McKenzie Sophie

River i Flynn 01

Zawrót głowy

Eoinowi - on już wie

1.

Wyjrzałam przez okno busa. Padał deszcz, trotuary były szare

i lśniące. Domy, tak jak niebo nad nimi, też były szare, ale
jaśniejsze, bledsze.

Szaro. Pochmurno. Nudno. Oto ja. Oto moje życie.
Może właśnie dziś wszystko się zmieni.
Może.
- Chyba jesteśmy już prawie na miejscu - powiedziała Emmi,

nie patrząc na mnie. - Powiedz mi, River... Zależy ci na tym?

Odchrząknęłam. „To" było rolą Julii w sztuce Szekspira.

Jechałyśmy właśnie do męskiego gimnazjum św. Anakleta,
które zaprosiło uczennice z 10 i II klasy naszej szkoły na
przesłuchanie kandydatek do ról kobiecych.

Julia to oczywiście najważniejsza kobieca rola w tej sztuce.

Lecz nie dlatego tak bardzo pragnęłam ją dostać.

Znowu wyjrzałam przez okno. Padało coraz bardziej. Krople

deszczu bębniły o blaszany dach busa. Słyszałam to dudnienie,
mimo że wewnątrz panował gorączkowy gwar. Siedziało nas w
nim piętnaście, prawie same dziewczyny z ostatnich klas, z
kółka teatralnego, które pani Yates prowadziła w ramach zajęć
pozalekcyjnych. Byłam absolutnie przekonana, że żadna z nich
nie traktowała tego przesłuchania zbyt poważnie.

Ale ze mną było inaczej. Chciałam zostać Julią w tym

przedstawieniu. Dlatego że chciałam być Julią w prawdziwym
życiu.

Chciałam kochać. 1 być kochaną.
Miałam szesnaście lat i nigdy jeszcze nie spotkałam chłopaka,

który podobałby mi się naprawdę. To znaczy - było paru
całkiem fajnych, i jeszcze więcej takich, z którymi można się
powygłupiać. Ale żaden z nich nie wywoływał we mnie
uczucia, które choć trochę przypominałoby miłość. Umiałam
godzinami marzyć o miłości. Lubiłam sobie wyobrażać, jak On
miałby wyglądać. Byłby wysoki, z mocną szczęką. Miałby
piwne oczy o łagodnym, głębokim spojrzeniu i ciemne włosy,
opadające falami na kark. 1 nie mógłby oderwać ode mnie
wzroku. Ruszylibyśmy ku sobie, przyciągani magnetyczną
siłą. A potem zaczęlibyśmy rozmawiać i nie moglibyśmy
przerwać, odkrywając, jak wiele nas łączy, opowiadając o
wszystkich naszych nadziejach, marzeniach i obawach. A
potem zaczęlibyśmy się całować. Powoli, z uczuciem,
romantycznie...

- Hej, River! - w moje myśli wtargnął nagle rozbawiony głos

Emmi. — Powiedz wreszcie! Walczysz o rolę Julii czy nie?

Spojrzałam na nią. Miała twarz w kształcie serca i dołeczki w

policzkach. Moja przyjaciółka była prawdziwą pięknością,
obdarzoną ciemnymi, pełnymi blasku oczami i długimi do
pasa, lśniącymi włosami. Była inna niż ja, pewna siebie i
wyluzowana. Każdy powiedziałby bez namysłu, że to ona
powinna zagrać Julię.

Ale ja wiedziałam, że tak naprawdę to nie jest rola dla niej.

Julię powinna grać dziewczyna, która potrafi przynajmniej
wyobrazić sobie, że mogłaby się naprawdę zakochać.

A przecież dla Emmi — nie miałam wątpliwości - miłość by-

łaby czymś niewyobrażalnym. Równie niewyobrażalnym jak
wyrzeczenie się flirtów z wszystkimi chłopakami, których
spotyka na swojej drodze.

- Nie widzę powodu, żeby odpuścić — wzruszyłam ramio-

nami, siląc się na obojętny ton, żeby nie pokazać, jak ważne
jest dla mnie to przesłuchanie. — Przecież nie będzie osobnego
przesłuchania do tej roli, więc każda się o nią stara. Ale nie
myśl, że ta sprawa spędza mi sen z powiek.

Emmi pokazała zęby w szerokim uśmiechu.
- Tak, River, wierzę ci.
Znowu wzruszyłam ramionami i odwróciłam się do okna.

Paliły mnie policzki i na pewno zrobiłam się czerwona. Czu-
łam się tak, jakby Emmi przejrzała moje myśli.

Nasz bus wjechał na rozległy, prawie pusty parking. Przed

nami stał duży betonowy budynek. Wydawał się opustoszały.
Spojrzałam na zegar na wyświetlaczu telefonu. Była czwarta
po południu.

- Wygląda na to, że wszyscy chłopcy poszli już do domu —

powiedziała Emmi. Była zawiedziona.

- Tym lepiej - odpowiedziałam, wstając. Między fotelami

utknęła kolejka czekających na otwarcie drzwi. - Nie potrze-
bujemy publiczności.

Emmi roześmiała się.
- Więc nie znalazłyśmy się tu dlatego, że potrzebujemy

publiczności?

Wysiadłyśmy z busa i zaczęłyśmy bezładnie dreptać wokół.

Deszcz zelżał, zamienił się w drobny kapuśniaczek. Dla moich
włosów była to najgorsza rzecz, jaka mogła się zda-

rzyć, bo wystarczała odrobina wilgoci, żeby zaczęły się skrę-

cać w pierścionki.

Podszedł do nas wysoki, bardzo chudy mężczyzna o my-

ślącym czole i ciemnych włosach, ściągniętych z tyłu gumką.
Za nim stanął chłopak w czarnych spodniach, białej koszuli i
krawacie w czarno-zielone paski. Taki był mundurek szkoły
św. Anakleta.

Pani Yates uśmiechnęła się jakoś nerwowo.
— To pan Nichols, opiekun kółka teatralnego - powiedziała.
- Witajcie, dziewczęta - odezwał się mężczyzna tubalnym

głosem, jakiego nikt by się nie spodziewał w jego chudym
ciele. — Nazywam się Nichols. Miło mi powitać was w
murach naszej szkoły.

Uśmiechnął się do nas wszystkich promiennie, a dodatkowy,

specjalny uśmiech przeznaczył dla pani Yates.

— Chodźcie, nie stójmy tu na deszczu.
Wyciągnął dłoń i nieco teatralnym gestem wskazał chłopaka,

który stał obok niego.

- Jeśli któraś z was chce iść do łazienki, James Molloy pokaże

wam, gdzie to jest.

Piętnaście par oczu spojrzało na Jamesa Molloya.
Miał jasne włosy i miłą twarz, choć nieco pryszczatą.

Zawstydził się i oblał rumieńcem, lecz mimo to wydał mi się
sympatyczny. Sympatyczny, chętny do pomocy i przyjazny.

Nie sposób zakochać się w kimś, kto jest po prostu sym-

patyczny.

Pan Nichols ruszył szybkim krokiem w stronę budynku

szkolnego, dając nam znać ruchem ręki — równie przesadnym
jak wcześniej - że mamy iść za nim.

Więc wszystkie popędziłyśmy.
James Molloy tak manewrował, żeby znaleźć się — no,

gdzie? — tuż obok Emmi.

— Cześć — powiedział, pełen nadziei, i znowu się zaczer-

wienił.

Emmi obdarzyła go olśniewającym uśmiechem.
— Cześć — zaszemrała. — Jestem Emmi. Nie udało mi się

powstrzymać chichotu.

James Molloy miał taką minę, jakby się udławił. Rozpaczli-

wie zastanawiał się, co by tu jeszcze powiedzieć.

Znalazłyśmy się przy ciężkich drewnianych drzwiach, za

którymi zniknął we wnętrzu budynku pan Nichols. James
przytrzymał je przed Emmi i wepchnął się tuż za nią, przed
samym moim nosem.

— Idziemy do świetlicy dla klas maturalnych — oznajmił. —

To tam odbędzie się przesłuchanie.

Emmi rzuciła mu przez ramię powłóczyste spojrzenie i

spytała głosem miękkim jak jedwab:

— A chłopcy? Będą to obserwować?
Naprawdę robiła wszystko, co mogła, żeby zawrócić mu w

głowie. Ale widziałam, że to tylko dla efektu. Sprawiało jej to
przyjemność, że może zawojować każdego chłopaka, jaki
wpadnie jej w oko, ale nigdy nie miałam wrażenia, że na któ-
rymkolwiek z nich jej naprawdę zależy. Gdyby tak się zacho-
wywała każda inna z nas, szybko zostałaby okrzyknięta zimną
suką. Jej jednej jakoś wszystko uchodziło.

Biedny James Molloy był czerwony jak pomidor.
— No więc... — wyjąkał. — To znaczy... Na razie nie. Ale

pan Nichols poprosił tych, którzy grają główne role, żeby
zostali po

lekcjach i zagrali parę scen z dziewczynami, które wybierze

do drugiego etapu przesłuchania.

- Aha - powiedziała Emmi, która już wiedziała, co to oznacza.
Och, to oznaczało, że w przesłuchaniach będę uczestniczyć

chłopcy. Spojrzałam na Emmi, zdumiona. Jak to możliwe,
żeby zupełnie nie miała tremy?

- Więc chłopcy już dostali role? — spytała nieśmiało Grace.

Grace to druga z moich przyjaciółek. Jest zupełnie inna

niż Emmi: spokojna i nieśmiała. Od niepamiętnych czasów

chodzi z jednym i tym samym chłopakiem.

James kiwnął głową, po czym poprowadził nas przez chłodne,

dość zaniedbane korytarze do dużego pomieszczenia,
wyposażonego w byle jaki stół, rzędy szafek zamykanych na
klucz i kilka jaskrawoczerwonych kanap.

- Proszę, zdejmijcie kurtki i rozgośćcie się — tubalny głos

pana Nicholsa odbił się echem od gołych ścian.

- To właśnie jest świetlica klas maturalnych - całkiem

niepotrzebnie wyjaśnił James, wpatrzony w maleńki pryszcz
na policzku Emmi, tuż obok nosa.

Emmi skinęła głową z roztargnieniem i udała się na drugi

koniec sali. Obróciłam się do Jamesa.

- Jaką rolę będziesz grał? — spytałam.
- Rolę Merkurcja - odpowiedział i znowu się zaczerwienił. -

Merkurcjo to najlepszy przyjaciel Romea. Śmiesznie się
złożyło, bo chłopak, który gra Romea, akurat jest moim naj-
lepszym przyjacielem.

Jego spojrzenie odpłynęło w bok i spoczęło na Emmi, która

niespokojnie nawijała na palec kosmyk swoich wspaniałych

długich włosów. Widziałam, jakim wzrokiem wpatrywał się

w jej wysoką, szczupłą postać. Zawsze jakimś cudem udawało
jej się mieć spódnicę od mundurka o kilka centymetrów
krótszą, niż każe regulamin, bluzę bardziej dopasowaną, a do
tego odsłaniała dekolt, rozpinając guziki pod szyją. Chodziła,
kołysząc tyłkiem, i robiła wrażenie nieprawdopodobnie
długimi nogami.

Straciłam nadzieję. Pomyślałam, że nie dostanę roli Julii,

chyba żeby Romeo okazał się karłem albo pan Nichols był
całkiem ślepy.

Wiedziałam, że i tak ucieszy mnie sukces Emmi. Ale tak

bardzo pragnęłam dostać tę rolę — a przy niej nie miałam na to
żadnych szans.

— Moją najlepszą przyjaciółką jest Emmi - powiedziałam

tonem zwierzenia.

James Molloy przyjrzał mi się uważnie. 1 w tej samej chwili

spojrzałam na siebie jego oczyma. Byłam niezbyt wysoka. Nie
bardzo szczupła. Byłam... och! Byłam podobna do niego.
Sympatyczna i trochę pryszczata.

W tej samej chwili dwie dziewczyny zatrzymały się przy nas,

chichocząc jak szalone, i poprosiły Jamesa, żeby zaprowadził
je do łazienki. 1 cała trójka zniknęła mi z oczu.

Odszukałam Emmi i Grace.
— Mam straszną tremę — pisnęła Grace.
— Opamiętaj się, Grace - odezwała się Emmi, przeciągając

słowa. - Przecież to nic nie jest. Masz tylko powiedzieć
kawałek tekstu. Najgorsze, co może cię spotkać, to fakt, że
dostanie ci się rola anonimowej mieszkanki Werony. Będziesz
statystowała.

Ale Grace wyglądała, jakby uszło z niej powietrze. Wiem, że

Emmi nie chciała sprawić jej przykrości, lecz potrafiła być

naprawdę szorstka. Przede wszystkim Grace przyjechała tu

głównie dla nas. Żeby dotrzymać nam towarzystwa. Owszem,
ona także należała do kółka teatralnego, ale scena nie była jej
żywiołem.

Uśmiechnęłam się do niej.
— Na pewno wypadniesz doskonale — powiedziałam. — 1

świetnie wyglądasz.

Uśmiechnęła się do mnie z wdzięcznością.
— Ty też świetnie wyglądasz, River. Chciałabym mieć taką

figurę jak ty - westchnęła i poprawiła swoje delikatne loki
rudawoblond. - Bardzo ci dobrze w tych włosach ściągniętych
do tyłu. Bo są takie gęste. Szczęściara z ciebie.

Dobra, dobra. Po prostu chciała być dla mnie miła. Wspo-

minałam już chyba o tych moich okropnych, kręcących się
włosach... A jeśli chodzi o figurę... Może byłaby niezła, gdyby
udało mi się zrzucić parę kilo... Ale choćbym wyskakiwała ze
skóry, waga nigdy nawet nie drgnęła.

— Dzięki, Grace... Emmi ziewnęła.
— Czym wy się w ogóle przejmujecie? — odezwała się do

Grace. - Zaraz będzie po wszystkim, będziesz mogła zadzwo-
nić do Darrena i opowiedzieć mu, jak ci poszło.

— Darrenowi wcale się nie spodobał ten pomysł, żebym grała

w przedstawieniu w męskiej szkole - westchnęła Grace.

Emmi przewróciła oczami.
— Ale to nie twój problem, prawda?
Ścisnęłam współczująco dłoń Grace, choć prawdę mówiąc,

nie mogłam zrozumieć, co Grace widzi w Darrenie. To palant,
w dodatku pryszczaty, podczas gdy Grace była ładną
dziewczy-

ną, miała błękitne oczy i cerę bez skazy. Poza tym nie

wierzyłam, żeby Darren był choćby w najmniejszym stopniu
zdolny do namiętnych uczuć. Ale patrząc na bladą,
niespokojną twarz Grace, zaczynałam wątpić, czy ona sama
jest do nich zdolna.

Ta myśl mnie przygnębiła. Wydawało się całkiem możliwe,

że Grace do końca swoich dni nie pozna prawdziwej miłości na
śmierć i życie.

Jak większość ludzi, być może.
Modliłam się, żeby ze mną było inaczej.
Przymknęłam oczy i próbowałam skoncentrować się na

fragmencie tekstu, który miałam powiedzieć.

W sali ucichło. Pan Nichols odchrząknął.
— Zacznijmy od prostego ćwiczenia — powiedział. — Pro-

szę, stańcie tak, żeby każda z was miała trochę miejsca wokół
siebie, przymknijcie oczy i wyobraźcie sobie, że znajdujecie
się na ruchliwym targowisku w Weronie. Zwróćcie uwagę na
krzątaninę, poobserwujcie mieszkańców miasta ubranych w
długie stroje, zajętych własnymi sprawami. Spróbujcie poczuć
zapach świeżo upieczonego chleba, soczystych owoców
leżących na straganach, ciepło promieni słonecznych na
skórze... — ciągnął jednostajnym głosem.

Westchnęłam. Pani Yates też uwielbiała takie bzdury.

Przymknęłam oczy i zaczęłam sobie wyobrażać swojego ide-
alnego chłopaka.

Po chwili pan Nichols kazał nam przemieścić się do cen-

tralnego punktu targowiska, gdzie miałyśmy usiąść w kręgu.

— Teraz otwórzcie oczy i niech każda z was zajmie miejsce...

Zaczniemy przesłuchania w takiej kolejności, w jakiej bę-
dziecie siedziały.

Przez chwilę wpadałyśmy jedna na drugą, szukając wolnych

miejsc. Udało mi się usiąść na bocznym oparciu jednej z sof,
obok Emmi.

— Zaczynamy — oznajmił pan Nichols, który nagle stał się

energiczny i rzeczowy. — Proszę, żeby każda z was się
przedstawiła, zanim powie swój fragment tekstu. — Popatrzył
w stronę drzwi. - James, powiedz chłopakom, że za pół godziny
będziemy gotowi. 1 nie zapomnij zamknąć za sobą drzwi.
Która z was zgłosi się na ochotnika?

Wszystkie pilnie wpatrywałyśmy się we własne kolana. Obok

mnie poruszyła się Emmi.

- Dobrze, mogę być pierwsza - powiedziała.
Miękko kołysząc biodrami, wyszła na środek. Spojrzała na

pana Nicholsa i uśmiechnęła się skromnie. Wielkie nieba,
jeszcze nawet nie zaczęła, a już grała jakąś rolę.

Pani Yates skinęła głową. Jak wszystkie nasze nauczycielki

lubiła Emmi za to, że była zawsze gotowa zabrać głos w obec-
ności całej klasy, a także za dobre wychowanie, które prezento-
wała przynajmniej w ich obecności.

Emmi wygłosiła swoją kwestię — był to fragment sceny

balkonowej. Była dobra... Poruszała się z naturalnym wdzię-
kiem, mówiła głosem pełnym emocji. A mimo to nie miało się
wrażenia, że naprawdę przeżywa uczucia, o których mówi.
Przyglądałam się panu Nicholsowi. Patrzył na nią uważnie, śle-
dził wzrokiem każdy jej ruch. Na koniec rzuciła mu spojrzenie
spod rzęs. Znów kiwnął głową i uśmiechnął się do pani Yates.

Wspaniale.
A potem wszystko potoczyło się w kierunku zgodnym z

ruchem wskazówek zegara. Grace była następna. Inaczej

niż Emmi, nie wyszła na środek. Wstała tylko i ze swojego

miejsca wyrecytowała wybrany fragment mocnym, czystym
głosem.

Wyszło jej to naprawdę świetnie. Może troszkę sztywno, ale

każde słowo wypowiadała z uczuciem i ani jednego nie za-
pomniała. Asha Watkins zgubiła się i zamilkła, a Maisie
Holtwood nie chciała nawet zacząć. Następne były dwie
dziewczyny, które wygłaszały swoje fragmenty ze wzrokiem
wbitym w podłogę.

1 tak to szło. Po jakichś dwudziestu minutach pan Nichols

siedział z twarzą ukrytą w dłoniach i wyglądał, jakby się
strasznie nudził. Na ustach Emmi pojawił się nieznaczny
uśmiech. Jak dotąd, żadna nie mogła się z nią równać.

Ze względu na kolejność, w jakiej siedziałyśmy, miałam być

ostatnia. Robiłam, co mogłam, żeby tremę utrzymać w ryzach
aż do końca.

Było jeszcze kilka dziewczyn, które wypadły całkiem po-

prawnie. Daisy Walker, wysoka, o wystających kościach
policzkowych i ciemnych, pięknych oczach, była naprawdę
niezła. Do swojego występu włączyła nawet ruch i wzorem
Emmi wymownie wznosiła ręce.

Byłam coraz bardziej zdenerwowana. Czas wlókł się bez

końca. A potem nagle przyśpieszył i oto pan Nichols spojrzał
na mnie.

— Prosimy... — powiedział.

2.

Wstałam. Byłam zdecydowana stanąć na scenie, jak Emmi.

To znaczy, na środku sali.

Wydawało mi się, że to strasznie daleko, szłam i szłam. A

potem spojrzałam na pana Nicholsa i poczułam, że drżą mi
kolana. Serce waliło mi tak głośno, że chyba wszyscy musieli
to słyszeć.

- Nazywam się River Armstrong - powiedziałam drżącym

głosem.-Powiem fragment sceny drugiej z drugiego aktu.

Za szybko, pomyślałam. Trzeba zwolnić.
Zaczęłam mówić, starając się utrzymać w niskich rejestrach

głosu i poruszać się płynnie.

Bardzo lubiłam ten fragment. Kiedy w szkole omawialiśmy

Romea i Julię, sztuka z początku mnie nudziła - cała ta wojna
dwóch rodów wydawała mi się głupia i bez sensu. Ale potem
doszliśmy do scen, rozgrywających się między parą zakocha-
nych. Do scen miłosnych.

Czułam, że się rumienię, tak mocne były słowa, które

wypowiadałam. Patrzyłam przed siebie, nie koncentrując
wzroku na nikim i na niczym. 1 na chwilę zapomniałam, że
jestem zwyczajną, niezbyt szczupłą River Armstrong, która nie
była w nikim zakochana, w której nikt się nie kochał. Stałam
się Julią.

A przecież jest to żądanie zbyteczne, Bo moja miłość równie

jest głęboką, jak morze, równie jak ono bez końca; Im więcej ci
jej udzielam, tym więcej Czuję jej w sercu.*

Te słowa płynęły prosto z głębi mojej duszy. Bo kochałam tak

mocno, że zapomniałam o sobie samej. Złożyłam dłonie, żeby
nie drżały. 1 wtedy powoli podniosłam wzrok. Pan Nichols
patrzył na mnie przenikliwym spojrzeniem.

Kiwnął głową.
— Dobrze. — Potoczył wzrokiem po sali. — Teraz zostawię

was na chwilę. Poproszę, żeby nam przyniesiono
podwieczorek.

1 wyszedł.
Nagle poczułam się strasznie niezręcznie. Przylgnęłam do

Grace i Emmi.

— Byłaś wspaniała, Riv - uśmiechnęła się do mnie Grace.
— Dzięki — powiedziałam, rumieniąc się. Emmi podniosła

brwi.

— Nie mówiłaś mi, że wszystko ci jedno, jaką dostaniesz

rolę?

Poczułam, że jestem już czerwona jak burak. Emmi zaczęła

się śmiać.

— Chyba robiłaś ze mnie balona. Byłaś świetna, stara krowo.

Założę się, że dadzą ci tę rolę.

Uśmiechnęłam się do niej.





* Wszystkie fragmenty sztuki Romeo i Julia Szekspira w

przekładzie J. Paszkowskiego.

— Tobie dadzą. Wypadłaś fantastycznie. Uścisnęłam ją i

opadłam na kanapę.

Poczułam nagłą ulgę na myśl, że mam to już za sobą. Dałam

radę. 1 wszystko wyszło jak należy. W tamtej chwili w ogóle
nie myślałam już o miłości. Ani o tym, że chcę zagrać Julię.
Tylko cieszyłam się obecnością moich przyjaciółek.

— Grace, ty też byłaś świetna - powiedziałam. - Darren chyba

będzie musiał się pogodzić z myślą o twoich występach na
scenie w męskiej szkole.

Blada twarz Grace zaróżowiła się z radości.
— Naprawdę tak myślisz, Riv?
Po paru minutach pan Nichols pojawił się z tacą, na której

stały jednorazowe kubeczki, miska herbatników i parę karto-
nów z sokami.

Kiedy już wszystkie miałyśmy sok w kubeczkach, przystąpił

do rzeczy.

— Poziom dzisiejszych przesłuchań był bardzo wysoki —

powiedział i odkaszlnął. — Jutro przekażę dyrekcji waszej
szkoły listę dziewcząt zaproszonych do statystowania, a dziś
chciałbym jeszcze zobaczyć w akcji następujące osoby, mię-
dzy które rozdzielimy najważniejsze role: Daisy Walker, Grace
Duckworth, Emmi Bains i River Armstrong.

A więc tak! Dostanę jedną z ważnych ról kobiecych. Ale

którą? W grę wchodziła oczywiście rola Julii, jej piastunki
Marty, która opiekowała się nią od maleńkości, a także matek
Julii i Romea. Wiedziałam już, że którąś z nich zagram na
pewno.

Którąś z nich. Ale to jeszcze za mało. Nie chciałam być jakąś

tam nudną matką albo równie nudną piastunką. Musiałam
koniecznie zostać Julią!

Znowu wszystkie mówiły jedna przez drugą. Spojrzałam na

Emmi. Miała zaciśnięte usta. Ona też chciała być Julią. Byłam
pewna. Chciała tego bardziej, niż była gotowa przyznać.

— Nie do wiary! — pisnęła Grace, tuląc się do nas obu jed-

nocześnie. Z mojego kubka trochę soku wylało się na bluzę.

— Ojej... — powiedziałam. Grace szybko się odsunęła.
— Wybacz mi, Riv. Strasznie mi przykro.
Spróbowała własnym rękawem zetrzeć z mojej bluzy ciemną

plamę. Odsunęłam się. Ładny pasztet. Będę teraz musiała
wystąpić z tym paskudnym zaciekiem.

— Zaprowadzić cię do łazienki? — spytał James Molloy,

który w mgnieniu oka znalazł się przy mnie. Uśmiechał się, ale
chociaż mówił do mnie, patrzył tylko na Emmi.

Kiwnęłam głową i poszłam za nim.
— Wracaj prędko, Riv! - Grace zawołała za nami jakoś

płaczliwie.

— A ty nie zapomnij przygotować sobie coś jeszcze, co

mogłabyś znowu na mnie wylać - mruknęłam pod nosem.

James roześmiał się.
— Nie przejmuj się tą plamą - powiedział pogodnie. -Nikt nie

zwróci na nią uwagi.

1 zawahał się.
— Myślę, że mogłabyś zdjąć tę bluzę... To znaczy, chciałem

powiedzieć...

Zaczerwienił się i przyśpieszył kroku. Spojrzałam na jego

plecy odziane w białą koszulę i z irytacją przewróciłam
oczami.

Droga do damskiej łazienki zajęła nam parę minut. James

wyjaśnił mi, czerwieniąc się znowu jak piwonia, że damska ła-

zienka jest tylko jedna w całej szkole, bo wśród uczniów nie

ma ani jednej dziewczyny. Kolejnych kilka minut zajęła mi
próba spłukania plamy, a potem jeszcze poprawiałam sobie
makijaż. Był raczej dyskretny. Tylko trochę tuszu do rzęs i
błyszczyk do ust. Starałam się nie patrzeć na swoje odbicie
więcej niż to konieczne. Nie chciałam utracić resztek pewności
siebie.

A potem popędziliśmy z powrotem do sali rekreacyjnej.

Znowu drżały mi ręce. Bałam się, że na domiar złego jeszcze
się spóźnię.

Oprócz nas, pana Nicholsa i pani Yates w sali było teraz

czterech chłopaków. Wszyscy czterej stali pod ścianą obok
pana Nicholsa. Moje serce biło tak mocno, jakby chciało wy-
skoczyć z klatki piersiowej. Kiedy weszłam, spojrzeli na mnie
wszyscy czterej. Ale wbiłam wzrok w podłogę, a potem popa-
trzyłam na Emmi.

Uśmiechnęła się do mnie, żeby dodać mi odwagi. Była aż

irytująco wyluzowana.

Pan Nichols przyczesał dłonią gładkie ciemne włosy i zajął

się organizacją przesłuchań. Grace dostała fragment roli pani
Kapuleti, czyli matki Julii. Jej partnerem był rudy chłopak, gra-
jący ojca. Potem czytała kwestię Piastunki w scenie, w której ja
wystąpiłam jako matka Julii.

Nasze kwestie nie były długie, obejmowały po kilka wersów.

Pan Nichols zmieniał co chwilę męskich aktorów, a nam
przydzielał to tę, to inną rolę, tak że w końcu straciłam ro-
zeznanie, w czym już grała ta albo tamta. Wiedziałam tylko
tyle, że nikt jeszcze nie zagrał sceny miłosnej. 1 wreszcie pan
Nichols wywołał wysokiego, ciemnowłosego chłopaka, który
dotąd podpierał ścianę jako ostatni w szeregu.

- Flynn, kolej na ciebie. Chodź, zagrasz z Emmi — powie-

dział.

Chłopak wybiegł na środek sali. Choć na nas nie patrzył, było

w nim coś takiego, co sprawiało, że trzymał w napięciu całą
salę i wszyscy patrzyli tylko na niego.

To Romeo. Nie mogło być inaczej.
— Akt drugi, scena szósta — powiedział pan Nichols z

teatralnym gestem. - Flynn, zaczynasz od tego wersu: OJ

Julio,

jeśli miara twej radości...

Emmi wytarła dłonie o spódnicę.
1 Flynn wreszcie podniósł wzrok. Kiedy mówił pierwszy

wers, patrzył jeszcze na drzwi, ale przy drugim obrócił się i
spojrzał na Emmi. Mówił, a jego spojrzenie błądziło po jej
twarzy. 1 znowu spojrzał w inną stronę.

Patrzyłam na niego jak zahipnotyzowana. Był świetny.

Niewiarygodnie dobry. O

niebo lepszy od wszystkich innych.

Miał mocny, czysty i dźwięczny głos. W tekście jest wiele ar-
chaicznych, dziwacznych wyrażeń, nad którymi trzeba się było
chwilę zastanowić, żeby je zrozumieć. 1 właśnie o tym
myślałam, kiedy czytałam tekst. Ale kiedy Flynn wypowiadał
swoje kwestie, wszystko w nich stawało się zrozumiałe samo
przez się.

Kiedy Emmi zaczęła mówić, wpatrywałam się w twarz

Flynna. Nie był przystojny na sposób oczywisty. To znaczy,
nie miał ani gorących ciemnych oczu, ani kwadratowej szczęki
chłopaka z moich marzeń.

Ale było w nim coś ujmującego. Coś takiego, co sprawiało, że

nie mogłam oderwać od niego oczu. Patrzyłam, jak czupryna
opada mu na czoło. Patrzyłam na kształt jego nosa, łagod-

nie zaokrąglonego na samym koniuszku. Na ruch ust, kiedy

mówił. Jego twarz była naprawdę pełna wyrazu. Wystarczyło
jedno spojrzenie, ledwie dostrzegalny grymas ust, i otwierało
się przed nami całe jego serce, poruszone, pełne gniewu albo
miłości.

Obok mnie coś drgnęło. Obejrzałam się. To James Molloy.

Nie odrywał wzroku od tyłka Emmi. Ale wyczuł, że na niego
spojrzałam, i na chwilę przeniósł wzrok na mnie - zakłopotany
i jakoś zawstydzony.

— Są dobrzy, prawda? — szepnął. Kiwnęłam głową, czując

suchość w ustach.

— Jak mu na imię? - spytałam.
— Patrick — odpowiedział szeptem James. — Ale on nie

znosi tego imienia. Trzeba zwracać się do niego po nazwisku,
inaczej uda, że nie słyszy.

Znowu spojrzałam na Flynna. Emmi kończyła swoją kwestię.
Flynn patrzył na nią i wydawał się znudzony. Jakby wiedział,

że ona sama nie wierzy w swoje słowa. Jakby zgadł, że nie jest
zdolna do prawdziwie namiętnych uczuć.

A może to nie to? Może wolałby się z nią całować, niż jej

słuchać?

Emmi skończyła mówić.
— Bardzo ładnie - pochwalił śpiewnie pan Nichols. - Dobra

robota. Teraz, Flynn, jeszcze raz to samo, ale tym razem z
River.

Zaczerwieniłam się na dźwięk mojego imienia, wypowie-

dzianego w obecności wszystkich tych chłopaków... i w obec-
ności Flynna. Każdy zawsze prosił, żeby je powtórzyć. 1 cho-

ciaż, odkąd skończyłam podstawówkę, prawie nikt już się ze

mnie nie wyśmiewał, niektórzy robili zdumioną minę, jakby
uważali, że moje imię brzmi dziwacznie albo głupio.

Nie chciałam, żeby Flynn się ze mnie śmiał.
Tymczasem Emmi wycofała się i zajęłam jej miejsce. Kartka

z tekstem drżała w moich dłoniach. Przede mną, w odległości
wyciągniętego ramienia, stał Flynn. Och, czemu nie jestem
wyższa? Moje oczy znajdowały się na wysokości jego klatki
piersiowej. 1 tam właśnie zatrzymał się mój wzrok. Jego
krawat był poluzowany, biała koszula wypuszczona na
wierzch. Kiedy czytał swoją kwestię, głos miał tak samo
dźwięczny i wyrazisty jak przedtem. Ale łatwo poznałam, że
tym razem wydobywał go z siebie w sposób mechaniczny.
Jakby jego myśl bujała gdzie indziej.

Być może przy Emmi.
Spojrzałam mu w twarz, kiedy wypowiedział ostatnie wersy:
...i niech muzyka ust twoich Objawi obraz szczęścia, jakie

spływa...

1 nasze spojrzenia się spotkały. O mój Boże!
Jego wzrok przeszywał mnie na wylot, jakby Flynn chciał się

dowiedzieć, kim jestem. Kim jestem naprawdę.

Jeszcze nikt nigdy nie patrzył na mnie w ten sposób.
A oczy miał naprawdę prześliczne. Zielonkawo-złote.

Osadzone w najlepszej możliwej odległości jedno od drugiego.

...objawi obraz szczęścia, jakie spływa na nas oboje w tym

błogim spotkaniu.

Skończył i nastąpiła zbyt długa pauza. Zagapiłam się! Kolej

na mnie. Ale na śmierć zapomniałam, w którym miejscu mam
zacząć czytać. Zajrzałam do tekstu i zaczęłam wpatrywać się w
niego rozpaczliwie.

Palec Flynna wskazał mi właściwe miejsce.
Poczułam, że jestem całkiem czerwona, ale zaczęłam czytać.
Czytałam z uczuciem. Z początku czułam się zbyt niepewnie,

żeby podnieść wzrok. Kiedy wreszcie udało mi się to uczynić,
brwi Flynna były lekko ściągnięte.

Lecz mej miłości skarb jest tak niezmierny...
Wypowiedziawszy te słowa, zrozumiałam, co go tak zdzi-

wiło: mój głos tymczasem obniżył się do szeptu.

1 w tej samej chwili wiedziałam już, dlaczego Julia mówiła

właśnie o czymś najbardziej osobistym i najgłębszym, mówiła
o swojej miłości do Romea, która była tak wielka, że umysł
nawet w połowie nie mógłby jej ogarnąć. Wypowiedziałam te
słowa tak, jakbyśmy byli sami w tej sali.

Natychmiast zmieniłam ton. Przez to wypowiedziałam o

wiele za głośno kolejny wers:

...Ze i połowy sumy tej nie zdołam zliczyć.
Flynn aż się cofnął, zaskoczony moim nieoczekiwanie do-

nośnym tonem.

Wszyscy zaczęli się śmiać.
Ładna historia. A potem już szło mi coraz bardziej bez-

nadziejnie. Zaczęliśmy inną scenę. Zająknęłam się parę razy.

Przypomniałam sobie o plamie na swetrze i próbowałam za-

słonić ją kartką z tekstem. Kiedy dobrnęliśmy do końca, Flynn
patrzył na mnie jak na wariatkę, a na sali raz po raz rozlegały
się chichoty.

Pan Nichols wywołał Daisy Walker, żeby czytała z Flynnem,

a potem wszystkie popędziłyśmy na dół i zapakowałyśmy się
do busa.

Przez całą drogę powrotną siliłam się na wesołość, lecz byłam

prawie umierająca. Emmi twierdziła, że wypadłam bardzo
dobrze. Wiedziałam, co o tym sądzić: chciała być dla mnie
miła.

Tę drugą część przesłuchania po prostu zwyczajnie zawa-

liłam.

Przez Flynna. Dlatego że tak na mnie patrzył swoimi pięk-

nymi zielono-złotymi oczami. 1 dlatego że był tak wspaniałym
aktorem.

Robiłam, co mogłam, żeby o tym zapomnieć. Przyłączałam

się do Emmi, kiedy żartowała z Grace i Darrena, a potem sama
śmiałam się z Jamesa Molloya, który dla niej stracił głowę.

Ale nikt nie próbował żartować ze mnie. Wiedziałam dobrze,

co to znaczy. To znaczyło, że zrobiłam z siebie absolutną i
beznadziejną idiotkę.

Jedynym pocieszeniem była dla mnie myśl, że Emmi nie wie,

dlaczego tak się wygłupiłam. Pewnie wydaje się jej, że to ze
zdenerwowania, dlatego że tak bardzo zależało mi na tej roli.
Na nic innego raczej by nie wpadła.

Dwa dni później pani Yates wezwała do siebie naszą czwórkę,

czyli te, które miały dostać role mówione. Zrobiła z tego

spotkania całe przedstawienie, bo zaczęła od tego, że

będziemy reprezentować naszą szkołę, dlatego podczas prób w
szkole męskiej oczekuje się od nas zachowania na poziomie.
Ple, ple, ple.

1 dopiero potem przeszła do ról.
Grace została panią Kapuleti, matką Julii. Daisy została panią

Monteki, matką Romea. Wstrzymałam oddech. 1 w końcu
dowiedziałam się. Emmi będzie Julią. Ja będę Piastunką.
Piastunką. Niewysoką, niezbyt szczupłą. Sympatyczną.
Sympatyczną... Posmutniałam.

Nie sposób zakochać się w kimś, kto jest tylko sympatyczny.

3.

Próby zaczęły się w następny poniedziałek.
Tego dnia przygotowywałam się do wyjścia z domu z naj-

większą uwagą, długo przeglądając się w wysokim łazienko-
wym lustrze.

Nie wiedziałam, co zrobić, żeby szara szkolna rozpinana

bluza leżała na mnie tak zgrabnie jak na Emmi. Moja obciskała
biust w sposób niezbyt estetyczny, a przy talii układała się w
nieładne fałdy.

Tych fałd nie sposób się było pozbyć.
Wyglądałam grubo. W najlepszym razie niezgrabnie.
Musiałam przyznać, że świetnie się nadaję do roli Piastunki,

czyli tej całej nieszczęsnej Marty.

Westchnęłam i pociągnęłam rzęsy tuszem.
Przez cały miniony weekend rozmyślałam na temat Flynna.

Zastanawiałam się, jaki jest. Intrygował mnie. Jak on to robił,
że wystarczyło, żeby przeszedł przez salę, i już ściągał na
siebie wszystkie spojrzenia? Zadziwiał mnie kontrast między
jego zwykłą znudzoną miną a zainteresowaniem, jakie zapło-
nęło w zielono-złotych oczach, kiedy na mnie spojrzał — jakby
chciał mnie prześwietlić i dowiedzieć się, kim naprawdę
jestem.

Wystarczyło już samo to spojrzenie, żebym uznała go za

kogoś wyjątkowego, niepodobnego do żadnego z chłopaków,
których dotąd znałam.

Koniecznie chciałam porozmawiać z nim po próbie. Żeby się

o nim czegoś dowiedzieć. Tak pewnie wypowiadał swoje
kwestie, że musiał chyba znać całą sztukę na pamięć.
Wyobraziłam go sobie w jego pokoju, jak czyta, oparty o
poduszki, sceny miłosne Romea i Julii. Tak jak ja.

Być może w ogóle czytał mnóstwo książek. Różnych. Może

nawet lubił poezję. Dreszcz przebiegł mi po plecach. Ale to, co
czułam, nie było miłością. Nie mogłabym nawet powiedzieć,
że on mi się podoba. To było tylko... powiedzmy... zacie-
kawienie.

1 wtedy nagle przypomniała mi się śliczna, uwodzicielska

buzia Emmi.

Flynn nawet na mnie nie spojrzy. Nie będzie widział świata

poza nią - fałszywą Julią, swoją partnerką.

— Ty! Bagienko! Pośpiesz się!
To Stone, mój młodszy brat, wydzierał się przed drzwiami od

łazienki.

Westchnęłam. Stone ma prawie czternaście lat i jest naj-

gorszym durniem na świecie. Kiedy wpadł na ten pomysł, żeby
przezwać mnie Bagienkiem, pękał z dumy przez długie
tygodnie. Łatwo zgadnąć, że to miał być żart z mojego imienia.
1 z tego, że włosy mam w odcieniu rzecznego szlamu, a oczy w
równie nieciekawym kolorze stojącej wody.

— ile czasu chcesz tam jeszcze siedzieć? — wrzeszczał, wa-

ląc w drzwi.

Z ociąganiem odkleiłam się od lustra. Nie ma mowy, żebym

wpuściła Stonea do łazienki, zanim skończę makijaż. Ale jeśli
się nie pośpieszę, gotów zawołać mamę. A ja tego ranka
naprawdę nie miałam ochoty na awanturę.

Sięgnęłam znowu po tusz i zbliżyłam twarz do lustra. W

mojej twarzy nic mi się nie podobało. Nos był zbyt świecący,
oczy położone za blisko, a usta zbyt małe.

— Bagienko! Słyszysz, co się do ciebie mówi?
— Zaraz wychodzę! — zawołałam.
Stone zaklął na cały głos, a potem usłyszałam jego oddalające

się kroki.

Jeszcze pół roku temu Stone był całkiem miłym chłopcem.

Łagodnym, nieśmiałym dzieckiem, które z nikim się nie
kłóciło i spędzało prawie cały swój wolny czas nad kolekcją
naklejek z piłkarzami. Miałam wrażenie, że się zmienił
dosłownie z dnia na dzień, chociaż rozumiem, że to
niemożliwe. A teraz zachowywał się, jakby nienawidził
wszystkich i wszystkiego. Całe dnie spędzał zamknięty w
swoim pokoju, słuchając głośnego, agresywnego rapu.

Mama twierdzi, że to tylko zwykłe trudności wieku dora-

stania. Ze nie ma czym się przejmować.

Znowu zbliżyłam twarz do lustra i skończyłam nakładać tusz.

Stone nie mylił się w swojej ocenie moich oczu i włosów.
Musiałam to przyznać. Włosy zgniłobrązowe, oczy brudno-
szare.

Mama czekała na mnie przy drzwiach frontowych. Była już

ubrana do pracy, miała na sobie granatową garsonkę, jej włosy
były odrzucone na plecy w starannie wystudiowanym
nieładzie. Nikt by nie uwierzył, że kiedyś lubiła nosić długie
hipisowskie spódnice i palić z ojcem trawkę, kiedy już wysłali
nas do łóżek.

— Nie chcę cię zatrzymywać - powiedziała. - Ale muszę

zamienić z tobą dwa słowa.

Przyjrzałam jej się. Byłyśmy do siebie podobne. Nie mogłam

zaprzeczyć. Włosy i oczy miałyśmy takie same. 1 mocne rysy.
Ale mamie było w tym ładnie. Jej to wcale nie szpeciło.

- River, to ważne - powiedziała niecierpliwie.
- Co się stało? - spytałam, a mój umysł zrobił już przegląd

spraw, o które mogło jej chodzić. Może była chora na jakąś
śmiertelną chorobę, o której dotąd nikomu nie powiedziała?
Nie. O tym nie mówiłaby mi w pośpiechu przed wyjściem do
pracy. To raczej coś związanego ze Stoneem. Może męczył ją
znowu, że chce zamienić się ze mną na pokoje, bo mój był dwa
razy większy. Nic z tego. Niech sobie to wybije z głowy.

- Chodzi o dzisiejsze popołudnie - powiedziała mama i

popatrzyła na zegarek.

Zmarszczyłam brwi. Dzisiejsze popołudnie? A co to za oka-

zja? Może jej urodziny, znowu? W zeszłym roku o nich zapo-
mnieliśmy. Była bardzo zawiedziona. Ale to niemożliwe, jej
urodziny są przecież w lutym. A mamy dopiero koniec
września.

- O to przedstawienie, w którym masz grać — powiedziała. —

O to miejsce... i w ogóle.

Potrząsnęłam głową.
- Nie rozumiem. Mama westchnęła.
- Wiesz, że dawałam wam zawsze dużo swobody, River,

nigdy niczego ci nie zabroniłam.

To prawda.
- Ale te próby mają się odbywać w męskiej szkole. W ka-

tolickiej szkole dla chłopców. W normalnych okolicznościach
nie wpuszcza się tam dziewczyn. A ty jeszcze... No cóż,
chciałam powiedzieć, że jako dojrzała kobieta z pewnym
doświad-

czeniem wiem, jacy są chłopcy. W tym wieku bez przerwy

tylko sprawdzają, jak daleko można się posunąć i...

- Na miłość boską, mamo! - zawołałam. Byłam zbyt za-

skoczona i zażenowana, żeby uświadomić sobie własne emo-
cje. Jak mogła ostrzegać mnie przed chłopcami, których nie
widziała na oczy? Przypomniał mi się Flynn i jego przeszywa-
jące na wylot spojrzenie. Spojrzenie, którym mnie przeświet-
lał. To nie miało nic wspólnego z seksem.

- Posłuchaj, żałuję, że moja matka mnie nie ostrzegła

-westchnęła mama, czerwieniąc się z lekka. — Bo prawda jest
taka, że chłopcy zrobią wszystko, na co im się pozwoli.

Patrzyłam na nią, czując, że płoną mi policzki, jakby ten

rumieniec przeniósł się z mamy na mnie.

- Tak jest, Bagienko - za plecami mamy pojawił się Stone z

drwiącym uśmieszkiem na pryszczatej twarzy. — 1 prze-
ważnie niewiele ich obchodzi dziewczyna, która przypadkiem
wpadła im w łapy.

- Stone, cicho bądź — mama niecierpliwie przewróciła

oczami, ale widziałam, że byłaby nawet skłonna się z nim
zgodzić. Bo przecież właśnie to miała mi do powiedzenia, czyż
nie? Jej zdaniem trzymani krótko chłopcy z katolickiej szkoły z
pewnością musieli być tak zdesperowani, że nie przepuściliby
niczemu podobnemu do dziewczyny, nawet gdyby to było coś
tak odrażającego jak ja.

Poczułam łzy pod powiekami. Ale nie chciałam pozwolić,

żeby którekolwiek z nich — mama albo Stone - zauważyli, jaka
jestem wściekła.

- Właśnie, Stone, zamknij się! - warknęłam. 1 wyszłam,

trzasnąwszy drzwiami.

4.

Tego dnia byłam z każdą godziną coraz bardziej wypro-

wadzona z równowagi. Zanim nasza czwórka — Emmi, Grace,
Daisy i ja - wsiadłyśmy do autobusu jadącego w stronę szkoły
św. Anakleta, żołądek zdążył mi się już zacisnąć w twardy
supeł.

— A więc nie będzie dziś dla nas minibusa - skonstatowała

gorzko Emmi. - Tamci mogliby chociaż przysłać po nas
samochód, przecież robimy im uprzejmość, że zgadzamy się
wystąpić w tym ich całym przedstawieniu.

Nie wiedzieć czemu Emmi udawała, że to przedsięwzięcie

strasznie ją nudzi. Powiedziała nawet, że się zastanawia, czy
nie zrezygnować z roli Julii.

— Za dużo tekstu — marudziła. — 1 nie podoba mi się żaden

z tych chłopaków, których tam widziałyśmy.

Kiedy to usłyszałam, moje serce aż podskoczyło z radości.

Jeśli Emmi nie zamierza pochwycić Flynna w swoje szpony, to
może jednak będę miała okazję, żeby z nim pogadać. Właśnie
zastanawiałam się, czy nie zacząć jej namawiać, żeby w ogóle
wycofała się z obsady, kiedy Grace popatrzyła znacząco naj-
pierw na mnie, potem na nią.

— Tam będzie więcej chłopaków, Emmi - uśmiechnęła się. -

Będą tacy, których jeszcze nie widziałyśmy. Statyści i obsługa
sceny.

