prawo administracyjne opracowanie do egzaminu

background image

Strona 1 z 10

POJ

Ę

CIE ADMINISTRACJI

W naukach administracyjno-prawnych mówi si

ę

o administracji w dwóch znaczeniach.

Według pierwszego znaczenia –

administracja jest pewn

ą

organizacj

ą

, składaj

ą

c

ą

si

ę

z ró

ż

norodnych jednostek

organizacyjnych, skupionych wokół organów, tj. jednostek organizacyjnych wyposa

ż

onych w kompetencje okre

ś

lone w

ustawach i tworz

ą

cych pewien zamkni

ę

ty układ organizacyjny, maj

ą

cy realizowa

ć

zadania pa

ń

stwowe b

ą

d

ź

publiczne, lub

jedne i drugie. Tak rozumiana administracja mo

ż

e składa

ć

si

ę

albo wył

ą

cznie z pa

ń

stwowych jednostek organizacyjnych, a

wi

ę

c stanowi

ć

pewien, mniej lub bardziej zarysowany, fragment aparatu pa

ń

stwowego, albo z pa

ń

stwowych jednostek

organizacyjnych oraz innych instytucji i organizacji, albo wył

ą

cznie z instytucji i organizacji pozapa

ń

stwowych, powołanych

przez ustawy i wyposa

ż

onych przez nie w kompetencje do realizowania zada

ń

publicznych (np. okre

ś

lonych w ustawie z

1990 r. o samorz

ą

dzie gminnym i powierzonych organom gminy). W pierwszym przypadku mówi si

ę

o administracji

pa

ń

stwowej w w

ą

skim znaczeniu tego słowa, w drugim o administracji w znaczeniu szerokim, a w trzecim o administracji

publicznej, a

ś

ci

ś

lej -o administracji publicznej w w

ą

skim rozumieniu tego słowa.

Zgodnie z drugim znaczeniem –

administracja jest pewn

ą

działalno

ś

ci

ą

. Gdy działalno

ść

t

ę

prowadzi pa

ń

stwo jako

okre

ś

lona organizacja, wtedy mamy do czynienia z administracj

ą

pa

ń

stwow

ą

w znaczeniu

ś

cisłym. Je

ż

eli natomiast

działalno

ść

tak

ą

prowadz

ą

tak

ż

e inne organy i instytucje, wtedy mo

ż

emy mówi

ć

ju

ż

to o administracji pa

ń

stwowej w

znaczeniu szerszym, ju

ż

to o administracji publicznej, obejmuj

ą

cej administracj

ę

pa

ń

stwow

ą

w znaczeniu

ś

cisłym, i

administracj

ę

wykonywan

ą

przez owe inne organy i instytucje nie nale

żą

ce do aparatu pa

ń

stwowego. Je

ż

eli natomiast

działalno

ść

pro

ZWI

Ą

ZANIE ADMINISTRACJI PRAWEM

Oparcie działalno

ś

ci administracji na przepisach prawnych wynika z konstytucyjnej zasady praworz

ą

dno

ś

ci, w my

ś

l której

wszystkie organy pa

ń

stwowe działaj

ą

na podstawie przepisów prawa, a ich przestrzeganie jest podstawowym obowi

ą

zkiem

ka

ż

dego organu pa

ń

stwa i ka

ż

dego obywatela. Zwi

ą

zanie administracji prawem czy, mo

ż

e lepiej, okre

ś

lenie jej czynno

ś

ci przez

prawo nie jest jednakowe. Mi

ę

dzy innymi zale

ż

y ono od sfery, rodzaju i form działania administracji.

We współczesnym pa

ń

stwie działalno

ść

administracji nie sprowadza si

ę

bowiem tylko do wykonywania ustaw za pomoc

ą

aktów

konkretyzuj

ą

cych i skierowanych do osób fizycznych, ich organizacji i innych podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

na zewn

ą

trz aparatu

pa

ń

stwowego. Notabene nie miało to miejsca nawet wtedy, gdy pod wpływem wczesnokapitalistycznej ideologii pa

ń

stwa

prawnego za najwa

ż

niejsz

ą

funkcj

ę

pa

ń

stwa uznawano działalno

ść

reglamentacyjn

ą

. Ju

ż

wówczas na działalno

ść

administracji

składały si

ę

liczne i zró

ż

nicowane rodzaje działa

ń

faktycznych, wewn

ę

trznych, jak na przykład opracowywanie programów i

planów działania, analiz i sprawozda

ń

, utrzymywanie w ruchu urz

ą

dze

ń

technicznych, pozyskiwanie

ś

rodków materialnych.

Wszystko to tworzyło sfer

ę

wewn

ę

trzn

ą

działa

ń

administracji, równie wa

ż

n

ą

jak sfera zewn

ę

trzna, a pod wzgl

ę

dem ilo

ś

ciowym

nawet znacznie wi

ę

ksz

ą

.

Zwi

ą

zanie administracji prawem zale

ż

y tak

ż

e od rodzaju działa

ń

podejmowanych przez organy administracji pa

ń

stwowej i

inne podmioty. Ogólnie mo

ż

na powiedzie

ć

,

ż

e działania o charakterze faktycznym zwi

ą

zane s

ą

prawem stosunkowo lu

ź

no.

Wymaga si

ę

jedynie, aby były one oparte na jakiej

ś

podstawie prawnej, na przykład na ogólnej normie kompetencyjnej

wyprowadzonej z przepisów administracyjnych, okre

ś

laj

ą

cych zakres czynno

ś

ci zwi

ą

zanych z danym stanowiskiem pracy

czy instytucj

ą

oraz rodzaje wi

ę

zi ł

ą

cz

ą

cych poszczególne stanowiska lub instytucje.

Inaczej przedstawia si

ę

problem działa

ń

o charakterze prawnym. S

ą

one z zasady do

ść

ś

ci

ś

le zdeterminowane przez

prawo, aczkolwiek stopie

ń

ich zwi

ą

zania tak

ż

e nie jest jednakowy. Naj

ś

ci

ś

lej okre

ś

lone s

ą

te działania, które zmieniaj

ą

sytuacj

ę

prawn

ą

indywidualnie okre

ś

lonych podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

na zewn

ą

trz administracji. Wymaga si

ę

, aby

działania takie miały podstaw

ę

zarówno w przepisach prawa materialnego, jak i formalnego -ustrojowego i proceduralnego.

S

ą

te

ż

one dokładniej opisane ze wzgl

ę

du na ich dopuszczalno

ść

, moc prawn

ą

i wywoływane skutki.

Przepisy prawne okre

ś

laj

ą

tak

ż

e działania administracji w zale

ż

no

ś

ci od formy, w jakiej maj

ą

by

ć

podejmowane. Działania

przybieraj

ą

ce form

ę

aktów administracyjnych (indywidualnych), aktów normatywnych (ogólnych), a tak

ż

e działania

prowadzone w ramach procedur reguluj

ą

cych wykonywanie wynikaj

ą

cych z wy

ż

ej wymienionych aktów obowi

ą

zków albo

kontrol

ę

ich przestrzegania s

ą

na ogół bardziej zdeterminowane ani

ż

eli działania podejmowane przez administracj

ę

w

innych formach, wła

ś

ciwych dla działa

ń

materialno-technicznych (np. gromadzenie informacji, analizowanie, zarz

ą

dzanie)

lub społeczno-organizatorskich (np. porozumiewanie si

ę

, apelowanie).

Administracja nie mo

ż

e działa

ć

bez ustawowej podstawy prawnej jedynie wtedy, gdy w wyniku jej działania uległaby

zmianie sytuacja prawna podmiotu organizacyjnie z ni

ą

nie zwi

ą

zanego. Przez ustawow

ą

podstaw

ę

prawn

ą

nale

ż

y tu

rozumie

ć

przepis ustawy oraz przepis aktu wydanego na podstawie ustawy i celem jej wykonania, upowa

ż

niaj

ą

cy do

okre

ś

lonego działania. Tak

ą

podstaw

ę

prawn

ą

powinny mie

ć

decyzje zmieniaj

ą

ce sytuacj

ę

wymienionego podmiotu

zarówno na jego niekorzy

ść

, jak i na korzy

ść

(a wi

ę

c nie tylko decyzje nakładaj

ą

ce obowi

ą

zek, lecz równie

ż

decyzje o do-

datkowych

ś

wiadczeniach, pomocy itp. ). Pomoc

ś

wiadczona jednym odbija si

ę

bowiem na interesach innych i dlatego musi

by

ć

poddana takim wymogom formalnym, jakie stosuje si

ę

odno

ś

nie do decyzji zmieniaj

ą

cej sytuacj

ę

danego podmiotu na

jego niekorzy

ść

.

background image

Strona 2 z 10

Administracja nie mo

ż

e te

ż

podj

ąć

działania sprzecznego z obowi

ą

zuj

ą

c

ą

ustaw

ą

lub z przepisami wykonawczymi do niej.

