Maya Blake

Cena sukcesu

Tytuł oryginału: The Price of Success

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Chwile przed katastrofą zdają się mijać w zwolnionym tempie. I nawet

samochody, które pędzą z prędkością dwieście dwadzieścia kilometrów na

godzinę, wyglądają, jakby sunęły leniwie po asfalcie, z płynnością i gracją

tancerzy baletowych.

Sasha Fleming wstrząśnięta patrzyła, jak przedni błotnik samochodu

Rafaela ociera się o tylne koło wolniejszego auta. Setki tysięcy kilogramów

włókna węglowego wygięło się w tył. Pogięty metal przebił lewą oponę,

przez co pojazd wykonał obrót o dziewięćdziesiąt stopni, a potem wystrzelił

w górę.

Gdy znany całemu światu samochód wyścigowy uległ grawitacji i spadł

na ziemię, doszło do eksplozji. Wybuch był tak potężny, że prawie ją

ogłuszył.

– Rozbił się! Rozbił się! Aktualny mistrz świata, Rafael de Cervantes,

rozbił swojego Espiritu DSII. Nie dalej jak dziś rano gazety donosiły, że to

TL R

niezniszczalna maszyna. Jak mogli się tak pomylić?

Gdy nie mogła dłużej znieść złośliwej satysfakcji pobrzmiewającej w

głosie komentatora, Sasha zerwała słuchawki z głowy. Jej serce zaczęło bić

tak mocno i szybko, jakby lada moment miało wyrwać się z klatki piersiowej.

Nie odrywała jednak wzroku od ekranów na ścianie zatoki przeznaczonej dla

obsługi technicznej.

– Podkręć dźwięk – wrzasnął ktoś.

Zaciskając zęby, toczyła wewnętrzną walkę. Wspomnienia z

przeszłości, z innego wypadku, kłębiły jej się w głowie, gdy na ekranach

rozgrywał się przerażający spektakl.

1

„Czasami jedynym sposobem na pokonanie bólu jest zatracenie się w

nim. Pozwól, żeby cię ogarnął, ą kiedyś na pewno zniknie”. Jak często ojciec

powtarzał jej te słowa? Kiedy skręciła kostkę podczas nauki jazdy na

rowerze! Kiedy złamała rękę przy upadku z drzewa. Kiedy straciła matkę w

wieku dziesięciu lat. Kiedy cierpiała po rozstaniu z niewłaściwym facetem.

Jak dotąd zdołała się ze wszystkim uporać. No, może prawie ze

wszystkim.

Głos komentatora wyrwał ją z zamyślenia.

– W samochodzie nikt się nie rusza. Wyścig został wstrzymany, a

samochód bezpieczeństwa jest już w drodze, podobnie jak karetka. Nie

wyglądało dobrze...

Sasha z trudem łapała powietrze, jednocześnie próbując rozpiąć kilka

guzików ciasnego kombinezonu. Dreszcze wstrząsały jej ciałem, gdy

wspominała ostatnią rozmowę, którą odbyła z Rafaelem.

Był na nią wściekły, chociaż ona tylko próbowała pomóc. Usłyszała

wiele oskarżeń skierowanych pod jej adresem. Czy to możliwe, że w jakiś

sposób przyłożyła rękę do tej katastrofy? Czy ponosiła odpowiedzialność za

TL R

wypadek?

– Karetka dotarła na miejsce. Pojawił się również brat Rafaela, Marco,

właściciel ekipy Espirita. Lada moment powinniśmy otrzymać jakieś wieści.

Na dźwięk imienia „Marco” przeżyła kolejny wstrząs. Nie zdawała

sobie nawet sprawy z tego, że w końcu przyleciał na Węgry. W ciągu dwóch

lat, które spędziła w zespole Espiritu jako rezerwowy kierowca, Marco de

Cervantes nie opuścił ani jednego wyścigu. Wszystko zmieniło się w ostatni

weekend. Cierpkie odpowiedzi Rafaela sugerowały, że bracia się pokłócili.

Jeden z kamerzystów, bez wątpienia odważny, przedarł się przez

kordon ochroniarzy i uchwycił Marca

2

– jego wyraźnie zarysowaną szczękę, nieznacznie pobladłą oliwkową

cerę. Mężczyzna patrzył przed siebie, a jego postawa nie zdradzała żadnych

emocji. W pewnej chwili odwrócił głowę i spojrzał prosto w obiektyw.

Sasha wstrzymała oddech na widok furii skrywającej się w jego

piwnych oczach. Miał pełną napięcia twarz i zaciśnięte usta. Starał się, jak

mógł, by niczego nie dać po sobie poznać. W zaistniałych okolicznościach

nikogo nie powinno to dziwić.

Drżąc na całym ciele, odwróciła wzrok od ekranu. Zapragnęła czym

prędzej uciec od widoku roztrzaskanego samochodu. Na tyłach garażu, gdzie

składowano opony, mogła znaleźć tymczasowe schronienie.

Nie zdążyła jednak zrobić nawet kroku, ponieważ Tom Brooks, jej

agent prasowy, odłączył się od zespołu i ruszył w jej stronę.

– Musimy przygotować się do wywiadu – rzucił szybko, przebierając

palcami po iPadzie.

Ogarnęły ją mdłości.

– Już? Przecież nawet nie wiemy co z Rafaelem.

– I o to chodzi. Oczy całego świata będą zwrócone na naszą ekipę. Nie

TL R

możemy pozwolić sobie na potknięcie. Wywiad musi być świetny – dodał

szorstko.

Sasha przygryzła wargę. Jej żarliwe protesty w obliczu spekulacji

mediów na temat jej rzekomego związku z Rafaelem tylko podsyciły

niezdrowe zainteresowanie dziennikarzy.

– Do końca życia zamierzasz być kierowcą rezerwowym?

– Oczywiście, że nie.

– To dobrze, bo nie zamierzam być agentem prasowym kierowcy

rezerwowego aż do śmierci. Masz okazję udowodnić, że dorównujesz

chłopakom.

3

Poczuła, jak narasta w niej gniew

– Nie zamierzam niczego udowadniać za wszelką cenę, Tom.

– Będziesz musiała. Myślisz, że którykolwiek z kierowców wahałby się

na twoim miejscu choć przez ułamek sekundy?

– Nie będę żerować na tragedii Rafaela! Nawet nie wiemy, w jakim jest

stanie!

– W takim razie czekaj z założonymi rękami, aż się czegoś dowiesz.

Ledwie garstka kobiet zapisała się w historii Formuły X1. Tym bardziej masz

szansę wskoczyć za kierownicę i sprawić, by świat zaczął mówić o tym, o

czym powinien.

Nie musiał prosić o sprostowanie. Poczuła ukłucie bólu, ale

zignorowała je i ściągnęła ramion.

– Nie obchodzą mnie plotki. Jestem dobrym kierowcą...

– A także córką Jacka Fleminga i byłą dziewczyną Dereka Mahoneya.

Jeżeli chcesz być traktowana poważnie, musisz wyjść z ich cienia. Udziel

wywiadu. Sięgnij po to, co ci się należy.

Gdy ponownie skupił uwagę na telefonie, Sashę ogarnęła panika.

TL R

Chociaż nie lubiła zgryźliwego tonu Toma i jego bezduszności, nie mogła się

z nim nie zgodzić. Nie często nadarzała się okazja, by z rezerwowego

awansować na głównego kierowcę zespołu Espíritu, dlatego nie mogła jej

przegapić, jeśli zależało jej na spełnieniu marzeń.

– Znalazłem reportera, który chętnie przeprowadzi wywiad...

– Nie. – Ponownie spojrzała na ekran. – Nie udzielę wywiadu, dopóki

nie dowiem się, co z Rafaelem.

Dwie karetki pogotowia i pięć wozów straży pożarnej okrążyło

zmasakrowany samochód. Iskry leciały w niebo, gdy strażacy cięli metal.

Marco de Cervantes obserwował akcję ratunkową z odległości

4

niecałego metra, ignorując otaczających go ludzi i zaciskając pięści. Ani na

moment nie oderwał wzroku od nieruchomej sylwetki brata w zniszczonym

aucie.

Nie umieraj, Rafaelu, nie waż się, pomyślała Sasha z dudniącym

sercem.

Twarz Toma złagodniała nieco, gdy podążył za jej spojrzeniem.

– Popracuję nad oświadczeniem, a ty znajdź jakieś ciche miejsce i

ochłoń. – Pochylił się w jej stronę i szepnął:

– To jest szansa, na którą czekałaś, Sasha. Nie zmarnuj jej.

Marco de Cervantes wszedł do prywatnej sali szpitala w Budapeszcie,

chory z przerażenia. Zacisnął pięści, żeby powstrzymać drżenie rąk, i wolno

podszedł do łóżka brata. Oczami wyobraźni wciąż widział koszmarne sceny z

miejsca wypadku. Wszędzie była krew, mnóstwo krwi.

Spojrzał na bladą, spokojną twarz Rafaela i poczuł ucisk w gardle. To on

podjął decyzję. Ostatnie słowo należało do niego. Postanowił dać bratu czas

na odzyskanie zdrowego rozsądku, zamiast przekonywać go do swoich racji i

przedstawiać sensowne argumenty. I to on pozwolił mu usiąść za kierownicą

TL R

najpotężniejszego samochodu na świecie, gdy tamten wciąż nie pozbierał się

po emocjonalnej traumie.

W przeciwieństwie do niego Rafael nie potrafił oddzielać sfery

prywatnej od zawodowej. Jego życie przypominało chaos, w którym radość

splatała się ze smutkiem, a triumf z poczuciem porażki.

Marco z trudem łapał powietrze. Ścisnął mocno dłoń brata i pochylił się

nad łóżkiem szpitalnym.

– Masz przeżyć. Słyszysz? Przysięgam, że jeśli umrzesz, wytropię cię w

piekle i skopię ci tyłek. – Przełknął ślinę, gdy poczuł suchość w gardle. Do

oczu napłynęły mu łzy. Mocniej chwycił rękę brata, wiotką i ledwo ciepłą,

5

jakby w ten sposób mógł przekazać mu siły witalne.

W uszach wciąż pobrzmiewało mu echo słów lekarza: „Obrzęk mózgu,

krwotok wewnętrzny... Nie możemy zrobić nic więcej. Pozostaje czekać”.

Zaklął pod nosem, odwracając się od łóżka.

Wyjrzał przez okno supernowoczesnego i niezwykle luksusowego

prywatnego szpitala na dziedziniec ozdobiony fontannami i ukwieconymi

klombami, które miały uspakajać pacjentów. W oddali widać było las cią-

gnący się po horyzont.

Ale malowniczy krajobraz nie przyniósł ukojenia. Natomiast tłum

dziennikarzy i paparazzi tłoczących się przed bramą szpitala tylko popsuł mu

humor. Przeczesał włosy palcami i ponownie stanął przy łóżku. Kątem oka

dostrzegł migający ekran telewizora zawieszonego na ścianie. Jak na złość,

kolejny raz relacjonowano wypadek z udziałem Rafaela.

Poczuł, jak zalewa go fala goryczy. Pięć minut później wyłączył obraz,

po czym opadł ciężko na fotel obok brata.

– Pewnie byś się ze mną nie zgodził, mi hermano, ale miałeś szczęście,

że zdołałeś uciec. Od wielu kłopotów.

TL R

Zaciskając zęby, dziękował w duszy Bogu za to, że jego brat nie mógł

obejrzeć wywiadu emitowanego przed chwilą w wiadomościach. Chociaż

Marco doskonale wiedział, do czego zdolni są ludzie szukający rozgłosu i

władzy, chora ambicja wyzierająca z oczu Sashy Fleming najpierw wprawiła

go w osłupienie, a potem go rozwścieczyła.

Jeśli ta kobieta tak bardzo pragnęła posmakować władzy, zamierzał jej

to umożliwić. Potraktuje ją tak, jak ona potraktowała Rafaela. Zada jej taki

ból, jaki ona zadała jemu. Zniszczy wszystkie jej marzenia.

– Przepraszam, czy może mi pani powiedzieć, w której sali leży Rafael

de Cervantes? – zapytała Sasha pewnym głosem, chociaż wiedziała, że nie

6

wolno jej było tu przebywać.

Pielęgniarka ubrana w wykrochmalony biały uniform spojrzała na nią,

unosząc brwi.

– Czy jest pani członkiem rodziny?

– Nie, ale chcę sprawdzić, jak on się czuje. On był... to znaczy jest

członkiem mojego zespołu. – Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, poczuła

ukłucie bólu.

Twarz pielęgniarki pojaśniała.

– Czy pani to Sasha Fleming?!

Sasha zmusiła się do uśmiechu, unosząc zbyt duże okulary.

– Tak – mruknęła.

– Mój bratanek panią uwielbia! – wykrzyknęła pielęgniarka. – Chociaż

udaje, że to nieprawda. Zawsze, gdy ogląda pani piątkowe treningi, uśmiecha

się od ucha do ucha. Będzie strasznie podekscytowany, kiedy mu powiem, że

panią poznałam.

Sasha odprężyła się nieco.

– Dziękuję. Czy mogę zajrzeć do Rafaela? – powtórzyła pytanie. –

TL R

Obiecuję, że zaraz wyjdę.

– Przykro mi, panno Fleming, ale nie ma pani na liście osób, które

wolno mi do niego wpuszczać.

– A może Marco de Cervantes jest tutaj? Mogłabym poprosić go o

pozwolenie – dodała nerwowo.

Musiała zapomnieć o niechęci wobec Marca – o jego zimnym, surowym

obliczu – ponieważ przyjechała tutaj dla Rafaela.

– Niestety, wyszedł pół godziny temu.

– Jak to wyszedł? – Sasha nie mogła w to uwierzyć.

Pielęgniarka skinęła głową.

7

– Sprawiał wrażenie zdenerwowanego.

Przez chwilę Sasha zastanawiała się, czy próbować namówić

pielęgniarkę do nagięcia regulaminu. Ostatecznie zrezygnowała z tego

pomysłu. Wzdychając, nasunęła okulary na nos. Z ciężkim sercem ruszyła do

windy, licząc na to, że przemknie się obok reporterów równie niepostrzeżenie

jak poprzednim razem.

– Proszę zaczekać. – Pielęgniarka skinęła na nią ręką i pochyliła się w

kierunku Sashy, która ponownie stanęła przy jej biurku. – Może przemycę

panią na kilka minut – szepnęła.

Sasha poczuła ogromną ulgę.

– Bardzo pani dziękuję.

– Co ty, do diabła, tutaj robisz?

Sasha odwróciła się błyskawicznie na dźwięk lodowatego tonu głosu i

wbiła wzrok w ciemną postać stojącą w drzwiach. Chociaż miała spędzić u

Rafaela tylko kilka minut, całkiem straciła poczucie czasu. Gdy spojrzała na

zegarek, zrozumiała, że siedziała przy nim ponad godzinę.

– Zadałem ci pytanie.

TL R

– Przyszłam do Rafaela. Nikogo przy nim nie było...

– I pomyślałaś, że się wślizgniesz?

– Nie! Pielęgniarka... – Sasha urwała w połowie zdania, gdy zrozumiała,

że może przysporzyć kłopotów miłej kobiecie.

– Co pielęgniarka?

Marco podszedł do niej energicznym krokiem, więc wstała. Mimo

wszystko nadal musiała zadzierać głowę, żebym móc patrzeć mu w oczy.

Potrząsnęła głową.

– Chciałam tylko sprawdzić, jak się czuje. – Przeszyło ją świdrujące

spojrzenie piwnych oczu.

8

– Jak długo tu jesteś?

Zaryzykowała kolejne spojrzenie na zegarek. Nie wiedziała, czy

skłamać, czy wyznać prawdę.

– Jakie to ma znaczenie?

– Jak długo? – wycedził przez zaciśnięte zęby, przyglądając się bratu,

jakby szukał na jego ciele dodatkowych obrażeń.

– Chyba nie sądzisz, że mogłabym go skrzywdzić?! – rzuciła gniewnie.

– Ja nie sądzę, ja to wiem, a ty już go skrzywdziłaś! – Jego ostre słowa

smagały ją niczym pejcz.

– Rafael powiedział ci, że się pokłóciliśmy?

– Oczywiście, że mi powiedział. Stąd wnioskuję, że twoja obecność

tutaj nie ma nic wspólnego z troską. Przyszłaś się lansować przed kamerami!

– Nic podobnego!

– Pewnie dlatego liczba dziennikarzy czatujących przed bramą szpitala

podwoiła się w ciągu ostatniej godziny?

Jej wzrok powędrował w kierunku okien. Zasłaniały je żaluzje,

chroniące nie tylko przed słońcem. Zrobiła krok w ich kierunku, żeby wyjrzeć

TL R

na zewnątrz, ale Marco mocno ścisnął jej nadgarstek. Zamarła, zdumiona

gwałtowną reakcją swojego ciała.

– Jeśli myślisz, że pozwolę ci żerować na nieszczęściu mojego brata, to

grubo się mylisz.

– Dlaczego uważasz, że byłabym do tego zdolna?

Wymuszony uśmiech nadał jego twarzy upiorny wygląd.

– Myślisz, że nie widziałem wywiadu, którego udzieliłaś? Opowiadałaś

ludziom, jak bardzo martwisz się o niego, ale nie zapomniałaś także dodać, że

zajmiesz jego miejsce, by nie zawieść zespołu. Jak ty to ładnie ujęłaś?

„Zasłużyłam na fotel głównego kierowcy. Nie raz dowiodłam, że jestem go

9

warta”.

Sasha nie mogła uciec przed jego lodowatym spojrzeniem.

– Ja... Ja nie powinnam... – Niepokój, który odczuwała w trakcie

wywiadu, powrócił niczym bumerang. – Nie to miałam na myśli...

– Co w takim razie chciałaś powiedzieć? Niby jak zasłużyłaś na jego

miejsce za kierownicą? Jesteś kierowcą rezerwowym! Nikim więcej.

– Nadszedł mój czas! – Sasha szarpnęła ręką, ale on nie puścił.

Ściągnął czarne brwi. Chociaż kipiał z gniewu, wyglądał tak seksownie,

że nie mogła trzeźwo myśleć. Zaczynała rozumieć, dlaczego zawsze otaczał

go tabun ochroniarzy. Pewnie działał na kobiety jak lep na muchy, Podobno

jakaś dziewczyna oszalała na jego punkcie do tego stopnia, że zakradła się do

jego sypialni przez okno w dachu.

– Twój czas? Co niby przez to rozumiesz? Co jest w tobie takiego

wyjątkowego?

– Nie powiedziałam, że jest we mnie coś wyjątkowego.

– Na podstawie twojego wywiadu wywnioskowałem coś zupełnie

innego. Zrozumiałem nawet, że popełnię wielki błąd, jeśli nie pozwolę ci

TL R

zająć miejsca Rafaela. Nie próbowałaś przypadkiem nastraszyć mnie

ewentualnym pozwem sądowym?

W końcu zdołała wyswobodzić się z jego uścisku i odsunąć od niego.

– To chyba nie jest odpowiedni czas ani odpowiednie miejsce na taką

rozmowę.

Spojrzała na nieprzytomnego Rafaela, na aparaturę podtrzymującą

życie, na liczne rurki i przewody i ogarnął ją żal. Marco podążył za jej

wzrokiem i natychmiast jego twarz wykrzywił ból. Sasha to rozumiała.

Dobrze znała strach przed nieznanym w obliczu tragedii ukochanej osoby.

– Rafael jest silny, to prawdziwy wojownik. Wyjdzie z tego – szepnęła

10

łagodnie.

Marco gwałtownie wciągnął powietrze, a jego twarz na powrót

zamieniła się w kamienną maskę. Uśmiechnął się kpiąco.

– Twoja troska jest naprawdę wzruszająca, ale lepiej przestań chrzanić.

Nie ma tutaj kamer ani mikrofonów, które mogłyby zarejestrować twoje

nieszczere słowa. A może nosisz przy sobie dyktafon?

– Jesteś wstrętny! – Odwróciwszy się od niego, chwyciła swoją torebkę

ze skórzanej kanapy, a potem ruszyła do drzwi.

– Jak w takim razie określisz swój zamiar zajęcia jego miejsca w

zespole? Obwieściłaś go światu, chociaż nawet nie wiedziałaś, czy Rafael

przeżyje.

Sasha skinęła głową.

– Przyznaję, że to nie był najlepszy moment na wywiad.

Przez ułamek sekundy sprawiał wrażenie zaskoczonego.

– Ale go udzieliłaś.

Najłatwiej byłoby zrzucić winę na Toma, ale wtedy zachowałaby się jak

tchórz.

TL R

– Uznałam, że tak będzie najlepiej dla zespołu. Dlatego

zaproponowałam, że zajmę miejsce Rafaela. Przyznaję jednak, że nie był to

odpowiedni moment, i przepraszam za to.

Zadrżała pod wpływem jego lodowatego uśmiechu. Wiedziała, że lada

chwila usłyszy wyrok.

– Nie powinnaś się była tak spieszyć, zwłaszcza że Jako właściciel

zespołu to ja podejmuję decyzje o tym, co leży w interesie drużyny Espiritu.

Marco podszedł do łóżka brata i spojrzał na nieruchome ciało.

Sasha przyglądała się obu mężczyznom. Chociaż byli do siebie bardzo

podobni, różniło ich wiele. Rafael był spontaniczny i towarzyszki, podczas

11

gdy jego brat tłumił uczucia i stronił od ludzi.

– To ja podejmuję decyzje – powtórzył. – I to ja dźwigam brzemię ich

konsekwencji. A w tej sytuacji widzę tylko jedno wyjście.

Serce Sashy stanęło na moment.

– Jakie?

– Jesteś zwolniona. – Uśmiechnął się szeroko. – Żegnam.

TL R

12

ROZDZIAŁ DRUGI

– Słucham?

– Wynoś się.

Sasha stała jak zamurowana.

– Nie ma mowy. Ty... ty nie możesz tego zrobić. Nie możesz mnie

zwolnić. – Wiedziała, że jakiś zapis w kontrakcie chronił ją przed podobnymi

zajściami, ale w stresie nie potrafiła sobie przypomnieć, jak dokładnie

brzmiał.

– Oczywiście, że mogę. Zespół należy do mnie. To dotyczy także ciebie.

– No tak, ale... – Zrobiła głęboki wdech i spróbowała zapanować nad

nerwami. – Nie zrobiłam nic złego. Udzieliłam wywiadu w niestosownym

momencie, ale to nie wystarczy, żeby mnie zwolnić.

– A może to nie wszystko?

Przeszył ją zimny dreszcz.

– Do czego zmierzasz?

Przeniósł wzrok z niej na brata, po czym ściągnął brwi.

TL R

– Co do jednego masz rację: to nie jest odpowiednie miejsce na tę

rozmowę. – Ruszył energicznie w jej stronę. Poruszał się z gracją i

zwinnością. Sasha nie mogła oderwać oczu od muskularnego ciała tego wspa-

niałego Hiszpana. Zanim jednak ją staranował, odskoczyła na bok.

– Może będzie lepiej, jeśli już pójdę.

– Uciekasz? Boisz się, że dogoni cię przeszłość?

Sasha zdołała stłumić emocje. Była pewna, że nie poznał całej prawdy.

– Moja przeszłość nie ma nic wspólnego z kontraktem czyniącym mnie

członkiem zespołu.

13

– To niezwykłe, z jaką łatwością kłamiesz. Nic dziwnego, że zdołałaś

omotać Rafaela. Nie rozumiem tylko, czemu go odrzuciłaś. Zaproponował ci

wszystko, czego mogłabyś zapragnąć: pieniądze, sławę i prestiż. Mogłabyś

opływać w luksusy, gdybyś tylko zgodziła się odgrywać rolę pani na zamku.

– Nic o mnie nie wiesz.

– Wiem wystarczająco dużo i mam dość twoich kłamstw. Wynoś się. –

Mocnym szarpnięciem otworzył drzwi na oścież.

Sasha ostatni raz zerknęła na Rafaela.

– Przekażesz mu, że u niego byłam, kiedy się obudzi? Proszę.

Marco nie mógł uwierzyć własnym uszom.

– Jeśli dopisze nam szczęście, Rafael nie będzie o

tobie pamiętał,

kiedy się obudzi. Zwłaszcza że od dzisiaj dla nas nie pracujesz.

– Na jakiej podstawie mnie zwalniasz? – rzuciła butnie z nadzieją, że

tym razem jej głos zabrzmiał bardziej stanowczo.

– Moi prawnicy na pewno coś znajdą. Z mojej strony to wszystko. –

Wymownie spojrzał na drzwi.

Roztrzęsiona wyszła na korytarz. Próbowała zachować zimną krew, ale

TL R

emocje wzięły górę. Wiedziała, że kontrakt zapewniał jej ochronę. Nie było w

nim miejsca na nieuzasadnione zwolnienie. Z drugiej strony, w historii

wyścigów niejeden kierowca procesował się już z właścicielem tego czy

innego zespołu.

Myśl, że mogłaby stracić wszystko, o co dotąd walczyła, sprawiła, że

zaschło jej w ustach. Stoczyła wiele trudnych bitew, żeby wywalczyć pozycję

rezerwowego w najlepszym zespole świata. Pokonała wiele trudności i

poniosła liczne ofiary. Dlatego musiała przekonać Marca de Cervantesa do

zmiany decyzji.

Ale w chwili, gdy się odwróciła, ujrzała niskiego mężczyznę w

14

garniturze. Spieszył w ich stronę z przymilnym uśmiechem na ustach.

Wręczył Marcowi małe drewniane pudełko i szybko wyrecytował kilka zdań

po francusku. Odpowiedź Marca była krótka i szorstka.

Mężczyzna zerknął zdumiony w stronę recepcji, a Sasha podążyła za

jego wzrokiem. Natychmiast rozpoznała pielęgniarkę, która pozwoliła jej

wejść, i ogarnęła ją panika.

Tymczasem Marco ruszył już do windy.

– Zaczekaj! – zawołała, biegnąc za nim. Wyhamowała tuż przed

metalowymi podwójnymi drzwiami.

– Czy możemy porozmawiać? – zwróciła się do niego błagalnie. –

Proszę.

Nie odpowiedział, ale wyraz jego twarzy nie pozostawiał żadnych

złudzeń. Nie zamierzał zaszczycić jej uwagą. Bez słowa wsiadł do windy, ale

Sasha nie chciała się poddać. Stanęła obok niego. Zanim drzwi zamknęły się

za nimi, zauważyła, jak znajoma pielęgniarka wybucha płaczem.

– Mój Boże! Kazałeś ją zwolnić?

Ogarnęła ją złość. TL R

– Tylko złożyłem skargę.

– Na jedno wychodzi.

Poczuła się winna całej sytuacji.

– Musi brać odpowiedzialność za swoje czyny.

– Dla ciebie wszystko jest czarne albo białe?

Zmierzył j ą wzrokiem.

– Nie było cię na liście osób, które mogą odwiedzać Rafaela. Ta kobieta

znała zasady, ale je złamała. Równie dobrze mogła wpuścić wścibską

reporterkę... – Ściągnął brwi. – Chyba że doskonale zdawała sobie sprawę,

kogo wpuszcza.

15

Sasha zaczerwieniła się po koniuszki uszu.

– Wszystko jasne – zadrwił Marco. – Czym ją przekupiłaś? Darmowymi

biletami na następny wyścig? Zdjęcie z dedykacją od przyszłego pierwszego

kierowcy?

Uniosła głowę, napotkała jego aroganckiego spojrzenie i wypaliła

wściekle:

– Tragedia brata nie daje ci prawa do rujnowania życia innym ludziom!

– Słucham?

– Przeżywasz ciężki okres i wyładowujesz się na innych, żeby ulżyć

swojemu cierpieniu. Ale ta biedna kobieta właśnie straciła pracę tylko

dlatego, że tobą targa złość.

– Ta biedna kobieta nadużyła swojej pozycji i złamała szpitalny

regulamin dla własnej korzyści. Zasłużyła na wszystko, co ją spotkało.

– Nie zrobiła tego dla własnej korzyści, tylko dla swojego bratanka,

który kibicuje naszemu zespołowi.

– Chyba się rozpłaczę.

– Czy ty nie masz litości?

TL R

– Wyczerpałem ostatnie rezerwy.

– Pewnego dnia ugniesz się pod ciężarem wyrzutów sumienia.

Drzwi windy otworzyły się, gdy zjechali na parking podziemny. Kilka

kroków od nich stał zaparkowany czarny bentley Continental. W środku

siedziało dwóch mężczyzn: kierowca i ochroniarz. Zanim jednak Marco

wsiadł do środka, spojrzał na nią ponuro.

– Żałuję wielu rzeczy, które wydarzyły się w ciągu ostatnich dwudziestu

czterech godzin, a najbardziej tego, że nie widziałem, jak mój brat zmaga się z

wyzwaniami toru wyścigowego i wzgardzonej miłości. Cała reszta nie ma

większego znaczenia.

