RAFAEL SABATINI

SZCZĘŚLIWA

GWIAZDA KAPITANA

BLOODA

Przełożył: Elżbieta Marszał

ROZDZIAŁ1 – SMOCZA GARDZIEL

Z fregaty był przepiękny okręt, od sylwetki po detale wypieszczony z

największą matczyną miłością, jakże często widoczną w dziełach hiszpańskich

budowniczych. śeniąc pobożność z wiernopoddaństwem, nadano mu imię „Święty

Filip", a wyposażono z przepychem równym urodzie jego linii. Bogato rzeźbione

sprzęty, zielone zasłony z adamaszku, złocone, spiralne ornamenty grodzi, wszystko

to się złożyło na wykwintne wnętrze wielkiej kabiny skąpanej w promieniach słońca,

wpadających przez wysokie okna rufowe, szeroko teraz otwarte ponad spienionym

kilwaterem.

W kabinie Piotr Blood, obecny właściciel okrętu, chwilowo powróciwszy do

swojej prawdziwej profesji medyka, nachylał się przy Hiszpanie złożonym na leżance

pod komorą rufową. Kształtnymi, lecz mocnymi dłońmi, którym zręczność nadawała

delikatności dotyku dłoni kobiecych, zmienił Hiszpanowi opatrunek otwartego

złamania kości udowej. Na koniec zaciągnął łupki opaskami usztywniającymi,

wyprostował się i skinieniem głowy odprawił czarnego stewarda, pełniącego rolę

pomocnika.

- Jest bardzo dobrze, Don Ilario. - Mówił lekkim tonem, bardzo płynną, nawet

wytworną hiszpańszczyzną. - Mogę już zaręczyć słowem, że będzie pan znów chodził

na dwóch własnych nogach.

Blady uśmiech trochę rozjaśnił cienie na zapadniętym od boleści, szlachetnym

obliczu pacjenta.

- Dzięki Bogu - rzekł - i panu. - Prawdziwy cud - śaden cud. Zwykły zabieg

chirurgiczny.

- Ach! A osoba chirurga? To jest cud. Któż by uwierzył, że zostałem

uzdrowiony przez kapitana Blooda?

Wysoki i gibki Piotr Blood odwijał już rękawy cienkiej batystowej koszuli.

Jego oczy, tak zadziwiająco niebieskie pod czarnymi brwiami i w opalonej na kolor

mahoniu, orlej twarzy, z powagą mierzyły rozmówcę.

- Lekarzem zostaje się na całe życie - zauważył filozoficznie, jakby tytułem

wyjaśnienia. - A ja byłem kiedyś lekarzem, jak chyba wiadomo panu.

- Jak przekonałem się na własnej skórze, z pożytkiem dla niej. Ale jakiż to

alchemik losu zmienia lekarza w bukaniera? Kapitan Blood uśmiechnął się w

zadumie.

- Moje kłopoty wzięły się z myślenia - podobnie jak w pańskim przypadku -

wyłącznie o obowiązku lekarza, z tego, że w rannym widziałem tylko pacjenta, nie

dbając o to, skąd pochodzą jego rany. Był nieszczęsnym buntownikiem, walczącym u

boku księcia, Mon-moutha. Kto opatruje buntownika, ten jest buntownikiem. Tak

głosi prawo chrześcijańskich istot ludzkich. Przyłapano mnie z krwią na rękach,

przyłapano na ohydnej zbrodni opatrywania ran buntownikowi i zostałem za to

skazany na śmierć. Złagodzono mi karę, bynajmniej nie z miłosierdzia. W koloniach

byli potrzebni niewolnicy. Z ładunkiem podobnych nieszczęśników przewieziono

mnie za morze i sprzedano na Barbadosie. Uciekłem i sądzę, że chirurg musiał

umrzeć mniej więcej w tej samej chwili, w której narodził się kapitan Blood. Jednak

duch lekarza nadal pokutuje w ciele bukaniera, o czym pan sam się przekonał, don

Ilario.

- Z wielkim dla siebie pożytkiem i głęboką wdzięcznością. A ten duch dalej

praktykuje niebezpieczne miłosierdzie, które zabiło lekarza?

- Ach!

ś

ywe oczy z przenikliwym błyskiem obserwowały rumieniec pokrywający

blade policzki Hiszpana i dziwny wyraz jego spojrzenia.

- Nie obawia się pan, kapitanie, że historia może się powtórzyć?

- Ja już niczego się nie obawiam.

Blood sięgnął po kaftan z czarnej satyny, bogato obszytej srebrnym galonem.

Poprawił kaftan na ramionach, przed lustrem ułożył na szyi kosztowny kołnierz z

brabanckiej koronki, odrzucił pukle czarnej peruki i, gotów do wyjścia, przystanął

wytworny i męski w każdym calu, bardziej pasując do antykamer Eskurialu niż do

rufowego pokładu na pirackim okręcie.

- Proszę teraz odpocząć, najlepiej przespać się do wybicia ośmiu szklanek. Nie

ma objawów gorączki. Niemniej zalecam spokój. Pacjent jednak nie zdradzał ochoty

do zażywania spokoju.

- Jedną chwilkę, don Pedro... Proszę jeszcze nie odchodzić... Ta sytuacja mnie

zawstydza. Nie mogę tak kłamać, mając ten wielki dług wdzięczności wobec pana. Ja

ż

egluję pod fałszywą banderą.

Ironiczny uśmiech zagościł na wąskich wargach Blooda.

- Czasami to bardzo wygodne, jak sam miałem okazję się przekonać.

- Och, to zupełnie, co innego! Ja plamię swój honor. Dla pana

- podjął nagle, nie spuszczając czarnych oczu z kapitana - jestem tylko jednym

z czwórki hiszpańskich rozbitków, których pan uratował z owej rafy przy Saint

Yincent i wspaniałomyślnie podjął się wysadzić w Santo Domingo. Moje poczucie

honoru wymaga, aby pan poznał całą prawdę.

Blood miał lekko rozbawioną minę.

- Wątpię, czy mógłby pan wnieść dużo nowego do mej wiedzy. Mam

przyjemność z don Ilario de Saavedra, nowym królewskim gubernatorem Hispanioli.

Zanim się rozbił w wichurze, pański okręt wchodził w skład eskadry markiza

Riconete, z którym otrzymaliście wspólne zadanie oczyszczenia Morza Karaibskiego

od tego wcielonego diabła, pirata i bukaniera, nieprzyjaciela Boga i Hiszpanii

imieniem Piotr Blood.

Bezbrzeżne zdumienie odmalowało się na obliczu don Ilaria.

- Yirgen Santissima - Panno Przenajświętsza! To pan wie o tym?

- Z chwalebną roztropnością włożył pan swoją nominację do kieszeni tuż

przed zatonięciem pańskiego okrętu. Z roztropnością nie mniej chwalebną ja ją sobie

obejrzałem zaraz po wciągnięciu pana na pokład. W moim fachu nie przesadza się z

dobrymi obyczajami.

Ta szczera odpowiedź tyleż wyjaśniła, co na nowo zdumiała Hiszpana.

- I mimo to nie tylko obszedł się pan ze mną łaskawie, ale odwozi mnie, w

rzeczy samej, do Santo Domingo. - Nagle zrzedła mu mina.

- Ale, rozumiem. Pan liczy na moją wdzięczność i...

Kapitan Blood przerwał mu w pół słowa.

- Wdzięczność? - Zaśmiał się. - To ostatnie uczucie, na jakie bym liczył. Ja

liczę tylko na siebie, mój panie, i na nic więcej. No i niczego się nie obawiam, jak już

wspomniałem. A pan niczego nie jest dłużny bukanierowi, tylko lekarzowi, co

oznacza dług zaciągnięty u ducha. Czyli umorzony. Proszę się nie trapić, czy ma pan

zobowiązania wobec mnie, czy wobec króla. Zostałem ostrzeżony. Dajcie sobie

spokój, don Ilario.

Z tymi słowy opuścił skołowanego i oszołomionego Hiszpana. Wychodząc na

ś

ródokręcie, gdzie kręciło się dobre osiem dziesiątków piratów, jakaś połowa załogi,

Blood zauważył mętność w niedawno klarownym i czystym powietrzu. Pogoda wcale

się nie ustaliła na dobre po przejściu huraganu ponad tydzień temu, kiedy to kapitan

wziął na pokład don Ilaria i jego trzech towarzyszy ze skalistej wysepki, na którą

wyrzucił ich sztorm. Właśnie przez te przeciwne, dość gwałtowne wiatry na przemian

z okresami bezwietrznej ciszy, „Święty Filip" wciąż nie osiągnął portu przeznaczenia,

znajdując się około dwudziestu mil na południe od Saony. Z żaglami to zwisającymi,

to wypełnionymi podmuchami wiatru, ledwie pełznął teraz po łagodnie rozkołysanej,

połyskliwej toni w kolorze najciemniejszego fioletu. Odległe wzgórza Hispanioli

niedawno jeszcze widoczne wyraźnie po prawej burcie, obecnie zniknęły w szarej

mgiełce. Nawigator Chaffinch, stojący przy rumplu pod ścianą rufówki, zagadnął

przechodzącego Blooda.

- Idzie nowa bieda, kapitanie. Zaczynam wątpić, czy w ogóle dojdziemy do

Santo Domingo. Mamy Jonasza na pokładzie.

Co się tyczyło biedy, Chaffinch miał rację. W południe dmuchnął wiatr od

zachodu, przynosząc taki sztorm, że koło północy wszystkich na pokładzie opadła

mimochodem wypowiedziana przez nawigatora wątpliwość, czy w ogóle dojdą do

Santo Domingo. Pod nawałą ulewy, przy trzasku piorunów i wśród walących weń

olbrzymich fal, okręt stawiał czoło wichurze, uparcie sztormując na północny zachód.

Dopiero o świcie wyzionąwszy resztki tchu, wichura odstąpiła „Świętego Filipa",

który nurzając się w czarnej toni i w jej długich, gładkich wałach wodnych, rachował i

lizał swoje rany. Wyrwana poręcz nadburcia pokładu rufowego poszła na dno razem z

falkonetami. Morze zabrało szalupę ze śródokręcia, a pogruchotane kawałki drugiej

leżały na desce rozprzowej, wczepione pomiędzy wanty i paduny fokmasztu. Ze

wszystkich zniszczeń nad pokładem najpoważniejsze było uszkodzenie, jakiemu uległ

grotmaszt. Pękł i nie dość, że stał się bezużyteczny, to jeszcze groził runięciem.

Trzeba jednak oddać gwałtownej wichurze tę małą sprawiedliwość, że przeniosła ich

prawie do samego celu podróży. Na północy, o niecałe pięć mil przed dziobem

widniała El Rosario, za którą leżało Santo Domingo. Don Ilario musiał w swoim

własnym interesie zapewnić im nietykalność na wodach hiszpańskiego portu i pod

lufami dział portowej twierdzy króla Filipa.

Był jeszcze dość wczesny, jasny już i promienny ranek po burzy, kiedy

poobijany okręt tylko pod bezanem i skośnymi żaglami wydętymi łagodną bryzą, ale

bez skrawka płótna na gołym grotmaszcie, jeśliby pominąć banderę Kastylii pod jego

jabłkiem, mozolnie minął dawno temu naniesiony nurtami Ozamy naturalny falochron

i wszedł wąskim wschodnim kanałem do przedporcia Santo Domingo.

Wysondowawszy osiem sążni przy samym brzegu mierzei, wznoszącej się na

koralowym fundamencie niczym molo, „Święty Filip" dobił do owej szerokiej

wówczas na ćwierć i długiej na blisko milę wyspy, przez całą długość której biegła

ś

rodkiem niska grań zwieńczona kępami sabali. Tutaj okręt rzucił kotwicę i

wystrzałem z działa oddał salut najwspanialszemu w Nowej Hiszpanii miastu po

drugiej stronie zalewu. Jaśniało nieskazitelną bielą i urodą, jak bezcenny klejnot w

szmaragdowym pierścieniu rozległej sawanny, miasto placów, pałacowych rezydencji

i kościołów jakby żywcem przeniesionych z Kastylii, z górującą nad wszystkim iglicą

katedry, miejscem ostatniego spoczynku prochów Krzysztofa Kolumba.

Przy białym molo wszczął się ruch i niebawem ku „Świętemu Filipowi"

pośpieszyła gromada łodzi pod wodzą dwudziestowiosłowej złoconej barki,

powiewającej żółto-czerwoną flagą Hiszpanii. Pod czerwonym nettem ze złotymi

frędzlami, odziany w beżowe tafty i szerokoskrzydły kapelusz z piórem, siedział w

barce gruby, smagły dostojnik o nalanych, sinawych policzkach, który już wkrótce

pocąc się t sapiąc, wkraczał po burtowym trapie na śródokręcie fregaty.

Kapitan Blood cały w czarnej i srebrnej gali oczekiwał gościa przy

wyniesionej na pokład leżance z przykutym do niej don Ilariem. Rannemu

dotrzymywali kompanii trzej współrozbitkowie, za nimi zaś szereg bukanierów

strojnych w moriony i kirysy hiszpańskiej piechoty prężył się z muszkietami u nogi.

Don Clemente Pedroso, ustępujący gubernator, na którego miejsce przybywał don

Ilario, nie dał się jednak zwieść pozorom. Rok temu, u brzegów Puerto Rico, na

pokładzie zdobytego i złupionego przez kapitana Blooda galeonu, Pedroso spotkał się

z piratem twarzą w twarz, a twarzy Blooda nie można było zapomnieć. Don Clemente

raptownie przystanął w pół kroku. Na jego śniadym, gruszkowatego kształtu obliczu

odmalowała się mieszanina strachu i złości. Kapitan złożył mu dworny ukłon,

zamiatając pokład piórem kapelusza.

- Myślę, że pamięć waszej ekscelencji przynosi mi zaszczyt. Proszę jednak nie

sądzić, że żegluję pod fałszywą banderą. - Wskazał w górę na flagę, która umożliwiła

„Świętemu Filipowi" złożenie tej wizyty. - To z powodu obecności na pokładzie don

Ilaria de Saavedra, nowego gubernatora Hispanioli z ramienia króla Filipa.

Don Clemente wlepił wzrok w blade, szlachetne oblicze człowieka na leżance,

nie mówiąc słowa, tylko głośno sapiąc, podczas gdy don Ilario pokrótce wyjaśnił

sytuację i przedłożył królewski dokument, nieco rozmyty od morskiej kąpieli, ale

wciąż czytelny. Przedstawił również trzech uratowanych razem z nim Hiszpanów oraz

zapewnił, że wszystko potwierdzi ostatecznie markiz Riconete, admirał wielkiego

oceanu, który lada dzień zawinie ze swoją eskadrą do Santo Domingo.

Don Clemente w ponurym milczeniu wysłuchał tych słów i z ponurą miną

obejrzał dokument. Sytuacja, oraz obecność kapitana Blooda budziły w nim

wściekłość, którą przezornie starał się od tej chwili pokrywać wyniosłą postawą.

Jednak rzucało się w oczy, że spieszno mu było do pożegnania.

- Moja barka jest do dyspozycji waszej ekscelencji, don Ilario. Chyba nic nas

tu nie zatrzymuje.

Na wpół obrócił się do odejścia, w swej niepohamowanej pysze już w ogóle

nie dostrzegając kapitana Blooda,

- Nic - przyznał don Tlario - poza złożeniem podziękowania memu wybawcy i

spłatą długu wdzięczności.

- Mniemam, naturalnie, że musimy pozwolić mu swobodnie odpłynąć - nie

odwracając się, cierpko rzucił don Clemente.

- Chyba nie miałbym wstydu, odpłacając się taką małą i nędzną monetą - rzekł

don Ilario - zwłaszcza przy obecnym stanie jego okrętu. I tak będzie to tylko drobnym

zadośćuczynieniem za oddaną mi wielką przysługę, jeśli pozwolimy kapitanowi

zaopatrzyć się tutaj w drewno i wodę, świeżą żywność i łodzie w zastępstwie tych,

które stracił. Musi również otrzymać prawo azylu w Santo Domingo na dokonanie

napraw.

- Naprawami nie potrzebuję kłopotać Santo Domingo - wtrącił Blood. - Tutaj

mi będzie wprost idealnie i za pańskim pozwoleniem, don Clemente, chwilowo

obejmę tę wysepkę w posiadanie.

Don Clemente, w którym wszystko się gotowało podczas wypowiedzi don

Ilaria, obrócił się i nagle wybuchnął.

- Za moim pozwoleniem?! - zawołał, żółknąc na twarzy. - Dziękuję Bogu i

wszystkim świętym, że nie dźwigam tej hańby, skoro to don Ilario jest gubernatorem.

Saavedra zmarszczył brwi.

- Proszę o tym nie zapominać - wycedził zimno - i spuścić z tonu, don

Clemente, jeśli łaska.

- Och, sługa uniżony waszej ekscelencji - ustępujący gubernator pokłonił się z

jadowitą ironią. - Pańskie rozkazy, naturalnie, zadecydują, ile czasu ten wróg Boga i

Hiszpanii będzie korzystał z gościny i protekcji Jego Katolickiej Królewskiej Mości.

- Tyle, ile będzie potrzebował na dokonanie napraw.

- Rozumiem. A kiedy już ich dokona, ma, naturalnie, odpłynąć bez przeszkód,

aby dalej napadać i grabić okręty Hiszpanii?

- Ma moje słowo - odparł Saavedra lodowatym tonem - że może swobodnie

odpłynąć, i że przez następne czterdzieści osiem godzin nie podejmiemy pościgu ani

innych kroków przeciwko niemu.

- I na to ma pańskie słowo? Na wszystkie kręgi piekła! On ma pańskie słowo...

- I on tak sobie myśli, że przezornie będzie mieć również pańskie słowo,

przyjacielu - przerwał mu Blood z szyderczą uprzejmością.

Nie kierował nim strach o własną skórę, lecz wielkoduszność wobec don Ilaria

- ponosząc wspólną odpowiedzialność, don Clemente nie mógłby później wystąpić

przeciw swemu następcy, o co kapitan podejrzewał byłego gubernatora.

Don Clemente omal nie padł trupem. Gwałtownie zamachał rękami.

- Słowo! Moje słowo! - dławił się ze złości. Twartnu nabrzmiała, jakby miało

ją rozsadzić. - Myślisz, że ja dam słowo pirackiemu zbójowi? Myślisz...

Och, jak pan sobie życzy. Jeśli pan woli, mogę zakuć pana w dyby pod

pokładem i zatrzymać obu, pana i don Ilaria na okręcie do czasu, gdy będę znów

gotów wyjść w morze.

- To gwałt.

Kapitan Blood wzruszył ramionami.

- Może pan tak to nazwać. Ja nazywam to braniem zakładników. Don

Clemente z coraz większą nienawiścią przeszywał go spojrzeniem.

- Muszę zaprotestować. Pod przymusem...

- Pod żadnym przymusem. Albo gwarantuje mi pan bezpieczeństwo, albo

zakuwam pana w dyby Ma pan wolny wybór. I gdzie tu przymus?

Milczenie przerwał don llario.

- Opamiętaj się, mój panie! Pański opór jest wysoce nie na

miejscu. Jeśli nie zaręczycie słowem honoru, to poniesiecie konsekwencje,

mój panie.

Tak przyparty do muru don Clemente, mimo całej zawziętości i wbrew sobie

złożył wymagane przyrzeczenie. Po czym zły jak osa zszedł z pokładu, w

przeciwieństwie do don Ilaria, który dopiero po dwornym pożegnaniu został wraz z

leżanką spuszczony na stropach* do czekającej barki. Don llario i kapitan Blood

rozstali się wśród zapewnień o wzajemnym szacunku i przyjaźni, mając pełną

ś

wiadomość, że po wygaśnięciu rozejmu bynajmniej nie powstrzymają one nowego

gubernatora od podjęcia wrogich działań, podyktowanych służbowymi obowiązkami.

Kapitan z uśmiechem patrzył, jak powiewająca flagą, czerwona barka łyska wiosłami

i pruje przez zalew w kierunku mola*. Kilka mniejszych łodzi popłynęło w ślad za

nią. Przy burcie „Świętego Filipa" pozostali handlarze w łodziach pełnych owoców,

warzyw, świeżych ryb i mięsa, licząc na sprzedaż swych towarów i wcale się nie

przejmując, że kupiec jest piratem.

Wolverstone, jednooki olbrzym, nieodstępny towarzysz Blooda od wspólnej

ucieczki z Barbadosu, oparł się przy nim o nadburcie.

- Mam nadzieję, że nie będziesz zbytnio polegał na słowie tej opasłosinej,

gubernatorskiej gęby?

- Ajaj, Ned, to brzydko mieć taką podejrzliwą naturę. Człowiek ślubuje pod

słowem honoru, a ty musisz wyrządzać mu krzywdę, powątpiewając w jego

szczerość? Wstyd, Ned, oj wstyd, ale mimo wszystko, aby nie narażać go na pokusy,

ufortyfikujemy się na naszej wyspie.

Nie zwlekając, wzięli się po piracku, czyli szybko i fachowo, do roboty.

Zbudowali schodnie łączące okręt z wyspą i na ten skrawek piasku i korali wytoczyli

dwadzieścia cztery działa „Świętego Filipa", tak je rozmieszczając, żeby trzymały

port pod ostrzałem. Wznieśli namiot z żaglowego płótna, ściąwszy palmy na podpory,

założyli kuźnię i położywszy uszkodzony maszt, ściągnęli go na ląd do naprawy.

Okrętowi cieśle przystąpili tymczasem do reperacji nadbudówek, a pirackie załogi

trzech łodzi dostarczonych z rozkazu don

Ilaria zwoziły pitną wodę, drewno i niezbędne zapasy, za które Blood

skrupulatnie płacił co do grosza.

Piraci pracowali dwa dni bez przerw i przeszkód. Rankiem dnia trzeciego

warta podniosła alarm, jednak nie od strony portu ani miasta naprzeciwko mierzei,

lecz od strony otwartego morza za plecami piratów. Pilnie wezwany kapitan Blood

wyszedł na grań, żeby ze szczytu wzniesienia rozpatrzyć się w sytuacji. To warzy szli

mu Wolverstone, Chaffinch, Hagthorpe, szlachcic z Kornwalii, dzielący z Bloodem

koleje losu, oraz Ogle, były kanonier królewskiej marynarki. W odległości niecałej

mili od wyspy ujrzeli eskadrę pięciu galeonów, które w glorii wimpli i bander szły

pod wszystkimi żaglami, pełnymi słabej, lecz wzmagającej się morskiej bryzy. Na

oczach grupki pirackiej starszyzny wykwitł biały obłoczek dymu w kształcie kalafiora

przy burcie prowadzącego galeonu, a salut armatni na dobre rozbudził grzmotem

jeszcze wpół uśpione miasto.

- Piękny widok - zauważył Chaffinch.

- Dla poety albo kapitana okrętu odparł Blood. - A ja dziś nie jestem ani

jednym, ani drugim. Sądzę, że to będzie admirał wielkiego oceanu króla Filipa,

markiz Riconete.

- A on nie dał słowa honoru, że zostawi nas w spokoju - ponuro i zbytecznie

przypomniał Wolverstone.

- Już ja postaram się, aby to uczynił, zanim go przepuścimy przez Smoczą

Gardziel.

Blood obrócił się na pięcie i złożywszy dłonie w trąbkę, donośnie i wyraźnie

wydał rozkazy kilkudziesięciu piratom przy stojących w dole działach. Gromada

natychmiast przystąpiła do wykonania poleceń i przez najbliższe pięć minut wszyscy

zwijali się jak w ukropie, ciągnąc i taszcząc dwa rufowe działa „Świętego Filipa" na

szczyt wzniesienia. Ledwie ustawiono te używane do ostrzeliwania ścigających,

ciężkie kanony, o donośności półtorej mili, a już Ogle migiem wyrychtował jedną z

nich. Po komendzie Blooda przyłożył lont do zapału i posłał trzydziestofuntową kulę

prościutko po trawersie przed oddalony o trzy ćwierci mili dziób admiralskiego

okrętu. Nie istnieje żaden sygnał szybciej i skuteczniej kładący okręt w dryf.

Zaskoczenie zaskoczeniem, ale ten trzydziestofuntowy grom z jasnego nieba

zatrzymał markiza Riconete niemal w miejscu. Ze sterem wychylonym do oporu okręt

admirała wykonał zwrot na bakburtę i stanął w łopocie. Na dźwięk trąbki, której nikłe

tony doleciały ponad skąpaną w słońcu tonią aż do piratów, cztery pozostałe galeony

powtórzyły ten sam manewr. Szalupa spuszczona z flagowego okrętu pomknęła w

kierunku wyspy, żeby zbadać źródło cudu.

Piotr Blood z Chaffinchem i jeszcze dziesiątkiem swoich ludzi oczekiwał

przybicia szalupy do plaży. Wolverstone i Hagthorpe zajęli stanowiska po drugiej

stronie mierzei, obserwując zamarły w napięciu port i molo. Młody, wymuskany

oficer wysiadł z szalupy na brzeg i w imieniu admirała zażądał wyjaśnień wrogiego

powitania. Otrzymał je.

- Dokonuję tutaj naprawy okrętu, na co mi zezwolił don Ilario de Saveedra w

podzięce za pewną drobną przysługę, którą miałem honor mu oddać, kiedy rozbił się

podczas niedawnej burzy. Admirał wielkiego oceanu musi potwierdzić zezwolenie

don Ilaria i złożyć własne ślubowanie, że zostawi mnie w spokoju do zakończenia

niezbędnych napraw, zanim zaryzykuję wpuszczenie was do portu.

Młody oficer zesztywniał z oburzenia.

- Niezwykłe to słowa, mój panie. Kim jesteście?

- Nazywam się Blood. Kapitan Blood, do usług.

- Kapitan... Kapitan Blood! - młodzieniec szeroko otworzył oczy. - Ty jesteś

kapitan Blood? - Znienacka parsknął śmiechem. - I ty masz czelność przypuszczać,

ż

e...

- Nie podoba mi się ta „czelność" - przerwał mu Blood. - A jeśli chodzi o to,

co ja przypuszczam, proszę za mną. Oszczędzimy sobie jałowej dyskusji.

Ociągając się, Hiszpan podążył za nim w górę zbocza. Przystanęli na szczycie.

- Miał mi pan właśnie powiedzieć, rzecz jasna - podjął Blood - abym lepiej

polecił duszę Bogu, bo armaty waszej eskadry zmiotą mnie z tej wyspy. Proszę

łaskawie rzucić okiem.

Końcem długiej hebanowej laski wskazał krzątaninę u stóp wyniosłości, gdzie

barwny zastęp piratów dwoił się i troił przy ściągniętych na ląd działach okrętowych.

Sześć przetaczano na nowe pozycje, skąd ogniem na wprost mogły niepodzielnie

panować nad wąskim kanałem Smoczej Gardzieli. Grań całkowicie osłaniała tę

baterię przed ewentualnym ostrzałem od strony morza.

- Chyba się pan orientuje w celu tego przedsięwzięcia. I być może słyszał pan,

ż

e ogień mojej artylerii jest wyjątkowo celny. A gdyby nawet nie był, mogę bez

przechwałek zapewnić, a pan, jako człowiek inteligentny bez wątpienia zgodzi się ze

mną, że pierwszy okręt, który wysunie bukszpryt* zza tego tam cypelka, pójdzie na

dno, nim zdąży dać ognia ze swoich dział. - Z czarującym wdziękiem wsparł się na

lasce. - Proszę przekazać pańskiemu admirałowi wszystko, czego pan się tu

dowiedział oraz moje ukłony i zapewnienie, że może wejść do portu Santo Domingo,

gdy tylko złoży obietnicę, o którą proszę, lecz ani chwili wcześniej. -Odprawił

Hiszpana gestem. - Bóg z wami, mój panie. Chafflnch, odprowadź pana oficera do

łodzi.

Zaślepiony złością Hiszpan nie zdobył się na żadną wymianę grzeczności. Na

pożegnanie zmełł w ustach jakąś hiszpańską mieszaninę teologii ze sprośnością i

wściekły zbiegł na dół. Łódź zabrała go z powrotem do admirała. Jednak albo

niedokładnie zdał sprawę, albo admirał nie należał do ludzi, których łatwo przekonać.

Bowiem godzinę później salwy przeorały grań, a huk dział eskadry wstrząsnął

powietrzem poranka.

Spłoszone mewy poderwały się i krążyły z wrzaskiem nad wyspą. Za to piraci

nic sobie nie robili z kanonady, osłonięci naturalnym bastionem grani przed nawałą

ż

elaza. W okresie słabszego ognia Ogle niczym wąż podpełznął na górę do stanowisk

kanon tak usadowionych, że wysuwały tylko szyje ponad granią. Pomaleńku,

starannie wymierzył jedno działo. Nie mógł chybić do takiego celu, jaki stanowiły

ostrzeliwujące mierzeję, oddalone o trzy czwarte mili hiszpańskie okręty w szyku

torowym. Z kanony, której istnienia nikt wśród Hiszpanów nie podejrzewał, Ogle

wpakował trzydziesto-funtową kulę w środkowy galeon, roztrzaskując nadburcie

ś

ródokręcia. Kula ostrzegła markiza, że skończyła się-zabawa w bezkarne

bombardowanie piratów. Zagrały trąbki, cała eskadra wykonała zwrot przez sztag i

odeszła halsem pod przybierający na sile wiatr. Ogle pożegnał Hiszpanów kulą z

drugiego działa, już bardziej na wiwat, lecz i tak nieźle popędzając im kota. Gwizdnął

na swoich kanonierów, aby bez pośpiechu załadowali działa podczas sromotnej

ucieczki wroga.

Przez cały dzień Hiszpanie leżeli w dryfie poza zasięgiem dział Ogle'a,

oddaleni na bezpieczną, ich zdaniem, odległość półtorej mili. Korzystając z okazji,

Blood polecił wciągnąć pod grań jeszcze sześć armat i umocnić przedpiersie baterii,

na co połowa palm poszła pod topór. Główne siły piratów, odzianych jedynie w luźne

skórzane portki, migiem uwinęły się z tą robotą, a tymczasem pozostali, pod

kierunkiem cieśli, najspokojniej w świecie robili swoje, usuwając uszkodzenia. Ogień

buzował w kowalskim ognisku, młoty dzwoniły na kowadłach. Tę scenę mrówczej

krzątaniny nawiedził pod wieczór, przepłynąwszy zalew w swojej barce, don

Clemente Pedroso, arcyod-ważny z miny, choć ziemisty na twarzy, jak nigdy.

Zaprowadzony na grań, gdzie kapitan Blood z pomocą Ogle'a nadal dyrygował

budową przedpiersia, jego ekscelencja, pieniąc się ze złości, zapytał jak bukanierzy

sobie wyobrażają koniec tej całej zabawy.

- Jeżeli ktoś żywi co do tego jakieś wątpliwości, to niech się nie łudzi - rzekł

kapitan Blood. - Koniec nastąpi z chwilą, kiedy admirał zagwarantuje mi

nietykalność, o którą prosiłem.

Czarne oczka don Clemente'a wyrażały wrogość i wrogość była w zmarszczce

u nasady jego haczykowatego nosa.

- Pan nie zna markiza Riconete.

- Jest jeszcze gorzej, bo markiz nie zna mnie. Ale myślę, że wkrótce obaj

poznamy się bliżej.

- To pan się łudzi. Obietnica złożona przez don Ilaria w niczym nie wiąże

admirała. On nigdy nie pójdzie z panem na ugodę. Blood roześmiał mu się w nos.

- Przebóg, w takim razie może tkwić tam, gdzie jest, dopóki nie ujrzy dna w

baryłkach z wodą. Potem może umierać z pragnienia, albo odpłynąć na poszukiwanie

wody. Prawdę mówiąc, chyba nie będziemy musieli czekać tak długo. Pewnie pan

zauważył, że wiatr przybiera na sile od południa. Kiedy zacznie dmuchać na dobre,

pański markiz może mieć kłopoty w sąsiedztwie brzegu.

Don Clemente ulżył sobie, ciskając kilka zawoalowanych bluźnierstw. Blood

sprawiał wrażenie, jakby się dobrze bawił.

- Rozumiem pańską mękę. Pan już mnie widział, jak dyndam na szubienicy.

- Niewiele rzeczy w życiu sprawiłoby mi większą przyjemność.

- Niestety! Przykro mi, ale chyba będę musiał rozczarować waszą ekscelencję.

Może zje pan ze mną kolację na okręcie?

- Nie jadam z piratami, mój panie.

- A jadaj pan sobie choćby i z diabłem - odparł Blood.

I don Clemente w gniewie poczłapał na swych krótkich, grubiutkich nóżkach z

powrotem do barki. Wolverstone odprowadził go zasępionym okiem.

- Bogać tam, Piotrze, mądrzej byłoby zatrzymać tego hiszpańskiego pajaca.

Przysięga krępuje go nie mocniej niż pajęczyna. Podstępna glista dołoży wszelkich

starań, żeby nam zaszkodzić, nie bacząc na przysięgi.

- Zapominasz o don Ilario.

- Myślę, że don Clemente też może zapomnieć o nim.

- Będziemy mieć się na baczności - obiecał Blood z pewnością siebie. Tej

nocy piraci spali jak zwykle na okręcie, pozostawiwszy jednak obsługę przy działach i

wachtę w łodzi zakotwiczonej pośrodku Smoczej Gardzieli, na wypadek, gdyby

admirał wielkiego oceanu próbował przejść ryzykowny przesmyk pod osłoną nocnych

ciemności. Przez cały następny dzień, a była to niedziela, wszystko dalej tkwiło w

martwym punkcie. Za to w poniedziałkowy ranek rozwścieczony admirał ponownie

zasypał mierzeję gradem kuł i po tym przygotowaniu śmiało wszedł do cieśniny,

zamierzając przebić się siłą.

Bateria Ogle'a nic nie ucierpiała, ponieważ Hiszpanie nie znali ani jej

rozmiarów, ani dokładnej pozycji. Ani też Ogle nie zdradził się wcześniej niż dopiero

wówczas, gdy miał wroga o pół mili. Wtedy dał salwę z czterech dział do

prowadzącego galeonu. Dwa pociski chybiły, trzeci gruchnął w wysoki kasztel

dziobowy, a czwarty trafił na linii wody i wywalił w kadłubie dziurę, przez którą

zaczęło się wdzierać morze. Trzy pozostałe okręty hiszpańskie czym prędzej

wykonały zwrot z wiatrem i uciekły prawym halsem na wschód. Przechylony na bok,

uszkodzony galeon chwiejnie podążył za nimi, w ogromnym pośpiechu wyrzucając za

burtę działa i wszelki ciężki sprzęt, jakiego mógł się pozbyć, aby podnieść dziurę w

burcie ponad linię wody.

Tak się zakończyła ta próba sforsowania cieśniny, zaś Hiszpanie, zawróciwszy

na wiatr i żeglując lewym halsem, około południa znaleźli się na swej poprzedniej

pozycji w odległości półtorej mili. Znajdowali się tam nadal, kiedy z Santo Domingo

wypłynęła szalupa wioząca list, w którym nowy gubernator don Ilario nakazywał

markizowi Riconete przyjąć warunki kapitana Blooda. Szalupa musiała walczyć ze

wzburzonym morzem, jako że wiatr ponownie przybrał na sile, a złowieszcze czarne

chmury zaciągnęły południowy horyzont. Zapewne obawa przed zmianą pogody w

połączeniu z listem don Ilaria skłoniły markiza do ustępstwa w sytuacji, gdy upór

zdawał się obiecywać jedynie upokorzenie.

Tak więc znany już piratom hiszpański oficer znowu odwiedził wysepkę u

wejścia do zalewu, przywożąc Bloodowi żądane przyrzeczenie admirała na piśmie, w

wyniku czego galeony mogły się wieczorem schronić w porcie przed nadciągającą

gwałtowną wichurą. Nie napastowane przepłynęły Smoczą Gardziel i rzuciły kotwicę

pod miastem po drugiej stronie zatoki. Markiz Riconete był do żywego zraniony w

swej dumie, toteż bardzo zajadły spór rozgorzał owego wieczoru w pałacu

gubernatora. Niebezpieczna doktryna, wyłożona przez admirała i poparta przez don

Clemente'a, że słowo dane pod groźbami nie wiąże honorowo, ścierała się do

upadłego ze zdecydowanym, szlachetnym stanowiskiem don Ilaria, że warunki muszą

być dotrzymane.

Zaufanie Blooda do danego mu słowa honoru stanowiło źródło rosnącej

irytacji Wolverstone'a, który nie wierzył w istnienie czegoś takiego jak hiszpańskie

sumienie i honor. Bynajmniej nie uznawał też podjętych środków bezpieczeństwa za

dostateczne, choć do strzeżenia Smoczej Gardzieli pozostawiono tylko sześć dział, a

cała reszta została teraz przetoczona i wycelowana na port. Kilka następnych

spokojnych dni wcale nie uśpiło czujności w jednym lecz bystrym oku olbrzyma,

jednak dopiero w piątkowy ranek, kiedy mając już naprawiony maszt, byli prawie

gotowi do wyjścia w morze, Wolverstone wypatrzył wreszcie coś, jak mu się

wydawało, godnego uwagi. Pod wpływem tej obserwacji wezwał Blooda na rufę

„Świętego Filipa".

- Jakiś dziwny ruch szalup odchodzi tam w tę i we w tę, pomiędzy hiszpańską

eskadrą a molem. Sam popatrz. I tak to już leci dobre pół godziny. Łodzie pełne ludzi

płyną do mola, a wracają puste do okrętów. Może mi powiesz, co tam jest grane?

- To chyba zupełnie jasne - rzekł Blood. - Wysadzają załogi

na ląd.

- Tyle i ja wygłówkowałem. Ale czy mógłbyś mnie oświecić, jaki jest sens

albo cel tej operacji? Gdzie nie ma sensu, tam zwykle się kryje coś złego. Nie

zaszkodzi tej nocy postawić na wyspie ludzi pod bronią.

Chmura na czole Blooda wskazywała, że Wolverstone'owi udało się zasiać

ziarno podejrzenia.

- Diablo to dziwne, w rzeczy samej. A jednak... Przebóg, nie uwierzę, żeby

don Ilario zdradził.

- Nie chodzi o don Ilaria, tylko o don Clemente'a. Słowo honoru nie

powstrzyma tej pełnej żółci małpy od żadnego świństwa. A jeśli z Riconete'a jest

drugi taki gagatek, na co wygląda...

- Don Ilario ma teraz władzę.

- Nie przeczę. Ale oprócz władzy jeszcze ma złamaną nogę i siedzi w łóżku,

więc tamci dwaj mogą go śmiało olewać, wiedząc, że sam król Filip dałby im

rozgrzeszenie.

- Jeżeli dybią na naszą zgubę, to po co wysadzają załogi na ląd?

- Liczyłem, że kto jak kto, ale ty, Piotrze, potrafisz mi rozwiązać tę zagadkę.

- Skoro nie potrafię, będę musiał pójść i poszukać rozwiązania. Właśnie

przybił do burty barkas* handlarza owocami. Blood wychylił się przez poręcz

nadburcia.

- Hej, człowieku! - zawołał. - Dajcie te bataty na pokład.

Obróciwszy się, wezwał kilku piratów ze śródokręcia i rzucił im krótkie

polecenie, zanim sprzedawca owoców z koszami batatów na głowie wspiął się po

trapie. Poproszony do kabiny kapitańskiej, poszedł nie podejrzewając, że zawieruszy

się do końca dnia. Jego metyski pomocnik został podobnie zwabiony na pokład i

zamknięty ze swoim patronem w ładowni. A wówczas brudnawy, bosy, opalony

jegomość w zatłuszczonej koszuli, luźnych perkalowych spodniach i w chuście

portowego handlarza na głowie zszedł z pokładu „Świętego Filipa" do barkasu i

odprowadzany niespokojnymi spojrzeniami zgromadzonych przy nadburciu piratów

powiosłował przez zalew w kierunku hiszpańskiej eskadry. Dobiwszy do

admiralskiego galeonu, pokrzykiwał przez jakiś czas, wychwalając swoje towary po

próżnicy. Wreszcie zadudniły kroki na pokładzie. Wartownik w morionie stanął przy

relingu i kazał mu się zabierać razem z owocami do diabła, dorzucając niedyskretną,

ale już zbędną informację, że nikogo nie ma na okręcie, czego tylko taki głupek mógł

nie zauważyć. Pomostując ordynarnie, handlarz odpłynął do mola, wysiadł z barkasu i

poszedł ugasić pragnienie w portowej tawernie, gdzie było rojno od marynarzy

hiszpańskiej eskadry. Przy dzbanie wina wkupił się w łaski gromady Hiszpanów

swoją niezwykłą opowieścią o morzu krzywd doznanych z rąk piratów i zajadłą

krytyką admirała za to, że pozwala piratom panoszyć się na mierzei u wejścia do

portu, zamiast wyprawić ich najkrótszą drogą do piekła. Płynny hiszpański handlarza

nie budził żadnych podejrzeń, a wojowniczość i jawna nienawiść do morskich

rozbójników zyskały mu powszechne uznanie.

- To nie nasz admirał - zapewnił go jakiś bosman. - Markiz nigdy by nie

poszedł na układy z tą hołotą. To wina tego mięczaka, gubernatora Hispanioli. To on

dał im zezwolenie na naprawę okrętu.

- Gdybym to ja był admirałem Kastylii - rzekł handlarz - klnę się na

Najświętszą Panienkę, że załatwiłbym się z nimi, nie pytając nikogo o zdanie.

Wśród ogólnego śmiechu tęgawy Hiszpan klepnął go w plecy.

- Admirał też tak myśli, mój ty zuchu.

- Na przekór jego gubernatorskiej mięczakowości - dorzucił drugi Hiszpan.

- Właśnie dlatego my wszyscy jesteśmy na lądzie - przytaknął trzeci.

I tak ze strzępów informacji, które wystarczyło po prostu złożyć w całość,

wyszła na jaw prawda o szykowanej piratom zgubie. Tak bardzo przypadli Hiszpanie

handlarzowi do serca i tak bardzo handlarz przypadł do serca Hiszpanom, że było już

dobrze po południu, kiedy się wreszcie wytoczył z tawerny i powrócił do swego

barkasu i handlu. Interesy zawiodły go ponownie na drugą stronę zalewu, a w końcu

pokazał się przy „Świętym Filipie", holując drugi, bardzo pojemny barkas za sobą.

Zacumował pod trapem i wszedł na pokład śródokręcia, prosto na Wolverstone'a,

który z ulgą, acz nie bez oburzenia powitał przebierańca.

- Nie było mowy o schodzeniu na brzeg. Po jaką cholerę żeś tam polazł?

Kiedyś włożysz palec między drzwi o jeden raz za dużo. Blood roześmiał się.

- Wcale nie pchałem palca między drzwi. A jeśli nawet, to ryzyko się opłaciło.

Słusznie darzyłem don Ilaria zaufaniem. Tylko dzięki temu, że on dotrzymuje danego

słowa, nie poderżną nam wszystkim gardeł dzisiejszej nocy. Bo gdyby wyraził zgodę

na użycie żołnierzy garnizonu, jak chciał don Clemente, nigdy byśmy się nie

dowiedzieli o niczym, zanim nie byłoby już za późno. Ponieważ don Ilario odmówił,

don Clemente spiknął się z admirałem, drugą taką krzywoprzysięską kanalią.

Wspólnie wykombinowali śliczny plan za plecami don Ilaria. Dlatego markiz ściągnął

swoje załogi na ląd i trzyma je w pogotowiu. Mają cichaczem odbić w łodziach o

północy, przepłynąć nie strzeżony, płytki przesmyk zachodni i niejako tylnymi

drzwiami zajść nas od strony morza, zaskoczyć uśpionych na pokładzie „Świętego

Filipa" i wyrżnąć w pień. Będą ich przynajmniej cztery setki. Niemal wszelka żywa

dusza z eskadry. Markiz Riconete chce sobie zapewnić przewagę.

- A nas tutaj wszystkiego osiemdziesięciu chłopa! - Wolverstone wzniósł

swoje jedyne oko do nieba. - Zostaliśmy jednak uprzedzeni. Możemy przerzucić

działa i rozbić ich w drzazgi podczas lądowania.

Blood pokręcił głową.

- Nie zrobisz tego niepostrzeżenie. Zobaczą, jak przetaczamy działa i będą

wiedzieli, że zwąchaliśmy pismo nosem. I zmienią plany, co by mi wcale nie

pasowało.

- Tobie by to nie pasowało! A ta ich nocna napaść ci pasuje?

- Widząc zastawioną na mnie pułapkę, byłoby co najmniej dziwne, gdybym

nie złowił w nią myśliwego. Zauważyłeś, że przyholowałem drugi barkas?

Czterdziestu ludzi wejdzie do tych dwóch łodzi, reszta popłynie w naszych czterech

szalupach.

- Popłynie? Dokąd? Chcesz uciekać?

- Oczywiście. Ale nie dalej, niż mi się opłaci.

Zwlekał do ostatniej chwili. Dopiero godzinę przed północą wsadził swoją

załogę do sześciu łodzi. A nawet wówczas nie śpieszył się z wypłynięciem. Zaczekał,

aż ciszę nocną zakłóciło odległe poskrzypywanie dulek, świadczące o tym, że

Hiszpanie już mają za sobą kawał drogi do płyciutkiej cieśniny po zachodniej stronie

mierzei. Wtedy kazał wreszcie odbijać, wydając „Świętego Filipa" na pastwę wrogów

skradających się ku niemu po nocy.

Wylądowawszy dobrą godzinę później, Hiszpanie cicho niczym duchy przeszli

grań i zakradli się pod baterię dział i okrętowe schodnie. W grobowym milczeniu

wtargnęli na pokład „Świętego Filipa". Tutaj wreszcie pozwolili sobie na chóralny

wrzask, starym dobrym zwyczajem zagrzewając się do boju. Ku ich zdumieniu, ten

ogłuszający ryk nie obudził pirackiej hołoty, która najwyraźniej pospala się

kamiennym snem i tak ufnie, że nawet nie wystawiła wart. Głupie uczucie pominięcia

czegoś w rachubach zaczęło docierać do świadomości zbaraniałych Hiszpanów, nie

mogących nijak zrozumieć, dlaczego na zdobytym okręcie nie ma żywej duszy. Wtem

języki ognia niespodziewanie rozdarły nocne ciemności od strony portu i burtowa

salwa dwudziestu dział z hukiem gromu rzygnęła lawiną żelaza w kadłub „Świętego

Filipa". Ci, co mieli zaskoczyć piratów, sami zaskoczeni rzucili się do ucieczki z

nabierającej wody fregaty, wypełniając noc krzykiem i przekleństwami. Niepomni

towarzyszy ranionych morderczą salwą, Hiszpanie z obłędnym przerażeniem ludzi, na

których dybią siły przechodzące wszelkie ludzkie rozumienie, tratowali się na

schodniach, byle tylko osiągnąć zbawczy ląd. Wysoki i chudy jak tyka markiz

Riconete miotał się na brzegu, zagarniając uciekinierów do szeregu.

- Ani kroku w tył! Ani kroku, psubraty, niech was Bóg świśnie!

Dwojąc się i trojąc, nie szczędząc razów i wyzwisk, oficerowie jako tako

sprawili szyki. Podczas gdy „Święty Filip" pogrążał się w ośmio-sążniowej toni,

Hiszpanie już w pewnym ordynku stali na plaży i czekali z bronią w pogotowiu. Na

co czekali, nie wiedzieli ani oni, ani sam markiz, który doprowadzony do białej

gorączki żądał od nieba i piekła wyjaśnienia tego cudu. Niebawem je otrzymał.

W mroku zamajaczyła czarna sylwetka wielkiego okrętu, powoli zbliżającego

się ku Smoczej Gardzieli. Plusk wioseł i zgrzytanie dulek świadczyły o przeciąganiu

okrętu pod wyjście z portu, a wkrótce wizg bloków i skrzypienie omasztowania

doniosły wytężonym hiszpańskim uszom o stawianiu żagli.

Wlepiając razem z don Clementem spojrzenie w ciemność, markiz pierwszy

rozwiązał zagadkę. Kiedy prowadził swoich ludzi przeciwko, jak mniemał, uśpionej

załodze pirackiej fregaty, piraci, połapawszy się, że ogołocił swoje galeony z załóg,

przeprawili się łodziami przez zalew, zawładnęli hiszpańskim okrętem i z jego dział

ostrzelali własną fregatę z Hiszpanami na pokładzie. Zdobytym okrętem, flagowym

galeonem admirała, wspaniałą „Nadobną Marią" o czterdziestu działach i z

admiralskim skarbcem w ładowni, ci przeklęci piraci wychodzili sobie teraz w morze

pod nosem wykiwanych Hiszpanów.

Gorzkie były te słowa markiza i gorzka była jego bezsilna wściekłość, którą

przez długą chwilę przeżywał wspólnie z don Clementem, dopóki niedawnemu

gubernatorowi nie zaświtała w głowie myśl o działach Blooda wycelowanych na

przesmyk, wciąż na stanowiskach i niechybnie nabitych, skoro nie zostały użyte.

Gorączkowo poinformował admirała, w jaki sposób można jeszcze pobić piratów ich

własną bronią, a Riconete uchwycił się pomysłu niczym tonący brzytwy.

- Ślubuję niebiosom, że sukinsyny nie opuszczą Santo Domingo, choć muszę

zatopić mój własny okręt. Hej, tam! Działa! Do dział!

Potykając się w mroku, pół setki ludzi pobiegło za nim do nadbrzeżnej baterii.

Dotarli tam w chwili, gdy „Nadobna Maria" wchodziła w Smoczą Gardziel. Za

niecałe pięć minut miała się znaleźć na linii strzału bezpośredniego. Nie sposób było

chybić z tak bliskiej odległości i z sześciu już wyrychtowanych dział.

- Kanoniera! - wrzasnął markiz. - Natychmiast dawać tu kanoniera, żeby mi

posłał tego pirackiego diabła na dno piekła.

Ktoś żwawo wystąpił naprzód. W tylnych szeregach rozbłysło światło i

podawana z rąk do rąk latarnia dotarła do kanoniera. Ten złapał latarnię, odpalił od

niej lont i podszedł do najbliższego działa.

- Stój! - rozkazał markiz. - Zaczekaj, aż będziesz ich miał na wprost.

Przy świetle latarni kanonier w mig się jednak zorientował, że czekanie nic mu

nie da. Z przekleństwem na ustach skoczył do drugiego działa, oświetlił otwór

zapałowy i pobiegł dalej. Przeleciał tak całą baterię, po ostatnie działo. Kołysząc

latarnią w jednej ręce, a skwierczącym lontem w drugiej, zawrócił tak wolnym

krokiem, że doprowadził markiza do szaleństwa. W odległości niecałych stu jardów

przesuwał się pomaleńku czarny cień kadłuba, nad którym szarzały żagle „Nadobnej

Marii".

- Prędzej, durniu! Prędzej! Odpalaj! - ryknął admirał wielkiego oceanu.

- Proszę samemu spojrzeć, ekscelencjo. - Kanonier postawił latarnię na dziale

tak, że jej światło padało prosto na otwór zapału. - Zagwożdżona. Miękki gwóźdź

wbity do samego końca. Tak jak we wszystkich pozostałych.

Admirał wielkiego oceanu zaklął obrazowo i z iście hiszpańską pasją.

- O niczym nie zapomina, ten syn psa i czarownicy. Z nadburcia

przepływającego galeonu padł strzał i dokładnie wymierzona kula z pirackiego

muszkietu roztrzaskała latarnię. Szydercza owacja i wybuch jeszcze bardziej

szyderczego śmiechu doleciał Hiszpanów od „Nadobnej Marii" majestatycznie

wychodzącej Smoczą Gardzielą na pełne morze.

ROZDZIAŁ 2 - KOMEDIANT

Ruchliwość, jak powszechnie wiadomo, to czynnik od zarania dziejów

decydujący o zwycięstwie w przypadku większości wielkich dowódców na lądzie i na

morzu. Również w przypadku kapitana Blooda. Bywało, że Blood pojawiał się i

uderzał tak nagle, jak jastrząb pikujący na zdobycz. I był też taki czas, u szczytu

pirackiej sławy kapitana, kiedy ta jego ruchliwość przybrała rozmiary graniczące z

wszechobecnością, a Hiszpanie zaczęli święcie wierzyć i głosić, że jedynie pakt z

diabłem może dać człowiekowi tego rodzaju nadprzyrodzoną moc unicestwiania

przestrzeni.

Dochodzące doń raz po raz wieści o jego czarnoksięskich mocach kapitan

Blood nie tylko przyjmował z rozbawieniem, ale żerując na hiszpańskich przesądach,

przy każdej sposobności wykorzystywał bez skrupułów ten dodatkowy atut w postaci

zabobonnej trwogi, jaką budził już samym swoim imieniem. Jednak kiedy wkrótce po

tym, gdy w Santo Domingo zdobył „Nadobną Marię", potężny, wyładowany skarbami

okręt flagowy hiszpańskiego admirała wielkiego oceanu, markiza Riconete'a, zdarzyło

mu się wysłuchać szczegółowej i z wielkim przekonaniem opowiedzianej historii, jak

to następnego dnia łupił oddaloną o dwieście mil Cartagenę, przyszło Bloodowi na

myśl, że ta i parę innych fantastycznych opowieści o jego wyczynach, które ostatnio

obiły się kapitanowi o uszy, być może posiadają podstawy mniej mgliste niż

zabobonna wyobraźnia.

Rzecz miała miejsce w Chnstianstadt na wyspie Santa Cruz, gdzie „Nadobna

Maria", zuchwale przechrzczona na „Andaluzyjską Dziewkę" i równie zuchwale

powiewająca flagą brytyjską, zawinęła po drewno i wodę, i gdzie Blood w portowej

tawernie podsłuchał relację o okropnościach, jakich dopuszczali się jego piraci i on

sam podczas tejże napaści. Tawernę wypatrzył Blood, włócząc się, swoim

zwyczajem, bez określonego celu po mieście. Takie przybytki wilków morskich

stanowiły najodpowiedniejsze miejsca pod słońcem do zbierania okruchów

informacji, które potrafił dobrze wykorzystać. Nie pierwszy też raz wysłuchiwał

informacji o samym sobie, aczkolwiek nigdy z większym zdumieniem. O krwawej

rzezi i gwałtach opowiadał zwalisty, krewki w gębie i rudowłosy Holender imieniem

Klaus, kapitan handlowego statku z Scheldt, zabawiając dwóch miejscowych kupców

z Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej. śeby dowiedzieć się czegoś więcej,

Blood podszedł do nich nie proszony, które to najście zostało przyjęte nie tylko z

wyrozumiałością, lecz potraktowane przychylnie za sprawą elegancji ubioru i

władczej swobody obejścia nieznajomego.

- Witam, messieurs.

Władał francuskim swobodnie, choć nie tak biegle jak hiszpańskim, którym

mówił z płynnością rodowitego Hiszpana, nabytą w ciągu dwóch lat spędzonych w

sewilskim więzieniu Świętej Inkwizycji. Przysunął sobie zydel, usiadł bez ceregieli i

zastukał knykciami w zaplamiony, sosnowy blat stołu, przyzywając szynkarza.

- Powiada pan, że kiedy to się działo?

- Dziesięć dni temu - odparł Holender.

- Niemożliwe. - Blood potrząsnął lokami peruki. - Jak mi wiadomo z

wiarygodnego źródła, dziesięć dni temu kapitan Blood był w Santo Domingo. Poza

tym, takie łotrostwa, o jakich tu słyszę, to nie w jego stylu.

Jako prosty człowiek o krewkim nie tylko obliczu, ale również usposobieniu,

Klaus nie lubił, kiedy mu zaprzeczano.