Ma ona bowiem tak

ż

e obowi

ą

zek przestrzegania prawa. Chodzi tu zarówno o działania, które s

ą

wyra

ź

nie zabronione

przez ustaw

ę

, jak i takie, które mog

ą

by

ć

podj

ę

te, ale tylko wtedy, gdy ustawa w ogóle je przewiduje i cz

ę

sto tylko w

granicach okre

ś

lonych w konkretnej ustawie (np. w przypadku spraw zastrze

ż

onych przez Konstytucj

ę

).

POJ

Ę

CIE PRAWA ADMINISTRACYJNEGO

W nauce prawo administracyjne ma ró

ż

ne znaczenia. W znaczeniu szerokim przez prawo administracyjne rozumie si

ę

normy

prawne reguluj

ą

ce organizacj

ę

i zachowanie si

ę

administracji pa

ń

stwowej jako cz

ęś

ci aparatu pa

ń

stwowego, a tak

ż

e

zachowanie si

ę

osób fizycznych i innych podmiotów w zakresie nie unormowanym przez przepisy nale

żą

ce do innych gał

ę

zi

prawa. Prawo administracyjne w tym znaczeniu składa si

ę

z co najmniej trzech cz

ęś

ci: prawa o ustroju administracji

pa

ń

stwowej, prawa materialnego i prawa proceduralnego. Prawo o ustroju administracji pa

ń

stwowej reguluje organizacj

ę

i

zasady funkcjonowania aparatu pa

ń

stwowego powołanego do wykonywania zada

ń

pa

ń

stwowych w formach uznanych za

wła

ś

ciwe dla administracji pa

ń

stwowej.

Zawiera ono zatem w szczególno

ś

ci nast

ę

puj

ą

ce przepisy prawne:

tworz

ą

ce podmioty administracji pa

ń

stwowej i okre

ś

laj

ą

ce ich struktur

ę

organizacyjn

ą

oraz zakres działania,

okre

ś

laj

ą

ce struktur

ę

systemu podmiotów administracji pa

ń

stwowej oraz zachodz

ą

ce w nim procesy (w tym kierowania,.

nadzoru, kontroli, koordynacji, informacji itp.),

stanowi

ą

ce podstaw

ę

okre

ś

lania zada

ń

poszczególnych organów administracji pa

ń

stwowej i ich systemu, a tak

ż

e form i

metod ich wykonywana,

tworz

ą

ce podział terytorialny kraju dla potrzeb administracji pa

ń

stwowej.

Prawo materialne zawiera normy ustanawiaj

ą

ce

wzajemne uprawnienia i obowi

ą

zki organów administracji pa

ń

stwowej i

podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

na zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej jako cz

ęś

ci aparatu pa

ń

stwowego. Ka

ż

demu uprawnieniu

organu administracji pa

ń

stwowej odpowiada okre

ś

lony obowi

ą

zek podmiotu organizacyjnie mu nie podporz

ą

dkowanego. I od-

wrotnie, ka

ż

demu obowi

ą

zkowi administracji pa

ń

stwowej odpowiada stosowne uprawnienie podmiotu znajduj

ą

cego si

ę

na

zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej itd.

Prawo proceduralne zawiera normy, które

wyznaczaj

ą

post

ę

powanie maj

ą

ce na celu urzeczywistnienie (wykonanie) norm

prawa ustrojowego i materialnego. Dokonuje si

ę

to z reguły b

ą

d

ź

przez ich konkretyzacj

ę

i powi

ą

zanie z indywidualnie

oznaczonymi podmiotami, b

ą

d

ź

przez doprowadzenie do wykonania obowi

ą

zków wynikaj

ą

cych bezpo

ś

rednio z przepisów

prawa albo z decyzji lub postanowie

ń

administracyjnych, b

ą

d

ź

te

ż

przez kontrol

ę

przestrzegania przepisów prawnych i nadzór

nad aktami stanowienia i stosowania prawa, a tak

ż

e przez orzekanie o sankcjach za naruszenie zakazów albo nakazów

zawartych w przepisach reguluj

ą

cych działalno

ść

administracji albo zwi

ą

zanych z wykonywaniem przez administracj

ę

jej zada

ń

(np. w zakresie ochrony porz

ą

dku i bezpiecze

ń

stwa ruchu na drogach publicznych, czysto

ś

ci i porz

ą

dku w gminie).

Zale

ż

nie od funkcji spełnianych przez omawiane normy prawo proceduralne dzieli si

ę

na:

prawo o ogólnym post

ę

powaniu administracyjnym i post

ę

powaniach szczególnych,

prawo o post

ę

powaniu egzekucyjnym w administracji i innych post

ę

powaniach wykonawczych,

prawo o trybie kontroli przestrzegania przepisów prawnych przez podmioty administracji pa

ń

stwowej oraz obywateli i

organizacje społeczne,

prawo o post

ę

powaniu legislacyjnym,

prawo o post

ę

powaniu karno-administracyjnym (post

ę

powaniu w sprawach o wykroczenia),

prawo o post

ę

powaniu porz

ą

dkowym i dyscyplinarnym,

prawo o post

ę

powaniu w sprawach skarg i wniosków.

Do prawa administracyjnego w znaczeniu w

ą

skim zalicza si

ę

na ogół tylko normy dwustronnie wi

ążą

ce, ustanawiaj

ą

ce

bezpo

ś

rednio lub poprzez odpowiednie akty prawne okre

ś

lone uprawnienia i obowi

ą

zki organów administracji pa

ń

stwowej oraz

podmiotów nie podporz

ą

dkowanych im organizacyjnie.

Do prawa administracyjnego w tym znaczeniu nale

żą

zatem przede wszystkim nast

ę

puj

ą

ce przepisy prawne:

ustanawiaj

ą

ce uprawnienia lub obowi

ą

zki, wyznaczaj

ą

ce wprost zachowanie si

ę

ka

ż

dego, kto znajdzie si

ę

w okre

ś

lonej

sytuacji czy posiada okre

ś

lone rzeczy (dobra) lub prowadzi okre

ś

lon

ą

działalno

ść

,

ustanawiaj

ą

ce dla organów administracji pa

ń

stwowej kompetencje do nało

ż

enia na podmioty znajduj

ą

ce si

ę

na zewn

ą

trz

administracji pa

ń

stwowej okre

ś

lonych obowi

ą

zków; wymagalno

ść

takich obowi

ą

zków zale

ż

y od ich przypisania danemu

podmiotowi w okre

ś

lonym trybie i przy zachowaniu przewidzianej formy,

przyznaj

ą

ce podmiotom usytuowanym na zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej prawo domagania si

ę

od organów

background image

Strona 3 z 10

administracji pa

ń

stwowej spełnienia okre

ś

lonych w przepisach prawnych

ś

wiadcze

ń

, udost

ę

pnienia dóbr , wydania

pozwolenia na prowadzenie okre

ś

lonej działalno

ś

ci, przekroczenia granicy pa

ń

stwowej itd.

TYPY NORM W PRAWIE ADMINISTRACYJNYM

Bior

ą

c pod uwag

ę

wydzielone wy

ż

ej normy prawa administracyjnego w rozumieniu szerokim, mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

nast

ę

puj

ą

ce typy

norm prawa administracyjnego:

normy ustrojowe,

normy materialne,

normy proceduralne.


Do norm ustrojowych nale

żą

normy:

l) okre

ś

laj

ą

ce wła

ś

ciwo

ść

,

2) ustanawiaj

ą

ce zadania,

3) reguluj

ą

ce prawne formy działania i wskazuj

ą

ce na kompetencje, 4) reguluj

ą

ce organizacj

ę

administracji.

Normy okre

ś

laj

ą

ce wła

ś

ciwo

ść

umo

ż

liwiaj

ą

przypisanie organowi lub innej jednostce organizacyjnej, wzgl

ę

dnie osobie

fizycznej, okre

ś

lonego uprawnienia lub obowi

ą

zku. Normy te opieraj

ą

si

ę

na ró

ż

nych przepisach prawnych, okre

ś

laj

ą

cych

czas i miejsce działania, rodzaj spraw, status prawny podmiotu, jego struktur

ę

organizacyjn

ą

, obsad

ę

personaln

ą

itp.

