Maya Blake

Koneserzy sztuki

Tytuł oryginału: The Sinful Art of Revenge

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Po trzystu jardach skręć w prawo”.
Damion Fortier zignorował głos samochodowej nawigacji. Nacisnął pedał gazu i

jego bugatti veyron pomknęło wysadzaną drzewami aleją do Ashton Manor.

„Zawróć przy najbliższej sposobności”.
Jakieś ćwierć mili dalej Damion zwolnił. Dostrzegł przed sobą wspaniałą, choć

nieco zaniedbaną rezydencję. Niecierpliwym gestem wyłączył nawigację i rozejrzał
się wokół siebie. Był u celu. Wysiadł z samochodu i zaczął obchodzić rezydencję
dookoła. Choć była już ciemna noc, dostrzegł, że dom jest praktycznie w rozsypce.
Z wnętrza dobiegł go kobiecy śmiech. Tak się w niego zasłuchał, że nie zauważył
krzaku róży, o który zaczepiła mu się nogawka spodni. Pochylił się, żeby ją
uwolnić i syknął, kiedy jeden z kolców wbił mu się w palec. Odruchowo zaczął go
ssać, żeby powstrzymać krwawienie. Podszedł do wysokich francuskich okien i
zobaczył kilka par stojących na zewnątrz. Goście najwyraźniej zbierali się do
wyjścia. Sądząc po zachowaniu niektórych mężczyzn, mógł przypuszczać, że
bawili się już jakiś czas i co nieco wypili.

Postanowił obejść dom dookoła i pójść do głównych drzwi, kiedy nagle jego

wzrok przykuła kobieca postać. Poruszała się niespiesznie, z gracją, jakby nie
chciała zwracać na siebie uwagi. Mimo to, kiedy podeszła do grupki ludzi, ich
głowy automatycznie zwróciły się w jej stronę. Wyglądała elegancko, ale zarazem
skromnie. Seksownie, choć nie wyzywająco. Jeśli pamięć go nie myliła, nosiła pod
jedwabnym kimonem jedynie cienkie stringi albo wręcz żadnej bielizny.
Przypomniał sobie, jak je z niej zdejmował, i na to wspomnienie poczuł, że oblewa
go żar. Spojrzał na jej twarz. Czesała się inaczej niż kiedyś. Ciężkie włosy
przełożyła na jedną stronę, tak że zasłaniały jej część twarzy. Reszta swobodnie
spływała na plecy. Miała mocny makijaż, ale i tak od razu rozpoznał jej rysy.

Reiko Kagawa. Kobieta, której szukał od miesięcy. Kobieta, która tak doskonale

opanowała sztukę kamuflażu, że pozostawała nieuchwytna. Jemu także omal się nie
wymknęła, na szczęście jednak ją odnalazł. Wciąż była bardzo piękna. Jeśli ktoś
gustował w takich filigranowych, kształtnych kobietach, była doskonała.

Dobrze wiedział, że ludzie się zmieniają. Nigdy jednak nie sądził, że ona

skończy w ten sposób... Stała się uosobieniem tego, czym pogardzał.

Zacisnął pięści, przypominając sobie, po co się tu znalazł. Był tu z powodu

dziadka, swojego ostatniego krewnego. Tylko dla niego był w stanie zmusić się do
tego, aby przez to przejść... Nie chciał myśleć o tym, co go czekało. Zrobi, co

powinien, ponieważ jest to winien dziadkowi, nie bacząc na koszt, jaki będzie
musiał ponieść. Minęło pięć lat, odkąd ostatni raz widział Reiko. Pięć lat, odkąd
dowiedział się, że kobieta, o której sądził, że ją zna, jest kimś zupełnie innym. Tym
razem będzie miał oczy szeroko otwarte. A kiedy dostanie to, na czym mu zależy,
zapomni o niej na zawsze.

Jeszcze zanim usłyszała pukanie do drzwi, Reiko poczuła dreszcz przebiegający

jej po plecach. Odwróciła wzrok od okna, do którego przyciągnęła ją jakaś
niewidzialna siła. Przez kilka sekund w jej głowie zapanowała kompletna pustka.
Ponownie skierowała wzrok na okno, za którym przecież nie było nic oprócz
przerośniętych krzaków. A mimo to...

Pukanie rozległo się ponownie, a zaraz za nim usłyszała dźwięk starożytnego

dzwonka, którego nikt już nie używał. Przypomniała sobie, że odesłała Simpsona
do domu. Odstawiła tacę z pustymi kieliszkami na stół i ruszyła do drzwi. To
przyjęcie okazało się złym pomysłem i to nie tylko ze względu na koszty. Trevor
jednak się upierał, więc nie miała wyjścia. Chodziło o zachowanie pozorów. Och,
w tym była niezastąpiona. Potrafiła się uśmiechać, kokietować, prowadzić błysko-
tliwą rozmowę, podczas gdy demony tylko czekały, by ją dopaść. Obecnie nawet
prosty uśmiech był dla niej niewyobrażalnym wysiłkiem. A wszystko zaczęło się,
kiedy doszły ją słuchy, że on jej szuka...

Ciężkie dębowe drzwi otworzyły się z rozmachem i ujrzała stojącą w nich

wysoką postać.

– Tutaj jesteś – dobiegł ją głęboki męski głos, w którym dało się słyszeć nutę

satysfakcji, ale także złości.

– Zawsze wpadasz do czyjegoś domu niczym jakiś bohater filmu akcji? –

odparła niezrażona.

Obawiała się tej chwili od momentu, w którym dowiedziała się, że Damion

Fortier jej szuka. Dlatego właśnie tak często zmieniała miejsce pobytu.

Popatrzyła na niego z niepokojem. Jego akcent pozostał niezmieniony, podobnie

jak aura pewności siebie, jaką roztaczał wokół swojej osoby. Jeśli cokolwiek się
zmieniło, to fakt, że teraz sprawiał wrażenie bardziej dojrzałego i jeszcze bardziej
seksownego, niż zapamiętała. Nic dziwnego, że francuskie wydanie „Vogue”
ogłosiło go najbardziej pożądanym kawalerem na zachodniej półkuli. Potomek
francuskiej

arystokracji,

szósty

baron

St

Valoire

był

mężczyzną

nieprawdopodobnie wprost przystojnym. Nawet kiedy był wściekły, prezentował
się wspaniale. Ciemne, sięgające ramion włosy wiły się miękkimi falami, szerokie
ramiona, wyćwiczone przez lata gry w rugby, przyciągały uwagę. Jednak
najbardziej rzucała się w oczy jego twarz. Reiko, która od najmłodszych lat

obcowała ze sztuką, potrafiła na odległość wyczuć prawdziwe dzieło sztuki. To
dlatego właśnie wybrała taką profesję, a nie inną. Damion Fortier był uosobieniem
„Dawida” Michała Anioła. Jego twarz była piękna, a przy tym tajemnicza i
przyciągająca uwagę. A jego oczy... Zawsze przypominały jej zachmurzone niebo
tuż przed burzą.

– Nie zamierzasz się ze mną przywitać, Reiko?
Zrobiła głęboki wdech, żeby uspokoić nerwy. Zmusiła się, żeby do niego

podejść i wyciągnąć rękę na powitanie.

– Witaj... Czekaj, wolisz, żebym zwracała się do ciebie

monsieur

Fortier czy panie

baronie?

Nie czekając na odpowiedź, ujęła jego dłoń w swoją. Staw czoło swoim

demonom. Czyż nie tego właśnie uczył ją terapeuta? Kiedy poczuła palce Damiona
splatające się z jej palcami, zrobiło jej się gorąco. Wspomnienia ogarnęły ją z
wielką siłą, zaskakując swoją intensywnością. Starając się ję zignorować, nakryła
ich dłonie wolną ręką. W jego oczach dostrzegła zdziwienie. Nauczyła się tego
triku niedawno i zawsze wywoływała nim konsternację. Dawało jej to czas, żeby
ocenić zamiary przeciwnika, dostrzec jego prawdziwe oblicze, które skrywał pod
fasadą uprzejmości i grzecznego zachowania.

– Chciałabym wiedzieć, jak się do ciebie zwracać ponieważ, jak się domyślam,

Daniel Fortman nie wchodzi w grę.

Reiko nie była przygotowana na ból, który odczuła. Sądziła, że pięć lat to

wystarczająco dużo czasu, żeby zapomnieć o tym, co było. Zapomnieć o zdradzie
Daniela... a raczej Damiona. Jak jednak mogła zapomnieć? Cały czas miała przed
oczami swojego dziadka, który nigdy nie pozbierał się po tym, co zrobił Damion
Fortier.

Chciała uwolnić palce z jego uścisku, ale je przytrzymał.
– Czego ode mnie chcesz? – spytała.
Popchnął ją lekko do środka i zamknął drzwi.
– Nigdy nie dałaś mi szansy wytłumaczyć,
– Kiedy miałam ci dać szansę? Czy wtedy, jak twoi ochroniarze niemal zrównali

z ziemią domek mojego dziadka, sądząc, że jesteś w nim uwięziony? A może po
tym jak szef twojej ochrony łaskawie mnie oświecił, że wcale nie jesteś jakimś tam
biznesmenem, tylko Damionem Fortierem, członkiem francuskiej rodziny kró-
lewskiej, który stara się zniszczyć mojego dziadka, sypiając ze mną? – Na
wspomnienie tamtych wydarzeń odczuła piekący ból.

– Nie powiedziałbym, że ze sobą sypialiśmy, ponieważ w ciągu tych sześciu

tygodni zdarzyło nam się to zaledwie kilka razy – stwierdził z lekkim uśmiechem. –
A co do twojego dziadka, to były tylko interesy.

– Nie waż się tak mówić! Zabrałeś mu wszystko, na co całe życie pracował.

Wszystko, co miało dla niego jakiekolwiek znaczenie. Tylko po to, żeby na twoim
koncie w banku była suma o jedno zero większa!

Wzruszył ramionami.
– Zawarł ze mną umowę, Reiko. Potem podejmował błędne decyzje, starając się

to ukryć. Ze względu na przyjaźń z moim dziadkiem kilka razy dałem mu szansę,
żeby wszystko naprawił, ale z niej nie skorzystał. Nie ujawniałem swojego
nazwiska, ponieważ nie chciałem, żeby względy sentymentalne o czymkolwiek
decydowały.

– Oczywiście. Tak było ci znacznie wygodniej, prawda? Wiesz, że mój dziadek

zmarł zaledwie miesiąc po tym, jak uczyniłeś z niego bankruta? – Do dziś dnia nie
potrafiła sobie darować, że nie dostrzegła tego, co działo się pod jej nosem. Była
zbyt ufna i zapłaciła za to wysoką cenę.

Oczy Damiona pociemniały.
– Reiko...
– Możesz przejść do rzeczy? Jestem pewna, że nie zadałeś sobie tyle trudu, żeby

mnie odnaleźć tylko po to, by porozmawiać o przeszłości.

Przeszłości, która mimo upływu lat wciąż nawiedzała ją w nocnych koszmarach.
– Wiedziałaś o tym, że cię szukam?
Reiko uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Oczywiście. Obserwowanie poczynań twoich ludzi było bardzo zabawne.

Kilka razy byli już naprawdę bardzo blisko. Zwłaszcza w Hondurasie.

– Wydaje ci się, że to jakaś gra?
– Nie mam pojęcia, co to jest. Im wcześniej mnie w tej kwestii oświecisz, tym

szybciej będę mogła o tobie zapomnieć.

Damion przyglądał jej się w milczeniu. W końcu przemówił przez zaciśnięte

usta.

– Potrzebuję twojej pomocy.
Reiko nie potrafiła ukryć zaskoczenia.
– Słucham?
Miał czelność mówić jej coś takiego po tym, jak potraktował ją, jakby była

jakimś śmieciem? Spojrzała na ich splecione dłonie i poczuła, jak w środku coś ją
ściska. Nie tylko nie udało jej się zademonstrować swojej wyższości, to jeszcze
przez niego znalazła się w kłopotliwej sytuacji.

– Pozwól, że to powtórzę. Potrzebna mi twoja ekspertyza.
– Uważaj, baronie, na to, co do mnie mówisz. Znalezienie mnie zajęło ci całkiem

sporo czasu. Radziłabym, żebyś zachowywał się grzecznie. Następnym razem
może nie pójść ci tak łatwo.

– Możesz być spokojna, tym razem nie spuszczę cię z oczu. A jeśli chodzi o

moje zachowanie, to przyznam, że w obecnej chwili to mój najmniejszy problem.

– Możesz spokojnie wyjść albo wezwę policję i oskarżę cię o włamanie.
– To byłby z twojej strony błąd.
– Niech oni o tym zadecydują.
Damion sięgnął po swój telefon i podał go jej.
– Bien sûr, dzwoń.
Nie przestając się uśmiechać, wzruszyła ramionami. Tak naprawdę wcale nie

miała ochoty na spotkanie z policją.

– Wcale tego nie chcesz.
– Jestem w stanie stawić czoło oskarżeniu o włamanie. A ty? Co powiesz na to,

że zdradzę im kilka interesujących faktów dotyczących twojej osoby?

Reiko zacisnęła palce. Żeby zamaskować tę wiele mówiącą reakcję, przycisnęła

dłoń do jego ręki. Oczy Damiona rozszerzyły się ze zdumienia. Choć instynkt pod-
powiadał jej, żeby uciekać, podjęła wyzwanie. Chwyciła go za łokieć. Damion
podniósł głowę i spojrzał na nią badawczo. W tej chwili byli zdecydowanie zbyt
blisko siebie. Tak blisko, że Reiko poczuła delikatne nuty zapachowe jego wody i
ciepło bijące z jego ciała. Zbyt dobrze pamiętała, jak uwielbiała zakładać jego
koszule, żeby poczuć jego zapach. Dopiero z bliska zobaczyła, jak perfekcyjnie
była zarysowana jego szczęka, jak seksownie wyglądał, kiedy tak patrzył na nią
spod ocienionych gęstymi rzęsami powiek. Jej ciało zareagowało natychmiast.
Poczuła, że ogarnia ją fala gorąca.

Dźwięk tłuczonego szkła sprawił, że podskoczyła jak oparzona. Damion uniósł

brew.

– Muszę rozliczyć się z ludźmi z kateringu. Daj mi pięć minut i będziesz mógł

dalej mnie straszyć.

Puścił jej rękę, choć w jego oczach dostrzegła niedowierzanie. Reiko ruszyła do

kuchni, wcale niezdziwiona tym, że poszedł za nią. Kiedy upewniła się, że nie
stłukli nic z jej cennej zastawy, wypisała czek i odprawiła ich. Czuła się zmęczona.
Od kilku godzin chodziła w butach na niebotycznie wysokim obcasie i czuła ból w
krzyżu i w biodrach. Marzyła jedynie o tym, żeby pójść na górę, wykonać serię
bolesnych ćwiczeń i położyć się do łóżka. Nie mogła się jednak poddać. Musiała
stawić czoło byłemu kochankowi. Wyprostowała się i zaprosiła go do salonu.

– Chciałbym wrócić dziś do Londynu, dlatego od razu przejdę do rzeczy. Cztery

lata temu, zaraz po śmierci babci, mój dziadek pozbył się trzech obrazów. Zapewne
o tym słyszałaś?

Poczuła, jak coś ściska ją w piersi.
– Być może.

Damion mocno zacisnął szczęki. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. W jego

głosie dało się słyszeć zmęczenie.

– Reiko, nie pogrywaj ze mną w ten sposób. Wiem, że byłaś brokerką, która

pośredniczyła w tej transakcji.

– Udawanie to nasza specjalność, czyż nie, Danielu? To ty jesteś mistrzem w

uchodzeniu za kogoś innego.

– Posłuchaj, byłem naprawdę zdziwiony, że twój dziadek mnie nie rozpoznał.
– Miał na głowie co innego. Na przykład próbowanie ocalenia przed tobą

chociaż części majątku.

Damion skinął głową.
– Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, uznałem, że będzie lepiej, jeśli się nie

dowie.

– A co ze mną? Byliśmy razem sześć tygodni. Mogłeś przyjść i wszystko mi

wyznać, ale nie zrobiłeś tego. – Najwyraźniej nie była dla niego dostatecznie
ważna. Skoro już trafiła do jego łóżka, nie była warta tego, żeby być wobec niej
uczciwym.

– Nie dramatyzuj. Z tego co pamiętam, rozstałaś się ze mną bez większej

rozpaczy. Ale miałaś do tego motywację, czyż nie?

– Jeśli mówisz o pieniądzach...
– O pieniądzach i nowym kochanku, który zastąpił mnie w jeszcze ciepłym

łóżku!

Reiko oblał zimny pot. Wiedziała, że wmawianie sobie, że nie ma powodu do

wstydu, jest bez sensu. Zawiodła samą siebie i nie była w stanie o tym zapomnieć.
Pomimo dzielącej ich odległości odczuwała jego złość i pogardę.

– A teraz, skoro omówiliśmy już to, co działo się w przeszłości, czy możemy się

zająć przyszłością? – spytał. – Odnalazłem „Femme de la Voile”, ale nie zdołałem
wyśledzić „Femme en Mer” ani „Femme sur Plagę”. Zależy mi na odnalezieniu
obu tych obrazów, z tym że „Sur Plagę” chciałbym znaleźć w pierwszej kolejności.

– Na „Femme en Mer” też ci zależy? Myślałam, że...
– Że co?
Wsunął ręce w kieszenie spodni i spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem

twarzy.

– Nie powinno cię to interesować.
Nie miał pojęcia, jak bardzo się myli.
– Wręcz przeciwnie. Chcesz mieć te obrazy na wystawę dla VIP-ów w paryskiej

Gallerie Fortier na przyszły tydzień. To dlatego tak intensywnie ich poszukujesz.

Damion znieruchomiał.
– Tylko sześć osób wie o tej wystawie. Zaproszeń jeszcze nie wysyłałem. Jak się

o niej dowiedziałaś?

– Mogłabym ci powiedzieć, ale potem musiałabym cię zabić. Nie mam zamiaru

pobrudzić sobie kimona krwią. Nie pytaj.

Podszedł do niej tak szybko, że nawet nie zorientowała się co do jego zamiarów.

Chwycił ją mocno za ramiona.

– Pytam, kto powiedział ci o wystawie?
– Nie martw się, nikomu o tym nie wspomnę. Nie mam zwyczaju ujawniać

swoich informatorów. W moim biznesie to byłoby samobójstwo.

– Jeśli mi nie powiesz, to ty doprowadzisz do morderstwa.
Reiko nie poruszała się. Wiedziała, że jeśli Damion opuści rękę dwa centymetry

niżej, wyczuje bliznę na jej ramieniu.

– Takie morderstwo zdecydowanie pogorszyłoby wasz wizerunek. Wiesz, że

istnieje blog poświęcony waszej rodzinie, na którym spisywane są wszystkie
chwalebne osiągnięcia na przestrzeni pięciuset lat? Jeśli można wierzyć temu, co
tam piszą, żaden z Fortierów nie zhańbił się kradzieżą choćby łyka wody. A ty
chcesz zostać mordercą? Twoi przodkowie straszyliby cię do końca twoich dni.

Jego uścisk zacieśnił się.
– Jestem gotowy podjąć to ryzyko.
Ton jego głosu jasno wskazywał, że nie żartuje.
– Pamiętaj, że jak mnie uśmiercisz, nie zobaczysz więcej swoich obrazów.
Jego oczy pociemniały.
– Nie przypominam sobie, żebyś kiedyś była taka ostra. Co się z tobą stało?
Ogarnęła ją panika. Co się z nią stało? Tylko Trevor i jej matka wiedzieli, co się

wydarzyło. Trevor nigdy jej nie zdradzi, a matka była zbyt zajęta sobą, żeby dłużej
skupiać się na emocjonalnych problemach swojej córki. Uwolniła się z uścisku
Damiona i zebrała wszystkie siły. Nie był to czas na rozpamiętywanie własnych
krzywd. Zrobiła kilka głębokich wdechów i spojrzała mu w oczy.

– Nie jestem już tą beztroską, łatwowierną dziewczyną, którą znałeś. Jeśli

przyjechałeś tu z myślą, że na twój widok padnę ci do stóp, to grubo się mylisz.

Damion patrzył na jej starannie umalowaną twarz. Odczuwał w tej chwili

zdziwienie i coś na kształt poczucia całkowitego oderwania od rzeczywistości.
Spojrzał na jej usta, a potem przeniósł wzrok aa malutki pieprzyk widniejący nad
górną wargą. Przez chwilę zastanawiał się, czy ma większą ochotę nią potrząsnąć,
czy też ją pocałować. Reiko, którą znał przed laty, byłaby świadoma wrażenia,
jakie na nim wywarła.

Uśmiechnęłaby się bezwstydnie i zaczęłaby go kusić, pewna tego, do czego to

prowadzi. Ta Reiko patrzyła na niego kamiennym wzrokiem, jakby nie mogła do-
czekać się chwili, w której uwolni ją od swojej obecności. Damion nie był na to

przygotowany.

– Nigdy nie uważałem, że jesteś łatwowierna. Określiłbym cię raczej mianem

sprytnej i tajemniczej. Z tego co wiem o twoich zawodowych sukcesach, te cechy
okazały się bardzo przydatne w twojej profesji.

– W tym co robię, nie ma nic tajemniczego.
– A co powiesz na swoją skłonność do sprzedawania kradzionych dzieł sztuki?

Dzieł, które znikają szybciej, niż władze zdążą namierzyć ich miejsce pobytu?

– Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co przeczytasz w gazetach.
– Moje źródła są całkowicie wiarygodne.
– Gdyby tak było, nie traciłbyś czasu, przychodząc tu dzisiaj. Wiedziałbyś, że

nie zajmuję się już wyszukiwaniem dzieł sztuki. Minęło półtora roku, odkąd ro-
biłam to ostatni raz.

Ton jej głosu, sposób, w jaki na niego patrzyła i w jaki obejmowała się za łokcie,

powiedział mu, że chodzi tu o coś więcej. Nie wiedział jednak, o co. Przez krótką
chwilę miał ochotę wyjść i znaleźć inny sposób uczynienia zadość dziadkowi.
Szybko jednak porzucił ten zamiar. Był mu to winien, nawet jeśli będzie musiał
mieć do czynienia z kobietą, która mierzyła go teraz pełnym niechęci spojrzeniem.
Kobietą, która okazała się równie niewierna jak jego matka i babka.

– Znajdziesz dla mnie te obrazy.
Miodowe oczy popatrzyły na niego z ogniem.
– Skąd ta pewność? Mówisz to, jakbym była twoją własnością.
Uśmiechnął się lekko, zaczynając rozumieć, skąd wzięła się jej reputacja.

Najwyraźniej nauczyła się ignorować swój instynkt samozachowawczy.

– Mam wrażenie, że się nie rozumiemy,

ma belle –

powiedział miękko. – Wydaje ci

sie, że możesz się ze mną targować. Musisz jednak być świadoma jednej rzeczy.
Jeśli nie zrobisz tego, o co cię proszę, twoje dossier trafi na biurko funkcjonariuszy
Interpolu. Oni zadecydują, co z tobą zrobić. A jeśli chodzi o twoje powiązania z
człowiekiem, który jest właścicielem tego domu...

Jej policzki zaróżowiły się.
– Czego chcesz od Trevora?
– Kiedy rozmawiałem z nim w zeszłym tygodniu, okłamał mnie. Powiedział, że

nie wie, gdzie się znajdujesz. Jeśli będziesz ze mną współpracować, jestem gotów o
tym zapomnieć.

– A jeśli nie?
– Znam kilka sposobów, żeby skutecznie uprzykrzyć mu życie. Zważywszy na

stan jego finansów... – Wzruszył ramionami.

– Trevor będzie z tobą walczył. Oboje będziemy.
– W jaki sposób? On jest na skraju bankructwa. A ty ostatnio zlikwidowałaś

dziewięćdziesiąt procent swojego majątku. Nie wiem jeszcze, dlaczego to zrobiłaś,
ale wkrótce się dowiem.

– Jak...?
Reiko przerwała, zdając sobie sprawę, że zadawanie mu tych pytań nie ma

sensu. Damion i tak niczego jej nie powie. Wiedziała, że ten człowiek nie
przyjmuje do wiadomości odmowy. A jeśli dowie się, dlaczego zlikwidowała swoje
konta... Ogarnęła ją panika. Próbując odzyskać nad sobą panowanie, odsunęła się
od niego, jednak wzrok Damiona Fortiera osadził ją w miejscu.

– Nigdy nie sądziłam, że posuniesz się do szantażu, żeby osiągnąć cel, Damion.
– A ja nigdy nie sądziłem, że weźmiesz sobie kochanka trzy tygodnie po

rozstaniu ze mną. Uznajmy, że oboje jesteśmy głęboko sobą rozczarowani i idźmy
dalej,

chérie.

Ton jego głosu był lodowaty.
– Żeby osłodzić ci gorycz porażki, sowicie ci zapłacę. Dwa miliony dolarów za

odnalezienie obu obrazów.

Ze zdumienia otworzyła usta. Damion uśmiechnął się drwiąco.
– Tak myślałem, że ta suma przykuje twoją uwagę. Zaufaj instynktowi i przyjmij

moją ofertę.

Mogła walczyć albo przyjąć oferowane pieniądze. I to pieniądze, które mogły

zmienić jej życie.

– Zrobię to za tę sumę, ale chcę jeszcze jednej rzeczy.
– Nie wątpię. Czego mianowicie?
– Zaprosisz mnie na wystawę.
–

Non

– odparł natychmiast.

– Jestem dostatecznie dobra, żeby odnaleźć twoje obrazy, ale nie wystarczająco

dobra, żeby pokazać mnie twoim kumplom?

– Dokładnie – odparł bez wahania.
Jego obelga niespecjalnie ją obeszła. Nie był pierwszym, który kwestionował

czystość jej charakteru, i nie ostatnim. Reiko zupełnie się tym nie przejmowała.

Ludzie, którzy ją oceniali, zupełnie jej nie znali. Nie mieli pojęcia, jaka

naprawdę jest i co kryje jej wnętrze. Nie widzieli jej blizn, pustki i bólu, jakie kryły
się pod pełną powabu powłoką. Potrzebowała kamuflażu, żeby ludzie tacy jak
Damion Fortier nie dowiedzieli się, jak bardzo jest poraniona.

– Jak już wspomniałam, od jakiegoś czasu jestem poza obiegiem. Jeśli zależy ci

na tym, żebym je szybko odnalazła, musisz się zgodzić na moje warunki.

Przy okazji będzie miała szansę odnalezienia japońskiej nefrytowej figurki, którą

od dłuższego czasu próbowała namierzyć. Jej klient był zdesperowany. Docho-
dzenie, jakie przeprowadziła w tej sprawie, prowadziło do znanego francuskiego

polityka, który miał być na wystawie Damiona. Kiedy zobaczyła, że wyraz twarzy
Damiona był nieprzejednany, postanowiła zmienić taktykę.

– Na liście twoich gości jest wielu takich, którzy są związani nie tylko ze sztuką.

Nigdy nie będę miała podobnej okazji poznania tylu znamienitych osobistości ani
obejrzenia kolekcji „Ingenue” St Valoire.

– Twoja obecność pośród nich nie byłaby pożądana. Dla mnie byłby to

prawdziwy koszmar.

– Nie jestem złodziejką, baronie – oznajmiła, choć wiedziała, że jej nie uwierzy.
– Fakty wskazują, że jest inaczej.
– Podobnie jak ty, jestem koneserem sztuki. Fakt, że obraliśmy inną drogę

obcowania z nią, nie czyni nas znowu tak bardzo od siebie różnymi.

– Osobiście nie widzę między nami żadnych podobieństw. Masz do czynienia z

ludźmi, których metody działania są całkowicie nielegalne...

– Odnajduję dzieła sztuki i zwracam je tym, do kogo należą. Czyż nie po to

właśnie tu przyszedłeś?

– Uważasz się za Robin Hooda sztuki?
Uśmiechnęła się.
– Zielone pończochy nie są w moim guście. Ponadto nie lubię żadnych naklejek.

Zaproś mnie na swoją wystawę. Kto wie? Może twoi mecenasi o nieposzlakowanej
opinii nawrócą mnie na dobrą drogę i stanę się wzorowym obywatelem?

Jego oczy zwęziły się. Reiko wstrzymała oddech, czekając na jego słowa.
– Najpierw musisz mi obiecać, że użyjesz wszelkich dostępnych sobie środków,

żeby odnaleźć te obrazy.

W jego twarzy dostrzegła coś, czego nie potrafiła nazwać. W tej chwili prawie

była w stanie wierzyć, że te obrazy naprawdę znaczą dla niego bardzo wiele.
Prawie... Powstrzymywała ją przed tym jedynie świadomość faktu, że Damion
Fortier był draniem bez serca. Sam jej kiedyś wyznał, że wszystko, co nie prowadzi
do zarobienia żywej gotówki, jest sentymentalną bzdurą. Może jego przodkowie
byli bez skazy, ale nie da się tego powiedzieć o nim. W ciągu minionych pięciu lat
zostawił w całej Europie tyle złamanych serc, że powszechnie uznano go za osobę
bez serca, która wyraźnie różni się od swoich świętoszkowatych krewnych. A jeśli
chodzi o jego roczny związek z Isadorą Baptiste...

– Dlaczego tak bardzo zależy ci na odzyskaniu tych obrazów?
Początkowo myślała, że jej nie odpowie. W jego oczach dostrzegła coś jakby

ból. Poznała to spojrzenie, bo sama często cierpiała. Nagle poczuła, że musi znać
odpowiedź na to pytanie. Z bijącym sercem czekała na jego słowa.

– Dlaczego, Damion?
– Chcę... Muszę je odzyskać. Mój dziadek umiera. Lekarze dają mu mniej niż

miesiąc. Muszę znaleźć te obrazy dla niego.

ROZDZIAŁ DRUGI

Pomimo tego, czego doświadczyła od Sylvaina Fortiera, te słowa sprawiły, że

odczuła głęboki żal. Chciała go jakoś pocieszyć, ale nie potrafiła znaleźć odpo-
wiednich słów.

– Tak mi przykro... – zdołała jedynie z siebie wydusić.
Doskonale wiedziała, jakie znaczenie miały dla dziadka Damiona te obrazy. Jej

dziadek opowiedział jej związaną z nimi historię. Początkowo chciała odmówić
przyjęcia zlecenia, które jej zaproponowano. Zdołała jednak przekonać samą siebie,
że to nie ma nic wspólnego ze zdradą Damiona i że jest to po prostu kolejny interes
do zrobienia.

– Damion, muszę...
Usłyszała na schodach kroki i po chwili do salonu wszedł Trevor.
– Skarbie, co się dzieje? Myślałem, że goście już wyszli... – Dostrzegł Damiona i

przerwał w pół słowa. – Co ty tu robisz, Fortier? – spytał, odruchowo zaciskając
ręce w pięści.

– Przyjechałem porozmawiać z Reiko, nie z tobą, Ashton. Na twoim miejscu

następnym razem dobrze bym się zastanowił, zanim ponownie mnie okłamiesz.

– Powinnaś mnie zawołać, jak tylko się tu pojawił, Reiko. Po tym, co zrobił...
– Nie chciałam cię martwić – przerwała mu, zanim dokończył. Wiedziała, że

mówi to z troski o nią. Dla niego nie miało znaczenia, że jest dorosła i potrafi sama
doskonale o siebie zadbać. Wiedział, przez co przeszła, i dlatego nie potrafił
przestać się o nią martwić.

