BADANIE WYMIENNIKÓW CIEPŁA
1. Rodzaje wymienników ciepła
2. Zarys teorii przeponowego wymiennika ciepła
3. Efektywność wymiennika ciepła
4. Cel i zakres badań
5. Przygotowanie i wykonanie pomiarów
6. Instrukcja wykonania ćwiczenia laboratoryjnego
LITERATURA
1. Rodzaje wymienników ciepła.
Wymiennik ciepła (przenośnik ciepła) jest to urządzenie, w którym ciepło przekazywane jest
od jednego płynu o temperaturze wyższej (gorącego) do drugiego płynu (zimnego) o
temperaturze niższej. Znajduje on zastosowanie w różnego rodzaju technologiach i w
zależności od przeznaczenia posiada zróżnicowane nazwy np.. podgrzewacz, grzejnik,
chłodnica, wytwornica pary, przegrzewacz, skraplacz, parownik, regenerator i wiele innych.
Ze względu na zasadę działania rozróżnić możemy następujące grupy wymienników
ciepła:
a) Wymienniki przeponowe, gdzie dwa płyny (gorący i zimny) oddzielone są od siebie
ścianką (przeponą) wykonaną z materiału zapewniającego długotrwałe działanie.
b) Wymienniki powierzchniowe (regeneratory), gdzie powierzchnia tych samych
elementów (ceramicznych lub metalowych) wypełniających wymiennik jest na
przemian omywana przez płyn gorący ( np. gorące spaliny) i płyn zimny ( np. świeże
powietrze), które po ogrzaniu wykorzystywane jest do celów technologicznych.
c) Wymienniki mieszalnikowe, w których następuje bezpośrednie mieszanie się płynu
gorącego i zimnego. Wymienniki tego typu stosowane są w przypadkach, gdy oba
płyny mogą być mieszane np. (woda – woda, para wodna – powietrze, powietrze –
powietrze) lub jeśli za wymiennikiem można łatwo je rozdzielić np. (powietrze – woda)
W ostatnim przypadku procesowi przekazywania ciepła towarzyszy zjawisko wymiany
masy (parowanie wody).
d) Wymienniki z wewnętrznymi źródłami ciepła posiadają tylko jeden płyn spełniający
rolę nośnika ciepła. Płyn ten omywa powierzchnię elementów, elementów których
wydziela się ciepło( np. elementy paliwowe reaktorów jądrowych, elementy
nagrzewane energią elektryczną).
2. Zarys teorii przeponowego wymiennika ciepła.
Obliczenie cieplne wymiennika mogą mieć charakter projektowy lub sprawdzający.
Nowoczesne metody projektowania kompletnych instalacji technologicznych polegają na
wyborze najodpowiedniejszego typu konstrukcji wymiennika i złożeniu ich z typowych
elementów (np. wymiennik płytowy w oparciu o dane katalogowe i obliczenia
sprawdzające. Celem obliczeń sprawdzających jest wyznaczenie mocy cieplnej
wymiennika i temperatur końcowych płynu.
W przypadku budowy pojedynczych wymienników o dużej mocy (np. kocioł
energetyczny, reaktor jądrowy) lub masowej produkcji wymienników małej mocy (np.
grzejniki centralnego ogrzewania, chłodnice samochodowe) opłacalne staje się
przeprowadzenie optymalizacji parametrów przepływowych i wymiarów geometrycznych
konstrukcji opartej na obliczeniach projektowych. Celem obliczeń projektowych jest
wyznaczenie powierzchni wymiany ciepła.
Równania bilansu cieplnego odniesione do elementarnej powierzchni wymiennika ciepła
dA (rys 1) są następujące:
dQ = - m
1
di
1
= m
2
di
2
( 1 )
lub dla całej powierzchni
Q = m
1
(i
1
’ – i
1
’’) = m
2
(i
2
’’ – i
2
’) [W ] ( 2 )
Ponieważ di = c
p
dT, dla c
p
= const mamy
Q = m
1
c
p1
(T
1
’ – T
2
’’) = m
2
c
p2
(T
2
’’ –T
2
’) ( 3 )
Wprowadzając współczynnik C = m c
p
otrzymujemy:
C
1
/C
2
= (T
2
’’ – T
2
’)/(T
1
’ – T
1
’’) = T
2
/T
1
= dT
2
/dT
1
( 4 )
Równanie przenikania ciepła przez element powierzchni przepony w kształcie ścianki
płaskiej jest następujące:
dQ = k T dA ( 5 )
gdzie: T = T
2
– T
1
[ K ] = różnica temperatur
1
k = ---------------------------------------- [ W/m
2
K] - współczynnik przenikania
1/
1
+ ∑(/)
i
+ 1/
2
ciepła
W większości przypadków współczynnik k zmienia się nieznacznie i w obliczeniach
można przyjmować, jest stały i równy jego uśrednionej wartości.
gdzie A
1
– fragment powierzchni wymiennika, na którym praktycznie współczynnik
przenikania ciepła k
i
jest stały.