- Piraci to piraci, łotry co do jednego.

Ostentacyjnie splunął na wypiaskowaną podłogę, jak gdyby podkreślając tym

swoje obrzydzenie.

- Przebóg, nie zamierzam ich bronić. Po prostu wiem, że dziesięć dni temu

kapitan Blood przebywał w Santo Domingo, więc nie mógł w tym samym czasie

znajdować się w Cartagenie.

- Takiś pan pewny, co? - skrzywił się Holender. - No to rac. przyjąć do

wiadomości, panie szanowny, że ja tylko powtarzam to, c dwa dni temu w San Juan

de Puerto Rico opowiedział mi kapitai. hiszpańskiego galeonu, jednego z dwóch,

które przewoziły sztabu srebra i zdrowo oberwały podczas napaści piratów na

Cartagenę Proszę mi nie wmawiać, że pan wie lepiej od Hiszpanów. Oba galeon>

znalazły schronienie w San Juan. Były ścigane przez całe Morze Karaibskie i nigdy by

nie uszły pogoni, gdyby szczęśliwa dla nich kula nie uszkodziła Bloodowi fokmasztu,

co zmusiło piekielnika do skrócenia żagli.

Przytoczone fakty nie wywarły na Bloodzie wrażenia. Kapitan zbył je

wzruszeniem ramion.

- Trele morele! Hiszpanie wzięli kogoś za Blooda. I tyle. Kupcy zerkali na

siebie, speszeni chłodnym politowaniem w jego

oczach, wprost niesamowicie niebieskich pod czarnymi brwiami i przy śniadej

twarzy. Pojawienie się szynkarza w samą porę zażegnało gotową awanturę, a Blood

udobruchał rozsierdzonego Holendra, zapraszając całą, zazwyczaj ciągnącą rum

kompanię na wytworniejsze białe wino z Wysp Kanaryjskich.

- Miły panie - obstawał Klaus przy swoim. - Tu nie mogło być żadnej

pomyłki. Wielki, czerwony okręt Blooda, „Arabella", nikomu się nie pomyli z innym.

- Jeśli opowiadali, że ścigała ich „Arabella", tym bardziej nie można im

wierzyć. Albowiem, jak znowu mi wiadomo z wiarygodnego źródła, „Arabella" jest

na Tortudze, przechylona do czyszczenia i remontu kadłuba.

- Sporo panu wiadomo - zgryźliwie zauważył Holender.

- Dochodzą mnie wiadomości - padła szczera i grzeczna odpowiedź. - Ma to

swoje dobre strony.

- Owszem, jeśli wiadomości są prawdziwe. Tym razem to jakaś wierutna

bzdura. Proszę mi wierzyć, mój panie, że kapitan Blood bawi teraz gdzieś w tej

okolicy.

Kapitan Blood uśmiechnął się.

- W to uwierzę bez trudu. Tylko nie pojmuję, na czym pan opiera swoje

przypuszczenia.

Holender wyrżnął wielką pięścią w stół.

- Czyż nie mówiłem, że opodal Puerto Rico nadwerężył sobie fokmaszt w

walce z Hiszpanami? Potrzebny lepszy powód? Będzie musiał przybić do którejś z

tutejszych wysp, żeby go naprawić. To pewne.

- Co jest o wiele pewniejsze, to że pańscy Hiszpanie ze strachu przed

kapitanem Bloodem widzą „Arabellę" w każdym napotkanym żaglu na horyzoncie.

Podano im wino i chyba tylko dlatego Holender jakoś ścierpiał ten upór przy

oczywistym braku racji. Pociągnąwszy łyk, skierował rozmowę na srebrne galeony.

Mało, że rzuciły kotwicę u brzegów Puerto Rico dla dokonania napraw, to po ostatniej

przeprawie w ogóle nie zamierzały ponownie wyjść z tak cennym ładunkiem w morze

do przybycia eskorty.

Akurat ta sprawa tak bardzo zainteresowała kapitana Blooda, że stracił chęć

do dalszego sporu zarówno o bestialstwa przypisywane mu w Cartagenie, jak o drugie

kłamstwo, dotyczące starcia „Arabelli" ze srebrnymi galeonami.

Tegoż wieczoru w kabinie „Andaluzyjskiej Dziewki", pośród przepychu

adamaszków i aksamitów, rzeźbionych i złoconych ścian, kryształów i sreber

ś

wiadczących o bogactwie hiszpańskiego admirała, jej niedawnego pana i władcy,

kapitan Blood zwołał wojenną naradę. W naradzie udział wzięli jednooki olbrzym

Wolverstone, Nathaniel Hagthorpe, ów do przesady uprzejmy szlachcic z Kornwalii

oraz mały wzrostem nawigator Chaffinch - wszyscy zesłani z Bloodem za udział w

rebelii Monmoutha. W wyniku ich obrad „Andaluzyjska Dziewka" jeszcze tej nocy

podniosła kotwicę i niepostrzeżenie wyszła z Santa Cruz, żeby dwa dni później zjawić

się pod San Juan de Puerto Rico. Powiewając czerwono-złotą flagą Hiszpanii pod

jabłkiem grotmasztu, legła w dryf na redzie, oddała salut wystrzałem armatnim i

spuściła szalupę.

Blood oglądał port przez lunetę, wypatrując czegoś na potwierdzenie

opowieści Holendra. Wśród pomniejszych jednostek wyraźnie dostrzegał dwa

wysokie, żółte, trzydziestodziałowe galeony, których kasztele nosiły ślady rozległych

uszkodzeń, obecnie naprawianych. Jak dotąd wyglądało więc na to, że Klaus Mynheer

mówił prawdę. I tylko ta część jego historii się liczyła. Ale trzeba było postępować

ostrożnie. Portu broniła duża twierdza, której garnizon bez wątpienia miał się bardziej

niż zwykle na baczności w związku z pobytem srebrnych galeonów, a ponadto Blood

z nie więcej niż osiem-dziesięcioma ludźmi na pokładzie „Andaluzyjskiej Dziewki"

nie posiadał dostatecznej siły do przeprowadzenia desantu, nawet gdyby jego artyleria

szczęśliwym trafem uciszyła twierdzę. Widząc, że musi się zdać raczej na spryt niż

siłę, kapitan Blood wsiadł do łodzi i śmiało popłynął do brzegu na rekonesans.

Było mało prawdopodobne, wręcz niemożliwe, żeby wieść o zdobyciu przez

Blooda flagowego okrętu hiszpańskiej eskadry zdążyła już dotrzeć do Puerto Rico,

przeto biało-złoty przepych i zdecydowanie hiszpańskie linie „Nadobnej Marii" na

początek winny piratom w zupełności wystarczyć za przepustkę.

Bez zahamowań zaczerpnąwszy z przepastnej garderoby markiza Riconete'a,

Blood wystroił się w kaftan i pludry z fioletowej tafty, w liliowe jedwabne pończochy

i pendent z najlepszego kurdybanu* w tym samym kolorze i gęsto nabijany srebrem.

Na głowie miał czarną perukę i kapelusz o szerokim rondzie z długim bordowym

piórem, ocieniający jego ogorzałe, szlachetne oblicze. Wysoki, wyprostowany,

szczupły, lecz krzepki, wsparty na długiej lasce ze złotą gałką, stanął przed kapitanem

generalnym Puerto Rico, don Sebastianem Mendesem, wyjaśniając mu cel swojej

misji w najczystszej kastylijskiej mowie, której się nauczył w jakże ciężkiej szkole.

Dosłownie przekładając jego imię i nazwisko, niektórzy Hiszpanie zwali

kapitana don Pedro Sangre, inni nie inaczej, jak El Diablo Encarnado. Z humorem

połączywszy teraz oba przezwiska, Blood bezczelnie przedstawił się jako don Pedro

Encarnado, zastępca admirała wielkiego oceanu, markiza Riconete'a, który nie może

przybyć na ląd osobiście ponieważ atak podagry przykuł go do koi. Holenderski statek

spotkany na morzu pod Santa Cruz przekazał jego ekscelencji admirałowi wiadomość

o ataku tych pirackich

łotrów na dwa hiszpańskie galeony z Cartageny, które tutaj w San Juan

znalazły schronienie. Markiz zauważył je w porcie, ale życzyłby sobie bliższych

informacji.

Don Sebastian służył wszelkimi informacjami, nie kryjąc przy tym wielkiego

wzburzenia. Był to potężny, choleryczny osobnik o sflaczałym ciele i ziemistej twarzy

z wargami grubymi niemal jak u Afrykanina, z czarnym wąsikiem i kilkoma

podbródkami sinawymi od brzytwy golibrody. Przyjął fałszywego don Pedra najpierw

z całym ceremoniałem należnym zastępcy przedstawiciela katolickiego króla, później

z serdecznością stosowną pomiędzy dwoma kastylijskimi szlachcicami przedstawił go

swojej delikatnej, nieśmiałej, drobnej, wciąż jeszcze młodej małżonce i zatrzymał na

obiedzie, do którego nakryto stół na chłodnym, białym patio, w zielonkawym cieniu

oplecionego winoroślą treliażu, gdzie usługiwali im czarni niewolnicy pod okiem

sztywnego jakby kij połknął hiszpańskiego majordoma. Wzburzenie don Sebastiana

wywołane pytaniami gościa o pirackie gwałty nie minęło przy stole. To prawda - por

Dios! - że te srebrne galeony zostały napadnięte przez piratów, tych samych

nikczemnych hijos de puta, którzy niedawno uczynili istne piekło z Cartageny.

Kapitan generalny sypał przyprawiającymi

0 mdłości szczegółami, bez najmniejszych względów dla uszu doni Leokadii,

co i rusz wzdrygającej się i żegnającej znakiem krzyża podczas tej strasznej

opowieści.

Blood był nie mniej wstrząśnięty tym, co przypisywano jemu i jego ludziom,

jednak ochłonął z szoku pod wpływem fascynującej informacji, że galeony mają w

ładowniach sztaby srebra wartości dwustu tysięcy pesos, nie wspominając już o

pieprzu i przyprawach wartych prawie drugie tyle.

- Cóż by to była za zdobycz dla tego wcielonego diabła Blooda,

1 cóż to była za łaska pańska, że galeony nie tylko zdołały uciec mu z

Cartageny, ale i ujść dalszej pogoni.

- Kapitana Blooda? - spytał gość. - Zatem nie ma wątpliwości, że to jego

sprawka?

- śadnych wątpliwości. Któż inny żegluje dziś po morzach z taką

zuchwałością? Niech no on tylko wpadnie w moje ręce, a Bóg mi świadkiem, że zedrę

z drania skórę na pludry dla siebie.

- Sebastianie! - zaprotestowała dona Leokadia drżącym głosikiem. - To

straszne!

- Niech tylko wpadnie mi w ręce - powtórzył zapalczywie don Sebastian.

Blood uśmiechnął się uprzejmie.

- Wszystko jest możliwe. On może być bliżej niż się panu wydaje.

- Modlę się do Boga, żeby tak było. - I kapitan generalny podkręcił

komicznego wąsika.

Po obiedzie gość pożegnał się ceremonialnie, wyrażając żal, że musi wracać i

zdać sprawę swemu admirałowi. Ale nazajutrz zawitał ponownie, a kiedy łódź, która

przywiozła go na ląd, powróciła do fregaty, gapie z mola mogli zauważyć, jak ten

wielki biało-złoty okręt flagowy podnosi kotwicę i stawia żagle. Ze świeżejącym

wiatrem, kładącym migotliwe zmarszczki na błękitnej toni, okręt majestatycznie

odszedł wschodnim kursem wzdłuż półwyspu, na którym leżało San Juan.

Od wczorajszego dnia Blood trochę się zabawiał na pokładzie wprawkami

pisarskimi, znalazłszy wszystkie potrzebne mu rzeczy wśród admiralskich przyborów

do pisania - również pieczęć admirała i pergamin zwieńczony godłem Hiszpanii. Z

jego trudu zrodził się imponujący dokument, leżący właśnie przed don Sebastianem.

Dokumentowi towarzyszyły uprzejme wyjaśnienia.

- Pańska pewność, że kapitan Blood przebywa na tych wodach, skłoniła

admirała do podjęcia polowania. Pod swoją nieobecność, jego ekscelencja rozkazuje

mi, jak pan widzi, pozostać tutaj.

Kapitan generalny dumał nad pergaminem zaopatrzonym w wielki plaster

czerwonego wosku z odciśniętym herbem markiza Ricone-te'a. Z treści wynikało, że

ma przekazać don Pedrowi Encarnadzie dowództwo nad wojskowym garnizonem San

Juan de Puerto Rico, twierdzą Santo Antonio i jej załogą. Nie należało oczekiwać, że

don Sebastian potulnie przyjmie takie rozkazy. Zmarszczył czoło i wydął grube wargi.

- Nic z tego nie rozumiem. Pułkownik Vargas, który dowodzi fortem z mojego

rozkazu, to znający swoje rzemiosło, doświadczony oficer. Poza tym - najeżył się -

miałem i wciąż mam wrażenie, że to ja jestem kapitanem generalnym Puerto Rico i do

mnie należy mianowanie moich oficerów.

Pojednawczości w słowach i tonie pozazdrościłby Bloodowi sam anioł.

- Na pańskim miejscu, don Sebastianie, muszę przyznać - ale to tak tylko

między nami - że czułbym dokładnie to samo, co pan. Jednak... Cóż zrobić?

Admirałem kieruje najwyższa troska o bezpieczeństwo srebrnych galeonów.

- Czyż ich bezpieczeństwo w San Juan nie jest moją sprawą? Czyż nie jestem

przedstawicielem króla w Puerto Rico? Niech sobie pan admirał dowodzi jak mu się

ż

ywnie podoba na oceanie, ale na lądzie...

Blood przerwał mu łagodnie, kładąc z poufałością dłoń na ramieniu kapitana

generalnego.

- Drogi don Sebastianie! - Ściszył głos do konfidencjonalnego szeptu. - Wie

pan, jak to jest z tymi królewskimi faworytami.

- Królewskimi... - Don Sebastian zadławił się własną złością i nagłym

zrozumieniem. - Pierwsze słyszę, że markiz Riconete to królewski faworyt.

- Pupilek jego królewskiej mości. Wszystko, oczywiście, między nami. Stąd

jego czelność. Nie miałbym panu za złe opinii, że on nadużywa przyjaźni króla. Wie

pan, jak królewska łaska potrafi uderzyć ludziom do głowy. - Z westchnieniem umilkł

na chwilę. - Przykro mi - podjął - występować w roli narzędzia zamachu na pańskie

prawa. Ale jestem równie bezradny jak pan, mój przyjacielu.

W końcu uświadomiony, po jak niepewnym stąpa gruncie, don Sebastian

powściągnął gniew za obrazę swego urzędu i z filozoficzną rezygnacją dał się

Bloodowi przekonać, że ingerencja admirała ma przynajmniej jedną dobrą stronę,

gdyż uwalnia kapitana generalnego od wszelkiej odpowiedzialności za dalszy bieg

wydarzeń.

Po tej rozmowie i przez następne dwa dni Piotr Blood wykazał się taktem,

ułatwiając zachowanie twarzy zarówno kapitanowi generalnemu, jak i pułkownikowi

Vargasowi, który zrazu ani myślał ustąpić bez porządnej awantury. Pułkownik poczuł

się nieco udobruchany, ponieważ nowy komendant nie zamierzał niczego zmieniać w

zastanych militarnych porządkach. Wręcz przeciwnie, dokonawszy gruntownej

inspekcji obronnych umocnień fortu, załogi i uzbrojenia, gorąco pochwalił wszystko,

co zobaczył i wielkodusznie wyznał, że nie wiedziałby, jak w czymkolwiek ulepszyć

zarządzenia pułkownika.

Rzekomy don Pedro zszedł na ląd i objął dowództwo garnizonu w pierwszy

piątek czerwca. A w niedzielę rano na dziedziniec siedziby kapitana generalnego

wpadł zajeżdżony, spieniony i drżący koń, z którego siodła zsunął się równie zziajany,

młody oficer. Don Sebastian akurat jadł śniadanie w towarzystwie małżonki i

tymczasowego komendanta, kiedy ów konny posłaniec stanął przed nim z

zatrważającą wieścią, że potężnie uzbrojony okręt bez żadnej bandery, najwyraźniej

piracki, zagraża oddalonemu o pięćdziesiąt mil San Patrico. Ostrzeliwuje osadę z

dział, jak dotąd bezskutecznie, gdyż ciągły ogień artylerii portowego fortu trzyma

pirata na dystans. Niestety, fort goni już resztkami amunicji, a po jej wyczerpaniu zbyt

szczupła załoga nie powstrzyma desantu piratów.

Wiadomość nie tyle zaniepokoiła, co niepomiernie zdumiała don Sebastiana.

- Po jakiego diabła piraci mieliby się pchać do San Patrico? Tam nie ma nic,

oprócz trzciny cukrowej i kukurydzy.

- Chyba zgaduję, o co chodzi - rzekł Blood. - San Patrico to kuchenne drzwi

do San Juan i srebrnych galeonów.

- Kuchenne drzwi?

- Nie rozumie pan? Ci piraci bojąc się przypuścić frontalny atak na pański

silnie uzbrojony fort Santo Antonio, zamierzają przemaszerować lądem z San Patrico

i uderzyć na pana od tyłu.

Taki dowód błyskawicznej orientacji w niuansach wojennej strategii zrobił

wielkie wrażenie na kapitanie generalnym.

- Święci pańscy, zdaje się, że trafił pan w sedno.

Zapowiedziawszy, że zaraz wyda odpowiednie rozkazy i odprawiwszy oficera,

ż

eby się posilił i odpoczął, don Sebastian dźwignął się od stołu i pchnął gońca do

fortu po pułkownika Vargasa. Człapiąc tam i z powrotem po rozległej jadalni, w

chłodzie i cieniu okiennych żaluzji, dziękował swemu świętemu patronowi,

zamęczonemu centurionowi rzymskich pretorianów, za własną przezorność,

albowiem Santo Antonio miało amunicji w bród i mógł wysłać tyle prochu i kuł ile

tylko załoga San Patrico potrzebowała, żeby nie wpuścić tych pirackich diabłów do

portu. Przystanął dla złapania tchu, a biegające za nim spojrzenie doni Leokadii nagle

spoczęło na nowym komendancie, który odezwał się chłodnym i opanowanym

głosem.

- Z całym szacunkiem, ekscelencjo, pozbawienie Santo Antonio amunicji

byłoby błędem. Niewykluczone, że sami będziemy potrzebować każdej kuli. Zbyt

wiele tutaj niejasności. Piraci mogą jeszcze zmienić plany, widząc, że lądowanie w

San Patrico jest trudniejsze niż im się wydawało. Albo... - I tu przedstawił znany sobie

stan faktyczny, ponieważ dokładnie tak właśnie zarządził, - Albo atak na San Patrico

to jedynie podstęp, żeby stąd odciągnąć pańskie siły.

Don Sebastian popatrzył tępo przed siebie, gładząc imponujący sinawy

podbródek.

- Niewykluczone. Ależ tak, jak Bóg na niebie!

I już wdzięczny Bogu, że jest przy nim ten chłodny, bystry komendant,

którego obecność początkowo uważał za kamień obrazy, don Sebastian oddał mu całą

inicjatywę. Don Pedro nie ociągał się z jej przejęciem.

- Mamy uzbrojenie srebrnych galeonów. Jest tego sporo. Aż nadto dla potrzeb

San Patrico, a dla okrętów w tej chwili to tylko balast. Weźmiemy nie sam proch i

kule, ale również działa i natychmiast przetransportujemy wszystko do San Patrico.

- Pan chce rozbroić srebrne galeony? - Don Sebastian aż wybałuszył oczy.

- A na cóż im uzbrojenie tutaj w porcie? Fort obroni je, tak jak i nas tutaj w

razie potrzeby. A San Patrico jest w beznadziejnym położeniu. Będzie pan uprzejmy

zorganizować potrzebne do transportu muły i woły - don Pedro przeszedł do rzeczy. -

Co się tyczy ludzi, mamy dwustu trzydziestu żołnierzy w Santo Antonio i stu

dwudziestu na pokładach srebrnych galeonów. Ilu liczy załoga San Patrico?

- Czterdziestu, góra pięćdziesięciu.

- Niech Bóg ma nas w swojej opiece! Skoro bukanierzy zamierzają lądować,

muszą liczyć ze cztery, do pięciu setek. Aby stawić czoło takiej sile, San Patrico

będzie potrzebowało każdego żołnierza, bez którego możemy się tu obejść. Wyprawię

tam pułkownika Vargasa na czele dwustu pięćdziesięciu ludzi - stu pięćdziesięciu z

Santo Antonio i stu z galeonów.

- I zostawi pan San Juan bez obrony? Czy pan oszalał? Sebastian z

przerażenia nie potrafił pohamować języka. Blood miał minę znającego się na

rzeczy człowieka, który nie dopuszcza żadnych wątpliwości.

- Nie sądzę. W forcie zostaje nam setka dział, w tym połowa wielkiego

kalibru. Stu ludzi aż nadto wystarczy do ich obsługi. I żeby pan nie myślał, że

narażam was na niebezpieczeństwo, któremu sam nie zamierzam stawić czoła,

osobiście obejmę nad nimi dowództwo.

Wezwany Vargas był równie jak don Sebastian przerażony takim

uszczupleniem obrony San Juan. Sprzeciwił się temu ostro, żeby nie powiedzieć

niegrzecznie. Zrobił nowemu komendantowi wykład

0 sztuce wojennej, pusząc się i wynosząc na wyżyny największego

wtajemniczenia. Nowy komendant chłodno ściągnął go z tych wyżyn na ziemię.

- Jeśli pan mi powie, że możemy się podjąć odparcia desantu na San Patrico z

siłą mniejszą niż trzystu ludzi, uznam, że musi się pan jeszcze poduczyć swego

zawodu. A tak czy owak - dodał, wstając

1 ucinając tym dalszą dyskusję - to ja mam zaszczyt dowodzić tutaj i ja

ponoszę odpowiedzialność. Rad będę, jeśli pan bezzwłocznie podporządkuje się

moim rozkazom.

Zacisnąwszy zęby, pułkownik Vargas złożył sztywny ukłon, a kapitan

generalny z całego serca podziękował niebiosom za pergamin admirała wielkiego

oceanu, całkowicie uwalniający go od odpowiedzialności za wszelkie nieobliczalne

skutki tej pochopnej decyzji.

Kiedy katedralne dzwony wezwały wiernych na sumę, pułkownik Vargas, nie

bacząc na zbliżającą się porę południowego skwaru, jako że sprawa nie cierpiała

zwłoki, wyprowadził swoich żołnierzy z San Juan. Na czele kolumny marszowej, za

którą długim rzędem szły obładowane amunicją muły i zaprzęgi wołów ciągnące

działa, pułkownik puścił się w drogę przez lekko falistą równinę, drogę prowadzącą

do odległego o pięćdziesiąt mil San Patrico.

Jak należało oczekiwać, pirackim żaglowcem atakującym San Patrico był

niegdysiejszy okręt flagowy hiszpańskiego admirała wielkiego oceanu, obecnie

„Andaluzyjska Dziewka", wyprawiona tam przez kapitana Blooda z takim właśnie

zadaniem. Dowodzący nią Wolverstone otrzymał rozkaz pobawić się z lichym,

malutkim fortem San Patrico w kotka i myszkę przez czterdzieści osiem godzin. Po

upływie tego czasu, a przed nadejściem posiłków z San Juan, znajdujących się już w

połowie drogi, miał niepostrzeżenie odpłynąć pod osłoną nocy i zaniechawszy

pozorowanego manewru wrócić z pełną szybkością i naprawdę uderzyć na

stosunkowo teraz bezbronne San Juan.

Przez cały poniedziałek gońcy z San Patrico w regularnych odstępach czasu

dostarczali meldunki świadczące o tym, że Wolverstone sumiennie wywiązuje się z

powierzonego mu zadania. Z meldunków wynikało, że ciągły ogień fortu stanowi dla

piratów zaporę nie do przebycia. Kapitan generalny krzepił się tą wieścią,

przeświadczony, że z każdą następną godziną rosną szansę zaskoczenia pirata na

gorącym uczynku przez admirała wielkiego oceanu, który musiał żeglować gdzieś

niedaleko.

- Jutro Vargas z posiłkami stanie w San Patrico - rzekł - i piraci stracą okazję

do wylądowania.

Tymczasem jutro przyniosło coś zupełnie odmiennego od przewidywań

wszystkich zainteresowanych. O brzasku huk dział zbudził San Juan. Wysuwając

nogę z łóżka, don Sebastian zrazu ucieszył się na myśl, że to markiz Riconete po

królewsku oznajmia swoje przybycie pełną salwą. Nieustające bombardowanie jednak

napełniło kapitana generalnego złym przeczuciem, jeszcze nim wyszedł na taras

swojej pięknej rezydencji. Już na tarasie i w świetle tego, co dokładnie oglądał w

lunecie, złe przeczucie don Sebastiana ustąpiło miejsca osłupieniu.

Kapitan Blood obudził się z uczuciem wręcz przeciwnym niż don Sebastian.

Lecz domysły będące źródłem jego irytacji rozwiały się jeszcze szybciej. Nawet

gdyby Wolverstone - rzecz mało prawdopodobna - opuścił San Patrico przed północą,

to pod wiejący teraz silny wiatr zachodni nie mógłby dotrzeć do San Juan wcześniej

niż dopiero za dwanaście godzin. Co więcej, Wolverstone nie miał zwyczaju z taką

beztroską łamać otrzymanych rozkazów.

Na wpół ubrany Blood pośpieszył szukać wyjaśnienia tej kanonady i oto u

boku don Sebastiana przeżył wstrząs ani trochę nie ustępujący osłupieniu kapitana

generalnego, aczkolwiek z krańcowo innych powodów. Albowiem wielki, czerwony

okręt na redzie, bombardujący fort z odległości pół mili, był łudząco podobny do

„Arabelli", którą niecały miesiąc temu zostawił przechyloną u brzegów Tortugi.

Wspomniawszy uporczywie powtarzane pogłoski o swoim rajdzie na Cartagene,

Blood zadawał sobie pytanie, czy to możliwe, żeby Pitt, Dyke i inni pozostawieni na

Tortudze towarzysze wypłynęli grasować na morzu, dopuszczając się takich samych

okrucieństw, jak te, które hańbą okryły Morgana i Montbarsa. Nie podejrzewał ich o

to, a przecież oglądał swój własny okręt, jak w kłębach armatniego dymu bije

burtowymi salwami, krusząc forteczne mury, tylko z pozoru solidne i grube, bo

zaprawa była ze zwykłej gliny, o czym Blood z przyjemnością się przekonał podczas

inspekcji. U jego boku kapitan generalny Puerto Rico wzywał na przemian to

wszystkich świętych z kalendarza, to wszystkich diabłów z piekła na świadków, że

oto zjawił się ten wcielony diabeł, kapitan Blood. Stojący przy nim ramię w ramię ów

diabeł wcielony zaciskał wargi, puszczając przekleństwa don Sebastiana mimo uszu.

Osłoniwszy dłonią oczy przed porannym słońcem, badał wzrokiem linię czerwonej

fregaty, od złoconego galionu na dziobnicy po wyniosły kasztel rufowy. To była i

zarazem nie była „Arabella". Różnica wciąż mu się wymykała, chociaż ją wyczuwał.

Wielki okręt dokonywał zwrotu przez sztag, obracając się ku niemu całą długością

burty. Wówczas, nawet bez liczenia burtowych ambrazur, zyskał niezbitą pewność.

Jego własny flagowy okręt miał o cztery działa więcej.

- To nie jest kapitan Blood - rzekł.

- To nie jest kapitan Blood? Może mi pan powie, że ja nie jestem

Sebastianem Mendezem? Czyż ten okręt nie nazywa się „Arabella"?

- To nie jest „Arabella".

Don Sebastian przez chwilę mierzył go pogardliwym spojrzeniem

nabiegłych krwią oczu. Po czym podsunął mu swoją lunetę.

- Proszę sobie przeczytać nazwę na rufowej pawęży.

ś

eby skierować na fort działa prawej burty okręt robił zwrot przez

rufę i pawęż było widać jak na dłoni. Blood ponownie zbaraniał, odczytując

wypisaną złotymi literami nazwę „Arabella".

- Nie rozumiem - mruknął.

Burtowa salwa obróciła w perzynę kolejne tony fortecznych murów,

zagłuszając jego słowa. Wówczas to po raz pierwszy działa fortu wreszcie zagrzmiały

w odpowiedzi. Ogień był chaotyczny i bardzo niecelny, ale przynajmniej zmuszał

atakujący okręt do lawirowania pod ostrzałem.

- Na Boga, w końcu się przebudzili! - zawołał don Sebastian z gorzką ironią.

Blood poszedł po buty, poleciwszy służbie osiodłać i przyprowadzić konia.

Kiedy pięć minut później, już w butach ale nadal tylko na wpół ubrany, wsuwał nogę

w strzemię, dopadł go kapitan generalny.

- Pan nawarzyłeś tego piwa - wybuchnął. - Pan i ten pański cacany admirał od

siedmiu boleści. Pańskie głupie pomysły pozbawiły nas obrony. Mam nadzieję, że pan

zapłacisz za to wszystko. Taką mam nadzieję.

- Też mam nadzieję, że za wszystko zapłacę temu zbójowi, kimkolwiek on

jest.

Blood mówił przez zaciśnięte zęby, bardziej niż gubernator kipiąc, choć mniej

się ciskając z gniewu. Wpadłszy we własne sidła, przeżywał typowe w takiej sytuacji

katusze. Tyle zachodu i wybiegów kosztowało go rozbrojenie San Juan i chyba tylko

po to, żeby jakiemuś cholernemu przybłędzie łatwiej było przyjść i sprzątnąć mu

sprzed nosa całą stawkę w tej grze. Nie domyślał się tożsamości przybłędy, ale dałby

głowę, że nie przez czysty przypadek ten czerwony okręt nosił imię „Arabella" i że

jego kapitan jest sprawcą owych okrucieństw w Cartagenie, przypisywanych

kapitanowi Bloodowi. Jakkolwiek było, jedyne, co miało teraz znaczenie, to za

wszelką cenę pokrzyżować szyki temu najbardziej nieproszonemu z gości. I tak za

sprawą przedziwnej ironii losu, kapitan Blood pędził na koniu, uskrzydlony nadzieją

zorganizowania obrony hiszpańskich siedzib przed napadem piratów, obrony, którą

własnymi knowaniami uczynił beznadziejną.

W forcie zastał zniszczenia i zamęt. Już połowa dział zamilkła pod zwałami

gruzu. Ze stuosobowej załogi fortu poległo dziesięciu obrońców, trzydziestu odniosło

rany. Na nogach pozostało sześćdziesięciu żołnierzy, śmiałych i zahartowanych - na

ś

wiecie nie było żołnierzy lepszych od hiszpańskich piechurów - lecz nieporadność

ich młodego kapitana sprawiła, że stali bezradni jak dzieci, gdy kolejna salwa obróciła

w perzynę dwadzieścia jardów fortecznego przedpiersia. Dusząc się pyłem ze

skruszonych murów i gryzącym dymem armatniego prochu na głębokim jak studnia

dziedzińcu, Blood sklął oficera, który wybiegł mu naprzeciw.

- Będziesz tak czekał do usranej śmierci, aż ci ludzi i działa zasypie pod

gruzem?

Kapitan Arania wyprężył się na baczność. Wypiął pierś.

- Możemy zginąć na posterunku, żeby zapłacić za pańskie błędy, panie

komendancie.

- To potrafi każdy głupiec. Ale gdybyś miał tyle rozumu, co bezczelności,

ratowałbyś działa. Niebawem będą potrzebne. Wyciągnij stąd dwadzieścia dział i

ustaw je tam w ukryciu - wskazał gaj drzew pimentowych oddalony o niecałe pół mili

w kierunku miasta. - Zostaw mi dwunastu kanonierów do prowadzenia ognia, a

pozostałych ludzi zabierz ze sobą co do ostatniego człowieka. I wynieś rannych z tej

ś

miertelnej pułapki. Stanąwszy w gaju, wyślij po zaprzęgi mułów, konie, woły, co

popadnie do dalszego holowania. Załaduj kartaczami. Rusz głową, człowieku i nie

marnuj czasu. Do roboty.

Jeżeli kapitanowi Arańi brakowało twórczej wyobraźni, to przynajmniej miał

aż nadto energii do wprowadzenia cudzych pomysłów w życie. Poddawszy się

rozkazom rzutkiego dowódcy, pełen zapału dla akcji, której sens od pierwszej chwili

uznał za oczywisty, Arania rzucił się w wir pracy, podczas gdy Blood objął

dowodzenie baterią dziesięciu dział ustawionych na południowym przedpiersiu, skąd

miały najlepszy obstrzał zatoki. Dwunastu żołnierzy wyrwanych animuszem Blooda z

bezczynności, ożywionych jego pogardą dla własnego bezpieczeństwa, spokojnie i w

mig spełniało rozkazy.

Odpaliwszy działa sterburty, piracki okręt wykonywał zwrot na wiatr, żeby

dać ognia z bakburty. Wykorzystując ten manewr pirata i starając się jak najlepiej

ocenić pozycję, z której padnie następna salwa, Blood przechodził od działa do działa

i własnoręcznie rychtował każde z nich, niespiesznie i starannie. Wycelował ostatnie,

kiedy czerwony okręt, przełożywszy ster, stanął bakburtą do fortu. Blood wyjął

lontownicę z rąk muszkietera i przyłożył skwierczący lont do zapału. Wprawdzie

liczył na lepsze trafienie przy tej szerokości celu, ale i tak strzał był nie najgorszy.

Kula urwała piratowi bukszpryt. Okręt zamyszkował pod wpływem wstrząsu i

przechylił się nieznacznie, i to akurat w chwili, gdy odpalał salwę. W wyniku

przypadkowej zmiany kąta podniesienia, pociski nieszkodliwie przeszły ponad

szańcem i zaryły się w ziemi daleko na tyłach fortu. Okręt natychmiast zawrócił z

wiatrem, uciekając spod ostrzału.

- Ognia! - ryknął Blood i pozostałe dziewięć dział wypaliło jednocześnie.

Rufa pirata stanowiła bardzo wąski cel, więc należało się spodziewać co

najwyżej moralnego efektu. Lecz i tym razem szczęście dopisało Bloodowi, i o ile

osiem dwudziestoczterofuntowych kuł jedynie wzbiło fontanny wody wokół piratów,

to dziewiąta gruchnęła w rufowy kasztel, dodając im rozpędu. Hiszpanie wznieśli

radosny okrzyk.

- Wiwat, don Pedro!

I trudno uwierzyć, ale ze śmiechem zabrali się do ładowania dział, podniesieni

na duchu tym pierwszym, acz niewielkim sukcesem. Nie musieli się śpieszyć.

Uprzątnięcie szczątków bukszprytu zajęło piratowi sporo czasu i minęła dobra

godzina, nim gotów do odwetu zaczął lawirować* z powrotem, żeglując ostro do

wiatru.

W owej bezcennej godzinie wytchnienia Arańia przetoczył działa pod osłonę

oddalonego o ćwierć mili zagajnika. Blood też mógł się tam wycofać. Pozostał i z

wielką brawurą przystąpił do powtórzenia swojej wcześniejszej taktyki. Niestety, jego

ogień chybił, natomiast burtowa salwa czerwonego okrętu z całą mocą uderzyła w

fort, otwierając nowy wyłom w rozpadających się obwałowaniach. Po czym, być

może rozjuszony poniesionymi szkodami, a na pewno zorientowany na podstawie

poprzednich odpowiedzi fortu, że ledwie kilka dział zachowało sprawność, i że teraz

będą nie załadowane, pirat podszedł bliżej, wykonał zwrot przez sztag i wypalił z

drugiej burty bezpośrednim ogniem. Spowodował wybuch, który targnął oddalonymi

o milę domami San Juan. Blood poczuł, jak olbrzymia ręka chwyta go, unosi i

gwałtownie ciska na uciekającą gdzieś ziemię. Padł bez tchu, na wpół ogłuszony,

podczas gdy z nieba posypał się gruz w jakimś potwornym gradobiciu, a forteczne

wały, jakby coś je nagle rozpuściło, z hukiem rzecznej katarakty zeszły w dół i

rozpłynęły się w bezkształtne rumowisko. Pechowa kula trafiła w prochownię. To był

koniec fortu. Od pirackiego okrętu woda przyniosła wiwaty, niczym echo wybuchu.

Blood ocknął się, otrząsnął z leżącej na nim kupy zaprawy i kawałków gruzu,

wypluł piasek z gardła i w myślach zbadał swój stan zdrowia. Bolało go biodro, lecz

stopniowo ustępujący ból świadczył o powierzchownym stłuczeniu. Wciąż niezbyt

przytomny, pomału dźwignął się na kolana, wreszcie stanął na nogi. Cały

roztrzęsiony, z pokaleczonymi dłońmi we krwi, powalany ziemią i osypany pyłem, był

przynajmniej w jednym kawałku. Niczego sobie nie połamał. Ale spośród swojej

dwunastki zastał jedynie pięciu w takim zdrowiu, jak przed wybuchem; szósty jęcząc,

leżał ze złamanym udem, siódmy siedział, trzymając się za wybite ramię. Pozostała

piątka zniknęła, pogrzebana w zwałach rumowiska. Zebrawszy rozproszone myśli,

Blood poprawił perukę na głowie i zadecydował, że nie ma sensu wysiadywać tej

sterty gruzów jeszcze przed chwilą będącej fortem. Piątce, która wyszła bez szwanku,

kazał zabrać dwóch rannych do pimentowego gaju, dopilnował ich wymarszu i

chwiejnym krokiem podążył za nimi. Kiedy dotarł pod osłonę pachnących olejkiem

drzew, piraci już się sposobili do następnego kroku po zniszczeniu fortu. Przystanął

na skraju pimentowej plantacji i osłaniając dłonią oczy przed ostrym słońcem, przez

chwilę obserwował przygotowania do desantu. Widział, jak spuszczono pięć łodzi na

wodę, i jak przepełnione do granic możliwości łodzie odbijają i kierują się ku plaży, a

czerwony okręt staje na kotwicy, żeby osłaniać lądowanie. Nie było czasu do

stracenia.

Blood wkroczył w cień drzew, gdzie spotkał Arańię i jego żołnierzy.

Pochwalił wybór ukrytych przed piratami stanowisk dział, zgodnie z rozkazem

załadowanych kartaczami. Dokładnie przyjrzawszy się odległej o niecałą milę plaży,

gdzie nieprzyjaciel powinien dobić do brzegu, kazał wymierzyć tam działa i osobiście

nadzorował wszystkie czynności. Jako ogniowy namiar wyznaczył łódź rybacką

leżącą do góry dnem na piasku, o pół kabla od kredowobiałej linii piany pomiędzy

lądem a tonią.

- Zaczekamy - wyjaśnił Arani - aż sukinsyny zrównają się z tą krypą i wtedy

wystawimy im przepustkę do piekła.

A dla skrócenia czasu oczekiwania na tę chwilę, udzielił hiszpańskiemu

kapitanowi lekcji na temat subtelności sztuki wojennej.

- Zaczyna pan sobie uświadamiać korzyści płynące z odstępstwa od zasad i

sztywnych kanonów ze szkolnej ławy, czyli z porzucenia fortu, który był nie do

utrzymania i zajęcia nowej pozycji, gdzie można się obronić. Dzięki tej taktyce łotry

są zdane na naszą łaskę. Za chwilę ujrzy pan, jak posyłamy ich do wszystkich

diabłów, a pozorna klęska zamienia się w zwycięstwo.

I tak by się, niewątpliwie, stało, gdyby nie zgoła nieoczekiwane wydarzenie.

W rzeczy samej, kapitan Arana otrzymał tego ranka lekcję bardziej pouczającą, niż to

było w zamiarze Blooda. Niebawem miał się naocznie przekonać o jałowości

podzielonego dowództwa. Biedy narobił don Sebastian, który tymczasem, na

nieszczęście wszystkich, nie próżnował. Jako kapitan generalny Puerto Rico uznał za

swój święty obowiązek uzbroić zdolnych do noszenia broni mieszkańców miasta. Nie

uważając za stosowne zasięgnąć rady don Pedra, ani nawet zawiadomić go o swoich

zamiarach, zebrał swój sklecony naprędce oddział w sile około setki ludzi pod osłoną

białych budynków oddalonych o jakieś sto jardów od wody. Tam trzymał ich w

zasadzce, żeby w ostatniej chwili uderzyć na lądujących piratów. Wykombinował

sobie, że tym sposobem uniemożliwi okrętowej artylerii ostrzelanie swoich żołnierzy i

rozpierała go duma z własnej taktycznej genialności. Sama w sobie ta jego taktyka

była tyleż słuszna, co oczywista, jednak miała ten jeden niespodziewany minus, że

powstrzymując pirackich kanonierów na okięcie, lak samo powstrzymywała

hiszpańską baterię w zagajniku Nim zdążył ot-worzyć odwlekany ogień, Blood ku

swemu przerażeniu zobaczył, jak pospolite ruszenie Portorykańczyków z wrzaskiem

pędzi plażą do szturmu na piratów i jak w mgnieniu oka powstaje jeden rozfalowany,

skłębiony, wojujący, rozkrzyczany tłum, w którym swoi i wrogowie pomieszali się nie

do odróżnienia. Kłębowisko walczących przepływało po plaży, zrazu powoli, lecz

stopniowo nabierając rozpędu, w miarę jak siły don Sebastiana ustępowały pola

prawie o połowę mniej licznej, ale nacierającej z furią gromadzie piratów. Strzelając i

drąc się, wreszcie wszyscy zniknęli w mieście, pozostawiwszy za sobą trupy na

piasku.

Podczas gdy Blood klął niewczesną interwencję don Sebastiana, kapitan Arańa

nalegał na ruszenie z odsieczą. Otrzymał jeszcze jedną lekcję.

- Bitew nie wygrywa się bohaterstwem, a wyrachowaniem, mój przyjacielu.

Zbójów na pokładzie jest przynajmniej dwakroć więcej niż tych, którzy wylądowali i

dzięki bohaterstwie don Sebastiana już wzięli miasto. Jeśli teraz wyruszymy, to

następna gromada wyląduje nam za plecami i będziemy wzięci w dwa ognie. Przeto

za pańskim pozwoleniem zaczekamy, aż wysadzą swój drugi rzut, a po jego

zniszczeniu zajmiemy się łajdakami w mieście. W ten sposób niczym nie ryzykujemy.

Dość długo jednak przyszło im czekać. W każdej łodzi pozostawiono tylko po

dwóch wioślarzy, więc ich droga do okrętu była powolna. Powolny był również

załadunek drugiej grupy i powrót do brzegu. Toteż minęło blisko dwie godziny od

lądowania pierwszej gromady, zanim druga zeszła na ląd. Wszystkie znaki na niebie i

ziemi wskazywały, że słaby opór stawiony przez San Juan został już w pełni złamany,

zatem nie widząc żadnego powodu do pośpiechu, piraci nie śpieszyli się ani trochę

nawet wówczas, gdy poczuli piasek plaży pod stopami. Powoli, jak gdyby bawiąc z

wycieczką, powyłaziła z łodzi cała ta pstra zbieranina, jedni w kapeluszach, paru w

morionach, inni w zawiązanych na głowie kolorowych, brudnych chustach i w

ubiorach odznaczających się takąż samą różnorodnością. Parada strojów obrazowała

wszelkie warstwy społeczne, od czystej wody bukaniera w bawełnianej koszuli i

portkach z surowej skóry, po hidalgo w obszytym koronkami kaftanie, a tu i ówdzie

pojawiał się bardziej wojskowy rynsztunek w postaci kirysa. Jednolitość panowała

przynajmniej w tym, że każdy nosił bandolet na piersi, muszkiet na ramieniu oraz taką

czy inną, długą broń sieczną u pasa. Pirat w jaskrawoczerwonym kaftanie z

wyszarganą koronką, zapewne ustanowiony przywódcą, zebrał liczącą z

pięćdziesięciu chłopa bandę w niby to wojskowym szyku nad brzegiem morza, sam

stanął na czele, machnął pałaszem i dał hasło wymarszu. Ruszyli ze śpiewką na

ustach, żeby maszerować w nogę. Ochryple rycząc jakąś sprośną piosnkę, szli naprzód

zwartym szykiem, podczas gdy kanonierzy w pimentowym gaju dmuchali na lonty,

nie spuszczając oczu z uniesionej ręki kapitana Blooda. Wreszcie piraci zrównali się z

krypą, stanowiącą ogniowy namiar Hiszpanów. Blood opuścił rękę i pięć dział

wypaliło jednocześnie. Odłamki kartaczy zmiotły czoło kolumny razem z

wymachującym pałaszem prowodyrem w eleganckim czerwonym kaftanie.

Niespodziewany cios poraził resztę kompanii nagłym paraliżem, z którego niewielu

ocknęło się w porę. Albowiem jeszcze dwukrotnie Blood unosił i opuszczał rękę, i

jeszcze dwukrotnie ogień pięciu dział kosił te nazbyt zwarte szeregi, aż niemal

wszyscy piraci legli pokotem na plaży, niektórzy wijąc się, inni bez ruchu. Paru, może

pół tuzina, nie ważąc się wracać do wyciągniętych na piasek, pustych łodzi, uciekło

do miasta, odpełznąwszy na brzuchach z obawy przed następną morderczą salwą,

siejącą śmierć po plaży. Blood uśmiechnął się upiornie, dostrzegając wstrząśnięte

spojrzenie kapitana Arańi. Podjął wojskową edukację tego przezacnego oficera.

- Teraz możemy śmiało ruszać, kapitanie, ponieważ zabezpieczyliśmy sobie

tyły przed atakiem. Zapewne zauważył pan, że piraci z ubolewania godnym brakiem

pomyślunku, użyli do lądowania wszystkich swoich łodzi. Pozostali na okręcie są tam

odcięci jak rozbitkowie na wyspie.

- Ale mają działa - przypomniał Arana. - Co będzie, jeśli otworzą z zemsty

ogień na miasto?

- W którym bawi ich kapitan z oddziałem szturmowym? Mało

prawdopodobne. Ale dla pewności zostawimy paru ludzi do obsługi naszych dział.

Gdyby te sieroty na okręcie potraciły głowy, kilka salw podziała na nie jak zimny

prysznic.

Blood wydał odpowiednie polecenia. Wkrótce oddział pięćdziesięciu

hiszpańskich muszkieterów, pogrzebanych w mniemaniu piratów pod gruzami fortu,

we wzorowym ordynku podążał biegiem od pimentowego gaju do miasta.

Herszta piratów o imieniu nie zachowanym w pamięci miał Blood za

ciężkiego durnia, który jak każdy dureń zanadto był pewny swego, zaniedbał środki

ostrożności i nie upewnił się, czy siły stawiające mu opór przy lądowaniu wyczerpały

możliwości obrony San Juan. Zachłanna chciwość pirata, która popchnęła go do

wylądowania, również wydawała się Bloodowi niedorzeczna. Blood widział w

pirackim przywódcy małego złodziejaszka, zbierającego okruchy tam, gdzie można

zasiąść do suto zastawionego stołu. Polował na wielki łup, ścigał dwa srebrne galeony

od Cartageny przez całe Morze Karaibskie, a mając je wreszcie w zasięgu ręki, nie

poświęca wszystkich sił, żeby zgarnąć skarb na własność, tylko wykazuje się głupią

lekkomyślnością, jak mały dzieciak. Z okoliczności, że milczały działa tych

galeonów, musiał wywnioskować - o ile potrafił wyciągać wnioski - że załogi

przebywają na lądzie, a jeśli nie potrafił wyciągać wniosków, to luneta - kapitan

Blood zakładał, że głupek posiadał przynajmniej lunetę - winna mu umożliwić

naoczne stwierdzenie tego faktu.

Tu jednak pojawia się pewien błąd w rozumowaniu Blooda. Przecież to

właśnie spostrzeżenie braku załóg i łatwości zagarnięcia galeonów, równie dobrze

mogło zachęcić pirata do pozostawienia ich w spokoju, dopóki nie nasyci swej nie

zaspokojonej chciwości, grabiąc miasto. W końcu nie zapomniał, że miasta Nowej

Hiszpanii często opływały w wielkie bogactwa, a kapitan generalny miał nadto

królewską szkatułę w swojej pieczy. Dokładnie tej samej pokusie uległ, łupiąc

Cartagenę, podczas gdy srebrne galeony wychodziły w morze. Widocznie nawet tego

nie wystarczyło mu za nauczkę, że kto chwyta dwie sroki za ogon, ten zostaje z

pustymi rękami, bo i w San Juan stosował tę samą poronioną taktykę i te same ohydne

metody, jakimi - Blood już nie potrzebował dalszych dowodów w Cartagenie okrył

hańbą wielkiego przywódcę piratów, przybrawszy jego imię.

Zapewne nie bez wpływu na obecne postępowanie Blooda była jego

zawziętość, że żaden przybłęda ot tak sobie nie odbierze mu galeonów, o które on

sam zabiegał i których zdobycie ułatwił swoimi zarządzeniami, jednak niezwykła

zajadłość w postawie kapitana bez żadnych wątpliwości płynęła z wielkiego gniewu

za podłe podszywanie się pod niego w Cartagenie i okrucieństwa popełnione tam w

jego imieniu. Grzechy drogi życiowej, na którą rzucił go surowy los, były mu

dostatecznym ciężarem. Nie mógł ścierpieć, że miano by mu przypisywać jeszcze

gorsze występki z powodu bestialskich czynów jakiegoś nędznego komedianta i jego

bandy łotrów spod ciemnej gwiazdy. Ponury więc i zawzięty, żeby nie rzec mściwy,

kapitan Blood wiódł niewielką kolumnę hiszpańskich muszkieterów do oczyszczenia

miasta z bezczeszczącej je bandy fałszywego Blooda.

Już u rogatek doszły go odgłosy w pełni usprawiedliwiające podejrzenia co do

rodzaju ulubionej rozrywki piratów. Ich przywódca przeszedł jak burza przez miasto,

łamiąc wszelki opór. Po czym wydał miasto swoim ludziom na pastwę. Niech sobie

chłopcy pofiglują, nim zabiorą się do pracy, czyli wezmą za galeony w przystani.

Więc diabelska kompania, złożona z bywalców więzień we wszystkich zakątkach

ś

wiata, rozdzieliła się na grupki i rozniosła po mieście falę wyuzdania i gwałtu, paląc,

grabiąc, bijąc i mordując z czystej żądzy niszczenia. Sam herszt skierował swe kroki

po najbogatszy łup w San Juan. W towarzystwie sześciu kompanów wtargnął do

siedziby kapitana generalnego, gdzie don Sebastian zabarykadował się po klęsce

swoich niewydarzonych ochotników. Mając w garści don Sebastiana i jego urodziwą,

przerażoną, filigranową małżonkę, pirat scedował całą grabież domostwa na czterech

kompanów. Dwóch zatrzymał do pomocy we wcześniej umyślonym, osobliwym

rabunku, beztrosko pozwoliwszy czterem pozostałym plądrować obejście Hiszpana i

do woli żłopać wyborne, sprowadzone /. Hiszpanii wina.

Wysoki, smagły, nieokrzesany osobnik, który przedstawił się jako kapitan

Blood i odziany był w powszechnie znane czerń i srebro Blooda, rozwalił się

wygodnie w jadalni don Sebastiana. W przekrzywionym na bakier kapeluszu z piórem

siedział u szczytu długiego stołu 2 czarnego dębu, przewiesiwszy jedną nogę przez

poręcz fotela i krzywiąc grube wargi i wygoloną twarz w szyderczym uśmiechu.

Naprzeciwko, w drugim końcu stołu, pomiędzy dwoma zbirami stał don Sebastian z

wykręconymi do tyłu rękoma, bez peruki, w samej koszuli i spodniach, i z twarzą

szarą jak popiół, ale z wyzywającym spojrzeniem czarnych oczu. W pół drogi

pomiędzy piratem a don Sebastianem, lecz z dala od stołu, na krześle o wysokim

oparciu siedziała dona Leokadia, plecami do otwartego okna, w strachu, który

przyprawiał ją niemalże o nudności, a zarazem sparaliżował jej ruchy. Rzekomy

Blood miał palce zajęte wiązaniem węzłów na kawałku rzemienia. Rozwlekłym,

drwiącym głosem przemówił do swej ofiary, niemiłosiernie kalecząc język hiszpański.

- Więc nie chcesz gadać, co? Myślisz, że będę się dla ciebie fatygować i

rozbierać tę twoją pieprzoną budę kamień po kamieniu, żeby znaleźć to, czego

szukam? Mylisz się pan, panie hidalgo. Zaraz będziesz nie tylko gadał, zaraz będziesz

ś

piewał. Na tym ci zagramy.

Cisnąwszy rzemienny różaniec w koniec stołu, dał znak jednemu ze swych

ludzi. Zbir migiem założył krępulec na czoło kapitana generalnego, następnie wyjął

srebrną łyżkę z kredensu i szczerząc zęby jak małpa, wsunął trzonek łyżki pod

rzemień.

- Czekaj - rzucił przywódca. - No, panie donie gubernatorze, widzisz, co cię

czeka, jeśli sam sobie nie rozwiążesz języka i nie wyśpiewasz mi, gdzieżeś wściubił

swoje pesos. - Z krzywym uśmieszkiem na wargach przyjrzał się Hiszpanowi spod

przymrużonych powiek. - Jeżeli wolisz, możemy ci wsadzić zapalony lont między

palce, albo przypiekać stopy rozpalonym żelazem. Mamy cały arsenał cudownych

ś

rodków przywracających głos niemowom. Do wyboru, do koloru, przyjacielu.

Milczenie nic ci nie da. No, gadaj. Dublony. Gdzie je chowasz?

Hiszpan z podniesionym czołem i zaciśniętymi ustami, w milczeniu mierzył

pirata nienawistnym spojrzeniem. Zbój uśmiechnął się szerszym, jeszcze bardziej

pogardliwym i groźniejszym uśmiechem. Westchnął.

- No, dobra. Jestem cierpliwym człowiekiem. Masz chwilkę do namysłu.

Jedną chwilkę. - Uniósł brudny palec. - Ja sobie tymczasem przepłuczę gardło.

Nalał po brzegi puchar ciemnej, gęstej malagi ze srebrnego dzbana i wypił

jednym haustem. Odstawił piękny kielich tak gwałtownie, że złamał jego trzon.

Wykorzystał to jako przykład.

- Tak właśnie załatwię w końcu twój pieprzony kark, ty hiszpański rajfurze,

jeśli będziesz się upierał jak osioł. No więc, te dublony. Yamos, maldito! Soy don

Pedro Sangre, yo! Nie słyszałeś, że z kapitanem Bloodem nie ma żartów?

Nienawiść wyzierała z oczu don Sebastiana.

- Nie słyszałem o tobie niczego tak obrzydliwego, jak teraz oglądam, ty

wszawy piracki bydlaku. Nic ci nie powiem.

Małżonka poruszyła się, wydając nieartykułowany pisk, który zaraz przeszedł

w słowa.

- Na litość boską, Sebastianie! Zaklinam cię, powiedz mu. Powiedz. Niech

bierze wszystko, co mamy. Po co nam to?

- Rzeczywiście, po co, jeśli nie będziecie żyli, żeby się tym cieszyć - zadrwił

pirat. - Posłuchaj się swojej mądrej turkaweczki. Nie? -Wyrżnął pięścią w stół. -

Niech ci będzie! Wyciśnijcie mu ten zakuty łeb, chłopaki.