Uspakajającym gestem położyła mu rękę na ramieniu.
– Mam do Reiko prywatną sprawę. Przeszkadzasz nam.
Dwóch mężczyzn zmierzyło się wzrokiem.
– W porządku, Trevor. Za chwilę do ciebie przyjdę.
Bała się, żeby nie powiedział nic Damionowi. Odprowadziła Trevora na

korytarz. Kiedy wychodzili, dostrzegła, że Damion sięga po telefon.

– Jest sens, żebym pytała cię, do kogo dzwonisz? Do strażnika swoich lochów?

Chcesz go poprosić, żeby przywiózł tu twoją prywatną gilotynę, żeby nas stracić?

– Chciałem prosić, żeby przygotowano dla ciebie listę gości. Jednakże jeśli

wolisz w ten sposób prowadzić ze mną interesy, mogę zorganizować i gilotynę.

Nie sposób było nie dostrzec wyrazu ulgi, jald odmalował się na twarzy Reiko.

Był zdziwiony, jak szybko się opanowała. Reiko, którą znał, nie potrafiła ukrywać
swoich uczuć. Była otwarta, beztroska i niewiarygodnie seksowna... Błąd. Reiko, o

której myślał, że ją zna. Popatrzył na tych dwoje i domyślił się po sposobie, w jaki
się do siebie odnosili, że są ze sobą blisko związani.

Powiedziała coś cicho do niego i Ashton przysunął się do niej bliżej. Kiedy na

nią patrzył, nie potrafił opanować wspomnień. Pamiętał, co z nią robił, pamiętał, co
czuł. Miała tak szczupłą talię, że bez trudu był w stanie objąć ją dłońmi. Kiedy to
robił, miękła w jego objęciach jak wosk.

– Co teraz? – spytała.
– Zejdź na dół – rzucił chrapliwie.
Wcisnął dłonie do kieszeni spodni. Kiedy schodziła po schodach, zauważył, że

jest na bosaka. Drobne stopy z pomalowanymi na jasnoróżowo paznokciami
kontrastowały z mocnym makijażem i karminowymi ustami.

– Ashton jest twoim kochankiem? – spytał, zanim zdążył pomyśleć, co mówi.
W jej oczach pojawił się wyraz zdziwienia. Zapanowało między nimi napięcie i

żadne z nich nie mogło nic na to poradzić.

– Nie wydaje mi się, żeby to była twoja sprawa.
– Nie chciałbym, żeby sprawiał jakieś kłopoty.
– Możesz być spokojny, nie będzie.
–

Bien.

Daj mi swój numer telefonu.

– Po co?
– Żebym mógł przesłać ci listę gości. Kiedy przyjadę rano, masz być gotowa do

drogi. Lecimy do Paryża.

– Boisz się, że przez noc zniknę?
– Nie. Mam na ciebie sposób.
Jej oczy, bardziej brązowe niż zielone, pozostały nieruchome, a ich spojrzenie

nic mu nie mówiło.

– Doprawdy?
– Tak. Właśnie pokazałaś, że zależy ci na Ashtonie. Jestem przekonany, że

zrobisz wszystko, żeby uchronić go przed pójściem do więzienia. A bez wątpienia
miałby za co tam trafić.

Reiko nie potrafiła ukryć wściekłości.
– Uważaj, Damion. Nie zapominaj o tym, jak łatwo rzucić cień na to wasze

świątobliwe nazwisko.

Damion roześmiał się. Ta rozmowa coraz bardziej mu się podobała.
– Ty nie grasz czysto, ale ja też nie. Numer telefonu?
Podała mu go niechętnie.
– Dostaniesz zaproszenie na wystawę, ale jeśli wykręcisz jakiś numer, będziesz

skończona.

– Słowo harcerza. – Uniosła do góry dwa złożone palce.

Rękaw kimona nieco się zsunął i Damion zdołał dostrzec na jej skórze jakąś

nierówność. Reiko szybko opuściła ramię i pospiesznie przeszła do zacienionego
holu. Zdziwiony podążył za nią.

– Reiko...
– Nie zdążyłam ci powiedzieć, ponieważ przyszedł Trevor.
– Czego mianowicie?
– Będę musiała odnaleźć jedynie „Femme sur Plage”.
– Dlaczego?
– Ponieważ doskonale wiem, gdzie jest „Femme en Mer”.
– Gdzie?
– W dobrze strzeżonym magazynie w Londynie.
– Kto jest jego właścicielem?
– Ja.

ROZDZIAŁ TRZECI

Sen powrócił znowu... Ze śmiechem ciągnie ojca za rękę i mówi mu, żeby się nie

martwił. Na pewno znajdą w zatłoczonym pociągu jakieś miejsce. Nie, nie chce po-
czekać na następny. Jego troska... znajomy uścisk., silne ramiona wokół niej. A
potem nic. Pustka. Przerażająca ciemność. I krzyki. Rozdzierające, budzące
przerażenie krzyki wokół niej. Ręka ojca powoli staje się coraz bardziej zimna.
Jednak tym razem jej sen różnił się od poprzednich. Śniło jej się, że tańczy z
baronem de St Valoire. I nie jest to zwykły taniec, ale argentyńskie tango.

Kiedy się obudziła, wciąż miała przed oczami silne nogi Damiona, precyzyjnie

wciskające się między jej, kiedy prowadził ją pewnie w tańcu. Śniła jej się
seksowna niewyobrażalnie krótka spódniczka i długie czerwone buty na wysokim
obcasie. We śnie różnica wzrostu nie miała znaczenia. Pasowali do siebie jak ulał.
A kiedy jakiś ruch był niemożliwy do wykonania, Damion po prostu unosił ją, nie
przerywając tańca. Jego ruchy były coraz szybsze, gwałtowniejsze, coraz bardziej
namiętne...

– Co się dzieje, Reiko?
Odrzuciła prześcieradło i poszła do łazienki wziąć prysznic. Miała godzinę czasu

do powrotu Damiona. Przypomniała sobie jego minę, kiedy dowiedział się, że jest
w posiadaniu jednego z obrazów, których szukał. Ku jej zdumieniu zachował
absolutny spokój, nie pokazując po sobie żadnych uczuć. Powiedział jedynie, żeby
odnalazła „Femme sur Plagę” i wyszedł.

Po kąpieli wybrała starannie ubranie. Kremowa, jedwabna bluzka, czarne

spodnie i marynarka wyglądały elegancko, a przy tym skromnie i jednocześnie
zasłaniały jej ciało od stóp do głów. Bardzo chciałaby móc związać włosy w kok,
ale nie pozawalały jej na to blizny na karku. Dokładnie zamalowała korektorem te
miejsca, które mogłyby przyciągnąć jego wzrok, założyła małe diamentowe
kolczyki i buty na wysokim obcasie. Choć po wczorajszym przyjęciu wolałaby
założyć wygodne buty na płaskim obcasie, nie zrobiła tego. Za nic nie pozwoliłaby
sobie na to, żeby w takowych pojawić się w obecności Damiona Fortiera. Okupi to
godzinami wyczerpujących ćwiczeń i hydroterapii, ale uważała, że warto cierpieć
po to, by móc dotrzymać kroku baronowi.

Pół godziny później Reiko była gotowa. Poddała się krytycznym oględzinom

Trevora.

– Po co to robisz, Reiko? – spytał, nie kryjąc niepokoju.
Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu o swojej umowie z

Damionem, ale porzuciła ten zamiar.

– Zarobię na tym kupę pieniędzy – powiedziała, próbując się uśmiechnąć.
– Pieniądze nigdy nie były dla ciebie najważniejsze.
– Sylvain Fortier jest umierający i Damion poprosił mnie, żebym pomogła

odnaleźć jego obrazy. – Częściowa prawda była lepsza niż nic.

Trevor zacisnął usta.
– Nie miał prawa prosić cię o to po tym, co zrobili tobie i twojemu dziadkowi!
Reiko nie przestawała się uśmiechać.
– To już przeszłość i nie chcę do tego wracać. Poza tym Damion zapłaci mi

naprawdę bardzo dużo. Część z tych pomoże ci...

– Sam sobie dam radę ze swoimi kłopotami.
– Pomogłeś mi, kiedy byłam w potrzebie. Teraz moja kolej. Nie martw się o

mnie, Trevor. Wszystko jest pod kontrolą.

Chciał coś powiedzieć, ale w tej chwili usłyszeli dźwięk podjeżdżającego pod

dom samochodu. Serce Reiko odruchowo zaczęło szybciej bić. Damion nie za-
trzymał się na podjeździe jak każdy inny gość, tylko powoli jechał dalej. Zatrzymał
się dopiero przed samą oranżerią, w której siedzieli. Pomimo że dzieliło ich grube
szkło, Reiko z całą mocą odczuła jego obecność. Zupełniej jakby nagle ktoś
naładował powietrze elektrycznością. Nie spuszczając z niej wzroku, wyłączył
silnik i wysiadł z samochodu. Zawsze potrafił skupić na sobie jej uwagę, sprawić,
że w jego obecności wszystkie zmysły były w pogotowiu. Miał na sobie sportowe
ubranie i wysokie czarne buty. Na ramiona zarzucił szarą kaszmirową bluzę, która
doskonale podkreślała kolor jego oczu. Patrzyła, jak wchodzi niespiesznie po
schodach, przypominając sobie, jak te długie, silne nogi obejmowały ją przed laty.

– Witaj. Mam nadzieję, że dziś jesteś w lepszym nastroju niż wczoraj.
– Nie bez znaczenia jest fakt, że przez noc nie zniknęłaś.
– Za mało w tobie wiary, baronie.
– Wolę opierać się na umiejętnościach przynoszących konkretne rezultaty.
– To masz szczęście, bo tych mi nie brak.
Spojrzał na jej kostium.
– Dlaczego tak się ubrałaś?
– Jak?
– Mamy jechać do skarbca, a nie na pogrzeb.
Choć jego uwaga sprawiła jej przykrość, nie pokazała tego po sobie.
– To jest Anglia, Damion. Pogoda często się zmienia, a ja nie chcę zmarznąć.
W tej chwili wszedł Simpson z małą walizką. Odetchnęła z ulgą. Chciała ją

wziąć, ale Damion był szybszy. Ujmując rączkę walizki, dotknął w przelocie jej
palców, najwyraźniej zupełnie nieświadomy wrażenia, jakie tym na niej zrobił.

Włożył walizkę do bagażnika i spojrzał za odchodzącym Simpsonem.

– Co? – spytała, widząc jego zmarszczone brwi.
– Nic więcej ze sobą nie bierzesz?
– Nie zapominaj, że mam dyplom doświadczonego podróżnika.
Jego usta drgnęły w ledwie dostrzegalnym uśmiechu.
– Domyślam się, że przy twojej pracy to niezbędne.
Reiko nie zamierzała dać się sprowokować.
– Jeśli nie masz nic przeciw temu, wolałabym, żebyś wstrzymał się ze swoimi

obelgami do czasu, aż strawię śniadanie. Pozwolisz teraz, że pójdę się pożegnać?

– Tylko się nie grzeb. Nie mamy całego dnia.
Reiko podeszła do Trevora i pocałowała go w policzek.
– Wiem, co o tym wszystkim myślisz, ale postaraj się zanadto nie martwić,

dobrze?

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Chętnie bym go udusił.
Na samą myśl o tym, uśmiechnęła się. Damion Fortier pokonałby Trevora

jednym machnięciem ręki. Wyszła na zewnątrz i stanęła przed nachmurzonym
Damionem. Otworzył jej drzwi pasażera, a kiedy wsiadła, zamknął je z głośnym
trzaskiem. Nie przestawała się uśmiechać, żeby nie budzić niepokoju Trevora.
Kiedy Damion usiadł obok niej, poczuła, że z trudem oddycha. Ręce tak jej drżały,
że miała trudności z zapięciem pasa.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie wrócisz tu, dopóki nie odnajdziesz mojego

obrazu?

– Tak.
– Sądząc po rozmiarze twojej torby, chyba nie do końca jesteś tego świadoma.

Jeśli myślisz, że szybko wrócisz, mylisz się.

– Zawarliśmy umowę i zamierzam jej dotrzymać. Wzięłam mało rzeczy, bo nie

chciałam martwić Trevora. Jeśli mi czegoś zabraknie, dokupię.

Damion zacisnął usta.
– Czy on wie o tym, co między nami było?
– A co było?
– Jest jedynie twoim kochankiem czy to coś poważniejszego? – spytał, nie

kryjąc irytacji.

– To związek oparty na wzajemnym zaufaniu i prawdzie. Czyli na czymś, czego

nigdy nie było między nami. – A poza tym to, co mnie łączy z Trevorem, nie
powinno cię obchodzić.

Pochmurne szare oczy spojrzały na nią przeciągle.
– Uważasz, że jestem zabawny?
– Zabawny? Absolutnie nie. Za to na pewno wścibski. To, z kim sypiam, nie ma

nic wspólnego z naszą umową. Lepiej będzie, jak zmienimy temat.

Zacisnął palce na kierownicy i wbił wzrok w drogę. Kiedy zapaliło się zielone

światło, ruszył ostro.

– Zgadzam się. Porozmawiajmy o obrazach. Dlaczego kupiłaś „Femme en

Mer”?

– Ponieważ to dobra lokata, a akurat wtedy miałam potrzebne środki.
Damion spojrzał na nią przelotnie.
– Czy to jedyny powód?
Nerwowym gestem oblizała wargi.
– A jaki inny powód miałabym mieć?
– Może jakieś głupie sentymenty?
– Sentymenty związane z tobą? – Postarała się, aby to zdanie zabrzmiało tak

cynicznie, jak tylko się dało.

– Wiem, że nie byłem ci obojętny. W przeciwnym razie nie byłabyś taka

spłoszona, widząc mnie wczoraj wieczorem.

– Twoja zarozumiałość nie ma granic. Wiedz, że bardzo szybko doszłam do

siebie po rozstaniu z tobą.

– Owi, pamiętam. – Zacisnął dłonie. – Kim on był?
Reiko wyjrzała przez okno. Nie miała zamiaru powiedzieć mu, co się wydarzyło

po tym, jak od niej odszedł. Nie była z tego dumna i zamierzała jak najszybciej o
tym zapomnieć.

– Nikt, kogo znasz. Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, dlaczego kupiłam obraz,

powiem ci. Dziadek kiedyś opowiedział mi związaną z nim historię. Zaintrygowała
mnie. Ale jestem gotowa odłożyć na bok sentymenty i odsprzedać ją właścicielowi
za odpowiednią sumę.

– Co dokładnie wiesz o tym obrazie?
W jego głosie słychać było jedynie zaciekawienie, ale mimo to zaniepokoiła się.
– Nasi dziadkowie poznali twoją babcię w tym samym czasie. Sylvain Fortier

zdobył dziewczynę i namalował ją. Mój nie miał szans, ponieważ był biedny. Nie
zerwali jednak znajomości i robili wspólnie interesy. Do czasu, aż uznaliście, że nie
jesteśmy już dla was odpowiednimi partnerami. Miła historia, prawda? Na litość
boską, zwolnij! Naprawdę chciałabym dojechać do celu w jednym kawałku!

Kiedy Damion zmniejszył prędkość, odetchnęła z ulgą.
– „Miła” to ostatnie słowo, jakiego użyłbym na jej określenie.
– Użyłam go w przenośni. Uwierz mi, nie ma nic miłego w patrzeniu na to, jak

ktoś, kogo kochasz, traci wszystko. Podobnie jak nie ma nic miłego w tym, że ktoś
robi z ciebie głupca. Jeśli więc nie chcesz rozmawiać o tym, proponuję, żebyśmy
zmienili temat.

Damion wzruszył ramionami. Resztę drogi przejechali w całkowitym milczeniu.
W skarbcu towarzyszący im człowiek z eskorty rozpoznał Damiona. Stał obok

obrazu, kiedy „Femme en Mer” był ostrożnie rozwijany z zabezpieczających
płócien. Obraz przedstawiał ubraną w skąpe bikini kobietę, skaczącą przez
spienione fale. Jej ciemnie włosy były rozwiane, a drzewa czekoladowe
namalowane tak realistycznie, że chciało się ich dotknąć. Jednak tym, co
przykuwało wzrok, była odwrócona profilem twarz kobiety. Namalowana z
niewiarygodną precyzją była zdumiewająca. Kobieta miała na szyi białą szarfę,
która opadała jej na ramiona, przydając całemu obrazowi aury niewinności. Jej
zmysłowe usta były tak podobne do ust Damiona, że Reiko z największym trudem
powstrzymała się przed ich porównaniem. To te usta czyniły kobietę piękną. Cały
obraz wibrował życiem. Pomimo że od jego namalowania minęło pół wieku, farby
zachowały świeżość. Było to prawdziwe dzieło sztuki.

– Ta twoja babcia była naprawdę zdumiewająca – mruknęła Reiko, wpatrując się

w portret Gabrielle Fortier.

– Tak, to prawda – powiedział zadziwiająco oschłym tonem. Nie usłyszała w

nim cienia czułości czy ciepła.

Wyraz jego twarzy także nie był zachęcający.
– Dziadek powiedział mi, że kiedy studiowała, miała u swoich stóp całą

Sorbonę.

Uśmiech, jaki pojawił się na jego ustach, wcale nie był ciepły.
– Nie mam, co do tego wątpliwości. Babcia nie znała innego miejsca dla

mężczyzn, jak tylko gleba.

Słysząc jej westchnienie, podniósł wzrok.
– Jesteś zdziwiona?
– Chyba nie powinnam być zaskoczona, ale nie spodziewałam się... Po prostu...
– Taka jest prawda. Nie myślisz chyba, że będę wygłaszał na jej cześć peany,

skoro na nie nie zasługuje?

– Peany? Raczej nie, ale spodziewałam się, że będziesz w nieco milszy sposób

wyrażał się o własnej babce.

– Nic nie wiesz o moim życiu.
– Oczywiście, że nie. Damion Fortier jest dla mnie obcą osobą. Spędziłam sześć

tygodni z mężczyzną, którego znałam jako Daniela Fortmana. Wiem jednak co
nieco na temat sztuki kulturalnej konwersacji. Ja nie wyraziłabym się w ten sposób
o członku mojej rodziny. Zwłaszcza takiej jak twoja, cieszącej się nieposzlakowaną
opinią.

– Nawet aniołowie upadają,

mademoiselle.

A moją tożsamość zataiłem po to, żeby

uniknąć tej konkretnej sytuacji.

– Jakiej sytuacji?
Machnął ręką.
– Nie chciałem, żeby moje odejście odcisnęło na twoim życiu jakiś trwały ślad.

Oboje wiemy, że szybko się pocieszyłaś po rozstaniu ze mną, czyż nie?

Reiko zarumieniła się, ale nie odwróciła wzroku.
– Nie masz prawa mnie oceniać, skoro sam oszukiwałeś mnie przez sześć

tygodni. I nie obchodzi mnie, dlaczego to robiłeś. Zaufałam ci na tyle, żeby dać ci
siebie, ale ty to zlekceważyłeś. Przysłałeś mi czek na milion dolarów, po to chyba,
żeby uspokoić sumienie. A teraz udajesz rozczarowanego? Niech cię diabli. Czy to
był jakiś test, który oblałam? Jeśli tak, to bardzo się z tego cieszę. – Reiko
przygryzła wargę, żeby przerwać potok słów.

Nie chciała, żeby się dowiedział, jaka była sfrustrowana, kiedy po śmierci

dziadka zamiast słów wyjaśnienia dostała od niego pieniądze. Mogła oczywiście
podrzeć czek na drobne kawałki, ale zamiast tego wydała wszystko na cele
charytatywne.

– ...przykro.
Niski, głęboki głos dotarł do jej świadomości. Spojrzała na Damiona, który

sprawiał wrażenie mocno przejętego jej słowami.

– Słucham?
– Mówię, że być może mogłem to załatwić inaczej. I że mi z tego powodu

przykro.

Choć powiedział to, co powiedział, w jego oczach widziała, że nie do końca tak

myśli. Powoli zaczęło do niej docierać, co naprawdę go martwiło.

– Nie chodzi o pieniądze, prawda?
– Nie rozumiem.
– Przeprosiłeś mnie, ale wciąż patrzysz na mnie, jakbym była jakimś nędznym

płazem. Ale tu nie chodzi o pieniądze. Zachowujesz się tak, ponieważ myślisz o
mnie jako...

– Reiko, naprawdę nie chcę o tym teraz rozmawiać. – Skinął głową w kierunku

strażnika,

który

przysłuchiwał

się

całej

rozmowie.

– Rozumiem. – Wspomnienia i sentymenty wywoływały jedynie ból. Musi

podejść do tego praktycznie. Wykonać wyznaczone zadanie i zniknąć z jego życia
na zawsze.

Damion, który przez lata zajmował się dziełami sztuki, osobiście złożył obraz.

Dom aukcyjny St Valoire został zbudowany jeszcze w dziewiętnastym wieku przez
jednego z przodków Damiona. Jednak Gallerie Fortier została osobiście otwarta
przez Damiona. Choć istniała zaledwie przez kilka lat, już konkurowała z Sotheby's
i Christie's. Organizowano w niej prestiżowe wystawy dla członków rodziny
królewskiej i głów państw. Nie dalej jak dwa miesiące wstecz; w paryskiej filii
galerii odbyła się wystawa wysadzanych diamentami i szmaragdami rosyjskich
matrioszek, należących niegdyś do żony dawno zmarłego cara.

Reiko postanowiła skierować rozmowę na neutralne tory.
– Dowiedziałeś się, do kogo należały matrioszki?
– Tak, w końcu ich właściciel został wytropiony.
Podała mu taśmę, żeby zabezpieczyć płótno, w które zawinął obraz.
– Zapewne nie zechcesz podzielić się ze mną tą wiedzą?
– Nie. Zresztą po co ci to wiedzieć? Myślałem, że już się tym nie zajmujesz.
Wzruszyła ramionami.
– W zasadzie nie. Od czasu do czasu zdarza mi się jednak pośredniczyć w jakiejś

sprzedaży. Być może miałabym kupca, który byłby zainteresowany nabyciem całej
kolekcji.

– Domyślam się, że chciałby pozostać anonimowy?
– Naturalnie.
– Jak się postarasz, to moi ludzie udzielą ci potrzebnych informacji. – Damion

wziął do ręki pakunek i ruszył w stronę wyjścia.

Reiko pospieszyła za nim. Kiedy dotarli do samochodu, Damion ostrożnie

umieścił obraz w bagażniku, obok jej walizki.

– Czy kiedykolwiek myślałaś o tym, żeby zająć się czymś legalnym?

Wykorzystać swoje talenty w jakimś zbożnym celu?

– Kiedy to takie nudne. Lubię to, co robię.
– Seryjni mordercy też lubią swoje zajęcie. Tylko że w końcu zostają złapani.
Reiko roześmiała się głośno.
– Chyba nie chcesz porównywać mnie z seryjnymi mordercami! Myślałam, że

wy, Francuzi, jesteście czarujący dla dam.

Damion uśmiechnął się z lekką drwiną. W tej chwili podmuch wiatru odgarnął z

jej twarzy włosy, odsłaniając na moment jedną z blizn. Choć natychmiast po-
prawiła włosy, Damion chyba coś dostrzegł. Jego usta rozchyliły się i wiedziała, że

zapyta ją, co przed nim ukrywa. Chcąc powstrzymać to pytanie, wyciągnęła rękę i
chwyciła go za ramię. Przez chwilę patrzył na jej włosy, po czym przeniósł wzrok
na trzymającą go dłoń.

Reiko nie przestawała się uśmiechać.
– Musimy się pospieszyć, jeśli chcemy zdążyć na samolot.
Domyśliła się, że doskonale wiedział, co robiła, ale nie naciskał.
Wsiedli do samochodu i ruszyli. Damion sprawnie prowadził samochód i droga

na lotnisko zajęła im niewiele czasu. Reiko powoli się rozluźniła.

– Czy to prawda, że twoja wystawa koncentruje się wokół kolekcji „Ingénue”?
– Tak. Co jeszcze słyszałaś?
– Że ma się odbyć czternastego lutego.
– Oui, c'est vrais.
– Dlaczego akurat w dzień Świętego Walentego?
– A dlaczego nie?
– Nie powiesz mi, że ten dzień ma dla ciebie jakieś szczególne znaczenie?
– A jeśli tak?
– Jakoś twoja osoba nie kojarzy mi się z dniem zakochanych. „Jesteś jak drink z

wkładką z arszeniku”.

Posłał jej wściekłe spojrzenie. Uniosła ręce w obronnym geście.
– Nie patrz tak na mnie. Zacytowałam tylko słowa jednej z twoich byłych

dziewczyn. Jeśli dobrze pamiętam treść artykułu, nie była zbyt uszczęśliwiona,
kiedy się z nią rozstałeś.

– Nie wierz we wszystko, co piszą w gazetach.
– Touché. Ale mówiąc poważnie, dlaczego akurat walentynki?
– To był najbardziej odpowiedni termin i wszystkim pasował. A jeśli przy okazji

jest to dzień zakochanych, to tym lepiej.

– Rozumiem.
Podjechali do hangaru z napisem „Prywatne” i Damion zatrzymał samochód.

Podeszło do nich dwóch mężczyzn z obsługi. Otworzyli bagażnik i zaczęli nieść
zawartość do samolotu. Pilot już na nich czekał. Damion otworzył drzwi, ale zanim
wysiadł, popatrzył na nią.

– Nie chcę, żebyś mnie źle zrozumiała, Reiko. Jestem wielkim fanem dnia

zakochanych. Tyle tylko, że do tej pory nie znalazłem kobiety, która wierzyłaby w
to samo co ja. – Na krótką chwilę przeniósł wzrok na jej usta. – Kiedy taką
spotkam, zrobię wszystko, żeby ją zdobyć. I nie pozwolę, aby cokolwiek stanęło mi
na drodze, zanim osiągnę swój cel.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Reiko bardzo się starała nie analizować zbyt dogłębnie tego, co przed chwilą

powiedział jej Damion. Takie wyznanie mogło zamieszać w głowie niejednej
kobiecie. Damion bez wątpienia należał do mężczyzn, których urok i niemal
zwierzęcy magnetyzm oddziaływał na kobiety jak najprzedniejszy afrodyzjak.

Samolot wylądował na lotnisku Orły. Wstała ze swojego fotela. Damion, który

rozmawiał przez telefon, rozłączył się i spojrzał na nią. Zirytowana wrażeniem,
jakie to spojrzenie na niej zrobiło, odwróciła wzrok. Jeśli ma odnaleźć „Femme sur
Plagę”, musi wykonać mnóstwo telefonów i porozmawiać z wieloma osobami.
Cztery lata to długi czas i bardzo wątpiła, żeby obraz pozostawał w jednych rękach.
Zwłaszcza obraz tak cenny jak dzieło Sylvaina Fortiera. Skoro Damion, który miał
w tym środowisku mnóstwo kontaktów, nie zdołał go namierzyć, będzie musiała
mocno się napracować, aby to zrobić. Kogo Damion wybierze sobie na baronową,
było teraz najmniejszym z jej problemów. Wyjęła z torebki długopis i zapisała swój
adres.

– Będę tutaj, gdybyś chciał się ze mną skontaktować. Jeśli nie, zobaczymy się na

wystawie w piątek wieczorem.

Spojrzał na kartkę, ale nie wziął jej do ręki.
– Chcesz powiedzieć, że mieszkasz w tej dzielnicy?
– Tylko mi nie mów, że twoja noga nigdy tam nie postanie.
– Nie tylko moja, ale i twoja.
– Zawsze się tam zatrzymuję. Podoba mi się ta dzielnica artystów. Powinieneś

kiedyś tam pomieszkać, może i tobie by się spodobało.

– Możesz mi nie wierzyć, ale próbowałem i byłem zachwycony. Mieszkałem

tam podczas studiów. – Kiedy zobaczył jej zaskoczone spojrzenie, uśmiechnął się.
– Tyle tylko, że wtedy nie było tam jeszcze narkomanów i gangów. Kiedy ostatni
raz tam mieszkałaś?

– Trzy lata temu.
– Sama?
– Nie. – Była wtedy z ojcem. Spędzili razem cudowne chwile. Była pewna, że

powrót wspomnieniami do tych dni byłby dla niej niezwykle bolesny.

Damion wstał.
– Cóż, tym razem nie zatrzymasz się tam. Nie pozwolę ci schrzanić tego zlecenia

tylko dlatego, że masz ochotę poczuć artystycznego ducha.

– Jak to dobrze, że nie jesteś moim szefem – powiedziała ironicznie.

– Wyjrzyj przez okno, Reiko – powiedział po prostu.
– Po co?
Zrobiła, jak jej kazał, i zobaczyła kolejny sportowy samochód i urzędnika, który

szedł w ich stronę, by sprawdzić dokumenty.

– Na co dokładnie mam patrzeć?
– Nie jesteś obywatelką Francji, a to oznacza, że potrzebujesz specjalnego

zezwolenia, aby wwieźć do tego kraju jakiekolwiek dzieło sztuki. Wciąż jesteś
właścicielką „Femme en Mer”, więc władze będą chciały się zainteresować tym, co
tu mamy. Osobiście nie mam problemu...

– Dość! Zrobimy tak, jak chcesz. – Na widok jego triumfującego uśmiechu

zacisnęła zęby. – Mówiłam ci już, że jesteś skończonym draniem?

– Nie, ale twój ton wskazywał na to dość jednoznacznie.
– To świetnie.
Nie miała wątpliwości co do tego, że Damion będzie chciał mieć ją na oku.

Miała tylko nadzieję,; że nie usłyszy, jak krzyczy podczas jednego z nocnych kosz-
marów.

– Mam być twoim więźniem przez cały okres pobytu w Paryżu?
– Ależ skąd. Jesteś wolnym człowiekiem. Tak długo, jak będziesz pozostawać w

moim mieszkaniu i zajmować się szukaniem obrazu.

Położył rękę na plecach Reiko, żeby wyprowadzić ją z samolotu. Podskoczyła

jak oparzona.

– Nie pozwólmy, żeby ten oficer na nas czekał.
– Nie muszę ci chyba przypominać, żebyś się zachowywała należycie.
Stał tak blisko niej, że widziała delikatne cienie pod oczami i czuła jego zapach.

Czym prędzej zeszła po schodach. Damion podążył jej śladem. Przywitał się z
czekającym na nich urzędnikiem, po czym przeniósł wzrok na Reiko. Dlaczego ten
człowiek tak ją intrygował? Pomimo tego, co wydarzyło się między nimi pięć lat
temu, nieustannie o nim myślała. Wiedziała, jak traktuje kobiety i jaki jest jego
stosunek do trwałych związków, a mimo to nie mogła o nim zapomnieć. Bez słowa
wsiadła do samochodu. Czuła na sobie jego wzrok, ale nie odezwała się. Kiedy
sięgnął po dźwignię zmiany biegów, celowo przejechała palcami po wierzchu jego
dłoni. Damion wciągnął powietrze.

– Nie martw się, będę się zachowywać bez zarzutu.
– Jestem ciekaw, skąd ta nagła zmiana.
Czy to możliwe, że jego głos zabrzmiał nieco ochryple?
– Powiedzmy, że nie chcę przedłużać naszego spotkania bardziej niż to

konieczne.