Normy ustanawiaj

ą

ce zadania okre

ś

laj

ą

kierunki działania administracji oraz wskazuj

ą

na warto

ś

ci, którymi winna si

ę

ona

kierowa

ć

.

Normy reguluj

ą

ce sposób działania zezwalaj

ą

podmiotom administracji publicznej na zastosowanie okre

ś

lonej w prawie

formy lub na podj

ę

cie działania w sposób okre

ś

lony prawem i z wynikaj

ą

cymi z prawa konsekwencjami. Normy wskazuj

ą

ce na

kompetencje organów umo

ż

liwiaj

ą

realizacj

ę

norm materialnych, ustrojowych lub proceduralnych.

Normy reguluj

ą

ce organizacj

ę

administracji

mi

ę

dzy innymi maj

ą

na celu wyznaczenie stosunku zale

ż

no

ś

ci (nadrz

ę

dno

ś

ci i

podporz

ą

dkowania) mi

ę

dzy organami, mi

ę

dzy organami i innymi jednostkami organizacyjnymi itp., dokonanie podziału

czynno

ś

ci mi

ę

dzy organami i podległymi jednostkami organizacyjnymi, okre

ś

lenie przedmiotu i trybu porozumiewania si

ę

organów, jednostek organizacyjnych oraz zasad ich współdziałania.

W

ś

ród norm materialnych prawa administracyjnego

mo

ż

na z kolei wyró

ż

ni

ć

normy merytoryczne, blankietowe, generalne i

abstrakcyjne. Normy merytoryczne nakazuj

ą

lub zakazuj

ą

okre

ś

lonym podmiotom (adresatom normy) zachowywa

ć

si

ę

w

pewnych okoliczno

ś

ciach w okre

ś

lony sposób. Je

ż

eli s

ą

adresowane do organów administracji publicznej, wi

ążą

adresatów w

sposób pełny, nie pozostawiaj

ą

c im mo

ż

liwo

ś

ci wyboru zachowania. Przeciwie

ń

stwem norm merytorycznych s

ą

normy

blankietowe. Wskazuj

ą

one jedynie sposób, w jaki mog

ą

by

ć

podj

ę

te czynno

ś

ci organu, nie okre

ś

laj

ą

natomiast ich tre

ś

ci.

Normy blankietowe odgrywaj

ą

wa

ż

n

ą

rol

ę

w prawie administracyjnym. Umo

ż

liwiaj

ą

one bowiem organowi uwzgl

ę

dnienie

warto

ś

ci i interesów celowo nie zdefiniowanych w przepisach prawnych.

Normy generalne nie maj

ą

indywidualnie wyznaczonego adresata, normy abstrakcyjne za

ś

nie maj

ą

konkretnie

okre

ś

lonych okoliczno

ś

ci (warunków), od których zale

ż

y uprawnienie lub obowi

ą

zek adresata.

Wa

ż

ne dla prawa administracyjnego s

ą

tak

ż

e normy sankcjonuj

ą

ce.

Okre

ś

laj

ą

one nast

ę

pstwa (sankcje) niewykonania

innej normy nakazuj

ą

cej okre

ś

lone post

ę

powanie (zachowanie si

ę

) w danych okoliczno

ś

ciach, zwanej norm

ą

sankcjonowan

ą

.

Normy proceduralne mo

ż

na podzieli

ć

na:

l) normy post

ę

powania administracyjnego,

2) normy post

ę

powania s

ą

dowo - administracyjnego,

3) normy post

ę

powania skargowo-wnioskowego,

4) normy post

ę

powania kontrolnego.

Normy post

ę

powania administracyjnego wywodz

ą

si

ę

z przepisów reguluj

ą

cych post

ę

powanie administracyjne. Okre

ś

laj

ą

one czynno

ś

ci podmiotów post

ę

powania, tj. organu zobowi

ą

zanego do prowadzenia post

ę

powania oraz uczestników tego

post

ę

powania (strony, podmiotów wyst

ę

puj

ą

cych na prawach strony, skar

żą

cego itp.).

Normy post

ę

powania ogólnego, tj.

maj

ą

cego na celu rozstrzygni

ę

cie indywidualnej sprawy z zakresu administracji publicznej

decyzj

ą

administracyjn

ą

, s

ą

w charakterystyczny sposób powi

ą

zane z normami prawa ustrojowego i materialnego.

Post

ę

powanie administracyjne ogólne wszczyna si

ę

bowiem ze wzgl

ę

du na potrzeb

ę

urzeczywistnienia norm materialno -

prawnych i po osi

ą

gni

ę

ciu tego celu ko

ń

czy ono swój

ż

ywot. W jego wyniku nast

ę

puje zmiana wzgl

ę

dnie potwierdzenie sytuacji

background image

Strona 4 z 10

prawnej stron (uczestników post

ę

powania).

Normy post

ę

powania skargowo-wnioskowego

pełni

ą

nieco inn

ą

funkcj

ę

. Ich celem jest dokonanie urz

ę

dowej oceny stanu

faktycznego wskazanego w skardze lub wniosku i skonfrontowanie go z aktualnym stanem prawnym oraz okre

ś

lenie sposobu

urzeczywistnienia (załatwienia merytorycznego) sprawy b

ę

d

ą

cej przedmiotem skargi lub wniosku. Nie mamy tu zatem do

czynienia z owym charakterystycznym dla norm post

ę

powania ogólnego bezpo

ś

rednim powi

ą

zaniem z normami materialnymi.

Normy post

ę

powania kontrolnego pełni

ą

podobn

ą

funkcj

ę

. Okre

ś

laj

ą

one jedynie zachowanie si

ę

podmiotu uprawnionego do

kontroli oraz prawa i obowi

ą

zki kontrolowanych. Z prawem materialnym czy ustrojowym ł

ą

cz

ą

si

ę

jedynie po

ś

rednio i tylko

wtedy, kiedy wniosek pokontrolny stanie si

ę

przyczyn

ą

zmiany materialno - prawnej sytuacji kontrolowanego (jego praw i

obowi

ą

zków).

Normy post

ę

powania s

ą

dowo – administracyjnego

s

ą

zdeterminowane przepisami reguluj

ą

cymi post

ę

powanie przed s

ą

dem

administracyjnym. Ich tre

ść

jest zatem uzale

ż

niona od funkcji tego post

ę

powania i jego struktury. W konsekwencji prawa i

obowi

ą

zki s

ą

du oraz obu stron tego post

ę

powania (tj. organu, który wydał decyzj

ę

, oraz skar

żą

cego) układaj

ą

si

ę

w ci

ą

g proce-

sowych czynno

ś

ci (aktów) prowadz

ą

cych do weryfikacji zachowania si

ę

organu administracji publicznej ze wzgl

ę

du na

obowi

ą

zuj

ą

ce prawo. S

ą

d administracyjny jednak, co do zasady, nie nakłada wprost na strony post

ę

powania obowi

ą

zków

materialno - prawnych ani te

ż

nie przyznaje im takich praw, lecz dokonuje jedynie prawnie wi

ążą

cej kwalifikacji zaskar

ż

onych

aktów i czynno

ś

ci.

STOSUNEK ADMINISTRACYJNOPRAWNY

Stosunek prawny jest kolejn

ą

pomocnicz

ą

konstrukcj

ą

nauki prawa. Słu

ż

y on rekonstrukcji zało

ż

onych w prawie przedmiotowym

podstawowych zale

ż

no

ś

ci, jakie zachodz

ą

, mog

ą

zachodzi

ć

lub winny zachodzi

ć

mi

ę

dzy ró

ż

nymi podmiotami. Odpowiednio do

wyró

ż

nionych wy

ż

ej cz

ęś

ci prawa administracyjnego wyró

ż

nia si

ę

stosunki materialno - prawne, ustrojowe, proceduralne i

s

ą

dowo-procesowe (sporno-administracyjne).

Stosunek materialno - prawny okre

ś

la wzajemne prawa i obowi

ą

zki dwu lub wi

ę

cej podmiotów, zawarte w normach prawa

administracyjnego. Owe prawa i obowi

ą

zki mog

ą

tworzy

ć

prosty albo zło

ż

ony układ zale

ż

no

ś

ci. W układzie prostym

okre

ś

lone prawo odpowiada okre

ś

lonemu obowi

ą

zkowi, i odwrotnie. W układzie zło

ż

onym okre

ś

lonemu prawu odpowiada

okre

ś

lony obowi

ą

zek, który z kolei tworzy prawo do

żą

dania od pierwszego podmiotu wykonania innego obowi

ą

zku itp.

