił, by na niego spojrzała.

- W twoim życiu nigdy nie będzie żadnego mężczyzny poza

mną.

- Nawet, jeśli się nie kochamy? Zawahał się.

- Miłość to nie wszystko. Można stworzyć udany związek,

opierając go na innych wartościach.

- Devlins czy twoi rodzice się kochają?

- Nie mam pojęcia.

Jakie to smutne, pomyślała. Bardzo, bardzo smutne.

- Moi rodzice świata poza sobą nie widzieli. Ich miłość była

głęboka, szczera i bezgraniczna. Też chcę przeżyć taką miłość. Nie

zadowolę się żadną namiastką - oznajmiła z uporem.

- Życie nie zawsze układa się tak, jakbyśmy chcieli, Nicole -

tłumaczył cierpliwie. - Czasami musimy ponieść konsekwencje

naszych uczynków. W tym konkretnym przypadku konsekwencją jest

niewinne dziecko, które powołujemy na ten świat.

- Wiem o tym. - Spoważniała. - Dlatego tu jestem. Nie była to

cała prawda. Oczywiście dziecko było najważniejsze, ale nie tylko ze

względu na nie chciała być blisko Devlina. Od pierwszej chwili, kiedy

się spotkali, głęboko ją zafascynował. A teraz był taki tajemniczy,

nieprzystępny. Postanowiła sobie, że odkryje, jaki jest naprawdę.

Zawsze lubiła wyzwania.

- Mam tu coś dla ciebie. - Niespodziewanie wyjął spod stolika

pudełko i wręczył je Nicole. Nie było opakowane w ozdobny papier

ani przewiązane kokardą, ale uroczysta mina Devlina wyraźnie

wskazywała, że chodziło o coś specjalnego.

Zerwała taśmę klejącą i otworzyła pudełko. W środku

znajdowała się doniczka z delikatnej białej ceramiki. Nicole poczuła,

że wzruszenie dławi ją w gardle.

- Dziękuję. Jest piękna.

- Zauważyłem, że lubisz białe doniczki - rzucił od niechcenia,

gładząc palcami falisty brzeg naczynia.

Przytuliła doniczkę do piersi. Nie mogła uwierzyć, że pomyślał

o jej kwiatku, który wymagał przesadzenia.

- Wiem, że się boisz o swój fiołek. Pomogę ci go przesadzić -

zaoferował.

- Zajmujesz się ogrodnictwem? - spytała, uśmiechając się na

samą myśl o Devlinie wśród grządek.

- Tak naprawdę to nie. Ale tyle chyba potrafię, zwłaszcza że się

przygotowałem. Zostałem przeszkolony przez przyjaciółkę Joan,

biegłą ogrodniczkę.

- To najcudowniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam.

Zauważyła, że się ucieszył.

- Chodź tutaj, Nicole. - Devlin usadowił się na sofie i poklepał

zachęcająco miejsce obok siebie. - Pogrzejemy się chwilę przy

kominku, a potem pójdziemy spać.

Usiadła obok niego, a on objął ją mocno ramionami i

przyciągnął do siebie tak blisko, że opierała się plecami o jego pierś.

- Zamknij oczy - szepnął. - Postaraj się odprężyć.

- Jeszcze chwila i zasnę.

- To dobrze.

Nie wiedziała, czego się po nim spodziewać, kiedy był taki miły.

Pewnie powinna się mieć na baczności, ale tym razem nie miała na to

siły. A w jego ramionach czuła się cudownie. Od tak dawna nikt jej

nie tulił, nie opiekował się nią. Niezależność, którą wybrała, miała

swoją cenę.

Devlin gładził brzuch Nicole łagodnymi, kolistymi ruchami. Po

chwili zaczął masować jej kark. Wtuliła się w niego jak rozleniwiona

kotka, a on oparł policzek na jej skroni. Czuła się tak błogo, że miała

ochotę mruczeć. Rozkoszowała się jego bliskością, zapachem, który

uwielbiała, spokojnym rytmem oddechu. Dałaby wszystko, by ta

chwila trwała wiecznie.

Nagle otworzyła szeroko oczy, przyciskając rękę do brzucha.

- Co się stało? - spytał Devlin.

- Chyba poczułam ruch dziecka. - Spojrzała na niego

podekscytowana. - Nie jestem pewna, ale...

- W którym miejscu?

Wzięła jego rękę i położyła tam, gdzie czuła delikatne

trzepotanie.

- To jakby fale robione przez małą rybkę. - Uśmiechnęła się.

- Nic nie czuję. Porusza się jeszcze?

Pokiwała głową, mocniej przyciskając jego dłoń do brzucha.

- Och. Już przestało - odezwała się po chwili rozczarowana. Nie

dowie się, czy to rzeczywiście było dziecko, dopóki wrażenie się nie

powtórzy.

Przez jakiś czas siedzieli w zupełnej ciszy, czekając, ale nic się

nie działo. W końcu Nicole poczuła, że opadają jej powieki. Ziewnęła.

- Chcesz już iść do łóżka? - spytał. Sennie pokiwała głową.

- Chcesz, żebym cię zaniósł?

Potaknęła, po czym nagle się zreflektowała i potrząsnęła głową

tak energicznie, że włosy zatańczyły wokół jej twarzy.

- Wolisz spać tutaj? - spytał rozbawiony.

- Na tobie? - wymruczała, ocierając się policzkiem o jego pierś.

- Jeśli tylko sobie tego życzysz. Albo po prostu chodź ze mną do

łóżka.

Poprowadził jej dłoń w dół swojego ciała, aż do miejsca, gdzie

pod materiałem dżinsów mogła wyczuć wyraźny, twardy kształt.

Powiodła po nim palcami, wspominając, jak był niewiarygodnie

gorący, twardy i aksamitny w dotyku, kiedy pieściła go tamtej nocy.

Pragnęła go. Wyprostowała się powoli, chcąc mu usiąść na

kolanach, ale zanim zdążyła się ku niemu obrócić i objąć udami jego

biodra, ostry dzwonek komórki wyrwał ją z rozmarzenia.

Czy ktoś zamawiał budzenie? Chciała się odsunąć, ale nie

pozwolił jej na to, obejmując mocno ramieniem, podczas gdy drugą

ręką wyjął telefon z kieszeni i spojrzał na ekran.

- To moja siostra, Izzy - powiedział zdziwiony, po czym

podniósł aparat do ucha. - Przepraszam cię, Izzy, ale nie mogę teraz...

- zaczął, patrząc na Nicole. - Słucham? Zaraz? Gdzie jesteś?! Zaczekaj

chwilkę, dobrze? Przykrył dłonią mikrofon.

- Moja siostrzyczka wpadła na pomysł, że złoży mi

niespodziewaną wizytę - powiedział martwym głosem. - Będzie tu za

piętnaście minut.

- Czy chcesz, żebym się wyprowadziła? - spytała Nicole cicho.

Proszę, powiedz, że nie. Proszę, proszę, zaklinała w duchu.

- Nie, co za pomysł? Powiedz lepiej, czy masz coś przeciwko

temu, żeby przyjechała?

- Zamierza przenocować?

- Wszystko na to wskazuje.

- Gdzie będzie spała? Tylko jeden gościnny pokój jest

umeblowany.

Popatrzył na nią chwilę bez słowa, a potem podjął przerwaną

rozmowę.

- W porządku, Izzy. Zostawię światło przed wejściem... Wiesz,

jak dojechać? No, to do zobaczenia.

Wyłączył telefon i wstał.

- Zaraz przeniosę twoje rzeczy do mnie. Może chcesz się

tymczasem przebrać w coś... mniej wygodnego?

- Nie mogę z tobą spać. - Głos drżał jej z napięcia.

- Nie chcesz chyba, żeby moja siostra się zorientowała, że

sypiamy oddzielnie? - Wyciągnął rękę, by pomóc jej wstać.

Musiała przyznać, że miał rację.

- Dobrze się składa, że rano zmieniłam pościel - mruknęła, idąc

na górę. - Czy twoja siostra mnie polubi? - zawołała za nim.

- Nie mam pojęcia - brzmiała obojętna odpowiedź.

- Świetnie. Dzięki za słowa pocieszenia. Zatrzymał się w

drzwiach do jej sypialni.

- Nie przejmuj się. To nie ma znaczenia.

- Nie ma znaczenia, czy twoja siostra mnie polubi, czy nie?

Devlin, przyznaj się, z której planety przyleciałeś?

- Ważne, żebyśmy się zachowywali jak normalna para. Jeśli

stwierdzi, że coś jest nie tak...

- Rozumiem - przerwała mu. Wiedziała, jak bardzo się bał

stracić kontrolę nad sytuacją.

Przez następne dziesięć minut uwijali się jak w ukropie. Właśnie

kończyli gorączkowe przemeblowanie, gdy za oknami błysnęły

światła nadjeżdżającego samochodu.

Nicole wyprostowała się. Czas na mały pokaz z nią w roli

głównej.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Serce Nicole łomotało jak szalone, a dłonie zaciskały się

kurczowo na poręczy. Stała na szczycie schodów, niewidoczna od

drzwi wejściowych, ale rozmowa brata i siostry dobiegała do niej

wyraźnie.

- Co cię tu sprowadza? - chciał wiedzieć Devlin.

- Wybieram się na parę dni do San Francisco, do Ashley. Mam u

niej być pojutrze. Jeszcze nigdy nie widziałam jeziora Tahoe, więc

wpadłam na pomysł...

- Dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że chcesz przyjechać?

- Chciałam ci zrobić niespodziankę.

- Powinnaś była mnie wtajemniczyć w swoje plany, Iz.

- Po co, skoro w niczym ci nie przeszkadzam? Nie masz przecież

żadnej babki na boku ani...

Urwała, kiedy jej wzrok padł na Nicole.

- A jednak. - W głosie Devlina słychać było rozbawienie. -

Nicole Price, moja nieobliczalna siostra, Isabel.

Na przyjazd gościa Nicole przebrała się w ciążowe spodnie i top

z dzianiny w głębokim fioletowym kolorze. Dobrała do niego duży,

kolorowy naszyjnik w nadziei, że ozdoba przyciągnie spojrzenie

Isabel, ale się przeliczyła. Tamta od razu wbiła wzrok w jej lekko

zaokrąglony brzuszek.

- Witaj - odezwała się Nicole. - Miło cię poznać. Isabel miała

oczy tak zielone jak brat, ale jej włosy były kasztanowe. Nosiła je

równo przycięte na linii podbródka. Jej prosta fryzura pozornie

niedbały wygląd zawdzięczała idealnemu, nowoczesnemu strzyżeniu.

Trochę zbyt szczupłą sylwetkę podkreślały dżinsy o bardzo wąskim

kroju i dopasowany sweter w kolorze leśnego mchu. Nicole nigdy by

nie zgadła, że ta wyrafinowana młoda kobieta ma zaledwie

dwadzieścia cztery lata.

- Wy... ona jest... - Isabel spojrzała na brata, unosząc brwi. -

Wygląda na to, że zapomniałeś powiedzieć rodzinie o czymś ważnym,

kiedy przyjechałeś na wręczenie dyplomów.

- To było twoje święto. Ale masz rację, Nicole i ja będziemy

mieli dziecko. Proszę cię, nie mów nic matce ani ojcu.

- Nie sądzisz, że mają prawo wiedzieć?

- O to się nie martw. Powiem im w swoim czasie. Czując

rosnące napięcie między rodzeństwem, Nicole postanowiła się wtrącić

do rozmowy.

- Masz ochotę coś zjeść albo wypić, Isabel?

- Kieliszek merlota, jeśli można.

Devlin i siostra weszli do salonu, a Nicole schroniła się w

kuchni, by przygotować poczęstunek. Nie była ślepa; nie umknęło jej

spojrzenie, jakim zmierzyła ją Isabel. Nie było w nim nic przyjaznego.

Było oceniające. I wyrachowane.

Wróciła do salonu, niosąc wino oraz tacę, na której ułożyła ser,

krakersy i winogrona, choć wątpiła, by Isabel pozwalała sobie na tak

kaloryczne przekąski. Devlin wstał i wziął tacę z jej rąk. Uśmiechnęła

się do niego z wdzięcznością, świadoma, że Isabel przygląda im się

uważnie.

- Gratuluję ci dyplomu - zwróciła się do niej. - Musisz się czuć

cudownie, mając to wszystko za sobą.

Siostra Devlina rozpromieniła się na chwilę.

- O, tak. Czuję się jak wypuszczona z więzienia. Dev, muszę cię

o coś prosić.

Oderwał gałązkę czerwonych winogron.

- Co mógłbym dla ciebie zrobić?

- Chciałabym, żebyś się postarał przekonać ojca i dziadka, że

warto mnie zatrudnić. Wydaje mi się, że skoro mam dyplom MBA w

dziedzinie zarządzania finansami, zasługuję przynajmniej na to, by

mnie przyjęli na okres próbny. Mam dokładnie takie same

kwalifikacje, jak ten gość, którego zatrudnili w zeszłym roku, Brett

Allen. Nie mówiąc o tym, że jestem lepiej wykształcona niż ty,

szanowny braciszku.

Nicole wiedziała, że Devlin zakończył studia na wcześniejszym

etapie. Nie potrzebował dyplomu MBA, bo i tak miał zapewnioną

pracę na całe życie. A po śmierci Huntera nic go nie zatrzymywało w

college'u.

- Skąd pewność, że mnie posłuchają, szanowna siostrzyczko?

- Bo uważają cię za cudowne dziecko, dobrze o tym wiesz. Ja też

bym mogła nim być, gdyby mi dali szansę.