Oczy Emmi rozbłysły.
— Masz rację — powiedziała. — A jeśli wziąć pod uwagę, że

ty masz Darrena... 1 że Daisy Walker - zniżyła głos do szeptu

- składa się głównie z grubego tyłka, River i ja będziemy

miały w czym wybierać. Mam nadzieję, River, że nie
pokłócimy się o chłopaka — zaśmiała się.

Zamiast odpowiedzi tylko zgrzytnęłam zębami.
Zostałyśmy zwolnione z ostatniej lekcji, dzięki czemu mog-

łyśmy zdążyć dojechać autobusem do szkoły św. Anakleta aku-
rat wtedy, kiedy lekcje się tam kończyły. Gdy wkraczałyśmy
do wielkiego, kamiennego holu, właśnie dzwonił dzwonek. Po
lewej stronie znajdowała się kancelaria. Sekretarka kazała nam
poczekać i pobiegła do pokoju nauczycielskiego po pana Nich
olsa.

Chichocząc nerwowo, stałyśmy przed drzwiami kancelarii,

podczas gdy obok przewalały się gromady chłopców w różnym
wieku i wszyscy gapili się na nas, wytrzeszczając oczy ze
zdumienia. Popychali się, przepychali, pokazywali nas sobie
palcami, ale żaden nie zbliżył się i nie odezwał się do nas po
ludzku.

— Myślałby kto, że pierwszy raz w życiu widzą dziewczyny
- szepnęła mi do ucha Emmi.
Przypomniałam sobie, co mama mówiła mi z rana. No tak.

Ale żaden z tych chłopców nie był Flynnem.

Po paru minutach główny hol opustoszał. Podszedł do nas

James Molloy, rumieniąc się i uśmiechając głupkowato.

— Cześć — zwrócił się do lewej łopatki Emmi. — Mam was

zaprowadzić do sali prób.

Mrugnęłam do Grace. Odpowiedziała uśmiechem. Tak, fajnie

było przyjaźnić się z Grace i Emmi. Cokolwiek zdarzyłoby się
którejś z nas, zawsze trzymałyśmy się razem.

Kiedy wkraczałyśmy do sali prób, moje serce biło jak szalone.

Była to jedna z klas szkolnych. Większa od świetlicy, w której
byłyśmy za pierwszym razem. Wszystkie ławki odsunięto pod
ścianę. Ta sala też zwracała uwagę swoim zaniedbaniem. Do
odłażących tapet przypięto pinezkami kilka plakatów i czyjąś
pracę trymestralną. Duża, obdrapana biała tablica stała na
stelażu w kącie przy drzwiach.

Ogarnęłam tę salę szybkim spojrzeniem. Serce nie prze-

stawało bić jak szalone. Nie chciałam się do tego przyznać na-
wet przed sobą samą, ale szukałam wzrokiem Flynna.

Naliczyłam przynajmniej dziesięciu chłopaków. Stali pod

ścianą, oparci o ławki. Prawie wszyscy wpatrywali się w Emmi
— która zajęła miejsce na samym środku, i w dodatku
wciągnęła tam za sobą czerwoną jak burak Grace,
przemawiając do niej nienaturalnie ożywionym głosem,
wysuwając do przodu wargi i odrzucając włosy do tyłu
efektownym gestem.

Jeszcze raz przyjrzałam się tym chłopakom. Flynna nie było

wśród nich. Jak to możliwe, żeby nie przyszedł? Przecież grał
główną rolę! 1 naraz przyszła mi do głowy okropna myśl.
Może stało mu się coś złego? Albo został skreślony z obsady?

— Nic ci nie jest? — spytał James Molloy, zbliżywszy się do

mnie niepostrzeżenie.

- Nie - mruknęłam. - Wszystko w porządku.
- Nazywasz się... River, prawda? - odezwał się znowu.

Popatrzyłam na niego.

— Tak. Czemu pytasz?

— Tak sobie - zająknął się James. - Zastanawiałem się...

Mówiłaś mi, że jesteś najlepszą przyjaciółką Emmi... więc po-
myślałem sobie... że to ciekawe. To znaczy, obie jesteście...

1 zamilkł. Ściągnęłam brwi.
— Co w tym ciekawego? — spytałam. James spojrzał na

Emmi.

-Jeden z moicb kolegów chciał się dowiedzieć... to znaczy...

czy ona... może przypadkiem wiesz... czy... No bo jesteś... no...
jej najlepszą przyjaciółką. Mówiłaś mi.

1 wtedy przypomniało mi się, co powiedział James przy

poprzednim spotkaniu.

— A ty jesteś najlepszym przyjacielem Flynna. Tak?
— No, jestem - powiedział i wzruszył ramionami.
— A gdzie on się podział? - spytałam nonszalancko. - Nie

będzie go na próbie?

James potrząsnął głową.
— Miał być. Ale powiedział panu Nicholsowi, że musi zała-

twić jakąś ważną sprawę rodzinną. Wyszedł zaraz po lekcjach.

— Aha — mruknęłam, strasznie zawiedziona. Ale przynaj-

mniej wiedziałam już, że Flynn pozostał w obsadzie. Będą ko-
lejne próby i zobaczę go jeszcze. Spojrzałam z ukosa na Jame-
sa, mając nadzieję, że nie zauważył mojego rozczarowania. Nie
zauważył. Gapił się na Emmi.

— Nie, Emmi nie ma chłopaka - powiedziałam. James

przeniósł na mnie zaskoczony wzrok.

— Przecież właśnie o to chciałeś zapytać, prawda? Próba

trwała niewiele ponad godzinę. Pan Nichols kazał

każdemu przeczytać jakiś fragment tekstu z pierwszych ak-

tów. Kwestie Romea czytał sam. Emmi chyba czuła się z tym

nieswojo, ale nie podnosiła głowy, skoncentrowana na tekście,
który miała wygłosić, więc nie widziałam, jaką ma minę.

Po próbie paru chłopców podeszło do nas i próbowało nas

zagadywać. Stałam między Emmi i Grace. Wydawało mi się,
że jestem brzydka i nie potrafię się zachować. Emmi była w
swoim żywiole, raz po raz odrzucała włosy do tyłu i rozsyłała
olśniewające uśmiechy. Grace wydawała się stremowana, ale
była dla chłopców miła. Zauważyłam, że niektórzy,
onieśmieleni pewnością siebie Emmi, która zachowywała się
jak seksbomba, zaczynali uśmiechać się do Grace. A Grace
żartowała z nimi, rzucając nieśmiałe spojrzenia spod długich
rzęs.

Westchnęłam. Dla nich wszystkich to była tylko zabawa. Coś

takiego jak taniec. Nikt w tym towarzystwie nie powiedziałby,
co naprawdę czuje. Nie miałam ochoty brać w tym udziału.
Miotałam się między zazdrością o Emmi, która potrafi tak bez
wysiłku oczarować każdego, i zniecierpliwieniem, jakie budził
we mnie bezsens całej tej zabawy. Wkrótce wymknęłam się
stamtąd i sama wróciłam do domu autobusem.

W czwartek przyjechałyśmy na kolejną próbę. Tym razem

miała obejmować trzy ostatnie akty. Flynna nie było. Znowu
miał coś do załatwienia — wyjaśnił mi enigmatycznie James.
Ale nie ujawnił żadnych szczegółów, a ja nie mogłam go za
bardzo wypytywać, bo przecież chodziło o prywatne sprawy
Flynna.

W następny poniedziałek byłam już całkiem pewna, że nie

spotkam Flynna na próbie. A jeśli się pojawi - myślałam sobie -
przekonam się tylko, że moja wyobraźnia wyposażyła

go w cechy, których wcale nie miał. Prawdopodobnie - myśla-

łam sobie — w rzeczywistości nie różni się niczym szczegól-
nym od innych chłopaków.

Tym razem próba miała się odbyć w zmniejszonej obsadzie. Z

naszej czwórki przyjechałyśmy tylko Emmi i ja. James czekał
przy wejściu i zaprowadził nas do pomieszczenia, które
znałyśmy z pierwszego przesłuchania, czyli do sali rekreacyj-
nej dla klas maturalnych. Chłopcy już czekali. Ten wysoki,
rudowłosy, który miał grać ojca Julii, i dwaj nieduzi,
przedstawiający się jako Sługa Pierwszy i Sługa Drugi.

James został z nami jeszcze przez chwilę. Zagadywał do

prawej łopatki Emmi, a potem zmył się, usprawiedliwiając się
pod nosem, że nie występuje w scenie, którą pan Nichols wy-
brał na dzisiejszą próbę.

To była scena piąta z pierwszego aktu. Spotkanie Romea i

Julii.

Otworzyły się drzwi i wszedł pan Nichols z szyją obwiązaną

długachnym szalikiem. Poprawił na sobie porozciągany
sweter. Dobrze zbudowany chłopak z jasną czupryną wszedł w
ślad za nim. Poznałam go, był na poprzedniej próbie. Grał
Tybalta - postać, która ginie z ręki Romea.

Pan Nichols uśmiechnął się z roztargnieniem do Emmi i do

mnie, a potem stanął przed nami wszystkimi, opierając się o
stół i krzyżując długie, chude nogi.

- Dziś zajmiemy się kluczową sceną - oznajmił. - Pierwszym

spotkaniem sławnej pary z Werony.

„Sławną parą z Werony" nazywał Romea i Julię i zawsze

chichotał, kiedy wypowiadał te słowa. Ale oprócz niego nikt
nigdy się nie roześmiał.

Pan Nichols z roztargnionym wyrazem twarzy owinął

szy-szalikiem jeszcze grubiej.

- Więc dobrze - zaczął. - Zaczniemy od... 1 nagle zamrugał.
- Gdzie u licha podział się Flynn? Potoczył po sali

rozgniewanym spojrzeniem. Nikt nie odpowiadał.

A potem drzwi się otworzyły i ujrzeliśmy w nich Flynna.

5.

— Przepraszam za spóźnienie, proszę pana — powiedział

Flynn bez cienia skruchy w głosie. Pewnym krokiem ruszył do
najbliższej ławki i oparł się o nią nonszalancko. - Musiałem
zostać w klasie chwilę dłużej.

Moje serce znowu biło ze wszystkich sił. Flynn naprawdę był

kimś wyjątkowym. Wszyscy na niego patrzyli, a on zupełnie
nic sobie z tego nie robił.

— Cieszy mnie, że w końcu udało ci się do nas trafić - po-

wiedział pan Nichols i odchrząknął nerwowo.

Wstrzymałam oddech. Czy na tym koniec całej sprawy?
Pan Nichols zawahał się. Byłam pewna, że miał ochotę po-

rządnie zrugać Flynna, ale coś go powstrzymywało.

Flynn stał z założonymi ramionami i patrzył lekceważąco na

nauczyciela.

Pan Nichols przeniósł swoją uwagę na dwóch chłopców,

którzy grali Sługi. Chciał, żeby wypowiedzieli swoje kwestie.
Zrobili to, ale źle. Nauczyciel zatrzymał ich gestem i zaczął
szczegółowo wyjaśniać, jak należy rozumieć te wersy. Chłop-
cy kiwali głowami i powtarzali: „Tak, tak, rozumiemy", w tym
samym czasie raz po raz rzucając spojrzenia na Emmi i na
mnie.

Nie chciałam gapić się na Flynna. Jego narzucająca się

obecność jakoś zbijała mnie z tropu. Nie umiałam sobie tego

wyjaśnić. Był jak piorun, który ma za chwilę uderzyć. Czeka

się na to jak na grzmot podczas burzy, kiedy już błysnęło.

Podniosłam wzrok nieznacznie, powoli i ostrożnie, tylko na

tyle, by zerknąć na jego twarz. Wpatrywał się we własne buty.
Były zniszczone i zdarte. Przyjrzałam się spodniom i koszuli.
Wszystko, co miał na sobie, wydawało się strasznie sprane i
znoszone. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, ale wytarte
spodnie prawie prześwitywały na kolanach, a na biodrze
odciskał się rąbek wpuszczonej pod spód koszuli.

Ale to wszystko wcale nie przeszkadzało mu wyglądać ab-

solutnie wspaniale.

Naraz zjeżyły mi się włosy. Flynn patrzył na mnie. Poczułam

to. O mój Boże, zauważył, że mu się przyglądałam! Wbiłam
wzrok w podłogę, a potem pozwoliłam mu błądzić po ścianach.

A jednak byłam pewna, że nadal na mnie patrzy. Podniosłam

wzrok.

Impet jego spojrzenia omal nie zwalił mnie z nóg. Jego twarz

była pełna napięcia. Gniewna. Jakby przypuszczał, że zechcę
go wyśmiać, i zabraniał mi tego wzrokiem. Ja także się w niego
wpatrywałam. Czułam się jak ryba złapana na haczyk. Ale co
się właściwie stało? Dlaczego był taki wściekły?

Moje serce tłukło się o żebra tak głośno, że ledwie słyszałam,

co mówi do nas pan Nichols. Chciałam odwrócić wzrok od
Flynna, ale nie mogłam. Jakby zamknął mnie w swoim spoj-
rzeniu, przyszpilił i uwięził.

Kiedy tak patrzyliśmy na siebie, jego wzrok powoli zła-

godniał. Nie, Flynn się nie uśmiechnął. Ale gniew wyraźnie
ustąpił.

Patrzyłam na niego dalej, jak zahipnotyzowana kształtem

jogo twarzy, jego rysami. Nie była to twarz przystojna w po-
tocznym sensie, ale dostrzegałam w niej... nie wiedziałam na-
wet, jak to określić... piękno. Jego oczy na pewno były piękne.
Lśniły złociście pod jasnym czołem, jak u lwa.

1 wtedy głos pana Nicholsa zabrzmiał jeszcze potężniej niż

zwykle.

— A więc powtórzymy to jeszcze raz, a potem przejdziemy

do pierwszej sceny z udziałem Romea i Julii. Flynn odwrócił
spojrzenie.

Kiedy wszyscy chodzili, stawali, wygłaszali swoje kwestie i

słuchali komentarzy pana Nicholsa, Flynn powoli przeszedł
bliżej środka sali. Tak jak przedtem, stawiał długie, pewne
kroki. Nie do wiary, jakie mocne i przejmujące było to
wrażenie, że żar przenika całe moje ciało. 1 jak od razu
wiedziałam, co on oznacza, jak instynktownie to pojęłam, choć
nigdy wcześniej nie czułam niczego podobnego.

Chciałam, żeby mnie objął. Żeby mnie pocałował... Popa-

trzyłam na własne dłonie. Naprawdę drżały.

Flynn zaczął mówić. O

mój Boże! Już zdążyłam zapomnieć,

jakim doskonałym jest aktorem. Nikt z pozostałych nie mógł
się z nim równać. To był zupełnie inny poziom.

Kochałżem dotąd? OJ

zaprzecz, mój wzroku.' Boś jeszcze nie

znał równego uroku.

Powrócił do miejsca, w którym stał wcześniej, przy ławkach.

Nie mogłam oderwać od niego oczu. Ale więcej już na mnie
nie spojrzał.

W drugiej części tej sceny brali udział tylko dwaj chłopcy

grający Tybalta i ojca Julii. Ich występy wydawały mi się
zupełnie nieciekawe. Oprócz Flynna niczyja gra nie była godna
zapamiętania. 1 nagle przypomniałam sobie o Emmi. Czyżby
coś zauważyła? Obejrzałam się, gotowa stawić czoło jej
zdumionemu spojrzeniu spod uniesionych brwi. Ależ nic
podobnego! Ze zmarszczonym czołem szukała czegoś w
tekście. Czując na sobie mój wzrok, spojrzała, uśmiechnęła się
i gestem wskazała mi miejsce obok siebie.

- Widzisz tu jakiegoś ładnego chłopaka? — spytała szeptem.

Ja też się uśmiechnęłam i potrząsnęłam głową przecząco.

To, co zdarzyło się przed chwilą między Flynnem i mną,

pozostało tajemnicą. Czymś osobistym. Nie życzyłam sobie,
żeby ktokolwiek robił sobie z tego żarty. Nawet najlepsza
przyjaciółka.

- Ja też nie widzę. Chociaż... w ostateczności ten by się nadał -

ruchem głowy wskazała mi blondyna, który grał Tybalta. —
Nazywa się Alex.

Spojrzałam na niego. Alex-Tybalt był mocnej budowy, miał

regularne rysy bez wyrazu i byczy kark.

Nic specjalnego. Mniej więcej moja liga.
Naraz przypomniało mi się, jak brzydko i grubo wyglądałam z

rana w łazienkowym lustrze. Przeniosłam wzrok na Flynna.
Właśnie sprawdzał coś w tekście. Tak jak przed chwilą Emmi.

Posmutniałam. Nie miałam u niego żadnych szans. Po co się

oszukiwać?

- Teraz słuchajcie wszyscy. Zajmiemy się sceną, w której

dochodzi do spotkania sławnej pary z Werony - zahuczał pan

Nichols. — Czy ktoś zechce nam powiedzieć, o co chodzi w

tej scenie?

Odpowiedziała mu martwa cisza.
— Chcę, żebyśmy sobie wyjaśnili, co tak naprawdę wydarza

się w tej scenie.

Znowu cisza. 1 wtedy Alex z wahaniem podniósł rękę.
— Słucham?
— Więc... W tej scenie chodzi o to, że Romeo i Julia się

całują.

— Ta-ak — powiedział powoli pan Nichols. Owinął sobie

dłoń końcem szalika. — Ale co się wydarza przed
pocałunkiem?

Cisza była niewzruszona. Pan Nichols odkaszlnął.
— No dobrze, spróbujmy sobie to wyobrazić. Co się dzieje,

zanim kogoś pocałujecie?

Gdzieś z boku rozległ się pojedynczy chichot. Nikt nie chciał

odpowiedzieć.

— No, nad czym tu się zastanawiać? — spytał pan Nichols,

poirytowany. — Chyba nie powiecie mi, że nikt z was nigdy
się nie całował?

Jeszcze kilka chichotów. Mój wzrok błądził po sali. Wszyscy,

nie wyłączając Emmi, wydawali się strasznie zakłopotani. Ale
nie Flynn. Przyjrzałam mu się jeszcze raz i nadal miałam
wrażenie, że jest raczej znudzony.

— No, dobrze — pan Nichols wzniósł oczy do góry, pełen

zniecierpliwienia, i wskazał palcem Alexa.

— Odpowiedz mi. Co się dzieje, zanim pocałujesz dziew-

czynę.

Alex pobladł, bo zrozumiał, że nie ma ratunku. Nastąpiła

długa pauza.

- Nie wiem, proszę pana — wyjąkał w końcu. — To wszystko

dzieje się samo.

- Ach, więc „samo się dzieje"! - powiedział pan Nichols nie

bez sarkazmu. — Rozumiem. Chłopak widzi na ulicy dziew-
czynę, zbliża się do niej i wszystko „dzieje się samo".

Po sali przebiegł nerwowy śmiech. Możliwe, że ja też się

śmiałam. Ale Flynn się nie śmiał.

- No, zastanówcie się. Co się musi najpierw wydarzyć?

Matlock! — pan Nichols zwrócił się do Pierwszego Sługi.

Matlock wzruszył ramionami.
- Nie mam pojęcia, proszę pana. Musi ją objąć? Pan Nichols

westchnął ciężko.

- Wielki Boże! - zawołał. - Więc widzisz dziewczynę na ulicy.

Podchodzisz do niej. Łapiesz ją w objęcia. 1 wtedy ją całujesz.
Tak? - potrząsnął głową. - Powiedz mi, Matlock, czy w twoim
wypadku ta metoda się sprawdza?

Na sali rozległ się nieco głośniejszy wybuch śmiechu.
- No, kochani, zastanówcie się — powiedział żywo pan Ni-

chols. - To przecież nie jest żadna filozofia. Co się musi
wydarzyć, zanim kogoś pocałujecie?

- Niech pan nam powie — to był głos Flynna. Mówił spo-

kojnie, powieki miał opuszczone.

- Nie, Flynn - pan Nichols klasnął w dłonie. — Ty nam to

powiesz. Bo to jest część twojej roli. Romeo zaleca się do Julii.
Ale w jaki sposób?

- Próbuje ją rozbawić, proszę pana - odparł Flynn, nie

podnosząc głowy.

- Właśnie. Więc wróćmy do naszej próby. Nie, nie będziecie

się teraz całować, wcale tego nie wymagam.

Miałam wrażenie, że Emmi, która siedziała obok mnie,

odetchnęła z ulgę.

Wstała i zbliżyła się do Flynna. Pan Nichols wskazał im

obojgu miejsce na środku sali. Każde z nich wypowiedziało
kilka wersów. Wtedy pan Nichols zatrzymał ich i kazał wyjaś-
nić sens tych kwestii. Flynn nie miał z tym żadnego problemu.
Ale Emmi z największym trudem usiłowała sklecić jakąś odpo-
wiedź, czerwona na twarzy.

Pan Nichols zmarszczył brwi.
- Tak, kochani, domyślamy się, że Romeo chciałby skraść

Julii pocałunek, podczas gdy ona wolałaby poprzestać na trzy-
maniu się za ręce. Mówią o pielgrzymach i świętych. Julia za-
uważa, że usta służą pielgrzymom do modlitwy. Romeo jako
„pielgrzym" prosi Julię, żeby jako „święta" nagrodziła jego
modlitwę pocałunkiem. Niechże ich usta czynią to, co ręce.
Moje się modlą, przyjm modły ich, przyjm. A Julia odpowiada:
Niewzruszonymi pozostają święci, choć gwoli modłów
niewzbronne ich chęci. Czy ktoś potrafi mi wyjaśnić, co Julia
ma na myśli?

Siedziałam na swoim miejscu, a krew huczała mi w skro-

niach. Wiedziałam, o czym mówi Julia. Wiedziałam i bardzo
chciałam, żeby Flynn wiedział, że wiem. A jednak... a jednak...
przerażała mnie sama myśl, że miałabym przy wszystkich wy-
powiedzieć to na głos.

Wzrok pana Nicholsa błądził po naszych twarzach.
- Ktoś wie? Odwagi!
Wzięłam głęboki wdech i wyrzuciłam to z siebie:
- Julia podjęła flirt... To znaczy, daje mu do zrozumienia, że

sama nie zrobi pierwszego kroku, ale jeśli zrobi go on, to

ona go nie odepchnie... To znaczy, obiecuje mu, że jego

modlitwy zostaną nagrodzone pocałunkiem...

— Tak! — pan Nichols wzniósł ramiona w zwycięskim

geście. Emmi kiwała głową, zadowolona, że już nie musi
wymyślać odpowiedzi.

— 1 co w odpowiedzi czyni Romeo? — spytał pan Nichols.
— Całuje Julię i mówi jej, że całując go, dała mu rozgrze-

szenie — odpowiedział cicho Flynn.

— Tak. 1 co dalej?
Mój wzrok napotkał spojrzenie Flynna. Byłam pewna, że wie,

ale czekał. Chciał, żebym sama to powiedziała. Zwróciłam się
do pana Nicholsa.

— Julia mówi, że całując ją, zostawił swoje grzechy na jej

ustach — powiedziałam i zawahałam się. — To niezbyt miłe z
jej strony. Ale ona tak naprawdę mówi to tylko dlatego, że
chciałaby, żeby znowu ją pocałował.

— Tak! - zawołał pan Nichols, wstając. - 1 co dalej?
— On ją całuje — powiedział Flynn. — Żeby zmazać z jej ust

swoje grzechy. Żeby ją od nich uwolnić. Bardzo sprytne.
Wydaje się, że robi to dla niej. Ale przecież od początku właś-
nie tego chciał.

Kiedy dopowiedział ostatnie słowa, znowu na mnie spojrzał.

1 znowu owładnęło mną to samo uczucie żaru. Ogarnął całe
moje ciało, teraz poczułam go jeszcze mocniej niż przedtem.
Emmi wyszła na środek.

Patrzyłam, jak gra tę scenę razem z Flynnem. Naszą scenę.

Byłam zazdrosna. Naprawdę zazdrosna, nic nie mogłam na to
poradzić. A potem przyszła kolej na mnie. Wypowiedziałam
swoje kwestie, nie patrząc na Flynna. Zabrakło mi odwagi.

Kiedy dojechaliśmy do końca mojej sceny, pan Nichols zabrał

nas wszystkich na dół, do sali rekreacyjnej dla klas
maturalnych, gdzie czekał na nas podwieczorek: soki i cia-
steczka. Emmi była w złym humorze, nie wiadomo dlaczego.
Powiedziała mi, że już ma dość, i nawet powtórzyła to dwa
razy. Zaczęłyśmy się umawiać, że pójdziemy na pizzę razem z
Grace. Wiedziałam, że zaraz będę musiała wyjść razem z nimi.

Ale nie chciałam wychodzić. Chciałam zostać. Pochyliłam się

do Alexa — przecież Emmi sama mówiła mi, że Alex jej się
podoba! - i szepnęłam mu na ucho, że pewnie chciałaby z nim
porozmawiać.

To odniosło spodziewany skutek. Odsunęłam się od Alexa,

który już po paru sekundach podszedł do Emmi i z przejęciem
zaczął coś do niej mówić.

Kiedy poszłam nalać sobie soku, Emmi chichotała z Ałe-xem

w najlepsze. Musiałam zająć czymś ręce, zanim...

Poczułam, że jest blisko, zanim go zauważyłam. Jakby bu-

rzowa chmura zawisła nad moją głową.

— Jesteś katoliczką?
Odwróciłam się w jego stronę, trzymając ostrożnie plasti-

kowy kubeczek.

Flynn patrzył na mnie, a spojrzenie miał tak przenikliwe, że

czułam się, jakby przejrzał mnie na wylot.

— To znaczy... nie.
No, pięknie, River. Oto prawdziwie błyskotliwa riposta.
— Aha... - Flynn wydawał się lekko zaskoczony. - Pomyśla-

łem... Bo miałem wrażenie, że rozumiesz tak dobrze tę sprawę
grzechu... tę historię z pielgrzymem i świętą...

Czułam, że drżę mi usta. Czemu pytał, czy jestem katoliczką?

1 naraz przypomniałam sobie, że przecież jesteśmy w kato-
lickiej szkole męskiej. Może w domu nie pozwalają mu
spotykać się z dziewczynami innych wyznań?

Z

największym trudem udało mi się wyjąkać parę słów:

- Bardzo żałuję, ale niestety nie jestem... to znaczy... nie

jestem katoliczką.

Jak idiotycznie to zabrzmiało!
- Nie masz czego żałować - uśmiechnął się Flynn. - Tak jest

dużo lepiej.

Wstrzymałam oddech. Nigdy dotąd nie widziałam, żeby się

uśmiechnął. Uśmiech odmienił jego twarz, ożywił ją, dodał
wdzięku i zupełnie nowego rodzaju atrakcyjności.

A potem odwrócił się i odszedł. Po chwili Emmi już szeptała

mi na ucho, że Alex to skończony nudziarz.

Wyszłyśmy.
Ale przedtem jeszcze raz spojrzałam na Flynna. Nie widział

mnie.

Rozmawiał z Pierwszym i Drugim Sługą i z panem Kapuleti,

którzy słuchali go z zapartym tchem.

6.

— Jak idą przygotowania do przedstawienia? — spytała

mama fałszywie ożywionym głosem. Tego tonu używa tylko
wtedy, kiedy myśli o czymś innym. Prawdziwy komunikat
brzmi tak: „Co prawda mój czas jest bezcenny, ale trzeba cza-
sem poświęcić chwilę na rozmowę".

Podniosłam głowę znad stołu kuchennego, na którym leżał

egzemplarz sztuki.

— Dziękuję, w porządku — odpowiedziałam.
Był sobotni poranek, dwa tygodnie po tej pierwszej praw-

dziwej próbie. Na następną Flynn nie przyszedł, więc nie wi-
działam się z nim, odkąd zadał mi to dziwaczne pytanie, czy
jestem katoliczką.

Mama zajrzała mi przez ramię do tekstu.
— Jeszcze się uczysz roli? - spytała. - Myślałam, że po takim

czasie masz ją w jednym palcu.

Zamknęłam swój egzemplarz Romea i )vlii, żeby nie zo-

baczyła, którą scenę czytam. To była scena, w której Romeo
wyznaje Julii swoją miłość. Scena, w której - jak wiadomo
-Piastunka nie występuje.

Mama usiadła obok mnie. Położyła dłoń na egzemplarzu

sztuki i na mojej dłoni, której nie zabrałam.

— Wszystko w porządku, River? — odezwała się. — Pytam,

bo odkąd zaczęły się te próby, zawsze jesteś taka milcząca...

Wzruszyłam ramionami, nie odrywając wzroku od jej pa-

znokci. Były pokryte granatowym lakierem, ozdobione malut-
kimi srebrnymi gwiazdeczkami i sierpami księżyca. Paznokcie
mojej mamy były jedyną choć trochę niekonwencjonalną
rzeczą, jakiej można się było w niej jeszcze doszukać. To, że
porzuciła ideały ruchu hipisowskiego, stało się przyczyną
rozstania moich rodziców. Rozwiedli się parę lat temu, kiedy
byłam w połowie siódmej klasy. Mama wyznała mi ostatnio, że
w jej poczuciu ona, w przeciwieństwie do ojca, dojrzała już do
dorosłości. Ale wcale nie jestem pewna, czy to naprawdę było
takie proste. Myślę raczej, że zmęczyła się udawaniem kogoś,
kim nigdy nie była.

Teraz pracuje w biurze. Nadal narzeka na opresyjne spo-

łeczeństwo, na głupotę władz i chciwość kapitału, ale łatwo
wyczuć, jakie to u niej powierzchowne. Gdyby nagle rozpoczę-
ła się otwarta walka przeciwko tyranii światowych korporacji,
mama być może natychmiast poszukałaby sobie spokojnego
miejsca i zajęła się malowaniem paznokci.

— Wiesz przecież, że możesz ze mną rozmawiać o wszystkim

— powiedziała cicho. — Cokolwiek by to było, możesz być
pewna, że mam to za sobą.

Podniosłam na nią wzrok. Nie wierzyłam, że kiedykolwiek

pozwoliła sobie poczuć to, co ja czułam w obecności Flynna.
Byłam przekonana, że nawet w czasach, kiedy wydawało jej
się, że żyje życiem ruchów alternatywnych, zawsze chciała
mieć wszystko pod kontrolą. Wystarczyło na nią spojrzeć,
choćby teraz — kiedy starannie ubrana i uczesana wychodziła
na jakąś konferencję w swojej firmie. W sobotę! Zauważyłam,
że naprawdę się postarała: oprócz zwykłej szminki użyła też
kredki do ust. A cienie do powiek — chyba je ostatnio
zmieniła?

— Czy w twoim biurze pojawił się nowy facet? — spytałam.

Mama zaczerwieniła się pod warstwą podkładu na policzkach.

— Prawdę mówiąc, tak — odpowiedziała. — Jest miły. Roz-

wiedziony. Ma dwoje dzieci. Jedno z nich w wieku Stone'a.

Roześmiałam się, a mama zmarszczyła brwi.
— Rozmawiałyśmy o tobie, nie o mnie — przypomniała. —
0 tym, że jesteś taka milcząca, odkąd zaczęły się te próby. Go-

dzinami siedzisz zamknięta w swoim pokoju!

Objęła mnie ramieniem i przytuliła.
— Poznałaś jakiegoś chłopaka na tych próbach? Odsunęłam

się. Mama zawsze próbowała wyciągnąć ze

mnie wszystko co się da na temat moich spraw osobistych.

Nikomu jeszcze nie opowiadałam o tym, co czuję w obecności
Flynna. Po co miałabym o tym mówić? Sto tysięcy mil dzieliło
mnie od bliższej znajomości z Flynnem. Był zbyt atrakcyjny

i zbyt tego świadomy, żeby zainteresować się kimś takim jak

ja. Gdybym komuś o nim powiedziała, mogłabym liczyć tylko
na współczucie albo - co jeszcze bardziej przykre - na dobre
rady.

— Odezwij się, River - cisnęła mama. - Kiedyś rozmawia-

łyśmy o wszystkim, rozmawiałyśmy codziennie.

To była prawda. Parę lat temu, po odejściu ojca, kurczowo

trzymałam się mamy, jak ktoś, kto wypadł za burtę, trzyma się
koła ratunkowego. Opowiadałam jej o wszystkim, co działo się
w szkole. Czym się tam zajmowałam. Kto się z kim przyjaźnił.
1 powtarzałam jej każde słowo nauczycieli.

Ale pewnego razu, ojciec zabrał Stone'a i mnie na spotkanie z

nową dziewczyną. Nazywała się Gemma. Była młodsza od
mamy, miała długie do pasa czarne włosy i marzycielskie

spojrzenie. Była po prostu przeciwieństwem mamy. Albo też

kimś podobnym do mamy z dawnych czasów.

Ojciec i Gemma mieszkali w komunie. Hodowali ekologiczne

warzywa, pracowali w polu. Ojciec od lat marzył o takim
życiu. Ale mama wyśmiewała te jego marzenia, mówiła, że są
dziecinne i nieżyciowe.

W każdym razie, odkąd poznałam Gemmę, zmienił się mój

sposób patrzenia na mamę. Widziałam, jaki szczęśliwy jest
ojciec dzięki Gemmie i dzięki życiu, jakie razem prowadzą. 1
czułam gniew na mamę. Jakbym ją obwiniała za to, że nie jest
tym kimś, kogo ojciec potrzebował do szczęścia.

— A może to z powodu twoich przyjaciółek? — odezwała się

mama, kładąc plecy na oparciu krzesła i przyglądając mi się
badawczo. - Pokłóciłaś się z Emmi albo z Grace?

Potrząsnęłam głową. Na miłość boską, czy ona nie widzi, że

nie chcę o tym rozmawiać?

Ale mama nie ruszała się z miejsca i nie zdejmowała ze mnie

uważnego spojrzenia. Byłam gotowa powiedzieć jej co-
kolwiek, byle tylko odczepiła się ode mnie.

Wzięłam głęboki oddech.
— Trudno mi się pogodzić z tym, że nie dostałam roli Julii —

powiedziałam.

To była akurat prawda, choć nie z tego powodu zaczęłam

zamykać się w swoim pokoju na długie godziny.

Mama uśmiechnęła się z triumfem, przekonana, że wreszcie

udało jej się przełamać moje milczenie.

— Kochanie, nie bądź dzieckiem - powiedziała. - Rola

Piastunki jest wspaniała. To rola charakterystyczna. Piastunka
jest wiele ciekawsza od tej płaczliwej Julii.

— Nie zgadzam się z tobą, że Julia jest płaczliwa — powie-

działam, czując, jak wzbiera we mnie gniew.

Mama wzniosła oczy do góry.
-Julia przez cały czas chodzi nieprzytomna z powodu

chłopaka i w końcu zabija się z miłości. Nie jest to raczej
przykład dzielnej, niezależnej dziewczyny, prawda?

Przełknęłam ślinę. Nie, naprawdę nie chciałam podjąć z

mamą tej dyskusji. Ale było we mnie coś, co krzyczało ze
wszystkich sił: „A co to ma za znaczenie, czy jest dzielna i
niezależna? Tu chodzi o co innego! O to, że można umrzeć z
miłości! Bo miłość jest czymś najważniejszym na świecie!".

Ale tego nie powiedziałam, tylko zabrałam ze stołu eg-

zemplarz sztuki.

— Masz rację, mamo, ale nikt się po niej nie spodziewa

dzielności i niezależności. To nie jest sztuka feministyczna.

Opuściłam kuchnię i wróciłam do mojego pokoju.
Trochę później wyszłam z domu. Byłam umówiona z Emmi i

Grace w jednej z kawiarenek przy High Street. Zamierzałyśmy
potem wybrać się na poszukiwanie butów. To znaczy, tak
naprawdę, Emmi miała w planie poszukiwanie butów, a Grace
przymierzała dziesiątki par i wzdychała raz po raz nad tym, jak
trudno znaleźć cokolwiek na jej mały rozmiar. Co do mnie,
kupowanie ciuchów i obuwia strasznie mnie nudzi — choć
wiem, że dla nich by to brzmiało jak prowokacja. Chodzę z
nimi na zakupy, bo przyjęłam do wiadomości, że właśnie tym
powinny się zajmować dziewczyny w wolnym czasie. A Emmi
zawsze robi z tego zabawę, nakłaniając nas, żebyśmy
przymierzały najbardziej prowokujące ubrania i najdroższą
biżuterię. Ale ja pra-

wie nigdy nic nie kupuję. W przeciwieństwie do Emmi, która

ma szafę wielką jak piętrowy autobus.

Było cieplej, niż myślałam, więc w drodze na to spotkanie

zdjęłam kurtkę i zostałam w obcisłej bluzce, którą miałam pod
spodem. Pomyślałam, że przedtem nie była tak obcisła. Pewnie
skurczyła się w praniu.

Miałam nadzieję, że to bluzka się skurczyła. Bo istniała też

inna możliwość, zbyt przygnębiająca, żebym cbciała ją roz-
ważać.

Kiedy byłam już na High Street, obejrzało się za mną paru

facetów. Nie znoszę tych facetów, gapiących się na mój biust.
Więc gniewnie machnęłam kurtką, zamierzając włożyć ją na
siebie. Z dwojga złego lepiej się spocić, niż pozwolić, żeby tak
się gapili.

1 wtedy go zobaczyłam. To znaczy, zobaczyłam Flynna.

Szedł spacerowym krokiem w moją stronę. Nie zauważył
mnie. Był zajęty rozmową. O Boże! Rozmawiał z dziewczyną.
Zesztywniałam, a kurtka zawisła w mojej wyciągniętej ręce.

Ta dziewczyna wyglądała wspaniale. Była wysoka, prawie

jego wzrostu, szczupła i gibka, z burzą rudych włosów.

Oboje nosili dżinsy. Ona miała do nich taki niesłychanie

modny pasek, za jakim wszyscy się akurat uganiali. A on był w
spranym zielonym podkoszulku. Ona patrzyła na niego z
uśmiechem, jakby rozbawił ją jakimś żartem.

Miałam wrażenie, że moje serce zdrętwiało z zimna i wpadło

do żołądka. Czułam, że za chwilę się rozpłaczę. Flynn obejrzał
się za jakąś dziewczyną w króciutkiej spódniczce. Potem
pochylił głowę i włosy tak ładnie opadły mu na czoło. Spojrzał
na zegarek. Powiedział coś do rudowłosej, a ona kiwnęła
głową.

Byli już całkiem blisko i wyraźnie widziałam ich twarze. Jej

uroda była elegancka, wyrafinowana. Miała długi, wąski nos,
na czubku zaokrąglony, taki jak u niego.

Westchnęłam, przypominając sobie, co mówiła Emmi: że

ludziom podobają się osoby, które są do nich podobne.

Dawniej myślałam, że to bzdury.
Dzieliło mnie od nich nie więcej niż dwadzieścia metrów. Za

chwilę będziemy się mijać, pomyślałam. Co robić?

Coś we mnie wołało, że trzeba rzucić się do ucieczki. Ale inna

część mnie, znacznie większa, była zdecydowana iść dalej i
mijając ich, spokojnie powiedzieć: „Cześć!".

Czułam, że jestem w stanie to zrobić jakby nigdy nic. Bo cóż

to takiego wielkiego powiedzieć: „Cześć!"? Przecież Flynn i ja
graliśmy w tym samym przedstawieniu. A poza tym chciałam
wiedzieć, kim ona jest dla niego. Może - nie da się tego
wykluczyć, choć nastawiać się na to nie warto przy jej olśnie-
wającej urodzie - byli tylko przyjaciółmi?

Powoli mijała sekunda za sekundą. Flynn i dziewczyna byli

tuż. Podjęłam już decyzję. Minę ich, patrząc na niego. Jeśli
mnie zauważy, powiem: „Cześć". Jeśli nie spojrzy na mnie,
przejdę obok bez słowa.

Szłam więc przed siebie z ciężkim sercem, z kurtką prze-

wieszoną przez ramię.

7.

Ledwie zauważałam innych przechodniów. Było wśród nich

kilka matek z wózkami i grupka trzynastoletnich chłopców,
zaciągających się po kolei jednym papierosem pod zabitym
deskami oknem nieczynnego sklepu. 1 starsza pani z zakupami
w torbie na kółkach.

Ale kiedy mijałam Flynna, wszystko to znikło gdzieś w tle,

tak samo jak zapach spalin, warkot silników i gwar rozmów.
Nie odrywałam od niego wzroku. Czy jeśli będę się w niego
wpatrywać wystarczająco mocnym spojrzeniem, zauważy
mnie? Nie. Nie zauważył. Dzieliły nas już tylko dwa metry.
Metr. Mniej niż metr.

1 właśnie wtedy nagle podniósł na mnie wzrok.
Zatrzymałam się natychmiast. Choć przygotowywałam się na

to od dobrych paru minut, byłam w szoku. Oszołomiona pod
skupionym, uważnym spojrzeniem, jakim zajrzał mi w oczy.

Nie odrywając ode mnie wzroku, Flynn zrobił jeszcze jeden

krok, a potem on także się zatrzymał. Dziewczyna, która szła
obok niego, ruszyła do przodu niecierpliwie.

— Cześć! — powiedziałam. Och, jak to zabrzmiało! Jakbym

wyrzuciła z siebie to słowo ostatkiem sił, na wpół uduszona.

Flynn przymrużył oczy.
— River? — powiedział i uśmiechnął się.

Kiwnęłam głowę z ogłupiałą miną. Jego uśmiech sprawił, że

wszystko się we mnie poruszyło. Ścisnęłam kurczowo swoją
kurtkę.

- Skąd się tu wzięłaś? — spytał Flynn.
- Mieszkam... w okolicy - wyjąkałam. - Przed chwilą... przed

chwilą wyszłam z domu.

Nawet nie wspomniałam o tym, że byłam umówiona z Emmi i

Grace.

Zapadła cisza. Rudowłosa pociągnęła go za rękaw, ale Flynn

dalej patrzył na mnie.

- A ty? - spytałam. - Co tu robisz? To nie są okolice twojej

szkoły.

- Nie są — przyznał Flynn i przyczesał dłonią włosy. - Od-

prowadzam Siobhan do jej nowej pracy. Do salonu
fryzjerskiego, który otworzyli niedawno przy Broadwayu.
Wybrałem się z nią teraz, żebym wiedział, gdzie to jest, kiedy
wieczorem po nią pójdę.

Uśmiech zamarł mi na ustach. Gdyby byli tylko przyjaciółmi,

nie odbierałby jej stamtąd po pracy.

- Aha — powiedziałam, spuszczając wzrok. — No, tak...
- Może się z nami przejdziesz? - zaproponował. - To

niedaleko, prawda, Siob?

Przepiękne zielone oczy Siobhan spojrzały na mnie, co

uznałam za oznakę nieprzyjaznego zaniepokojenia.

- Niedaleko - potwierdziła. - Ale chodźmy już. Nie chcę się

spóźnić.

Ruszyliśmy przed siebie. Flynn szedł pośrodku i opowiadał

Siobhan, że zna mnie z prób do szkolnego przedstawienia.

Byłam kompletnie zdezorientowana. Co on wyprawiał?

Zapraszał mnie na wspólny spacer ze swoją dziewczyną, i to
nie zważając na jej widoczny brak entuzjazmu? Siobhan pa-
trzyła pod nogi, na mnie nie spojrzała ani razu. Po paru chwi-
lach zatrzymaliśmy się przed eleganckim salonem fryzjerskim
z czarnymi literami nad wejściem, układającymi się w napis:
Goode s Hair Days. Tak się nazywało to miejsce.

— No to do zobaczenia o szóstej - powiedział Flynn. Siobhan

kiwnęła głową, wymamrotała jakieś słówko na pożegnanie, po
czym otworzyła drzwi i wśliznęła się do środka.

Flynn spojrzał na mnie i znowu się uśmiechnął.
— Może poszlibyśmy gdzieś na kawę? — spytał.

Zamrugałam z bezgranicznego zdumienia. Czyżby nie za-
uważył, że Siobhan jest wściekła?

— To znaczy...
Uśmiech zniknął z twarzy Flynna. Przyglądał mi się przez

chwilę, potem się skrzywił.

— Jak nie, to bez łaski — odwrócił się na pięcie i zaczął od-

dalać się szybkim krokiem w głąb ulicy.

Popatrzyłam w ślad za nim, wstrząśnięta. 1 naraz przesko-

czyłam kilkumetrową przepaść, jaka otworzyła się już między
nami.

— Tak! - zawołałam, prawie bez tchu, prawie biegnąc, by

dotrzymać mu kroku. - To znaczy... Chciałam iść z tobą na
kawę. Naprawdę! — 1 wskazałam wzrokiem salon fryzjerski.
— Ale czy ona nie miałaby nic przeciwko temu?

Flynn zmarszczył brwi.
— Siobhan? A niby dlaczego? Jest tak przejęta swoją nową

pracą, że nic innego jej nie obchodzi. - Zatrzymał się i zaczął

się śmiać na cały głos. Jego oczy lśniły. W jaskrawym świetle

dnia były raczej zielone niż złote. — Siobhan jest moją siostrą!

1 śmiał się dalej, kiedy weszliśmy do małej kafejki, która

znajdowała się w następnym budynku przy tej samej ulicy.
Było w niej pełno ludzi, którzy odpoczywali po sobotnich za-
kupach w okolicznych sklepach. Pomiędzy stolikami tłoczyły
się wypchane zakupami plastikowe reklamówki.

Podeszłam z Flynnem do kontuaru, czerwieniąc się z za-

kłopotania. Nie tylko dlatego, że całkiem fałszywie odczytałam
relację, jaka ich łączyła — na miłość boską, River, przecież
wystarczyło spojrzeć na ich identyczne nosy! — lecz także
przez to, że zdradziwszy się ze swoją obawą, pokazałam
Flynnowi, jak wielką wagę miało dla mnie jego zaproszenie na
kawę: zupełnie jakby proponował mi randkę. Podczas gdy z
jego strony był to najprawdopodobniej zwyczajny koleżeński
gest.

Wziąwszy głęboki oddech, usiłowałam uspokoić myśli.

Spojrzałam na rzędy ciastek ułożone za szybą bufetu. Kątem
oka zauważyłam, że Flynn wyciąga drobne z kieszeni dżinsów.
Przełożył bilon do jednej ręki, a drugą go przeliczył. Miał trzy
monety funtowe, trzy pięciopensówki, garść dwudziestek i
dziesiątek.

— Nie martw się o kasę — powiedziałam. — Mam.
Flynn przeniósł na mnie wzrok i wcale się już nie uśmiechał.

Usta miał zaciśnięte, w oczach zapaliły się gniewne błyski.

— Ja też — powiedział. — Nie rób z tego problemu. Patrzył

na mnie, zły, jakby spodziewał się, że wątpię

w jego wypłacalność.
Moje serce załomotało głucho. Odwróciłam wzrok. Co z nim

jest nie tak? Przypomniałam sobie, jak wściekle na

mnie popatrzył wtedy, na pierwszej próbie, kiedy przyłapał

mnie na przyglądaniu się zdartym butom i znoszonym
spodniom.

— River...
Podniosłam wzrok. W jego oczach nie było już gniewu, ale

nie spuszczał ze mnie uważnego spojrzenia. 1 znowu doznałam
tego niezwykłego, przemożnego uczucia. Oblała mnie fala
gorąca i nogi same chciały nieść mnie ku niemu. Ale tym
razem nie zaufałam temu uczuciu. Bo nie byłam pewna, czy
mam ufać Flynnowi.

— jeśli chcesz, mogę ci nawet postawić ciastko. Uśmiechał

się blado, trzymając bilon na otwartej dłoni. Potrząsnęłam
głową.

