Koń to najbardziej przydatne człowiekowi zwierzę. Najszlachetniejszym przedstawicielem jest drobny, wytrzymały koń arabski – czystej krwi. W wyniku krzyżówek innych koni z arabami uzyskano folbluta – konia pełnej krwi (angielskiego konia wyścigowego).
Obydwie te rasy wykorzystano do uszlachetniania najróżniejszych ras sportowych. Z
krzyżówki araba z folblutem uzyskano angloaraby, z innymi końmi uzyskano angielskie huntery, niemieckie hanowery i trakeny, węgierskie noniusy i gidrany, a także liczne kłusaki. Konie robocze tzw. ciężkie to m.in. szajry, klejsdele, ardeny, perszerony, koń sztumski, fiordingi i inne.
– Ogier – samiec rozpłodowy
– Wałach – trzebiony (kastrowany) ogier
– Klacz – samica konia
– Źrebię – młody koń
Maści konia:
Słowniczek
Balotada – rodzaj podskoku konia, na miejscu, na tylnych nogach.
Bronko – nazwa nieujeżdzonego konia żyjącego na stepach północnoamerykańskich.
Folblut – koń rasowy, czystej krwi.
Kasztany – plackowate wyniosłości powyżej nadgarstka i w okolicy stępu na przyśrodkowej stronie kończyn koniowatych (utworzone przez zrogowaciały naskórek, nieowłosione).
Kłus – chód konia, szybszy od stępu, lecz wolniejszy od galopu.
Krupada – skok konia z tylnymi nogami podciągniętymi pod brzuch.
Kurtyzowanie – przycinanie ogona w małej odległości od nasady, stosowane u niektórych ras koni.
Lansada – łukowaty skok konia.
Lewada – poderwnaie konia do wspięcia się na tylne nogi.
Lonża – dluga lina używana do trenowania koni.
Luzak – koń nie zaprzężony lub nie osiodłany.
Piruet – obrót konia na tylnych nogach, z podniesionymi przednimi.
Roshar – włos koński z ogona i grzywy.
Stęp – najwolniejszy chód konia.
Szłap – prawidłowy kłus konia (słychać cztery uderzenia kopyt).
Trucht – bieg konia, pośredni między stępem a kłusem.