- Nie starałaś się o pracę gdzie indziej?

- Po co? Jestem jedną z Campbellów. To mój bank. -Splotła

dłonie. - Odbyliśmy z ojcem burzliwą dyskusję na ten temat.

Nicole czuła, że oczy same jej się zamykają. Pohamowała

ziewnięcie.

- Wybaczcie, że was zostawię, ale naprawdę muszę się już

położyć. - Kiedy wstała, Devlin również podniósł się z kanapy. - Nie

masz nic przeciwko temu, prawda? Będziecie mogli porozmawiać w

spokoju.

- Jutro, kiedy będziesz w pracy, będziemy mieli z Isabel dość

czasu na rozmowę. A teraz wszyscy pójdziemy spać.

- Gdzie pracujesz? - spytała Isabel.

- W Sterling Palace.

- W kasynie?

- Jestem zastępcą kierownika hotelu. Devlin, naprawdę

powinieneś zostać i dotrzymać towarzystwa Isabel.

- To był bardzo długi dzień. Czas do łóżka. - Otoczył ramieniem

talię Nicole.

Isabel także wstała.

- Myślę, że ja też się położę. Nicole podniosła tacę.

- W takim razie szybko posprzątam.

- Zostaw. Później zejdę i się tym zajmę.

Kiedy doszli na piętro, Nicole życzyła Isabel dobrej nocy i

weszła do sypialni pana domu. Zamknęła cicho drzwi i oparła się o

nie. Devlin pamiętał o niej, kiedy wyjechał się zobaczyć z rodziną.

Przywiózł jej w prezencie piękną doniczkę i obiecał, że pomoże

przesadzić jej drogocenną roślinkę. Ze względu na niego i na siebie

samą znajdzie sposób, by się zaprzyjaźnić z jego siostrą. Obiecała to

sobie uroczyście.

Kiedy piętnaście minut później Devlin wśliznął się obok niej

pod kołdrę, udawała tchórzliwie, że śpi. Bała się zacząć coś, na co nie

była gotowa. Nie wtedy, kiedy jego siostra nocowała w tym samym

domu. Minęła północ, a ona wciąż nie mogła zasnąć. Wstała, by pójść

do łazienki. Wróciła cichutko i stwierdziła, że kiedy jej nie było,

Devlin przesunął się na środek łóżka. Podejrzane, pomyślała. Nigdy

nie widziała kogoś, kto by spał tak cicho i nieruchomo. Odkąd się

położyli, nie poprawił się ani razu, nie przekręcił na drugi bok ani

nawet nie odetchnął głośniej. Prawdopodobnie nie spał, tylko udawał,

podobnie jak ona. Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu innego

miejsca, gdzie mogłaby się położyć, ale bez skutku. Przecież nie

spędzi nocy na krześle. Devlin umarłby ze śmiechu.

Weszła do łóżka i zwinęła się w kłębek, odwrócona do niego

plecami. Zamknęła oczy. Nagle poczuła w brzuchu delikatne

trzepotanie, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie wystąpiło

wcześniej. A więc to na pewno dziecko, ucieszyła się. Będzie mogła

powiedzieć Devlinowi, że jej się nie zdawało.

- Za dużo myślisz - odezwał się sennym głosem, tuż za jej

plecami.

- Dziecko znowu się poruszyło.

- Naprawdę?

Przysunęła się do niego, ciągle odwrócona plecami. Splótł nogi z

jej nogami i objął ją ramieniem, a ona wzięła jego dłoń i przyłożyła

sobie do brzucha w miejscu, gdzie czuła ruchy dziecka.

- Nic nie czuję.

Nicole westchnęła zadowolona. Cudownie było czuć jego

bliskość, ciepło jego ciała.

100

- To na pewno dlatego, że koszula przeszkadza - stwierdził i nie

pytając o zgodę, podciągnął jej koszulę nocną na tyle wysoko, by móc

bez przeszkód dotykać nagiego brzucha.

- Porusza się jeszcze?

- Tak. - Jej głos drżał lekko. - Przemieściło się trochę - dodała,

biorąc jego dłoń i przesuwając po brzuchu. - O, tu. Czujesz?

- Nic a nic. - W jego głosie była frustracja. - Nie spałaś -

odezwał się po chwili.

- Nie - przyznała. - A ty?

- Niby jak mógłbym zasnąć, kiedy wreszcie mam cię tu, gdzie

od początku chciałem cię mieć?

Serce zatrzepotało jej w piersi, ale zignorowała jego słowa.

- Myślisz, że twoja siostra nie powie nikomu o nas? O dziecku?

- Na pewno nie powie.

- Skąd wiesz?

- Bo ją o to poprosiłem.

Nicole miała nadzieję, że się nie mylił. Isabel nie wzbudzała jej

zaufania. Coś jej mówiło, że nie zawaha się przed niczym, by uzyskać

to, na czym jej zależało, czyli posadę w banku Campbellów. Może

zdecyduje się zdradzić sekret Devlina ojcu, licząc na to, że jej

lojalność zostanie nagrodzona? Zresztą co ona mogła o tym wiedzieć?

Nie miała przecież pojęcia, jakie zasady panowały w świecie

bogatych.

Powoli zapadała w sen. Zasypiając, umościła się wygodnie,

wtulona w Devlina. Lekkie pulsowanie między nogami nasiliło się,

kiedy przesunął dłoń w górę jej ciała i objął jej pierś.

101

- Idealna - szepnął.

- Wielka - mruknęła, uśmiechając się sennie.

- Taak.

Ton jego głosu był wiele mówiący. Najwyraźniej Devlinowi

podobał się sposób, w jaki zmieniało się jej ciało.

- Piersi powiększyły mi się o dwa numery.

- Zauważyłem.

- Widzę, że jesteś miłośnikiem dużych biustów.

- I zgrabnych nóg. A twoje są doskonałe.

Jego głos był niski, uwodzicielski. Mogłaby go słuchać bez

końca.

- Uwielbiam twoje ciało. Całe, bez wyjątku - dodał.

- A ja twoje.

- Tak? A którą jego część lubisz najbardziej? - Przysunął się do

niej blisko, tak że poczuła wyraźnie jego podniecenie.

- Ta część zajmuje wysoką pozycję na mojej liście -

wymruczała.

Wydał niski, gardłowy dźwięk.

- Jesteś taka ciepła.

Ciepła? Miała wrażenie, że płonie.

- Jest mi bardzo ciepło, a ty mnie jeszcze rozgrzewasz.

- Dlaczego nie zdejmiesz koszulki? Na pewno poczułabyś się

lepiej. Nic się nie stanie, Nicole, o ile sama nie będziesz tego chciała -

dodał, wyczuwając jej wahanie. -Czego się boisz? - spytał po chwili.

102

Boję się ulec. Stracić tę resztkę kontroli nad własnym życiem,

jaką udało mi się jeszcze zachować. Boję się, że się w tobie

zakocham, a ty nie odwzajemnisz mojej miłości. Tylu rzeczy się boję.

Mimo wszystko cudownie byłoby się z nim kochać.

- Najpierw musimy ustalić wiele spraw - odparła, zaskoczona

własną stanowczością.

- Powiesz mi, kiedy uznasz, że już zrobiliśmy wystarczające

postępy w tym ustalaniu? - spytał, siląc się na obojętny ton.

- Pierwszy się o tym dowiesz. - Uśmiechnęła się w ciemności.

Wydawało jej się, że poczuła, jak przesunął wargami po jej

włosach. Usłyszała, jak jej życzy dobrej nocy, po czym zapadła w sen.

Szum prysznica wyrwał Devlina ze snu. Otworzył oczy i

spojrzał na zegarek - była za kwadrans dziewiąta. Ależ zaspali! Z

rozbawieniem pomyślał, że kabina prysznicowa jest zrobiona z

przezroczystego szkła. Mógł teraz jakby nigdy nic wkroczyć do

łazienki lub zlitować się i dać Nicole chwilę spokoju. Założyłby się,

że biedaczka brała właśnie najszybszy prysznic w swoim życiu. Splótł

ręce pod głową i zamyślił się. Nie było łatwo, ale sprawy powolutku

zaczęły się układać po jego myśli. Dzięki niespodziewanej wizycie

Izzy Nicole znalazła się w jego łóżku. Liczył na to, że prędzej czy

później sytuacja rozwinie się tak, jak chce tego natura. Musi tylko

cierpliwie poczekać...

Do diabła z tym! Zerwał się z łóżka i zdecydowanym krokiem

wszedł do łazienki. Nicole stała pod strumieniem wody, z głową

odchyloną do tyłu i zamkniętymi oczami. Piana, którą spłukiwała z

włosów, spływała po jej pełnych piersiach i lekko zaokrąglonym

103

brzuszku. Nie namyślając się długo, otworzył drzwi kabiny i stanął

obok niej pod strumieniem wody. Zareagowała typowo po kobiecemu,

próbując osłonić się ramionami.

- Jesteś taka piękna - powiedział cicho. I moja, dodał w myślach.

Przełknęła ślinę, wyraźnie onieśmielona.

- Życzysz sobie mydła? - spytał, sięgając do mydelniczki. Jego

dłonie rozpoczęły powolną, zmysłową wędrówkę wzdłuż pleców

Nicole. Z błogim westchnieniem zamknęła oczy i wygięła się pod

jego dotykiem. Kiedy jego dłonie dotarły na sam dół jej pleców,

zadrżała w oczekiwaniu. Wiedział, że pragnie, by nie przestawał, i

właśnie dlatego nie dotknął jej więcej. Zamiast tego wręczył jej mydło

i odwrócił się do niej plecami.

Nie odezwała się, ale wyobrażał sobie, że nie życzy mu teraz

najlepiej. Czy zechce zrobić mu tę małą przyjemność, czy może uda,

że nie rozumie aluzji?

Mijały sekundy.

Wreszcie poczuł nieśmiały dotyk jej drobnych dłoni śliskich od

mydła. Nie poprzestała na plecach, zajęła się także jego pośladkami i

nogami. Kiedy odwrócił się przodem do niej, namydliła mu ramiona,

tors i brzuch, a potem, klękając, wyszorowała jego uda i łydki. Kiedy

skończyła, podniosła się i patrząc mu w oczy, zajęła się tą częścią jego

ciała, która jeszcze nie została namydlona.

- Tylko się nie spiesz. Możesz mnie tu umyć dwa razy. Albo

lepiej trzy.

- Myślę, że jedno porządne mycie w zupełności wystarczy.

- Skoro tak uważasz... - To, co wyprawiała palcami,

104

odebrało mu mowę. Zobaczył uśmieszek tryumfu na jej twarzy,

kiedy zalała go fala intensywnych doznań, słodka nagroda za długie,

cierpliwe czekanie. Nie przestała go pieścić aż do chwili, gdy jego

ciałem wstrząsnął dreszcz spełnienia.

Nicole nie cieszyła się długo swoim tryumfem. Devlin ukląkł

przed nią i odnalazł ustami jej najczulsze miejsce. Poddała się jego

pieszczotom bez protestu i podobnie jak on przed chwilą, zatraciła się

w rozkoszy.

Chciał więcej. Chciał ją posiąść, poczuć, jak go przyjmuje w

siebie. Kochać się z nią do utraty tchu.

- Chodźmy do łóżka - wymruczał, dotykając ustami jej ust.

- Nie jesteśmy sami w domu.

- To nie ma znaczenia.

- Dla mnie ma - powiedziała poważnie. - Wrócimy do tego,

kiedy twoja siostra wyjedzie.

- Ale to dopiero jutro.

- Wiem. - Zakręciła wodę.

- Pójdę się pobawić w gospodarza - oświadczył, gdy się ubierali.

Zdecydował, że ogoli się później. A może w ogóle tego nie zrobi? To

by było coś nowego. Odkąd skończył studia, golił się codziennie z

regularnością automatu.

Nicole pogłaskała go po policzku.

- Wiesz, z tym zarostem wyglądasz trochę niebezpiecznie.

Zdecydowanie mógł zrezygnować na parę dni z golenia. Kiedy wszedł

do kuchni, Isabel podniosła głowę znad miseczki płatków

śniadaniowych.

105

- Dogadzasz sobie, jak widzę - odezwała się, znacząco

spoglądając na zegarek. - I w dodatku zrobiłeś się leniwy - dorzuciła,

patrząc z niedowierzaniem na jego jednodniowy zarost.

Nasypał kawy do ekspresu.

- O ile dobrze pamiętam, zawsze wstawałeś wcześnie i biegałeś.

No i nigdy nie widziałam cię z brodą.

- Biegam, kiedy Nicole jest w pracy. Jej zmiana trwa od

południa do ósmej wieczorem. A to, czy się golę, czy nie, jest

wyłącznie moją sprawą, nie sądzisz?

- Oczywiście. - Przyjrzała mu się uważnie, przekrzywiając

głowę. - Wyglądasz na bardziej zadowolonego z życia niż wczoraj

wieczorem.

- Wczoraj byłem zmęczony.

- Jasne. Skoro już wypocząłeś, może mi wyjaśnisz, o co tu

chodzi?

- Co konkretnie chciałabyś wiedzieć?

- Na przykład, jak to się stało, że zostałeś ojcem? Dlaczego

żyjesz z nią bez ślubu i ukrywasz całą sprawę przed rodzicami?

Spokojnie włączył ekspres.

- Zostałem ojcem w całkiem normalny sposób. Wiesz, to trochę

tak jak z pszczółkami, które zapylają kwiatki.