Kiedy stanęliśmy w kolejce do kasy, zapadła między nami

niezręczna cisza. Flynn zamówił dwie kawy cappuccino. Duże.

Kiedy przepychaliśmy się przez zatłoczoną salę do małego

stolika przy oknie, byłam na niego zła.

Usiedliśmy. Flynn wypił łyk kawy. Odchyliłam się do tyłu i

skrzyżowałam ramiona.

— Nie podobało mi się to - powiedziałam. - Nie byłeś dla

mnie zbyt uprzejmy.

W jego oczach dostrzegłam zaskoczenie.
— Tak... — odwrócił wzrok. — Przepraszam.
1 znowu wypił łyk kawy. Przyjrzałam się uważniej jego

koszulce. Była nie tylko spłowiała. Także porozciągana, jak
rzeczy, które prano zbyt wiele razy. W dobrym gatunku, ale
zupełnie zniszczona. Dżinsy również. Te rzeczy pochodziły ze
sklepu z używaną odzieżą. Tak samo jak spodnie od jego
szkolnego stroju.

Wyglądał mimo wszystko świetnie. Ale nie dało się ukryć, że

wszystko to kosztowało grosze.

- Czemu robisz takie bało z tego, że nie masz pieniędzy? -

spytałam.

Flynn znowu na mnie spojrzał. Jego wyrazista twarz pokazała

mi bez ogródek, że jest oburzony bezczelnością mojego
pytania.

Właściwie sama byłam nią oburzona. Ale Flynn miał w sobie

coś, co zachęcało do beztroskiej ciekawości. Wydawał się taki
otwarty. Taki bezpośredni. Czemu nie miałabym być taka
sama?

Flynn odstawił filiżankę i oparł się o tył krzesła.
- Widać, że masz forsy jak lodu - powiedział. - Inaczej nie

zadawałabyś głupich pytań.

Znowu zrobiło mi się ciężko na sercu. Przez długą chwilę

milczeliśmy, mierząc się wzrokiem. Czułam się, jakbym stała
przed klatką lwa, przerażona. Ale i szczęśliwa, że jestem blisko
kogoś tak silnego jak on.

- Wcale nie mam forsy jak lodu - próbowałam się wycofywać.
Flynn uśmiechnął się szyderczo.
- Na pewno dają ci kieszonkowe.
- No i co z tego? — spytałam, prostując się. — O

ile wiem,

prawo tego nie zabrania.

Twarz Flynna znów rozjaśniła się w uśmiechu. Jakby słońce

wyszło zza chmur po burzy.

- Twarda z ciebie sztuka - powiedział i uśmiechnął się jeszcze

szerzej. — Twarda sztuka. Tak powiedziałaby moja mama.

Poczułam się od razu lepiej, więc też się uśmiechnęłam.
— Masz jeszcze jakieś rodzeństwo oprócz Siobhan? — spy-

tałam.

Flynn kiwnął głową.
— Młodszą siostrę - powiedział.
Pochyliłam się ku niemu, ku jego oczom, które prześwietlały

mnie na wylot, ku zgrabnemu nosowi i pięknej linii ust.

— Ja mam młodszego brata - powiedziałam. - Nazywa się

Stone. W ogóle się do mnie nie odzywa. W zasadzie jest pa-
skudny, ale... — urwałam.

Na jego twarzy odmalował się wyraz niedowierzania.
— Masz brata, który nazywa się Stone? — powtórzył.
Poczułam, że się czerwienię. Nie lubię, kiedy ludzie natrzą-

sają się z naszych imion. Przecież to nie nasza wina, że mama i
ojciec przez całe lata dziewięćdziesiąte palili trawę i demon-
strowali przeciwko żywności modyfikowanej genetycznie.

Wzruszyłam ramionami, wbiłam wzrok w stół i sięgnęłam po

filiżankę. Flynn przyłożył swój mocny palec do mojej dłoni.
Jego dotyk aż palił.

— Przepraszam - powiedział. - Znowu coś palnąłem.

Spoglądaliśmy na siebie. A potem wypiłam łyk kawy, roz-
paczliwie zastanawiając się, co powiedzieć.

— Twoja siostra jest bardzo ładna - odezwałam się. - Jest

piękna, naprawdę.

— Tak sądzisz? - Flynn wydawał się zaskoczony. Kiwnęłam

głową.

— Ma cudowne włosy. 1 wspaniałą figurę. Flynn skrzywił

się.

— Chyba nie jesteś lesbijką, co?

- Nie! - powiedziałam gniewnie i poczułam, że znowu się

czerwienię. — Chociaż nie widziałabym w tym nic złego. Ale
nie.

Flynn zaśmiał się.
- Tym lepiej dla mnie — powiedział.
1 dalej nie odrywał ode mnie oczu. Od tego spojrzenia

ścierpła mi skóra.

Chciał przez to powiedzieć... że jest mną zainteresowany?

Tak, zdecydowanie dał mi do zrozumienia właśnie to.

1 dalej na mnie patrzył. Lub raczej zaglądał mi do wnętrza.
Właśnie wtedy zapiszczał mój telefon.
Aż podskoczyłam. Szybko wyciągnęłam go z kieszeni spodni.

Kiedy pochyliłam się nad wyświetlaczem, zaczerwieniłam się
jeszcze bardziej. Bo czy to nie obciach podskoczyć na dźwięk
własnego telefonu?

Gdzie jesteś? Idziemy z Grace obejrzeć sklepy na Broadwayu.

Jeśli zaraz nie przyjdziesz, pójdziemy same, więc się pośpiesz!
Uściski.

To od Emmi. Zupełnie zapomniałam, że czekają na mnie już

od pół godziny.

Och, nie! W drodze do sklepów na Broadwayu muszą minąć

naszą kafejkę! Pomyślałam, że przejdą obok okna, przy którym
siedzimy. Rozejrzałam się. Wszystkie inne stoliki były zajęte.

Jeśli Emmi i Grace spojrzą w to okno i zobaczą mnie z

Flynnem...

Nie mogłam sobie na to pozwolić. Ta znajomość z Flynnem

wydawała mi się czymś strasznie niepewnym. Kruchym. A w
moich uczuciach panował niewyobrażalny zamęt. Nie,

w żadnym wypadku nie byłam gotowa powiedzieć o niej

Emmi i Grace. Najpierw muszę sama się w tym wszystkim
rozeznać. Na razie była to nasza osobista sprawa - moja i
Flynna.

Niczyja więcej.
Flynn podniósł brwi.
— Od kogo to? Potrząsnęłam głową.
- Od nikogo ważnego - powiedziałam. Nie chciałam opo-

wiadać mu, że miałam się spotkać z Emmi i Grace. Bo mógłby
zaproponować, że pójdzie razem ze mną. Albo coś w tym ro-
dzaju.

- Muszę już lecieć - powiedziałam, wstając. - Jestem z kimś

umówiona.

Flynn także wstał. Był o tyle wyższy ode mnie! Nagle po-

czułam się śmieszna. Nie sięgałam mu nawet do ramienia. Po-
patrzyłam na niego. Wydawało mi się, że po raz pierwszy
stracił pewność siebie. Jakby nie wiedział, co teraz ma
powiedzieć albo zrobić.

— Dzięki za kawę — powiedziałam. W ustach zaschło mi cał-

kiem. Wcale nie chciałam się z nim rozstawać. Ale Emmi i
Grace mogły tu być już za chwilę.

Obróciłam się na pięcie i wyskoczyłam na ulicę jak torpeda.

8.

Pozostała część weekendu upłynęła mi na rozpamiętywaniu

wszystkiego, co zdarzyło się w kafejce. 1 na rozmyślaniach o
Flynnie.

Czułam, że zakochałam się bez pamięci. Dziwne to było

uczucie. Każda myśl o Flynnie zaprzątała mnie bez reszty, po-
chłaniała całą moją energię.

Byłam zdumiona, że tak mało o nim wiem. Owszem, wie-

działam, że nie jest przy forsie, wiedziałam, że ma dwie siostry,
ale to już wszystko. W związku z tym, czego się dowiedziałam,
od razu pojawiło się nieprzebrane mnóstwo nowych pytań, na
które nie mogłam uzyskać żadnej odpowiedzi.

Dlaczego był taki wściekły, kiedy domyśliłam się, że nie ma

pieniędzy? Można spotkać wiele osób, u których jest krucho z
forsą, ale Flynn zachował się tak, jakby uważał to za naj-
większy wstyd.

1 czemu był taki opiekuńczy w stosunku do swojej siostry?

Kiedy się nad tym zastanowiłam, wydało mi się to strasznie
dziwne, że miał odebrać ją z pracy. Bo przecież była od niego
starsza. Jeśli on, starszy ode mnie o rok, był jej młodszym
bratem, to znaczy, że musiała mieć przynajmniej osiemnaście
lat. Więc dlaczego nie mogła wracać do domu sama?

W nocy z soboty na niedzielę przewracałam się z boku na

bok, nie mogąc zasnąć. Gdybym dłużej została z nim w
kawiarni,

pewnie poznałabym przynajmniej niektóre odpowiedzi.

Moglibyśmy

też porozmawiać o przedstawieniu. 1

dowiedziałabym się, dlaczego tak się ucieszył, że nie jestem
katoliczką. Albo dlaczego nikomu nie pozwala używać
swojego imienia — Patrick.

Miałby też szansę poprosić mnie o numer telefonu.
Och! Przecież ja sama mogłam poprosić go o numer telefonu!
A zamiast tego pobiegłam spotkać się z Emmi i Grace, z

którymi wypiłam jeszcze jedną kawę, po czym wyruszyłyśmy
do sklepów, gdzie — jak można się było spodziewać — Emmi
przepuściła swoje oszczędności na trzy pary niesłychanie sek-
sownych szpilek, a Grace zastanawiała się ponad pół godziny
nad nową parą butów sportowych.

Kusiło mnie, żeby opowiedzieć im o Flynnie. Wiedziałam, że

gdyby takie spotkanie zdarzyło się którejkolwiek z nich,
wałkowałyby je do upadłego. Przecież kiedy Grace zaczynała
opowiadać o Darrenie, gadała i gadała, i nie mogła przestać. A
Emmi nie omieszkała wspomnieć, że Alex chce pójść z nią na
jakieś party w przyszłym tygodniu.

Ale nie, nie mogłam. Nie dlatego, że brakowało mi pewności

co do zamiarów Flynna. Raczej z innego powodu. Moje
uczucia były zbyt gorące.

Wszystko we mnie tęskniło za Flynnem.
Na poniedziałkową próbę jechałam w stanie najwyższej

ekscytacji. Spodziewałam się, że tego dnia Flynn powie mi coś
ważnego.

Ale Flynna nie było. 1 tym razem nawet James nie umiał

powiedzieć, co się stało.

Gorzko rozczarowana, po próbie powlokłam się z powrotem

do domu w towarzystwie Emmi i Grace. Obie gadały jak najęte
o tej próbie, która mimo nieobecności Flynna wypadła bardzo
dobrze.

— To był dopiero ubaw, kiedy pan Nichols kazał Alexowi

walczyć tekturową szpadą! — powiedziała Emmi.

Grace zachichotała.
— A jaką minę zrobił, kiedy szpada zaczęła powiewać!

Śmiały się jak szalone, wspominając tę scenę.

— Moim zdaniem bez sensu było grać to bez Romea - po-

wiedziałam ponuro.

Emmi i Grace wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.
— Moim zdaniem bez niego jest lepiej - powiedziała Emmi i

przyjrzała mi się. — On mi się wydaje trochę dziwny. Wiesz, o
co mi chodzi. Porywczy. Jakby stawiał wszystko na ostrzu
noża.

Wzruszyłam ramionami.
— 1 co z tego?
— 1 zawsze jest w złym humorze — dodała Grace. — Prawdę

mówiąc, trochę się go boję.

— Na miłość boską, Grace! — roześmiała się Emmi. — Nie

bój się byle czego. To tylko dziwak. 1 wiecie co? Nie jest
nawet zbyt przystojny.

Odsunęłam się od nich, ciesząc się w duchu, że nie powie-

działam im ani słowa o moich uczuciach wobec Flynna.

Flynn pojawił się na następnej próbie. Mieliśmy wtedy

zawsze po dwie próby tygodniowo, zaraz po szkole, w ponie-
działki i czwartki. Był październik - już prawie połowa try-
mestru — a sztuka miała zostać wystawiona pod sam koniec
trymestru, czyli w połowie grudnia.

Pierwsze dziesięć minut próby zajęło panu Nicholsowi

wygłoszenie mowy o tym, jak ważne jest, żebyśmy do połowy
trymestru wszyscy wykuli na blachę nasze role. 1 pogroził
nam, że jeśli się ich nie nauczymy, to przez cały listopad próby
będą się odbywały codziennie.

Starałam się złowić spojrzenie Flynna, ale na próżno. Przez

cały czas, kiedy pan Nichols przemawiał, Flynn niewzruszenie
wbijał wzrok w swój egzemplarz tekstu. Podczas próby nie
spojrzał na mnie ani razu. 1 nie zszedł ze wszystkimi do sali
rekreacyjnej na podwieczorek. Mój żołądek zacisnął się i ska-
mieniał. Co się stało? Kiedy poszliśmy na kawę, byłam już
pewna, że jest mną zainteresowany. Więc czemu teraz zupełnie
nie zwraca na mnie uwagi? Czyżbym zrobiła mu jakąś
przykrość?

W następnym tygodniu w poniedziałek pan Nichols dał znać,

że na próbie nie będę potrzebna, ale w czwartek Flynn
zachował się tak samo jak ostatnio. Zupełnie nie zwracał na
mnie uwagi. Wychodziłam z siebie. Nie miałam pojęcia, co
takiego mogło się stać.

Zaczęłam o nim śnić. Sny były długie, ich akcja rozwijała się

powoli. Flynn krążył w nich wokół mnie jak lew, zataczał
coraz mniejsze kręgi, a w końcu brał mnie w objęcia i całował.
Budziłam się cała spocona. 1 już nie mogłam zasnąć. Nie
byłam w stanie przestać o nim myśleć.

Emmi uparła się, żebyśmy obie z Grace poszły na party, na

które wybierał się z nią Alex. Dzielnica, w której się odbywało,
była dość daleko. Umówiłam się z mamą, że wszystkie trzy
wrócimy razem nocnym autobusem i będziemy spały u mnie.
To oznaczało, że możemy zostać tam dłużej — nawet do
pierwszej w nocy.

Dziewczyny przyszły do mnie wcześniej, z ciuchami i kos-

metykami. Rozstawiłyśmy w moim pokoju polowe łóżka i
rozpoczęłyśmy przygotowania do imprezy. Jedna drugiej
malowała paznokcie, układałyśmy sobie fryzury i
przymierzałyśmy ubrania. Emmi włożyła obcisłą sukienkę i
pantofle na zabójczo wysokich obcasach, które kupiła dwa
tygodnie wcześniej. Błysk w jej oku mówił mi, że tego
wieczoru Alex będzie uszczęśliwiony. Ale nie wspomniała o
nim ani słowem. Przez cały czas mówiłyśmy o Darrenie.

— Darren jest w porządku — powiedziała Grace jakoś tak bez

entuzjazmu. — Tylko że ostatnio zaczął mi się wydawać
troszkę nudny.

Wymieniłyśmy z Emmi spojrzenia: mogłyśmy już dawno jej

to powiedzieć, gdyby chciała słuchać. Potem Emmi namówiła
Grace do włożenia tej kusej bluzeczki na ramiączkach. To
zupełnie nie było w stylu Grace - ale wyglądała w niej fan-
tastycznie. Domyśliłam się, że Emmi postanowiła wyswatać
Grace z którymś z niczego niepodejrzewających kolegów
Ale-xa. Chciała, żebyśmy wszystkie miały chłopaków na
poziomie. Zwłaszcza możliwość umawiania się na podwójne
randki musiała bardzo ją pociągać. Emmi była niezwykle
ożywiona.

— A ty, River? W czym pójdziesz? - spytała znad głowy

Grace, której jasne włosy zaplatała właśnie w cieniutkie
warkoczyki.

— Ja? Chyba w tym — wskazałam bladoniebieski podko-

szulek bez rękawów i stare dżinsy, które miałam na sobie.

— Nie ma mowy — Emmi potrząsnęła włosami z taką miną,

jakby znalazła dla siebie nowe odpowiedzialne zadanie. Prze-
trząsnęła moją szafę i wyciągnęła z niej krótki czarny top na ra-
miączkach cienkich jak nitki makaronu.

- Włożysz to - zdecydowała. - W tym twoje cycki będę

wyglądały zabójczo.

Kupiłam sobie ten top pod wpływem jakiegoś impulsu wiele

tygodni temu. Podobał mi się, ale zawsze, kiedy go przymie-
rzałam, wydawało mi się, że jestem w nim za gruba. 1 zbyt
goła.

- Wszyscy będę się na mnie gapili - powiedziałam.
- No i co z tego? — Emmi wzniosła oczy ku górze. — Prze-

cież właśnie o to chodzi, żeby się gapili, nie? U ciebie
przynajmniej jest na co się gapić!

- River szuka wielkiej miłości - zachichotała Grace. - Nie

pragnie, żeby obcy faceci zaglądali jej w dekolt.

Emmi parsknęła śmiechem.
- Nie można mieć jednego bez drugiego - powiedziała

stanowczo. - No, wkładaj to.

1 w końcu włożyłam ten top, ale na wierzch narzuciłam

żakiet. Jeśli będę się czuła zbyt niepewnie, mogę zostać w ża-
kiecie — powiedziałam sobie. Choć prawdę mówiąc, miałam
nadzieję, że w tym topie będę wyglądać fantastycznie i że zo-
stanę w żakiecie, tylko jeśli Flynn nie przyjdzie.

Kiedy zeszłyśmy na dół, po holu snuł się Stone. Udawał, że

przegląda jakieś czasopismo, ale nie uszły mojej uwagi
przeciągłe, maślane spojrzenia, jakimi wodził za Emmi, gdy
przed wyjściem rzuciłyśmy się jeszcze do lustra, żeby popra-
wić sobie usta ostatnimi pociągnięciami szminki.

Głupek - pomyślałam. Ale przypomniało mi się, jak sama

gapiłam się na Flynna podczas prób i co czułam, kiedy nasze
spojrzenia się spotykały, i wtedy zaczerwieniłam się tak moc-
no, że Grace i Emmi zaczęły się dopytywać, czy na pewno nic
mi nie dolega.

9.

Jechałyśmy na to party bez końca. Weszłam cała w nerwach -

wątpiąc, czy Flynn tam będzie, i jednocześnie mając nadzieję
na spotkanie.

Nie było go.
1 sama impreza też była niezbyt udana. Kiepska muzyka,

mało ludzi.

Ledwie przyszłyśmy, Alex wyrwał Emmi spomiędzy nas i

gdzieś ją zabrał. Po paru sekundach obok Grace i mnie zma-
terializował się James Molloy z paroma butelkami piwa w
każdej ręce. Ze sposobu, w jaki uśmiechał się do Grace,
zrozumiałam, że jego fascynacja Emmi to już przeszłość. Tym
razem mówił do nas z zaskakującą pewnością siebie.
Popatrzyłam na Grace. Hmmm... Ona nie była aż tak
zaskoczona. Rumieniła sie i uśmiechała do niego nieśmiało.

Nie dałabym trzech groszy za przyszłość związku Darrena i

Grace. Wyglądało na to, że Darren pójdzie w odstawkę, zanim
się obejrzy.

James nie wiedział, czy Flynn przyjdzie. Z nerwów szybko

wypiłam dwa piwa. A potem, gdy Flynn się nadal nie zjawiał, a
Grace i James nie widzieli świata poza sobą, z nudów wypiłam
trzecie.

Właśnie udało mi się wyplątać z męczącej konwersacji z

rudzielcem, który grał ojca Julii w naszym przedstawieniu,

gdy nagle zjawił się Flynn. Była już prawie jedenasta.

Rozejrzałam się i zauważyłam go. Stał przy wejściu do salonu.
Wyglądał na zmęczonego, ale i tak był zachwycający.

Wstrzymałam oddech, kiedy rozglądał się po pokoju.
Zauważył mnie.
Ale jego wzrok prześliznął się po mnie, jakby mnie nie

widział. Wbił spojrzenie w podłogę, a ręce w kieszenie.

Popatrzyłam na Grace. Było już oczywiste, że James na nią

przerzucił swoje uczucia. Stała oparta plecami o ścianę, a on
położył się niemal na jej ramionach. Tyle tylko, że jeszcze się
nie zaczęli całować.

Podeszłam do nich.
— James... - odezwałam się cicho. Odwrócił się w moją

stronę.

— Przyszedł Flynn - powiedziałam nonszalanckim tonem.

James ani trochę nie zainteresował się tą informację.

— Aha — powiedział i znowu pochylił się nad Grace.
— Ale dlaczego przyszedł tak późno? — pytałam dalej. Teraz

już nawet się nie obrócił.

— Pewnie dopiero co wyszedł z pracy.
Przysunął się do Grace jeszcze bliżej i uśmiechnął się do
niej.
Z pracy? A jaką Flynn może mieć pracę w sobotni wieczór?

Jeszcze przez chwilę patrzyłam na niego z daleka, po czym,
wzmocniona trzema piwami, postanowiłam się z nim
rozmówić. Musiałam przejść przez cały pokój, ale nie byłam
jeszcze nawet w połowie drogi, kiedy zauważył moje
spojrzenie. Poznałam po jego minie: wiedział, że idę do niego.
Zrobił w tył zwrot i zniknął za drzwiami.

Zatrzymałam się w pół kroku na środku pokoju. Czułam się

mniej więcej tak, jakby mnie spoliczkował. Dlaczego tak się
zachował? Czyżby nie chciał ze mną rozmawiać? Czując się
bezgranicznie upokorzona, powróciłam na swoje poprzednie
miejsce. Teraz James i Grace już się całowali w najlepsze.

Spodziewałam się, że tak będzie.
Poszłam do kuchni. Muzyka grała tam głośniej i czterech

chłopaków kłóciło się o to, który z nich wypił więcej na po-
przedniej imprezie.

Podeszłam do stołu i sięgnęłam po otwartą butelkę, która na

nim stała. Zawartość była różowa i słodka. Smak miała
wstrętny, ale to było bez znaczenia. Kiedy wróciłam do salonu,
oczy miałam pełne łez. Wypiłam z gwinta parę łyków i
opadłam na jedyne wolne miejsce do siedzenia — na szeroką,
miękką kanapę. Chłopak, który siedział na jej drugim końcu,
przysunął się do mnie.

- Cześć, mała - powiedział, zionąc piwnym oddechem.
Uniosłam głowę i jeszcze raz łyknęłam z butelki. Była prawie

pusta. Po moich policzkach spłynęło kilka ciężkich, gorących
łez.

Co za idiotyczne party. Chłopcy szaleją za Grace i Emmi. A ja

jestem niekochana przez nikogo, jak zawsze.

Podszedł do mnie inny chłopak i podsunął mi jeden z tych

gotowych, butelkowanych drinków z soku i rumu. Wzięłam od
niego butelkę, otworzyłam ją i wypiłam duszkiem do dna. On
tymczasem pochylił się nade mną i zaczął rozmowę o jakimś
zespole muzycznym, którego nigdy nie słyszałam. Och... Cze-
mu chłopcy muszą być aż tak nudni?

Po kwadransie byłam już nie tylko zmęczona, ale na domiar

złego miałam mdłości. Wymamrotałam, że muszę iść się
wysikać, i zataczając się, wyszłam do przedpokoju. Pomyśla-

łam, że kiedy przemyję twarz zimną wodą, od razu poczuję się

lepiej. W poszukiwaniu łazienki zaczęłam wchodzić po scho-
dach na piętro.

Idąc, lekko się chwiałam. W połowie drogi straciłam grunt

pod nogami i nagle upadłam na poręcz schodów. Czyjaś ręka
podparła moje plecy i uratowała mnie przed katastrofą.

- Czy twojemu chłopakowi to nie przeszkadza, że szlajasz się

sama po imprezach i dajesz w szyję? - spytał znajomy, iro-
niczny głos.

Obróciłam się i znowu utraciłam równowagę.
O stopień niżej ode mnie stał Flynn. Teraz nasze głowy

znalazły się na tym samym poziomie. Patrzyłam na niego, pła-
wiąc się w złocistym blasku jego oczu i w tej samej chwili dy-
sząc gniewem za to lekceważenie, które wyrażał jego ton.

- Nie daję w szyję! - wybełkotałam, wściekła. - 1 nie mam

chłopaka.

Wyniośle obróciłam się do niego plecami i pokonałam po-

zostałe stopnie. Kiedy dotarłam na podest, musiałam puścić
poręcz schodów — a wtedy podest natychmiast zaczął wiro-
wać wokół mnie. Mój żołądek ściskały spazmy bólu. Podnios-
łam ramię, próbując złapać równowagę. Flynn nadal był obok
mnie. Pochwycił moje ramię.

- Wszystko w porządku? — spytał nieco łagodniej.

Przełknęłam ślinę.

- Nic mi nie jest - burknęłam. Żołądek przewrócił się we mnie

do góry nogami. O Boże! - Tylko że... Tylko że chyba będę
wymiotować.

W pobliżu znalazły się jakieś drzwi i Flynn je przede mną

otworzył. Łazienka. Kiedy odsunął się, żeby mnie do

niej przepuścić, spazm bólu powrócił. Weszłam, zatrzasnęłam

za sobą drzwi i osunęłam się na kolana przed muszlą
klozetową. Po chwili żołądek wyrzucił do niej całą swoją za-
wartość.

— Aaaa - jęknęłam. Łzy wytrysnęły mi z oczu. Czoło miałam

mokre od potu, a przełyk spuchnięty i obolały. Brrr... Rzyganie
jest ohydne. Nieczęsto mi się to zdarza... To znaczy, nie
pamiętam, kiedy ostatnio... Ale wiem, że tego nienawidzę.

Czyjaś dłoń dotknęła moich włosów.
— Och! — Zerwałam się na równe nogi i obróciłam się.

Flynn mnie podtrzymał. Drzwi łazienki były zamknięte. O
Boże! On tu był. On był tu, kiedy ja... Odjęło mi mowę i tylko
się w niego wpatrywałam. Nie mogłam po prostu uwierzyć, że
naprawdę widział, jak puszczałam pawia. Szybko opuściłam
deskę i zaczerwieniłam się.

— Teraz lepiej? - Flynn pociągnął łyk z plastikowego kubka,

który ze sobą przyniósł. Jego zawartość była całkiem prze-
zroczysta.

— Ty też nie jesteś zbyt ostrożny — uśmiechnęłam się z przy-

musem, usiłując ukryć swoje bezgraniczne zmieszanie. -
Czysta wódka? Będziesz następny.

Spojrzał na mnie bez uśmiechu i podsunął mi ten kubek.
— To woda — powiedział. — Nie piję alkoholu. Nie mogłam

w to uwierzyć.

— Wypij - powiedział. — Ja i tak już chciałem wychodzić.

Wzięłam od niego kubek i pociągnęłam z niego łyczek.

Woda. Złagodziła uczucie pieczenia w przełyku. Przede

wszystkim chciałam przepłukać sobie usta. Ale tego nie
mogłam zrobić, póki Flynn na mnie patrzył.

Więc tylko otarłam usta grzbietem drżącej ręki. Usiadłam na

podłodze i oparłam się o bok wanny. Przynajmniej mnie już nie
mdliło.

Flynn pochylił się nade mną.
- Chciałbym się upewnić, że nic ci nie jest. Zawahał się.
- Czemu nie pijesz alkoholu? - spytałam, nie mogąc oderwać

myśli od tej najnowszej rewelacji.

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się ironicznie.
- Zobacz — powiedział, wskazując muszlę klozetową za

swoimi plecami — co z tobą zrobił alkohol.

Zaczerwieniłam się.
- Ale... Ale czy chodzi o to, że nie lubisz jego smaku?
- Nie, nie o to - Flynn umilkł na chwilę. - Czy to.... czy to

prawda, co mi powiedziałaś? Ze nie masz chłopaka?

Zmarszczyłam brwi. Głowę miałam jakby jaśniejszą niż

przedtem, ale jednak nie całkiem jasną. Dlaczego, u diabła,
pomyślał, że mam chłopaka?

- Prawda - powiedziałam. Flynn przyglądał mi się uważnie.
- Bo wtedy, w którąś sobotę... kiedy poszliśmy na kawę...

dostałaś esemesa i nagle uciekłaś. 1 zrozumiałem, że...
ktokolwiek to był... nie chciałaś, żeby wiedział, że spotkałaś się
ze mną. 1 — wzruszył znowu ramionami - założyłem, że to był
twój chłopak.

- To była Emmi - powiedziałam. - Emmi i Grace. Byłam z

nimi umówiona. Ot i wszystko.

Nie, oczywiście, że to jeszcze nie było wszystko. Nie po-

wiedziałam mu, jak bardzo bałam się, żeby nie zobaczyły mnie
z nim w tej kawiarni... ale...

Przyszła mi do głowy nowa myśl.
- Dlaczego nie spytałeś, czy mam chłopaka? - odezwałam się.
Flynn milczał i nie patrzył na mnie.
Nie spytał, bo mu się podobasz, ty idiotko — pomyślałam. -

Nie chciał ryzykować upokorzenia, którego by doznał, gdybyś
mu powiedziała, że chodzisz z kimś innym.

Odbiło mi się i czknęłam. 1 nagle poczułam się delirycznie

szczęśliwa.

Podobam mu się! Podobam mu się!
Tylko że...
Do mojego z lekka zamroczonego umysłu powoli docierała

przerażająca prawda o tej sytuacji. Byłam pijana. A on nie
tylko trzeźwy, ale w dodatku z jakiejś nieznanej mi przyczyny
w ogóle nie pił. 1 jeszcze gorzej. Och! Bardzo, bardzo źle, fa-
talnie. Przecież przed chwilą właśnie widział, jak rzygałam. To
musiał być najobrzydliwszy widok w dziejach ludzkości.

Flynn wstał i wyciągnął do mnie rękę.
— Powinnaś łyknąć świeżego powietrza — powiedział.

Ujęłam tę rękę i pozwoliłam, żeby mnie podniósł. Nie

puszczał mojej ręki, kiedy byliśmy na podeście, ani potem, na

schodach. Na zewnątrz było całkiem cicho. Słyszeliśmy tylko
niezmordowane dudnienie — bum, bum, bum - za naszymi
plecami, w salonie. Przeszliśmy parę kroków i zaczęłam drżeć
z zimna. Niestety, mój żakiet został w środku.

Zimne powietrze otrzeźwiło mnie do reszty. Przypomniało mi

się, że zanim puściłam pawia, płakałam. Zaczęłam żałować, że
nie spojrzałam w lustro, zanim wyszłam z łazienki.

Flynn znowu mi się przyglądał. Odwróciłam się i polizałam

palec. Przeciągnęłam nim pod oczami, z rozpaczliwą nadzieją,
że w ten sposób zetrę ślady rozmazanego tuszu.

Położył mi dłonie na ramionach i przyciągnął mnie do siebie.

Teraz drżałam jeszcze bardziej. Byłam w tym czarnym topie na
ramiączkach, więc naprawdę marzłam. Zaczął rozcierać moje
plecy. Jego oczy w świetle ulicznych latarni przybrały
stonowany odcień ciemnozłoty.

- Dlaczego tak nienawidzisz alkoholu? - spytałam powoli.

Przestał rozcierać mi plecy i opuścił ręce.

- Nie nienawidzę alkoholu — powiedział. — Po prostu nie

lubię widoku pijanych.

Obok nas przemknął samochód. Nie wiedziałam, co

powiedzieć.

Przecież upiłam się tylko dlatego, że na mnie nie patrzyłeś -

pomyślałam.

Flynn spojrzał w ciemne niebo ponad moją głową. A potem

cofnął się o krok i odsunął.

- Lepiej się czujesz? Kiwnęłam głową, że tak.
- Flynn... Podniósł brwi.
- Ja... chciałabym z tobą porozmawiać. Przymknęłam oczy.

Czy to zabrzmiało bardzo żałośnie?

Lepiej się zamknij, River - pomyślałam. — Przynajmniej póki

nie wytrzeźwiejesz.

Jego palce łagodnie pogłaskały mój policzek.
Poczułam dreszcz na skórze w miejscu, którego dotykał.

Podniosłam wzrok. Patrzył na mnie. W jego oczach dostrzeg-

łam czułość, która mieszała się z rozdrażnieniem. Moje serce

biło jak szalone i ledwie trzymałam się na nogach. Pocałuj
mnie — myślałam. - Pocałuj mnie.

Pochylił się, jakby chciał mnie pocałować. 1 wtedy szepnął:
— Podobasz mi się, River. Ale nie pocałuję cię, kiedy jesteś

pijana i pachniesz pawiem.

Wyprostował się znowu, z uśmiechem. Był to uśmiech pełen

pewności siebie, niesłychanie seksowny, piękny.

— Mogę cię za to odwieźć do domu - dodał. - Jeśli chcesz.

Zamrugałam powiekami. Och, tak, bardzo bym chciała.

1 wtedy coś sobie przypomniałam.
— Nic z tego - powiedziałam, zacinając się. - Umówiłam się

na wspólny powrót z Emmi i Grace. One będą u mnie spały.

Flynn znowu na mnie patrzył. Jego oczy prześwietlały mnie

na wylot.

— Muszę już iść - powiedział. - Mama w tym tygodniu

pracuje na nocną zmianę, więc powinienem wrócić przed
dwunastą piętnaście. Inaczej Caitlin i Siobhan zostaną bez
opieki.

Na końcu języka miałam pytanie, dlaczego Siobhan nie może

zaopiekować się Caitlin. 1 dlaczego w ogóle ktokolwiek ma się
kimkolwiek opiekować. Ale jego spojrzenie odebrało mi
resztkę śmiałości. Lub może uczyniła to mieszanka piwa z
rumem.

— Obiecaj mi, że wejdziesz teraz do środka i odnajdziesz

Jamesa z Grace. Powiesz Jamesowi, że proszę go, żeby od-
wiózł was do domu. Obiecaj mi, że zrobisz to jak najszybciej.
Dobrze?

Kiwnęłam głową.

Wskazał dłonią frontowe drzwi.
— Będę patrzył, jak wchodzisz. No, idź.
Ruszyłam ostrożnie w stronę tych drzwi. Czułam się

idiotycznie szczęśliwa. Zanim weszłam, obejrzałam się. Flynn
jeszcze tam stał. Podniósł dłoń i pomachał mi. A potem wbił
ręce w kieszenie i zniknął w ciemności.

10.

Kiedy znalazłam się z powrotem w salonie, od razu pode-

szłam do Grace i Jamesa. Nie widzieli świata poza sobą nawza-
jem. Stałam obok nieb przez dłuższą chwilę, zanim w ogóle
raczyli zwrócić na mnie uwagę.

— Miałam kłopoty z żołądkiem - powiedziałam.
— Oj, przykro mi, Riv — Grace zrobiła współczującą minę.

Ale widziałam, że wcale nie chce jeszcze wychodzić. James nic
nie odpowiedział. Zwróciłam się do niego.

— Flynn o tym wie. Musiał wyjść, ale chciał, żebym cię

poprosiła... - urwałam. Oprócz tego, że nie chciałam mówić o
Flynnie w obecności Grace, dotarło do mnie naraz, że w ogóle
nie ma takiej potrzeby, żeby James nas odwoził. Emmi, Grace i
ja mogłyśmy świetnie poradzić sobie same.

Ale James już kiwnął głową.
— Chciał, żebym cię odwiózł? Dobrze - odpowiedział.
— Co takiego? — Grace spojrzała na niego, niezadowolona.
— Chciałem powiedzieć, że odwiozę was obie — dorzucił

James pośpiesznie.

Grace ściągnęła brwi.
— Aż tak niedobrze z tobą, Riv?
Przełknęłam ślinę. Nie, nie było aż tak źle, już nie. Ale obie-

całam to Flynnowi. James miał dopilnować, żebym
bezpiecznie wróciła do domu. Obiecałam przecież, że wyjdę z
party jak naj-

prędzej. Ściągnęłam brwi. Poczułam, że ta obietnica nie miała

większego sensu, chociaż nie umiałabym tego uzasadnić.

— Grace, poszukaj Emmi. Powiedz jej, że River źle się czuje.

1 że musimy już jechać. A ja tymczasem przyniosę jej szklankę
wody.

Grace obrzuciła go uważnym spojrzeniem i kiwnęła głową.

Zniknęła gdzieś poza salonem. Gdy tylko wyszła, James
chwycił mnie za ramię.

- Jesteś pewna, że to nic poważnego? Popatrzyłam na niego.
— Nie jestem chora. To Flynn chciał, żebyś odwiózł mnie do

domu. Chciał, żebyśmy pojechali natychmiast. Ale moim
zdaniem nie ma takiej potrzeby. Czuję się lepiej. Mogę wrócić
z Emmi i Grace.

James potrząsnął głową.
— On się na mnie wścieknie, jeśli nie zrobię tego, o co mnie

prosił — powiedział, czerwieniąc się. - Grace i tak miała
nocować u ciebie, prawda?

Zmarszczyłam brwi.
— Wścieknie się? Co chciałeś przez to powiedzieć? Dlaczego

miałby się wściec? Nic z tego nie rozumiem.

- Mamy z Flynnem taką umowę. On mi pozwala odpisywać

prace domowe z angielskiego i historii. A kiedy prosi mnie o
rzeczy tego rodzaju, robię to. Bez dyskusji.

Zmarszczyłam brwi jeszcze mocniej.
- Często cię prosi, żebyś odwoził do domu jego... znajome?
- O to jeszcze nie prosił. Ale czasem chce, żebym odebrał z

pracy jego siostrę. Kiedy sam nie może po nią pojechać. Raz
się spóźniłem. Był taki zły, że omal mnie nie pobił.

— Dlaczego odbiera swoją siostrę z pracy? — spytałam.

James wzruszył ramionami.

— Nie mam pojęcia. Nie powiedział mi. Mówił tylko, że musi

to robić — James umilkł i znowu się zaczerwienił. — Słuchaj,
to dla mnie żaden problem odwieźć cię do domu.

— No, dobrze - powiedziałam powoli. Jednak trochę jeszcze

kręciło mi się w głowie. Dlaczego Flynn był taki opiekuńczy w
stosunku do swojej siostry? 1 dlaczego teraz chciał...

— Czemu się o mnie troszczy? - spytałam.
— Prawdopodobnie niepokoi go, że będziesz wracała po

pijanemu. On ma chyba jakiś uraz na tym tle. Nigdy nie wi-
działem go ze szklanką piwa w ręce. A jeśli się go namawia,
potrafi być naprawdę nieprzyjemny.

Posmutniałam. Lista rzeczy, które sprawiają, że Flynn robi się

nieprzyjemny, wydłużała się z każdym naszym spotkaniem.
Pieniądze. Alkohol. 1 ludzie, którzy mają ochronić jego siostrę
przed jakimś tajemniczym niebezpieczeństwem, ale się spóź-
niają.

Zauważyłam Grace. Bez Emmi, ale za to z naszymi okryciami

przewieszonymi przez ramię.

— No, dobrze - szepnęłam, przypominając sobie, że nie

byłam przekonana do tego pomysłu z odwiezieniem mnie do
domu przez Jamesa. - Mogę zrozumieć, dlaczego chciał, żebyś
to zrobił, ale dlaczego upierał się, żeby to było „jak najprę-
dzej"? Czy nie lepiej, żebym usiadła sobie spokojnie na kana-
pie i najpierw trochę oprzytomniała?

Popatrzyłam na Jamesa, zastanawiając się, jaka jeszcze mi się

dzisiaj odsłoni rewelacja na temat osobowości Flynna. James
poczerwieniał jeszcze bardziej.

- To znaczy... — zaczął, patrząc na Grace, która się do nas

zbliżała. — Myślę, że chodzi mu o to, żebyś nie jechała... nie
wiadomo z kim.

Nazajutrz była niedziela. Stone i ja wybraliśmy się odwiedzić

ojca w jego komunie. Przez całą drogę prawie się nie
odzywałam. Moje myśli zajęte były wyłącznie Flynnem i
wydarzeniami ostatniej nocy.

Po części byłam udręczona tym, że widział, jak wymiotuję.

Ale pamiętałam też, jak na mnie patrzył... Mówił, że mu się
podobam...

To ostatnie pośrednio potwierdził James. Przez całą drogę był

zajęty wyłącznie Grace, ale w pewnym momencie wspomniał
mimochodem, że podobam się Flynnowi. Potem Grace przez
pół nocy wierciła mi dziurę w brzuchu, domagając się
szczegółów. Powtarzałam uparcie, że między Flynnem i mną
nic się nie dzieje. 1 nie kłamałam. Przecież nawet mnie nie
pocałował.

Powiedziałam jej, że zaopiekował się mną, kiedy dostałam

mdłości, i że nie przypominam sobie dokładnie, jak to było.

Emmi nie chciała z nami pojechać. Z Grace postanowiłyśmy

powiedzieć mojej mamie, że chciała wrócić do domu.
Nazajutrz rano przyjechała do mnie po swoje rzeczy. 1 opo-
wiedziała nam ze wszystkimi najdrobniejszymi szczegółami o
nocy spędzonej z Alexem.

Zauważyłam, że nie przypadło jej do gustu to, co powtórzyła

jej Grace - że podobam się Flynnowi.

— On jest trochę dziwny, River. Nie uważasz? - spytała. —

Każdą sprawę gotów jest postawić na ostrzu noża. No popatrz,
co zrobił wczoraj wieczorem. Wpadł na party tylko na

chwilę, a i tak udało mu się zmusić trzy osoby, żeby zmieniły

plany i zrobiły to, czego sobie życzył. Po prostu wyprawił was
do domu.

Wzruszyłam ramionami.
— Chciał jak najlepiej — powiedziałam. Ale trudno było nie

przyznać Emmi ani trochę racji. Tak, ta jego nagła opie-
kuńczość była dziwna. Jakbyśmy miały jechać na drugi koniec
świata. Albo jakbym była kimś bardzo dla niego ważnym.

Ale jednak — westchnęłam w duchu — właśnie dlatego

Flynn wydawał mi się taki cudowny. Bo wszystko brał na po-
ważnie. 1 budził we mnie tak szalone emocje.

Czas, który spędzaliśmy w komunie, zawsze toczył się

powoli. Stone świetnie się bawił, pomagając ojcu i Gemmie w
kopaniu ziemniaków. Mój brat uwielbia tę całą ekologię i pracę
w ogrodzie, zwłaszcza kiedy ma pewność, że koledzy go nie
zobaczą. Snułam się tu i tam, udając, że coś robię, ale sercem
byłam gdzie indziej.

Ojciec chyba to zauważył. Nigdy jakoś szczególnie nie po-

dobało mi się w tej jego komunie. Tak naprawdę nie ma tam
nic ciekawego, tylko pola i baraki. 1 pośrodku wielki budynek
starej farmy. To miejsce leży niedaleko od Londynu. Ale jed-
nak wystarczająco daleko, żeby się poczuć jak na wsi zabitej
deskami.

Tym razem byłam tak zatopiona w myślach, że przez połowę

czasu tylko stałam oparta o widły i gapiłam się na pola
uprawne, na drzewa i rząd domków sąsiadujących z komuną.

— Co się z tobą dzieje? - spytał ojciec, podchodząc. Za-

czerwieniłam się. Akurat wspominałam, jak Flynn pogłaskał
mnie po policzku. Ojciec zażartował:

— Boisz się, że zdrapiesz sobie lakier z paznokci?

Potrząsnęłam głową. Nie byłam w nastroju do żarcików.

Ojciec przechylił głowę na bok i uśmiechnął się lekko.
- Lżej duszy, gdy druga się nad nią wzruszy - powiedział.

Ojciec miał w zanadrzu od metra takich starych obciachowych
powiedzonek. Już od dawna był zawsze taki spokojny i
zrelaksowany, jakby to, co się dzieje, w ogóle go nie dotyczyło.
Odkąd ostatnio go widziałam, urosła mu króciutka broda. W
kącikach oczu i na skroniach miał zmarszczki. Pogłębiały się,
kiedy mrużył oczy, pracując na słońcu.

— Widzę, że życie wiejskie cię nuży — powiedział i

uśmiechnął się tym wyluzowanym uśmiechem.

Wzruszyłam ramionami.
Oparł się o widły i pochylił w moją stronę.
- Co cię gryzie, River?
Stał obok, milczał i spodziewał się, że coś mu powiem.

Odwróciłam wzrok i znowu patrzyłam na drzewa. Dzień był
pochmurny. Jak na połowę października - nawet dość ciepły.
Ale szary, ciemny. Niebo wyglądało tak, jakby za chwilę miał
spaść deszcz. Powietrze było ciężkie, nieprzyjemne. Nawet to
przypomniało mi o Flynnie. Pomyślałam o tym, że sama jego
obecność zmieniała coś w atmosferze.

Ojciec dalej milczał i czekał. Mama już dawno zaczęłaby

mnie ciągnąć za język. Za to Emmi i Grace w ogóle nie
potrafiły zamilknąć ani na chwilę. Bardzo łatwo było uniknąć
opowiadania im o tym, co czułam. Tak naprawdę przecież
wcale nie potrafiły słuchać. Ale ojciec był inny. Odkąd
zamieszkał w komunie, stawał się coraz spokojniejszy i coraz
bardziej zrównoważony. Wiedział, kim jest i czego mu
potrzeba. Znalazł swoje miejsce.

Wiatr szumiał w drzewach, rozwiewał mi włosy, rzucał mi je

w twarz. Założyłam je sobie za uszy i odwróciłam się do ojca.

- Poznałam kogoś, tato - powiedziałam.
Ojciec skinął głową prawie niezauważalnie. Nie odezwał się.
- Bardzo mi na nim zależy - moje policzki płonęły mimo

zimnego wiatru. Popatrzyłam w dół, na widły oblepione
ziemią.

Nastąpiła długa chwila ciszy. Potem ojciec odchrząknął.
- A on?
Wzruszyłam ramionami.
— Myślę, że też mnie lubi. Jeszcze ze sobą nie chodzimy,

ale... Wbiłam widły w ziemię. Czułam na sobie wzrok ojca.

— Tato, on mi się bardzo podoba, ale są w nim takie rzeczy,

których nie rozumiem. Na przykład dostaje szału, kiedy
wychodzi na jaw, że nie ma pieniędzy. 1 jest nadopiekuńczy w
stosunku do swojej starszej siostry. A Emmi i Grace mają go za
dziwaka i mówią, że wszystko bierze zbyt poważnie. Ale...

Chciałam jeszcze opowiedzieć, co czuję, kiedy Flynn na mnie

patrzy, jak strasznie silne i niepokojące były te uczucia, ale są
rzeczy, o których po prostu nie da się rozmawiać z własnym
ojcem.

Ojciec westchnął.
— Tak naprawdę nie jesteśmy w stanie poznać drugiej osoby,

River - powiedział łagodnie. - To znaczy, nie do końca. Nawet
tutaj, w komunie, gdzie staramy się być otwarci na cały
wszechświat, nie możemy odczepić się od tego wszystkiego.
Od polityki, od bagażu naszych emocji, od różnych głupstw, z
powodu których nie mamy dla siebie nawzajem dość uwagi.

Położył ciężką, pokrytą pęcherzami dłoń na moim ramieniu.