Owe zale

ż

no

ś

ci mog

ą

zachodzi

ć

mi

ę

dzy dwoma podmiotami -wtedy stosunek b

ę

dzie płaski, albo mi

ę

dzy tymi podmiotami

a innymi -wtedy stosunek b

ę

dzie spi

ę

trzony.

W prawie administracyjnym jednym z podmiotów tego stosunku jest zawsze organ administracji pa

ń

stwowej albo podmiot,

któremu ustawa wprost lub za po

ś

rednictwem tego organu powierza pełnienie administracji publicznej (funkcji z zakresu

administracji publicznej). W konsekwencji w prawie administracyjnym przedmiot stosunku prawnego jest tak

ż

e obj

ę

ty

kompetencj

ą

jednego z organów administracji pa

ń

stwowej lub podmiotu wykonuj

ą

cego funkcje zlecone administracji

publicznej. W prawie cywilnym jest inaczej. W tej gał

ę

zi prawa podmiotami stosunku materialno - prawnego z zasady s

ą

osoby prywatne -fizyczne lub prawne.

Stosunki ustrojowe

s

ą

regulowane nie tylko przepisami ustawowymi (ustaw

ą

i rozporz

ą

dzeniem), lecz tak

ż

e przepisami

maj

ą

cymi charakter wewn

ę

trzny (aktami normatywnymi wewn

ę

trznymi). Poza tym w stosunkach ustrojowych wszystkie

podmioty s

ą

organami administracji pa

ń

stwowej lub innymi jej jednostkami organizacyjnymi, albo podmiotami, które wykonuj

ą

zadania zlecone z zakresu administracji publicznej.

Stosunki proceduralne

s

ą

konstruowane na podstawie przepisów post

ę

powania administracyjnego. Ł

ą

cz

ą

one organ

prowadz

ą

cy post

ę

powanie, stron

ę

oraz pozostałych uczestników tego post

ę

powania, okre

ś

laj

ą

c ich wzajemne prawa i

obowi

ą

zki. Stosunki odtworzone na podstawie post

ę

powania administracyjnego judykacyjnego (tj. maj

ą

cego na celu

rozstrzygni

ę

cie sprawy z zakresu administracji pa

ń

stwowej decyzj

ą

administracyjn

ą

) s

ą

ponadto w charakterystyczny sposób

powi

ą

zane z prawem materialnym. Post

ę

powanie to bowiem wszczyna si

ę

ze wzgl

ę

du na potrzeb

ę

zindywidualizowania i

skonkretyzowania (urealnienia) praw lub obowi

ą

zków zawartych w normach prawa materialnego oraz ko

ń

czy aktem, który

wi

ążą

co przypisuje prawo lub obowi

ą

zek konkretnej osobie, b

ę

d

ą

cej zarówno stron

ą

, jak i podmiotem stosunku materialno -

prawnego.


Stosunki s

ą

dowo-procesowe

zdeterminowane s

ą

inn

ą

struktur

ą

post

ę

powania przed Naczelnym S

ą

dem Administracyjnym,

jego przedmiotem oraz funkcj

ą

. NSA prowadzi post

ę

powanie, aby rozstrzygn

ąć

spór mi

ę

dzy skar

żą

cym a organem o legalf1o

ść

wydanej przez organ decyzji albo o brak naruszenia prawa w przypadku jej niewydania. Podobnie post

ę

puje w przypadku

innych aktów, czynno

ś

ci i przepisów, je

ż

eli mog

ą

by

ć

one przedmiotem skargi do Naczelnego S

ą

du Administracyjnego.



background image

Strona 5 z 10

Ź

RÓDŁA PRAWA ADMINISTRACYJNEGO POJ

Ę

CIE I KLASYFIKACJA

Ź

RÓDEŁ PRAWA

"

Ź

ródło prawa"

jest poj

ę

ciem wieloznacznym. Przez

ź

ródło prawa rozumie si

ę

bowiem z jednej strony czynniki wpływaj

ą

ce na

tre

ść

prawa, a wi

ę

c np. wol

ę

narodu czy prawodawcy, stosunki społeczno-ekonomiczne, stan

ś

wiadomo

ś

ci prawnej; z drugiej

strony -ró

ż

ne formy przekazu norm prawnych, ustanowionych b

ą

d

ź

uznanych, a wi

ę

c np. dokumenty, teksty czy inne

przedmioty b

ę

d

ą

ce no

ś

nikami tych informacji (tre

ś

ci).

Mówi si

ę

te

ż

o

ź

ródłach prawa w znaczeniu szerokim i szczególnym, jak gdyby wła

ś

ciwym. W szerokim znaczeniu

ź

ródłem prawa jest ka

ż

dy fakt, który ma prawotwórcz

ą

moc, walor. W tym znaczeniu

ź

ródłem b

ę

dzie zarówno orzeczenie

wła

ś

ciwego organu, doktryna, zwyczaj czy precedens, jak i ustawa. W znaczeniu szczególnym

ź

ródłem prawa mo

ż

e by

ć

ju

ż

to jeden z wymienionych wy

ż

ej czynników wpływaj

ą

cych na tre

ść

prawa, konkretna forma przekazu albo dany rodzaj

czy typ przekazu, np. akty wykonawcze podporz

ą

dkowane ustawie.

Ź

ródła mog

ą

by

ć

ujmowane pod k

ą

tem opisowym albo normatywnym. Mo

ż

na bowiem o jakim

ś

ź

ródle mówi

ć

albo jak

o fakcie maj

ą

cym rzeczywi

ś

cie miejsce, np. wskaza

ć

, który fakt ma w danym systemie prawa wła

ś

ciwo

ść

prawotwórcz

ą

,

albo jak o fakcie, który zdaniem mówi

ą

cego powinien mie

ć

w danym systemie prawa tak

ą

wła

ś

ciwo

ść

. Zaliczenie faktu do

grupy faktów prawotwórczych jest zazwyczaj poprzedzone przyj

ę

ciem okre

ś

lonych kryteriów, na podstawie których zalicza

si

ę

dany fakt do prawotwórczych b

ą

d

ź

postuluje si

ę

to zrobi

ć

odno

ś

nie do danego systemu prawa. Na przykład zakłada si

ę

,

ż

e prawo mog

ą

tworzy

ć

tylko organy pa

ń

stwowe, tylko w formie i w sposób okre

ś

lony w ustawie.

Bior

ą

c pod uwag

ę

organ, który jest wła

ś

ciwy do stanowienia prawa, mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

ustawy oraz akty podporz

ą

dkowane

ustawom, przepisy pa

ń

stwowe i gminne, przepisy ogólnokrajowe i miejscowe itp. W naszym pa

ń

stwie ustawy wydaje

bowiem tylko Sejm jako podstawowy organ władzy ustawodawczej, za

ś

akty podporz

ą

dkowane ustawom z reguły wydaj

ą

organy władzy wykonawczej, a wi

ę

c Prezydent RP, Rada Ministrów, jej Prezes i ministrowie oraz wojewodowie. Od 1990 r.,

tj. od wprowadzenia samorz

ą

du terytorialnego, obok przepisów wydawanych przez organy pa

ń

stwowe sensu stricto,

pojawiły si

ę

te

ż

przepisy wydawane przez organy gminy.

Inny podział uzyska si

ę

, gdy we

ź

mie si

ę

pod uwag

ę

wła

ś

ciwo

ś

ci organów powołanych do wydawania aktów i ich zasi

ę

g

terytorialny. Do jednej grupy zaliczymy wówczas wszystkie przepisy wydane przez organy centralne, a do drugiej -
przepisy miejscowe i gminne.

Jeszcze inny podział uzyskamy, gdy do jednej grupy zaliczymy akty, które s

ą

wydawane przez organy administracji

pa

ń

stwowej, a do drugiej pozostałe akty b

ę

d

ą

ce

ź

ródłami prawa. Ten podział pozwala nam skoncentrowa

ć

uwag

ę

na

wybranych

ź

ródłach i problemach zwi

ą

zanych przede wszystkim ze stanowieniem prawa przez administracj

ę

pa

ń

stwow

ą

.

AKTY STANOWIENIA PRAWA POWSZECHNIE OBOWI

Ą

ZUJ

Ą

CEGO

Po wej

ś

ciu w

ż

ycie Konstytucji z 1997 r. do

ź

ródeł prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego nale

żą

:

1) Konstytucja,
2) ustawy,
3) ratyfikowane umowy mi

ę

dzynarodowe,

4) rozporz

ą

dzenia,

5) akty prawa miejscowego.

Konstytucja jest najwy

ż

szym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy Konstytucji stosuje si

ę

bezpo

ś

rednio, chyba

ż

e

Konstytucja stanowi inaczej (art. 8 Konstytucji). Z Konstytucj

ą

musz

ą

by

ć

zgodne wszystkie pozostałe

ź

ródła prawa

powszechnego lub wewn

ę

trznego.

