Wszystkie budynki zostały podzielone dylatacjami poprzecznymi i podłużnymi na niezależne
sekcje. Rozstaw dylatacji poprzecznych przyjęto przeważnie około 25 m, natomiast nawy budynków
oddzielono dylatacjami podłużnymi.
Rozmiary między dylatacyjnych sekcji budynków wielopiętrowych dobierano zawsze tak, aby były
odpowiednio sztywne. Geometryczną niezmienność rzutu fundamentów zapewniono natomiast za
pomocą ciągów wiążących fundamenty ze sobą. W bardzo ciężkich obiektach zastosowano płyty
fundamentowe pod całą powierzchnią sekcji.
Ściany szczytowe hal zaprojektowano jako sztywne tarcze, połączone z konstrukcją hal w sposób
umożliwiający wzajemne przesunięcie po wystąpieniu ewentualnych odkształceń terenu. Prawie we
wszystkich budynkach zakładów, w kierunku podłużnym, słupy rozstawiono co 6m. Centralną część
zespołu młynowni i flotowni stanowi monolityczna, sztywna bryła żelbetowego zasobnika rudy,
opartego na fundamencie płytowo-żebrowym za pośrednictwem rozstawionych co 6m żelbetowych ram
o 4 skośnych podporach. Celem takiego ukształtowania podpór jest zmniejszenie momentów
zginających w podporach od obciążeń poziomych oraz zmniejszenie rozpiętości żeber poprzecznych
fundamentu, z jednoczesnym zachowaniem swobodnej przestrzeni użytkowej pomostu pod
zasobnikami na poziomie 4,5 m.
Nad zasobnikami znajduje się nadbudówka o konstrukcji stalowej, w której na dwu kondygnacjach,
są umieszczone przenośniki taśmowe, a nad nimi jezdnia suwnicy montażowej. Do zasobników
przylegają, z obu stron, budynki młynowni, zaprojektowane w konstrukcji stalowej. Główne
elementy nośne młynowni składają się z wiązarów kratowych i przegubowych słupów kratowych.
Słupy te w kierunku podłużnym są powiązane stężeniami kratowymi.
Nawy flotowni są konstrukcyjnie niezależne od młynowni. Ich główne elementy nośne tworzą
wiązary kratowe (stalowe), z jednej strony oparte na słupach zamocowanych w fundamentach, z
drugiej na słupach wahadłowych. Słupy te zaprojektowano jako żelbetowe, prefabrykowane.

25. Zabudowa huty miedzi

Rozmieszczenie poszczególnych obiektów w hucie jest uzależnione od procesów

technologicznych w kilku wydziałach produkcyjnych: a)Przygotowania wsadu b)
Metalurgicznym c)Elektrolitycznej rafinacji miedzi d)Fabryce kwasu siarkowego e)Elektrociepłowni.

Huta miedzi w Legnicy reprezentuje rozproszony system zabudowy. Obiekty na terenie huty mają

znacznie zróżnicowany charakter. Hale i budynki są różnego typu, a więc o konstrukcji żelbetowej,
stalowej a także ceglanej. Do najciekawszych konstrukcji należy hala elektrolitu. Główne wydziały w hucie
miedzi w Legnicy to: a)Przygotowania wsadu b) Metalurgicznym c)Elektrolitycznej rafinacji miedzi
d)Fabryce kwasu siarkowego e)Elektrociepłowni f)Metali towarzyszących g)Wyrobów z żużla h)Fabryki
kwasu siarkowego

26. Problem ochrony antykorozyjnej konstrukcji znajdujących się na terenie huty miedzi

Huty miedzi są narażone na działanie czynników powodujących korozję: a)związki siarki (SO

2

,

SO

3

, H

2

SO

4

), b)wysokie temperatury c)wybuchy gazów gardzielowych (zawartość CO 15-18%)

d)rozpryski płynnego metalu e)zakwaszone ścieki.
Substancje te działają szkodliwie na spoiwo cementowe, betony, a także stal konstrukcyjną i zbrojeniową.
Wobec niekorzystnych warunków wewnątrz pomieszczeń korozja może przebiegać bardzo szybko (znane
są przypadki że po 4 latach żelbetowy budynek należało wznieść ponownie). W związku z tym istotny jest
dobór odpowiedniego schematu konstrukcyjnego, kształtów i wymiarów poszczególnych elementów
budowlanych wykonanych z najbardziej odpowiednich materiałów dla danego środowiska. Unikanie w
konstrukcjach półek, użebrowań, bruzd, wklęsłości, w których mogą gromadzić się i skraplać agresywne
ciecze lub osiadać płyny. Wskazane jest zastępowanie konstrukcji kratowych belkowymi a ażurowych
pełnościennymi.