- Ale to, że młody człowiek jest pełen gniewu, wydaje mi się

normalne — dodał. — Ja też taki byłem. 1 wciąż jeszcze by-
wam pełen gniewu, kiedy widzę niesprawiedliwość, okrucień-
stwo.

Pochyliłam się nad widłami i zaczęłam znowu kopać. Ojciec

się do mnie przyłączył. Po chwili wyprostował się i spojrzał na
mnie z uśmiechem.

- Zawsze żałuję, że wasza matka nie zgodziła się, żebyście tu

zamieszkali. To miejsce daje siłę, żeby zmagać się ze światem
zewnętrznym.

Potrząsnęłam głową.
- Wiesz, River...
Ale zanim ojciec dokończył zdanie, przybiegł do nas Stone,

żeby pokazać, jaki dziwaczny kartofel znalazł w ziemi.

- Tam jest takich więcej! - zawołał. Wyglądał, jakby nagle

ubyło mu parę lat i jakby znowu stał się dzieciakiem.

Ojciec roześmiał się i poszedł oglądać te kartofle. Kopałam

dalej. Wzruszałam ziemię widłami i wyciągałam z niej
kartofle, zastanawiając się nad słowami ojca. Czy to prawda, że
nie możemy poznać drugiej osoby? Przecież tym właśnie jest
miłość: głębokim zrozumieniem, prawdziwie bliskim
związkiem.

Byłam przekonana, że ojciec mylił się także w innych

sprawach. Jak życie w komunie mogło pomóc w zmaganiu się
ze światem? Przecież gdybym żyła w komunie, nigdy nie po-
znałabym Flynna!

Westchnęłam, pochyliłam się i pozbierałam kartofle.

11.

Nazajutrz po lekcjach pojechałyśmy z Emmi i Grace

autobusem do szkoły św. Anakleta. Emmi przez całą drogę
częstowała mnie złośliwymi uwagami na temat Flynna.

- Zasługujesz na kogoś fajniejszego - powtarzała do

znudzenia. — Widziałaś, jak wygląda jego szkolny strój?
Jakby dostał go z trzeciej ręki!

- River myśli, że to właśnie bardzo romantyczne — powie-

działa z udaną powagą Grace. - Jest biedny i nie może jej dać
niczego oprócz miłości.

Złożyła dłonie i zatrzepotała rzęsami.
- Lepiej się zamknijcie - burknęłam, zła. Zaczęły się śmiać.

Emmi szturchnęła mnie w bok.

- Dziewczyno, przecież my tylko żartujemy! - zawołała.

-Niech będzie i Flynn, jeśli się tak uparłaś. To znaczy,
naprawdę jest trochę dziwny. Jak dla mnie zbyt poważny.
Jakby wszystko stawiał na ostrzu noża. Ale przecież naprawdę
jest inteligentny, i wielu ludziom strasznie się podobają te jego
wyskoki.

Wywróciłam oczami z irytacją. Mówiła o Flynnie tak, jakby

naprawdę zrobił coś szczególnego.

- Ale jedno ci powiem — dorzuciła Emmi, zniżając głos. —

Na pierwszej randce będzie chciał cię zaciągnąć do łóżka.

Grace zachichotała.
Zaniemówiłam i patrzyłam na Emmi.

- Ma to wypisane na czole - wyjaśniła tajemniczo. - Widać po

nim, że jest z tych, co to nie lubią czekać.

Po czym zwróciła się do Grace i zaczęła ją wypytywać, czy

James Molloy potrafi się całować. Patrzyłam, jak Grace czer-
wieni się, wyznając, że jest w tym całkiem niezły. 1 że zerwie
dla niego z Darrenem.

Co ta Emmi znowu wymyśliła? Jak dotąd, nawet nie ca-

łowaliśmy się z Flynnem, a znamy się już od wielu tygodni.
Nie lubi czekać? To ostatnia rzecz, którą można by powiedzieć
o Flynnie. Nie był ani trochę bezczelny. Potrząsnęłam głową.
Może dla Emmi znajomości z chłopakami kręcą się wokół
seksu, ale moja znajomość z Flynnem była zupełnie inna.

Autobus wlókł się bez końca. Przez to spóźniłyśmy się na

próbę o dziesięć minut. Brakowało tygodnia do połowy
trymestru, więc kiedy dotarłyśmy na miejsce, pan Nichols
zdążył już wejść na najwyższe obroty.

- Za tydzień wszyscy macie znać na pamięć swoje role

-mówił, chodząc po sali wielkimi krokami. — Niedługo
zaczniemy łączyć je w całość na prawdziwej scenie. 1
będziemy mieli po trzy próby w tygodniu.

Rozejrzałam się za Flynnem. Zobaczyłam go na końcu

długiego rzędu odsuniętych pod ścianę stolików. Stał z
założonymi ramionami. Patrzył na pana Nicholsa. Minę miał
gniewną, ponurą.

- Nie mogę przychodzić trzy razy w tygodniu — powiedział. -

Pan o tym dobrze wie.

Ostatnie słowa wypowiedział tonem tak lekceważącym, że

spodziewałam się gwałtownej reakcji pana Nicholsa i byłam
zaskoczona, że Flynn nie został od razu ukarany.

Pan Nichols przymrużył oczy.
- Nie powiedziałem, że każdy ma przychodzić trzy razy w

tygodniu, Flynn... - W tym momencie zauważył w drzwiach
Emmi, Grace i mnie. - No, widzę, że w końcu dotarłyście.
Cieszę się. Wejdźcie, dziewczęta. Nie mamy czasu do
stracenia. Dziś zaczynamy od sceny 3 z aktu 1.

Tego popołudnia Flynn grał lepiej niż kiedykolwiek. Widać

było, że jest nie w humorze, ale wydawało się, że nawet ze
swego złego nastroju potrafi zbudować rolę. Jego Romeo wy-
rzucał z siebie słowa z sarkazmem i furią, nie mogąc pogodzić
się z banicją, na którą Książę skazał go za zabójstwo Tybalta.
Pan Nichols jak zwykle nie miał dla niego żadnych uwag.
Flynn nie potrzebował pomocy, tak jak pozostali. Poruszał się i
mówił w sposób całkowicie naturalny, i każde zdanie, jakie
wypowiadał, od razu odsłaniało swój sens.

Wkrótce przyszła kolej na moje wejście. Kolana drżały pode

mną, kiedy zbliżałam się do Flynna.

Ukrył twarz, tak jak przy naszym pierwszym spotkaniu, i

nagle odsłonił ją jednym ruchem, chwytając mnie za ramię.

Mówiłaś o Jufii? Cóż się z nią dzieje?
Stanął za mną, nie puszczając mojego ramienia. Na moment

zapomniałam, że to tylko teatr. Namiętność w jego oczach była
tak autentyczna... Nie wsłuchiwałam się w słowa, tylko w
falujący rytm zdań i w cierpienie brzmiące w jego głosie:

Cóż się z nią dzieje? O, pewnie mię ona ma za mordercę

zakamieniałego...

Trudno było uwierzyć, że nie mówi o sobie, z głębi duszy. Na

jego twarzy malowała się miłość i rozpacz. Obsesyjnie myślał
o Julii, tylko o niej. Musiał koniecznie dowiedzieć się, czy
znienawidziła go za to, że zabił Tybalta, jej kuzyna.

A potem ja wygłosiłam swoją kwestię:
Nic, tylko szlocha i szlocha, i szlocha; To się na łóżko rzuca,

to powstaje, to woła; Tyhah! to krzyczy: Romeo/

Jakże pragnęłam, żeby to dla mnie były przeznaczone jego

gwałtowne uczucia. Żeby to, co przeżywał, dotyczyło nas
dwojga.

A później, w swojej scenie z Julią, stał się spokojny i łagodny.

Patrzył na Emmi tak, jakby oprócz niej w tej sali nie było
nikogo. Zazdrość sączyła się w moje serce jak trucizna. Nagle
uprzytomniłam sobie, że w toku akcji będzie musiał ją pocało-
wać, i to nie raz. Jeszcze nie dzisiaj, być może, ale w pewnym
momencie trzeba będzie się z tym zmierzyć w czasie prób. 1
potem będzie ją całował na próbie generalnej. 1 jeszcze pod-
czas dwóch przedstawień, które mieliśmy dać.

Zrobiło mi się słabo. Nie byłam już w stanie znieść dudnienia

własnego serca. Nie mogłam nawet na niego spojrzeć, by nie
jęknąć z bólu.

Wyszłam z sali prób i udałam się do łazienki. Tam postarałam

się wziąć kilka głębokich oddechów. Usiłowałam jakoś się
pozbierać. To przecież nie jego wina. Ani jej. Te pocałunki
były w didaskaliach.

Zacisnęłam zęby. Powinien był się ze mną spotkać. Powin-

niśmy byli o tym porozmawiać. Powinien był mnie pocałować.

Może gdybym wiedziała, na czym stoję, łatwiej by mi było

patrzeć, jak całuje Emmi na scenie.

Spojrzałam w lustro. Ujrzałam dobrze znany, kojarzący się z

bagienkiem widok: włosy w kolorze szlamu, oczy w nie-
ciekawym kolorze stojącej wody. Ale coś się jednak zmieniło
w mojej twarzy. Mój Boże, myśl o nim nadawała blask
mojemu spojrzeniu. Zaczerwieniłam się na myśl, że każdy
dostrzeże to bez trudu. 1 znowu zacisnęłam zęby.

Nic mnie to już nie obchodziło, że każdy się może domyślić.

Flynn wiedział, co czuję. Dowiedział się na tamtym party. 1
podobałam mu się. Czy to nie wystarczy?

Próba zakończyła się wkrótce po moim powrocie. Od razu do

mnie podszedł. Kiedy wszyscy pchali się do wyjścia, zaczął
mówić o naszym spotkaniu na party. Dopytywał się, czy
dotarłam bezpiecznie do domu. Ale czułam, że zaczął tę
rozmowę tylko po to, żebyśmy mieli czym się zająć, póki sala
nie opustoszeje.

1 w końcu pan Nichols kazał nam wyjść. Ruszyliśmy do

drzwi razem z nim i poczekaliśmy, aż zgasi światło.
Odprowadził nas korytarzem aż do schodów, a potem popędził
gdzieś przed siebie, zaalarmowany odgłosami bójki, która
wybuchła piętro niżej.

Ledwie zniknął nam z oczu, Flynn chwycił mnie za rękę.
Bez słowa pociągnął mnie za sobą tym samym korytarzem z

powrotem do sali prób. Wśliznęliśmy się do środka. Była po-
grążona w ciemności, ale nie takiej zupełnej. Na stoły i na po-
pękane linoleum podłogi padała żółtawa poświata latarni
ulicznych, które stały przed szkołą. W białej tablicy, stojącej
przy drzwiach, ich światło odbijało się jak w lustrze.

Staliśmy twarzą w twarz. Oczy Flynna, jak odlane ze

szczerego złota, zdawały się świecić własnym blaskiem w jego
ukrytej w cieniu twarzy. Moje serce biło jak szalone, a Flynn
patrzył na mnie i patrzył.

Był nieprawdopodobnie seksowny i miał w sobie coś, co

zupełnie odbierało mi pewność siebie.

Niech się teraz dzieje, co chce — pomyślałam. — Nie mów

nic.

Tak, właśnie.
— Dlaczego nie możesz przychodzić na próbę trzy razy w

tygodniu? — usłyszałam swój własny, trochę piskliwy głos.

- To by kolidowało z moją pracą - odpowiedział cicho Flynn.

Nie zauważyłam, żeby mrugnął powieką. Ani razu.

- Jaka to praca? - spytałam.
— Roznoszę po domach warzywa z organicznych hodowli.

Wieczorem, dwa albo trzy razy w tygodniu. W soboty do
czwartej myję samochody, a potem pomagam w kawiarni. W
niedziele od dziesiątej do drugiej sprzątam w klubie
sportowym.

Wytrzymywał mój wzrok, nieugięty jak lew, i jak lew gotowy

do soku.

Drżałam na całym ciele.
Jego hipnotyczne spojrzenie nie pozwalało mi opuścić

wzroku.

— Więc kiedy odrabiasz lekcje? — zdumiałam się. Zamknij

się, River — pomyślałam. — Ani słowa więcej.

- W niedzielne popołudnia - odpowiedział. - 1 wieczorami, po

powrocie do domu.

Zbliżył się do mnie jeszcze o krok. Niemal czułam, jak po-

wietrze między nami elektryzuje się i strzela tysiącami maleń-
kich iskierek.

- Nie mówmy teraz o odrabianiu lekcji - wyszeptał.
W ogóle nie byłam już w stanie mówić o czymkolwiek. Każde

słowo uwięzłoby mi w gardle. Przymknęłam oczy i poczułam,
że on pochyla głowę, a jego usta są coraz bliżej, coraz bliżej.

Poddałam się pocałunkom. Łagodnym, delikatnym, lekkim.

Całe moje ciało zmiękło.

- Flynn? - usłyszeliśmy podniesiony głos pana Nicholsa,

niosący się echem po korytarzu. — River?

Odskoczyłam i gwałtownie odwróciłam twarz w stronę drzwi.

Ledwie odnotowałam, że Flynn pozostał tam, gdzie stał, kiedy
mnie całował. Głos pana Nicholsa nie wywołał w nim żadnej
reakcji.

Drzwi otworzyły się z hałasem. Wysoka, szczupła sylwetka

pana Nicholsa odcinała się ostro na tle jaskrawo oświetlonego
korytarza.

Patrzył na nas szeroko otwartymi oczami.
- Co wy tutaj robicie? Wyjdźcie natychmiast! — krzyknął.

Czerwona jak burak, pobiegłam w stronę drzwi. Usłyszałam,
jak pan Nichols ostrym tonem strofuje Flynna:

- Na co czekasz? Ruszaj się!
Ale nie słyszałam, co Flynn mu odpowiedział, i nie wiem, czy

w ogóle padła jakaś odpowiedź.

Biegłam przed siebie, aż dopadłam schodów, i popędziłam

schodami w dół, i w końcu wpadłam do świetlicy. Została tam
nieliczna grupka chłopców. Zauważyłam Emmi i Grace. Daisy
już wyszła.

Ruszyłam w stronę Emmi. Stała z Alexem i obejmowali się

ramionami. Na mój widok Emmi podniosła wysoko brwi, ale
na szczęście nie powiedziała ani słowa.

Po jakichś pięciu minutach zjawił się Flynn, nachmurzony.

Napił się soku, a potem rozejrzał się po sali, szukając mnie
wzrokiem. Jego spojrzenie nakazało mi podejść. Podeszłam
posłusznie, natychmiast.

- Co się stało? - spytałam szeptem. Wciąż jeszcze czułam na

wargach dotyk jego ust.

Flynn wzruszył ramionami. W jaskrawym świetle jarze-

niówek jego twarz wydała mi się blada i znużona.

- Nic. To co zawsze. Cholerni nauczyciele chcą mną rządzić. -

Skrzywił usta. - Jakby to było, do cholery, jakąś zbrodnią, że...

Spojrzał na mnie i zawahał się. Miałam wrażenie, że na

chwilę opuściła go pewność siebie.

- W czwartek mnie tu nie będzie — powiedział. — Pracuję.
Patrzyłam na niego w milczeniu. Czwartkowa próba miała

być ostatnią przed przerwą półtrymestralną. Jeśli teraz się ze
mną nie umówi, nie zobaczę go przez dwa tygodnie.

Umów się ze mną... — pomyślałam. — Na co czekasz? Zrób

to! Hałas w sali rekreacyjnej wzmógł się, bo wszyscy zaczęli
sięgać po kurtki i torby. Serce mi biło. No, dalej! Na co
czekasz!

Twarz Flynna spochmurniała. Czyżby się znowu rozgniewał?

Ściągnęłam brwi. Nie. To nie gniew. Nagle zrozumiałam, o co
tu chodzi. Flynn był zakłopotany.

Niewiele brakowało, bym otworzyła usta ze zdumienia.

Zakłopotany? Flynn?

- River! - zawołała od drzwi Emmi. - Idziemy! Usłyszałam jej

śmiech i śmiech któregoś z chłopaków.

Och, zamknijcie się — pomyślałam. - Bądźcie cicho. Flynn

zmrużył oczy. Jakby z największym wysiłkiem zmuszał się,
żeby na mnie spojrzeć.

— Możesz podać mi swój numer telefonu? - spytał.
Jego głos zabrzmiał gniewnie. Ale ja już wiedziałam, że to nie

gniew. Zrozumiałam, że jest strasznie zawstydzony, bo bardzo,
bardzo pragnął mieć mój numer telefonu i nie chciał, żebym
odgadła, jakie to dla niego ważne.

Uśmiechnęłam się od ucha do ucha.
— Jasne - odpowiedziałam. - Najlepiej ty podaj mi swój

numer, a ja...

Słowa zamarły na moich ustach, kiedy spojrzenie Flynna

stwardniało.

Niech to diabli - pomyślałam. - Wygłupiłaś się, River, znowu

się wygłupiłaś.

Prawdopodobnie nie było go stać na telefon komórkowy.
— Albo nie! - zawołałam. - Poczekaj!
Zanim zdążył się odezwać, skoczyłam w stronę swojej torby,

wyrwałam z niej egzemplarz sztuki, wróciłam do Flynna i
zapisałam swój numer na dole ostatniej strony tekstu. Kiedy
Emmi zajrzała do sali, oderwałam kawałek papieru z numerem
i podałam Flynnowi. Schował go do kieszeni. Po czym odszedł
bez słowa.

— Proszę, jaki zły - powiedziała Emmi. - Nawet się nie po-

żegnał. Mówię ci, River, lepiej uważaj. Obawiam się, że może
być z niego damski bokser.

Potrząsnęłam głową.
— Flynn nie jest taki, jak myślisz — powiedziałam. — Na-

prawdę, Emmi, wcale go nie znasz.

Nie zdziwiłabym się, gdyby mi wytknęła, że ja też nie znam

Flynna. Ale widocznie mój głos wyjątkowo akurat tym razem
zabrzmiał tak pewnie, że Emmi dała za wygraną.

12.

Przez trzy dni umierałam, czekając na jego telefon. Prze-

stałam jeść. Nie spałam. Pilnowałam, żeby bateria telefonu
była zawsze naładowana, i nie odchodziłam od niego dalej niż
na metr.

Nie dzwonił, i nie dzwonił, i nie dzwonił.
Emmi - która oczywiście widziała, jak mu dawałam swój

numer — spytała, czy już zadzwonił. Z początku próbowałam
jej wmówić, że mieliśmy spotkać się tylko po to, żeby poroz-
mawiać o przedstawieniu. Ale niełatwo było oszukać Emmi.
Więc wszystko jej w końcu wyznałam.

Rozpaczliwie pragnęłam komuś o tym opowiedzieć. A Emmi

— mimo swojej cynicznej postawy wobec chłopaków i randek
— była do tego najwłaściwszą osobą. Mogła nie rozumieć
Flynna, ale miała w tych sprawach więcej doświadczenia niż
ktokolwiek inny. 1 wiedziałam, że mogę na niej polegać.

— Bądź spokojna — powiedziała mi. — Jeśli mu zależy, za-

dzwoni.

Obawiałam się, że to może nie być tak proste. Wiedziałam, że

mu zależy. Przekonałam się o tym wiele razy. Ale wiedziałam,
że dla Flynna stawka była wyższa. Wyczuwałam w tym jakiś
związek z jego skłonnością do gniewu. 1 z jego dumą. Nie
rozumiałam tego wszystkiego, ale wyczuwałam, że to są spra-
wy, z którymi muszę się liczyć.

Wreszcie zadzwonił po czwartkowej próbie, na którą -tak jak

zapowiadał — nie przyszedł.

— Cześć — powiedział.
Na sam dźwięk jego głosu mój żołądek wywinął koziołka.
- Cześć - odpowiedziałam, starając się, żeby to zabrzmiało

jakby nigdy nic. — Rozwiozłeś już te warzywa?

- Tak — w jego głosie było słychać zmęczenie. - Cholerni

dziwacy. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile kosztuje ta
organiczna żywność.

Akurat przypadkiem wiedziałam. Komuna, w której mieszkał

ojciec, była jednym z producentów zaopatrujących lokalny
rynek produktów ekologicznych. Zawsze ubolewał nad tym, że
ich warzywa są tak drogie. Zaraz jednak dodawał, że ich cena
jest uzasadniona dodatkową pracą, jaką trzeba włożyć w te
uprawy.

— Ale może warto zapłacić więcej za zdrowsze jedzenie? -

spytałam ufnie.

— Jeśli cię na to stać! — prychnął Flynn. Zapadła cisza.
— To jak? Spotkamy się w weekend? — odezwał się znowu.
- Tak - odpowiedziałam. Usta miałam całkiem suche.
- Może skoczymy na kawę? - zaproponował. — W niedzielę?
— Dobrze — powiedziałam. — W tym samym miejscu?
- Nie, miałem na myśli coś innego. Priory Park. Jest tam mała

letnia kawiarenka, jeszcze otwarta. Widziałem w zeszłym
tygodniu. Teraz otwierają ją tylko na pół dnia. To jak?
Możemy się tam spotkać? Na przykład o trzeciej?

-Tak.

1 to był już prawie koniec naszej rozmowy. Cboć wyszło

jakoś niezbyt zręcznie, nie przejmowałam się tym wcale.
Uzyskałam to, czego pragnęłam. Byłam z nim umówiona na
randkę.

Na pierwszą randkę.
Bez końca zastanawiałam się, co na siebie włożyć. Nie za-

mierzałam o to pytać Emmi ani Grace. Ale i tak musiałam im
powiedzieć, że idę spotkać się z Flynnem, bo Emmi raz po raz
dopytywała się, czy już zadzwonił. A stąd był już tylko krok do
nieuniknionej dyskusji na temat stroju i makijażu.

Grace była za stylem sportowym, naturalnym.
— Dżinsy, trampki i tylko odrobina szminki do ust —

powiedziała. - Prostota.

Nie byłam do tego przekonana. Grace w takiej prostocie było

o wiele bardziej do twarzy niż mnie. Miała ładne, regularne
rysy i niewinny wygląd. Wyglądałabym jak słonica w tych
dżinsach i trampkach, bez makijażu.

— Coś seksownego — poradziła mi Emmi. Coś takiego sama

by włożyła na moim miejscu. — Ale nie możesz w tym
wyglądać jak dziwka. Bo zaraz by zaczął się do ciebie kleić.
Pamiętaj, że jest w gorącej wodzie kąpany.

Radziła mi włożyć znowu ten czarny top na cienkich

ramiączkach. Nie, pomyślałam, nie ma mowy. Nie włożę go na
spotkanie w środku dnia.

Stanęło w końcu na dżinsach i dopasowanej bluzce z miękkiej

tkaniny. Bluzka była dość wytworna, ale dzięki dżinsom nie
wyglądałam w niej na przesadnie wystrojoną. 1 była
bladoniebieska — co podkreślało domieszkę błękitu w moich
niezbyt ciekawych szaroburych oczach.

Zamierzałam włożyć też żakiet, ale już w sobotę zrobiło się

dziwnie ciepło. Ani trochę wiatru i piękne słońce. Mimo
wszystko zabrałam żakiet ze sobą. Żebym miała czym się
okryć, jeśli zechcę.

Kiedy w niedzielę dotarłam do tej kawiarenki, było w niej

tłoczno. 1 nigdzie nie mogłam wypatrzeć Flynna. Za radę
Emmi umyślnie przyszłam lekko spóźniona. Było piętnaście
po trzeciej. Więc powinien już być. Powinien już być! Gdzie
on się podziewał?

Obeszłam salę dookoła, a potem okrążyłam tylną część pa-

wilonu, w której mieściły się łazienki. 1 w końcu zauważyłam
go na zewnątrz. Oparty o stolik, przyglądał się dwóm
przechodzącym obok wysokim, szczupłym dziewczynom.
Obrócił głowę, odprowadzając je wzrokiem do betonowej
sadzawki przed tarasem kawiarni.

Wtedy dopiero się rozejrzał. 1 dostrzegł mnie. Uśmiechnął

się, ale ja jakoś nie mogłam odpowiedzieć mu uśmiechem. Wy-
parowały ze mnie resztki pewności siebie. Nie wytrzymałabym
konkurencji z takimi dziewczynami jak te dwie.

Podszedł z zatroskaną miną.
— Cześć — powiedział trochę niepewnie. — Wszystko w

porządku?

Kiwnęłam głową. Wiedziałam, że powinnam powiedzieć coś

lekkiego, zabawnego. Ale nie mogłam się na to zdobyć. Do-
tarło do mnie właśnie, jaka byłam głupia. Flynn był kimś wy-
jątkowym. Doskonałym aktorem. Obdarzonym prawdziwą
charyzmą. 1 był przystojny. Nigdy nie znajdę się w tej samej
lidze. Mogłam równie dobrze od razu wrócić do domu.

- River? - odezwał się Flynn, jeszcze bardziej zaniepokojony.

— Co z tobą?

Podniosłam wzrok i spojrzałam w jego piękne oczy. Był na

mnie skoncentrowany tak mocno, że reszta świata mogłaby nie
istnieć. Ale to mnie jakoś nie pocieszyło.

— Nic, w porządku - odpowiedziałam.
Mimo to nie spuszczał ze mnie badawczego spojrzenia,

którym chciał wyciągnąć ze mnie prawdę. Zmarszczył brwi.

— Nie, nie jest w porządku. Co się dzieje? Postanowiłam

zademonstrować optymizm i pewność siebie. Zablefować.

— W porządku — powtórzyłam, podnosząc brwi, co, jak

sądziłam, wyglądało inteligentnie i dodawało mi atrakcyjności.
- Tylko zastanawiam się, dlaczego faceci zawsze gapią się na
takie dziewczyny. — Zaśmiałam się nieco wymuszonym
śmiechem, żeby zaznaczyć, że to drobiazg, do którego nie
przywiązuję wagi. — Wiesz... — ciągnęłam dalej. — Nie
mogą się powstrzymać, jeśli dziewczyna jest seksowna. Tak
mają zaprogramowane mózgi... Coś w tym rodzaju.

— Tu nie chodzi o mózgi — uśmiechnął się Flynn. 1 patrzył

na mnie dalej. Czytał we mnie jak w książce. - Dlaczego ci się
wydaje, że nie jesteś atrakcyjna? - spytał, przeciągając głoski.

Tak, naprawdę potrafił przejrzeć mnie na wylot. Znał moje

najtajniejsze myśli. Nie do wiary. Serce biło mi mocno.

— O czym ty w ogóle mówisz? — spytałam beztrosko. Flynn

sięgnął po moją dłoń i ukrył ją w swojej.

— Nie rozumiem, co, u diabła, może ci się nie podobać w

twoim wyglądzie — powiedział, marszcząc brwi.

Nie mogłam uwierzyć, że słyszę to, co słyszę. Ze mówimy o

tak trudnych sprawach, i to już w pierwszych minutach spo-

tkania. Wzruszyłam ramionami, marząc o tym, żeby przestał

tak na mnie patrzeć. Ale nie przestał. Czekał na odpowiedź.

— Daj spokój — powiedziałam, wydymając wargi. — Prze-

cież chyba widzisz, że nie mam figury supermodelki.

Postarałam się użyć takiego tonu, jakbym nie przywiązywała

do tego wielkiej wagi. Ale wiedziałam, że Flynna nie oszukam.

Wbiłam wzrok w beton pod nogami.
— River. Uwierz mi — powiedział Flynn. — Wyglądasz

fantastycznie.

Policzki mi zapłonęły. Serce biło coraz szybciej. Czyżby

naprawdę tak sądził?

— No, dobra. Chudym, wysokim dziewczynom jest ładnie w

designerskich ciuchach. Ale nie każdy gustuje w wyżłach.
Niektórzy lubią... To znaczy, chciałem powiedzieć...

Utknął i znowu zmarszczył brwi.
— Mniejsze pieski? — spytałam, spojrzawszy mu w oczy.
Roześmieliśmy się oboje. 1 nagle zniknęła gdzieś cała nie-

zręczność tej sytuacji. Flynn przysunął się bliżej. Objął mnie w
pasie ramieniem. A potem opuścił dłoń, zatrzymując ją na
biodrze.

— Nie rozumiesz, o co w tym chodzi? Niektórzy świetnie

wyglądają. Inni świetnie się czują w swojej skórze. Niewielu
jest takich, którzy mają jedno i drugie.

Koniuszki jego palców musnęły moją pupę. Spuścił oczy.

Miałam wrażenie, że jego rozpalone spojrzenie przenika całe
moje ciało, parząc piersi i brzuch.

Byłam tak wytrącona z równowagi, że mogłam - tak mi się

wydawało — zemdleć w każdej chwili. Jak to możliwe, żeby

ktoś, kogo ledwie znałam, doprowadzał mnie do takiego sta-

nu? A serce nie przestawało mi bić jak młot. Nie miałam poję-
cia, co się ze mnę dzieje. 1 co powinnam zrobić.

Jakieś dziecko krzyknęło tuż obok nas. Nagle przypomniałam

sobie, że stoimy przed kawiarnię i otaczają nas inni ludzie.

Flynn położył palce na moim brzuchu i zabrał je. Uśmiechnę!

się.

— Chodźmy na spacer.
Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy aleję przez rozległy trawnik,

oddalając się od kawiarni. Doszliśmy do węższych alejek,
obrośniętych drzewami i krzewami. Kręciło mi się w głowie.
Moje serce szalało. Pragnęłam jego bliskości bardziej niż kie-
dykolwiek i czegokolwiek na świecie.

Flynn milczał. Dopiero kiedy trawnik się skończył, przystanął

i odwrócił się do mnie.

- Znajdziemy sobie jakieś spokojne miejsce, żeby usiąść?

Kiwnęłam głowę.

Skręciliśmy w wąską, odludną ścieżkę. Po paru metrach

Flynn zszedł z niej i wszedł między drzewa, delikatnie
pociągając mnie za sobą. Znaleźliśmy się na maleńkiej polance
otoczonej zaroślami. Usiedliśmy na gołej ziemi, zasłanej
patykami i liśćmi.

Oczy Flynna płonęły. Na tle liści wydawały się jasnozielone.

Pochylił się ku mnie i czupryna opadła mu na oczy. Pocałował
mnie w usta. Był to pocałunek niepodobny do tamtego, w sali
prób. Mocniejszy i bardziej erotyczny. Jego język ocierał się o
mój. Zdawał się czytać w nim. Tak jak przedtem jego oczy
czytały w moich.

Nie miałam zbyt wielkiego doświadczenia w takich sprawach,

ale to był bez wątpienia najwspanialszy pocałunek w moim
życiu.

Zupełnie inna liga pocałunkowa niż do tej pory.
Jego dłoń przesunęła się po moich plecach. Zarzuciłam mu

ramiona na szyję i przylgnęliśmy do siebie jeszcze mocniej.

Wciągnęłam powietrze w odruchu zaskoczenia, gdy jego

dłonie zaczęły wędrować po moim ciele. Usłyszałam swój
własny jęk. Zabrzmiał jak jakiś obcy odgłos, dolatujący z
daleka. Jego ręce były dosłownie wszędzie, jakby chciały
zagarnąć mnie całą. Przemykały po moim czole, po plecach,
wślizgiwały się pod bluzkę, podciągnęły ją i dotykały brzucha.
Obejmowałam go mocno, podczas gdy on dyszał coraz
głośniej... 1 wtedy jego dłonie przesunęły się jeszcze niżej... do
moich dżinsów... i zaczęły majstrować przy zamku
błyskawicznym.

Nie!
Podziałało to na mnie jak kubeł zimnej wody wylany na

głowę. Tego już było za wiele. 1 zbyt szybko się to wszystko
działo.

- Nie rób tego - powiedziałam. Zamarł na chwilę, a potem

zabrał ręce. Odsunął się.

Ja też się odsunęłam. Drżącymi rękami poprawiłam na sobie

bluzkę. Nie mogłam uwierzyć, że posunęliśmy się tak daleko.
Słyszałam głosy ludzi na ścieżce, o parę metrów od nas.
Wyczesałam palcami z włosów trochę ziemi i zeschłych liści.

- Przepraszam - uklęknął przede mną i spojrzał badawczo. —

Nie wiem, co powiedzieć... Wybacz mi.

— W porządku - odpowiedziałam, przygryzając wargę. Tak,

Emmi miała rację. Flynn chciał seksu na pierwszej randce. Ale
przecież i ja... Posunęłam się tak daleko, zupełnie tracąc
głowę...

— Przestraszyłeś mnie — te słowa wyszły z moich ust, zanim

się zorientowałam, że je wypowiadam. Klęczałam, przy-
garbiona, upokorzona. Nie chciałam, żeby odgadł, co czułam w
tamtej chwili — jak bardzo go pragnęłam.

Położył rękę na moim ramieniu.
— River... - odezwał się drżącym głosem.
Podniosłam wzrok. Miał łzy w oczach. Przysięgam. Praw-

dziwe łzy.

— Sprawiłem ci przykrość? Potrząsnęłam głową. Dławiło

mnie w gardle.

— Nie. Ale... - uśmiechnęłam się z przymusem. - Założy-

łabym się, że Romeo i Julia nie mieli podobnych problemów.

Flynn też się uśmiechnął.
— Bo bez przerwy gadali.
— Może i my powinniśmy tego spróbować - powiedziałam.

Flynn patrzył mi w oczy przez długą chwilę.

— Nie masz pojęcia, jak bardzo nie chce mi się grać w tej

cholernej sztuce - powiedział.

13.

Gapiłam się na niego, zupełnie zaskoczona tym wyznaniem.
— Ale to przecież piękna sztuka... 1 ty jesteś w niej wspa-

niały. Grasz tak naturalnie, jakby wszystkie kwestie były
twoje.

Wzruszył ramionami.
— Nie powiedziałem, że sztuka mi się nie podoba, chociaż

częściowo jest po prostu głupia. Ale nie znoszę tego przed-
stawienia. Tych prób, tego zostawania w szkole po lekcjach.
Właśnie tego.

Zmarszczyłam brwi.
— Więc dlaczego się zgodziłeś? Flynn spojrzał na mnie spod

oka.

— Obiecujesz, że nikomu tego nie powtórzysz? Kiwnęłam

głową i poczułam dreszcz na myśl, że powierzy

mi swoją tajemnicę.
— Pan Nichols prosił mnie i błagał, żebym zagrał Romea. To

znaczy, nie klęczał przede mną, ale nudził i nudził bez przerwy.
A ja mówiłem mu, że nie mam czasu na takie rzeczy. 1 w
końcu powiedział mi, że jeśli chcę mieć najlepszy wynik na
maturze z angielskiego, to lepiej, żebym się zgodził.

Złapałam się za głowę.
— Żartujesz! — powiedziałam. Flynn wstał.

- Wtedy zmieniłem front. Powiedziałem: dobrze, zagram w tej

sztuce, ale nie będę przychodził na próby, jeśliby kolidowały z
moją pracę. 1 zgadzam się tylko, pod warunkiem że obieca mi
pan dobry stopień z angielskiego, tak mu powiedziałem.

Otworzyłam szeroko oczy.
- Niemożliwe.
Zerwałam się na nogi i ruszyłam w ślad za Flynnem przez

zarośla. Razem wyszliśmy z powrotem na ścieżkę.

- Może to wszystko nie było powiedziane tak prosto z mostu -

Flynn otrzepał mi plecy z ziemi i zeschłych liści. - Ale obaj
wiedzieliśmy, o co się toczy gra. Pan Nichols potrzebuje mnie
w tej cholernej sztuce, żeby nie zrobiła klapy. A ja potrzebuję
piętki z angielskiego na maturze. 1 tyle.

Patrzyłam na niego, a mój umysł słaniał się pod ciężarem tych

rewelacji. Teraz zrozumiałam, dlaczego pan Nichols zawsze
tak oględnie obchodził się z Flynnem. Dlaczego nigdy nie robił
afery z jego nieobecności na próbach. Trudno mi było przyjęć
do wiadomości, że nauczyciel może robić z uczniem takie
interesy. Ale biorąc pod uwagę charakter Flynna i to, jak
wspaniałym był aktorem - mogłam w to wszystko uwierzyć.

- Jestem pewna, że i bez moich zachwytów wiesz, jaki jesteś

dobry — powiedziałam z ironicznym uśmiechem.

Objął mnie ramieniem.
- Ale będzie mi przyjemnie, jeśli się pozachwycasz — musnął

ustami moje włosy.

Szliśmy dalej. Byłam zdumiona tym, że rozmawiamy ze sobą,

jakby nic się nie stało. Jak naturalne wydawało mi się to, że
wędrowaliśmy razem ścieżkę krótko po tamtej scenie pełnej
nieokiełznanych namiętności.

- Ale dlaczego jesteś w tym taki dobry? W tej roli... i w ogóle?

- spytałam.

Flynn wzruszył ramionami.
- Mam dobrą pamięć, ot i wszystko. Wystarczy mi raz po-

słuchać, co pan Nichols ma do powiedzenia na temat jakiejś
sceny, i już to wiem. A wtedy to już nic trudnego powiedzieć
swoją kwestię w sposób naturalny.

Moim zdaniem wypowiedzenie jakiejkolwiek kwestii w spo-

sób naturalny było w tym wszystkim najtrudniejsze. Ale nie za-
mierzałam znowu zacząć wychwalać Flynna za to, jaki jest
wspaniały.

- Czemu uważasz, że sztuka jest głupia? — pytałam dalej. -

Mnie się bardzo podoba. Zwłaszcza te sceny, w których Romeo
i Julia mówią o swoich uczuciach.

Flynn zaczął się śmiać.
- Są takie przegadane. Romeo budzi współczucie. Musi bez

przerwy nawijać o tym, jaka Julia jest cudowna, a przecież
myśli tylko o jednym — chce się z nią przespać. To znaczy
chciałby, gdyby mógł. A ta cała poezja to zawracanie głowy.
Powiedzmy... prawie cała.

Poczułam lód koło serca.
- Nie lubisz poezji? - mój głos zabrzmiał słabo i bezbronnie.
Ścisnął mocniej moje ramię.
- Gdybyś musiała wybierać między kimś, kto pisze dla ciebie

wiersze, a kimś, kto chce cię całować, kogo byś wybrała? Ale
na zawsze. Tylko jednego. Wolisz dostawać wiersze czy
pocałunki?

Zastanowiłam się.

— Pocałunki — powiedziałam. — Bo w pocałunkach ten ktoś

byłby bardziej obecny. 1 ja także byłabym w nich bardziej
obecna. Ale to nie znaczy, że poezja jest nic niewarta.

Uśmiechnął się.
— No właśnie - powiedział.
Wyszliśmy na otwartą przestrzeń i usiedliśmy w trawie.

Słońce już nie świeciło tak jaskrawo, schowało się za chmury.
Wyciągnęłam z torby żakiet i zaczęłam go wkładać.

- To nie do wiary... Jak możesz myśleć, że kiepsko wyglą-

dasz? - odezwał się Flynn, mierząc mnie wzrokiem. - Kiedy
zobaczyłem cię na ulicy w tej bluzce... — przewrócił oczami.
— Potem piliśmy kawę, a ja myślałem tylko o tym, że
chciałbym cię całować.

- Naprawdę? - spytałam i poczułam strumień ciepła płynący

przez moje ciało.

Flynn objął mnie i przyciągnął do siebie, tak że nasze czoła i

nosy niemal się dotykały.

— Pamiętasz, co mi przedtem powiedziałaś? — zapytał bar-

dzo cicho. — Nie chcę popsuć tego, co jest między nami. Niech
to się wszystko dzieje powoli, tak powoli, jak tylko będziesz
chciała.

Spojrzałam mu w oczy, a moje serce znowu biło jak młot. To

wszystko wydawało mi się szalonym snem. On patrzył na mnie
tak, jakby... jakby naprawdę pragnął tylko mnie. Mnie całej.
Nie tylko mojego ciała, jak twierdziła Emmi. 1 nie w sposób
cyniczny, jak przypuszczała mama. Tylko naprawdę.

Flynn pocałował mnie delikatnie i odsunął się.
- Mogę cię o coś spytać? Przełknęłam ślinę.

-Pytaj.
- Skąd wzięło się to twoje... egzotyczne imię?
Słowo „egzotyczne" wybierał z widoczną ostrożnością.

Podobało mi się to. Zdecydowanie tak.

Podobało mi się, że tak się starał, żeby znaleźć odpowiednie

słowo. Bo wiedział, że dla mnie to ważne.

- Moi rodzice przechodzili fazę fascynacji ruchami alter-

natywnymi - powiedziałam. — Prawdę mówiąc, ojciec jeszcze
z niej nie wyszedł. Są rozwiedzeni. Ojciec mieszka w komunie
na wsi, godzinę drogi od Londynu. Być może roznosisz po
domach warzywa, które on uprawia.

Flynn wydął policzki.
- Łatwo ci było pogodzić się z tym, że odpadł od społe-

czeństwa?

Potrząsnęłam głową.
- Tak naprawdę przecież wcale nie odpadł. Należy do tej

komuny. A poza tym przez cały czas pracuje jako nauczyciel.
Na pół etatu. Jemu tak bardzo nie zależy na tym, co materialne.
Na pieniądzach.

Ugryzłam się w język, żałując, że znowu wypowiedziałam to

niebezpieczne słowo na „p".

- A co z tobą? - spytałam, zanim się zdążył odezwać. -Flynn to

nazwisko. Na imię masz Patrick. James mi powiedział.
Dlaczego nie chcesz, żeby wszyscy tak do ciebie mówili?

Flynn leżał na trawie i patrzył w niebo. Milczał tak długo, że

już zwątpiłam, czy odpowie. Kiedy się odezwał, jego głos był
poirytowany.

- Patrick to imię mojego ojca - powiedział. Nie zrozumiałam.

Ściągnęłam brwi.

A więc nie lubił swojego ojca... Ale...
- Ale Flynn to jego nazwisko, tak? Potrząsnął głową, nie

patrząc na mnie.

- Oni się nigdy nie pobrali.
- Rozumiem — powiedziałam, cboć dalej nie rozumiałam. —

To jak cię nazywają twoje siostry? Flynn? Przecież one też się
tak nazywają.

Flynn przewrócił się na bok.
- Którą mamy godzinę? - spytał. Spojrzałam na wyświetlacz

telefonu.

- Dochodzi piąta. Wstał.
- Muszę już iść - powiedział. — Mam odebrać Caitlin od jej

przyjaciółki i zaprowadzić do domu. A potem idę po Siobhan.
Jestem z nią umówiony na szóstą. Wieczorem wypadła mi do-
datkowa zmiana w kawiarni.

- Na miłość boską, Flynn! - powiedziałam, podnosząc się z

ziemi. — Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś odpowiedzialny za
całą rodzinę.

Chciałam tylko zażartować, ale Flynn popatrzył na mnie z

tym znanym mi już lodowatym błyskiem w oku.

-Jestem — odpowiedział. - Mama haruje na dwóch etatach.

Nie może być w domu przez cały czas. Więc muszę dbać o
siostry.

Zerknęłam na niego, a w moim sercu wzbierała tymczasem

panika. Nie chciałam, żebyśmy pożegnali się w taki sposób.
Nie chciałam, żeby odszedł rozgniewany. Nie po tak wspania-
łym spotkaniu, nie po tym, jak mi obiecał, że wszystko między
nami będzie się działo powoli...

Przez chwilę patrzyliśmy jedno na drugie, a potem on wziął

mnie w ramiona. Jak dobrze mi było w jego ramionach,
mocnych, muskularnych. Oparłam głowę o jego pierś. Słysza-
łam, jak pod bawełnianym podkoszulkiem bije jego serce.

— Nie śmiałam się z ciebie — powiedziałam cicho. - Ta

twoja odpowiedzialność za innych jest czymś wspaniałym.
Większość chłopaków w tym wieku potrafi myśleć tylko o
sobie.

Pochylił się nade mną. Pocałował mnie w nos, a potem w usta.
Nie wiem, jak długo tak staliśmy, pochłonięci wyłącznie

pocałunkiem.

A potem powiedział:
— Przepraszam, że byłem nieprzyjemny. To dlatego, że

czasem czuję się winny.

Chciałam zapytać, o co mu chodziło. Winny? Z jakiego

powodu? Ale on już otrzepywał trawę ze swetra, gotów ruszyć
w stronę parkowej bramy. Szłam obok niego. Gardło miałam
ściśnięte.

Kiedy cię znowu zobaczę? — spytałam w myślach.
Mimo całej otwartości, z jaką przedtem rozmawialiśmy, nie

odważyłam się o to spytać. Milczał, póki nie doszliśmy do
bramy parku. Tam skręciliśmy w stronę głównej ulicy.

— To jak? Spotkasz się ze mną jutro? — spytał. — Mam dużo

zadane. 1 muszę napisać wypracowanie, ale możemy się
umówić na popołudnie. Mama i Siobhan będą w pracy, a
Caitlin ma jakieś zajęcia w szkolnej świetlicy.

Popatrzyłam na jego przejętą minę. Miał wypisane na czole,

jak bardzo chce spotkać się ze mną nazajutrz.

— Oczywiście — uśmiechnęłam się. — Bardzo chętnie.

14.

Weszłam na Facebooka, żeby napisać do Emmi i Grace. A

potem spotkałyśmy się we trzy. W końcu wylądowałyśmy w
małej włoskiej restauracji. Jadłyśmy spaghetti z sosem
pomidorowym i rozmawiałyśmy o chłopcach.

Opowiedziałam im o randce z Flynnem. Ze było mi z nim

dobrze, ale zachowałam rozsądek i panowałam nad
emocjami... Uważałam na to, co się między nami dzieje...
Oczywiście zupełne kłamstwo. Ale prawdy nie mogłam im
powiedzieć. To wszystko było zbyt osobiste.

Jak zawsze, Emmi i tak gadała za nas trzy. Ostatnio spędzała z

Alexem prawie cały wolny czas. I

jak mogłyśmy przypuszczać,

nie zajmowali się niczym oprócz seksu. Emmi z zadowoleniem
opowiadała nam o wszystkich miejscach, w których się to
działo.

— W piątek po południu na basenie. Zamknęliśmy się w

kabinie, cali mokrzy...

— Nie było wam zimno? — spytała Grace, marszcząc brwi.

Emmi puściła to mimo uszu.

— A potem, wracając do domu, w autobusie numer 91 na

górnym podeście. Przeżycie nie z tej ziemi. Z przodu siedziało
parę osób. Nikt się nie zorientował.

Emmi zakręciła spaghetti na widelcu i obniżyła głos.
— A dziś po południu - powiedziała - byliśmy w kinie. Na

jakimś nudziarstwie. Przekradliśmy się do damskiej łazienki, i
tam...

Włożyła spaghetti do ust i potoczyła po nas triumfującym

spojrzeniem.

Nie mogłam oderwać od niej wzroku. Koniecznie musi tak

rzeczowo opowiadać o tych szczegółach? Brzmiało to mniej
więcej tak, jakby opowiadała nam o myciu zębów.

Nie po raz pierwszy Emmi zdumiewała mnie swoją kom-

pletnie wyzutą z uczuć postawą wobec seksu. Nigdy nie po-
sunęłam się tak daleko jak ona, ale mogłam sobie wyobrazić, w
jakich emocjach robiłabym to z Flynnem. To by było dla mnie
przeżycie nie z tej ziemi.

Grace zmarszczyła zgrabny nosek.
— Co? W toalecie? Emmi, uważaj. Możesz...
— Nie, nie mogę. Używamy prezerwatyw — powiedziała

wyzywająco Emmi.