Pokazała mu język.

- Niedokładnie o tę część ciała chodzi - skomentował i ucieszył

się, kiedy parsknęła śmiechem. Tak, czuł się dziś znakomicie. Lekko.

Miał nadzieję, że zażyłość, która się narodziła między nim i Nicole,

106

doprowadzi niebawem do wspólnej decyzji o małżeństwie. - Żyję z

nią bez ślubu, bo się nie pobraliśmy.

Isabel jęknęła.

- A matce i ojcu nic nie powiedziałem, bo to nie ich sprawa.

- Co przez to rozumiesz? - Zmarszczyła brwi. - Zamierzasz się

ożenić, nic im nie mówiąc? Wiesz, że takie postępowanie nie

zostałoby zaakceptowane. Od razu zaczęliby mieć żal do Nicole.

Trudno sobie wyobrazić gorszy początek małżeństwa.

- To moje życie. Moje i Nicole. Nie pozwolę, by ktokolwiek się

w nie wtrącał.

- Zapominasz o swoich zobowiązaniach.

- O niczym nie zapominam.

Podeszła do zlewu i opłukała miseczkę, po czym oparła się o

blat kuchenny.

- Co się z tobą dzieje, Devlin? Bardzo się zmieniłeś.

- Dużo się ostatnio dzieje w moim życiu.

- Pomożesz mi przekonać ojca i dziadka, żeby przyjęli mnie do

pracy? Opracowałam biznesplan. Wiem, że jest dobry. Ale ojciec

mnie zbył, kiedy próbowałam mu go pokazać.

- Masz go przy sobie?

- Tak.

- Jak Nicole pojedzie, chętnie go obejrzę.

Zapach świeżej kawy wypełnił pomieszczenie. Nalali sobie po

kubku i wyszli na taras nagrzany porannym słońcem. Kiedy Nicole

zeszła na dół, już ubrana w służbowy kostium, umalowana i z

107

zaplecionymi włosami, zastała ich popijających kawę i

podziwiających widok na jezioro.

- Mam nadzieję, że dobrze ci się spało - odezwała się Nicole do

Isabel.

- Znakomicie, dziękuję.

Devlin objął Nicole w talii i ucieszył się, kiedy przylgnęła do

niego, uśmiechając się promiennie.

- Przygotuję śniadanie, co ty na to? - zaproponował. Nicole

spojrzała na zegarek.

- Chyba nie zdążę zjeść. Chciałam przed pracą zajechać do

mojego domu po kwiatek, żeby go potem przesadzić.

- Wstąpię po niego później. I tak miałem zamiar pokazać Izzy

okolicę.

- Naprawdę? Super. Dzięki.

- W takim razie zostawię was na chwilę same, żebyście się

mogły lepiej poznać.

108

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Devlin nie chciał mi nic o tobie powiedzieć - zaczęła Isabel. -

Jak myślisz, kogo chroni? Siebie czy ciebie?

- Nie wiem. Musiałabyś jego o to spytać. Co chciałabyś o mnie

wiedzieć?

- Jak się poznaliście?

- Spotkaliśmy się w Atlantic City, kiedy pracowałam w

tamtejszym Sterling Palace.

- Wpadliście na siebie w zatłoczonym kasynie i to była miłość

od pierwszego wejrzenia?

Nicole uśmiechnęła się do wspomnień.

- Znakomicie to ujęłaś.

- Doprawdy? Skinęła głową.

- To było przeznaczenie.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie masz nic wspólnego z kobietami,

z którymi się zazwyczaj umawia mój brat? To znaczy, umawiał.

- Tak, powiedział mi o tym. Ale to mnie wybrał.

- Wybrał? Czy nie miał wyjścia, bo zaszłaś w ciążę? Nie

spodziewała się otwartego ataku. Zamilkła, nie wiedząc, co

odpowiedzieć.

- Domyślam się, że Devlin czeka, aż dziecko się urodzi, żeby

sprawdzić, czy na pewno jest jego - ciągnęła Isabel.

- Dlatego zwleka ze ślubem.

109

Nicole miała ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie, jednak

powiedziała sobie twardo, że nie da się zastraszyć arogancką postawą

Isabel.

- Zapewniam cię, że to dziecko Devlina.

-Nie wątpię. Świetnie to zaplanowałaś. Pieniądze Campbellów

to nie lada gratka dla kogoś z twoim pochodzeniem..

- Bywa, że kogoś, kto ma wielkie pieniądze, nie stać na zwykłą

uprzejmość.

Isabel zacisnęła usta, po czym pochyliła się do ucha Nicole.

- Devlin się z tobą nie ożeni, wiesz o tym - wysyczała. - A nawet

jeśli, to tylko na jakiś czas, by zachować pozory. On dobrze wie, jakie

są jego obowiązki wobec rodziny. Nie pozwoli sobie na mezalians.

- Widzę, że się przejmujesz sytuacją - skwitowała Nicole, po

czym sprawdziła, czy Devlina nie ma w pobliżu. -Twój brat ci ufa,

Isabel. Proszę, nie nadużyj jego zaufania.

- Nie mam zamiaru omawiać z tobą relacji, jakie mnie łączą z

bratem - mknęła tamta. - Kiedy wrócisz z pracy, już mnie tu nie

będzie. Przyjaciółka, którą zamierzam odwiedzić w San Francisco, na

pewno nie będzie miała nic przeciwko temu, żebym się pojawiła

wcześniej. Gdybym wiedziała, że Devlin ma towarzystwo, nie

zwaliłabym mu się na głowę. Za nic nie chciałabym wam

przeszkadzać podczas waszego... przelotnego romansu.

Nicole zwalczyła pokusę, by się zniżyć do jej poziomu.

- Wiesz, że zawsze jesteś tu mile widziana, Isabel.

- Do widzenia, Nicole. Albo raczej - żegnaj. Nie wiem, czy się

jeszcze spotkamy.

110

Nicole poczuła się nagle bardzo zagubiona. Na jakiej podstawie

miałaby wątpić w słowa Isabel? Nadzieja, że mają szansę na

stworzenie szczęśliwego związku, prysła jak bańka mydlana.

- Śniadanie gotowe! - zawołał Devlin od drzwi.

Nicole musiała się wziąć w garść, by jej twarz nie zdradzała

wzburzenia, kiedy się odwróciła w jego stronę. Isabel nie miała z tym

najmniejszego problemu. Jak na komendę na jej ustach pojawił się

promienny uśmiech.

Devlin przyjrzał się uważnie im obu.

- Wszystko w porządku?

Zanim Nicole zdążyła się odezwać, Isabel objęła ją swobodnym

gestem.

- W jak najlepszym. Bardzo miło mi się rozmawiało z moją

przyszłą bratową.

A to spryciara. Czy Devlin zdawał sobie sprawę, jak

bezwzględna jest jego siostra?

Kilka godzin później Devlin odprowadził Isabel do samochodu i

patrzył, jak odjeżdża. Siostra nie powiedziała nic wprost, ale z aluzji,

jakie czyniła, wynikało, że zmieniła plany pod wpływem zachowania

Nicole, która zrobiła wszystko, by jej dać do zrozumienia, że nie jest

tu mile widziana.

Jedno było pewne - coś się wydarzyło podczas porannej

rozmowy Izzy i Nicole. Ale żadna z nich nie chciała wyjawić, o co

poszło.

Nie żałował, że Izzy wyjechała. To, co się działo między nim i

Nicole, było zbyt ważne. Lepiej, by nikt im nie przeszkadzał. Dziwił

111

się jednak, że Nicole mogła tak po prostu pozbyć się jego siostry.

Takie zachowanie zupełnie do niej nie pasowało.

Dał jednak spokój rozmyślaniom nad zawiłościami kobiecej

psychiki i ruszył na spacer nad jezioro. Wiedział, że powinien się

wziąć do pracy, ale zamiast tego zaczął wspominać ze szczegółami

poranny prysznic z Nicole. Wszystko zaczynało się układać, czas

zacząć planować ślub. W hotelu była naprawdę ładna kaplica ślubna.

Zaproszą tylko rodzinę i najbliższych przyjaciół. Nicole złoży

wymówienie, a kiedy miesiąc dobiegnie końca, pojadą do Filadelfii

jako mąż i żona. Uznał, że to bardzo dobry plan.

Jakiś czas później pojechał do domku Nicole. Było tu naprawdę

przytulnie. Nagle przyszło mu do głowy, że Nicole niekoniecznie

będzie się dobrze czuła w jego domu w Filadelfii. W awangardowych

wnętrzach będzie wyglądać jak delikatna stokrotka w ogromnym

stalowym wazonie. Cóż, czas pokaże.

Znalazł ziemię do kwiatów w szafce pod zlewem, potem wziął

fiołek afrykański z parapetu okna. Kiedy szedł do drzwi, zauważył, że

miga czerwona lampka w telefonie ustawionym na stole. Potarł w

zamyśleniu szorstki policzek, wpatrując się w migoczące światełko.

Po chwili wahania włączył odtwarzanie. Mark nagrał się cztery razy z

rzędu, prosząc Nicole o telefon. Ostatnią, piątą wiadomość zostawił

po tym, jak odwiedził Nicole w hotelu.

- Nicole, nie dokończyliśmy naszej rozmowy. Chcę, żebyś

wiedziała, że to, co ci powiedziałem... że moja propozycja zawsze

będzie aktualna. Cokolwiek by się stało. Proszę cię tylko o jedno - nie

odwracaj się ode mnie. Nie ukrywaj się. Wiesz, że nie przepadam za

112

tym Devlinem. To nie jest mężczyzna dla ciebie. Nie może nim być,

bo mężczyzną dla ciebie jestem ja. Proszę, zadzwoń do mnie.

Jeśli jej nie zależało na Marku, dlaczego nie wykasowała

wiadomości, które dostała od niego przed tygodniem? Wyglądało na

to, że będzie musiał wziąć sprawy w swoje ręce i dobitnie

wytłumaczyć Markowi, że ma mu zejść z drogi i to na dobre. Devlin

nie życzył sobie, by jakiś chory z miłości osiłek wyśpiewywał

serenady pod oknem jego żony.

Był w podłym nastroju, więc postanowił pojechać do kasyna na

kilka partyjek blackjacka, by zapomnieć o całej historii z Markiem i o

nagłym wyjeździe Izzy. Potem odbierze Nicole z pracy. Tej nocy

przypieczętuje z nią przymierze, obiecał sobie. Będą się kochać i

ustalą datę ślubu. Już on się postara, by Nicole raz na zawsze

zapomniała o Marku.

Jasnowłosa Ann-Marie pomachała mu wesoło zza lady, nie

przerywając rozmowy z klientem. Podszedł bliżej, ale nigdzie nie

dostrzegł Nicole.

- Jest na piętrze. Jeden z gości miał problem - zaraportowała

recepcjonistka, gdy tylko skończyła rozmowę.

- Dzięki. Czy mogłabyś jej powtórzyć, że przyjechałem?

Poczekam na nią w kasynie. Zobaczę, czy mi się poszczęści przy

blackjacku.

- Jasne, powiem jej. Wiesz, tak między nami, chciałam cię

ostrzec - oświadczyła Ann-Marie konfidencjonalnie, rozglądając się

czujnie dookoła. - Nicole jest dzisiaj w paskudnym nastroju. Wygląda,

jakby wkroczyła na wojenną ścieżkę.

113

Nie mógł sobie wyobrazić Nicole na wojennej ścieżce. Mrugnął

do Ann-Marie, jakby chodziło o żart.

- Myślę, że uda mi się ją namówić na fajkę pokoju.

- Nie wątpię w to ani przez chwilę - roześmiała się

recepcjonistka.

Poszedł do kasyna, kupił garść żetonów i usiadł przy stole do

blackjacka. Po kilku rozdaniach był do tyłu o parę setek dolarów.

Może dlatego, że cały czas zachodził w głowę, co mogło tak

rozzłościć Nicole.

Parę minut po ósmej podeszła do stolika.

- Pojawiłaś się w samą porę, Szczęśliwa Gwiazdko. Wygląda na

to, że nie mam dziś szczęścia w grze.

Pochyliła się nad nim.

- Twoje szczęście skończyło się raz na zawsze - syknęła mu

wprost do ucha.

Spojrzał na nią uważnie. Czyżby wstąpiła na wojenną ścieżkę

przeciw niemu? Rozegrał ostatnie rozdanie, stawiając wszystkie

żetony, jakie mu pozostały, i wygrał tyle, że zrównoważył

wcześniejsze straty.

- Widzisz? - Uśmiechnął się do Nicole. - Nie miałaś racji. Wciąż

jesteś moją Szczęśliwą Gwiazdą.

Nie odezwała się przez całą drogę na parking. Dopiero kiedy

podeszli do jej samochodu, wypaliła z grubej rury:

- Nie waż się więcej mnie szpiegować.

- O co ci chodzi? - zdumiał się.

- Odsłuchałeś nagrania na mojej sekretarce.

114

A więc wpadł.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Daruj sobie tę minę niewiniątka. Tylko ty masz klucz do

mojego domu. Kiedy zadzwoniłam, by odsłuchać wiadomości,

dowiedziałam się, że nie ma żadnych nowych. Coś mnie tknęło, więc

odsłuchałam wszystkie. I wiesz, co? Cztery były stare, ale piątą

słyszałam po raz pierwszy. Mark nagrał ją dzisiaj o dziewiątej rano.

- Mogę wiedzieć, jak długo miałaś zamiar trzymać to w

tajemnicy? - spytał kąśliwie.