Obowi

ą

zuj

ą

ca Konstytucja została uchwalona w post

ę

powaniu szczególnym, okre

ś

lonym w ustawie konstytucyjnej z 23

kwietnia 1992 r. o trybie przygotowania i uchylenia Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Mo

ż

e by

ć

ona zmieniona tylko w

trybie okre

ś

lonym w Konstytucji, a wi

ę

c tylko w drodze ustawy uchwalonej w jednakowym brzmieniu przez Sejm, a nast

ę

p-

nie przez Senat. Zgodnie z Konstytucj

ą

, z inicjatyw

ą

zmiany mo

ż

e wyst

ą

pi

ć

co najmniej 115 ustawowej liczby posłów albo

Senat lub Prezydent RP. Ustaw

ę

o zmianie Konstytucji uchwala Sejm wi

ę

kszo

ś

ci

ą

co najmniej 213 głosów, w obecno

ś

ci co

najmniej połowy liczby posłów, oraz Senat bezwzgl

ę

dn

ą

wi

ę

kszo

ś

ci

ą

głosów, w obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej

liczby senatorów (zob. art. 235 ust. 4 Konstytucji).

Konstytucja okre

ś

la podstawowe zasady funkcjonowania pa

ń

stwa, ustala katalog

ź

ródeł prawa powszechnie

obowi

ą

zuj

ą

cego, podstawowe wolno

ś

ci oraz prawa i obowi

ą

zki człowieka i obywatela, ustrój władzy ustawodawczej,

wykonawczej i s

ą

downiczej, podstawy i zakres działania organów kontroli pa

ń

stwowej i ochrony prawa, a tak

ż

e zasady

działania pa

ń

stwa w sytuacji szczególnych zagro

ż

e

ń

, reguluj

ą

c podstawy regulacji trzech stanów: wojennego, wyj

ą

tkowego

i kl

ę

ski

ż

ywiołowej. Wreszcie Konstytucja okre

ś

la warunki i tryb zmiany Konstytucji, wyró

ż

niaj

ą

c j

ą

w ten sposób od innych

aktów stanowienia prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego.



background image

Strona 6 z 10

Ustawa jest podstawowym aktem stanowienia prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego.

Ustaw

ę

wydaje Sejm RP. Sposób

opracowania ustawy oraz uchwalania, jak równie

ż

sposób i zakres współdziałania Sejmu z Senatem okre

ś

la Konstytucja (zob.

art. 121 Konstytucji). Tylko ustawa o zmianie Konstytucji jest uchwalana najpierw przez Sejm, a nast

ę

pnie -w terminie nie

dłu

ż

szym ni

ż

60 dni -przez Senat (zob. art. 235 ust. 2 Konstytucji).


Procedur

ę

uchwalenia ustawy okre

ś

la Konstytucja oraz Regulamin Sejmu i Senatu

Ratyfikowane umowy

mi

ę

dzynarodowe. Umowy mi

ę

dzynarodowe wymagaj

ą

ce ratyfikacji zawiera Rada Ministrów. Ratyfikacja

umów mi

ę

dzynarodowych i ich wypowiadanie nale

ż

y do Prezydenta RP jako reprezentanta pa

ń

stwa w stosunkach

zewn

ę

trznych. O ratyfikacji lub wypowiedzeniu takiej umowy Prezydent ma obowi

ą

zek zawiadomi

ć

Sejm i Senat.

Ratyfikacja niektórych umów

mi

ę

dzynarodowych, jak równie

ż

ich wypowiedzenie, wymaga uprzedniej zgody wyra

ż

onej w

ustawie. Chodzi tutaj o umowy dotycz

ą

ce:

l) pokoju, sojuszy, układów politycznych lub układów wojskowych,
2) wolno

ś

ci, praw lub obowi

ą

zków obywatelskich okre

ś

lonych w Konstytucji, 3) członkostwa Polski w organizacji

mi

ę

dzynarodowej,

4) znacznego obci

ąż

enia pa

ń

stwa pod wzgl

ę

dem finansowym,

5) spraw uregulowanych w ustawie lub w których Konstytucja wymaga ustawy ,
6) przekazania organizacji mi

ę

dzynarodowej lub organowi mi

ę

dzynarodowe mu kompetencji organów władzy pa

ń

stwowej w

niektórych sprawach.

Ustawa wyra

ż

aj

ą

ca zgod

ę

na ratyfikacj

ę

umowy wymienionej w pkt. 6 jest uchwalana przez Sejm wi

ę

kszo

ś

ci

ą

2/3 głosów w

obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz przez Senat wi

ę

kszo

ś

ci

ą

2/3 głosów w obecno

ś

ci co najmniej

połowy ustawowej liczby senatorów. Wyra

ż

enie zgody na ratyfikacj

ę

takiej umowy mo

ż

e by

ć

uchwalone tak

ż

e w referendum

ogólnokrajowym. Uchwał

ę

w sprawie wyboru trybu wyra

ż

enia zgody na ratyfikacj

ę

podejmuje Sejm bezwzgl

ę

dn

ą

wi

ę

kszo

ś

ci

ą

głosów w obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej liczby posłów.

Przez ratyfikacj

ę

, ogólnie rzecz bior

ą

c, nale

ż

y rozumie

ć

swoisty akt, w którym organ upowa

ż

niony do reprezentowania

pa

ń

stwa w stosunkach mi

ę

dzynarodowych wyra

ż

a wol

ę

zwi

ą

zania pa

ń

stwa tre

ś

ci

ą

umowy mi

ę

dzynarodowej zawartej przez

inny organ (lub swojego pełnomocnika). Według konwencji wiede

ń

skiej o prawie traktatów z 23 maja 1969 r., zgoda pa

ń

stwa na

zwi

ą

zanie si

ę

traktatem powinna by

ć

wyra

ż

ona w drodze ratyfikacji, gdy:

a) traktat postanawia,

ż

e taka zgoda ma by

ć

wyra

ż

ona w drodze ratyfikacji;

b) w inny sposób ustalono,

ż

e pa

ń

stwa uczestnicz

ą

ce w rokowaniach uzgodniły, i

ż

ratyfikacja b

ę

dzie wymagana;

c) zamiar pa

ń

stwa podpisania traktatu pod warunkiem ratyfikacji wynikał; pełnomocnictw jego przedstawiciela lub został

wyra

ż

ony w czasie rokowa

ń

.


Rozporz

ą

dzenia. Według art. 92 ust. 1 Konstytucji, rozporz

ą

dzenia s

ą

wydawane przez organy w niej wskazane, na podstawie

szczególnego upowa

ż

nienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania.


Konstytucja wyposa

ż

a w prawo do wydawania wymienionych rozporz

ą

dze

ń

nast

ę

puj

ą

ce organy:

1) Prezydenta RP (art. 142 ust. 1),
2) Rad

ę

Ministrów (art. 146 ust. 4 pkt 2),

3) Krajow

ą

Rad

ę

Radiofonii i Telewizji (art. 213 ust. 2),

4) wchodz

ą

cego w skład Rady Ministrów przewodnicz

ą

cego okre

ś

lonego w ustawie Komitetu,

5) ministra kieruj

ą

cego działem administracji rz

ą

dowej (art. 149 ust. 2).


Rozporz

ą

dzenie z moc

ą

ustawy wydaje Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów. Mo

ż

e to zrobi

ć

tylko w czasie stanu

wojennego i tylko wówczas, je

ż

eli Sejm nie b

ę

dzie mógł si

ę

zebra

ć

na posiedzenie. Podlega ono zatwierdzeniu przez Sejm na

najbli

ż

szym posiedzeniu.

Przedmiotem takiego rozporz

ą

dzenia mog

ą

by

ć

tylko sprawy wymienione w art. 228 pkt 3 i 4 Konstytucji, a wi

ę

c:

l) zasady działania organów władzy publicznej oraz zakres, w jakim
mog

ą

zosta

ć

ograniczone wolno

ś

ci i prawa człowieka i obywatela,

2) podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat maj

ą

tkowych, wynikaj

ą

cych z ograniczenia wolno

ś

ci i praw człowieka i

obywatela.


background image

Strona 7 z 10

Rozporz

ą

dzenia te wydaje Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów. Prezydent ma obowi

ą

zek przedstawi

ć

je Sejmowi w

ci

ą

gu 48 godzin od ich podpisania. Sejm winien niezwłocznie je rozpatrzy

ć

i podj

ąć

uchwał

ę

o ich przyj

ę

ciu do wiadomo

ś

ci albo

uchyleniu.