Rozsiadł się wygodniej w fotelu, oczekując dobrej zabawy. Jeden ze zbójów

oburącz ujął wetkniętą pod krępulec łyżkę. Zanim jednak zaczął za jej pomocą

skręcać rzemień, herszt zmienił zdanie.

- Zaczekaj. Chyba jest pewniejszy sposób. - Śmiejąc się, zdjął nogę z oparcia

fotela i usiadł prosto. - Te dony strasznie są dumne ze swych kobitek. - Obrócił się i

skinął na donę Leokadię. - Aąui, muger! Aąui* - rozkazał.

- Nie słuchaj go, Leokadio - zawołał jej mąż. - Nie ruszaj się.

- On... on przecież może zaciągnąć mnie siłą. - Była wzruszająca w tym

swoim nieposłuszeństwie z rozsądku.

- Słyszysz, ty głupku? Szkoda, że nie masz jej rozumu. No to rusz pupkę,

szanowna pani.

Blada, maleńka kobietka, dygocąc ze strachu, dowlokła się do jego fotela.

Podniósł blisko osadzone oczy i z obleśnym uśmieszkiem, bezczelnie otaksował tę

delikatną, kobiecą kruszynę. Objął ją i struchlałą przyciągnął do siebie.

- Chodź bliżej, kobitko. Co, u diabła!

Don Sebastian przymknął powieki i wydał z siebie ryk ni to wściekłości, ni

bólu. Przez chwilę szarpał się jak szalony w uścisku krzepkich rąk. Pirat posadził

sobie zmartwiałą ze strachu małą damę niczym bezwolną laleczkę na kolanach.

- Nie zwracaj uwagi na tego zazdrosnego krzykacza, kochaneczko. On ci nic

nie zrobi, słowo kapitana Blooda.

Wziął ją pod brodę i uśmiechnął się w jej czarne, rozszerzone przerażeniem

oczy. Zniosła ten jego uśmiech i długi pocałunek, jakby była trupem.

- Przetrzepiemy ci piórka, moja kurko, jeżeli twój głupi małżonek nie pójdzie

po rozum do głowy. Mam ją, jak widzisz, donie gubernatorze i założę się, że

zasmakuje w żeglowaniu ze mną. Ale możesz ją wykupić za schowane dublony.

Przyznasz, że i tak jestem wspaniałomyślny. Bo jeśli zechcę, mogę sobie wziąć jedno

i drugie.

Pętla na szyję nie sprawiłaby don Sebastianowi większej udręki.

- Sukinsynu! Gdybym nawet ustąpił, to jaką mam gwarancję, że dotrzymasz

obietnicy?

- Słowo kapitana Blooda.

Huk dział niespodziewanie wstrząsnął domostwem. Zaraz po pierwszej salwie

zagrzmiała druga i trzecia. Wszyscy zdębieli na chwilę.

- Ki diabeł... - zaczął pirat i urwał, wnet znalazłszy poręczne wyjaśnienie. - E

tam! Moje dzieci dokazują. I tyle.

Z pewnością mniej by mu było do śmiechu od ucha do ucha, gdyby

zmiarkował, że owe salwy właśnie skosiły chyba pięćdziesięcioro tych jego dzieci,

ledwo wysiadły na ląd, żeby wesprzeć tatusia, a od pimentowej plantacji zdąża

biegiem około pięćdziesięciu hiszpańskich muszkieterów pod wodzą prawdziwego

kapitana Blooda, który śpieszy rozprawić się z rozproszonymi po mieście piratami. I

rozprawił się z nimi gładko i czysto, po kolei, w miarę jak spotykał zbójów w

grupkach po czterech, sześciu, co najwyżej dziesięciu. Ci, co nie padli od kuł na

miejscu, byli otaczani i szli do niewoli, nie mając najmniejszej szansy, by zebrać się

do kupy i stawić zorganizowany opór.

Rozanielony, bo czerpiąc tym więcej diabolicznej przyjemności z tej sytuacji,

im bardziej miał w czubie od idącej do głowy malagi, przywódca piratów nie zwracał

większej uwagi na coraz głośniejszy tumult poza czterema ścianami jadalni kapitana

generalnego, na wystrzały, wrzaski i palbę muszkietów. Całkowicie przeświadczony,

ż

e wszelki opór został zdruzgotany, uważał te hałasy za normalne odgłosy

nieustającej zabawy swoich dzieci. Świętujący zwycięstwo piraci powszechnie

praktykowali walenie z dział na wiwat, a poza jego własnymi ludźmi, któż by teraz

miał muszkiety, żeby sobie postrzelać w San Juan? Nadal więc bez pośpiechu

napawał się rozkoszą dręczenia kapitana generalnego wyborem pomiędzy utratą

małżonki albo dublonow, aż wreszcie don Sebastian upadł na duchu i wyjawił, gdzie

trzyma królewską szkatułę. Jednak nie zaspokoił tym nikczemnego serca pirata.

- Za późno - oświadczył herszt zbójów. - Zbyt długo stroiłeś sobie żarty ze

mnie. A przez ten czas ja przywiązałem się do tej twojej zgrabnej dziewuszki. Tak się

przywiązałem, że nie mógłbym już żyć bez niej. Daruję ci życie, ty hiszpański kundlu.

To więcej, niż zasługujesz za swój przeklęty upór. Ale pieniądze i kobitka płyną ze

mną, tak jak i srebrne galeony króla Hiszpanii.

- Dałeś mi słowo! - zawołał Hiszpan jak oszalały.

- Dałem, dałem! Ale to było dawno temu. Nie skorzystałeś z danej ci szansy.

Wolałeś sobie stroić ze mnie żarty - naigrawał się pirat, toteż nikt w jadalni nie

zwrócił uwagi na szybko zbliżające się kroki. - A ostrzegałem cię, że z kapitanem

Bloodem nie ma żartów.

Jeszcze nie przebrzmiało ostatnie słowo, kiedy drzwi gwałtownie stanęły

otworem, a dźwięczny, metaliczny głos odezwał się z nutą czarnego humoru:

- Przebóg, miło to usłyszeć z twoich ust, kimkolwiek jesteś. Wysoki

mężczyzna o zasmarowanej potem i brudem, pociągłej

twarzy, bez kapelusza na głowie, w czarnej, roztarganej peruce i fioletowym

kaftanie w strzępach, wkroczył z obnażonym rapierem do jadalni. Trzech

muszkieterów hiszpańskich w kirysach i stalowych morionach deptało mu po piętach.

Jednym rzutem oka ogarnął sytuację.

- No tak. Tak. Chyba w samą porę.

Zbój strącił dońę Leokadię z kolan i jak oparzony zerwał się na nogi,

chwytając za jeden z pistoletów zatkniętych po obu stronach haftowanej szarfy na

piersi.

- Co to znaczy? Ktoś ty, do jasnej cholery?

Nieznajomy podszedł blisko, a spojrzenie niebieskich jak szafiry i równie

twardych oczu przejęło pirata zimnym dreszczem.

- Nędzny komediancie! Zafajdany oszuście!

Cokolwiek by łotr zrozumiał czy nie zrozumiał, nie miał już wątpliwości, że

musi działać błyskawicznie. Wyszarpnął pistolet, na którym trzymał dłoń. Zanim

jednak zdążył wymierzyć, Blood zrobił krok w tył. Szybki jak język żmii rapier

przeszył ramię pirata i pistolet wypadł mu z bezwładnej dłoni.

- Miałbyś ten sztych w sercu, łajdaku, gdybym sobie nie poprzysiągł, że -z

bożą pomocą - kapitana Blooda nigdy nie powiesi żadna inna ręka, jak tylko moja.

Ranny herszt, rycząc i klnąc, uległ i dał się obalić jednemu z muszkieterów na

podłogę, podczas gdy Blood z pozostałymi żołnierzami szybko i sprawnie załatwił się

z piratami. Ponad zgiełk tej krótkiej walki wzbił się krzyk doni Leokadii, która zrobiła

kilka chwiejnych kroczków, klapnęła na fotel i zemdlała. Don Sebastian w niewiele

lepszym stanie już po uwolnieniu z więzów, paplał słabym głosem, bezładnie

mieszając podziękowania za ten cud w ostatniej chwili z pytaniami, jak do tego

doszło.

- Zajmij się małżonką - poradził mu Blood - i nie myśl o niczym. San Juan

jest wolne od plagi. Ze trzydziestu tych łotrów siedzi bezpiecznie w miejskim

więzieniu, pozostali, jeszcze bezpieczniej, siedzą w piekle. Jeśli w ogóle jacyś

umknęli, spotkają się z oddziałem czatującym przy łodziach. Musimy pochować

zabitych, opatrzyć rannych, wezwać uciekinierów do miasta. Zajmij się swoją

małżonką i domownikami, a mnie zostaw resztę.

I jak nagle się pojawił, tak ponownie zniknął, a za nim jego muszkieterzy

wynieśli wierzgających jeńców.

Wrócił przed kolacją, zastając przywrócony ład w domostwie kapitana

generalnego, służbę na zwykłych jej posterunkach i nakryty stół. Dona Leokadia

zalała się łzami na widok Blooda, jeszcze okrytego bitewnym kurzem od stóp do

głów. Don Sebastian przycisnął kapitana do swej obfitej piersi, nie bacząc na kurz,

ogłaszając go zbawcą San Juan, bohaterem prawdziwie kastylijskiej miary, godnym

przedstawicielem admirała wielkiego oceanu. Taka też opinia panowała w mieście,

które owej nocy rozbrzmiewało okrzykami: „Viva don Pedro! Niech żyje bohater San

Juan de Puerto Rico!"

Wszystko to było bardzo miłe i wzruszające i wprawiło Blooda, jak się później

zwierzył Jeremiaszowi Pittowi, w nastrój zadumy nad dobrą stroną służenia sprawie

prawa i porządku. Wymyty i przebrany, w strój jednocześnie za obszerny i za kusy,

pożyczony z garderoby don Sebastiana, zasiadł Blood do kolacji przy stole kapitana

generalnego, jadł z apetytem i nie gardząc wybornym hiszpańskim winem, ocalałym z

najścia na piwnicę gospodarza. Spał snem spokojnym, w poczuciu dobrze wykonanej

roboty i przekonaniu, że pozbawiona łodzi i ze szczątkową załogą fałszywa

„Arabella" nie zdoła już sięgnąć po srebrne galeony, prawdziwy cel przybycia do San

Juan. Na wszelki wypadek oddział Hiszpanów czuwał przy działach w pimentowym

gaju. Noc minęła jednak bez alarmu, a kiedy wstał dzień, okazało się, że piracki okręt

znika za widnokręgiem, natomiast w majestacie pełnych żagli wchodzi na redę

niegdysiejsza „Nadobna Maria". Przy śniadaniu don Sebastian powitał don Pedra

Encarnado wieścią, że okręt jego admirała właśnie rzucił kotwicę w porcie.

- On jest bardzo punktualny - rzekł don Pedro, mając na myśli Wolverstone'a.

- Punktualny? Jak musztarda po obiedzie. Po prostu przybywa za późno, żeby

ukoronować pański prześwietny czyn zatopieniem tego pirackiego okrętu. Mam

nadzieję powiedzieć mu to osobiście.

Don Pedro zmarszczył brwi.

- To byłoby nieroztropne, zważywszy jego łaski u króla. Lepiej nie drażnić

markiza. Dobrze się składa, że on nie może zejść na ląd. Podagra, rozumie pan.

- Więc złożę mu wizytę na pokładzie jego okrętu.

Mars na czole Blooda wcale nie był udawany. Jeżeli nie zdoła odwieść don

Sebastiana od jego przecież sensownego zamiaru, cały zgrabnie obmyślony plan

weźmie w łeb.

- Nie, nie. Nie robiłbym tego - rzekł.

- Nie? Oczywiście, że to zrobię. To mój obowiązek.

- Ależ nie. To by panu przyniosło ujmę. Proszę pamiętać o swojej wysokiej

pozycji. Kapitan generalny Puerto Rico, innymi słowy gubernator, wicekról niemalże.

To nie pan winien składać uszanowanie admirałom, ale admirałowie winni je składać

panu. I markiz Riconete dobrze wie o tym. Właśnie dlatego, nie będąc w stanie stawić

się osobiście ze względu na swoją nieznośną podagrę, przysłał mnie, żebym go

zastępował. Co pan ma do powiedzenia markizowi, może pan tutaj powiedzieć mnie,

nawet nie wstając z fotela.

Przejęty don Sebastian z namysłem pogładził swoje liczne pod bródki.

- Pańskie słowa zawierają, oczywiście, jakieś ziarno prawdy. Tak jest. W tym

jednak przypadku spoczywa na mnie szczególny obowiązek, który muszę spełnić

osobiście. Muszę bardzo dokładnie opowiedzieć admirałowi o bohaterskiej roli

odegranej przez pana w ocaleniu Puerto Rico i miejscowej szkatuły królewskiej, że

nie wspomnę o srebrnych galeonach. Honor temu, kto na honor zasłużył. Muszę

dopilnować, don Pedro, żebyś otrzymał zasłużoną nagrodę.

A dońa Leokadia z dreszczem wspomniawszy wczorajsze okropności, którym

kres położyła waleczność don Pedra, oraz dalsze możliwe okropności, którym położył

kres swoim przybyciem w samą porę, gorąco i żarliwie poparła szlachetne zamiary

małżonka. Wobec owej jakże wielkiej kurtuazji don Pedro coraz bardziej jednak

posępniał na twarzy.

- Tego się właśnie obawiałem - rzekł. - Czegoś, na co nie mogę pozwolić.

Uczynisz mi afront, don Sebastianie, jeśli nie ustąpisz. Nie zrobiłem wczoraj nic

ponad to, co z urzędu należało do moich obowiązków. Bohaterami są jedynie ci,

którzy nie bacząc na własne bezpieczeństwo, ani nie troszcząc się o własne korzyści,

dokonują czynów nie należących do ich obowiązków. Przynajmniej ja tak to pojmuję.

I, jak powiadam, upierać się przy układaniu pochwalnej pieśni na moją cześć, to

zrobić mi afront. Jestem pewny, że nie pragnąłbyś mi tego zrobić, don Sebastianie.

- Och, cóż za skromność! - zawołała małżonka, składając ręce i wznosząc

oczy do nieba. - Ileż w tym prawdy, że wielcy są zawsze skromni.

Don Sebastian wyglądał na zbitego z tropu.

" - Postawa godna bohatera. Fakt. Ale jestem nią rozczarowany, przyjacielu.

Tylko tak mógłbym spłacić choć drobną cząstkę długu wdzięczności...

- Nie należy mi się żaden dług wdzięczności. - Don Pedro był urażony i

stanowczy. - Proszę, don Sebastianie, nie mówmy już o tym więcej. - Wstał. - Lepiej

udam się natychmiast na okręt po rozkazy admirała. Powiadomię go we własnych

słowach o wszystkim, co tutaj miało miejsce. I mogę wskazać wznoszoną na plaży

szubienicę, na której zawiśnie ten przeklęty kapitan Blood. To najbardziej podniesie

jego ekscelencję na duchu.

Jak bardzo podniosło, o tym wieści przyniósł don Pedro tuż przed południem,

wróciwszy na ląd już nie w pożyczonym, nie dopasowanym ubraniu, lecz ponownie

odziany z całym przepychem hiszpańskiego granda.

- Markiz Riconete rozkazuje mi zawiadomić pana, że skoro Morze Karaibskie

szczęśliwie zostało uwolnione od niesławnej pamięci kapitana Blooda, misja jego

ekscelencji na tych wodach dobiegła końca i nic już nie powstrzymuje go od poddania

się konieczności natychmiastowego powrotu do Hiszpanii. Postanowił konwojować

srebrne galeony przez ocean i prosi pana o wydanie polecenia ich kapitanom, żeby

byli gotowi podnieść kotwicę z początkiem odpływu - dzisiejszego popołudnia o

godzinie trzeciej.

ł Don Sebastian osłupiał.

- Nie powiedział mu pan, że to niemożliwe? Don Pedro wzruszył

ramionami.

.' - Człowiek nie spiera się z admirałem wielkiego oceanu.

- Ależ szanowny don Pedro, brakuje połowy załóg, a okręty nie mają dział.

- Zapewniam, że nie omieszkałem poinformować o tym jego ekscelencję.

Tylko się zirytował. Jego zdaniem, skoro każdy galeon ma dość ludzi do obsługi

ż

agli, nie trzeba nic więcej. „Nadobna Maria" ma dość dział do ich obrony.

- Zatem nie pomyślał, co może się zdarzyć, jeśli zostaną rozdzielone?

- Również to wytknąłem. Jak groch .o ścianę. Jego ekscelencja jest bardzo

pewny siebie.

Don Sebastian wydął policzki.

- No tak! Tak! Co prawda, to jego sprawa. Za co Bogu dzięki. Srebrne

galeony sprowadziły dosyć nieszczęść na San Juan de Puerto Rico i z przyjemnością

się ich pozbędę. Ale pozwól mi zauważyć, że pański admirał wielkiego oceanu jest

wyjątkowo beztroskim człowiekiem. Przypuszczam, że to cecha królewskich

faworytów.

Łobuzerski uśmieszek don Pedra dyskretnie przyznał mu absolutną rację.

- Rozumiem więc, że pan wyda rozkazy zaprowiantowania galeonów. Nie

wolno dopuścić do tego, żeby jego ekscelencja musiał czekać, a tak czy owak, odpływ

nie zaczeka nawet na niego.

- Ależ oczywiście - odrzekł don Sebastian, przesadnie podkreślając swoje

posłuszeństwo ironicznym tonem. - Natychmiast wydam polecenie.

- Zawiadomię jego ekscelencję. Będzie zadowolony. Cóż, nadszedł czas

pożegnania, don Sebastianie. - Uścisnęli się. - Proszę mi wierzyć, że długo zachowam

wspomnienie naszej miłej i owocnej znajomości. Uszanowanie dla doni Leokadii.

- I nie zaczeka pan, żeby popatrzyć, jak wieszają kapitana Blooda? Wieszamy

go w samo południe.

- Admirał oczekuje mnie z wybiciem ośmiu szklanek. Nie śmiem się spóźnić.

W drodze do portu Blood jednak zaszedł do miejskiego więzienia. Naczelnik

przyjął kapitana z honorami należnymi zbawcy San Juan i na jego jedno słowo

otworzył bramy. Minąwszy dziedziniec, na który spędzono zakutych w kajdany,

zgnębionych więźniów z wczorajszej batalii, Blood wszedł do kamiennej celi

oświetlonej maleńkim, gęsto okratowanym okienkiem wysoko pod sklepieniem. W

owej mrocznej, cuchnącej norze siedział na stołku wielki pirat, przygarbiony, z głową

w skutych kajdanami dłoniach. Słysząc zgrzyt zawiasów przy otwieraniu drzwi,

podniósł zszarzałą twarz i przeszył gościa nienawistnym wzrokiem. Nie poznał swego

wczorajszego, umorusanego przeciwnika w tym wytwornym, odzianym w czerń i

srebro mężczyźnie, któremu misternie trefiona czarna peruka sięgała ramion, i który

zbliżał się, wymachując hebanową laską ze złotą gałką.

- Czy już czas? - warknął więzień w swej marnej hiszpańszczyźnie. Rzekomy

kastylijski szlachcic odpowiedział mu w jeżyku angielskim, jaki usłyszeć można w

Irlandii.

- Cierpliwości, nie pali się. Masz jeszcze dość czasu na rachunek sumienia, to

znaczy, jeśli w ogóle masz sumienie; dość czasu na skruchę za pomysł z tą brudną

maskaradą. Mógłbym wybaczyć ci podszywanie się pod kapitana Blooda. To winno

mi poniekąd pochlebiać. Ale nie mogę ci wybaczyć występków popełnionych w

Cartagenie - mężczyzn pomordowanych dla swawoli, zgwałconych kobiet, strasznych

okrucieństw z czystego okrucieństwa, którymi syciłeś swoje chucie i żądze krwi,

okrywając hańbą przybrane przez ciebie imię.

Łotr uśmiechnął się szyderczo.

- Gadasz jak obłudny klecha podesłany mi do rozgrzeszenia.

- Gadam, jak ten, kim jestem, czyje imię skalałeś swoją plugawą naturą.

Odchodzę, abyś przez tę odrobinę czasu, która ci pozostała, podumał nad urokiem

sprawiedliwości, za której sprawą to moja ręka wiesza cię na szubienicy.

Utkwiwszy nieprzeniknione spojrzenie w oniemiałym z osłupienia, jak gdyby

już martwym samozwancu, stał jeszcze przez chwilę, po czym obrócił się na pięcie i

wyszedł na dziedziniec, gdzie czekał nań hiszpański oficer. Mijając wzniesione na

plaży szubienice, wrócił do łodzi i odpłynął ku biało-złotemu okrętowi flagowemu na

redzie.

I stało się tak, że tego samego dnia fałszywy kapitan Blood został powieszony

na plaży San Juan de Puerto Rico, a prawdziwy kapitan Blood pożeglował na

„Nadobnej Marii" czyli „Andaluzyjskiej Dziewce" w kierunku Tortugi, konwojując

srebrne galeony wyładowane bogactwem, za to pozbawione zarówno dział, jak i załóg

zdolnych do stawienia oporu, kiedy prawda o ich położeniu została później odkryta

przez hiszpańskich kapitanów.

ROZDZIAŁ 3 - KOMEDIA

Fortuna* - zwykł mawiać kapitan Blood - nie kocha dusigroszów. Oddaje się

temu, kto potrafi nią szastać z wielkopańskim gestem i grać o wysokie stawki.

Można w to wierzyć, lub nie, ale przynajmniej nie da się zaprzeczyć, że

kapitan zawsze postępował zgodnie z tym przekonaniem. Wśród licznych przykładów

jego hojności utrwalonych w pozostawionym przez Jeremiasza Pitta dzienniku,

opisującym dole i niedole Blooda, chyba wszystkie zdarzenia przyćmiewa wspaniały

gest, z jakim kapitan Blood pokrzyżował polityczne plany monsieur de Louvoisa

wobec Indii Zachodnich, grożące sławnemu bractwu wybrzeża całkowitą zagładą.

Markiz de Louvois, następca wielkiego Colberta na dworze Ludwika XIV, był

powszechnie znienawidzony za życia i powszechnie opłakiwany po śmierci. Ta

dwoistość powszechnej opinii najlepiej świadczy o zasługach ministra. Dla monsieur

de Louvoisa nie było sprawy zbyt wielkiej ani zbyt małej wagi. Nadawszy machinie

państwowej w kraju gładki bieg, skierował swoje uzdrowicielskie zapędy ku

francuskim posiadłościom na Morzu Karaibskim, gdzie działalność bukanierów

drażniła jego poczucie ładu i porządku. Na okręcie jego królewskiej mości,

dwudziestodziałowym „Bearneńczyku", wyprawił więc do kolonii kawalera de

Saintongesa, zdolnego, przystojnego szlachcica tuż po trzydziestce, obdarzając go u

siebie zaufaniem i wyraźnymi instrukcjami, co należy

zrobić, żeby położyć kres złu, za jakie monsieur de Louvois uważał piractwo.

Dla monsieur de Saintongesa w jego bynajmniej niewesołej sytuacji

majątkowej, wyprawa okazała się niespodziewanym, a prawdziwym darem niebios,

stworzywszy mu okazje, żeby służąc jak najgorliwiej królowi, mógł jeszcze gorliwiej

i z jeszcze większym pożytkiem przysłużyć się samemu sobie. Podczas pobytu na

Martynice, który za sprawą biegu wydarzeń przedłużył się znacznie ponad urzędowe

wymogi, kawaler poznał, uwiódł i w podzwrotnikowym tempie poślubił madame de

Yeynac. Po zmarłym małżonku, Homerze de Yeynac, młoda i piękna jak bogini

madame odziedziczyła posiadłości na Martynice, zajmujące, jak to posiadłości w

Indiach Zachodnich, blisko trzecią część całej wyspy, z plantacjami trzciny cukrowej,

przypraw i tytoniu, przynoszącymi roczny dochód godny króla. Z takim bajecznym

posagiem padła w ramiona wytwornego, lecz gołego jak piskorz kawalera de

Saintongesa.

Kawaler był zbyt rzetelny i zanadto przejęty poczuciem ważności swojej misji,

ż

eby potraktować własny ślub jako coś więcej, niż wspaniałe interludium w

służbowych obowiązkach, które sprowadziły go do Nowego Świata. Ceremonia

ś

lubna w Saint-Pierre odbyła się z wielką paradą i przepychem należnymi tak wysoko

postawionej damie, po czym monsieur de Saintonges ponownie rzucił się w wir pracy,

i to z jeszcze większą pewnością siebie, płynącą ze szczęśliwej odmiany w jego stanie

zamożności. Zabrawszy świeżo poślubioną małżonkę na pokład „Bearneńczyka",

opuścił Saint-Pierre, żeby dokończyć inspekcyjną podróż, a potem wziąć kurs na

Francję i do woli pławić się w swoim nowobogactwie. Dotychczas wizytował już

Dominikę, Gwadelupę, Grenadyny oraz Saint-Croix, która, na dobrą sprawę, nie

należała do Korony Francuskiej, lecz do Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej.

Pozostała mu jeszcze najważniejsza w jego misji wizyta na Tortudze, owej drugiej

posiadłości Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej, wyspy zamienionej w fortecę

tychże angielskich, francuskich i holenderskich buka-nierów, obowiązkiem

wytępienia których obarczono kawalera. Jego zaufanie we własne możliwości

załatwienia tej trudnej sprawy uległo znacznemu umocnieniu na wieść, że Piotr

Blood, najniebezpieczniejszy i najbardziej rzutki z tych wszystkich flibustierów został

niedawno pojmany przez Hiszpanów i powieszony w San Juan de Puerto Rico.

Przy pięknej choć skwarnej, sierpniowej pogodzie, „Bearneńczyk" spokojnie

dotarł do Zatoki Cayona i rzucił kotwicę w tej okolonej skałami przystani, jakby przez

samą naturę stworzonej na kryjówkę piratów. Kawaler zszedł na ląd razem ze swoją

małżonką, umieściwszy ją w specjalnie przygotowanej lektyce, której jego marynarze

torowali drogę w pstrym tłumie Europejczyków, Murzynów, Mety-sów i Mulatów

płci obojga, cisnących się, żeby popatrzeć na ową wielką damę z francuskiego okrętu.

Dwaj niemal nadzy Metysi nieśli lektykę z jej drogocennym ciężarem, zaś cokolwiek

napuszony, odziany w najcieńszą niebieską taftę monsieur Saintonges z laską w jednej

dłoni, a w drugiej z kapeluszem, którym się wachlował, kroczył obok lektyki, klnąc

upał, muchy i portowe smrody. Będąc rosłym, rumianolicym mężczyzną, już w tym

wczesnym wieku ze skłonnością do tuszy, pocił się jak mysz i miał mokrą całą głowę

pod kunsztowną, złocistą peruką.

Łagodnie idąca pod górę, nie brukowana, główna ulica Cayony, kłująca oczy

białym blaskiem koralowego pyłu wśród szpaleru omdlałych w skwarze palm,

zawiodła go, ledwo zipiącego, w błogosławiony, pełen miłych woni cień ogrodu

gubernatora, skąd wkroczył w chłodny półmrok komnat, odgrodzonych od żaru słońca

zielonymi żaluzjami. Tu chłodne napoje z rumu, soku cytrynowego i syropu z trzciny

cukrowej w umiejętnie dobranych proporcjach towarzyszyły serdecznemu powitaniu

dostojnych gości przez gubernatora i jego dwie piękne córki.

Gorąco towarzyszące monsieur de Saintongesowi jednak miało wnet

powrócić. Ledwo córki gubernatora wzięły madame de Saintonges pod swe kobiece

skrzydła, między panami wywiązała się rozmowa, na nowo otwierająca kawalerowi

wszystkie pory. Władający Tortugą z ramienia Francuskiej Kompanii

Zachodnioindyjskiej, monsieur d'Ogeron, coraz markotniejszy i coraz bardziej

zasępiony słuchał kategorycznych poleceń gościa, wygłaszanych w imieniu pana de

Louvoisa. Na tej odległej od świata wyspie pod swoją władzą, drobny, niewysoki,

wytworny pan d'Ogeron zachował w sobie coś z szyku wyższych sfer Paryża, skąd

pochodził, a w domu otoczył się wytwornymi sprzętami i atmosferą godną

francuskiego arystokraty. Tylko kultura i eleganckie maniery pozwoliły mu teraz

ukryć zniecierpliwienie. Na koniec dętej i nachalnej perory kawalera, westchnął z

pewnym znużeniem.

- Podejrzewam - rzekł - że pan de Louvois jest słabo poinformowany o

stosunkach panujących w Indiach Zachodnich.

Ten cień sprzeciwu wprawił pana de Saintongesa w osłupienie. Pozycja i

wszechwiedza pana de Louvoisa w mniemaniu kawalera były niemal tak wielkie, jak

jego własne poczucie posiadania owych przymiotów.

- Wątpię, mój panie, czy istnieją jakiekolwiek stosunki na świecie, o których

monsieur le marąuis nie jest w pełni poinformowany.

Pan d'Ogeron uśmiechnął się łagodnie i uprzejmie.

- Cały świat jest, oczywiście, świadom wielkiej wartości monsieur de

Louvoisa. Jego ekscelencja jednak nie żyje tutaj, na tym końcu świata, tak jak ja, co -

ś

miem uważać - nadaje pewną wartość moim opiniom.

Kawaler zbył sprawę opinii pana d'Ogerona gestem zniecierpliwienia.

- Nie odbiegajmy od tematu. Proszę wybaczyć, że nie będę przebierał w

słowach. Tortuga jest pod flagą Francji. Monsieur de Louvois stoi na stanowisku,

które śmiem podzielać, że to w najwyższym stopniu niestosowne... śe, krótko

mówiąc, ochrona bandy zbójów przez flagę Francji nie przynosi tej fladze honoru.

Łagodny uśmieszek pana d'Ogerona wciąż wyrażał bezmiar politowania.

- Drogi panie, to nie francuska flaga broni flibustierów, to flibustierowie

bronią flagi Francji.

Wysoki, jasnowłosy, postawny przedstawiciel Korony zerwał się na nogi,

jakby chciał podkreślić swoje święte oburzenie.

- Panie, to uwłaczające słowa... Gubernator wytrwał przy dwornych

manierach.

- To fakt jest uwłaczający, nie słowa. Pozwolę sobie przypomnieć panu, że sto

pięćdziesiąt lat temu, Jego Świątobliwość Papież podarował Hiszpanii odkryty przez

Kolumba Nowy Świat. Od tamtej pory inne nacje, Francuzi, Anglicy, Holendrzy,

mniej zważają na papieską bullę niż Hiszpania uważa to za stosowne. Próbują

zasiedlić część tych lądów, ziemie, których Hiszpanie nigdy tak naprawdę nie objęli w

posiadanie. Ponieważ Hiszpania uparcie traktuje te próby jako pogwałcenie jej praw,

Karaiby od lat spływają krwią. Toć owi bukanierzy, których pan darzy taką pogardą,

to nikt inny, jak niedawni spokojni myśliwi, rolnicy i kupcy. Hiszpanie przegnali ich z

Hispanioli, wyparli ich, Anglików i Holendrów z Saint Christopher, Holendrów z

Saint-Croix, bez pardonu mordując, kogo się dało, w tym również kobiety i dzieci.

Walcząc o swoje życie, ci ludzie porzucili domostwa, a ruszty do wędzenia mięsa na

indiańską modłę, czyli a la bucana, zamienili na mniej pokojowy oręż i w odwecie jęli

bić Hiszpanów. śe Wyspy Dziewicze należą dzisiaj do Korony Angielskiej, to jedynie

zasługa tych Braci Wybrzeża, jak sami siebie nazywają, tych bukanierów, którzy

objęli je na własność w imieniu Anglii. Sama Tortuga, jak i Saint-Croix, dostały się

Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej, a zatem Francji, tą samą drogą. Pańskim

zdaniem, bukanierzy korzystają z ochrony flagi francuskiej. Zachodzi tutaj

pomieszanie pojęć. Gdyby nie było bukanierów, trzymających zaborczą Hiszpanię w

szachu, to zadaję sobie pytanie, monsieur de Saintonges, czy w ogóle by pan miał po

co podejmować tę swoją podróż, albowiem wątpię, czy na Morzu Karaibskim

znajdowałaby się jakaś francuska posiadłość do zwiedzenia. - Uśmiechnął się,

spostrzegając tępe zdumienie gościa. - Sądzę, że to, co powiedziałem, dostatecznie

wyjaśnia, dlaczego pozwalam sobie być odmiennego zdania niż monsieur Louvois, i

uważam likwidację bukanierów za najkrótszą drogę do zagłady francuskich kolonii w

Indiach Zachodnich.

Tu już pan de Saintonges wyszedł z siebie. I jak to zwykle bywa, do wybuchu

doprowadziła go prawda, którą wyczuwał w argumentacji gubernatora. Pochopne

słowa odpowiedzi kawalera, każą powątpiewać w mądrość monsieur de Lavoisa,

który sobie wybrał takiego ambasadora.

- Powiedziałeś dosyć, mój panie... aż za dużo, jeśli chodzi o przekonanie mnie,

ż

e niechęć do rezygnacji z zysków przypadających pańskiej kompanii i panu osobiście

z łupów sprzedawanych na Tortudze sprawiła, że za nic panu honor Francji, plamiony

tym handlem.

Pan d'Ogeron już się nie uśmiechał. Pobladły z gniewu, sam z kolei ukłuty

szczyptą prawdy w oskarżeniu kawalera, gwałtownie zerwał się z fotela. Ale w tym

dumnym, opanowanym człowieczku nie było nic z bufonady gościa. Głos miał zimny

jak lód i zupełnie wyprany z emocji.

- Monsieur, takie zarzuty można mi stawiać jedynie ze szpadą w dłoni.

Saintonges łaził po całym pokoju, wymachując rękami.

- Tego tylko brakowało! To śmieszne! Jeśli to pana bawi, może pan sobie

wysłać wyzwanie na pojedynek monsieur Louvoisowi. Ja jestem jedynie jego

rzecznikiem. Powtarzam, co mi przykazano, i czego bym nie powiedział, gdyby pan

wykazał więcej rozsądku. Musi pan zrozumieć, monsieur, że nie przypłynąłem tu aż z

Francji po to, żeby się pojedynkować w imieniu Korony, lecz żeby wyłożyć jej racje i

wydać polecenia w jej imieniu. Jeśli są panu nie w smak, to już nie mój interes. A

sprowadzają się do tego, że Tortuga dłużej nie może być ostoją bukanierów. I nic

więcej nie mam do dodania.

- Niech Bóg da mi cierpliwość, monsieur! - zawołał pan d'Ogeron w

rozpaczy. - A może mi pan jeszcze powie, jak mam je wykonać?

- Cóż w tym trudnego? Wystarczy zamknąć rynek skupu dla pirackich łupów.

Skończy pan z tym handlem, skończą się buka-nierzy.

- Po prostu! Tak jak splunąć. A co, jeśli bukanierzy skończą ze mną i z tą

posiadłością Kompanii Zachodnioindyjskiej? Jeśli zajmą Tortugę, co niechybnie

nastąpi? Co wtedy, jeśli łaska, panie de Saintonges?

- Potęga Francji będzie wiedziała, jak wyegzekwować jej prawa.

- Piękne dzięki. Tylko czy potęga Francji zdaje sobie sprawę, jak bardzo

będzie musiała być potężna? Czy monsieur de Louvois ma zielone pojęcie o sile i

organizacji bukanierów? Czy nigdy nie słyszeliście we Francji o marszu Morgana na

Panamę, na ten przykład? Czy macie tam świadomość, że w sumie jest ich jakieś pięć

lub sześć tysięcy ludzi pod bronią, i to najgroźniejszych morskich wojowników,

jakich wydał świat? Jeżeli się zjednoczą w obliczu niebezpieczeństwa, mogą

wystawić flotę czterdziestu albo i pięćdziesięciu okrętów, która jak huragan przewali

się przez całe Karaiby, od krańca do krańca.

Te oczywiste prawdy w końcu stropiły monsieur de Saintongesa.

Zdeprymowany kawaler przez chwilę wytrzeszczał oczy na gubernatora,

zapomniawszy jeżyka w gębie. Zaraz jednak powrócił do swej starej śpiewki.

- Chyba przesadzacie, monsieur, chyba przesadzacie.

- Wcale nie przesadzam. Chcę tylko dać do zrozumienia, że kieruję się czymś

więcej niż jedynie własnym interesem, jak to pan obraźliwie mi przypisuje.

- Monsieur de Louvois niewątpliwie wyrazi ubolewanie z powodu tego

niesprawiedliwego posądzenia, kiedy przedstawię mu pańskie racje przy składaniu

szczegółowego raportu. Ale co do reszty, monsieur, otrzymał pan jasne instrukcje.

- Ale chyba ma pan jakąś swobodę podejmowania własnych decyzji, piastując

tak ważną misję. Naocznie i na podstawie moich wyjaśnień upewniwszy się, jak

sprawy stoją, chyba nie odda pan Koronie złej przysługi, doradzając monsieur de

Louvoisowi, że dopóki Francji nie stać na wyprawienie floty wojennej do obrony jej

posiadłości na Morzu Karaibskim, rozsądnie byłoby nie naruszać istniejącego stanu

rzeczy.

Kawaler tylko się najeżył jeszcze bardziej.

- Taka rada nawet mi nie przystoi, mój panie. Otrzymałeś rozkazy monsieur

de Louvoisa, żeby natychmiast zamknąć to targowisko grabionego na morzu mienia.

Tuszę, że upoważni mnie pan do zameldowania monsieur de Louvoisowi o

bezzwłocznym wykonaniu tych rozkazów.

Wobec takiej biurokratycznej zatwardziałości, pozostała panu d'Ogeronowi

jedynie czarna rozpacz.

- Muszę zaprotestować - rzekł - ponieważ pańskie określenie, monsieur, jest

niedokładne. Tutaj nie dociera żadne inne grabione mienie poza mieniem grabionym

Hiszpanii, stanowiącym rekompensatę za wszystko, co nam zagrabili i jeszcze nieraz

zagrabią kastylijscy kawalerowie.

- Wygaduje pan niestworzone bajki. Mamy pokój między Hiszpanią a

Francją.

- Na Morzu Karaibskim, monsieur de Saintonges, nigdy nie ma pokoju.

Pozbywając się bukanierów, pozbywamy się broni i wystawiamy gardła pod nóż. To

wszystko.

Wszelkie argumenty odbijały się od monsieur de Saintongesa jak groch o

ś

cianę.

- Z kolei ja muszę uznać to za pańskie prywatne zdanie, co nieco wypaczone -

proszę się nie obrażać - pańską dbałością o zyski własne i kompanii. Tak czy owak,

instrukcje są jasne. Zlekceważenie ich, co chyba też jasne, będzie pana drogo

kosztować.

- Wykonanie ich też będzie mnie drogo kosztować - powiedział gubernator z

krzywym uśmiechem. Wzruszył ramionami i westchnął.

- Stawia mnie pan między młotem a kowadłem.

- Proszę mi oddać sprawiedliwość i zrozumieć, że ja spełniam mój obowiązek

- wyniośle odparł kawaler i słowa te były jedynym ustępstwem wymuszonym przez

pana d'Ogerona na jego zatwardziałej próżności.

Jeszcze tego samego wieczoru monsieur de Saintonges odpłynął z Tortugi,

wziąwszy kurs na Port-au-Prince, gdzie zamierzał złożyć wizytę przed wyruszeniem

w drogę powrotną ku Francji i ku słodkiemu życiu, na które wreszcie mógł sobie

pozwolić. Rozpierany podziwem dla własnej stanowczości, jaką się wykazał,

odmawiając niewydarzonej prośbie gubernatora Tortugi, nie wytrzymał i zwierzył się

swej połowicy z tych, było nie było, służbowych tajemnic, aby pani de Saintonges też

mogła podziwiać swojego małżonka.

- Ten piracki paser może i zdołałby mnie odwieść od moich obowiązków,

gdybym był mniej czujny. - Kawaler zaśmiał się. - Trafiła kosa na kamień. Monsieur

de Louvois nie bez powodu wyznaczył właśnie mnie do tak ważnej misji.

Przewidywał kłopoty, ale wiedział, że kto jak kto, lecz ja nie dam się zwieść

pozorom, choćby wyglądały na fakty.

Piękna i wyniosła madame de Saintonges o kruczoczarnych włosach,

alabastrowej cerze, dorodnym, omdlewającym ciele i piersiach Hebe, wlepiła w męża

swoje wielkie, ciemnobłękitne oczy pełne czci i uwielbienia dla mężczyzny z

wielkiego świata, który miał otworzyć przed nią drzwi towarzyskich elit Paryża,

zamknięte dla żon prostych plantatorów, nawet tych bogatych niczym królowie.

Jednak pomimo całej swojej pełnej podziwu wiary w bezgraniczną mądrość

małżonka, ośmieliła się zapytać, czy przedstawione przez pana d'Ogerona argumenty

na pewno świadczą li tylko o tym, że gubernator bronił własnych interesów.

Spędzając życie w Indiach Zachodnich, nie mogła nic nie wiedzieć o hiszpańskich

rozbojach, choć być może nigdy dotąd nie przyszło jej do głowy, jak wielką dla nich

tamą była działalność bukanierów. Hiszpania utrzymywała na Morzu Karaibskim

znaczną flotę, przede wszystkim do ochrony swoich terenów osadniczych przed

napadami piratów. Wyplenienie Braci Wybrzeża oznaczałoby stosunkową

bezczynność dla tej floty, a nigdy nie wiadomo, jakich bezeceństw dopuszczą się

ludzie z nudów, zwłaszcza jeśli to będą Hiszpanie.

Madame de Saintonges nader delikatnie przedstawiła te swoje wątpliwości

ubóstwianemu małżonkowi. Jeszcze bardziej ubóstwianemu za to, że jak na

prawdziwego mężczyznę przystało, nie uległ babskim obawom.

- Bądź pewna, że w takim przypadku, mój pracodawca, król Francji, zrobi tu

porządek.

Tym niemniej odczuwał pewien niepokój w głębi ducha. Cichutkie i nieśmiałe

poparcie małżonki dla racji pana d'Ogerona podsyciło tę wewnętrzną niepewność.

Łatwo było zarzucić gubernatorowi Tortugi interesowność i tłumaczyć nią jego strach

przed Hiszpanią. Monsieur de Saintonges, jako że sam nabrał niespodziewanego a

wielkiego zainteresowania posiadłościami w Indiach Zachodnich, począł zadawać

sobie pytanie, czy w końcu nie nazbyt pochopnie uznał obawy monsieur d'Ogerona za

przesadne.

A gubernator Tortugi nie przesadzał. Bez względu na to, jak bardzo na jego

racjach zaważyła troska o własne interesy, nie ulega wątpliwości, że swoją opinię

opierał na solidnych podstawach. Dlatego nie widział przed sobą innej drogi, jak tylko

złożyć urząd i natychmiast wracać do Francji, pozostawiając monsieur de Louvoisowi

kształtowanie losów francuskich Indii Zachodnich i Tortugi na jego własną modłę.

Oznaczało to rezygnację z udziału w zyskach Kompanii Zachodnioindyjskiej. Ale

skoro stać się miała wola nowego ministra, to Francuska Kompania

Zachodnioindyjska wkrótce nie będzie miała żadnych zysków na Karaibach.

Maleńki gubernator długo nie mógł zmrużyć oka tej nocy, w zamian

przesypiając cały ranek, dopóki nie obudziły go wystrzały. Huk dział i grzechot

muszkietów nie cichł i minęła dobra chwila, nim gubernator uświadomił sobie, że

wystrzały nie zwiastują napaści na port, lecz salwy na wiwat, jakich skały Cayony

nigdy jeszcze nie odbijały tak gromkim echem.

Przyczyna owej kanonady zdjęła panu d'Ogeronowi część ciężaru z serca.

Pogłoska, że Piotr Blood został wzięty do niewoli i powieszony w San Juan de Puerto

Rico okazała się nieprawdziwa, bo oto kapitan Blood we własnej osobie przybywał do

Cayony. Wpłynął do przystani zdobycznym hiszpańskim okrętem, byłą „Nadobną

Marią", flagowym galeonem markiza Riconete'a, admirała wielkiego oceanu, zaś w

kilwaterze Blooda szły dwa wypełnione skarbami hiszpańskie galeony ze srebrnej

floty, zdobyte w Puerto Rico.

Działa grzmiące powitalnymi salwami należały do trzech okrętów flotylli

kapitana, uzupełniających wyposażenie w Cayonie podczas jego nieobecności, a od

tygodnia pogrążonych w żałobie i zamęcie.

Jak każdy z owych uniesionych radością bukanierów ciesząc się ze

zmartwychwstania człowieka, którego sam także opłakiwał - albowiem prawdziwa

przyjaźń łączyła gubernatora Tortugi ze sławnym piratem - pan d'Ogeron ze swymi

córkami wydał na cześć Blooda powitalną ucztę, nie żałując butelek „zza

inkwizycyjnych stosów", jak nazywał najprzedniejsze wina rodem z Francji. Kapitan

stawił się w szampańskim humorze, a przy stole zabawiał wszystkich opowieścią o

swej niezwykłej przygodzie w San Juan, gdzie nędzny i nikczemny komediant,

uzurpujący sobie prawo do imienia i sławy kapitana Blooda zawisł na szubienicy,

dzięki czemu sam Blood mógł bez jednego wystrzału odpłynąć z dwoma srebrnymi

galeonami, właśnie zakotwiczonymi u brzegów Tortugi.

- Nigdy nie zdarzył mi się bogatszy połów i wątpię, czy bogatsze w ogóle się

trafiają. W samym złocie mój udział wyniesie pewnie ze dwadzieścia pięć tysięcy

pesos, które złożę u pana na weksel francuskiego banku. A pieprzu i przypraw dla

Kompanii Zachodnio-indyjskiej będzie za grubo ponad sto tysięcy pesos. Wszystko to

czeka na pańską wycenę, przyjacielu.

Słowa, które winny poprawić gubernatorowi humor, najwyraźniej wprawiły go

w ponury nastrój, przypomniawszy zupełnie nowąsytuację. Pan d'Ogeron ze smutkiem

spojrzał ponad stołem na swego gościa i ze smutkiem pokręcił głową.

- Wszystko skończone, przyjacielu. Otrzymałem przeklęty zakaz. I tu z

najdrobniejszymi szczegółami opisał przebieg wizyty kawalera de Saintongesa i jej

skutki dla swej działalności.

- Rozumiesz więc, drogi kapitanie, że rynki Kompanii Zachodnioindyjskiej są

już zamknięte dla ciebie.

Na bystrej, gładko ogolonej, ogorzałej twarzy okolonej czarnymi puklami

peruki malował się gniew i niedowierzanie.

- Dobry Boże! Czyż nie powiedziałeś temu dworskiemu fircykowi, że...

- Powiedziałem mu wszystko, co powinno przekonać człowieka przy

zdrowych zmysłach, nie pominąłem żadnej informacji o tutejszych stosunkach. A ten

maniak uparty jak kozioł tylko powtarzał w kółko, że nie wierzy, aby na świecie

istniały jakiekolwiek stosunki, o których monsieur de Louvois nie jest dokładnie

poinformowany. Dla tego cymbała nie ma boga nad Louvoisa, a kawaler de

Saintonges jest jego prorokiem. To było jasne jak słońce. A nosa zadziera monsieur

de Saintonges jak wszystkie te dworskie pomiotła. Niedawno na Martynice ożenił się

z wdową po Homerze de Yeynacu. Dzięki niej będzie teraz jednym z najbogatszych

ludzi we Francji. Wiadomo, co wielki majątek robi z zarozumialców. - Pan d'Ogeron

rozłożył ręce. - To koniec, przyjacielu.

Kapitan Blood jakoś nie mógł się z tym pogodzić.

- Nie będziemy potulnie kłaść głowy pod topór. Nie i nie. Ludzie naszego

pokroju nie poddają się bez walki.

- Dla ciebie, żyjącego poza prawem, wszystko jest możliwe. Ale dla mnie...

Tu na Tortudze reprezentuję prawa Francji. Muszę im służyć i stać na straży ich

wyroków. A wyrok zapadł.

- Gdybym zjawił się dzień wcześniej, może zapadłby inny wyrok. D'Ogeron

zdobył się na smętną ironię.

- Mimo tego wszystkiego, co mówiłem, wyobrażasz sobie, że zdołałbyś

przekonać bufona o jego głupocie?

- Człowieka można przekonać o wszystkim, jeśli mu się przedłoży

odpowiednie argumenty w odpowiedni sposób.

- Powtarzam, że przedłożyłem mu wszelkie argumenty, jakie istnieją.

- O, nie. Przedłożyłeś mu tylko te, które ci przyszły do głowy.

- Jeżeli masz na myśli, że powinienem przyłożyć nadętemu cymbałowi

pistolet do głowy...

- Ależ przyjacielu! To nie jest argument. To gwałt. Każdy z nas kieruje się

prywatą, nikt zaś bardziej od tych, którzy, jak kawaler de Saintonges, są gotowi

zarzucać ją innym. Odwołanie się do tej ludzkiej ułomności kawalera, być może

przemówiłoby mu do rozumu.

- Być może. Ale co ja wiem o jego interesach?

- Co wiesz o nich? Och, pomyśl tylko. Czyż sam nie opowiadałeś, że on

niedawno poślubił wdowę po Homerze de Yeynacu? Tym samym poślubił olbrzymie

dobra w Zachodnich Indiach. Lekko i ogólnikowo wspomniałeś mu o hiszpańskich

wyprawach łupieskich na zasiedlone obszary innych nacji. Trzeba było powiedzieć to

wyraźniej. Trzeba było porozwodzić się o wielce prawdopodobnej napaści Hiszpanów

na Martynikę. To by mu dało do myślenia. A teraz odpłynął, a z nim nasza szansa.

D'Ogeron nie widział powodu, żeby podzielać daremne żale za tą utraconą

szansą.

- Jest zbyt uparty, żeby się przestraszyć. Nawet by nie słuchał. Jego ostatnie

słowa do mnie, zanim odpłynął do Port-au-Prince...

- Do Port-au-Prince! - wykrzyknął Blood, nie dając gubernatorowi dokończyć.

- Popłynął do Port-au-Prince?

- Wczoraj. Miał zawinąć tam przed powrotem do Francji.

- Coś takiego! - Kapitan popadł w zamyślenie. - A więc będzie pewnie wracał

przez Kanał Tortugański.

- Oczywiście, bo w przeciwnym razie musiałby opłynąć całą Hispaniolę.

- No, chwała Bogu, może się w końcu nie spóźniłem. Nie mógłbym go

przechwycić w powrotnej drodze i spróbować na nim mej sztuki perswazji?

- Straciłbyś czas, kapitanie.

- Nigdy nie wiadomo. Dany mi jest wielki dar perswazji. Nie trać nadziei,

przyjacielu, dopóki nie poddam monsieur de Saintongesa próbie.

Trzeba jednak było czegoś więcej niż niefrasobliwe zapewnienia, żeby ożywić

wygasłe nadzieje w panu d'Ogeronie. Z westchnieniem wszechogarniającej rezygnacji

ż

egnał kapitana Blooda owego popołudnia, bez wiary życząc mu szczęścia w

wątpliwym przedsię wzięciu, cokolwiek by się za tym kryło.

Co się za tym kryło Blood sam jeszcze nie wiedział, opuszczając rezydencję

gubernatora i wracając na pokład wspaniałej, czterdziestodziałowej „Arabelli",

wyposażonej, uzbrojonej i zaprowiantowanej podczas jego ostatniej nieobecności,

każdej chwili gotowej wyjść w morze. Jednak niedługo łamał sobie głowę, za to z tak

dobrym skutkiem, że już pod wieczór, mając już gotowy plan, zwołał wojenną naradę

w wielkiej kajucie i przydzielił szczegółowe zadania swoim dowódcom. Hagthorpe i

Dyke zostawali w Cayonie na straży srebrnych galeonów. Wolverstone obejmował

dowództwo na zdobycznym okręcie flagowym hiszpańskiego admirała, „Nadobnej

Marii", i natychmiast wychodził w morze, otrzymawszy bardzo specyficzne i

dokładne instrukcje. Ybendlle, francuski bukanier i wspólnik Blooda, miał

przygotować swoją „Elżbietę" do opuszczenia portu.

O zachodzie słońca „Arabella" została wyholowana spośród mrowia

otaczających ją na kotwicowisku, pomniejszych jednostek. Z nawigatorem Pittem i

ogniomistrzem Oggle'm, który dowodził jej artylerią, ale pod rozkazami samego

Blooda wyszła z Cayony w towarzystwie podążającej w jej kilwaterze „Elżbiety".

„Nadobna Maria" już znikała za widnokręgiem.

Następnego wieczoru dwa okręty pirackie, „Arabella" i jej tylny matelot,

lawirowały pod łagodny wschodni wiatr opodal Point Palmish na północnym

wybrzeżu Hispanioli. Gdzieś tutaj, w Kanale Tortugańskim zwężającym się do ledwie

pięciu mil szerokości pomiędzy Point Palmish a Portugal Point, kapitan Blood

postanowił czekać na rozwój sytuacji.

Mniej więcej o tej samej porze, kiedy „Arabella" i „Elżbieta" rzucały kotwice

w pewnej cichej zatoczce u północnego wybrzeża Hispanioli, „Bearneńczyk" podnosił

kotwicę w Point-au-Prince.

Portowe zapachy raziły delikatny nosek madame de Saintonges i ze względu

na nią - albowiem bogato uposażonym małżonkom należy nadskakiwać - kawaler

skrócił wizytę, jakoś mniej się przejmując sprawami wagi państwowej. Rad, że

wreszcie ma je wszystkie za sobą, i z niezmąconym przeświadczeniem, że spełnił

swoją misję w sposób zasługujący na pochwałę monsieur de Louvoisa, kawaler

skierował swoją nawę ku Francji, a swoje myśli ku lżejszym i bardziej osobistym

sprawom.

Prawym halsem „Bearneńczyk" szedł słabym półwiatrem* tak powoli, że

potrzebował aż dwudziestu czterech godzin na obejście Przylądka Świętego Mikołaja

u zachodnich krańców Kanału Tor-tugańskiego, toteż dopiero na drugi dzień od

opuszczenia Port-au-Prince, gdzieś tak pod zachód słońca, wpłynął do wąskiej

cieśniny. Monsieur de Saintonges w swobodnej pozie siedział wówczas oparty o

szezlong ustawiony na rufowym pokładzie, pod daszkiem z szarego żaglowego

płótna. Na szezlongu spoczywała jego piękna, kreolska połowica. Od ogromnych

pereł wpiętych w lśniące, czarne włosy, po aksamitnie miękki głos i boskie, posągowe

kształty damy, wszystko świadczyło ojej bogactwie. Nawet głębokie zadowolenie z

małżeństwa, w którym obie strony dopełniały się wprost idealnie. Rozkosznie

wyciągnięta madame de Saintonges pławiła się w pełni swego szczęścia, leniwie

poruszając zdobionym klejnotami wachlarzem, gotowa w każdej chwili złożyć swoim

gardłowym śmiechem hołd dowcipowi małżonka, czarującego ją perełkami humoru.

Idyllę zakłócił dość obcesowo, a na pewno nieproszenie, monsieur Luzan, kapitan

„Bearneńczyka", łykowaty, ogorzały,

0 orlim nosie i nieco ponad średniego wzrostu mężczyzna, z ruchów

1 postawy bardziej przypominający żołnierza niż marynarza. Zbliżywszy się,

wyjął spod pachy lunetę i wskazał nią morze za rufą.