Damion w milczeniu prowadził samochód do swojego mieszkania. Zastanawiał

się, co takiego wydarzyło się między nimi po tym, jak wysiedli z samolotu. Nie
potrafił tego nazwać, ale ewidentnie coś się zmieniło. Reiko siedziała nieruchomo,
jakby była w jakimś transie. Tylko mruganie powiek i rzucane za okno spojrzenia
dowodziły, że jest w pełni przytomna. Kiedy zatrzymał samochód przed
mieszkaniem w pobliżu Place des Vosges, ponownie na nią spojrzał. Tym razem
nie odwróciła oczu. Ku swemu zdziwieniu dostrzegł w nich cierpienie. Czyżby
potraktował ją zbyt obcesowo? Była taka drobna. Przejechał wzrokiem po jej
figurze. Dlaczego ubrała się tak szczelnie? Reiko, którą znał, nosiła skąpe ubrania,
które więcej odkrywały, niż zasłaniały. Doskonale pamiętał, jak w nich wyglądała.
Uwielbiał dotykać jej ciała, patrzeć, jak na ten dotyk reaguje, słyszeć słowa, które
wypowiadała, gdy ją brał... Potrząsnął głową, żeby otrząsnąć się ze wspomnień.
Pięć lat temu pozwolił, aby osobiste sprawy zmieszały się z interesami, i mocno
tego żałował. To, co Reiko Kagawa ukrywała pod tymi obszernymi ubraniami, nie
powinno go interesować. Teraz liczyło się tylko to, by odnaleźć obraz i sprawić,
żeby ostatnie dni życia dziadka były jak najlepsze. A to, co przyjdzie potem– Nad
tym będzie się zastanawiał później. Będzie musiał znaleźć żonę i zapewnić ciągłość
rodu.

– Jesteśmy na miejscu. – Odźwierny podszedł do samochodu i otworzył drzwi

Reiko. Damion wysiadł i podszedł do niej. – Jest pora lunchu. Zarezerwowałem dla
nas miejsce w pobliskiej restauracji. Dasz radę iść?

Reiko spojrzała na niego podejrzliwie.
– Oczywiście, że tak. Dlaczego miałabym nie dać?
Wskazał na nierówny chodnik.
– Te obcasy nie są najlepsze na takie nierówności.
– Są w sam raz.
Najwyraźniej dotknął jakiejś czułej struny.
– W takim razie chodźmy.
Ruszyli niespiesznie chodnikiem. Damion patrzył, jak promienie wiosennego

słońca odbijają się w ciemnych włosach Reiko. Jej ubranie i makijaż były
nienaganne i tylko włosy zostawiła rozpuszczone. Czyżby to był jakiś trick?
Przypomniał sobie, jak go dziś rano dotknęła, i zrobiło mu się gorąco. Nie był to
intymny kontakt, ale bez wątpienia przykuł jego uwagę. I to na tyle, że nie potrafił
o nim zapomnieć. Podobnie jak nie potrafił zapomnieć o przeszłości. Bardzo wiele
pamiętał z tych sześciu tygodni spędzonych w Tokio. Co więcej, cały czas o tym
myślał. Co się z nim działo? Wszystko, co powiedziała mu w skarbcu, było
prawdą. Wysłał jej pieniądze, żeby uspokoić sumienie po śmierci jej dziadka. W
głębi duszy miał jednak nadzieję, że ich nie przyjmie. Że na jego oczach podrze ten

czek na drobne kawałki. Kiedy tego nie zrobiła, wrócił do Tokio, w nadziei, że ją
przeprosi i że zaczną wszystko od nowa. Bardzo się mylił.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmił szorstko.
Chciał znów ująć ją za ramię, ale odsunęła się. Powstrzymał uśmiech.

Najwyraźniej nowa Reiko uważała, że ona może go dotykać, ale nie pozwalała mu
na robienie tego samego. Później się nad tym zastanowi.

– Nie dokończyłeś opowiadać mi o wystawie. – Kiedy się zawahał, wzruszyła,

ramionami. – I tak się wszystkiego dowiem. – Zacisnęła palce na szklance z wodą,
żeby ukryć drżenie rąk.

– Na początku zaprezentuję kolekcję „Ingenue”: wiersze, obrazy, rzeźby. Będzie

też nowa kolekcja Michela Zoltana.

– Jak ci się udało to zorganizować? – Reiko była pod wrażeniem.
Michel Zoltan był znanym projektantem, który specjalizował się w kolekcjach

sukien ślubnych.

– Mógłbym ci to powiedzieć, ale potem musiałbym cię zabić. A ślady krwi na

tym drewnianym parkiecie...

– Bardzo zabawne.
Uśmiechnął się kątem ust. Spróbował wina i zaakceptował białe chablis,

pozwalając, by kelner napełnił im kieliszki.

– To wystawa inna od wszystkich. Zgromadziłem prace artystów z

początkowych okresów ich twórczości. Większość twórców uważa, że nie są warte
publikowania.

– Być może obawiają się obnażania publicznie swojej duszy. Artyści mają

bardzo wrażliwe ego.

– To prawda, ale nie są niereformowalni.
– Czy chcesz przez to powiedzieć, że każdy ma swoją cenę?
– Z mojego doświadczenia wynika, że tak – odparł zimno.
– W takim razie nie zazdroszczę ci twojego życia.
– Jakby twoje było dużo lepsze. Po co tak naprawdę chcesz być na mojej

wystawie? Tylko mi nie mów, że z miłości do sztuki.

Twarz Reiko przybrała nieprzenikniony wyraz, choć niełatwo jej było ukryć

uczucia przed jego przenikliwym wzrokiem.

– Mówiłam ci już, że chodzi mi o zdobycie informacji mogących mi pomóc w

namierzeniu twojego obrazu.

– Nie wiem, dlaczego jakoś ci nie wierzę.
– Jeśli cię to martwi, możemy dojść do ugody.
– Nie mam zwyczaju wycofywać się z raz zawartych umów.

– Nigdy nie mów nigdy.
Chciał odpowiedzieć, ale kelner przyniósł przekąski. Szynka na duszonych

jabłkach i sałatka z łososiem były wyśmienite. Reiko spuściła wzrok na talerz.
Kiedy patrzyła na jedzącego Damiona, budziły się w niej znajome uczucia.
Wiedziała jednak, że ten mężczyzna pozostaje poza jej zasięgiem. Przed laty była
zaskoczona, że zainteresował się właśnie nią. Oczywiście potem dowiedziała się,
dlaczego. W swojej naiwności pozwoliła sobie na to, by się do niego zbliżyć i dać
się ogarnąć uczuciu, którego nie mogła zwalczyć. Nigdy jednak nie pozwoli na to,
żeby się dowiedział, co poczyniło w jej duszy takie spustoszenia, podobnie jak
nigdy nie zobaczy jej blizn.

– Czy właśnie w ten sposób chcesz mnie przekonać, żebym ci zaufał? – jego

słowa przerwały te rozmyślania.

– Słucham?
– Chciałaś, żebym ci zaufał, ale nie jestem pewien, czy powinienem to zrobić.
– Odnalezienie obrazu jest dla mnie priorytetem. Wszystko inne ma drugorzędne

znaczenie. Dałam ci swoje słowo.

Popatrzył na nią w milczeniu, po czym skinął głową.
–

Bien.

– Wyciągnął rękę. – Umowa stoi?

Reiko przełknęła i spojrzała na wyciągniętą męską dłoń.
– Obiecałam ci już, że będę się zachowywać bez zarzutu, baronie.
– Ale możemy przecież uścisnąć sobie dłonie. To będzie takie profesjonalne,

nest

ce pas?

To zapewnienie wcale nie zmniejszyło jej niepokoju. Odłożyła widelec i powoli

podała mu rękę. Gorąco,

jakie promieniowało z jego dłoni, sięgnęło jej stóp. Kiedy chciała uwolnić rękę,

przez chwilę ją przytrzymał I puścił dopiero po jakimś czasie. Potem znów stał się
perfekcyjnym gospodarzem. Reiko nieco się rozluźniła i pozwoliła, aby
zgromadzone w niej napięcie trochę opadło. Do chwili, w której Damion wyciągnął
rękę i lekko dotknął jej czoła w miejscu, w którym zaczynały rosnąć włosy.

– Skąd masz tę bliznę na skroni? – spytał cicho.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Odsunęła się gwałtownie. Odstawiła szklankę z wodą tak energicznie, że część

wylała się na obrus.

– To proste pytanie, Reiko.
– I bardzo osobiste. Jesteś pewien, że chcesz się zapuszczać w te zdradliwe

rejony?

W jego oczach dostrzegła determinację.
– Zaryzykuję.
– Ciekawe, jak ty byś się poczuł, gdybym zadała ci tak osobiste pytanie – spytała

głosem, który drżał bardziej, niżby chciała.

– Jeśli odpowiesz na moje, będziesz mogła spytać, o co chcesz.
– Mówisz poważnie?
Skinął głową.
– Kiedy to się stało?
Popatrzyła na talerz z jedzeniem i pogrzebała w nim widelcem.
– Dwa lata temu.
– Jak?
Potrząsnęła głową.
– Już odpowiedziałam na twoje pytanie. Teraz twoja kolej. Kiedy twój dziadek

sprzedawał obraz, nie było cię. Gdzie się wówczas znajdowałeś?

Na jego twarzy odmalowało się zdenerwowanie. Palce zacisnęły się wokół

kieliszka z winem, a wzrok niemal przyszpilił ją do krzesła. Kiedy się odezwał, w
jego głosie dało się słyszeć napięcie.

– Byłem w Paryżu. A potem pojechałem do Arizony.
– Naturalnie. – W zasadzie nie musiała pytać, bo i tak znała odpowiedź.
Isadora.
Nagle straciła ochotę na jedzenie. Zwinęła serwetkę i rzuciła ją na stół. Damion

zapłacił rachunek i w całkowitym milczeniu ruszyli do domu. Nie próbował ująć jej
pod łokieć, z czego była zadowolona. Dopiero przed samym domem zwrócił się w
jej stronę.

– Co miałaś na myśli, mówiąc „naturalnie”?
– Słyszałam co nieco o twoich związkach z Arizoną. Tylko to potwierdziłeś.
– Co jeszcze słyszałaś?
– Nic takiego.
Wyraz jego twarzy był zimny. Kiedy otworzył usta, żeby coś powiedzieć,

uniosła rękę.

– Nie chcę słyszeć żadnych szczegółów.
– Wcale nie chciałem ci ich mówić. Miałem jedynie zamiar prosić cię, żebyś

zachowała te wiadomości dla siebie.

Czyżby chodziło o to, by nie denerwować Isadory Baptiste? Ich związek był

tajemnicą poliszynela.

– Wydaje mi się, że jak na jeden dzień wystarczająco dużo sobie

powiedzieliśmy. – Reiko ruszyła po schodach do drzwi.

W milczeniu otworzył je przed nią i wpuścił do środka. Rozejrzała się i

zaskoczona zamrugała powiekami. Mieszkanie było przepiękne. Biało-czarne
posadzki lśniły, wysokie okna wychodziły na Sekwanę i Place des Vosges. W
oddali rysowała się wieża Eiffla. W oknach nie było zasłon, co trochę ją zdziwiło.
W salonie królowały niebieskie kanapy, stolik do kawy i konsola ze sprzętem
grającym. Oczywiście, jak na konesera sztuki przystało, wszędzie było pełno wspa-
niałych obrazów, rzeźb i innych, nie mniej imponujących dzieł sztuki.

Damion rzucił klucze na pobliski stolik, przerywając jej oglądanie. Odwróciła

się gwałtownie i niemal wpadła na niego, stojącego tuż za nią. Odczuła przy tym
gwałtowny ból w krzyżu. Chciała uwolnić się z ramion, które ją podtrzymały, ale
skutek był taki, że tym mocniej odebrała promieniującą z jego ciała energię.

– Wszystko w porządku?
– Tak. Puść mnie.
– Uważaj na podłogę – ostrzegł ją, rozluźniając uchwyt. Może być śliska.
– Zauważyłam. Wskaż proszę, gdzie są moje rzeczy?
Skinął głową i zaprowadził ją do jej pokoju. Był przestronny i urządzony w stylu

będącym reminiscencją epoki Madame de Pompadour. Nie brakowało w nim
jednak wszelkich udogodnień takich jak laptop czy ładowarka do smartfona. W
przylegającym do sypialni pokoju dostrzegła ogromnych rozmiarów telewizor,
szeroką sofę i miniaturowy barek. Puszysty dywan prowadził do łazienki, a na
dwóch ścianach widniały wysokie okna, z których roztaczał się oszałamiający
widok na miasto. Kiedy się odwróciła, znów ujrzała stojącego tuż za nią Damiona.
Poczuła jego zapach i wciągnęła go, zanim zdołała się powstrzymać.

– Dlaczego nie masz tu zasłon?
– Te dwa przyciski służą do spuszczania rolet.
– Rozumiem. Przez chwilę pomyślałam, że masz skłonności ekshibicjonistyczne.
Zasłoniła górną połowę okna, tak że widać było dachy domów nad rzeką.

Damion przyglądał jej się z uwagą, aż poczuła się nieswojo.

– Mam jeszcze trochę pracy, więc jeśli mi wybaczysz...
Skinął głową.

– Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, naciśnij ten przycisk. – Wskazał ręką na

konsolę. – Fabrice, mój asystent, we wszystkim ci pomoże. Ja teraz jadę do galerii.
Wrócę późno.

Bonsoir,

Reiko.

Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Stała pośrodku pokoju, niepewna i

bezradna. Nie cierpiała tego uczucia. Zaczęła się przyglądać zgromadzonym w
pokoju obrazom, ale jej uwagę przykuło łóżko. Choć sprawiało wrażenie
wygodnego, wiedziała, że nie oznacza to, że nie będzie w nim miała koszmarów.
Może powinna położyć się na sofie, która znajdowała się bliżej wyjścia. Tak na
wszelki wypadek...

Zabrała się do pracy. Kiedy kilka godzin później do jej drzwi zapukał Fabrice,

rozmawiała właśnie przez telefon z kimś z Japonii. Nie przerywając rozmowy,
wpuściła go do pokoju i skinieniem głowy odpowiedziała twierdząco na pytanie,
czy chce coś do jedzenia. Jej ręka odruchowo powędrowała w stronę brzucha, na
którym widniały ślady tego, przez co przeszła. Nagle ogarnęło ją zwątpienie. Jak
może oferować komukolwiek jakąś nadzieję, skoro sama straciła wszystko, nawet
zdolność bycia prawdziwą kobietą?

– Jakie masz plany na dzisiaj? – spytał Damion, zerkając na zegarek.
Reiko spojrzała na niego, po czym odwróciła wzrok. Damion przyglądał jej się,

zastanawiając się, co takiego innego jest w niej dzisiaj. Na pewno była inaczej
ubrana. Dżinsy, top z długim rękawem i stylowy żakiet sprawiły, że wyglądała
znacznie mniej oficjalnie. Wciąż była spięta, ale już nie tak bardzo jak na początku.

Napił się kawy. Reiko uniosła swoją filiżankę, popatrzyła na niego, po czym

przeniosła wzrok na panoramę za oknem.

– Pomyślałam, że pojadę do Luwru.
– Tylko nie próbuj zwędzić „Mony Lisy”.
Reiko przewróciła oczami.
– Nie jest w moim typie. Gdybym mogła wybrać, zdecydowałabym się na

„Gladiatora” Juliena.

Jej odpowiedź była dla niego jak uderzenie obuchem.
– Skoro gustujesz w takim typie mężczyzn, dlaczego jesteś z Ashtonem?
Reiko natychmiast znów się spięła.
– Widzę, że znów wracamy na grunt prywatny. Chcesz się znów ze mną bawić w

quid pro quo? Nie zapominaj jednak, że nasza wczorajsza zabawa w zadawanie
osobistych pytań niezbyt ci się podobała.

– Czy wszystko jest dla ciebie grą? Łatwiej ci jest, gdy traktujesz swoje ciało jak

rekwizyt?

– Czy to sposób na zadanie mi pytania, czy sypiam, z kim popadnie?

– A sypiasz?
– Dlaczego tak bardzo cię to interesuje?
– A dlaczego związałaś się z takim starym człowiekiem?
– Czy chodzi ci o to, że mogłabym sypiać z jakimkolwiek mężczyzną, czy

konkretnie o Trevora?

Zacisnął szczęki. Nie chciał zagłębiać się w rozmyślania na temat tego, dlaczego

tak bardzo go to interesuje. Po tym, co się wydarzyło pięć lat temu, nie powinno go
to obchodzić. A jednak obchodziło. Reiko westchnęła.

– Uwierzysz mi, jak ci powiem, że między nami nic nie ma?
Uczucie ulgi było obezwładniające.
– Sposób, w jaki go traktujesz, wskazuje na to, że jest inaczej.
Dotknęła lekko wierzchu jego dłoni. Damion popatrzył na jej place, nie mogąc

opanować ogarniającego go pożądania. Tak naprawdę nie potrafił nad nim zapa-
nować, odkąd zobaczył ją dwa dni temu.

– To dowodzi tylko tego, że miałem rację. Wszystko jest dla ciebie jedynie grą.

Ale to nie jest bezpieczna gra, Reiko.

Fabrice przyniósł im talerz ciepłych croissantów. Reiko uśmiechnęła się

promiennie i dotknęła łokcia mężczyzny w geście wdzięczności.

– Jakbyś nie zauważył, mam zwyczaj dotykania wszystkich – powiedziała, kiedy

zostali sami.

– Zauważyłem. Najwyraźniej Ashton nie jest wyjątkiem.
– Nie jest. Podobnie jak ty.
– Ja jestem bardzo zaborczy. Nie zachowuję się miło, kiedy ktoś bierze coś, co

należy do mnie.

– Zostaw te teksty dla swojej przyszłej żony, Damion. – Zaczęła smarować

croissanta masłem. – Przeczytałam w jednej z gazet, że planujesz szukać idealnej
baronowej w Europie.

– To prawda, zamierzam się wkrótce ożenić.
Ręce Reiko na chwilę znieruchomiały, po czym na nowo podjęła przerwaną

czynność.

– W takim razie dlaczego zamiast skoncentrować się na swoim ślubie, tak

bardzo interesujesz się moim prywatnym życiem?

Damion był zmuszony do tego, żeby założyć rodzinę. Po śmierci dziadka był

jedynym żyjącym Fortierem i na nim właśnie ciążył obowiązek przedłużenia rodu.
Od zawsze wiedział, że tak będzie. Jednak myśl, że ma poślubić jakąś obcą kobietę,
nieodmiennie budziła w nim niesmak. Odstawił filiżankę i wstał.

– Aktualnie mam ważniejsze rzeczy na głowie. Jednak kiedy nadejdzie

odpowiedni moment, nie będę się spieszył z podjęciem decyzji. Wybiorę kobietę z

wielką uwagą i ona będzie mi za to wdzięczna.

Reiko popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
– Czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz? Chyba pięćset lat panowania nad ludźmi,

jakimi szczyci się twoja rodzina, uderzyło ci do głowy. Problem polega na tym, że
nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakie to jest ulotne. W jednej chwili wydaje ci się,
że jesteś królem świata, w kolejnej wszystko zostaje ci odebrane.

– Czy to właśnie przydarzyło się tobie? – Jego wzrok powędrował w kierunku

jej skroni. Za dwadzieścia minut miał ważne spotkanie. – Opowiedz mi o tym.

Nerwowo pokruszyła trzymanego w rękach croissanta. Kiedy wreszcie podniosła

na niego wzrok, jej oczy były pozbawione emocji.

– Przestań się wtrącać w moje życie, Damion. – Wstała zza stołu. – Nie chcę stać

w długiej kolejce do Luwru. Chciałabym spędzić co najmniej godzinę z panią
„Odalisk”.

– Dlaczego aż tyle?
– Ponieważ poświęcenie jej mniej czasu to obraza. Do zobaczenia później. –

Machnęła mu ręką na pożegnanie i ruszyła do drzwi.

– Kolacja będzie o siódmej. Postaraj się nie spóźnić.
Miał wrażenie, że chciała zaprotestować, ale nic nie powiedziała. Odprowadził

ją wzrokiem, stwierdzając, że jej dżinsy są zbyt obcisłe. Opinały jej figurę niczym
ręce kochanka. Po raz kolejny poczuł w lędźwiach gorąco i zaklął.

Reiko chodziła z pokoju do pokoju, starając się skupić na czymś uwagę, byle

tylko nie myśleć o Damionie. Jednak okazało się, że nawet zgromadzone w Luwrze
skarby były przeciwko niej. Rzeźba przedstawiająca Edypa natychmiast skojarzyła
jej się z doskonale ukształtowanym ciałem Damiona. Erotyzm sceny
przestawiającej Dawida i Batszebę przypomniał sny związane z Damionem, które
nękały ją przez całą noc. Kiedy dotarła do skrzydła Richelieu, jej frustracja sięgała
zenitu.

– Ma pani ochotę wrócić do „Hrabiny” Goyi czy raczej do „Odaliski” Ingresa? –

spytał ją wynajęty przez Damiona osobisty przewodnik po muzeum, Philippe. –
Pokój, w którym znajduje się ten obraz, został ze względu na panią zamknięty dla
zwiedzających.

– Ale po co?
Philippe uśmiechnął się.
– Ponoć to pani najbardziej ulubiony pokój w Luwrze.
– No tak, lubię go, ale to nie powód, żeby wypraszać z niego innych ludzi.
– Często to robimy dla specjalnych gości barona de St Valoire.
Ruszyła za Philippem do skrzydła Sully Wing, rozmyślając nad tym, co ,przed

chwilą usłyszała. Była zazdrosna. Stała przed obrazem kobiety, która została
skazana na śmierć, ale stawiła jej czoło z odwagą, Jakie to ma znaczenie, komu
jeszcze Damion robił podobne prezenty? Był to dar od losu i postanowiła się nim
nacieszyć. Kiedy odwróciła się, żeby podziękować swojemu przewodnikowi,
okazało się, że jest sama. Po raz ostatni spojrzała na obraz i wolno wyszła z
muzeum. Przy Rue de Rivoli zatrzymała się na kawę i panini. Byłą zmęczona. Tej
nocy znów dręczyły ją koszmarne sny i kiedy się obudziła, była spocona, a serce
łomotało jej w piersi. Przed oczami wciąż miała płonące ciała i niemal czuła ich
swąd. Całe szczęście, że nie krzyczała. Potem długo nie mogła zasnąć. Kiedy w
końcu jej się to udało, śniła o tym, że tańczy z Damionem. Dotykali się w różne
miejsca, z wyjątkiem ust. Nie pocałował jej, choć wiedziała, że tego pragnie. Kiedy
się obudziła, płonęła z pożądania.

Dźwięk telefonu wyrwał ją z zamyślenia.
– Dwie godziny z „Odaliską”, nieźle.
Głęboki baryton Damiona zabrzmiał tuż przy jej uchu.
– Zorganizowałeś mi tę przyjemność, żeby mieć mnie na oku?
Przez chwilę w słuchawce panowała cisza, po czym ponownie usłyszała jego

głos.

– Myślę, że chciałaś powiedzieć „dziękuję, Damion”.
– Nie, jeśli to było szpiegowanie mnie, baronie.
– A powinienem cię szpiegować?
– Oczywiście, że nie.
–

Bien sûr.

Zadzwoniłem dowiedzieć się, czy odpowiednio się tobą zajęto.

Dowiedziałem się, że skończyłaś oglądanie i wyszłaś.

Przygryzła wargę i zrobiła głęboki wdech.
– Bardzo mi się podobało. Dziękuję, że tak to zorganizowałeś. Mam jednak

nadzieję, że nie uważasz, że daje ci to prawo do wtrącania się w moje życie.

– Możesz być spokojna, na razie wiem wszystko, co chciałem wiedzieć. Nie

spóźnij się na kolację.

Połączenie zostało przerwane. Reiko z bijącym sercem popatrzyła na telefon.

Wybrała jego numer, ale był zajęty. Nie może wiedzieć, zapewniła się w duchu.

Jednak przez całą powrotną drogę nie mogła pozbyć się niepokoju.
Otworzył jej Fabrice i poinformował, że Damion wkrótce będzie. Reiko

wykorzystała ten czas, żeby poprawić fryzurę i przejechać błyszczykiem po
wargach. Zeszła na dół akurat w chwili, kiedy Damion wrócił do domu. Kiedy
szedł w jej stronę, nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Objął ją wzrokiem, a jej
serce, jak zwykle, gdy był w pobliżu, zaczęło walić jak oszalałe.

Spokojnie, on nic nie wie.

– Co miałeś na myśli, mówiąc, że wiesz wszystko? – spytała napastliwie.
– Bonsoir, Reiko.
– Odpowiedz mi!
Fabrice wziął od Damiona teczkę i zniknął. On sam nie spuszczał z niej wzroku.
– Odpowiedz na moje pytanie albo wyjdę stąd i nigdy nie odnajdziesz swojego

obrazu.

– Schowaj pazury, kocie. Nie skrzywdzę cię.
Nieoczekiwana czułość, jaką usłyszała w jego głosie, zaskoczyła ją. Patrzyła na

niego, nie będąc pewna, co o tym myśleć. Nie, nie mógł wiedzieć. Jednak każdy
nerw w jej ciele był napięty do granic możliwości. Chciała uciszyć go, jeszcze
zanim się odezwał, ale nie była w stanie.

– Opowiedz mi o swoim wypadku, Reiko.
– Skąd się o nim dowiedziałeś?
– Nie tylko ty masz dostęp do informacji, Reiko.
Ton jego głosu był zaskakująco łagodny.
– Po co miałbyś się interesować moją osobą?
– Jestem niecierpliwym człowiekiem. Chciałem wiedzieć, co się z tobą działo.

Zwłaszcza że miałem zamiar zawrzeć z tobą umowę.

– Pomyślałeś więc, że trochę pomyszkujesz, żeby zaspokoić swoją ciekawość?

Pomimo tego że dałam ci słowo, że znalezienie obrazu będzie moim priorytetem?

– Uspokój się. – Ujął ją za łokieć i zaprowadził do jadalni, w której długi stół z

wiśniowego drzewa był zastawiony srebrnymi naczyniami.

Reiko odwróciła się w jego stronę.
– Nie mów mi, żebym się uspokoiła. Naprawdę myślisz, że po tym, jak mnie

szpiegowałeś, usiądę z tobą do stołu i tak po prostu zjem kolację?

– I tak nie dowiedziałem się wszystkiego o twoim wypadku.
Spojrzała na niego zaskoczona.
– Nie? A ja myślałam....
– Kazałem przerwać śledztwo. Mam nadzieję, że ty dopowiesz mi brakujące

szczegóły.

Na myśl o tym, że mógłby się dowiedzieć, jakim wrakiem człowieka się stała,

ogarnęła ją panika.

– Jeśli oczekujesz, że będę ci za to wdzięczna, muszę cię rozczarować.
Prawda była taka, że czuła się przez niego inwigilowana i obawiała się, że może

być tylko gorzej.

– Usiądź, Reiko – powiedział, wymawiając jej imię z japońską intonacją.
Odsunął krzesło, czekając, aż zrobi, o co prosił. Usiadła. Po chwili wszedł

Fabrice z pierwszą potrawą. Reiko wzięła do ręki łyżkę, ale nie zaczęła jeść.

– Z Ashtonem nie łączy cię nic bliskiego, prawda?
Uśmiechnęła się.
– Był przyjacielem mojego ojca i moim przyszywanym wujkiem. Pomyliłeś się

co do niego, a ja nie wyprowadzałam cię z błędu.

Popatrzył na nią uważnie.
– Co ci się przydarzyło?
Reiko odłożyła łyżkę.
– Proszę, dajmy temu spokój. – Odsunęła krzesło i wstała.
– Dokąd się wybierasz?
– Nie mam ochoty na jedzenie, ale ty sobie nie przerywaj.
– Usiądź! – polecił ostrym tonem.
– Nie zatrzymasz mnie tu przecież siłą.
– Nie wiadomo.
– Doprawdy? Czy tak właśnie Francuzi okazują swoją męskość? Chcesz mnie

przestraszyć?

– Chciałbym jedynie dowiedzieć się od ciebie paru rzeczy.
– Dlaczego to jest dla ciebie takie ważne?
– Powiedzmy, że nauczyłem się nie ignorować pewnych znaków. Zjedz kolację.
Wolno usiadła i wzięła do ręki łyżkę. Pomimo zaciśniętego gardła udało jej się

przełknąć kęs.

– Oczekujesz ode mnie, że obnażę przed tobą duszę?
– Nie. – Z ciężkim westchnieniem odłożył łyżkę. – Ten wypadek miał na ciebie

wielki wpływ. Usiłuję jedynie zrozumieć...

– Nie potrzebuję psychoanalityka, baronie. Już chodziłam do terapeuty!

Przeszłam całą kurację i mogę cię zapewnić, że nic mi to nie pomogło. Nie wiem,
dlaczego tak się upierasz przy tym, żebym ci o wszystkim opowiedziała. Nie
pomożesz mi, żeby zaoszczędzić sobie kłopotów.

– Co tak bardzo cię zraniło, Reiko?
– Masz na myśli poza tym, że nie dostrzegłam, że postanowiłeś zrujnować

mojego dziadka?

Twarz Damiona pociemniała, ale dostrzegła w jego oczach coś na kształt żalu.
– Nie chciałem tego. Otwierałem w Tokio filię Gallerie Fortier, kiedy dziadek

poprosił mnie, abym dowiedział się, co się dzieje z twoim dziadkiem. W zasadzie
nie podjąłem żadnych działań. Gdybym wiedział, że przyjmie to tak źle...

– Twój żal jest kilka lat spóźniony.
– Wiedziałaś o tym, że zgodziłem się, by spłacił nam jedynie jedną trzecią tego,

co był faktycznie winien?

Nie wiedziała.

– Czy ta wiadomość ma mnie zmiękczyć?
– Ma cię przekonać co do tego, że nie jestem takim skończonym draniem, za

jakiego mnie uważasz.

Poczuła na ręku ciepłą dłoń i, wbrew woli, pod powieki napłynęły jej łzy.
– Chcesz wiedzieć, co mnie załamało? Patrzenie na upadek dziadka nie było

miłe, ale przyczynienie się do śmierci ojca... To był ostatni gwóźdź do trumny.

Widząc jej ból, Damion poczuł w piersi ucisk. Jej twarz pobladła, a dłonie

zacisnęły się w pięści. Wyjął jej z ręki łyżkę i odłożył na stół. On też całkiem
stracił apetyt.

– Co masz na myśli, mówiąc, że przyczyniłaś się do jego śmierci?
Reiko napotkała jego wzrok.
– Dlaczego to robisz? Widzisz przecież, że nie chcę o tym rozmawiać, dlaczego

więc wciąż mnie wypytujesz?

– Nie chciałem cię zranić...
– A zachowujesz się, jakbyś chciał.
Damion zacisnął szczęki.
– Jesteś delikatna jak najcieńsza porcelana. Jeden nieostrożny ruch i rozpadniesz

się na kawałki.

– W takim razie przestań naciskać!
– Sama powiedziałaś, że psychoterapia nie przyniosła skutków. Jak długo

zamierzasz dusić to w sobie?