Najlepszym rozwiązaniem ochrony stropów jest wykonanie ich w taki sposób, że ich dolną część

stanowi oddzielna płyta umocowana od spodu belek do łuków. Niewskazane jest stosowanie stropów gęsto
żebrowych. Dodatkowym zabezpieczeniem jest oddzielenie betonu szczelną i trwała powłoką lub warstwą
izolującą. Konstrukcje można zabezpieczyć również poprzez oddzielenie jej inną konstrukcją (odporna na
środowisko agresywne). Dobrym rozwiązaniem jest również stosowanie surowych blach aluminiowych na
dachach od strony zewnętrznej z warstwami izolacji termicznej podwieszonymi do blachy z
pozostawieniem szczeliny powietrznej o grubości 3-4cm.

Zalety blach z aluminium: a)montaż nie zależy od warunków atmosferycznych i może odbywać

się cały rok b)zewnętrzne blachy aluminiowe odbijają promienie słoneczne i tym samym zmniejszają
przepływ ciepła do hali w okresie letnim c) izolacja termiczna tłumi jednocześnie hałas we wnętrzu hali d)
zmniejszenie zakresu konserwacji przy radykalnym przedłużeniu okresu eksploatacji, który określa się na
40 lat w środowisku agresji przemysłowej, miejskiej i wiejskiej.

27. Zjawiska powodujące zmiany w strukturze skorupy ziemskiej

Zjawiska sejsmiczne – trzęsienia ziemi
Zjawiska parasejsmiczne – wywołane działalnością człowieka podczas wydobywania kopalin (zalicza się
też takie które wywołano poprzez wybuchy przemysłowe, podziemne wybuchy nuklearne, ruch kolejowy
lub drogowy)

28. Skale intensywności, a skale mocy trzęsień ziemi.

Do oceny intensywności zjawisk sejsmicznych stosowane są następujące skale intensywności (ang.:
intension scale):
•MSK - (Miedwiediew - Sponheur - Karnik), stosowana w Europie. W niektórych przypadkach skala ta
stosowana jest też do oceny intensywności zjawisk parasejsmicznych.
udoskonalona skala intensywności: stopień intensywności uzupełniony jest przez podanie wartości
przyspieszenia cząsteczek gruntu, np. przy 10

o

przyspieszenie cząsteczek gruntu waha się od 4 do 8 m/s

2

•RF – (Rossi-Forel)
•MM - (Mercalli), zmodyfikowana, stosowana głównie w Ameryce;


M - skala mocy Richtera, (Charles F. Richter, 1935) wprowadza pojęcie wartości trzęsienia ziemi, czyli
magnitudy. Jest to skala energetyczna – określa energię wyzwoloną w czasie wstrząsu). Skala ta pozwala
ocenić wartość tej wielkości w ognisku, na podstawie pomiaru maksymalnej amplitudy poziomej,
odczytanej na standardowym sejsmografie Wooda - Andersona.

Magnituda ogniska równa się logarytmowi dziesiętnemu maksymalnej amplitudy zapisu w

metrach, którą zarejestrował standardowy sejsmograf w odległości 100 km od ogniska centrum
wstrząsu.

Skutki trzęsienia ziemi w zależności od jego magnitudy:

Skala Richtera

Skutki

Poniżej 2,0

Najmniejsze wstrząsy, nieodczuwalne przez człowieka ani przez

sejsmograf

.

2,0-3,4

Wstrząsy nieodczuwalne dla człowieka, lecz rejestrowane przez

sejsmograf

.

3,5-4,2

Bardzo małe wstrząsy, odczuwane tylko przez niektórych ludzi.

4,3-4,8

Odczuwane przez większość osób, nieszkodliwe.

4,9-5,4

Odczuwane przez wszystkich, powoduje bardzo niewielkie zniszczenia.

5,5-6,1

Średnie wstrząsy, powoduje mniejsze uszkodzenia budynków.

6,2-6,9

Duże wstrząsy, powodują znaczne zniszczenia.

7,0-7,3

Poważne zniszczenia.

7,4-8,0

Ogromne zniszczenia.

8,0-8,9

Ogromne zniszczenia, katastrofalne skutki dla wielu krajów.

Powyżej 9

Trzęsienie, które może zburzyć wszystkie miasta na terenie większym niż kilkanaście tysięcy