— Grace chciała powiedzieć, że w toalecie możesz złapać

jakieś zarazki - uśmiechnęłam się, po czym uroczyście skłoni-
łam przed nią głowę. - Emmi, należy ci się mistrzostwo świata.
Mistrzostwo świata!

Ale Emmi nie była tym zakłopotana, żeśmy sobie z niej

żartowały. Przeciwnie, im bardziej starałyśmy się udawać, że
wszystko to nie robi na nas wrażenia, tym wyraźniej patrzyła
na nas z góry. Jakby widziała coś niewłaściwego w tym, że
żadna z nas dwóch nie straciła jeszcze dziewictwa. Jakby nam
czegoś brakowało — może oryginalności, może pewności sie-
bie, może odwagi.

Nie. W żadnym wypadku nie mogłam im opowiedzieć, jak to

naprawdę było z Flynnem w parku. Jak potężne emocje mną
owładnęły. Co czułam, kiedy mnie całował i obejmował — że
moje serce biło tak mocno, jakby miało za chwilę
eksplodować,

że mój oddech był jakby niezależny ode mnie i wydawało mi

się, że za chwilę stracę przytomność.

Spotkaliśmy się z Flynnem nazajutrz, tak jak było umówione.

Znowu było ciepło i znowu siedzieliśmy w parku, na trawie, w
otwartej przestrzeni. Flynn pisał pracę trymestralną z historii.
Ja przyniosłam sobie książkę, ale właściwie jej nie czytałam.
Siedziałam, opierając się o nogi Flynna, i cieszyłam się
promieniami jesiennego słońca, które ogrzewały mi twarz.

1 wciąż zdumiewałam się tym, jak łatwo mi z nim być. Jak-

byśmy znali się od niepamiętnych czasów. Jakbyśmy nawet nie
potrzebowali nic mówić, żeby się porozumieć.

Flynn pracował w pośpiechu, jego usta poruszały się, kiedy

szukał czegoś w podręcznikach, a potem pisał kilka kolejnych
zdań. Po dziesięciu minutach był już tak pogrążony w tej pracy,
że — byłam tego pewna — zapomniał o mojej obecności.

Wróciłam więc do lektury. Ale nie byłam w stanie podążać za

akcją książki. Każda myśl w mojej głowie, każdy nerw w
moim ciele był skoncentrowany na Flynnie. Domyślałam się,
że Flynn ma wiele tajemnic, których nie zdradza nikomu. Za-
chłannie pragnęłam dowiedzieć się o nim więcej.

Zamknęłam książkę i odwróciłam się, żeby na niego popa-

trzeć. Natychmiast podniósł wzrok.

- Wybacz mi, jeszcze chwila. 1 przejrzał swoją pracę.
— Muszę to dzisiaj skończyć. Obiecałem mamie, że jutro

pomogę jej w pracy, a na środę i czwartek wziąłem dodatkowe
godziny w kawiarni.

Wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam, że rozpoczynanie

rozmowy o zajęciach Flynna oznacza wejście na obce teryto-

rium, leżące niebezpiecznie blisko drażliwej sprawy braku

pieniędzy.

— Kim jest z zawodu twoja mama? - spytałam ostrożnie.

Nasze spojrzenia się spotkały. Jego oczy pociemniały nagle,
jakby znowu podejrzewał, że będę się z niego natrząsać.

— Sprzątaczką — odparł krótko. — Pracuje w wielkim biurze

w Archway.

Powoli kiwnęłam głową, czując, że jeśli teraz wypowiem

niewłaściwe słowo, Flynn zerwie się i odejdzie, zostawiając
mnie samą.

— Proszę, nie gniewaj się, że o to pytam — zaczęłam, biorąc

go za rękę. — Ale dlaczego wczoraj powiedziałeś, że masz
poczucie winy, kiedy widzisz, że twoja mama i siostra pracują?

W jego oczach zapaliły się niebezpieczne iskierki. Ale ręki

nie zabrał.

— Bo przynoszą do domu więcej pieniędzy niż ja — mruknął.
Ściągnęłam brwi.
— Ale ty chodzisz do szkoły. A kiedy nie jesteś w szkole,

przeważnie zajmujesz się zarabianiem pieniędzy.

— Właśnie - powiedział. - Ciągle siedzę w szkole. Mógłbym

sobie darować ostatni rok. Mógłbym pracować na pełny etat.
Wtedy byłbym naprawdę pomocny. A jestem na ich
utrzymaniu. Pieniądze, które zarabia mama, plus zasiłki, wy-
starczają na komorne i inne opłaty. Siobhan zarabia na jedze-
nie. A moje zarobki pozwalają nam tylko od czasu do czasu
kupić coś do ubrania. Nie czuję się z tym dobrze.

W jego oczach zapłonęła porywczość, która mnie przeraziła.

— Ale jednak nie rzuciłeś szkoły.
— Muszę mieć maturę, żeby się dostać na prawo — po-

wiedział. - Jako prawnik zarobię dziesięć razy więcej niż przy
tym idiotycznym sprzątaniu, myciu samochodów, roznoszeniu
cholernych ekologicznych warzyw.

— Naprawdę chcesz być prawnikiem? — skrzywiłam się

lekko. Trudno mi było wyobrazić sobie Flynna w jakimś biu-
rze, ubranego w garnitur i krawat, pochylonego nad nudnymi
kodeksami.

— Nie - westchnął Flynn. Puścił moją rękę i zerwał źdźbło

trawy, rosnące pomiędzy nami. — Niezupełnie. Ale chciałbym
mieć taki zawód... który ludzie szanują. Który im imponuje. 1
chciałbym dobrze zarabiać. Wtedy mógłbym pomóc mamie.

Mówił bardzo cicho, a mimo to jakoś gniewnie. Ale byłam

absolutnie pewna, że i tym razem to jest tylko zakłopotanie.

— A twój ojciec? — brnęłam dalej, onieśmielona. — Nie daje

wam pieniędzy?

Flynn parsknął szyderczym śmiechem. Przez chwilę spo-

dziewałam się, że coś powie, ale nic już nie powiedział. Chęt-
nie pociągnęłabym go za język, gdyby starczyło mi odwagi.
Postanowiłam wrócić do pierwszej części tej rozmowy.

— A dlaczego postanowiłeś zostać akurat prawnikiem? A nie

na przykład lekarzem? Albo finansistą?

Myślałam, że padnie szlachetnie brzmiąca odpowiedź -że

chciałby pomagać ludziom niesłusznie oskarżonym albo
zwalczać przestępczość, albo coś w tym rodzaju.

Ale on tylko westchnął.
— Radzę sobie z matematyką, ale jej nie lubię. A fizyka i

chemia mnie nudzą - przynajmniej w tym szkolnym wyda-

niu. Wydaje mi się, że prawo pójdzie mi łatwiej. A po nim,

jeśli pracuje się dla przedsiębiorstw, pieniądze są wcale nie-
małe.

Siedziałam obok niego, usiłując wszystko to ogarnąć

umysłem. Nigdy nie myślałam o swojej przyszłej pracy w taki
sposób. Czasem myślałam, że cbcę zostać dziennikarką. A
czasem, że psychologiem. 1 raczej sądziłam, że te zawody są
nieźle opłacane. Ale nigdy nie wybrałabym sobie zawodu,
kierując się wyłącznie zarobkami, jakie można w nim
osiągnąć.

- Ile osób o tym wie? — spytałam. Popatrzył na mnie.
- O tym, że chcę zostać prawnikiem? Potrząsnęłam głową.
- O tym, dlaczego chcesz zostać prawnikiem.
- Tylko mama i Siobhan - jego oczy wświdrowywały się we

mnie. — 1 ty.

Spojrzał na źdźbło trawy, które trzymał w palcach, a potem

rozdzielił je na dwie połówki paznokciem kciuka.

- Nie wiem, jak to się dzieje, że ciągle ci coś o sobie opo-

wiadam.

Przez chwilę rozkoszowałam się tym wyznaniem. Krążyło w

moich żyłach, ogrzewało mi serce. A potem zapytałam go o
jego byłe dziewczyny.

Trochę się żachnął, potem przyznał się do paru historii bez

znaczenia — na jedną noc, jak się wyraził — i w końcu po-
wiedział mi o dwóch dziewczynach, z którymi chodził po parę
miesięcy. Twierdził, że nie pamięta nawet ich imion.

Nawet jeśli trochę przesadzał, to w porównaniu z tym, co

sama miałam na koncie, jego doświadczenie było ogromne. Bo

ja przez ostatnie dwa lata całowałam się parę razy i zawsze

byłam tymi pocałunkami rozczarowana. Miałam tylko jednego
chłopaka na poważnie. Nazywał się Oliver Brown. Poznałam
go w zeszłym roku na jakiejś imprezie i zaczęłam z nim roz-
mawiać, bo miał ładne oczy. Chodziliśmy ze sobą przez trzy
miesiące. Ale oprócz pocałunków tylko trochę się przytulali-
śmy. Potem z nim zerwałam. Wiedziałam, że nie jestem w nim
zakochana. A to, że go lubiłam i że mi się podobał, nie
wystarczało.

Flynn i ja spotkaliśmy się jeszcze kilka razy w czasie tej

przerwy trymestralnej. Rozmawialiśmy — o szkole i o
przedmiotach, które chciał zdawać na maturze. Wybrał
historię, angielski, francuski i geografię. Co do mnie,
zamierzałam zapisać się w przyszłym roku na zajęcia
fakultatywne z angielskiego i historii, więc zasypałam go
pytaniami o lektury, jakie miał zadane, i co o nich sądzi.
Szybko zorientowałam się, że dla Flynna książki są czymś
zupełnie innym niż dla mnie. Dawałam się ponieść fabule,
zachwycałam się postaciami. Dla niego książki były tylko
środkiem do celu. Miały mu pomóc w zdobyciu kwalifikacji,
które z kolei przyniosą mu prestiż i pieniądze. Pomyślałam, że
w ogóle nie znał radości płynącej z czytania. Ale i przedtem nie
miałam wrażenia, że książki obchodziły go same w sobie.

Nauczyłam się omijać tematy, które wprawiały go w gniew.

Była ich cała lista. Źle reagował nie tylko na sprawy związane
z pieniędzmi lub alkoholem. Wybuchnął, kiedy spytałam go o
jego katolicyzm.

- Nie jestem katolikiem. Już nie. Kościół katolicki jest ob-

łudny, arogancki i wtyka nos w nie swoje sprawy. Dawno
wypisałem się z tego towarzystwa. Jasne?

Najbardziej się irytował, kiedy pytałam go o dom i rodzinę, na

przykład o to, dlaczego musi się opiekować starszą siostrą.
Parę razy nawet podniósł na mnie głos. Nauczyłam się, że
muszę zamilknąć, gdy tylko dostrzegę to chmurne spojrzenie
spod opuszczonych powiek, bo ono oznaczało, że Flynn jest
już na granicy wybuchu.

Mówiłam sobie, że to przecież nie ma znaczenia.
Tematów do rozmowy i tak nigdy nam nie brakowało. Opo-

wiadałam mu o mojej mamie i ojcu, i jak to było, kiedy się
rozstawali. Opowiadałam mu, jaki jest Stone - że nazywa mnie
Bagienkiem i jest strasznie złośliwy. Opowiadałam mu o
książkach, które czytałam, o filmach, które widziałam, i o tym,
co robiłyśmy z moimi przyjaciółkami.

Flynn opowiadał mi o miejscach, w których pracował. To,

które sprzątał w niedzielę wieczorem, było klubem sportowym.
A dokładniej — bokserskim. Naprawdę. Za sprzątanie
dostawał trochę pieniędzy i dodatkowo mógł brać udział w
treningach.

— Lubię boksować — powiedział, kiedy spytałam, po co mu

treningi bokserskie. — To dla mnie ważne. Dzięki temu
potrafię się obronić.

- Chcesz przez to powiedzieć, że nauczyłeś się walczyć? Ale

do czego ci się to może przydać?

Mruknął pod nosem coś o zakazanej okolicy, w której

mieszka.

Wiedziałam, że to nie wszystko. Było coś jeszcze, o czym nie

chciał powiedzieć.

Ale najwięcej rozmawialiśmy o przedstawieniu Romea i Julii.

O tym, jak kto radzi sobie z rolą. 1 o tym, jak bardzo go
denerwuje pan Nichols. 1 jak strasznie nudne są dla nas oboj-

ga niektóre fragmenty sztuki — a jak wspaniałe są niektóre

inne.

Pewnego dnia wypytałam go dokładnie o Emmi i o to, jak się

czuje, grając z nią w parze.

— Ujdzie — wzruszył ramionami. — To znaczy, radzi sobie

jako Julia, ale sama w sobie jest trochę za bardzo...

Urwał i odegrał złośliwą pantomimę odrzucania włosów do

tyłu, robiąc przy tym minę, w której rozpoznałam Emmi jak
żywą.

— Czasem - powiedział - wydaje mi się, że jedyne, co ją

naprawdę obchodzi, to chęć, żeby zrobić wrażenie swoim wy-
glądem.

Uśmiałam się, ale nie bez poczucia winy z powodu własnej

nielojalności.

— Emmi jest w porządku — zaprotestowałam. — Z daleka

może wydawać się trochę powierzchowna, ale potrafi być do-
brą przyjaciółką.

Flynn pokiwał głową.
— 1 naprawdę dobrze wygląda — dodałam. — Jest śliczna.
— Co to, to tak — przyznał Flynn.
Umilkliśmy na chwilę. Kilka kropelek zawiści wsączyło się w

moje ściśnięte serce. Więc Flynn uważał, że Emmi jest śliczna!
Jasne, że tak uważał! Przecież nie on jeden! To przecież
jeszcze nie znaczy, że woli ją ode mnie! Flynn objął mnie
ramieniem.

— Nie mówmy o Emmi. Te sceny z Romea i Julii, które z nią

gram, to nie jest rzeczywistość. Ona nie znaczy dla mnie tyle
co ty.

1 zaczął mnie całować. Nasze pocałunki - to nie do wiary - z

czasem stawały się coraz doskonalsze. Flynn nie obma-

cywał mnie tak bardzo, w każdym razie nie przez cały czas,

kiedy byliśmy razem w parku, i nie sięgał więcej do guzika od
moich dżinsów. Ale kiedy mnie całował, jego dłonie błądziły
po moim ciele. 1 drżałam.

Śmiał się z tego. Mówił, że jestem bardzo pobudliwa.
Ale to nie ja byłam taka pobudliwa.
Tylko on.
Albo oboje. Stawaliśmy się tacy, kiedy byliśmy razem.

15.

Przerwa półtrymestralna dobiegła końca. W jej ostatni

weekend pogoda zepsuła się zupełnie. Po paru ciepłych, bez-
wietrznych dniach temperatura spadła i zaczęło padać - nie
bardzo, ale za to przez cały czas, bez przerwy.

Zrobiło się zbyt mokro i zimno, żeby siedzieć w parku.

Zwłaszcza dla Flynna, który albo w ogóle nie miał kurtki, albo
miał taką, w której wstydził się pokazywać. Zabrakło mi
odwagi, żeby spytać, jak to naprawdę jest.

W piątek zmusiłam go, żeby pozwolił mi postawić mu kawę

w kawiarni, w której spotkaliśmy się na samym początku
naszej znajomości. Zgodził się. Musiał przyznać, że tak będzie
sprawiedliwie, skoro on wtedy płacił. Ale już na samą myśl o
pieniądzach zaczynał tracić humor. Wiedziałam, co go
wprawiało w zażenowanie: to, że miałam więcej pieniędzy od
niego. 1 nadal nie rozumiałam, czemu robi z tego taką wielką
sprawę. Przecież wiedział, że wcale nie jestem jakoś specjalnie
bogata — nic z tych rzeczy.

Wciąż miałam nadzieję, że zaprosi mnie do domu. Ale tego

nie zrobił. 1 w końcu umówiliśmy się, że w niedzielę po połu-
dniu przyjdzie do mnie. Wolałabym chyba raczę) spotkać się z
nim znowu w jakiejś taniej kawiarence, ale wtedy znowu
pojawiłby się problem - kto ma płacić.

Mamie nie mówiłam zbyt wiele o Flynnie. Wiedziała tylko, że

spotkałam się z nim parę razy i że wpadnie do mnie,

żebyśmy mogli przepytać się nawzajem z ról. To oczywiście

nie miało nic wspólnego z prawdę — Flynn już na pierwszej
próbie znał swoją rolę na pamięć, a ja znałam na pamięć prawie
całą sztukę.

Stone pojechał do ojca na cały weekend. Wiedziałam, że

mama nie wróci przed piątą. Flynn zapowiedział się na czwar-
tą. Wszystko pójdzie dobrze, przekonywałam sama siebie, cała
w nerwach. Zdąży poczuć się u nas swobodnie, zanim przyj-
dzie mama. Ale mama żartowała sobie ze mnie bez przerwy,
odkąd jej powiedziałam, że w naszym przedstawieniu Flynn
ma rolę Romea.

- Więc jednak dalej chcesz grać Julię? - spytała i szturchnęła

mnie w ramię, jakby myślała, że powiedziała coś niesłychanie
zabawnego.

Nie mogłam się go doczekać od samego rana, ale gdy tylko

otworzyłam mu drzwi i spojrzałam na niego, wiedziałam już,
że to będzie katastrofa.

Miał zaciśnięte szczęki i ręce w kieszeniach. Niemal fizycznie

czułam pulsowanie jego gniewu, kiedy przez hol prowadziłam
go do kuchni. Otworzyliśmy sobie po puszce coli i zjedliśmy
po parę herbatników.

Flynn milczał. Opowiadałam mu o tym, jak spotkałam się z

Emmi i Grace poprzedniego wieczoru. Robiłam, co mogłam,
żeby nasza rozmowa nie otarła się o żaden trudny temat.
Dopiero później pomyślałam o tym, co czuł Flynn, słuchając o

tym, jak siedzieliśmy sobie w pubie, kiedy on był w pracy.
Opowiadałam mu o Emmi i Grace, które przyszły z Jamesem

i Alexem. 1 że było tam jeszcze wielu innych chłopaków z

jego szkoły.

Podkreśliłam, że jeśli o mnie chodzi, wypiłam tylko jednego

drinka, potem próbowałam powiedzieć mu, że za nim tęskni-
łam, że nikt z tych ludzi nie był tak interesujący jak on, ale wte-
dy mi przerwał.

— Będę mógł w końcu zobaczyć twój pokój? - zapytał

agresywnym tonem.

Zaprowadziłam go na górę, pełna obaw.
Na sprzątanie poświęciłam długie godziny, a potem jeszcze

dodałam trochę artystycznego nieładu, żeby przypadkiem nie
wyjść na pedantkę. Ale Flynn w ogóle nie zwracał uwagi na
takie rzeczy. Przyjrzał się drewnianej szafie, małemu
biureczku i narzucie w zielono-niebieską szachownicę.
Zatrzymał wzrok na paru starych butelkach i dzbankach, które
stały na półce. A potem podszedł do okna i wyjrzał na ulicę.
Stanęłam za nim. Ściskał szklankę z colą tak mocno, że
zbielały mu stawy palców.

— Flynn, co się dzieje? - spytałam.
Obrócił się do mnie z tym zimnym błyskiem w oku.
— 1 tak nie zrozumiesz.
— Czego nie zrozumiem? - spytałam z biciem serca.
— Nie zrozumiesz, co ci się trafiło - powiedział i zatoczył

ręką łuk, jakby chciał nią wskazać cały dom. - To wszystko, te
wspaniałości. Myślisz, że to ci się należy z natury rzeczy, tak?

— Nie - powiedziałam, marszcząc brwi. - 1 nie powodzi nam

się tak dobrze, jak myślisz. Mama musi pracować. A ojciec
pomaga na tyle, na ile może. No, dobrze, mamy dość pie-
niędzy, żeby mieszkać w tym domu, ale to jeszcze nie jest bo-
gactwo. Więc nie rozumiem...

- Właśnie. Nie rozumiesz. Nie wiesz, jak się czuję ci, którzy

nic nie maję — mówił coraz głośniej, jakby za chwilę miał
zaczęć krzyczeć. — Nie rozumiesz, jak to jest, kiedy cięgle na
wszystko ci brakuje. Pracujesz i pracujesz, i wszystko się roz-
chodzi na komorne, na podłe żarcie, na używane ciuchy, i nie
zostaje już nic, żebyś mogła sobie kupić cholernę parę butów.

Ostatnie słowa rzucił mi prosto w twarz, a oczy pociemniały

mu z gniewu.

Twarde ziarnko gniewu zakiełkowało w moim sercu.
- To nie moja wina - powiedziałam, starając się zapanować

nad drżeniem głosu. - Ja nie urządzałam świata.

Oczy miałam pełne łez. Odwróciłam się tyłem do niego, żeby

nie widział, jak bardzo mnie zranił.

- To do mnie dotarło na ostatniej próbie tego idiotycznego

przedstawienia - warknął Flynn. - Romeo wygłasza taką
kwestię: Głód z twych lic, z oczu patrzy niedostatek; Łatana
nędza wisi na twym grzbiecie. Świat ci nie sprzyja, ani prawo
świata... Zgadnij, skąd wiem, jak to powinno zabrzmieć? Stąd,
że te wersy mówię o moim życiu! - podniósł głos jeszcze
bardziej. - Widzę, jak niedostatek patrzy z oczu mojej matki.
Widzę, jak inni pogardzają nią dlatego, że nie ma pieniędzy.

Teraz już wrzeszczał.
- Kiedy widzę ludzi takich jak ty, chce mi się...
- Zamknij się! - krzyknęłam, odwracając się do niego.

-Rozumiem, nie masz pieniędzy. To nie daje ci prawa do nie-
nawiści wobec tych, którzy maję ciut więcej. Słyszysz mnie,
Flynn? Moja rodzina nie jest odpowiedzialna za to, że twojej
się nie powodzi. Nie patrzymy z góry na ciebie ani na twoją
mamę! To się dzieje tylko w twojej głowie!

Na dole trzasnęły drzwi kuchenne. To mama na swój subtelny

sposób dała mi znać, że wróciła do domu. No, pięknie.
Ciekawe, ile słyszała z naszej kłótni.

Flynn patrzył na mnie z nieprzeniknionym wyrazem oczu.

Położyłam dłonie na jego ramionach. 1 natychmiast poczułam,
jak ustępuje napięcie w jego ramionach, jak coś się w nich
rozluźnia.

— Przepraszam — powiedział niepewnie. — Jestem

wściekły, bo nie mogę zaprosić cię na normalną randkę.
Doprowadza mnie to do szału, że musisz spędzać sobotni
wieczór w towarzystwie facetów, którzy myślą tylko o tym,
którą by tu poderwać. 1 być może w jedną godzinę wydajesz
wtedy więcej kasy, niż ja zarabiam przez cały dzień.

Westchnął ciężko, przeciągle.
Objęłam go za szyję. Miał takie piękne oczy - pełne uczucia,

lśniły w przyćmionym świetle.

— Akurat wczoraj nie wydałam ani pensa — uśmiechnęłam

się. — To chłopcy stawiali nam drinki.

— Myślisz, że od tego poczuję się lepiej? - mruknął Flynn.

Ale na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. Spojrzał mi w
oczy tym swoim głębokim, niesłychanie seksownym spoj-
rzeniem. — A ty im się nie rewanżowałaś?

1 położył dłonie na moich biodrach.
Zadrżałam. Stanęłam na palcach i wznosząc usta do jego ust,

wyszeptałam:

— Nie. Odłożyłam pieniądze, żeby postawić ci drinka dziś

wieczorem. — Zanim zdążył mi odpowiedzieć, zamknęłam mu
usta pocałunkiem i ciągnęłam dalej: - Proszę, pozwól mi,
Flynn. Proszę, nie rób z tego jakiejś wielkiej sprawy. Czemu

nie rozumiesz, że pieniądze są tylko pieniędzmi? A jeśli

przypadkiem mam parę groszy więcej niż ty, czemu nie
możemy się tym podzielić?

Spojrzał na mnie złotymi oczami.
- To tak nie działa - powiedział.
- Ale mogłoby - uśmiechnęłam się. - Będzie tak, jak ze-

chcemy. Nie myśl, że to by było tak, jakbyś coś ode mnie wy-
ciągał. Przecież zarabiasz mnóstwo pieniędzy... No, w każdym
razie coś tam zarabiasz. 1 oddajesz je mamie, tak?

Kiwnął głową.
- Więc ja ci zwrócę małą część.
- Nigdy nie słyszałem czegoś bardziej odjechanego —

roześmiał się i musnął ustami mój policzek. A potem chwycił
zębami moje ucho. - Twarda z ciebie sztuka - mruknął i jego
dłonie ześliznęły się na moją pupę.

Mama bez pukania otworzyła drzwi. Oboje aż

podskoczyliśmy. Szybko odsunęłam się od niego. Mama
zmierzyła Flynna wzrokiem od stóp do głów, po czym zwróciła
się do mnie. Czułam, że twarz mi płonie.

- Skończyliście już uczyć się ról? - spytała głosem ocie-

kającym ironią.

- Czemu nie pukasz? — odszczeknęłam.
Mama zignorowała mnie. Wyczekująco popatrzyła na Flynna.
Ale Flynn nic nie powiedział.
Mama zbliżyła się, wyciągając do niego rękę.
- Zgaduję, że to ty jesteś Flynn.
Uścisnął jej dłoń. Zauważyłam z podziwem, że zrobił to nie

czerwieniąc się, bez śladu onieśmielenia.

Mama wyglądała absolutnie przerażająco. Nosiła garsonkę,

która robiła wrażenie bardzo drogiej. Miała gruby makijaż i
pantofle na obcasach tak wysokich, że wzrostem niemal do-
równywała w nich Flynnowi.

Cofnęła się o krok, nie spuszczając z niego wzroku.
— Słyszałam jakieś krzyki — powiedziała. O mój Boże...
— To sztuka, mamo. Powtarzaliśmy role - powiedziałam

szybko.

Mama uniosła brew.
— Nie pamiętam żadnej takiej sceny z Romea i Julii, w której

Romeo krzyczałby na Piastunkę.

Flynn skrzyżował ramiona na piersi. Na jego twarzy pojawił

się ten sam chmurny wyraz, z jakim patrzył już ze sto razy na
pana Nicholsa.

— To nie była sztuka — powiedział. — River i ja pokłócili-

śmy się.

— Tak? — Brwi mamy znowu podjechały do góry. — A o

co?

— Mamo! — Serce podeszło mi do gardła. Napięcie między

nimi było niemal fizycznie wyczuwalne.

Flynn patrzył jej w oczy z kamiennym spokojem.
— O co? — powtórzyła mama. — Sądzę, że mam prawo

wiedzieć, dlaczego krzyczysz na moją córkę w moim własnym
domu.

— Nie, nie ma pani prawa - odpowiedział Flynn, a na jego

twarzy odmalowało się znudzenie. — To nie pani rzecz.

— Flynn! — jęknęłam. To prawda, mama nie umiała się za-

chować, ale czy nie słyszał, jak chamsko to zabrzmiało?

Mama zamrugała oczami.

- Chciałabym, żebyś opuścił ten dom, Flynn — powiedziała.

Co takiego? Nie! Jak mogło do tego dojść?!

- Poczekajcie - odezwałam się.
Ale Flynn ruszył już w stronę drzwi.
- Cześć, River - rzucił, nie oglądając się za siebie. Usłyszałam

odgłos jego kroków na schodach. Podbiegłam

do drzwi.
- River! - mama podniosła głos. - Nie pozwalam ci z nim

wyjść.

Obróciłam się w jej stronę.
- Jak mogłaś tak się zachować? — krzyknęłam. 1 zbiegłam po

schodach.

Dogoniłam Flynna, kiedy był już prawie u wylotu ulicy. Zła-

pałam go za rękę i przez parę minut maszerowaliśmy w milcze-
niu. Nie wiedziałam, dokąd idę. Po prostu nie mogłam
pozwolić, żeby odszedł w takim gniewie, pełen złych emocji.
Kiedy szliśmy, nie przestawały kłębić się między nami.

Wspominałam tę chwilę, kiedy spiorunował wzrokiem moją

mamę. Dlaczego tak się zachował? Dlaczego nawet nie
spróbował być trochę bardziej uprzejmy?

Flynn popatrzył na mnie.
- Ale draka - uśmiechnął się.
- Flynn, to wcale nie było zabawne - odpowiedziałam. —

Czemu nie stać cię na odrobinę grzeczności?

Wydął usta.
- Ona pierwsza zachowała się niegrzecznie. Przewróciłam

oczami ze zniecierpliwieniem.

- Nie słyszysz, jak dziecinnie brzmi to, co mówisz? Flynn

wyrwał dłoń z mojej dłoni.

Zatrzymał się i patrzył na mnie wzrokiem ponurym jak

gradowa chmura.

— Tak? No to wracaj do mamusi.
— Opamiętaj się, Flynn. Chodzić z tobą to jakby chodzić z

jakąś przeklętą tykającą bombą!

Zamilkłam. Te słowa o chodzeniu z nim wymsknęły mi się

same, nie chciałam ich użyć. Prawda była taka, że w ostatnim
tygodniu spędziliśmy ze sobą mnóstwo czasu, ale nie padły
żadne wyznania, z których by wynikało, że jesteśmy oficjalną
parą.

Flynn zmarszczył czoło.
— Co powiedziałaś?
— Słyszałeś — ucięłam, nie odnosząc się do kwestii „cho-

dzenia z nim". — Wystarczy powiedzieć niewłaściwe słowo i
od razu wybuchasz. Bez ostrzeżenia. Bez pertraktacji. Bez
strefy zdemilitaryzowanej. Od razu wielkie bum!

W oczach Flynna zapaliła się iskierka uśmiechu.
— Wielkie bum? — powtórzył powoli.
Patrzyłam na niego i mój gniew stopniowo się ulatniał. Nie

umiałam być zła na niego. Był na to zbyt... zbyt ładny. Ko-
chałam każdy centymetr jego twarzy. Linię nosa i ust. To była
najpiękniejsza, najsubtelniejsza twarz, jaką widziałam w życiu.

Drżałam. Wybiegłam z domu w podkoszulku, a właśnie

zapadał zmierzch i robiło się coraz chłodniej. Flynn objął moje
ramiona tak jak tamtego wieczoru, kiedy upiłam się na party.
Twarz mu się rozluźniła i pojawił się na niej śliczny uśmiech.

— Więc chodzimy ze sobą? Oficjalnie? — spytał, przyciąg-

nąwszy mnie do siebie.

Wstrzymałam oddech.

- Chyba tak - wyjąkałam, głaszcząc jego plecy i tęskniąc za

nim tak bardzo, że omal nie umarłam. — Przynajmniej dopóki
uda się utrzymać twoje wielkie bum pod kontrolą.

Zadrżałam znowu. Rozcierał mi ramiona.
- Gdybym miał ze sobą kurtkę, dałbym ci ją - zamruczał.
— Wiem — odpowiedziałam, naśladując ostry ton, jakim

mówił do mnie wcześniej. — Ale nie stać cię na tę cholerną
kurtkę.

Przez chwilę obawiałam się, że znowu się obrazi, ale tak się

nie stało.

- Właściwie to jakąś nawet mam - roześmiał się. - Ale jest tak

paskudna, że nie potrafię się zmusić, żeby ją na siebie włożyć.
Mama kupiła mi ją, nie pytając o zdanie. W lumpeksie
kosztowała dwa funty. Dla niej to cholernie duży wydatek.
Była z siebie strasznie zadowolona. Ale tej kurtki nie da się
nosić. Wygląda jak zdjęta z mojego oj...

Urwał nagle i zanurzył twarz w moich włosach.
— Powiedz, River — odezwał się stłumionym głosem. — Z

tym drinkiem to jeszcze aktualne?

Kiwnęłam głową.
Nie wypuszczając mnie z objęć, obsypał pocałunkami moją

szyję. Zaparło mi dech. Wiedziałam, że upadł jakiś mur, który
stał między nami. 1 znalazłam się bliżej niego. Przestał mnie
trzymać na dystans.

— Mam chyba dość kasy, żeby postawić ci drinka — mruczał.

— A dla siebie zamówię szklankę wody z kranu. Potem ty
postawisz mi sok pomarańczowy, a potem znowu zamówię
wodę z kranu.

- Flynn... - Łagodnie odsunęłam jego głowę. W jego oczach

była wzruszająca czułość. Chciałam powiedzieć mu, że się w
nim zakochałam bez pamięci. Ale to nie był odpowiedni
moment.

Nie teraz. Jeszcze nie.

16.

Minęły trzy tygodnie. Spotykaliśmy się z Flynnem tak często,

jak tylko mogliśmy. Po próbach i w weekendy. Przeważnie we
dwoje. Tylko czasem szliśmy gdzieś razem z Grace i Jamesem.

Flynn nigdy nie pił razem z nami żadnego alkoholu. Czasem

pozwalał, żeby ktoś z nas - James albo ja - postawił mu sok
pomarańczowy. Ale bardzo pilnował, żeby się potem zre-
wanżować.

Straciłam już rozeznanie, ile razy widziałam go przelicza-

jącego bilon na dłoni, zanim podszedł do baru, albo zastana-
wiającego się w napięciu, czy stać go na paczkę chipsów, na
filiżankę kawy.

Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się spędzać czasu z kimś, dla

kogo liczy się każdy pens. To znaczy, nie zrozumcie mnie źle.
Nikt z nas nie mógł szastać forsą. Oczywiście oprócz Emmi.
Pozostali musieli uważać, na co wydają pieniądze. Ale jeśli
chodzi o Flynna, problem był o wiele bardziej dolegliwy.
Wyglądało to tak, jakby zmagał się z własnym sumieniem za
każdym razem, kiedy płacił za cokolwiek. 1 z czasem zaczęłam
w końcu rozumieć, dlaczego brak pieniędzy tak bardzo dał mu
się we znaki.

Ciążył nad całym jego życiem. Nad wszystkim, co robił. Nad

jego planami na przyszłość.

Rozmawialiśmy wiele razy o jego pomyśle, żeby zostać

prawnikiem. Robiło mi się nieswojo na myśl, że prawo samo w
sobie nie interesuje go ani trochę. Tylko pieniądze, które
mógłby zarabiać w tym zawodzie. 1 prestiż, jaki można zyskać
dzięki tej pracy.

To było przeciwieństwo wszelkich nauk, jakie wyniosłam z

domu. Próbowałam powiedzieć o tym Flynnowi, ale rozgnie-
wał się i oskarżył mnie, że go nie rozumiem. Po raz kolejny.

Byłam już prawie zdecydowana porozmawiać o tym z ojcem.

Nie widziałam się z nim od dnia, kiedy kopaliśmy kartofle.
Przez ostatnich kilka tygodni nie chciałam do niego jeździć.
Stone jeździł do ojca w każdą niedzielę. Ale teraz niedziela
stała się dniem moich spotkań z Flynnem.

Mama nie mogła się z tym pogodzić, że dalej chodzę z Flyn-

nem. Kiedy wróciłam do domu w tamtą niedzielę, wiele godzin
po tym, jak go wyrzuciła za drzwi, miałyśmy długą rozmowę o
tej znajomości. Mama mówiła o tym, jaki jej się wydał
zawzięty, jaki gniewny.

- Miałam do czynienia z podobnymi chłopakami - po-

wiedziała mi. - On nie uznaje żadnych autorytetów. To kawał
łobuza, River.

— Mamo, nie rób z siebie faszystki — burknęłam. Ale po

części byłam gotowa przyznać jej rację. Flynn przez cały czas
walczył z autorytetami. Bez przerwy pomstował na swoich
szefów we wszystkich tych miejscach, gdzie pracował. 1 nie
wiadomo, ile razy widziałam jego szokująco aroganckie
zachowania wobec pana Nicholsa.

Brałam to pod uwagę, że mama może mi zabronić spotkań z

Flynnem. Ale ona pewnie wiedziała, że jeśli zagra za

ostro, nic nie wskóra. Jeszcze bardziej się uprę, żeby z nim

chodzić. Więc siedziała cicho i miała nadzieję, że w końcu się
sobą znudzimy, a tymczasem z satysfakcją cytowała mi sta-
tystyki na temat ciąż u nieletnich dziewcząt i mruczała pod
nosem posępne ostrzeżenia, żebym nie dała sobie wejść na
głowę.

Flynn nie chciał już do nas przychodzić. Zauważyłam, że

mama jest z tego bardzo zadowolona. Prawdę mówiąc, Flynn
nieźle ją przestraszył. Myślę, że wiele osób się go obawiało.
Jego znoszony szkolny strój, doskonałość jego aktorstwa, to, że
zawsze był bez grosza, a przede wszystkim abstynencja
-wszystko to sprawiało, że inni trzymali się od niego z daleka.
Lecz mimo że odstawał, nikt nie próbował go ośmieszyć. 1 nie
był ignorowany, co łatwo mogłoby spotkać kogoś innego na
jego miejscu.

Otaczał go podziw, okazywano mu respekt. Co prawda, bez

szczególnej sympatii. Na to był zbyt wielkim samotnikiem. 1
chociaż wielu myślało, że fajnie by było się z nim
zakolegować, jeden tylko James Molloy mógł się uważać za
jego przyjaciela. Lubiłam na nich patrzeć, kiedy byli razem.
Nieśmiałe, uprzejme, ciche jąkanie się Jamesa jakoś
zmiękczało twarde kanty osobowości Flynna. Spędzali dużo
czasu na dyskusjach o boksie i piłce nożnej, z których to
sportów żaden mnie nie interesował ani trochę.

Parę razy widziałam Siobhan, starszą siostrę Flynna, kiedy

poszłam razem z nim, żeby odebrać ją z zakładu fryzjerskiego,
gdzie pracowała. To, co z początku wydało mi się u niej prze-
jawami niechęci, okazało się chorobliwą nieśmiałością. Sio-
bhan często uśmiechała się do mnie takim trochę nerwowym

uśmiechem — ale w mojej obecności prawie się nie odzywała

i nigdy nie spojrzała mi prosto w oczy.

Zastanawiałam się, czy jest jakiś związek między jej wy-

jątkową nieśmiałością a opieką, jaką roztaczał nad nią Flynn.
Ale dawno już przestałam zadawać mu podobne pytania.

Była połowa listopada. Próby do Romea i Julii stały się i

ciekawsze, i trudniejsze niż przedtem. Teraz odbywały się na
prawdziwej scenie, w głębi ogromnej szkolnej auli. Pan
Nichols zdecydował, że Maz - przyjaciel Alexa — zostanie
naszym inspicjentem. Wszyscy byli z tego zadowoleni, ale
Liam, asystent Maza, nie budził sympatii. Zwłaszcza Flynnowi
nie podobał się sposób, w jaki Liam się rządził, z wyraźną
przyjemnością domagając się naszych podpisów za każdym
razem, kiedy wydawał nam rekwizyty z szafy stojącej za ku-
lisami.

Nauczycielka wychowania plastycznego zaangażowała się w

przygotowanie dekoracji i kostiumów. Pan Nichols był
zwolennikiem nowoczesności w inscenizacjach, więc przygo-
towano czarne spodnie i marynarki dla Flynna, Jamesa i innych
wykonawców ważnych ról męskich. Emmi miała wystąpić w
niebieskiej jedwabnej sukience wieczorowej na wąskich
ramiączkach. Z bliska widać było, że sukienka jest mocno
sfatygowana, ale z daleka, z widowni, prezentowała się na
scenie bardzo efektownie.

Przypadł mi w udziale strój niańki: czarna bluzka i spódnica, a

do tego biały krochmalony fartuszek. Zdaniem Flynna
wyglądałam w tym bardzo seksownie. Ale nie miałam złudzeń,
mój kostium był naprawdę okropny.

17.

Od dawna prawie nie rozmawiałam z Emmi. Ona i Alex bez

przerwy kleili się do siebie, jak wariaci. Schowali się nawet za
szafę z rekwizytami pewnego popołudnia, kiedy wszyscy
pozostali słuchali wskazówek pana Nicholsa. Ale ta historia z
Alexem wcale nie oznaczała, że Emmi przestała flirtować z
innymi chłopakami z obsady albo że zrezygnowała z tego
numeru z odrzucaniem włosów do tyłu, w którym Flynn po-
trafił ją tak doskonale naśladować.

Byłam zaniepokojona za każdym razem, kiedy przypominało

mi się, że na scenie będzie się całowała z Flynnem. Ale na razie
podczas prób nie ćwiczyli jeszcze tych pocałunków, a ja
starałam się zbyt wiele nad tym nie rozmyślać.

1 w końcu, w ostatnim tygodniu listopada, kiedy do premiery

zostało już tylko kilkanaście dni, Emmi zaproponowała,
żebyśmy po próbie poszli gdzieś razem we czwórkę, ona, Alex,
Flynn i ja. Nie bardzo miałam na to ochotę, ale Emmi zawsze
potrafiła przeprowadzić swoją wolę. Urządziła całe przedsta-
wienie, obiecując, że postawi nam wszystkim drinki — a ja
przekonałam Flynna, że nie ma w tym nic złego i że nie będzie
oczekiwała rewanżu od nikogo z nas.

A więc nasza czwórka - a potem dołączyli do nas jeszcze

Grace z jamesem — wyruszyła do jednego z miejscowych
pubów, gdzie niezbyt rygorystycznie sprawdzano dokumenty z
datą urodzenia.

Chłopcy wzięli pieniądze od Emmi i poszli do baru, żeby

zamówić drinki dla wszystkich. Emmi zażyczyła sobie koktaj-
lu alkoholowego w odrażającym kolorze jaskraworóżowym z
dodatkiem czystej wódki. Wypiła to w dwie minuty i wysłała
Alexa po powtórkę.

Zauważyłam, że nie bardzo mu się to podobało, ale zgodził się

iść.

Po dziesięciu minutach Emmi piła już czwartego drinka i w

szybkim tempie wyzbywała się ostatnich zahamowań.

- Hej, Flynn! - zawołała nieco bełkotliwie. - Jak myślisz,

kiedy zaczniemy się całować? Oczywiście mam na myśli
scenę!

Moje serce zadudniło głucho. Alex, który siedział obok

Emmi, cały zesztywniał.

Flynn spojrzał na Emmi chłodno.
- Kiedy pan Nichols nam każe - powiedział poirytowanym

głosem.

Emmi pochyliła się nad stołem.
- Taaa... - zaśmiała się po pijacku. - Mnie też się za bardzo nie

śpieszy!

Nastąpiło pełne napięcia milczenie.
- Emmi — powiedziałam, patrząc jej w oczy — uspokój się. Z

uśmiechem oparła się o tył krzesła.

- Sama się uspokój, River — zachichotała. — Próbuję tylko

oswoić z tym wszystkich zawczasu. To znaczy, musimy się na
to przygotować, bo sytuacja będzie dość głu...

- Nie, nie będzie - przerwał jej Flynn. - Nic podobnego. To

tylko pocałunek. Polega to na tym, że usta muszą się dotknąć.
Nie będzie nic więcej.

Emmi wlała w siebie resztkę czwartego drinka.
- Polega to na tym, że usta muszą się dotknąć - zachichotała

znowu i przeniosła spojrzenie na mnie. — Współczuję ci,
River, jeśli pocałunek nie jest dla niego niczym więcej.

Czułam, że Flynn jest coraz bardziej zły. Objęłam go

ramieniem.

- Nie zwracaj na nią uwagi — szepnęłam. — 1 pocałuj mnie.

Odsunął do tyłu swoje krzesło i pociągnął mnie za rękę.

Wylądowałam na jego kolanie. Z uśmiechem zwróciłam ku

niemu twarz. Z początku poczułam napięcie w jego ustach -z
gniewu na Emmi — ale wsunęłam język między jego wargi,
próbując dać mu do zrozumienia, że bardzo go kocham, i w
końcu rozluźnił się całkiem.

Nagle poczułam się niezręcznie. Przed chwilą Emmi mówiła

o naszych pocałunkach, a teraz całowaliśmy się na oczach
wszystkich! Flynn wsunął mi rękę pod bluzkę. Nie bardzo mi
się to podobało, kiedy byliśmy w miejscu publicznym, ale
właściwie nikt na nas nie patrzył, wszyscy byli zajęci
gadaniem. 1 zapomniałam o nich. Tak naprawdę chodziło
przecież tylko o Flynna. Ja też wsunęłam ręce pod jego
podkoszulek. Dotknęłam jego twardych mięśni, jego mocnych,
kwadratowych ramion.

- Czego ode mnie chcesz?! - krzyknął męski głos.
Ten krzyk przywołał mnie do rzeczywistości, to znaczy do

stolika w pubie. Odwróciłam się w tamtą stronę i zdążyłam
zobaczyć, jak Alex odsuwa krzesło i gwałtownie wstaje. Emmi
- bo to na nią Alex krzyczał - siedziała z buntowniczą miną nad
resztką kolejnego drinka.

Drzwi trzasnęły i Alex zniknął. Spojrzałam na Emmi. Dwie

wielkie łzy płynęły po jej policzkach. Musiało stać się coś
bardzo złego. Bo Emmi nigdy nie płakała.

Wstała i zataczając się z lekka, ruszyła w stronę toalet.
Pochyliłam się do Jamesa i Grace.
- Co się właściwie stało? Grace zmarszczyła brwi.

- Emmi chciała wysłać Alexa po jeszcze jednego drinka.

Powiedział, że jego zdaniem wypiła już dość. Ona się wtedy
wściekła, a on wstał i wyszedł.

Zwróciłam się do Flynna.
- Pójdę zobaczyć, czy nic jej nie jest.
Przewrócił oczami nad jej głupotę, ale kiwnął mi głowę i

został przy stole. Grace razem ze mnę udała się do damskiej
łazienki.

Emmi siedziała w kabinie i płakała jak bóbr.
- Co się stało? - spytałam, stając w korytarzyku. Ręce mi

drżały. Bałam się tego, co powie: że podoba jej się Flynn albo
coś w tym rodzaju. Ale ona nie odpowiedziała, tylko dalej
szlochała.

- Płaczesz dlatego, że pokłóciłaś się z Alexem? - spytała

nieśmiało Grace.

Emmi załkała głośniej.
- Nie.
- Jesteś w cięży? — spytałam.
- Nie - Emmi przestała płakać i popatrzyła na nas gniewnie.

— To nie ma nic wspólnego z żadnym chłopakiem.

Pochyliła się do przodu i znowu zaniosła się łkaniem. Grace i

ja wymieniłyśmy zaniepokojone spojrzenia.

- Więc o co chodzi? - pytałam dalej. - Masz kłopoty w domu?
- Och, dajcie mi spokój! — wyprostowała się, pełna złości. -

To przez tę sztukę.

Zapadło skonsternowane milczenie. Co to, u diabła, mogło

znaczyć? Moje myśli wróciły do Flynna. Czyżby ta sprawa
miała jakiś związek z tym, że on i Emmi grali parę?

Potrząsnęłam jej ramieniem.
— Jak to przez sztukę, Emmi? O co ci chodzi?
Zapadła długa cisza. Emmi przestała płakać. Chwiejnie

podeszła do umywalek i opłukała sobie twarz zimną wodą.

- Boję się - powiedziała. W lustrze widziała nasze odbicia. -

Boję się, bo widzę, jakie to trudne i jaka jestem w tym słaba.
Boję się, że wszyscy się będą ze mnie śmiali, kiedy mnie
zobaczą na scenie.

Przyglądałam się jej odbiciu. Nie, chyba nie powiedziała tego

na serio. Emmi była najbardziej pewną siebie osobą, jaką
znałam. 1 nawet teraz, z podpuchniętymi od płaczu oczami,
wyglądała ślicznie.