- Tam jest coś dziwnego - rzekł. - Proszę rzucić okiem, kawalerze. Kawaler

de Saintonges wstał pomaleńku, obracając oczy we

wskazanym kierunku. Jakieś trzy mile na zachód widać było żagle.

- Okręt - oznajmił kawaler, od niechcenia wyciągając rękę po lunetę.

Stanął przy relingu, gdzie miał lepszy widok i podpórkę pod łokieć.

Luneta przybliżyła mu wielki biały okręt o niezwykle wysokim kasztelu

rufowym. Przy wschodnim wietrze szedł pełnym bejdewindem na północ, ukazując w

prawym halsie biel majestatycznej sterburty, w której złociły się ambrazury dla

dwudziestu czterech dział. Ponad piramidą śnieżnobiałych żagli powiewała na stendze

grotmasztu czerwono-złota flaga Kastylii, a nad nią błyszczał krzyż. Kawaler opuścił

lunetę.

- Hiszpan - zauważył obojętnie. - Co w nim widzisz dziwnego, kapitanie?

- Och, Hiszpan bez dwóch zdań. Ale szedł na południe, kiedy go

wypatrzyliśmy po raz pierwszy. Nieco później skręcił na nasz kurs i zaczął forsować

ż

aglami*. To właśnie to jest dziwne. Bo wniosek jest taki, że postanowił płynąć

naszym śladem.

- I co z tego?

- No właśnie. Co z tego? - Kapitan umilkł, jak gdyby głowiąc się nad

odpowiedzią. - Pozycja flagi wskazuje, że to okręt admirała. Raczy pan zauważyć

jego potężne uzbrojenie. Ma czterdzieści osiem dział, bez rufowych i dziobowych. -

Znów umilkł, aż w końcu dorzucił z pewnym naciskiem. - Kiedy płynie za mną taki

okręt, lubię wiedzieć, po co.

Madame z niskim, gardłowym śmiechem przeciągnęła się leniwie na

szezlongu.

- Wzdryga się pan na widok cienia, kapitanie?

- Zawsze, jeśli to cień Hiszpana, madame.

Kapitan przemówił ostrym tonem. Miał porywcze usposobienie, a zawarty w

pytaniu przytyk do odwagi rozeźlił go nie na żarty. Oburzony tym tonem kawaler

pozwolił sobie na kilka uszczypliwości, podczas gdy lepiej by zrobił,

zainteresowawszy się powodami złych przeczuć kapitana. Luzan oddalił się z ponurą

miną.

W nocy wiatr osłabł ledwie do tchnienia i „Bearneńczyk" pełznął tak wolno,

ż

e nazajutrz o świcie wciąż znajdował się o jakieś pięć czy sześć mil na zachód od

Portugal Point i wyjścia z cieśniny. A brzask ukazał Francuzom wielki hiszpański

okręt w tej samej odległości za rufą. Kapitan Luzan dokładnie i z niepokojem

przyjrzał mu się przez lunetę, zanim przekazał ją swemu porucznikowi.

- Może ty coś wypatrzysz.

Porucznik długo obserwował zagadkowy okręt, na którym akurat uzupełniono

piramidę postawionych żagli o dodatkowe żagle wtykowe. Zameldował o tym

stojącemu obok kapitanowi, a przypatrzywszy się z kolei wimplowi na stendze

fokmasztu, mógł jeszcze dorzucić informację, że to jest okręt flagowy hiszpańskiego

admirała wielkiego oceanu, markiza Riconete'a. To, że podwiesił żagle wytykowe,

usiłując złapać najsłabsze bodaj tchnienie nikłego podmuchu, kapitan uznał za

potwierdzenie swoich domysłów, że Hiszpan zamierza go doścignąć, a jak każdy

doświadczony żeglarz na tych wodach, żywiąc zdrową podejrzliwość wobec intencji

wszystkich Hiszpanów, natychmiast podjął decyzję. Forsując żaglami, i tak ostro do

wiatru, jak tylko śmiał zaryzykować, poszedł południowym kursem szukać

schronienia w którymś z portów na północnym wybrzeżu francuskiej Hispanioli.

Hiszpan raczej by tam za nim nie pogonił, jeśli rzeczywiście ścigał „Bearneńczyka".

A już z pewnością by się nie odważył na akt wrogości. Manewr miał również

posłużyć za ostateczny sprawdzian zamiarów Hiszpana. Wynik w jednej chwili

pozbawił Luzana wszelkich złudzeń. Zobaczył, jak wielki galeon niezwłocznie bierze

ten sam kurs, a nawet kieruje dziób jeszcze o rumb ostrzej na marny, bo marny, ale

zawsze wiatr. Tak jak bezsporny stał się pościg za „Bearneńczykiem", tak również

stało się jasne, że „Bearneńczyk" zostanie przechwycony, nim zdoła dotrzeć do

zielonych brzegów leżących już prawie przed jego dziobem, lecz wciąż oddalonych o

dobre cztery mile.

Rozdrażniona wielce uciążliwym w kabinie, a zupełnie, zdawało się,

zbytecznym przechyłem na sterburtę, madame de Saintonges jęła

zaklinać niebo i piekło pospołu, żeby ktoś jej wreszcie wyjaśnił, co też mogło

dziś rano opętać tego błazna dowodzącego „Bearneńczykiem"? Usłużny kawaler w

szlafroku i kapciach pośpieszył to sprawdzić, krzywo nasadziwszy parukę, której

pukle zwisały mu niczym troki przy pokraśniałym obliczu. Wytoczył się po niemal

pionowej schodni na śródokręcie i gniewnymi okrzykami wezwał Luzana. Kapitan

stawił się u przedniej balustrady rufowego pokładu i pokrótce wyłożył swój punkt

widzenia.

- Dalej pan obstaje przy tym swoim niedorzecznym przywidzeniu? - rzekł

monsieur de Saintonges. - Nonsens. Po co jakiś Hiszpan miałby nas ścigać?

- Lepiej nadal zadawać sobie to pytanie, niż zaczekać na odpowiedź - warknął

Luzan, rozsierdzając kawalera brakiem respektu.

- Toż to czysta głupota! - wściekł się Saintonges. - Uciekać nie wiadomo

przed czym! Na podłość zakrawa, żeby madame de Saintones musiała się fatygować z

powodu takich dziecin nych obaw.

Luzan zupełnie wyszedł z siebie.

- Będzie się musiała dopiero nafatyfować zadrwił - kiedy te dziecinne obawy

się spełnią. Madame de Saintonges - wyjaśnił obcesowo - to piękna kobieta, a

Hiszpanie to Hiszpanie.

Odpowiedział mu piskliwy wrzask obwieszczający, że madame we własnej

osobie wyłoniła się z luku zejściówki. Rozebrana do negliżu, który ledwie spełniał

nakazy przyzwoitości, pośpiesznie narzuciwszy tylko szal na nocną koszulkę, a

płaszcz czarnych, błyszczących włosów na kształtne, gołe ramiona, przyszła zobaczyć

na własne oczy, co się dzieje. Podsłuchana przez nią uwaga Luzana ściągnęła teraz na

jego głowę potok wrzaskliwych obelg, z których kapitan dowiedział się, między

innymi, jaki zeń nędzny tchórz, tudzież cham, podlec i łajdak. Jeszcze nie skończyła

tyrady, gdy kawaler już wtrącał swoje trzy roszę.

- Pan jesteś wariat! Wariat! Cóż nam może zrobić hiszpański okręt, jak

powiada pan, okręt admirała wielkiego oceanu? Płyniemy pod flagą Francji, a

Hiszpania nie toczy wojny z Francją.

Opanowując się, Luzan odpowiedział najspokojniej, jak potrafił.

- Na tych wodach, monsieur, nigdy nie wiadomo, z kim Hiszpania może

toczyć wojnę. Hiszpania jest przekonana, że Bóg stworzył obie

Ameryki wyłącznie dla Hiszpanii. Powtarzam to wam od kiedy wpłynęliśmy

na Morze Karaibskie.

Kawaler przypomniał sobie zarówno o tym, jak również i to, że niedawno

słyszał bardzo podobne słowa od kogoś innego. Małżonka nie pozwoliła mu jednak

zebrać myśli.

- Temu człowiekowi odjęło rozum ze strachu! - pieniła się z szaloną pogardą.

- To straszne, żeby taki ktoś dowodził okrętem. Bardziej nadaje się do dyrygowania

dziewkami w kuchni.

Jeden Bóg wie, jaka na tę zniewagę byłaby odpowiedź Luzana i jej

konsekwencje, gdyby w owej właśnie chwili me rozległ się huk działa, oszczędzając

kapitanowi dalszej wymiany zdań i gwałtownie odmieniając scenę i nastroje aktorów.

- Wielkie nieba! - krzyknęła madame.

- Yentredieu! - zaklął jej małżonek.

Dama przycisnęła dłonie do piersi. Kawaler z twarzą białą jak kreda,

opiekuńczo opasał ją ramieniem. Luzan, któremu tak bez żenady zarzucali

tchórzostwo, roześmiał im się z rufowego pokładu w twarze, bynajmniej nie kryjąc

swej złośliwej uciechy.

- Ma pani swoją odpowiedź, madame. I pan, kawalerze. Następnym razem,

może nie będziecie tacy skorzy do nazywania moich obaw dziecinnymi, a mojego

postępowania idiotycznym.

Z tymi słowy obrócił się do nich plecami, żeby pomówić ze śpieszącym mu na

spotkanie porucznikiem. Rzucił głośną komendę. Zaraz po niej zabrzmiała bosmańska

ś

wistawka i nagle ze wszystkich stron otoczył Saintongesów rój marynarzy, którzy

stawiając się na wezwanie kapitana, hurmą wybiegli z pomieszczeń załogi. Ponad

pokładem trwała innego rodzaju krzątanina. Marynarze wdrapywali się na wyblinki* i

rozpinali sieci w celu zatrzymania lecących z góry drzewc, strzaskanych podczas

bitwy. Huknął drugi wystrzał i trzeci; zapadła krótka cisza, po czym Hiszpan

wystrzelił w nich, sądząc po grzmocie, salwę z całej burty.

Kawaler posadził na łukowej zrębnicy swoją białą jak ściana

i drżącą małżonkę, pod którą raptownie ugięły się kolana. Bezsilnie klął z

rozpaczy. Litując się nad nimi, Luzan, sam zupełnie spokojny, wychylił się przez

balustradę, żeby powiedzieć coś, co jak sądził, doda małżonkom otuchy.

- W tej chwili marnuje tylko proch. Typowa hiszpańska bufona-da. Ja dam

ognia, jak podejdzie na odległość strzału. Moi kanonierzy wiedzą, co robić.

Zamiast podtrzymać na duchu, słowa te jedynie wzmogły wściekłość i rozpacz

kawalera.

- Boże wszechmogący! Odpowiadać mu ogniem? Wykluczone. Nie może pan

przyjąć bitwy.

- Nie? Zaraz pan zobaczy.

- Przecież nie może pan walczyć, mając madame de Saintonges na pokładzie.

- Niech mnie pan nie rozśmiesza - rzekł Luzan. - Gdybym miał na pokładzie

królową Francji, też bym nie oddał mego okrętu bez walki. I nie mam wyboru, proszę

zauważyć. Dochodzą nas zbyt szybko, żebyśmy zdążyli do portu. A skąd wiadomo,

czy tam będziemy bezpieczni?

Kawaler tupnął nogą w szewskiej pasji.

- W końcu to są piraci, czy Hiszpanie?

Znów zagrały hiszpańskie działa z bliskiej już odległości, co prawda, jeszcze

nie tak bliskiej, żeby wyrządzić jakieś szkody, ale wystarczającej, żeby państwo de

Saintonges struchleli z przerażenia. Nikt już nie poświęcał im uwagi. Porucznik

chwycił kapitana za ramię, wskazując na zachód. Luzan skierował lunetę we

wskazanym kierunku.

W odległości około mili na trawersie po stronie sterburty, w pół drogi

pomiędzy „Bearneńczykiem" a hiszpańskim admirałem, wielki, czerwony,

czterdziestodziałowy okręt pod pełnymi żaglami wychodził zza cypla u wybrzeża

Hispanioli. Tuż za nim podążał drugi okręt o niewiele słabszym uzbrojeniu. Nie

podniosły żadnej bandery, toteż Luzan z coraz większym niepokojem śledził ich

ruchy, zastanawiając się, czy to dalsi napastnicy. Ku swej wprost nieopisanej uldze

ujrzał, jak robią zwrot na bakbort i idą w kierunku Hiszpana, wciąż na wpół

przesłoniętego chmurą dymu z ostatniej salwy, powoli rozchodzącą się z łagodnym,

porannym wiatrem. Choć rzeczywiście łagodny, wiatr sprzyjał parze nowych okrętów,

które mając Hiszpana po zawietrznej, szły na niego jak jastrzębie pikujące na czaplę i

już po chwili otworzyły ogień z dziobowych dział pościgowych. Za rzedniejącą

zasłoną dymu widać było, jak Hiszpan kładzie ster na nawietrzną, żeby stawić im

czoło, następnie bije salwą burtowych dział i ponownie znika w wyrzyganych przez

lufy, białych kłębach dymu. Wyglądało jednak na to, że chybił z nadmiaru pośpiechu,

bowiem czerwony okręt ze swym towarzyszem przez jakiś czas niezmiennie szły

swoim dawnym kursem, najwyraźniej nie uszkodzone, po czym zrobiły zwrot na

sterburtę i odpowiedziały Hiszpanowi salwami, każdy z całej burty.

Tymczasem Luzan, wbrew protestom monsieur de Saintongesa, też rozkazał

dać rumpel od wiatru i zdążył postawić „Bearneńczyka" w łopocie, niespodziewanie

zmieniając się z aktora w widza tego morskiego dramatu.

- Dlaczego stoisz, kapitanie? - wrzasnął Saintonges. - Trzymaj kurs!

Wykorzystajmy tę przerwę na podejście do portu.

- Podczas gdy inni nadstawiają za mnie głowy?

- Masz damę na pokładzie - wściekał się kawaler. - Trzeba umieścić madame

de Saintonges w bezpiecznym miejscu.

- W tej chwili nic jej nie grozi. A możemy być potrzebni. Niedawno temu

zarzucił mi pan tchórzostwo. Teraz chce zrobić ze mnie tchórza. Ze względu na

madame de Saintonges nie wezmę udziału w walce, chyba że w ostatecznej potrzebie.

Ale muszę stać przygotowany do tej ostatecznej potrzeby.

Był tak zawzięty i stanowczy, że Saintonges nie śmiał dalej nalegać.

Pokładając zatem nadzieję w owych przez niebo zesłanych wybawcach, wszedł na

pokrywę luku i z tego podwyższenia usiłował śledzić losy bitwy, która z hukiem dział

przetaczała się na zachód. Nic jednak nie było widać, prócz wielkiej zasłony dymnej,

na kształt szeroko rozpostartej, gęstniejącej chmury zawisłej nisko nad tonią

i rozciągniętej w leniwym podmuchu na pewnie ze dwie mile. Gdzieś z jej

trzewi nadal dawał się przez jakiś czas słyszeć grzmot dział. Potem zapadła cisza, a w

końcu na południowym skraju chmury zamajaczyły sylwetki dwóch żaglowców, zrazu

przypominające okręty-widma. W miarę jak dym rzedniał, ich kadłuby i takielunki

stopniowo rysowały się coraz wyraźniej, a jednocześnie różowiało jądro chmury,

szybko nabierając głębokiej, pomarańczowej barwy, aż wreszcie w rozwiewających

się dymach można było zobaczyć, że jej źródłem są płomienie stojącego w ogniu

okrętu.

Od rufowej balustrady doleciały słowa Luzana, od których kawalerowi

wreszcie spadł kamień z serca.

- Płonie hiszpański admirał. Koniec z nim.

Z pary okrętów, które spaliły hiszpański galeon, jeden stał w dryfie, a jego

spuszczone na wodę szalupy przeczesywały miejsce akcji. Luzan widział to przez

lunetę. Drugi, większy okręt, nie odniósłszy w tej rozstrzygającej potyczce

widocznego uszczerbku, szedł na wiatr wschodnim kursem, prosto na

„Bearneńczyka", połyskując czerwienią kadłuba i złoceniami galionu w blasku

porannego słońca. Nadal nie podniósł żadnej bandery, który to szczegół ożywił w

monsieur de Saintongesie obawy, przytłumione wynikiem bitwy. Ze swą na wpół

przyodzianą małżonką stojąc teraz na pokładzie rufowym u boku kapitana, jemu to

zadał pytanie, czy uważa za rozsądne, żeby pozostać w dryfie, kiedy okręt o nie

ujawnionej przynależności idzie prosto na nich.

- Czyż nie okazał się przyjacielem? Przyjacielem w potrzebie? - odpowiedział

pytaniem Luzan.

Madame de Saintonges jeszcze nie zapomniała kapitanowi jego nieliczenia się

ze słowami.

- Za dużo pan przyjmuje na wiarę - rzekła. - Wszystko, co tak naprawdę

wiemy o nim, to że okazał się wrogiem tego hiszpańskiego galeonu. Skąd pan wie, że

to nie są piraci, dla których każdy okręt jest zdobyczą? Skąd pewność, że straciwszy

hiszpański łup w pożarze, nie mają teraz wielkiej ochoty powetować sobie tę stratę

naszyta kosztem?

Luzan obrzucił ją niechętnym spojrzeniem.

- Jedno wiem o nim na pewno - burknął opryskliwie. - Góruje nad nami

zarówno szybkością jak uzbrojeniem. Niewiele byśmy zyskali, uciekając jak szczury,

jeżeli zamierza nas doścignąć. I jeszcze coś. Drugi okręt nie zostałby w tyle, gdyby

mieli złe zamiary. Oba by szły na nas. Możemy więc bez strachu uczynić to, co nam

dyktuje kurtuazja.

Ostatni argument był nie do odparcia i „Bearneńczyk" spokojnie czekał,

podczas gdy obcy okręt przy świeżejącym teraz wietrze zbliżał się, marszcząc skąpaną

w słońcu, lustrzaną toń. W odległości niecałej ćwierci mili legł w dryf. Opuszczona

na spokojne morze szalupa pomknęła ku „Bearneńczykowi", łyskając złotawymi

piórami wioseł.

Cały w srebrze i czerni, wysoki mężczyzna wspiął się z szalupy po

sztormtrapie* na francuski okręt i stanął na rufowym pokładzie, elegancki, jak gdyby

przybywał wprost z Wersalu lub z madryckiej promenady, a nie z okrętu, który brał

udział w bitwie. Oczekującemu na rufie towarzystwu - monsieur de Saintongesowi i

jego małżonce w niekompletnym stroju, Luzanowi i porucznikowi - ten wytworny

dżentelmen złożył ukłon tak niski, że aż pukle peruki skrzyżowały mu się na brodzie,

a bordowe pióro przy zdjętym z głowy kapeluszu omiotło deski pokładu.

- Myślę - oznajmił całkiem płynną francuszczyzną - że należą nam się

wzajemne gratulacje, jednak przychodzę po to, żeby się upewnić przed odpłynięciem,

czy państwu nie potrzeba dalszej pomocy i czy wasz okręt nie został uszkodzony,

zanim mieliśmy honor wkroczyć i udzielić godnej odprawy napastującemu was

hiszpańskiemu zbójowi.

Szarmancką galanterią nieznajomy całkiem podbił serca Francuzów,

zwłaszcza serce damy. Zapewniwszy, że jeśli o nich chodzi, to nic im nie jest,

wyrazili troskę o straty, jakie on sam mógł odnieść w walce, choć żadne nie rzucały

się w oczy. Gość machnął z lekceważeniem ręką. Odniósł niewarte wzmianki

uszkodzenie bakbortu, stąd niewidoczne, ale tak drobne, że nie było o czym mówić, a

wśród marynarzy kilku ma parę zadrapań. Walka - wyjaśnił - trwała tak krótko, że aż

poniekąd godne to pożałowania. Miał nadzieję zdobyć ów piękny galeon. Zanim

jednak zdążył podejść do abordażu, Hiszpanowi wyleciał w powietrze trafiony

pociskiem skład prochu, no i było po zabawie, która nawet się nie zaczęła na dobre.

Wyłowił większość hiszpańskiej załogi, a jej resztki wciąż zbiera jego drugi okręt.

- Jeśli idzie o flagowy okręt hiszpańskiego admirała wielkiego oceanu, widać,

co z niego zostało, a wkrótce nawet i to zniknie z oczu.

Beztroski, wytworny zbawca „Bearneńczyka" został usadzony w głównej

kabinie, gdzie wzniesiono francuskim winem toasty za jego szczęśliwe pojawienie się

i zwycięstwo, ratujące Francuzów z niewymownych opresji. Przez cały czas bohater w

czerni i srebrze najmniejszym słówkiem nie zdradził swego imienia ani narodowości,

chociaż co do tej ostatniej, to z wymowy odgadli, że jest on Anglikiem. W końcu

Saintonges nie powstrzymał się od aluzji na ten temat.

- Płynie pan bez bandery, kapitanie - rzekł po kolejnym toaście. Śniady

dżentelmen roześmiał się. Odnosiło się wrażenie, że śmiech

przychodzi mu z łatwością.

- Szczerze mówiąc, należę do tych, proszę pana, którzy pływają pod każdą

banderą, stosownie do okoliczności. Dla większego spokoju byłoby lepiej, gdybym

spotkał się z wami pod flagą Francji. Ale w owej gorącej chwili nie pomyślałem o

tym. Chyba nie mogliście wziąć mnie za wroga.

- Pływa pan pod każdą, a więc pod żadną banderą? - powtórzył kawaler z

osłupiałym spojrzeniem.

- Zgadza się. A obecnie - ciągnął gość z uśmiechem - płynę do Tortugi i to w

pośpiechu. Trzeba mi zebrać ludzi i okręty do wyprawy na Martynikę.

Z kolei dama zrobiła okrągłe oczy.

- Na Martynikę? - Zdawało się, że nagle zabrakło jej tchu. - Wyprawa na

Martynikę? Wyprawa? Ale w jakim celu?

Jej poruszenie wyraźnie go zaskoczyło. Popatrzył na nią, unosząc brwi.

- Głowy nie dam - odpowiedział z dyskretnym uśmiechem i jakby odrobiną

pobłażliwości w głosie - ale zdaje się, że Hiszpania wyposaża eskadrę do napaści na

Saint-Pierre. Strata admiralskiego galeonu, który chyba jeszcze płonie nie opodal,

może opóźnić przygotowania Hiszpanów, dając nam więcej czasu. Na to właśnie

liczę.

Jej czarne oczy zrobiły się jeszcze okrąglejsze, a policzki jeszcze bledsze.

Pełne piersi zafalowały gwałtownie.

- Chce pan powiedzieć, że Hiszpanie szykują się do napaści na Martynikę? Na

Martynikę?

- Niemożliwe, szanowny panie - natychmiast i z niewiele mniejszym

poruszeniem dorzucił kawaler. - Musi pan mieć błędne informacje. Boże wiekuisty!

To byłby akt wojny. A Francja i Hiszpania nie są na wojennej stopie.

Czarne brwi ich wybawcy uniosły się ponownie, jak gdyby rozbawili go swoją

naiwnością.

- Akt wojny. Być może. A czy ostrzelanie flagi Francji dziś rano nie było

aktem wojny ze strony hiszpańskiego galeonu? Czy panujący w Europie pokój

przydałby się wam w Zachodnich Indiach, gdyby was zatopiono?

- Poproszono by Hiszpanię o wyjaśnienie, szczegółowe wyjaśnienie.

- I otrzymano by takowe, bez wątpienia. Razem z przeprosinami i jakąś

akuratną a kłamliwą historyjką o pomyłce. Ale czy od tego wasz zatopiony dziś rano

okręt znów by wypłynął na powierzchnię, a wam samym wróciłoby życie, żebyście

mogli ujawnić kłamstwa, którymi hiszpańscy mężowie stanu zatuszowali tę

niegodziwość? Czyż nie zdarzało się właśnie tak, i to często, w przypadku napaści

Hiszpanii na tereny osadnicze innych krajów?

- Ostatnio się nie zdarzało - odparł Saintonges. Człowiek w czerni i

srebrze wzruszył ramionami.

- Pewnie dlatego Hiszpanów na Karaibach zaczęły świerzbieć ręce.

Oszołomiony monsieur de Saintonges nie znalazł na to odpowiedzi.

- Akurat Martynika! - jęknęła dama.

Ich dręczyciel jeszcze dobitniej wzruszył ramionami.

- Hiszpanie zowią ją Martinico, madame. Proszę nie zapominać, że Hiszpania

wierzy, że Bóg stworzył Nowy Świat wyłącznie dla jej pożytku, a wola boska wspiera

nienawiść Hiszpanów do wszystkich intruzów.

- A nie mówiłem panu, kawalerze? - wtrącił Luzan. - Prawie kubek w kubek

moje słowa z dzisiejszego ranka, kiedy pan nie chciał uwierzyć, że coś może nam

grozić ze strony Hiszpana.

Jasnoniebieskie oczy nieznajomego o smagłej twarzy spoczęły z błyskiem

aprobaty na francuskim kapitanie.

- Otóż to. Tak jest. Aż trudno uwierzyć. Ale macie teraz dowód, jak sądzę, że

na wodach i wyspach Morza Karaibskiego Hiszpania nie uszanuje żadnej flagi, prócz

swojej własnej, żadnej innej, za którą nie stoi budząca szacunek siła. Osadnicy

przeróżnych nacji po kolei doświadczają hiszpańskiej wrogości do obcych na tych

terenach. Przejawia się ona w wyniszczających najazdach, grabieży i rzeziach. Nie

muszę podawać przykładów. Wszyscy mamy je świeżo w pamięci. Jeśli dzisiaj w

rzeczy samej przychodzi kolej na Martinico, wypada się jedynie zdziwić, że dopiero

teraz. Bo wyspa jest warta grzechu i grabieży, a Francja nie utrzymuje w Indiach

Zachodnich żadnej siły zdolnej powstrzymać tych conąuistadores. Na szczęście my tu

jesteśmy. Gdyby nie my...

- Gdyby nie wy? - przerwał mu Saintonges niespodziewanie ostrym tonem. -

Jesteście, powiada pan. O kim pan mówi? Kim pan jest?

Nieznajomy sprawiał wrażenie zdumionego tym pytaniem. Przez chwilę

spoglądał jak oniemiały; jego odpowiedź z kolei, mimo że potwierdzała podejrzenia

kawalera i przekonanie Luzana, tym niemniej raziła Saintongesa niczym grom z

jasnego nieba.

- Mówię o Braciach Wybrzeża, rzecz jasna. O bukanierach, proszę państwa. -

1 z pewnego rodzaju, jak się zdawało, dumą dodał: - Nazywam się Blood. Kapitan

Blood.

Saintonges z opadłą szczęką tępo wpatrywał się ponad stołem w smagłe,

uśmiechnięte oblicze tego strasznego flibustiera, o którym chodziły słuchy, że nie

ż

yje. Spełniając powierzoną sobie misję, powinien zakuć Blooda w kajdany i zabrać

więźnia do Francji.

Jednak w tej chwili i w tych okolicznościach nie tylko byłoby to aktem

najczarniejszej niewdzięczności, ale niemożliwe do wykonania ze względu na dwa

potężnie uzbrojone bukanierskie okręty nie opodal. Co więcej, na monsieur de

Saintongesa nagle spłynęło olśnienie, że byłby to również akt najwyższej głupoty.

Zważył w myślach wszystko, co przyniósł mu dzisiejszy ranek: na własnej skórze i w

dramatyczny sposób przekonał się, po pierwsze, o wilczej zaborczości Hiszpanii, po

drugie, poznał działalność bukanierów, którą mógł teraz uznać tylko za zbawienną, o

czym świadczył ów płonący galeon parę mil od „Bearneńczyka", a dalsze dowody

pierwszego i drugiego zawierały się w informacji o hiszpańskim najeździe grożącym

Martynice i zamierzanej akcji bukanierów w obronie wyspy, skoro Francja nie ma

takich możliwości tu na miejscu. Zważywszy to wszystko - a sprawa Martyniki

dotyczyła go bardzo blisko i osobiście, gdyż mogła postawić kawalera w położeniu

nie lepszym niż przed wyjazdem z kraju - aż rzucało się w oczy, że nieomylny

monsieur de Louvois przynajmniej ten jeden jedyny raz nie ma racji. Było to tak

oczywiste i tak łatwe do uzasadnienia, że wzięcie ciężaru takiego dowodu na własne

barki Saintonges zaczął sobie poczytywać za swój święty obowiązek. Coś z tych

wszystkich przemyśleń i emocji przeniknęło mu do głosu, kiedy chrapliwie

wykrzyknął, nie spuszczając z kapitana Blooda osłupiałych oczu:

- Pan jest piratem!

Blood nie wyglądał na obrażonego. Uśmiechnął się.

- Ale łaskawym piratem, jak pan widzi. To znaczy, łaskawym dla wszystkich,

prócz Hiszpanów.

Madame de Saintonges obróciwszy się, kurczowo złapała małżonka za rękę.

Ruchem tym zsunęła sobie szal z ramion, ukazując jeszcze więcej ze swoich obfitych

wdzięków. Nawet tego nie zauważyła. W takiej dramatycznej chwili skromność stała

się sprawą bez znaczenia. :

- Co zrobisz, Karolu?

- Zrobię? - powtórzył kawaler jakby jej nie rozumiał.

- Instrukcje, które zostawiłeś na Tortudze mogą oznaczać ruinę dla mnie i...

Uniósł dłoń, żeby powstrzymać to przyznanie się do prywaty.

Cokolwiek by miał zrobić, żadne interesy, poza rzecz jasna, interesami jego

władcy, króla Francji, nie mogą wpłynąć na tę decyzję.

- Wiem, kochanie. Rozumiem. To mój elementarny obowiązek.

Otrzymaliśmy cenną nauczkę dziś rano. Na szczęście, jeszcze nie jest za późno.

Odetchnąwszy z głęboką ulgą, choć nadal rozgorączkowana i pełna niepokoju,

pani de Saintonges zwróciła się do kapitana Blooda.

- Nie ma pan żadnych wątpliwości, że pańscy bukanierzy potrafią obronić

Martynikę?

- śadnych madame. - W jego głosie zabrzmiała absolutna pewność. - Jeśli

Hiszpanie nieopatrznie zapędzą się do Zatoki Saint-Pierre, znajdą się jak myszy w

pułapce. Już moja w tym głowa. A sam łup z hiszpańskich okrętów pokryje koszty

bukanierskiej wyprawy z nawiązką.

Na to roześmiał się Saintonges.

- Noo taak - rzekł. - Łup, to jest to. Hiszpańskie galeony stanowią łakomy

kąsek, jak już przychodzi co do czego. Och, ja bynajmniej nie szydzę, panie kapitanie.

Tuszę, że nie jestem aż taki małostkowy.

- Nigdy bym nie posądził pana o małostkowość - powiedział Blood. Wstał,

odsuwając krzesło od stołu. - Komu w drogę, temu czas. Wiatr przybiera na sile, więc

muszę z tego skorzystać. Jeśli się utrzyma, dziś wieczorem będę na Tortudze.

Przystanął lekko pochylony przed madame de Saintonges, czekając na jej

pożegnalne wyciągnięcie ręki, ale kawaler chwycił go za ramię.

- Jedną chwileczkę, panie kapitanie. Proszę dotrzymać madame towarzystwa,

a ja tymczasem napiszę list, który chciałbym aby pan przekazał gubernatorowi Tortugi

w moim imieniu.

- List! - Blood zrobił zdziwioną minę. - śeby opowiedzieć o tej naszej

malutkiej przygodzie? Tyle hałasu o nic, drogi panie.

Monsieur de Saintongesowi zrobiło się głupio przez moment.

- Mam... mam w tym jeszcze inny interes - oświadczył wreszcie.

- Ach! Skoro pan ma w tym jakiś własny interes, to zupełnie co innego.

Proszę mną rozporządzać.

Wieczorem tego samego dnia, sumiennie się wywiązując z owej kurierskiej

misji, kapitan Blood bez słowa wyjaśnienia doręczył gubernatorowi Tortugi list od

kawalera de Saintongesa.

- Od kawalera de Saintongesa, powiadasz pan? - D'Ogeron nie tyle zamyślił

się, co zasępił. - W związku z czym?

- Mógłbym zgadywać - rzekł Blood. - Ale po co, kiedy ma pan list w ręku?

Proszę go przeczytać, to się dowiemy.

- W jakich okolicznościach zdobył pan ten list?

- Proszę zajrzeć do listu. Być może jest w nim odpowiedź, więc szkoda moich

słów.

D'Ogeron złamał pieczęć i rozwinął papier. Ze ściągniętymi brwiami odczytał

oficjalne odwołanie przez przedstawiciela francuskiej korony pozostawionych

gubernatorowi Tortugi poleceń zaprzestania wszelkiej wymiany handlowej z

bukanierami. Monsieur d'Ogeron był proszony kontynuować stosunki z nimi na

dotychczasowej stopie, aż do nowych instrukcji z Francji. A kawaler dołączał

zapewnienie, że takowe instrukcje, kiedy i jeśli przyjdą, bynajmniej nie zmienią

istniejącego stanu rzeczy. Był przekonany, że po dokładnym przedstawieniu

markizowi de Louvoisowi wszystkich racji, a złaszcza poglądowej lekcji, jaką sam

kawaler otrzymał na temat sytuacji panującej w Indiach Zachodnich, jego ekscelencja

da się odwieść od wprowadzenia obecnie niestosownych dekretów przeciwko

bukanierom w życie.

Pan d'Ogeron wydął policzki.

- A czy dowiem się w takim razie, jak pan dokonał z tym zakutym łbem tego

cudu?

- Siła argumentu, jak już mówiłem, zależy od sposobu jego prezentacji. I pan,

i ja, obaj przedstawiliśmy kawalerowi de Sainton-gesowi jeden i ten sam obraz. Ale

pan posłużył się słowem. Ja czynem. Wiedząc, że głupcy uczą się tylko z własnych

doświadczeń, zapewniłem głupcowi doświadczenie. A było to tak.

I zdał szczegółową relację o porannej potyczce morskiej u północnych

wybrzeży Hispanioli. Gubernator słuchał, pocierając brodę.

- Tak - rzekł powoli, gdy historia dobiegła końca. - Tak. To musiało być

przekonywające. A postraszenie cymbała tym widmem hiszpańskiej napaści na

Martynikę i możliwością utraty świeżo zdobytej fortuny było doskonale pomyślane.

Ale czy nie pochlebiasz sobie troszkę, przyjacielu, pod względem własnej

przebiegłości? Czyżbyś zapominał, jakim to zdumiewająco szczęśliwym dla ciebie

trafem hiszpański galeon w takim miejscu i w takim czasie miał śmiałość zaatakować

„Bearneńczyka"? Zdumiewająco szczęśliwym trafem! Twoje wyjątkowe szczęście

dopisało ci wprost nieprawdopodobnie!

- Wprost nieprawdopodobnie, jak powiadasz - poważnie przytaknął Blood.

- Co to był za okręt, który podpaliłeś i posłałeś na dno? I co za dureń nim

dowodził? Czy wiesz?

- Wiem. „Nadobna Maria", okręt flagowy markiza Riconete'a, hiszpańskiego

admirała wielkiego oceanu.

D'Ogeron przeszył go ostrym spojrzeniem.

- „Nadobna Maria"? Co ty wygadujesz? Przecież sam żeś ją zdobył w San

Domingo i wróciłeś na jej pokładzie, przyprowadzając jeszcze te srebrne galeony.

- Zgadza się. Tak więc miałem ją pod ręką do odegrania tej małej komedii o

podłości Hiszpanów i męstwie bukanierów. Szła pod dowództwem Wolverstone'a i z

garstką ludzi niezbędnych do żeglowania i obsługi pół tuzina dział, przeznaczonych

na tę ofiarę.

- Bój się Boga! Chcesz mi powiedzieć, że to była jedna wielka komedia?

- Niemal w całości odegrana za zasłoną bitewnych dymów. Bardzo gęstą

zasłoną. Narobiliśmy mnóstwo dymu z dział ładowanych samym prochem, a słaby

wiatr nam sprzyjał. Wolverstone podpalił galeon w wirze rzekomej bitwy i pod osłoną

przyjaznego dymu przedostał się ze swoją załogą na pokład „Arabelli".

Zdumienie nie gasło w oczach gubernatora.

- I mówisz, że to było przekonywające?

- Nie, że przekonywające. śe to przekonało.

- I z premedytacją... z premedytacją spaliliście ten wspaniały hiszpański

galeon?

- To właśnie przekonało. Samo przepędzenie napastnika mogłoby nie

wystarczyć.

- Co za marnotrawstwo! Mój Boże, co za marnotrawstwo!

- I kto tu narzeka? Kto tu udaje skąpca? Sądzisz, że to przez drobne

oszczędności dochodzi się do wielkich fortun? Przyjacielu, spójrz na list w swoim

ręku. Myślisz, że coś takiego można osiągnąć pięknymi słowami? Spróbowałeś ich i

wiadomo, jak się skończyło. - Klepnął maleńkiego gubernatora po ramieniu. -

Przejdźmy lepiej do interesów. Wreszcie będę mógł sprzedać te moje przyprawy, ale

ostrzegam, że oczekuję dobrej ceny - ceny przynajmniej trzech hiszpańskich

galeonów.

ROZDZIAŁ 4 - WYZWOLENIE

Nataniel Hagthorpe, szlachcic z Kornwalii, którego los zmusił do wstąpienia

w szeregi bukanierów, przez ponad rok od ucieczki w kompanii Blooda z Barbadosu,

nieustannie gryzł się tym, że sam przebywa na wolności, podczas gdy jego młodszy

brat Tom dalej cierpi w niewoli.

Obaj bracia walczyli w oddziałach Monmoutha, zostali ujęci pod Sedgemoor i

skazani na szubienicę za udział w rebelii. Po zamianie kary śmierci na zsyłkę do

niewolniczej pracy w koloniach, braci z gromadą innych skazanych buntowników

przewieziono w ładowni okrętu na Barbados, gdzie ich zakupił okrutny pułkownik

Bishop. Niestety, kiedy Blood z grupką towarzyszy niedoli przystąpił do

organizowania ucieczki z wyspy, nie było już wśród nich Toma Hagthorpe'a.

Był jeszcze, kiedy Bishopa odwiedził szlachetnie urodzony pułkownik James

Court z wyspy Nevis, wicegubernator Wysp Zawietrznych, przywożąc na Barbados

swoją młodziutką małżonkę. Ta zawzięta, mała złośnica, o wiele za młoda, jak na

ż

onę tak podstarzałego mężczyzny, dzięki ślubowi z nim wyrwawszy się z dołów

społecznych do wyższej sfery, zadzierała nosa bardziej niż urodzona wielka pani, cała

w dąsach i pretensjach, których księżniczka krwi by się powstydziła. Od niedawna

bawiąc w Indiach Zachodnich, uparcie nie chciała się pogodzić z pewnymi

niedostatkami nowego otoczenia, a zwłaszcza z brakiem białego lokaja do posług na

czas dłuższych, morskich podróży. Sądziła, że damie o jej pozycji nie przystoi w

takich okolicznościach mieć na posługi kogoś, kogo z pogardą nazywała brudnym

czarnuchem. Choćby nie wiadomo jak się piekliła, Nevis nie mogła dać nic innego.

Wyspa była wprawdzie , jednym z największych targowisk niewolników, ale ludzki

towar pochodził wyłącznie z Afryki, co akurat nie przeszkodziło sekretarzowi stanu w

ojczystej Anglii pominąć Nevis w rozdzielniku wysp, do których skierowano

kontyngenty kornwalijskich buntowników. Dlatego pani Court umyśliła sobie

wykorzystać pobyt na Barbadosie do zadośćuczynienia swej zachciance, a traf chciał,

ż

e łakomym spojrzeniem wypatrzyła Toma Hagthorpe'a przy pracy w łanie złocistej

trzciny cukrowej pułkownika Bishopa i nie mogła oderwać oczu od półnagiej,

umięśnionej, niemal chłopięco zgrabnej sylwetki młodego mężczyzny. Wybrawszy

Toma na swoją własność, dopóty nie dawała sir Jamesowi spokoju dopóki nie odkupił

niewolnika od plantatora. Bishop nie czynił żadnych trudności ze sprzedażą. Dla

niego jeden niewolnik nie różnił się od drugiego, zaś w tym konkretnym przypadku

chłopak miał w sobie jakąś delikatność, przez co nie przedstawiał szczególnej

wartości dla plantacji i był łatwy do zastąpienia.

Rozłąka z bratem wprawdzie zasmuciła Toma, jednak początkowo bracia

wcale nie uważali jej za nieszczęście, lecz za wybawienie od bicza nadzorcy, a wyjazd

na Nevis w charakterze lokaja pani pułkownikowej nawet jawił im się jako niewielki,

ale zawsze awans dla kogoś choćby i najlepiej urodzonego, kto już upadł tak nisko.

Przeto pocieszywszy się zapowiedzią poprawy losu młodszego brata, Nat Hagthorpe

niezbyt bolał nad wyjazdem chłopaka z Barbadosu, aż do swojej własnej ucieczki,

kiedy to myśl o dalszej niewoli Toma była mu źródłem nieustającej goryczy.

Rachuby Toma Hagthorpe'a, że przynajmniej on jeden zyska na zmianie

właściciela i poprawi sobie dolę, wkrótce miały się okazać naiwną mrzonką. Nie

bardzo wiadomo, jak do tego doszło. Ale z tego, co jednak wiadomo o samej pani i

dalszym biegu wydarzeń można śmiało przypuszczać, że dama nadaremnie próbowała

czaru swych migdałowych oczu na urodziwym młodzieńcu, który, mówiąc krótko,

potraktował ją jak Józef żonę Putyfara, czym tak rozzłościł piękną zalotnicę, że

zrezygnowała z trzymania Toma na służbie. Był niezdarny - poskarżyła się - źle

wychowany i bezczelny na dodatek.

- Ostrzegałem cię - powiedział sir James z lekkim znużeniem, bowiem jej

wciąż nowe zachcianki ciążyły mu coraz bardziej. - To człowiek dobrze urodzony i

jako taki pewnie nie pogodził się ze swoim poniżeniem. Lepiej było zostawić młokosa

na plantacji.

- Możesz go tam odesłać z powrotem - odparła. - Ja nie chcę ananasa widzieć

na oczy.

Tak oto pozbawiony pracy, do której został zakupiony, Tom powrócił do

harówki przy trzcinie cukrowej pod okiem nadzorców ani trochę mniej okrutnych niż

nadzorcy Bishopa, za towarzyszy otrzymując bandę szubieniczników, złodziei i

oszustów niedawno przybyłych z Anglii.

Nic o tym, rzecz jasna, nie wiedząc, Nataniel i tak nie mógł się już bardziej ani

martwić o brata, ani gorączkować, żeby go wreszcie wydostać z niewoli. I o to jedno

nie przestawał wiercić Bloodowi dziury w brzuchu.

- Może byś przestał się tak niecierpliwić? - odpowiadał mu kapitan, sam

niemal wyprowadzony z cierpliwości tym ciągłym ponawianiem niemożliwej do

spełnienia prośby. - Gdyby Nevis była hiszpańską kolonią, moglibyśmy to załatwić

bez ceregieli. Ale jeszcze nie wydajemy wojny angielskim okrętom i angielskim

koloniom. Nie chcę pozbawiać nas wszelkich widoków na przyszłość.

- Widoków na przyszłość? A jakie my mamy widoki? - warknął Hagthorpe. -

Jesteśmy wyjęci spod prawa, czy nie?

- Nie da się ukryć. Lecz wyróżnia nas to, że jesteśmy wrogami jednej

Hiszpanii. Jeszcze nie zostaliśmy hestis humani generis i dopóki nie zostaniemy, to

tak jak innym ludziom, nie wolno i nam tracić nadziei, że pewnego dnia skończy się

nasza banicja. Nie będę kopać tej nadziei grobu zbrojnym desantem na Nevis, Nat,

nawet dla ratowania twojego brata.

- Więc on ma tam gnić aż do śmierci?

- Tego nie powiedziałem. Znajdę sposób. Na pewno znajdę. Ale nie traćmy

rozumu i poczekajmy trochę.

- Na co?

- Na uśmiech Fortuny. Ogromne mam zaufanie do tej pani. Niejedną

wyświadczyła mi przysługę, niejeden raz, więc może znów mi zrobi tę grzeczność.

Ale owej damy nie wolno poganiać. Wystarczy, żebyś w nią uwierzył, Nat, tak jak ja

wierzę.

I jak się w końcu okazało, wierzył nie bezpodstawnie. Fortuna na którą liczył,

uśmiechnęła się do niego nagle i niespodziewanie, zaraz po przygodzie w San Juan de

Puerto Rico.

Wieść, że kapitan Blood wpadł w ręce Hiszpanów i odpokutował za swoje

grzechy na szubienicy przetoczyła się jak huragan po Morzu Karaibskim, od

Hispanioli po kontynent. Wszystkie hiszpańskie kolonie ogarnął szał radości, że ten

największy postrach i pogromca niepohamowanej w swoich zakusach Hiszpanii, jaki

kiedykolwiek żeglował po morzach i oceanach, zawisnął na szubienicy. Z tego

samego powodu cichy, skrywany smutek zagościł w sercach angielskich i francuskich

kolonistów, przynajmniej potajemnie sprzyjających bukanierom. Niebawem musiało

wyjść na jaw, że srebrne galeony, które wyszły z San Juan pod eskortą flagowego

okrętu admirała wielkiego oceanu, rzuciły kotwicę nie w Zatoce Kadyskiej, a w

przystani Tortugi, i że to nie admirał wielkiego oceanu, a kapitan Blood we własnej

osobie dowodził okrętem flagowym dokładnie w tym samym czasie, kiedy można

było oglądać jego zwłoki zwisające z owej szubienicy na plaży San Juan. Lecz dopóki

to nie wyszło na jaw, kapitan Blood, jako mądry oportunista, skupił uwagę na

wyciągnięciu zysku z miarodajnego doniesienia o swej śmierci. Zdając sobie sprawę,

ż

e nie ma czasu do stracenia, jeśli chce jak najpełniej wykorzystać obecne osłabienie

czujności w Nowej Hiszpanii, wypłynął z Tortugi na łupieską wyprawę, której celem

był kontynent. Wyszedł w morze na „Arabelli", nad której wodnicą biegł szeroki biały

pas wymalowany dla zamaskowania czerwonego kadłuba, a na pawęży rufy widniała

teraz nazwa „Maria księżna Modeny", żeby dać jej imponującym, pięknym

hiszpańskim liniom ultrastuartowskie, angielskie antidotum. Z biało-niebiesko-

czerwoną flagą Zjednoczonego Królestwa pod jabłkiem grotmasztu, okręt Blooda

zawinął do portu na wyspie Saint Thomas, rzekomo po drewno i wodę, a w

rzeczywistości powęszyc za czymś godnym upolowania. Tym, co upolowano, był pan

Geoffrey Court, uosabiający ten uśmiech Fortuny, o który modlił się Nataniel

Hagthorpe, a którego ufnie wyglądał kapitan Blood.

Po roziskrzonej w porannym słońcu, szmaragdowej toni, przypłynęła łódź z

czterema błyszczącymi od potu, czarnymi wioślarzami, a w łodzi przybył pan

Geoffrey Court, pyszałkowaty paniczyk w blond peruce i śmiałym stroju z

fiołkoworóżowej tafty o szamerowanych srebrem pętelkach guzików. Podczas gdy

Murzyni wiązali łódź przy wielkim kadłubie, wdrapał się po burtowym trapie i

wkroczył na pokład, gdzie wezwawszy niebiosa, żeby go od razu spaliły ogniem, jeśli

ma znosić ten piekielny upał i wachlując się kapeluszem z piórem, kategorycznie

zapytał o drogę do kapitana tej zapowietrzonej krypy. Ostatnie określenie stanowiło li

tylko ozdobnik jego powszedniej i ograniczonej retoryki. Albowiem pokład pod

stopami gościa był wyszorowany do białości, mosiądz beczek na pitną wodę i

obrotowych falkonetów na rufowym relingu świecił się niczym wypucowane złoto,

muszkiety w stojaku przy grotmaszcie nie byłyby dokładniej ani lepiej oporządzone

na królewskim okręcie wojennym, a wszelki sprzęt był złożony starannie jak w

pudełeczku. Na swoje szczęście przybysz nie dostrzegał, że jego napuszoność

wzbudziła lekkie acz nie skrywane rozbawienie wśród kręcących się po forkasztelu i

ś

ródokręciu marynarzy, na ogół odzianych tylko w bawełniane koszule i szerokie,

perkalowe gacie.

Czarny steward wprowadził gościa po tonącej w cieniu schodni do głównej

kabiny rufowego kasztelu, której wnętrze zaskakiwało luksusowym wyposażeniem.

Za stołem nakrytym śnieżnobiałym obrusem, przy zastawie z połyskliwych sreber i

kryształów, siedzieli tu trzej mężczyźni, a jeden z nich, ubrany z prawdziwą elegancją

w czerń i srebro, szczupły, o jastrzębiej, smagłej twarzy, okolonej trefionymi puklami

czarnej peruki i górujący nad dwójką towarzyszy wzrostem, podniósł się na powitanie

intruza. Nie tak wytwornie, ale nie mniej sympatycznie wyglądali jego dwaj siedzący

przy stole kompani. Byli to nawigator Jeremiasz Pitt, młodzieńczy, przystojny i

smukłej postaci, oraz Nataniel Hagthorpe, starszy od Pitta, o szerszych barach i

surowszej minie.

Różowofiołkowy adonis bynajmniej nie stracił rezonu pod nieruchomym

spojrzeniem utkwionych w nim trzech par oczu. Próżność aż biła z tonu, jakim

zażyczył sobie wiedzieć, dokąd też płynie „Maria księżna Modeny". Wyjaśnienie

powodu tej ciekawości już sprawiało wrażenie wielkiej łaski z jego strony.

- Nazywam się Court. Geoffrey Court, do pańskich usług. Śpieszę na Nevis,

gdzie urzęduje mój krewniak.

Nie można powiedzieć, żeby te słowa nie poruszyły słuchaczy. Na chwilę

wszystkich trzech jakby zamurowało, po czym Nataniel Hagthorpe wysapał „Wielki

Boże!", a jego nagła bladość musiała być widoczna, mimo że siedział z twarzą w

cieniu, mając wysokie rufowe okna za plecami.

Pan Court był jednak zanadto pochłonięty samym sobą, by zwracać uwagę na

cudze miny. Chciał pokazać, jaki to on wielki panicz.

- Jestem ciotecznym bratem sir Jamesa Courta, rezydującego na Nevis

wicegubernatora Wysp Zawietrznych. Słyszeliście o nim, oczywiście.

- Oczywiście - rzekł Blood. Hagthorpe nie zdołał się opanować.

- I chce pan, abyśmy go zabrali na Nevis? - zawołał bez tchu, za to ze

skwapliwością czytelną dla każdego, odrobinę bystrzejszego człowieka.

- Gdyby to leżało wam gdzieś na kursie. Jeśli o mnie chodzi, to wypłynąłem z

kraju, bodajbym sczezł, na zapowietrzonej, przegniłej łajbie, która przy pierwszym

silniejszym wietrze o mało się nie rozleciała na kawałki. Puściło jej uszczelnienie

nadwerężonego poszycia i ledwo dociągnęła tutaj, przeciekając jak sito. Stąd widać ją

na kotwicy. Trzeba mieć cholernego pecha, żeby wypłynąć w takiej stoczonej przez

robaki balii.

- A spieszno panu na Nevis? - zagadnął Blood.

- Okropnie spieszno. Oczekiwano mnie tam miesiąc temu. Odpowiedzi

udzielił mu Hagthorpe ochrypłym z przejęcia głosem.

- Jak Boga kocham, ma pan wyjątkowe szczęście. Naszym następnym

miejscem postoju jest Nevis.

- Niech mnie kule biją! Doprawdy?

Ponura uciecha rozjaśniła opaloną twarz Blooda.

- W rzeczy samej, niezwykły to uśmiech losu - rzekł kapitan.

- Podnosimy kotwicę z wybiciem ósmej szklanki, a jeśli wiatr się nie zmieni,

jutro rano rzucamy ją w Charlestown.

- To największe szczęście, jakie mogło mnie spotkać. Największe szczęście,

ż

ebym tak skonał. - Rumiane oblicze promieniowało jedną wielką radością. - Los

winien mi cośkolwiek za przykrości, jakich od niego doznałem. Za pańskim

pozwoleniem, natychmiast sprowadzam moje kufry. Zapłacę za przejazd tyle, ile

panowie zażądacie

- dodał wielkopańskim tonem.

Z równie wielkopańskim gestem Blood machnął ręką, której dłoń była na wpół

spowita w pienistych koronkach mankietu.

- Ta sprawa nie ma żadnego znaczenia. Wypije pan z nami coś dla ochłody?

- Z wielką chęcią, kapitanie...? - Urwał, wyczekując nazwiska, lecz Blood jak

gdyby nigdy nic, wydawał polecenia stewardowi.

Steward podał im rum, limony i cukier, i przy ponczu zabawili w dość

wesołych humorach, wyjąwszy Hagthorpe'a, zatopionego we własnych myślach.

Ledwo pan Court opuścił kabinę, Hagthorpe zerwał się i podziękował Bloodowi za to,

co kapitan przypuszczalnie miał na myśli, tak chętnie przystając na przewóz tego

pasażera.

- A nie mówiłem, że jeśli zawierzysz opatrzności, ona prędzej czy później

przyjdzie ci z pomocą? Nie mnie winieneś dziękować, Nat. Podziękuj Fortunie. To

ona ze swego rogu obfitości właśnie wysypała ci pana Courta na kolana. - Parsknął

ś

miechem. - „Zapłacę za przejazd tyle, ile panowie zażądacie" - przedrzeźniał gościa.

- Ile ty zażądasz, Nat, a coś mi się zdaje, że po zapłatę pójdziemy do sir Jamesa

Courta.

Dokładnie w tym samym czasie, kiedy pan Geoffrey Court popijał poranny

poncz w kabinie „Arabelli", jego cioteczny brat, sir James, wysoki, chudy

pięćdziesięciolatek, tyleż pełen sił witalnych, co pozbawiony siły charakteru, już po

ś

niadaniu siedział przy stole nad

torbą przed chwilą dostarczonych mu listów z Anglii. Listy nadeszły z dużym,

bo dwumiesięcznym opóźnieniem, ponieważ wiozący je statek został zepchnięty z

kursu przez wichury. Sir James wysypał zawartość torby na stół i rozłożył listy,

wstępnie i pobieżnie przeglądając korespondencję. Zauważywszy przesyłkę grubszą

od reszty, wziął ją do ręki. Odczytał adres, coraz bardziej marszcząc gęste, krzaczaste

brwi, aż zeszły mu się w jedną linię. Opaloną, kościstą dłonią trąc brodę, łamał się ze

sobą, ale w końcu, jak gdyby nagle podjąwszy decyzję, skruszył pieczęcie i rozerwał

papier. Z opakowania wyjął gustowną książeczkę w welinowej oprawie, ze złoconą

ornamentacją na grzbiecie i równie złoconym tytułem: „Wiersze Sir Johna

Sucklinga". Prychnął ze wzgardą i ze wzgardą cisnął toto na bok. Książka rozchyliła

się przy upadku, a sir Jamesowi spoważniała pociągła twarz na widok tego, co ujrzał.