- Nawet nie próbuj odwracać kota ogonem, panie Campbell. Nie

miałeś prawa tego słuchać. Wyobrażam sobie, co byś powiedział,

gdybym to ja zaczęła myszkować u ciebie.

- Nie mam przed tobą tajemnic.

- Chrzanisz.

Spojrzał na nią z rozbawieniem.

- Obawiam się, że gdybyś odsłuchała wiadomości, jakie mam na

sekretarce, nie zrozumiałabyś zbyt wiele albo zanudziłabyś się na

śmierć. Ale zapewniam cię, że nie byłbym na ciebie o to zły.

- Chrzanisz.

- Widzę, że nie masz do mnie zaufania, Nicole.

- Ja, ja nie mam zaufania? To co można powiedzieć o tobie?

Gdybyś mi ufał, nie przyszłoby ci do głowy mnie kontrolować.

- Gdybym tego nie zrobił, nie miałbym pojęcia, że Mark

wydzwania do ciebie, a ty pieczołowicie zachowujesz wiadomości od

niego. Uważam, że to znaczące. Nie sprawiasz wrażenia, by ci na

mnie zależało.

115

Kiedy nacisnęła przycisk Centralnego zamka, otworzył przed nią

drzwi samochodu.

- Jeszcze jedno. - Wykonała szeroki gest w stronę auta. - Chcę,

żebyś wiedział, że doskonale potrafię sama wsiadać do samochodu.

- To zwykła uprzejmość, Nicole. Tak mnie wychowano -

powiedział zdesperowany. - Podaję płaszcz, odsuwam krzesło,

przytrzymuję drzwi. Kiedy idę z kobietą do restauracji, sam płacę

rachunek.

- Prawdziwy z ciebie dinozaur.

- Owszem. I dobrze mi z tym.

Wsiadła do samochodu i odjechała, nie czekając na niego. Kiedy

wszedł do domu, niosąc doniczkę i torbę z ziemią, zobaczył, jak znika

na piętrze. Nie weszła do salonu, tylko pomaszerowała prosto do

sypialni Devlina. Zaniepokojony podążył za nią i zobaczył, jak

zaczyna wygarniać swoją bieliznę z komody. Najwyraźniej miała

zamiar się przenieść z powrotem do gościnnego pokoju.

Nie zrobi tego. Nie pozwoli jej na to.

- Zostaw to - powiedział cicho.

- Spróbuj mnie zmusić.

Wspaniale. Mógł zapomnieć o namiętnej nocy, na którą się tak

cieszył. Miał przed sobą jedyną kobietę, na której mu kiedykolwiek

zależało, ale rezultaty jego starań, by zbudować z nią udaną relację,

były opłakane.

Stali naprzeciwko siebie wyprostowani, mierząc się wzrokiem,

dwoje ludzi o silnych charakterach, obydwoje przekonani, że racja jest

116

po ich stronie. Devlin poczuł, że musi coś zrobić, by rozładować

napięcie. Inaczej ją straci.

- Spróbuj mnie zmusić - powtórzyła, ale w jej głosie nie było już

tyle gniewu.

-Nicole — powiedział miękko, zaglądając jej w oczy. Coś mu

mówiło, że ona też nie chce kłótni. Objął jej twarz dłońmi i delikatnie

pocałował w usta. Wypuściła bieliznę z rąk. Sterta jedwabnych

koronkowych ciuszków wylądowała miękko na jego stopach. W tej

samej chwili zarzuciła mu ręce na szyję, przywarła do niego i wpiła

się ustami w jego usta z pasją równą złości, którą przed chwilą czuła.

- Nie będziesz sypiać w osobnym pokoju - wyszeptał z ustami

przy jej ustach. - Nigdy. Proszę cię, Nicole, nie odmawiaj mi. Chcę,

żebyśmy sypiali w jednym łóżku do końca życia.

Łzy zalśniły w jej oczach.

- Za bardzo się różnimy, Devlin.

Zanurzył palce w jej włosach.

- Nie musisz się do mnie zwracać tak oficjalnie. - Uśmiechnął

się, chcąc rozładować napięcie. - Możesz mi mówić Dev. Albo „mój

kochany". W ostateczności może być „hej, ty".

Oparła się czołem o jego pierś.

- Racja, różnimy się - powiedział lekko. - I co w tym złego?

Gdyby się ożenił z kobietą pochodzącą z jego sfery, niektóre

rzeczy na pewno byłyby prostsze. Mieliby za sobą podobne

doświadczenia, łączyłyby ich podobne oczekiwania. Był jednak

całkowicie pewien, że Nicole poradzi sobie w jego świecie. Była

bystra, potrafiła się znaleźć w każdej sytuacji. I miała mnóstwo uroku.

117

Nicole wzięła prysznic, rozpuściła włosy i włożyła jedną z

wygodnych, długich sukienek. Obiecała Devlinowi, że nie zabierze

rzeczy z jego sypialni. Ale to nie znaczyło, że sama się nie

wyprowadzi, pomyślała buntowniczo. Co było w nim takiego, że

zawsze miała szaloną ochotę mu się sprzeciwiać?

Nie znosiła jego władczego zachowania, a z drugiej strony

musiała przyznać, że w towarzystwie Devlina czuje się bezpiecznie i

beztrosko. Jej dorosłe życie polegało głównie na zajmowaniu się

innymi - tak wyglądały jej relacje z bliskimi, a także praca zawodowa.

Zaczynała być zmęczona tym, że daje z siebie o wiele więcej, niż

otrzymuje w zamian. Kusiło ją, by pozwolić, żeby Devlin trochę ją

porozpieszczał, skoro najwyraźniej miał na to ochotę. Ale jeśli

dopuści, by miał większy wpływ na jej życie, odda mu jakąś cząstkę

siebie. A na to mogła się zgodzić dopiero wtedy, gdy będzie mieć

pewność, że Devlin jest gotów ofiarować jej to samo.

Zeszła po schodach, zwabiona łagodnymi dźwiękami jazzu i

trzaskaniem ognia w kominku. Nie zastała Devlina w salonie, więc

zajrzała do kuchni. I znieruchomiała. Na blacie stał jej afrykański

fiołek, a Devlin, ubrany w bawełniane spodnie i koszulkę z krótkimi

rękawami, ustawiał obok nową doniczkę i worek z ziemią.

- Zróbmy to - powiedział i roześmiał się cicho, kiedy się

zaczerwieniła po korzonki włosów. - Tym razem miałem na myśli

przesadzanie kwiatka.

Wzięli się do pracy, wypełniając dokładnie zanotowane przez

Devlina instrukcje. Kiedy skończyli, ustawiła doniczkę na oknie klatki

118

schodowej, w miejscu, gdzie łagodne nasłonecznienie odpowiadało

potrzebom delikatnej rośliny.

- Dziękuję - powiedziała do Devlina, wspinając się na palce i

całując go w policzek. Była wdzięczna, że zrozumiał, jak ważna jest

dla niej ta mała roślinka, pamiątka po mamie.

Przygarnął ją blisko do siebie.

- Mmm, pięknie pachniesz. Jak zwykle - mruknął, gładząc jej

włosy. - Chodźmy na górę. Oboje tego potrzebujemy - dodał miękko.

Zawahała się, myśląc o rozmowie z Isabel. Nie mogła liczyć na

szczęśliwe, trwałe małżeństwo z Devlinem. Ale to nie zmieniało

faktu, że go pragnęła i nie miała siły dłużej ze sobą walczyć. Jaką

cenę przyjdzie jej zapłacić za to, że ulegnie?

- Devlin - zaczęła niepewnie.

- Nie będziemy dłużej czekać - przerwał jej.

Stanowczość, z jaką podjął decyzję za nich oboje, sprawiła, że

poczuła się cudownie wolna. Wspięła mu się na kolana i niecierpliwie

odnalazła jego usta. Zatonęli w głębokim, namiętnym pocałunku.

Niecierpliwymi ruchami ściągnęła z niego koszulę i odrzuciła ją na

bok. Powiodła językiem po jego szyi, po kępce włosów na piersi. Jej

paznokcie podążyły delikatnie tym samym szlakiem. Poczuła chłód

powietrza na skórze, gdy zerwał z niej sukienkę. Kiedy oboje byli już

nadzy, ogarnął ich nagle spokój i przemożna radość. Patrzyli sobie w

oczy z zachwytem, wzruszeni tym, że wreszcie się odnaleźli. Dotknął

ustami jej piersi.

- Ani na chwilę nie zapomniałem, jak cudownie smakujesz. I jak

wspaniale jest cię dotykać.

119

- Powiedz mi, naprawdę jeździłeś do Atlantic City, by mnie

znaleźć?

- Naprawdę. Gdybym wiedział, że pracujesz w Sterling Palace,

stałbym się najbardziej natrętnym gościem, jakiego kiedykolwiek

mieli.

- Złamałbyś dla mnie zasadę, że nigdy się nie umawiasz na

drugą randkę? - Choć jej głos brzmiał spokojnie, czekała bez tchu na

odpowiedź.

- O, tak.

- Dla seksu?

- Dla najlepszego seksu, jaki kiedykolwiek przeżyłem. Na

początek tyle wystarczy, zdecydowała Nicole, zadowolona, że był z

nią szczery.

- Wiesz, niektóre rzeczy, które robiliśmy... Wcześniej nie

wiedziałam nawet, że istnieją.

- Pamiętam wszystkie te rzeczy.

Jego płonące spojrzenie wyrażało czyste pożądanie. Zagarnął ją

dłońmi, pieścił gładką skórę, sięgając coraz niżej. Uniosła się na

kolanach, ułatwiając mu dostęp do siebie, a on wsunął dłoń między jej

uda.

- Nie mogłem zapomnieć ani na chwilę - wyszeptał -jaka

potrafisz być wilgotna.

- Proszę, chodź do mnie - jęknęła, chwytając go za ramiona. -

Chcę cię poczuć w sobie. Teraz.

Objął dłońmi jej pośladki i delikatnie naprowadził na siebie.

120

- Zostań tak - wymruczał. - Nie ruszaj się. Usłuchała, ale nie

mogła powstrzymać skurczu mięśni, które zacisnęły się mocno wokół

niego, wyrywając mu z gardła cichy jęk. W jednej chwili ogarnął ich

ogień. Zaczęła poruszać biodrami w coraz szybszym rytmie, a on

wychodził jej naprzeciw silnymi pchnięciami. Ich zbliżenie nie miało

w sobie nic łagodnego, było dzikie, pierwotne, oczyszczające. Potem

nadeszła fala potężnej, wszechogarniającej rozkoszy. Nicole słyszała

własny głos odbijający się echem po pokoju, urywane,

nieartykułowane dźwięki, nad którymi nie panowała. Kiedy

wyczerpani opadli na kanapę, jej ciałem jeszcze długo wstrząsały

dreszcze spełnienia.

- Lepiej, niż zapamiętałam - wysapała w jego szyję.

- O, tak - westchnął. - Nicole - odezwał się znowu, po dłuższej

chwili.

Otworzyła oczy.

- Kiedy znowu będziesz się chciała ze mną kochać, powiedz mi.

Nie zabraniaj sobie tego.

- Nie muszę ci nic mówić. Potrafisz czytać w moich myślach. -

Jak on to robił, że widział, co się dzieje w jej duszy?

- Nie chcę zgadywać.

- Dobrze, ale pod warunkiem że ty też będziesz mi mówił, czego

pragniesz.

- Może lepiej nie. Chodziłabyś ubrana wyłącznie w godzinach

pracy. Nie potrafię się tobą nasycić.

Roześmiała się.

- Chodźmy do łóżka - powiedział, pomagając jej wstać.

121

- Czy sen jest przewidziany w programie?

- Być może.

122

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Minął tydzień. Devlin obudził się w niedzielny poranek i

spojrzał na śpiącą obok Nicole. Gdyby nie to, że we dnie oboje mieli

dużo pracy, chyba w ogóle nie wychodziliby z łóżka. Leżał przez

chwilę, patrząc na nią, po czym wstał i powędrował do kuchni.

Podczas kiedy kawa parzyła się w ekspresie, poszedł do gabinetu i

przyjrzał się zdjęciom Siedmiu Samurajów.

- Zadowolony jesteś, Hunter? Chciałeś, by pobyt tutaj coś

zmienił w życiu każdego z nas. W moim przypadku zmieniło się

wszystko.

Rozmyślania przerwał mu dzwonek komórki. Devlin spojrzał na

ekran i zdębiał. Dzwonił jego ojciec, rzecz zupełnie niespotykana. Z

reguły to on miał obowiązek dzwonić do ojca i zdawać mu raporty z

postępów w pracy.

- Witaj, synu.

- Dzień dobry, ojcze. - Devlin przesunął palcami po gęstej

brodzie. Ciekawe, jaką minę zrobiłby tamten, gdyby go zobaczył.

- Spodziewam się, że masz mi coś do powiedzenia. Serce

załomotało Devlinowi w piersi. Tylko Izzy mogła...

- Ed Maguire twierdzi, że transakcja zostanie niebawem zawarta

- ciągnął ojciec. - A ty jeszcze nie poinformowałeś o tym zarządu.

Dobrze wiesz, że nie masz uprawnień, by samodzielnie podejmować

wiążące decyzje.

Mordercze wizje, w których skręcał Izzy kark, zniknęły.

123

- Nie jestem przekonany do oferty Maguire'a, ojcze. To, co

opowiada, nie ma wiele wspólnego z prawdą. To tylko jego pobożne

życzenia.

- Podobno oglądałeś nieruchomość, którą wystawia na sprzedaż?