Grace potrząsnęła głową.
— Emmi, na pewno dasz sobie radę. Umiesz rolę, świetnie

wyglądasz i...

- Nie jestem tak dobra jak Flynn - powiedziała Emmi.

Odwróciła się tyłem do lustra i spojrzała mi w oczy. - Jest fan-
tastyczny. Nie mam szans mu dorównać.

Usta jej drżały. Podeszła, potykając się, i padła mi w ramiona.
Płakała dalej w moich objęciach. Grace wymknęła się, żeby

powiedzieć chłopcom, że wezwiemy taksówkę. Emmi nie
przestawała szlochać.

Głaskałam ją po ramieniu, tak jak mama w dawnych czasach

głaskała mnie albo Stonea, kiedy byliśmy chorzy. Nie mogłam
uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. Emmi się boi?
Zabrakło jej pewności siebie? Odkąd poznałam ją w
pierwszym dniu podstawówki, nie traciła jej nigdy, w żadnych
okolicznościach.

- Dzięki, River — wymamrotała Emmi. - Dobra z ciebie

dziewczyna... Po tym, co ci mówiłam... o pocałunkach... Tak,
wiem. Zachowałam się jak głupia krowa.

Poczułam przypływ sympatii do mojej przyjaciółki.
- Głowa do góry, Emmi — powiedziałam, przytulając ją. —

To przecież nie jest aż tak strasznie ważne... A poza tym...
potrafisz zagrać Julię. Całkiem nieźle ci to wychodzi. Musisz
tylk o w siebie uwierzyć. Postaraj się.

Czknęła i kiwnęła głową. A potem przymknęła oczy.
- Możemy stąd wyjść? — spytała. — Przyda się łyknąć trochę

świeżego powietrza.

- Jasne.
Wyprowadziłam ją z toalety. Na końcu korytarza były drzwi

przeciwpożarowe, uchylone i zablokowane jakąś skrzynką.
Wyszłyśmy na zewnątrz. Znalazłyśmy się przy wewnętrznej
alejce na tyłach pubu. Powietrze było mroźne. Ogrzewałam się,
rozcierając sobie ramiona. Emmi podeszła do ceglanego murku
i usiadła na nim, wznosząc oczy ku rozgwieżdżonemu niebu.

- Byłoby lepiej, gdybyś to ty zagrała Julię, River - powie-

działa cicho.

Oparłam się o ścianę obok drzwi przeciwpożarowych i pa-

trzyłam, jak mój oddech w mroźnym wieczornym powietrzu
zamienia się w białą mgiełkę.

- Ale nie zagram. Pan Nichols wybrał ciebie do tej roli.
- Tylko dlatego, że spaprałaś swój występ podczas drugiej

rundy przesłuchań — Emmi zaśmiała się. — W pierwszej
rundzie byłaś ode mnie o niebo lepsza. Idę o zakład, że coś ci
nie wyszło z powodu Flynna. Bo on ci się podobał. Ironia losu,

prawda? Nie dostałaś roli Julii tylko dlatego, że za bardzo ci

się podobał Romeo.

Zaczerpnęłam chłodnego powietrza. Nigdy wcześniej nie

patrzyłam na to w ten sposób. Ale tak właśnie było. 1 Emmi
miała rację, to była ironia losu.

Drzwi przeciwpożarowe otworzyły się tak gwałtownie, że

omal nie dostałam nimi w twarz. Dwóch facetów mniej więcej
dwudziestoletnich — w każdym razie na tyle wyglądali —
wytoczyło się na drogę. Byli wysocy, potężnie zbudowani.
Blondyn i brunet. W ciemności nie widziałam wyraźnie ich
twarzy.

Brunet natychmiast zauważył Emmi.
- Cześć, mała - powiedział głośno, głupkowatym tonem. —

Wyszliśmy na męską rozmowę, a spotykamy dzidzię. Szukałaś
męskiego towarzystwa?

Emmi potrząsnęła głową i zeskoczyła z murku. Niestety

alkohol jeszcze jej nie wywietrzał z głowy. Źle wylądowała i
zatoczyła się. Ciemnowłosy znalazł się przy niej w mgnieniu
oka i już trzymał ją za tyłek.

Patrzyłam na to w szoku. Chciałam się ruszyć — żeby przyjść

Emmi z pomocą albo przynajmniej pobiec po pomoc do pubu.
Ale stałam jak wrośnięta w ziemię. Żaden z tych dwóch nie
zauważył, że spod drzwi przeciwpożarowych ktoś ich
obserwuje.

Emmi próbowała się wyrywać. Ciemnowłosy złapał ją za
rękę.
— Czemu jesteś niegrzeczna? Przecież ja chcę ci tylko pomóc

— kpił.

Włożył dłoń pod jej spódnicę. Emmi wyrywała się coraz

energiczniej, zapierając się nogami o beton. Moje serce waliło
jak młot.

Zrób coś, River — pomyślałam. - Sprowadź pomoc.

Ciemnowłosy odwrócił się do kumpla i zaśmiał się. Właśnie
wtedy mnie zauważyli.

— Patrz — powiedział cicho — przyprowadziła nawet kole-

żankę.

Jasnowłosy, jeszcze bardziej napakowany od tamtego, ruszył

w moją stronę. Pochylił się nade mną. Poczułam na twarzy jego
oddech zalatujący przetrawionym piwem. Oczy były ukryte w
cieniu, ale widziałam drwiący grymas na jego ustach.

— Chodź — powiedział Facet o Piwnym Oddechu. — Zaba-

wimy się.

— Nie chcę! - zamierzałam wrzasnąć, ale udało mi się wy-

dobyć z siebie tylko przerażony pisk.

Usiłowałam się uwolnić, on był jednak nieporównanie sil-

niejszy ode mnie. W ciągu paru sekund zawlókł mnie w kąt, w
którym ten drugi obmacywał Emmi. Walczyła ze wszystkich
sił, choć nie przestawała szlochać.

— River! — zawołała. — Zrób coś! Wzbierała we mnie

panika.

— Proszę, przestańcie — powiedziałam słabiutkim głosem.

— Chcemy wrócić do środka.

Facet o Piwnym Oddechu ścisnął moje ramię jeszcze mocniej.
— Nie bądź taka niemiła - powiedział. - Możemy się chyba

trochę zabawić?

Emmi skuliła się i płakała dalej. Ciemnowłosy uśmiechnął się

do kumpla, zadowolony z siebie, i znowu zaczął się z nią
mocować. Opierała się.

Uśmiech zniknął z twarzy osiłka.

- Nie wyrywaj się, ty głupia krowo. Obserwowałem cię już

przedtem. Jesteś nawalona. Więc nie udawaj niewiniątka. Na
pewno chcesz.

— Nie chcę - chlipnęła Emmi.
Gdy spojrzałam na jej przerażoną, zalaną łzami twarz, mój

własny strach zamienił się w dziką furię. Już prawie wy-
śliznęłam się z rąk Faceta o Piwnym Oddechu i wreszcie
odzyskałam głos.

— Zostawcie nas! - wrzasnęłam. - Łapy precz! Pochwycił

mnie znowu. Ale po chwili na drugim końcu tej

betonowej wewnętrznej alejki ujrzałam jakąś postać. Pędziła

ku nam tak szybko, że nie mogłam się jej nawet dobrze
przyjrzeć. To był Flynn.

Flynn rzucił się na Faceta o Piwnym Oddechu. Uderzył go z

główki w mostek.

- Nie dotykaj jej! - warknął. 1 poprawił pięścią w nos. Facet o

Piwnym Oddechu puścił mnie. Cofnął się chwiejnie i zasłonił
twarz rękami.

— Ty... ty... — wypuścił z siebie potok wulgarnych określeń,

a krew tymczasem lała się spomiędzy jego palców. - Nos mi
złamałeś, sukinsynu!

Flynn obrócił się z zaciśniętymi pięściami. Ale ciemnowłosy

był szybszy. Usłyszałam odgłos ciosu — to Flynn dostał od
niego pięścią w twarz. Zatoczył się do tyłu. Podbiegłam do
nich. Krew szumiała mi w uszach.

- Zostaw go! - wrzasnęłam. 1 kopnęłam. Trafiłam napastnika

w łydkę.

Zaskowyczał. Tymczasem Flynn doszedł do siebie i wy-

mierzył mu cios w szczękę. Bum! Na plączących się nogach

osiłek zbliżył się do tego drugiego i zawisł na jego ramieniu.
- Chodźmy stąd - Facet o Piwnym Oddechu pociągnął za sobą

koleżkę. Odeszli betonową alejką.

- Stare cioty! — wrzeszczał za nimi Flynn. — Brandzlerzy!

Światło nagle zalało betonową alejkę, widocznie wewnątrz

ktoś przekręcił odpowiedni kontakt. W tym świetle zobaczy-

łam twarz Flynna, wykrzywioną z wściekłości. Dwaj
napastnicy zniknęli już w mroku.

Rozejrzałam się. Emmi osunęła się na beton pod murem i

szlochała, zgięta wpół. Znowu przeniosłam wzrok na Flynna.
Dyszał ciężko, siny z gniewu. Lecz furia nagle gdzieś zniknęła,
a jego oczy spojrzały na mnie z troską.

- Nic ci się nie stało?
Potrząsnęłam głową. Teraz z wnętrza pubu dochodziło więcej

głosów. Za chwilę wszyscy tu będą. Flynn odwrócił głowę i już
nie widziałam jego twarzy. Podeszłam do niego.

Usta mu drżały, jakby miał się za chwilę rozpłakać. Z roz-

ciętej wargi ciekła krew. Kiedy tylko przestał zaciskać pięści,
na jego twarzy pojawił się ten zdumiewający wyraz
bezbronności. Miał minę dziesięcioletniego chłopca, który
zgubił mamę. Taką minę, jakby jego świat się kończył.

Podbiegli do nas James i Grace, a za nimi połowa gości z

pubu. Grace była już przy łkającej Emmi, próbowała podnieść
ją i postawić na nogi. Znowu spojrzałam na Flynna. Szczęka
już mu nie drżała, spojrzenie miał takie jak zawsze.

Pojawił się właściciel pubu i zaczął zadawać mnóstwo pytań.

Tłumaczyliśmy mu, że było ciemno i nie widzieliśmy dobrze
twarzy napastników. Właściciel oświadczył, że widział

ich przedtem przy barze, ale to nie byli stali klienci. Poczułam

ulgę. Wszystko wskazywało na to, że najgorsze już minęło. Na
szczęście nikomu nic się nie stało. Oprócz Flynna.

Ktoś przyniósł mu okład z lodu zawiniętego w serwetkę na

rozciętą wargę. Przytrzymywałam ten okład, czując, jak lód
topnieje i woda spływa mi po rękach. Kiedy zamieszanie
wokół nas ucichło, zaczęłam drżeć na całym ciele.

— Widziałaś mój prawy hak? — uśmiechnął się. — Aż

grzmotnęło. 1 lewy prosty też zrobił swoje.

Potrząsnęłam głową.
— Przestań - powiedziałam.
Nie udawaj, że to był tylko pojedynek w stylu macho —

pomyślałam. - Nie udawaj, że to dla ciebie drobiazg. Pogłaskał
moje włosy.

— Już dobrze — powiedział. — Już dobrze. Ale nie było

dobrze.

Rozpłakałam się i nie mogłam przestać. Nie płakałam z po-

wodu tych dwóch typów ani z powodu tego, co mogło się stać.
Płakałam z powodu wszystkiego razem. Z powodu tego, co
czułam, kiedy patrzyłam na Flynna. 1 że tak bardzo pragnęłam
jego uczuć. Nie wystarczała mi ta bliskość, której doznawałam
podczas pocałunków. Potrzebowałam słów. Potrzebowałam,
być może, wiersza miłosnego.

Zdałam sobie sprawę z tego, jak niewiele mi o sobie po-

wiedział. O swoich rodzicach w ogóle prawie nic. Nie miałam
pojęcia, dlaczego jest taki opiekuńczy wobec sióstr. 1 nie wie-
działam, skąd w nim przez cały czas tyle gniewu.

Nie mówił mi nic o uczuciach, jakie miał dla mnie.

Przyjechała taksówka, którą zamówiła Grace. Oboje z Jame-

sem posadzili w niej Emmi, mnie i Flynna. Ale dla nich obojga
nie było już dość miejsca, więc zostali.

Widziałam, że James wetknął Flynnowi banknot do rąk - na

taksówkę. Widziałam gniewne spojrzenie Flynna, które mnie
rozzłościło. Na miłość boską, jak mógł pozostać taki sztywny
w sprawach kasy po wszystkim, co się przed chwilą stało?
Czyżby odwiezienie Emmi i mnie było dla niego mniej ważne
niż to, kto płaci za taksówkę?

W taksówce Flynn objął mnie ramieniem. Ale byłam już

coraz bardziej rozdrażniona. Jego dłoń ciążyła mi nieznośnie.
Spojrzałam na niego. Emmi siedziała skulona, wciśnięta w kąt
przy drzwiach, i łkała bezgłośnie.

- Jesteś pewna, że nic jej się nie stało? - spytał Flynn szeptem.
Dlaczego tak się troszczył o Emmi? Przecież ja też zostałam

zaatakowana.

Ale ledwie to pomyślałam, zawstydziłam się. Emmi była

naprawdę w strasznym stanie, a prawdę mówiąc, to, co się
wydarzyło przed incydentem na tyłach pubu, też nie było dla
niej łatwe.

- Emmi... — odezwałam się cicho. — W porządku? Kiwnęła

głową, ale nie spojrzała na mnie i nie przestała

płakać.
Przeniosłam wzrok na Flynna. Obserwował ją, wydawał się

zaniepokojony. W moim sercu znowu zagnieździła się za-
zdrość.

Wzruszyłam ramionami.
- Spróbuj ty - powiedziałam i odsunęłam się od niego.

Flynn zmarszczył brwi, ale pochylił się nad Emmi i dotknął

jej ramienia.

— Emmi...
Podniosła wzrok. Jej twarz była mokra od łez. Rzuciła mu się

na szyję i zaczęła szlochać jeszcze głośniej niż przed chwilą.

Flynn patrzył na nią trochę przestraszony, a potem uczynił

jedyną rzecz, która miała sens. Objął ją ramieniem.

- Emmi - odezwał się uspokajającym głosem. - Jesteś już

bezpieczna. Wszystko dobrze. Jesteś bezpieczna, to już minęło.

Zmierzyłam ich gniewnym spojrzeniem. Byłam teraz tak zła,

że głos uwiązł mi w gardle. Rozpaczliwie pragnęłam, żeby
Flynn ją odepchnął i znowu mnie przytulił. To było coś irra-
cjonalnego i małostkowego - lecz nie mogłam się od tego po-
wstrzymać. Tak często wyobrażałam sobie, jak się obejmują na
scenie, jako Romeo i Julia, i tak bardzo nie mogłam znieść tych
wyobrażeń, które jakoś wciąż stały mi przed oczami. A teraz
właśnie patrzyłam na nich oboje, prawie że w sytuacji
pocałunku.

1 byłam sama sobie winna, bo to ja popchnęłam Flynna w jej

ramiona.

Wiedziałam o tym i przez to byłam jeszcze bardziej wściekła.

Emmi szlochała bez przerwy przez całą drogę do domu, i
jednocześnie nie puszczała Flynna ani na chwilę. Kilka razy
odwracał się w moją stronę, widziałam jego przepraszające
spojrzenie. Kilka razy wyciągał rękę w moją stronę, jakby
chciał i mnie przygarnąć. Ale odsunęłam się. Nie ma mowy —
pomyślałam - nie będziesz przytulał nas obu.

Starałam się nie odzywać, póki nie zatrzymaliśmy się przed

domem Emmi. Pomogliśmy jej zadzwonić do frontowych

drzwi. Jej rodzice widzieli Flynna po raz pierwszy, a ona

wciąż płakała i nie można się było z nią porozumieć, więc
oboje zaczęli wypytywać mnie, co się właściwie stało.

Kiedy im wszystko wyjaśniłam, groza tego, co nas spotkało,

ich po prostu przytłoczyła. Mnie samej robiło się słabo na
myśl, w jak wielkim byłyśmy niebezpieczeństwie. 1 jak
straszne to było przeżycie.

Lecz wcale do nieb nie dotarło, że ja też przez to przeszłam.

Kiedy skończyłam, matka Emmi objęła ją, wydając z siebie
histeryczne okrzyki, a ojciec w dość nieprzyjemny sposób
kazał Flynnowi opisywać szczegółowo, jak poradził sobie z na-
pastnikami.

Kiedy wróciliśmy do taksówki, miałam ściśnięte gardło i

wrzała we mnie furia, jakiej dotąd nie znałam. A przecież nic
mi już nie groziło. Niebezpieczeństwo miałam za sobą, więc co
się właściwie ze mną działo?

Flynn podał kierowcy mój adres i z głębokim westchnieniem

odchylił głowę na oparcie tylnego siedzenia.

— Jakie to było straszne — jęknął.
Obrócił się do mnie i objął mnie ramieniem. Siedziałam

sztywno, gdy pochylił się i pocałował mnie w kark.

- River, co się stało? - Nagle się wyprostował i objął mnie

mocniej.

Nie wiedziałam. Taka mogła być jedyna uczciwa odpowiedź.

Czułam się, jakby coś gotowało się we mnie pod ciśnieniem,
jak w szybkowarze. W moim wnętrzu kłębiły się trudne emocje
i nie wiedziałam, jak je wypuścić. Ale nawet tego nie
potrafiłabym ująć w słowa, więc milczałam.

Flynn odsunął się i znowu westchnął.

— Mam nadzieję, że Emmi przyjdzie do siebie — powiedział.

— Te łobuzy nieźle ją przestraszyły.

Znowu Emmi. Moje gniewne emocje zogniskowały się w tym

jednym punkcie i zazdrość wybuchła we mnie, rozpryskując
się na tysiąc odłamków, każdy naładowany nienawiścią.

- Ćwiczyliście razem przed waszym Wielkim Występem? -

spytałam ironicznie.

— Co? — Flynn spojrzał na mnie, zdumiony.
Poznałam po jego minie, że nie ma pojęcia, o czym mówię.

Albo grał. Nagle uprzytomniłam sobie, że jest przecież świet-
nym aktorem i gdyby chciał, mógłby zagrać wszystko. Nie
zgadłabym, że kłamie.

Ta myśl nie przyniosła mi spokoju.
- Przyjemnie było przytulać Emmi? - syknęłam. Wiedziałam,

że to z mojej strony okropnie niesprawiedliwe,

ale już nie mogłam się powstrzymać. Flynn wydął usta.
— Nie wygłupiaj się, River.
Ściągnął brwi. Chyba czekał na przeprosiny i pocałunki.
To właśnie chciałam zrobić - przeprosić go i pocałować. Lecz

przeszkodziły mi te ostre jak noże odłamki zazdrości. Więc
tylko patrzyłam na niego i czekałam, aż powie mi, że to mnie
kocha, nie ją. Ze wolałby zjeść psią kupę, niż pocałować
Emmi.

Ale on tego nie powiedział.
- Słuchaj, River - powiedział, wzdychając. - Wiem, że jesteś

wykończona. Ja naprawdę też ledwo się trzymam na nogach.
Rozumiesz? Więc nie opowiadaj mi tu jakichś głupot o Emmi,
tylko mów, co się z tobą dzieje.

jego głos był spokojny, ale usłyszałam ten lodowaty ton i

wiedziałam, że już buzuje w nim gniew. To mnie
rozwścieczyło do reszty.

— Nie wpuściłeś mnie do swojego życia! — powiedziałam.

— To znaczy, pozwoliłeś mi wejść na próg, ale ani kroku dalej.

— O czym ty mówisz, u diabła?
— O twojej przeszłości. O matce i ojcu. O tym, dlaczego nie

znosisz alkoholu... O twoim podejściu do pieniędzy. 1 do
Siobhan. Nigdy nie byłam u was w domu, Flynn! - słowa same
wyskakiwały mi z ust. - Chciałabym, żebyś mi bardziej ufał!

Flynn wzniósł oczy do nieba.
— Daj mi szansę, River — odpowiedział. — Chodzimy ze

sobą dopiero parę tygodni.

— No i co z tego? — teraz już krzyczałam. — Romeo i Julia

spotkali się tylko kilka razy, a byli gotowi umrzeć z miło...

— Och, zamknij się! — wrzasnął Flynn. — Nie mów mi o tej

cholernej sztuce! To fikcja, pieprzona fikcja, River! Opamiętaj
się! W rzeczywistości ludzie nie zachowują się tak jak oni!

Odsunął się ode mnie, jak mógł najdalej, na drugi koniec

tylnego siedzenia.

Łzy napłynęły mi do oczu. Spojrzałam na taksówkarza. Z

wystudiowaną miną udawał, że nie zwraca na nas uwagi,
wzrok wbił w przednią szybę.

Otworzyła się we mnie otchłań lęku i samotności. Przypo-

mniał mi się ten moment, kiedy jasnowłosy osiłek wlókł mnie
po betonowej alejce, a we mnie wzbierała panika. Wtedy by-
łam tak przerażona tylko przez chwilę. Zaraz potem zjawił się
Flynn i uratował mnie. 1 zranili go, kiedy z nimi walczył. A ja
teraz podniosłam na niego głos.

Pochyliłam się w jego stronę i dotknęłam jego ramienia.
— Flynn...
Był nieugięty. Czułam, że gniew wciąż jeszcze w nim pulsuje.
— Przepraszam - powiedziałam. - Wiem, że się wygłupiam.

To dlatego że... że tak bardzo się przedtem przestraszyłam.
Bałam się, że ci dwaj... zrobią nam krzywdę.

To nie była prawdziwa przyczyna mojego zachowania, to

zazdrość kazała mi oskarżyć Flynna, że nie chce się przede
mną otworzyć. Ale byłam pewna, że tylko takie postawienie
sprawy może mi przynieść uścisk i zgodę w ciągu dwóch
minut.

Flynn obrócił się do mnie i westchnął jeszcze raz.
— Nie mam humoru i trudno mi się opanować, spróbuj to

zrozumieć - mruknął.

Spojrzałam na jego twarz. Wokół jego rozciętej wargi, w

miejscu, w które uderzył go pięścią jeden z tamtych dwóch,
pojawił się spory, podpuchnięty siniak. Wydawało mi się, że to
się stało już sto lat temu. Pogłaskałam delikatnie jego policzek.

— Nie chcę wracać do domu — szepnęłam. — Zabierzesz

mnie do siebie?

Flynn patrzył na mnie przez długą chwilę i milczał. W końcu

powiedział powoli:

— Nigdy nikogo nie zaprosiłem do domu. Nigdy. Nikogo.

Wstrzymałam oddech. Słyszałam, jak mocno bije moje serce.

— Nie jestem kimś pierwszym z brzegu — zawahałam się, a

potem słowa, których wcale nie zamierzałam wypowiedzieć,
same wyskoczyły mi z ust. - Ja cię kocham.

1 znowu nastąpiła chwila ciszy. A potem pochylił się i wy-

szeptał mi do ucha:

— Przepraszam.

I odsunął się, nie dotykając mnie.
Potem jechaliśmy w milczeniu. Byłam całkiem odrętwiała.

Spodziewałam się, że kiedy mu powiem o swojej miłości, on
wyzna od razu, że też mnie kocha. Wyobrażałam sobie, że
kiedy go poproszę jasno i wprost, żeby mi zaufał i zabrał mnie
do domu, zrobi to. Wierzyłam, że siła naszych uczuć, pasja,
namiętność - usunie wszelkie przeszkody.

Kiedy dotarliśmy do mojego domu, musiałam pogodzić się z

tym, że było inaczej. Źle oceniłam jego uczucia. Flynn był
tylko inteligentnym chłopakiem z piętnem ubóstwa na czole i
hormonami, dzięki którym mógł tak wspaniale całować. A jego
żarliwym pragnieniem było zarabiać dużo pieniędzy.

1 nic więcej. Albo też nic, czym chciałby się ze mną dzielić.
Nie kochał mnie.
Nie był podobny do Romea.

18.

Mama złapała się za głowę, kiedy zobaczyła moją zapłakaną

twarz i rozbitą wargę Flynna. Więc musiałam jeszcze raz
wyjaśniać, co się stało. Flynn stał obok, nachmurzony, i nie
patrzył na żadną z nas. Było oczywiste, że nie może się już
doczekać, kiedy sobie pójdzie. Powiedział „dobranoc" i nawet
mnie nie pocałował. Na pożegnanie tylko ścisnął mocniej moje
ramię.

Zaczęłam gramolić się po schodach, podczas gdy mama

krzątała się już koło mojej gorącej kąpieli. Chciała usłyszeć coś
więcej o zajściu w pubie. Ale zapewniłam ją tylko, że nic mi się
nie stało i że wszystko to trwało zaledwie parę minut, i nie
chciałam już o tym rozmawiać.

Zostawiła mnie w spokoju. Chciała, żebym się dobrze wy-

spała.

Ale nie mogłam spać.
Nazajutrz był czwartek. Powiedziałam mamie, że nie czuję się

na siłach iść do szkoły.

Prawda była inna. Nie czułam się na siłach iść na próbę.
Nie czułam się na siłach spotkać Flynna.
Uprzytomniłam sobie, że nie mam z nim kontaktu. Nie

używał komórki. Nie podał mi nawet numeru stacjonarnego.
Powiedział, że w domu nie mają telefonu.

Otóż właśnie.
Wzięłam to za kolejny dowód, że niewiele dla niego znaczę. 1

wpadłam w jeszcze głębszą, bezdenną rozpacz.

Wieczorem zadzwoniła Emmi, ale i z nią nie miałam ochoty

rozmawiać. Nie przeszła mi jeszcze złość na nią za to, że w
taksówce płakała na ramieniu Flynna. Być może, gdyby nie to,
nie wpadłabym w taki gniew i wtedy...

Nie. W głębi serca wiedziałam, że Emmi nie była niczemu

winna. Ale i tak nie miałam ochoty z nią rozmawiać. Dlatego
że grała z nim w parze. Była jego Julią. A ja nie byłam nikim
dla niego.

Mama pozwoliła mi zostać w domu także nazajutrz. Zwykle

spotykałam się z Flynnem w piątek wieczorem. Ale tym razem
nie zadzwonił. A poza tym i tak nie mogłabym się z nim
spotkać. Trudno mi było sobie z tym poradzić, że tak bardzo go
kochałam i że on nie czuł tego samego co ja.

Snułam się po domu przez cały weekend i czekałam na jego

telefon. Mama zaczynała się o mnie już na serio niepokoić.
Namawiała mnie do jedzenia i wypytywała, dlaczego nie
umówiłam się z Emmi i Grace. Chciała nawet, żebym zawiado-
miła policję o ataku w pubie.

Powiedziałam jej, że nic mi nie jest i że idę się spotkać z

Emmi.

Kiedy dotarłam do parku, Emmi znowu zadzwoniła. Tym

razem odebrałam telefon, bo obawiałam się, że inaczej gotowa
jest zadzwonić na numer stacjonarny.

Rozmawiałyśmy przez chwilę i Emmi spytała mnie, jak się

ma Flynn. Powiedziałam jej, że Flynn przestał się ze mną
kontaktować.

- Niemożliwe - powiedziała Emmi. — Oczywiście dalej jest

trochę dziwny, ale widać, jak bardzo mu na tobie zależy.
Myślisz, że inaczej walczyłby tak dzielnie w twojej obronie?

Walczyłby. Dlatego że trenuje boks. Dlatego że ma w sobie

tyle wściekłości.

Ale nic nie odpowiedziałam. Pożegnałam się z nią i drżąc,

obeszłam park dookoła. Dzień był strasznie zimny. Pierwszy
grudnia. Zostały nam już tylko dwa tygodnie do premiery. A
potem mamy dać dwa przedstawienia.

To naprawdę niewiele. Kiedy to się stanie, już nigdy więcej

nie zobaczę Flynna.

Kiedy wróciłam z parku, był u nas ojciec. Mama i Stone

wyszli z kuchni i zostawili nas samych. Piliśmy herbatę.

Przez chwilę milczeliśmy oboje. Dziwnie było widzieć ojca w

naszym domu - wydawał się jakby nie na swoim miejscu z tą
świeżo zapuszczoną brodą, w opadających sztruksowych
spodniach. Aż trudno było uwierzyć, że kiedyś tu mieszkał.

- Nie przyjeżdżasz do mnie od tak dawna — powiedział. Ale

nie było wyrzutu w jego głosie. Tylko trochę łagodnej

ciekawości.
Nie odpowiedziałam.
Ojciec dopił herbatę i odstawił filiżankę.
- Powiedz mi - powiedział spokojnie - co się właściwie z tobą

dzieje.

Wzruszyłam ramionami. Ojciec czekał i nie nalegał.
Ale tym razem nie chciałam z nim o tym rozmawiać. Więc

siedziałam obok niego i milczałam. Ojciec odchrząknął.

- Rozumiem. Nie masz ochoty o tym mówić. W porządku.

Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że jeśli będziesz mnie po-
trzebowała, możesz na mnie liczyć.

- Tato... — odezwałam się cicho i bezdźwięcznie. Łza po-

toczyła się po moim policzku. Ojciec zbliżył się i położył dłoń
na moim ramieniu. Wdychałam znajomy zapach starego swetra
i ziemi, z nutą dymu z ogniska.

- Tato, on mnie nie kocha - powiedziałam łamiącym się

głosem. - Jest taki zamknięty w sobie. Próbowałam się dobijać,
ale nie wpuścił mnie. Nie wiem, co złego zrobiłam. Och, tato!
To wszystko jest nie do zniesienia...

Rozpłakałam się. Przytulił mnie mocniej. Głaskał moją

głowę. Pozwolił mi wypłakać cały ten smutek.

- Nie zrobiłaś nic złego — powtarzał mi. — Wolno płakać.

Wolno płakać.

Wydawało mi się, że trwało to bardzo długo, i nic się nie

działo, i tylko głaskał mnie przez cały czas.

A kiedy podniosłam wzrok, jego oczy świeciły jak brylanty.

Jakby i on miał w oczach łzy.

W poniedziałek poczułam się silniejsza i wróciłam do szkoły.

Przez cały dzień jakoś się trzymałam. Powiedziałam Emmi i
Grace, że z Flynnem zrywam ostatecznie. 1 trzymałam fason
jeszcze w drodze do szkoły św. Anakleta.

Ale kiedy weszłam do auli, zobaczyłam go na scenie. 1 za-

pragnęłam umrzeć na miejscu. Grał scenę z piątego aktu, w
której Romeo myśli, że Julia nie żyje.

Pan Nichols wezwał Emmi na scenę, żeby Flynn miał przed

oczami Julię, leżącą jak martwa. Patrzyłam, jak przesu-

wa dłonie wzdłuż jej ciała - prawie muskając je, ale nie doty-

kając.

Śmierć, co wyssała miód twojego tchnienia, Wdzięków twych

zatrzeć nie zdołała jeszcze.

Emmi wyglądała ślicznie, kiedy tak leżała na scenie.
Słuchałam głosu Flynna, kiedy mówił te wersy z głębi swojej

rozpaczy, zatracony w niej bez reszty. Po próbie wyszłam
pośpiesznie, zanim zdążył do mnie podejść. Nazajutrz
zadzwoniłam do szkoły św. Anakleta i powiedziałam, że
jestem chora i nie będę obecna na próbach aż do końca
tygodnia.

Planowałam kolejny spokojny weekend. W piątek po szkole

poszłam na zakupy z Emmi i Grace. Wróciłyśmy późnym
popołudniem, bo każda z nich potrzebowała czegoś nowego na
party, na które się wybierały w sobotę. Powiedziałam im, że
może pójdę tam z nimi, i udałam, że chcę przymierzyć jakąś
spódnicę, którą widziałam rzekomo na wystawie sklepu na
High Street. Przed szóstą już tam byłam. Wiedziałam, że o tej
porze Siobhan kończy pracę w zakładzie fryzjerskim.
Czekałam po drugiej stronie ulicy, wypatrując Flynna.

Pojawił się w ciągu dwóch minut. Szedł ulicą krokiem, w

którym dostrzegłam zaledwie nieznaczny ślad tej dumy, z jaką
się zwykle poruszał. Zatrzymał się przed zakładem fryzjerskim
i oparł plecy o latarnię. Wbił ręce w kieszenie, zgiął jedną nogę
i postawił podeszwę na słupie latarni.

Nie rozejrzał się, więc nie mógł mnie dostrzec.
Łapczywie pochłaniałam wzrokiem jego widok. Na ulicy

panował jeszcze dość duży ruch i widziałam, jak od czasu do

czasu ogląda się za ludźmi, którzy go mijali. Zaczynało padać

— deszcz na razie tylko kropił. Flynn spojrzał w niebo i włosy
znad czoła opadły mu do tyłu. Skrzyżował ramiona, mrucząc
coś pod nosem. Nie miał kurtki. Uśmiechnęłam się, bo odgad-
łam, co mruczy: „gówniana pogoda".

Siobhan wyszła na ulicę. Spojrzała w moją stronę, zanim

zdążyłam się wycofać. Przez chwilę byłam pewna, że mnie
zauważyła - ale nie pomachała mi i Flynn się nie obejrzał, więc
pomyślałam, że jednak nie zostałam dostrzeżona.

Odeszli razem, pogrążeni w rozmowie. Kiedy patrzyłam, jak

się oddalają, kłębiły się we mnie emocje. Jak bardzo
chciałabym teraz iść obok Flynna, rozmawiając z nim... Jakże
zazdrościłam jego siostrze... 1 jak tęskniłam za nim... W sa-
mym środku mojego serca zionęła pustką ogromna czarna
dziura.

Wracając do domu, zboczyłam z drogi i zajrzałam do parku.

Deszcz przestał padać, ale zerwał się wiatr. Nie chciałam, żeby
mama zauważyła, że płakałam. Liczyłam na to, że mroźne
grudniowe powietrze ochłodzi moje spuchnięte powieki. Ale
nic z tego. Kiedy zatrzymałam się przy parkowej bramie,
znowu ścisnęło mi się gardło. Każdą komórką mojego ciała
płakałam za Flynnem.

Aż się zgarbiłam, nie mogąc udźwignąć tego cierpienia.
— Nie płacz. — Mocny, wyraźny głos Flynna zabrzmiał tuż

obok mnie.

Odwróciłam się gwałtownie. Stał nie dalej niż metr ode mnie,

a jego lwie oczy lśniły w świetle ulicznej latarni.

Moje dłonie zaczęły z furią ścierać z policzków ślady łez.

Flynn podszedł jeszcze bliżej.

— To Siobhan cię wypatrzyła — powiedział. — Nie

pozwoliła mi wsiąść do autobusu. Kazała mi pójść za tobą.

Patrzyłam na niego z biciem serca. Wiatr hulał wokół i smagał

moją twarz.

- Niesłychane! - powiedziałam, starając się, żeby mój głos

brzmiał pewnie. — Mnie się nigdy nie udało do niczego cię
nakłonić.

Uśmiechnął się.
— Siobhan powiedziała, że zachowuję się jak głupek. Po-

wiedziała, że jeśli kochasz mnie naprawdę, to nie ma znacze-
nia, gdzie mieszkam i jak żyjemy. A jeśli się tego wstydzę, to
mój problem. Nie powinienem go przerzucać na ciebie.

- Wiesz co? - zawahałam się. - To samo powiedział mój

ojciec. Mniej więcej.

- A widzisz? - uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Faceci z

komuny, fryzjerki... Co oni tam mogą wiedzieć?

Patrzyłam na niego z zachwytem. Jak pięknie wyglądał!

Dlaczego? Dlaczego nie mógł być choć trochę brzydszy?
Czułam, że za chwilę znowu się rozpłaczę. Wszystko, tylko nie
to. Nie może tak być, że on stoi obok i żartuje, a ja tęsknię za
nim tak bardzo, że aż zapiera mi dech.

Znowu zaczęło padać. Staliśmy dalej i krople deszczu

spływały po naszych twarzach.

Oczy Flynna zamgliły się.
— Myślę o tobie bez przerwy, nie mogę przestać - powiedział.
Poczułam, że mam serce w gardle. Cały świat jakby się za-

trzymał. Przestałam słyszeć szum jadących samochodów,
plusk deszczu i wiatr w koronach drzew. Wszystko zniknęło.

Wszystko oprócz Flynna.
- Możemy wrócić do tego, o czym wtedy mówiłaś? — ode-

zwał się. — Chciałaś, żebym zaprosił cię do siebie. Pamiętasz?

Kiwnęłam głowę. Nie mogłabym tego zapomnieć!
- Pamiętasz, co ci na to odpowiedziałem? Znowu kiwnęłam

głowę.

- Ze nigdy nikogo nie zaprosiłeś do domu. Nigdy i nikogo.

Flynn przysunął się jeszcze bliżej. Dzieliły nas już tylko

centymetry. Z jego czupryny spadła kropla wody i spłynęła po

policzku.

- A taki był następny wers twojej roli: „Ja nie jestem kimś

pierwszym z brzegu. Kocham cię". 1 to był wielki, wspaniały
wers. Tylko że... — pochylił głowę i nasze nosy prawie się
dotykały. — Tylko że wtedy jeszcze nie umiałem swojej
kwestii — westchnął. - Więc powiedziałem tylko:
„Przepraszam".

Cały świat zmniejszył się teraz do rozmiarów jego oczu.
- A jaka była twoja kwestia? — spytałam szeptem.

Uśmiechnął się.

- Brzmiała tak: „Dobrze, jedźmy do mnie. Tam się dowiemy,

czy naprawdę mnie kochasz.

19.

Było już wpół do siódmej, kiedy wysiedliśmy z autobusu przy

Archway. Skręciliśmy za róg i szliśmy ulicę Holloway, gdzie
mieszkał Flynn.

Ulica była ruchliwa i brudna, pełna samochodów, ludzi,

odpadków. Wyczuwałam napięcie Flynna. W autobusie
milczeliśmy prawie przez cały czas. Jakbyśmy znaleźli się
poza czasem i przestrzenią.

Ale czekaliśmy na to, co miało się wkrótce wydarzyć.
Moje serce biło mocno, kiedy szłam obok Flynna, mijając

niekończący się ciąg zabitych deskami kiosków i sklepików,
wystawy sex-shopów i lumpeksów. Zatrzymał się w końcu
przy schodkach wciśniętych między ponurą, oświetloną
jarzeniówkami kafejkę a tanią agencję wynajmu mieszkań.
Schodki prowadziły do drzwi, a przy nich było aż sześć
dzwonków. Ale ponad tymi drzwiami naliczyłam tylko cztery
okna.

Flynn obrócił klucz w zamku i pchnął drzwi. Poczułam

wszechogarniający zapach pleśni. Dłoń Flynna uderzyła w ja-
kiś przedpotopowy włącznik wystający ze ściany. Nad
naszymi głowami rozbłysło światło i zgasło znowu.

Zaklął pod nosem. Podszedł do schodów, które majaczyły w

głębi, i zaczął wchodzić na górę. Na drugim piętrze zapach
zgnilizny już prawnie zniknął. Znaleźliśmy się na podeście,
przy którym było troje drzwi. Flynn skręcił w stronę tych po

prawej i otworzył je kluczem. Kiedy weszłam za nim do

środka, drżały mi ręce. Nie miałam pojęcia, czego tak się boję.
Ale wiedziałam, że to, czego właśnie zamierzamy dokonać, to
naprawdę wielka rzecz.

Za drzwiami leżał długi na dwa metry wytarty chodnik.

Dwoje drzwi po lewej stronie i dwoje po prawej.

- Nie ma tu dużo do oglądania - powiedział Flynn schryp-

niętym głosem. Otworzył pierwsze drzwi po prawej. Zobaczy-
łam łazienkę z maleńką wanną przy jednej ścianie, sedesem i
umywalką przy drugiej. Zdążyłam tylko ogarnąć wzrokiem
całość. Wszystko to było stare i dość zniszczone, ale czyste.

Otworzył następne drzwi. Za nimi ujrzałam salon - jeśli

można go tak określić. Miał około pięciu metrów kwadrato-
wych powierzchni. Na podłodze leżały trzy małe pufy. Stał tam
telewizor, a z boku pod ścianą blat z kuchenką. W kącie zauwa-
żyłam złożone w stos szkolne podręczniki Flynna. Nie
wiedzieć czemu na ich widok coś mi się ścisnęło w gardle.

Flynn zamknął drzwi.
- Wystarczy? - spytał.
Potrząsnęłam głową. Obrócił się i otworzył pierwsze drzwi po

lewej stronie ciasnego korytarzyka. Leżała tam Siobhan. Spała,
a jej rude włosy były rozrzucone na poduszce podwójnego
łóżka, które zajmowało prawie całą powierzchnię pokoju. Przy
dalszej ścianie stała maleńka bieliźniarka z szufladami i
wieszak na ubrania, zrobiony z metalowej szyny.

- Zawsze stara się przespać zaraz po powrocie z pracy -

powiedział szeptem Flynn. - Mówi, że w nocy źle sypia, bo
mama chrapie.

Ostrożnie zamknął drzwi i otworzył następne.

Ten pokój był mniejszy od poprzedniego. Kotara dzieliła go

na dwie części. Po jednej stronie leżał na podłodze materac
przykryty spraną narzutą w duży wzór - to były lalki Barbie.
Przy samej kotarze w dwóch kartonach leżały ubrania i
zabawki. Między kartonami i materacem zmieściłaby się tylko
stopa dziecka.

- Tu mieszka Caitlin - powiedział Flynn.
Zrobił krok, uchylił kotarę i zaprosił mnie do zasłoniętej

części pokoju.

- Moja sypialnia - oznajmił ironicznie. Wśliznęłam się tam za

nim.

Pod dalszą ścianą leżał na podłodze materac. Książki,

czasopisma i ubrania były rozrzucone na pozostałej
powierzchni. Cała ta przestrzeń nie miała więcej niż dwa i pół
metra długości na półtora szerokości.

Patrzyłam na to z otwartymi ustami. Obejrzałam się w stronę

korytarza i pozostałych pomieszczeń. Wszystko to razem
zajmowało mniej miejsca niż nasz salon.

Wstydziłam się spojrzeć Flynnowi w oczy. Zapadła długa

cisza. W końcu wbił ręce w kieszenie i zrobił krok w stronę
drzwi.

- Mam cię odprowadzić na przystanek? - spytał głucho.
Nie poruszyłam się. Patrzyłam na ten materac i na bałagan

wokół niego. Zauważyłam na parapecie okna nad materacem
otwarty egzemplarz Romea i Julii. Zbliżyłam się i wzięłam go
do ręki. Kwestie Romea były podkreślone ołówkiem.

Niebo tu jest, Gdzie Julia żyje; lada pies, kot, lada Mysz

marna, lada nikczemne stworzenie

Żyje tu w niebie, może na nią patrzeć, Tylko Romeo nie może.
Usiadłam na materacu i włączyłam małą lampkę stojącą obok

na podłodze.

Podłoga zatrzeszczała. Podniosłam wzrok. Flynn patrzył na

mnie. W jego oczach było tyle cierpienia, że nie byłam w stanie
tego znieść.

Łykałam łzy i gardło miałam ściśnięte do bólu. Jeszcze kilka

dni temu chciałam zadać mu mnóstwo pytań na temat jego
domu. Ale teraz, kiedy już w nim byłam, wszystkie wydawały
mi się nieistotne.

- Pomyślałem, że kiedy zobaczysz, kim naprawdę jestem, nie

będziesz chciała mieć ze mną nic wspólnego.

Kiwnęłam głową. Usiadłam i pociągnęłam go za sobą na

materac. Łza spłynęła po moim policzku. Flynn pochylił się
nade mną i pocałował to miejsce.

Długo leżeliśmy obok siebie w milczeniu. Oparłam głowę na

piersi Flynna. Jego dłoń gładziła moje włosy. Uśmiechnęłam
się do siebie. To było cudowne. Mogliśmy być razem, nie za-
śmiecając słowami przestrzeni między nami. 1 wiedziałam, że
słowa przyjdą w swoim czasie.

Po jakimś czasie Flynn nabrał powietrza.
- Mój ojciec jest alkoholikiem - powiedział spokojnym

głosem. Ale pod tym spokojem wyczułam skłębione emocje
-gniew, żal i upokorzenie. Nie poruszyłam się. Czułam, że nie
chciałby, żebym patrzyła na niego, kiedy będzie mówił.

- Urodził się w małym miasteczku koło Birmingham. Matkę

poznał, kiedy miała szesnaście lat. Pojechał na wakacje

do Irlandii - ciągnął dalej Flynn. - Był od niej starszy. Bardzo

przystojny. Zasypywał ją obietnicami. Potem zaszła w ciążę.
Rodzina wyrzuciła ją z domu — wiesz, jak to bywa. Przykładni
katolicy. Zapyziałe irlandzkie miasteczko. Wielki skandal na
całą okolicę. Więc wyjechali i zamieszkali w Londynie. Przez
krótki czas pracował jako robotnik. Ale pił coraz więcej. 1
urodziła się Siobhan. Mama zaszła znowu w ciążę prawie
natychmiast. Miała już dwójkę dzieci. 1 ani grosza w kieszeni.
Ojciec stracił pracę z powodu alkoholu. Mama zaczęła sprzątać
w różnych miejscach, żeby związać koniec z końcem. Pamię-
tam, jak zabierała mnie ze sobą, kiedy byłem mały. 1
widziałem te wszystkie nadęte krowy, które patrzyły na nią z
góry. Ot, dziewucha z dwójką dzieci. Żyjąca na kocią łapę z
miejscowym alkoholikiem.

Zgrzytnął zębami i dorzucił:
— Ludzie nie potrafią się odkleić od tych swoich pieprzonych

stereotypów.

Leżałam i milczałam, i biło mi serce. Flynn wziął głęboki

oddech.

— Więc tak sobie żyli. Mama znowu zaszła w ciążę. Poroniła.

A potem, pewnego dnia, ojciec odszedł. Bez słowa. Nawet się z
nami nie pożegnał. Miałem wtedy ze trzy albo cztery lata. Nie
widzieliśmy go przez długi czas. Nie wiem, dlaczego zniknął.
Ale pamiętam, jak wrócił. Wysoki, ciemnowłosy obcy
człowiek o dziwnym zapachu. Spocony, z kwaśnym
oddechem. Wprowadził się do nas. Żadne z nas tego nie
chciało, ale mama się go bała. Myślę, że bała się go zawsze.
Ale wtedy byłem już starszy i ten strach widziałem w jej
spojrzeniu. - Zamilkł na chwilę. — A potem urodziła się
Caitlin. Mój ojciec próżno-

wał, snuł się po domu przez cały dzień. Pił, kiedy mama była

w pracy. Pamiętam, jak wrzeszczał i ciskał się, kiedy wracałem
ze szkoły...

Flynn urwał i zamilkł. Nie wiedziałam, czy powie coś jeszcze.

Miałam ochotę go przygarnąć, przytulić i powiedzieć, jak
bardzo mu współczuję.

Ale było coś takiego w jego uścisku, w ruchu jego dłoni, która

gładziła moje włosy, co kazało mi się domyślić, że współczucie
było ostatnią rzeczą, jakiej Flynn mógł ode mnie chcieć. Litość
byłaby nie na miejscu.

Po długiej pauzie znowu zaczął mówić. Tym razem jego głos

drżał od stłumionego gniewu.