16

– Kierują tobą emocje. Nie pozwól, żeby wpływały na twój osąd.

Chłodny uśmiech zamajaczył na jego wargach.

– Emocje? Nie wiedziałem, że dorabiasz jako psycholog. Myślałem, że

wsiadłaś do tej windy, żeby błagać mnie o pracę, a ty bawisz się w terapeutę.

Miałaś trzydzieści sekund, szkoda, że postanowiłaś je zmarnować.

– Prawdziwy z ciebie... – W porę ugryzła się w język.

– Dokończ, proszę. Śmiało.

– Dupek.

Zmrużył oczy, po czym uśmiechnął się gorzko.

– Słyszałem gorsze epitety pod swoim adresem. – Skinął głową na

ochroniarza, który natychmiast do nich podszedł. – Romano wyprowadzi cię

za teren szpitala. I zapamiętaj sobie, że jeśli jeszcze raz zbliżysz się do

mojego brata, każę cię aresztować.

Desperacja zaczęła brać w niej górę nad gniewem.

– Nie możesz tego zrobić. Jeżeli mnie nie wysłuchasz, ponownie udzielę

wywiadu. Wszystko im powiem!

– Jak się cieszę, że w końcu mogłem ujrzeć twoje prawdziwe oblicze.

TL R

– Dziesięć minut to wszystko, o co proszę. Przekonam cię, że zespół

mnie potrzebuje.

– Uwierz mi, że próba szantażu nie jest dobrym początkiem.

Sasha przygryzła wargę.

– Blefowałam. Nie poszłabym do prasy. Ale bardzo mi zależy, żeby dla

ciebie jeździć. Poza tym nie znajdziesz nikogo lepszego w połowie sezonu.

– Masz o sobie wysokie mniemanie.

Nie dała zbić się z tropu i tylko skinęła głową.

– Istotnie. Mogę poprzeć słowa czynami. Tylko daj mi szansę.

Przyjrzał się uważnie jej twarzy, po czym przesunął wzrok niżej. Serce

17

zaczęło jej walić młotem, a skórę pokryła gęsia skórka. Jako kobieta

wykonująca typowo męski zawód często skupiała na sobie spojrzenia, czasem

zawistne, czasem powątpiewające, czasem gniewne. Jego oczy skrywały

wszystkie te emocje, ale także coś więcej.

– Wsiadaj – rozkazał głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Zajrzawszy do ciemnego wnętrza luksusowej limuzyny, Sasha się

zawahała. Nie czuła strachu, lecz niepokój, że ten władczy Hiszpan pozna jej

największe sekrety i wykorzysta przeciwko niej. Nie mogła na to pozwolić.

– Jeśli chcesz zyskać moją uwagę, wsiadaj w tej chwili.

– Nie mogę... zostawić tutaj swojego skutera – dodała pospiesznie.

– Przyjechałaś tutaj na tym? – zapytał, spoglądając na zielono– biały

pojazd.

– Tak. Czemu pytasz?

– Masz na sobie najbardziej znoszone dżinsy, jakie widziałem, i szalik,

który najlepsze dni ma za sobą. Wystarczy dodać do tego te wielkie okulary,

które zasłaniają pół twarzy, żeby domyślić się, że to przebranie. Mam racje? –

Gdy kiwnęła głową, kontynuował: – A mimo to wybrałaś najwolniejszy

TL R

mechaniczny środek transportu, żeby tutaj dotrzeć.

– I to jest piękne. Nie rozumiesz? Udało mi się niepostrzeżenie minąć

tłum reporterów. Ty z kolei poszedłeś na całość. Powiedz, jak zareagowali

paparazzi, kiedy podjechałeś tą ogromną limuzyną z przyciemnionymi

szybami?

Marco zacisnął zęby, spoglądając na nią z irytacją, po czym wyciągnął

rękę w jej stronę.

– Kluczyki – warknął.

– Po co ci one?

– Romano odstawi skuter do twojego hotelu.

18

Sasha szeroko otworzyła oczy ze zdumienia.

Romano przypominał górę mięśni i musiał ważyć ponad sto

kilogramów.

– Ale...

Niechętnie podała mu kluczyki, po czym wsiadła do limuzyny. Gdy

zatrzasnęły się za nią drzwi, pogrążyła się w ciszy. Dopiero wtedy zaczęła

analizować sytuację i uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, dokąd zamierza

zabrać ją Marco. Otworzyła usta, żeby zadać pytanie, ale gdy zrozumiała, że

bez reszty pochłonęło go małe, drewniane pudełko, zmieniła zdanie.

Pomimo ponurej miny wyglądał naprawdę olśniewająco. Na jego widok

każdej kobiecie przyspieszyłby puls. Zresztą niejedna dołączyła do grona

jego kochanek, a kolejne o tym marzyły.

Przyjrzała się jego kwadratowej szczęce i napiętym mięśniom ramion

odznaczającym się pod cienkim materiałem koszuli. Przesunęła wzrok po

szerokim torsie i płaskim brzuchu, na których próżno było szukać choćby

grama tłuszczu.

– Dobrze się bawisz? Może liczysz na striptiz?

TL R

Sasha poczuła, że się czerwieni, a potem całe jej ciało stanęło w ogniu.

Czym prędzej zsunęła na nos okulary, które do tej pory miała zatknięte na

czubku głowy.

– Ja... Nie powiedziałeś mi jeszcze, dokąd jedziemy.

– Umówiłem się na spotkanie z Russellem i szefem inżynierów.

Zamierzam powierzyć im pieczę nad zespołem, żebym w spokoju mógł

przetransportować Rafaela do Hiszpanii.

– Jego stan na to pozwala?

– Jeszcze nie, ale lekarze mają dać znać, gdy będzie to możliwe.

– Rozumiem.

19

Skupił na niej uwagę.

– Czyżby? Nie musisz udawać troski o zdrowie mojego brata. Skup się

raczej na przekonywaniu mnie do siebie.

Sasha zrobiła głęboki wdech.

– Niczego nie udaję.

– Może powinnaś rozważyć zmianę zawodu. Byłabyś świetną aktorką.

– Dziękuję za radę, ale nie skorzystam. Lubię się ścigać. Lepiej mi

powiedz, dokąd teraz.

Nie odrywając od niej wzroku, rozsiadł się wygodnie.

– Do mojego hotelu.

– Do twojego hotelu? – powtórzyła zdumiona. Na samą myśl, że

mogłaby znaleźć się z nim sama w pokoju, poczuła się niekomfortowo. – To

nie jest dobry pomysł.

– Przypominam, że to ty chciałaś ze mną porozmawiać.

– Reszta zespołu zauważy moje zniknięcie. Może powinnam

skontaktować się z chłopakami.

– Chłopaki będę robili dokładnie to samo co po każdym niedzielnym

TL R

wyścigu. Będą przesiadywać w barach i podrywać dziewczyny.

– Myślę, że dzisiaj mogą zrobić wyjątek po tym, jak Rafael... –

Przygryzła wargę. Nie potrafiła dokończyć zdania, gdy w jego piwnych

oczach widziała tak wiele bólu.

Marco nieznacznie wzruszył ramionami.

– Zadzwoń do nich, jeśli chcesz.

Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. W rzeczywistości nie

przyjaźniła się z kolegami z zespołu; uniemożliwiały jej to pewne wydarzenia

z przeszłości. Ludzie wciąż szeptali za jej plecami, gdy pojawiała się na

horyzoncie wszelkie rozmowy ustawały. Nikomu nie mogła ufać.

20

Tom okazywał jej zainteresowanie wyłącznie wtedy, gdy mogło mu to

pomóc w karierze. Jedyną osobą, której naprawdę na niej zależało, był Rafael,

a przynajmniej tak sądziła do ostatniej nocy, gdy się pokłócili.

– Nieważne. Później z nimi porozmawiam – odparła z udawaną

nonszalancją.

Nie mogąc znieść kpiny w jego spojrzeniu, odwróciła się od niego.

W zamyśleniu pogładziła skórzany podłokietnik. Pomimo zbytecznego

luksusu, którym producent bentleya próbował skusić klientów, firma

oferowała jedne z najbardziej pomysłowych rozwiązań. Poza torem

wyścigowym była to ulubiona marka jej ojca, oczywiście do momentu, gdy

musiał sprzedać wszystkie swoje ukochane auta.

– Jesteśmy na miejscu.

Zatrzymali się przed wejściem do hotelu Four Seasons. Portier w liberii

podszedł do samochodu, otworzył drzwi dla Marca i ukłonił się przesadnie

nisko.

Tymczasem Sasha z oddali podziwiała marmurowe foyer. Wszystko w

tym cudownym hotelu połyskiwało i lśniło, na czele z ogromnym

TL R

kryształowym żyrandolem, który obracał się wolno.

Na widok wytwornych gości pomyślała, że nikt nie wpuści jej do środka

w obszarpanych dżinsach i rozciągniętej koszulce.

– Wysiadaj – polecił Marco. – I ściągnij ten szalik i okulary. Tutaj

nikogo nie obchodzi, kim jesteś.

Zawahała się.

– Nie możemy porozmawiać w samochodzie? – zasugerowała z

naciskiem.

– Nie możemy – odparł, podając jej rękę. – Oboje doskonale wiemy, że

nie należysz do nieśmiałych osób, więc przestań się krygować.

21

Zrozumiała, że Marco, podobnie jak reszta świata, przypiął jej łatkę

kobiety zepsutej do szpiku kości. Prawdopodobnie nie uwierzyłby, gdyby

powiedziała mu, że wcale taka nie jest, dlatego postanowiła milczeć.

Jedyną bronią, jaką miała, był talent do prowadzenia samochodów. I

tylko na torze mogła udowodnić swoją wartość.

Marco przemierzał foyer energicznym krokiem, ściskając w dłoniach

pudełko. Jego zawartość nie pozwalała mu zapomnieć.

Przez cały czas słyszał stukanie obcasów butów Sashy Fleming, która z

trudem dotrzymywała mu kroku. Nie zamierzał jednak zwolnić. Wręcz

przeciwnie, przyspieszył jeszcze bardziej. Chciał, żeby to spotkanie dobiegło

końca jak najszybciej.

Dziękował w duchu, że jego matka nie dożyła tej chwili. Zranił ją

wystarczająco mocno dziesięć lat temu, gdy sam miał wypadek. Na myśl o

tym, jak bardzo ją zawiódł, ogarniały go żal i wstyd. Całkiem stracił wtedy

poczucie rzeczywistości. Naiwnie sądził, że się zakochał. Dla jednego

uśmiechu doświadczonej manipulantki był gotów narazić całą swoją rodzinę.

Chociaż jego matka odeszła, nadal miał przy sobie Rafaela. Musiał

TL R

zrobić wszystko, żeby nie stracić także jego. Nie zamierzał popełnić drugi raz

tego samego błędu.

– Kawiarnia jest tam – zwróciła się do niego Sasha Fleming chrapliwym

głosem, który wyrwał go z zamyślenia.

Przystanął tak nagle, że wpadła na niego. Przez krótką chwilę poczuł

miękkość jej piersi, co niespodziewanie rozbudziło w nim pożądanie.

– Nie załatwiam interesów w miejscach publicznych. Nie chcę, żeby

ktoś niepożądany usłyszał naszą rozmowę.

Obrócił się na pięcie i skierował do prywatnej windy przeznaczonej

wyłącznie dla gości mieszkających w apartamencie prezydenckim.

22

Sasha zmierzyła go czujnym spojrzeniem. Miała pecha. Nie mogła

wybrać gorszego momentu na zostanie jego wrogiem.

Uważnie rozejrzała się po lustrzanej windzie, jakby wyczuwała

czyhające niebezpieczeństwo. Ostatecznie wsiadła jednak do środka.

Marco zauważył, że usługujący im boy hotelowy zbyt długo przygląda

się jej pośladkom. Natychmiast zalała go złość, więc czym prędzej wcisnął

odpowiedni guzik i zaczekał, aż zamkną się za nimi drzwi.

– Nie boisz się przekroczyć progu apartamentu nieznajomego? –

odezwał się, czując ogromną pokusę, żeby ją zaatakować.

– Nieznajomego? Sądziłam, że jesteś genialnym inżynierem, który

zaprojektował Espiritu DSII, a także dziedzicem fortuny Cervantesów.

– Pochlebstwa mnie nie wzruszają.

– Szkoda, bo dopiero się rozkręcam.

– Daruj sobie.

Ku jego zdumieniu zamilkła. Wtedy zwrócił uwagę na jej pełne usta i

długą linię szyi. Mimowolnie zaczęło narastać w nim podniecenie. Nie było

mu jednak wolno zapomnieć, że ta kobieta należała do jego brata.

TL R

Gdy drzwi windy się rozsunęły, ich oczom ukazał się salon biało–

srebrnego apartamentu z widokiem na Dunaj. Marco podszedł prosto do

zabytkowego biurka stojącego pod ścianą obitą aksamitem i postawił na nim

pudełko. Gdy przypomniał sobie o jego zawartości, powrócił gniew.

Z kolei Sasha podeszła do okna i zachwycona chłonęła widok Mostu

Łańcuchowego na tle odległych wzgórz. Skorzystał z okazji, żeby się jej

przyjrzeć.

Nie była klasyczną pięknością, bardziej przypominała chłopczycę niż

elegancką damę. Jej twarz przykuwała jednak uwagę. Poza tym, kiedy szła,

poruszała biodrami w taki sposób, że nie dało się oderwać od nich wzroku.

23

Lśniące, czarne włosy, które związała w koński ogon, spływały na delikatne

ramiona.

Gdy powiódł wzrokiem po jej piersiach, przywołał się do porządku. Nie

mógł myśleć o niej w ten sposób.

Poza tym, że była związana z jego bratem, nie gustował w kobietach

pozbawionych zasad moralnych.

A podkradanie nigdy nie było w jego stylu.

– Co mam zrobić, żeby przekonać cię do pozostawienia mnie w

zespole? – zapytała, nie odrywając wzroku od okna.

Ogarnęła go irytacja.

– Słyniesz z romansowania z kolegami z pracy – warknął.

Sasha przyjrzała mu się uważnie. Zaskoczyła go, gdy zrozumiał, że nie

zamierza unikać odpowiedzi.

– To był tylko jeden kolega, w dodatku bardzo dawno temu.

– Jeśli dobrze pamiętam, on także uległ wypadkowi i zakończył karierę.

Powoli skinęła głową.

– Tak, wycofał się z wyścigów.

TL R

– A ty zajęłaś jego miejsce. – Zmrużył oczy. – To ciekawe, że

wprowadzasz chaos do każdego zespołu, do którego dołączasz. Czyżbyś

przynosiła pecha?

– Jako były kierowca wyścigowy na pewno zdajesz sobie sprawę, że

wypadki na torze zdarzają się bardzo często, nawet podczas najprostszych

przejazdów. Takie są realia tego sportu. Przecież sam wycofałeś się z

wyścigów po wypadku. Zgadza się?

Odepchnąwszy bolesne wspomnienia, Marco splótł ręce na piersi.

– Nie interesują mnie statystyki, ale twój konkretny przypadek.

Tamtego mężczyznę też rzuciłaś przed samym wyścigiem. To chyba twój

24

modus operandi.

Gwałtownie wciągnęła powietrze.

– Jesteś niesprawiedliwy. Nie przypuszczałam, że oceniasz ludzi na

podstawie plotek.

– Masz szansę przedstawić swoją wersję historii.

– Tylko z Derekiem łączyła mnie bliższa relacja. Spotykaliśmy się przez

pewien czas, a potem nasze drogi się rozeszły.

– Ale nie zaprzeczysz, że gdy jego kariera legła w gruzach, twoja

nabrała rozpędu?

Sasha parsknęła śmiechem.

– Nie ujęłabym tego w ten sposób. Sukces kosztował mnie wiele

wyrzeczeń. Ale nie przyszłam tutaj, żeby omawiać moje życie prywatne,

które w dodatku nie powinno cię interesować.

– Powinno, jeśli w grę wchodzi dobro mojego brata albo mojego

zespołu. – Sięgnął po pudełko stojące na biurku. – Wiesz, co znajduje się w

środku?

Zmarszczyła czoło.

TL R

– Niby skąd?

– Pozwól, że cię oświecę. To pudełko znaleziono przy Rafaelu podczas

akcji ratunkowej. – Uniósł wieczko i wyciągnął złoty łańcuszek z niedużym

krzyżykiem. – Nasza matka podarowała mu to w dniu jego trzynastych

urodzin. Zakładał go na szczęście przed każdym wyścigiem.

Na jego twarzy smutek mieszał się z poczuciem winy. Bez słowa

wrzucił łańcuszek z powrotem do pudełka, zamknął je i odłożył na biurko.

Potem wyciągnął z kieszeni kolejną paczuszkę, tym razem aksamitną.

Sasha szeroko otworzyła oczy.

– Nie jesteś tak dobrą aktorką, jak myślałem. Nie potrafisz ukrywać

25

uczuć. Sądząc po twojej minie, Rafael zdążył zadać to pytanie.

– Ja...

Nie pozwolił jej dokończyć.

– Mój brat poprosił cię o rękę, a ty umyślnie odmówiłaś, ponieważ

wiedziałaś, że następnego dnia wystartuje w wyścigu. Mam rację?

TL R

26

ROZDZIAŁ TRZECI

Sasza splotła dłonie za plecami, żeby zapanować nad ich drżeniem.

Emanująca z Marca wściekłość stała się niemal namacalna. Jej serce biło jak

oszalałe. Otworzyła usta, ale nie znalazła odpowiednich słów.

– Masz szansę oczyścić się z zarzutów. – Gdy uniósł wieczko, jej oczom

ukazał się ogromny różowy brylant otoczony mniejszymi białymi

kamieniami.

Jak dotąd zawsze przyjmowała wyzwania. Ale tym razem pragnęła

oddać walkę walkowerem. Zrobiła krok w kierunku drzwi i już miała sięgnąć

do klamki, gdy napotkała jego spojrzenie. W ułamku sekundy skamieniała.

Nie mogła się ruszyć. Z trudem łapała powietrze.

– Odmówiłaś mojemu bratu czy nie? – zapytał chrapliwym głosem,

który przyprawił ją o gęsią skórkę.

– Źle oceniasz sytuację. Rafael nie poprosił mnie.

– Kłamiesz. – Zatrzasnął pudełeczko. – Poinformował mnie w esemesie,

że złożył ci propozycję, którą odrzuciłaś.

TL R

– Oczywiście, że ją odrzuciłam. Ale jemu nie chodziło...

Marco w ogóle jej nie słuchał.

– Sądził, że tylko udajesz niedostępną. Zamierzał ponowić prośbę

następnego dnia.

Sasha wiedziała, że braci łączą bliskie stosunki, ale nie przypuszczała,

że o wszystkim sobie mówią. Zaprzyjaźniła się z Rafaelem nie dlatego, że był

duszą towarzystwa, ale ponieważ dostrzegła jego samotność. Pomimo

licznych podrywów i szalonych imprez z kolegami z zespołu nigdy nie

wyglądał na szczęśliwego. Chociaż próbował ukrywać prawdziwe emocje,

27

ona je rozpoznała. Później poznała także powody takiego stanu rzeczy.

– Rafael i ja byliśmy przyjaciółmi.

– Masz ma mnie za idiotę? Naprawdę myślisz, że uwierzę, że kolacja w

Londynie i romantyczna wycieczka do Paryża, były efektem przyjaźni?

– Poszłam z nim na kolację, ponieważ Raf... bo ktoś go wystawił.

– A Paryż?

– Poprosił, żebym dotrzymała mu towarzystwa. Nie chciał jechać sam, a

ja nie miałam akurat nic do roboty.

– A jak wyjaśnisz dziesiątki waszych zdjęć, które pojawiły się w prasie?

Sasha zmarszczyła czoło.

– Nie uważasz, że twoje zainteresowanie życiem brata jest odrobinę...

niezdrowe?

Piwne oczy mężczyzny pociemniały, a całe jego dało napięło się do

granic wytrzymałości; od wewnątrz rozsadzały go emocje. Sasha ponownie

zapragnęła rzucić się do ucieczki.

– A ty nie uważasz, że to dziwne, że mój brat, mistrz świata, który

rzadko popełnia błędy na torze, umyślnie staranował jadący przed nim

TL R

samochód?

– Nie zrobił tego umyślnie. Rafael nigdy nie naraziłby siebie ani, tym

bardziej, innego kierowcy na takie niebezpieczeństwo.

– Oglądam wyścigi mojego brata, odkąd skończył sześć lat. Jego

umiejętności przeszły do legendy. Nigdy nie podjechałby tak blisko

martwego punktu drugiego pojazdu, Nie zrobiłby tego, gdyby trzeźwo

myślał.

Sasha nie mogła temu zaprzeczyć. Sama zastanawiała się nad tym,

dlaczego Rafael wykonał taki manewr.

– Może chciał wysunąć się na prowadzenie – zasugerowała bez

28

przekonania.

Ścisnął pudełko w dłoni.

– A może przestało mu zależeć. Może było dla niego za późno, kiedy

usiadł za kierownicą?

– Jak możesz tak mówić? – zapytała wstrząśnięta.

– Godzinę przed wyścigiem wysłał mi wiadomość, że zamierza zdobyć

to, czego pragnie. Za wszelką cenę.

– Ja... on nie mógł tego powiedzieć! Poza tym chodziło mu o... –

Zacisnęła zęby, żeby powstrzymać potok słów. Nie mogła zdradzić zaufania

Rafaela. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

– Jesteś trucizną i zamierzam wydalić cię z krwiobiegu zespołu.

Wsunął pudełko z pierścionkiem zaręczynowym do kieszeni i podszedł

do biurka. Przejrzał dokumenty rozłożone na blacie i znalazł to, czego szukał.

– Twój kontrakt obowiązuje do końca przyszłego sezonu, ale ma pewne

luki. Otrzymasz stosowne wynagrodzenie za wcześniejsze rozstanie z

zespołem Espiritu. Nasza współpraca dobiegła końca.

Te słowa podziałały na nią jak kubeł zimnej wody; od razu

TL R

oprzytomniała.

– Zwalniasz mnie, bo przyjaźnię się z twoim bratem? Zwolnisz także

jego, gdy wybudzi się ze śpiączki?

Spojrzał na nią zimno.

– Niemal od dekady prowadzę ten zespół, ale nie przypominam sobie,

żeby ktoś wprowadził tyle zamętu co ty. Ostrzegałem Rafaela przed tobą.

Powiedziałem, że trzymają się ciebie kłopoty.

Jej gniew przerodził się w płomienną furię.

– Jak śmiesz?!

Marco ledwie wzruszył ramionami.

29

– Ta rozmowa do niczego nie prowadzi. Proponuję ci pięć milionów.

– Za co?

– Za opuszczenie zespołu. Pięć milionów euro albo funtów, jak sobie

życzysz, dla mnie to bez znaczenia.

Poczuła, jak coś w niej pęka.

– Idź do diabła – syknęła jadowicie, chociaż na jej ustach wykwitł słodki

uśmiech.

– To twoje ostatnie słowo?

– Nie licz, że je zmienię.

Chociaż Sasha szykowała się na ostrą reakcję, on tylko stał i patrzył na

nią tak, jakby potrafił dostrzec najgłębsze zakamarki jej duszy i znał

wszystkie jej sekrety. Potem wolno skinął głową, przeczesał włosy palcami i

wycofał się w głąb pokoju, jakby nie miał nic więcej do dodania.

Zdezorientowana wbiła wzrok w ścianę, koncentrując się na podsycaniu

gniewu. Nie zasługiwała na takie traktowanie. Nie zrobiła nic złego.

Próbowała tylko zaprzyjaźnić się z kolegą z zespołu, który tak jak ona

walczył z mrocznymi demonami.

TL R

Po doświadczeniach z Derekiem i bolesnej stracie dziecka, o którym

dowiedziała się za późno, postanowiła nie mieszać spraw zawodowych z

życiem prywatnym. Zazdrość Dereka o sukcesy, które odnosiła na torze,

stopniowo niszczyła łączące ich uczucie, aż w końcu nic nie zostało.

Gdy zrozumiał, że ją traci, chwycił się ostatniej deski ratunku i poprosił

ją o rękę. Gdy spotkał się z odmową, nie szczędził jej obelg. Co więcej, zaczął

rozpuszczać plotki, które zniszczyły tak wiele z tego, na co od lat ciężko

pracowała.

Na szczęście nie poznał prawdy o dziecku. Ten sekret Sasha ukryła

głęboko w sercu i dopilnowała, by nikt nie mógł go wykorzystać przeciwko

30

niej. Nie wyjawiła prawdy nawet ojcu. Sama zmagała się z bólem i rozpaczą.

– Sądziłam, że to Rafael wyjawił ci szczegóły z mojej przeszłości

– powiedziała z namysłem. – Ale teraz dochodzę do wniosku, że było na

odwrót. Mam rację?

Nie odrywając wzroku od malowniczego widoku za oknem, Marco

westchnął przeciągle.

– Odkąd sięgam pamięcią, musiałem wyciągać Rafaela z tarapatów. –

Mówił cicho, spokojnie, jakby postanowił zapomnieć o gniewie. – Zawsze

pociągało go niebezpieczeństwo. Próbował wszystkich szaleństw, jakie

oferuje ten świat. Kiedy miał jedenaście lat, znalazł grzyby rosnące na polu

przy naszej winnicy w Leon i postanowił je zjeść. Skończyło się na płukaniu

żołądka. Dwa lata później wymknął się ze szkoły z internatem, żeby wziąć

udział w korridzie w Pampelunie. Byk wbił mu róg w ramię. Nie muszę chyba

dodawać, że zostałby wydalony ze szkoły w trybie natychmiastowym, gdyby

nasza rodzina nie postanowiła jej dofinansować. – Spojrzał na Sashę. – Lista

jego wybryków jest naprawdę imponująca.

– To chyba rodzinne – mruknęła Sasha. Nie miała pojęcia, dokąd

TL R

zmierzała ta rozmowa, ale pozwoliła jej toczyć się własnym torem. – W

końcu to ty pięć lat temu jako jedyny wspiąłeś się na Mount Everest w wa-

runkach, które przeraziły resztę ekspedycji.

– Doskonale wiedziałem, co robię.

– A pokonanie połowy rajdu Londyn– Dakar ze złamaną ręką?

– Skąd ty...?

– Ja też trochę poszperałam – odparła zadowolona z siebie. – Wiem o

tobie co nieco. Tylko jednego nie rozumiem. Skoro tak bardzo drżysz o życie

brata, to dlaczego wsadziłeś go za kierownicę najszybszej maszyny świata?

Jego oczy pociemniały, gdy na moment zatracił się we wspomnieniach.

31

– Ponieważ mamy ten sport we krwi. Ojcu nie udało się ścigać na torze,

ale ja spełniłem jego marzenie. Jeździłem dla niego i dlatego że miałem

talent. Podobnie jak Rafael. Chociaż zawsze było wiadomo, że wyścigi to

nasza przyszłość, nigdy nie przestałem troszczyć się o brata. Muszę chronić

go przed nim samym.

– Nie przyszło ci do głowy, że gdybyś pozwolił mu ponosić

konsekwencje własnych czynów, to w końcu by zmądrzał? Chyba najwyższy

czas odciąć pępowinę i pozwolić mu żyć własnym życiem.

– Zrobię to, gdy udowodni, że igranie ze śmiercią nie znajduje się na

liście jego priorytetów.

– Dlaczego uważasz, że zdołasz go ocalić? Nie jesteś wszechmogący.

Nie będziesz przy nim w każdej sekundzie jego życia. Poza tym jemu to może

nie odpowiadać.

Marco rozejrzał się, jakby czegoś szukał, a Sasha roześmiała się gorzko.

– To już się stało. Mam rację? Pokłóciliście się. Dlatego nie było cię na

torze podczas ostatniego wyścigu?

Zignorował jej pytanie.

TL R

– On zasługuje na wszystko, co najlepsze, a ty nie jesteś dla niego

wystarczająco dobra. Nadal możesz przyjąć moją ofertę.

Rozejrzała się po wystawnym apartamencie. Omiotła wzorkiem lśniące

podłogi, jedwabne tapety, robione na zamówienie meble i gustowne kręte

schody. Na taki luksus było stać tylko nielicznych. Jednak całe bogactwo

Marca de Cervantesa nie było w stanie sprawić, by przestała odróżniać to, co

słuszne, od tego, co złe.

– Nie odejdę z podkulonym ogonem i pięcioma milionami na koncie –

oświadczyła dobitnie.

Cisza zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Zdesperowana Sasha była

32

już gotowa rzucić mu się stóp i błagać o litość, gdy Marco wskazał krzesło

stojące przy biurku.

– Usiądź. Wygląda na to, że musimy poważnie porozmawiać.

Marco zauważył, że na jej twarzy pojawiła się ulga. Chwilę później jej

usta rozciągnęły się w uśmiechu triumfu, który nieudolnie próbowała

powstrzymać.