- drążył ojciec tonem ostrej reprymendy.

- Owszem, ale uznałem, że nie jest warta ryzyka.

- Fred Hayden i Ron Allister poinformowali mnie, że z nimi też

się spotkałeś, kiedy byłeś w mieście. Devlin, co ty kombinujesz?

Zrezygnowany usiadł przy biurku. Zapowiadała się dłuższa

rozmowa.

-I jeszcze jedno. Isabel powiedziała twojej matce i mnie, że

podobno raczyłeś zrobić dziecko jakiejś dziewczynie. W dodatku to

pracownica kasyna!

Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane z bezgraniczną pogardą,

jakby to właśnie było w całej sytuacji najbardziej gorszące. A więc

jednak skręci kark siostrzyczce. Nie mógł uwierzyć, że go zdradziła.

- Nie masz nic do powiedzenia? - ponaglił ojciec surowo.

- Mam mnóstwo do powiedzenia.

W drzwiach pojawiła się Nicole, z sennym uśmiechem i uroczo

rozczochranymi włosami. Miała na sobie jego flanelową koszulę,

która sięgała jej do połowy ud. Wyciągnął do niej rękę zapraszającym

gestem.

- No więc? Słucham - dobiegł go niecierpliwy głos ojca. Nicole

usiadła mu na kolanach i położyła sobie jego dłoń na brzuchu.

Dziecko musiało znów kopać, ale on jak zwykle nic nie poczuł.

- Czekam, synu.

124

Devlin spojrzał w oczy Nicole i zaczął mówić:

- Nasze dziecko urodzi się we wrześniu. Moja narzeczona ma na

imię Nicole i nie pracuje w kasynie, tylko w hotelu. Niedługo ją ojciec

pozna.

Na dźwięk słowa „narzeczona" Nicole szarpnęła się. Nie

wypuścił jej z objęć.

- Wyraziłem zgodę na twoją ponadczterotygodniową

nieobecność, ponieważ tam gdzie jesteś, również możesz wykonywać

swoje zawodowe obowiązki. Nigdy jednak nie otrzymasz mojej zgody

na ślub z osobą, której nie aprobuję. Jutro przywieziesz ją tutaj, byśmy

z matką mogli wyrobić sobie opinię na jej temat.

- To nie będzie możliwe.

- Jeśli ci zależy na pozycji w firmie...

- Niech mi ojciec nie grozi - przerwał Devlin spokojnie. Nagle

poczuł się wolny. Teraz on panował nad sytuacją.

- Nie do wiary, że dałeś się nabrać na tak ograną...

Devlin rozłączył się, nie czekając na ciąg dalszy.

- Dzień dobry - powiedział do Nicole.

- Od kiedy jestem twoją narzeczoną?

- To, że nie masz pierścionka, nie znaczy, że nią nie jesteś.

- O ile pamiętam, nie prosiłeś mnie o rękę. Nie miałam okazji

powiedzieć „tak".

- Pobierzemy się, Nicole. Wiesz o tym równie dobrze jak ja.

- Widzę, że moje marzenia w ogóle się dla ciebie nie liczą -

powiedziała ze smutkiem, wymykając mu się z objęć.

125

Nie miał pojęcia, o co jej chodzi, a po rozmowie z ojcem

naprawdę nie miał siły dociekać, dlaczego ona też zwróciła się

przeciw niemu.

- Dzisiaj pojadę sama do taty. Chcę spędzić trochę czasu tylko z

nim - oświadczyła.

Nawet nie próbował zaproponować, że ją podwiezie. Zdążył już

trochę poznać jej charakter.

- Zaufaj mi, Devlin - dodała po chwili, opacznie interpretując

jego milczenie. - To nie jest chytry wybieg, by się spotkać z Markiem.

- Ufam ci. - Jej tak, ale nie Markowi. W przeciwieństwie do

Nicole wiedział, jak funkcjonują faceci.

- Dziękuję. - Jej spojrzenie padło na telefon. - Powiedziałeś ojcu.

- Nie musiałem. Izzy mnie wyręczyła.

Nicole pobladła.

- Nie wiem, dlaczego to zrobiła. Nie mogę sobie wyobrazić, co

chciała w ten sposób osiągnąć.

- Chciała cię zdyskredytować w oczach rodziców.

- Co takiego?

Nicole zawahała się.

- To sprawa między tobą a nią.

- Chcę wiedzieć, co ty o tym myślisz.

- Jestem wściekła. Nawet obcy człowiek nie ma prawa zdradzić

kogoś, kto mu zaufał. A co dopiero rodzona siostra.

Miło, że stanęła po jego stronie. Objął ją, wsuwając ręce pod

zbyt wielką na nią koszulę, położył dłonie na jej pośladkach i

przyciągnął ją blisko do siebie.

126

- Nie planowałaś wyjechać bardzo wcześnie? Uśmiechnęła się

kusząco.

- Mam mnóstwo czasu. Na co masz ochotę? Rozebrał ją i

posadził na skraju biurka, po czym zrobił z nią dokładnie to, na co

miał ochotę, obdarzając słodkim wspomnieniem na drogę do

Sacramento.

Przyjechała dość wcześnie i od razu chciała się zabrać za

gotowanie i sprzątanie, jak zwykle, gdy odwiedzała ojca. Ze

zdziwieniem spostrzegła jednak, że kuchnia jest wysprzątana na błysk,

a lodówka pełna świeżych zapasów. Najlepszy dowód, że tata powoli

wracał do życia.

- Nie możesz się mną zajmować w nieskończoność, Nicki. Masz

własne życie. Domyślam się, że niedługo przeprowadzisz się do

Filadelfii.

Przeprowadzka. Sam dźwięk tego słowa powodował, że Nicole

miała ochotę schować głowę w piasek. Będzie musiała zostawić swój

śliczny domek i pracę, którą lubiła, i zrezygnować z niedzielnych

wizyt u taty. Zamieszka w dalekim, obcym mieście, pod okiem

rodziny, która nie będzie jej życzliwa. Campbellowie byli przekonani,

że jest intrygancką, która złapała dziedzica ich fortuny na dziecko. A

Devlin? Cóż, Isabel powiedziała jej jasno, że dla niego liczyły się

przede wszystkim synowskie obowiązki.

- Tęsknię za mamą. - Ból, który ćmił cały czas gdzieś na dnie

serca, zaatakował znowu z ogromną siłą. Nie wiedziała, że można za

kimś tęsknić tak rozpaczliwie. Jej serce wypełniała lodowata, czarna

pustka.

127

- Wiem, córeczko. Wiem. - Ojciec znalazł się przy niej

natychmiast i mocno przytulił do piersi. Przez kilka minut trwali tak,

pozwalając łzom płynąć.

- Ustaliliście już datę ślubu? - spytał ojciec po chwili, kiedy

nakrywali w kuchni do stołu.

-Nie.

Zmarszczył brwi.

- Dlaczego zwlekacie?

- Czekamy na właściwy moment. Czekamy na miłość. - Tak, to

były chyba główne powody.

Ostatnie trzy tygodnie spędziła, zakochując się powoli w

Devlinie, ale dalej nie wiedziała, czy jest dla niego kimś więcej niż

tylko kobietą, za którą czuł się w obowiązku wziąć odpowiedzialność,

bo zaszła z nim w ciążę. Nie miała wątpliwości, że jej pożądał, ale czy

kochał? Nic na to nie wskazywało.

- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia, tato?

- Wierzę, ale wierzę też, że szczera, trwała przyjaźń może się z

czasem przerodzić w miłość. - Posłał jej ojcowskie,

porozumiewawcze spojrzenie. - Wiesz, że Mark cię kocha.

- Tato, proszę cię!

- Cóż, stwierdzam tylko fakt.

- Naprawdę sądzisz, że Devlin pozwoliłby, żeby inny mężczyzna

wychowywał jego dziecko? A poza tym ja nie kocham Marka.

- A Devlina?

- Tak. - Kochała go. Dopiero teraz w pełni zdała sobie z tego

sprawę. To było cudowne. I przerażające.

128

- Ale? - podsunął ojciec.

Nie mogła dłużej dusić w sobie wszystkiego, co czuła.

- Wiesz, tato, jak to jest, kiedy się kocha bez wzajemności?

Pokręcił głową.

- Cierpi się. W samotności. To trochę tak, jakby się powoli

wykrwawiać.

- Nie chcę, żebyś cierpiała, córeczko. - Otoczył ją ramieniem. -

Wróć tutaj, do domu. Pomogę ci wychować dziecko.

Pogłaskała go po ręku.

- Dzięki, tato. Ale Devlin na pewno się nie zgodzi, bym

wychowywała jego dziecko z dala od niego. Jesteśmy na zawsze

związani. Tylko jeszcze nie wiem, jak z tym żyć. - Wyprostowała się.

- Wystarczy gadania o mnie. Jedzmy, bo jestem głodna jak wilk.

Pożegnała się z ojcem dość wcześnie, ale nie miała ochoty

wracać prosto do domu. Dzisiaj zrozumiała, co naprawdę czuje do

Devlina. Chciała to spokojnie przemyśleć. Jaka czeka ich przyszłość?

Zdawała sobie sprawę, że Devlin staje się coraz bardziej niespokojny,

że ma plan, który chce wcielić w życie jak najszybciej. Nie wiedziała

tylko, jaki to plan.

Poczuła, że nadszedł moment na podjęcie ostatecznej decyzji.

Tak albo nie. Wyjdzie za Devlina, pojedzie do Filadelfii i postara się

ułożyć sobie z nim życie, w nadziei, że pewnego dnia on odwzajemni

jej miłość... Albo wyniesie się od niego jeszcze dzisiaj, wróci do

siebie i zacznie szukać sposobu, by mógł uczestniczyć w życiu

dziecka, choć się nie pobiorą. Jedno było pewne - nie dopuści do tego,

by zlekceważono jej prawa. Ani do tego, by podeptano jej uczucia.

129

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Devlin chodził tam i z powrotem po mieszkaniu, obsesyjnie

sprawdzając godzinę na wszystkich zegarach, jakie posiadał.

Dlaczego nie wracała? Dzwonił już do jej ojca i dowiedział się, że

wyjechała od niego cztery godziny temu.

Kiedy usłyszał sygnał komórki, ręka sama skoczyła mu do

kieszeni.

- Halo - rzucił bez tchu.

- Dzwoniłeś do mnie? - usłyszał lekko znudzony głos Isabel.

Podszedł do okna, skąd miał widok na podjazd. Choć niepokój o

Nicole ściskał go za gardło, nie czuł się przez to mniej wściekły na

siostrę.

- Prosiłem cię o dyskrecję, Iz. A ty popędziłaś donieść rodzicom

o Nicole.

- Och, tak mi się jakoś wyrwało.

- Ciekawe. W jakiej sytuacji?

- Spytałam ojca, czy rozmawiałeś z nim w mojej sprawie, ale on

nie miał pojęcia, o co mi chodzi. Zrozumiałam, że nie raczyłeś nic dla

mnie zrobić. I wtedy wyrwało mi się o Nicole.

A więc chciała go ukarać za to, że nie dość szybko spełnił jej

życzenie.

- Planowałem spotkać się z ojcem osobiście zaraz po powrocie

do Filadelfii i porozmawiać o twojej karierze. Wtedy mógłbym mu

130

pokazać twój biznesplan i spokojnie wyjaśnić, jakim atutem byłabyś

dla banku.

W słuchawce zapadła cisza.

- Kiedy ojciec powiedział, że z nim nie rozmawiałeś,

pomyślałam, że... - Isabel wyraźnie straciła pewność siebie.

- Pierwsza zasada w biznesie - nie opierać się na

przypuszczeniach - pouczył beznamiętnie. - Popełniłaś błąd, który

będzie cię drogo kosztował.

- Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć. - Zamaskowała

niepewność, przybrawszy wyniosły ton. Nieodrodna córeczka tatusia,

pomyślał.

- Chcę powiedzieć, że teraz będziesz musiała sobie radzić sama,

bo ja nie kiwnę palcem w twojej sprawie. Drugą zasadą w biznesie

jest to, że zaufanie procentuje. A ty się postarałaś, żebym uznał, że nie

warto ci ufać.

- Posłuchaj, Dev...

- Koniec rozmowy, Isabel. - Odłożył słuchawkę. Nie miał głowy

do dyskusji z siostrą. Nie w tej chwili.

Właśnie zaczął wybierać numer policji drogowej, kiedy zobaczył

światła samochodu na podjeździe. Poczucie dojmującej ulgi

przerodziło się w gniew, kiedy wypadł przed dom na jej spotkanie.

- Gdzie ty byłaś, do cholery? - huknął. Dopiero po chwili się

zorientował, że podniósł głos. Pierwszy raz, odkąd wyrósł z pieluch.

Nie wiedział nawet, że to potrafi.

Zatrzymała się w pół kroku.

- Przecież wiesz, gdzie byłam.

131

- Wyjechałaś od ojca ponad cztery godziny temu! Dlaczego

zniknęłaś, nie dając znaku życia? Nie masz pojęcia, co przeżyłem... -

przerwał tyradę, widząc, że Nicole się kuli, wciskając głowę w

ramiona. - Co się z tobą dzieje?

Minęła go i weszła do domu.

-I tak byś nie zrozumiał.

- Daj mi szansę.

Pomaszerowała prosto do kuchni, rzuciła torebkę na blat,

chwyciła szklankę i podstawiła ją pod kurek z zimną wodą.