Zatem Równanie ( 5 ) przyjmuje postać:
A
Q = k T dA = k T A [ W ] ( 7 )
0
Średnia różnica temperatur zgodnie z równaniem ( 7 ) wynosi:
A
T dA
0
T = ---------------- ( 7a )
A
Aby obliczyć całkę w powyższym równaniu należy ustalić zależność T od powierzchni A
Równanie ( 1 ) dla współprądowego wymiennika ciepła ( rys, 1 ) możemy zapisać
następująco:
dQ = - C
1
dT
1
= C
2
dT
2
a stąd dT
1
= -dQ/C
1
i dT
2
= dQ/C
2
oraz d ( T
1
– T
2
) = dT
1
– dT
2
= - ( 1/C
1
+ 1/C
2
) dQ = - m dQ ( 8 )
gdzie: m = (1/C
1
+ 1/C
2
) przeciwprąd
Podstawiając równanie ( 5 ) do ( 8 ) mamy:
d ( T
1
– T
2
) = d(T) = - m k T dA
lub d(T) / T = - m k dA
przyjmując, że m i k są stałe całkowanie powyższego równania w granicach od A = 0
do A daje:
ln (T/T’) = - m k A ( 9 )
lub T = T’ e
– m k A
( 9a )
n
∑ (A
i
k)
i
n = 1
k = ------------ ( 6 )
A
Powyższy rezultat pokazuje, że różnice temperatur T zmienia się wzdłuż powierzchni
wymiennika wg. funkcji eksponencjalnej.
Podstawiając zależności ( 9a ) do wzoru ( 7a ) mamy:
A
T = T’ / A e
– m k A
dA = T’/ - m k A ( e
m k A
= 1 )
0
Następnie podstawiając za wielkość m k A i e
– m k A
zależność ( 9 ) i ( 9a ) powyższy
wzór przyjmuje formę
T’’ – T’
T = ----------------- ( 10 )
ln (T’’/ T’)
Przyjmując, że T = T’’ dla A = A
k
mamy:
T’’ – T’
T = -------------------- ( 10a )
ln ( T’’ / T’ )
Powyższy wzór jest zapisywany również w formie:
T
max
– T
min
T = ---------------------------- ( 10b )
ln ( T
max
/ T
min
)
która jest ważna dla wymienników współprądowych jak i dla przeciwprądowych.
Dla innych układów ( np. krzyżowy ) średnią różnicę temperatur obliczamy z wzoru:
T = T
przeciwprąd
,
T
( 10c)
gdzie:
T
= f ( P = T
2
/ T
max
, R = T
1
/ T
2
) - współczynnik poprawkowy.
Obliczenia temperatur końcowych..
Bardzo często znane są temperatury początkowe płynów T
1
’ i T
2
’, natężenie przepływów
m
1
i m
2
, powierzchnie wymiany ciepła A oraz współczynnik przenikania ciepła k.
Aby wyznaczyć moc cieplną wymiennika należy obliczyć temperatury końcowe płynów.