– Powiedziałam, żebyś oszczędził mi tej taniej psychologii.
– Nie bądź taka powściągliwa.
– A ty taki wścibski! Może jestem drobna, ale potrafię cię zranić. Jestem

Japonką. Umiejętności wojowników ninja mam w genach. Mogę zabić cię jednym
spojrzeniem.

Damion roześmiał się.
– Jesteś tylko w połowie Japonką. Poza tym z tego, co wiem, ninja nie mogli

ukrywać swojej tożsamości.

Reiko wzruszyła ramionami.
– Chciałam cię tylko ostrzec. Nie chcę, żebyś pomyślał, że gram nieczysto.
Usta jej drżały i na ten widok ścisnęło mu się serce. Zanim zdołał się

powstrzymać, wyciągnął rękę i dotknął kciukiem ust Reiko. Były ciepłe i miękkie.

– Mówię poważnie, Damion. Nie przeciągaj struny.
Ogarnął go płomień.
– Powiedz jeszcze raz moje imię – polecił.
– Ale po co?
– Zawsze uwielbiałem jego brzmienie w twoich ustach.

– Damion...
Do jadalni wszedł Fabrice. Damion zaklął pod nosem i odsunął się. Na widok

ich pełnych talerzy na jego twarzy pojawił się wyraz niezadowolenia.

– To moja wina, Fabrice – zapewniła go pospiesznie Reiko. – Najadłam się na

lunch panini i zupełnie nie jestem głodna.

– Może

mademoiselle

wolałaby coś lżejszego?

Reiko pokręciła głową i dotknęła jego rękawa.
Na ten widok w Damionie wszystko się ścisnęło. Potrząsnął głową i spojrzał na

Fabricea.

– To wszystko na dzisiaj, dziękujemy.
Mężczyzna skłonił się lekko i wyszedł. Damion w milczeniu patrzył na Reiko,

która nerwowym gestem poprawiła kosmyk włosów opadających jej na czoło.

– Co? – spytała. – Nie masz chyba zamiaru oskarżyć mnie o to, że zepsułam ci

kolację?

– Nie. Ja także straciłem ochotę na jedzenie.
– Cóż, następnym razem, kiedy zechcesz mnie o coś wypytywać, zrób to po tym,

jak napełnisz żołądek wyśmienitym jedzeniem.

Damion nie odpowiedział. Patrzył na nią, nie mogąc znieść myśli o tym, że

Reiko mogłaby dotykać kogoś innego.

Reiko obudziła się tuż po północy, cała obolała. Zapomniała zrobić wieczornych

ćwiczeń i teraz ponosiła tego konsekwencje. Opadła na poduszkę, wiedząc, że teraz
już nie zaśnie. Myliła się. Nie tylko zasnęła, ale spała bez żadnych koszmarów.
Dokuczał jej jedynie silny ból. Zacisnęła zęby, starając się wyregulować oddech.
Nic jednak nie pomagało. Zrozumiała, że musi coś z tym zrobić. Założyła na siebie
bluzę i ruszyła do pokoju ćwiczeń, który Damion wczoraj jej pokazał. Położyła się
na macie obok lustra, napiła się wody i zrobiła głęboki wdech. Pierwsza seria
ćwiczeń była tak bolesna, że jej skóra pokryła się potem. Wiedziała, że kolejne
będą jeszcze gorsze. Na samą myśl o nich, jęknęła.

– Nie bardzo wiem, co myśleć o kobiecie, która w środku nocy jest sama w sali

ćwiczeń i wydaje z siebie jęki.

W drzwiach stał Damion ubrany w bawełnianą koszulkę i krótkie spodenki. Miał

potargane włosy i wyglądał uroczo.

– To spektakl, na który nie jesteś zaproszony – oznajmiła, odruchowo

zakrywając włosami twarz. Miała nadzieję, że Damion wyjdzie, ale nie zrobił tego.

Podszedł do niej wolno i stanął tuż obok. Ze swojej pozycji mogła podziwiać

jego posturę, a zwłaszcza niektóre części jego anatomii, na które usilnie starała się
nie patrzeć.

– Co robisz?
– A jak myślisz? Ćwiczę.
– Widzę, że coś cię boli. Dlaczego?
– Odejdź, Damion.
– Gdybyś chciała, żebym się o tym nie dowiedział, zostałabyś w pokoju.
Reiko westchnęła ciężko.
– Możesz mi wierzyć, że zrobiłabym to, gdybym wiedziała, że znów weźmiesz

mnie w krzyżowy ogień pytań.

Damion wzruszył ramionami.
– Podczas wypadku miałam pokiereszowany kręgosłup i miednicę. Dziś zbyt

długo chodziłam i zapomniałam zrobić wieczorne ćwiczenia.

– Obudził cię ból?
Skinęła głową.
– Kiedy moje ciało sztywnieje, ból znacznie się nasila.
Damion uklęknął przy niej na kolanach.
– Mógłbym ci jakoś pomóc?
– Po prostu zostaw mnie w spokoju, żebym mogła to skończyć.
Jego spojrzenie powiedziało jej, że wcale nie zamierza spełnić tej prośby.
– Damion...
– Już o tym rozmawialiśmy,

ma belle.

Jak mogę ci pomóc?

Reiko opadła na matę.
– Mówiłam ci już, że nie potrzebuję...
Damion pochylił się, oparł dłonie po obu stronach jej bioder i spojrzał w oczy.

Zrozumiała, że Damion Fortier nigdzie nie pójdzie. Westchnęła zrezygnowana.

– Dobrze, przytrzymaj moje stopy przy swojej klatce piersiowej, żebym mogła

się oprzeć. I nie puszczaj, niezależnie od tego, jak bardzo będę jęczeć.

– Nawet jak zaczniesz płakać?
– Nawet. Jeśli cię to przeraża, lepiej sobie idź.
– Nie mam zamiaru – odparł twardo, choć na jego twarzy pojawił się wyraz

niepewności. Uklęknął obok niej i przez chwilę patrzył na jej nogi.

– No dalej, baronie. Jeśli nie masz tu basenu z wodą termalną i masażerem, to

tylko tak możesz mi pomóc.

– Dobrze, podnieś nogi.
Ujął jej nogi w kostkach i oparł sobie o pierś. Reiko poczuła ciepłe fale,

rozchodzące się w górę od miejsca, w którym jej dotknął.

– Co teraz? – spytał, oddychając ciężko.
– Wolno rozsuń moje kolana i przysuń się do mnie.
Ciepłe dłonie ujęły ją za kolana i powoli jej nogi rozsunęły się, a mięśnie

rozciągnęły. Reiko przygryzła wargę. Zacisnęła dłonie w pięści, starając się
oddychać równo.

– Wszystko w porządku? – Jego oczy pociemniały i dostrzegła w nich

autentyczną troskę.

W milczeniu skinęła głową. Damion dalej przyciskał kolana do jej klatki

piersiowej, aż dotknęła piętami ud.

– Teraz je wyprostuj, a potem powtórz wszystko od nowa – poleciła, mając sobie

za złe, że jej głos zabrzmiał tak ochryple.

Za trzecim razem, kiedy jęknęła, przerwał.
– Nie przerywaj, nic mi nie jest.
– Najwyraźniej jednak coś ci jest, skoro płaczesz.
– Nie płaczę!
– Przecież widzę łzy.
– To tylko pot, na litość boską! Rób to!
Damion w milczeniu zaczął powtarzać ćwiczenie i z każdym razem jej mięśnie

były coraz bardziej luźne. Ból stawał się coraz mniej uciążliwy, a Reiko była coraz
bardziej świadoma jego obecności. Kiedy przysunął się bliżej, jej wzrok spoczął na
pełnych ustach. Zawsze lubiła, gdy był na górze. Wspomnienia ogarnęły ją z siłą
wodospadu. Pierwszy pocałunek, dotyk twardej, umięśnionej piersi. Męskość, którą
odbierała wszystkimi zmysłami... Jeszcze zanim się do siebie odezwali, wiedziała,
że znajomość z nim niesie niebezpieczeństwo. Ale już wtedy było za późno.
Zawierzyła mu swoje ciało, serce i duszę. A on rozdarł je na strzępy. Tym razem
pod powiekami zebrały jej się prawdziwe łzy. Tak bardzo była skoncentrowana na
tym, żeby się przed nim nie rozsypać, że nie zwróciła uwagi, że Damion wolno roz-
sunął jej nogi i pochylił się nad nią, zasłaniając sobą cały widok.

– Tym razem to prawdziwe łzy. Nie zaprzeczaj – szepnął z ustami tuż przy jej

twarzy.

Celowo nie patrzyła mu w oczy, tylko na pulsującą Żyłkę na jego gardle.
– Masz rację, płaczę. I co z tym zrobisz?
Damion pochylił się nad nią jeszcze bliżej, tak że ich ciała dzieliły zaledwie

milimetry.

– Czy czasami myślisz o nas?
– Nie, nigdy – skłamała. – Dlaczego miałabym to robić?
– Dlatego.
Spojrzał na jej usta. Reiko zastygła w oczekiwaniu pocałunku, a kiedy nastąpił,

omal nie eksplodowała ze szczęścia. Usta Damiona były gorące i mocne.
Doskonale wiedziały, czego chcą. Zanim Damion pogłębił pocałunek, bawił się z
nią, wodził ustami po jej wargach,

i

doprowadzając ją do szaleństwa. Kiedy ich

języki się zetknęły, w pokoju dało się słyszeć jęk Reiko, który w niczym nie
przypominał tego sprzed kilku minut. Z rozkoszą poddawała się przyjemności, jaka
ogarnęła jej ciało, a ponieważ miała uwięzione ręce i nie mogła dotykać go tak, jak
by chciała, pieściła go językiem. Tym razem to on jęknął, rozpalając ją jeszcze
bardziej. Tylko ten mężczyzna był w stanie tak ją rozbudzić. Damion wsunął palce
w jej włosy i przylgnął do nie; całym ciałem, dając jej poczuć, jak bardzo jej
pragnie.

Opamiętanie przyszło w ostatniej chwili. Gwałtownie oderwała usta od jego ust.

Spojrzał na nią zdziwiony.

– Reiko?
– Zejdź ze mnie – zażądała, mobilizując resztki silnej woli, żeby nie ulec panice,

jaka ją ogarnęła. Jak mogła być tak głupia? Jak mogła dopuścić do tego, żeby
sprawy zaszły tak daleko?

Damion odsunął się i usiadł, opierając się o lustro, z jedną nogą zgiętą w kolanie,

żeby ukryć dowód swego pożądania. Była mu za to wdzięczna. Sama myśl o tym,
że nigdy już nie poczuje go w sobie, była nie do zniesienia.

– To nie powinno było się zdarzyć. Takie zabawy, niezależnie od tego, jak miłe,

nie powinny mieć miejsca.

– To dla ciebie tylko zabawa?
Wzruszyła ramionami i wolno usiadła.
– A jak inaczej można to traktować?
Odwróciła się, żeby nie widzieć jego reakcji. Pospiesznie sięgnęła ręką, żeby

zakryć włosami twarz, ale powstrzymał ją.

– Widziałem już twoje blizny. Nie musisz ich ukrywać.
– Jak widzę, nadmiar taktu nie należy do twoich głównych zalet.
Spróbowała uwolnić ramię, ale jej nie pozwolił. Przyciągnął ją do siebie i

odgarnął włosy, odsłaniając twarz. Reiko znieruchomiała. Damion wolno pochylił
głowę i dotknął ustami blizny. Była przerażona. Miała ochotę uciec i ukryć się
przed nim w najciemniejszym kącie. Odepchnęła go.

– Jestem przekonana, że w ciągu dwóch dni dowiem się, kto ma twój obraz.
Nie chciała spędzić z nim ani minuty dłużej, niż było to konieczne. Znajdzie

jego cenny obraz i wyjedzie.

– A jak już go będziesz miał, bądź tak miły i trzymaj się ode mnie z daleka.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Paryska filia Gallerie Fortier znajdowała się w przestronnym magazynie,

zbudowanym ze szkła i drewna. Jak tylko weszła do środka, Reiko miała wrażenie,
że znalazła się w innym świecie. Wystawa została urządzona na drugim piętrze.
Wspinając się po schodach, Reiko nie mogła powstrzymać uczucia zazdrości, że
Damion przychodzi tu do pracy każdego dnia. Zgromadzone tu dzieła sztuki
zapierały dech w piersi. Przyszła wcześniej i mogła w spokoju obejrzeć sobie
zebrane na wystawie obrazy. Jak tylko weszła na salę, zrozumiała, dlaczego
Damionowi tak bardzo zleżało na kupnie „Femme sur Plagę”. Cała jedna ściana
była poświęcona – pracom Sylvaina Fortiera. Większości obrazów nigdy ,
przedtem nie widziała, ale niektóre były znajome. W samym centrum umieścił
obraz „Femme de la Voile” i przedstawiający Gabrielle Fortier. Choć jej twarz
przesłaniał delikatny welon, widać było oczy wpatrzone w malarza z
intensywnością, która dowodziła jej władzy nad artystą.

Usłyszała jakiś szelest i odwróciła się. Tuż za nią stał Damion. Powietrze

uwięzło jej w płucach. Ubrany w smoking, z zaczesanymi do tyłu włosami, prezen-
tował się wspaniale. Widząc go, nie mogła nie pomyśleć o tym, co wydarzyło się
na macie i, jak zwykle, jej ciało zareagowało natychmiast.

– Reiko.
W jego ustach jej imię zabrzmiało, jakby do niego należała.
– Pozwoliłeś mi myśleć, że to wystawa zorganizowana dla biznesmanów.

Dlaczego nie powiedziałeś, że jest poświęcona twojemu dziadkowi?

– Z tego samego powodu, dla którego pozwoliłaś mi myśleć, że jesteś związana

z Ashtonem. Ta wystawa jest dla mnie bardzo ważna.

– Chciałeś zgromadzić wszystkie trzy „Femme”, ponieważ to pierwsze dzieła

twojego dziadka?

–

Oui.

Powinny tu wisieć razem.

Reiko nie potrafiła powstrzymać uczucia żalu.
– Przykro mi.
–

Merci.

– Patrzył na nią intensywnie.

– Zatem...
– Dokąd pojechałaś dziś rano? Wyszłaś jeszcze przed śniadaniem.
Wskazała na szarą sukienkę, którą miała na sobie.
– Nie wzięłam z domu nic odpowiedniego i postanowiłam coś kupić.
– Powinnaś była mi powiedzieć. Dałbym ci namiar na doskonałego projektanta.

Reiko nie spodobał się ten pomysł. Napiła się szampana.
– Wolę wybierać sama. Isadora Baptiste nie jest w moim guście.
– Masz coś przeciwko niej?
– Możemy udawać, że wcale jej nie znam? Wyglądasz teraz, jakbyś miał zamiar

mnie zjeść.

– Nie martw się, nie zrobię tego. Przynajmniej nie teraz. – Objął ją wzrokiem,

zatrzymując go na butach, które miała na nogach.

– Nie powinnaś ich nosić.
– Słucham?
– Takie wysokie obcasy na pewno nie pomagają twojemu kręgosłupowi.
Nie była pewna, czy ta uwaga powinna ją obrazić, czy raczej rozczulić.
– Pozwól, że sama będę decydować o tym, co jest dla mnie dobre, a co nie.
– Czasami naprawdę nie rozumiem kobiet. Noszenie takich butów to czysta

tortura.

– Zważywszy na to, że ponad rok byłeś z projektantką mody, powinieneś mieć

na to zupełnie inne spojrzenie.

Dostrzegła mężczyznę, który właśnie w tej chwili został wwieziony na wózku do

sali.

– Przybywają twoi goście. Idę popracować.
– Reiko, musimy porozmawiać.
– Jasne. Pogadamy później. – Odeszła zdecydowanym krokiem, czując na

plecach jego wzrok.

Dlaczego ten mężczyzna tak ją interesował? Udawała obojętność, ale tak

naprawdę bardzo cierpiała, kiedy zaledwie miesiąc po rozstaniu z nią zaczął się
spotykać z Isadorą Baptiste. Choć z drugiej strony, kim była, żeby go oceniać?
Sama nie zachowała się dużo lepiej.

Zatrzymała się przed ścianą z obrazami Fortiera, kiedy usłyszała za sobą

dyskretne kaszlnięcie. Mężczyzna na wózku miał nogi przykryte kocem. Siwa
głowa i elegancki biały smoking sprawiały, że jego osoba robiła wrażenie. Reiko
dostrzegła, że trzyma na kolanach otwarty notes, w którym zapisany był wiersz.
Wiersz o miłości.

– Mężczyźni to głupcy.
To stwierdzenie zadziwiło ją.
– Uważamy, że rządzimy światem i że jesteśmy jego panami, ale tak naprawdę

wszystko przestaje się liczyć, kiedy stajemy twarzą w twarz z piękną kobietą.
Piękna kobieta może sprawić, że marzenia mężczyzny stają się rzeczywistością, ale
może je także unicestwić. – Utkwił w niej przenikliwy wzrok błękitnych oczu. –
Czy to właśnie mu robisz? – Skinął głową w kierunku Damiona.

Reiko szybko pokręciła głową.
– Źle pan zrozumiał, między nami nic nie ma...
– To ty tak mówisz. On zapewne sądzi podobnie. Jest na tyle pewny siebie, że

uważa, że to on trzyma w rękach wszystkie karty. Zawsze tak myślał. Ale uwierz
mi, tym razem naprawdę go trafiło.

Reiko uśmiechnęła się gorzko.
– Nic mi o tym nie wiadomo. Zresztą, wcale nie jestem zainteresowana

wiązaniem się z kimkolwiek.

– Oczywiście, że nie. On jest ostatnią osobą, której pragniesz, mam rację?
– Tak.
– Jak już powiedziałem, mężczyźni to głupcy.
Przeniósł wzrok na trzymany na kolanach wiersz i zaczął go czytać. Reiko

poczuła się jak intruz.

– Wszyscy postępujemy głupio, ale jednocześnie nie chcemy zmienić swojego

postępowania. – Ponownie na nią spojrzał. – Jak zapewne wiesz, niedługo już po-
zostanę gościem na tym świecie. Bardzo się obawiam, żeby mój wnuk nie powielił
moich błędów i nie pozwolił, żeby stanęły na drodze do jego szczęścia. Wiem, że
jeśli ktoś pomoże mu pokonać demony przeszłości, pokocha głęboko i na zawsze.

– Pański wnuk? Ach, to pan jest Sylvain Fortier. Przepraszam, że pana nie

poznałam.

– Za to ja poznałem ciebie,

ma petite.

Wiem, że pewne decyzje, które podjąłem w

przeszłości, miały wpływ na twoje życie.

– Mówi pan o moim dziadku?
–

Oui.

Gdybym powiedział, że mi przykro i że przepraszam, to czy te przeprosiny

zostałyby przyjęte?

– Na pewno zostałyby przychylnie rozpatrzone. – Spojrzała w kierunku

otoczonego gośćmi Damiona.

– W takim razie proszę o wybaczenie. Chociaż wydaje mi się, że chciałabyś

innego wybaczenia.

Reiko otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale nie wydobył się z nich żaden

dźwięk. Starszy pan skinął głową, jakby udzieliła mu odpowiedzi.

– Będziesz pamiętała to, co powiedziałem ci o moim wnuku?
Reiko skinęła głową.
– Będę.
–

Bien. Au revoir.

– Uśmiechnął się i odjechał.

Reiko rozejrzała się po sali i dostrzegła Pascala Duvalla, który stał przed stalową

rzeźbą, wpatrując się w nią pożądliwym wzrokiem. Zdobyła się na uśmiech i
podeszła do niego.

–

Monsieur

Duvall. Miałam nadzieję spotkać tu pana. – Reiko przedstawiła się.

Mężczyzna przejechał po niej wzrokiem od stóp do głów.
–

Mademoiselle

Kagawa, miło mi panią poznać. – Pochylił się, żeby pocałować ją w

rękę. Kątem oka dostrzegła Damiona, który posłał jej twarde spojrzenie. Czyżby
domyślił się, po co wymogła na nim zaproszenie na tę wystawę? Postanowiła
działać niezwłocznie.

– Nie będę ukrywać, że chciałam z panem porozmawiać,

monsieur

Duvall. Pół

roku temu był pan w Tokio i wszedł pan w posiadanie figurki z jadeitu.

Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony. Damion ruszył w ich stronę.
– Tak się składa, że ta figurka należy do mojego klienta, który chce ją odzyskać.
– Zapłaciłem za nią dużo pieniędzy...
– Nie, nie zapłacił pan. Doskonale pan wie, że jest warta mniej więcej

dwadzieścia razy tyle, ile pana kosztowała. Miała być przetrzymana do czasu, aż
mój klient będzie mógł ją wykupić, ale z powodu różnych nieprzewidzianych
okoliczności została panu sprzedana za ułamek wartości.

– To nie mój problem.
– Nie jestem o tym przekonana. Był jeszcze jeden kupiec, który chciał nabyć tę

statuetkę. Uważa, że sprzątnął mu ją pan sprzed nosa. – Podała nazwisko znanego
na czarnym rynku brokera, który uchodził za człowieka bezwzględnego i
niecofającego się przed niczym.

Pascale Duvall pobladł.
– Ma pan dwa wyjścia. Albo sprzedać mi figurkę za cenę, za jaką pan ją nabył,

albo nie zrobić tego, ale wówczas zapoznam moich przyjaciół z całą historią. W
żadnym z tych wypadków figurka nie pozostanie w pana rękach.

Wcisnęła oszołomionemu mężczyźnie swoją wizytówkę i uśmiechnęła się.
– Będę czekać na wiadomość od pana – powiedziała słodko i spojrzała na

Damiona, który właśnie stanął obok nich.

– O co chodzi? – spytał głosem, który nie wróżył nic dobrego.
– O nic. Poznaję twoich przyjaciół, a przy okazji wykonuję moją pracę.
– Jeśli dowiem się, że coś przeskrobałaś...
Położyła mu palec na ustach.
– Uspokój się, Damion. Jesteś zbyt podejrzliwy. Zrelaksuj się, bo dostaniesz

wrzodów.

Jego usta poruszyły się, jakby chciał w ten sposób popieścić jej palec. Cofnęła

rękę i odruchowo zacisnęła ją w pięść.

– Rozmawiałaś z moim dziadkiem?
– Tak.
– Co ci powiedział?

– Przedstawił mi swoje poglądy na temat kobiet i mężczyzn.
Kiedy przypomniała sobie, co jej powiedział, zarumieniła się. Damion naturalnie

od razu to dostrzegł.

– Co dokładnie powiedział?
– Że mężczyźni to głupcy i że to kobiety rządzą światem. Potem dodał, że oboje

udajemy, że nic nas do siebie nie przyciąga i że gdybyśmy tylko mieli okazję,
zerwalibyśmy z siebie ubrania i nago odtańczyli argentyńskie tango.

Widząc jego minę mimowolnie się uśmiechnęła.
– Żartuję. To ostatnie to mój wymysł. Zapewniłam go, że się myli i że nie ma

mowy o żadnym zauroczeniu.

– Uwierzył ci?
– Jakie to ma znaczenie? Najważniejsze jest to, co my myślimy, czyż nie?
Zanim zdążył odpowiedzieć, w jej torebce rozległ się dźwięk telefonu. Ku

swemu zdumieniu usłyszała w nim głos Pascala Duvalla. Odwróciła się, żeby
porozmawiać z nim na osobności. Jej rozmówca postanowił dobrowolnie rozstać
się ze statuetką. Najwyraźniej nie miał ochoty na bezpośrednią konfrontację z
gangsterem ze wschodniej Europy. Spostrzegła, że Damion rozmawiał ze swoim
dziadkiem. Poczuła, że jeśli natychmiast nie zdejmie butów, czeka ją kolejna
bezsenna noc. Podjęła szybką decyzję. Zostawiła u portiera notkę dla Damiona i
wsiadła do zamówionej taksówki. Fabrice wpuścił ją do mieszkania i po pół
godzinie spała smacznie na sofie.

– Reiko, obudź się.
Z trudem otworzyła oczy i ujrzała tuż obok siebie twarz Damiona.
– Ja... co ty tutaj robisz?
– Boli cię?
– Nie.
– Kiedy wychodziłaś z galerii, wyraźnie utykałaś. Dlaczego na mnie nie

poczekałaś?

– Bo nie jesteś moim bodyguardem. Idź do łóżka. Mówię ci, że nic mnie nie

boli. Przed zaśnięciem zrobiłam ćwiczenia.

Damion podszedł do barku i nalał jej szklankę wody. Wzięła ją, nie chcąc

okazać się niegrzeczną.

– Często miewasz koszmary?
– Nie miewam.
– Twoje krzyki świadczą o czymś innym. Wzruszyła ramionami i pochyliła

głowę, żeby nie mógł dostrzec rumieńca, jaki pojawił się na jej policzkach.

– To nic takiego.

– Dlaczego śpisz na sofie?
– Tu mi jest wygodnie.
– A może chodziło ci o to, żebym nie usłyszał, jak będziesz krzyczeć?
Usiadł obok niej. Reiko z trudem odwróciła wzrok od umięśnionej nogi, która

znalazła się tak blisko.

– Nie wiem, o czym mówisz.
– Ależ wiesz. Potrzebujesz pomocy, Reiko.
– Daj spokój, Damion. Nie chcę o tym rozmawiać.
– Tłumienie tego w sobie nie jest zdrowe. Powiedz mi, dlaczego uważasz, że

jesteś odpowiedzialna za śmierć ojca? Domyślam się, że zginął w tym samym wy-
padku, w którym ty zostałaś ranna?

– Dlaczego mam wrażenie, że już to przerabialiśmy?
– Zgodziłaś się porozmawiać ze mną po wystawie.
Napiła się wody i odstawiła szklankę na stolik.
– Jeszcze kilka dni temu nie chciałeś nawet przebywać w tym samym

pomieszczeniu co ja. Teraz chcesz, żebym opowiedziała ci historię mojego życia.
Naprawdę, można by pomyśleć, że na mnie lecisz.

Kiedy dostrzegła jego spojrzenie, śmiech zamarł jej na ustach. Nie odezwał się.

Nie powiedział słowa. Mimo to w całym pokoju czuć było moc jego myśli. Reiko
w zakłopotaniu pokręciła głową.

– A przecież ode mnie odszedłeś, pamiętasz?
– Wiele razy to sobie powtarzałem, ale bez skutku – przyznał w przypływie

szczerości.

– Musisz się mocniej postarać. Pamiętaj, że masz znaleźć baronową i spłodzić

małe baroniątka.

Damion zacisnął szczęki.
– Tak, kiedy nadejdzie odpowiedni czas.
– Nic z tego nie wyjdzie. Nie mam zamiaru być plastrem na twoje bolączki.
– Jesteś tego pewna? A może powinienem przypomnieć ci nasz wczorajszy

pocałunek?

– Damion, to nie ma szans powodzenia. Nic nie jest takie proste, jak się wydaje.
– Wyjaśnij.
– Nie jestem ci winna żadnych wyjaśnień.
– Pascale Duvall wyszedł w wielkim pośpiechu. Masz z tym coś wspólnego? –

Nagła zmiana tematu na chwilę zbiła ją z tropu.

– Może – odparła, starając się, aby jej głos zabrzmiał obojętnie.
– Twoje milczenie donikąd nas nie zaprowadzi. Jesteś bardzo utalentowaną

osobą, ale nie chcesz z tych talentów korzystać.

– To twoja opinia. To, co robię ze swoim życiem, jest wyłącznie moją sprawą.
– Gdybym teraz złożył doniesienie do prokuratury, jak bardzo byliby tym

zainteresowani?

Przejechała językiem po spierzchniętych ustach.
– W skali od białego do czerwonego jestem jasno pomarańczowa.
– Dlaczego?
– Uważają, że maczałam palce w kilku sprawach, których nie zdołali rozwiązać,

ponieważ trzy lata temu pojechałam do Meksyku.

– A maczałaś?
– Nie w taki sposób, jak myślisz.
– W takim razie dlaczego tego nie wyjaśnisz? Milczenie może być uznane za

przyznanie się do winy.

– Nie muszę niczego nikomu udowadniać. Gdyby policja miała coś na mnie,

znalazłabym się za kratkami.

– A gdybym zaproponował, żebyś pracowała dla mnie?
Reiko nie potrafiła ukryć zaskoczenia.
– Dlaczego miałbyś to zrobić?
– Zawsze szukałem utalentowanych ludzi. Godziwie bym ci zapłacił.
Reiko nie musiała się zastanawiać. Po wypadku jej życie zaczęło toczyć się

zupełnie innym torem.

– Nie, dziękuję.
– Damion przejechał ręką przez włosy i Reiko nie zdołała powstrzymać

uśmiechu. Najwyraźniej zaszła mu za skórę, choć być może wcale mu się to nie po-
dobało.

– Co jest takiego fascynującego w spekulowaniu na czarnym rynku? Czy chodzi

o niebezpieczeństwo? O adrenalinę?

Reiko zastanawiała się, czy odkryć przed nim prawdziwą naturę swojej pracy.

Czy ją zrozumie? Miał wszystko. Był młody, zdrowy, przystojny i niewiarygodnie
bogaty. Miał tytuł i pozycję. Wszystko, czego zapragnął na skinienie ręką. Czy
zrozumie, dlaczego ludzie potrafią wydać ostatniego centa, żeby wejść w
posiadanie przedmiotu, który sprawił, że są tym, kim są? Wzięła głęboki wdech.

– Po pierwszej wojnie światowej grupa biznesmenów wyruszyła w podróż do

południowo-wschodniej Azji. Zamierzali rozkręcić interes, który dałby
zatrudnienie tysiącom ludzi. Tak naprawdę chodziło im jednak o nielegalne
sprowadzanie dzieł sztuki. Namierzono około dwudziestu rodzin i w krótkim czasu
pozbawiono ich majątku, doprowadzając do ruiny.

Reiko zrobiła krótką przerwę i napiła się wody.
– Większość z nich nigdy się z tego nie dźwignęła. Mój prapradziadek był

jednym z nich. Przekonał pozostałych, że powinni stawić czoło tym nieuczciwym
przedsiębiorcom.

– Jak dokładnie pomagasz tym ludziom?
– Namierzam skradzione dzieła sztuki i zwracam je prawowitym właścicielom.
– Robin Hood w spódnicy.
– Możesz się śmiać, ale jestem w tym bardzo dobra.
– Pascal Duvall jest na twojej liście. – To nie było pytanie, tylko stwierdzenie.
– Już nie. Osiągnęliśmy porozumienie.
– Nie boisz się reperkusji?
– Nie bardziej niż on zdemaskowania.
– Odkryłaś jego słabe punkty?
– Rozmawiałam z nim jakieś trzy minuty. Jeśli widzisz w tym coś złego, możesz

mnie zaskarżyć.

Damion milczał. Napięcie między nimi stało się nie do zniesienia. Jego zapach

działał na nią jak narkotyk, a ucho łowiło przyspieszony oddech.

Wzrok Damiona spoczął na jej ustach. Rozchylił lekko swoje, tak że dostrzegła

fragment białych zębów. Niemal przestała oddychać. Czuła bicie swojego serca i
pulsowanie krwi w skroniach.