Ponownie wziął zbiorek wierszy do ręki. Welin na wewnętrznej stronie okładki

leciutko się wybrzuszał i odstawał przy krawędzi. Spod tej wybrzuszonej powłoki

welinu musiał się ulotnić klej, bo cała odeszła, ledwo sir James pociągnął za ów

odstający brzeg palcami. Pomiędzy welinem a usztywnieniem okładki siedział

złożony arkusz papieru. Sir James wciąż trzymał go w dłoni, kiedy mała kobietka,

która z wieku mogła być córką, a w rzeczywistości była jego żoną, dziesięć minut

później wpadła jak bomba do jadalni. Miała wzrost co najwyżej średni, dziewczęco

wiotką postać, bystre oczy, delikatną karnację, nie tkniętą żarem tropików. Nosiła

strój do konnej jazdy, szeroki kapelusz ocieniający twarz i trzymała szpicrutę w ręku.

- Muszę z tobą pomówić - rzekła melodyjnym głosem, ale ton przybierając

napastliwy.

Siedzący plecami do drzwi małżonek nie obejrzał się, żeby zobaczyć, kto

wchodzi. Na dźwięk jej głosu zarzucił tomik wierszy serwetką. Wciąż nie oglądając

się, oświadczył:

- W takim razie sprawy państwowe muszą iść do diabła.

- Zawsze się naigrawasz ze mnie, mój panie. - Napastliwa nuta w głosie

zabrzmiała jeszcze ostrzej. - Załatwiasz sprawy państwowe przy śniadaniowym stole?

- Nie - odparł jak zwykle spokojny, nawet ospały z natury. – Nie zawsze się

naigrawam. Nie częściej niż przychodzisz do śmie z pretensjami.

- Nie brakuje mi powodów.

Przeparadowała przez jadalnię i wokół stołu, żeby się znaleźć z nim twarzą w

twarz. Stanęła wyprężona jak struna, nie zdejmując rękawiczek z dłoni i nie

wypuszczając z nich szpicruty, którą skrzyżowała na smukłych, mocnych,

dziewczęcych udach. Zmysłowe usta zdradzały rozdrażnienie, mała, spiczasta broda

wysunęła się wojowniczo naprzód.

- Obrażono mnie - oznajmiła. Poszarzały na twarzy sir James zmierzył ją

wzrokiem.

- Jak amen w pacierzu - rzekł wreszcie.

- Co przez to rozumiesz? Przez ten „amen w pacierzu"?

- Czyż to nie zdarza się tobie podczas każdej konnej przejażdżki?

- A jeśli nawet, to cóż dziwnego, skoro ty sam dajesz przykład? Nie

skorzystał z zaproszenia do sprzeczki. Jednego, właśnie kłótni,

nauczył się odmawiać tej dwa razy młodszej od niego, pięknej złośnicy, którą

poślubił pięć lat temu i która od tamtej pory zatruwała mu życie prostackimi

manierami i kłótliwym usposobieniem nieodrodnej córki kramarza.

- Kto dzisiaj? - spytał z rezygnacją w głosie.

- Ten łobuz Hagthorpe. Powinnam go zostawić, żeby zgnił na Barbadosie.

- Zamiast przywozić go, żeby zgnił tutaj. No więc? Co on ci powiedział?

- Powiedział? Wyobrażasz sobie, że był na tyle bezczelny i śmiał przemówić

do mnie?

Uśmiechnął się niewesołym uśmiechem. W owych dniach nie żywił już

ż

adnych złudzeń, że większość tego rodzaju kłopotów brała się stąd, że małżonka

pozuje na wielką damę, nie mając stosownej ogłady do takiej roli.

- Czymś chyba cię obraził?

- Ten cham zuchwale spojrzał na mnie, jeszcze z półuśmieszkiem na swojej

bezczelnej gębie.

- Z półuśmieszkiem? - Krzaczaste brwi powędrowały w górę. - To mogło być

najzwyklejsze powitanie, i tyle.

- Mogłam przysiąc, że tak powiesz. śe weźmiesz stronę swoich niewolników

przeciwko własnej żonie. Cokolwiek by się stało, ja nigdy nie mam racji. Nie mam.

Nigdy. Powitanie? - prychnęła. - To nie było żadne powitanie. A gdyby i było, to czy

niewolnik z gminu ma witać mnie uśmieszkami?

- Zdaje się, że wspomniałaś o półuśmieszku. A co do gminu, to wprawdzie on

jest niewolnikiem - biedaczysko! - ale urodził się panem.

- Ładny mi pan, a juści! Przeklęty buntownik, który winien zawisnąć na

szubienicy.

Głęboko osadzonymi oczyma sir James wpatrywał się w tę delikatną piękność.

- Nie masz w sobie za grosz litości? - zapytał. - Ani też za grosz stałości?

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłaś go na Barbadosie, tak ci przypadł do serca, że nie

ustąpiłaś, dopóki nie kupiłem chłopaka, abyś mogła się wreszcie nacieszyć tym swoim

pokojowcem, ale nie minęło...

Przerwała mu, smagnąwszy szpicrutą w stół.

- Nie chcę tego więcej słyszeć! To podłe, zawsze tak szykanować mnie i

zastraszać, i obwiniać. Już ja będę wiedziała, co zrobić następnym razem. Ciachnę

biczem po tej zadowolonej, chamskiej gębie. Oduczy się wlepiać we mnie gały.

- Chwalebny czyn - zauważył z przekąsem. - I dzielny wobec nieszczęśnika,

który musi znieść wszystko, żeby nie spotkało go coś gorszego.

Lecz ona już nie słuchała. Smagnięcie szpicrutą rozrzuciło kilka listów ze

sterty na stole. Listy pochłonęły jej całą uwagę.

- Przyszedł statek pocztowy z Anglii?

- Chyba wspominałem o sprawach państwowych. - Przyśpieszony oddech

małżonki mógł być tylko jego urojeniem. - Oto i one. Na śniadaniowym stole.

Już grzebała w stercie listów, kolejno oglądając każdą przesyłkę.

- Są listy do mnie?

Minęła dłuższa chwila, zanim raptownie zaciśnięte wargi sir Jamesa ponownie

się rozchyliły w odpowiedzi.

- Jeszcze nie przejrzałem wszystkich.

Spod oka obserwował jej nerwowe poszukiwania. W końcu podniosła wzrok

na małżonka.

- Nic? - spytała z pełnym zdumienia i urazy niedowierzaniem. Brwi jej się

ś

ciągnęły, drobna broda jakby zaostrzyła. - Nic?

- Sama widzisz - rzekł.

Skubiąc dwoma palcami wargę, pomaleńku odeszła od stołu. Nie bez złośliwej

uciechy zauważył, że nie ma w niej ani śladu oskarżycielskiej furii, z jaką przybiegła

do niego, a wściekłość na niewolnika ustąpiła miejsca zupełnie innym rozterkom.

Powoli doszła do drzwi, znikając mu z pola widzenia. Przystanęła z dłonią na klamce.

Odezwała się cicho i łagodnie.

- Nie masz żadnych wieści od Geoffrey? Nawet się nie

obejrzał, odpowiadając.

- Mówiłem ci, że jeszcze nie przejrzałem wszystkich listów. Wciąż marudziła

w progu.

- Nie zauważyłam jego pisma na żadnym z nich.

- W takim razie nie napisał do mnie.

- Dziwne! - bąknęła. - Bardzo dziwne. Powinniśmy już dostać wiadomość,

kiedy przyjeżdża.

- Prawdę powiedziawszy, nie jestem stęskniony tej wiadomości.

- Nie jesteś?

Z wolna spłonęła rumieńcem, milknąc na chwilę. Po czym ponownie skoczyła

mu do oczu.

- A co ze mną? Ja się dla ciebie, oczywiście, nie liczę, ja, uwięziona na tej

parszywej wyspie, bez kulturalnego towarzystwa, bo trudno za takie uznać pastora,

komendanta garnizonu i ich żony idiotki. Nie dość się poświęciłam dla ciebie, żebyś

mi jeszcze miał żałować goszczenia kogoś z wielkiego świata, kogoś, kto potrafi

mówić ze mną o czymś więcej niż tylko o cukrze, pieprzu i cenie czarnuchów?

Nie doczekała się żadnej odpowiedzi.

- Dlaczego nic nie mówisz? - wrzasnęła.

Sir James pobladł pod opalenizną. Pomału obrócił się na krześle.

- Chcesz, żebym ci coś powiedział, chcesz?

W jego głosie pobrzmiewał złowróżbny ton. Pani Court najwyraźniej nie

chciała tego czegoś usłyszeć, bowiem na samą zapowiedź raptownie wyszła,

trzasnąwszy za sobą drzwiami. I nic nie wiedząc, jakie w owej chwili groziło jej

niebezpieczeństwo ze strony ogarniętego szewską pasją małżonka, który już na wpół

unosił się z krzesła.

Wszelkie emocje miały jednak krótki żywot w tym apatyczym z natury

człowieku. Sir James zaklął i westchnąwszy, opadł na krzesło. Ponownie rozłożył

papier, ukrywany w dłoni podczas bytności małżonki w jadalni i ponownie zasępił się

nad nim. Długo siedział pogrążony w ponurej zadumie, aż wreszcie wstał i poszedł

zamknąć zarówno list jak i welinowy tomik w stojącym między otwartymi oknami

biurku. Nareszcie mógł poświęcić uwagę dotąd nie przejrzanym przesyłkom.

Tęsknoty pani Couft za wielkoświatowym towarzystwem, leżące u źródła

sporej części jnizerii tego domu, zostały nieco zaspokojone nazajutrz, kiedy to „Maria

księżna Modeny" dotarła do wyspy Nevis, owej rozległej, pokrytej zielenią góry

wyrosłej z morskiej toni i rzuciła kotwicę w Zatoce Charlestown.

Pan Geoffrey Court, cały w skowronkach szykując się do zejścia na ląd,

właśnie popędzał stewarda Jakuba do zniesienia kufrów, gdy do kajuty wkroczył

kapitan Blood.

- Może poczekajmy z tym do jutra - rzekł.

- Do jutra? - Pan Court wybałuszył oczy. - Przecież to Nevis, nieprawdaż?

- Niewątpliwie. To jest Nevis. Ale zanim wysadzimy pana na ląd, musimy

załatwić tę drobną kwestię zapłaty za pański przejazd.

- Ha! O to chodzi! -- nadął się pan Court. - Czyż nie powiedziałem, żebyście

wyznaczyli cenę, jaka wam się żywnie podoba?

- Powiedział pan. Bóg mi świadkiem, że trzymam pana za słowo. Panu

Courtowi nie podobał się uśmiech kapitana. Zrozumiał ten

uśmiech na swój sposób.

- Jeśli to ma być... eee... zdzierstwo...

- Jakie tam zdzierstwo. Cena jak najbardziej umiarkowana, a jakże. Proszę

usiąść, to wszystko wyjaśnię.

- Wyjaśnię? Co wyjaśnię?

- Proszę siadać.

Ton i postawa Blooda były nie do odparcia. Pan Court usiadł z zamętem w

głowie.

- Wygląda to tak - rzekł kapitan Blood, również przysiadając na szafce,

plecami do otwartego okna, blasku słońca, migotliwej toni i pełnych dzikiego ptactwa,

owoców i warzyw łodzi handlarzy, tłoczących się wokół okrętu. - Otóż chwilowo

proszę się uważać za zastaw, że się tak wyrażę, panie Court. Zastaw za bliskiego mi

przyjaciela, który również chwilowo jest niewolnikiem w posiadaniu pańskiego

ciotecznego brata, sir Jamesa. Słyszeliśmy, jak wysoko sir James ceni sobie i kocha

pańską osobę, więc nie ma żadnego powodu do niepokoju. Krótko mówiąc, szanowny

panie, ceną za pański przejazd jest wolność dla mego przyjaciela, o którą to zapłatę

zwrócę się do sir Jamesa. Ot i wszystko.

- Wszystko? - W tonie pana Courta, w jego wyłupiastych oczach pojawiła się

wściekłość. - To gwałt!

- Może pan to nazywać jak się panu żywnie podoba. Pan Court w sposób

wyraźny powściągnął swoje uczucia.

- A przypuśćmy, że sir James odmówi?

- No nie, po cóż ma się pan zadręczać takim nieprawdopodobnym

przypuszczeniem? Jedno, co w tej chwili jest pewne, to że jeśli sir James wyrazi

zgodę, natychmiast wysadzamy pana na Nevis.

- Pytam się pana, kapitanie, co będzie, jeśli on odmówi? Blood uśmiechnął się

rozbrajająco.

- Jestem człowiekiem metodycznym i nie lubię zajmować się wszystkim

naraz. Na ogół nie warto łamać sobie głowy domysłami. Odłóżmy rzecz całą do

chwili, kiedy się zdarzy, a to z tej prostej przyczyny, że może się nie zdarzyć wcale.

Pan Court skoczył na równe nogi jak oparzony.

- To jest... to jest rozbój w biały dzień! śebym tak sczezł, ale bierze pan na

siebie ryzyko za ten zadany mi gwałt.

- Nazywam się Blood - padła odpowiedź. - Więc proszę nie posądzać mnie o

to, że trochę mniej, czy trochę więcej ryzyka sprawia mi jakąś różnicę.

Wyznanie poruszyło pana Courta do głębi. Oczy omal nie wylazły mu z orbit,

a wzburzona twarz poczerwieniała jeszcze bardziej.

- Kapitan Blood! Ten przeklęty pirat! Być może, ale niech sczeznę, nic mnie

nie obchodzi, kim pan jest...

- A cóż by to akurat mogło pana obchodzić? śądam tylko tyle, żeby pan

wrócił do swej kajuty. Muszę, oczywiście, postawić kogoś pod drzwiami, ale nie

czekają pana żadne inne ograniczenia ani umniejszenie pańskich wygód.

- Myśli pan, że się poddam temu?

- Mogę zakuć pana w kajdany, jeśli pan woli - uprzejmie zaproponował

Blood.

Przyjrzawszy mu się, pan Court prędko wybrał kajutę. Blood udał się szalupą

na ląd i odszukał siedzibę wicegubernatora - piękny biały budynek z zielonymi,

drewnianymi żaluzjami, stojący w rozległym ogrodzie pełnym gorejących azalii oraz

woni pomarańczy i pimentu. Dostęp przed oblicze sir Jamesa okazał się nad podziw

łatwy. Przed tak wyraźnie dystyngowaną personą w eleganckim kaftanie z

granatowego kamlotu, w kapeluszu przybranym piórem i z rapierem przypiętym na

haftowanym złotą nicią pendencie, wszystkie kolonialne drzwi stały otworem.

Przedstawiwszy się jako kapitan Peter, czemu trudno by zarzucić kłamstwo, Blood

przyjął za zrozumiałe samo przez się, że nosi stopień marynarki wojennej, za to dał do

zrozumienia, że żegluje na swoim własnym okręcie. Kapitan Peter odwiedzał Nevis,

ten główny ośrodek handlu niewolnikami w Indiach Zachodnich, żeby, jak

oświadczył, zakupić jakiegoś zucha, który by mu się nadał na chłopca okrętowego.

Został poinformowany, że sir James sam trochę się para handlem niewolnikami, a

gdyby nawet informacja była mylna, to pozwala sobie żywić nadzieję, że może

zasłuży na pomoc sir Jamesa w tej sprawie.

Powierzchowność kapitana Petera była tak wytworna i miła, jego obejście,

idealnie łączące szacunek dla rozmówcy z własną godnością, było tak ujmujące, że

wicegubernator osobiście postawił się do jego dyspozycji. Akurat nie mieli

niewolników na miejscowym rynku, lecz lada chwila powinien nadejść ładunek

Murzynów z wybrzeża Gwinei, więc gdyby kapitan Peter mógł zaczekać kilka dni, to

na pewno nie odpłynie z pustymi rękoma. Tymczasem, rzecz oczywista, kapitan Peter

zostanie na obiedzie.

I kapitan Peter został na obiedzie, poznając panią Court i wywierając na niej

bardzo korzystne wrażenie, a nim obiad dobiegł końca pani Court niepomiernie

rozszerzyła zakres gościnności okazanej przez jej małżonka. Zważywszy rzekomy cel

wizyty kapitana na

Nevis, naturalną koleją rzeczy rozmowa przy stole zeszła na niewolników i

porównanie jakości ich pracy z pracą europejskiej służby. Opinia sir Jamesa, że biały

człowiek jest o tyle lepszy, że wszelkie porównania z murzyńską służbą są śmieszne,

dostarczyła kapitanowi pretekstu do skierowania konwersacji na pożądane tory.

- A mimo to, wszystkich białych znajdujących się tutaj w wyniku rebelii

Monmoutha marnujecie na plantacjach. Dziwne, że nikt nigdy nie pomyślał, żeby

zatrudnić któregoś z nich w jakimś innym charakterze.

- Do niczego innego się nie nadają - rzekła jaśnie pani. - Nie da się tak

buntowniczego żywiołu przerobić na zwykłą domową służbę. Wiem, bo próbowałam.

- Aha! Jaśnie pani próbowała. To dopiero ciekawe. Aż trudno uwierzyć, żeby

wybawieni od harówki na plantacji nicponie nie potrafili docenić spotykającej ich

łaski losu i przykładnie nie wywiązywali się z obowiązków służby domowej.

Tu wtrącił się sir James.

- Doświadczenie mej małżonki jest mniejsze niż można by wnioskować z jej

wypowiedzi. Ona wydaje sąd na podstawie jednego przypadku.

Dama skwitowała tę niepochlebną krytykę pełnym wzgardy spojrzeniem, a

kapitan z galanterią pośpieszył jej na odsiecz.

- Ab uno omnes, jak wiadomo, sir Jamesie. Często taka jest prawda. - Zwrócił

się do damy, dziękującej mu uśmiechem. - Co to był za pojedynczy przypadek? Co to

był za człowiek, który okazał taki brak wdzięczności?

- Jeden z tych skazanych buntowników, zesłanych do kolonii. Znalazłam go

na Barbadosie i kupiłam sobie na lokaja. Ale okazał się takim wielkim

niewdzięcznikiem, tak mało doceniał tę poprawę losu, że w końcu odesłałam go z

powrotem do ścinania trzciny cukrowej.

Kapitan z aprobatą skinął głową.

- Przebóg, dostał to, na co zasłużył. I co się z nim stało?

- Nic. Pokutuje za swoje chamstwo na tutejszych plantacjach sir Jamesa.

- Nieborak był kiedyś dżentelmenem, podobnie jak wielu jego

współtowarzyszy buntu, wyprowadzonych w pole - ponownie odezwał się sir James. -

Ułaskawienie od szubienicy to dla nich nie łaska, a cięższa kara.

Po tej uwadze zmienił temat, czemu Blood chętnie przyklasnął, uzyskawszy

żą

dane informacje. O czymkolwiek by jednak mówiono, wyjątkowa uroda i młodość

idące w parze z rozkosznym i niewinnym urokiem osobistym jej lordowskiej mości,

zmuszały kapitana do traktowania pani Court z wyszukaną grzecznością, której by nie

poskąpił jej żaden szarmancki mężczyzna oprócz sir Jamesa, z krzywym uśmiechem

na wargach obserwującego swoją połowicę. Dama wynagrodziła gościa, nalegając,

ż

eby na okres oczekiwania w Charlestown zatrzymał się w ich domu. Nie chciała

nawet słyszeć o odmowie. Jej zdaniem, to kapitan Peter wyświadczy im przysługę.

Taki dystyngowany gość zza oceanu nazbyt rzadko umila im monotonię życia na

Nevis. Dla dalszej zachęty, zaczęła się rozpływać nad urokami wyspy. Stwierdziła, że

musi zostać przewodniczką kapitana po tych pachnących gajach, żyznych plantacjach

i kryształowo czystych strumieniach, aby gość uświadomił sobie, jakim to rajem na

Ziemi jest miejsce, które przed swoim małżonkiem jakże często nazywała piekłem na

Ziemi.

Skrywając pogardę dla jej kobiecych sztuczek pod maską nienagannej

kurtuazji, wicegubernator bez żadnych złudzeń powtórzył zaproszenie małżonki, a

dama czym prędzej ogłosiła, że każe natychmiast przygotować pokój, niech tylko

kapitan pośle kogoś na okręt po niezbędne rzeczy.

Nie dając się długo prosić, Blood pięknie podziękował za gościnę. Zapewne

nie potrzebował aż takiej gościnności do osiągnięcia swoich celów na Nevis, jednak

nie dało się zaprzeczyć, że pobyt pod dachem sir Jamesa Courta ułatwiał całą sprawę.

Aczkolwiek kapitan Blood wyznawał wiarę w Fortunę, czy też opatrzność, jak

określił ją w rozmowie z Hagthorpem, to jednak nie posuwał się w tej swojej wierze

tak daleko, żeby usiąść z założonymi rękami i czekać, aż pani Fortuna sama przyjdzie

do niego. Dobrze wiedział, że szansę trzeba stwarzać, albo przynajmniej kusić los

inteligencją i pracowitością, więc nazajutrz skoro świat był już na nogach i w butach

do konnej jazdy, gotów bezzwłocznie przystąpić do poszukiwań. Dowiedziawszy się z

wczorajszej rozmowy, w którą stronę wiedzie trop, równo ze wschodem słońca

podążył ku stajniom sir Jamesa po niezbędny środek transportu. Nie było nic

niezwykłego w tym, żeby nawykły do rannego wstawania gość odbywał konną

przejażdżkę przed śniadaniem, pożyczając sobie wierzchowca ze stajni gospodarza.

Sam fakt obrania drogi przez plantację też by jeszcze nie świadczył o zainteresowaniu

jeźdźca jednym z pracujących tam niewolników. Jak dotąd, Blood liczył na własne

siły. Dalej - co się tyczyło spotkania i ewentualnej pogawędki z poszukiwanym

niewolnikiem - znowu pokładał nadzieję w opatrzności. Tego ranka los spłatał mu

psikusa na początek.

Czy to dlatego, że była rannym ptaszkiem, czy przejęta obowiązkami

gospodyni, czy też z powodu przemożnej, nieodpartej słabości do męskich wdzięków

przystojnego kapitana, lady Court, wesolutka i mimo tak wczesnej pory żwawa jak

rybka, zjawiła się w stajni, żądając konia dla siebie i zaskakując Blooda propozycją

wspólnej przejażdżki. Kapitan z filozoficznym spokojem przyjął ten dopust Boży.

Dopiero gdy radośnie zaszczebiotała, że pokaże mu kaskady, sklął w duchu

rozradowaną szczebiotkę. Jak najgrzeczniej wymówił się swoim zainteresowaniem

przede wszystkim plantacjami.

Z żartobliwą przyganą zmarszczyła śliczny nosek.

- Oświadczam, że jestem okrutnie rozczarowana panem, kapitanie. Wczoraj

pan mi wyglądał na większego romantyka i poetyczniejszą duszę, na mężczyznę

kochającego piękno i cuda dziewiczej natury.

- Wcale się nie zmieniłem od wczoraj, mam nadzieję. Ale jestem również

praktycznym człowiekiem, poniekąd badaczem, że się tak wyrażę. Ład stworzony

ludzką ręką budzi zarówno mój zachwyt, jak ciekawość.

Nie obeszło się bez sprzeczki, tyleż kokieteryjnej, co głupiutkiej

przekomarzanki, śmiertelnie nudnej dla Blooda, zważywszy, że co innego było mu w

głowie. Stanęło na kompromisie. Najpierw odwiedzili wodospady, które pomimo

wysiłków zalotnej przewodniczki jakoś nie bardzo go zachwyciły, a wracali na

ś

niadanie przez plantacje, która budziła w nim tak żywe zainteresowanie, że bardziej

już nie mógł rozczarować swojej pięknej towarzyszki. śeby nie przegapić niczego w

pośpiechu, Blood jechał stępa pomiędzy ścianami wyzłacającej się trzciny, mijając na

szerokich przesiekach grupki niewolników, głównie czarnych, w pocie czoła

kopiących rowy irygacyjne. Od czasu do czasu kapitan wystawiał cierpliwość damy na

próbę i ściągnąwszy wodze, rozglądał się nader bacznie dokoła, a raz zatrzymał się

przy nadzorcy, zagadując go najpierw na temat samej uprawy, potem o zatrudnionych

niewolników, ich liczbę i zalety. Z informacji nadzorcy wynikało, że nieliczni biali to

zesłani skazańcy.

- Łotry, buntowniki, ani chybi - rzekł kapitan. - Paru tych śpiewaków

psalmów z czeredy księcia Monmoutha.

- Nie, panie. U nas ino jeden taki z Barbadosu, przywieziony z partią złodziei

i oszustów. W tamtej brygadzie, na końcu tych zarośli.

Spiąwszy konie, Blood ze swoją towarzyszką podjechali do wskazanej

gromadki kilkunastu gołych do pasa, wynędzniałych ludzi, z których niejeden miał

plecy naznaczone pręgami po biczu nadzorcy, a większość była tak spalona na słońcu,

ż

e wyglądali jak ciut jaśniejsi Murzyni. Bystre oko kapitana już z daleka wypatrzyło

wśród nich osobnika, po którego przybył na Nevis.

Nigdy nie potrafiąc długo wytrwać w roli chodzącej dobroci, jej lordowska

mość wyraźnie zaczynała tracić cierpliwość do tych wszystkich głupot. Straciła ją

całkowicie, kiedy jej towarzysz wziął i jeszcze raz ściągnął teraz wodze, witając

zwalistego nadzorcę uprzejmym dzień dobry. Prawie natychmiast znalazła ujście dla

już trudnej do pohamowania irytacji. Wyróżniający się atletyczną budową

młodzieniec o rozjaśnionych od słońca złocistych włosach, stał wsparty na motyce i z

rozdziawionymi ustami wlepiał szeroko otwarte oczy w kapitana. Pchnęła swą klacz

naprzód.

- A ty czego sterczysz jak kołek, gamoniu? Jeszcze się nie nauczyłeś, że to

niegrzecznie wybałuszać gały na jaśnie państwo? Zaraz cię nauczę lepszych manier.

Wściekle cięła szpicrutą przez gołe barki. Wziąwszy nowy zamach,

powtórzyła uderzenie, lecz niewolnik zdążył wykonać półobrót i zwrócony do niej

twarzą przyjął cios na lewe przedramię, jednocześnie chwytając w dłoń i wyrywając

jej szpicrutę szarpnięciem, które omal nie wysadziło damy z siodła. O ile pozostali

kopacze rowów zastygli w bezruchu, to czujny nadzorca w mig przystąpił do akcji. Z

przekleństwem rzucił się ku młodemu niewolnikowi, rozwijając swój długachny bicz.

- Zaćwicz go do gołej kości, Walterze! - wrzasnęła lady. Sprowokowany tą

groźbą młodzieniec odrzucił szpicrutę ze srebrną rękojeścią i uniósł motykę do góry.

- Tknij mnie tym batem, a rozwalę ci łeb - warknął.

Rosły nadzorca przystanął. Gotowych na wszystko straceńców wyczuwał z

daleka, a tu miał takiego pod samym nosem. Wyrządzona mu niesprawiedliwość i ból

przywiodły niewolnika do stanu desperacji, w której człowiek przestaje myśleć o

konsekwencjach szalonego czynu. Nadzorca uciekł się do perswazji, próbując zyskać

na czasie, dopóki młokosowi nie minie opętanie.

- Zostaw tę motykę. Hagthorpe. Zostaw w tej chwili.

Lecz Hagthorpe roześmiał mu się w żywe oczy, a wówczas jaśnie pani też się

zaśmiała śmiechem strasznym w swej złośliwej, mściwej radości.

- Nie ugłaskuj wściekłego psa. Zastrzel go! Masz moje upoważnienie.

Zaświadczę, że to był bunt. Zastrzel go, Walterze.

Otrzymawszy taki wyraźny i kategoryczny rozkaz, nadzorca sięgnął do olstra u

pasa. Już nawet dobył broni, gdy Blood wychylił się z siodła i trzasnął go po palcach

grubą rękojeścią harapa, wytrącając mu pistolet z ręki. Nadzorca wydał okrzyk bólu i

zaskoczenia.

- No, tylko spokojnie - rzekł Blood. - Ocaliłem ci życie, w samej rzeczy. Bądź

pewny, że tyle by cię kosztowało wypalenie z tego pistoletu.

- Kapitanie Peter!

To był pełen oburzenia i niedowierzania protest lady Court. Kapitan obrócił

się ku niej, a pogarda w spojrzeniu jego oczu - wprost niesamowicie niebieskich pod

czarnymi brwiami - uderzyła damę jak obuchem.

- Kim pani jest? Kobietą? Na rany boskie, widziałem w Londynie wywożone

z miasta nieszczęsne ulicznice, w których było więcej kobiecości.

Dama głośno zaczerpnęła powietrza. Po chwili wściekłość przywróciła jej

mowę.

- Ja mam męża, mój panie. Bogu dzięki. Odpowiesz pan za to przed moim

mężem.

Z furią spiąwszy klacz ostrogą, odjechała galopem, pozostawiając mu wolny

wybór drogi powrotnej.

- A jakże, nawet przed wszystkimi mężami na świecie - odkrzyknął ze

ś

miechem.

Kiwnął na Hagthorpe'a.

- Chodź, zuchu. Pójdziesz odpowiedzieć razem ze mną. Dopilnuję, żeby

sprawiedliwości stało się zadość, ale byłbym głupcem, zostawiając cię przez ten czas

na łasce nadzorcy. Łap za puślisko. Złożymy wizytę sir Jamesowi. Z drogi tam,

dobry człowieku, bo cię stratuję. Nie przed tobą będę się tłumaczył, a przed twoim

panem.

Niańcząc obolałą dłoń, nadzorca z ponurą miną zszedł na bok i kapitan Blood

spokojnym stępem ruszył aleją złocistej trzciny, a Tom Hagthorpe kroczył przy nim,

trzymając się puśliska. Poza zasięgiem słuchu nadzorcy, Tom zapytał ochrypłym

głosem:

- Jakimże cudem trafiłeś tutaj, Piotrze?

- Cudem, powiadasz? Czyżbyś nie wierzył, że ktoś od nas się prędzej czy

później zjawi po ciebie? - Roześmiał się. - Szczęście dopisało mi dzisiaj nie tylko w

poszukiwaniach. Ta słodka żeńska istotka dostarczyła pretekstu mojemu

zainteresowaniu twoją osobą. Teraz już pójdzie łatwo. A tak czy owak, łatwo czy

trudno, na mą duszę, nie odpłynę z Nevis bez ciebie.

Dotarłszy do rezydencji wicegubsrnatora, Blood kazał Tomowi zaczekać w

sieni, a sam, kierując się podniesionym, swarliwym głosem jej lordowskiej mości,

pomaszerował do jadalni. Tam zastał państwo Court - on z odpychającym,

szyderczym grymasem siedział przy nie dojedzonym śniadaniu, ona pomstowała,

chodząc tam i z powrotem. Dźwięk otwieranych drzwi sprawił, że zamilkła na chwilę.

Po czym jaśnie pani z falującą piersią i pobladłą twarzą, miotając oczyma błyskawice,

wybuchnęła na widok intruza.

- Pan jeszcze masz czelność przychodzić tutaj!

- Wydawało mi się, że będę oczekiwany.

- Oczekiwany? Ha! Blood złożył lekki ukłon.

- Bynajmniej nie pragnę się narzucać. Ale odnoszę wrażenie, że winien jestem

kilka słów usprawiedliwienia.

- Kilka słów usprawiedliwienia, dobre sobie!

- Jako człowiek łagodny z natury, nie mam zwyczaju uchybiać damie.

- Niedawno żeś mnie pan ochrzcił innym mianem.

- Niedawno zasługiwałaś pani na inne.

Sir James zabębnił palcami w blat stołu. Zarówno jego męski jak i mężowski

honor podszeptywał mu, że pan domu nie może dłużej milczeć w takiej chwili.

- Kapitanie - powiedział tonem reprymendy. - Chcę wreszcie poznać prawdę,

jeśli łaska.

- Przebóg, niczego nie zamierzam owijać w bawełnę, chociaż prawda może

nie przypaść panu do smaku, sir Jamesie.

I Blood dokładnie opisał przebieg wydarzenia, nic sobie nie robiąc z jaśnie

pani, która wielokrotnie wchodziła mu w słowa. Wysłuchawszy relacji, sir James

popatrzył na swoją spienioną ze złości małżonkę, a w spojrzeniu tym wcale nie było

współczucia. Wzrok miał zimny, twardy i pełen niechęci.

- Kapitan Peter uzupełnił twoją powiastkę o to, czego jej brakowało, żeby

trzymała się kupy.

- Powinna ci przynajmniej wystarczyć za powód do zażądania satysfakcji,

gdybyś nie był podszyty tchórzem.

Nie czekając, aż wicegubernator otrząśnie się ze zniewagi, Blood pośpieszył z

gałązką oliwną.

- Jestem do pańskich usług, sir Jamesie, jeśli chodzi o wszelką satysfakcję,

jakiej pan zażąda. Wprzód niech mi jednak będzie wolno oświadczyć dla mojej

własnej satysfakcji, że jeśli kierując się odruchem, który pan, mam nadzieję, uzna za

ludzki, uczyniłem cokolwiek nieprzystojnego, to pokornie proszę o wybaczenie. Sir

James pozostał wyjątkowo oziębły i niewzruszony.

- Niewątpliwie wyrządził pan więcej złego niż dobrego, tą swoją interwencją.

Nieszczęsny niewolnik, ośmielony pańskim zachowaniem do buntu, musi ponieść

jakąś karę. Puszczając jego postępek płazem, pożegnałbym się z dyscypliną i ładem

na plantacji. Pan to rozumie?

- Czy to ważne, co on rozumie? -jadowicie zauważyła jaśnie pani.

- Rozumiem tyle, że gdyby nie ta moja interwencja, to niewinny człowiek

zostałby z rozkazu jaśnie pani zastrzelony na miejscu tylko dlatego, że nie

popełniwszy żadnego wykroczenia, bronił się przed grożącym mu - również z rozkazu

jaśnie pani - oćwiczeniem do gołej kości. Powtarzani jej własne ciepłe słowa.

- Teraz to go już na pewno nie ominie - zapowiedziała mściwie. - Chyba że

sir James woli powiesić drania.

- Jako kozła ofiarnego za mnie, bo się wmieszałem? - zapytał kapitan sir

Jamesa, który ukłuty szyderstwem, pośpiesznie zaprzeczył.

- Nie, nie. Za zamach na nadzorcę.

Ś

ciągnął tym na siebie nowy atak za strony jaśnie pani.

- Bo znieważać mnie, oczywiście, mógł bezkarnie. Ten tu dżentelmen też, jak

się zdaje.

Pomiędzy tą parą sir Jamesowi groziło, że utraci zwykły mu kamienny spokój.

Walnął pięścią w stół, aż zadzwoniły talerze.

- Nie wszystko naraz szanowna pani, jeśli łaska. Sytuacja jest wystarczająco

paskudna. Bóg mi świadkiem. A nie raz i nie dwa ostrzegałem, żebyś nie

wyładowywała swojej złości na tym Bogu ducha winnym Hagthorpe'ie. Przez ciebie

stoję teraz przed przymusowym wyborem: albo wychłostać biedaka za

nieposłuszeństwo, które uważam za w pełni sprowokowane, albo dopuścić do

powszechnego rozprężenia dyscypliny wśród niewolników. Ponieważ nie mogę

pozwolić na to drugie, winien jestem podziękować pani humorom za zrobienie ze

mnie okrutnika.

- Ja zaś tylko sobie samej mogę podziękować za zrobienie z siebie żony

głupca.

- Niebawem będziemy mieli okazję porozmawiać o tej sprawie, proszę pani -

rzekł, a jakaś zagadkowa, groźna nuta w słowach małżonka sprawiła, że jej pyskata

mość z czystego zdumienia zapomniała języka w gębie. Łagodny głos Blooda

przerwał ciszę.

- Może ja mógłbym uwolnić pana, sir Jamesie, od tego niełatwego wyboru.

Proszę nie zapominać, że zawinąłem tutaj w celu zakupu chłopca okrętowego -

ciągnął gwoli wyjaśnienia. - Myślałem o Murzynie, ale pański Hagthorpe wygląda mi

na obiecującego zucha. Sprzeda mi pan chłopaka i kłopot z głowy.

Podstarzały wicegubernator przez chwilę ważył to w myślach, a jego

zasępione oblicze jakby się nieco rozjaśniło.

- Na Boga! To jest rozwiązanie.

- Zatem nie pozostaje nam już nic innego, jak tylko uzgodnić cenę. Nie wzięli

jednak pod uwagę mściwości jaśnie pani, która zamknęła im to łatwe wyjście.

- No a co potem? Toż on jest buntownikiem skazanym na dożywotnie

zesłanie do pracy w koloniach. Twoim psim obowiązkiem jest dopilnować tego. Nie

waż się przykładać ręki do ucieczki skazańca z Indii Zachodnich.

Zafrasowana, niepewna mina sir Jamesa rozwiała nadzieje Blooda na proste

dobicie targu z tym chwiejnym człowiekiem. Przeklinając mściwość pięknej diablicy,

kapitan zbliżył się i złożywszy ręce na wysokim oparciu krzesła stojącego w dole

stołu, ponuro spoglądał to na jedno, to na drugie z małżonków.

- No, no! - rzekł. - I tak oto nieszczęsny chłopak zostanie wychłostany.

- Zostanie powieszony - sprostowała jaśnie pani.

- Nie, nie - sprzeciwił się sir James. - Chłosta wystarczy.

- Widzę, że nic tu nie wskóram - rzekł Blood, a w jego zachowaniu pojawiła

się szydercza układność. - Pozwolicie więc państwo, że będę się żegnać. Omal nie

zapomniałem o czymś przed odejściem, sir Jamesie. Na Saint Thomas spotkałem

pańskiego siostrzeńca, który strasznie się śpieszył na Nevis.

Zamierzał zaskoczyć oboje i cel osiągnął, ale ich zdumienie nie było większe

niż jego własne na widok raptownej i całkowitej zmiany, jaką swoim oświadczeniem

spowodował w postawie jaśnie pani.

- Geoffrey! - zawołała łamiącym się głosem. - Chodzi o Geoffreya Courta?

- Tak się nazywa. Geoffrey Court.

- I on jest na Saint Thomas, mówi pan?

Znów to jaśnie pani zadawała pytanie, wykazując coraz bardziej niezrozumiałe

podniecenie. Inaczej wyglądał również sir James. Z drwiącym półuśmieszkiem na

cienkich wargach obserwował spod krzaczastych brwi swoją małżonkę.

- Nie na Saint Thomas. Pan Court jest tutaj. Na moim okręcie. Przywiozłem

go na Nevis.

- No to... - Umilkła bez tchu, marszcząc brwi i nic nie rozumiejąc. - No to

dlaczego nie wysiadł na ląd?

- Jestem skłonny uważać, że za zrządzeniem opatrzności. Tak jak opatrzność

zrządziła, że poprosił mnie o przewóz. Dla pana, sir Jamesie, winno się liczyć tylko

tyle, że on wciąż przebywa na pokładzie mego okrętu.

- Więc pewnie jest chory - zawołała.

- Zdrów jak rybka, szanowna pani. Ale to nie musi trwać wiecznie. Na

pokładzie mojego okrętu jestem tak samowładny, jak sir James tutaj na lądzie.

Nie można go było źle zrozumieć. Nie wierząc własnym uszom, wpatrywali

się w kapitana jak urzeczeni, aż wreszcie zadyszana i roztrzęsiona dama wybuchnęła

ś

więtym oburzeniem.

- Są prawa, które poskromią pana, jak sądzę.

- Nie ma żadnych praw, proszę pani. A Peter to nie jest moje całe nazwisko. I

owszem, nazywam się Piotr. Kapitan Piotr Blood, do usług.

Musiał się ujawnić, jeśli jego groźba miała wywrzeć odpowiednie wrażenie.

Uśmiechnął się, widząc ich osłupiałe miny.

- Być może dostrzeżecie państwo potrzebę, żeby dla dobra kuzyna Geoffreya

okazać odrobinę miłosierdzia w przypadku tego nieszczęsnego niewolnika. Albowiem

daję wam moje słowo, że cokolwiek zrobicie z młodym Hagthorpem, ja zrobię to

samo z paniczem Geoffreyem Courtem.

Sir James - rzecz niesłychana i niepojęta - parsknął śmiechem, podczas gdy

jaśnie pani, wlepiająca w kapitana przerażone oczy, już po chwili zebrawszy się w

sobie, znalazła praktyczne wyjście z tej sytuacji.

- śeby móc cokolwiek zrobić, musi pan wrócić na swój okręt, a nie opuści

pan Charlestown dopóty, dopóki pan Court nie będzie bezpieczny na lądzie.

Zapomniał pan...

- Nie zapomniałem o niczym, łaskawa pani - przerwał z machnięciem ręki. -

Proszę nie uważać mnie za człowieka, który włazi do pułapki, uprzednio nie

zabezpieczywszy się przed jej zatrzaśnięciem. Burty „Marii księżnej Modeny" kryją

czterdzieści dział, same ciężkie kanony. Dwie burtowe salwy obrócą Charlestown w

perzynę. I to właśnie się stanie, gdybym nie wrócił na pokład przed wybiciem ósmej

szklanki. Niech jaśnie pani będzie rozsądna i zrezygnuje z pociągnięcia za sznurek od

tego dzwonka.

Zrezygnowała, blada i rozdygotana, a tymczasem sir James z poszarzałą

twarzą, ale wciąż z cieniem szyderczego uśmieszku na ustach, podniósł wzrok na

Blooda.

- Tak postępuje rozbójnik. Pan przystawia nam pistolet do głowy.

- Jaki tam pistolet. Po prostu cztery dziesiątki kanon, naładowanych co do

jednej.

Mimo całej swojej brawury, kapitan Blood miał pełną świadomość, że w tym

krytycznym stanie rzeczy jeszcze może zajść konieczność przystawienia sir Jamesowi

pistoletu do głowy, żeby się wykaraskać z opresji. Ubolewałby nad taką

koniecznością, ale był na nią przygotowany. Bynajmniej nie był przygotowany na to,

ż

e wicegubernator tak nagle i łatwo podda się losowi.

- Upraszczając sprawę, rzecz jak myślę w tym, że cokolwiek uczynię z

Hagthorpem, pan uczyni to samo z moim krewniakiem.

- Dokładnie w tym rzecz.

- Gdybym więc wziął i powiesił Hagthorpe'a...

- Nok rei czekałby pańskiego krewniaka.

- Naturalnie, tylko jedna decyzja jest możliwa.

Pani Court ze słyszalnym westchnieniem ulgi otrząsnęła się z narastającej

trwogi.

- Wszystko w twoich rękach - zawołała. - Musisz wypuścić Hagthorpe'a.

- Wręcz przeciwnie - rzekł sir James. - Muszę go powiesić.

- Musisz... - Urwała i z rozdziawionymi ustami utkwiła w nim szeroko

otwarte, niebieskie oczy, do których powróciła zgroza.

- Mam psi obowiązek, co pani sama raczyłaś mi przypomnieć. Jak pani

powiedziała, nie ważę się przyłożyć ręki do ucieczki

Hagthorpe'a z kolonii. Musi wisieć. Fiat iustitia, mat coelum. Zdaje się, że tak

to idzie. Cokolwiek by się potem zdarzyło, ja będę miał czyste sumienie.

- Będziesz miał czyste sumienie! - Odchodziła od zmysłów. - A Geoffrey! -

Załamała ręce. - Geoffrey!

Jej głos zabrzmiał jak lament. Nagle przychodząc do siebie, napadła z furią na

męża.

- Zwariowałeś! Po prostu zwariowałeś! Nie możesz tego zrobić! Nie możesz!

Hagthorpe musi odpłynąć. Cóż on w końcu znaczy? Cóż znaczy jeden niewolnik

mniej, jeden więcej? Na miłość boską, puść go!

- No a mój obowiązek? Mój psi obowiązek?

- O Boże!

Do reszty zgnębiona taką srogością, padła przy jego krześle na kolana, w

udręce czepiając się ramienia małżonka. Odtrąciwszy ją, wybuchnął śmiechem, w

którym tyle było szyderczej pogardy, że aż ciarki chodziły po plecach.

Znacznie później, być może nieco schlebiając sobie, kapitan Blood pochwalił

się, że to właśnie owa okrutna radość z przerażenia kobiety, rzuciła światło na

przedziwny obrót sprawy, wyjaśniła łatwość, z jaką sir James podpisał wyrok na

krewniaka i dała klucz do rozwiązania resztek tajemnicy.

Nasyciwszy się swym złośliwym śmiechem, sir James powstał na znak, że

rozmowa dobiega końca.

- No to sprawa załatwiona. Pan chyba pragnie wrócić na swój okręt, a ja nie

będę pana zatrzymywał. Jeszcze chwilka. Mógłby pan przekazać wiadomość mojemu

kuzynowi. - Wicegubernator podszedł do stojącego między oknami biurka i otworzył

je kluczem. Wyjął tomik „Wierszy sir Johna Sucklinga" z odstającym welinem na

wewnętrznej stronie okładki.

- Proszę przekazać mu moje wyrazy współczucia i tę książkę. Zamierzałem

zwrócić mu ją osobiście. Ale tak będzie dużo lepiej.

Proszę zapewnić Geoffreya w moim imieniu, że ukryty w książce list, niemal

tak poetyczny jak sam tomik, właśnie został skrupulatnie doręczony. - I podał

małżonce złożoną kartkę. - To do was moja pani. Masz.

Skuliła się ze strachu.

- Masz - powtórzył i cisnął jej papier. - Niebawem porozmawiamy o treści

listu. Tymczasem to pomoże ci zrozumieć, dlaczego tak rygorystycznie spełniam ten

mój psi obowiązek, o którym sama mi przypominałaś.

Klęcząc tam, gdzie ją zostawił przy pustym krześle, rozwinęła list drżącymi

palcami. Zaczęła czytać, lecz po chwili z cichym jękiem upuściła papier na podłogę.

Blood wziął tomik wierszy z rąk sir Jamesa. Jeżeli wcześniej czegoś tu jeszcze

nie rozumiał, to teraz musiało mu się zupełnie rozjaśnić w głowie i przez moment nie

wiedział, co począć z tym fantem. O ile na początku sprzyjało mu szczęście, to

obecnie pech prześladował go

0 krok od celu.

- Szczęśliwej drogi, kapitanie - rzekł sir James. - Nie ma już nic, co by pana

tu zatrzymywało.

- Myli się pan, sir Jamesie. Jest jeszcze jeden drobiazg. Ja zmieniłem zdanie.

W swoim czasie być może i popełniałem wiele rzeczy, którymi nie mam co się

szczycić. Ale nigdy nie byłem niczyim katem i nie mam najmniejszego zamiaru imać

się tej profesji w pańskiej służbie. Bez mrugnięcia okiem powiesiłbym tego pańskiego

pociotka w ramach odwetu. Jednak ani mi się śni wieszać gagatka dla pańskiej

przyjemności. Wysadzę go tutaj na ląd i niech pan sobie sam powiesi krewniaka.

Nagłe przerażenie na twarzy wicegubernatora ucieszyło Blooda.

Zniweczywszy sir Jamesowi jego plany słodkiej zemsty, kapitan niezwłocznie

podsunął mu ostatnią deskę ratunku.

- Gdyby teraz, kiedy ja zmieniłem zdanie, pan zmienił swoje

1 sprzedał mi Hagthorpe'a na chłopca okrętowego, ja nie tylko bym zabrał tego

pańskiego familianta ze sobą, ale potrafiłbym, jak myślę, wymóc na waszym

krewniaku, żeby raz na zawsze dał wam spokój.

Głęboko osadzone oczy sir Jamesa badawczo sondowały oblicze pirata. Blood

uśmiechnął się.

- Czysto przyjacielska przysługa za przysługę, sir Jamesie - rzekł, trafiając

tym zapewnieniem do udręczonego serca wicegubernatora.

- Zgoda - ustąpił sir James. - Możesz sobie wziąć chłopaka. Na tych

warunkach daję ci chłopca okrętowego w prezencie.

Zdając sobie sprawę, że małżonkowie będą mieli sobie bardzo dużo do

powiedzenia i że gość w takiej chwili jest intruzem, kapitan Blood niezwłocznie i

taktownie pożegnał się i wyszedł. Z sieni zabrał czekającego nań Toma Hagthorpe'a,

który oszołomiony poszedł za kapitanem, wciąż nie mogąc uwierzyć w swoje

cudowne uwolnienie.

Nie zatrzymywani przez nikogo wynajęli łódź przy molo, spokojnie przybili

do „Marii księżnej Modeny" i na jej śródokręciu dwaj bracia po długiej rozłące padli

sobie w ramiona, a kapitan Blood przyglądał się temu okiem łaskawego bóstwa. Nat

ze łzami w oczach dopytywał się, jakim cudem kapitan uwolnił brata tak szybko i bez

użycia siły.

- Nie powiedziałbym, że bez użycia siły - zaprzeczył Blood. - Użyto jej sporo,

jeśli mam być szczery. Tyle, że była to siła namiętności. I jeszcze się bez niej nie

obejdzie. Ale ta sprawa dotyczy już tylko pana Courta. - Zwrócił się do bosmana. -

Jake, wezwij gwizdkiem załogę na stanowiska. Natychmiast podnosimy kotwicę.

Poszedł do kabiny, w której siedział zamknięty pan Court. Zwolnił

wartownika spod drzwi i przekręcił klucz w zaniku. W kabinie oczekiwał wielce

rozsierdzony dżentelmen.

- Długo jeszcze będziesz tu mnie więzić, krwawy zbóju?

- A dokąd to byś się teraz wybierał?

- Dokąd bym się wybierał? Kpisz ze mnie, przeklęty piracie? Wybierałbym

się na ląd, jak wiesz doskonale.

- Czy ja wiem? Coś mi się nie wydaje.

- Nadal zamierzasz tu mnie trzymać siłą?

- Przebóg, może nie będę musiał. Mam dla ciebie wiadomość od sir Jamesa -

wiadomość i tomik poezji.

Sumiennie przedłożył jedno i drugie. Pan Court zbladł, oklapł i raptownie

przysiadł na skrzyni.

- Może mniej się już palisz do lądowania na Nevis. Może zaczęło docierać do

ciebie, że Zachodnie Indie nie są najzdrowszym miejscem dla amorów. Zazdrość w

tropikach bywa jak klimat - nieludzko gorąca i zabójcza. Chyba masz tyle oleju w

głowie, żeby sobie znaleźć jakiś okręt, którym cały i zdrowy powrócisz do Anglii?

Pan Court otarł pot z czoła.

- Więc nie wysadzasz mnie na brzeg?

Przez otwarte okno doleciał ich turkot kabestanu* i brzęk kotwicznego

łańcucha. Gest Blooda odnosił się do tych dźwięków.

- Podnosimy już kotwicę. Za pół godziny będziemy na pełnym morzu.

- Może to i dobrze - przyznał pan Court z rezygnacją.

ROZDZIAŁ 5 - ŚWIĘTOKRADZTWO

Przez wszystkie lata swojej banicji kapitan Blood nigdy nie przestał

dopatrywać się smutnej ironii losu w tym, że on, urodzony papista*, zawdzięcza

wyjęcie spod prawa oskarżeniu o sprzyjanie orędownikowi protestantów, a w

Hiszpanii uchodzi za heretyka, czyli najlepszy rodzaj podpałki dla stosu. Długą i

pełną rozgoryczenia przemowę na ten temat wygłosił przed swym francuskim

wspólnikiem Ybervillem tego dnia, kiedy to z powodu wewnętrznych skrupułów

musiał wypuścić z rąk szansę na olbrzymi i łatwy łup, tyle że za cenę drobnego

ś

więtokradztwa.

Ybendlle, którego rodzicom marzyła się suknia duchowna dla syna, i który w

rzeczy samej był już po święceniach niższych, nim okoliczności wysłały go za morze i

wyświęciły na flibustiera, nie wiedział, czy śmiać się, czy płakać, uważając

kapitańskie skrupuły za dziecinadę. Górę jednak wziął w nim śmiech, albowiem ten

wysoki i krzepki mężczyzna, już ze skłonnością do niewielkiej nadwagi, miał tak

wesołe i dobroduszne usposobienie, jak to zapowiadały jego skore do uśmiechu usta i

wesołe, piwne oczy. I chociaż do końca protestował przeciwko temu, narażając się

nawet na pośmiewisko, stan duchowny bezsprzecznie stracił w nim wielkiego

dostojnika kościelnego.

Stali w porcie wyspy Beąuia, a Yberville pod pozorem nabycia zapasów udał

się na ląd w celu zebrania wieści, z których dałoby się wyłuskać jakąś korzyść.

„Arabella" żeglowała wówczas na los szczęścia, bez określonego zadania. Jako Bask

mieszkający parę lat po hiszpańskiej stronie granicy, Yberville mówił dialektem

kastylijskim niczym rodowity Kastylijczyk, za którego mógł w każdej chwili

uchodzić, dzięki czemu nadawał się wprost idealnie do takich przeszpiegów w

hiszpańskiej kolonii.

Na wielki, kotwiczący na redzie okręt o czerwonym kadłubie i z flagą

Hiszpanii bezczelnie wciągniętą pod jabłko grotmasztu, Yberville powrócił z wieścią,

ż

e prawdopodobnie kroi im się wielce obiecujące przedsięwzięcie. Według

zasłyszanych informacji, don Ignacio de la Fuente, były Wielki Inkwizytor Kastylii,

obecnie mianowany kardynałem arcybiskupem Nowej Hiszpanii, płynie do Meksyku

na pokładzie osiemdziesięciodziałowego galeonu „Święta Weronika", wizytując po

drodze biskupstwa swojej archidiecezji. Jego Eminencja już odwiedził San Salvador,

a teraz, jak donoszą, jest w drodze do San Juan de Puerto Rico, a następnie

spodziewają się go w San Domingo, być może w Santiago de Cuba, a już z pewnością

w Hawanie, zanim ostatecznie odpłynie na kontynent. Yberville bez żenady wyjawił

zysk, jaki w swym grzesznym umyśle uznał za możliwy do wyciągnięcia z tych

okoliczności.

- Po samym królu Filipie - orzekł - a przynajmniej po Wielkim Inkwizytorze,

kardynale arcybiskupie Sewilli, nie ma na świecie Hiszpana, który przyniósłby okup

wyższy niż ten prymas Nowej Hiszpanii.

Blood przystanął w pół kroku. Obaj spacerowali po górnym pokładzie

rufowego kasztelu „Arabelli" w promiennym listopadowym słońcu tej krainy

wiecznego lata. Rosłej postury Yberville nadal paradował w liliowej satynie i z

fioletową podwójną kokardą w trefionych, długich, szatynowych włosach. Na dziobie

przy kabestanie oraz przy brasach trwały ożywione przygotowania do wyjścia

wielkiego okrętu w morze, a na desce rozprzowej fokmasztu bosman Snęli, świecąc

łysiną w wianuszku siwych, rozczochranych włosów, miotał kastylijskie przekleństwa

na kilka łodzi z prowiantem, żeby odeszły od burty. Zywe oczy Blooda z dezaprobatą

utkwiły

w twarzy towarzysza.

- No to co?

- Właśnie to. „Święta Weronika" wiezie świątobliwy ładunek wart tyle, co

sztaby srebra w ładowni okrętu idącego z Meksyku.

Roześmiał się. Blood jednak nie zawtórował mu śmiechem.

- Rozumiem. A tobie świta nieładny pomysł, żeby stanąć z nią burta w burtę i

porwać arcybiskupa?

- Otóż to, jak Boga kocham! Zasadzić się na „Świętą Weronikę" trzeba by w

cieśninie na północ od Saony. Tam upolujemy Jego Eminencję w drodze do San

Domingo. Nie widzę trudności.