Podstawą obliczeń temperatur końcowych dla współprądu może być wzór ( 9a )
( dla A = A
k
mamy T = T’’), który przyjmie postać:
T’’ = T’ e
– m k A
k
Odejmując od obu stron T’ = T
1
’ – T
2
’ mamy
:
T
1
’’ – T
2
’’ – T
1
’ + T
2
’ = T’ ( e
– m k A
k
- 1 )
Po przekształceniach otrzymujemy:
T
1
+ T
2
= T ’ ( 1 – e
– m k A
k
)
Następnie eliminujemy wielkość T
2
za pomocą bilansu cieplnego ( 4 ) w postaci
T
2
= T
1
( C
1
/ C
2
)
otrzymujemy T
1
+ T
1
(C
1
/ C
2
) = T’ ( 1 – e
– m k A
k
)
lub
1 – e
–(k A
k
/
C1) (1 + C1/C2 )
T
1
= T ' ----------------------------------- ( 11a )
1 + C
1
/ C
2
w rezultacie temperatura końcowa płynu „gorącego“ jest równa
T
1
’’ = T
1
’ – T
Z równania ( 4 ) obliczamy temperaturę końcową płynu „zimnego”:
T
2
= T
1
(C
1
/ C
2
) oraz T
2
’’ = T
2
’ + T
2
( 11b )
Podobne obliczenia dla przeciwprądowego wymiennika prowadzą do wzorów:
1 – e
–(k A
k
/
C1) (1 - C1/C2 )
T
1
= ( T
1
’ – T
2
’ ) ----------------------------------- ( 12a )
(1 - C
1
/ C
2
) e
–(k A
k
/
C1) (1 - C1/C2 )
T
2
= T
1
( C
1
/ C
2
) ( 12b )
3 Efektywność wymiennika ciepła.
Oceniając efektywność rzeczywistego wymiennika ciepła jako punkt odniesienia
przyjmijmy idealny przeciwprądowy wymiennik ciepła o powierzchni A, w którym opory
cieplne są równe zero. Lokalna różnica temperatur pomiędzy płynem gorącym i zimnym
T jest tu równa zero i z termodynamicznego punktu widzenia realizowany jest proces
odwracalny. Początkowo „zimny” płyn „2” opuszcza wymiennik o temperaturze rownej
temperaturze początkowej płynu „gorącego”. W rzeczywistym wymienniku ciepła jest to
oczywiście niemożliwe i stopień jego doskonałości czyli jego efektywność definiowana
jest jako stosunek mocy cieplnej wymiennika rzeczywistego do mocy cieplnej wymiennika
idealnego.
Q
rzeczywistego
= --------------- ( 13 )
Q
idealnego
Dla wymiennika przeciwprądowego mamy:
Q
rz
. T
1
’ – T
1
’’
E = ------- = ------------- ( 14 )
Qi
d
. T
1
’ – T
2
’
Ponieważ dla k = z wzoru ( 12b ) wynika, że T
1
= T
1
’’ – T
1
’ = T
1
’ – T
2
’
Dla wymiennika współprądowego otrzymujemy natomiast:
Q
rz
. C
1
+ C
2
T
1
’’ – T
1
’
= ----- = ----------- = ----------------------- ( 15 )
Q
id
C
2
( T
1
’ – T
2
’)/T
1
’
ponieważ dla k = z wzoru ( 11a ) wynika, że
T
1
= T
1
’’ – T
1
’ = C
2
( C
1
+ C
2
) (T
1
’ – T
2
’).
Należy zauważyć, że do tych wyników dochodzimy przyjmując, że idealny wymiennik
posiada nieskończenie dużą powierzchnię A.
Moc mechaniczna zużyta na przetłaczanie nośników ciepła.
W przeponowym wymienniku ciepła nośnikami ciepła są płyny, których przepływ przez
kanały wymiennika odbywa się ze stratami ciśnienia (na pokonanie tzw. oporów
przepływu). Przepływ nawet przez najprostsze wymienniki ciepła jest bardzo złożony i
obliczenia teoretyczne dają wyniki jedynie przybliżone. Toteż pewne informacje o
oporach przepływu dają jedynie bezpośrednie pomiary.
Energia mechaniczna przeznaczona na pokonanie oporów przepływu „wytraca się”
(dysypuje) wskutek wpływu lepkości płynu na ciepło tarcia. Zwykle można przyjmować,
że występujące w wymiennikach zmiany ciśnienia oraz temperatur płynów nie powodują
istotnych zmian gęstości tych płynów. Wtedy moc przeznaczoną na przetłaczanie jednego
z płynów przez wymiennik obliczamy z wzoru.
V P m P
M = ------- = --------
gdzie: V [m
3
/ s ] – strumień objętości płynu
m [kg / s] – strumień masy płynu
P [N / m3] – całkowite straty ciśnienia
[kg / m3] – średnia gęstość płynu
- współczynnik sprawności pompy lub wentylatora
Wymiennik ciepła o określonej geometrii i danej powierzchni oraz temperaturach posiada
optymalne warunki pracy, przy których zużycie mocy mechanicznej ( na pokonanie oporów
przepływu) na jednostkę przekazywanego ciepła jest najmniejsze. Jakkolwiek należy pamiętać,
że ostateczne optymalne wymiary geometryczne i parametry pracy wymiennika ciepła są
określone przez minimum sumy kosztów budowy i eksploatacji urządzenia.