W rzeczywistości nie zamierzał zwolnić Sashy Fleming, przynajmniej

w najbliższej przyszłości. Chciał jej tylko uświadomić, jak łatwo może stracić

wszystko, co tak wysoko ceni.

Chwilowo złakniona zemsty bestia, która nim zawładnęła, była

usatysfakcjonowana widokiem roztrzęsionej kobiety. Poza tym przekonał się,

jak bardzo zależało jej na pracy. Zrozumiał, że jeśli odbierze ją jej za jakiś

czas, będzie cierpiała bardziej, niż gdyby zrobił to teraz.

Niestety, jego zdradzieckie ciało nie było jej tak nieprzychylne jak jego

myśli. Kolejny raz poczuł, jak narasta w nim podniecenie. Nie mógł

zaprzeczyć, że pragnął pocałować jej kuszące usta.

– Mam pewne zobowiązania wobec sponsorów – zaczął, żeby czym

TL R

prędzej skupić się na interesach, zamiast fantazjować o niedoszłej

narzeczonej brata.

Chociaż główni gracze dzwonili do niego z kondolencjami i wypytywali

o stan zdrowia Rafaela, tak naprawdę chcieli wybadać nastroje i poznać plany

właściciela zespołu. Najbardziej interesowało ich oczywiście, kto usiądzie za

kierownicą bolidu.

– Rafael planował kilka spotkań ze sponsorami podczas sierpniowej

przerwy – odparła Sasha.

Marca kolejny raz zszokował jej chłodny ton. Mówiła rzeczowo, a jej

głos nie zdradzał emocji. Nie zachowywała się jak zatroskana kochanka czy

33

współczująca koleżanka z zespołu. Koncentrowała się wyłącznie na

przyszłości Espiritu. W innych okolicznościach jej postawa byłaby godna

podziwu.

Zanim zdążył odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi. Wkrótce

potem do pokoju wszedł jeden z jego osobistych lokajów. Tuż za nim kroczyli

Russell Latchford, jego prawa ręka, i Luke Green, kierownik zespołu.

– Właśnie byłem u Rafaela... – poinformował, idąc w ich stronę.

Przystanął na widok Sashy. – Nie wiedziałem, że tutaj będziesz – zwrócił się

do niej wyraźnie zdumiony.

Sasha spojrzała na niego chłodno, ale nic nie powiedziała. Kolejny raz

przeniosła wzrok na Marca. Zachowywała się tak, jakby nic nie mogło

wyprowadzić jej z równowagi – nic poza utratą pracy.

– Właśnie omawialiśmy przyszłość zespołu. – Jako kierownik drużyny

to Russell wybierał kierowców, ale ostatnie słowo zawsze należało do Marca.

– Przyniosłeś listę kandydatów, o którą cię prosiłem?

Sasha gwałtownie wciągnęła powietrze i mocniej ścisnęła poręcze

krzesła.

TL R

– Każdy kierowca chce jeździć dla nas. Rozmawiałem już

niezobowiązująco z pięcioma kandydatami, ale ich wykupienie nie będzie

tanie. Poza tym nie możesz oczekiwać, że którykolwiek z nich osiągnie takie

wyniki jak Rafael.

Marco potrząsnął głową.

– To musi być ktoś charyzmatyczny i utalentowany, inaczej sponsorzy

zaczną się wycofywać.

Głos zabrał Luke:

– Pozostaje też problem treningów. Nikt, kto nie zna naszego

samochodu, nie poradzi sobie z nim bez odpowiedniej liczby godzin na torze

34

treningowym.

Marco spojrzał na listę.

– Oczywiście nikt nie dorówna Rafaelowi. Rozumiem, że nie wygramy

już pucharu Drivers’ Championship, ale wciąż mamy szansę na pierwsze

miejsce podczas Constructors’ Championship. Zespół na to zasługuje. W tej

sytuacji nie pozostaje mi nic innego, jak wybrać kierowcę z listy.

– To nie jest jedyna opcja – wtrąciła Sasha na tyle głośno, żeby zwrócić

na siebie uwagę mężczyzn.

Marco przyjrzał jej się uważnie. Sprawiała wrażenie odprężonej, a z jej

oczu wyzierał głód sukcesu.

– Słucham.

– Dobrze wiecie, że znam ten samochód jak własną kieszeń.

Trenowałam w nim od zeszłego sezonu tydzień w tydzień. Moim zdaniem

tylko ja mogę zdobyć puchar Constructors’ Championship. W ostatnich

miesiącach osiągałam prawie tak dobre wyniki jak Rafael. Poza tym, jeśli

mnie wybierzesz, oszczędzisz sporo pieniędzy.

Marco musiał przyznać jej rację. Wiedział też, że nie kłamała w sprawie

TL R

swoich osiągów. Co tydzień otrzymywał sprawozdanie od inżynierów i

trenerów.

– To prawda, ale najbliższy wyścig odbędzie się w niedzielę, a ty nadal

znajdujesz się pod wpływem emocji. Chyba lepszy byłby kierowca z

większym doświadczeniem na torze.

Russell zaczął kręcić się nerwowo, zanim powiedział:

– Myślę, że Alan będzie lepszy...

– Jestem od niego o niebo lepsza. Luke może to potwierdzić.

Luke nie sprawiał wrażenia przekonanego.

– W czym problem? – zapytał Marco.

35

Luke chrząknął, wbijając wzrok w podłogę.

– Nie wiem, jak zareaguje reszta zespołu na... no wiesz.

– Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, zrób to.

– Chodzi mu o to, że kobieta za kierownicą nie przypadnie do gustu

wielu osobom – wyjaśniła Sasha bez ogródek.

Marco poczuł narastającą irytację. Osobiście uważał, że talent nie ma

nic wspólnego z płcią i dlatego tak bardzo drażniły go kąśliwe uwagi na temat

kobiet w bolidach.

– Wiem już wszystko.

Russell nie krył zdziwienia.

– Potrzebujesz czasu, żeby podjąć decyzję? – zapytał, nie odrywając

wzroku od Sashy.

– Muszę skonsultować się z prawnikami. Jutro z samego rana

poinformuję was, co postanowiłem.

Lokaj odprowadził skonsternowanych mężczyzn do drzwi. Gdy tylko

tamci zniknęli za drzwiami, Sasha odezwała się cicho:

– Chciałam...

TL R

Marco uniósł rękę, żeby jej przerwać.

– Pozwól, że coś wyjaśnię. Nie odrzucę twojej kandydatury z powodu

płci. Jeśli wybiorę kogoś innego, to tylko ze względu na doświadczenie,

wyniki i talent.

Skinęła głową.

– Rozumiem.

– Teraz muszę wrócić do szpitala. Zadzwonię do ciebie rano. –

Odwrócił się w stronę drzwi.

– Potrzebuję tego – szepnęła.

Te dwa słowa przykuły jego uwagę. Podszedł do niej i spojrzał na

36

pochyloną głowę, splecione dłonie, czarny kosmyk opadający na twarz.

Poczuł ogromną pokusę, żeby odgarnąć jej włosy z twarzy.

– Dlaczego to dla ciebie takie ważne? – zapytał.

– Złożyłam obietnicę.

Marco zmarszczył czoło.

– Jaką obietnicę? Komu?

Zrobiwszy głęboki wdech, Sasha wyprostowała się i uniosła wysoko

głowę. Dopiero wtedy spojrzała mu prosto w oczy. Najwyraźniej pokonała

słabość, która na moment nią zawładnęła.

Patrzyła na niego hardo, jakby rzucała mu wyzwanie.

– To bez znaczenia. Wszystko, co musisz wiedzieć, to to, że jeśli dasz

mi szansę, wygram dla ciebie Constructors’ Championship.

Sasha usłyszała ciche bzyczenie i cicho przeklęła, wciskając twarz w

poduszkę. Nie mogła zrozumieć, jak to możliwe, że mały owad, który

najwyraźniej wleciał do pokoju przez uchylone okno, robił tyle hałasu.

Pomstując pod nosem, przewróciła się na drugi bok i spróbowała

zasnąć. Była wyczerpana do granic możliwości. Przez większość nocy

TL R

krążyła po pokoju, chcąc znaleźć argumenty, które przekonają Marca do

pozostawienia jej w zespole. Zasnęła dopiero nad ranem.

I jak na złość musiał obudzić ją ten hałaśliwy... Telefon! Z krzykiem

zerwała się z łóżka, odrzucając kołdrę, i po omacku zaczęła szukać torebki,

którą zostawiła na podłodze.

– Hm – mruknęła do słuchawki.

– Mam rozumieć, że cię obudziłem? – zadudnił głos Marca de

Cervantesa.

– Oczywiście, że nie. Która godzina? – Potarła zaspane oczy. Nigdy nie

była rannym ptaszkiem.

37

– Dziewiąta trzydzieści.

– Jak to? Niech to szlag. – Najwyraźniej znów nie usłyszała budzika.

Wszystkiemu winien był cudowny materac, który bez wątpienia

wyprodukowano w niebie. Członkowie zespołu Espiritu zawsze mieli

zapewnione takie warunki mieszkaniowe, które budziły zazdrość u konku-

rencji. Każdy z zawodników mógł liczyć na luksusowy apartament ze

sprzętem najnowszej generacji, jacuzzi, ręcznie tkanymi szlafrokami,

cudownymi kremami i odżywkami, a także obsługą na każde skinienie.

– Jesteś umówiona?

– Tak. Muszę zdążyć na samolot do Londynu o jedenastej. – Na

szczęście większość rzeczy spakowała w trakcie bezsennej nocy, a lotnisko

znajdowało się niedaleko; ciągle miała szansę, że zostanie wpuszczona na

pokład.

– Chyba powinnaś zmienić plany.

Sasha zamarła.

– Niby czemu?

– Mam dla ciebie propozycję. Otwórz drzwi.

TL R

– Słucham?

– Otwórz drzwi. Muszę patrzeć ci w oczy, gdy będę przedstawiał ci

swoje plany.

– Jesteś tutaj? – Przerażona spojrzała na drzwi.

– Tak, jestem, ale jeśli zaraz nie otworzysz, to sobie pójdę.

Sasha spojrzała w dół na koszulkę z wampirem i krwistoczerwonym

napisem głoszącym „Ugryź mnie”. Nie zamierzała otworzyć mu w tym stroju.

– Ja... Dasz mi dwie minuty? – Skoro potrafiła wcisnąć się w strój

kierowcy w dziewięćdziesiąt sekund, tym bardziej mogła w tym czasie zrobić

się na bóstwo.

38

– Masz pięć sekund. Po tym czasie wykonam następny telefon.

– Zaczekaj. – Z telefonem przy uchu ruszyła do drzwi. Uchyliła je i

wystawiła głowę na zewnątrz.

Na korytarzu rzeczywiście stał Marco de Cervantes, ubrany w szyty na

miarę garnitur. Niebieskoszara marynarka i błękitna koszula w prążki

doskonale układały się na jego szerokich ramionach. Potargane jeszcze

wczoraj włosy miał teraz starannie przyczesane.

– Zaproś mnie do środka – powiedział, spoglądając na nią.

– Czemu? Jesteś wampirem? – odparła bez namysłu.

Ściągnął brwi.

– Słucham? Jesteś naćpana?

– Nie. Ja... po prostu nie zdążyłam się jeszcze ubrać.

– Wszystkim otwierasz nago?

Zapiekły ją policzki..

– Nie jestem naga. – Niechętnie otworzyła drzwi szerzej. – Widzisz?

Wzrok Marca powędrował po jej skąpo odzianym ciele. Wyglądał przy

tym tak, jakby walczył z natłokiem emocji, które, choć nieznane Sashy,

TL R

przerażały ją. Cofnęła się, a on wszedł do środka. Luksusowy apartament,

który wcześniej uważała za ogromny, nagle wydał jej się za ciasny dla nich

obojga. Telefon upadł jej na podłogę wyłożoną puszystą wykładziną. Poczuła

suchość w gardle.

– Czasem plotki nie mijają się z prawdą – skomentował głośno.

– Chyba nie rozumiem – wydusiła z trudem.

– Że seks jest twoim orężem. – Spojrzał na jej piersi.

– Powinnaś być jednak bardziej subtelna.

– Słucham? – pisnęła, cofając się w kierunku łóżka.

– Czy ty właśnie...?

39

– Więcej finezji, panno Fleming.

– Co ty bredzisz? Może to ty się naćpałeś?

Marco podszedł do niej.

– Nie zbliżaj się – ostrzegła, gdy poczuła, jak krawędź łóżka wbija jej

się w uda.

Chociaż posłuchał, nadal wodził wzrokiem po jej ciele.

Sasha nerwowo oblizała wargi.

– Posłuchaj, cokolwiek o mnie słyszałeś, odniosłeś mylne wrażenie.

Derek rozsiewał plotki po naszym rozstaniu, ale ja taka nie jestem.

– To na co w takim razie patrzę? – zapytał zachrypniętym głosem.

Sasha chwyciła szlafrok z łóżka i czym prędzej się nim owinęła.

Wiedziała, że wiele kobiet ostrzyło sobie pazury na kierowców

wyścigowych. Mamiły ich, rozkochiwały w sobie i wykorzystywały. Ale ona

nigdy nie posunęłaby się do takiego zagrania, nawet wobec najbogatszego i

najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego znała.

Podejrzenia Marca wydałyby jej się śmieszne, gdyby nie wiązały się z

Derekiem i bolesnymi wspomnieniami.

TL R

– Możemy przejść do sedna? – zapytała zrezygnowana.

Wolno podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz, jakby wcale jej nie

usłyszał. Zdenerwowana Sasha ścisnęła mocniej pasek szlafroka, mając

nadzieję, że zdoła rozładować napiętą atmosferę.

Po minucie Marco spojrzał na nią bez cienia emocji.

– Postanowiłem nie zatrudniać nowego kierowcy. Zbyt wiele

komplikacji, zbyt wysokie koszty...

Pełna nadziei usiadła na skraju łóżka.

– To znaczy, że miejsce głównego kierowcy przypadnie w udziale

mnie?

40

Wsunął ręce do kieszeni, obserwując ją uważnie.

– Podpiszesz dokument, z którego wynika, że spełnisz wszelkie

oczekiwania zespołu. Połowa sponsorów wyraziła już zgodę, żebyś zastąpiła

Rafaela.

Jej serce zabiło mocniej.

– A co z resztą?

– Nadal nie mogą się zdecydować i szukają innego rozwiązania, ale moi

ludzie już nad nimi pracują.

Wbiła wzrok w drżące dłonie. Wyglądało na to, że w końcu zyska

okazję, by udowodnić, ile jest warta. Zasłuży na szacunek, którego

odmawiano jej, a wcześniej także jej ojcu. Nazwisko Fleming przestanie być

wymawiane z pogardą.

– Dziękuję.

– Nie poznałaś jeszcze wszystkich warunków naszej umowy.

Sasha pokręciła głową.

– Zgadzam się na wszystko. – Musiała wykorzystać tę szansę za

wszelką cenę.

TL R

Zmrużył oczy.

– Zawsze jesteś taka brawurowa? Wiesz, że na torze to może cię sporo

kosztować?

– Ja... No dobrze, przedstaw warunki.

– Gracias. Właściwie to zależy mi głównie na dwóch. Zespół Espiritu

musi wygrać Contructors Championship. Mamy osiemdziesiąt punktów

przewagi nad pozostałymi zespołami. Liczę, że ta różnica jeszcze się

zwiększy. Rozumiemy się?

Uśmiech rozpromienił jej twarz.

– Oczywiście. Zamierzam skopać wszystkim tyłki.

41

– I drugi warunek...

– Zaczekaj. Ja też mam warunek.

Wykrzywił usta w grymasie.

– Jesteś niewiarygodna.

Sasha zignorowała tę złośliwość.

– Jeśli wygram, przedłużysz ze mną umowę na kolejny rok. Możesz

dopisać w moim kontrakcie, że przez kolejne trzy miesiące będę oceniania na

podstawie osiągnięć. Zwycięstwo zagwarantuje mi kolejne dwanaście

miesięcy.

– Chcesz wygrać Drivers’ Championship, jeśli dobrze rozumiem? To aż

tak wiele dla ciebie znaczy?

– Aż tak wiele – przyznała cicho.

Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji.

– Niech będzie. Wygraj Constructors’ Championship, a zachowasz u

mnie pracę przez kolejny rok.

– Sasha nie mogła uwierzyć, że poszło jej tak łatwo. – Zanim

skończymy, jest jeszcze drugi warunek, dla mnie najważniejszy.

TL R

– Słucham?

– Nie wolno ci spoufalać się z innymi członkami zespołu ani z moim

bratem. Jeśli choć raz zachowasz się nieprofesjonalnie, zostaniesz zwolniona,

a ja osobiście dopilnuję, żebyś nigdy więcej nie usiadła za kierownicą

samochodu wyścigowego. Czy wyrażam się jasno?

42

ROZDZIAŁ CZWARTY

– Jeśli skończyłaś śniadanie, chciałbym oprowadzić cię po torze

wyścigowym.

Sasha podniosła wzrok znad prawie pustego talerza, na którym

wcześniej znajdowała się jajecznica z szynką, i ujrzała Marca stojącego w

drzwiach łączących przestronny salon ze skąpanym w słońcu tarasem

posiadłości Casa de Leon.

Chociaż spędzała tu już trzeci dzień, nadal nie mogła uwierzyć w ogrom

bogactwa Cervantesów. Potrzebowała aż czterdziestu ośmiu godzin, żeby

przestać się gubić w imponującej dwupiętrowej willi należącej do rodziny.

Casa de Leon, że śnieżnobiałymi ścianami, ciemnoczerwonym dachem i

wysokimi oknami, stanowiła obiekt westchnień każdego architekta. Każdy

mebel, obraz i bibelot zdobiący wnętrze wyglądał tak, jakby kosztował

fortunę – i zapewne właśnie tyle kosztował.

Tereny zielone otaczające posiadłość ciągnęły się, jak okiem sięgnąć.

Nic więc dziwnego, że ogrodnicy poruszali się po nich meleksami.

TL R

Odrywając wzrok od horyzontu, Sasha przypomniała sobie, że zadano

jej pytanie.

– Oczywiście, tyko dokończę kawę. Zjesz coś? – zapytała, wskazując

owoce tak soczyste, że rozpływały się w ustach, pyszne ciasta i wędliny.

Marco odepchnął się od framugi i ruszył w jej stronę. Emanowały z

niego siła i męskość.

– Chętnie wypiję espresso.

Gdy usiadł przy stole, Sasha sięgnęła po dzbanek.

– Jasne, szefie. Czarną?

43

Chociaż jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, błysk w piwnych

oczach zdradził, że go rozbawiła.

– Si, z dwoma łyżeczkami cukru.

– Nie przypuszczałam, że jesteś typem, który słodzi.

– A jakim według ciebie jestem typem?

– Takim, który wypija wrzącą małą czarną bez mrugnięcia okiem.

– Bo moja dusza jest czarna jak noc? – zadrwił.

– Ty to powiedziałeś. – Posłodziła ciepły napój i podała go Marcowi.

– Gracias.

Jej wzrok zbyt długo zatrzymał się na jego potężnej dłoni ściskającej

srebrną łyżeczkę. Poczuła dziwne mrowienie w żołądku i suchość w ustach,

więc czym prędzej skupiła uwagę na swoim kubku.

– Zdążyłaś się rozgościć.

Sasha pomyślała o sypialni dla gości, którą pozwolono jej zająć, z

ogromnym łóżkiem z baldachimemi przepiękną marmurową wanną.

Powiodła wzrokiem po ogrodzie, mrużąc oczy przed promieniami słońca

odbijającymi się w błękitnej wodzie basenu olimpijskiego. Niczego jej tutaj

TL R

nie brakowało. Prawie niczego.

– Mam wszystko, czego potrzebuję. Dziękuję – odparła uprzejmie. – Jak

się czuje Rafael?

Gdy twarz Marca stężała, westchnęła ciężko.

– Zgodziłam się zachować dystans, ale nigdy nie obiecywałam, że

przestanę się o niego troszczyć.

– Podczas podróży z Budapesztu nie było żadnych problemów. Obecnie

znajduje się pod opieką najlepszych hiszpańskich lekarzy w Barcelonie.

– Tyle musi mi wystarczyć. Może chętniej opowiesz mi o torze. Jak

daleko stąd się znajduje?

44

– Pięć kilometrów na południe. – Jednym haustem opróżnił filiżankę, po

czym chwycił pomarańczę i obrał ją sprawnie.

– To wszystko należy do ciebie i Rafaela? – zapytała kierowana

ciekawością.

– Si, całe cztery tysiące hektarów. – Zjadł kawałek owocu. – I to

wszystko mogło być twoje. Pewnie teraz żałujesz.

Nie musiała go pytać, co miał na myśli.

– Sama nie wiem – odparła, siląc się na lekki ton.

– Tor wyścigowy mógłby się przydać, ale co miałabym zrobić z resztą?

– Mówisz o winnicy? Stajniach pełnych najlepszych rasowych koni z

całej Hiszpanii? Luksusowym spa, do którego można dostać się wyłącznie na

zaproszenie?

– Właśnie na tym polega problem. Moje potrzeby są znacznie bardziej

przyziemne, a od zbyt dużej ilości wina zawsze boli mnie głowa. Dobrze się

więc stało, że nie weszłam do waszej rodziny. Chociaż spa mogłoby się

przydać po ciężkim dniu pracy. Nie jestem tylko pewna, czy manicurzystki

poradziłyby sobie ze smarem pod moimi paznokciami.

TL R

Dostrzegła, że kąciki jego ust uniosły się delikatnie.

– Zawsze jesteś taka zabawna czy tylko próbujesz zamydlić mi oczy?

– Może skupimy się na tym, co istotne? – zapytała, nie dając po sobie

poznać irytacji.

– Rzeczywiście, przywiozłem cię tutaj, żebyś mogła trenować. To jest

teraz najważniejsze. Zostawię złośliwości na inną okazję.

– Dzięki.

W milczeniu oboje weszli do willi. Zapach cytrusów połączony z

piżmową nutą przyjemnie drażnił jej nozdrza. Właśnie tak pachniał Marco:

świeżo, zmysłowo, ponętnie. Biała koszula opinała jego umięśnioną klatkę

45

piersiową i szczupłe biodra. Chociaż zakończył karierę sportowca dziesięć lat

temu, zachował piękną sylwetkę. Bez wątpienia nadal dużo ćwiczył.

– Dlaczego przestałeś startować w wyścigach? Przecież wróciłeś do

formy po wypadku.

Gdy spojrzał na nią ponuro, od razu zrozumiała, że zadała niewłaściwe

pytanie.

– Nie zamierzam się przed tobą tłumaczyć.

Minął ją, otworzył drzwi frontowe i zaczekał, aż wyjdzie na zewnątrz,

gdzie czekały zaparkowane dwa meleksy. Sasha ruszyła do bliżej

zaparkowanego pojazdu.

– Dokąd idziesz?

Przystanęła w pół kroku.

– Myślałam, że pojedziemy na tor.

Marco skinął głową w kierunku lądowiska, gdzie czarno– czerwony

śmigłowiec błyszczał w porannym słońcu.

– Polecimy – poprawił ją.

– Pozwolisz mi usiąść za sterami?

TL R

Przywołał na twarz wymuszony uśmiech.

– Kiedy świnie zaczną latać.

– To niesamowite! Od dawna masz ten tor wyścigowy?

Gdy tylko Marco oderwał wzrok od wskaźników i spojrzał na swoją

rozentuzjazmowaną pasażerkę, od razu tego pożałował. Proponując lot

helikopterem, nie wziął pod uwagę jej stroju. W krótkich białych spodenkach

i jasnozielonej koszuli wyglądała niezwykle seksownie.

Przypomniał sobie, jak siedziała na skraju łóżka w bawełnianej koszulce

i krótkim szlafroku. Jej piersi falowały wtedy tak kusząco, że zaparło mu

dech. Chociaż wiedział, że nie powinien, pragnął zobaczyć więcej.

46

To była Sasha Fleming – kobieta, która uwiodła jego brata i desperacko

pragnęła sukcesu. Marco zbyt dobrze znał cenę, którą trzeba było zapłacić za

ślepą ambicję. Mimo wszystko, z niewyjaśnionych przyczyn, pożądał jej

ciała.

Z kolei ona wydawała się zupełnie go ignorować, co bardzo go

zaskoczyło. Od incydentu w hotelu nie wykonała żadnego ruchu, który

zdradzałby jej zainteresowanie ich ewentualnym romansem. A przecież setki

kobiet zabiegały o jego uwagę, a on się nimi bawił. Zdołał nawet prawie

całkiem wymazać z pamięci najbardziej wyrachowaną manipulantkę, z jaką

kiedykolwiek miał do czynienia. Angelique zawładnęła jego światem i

wprowadziła do niego chaos, ale to było dawno temu, a on nie widział

potrzeby, żeby rozdrapywać stare rany.

Odepchnąwszy

niechciane

wspomnienia,

Marco

ponownie

skoncentrował się na wskaźnikach i sprowadził helikopter na, wysokość

kilkuset metrów nad ziemią.

– Powstał dziesięć lat temu – odpowiedział, wskazując tor w dole.

– Po przejściu na emeryturę?

TL R

– Nie, tuż przed – rzucił ostro, czym natychmiast ją uciszył. Jednak na

widok podejrzliwości skrywającej się w jej oczach dodał niechętnie: –

Zamierzałem spędzać tu wiele czasu. – Naiwnie wierzył, że do szczęścia

wystarczą mu idealny samochód i idealna kobieta; bardzo się pomylił.

– I co się zmieniło?

Poczuł ukłucie w piersi.

– Rozbiłem się.

Gdy wolno skinęła głową, ogarnęła go złość. Co ona mogła wiedzieć?

Nie musiała udawać zrozumienia ani smutku. Po co w ogóle tego próbowała?

Zdusił gniew. Gdy zniżali się nad lądowiskiem, Sasha wskazała sześć

47

meleksów pełnych mechaników.

– Co oni robią?

– Tor nie był używany przez pewien czas, więc sprawdzają, czy

wszystkie ruchome elementy działają, jak powinny.

– Nie mogę uwierzyć, że można przekształcić ten tor w każdy inny na

świecie. Marzę o chwili, gdy się po nim przejadę!

Podniecenie pobrzmiewające w jej głosie skłoniło Marca, by na nią

spojrzeć. Jej oczy lśniły jak gwiazdy, a cała twarz promieniała.

– Tor powstał, zanim wyprodukowano pierwsze naprawdę skuteczne

symulatory. Nie dość, że daje możliwość zapoznania się z każdym torem na

kuli ziemskiej, to jeszcze gwarantuje warunki maksymalnie zbliżone do

rzeczywistych.

– Aż dziwne, że nikt nie próbował go skopiować albo zapłacić za

możliwość trenowania na nim.

– Dostałem kilka ofert.

– I?

Marco wzruszył ramionami.

TL R

– Od czasu do czasu znajdzie się chętny na przejażdżkę po torze, ale

żeby osiągnąć wymierne efekty, trzeba na nim trenować w samochodzie

mojego projektu.

Sasha zachichotała. Ten przyjemny dźwięk niezwykle przypadł mu do

gustu.

– Sprytnie – skomentowała. – Jedynym sposobem na dorównanie

twojemu zespołowi jest wykupienie go. Na ile wycenia się Cervantes

Conquistador? Na dwa miliony?

– Na trzy – sprostował.

Sasha zagwizdała głośno i pochyliła się do przodu. Marco zauważył, jak

48

bujne piersi odznaczają się pod cienkim materiałem koszuli. Przełknął ślinę,

walcząc z narastającym podnieceniem. Ta kobieta oznaczała kłopoty i nie

wolno mu o tym zapominać.

Rafael za bardzo się do niej zbliżył i nie skończyło się to dla niego

dobrze. Marco nie zamierzał popełniać błędów brata. Musiał skupić się na

zdobyciu pucharu Constructors’ Championship. Nic więcej nie powinno go

interesować.

Sprawnie sprowadził helikopter na ziemię, po czym zdjął słuchawki.

Sasha wysiadła bez jego pomocy, chociaż posłała mu wymowne spojrzenie.

Zignorowawszy ją, ruszył w kierunku Luke’a Greena, który pojechał na tor

wcześniej, żeby dopilnować przygotowań.

– Wszystko gotowe?

Główny inżynier skinął głową.

– Właśnie wypakowujemy silnik. Mechanicy sprawdzą, czy nie został

uszkodzony podczas lotu.

– Złożenie samochodu zajmuje maksymalnie trzy godziny, więc

powinien być gotowy do testów dzisiaj po południu – oceniła Sasha,

TL R

wpatrując się w brezent zasłaniający silnik.

– Zaczniesz jutro rano – odparł ostro Marco.

Zrobiła przygnębioną minę.

– Ale dlaczego, skoro samochód będzie gotowy...