Blood spochmurniał na twarzy pod szerokim rondem kapelusza. Pokręcił

głową.

- To nie dla nas.

- Nie dla nas? Dlaczego nie? Boisz się osiemdziesięciu dział?

- Boję się tylko owej szczypty świętokradztwa w tej zabawie. Gwałt na

arcybiskupie i okup za jego głowę! Mogę być grzesznikiem, Bóg mi świadkiem, ale

nie tracę nadziei, że w głębi serca jestem prawdziwym synem Kościoła.

- Chcesz powiedzieć synem prawdziwego Kościoła - poprawił go Ybendlle. -

Też nie tracę takiej nadziei co do własnej osoby, lecz to nie jest powód, żebym miał

skrupuły z żądaniem okupu za Wielkiego Inkwizytora.

- Może i nie. No ale ty masz tę przewagę, że wychowałeś się w seminarium.

To pewnie pozwala ci robić co chcesz ze świętościami.

Yberville parsknął śmiechem, usłyszawszy tę złośliwość.

- To pozwala mi nie mylić wyznania rzymskiego z hiszpańskim. Twój

Hiszpan z jego Świętym Oficjum, jego autos dafe i stosami jest niemal heretykiem w

moich oczach.

- Sofistyka, byle tylko usprawiedliwić porwanie kardynała. A kimkolwiek

bym był, nie jestem sofistą, Yberville.

Wobec zdecydowanego tonu i miny kapitana, Yberville westchnął z

rezygnacją.

- W porządku. Skoro sobie nie życzysz... Ale marnujemy wspaniałą okazję.

To wtedy właśnie Blood wdał się w owe dywagacje na temat ironii swego

losu, dopóki mu nie przerwał dochodzący od kabestanu okrzyk bosmana:

- Asekurować tam!

Po czym rozległ się przenikliwy dźwięk bosmańskiej świstawki i marynarze

wdrapali się na górę zluzować gejtawy. „Arabella" odrefowała żagle niczym ptak

rozpościerający swoje skrzydła i wyszła w morze dalej szukać szczęścia, bez

określonego celu.

Z dominującym powiewem przemykali się spacerkiem wśród Wysp

Dziewiczych, pilnie wypatrując, co te słabe wiatry nagonią na horyzont, jednak

dopiero trzy lub cztery dni później, chyba z jakieś dwadzieścia mil na południe od

Puerto Rico, wypatrzyli sposobną ofiarę. Była to niewielka dwumasztowa karaka o

bardzo wysokiej nadbudówce rufowej, uzbrojona w nie więcej niż kilkanaście dział i

niewątpliwie hiszpańska, sądząc po wizerunku Matki Boskiej Boleściwej na wydętym

grocie. „Arabella" wyostrzyła o rumb czy dwa do wiatru, podniosła flagę

Zjednoczonego Królestwa i zbliżywszy się na odległość strzału, posłała kulę przed

dziób Hiszpana, nakazując mu stanąć w dryf. Zważywszy potężne uzbrojenie i

szybkość rzekomego Anglika, nie należy się dziwić, że karaka czym prędzej usłuchała

wezwania. Bez wątpienia dziwne i sprzeczne z wizerunkiem na grotżaglu było jednak

to, że stając w łopocie, jednocześnie rozwinęła proporczyk z krzyżem Świętego

Jerzego pod jabłkiem grotmasztu. Szalupa spuszczona z karaki pomknęła do

„Arabelli" przez ćwierć mili lekko zmarszczonej, szmaragdowej toni. Niski, krępy

mężczyzna o rudych włosach i rumianej twarzy, przyzwoicie odziany w

ciemnozielony strój, wspiął się z szalupy po trapie na okręt Blooda. Śmiałym,

zdecydowanym krokiem pomaszerował na przykrótkich, krzepkich nogach wprost do

kapitana, w przepychu czerni i srebra oczekującego przybysza na śródokręciu.

Bloodowi towarzyszył niewiele mniej wytworny Ybendlle, olbrzymi Wolverstone,

który stracił oko pod Sedgemoor, a chełpił się, że tym pozostałym jednym widzi dwa

razy więcej niż normalny człowiek, i wreszcie Jeremiasz Pitt, nawigator „Arabelli", w

którego pasjonującym dzienniku okrętowym przetrwała relacja o tej historii. Pitt w

swoim dzienniku podsumowuje gościa z karaki jednym zdaniem: „Nigdy nie

spotkałem w gorętszej wodzie kąpanego raptusa". Spod krzaczastych, rudawych brwi,

jego małe oczka piorunowały świdrującym wzrokiem, omiatając całe otoczenie -

pokład wyszorowany do białej deski, wybłyszczony mosiądz beczułek z wodą pitną

oraz falkonetu na poręczy rufowego nadburcia, równiutkie rzędy muszkietów w

stojaku pod grotmasztem. To wszystko nasuwało mu przypuszczenie, że znalazł się na

pokładzie okrętu wojennej marynarki królewskiej. W końcu te jego wścibskie piwne

oczka powróciły, aby po raz drugi i bliżej przypatrzyć się czekającej nań kompanii.

- Walker jestem - ogłosił z wojowniczą miną i wymową z północnej Anglii. -

Kapitan Walker. I rad bym wiedzieć z kim u diaska mam przyjemność, skoro tak

was świerzbiły ręce do tej pieprzonej pukawki. Jeżeli kładziecie mi na trawersie kulę

przed dziobem, bo przez te papistowskie ozdóbki grota wyglądam na Hiszpana, to, jak

Boga kocham, właśnie się rozglądałem za takimi zuchami, jak wy.

Blood zmarszczył brew.

- Jeżeli pan jest kapitanem tej hiszpańskiej łajby, to ja też rad bym wiedzieć,

jak do tego doszło.

- Jasne. Pańskie prawo, jak Boga kocham! Parszywa to historia kapitanie, no i

długa.

- Chodźmy wysłuchać jej na dole - rzekł Blood, nie namyślając się ni chwili.

Historia została opowiedziana w wielkiej kabinie „Arabelli", pośród

rzeźbionych, pozłacanych ścian, draperii z zielonego adamaszku, kosztownych sreber

stołowych i innych wykwintnych sprzętów, jakich nieokrzesany wilk morski z

północnej Anglii w najśmielszych marzeniach nie spodziewał się ujrzeć pod

pokładem okrętu. Szybko też ochłonął ze swojej wojowniczości, kiedy Blood

przedstawił mu siebie i trójkę pozostałych słuchaczy, tych samych ludzi, z którymi

przyjmował cudacznego jegomościa na śródokręciu. Kiedy siedli za stołem, a

murzyński steward postawił przed nimi kanaryjskie wino, nantejski koniak i dzban

bumbo - rumu rozcieńczonego wodą z dodatkiem cukru i gałki muszkatołowej, mały

człowieczek odzyskał jednak całe swoje zacietrzewienie i wściekłość, do jakiej

doprowadziła go opowieść o własnych przejściach.

Sześć miesięcy temu wyszedł z Plymouth, najpierw żeglując do wybrzeży

Gwinei, gdzie wziął na statek trzystu mocnych, młodych Murzynów, nabytych za

paciorki, noże i siekiery od afrykańskiego wodza, z którym dokonał już niejednej

podobnej wymiany w przeszłości. Z owym cennym towarem w ładowni wziął kurs na

Jamajkę, gdzie mógł wszystkich sprzedać na pniu, lecz pod koniec września, gdzieś

koło Wysp Bahama, złapała go wczesna gwałtowna wichura, zwiastun zbliżającej się

pory huraganów.

- Z boską pomocą utrzymaliśmy się na wodzie. Ale wyszliśmy z tego piekła

tak porozbijani i nadwerężeni, że musiałem wyrzucić wszystkie działa za burtę.

Spracowany kadłub zaczął przeciekać jak sito, więc pompowaliśmy co sił w rękach,

nadbudówki zmiotło prawie w całości, a bezanmaszt był w takim stanie, że nie

zaryzykowałbym podnieść na nim nocnej koszuli. Musiałem zawinąć do najbliższego

portu w celu uszczelnienia kadłuba, a pech chciał, że najbliższym portem była

Hawana. Alkad portu wlazł mi na pokład, przekonał się na własne oczy, że

wyglądamy jak zdechła flądra i że tak czy siak, bez dział jestem, że tak powiem, jak

bez zębów, więc pozwolili nam wejść do laguny, gdzie zajęliśmy się naprawami, nie

wyciągając na brzeg i nie przechylając łajby. Jako zapłatę za to, czego nam było

trzeba, zaproponowałem alkadowi część czarnuchów z mej ładowni. Akurat jakiś

pomór - ospa, żółta febra, czy nisza cholera wymiotła tamtejsze kopalnie i strasznie

brakowało w nich rąk do pracy. Alkad powiedział, że jeśli chcę, to mogę mu sprzedać

wszystkich czarnuchów. Widząc w jakim stanie jest mój statek, bardzo żem się

ucieszył, że go odlichtuję, pozbywając się całego ładunku, więc zamówienie alkada

przyjąłem jak łaskę nieba i wybawienie od wszelkich kłopotów. Jakby nie dość było

tego mojego -jak mi się zdawało - szczęścia, alkad płacił nie w złocie, a w surowych

skórach, które, jak pewnie wiecie, stanowią główny produkt Kuby. Nie mogła mi się

trafić większa gratka, bo w Anglii takie skóry sprzedają się z pocałowaniem ręki po

trzykrotnej cenie zakupu, a może i ciut lepiej. No więc alkad daje mi konosament* na

skóry i umawiamy się, że wezmę je na pokład, gdy tylko będę w stanie wyjść w

morze. Pogoniłem z naprawami, uskrzydlony myślą, że już zbiłem majątek, i że rejs,

w którym omal nie poszedłem na dno, będzie moim najzyskowniejszym

przedsięwzięciem. Tylko nie wziąłem w rachubę hiszpańskiego łajdactwa. Bo kiedy

wreszcie będąc gotowy znowu wyjść z portu, daję znać alkadowi, że mogę ładować

skóry z jego konosamentu, wysłany na brzeg mój oficer wraca z pieprzoną

wiadomością, że kapitan generalny, jak nazywają gubernatora na Kubie, nie pozwala

na załadunek powołując się na obowiązujące prawo, które zabrania cudzoziemcowi

prowadzić handel w hiszpańskiej kolonii, zaś alkad radzi nam natychmiast podnosić

kotwicę, dopóki kapitan generalny nam pozwala, bo może jeszcze zmienić zdanie.

Chyba się domyślacie, jak ja to przyjąłem. Tom Walker, zapewniam was, nie należy

do ludzi dających się bezczelnie ograbić komukolwiek, czy to będzie złodziejaszek,

czy kapitan generalny. Udaję się więc na brzeg osobiście. Nie do alkada. O nie. Udaję

się wprost do kapitana generalnego we własnej osobie, wielce możnego kastylijskiego

granda* o nazwisku długim niczym ręka złodzieja. W skrócie łobuz zowie się don Rui

Cerera de Valdare y Peńascen, nic mniej, a jeszcze jest hrabią Marcos na dodatek.

Największy grand z tej całej grandy. Ciskam mu konosament przed nos i święcie

przekonany, że oto zaraz znajdę sprawiedliwość, wyłuszczam bez owijania w

bawełnę, jak to zostałem wykiwany przez alkada. Don wzruszył ramionami i

uśmiechnął się, i zanim otworzył gębę, już wiedziałem, że to kawał drania. „Zdaje się,

ż

e poinformowano pana o obowiązującym prawie" - powiada z drwiącym

uśmieszkiem na obleśnych ustach. „I poinformowano dobrze. Dekret Jego Katolickiej

Królewskiej Mości zakazuje nam zarówno kupna, jak i sprzedaży czegokolwiek

obcym kupcom. Nie mogę pozwolić na załadunek tych skór". Dla mnie było to

gorzkie rozczarowanie, zważywszy zysk, na jaki liczyłem. Ale biorę się w garść.

Trudno - mówię - chociaż stawiacie mnie w paskudnym położeniu, a o prawie

należało pomyśleć przed wetknięciem mi tego pieprzonego konosamentu. Ale proszę

bardzo, możecie go sobie wziąć z powrotem w zamian za moich trzystu Murzynów.

Na to on patrzy spode łba. Jakby chciał mnie zabić wzrokiem i przez cały czas

podkręca wąsa. „Boże daj mi cierpliwość do tego człowieka" - powiada. „Ta

transakcja też była nielegalna. Pan nie miał prawa sprzedać tutaj swoich

niewolników!" Sprzedałem ich na prośbę alkada, ekscelencjo - przypominam mu.

„Przyjacielu" - rzecze ta łajza - „gdybyś miał popełnić zabójstwo na czyjąś prośbę,

czy to by usprawiedliwiało zbrodnię?" To nie ja złamałem prawo - mówię - tylko ten,

kto kupił ode mnie niewolników. „Obaj jesteście winni. Przeto żaden nie może

zyskać. Niewolnicy zostają zarekwirowani na rzecz skarbu państwa." Słyszeliście,

panowie, jak bez szemrania zniosłem stratę legalnego zysku na skórach. Ale dać się

tak obłupić ze skóry temu hiszpańskiemu dżentelmenowi w białych rękawiczkach,

ograbić z ładunku trzystu czarnuchów, których wartość uzgodniliśmy na dziesięć

tysięcy pesos... Niech mnie szlag trafi!... Tego już nie zdzierżyłem. Wyszedłem z

siebie i wściekły jak nie podskoczę i nie wsiądę na tego wytwornego kastylijskiego

arystokracika, tego całego don Ruiza Pererę de Yaldare y Peńascen, krzycząc, że

wstydziłby się takiej niesprawiedliwości, i żądając przynajmniej zapłaty w złocie za

moich niewolników. Ten zimny drań pozwala mi się wywrzeszczeć, po czym znów

pokazuje zęby w tym swoim wrednym, drwiącym uśmieszku. „Przyjacielu" - rzecze -

„nie masz powodu, żeby się tak pieklić, żadnego powodu, żeby się w ogóle skarżyć.

Otóż pozwól sobie powiedzieć, ty heretycki głupcze, że gdybym chciał postąpić tak,

jak mi dyktuje obowiązek, to uwięziłbym twój okręt, a załogę i ciebie samego w

kajdanach wysłał do Kadyksu bądź Sewilli, gdzie by was oczyszczono z herezji, którą

twój rodzaj plugawi świat".

Kapitan Walker umilkł, żeby nieco ochłonąć z furii, do jakiej się doprowadził

tymi wspominkami. Otarł pot z czoła i pociągnąwszy łyk bumbo, podjął opowieść.

- Niełatwo się stracham, ale odwaga wyparowała ze mnie na te słowa. Lepiej

dać się ograbić - pomyślałem sobie - niż odziać w błazeńskie sambenito i spalić w

ogniu wiary. śegnam więc jego ekscelencję zanim jego poczucie obowiązku weźmie

górę nad tym, co on uważał za swoje miękkie serce - bodaj go szlag!

Znów umilkł.

- Pewnie myślicie - podjął po chwili - że to już kres moich kłopotów.

Cierpliwości, ani kres, ani to, co najgorsze. Zrozumiałe, że czym prędzej wróciłem na

pokład. Natychmiast podnosimy kotwicę i wyrywamy na morze bez przeszkód ze

strony fortów. Nie odeszliśmy jednak na więcej niż jakieś cztery - pięć mil od lądu,

gdy za naszą rufą pojawia się karaka hiszpańskiej guardacosta i otwiera ogień, ledwo

zbliżywszy się na odległość strzału. Głowę dam, że ten świniowaty kapitan generalny

kazał nas posłać na dno. Dlaczego? A dlatego, że jego gadanie o Świętym Oficjum i

ogniu wiary było jedną wielką blagą. Ostatnia rzecz, jakiej by sobie życzył ten

złodziej, to żeby w Hiszpanii usłyszano o jego metodach bogacenia się w Nowym

Ś

wiecie. Tak czy siak, guardacosta zasypywała nas kulami gęsto i w takim tempie, na

jakie tylko stać było tę ich marną hiszpańską artylerię. Byliśmy bez dział, więc mogli

grzać do nas jak w kaczy kuper. A przynajmniej tak im się wydawało. Mieliśmy ich

na zawietrznej i skorzystałem z tej naszej jedynej szansy. Wychyliwszy ster do oporu,

zawróciłem prosto na nich. Te herbowe gnojki niewątpliwie liczyły, że rozwalą nas na

kawałki zanim dojdziemy

i - na mą duszę - niewiele brakowało. Przeciekając jak rzeszoto i tonąc w

oczach, wreszcie stuknęliśmy w ich burtę, kiedy już woda zalewała nam pokłady. Pan

Bóg jednak okazał łaskę heretykom i pozwolił nam wczepić haki w poszycie

guardacosta i wleźć na jej pokład, nim resztki mojej łajby zniknęły pod wodą.

Sprawiliśmy Hiszpanom krwawą łaźnię, bo cięci byliśmy na zimnych drani jak

cholera. Przeczesaliśmy karakę żelazem od dziobu do rufy. Miałem pięciu zabitych i

dziesięciu rannych, ale z Hiszpanów uszedł spod noża tylko ten, kto wyleciał za burtę

i utonął.

Handlarz niewolnikami potoczył po słuchaczach rozpalonym wyzywającym

spojrzeniem.

- I to by chyba było na tyle. Zatrzymaliśmy sobie karakę, rzecz jasna, skoro

mój własny okręt poszedł na dno, co wyjaśnia owe papizmy na moim grotżaglu.

Wiedziałem, że prędzej czy później wpadniemy przez nie w tarapaty. Mimo to, kiedy

z ich powodu, jak przypuszczam, spuściliście mi kulę przed bukszprytem, przyszło mi

na myśl, że być może spotkałem przyjaciela.

Opowieść dobiegła kresu, lecz poruszeni nią do żywego słuchacze przez

dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Pierwszy otrząsnął się Wolverstone.

- Jedna z paskudniej szych historii o kastylijskiej obłudzie. Temu kapitanowi

generalnemu dobrze by zrobiło przeciągnięcie pod kilem.

- Ja bym przypiekał świnię na wolnym ogniu - rzekł Yberville. Blood zwrócił

się do Walkera.

- Zadając sobie trud i opowiadając nam tę niemiłą historię, musiał pan mieć

jakiś cel. Czego pan potrzebuje od nas?

- Ano, tylko kompletu żagli, jeśli przypadkiem macie zapasowy, a na to mi

wygląda. Zapłacę uczciwą cenę, bo niech mnie szlag trafi, ale ruszać przez ocean z

tymi, co mam to samobójstwo.

- I tylko tyle? Przebóg, myślałem, że może pan będzie nas prosić o odebranie

kapitanowi generalnemu Hawany pieniędzy za pańskich niewolników, z niewielką -

powiedzmy - nadwyżką za nasz trud w imię poetycznej sprawiedliwości. Hawana to

bogate miasto.

Walker wytrzeszczył na niego oczy.

- Kpisz ze mnie, kapitanie. Nie jestem głupcem, żeby prosić o niemożliwe.

- Niemożliwe - powtórzył Blood, unosząc czarne brwi. I roześmiał się

niespodziewanie. - Na mą duszę, toż to prawie jak wyzwanie.

- Jakie tam wyzwanie. Niezrównane z was wojaki, bez dwóch zdań, ale sam

diabeł nie zaryzykuje wejścia bukanierskim okrętem do Hawany.

- Ha! - Blood potarł brodę - Jednak ten jegomość zasługuje na nauczkę, bodaj

go diabli wzięli. A obrabowanie złodzieja jest kuszącym przedsięwzięciem. -

Popatrzył na swych towarzyszy. - No to co, chłopaki, składamy mu wizytę?

Pitt z miejsca się sprzeciwił.

- Nie, jeszcze nie zwariowaliśmy. Ty, Piotrze, nie znasz Hawany. Jeżeli w

Nowym Świecie znajduje się jakiś port, o którym można powiedzieć, że jest nie do

zdobycia, to portem tym jest Hawana. Na całych Karaibach nie ma potężniejszych

fortyfikacji, o czym Drakę przekonał się swego czasu.

- W rzeczy samej - potwierdził Walker, chociaż na słowa Blooda oczy mu na

chwilę rozbłysły jak u wilka. - To jedna wielka forteca. Kanał wejściowy nie ma

więcej niż pół mili szerokości, a dostępu bronią aż trzy forty: El Morro, La Punta i La

Fuerza. Godziny byście się tam nie utrzymali na wodzie.

Blood miał zamyślone spojrzenie.

- Wy jednak utrzymaliście się na wodzie przez parę dni.

- Ejże, człowieku. Zważ okoliczności.

- Otóż to. Czy nie moglibyśmy sprokurować okoliczności? Dla nas to nie

pierwszyzna. Sprawa wymaga przemyślenia i warto się nad nią zastanowić, skoro nie

mamy nic innego do roboty.

- Tylko dlatego, że jesteś sentymentalny - wypomniał mu Yberville, który nie

mógł się zupełnie pogodzić z przepuszczeniem okazji, jaką stwarzała podróż

arcybiskupa. - Prymas Nowego Świata jest wciąż na morzu. Niechby zapłacił za

grzechy swoich owieczek. Zysk wcale nie musi być mniejszy niż ze złupienia

Hawany, a można by wkalkulować w okup również rekompensatę dla kapitana

Walkera za ukradzionych mu niewolników.

- Jak babcię kocham, masz rację - przyklasnął Wolverstone. Jako heretykowi

niestraszna mu była żadna myśl o świętokradztwie. - Cackać się z Hiszpanem tylko

dlatego, że jest arcybiskupem, to tak jakby palić świeczkę diabłu.

- Nie koniec na tym - wtrącił Pitt, jeszcze jeden heretyk, w przypływie

nagłego olśnienia. - Z arcybiskupem w ładowni, moglibyśmy wejść do Hawany,

gwiżdżąc na ich forty. Nie odważyliby się kropić do okrętu z jego świątobliwością

pod pokładem.

Blood w zadumie bawił się lokiem czarnej peruki. Uśmiechał się zagadkowo.

- Też tak myślę.

- No widzisz! - zapiał Ybendlle z radości. - Religijne skrupuły ustępują przed

rozumem. Chwała Bogu!

- Nie powiem, żeby oskubanie tego hultaja kapitana generalnego nie było

warte maleńkiego - zaznaczam, że tylko maleńkiego świętokradztwa. Tak, myślę, że

to jest do zrobienia. - Wstał gwałtownie. - Kapitanie Walker, jeśli ma pan ochotę

zagrać z nami o tę stawkę i odebrać swoją własność, radzę wybić dziury w dnie

guardacosta i przenieść swoich ludzi na pokład „Arabelli". Proszę mi wierzyć, że

znajdziemy wam nowy okręt, kiedy już będzie po wszystkim.

- Człowieku! - wykrzyknął maleńki handlarz żywym towarem, a cała jego

przyrodzona zapalczywość ustąpiła miejsca osłupieniu.

- Czy ty jesteś poważny?

- Nie za bardzo - rzekł Blood. - Trochę sobie żartuję. Ale ten mój żart będzie

drogo kosztował tego don jak-mu-tam-Pererę. No więc albo szukasz z nami szczęścia

w Hawanie, i odzyskawszy swój majątek wracasz do domu pięknym okrętem z

ładownią pełną skór, albo dostajesz od nas komplet żagli, o który prosiłeś, i wracasz z

pustymi rękoma. Wybór należy do ciebie.

Patrząc na Blooda z mieszaniną niemal nabożnej czci i trwogi, Walker w

jednej chwili poddał się przemożnej sile witalnej i niezachwianej pewności siebie

pirata. W handlarzu niewolnikami obudziła się rogata dusza. Poprzysiągł, że postawi

wszystko na jedną kartę, byle tylko mieć okazję wyrównania rachunku z owym

dwulicowym kapitanem generalnym. Jedynie Yberville wciąż marszczył czoło.

- No a co z tym arcybiskupem? - nie wytrzymał. Blood uśmiechnął się

nieznacznie.

- Arcybiskup stoi. Niczego nie zwojujemy bez arcybiskupa.

- Zwróciwszy się do Pitta, wydał rozkaz, ujawniając tym, jak dalece już

przemyślał nie tylko co trzeba zrobić, ale również jak tego dokonać. - Jerry, połóż nas

na kurs do Sainte-Croix.

- Po co?- wyrwał się Yberville. -To dużo za daleko na wschód jak na rejs po

jego eminencję.

- Oczywiście. Ale wszystko w swoim czasie. Będzie nam potrzeba trochę

wyposażenia, a to zdobędziemy na Sainte-Croix. Hiszpańska Karaka ostatecznie nie

została zatopiona, jak radził kapitan Blood. Oszczędna natura nie pozwoliła małemu

ż

eglarzowi z północnej Anglii na takie marnotrawstwo, a wrodzona przezorność

kazała mu zapewnić sobie i swoim ludziom jakikolwiek powrót do kraju, gdyby plan

Blooda nie wypalił i nic by nie wyszło z obiecanego pięknego okrętu.

Poza tym sprawy biegły wytyczonym przez Blooda torem. śeglując na

północny wschód, „Arabella" z guardacostą zawinęły parę dni później do francuskiej

kolonii Sainte-Croix, do której bukanierskie okręty miały wstęp wolny. Stali tam

czterdzieści osiem godzin, z tym że kapitan Blood, Ybendlle i malutki, łysy bosman

Snęli, znający każdy port Karaibów jak własną kieszeń, spędzili większość tego czasu

na lądzie. Walker z załogą przesiadł się na „Arabellę" zostawiwszy na karace straż do

swego powrotu. Po czterdziestu ośmiu godzinach okręt Blooda wyszedł w morze

zachodnim kursem na Puerto Rico i odtąd wszelki ślad po nim zaginął aż do chwili,

kiedy wielki, czerwony kadłub „Arabelli" można było dwa tygodnie później

wypatrzyć opodal zielonych, falistych pagórków północnego wybrzeża Kuby.

„Arabella" szła wzdłuż urodzajnych brzegów wyspy, wykorzystując dość

umiarkowane, łagodne wiatry tej strefy i niebawem znalazła się u wejścia do zatoki,

nad którą leżała Hawana w przepychu swoich marmurowych pałaców, kościołów,

klasztorów, placów i rynków, jak gdyby żywcem przeniesionych ze starej Kastylii do

Nowego Świata.

Patrząc z bliska, Blood przekonał się na własne oczy, że zarówno Walker, jak

i Jeremiasz Pitt niewiele przesadzali w ocenie siły portowych fortyfikacji. Posępne

bastiony i masywne kurtyny twierdzy El Morro zwieńczały skalne urwiska cypla przy

samym wejściu do naturalnego kanału po lewej stronie, po prawej wznosiły się

półkoliste basteje La Punta, a na wprost, jakby ryglując tor wodny od czoła, majaczył

nie mniej groźny La Fuerza. Jakkolwiek wyglądała tu obrona za czasów Drake'a, dziś

tylko szaleniec próbowałby przemknąć się pod nosem takich potężnych aniołów

stróżów.

„Arabella" stanęła w dryf na redzie, oznajmiła swe przybycie armatnim

salutem, podniosła flagę Zjednoczonego Królestwa i czekała na odzew. Ten wkrótce

nadszedł w postaci dziewięciowiosłowego barkasu z płóciennym daszkiem, spod

którego wyłonił się portowy alkad don Hieronimo, dobry znajomy Walkera. Sapiąc,

wdrapał się po sztormtrapie i wtoczył na pokład, żeby wyjaśnić powód obecności

angielskiego okrętu na tych wodach.

Kapitan Blood w fioletowo-srebrnej gali przyjął alkada na śródokręciu, mając

Pitta i Wolverstone'a u boku. Kilkunastu gołych do pasa marynarzy kręciło się po

ś

wiecących czystością pokładach, a jeszcze paru wisiało hen pod niebem na pertach,

biorąc bombrasle na gejtawy.

Powitawszy alkada z wyszukaną grzecznością, Blood wytłumaczył, że brak

wody i drewna zmusił go do zawinięcia do Hawany. Liczy, że Hiszpan w swej

łaskawości pozwoli mu zaopatrzyć się w jedno i drugie, a także w świeżą żywność na

dalszą drogę do Jamajki, dokąd, jak mimochodem nadmienił, wiezie cenny ładunek

niewolników.

Odziany w czerń don Hieronimo o wolim podgardlu, ziemistej cerze i

sflaczałym ciele, mierzący jakieś pięć i pół stopy wzrostu i chyba niewiele mniej w

pasie, ani myślał iść na lep eleganckiej powierzchowności i dwornej mowy

cudzoziemskiego heretyka. Odpowiadał ozięble i z arogancką miną, podejrzliwie

myszkując spojrzeniem chytrych, czarnych oczu po wszystkich zakamarkach okrętu.

Dopóki nie padła wzmianka o niewolnikach. Wówczas zaszła w nim cudowna

przemiana: chłód i opryskliwość ustąpiły miejsca pewnej uprzejmości. Pozwolił sobie

nawet pokazać w uśmiechu żółtawe zęby.

Naturalnie, senor capitan może zakupić w Hawanie wszystko.

Perta - Ima rozciągnięta pod reją, na której marynarze pracujący przy żaglach

opierają nogi.

Bombramsel bombramzagiel , żagiel podnoszony do piątej, licząc od pokładu

rei (bombramrei). I naturalnie, wolno mu wejść .do portu bez czekania, a tam na

pewno wyjdą mu na spotkanie łodzie handlarzy portowych, którzy potrafią

dostarczyć, czego tylko dusza zapragnie. A gdyby czegoś nie mieli, alkad z

przyjemnością udzieli kapitanowi wszelkiej pomocy na lądzie.

Po takich zapewnieniach sternikowi przy linobloku polecono dać rumpel od

wiatru, a dźwieczny głos Pitta rzucił marynarzom przy brasach komendę do zwrotu

przez sztag. Ponownie chwyciwszy wiatr w żagle „Arabella" z barkasem alkada na

holu sunęła naprzód, mijając potężne forty, podczas gdy coraz uprzejmiejszy alkad

starał się chytrze wyciągnąć z Blooda trochę więcej informacji o ładunku

niewolników pod pokładem, Blood odpowiadał półgębkiem i tak wymijająco, że w

końcu don Hieronimo musiał odkryć karty.

- Można by odnieść wrażenie, że uczepiłem się tych pańskich niewolników -

rzekł. - Ale nie bez powodu, bowiem przyszło mi na myśl, że gdyby to panu

odpowiadało, nie musiałby pan ponosić kosztów ich przewozu na Jamajkę. Można by

ich sprzedać tutaj w Hawanie.

- W Hawanie? - Blood uniósł brwi. - Czyż nie jest to wbrew prawom Jego

Katolickiej Królewskiej Mości?

- Prawo ustanowiono, nie przewidując naszych obecnych kłopotów. Mieliśmy

epidemię ospy w kopalniach i brakuje nam rąk do pracy. Siła wyższa zmusza nas do

przymknięcia oczu na prawa. Jeśli więc pan kapitan życzy sobie tej transakcji, to nie

widzę przeszkód.

- Rozumiem - powiedział Blood bez entuzjazmu.

- No i ceny u nas korzystne - kusił don Hieronimo. - Prawdę powiedziawszy,

ceny są wyjątkowe.

- Jak moi niewolnicy. Też są zupełnie wyjątkowi.

- Fakt - potwierdził Wolverstone kulawym hiszpańskim. - Słono kosztują,

panie senor alkad. Ale ujrzawszy ich, nie sądzę, żeby się ktoś targował o cenę.

- Może bym mógł ich zobaczyć - podchwycił Hiszpan.

- Czemu nie? - zgodził się Blood bez oporu.

„Arabella" wyszła już z wąskiej cieśniny na błękitne wody rozległej Zatoki

Hawańskiej, szerokiej na pełne trzy mile. Marynarz sondujący z deski rozprzowej,

podawał głębokość w sążniach, a Bloodowi przyszło do głowy, że przezornie byłoby

nie zapuszczać się dalej.

Przeprosiwszy alkada, wziął Pitta na stronę i kazał mu rzucić kotwicę w tym

miejscu, jak najdalej od lasu masztów i drzewc, przesłaniających miasto. Po chwili

wrócił do Hiszpana.

- Proszę za mną, don Hieronimo - rzekł, ruszając przodem, żeby pokazać

drogę do włazu.

Krótkim, wąskim trapem zeszli na międzypokład, w półmrok, gdzie snopy

ś

wiatła z otwartych ambrazur krzyżowały się z promieniami słońca wpadającymi

przez odsłonięte kratownice górnego pokładu. Alkad powiódł spojrzeniem po dwóch

potężnych bateriach dział z lewej i prawej burty oraz po dwóch rzędach

rozwieszonych za działowymi łożami hamaków, w których nawet o tej porze

wypoczywała część załogi. Schyliwszy się, aby w niskim międzypokładziu nie

wyrżnąć głową w pokładniki, podążył za swym przewodnikiem w stronę rufy, a

olbrzymi Wolverstone deptał mu po piętach. Blood wkrótce przystanął i oglądając się

na alkada, zagadnął niespodziewanie:

- Czy szanowny pan przypadkiem zna kardynała arcybiskupa don Ignacio de

la Fuente, nowego prymasa Nowej Hiszpanii?

- Jeszcze nie, kapitanie. Jeszcze nie zawitał do Hawany. Ale już lada dzień

spodziewamy się tego zaszczytu.

- Może spotka was ten zaszczyt wcześniej niż się wam wydaje.

- Jednak nie wcześniej niż byśmy pragnęli. Coś panu wiadomo o podróży

kardynała arcybiskupa?

Nie odpowiedziawszy mu, Blood podjął marsz naprzód. W końcu dotarli do

drzwi mesy oficerskiej, strzeżonej przez dwóch muszkieterów. Przytłumiona, śpiewna

recytacja, która przez całą drogę intrygowała alkada swoim podobieństwem do

gregoriańskiego chorału, płynęła stąd tak wyraźnie, że kiedy stanęli, mógł rozróżnić

nawet słowa monotonnej pieśni błagalnej:

Hostem repellas longinus,

pacemąue dones protinus,

ductore sic te praevio,

vitemus omne nooxium

Marszcząc brwi, rzucił Bloodowi kosę spojrzenia. - Por Dios! To śpiewają

pańscy niewolnicy?

Widocznie znajdują w tym pocieszenie.

Don Hieronimo sam nie wiedział, skąd się bierze jogo podejrzliwość. Coś

było tutaj nie tak, jak powinno być

- Dziwnie pobożni, nie uważa pan?

- Pobożni na pewno. Ale nie dziwnie.

Na znak kapitana muszkieter odryglował drzwi, a kiedy otworzył je na oścież,

zaśpiew gwałtownie ucichł na słowie saeculorum. Hymn musiał się już na zawsze

obejść bez „amen". Blood zaprosił alkada uprzejmym gestem do środka. Śpiesząc się

do rozwiązania tej zagadki, don Hieronimo szybko i śmiało przestąpił próg, i stanął za

nim jak wryty, wytrzeszczając z przerażenia oczy.

W przestronnej, lecz skąpo umeblowanej mesie, przesiąkniętej zapachem zęzy

i wyczeskowych nici, rozjaśnionej światłem z rufowego okna, ujrzał kilkunastu

osobników w białych, wełnianych habitach i czarnych szkaplerzach zakonu świętego

Dominika. Milczący i nieruchomi jak posągi o pospuszczanych, zakapturzonych

głowach, siedzieli w dwóch rzędach, kryjąc złożone dłonie wewnątrz szerokich

rękawów - wszyscy oprócz jednego, który niczym sługa u stóp tronu, stał z gołą głową

przy osobnym fotelu, zajmowanym przez iście królewską figurę. Był to mężczyzna

słusznej postawy, może czterdziestoletni, przystojny, cały spowity w oślepiającą

purpurę. Pod purpurową piuską niewątpliwie krył tonsurę wygoloną w ciemnych,

prawie kasztanowatych, bujnych lokach, wąziutki brzeżek koloratki wystawał mu

spod kołnierzyka jedwabnej sutanny, złoty krzyż błyszczał na purpurowym gorsie,

biskupi szafir skrzył się na serdecznym palcu dłoni w purpurowej rękawiczce. Spokój

i surowość biły od tej purpurowej postaci, nadając jej majestatowi prawie nieziemski

wymiar. Postać podniosła świetliste oczy na grubasa, który tak bezceremonialnie

wtargnął w jej progi. Jednak te świetliste oczy spoglądały z niczym nie zmąconą,

wyniosłą obojętnością. Odnosiło się wrażenie, że purpurat pozostawił wszelkie

ludzkie namiętności pomniejszym śmiertelnikom, takim jak widoczny przy nim

braciszek z gołą głową, rumiany na gębie i o wyglądzie opoja, zawdzięczający tonsurę

matce naturze, a nie brzytwie cyrulika, jako że świecił opaloną łysiną w wianuszku

siwych, tłustych kędziorów. Bardzo ludzki musiał to być braciszek, sądząc po

piorunującym spojrzeniu, jakim mierzył intruza spode łba.

Blood przecisnął się o krok przed struchlałego alkada, trochę odepchnąwszy

go od progu. Z kapeluszem w dłoni obrócił się, żeby zaprosić Hiszpana dalej do

ś

rodka. Ten jednak nie dał kapitanowi dojść do słowa i ciężko dysząc, jakby miał

zaraz dostać apopleksji, pierwszy zapytał, co to wszystko znaczy.

Kapitan skwitował jego oburzenie ironicznym uśmiechem.

- To chyba jasne? Rozumiem pańską irytację. Ale ja przecież uprzedzałem

pana, że moi niewolnicy są wyjątkowi.

- Niewolnicy? Ci tutaj? - Alkad omal się nie zadławił. - Na sprzedaż? Na

Boga żywego, kim jesteś, że się ośmielasz na taki bezbożny, taki szatański żart?

- Jestem Blood. Kapitan Blood. — I dodał z niskim ukłonem:

- Do usług.

- Blood! - Czarne oczka zwęziły się w szparki na przekrwionym obliczu. - Ty

jesteś kapitan Blood? Ty jesteś tym pirackim diabłem wcielonym z piekła rodem?

- Tak mnie widzą Hiszpanie. Po prostu są do mnie uprzedzeni. Nie ma o

czym mówić. Niechże pan wchodzi.

Ponownie zaprosił alkada gestem do środka, a w następnych słowach

potwierdził najstraszniejsze podejrzenia Hiszpana.

- Mam zaszczyt przedstawić pana Jego Eminencji kardynałowi arcybiskupowi

don Ignacio de la Fuente, prymasowi Nowej Hiszpanii. Zapowiedziałem, że to może

nastąpić wcześniej, niż się panu wydawało.

- Boże miłosierny! - wychrypiał alkad.

Dostojnie niczym dworski mistrz ceremonii, Blood postąpił krok naprzód i

pokłonił się nisko kardynałowi.

- Eminencjo, racz przyjąć tego biednego grzesznika, a zarazem ważną

osobistość w tych stronach: oto alkad portu Hawany.

W tejże chwili don Hieronimo poleciał naprzód, gwałtownie pchnięty

herkulesowym ramieniem Wolverstone'a i ponaglony jego okrzykiem: Na kolana, mój

panie, proś jego eminencję o błogosławieństwo.

Spokojne, nieodgadnione spojrzenie głęboko osadzonych oczu prałata

spoczęło na klęczącym, przerażonym urzędniku.

- Eminencjo! - wysapał don Hieronimo niemal ze łzami. - Eminencjo!

Niewzruszony tak jak spojrzenie, niski, głęboki głos, zamruczał „Pax tibi,

filius meus", a dłoń z kardynalskim pierścieniem powoli i majestatycznie wyciągnęła

się do pocałowania. Jeszcze raz wyjąkawszy „eminencjo", alkad pochwycił i podniósł

tę dłoń do ust, jak gdyby chciał ją zjeść.

- Straszne! - jęknął. - Mój Boże, jakie to straszne! Co za świętokradztwo!

Bezmiernie smutny, bezmiernie wyrozumiały i świątobliwy uśmiech rozjaśnił

piękne oblicze prałata.

- Odkupujemy tą niedolą nasze grzechy, mój synu, wdzięczni, że możemy ją

znosić, bo przecież po to została nam zesłana. Jesteśmy na sprzedaż, jak się zdaje, ja i

ci tutaj biedni bracia świętego Dominika, którzy mi towarzyszą i dzielą ze mną

cierpienia z rąk naszych heretyckich pogromców. Musimy się modlić o łaskę hartu

ducha, żeby godnie znosić niewolę, mając w pamięci przykład owych wielkich

apostołów, świętego Piotra i świętego Pawła, którzy również cierpieli uwięzienie, nie

zaprzestawszy głosić zasad wiary.

Don Hieronimo niezdarnie dźwignął się z klęczek, przytłoczony brzemieniem

tuszy i rozpaczy.

- Jak też mogło dojść do takiej zbrodni?

- Nie trap się, mój synu, tym, że pozostanę więźniem w rękach tego biednego,

ś

lepego heretyka.

- Trzy słowa - trzy omyłki, eminencjo - oznajmił Blood. - Proszę zauważyć,

jak łatwo o pomyłkę i niech to będzie przestrogą przed pochopnymi sądami, gdy

zostaniecie powołani na sędziego, co wkrótce nastąpi. Nie jestem biedny. Nie jestem

ś

lepy. Nie jestem heretykiem. Jestem wiernym synem Kościoła. A jeśli nie bez

oporów użyłem przemocy wobec waszej eminencji, to nie tylko po to, żeby zdobyć

zakładnika do naprawienia potwornej krzywdy wyrządzonej w imieniu katolickiego

króla i świętej wiary, ale też i po to, żebyście wy w waszej mądrości i miłosierdziu

mogli sami osądzić czyn i sprawcę.

Gołogłowy, rumianolicy, mały braciszek wychylił się zza fotela i warknąwszy

jak terier, wycedził przez zęby krótkie słowa tępienia:

- Perro hereje maldito!

Natychmiast uniosła się kardynalska dłoń w rękawiczce, upominając go i

powstrzymując władczym gestem.

- Zamilcz, bracie Domingo! Ja mówiłem o ubóstwie i ślepocie twego ducha,

nie ciała - łagodnie odpowiedział Bloodowi i ciągnął dalej, zwracając się do kapitana

w drugiej osobie liczby pojedynczej, jak gdyby dla dobitniejszego podkreślenia

przepaści pomiędzy nimi.

- Albowiem w tym sensie biednyś ty i ślepy. - Westchnął. - Przyznając się do

Prawdziwego Kościoła - dodał surowiej - przyznajesz, że ten gwałt jest bardziej

haniebny, niż sądziłem o nim.

- Wstrzymaj się z wyrokiem, eminencjo, do wyjaśnienia moich wszystkich

pobudek - rzekł Blood, zbliżając się do otwartych drzwi.

- Kapitanie Walker! - zawołał podniesionym głosem.

Krzywonogi, rudy człowieczek, cięty jak szerszeń, wpadł rozkołysanym

krokiem na to wezwanie, złożył hardy ukłon purpurowej eminencji i wziąwszy się

pod boki stanął przed alkadem.

- Witaj, don Ladrón , jak to ja cię zowie. Nie sądziłeś, że tak szybko znów

mnie zobaczysz, ty krwawy łotrze. Pewnikiem nie wiesz, że natura daje angielskiemu

ż

eglarzowi dziewięć żywotów, jak kotu. Wracam po moje skóry, złodzieju. Po moje

skóry i mój piękny okręt, zatopiony przez waszych zbójów.

Jeżeli w tej chwili cokolwiek mogło jeszcze powiększyć rozpacz i gniew

alkada oraz zamęt w jego głowie, na pewno uczynił to powrót kapitana Walkera. Z

pożółkłą twarzą, trzęsąc się od stóp do głów, sapiąc i wykrzywiając wargi,

rozpaczliwie szukał słów odpowiedzi. Blood nie dał mu jednak czasu do namysłu.

- No więc, don Hieronimo, chyba już zaczyna pan rozumieć

- rzekł. - Przybywamy upomnieć się o zwrot tego, co zostało skradzione i

odszkodowanie za doznane krzywdy. Jego eminencja nie jest tutaj niczym innym, jak

tylko zastawem w naszych rękach. Nie zamierzam prosić o zwrot skór, z których pan

do spółki z kapitanem generalnym okradł tego biednego żeglarza. Zapłacicie w złocie

cenę, jaką by osiągnęły w Anglii, to znaczy dwadzieścia tysięcy pesos. I oddacie okręt

o ładowności co najmniej równej temu, który guarda-costa zatopiła na rozkaz kapitana

generalnego, okręt co najmniej dwudziestodziałowy, w pełni wyposażony, uzbrojony i

wy-prowiantowany do drogi. Kiedy to nastąpi, znajdziemy chwilkę, żeby pomówić o

wysadzeniu jego eminencji na ląd.

Kropla krwi z przygryzionej wargi spłynęła alkadowi na podbródek. Bezsilny

gniew doprowadzał go do szaleństwa, ale nie przesłonił mu nagiej prawdy, że działa

potężnych fortów hawańskich i admiralskiej eskadry, w których zasięgu ten samotny

okręt zuchwale stał na kotwicy, nic tu nie wskórają, dopóki jego świątobliwość

prymas Nowej Hiszpanii siedzi w ładowni pirata. Tak samo próba zdobycia okrętu

szturmem groziła podobnym śmiertelnym niebezpieczeństwem kardynałowi,

będącemu w mocy takich zawziętych i krwiożerczych ludzi. Za wszelką cenę trzeba

uwolnić jego eminencję i to jak najszybciej. Zważywszy wszystkie okoliczności, kto

wie, czy nie należało dziękować Bogu, że pirackie żądania i tak są dość skromne.

Próbując zachować twarz, wyprężył się, wypiął brzuch i przemówił do Blooda tonem

pana strofującego służbę.

- Nie pertraktuję z tobą. Zawiadomię jego ekscelencję kapitana generalnego. -

Z najwyższą pokorą zwrócił się do kardynała. - Pozwólcie mi odejść, eminencjo,

przyjąwszy zapewnienie, że nie pozostawimy was w tej haniebnej niewoli ani chwili

dłużej, niż to konieczne. Eminencja pozwoli, że się pożegnam.

Złożył bardzo niski ukłon i niechybnie by wyszedł, gdyby pilnie

przysłuchujący się wszystkiemu kardynał mu pozwolił i nie zatrzymał go w pół kroku.

- Chwileczkę, mój panie. Jedną chwileczkę. Ja czegoś tu nie pojmuję. - W

zamyśleniu zmarszczył brwi. - Ten człowiek opowiada o odszkodowaniu, o zwrocie

zagrabionego mienia. Czy ma prawo używać tych terminów?

Odpowiedzi udzielił Blood.

- Proszę, żeby wasza eminencja był naszym sędzią. Właśnie o tym sądzie już

wspominałem. śeby wysłuchać waszego wyroku, ośmieliłem się podnieść rękę na

waszą świątobliwość, za co mam nadzieję uzyskać od was rozgrzeszenie.

I w parunastu zwięzłych, ostrych zdaniach opowiedział, jak ograbiono

kapitana Walkera w majestacie prawa. Kiedy opowieść dobiegła końca, kardynał,

obrzuciwszy Blooda wzgardliwym spojrzeniem, przemówił do kipiącego ze złości

Hiszpana cichym, lecz pełnym oburzenia głosem.

- Nieprawdopodobna bajeczka. Oczywiście, zmyślona. Mnie nie zwiodła.

ś

aden honorowy Kastylijczyk w służbie Jego Katolickiej Królewskiej Mości nie

może być winny tak haniebnego czynu. Słyszysz, szanowny alkadzie, jak ten nisko

upadły pirat naraża swą nieśmiertelną duszę, dając fałszywe świadectwo prawdzie?

Spocony alkad milczał zbyt długo, jak na cierpliwość jego eminencji. Nie

wierząc własnym oczom, kardynał aż pochylił się do przodu.

- Czyżby pan miał jakieś wątpliwości?

- Ja, znaczy się... Dios mio! - stękał don Hieronimo jak niepyszny.

- W tym jest gruba przesada. To znaczy...

- Przesada! - Cichy głos nagle się podniósł i nabrał ostrości.

- Więc to wszystko nie jest stekiem kłamstw?

Alkad tylko się skulił i zgarbił w ramionach, i uciekł spłoszonymi oczyma

przed surowym spojrzeniem prałata, zapomniawszy języka w gębie. Kardynał

arcybiskup z kamienną twarzą opadł na oparcie fotela.

- Może pan odejść - zakomunikował złowróżbnie cichym głosem. — Poprosi

pan kapitana generalnego Hawany, żeby stawił się tu przede mną osobiście. Muszę się

bliżej zapoznać z tą historią.

- On... on może zażądać glejtu - bąknął nieszczęsny alkad.

- Daję mu - rzekł kapitan Blood.

- Słyszał pan? Oczekuję go niezwłocznie. - I majestatycznym gestem dłoni w

purpurowej rękawiczce, błyskającej szafirem pierścienia na palcu, odprawił don

Hieronima.

Oniemiały ze strachu alkad zgiął się w ukłonie do samej podłogi i wycofał się

tyłem, jak gdyby sprzed królewskiego oblicza.

O ile przyniesione przez don Hieronima nowiny o wstrząsającym,

ś

więtokradczym zamachu kapitana Blooda na kardynała arcybiskupa Nowej Hiszpanii

wprawiły jego ekscelencję kapitana generalnego w osłupienie, kosternację i straszliwą

wściekłość, to dołączone na końcu wezwanie i j go przyczyna stały się dla don Ruiza

pobudką do wprost nadludzkie aktywności. Wprawdzie stawił się na wezwanie z

czterogodzinnym opóźnieniem, ale stawił się wówczas osobiście i z takim odzewem,

którego przygotowanie normalnemu Hiszpanowi w normalnych warunkach zabrałoby

cztery dni.

Mając niespokojne sumienie po tym, co usłyszał od swego alkada, don Ruiz

Perera de Va doro y Penascon i hrabia Marcos na dodatek, uważał za wskazane nie

ż

ałować dla kardynała arcybiskupa żadnych starań, ażeby jak najbardziej udobruchać

jego eminencję. W oczywisty sposób przyszło mu na myśl, że niczym tak nie

udobrucha i na pewno niczym nie wprawi kardynała w lepszy humor, jak wystąpiwszy

w roli bezpośrednio wybawcy jego eminencji z łap przeklętego pirata. Dzięki

bezprzykładnym w całej swej karierze zabiegom tak sobie zatem to wszystko

wykombinował, żeby stając przed obliczem kardynała arcybiskup na pokładzie

„Arabelli", mógł od ręki spełnić postawione przez kapitana Blooda warunki -jak

zrozumiał - wypuszczenia więźnia na włność. Wspaniały ów wyczyn jak nic przepełni

prałata podziwem i wdzięcznością, nie pozostawiając miejsca na jakieś głupstwa.

Tak oto stał się prawdziwy cud, kiedy bowiem cztery godziny po zejściu

alkada z pokładu „Arabelli" dobił do niej barkas kapitana -generalnego,

szerokopokładowa, rejowa, dwumasztowa brygantyna została przyholowani na

stanowisko w odległości kabla od rufy pirackiego okrętu, po tronie bakburty. Jakby

tego było mało, za don Ruizem i podążającym za nim alkadem, wspinali się po trapie

dwaj alguaziles, każdy z ciężkawą, drewnianą skrzynką na ramieniu.

Kapitan Blood przedsięwziął środki ostrożności na wypadek zdrady. Przez

otwarte-ambrazury bakburty groźnie wyzierały paszcze dwudziestu dział. Wzdłuż

nadburcia stali w szeregu marynarze, niektórzy nadzy do p są, inni w kompletnym

ubraniu, jeszcze inni w najprawdziwszych półpancerzach, lecz jak zauważył jego

ekscelencja, wstępując na śródokręcie, wszyscy trzymali muszkiety i zapalone lonty.

Wysoki, o pociągłe twarzy z wydatnym nosem don Ruiz wdział odpowiedni

na tak uroczystą okazję, wykwintny czarny strój przybrany złotymi koronkami. Na

piersi zawiesił sobie krzyż świętego Jakuba, u boku szpadę ze złoconą rękojeścią. W

jednej dłoni trzymał długą laskę, w drugiej chusteczkę obrzeżoną złotą lamówką.

Odpowiadając na powitalny ukłon Blooda, pogardliwie wykrzywił wąskie wargi pod

czarnym wąsikiem. Ziemista bladość twarzy świadczyła o jego paskudnym nastroju,

ukrywanym pod maską buty. Kapitan generalny nie bawił się też w żadne ceregiele.

- Spełniłem twoje bezczelne warunki, panie piracie. Tam jest żądany okręt, a

tu w tych skrzynkach jest złoto, dwadzieścia tysięcy pesos. Teraz kolej na ciebie,

ż

ebyś dotrzymał swojej strony umowy i położył kres temu nikczemnemu

ś

więtokradztwu.

Blood bez słowa odwrócił się i skinął na małego szypra z pomocnej Anglii,

który stał za nim, mierząc don Ruiza wściekłym wzrokiem.

- Słyszał pan kapitanie Walker. - Blood wskazał skrzynki postawione przez

alguaziles na pokrywie luku. - Jego ekscelencja mówi, że tam jest pańskie złoto.

Proszę policzyć, zabrać skrzynki, przenieść się ze swymi ludźmi na pokład owej

brygantyny, postawić żagle i odpłynąć, dopóki ja tu jestem i zapewniam wam

bezpieczne wyjście w morze.

Osłupiały i wzruszony mały handlarz żywym towarem oniemiał wobec tak

wielkiej hojności. Po chwili wyrzucił z siebie potok dziękczynnych słów, aż

bełkotliwy ze wzruszenia i niespodziewanej radości.

- Szkoda twojego i mojego czasu, przyjacielu - przerwał mu Blood czym

prędzej. - Chyba nie myślisz, że ja nie wiem o tym wszystkim -jaki to jestem

wspaniały i szlachetny, i że to był twój najszczęśliwszy dzień, kiedy posłałem ci po

trawersie kulę przed sam dziób. Zmykajże, a szepnij w Anglii słówko za kapitanem

Bloodem, gdy już tam dopłyniesz.

- Ale tyle złota - Walker wciąż nie mógł przyjść do siebie. - Może pan

weźmie choć połowę?

- Daj spokój! Cóż znaczy odrobina złota? Zapewniam cię, że wiem także, jak

sobie wynagrodzić mój trud. Zabieraj swoich ludzi i płyńcie z Bogiem, mój

przyjacielu.

Uwolniwszy wreszcie palce z miażdżącego uścisku dłoni, w który handlarz

niewolnikami włożył wszystkie swoje uczucia, nie mogąc wyrazić ich w

odpowiednich słowach, Blood poświęcił uwagę don Ruizowi, z pogardliwym

spojrzeniem i grymasem na ustach stojącemu opodal w towarzystwie alkada.

- Proszę za mną, to zaprowadzę panów do jego eminencji. Powiódł ich pod

pokład, a Pitt z Wolverstonem zamknęli pochód.

Ujrzawszy majestatyczną postać, jaśniejącą przepychem purpury na skromnym

tle mnisich habitów w mesie oficerskiej, don Ruiz z nieartukułowanym okrzykiem

podbiegł naprzód i gruchnął przed nią na kolana.

- Benedictus sis - szepnął prymas, podsuwając mu pierścień do pocałowania.

- Panie! Eminencjo! śe też te wcielone diabły poddają waszą świątobliwość

takim poniżeniom!

- To nieważne, mój synu - odezwał się łagodny, melodyjny głos. - Ja i ci moi

bracia w Chrystusie z wdzięcznością przyjmujemy poniżenia, składając je w ofierze

na ołtarzu Pana Miłosiernego. Ważny jest i budzi moją głęboką troskę powód użyty

jako pretekst ku temu wszystkiemu, powód, który poznałem dopiero dzisiaj rano.