Cel i zakres badań.
W przypadku badań o charakterze podstawowym mającym na celu sprawdzenie
istniejących teorii i ustalenie ilościowych związków opisujących procesy cieplno –
przepływowe opory cieplne i hydrauliczne) pomiary przeprowadza się zwykle w warunkach
laboratoryjnych, gdzie modeluje się poszczególne elementarne procesy cieplne i przepływowe.
W oparciu o podstawowe i uogólnione dane doświadczalne i teoretyczne powstają metody i
procedury obliczeń konkretnych konstrukcji wymienników ciepła. Ostateczne sprawdzenie
tych metod obliczeniowych odbywa się najczęściej na rzeczywistych konstrukcjach w
warunkach eksploatacyjnych.
Jak z powyższego wynika możemy rozróżnić dwa rodzaje badań wymienników ciepła.
Pierwszy bardziej szczegółowy i wymagający pomiaru rozkładu temperatury, lokalnych
gęstości strumienia ciepła, naprężeń stycznych na powierzchni ścianki (przepony) oraz
pomiaru pól temperatur i prędkości płynu w kanałach wymiennika ciepła. Umożliwia to
wyznaczenie współczynnika przenikania ciepła k, współczynnika poprawkowego
T
oraz
strat ciśnienia w funkcji masowych natężeń przepływu płynu „gorącego” m
1
lub „zimnego”
m
2
. Ze względu na konieczność wbudowania w powierzchnię ścianki wymiennika czujników
takie badania mają charakter modelowy i przeprowadzone są w warunkach laboratoryjnych.
Drugi rodzaj badań przeprowadzane są w warunkach eksploatacyjnych i wymaga jedynie
pomiaru strumienia masy płynu ‘gorącego” m
1
i :”zimnego” m
2
oraz temperatur płynów na
wlocie i wylocie wymiennika ciepła.
Umożliwia to jedynie wyznaczenie mocy cieplnej wymiennika Q funkcji masowych natężeń
przepływu, oraz średniej wartości współczynnika przenikania ciepła. Wyniki badań mogą być
przedstawione w postaci wykresów.
Q = f ( m
1
, m
2
– parametr )
oraz dla wymienników w układzie współprądowym i przeciwprądowym w postaci np.
k = Q / A T = ( m
1
, m
2
– parametr )
a dla wymienników w układach złożonych w postaci np.
(
T
k ) = Q / A T
przeciwprąd
= f (m
1
, m
2
- parametr )
Badania eksperymentalne wymienników ciepła dostarcza zarówno wielu informacji
podstawowych jak również ma ogromne znaczenie praktyczne. Ponieważ teoretyczne
obliczenia mocy cieplnej lub powierzchni wymiennika nie są najczęściej dostatecznie
dokładne. Bardzo często niedokładność obliczeń sięga ± 25 %. Wymienić można następujące
przyczyny niedokładności obliczeń:
1) niedokładność wzorów na współczynniki przejmowania ciepła ( rzędu ± 3 – 15 %)
2) rozbieżność pomiędzy sytuacją, przy której ustalono wzory na współczynniki
przejmowania ciepła i rzeczywistym zjawiskiem zachodzącym w wymienniku
ciepła ( od kilku do kilkudziesięciu procent ).
3) niedokładność danych fizycznych płynów ( rzędu 0.5 – 5 % )
4) niedokładność wykonania wymiennika ciepła
5) wpływ zanieczyszczeń powierzchni wymiany ciepła
6) zmienność współczynnika przenikania ciepła wzdłuż powierzchni wymiennika,
która w teorii wymiennika ciepła jest pomijana
7) niedokładność wyznaczania współczynnika poprawkowego
T
.
Przygotowanie i wykonanie pomiarów
Po ustaleniu zakresu badań, określa się mierzone wielkości i wymaganą dokładność
pomiarów. Następnie po określeniu technik pomiarowych ustala się punkty zabudowy
czujników i dobiera mierniki. Wykonuje się również schemat badanego układu i ustala dane
techniczne i wymiary wymiennika ciepła.