Uniósł rękę, żeby ją uciszyć, po czym zwrócił się do

Luke’a:

– Chcę co godzinę dostawać raport z postępów pracy nad silnikiem, a po

przeprowadzeniu wszystkich testów także pomiary telemetryczne.

– Oczywiście, szefie.

Chwycił Sashę pod ramię i poprowadził z dala od garażu. Nie dbał o

49

zaciekawione spojrzenia, które ich odprowadzały. W niczym nie przypominał

swojego brata. Nie zamierzał stać się pośmiewiskiem z powodu kobiety.

Otworzył drzwi swojego rolls– royce’a od strony pasażera i posadził ją

na fotelu kubełkowym. Potem sam zajął miejsce za kierownicą.

– Dlaczego odnoszę wrażenie, że jesteś na mnie zły? – zapytała bez

ogródek.

– Bo to prawda.

Odgarnęła kosmyk z czoła.

– Co ja takiego zrobiłam? – zapytała zirytowana.

Jej oczy ciskały pioruny i nabrały tak intensywnego odcienia błękitu, że

Marco nie mógł przestać na nie patrzeć. Właściwie pragnął się w nich

zatracić. Od wielu dni walczył z nieznośnym pożądaniem, które dawało o

sobie znać w najmniej odpowiednich momentach. Nie mógł przestać

wyobrażać sobie, jak Sasha oplata go długimi, szczupłymi nogami i zarzuca

mu ręce na szyję.

Poza tym, że jej nie ufał i czuł do niej niechęć, musiał przyznać, że

naprawdę ciężko pracowała i była oddana sprawie. Każdego wieczoru

TL R

przeglądała wyniki ekspertyz albo oglądała materiały filmowe z poprzednich

wyścigów. Całkowicie poświęcała się temu, co było dla niej w życiu

najważniejsze.

Ostatecznie zapanował nad emocjami, ściskając kierownicę. Włączył

silnik i pozwolił, by głośny warkot go uspokoił. Projektowanie samochodów

wyścigowych dla drużyny Espíritu okazało się ogromnym wyzwaniem, ale

sprawiało przyjemność. Cervantes Conquistador był jego największym

dziełem.

Gdyby zamknął oczy, potrafiłby sobie wyobrazić, jak powietrze owiewa

aerodynamiczną sylwetkę zielono– czarnego wozu, który znał do ostatniej

50

śrubki. Nie zrobił tego jednak. Nie odrywał wzroku od drogi przed sobą.

Ruszył z piskiem opon, przykuwając uwagę kilku mechaników

pracujących w hangarze, a po kilku minutach jazdy odzyskał spokój.

– Tu nie chodzi o ciebie – odezwał się do niej, wjeżdżając w gęsty las. –

To wina tego miejsca.

– Masz na myśli tor wyścigowy czy Casa de Leon?

– To tutaj przed ośmioma laty zmarła moja matka – wycedził przez

zaciśnięte zęby.

– Bardzo ci współczuję. Nie miałam pojęcia...

Zwolnił na tyle, by móc na nią spojrzeć.

– To nie jest wiedza dostępna dla osób spoza rodziny. Zachowaj więc

dyskrecję. – Nie był do końca pewien, dlaczego jej to wyznał.

Energicznie skinęła głową.

– Oczywiście. Możesz mi zaufać.

Nie ufał jej ani przez sekundę. Wiedział, że jeśli sprzeda prasie

szczegóły z jego prywatnego życia, będzie mógł winić wyłącznie siebie.

Dociskając pedał gazu do podłogi, marzył, by znaleźć się w innym miejscu.

TL R

Sasha milczała przez całą drogę. Dopiero, gdy zaparkowali przed willą,

odważyła się zapytać:

– Jak do tego doszło?

Marco wbił Wzrok w drzwi frontowe. W tym domu wspomnienia

stawały się intensywniejsze, nawiedzały go, gnębiły. W ułamku sekundy

mógł przywołać z pamięci roześmianą twarz matki, gdy młodszy syn

próbował ją udobruchać.

– Na dwudzieste pierwsze urodziny Rafael dostał od naszego ojca

lamborghini. Wszyscy razem pojechaliśmy do Barcelony, żeby świętować.

Później ja wróciłem z rodzicami, a Rafael postanowił pokonać trasę

51

samochodem, zamiast lecieć z nami śmigłowcem. Po pięciu godzinach za

kółkiem i całej nocy imprezowania postanowił zabrać rodziców na

przejażdżkę. Odradzałem mu to, sugerowałem, żeby najpierw się przespał,

ale on nie słuchał.

Poczuł znajome ukłucie w piersi.

– Rafael był oczkiem w głowie naszej matki. Zawsze mu we wszystkim

ustępowała, także i tym razem. – Marco nabrał powietrza, żeby się uspokoić.

– Później ojciec twierdził, że Rafaela oślepiło słońce, gdy zbliżali się do łuku,

ale naoczny świadek potwierdził, że mój brat za szybko wszedł w zakręt.

Matka zginęła na miejscu.

– Mój Boże – szepnęła Sasha.

– Powinienem był go powstrzymać.

– Nie mogłeś przewidzieć.

Potrząsnął głową.

– Powinienem był wiedzieć. Zwłaszcza że chodziło o Rafaela, a w

jego towarzystwie wszyscy, łącznie ze mną, tracą zdrowy rozsądek.

Nagle oprzytomniał i ze zdumieniem spojrzał na Sashę Fleming.

TL R

Dlaczego ze wszystkich ludzi na świecie wybrał na powiernika właśnie ją?

Zupełnie nie rozumiał, co się z nim działo. Zdezorientowany wysiadł z

samochodu i zatrzasnął za sobą drzwi.

Podążyła za nim.

– A twój ojciec? Co się z nim stało?

Ścisnął kluczyki od samochodu tak mocno, że wbiły mu się w dłoń.

– Doznał poważnego urazu kręgosłupa. Jest sparaliżowany od szyi w

dół. Do końca życia będzie jeździł na wózku.

Zszokowana

najnowszymi

rewelacjami

Sasha

obserwowała

oddalającego się mężczyznę. Zaczynała rozumieć jego zachowanie. Stało się

52

dla niej jasne, dlaczego tak bardzo ingerował w życie brata.

Dręczyło ją tylko jedno pytanie. Dlaczego po tym wszystkim, co

wycierpiał, nie zerwał z wyścigami na dobre? Dlaczego nadal projektował

bolidy i pozwalał Rafaelowi nimi kierować? Przecież to wszystko musiało mu

przypominać o tragedii sprzed lat.

Pogrążona w myślach wolno ruszyła schodami w górę. Chciała zaszyć

się w swoim pokoju, żeby trochę ochłonąć. Poza tym marzyła o prysznicu.

Nieco później założyła dżinsy oraz niebieską, pasiastą koszulę,

zawiązała chustę na głowie i zeszła na dół. Już na schodach napotkała wrogie

spojrzenie Marca i kolejny raz przeszedł ją dreszcz. Ale po raz pierwszy

dostrzegła na jego twarzy coś jeszcze, coś, czego wcześniej tam nie było –

szacunek.

– Na lunch trzeba jeszcze trochę poczekać – Oświadczył – ale jeżeli

jesteś głodna, Rosario na pewno COŚ ci przygotuje.

Stateczna gosposia wyrosła jak spod ziemi u jego boku.

– Nie jestem głodna – odparła Sasha. – Dziękuję. Poza tym za pięć

minut mam odbyć video rozmowę z moim rzecznikiem prasowym, Tomem

TL R

Brooksem.

Przyjrzał jej się uważnie.

– W jakiej sprawie?

– Zobowiązań wobec sponsorów – wyjaśniła rzeczowo.

Przez kilka sekund Marco wpatrywał się w nią bez słowa. W końcu

wskazał drzwi prowadzące do gabinetu.

– Tam będziesz miała ciszę i spokój.

Podążyła za nim do pokoju. Gdy przekroczyła próg, stanęła jak wryta.

To pomieszczenie było prawdziwą deklaracją męskości. Zabytkowy fotel

obity skórą, z podnóżkiem do kompletu, stał przed największym kominkiem,

53

jaki widziała. Wszystkie ściany były wyłożone dębowymi panelami, a prawie

każdy centymetr regałów ciągnących się od podłogi po sufit zajmowały

książki. W powietrzu unosił się zapach tabaki. Jedyną oznaką nowoczesności

był płaski monitor stojący na biurku.

– Projektant przybył w machinie czasu z innej epoki, żeby urządzić ten

gabinet? – zapytała pogodnie.

– To była prywatna przestrzeń mojego ojca. Nigdy nie pozwolił matce

niczego tutaj zmienić, a później ja nie czułem takiej potrzeby.

Sasha zaczynała czuć do niego sympatię. Skoro po znała tragiczną

historię jego rodziny, współczuła mu i rozumiała jego frustrację. Poza tym nie

mogła za przeczyć, że Marco niezwykle ją pociągał. Jego przystojna twarz,

choć ponura, działała na nią jak magnes Także i tym razem przyglądała jej się

jak urzeczona.

Dopiero głos Toma przywołał ją do rzeczywistości. Zmieszana

wyminęła stolik kawowy zastawiony książkami i podeszła do biurka. Na

ekranie komputera pojawiła się twarz jej rzecznika prasowego. Sprawiał

wrażenie odrobinę spiętego.

TL R

– Halo? Sasha, słyszysz mnie? – Jego głos jak zwykle zdradzał

zniecierpliwienie.

– Tak, Tom, słyszę cię wyraźnie.

– Usiądź – powiedział Marco, podsuwając dla niej masywne krzesło.

Potem ustawił ekran tak, żeby zamontowana w obudowie kamera uchwyciła

ich oboje.

Na jego widok Tom szeroko otworzył oczy, a potem chrząknął, jakby

się zakrztusił.

– Nie zdawałem sobie sprawy, że pan do nas dołączy – odezwał się w

końcu.

54

– Podjąłem decyzję w ostatniej chwili – odparł Marco. – Kontynuujcie.

– Hm... dobrze – Tom najwyraźniej czuł się skrępowany, co ogromnie

rozbawiło Sashę. Nigdy wcześniej nie widziała, żeby zapomniał języka w

gębie. – Sasha, w przyszłym tygodniu na stronie zespołu zostanie zor-

ganizowany czat z tobą w roli głównej. Przesłałem ci mejlem pytania, które

zapewne się pojawią. Potrzebuję odpowiedzi do środy, żeby zawczasu

przedstawić je prawnikom do zaakceptowania. W piątek wieczorem w Lon-

dynie odbywa się rozdanie nagród Children of Bravery, na którym masz się

pojawić. We wtorek w Barcelonie masz sesję zdjęciową dla firmy Linear

Watches. W niedzielę... Coś nie tak? – zapytał, gdy zaczęła kręcić głową.

– To tak nie może wyglądać. Nie mogę marnować Czasu na imprezach

sponsorów.

– Ja decyduję o twoim grafiku, więc lepiej się z tym pogódź.

– Ale czy nie lepiej byłoby załatwić to wszystko za jednym zamachem,

zamiast rozbijać na kilka dni?

– To nie twoje zmartwienie.

– Panna Fleming ma rację – wtrącił Marco tubalnym głosem. – Jeśli

TL R

będzie jeździć z imprezy na imprezę, straci mnóstwo czasu na podróże,

przygotowania i tym podobne.

– Ale sponsorzy...

– Sponsorzy muszą dostosować się do jej planu zajęć, a nie na odwrót.

Możemy poświęcić im czas od czwartku do soboty w przyszłym tygodniu.

Jeśli nie skorzystają z okazji, będą musieli zaczekać do końca miesiąca.

Twoim zadaniem jest układanie jej grafiku tak, żeby mogła jak najwięcej

trenować. Weź się lepiej do pracy.

Po tych słowach Marco zakończył połączenie bez konsultacji z Sashą,

co ogromnie ją zirytowała Nawet widoki oszołomionego Toma nie był w

55

stanie zrekompensować jej tej zniewagi. Nie lubiła, gdy podejmowano za nią

decyzje.

– Sama potrafię o siebie zadbać.

– Odniosłem inne wrażenie.

– Bo nie dałeś mi szansy. – Wygięła się, żeby na niego spojrzeć.

– Nie spodobał mi się sposób, w jaki się do ciebie; zwracał —

powiedział, mierząc ją wzrokiem z góry

Jej serce zabiło mocniej i poczuła, jak przyjemne ciepło rozchodzi się po

całym ciele. Szybko jednak stłumiła niemądre uczucia i skupiła się na

interesach Delikatnie wzruszyła ramionami.

– Myślę, że on za mną nie przepada.

Marco zmarszczył czoło.

– Dlaczego?

Gorzki śmiech wyrwał jej się z gardła, zanim zdołała się opanować

Wstała, żeby się uspokoić, i zrobiła kilka kroków.

– Prawdopodobnie z tych samych powodów, dla których ty mnie nie

lubisz. Uważa, że świat wyścigów nie jest dla mnie, i boi się, że zrobię z niego

TL R

pośmiewisko przy pierwszej nadarzającej się okazji.

– Przeszkadza mu twoja płeć czy kochliwość?

– A to dla ciebie jakaś różnica?

Zacisnął dłonie na oparciu krzesła.

– Powiedziałem ci już w Budapeszcie, że twoja płeć nie ma dla mnie

żadnego znaczenia. Interesuje mnie wyłącznie to, czy masz talent. Jeśli

dowiedziesz, że zasługujesz na miejsce w drużynie, nie będę miał więcej

obiekcji. Natomiast twoje życie prywatne w ogóle mnie nie interesuje, pod

warunkiem, że nie łączy się z pracą.

Sasha zachowała dla siebie, że nie miała życia prywatnego od dawna –

56

odkąd kłamstwa Dereka i strata dziecka zamieniły jej życie w piekło.

– Sasha?

Uniosła głowę i ze zdumieniem stwierdziła, że znalazł się obok niej.

Spojrzała prosto w jego oczy; były naprawdę piękne i przywoływały uczucia,

które pogrzebała dawno temu.

Wzięła głęboki wdech.

– O czym ty mówisz? Ja nie mam nawet czasu na psa.

– Jakiego psa? Na torze nie mogą pałętać się zwierzęta.

Przewróciła oczami.

– Ale ja nie mam psa. Nie znalazłabym czasu, żeby się nim zajmować.

Chodziło mi o to, że całe moje życie toczy się w pracy. Mam tylko ją.

Telefon schowany w tylnej kieszeni jej spodni zawibrował. Wyjęła go

więc i odblokowała. Ujrzawszy informację, że to mejl od Toma, odwróciła się

do drzwi.

– Dokąd idziesz? – zapytał poirytowany.

Zmusiła się do uśmiechu, żeby ukryć targające nią emocje.

– Sądziłam, że już wszystko sobie wyjaśniliśmy. Tom przesłał mi

TL R

pytania, na które muszę przygotować odpowiedzi.

Gdy skinął głową, opuściła gabinet z wysoką uniesioną głową.

Marco nie dotrzymał jej towarzystwa podczas kolacji. Według Rosaria

udał się do swojego biura w Barcelonie. W tej sytuacji całkowicie skupiła się

na analizowaniu wyników testów silnika, które przyniósł Luke.

Jednak gdy kolejny raz przyłapała się na tym, że zamiast przeglądać

dane, nasłuchuje w nadziei, że usłyszy warkot helikoptera, udała się do

swojego pokoju. Przebrała się w strój do ćwiczeń, po czym wyszła do ogrodu.

Woń bugenwilli i amarantu przesycała powietrze. Biegała po wąskich

alejkach, rozkoszując się tym zapachem. Rozmyślała o ojcu i o tym, że

57

wkrótce przywróci nazwisku Fleming dawną świetność.

Chociaż wspaniała kariera stała przed nim otworem, chociaż miał wielki

talent i ciężko pracował na sukces, to wszystko straciło znaczenie w obliczu

podłych kłamstw, których padł ofiarą. Cierpiała niewyobrażalnie, gdy pa-

trzyła na ojca pogrążającego się w depresji.

Żeby pozbyć się przygnębiających wspomnień, postanowiła

potrenować na siłowni mieszczącej się w prywatnej hali sportowej na terenie

posiadłości Cervantesów. Wyciskała siódme poty, żeby tylko nie myśleć i nie

czuć.

Po osiągnięciu zadowalającego rezultatu wałęsała się bez celu, aż

natrafiła na opuszczony budynek pogrążony w mroku. Znajdował się niecały

kilometr od willi na odległym krańcu podjazdu. Już miała popchnąć drzwi,

żeby wejść do środka, gdy zadzwonił jej telefon.

Zanim zdążyła odebrać, sygnał ustał. Marszcząc czoło, wsunęła

komórkę do kieszeni, po czym potarła ramiona, gdy poczuła chłodniejszych

powiew wiatru.

Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na tajemniczy budynek, skierowała się w

TL R

stronę willi. Od drzwi powitał ją rozgniewany głos Marca.

– Gdzie ty się, do diabła, podziewałaś?

Przystanęła, zdumiona tym niespodziewanym spotkaniem.

– Poszłam na siłownię, a potem na spacer.

– Następnym razem, kiedy postanowisz oddalić się na dłużej, bądź tak

miła i poinformuj o tym kogoś z personelu. Dzięki temu nie będę musiał

rozpoczynać poszukiwań.

– Czy coś się stało? – zapytała, wyczuwając napięcie w jego głosie. –

Marco?

– Owszem – odparł głosem wyzutym z emocji.

58

Gdy wyszedł z mroku, Sasha ujrzała jego udręczoną twarz.

– Rafael... Chodzi o Rafaela.

TL R

59

ROZDZIAŁ PIĄTY

Zdjęta strachem nie dopuszczała do siebie najgorszych myśli.

– Czy on...? Jak on się czuje?

Marco schował telefon do kieszeni, po czym ruszył od salonu. Podszedł

prosto do zabytkowego pięknie rzeźbionego barku, chwycił kryształową

karafkę i uniósł brew, spoglądając na Sashę. Gdy pokręciła głową, nalał sobie

alkohol do szklanki i wypił jednym haustem.

W obu ogromnych kominkach trzaskał ogień. Stanąwszy przed jednym

z nich, przeczesał włosy palcami.

– Miał kolejny wylew. Wzięli go na stół operacyjny, żeby zmniejszyć

ciśnienie. Lekarze... – Potrząsnął głową. – Nie mogą zrobić nic więcej.

– Ale operacja się udała...

Nabrał powietrza, zanim odpowiedział:

– Owszem, krwawienie ustało. – Jego twarz wykrzywiał ból. –

Powinienem był być przy nim, ale lekarze twierdzą, że tylko przeszkadzam.

Irytują się, kiedy wszystko sprawdzam po dwa razy. – Zaklął po nosem,

TL R

zanim spojrzał na nią uważnie. – Nie masz nic do powiedzenia?

– To twój brat, kochasz go i chcesz dla niego jak najlepiej. Ale może

powinieneś pozwolić lekarzom pracować swoim rytmem. Na pewno robią, co

w ich mocy.

Wyjrzał przez okno.

– Tym razem postanowiłaś odegrać rolę politycznie poprawnej

dyplomatki.

– To cała ja. Znam się na wszystkim i próbuję ocalić cały świat –

zażartowała.

60

– Szkoda, że akurat Rafaelowi zaszkodziłaś – wycedził przez zęby,

przeszywając ją lodowatym spojrzeniem.

– Próbowałam tylko przemówić mu do rozsądku. On wcale nie chciał

się oświadczyć.

Gdy wytknęła Rafaelowi, jak absurdalnym pomysłem były jego

oświadczyny, nie przyjął tego najlepiej. Podenerwowany wybiegł z hotelu.

To wydarzyło się w noc przed wyścigiem. Niestety, nie miała więcej okazji z

nim porozmawiać.

– To dlaczego zamierzał wręczyć ci pierścionek zaręczynowy? –

zapytał drwiąco.

– Z innych powodów – wyjąkała zduszonym głosem.

– Jakich?

– Osobistych. – Nie zamierzała zdradzić zaufania Rafaela. Musiała

zachować jego sekret dla siebie. – Sądzę, że zareagował tak po rozstaniu z

Nadią.

Marco machnął ręką, jakby opędzał się od natrętnej muchy.

– To było dwa miesiące temu. Poza tym Rafael ma wprawę w rzucaniu

TL R

kobiet.

– Może się zmienił.

– Sugerujesz, że nie znam własnego brata? – warknął gniewnie.

Sasha powoli pokręciła głową.

– Mówię tylko, że nie musiał zwierzać ci się ze wszystkiego.

– Jego wiadomość była jasna. Odrzuciłaś jego oświadczyny, więc uznał,

że nie ma wyboru.

– Bzdura!

– Nie kłam.

– Już drugi raz zarzucasz mi kłamstwo. Lepiej, żebyś nie popełnił tego

61

błędu po raz trzeci, bo mogę nad sobą nie zapanować. I nieważne, czy mnie

potem zwolnisz. Cokolwiek powiedział ci Rafeal, przyjmij do wiadomości, że

nie zastawiłam na niego pułapki ani nie zamierzałam go w sobie rozkochać,

co, moim skromnym zdaniem, i tak by mi się nie udało. Nie wiem, z jakimi

demonami się zmagał, ale najwyraźniej w końcu go dopadły. Mam dość

twoich oskarżeń. Byłam jego przyjaciółką i nikim więcej.

Serce waliło jej młotem, dlatego postanowiła usiąść na jednej z

kremowo– złotych sof, żeby się uspokoić. Przy Marcu nadzwyczaj szybko

traciła panowanie nad sobą.

Usiadł naprzeciwko niej, po czym zmierzył ją wzrokiem.

– Jesteś wojowniczką – powiedział znacznie spokojniejszym głosem. – I

podziwiam to w tobie. Ale jest coś jeszcze... – Zmrużył oczy. – Z pewnością

nie przypominasz femme fatale, za jaką wszyscy cię mają. Ubierasz się jak

facet, nosisz się arogancko, brakuje ci kobiecości...

Sama się zdziwiła, jak bardzo zabolały ją te słowa.

– Wielkie dzięki.

– Bez wątpienia nie jesteś w typie Rafaela. Mimo to zapewniał mnie, że

TL R

jesteś tą jedyną. I chociaż słyszałem to z jego ust wiele razy, tym razem mnie

przekonał. Poza tym zażądał pierścionka.

– To ty go wcześniej miałeś? Dlaczego?

– Należał do naszej matki. Chciała, żeby ten z nas, który oświadczy się

jako pierwszy, podarował go swojej wybrance. – Pokręcił głową. – Zawsze

wiedziałem, że padnie na Rafaela, bo ja nigdy nie zamierzałem... – Przerwał

nagle, jakby słowa sprawiały mu ból. – Rafael zakochiwał się wiele razy, ale

pierwszy raz poprosiło

pierścionek.

– A tobie nie spodobał się jego wybór?

Zacisnął zęby.

62

– Mogłaś zaczekać z odpowiedzią do końca wyścigu – rzucił

oskarżycielsko.

– Marco.

– Miałby wtedy całą sierpniową przerwę na przetrawienie negatywnych

emocji. Popłynąłby jachtem do Saint Tropez albo podbił serce jakiejś

gwiazdeczki z Los Angeles. Tak czy inaczej, wkrótce by o tobie zapomniał i

nie skończyłby w szpitalu.

– Ale ja nie umiem kłamać. Poza tym on mnie tak naprawdę nie chciał, a

ja nie zamierzam angażować się w żaden związek po tym, jak... – Za późno

zrozumiała, że za bardzo się przed nim odsłoniła.

Marco chwycił ją za ramiona.

– Po czym?

– Po tym, co wcześniej przeżyłam.

– Masz na myśli to, co stało się z twoim poprzednim chłopakiem?

Niechętnie skinęła głową.

– Derek oświadczył mi się w momencie, gdy zamierzałam od niego

odejść. Od dawna się między nami nie układało, więc nie było sensu tego

TL R

ciągnąć. A kiedy go odtrąciłam, zrobiło się nieprzyjemnie. Zarzucił mi, że

cały czas go zwodziłam, wypatrując lepszej partii. – Opowiadał to każdemu,

kto chciał go słuchać. Prawie pogrzebał jej karierę. Na szczęście przetrwała i

zachowała miejsce w świecie sportu. – A Rafael dobrze wiedział, że nie może

liczyć z mojej strony na nic prócz przyjaźni.

Zaciskając pięści, Marco przyglądał jej się uważnie, jakby chciał

ustalić, czy może jej wierzyć. Chociaż kosztowało ją to wiele wysiłku,

zachowała spokój. W rzeczywistości jednak miała ochotę krzyczeć ze złości.

– Wiesz, jakie były ostatnie słowa, które ode mnie usłyszał? –

wychrypiał. – Poradziłem mu, żeby wreszcie dorósł. Oskarżyłem go o

63

bezczeszczenie pamięci naszej matki. Jeśli się nie obudzi...

– Wszystko będzie dobrze. Rafael wyzdrowieje.

W końcu nadszedł dzień, w którym Sasha usiadła w kokpicie Espiritu

DSII – samochodu, dzięki któremu rok wcześniej Rafael zdobył tytuł mistrza.

Zimny pot spływał jej po karku. Zamknęła oczy, żeby odtworzyć w myślach

trasę belgijskiego toru, zaciskając ręce na kierowniczy. Wyobraziła sobie

zakręt w Eau Rouge i punkt krytyczny w La Source. Zrobiła kilka głębokich

oddechów, po czym uniosła powieki i wbiła wzrok w mechanika

trzymającego tabliczkę z napisem START.

Gdy mężczyzna uniósł znak, wyjechała na tor z prędkością błyskawicy.

Gdy wibracje maszyny przeniknęły jej ciało, poczuła, jak podnosi jej się

poziom adrenaliny. I wtedy uśmiechnęła się szeroko. Tylko na torze czuła się

naprawdę wolna.

– Za bardzo ścierasz gumy – poinformował ją Luke, którego głos

słyszała w słuchawkach zamontowanych w kasku.

Przyjąwszy jego uwagę, rozluźniła uścisk na kierownicy, żeby

sprawniej manewrować samochodem na łuku.

TL R

– Tak lepiej – pochwalił Luke. – Podczas wyścigu jeden komplet będzie

musiał ci starczyć na co najmniej piętnaście okrążeń. Nie możesz pozwolić,

żeby zużył się po ośmiu. Pamiętaj o tym. To ważne. – W jego głosie dało się

wyczuć rezerwę i coś na kształt niechęci. – A jak sprawuje się auto?

– Świetnie – odparła Sasha rzeczowo.

– To dobrze. Podjedź do nas, żebyśmy mogli przejrzeć wspólnie wyniki

ze wszystkich okrążeń.

Wkrótce wjechała do garażu. Zdejmując kask, wpatrywała się w Luke’a

zmierzającego w jej stronę. Gdy stanął obok niej, pokazał jej wydruk.

– Oczywiście nie możemy porównywać tego z DSII, tle wyniki są

64

bardzo obiecujące i dają nadzieję na spa za trzy tygodnie.

Gdy analizowała liczby, ogarniała ją ekscytacja.

– DSII doskonale sprawdza się na zakrętach, więc dam radę pojechać

jeszcze szybciej.

Luke uśmiechnął się szeroko.

– Kiedy twoim szefem jest najlepszy ekspert w dziedzinie

aerodynamiki, zyskujesz sporą przewagę już na starcie. Najtrudniej będzie na

prostych odcinkach, ale jeśli pojedziesz co najmniej tak dobrze jak dzisiaj,

powinniśmy utrzymać prowadzenie.

Sasha wychwyciła drobną zmianę w tonie jego głosu. Właściwie nie

tylko on zaczął się do niej przekonywać. Cały zespół zmienił nastawienie.

Niektórzy przestali zachowywać się wobec niej protekcjonalnie, inni

zagadywali ją nawet nieproszeni przed treningiem czy też po, a czasem nawet

w trakcie.

Nie obiecywała sobie za wiele – a przynajmniej próbowała tego nie

robić, żeby nie przeżyć rozczarowania, gdy to wszystko okaże się tylko

pięknym snem. Nie potrafiła jednak ukryć wzruszenia, gdy Luke po raz

TL R

pierwszy zapytał ją o opinię w sprawie problemów z układem kierowniczym.

Z trudem powstrzymała łzy szczęścia.

65

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– Tutaj, Sasha!

– Uśmiechnij się!

– Spójrz w tę stronę!

Tego wieczoru, gdy Marco pomagał jej wysiąść ze srebrnego rolls–

royce’a prosto na czerwony dywan, wszystkie spojrzenia skierowane były na

nią. Zamrugała kilka razy, gdy oślepiły ją dziesiątki fleszy.

Jej zdenerwowanie sięgnęło zenitu, gdy Marco chwycił ją pod ramię. Po

chwili jednak bijące od niego ciepło sprawiło, że poczuła się bezpieczna i

zdołała się nieco odprężyć.