– Damion...
– Możesz mnie spytać, o co chcesz.
– Słucham?
– Obiecałem, że odpowiem na każde twoje pytanie.
Chciała mu powiedzieć, żeby poszedł do diabła.
I chciała zadać mu milion pytań. Nie wiedziała, czego chce bardziej.
– Kochałeś ją? – Pytanie samo spłynęło jej z ust.
– Czy kochałem Isadorę? To właśnie chcesz wiedzieć? – W jego głosie pojawiła

się stalowa nuta. Ale złożył jej obietnicę.

– Skinęła głową.
– Nie, nie kochałem – oznajmił lodowatym głosem.
– Czy ona o tym wiedziała?
– Byłem z nią szczery, ale ona wierzyła w to, w co chciała wierzyć.
– Czyli chodziło ci tyko o seks?
– Szukałem ucieczki i ona mi ją zapewniła.
– Tylko o to chodziło? Żeby uciec? – Gorycz w jej głosie była tak ewidentna, że

nie można jej było nie usłyszeć. – A kiedy miałeś już dosyć, porzuciłeś ją, żeby
dalej wieść swoje beztroskie życie, nie zważając na traumę, jaką po sobie
zostawiłeś?

Oczy Damiona pociemniały. Przez chwilę pomyślała, że posunęła się za daleko.

– Zdaję sobie sprawę, jak to wygląda z zewnątrz – powiedział wolno. – Ale

pamiętaj, że pozory mylą.

– Wierz mi, doskonale o tym wiem. Ale skoro jej nie kochałeś, chodziło ci

jedynie o seks. Musiał być całkiem niezły, skoro byliście ze sobą cały rok. – Tym-
czasem z nią był zaledwie sześć tygodni. Miała ochotę go uderzyć. Zamiast tego
zerwała się na równe nogi.

Damion podszedł do niej.
– Jesteśmy kwita.
Odsunęła się spoza jego zasięgu.
– Jest środek nocy. Naprawdę nie widzę sensu w kontynuowaniu tego

tête-à-tête.

– To coś znacznie więcej niż tylko zwykłe

tête-à-tête,

Reiko i doskonale o tym

wiesz. Między nami jest coś znacznie więcej.

– Nawet gdybym czuła to samo, nie dopuszczę do tego, żeby powtórzyła się

historia sprzed pięciu lat. Nie licz na to!

– Jesteś bardzo pewna siebie. Ale nie zapominaj, że trzymałem cię w ramionach.

Twoje ciało mówiło zupełnie co innego niż usta.

– Miałam chwilę słabości.
– Problem z takimi chwilami,

chérie,

polega na tym, że lubią powracać. Czasami

częściej, niż byśmy tego chcieli.

Wyciągnął w jej stronę rękę, ale się uchyliła. W jego oczach pojawiło się

zdumienie.

– Może rzeczywiście jesteś ninja? Czyżbyś sobie nie ufała?
– Chcę jedynie oszczędzić ci zachodu. Uwierz mi, nie będziesz mnie chciał,

Damion.

– A to dlaczego?
– Bo nawet jeślibym tego pragnęła, nie mogę pójść z tobą do łóżka. Jestem

niezdolna do uprawiania seksu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Koniec lutego był jednym z piękniejszych miesięcy w Japonii. Wszędzie czuć

było nadchodzącą wiosnę, zarówno w przyrodzie, jak i w zachowaniu ludzi.

–

Arigato.

– Wzięła paszport z rąk urzędnika na lotnisku Itami i ruszyła w stronę

wyjścia dla VIP-ów.

Kiedy znalazła się na zewnątrz, głęboko nabrała powietrza w płuca. Wróciła do

domu. Poczuła na plecach ciepłą dłoń.

– Wszystko w porządku? – głos Damiona wyrwał ją z zamyślenia.
– W jak największym. Dobrze być znów w domu.
Podeszli do limuzyny, która właśnie podjechała i zatrzymała się przy

krawężniku. Damion otworzył przed nią drzwi.

– Ale moje mieszkanie jest zaledwie dziesięć minut drogi stąd. Wezmę

taksówkę.

– Nie będziesz mieszkać u siebie – oznajmił, popychając ją lekko w stronę

samochodu.

– Nie mów mi, że i w tym mieście masz mieszkanie?
– Oczywiście, że tak. Często przyjeżdżam do Japonii w interesach. Poza tym

zawarliśmy umowę. Dopóki nie dostarczysz mi obrazu, mieszkasz ze mną.

Odkąd dowiedziała się, że Damion namierzył „Femme sur Plagę” w Japonii,

miała nadzieję, że nie będzie potrzebował już jej pomocy, jednak myliła się.
Nalegał, żeby dokończyła zlecenie, co sprawiło jej niemałą satysfakcją.

– Czyli gdybym miała pójść nakarmić moją złotą rybkę, nie puściłbyś mnie?

1

– Poszedłbym z tobą. Chętnie zobaczyłbym taką rybkę.
Roześmiała się, a Damion jej zawtórował. Zanim weszli do limuzyny, Damion

przysunął głowę do jej ucha.

– Nie myśl, że zapomniałem o bombie, którą mi wczoraj odpaliłaś. Jesteś mi

winna kilka wyjaśnień,

ma fleur.

Nie uciekniesz mi tak łatwo.

Usiadł obok niej, spoglądając na nią znacząco.
– Sądziłam, że dałeś sobie już z tym spokój.
– Wczoraj w nocy byłaś zmęczona i dlatego ci odpuściłem. Nie myśl jednak, że

się poddałem.

Wiedziała, że powinna od niego uciec. Gdyby Damion wiedział, jak bardzo jest

po wypadku uszkodzona, uciekłby gdzie pieprz rośnie. Tego była pewna.

– Pięć lat temu połączyła nas wzajemna fascynacja i teraz też to czujemy. Twoje

słowa podziałały na mnie tak, jakbyś położyła na moich kolanach odbezpieczony

granat. Dziwisz się, że chciałem coś z tym zrobić? A jak ty byś postąpiła, będąc na
moim miejscu?

– Uciekłabym przez najbliższe okno gdzie pieprz rośnie – odparła z leniwym

uśmiechem. – Nie wiem, dlaczego tak bardzo upierasz się przy tym, żeby to
ciągnąć, ale powinieneś wiedzieć, że nie jestem tą samą kobietą co pięć lat temu.

Damion spoważniał.
– Nie jesteś. Ale może to ja źle cię oceniłem.
– Nieprawda. Wzięłam od ciebie pieniądze...
– Tylko po to, żeby wydać je na cele dobroczynne.
– Damion, naprawdę nie było w tym nic szlachetnego. – To, co robiła po tym,

jak od niej odszedł...

– Oboje zachowywaliśmy się w sposób, który nie jest powodem do dumy, ale

przecież nie ma takich rzeczy, których nie można wybaczyć.

Reiko potrząsnęła głową i odwróciła wzrok. Znajomy pejzaż Kioto przyniósł jej

ukojenie.

– Co teraz zrobimy?
Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozległ się sygnał nadejścia esemesa. Z ulgą

odczytała wiadomość.

– Idziemy do klubu.

Damion niecierpliwie chodził po swoim salonie, starając się nie patrzeć po raz

setny na zegarek. Powinni byli wyjść kwadrans temu. Osobiście nie miał ochoty
nigdzie iść. Wolałby zamiast tego zamknąć Reiko w pokoju i wydobyć z niej
wszystkie tajemnice. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Po raz dziesiąty
spojrzał na zegarek. Co ona tak długo robi?

– Spokojnie, już jestem gotowa.
Miała na sobie czerwoną sukienkę ze złotymi motywami. Wysoki kołnierz i

szerokie rękawy sprawiały, że wyglądała w niej jak prawdziwa gejsza. Był pewien,
że żaden mężczyzna nie przejdzie obok niej obojętnie. Jednak to jej dekolt zrobił na
nim największe wrażenie. Widok wyeksponowanych piersi sprawił, że natychmiast
poczuł podniecenie. Zapach, który dotarł do jego nozdrzy, nie ułatwiał sprawy.

– Damion?
– Ouz?
– Czy wszystko w porządku?
–

Naturellement

Dlaczego nie miałoby być? Wzruszyła ramionami. Damion spojrzał

na jej dekolt.

– Zamierzasz coś na siebie założyć?
– Chyba nie. Na dworze jest ciepło.

Chciał z tym polemizować, ale powstrzymał się.
–

Bien.

W takim razie chodźmy. Reiko jednak nie ruszyła się z miejsca.

– Zauważyłam, że kiedy jesteś czymś przejęty albo zdenerwowany, zaczynasz

mówić po francusku. Choć zupełnie nie wiem, dlaczego miałbyś być zdener-
wowany akurat teraz.

– Naprawdę?
Przeniósł wzrok na pomalowane na czerwono usta, unoszone oddechem piersi, a

potem spojrzał jej w oczy. Reiko zarumieniła się.

– A teraz, kiedy ustaliliśmy już, dlaczego jestem pobudzony, możemy już iść?
– Tak... Oczywiście... Ale...
– Żadnych ale. Po prostu chodźmy. Potem zajmiemy się resztą.
Wyciągnął w jej stronę rękę. Po chwili wahania ujęła ją. Ten delikatny dotyk

wystarczył, żeby poczuł się pobudzony jak nigdy. Wiedział, że po tym, jak się roz-
stali, nie powinien już jej pragnąć, ale fakty były inne. Nie wierzył w to, co mówiła,
że nie może się kochać. Reiko była uosobieniem seksapilu. Jeśli sądziła, że uda jej
się go zniechęcić, myliła się. Reiko Kagawa pragnęła go tak samo mocno jak on
jej. Miał zamiar sprawić jeszcze tej nocy, żeby stawiła czoło faktom.

Klub nocny był usytuowany w dzielnicy Gion, słynącej z tego, że pracowało w

niej wiele znanych gejsz. Okolica jednak nie sprawiała dobrego wrażenia i kiedy
Reiko poleciła kierowcy, żeby się zatrzymał, poparzył na nią ze zdziwieniem.

– Co robisz?
Zignorowała go i sięgnęła po klamkę.
– Dalej pójdziemy pieszo.
– Nic podobnego. Nie podoba mi się ta dzielnica.
– Boisz się?
– Po prostu minimalizuję ryzyko.
– Klub Caramel jest zaraz za rogiem. Jeśli podjedziemy tam takim samochodem

jak ten, nie wpuszczą nas.

– To, co mówisz, zupełnie nie trzyma się kupy.
– Wiem, ale zaufaj mi. – Otworzyła drzwi i wyszła z samochodu.
Damion niechętnie podążył za nią. Reiko odesłała kierowcę i ruszyła

chodnikiem, pociągając go za sobą.

– Pamiętaj, co się może wydarzyć w Fight Club... – Zanurzyła palce w jego

włosach, sprawiając, że przestał logicznie myśleć.

– Qu'est gue tu fais? Co robisz?
Popatrzyła na niego krytycznie.
– To jest cały problem. Wyglądasz jak milion dolarów.
– Tylko milion?

– Wiem, że jesteś wart kilka razy tyle, ale nie chcę tej wiedzy upowszechniać.
– I potarganie moich włosów ma sprawić, że będę wyglądał na mniej?
– Chcę, żebyś wyglądał na bogatego, a nie na nieprzyzwoicie bogatego.
– Czy osoba, z którą mamy się spotkać, ma coś przeciwko pieniądzom?
– Wręcz przeciwnie. Chętnie pozbawi cię jak największej ilości tego towaru.
Chciał wzruszyć ramionami, ale znieruchomiał, gdyż położyła mu rękę na piersi.

Nawet oddychanie sprawiało mu trudność. Reiko uniosła kołnierz jego skórzanej
marynarki.

– No dobrze, jesteś gotowy.
Skinął głową, nie będąc w stanie oderwać wzroku od jej ust.
– I jeszcze jedno, Damion.
– Oui?
– Pozwól, że ja będę mówiła, dobrze?

Reiko napiła się drinka, starając się nie patrzeć na prawo, gdzie siedział Damion,

który rzeczywiście pozwolił jej mówić. Jego obecność dziwnie ją rozpraszała.
Kiedy jego wzrok stał się zbyt natarczywy, spojrzała na niego pytająco i uniosła
brwi. „Co ty sobie wyobrażasz”? Na ustach Damiona pojawił się leniwy, seksowny
uśmiech. Usadowił się wygodnie w fotelu i wyciągnął ramię na oparciu jej krzesła.
Dotknął jej przy tym lekko, sprawiając, że niemal podskoczyła. Siedzący na
przeciw niej Yoshi Yamamoto uśmiechnął się w nieco wymuszony sposób.

– Z czego się śmiejesz? – spytała po japońsku.
– Rei, znam cię od szóstego roku życia i nigdy jeszcze nie widziałem, żebyś była

tak speszona w czyjejś obecności. Nawet jeśli tym kimś jest twój nabzdyczony eks.

Reiko poczuła, że się rumieni i podziękowała w duchu, że w klubie panuje mrok.
– Och, zamknij się! Poza tym wcale nie jest nabzdyczony, tylko jest...

Francuzem.

– Wygląda na faceta, który chętnie rozstanie się z kilkoma milionami dolarów,

żeby wejść w posiadanie dzieła sztuki, a tak się składa, że ja jestem właścicielem.
Chcesz zostać naszym brokerem?

– Wcale nie jest zainteresowany. I nie popełnij tego błędu, żeby go nie docenić.

Przejrzy cię na wylot.

– Ojej, ale go bronisz. Nie na darmo mówią, że nienawiść dzieli od miłości

bardzo cienka granica.

– Przestań. Nie przyszłam tu, żeby debatować nad moim prywatnym życiem,

Yosh. Masz informację, o którą cię prosiłam?

Yoshi skinął głową.
– Informacja wypłynęła, jak tylko ludzie dowiedzieli się, że jest ktoś, kto chce za

ten obraz zapłacić każdą cenę. – Przeniósł wzrok na Damiona. – Domyślam się, że
jego obecność tutaj to potwierdza?

Reiko machnęła ręką.
– Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?
– Powiedziałaś mi, że już się tym nie zajmujesz.
– Wiesz, kim jest ten człowiek?
– W ciągu najbliższego kwadransa powinienem dostać telefon z potrzebnymi

szczegółami.

Do ich stolika podeszła wyzywająco ubrana kobieta i usiadła obok Yoshi.

Zaczęła bawić się jego włosami, ale jej wzrok spoczywał na Damionie. Reiko
wcale się to nie spodobało. Popatrzyła na Damiana, który nie spuszczał z niej
wzroku.

– Jak tak na was patrzę, to aż widzę seksualne napięcie, jakie między wami

panuje – oznajmił Yoshi. – Może sobie na przykład zatańczycie? Jak zadzwoni mój
informator, odnajdę was.

– Świetny pomysł – odparł Damion perfekcyjnym japońskim.
Yoshi roześmiał się jowialnie, a Reiko zaczęła gorączkowo przypominać sobie,

co powiedziała podczas rozmowy z Yoshi. Och, Boże! Damion chwycił ją za rękę i
pociągnął na parkiet.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi, że znasz japoński?
– Mówiłem ci, że często przyjeżdżam w interesach do Japonii. Powinnaś znać

mnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie lubię korzystać z pomocy tłumaczy.

– Mogłeś mi jednak powiedzieć, że rozumiesz wszystko, co mówię.
– Przecież uprzedziłaś mnie, żebym się nie odzywał.
Na to nie znalazła odpowiedzi.
– Czyli nie jestem nabzdyczony, tylko jestem Francuzem, tak?
– Chciałam po prostu być grzeczna.
– Ciekawe, jak byś mnie nazwała, gdybyś wiedziała, że cię rozumiem.
– Nazwałabym cię aroganckim, natrętnym i upartym dupkiem.
Damion roześmiał się głębokim, niskim śmiechem. Damion Fortier, o którym

myślała, że nie wpasuje się w jej świat, tańczył z gracją, precyzją i pewnością
siebie. Wkrótce oczy wszystkich zwróciły się w ich stronę. Reiko chciała odwrócić
od niego wzrok, ale nie była w stanie, działał na nią jak magnes. Choć ich taniec
trwał zaledwie dziesięć minut, dla niej była to cała wieczność.

– Świetnie tańczysz – mruknął, kiedy skończyli. – Powinienem był zabrać cię na

dancing pięć lat temu.

Wspomnienie tamtych czasów podziałało na nią jak kubeł zimnej wody. Chciała

się odsunąć, ale Damion ją przytrzymał.

– Mam wrażenie, że twój przyjaciel ma dla nas jakieś wiadomości.
Kiedy usiedli przy stoliku, Yoshi wyciągnął z kieszeni zapisaną kartkę papieru.

Damion wziął ją z jego ręki i podziękował płynną japońszczyzną. Nie przerywając
rozmowy, Damion ujął Reiko za ramię i przyciągnął do siebie. Ten ruch był tak
naturalny, że poczuła ochotę, by się na nim wesprzeć. Oparła się jednak pokusie i
odsunęła się. Damion lekko zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Reiko
spojrzała na swojego przyjaciela i uśmiechnęła się.

– Dzięki za pomoc, Yoshi.
– Byłem ci winny przysługę za to, że dałaś mi namiar na wazę Qianlong.
Damion podał mu swoją wizytówkę.
– Zawsze jestem zainteresowany nowymi nabytkami. Jeśli będzie pan miał coś

ciekawego, proszę się skontaktować z moją galerią.

Yoshi wsunął wizytówkę do kieszeni i zmieszał się z tłumem. Reiko ruszyła do

baru.

– Tequila.
– Dwie – rzucił zza jej pleców Damion. Kiedy barman przygotował im drinki,

napili się.

– Lepiej się czujesz?
– Tak.
– Powinniśmy już iść. – Jego samochód czekał przed wejściem i Reiko

posłusznie dała się do niego zaprowadzić.

– Czy łączyło cię z nim coś więcej? – zapytał nagle.
– Z kim?
– Z Yoshim Yamamoto.
– To mój przyjaciel.
– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Tak czy nie? Nagle jego twarz przybrała

surowy wyraz, a oczy patrzyły na nią lodowato.

– Odpowiedź brzmi „nie”. Znamy się od dzieciństwa i jesteśmy tylko

przyjaciółmi.

– To dobrze.
– Od kiedy to jesteś o mnie zazdrosny?
– Nie lubię się dzielić tym, co należy do mnie. – Spojrzał na nią twardo. –

Nigdy.

Reiko nie była w stanie oderwać od niego wzroku. Przez dłuższą chwilę Damion

milczał, przyglądając jej się uważnie.

– Przestraszyłem cię.
Roześmiała się nieco nerwowo i potrząsnęła głową.
– Nie, nie przestraszyłeś. Raczej...

– Zaskoczyłem? Perspektywą tego, że znów mogłabyś należeć do mnie?
Reiko wiedziała, że ta ewentualność nie wchodzi w grę.
– To czysto akademicka dyskusja, ponieważ nie ma takiej możliwości, żebym

znów należała do ciebie.

– To dla mnie wielkie wyzwanie. Jeśli chcę czegoś naprawdę, ale to naprawdę

mocno... – przerwał, pozwalając jej domyślić się reszty.

Uśmiechnął się, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jakie wrażenie

zrobiły na niej te słowa. Ujął jej dłoń i przycisnął do ust.

– Nie obawiaj się,

ma petite.

Tym razem będzie znacznie lepiej niż pięć lat temu.

– Nie nazywaj mnie tak. Nie jestem twoją małą. Poza tym nic między nami się

nie wydarzy. Nie zapominaj, że masz sobie znaleźć żonę. Nie trać czasu na
znajomości, które nie mają dla ciebie znaczenia.

Dlaczego powiedzenie tego tak bardzo ją zabolało? Damion nadal się uśmiechał,

ale Reiko poczuła bijący od niego chłód. Na szczęście samochód zajechał pod dom.
Kiedy znaleźli się w mieszkaniu, Reiko zatrzymała się w holu i spojrzała na niego.

– Chyba się położę. Zaczynam odczuwać skutki zmiany czasu.
– Uciekasz ode mnie? – spytał miękko.
– Nie, wycofuję się tak, jak zrobiłby to mądry ninja.
– To, co jest między nami, i tak nie ucieknie.
– Założysz się?
– To nie jest gra.
– Nie, nie jest. I dlatego powinieneś sobie odpuścić, żeby uniknąć

rozczarowania. Wciąż ci to powtarzam. Dlaczego mnie nie słuchasz?

Damion zdjął marynarkę i zawiesił ją na oparciu krzesła. Stała, patrząc na niego

jak zahipnotyzowana.

Okrążył sofę i ujął ją za ramiona. Poczuła, jak ogarnia ją płomień.
– Ponieważ nie dałaś mi ku temu powodu. Co miałaś na myśli, mówiąc, że nie

możesz uprawiać seksu?

– Może wolę teraz kobiety?
Jego śmiech sprawił, że serce zaczęło jej bić jeszcze szybciej.
– Nie,

chérie,

z całą pewnością wolisz mężczyzn. A zwłaszcza mnie. Kiedy jestem

przy tobie, twoje ciało całe wibruje. Spróbuj jeszcze raz.

– Uważasz, że jesteś w tym taki dobry?
– W czym mianowicie?
– W napastowaniu mnie. Myślisz, że w końcu sprawisz, że się poddam?
– Czyż oboje nie chcemy tego samego?
– Nie! – zaprotestowała gwałtownie. – Uwierz mi, że nie.
– Ale dlaczego? Co by się stało, gdybyś mi się poddała?

– Nie mogę. – Wiedziała, że nigdy więcej się przed nim nie odkryje. Nie po to,

by ponownie przeżyć jego odejście.

Zadrżała, kiedy ujął jej twarz i pochylił głowę. Wiedziała, że za chwilę nastąpi

pocałunek, który nią wstrząśnie. Zacisnęła pięści, nie chcąc go dotknąć, choć o
niczym innym nie marzyła. Kiedy ich usta się zetknęły, z jej gardła wydobył się
zduszony jęk. Damion pogłębił pocałunek, obejmując ją ciaśniej i przyciągając do
siebie. Zamierzał pokazać jej, jak bardzo jest w tym dobry. Reiko odwzajemniła
pocałunek, choć gdzieś w głębi duszy wiedziała, że popełnia błąd. Że jeśli go
dotknie, przestanie logicznie myśleć. Będzie stracona i to niezależnie od ceny, jaką
będzie musiała później zapłacić.

Damion wyczuł zmianę jej nastroju. Odchylił się lekko, nie odrywając jednak ust

od jej ust.

– Reiko?
– Puść mnie.
– Zraniłem cię? – spytał zdziwiony.
– Po prostu mnie puść.
– Powiedz mi, co się stało.
– Jestem wykończona. Padam z nóg, a rano mam spotkanie. Zapewne zdołałbyś

mnie namówić, żebym wyznała ci swój największy sekret, ale nie byłoby to z
twojej strony fair.

Wolno odsunął się od niej, sprawiając, że nagle poczuła się samotna jak nigdy.
– I tak wkrótce sama mi go wyznasz.
Otworzyła oczy i spojrzała na niego z niedowierzaniem.
– Jesteś bardzo pewny siebie, prawda?
Wzruszył lekko ramionami.
Reiko ruszyła do drzwi.
– Cóż, czas pokaże. Na razie życzę ci dobrej nocy.
Z tymi słowami wyszła.

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Jak dobre masz kontakty w Europie Wschodniej? – spytał Damion znad

filiżanki z kawą.

Reiko przyglądała się właśnie jadeitowej figurce, którą otrzymała od Pascala

Duvalla.

– Bardzo dobre. A dlaczego pytasz?
– Chcę, żebyś jeszcze raz przemyślała moją propozycję pracy. – Uniósł rękę,

kiedy chciała zaprotestować. – Moi informatorzy nie są zbyt sprawni i wciąż nie
udało im się ustalić, kto jest właścicielem matrioszek. Chciałbym, żebyś mi w tym
pomogła.

– Masz przecież tysiące ludzi, którzy mogą zdobyć dla ciebie tę informację.
– Czasem wystarczy jedna dobra.
Wymienił sumę, jaką byłby gotów zapłacić za jej pomoc i Reiko zupełnie

oniemiała.

– Mam nadzieję, że nie proponujesz mi tego tylko po to, aby znów zaciągnąć

mnie do łóżka?

– I tak się tam znajdziesz, niezależnie od tego, czy przyjmiesz tę pracę, czy nie.
Wiedziała, że kłócenie się z nim nie ma sensu. Wzięła torbę i ruszyła do drzwi.

Damion znalazł się tam przed nią. Otworzył je, nie spuszczając wzroku z jej oczu.
Reiko przeszła obok niego z wysoko uniesioną głową.

– Lubię, jak jesteś taka gniewna. Tym większą będę miał radość z pokonania

twojego oporu.

– Zastanawiam się, czy nie przyjąć twojej propozycji.
Wziął z jej ręki pudełko ze statuetką i poprowadził ją przez hol do samochodu.
– I co?
– Skłaniam się ku temu, żeby ją przyjąć.
–

Bravo, ma chérie.

Najwyraźniej nie obawiasz się aż tak bardzo tego, co jest między

nami.

– A może chodzi mi tylko o pieniądze?
Kiedy znaleźli się w samochodzie, przyciągnął ją do siebie.
– Nie zapominaj, że wiem, co zrobiłaś z milionem dolarów, który ci dałem.

Wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że te wydasz w podobny sposób.

Widząc jej zaskoczone spojrzenie, uśmiechnął się.
– Powiesz mi, na co dokładnie poszły te pieniądze?
– Na fundusz dla ofiar różnych katastrof.

Przez chwilę Damion milczał. A potem pochylił się i pocałował ją. Poczuła

dokładnie to samo, co ostatniej nocy. Miała ochotę wspiąć mu się na kolana i
błagać o więcej. Zamiast tego odsunęła się.

– Co to było? – spytała przez zaciśnięte usta.
– Pocałunek. Jeden z wielu, jakie mam w zanadrzu.
Zamknęła oczy, próbując się opanować. Niełatwo – było walczyć z tym, co

działo się z nią, gdy był tak blisko/'

– Możemy już jechać? Nie chciałabym się spóźnić.
–

Certainement.

Podaj mi adres.

Droga do celu zajęła im godzinę. Przez cały ten czas Damion trzymał ją za rękę,

nie pozwalając jej się uwolnić. Kiedy rozstali się z kobietą, której przekazała
figurkę, Damion popatrzył na nią uważnie.

– Właśnie udowodniłaś moją tezę. Nie robisz tego dla pieniędzy.
Wzruszyła ramionami.
– Dałam jej słowo, że odnajdę statuetkę, która od wieków należała do ich

rodziny. Zaufała mi i nie mogłam tego zaufania zawieść.

– Komu ty ufasz, Reiko?
– Słucham?
– Jeśli zaufałaś komuś na tyle, żeby się tym dzielić, nie możesz nosić w sobie

takiego bólu.

Reiko gwałtownie nabrała powietrza w płuca.
– Jak śmiesz!
– Trzymasz mnie na dystans, ponieważ boisz się zaufać swojemu instynktowi.
– Groziłeś mi i Trevorowi więzieniem, a pięć lat temu odszedłeś ode mnie bez

jednego słowa. I mam tak po prostu ci zaufać?

– Gdybyś znalazła się w więzieniu, nie dostałbym tego, czego pragnę. A pragnę

ciebie. Dlatego spłaciłem długi Asthona.

– Zrobiłeś to?! Zapewne tylko dlatego, żeby w ten sposób dobrać mi się do

majtek.

– Kiedy jesteś wściekła, robisz się wulgarna. Niektórzy mężczyźni to lubią.
– Ale ty nie?
– Mnie najbardziej interesuje to, dlaczego tak się zachowujesz. Moim zdaniem

nie potrafisz poradzić sobie z tym, co między nami jest, dlatego wypiłaś wczoraj
tyle tequili.

Odsunęła się od niego gwałtownie.
– Picie teąuili jest lepsze niż twoja alternatywa!
– A co to miało oznaczać?
– Spotykałeś się przez rok z zamężną kobietą, która ma dzieci!

Rysy jego twarzy stężały.
– Niech ci się nie wydaje, że wiesz...
– Och, proszę cię! Wszyscy wiedzą, że zniszczyłeś małżeństwo Isadory Baptiste,

a potem ją porzuciłeś. Mogłeś mieć każdą kobietę, której zapragnąłeś. Dlaczego
zniszczyłeś tę rodzinę?

– To nieprawda. Ja...
– Wiesz co? To naprawdę nie jest moja sprawa. Podobnie jak moje życie nie jest

twoją sprawą.

Poleciła kierowcy, żeby się zatrzymał.
– Co ty wyprawiasz?
– Poczułam nagłą potrzebę nakarmienia mojej złotej rybki. Nie wiem, kiedy

wrócę, więc nie czekaj na mnie.

Wysiadła z samochodu i wmieszała się w tłum. Nie wiedziała, gdzie jest, dopóki

nie usłyszała znajomego odgłosu nadjeżdżającego pociągu. Rozpaczliwie chciała
się wycofać, a z jej ust wydobył się krzyk. Pociąg nadjechał. Pociągnięta tłumem
znalazła się w środku. Nie! Sparaliżowana strachem kurczowo chwyciła się
najbliższej poręczy. Nie załamie się. Nie może. Za kilka minut będzie następny
przystanek. Myśl o czym innymi Zaczęła głęboko oddychać, żeby uspokoić nerwy.
Zaczęła wodzić wzrokiem dookoła i nagle go zobaczyła. Damion. To jakieś
szaleństwo.

– To nic w porównaniu z tym, co będzie, jeśli jeszcze raz tak ode mnie

uciekniesz.

Głęboki, spokojny męski głos sprawił, że jej galopujące serce jeszcze bardziej

przyspieszyło. Stał tuż za nią, a ona patrzyła na niego, nie będąc w stanie wydobyć
z siebie słowa.

– Możesz być pewna, że nie zawaham się zrobić wszystkiego, żeby cię przy

sobie zatrzymać.

Nie miała co do tego wątpliwości. Jednak pozostanie w metrze było znacznie

gorsze niż jego groźby. Przygryzła wargę, a w jej oczach pojawiła się panika.

– Reiko? Wszystko w porządku?
Potrząsnęła przecząco głową. W jednej chwili znalazła się w jego objęciach.

Znajomy zapach wypełnił jej nozdrza. Przylgnęła do niego całym ciałem, jakby był
ostatnią deską ratunku. Podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. Uśmiechnął się do
niej uspakajająco.

– Nakarmimy twoją rybkę, a potem porozmawiamy. Tym razem nie chcę słyszeć

żadnych wymówek. Najwyższy czas, żeby usunąć dzielące nas bariery.

Damion zdał sobie sprawę z tego, że z Reiko dzieje się coś naprawdę

poważnego. Jej twarz była blada, a dłonie kurczowo wbijały się w jego marynarkę.
On, który nigdy nie szedł za kobietą, który jak ognia unikał bliższego
zaangażowania, właśnie pobiegł do metra za dziewczyną, bo jej utraty obawiał się
bardziej niż czegokolwiek na świecie. Nie rozumiał tylko, dlaczego tak jest.
Zawsze starał się unikać takich kobiet jak ona, przypominających jego matkę, a
zwłaszcza babkę, która zniszczyła jego dzieciństwo. A jednak...

– Ile jeszcze przystanków? – spytał. Chciał jak najszybciej wysiąść z metra.

Zabrać ją do swojej jaskini i zadać pytania, na które nie znał odpowiedzi. Nie
chciał, żeby między nimi były jakiekolwiek sekrety.