I Wymiennik ciepła „rura w rurze” (rys. 2)
Urządzenie wykonano specjalnie do celów dydaktycznych. zespół umożliwia zrealizowanie
przepływu współprądowego lub przeciwprądowego uzyskując w rezultacie takie przebiegi
temperatur jakie pokazano przykładowo na rys. 4.
Powierzchnia wymiany ciepła – rura miedziana niklowana o wymiarach:
- średnica d
zewn
. = 16.0 mm, średnica d
wewn
. = 14 mm
- długość L = 1230 mm
Płaszcz zewnętrzny stanowi rura wykonana ze szkła organicznego o wymiarach:
średnica: d
zewn
. = 40.0 mm, d
wewn
. = 31.6 mm
II Chłodnica oleju (rys. 3)
Urządzenie jest typową chłodnicą oleju pracującą np. w obiegu olejowym turbiny parowej.
Do celów dydaktycznych bieg olejowy zastąpiono wodą.
Dane techniczne
- powierzchnia wymiany ciepła ( rurek ) A = 1.615 m
2
- średnica rurek d
z
/d
w
= 14 / 12 mm
- długość rurek L = 507 mm
- ilość rurek n = 78 szt.
- materiał rurek mosiądz M85
Strumienie masy ( masowe natężenie przepływu ) przepływających płynów są mierzone
rotametrami. Temperatury są mierzone termoparami Cu – Konst. i rejestrowane w funkcji
czasu. Umożliwia to dokładne ustalenie czy wymiennik po uruchomieniu lub zmianie
parametrów pracy osiągnął stan równowagi cieplnej.
Bezpośrednim celem ćwiczenia jest wyznaczenie mocy cieplnej wymiennika w kilku
punktach pracy czyli fragmentu jego charakterystyki. Porównując otrzymane rezultaty z
wynikami obliczeń sprawdzających opartych o dane literaturowe dokonujemy analizy metody
obliczeniowej z pomiarami.
Instrukcja wykonania ćwiczenia laboratoryjnego.
1) Zapoznanie się z literaturą i katalogami dotyczącymi wymienników ciepła.
2) Zapoznanie się z budową i działaniem stanowisk badawczych.
3) Uruchomienie stanowiska
a) wymiennik ciepła „rura w rurze” ( rys. 2 ) za pomocą zaworów zrealizować
układ współprądowy i przeciwprądowy.
b) Chłodnica oleju ( rys. 3 ) sprawdzić podłączenie zasilania wodą :gorącą” i
„zimną”.
c) Uruchomić przepływ płynów, odpowietrzyć układ, uruchomić rejestracje
pomiaru.
4) Po osiągnięciu równowagi cieplnej dokonać odczytu wskazań.
5) W oparciu o dane techniczne i odczyty wykonać obliczenia wyników pomiaru ( Tablica
poz. 9 – 35 )
6) W oparciu o zmierzone temperatury początkowe płynów ( T
1
’, T
2
’ ) i strumienie masy
(m
1
, m
2
) oraz dane literaturowe wykonać obliczenia „teoretyczne” mocy wymiennika
ciepła a wyniki obliczeń porównać z wynikami pomiarów ( Tablica poz. 36 – 39).
7) W miarę możliwości wykonać wykresy: Q = f ( m
1
, m
2
) oraz P = f (m ) i
Q / N = f (m
1
, m
2
).
8) W oparciu o uzyskane wyniki opracować wnioski dotyczące dokładności pomiarów i
teoretycznej metody obliczeniowej oraz prawidłowości działania urządzenia i
położenia punktów pracy wymiennika.
8) Sporządzić sprawozdanie, które powinno zawierać:
a) cel badania
b) schemat pomiarowy i dane techniczne badanego urządzenia
c) wykaz i dane techniczne użytej aparatury
d) wypełnioną tabele pomiarowo – obliczeniową
e) obliczenia teoretyczne mocy cieplnej wymiennika
f) ocenę dokładności i wnioski wypływające z wyników badań
g) wykaz literatury ( w tym „źródeł” własności fizycznych)
LITERATURA
1) F. J. BALEY, J, M. OWEN, A. B. TURNER: Heat Transfer. Thomas Nelson and
Sons LTD 1972.
2) N. AFGAN, E.U. SCHLUNDER Editors: Heat Exchangers: Design and Theo
Sourcebook. McGraw – Hill Book Company 1974.