– Uśmiechnij się – szepnął jej do ucha. – Twoja twarz wygląda, jakby

skamieniała ze strachu – dodał spokojnie. Na nim tłum reporterów nie robił

żadnego wrażenia. Właściwie zdawał się nie dostrzegać rozwrzeszczanych

dziennikarzy ani wielbicielek skandujących jego imię zza barierek.

– Pewnie dlatego, że jestem przerażona – odparła, siląc się na uśmiech.

– Poza tym nie widzę, żebyś tryskał szczęściem.

TL R

Delikatnie wzruszył ramionami.

– To nie ja jestem tutaj gwiazdą. – Przyjrzał jej się uważnie. –

Zapewniam, że świetnie wyglądasz. Twoja stylistka spisała się na medal.

– Sama wybrałam ten strój. Gdybym posłuchała stylistki, stałabym tutaj

półnaga w sukni z dekoltem do... – Chrząknęła wymownie.

– Najważniejsze, że nie wyskoczyłaś w dżinsach i powyciąganej

koszulce.

– Nigdy bym tego nie zrobiła! – zaprotestowała, ale na widok

rozbawienia malującego się na twarzy Marca zrozumiała, że tylko się z nią

66

drażni.

Kiedy kolejny fotograf krzyknął w jej stronę, cała się spięła.

– Rozluźnij się. Naprawdę pięknie się dzisiaj prezentujesz.

Ten miły komentarz wytrącił ją z równowagi.

– Dziękuję – mruknęła zdumiona.

Dzięki znacznej podwyżce, którą gwarantował nowy kontrakt, mogła

sobie pozwolić na czarną jedwabną sukienkę projektu Zang Toi i przepiękne

srebrne kolczyki, które połyskiwały teraz w świetle lamp błyskowych i re-

flektorów.

– Przestań się wiercić.

– Łatwo ci powiedzieć. A tak w ogóle, co ty tutaj robisz? Nie potrzebuję

opiekuna.

– Pozwolę sobie nie zgodzić się z tym. Różne wydarzenia z twojej

przeszłości nie działają na twoją korzyść i ktoś mógłby zechcieć to

wykorzystać. Poza tym na przyjęciu pojawi się mnóstwo osobistości ze

świata sportu, w tym także twoich rywali. Nie mogę puścić cię między nich

samej. Poza tym moja obecność uspokoi sponsorów.

TL R

– Jak długo musimy tutaj zostać? – Nie czuła się komfortowo w centrum

uwagi. Zaciekawione spojrzenia potęgowały jej irracjonalny strach, że ktoś

pozna prawdę o jej życiu.

– Dopóki nie rozwiążą problemu z usadzeniem gości.

– Jak to? – szepnęła mu do ucha.

Zanim odpowiedział na jej pytanie, Marco poprowadził ją z dala od

fotoreporterów do wspaniałego marmurowego holu pięciogwiazdkowego

hotelu. Sasha odetchnęła z ulgą, a potem przyjęła kieliszek szampana od

jednego z kelnerów.

– Zaistniała pomyłka przy przydzielaniu miejsc siedzących.

67

Poczuła ucisk w gardle.

– Chodzi ci o to, że nie zostałam uwzględniona, ponieważ mam na

nazwisko Fleming, a nie Cervantes?

Spojrzał na nią zdumiony.

– Dlaczego tak uważasz?

– Przestań udawać. Może nie uczęszczałam do najlepszych szkół, ale

doskonale wiem, jak działa ten system. – Wiedziała, że skandal z udziałem

ojca kładł się cieniem na jej opinii.

– Twoje nazwisko nie ma tutaj nic do rzeczy – zapewnił ją Marco,

witając się z tymi, którym udało się przyciągnąć jego uwagę. – Gdy

organizatorzy dowiedzieli się, że potwierdziłem swoją obecność, naturalnie

założyli, że pojawię się z osobą towarzyszącą.

Poczuła ukłucie w sercu.

– Zatem jestem tutaj na zastępstwo, a nie dlatego że...

Marco uniósł brew.

– Że co?

Sasha potrząsnęła głową, po czym wpiła łyk szampana.

TL R

– Nieważne. Lepiej mi powiedz, dlaczego nie zaprosiłeś żadnej kobiety,

skoro miałeś taką możliwość – rzuciła z lekką drwiną w głosie. – Chętnych na

pewno nie brakuje. W końcu taki mężczyzna jak ty...

– Mężczyzna bez skrupułów wykorzystujący kobiety?

Spłonęła rumieńcem, ale nie zamierzała zamilknąć.

– Nie to miałam na myśli. Chodziło mi raczej o to, że niejedna

dziewczyna marzy o takim obrzydliwie bogatym, odnoszącym sukcesy

facecie, który na dodatek sprawia wrażenie przyzwoitego.

– Gracias... chyba.

Uśmiechnął się delikatnie, a wtedy przyjemne ciepło rozlało się po

68

całym ciele Sashy, rozbudzając uczucia, które powinny były pozostać

uśpione. Mimochodem spojrzała na jego usta i od razu nerwowo zakaszlała.

Próbowała naprędce znaleźć temat zastępczy, który rozładowały

atmosferę. Nie potrafiła jednak niczego wymyślić ani tym bardziej oderwać

wzroku od jego twarzy.

– Poza tym tego wieczoru najważniejsze są dzieci, mali bohaterowie,

którym mamy oddać cześć – odezwał się w końcu. – To nie miejsce dla

kobiet, które będą plotkować o kreacjach innych pań obecnych na przyjęciu i

komentować ich biżuterię.

– Ale dlaczego miałbyś umawiać się z tak płytkimi kobietami? To

znaczy, chciałam powiedzieć... Nie miałam nic złego na myśli.

Kolejny raz uśmiechnął się nieznacznie.

– Dyplomacja nie jest dzisiaj twoją mocną stroną, Sasha. Może

powinniśmy stąd ruszyć, zanim obrazisz mnie jeszcze bardziej i zetrzesz w

pył moje ego.

– To chyba niemożliwe – zażartowała. – A tak na serio, uważam, że

powinieneś się częściej uśmiechać. Bardziej przypominasz wtedy człowieka.

TL R

Roześmiał się głośno i ten dźwięk bardzo się jej spodobał, a gdy oparł

dłoń na jej plecach i poprowadził ją w kierunku sali balowej, zalał ją potok

cudownych doznań.

Niestety, na widok gromadki dzieci namalowanych na suficie

ogromnego pomieszczenia wszystkie przyjemne uczucia ustąpiły miejsca

bólowi. Gdyby jej maleństwo przeżyło, miałoby teraz cztery lata.

– Dobrze się czujesz? – zapytał Marco przyciszonym głosem.

– Tak, tak, wszystko w porządku.

Uciekła od niego wzrokiem, żeby się nie zdradzić, i czym prędzej

ruszyła do ich stolika. Od razu wdała się w rozmowę z byłym piłkarzem,

69

którego odznaczono niedawno za działalność charytatywną na rzecz dzieci.

Nie uszło jej uwagi, że żona sportowca miała dekolt tak głęboki, że

zmieściłaby tam słonia. Gdy się pochyliła,

Sasha przestraszyła się, że lada moment jej piersi ukażą się zebranym w

pełnej okazałości.

– Nazywam się Lisa – zwróciła się zarówno do niej, jak i do Marca. – A

to moja siostra Sophia.

Marco skinął głową, a Sophia, która całkiem zignorowała Sashę, od

razu zaczęła pożerać go wzrokiem. Sasha poczuła niechęć do tej nieznajomej

dziewczyny, chociaż ta niczym sobie na to nie zasłużyła. Ze zdumieniem

stwierdziła, że ogarnia ją zazdrość. Irytacja eskalowała, gdy Sophia spojrzała

Sashy prosto w oczy z wyrazem triumfu i uśmiechnęła się wymownie. Wtedy

Sasha zapragnęła wyrwać jej sztuczne pasemka doczepione do naturalnych

włosów. Opanowała się jednak i ponownie nawiązała rozmowę ze starszym

piłkarzem, który wydał jej się niezwykle sympatyczny. Ostatecznie uznała, że

skoro Marco gustuje w silikonowych biustach i przedłużanych rzęsach, to nie

zamierza wchodzić mu w paradę.

TL R

Marco zacisnął pięści i oparł je na kolanach, próbując zapanować nad

złością. Nigdy dotąd żadna z jego, partnerek nie ignorowała go tak jak Sasha.

Chociaż z drugiej strony, przecież ona wcale nie była jego partnerką. Zatem

kim?

Przyjechali razem. Razem wrócą. Byli skazani na swoje towarzystwo.

Czy nie powinna więc poświęcić mu trochę więcej uwagi, zamiast flirtować z

podstarzałym piłkarzem?

Sięgnął po kieliszek z winem i wolno uniósł go do ust, gdy usłyszał jej

śmiech. Miał serdecznie dość tego wieczoru. Dlatego gdy tylko kelnerzy

uprzątnęli talerze, szepnął jej do ucha:

70

– Sasha?

Przeprosiła swojego rozmówcę i odwróciła się do Marca.

– Słucham.

Obdarzyła go promiennym uśmiechem, a on przypomniał sobie,

dlaczego pojawiła się w jego życiu. Uwiodła jego młodszego brata.

Opiekował się Rafaelem, odkąd sięgał pamięcią. Pewnie dlatego

czasem zapominał, że tamten nie był już dzieckiem.

Bez względu na wszystko nie zamierzał dłużej znosić jej impertynencji.

– Zaraz zacznie się ceremonia. Będziesz wręczała drugą nagrodę –

zwrócił się do niej, hamując złość.

Szeroko otworzyła oczy, a na jej twarzy pojawił się niepokój.

– Tak, oczywiście, mam przygotowany tekst. Lepiej przeczytam go

jeszcze raz, tak na wszelki wypadek... – Drżącymi rękami wyjęła niewielką

kartkę z torebki.

Bez zastanowienia ujął jej dłonie.

– Weź głęboki oddech. Wszystko będzie dobrze.

Gdy napotkała jego spojrzenie, powoli skinęła głową.

TL R

– Dziękuję.

Na scenę wyszedł konferansjer i zapowiedział pierwszą osobę, która

tego wieczoru miała wręczyć nagrodę. Chociaż Sasha klaskała i uśmiechała

się, Marco dostrzegł w jej spojrzeniu coś na kształt żalu. Postanowił Jednak

nie zastanawiać się nad tym, tylko wysłuchać historii czteroletniej

dziewczynki, która uratowała życie matki. Pomimo swego wieku mała

wezwała karetkę pogotowia i udzieliła dokładnych wyjaśnień co do miejsca,

gdzie kobieta osunęła się do wąwozu.

Poczuł ucisk w gardle na widok uśmiechniętego dziecka w niebieskiej

sukience wbiegającego na scenę. Nie mógł pozwolić, by przeszłość wpłynęła

71

teraz na jego nastrój. Spojrzał więc na Sashę, żeby sprawdzić, jak się czuje

przed wystąpieniem. Siedziała nieruchomo jak posąg, a każdy jej mięsień był

napięty do granic możliwości.

Ściągając brwi, pochylił się w jej stronę.

– To nie jest śmieszne. W tej chwili powiedz mi, co się dzieje.

Wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu, a w jej oczach zalśniły łzy.

Szybko jednak przywołała na twarz wymuszony uśmiech.

– Przestań się mną przejmować. Mój jedyny problem polega na tym, że

zapomniałam chusteczki.

Bez słowa sięgnął do kieszeni smokingu i podał jej chusteczkę, chociaż

na język cisnęły mu się setki pytań. Podziękowała i otarła kąciki oczu, zanim

dodała:

– Jeśli wyglądam okropnie, nie waż się tego mówić dopóki nie zejdę ze

sceny.

– Zgoda.

Marco obserwował, jak Sasha zbiera się w sobie. Delikatnie wzruszyła

ramionami, a na jej twarzy zagościł znajomy wyraz determinacji. Zanim

TL R

wstała od stołu, znów sprawiała wrażenie opanowanej i pewnej siebie.

Gdy patrzył, jak jej włosy błyszczą w świetle reflektorów, a jędrny biust

kołysze się delikatnie, kolejny raz poczuł znajome pożądanie.

– Jak wszyscy dobrze wiecie, to Rafael de Cervantes miał tego wieczoru

wręczyć nagrodę Tobiemu. Wymigał się jednak od tego obowiązku, żeby

wygrzewać się w gorącym słońcu Hiszpanii.

Lawina śmiechu przetoczyła się przez salę.

– A teraz na poważnie. Uważam, że wszyscy powinniśmy zmówić

krótką modlitwę za Rafaela, by jak najszybciej wrócił do zdrowia. – Gdy

zgromadzeni na sali unieśli głowy i ponownie na nią spojrzeli, kontynuowała:

72

– Mały Tobi wbiegł do płonącego budynku, żeby uratować swoje młodsze

rodzeństwo. Walczył do końca. Nie poddał się. Nawet gdy ekipa ratunkowa

oświadczyła, że nic nie da się zrobić, on wiedział lepiej. Wiecie, dlaczego to

zrobił? Ponieważ obiecał swojej matce, że zaopiekuje się bratem i siostrą. I

dotrzymał słowa. Z historii Tobiego płynie nauka dla nas wszystkich, żeby

nigdy się nie poddawać. Nieważne, czy nasze marzenia są małe czy duże i

jakie przeszkody stoją nam na drodze do celu, zawsze trzeba walczyć. Jestem

zaszczycona, że mogę wręczyć tę nagrodę niezwykle odważnemu Tobiemu

Lathamowi. – Jej głos zadrżał pod koniec, Marco dostrzegł ledwie widoczny

uśmiech.

Setki osób zaczęło klaskać, więc poszedł w ich ślady. Jednak w środku

zmagał się z własnymi demonami. Z trudem łapał powietrze. Działo się tak za

każdym razem, gdy przypominał sobie o tym, co odebrała mu Angelique i jak

wiele kosztowała go jego słabość.

Poniósł porażkę, ponieważ nie potrafił zadbać o siebie. Dlatego nie

zamierzał drugi raz popełnić tego błędu.

Na widok miny Marca serce Sashy zabiło mocniej.

TL R

– O co chodzi? Mój Boże! Tylko mi nie mówi, że mam resztki jedzenia

między zębami. – Próbowała zachować żartobliwy ton pomimo łez cisnących

jej się do oczu. Gdy ujrzała twarz małego Tobiego, zalała ją fala wspomnień.

Nie chciała jednak dać po sobie poznać, jak bardzo cierpi. Nie zamierzała

odsłonić się przed Markiem ani nikim innym ze zgromadzonych na sali.

– Nic podobnego – odparł głębokim głosem.

– To co się stało? Moja mowa była aż tak kiepska?

– Przytłoczona wspomnieniami zapomniała zabrać ze stołu kartkę z

tekstem, który wcześniej przygotowała. Zamiast tego pozwoliła słowom

płynąć prosto z serca.

73

– Nic podobnego. Wypadłaś... perfecto.

Chociaż wyczuła jego wahanie, nie zdążyła zapytać, co je

spowodowało, ponieważ konferansjer zapowiedział kolejną osobę. Jedyne, co

mogła zrobić, to zachować pytania na później.

Lecz wątpliwości nie dawały jej spokoju. Próbowała odtworzyć w

pamięci całe przemówienie, słowo po słowie, żeby zrozumieć, co mogło

wyprowadzić Marca z równowagi. Może miał jej za złe, że wspomniała Ra-

faela? Czy jej żart był nie na miejscu?

Po wręczeniu kolejnej nagrody pochyliła się w stronę Marca.

– Przepraszam – szepnęła.

Spojrzał na nią zdumiony.

– Za co?

– Nie powinnam była żartować, że Rafael wymiguje się od

obowiązków. To było w złym guście...

– On na twoim miejscu zachowałby się dokładnie tak samo. Jak dotąd

wszyscy próbowali omijać ten temat w obawie, że powiedzą coś

niestosownego. Ty jedna potrafiłaś rozładować atmosferę. Dzięki tobie ludzie

TL R

przestaną obchodzić się ze mną jak z jajkiem i posyłać mi wymowne

spojrzenia. Właściwie powinienem ci podziękować.

– Naprawdę?

– Si – potwierdził, spoglądając na jej usta.

– W takim razie dlaczego wyglądasz, jakby cię coś zdenerwowało?

Jego oczy pociemniały.

– Twoje słowa miały ogromną moc i bardzo mnie poruszyły. Nie jestem

z kamienia, Sasha, bez względu na to, co o mnie myślisz.

Zawstydzona spłonęła rumieńcem.

– Przepraszam. Ja tylko...

74

– Daj spokój. Nic się nie stało.

Uśmiechnął się delikatnie, po czym spojrzał na Sophię, która wyprężyła

dumnie pierś.

– Wybieramy się do klubu – zaszczebiotała, trzepocząc rzęsami. –

Byłybyśmy zaszczycone, gdybyś do nas dołączył, Marco.

Sasha zagotowała się w środku.

– Nie przepadam za klubami, ale dziękuję za zaproszenie – odparł.

– Och. To może zrobimy coś... innego?

Sasha wstała i odeszła od stołu, zanim Marco zdążył odpowiedzieć. Gdy

znalazła się przy wyjściu z sali balowej, poczuła czyjąś obecność. Odwróciła

się i ujrzała Marca.

Chociaż nogi miała jak z waty, wmawiała sobie, że to nie ma z nim nic

wspólnego. W końcu oboje znaleźli się na tym przyjęciu wyłącznie dla dobra

zespołu Espiritu.

– Zostawiłeś Sophię? Odniosłam wrażenie, że chętnie umili ci czas.

Naprawdę mogę wrócić do domu sama taksówką.

Bez słowa wyprowadził ją na zewnątrz, gdzie natychmiast podjechała

TL R

po nich limuzyna. Marco pomógł jej wsiąść do środka, po czym zajął miejsce

obok.

– Wolę zakończyć ten wieczór z dala od silikonu – odezwał się, gdy

samochód ruszył.

Roześmiała się.

– Aleś ty wybredny! Większość mężczyzn nie miałaby nic przeciwko.

Wyszczerzył zęby.

– Nie jestem taki jak większość mężczyzn. Zapewne dodasz to do mojej

listy wad...

Zauważyła, że przygląda się jej piersiom.

75

– Jestem w stu procentach naturalna – mruknęła zadziornie.

– Przecież widzę – odparł chrapliwie.

– Chrząknęła, wiercąc się na fotelu. Postanowiła szybko zmienić temat

na bardziej neutralny.

– Czyli nie lubisz chodzić po klubach?

– Wolę inaczej spędzać wieczory.

– Na przykład w operze?

– Znowu pudło.

Sasha pstryknęła palcami.

– Już wiem, jesteś domatorem gustującym w teleturniejach.

Rozbawiony zaśmiał się głośno, co ogromnie uszczęśliwiło Sashę.

Zachęcona tym małym zwycięstwem drążyła dalej.

– Raporty telemetryczne i wyliczenia aerodynamiczne?

– Bingo.

– Jajogłowy!

– Raczej pasjonat.

Wzruszyła ramionami.

TL R

– Jajogłowy z pasją, który otacza się tłumem ludzi, ale wszystkich

trzyma na dystans.

Marco zesztywniał.

– Kolejny raz poddajesz mnie psychoanalizie.

– Sam się o to prosisz.

– Jeśli sądzisz, że coś o mnie wiesz, bo naczytałaś się plotkarskich gazet

i pogrzebałaś w internecie, to grubo się mylisz.

– Powiedz mi zatem, co jest kłamstwem.

Jego twarz stężała.

– Powiem ci, co jest prawdą. Ludzie są zawodni, a związki nie trwają

76

wiecznie. Tylko bajki kończą się zdaniem „żyli długo i szczęśliwie”.

– Mimo to odważyłeś się kiedyś zaangażować? Byłeś w związku, kiedy

jeszcze jeździłeś w rajdach. Jak ona miała na imię...? Angela? Ange...?

– Angelique – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Byliśmy zaręczeni.

– Czyli to wszystko przez nią.

Spojrzał na nią twardym wzrokiem.

– Co konkretnie?

– To, jaki jesteś.

– Czy to Derek Mahoney zrobił z ciebie taką wścibską kobietę? –

odgryzł się Marco głosem bardziej szorstkim niż papier ścierny. – Bo mam

ochotę go za to udusić.

Sasha wiedziała, że powinna odpuścić, ale po prostu nie mogła.

– I tak, i nie. – Westchnęła, wyglądając przez okno. – Cholera, szkoda,

że nie palę.

– A co by to zmieniło?

– Miałabym wymówkę, żeby zrobić chwilę przerwy. Rozmowa z tobą

jest niezwykle wyczerpująca.

TL R

– Ty nie rozmawiasz, ty robisz sekcję mojego życia, w dodatku dość

niedokładną.

– Czyżbyś ze mnie kpił? To do ciebie niepodobne.

Spoglądając na jej usta, przysunął się do niej.

– Tak, Sasha – mruknął przeciągle. – To nie jest do mnie podobne.

Ujął w dłonie jej twarz, a ich spojrzenia się spotkały. Wstrzymała

oddech. Bała się poruszyć. Mogła tylko na niego patrzeć.

W końcu pocałował ją tak żarliwie, że krew zaczęła szybciej krążyć jej

w żyłach. Smakował winem i obietnicą nieskończonej przyjemności. Od razu

uderzył jej do głowy. Odwzajemniła pocałunek, a ich języki splotły się w

77

namiętnym tańcu. Oparł dłoń na jej karku i przyciągnął bliżej siebie, po czym

jęknął cicho.. Wtedy straciła nad sobą kontrolę. Jej zmysły szalały. |

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Marco odsunął się i spojrzał na nią

tak, jakby nie mógł uwierzyć, że całowali się niczym oszalałe z pożądania

dzikie zwierzęta.

– Dios – szepnął po chwili.

Sasha nakazała sobie spokój. Musiała wziąć się w garść i odzyskać

panowanie nad własnym ciałem.

– Jesteśmy na miejscu – wychrypiał, przeczesując włosy palcami.

– Wiem – odparła cicho głosem ociekającym pożądaniem.

Spojrzał na nią ostatni raz, po czym otworzył drzwi limuzyny i pomógł

jej wysiąść. Bez słowa weszli do ekskluzywnego budynku i udali się prosto

do jego apartamentu. Sasha trzymała się od niego na dystans, żeby nie

ryzykować przypadkowego dotyku.

Już na miejscu Marco zamknął za nimi drzwi i stanął twarzą do niej.

Wstrzymała oddech, gdy poczucie winy zmagało się w niej z podnieceniem.

– Muszę wcześnie wstać...

TL R

– Sasha... – Odsunął się i puścił ją przodem. – Chyba oboje musimy się

wyspać.

– Tak, to dobry pomysł. Dobranoc.

– Buenas noches.

Czuła jego obecność nawet wtedy, gdy znalazła się sama w sypialni.

Upuściła torebkę na ziemię i musnęła Wargi opuszkami palców.

Nie mogła pragnąć Marca de Cervantesa. Ich związek oznaczałby

koniec jej kariery. Doświadczenia z Derekiem nauczyły ją, że bez względu na

to, jak bardzo charyzmatyczny jest mężczyzna i jak dobrze całuje, nie warto

rezygnować dla niego z marzeń.

78

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Kawa... Czuję kawę – wymamrotała w poduszkę, otrząsając się z

resztek snu. – Proszę cię, Boże, niech ujrzę kawę po otwarciu oczu.

Wolno uniosła jedną powiekę. W nogach jej łóżka, stał Marco, ubrany w

ciemnozieloną koszulkę i dżinsy z kubkiem parującego napoju w ręku.

– Jeśli zapytam, co robisz tak wcześnie w mojej sypialni, zabierzesz mi

tę kawę?

Nie uśmiechnął się ani nie skrzywił; patrzył tylko chłodno na jej

poranne zmagania.

– Nie jest wcześnie. Minęła ósma.

Jęknęła, unosząc się do pozycji siedzącej.

– Ósma rano to blady świt, Marco. – Wyciągnęła rękę po kubek, ale on

się nie poruszył. Wtedy dodała błagalnym głosem: – Proszę.

W końcu okrążył łóżko i podał jej upragniony napój. Łapczywie wypiła

pierwszy łyk, po czym wzdychając, opadła na poduszkę.

– Wnioskuję, że nie jesteś rannym ptaszkiem.

TL R

– Ups, wydało się. – Uniosła kubek do ust, zamykając oczy. Gdy

ponownie na niego spojrzała, przyglądał jej się uważnie. – No dobrze, skoro

już trochę oprzytomniałam, może mi wyjaśnisz, co robisz w mojej sypialni.

– Za czterdzieści pięć minut mam spotkanie w mieście...

– W sobotę? – Napotkała jego poirytowane spojrzenie. – Nic nie

mówiłam.

– Przed wyjazdem chciałem porozmawiać z tobą o wczorajszym

wieczorze.

Zaparło jej dech.

79

– No tak, wczorajszy wieczór. Pocałunek. – Powiodła wzrokiem po jego

szerokich ramionach, próbując zachować zimną krew. – Zanim zaczniesz

wieszać na mnie psy, musisz wiedzieć, że nie mam w zwyczaju rzucać się tak

na mężczyzn. Może uznajmy, że to przez alkohol. Chociaż nie widziałam,

żebyś cokolwiek wczoraj wypił.

– Skąd wiesz? Przecież całą uwagę poświęcałaś pierwszej lidze.

Westchnęła.

– Nic nie poradzę na to, że kocham angielską piłkę nożną. A ty której

kibicujesz drużynie?

– Barcelonie.

Skrzywiła się.

– Oczywiście. Na takiego mi wyglądasz.

Potrząsnął głową.

– Nie chcę wiedzieć, co to znaczy.

Zapanowała cisza, więc Sasha skorzystała z okazji, żeby napić się kawy.

Poza tym czuła, że będzie potrzebowała kofeiny do kolejnej rundy.

– To, co wydarzyło się zeszłego wieczoru, nie powtórzy się nigdy

TL R

więcej – powiedział stanowczo.

Chociaż przed zaśnięciem powtarzała to sobie wiele razy, poczuła lekki

zawód.

– Pełna zgoda – odparła, siląc się na zwykły ton.

– Należysz do mojego brata – kontynuował, jakby w ogóle jej nie

usłyszał.

– Nie jestem niczyją własnością.

Spojrzał na nią złowrogo.

– To się nie może powtórzyć.

– Próbujesz przekonać mnie czy siebie?

80

Pokręcił głową.

– Nigdy nie poznałem nikogo równie bezpośredniego.

– Wierzę w szczerość. Nie lubię wszystkim przytakiwać. Lepiej, żebyś

o tym pamiętał. I całuję, kogo chcę. Ale nasz pocałunek był błędem. Mam

nadzieję, że nie zagrozi mojemu kontraktowi.

– Bardziej zależy ci na karierze niż na relacjach międzyludzkich?

– W życiu prywatnym nie szło mi jak dotąd najlepiej, za to świetnie

radzę sobie za kierownicą. Uważamy że każdy powinien robić to, co potrafi

najlepiej. Wolałabym nie stracić pracy przez twoje wyrzuty sumienia z

powodu zwykłego pocałunku. Rozumiem też, dlaczego masz obiekcje z

powodu brata. Ale to nic takiego. Nie musisz się tym zadręczać.

Zabrakło jej powietrza, więc umilkła. Właśnie dlatego nie cierpiała

poranków: o tej porze jej mózg rzadko kontrolował to, co wydostawało się z

ust.

– Dios, to nie ma nic wspólnego z kontraktem. Dopóki Rafael uważa, że

coś was łączy, do niczego nie może między nami dojść.

– Zrozumiałam, więc możemy uznać ten temat za zamknięty.

TL R

– To nie wszystko – dodał surowym głosem. – Nie myśl, że tym

pocałunkiem zyskałaś sobie specjalne względy.

– To znaczy, że nie będziesz przynosił mi kawy codziennie rano? –

skomentowała sarkastycznie, gdy ostry ból przeszył jej żołądek.

– Nic się nie zmieniło – powiedział z naciskiem.

Odstawiwszy kubek na szafkę nocną, przyciągnęła kolana do piersi i

oplotła je rękoma.

– Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale kobiety mają szósty

zmysł, który pozwala im wyczuwać ukryte emocje. A ja odnoszę wrażenie, że

dręczą cię wątpliwości.

81

Marco westchnął, przeczesując włosy palcami.

– Z jakiegoś powodu... nie mogę przestać o tobie myśleć – oświadczył z

rozbrajającą szczerością.

Pod wpływem jego intensywnego spojrzenia serce Sashy zabiło

niespokojnie.

– I to cię drażni?

Przesunął spojrzenie po jej twarzy, szyi, piersiach.

– Złości. Frustruje. Zdumiewa. Podnieca.

– Nie rób tego – mruknęła, uciekając od niego wzrokiem.

– Miałem prosić cię o to samo.

– Dlaczego? Ja nic nie robię. To ty kusisz. Z jednej strony przeklinasz

mnie za to, że cię pociągam, a z drugiej stwarzasz podbramkowe sytuacje. –

Poczuła ucisk w gardle. – Będzie lepiej, jeśli teraz wyjdziesz.