– Jeszcze jeden.
– Mieszkasz sama?
– Nie. Mam chłopca do zabawy przywiązanego do łóżka. Zepsujesz nam nasze

tete-a...

Zamknął jej usta w jedyny skuteczny sposób, jaki znał. Nie przejmował się tym,

gdzie jest ani kto na nich patrzy.

Mon Dieu...

To było jak obsesja. Odsunął się

gwałtownie, a ona podniosła na niego oczy pełne zdziwienia. Metro zatrzymało się
na stacji, a Damion podniósł Reiko i wyniósł ją na peron. Na jej twarzy malował
się wyraz nieopisanej ulgi. Przyspieszył kroku, a jej ramiona silniej splotły się na
jego szyi. Przyciskał ją do siebie, chroniąc przed całym złem tego świata.

– Którędy?
– Na drugą stronę ulicy i pod górę.
Obsesja... Nie, chyba nadmiernie reaguje na to, co jest między nim a Reiko.

Obsesja to choroba jego ojca i dziadka. I Isadory. Ten rozdział jego życia jest już
zamknięty. Nie ma do tego powrotu.

– Postaw mnie na ziemi, Damion. Twoi ochroniarze patrzą na nas. A tak przy

okazji, jak oni dostali się tu tak szybko?

– Mają GPS. Idą za nami, odkąd wyszliśmy z metra.
– Chcesz powiedzieć, że przez cały czas będą na ciebie czekać przed naszym

domem?

– Chyba że zaatakujesz mnie nożem. Nacisnę wtedy tajny przycisk w zegarku i

wpadną do mieszkania jak burza.

Reiko nie uśmiechnęła się, a nawet jeszcze pobladła. Wiedziała, że następne

godziny miną jak mgnienie oka. On też zdawał sobie z tego sprawę.

Jej mieszkanie było przestronne, pełne światła i pięknych przedmiotów. Na

jednej ze ścian namalowano naturalnych rozmiarów drzewo wiśniowe obsypane
kwieciem, a centralny punkt salonu zajmowała ogromnych rozmiarów sofa. Reiko
rzuciła torbę na stół i zapaliła światło. Na kolejnej ścianie pojawił się wielki
hologram przedstawiający pływającą złotą rybę.

– Nie wierzyłeś mi, prawda?
– Ciekaw jestem, jak zamierzasz ją nakarmić. W końcu z tego powodu ode mnie

uciekłaś.

– Już przestałam uciekać – oznajmiła i przeszła do kuchni.
Wcisnął ręce do kieszeni spodni i ruszył za nią.
– Czy wreszcie się przede mną otworzysz?
Reiko zatrzymała się w pół kroku.
– Nie ma się do czego tak spieszyć, baronie. Jestem pewna, że w chwili, w której

dowiesz się całej prawdy, uciekniesz gdzie pieprz rośnie.

Na jej twarzy pojawił się cień bólu.
– Skąd ty możesz to wiedzieć?
Jej uśmiech był pozbawiony radości.
– Zobaczymy. Zrobię nam obiad. Jesteś na coś uczulony?
– Nie. Za to przedwcześnie osądzony. Co wydarzyło się w metrze?
Zacisnęła palce na butelce sake, którą wyjęła z lodówki. Damion otworzył

szafkę i wyjął z niej dwa kieliszki. Wziął z jej ręki butelkę i napełnił je. Wódka
była mocna jak diabli, ale wypił ją jednym tchem.

– Metro, Reiko. Co się tam wydarzyło?
Oparła się o krawędź kuchennego zlewu i zamknęła oczy.
– Mój ojciec... Dwa lata temu miał wypadek... Jechał wówczas pociągiem do

Osaki.

Damion gwałtownie nabrał powietrza w płuca. Po chwili Reiko poczuła, że

bierze ją na ręce i niesie do salonu. Kiedy posadził ją na sofie, otworzyła oczy.
Była pewna, że teraz, kiedy już mu powiedziała, zaniknie z jej życia na zawsze. Na
tę myśl serce kurczyło jej się z bólu.

– Złamałaś zasadę – oznajmił, siadając obok niej i podając jej kieliszek z winem.
– Jaką zasadę?
– Nie dotykamy się do momentu, aż wszystko sobie wyjaśnimy.
– Ale przecież ja cię nie dotknęłam!
–

Ce n'est pas vrai.

Cały czas dotykasz mnie swoim wzrokiem. Ale po kolei.

Dlaczego uważasz, że wypadek ojca był twoją winą?

– To ja zmusiłam go do tego, żeby pojechał tym pociągiem. Nie chciał, ale to na

nim wymogłam.

– W jaki sposób?
– On... chciał, żebym dokonała w życiu kilku zmian. Powiedziałam, że nie

zrobię tego, dopóki nie pogodzi się z mamą. Byli w separacji od pół roku i chciał
się z nią rozwieść. Zamierzałam temu zapobiec.

Na jego twarzy pojawił się wyraz bólu:

– Nie każde małżeństwo może przetrwać. Czasami rozstanie jest najlepszym

wyjściem.

– Tak, ale to byli moi rodzice. Wiedziałam, że matka bez ojca nie przetrwa. Na

swój sposób ojciec ją kochał. Postanowił dać im jeszcze jedną szansę.

– Miałaś szczęście. Moi rodzice byli razem, ale to ich zabiło.
– Jak to?
Oczy Damiona pociemniały.
– Oboje mieli swoją obsesję. Opowiem ci o tym innym razem. Teraz chcę się

dowiedzieć, co dokładnie się stało.

– Mieszkałam wtedy w Osace i tata miał mnie odwiedzić. Nienawidził

pociągów, ale namówiłam go, ponieważ jazda samochodem zajęłaby więcej czasu.
Wkrótce po rozpoczęciu podróży pociąg wykoleił się w tunelu. Byliśmy uwięzieni
przez dwa dni. Przez cały ten czas ojciec trzymał mnie za rękę. Gdy wreszcie zdo-
byłam się na odwagę, żeby mu powiedzieć, jak bardzo mi przykro, nie żył. Kiedy
matka o wszystkim się dowiedziała, uznała, że to moja wina. Od czasu wypadku
spotkałyśmy się tylko dwa razy.

Widząc jej łzy, Damion przyciągnął ją do siebie. Rozszlochała się na dobre.
– Czy twoje koszmary dotyczą wypadku?
Skinęła głową.
– Czasami widzę, jak umiera, czasami sama jestem uwięziona w jakiejś pułapce i

nie mogę mu pomóc.

– Gdyby twój terapeuta był naprawdę dobry, przekonałby cię, że nie ponosisz

żadnej winy za śmierć ojca.

Jego współczucie jedynie pogorszyło jej nastrój.
– Nieważne, co mówią inni. Byłam samolubna. Nie chciałam przyznać, że być

może byłoby dla nich lepiej, gdyby się rozstali. Chciał pojednania jedynie ze
względu na mnie. Ponadto sprawiłam, że uwierzył w to, że ponosi
odpowiedzialność za mój styl życia.

– Jaki styl życia?
Otworzyła usta, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu.
– Jaki styl życia? – powtórzył pytanie.
– Mężczyźni... imprezy... alkohol...
W pokoju zapanowała cisza. Damion zacisnął dłonie w pięści.
– Ilu ich było?
– Damion...
– Pytam: ilu?
Wymieniła liczbę i twarz Damiona pobladła. Odsunął się od niej gwałtownie.

Miała ochotę zapaść się pod ziemię. Damion wstał i bez dalszych słów wyszedł z

salonu.

Reiko nie była pewna, jak długo siedziała nieruchomo na sofie. Kiedy przestała

płakać, w salonie zrobiło się całkiem ciemno. Tak jak przypuszczała, Damion od-
szedł. Jakaś jej część odczuła z tego powodu ulgę. Przynajmniej nie będzie musiała
pokazywać mu swoich blizn. Nie zniosłaby, gdyby na ich widok odsunął się od niej
ze wstrętem. Dotknęła ręką blizny, przypominając sobie, jak Damion ją pocałował.

– Reiko! Otwórz drzwi – usłyszała znajomy głos.
Otarła wierzchem dłoni twarz i podeszła do drzwi.
– Czego chcesz, Damion?
Wyciągnął w jej stronę butelkę drogiego wina.
– Wyszedłeś, żeby kupić wino?
– To nie jest jakieś tam wino, tylko bordeaux z mojej winnicy.
– Damion...
– Nie dokończyliśmy naszej rozmowy. Usiądźmy.
– Dlaczego naprawdę wyszedłeś?
Przez chwilę myślała, że nie odpowie. Przejechał ręką przez włosy.
– Większość mężczyzn nie lubi, kiedy kobieta, z którą sypiali, dzieliła łóżko

także z innymi. Ja nie jestem wyjątkiem. Pamiętasz, co powiedziałem ci wcześniej
o obsesji moich rodziców? Mój ojciec, podobnie jak dziadek miał obsesję na
punkcie swoich kobiet. Przyszło mi do głowy, że ja mogę odczuwać to samo w
stosunku do ciebie.

– Chcesz powiedzieć, że mnie kochasz?
Roześmiał się głośno.
– Nigdy nie myl miłości z obsesją. Przez taki błąd moje dzieciństwo było

koszmarem.

– Co się wydarzyło?
– Ojciec szantażował matkę moją osobą. Jej małżeństwo było pomyłką, ale on

nie chciał jej dać rozwodu. Uważał, że do niego należy. W końcu ją tym zabił.

Reiko nie była w stanie wydobyć z siebie słowa.
– Kiedy przeprowadziłem się do dziadków, łudziłem się, że to coś zmieni, ale

nic podobnego. Nawet nie wiesz, ile razy spóźniłem się do szkoły, bo matka
musiała zobaczyć się z „przyjacielem”. Dziadek o wszystkim wiedział i bardzo to
przeżywał.

– Poznałam go na wystawie. Sprawiał wrażenie bardzo do ciebie przywiązanego.
– Gdy nie było w pobliżu babci, był zupełnie innym człowiekiem. Łatwiej mi

było wtedy znieść koszmar, w jakim przyszło mi żyć.

– To dlatego właśnie próbujesz odnaleźć obraz?

– Dziadek chce być z nim pochowany, a ja nie zamierzam mu tego utrudniać.
Reiko chrząknęła.
– Mówisz więc, że zaczynasz mieć na moim punkcie obsesję?
– Mam nadzieję, że nie, ponieważ dla żadnego z nas nie byłoby to dobre.
– A to dlaczego?
Damion spojrzał jej w oczy.
– Nigdy nie spytałaś mnie, jak dowiedziałem się o tym innym mężczyźnie.
– A jak się dowiedziałeś?
– Dwa tygodnie po wyjeździe wróciłem, ponieważ nie mogłem przestać o tobie

myśleć. Znalazłem cię w twoim ulubionym barze w Tokio. Siedzieliście w rogu i
całowaliście się. Kiedy wyszliście, ruszyłem za wami. Kiedy okazało się, że
idziecie do ciebie, miałem ochotę zabić was oboje. Zrozumiałem, że muszę trzymać
się od ciebie z daleka.

– A teraz?
– Nie mogę znieść myśli o tym, że mogłabyś być z innym mężczyzną.
– Damion...
– Czy to było z mojego powodu? Spałaś z nim dlatego, że odszedłem?
Udzielenie odpowiedzi na to pytanie było przyznaniem, jak wielką władzę nad

nią miał. Nie mogła jednak skłamać.

– Tak. Kiedy dowiedziałam się, że mnie oszukiwałeś co do swojej tożsamości,

byłam zdruzgotana. Nienawidziłam cię, ale siebie chyba jeszcze bardziej. A z tym
mężczyzną spotkałam się tylko raz. Nigdy więcej go nie widziałam.

–

Je suis désolé.

Wiele razy chciałem ci o tym powiedzieć, ale z każdym dniem było

mi coraz trudniej. Wygląda na to, że bardziej niż na twoim przebaczeniu zależało
mi na tobie. Przykro mi, ale nie jestem doskonały.

– Chyba już to ustaliliśmy, że żadne z nas nie jest.
Okrążył stół i podszedł do niej.
– Wciąż cię pragnę.
– Poczekaj! Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
– Nie chcę więcej słuchać o twoich mężczyznach, Reiko!
– A powinieneś. Spotykałam się z wieloma, ale spałam tylko z tym jednym.

Chciałam, żeby ojciec o nich wiedział, bo miałam nadzieję, że to zatrzyma go przy
matce.

– Reiko...
– Ale nie o to chodzi... Ja... nie mogę z tobą iść do łóżka, Damion.
– Ach, znów wracamy do tego samego. Nie możesz uprawiać seksu. O tym

jeszcze nie rozmawialiśmy.

– Nie będziesz chciał tego słuchać. To nie jest ładne.

– Jak sam seks,

ma petite.

Rzadko bywa piękny.

– Posłuchaj mnie. Pół roku po wypadku mój terapeuta uznał, że powinnam

zacząć wracać do normalnego życia. Umówiłam się nawet na randkę...

– I co się wydarzyło?
– To było koszmarne. Zupełnie nie potrafię tego wytłumaczyć. W jednej chwili

wszystko było okej, a za moment poczułam się, jakby mi zamarzły wnętrzności.
Moje ciało zupełnie nie było w stanie go przyjąć. Wręcz go odrzucało. To było
przerażające.

Damion zaklął po francusku. Wstał i podszedł do okna. Nic nie mówił. Stał w

milczeniu przez dłuższą chwilę, patrząc na miasto.

– Mówiłam ci, że to będzie okropne. Że nie będziesz chciał mnie więcej znać.
To, co się stało później, było dla niej kompletnym zaskoczeniem. Nagle znalazła

się w jego objęciach, z twarzą tuż przy j ego twarzy.

– Jeśli jeszcze raz powiesz coś podobnego, sprawię ci porządne lanie. Zaraz po

tym, jak spędzę z tobą noc, udowadniając ci, jak bardzo się mylisz.

– Wow, całą noc? – spytała drwiąco.
Damion jednak nie dał się sprowokować.
– Wiesz, że mówię poważnie. – Pochylił się i pocałował ją delikatnie i

niespiesznie.

– Przestań to robić!
– Co takiego?
– Sprawiasz, że coraz bardziej cię lubię. A ponieważ przez ostatnie pięć lat cię

nienawidziłam, czuję się trochę dziwnie.

Damion uśmiechnął się szeroko.
– Mam taką nadzieję. Nie chcę, żebyś czuła się przy mnie tak, jak przy każdym

innym człowieku.

– Peszysz mnie. A to okropnie mnie denerwuje.
Chciała wysunąć się z jego objęć, ale silna ręka przytrzymała ją w miejscu.

Reiko poczuła jego podniecenie i zarumieniła się. Patrzył na nią z szerokim
uśmiechem.

– Ja ciebie peszę, a ty mnie podniecasz. W tej chwili mam ochotę pokazać ci, jak

bardzo. Nie mogę się doczekać, kiedy znów zobaczę cię nagą.

Słysząc to, Reiko zmartwiała. Każdy atom jej ciała zmienił się w kryształek

lodu.

–

Arrêté!

– krzyknął.

Powoli zaczynała ogarniać go frustracja. Jeszcze nigdy nie było mu tak trudno

do kogoś dotrzeć. Patrzył, jak stara się ukryć przed nim swoją bezbronność, i coś
ścisnęło go za serce.

– Nie spinaj się tak, to nie jest dobre dla mięśni.
Z trudem powstrzymał się przed pocałowaniem jej. Na to przyjdzie czas

wkrótce.

– Zaraz po wyjeździe z Tokio spotkałem Isadorę Baptiste.
Reiko spięła się jeszcze bardziej. Położył ciepłą rękę na łydce i zaczął ją powoli

masować.

– Starałem się o tobie zapomnieć. Ta znajomość miała być krótkotrwała.
– Ale przecież ona była mężatką.
– Nie, była od trzech lat rozwiedziona. Cały czas wiązały ją z byłym mężem

interesy. Gdyby klienci dowiedzieli się, że nie jest już żoną Antoine'a Baptiste,
udziały domu mody znacznie by zmalały.

– Wolała więc uchodzić za kobietę, która zdradza męża, niż narazić się na straty

finansowe, tak?

– Nie kpij z tego. Całe dynastie powstawały i upadały z powodu dobrze

zwartych małżeństw. Fakt, że mamy dwudziesty pierwszy wiek, niczego nie
zmienia.

– A dzieci? Naprawdę je porzuciła?
Damion poczuł nagły ścisk. Świadomość tego, że przyczynił się do pogorszenia

ich sytuacji, jak zwykle wzbudziła w nim wyrzuty sumienia.

–

Oui,

to prawda.

Na jej twarzy odmalowało się rozczarowanie.
– Trzy miesiące po tym, jak zaczęliśmy się spotykać, spytała, czy chciałbym

poznać jej dzieci. Odmówiłem. Uznała, że nie lubię dzieci i odseparowała się od
nich. Dowiedziałem się o tym od jej byłego męża. Dopiero później okazało się, że
nie była całkiem stabilna.

– Dlaczego z nią zerwałeś?
– Ponieważ zdałem sobie sprawę, że jest uosobieniem wszystkiego, czego

starałem się uniknąć.

– Miała na twoim punkcie obsesję?
Skinął głową.
– Kiedy dowiedziałem się, że opuściła dzieci, pojechałem z nią porozmawiać.

Nie poszło nam najlepiej. Dwie godziny później znalazłem ją w łazience z pod-
ciętymi nadgarstkami.

– Mój Boże! – Reiko nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. – To musiało być

dla ciebie okropne.

– Wcale nie. Wkrótce okazało się, że Isadora miała poważny problem. To

właśnie dlatego Antoine się z nią rozwiódł. Umieściłem ją w zakładzie w Arizonie,
gdzie odpowiednio się nią zajmują.

– Pojechałeś z nią tam?
– Tak. Byłem z nią przez kilka tygodni. Została poddana terapii i wkrótce

wyszło na jaw, przez kogo znalazła się w takim stanie.

– Przez ciebie?
Ujął jej rękę i złożył we wnętrzu pocałunek.
– Do tej pory nie potrafię sobie wybaczyć tego, przez co musiała przeze mnie

przejść. Zupełnie przeoczyłem wszelkie symptomy ostrzegawcze.

– Och, Damion...
– Teraz już wiesz o mnie wszystko,

ma fleur.

Chcę, żebyś mi zaufała. Całkowicie.

– Nie mogę tego zrobić. To takie... bolesne.
Ku jej zdumieniu Damion skinął jedynie głową i pocałował ją w czoło.
– To długotrwały proces, ale razem przez to przejdziemy.
My. To jedno proste słowo przeraziło ją bardziej niż determinacja, jaką w nim

dostrzegała. Niecierpliwe usta Damiona zaczęły błądzić po jej szyi, policzkach, aż
w końcu odnalazły usta. Reiko westchnęła z błogością.

Jednak kiedy poczuła, że zaczął rozpinać jej bluzkę, natychmiast zesztywniała.
– Co robisz?
– To, co pragnąłem zrobić od chwili, kiedy ujrzałem cię w zeszłym tygodniu u

Ashtona.

Odpiął kolejny guzik. Chciała się od niego odsunąć, ale przytrzymał ją.
– Chcę cię zobaczyć, Reiko.
– Ja... nie jestem jeszcze gotowa. – Tak jakby kiedykolwiek miała być gotowa na

to upokorzenie. – Poza tym chyba o czymś zapomniałeś, Damion.

– Mianowicie?
– Masz znaleźć sobie żonę, a nie kolejną kochankę.
– Żonę znajdę z czasem. Najpierw muszę zrobić to.
– Dlaczego musisz?
– Zraniłem cię i doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Chciałbym to naprawić.
– Idąc ze mną do łóżka? Nie mogę po prostu powiedzieć, że ci przebaczam?
Damion jednak potrząsnął głową.
– Uważasz, że coś jest z tobą nie tak. Chcę ci udowodnić, że się mylisz. Nie

martw się, ma belle, zrobimy to powoli.

Kolejny guzik.
– Na razie chcę jedynie rozpiąć twoją bluzkę.
– A potem?
– To zależy od ciebie.
Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, powoli wsunął rękę za pasek spódnicy.

Przyjemność, jakiej doświadczyła była niewyobrażalna.

– Czego pragniesz, Reiko?
– Chcę, żebyś mnie pocałował.
Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać; Po chwili poczuła na ustach gorące

wargi i jej ciało natychmiast rozgorzało. Tak bardzo chciałaby móc znów się z nim
kochać! Weźmie to, co może. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do
siebie. W dole brzucha poczuła gorąco, które ogarnęło całe jej ciało.

Nic z tego nie wyjdzie. Nic...
Kiedy poczuła rękę Damiona na pośladku, zadrżała. Znieruchomiał i spojrzał na

nią pytająco.

– Wystarczy?
Chciała krzyknąć, że nie, ale wiedziała, że na to pytanie jest tylko jednak

odpowiedź.

– Wystarczy.

Następnego dnia Damion zadzwonił do dilera i zaoferował za „Femme sur

Plagę” cenę nie do odrzucenia. W południe obraz był w jego posiadaniu. Trzy
godziny później jechali na lotnisko. W pośpiechu nawet nie zapakował płótna.
Stało w samolocie oparte o ścianę i patrząc na nie, Reiko zastanawiała się, jak
kobieta o takiej urodzie mogła być złą żoną i matką.

– Co zrobisz z pozostałymi dwoma obrazami?
– Przyszło mi do głowy, żeby je spalić.
– Nie odważysz się!
– Wydaje mi się jednak, że moje dzieci będą miały prawo wiedzieć, z jakiej

pokręconej rodziny pochodzą.

Wzmianka o dzieciach poruszyła w niej czułą nutę. Od dwóch lat usilnie starała

się nie myśleć o tym, jak bardzo chciałaby je mieć. Damion od razu dostrzegł
zmianę jej nastroju.

– Co się stało? Dlaczego pobladłaś?
– To chyba ta zmiana czasu. Mój organizm nie bardzo sobie z tym radzi.
Przyglądał jej się w milczeniu przez dłuższą chwilę. Bała się, że odkryje

wszystkie jej sekrety. Potem przeniósł wzrok na obraz i zatopił się w myślach.
Odetchnęła z ulgą.

– Przypuszczam, że uważasz mnie za osobę bez serca, kiedy mówię o swojej

rodzinie?

Ujęła go za rękę i splotła palce z jego palcami. Oczy Damiona pociemniały.
– Nie, ale wolałabym, żebyś przestał udawać, że to wszystko nie robi na tobie

większego wrażenia.

– Życie w takiej rodzinie zmusza do tego, żeby ukrywać uczucia albo

zachowywać się dokładnie tak samo.

– Mówisz o obsesji. A gdzie miejsce na miłość?
– Jak widzisz, można bez niej żyć. Nie wydaje mi się, żeby była najważniejsza.
– Zatem nie czujesz współczucia dla tych niezliczonych złamanych serc, które

zostawiłeś w całej Europie?

– Żeby znaleźć tę właściwą, książę musi pocałować wiele zmienionych w żabę

księżniczek.

Spojrzał na nią i coś w jego wzroku sprawiło, że poczuła się zaniepokojona.
– Wygląda jednak na to, że moje poszukiwania dobiegają końca.
Jego słowa zabrzmiały dla Reiko jak wyrok.
Nie było dla niej roli w tym scenariuszu. Ból, jaki teraz odczuwała, był

najprzykrzejszym doświadczeniem w całym jej dotychczasowym życiu.

Podjechali wysadzaną drzewami aleją pod

Chdteau

Fortier, siedzibę rodu

Fortierów. Kiedy limuzyna zatrzymała się na podjeździe, Reiko podniosła wzrok na
monumentalną budowlę.

– Nie miał żadnej szansy – powiedziała, kręcąc głową.
– Kto taki?
– Mój dziadek. W porównaniu z tym wszystkim był nikim. – Machnęła ręką,

wskazując na zamek. – Był tylko biednym studentem z Kioto, który trafił na
Sorbonę. Nie mógł zaoferować twojej babce takiego splendoru.

– Pieniądze to nie wszystko.
Reiko westchnęła ze smutkiem.
– Tylko ludzie tak bogaci jak ty mogą mówić takie rzeczy. Ten, kto ma

pieniądze, ma władzę. A władza jest narkotykiem, któremu niewielu jest w stanie
się oprzeć.

– Ty potrafiłaś.
– Nie rozmawiamy o mnie. Mówimy o tym, jak nędzne potrafi być życie.
Damion podszedł do niej i uniósł jej brodę, żeby spojrzeć w oczy.
– Gdybyś mogła dostać czegokolwiek byś zapragnęła, co by to było?
Dla ciebie chciałabym, żebyś nigdy nie odszedł.
Dla siebie, żeby moje fizyczne i emocjonalne blizny się zagoiły.
Trzeciego życzenia nawet bała się nazwać. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się.
– Jeśli chodzi o teraz, chętnie zrobiłabym mały rekonesans. Serowe panini także

nie byłoby od rzeczy. Umieram z głodu. Myślisz, że jeśli ładnie poproszę, twój
kucharz coś dla nas przyrządzi?

– Z całą pewnością. Najpierw jednak musimy zrobić twoje ćwiczenia.
– Mogę je zrobić samą.

– Widzę przecież, że znów cię boli. Najpierw ćwiczenia, potem spacer, a na

końcu jedzenie.

– Czy ktoś ci już kiedyś powiedział, że jesteś tyranem?
– Nie, ale wiem, że niektórzy uważają mnie za przemądrzałego Francuza. Jeśli

wezmę cię na ręce, będzie cię bolało?

Poczuła, że słabnie. Och, jak dobrze byłoby móc mu się poddać, zapomnieć o

wszystkim na krótką chwilę...

– Nie, a dlaczego?
Wziął ją na ręce i zaczął się wspinać po schodach prowadzących do

chateau.

Spojrzała na profil niosącego ją mężczyzny i poczuła nagłą ochotę, żeby dotknąć
jego twarzy. Zrobiła to. Jego szczęka była ciepła, twarda, lekko chropowata. I tak
niewiarygodnie seksowna, że przechyliła się i pocałowała go. Damion zatrzymał
się w pół kroku. Usłyszała, jak daje wolne kierowcy i gospodyni.

– Zobacz, jak daleko zaszliśmy,

ma petite.

Całujesz mnie, ponieważ nie jesteś w

stanie się przed tym powstrzymać. Dotykasz mnie, bo tego pragniesz, a nie po to,
by zdobyć nade mną przewagę.

– Wiedziałeś o tym?
Damion roześmiał się.
– Naturalnie. Doskonale wiesz, że kiedy czuję na sobie twoje dłonie, nie jestem

w stanie logicznie myśleć.

Damion pocałował ją, a Reiko odwzajemniła pocałunek z żarliwością. Kiedy się

od siebie oderwali, minęła dłuższa chwila, zanim do siebie doszła. Rozejrzała się
po wnętrzu, w którym się znalazła. Na ścianach wisiały portrety przodków
Damiona i wspaniałe obrazy. Wszędzie stały rzeźby, antyczne meble i marmurowe
popiersia. Damion wzniósł ją po schodach na górę i ruszył wschodnim korytarzem.
Pokój, do którego wszedł, był utrzymany w błękitno-złotej tonacji. Na środku stało
ogromnych rozmiarów łóżko, osłonięte muślinową zasłoną.

– Podoba ci się?
– Jest absolutnie wspaniały. Będę się bała dotknąć tu czegokolwiek, żeby

niczego nie zniszczyć.

Posadził ją na łóżku, ale nie przestawał jej trzymać.
– To tylko rzeczy. Liczy się to, żeby ci było wygodnie. – Pochylił się i

pocałował ją w czoło. – Jeśli coś cię zaniepokoi, nie wahaj się zapukać do mnie.
Będę tu, za tymi drzwiami. – Wskazał głową drzwi znajdujące się w odległym
kącie pokoju.

Świadomość tego, że Damion chce ją widzieć u siebie w łóżku, powinna ją

przerażać, ale pożądanie było silniejsze niż strach. Czy może pozwolić sobie na to,
żeby po raz ostatni z nim być?

Tak!
– Mam nadzieję, że nie będzie to konieczne.
Przyciągnął ją do siebie tak blisko, że jej piersi dotknęły jego koszuli.
– W takim razie trzymaj drzwi zamknięte, bo nie ręczę za siebie.
Tym razem jego pocałunek był głębszy i bardziej natarczywy. Reiko wiedziała,

że nie powinna mu ulegać, ale to było silniejsze od niej. Niech diabli porwą kon-
sekwencje!

– Reiko, powiedz mi, żebym stąd wyszedł. – Jego głos był pełen udręki.
Reiko przygryzła wargę.
– Wyjdź stąd, Damion.
– W takim razie weź kostium kąpielowy i zejdź na dół za pięć minut.
– Dokąd idziemy?
– Mam dla ciebie niespodziankę. I załóż jakieś sensowne buty. – To mówiąc,

odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Przez chwilę stała nieruchomo tam, gdzie ją zostawił, jakby z jego odejściem

uszły z niej wszystkie siły witalne. W końcu zmusiła się do tego, żeby się poruszyć.
W tym otoczeniu czuła się trochę jak księżniczka z bajki. Wszystko tu epatowało
historią i wielką sztuką. Historią, która pozostanie tu długo po tym, jak po niej
zaniknie wszelki ślad. I długo po tym, jak Damion znajdzie sobie żonę i będzie
miał mnóstwo dzieci. Ból obudził ją z letargu. Zacisnęła usta i poszła poszukać ko-
stiumu. Szybko przebrała się w zabudowany, jednoczęściowy kostium, i zeszła na
dół. Na jej widok Damion zmarszczył brwi.

– To nie jest kostium do pływania.
– Jeśli spodziewałeś się zobaczyć mnie w skąpym bikini, to muszę cię

rozczarować. Innego nie mam.

– Mogę...
– Nie. Jestem pewna, że masz tu całą kolekcję kostiumów, ale nie skorzystam.

W tym czuję się doskonale.

Objął ją wzrokiem, pod wpływem którego zrobiło jej się gorąco.
– Damion...
– Alors, idziemy – polecił nieco zachrypniętym głosem.
Zeszli na dół i stanęli przed ogromnymi czarnymi drzwiami.
– Idziemy zwiedzać lochy?
Uśmiechnął się przebiegle.
– Jeszcze nie.
Drzwi otworzyły się i jej oczom ukazał się wąski, oświetlony korytarz wiodący

w dół

château.

Korytarz kilkakrotnie skręcał, aż skończył się i oczom Reiko ukazał

się widok zapierający dech w piersi. Basen był podświetlony od spodu i otoczony

wspaniałą roślinnością. Po lewej stronie dostrzegła wielką drewnianą ławę i
kamienny stół, na którym leżały ręczniki.

– Gotowa?
Skinęła głową. Damion wziął ją za rękę i poprowadził do schodów.
– Ta woda jest ciepła!
– To termalne źródła, które mają początek w górach. Nie zawsze jest taka ciepła,

dlatego ją podgrzewam.

Oparł ją sobie plecami o pierś i pocałował w ucho. Reiko rozluźniła się.

Pozwoliła wodzie działać cuda.

– Dziękuję, Damion. Jest wspaniale.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Ale i tak musisz zrobić swoje. Obejmij

mnie za szyję.

Zrobiła, co kazał. Czuła, że ogarnia ją pożądanie, ale on był niewzruszony.