- Ojciec zaczął bić mamę. Najpierw to były klapsy i

sztur-chańce. A potem tylko gorzej. Nawet nie wiedziałem, jak
bardzo źle. Nie byłem świadomy wszystkiego, co się u nas
działo. Ale Siobhan wszystko wiedziała. Opiekowała się mną.
Zabierała mnie z pokoju, kiedy oni się kłócili. Siedzieliśmy na
łóżku, przytuleni. Opowiadała mi bajki o tym, jak to pewnego
dnia staniemy się bardzo bogaci, zamieszkamy w ogromnym
domu, mama i ojciec będą dla siebie mili i...

- Och, Flynn... - jęknęłam bezwiednie. 1 zalałam się łzami.

Trudno było znieść myśl o skulonym, przerażonym chłopcu.
Płakałam z twarzą wtuloną w jego pierś.

Znów łagodnie pogłaskał moje włosy. Pociągnęłam nosem.

Coś tu było nie tak... Czy to na pewno on powinien mnie
pocieszać, a nie ja jego?

- Kiedy miałem dwanaście łat, baliśmy się go wszyscy,

zawsze, w dzień i w nocy. Kiedyś pobił mamę pięściami, tak
mocno, że wylądowała w szpitalu. Bałem się, że nie wróci.

Nie rozumiem, dlaczego z nim została. Ale wtedy jeszcze się

nie wtrącałem do ich spraw. Póki jest się małym dzieckiem,
siedzi się cicho. Wkrótce potem w pół roku urosłem o dziesięć
centymetrów. 1 zacząłem rozumieć, że to, co się u nas dzieje,
nie jest normalne. Ze nie każdy ma ojca pijaka, który bije
mamę.

Flynn usiadł i rozpiął parę guzików u kołnierzyka koszuli.

Odsłonił ramię. Na obojczyku miał nieładną, białą bliznę.
Spojrzał na mnie po raz pierwszy, odkąd zaczął tę opowieść.

— Próbowałem go powstrzymać, kiedy rzucił się z pięściami

na mamę. Dostał szału. Rzucił się na mnie z rozbitą butelką -
mówił dalej głuchym głosem. - Gdybym nie był wystarczająco
szybki, trafiłby mnie w twarz. Albo w krtań.

Patrzyłam na tę bliznę, mrugając bezradnie powiekami. Moje

serce nie pojmowało tego, o czym mówił. 1 przez co musiał
przejść.

Flynn schował bliznę i zaczął zapinać koszulę.
— Z pewnego punktu widzenia... dobrze się stało. Nigdy

wcześniej nie uderzył nikogo z nas, dzieci. Ale tamtego dnia to,
że mnie zranił, wytrąciło mamę z jej poczucia bezradności.
Wyrzuciła go z domu i poszła na policję. Ojciec przez jakiś
czas siedział w więzieniu. Kiedy go wypuścili, dostał sądowy
zakaz zbliżania się do mamy i do nas...

Przyjrzałam mu się. Widać było jeszcze siniak, pamiątkę po

walce stoczonej w alejce za pubem. Pogłaskałam palcami
maleńką bliznę, ślad po rozcięciu wargi.

— 1 nie widziałeś go, odkąd... Odkąd to się wydarzyło? Flynn

dotknął czołem mojego czoła. Przestał zapinać guziki i
zaczepił palcem o mój guzik pod szyją.

— Widziałem. Nie wolno mu tutaj przychodzić. Ale przy-

chodzi. Najczęściej żąda pieniędzy. Właśnie dlatego odbieram
Siobhan z pracy. Ojciec wie, że ona ma miękkie serce... w po-
równaniu ze mną i mamą. A poza tym, kiedy jest pijany...

Patrzył na mnie przez długą chwilę. 1 zaczął rozpinać mi

bluzkę. Zdjął ją ze mnie, pochylił głowę i zaczął całować mój
kark. jego palce majstrowały przy zapięciu biustonosza. Po-
chyliłam się, żeby ułatwić mu zadanie. 1 zamknęłam oczy.
Czułam, jak zdejmuje mi go, trzymając za ramiączka.

— Jaka jesteś piękna - wyszeptał.
— To dlatego, że na mnie patrzysz — odpowiedziałam

szeptem.

Położyłam się znowu na materacu. Całował mnie i całe moje

ciało było skąpane w cudowności tej chwili. Byliśmy sobie tak
bliscy jak nigdy przedtem. Słyszeliśmy tylko własne oddechy.

Póki w zamku nie zgrzytnął klucz.

20.

Nagle otworzyłam oczy.
— Flynn...
Odsunął się ode mnie z ociąganiem.
— To mama i Caitlin. Wracają z kościoła.
— Co? - pisnęłam, sięgając pośpiesznie po stanik. Usiadłam i

przewróciłam go na właściwą stronę. - Jak mogłeś mnie nie
uprzedzić? Jestem rozebrana! Mogą teraz...

Słowa uwięzły mi w gardle. Wyobraziłam sobie, że od razu do

nas wejdą.

Obróciłam na sobie stanik haftkami do przodu, zapięłam go,

przesunęłam zapięcie na plecy i wciągnęłam ramiączka.

— Przecież Siobhan była w domu przez cały czas... Wcale cię

to nie zaniepokoiło - powiedział Flynn i przewrócił oczami z
udawanym zniecierpliwieniem.

Wielkie nieba! Zadrżałam. Na śmierć zapomniałam, że za

ścianą śpi siostra Flynna! Flynn wstał.

— Na miłość boską - mruknął pod nosem. Po czym obrócił się

i uśmiechnął. - Muszę ci coś powiedzieć o tym zaczynaniu i
przerywaniu, River. To mnie kiedyś zabije.

Zgromiłam go wzrokiem, poprawiając ramiączko. Flynn

sięgnął ręką i zrzucił mi je.

- Wybacz - śmiał się. — To przez ciebie. Bo wyglądasz tak,

jak wyglądasz.

1 podał mi bluzkę. Wciągnęłam rękawy. Kiedy zapinałam

guzik u kołnierzyka, usłyszałam, jak otwierają się drzwi.

- Flynn, jesteś w domu? - spytał dziewczęcy głos. Flynn

zniknął na chwilę po drugiej stronie kotary.

- Caitlin, prosiłem cię, żebyś pukała - powiedział na wpół

poważnie.

- To jest mój pokój tak samo jak twój - odpowiedziała

gniewnie Caitlin. Wstałam i dopięłam ostatni guzik. Flynn
najpierw zajrzał, uchylając kotary, a potem ją odsunął.

- Chodź tu, River, poznajcie się z Caitlin - powiedział z

uśmiechem.

Wchodząc do części pokoju, którą zajmowała Caitlin, czułam

się jakoś bardzo niepewnie. Dziewczynka stała przy drzwiach,
ubrana w długą różową spódnicę i biały podkoszulek. Miała
osiem albo dziewięć lat. Ładna. Jej włosy były ciemnorude jak
u Siobhan, ale całe w lokach i krótko obcięte. Jasnoszare oczy
na mój widok zrobiły się wielkie jak spodki.

- To jest River - powiedział Flynn. Caitlin patrzyła na mnie.
- Cześć, Caitlin - powiedziałam.
Dalej na mnie patrzyła. W tym jej spojrzeniu była hardość,

taka sama jak u Flynna. Flynn wzniósł oczy do góry.

- Zwykle usta ci się nie zamykają, Caitlin. Coś ci się stało?

Teraz Caitlin przeniosła wzrok na niego.

- To twoja dziewczyna? Flynn objął mnie ramieniem.

- Tak - powiedział. Pochylił się i szepnął mi do ucha: —

Poczekaj chwilę, powiem mamie, że tu jesteś. Bo jeśli od razu
do niej pójdziemy, przerazimy ją. Zgoda?

Kiwnęłam głową. Ja też byłam trochę przestraszona całą tą

sytuacją. Znalazłam się w domu Flynna, wysłuchałam jego
historii, a teraz poznałam jego młodszą siostrę i miałam być
przedstawiona mamie. Czułam się trochę przytłoczona. Ale
przecież jeszcze niedawno tego właśnie chciałam. Serce we
mnie rosło, kiedy przypominałam sobie, jaki odprężony był
Flynn, kiedy całował mnie przed chwilą. Jacy byliśmy sobie
bliscy. Jak jeszcze nigdy.

Flynn wymknął się z pokoju, zostawiając mnie samą z Caitlin.

Dziewczynka znowu mi się przyglądała. Rozejrzałam się po jej
pokoju, zastanawiając się, o czym możemy rozmawiać. Mój
wzrok natrafił na tę spraną narzutę w lalki Barbie, która
przykrywała materac.

- Lubisz się bawić Barbie? — spytałam.
- Ani trochę — skrzywiła się pogardliwie Caitlin. — Lubiłam,

kiedy byłam mała. Ta narzuta jest bardzo stara.

- Rozumiem - przygryzłam wargę. Przypomniałam sobie, co

powiedział mi Flynn. - Więc byłaś z mamą w kościele?

Kiwnęła głową i usiadła na materacu naprzeciwko mnie.
- Jak tam było? Zdziwiła się bardzo.
- Nie chodzisz do kościoła?
- Nigdy.
- W ogóle nie? Ani razu? - Caitlin była zszokowana tą

wiadomością. - Nawet na Boże Narodzenie i Wielkanoc, jak
Siobhan?

Znowu zaprzeczyłam.
— Nie jestem katoliczką.
Caitlin kiwnęła głową. Zaczynała rozumieć.
— A co to za imię? Dlaczego nazywasz się Reeva?
— River - poprawiłam. - Wiesz, jak rzeka. Woda, która

płynie. Caitlin zrobiła minę.

— Dziwne imię - powiedziała.
— Wiem - przyznałam. — Kiedy byłam w twoim wieku,

wszyscy się ze mnie wyśmiewali.

Miałam wrażenie, że to zainteresowało Caitlin.
— Poszłaś na skargę do nauczycielki?
— No coś ty!
— Na miłość boską, Paddy! — usłyszałam w korytarzu

kobiecy głos, mówiący z mocnym irlandzkim akcentem. -
Zostawiłeś biedną dziewczynę samą w tym twoim bałaganie?

Kroki były coraz bliżej. Napotkałam spojrzenie Caitlin.

Uśmiechnęła się.

Kiedy drzwi się otworzyły, zerwałam się na równe nogi.
W drzwiach stanęła matka Flynna. Była mniejsza i szczu-

plejsza, niż się spodziewałam. Wyższa ode mnie nie więcej niż
o centymetr czy dwa. Włosy miała ciemnorude, takie same jak
Siobhan i Caitlin. Ale wyglądała na strasznie przemęczoną i to
mnie najbardziej w niej uderzyło. Blade czoło przecinały głę-
bokie zmarszczki, a oczy były podkrążone.

Przyglądałyśmy się sobie przez krótką chwilę. Ona się

odezwała pierwsza.

— Miło mi cię poznać, River. Szkoda, że Paddy trzymał cię

tam za kotarą. Nie wiem, co on sobie myśli. Ma tam bałagan
nie z tej ziemi, wszystko rozwalone na podłodze...

— Ale...
— Chodź ze mną. Nastawimy wodę.
Złapała mnie za łokieć i pociągnęła na drugą stronę korytarza

do maleńkiego saloniku, który był także kuchnią. Flynn usiadł
na jednej z puf. Oparł brodę na dłoniach i przyglądał się nam z
lekkim rozbawieniem.

— Rusz się, Paddy — powiedziała jego matka. — Rusz się i

zaparz nam herbatę. Na co jeszcze czekasz?

Flynn zerwał się i podszedł do nas. Jakoś zmieściliśmy się

wszyscy w tym maleńkim aneksie kuchennym przy drzwiach.
Ale było ciasno, więc jego matka wycofała się i teraz ona sie-
działa na pufie pod przeciwległą ścianą.

Napotkałam spojrzenie Flynna, kiedy napełniał imbryk wodą

z kranu. Rumienił się z lekka, wydawał się zarazem roz-
bawiony i zawstydzony.

— Pijesz z cukrem? - spytał.
Stanęłam na palcach i szepnęłam mu do ucha:
— Dziękuję, Paddy.
Nie byłam pewna, czy jeszcze pamiętał, że wiele tygodni

temu wypytywałam go, jak go nazywa rodzina. 1 że wtedy
zostawił moje pytanie bez odpowiedzi.

Pochylił się z uśmiechem i pocałował mnie w policzek.
— Dla ciebie... Flynn - szepnął. - Okej, Bagienko?
A kiedy się wyprostował, zauważyłam, że spojrzał na matkę.

Tymczasem włączyła sobie telewizor. Patrzyła w ekran i
bębniła palcami po kolanie, starannie udając, że nie zwraca na
nas uwagi.

Zaczęłam się rozglądać z niepewną miną. Matka Flynna

znowu się do mnie uśmiechnęła. Wskazała mi pufę obok
siebie.

- Chodź, siadaj. Paddy coś mi o tobie mówił, ale niewiele...

Wiesz, jaki on jest. Niezbyt rozmowny.

Kiwnęłam głowę, a ona ciągnęła dalej:
- River... jakie to ładne imię. A ja mam na imię Mary.

Zbliżyłam się do niej i usiadłam. Jaskrawe światło lampy

padało prosto na jej twarz. Kiedy mówiła, jej twarz była oży-

wiona, rozjaśniona. Wtedy stawała się bardzo ładna. Ale kiedy
milkła, jak teraz, rysy zastygały w wyrazie bezgranicznego
zmęczenia. Nagle do mnie dotarło, że urodziła Siobhan, gdy
była w moim wieku albo niewiele starsza. Więc nie miała
więcej niż trzydzieści trzy lata. Była o piętnaście lat młodsza
od mojej mamy.

A jednak wyglądała od niej starzej przynajmniej o jakieś

dziesięć lat.

- Wiem, że bierzesz udział w tym szkolnym przedstawieniu,

w którym gra Paddy — uśmiechnęła się do mnie ciepło. -
Bardzo się cieszę, że wreszcie poznałam kogoś z jego przyja-
ciół. Bo już zaczynałam podejrzewać, że się nas wstydzi. Podo-
ba ci się Romeo i )vha?

- Tak, bardzo — powiedziałam. — To wspaniała historia.
- Tak! - zgodziła się i klasnęła w ręce. - Taka romantyczna.

Nie chcą iść za mąż, a gdybym koniecznie miała iść, tobym
wolała... Pójść za Romea. Ta Julia to była twarda sztuka. Praw-
da? Nie każda odważy się tak odpowiedzieć matce.

Otworzyłam usta ze zdumienia. Matka Flynna roześmiała się.
- Pewnie nie myślałaś, że to znam? Czytałam tekst, kiedy

Paddy chciał, żebym go przepytywała z roli. Jest świetny,
prawda? W ogóle taki zdolny i pracowity... Pewnie mówił ci,
że chce zostać prawnikiem.

Flynn chrząknął.
— Przestań, mamo — powiedział, podchodząc do nas z

kubkiem herbaty w każdej ręce. Matka patrzyła na niego
rozpromieniona, kiedy podawał jej kubek.

— Nie wtrącaj się — powiedziała. - Przecież na pewno jesteś

zadowolony, że opowiadam o tobie twojej dziewczynie. - A
potem znowu zwróciła się do mnie. - Zostaniesz u nas na
kolację, River?

Zdumiałam się jeszcze bardziej. Zostać na kolacji?

Rozejrzałam się znowu, próbując zgadnąć, gdzie oni jedzą. Nie
było ani śladu stołu, żadnych krzeseł, nie byłoby nawet gdzie
ich postawić. We czworo z ledwością mogliby się tam
pomieścić, siedząc na trzech pufach.

— Będzie jedzenie z konserw — obwieścił uroczyście Flynn.

- Nieraz jadamy prosto z puszek. Dzięki temu możemy sobie
oszczędzić zmywania.

— Paddy - jego matka ze zniecierpliwieniem machnęła

dłonią. - Zmykaj stąd. Zostaw nas z River same. Idź, zajmij sie
lekcjami. Zawsze narzekasz, że brakuje ci na to czasu.

— Wcale nie narzekam - uśmiechnął się Flynn. - Tylko... -Idź.
1 poszedł.
Stałam przy kuchence, a matka Flynna obierała kartofle. Ręce

miała czerwone, szorstkie, poobcierane. Ziewała raz po raz, nie
przerywając obierania i nie przestając opowiadać o swoich
miejscach pracy i o dwóch córkach. Dowiedziałam się, że
Caitlin dobrze się uczy, ale jest krnąbrna, „tak samo jak jej
brat" co matka wyznała mi z posępną miną. 1 dowiedziałam się
też, że tak jak Flynn, niepokoiła się o Siobhan. Nie powiedziała
mi tego

wprost, ale jej twarz zasnuła się troskę, kiedy mówiła o tym,

że Siobhan boi się odzywać do ludzi.

Matka Flynna zadawała mi też pytania. Dyskretnie. Pytała

O

moją rodzinę i czy jestem przywiązana do ojca. Z

pewnością zorientowała się, co czuję do Flynna. Bo robiłam się
czerwona jak burak za każdym razem, kiedy o nim
wspomniała.

Opowiadała o nim z dumę, zwłaszcza o doskonałych wy-

nikach, jakie uzyskał na egzaminach przedmaturalnych.

Kiedy kartofle już się gotowały, z maleńkiej lodówki

wyciągnęła garnek i postawiła na gazowym płomieniu. Było w
nim duszone mięso, wymieszane, jak mi powiedziała, z
marchewkę

1 kaszę jęczmienną. Flynn pojawił się, kiedy posiłek był już

prawie gotowy. Spojrzał na mnie z niepokojem, jakby chciał
spytać, czy wszystko w porządku.

Uśmiechnęłam się do niego.
Został wysłany po Siobhan i Caitlin. 1 usiedliśmy do kolacji

na podłodze. Wszystko tu było bardzo dziwne. Telewizor grał,
więc hałas w tle nie cichnął ani na chwilę. Brakowało stołu.
Nie było krzeseł. Talerze nie od kompletu i zabrakło jednego
widelca, więc Caitlin jadła łyżkę. A mimo to uczestniczyłam w
prawdziwie rodzinnym posiłku. Było w tym dużo ciepłej we-
sołości, żartów, śmiechu.

W domu od dawna prawie nie rozmawiałam z mamę, a Stone

tylko burczał, kiedy się coś do niego mówiło. Tu wszyscy
gadali przez cały czas. Flynn i Caitlin dowcipkowali, żartując z
siebie nawzajem, i nawet Siobhan włączała się od czasu do
czasu ze swoimi żartami. Matka Flynna panowała nad tym
wszystkim, pilnowała, żeby żarty nie przeobraziły się w
dokuczanie. Obserwowała, co się dzieje na talerzach,

patrzyła ze zgrozę na Caitlin, która szybko, bez żucia, łykała

jedzenie, potem z troskę na Siobban, która apatycznie grzebała
widelcem w talerzu.

Widziałam, jak starannie odmierzyła porcje tej swojej nad-

spodziewanie smacznej potrawy. Sobie nałożyła tyle co nic,
trochę więcej dała Siobhan. Caitlin i ja dostałyśmy znacznie
więcej. Ale lwia część była przeznaczona dla Flynna. Nie dość,
że dostał pełny, kopiasty talerz, w dodatku - byłam tego pewna
— powybierała dla niego najwięcej kawałków mięsa.

Chciałam, żeby zabrała dla siebie część mojej porcji, ale

odmówiła tak zdecydowanie, że nie śmiałam się upierać. Sie-
działam więc i jadłam, rozkoszując się każdym kęsem, który
ona odjęła sobie od ust, i przyglądałam się wszystkim po kolei,
ale najbardziej Flynnowi.

Podobało mi się, że wszystkie trzy okazywały mu tyle

miłości. Widać było, że Caitlin uważa go za wzór do naśla-
dowania. Ze Siobhan ufa mu bezgranicznie. A jeśli chodzi o
ich matkę — już po pięciu minutach było dla mnie jasne, że
chociaż kocha swoje córki, to Flynn jest jej oczkiem w głowie,
wokół niego kręci się cały jej świat.

Był tylko jeden moment, kiedy pojawiło się między nami

napięcie.

Matka Flynna zaczęła mi opowiadać o Pierwszej Komunii

Caitlin. Z powodu choroby Caitlin nie doszło do niej zeszłego
lata. 1 miała się odbyć zaraz po świętach Bożego Narodzenia.
Mówiła o niej w taki sposób, jakby zakładała, że świetnie
wiem, czym jest Pierwsza Komunia i o co w ogóle chodzi. Nie
miałam pojęcia, ale słuchałam uprzejmie.

Po chwili spytała:

- A ty chodzisz do kościoła, River?
-

Mamo, opamiętaj się! — zawołał Flynn ze

zniecierpliwieniem. — Nie chodzi, do cholery!

- Jak ty się wyrażasz — zawołała jego matka. Wbiła w talerz

zranione spojrzenie. Rozejrzałam się bezradnie. Siobhan nagle
zainteresowała się czymś, co zobaczyła na ekranie telewizora.
Flynn patrzył na matkę z mieszaninę gniewu i poczucia winy w
oczach.

Tylko Caitlin się uśmiechała.
- Ona nawet nie jest katoliczkę - obwieściła z łobuzerskim

uśmiechem.

Matka Flynna podniosła głowę. Oczy zaokrągliły jej się ze

zdumienia.

- Ale myślałam... Bo to przedstawienie... Myślałam, że

szkoła, do której chodzę dziewczęta, też jest...

1 spojrzała na Flynna, który odpowiedział surowym

spojrzeniem, w widoczny sposób ledwie się powstrzymując,
żeby znowu nie podnieść głosu.

- Moja szkoła nie jest katolicka - powiedziałam szybko.

-Właściwie... w ogóle nie jestem religijna. Zdaje się, że rodzice
mojej mamy byli Żydami, ale niewiele o tym wiem...

Urwałam. Wszyscy na mnie patrzyli. Co się stało? -

zaniepokoiłam się. Przeniosłam wzrok na Flynna.

Uśmiechnął się do mnie z zadowoleniem, jakbym

powiedziała świetny kawał.

- Widzisz, mamo? Jest Żydówkę - powiedział. Obok mnie

Siobhan parsknęła cichym śmiechem.

Ich matka zamrugała, zdezorientowana, a potem uśmiechnęła

się do mnie.

- Nie słuchaj ich, River - powiedziała. - Dla mnie to nie ma

żadnego znaczenia, jakiej jesteś religii. Oni sobie ze mnie
żartują.

Kiedy skończyliśmy jeść, Flynn pozbierał talerze. Kiedy

podszedł do zlewu i zaczął je myć, Siobhan trąciła mnie w ło-
kieć.

- Patrz, jak się przed tobą popisuje — szepnęła. - Na co dzień

nie zmywa.

Matka wstała, ziewając.
- Nie trzeba, Paddy. Gdybyś zamiast tego zechciał posprzątać

ten bałagan u siebie, to może moglibyście razem z River po-
pracować nad waszymi rolami...

- Dzięki, mamo - Flynn podszedł i objął ją. W jego ramionach

wydawała się maleńka. Szepnęła mu coś do ucha. Wywrócił
oczami, rzucił na mnie spojrzenie przez ramię i zniknął za
drzwiami.

- A ty, Caitlin — powiedziała ich matka — zostań tu i pomóż

mi w zmywaniu. Dziś wieczorem nie idę do pracy, a za chwilę
zaczyna się ten program, który lubisz.

Po dwóch minutach Flynn wrócił.
- Posprzątane — oznajmił. Chwycił mnie za rękę i zabrał do

pokoju, który dzielił z Caitlin. Zaśmiałam się, kiedy wciągnął
mnie za kotarę i popchnął na materac, jego sprzątanie, jak się
okazało, polegało na pozbieraniu ciuchów i upchnięciu ich w
jeden kąt. Książki i czasopisma poskładał w drugim kącie w
wysoką, niepewnie stojącą stertę.

- Wielkie nieba! - szepnął. - Myślałem, że mama już cię nie

wypuści. 1 co? Podobały ci się?

Uśmiechnęłam się do niego.

- Bardzo. Wszystkie trzy są wspaniałe - szepnęłam. Wy-

dawało mi się, że nie zamknął za sobą drzwi, i nie chciałam,
żeby mnie słyszały. - Siobhan wydała mi się śmielsza niż
dawniej. A Caitlin jest po prostu słodka. Twoja mama ma w
sobie dużo ciepła. Jest taka miła i taka gościnna...

Flynn uśmiechał się do mnie, zadowolony.
- Mama bardzo cię polubiła — powiedział, bawiąc się moim

uchem. - Poznałem to po niej.

- Ona cię uwielbia — przymknęłam oczy i pozwoliłam się

objąć.

Na twarzy poczułam ciepło jego policzka.
- Wiem - odparł.
- Jaki zarozumiały — powiedziałam, uderzając go lekko w

ramię.

- Nooo... - Flynn zaczął całować mnie w usta, jedną ręką

usiłując rozpiąć guzik u mojej bluzki. Wczołgał się na mnie i
wcisnął swoje kolana między moje.

- Mówiłem ci, River, że to całe zaczynanie i przerywanie jest

dla mnie...

Nagle przypomniało mi się, że drzwi są uchylone, a jego

rodzina siedzi tuż obok.

- Przestań! - odepchnęłam jego dłonie i zaczęłam zapinać

guziki. — Nawet nie zamknąłeś drzwi.

- Nie mogłem zamknąć — powiedział. — Pod tym warun-

kiem mama pozwoliła mi cię tu wpuścić. Nie jest
przyzwyczajona oglądać dziewczyny w naszym domu. Nie
przyprowadzałem ich, jak dotąd.

Całowaliśmy się, ale gdy tylko Flynn spróbował znowu zdjąć

mi stanik, wyrwałam mu się.

— Nie będę się rozbierać, kiedy twoja rodzina siedzi nam

prawie że na głowach — szepnęłam.

Odsunął się ode mnie.
— Wiesz co? Właściwie doskonale byś się nadawała na ka-

toliczkę. - Przewrócił oczami i westchnął ciężko. — Dobrze, ty
świętoszko. Domyślam się, że chcesz ze mną o tym porozma-
wiać.

Przytuliłam się do jego piersi i oparłam przedramię na

twardym brzuchu. Odetchnęłam powoli.

— Tutaj wydajesz mi się zupełnie innym człowiekiem
- powiedziałam. - Na żądanie sprzątasz i drzwi zostawiasz

otwarte, kiedy mama ci każe. Nie do wiary. Dlaczego nie mo-
żesz być milszy dla innych ludzi? Przypomnij sobie, jak nie-
uprzejmie odnosiłeś się do pana Nicholsa.

— Nie sądzę, żeby pana Nicholsa zaprzątało moje życie

seksualne - uśmiechnął się Flynn.

— Chyba wiesz, o co mi chodzi — ścisnęłam jego ramię.
— Jesteś inny wobec mamy i sióstr... jakby mniej gniewny.

Spokojniejszy. Bardziej odprężony.

Spojrzał na mnie z ukosa.
— Akurat teraz wcale nie jestem odprężony, River. Czy nie

moglibyśmy zamiast tego...

— Nie - powiedziałam. Usiadłam i zapięłam się.
Leżał na plecach i patrzył na mnie. Oczy mu się śmiały i mó-

wiły, że mnie pragnie, i wyglądał tak pięknie, że wszystko we
mnie topniało.

— Chciałbym się z tobą kochać — powiedział.
— Tak, Flynn, wiem - roześmiałam się. — Ale drzwi są

otwarte.

Usiadł i pochwycił moją dłoń.
— Naprawdę! — Jego płonące spojrzenie przenikało mnie na

wylot. — Nie tutaj. Nie w tej chwili. Ale wkrótce. Chciałbym z
tobą być.

Serce zamarło we mnie na chwilę, kiedy dotarło do mnie, o

czym mówił. Patrzyłam na niego i kręciło mi się w głowie.

— A jeśli chcesz wiedzieć resztę... dziś wieczorem stało się

coś takiego, jakby mur runął — Flynn nie puszczał mojej dłoni.
— Nigdy jeszcze nie czułem nic podobnego. Wobec nikogo,
River. Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Podczas kolacji
myślałem tylko o tym, jak to będzie, kiedy ci zdejmę bluzkę.
Wyobrażałem sobie, że będę cię całował i dotykał, i... —
Przysunął się bliżej. — 1 nie chcę, żebyś znowu to przerwała
— mówił cicho, z lekką chrypką. — Chcę cię poczuć całym
sobą. To się musi wydarzyć.

Serce mi biło.
— Nie wiem... - odpowiedziałam. Trudno mi było zebrać

myśli. Przecież ja też go pragnęłam. Wiedziałam o tym. Ale
wszystko to działo się za szybko. Dopiero co nie rozmawiali-
śmy ze sobą po tamtej kłótni w taksówce... A dokąd teraz pę-
dził Flynn? Daleko, daleko. Za dziesiątą górę.

Flynn podniósł moją dłoń i przyłożył ją do policzka. Jego dłoń

całkiem przykryła moją. Nawet przegub zniknął pod jego
przegubem.

— Czego jeszcze nie wiesz? - spytał. - Otworzyłem się przed

tobą. Powiedziałem ci o sobie wszystko.

Nie, pomyślałam, nie wszystko. Nie powiedziałeś mi, że mnie

kochasz.

— Na to jest jeszcze za wcześnie - wymamrotałam. - Znamy

się dopiero kilka tygodni.

Flynn uniósł brwi.
— Romeo i Julia wzięli ślub, chociaż znali się jeszcze krócej.

Podniósł moją dłoń do ust i pocałował jej wnętrze, bardzo,
bardzo delikatnie.

Można mu zaufać — coś mi mówiło. - Można mu zaufać,

mimo że używa moich własnych słów przeciwko mnie.

— Nie mów mi o tej cholernej sztuce — szepnęłam.
Jego usta wycałowały całą drogę od wnętrza mojej dłoni do

przedramienia. Drżałam. Było mi tak dobrze. Było najlepiej,
jak tylko mogło być. Kochałam go tak bardzo, że nie umiała-
bym wyrazić tego słowami.

A jednak - czułam, że jest za wcześnie. Nie chciałam takiego

pośpiechu. Zrozumiałam, że wiedzieć o nim coś więcej — to
jeszcze za mało. Musiałam jeszcze poznać jego uczucia.
Potrzebowałam dowodu, że kocha mnie tak mocno jak ja jego.
1 że nie wpadnie znowu we wściekłość z byle powodu.

Chciałam mieć całkowitą pewność, że Flynn mnie kocha.

21.

Godzinę później mama Flynna kazała mu odprowadzić mnie

na przystanek. Kiedy wyszedł do łazienki, odciągnęła mnie na
stronę.

— Cieszę się, że się spotykacie — uśmiechnęła się.

Odpowiedziałam nieśmiałym uśmiechem.

— On pracuje bardzo ciężko i jest twardy - westchnęła. —

Możesz mi wierzyć, jest w stanie wiele osiągnąć. Ale pod tą
twardością jest w nim coś takiego... To rana. Wiesz o tym?

Kiwnęłam głową. Dławiło mnie w gardle.
— 1 z powodu tej rany łatwo wpada w gniew. Za każdym

razem, kiedy wychodzi z domu, obawiam się, żeby nie zrobił
głupstwa. Rozumiesz... na przykład, żeby nie wdał się w bójkę
z kimś, kto go obrazi. Kiedy zobaczyłam jego rozbitą wargę po
tej historii w pubie... — położyła mi dłoń na ramieniu. — Nie
mówię, że wtedy źle postąpił. Ale czasem zdarza mu się zrobić
coś, co nie jest... właściwe. Czasem lepiej by było, gdyby
wzruszył ramionami i odszedł. Boję się, że on tego nie będzie
umiał... A wtedy... wtedy jego wielkie marzenia przepadną i...

Flynn wyszedł z łazienki.
— Gotowa? - spytał.
— Tak - popatrzyłam na jego mamę.
— Do zobaczenia, River - powiedziała. - Uważaj na siebie... i

na Paddyego. Dobrze?

Ten dzień odmienił wszystko między mną i Flynnem. Flynn

był mi bliższy niż kiedykolwiek. A jednak... Czułam, że popy-
cha mnie do seksu w ten sam niecierpliwy sposób, w jaki robił
wszystko inne. Nie mogłabym powiedzieć, że tego nie chcę.
Chciałam. Ale nie chciałam, żeby mnie poganiał.

Po trosze żałowałam, że nie jestem taka jak Emmi. Dla niej

seks był zupełnie czymś innym. Czymś zwyczajnym, nie-
specjalnie uroczystym. Ale ja — dlatego że chodziło o Flynna
— chciałam, żeby to było czymś absolutnie doskonałym.

Spotkaliśmy się w weekend i całe popołudnie spędziliśmy we

dwoje w parku. Było tak zimno, że nasze oddechy od razu
zamieniały się w białą parę.

Flynn schował dumę do kieszeni i wziął ze sobą tę kurtkę,

którą mama kupiła mu za dwa funty. Naprawdę była paskudna.
Ze sztucznej skóry, z grubą szarą podpinką. Włożył ją dopiero
wtedy, kiedy znikliśmy z oczu innych spacerowiczów. A
potem przykryliśmy się nią oboje i całowaliśmy się godzinami.

Całowaliśmy się i rozmawialiśmy. Głównie o jego rodzinie. O

ojcu. O tych czasach, kiedy ojciec upijał się w domu. Kiedy
dręczył Flynna i Siobhan po ich powrocie ze szkoły. Albo
groził matce Flynna, nachodząc ją tam, gdzie pracowała.
Słuchałam tego, mocno przytulona do Flynna, i wiedziałam, że
tego jeszcze nigdy nikomu nie opowiadał.

Rozmawialiśmy też o przedstawieniu. Denerwowałam się, że

publiczność nie dopisze. On był spokojny. Zostały już tylko
dwie próby, potem, w środę, próba generalna, a w czwartek i w
piątek czekały nas przedstawienia.

Rozmawialiśmy też o... To znaczy, próbowałam mu coś

wytłumaczyć. Musiałam.

Było ciemno. Poszliśmy do tej części parku, która jest naj-

bardziej oddalona od ulicy. Na środku małego placyku stała
nieczynna fontanna, otoczona czterema parkowymi ławkami.

Położyliśmy się na jednej z tych ławek. Całowaliśmy się,

przytuleni. Flynn znowu zaczął mówić o tym, że chciałby się
ze mną kochać. A ja mówiłam, że wolę z tym jeszcze poczekać.

- Ale dlaczego? - jęknął Flynn i przycisnął mnie do ławki

swoim ciężarem. — To jest właśnie to, co mamy teraz do zro-
bienia. Nie istnieje nic pilniejszego. Nic ważniejszego.

Nie, nie patrzyłam na to tak jak on. Chciałam tego samego.

Ale potrzebowałam czasu. Więc obiecałam mu w końcu, że
zrobimy to, kiedy skończą się próby i będziemy mieli za sobą
przedstawienia. Pogodził się z tym i wyszliśmy z parku, mocno
spleceni ramionami.

Myślałam sobie, że jestem bezgranicznie szczęśliwa, ale w

jakimś zakątku mojego umysłu cichy głosik pytał: „Dlaczego
myślisz, że po przedstawieniach będzie inaczej, River?
Sądzisz, że tak bardzo się zmienisz w ciągu pięciu dni?".

Następne dni były bardzo pracowite. Pan Nichols wpadł w

okropny humor - przez całą poniedziałkową próbę wrzeszczał
na każdego, kto zapomniał tekstu albo zaśmiał się w nie-
stosownym momencie.

Widziałam, że niewiele brakuje, żeby Flynn znowu dostał

furii. Albo żeby wyszedł z tej sali, trzasnął drzwiami i rzucił to
wszystko w diabły. Ale jakimś cudem udawało mu się utrzy-

mać emocje na wodzy. Kiedy grał swoje sceny, czułam, że ma

włączonego autopilota. Poznałam to z jednej strony po tym, że
w jego kwestiach nie było takiego emocjonalnego napięcia,
jakie wyczuwało się wcześniej, z drugiej — nietrudno było
zgadnąć, o czym naprawdę myśli, bo raz po raz spoglądał na
mnie. Ale nawet na autopilocie Flynn był o niebo lepszy od
wszystkich innych naszych aktorów razem wziętych.

Prawdę mówiąc, bardzo współczułam panu Nicholsowi.

Oprócz Emmi, Flynna i Alexa nikt nie potrafił wypowiadać
swoich kwestii w sposób mniej więcej naturalny i poruszać się
po scenie ze swobodą. Grace wciąż zapominała roli. Daisy
pamiętała, co ma powiedzieć, ale zapominała, gdzie powinna
stanąć. A jeśli chodzi o Jamesa Molloya - znowu zrobił się taki
nieśmiały jak na początku i tego, co mówił, nie było słychać
nawet w pierwszym rzędzie, cóż dopiero w ostatnim.

— W tej sali mieści się pięćset osób — krzyczał pan Nichols.

-

Myślicie, że ktoś was usłyszy, jeśli będziecie

MAMROTALI?

Biedny James poczerwieniał i powtórkę zagrał jeszcze ciszej.
Do środy pan Nichols zachrypł od tego krzyku i stracił głos.

Podczas próby generalnej tkwił za kulisami i ochrypłym
szeptem dawał ostatnie wskazówki każdemu, kto mógł się tam
zatrzymać wystarczająco długo, żeby ich wysłuchać.

Widziałam, jak wciągnął do kąta Emmi i Flynna. Serce we

mnie zamarło. Domyślałam się, o czym mówił. Chciał, żeby
włączyli do gry prawdziwe pocałunki.

Potem spytałam Emmi, niby przypadkiem, co takiego po-

wiedział im pan Nichols.

— Mówił: kiedy będziecie się całowali, to broń Boże bez

języka - zeznała z powagą.

Wytrzeszczyłam na nią oczy.
- Co?
Roześmiała się.
- Żartowałam. Mówił, że te pocałunki to część roli, tak je

mamy traktować i nie zważać na żadne śmiechy na widowni.

Podczas próby generalnej stałam za kulisami i z niepokojem

obserwowałam scenę spotkania Romea i Julii. Mimo za-
pewnień Flynna, że nic go nie rusza, dostrzegłam w nim ślad
tremy. Dzięki tej tremie grał jeszcze lepiej. Wypowiadał swoje
kwestie z prawdziwym uczuciem.

Kiedy pojawiła się Emmi, uderzyło mnie, jaka z nich dobrana

para. Oboje atrakcyjni, wysocy, charyzmatyczni. Seksowni.
Rzecz jasna, już wcześniej to zauważałam. Ale było mi jeszcze
trudniej na nich patrzeć, kiedy przebrani w swoje piękne
kostiumy krążyli jedno koło drugiego.

Powróciłam pamięcią do pierwszej próby, tej, podczas której

Flynn i ja odpowiadaliśmy na wszystkie pytania pana Nicholsa
o znaczenie kwestii Romea i Julii. To przecież były nasze
kwestie, myślałam zazdrośnie.

Stałam, ukryta za kurtyną, i czekałam na scenę pocałunku.

Byłam tak pochłonięta obserwowaniem ich, że nawet nie
zauważyłam grupki osób otaczających dwie statystki z niższej
o rok klasy w naszej szkole. Naszeptywali się tuż za moimi
plecami.

— Będą się całować naprawdę? Bez udawania? - spytało

któreś z nich.

— Oczywiście — odpowiedział ktoś inny. — Flynn by tego

nie odpuścił. Spójrzcie na niego. Widać, że ona mu się podoba.

- Cicho! - syknęła jedna z tych dziewczyn. Spojrzała na mnie i

zachichotała.

Kątem oka widziałam je obie. Zasłaniały sobie usta, żeby

stłumić chichot, i starały się nie patrzeć w moją stronę, ale
zrobiły się czerwone.

Emocje zapłonęły we mnie od upokorzenia. Na scenie palce

Flynna głaskały policzek Emmi. Ten prosty gest, delikatny i
czuły, dobrze znałam. Jego oczy były pełne miłości i powagi.
Aż trudno mi było uwierzyć, że to tylko rola. Moje serce omal
nie wyskoczyło z klatki piersiowej, kiedy Flynn pochylił się i
musnął ustami jej usta.

Nie tak się to miało skończyć. Emmi powinna była zacho-

rować. Tak, żebym ja mogła zagrać jej rolę. 1 wtedy on stałby
się moim Romeo, a ja jego Julią.

Przypomniałam sobie, jak Emmi przylgnęła do niego w

taksówce po awanturze na tyłach pubu. Zazdrość zaczęła
krążyć w moich żyłach jak gęsta, ciemna trucizna, i czułam, że
się duszę.

Przestali się całować, a ja przyglądałam się bezradnie, jak

patrzą sobie w oczy.

Następna kwestia należała do mnie. Weszłam na scenę.
— Panienko, jejmość pani matka prosi.
Mój własny głos zabrzmiał obco w moich uszach.
— Któż jest jej matką? — Flynn wygłosił swoją kwestię, nie

odrywając wzroku od Emmi.

Mechanicznie odpowiedziałam kwestią Piastunki, obserwując

wymianę spojrzeń między tymi dwojgiem.

Chwilę później zostałyśmy na scenie same - Emmi i ja.
Emmi wypowiedziała następnych kilka wersów, pytając o

Romea - o jego nazwisko i czy ma żonę. 1 dopiero na koniec

spojrzała na mnie. Twarz miała zarumienioną, głos zdradzał

ożywienie.

Chwilę później miałyśmy już z głowy tę scenę. Wyszłam za

kulisy razem z Emmi i rozejrzałam się za Flynnem, ale naraz
wszystko zasłoniły mi dekoracje do sceny balkonowej. Maz,
nasz scenograf, stworzył balkon z paru pomalowanych odpo-
wiednio kartonowych pudeł i umieścił go na podwyższeniu
zaopatrzonym w kółka. W tamtej chwili właśnie usiłował
przepchnąć tę swoją konstrukcję na scenę. Liam, chłopak,
którego mu przydzielono jako asystenta i który rządził szafą z
rekwizytami, nie chciał na to pozwolić.

— Teraz nie pora na to, nie potrzebujemy balkonu na scenie

— powiedział scenicznym szeptem i wypchnął tę konstrukcję z
powrotem za kulisy, blokując wyjście.

Emmi i ja musiałyśmy się zatrzymać.
— Owszem, potrzebujemy - obstawał przy swoim Maz. -Musi

się tam znaleźć, i to już.

Z tyłu, za dekoracjami, zobaczyłam Flynna. Sprawdzał coś w

tekście sztuki. Kwestia dekoracji najwyraźniej nic go nie ob-
chodziła.

Nagle, nie wiadomo jakim sposobem, Alex wyrósł przed sa-

mym nosem Flynna. Powiedział coś, czego nie usłyszałam, ale
po minie poznałam, że nie jest zbyt przyjaźnie nastrojony.
Flynn powoli podniósł na niego wzrok, a ja wstrzymałam
oddech.

— O mój Boże! - jęknęła Emmi tuż obok mnie.
— Dekoracje do aktu 11, na scenę! - zawołał pan Nichols od

strony widowni.

— Teraz widzisz? - odezwał się Maz i rzucił Liamowi

triumfujące spojrzenie.

— Ale przepuśćcie nas wreszcie — powiedziałam stanowczo.
— Zaraz — Liam puścił balkon i Maz spróbował ostrożnie

przejechać przez wąskie przejście.

— Szybciej! — syknęłam, nie spuszczając wzroku z Flynna,

który tymczasem wstał. Chciał wyminąć Alexa, ale ten zrobił
krok i stanął mu na drodze. Obaj mierzyli się wściekłymi
spojrzeniami. Moje tętno biło coraz prędzej. Wiedziałam, co
oznacza ten przedburzowy odblask w oczach Flynna. Flynn
wyglądał tak, jakby miał za chwilę eksplodować.

Stukając kółeczkami o podłogę, balkon zjechał nam z drogi.

Kiedy Maz wjeżdżał z nim na scenę, przecisnęłam się obok,
myśląc tylko o tym, żeby jak najszybciej dopaść Flynna.
Zebrało się już wokół nich obu małe zbiegowisko. Prawie
zapomniałam o Emmi, która szła za mną. Alex nachylił się do
Flynna i szepnął mu coś do ucha.

On także był wściekły.
Ruszyłam w ich stronę, roztrącając ciekawskich, zdecydo-

wana dotrzeć na miejsce, zanim będzie za późno.

Ale właśnie było już za późno. Flynn zacisnął zęby i ode-

pchnął Alexa, uderzając go obiema pięściami w klatkę
piersiową. Alex zachwiał się i upadł plecami na tłumek, który
zgromadził się z tyłu. Ale to nie wystarczyło Flynnowi, który
zrobił jeszcze krok, nie opuszczając pięści, gotów znowu
uderzyć.

— Hej, tam! — głos Emmi wybił się ponad ogólny rozgar-

diasz oburzonych głosów.

— Spokój! - wrzasnął pan Nichols. - Gdzie, u diabła, jest

Benwolio? Ruszajcie się, ludzie! To jest próba generalna! Nie
może być żadnych przestojów!

Przepychałam się łokciami przez tłumek.

— Flynn!
Słysząc mój głos, Flynn oderwał wzrok od Alexa, który

tymczasem usiłował pozbierać się i stanąć na nogi, a kiedy mu
się to udało, zacisnął pięści równie mocno jak Flynn.

Flynn zgiął łokieć, żeby wyprowadzić następny cios.

Wyobraziłam sobie konsekwencje, jakie czekają go za pobicie
Alexa: zostanie wykluczony z obsady... wyrzucony ze szkoły...

Nikt go nie zrozumie. Będzie osamotniony, jeszcze bardziej

niż dotąd. 1 nikt nie stanie po jego stronie. Tym bardziej że
Alex był od niego znacznie popularniejszy.

Złapałam go mocno za przegub w tej samej chwili, kiedy

Emmi dopadła Alexa. Widziałam kątem oka, że coś mu szepce,
ale w centrum mojej uwagi był Flynn. Zatrzymał się na chwilę.
Zaskoczony, spojrzał na przegub, za który go złapałam. 1 wy-
rwał mi się.

Flynn rzucił pogardliwe spojrzenie Alexowi, którego teraz

zasłoniła przed nim Emmi i parę innych osób, obrócił się na
pięcie i oddalił się gniewnym krokiem. Pobiegłam za nim.
Chłopak grający Benwolia potrącił mnie, pędząc bez tchu na
scenę.

— Dokąd idziesz? — spytałam, gdy Flynn pchnął drzwi

znajdujące się za sceną. - Za minutę masz wejście!

Udał, że mnie nie dostrzega. Biegłam, próbując dotrzymać

mu kroku. Po półmrokach kulis światło jarzeniówek tak raziło
w oczy, że zamrugałam.

— Flynn... - odezwałam się. - Co to za historia z Alexem?

Mój puls oszalał. Czemu Alex był taki zły? Co Flynn mu
zrobił? Czy to miało związek z Emmi?

Flynn potrząsnął tylko głową i szybkim krokiem przemierzał

szkolny korytarz. Zatrzymałam się na chwilę, przerażona. A
potem dogoniłam go. Krew szumiała mi w skroniach.

- Flynn... Czemu się do mnie nie odzywasz? Zatrzymał się w

pół kroku. Obrócił się. Nawet w tamtej

chwili nie mogłam odepchnąć od siebie myśli, że wspaniale

prezentuje się w kostiumie Romea.

- Nie mam ochoty znowu się z nim szarpać - powiedział. - Ale

to nie ma nic wspólnego z tobą, River. To sprawa między mną i
Alexem.

Paru chłopców, których nie znałam, przemknęło obok nas.

Ściszyłam głos.

- Co ci zrobił Alex?
- Powiedział, że nie podobało mu się, jak całowałem Emmi na

scenie - prychnął Flynn. - Głupi palant.