Powiedziano mi, panie hrabio, że w imieniu króla odmówiliście dostawy towaru

uprzednio sprzedanego angielskiemu żeglarzowi, że zapłata wzięta za tenże towar,

czyli pieniądze Anglika zostały skonfiskowane, że on sam został przegnany z pustymi

rękoma i postraszony oskarżeniem przed Świętym Oficjum, i że nawet wtedy, gdy tak

ograbiony odpłynął, jedna z pańskich guarda-costas ruszyła za nim w pościg i zatopiła

mu okręt. Wysłuchałem tej historii, mój synu, i mimo że twój alkad jej nie zaprzeczył,

ja po prostu nie mogę uwierzyć, żeby hiszpański szlachcic i przedstawiciel Jego

Katolickiej Królewskiej Mości w tej części świata był winny takiego postępku.

Don Ruiz wstał z klęczek. Na pociągłej twarzy blady był, jak nigdy.

Zdecydował się jednak zachować beztroski ton i władczą postawę. Z odrobiną buty

miał nadzieję przejść nad sprawą do porządku dziennego.

- To wszystko już przeszłość, eminencjo. Była pomyłka, nie ma pomyłki, bo

już zapłaciliśmy za nią i to z nawiązką, jak zaświadczy ten tutaj obecny kapitan

bukanierów. Przypłynąłem, żeby mieć zaszczyt odwiezienia waszej eminencji na ląd,

gdzie oczekuje was radosne powitanie i wspaniale przyjęcie, do jakiego stęskniona

Hawana szykuje się od kilku dni.

Czarujący uśmiech don Ruiza przeszedł jednak bez echa. Na uduchowionym

obliczu prymasa malowała się pełna smutku powaga, czoło pozostało

nierozchmurzone.

- Ach! Więc przyznajesz się pan do pomyłki. Ale jej nie wyjaśniasz.

Jeszcze chwila, a choleryk z natury i od dawna nawykły do rozkazywania

kapitan generalny by zapomniał, że stoi przed kimś, kto w rzeczy samej, jest

papieżem Nowego Świata, człowiekiem, którego uprawnienia na tym terenie

ustępowały jedynie królewskim, i któremu w pewnych sprawach nawet sam król

musiał się podporządkować. Chociaż w porę to sobie don Ruiz przypomniał, jego

odpowiedź nie była całkiem pozbawiona arogancji.

- Wyjaśnienie raczej by się okazało nudne dla waszej eminencji i cokolwiek

niezrozumiałe, ponieważ kwestia dotyczy szczegółowych uprawnień mojego urzędu.

Wielka i powszechnie znana wiedza waszej eminencji chyba nie obejmuje materii

będącej przedmiotem prawoznawstwa.

Melancholijny uśmiech rozjaśnił piękne rysy.

- Obawiam się, że pan jest słabo zorientowany, don Ruiz. Musiał pan nic nie

słyszeć o tym, że piastowałem wysoki urząd Wielkiego Inkwizytora Kastylii, inaczej

wiedziałby pan - bo jedno wynika z drugiego - że jestem doktorem prawa zarówno

kanonicznego, jak i świeckiego. Proszę się więc nie lękać, że ja nie nadążę za

pańskim prawniczym przedstawieniem tego przypadku, a już o nudzie nie warto

nawet wspominać. Mam wiele nudnych obowiązków, mój synu, ale nie da się ich

uniknąć z tego powodu.

Kapitan generalny zdał sobie sprawę z konieczności poddania się tej zimnej,

nieubłaganej presji. Stłumił złość, opanował nerwy i wynalazł kozła ofiarnego, który

nijak by się nie ośmielił mu zaprzeczyć.

- Krótko mówiąc, eminencjo, do tych transakcji doszło bez mojej wiedzy, za

zgodą alkada. - Głośne sapnięcie don Hieronima nie powstrzymało jego ekscelencji,

który spokojnie ciągnął dalej. - Kiedy się o tym dowiedziałem, nie miałem wyboru,

jak tylko unieważnić i zakup, i sprzedaż, ponieważ moim obowiązkiem jest stać na

straży prawa, a prawo zabrania wszystkim cudzoziemcom handlu w dominiach Jego

Katolickiej Królewskiej Mości.

- Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Lecz o ile mi wiadomo, Anglik z

góry zapłacił za towar.

- Przehandlował niewolników, eminencjo.

- Nieważne, co przehandlował. Czy zwrócono mu jego niewolników po

unieważnieniu transakcji?

- Prawo, które złamał, przehandlowując niewolników, nakazywało również

ich konfiskatę.

- Zazwyczaj tak to się kończy. Ale ta sprawa, o ile mi wiadomo, nie jest

zwyczajna. Doszły mnie słuchy, że pański alkad namówił Anglika do tej sprzedaży

niewolników.

- Mnie też namawiał dziś rano do sprzedaży moich - wtrącił Blood i szerokim

gestem wskazał kardynała arcybiskupa z towarzyszącymi mu zakonnikami. - Nie uczy

się na własnych błędach ten pański alkad. Może pan nie chce, żeby on się uczył.

Ignorując Blooda, don Ruiz ostentacyjnie odwrócił się do niego plecami.

- Wasza eminencja chyba nie oczekuje ode mnie legalizacji nieprawości

mojego podwładnego? - Pozwoliwszy sobie na uśmieszek, dorzucił sofistyczny

argument, którym pognębił kapitana Walkera.

- Jeśli ktoś popełni zabójstwo, nie uniewinnia zabójcy niczyja namowa do

zbrodni.

- Bardzo sprytne. Muszę to sobie przemyśleć. Jeszcze do tego wrócimy.

Przygryzając wargę, don Ruiz pokłonił się nisko.

- Do usług waszej eminencji. A na razie, mój barkas zabierze waszą

eminencję na ląd.

Kardynał powstał, wysoki i imponujący w purpurowej sutannie, którą

obciągnął na sobie. Zakapturzeni dominikanie, dotychczas nieruchomi jak posągi,

poruszyli się na ten widok, wracając do życia. Jego eminencja przemówił do nich.

- Pamiętajcie, moje dzieci, ofiarować dziękczynną modlitwę za szczęśliwe

uwolnienie. Chodźmy.

Ledwo postąpił krok naprzód, został jednak zatrzymany przez kapitana

Blooda.

- Jeszcze trochę cierpliwości, eminencjo. To jeszcze nie koniec. Kardynał

uniósł głowę, marszcząc zachmurzone czoło.

- Jak to? Co jeszcze zostało?

Odpowiedź Blooda była przeznaczona raczej dla patrzącego spode łba

kapitana generalnego, a nie prałata.

- Jak dotąd, załatwiliśmy li tylko sprawę restytucji. A gdzie kompensata?

- Kompensata! - zawołał prymas, po raz pierwszy tracąc swój wspaniały

spokój. - Co to znaczy? - zapytał surowo. - Czy pan łamie dane słowo?

- Przynajmniej tego jednego nigdy mi nie zarzucono. Nie łamię słowa. Wręcz

przeciwnie, dotrzymuję je co do joty. Obiecałem alkadowi tylko tyle, że po dokonaniu

restytucji, omówimy kwestię lądowania waszej eminencji. I niczego więcej.

Don Ruiz pokazał białe zęby w nienawistnym, złym uśmiechu.

- Pięknie. No dobra. Co dalej zbóju?

- Okazałbym brak szacunku dla jego eminencji prymasa Nowej Hiszpanii,

ustalając okup za niego na mniej niż sto tysięcy dukatów.

Don Ruiz ze świstem złapał oddech. Posiniał. Szczęka mu opadła.

- Sto tysięcy dukatów!

- Tyle na dzisiaj. Jutro mogę być mniej skromny.

Kapitan generalny z wściekłością obrócił się do kardynała, wymachując

rękoma jak szalony.

- Wasza eminencja słyszy, czego teraz żąda ten łotr?

Lecz odzyskawszy już swój nieziemski spokój, kardynał nie dał się drugi raz

wytrącić z równowagi.

- Cicho, mój synu. Cicho! Wystrzegajmy się śmiertelnego grzechu, jakim jest

gniew, który i tak nie przyśpieszy mojego wyjścia na wolność, do apostolskiej pracy

oczekującej mnie w Hawanie.

ś

eby skłonić don Ruiza do ustępstwa trzeba by czegoś dużo więcej, niż takie

wezwanie, gdyby szalejąca w nim furia i żądza krwawej zemsty nie podszepnęły mu

rozwiązania. Lekko trzęsąc się od tłumionego gniewu, ale dostatecznie panując nad

sobą, kiwnął głową, jak gdyby usłyszał rozkaz i w stosunkowo grzecznych słowach

przyrzekł natychmiast dostarczyć pieniądze, aby jego eminencja czym prędzej

wyszedł na wolność.

Za to już w barkasie, wracając z alkadem na ląd, kapitan generalny wcale nie

krył się, że nie tyle mu idzie o wolność dla kardynała, co o zniszczenie zuchwałego

pirata, który pobił go jego własną bronią.

- Dureń dostanie złoto na swoją zgubę.

Alkad ponuro pokręcił głową.

- Straszna cena. Mój Boże! Sto tysięcy!

- Trudno. - Don Ruiz niemal dawał do zrozumienia swoim zachowaniem, że

uważa tę sumę za tani koszt zabicia człowieka, który go tak bardzo poniżył, że on

sam, kapitan generalny Hawany, pan życia i śmierci w tych stronach, został

zepchnięty do pozycji uczniaka skazanego na rózgi. -1 wcale nie jest aż tak

wygórowana. Admirał wielkiego oceanu wyznaczył pięćdziesiąt tysięcy dukatów

nagrody za głowę kapitana Blooda. Ja tylko podwoiłem tę sumę - ze szkatuły

królewskiej.

- Jednak pieniądze markiza Riconete'a nie przepadną. Natomiast nasze pójdą

na dno razem z tym łotrem.

- Może uda się je odzyskać. Zależy, gdzie go poślemy na dno. Tam, gdzie

teraz kotwiczy, nie ma więcej niż cztery sążnie i w ogóle po tej stronie jest płytko, aż

do samej mielizny. Ale nie w tym rzecz. Chodzi o sprowadzenie kardynała

arcybiskupa na ląd, żeby skończyła się ta cholerna nietykalność pirackiego okrętu.

- Czy aby na pewno się skończy? Ten chytry diabeł zażąda gwarancji i

przysiąg.

Drapieżny uśmiech wykrzywił sine wargi don Ruiza.

- Dostanie je. Wszystkie gwarancje, wszystkie przysięgi, jakich tylko

zapragnie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie traktuje poważnie przysięgi złożonej pod

przymusem.

Nie podniosło to alkada na duchu.

- Jego eminencja będzie innego zdania.

- Jego eminencja?

- Chyba pan nie wątpi, że ten przeklęty pirat zażąda od jego eminencji

przyrzeczenia - glejtu na swobodne wyjście z portu. Widzieliśmy, co to za człowiek,

ten kardynał - ograniczony, fanatyczny świętoszek, kurczowo trzymający się danego

słowa. Niedobrze brać księży na sędziów. Nie nadają się do tej roli. Nie mają w sobie

za grosz człowieczeństwa, za grosz zrozumienia. Co ten prałat ślubuje, tego dotrzyma,

obojętnie gdzie i jak mu się wypsnęła taka przysięga. Kapitanowi generalnemu z

trwogi pociemniało na chwilę w oczach. Wystarczyło jednak, że trochę pomyślał, a w

swoim pokrętnym umyśle znalazł wyjście. Roześmiał się ponownie.

- Dziękuję ci, don Hieronimo, za ostrzeżenie. Ja jeszcze niczego nie

ś

lubowałem, ani nie ślubują ci, którym zamierzam zaufać i którzy bezpośrednio

otrzymają moje rozkazy.

Powróciwszy do pałacu, nie zajął się od razu sprawą okupu za kardynała, tylko

wezwał jednego ze swych oficerów.

- Kardynał arcybiskup Nowej Hiszpanii wyląduje dziś wieczorem w Hawanie

- oznajmił. - Ażeby oddać mu honory, a także powiadomić miasto o tym szczęśliwym

wydarzeniu, nakazuję oddać z mola salut armatni. Proszę wziąć kanoniera i stanąć

przy nim. W chwili, gdy jego eminencja postawi stopę na brzegu, każe pan

kanonierowi dać ognia.

Odprawiwszy jednego oficera, wezwał drugiego.

- Proszę siadać na koń i co tchu pędzić do La Fuerza, potem El Morro i La

Punta. W moim imieniu rozkaże pan komendantowi każdego z fortów wycelować

działa na ten wielki, czerwony okręt pod angielską flagą, stojący tam na kotwicy.

Następnie niech czekają na sygnał, którym będzie wystrzał z działa na molo, kiedy

kardynał arcybiskup Nowej Hiszpanii zejdzie na ląd. Natychmiast po usłyszeniu

wystrzału, mają otworzyć ogień i zatopić ów piracki okręt. Niech to będzie zupełnie

jasne.

Zapewniwszy, że wszystko jest zupełnie jasne, oficer odjechał z rozkazami, a

don Ruiz poświęcił swoją uwagę uszczupleniu królewskiej szkatuły o złoto niezbędne

do wykupienia kardynała z niewoli. Uwinął się tak prędko, że przed godziną czwartą

po południu zawitał u burty „Arabelli" i z jego barkasu wywindowano cztery ciężkie

skrzynki na pokład pirata. Widok kardynała arcybiskupa na górnym pokładzie

rufowego kasztelu pokrzepił don Ruiza i wiernie towarzyszącego mu alkada na duchu.

W sutannie i purpurowym kapeluszu, mając przed sobą gołogłową postać braciszka

Domingo, a za sobą rząd pozostałych dominikanów skromnie zakapturzonych, jego

eminencja niewątpliwie czekał już w gotowości do podróży na ląd. Ta gotowość oraz

pewna swoboda, jaką już cieszył się kardynał, a o której świadczyła sama jego

obecność na rufie, ostatecznie upewniły don Ruiza, że z chwilą zapłacenie okupu

nastąpi kres świętokradczej niewoli i żadne dalsze przeszkody nie opóźnią pożegnania

jego eminencji z tym zapowietrzonym okrętem. Usunięcie jego świątobliwości z

„Arabelli" pozbawi ją ochronnego parasola, a wtedy działa hawańskich fortów raz -

dwa pogruchoczą jej wręgi. Myślami będąc już przy swoim tryumfie, don Ruiz nie

potrafił się powstrzymać od przybrania tonu właściwego przedstawicielowi króla,

przemawiającego do pirata w osobie Blooda, który czekał u szczytu trapu.

- Maldito ladrón - przeklęty łotrze - masz tu swoje złoto, cenę

ś

więtokradztwa, za które będziesz się smażył w piekle przez całą wieczność. Policz

pieniądze i wynoś się.

Blood puścił obelżywe słowa mimo uszu, jakby dotyczyły kogoś innego.

Pochyliwszy się nad masywnymi skrzynkami, otworzył wszystkie po kolei,

obrzucając ich połyskliwą zawartość pobieżnym, lecz taksującym spojrzeniem.

Następnie przywołał swego nawigatora.

- Jeremiaszu, tu jest złoto. Każ je wrzucić pod pokład. Przyjmujemy - dodał

niemal z lekceważeniem - że rachunek się zgadza.

- Zwracając się ku rufie i purpurowej postaci przy relingu podniósł głos.

- Księże kardynale, okup został przyjęty i barkas kapitana generalnego czeka,

ż

eby was zabrać na ląd. Ekscelencja musi jedynie dać słowo, że będzie nam wolno

odpłynąć bez wstrętów, przeszkód czy pościgu.

Kapitan generalny wykrzywił wargi w nikłym uśmieszku pod wąsem.

Chytrość człowieka przejawia się w słowach obliczonych na uśpienie czujności

przeciwnika i takie też słowa dobrał don Ruiz, wyrażając swoją nienawiść.

- Teraz możesz odpłynąć bez wstrętów czy przeszkód, hultaju. Ale jeśli

kiedykolwiek spotkamy się na morzu, a kiedyś się spotkamy...

- Zawiesił głos.

- ...to zapewne będę miał przyjemność powiesić cię na rei, boś

krzywoprzysięzca i okryty hańbą złodziej, a nie hiszpański szlachcic

- dokończył za niego Blood.

Zbliżający się kardynał przystanął u szczytu zejściówki na śródokręcie, żeby

udzielić mu reprymendy za owe słowa.

- Kapitanie Blood, pańska groźba jest równie uwłaczająca, jak niezgodne z

prawdą, mam nadzieję, są pańskie pomówienia.

Don Ruiz mało się nie udusił z osłupienia, chyba bardziej rozjuszony

kardynalską reprymendą niż groźbą i obelgami Blooda, które ją spowodowały.

- Wy macie nadzieję! - wykrzyknął. - Wasza eminencja ma nadzieję!

- Chwileczkę! - Wiodąc za sobą sznureczek zakonników, kardynał pomaleńku

zszedł na główny pokład i stanął przed nimi - istne wcielenie nieograniczonej potęgi i

majestatu Kościoła. - Powiedziałem, że mam nadzieję, że oskarżenia są

nieprawdziwe, co zakłada wątpliwość, która pana obraziła. Za tę wątpliwość, don

Ruiz, mam nadzieję niebawem prosić pana o wybaczenie. Pierwej muszę jednak

poprosić pana o wyjaśnienie czegoś, co gnębi mnie od pańskiej ostatniej wizyty.

- Na brzegu będę służył waszej eminencji szczegółową odpowiedzią na każde

pytanie.

I z tymi słowy don Ruiz zbliżył się do burtowego trapu, zapraszając kardynała

do barkasu. Stanąwszy po drugiej stronie u s/czy tu trapu, Blood z kapeluszem w

dłoni czekał, jak grzeczność nakazuje gospodarzowi żegnającemu gości. Prymas

jednakże nie ruszył się z miejsca.

- Jest jedno pytanie, don Ruiz, wymagające odpowiedzi, zanim przystanę na

wylądowanie w rządzonej przez pana prowincji.

Minę miał tak surową i władczą, że kapitan generalny, przed którego

spojrzeniem drżeli ludzie, zapomniał ze strachu języka w gębie. Kardynał przeniósł z

niego wzrok na towarzyszącego mu don Hieronimo i właśnie alkadowi zadał to

kluczowe pytanie.

- Seńor alkad, dobrze zważ to, co mi odpowiesz, albowiem twój urząd, a

może i więcej, zależy w tej chwili od twojej prawdomówności. Co się stało z

towarem, stanowiącym własność owego angielskiego żeglarza, którą kapitan

generalny kazał panu skonfiskować?

Rozbiegane oczy don Hieronimo patrzyły wszędzie, tylko nie na inkwizytora.

Zastraszony, ani myślał odpowiadać inaczej, jak z miejsca i szczerze.

- Towar Anglika został sprzedany, eminencjo.

- A uzyskane złoto? Co z nim się stało?

- Złoto przekazałem jego ekscelencji kapitanowi generalnemu. Około

dwunastu tysięcy dukatów.

Don Ruiz z wysoko uniesionym czołem i pogardliwym, wyzywającym

grymasem na ustach, w grobowej ciszy wytrzymał świdrujące spojrzenie surowych,

smutnych oczu kardynała. Lecz następne pytanie zmyło bez śladu tę butę z jego

oblicza.

- Czy kapitan generalny Hawany jest również podskarbim królewskim?

- Oczywiście, że nie, eminencjo - chcąc nie chcąc powiedział don Ruiz.

- A czy to złoto za towar skonfiskowany w imieniu waszego pana i władcy

zostało z kolei przekazane do szkatuły królewskiej?

- Jeszcze nie, eminencjo. Ale...

- Jeszcze nie! - Kardynał przerwał mu w pół słowa, tym swoim cichym

głosem, w którym dał się słyszeć pomruk gromu. - Jeszcze nie? Przecież to już cały

miesiąc od tamtych wydarzeń. Otrzymałem odpowiedź, mój panie. Niestety, nie

wyrządziłem wam krzywdy posądzeniem o to, że urzędnik Korony interpretujący

prawo z taką pokrętną sofistyką, jaką zaprezentowaliście mi dzisiejszego ranka, chyba

nie może być uczciwym człowiekiem.

- Eminencjo!

To już był ryk gniewu. Nie panując nad sobą, don Ruiz z posiniałą twarzą

postąpił krok naprzód. W każdej sytuacji wybuchnąłby gniewem na takie słowa. Ale

publicznej bury i zniewag z ust tego klechy, wydania na szyderstwa i pośmiewisko

zgrai piratów, czegoś takiego nie zniósłby żaden kastylijski szlachcic. Spieniony ze

złości szukał godnej odpowiedzi na tę zniewagę, gdy prymas, jakby czytając w jego

myślach, tak zgromił go, że wszelki gniew wyparował z nieszczęśnika, ustąpiwszy

miejsca trwodze.

- Zamilcz! Ośmielasz się podnosić na nas głos? Krótką drogą idziesz do złota,

ale jeszcze krótszą do hańby. Nie koniec na tym. Aby nieszczęsny angielski marynarz

w milczeniu dał się ograbić, zagroziłeś mu Świętym Oficjum i spaleniem w ogniu

wiary. Nawet prawdziwy chrześcijanin, a zwłaszcza prawdziwy chrześcijanin bardziej

niż ktokolwiek inny winien wiedzieć, że kto powołuje się na

Ś

więte Oficjum w tak nikczemnym celu, ten sam się wystawia na

sprawiedliwy gniew inkwizycji.

Od straszliwej groźby w ustach niedawnego wielkiego inkwizytora, jego tonu i

słów podważających prawdziwość chrześcijaństwa don Ruiza, niczym od pioruna z

jasnego nieba struchlało serce w kapitanie generalnym Hawany. Stał przerażony, już

widząc oczyma wyobraźni, jak zostaje odsądzony od czci i wiary, zrujnowany,

odesłany do kraju, oskarżony w auto-da-fe, pozbawiony wszelkiej godności, a w

końcu i życia.

- Panie!

To był żałosny lament złamanego człowieka. Don Ruiz błagalnie wyciągnął

ręce.

- Ja nie widziałem...

- W to wierzę. Occulus habent et not videbunt. Człowiek widzący nigdy by

się nie naraził na takie niebezpieczeństwo.

Kardynał nagle odzyskał swój dawny spokój. Przez chwilę stał zadumany

wśród otaczającej go pełnej szacunku ciszy. Wreszcie podszedł i z westchnieniem

wziął hrabiego Marcosa za ramię. Oddalił się z nim na stronę. Pod forkasztelem, poza

zasięgiem słuchu całej reszty zebranych, przemówił bardzo łagodnie.

- Wierz mi, że boleję nad tobą mój synu. Humanum es t errare. Wszyscy

jesteśmy grzeszni. Gdzie mogę, okazuję miłosierdzie, bo sam potrzebuję miłosierdzia.

Przeto uczynię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc, choć nie mogę wiele.

Znalazłszy się na Kubie w twoim kapitanacie generalnym, ja jako inkwizytor wiary

będę zmuszony uznać wytoczenie procesu w twojej sprawie za mój święty obowiązek.

I z konieczności taki proces musi cię zniszczyć. śeby tego uniknąć, mój synu, ja nie

wyląduję, dopóki ty sprawujesz tutaj urząd kapitana generalnego. Ale to wszystko, co

mogę uczynić. Posuwając się tak daleko, być może nawet popełniam grzech sofistyki.

Muszę jednak myśleć nie tylko o tobie, i nie tylko o dobrym imieniu dumnej Kastylii,

lecz również o honorze całej Hiszpanii, niechybnie splamionej hańbą jednego z jej

wielkorządców. Rozumiesz, że zarazem nie wolno mi dopuścić, by ten, kto aż tak

rażąco zawiódł zaufanie króla, nadal piastował swój urząd, ani by wykroczenie uszło

mu płazem.

- Milczał przez chwilę, podczas gdy don Ruiz ze spuszczoną głową czekał w

pokorze, wiedząc, że zaraz usłyszy nieodwołalny wyrok.

- Dziś jeszcze pod dowolnym pretekstem ustąpisz z generalnego kapitanatu i

odpłyniesz pierwszym statkiem do Hiszpanii. A wówczas, dopóki nie wrócisz do

Nowego Świata, ani nie obejmiesz żadnego państwowego urzędu w kraju, dopóty ja

nie przyjmę twego wykroczenia oficjalnie do wiadomości. Nic więcej nie mogę

zrobić. I niech mi Bóg wybaczy, jeśli już zrobiłem za wiele.

Wyrok był wprawdzie surowy, ale załamany człowiek wysłuchał go i przyjął

niemalże z ulgą, albowiem nie przypuszczał w najśmielszych rojeniach, że tak łatwo

wywinie się od kary.

- Niechaj tak będzie, eminencjo - wyjąkał, nie podnosząc spuszczonej głowy.

Nagle ją podniósł i zrozpaczonym, osłupiałym wzrokiem spojrzał w pełne

współczucia oblicze kardynała.

- Skoro jednak wasza eminencja nie ląduje...?

- Nie troszcz się o mnie. Wcześniej już wybadałem tego kapitana Blooda,

przewidując taką decyzję. Zawiezie mnie do San Domingo. Tam złapię okręt, żeby

wrócić tutaj, do Hawany, a ty sobie tymczasem zdążysz odpłynąć do kraju.

Don Ruiz ujrzał, jak w ten oto sposób koło nosa przechodzi mu nawet zemsta

na owym przeklętym morskim rabusiu, który doprowadził do jego zguby. Podjął

ostatnią, słabą, rozpaczliwą próbę odwrócenia chociaż tej sytuacji.

- Eminencja chce zaufać piratom, którzy już raz... Nie dane mu było

dokończyć.

- Na tym świecie, mój synu, nauczyłem się pokładać ufność raczej w

Niebiosach, niż w człowieku. A ten bukanier, mimo jego wszystkich grzechów, jest

synem prawdziwego Kościoła i przekonałem się, że sumiennie dotrzymuje danego

słowa. Jeżeli istnieje jakieś ryzyko, muszę je ponieść. Postaraj się swoim przyszłym

postępowaniem, żebym poniósł je w dobrej sprawie. A teraz odejdź z Bogiem, don

Ruizie. Nie zamierzam dłużej cię zatrzymywać bez powodu.

Kapitan generalny przyklęknął, ucałował kardynalski pierścień i poprosił o

błogosławieństwo. Prymas Nowej Hiszpanii uniósł prawą dłoń z wyciągniętymi

dwoma palcami i uczynił kciukiem znak krzyża nad jego pochyloną głową.

- Benedictus sis. Pax Domini sit semper tecum. Niech światłość łaski

wskazuje ci lepsze drogi na przyszłość. Idź z Bogiem.

Należy jednak wątpić, czy don Ruiz odszedł w pokoju, jak miał przykazane,

pomimo całej jego skruszonej pozy u stóp kardynała. Potykając się jak ślepiec ruszył

do trapu, krótko wezwał alkada do powrotu i nie zaszczyciwszy nikogo więcej ani

jednym spojrzeniem, czy słowem, zlazł do barkasu.

Podczas gdy don Ruiz z alkadem we wzajemnym zrozumieniu dla swej

wściekłości wyzywali kardynała arcybiskupa od nadętych, wścibskich, cholernych

klechów, okręt Blooda podnosił kotwicę. „Arabella" pod pełnymi żaglami

przeparadowała między potężnymi fortami i wyszła z Zatoki Hawańskiej, nie

zaczepiona przez Hiszpanów, którym widok przechadzającej się po rufie,

imponującej, purpurowej postaci nie pozwolił dać ognia z sygnałowej armaty.

I tak doszło do tego, że kiedy dwa tygodnie później wielki galeon „Święta

Weronika" w feerii flag i wimpli, i grzmiąc z dział na powitanie, wszedł do Zatoki

Hawańskiej, nie było kapitana generalnego do oddania honorów przybywającemu

prymasowi Nowej Hiszpanii. A niziutki, pękaty, choleryczny prałat, zirytowany

brakiem jakichkolwiek ceremonii powitalnych, rozeźlił się już całkiem nie na żarty,

gdy zbaraniały alkad, zdający się niespełna rozumu, o mało co nie potraktował jego

eminencji jak oszusta.

Yberville wyzuty z purpurowych splendorów, które razem z mnisi-mi

habitami naprędce skombinowano na Sainte-Croix, nadymał się w owych dniach i

puszył na pokładzie „Arabelli", że od kiedy został bukanierem, świat stracił w jego

osobie wielkiego dostojnika Kościoła. Kapitan Blood przyznawał mu rację co

najwyżej w tym, że chodziło o stratę wielkiego aktora. Snęli, którego natura

wyposażyła w tonsurę wprost stworzoną do roli braciszka Domingo, jako heretyk

całkowicie się zgadzał z kapitanem Bloodem.

ROZDZIAŁ 6 – ZADURZONA HIDALGA

Metys z załogi francuskiego brygu przywiózł na Tortugę wiadomość o zajściu,

w którym nieszczęsny James Sherarton postradał życie. Paskudna to była historia.

Pokrótce rzecz miała się tak.

Sherarton ze swymi angielskimi nurkami łowił perły w Zatoce Wenezuelskiej,

opodal jednej z Espada Keys, u wejścia do Jeziora Maracaibo. Poławiacze zebrali już

bogate żniwo, gdy napadła ich hiszpańska fregata i nie zadowoliwszy się

zagarnięciem angielskiego słupa razem z perłami, Hiszpanie wyrżnęli wszystkich w

pień -dwunastu zacnych, poczciwych ludzi, których jedyną zbrodnią była sama

obecność na wodach Nowego Świata, do czego Hiszpania nie uznawała praw żadnej

innej nacji, prócz swojej własnej.

W tawernie „U króla Francji", gdzie Metys opowiadał o tej rzezi z mrożącymi

krew w żyłach szczegółami, akurat bawił kapitan Blood.

- Hiszpania zapłaci - rzekł. A dając wyraz swojemu romantycznemu poczuciu

sprawiedliwości, dodał: - I to zapłaci perłami.

Zatrzymał dla siebie pomysł, jaki na poczekaniu przyszedł mu do głowy.

Pomysł tyleż nagły, co oczywisty. Wystarczyła wzmianka o poławiaczach pereł, żeby

Blood przypomniał sobie Rio de La Hacha, najbardziej perłodajne łowiska Morza

Karaibskiego, przysparzające królowi Filipowi nieprzebranych bogactw. Nie po raz

pierwszy zaświtała Bloodowi myśl o najeździe na źródło hiszpańskich skarbów, lecz

dostrzegając trudności i niebezpieczeństwa przedsięwzięcia, zwykle odkładał je na

korzyść innych, łatwiejszych i bliższych operacji,

Co do owych trudności i niebezpieczeństw, nigdy nie były one większe niż

właśnie w tej chwili, gdy niemal zakrawało na to, że sama słusznie urażona Nemezis

wyznaczyła go na swe karzące ramię. Blood miał doskonałe rozeznanie sytuacji.

Wiedział, że hiszpański admirał wielkiego oceanu, markiz Riconete z potężną eskadrą

i ze zdwojoną czujnością krąży po przybrzeżnych wodach kontynentu. Po tym, jak

został wystrychnięty na dudka w San Domingo, admirał wstydził się pokazać w

Hiszpanii, dopóki nie zmyje z siebie tej hańby. Miarą jego zawziętości niech będzie

rozesłana na wszystkie strony wiadomość, że wypłaci ogromną sumę pięćdziesięciu

tysięcy pesos za żywego lub martwego kapitana Blooda, albo za informację, która

przyczyni się do ujęcia pirata. Zatem jeśli wyprawa na Rio de La Hacha miała się

powieść, należało ją przeprowadzić przede wszystkim z zaskoczenia i błyskawicznie.

Piraci winni się znajdować już daleko z łupem, zanim admirał zacznie choćby

podejrzewać ich obecność u wybrzeży. W tym celu kapitan Blood postanowił

najpierw przeprowadzić osobiście rekonesans i dokładnie zapoznać się z terenem,

ż

eby podczas ataku nie miały miejsca żadne niespodzianki.

Odrzuciwszy swój zwykle wytworny strój, złote galony i brabanc-kie koronki,

przyoblekł wysoką postać w szary samodział, wełniane pończochy, prosty, lniany

kołnierz i kapelusz bez przybrania. Na głowie zawiązał czarną jedwabną chustę,

zamiast peruki. W tym przebraniu, pozostawiwszy na Tortudze swoją piracką flotę,

liczącą wówczas cztery okręty obsadzone przez blisko tysiąc bukanierów, samotnie

popłynął handlowym statkiem do Curaęao, skąd dalej zabrał go holenderski

„Loewen", regularnie kursujący tam i z powrotem pomiędzy wyspą a Cartageną.

Blood przedstawił się jako handlarz skórami, przybierając nazwisko Tormillo oraz

mieszane holendersko-hiszpańskie pochodzenie. Na molo Rio de La Hacha wysiadł w

poniedziałek. W drodze powrotnej z Cartageny Holender miał w piątek zawinąć do

Rio de La Hacha, choćby tylko po to, żeby zabrać senora Tormillo z powrotem na

Curacao. Dla pewności, że holenderski szyper solennie dotrzyma obietnicy, Blood

zdążył się zaprzyjaźnić z nim w najlepsze, głównie za sprawą nadmiernych ilości

wspólnie spożytego bumbo.

Wysiadłszy z szalupy Holendra na ląd wynajął pokój w „Escudo de

Leon", przyzwoitej gospodzie w lepszej dzielnicy miasta i rozgłosił wszem i

wobec, że do Rio de La Hacha przyjechał zakontraktować skóry. Szybko znalazł

dostawców, budząc ich szacunek wielkością zamówień, a uśmieszek politowania

swoją zgodą na wyśrubowane ceny. W pogoni za interesami swobodnie przemierzał

miasto wzdłuż i wszerz, przy okazji nie przegapiając niczego godnego uwagi i

zbierając potrzebne mu informacje. Tak pracowicie i pożytecznie spędzał czas, że w

czwartek wieczorem nie miał tu już nic do roboty. Dokładnie zapoznał się z

uzbrojeniem twierdzy portowej, z rozmieszczeniem, rodzajem wojsk i liczebnością

garnizonu, z położeniem i fortyfikacjami królewskiej skarbnicy, gdzie

przechowywano zbiory pereł; nawet udało mu się z bliska przyjrzeć łodziom na

łowisku i poławiaczom pereł nurkującym pod osłoną dziesięciodziałowej guarda-

costa oraz ustalić, że markiz Riconete, rozesławszy szybkie okręty patrolowe, sam na

główną kwaterę eskadry obrał sobie odległą o sto pięćdziesiąt mil na południowy

zachód Cartagenę. Mało tego, Blood wymyślił i dopracował w szczegółach plan

uniknięcia hiszpańskich patroli morskich i wzięcia miasta przez zaskoczenie, co by

umożliwiało rabunek skarbnicy, zanim admiralska eskadra zdąży przybyć z odsieczą.

W czwartek pod wieczór wrócił zadowolony do swego pokoju na ostatni

nocleg w „Escudo de Leon". Rankiem przypłynie Holender, zabierze go z powrotem i

będzie po wszystkim. Tymczasem wszystko potoczyło się inaczej, jak gdyby

przeznaczone mu było odmienić życie i losy ludzi, o których istnieniu w owej

godzinie nie miał zielonego pojęcia.

Oberżysta powitał gościa wiadomością, że hiszpański szlachcic don Francisco

de Yillamarga szukał go przed chwilą w gospodzie i jeszcze raz wpadnie za godzinkę.

Usłyszawszy to nazwisko, Blood odniósł wrażenie, że w przedwieczornej, upalnej

duchocie nagle wionęło chłodem. Przynajmniej nic po sobie nie pokazał, panując nad

oddechem i twarzą.

- Don Francisco de Yillamarga? - - powtórzył z wolna, żeby zyskać czas do

namysłu. Czy to możliwe, że w Nowym Świecie jest dwóch Hiszpanów noszących to

samo rzadkie nazwisko?

- O ile dobr/e pamiętam, niejaki don Francisco de Yillamarga był

wicegubernatorem Maracaibo.

- To ten sam człowiek, proszę pana - rzekł oberżysta. - Don Francisco był tam

wicegubernatorem, albo co najmniej alkadem gdzieś do zeszłego roku.

- I pytał o mnie?

- O pana, senor Tormillo. Dzisiaj wrócił z głębi kraju i powiada, że ma partię

surowych skór do sprzedania.

- Aha! - Było to prawie westchnienie ulgi. Kapitanowi rzeczywiście spadł

niewielki bo niewielki, ale zawsze jakiś ułamek ciężaru z serca.

- Don Francisco sprzedaje skóry? Don Francisco de Yillamarga został

handlarzem?

Mały pulchny oberżysta rozłożył ręce.

- Siła wyższa, proszę pana. Tu jest Nowy Świat. Tutaj wszystko może spotkać

hidalga, jeśli ma pecha. A nieborak don Francisco miał okrutnego pecha. Podległą mu

prowincję najechał ten przeklęty pirat, kapitan Blood, no i don Francisco popadł w

niełaskę. Siła wyższa. Tak to już bywa. Nie ma litości dla gubernatora, który nie

potrafi obronić powierzonej mu placówki.

- Rozumiem. - Blood zdjął szeroki kapelusz i otarł czoło pokryte kroplami

potu poniżej rąbka czarnej chusty.

Jak dotąd wszystko było w porządku dzięki jego szczęśliwej, przypadkowej

nieobecności podczas wizyty don Francisca. Oto jednak omijające go dotychczas z

daleka niebezpieczeństwo, że zostanie rozpoznany, zawitało w progi oberży. A

niewielu było ludzi w Nowej Hiszpanii, z którymi Blood mniej by sobie życzył stanąć

teraz oko w oko, niż z tym byłym wicegubernatorem Maracaibo, owym dumnym

hiszpańskim hidalgiem, z powodów wyniszczonych przez oberżystę zmuszonym

kalać sobie ręce handlem. Odroczone spotkanie zapewne sprawiłoby don Francisco

tak wielką radość, jak Bloodowi niechybnie wielką przykrość. Nawet u szczytu

pomyślności don Francisco jak nic by mu nie darował. W biedzie, możliwość

zarobienia pięćdziesięciu tysięcy pesos tylko by pogłębiła żądzę zemsty w tak nisko

upadłym dostojniku. Wzdrygnąwszy się na myśl, jak blisko znajdował się od zguby,

dziękując Bogu za ostrzeżenie w ostatniej chwili, kapitan zdał sobie sprawę, że nie

może już czekać do świtu na przybycie Holendra. Byle jakim statkiem, jeśli trzeba, to

samotnie w otwartej łodzi, musi natychmiast opuścić Rio de La

Hacha. I nie wolno mu sprawiać wrażenia, że się wystraszył, albo że ucieka.

Zrobił strapioną minę.

- Co za pech, że akurat mnie nie było, kiedy przyszedł don Francisco. Nie

uchodzi, aby człowiek szlachetnie urodzony miał się trudzić i szukać mnie po raz

drugi. Natychmiast złożę mu moje uszanowanie, jeśli mi pan powie, gdzie on

mieszka.

- Ależ proszę bardzo. Znajdzie pan jego dom na Calle San Blas, stąd pierwszy

zakręt w prawo, a tam już każdy wskaże, gdzie mieszka don Francisco.

Kapitan nie marudził ani chwili.

- Pójdę od razu - rzekł i wyszedł z oberży.

Albo jednak zapomniał, albo pomylił wskazówki oberżysty, bo zamiast w

prawo, skręcił w lewo i szybkim krokiem pomaszerował niemal pustą o tej porze ulicą

w stronę przystani. Z głębi małej, bocznej uliczki jakieś pięćdziesiąt jardów od mola

doleciały Blooda złowróżbne hałasy: szczęk stali, krzyki kobiety i chrapliwe, męskie

przekleństwa. Pomny swego położenia, kapitan zapewne by puścił je mimo uszu,

mając aż nadto kłopotów z ocaleniem własnej głowy, żeby się troszczyć o cudze.

Treść posłyszanego przekleństwa zatrzymała go jednak w pół kroku.

- Perro ingles! Ty angielski sukinsynu!

Dla Blooda była to wiarygodna wiadomość, że w owej mrocznej alejce

mordowano jego ziomka. To mu wystarczyło. Na obcej ziemi każdy, w kim bije

ludzkie serce, uważa ziomka za rodzonego brata. Kapitan skoczył w mrok wąziutkiej

uliczki, w biegu sięgając za pazuchę po pistolet. Również w biegu przyszło mu na

myśl, że czego jak czego, ale hałasu to tu nie brakuje. Ostatnią rzeczą, której by sobie

ż

yczył, było ściągnięcie gapiów hukiem wystrzału. Pozostawiwszy więc pistolet w

kieszeni, dobył rapiera. Zbliżając się do sceny walki, w resztkach szarówki dostrzegł

aktorów ulicznego dramatu. Trzej mężczyźni nacierali na czwartego, który przyparty

plecami do zamkniętej bramy, owinąwszy sobie lewą rękę płaszczem dla osłony,

stawiał opór równie rozpaczliwy, co od początku nadaremny. Już samo to, że się

jeszcze bronił, świadczyło o jego wyjątkowej sprawności. Drobna kobieca postać w

cienkiej mantylce z czarnego jedwabiu, zarzuconej na ramiona i głowę, bezradnie

opierała się o ścianę opodal walczącego kwartetu.

Blood wkroczył do akcji bezgłośnie, szybko i fachowo. Swoje przybycie

oznajmił przeszywając plecy najbliższego z trzech napastników rapierem na wylot.

- To wyrówna szansę - zauważył gwoli usprawiedliwienia i wyszarpnął rapier

w samą porę, żeby stawić czoło drugiemu Hiszpanowi, który gwałtownie obrócił się i

szedł na niego, klnąc, jak tylko Kastylijczycy klnąc potrafią. Blood zręcznie sparował

zdradliwe pchnięcie, związał głownię pyskacza i pchnięciem po żelazie przebił

trzymające ją ramię. Rozbrojony przeciwnik wycofał się, ściskając zlany krwią rękaw

i złorzecząc z jeszcze większą inwencją, podczas gdy ostatni z Hiszpanów,

uświadomiwszy sobie nagłą zmianę stosunku sił z trzech do jednego dla siebie na dwa

do jednego na korzyść przeciwnika, i bynajmniej tym nie ucieszony, zrejterował przed

natarciem Blooda. W chwilę później obaj Hiszpanie byli już daleko, zostawiając

ciężko rannego kompana na ziemi. Anglik dyszał i słaniał się na nogach.

- Przeklęte zbóje! - wysapał. - Jeszcze trochę, a byłoby po mnie.

Kobieta podbiegła do jego boku.

- Vamos, Jorgito! Vamos - krzyknęła w gorączkowej panice. Wtem przeszła z

hiszpańskiego na całkiem płynną angielszczyznę.

- Szybko, kochany! Szybko do łodzi. Jeszcze tylko parę kroków. No chodź!

Wzmianka o łodzi zabrzmiała Bloodowi w uszach niczym zapowiedź nagrody

za jego dobry uczynek. Obudziła w nim uzasadnioną nadzieję, że ratując

nieznajomego, uratował siebie, albowiem ze wszystkich rzeczy na świecie najbardziej

w tej chwili potrzebował właśnie łodzi. Ponieważ nieznajomy leciał z nóg, Blood

podtrzymał go i pośpiesznie obmacał, aż trafił palcami na lepki od krwi lewy bark

Anglika. Bez dalszych ceregieli przełożył sobie jego prawe ramię przez kark, ujął

rannego wpół i kazał dziewczynie wskazywać drogę. Pomimo strachu o życie

kochanka, w lot zrozumiała konieczność zabrania go stąd jak najprędzej, co samo w

sobie świadczyło o jej odwadze i zdrowym rozsądku. W uliczce otworzyło się kilka

okien, a z tu i ówdzie uchylonych drzwi wyglądały bielejące w mroku twarze, ciekawe

przyczyny zamieszania. Choć milczący i pewnie wystraszeni, gapie naglili do

pośpiechu.

- Chodźmy - powiedziała dziewczyna. - Tędy. Proszę za mną. Na wpół

podtrzymując, na wpół dźwigając rannego, Blood

dotrzymywał jej kroku i tak z uliczki wyszedł na nabrzeże. Nic sobie nie

robiąc ze spojrzeń przypadkowych przechodniów, przystających i oglądających się za

nimi, dziewczyna zaprowadziła go wzdłuż mola do miejsca, gdzie czekała szalupa. Z

ławki powstali dwaj nadzy do pasa wioślarze, Indianie lub Metysi. Jeden z nich

natychmiast wyskoczył na molo, ale przystanął i w półmroku wpatrywał się w

brzemię Blooda.

- Que tal el patroni - warknął.

- Jest ranny. Zanieście go ostrożnie do łodzi. No, szybciej! Szybciej!

Została na nabrzeżu, trwożliwie oglądając się za siebie, dopóki Blood z

Indianami nie ułożyli rannego na rufie. Kapitan wyprostował się i podał jej rękę.

- Do łodzi, proszę pani - powiedział rozkazującym tonem i aby zaoszczędzić

sobie czasu na jałowe dyskusje, dodał:

- Płynę z wami.

- Ależ nie może pan! Z miejsca odpływamy. Łódź już nie wróci. Nie śmiemy

zwlekać ani chwili.

- Przebóg, ja także nie śmiem. Dobrze się składa. Powiedziałem, że płynę z

wami. Proszę na pokład. - I bez dalszych korowodów prawie wciągnął ją do łodzi i

kazał wioślarzom odbijać.

Jeżeli nawet zajście ją zdziwiło, wnet machnęła na nie ręką. W owej chwili

myślała wyłącznie o stanie zdrowia swojego Anglika i że trzeba im natychmiast

uciekać stąd, zanim napastnicy wrócą z posiłkami, żeby dobić jej ukochanego. Ani w

głowie było dziewczynie marnowanie czasu na zbędne spory z dziwakiem, a pewnie i

on sam nie znajdował miejsca w jej świadomości. Na rufie odbijającej od brzegu łodzi

przyklękła u boku rannego, który stracił przytomność. Blood przyklęknął z drugiej

strony i wprawnymi palcami chirurga, dziś należącymi do bukaniera, wymacał i

zbadał ranę nad obojczykiem. . - Nie ma powodu do niepokoju - pocieszył

dziewczynę. - To nic poważnego. Stracił trochę krwi, więc miał prawo zemdleć.

Wkrótce wróci do sił.

- Gracias a Dios

Wyszeptała krótką modlitwę dziękczynną. Zerknąwszy za siebie w stronę

mola, ponagliła wioślarzy do większego wysiłku. Łódź pruła ciemną toń w kierunku

okrętowej latarni oddalonej jeszcze o pół mili, gdy ranny poruszył się i rozejrzał

dookoła.

- Co do cholery... - Spróbował się podnieść. Blood przytrzymał go

oburącz.

- Spokojnie - rzekł. - Bez obawy. Zabieramy cię na okręt

- Zabieracie mnie na okręt? Coś ty za diabeł?

- Jorgito! - krzyknęła panna. - Ten pan ocalił ci życie.

- Ale heca! To ty, Isabelito? - Następnym zdaniem udowodnił, że orientuje się

w sytuacji. - Gonią nas?

Uspokajająco wskazała okrętową latarnię na wprost łodzi, co skwitował

cichym śmiechem. Po czym sklął Indian.

- Szybciej, leniwe sukinsyny! Mocniej mi ciągnąć, dzikusy! Wioślarze

zdwoili wysiłki i chrapliwość oddechów. Anglik ponownie zaśmiał się, cicho jak

przedtem, drwiącym, szyderczym śmiechem.

- No i pięknie. Udało nam się wykaraskać bez szwanku. Bogać tam, bez

jakiego szwanku. Sikam krwią jak pieprzony chrześcijański męczennik.

- Głupstwo - zapewnił Blood. - Leci trochę krwi. Na pokładzie zaraz to

zatamujemy i opatrzymy ranę.

- Jak boga kocham, gadasz niby konował.

- Bo nim jestem.

- Ale heca! To już szczyt szczęścia! Rębacz, który przychodzi z odsieczą,

doktor, który wyleczy, a wszystko w jednej osobie. Dobry znak, kochaneczko.

- Łaska Boska - sprostowała panna śpiewnym tonem, przysuwając się bliżej

ukochanego.

Z niebawem zasłyszanych półsłówek Blood domyślił się całej prawdy o

wzajemnym związku tych dwojga. Byli parą zbiegłych kochanków, on, Anglik

nazwiskiem George Fairfax, i ona, młodziutka hidalga z możnego rodu Sotomayorów.

Niedawna napaść była dziełem brata panny, który z dwójką przyjaciół usiłował za

wszelką cenę udaremnić porwanie siostry. Brat wyszedł cało z potyczki i to właśnie

jego pościgu wypatrywała przerażona dziewczyna, bez przerwy oglądając się na coraz

odleglejszy brzeg. Jednak kiedy ruchliwe światełka wreszcie zaroiły się na molo, łódź

weszła już w czarny cień okrętu i wkrótce dobiła do burty dwumasztowego brygu, a

gruby głos powitał ich z pokładu.

Panna pierwsza wdrapała się po trapie. Po niej Fairfax, a zaraz i tuż za nim

Blood, jak najbliżej, żeby służyć mu pomocną dłonią i w rzeczy samej prawie

wnosząc go na pokład. Rosły marynarz o rozgorączkowanym obliczu, widocznym w

ś

wietle zwieszonej z grotmasztu latarni, zarzucił ich u szczytu trapu nerwowymi

pytaniami. Oparłszy się o nadburcie, Fairfax złapał oddech i ostro przerwał tę lawinę

pytań rozkazami.

- W drogę, Tim, natychmiast! Nie ma czasu brać łodzi na pokład. Weź ją na

hol. I nie baw się w podnoszenie kotwicy. Przetnij linę. Stawiaj żagle i wiejemy. Jeśli

się nie pośpieszymy, będziemy mieli alkada i wszystkich alguaziles La Hacha na

pokładzie. Nie stój tak jak kołek, do cholery.

Na gromkie wezwanie Tima marynarze zaczęli się zwijać jak w ukropie;

panna dotknęła ręki kochanka.

- A co z tym dżentelmenem, George? Zapomniałeś o nim. On nie wie, dokąd

płyniemy.

Przytrzymując się ramienia kapitana, Fairfax obrócił ku niemu szczupłą,

zasępioną twarz i popatrzył spode łba na swego wybawcę.

- Chyba się domyślasz, że nie mogę zwlekać - rzekł.

- Dawno się niczego nie domyślałem z większą radością - padła beztroska

odpowiedź. -1 mało mnie obchodzi, dokąd płyniecie, byle dalej od Rio de La Hacha.

Zasępiona twarz pojaśniała. Cichy śmiech wykrzywił usta.

- Też pryskasz, co nie? Ja cię kręcę! Do tańca i do różańca. Dobraliśmy się w

korcu maku. Więcej życia, Tim. Czy te twoje szczury lądowe nie potrafią ruszać się

szybciej?

Rozległ się świst bosmańskiego gwizdka i pośpieszny tupot bosych stóp na

pokładzie. Pogoniwszy ludzi w paru krótkich, ostrych słowach, Tim skoczył do

poręczy nadburcia i wydał polecenie Indianom, wciąż tkwiącym w łodzi przy trapie.

- Zejdźcie na dół, kapitanie - zwrócił się do Fairfaxa. - Wpadnę do pana, gdy

tylko ruszymy i położę łajbę na kurs.

Blood pomógł Fairfaxowi dotrzeć do obszernej, acz skromnie wyposażonej

kabiny, którą oświetlała tłuszczowa lampa, wisząca nad stołem z surowego drewna.

Obu kapitanom towarzyszył najtroskliw-szy z aniołów stróżów w osobie depczącej im

po piętach panny. W otwartych drzwiach kabiny kapitańskiej czekał murzyński

chłopak. Ujrzawszy swego pana w koszuli przesiąkniętej krwią, krzyknął i stanął jak

wryty, łyskając bielą zębów i gałek ocznych w przerażonej, czarnej twarzy.

Przejmując dowództwo, Blood wezwał Murzyna do pomocy i wspólnie z nim wniósł

znów tracącego przytomność Fairfaxa do środka, po czym zdjęli rannemu buty i

złożyli go na koi. Wówczas Blood posłał Alcatrace'a, jak zwał się chłopak, do

kambuza po ciepłą wodę i do bosmana po okrętową apteczkę.

Fairfax, mężczyzna tak rosły i słusznej budowy jak sam Blood, spoczywał na

wąskiej koi w pozycji siedzącej, podparty poduszkami z całego okrętu. Z na wpół

przymkniętymi powiekami zwiesił bezsilnie głowę, a że nie nosił peruki, jego

pobladła twarz o wystających kościach policzkowych prawie zniknęła pod opadłą

grzywą rudawo kasztanowatych włosów.

Blood rozciął koszulę i obnażył krzepki tors wygodnie usadowionemu

pacjentowi. Murzyński steward przyniósł konew wody, płótno lniane i cedrową

skrzynkę ze skąpym, okrętowym zasobem medykamentów, a tuż za stewardem do

kabiny wkroczyła panna, błagając, żeby pozwolono jej służyć pomocą. Przez furty

okienne pootwierane na fioletowawy mrok tropikalnej nocy słyszała skrzypienie

bloków i łopot żagli chwytających wiatr, i wreszcie z ogromną ulgą poczuła, jak

zwolniony z kotwicy bryg bierze dziobem fale. Minęło zagrożenie pościgiem i

przynajmniej jeden ciężar już spadł jej z serca.

Blood szarmancko zaprosił ją do pomocy. Przyglądając się teraz dziewczynie

w świetle lampy, potwierdził trafność swych pierwszych spostrzeżeń. Drobna, mała

kobietka, prawie dziecko z klasztornej szkoły żeńskiej, ukazała mu śliczną, przejętą

buzię z parą błyszczących, czarnych jak węgle oczu na tle woskowej bladości lic.

Obszyta złotymi koronkami czarna suknia z przepiękną hiszpańską krezą u szyi i

takimiż mankietami oraz perły - niewątpliwie wielkiej wartości - w połyskliwych

włosach, jak i pełna dumy postawa panny, wszystko wskazywało na wielką damę.

Znalazłszy w niej pojętną i zręczną pomocnicę, w lot spełniającą polecenia, Blood

zajął się mężczyzną, z miłości do którego ta młodziutka hidalga z wielkiego rodu

Sotomayorów najwyraźniej paliła za sobą mosty. Ostrożnie, delikatnie przemył bark i

sine brzegi rany, wciąż jeszcze broczącej krwią. Z trzymanej przez Alcatrace'a

apteczki w końcu wygrzebał wyciąg z arniki i obficie zlał nim ranę. Efekt był

piorunujący. Fairfax ocknął się jak oparzony.

- Na ogień piekielny! - wrzasnął. - Przysmażacie mnie czy co, do cholery?

- Cierpliwości, mój panie. Taka kauteryzacja* goi ranę. Cierpliwości.

Panna objęła głowę pacjenta ramieniem, podtrzymując go i tuląc. Musnęła

wargami spocone czoło.

- Mój biedny Jorgito - wyszeptała.

Mruknął za całą odpowiedź i zamknął oczy. Blood podarł płótno na bandaże.

Położył tampon na ranę, obwiązał tampon bandażem, a potem drugim unieruchomił

lewą rękę na temblaku. Alcatrace przyniósł czystą koszulę i wspólnie założyli ją przez

głowę rannemu, pozostawiając lewy rękaw pusty. Operacja była skończona. Blood

poprawił poduszki.