Rozporz

ą

dzenie o wprowadzeniu stanu kl

ę

ski

ż

ywiołowej mo

ż

e by

ć

wydane tylko w celu zapobie

ż

enia skutkom katastrof

naturalnych lub awarii technicznych nosz

ą

cych znamiona kl

ę

ski

ż

ywiołowej oraz w celu ich usuni

ę

cia. Do wydania tego

rozporz

ą

dzenia upowa

ż

niona jest Rada Ministrów.


Stan wyj

ą

tkowy oraz stan kl

ę

ski mo

ż

na wprowadzi

ć

na cz

ęś

ci lub na całym terytorium pa

ń

stwa i tylko na czas oznaczony;

stan wyj

ą

tkowy Da czas nie dłu

ż

szy ni

ż

90 dni, a stan kl

ę

ski

ż

ywiołowej na czas nie dłu

ż

szy ni

ż

30 dni. Przedłu

ż

enie stanu

wyj

ą

tkowego i stanu kl

ę

ski

ż

ywiołowej mo

ż

e nast

ą

pi

ć

tylko za zgod

ą

Sejmu; jednak przedłu

ż

enie stanu wyj

ą

tkowego tylko JaZ i

na czas nie dłu

ż

szy ni

ż

60 dni.


Rozporz

ą

dzenia s

ą

ogłaszane w Dzienniku Ustaw.

Akty prawa miejscowego

. Zgodnie z Konstytucj

ą

,

ź

ródłami prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego s

ą

równie

ż

akty prawa

miejscowego. Jak wynika z ich nazwy, zakres obowi

ą

zywania tych aktów jest ograniczony do obszaru działania organu, który

ustanowił taki akt. Z porównania art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji wynika, i

ż

do ustanawiania takich

ź

ródeł prawa powołane s

ą

organy administracji rz

ą

dowej ogólnej i specjalnej oraz organy samorz

ą

du terytorialnego. Wszystkie akty prawa miejscowego,

je

ż

eli maj

ą

mie

ć

moc powszechnie obowi

ą

zuj

ą

c

ą

, musz

ą

by

ć

wydane na podstawie i w granicach upowa

ż

nie

ń

zawartych w

ustawach (art. 94 Konstytucji).

Rodzaje, nazw

ę

, przedmiot i sposób ogłaszania aktów prawa miejscowego okre

ś

laj

ą

ustawy o ustroju administracji rz

ą

dowej w

województwie oraz samorz

ą

du terytorialnego, ustawy okre

ś

laj

ą

cej szczegółowe kompetencje innych organów terenowych do

stanowienia aktów prawa miejscowego, a tak

ż

e ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i innych aktów

prawnych. Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o administracji rz

ą

dowej w województwie (Dz. U. nr 91, poz. 577) przewiduje, i

ż

wojewoda i organy administracji niezespolonej stanowi

ą

-na podstawie i w granicach upowa

ż

nie

ń

zawartych w ustawach -akty

prawa miejscowego obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze województwa lub jego cz

ęś

ci. W zakresie nie uregulowanym w ustawach lub

innych przepisach powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cych wojewoda mo

ż

e wydawa

ć

nadto rozporz

ą

dzenia porz

ą

dkowe, je

ż

eli jest to

niezb

ę

dne do ochrony

ż

ycia, zdrowia lub mienia oraz do zapewnienia porz

ą

dku, spokoju i bezpiecze

ń

stwa publicznego.

Rozporz

ą

dzenia te mog

ą

przewidywa

ć

za naruszenie ich przepisów kary grzywny wymierzane na zasadach i w trybie

okre

ś

lonym w prawie o wykroczeniach. Podstaw

ą

prawn

ą

rozporz

ą

dzenia porz

ą

dkowego jest wi

ę

c wymieniona ustawa, a nie

ustawa odr

ę

bna, zawieraj

ą

ca szczegółowe upowa

ż

nienie do wydania przepisów porz

ą

dkowych.


Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorz

ą

dzie województwa (Dz.U. nr 9lj poz. 576) stanowi, i

ż

na podstawie tej ustawy oraz na

podstawie upowa

ż

nie

ń

! udzielonych w innych ustawach i w ich granicach sejmik województwa stanowi akty prawa miejscowego

obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze województwa lub jego cz

ęś

ci. Aktami tymi sejmik w szczególno

ś

ci reguluje:

a) statut województwa,
b) zasady gospodarowania mieniem wojewódzkim,
c) zasady i tryb korzystania z wojewódzkich obiektów i urz

ą

dze

ń

u

ż

yteczno

ś

ci publicznej .


Akty prawa miejscowego ustanowione
przez sejmik do 31 grudnia 2000r. ogłasza si

ę

w wojewódzkim dzienniku urz

ę

dowym.

W chodz

ą

one w

ż

ycie z dniem ich publikacji w tym dzienniku, chyba

ż

e przepisy odr

ę

bne lub akty ogłaszane przewiduj

ą

termin

ź

niejszy.


Z kolei ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorz

ą

dzie powiatowym (Dz.U. nr 91, poz. 578) przewiduje, i

ż

rada powiatu stanowi akty

prawa miejscowego obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze powiatu. Podstaw

ą

prawn

ą

tych aktów s

ą

upowa

ż

nienia zawarte w ustawach.

Ich przedmiotem s

ą

w szczególno

ś

ci:

a) sprawy wymagaj

ą

ce uregulowania w statucie,

b) przepisy porz

ą

dkowe,

c) szczególny tryb zarz

ą

dzania mieniem powiatu,

d) zasady i tryb korzystania z powiatowych obiektów i urz

ą

dze

ń

U

ż

yteczno

ś

ci publicznej.


Ustawa nadto wymaga, aby:
[l) przyczyny wydania przepisów porz

ą

dkowych wyst

ę

powały na obszarze wi

ę

cej ni

ż

jednej gminy,

2) przyczyny wydania przepisów były na tyle powa

ż

ne, aby mo

ż

na było nich powiedzie

ć

,

ż

e s

ą

"przypadkiem szczególnie

uzasadnionym",
3) nie ma przepisów powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cych, które mo

ż

na by zastosowa

ć

dla osi

ą

gni

ę

cia wymienionych celów.

background image

Strona 8 z 10

AKTY STANOWIENIA PRAWA O CHARAKTERZE WEWN

Ę

TRZNYM

Do aktów wewn

ę

trznych nale

żą

:

l) uchwały Sejmu, Senatu i Rady Ministrów,
2) zarz

ą

dzenia Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów, 3) akty prawa miejscowego nie maj

ą

ce mocy

powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cej, 4) nieratyfikowane umowy mi

ę

dzynarodowe.


PROBLEM WA

Ż

NO

Ś

CI AKTÓW NORMATYWNYCH WYDANYCH PRZED WEJ

Ś

CIEM W

Ż

YCIE KONSTYTUCJI

Konstytucja z 1997 r. nie pozbawia a priori mocy powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cej aktów stanowienia prawa nie odpowiadaj

ą

cych

wymogom konstytucyjnym, a pochodz

ą

cych od organów administracji rz

ą

dowej. Przewiduje, i

ż

w okresie dwóch lat Rada

Ministrów ustali, które z uchwał Rady Ministrów oraz zarz

ą

dze

ń

ministrów lub innych organów administracji rz

ą

dowej -wydane

przed dniem wej

ś

cia w

ż

ycie Konstytucji -wymagaj

ą

zast

ą

pienia przez rozporz

ą

dzenie wydane na podstawie upowa

ż

nienia

ustawy, której projektów odpowiednim czasie Rada Ministrów przedstawi Sejmowi. W tym samym okresie Rada Ministrów
przedstawi Sejmowi projekt ustawy okre

ś

laj

ą

cej, które rozporz

ą

dzenia normatywne organów administracji rz

ą

dowej wydane

przed dniem wej

ś

cia w

ż

ycie Konstytucji staj

ą

si

ę

uchwałami albo zarz

ą

dzeniami w rozumieniu Konstytucji. W ten sposób

Konstytucja z jednej strony stworzyła mo

ż

liwo

ść

przekształcenia dawnych uchwał Rady Ministrów i zarz

ą

dze

ń

pozostałych

organów administracji rz

ą

dowej w rozporz

ą

dzenia nowego typu, a z drugiej zweryfikowania istniej

ą

cych rozporz

ą

dze

ń

,

wydanych przed wej

ś

ciem w

ż

ycie Konstytucji, i przekształcenia ich w akty wewn

ę

trzne, tj. w uchwały Rady Ministrów albo

zarz

ą

dzenia Prezesa Rady Ministrów, ministrów lub innych organów administracji rz

ą

dowej.