Popatrzyłam na niego.
- Dlaczego nazywasz go palantem? Przecież to oczywiste, że

nie mogło mu się podobać.

- Stajesz po jego stronie? - W oczach Flynna błysnęła furia.
- Nie - gwałtownie potrząsnęłam głową. - Chciałam tylko

powiedzieć, że go rozumiem. Ja też wolałabym, żebyś jej nie
całował. Nie powinieneś się o to gniewać.

Z krtani Flynna wydobył się głuchy pomruk. Jego oczy coraz

bardziej ciemniały od gniewu. Uderzył pięścią w ścianę.
Widząc to, aż podskoczyłam. Moje serce zaczęło bić jeszcze
szybciej. Uprzytomniłam sobie, że się boję. Nie tego, że mnie
uderzy... Ale nie miałam pojęcia, co może powiedzieć albo
zrobić w następnej chwili.

- Nie wygłupiaj się - warknął. - Przecież to tylko przed-

stawienie.

- Nie wygłupiam się - odpowiedziałam głosem ostrym i

zimnym jak lód. - Ale właśnie coś do mnie dotarło.

- 1 co to takiego? - burknął Flynn.
— Opowiadałeś mi o twoim ojcu... Zachowujesz się tak samo

jak on - w miarę jak mówiłam, widziałam to coraz wyraźniej.
— Pewnie nie uderzyłbyś mnie, tak jak on bił twoją mamę. Ale
tak jak on tracisz kontrolę nad sobą i... i... przerażasz innych.

Flynn patrzył na mnie twardo i gniewnie.
— Przerażam innych? — powtórzył.
- Przerażasz mnie - wyznałam. - Bo potrafisz wyjść z siebie z

byle powodu. Bo zawsze masz w sobie tyle wściekłości.

Flynn potrząsnął głową.
— Nie bądź śmieszna.
Zapadła między nami cisza. A potem gradowa chmura gdzieś

odpłynęła znad jego oczu. Z uśmiechem wziął mnie w ramiona.

— Może moglibyśmy po próbie generalnej... urwać się stąd?
Patrzyłam na niego w osłupieniu, jak to możliwe, żeby w

ciągu paru chwil tak się zmienić? Przejść od wściekłości do
uwodzicielskich spojrzeń?

Z uniesionymi brwiami czekał na odpowiedź. Zachował się

tak, jakby zapomniał, o czym mówiłam mu przed chwilą. Albo
jakby w ogóle mnie nie słuchał.

1 posmutniałam. Bo po raz pierwszy przyszła mi do głowy ta

myśl, że być może przy Flynnie nigdy nie poczuję się kochana.
Być może bliskość, jaka panowała między nami w tamtej
chwili, jest największą, na jaką w ogóle wolno mi liczyć.

22.

Już otwierałam usta, żeby powiedzieć mu, co czuję. Ale

zanim do tego doszło, dogonił nas jeden z pomocników inspi-
cjenta. Odchrząknął nerwowo.

— Co się dzieje, Flynn? — wyrzucił z siebie, zdyszany. —

Pan Nichols cię szuka! Powinieneś wyjść na scenę już dwie mi-
nuty temu! Przecież... to próba generalna, nie może być żad-
nych przestojów!

— Wiem, na czym polega próba generalna - warknął Flynn.
Pochylił się i pocałował mnie w kark, a potem odepchnął tego

chłopaka i pobiegł w stronę auli. Emocje kłębiły się we mnie.
Nie od razu ruszyłam się z miejsca. Kiedy dotarłam za kulisy,
słyszałam z daleka głos Flynna, który stał już na scenie i grał.

— Mamże iść dalej, gdy tu moje serce?
Jego głos brzmiał rześko i wesoło — nie było w nim ani śladu

trudnych emocji sprzed paru minut. Oparłam się o szafę z
rekwizytami, a Flynn zniknął mi z oczu po niewidocznej
stronie. Wrócił po chwili i zaczęła się scena balkonowa, w
której Julia i on wyznawali sobie miłość.

Osunęłam się na podłogę i usiadłam, chowając głowę w

ramionach.

— River...

Podniosłam wzrok. To była Grace.
— Trudno ci to znieść, kiedy go widzisz z inną? — spytała ze

współczuciem.

Odwróciłam się, żeby ukryć łzy w oczach. Grace poklepała

mnie po ramieniu.

— Masz jeszcze chwilę czasu? Chciałabym ci coś powie-

dzieć. W tajemnicy.

Zawahałam się. Miałam wejść do akcji już za moment, to

znaczy zza sceny zawołać Julię, stojącą na balkonie. Ale nie
wyobrażałam sobie, jak przetrwam tę najbliższą, niesłychanie
romantyczną wymianę zdań między Flynnem i Emmi.

W nagłym natchnieniu zerwałam się na nogi i poprosiłam

Daisy Walker, żeby powiedziała za mnie moich kilka wersów.

— To tylko parę zdań, mówi się je zza sceny, Daisy — bła-

gałam. — Nikt nawet nie zauważy. A ja muszę o czymś
ważnym porozmawiać z Grace.

Daisy przyjrzała mi się badawczo, ale zgodziła się bez za-

dawania dodatkowych pytań.

Z ulgą wyszłam z Grace przez drzwi za sceną. Kiedy

przechadzałyśmy się po korytarzu, dotarło do mnie nagle, że
będę musiała oglądać pocałunki Flynna i Emmi wiele razy
przez najbliższe dni. Dziś jeszcze pięć pocałunków, a potem
całe dwa przedstawienia — po siedem na każde. Nie, nie
zniosę tego.

- Co chciałaś mi powiedzieć? - spytałam, starając się za-

pomnieć o pocałunkach.

- Nie tutaj - Grace zaprowadziła mnie do damskiej garderoby,

która znajdowała się w małym pomieszczeniu blisko auli. Na
oknach wisiały czarne pluszowe zasłony, dzięki któ-

rym czułyśmy się swobodniej. Choć na zewnętrz było jeszcze

widno, w garderobie panował półmrok i cisza.

Grace zdjęła z krzesła walizeczkę, w której Emmi przyniosła

swój zestaw do makijażu, i posadziła mnie. Sama usiadła na
sąsiednim krześle i pochyliła się w moją stronę,
rozemocjonowana.

Moje zmartwienia natychmiast się oddaliły na widok

rumieńca na jej policzkach i błyszczących oczu.

— Co się stało, Grace? — spytałam.
— Zrobiliśmy to z Jamesem wczoraj wieczorem. Popatrzyłam

na nią. Jej zwykle blada twarz pałała... Ojej...

Wyglądała... nie wiem, jak to opisać... promiennie.
— Z Jamesem... To znaczy... pierwszy raz? — spytałam nie-

zręcznie, wstydząc się, że nie jestem na bieżąco. Byłam tak
zajęta Flynnem przez ostatnie dni, że zupełnie straciłam z oczu
Grace.

Kiwnęła głową.
— W ogóle pierwszy raz.
— No, no... — powiedziałam. — Jak było?
— Cudownie - westchnęła Grace. 1 zrobiła minę. - Ale

niezupełnie tak, jak sobie to wyobrażałam...

Uśmiechnęłam się do niej.
— Więc kochasz go? Grace przewróciła oczami.
— Och, nie wiem. Ale jest taki słodki. Taki miły. 1 łagodny.

Och, River... Wczoraj wieczorem... Nie umiem ci tego
opowiedzieć. On mi był taki... taki...

— Wdzięczny? - spytałam.
— Nie - Grace aż się cofnęła, oburzona. — Chociaż właś-

ciwie... tak. Ale nie to chciałam powiedzieć. Przy nim po-

czułam się kimś wyjątkowym. Nie, nie było wielkich słów, w

rodzaju „oddałbym życie za ciebie", to raczej drobiazgi... Na
przykład wciąż pytał, czy ze mną wszystko w porządku, nawet
kiedy... rozumiesz, kiedy byliśmy w trakcie tego. 1 wie-
działam, że jeśli zechcę, możemy to przerwać i poczekać... i
czułam, że mogę zaufać mu całkowicie... Ze nawet nie spojrzy
na żadną inną, i...

Przygryzłam wargę, starając się nie dopuścić do tego, żeby

łzy napłynęły mi do oczu. Dlaczego Flynn nie był taki? Flynn
miał łatwość wyrzucania z siebie mocnych słów i gestów. Ale
zaczynałam się domyślać, że jego gwałtowna namiętność też
czerpie energię z gniewu. A gdzie zwyczajna empatia? Dla-
czego nie mógł poczekać, aż poczuję się gotowa? Dlaczego nie
mogłam mu zaufać w sprawie Emmi? Dlaczego nigdy mi nie
powiedział, że mnie kocha?

— River, co ci jest? — Grace pochyliła się w moją stronę i jej

jasne włosy dotknęły moich, w kolorze rzecznego błota.

— Nic — powiedziałam i przygryzłam wargę jeszcze moc-

niej, żeby się nie rozpłakać. — Naprawdę bardzo się cieszę, że
ty i James... To taki miły chłopak.

Grace zmarszczyła nos.
- Tak, jest miły, ale... - zawahała się. - A co z Flynnem? Flynn

nie jest taki słodki jak James, ale chyba bardzo mu na tobie
zależy, prawda?

Łza spłynęła po moim policzku. Nic nie mogłam na to po-

radzić.

- Tak bardzo go kocham, Grace... - załkałam. - Tak bardzo go

kocham...

Twarz Grace złagodniała.

- A on? Nie kocha cię? — zmarszczyła czoło. - Myślałam, że

jest wam ze sobą bardzo dobrze.

Powiedziałam jej, jak to było. Nie o rodzinie Flynna i nie o

jego przeszłości, ale o tym, jaki był zawsze pełen gniewu, i że
kiedy się przede mną w końcu otworzył, zaczął się w zamian za
to domagać seksu. To było śmieszne. 1 kiedy wypowiedziałam
te słowa, zrozumiałam, że są prawdziwe. Byłam pewna, że dla
Flynna to coś w rodzaju transakcji. To dlatego zaczął domagać
się seksu, gdy tylko opowiedział mi o swoim ojcu.

- Ale jestem pewna, że on szaleje za tobą, River. Wszyscy to

widzą. Może on nie potrafi ci powiedzieć, jak bardzo cię kocha.

Potrząsnęłam głową. Flynn umiał powiedzieć wszystko, co

chciał. Słów nigdy mu nie brakowało.

- Naprawdę, River - upierała się Grace. — James mówi, że

Flynn nigdy dla nikogo tak nie stracił głowy.

- Tak mówi? - podniosłam wzrok. - A co Flynn mu po-

wiedział?

Grace trochę się zaczerwieniła.
- Wiesz, nie żeby Flynn mu coś specjalnego mówił...
- Widzisz? - rozszlochałam się na nowo. - Nigdy nie po-

wiedział, że mnie kocha. Nie mówił tego ani mnie, ani nikomu
innemu. Zależy mu tylko na seksie. Wszystko mu jedno, z kim.
— Chwyciłam Grace za ramię. — Obiecaj mi, że powiesz mi
prawdę, kiedy cię o coś zapytam...

- O co? - Grace otworzyła szeroko oczy.
- Obiecujesz?
- Dobra - wzruszyła ramionami. - Obiecuję. Ale o co ci

chodzi?

— Czy on się podoba Emmi?
Zadarty nosek Grace zmarszczył się z urazą.
— River, ona by nigdy...
— Tak, wiem. Ale czy on się jej podoba? - powtórzyłam. - Bo

jeśli tak, to teraz on to wyczuje, całując ją na scenie. Jestem
pewna, że to wyczuje. A jeśli... jeśli ona mu się podoba, to
wtedy... to wtedy... — mój oddech zamienił się w serię
ciężkich westchnień. - O mój Boże! Jeśli ona mu się podoba...

— Uspokój się, River - powiedziała Grace, obejmując mnie.

— On nie jest tego wart, dziewczyno. Żaden facet nie jest tego
wart.

Osunęłam się na podłogę i płakałam jak bóbr.
— On jest tego wart, Grace. Tak bardzo go kocham... Tak

bardzo...

Dostałam prawdziwego ataku histerii. Jakby nagle ujawniło

się całe napięcie ostatnich dwóch miesięcy — wyczerpujące
próby omijania tematów, które gniewały Flynna, i nieustająca
troska o to, jak Flynn się czuje i czego sobie życzy.

Otworzyły się drzwi i do garderoby weszła Emmi.
Spojrzała w to miejsce, gdzie siedziałam na podłodze, i

teatralnym ruchem cofnęła się w stronę drzwi.

— O mój Boże, on ją rzucił!
— Zamknij się, Emmi - powiedziała Grace z zaskakującą

stanowczością. Wstała z krzesła i podeszła do Emmi. Słysza-
łam, że szepcą między sobą. Ale dalej siedziałam na podłodze i
płakałam. 1 sama nie wiedziałam już, dlaczego płaczę. Po
prostu dlatego, że tak bardzo chciałam kogoś kochać i być
przez niego kochaną. Tak bardzo! 1 byłam pewna, że właśnie
Flynn jest tym kimś. Naprawdę! A stało się tylko tyle, że
chociaż za-

angażowałam wszystkie swoje uczucia, dalej byłam tak

strasznie samotna.

Tak, dla niego byłam gotowa oddać duszę. Ale to nie

wystarczyło. Nie mogłam być pewna, że mnie kocha.

Emmi pochyliła się nade mnę, szeleszcząc jedwabiem swojej

sukienki, lśniącej na tle czarnych pluszowych zasłon w słabym
odblasku dziennego światła, które się spod nich sączyło.

— River...
Podniosłam wzrok i spojrzałam w jej czekoladowe oczy.

Nawet ze ściągniętymi brwiami wyglądała ślicznie. Jej lśniące
brązowe włosy układały się miękko wokół trójkątnej
twarzyczki. Czy mogła się nie podobać Flynnowi?

— Jestem pewna, że cię kocha — powiedziała. — Tak samo

pewna, jak tego, że nie jest mną zainteresowany. Alex twierdzi,
że nie widział jeszcze, żeby Flynn dla kogokolwiek tak stracił
głowę.

— A skąd Alex może to wiedzieć? — odpowiedziałam

gniewnie. - Przecież oni się nawet nie kolegują. Przypomnij
sobie, co się dziś działo za kulisami. Omal się nie pobili, bo
Alex był o niego zazdrosny.

Emmi westchnęła.
— To niezupełnie tak... - zakręciła na palcu kosmyk włosów. -

To znaczy, wiem, że Alex nie jest wzorem inteligencji
emocjonalnej... Ale, z drugiej strony, pod pewnymi względami
okazuje się ku mojemu zaskoczeniu całkiem na poziomie.

Wzniosłam oczy do góry.
— Proszę cię, Emmi, tylko nie zaczynaj znowu opowiadać

nam o swoim życiu seksualnym.

— Nie to miałam na myśli - powiedziała. — Alex jest

prostolinijny i nieskomplikowany. To mi się w nim podoba.
Żadnych ukrytych głębi. Żadnych niespodzianek. Chciał tylko
dać Flynnowi do zrozumienia, że nie pozwoli sobie w kaszę
dmuchać. 1... No, dobrze, może ma czasem przyciężki dowcip,
ale przynajmniej nie traci panowania nad sobą z byle powodu.

Zmrużyłam oczy.
— Chciałaś powiedzieć, że Flynn traci. Emmi wzruszyła

ramionami.

— Przyznaj, River, że jest trochę dziwny. Nie taki jak inni. Na

przykład w ogóle nie pije. A poza tym jest porywczy. Stawia
wszystko na ostrzu noża. Ulega emocjom. Potrafi zachować się
niesłychanie arogancko...

— Ale przynajmniej coś go naprawdę obchodzi — odpo-

wiedziałam z nagłym rozdrażnieniem. - 1 potrafi być lojalny.
Pracuje ciężej, niż możesz to sobie wyobrazić, i umie odczu-
wać tak głęboko, że... — umilkłam na widok uśmiechu, który
przemknął po twarzy Emmi. - Co chcesz powiedzieć?

— Jeśli jeszcze się w tobie nie zakochał do szaleństwa, nie

powinien zwlekać — powiedziała. — Nawet nie masz pojęcia,
jacy jesteście do siebie podobni.

Zmarszczyłam brwi. Zawsze wydawało mi się, że to do niej

jest podobny Flynn. Inteligentny, dowcipny, czarujący.

— Mówię poważnie — śmiała się Emmi. — Gdybyś mogła

zobaczyć swoją minę. Poczerwieniałaś z gniewu, kiedy go
broniłaś. Nawiasem mówiąc, powinnaś zaraz wracać na scenę.
1 popraw sobie makijaż.

Zaczęłam szukać tubki z podkładem.

— Wielkie nieba! - jęknęłam, zaglądając do lustra. - Jak ja

wyglądam!

Miałam podpuchnięte oczy, a policzki całe w smugach

rozpuszczonego tuszu do rzęs.

Emmi i Grace za moimi plecami wymieniały porozumie-

wawcze spojrzenia.

— Czego ty właściwie chcesz, River? — spytała Emmi, stojąc

z założonymi rękami.

Nałożyłam trochę podkładu na twarz.
— Chcę wiedzieć, czy on mnie kocha — odpowiedziałam ze

spokojem. - Czy on mnie tak naprawdę, głęboko, wiernie
kocha.

— Czemu go nie zapytasz? - odezwała się Grace. Napotkałam

wzrok Emmi.

— Dlatego że mógłby mi odpowiedzieć to, co chcę usłyszeć.

A ja potrzebuję prawdziwej pewności.

Grace zmarszczyła nos.
— Ale czy w ogóle można zyskać pewność, że ktoś nas

kocha?

Odłożyłam tubkę z podkładem i sięgnęłam po tusz do rzęs. A

potem spojrzałam na odbicie Emmi w lustrze. Zgadłam, o
czym myśli. Podniosłam brwi i spojrzałam na nią pytająco.

Zrobisz to dla mnie? — spytałam w myśli.
— On mi się wcale nie podoba, River - powiedziała powoli. -

A gdyby mi się nawet podobał, to nigdy w życiu nie
pozwoliłabym sobie...

— Wiem - odpowiedziałam. - Wierzę ci.
1 naprawdę jej uwierzyłam. Co do tego miałam już pewność.

Emmi nigdy niebyła zainteresowana Flynnem.

Ale z tego jeszcze nie wynikało, że mu się nie podoba. — Tak.

On ci się nie podoba — powiedziałam, znowu mierząc
wzrokiem. - 1 właśnie dlatego ten plan może się udać.

23.

Pierwsze przedstawienie odniosło ogromny sukces. Miałam

taką tremę, że omal nie dostałam wymiotów, ale kiedy już
znalazłam się na scenie i zaczęłam mówić swoją pierwszą
kwestię, odprężyłam się zupełnie. 1 zaczęłam się nieźle bawić.

Flynn i Emmi wypadli wspaniale, a wszyscy pozostali radzili

sobie o niebo lepiej niż na próbach. Nawet James mówił tak
głośno, że w środkowych rzędach słychać go było całkiem
dobrze.

— Widać, jak przybyło mu pewności siebie po tym, co wiesz -

szepnęłam do Grace, kiedy zza kulis oglądałyśmy scenę
pierwszą z trzeciego aktu.

James jako Merkurcjo i Alex jako Tybalt dobyli szpad. Flynn

też pojawił się na scenie. Stałam zaledwie metr od niego, ale on
nie miał pojęcia, że tam jestem. Jego uwaga była skupiona
wyłącznie na tamtych. 1 na roli.

Patrzyłam, jak przenosi wzrok z jednego na drugiego, roz-

paczliwie pragnąc zapobiec walce.

— Rozdziel ich.' Wstydźcie się, mości panowie.'
Język był archaiczny, w ustach Flynna mógłby brzmieć gro-

teskowo. Ale Flynnowi jakoś udawało się mówić tak, że każdy
od razu rozumiał, co to znaczy: „Przestańcie, chłopaki. Odbiło
wam!".

Alex ugodził szpadą Jamesa i z rozpędem zszedł ze sceny,

mijając Emmi, która stała przy wejściu. Jej usta poruszały się,

pewnie tymczasem powtarzała sobie bardzo długą kwestię, od

której miała się zacząć następna scena.

Potykając się, James wpadł za kulisy, można powiedzieć, że

prosto w ramiona Grace. Czekała już tam, razem ze mną, na
wejście.

Po swoim pojedynku Flynn został sam na scenie. Pełen po-

czucia winy. Zrozpaczony. Gniewny. 1 zakochany. Były w nim
wszystkie te emocje, każda z osobna dźwięczała w jego głosie.
Całkowicie panował nad publicznością. Był absolutnie
przekonujący. Chyba jeszcze nigdy nie zagrał tego tak
wspaniale.

Spojrzałam na drugi koniec sceny, w przeciwległe wyjście.

Emmi czekała tam na Flynna. Nasze spojrzenia spotkały się.
Do tego momentu nie byłam zdecydowana, czy na pewno chcę
zrealizować nasz plan. Ale patrząc na grę Flynna, subtelną i
pełną emocji tak jak jego twarz - doszłam do wniosku, że
muszę. Bo inaczej nigdy nie będę go pewna. Był tak dobrym
aktorem, że mógłby zawsze owinąć mnie sobie wokół palca.

— Dziś wieczorem? — spytała bezgłośnie Emmi.

Potrząsnęłam głową. Mama i ojciec byli tego dnia na

przedstawieniu i pewnie oczekiwali, że potem wrócę z nimi

do domu.

— W piątek! — odpowiedziałam tak samo bezgłośnie. Potem,

podczas pierwszej sceny piątego aktu, kiedy Flynn

był na scenie, a my za kulisami, omówiłyśmy szczegóły.
James Molloy urządzał party zaraz po piątkowym przed-

stawieniu. Grace znała jego dom i powiedziała, że to będzie
najlepsze miejsce do realizacji naszego planu. Znajdowały się
tam dwa połączone ze sobą gabinety, ciche, odcięte od innych
pomieszczeń.

Plan był bardzo prosty. Emmi miała udawać, że podrywa

Flynna. Ja będę się temu przyglądała z ukrycia. Gdyby z nią
wyszedł, wiedziałabym już, że chciał ode mnie tylko seksu.
Gdyby odmówił, znaczyłoby to, że mój niepokój jest
zbyteczny.

Pomyślałam, że już wkrótce się przekonam, czy Flynn mnie

kocha.

Następne przedstawienie było sukcesem nie mniejszym niż to

pierwsze. Każdego z tych wieczorów sala była pełna, a
widownia życzliwa i uważna. Była to duża szkoła, a rodzice
uczniów zawsze uwielbiają patrzeć na takie rzeczy.

Ale ja byłam w rozpaczy. Patrzyłam, jak Flynn całuje Emmi.

Po siedem pocałunków na przedstawienie, a za każdym razem
zazdrość rozdzierała mi serce. Odliczałam te pocałunki na
palcach. Emmi przysięgała, że to tylko teatr, że w tych
pocałunkach nie ma nic prawdziwego. Wkrótce - myślałam
-będę miała pewność.

Po przedstawieniu pan Nichols pachniał szampanem. Kiedy

zeszłyśmy ze sceny, uściskał Emmi i mnie, jeszcze zanim
spadła kurtyna.

- Byłyście wspaniałe - chwalił nas schrypniętym głosem.

Chrypka została mu po wrzaskach z początku tygodnia.

Emmi poszła się przebrać, a pan Nichols obdarzył mnie

smutnawym uśmiechem.

— Niech to zostanie między nami... Żałuję, że nie zrobiłem

cię Julią - szepnął. - Ona była bardzo dobra, ale ty byłabyś
jeszcze lepsza.

Wzruszyłam ramionami, nie wiedząc, co można na to od-

powiedzieć. Zresztą — jakie to mogło mieć teraz znaczenie?

Przez chwilę rozmawiałam z matką Flynna.
— My już wychodzimy, River. 1 tak musiałam przesunąć

sobie dzisiaj godziny pracy. Powiedz, czy on nie był wspania-
ły? 1 ty też. Rozśmieszyłaś mnie tym sapaniem, tym komicz-
nym zapominalstwem, zwłaszcza wtedy, kiedy biedna Julia tak
wyczekiwała wiadomości od Romea...

Chciała zamienić też parę słów z panem Nicholsem, ale Flynn

wyprowadził ją pośpiesznie, zanim się pojawiła okazja.
Zboczył z drogi tylko po to, żeby wyłuskać Siobhan z kąta, w
którym utknęła, z językiem zawiązanym na supełek, za grupką
rozemocjonowanych maturzystów ze szkoły św. Anakleta.

Wyszedł razem z nimi, a potem wbiegł do środka jeszcze raz,

tylko po to, żeby się ze mną pożegnać.

Twarz miał świecącą, zaczerwienioną po pośpiesznym

ścieraniu scenicznego makijażu.

— Przyjdę później — szepnął, ciągnąc mnie w kąt. — Dostaję

kota, kiedy nie mogę się z tobą spotkać.

Uściskałam go nie bez poczucia winy, bo przecież chciałyśmy

go oszukać. Może to była podłość z mojej strony? Może
powinnam była po prostu spytać go wprost, czy mnie kocha,
tak jak radziła Grace?

Flynn rozejrzał się. Sala była pełna ludzi i wszyscy roz-

mawiali. Nikt na nas nie patrzył. Przycisnął mnie do ściany i
pocałował w szyję.

— Przyjdź do mnie po party — powiedział. — Przyjdziesz?

Mama pracuje na nocną zmianę, a Siobhan i Caitlin nocują u
swoich przyjaciółek. Specjalnie tak to załatwiłem.

Objął mnie i wydał z siebie cichy, przeciągły pomruk.

— jest już po przedstawieniach, prawda? A obiecałaś mi, że

po przedstawieniach... Tak? Tak, River?

Usłyszałam jego głos stłumiony pożądaniem. Moje poczucie

winy zniknęło z miejsca. Ukartował to wszystko. Myślał tylko
o seksie. Nie chodziło mu o mnie. Nie interesowało go, czego
naprawdę chcę. 1 co czuję.

— Dobrze. - Przywołałam uśmiech na twarz i odsunęłam się

od niego. — Powiem mamie, że będę nocowała u Emmi.

Party u Jamesa Molloya było fantastyczne. Jego rodzice wy-

jechali na cały weekend, zostawiając pod opieką Jamesa i jego
braci cały ten wielki, wolno stojący dom za miastem. Przyszło
mnóstwo ludzi. Cała obsada sztuki. 1 większość tych, którzy
pomagali przy dekoracjach. 1 mnóstwo chłopaków z klas
maturalnych szkoły św. Anakleta. Dziewczyn też nie
brakowało. Niektóre z naszej szkoły. Ale jeszcze więcej takich,
których wcale nie znałam.

Wszyscy się świetnie bawili. Muzyka waliła z głośników tak

dynamicznie, że od basów aż drżała podłoga pod stopami.
Alkoholu było mnóstwo. Emmi miała przykazane, żeby się nie
zbombardować przedwcześnie, bo wiedziałam, że jeśli będzie
pod gazem, Flynn nie zechce z nią rozmawiać. Choć troszkę
utyskiwała, w końcu zgodziła się poprzestać na soku poma-
rańczowym.

— Ale tylko przez pół godziny — zapowiedziała, patrząc na

mnie surowo. - Więc lepiej przyślij mi go czym prędzej.

Kiwnęłam głową i w tej samej chwili napotkałam wzrok

Flynna, który obserwował mnie z drugiego końca pokoju.
Podszedł i patrzył na mnie dalej, bez jednego mrugnięcia. Na
jego

widok poczułam łaskotanie pod przeponą - jeden Pan Bóg

wie, jak bardzo chciałam się z nim całować. Na chwilę
zupełnie zapomniałam, jaka byłam na niego zła za to, że chciał
mnie zmusić do pierwszego razu w moim życiu właśnie tego
wieczoru. 1 jak bardzo byłam niepewna jego uczuć. Myślałam
tylko o tym, że chcę się czym prędzej znaleźć w jego
ramionach. Ale nie wziął mnie w ramiona, nawet gdy znalazł
się tuż obok. Stanął pod ścianą, ze szklanką coli w ręce.

- Zadowolona, że mamy to już z głowy? - spytał.
- Mówisz o przedstawieniu? - Wzruszyłam ramionami. Nie

wiedziałam, czy jestem zadowolona. Rzecz w tym, że ja na
razie niczego nie miałam z głowy, jeszcze nie.

Rozejrzałam się po salonie, w którego kącie staliśmy z

Flynnem. Był ogromny. Stały w nim trzy gigantyczne,
mięciutkie kanapy i długi bufet z lśniącego drewna.

— Jak śmiałeś wygadywać takie bzdury na temat mojego

domu - powiedziałam. - Dom Jamesa jest o wiele większy.

Flynn uśmiechnął się i pociągnął łyk ze szklanki. Popatrzył na

tańczących i na pary rozwalone na kanapach.

— Wierz mi — powiedział — że James przeszedł ze mną

ciężkie chwile. Ale — uniósł brwi — jesteś już gotowa, żeby
ze mną wyjść?

Spojrzałam na niego z udawaną surowością.
— Dopiero tu przyjechaliśmy! — zawahałam się. — Ale

zgoda, jedźmy. Zostawiłam torbę w tym pokoju do pracy
niedaleko kuchni. Nie skoczyłbyś po nią, kiedy dopijemy
drinki? A potem pojedziemy.

Flynn podniósł szklankę i od razu dopił colę.
- Wracam za minutę.

Ruszył ku drzwiom. Patrzyłam w ślad za nim. Nie był wcale

taki szybki. Coraz to ktoś go zatrzymywał, żeby pogratulować
mu roli. Niektóre dziewczyny po prostu łapały go za łokieć i
wciągały w rozmowę. W końcu jednak dotarł do drzwi i
zniknął mi z oczu.

Popędziłam do Emmi. Akurat oplotła się na Alexie jak wąż
boa.
- Emmi! - powiedziałam półgłosem. Odkleiła się od Alexa i

pochyliła ku mnie.

— Już czas! - szepnęłam.
Wyłgała się jakoś przed Alexem. Opuściłyśmy salon.
Weszłyśmy do pierwszego biurowego pokoju. Przez we-

wnętrzne drzwi między dwoma pomieszczeniami widziałam
plecy Flynna. Pochylony, grzebał w stosie kurtek, szukając
mojej torby. Lecz oczywiście nie mogło jej tam być.

Emmi złapała mnie za rękę.
— Jesteś pewna, River? — spytała szeptem.
Kiwnęłam głową i weszłam do tego drugiego, mniejszego

pokoju. Zamknęłam za sobą pierwsze drzwi i podkradłam się
do drugich, łączących oba pokoje. To Grace je otworzyła, była
tu przed nami. Zostawiła je uchylone, tak żebym mogła pod-
glądać. Pokój, w którym się znajdowałam, tonął w ciemności.
A ten drugi, w którym Flynn szukał mojej torby, był cały zala-
ny jaskrawym światłem.

Teraz Flynn szukał mojej torby pod biurkiem. Wyciągał spod

niego kolejne plecaki, przeklinając pod nosem.

Emmi ukazała mi się w wejściu od strony korytarza.
- Hej, Romeo - zawołała przeciągle. - Szukałam cię wszędzie!

24.

Flynn obrócił się i wyprostował. Bezwiednie poprawił ręką

włosy.

- Cześć - powiedział. - Widzisz tu gdzieś torbę River? Emmi

zamknęła za sobą drzwi.

Opadła mi szczęka, kiedy zobaczyłam, jak sie do niego zbliża,

kołysząc biodrami. Przedtem nie przyjrzałam sie, nawet jak
jest ubrana. Miała na nogach te niewyobrażalnie wysokie
szpilki, które kupiła sobie kilka tygodni temu. I nosiła
uwodzicielską, krotką, dopasowaną sukienkę. Włosy miała po
prostu boskie. A usta zarazem delikatne i zmysłowe.

Czy to możliwe, żeby jej się oparł?
Żołądek zacisnął mi się w twardy supeł. Flynn nie odrywał od

niej wzroku. Oboje stali bokiem do mnie. Widziałam, że Flynn
wpatruje się w jej twarz i że jest zaskoczony. A Emmi, gapiąc
się na niego bezczelnie, podeszła i stanęła tuż przed nim.

- O co ci chodzi, Emmi? - spytał Flynn niepewnie, Położyła

mu dłonie na ramionach i odrzuciła włosy do tyłu.

- Szukałam cię — powtórzyła ciepłym, niskim głosem

Obejrzała się i zamknęła za sobą drzwi. — Chciałam sie z tobą
spotkać na osobności.

Wstrzymałam oddech. Wiedziałam, że to dla mnie Emmi

gra

tę scenę. Ale wychodziło jej to o niebo lepiej niż wszystko co
kiedykolwiek zrobiła na scenie jako Julia. Flynn po prostu

nie mógł wątpić, że jest szczera i naprawdę chce mu się rzucić

w ramiona. Nie mógł nie zauważyć, że wystarczy, by pochylił
się nad nią...

Moje palce zacisnęły się na futrynie drzwi, przez które ich

podglądałam.

Flynn ściągnął brwi.
- Ale dlaczego mnie szukałaś? Co się stało? — spytał. Emmi

westchnęła. Podniosła dłoń i położyła mu ją na karku.

- Jak ci się podobały moje pocałunki? - spytała cicho. -Te na

scenie.

Trzymałam się futryny ze wszystkich sił. W słabym świetle,

wpadającym z tamtego pokoju, widziałam, że moje palce
całkiem zbielały. Gdyby Flynn się wtedy odwrócił, zobaczyłby
ich koniuszki. Ale się nie odwrócił.

Patrzył na Emmi.
- Myślałem, że jesteś przyjaciółką River - powiedział. Emmi

wzruszyła ramionami.

- River się o niczym nie dowie. — Zerknęła na niego ukrad-

kiem. 1 drugą ręką objęła go w pasie. - Nikt się nie dowie.

Flynn zamrugał powiekami. Wydawał się zmieszany i nie-

ufny.

Wszystko miało się rozstrzygnąć w ciągu najbliższych paru

sekund. Albo się pochyli, albo...

Co ja najlepszego wyprawiam? — przeraziłam się nagle. 1

weszłam.

- Hej - powiedziałam.
Flynn aż podskoczył z wrażenia. Emmi odwróciła się w moją

stronę.

- Co tu robisz, River?! — szepnęła.

- Wyjdź - powiedziałam.
Emmi rozłożyła ręce w geście bezradności.
- Przepraszam cię - powiedziałam. — Nie powinnam była...

Wybacz mi.

Przewróciła oczami nad moją głupotą, po czym obróciła się

na pięcie i wyszła bez słowa.

Wbiłam wzrok w dywan. Flynn stał przede mnę w odległości

pół metra. Nie śmiałam na niego spojrzeć. Twarz płonęła mi ze
wstydu.

- River! - położył mi dłonie na ramionach. Dalej wpatrywałam

się w dywan. Po prawej stronie miałam nogę biurka. Pod
biurkiem leżał stos plecaków. Po lewej stronie miałam
najniższą półkę regału na książki.

A przed sobą stopy Flynna. W tych jego tanich, znoszonych

butach do biegania.

- Nie gniewaj się — szepnęłam.
Zdjął dłonie z moich ramion. Jego buty cofnęły się o krok.
- Co to było? — spytał. — Dlaczego przepraszałaś Emmi?

Spojrzałam na niego wreszcie. Na jego twarzy malowało

się zmieszanie. Zdumienie. A jego spojrzenie stało się

twardsze.

- Wiedziałaś, że Emmi mnie podrywa, tak? - Miał czoło jak

chmura gradowa. — Po co zrobiłyście to wszystko?

Nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Serce wskoczyło mi do

gardła i tam utknęło.

- Chciałyście się ze mnie pośmiać? — spytał ledwie słyszal-

nym szeptem. — To miała być zabawa?

- Nie - powiedziałam, odzyskując głos. - To miał być

sprawdzian. Chciałam wiedzieć, czy dałbyś się poderwać
Emmi. Ja... ja... wiem, że się wygłupiłam. Wystarczy?

Flynn odsunął się jeszcze o krok.
— Sprawdzian? — powtórzył niskim, schrypniętym głosem.

— Co chciałaś wiedzieć?

— Czy mnie kochasz - odpowiedziałam. Głos mi drżał.

-Posłuchaj mnie. To było głupie. 1 podłe. 1 powstrzymałam ją,
zanim...

— Masz rację, to było cholernie podłe! — krzyknął Flynn. —

Po prostu nie mogę uwierzyć, że byłaś do tego zdolna... Ze
chciałaś mnie sprawdzić w ten sposób. Ze nasłałaś na mnie
Emmi, żeby... żeby... Na miłość boską, River, co się z tobą
dzieje?

Bałam się spojrzeć mu w oczy. Nagle spojrzałam na siebie

jego oczami i załamałam się. Byłam zazdrosna, nieufna i
głupia.

-1 co? jaki wynik? - darł się Flynn. - Gdybym wyrzucił stąd

Emmi, co właśnie zamierzałem zrobić... dowiedziałabyś się
tylko, że na nią nie lecę. W każdym razie na tyle, żeby ryzy-
kować, że cię stracę. Ale w jaki sposób ma z tego wynikać, że
cię kocham?

Potrząsnęłam głową. Czułam, jak jego wzrok przewierca

mnie na wylot. Miałam wrażenie, że serce rozpada mi się w
pył. Przepadło. Sama wszystko zniszczyłam.

Głos Flynna zniżył się do szeptu.
— Jak mogłaś nie wiedzieć, że cię kocham? Czułaś to chyba

w każdym moim spojrzeniu? W każdym dotknięciu? Od
pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem!

Pokręcił głową.
— Jak mogłaś tego nie wiedzieć?
Patrzył na mnie przez długą chwilę. W ciągu tej chwili jego

twarz stała się zamknięta i obca. Podszedł do drzwi.

— Poczekaj! - zawołałam, bliska płaczu. - Proszę cię, zostań!

Tak, czułam to czasem, ale nigdy mi tego nie powiedziałeś. Nic
nie rozumiesz? Emmi była Julią. A facet, który odtrąca Emmi,
musi być albo głupi, albo tak zakochany, że...

— jak byś się czuła, gdybym zrobił ci coś takiego? - Oczy

Flynna błysnęły gniewem. Położył dłoń na klamce. — Jak byś
się czuła, gdybym podstawił ci jakiegoś faceta, który by miał
cię podrywać? Tylko po to, żeby sprawdzić, co zrobisz?

— Wiem — szlochałam, a łzy płynęły mi po policzkach. —

Ale ja chciałam tylko... Chciałam tylko dowiedzieć się, co
czujesz.

— Opamiętaj się, River! - wybuchnął Flynn. - Nie słyszysz

tych bzdur, które wygadujesz? Nigdy nie będziesz wiedziała na
pewno, co czuje drugi człowiek. Nigdy! Musisz mu wierzyć...
ufać... Tym jest miłość. To skok w ciemność!

Nacisnął klamkę.
— To brzmi, jakbyś mówił o religii — powiedziałam szybko.

Odwrócił się w moją stronę.

— Religia ma w sobie przynajmniej jakiś żar, pasję. Naj-

gorsze w tym, co zrobiłyście z Emmi, jest to, że wymyśliłyście
swój numer na zimno.

— Nie bardziej na zimno niż to wszystko, co zrobiłeś, żeby

się ze mną dzisiaj kochać — wymamrotałam.

Flynn otworzył szeroko oczy. - Co?
Spojrzałam na niego ponuro.
— Zaplanowałeś to sobie, tak? Chciałeś, żeby wszyscy byli

poza domem. Chciałeś urządzić sobie bzykanko. Fajną
zabawę. Pięknie. Ale co ze mną? Pomyślałeś o mnie?

Flynn zamrugał bezradnie.
- Myślałem, że ty też tego chcesz. Myślałem, że... Patrzyliśmy

na siebie. Czoło Flynna zmarszczyło się.

- Nie słuchałeś mnie - powiedziałam, a wewnątrz z napięcia

przewracały mi się wszystkie wnętrzności. — Mówiłam ci to...
Chciałam ci powiedzieć... Nie byłam na to jeszcze gotowa.

Flynn zmarszczył czoło jeszcze mocniej.
- Ale... przecież sama powiedziałaś, że po przedstawieniach...
- Ale nie powiedziałam, że natychmiast po! — odpowie-

działam. — Chodziło mi o to... - Nie, nie umiałam wyjaśnić, o
co mi chodziło. Nagle przestałam wiedzieć, o co mogło mi
chodzić. — Nie jest tak, że w ogóle nie chciałam, ale... ale...
Czasem wydawało mi się, że zależy ci tylko na seksie. Na
przykład wtedy, kiedy byłam u ciebie... Jak tylko skończyłeś
mi opowiadać o ojcu, od razu uznałeś, że skoro się przede mną
otworzyłeś, to ja... teraz już absolutnie muszę pójść z tobą na
całość... A ja po prostu... nie byłam jeszcze... gotowa.

Flynn westchnął.
- No ale czemu mi o tym nie powiedziałaś? Czemu nie

powiedziałaś mi: „Nie, Flynn, ty głupi dupku, nie jestem go-
towa"?

- Bo się bałam, że mnie rzucisz! — szepnęłam. — Jesteś taki

porywczy... Pełen gniewu... Zawsze.

Objęłam go, a potem wsunęłam rękę pod jego podkoszulek i

odnalazłam bliznę.

W uszach dźwięczała mi kwestia Julii:

Bo moja miłość równie jest głęboką, Jak morze, równie jak

ono bez końca; Im więcej ci jej udzielam, tym więcej Czuję jej
w sercu.

Pogłaskałam bliznę palcami.
Stał wyprostowany, sztywny, ale nie odepchnął mnie. Minęła

długa chwila.

- Wiem, że zbyt łatwo wpadam w gniew - wyszeptał w końcu.

- 1... chyba miałaś rację... To znaczy wtedy, kiedy po
wiedziałaś, że jestem w tym podobny do mojego ojca... Wiem,
że to prawda...

- Ale wtedy powiedziałeś, że mówię bzdury. Flynn wydął

wargi.

- Bo nie chciałbym, żeby tak było. 1 nie podoba mi się, że tyłe

o mnie wiesz... To mnie przestrasza.

- Ale chyba to dobrze, jeśli rozumiemy się nawzajem? Flynn

nic na to nie odpowiedział. Objął mnie tylko i przyciągnął do
siebie.

- Więc jak to jest? - zawahałam się. - Dlaczego tak łatwo

wpadasz w gniew?

- Nie wiem - jego głos zabrzmiał cicho i żałośnie. - Nie

wiem... To się dzieje samo.

Przytuliłam głowę do jego piersi.
- Myślałam, że kiedy kogoś pokocham, będzie wspaniale -

szepnęłam. - Jak... jak w tej sztuce. Myślałam, że to będzie
bardzo łatwe. Ze zawsze będziemy wiedzieli, co robić. I

będziemy się we wszystkim ze sobą zgadzać. 1 że...

Flynn parsknął śmiechem.

— Ty masz fioła, River. Wiesz? Masz fioła. Zaplótł dłonie na

moim karku.

Staliśmy tak, w milczeniu. Gdzieś w tle dudniła muzyka,

słyszeliśmy krzyki i śmiechy w korytarzu. Potem Flynn
westchnął.

— Co ty w ogóle sobie o mnie myślisz? Uważasz, że skoro

jestem porywczy, chamowaty i trudny, to będę też gotów
kręcić za twoimi plecami z twoją najlepszą przyjaciółką albo
zerwać z tobą tylko dlatego, że nie jesteś gotowa na seks...
-Opuścił powieki. — Wymieniłem już wszystkie główne
punkty oskarżenia?

Spojrzałam mu w oczy i moje serce doznało wreszcie ulgi.
— Opuściłeś jeden. Ze jesteś skończonym wariatem. Flynn

pochylił się i pocałował mnie w kark.

— Powinniśmy ustalić raz na zawsze, że oboje jesteśmy

skończonymi wariatami — zamruczał.

Poszukałam ustami jego ust. Całowaliśmy się bardzo długo.
— Zaproszenie jest nadal aktualne — powiedział w końcu

Flynn. 1 uśmiechnął się do mnie z nadzieją. - Nie będę cię do
niczego zmuszał, może tylko wyśpimy się obok siebie. Wiesz,
przytuleni.

Uśmiechnęłam się. Jeszcze we wrześniu wyobrażałam sobie,

że miłość to jedno uczucie. Wielkie, wspaniałe, nieskom-
plikowane uczucie. Ale to nie było nic w tym rodzaju. Miłość
składa się z mnóstwa rzeczy. Z zaufania i seksu, ze śmiechu,
żalu, przebaczenia, nadziei... Właściwie ze wszystkiego.

A jeśli znajdziecie właściwą osobę, wszystkie te rzeczy razem

znaczą więcej, niż gdyby je zsumować po kolei.

- To idę się pożegnać z dziewczynami - powiedziałam.
- Moja torba jest w kuchni. Naprawdę, Flynn. Tym razem nie

kłamię, jest w kuchni. Pod zlewem.

Flynn otworzył drzwi i poszedł po moją torbę. Zamrugałam.

W korytarzu panował półmrok.

Wydawało się, że muzyka dudni ze wszystkich stron.
Po chwili zauważyłam Emmi i Grace. Siedziały obok siebie

na stopniu schodów. Zobaczyły mnie i podbiegły.

Emmi złapała mnie za ramię.
- Dlaczego kazałaś mi wyjść, River? - spytała, nadąsana.
- Tak dobrze mi szło. To znaczy, byłam pewna, że on już wie,

że na niego lecę. Ale chyba nie miałam żadnej szansy go
poderwać...

- Wiem — roześmiałam się. — Po prostu zrozumiałam, że się

wygłupiłam.

Grace i Emmi wymieniły spojrzenia. Śmiałam się, bo nagle

poczułam się wariacko szczęśliwa. Po wszystkich moich
wątpliwościach rozumiałam już, że Flynn mnie kocha. I że
mam dwie przyjaciółki, którym mój los leży na sercu.

Objęłam je i mocno przytuliłam.
- Dziękuję, dziewczyny - powiedziałam, uśmiechając się

promiennie.

Odsunęły się i popatrzyły podejrzliwie.
- Więc jak? Dowiedziałaś się, czy on cię kocha? - spytała

ostrożnie Grace.

Kiwnęłam głową.
-1 już się nie gryziesz tymi pocałunkami na scenie? -upewniła

się Emmi.

Potrząsnęłam głową.

— 1 nie obawiasz się, że on chce tylko... No, wiesz, o czym

mówię... — dopytywała mnie Grace.

- Ze on chce się z tobą bzykać bez miłości - dopowiedziała

Emmi.

Potrząsnęłam głową. Emmi wydęła usta.
- Moim zdaniem to kawał świra.
- Taki porywczy. Taki wściekły - dopełniła Grace. - Nie-

obliczalny.

— Mroczny jak noc — powiedziała posępnie Emmi. I

dramatycznym głosem zacytowała kwestię Julii:

— Przyjdź, ciemna nocy.' Przyjdź, mój dniu w ciemności/ To

twój blask, o mój luby, jaśnieć będzie.

Uśmiechnęłam się i dorzuciłam kolejnych kilka wersów:
Na skrzydłach nocy, jak pióro łabędzie Na grzbiecie kruka.

Wstąp, o, wstąp w te progi.' Daj mi Romea, a po jego zgonie
Rozsyp go w gwiazdki.' A niebo zapłonie Tak, że się cały świat
w tobie zakocha...

Wtedy zobaczyłam, że Flynn stoi już przy drzwiach.

Zapomniałam o przedstawieniu i o poezji. Myślałam tylko o
jednym — chciałam znowu się z nim całować.