- Proszę spać w tej pozycji. I unikać zbędnych ruchów. Jeżeli nie damy ci się

ruszać, najdalej za tydzień wrócisz do zdrowia. Niewiele brakowało. Dwa cale niżej i

w tej chwili szykowalibyśmy tobie zupełnie inne łoże. Miałeś szczęście, nie ma co.

- Szczęście? Niech mnie piekło pochłonie!

- Chyba nawet miałbyś za co podziękować.

O ile Fairfax w odpowiedzi na tę łagodną wymówkę wymruczał tylko jakieś

przekleństwo, panna poderwała się jak ukłuta. Ponad wąską koją ujęła obie dłonie

Blooda w swoje ręce. Na bladej, smutnej buzi odmalowało się uniesienie. Wargi i

głos jej drżały.

- Pan byłeś tak dobry, tak dzielny, tak szlachetny.

Zanim odgadł, co ona zamierza, uniosła jego dłonie do ust i obie je ucałowała.

Wyrwał ręce, protestując gwałtownie. Uśmiechnęła się do niego smutnym

uśmiechem.

- Czyż nie są godne ucałowania te ręce? Czyż nie one ocaliły życie memu

Jorgito? Czyż nie one zaleczyły jego rany? Do końca życia będę je wielbić. Do końca

ż

ycia będę im wdzięczna.

Kapitan Blood miał swoje zdanie na ten temat. Nie zachwycił się Jorgitem.

Niskie, cofnięte, małpie czoło, szerokie usta i wulgarny język nie budziły zaufania,

choć od biedy można by określić tę jego twarz jako przystojną na swój pospolity, żeby

nie powiedzieć prostacki sposób. Była to twarz grubokoścista, o śmiało zarysowanym

nosie, wydatnych kościach policzkowych, mocno wysuniętej szczęce. Lat nie mógł

Jorgito liczyć więcej niż ze trzydzieści. Pod badawczym wzrokiem Blooda spuścił

cokolwiek za blisko osadzone, bladoniebieskie oczy i wybąkał spóźnione

podziękowanie, o której to powinności przypomniał mu wybuch panny.

- Przysięgam, że jestem pańskim dozgonnym dłużnikiem. Psiakrew! To dla

mnie nie nowina, Bóg mi świadkiem. Zawsze byłem czyimś dłużnikiem, od kiedy

sięgam pamięcią. Ale ten dług - niech mnie szlag trafi! - to zupełnie co innego.

Gdybyś pan tylko nadział mi jak kurczaka na szpikulec tego rajfura, co dał nogę,

byłbym jeszcze dozgonniej wdzięczny. Świat by się doskonale obszedł bez don

Serafina de Sotomayora. Bodaj go szlag!

- Senor Jesus! No digas eso, ąuerido! - prędko i ostro ofuknęła go mała

hidalga. - Nie waż się mówić takich rzeczy, mój kochany.

Pogłaskała Jorgita po policzku, żeby złagodzić mu burę. - Przenigdy. Gdyby

tak się stało, zawsze miałabym wyrzuty sumienia. Umarłabym gdyby przelano krew

mojego brata.

- A co z moją krwią? Nie dość jej przelał ze swoimi cholernymi zbirami? I

czy nie zamierzał przelać wszystkiej, pieprzony morderca?

- Querido - przemówiła łagodnie jak do dziecka. - On wystąpił w mojej

obronie. Uważa to za swój obowiązek. Nigdy bym mu nie wybaczyła, gdyby cię zabił.

Wiesz, że to by mi złamało serce. Ale ja rozumiem Serafina. Och, podziękujmy

Bogu... Bogu i temu jakże dzielnemu szlachcicowi, że nie stało się nic gorszego.

W tym momencie Tim, wielki, rudowłosy szyper wpadł, żeby zobaczyć, jak

ma się pan Fairfax i zameldować, że leżą na kursie, że „Czapla" żwawo idzie ze

stałym, południowym wiatrem, i że La Hacha zostało już kilkanaście mil za rufą.

- Więc wszystko dobre, co się dobrze kończy, kapitanie. I musimy znaleźć

kwaterę dla dżentelmena, który przybył z panem na pokład. Każę powiesić mu hamak

w pentrze. Zajmij się tym, Alcatrace. Pronto! Yamos! - wyprawił Murzyna z tym

zadaniem.

Fairfax z na wpół przymkniętymi powiekami spoczywał na poduszkach.

- Wszystko dobre, co się dobrze kończy - powtórzył. Roześmiał się cichutko,

a Blood zauważył, że ilekroć Fairfax się śmieje, szyderczy grymas wykrzywia jego

niewyparzone usta. Teraz, kiedy sobie leżał wygodnie i ustało krwawienie, z każdą

chwilą czuł się coraz lepiej na ciele i umyśle. Ujął spoczywającą na pościeli dłoń

panny.

- Tak. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Przechowasz klejnoty,

gołąbeczko?

- Klejnoty?

Drgnęła i zaparło jej dech, i na chwilę ściągnęły się jej brwi w zamyśleniu.

Niespodziewanie złapała się za serce i z wystraszoną miną skoczyła na równe nogi.

- Klejnoty?

Fairfax obrócił głowę i zmierzył dziewczynę od stóp do głów spojrzeniem

nagle szeroko otwartych, bladoniebieskich oczu.

- Co jest? - zakrakał. - Schowałaś je? Zadrżała jej warga.

- Valga me Dios! Musiałam upuścić szkatułkę, kiedy dogonił nas Serafino.

Zapadła długa, martwa cisza w rodzaju tych, które, jak Blood wyczuwał,

zwiastują burzę.

- Upuściłaś szkatułkę! - rzekł Fairfax nie wróżącym nic dobrego, cichym

głosem. Z opadłą szczęką gapił się na nią zbaraniałym wzrokiem. - Upuściłaś

szkatułkę? - Zimny ogień pomału rozgorzał w bladoniebieskich oczach. - Powiadasz,

ż

e upuściłaś szkatułkę? -Tym razem głos mu się podniósł i załamał. - Szlag mnie

trafi! Nie do wiary! Psiakrew! Nie mogłaś jej upuścić.

Poraził ją tym niespodziewanym wybuchem wściekłości. Podniosła na niego

wylęknione oczy.

- Złościsz się, Jorgito - wyjąkała. - Ale nie wolno ci się gniewać. To

niesprawiedliwe. Przypomnij sobie, co się stało. Straciłam głowę. Groziła ci śmierć.

Co wtedy znaczyły klejnoty? No i upuściłam szkatułkę. Nie wiedzieć kiedy. Byłeś

ranny i myślałam, że pewnie zginiesz, więc jak mogłam wtedy pamiętać o klejnotach?

Rozumiesz Jorgito? Po prostu zgubiłam je. Ale one nic nie znaczą. Mamy siebie. One

się nie liczą. Niech idą precz.

Nieśmiało spróbowała objąć go za szyję. Odtrącił jej rękę w szewskiej pasji.

- Nic nie znaczą! - ryknął, już nie panując nad swą niewyparzoną gębą. -

ś

ebym tak zdechł! Siejesz gdzieś fortunę, wsadzasz trzydzieści tysięcy dukatów w

dupę psu i mówisz, że to się nie liczy... A idźże do wszystkich diabłów, dziewucho!

Jeśli to się nie liczy, to powiedz mi, co się liczy?

Blood uznał, że pora się wmieszać. Delikatnie, acz bardzo zdecydowanie

przycisnął rannego z powrotem do poduszek.

- Uspokoisz się wreszcie, krzykaczu? Nie dość już upuściłeś sobie krwi jak na

jeden wieczór?

Fairfax szarpnął się i nie przestawał szaleć z wściekłości.

- Uspokoić się? Do jasnej cholery! Nic nie rozumiesz. Jak mogę się uspokoić?

Mam być spokojny, kiedy ta mała idiotka...

Nie pozwoliła mu dokończyć. Wyprostowała się sztywno. Wargi już jej nie

drżały, oczy zrobiły się czarniejsze od nocy.

- Czy to takie ważne dla ciebie, George, że ja zgubiłam swoje klejnoty? To

były moje klejnoty. Proszę, żebyś łaskawie pamiętał o tym. Jeśli przepadły, to ja je

straciłam i to moja sprawa, i moja strata. A ja nie uważam tego za stratę, skoro

zyskałam tak wiele tej nocy. A może nie zyskałam, George? Aż tak bardzo ci zależało

na moich klejnotach? Może bardziej niż na mnie?

Ten frontalny atak podziałał na niego jak kubeł zimnej wody.

Opamiętał się i pohamował, milcząc przez chwilę i usiłując odzyskać twarz za

wszelką cenę, aż wreszcie wybuchnął śmiechem, który Bloodowi zakrawał na czystą

komedię.

- Tam do licha! Rozgniewałem cię, Isabelito? Skaranie boskie ze mną! Taki

już jestem. W gorącej wodzie kąpany. Taki mam charakter. Strata trzydziestu tysięcy

dukatów może jednak na trochę wyprowadzić człowieka z równowagi. A klejnoty?

Phi! Furda klejnoty! Przepadły, to przepadły. - Wyciągnął przymilnie dłoń. - Chodź,

Isabelito. Pocałuj na przebaczenie, kochaneczko. Wkrótce kupię ci tyle klejnotów, ile

tylko zechcesz.

- Ja nie chcę żadnych klejnotów, George.

Ledwie dała się na wpół udobruchać. Raz obudzone okropne podejrzenie

wciąż leżało jej na sercu. Jednak podeszła do niego i pozwoliła się opasać ramieniem.

- Nigdy więcej nie gniewaj się na mnie, Jorgito. Gdybym mniej była w tobie

zakochana, bardziej bym pamiętała o szkatułce.

- Ależ oczywiście, gołąbeczko. Oczywiście Tim niepewnie przestąpił z nogi

na nogę.

- Lepiej wrócę na pokład, kapitanie.

Ruszył do wyjścia. Przystając w progu, zwrócił się do Blooda.

- Murzyniak rozwiesił panu hamak.

- Może więc wskaże mi pan drogę. Dziś już nie mam tu nic więcej do roboty.

Szyper zaczekał, przytrzymując otwarte drzwi.

- Jeśli ten wiatr się utrzyma - oznajmił - to wejdziemy do Port Royal w

niedzielę wieczorem albo w poniedziałek rano.

Blood skamieniał

- Port Royal? - powiedział powoli. - Nie uśmiecha mi się tam wylądować.

Fairfax podniósł wzrok.

- Dlaczego nie? To angielska kolonia. Nie ma się czego obawiać na Jamajce.

- Mimo to nie uśmiecha mi się wylądować na Jamajce. Dokąd płyniecie

potem?

- O jejku, to będzie zależeć od mnóstwa rzeczy.

Coraz większa niechęć do tego człowieka zaostrzyła wypowiedź Blooda. ''

- Byłbym wdzięczny, gdyby pan uzależnił to nieco od mojego dobra, skoro

znalazłem się tutaj dla pańskiego.

- Mojego? - Fairfax uniósł jasne brwi. - śebym tak skonał tu na miejscu! O ile

dobrze pamiętam, to pan też dawał drapaka. Zobaczymy jednak, co się da zrobić.

Gdzie pan chciał wysiąść na ląd?

Blood powściągnął gniew, aby nie odbiegać od tematu.

- Z Port Royal mógłby pan bez wielkiego kłopotu zabrać mnie przez Cieśninę

Zawietrzną i wysadzić na północno-zachodnim wybrzeżu Hispanioli, lub nawet na

Tortudze.

- Na Tortudze!

W chytrych, bladoniebieskich oczach pojawił się błysk ożywienia i Blood

natychmiast pożałował tej Tortugi. Fairfax mierzył go świdrującym spojrzeniem,

wyraźnie ważąc coś w myślach.

- Tortuga, hę? Więc ma się przyjaciół wśród bukanierów? - Parsknął

ś

miechem. - No, no! Oczywiście, to pańska sprawa. Niech „Czapla" najpierw

dopłynie do Port Royal, a potem jesteśmy na pańskie usługi.

- Będę wielce zobowiązany. - Blood prawie nie krył ironii. - śyczę dobrej

nocy. I wam, pani.

Po zamknięciu się drzwi za Timem i kapitanem, Fairfax z przymrużonymi

oczyma i zagadkowym uśmiechem na wargach przez długi czas leżał zatopiony w

głębokim milczeniu i jeszcze głębszej zadumie. Wreszcie dońa Isabela szepnęła

nieśmiało:

- Powinieneś spać, Jorgito. O czym tak myślisz?

Jego odpowiedź sprawiła wrażenie pozbawionej jakiegokolwiek sensu.

- O tym, jak brak peruki zmienia człowieka, który jest Irlandczykiem i

chirurgiem, i każe się wysadzić na Tortudze.

Uznała to za majaczenie w gorączce, na którą najlepszym lekarstwem będzie

sen. Chciała odejść, ale jej nie pozwolił. Zaczął odczuwać palące pragnienie i poprosił

o coś do picia. Pragnienie nie ustępowało, dręcząc go i nie dając mu zmrużyć oka,

więc czuwała u jego boku, na każde skinienie podając rannemu kubek wody z

limonowym sokiem, a raz na uparte żądanie, z domieszką gorzałki. Noc się

dziewczynie dłużyła, bo Fairfax prawie milczał, więc gdy po jakichś trzech godzinach

ucichł na dobre, jakby wreszcie zmorzony snem, spróbowała wymknąć się na

paluszkacti, lecz wówczas ranny niespodziewanie zaklął i wybuchnął śmiechem na

znak, że czuwa w najlepsze i kazał jej pójść po Tima. Usłuchała dla świętego spokoju,

ż

eby nie denerwować chorego odmową. Kiedy wróciła z Timem do kabiny, Fairfax

zapytał szypra, która też może być godzina i ile przebytej drogi zliczył nawigator. Tim

zameldował, że przed chwilą wybiło osiem szklanek, a „Czapla" zrobiła już

pięćdziesiąt mil z hakiem od La Hacha. Wówczas padło zupełnie nieoczekiwane

pytanie:

- Jak daleko mamy do Cartageny?

- Jakieś sto mil. Może ciut więcej.

- W jakim czasie tam dojdziemy?

Oczy szypra zrobiły się okrągłe ze zdziwienia.

- Przy tym wietrze, może w dwadzieścia cztery godziny.

- No to płyń do Cartageny - zabrzmiał zdumiewający rozkaz.

- Migiem zawracaj.

Zdziwienie na ogorzałej twarzy Tima ustąpiło miejsca trosce.

- Masz gorączkę, kapitanie, ani chybi. Czego byśmy mieli szukać z powrotem

na kontynencie?

- Nie mam żadnej gorączki. Słyszałeś rozkaz. Zawracaj i kładź się na kurs do

Cartageny.

- Przecie Cartagena...

Tim i dona Isabella wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Przyłapawszy ich

na tym i domyślając się co im chodzi po głowach, Fairfax wykrzywił się, jak gdyby

zabolał go ząb.

- Skaranie boskie z tobą. Zaczekaj! - warknął, zbierając myśli. W pełni sił, nie

potrzebowałby wspólnika, żeby przeprowadzić

swój diabelski plan. Sam by załatwił całą sprawę, trzymając gębę na kłódkę.

Był jednak osłabiony i zdany na łaskę szypra, toteż doszedł do wniosku, że nie ma

innego wyjścia, jak tylko wyłożyć karty na stół.

- Riconete stoi w Cartagenie, a Riccnete zapłaci pięćdziesiąt tysięcy pesos za

kapitana Blooda, żywego lub martwego. Pięćdziesiąt tysięcy pesos. - Umilkł na

chwilę. - To kupa forsy - dorzucił.

- Z czego pięć tysięcy będzie dla ciebie, Tim.

Podejrzenia Tima zmieniły się w pewność.

- Jasne. Jasne.

- Szlag by cię trafił, Tim - rozeźlił się Fairfax. - Czy ty potakujesz mi na

odczepne? Uważasz, że mam gorączkę. Tobie by się przydało trochę tej mojej

gorączki. Może przybyłoby ci oleju w głowie i bystrości w oku.

- Tak jest - zgodził się Tim. - Tylko skąd wziąć kapitana Blooda?

- Z pentry, gdzieś go zapakował.

- Majaczysz kapitanie.

- Przestaniesz wreszcie? Do diabła z twoją głupotą! To kapitan Blood,

powiadam ci. Domyśliłem się, gdy tylko poprosił o zawinięcie na Tortugę.

Rozpoznałbym go wcześniej, gdybym nie był na wpół nieprzytomny. Nie uśmiecha

mu się lądowanie w Port Royal, jak mówił. Jasne, że mu się nie uśmiecha. Dopóki

pułkownik Bishop jest gubernatorem Jamajki. Może to ci otworzy oczy?

Tim z głupią miną zamrugał powiekami i parę razy zaklął z pełnym osłupienia

przekonaniem.

- Mam rozumieć, że pan go rozpoznajesz?

- To właśnie masz rozumieć i możesz mi wierzyć, że się nie mylę. A teraz

spadaj i rób ten zwrot. To najpierw. Potem radziłbym ci się zająć związaniem

jegomościa. Bierz go we śnie, to zaoszczędzisz nam kłopotów. Zmiataj.

- Tak jest. - Tim ruszył do drzwi z zapałem nie ostudzonym przez żadne

skrupuły.

Coraz bardziej przerażona, w miarę jak docierało do niej to, co słyszała dońa

Isabella zerwała się z miejsca.

- Zaraz, zaczekajcie! Co wy chcecie zrobić?

- Nie twoja sprawa, gołąbeczko - Fairfax władczym gestem zdrowej ręki

odprawił Tima z progu kabiny, gdzie zatrzymał szypra krzyk panny.

- A właśnie, że moja sprawa. Nie jestem głupia. Nie możesz tego zrobić,

George.

- Nie? Przecież ten hultaj będzie spał jak zabity. Nic łatwiejszego. Zdziwi się,

oj zdziwi.

Parsknął serdecznym śmiechem, budząc w niej jeszcze większą trwogę.

- Ale... Dios mio!... nie możesz, nie możesz. Ty nie możesz sprzedać

człowieka, który ocalił ci życie.

Obrócił głowę, popatrując na nią z lekceważącym rozbawieniem. Sam zbyt

duży łajdak, żeby wiedzieć, jak dużym jest łajdakiem, wyobrażał sobie, że jej

sprzeciw płynie z głupiutkich, sentymentalnych wyrzutów sumienia, łatwych do

pokonania. Przekonany był również o swojej absolutnej wyższości umysłowej nad

dziewczyną, biorąc jej niewinność za naiwność.

- Daj spokój, dziecino, to przecież obowiązek. Ty tego nie rozumiesz. Ten

Blood to krwawy pirat, bukanier, rabuś i morderca. Dla takich łotrów nie powinno być

miejsca na morzu.

- Może on i jest krwawym piratem, bukanierem i czym tam jeszcze go

nazywasz. Nic mi o tym nie wiadomo. Nic mnie to nie obchodzi. Wiem tylko, że

ocalił ci życie i to mnie obchodzi. Jest na twoim okręcie, bo uratował ci życie.

- Bzdura, tak czy owak - burknął Fairfax. - Jest tutaj, bo wykorzystał moje

położenie. Przyleciał na pokład „Czapli", żeby nawiać z kontynentu i z rąk

sprawiedliwości. No cóż. Jutro odkryje swój błąd.

Zbladła jak płótno i w strasznej udręce załamała dłonie. Pomału

nieruchomiejąc, wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana i z taką miną, jakiej

nigdy jeszcze nie widział na tej żywej twarzy i wolałby nigdy nie oglądać. Jej wiara w

mężczyznę, o którym w końcu wiedziała tak mało, jej marzenia i sny o nim,

rozbudzone słodkimi słówkami, które ścięły ją z panieńskich nóg jak burza i sprawiły,

ż

e na jedno skinienie ukochanego rzuciła wszystko, żeby pójść za nim na koniec

ś

wiata, raz już zostały dotkliwie nadszarpnięte ordynarną awanturą o zgubione

klejnoty. Odkrycie cech charakteru, które musiały napawać wstrętem i przerażeniem,

mogło ostatecznie i bezpowrotnie zburzyć cały jej świat, gdyby tylko uwierzyła w to,

co widzi. Dlatego wciąż się rozpaczliwie starała nie spojrzeć prawdzie w oczy. No bo

jeśli George Fairfax rzeczywiście by się okazał takim gagatkiem, jak podejrzewała, to

cóż za los czekał dziewczynę będącą teraz całkowicie i nieodwołalnie w jego mocy?

- George - rzekła cichym głosem, siląc się na spokój, któremu wzburzona

pierś zadawała kłam. - Nie ma znaczenia, kim jest ten człowiek. Zawdzięczasz mu

ż

ycie. Gdyby nie on, leżałbyś teraz martwy w owym zaułku La Hacha. Nie możesz

zrobić tego, co mówisz. To byłaby hańba.

- Hańba? Diabła tam hańba! - Zarechotał tym swoim paskudnym szyderczym

ś

miechem. - Nic nie kapujesz. To obowiązek, wierzaj mi. Każdy uczciwy szlachcic

ma obowiązek zakuć tego krwawego pirata w kajdany.

Pogarda wypełniła utkwione w nim, szeroko otwarte, czarne oczy.

- Uczciwy? Dobre sobie! Uczciwy szlachcic sprzedaje człowieka, który ocalił

mu życie? Za pięćdziesiąt tysięcy pesos, nieprawdaż? To ma być uczciwy szlachcic?

Uczciwy, jak Judasz, który sprzedał Zbawiciela za trzydzieści srebrników.

Łypnął ze złością okiem. Każdy łajdak znajduje sobie jakieś

usprawiedliwienie, więc i Fairfax znalazł je bez trudu.

- Jeśli ci się coś nie podoba, to możesz mieć pretensje do samej siebie.

Gdybyś w swej głupocie nie zgubiła klejnotów, nie musiałbym tego robić. A tak, to

widzę w tym zrządzenie opatrzności. Bo niby z czego mam wynagrodzić Tima i

załogę, kupić zapasy na Jamajce i zapłacić za czyszczenie spodu okrętu przed podróżą

przez ocean? Niby skąd mam wziąć pieniądze?

- Niby skąd! - W jej głosie pobrzmiewała teraz nuta goryczy.

- Niby skąd, skoro ja zgubiłam swoje klejnoty, co? Więc to tak. Po to były? Po

to były moje klejnoty? Que verguenza! - Wstrząsnął nią szloch. - Dios mio, que

viltad! Ay de mi! Ay de mi! - Wciąż rozpaczliwie czepiając się ostatniego promyka

nadziei, ujęła jego rękę w swoje obie dłonie i zmieniła ton, jak gdyby błagała o litość.

- Jorgito...

Lecz pan Fairfax, jak łatwo było przewidzieć, nie grzeszył nadmiarem

cierpliwości. Ani myślał dać sobie dłużej wiercić dziurę w brzuchu. Odepchnął

dziewczynę z taką siłą, że aż poleciała plecami na ścianę. Ostry ból, który po tym

gwałtownym ruchu przeszył mu zraniony bark, doprowadził go do jeszcze większej

wściekłości.

- Przestań beczeć, moja panno. Diabli nadali, chyba otworzyłaś mi ranę na

nowo. Zajmij się babskimi duperelami, a od moich spraw wara. Wydaje ci się, że

babie wolno jeździć mężczyźnie po głowie?

Przy mnie bardzo szybko nauczysz się moresu. Na Boga, już ja cię nauczę.

Marsz do łóżka - zakończył rozkazującym tonem.

Widząc, że dalej sterczy tam, gdzie nią cisnął i łapie oddech, blada jak śmierć,

osłupiała, irytując go spojrzeniem pełnym niedowierzania i wyrzutu, wrzasnął ze

złością:

- Ogłuchłaś? Marsz do łóżka, cholero jedna! Już cię nie ma!

Wyszła bez jednego słowa, szybko i spokojnie, pozostawiając go z dziwnie

złym przeczuciem. Zaniepokojony pomyślał o zdradzie, a tknięty nagłym

podejrzeniem ostrożnie zlazł z koi i pomimo bólu dowlókł się do progu, żeby

podejrzeć ją cichaczem. Akurat zdążył jeszcze zobaczyć, jak znika w wejściu

przeciwległej kabiny, skąd po chwili, zza zamkniętych drzwi, dobiegło jej żałosne

łkanie. Fairfax nasłuchiwał z szyderczo wykrzywioną wargą. Przynajmniej nie

przyszło jej na myśl, żeby donieść o wszystkim kapitanowi Bloodowi. I tak niczego

by tym nie zmieniła. Tim i sześcioosobowa załoga bez trudu poradzą sobie, gdyby

pirat stawał okoniem. Niemniej jednak dziewczynie mógł jeszcze wpaść jakiś głupi

pomysł do głowy i nic nie szkodziło zabezpieczyć się na wszelki wypadek. Głośno

przywołał Alcatrace'a śpiącego w najlepsze na rufie. Wyrwanemu ze snu stewardowi,

który przybiegł na wezwanie, surowo nakazał nie spać i czuwać, żeby dona Isabella

nie opuściła swej kabiny. Z pomocą chłopaka Fairfax dociągnął się z powrotem do

koi, ułożył i niebawem, kiedy silny, stały przechył na sterbort powiedział mu, że już

wykonano zwrot, wyczerpany zapadł w głęboki sen człowieka, który właśnie zbił

majątek.

Winni byli wziąć pod rozwagę, że stały przechył na sterburtę, tak kojący dla

pana George'a Fairfaxa, musiałby stanowić zagadkę dla kapitana Blooda, gdyby

przypadkiem jeszcze nie spał. A przypadkiem nie spał. Zrzuciwszy jedynie kaftan i

buty, w koszuli i spodniach leżał na hamaku rozwieszonym, w ciasnocie i duchocie

pentry, mrużąc oczy nadaremnie, bo nawet drzemka omijała go z daleka. Niewesołe

myśli, bynajmniej nie o własnych kłopotach, spędzały mu sen z powiek. Ani brutalne

reguły pirackiej gry, ani przeżyte rozczarowania, nie zdołały skruszyć romantycznej

natury tego człowieka. Dzisiejszej nocy znalazła sobie ujście w mnogich chociaż

gorzkich rozważaniach o przypadku małej damy z rodu Sotomayorów.

Troskę i niepokój budziło położenie panny, znajdującej się całkowicie w

rękach kogoś, kto nie tylko jest łajdakiem pierwszej wody, ale także chamem i egoistą

o małym umyśle i jeszcze mniejszym sercu. Kapitan Blood zadumał się nad niedolą i

złamanym sercem, jakże częstym zakończeniem szalonej miłości młodziutkiej

dziewczyny do właśnie tego pokroju mężczyzny, który łowi smarkulę na lep bijącej w

oczy, acz powierzchownej męskiej urody i namiętnych, czułych zaklęć. W wyobraźni

romantycznego pirata panna jawiła się jako gołębica w szponach jastrzębia i wiele by

dał, żeby uwolnić ją, zanim zostanie rozdarta na strzępy. Wszystko jednak

przemawiało za tym, że zadurzona panienka nie ucieszy się z takiego wyzwolenia, a

gdyby nawet, okazując się wyjątkiem od reguły, nakłoniła ucha na słowa rozsądku, to

Blood miał świadomość, że nie byłby w stanie udzielić jej pomocy, choćby pragnął

tego z całej duszy.

Westchnąwszy, spróbował przegnać myśli o rozwiązaniu nierozwiązalnego,

lecz one wracały i dopiero ów sterburtowy przechył okrętu, dotychczas idącego na

równej stępce, skierował je na nowe tory. Czy to możliwe, żeby wiatr tak raptownie

zmienił kierunek? Musiał zmienić, bo niczym innym nie dało się wyjaśnić

zaobserwowanego zjawiska, przynajmniej niczym innym, co by miało ręce i nogi. Tak

czy owak, postanowił rzecz sprawdzić. Zsunął się z hamaka, po omacku znalazł i

założył kaftan i buty, i wyszedł trapem na śródokręcie.

Na zrębnicy łukowej siedział marynarz, podśpiewując pod nosem, a przed

ś

cianą niskiej rufówki stał sternik przy rumplowym lino-bloku. Blood nie pytał o nic

ż

adnego z nich. Wolał zdobyć potrzebne informacje od niebios, a bezchmurny,

gwiaździsty firmament powiedział mu wszystko, co chciał wiedzieć. Gwiazda Polarna

ś

wieciła na trawersie po zawietrznej, z prawej burty. W ten sposób otrzymał

zdumiewającą wiadomość, że wykonali zwrot przez sztag. Nigdy nie dowierzając

niczemu, co wyglądało na sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem, wspiął się na pokład

rufowy, żeby poszukać Tima. Wypatrzył barczystą sylwetkę przechadzającą się w

ś

wietle pary wysokich latarń rufowych i szybkim krokiem podążył jej na spotkanie.

Widok kapitana Blooda stropił szypra na krótką chwilę. Akurat kombinował

sobie, czy ich pasażer zdążył już zapaść w głęboki sen, żeby mogli go związać w

hamaku bez niepotrzebnej szamotaniny. Ochłonąwszy ze zdumienia, dobrodusznie

zagadnął Blooda, pokonującego nachylony pokład.

- Ładna noc, proszę pana.

Blood wybrał okrężną drogę do celu, zarazem wystawiając Tima na próbę.

- Widzę, że wiatr się zmienił.

- Aha - skwapliwie przytaknął szyper. - Ni z tego, ni z owego. Nagle zaczęło

mocno dmuchać z południa.

- Opóźni nasze przybycie do Port Royal.

- Jeśli się utrzyma. Ale może znowu zmieni kierunek.

- Może zmieni - powtórzył Blood. - Módlmy się o to. Ramię w ramię doszli

do relingu. Oparci o poręcz, spoglądali

z góry na rozchodzący się za rufą, białawy, świetlisty ślad kilwateru na czarnej

toni. Bloodowi zebrało się na filozofowanie.

- Dziwnie niepewne życie, Tim, takie życie żeglarza, na łasce byle wiatru,

który wieje i niesie nas to w jedną, to w drugą, to znów w jeszcze inną stronę, raz

sprzyjając nam, raz zawadzając, a niekiedy przynosząc nam klęskę i śmierć.

Przypuszczam, że kochasz życie, Tim.

- Też pytanie! Pewnie, że kocham życie.

- I odczuwasz strach przed śmiercią, jak my wszyscy?

- Tam do kata! Prawisz jak kaznodzieja.

- Być może. Akurat jest okazja przypomnieć ci, że jesteś śmiertelny, Tim. My

wszyscy lubimy czasami zapominać o tym i zupełnie niepotrzebnie narażamy się na

niebezpieczeństwa. Śmiertelne niebezpieczeństwa. Dokładnie takie, jak to, przed

którym stoisz właśnie w tej chwili, Tim.

- Nie rozumiem.

Tim zdjął łokcie z poręczy nadburcia.

- Tylko spokojnie teraz - powiedział Blood łagodnie. Chował dłoń za

pazuchą, skąd coś twardego i cylindrycznego

wpiło się przez kaftan w bok szypra, tuż pod żebra.

- Trzymam palec na spuście, więc gdybyś mi się gwałtownie poruszył,

mógłbym pociągnąć przypadkiem. Połóż łokcie z powrotem na poręczy, kochasiu, bo

jeszcze gawędzimy. Nie masz się czego obawiać. Nie zamierzam zrobić ci krzywdy,

to znaczy, pod warunkiem, że będziesz rozsądny, a chyba będziesz. Powiedz mi,

dlaczego wracamy na kontynent?

Tim sapał, zaskoczony i zarazem wystraszony chyba bardziej niż należało,

może dlatego, że zyskał już całkowitą pewność, z kim musi mieć do czynienia. Zimny

pot wystąpił mu na czoło.

- Wracamy na kontynent? - wyjąkał z głupią miną.

- Właśnie. Dlaczego zrobiłeś zwrot? I dlaczego skłamałeś mi o tym

południowym wietrze? Czy ja wyglądam aż na takiego szczura lądowego, który nie

potrafi odróżnić północy od południa w bezchmurną noc? Zdaje się, że udajesz

głupszego, niż jesteś. Lecz jeśli nie znajdziesz dość oleju w głowie, żeby mi więcej

nie łgać, to po tej nocy już nigdy nikogo nie okłamiesz. No więc zapytuję cię jeszcze

raz: dlaczego wracamy na kontynent? Tylko mi nie mów, że sprzedajesz Fairfaxa.

Tim głośno sapał, milcząc i bijąc się z myślami. Ze strachu przed Bloodem bał

się kłamać, ale jeszcze bardziej bał się powiedzieć prawdę, jako że była taka, jaka

była.

- Kogóż bym mógł innego? - burknął.

- Oj, Tim! Znów kłamiesz wbrew moim ostrzeżeniom. Twoje kłamstwa mają

jednak przedziwną właściwość mówienia mi prawdy. Bo gdybyś zamierzał sprzedać

Fairfaxa, to przecież szedłbyś do La Hacha, a gdybyś szedł do La Hacha, to byś nigdy

się nie zapuścił tak daleko tym zachodnim kursem, chyba że nie żeglarz z ciebie, a

ciężki idiota, za jakiego cię nie uważam. Zaoszczędzę ci trudu dalszych łgarstw, gdyż

- klnę się na Boga - byłby to ostatni gwóźdź do twojej trumny. Czy wiesz, kim

jestem? Też radzę wyznać prawdę. Wiesz czy nie?

Tim wiedział, kim jest pytający, który tak wnikliwie i z łatwością dwukrotnie

przyłapał go na kłamstwie i właśnie dlatego stał jak słup soli, ani przez chwilę nie

wątpiąc, że przy najmniejszym poruszeniu pistolet pod żebrami odstrzeli mu

wnętrzności. W końcu strach wydusił z szypra prawdę.

- Wiem, kapitanie. Ale...

- Sza! Nie popełniaj samobójstwa, wciilkając mi kolejny fałsz, zwłaszcza że

nie musisz. Nie musisz mów ć mi nic więcej. Znam resztę. Idziesz do Cartageny,

rzecz jasna. Tam jest targowisko na wieziony przez ciebie towar, a kupcem jest

markiz Riconete. Jeśli pomysł jest twój, mogę to wybaczyć. Ty nie zaciągnąłeś u mnie

ż

adnego długu wdzięczności, a nigdzie nie znajdziemy powodu, dla którego nie

miałbyś zarobić pięćdziesięciu tysięcy pesos, sprzedając mnie Hiszpanom. No więc,

czy to twój pomysł?

Tim porywczo wezwał całą hierarchię niebieską na świadków, że wszystko co

zrobił, to wykonał rozkazy Farfaxa, który sam jeden wpadł na pomysł tej haniebnej

wyprawy dc Cartageny.

Blood przerwał mu w połowie potoku zapewnień i protestów, wzmocnionych

bluźnierstwami.

- Tak, tak. Wierzę ci. Odniosłem wrażerie, że Jorgito rozpoznał mnie, gdy

wspomniałem o Tortudze. NieosTożność z mojej strony. Ale - do wszystkich

diabłów! - ocaliłem mu jego nędzne życie i wydawało mi się, że nawet najgorszy

ładak na Karaibach nie pójdzie na... Mniejsza o to. Powiedz mi jedno: ile ma ci

kapnąć z nagrody za moją głowę, Tim?

- Obiecał mi pięć kawałków - rzekł szypertonem człowieka z pętlą na szyi.

- Wszelki duch! Tylko tyle? Kiepską masj głowę do interesów, ale nie tylko

to świadczy o twojej głupocie. Myślałeś, że jak długo będziesz cieszył się życiem i

tymi pieniędzmi? A może w ogóle nie myślałeś? No to pomyśl teraz, Tim, i może

zaświta ci w łepetynie, że kiedy wyjdzie na jaw, a wyjść musi, w jaki sposób je

zarobiłeś, moi bukanierzy dopadną cię choćby na krańcach oceanu. Powinieneś wziąć

to wszystko pod rozwagę, przystępując do spółki z łotrem. Mądrzej będzie dla ciebie,

chłopie, stanąć po mojej stronie. A co do tych twoich wymarzonych pięciu tysięcy, to

ciągle jeszcze jak Boga kocham, masz okazję je zarobić, przechodząc pod moje

rozkazy, dopóki przebywam na pokładzie tego brygu. Posłuchasz mnie i możesz w

dowolnym czasie wpaść na TorUgę po pieniądze, a bądź pewny, że włos ci nie

spadnie z głowy. Masz La to moje słowo. Słowo kapitana Blooda.

Tim nie potrzebował czasu do namysłu. Zamiast czarnego cienia skrzydeł

anioła śmierci niespodziewanie ujrzał przed sobą nie tylko światełko życia, ale także

nagrodę równie wielką jak to, co by zarobił na łotrostwie, a przy tym wolną od owych

przeoczonych zagrożeń, na które Blood właśnie zwrócił jego uwagę.

- Biorę Wszechmocnego na świadka... - rozpoczął z ferworem, ale Blood nie

dał mu dokończyć i tej litanii.

- Szkoda twoich słów, bo ja nie wierzę w przysięgi. Wierzę w złoto z jednej

ręki, a ołów z drugiej. Od tej chwili nie rozstajemy się, Tim. Nabrałem sympatii do

ciebie, mój zuchu. Tylko nie wyobrażaj sobie za dużo, jeśli odejmę pistolet od twoich

ż

eber. Nadal będzie podsypany i odwiedziony. Mam nadzieję, że nie masz swoich

pistoletów przy sobie. - Mówiąc to, dla pewności obszukał szypra lewą ręką. -

Doskonale. Nie zrobimy teraz, jakby ci się mogło wydawać, zwrotu przez rufę,

ponieważ dalej wracamy na kontynent. Tyle, że nie do Cartageny. Sterujemy kursem

do La Hacha. Teraz podchodzisz ze mną do przedniej balustrady rufowego pokładu i

każesz dać rumpel od wiatru. Odszedłeś dość daleko na zachód. Najwyższy czas pójść

prawym halsem, jeśli mamy dopłynąć do La Hacha o wschodzie słońca.

Tim posłusznie podszedł z nim do poręczy i z góry wezwał załogę gwizdkiem

na stanowiska. Kiedy wszystko było gotowe, zabrzmiał jego basowy głos: „Zwrot

przez sztag!" i za chwilę odpowiedziało mu skrzypienie obracających się rej

fokmasztu, pokład przeszedł przez poziom do przechyłu na lewą burtę i bryg poszedł

bejdewindem na południowy wschód.

Przez całą tę pogodną, czerwcową noc kapitan Blood i szyper „Czapli" bawili

na rufie brygu, nierozłączni niby bracia syjamscy, zawsze razem, czy to siedząc, czy

stojąc, czy podchodząc do rufowej przedniej balustrady, aby co jakiś czas wydać

załodze komendy. I chociaż głos zawsze należał do Tima, były to komendy kapitana

Blooda.

Tim nie sprawiał żadnych kłopotów, ani myśląc zmieniać stan rzeczy, który

tak bardzo odpowiadał jego szelmowskiej naturze. Nie zaprzątał sobie głowy w końcu

nieuchronną awanturą z Fairfaxem. Kiedy morze poszarzało w bladym brzasku,

odważył się jednak zadać nurtujące go pytanie.

- Niech mnie ryby zjedzą, jeśli rozumiem, dlaczego masz życzenie wracać do

La Hacha. Myślałem, że dawałeś stamtąd nogę. Bo niby po co w ogóle zawijałbyś na

pokład, gdy podnosiliśmy kotwicę?

Blood zaśmiał się z cicha.

- Może i warto, żebyś się dowiedział. Będziesz mógł lepiej wyjaśnić tę

kwestię panu Fairfaxowi, gdyby się pogubił w tym wszystkim. Według tego, co

słyszałeś o mnie, trudno ci przyjdzie uwierzyć, że z lepszych dni zachowałem resztki

rycerskości, przez którą, nawiasem mówiąc, zostałem tym, kim jestem dzisiaj. I nie

wyobrażaj sobie, że to Fairfaxa odwożę z powrotem do La Hacha i wydaję na pastwę

zemsty rodziny Sotomayorów. Guzik mnie obchodzi, co się stanie z szubrawcem, a

sam z natury nie jestem mściwym człowiekiem. Mnie obchodzi jedynie ta mała

hidalga. Wyłącznie dla niej wracamy do La Hacha, a to dlatego, że poznałem czarny

charakter gagatka, któremu zawierzyła się w złej godzinie zaślepienia. Oddamy ją

rodzinie, Tim, całą i zdrową, chwała Bogu. Raczej sobie tym nie zasłużę na jej

wdzięczność. Ale przyjdzie pora i na to, kiedy dojrzalszej i lepiej znającej życie

kobiecie może zamajaczy przed oczyma obraz piekła, od którego ją właśnie

wybawiam.

Coś takiego było dla szypra nie do pojęcia. Zaklął ze zdumienia. Zrozumiał

tylko tyle, że z obiecanych mu pięciu tysięcy mogą przez to wyjść nici.

- Skoro jednak wiałeś z La Hacha, musiało ci tam grozić niebezpieczeństwo.

Zapominasz o tym?

- Przebóg, nigdy jeszcze żadne niebezpieczeństwo nie zawróciło mnie z raz

obranej drogi. A tę już obrałem.

Widząc, że to nie są czcze przechwałki, Tim uznał owe resztki rycerskości w

piracie za godną pożałowania plamę na skądinąd świetlanym wizerunku idealnego

łajdaka.

Wstający świt ukazał im mgliste zarysy lądu na horyzoncie. Zanim jednak

wpłynęli na szmaragdową toń wejścia do portu Rio de La Hacha, wybiło siedem

szklanek, a słońce już stało wysoko na trawersie bakbortu. Doszli fordewindem do

kotwicowiska. Wyraźnie już zmęczony Tim z zaspanymi oczyma wciąż tkwił u

przedniej balustrady rufowego pokładu, użyczając głosu komendom Blooda, który nie

odstępował go jak cień.

- Każ rzucić kotwicę.

Tim powtórzył polecenie załodze, po czym dobiegł grzechot od kabestanu i

„Czapla" stanęła na kotwicy w odległości ćwierci mili od mola.

- Zbierz wszystkich na śródokręciu.

Kiedy sześcioosobowa załoga stawiła się na wezwanie szypra, Blood wydał

następne polecenie.

- Każ im otworzyć główny luk.

Co też niezwłocznie zostało wykonane.

- Teraz każ im wszystkim zejść do ładowni. Powiedz, że mają przesztauować

ją pod zabierany stąd ładunek.

Marynarze usłuchali z niejakim zdziwieniem, lecz bez szemrania, a gdy

ostatni z nich zniknął w czeluści pod pokładem, Blood powiódł Tima do zejściówki.

- Będziesz łaskaw dołączyć do nich - rzekł. Spotkał się z chwilowym

buntem.

- Niech mnie ryby zeżrą, kapitanie, nie możesz...

- Złaź do nich - ponaglił Blood. - No już.

Pod wpływem stanowczego tonu i śmiertelnej groźby, wyzierającej z

niesamowicie niebieskich, zimnych oczu, Tim zmiękł niczym wosk i posłusznie zlazł

do ładowni. Blood w mig nasunął i zaryglował za nimi pokrywę luku, nic sobie nie

robiąc z ryku wściekłości uwięzionych w trzewiach brygu. Czyniona przez nich

wrzawa wyrwała pana Fairfaxa z niespokojnej drzemki po jednej stronie rufówki, a

dońę Isabellę z czarnej rozpaczy po drugiej stronie.

Pan Fairfax od razu zmiarkował, że stoją na kotwicy i zaintrygowany tym

faktem aż do granic niepokoju, i nawet zastanawiając się, czy mógł przespać całą

dobę, ciężko zwlókł się z koi i pokuśtykał pod okno. Wychodziło akurat na otwarte

morze, toteż jedynym widokiem była zmarszczona szmaragdowa toń i kilka statków

w niewielkiej odległości. Najwyraźniej stali więc w porcie. Tylko w jakim? No bo

chyba niemożliwe, żeby w Cartagenie? A jeśli nie w Cartagenie, to gdzie ich licho

przyniosło? Hałasy w przejściu między zewnętrznymi kabinami rufówki odwróciły

jego uwagę od tej zagadki. Usłyszał zdenerwowany i podniesiony, śpiewny głos

Alcatra£e'a, który uparcie trwał przy swoim.

- Mam rozkazy, że pani nie wychodzić z kabiny. Ujrzawszy przez okno po

drugiej stronie brygu znajome molo

Rio de La Hacha, nie pojmując, jak się tu znaleźli i nawet nie pragnąc się

dowiedzieć, dońa Isabella nieprzytomna z podniecenia wybiegła ze swojej kabiny.

Omal nie odeszła od zmysłów na widok nieustępliwego Murzyna, zagradzającego jej

drogę zamierzonej ucieczki.

- Proszę, Alcatrace. Proszę!

Olśniona nagłą myślą wypięła perły z włosów. Podsunęła je Murzynowi na

dłoni.

- Weź perły, Alcatrace. Przepuść mnie.

Nie zaprzątała sobie głowy myślą o tym, co zrobi po wyjściu z kabiny, czy

nawet po dotarciu na pokład. Złożyła w ofierze wszystko, co jej pozostało, żeby

okupić przejście pierwszej przeszkody.

Murzynowi zaświeciły się oczy chciwością. Lecz od chciwości siljiiejszy był

strach przed Fairfaxem, który mógł się obudzić i podsłuchiwać. Steward zamknął

oczy i pokręcił głową.

- Kapitan nie kazać, proszę pani.

Rozejrzała się na boki, jak zaszczute zwierzę szukając drogi ucieczki, aż

zrozpaczonym spojrzeniem wypatrzyła parę pistoletów na szafce pod przednią ścianą

kabiny. To było 10. Zaskakując stewarda, błyskawicznie dopadła szafki, porwała

pistolety i obróciła się ku niemu jak fryga, ściskając po jednym w każdej dłoni,

zapomniawszy o perłach, które ją zawiodły i teraz toczyły się po podłodze.

- Zejdź mi z drogi!

Wobec tak straszliwej groźby, Murzyn umknął z piskiem przerażenia, a panna

bez przeszkód przeleciała jak burza i pomknęła do wyjścia na pokład.

Kapitan Blood kończył na pokładzie przygotowania do tego, co jeszcze

pozostało do zrobienia. Był spokojny o swoją najbliższą przyszłość, bowiem pękaty

holenderski statek, mający zabrać go z powrotem na Curacao, właśnie wchodził

bejdewindem na redę, dotrzymując zawartej umowy. Zanim jednak pomyśli o

pokładzie

Holendra, chciał zabrać zadurzoną hidalgę na brzeg, czy jej się to spodoba czy

nie, choćby musiał siłą zanieść ją do łodzi. Z przygotowaniami uwinął się szybko.

Odwiązał z pachołka hol łodzi i przeciągnął łódź bliżej dzioba, do stóp burtowego

trapu. Co uczyniwszy, pośpieszył ku wejściu do rufówki, żeby odszukać pannę, dla

której wyszykował łódź do drogi. Był o jard od celu, gdy niespodziewanie i

gwałtownie pchnięte drzwi rozwarły się na oścież i ku swemu osłupieniu kapitan

stanął oko w oko z dońą Isabellą i parą jej pistoletów. Mierząc do niego z obu

pistoletów, przemówiła ostrym tonem i mniej więcej w tych samych słowach, co do

Alcatrace'a.

- Z drogi! Zejdź mi z drogi!

W swoim czasie kapitan Blood bez zmrużenia oka spoglądał w lufy

wszelkiego rodzaju broni. Jednak pod lufami tych pistoletów, którymi wymachiwały

rozdygotane dziewczęce rączki, dusza, jak później wyznał, poszła mu w pięty.

Uskrzydlony strachem Blood usłuchał bez namysłu i uskoczywszy w bok,

rozpłaszczył się przy ścianie.

Gotów był na najzacieklejszy sprzeciw panny wobec swoich z dobroci

płynących zamiarów, ale przecież nie na sprzeciw wyrażony w tak bezpardonowy i

zabójczy sposób. Zaskoczenie całkowicie zbiło go na chwilę z tropu. Ochłonąwszy,

przeciwstawił niewzruszony spokój owej roztrzęsionej panice, jaką już wyczuwał w

tej dziewczynie z pistoletami.

- Gdzie jest Tim? - zapytała. - Jest mi potrzebny! Musi mnie natychmiast

zawieźć na ląd. Ale już!

Blood odetchnął z ulgą.

- Wszelki duch! Czyżby pani się opamiętała z własnej woli? A może pani nie

wie, gdzie jesteśmy?

- Och, ja wiem, gdzie jestem. Ja wiem...

Urywając raptownie, utkwiła szeroko rozwarte oczy w człowieku, którego

miejsce i rola na pokładzie tego okrętu nagle dotarły do jej rozgorączkowanej

ś

wiadomości. Stojąc tu przed nią, tylko pogłębiał chaos w głowie panny.

- Ale pan... Pan... - zająknęła się, jakby zabrakło jej tchu. - Pan nic nie wie.

Grozi panu ogromne niebezpieczeństwo.

- Grozi, fakt, dopóki pani nie przestanie wymachiwać na mnie tymi

pistoletami. Proszę je opuścić. Niech je pani opuści, na miłość boską, zanim dojdzie

do wypadku.

Kiedy posłusznie opuściła ręce, chwycił ją za ramię.

- No to zapraszam do łodzi, moja panno, skoro sama tego pragniesz. Chwała

Bogu! Oszczędzasz mi mnóstwa kłopotów, bo właśnie zamierzałem zabrać cię na ląd,

czy chciałabyś tego, czy nie. Chodźmy.

Ze zdumienia zastygła w bezruchu, opierając się jego dłoni i żądając

wyjaśnień.

- To znaczy, że pan zamierzał odwieźć mnie na brzeg?

- A myślisz, że niby po co odwiozłem cię z powrotem do La Hacha? Toż

przecież za moją sprawą wróciliśmy tutaj dziś rano. Mówi się, że noc przynosi dobrą

radę, ale w najśmielszych marzeniach nie przypuszczałem, że noc na pokładzie tego

brygu przyniesie pani tak cudowną radę, jaką zdaje się, że przyniosła.

Niecierpliwie spróbował ją znów pociągnąć do trapu.

- Pan mnie odwiózł z powrotem? Pan? Kapitan Blood? Zesztywniał. Puścił

jej ramię. Oczy mu się zwęziły.

- A więc wiesz o tym? Jasne, on musiał to powiedzieć. Czy łajdak wspomniał

ci też przy okazji, że zamierza mnie sprzedać?

- Właśnie dlatego chcę wrócić na ląd. Właśnie dlatego dziękuję Bogu, że

jestem z powrotem w La Hacha.

- Ach tak. Rozumiem. - Wciąż patrzył na nią spod oka. - Kiedy wysadzę panią

na molo, czy mogę wierzyć, że będzie pani trzymać język za zębami, dopóki nie

odpłynę?

Rzuciła mu pełne wyrzutu, obrażone spojrzenia. Wysunęła swą drobną,

spiczastą brodę do przodu.

- Pan raczy obrażać mnie, mój panie. Ja miałabym zdradzić pana? Jak można

mnie o to podejrzewać?

- Nie można. Ale lubię mieć pewność.

- Wczoraj wieczorem jasno powiedziałam, co sądzę o panu.

- Racja. Zaś dzisiaj rano, jak Bóg na niebie, masz powód, żeby myśleć o mnie

jeszcze lepiej. A więc w drogę.

Pociągnął ją przez pokład, obok luku, skąd nadal dochodziły okrzyki złości

uwięzionych marynarzy, prosto do trapu i na dół do czekającej łodzi. I dobrze się

stało, że nie marudzili dłużej, bo ledwie odrzucił linę, gdy dwie twarze wyjrzały na

nich z góry, znad szczytu trapu - jedna czarna, druga upiornie blada i wykrzywiona w

straszliwej furii. Pan Fairfax z pomocą Alcatrace'a wytoczył się na śródokręcie w

chwili, gdy para uciekinierów wsiadała do łodzi.

- Dzień dobry, Jorgito! - powitał go Blood. - Dona Isabella wybiera się ze

mną na brzeg. Ale jej brat z resztą Sotomayorów wkrótce cię odwiedzi i daję głowę,

ż

e przywiezie alkada na dodatek. Naprawią błąd, jaki popełniłem wczoraj wieczorem,

ratując twoje parszywe życie.

- Och, tylko nie to! Tego nie chcę - poprosiła dona Isabella. Blood ze

ś

miechem pociągnął za wiosła.

- Sądzisz, że będzie czekał? Tym szybciej zdejmie pokrywę z luku, aby znów

wyjść w morze. Chociaż diabli wiedzą, dokąd on teraz popłynie? Na pewno nie do

Cartageny. Szczerze mówiąc, dopiero ten jego pomysł z Cartageną przekonał mnie, że

to nie jest odpowiedni kandydat do ręki szlachetnej damy i skłonił do odwiezienia

panienki na łono rodziny.

- A mnie natchnął chęcią powrotu - wyznała z głębokim smutkiem w oku. -

Całą noc modliłam się o cud i oto moja modlitwa jest wysłuchana. Pan jej wysłuchał.

- Coraz większe zdumienie malowało się na jej drobnej, żywej buzi. - Wciąż nie mam

pojęcia, jak pan tego dokonał.

- Ha!

Zatrzymał na chwilę wiosła. Nie wstając z ławki, wyprostował się, wypiął

pierś, a jego szczupłą, zuchwałą twarz rozjaśnił uśmiech na wpół komiczny, na wpół

zadowolenia z siebie.

- Jam jest kapitan Blood.

Upór panny sprawił, że nim przybili do mola, wyciągnęła z niego pełniejsze

wyjaśnienie, i serce w niej zmiękło, a w oczach stanęły łzy.

Wśród mrowia okrętów i portowych hałasów łódź dobiła do omywanych falą

stopni nabrzeża i Blood pod ostrzałem ciekawskich, badawczych spojrzeń wyskoczył i

podał rękę pannie, pomagając jej przy wysiadaniu. Nie puszczając dziewczęcej dłoni,

rzekł:

- Wybaczysz mi, że długo tu nie zabawię.

- Tak, tak. Jedź. I niech cię Bóg prowadzi. - Przytrzymała jego dłoń w swojej.

Nachyliła się bliżej. -Zeszłej nocy myślałam, że zesłały cię Niebiosa, żebyś ocalił...

tamtego mężczyznę. Dziś wiem, że zostałeś wysłany, żeby ocalić mnie. Nigdy ci tego

nie zapomnę.

Jej słowa musiały mu przyjemnie dźwięczeć w pamięci, sądząc po tym, co

niebawem odpowiedział na powitanie kapitana holenderskiego brygu. Albowiem nie

zapomniawszy, że don Francisco de Yillamarga bawi w La Hacha, Blood z chwalebną

przezornością odmówił sobie przyjemności odebrania tych wszystkich podziękowań,

jakimi by obsypała go rodzina Sotomayorów i miarowymi, długimi pociągnięciami

wioseł szybko zbliżał się do pękatego kadłuba punktualnie i w najszczęśliwszym

momencie przybyłego Holendra. Oczekujący gościa kapitan Classens stał na

pokładzie przy trapie.

- Wcześnie pan na nogach - powitał Blooda uśmiechnięty, rumiany Holender.

- Jak przystało na wysłannika Niebios - padła tajemnicza odpowiedź, w której

Mynheer Classens przez dłuższą chwilę, lecz daremnie doszukiwał się ukrytego żartu.

Podnosili kotwicę, kiedy minęła ich wychodząca w morze „Czapla", prująca

fale pod wszystkimi żaglami, sponiewierana, wściekła, przerażona „Czapla",

umykająca co tchu, byle dalej od tego gniazda jastrzębi.

Zdaje się, że w całej tej przygodzie była to jedyna rzecz, której nie mógł

odżałować kapitan Blood.

THE END