- Chciałam pobyć trochę sama - oświadczyła, patrząc mu w

oczy, po czym pociągnęła długi łyk.

- Po co?

- Żeby pomyśleć.

Musiała pomyśleć? A on tymczasem o mało nie zwariował,

wyobrażając sobie, że coś się stało jej albo dziecku.

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę się niepokoić?

Zapomniałaś, że istnieje coś takiego jak telefon?

- Nie wrzeszcz na mnie. A gdzie przeprosiny?

- Nie masz pojęcia, co przeżyłem - powtórzył.

- Potrzebowałam czasu, Devlin. Musiałam...

- Przestań. W tej chwili przestań. Nie chcę więcej słyszeć o tym,

że potrzebujesz czasu. Mam serdecznie dość wykazywania się

cierpliwością.

Spokojnie, tylko spokojnie. Nie stać go było na takie nerwy.

Musi zadbać o to, by dzisiejsza sytuacja się nie powtórzyła.

132

- Zrobimy tak, Nicole. Po pierwsze, zaraz pojedziemy do

Sterling Palace i złożysz wymówienie ze skutkiem natychmiastowym.

Nie mamy czasu na dwutygodniowy okres wypowiedzenia. Będą

musieli to zrozumieć. Po drugie, jutro znajdziemy jakąś agencję

nieruchomości, która zajmie się sprzedażą twojego domku. - Widział,

że się zjeżyła, ale mówił dalej: -Po trzecie, w sobotę weźmiemy ślub

w kaplicy przy hotelu. Możesz zaprosić kogo chcesz, oprócz twojego

serdecznego przyjaciela Marka. Po czwarte, od jutra zaczniesz

pakować rzeczy. Wynajmę firmę, która przewiezie je do Filadelfii.

Wolałbym, żebyś zabrała jak najmniej, bo te twoje mebelki nie będą u

mnie pasowały. Po piąte...

- Naprawdę wiesz, jak zauroczyć dziewczynę - przerwała mu

lodowato, sięgając po torebkę, po czym wyszła spokojnie z kuchni.

Ruszył za nią, ale kiedy zobaczył, że wychodzi z domu, tak jak stała,

postanowił pozwolić jej ochłonąć. Kiedy zrozumie, że zaproponował

najrozsądniejsze wyjście z sytuacji, wróci do niego i będą mogli

spokojnie porozmawiać. Nicole przeprosi go za to, jak się dzisiaj

zachowała, a wtedy on jej powie, że mu przykro, że na nią nakrzyczał.

A potem...

Uśmiechając się do swoich myśli, wyjął butelkę piwa z lodówki,

złapał paczkę chipsów i usadowił się przed telewizorem.

Musi jej chyba poszukać. Mecz już dawno się skończyli a za

oknami zapadła noc. Upłynęło dość czasu, by przeszła jej nawet

najgorsza złość. Ruszył po schodach do wyjścia i nagle zatrzymał się

jak wryty. Czegoś tu brakowało. Czegoś ważnego...

133

Po chwili do niego dotarło. Nicole zabrała swój kwiatek.

Odchodząc, wzięła jedyną rzecz, która była dla niej naprawdę ważna.

Powoli, jak we śnie, podszedł do pustego parapetu. Żadne słowa, które

mogła rzucić mu w twarz, nie byłyby tak znaczące.

Poczuł, że wszystkie mięśnie ma napięte aż do bólu. Nicole była

sama, gdzieś tam, w ciemnościach nocy. Musiał się przekonać, że jest

bezpieczna. Znał tylko jedno miejsce, dokąd mogła pojechać - jej

mały domek pod lasem. Pobił rekord trasy, lecz już z daleka zobaczył,

że domek pogrążony jest w ciemności. Na podjeździe nie było widać

samochodu.

W jednym z okien poruszyła się firanka.

Wyskoczył z samochodu i kilkoma susami znalazł się przy

drzwiach. Nie, to zły pomysł. Obszedł domek i zajrzał do garażu.

Samochód Nicole stał spokojnie na swoim miejscu. Ulga była tak

silna, że na chwilę zamknął oczy.

Powoli wszedł na ganek. Mógł się założyć o wszystkie akcje,

jakie posiadał, że nie otworzy mu drzwi. Ale i tak zapukał. Poczekał. I

znowu zapukał.

Odpowiedziała mu cisza.

- Nicole, wiem, że tam jesteś! - zawołał, mając nadzieję, że nie

słyszą go sąsiedzi.

Cisza.

- Zachowujesz się niepoważnie!

Coś miękkiego uderzyło w drzwi. Pomyślał, że rzuciła

poduszką. Nie mógł się nie roześmiać.

- Nie wygłupiaj się, Nicole. Wpuść mnie. Porozmawiajmy.

134

To powinno podziałać. Wiedział, że kobiety uwielbiają

rozmawiać, zwłaszcza kiedy mają jakiś problem.

Cisza.

- W porządku. Nie chcesz rozmawiać, to nie. Spędzę noc na

twoim ganku i jeśli zamarznę, to będzie twoja wina.

Nie docenił jej. Dobrą godzinę później tkwił wciąż na dworze, a

drzwi domku pozostawały zamknięte. Tymczasem temperatura spadła

do czterech stopni powyżej zera.

Nicole nie była przecież tak okrutna, by spokojnie pozwolić mu

zamarznąć. I na pewno nie myślała poważnie o zerwaniu.

Zabrała swój kwiatek.

Minęła kolejna godzina. Musiał jej coś powiedzieć, ale nie

chciał wrzeszczeć pod drzwiami. Zadzwonił na jej domowy numer, a

kiedy włączyła się automatyczna sekretarka, powiedział:

- Nie wiem, dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać. Pewnie

czekasz na przeprosiny. A ja jestem zdania, że to ty powinnaś

przeprosić mnie pierwsza. - Pomilczał chwilę. - Będzie mi cię bardzo

brakowało dziś w nocy. Śpij dobrze, moja gwiazdko.

Rozłączył się i wstrzymując oddech, czekał na chrobot klucza w

zamku. Cisza.

Ale z niego jednak naiwniak. Trudno. Wróci tu jutro, wcześnie

rano. Przywiezie śniadanie. Lodówka Nicole na pewno świeciła

pustkami, a wiedział, że nie zrezygnuje z jedzenia, ryzykując zdrowie

dziecka.

Zadowolony ze swojego planu, wrócił do domu.

Do wielkiego, pustego łóżka.

135

Nicole leżała cicho, wsłuchując się w dźwięk odjeżdżającego

samochodu. Ten wieczór miał być wyjątkowy. Kiedy wracała do

Tahoe, podjęcie życiowej decyzji miała już za sobą. Chciała

powiedzieć Devlinowi, że zostanie jego żoną i zamieszka z nim w

Filadelfii. Potem spędziliby noc, świętując i ciesząc się sobą. Ale on

musiał wyskoczyć z tą szowinistyczną gadką i wszystko zepsuć.

Kiedy słuchała, jak wyrzuca z siebie rozkazy, które brzmiały jak seria

z karabinu maszynowego, coś się w niej zacięło.

Łza spłynęła jej po policzku. Otarła ją gwałtownym ruchem,

wściekła na siebie. Musiała być chwilowo niepoczytalna, kiedy

zdecydowała, że poślubi Devlina. Miałaby wyjść za mąż za

mężczyznę, który jej nie kochał? Gorzej, który ją lekceważył na tyle,

by rozporządzać jej życiem, nie pytając w ogóle o zdanie? Do diabła z

nim.

Podniosła się z kanapy, powędrowała do sypialni i wsunęła się

pod kołdrę. Choć jej łóżko było maleńkie w porównaniu z łożem

Devlina i tak czuła się w nim zagubiona. Samotna.

Trudno. Będzie się musiała do tego przyzwyczaić.

136

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Nicole zasnęła dopiero nad ranem i kiedy parę godzin później

schodziła do kuchni, czuła się zmęczona i niewyspana. Zajrzała do

lodówki bez wielkich nadziei na znalezienie czegokolwiek, co dałoby

się zjeść. Wszystkie produkty spożywcze zabrała ze sobą, kiedy się

przeprowadziła do Devlina, i teraz miała tylko keczup, musztardę, sos

do sałatek i jakiś niedokończony dżem. Sytuacja w szafce nie

przedstawiała się wiele lepiej, ale nie była beznadziejna. Znalazła

puszkę rosołu z kluseczkami. Wlała zupę do talerza i wstawiła do

mikrofalówki, a potem usiadła przy kuchennym stole z długopisem i

kartką papieru. Nie będzie gorsza od Devlina, zaraz spisze roszczenia,

które mu przedstawi, gdy tylko się nadarzy okazja.

Postukała długopisem w papier. Miała kompletną pustkę w

głowie. Kiedy usłyszała dzwonek mikrofalówki, nie sięgnęła po

talerz, tylko ukryła twarz w dłoniach. Chciała, by jej dziecko miało

ojca. Chciała mieć męża. Bała się pustego życia bez miłości. Uparcie

twierdziła, że nie ma nic przeciwko samotnemu macierzyństwu i że

świetnie sobie poradzi. Ale w głębi serca czuła lęk.

Kiedy wreszcie zdecydowała się zjeść i wyjęła talerz z

mikrofalówki, usłyszała warkot samochodu. Znowu zaczynał? Było

dopiero wpół do ósmej. Podeszła do okna i wyjrzała zza zasłony.

Przed domem stała furgonetka z logo restauracji „Nad jeziorem".

- Przesyłka!

137

Otuliła się szlafrokiem i otworzyła drzwi. Na ganku stał młody

chłopak z plastikowym pudłem w rękach.

- Dzień dobry.

- Ale ja nie zamawiałam...

Wyciągnął z kieszeni jakiś świstek.

- Nicole Price?

-Tak, ale...

- Śniadanie podano. - Ukłonił się zabawnie, wcisnął jej pudło w

ręce i zbiegł ze schodów.

- Niech pan poczeka. Pójdę po pieniądze.

- Już zapłacone. - Pomachał jej, wskoczył do furgonetki i

odjechał.

Nicole postawiła pudło na stole i przyjrzała mu się podejrzliwie,

zupełnie jakby podejrzewała, że może zawierać bombę. Tylko że

bomby rzadko wydzielają tak cudowny zapach. Podniosła pokrywkę.

W środku był omlet z boczkiem i awokado, ciepły jagodowy muffin

oraz wielka soczysta pomarańcza, podzielona na cząstki. Był też

krótki liścik.

„Przyszło mi do głowy, że może nie masz co jeść. Dev".

Z niedowierzaniem obejrzała kartkę ze wszystkich stron. Tylko

tyle. Żadnej presji, żadnych rozkazów. Niebywałe.

Dosłownie rzuciła się na jedzenie i zamiast opracowywać

strategię walki z Devlinem, spisała listę zakupów. Dobrze się

składało, że miała wolny dzień, bo naprawdę musiała się zająć

domem. Zrobi zakupy, odkurzy i wreszcie się zajmie zasłonami do

138

dziecinnego pokoju. Może w międzyczasie wymyśli, w jaki sposób

odzyskać ubrania i inne rzeczy, które zostawiła w willi.

Kiedy po powrocie ze sklepu spożywczego wyciągała z

bagażnika wyładowane torby, jakiś samochód zaparkował tuż za nią.

Zaskoczona podniosła głowę. Nie mogła uciec do domu i schronić się

za zamkniętymi drzwiami, bo toreb było za dużo, by wziąć je

wszystkie naraz. Nie zostawi przecież lodów i innych świeżych

produktów w bagażniku.

- Pomóc ci? - spytał Devlin, podchodząc do niej.

- Dziękuję, poradzę sobie.

W tym momencie przed dom zajechał elegancki czarny

samochód. Kątem oka zobaczyła, jak z tylnych drzwi wysiada wysoki

mężczyzna wystrojony w nieskazitelny garnitur, a drugi, zwalisty,

gramoli się z miejsca kierowcy.

Błyskawicznie oceniła sytuację. Ten wystrojony musiał być

prawnikiem. W czarnej teczce, którą niósł pod pachą, miał na pewno

umowę przedślubną. Ogromny facet, który szedł krok za nim, miał

pewnie użyć silniejszych argumentów, gdyby robiła problemy przy

podpisywaniu.

Trochę trzęsły jej się ręce, kiedy próbowała chwycić wszystkie

torby naraz. Nie dała rady, więc część zostawiła. Trudno. Kiedy

dotarła na ganek, zobaczyła, że Devlin idzie za nią, niosąc pozostałe

zakupy. Otworzyła drzwi domku, wstawiła do środka swoje torby, po

czym odwróciła się w progu i sięgnęła po te, które niósł za nią. W

następnej chwili płynnie cofnęła się o krok i zatrzasnęła mu drzwi

przed nosem.

139

- Dzięki - zawołała ze środka.

Zajęła się rozpakowywaniem zakupów. Cały czas była boleśnie

świadoma obecności Devlina tuż za drzwiami.

Boże, spraw, by powiedział, że mu przykro. I by wyznał mi

miłość.

Czuła się tak, jakby jakaś żelazna obręcz zacisnęła jej się na

piersi.

- Chciałbym ci coś pokazać - odezwał się Devlin zza drzwi.

- Co takiego?

- Wpuść mnie. Tylko na chwileczkę.

- Niczego nie podpiszę!

- Nie musisz nic podpisywać. Chciałem ci tylko coś pokazać.

Podeszła do zlewu i dokładnie, powoli umyła ręce. Dopiero

potem zbliżyła się do okna w salonie i zapukała w szybę, by go

przywołać.