Pochylił się, chwycił ją za nogi i podciągnął kolana do klatki piersiowej. Powtórzył
tę czynność kilka razy. Po czterdziestu pięciu minutach ćwiczeń czuła się jak
nowonarodzona.

– Wszystko w porządku?
– Nie martw się, nie zacznę płakać.
–

Bien sur.

I zanim to powiesz, potwierdzam. Tak, jestem podniecony.

Reiko roześmiała się.
– Myślisz, że to zabawne?
– Na pewno jest bardzo sexy. Zdecydowanym ruchem wyciągnął ją z wody i

położył na drewnianej ławie. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, leżał na niej.
Jego pocałunki były niemal rozpaczliwe. Całował ją z taką pasją, jakby chciał ją
wchłonąć. Kiedy poczuła na piersi gorącą dłoń, jęknęła. Z jego gardła wydobywały
się jakieś chropawe dźwięki. Położył się między nogami Reiko, całując ją coraz
bardziej natarczywie. Wreszcie sięgnął ustami do piersi. Objął sutek wargami,
wprawiając ją w stan najwyższego pobudzenia. Pieścił obie piersi przez chwilę, po
czym sięgnął ręką między jej uda. Reiko wstrzymała oddech. Pożądanie walczyło
w niej z niepokojem.

– Wszystko w porządku. Zaufaj mi. Niespiesznie zaczął pieścić jej intymne

miejsca przez mokry materiał kostiumu. Odchyliła głowę do tyłu, poddając się
pieszczocie. Damion szeptał do niej czułe słowa po francusku, a między nimi wciąż
ssał jej sutki. Powoli, ale konsekwentnie doprowadzał ją do punktu
kulminacyjnego. Reiko zanurzyła palce we włosach Damiona i przyciągnęła bliżej
jego głowę. Była w niebie. Dopiero po długiej, długiej chwili zdała sobie sprawę,
że nie czuła ani bólu, ani upokorzenia. Otworzyła oczy. Czyżby Damion miał
rację? Czyżby rzeczywiście nie działo się z nią nic złego? Na samą myśl o tym, że

mogłaby poczuć go w sobie, zadrżała. Czy mogła się z nim znów kochać? Widział
już jej blizny. Może z wyjątkiem tej najgorszej. A kiedy ją zobaczy...

– Jak na kobietę, która właśnie przed chwilą miała w moich ramionach orgazm,

zbyt mocno rozmyślasz.

Spojrzała na niego i w jego oczach dostrzegła pożądanie. Dlatego zdziwiła się,

kiedy zobaczyła, że się odsuwa. Spojrzał na nią z góry.

– Nie jesteś jeszcze gotowa, a mnie nie chodzi o zwykły seks.
– No nie wiem, a może warto spróbować?
– Nie mam ochoty. – Pochylił się, żeby pocałować ją tuż powyżej pępka i

poszedł pod prysznic.

Spojrzała za nim. Damion Fortier wciąż był tym samym niebezpiecznym

mężczyzną, którego spotkała pięć lat temu. W ciągu ostatnich dni poznała go
jednak od innej strony. Udowodnił jej, że potrafi być łagodny, czuły i
niewiarygodnie hojny. Wszystko to czyniło go w jej oczach jeszcze bardziej
seksownym. A jego ciało... Miał figurę rzymskiego gladiatora i poruszał się z nie-
zwykłą gracją. Wstrząsnął się pod wodą z prysznica, która najwyraźniej nie była
tak ciepła jak ta w basenie. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, podeszła do
niego i dotknęła go. Woda rzeczywiście była bardzo zimna.

– Co robisz?
Spojrzała na jego kąpielówki, które wciąż były wybrzuszone, pomimo zimnej

wody.

– Pomyślałam, że może mogłabym ci trochę pomóc...
– Pięć lat temu taka propozycja nie przeszłaby ci przez gardło. Teraz też nie

mam pewności, czy powinnaś mi składać takie propozycje,

chérie.

Reiko uniosła podbródek.
– Czy to wzywanie?
– To prośba, żeby porzucić ten temat.
– Ale dlaczego? Czy to dla ciebie zbyt trudne?
– Reiko, nie przeciągaj struny. To się może dla ciebie źle skończyć.
– Oferuję jedynie rozsądne rozwiązanie.
Jego oczy pociemniały, a ręce opuścił wzdłuż ciała.
– Kiedy zapragnę się z tobą kochać, to będę miał na myśli prawdziwe zbliżenie.

Nic innego nie wchodzi w grę.

– A jeśli nigdy do niego nie dojdzie?
– Dojdzie.
Powiedział to z taką pewnością, że prawie w to uwierzyła. Przez jedną krótką

chwilę pomyślała, że to możliwe.

– Poradzimy sobie ze wszystkim. Nie interesuje mnie nic poza sukcesem. Ty

powinnaś myśleć tak samo.

– Nie o to chodzi...
Położył palec na jej ustach.
– Będziemy się kochać i przeżyjesz coś absolutnie wspaniałego. A teraz

zadowolę się pocałunkiem.

– Czy to aby na pewno jest rozsądne?
– Po to właśnie są zimne prysznice.
– W twoim przypadku niezupełnie się to sprawdza. Jeśli nie chcesz się zamienić

w lodową rzeźbę, moja oferta wciąż jest aktualna.

– Dosyć tego! Powiedziałem już, co o tym myślę. – Sięgnął po ręczniki i podał

jej jeden. Wytarł się energicznie i owinął ręcznik wokół talii.

– Wciąż masz ochotę na wycieczkę po zamku?
Rozbawiona skinęła głową.
–

Bien sur.

Zaczniemy od zwiedzania lochów. Mamy tam całą kolekcję męskich

gorsetów i myślę, że jeden mi się przyda.

Reiko roześmiała się. Zawtórował jej, choć wcale nie było mu do śmiechu.

Marzył jedynie o tym, by z powrotem zabrać ją do swojego pokoju.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Damion zacisnął zęby i puścił na siebie kolejny strumień zimnej wody. Jego

ciało jednak zdawało się żyć własnym życiem. Pragnęło jedynie połączenia z
ciałem Reiko i nic nie było w stanie tego zmienić. Zimny prysznic był jedynym
ratunkiem. Nie, nie jedynym. Nie mógł zrobić tego, czego tak bardzo pragnął.
Reiko potrzebowała czasu. Wypadek miał wpływ nie tylko na jej ciało. Wcale się
nie dziwił, że zamieniała się w słup lodu, gdy tylko posunął się za daleko. Kiedy
był w Arizonie z Isadorą, przekonał się, jak skomplikowana jest ludzka psychika.
Zaczął rozumieć postępowanie swojego ojca i dziadka i tym bardziej chciał
uniknąć ich losu. Wiedział, że aby osiągnąć swój cel, musi postępować z nią bardzo
ostrożnie. Przejechał ręką przez mokre włosy. Wspomnienie Reiko szczytującej w
jego ramionach sprawiło, że jego ciało natychmiast zareagowało. Zaklął pod nosem
i owinął się ciaśniej ręcznikiem. Zastanawianie się nad tym, dlaczego go tak
pociągała, nie miało sensu. Pozostawało mu mieć nadzieję, że kiedy już zaciągnie
ją do łóżka, wreszcie uwolni się spod jej uroku. Wrócił do swojego pokoju, starając
się nie słuchać głosu, który podszeptywał mu, że może się bardzo mylić.

– Na czym więc ma dokładnie polegać ta praca, którą dla mnie masz? – spytała

Reiko podczas śniadania.

– Zaraz do tego dojdziemy. Jak spałaś? – spytał. Natychmiast pobiegła myślami

do wydarzeń poprzedniego wieczora. Zarumieniła się.

– Nie możesz tego robić!
– Czego? Spytać, jak spałaś?
– Patrzeć na mnie z taką znaczącą miną.
– To dlatego, że dobrze cię znam,

mafleur.

Miał rację. Obudziła się dziś ze świadomością, że trzymanie go na dystans

będzie znacznie trudniejsze, niż początkowo sądziła. Nawet myśl o tym, że miałby
zobaczyć jej blizny, nie napawała jej takim przerażeniem j ak kiedyś.

– Dobrze spałam, a ty?
Odstawił filiżankę i sięgnął po widelec.
– Nie będę zanudzał cię szczegółami mojej bezsennej nocy,

mon amour.

Powiedzmy, że zimny prysznic kilka razy był w użyciu. – Podał jej kawałek
brzoskwini.

Otworzyła usta i połknęła go.
– Nie będę mieć poczucia winy tylko dlatego, że spałam lepiej niż ty.

– I bardzo dobrze. Niedługo będziesz potrzebowała dużo siły.
– Jesteś bardzo pewny swego, prawda?
–

Oui

– odparł po prostu.

– Saru mo ki kara ochiru – powiedziała ostro.
Roześmiał się i podał jej kolejny kawałek owocu.
Wzięła go i celowo przytrzymała w ustach widelec. Damion gwałtownie nabrał

powietrza w płuca.

– Masz rację, nawet małpy spadają z drzew. Ale mam wrażenie, że tym razem

będzie inaczej. Pragniesz mnie tak samo mocno jak ja ciebie.

To stwierdzenie ją otrzeźwiło. Nie ma możliwości, żeby im się udało. Była

wszystkim tym, czego Damion Fortier nie mógł zaakceptować. Z desperacją
próbowała nie poddać się rozpaczy, która ją ogarnęła. Zgarnęła ze stołu okruszki z
chleba.

– Miałeś opowiedzieć mi o pracy.
Zmarszczył brwi, ale odłożył widelec i skinął głową.
– Na początku marca udostępniamy część

chateau

publiczności. W tym czasie

wszystkie nasze dzieła sztuki, które normalnie wypożyczamy muzeom, zbieramy w
zamku. Twoim zadaniem byłoby bezpieczne dostarczenie ich do domu. Jutro
przywiozą z Kazachstanu sześć sztuk. Chciałbym, żebyś je obejrzała i zade-
cydowała, które powinny znaleźć się na wystawie.

– Powinnam zażądać za to dwa razy więcej pieniędzy, niż mi płacisz.
Damion uśmiechnął się.
– To jeszcze nie wszystko. Na koniec organizujemy bal, na którym urządzam

pokaz naszej kolekcji biżuterii. Chciałbym, żebyś tym także się zajęła.

– Nie masz jakiegoś kuratora, który to dla ciebie robi? Organizowanie takich

pokazów nie jest dokładnie tym, czym zazwyczaj się zajmuję.

– To będzie ostatni bal mojego dziadka i chciałbym, żeby był wyjątkowy. A tak

przy okazji, dziadek przyjeżdża jutro. Poza tym osoba, która pracowała dla mnie w
zeszłym roku, jest niedostępna.

– Chcesz powiedzieć, że ją wyrzuciłeś, tak? Zapewne nie spełniła twoich

oczekiwań.

– Cóż, jestem perfekcjonistą.
Reiko odsunęła gwałtownie krzesło i zerwała się na równe nogi.
– W takim razie co zrobisz ze mną? Jestem daleka od bycia perfekcyjną.
Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie, więżąc między udami.
– Jesteś za to osobą upartą, skłonną do wpadania w złość i używającą brzydkiego

języka.

– A kim ty jesteś? Doktorem Freudem?

– Ale ja cię z tego wyleczę.
– Wyleczysz? Czyżbym była dla ciebie jakimś programem naukowym?
– Wręcz przeciwnie. Jesteś piękną kobietą, przez którą nie mogę spać po nocach.

Moje intencje wcale nie są altruistyczne, więc nie zmuszaj mnie do tego, żebym
zmienił się w jakiegoś świętego.

– Świętość to ostatnia cecha, o którą bym cię posądzała.
– I tego się trzymajmy,

mafleur.

– Prosisz o niemożliwe, Damion.
– Kokestsu ni irazunba koji wo ezu.
„Kto nie ryzykuje, ten nie ryzykuje jeszcze bardziej”.
W ciągu następnego tygodnia pokazał jej, jak bardzo jest zdeterminowany. I jak

dalece był zdecydowany, aby jej zaufać. Reiko użyła swoich znajomości, aby przy-
spieszyć dostarczenie niektórych dzieł sztuki z tak odległych zakątków świata jak
Zanzibar czy Nikaragua. Przygotowania do wystawy zaczęły się pełną parą. Z
każdym dniem

chateau

coraz bardziej przeobrażał się z prywatnej rezydencji we

wspaniałe dzieło sztuki, które miało być udostępnione szerokiej publiczności.
Właśnie położyła na komodzie w stylu Ludwika XIV ostatnią porcję ulotek
informujących w zwięzły sposób o historii posiadłości, kiedy czyjeś silne dłonie
objęły ją w pasie.

– Dochodzi siódma. Oficjalnie powinnaś skończyć pracę dwie godziny temu. –

Ciepłe usta Damiona dotknęły jej ucha.

– Nigdy nie przywiązywałam wagi do godzin pracy – odparła, opierając się o

jego szeroką pierś.

Damion nie wstydził się okazywać jej czułych gestów, także w obecności

innych. I z każdym tym gestem jej opór słabł coraz bardziej. Wiedziała, że jest
jedynie kwestią czasu, kiedy się podda.

– Ja tu jestem szefem i oznajmiam koniec pracy. I zdejmij wreszcie te buty. Nie

rozumiem, jak możesz w nich chodzić.

– Czuję się doskonale. Twój basen z wodami termalnymi działa cuda.
Damion uklęknął przed nią i objął dłońmi łydkę.
– Nie wiem, dlaczego tak się upierasz przy tym, żeby narażać swój biedny

kręgosłup na taki stres. Zdejmuj je.

Reiko w milczeniu go posłuchała.
– Tak jest znacznie lepiej.
< Wstał z kolan i spojrzał na nią z góry. Teraz, kiedy zdjęła buty, wydawała mu

się jeszcze drobniejsza niż zwykle. Była delikatna jak kwiat wiśni.

– Damion...
– Od rana marzyłem o tym, żeby porządnie cię pocałować.

– Obawiam się, że zgorszyliśmy dziś madame LeBoeuf.
– Powinna się nauczyć, że w tym domu trzeba zachować dyskrecję – oznajmił,

biorąc ją na ręce. – Obejmij mnie nogami.

Intymność tej pozycji sprawiła, że krew zaczęła jej żywiej krążyć w żyłach. Nie

przestając jej całować, zaczął z nią iść. Posadził ją przy niewielkim stoliku na
tarasie ze wspaniałym widokiem na St. Valoire. Stół był nakryty. Damion uniósł
pokrywy półmisków i jej oczom ukazał się prosty posiłek: befsztyk

chàteaubriand

z

ziemniakami, zielona fasolka i czerwone bordeaux, naturalnie z własnych winnic.

– Dziękuję, że dałeś mi tę pracę. Nie byłam pewna, czy podołam, ale nabrałam

przy niej energii.

– Kochasz sztukę, podobnie jak kochasz wyzwania. To gwarantowało sukces.
– Mogłeś znaleźć na to miejsce kogoś znacznie lepszego, ale wybrałeś mnie.

Dziękuję.

Popatrzył na nią przez dłuższą chwilę, po czym pochylił się, żeby napełnić jej

kieliszek. Reiko nie spuszczała z niego wzroku.

– Co?
– Damion, naprawdę jesteś wspaniały.
Gwałtownie odstawił butelkę.
– Reiko...
Po raz pierwszy odkąd go poznała, nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Ze

zdumieniem skonstatowała, że się zarumienił.

– Och, mój Boże, nie chciałam cię zawstydzić. Nie wiem, co mnie napadło.
– Popatrz na mnie uważnie i powiedz, czy to rzeczywiście zakłopotanie jest

uczuciem, jakiego doświadczam.

Spojrzała i to, co zobaczyła, sprawiło, że zrobiło jej się gorąco. Doskonale znała

to spojrzenie.

– Ja...
– Jesteś gotowa, wiem to. Czy teraz, kiedy na mnie patrzysz, widzisz

mężczyznę, który mógłby ponownie cię zranić?

– Nie w sposób zamierzony – odparła zgodnie z prawdą.
– Ale...
– Żadnych więcej ale. – Wyciągnął w jej stronę rękę.
Podała mu swoją i po chwili znalazła się w jego ramionach. Zamknął nogą drzwi

i położył ją na łóżku. Zaczął ją całować, a kiedy sięgnął, żeby zdjąć jej bluzkę,
znieruchomiała.

– Możemy zgasić światło? – mruknęła tuż przy jego ustach.
– Ale dlaczego? Przecież widziałem już twoje blizny na twarzy i na ramionach.

Nie ma sensu ich ukrywać.

– Damion, mam ich znacznie więcej.
Chciała się odsunąć, ale ją przytrzymał.
– Pokaż mi je. Chcę zobaczyć cię całą. Rozbierzesz się sama czy mam to zrobić

za ciebie?

– Damion, proszę...
– Zaufaj mi i zdejmij ubranie.
Odsunął się i złożył ręce za plecami, jakby chciał się powstrzymać przed

dotykaniem jej. Ten prosty gest dodał jej sił. Damion wiedział, że jest przerażona,
ale mimo to wciąż jej pragnął. Powoli zaczęła zdejmować bluzkę. Po chwili stanęła
przed nim tylko w koronkowej bieliźnie.

– Nie widzę żadnych blizn.
Zrobiła głęboki wdech i odgarnęła włosy, które opadały jej na ramiona. Damion

w milczeniu patrzył na podłużne blizny pokrywające jej kark i plecy. Podszedł
bliżej, żeby im się przyjrzeć. Po chwili poczuła na plecach delikatny dotyk jego
palców. A później Damion pocałował największą z nich. Zaszokowana odwróciła
głowę w jego stronę. Po raz drugi tego dnia Damion uklęknął. Jego usta
rozgrzewały jej ciało. Po policzkach Reiko popłynęły łzy. Damion przytulił twarz
do jej pleców, pozwalając jej płakać. W końcu podniósł się i przytulił ją, mówiąc
coś do niej po francusku.

– Damion, to jeszcze nie wszystkie.
– Chcę zobaczyć cię całą – powtórzył.
Rozebrała się do końca i stała przed nim naga i bezbronna. Drżała na całym ciele

jak liść na wietrze. On jednak patrzył na nią w taki sposób, że w jej sercu pojawiła
się nadzieja. Może jednak widok jej ciała nie podziałał na niego odstraszająco?
Ujął jej twarz w dłonie i przygryzł zębami dolną wargę. Zrobiło jej się gorąco.

A kiedy objął dłonią pierś Reiko i ścisnął między palcami sutek, z jej gardła

wydobył się zduszony jęk.

– Czy wciąż mnie pragniesz? – spytał chrapliwym głosem.
– Wiesz, że tak.
– Ufasz mi?
– Tak.
Wziął ją na ręce i położył na łóżku. Nie przestając patrzeć jej w oczy, powoli

rozpiął suwak spodni.

– Patrz na mnie – polecił. – Chcę widzieć, że mi ufasz.
– Ale ty jesteś taki doskonały. Ja nie.
– Twoje blizny nie określają tego, kim jesteś. Poza tym mam na myśli coś

innego. Pamiętam jeszcze, jaka jesteś ciasna i drobna. Ja jestem duży.

– Wiem o tym, ale wiem też, że nie sprawisz mi bólu.

– Twoje słowa są jak balsam na moją duszę, ma belle.
Zrzucił spodnie na podłogę i wyszedł z nich.
– Wiesz, jak bardzo cię pożądam.
Przylgnęła do niego całym ciałem.
– Nie bardziej niż ja ciebie.
Damion zadrżał.
– Reiko, muszę mieć pewność, że jesteś gotowa. Nie chcę się spieszyć.
W odpowiedzi uniosła nogę i oparła ją na jego udzie.
– Jestem gotowa. Jeśli chcesz, możesz sprawdzić.
Ręka, która pieściła jej piersi, znieruchomiała, po czym powoli zsunęła się

wzdłuż brzucha w dół, pomiędzy uda. Damion wsunął w nią palce. Mięśnie Reiko
natychmiast się na nich zacisnęły.

– Wszystko w porządku,

ma cherie?

Skinęła głową. Damion zaczął ją niespiesznie pieścić, chcąc sprawić, żeby się

rozluźniła. Przymknęła oczy, poddając się jego ruchom. Kiedy była już prawie u
szczytu, wycofał palce.

– Damion, proszę... Och...
Ugryzł ją lekko w sutek i zwiększył ucisk. Tym razem doprowadził ją na sam

szczyt. Wstrząsnął nią potężny spazm. Drżąca i rozdygotana wróciła do
rzeczywistości. Dopiero wtedy uzmysłowiła sobie, że Damion zanurzył w niej dwa
palce i wcale nie odczuwała bólu. Spojrzała na niego zaskoczona.

– Jak się czujesz?
– Zadziwiająco dobrze – odparła, próbując powstrzymać łzy, które napłynęły jej

pod powieki. – Chcę cię poczuć w sobie.

– Jeszcze nie,

mapetite.

Wciąż jesteś bardzo spięta. – Pocałował ją. – Nie chcę

sprawić ci bólu.

– Nie sprawisz. Proszę, Damion.
– Jeszcze trochę. Obiecuję, że wkrótce to nastąpi.
Ponownie wsunął w nią palce, narzucając stały, niespieszny rytm. I znów jej

ciało odpowiedziało pełną gotowością.

– Och, Damion!
– Wyglądasz pięknie. Twoje ciało jest niewiarygodne. Takie pełne życia i tak

intensywnie reagujące na każdy mój dotyk. Nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak
jak teraz ciebie.

– To ty to sprawiasz. – Przymknęła oczy, czując, że nadchodzi kolejny szczyt.

Wstrząsnął nią nie słabiej niż poprzedni. Była wniebowzięta.

Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że Damion zakłada prezerwatywę. Na samą

myśl o tym, co za chwilę się wydarzy, ogarnął ją płomień. Niczego innego nie

pragnęła, jak tylko pełnego zjednoczenia.

– Jestem gotowa. Zaufaj mi.
Damion przełknął, ułożył się między jej udami i zamknął oczy. Po chwili zaczął

niespiesznie w nią wchodzić. Jej mięśnie zacisnęły się, jakby chciały zapro-
testować. Zaczęła szybko oddychać, powoli poddając się panice.

– Reiko, popatrz na mnie.
Potrząsnęła przecząco głową.
– Proszę, spójrz na mnie! Zaufaj mi. Poczuj, jak bardzo cię pragnę.
Spojrzała w pociemniałe oczy i dostrzegła w nich siłę i spokój.
– Rozluźnij się – szepnął, całując ją lekko w skroń.
Wszedł w nią odrobinę dalej, a ona mu na to pozwoliła. Potem jeszcze głębiej i

jeszcze. Serce waliło jej jak oszalałe, ale nie protestowała. Damion nie spuszczał z
niej wzroku, powtarzając cały czas, jaka jest piękna i dzielna. Na efekty nie musiał
długo czekać. Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. Zanurzyła palce w mo-
krych od potu włosach i poddała biodra do przodu.

–

Mon Dieu,

uwielbiam twoje ciało.

– Powiedz to po francusku – poprosiła szeptem.
Zrobił to, powtarzając całą litanię słów, których nie rozumiała. To wystarczyło,

żeby po raz kolejny wzniosła się na sam szczyt, prowadząc go za sobą.

–

Merci –

mruknął jej do ucha.

– To chyba ja powinnam ci podziękować – mruknęła sennym głosem.
– Mnie wystarczy to, że mi zaufałaś.
Leżała nieruchomo, wsłuchując się w równy oddech śpiącego Damiona. Nie

mogła przestać myśleć o tym, że jej zaufanie brało się z prostego faktu, że się w
nim zakochała.

Następne dwa tygodnie minęły jak burza. Każdego ranka stała u boku Damiona,

który otwierał dla zwiedzających

chateau.

Kiedy goście ich opuszczali, jedli obiad z

dziadkiem, jeśli tylko czuł się na siłach. Potem szli na basen, gdzie pomagał jej
rozciągać mięśnie. W dzień poprzedzający bal zastał ją ustalającą ostatnie
szczegóły menu z szefem kuchni.

– Spróbuj tego. – Podała mu na widelcu łososia w sosie cytrynowo-mangowym.

Damion skinął z aprobatą głową.

– Będzie doskonały na przystawkę. Potem danie główne, czyli ryba albo

wołowina. Francois sugerował

foie gras

, ale namówiłam go, żeby zmienił zdanie –

uśmiechnęła się. – Chcesz spróbować deseru?

– Na pewno jest wyśmienity. Ufam ci bezgranicznie.
Takie uwagi wywoływały w niej panikę. Wiedziała, dlaczego tak jest. Bała się,

że uwierzy, że to, co między nimi jest, może być czymś prawdziwym i trwałym.
Coraz bardziej się w to angażowała, doskonale wiedząc, dlaczego nie powinna tego
robić. Dotknęła ramienia Francois i podziękowała mu. Damion nie był za-
chwycony.

– Czy musisz tak wszystkich dotykać?
– Mój terapeuta powiedział, że dotyk ma leczniczą moc. Nic na to nie poradzę.
– Zaczynam myśleć, że tego człowieka należałoby rozstrzelać. Ja ci pomogę

wyzdrowieć. Za każdym razem, kiedy zechcesz kogoś dotknąć, dotknij mnie.

– A jeśli akurat nie będzie cię w pobliżu?
– Wtedy pomyśl o tym, że cię trzymam, że cię dotykam. To będzie twoje

lekarstwo.

Jego słowa były takie przekonywujące... Gdyby tylko mogła w nie wierzyć.

Gdyby miała pewność, że nie kieruje nim jedynie czysta żądza...

– Szukałeś mnie w jakimś konkretnym celu?
–

Oui.

Muszę pojechać do Bordeaux po obraz. Powiedziałaś, że nie masz

odpowiedniej sukni na bal. Może upieklibyśmy dwie pieczenie przy jednym ogniu?

– Dobry pomysł. Dokończę tylko wybierać z Francois wina do deseru i wezmę

torebkę. Za dziesięć minut będę gotowa.

Damion skinął głową i pocałował ją.
– I pamiętaj, żadnego dotykania.
– Słowo harcerza, baronie.
Uśmiechnął się i dał jej na odchodne lekkiego klapsa.

Damion uparł się, żeby pójść z nią po sukienkę. Żadna mu się nie podobała.

Były albo zbyt obcisłe, albo zbyt seksowne.

– Może spytamy, czy mają tu zgrzebne worki? Wytnę tylko dziury na oczy i

mogę tak iść – zażartowała.

– Nie chcę, żeby inni mężczyźni gapili się na ciebie i mieli zbereźne myśli.
Reiko zdała sobie sprawę z tego, że Damion mówi to poważnie.
– Chyba powinnam ci podziękować.
– Naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakie wrażenie robisz na

mężczyznach?

Wzruszyła ramionami.
– W ciągu tych dwóch tygodni dałeś mi więcej pewności siebie, niż miałam w

całym dotychczasowym życiu. Nigdy nie przestanę ci być za to wdzięczna.

– Nie podoba mi się taka gadka. Nie potrzebuję twojej wdzięczności. Za bardzo

mi to pachnie tekstem „zamierzam cię porzucić”, co oczywiście jest bzdurą.

Pewność siebie, z jaką to powiedział, powinna ją zirytować, ale miał rację.

Przecież kiedyś musi od niego odejść. Doskonale o tym wiedziała. Tyle tylko, że
jeszcze nie teraz...

Dyskretne pokasływanie przerwało ich pocałunek. Damion mruknął coś pod

nosem i odwrócił się. Na widok ekspedientki prezentującej im kolejną suknię,
skinął głową z aprobatą.

–

Oui,

ta jest dobra. Weźmiemy ją.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Ubrany w smoking Damion wyprostował się i rozejrzał wokół siebie. Choć

nigdy by tego nie przyznał, czuł się zdenerwowany. W tym roku bardziej niż
zwykle zależało mu na tym, żeby wszystko się udało. Spojrzał w kierunku drzwi
wiodących do pokoju Reiko. Choć sypiała w jego łóżku, nalegała na to, by mieć
swoją sypialnię, gdzie trzymała ubrania. Nie podobało mu się to, ale zaakceptował
jej wybór. Wiedział, że potrzebuje więcej czasu, by się do niego przyzwyczaić.
Wciąż miała nocne koszmary, o których w swojej naiwności sądził, że znikną, jak
tylko zacznie z nim sypiać. Zacisnął zęby i wszedł do jej pokoju. Reiko akurat brała
prysznic. Z trudem powstrzymał się, aby nie wejść do łazienki. Wiedział, że gdyby
to zrobił, spóźniliby się na przyjęcie. Z ciężkim westchnieniem zszedł na dół,
akurat w chwili, w której samochód z pierwszymi gośćmi zajechał na podjazd.
Skinął głową lokajowi, który otworzył drzwi.

Reiko popatrzyła na swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęła się do siebie. Suknia,

którą kupili, spodobała się jej od pierwszej chwili. Szmaragdowo-złota, z pasem
bursztynowych korali wszytych pod biustem, luźno opadała do ziemi, falując przy
każdym kroku. Włosy jak zwykle miała rozpuszczone, a na nogi założyła złote
sandałki na obcasie. Była zadowolona, że nie przymierzyła tej sukni przy
Damionie. Chciała, żeby zobaczył ją w pełnej gali. Po raz pierwszy od dwóch lat
ośmieliła się odsłonić ramiona i zawdzięczała to właśnie jemu. Wzięła do ręki szał i
wyszła z sypialni. Z salonu znajdującego się obok sali balowej doszły ją głosy
przyciszonej rozmowy. Uśmiechnęła się promiennie i weszła do środka. Damion
podszedł do niej, objął ją w talii i lekko do siebie przyciągnął.

– Reiko, pozwól, że ci przedstawię doktora Emmanuela Falcone.
Choć jego mina była zupełnie neutralna, usłyszała w jego głosie napięcie.

Wyciągnęła na powitanie rękę.

– Doktor Falcone jest znanym na całym świecie terapeutą.
Zdumienie odebrało jej głos. Serce waliło jej jak oszalałe i miała wrażenie, że to,

co zbudowali w ciągu ostatnich tygodni, rozpadło się jak domek z kart.

– Reiko? – W głosie Damiona dało się słyszeć niepewność.
Jakoś udało jej się wydobyć z siebie stosowne słowa. Starała się zachować

spokój, ale coś w niej pękło.

Pomimo tego, co jej mówił, uważał, że jest w niej coś, co wymaga naprawienia.

Doktor Falcone wspomniał coś o spotkaniu i wręczył swoją wizytówkę. Przyjęła ją
w milczeniu, marząc o tym, by jak najszybciej stąd zniknąć. Zdała sobie sprawę, że

obaj mężczyźni przyglądają jej się w ciszy.

– Muszę zadzwonić do kuchni, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku –

oznajmiła, jakby chciała się przed nimi usprawiedliwić.

Doktor pożegnał się i Damion wyszedł, żeby go odprowadzić. Kiedy została

sama, zacisnęła powieki, powtarzając sobie, że da radę. A po dzisiejszej nocy
wyjedzie. Zrobiła głęboki wdech i odwróciła się do drzwi. Stał w nich Damion.
Najwyraźniej chciał jej coś powiedzieć.

– Nie teraz, Damion.
–

Oui.

Teraz. Wiem, że jesteś na mnie zła, ale chciałem jedynie...