3) K. BRODOWICZ: Wymienniki ciepła i masy. Wydawnictwo Politechniki
Warszawskiej, Warszawa 1977.
4) W. P. ISACZENKO, W. A. OSIPOWA, A. S. SUKOMIEŁ: Tiepłopieredacza,
Energia – Moskwa 1969.
5) J. MADEJSKI: Teoria wymiany ciepła. PWN 1963.
6) Katalogi: Typowe wymienniki ciepła płaszczowo – rurowe i „rura w rurze”. Zakłady
Urządzeń Chemicznych i Aparatury Przemysłowej CHEMAR, Kielce 1973.
7) Katalog Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego, SPOMASZ, 1974.
OBLICZENIA MOCY CIEPLNEJ WYMIENNIKA
typu „rura w rurze”.
1. Geometria wymiennika
2 Równanie opisujące przejmowanie ciepła po stronie wewnętrznej i zewnętrznej przepony
W zakresie R
f
< 2000
Nu
f
= 0.15 Re
f
0.33
Pr
f
0.43
Gr
f
0.1
(Pr
f
/Pr
w
)
0.25
W zakresie 10
4
<Re
f
< 5 10
3
Nu
f
= 0.021 Re
f
0.8
Pr
f
0.43
( Pr
f
/ Pr
w
)
0.25
Gdzie: Re
f
= v d
h
/ .
Nu
f
= d
h
/
G d
3
Gr = ---------- ( T
w
– T
f
)
2
T
w
= (T
w1
+ T
w2
) /2 - T
w1
, T
w2
– temp. wody ciepłej na wlocie i wylocie
T
f
= ( T
f1
+ T
f2
) / 2 - T
f1
, T
f2
– temp. wody zimnej na wlocie i wylocie
4 A 4 przekroje przepływu
d
h
= ----- = -----------------------------
O obwód zwilżany
– lepkość kinematyczna
L
– przewodność cieplna
– współczynnik rozszerzalności termicznej
A Metoda dokładna
3a Współczynnik przenikania ciepła przez przegrodę cylindryczną odniesionej do
jednostkowej długości.
2
k = ---------------------------------------------------- [ W / m
2
K ]
1 1 d
z
1
------ + ----- ln ------ + ------
r
w
d
w
r
z
z
4a Logarytmiczna różnica temperatur
t
max
- t
min
t = ------------------ [ K ]
t
max
Ln ---------
t
min
5a Moc cieplna przekazywana przez przeponę wymiennika.
Q = L
q
L
= L k
l
t
m
[ W ]
B Metoda przybliżona
W przypadku spełnienia warunku d
z
/ d
w
< 2 przegrodę cylindryczną można obliczyć
przy wykorzystaniu zależności dla przegrody płaskiej przyjmując obliczeniową powierzchnię
przepływu ciepła.
A
o
= d
o
L gdzie:
d
o
= d
w
jeśli
z
>>
w
d
o
= d
z
jeśli
w
>>
z
d
o
= ( d
w
+ d
z
) /2 jeśli
w
z
Współczynnik przenikania ciepła
1
k = --------------------------------- [ W / m
2
K ]
1 1
---- + --- + ----
w
z
Logarytmiczna różnica temperatur
tmax
–
tmin
t
ln
= ---------------------
t
max
ln ----------
t
min
Moc cieplna przekazywana przez przeponę wymiennika
Q = k A
o
t
ln
T
1
’
. dT
1
T
1
’’
T
T
2
’’
dT
2
T
2
’
A dA A
T
1
’
T
2
’
T
1
’’
T
2
’’
T
min
T
max
A
T
Przepływ współprądowy
T
max
T
min
T
1
’
T
2
’
T
1
’’
T
2
’
’
A
Przepływ przeciwprądowy
T
POMIAR MOCY CIEPLNEJ PŁASZCZOWO – RUROWEGO WYMIENNIKA CIEPŁA
1. Zapoznać się z układem pomiarowym.
2. Zidetyfikować wymiennik i określić jego wymary.
3. Określić sposób podłączenia wymiennika
4. Wykonać pomiary temperatur na wlotach i wylotach oraz strumienie masy czynnika
grzejnego i podgrzewanego.
5. Wykonać obliczenia mocy cieplnej badanego wymiennika i porównać z
bezpośrednimi pomiarami.
6. Określić charakterystykę wymiennika dla wybranych parametrów
m
grzewczego
T
A
, T
B
Q
m
p