PROCEDURA I TECHNIKA PRAWODAWCZA

Proces stanowienia ustawy rozpoczyna si

ę

z chwil

ą

zło

ż

enia przez uprawniony podmiot na t

ę

cze Marszałka Sejmu projektu

ustawy wraz z pismem wskazuj

ą

cym przedstawiciela wnioskodawcy, upowa

ż

nionego do reprezentowania go w pracach nad

tym projektem.

Projekt ustawy mo

ż

e wnie

ść

ten, komu przysługuje inicjatywa ustawodawcza. Obecnie jest to:

l) grupa 15 posłów,
2) Senat,
3) Prezydent RP ,
4) Rada Ministrów,
5) przedstawiciele grupy co najmniej 100 tys. obywateli.

Posłowie przy opracowywaniu projektu ustawy mog

ą

korzysta

ć

z pomocy Biura Legislacyjnego oraz Biura Studiów i Ekspertyz

Kancelarii Sejmu. Do zada

ń

pierwszego Biura nale

ż

y bowiem mi

ę

dzy innymi:

l) obsługa prawna prac nad projektami ustaw i uchwał Sejmu, w szczególno

ś

ci przygotowanie propozycji poprawek

legislacyjnych i redakcyjnych do projektów ustaw, współuczestniczenie w redagowaniu projektów aktów prawnych oraz
sporz

ą

dzanie dla Prezydium Sejmu i komisji ocen, uwag i opinii prawnych o wniesionych projektach;

2) sporz

ą

dzanie materiałów pomocniczych i roboczych do prac nad projektami ustaw i uchwał Sejmu;

3) opracowywanie ocen i wniosków w zakresie techniki prawodawczej,
procedury legislacyjnej i tworzenia prawa.

Do zada

ń

Biura Studiów i Ekspertyz nale

ż

y mi

ę

dzy innymi:

l) prowadzenie bada

ń

w zakresie bud

ż

etu pa

ń

stwa i przewidywanych skutków finansowych, społecznych i ekonomicznych

projektowanych ustaw;
2) udzielanie konsultacji posłom;
3) sporz

ą

dzanie przekładów zagranicznych aktów prawnych i ich opracowywane.

Zasady techniki prawodawczej po raz pierwszy uj

ę

te zostały w jeden akt prawny w 1939 r. W 1960 r. zostały one

zaadaptowane do ówczesnych warunków ustrojowych i opublikowane jako zał

ą

cznik do zarz

ą

dzenia Prezesa RM z 9

grudnia 1961 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, z poleceniem ich stosowania przy opracowywaniu projektów
ustaw i dekretów oraz aktów wykonawczych: rozporz

ą

dze

ń

, normatywnych uchwał Rz

ą

du oraz normatywnych zarz

ą

dze

ń

Prezesa RM i ministrów.

Zasady przyj

ę

te w 1991 r. maj

ą

by

ć

stosowane przez naczelne i centralne organy administracji pa

ń

stwowej oraz inne

jednostki podległe Radzie Ministrów i Prezesowi Rady Ministrów przy opracowywaniu i rozpatrywaniu wszystkich projektów
aktów normatywnych, z wyj

ą

tkiem projektów aktów tzw. prawa miejscowego. Zatem w porównaniu do poprzednich zasad

maj

ą

by

ć

one wykorzystywane tak

ż

e przy opracowywaniu i rozpatrywaniu projektów aktów wykonawczych centralnych

organów administracji pa

ń

stwowej.

background image

Strona 9 z 10

Omawiane zasady techniki legislacyjnej maj

ą

przede wszystkim zapewni

ć

poprawn

ą

i jednolit

ą

redakcj

ę

tekstu ustawy i

aktu wykonawczego, a w konsekwencji umo

ż

liwi

ć

ich odczytanie nawet przez osoby nie przygotowane zawodowo do

interpretowania przepisów prawnych. Dlatego te

ż

zasady te kład

ą

szczególny nacisk na struktur

ę

aktu i form

ę

zamieszczonych

w niej przepisów, j

ę

zyk oraz sposób ustalania znaczenia terminów i poj

ęć

. Zwraca

si

ę

wi

ę

c w szczególno

ś

ci uwag

ę

na sposób

oznaczenia ustawy, podział przepisów merytorycznych na ogólne i szczególne, wyró

ż

nienie i oddzielenie od siebie przepisów o

zmianie przepisów obowi

ą

zuj

ą

cych, przepisów przej

ś

ciowych i dostosowawczych, przepisów o wej

ś

ciu w

ż

ycie ustawy oraz o

wyga

ś

ni

ę

ciu mocy obowi

ą

zuj

ą

cej ustawy.


PODSTAWOWE POJ

Ę

CIA TEORETYCZNE W NAUCE PRAWA ADMINISTRACYJNEGO – APARAT ADMINISTRACYJNY

Wykonywanie administracji publicznej wymaga istnienia rozbudowanego aparatu administracyjnego. Na aparat ten składaj

ą

si

ę

przede wszystkim organy administracji rz

ą

dowej, organy samorz

ą

dowe, zakłady u

ż

yteczno

ś

ci publicznej oraz, w znacznie

mniejszym stopniu, podmioty wykonuj

ą

ce funkcje administracji publicznej w ograniczonym zakresie, na podstawie specjalnych

upowa

ż

nie

ń

. W tej grupie mo

ż

emy znale

źć

niektóre przedsi

ę

biorstwa pa

ń

stwowe, organizacje społeczne czy innego typu

korporacje, np. spółki prawa handlowego lub innego typu podmioty prawa (np. fundacje), w zakresie, w jakim przepisy przyznaj

ą

im prawo wykonywania funkcji administracji publicznej. W tym te

ż

zakresie, w jakim organy tych podmiotów wykonuj

ą

administracj

ę

publiczn

ą

, mo

ż

emy je zaliczy

ć

do aparatu administracyjnego pa

ń

stwa. Przez aparat administracyjny rozumiemy

bowiem wszystkie jednostki wykonuj

ą

ce funkcje administracji publicznej, niezale

ż

nie od tego, czy s

ą

one pa

ń

stwowe,

samorz

ą

dowe, czy te

ż

nie.

Przyczyny funkcjonalne – do wykonywania administracji w ró

ż

nych dziedzinach wymagane s

ą

specjalne kwalifikacje.

Przykładowo: administrowanie sprawami zdrowia wymaga odpowiedniej wiedzy medycznej, sprawami obronno

ś

ci kraju za

ś

-wiedzy wojskowej. Na tym przykładzie wida

ć

,

ż

e w sprawach administracji zdrowia b

ę

d

ą

stosowane inne metody admini-

strowania ni

ż

w sprawach obronno

ś

ci kraju. Z tych wzgl

ę

dów musz

ą

istnie

ć

odr

ę

bne organy do spraw zdrowia i do spraw

obronno

ś

ci kraju. To samo odnosi si

ę

do innych dziedzin.

Przyczyny terytorialne – ró

ż

ne zadania mog

ą

by

ć

wykonywane dla ró

ż

nego obszaru. Decyzje o pozwoleniu na budow

ę

domów jednorodzinnych, aby były prawidłowe, powinny zapada

ć

na szczeblu lokalnym, tam gdzie organy administracji

budownictwa mog

ą

na miejscu bezpo

ś

rednio obejrze

ć

miejsce przyszłej budowy i nadzorowa

ć

jej przebieg. Natomiast

decyzje o budowie autostrady czy nowej linii kolejowej musz

ą

zapada

ć

na znacznie wy

ż

szym szczeblu i by

ć

podejmowane

przez organ, który zakresem swojej kompetencji obejmuje cały obszar, na którym linia kolejowa ma przebiega

ć

.

Przyczyny organizacyjne – w zale

ż

no

ś

ci od zada

ń

organu administruj

ą

cego ró

ż

ny musi by

ć

stopie

ń

jego powi

ą

zania

organizacyjnego z innymi organami. Przykładowo: organ, który zajmuje si

ę

sprawami gospodarki komunalnej, powinien by

ć

w znacznym stopniu uzale

ż

niony od lokalnych społeczno

ś

ci, aby w swej działalno

ś

ci realizowa

ć

ż

yczenia mieszka

ń

ców.