– Nie brzmisz przekonująco.

– Mylisz się. Nie chcę cię. Zatrudniłeś mnie, żebym zdobyła dla ciebie

puchar Constructors’ Championship. Oboje staniemy na podium i skąpiemy

się w szampanie, a potem nasze drogi się rozejdą do czasu rozpoczęcia

TL R

kolejnego sezonu.

– A ty spełnisz obietnicę, którą komuś złożyłaś?

Nie sądziła, że będzie o tym pamiętał.

– Częściowo – odparła. Nie zamierzała jednak się mu zwierzać. – Ale to

nie twoja sprawa. Wyjdziesz w końcu, żebym mogła się ubrać?

Wolno skinął głową, po czym skierował się do drzwi. Zanim wyszedł,

odezwał się do niej raz jeszcze;

– Romano zawiezie cię na spotkanie, a potem odwiezie do domu.

– Nie ma takiej potrzeby. Wynajęłam skuter.

Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć.

82

– Nie. Pojedziesz z Romanem. – Wyraźnie dał do zrozumienia, że nie

zmieni zdania.

– Naprawdę, Marco, musisz przestać zachowywać się jak jaskiniowiec.

– A ty musisz bardziej na siebie uważać. Gdybyś pojechała skuterem i

złamała rękę, mielibyśmy ten sezon z głowy. Sądziłem, że zależy ci na

pucharze. Tylko mi nie mów, że skuter gwarantuje ci sto procent

bezpieczeństwa.

Powstrzymała się przed kąśliwą uwagą, ponieważ Marco miał rację.

Cała ciężka praca i poświęcenie poszłyby na marne, gdyby wsiadła za

kierownicę połamana.

– W porządku. Pojadę samochodem.

Odrzuciła kołdrę i wyszła z łóżka, nie patrząc na mężczyznę, który

mącił jej w głowie.

– Muszę się przygotować do sesji.

Dopiero gdy mruknął gniewnie, chwyciła brzeg koszulki i próbowała ją

obciągnąć.

– Jeśli nie chcesz, żeby sprawy wymknęły się spod kontroli, proponuję,

TL R

żebyś przestała paradować przy mnie w tej koszulce – rzucił ostrzegawczo. –

Nie jestem z kamienia. Jeśli jeszcze raz cię w tym zobaczę, postąpię zgodnie z

instrukcją.

Jego słowa wywarły na niej piorunujący efekt. Zanim zdążył zamknąć

drzwi, wyobraziła sobie Marca kąsającego ją na sto różnych sposobów.

Sesja zdjęciowa okazała się niezwykle nużąca. Najpierw w

nieskończoność układano jej włosy i robiono makijaż, potem przez pół

godziny ustawiano ją w niewiarygodnych pozach, a ostatecznie trzeba było

powtórzyć wszystko od nowa.

Gdy wróciła do hotelu, padała na twarz. Zyskała szacunek dla modelek i

83

zrozumiała, dlaczego tacy mężczyźni jak Marco się z nimi umawiali. Kilka

zdjęć, które pokazał jej fotograf, przeszło jej najśmielsze oczekiwania.

Gdy jechała windą, oglądała je raz jeszcze, niemniej zszokowana niż za

pierwszym razem. Jak trochę kosmetyków mogło zamienić ją w tę seksowną

kobietę? A może to efekt czegoś innego? Od zeszłego wieczoru nie potrafiła

zapomnieć o pocałunku. Jej twarz płonęła, ilekroć przypominała sobie jęk

rozkoszy swojego partnera. Może to więc wpływ Marca?

Po wejściu do apartamentu przystanęła jak wryta. Salon wypełniały

dźwięki utworu jazzowego, a na sofie leżał Marco z tabletem w dłoni. Obok

niego na stoliku stał kieliszek z winem.

– Sądziłam, że późno wrócisz – powiedziała zdumiona jego widokiem.

– Udało mi się szybciej wszystko załatwić.

– I nie znalazłeś nikogo, kto chciałby spędzić z tobą wieczór?

Wzdrygnęła się na myśl, że mógłby uwieść jakąś chętną atrakcyjną

kobietę. Na ceremonii rozdania nagród widziała przecież jego fanki gotowe

przeczołgać się po rozżarzonych węglach, byleby tylko spędzić z nim kilka

minut. Z taką twarzą i z takim ciałem nawet bez grosza przy duszy mógłby

TL R

mieć każdą z nich na zawołanie.

– Noc jest nadal młoda i wszystko może się jeszcze zdarzyć – odparł z figlarnym uśmiechem. –
Lepiej opowiedz, jak udała się sesja.

– Jeśli nie liczyć darmowych butów, to była droga przez mękę – odparła

grobowym głosem.

– Jasne – mruknął, wyjmując jej zdjęcia z ręki.

– Marco... – Chciała mu je odebrać, ale on tylko się od niej odsunął. W

skupieniu przyglądał się kobiecie na fotografiach. – Nie chcę cię

zatrzymywać. Poza tym mam własne plany.

Natychmiast na nią spojrzał.

84

– Jakie plany? – zapytał głosem nieznoszącym sprzeciwu, a gdy

odwróciła się i spróbowała od niego oddalić, chwycił ją za rękę. –

Odpowiedz.

– Na pewno chcesz wiedzieć? Może ci się to nie spodobać.

Jego oczy pociemniały niczym niebo przed burzą.

– W takim razie ostrożnie dobieraj słowa.

– No dobrze. Wyśpiewam wszystko jak na spowiedzi. Zamierzałam

błagać twojego kucharza, żeby przygotował dla mnie stek i tę sałatkę, którą

podał nam wczoraj. Na deser wymarzyłam sobie czekoladowo– – karmelową

rozkosz... Później zamierzałam spotkać się z Joelem, LuAnn i Loganem.

Mocniej ścisnął jej rękę.

– Słucham? – wypalił.

Bez słowa sięgnęła do torebki przewieszonej przez ramię i wyjęła kilka

płyt ze swoim ulubionym serialem o wampirach. Na ten widok Marco puścił

ją.

– Skorzystaj z mojej rady, pequeña, i przestań mnie drażnić.

Konsekwencje mogą być poważniejsze, niż przypuszczasz – powiedział z

TL R

upiornym spokojem.

Sashę przeszył dreszcz. Większość ludzi błędnie zakładała, że kierowcy

bolidów nie czują strachu. Sasha znała to uczucie, dlatego dobrze wiedziała,

kiedy przy– spieszyć, a kiedy przyhamować albo zjechać na pobocze i

wysiąść z samochodu.

Tym razem mina Marca ostrzegała, że podjechała zbyt blisko krawędzi.

Odczytała ją bezbłędnie.

– Rozumiem. Lepiej pójdę do siebie. Miłego wieczoru – powiedziała,

zanim wyszła z pokoju.

Dziewięćdziesiąt minut później Marco stał pod drzwiami, nasłuchując.

85

Ostatnią godzinę spędził w towarzystwie kobiety której imienia nawet

nie pamiętał. Wpatrywał się w jej usta, myśląc o ustach innej – o zakazanych

ustach. I gdy już nie mógł się dłużej męczyć, odłożył serwetkę, wymyślił

jakąś wymówkę, po czym opuścił restaurację.

Dlatego stał teraz przed swoim mieszkaniem nabuzowany hormonami

niczym nastolatek na pierwszej randce.

W końcu jednak wszedł do środka i ruszył prosto do salonu, gdzie Sasha

leżała zwinięta w kłębek na sofie, Obok niej stała duża miska pełna popcornu.

Od razu odwróciła głowę w jego stronę, jakby wyczekiwała jego powrotu. Ta

myśl spodobała mu się bardziej, niż powinna.

– Widzę, zamieniłaś deser czekoladowo– karmelowy na popcorn.

– Uznałam, że to wyjdzie mi na zdrowie – odparła ponownie

spoglądając na ekran telewizora. – Jak się udała randka?

– Naprawdę cię to interesuje?

Ściągając usta, pokręciła głową.

– Czyżbym wyczuwał zazdrość? – dodał kpiąco.

Gwałtownie nabrała powietrza.

TL R

– Sądziłam, że mieliśmy tego nie robić.

– Może zmieniłem zdanie.

– W takim razie zmień je jeszcze raz. Ja nadal nie mam ochoty na

związki... jakiekolwiek.

Marco otworzył usta, by powiedzieć jej, że niczego od niej nie chce, ale

wiedział, że to byłoby kłamstwo, więc szybko je zamknął. Zakazana czy nie,

pociągała go jak żadna inna kobieta, co jednak nie oznaczało, że ją zdobędzie.

Usiadł obok niej na sofie. Spróbował się trochę odprężyć, po czym

zerknął na telewizor.

– Lubisz wampiry? – zapytał.

86

– Tak jak wszyscy. – odparła jednym tchem.

Chciał na nią spojrzeć, ale się powstrzymał.

– O czym jest ten serial?

Poruszyła się, po czym usiadła prosto. Kątem oka dostrzegł, że oblizuje

wargi.

– O dwóch braciach zakochanych w jednej dziewczynie.

Poczuł skurcz żołądka.

– Rozumiem.

– Nie musisz tego oglądać. – Ponownie oparła się na poduchach,

znikając z jego pola widzenia.

– Właściwie mnie zaintrygowałaś. – Spojrzał na dwóch mężczyzn na

ekranie. – Co się teraz dzieje?

Zawahała się, zanim udzieliła odpowiedzi.

– Walczą o nią na śmierć i życie.

Zacisnął pięści, czując, jak przyspiesza mu puls.

– Któremu kibicujesz? – zapytał, chociaż zdawał lobie sprawę z

absurdalności tej rozmowy.

TL R

– Żadnemu.

– Nie dbasz o to, że jeden z nich zginie?

– Tego nie powiedziałam. Po prostu wiem, że się nie pozabijają. Nawet

jeśli skaczą sobie do oczu, za bardzo się kochają, żeby pozwolić kobiecie to

zniszczyć.Wszystko dobrze się skończy i dlatego uwielbiam ten serial. Może

popcornu?

Wyciągnęła miskę w jego stronę, a on nabrał pełną garść. Przez kilka

minut w milczeniu śledzili historię trojga bohaterów, aż LuAnn i Joel spletli

się w miłosnym uścisku. Chociaż scena erotyczna nie powinna wywołać

większego wrażenia na dojrzałym mężczyźnie, Marco zesztywniał. Wolno

87

przeniósł spojrzenie z ekranu na Sashę. Serce waliło mu tak głośno, że

zagłuszało wszelkie inne dźwięki.

– Chyba patrzysz w złą stronę – mruknęła przeciągle, rozpalając jego

zmysły do czerwoności.

– Nigdy nie potrafiłem się biernie przyglądać. Zdecydowanie wolę

działać.

Musnął palcami jej policzek.

– Marco...

– Dlaczego nie mogę o tobie zapomnieć? Zabrałem na kolację piękną

kobietę, ale ledwie pamiętam, jak wyglądała. Jadłem, ale ledwie czułem smak

potraw: Mogłem tylko myśleć o tobie.

Zadrżała.

– Jednak macie coś wspólnego z bratem. Obaj pragniecie tego, czego się

wam odmawia.

– Pudło. Różnica między mną a Rafaelem polega na tym, że on nie waha

się sięgać po to, na co ma ochotę bez względu na konsekwencje.

– Podczas gdy ty w nieskończoność sobie tego odmawiasz? Jakbyś

TL R

wciąż się sprawdzał albo wymierzał sobie karę.

Gdy znieruchomiał, jej oczy pociemniały. Przechyliła głowę tak, że jego

palce znalazły się bliżej jej ust. Marco nie mógł wydobyć głosu. Kontrolował

się resztkami sił. Zasługiwał na karę za to, co zrobił. Stracił to, co

najcenniejsze w życiu – dziecko. Stracił je, ponieważ pozwolił, by uśpiono

jego czujność.

– Może powinieneś nauczyć się brać to, co jest ci oferowane

dobrowolnie?

Ból zmieszał się w nim z pożądaniem.

– Dawno temu przestałem wierzyć w dobrą wolę. Nic nie przychodzi za

88

darmo, Sasha. Na koniec zawsze otrzymujesz rachunek.

– Nie wierzę w to. Śmiech jest za darmo. Miłość jest za darmo.

Podobnie jak nienawiść, która zjada cię żywcem, i gorycz, która przekłamuje

uczucia, jeśli jej na to pozwolisz. Wiem, bo sama tego doświadczyłam.

– Naprawdę? – zadrwił, odsuwając się od niej. – Komu złożyłaś

obietnicę? – zapytał niespodziewanie.

Przygarbiła plecy i spuściła głowę, ale tym razem nie próbowała unikać

odpowiedzi.

– Mojemu ojcu.

– I co mu obiecałaś?

– Że wygram dla niego Drivers’ Championship.

– Z poczucia obowiązku, jak mniemam.

Złość wyostrzyła jej rysy.

– Nie z poczucia obowiązku, ale z miłości. Ojciec kochał mnie

bezwarunkowo, tak jak ja jego.

Spinając się, usiadł prosto.

– W takim razie miałaś szczęście. Nie każdy czuje bezwarunkową

TL R

miłość do swojego dziecka. Niektórzy wykorzystują nienarodzone dzieci jako

karty przetargowe.

Wstrzymała oddech.

– Wiesz o tym z doświadczenia?

Przeszył go zimny dreszcz, gdy zrozumiał, jak niebezpiecznie blisko

znalazł się ujawnienia prawdy. Stając, napotkał jej spojrzenie.

– Podkreślałem tylko swoje stanowisko. Chociaż bardzo cię pragnę,

nigdy cię nie zdobędę, Sasha. Cena byłaby zbyt wysoka.

89

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sasha próbowała zapomnieć o ostatniej rozmowie z Markiem, gdy

poprawiała kontrolę trakcji za pomocą przycisków na kierownicy. Mocniej

zacisnęła palce. Serce pompowało adrenalinę do jej krwiobiegu, a ekscytacja

mieszała się w niej ze strachem.

Pierwszy raz w życiu zabezpieczyła pierwszą pozycję. Jednak mimo

euforii całej drużyny wyczuwała ich wahanie i wątpliwości. Dostrzegała to w

ich gestach, słyszała w głosie Luke’a, widziała w spojrzeniu Toma.

Pot spływał po jej karku, gdy łapczywie piła wodę. Nie mogła dopuścić

do odwodnienia organizmu. Nie mogła pozwolić sobie na chwilę nieuwagi.

Jedyne, co było jej wolno, to wygrać.

Poza kręgiem jasnych świateł wzdłuż toru tysiące fanów singapurskiego

grand prix obserwowało jej zmagania – a wśród nich Marco. Od ostatniej

rozmowy W jego londyńskim apartamencie nie zamienili słowa. Mimo to od

wznowienia sezonu nie opuścił ani jednego wyścigu. Pewnie siedział teraz w

loży dla VIP– ów z córką włoskiego potentata w branży tekstylnej, która

TL R

ostatnimi czasy nie odstępowała go na krok.

Desperacko próbowała wyrzucić ich obraz z pamięci. Zajęcie pierwszej

pozycji powinno było wprawić ją w ekstazę, tym bardziej że przybliżyło ją do

wyjścia z cienia kłamstw Dereka.

Wzięła głęboki wdech, oczyszczając umysł z rozpraszających myśli.

– Popraw sprzęgło... – Głos Luke’a rozległ się w słuchawkach zestawu

głośnomówiącego zamontowanego w jej kasku.

Wykonała polecenie w stu procentach skoncentrowana na celu. Po

chwili, która wydawała się wiecznością, radosny okrzyk inżyniera omal nie

90

rozerwał jej bębenków.

– Wygrałaś! Sasha, wygrałaś Grand Prix Singapuru!

Łzy popłynęły jej po twarzy przy akompaniamencie dzikiego ryku

tłumu zgromadzonego na trybunach. Wysiadając z samochodu, zmrużyła

oczy, oślepiona blaskiem fleszy. Spośród otaczających ją ludzi próbowała

wyłowić jedną twarz. Nigdzie jednak nie było śladu Marca.

Gdy ukłucie rozczarowania dosięgło jej serca, pomyślała, że ojciec

byłby z niej dumny i to podniosło ją na duchu. Nic więcej nie powinno się

liczyć.

Przyjęła gratulacje od pozostałych kierowców, wzruszona wysłuchała

hymnu Wielkiej Brytanii, po czym przyjęła trofeum z rąk premiera. Właśnie

tego pragnęła. O to walczyła. Jej zespół wiwatował, ale ona, chociaż stała na

podium, czuła tylko pustkę.

Wręczono jej ogromną butelkę szampana, którą zgodnie z niepisanym

zwyczajem otworzyła i oblała nim wszystkich wokół. Nakazała sobie w

duchu cieszyć się chwilą i przeżywać każdą sekundę tego wspaniałego

wydarzenia.

TL R

– Wiedziałem, że ci się uda! – wykrzyknął Tom, gdy znów znalazła się

na ziemi. – Przygotuj się, Sasha. Świat zatrzęsie się w posadach.

Obowiązkowa konferencja prasowa z udziałem trzech zwycięskich

kierowców trwała pół godziny. Po udzieleniu odpowiedzi na pytania

dziennikarzy Sasha ruszyła do garażu, ale Tom złapał ją za rękę i pociągnął w

kierunku reporterów czekających za barierkami.

– Tom, naprawdę nie chcę...

– Właśnie wygrałaś swój pierwszy wyścig. Świat leży u twoich stóp.

„Ale ja nie chcę świata”, cisnęło się jej na usta. „Pragnę Marca. Chcę,

żeby świętował ze mną ten sukces”.

91

Czując piekące łzy ponownie napływające jej do oczu, zamrugała

energicznie.

– Jak się czujesz jako pierwsza kobieta, która wygrała Grand Prix

Singapuru?

Zmusiła się do uśmiechu.

– Przypuszczam, że tak samo jak pierwszy mężczyzna, który tego

dokonał.

– Nadal łączą cię bliskie relacje z Rafaelem de Cervantesem? – zapytał

wścibski reporter, którego często Widywała na brazylijskich kanałach

sportowych.

– Rafaela i mnie nigdy nie łączyło nic prócz przyjaźni.

– Teraz, gdy jest w śpiączce, nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś

zaprzyjaźniła się z jego bratem.

Tom ruszył do przodu.

– Posłuchaj, koleś...

Sasha go powstrzymała.

– Nie, poradzę sobie. – Spojrzała reporterowi prosto w oczy. – Marco de

TL R

Cervantes to światowej klasy inżynier i wizjoner w swojej dziedzinie.

Niezwykły bolid jego projektu pozwolił mi dzisiaj wygrać wyścig. Byłabym

zaszczycona, gdybym mogła nazywać go swoim przyjacielem.

– Posłała uśmiech wyraźnie rozczarowanemu mężczyźnie.

Tom skinął na brytyjską dziennikarkę.

– Kolejne pytanie.

– Jako zwyciężczyni będziesz gościem honorowym podczas

dzisiejszego koncertu rockowego. Co zamierzasz założyć?

To pytanie całkiem wytrąciło ją z równowagi. Koncert rockowy

Formuły X1 był jednym z najważniejszych wydarzeń towarzyskich. Bez

92

wątpienia Marco pojawi się na nim ze swoją najnowszą dziewczyną.

– Nieważne, co założę, ponieważ się na niego nie wybieram.

Sasha niemal wbiegła do holu sześciogwiazdkowego hotelu, wdzięczna

za dwóch rosłych portierów, którzy uniemożliwili dalszy pościg

rozwrzeszczanym paparazzi. Jednak prawdziwą ulgę poczuła dopiero wtedy,

gdy zamknęła za sobą drzwi swojego apartamentu.

Szybko rozebrała się i wzięła prysznic. Dopiero co zdążyła się wytrzeć,

gdy usłyszała pukanie do drzwi; Przez moment zamierzała je zignorować.

Ostatecznie jednak otworzyła. Jej oczom ukazała się sty– listka z

nienaganną fryzurą i wieszakiem pełnym ubrań.

– Chyba pomyliła pani pokoje.

Drobna Azjatka w różowym kostiumie skłoniła się tylko, uśmiechnęła i

weszła do środka. Towarzyszyła jej asystentka, która niosła okazały i

niezwykle piękny bukiet fioletowych lilii i kremowych róż.

– Dla pani.

Sasha podziękowała, chociaż w rzeczywistości miała ochotę krzyczeć

ze złości. Stylistka zaczęła wyciągać z pokrowców kolejne stroje.

TL R

– Co to ma znaczyć?

– Wychodzi pani – odparła drobna kobieta z uśmiechem, po czym

zwróciła się do swojej asystentki po mandaryńsku.

Sasha westchnęła zrezygnowana. Wiedziała, że nic nie wskóra. W

milczeniu poddała się więc zabiegom Azjatek

Dwadzieścia minut później jechała limuzyną na koncert. W jedwabnej,

kremowej minisukience bez pleców czuła się tak seksownie jak nigdy dotąd.

Włosy miała związane złotą taśmą, a paznokcie lśniące i wypielęgnowane.

Całości dopełniały złote szpilki, w których chodziło jej się zaskakująco łatwo.

Gdy dotarła na miejsce, ruszyła po czerwonym dywanie w chwili, gdy

93

niebo rozświetliły fajerwerki sygnalizujące początek koncertu. Często

spoglądając w górę, dotarła do saloniku dla VIP– ów. Ktoś wcisnął jej w dłoń

kieliszek szampana.

W pomieszczeniu pełnym gwiazd rocka i księżniczek pop wciąż ktoś

próbował nawiązać z nią rozmowę, ale ona szukała tylko jednej osoby.

Wkrótce zaczęła podejrzewać, że została wystawiona. Marco najwyraźniej

nie zamierzał dotrzymać jej towarzystwa.

Upokorzona skierowała się do wyjścia, gdy drogę zastąpił jej Tom.

– Sasha? Idziesz na scenę? – zapytał, chwytając ją za rękę.

– Na scenę?

– Za chwilę wystąpi twój ulubiony zespół. Marco ściągnął chłopaków

specjalnie dla ciebie.

– Słucham?

– Chodź. Chyba nie chcesz, żeby zaczęli bez ciebie. Setki pytań cisnęły

jej się na usta, ale nie miała czasu zadać ani jednego, ponieważ zanim się

obejrzała, wpadła w ramiona wokalisty swojej ukochanej grupy rockowej.

Oszołomiona i szczęśliwa wysłuchała jej występu, po czym wróciła za kulisy,

TL R

gdzie czekał na nią Tom.

– Widziałeś Marco? – zapytała od razu.

Menedżer uciekł od niej wzrokiem.

– Gdzieś tutaj był... jeszcze przed chwilą.

Nie musiał odpowiadać zgodnie z prawdą, ponieważ Sasha zauważyła

mężczyznę, którego szukała. W ułamku sekundy jej serce zamieniło się w

bryłę lodu.

Nieco później ujrzała go kolejny raz. Marco stał przed drzwiami jej

apartamentu. Chociaż czuła do niego czystą nienawiść, jej serce zabiło

mocniej.

94

– Czego chcesz? – wydusiła przez ściągnięte gardło. Przyjrzał się jej

skąpemu bikini, w które zdążyła się przebrać.

– Dlaczego wyszłaś przed końcem koncertu?

– Dlaczego nie zostałeś ze swoją włoską seksbombą?

– Mówisz o Flavii? Przeszkadzała ci?

– Wiesz, jak to mówią: troje to już tłum – rzuciła gniewnie. – A teraz,

jeśli wybaczysz, wybieram się na basen.

– Zamierzasz pływać? O tej porze?

– Muszę rozruszać mięśnie, jeśli nie chcę mieć jutro zakwasów –

oświadczyła, mijając go w drzwiach.

Kilka minut później pokonywała drugą długość basenu. Negatywne

emocje powoli zaczęły ją opuszczać, gdy energicznie cięła rękami niebieską

taflę. Wyrównała oddech, obróciła się na plecy i oczyściła umysł z nie-

przyjemnych wspomnień.

Nie zdołała jednak odzyskać spokoju, ponieważ niespodziewanie tuż

obok niej rozległ się głośny plusk. Zdumiona spojrzała na głowę Marca

wynurzającą się z wody. Postanowiła go zignorować, co jednak okazało się

TL R

trudne, skoro płynął obok niej.

W pewnej chwili wyprzedził ją i zagrodził jej drogę. Zdyszana wlepiła

wzrok w jego muskularne ciało.

– Wychodzimy. W tej chwili – rozkazał, obracając się do niej plecami.

Wyszedł pierwszy i rozłożyła duży ręcznik, po czym spojrzał na nią

wyczekująco. Gdy stanęła na brzegu, okrył ją, wytarł, a potem chwycił w

ramiona i zaniósł do małej kabiny. W środku stały dwa szezlongi obite

jedwabiem, a między nimi stół zastawiony półmiskami pełnymi wy-

kwintnych potraw. W srebrnym pojemniku pełnym lodu chłodziła się butelka

doskonałego szampana.

95

Marco posadził Sashę na szezlongu, po czym chwycił butelkę, żeby ją

otworzyć.

– Częstuj się – zwrócił się do niej. – Potem porozmawiamy.

– Nie jestem głodna. – Odsunęła od siebie talerze dla spotęgowania

efektu. – I nie wiem, o czym chcesz rozmawiać. Zaprosiłeś mnie na koncert, a

potem zignorowałeś, ponieważ całą uwagę poświęciłeś swojej dziewczynie.

Chcesz coś dodać?

– Flavia nie jest moją dziewczyną.

– To ciekawe, bo lepiła się do ciebie, jakbyś był z cukru.

– Para el amor de Dios! Czekałem na ciebie w saloniku dla VIP– ów,

ale kiedy się zjawiłaś, podszedł do mnie premier, którego nie mogłem tak po

prostu zbyć. A potem zobaczyłem, jak wieszasz się na swoim ulubionym

muzyku, więc uznałem, że nie jestem ci potrzebny.

– Czyżbyś był zazdrosny?

Zacisnął zęby.

– Jeśli pytasz, czy chciałem połamać mu wszystkie kości, to odpowiedź

brzmi si.

TL R

Atmosfera wyraźnie zgęstniała.

– Nie jestem głupia, Marco. Wiem, dokąd zmierzamy. Ale co z

konsekwencjami? Już o nich zapomniałeś?

Usiadłszy, oparł ręce na kolanach i spojrzał na nią.

– Zrozumiałem, że aby nie zwariować, a także nie trafić za kratki, muszę

przestać cię unikać.

– A co ze mną? Co z moim kontraktem?

– Nie należę do drużyny. Nasza umowa mnie nie dotyczy.

Po tych słowach podszedł do niej, posadził ją sobie na kolanach i

sprawnym ruchem rozpuścił jej włosy Mrucząc z zadowolenia, położył ją na

96

szezlongu i powiódł wzrokiem po jej ciele.

– Uważasz, że to zły pomysł? – wychrypiał.

Wątpliwości zdołały przebić się na powierzchnię przez grubą warstwę

podniecenia otulającego Sashę niczym kokon.

– Ostatni związek z mężczyzną nieźle mnie pokiereszował.

– Derek cię skrzywdził?

– Nie fizycznie, jeśli to masz na myśli. Ale obrócił przeciwko mnie

wielu ludzi.

Wolno skinął głową.

– Jeśli tego nie chcesz, po prostu powiedz.

Sama myśl o tym, że mogłaby się wycofać, była nieznośna.

Wystarczająco długo czekała na tę chwilę. Poza tym chciała zobaczyć, jak ten

zawsze opanowany mężczyzna traci nad sobą kontrolę.

Ich spojrzenia się spotkały. Kierowana pożądaniem zarzuciła mu rękę

na szyję i przyciągnęła jego głowę do siebie. Chociaż znała ryzyko,

zamierzała postawić wszystko na jedną kartę. Tym razem się nie wycofa.

Pocałowali się, jakby czekali na to całe życie. Marco jedną ręką chwycił

TL R

jej pośladek, a drugą ściągnął z niej górę od stroju kąpielowego. Jęknęła

głośno, wsuwając palce w jego gęste, czarne włosy.

Zniecierpliwienie kochanki podsyciło jego żądzę. Przesunął ją na

szezlongu, żeby zrobić dla siebie miejsce, a potem pozbył się ostatniego

elementu jej garderoby, ciskając w kąt mokrą lycrę.

W łagodnym świetle kabiny jego opalona skóra przypominała szczere

złoto.

– Chcę cię dotykać – mruknęła, zanim zdążyła się powstrzymać.

Rozebrawszy się, pochylił głowę i językiem nakreślił kontur jej warg.

– Będziesz musiała z tym zaczekać. W tej chwili Jestem zbyt

97

podniecony, żeby ci na to pozwolić.

– W takim razie nie powinnam wspominać, że zamierzałam ugryźć cię

tu i tam...

– Zrób coś dla mnie, mi tentadora. Zachowaj swoje myśli dla siebie na

jakiś czas. Obiecuję, że później będziesz mogła mówić wszystko, co ci się

spodoba.