- Co ty sobie wymyśliłaś? Że przyjechałem cię porwać? -

powiedział łagodnie jak do dziecka.

- Podobno chciałeś mi coś pokazać.

Devlin skinął na wystrojonego, który stał przed domem i

przypatrywał się scenie.

- Pan Sokoloff był tak uprzejmy, że zechciał osobiście przylecieć

z Filadelfii, byś mogła wybrać coś z jego oferty.

Rzekomy prawnik podszedł do okna, trzymając walizeczkę

poziomo przed sobą. Przysunął ją do samej szyby i otworzył wieko.

Zalśniło złoto, zamigotały brylanty. W środku było chyba z

pięćdziesiąt różnych pierścionków. Większość z brylantami, ale

140

widziała także szafiry, rubiny oraz inne kamienie, których nie umiała

nazwać. Istny sezam. Nic dziwnego, że wystrojony podróżował w

towarzystwie ochroniarza.

- Podobają ci się? Który byś chciała?

Stalowa obręcz na jej piersi zacisnęła się mocniej.

Chciałabym, żebyś poprosił mnie o rękę. Żebyś powiedział, że

nie wyobrażasz sobie życia beze mnie.

Żaden pierścionek nie mógł zastąpić prawdziwych oświadczyn.

Ale to nie znaczyło, że nie były piękne. Zwłaszcza jeden, z niedużym

brylantem otoczonym wianuszkiem szafirów.

- Wszystko mi jedno - odparła stanowczo.

Pan Sokoloff nawet okiem nie mrugnął, choć z pewnością po raz

pierwszy miał do czynienia z kobietą, która uciekała i barykadowała

się w domu na wieść o tym, że ma sobie wybrać jeden z jego

drogocennych pierścionków.

- Wszystko ci jedno? To znaczy, że mam wybrać za ciebie? Nie

doczekawszy się jej odpowiedzi, Devlin zaczął w skupieniu studiować

zawartość walizeczki.

- Ten jest odpowiedni - odezwał się Devlin, sięgając po

pierścionek z ogromnym brylantem.

- Doskonały wybór - zapiał wystrojony. - Pięciokaratowy

kamień osadzony w platynowej koronie. Najwyższa jakość.

- Pięciokaratowy? Czyś ty oszalał? - nie wytrzymała Nicole. -

Poza tym ten pierścionek jest... ostentacyjny. Nie pasuje do mnie ani

trochę.

141

Przez twarz Devlina przemknął uśmieszek zadowolenia.

Zrozumiała, że chciał ją sprowokować i osiągnął swój cel.

- Wobec tego musisz mi powiedzieć, który do ciebie pasuje.

- Gdybyś choć trochę mnie znał, nie musiałbyś pytać. -

Gwałtownym ruchem zasunęła firanki.

Devlin był szarmanckim mężczyzną, hołdującym staroświeckim

zasadom. Dlaczego więc nie mógł zrozumieć, że chciała róż i blasku

świec, a nie szybkiej, odartej z romantyzmu transakcji? Nie będzie na

jego żądanie wybierać pierścionka, pomimo że nosi jego dziecko. A

może właśnie dlatego. Chciała, żeby ją uwodził. Chciała się czuć

kochana.

Wyjrzała dyskretnie zza firanki. Jubiler już odjechał, ale

samochód Devlina wciąż stał przed domem, a on sam siedział na

huśtawce, na ganku. Przez kolejnych kilka godzin nie ruszał się

stamtąd, to grając w jakieś gry na komórce, to zapadając w drzemkę.

Około piątej zamówił pizzę, co niesłychanie ją rozbawiło.

Musiała przyznać, że czasami potrafił być rozbrajający. Jakiś czas

później zadzwonił do drzwi.

- Mógłbym skorzystać z ubikacji? - spytał.

Kiedy mu otworzyła, podziękował skinieniem głowy i poszedł

prosto do łazienki. Po kilku minutach wyszedł, znowu skinął jej głową

i bez słowa udał się na ganek, zamykając za sobą drzwi.

Nicole poczuła się naprawdę paskudnie.

Było już zupełnie ciemno, kiedy zapukał znowu do drzwi,

powiedział jej dobranoc i odjechał.

Dwadzieścia minut później zadzwonił telefon.

142

- Spędziłem przyjemny dzień, a ty? - odezwał się Devlin w

słuchawce.

- Dość szczególny - odpowiedziała ze śmiechem. -A twoja

praca? Nic dziś nie zrobiłeś.

- Przekonałem mój komputer, że jestem chory i muszę wziąć

dzień wolny.

- Założę się, że będziesz siedział całą noc, by nadrobić

zaległości.

- Bardzo możliwe. Nicole?

-Tak?

W słuchawce zapadła długa cisza.

- Zabrałaś ode mnie swój kwiatek - odezwał się wreszcie,

przybity. - Dobranoc, moja gwiazdko.

Kiedy odkładała słuchawkę, oczy miała pełne łez. Może była dla

niego zbyt bezwzględna? Może zbyt wiele oczekiwała od życia?

Może. Ale z marzeń nie chciała zrezygnować.

Nazajutrz przy śniadaniu nasłuchiwała jego samochodu, ale na

próżno. Pojechała do pracy, wmawiając sobie, że jest w znakomitym

humorze. Kiedy się nie pojawił w hotelu podczas jej przerwy, choć

miał to w zwyczaju, ogarnął ją męczący niepokój, który się zamienił

w przygnębienie, gdy po powrocie do domu nie zastała go na ganku.

Następnego dnia także się nie pojawił ani u niej, ani w hotelu.

Wieczorem pojechała do willi. Zobaczyła go w oświetlonym oknie,

ale nie zapukała do drzwi, tylko wróciła do siebie.

Dzień później miała wizytę u ginekologa. Kiedy dotarła do

przychodni, siedział już w poczekalni, czytając jakieś pismo dla

143

przyszłych rodziców. Uśmiechnęła się do niego, mając nadzieję, że

nie usłyszy, jak wali jej serce.

- Cześć.

- Dlaczego się nie odzywałeś całe dwa dni?

- Jak się miewasz? - spytał uprzejmie.

- W porządku. A ty?

- Ja też.

W drzwiach gabinetu lekarskiego pojawiła się kobieta w bardzo

zaawansowanej ciąży. Ogromny brzuch kołysał się, kiedy szła powoli,

rozcierając dłonią dół pleców. Obok niej dreptał najwyżej dwuletni

malec.

- Życie jest piękne, prawda? - zagadnęła ich. Jej oczy błyszczały

szczęściem.

- Pani Price - zawołano z gabinetu i Nicole weszła do środka.

Devlin pospieszył za nią.

- A oto i dumny przyszły ojciec! - ucieszyła się lekarka,

wyciągając rękę do Devlina. - Jestem doktor Saxon.

- Dev Campbell.

Lekarka poleciła Nicole przebrać się w papierowy fartuch, po

czym przystąpiła do badania.

- Waga jest prawidłowa, ciśnienie krwi akurat, w sam raz. Czy

jest coś, co panią niepokoi?

Ojciec dziecka mnie nie kocha.

- Nie, czuję się dobrze.

Kiedy pani doktor nagłośniła bicie serca dziecka, gabinet

wypełnił niezwykły dźwięk szybkich, mocnych uderzeń.

144

Devlin pobladł lekko i chwycił Nicole za rękę.

- Fantastyczne, prawda? - odezwała się lekarka. - Mogłabym

słuchać tego bez końca. - Nałożyła na brzuch Nicole trochę żelu i

przystawiła do niego kolejne urządzenie. - Proszę patrzeć na monitor.

- Nie chcemy znać płci dziecka - powiedziała szybko Nicole.

- Mów za siebie - zaprotestował Devlin.

- No, tak. Klasyczna sytuacja - westchnęła lekarka. - Może

wyjdę na chwilę, by mogli państwo odbyć pojedynek?

Zapadła cisza. Nicole popatrzyła Devlinowi w oczy.

- Nie trzeba - odezwał się wreszcie. - Niech będzie po jej myśli.

Nicole miała ochotę odtańczyć taniec zwycięstwa.

- Zachowam dyskrecję, ale nie gwarantuję ,że sami państwo nie

zobaczą czegoś, co zepsuje niespodziankę - powiedziała lekarka,

przykładając czujnik do brzucha Nicole. - Czas na pierwszy występ

naszej młodej gwiazdy.

Na monitorze pojawiły się tajemnicze zarysy. Po chwili lekarka

zatrzymała obraz. Teraz widzieli wyraźnie dziecko: śliczną małą

główkę, delikatne rączki i nóżki. Widzieli nawet paluszki u dłoni i

stóp. Nicole walczyła ze łzami. Nie mogła pozwolić, by przeszkadzały

jej w oglądaniu.

- Jest doskonały - wykrztusił Devlin.

- Doskonała - poprawiła Nicole, ocierając oczy.

Pani doktor parsknęła śmiechem. Włączyła drukarkę, po czym

wręczyła Devlinowi wydruki ze zdjęciami dziecka.

- Proszę dbać o rodzinkę, drogi tato. Do zobaczenia za miesiąc.

Zostali sami.

145

- Pokaż mi jeszcze na chwilkę te zdjęcia - poprosiła Nicole.

Przyglądała im się dłuższą chwilę, wodząc palcem po zarysie

małego ciałka.

- Spójrz - odezwała się. - Nos to ona ma po tobie! Nie

zareagował na żart, tylko poważnie spojrzał jej w oczy.

- Muszę już iść - powiedział i ruszył ku drzwiom. Zeskoczyła z

leżanki, próbując osłonić się fartuchem i zawołała go po imieniu. Nie

zatrzymał się. Patrzyła za nim oniemiała.

Chwilę trwało, zanim się uspokoiła. Wreszcie się ubrała,

umówiła w recepcji na kolejną wizytę i pojechała do pracy.

- Poradzimy sobie we dwójkę, maluszku - mruknęła, patrząc na

wydruk USG. - Tylko ty i mama. Po co się łudzić, że będzie inaczej?

Nicole otworzyła oczy w ciemności. Ktoś walił w drzwi.

Postanowiła nie zapalać światła i nie ruszać się z łóżka. Był środek

nocy. Jeśli to jakiś łobuz, za chwilę się znudzi i sobie pójdzie.

Łomotanie nie ustawało. Wtem usłyszała głos Devlina. Zerwała się i

wypadła z sypialni, w biegu chwytając szlafrok. Palce jej drżały,

kiedy otwierała drzwi. Od czasu wizyty u ginekologa minęły dwa dni.

Najgorsze dwa dni w jej życiu. Nigdy jeszcze nie czuła się tak

zagubiona i samotna. Sama nie wiedziała, czy płacze z wściekłości na

Devlina, czy z tęsknoty za nim. Bała się, że zwariuje albo umrze z

rozpaczy, jeśli go nie zobaczy jeszcze jeden dzień dłużej.

A teraz stał przed nią, a jego wygląd był równie żałosny, co jej

samopoczucie. Ubranie miał pomięte, rozczochrane włosy sterczały

na wszystkie strony, a w przekrwionych oczach miał wyraz

szaleństwa.

146

- Piłeś? - spytała, przyglądając mu się uważnie. Chciała go

przytulić, sprawić, by zapomniał o tym, co go dręczyło.

- Może trochę.

- Co to znaczy „trochę"?

- Kilka drinków. Nie martw się, nie jestem pijany.

- Wypiłeś kilka drinków, a potem usiadłeś za kółkiem?

- Przyjechałem taksówką.

Nie mogła go zostawić na dworze. Było na to za zimno, a on nie

miał samochodu.

- Co ci strzeliło do głowy, żeby się tak zaprawić? Myśl, że

doprowadził się do takiego stanu z tęsknoty za nią, nie była całkiem

niemiła.

- To dlatego, że skończyły mi się pomysły.

- Myślę, że powinniśmy usiąść. - Wzięła go pod ramię. Dał się

poprowadzić jak dziecko. Zdumiewające.

- Devlin, co się z tobą dzieje?

Bezwładnie opadł na fotel.

- Powiedziałem ojcu, że odchodzę.

- O, rety. I co on na to?

Devlin zachichotał jak wariat. Zdecydowanie coś było z nim nie

tak.

- Kiedy minął mu pierwszy szok, walnął mi całe kazanie o

tradycji i odpowiedzialności. Grzmiał, że lekceważę moje obowiązki.

Ostatnie słowo wypowiedział z takim obrzydzeniem, jakby

wypluwał muchę, która przypadkiem wpadła mu do ust.

147

- Mówił i mówił, więc w końcu musiałem odłożyć słuchawkę.

Po kilku godzinach oddzwonił. - Devlin bawił się coraz lepiej. - I

wiesz, co? Oświadczył, że zarząd postanowił zrobić mnie dyrektorem

nowego działu. Zajmowałbym się obrotem nieruchomościami, ale

miałbym o wiele więcej swobody. I większy prestiż.

- To wspaniale - urwała, widząc jego spojrzenie. - Nie tak

wspaniale?

- Wiem, że jestem dobry w tym, co robię. Do diabła, jestem

więcej niż dobry! Ale jak mam się sprawdzić, jeśli nigdy nie

pracowałem poza rodzinnym bankiem? Muszę to zmienić. Popłynę

lub utonę, ale przynajmniej zrobię to o własnych siłach.

- Uda ci się, spokojna głowa. - Poklepała go po ramieniu. - Więc

napiłeś się, bo brakowało ci pomysłów na nową karierę? - upewniła

się.

- Nie. Raczej dlatego, że nie mam pojęcia, co z tobą zrobić.