Natomiast organ zajmuj

ą

cy si

ę

kontrol

ą

powinien by

ć

w znacznym stopniu niezale

ż

ny od innych organów lokalnych, je

ż

eli

jego kontrola ma by

ć

efektywna. Przy tym pewne dziedziny wymagaj

ą

jednolitego, silnego kierownictwa w skali całego kraju

(np. sprawy obronno

ś

ci kraju), inne za

ś

mog

ą

by

ć

w bardzo du

ż

ym stopniu, je

ż

eli nie całkowicie, pozostawione uznaniu

władz lokalnych (np. wspomniane sprawy gospodarki komunalnej).

Przyczyny finansowe – ka

ż

de pa

ń

stwo d

ąż

y do minimalizacji kosztów utrzymania aparatu administracyjnego. Dlatego te

ż

stosuje si

ę

posuni

ę

cia koncentruj

ą

ce kompetencje w jednostkach aparatu administracyjnego, a czasami powierza si

ę

wykonanie kompetencji podmiotom niepa

ń

stwowym, np. spółkom prawa handlowego, stowarzyszeniom.


Wymienione, a tak

ż

e i inne przyczyny powoduj

ą

,

ż

e aparat administracyjny stanowi bardzo skomplikowan

ą

struktur

ę

organów i

innych podmiotów, której stopie

ń

zło

ż

ono

ś

ci jest nieporównywalny ze struktur

ą

np. s

ą

dów. Na tle struktury aparatu

administracyjnego wyłania si

ę

wiele problemów teoretycznych i praktycznych, którym po

ś

wi

ę

cony jest niniejszy rozdział.

Jednostki wchodz

ą

ce w skład aparatu administracyjnego okre

ś

la si

ę

cz

ę

sto mianem podmiotów działalno

ś

ci administracyjnej

czy podmiotów administracji. Poniewa

ż

w grupie tej dominuj

ą

jednak organy administracji publicznej, z pewnym uproszczeniem

w dalszym ci

ą

gu b

ę

dziemy posługiwa

ć

si

ę

poj

ę

ciem "organu administracji" dla oznaczenia ka

ż

dego podmiotu administracji.

NADZÓR, KONTROLA, KOORDYNACJA, KIEROWNICTWO

Poj

ę

cia wymienione w powy

ż

szym tytule dotycz

ą

stosunków wewn

ą

trz aparatu administracyjnego, a niekiedy tak

ż

e stosunków

mi

ę

dzy tym aparatem a innymi podmiotami. Poj

ę

cia te, cho

ć

cz

ę

sto u

ż

ywane w tekstach aktów prawnych, s

ą

zaczerpni

ę

te z

terminologii nauk o organizacji i zarz

ą

dzaniu.


Poj

ę

cie kontroli jest u

ż

ywane do okre

ś

lenia funkcji organu polegaj

ą

cej wył

ą

cznie na sprawdzaniu działalno

ś

ci innych jednostek,

bez stałych mo

ż

liwo

ś

ci wpływania na działalno

ść

jednostek kontrolowanych poprzez wydawanie im nakazów czy polece

ń

.

Organ wyposa

ż

ony w prawo kontroli ma zazwyczaj prawo wydawania zalece

ń

jednostkom kontrolowanym, a w przypadkach

wyj

ą

tkowych, w celu unikni

ę

cia strat -prawo wydawania polece

ń

(zwanych cz

ę

sto zarz

ą

dzeniami dora

ź

nymi) natychmiastowego

usuni

ę

cia nieprawidłowo

ś

ci. Zasadniczo jednak organ kontroluj

ą

cy przedstawia tylko wyniki kontroli wraz z wypływaj

ą

cymi z

tego wnioskami. Zamiast terminu "kontrola " przepisy u

ż

ywaj

ą

czasami poj

ę

cia "lustracja ", " wizytacja " czy

background image

Strona 10 z 10

Natomiast termin nadzór jest u

ż

ywany najcz

ęś

ciej do okre

ś

lenia sytuacji, w której organ nadzoruj

ą

cy jest wyposa

ż

ony w

ś

rodki oddziaływania na post

ę

powanie organów czy jednostek nadzorowanych, nie mo

ż

e jednak wyr

ę

cza

ć

tych organów w ich

działalno

ś

ci. Uprawnienia nadzorcze oznaczaj

ą

tyle, co prawo do kontroli, wraz z mo

ż

liwo

ś

ci

ą

wi

ążą

cego wpływania na organy

czy instytucje nadzorowane. W niektórych przypadkach termin ten bywa U

ż

ywany do oznaczenia kierownictwa lub kontroli, co

wi

ąż

e si

ę

z faktem,

ż

e nadzorowanie jest jednym z elementów funkcji kierowania. Przepisy nie zawsze zawieraj

ą

prawidłow

ą

terminologi

ę

, okre

ś

laj

ą

c np. uprawnienia kontrolne mianem nadzoru.

SAMORZ

Ą

D

Poj

ę

cie samorz

ą

du jest jednym z najwa

ż

niejszych poj

ęć

w nauce prawa administracyjnego. Jak to ju

ż

wcze

ś

niej podnosili

ś

my,

samorz

ą

d jest jedn

ą

z form decentralizacji administracji. Jest on zdecydowanie form

ą

najwa

ż

niejsz

ą

, tak

ż

e w niektórych

systemach prawnych poj

ę

cia decentralizacji i samorz

ą

du traktowane s

ą

jako synonimy.


Samorz

ą

d w uj

ę

ciu tradycyjnym. Spo

ś

ród wielu definicji samorz

ą

du najszerzej akceptowana wydaje si

ę

by

ć

nast

ę

puj

ą

ca:

samorz

ą

d jest form

ą

decentralizacji administracji, albo administracj

ą

sprawowan

ą

przez korporacje.


Definicja ta wymaga pewnych wyja

ś

nie

ń

. Chodzi mianowicie o to,

ż

e przepisy prawa powierzaj

ą

wykonywanie administracji

nie scentralizowanym organom administracji rz

ą

dowej, lecz społeczno

ś

ciom lokalnym wyposa

ż

onym w osobowo

ść

prawn

ą

.

Takie zrzeszenia okre

ś

lane bywaj

ą

mianem korporacji albo zwi

ą

zków publicznoprawnych. Członkostwo takich grup (gminy,

powiatu, regionu; samorz

ą

du radców prawnych lub samorz

ą

du adwokackiego itp.) z zasady jest przymusowe i cz

ę

sto nast

ę

puje

niejako automatycznie, z chwil

ą

zamieszkania na pewnym terenie lub nabycia uprawnie

ń

do wykonywania okre

ś

lonego zawodu.


Wykonywanie administracji publicznej polega tu na tym
,

ż

e grupa (korporacja) posiada kompetencje władcze, których nie

posiada prywatna organizacja. Kompetencje wynikaj

ą

z przepisów Konstytucji i ustaw dotycz

ą

cych samorz

ą

du (terytorialnego

lub zawodowego). Kompetencje te grupa realizuje ; przede wszystkim wobec swoich członków, mo

ż

e je te

ż

wykonywa

ć

w

stosunku do innych osób, np. osób przebywaj

ą

cych przejazdem na terenie gminy.


Mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

wiele rodzajów tak rozumianego samorz

ą

du. Generalnie samorz

ą

d dzieli si

ę

na terytorialny (zwany

czasami powszechnym lub komunalnym) i specjalny. W ramach samorz

ą

du specjalnego mo

ż

na wymieni

ć

przykładowo

samorz

ą

d zawodowy, wyznaniowy, narodowo

ś

ciowy, gospodarstwie. We wszystkich wymienionych przypadkach samorz

ą

du

specjalnego wykonywanie administracji powierzone jest na ogół przymusowym zrzeszeniom osób.






Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
prawo handlowe2006 1, PRAWO HANDLOWE - OPRACOWANIE DO EGZAMINU
administracja i prawo publiczne, Opracowanie na egzamin z prawa międzynarodowego publicznego, 1
prawo administracyjne opracowania
J. Sławiński Odbiór i odbiorca w procesie historycznoliterackim, Teoria Literatury, TEORIA LITERATUR
J. Sławiński O problemach „sztuki interpretacji”, Teoria Literatury, TEORIA LITERATURY - opracowania
Opracowanie pytań na surowce cz. 7, Technologia Chemiczna, sem V, surowce, opracowania do egzaminu
Opracowanie do egzaminu anatomia część I
opracowanie do egzaminu z osobowosci
Opracowanie do egzaminu — kopia
Teoria kultury- opracowanie do egzaminu, kulturoznawstwo, III SEMESTR, teoria kultury II
Prawo wykrocze¦¦ÔÇ× pytania do egzamin u
prawo administracyjne - opracowane pytania, 1
Odtwarzalne, Technologia Chemiczna, sem V, surowce, opracowania do egzaminu

więcej podobnych podstron