Zmienił pozycję, po czym chwycił zębami jednej z jej sutków. Nie tylko

zamknął jej w ten sposób usta, ale także wywołał falę rozkoszy zalewającą

całe ciało. Poczuła wilgoć między udami i zadrżała gwałtownie. Wtedy

przesunął się niżej, obsypując pocałunkami jej brzuch.

– Przez tyle nocy wyobrażałem sobie, jak smakujesz – wymruczał.

Niespiesznie polizał wrażliwą skórę od wewnętrznej strony jej uda, a

potem skoncentrował się na najwrażliwszym punkcie erogennym kobiety.

Sasha krzyknęła, gdy jej zmysły oszalały.

– Nie przestawaj – wydyszała, wbijając paznokcie w muskularne barki

kochanka,

– Chyba powiedziałem, żebyś przestała się odzywać

TL R

– szepnął, wchodząc w nią głęboko. Nie było odwrotu, nawet gdyby

tego chciał, dlatego wsłuchał się w pragnienia jej ciała. – Dios, jesteś

niewiarygodna.

Wstrząsnęła nim ekstaza. Gdy krzyknęła, pchnął mocno, a potem

rozluźnił się, opadając na nią. Opierał głowę na jej piersi, dopóki oboje nie

wyrównali oddechu, a potem obrócił się na bok.

Gdy minęło uniesienie, poczuł pierwsze wyrzuty sumienia. Uległ

pokusie, chociaż nie powinien. Wkrótce życie wystawi mu rachunek.

Pierwszy raz Marca przerażała myśl o tym, jak chętnie go ureguluje.

98

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– Co...? – Sasha gwałtownie uniosła głowę.

Potężna ręka uchroniła ją przed upadkiem na ziemię. Otworzyła oczy i

napotkała oskarżycielskie spojrzenie Marca.

– Zasnęłaś.

Minęło kilka sekund, zanim przypomniała sobie, że uprawiała z nim

seks – niewiarygodny, namiętny seks.

– Mhm... Przepraszam.

– Nie było ci ze mną dobrze? – Sprawiał wrażenie szczerze zdumionego

i odrobinę niepewnego.

– Nic podobnego – zaprotestowała, czerwieniąc się, gdy wspomnienia

odżyły w jej pamięci. Ujęła w dłonie jego twarz. – Dałeś mi niezły wycisk –

dodała z uśmiechem.

– Nigdy wcześniej żadna kobieta nie zasnęła w moich ramionach.

Roześmiała się głośno, po czym musnęła wargami jego policzek. Marco

przytrzymał jej głowę, żeby odwzajemnić pocałunek. Natychmiast poczuł

TL R

powracające pożądanie. Zachwycona faktem, że tak szybko potrafi go

podniecić, pogłaskała go po brzuchu.

– Jak mogę ci to wynagrodzić? – zapytała seksownym głosem. Wsunęła

rękę między ich splecione ciała i chwyciła go mocno. Pieściła go, najpierw

delikatnie, potem bardziej zdecydowanie, czerpiąc przyjemność z władzy,

którą nad nim miała.

– Si, mi querida, tak jest dobrze.

Zamknął oczy, ale po chwili otworzył je i przewrócił ją na plecy.

– Lubisz dominować? – szepnęła.

99

Uniósł jej pośladki i kolejny raz się w niej zatracił. Łapczywie spił jęki z

jej ust. Spełnienie nadeszło w zaskakującym tempie.

Spoceni opadli na szezlong. Intensywność emocji, które ją wypełniały,

była przerażająca. Żeby to ukryć, wtuliła twarz w jego ramię.

– Chętnie skomponowałabym hymn na twoją cześć, ale brakuje mi słów

– zażartowała.

Zaśmiał się rozbawiony.

– Hymny są przereklamowane. Twoje krzyki były wystarczającą

nagrodą.

Westchnęła, opierając głowę na piersi kochanka. Próbowała uspokoić

oddech i pozbierać myśli. Gdzieś w odległym zakamarku jej umysłu

rozbrzmiewał dzwonek ostrzegawczy. Czuła się obnażona i bezbronna.

Niechciane łzy popłynęły niepohamowanym strumieniem.

Marco wyczuł zmianę jej nastroju i delikatnie odchylił jej głowę do tyłu,

żeby przyjrzeć się jej twarzy.

– Dlaczego płaczesz?

Jak mogła wytłumaczyć coś, czego sama nie rozumiała. Chciała

TL R

wzruszyć ramionami, żeby go zbyć, ale jej na to nie pozwolił.

– Odpowiedz.

– Czuję się trochę przytłoczona.

Po chwili skinął głową, ocierając dłonią jej policzek.

– Rozumiem. To twoje pierwsze zwycięstwo. Nie da się tego porównać

z niczym innym.

Minęło kilka sekund, zanim Sasha zrozumiała, że mówił o wyścigu.

Postanowiła to jednak wykorzystać.

– Żałuję, że mój tata nie dożył tej chwili.

– Byłby z ciebie dumny.

100

Szeroko otworzyła oczy.

– Znałeś mojego ojca?

– Oczywiście. Był świetnym kierowcą. Widziałem wszystkie jego

występy. Najwyraźniej odziedziczyłaś po nim talent.

Ten niespodziewany komplement jeszcze bardziej ją rozczulił.

Spróbowała odsunąć się od Marca, ale on chwycił ją za rękę i pocałował dłoń.

Gdy zadrżała, okrył ich kaszmirowym pledem.

– Zatem wiesz, co się wydarzyło? – zapytała cicho.

– Obstawił wygraną innego auta i umyślnie rozbił swój samochód. –

Chłodny ton jego głos przeszył ją do szpiku kości.

Tym razem zerwała się na równe nogi i założyła szlafrok.

– Zarzuty były fałszywe!

Marco skrzyżował ręce za głową.

– Sąd uznał go winnym.

– Nie zdołał się wybronić, ale ja mu wierzyłam. Za bardzo kochał

wyścigi, żeby rozbić się umyślnie za pieniądze.

– Znajdowałem się w radzie oceniającej materiał filmowy. Dowody

TL R

świadczyły przeciwko niemu.

Zdumienie i złość trafiły ją prosto w serce.

– Byłeś jednym z tych, którzy zadecydowali o jego winie?

Oparł stopy na ziemi.

– Nie próbował specjalnie się bronić.

– I to czyni go winowajcą? Był zdruzgotany! Te oskarżenia go złamały!

Głos się jej zadrżał, gdy wróciły wspomnienia. Przez długie tygodnie

Sasha namawiała ojca, żeby walczył i odzyskał dobre imię. Jednak gdy Jack

Fleming w końcu postanowił zawalczyć o swój los, było za późno. Ludzie

zdążyli go oczernić i zlinczować.

101

– Czyli poddał się? I pozwolił, żebyś ty także dźwigała ten ciężar?

– Oczywiście, że nie!

– Dlaczego obiecałaś mu mistrzostwo?

Skrzywiła się rozdarta bólem.

– Po procesie zaczął nadużywać alkoholu. Przestał dopiero wtedy, gdy

zaczęłam ścigać się w drugiej klasie. Potem się rozbiłam i trafiłam do

szpitala, a on wrócił do picia.

– Byłaś w szpitalu? A twojego ojca, który rzekomo kochał cię

bezwarunkowo, nie było przy tobie?

Chociaż zapiekły ją oczy, powstrzymała łzy. W najmroczniejszych

momentach po stracie dziecka zadawała sobie to samo pytanie.

– Cokolwiek zamierzasz powiedzieć, spróbuj nie być draniem.

Westchnął, pocierając twarz dłonią.

– Próbowaliście się odwoływać?

– Tak, ale tata zmarł przed kolejną rozprawą.

– Jak zginął?

– Zjechał z mostu. TL R

– A ty czujesz się winna?

– Gdybym nie związała się z Derekiem, wcześniej wygrałabym

mistrzostwa. Może to ocaliłoby mojego ojca...

Uniósł jedną brew.

– Każdy żyje na własny rachunek. Nie możesz spłacać długów innych

ludzi, nawet własnego ojca.

– Cokolwiek o nim myślisz, nie był oszustem, a ja zamierzam uczcić

jego pamięć – odparła, ignorując jego komentarz.

Marco wstał i rozłożył ramiona.

– Chodź do mnie.

102

Pokręciła głową.

– Nie. W tej chwili niespecjalnie cię lubię.

Ujął jej twarz i spojrzał prosto w oczy.

– Złożyłaś obietnicę z poczucia winy...

– Nie. Chcę wygrać mistrzostwa.

– Czasami najlepiej odpuścić.

– Nie zamierzam, więc nie wchodź mi w drogę.

Pocałował ją delikatnie, przełamując jej opór.

– Determinacja to cecha, którą podziwiam, querida. Pamiętaj jednak, że

nie będę tolerował czegoś, co uniemożliwi mi zaspokojenie moich pragnień.

Gdy tulił ją w ramionach, zapomniała o wszystkich troskach, także o

tym, że Marco nie wierzył w niewinność jej ojca.

Marco przyleciał na oba kolejne wyścigi. Gdy wygrała w Japonii,

świętowali z całym zespołem. Z kolei po ryzykownym starcie w Korei, który

także przyniósł jej zwycięstwo, ściągnięta twarz Marca wyraźnie dawała

znać, że tym razem nie uczczą sukcesu.

– Marco? – zwróciła się do niego po konferencji prasowej.

TL R

– Chodź ze mną.

Zaprowadził ją do helikoptera, którym polecieli do przepięknego domu

nad morzem na obrzeżach Seulu, gdzie w pośpiechu wyswobodził ją z

kombinezonu i bielizny.

– Jeśli będziesz mnie tak porywał, ludzie zaczną plotkować o naszym

romansie.

– Martwi cię to?

– Najważniejsze, żeby widzieli we mnie dobrego kierowcę. Cała reszta

mnie nie interesuje.

– Prawdziwa z ciebie wojowniczka.

103

– Musiałam walczyć o wszystko, co udało mi się dotąd osiągnąć. –

Spojrzała na niego wymownie. – Dobrze o tym wiesz.

Marco zachował powagę.

– Podążanie za marzeniem bywa ryzykowne.

– Próbujesz mi coś zasugerować?

– Madre de Dios, prawie się dzisiaj rozbiłaś!

Wstał, żeby nalać sobie trochę whisky do szklanki którą opróżnił

później jednym łykiem.

Obserwując go, Sasha zaczęła nerwowo skubać prześcieradło. Na

początku wyścigu zgasł jej samochód. Rywale natychmiast wykorzystali

okazję, by zepchnąć ją z pierwszej pozycji. Później musiała się napocić, żeby

ją odzyskać. W pewnym momencie otarła się kołami z dwoma innymi

bolidami, przez co omal nie straciła przedniego błotnika.

– Znalazłam się w trudnej sytuacji, ale sobie poradziłam. – Zerknęła na

niego. – Martwiłeś się?

– Że moja kochanka skończy zgnieciona w pogiętym wozie tak jak mój

brat kilka tygodni wcześniej? A jak sądzisz? – warknął szorstko.

TL R

– Wiem, co robię, Marco – odparła stanowczo.

– Rafael też wiedział i jak skończył? – Westchnął. – Wiesz, że nie

możesz tego robić w nieskończoność?

To pytanie wstrząsnęło Sashą, która umyślnie unikała planów na

przyszłość. Nie myślała nawet o zakończeniu sezonu. Żyła chwilą. Liczyło

się tylko tu i teraz, a przynajmniej tak było do niedawna. Odkąd związała się z

Markiem, zaczęła liczyć na coś więcej niż przelotny romans.

– Tak – szepnęła w końcu. – Wiem, że nic nie trwa wiecznie.

– Bueno. – Przyjrzał jej się uważnie. – Po tym, jak omal nie skończyłaś

w szczątkach mojego wozu, czuję Ogromną potrzebę afirmacji życia.

104

Wyciągnęła ręce w jego stronę w niemym zaproszeniu.

Gdy po kilku orgazmach leżała zdyszana, zerwała się nagle jak

oparzona.

– Marco!

– Co się stało? – Leniwie uniósł głowę, żeby na nią spojrzeć.

– My nie... Zapomnieliśmy... – Zapamiętale zaczęła dokonywać

wyliczeń.

Marco zaklął pod nosem.

– Tylko mi nie mów, że nie bierzesz pigułek – jęknął tak żałośnie, że

przeszył ją dreszcz.

Upewniwszy się, że to bezpieczny moment, pokręciła głową.

– Wszystko w porządku. Nawet gdyby pigułki, nie zadziałały, nie

zaszłabym w ciążę. To nie ten czas.

– Jesteś pewna? – zapytał blady jak ściana.

Marszcząc czoło, Sasha pogłaskała jego policzek.

– Jestem. Nie ma powodu do niepokoju.

TL R

105

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Sasza przyglądała się, jak Marco przewraca stronę gazety, marszcząc

czoło. Bardzo lubiła go obserwować, chociaż się z tym nie zdradzała. Gdy tak

patrzyła na jego zmysłowe usta, nieogoloną brodę i nagi tors, poczuła, że

płonie.

Nagle napotkał jej spojrzenie.

– Chcesz wrócić do łóżka? – zapytał, jakby czytał jej w myślach.

Roześmiał się, gdy bez przekonania pokręciła głową.

– Nie wiedziałam, że znasz koreański – odezwała się po chwili,

wystawiając twarz do słońca.

Marco uśmiechnął się i złożył gazetę.

– To japoński dziennik. Koreańskim władam w niewystarczającym

stopniu.

Przyjrzała mu się uważnie.

– Czy ty robisz coś czasem dla przyjemności? – zapytała poważnie.

– Co masz na myśli? – zapytał zdumiony.

TL R

– Lubisz sztukę? Chodzisz na wystawy? Interesuje cię coś innego

poza... – Wskazała łóżko z pomiętą pościelą.

Pochyliwszy się nad nią, złożył na jej ustach gorący pocałunek.

– Jeśli o mnie chodzi, chętnie spędzę cały dzień z tobą w łóżku. Ale jeśli

nalegasz...

– Nalegam.

Potrzebowała chwili dla siebie, żeby nabrać dystansu, zwłaszcza że tego

ranka obudziła się z sercem przepełnionym strachem. Znalazła się w

niebezpieczeństwie: zagrażały jej uczucia do Marca de Cervantesa. Chociaż

106

do niedawna nie pozwalała im wypłynąć na powierzchnię, tłamszenie ich

przychodziło jej z coraz większym trudem.

Musiała wrócić do prawdziwego życia, by przypomnieć sobie, że nie

wolno jej stracić głowy dla tego mężczyzny. Nie dość, że miał wyrzuty

sumienia z powodu swojej słabości do niej, to jeszcze uważał jej ojca za

oszusta.

– Masz piętnaście minut, żeby się przygotować – powiedział, gdy

zakończył rozmowę telefoniczną.

– Do czego? – zapytała.

– O ile dobrze zrozumiałem, chcesz poznać kulturę tego kraju. Korea

czeka.

– Mój Boże – szepnęła Sasha, gdy postawiła bose stopy na wilgotnych

kamieniach prowadzących do starej świątyni nad jeziorem. Nie mogła

oderwać oczu. od wspaniałego widoku, który się przed nią rozciągał.

– Wolę, gdy podziwiasz mnie – mruknął Marco.

– Jesteś zazdrosny?

– O tysiącletnie mury? Nie. Ale sugeruję, żebyś odrobinę pohamowała

TL R

ekscytację, bo w przeciwnym razie rozpłaszczę cię na pierwszej lepszej

posadzce.

– Nie ma mowy. – Odsunęła się od niego. – To święte miejsce. Żadnego

całowania i przytulania.

Zachichotała, gdy przytłumiony jęk wyrwał się z jego ust.

– O rety! – Z miejsca, w którym stali, świątynia wyglądała tak, jakby

unosiła się na wodzie. Wyrzeźbione na niej linie przywodziły na myśl ptaki w

locie. W świetle zachodzącego słońca ogromne różowe lilie wodne wyglądały

jak czerwone kule ognia. – Jak tu pięknie. Możemy wejść do środka?

Marco skinął głową.

107

– Zwykle nie wpuszczają zwiedzających, ale dla nas zrobią wyjątek.

– Och...

– Idź i baw się dobrze.

Z dudniącym sercem, na roztrzęsionych nogach Sasha przekroczyła

próg wiekowej budowli. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Wnętrze

zapierało dech w piersi. Pokrywające ściany zwoje z papieru shoji wyglądały

na niezwykle cienkie i delikatne. Przyglądała im się uważnie, żałując, że nie

ma przy sobie tłumacza znającego znaczenie symboli, na które patrzyła.

– Spokój z mądrości. Mądrość z wnikliwości – mruknął Marco, stając za

nią. – Pierwotnie była to japońska świątynia. Kilka raz zmieniała właścicieli,

zanim W czwartym wieku przejęli ją mnisi z Shaolin.

– Dzięki takim miejscom można zyskać szerszą perspektywę.

– Czyżby?

– Sam powiedziałeś, że nic nie trwa wiecznie, a ta świątynia temu

przeczy.

Przez chwilę nie odpowiadał, tylko na nią patrzył. W spowijającym go

półmroku nie potrafiła rozszyfrować emocji znaczących jego twarz.

TL R

– Chodźmy. Romano gotów pomyśleć, że mnie uprowadziłaś.

– Bardzo śmieszne.

Ręka w rękę wrócili do samochodu, a gdy tylko usadowili się wygodnie,

Sasha pocałowała Marca.

– Dziękuję, że pokazałeś mi Seul.

Przyciągnął ją do siebie.

– Wycieczka jeszcze się nie skończyła. Mam dla ciebie ostatnią

niespodziankę.

– Naprawdę?

– Dopiero zapada zmrok. Znam pewne miejsce, gdzie nazywają dania

108

na cześć gości, którzy są niezwykle mili dla personelu. Miałem cię tam

zabrać. – Musnął wargami jej dłoń.

Zdjęta strachem Sasha upomniała się w duchu, że nie może zakochać się

w Marcu de Cervantesie. Gdyby to zrobiła, postąpiłaby nierozsądnie i

lekkomyślnie.

– Po namyśle dochodzę jednak do wniosku, że kolacja na plaży brzmi

znacznie lepiej – dodał po chwili, uśmiechając się do niej.

– A co z moim daniem? – zapytała pogodnie, odpychając niechciane

myśli.

– Na wszystko przyjdzie czas. Na razie marzę tylko o tym,

żeby

porwać cię w ramiona.

Wkrótce dotarli do domu, gdzie kochali się namiętnie. Potem wzięli

prysznic i zaczęli szykować się do kolacji.

Wtedy zadzwonił telefon Marca. Początkowo sądziła, że to kolejna

rozmowa w interesach. Jednak na widok bladej twarzy kochanka zrozumiała,

że się myli.

– Co się stało? – zapytała, chociaż domyślała się odpowiedzi.

TL R

– Dzwonili ze szpitala. Rafael miał kolejny wylew.

– Co ty tutaj, do diabła, robisz? Uzupełniasz poziom oleju silnikowego

bez konsultacji?

Sasha zamarła na dźwięk głosu, którego nie słyszała od sześciu dni.

– Podaj mi klucz francuski.

– Żaden z pracowników nie uprzedził cię, że nikt nie może tu wchodzić?

– Ostry ton jego głosu spotęgował jej zdenerwowanie.

– Próbowali.

– Ale ty oczywiście nie posłuchałaś?

– Nie mówię po hiszpańsku. Podasz mi ten klucz czy nie?

109

Sasha patrzyła, jak szyte na miarę buty zmieniają pozycję, po czym

ujrzała klucz francuski wsuwany pod maskę fiata berlinetta V8 z tysiąc

dziewięćset pięćdziesiątego czwartego roku.

– Dzięki.

– Wyjdź stamtąd.

– Nie.

– Sasha... – To jedno słowo brzmiało jak ostrzeżenie.

Poczuła, jak jej twarz tężeje. Nie chciała na niego patrzeć, nie chciała

czuć jego zapachu. Najchętniej wykasowałaby wszystkie wspomnienia z jego

udziałem zaprzeczyła, że kiedykolwiek coś ich łączyło.

– Musimy porozmawiać.

Jej serce zamarło.

– Mów.

Zanim zdążyła dodać coś więcej, Marco wsunął się pod samochód tuż

obok niej.

– Co ty wyprawiasz? – pisnęła.

– Jestem silniejszy i większy od ciebie. – Wyjął klucz z jej dłoni. –

TL R

Szybciej sobie z tym poradzę.

– Seksistowska Świnia.

– Szczera prawda. – Wyciągnął rękę w jej stronę a ona z impetem

podała mu narzędzie.

– Czego chcesz? – warknęła.

– Sądziłem, że zainteresują cię wiadomości o Rafaelu. – Wbił w nią

wzrok.

– Co u niego? – zapytała nieco łagodniej.

– Czuje się lepiej. Lekarze powstrzymali krwawienie i spodziewają się,

że wybudzi się lada dzień.

110

Oblizując usta, skinęła głową.

– To cudownie.

– Si.

Intensywność jego spojrzenia sprawiła, że poczuła się jak rażona

prądem. Nagle przestrzeń pod samochodem wydała jej się zdecydowanie zbyt

ciasna. Powietrze zgęstniało.

– Nie musiałeś wracać, żeby mnie o tym poinformować. Mogłeś

zadzwonić. Ale skoro już tu jesteś spakuję się i wyprowadzę jeszcze dziś

przed wieczorem.

Zamarł.

– Dlaczego miałabyś to robić?

– Rafael będzie cię potrzebował, kiedy wróci do domu. Ja nie mogę

zostać.

– Oczywiście, że możesz. Chcę, żebyś została.

Kolejny raz zakiełkowała w niej nadzieja.

– Odniosłam całkiem inne wrażenie, gdy nie odzywałeś się przez sześć

dni z rzędu.

TL R

– Nie sądziłem, że nie będzie mnie tak długo. Przepraszam –

powiedział, wzdychając. Potem nabrał powietrza, krzywiąc się. – Wyjdźmy

stąd. Nie zamierzam rozmawiać, wdychając zapachy smaru i oleju.

– Nikt cię tutaj nie zapraszał – odparła butnie.

– Dios, jak ja tęskniłem za twoją niewyparzoną buźką. – Zamilkł na

moment. – Teraz masz szansę powiedzieć, że ty też za mną tęskniłaś.

Zignorowała jego pytanie, żeby za bardzo się przed nim nie obnażyć.

– Jesteś pewien, że powinnam zostać?

– W tej chwili jestem pewien, że powinnaś się wreszcie przymknąć –

warknął, po czym przyciągnął ją do siebie.

111

Bijące od niego ciepło całkiem ją oszołomiło. Sasha oplotła rękami jego

szyję i rozchyliła wargi w niemym geście zaproszenia. Pocałunek sprawił, że

natychmiast zapragnęła znaleźć się jak najbliżej niego, zarówno fizycznie, jak

i emocjonalnie.

– Zdajesz sobie sprawę, że leżymy pod samochodem? – wydyszała,

wyczuwając jego podniecenie.

– Tylko to powstrzymuje mnie przed wdrapaniem się na ciebie.

Powiedz, że za mną tęskniłaś.

– Tęskniłam.

Kolejny raz ją pocałował.

Do czasu, gdy wygramolili się spod wozu, mózg Sashy nie

funkcjonował prawidłowo. Była w stanie myśleć wyłącznie o rozkoszach

cielesnych i rychłym spełnieniu. Marco rozebrał ją szybko i zaprowadził na

tylną kanapę rolls– royce’a z tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego roku.

Pozwalała mu na wszystko, niczym uległa niewolnica, gotowa zaspokoić

każde jego pragnienie.

– Nie masz pojęcia, jak długo o tym marzyłem.

TL R

– O czym?

Niespiesznie zaczął obsypywać jej ciało pocałunkami i pieszczotami.

Kąsał wrażliwe miejsca albo kreślił językiem kontury kobiecych krągłości,

sprawiając jej niewysłowioną rozkosz. W jego ramionach czuła się niezwykle

kobieca, delikatna, a także bezpieczna i ważna. Oczywiście nie miała

złudzeń; dla Marca to był tylko seks. Dla niej jednak te erotyczne momenty

znaczyły znacznie więcej.

Później, gdy leżała obok niego na tylnej kanapie zabytkowego

samochodu, ostatecznie pogodziła się ze swoimi uczuciami. Była szczęśliwa.

I nawet jeśli to szczęście skazywało ją na rychłą katastrofę, chciała, żeby

112

trwało jak najdłużej.

Kątem oka zauważyła portfel Marca leżący na podłodze. Ponieważ się

otworzył, mogła obejrzeć schowanej w nim zdjęcie. Przedstawiało małego

chłopca z długimi , czarnymi lokami pozującego razem z małym gokartem. Na

jego twarzy malowały się duma i determinacja, tak dobrze znane Sashy.

– Urocza fotka. Teraz wiem, jak będą wyglądały twoje dzieci. –

Próbowała ukryć ból. – Pewnie będą startować w wyścigach tak jak ty i

Rafael.

Marco znieruchomiał, a jego oczy straciły blask.

– Nie będzie żadnych dzieci.

– Dlaczego tak mówisz? – Stanowczość w jego głosie zaniepokoiła ją i

zmroziła.

Przez kilka minut milczał. Podniósł portfel, zamknął go i włożył do

kieszeni spodni, które następnie założył. Otworzył drzwi samochodu.

– Chodź ze mną – rzucił przez ramię. – Tylko się ubierz. Nie chcę się

rozpraszać.

Najchętniej rozpraszałaby go cały czas, żeby tylko nie był taki chłodny i

TL R

niedostępny. Mimo wszystko wykonała jego polecenie.

Razem ruszyli w głąb garażu, gdzie znajdowały się ciężkie, metalowe

drzwi. Marco wstukał kod, żeby je otworzyć, po czym pociągnął ją za rękę,

wchodząc do środka. Gdy zapalił światło, oczom Sashy ukazały się liczne

szklane gabloty.

– To wszystko twoje? – zapytała, przyglądając się pucharom i innym

trofeom.

– Si. Nie zapominaj, że zacząłem jeździć w wieku pięciu lat.

– Oczywiście. Nigdy nie wyjawiłeś mi jednak, dlaczego zrezygnowałeś

z wyścigów.

113

Zaciskając pięści, spojrzał jej głęboko w oczy, jakby próbował ocenić,

czy może jej zaufać.

– Pierwszy kontrakt podpisałem po ukończeniu osiemnastego roku

życia. Do dwudziestych pierwszych urodzin zdobyłem dwa mistrzostwa i

tytuł inżyniera. Wszystkie zespoły chciały mnie mieć, więc mogłem

wybierać. Tydzień po dołączeniu do mojego wymarzonego zespołu poznałem

Angelique Santoro. Miałem dwadzieścia cztery lata i naiwnie wierzyłem w

miłość od pierwszego wejrzenia. Ta kobieta wydawała mi się wyjątkowa.

Była mądra, seksowna, ekscytująca. Przekonała mnie do zwolnienia me-

nedżera i zatrudnienia jej na zastępstwo. Sześć miesięcy później zaręczyliśmy

się, a ona zaszła w ciążę.

– Nie chciałeś tego dziecka? – zapytała przerażona Sasha.

Zaśmiał się gorzko.

– Pragnąłem go bardziej niż czegokolwiek innego na świecie.

– To co się stało?

– Rozbiłem się.

– Nie rozumiem. Twój wypadek był poważny, ale prognozy napawały

TL R

optymizmem. Mogłeś wrócić do wyścigów.

– Zapadłem w śpiączkę na dziewięć dni. Zespół zastąpił mnie innym

kierowcom, a lekarze powiedzieli moim rodzicom i Angelique, że raczej nie

wrócę na tor.

– Musieli być zdruzgotani.

– Moi rodzice owszem.

– A ona?

Spiął się, wsuwając ręce do kieszeni spodni.

– Gdy stało się jasne, że zamiast prowadzić bolidy, będę je projektował,

straciła zainteresowanie. Poza tym usunęła ciążę, a dwa miesiące później

114

wyszła za mąż za mojego byłego szefa.

Sashą wstrząsnął lodowaty dreszcz.

– Jesteś pewien, że w ogóle była w ciąży? – Zważywszy na to, jak

bezwzględna była tamta kobieta, Sasha nie zdziwiłaby się, gdyby skłamała w

tym temacie.

Marco sięgnął do portfela i wyjął niewielki szary karton, który jej podał.

W jasnym świetle Sasha ujrzała maleńkie ciałko na wydruku badania USG.

Łzy napłynęły jej do oczu i zrosiły policzki. Drżącymi rękami oddała mu

zdjęcie, gdy bolesne wspomnienia ponownie dały o sobie znać.