Popatrzyła na niego, nie rozumiejąc.

- Naprawdę nie mam już pomysłów. Chciałem ci ofiarować

pierścionek. Powiedziałem, że się tobą zaopiekuję. Na zawsze. Nawet

się usunąłem, kiedy dałaś mi do zrozumienia, że chcesz być sama. -

Przejechał dłońmi po twarzy. - A potem zobaczyłem go na USG.

-Ją - poprawiła machinalnie Nicole

. Nawet się nie uśmiechnął.

- Kiedy usłyszałem bicie jego serca i zobaczyłem, jak rusza

rączkami i nóżkami, coś się ze mną stało. Poczułem, że chcę być przy

nim za wszelką cenę, chronić go i kochać.

148

Zamilkł na chwilę, po czym spojrzał jej w oczy i podjął

desperacko:

- W tamtej chwili zrozumiałem, jak bardzo cię kocham.I że

wszystko straciłem, bo rozpoznałem miłość, dopiero kiedy odeszła.

Kiedy ty odeszłaś. Nie wiem, co jeszcze mógłbym zrobić, żebyś

zechciała mnie poślubić.

Szczęście wypełniło ją całą, zapierając dech i mącąc wzrok.

Przez chwilę się bała, że ze wzruszenia pęknie jej serce.

- Kocham cię od dnia, w którym po raz pierwszy cię zobaczyłam

- wyszeptała przez łzy.

- Naprawdę? - Spojrzał na nią nieprzytomnie, jak obudzony ze

snu, i nieśmiało dotknął jej policzka. - Ja też. Chcę cię na całe życie.

To i tak za mało, by się tobą nasycić.

Oddychaj, powtarzała sobie.

- Kochany, jeśli chcesz, podpiszę umowę przedślubną. I pojadę z

tobą do Filadelfii. Chciałabym jednak zatrzymać domek, jeśli ci to nie

przeszkadza. Może zechcemy czasem spędzić tu wakacje. Albo tata...

Nie dał jej dokończyć. Chwycił ją w ramiona i przycisnął do

siebie. Poczuła, jak drży ze wzruszenia. Całe życie uczono go

ukrywać emocje. Teraz nie musiał. Z Nicole czuł się nareszcie wolny.

- Zamierzam mieć tylko jedną żonę - powiedział, dotykając

wargami jej ucha. - Umowa przedślubna nie jest mi do niczego

potrzebna. A jeśli chcesz mieszkać w Tahoe, możemy tu zostać. Ja

mogę pracować praktycznie wszędzie. - Odsunął się na odległość

ramienia i spojrzał jej w oczy. - Ale zbudujemy sobie nowy dom. Ten

jest...

149

- Wiem, za mały - wpadła mu w słowo. Pocałowała go mocno,

śmiejąc się z radości.

- Zamieszkam z tobą, gdzie tylko zechcesz. Dziecko zaczęło

kopać, więc niewiele myśląc, chwyciła dłoń Devlina i położyła ją

sobie na brzuchu.

- Czuję, jak on kopie - wykrztusił zachwycony, po czym

uśmiechnął się szeroko. - To znaczy, chciałem powiedzieć, ona.

- A może to jednak chłopiec? - powiedziała przekornie Nicole.

Devlin wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko.

- Noszę je ze sobą od tamtego dnia, kiedy ściągnąłem tu jubilera

- powiedział zamyślony, obracając je w palcach.

Ukląkł.

- Kocham cię, Nicole, moja Szczęśliwa Gwiazdko. Chcę być

zawsze przy tobie. Mieć z tobą więcej dzieci. Proszę, zostań moją

żoną.

Chłonęła jego słowa. Teraz miała pewność, że nie żeni się z nią

ze względu na ciążę, lecz dlatego, że ją pokochał i wybrał. Nawet jeśli

zaczęli budować związek od końca.

- Ja też cię kocham, Devlin - powiedziała po prostu. - Wyjdę za

ciebie.

Otworzył pudełeczko. W środku był ten sam pierścionek, który

jej się tak bardzo spodobał, z oczkiem przypominającym delikatny,

migotliwy kwiat o szmaragdowych płatkach.

Zakryła usta dłonią.

- Skąd wiedziałeś?

150

- Ten pierścionek od razu wpadł mi w oko. Pozostałe... nie

pasowały do ciebie.

Wsunął go na palec.

- Jest piękny. - Westchnęła z zachwytem.

- Inaczej nie pasowałby do ciebie.

- Co ze ślubem? - spytała.

- Chyba nie mamy powodu, by go dłużej odkładać. Jak myślisz?

Może w przyszłą sobotę w kaplicy weselnej Sterling Palace?

Zakręciło jej się w głowie.

- Urządzenie ślubu i wesela to nie problem. Sterling zapewnia

taką usługę. Poproszę dwie przyjaciółki z Atlantic City, żeby były

moimi druhnami. No i muszę pomyśleć o sukience.

- Zrobimy wszystko tak, jak sobie wymarzysz.

- Ty szczęściarzu. - Zarzuciła mu ręce na szyję. - Tylko przez

tydzień będę mogła cię zadręczać przygotowaniami do ślubu.

Większość przyszłych mężów musi to znosić całymi miesiącami. Inna

sprawa, że masz tylko siedem dni na zastanawianie się, czy nie

popełniasz życiowej pomyłki.

- Nie ma mowy o pomyłce. Wiem, że robię dokładnie to, co

powinienem. - Puścił do niej oko.

- Devlin. - Chwyciła go za ręce, nagle zaniepokojona. - Co z

twoimi rodzicami?

- Dostaną zaproszenie.

- A jak nie przyjadą?

- Gwiazdeczko, mnie w zupełności wystarczy, jeśli ty się

pojawisz. A co do mojej rodziny, to wiem, że mogę liczyć na Joan, jej

151

męża i dzieci. Razem to cztery i pół osoby. Aha, no i myślę, że

Markowi będzie miło, jeśli go zaprosimy.

- Podlizujesz mi się?

- Niewykluczone.

- Mark nigdy nie był moim kochankiem - powiedziała poważnie.

Nie odpowiedział, ale zauważyła w jego oczach błysk radości.

- Może pójdziemy do łóżka? - rzuciła z niewinną miną.

- Chodźmy.

Zadziwiające, pomyślała, ile treści może się kryć w jednym,

krótkim słowie.

- Strasznie się za tobą stęskniłem - powiedział, przygarniając ją

niecierpliwymi dłońmi.

Poczuła się absolutnie, bezwstydnie szczęśliwa. Wzięła go za

rękę i poprowadziła do sypialni.

Devlin uniósł do ust oszroniony kufel i pociągnął łyk zimnego,

pienistego napoju. Jakiś ciemnowłosy mężczyzna wszedł do baru.

- Kajdan nie widzę - odezwał się wesoło, podchodząc bliżej i

mierząc Devlina wzrokiem. - Ale doszły mnie słuchy, że pewnej pani

udało się wziąć cię w niewolę.

Devlin zaśmiał się, po czym objął tamtego w krótkim,

serdecznym uścisku.

- Ryan Sperling! Nie zmieniłeś się ani trochę, chłopie.

- Za to ty, owszem. - Przyjaciel przysiadł się do Devlina i

zamówił piwo. - Można wiedzieć, co ci rośnie na twarzy?

- Tb się nazywa broda. Zlikwiduję ją przed ślubem, ale na razie

zapuszczam. Jutro przyjeżdża ojciec. Chcę mu zrobić niespodziankę.

152

Ryan zaniósł się homeryckim śmiechem.

- Rozumiem.

Devlin wiedział, że Ryan naprawdę rozumie. Obaj mieli

trudnych ojców.

- Dziękuję, że się zgodziłeś być moim świadkiem.

- To zaszczyt dla mnie. Ale, ale. Kiedy wreszcie poznam tę

czarodziejkę?

- Nicole jest dziś ostatni dzień w pracy. Za godzinę kończy i

przyjdzie dać ci klucz do apartamentu, w którym się zatrzymasz na tę

noc.

- Wynajęliście mi apartament? Dzięki.

- Do willi możesz się wprowadzić jutro. Mam nadzieję, że

będziesz sobie chwalił pobyt w niej tak samo jak ja. No i oczywiście

Luke i Nathan. Słyszałeś, że obaj się ożenili?

Ryan wzdrygnął się.

- Słyszałem. Ale na mnie w tej kwestii nie liczcie. Żadnych

obrączek. Nie zamierzam się dać złapać.

- Cóż, powodzenia. Ale ostrzegam, ta willa to nie jest zwykłe

miejsce. Tam muszą działać jakieś czary, więc miej się na baczności.

A jeślibyś jednak stwierdził, że pilnie potrzebny ci drużba, jestem do

usług.

- Wypluj te słowa.

Nicole szła w ich kierunku, zręcznie lawirując między gośćmi.

- A oto i moja narzeczona.

- Jesteś pewna, że chcesz wyjść za tego faceta? - Ryan pochylił

się ku niej, zniżając konfidencjonalnie głos. -Prawdopodobnie nie

153

wiesz o nim wszystkiego. Może powinienem ci opowiedzieć, jak

kiedyś...

- Nicole musi niestety wracać do pracy - wszedł mu w słowo

Devlin.

- Nie muszę jeszcze...

- Ależ musisz. - Objął ją w talii i mocno pocałował.

- A więc to jest sztuczka, za pomocą której ucisza się kobietę.

Muszę ją zapamiętać - uśmiechnął się Ryan.

Nicole roześmiała się.

- Proszę, oto klucz do twojego apartamentu. Widok z okna jest

niewiarygodny. Ach, byłabym zapomniała. W apartamencie obok

mieszkają moje druhny, Liza i Dee-Dee. Obydwie są bez pary.

Kiedy zostali sami, Ryan uniósł kufel w toaście.

- Zdrowie przyszłego ojca.

- Zrobię wszystko, by być lepszym ojcem niż mój.

- Słusznie.

Devlin sięgnął do kieszeni, wyjął dość pomiętą kartkę,

rozprostował ją i położył na blacie.

- Zobacz, co Luke mi zostawił.

- „Pamiętasz naszą rozmowę o kobietach w sylwestra na

ostatnim roku? Wszystkie nasze spostrzeżenia były trafione jak kulą w

płot" - przeczytał Ryan, marszcząc brwi. - O co chodzi? Nie

pamiętam.

- Przez cały miesiąc łamałem sobie nad tym głowę i w końcu

mnie olśniło. Pamiętasz, jak stworzyliśmy listę uniwersalnych prawd

na temat kobiet?

154

Przyjaciel zamyślił się głęboko. Po chwili walnął pięścią w

leżącą na stole kartkę.

- Jasne! Kobiety osaczają. Podcinają nam skrzydła. Nie dają

poszaleć.

- Dokładnie. Nie pozwalają zrobić niczego naprawdę fajnego,

jak na przykład... na przykład co?

- Nie wiem. Dołączyć do komandosów.

- O, właśnie. I jeszcze, że seks z czasem staje się nudny.

- Chłopie, co za koszmar.

Ryan pociągnął łyk piwa, po czym spojrzał znów na kartkę.

- Nie rozumiem. Czego Luke chciał od tej naszej listy? Przecież

wszystko się zgadza.

- Owszem, jeśli mówisz o kobietach ogólnie. W liczbie mnogiej.

Ale kiedy w grę wchodzi jedna, szczególna kobieta, okazuje się, że to

wszystko bzdury. Bo po prostu chcesz z nią być, na zawsze. I niczego

się nie obawiasz, a już najmniej tego, że seks stanie się nudny.

- Przestań. Widzę, że beznadziejnie wpadłeś. - Ryan pokręcił

głową z politowaniem, stukając kuflem o kufel przyjaciela.

- Racja, beznadziejnie - zgodził się Devlin z uśmiechem. Co ty

wiesz, chłopie, dodał w duchu. Nigdy się nie czuł tak pełen nadziei

jak ostatnio, kiedy odkrył swoją uniwersalną prawdę: że miłość

pozwala spojrzeć na wszystko z nowej perspektywy.

Popatrzył na Ryana, który pił piwo i gapił się na mecz, zupełnie

jak on przed miesiącem. Zanim jego życie zmieniło się na dobre.

Na dobre.

Document Outline

PROLOG
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ROZDZIAŁ DWUNASTY
ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Szczęśliwa gwiazda, Teksty
SZCZĘŚLIWA GWIAZDA Akcent
Palmer Diana Szczęśliwa gwiazda
Palwick Susan Długo i szczęśliwie
093 Woods Sherryl Szczesliwa gwiazda 05
Sabatini Rafael Szczesliwa gwiazda Kapitana Blooda
Sabatini Rafael Szczęśliwa Gwiazda Kapitana Blooda
[Ariel] Wakacje pod szczęśliwymi gwiazdami
Sara w Avonlea 04 Szczęśliwa gwiazda
Sabatini Rafael Szczesliwa Gwiazda Kapitana Blooda
Susan Crosby On chce się żenić
Paukszta Eugeniusz Spod Szczęśliwej Gwiazdy
Sabatini Rafael Szczęśliwa Gwiazda Kapitana Blooda
Palmer Diana Cykl Hutton & Co 04 Szczęśliwa gwiazda (Gwiazdy Romansu 49)
Uśmiech losu Tom 1 Kamienica pod Szczęśliwą Gwiazdą Krawczyk Agnieszka
Boswell Barbara Dzieci szczęścia Gwiazdkowe podarunki 01 Następca tronu

więcej podobnych podstron

03 Susan Crosby Szczęśliwa gwiazda

Document Outline