Reiko poczuła, że ogarnia ją wściekłość.
– Ty chciałeś. Jak na razie robimy tylko to, czego ty chcesz. Zaprosiłeś go tu bez

porozumienia za mną. Wciąż uważasz, że jestem uszkodzona i trzeba mnie
naprawić.

– Nieprawda. Uważam jedynie, że potrzebujesz pomocy, żeby poradzić sobie z

tymi nocnymi koszmarami.

– Zaakceptowałam je jako część mojego życia. Poza tym to nie twój problem.
– Nie powinny być częścią twojego życia. Wystarczająco dużo przeszłaś i bez

tego.

– Naprawdę nie chcę teraz o tym rozmawiać.
– Prędzej czy później będziesz musiała to zrobić. Tak nie może być dalej, Reiko.
Potrząsnęła głową. Nie mogła ignorować faktu, że w ciągu ostatnich tygodni

Damion w coraz większym stopniu przejmował kontrolę nad jej życiem i
emocjami.

– Przyjechali twoi goście. Pójdę się upewnić, że niczego im nie brakuje. W

końcu po to mnie zatrudniłeś, prawda?

Zbył ją machnięciem ręki.
– Goście poczekają. To jest ważniejsze.
– Cały czas starałeś się zmusić mnie, żebym się zajęła konkretną pracą, a teraz,

kiedy naprawdę się zaangażowałam, chcesz mnie od tego oderwać.

– Wiem, że namotałem, ale chcę to naprawić.
– Na tym właśnie polega problem. Nie widzisz tego? Odkąd się spotkaliśmy,

próbujesz mnie naprawić. Ale wiesz co? Wolę się taką połamaną. Jestem wtedy
znacznie bardziej zabawna.

– Reiko, arrete?
Uniosła brodę.
– Poza tym to nie fair, że mówisz po japońsku, a ja po francusku nie. Bardzo

mnie to irytuje. Mówiąc szczerzę... – przerwała gwałtownie. Do holu weszła
właśnie Isadora Baptiste: przepiękna, niebieskooka blondynka. Była wszystkim,

czym Reiko nigdy nie będzie. Towarzyszyły jej dwie dziewczynki ubrane w
identyczne białe sukienki.

– Zaprosiłeś ją? – Nie wiedziała, czy była z tego powodu bardziej zaskoczona

czy wściekła.

– Isadora wciąż jest moją przyjaciółką.
– W takim razie chodźmy się z nią przywitać.
W ciągu następnych minut dała przedstawienie swojego życia. Poznała Isadorę,

która skupiła całą uwagę na Damionie. Patrzyła na niego w taki sposób, że Reiko
miała ochotę odejść, żeby zapewnić im prywatność. A kiedy zaczęli rozmawiać po
francusku, z rozpaczy omal nie pogryzła sobie wargi.

– Bardzo przepraszam – uśmiechnęła się wdzięcznie i podeszła do kolejnych

gości.

Przez cały wieczór starała się zachować dystans. Jak tylko Damion zbliżył się do

niej, odchodziła. Nie był z tego zadowolony, co znalazło odbicie w jego spojrzeniu.
Dlaczego był na nią zły, skoro to on sprawił jej przykrość? Isadora nie odstępowała
go na krok, a teraz nawet wsunęła mu rękę pod ramię i szeptała coś do ucha. Reiko
poczuła się odrzucona. Bez wątpienia jej cierpienie odbiło się na twarzy. W
spojrzeniu Damiona można było dostrzec niepokój i troskę. Choć cały czas
rozmawiał z Isadorą, nie spuszczał wzroku z Reiko.

– I znów się spotykamy. Nie ma pani uczucia

déjà vu

? – głos Sylvaina Fortiera

przerwał jej rozmyślania.

– Jak dobrze cię znów widzieć, Sylvain.
Przerwał jej machnięciem ręki.
– Daj spokój konwenansom,

ma petite.

Czas przestać uciekać.

– Słucham? Chyba nie bardzo zrozumiałam.
Skinął głową w kierunku Damiona stojącego nieopodal z Isadorą i jej córkami.
– Przestań wreszcie uciekać i łap swoje przeznaczenie, zanim ci się wymknie.
– Moja przyszłość w żaden sposób nie jest związana z nim. Jestem tu tylko

dlatego, że zlecił mi wykonanie pracy. Zaraz potem wyjadę. – Pomachała ręką w
kierunku Sabinę LeBoeuf, która najwyraźniej starała się przykuć jej uwagę.

Z ulgą usprawiedliwiła się przed Sylvainem i ruszyła w kierunku Sabinę.
– Co się stało?
– Jedna z modelek jeszcze się nie pojawiła, a prezentacja zaczyna się za dziesięć

minut. Zaraz potem ma być pokaz sztucznych ogni i nie można go przesunąć, bo
wszystko jest zaprogramowane na czas.

– Skąd ja, do diabła, wytrzasnę teraz jakąś modelkę?
– Może poprosić kogoś z gości? Na przykład madame Baptiste?
– Nie!

Nie miała zamiaru pozwolić, żeby była kochanka Damiona miała cokolwiek

wspólnego z przedsięwzięciem, w które włożyła tyle serca.

– Myślę, że znalazłam rozwiązanie – oznajmiła Sabine.
Reiko odetchnęła z ulgą.
– Ty ją zastąpisz.
– Ja? Chyba oszalałaś.
– Będziesz doskonała.
– Jasne, będę wyglądała przy nich jak liliput. Nawet jak założę niebotyczne

szpilki, będę się prezentować jak karzełek.

– Zobaczysz, że wypadniesz wspaniale. Trzeba ci będzie tylko upiąć włosy.

Zaraz przyślę asystentkę, żeby ci pomogła.

– Pomogła w czym? – Tuż za nimi rozległ się głos Damiona. Odwróciła się

gwałtownie i spojrzała na niego.

– Mamy mały problem – mruknęła. – Ale wygląda na to, że został już

rozwiązany.

– Nie sprawiasz wrażenia przekonanej.
Bo nie była. Na myśl o tym, że ma się obnażyć przed tak wyselekcjonowaną

publicznością, napawała ją przerażeniem. Nie miała jednak wyjścia. ,

– Już jestem. A ty po co tu przyszedłeś?
– Chciałem zobaczyć, co cię zatrzymało. Musimy porozmawiać, Reiko.
– O czym mielibyśmy rozmawiać?
– Znasz mnie wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nie przyjmuję do

wiadomości żadnego „nie”.

Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale w tym momencie weszła Sabinę z

dwoma ochroniarzami, którzy nieśli szklane kasetki z biżuterią Fortierów. Damion
popatrzył na modelki, a potem z powrotem na nią.

– Brakuje ci modelki?
– Już nie – oznajmiła Sabinę. – Reiko wystąpi zamiast niej.
Na jego twarzy odmalowały się zmienne uczucia. Potem jego wzrok spoczął na

biżuterii. Szmaragdowy naszyjnik w dwudziestoczterokaratowym złocie z wy-
grawerowanym miniaturowym herbem Fortierów. Do tego identycznie wykonana
bransoleta. Kolejna modelka dostała do zaprezentowania naszyjnik ze złotych
muszelek z perłą z morza południowego. Królewska tiara wysadzana diamentami.

– Nie to – zadecydował Damion.
Reiko odetchnęła z ulgą. Nie mogła znieść myśli, że miałaby mieć na sobie tyle

historii. Dźwięk skrzypiec był sygnałem, że pokaz się rozpoczął. Do pokoju wszedł
stylista, żeby upiąć jej włosy, Damion jednak powstrzymał go ręką.

– Poproszę o szczotkę.

Sabine spojrzała na nich, po czym wyprosiła wszystkich z pomieszczenia.
– Usiądź – polecił Damion.
Z bijącym serem posłuchała jego polecenia. Uniósł jej włosy i zaczesał do góry.

Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła na karku powiew powietrza. Pewnymi
ruchami Damion splótł jej włosy w ciasny węzeł i sięgnął do kasety. Wyjął z niej
płaski, szeroki naszyjnik wysadzany diamentami. Na środku znajdował się szafir
wielkości kurzego jaja. Reiko nigdy jeszcze nie widziała: czegoś podobnego.
Damion ostrożnie założył go jej na szyję i zapiął drobne zapinki. Potem pocałował
ją w kark.

– Bravo, ma belle.
Spojrzała na niego poprzez łzy.
– Nie wiem, czy dam radę, Damion. Wszyscy ci ludzie... I ja...
– Nie zapominaj, że jesteś ninja, który nie wie, co to lęk.
– Wiesz, że to nieprawda. I wiesz o tym, jak jestem niedoskonała.
– Nie zgadzam się. Doskonałość nie istnieje, ale gdyby była, ty byłabyś

najbliższa niej.

– Do diabła, Damion, jeśli będziesz tak mówił, rozpłaczę się i zniszczę sobie

makijaż. A poza tym, czyż nie powinieneś teraz zabawiać swojej przyjaciółki?

Uśmiechnął się.
– Podoba mi się, gdy jesteś zazdrosna. W ogóle wszystko, co ma związek z tobą,

podoba mi się nieskończenie.

Z tym enigmatycznym stwierdzeniem pocałował ją w czoło i wyszedł. Stylista

wsunął głowę przez drzwi i spojrzał na nią pytająco.

– Gotowa?
Choć całe jej jestestwo przeciw temu protestowało, postąpiła krok do przodu, a

potem kolejny.

– Gotowa – oznajmiła lekko drżącym głosem.

Damion siedział w takim miejscu, że zobaczył ją, gdy tylko się wyłoniła. Chciał,

żeby całą uwagę skupiła na nim. Jej widok w tym naszyjniku sprawiał, że czuł się
zupełnie wytrącony z równowagi. Oczywiście Reiko nie znała związanej z nim
historii. Mało kto ją znał. Po jego prawej stronie siedział dziadek, po lewej zaś
Isadora, która coś mówiła, starając się skupić na sobie jego uwagę. Nie słuchał jej.
Wpatrywał się w czerwoną welwetową kotarę, zza której za moment... W tej chwili
oczom zebranych ukazała się Reiko. Wyglądała olśniewająco. Szła wolno z
wysoko uniesioną głową, przepięknie eksponując naszyjnik. Jego ciało natychmiast
zareagowało w ten sam sposób co zawsze. Reiko doszła do końca wybiegu i
popatrzyła na niego. Przez chwilę żadne z nich się nie poruszyło. Jej odwaga

powaliła go na kolana. Pomimo swoich niedoskonałości Reiko Kagawa podjęła
wzywanie i stawiła mu czoło. Uwielbiał ją. Miał nadzieję, że ona to widzi. I
rzeczywiście, dostrzegła to. Jej oczy się rozszerzyły, a usta lekko rozchyliły.

– Jesteś moja – szepnął bezgłośnie.
To także dostrzegła. Zrobiła głęboki wdech i odwróciła się. Światła skierowały

się na jej kark, odsłaniając rząd blizn. W tłumie dało się słyszeć pomruki i szepty.
Isadora dotknęła jego ramienia, ale nie oderwał wzroku od Reiko.

– Jeśli wiesz, co jest dla was dobre, chłopcze, działaj. Nie czekaj, bo może być

za późno – usłyszał głos dziadka.

Spojrzał na niego i powiedział, co zamierza zrobić. Dziadek skinął z aprobatą

głową.

W tym czasie Reiko zniknęła za kotarą, a jej występ został nagrodzony

gromkimi brawami. Damion był pewny, że nie pocałuje już żadnej zamienionej w
żabę księżniczki.

Reiko wyszła na dwór, kiedy pierwsze fajerwerki wystrzeliły w niebo. Na jej

ustach gościł uśmiech. Nikt nie przeraził się na widok jej blizn. Ta myśl była dla
niej jak wybawienie. A spojrzenie Damiona... Będzie miała co wspominać, kiedy
wyjedzie. Może to było z jej strony samolubne, ale tak właśnie się czuła. Sylvain
podjechał do niej na swoim wózku.

– Cieszę się, że nareszcie wisząca nad tym naszyjnikiem klątwa została zdjęta.
– Klątwa?
–

Oui.

Ten naszyjnik został zrobiony na zlecenie mojego dziadka dla jego młodej

żony. Wygrał ją w rozgrywce z innym konkurentem. Żeby pokazać swój triumf,
kazał jej zakładać go zawsze, gdy razem gdzieś wychodzili.

– No i?
– Uczyniła z jego życia piekło. Po niej wszystkie noszące ją żony z rodziny

Fortierów były równie okropne. Osobiście mogę to potwierdzić.

– Przykro mi – powiedziała, przypominając sobie, co słyszała na temat Gabrielle

Fortier.

– Niepotrzebnie. My, Fortierowie, być może kochamy zbyt mocno, ale za to na

całe życie. – Spojrzał na ścianę, na której wisiała „Femme sur Plagę”. – Dziękuję
za to, że mi ją zwróciłaś. Damion powiedział, że kupiłaś „Femme sur Mer”. Mam
nadzieję, że nie jesteś tak bardzo odporna na wdzięki mojego wnuka, jak chcia-
łabyś, żebym myślał? W tej chwili poczuła na sobie wzrok Damiona. „Jesteś
moja”.

Pozwoliła się objąć i razem patrzyli na sztuczne ognie. Choć chwila była piękna,

serce kurczyło jej się z bólu. Damion niczego jej nie obiecał, nie złożył żadnej

deklaracji. Kiedy za ostatnim gościem zamknęły się drzwi, zwróciła się w jego
stronę.

– Zdejmij ze mnie ten naszyjnik, Damion.
– Jeszcze trochę. Podobasz mi się w nim.
– Wiem, dlaczego mi go nałożyłeś. Czy tym właśnie dla ciebie jestem? Twoją

własnością?

– Nie, ale prawdą jest, że nie lubię się tobą dzielić. Wyglądałaś dziś tak

fantastycznie... Mężczyźni nie spuszczali z ciebie wzroku.

– Powinnam była zdjąć go wcześniej.
– Testowałem samego siebie.
– Słucham?
– Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem go na mojej babci, opowiedziała mi

związaną z nim historię. Powiedziała, że nosi go, aby dziadek nigdy nie zapomniał,
kto tu rządzi.

– Nie rozumiem.
– Nie znałem innego mężczyzny, który byłby tak zależny od kobiety jak on. Nie

wiem, czy był w stanie zrobić pojedynczy oddech, nie myśląc o niej.

– Niektórzy nazwaliby to miłością.
– Używała jego uczuć, żeby go osłabić. Kiedy zmarła, został z niego cień

człowieka.

Reiko zaczynała rozumieć, do czego zmierza.
– Jak wypadł twój test?
– Zdałem sobie sprawę, że mogę oddychać.
– Cóż, cieszę się bardzo. Czy teraz możesz mi to zdjąć?
Popatrzył na nią w milczeniu, a w jego oczach pojawił się dziwny błysk.
– Damion...
– Te diamenty rozświetlają twoją twarz. Pieszczą twoją szyję jak mój dotyk.
Spojrzał na nią w sposób, od którego przeszył ją rozkoszny dreszcz, pomimo

wszystkich ostrzeżeń, jakich sobie nie szczędziła.

– Chcę zobaczyć cię nagą, tylko w tym naszyjniku.
– Damion... – chciała zaprotestować, ale ciało ją zdradziło.
– Proszę. Uczcijmy w ten sposób koniec wystawy. – Sięgnął do suwaka, żeby

rozpiąć jej suknię. Kiedy zobaczył koronkową bieliznę w kolorze starego złota,
jęknął.

– Chyba jednak nie wyzwoliłem się z tej klątwy. Widok twojego ciała

doprowadza mnie do szaleństwa.

– Ty też prezentujesz się całkiem nieźle.
Podniósł ją i położył na łóżku. Pospiesznie zrzuciła z siebie bieliznę, pozostając

jedynie w naszyjniku. Całkowicie obnażyła się przed człowiekiem, którego poko-
chała. Jego oczy zrobiły się niemal czarne. Kiedy wyzwolił się z ubrań, opadł na
łóżko obok niej. Zaczął się z nią kochać, jakby od tego zależało jego życie. Kiedy
dużo później otworzyła oczy, patrzył na nią z natężeniem.

– Zostań ze mną, Reiko.
– Prosisz mnie, żebym została z tobą przez następne kilka miesięcy?
– Cieszę się, że żartujesz. To znaczy, że mnie słuchasz i traktujesz moje słowa

poważnie.

Lód ścisnął jej serce. Wiedziała, do czego to zmierza. Tylko Damion nie miał

pojęcia, co oferuje.

– Pragnę cię, Reiko, i ty mnie także. To ma sens. Nie musisz odpowiadać mi od

razu. Możesz powiedzieć „tak” dopiero rano. – Pocałował ją w szyję, znacząc po-
całunkami gorący ślad.

– Posłuchaj, Damion...
– Cii. Wiem, że to jest przerażające, ale oboje tego pragniemy.
Dotknęła jego twarzy, wiedząc, jak będzie cierpiała, kiedy go straci.
– Porozmawiamy rano.
Pocałowała go, chcąc całkowicie zatracić się w miłości. Usiadła na nim. Damion

jęknął.

– Mon ange, qu'est-ce tu m'as fait?
Oparła ręce na piersi Damiona i zaczęła się miarowo poruszać. Silne dłonie

przytrzymywały ją za uda i oboje w napięciu dążyli do punktu, z którego nie było
już odwrotu. Opadła na jego pierś, czując pod policzkiem bicie jego serca. Leżeli
tak aż Damion zapadł w sen. Reiko ostrożnie uniosła się i odsunęła. Rozpięła na-
szyjnik i położyła go na stoliku. Starając się nié patrzeć na łóżko, zebrała ubrania.
Pakowanie zajęło jej kilka minut. Chwyciła torbę i zaczęła schodzić na dół. Była w
połowie schodów, kiedy usłyszała za sobą jakiś dźwięk. Na szczycie schodów stał
Damion. Wypuściła torbę z ręki, ale żadne z nich nawet na nią nie spojrzało.

– Nie sądziłem, że tak ukradkowa ucieczka jest w twoim stylu.
– Nie wiem, jaki jest mój styl. Skąd wiedziałeś, że chcę wyjechać?
– Naszyjnik zsunął się na podłogę i obudził mnie.
Damion zszedł na dół. Odłożył naszyjnik na podest i spojrzał jej w oczy.
– Nie wiem, dlaczego postanowiłaś uciec, ale mam zamiar o tym z tobą

porozmawiać.

– Nie zamierzam podjąć decyzji, której konsekwencje będziesz ponosił przez

lata, żałując tego, że się zgodziłeś.

– Przestań pleść bzdury i powiedz mi wreszcie, o co chodzi!
– Nie mogę z tobą być, Damion.

– A ja nie zamierzam pozwolić ci odejść. – Zaczął z powrotem iść do góry, żeby

do niej dojść. Ona jednak rzuciła się w dół, chcąc go wyminąć.

– Zaraz się przewrócisz i złamiesz sobie kark!
Chwycił ją w ramiona i przycisnął do siebie tak mocno, jakby już nigdy nie

zamierzał jej wypuścić.

– A teraz masz mi powiedzieć, o co chodzi.
Reiko potrząsnęła głową, niezdolna wydobyć z siebie słowa.
– Widziałam cię dziś z Isadorą.
– A ja nie widziałem nikogo oprócz ciebie. Ale tutaj nie chodzi o zazdrość, tylko

o coś innego. Słucham.

– Dobrze, powiem ci. Jestem tutaj i czuję zapach historii, bogactwa i splendoru. I

cały czas zastanawiam się, co ja tu robię. Nie należę do tego miejsca.

– Ale ja chcę, żebyś tu była. Dlaczego jesteś taka uparta?
Spojrzała mu w oczy, czując, jak serce zamiera jej w piersiach.
– Bo muszę.
– Oboje jesteśmy wytrąceni z równowagi, ale to nie oznacza, że pozwolę ci

odejść.

– Nie mogę z tobą zostać, Damion.
– Ale dlaczego?
– Ponieważ jesteś ostatnim z rodu Fortierów. Musisz Ożenić się kobietą, która da

ci liczne potomstwo. A ja... ja nie mogę mieć dzieci, Damion.

Reiko rzuciła się w wir pracy. Yosi zadbał o to, żeby nie nudziła. Jednak

niezależnie od tego, jak bardzo była zmęczona, pierwszą myślą po przebudzeniu i
ostatnią przed zaśnięciem było wspomnienie twarzy Damiona.

– Nie możesz mieć dzieci?
Krew odpłynęła mu z twarzy. Patrzył na nią z wyrazem bezbrzeżnego

zdumienia.

– Dowiedziałam się o tym po operacji. Jeden jajnik został usunięty, drugi jest

uszkodzony. Zajście w ciążę graniczyłoby z cudem.

Damion milczał.
– Chcesz mieć dzieci, prawda?
W milczeniu skinął głową. Choć spodziewała się takiej odpowiedzi, poczuła,

jakby ktoś wbił jej nóż w serce.

– Próbowałam powiedzieć ci wcześniej, ale jakoś nigdy się nie udało.
Damion wciąż się nie poruszał. Sprawiał wrażenie zupełnie sparaliżowanego

tym, co usłyszał. Chciała go dotknąć, przytulić się do niego ostatni raz, ale nie
miała odwagi.

– Żegnaj, Damion.
Zbiegła ze schodów, chwyciła torbę i rzuciła się do drzwi. Na podjeździe czekała

taksówka, którą wcześniej zamówiła. Ostatnią myślą, jaka pojawiła się w jej
głowie, gdy odjeżdżała było to, że nigdy już nie zatańczy z Damionem
argentyńskiego tanga...

Otworzyła drzwi do mieszkania w Kioto i rzuciła torbę na podłogę. Na telefonie

wyświetliła się jej wiadomość. Z ciężkim westchnieniem odczytała ją. Była od
Yoshi.

„Bardzo ważny klient. Transakcja życia”.
Przewróciła oczami i odpowiedziała. W głębi duszy cieszyła się, bo kiedy była

zajęta pracą, nie miała czasu myśleć o Damionie. Wiedziała, że się do niej nie
odezwie. Posiadanie dzieci było kluczową sprawą i dynastia Fortierów nie mogła
wygasnąć z jej powodu. Mimo to cierpiała. Choć z drugiej strony była znacznie
silniejszą i to dzięki niemu. Telefon zapiszczał ponownie. Na widok miejsca, w
którym miała się spotkać ze swoim klientem, oczy rozszerzyły jej się ze zdumienia.
Zapisała datę i godzinę. Potem usiadła i zaczęła się wpatrywać w hologram złotej
rybki, która, jak wszystko, kojarzyła jej się z Damionem.

W jej ulubionym parku kwitły właśnie drzewa wiśni. Zazwyczaj ten widok

wprawiał ją w doskonały nastrój, ale tym razem nie potrafiła opanować
przygnębienia. Do oczu wciąż napływały jej łzy. Zza jednego z drzew wyłoniła się
czyjaś postać. Na jej widok serce zaczęło jej walić jak oszalałe, a oddech uwiązł w
piersi. Dlaczego każdy mężczyzna przypominał jej Damiona? Nie może tak dalej
żyć, bo zwariuje. Mężczyzna podszedł bliżej. Teraz widziała już jego twarz, oczy i
minę.

– Damion! Co ty tu robisz? – Głos z trudem wydobywał się jej z zaciśniętego

gardła.

– Przykro mi, jeśli spodziewałaś się zobaczyć tu Radcliffa.
– Sppdziewałam się Yoshiego. A ty skąd wiesz o Tomie Radcliffie?
– Nie doceniłaś mnie, Reiko. Pozwoliłem ci odejść, bo wiedziałem, że i tak cię

znajdę. Powiedziałem ci już, że wiem o tobie wszystko.

– Jak to pozwoliłeś mi?
– Należysz do mnie, Reiko. Czas wracać do domu.
Damion patrzył na zmienne uczucia malujące się na jej twarzy, przygotowując

się do walki, którą miał stoczyć. Minione trzy tygodnie należały do najgorszych w
jego życiu. Mówił sobie, że Reiko potrzebuje czasu, ale tak naprawdę to on go
potrzebował. W jego głowie panował zamęt, ale po jakimś czasie wszystko stało się

jasne. Potrzebował Reiko Kagawy bardziej niż kogokolwiek na świecie.

– Przyjrzyj mi się dobrze, Damion. Nie mam na szyi obroży. Nie należę do

ciebie.

– Nie uważam cię za swoją własność. Oboje należymy do siebie. Dzielące nas

kilka tysięcy mil nie zmieni tego faktu. I obecność Radcliffa niczego tu nie zmieni.
I tak nie przestaniesz o mnie myśleć.

– To nie jest takie proste. Wiesz o tym.
– Wiem. Ale zaufałaś mi, zwierzając się ze swojej największej tajemnicy. A ja

namieszałem. Przyjechałbym wcześniej, ale zmarł mój dziadek...

– Och, tak mi przykro!
–

Merci.

Wiem, że nie mam prawa prosić cię, żebyś jeszcze raz mi zaufała, ale

mimo to zrobię to. Razem damy radę przez to przejść, Reiko.

– Nie ma przez co przechodzić, Damion. Nie urodzę ci dzieci i to wszystko.
– A chciałabyś je mieć?
Jej twarz przeszył ból.
– Proszę, Damion. Nie utrudniaj wszystkiego...
– Dlaczego chcesz mieć ze mną dzieci? Odpowiedz mi. Czy to, co do ciebie

czuję, tak bardzo różni się od

;

twoich uczuć do mnie? Pytam, dlaczego chcesz

mieć ze mną dzieci,

mon amou?

– Bo cię kocham.
Damion wypuścił powietrze z płuc i zaczął iść w jej stronę. W tej chwili

przebiegła obok nich dwójka dzieci, za którymi szła ich mama w zaawansowanej
ciąży. Czas stanął w miejscu. Reiko nie zdawała sobie sprawy z tego, że płacze.
Odwróciła się i zaczęła uciekać. Damion krzyknął za nią, ale nie zatrzymała się.
Nie mogła. Oczywiście dogonił ją bez trudu. Przed bramą parku stał jego
samochód. Otworzył przed nią drzwi i czekał w milczeniu. Z ciężkim
westchnieniem wsunęła się do środka. Powiedziała mu, że go kocha. On nie powie-
dział nic.

– Wiesz, że jesteśmy tu od godziny, a ja ani razu cię nie dotknąłem? Nie

wyobrażasz sobie, jakie to dla mnie trudne.

Zamknął drzwi i wyciągnął w jej stronę rękę.
– Chodź tutaj, Reiko.
– Ja...
– Chcę ci powiedzieć, co czuję.
Powoli przysunęła się do niego, czując, jak każde włókno jej ciała drży z

napięcia. W końcu jego ręka spoczęła na jej ramieniu. Dotyk, o którym marzyła
przez wszystkie te dni.

– Kocham cię, Reiko Kagawa. Ta miłość jest silniejsza od pragnienia posiadania

dzieci.

Je taime.

Przyciągnął ją i pocałował. Długo, namiętnie, aż do utraty tchu.
– Wiem, że moja miłość jest zaborcza i postaram się nad tym panować. Jak tylko

stanie się dla ciebie ciężarem, daj mi znać. Znajdę sposób, by to zmienić.

– Jak?
Popatrzył na nią zaskoczony. Zupełnie się nad tym nie zastanawiał.
– Damion?
– Nie mam gotowych odpowiedzi,

mon amour.

Wiem tylko, że nie mogę bez ciebie

żyć i modlę się o to, żebyś zechciała ze mną być.

– Uff, nareszcie mi ulżyło.
– Nie rozumiem.
– Świadomość, że nie masz gotowych odpowiedzi. To podobnie jak ja i to mi się

właśnie podoba. Dzięki temu życie jest znacznie bardziej interesujące.

– Jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. Kontaktowałem się z lekarzami z

najlepszej w kraju kliniki leczenia bezpłodności. Jeśli chcesz, możemy się dowie-
dzieć, jakie mamy możliwości. Jeśli nie, zaczniemy się starać o adopcję.

– Ale przecież rodzina...
– Jestem jej ostatnim członkiem i sam mogę decydować o swoim losie. A ja

wybrałem ciebie. Na zawsze.

– Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne. I jak bardzo mnie ta świadomość

rozgrzewa.

– Na tyle, żeby się rozebrać i mi to udowodnić?
– Myślę, że na znacznie więcej.
– Uważaj, skarbie. Ostatnio byliśmy razem trzy tygodnie temu. Moje potrzeby są

ogromne,

ma petite.

– Widząc jej skrzywioną minę, uśmiechnął się. – Nie podoba ci

się to zdrobnienie?

– Wiem, że jestem mała, i nie trzeba mi o tym przypominać.
– Jesteś doskonała.
– Muszę zakładać szpilki, żeby dostrzec, co się dzieje na świecie.
– Teraz masz mnie. Będę twoim przewodnikiem. Nie chcę, żebyś nosiła te

szczudła. Wystarczająco się już nacierpiałaś.

Łzy napłynęły jej do oczu.
– Och, Damion, tak bardzo cię kocham.
–

Je t'adore aussi.

I tak, nauczę cię francuskiego.

– Lepiej, żeby to była prawda. Pamiętaj, że mam różne kontakty.
– Doprawdy?
Skinęła głową.
– Ten obraz, który nabyłeś w Bordeaux, pochodzi z kradzieży. Jego prawowitym

właścicielem jest rodzina Busson. Interpol od dawna go poszukuje. – Na widok
jego zaskoczonej miny roześmiała się. – Witaj po ciemnej stronie mocy.

EPILOG

Damion wszedł do rozświetlonej galerii w

chateau

i znieruchomiał.

– Chyba przechodzę kryzys egzystencjalny.
– Mój ty biedaku. Trzeba było powiedzieć mi o tym w dniu, w którym się

spotkaliśmy.

– Możesz mi wyjaśnić, co tu się dzieje?
– Robię ćwiczenia ciążowe, które zaordynował mi mój instruktor. A Stephane

próbuje swojej ręki w malarstwie abstrakcyjnym.

– Ale dlaczego używa ciebie jako płótna? – Damion przechylił głowę,

przyglądając się temu, co robi jego trzyletni syn.

– Nie dramatyzuj. Nie widzę w tym nic niestosownego.
– A jeśli ojcowie z tego powodu cierpią?
– Muszą się przyłączyć. Być może dostaną nawet. specjalną nagrodę.
– Damion natychmiast zrzucił buty i położył się obok nich na macie. Wziął na

ręce ich adoptowanego synka i uniósł go wysoko. Stephane zaniósł się radosnym
śmiechem.

Reiko nie spuszczała wzroku z męża. Był wspaniały, należał do niej. Nie mogła

uwierzyć w swoje szczęście, przez dwa lata chodzili do najsłynniejszych lekarzy
we Francji i w Stanach i za każdym razem mówiono im to samo: szanse na
poczęcie są żadne. Postanowili więc :adoptować dziecko. Stephane był z nimi
prawie trzy lata. I właśnie wtedy zaszła w ciążę. Reiko wiedziała, że jej córka
urodzi się przez cięcie cesarskie, ale nie miało o dla niej znaczenia.

– Znów tak na mnie patrzysz.
– To znaczy jak?
– Jakbyś chciała powiedzieć, że mam w życiu niesamowite wprost szczęście.

Jakbym tańczył argentyńskie tango.

Reiko roześmiała się, wpatrzona w przepełnione miłością oczy męża.
– Bo tak jest, kochanie. Tak właśnie jest.