– Byłem z nią, gdy je wykonano. Najgorsze jest to, że przez cały czas

podejrzewałem, że Angelique jest do czegoś takiego zdolna. Nie miała

żadnych skrupułów. Jej zależało na władzy i sławie, a ja sądziłem, że mnie

kocha. – Zacisnął szczęki, zanim dodał: – Dałem się zaślepić. Matka

próbowała mnie ostrzec, ale jej nie słuchałem. Ograniczyłem kontakty z nią

do minimum, dla Angelique. A potem, gdy straciła wnuczkę, była

zdruzgotana. Myślę, że nigdy nie doszła po tym do siebie.

Głaszcząc go po policzku, zapytała:

TL R

– Dlaczego to zachowałeś?

Marco włożył zdjęcie do portfela.

– Zawiodłem moją córkę. Nie ochroniłem jej. To ma mi przypominać,

że nigdy więcej nie wolno mi zawieść rodziny.

115

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Następnego dnia Marco znów wyjechał. Gdy wrócił dwa dni później,

Sasha spotkała go na korytarzu. Wciągnął ją do swojego gabinetu i zaczął

całować z brutalną gwałtownością.

Skoro poznała jego historię, rozumiała go trochę lepiej. Jego

nadopiekuńczość wobec brata przestała ją dziwić. Co więcej, utwierdziła się

w przekonaniu, że nie może zdradzić mu swoich prawdziwych uczuć.

Nabrała powietrza, po czym zdobyła się na odwagę, by powiedzieć to, o

czym zamierzała go poinformować przez telefon zeszłego wieczoru.

– Marco, powinnam się wyprowadzić. Wtedy będziesz mógł zostać w

Barcelonie, zamiast latać ciągle do mnie. Mogę potrenować na torze w

Londynie.

Natychmiast spochmurniał.

– Co ty wygadujesz? – Przyciągnął ją do siebie, i znów pocałował. –

Nigdzie nie jedziesz.

Spróbowała wyswobodzić się z jego uścisku.

TL R

– Ale...

Uśmiechnął się ledwo widocznie.

– Rafael przebudził się zeszłej nocy na kilka minut. Sprawiał wrażenie

przytomnego i poznał mnie. – Jego głos wyrażał ulgę.

Sasha szczerze się ucieszyła.

– Tym bardziej powinieneś być teraz w Barcelonie. Co będzie, jeśli

odzyska przytomność, a ciebie przy nim zabraknie?

Puścił ją, po czym przeczesał włosy palcami.

–

Został

przeniesiony

do

prywatnego

apartamentu,

gdzie

116

zamontowałem kamery, żeby mieć stały podgląd. Poza tym zatrudniłem

dodatkowy personel do pomocy, w tym pielęgniarkę z Budapesztu, którą

przeze mnie zwolniono. Jak widzisz, nie jestem aż takim dupkiem.

– Wiem o tym. Ale rozmieniasz się na drobne, gdy jesteś najbardziej

potrzebny Rafaelowi.

– Może choć raz chciałbym przedłożyć własne potrzeby nad jego? –

Wyrzucił ręce W powietrze. – Czego ty ode mnie chcesz, Sasha?

Zaskoczył ją tym pytaniem. Postanowiła jednak wykorzystać je na

swoją korzyść.

– A czego ty chcesz ode mnie? Chodzi ci wyłącznie o seks czy o coś

więcej?

Zmrużył oczy.

– To nie jest najlepsza pora na rozmowę o tym, co nas łączy. – Wzruszył

ramionami. – Chcę, żebyś ze mną została. To dla ciebie za mało?

Nie odpowiedziała, ponieważ musiałaby go rozczarować. To, co jej

oferował, już nie wystarczało, dlatego go kochała. Kochała tego chłopaka,

który oddał serce okrutnej kobiecie, i tego mężczyznę, który obdarzył swoje

TL R

nienarodzone dziecko tak wielkim uczuciem, że po jego stracie przestał czuć

cokolwiek.

Kochała go i to napawało ją przerażeniem. Dlatego tak bardzo chciała

znaleźć się od niego jak najdalej. Pragnęła uciec przed spojrzeniem i

dotykiem tego wspaniałego mężczyzny, ale ilekroć na niego spoglądała, do-

cierało do niej, że tego nie zrobi, a przynajmniej jeszcze nie teraz.

– Zostanę – powiedziała w końcu. – Ale tylko do czasu kolejnego

wyścigu. Potem wrócę do domu.

Jego twarz nagle całkiem się zmieniła. Irytacja, gniew i niedowierzanie

wyostrzyły mu rysy, a piwne oczy pociemniały tak bardzo, że źrenice

117

praktycznie przestały się odznaczać na ich tle.

– Teraz wszystko rozumiem.

– O czym ty mówisz? – zapytała zdumiona.

– To twoja strategia. Na początku nie chciałem w to wierzyć, ale teraz

wszystko nabiera sensu.

Ściągnęła brwi.

– Nadal nie rozumiem.

– Przestań udawać. Dwadzieścia minut temu zadzwoniła do mnie Raven

Blass.

Sasha szeroko otworzyła oczy.

– Raven? W jakiej sprawie?

– Jest w Barcelonie. Chce odwiedzić Rafaela. Pozwoliłem personelowi

szpitala wpuścić ją do niego, ale ją zdecydowanie bardziej martwiły twoje

obiekcje.

– Marco...

– Podobno w dniu wypadku ostrzegłaś Rafaela żeby trzymał się od niej

z daleka.

TL R

– To nie było tak...

– Co planowałaś? Chciałaś wykorzystać mnie, dopóki Rafael nie stanie

na nogi, a potem wrócić do niego?

– Nic podobnego!

– Zaczęłaś odsuwać się ode mnie w chwili, gdy poinformowałem cię o

jego przebudzeniu. Cieszę się, że mogłem ci służyć, ale jeśli masz zamiary

względem mojego brata, lepiej o nich zapomnij. On nie lubi używanych

rzeczy.

Krzywiąc się, wydała stłumiony okrzyk. Przez moment Marco sprawiał

takie wrażenie, jakby żałował ostatnich słów.

118

– Wygląda na to, że miałam rację – szepnęła rozdzierana bólem. – Bez

względu na to, co twierdzisz, dobro Rafaela zawsze będzie dla ciebie

ważniejsze od własnego. Mam tylko nadzieję, że pewnego dnia nie będziesz

musiał z tego powodu zrezygnować z czegoś, na czym będzie ci naprawdę

zależało.

– Interesuje mnie wyłącznie bezpieczeństwo mojej rodziny.

– Nic dodać, nic ująć.

Obróciła się na pięcie i w pośpiechu opuściła gabinet, walcząc ze łzami

napływającymi jej do oczu. Pobiegła do swojego pokoju, wyjęła walizkę i

zaczęła się pakować. Nie zamierzała spędzić w tym domu ani chwili dłużej.

Nagle drzwi stanęły otworem.

– Co ty wyprawiasz?

– Pakuję się. Nie widać?

– Najbliższy lot masz za cztery godziny.

– Co sugerujesz? Że jeszcze zdążymy odstawić szybki numerek? Za

stare dobre czasy? – Zacisnął zęby, gdy chwyciła spakowaną walizkę. – Masz

ochotę na używaną rzecz, której nie pozwoliłbyś tknąć bratu?

TL R

Marco zbladł.

– Nie ująłbym tego w ten sposób.

– Pamiętasz, jak powiedziałam, że nie jesteś dupkiem? Myliłam się!

Jesteś największym dupkiem we wszechświecie! – Minęła go w drodze do

wyjścia.

– Sasha...

– I pomyśleć, że wmówiłam sobie, że cię kocham. Ty nie zasługujesz na

miłość, zwłaszcza na moją!

Gdyby obejrzała się za siebie, zobaczyłaby jego pobladłą twarz, na

której odznaczały się szeroko otwarte ze zdumienia oczy.

119

Po Grand Prix Indii, które przybliżyły ją do zwycięstwa Constructors’

Championship, Sasha poleciała do Kent. Chociaż pierwszy raz od miesięcy

miała prze kroczyć próg domu, nie czuła nic prócz goryczy. Jak na złość,

podobnie jak kilku innych członków zespołu, cierpiała na zatrucie

żołądkowe.

Minęło kilka dni, zanim odzyskała zdrowie, a cztery tygodnie później

poleciała do Brazylii w pełni sił. DO zabezpieczenia pierwszego miejsca w

mistrzostwach brakowało jej zaledwie trzech punktów.

San Paulo okazało się tętniącym życiem, niezwykle kolorowym

miastem. W zespole Espiritu panowała wrzawa. Ekscytacja przed ostatnim

wyścigiem udzieliła się wszystkim. Tylko kilka godzin dzieliło ich od mi-

strzostwa.

Jednak Sasha, jak ostatni tchórz, przez większość czasu ukryła się w

pokoju hotelowym, żeby przez przypadek nie spotkać Marca. Marzyła tylko o

tym, żeby ten sezon się skończył. Straciła serce do wyścigów.

W końcu zrozumiała, że Marco miał rację, gdy powiedział, że poczucie

winy z powodu ojca napędzało jej pragnienie udowodnienia całemu światu,

TL R

że jest coś warta. Poza tym, gdy zacieśniła stosunki z kolegami z zespołu,

okazało się, że większość z nich wspominała Jacka Fleminga wyłącznie jako

wspaniałego kierowcę.

W zamyśleniu szykowała się do startu. Gdy sztuczna tkanina otarła jej

piersi, zauważyła, jak bardzo są wrażliwe. Zamarła nagle i naprędce zaczęła

dokonywać obliczać. Panika ścisnęła ją za gardło.

– Wszystko w porządku? Wyglądasz blado. Może napijesz się wody? –

zwrócił się do niej Tom, po czym podał jej plastikowy kubek. Jego stosunek

do niej zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni, odkąd związała się z Markiem.

– To przez ten upadł – odparła, odstawiając kubek na bok. – Nic mi nie

120

jest.

– Skoro tak twierdzisz – powiedział bez przekonania. – No dobrze.

Ostatniego wywiadu udzielisz dla lokalnej telewizji. Przeprowadzi go ten

dureń, który zaatakował cię w Singapurze. Odmówiłbym mu, ale skoro

Jesteśmy na jego terenie, nie miałem wyjścia. Ale nie martw się. W razie

czego wkroczę do akcji.

Po omówieniu pozostałych szczegółów konferencji Sasha ruszyła za

Tomem do garażu, żeby porozmawiać z dziennikarzami.

Wyścig obył się bez niespodzianek. Skoro zyskała osiem sekund

przewagi już po szóstym okrążeniu, zwycięstwo miała w kieszeni. Później

przywołała na twarz wymuszony uśmiech i przebrnęła przez ceremonię wrę-

czenia nagród.

Na koniec musiała jeszcze zmierzyć się z nieprzyjemnym

dziennikarzem. Chociaż się denerwowała, śpiewająco poradziła sobie z

pierwszymi pytaniami. Zdołała się nawet trochę odprężyć, co jednak okazało

się błędem, ponieważ mężczyzna w końcu zaatakował.

– Czy związek z właścicielem zespołu zapewnił ci specjalne

TL R

traktowanie?

– Bez komentarza – odparła, kątem oka dostrzegając nerwowe ruchy

Toma.

– Po zdobyciu pucharu Constructors’ Championship zapewne

zostaniesz na przyszły sezon.

– Bez komentarza – powtórzyła stanowczo.

Dziennikarz wzruszył ramionami.

– A co z Derekiem Mahoneyem? Słyszałaś, że wrócił do gry?

Sasha zamarła.

– Nie, nie słyszałam.

121

– Dzisiaj rano udzielił wywiadu naszej stacji. Wspomniał o interesującej

sprawie.

Lodowaty pot zrosił jej kark.

– Jestem pewna, że to nie ma nic wspólnego ze mną

– Wręcz przeciwnie. – Uśmiechnął się szeroko jakby triumfował. –

Derek Mahoney twierdzi, że gdy z nim zerwałaś, nosiłaś jego dziecko, więc

umyślnie rozbiłaś samochód, żeby pozbyć się ciąży, ponieważ nie chciałaś

zrezygnować z kariery. Co ty na to?

W pomieszczeniu zapanowało poruszenie, ale Sasha ledwie słyszała

Toma wrzeszczącego na kamerzystę, żeby przestał kręcić. W środku czuła się

skostniała. Nie mogła się ruszyć. Ktoś chwycił ją za rękę i pociągnął do

wyjścia.

– Sasha... ja... Boże, co za bałagan – wyjąkał Tom, gdy zostali sami. –

Jak się czujesz? Muszę przekazać sprostowanie...

– Idź już, proszę,. Poradzę sobie – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Gdy tylko wyszedł, wsunęła głowę między kolana i zrobiła kilka

głębokich wdechów. Nie mogła zrozumieć, jak Derek poznał prawdę.

TL R

Chociaż to i tak nie miało większego znaczenia. Łzy napłynęły jej do oczu w

chwili, gdy ktoś zakłócił jej prywatność.

Uniosła głowę i ujrzała Marca zmierzającego w jej stronę. Schudł

wyraźnie, o czym świadczyła wisząca na nim marynarka, już nie tak

dopasowana jak dawniej.

– Muszę z tobą porozmawiać – powiedział ostro.

Oblizała suche wargi.

– Ja... ja też muszę z tobą porozmawiać...

– Co się stało? – Ścisnął jej dłonie.

– Ja nie... – zaczęła z wahaniem, ale jej wzrok powędrował ku

122

włączonemu telewizorowi. Na ekranie ujrzała swoją twarz.

Marco także spojrzał na ekran i nadstawił uszu, gdy padło to straszne

pytanie. Natychmiast odsunął się od niej, jakby się sparzył.

– Nie! To kłamstwo. Powiedz, że to nieprawda, Sasha. Mów! –

wrzeszczał, gdy ona milczała.

– Ja...

Zbladł, a jego twarz wydała się jeszcze bardziej wychudzona. Odsunął

się od niej.

– Ścigałaś się ze świadomością, że jesteś w ciąży? – zapytał grobowym

głosem.

– Nie tego dnia, o którym wspomniał Derek.

– Ale wsiadłaś za kierownicę, chociaż zdawałaś sobie sprawę ze

swojego stanu.

– Podejrzewałam, że...

– Dios mio!

– Nie rozbiłam się, żeby pozbyć się dziecka, tylko dlatego, że je

straciłam! – krzyknęła. – Kiedy lekarz powiedział mi, co się stało, nie

TL R

wiedziałam, co zrobić.

– I dlatego ruszyłaś na tor? Nie pochyliłaś się nawet nad losem tego

maleństwa?

Znalazła siłę, żeby zmierzyć się z jego zarzutami.

– Lekarz powiedział, że nie byłam niczemu winna. Ciąża od początku

rozwijała się nieprawidłowo. Mimo to przez kolejne lata wypłakiwałam sobie

oczy każdej nocy. Ona wciąż żyje w moim sercu...

– Ona?

Wolno skinęła głową.

– Ja też miałabym dziewczynkę.

123

– Dlaczego nic nie powiedziałaś? Wyznałem ci prawdę o Angelique i o

moim dziecku, a ty postanowiłaś milczeć. Naprawdę nie liczy się dla ciebie

nic prócz wyścigów?

Zachwiała się, gdy ból przeszył jej pierś.

– Wiesz, dlaczego chciałam się ścigać!

– Byłem głupi, skoro uwierzyłem, że próbowałaś uczcić w ten sposób

pamięć ojca. Tak naprawdę realizowałaś wyłącznie własne cele.

– Teraz go bronisz? Przecież wyraźnie dałeś do zrozumienia, że

uważasz go za oszusta!

– Niczego takiego nie powiedziałem. Nigdy nie twierdziłem, że

zgadzam się z wyrokiem sądu.

– Ale...

Uniósł rękę, żeby ją uciszyć.

– Zleciłem moim prawnikom zbadanie tej sprawy. Niektóre zeznania do

siebie nie pasowały. Gdyby twój ojciec poświęcił mniej. czasu na użalanie się

nad sobą, a więcej na udowodnienie niewinności, może jeździłby do dzisiaj.

To jedna z rzeczy, którą zamierzałem ci powiedzieć. – Z niedowierzaniem

TL R

pokręcił głową, zanim dodał dobitnie: – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.

Cieszę się, że nie zaszłaś ze mną w ciążę. Nie przeżyłbym, gdyby kolejna

bezduszna kobieta postanowiła poświęcić moje dziecko dla chorej ambicji.

Sasha miała wrażenie, że zaraz upadnie, ale znalazła w sobie siłę, żeby

wytrwać do końca tej konfrontacji.

– Co jeszcze zamierzałeś mi powiedzieć? – zapytała cicho.

Stojąc do niej plecami i trzymając rękę na klamce, warknął gniewnie:

– Sześć tygodni temu sprzedałem zespół. Jeszcze w Korei. Dzisiaj

podpisałem ostatnie dokumenty. Godzinę temu twój kontrakt wygasł.

124

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Nosiła dziecko Marca. Sasha zyskała pewność niemal w tej samej

chwili, gdy Marco zostawił ją po rozmowie w San Paulo. Zaraz po powrocie

do domu wykonała test ciążowy, który potwierdził to, co podpowiadało jej

serce.

Oczywiście zamierzała poinformować go, że zostanie ojcem, nie

wiedziała tylko kiedy. Skoro wyraźnie powiedział, co o niej myśli, wątpiła,

by w tej sytuacji jej uwierzył.

W zamyśleniu głaskała swój ledwie wypukły brzuch. Niedawno lekarz

poinformował ją, że to już trzeci miesiąc. Ogarnął ją wielki smutek, gdy

pomyślała o dzieciach, które stracili ona i Marco.

Pod wpływem chwili chwyciła telefon i wybrała jego numer.

Zamierzała wyznać mu prawdę, zanim straci odwagę. Drżącymi palcami

wybrała kolejne cyfry nas klawiaturze.

– Si – rozległ się głęboki głos.

– Marco, to ja. – Odpowiedziała jej cisza. – Wiem, że nie chcesz ze mną

TL R

rozmawiać... ale muszę ci o czymś powiedzieć.

– Nie zajmuję się już wyścigami, więc nie marnuj czasu. – Połączenie

zostało przerwane.

– Dupek – syknęła Sasha, wpatrując się w komórkę. Cisnęła ją w kąt,

obiecując sobie, że nie pozwoli mu zbliżyć się do dziecka, nawet gdy będzie

ją o to błagał.

Dwa dni później stała w kuchni, szukając warzyw w lodówce, gdy

usłyszała znajomy warkot silników śmigłowca. Maszyna wylądowała w

odległości kilkuset metrów od jej małego wiejskiego domu.

125

Chociaż nie pobiegła od razu do okna, uważnie nasłuchiwała wszelkich

odgłosów. Nie musiała długo czekać, ponieważ pięć minut później rozległo

się pukanie do drzwi. Gdy je otworzyła, ujrzała wysokiego, przystojnego

Hiszpana o czarnych włosach potarganych wiatrem.

– Wiesz, że dostarczyłeś moim sąsiadom temat do plotek na kilka

kolejnych lat? Co ty tutaj, do diabła, robisz? Ostatnio nie chciałeś mieć ze

mną nic wspólnego.

– Zaproś mnie, Sasha – odparł ponuro.

– Nie zapraszam do domu bezdusznych krwiopijców. Możesz zostać

tam, gdzie jesteś, a najlepiej zniknij.

– Nie odejdę, dopóki wszystkiego ci nie wyjaśnię. Nie obchodzą mnie

twoi sąsiedzi, ale odnoszę wrażenie, że ciebie raczej tak. W tej chwili

przygląda się nam jakaś dama o niebieskich włosach. – Pomachał do pani

Miller, która bezwstydnie mu odmachała, po czym kontynuowała

obserwację.

Ściągając usta, Sasha cofnęła się, żeby go wpuścić.

– Uważasz się za takiego mądralę?

TL R

– Właściwie w tej chwili sądzę, że jestem największym idiotą na świecie

– odparł, krzywiąc się.

– To jest nas dwoje.

Wsunął rękę do kieszeni marynarki i wyciągnął cienki plik kartek.

– To dla ciebie.

Wzięła od niego dokumenty.

– Podpisane pisemne oświadczenia dwóch byłych kierowców, którzy

zaklinają się, że twój ojciec nie brał udziału w oszustwie. Był kozłem

ofiarnym.

Czym prędzej przeczytała oba teksty.

126

– Jak...? Dlaczego...? – Emocje chwyciły ją za gardło, więc chrząknęła.

– To nie ma znaczenia. Chciałem jednak, żebyś poznała prawdę.

Zasługujesz na to.

Nie wiedziała, że płacze, dopóki pierwsza łza nie skapnęła na jej dłoń.

– Nie wiem, co powiedzieć. Po tym, co się stało... – Ponownie zerknęła

na kartki. – Dziękuję, Marco.

– De nada – odparł ochryple.

– Nie rozumiem tylko, dlaczego dostarczyłeś mi to osobiście.

– Potrzebowałem wymówki, żeby się z tobą spotkaj – odparł zgodnie z

prawdą.

– Czemu? – szepnęła pełna nadziei.

– Rafael obudził się wczoraj na dobre i opowiedział mi, co się

wydarzyło w Budapeszcie.

Sasha westchnęła.

– Wiem, że to nie było mądre, ale za późno zrozumiałam, co kombinuje

Rafael.

– Chodzi ci o wzbudzenie zazdrości w Raven?

TL R

Skinęła głową.

– Myślę, że zadurzyła się w Rafaelu, gdy dołączyła do zespołu, ale

później dowiedziała się o jego podbojach i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.

– A on, oczywiście, uznał to za wyzwanie. Dlaczego wcześniej mi tego

nie powiedziałaś?

– Nie chciałam zdradzić jego zaufania.

Marco niechętnie skinął głową.

– Odniosłem wrażenie, że ten wypadek go otrzeźwił. Chyba w końcu

dorósł. Poza tym zapewnił mnie o twojej wielkiej przyjaźni. – Podrapał się po

głowie. – On bardzo cię ceni. Uważa, że jesteś wspaniałą osobą.

127

– Naprawdę?

– Tak. A to, co powiedziałem o tobie w San Paulo, było

niewybaczalne... Bardzo cię za wszystko przepraszam. Właściwie uważam,

że byłabyś wspaniałą matką. Gdy obserwowałem cię podczas rozdania

nagród, z tymi wszystkimi dziećmi na scenie, pomyślałem, że chciałbym

takiej matki dla swoich dzieci.

Kolejny raz się rozpłakała.

– Och, Marco... – Ledwie mogła mówić. Musiała jednak zadać mu

ważne pytanie. – Po co tak naprawdę przyjechałeś?

Gwałtownie nabrał powietrza, a potem wolno je wypuścił.

– Żeby wyznać ci miłość. I błagać o przebaczenie.

– Kochasz mnie?

Skinął głową.

– Gdy zrozumiałem, że miałem twoją miłość, ale straciłem ją przez

własną głupotę, byłem zdruzgotany. A gdy dwa dni temu zadzwoniłaś...

– Rozłączyłeś się.

– Spanikowałem. Chwilę wcześniej dostałem telefon ze szpitala i

TL R

pomyślałem, że dzwonisz, by prosić o pozwolenie na odwiedziny Rafaela. –

Zmarszczył czoło. – Co chciałaś mi powiedzieć?

– Może lepiej usiądź – poprosiła oszołomiona natłokiem informacji i

emocji.

– Jeśli zamierzasz wykreślić mnie ze swojego życia, wolę być gotowy

do wyjścia.

– Jak chcesz. Ale musisz mi obiecać, że nie zemdlejesz w wyniku szoku.

Jesteś za duży, żebym...

– Przejdź do sedna – przerwał jej zniecierpliwiony.

– W porządku. Mimo że przez pewien czas zachowywałeś się jak

128

skończony dupek, zasługujesz, by wiedzieć, że zostaniesz ojcem.

Na moment przestał się ruszać; nie oddychał, nie mrugał. Potem opadł

na krzesło i spojrzał na nią lśniącymi oczami.

– Czy ja śnię? – zapytał zachrypniętym głosem. – Powiedz mi, że to się

dzieje naprawdę.

– Nie śnisz. Noszę twoje dziecko.

– Mi corazón, dałaś mi drugą szansę, o której nawet nie odważyłem się

marzyć. Chcę tego dziecka, nawet jeśli zaprzepaściłem szansę na wspólną

przyszłość z tobą. – Wyciągnął rękę w kierunku jej brzucha, ale w ostatniej

chwili zamarł. – Mogę, por favor?

– Proszę – wyszeptała zaskoczona, a on pogłaskał jej brzuch. – Mam

tylko jeden warunek – dodała po chwili

– Słucham.

– Jeśli to będzie chłopiec, otrzyma imię po moim ojcu.

– Nie mam nic przeciwko – odparł, kiwając głową.

– Ja z kolei chciałbym, żeby to maleństwo urodziło się w Hiszpanii,

najlepiej w Leon.

TL R

– Zgoda. Później zostaniemy razem z tobą.

– Ze mną? – Przyjrzał jej się uważnie, jakby nie był pewien, czy dobrze

usłyszał.

Jej serce zabiło mocniej.

– Nasze dziecko zasługuje na dorastanie u boku dwojga rodziców.

Na jego twarzy pojawiło się rozczarowanie.

– Masz rację.

– Rodziców, którzy się kochają – dodała po chwili, uśmiechając się

delikatnie.

– Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby znów zasłużyć na twoją

129

miłość.

– Możesz zachować energię na inne rzeczy, bo ja już cię kocham,

Marco.

Wstrzymał oddech.

– Kochasz mnie?

– Tak – odparła pogodnie. – Zdałam sobie z tego sprawę już w Leon,

chociaż ty próbowałeś mnie przekonać, że nic z tego nie będzie.

– Nie ułatwiałem ci życia. Ale czułem, że grunt usuwa mi się spod nóg.

Byłem zdesperowany.

– Dlatego sprzedałeś zespół?

Skrzywił się.

– Po wypadku Rafaela i niebezpiecznej sytuacji na torze z twoim

udziałem w Korei zrozumiałem, że czas zrezygnować z wyścigów. Ale

zabezpieczyłem twoją przyszłość.

– Naprawdę?

– Tak. Nowy właściciel musi w pierwszej kolejności zaproponować

posadę głównego kierowcy tobie. Jeśli oczywiście nadal tego chcesz...

TL R

– Nie czytałeś mojego oświadczenia?

– Jakiego oświadczenia?

– Że wycofuję się ze sportu.

– A co z obietnicą daną ojcu?

– Najważniejsze było dla niego moje szczęście. Powiedz więc, że mnie

kochasz, a wszystko będzie dobrze.

– Jestem do szaleństwa w tobie zakochany i nie mogę doczekać się

chwili, gdy zostaniesz moją żoną.

– Wszystkiego najlepszego, mi preciosa.

Sasha odwróciła się od przepięknego zachodu słońca i spojrzała na

130

Marca, trzymając w ramionach ich dwumiesięcznego synka.

– Tylko go nie obudź.

Ułożyła dziecko w kołysce, a Marco podszedł do nich i delikatnie

pogłaskał twarz maleństwa.

– Jack Alessandro de Cervantes może spać nawet pod obstrzałem...

zupełnie jak jego matka. – Wyciągnął do niej ręce. – Chodź ze mną.

– Chyba nie zamierzasz wręczyć mi kolejnego prezentu. Dostałam ich

już sześć – przypomniała mu, jakby cierpiał na zaburzenia pamięci.

Bez dalszych wyjaśnień zaprowadził ją do ich sypialni. Sasha zerknęła

na pierścionek z brylantem połyskujący tuż obok obrączki, którą nosiła na

sąsiednim palcu od siedmiu miesięcy.

– Mam nadzieję, że to nic na palec, bo kończy mi się miejsce –

zażartowała.

– Nie, to coś znacznie bardziej osobistego. – Zamknął za nimi drzwi,

oparł dłonie na jej biodrach i przyciągnął do siebie. – Coś, co dzieje się,

ilekroć zakładasz tę koszulkę.

– Skąd wiesz, że ją na sobie mam?

TL R

Roześmiał się, a ona zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go. Po

chwili jednak odsunęła się pomimo jego protestów.

– Zanim damy się ponieść nastrojowi, muszę ci coś pokazać.

Podeszła do stołu i wzięła z blatu pojedynczą kartką papieru, którą

następnie mu podała.

– Wszystko załatwione? – zapytał uszczęśliwiony.

– Tak. Dzisiaj po południu przyszło potwierdzenie z biura burmistrza.

Oficjalnie zostałam patronką organizacji charytatywnej De Cervantes

Dzieciom. Zaakceptowali mój program szkolenia niepełnosprawnych dzieci,

które chcą brać udział w wyścigach!

131

Jego uśmiech wyrażał dumę.

– Tak bardzo cię kocham, mi corazón.

– Wystarczająco, żeby skorzystać ze wskazówki na mojej koszulce? –

rzuciła zaczepnie.

Wzdychając, popchnął ją na łóżko i zaczął demonstrować, jak dobrze

zrozumiał instrukcję.

TL R

132

Document Outline

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ROZDZIAŁ DWUNASTY